text
stringlengths 702
148k
|
|---|
( Bumetanide ) به عنوان یک داروی با نام تجاری و ژنریک موجود است. نام تجاری آن Bumex است. بومتانید به دو شکل قرص خوراکی و تزریق عضلانی و داخل وریدی ( IV ) که فقط توسط یک ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی انجام می شود، وجود دارد. قرص خوراکی بومتانید برای درمان تورم ناشی از، بیماری کبد و بیماری کلیوی استفاده می شود. آنچه در این مقاله خواهید خواند: شایع ترین عوارض بومتانید چیست؟ قرص خوراکی بومتانید باعث خواب آلودگی نمی شود، اما می تواند عوارض دیگری ایجاد کند. برخی از شایعترین عوارض جانبی که ممکن است با استفاده از بومتانید رخ دهد، عبارتند از: سرگیجه سردرد حالت تهوع افت فشار خون گرفتگی عضلات اگر این اثرات خفیف باشند، ممکن است ظرف چند روز یا چند هفته از بین بروند. اگر شدیدتر هستند یا از بین نمی روند، با پزشک یا خود صحبت کنید. مصرف بومتانید با چه داروهایی تداخل دارد؟ بومتانید ممکن است با سایر داروها تداخل داشته باشد. قرص خوراکی بومتانید می تواند با سایر داروها، ویتامین ها یا گیاهانی که ممکن است مصرف کنید تداخل داشته باشد. تداخل زمانی است که یک ماده نحوه عملکرد دارو را تغییر دهد. این می تواند مضر باشد یا از عملکرد خوب دارو جلوگیری کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برای کمک به جلوگیری از تداخل، پزشک باید تمام داروهای شما را با دقت مدیریت کند. حتما در مورد تمام داروها، ویتامین ها یا گیاهانی که مصرف می کنید به پزشک خود اطلاع دهید. برای اینکه بدانید این دارو چگونه ممکن است با داروی دیگری که مصرف می کنید تداخل داشته باشد، با پزشک یا داروساز خود صحبت کنید. نمونه هایی از داروهایی که می توانند با بومتانید تداخل ایجاد کنند در زیر فهرست شده اند. داروهای اختلال دوقطبی و شیدایی بومتانید سرعت دفع برخی داروهای اختلال دوقطبی را از بدن شما کاهش می دهد. این می تواند خطر مسمومیت را افزایش دهد. به طور کلی، این داروها نباید با بومتانید مصرف شوند. داروهای فشار خون مصرف بومتانید با می تواند اثرات آن داروها را افزایش دهد. این می تواند باعث فشار خون پایین تر از حد طبیعی شود. همچنین می تواند باعث افزایش عوارض جانبی شود. در صورتی که داروی فشار خون را با بومتانید مصرف کنید، پزشک ممکن است دوز داروی فشار خون شما را کاهش دهد. نمونه هایی از این داروهای فشار خون عبارتند از: مهارکننده های آنزیم مبدل آنژیوتانسین ( ACE ) مانند: بنازپریل کاپتوپریل انالاپریلات مسدود کننده های گیرنده آنژیوتانسین ( ARBs ) ، مانند: ایربسارتان لوزارتان اولمزارتان بتا بلوکرها مانند: آسبوتولول آتنولول بتاکسولول بیسوپرولول مسدود کننده های کانال کلسیم مانند: آملودیپین فلودیپین نیکاردیپین نیفدیپین دیورتیک های حلقه مانند: فوروزماید اینداپامید تورسماید دیورتیک های نگهدارنده پتاسیم مانند: اپلرنون اسپیرونولاکتون تریامترن دیورتیک های تیازیدی مانند: کلروتیازید کلرتالیدون هیدروکلروتیازید متولازون داروهای نقرس شما نباید بومتانید را با داروهای خاصی که برای درمان نقرس استفاده می شود مصرف کنید. این داروهای نقرس می توانند برخی از اثرات بومتانید را کاهش دهند. این بدان معنی است که برای کاهش تورم شما به خوبی کار نخواهد کرد. مصرف همزمان این داروها ممکن است خطر عوارض جانبی بومتانید را نیز افزایش دهد. داروهای ضد درد شما نباید بومتانید را همراه با داروهای مسکن خاص مصرف کنید. این داروهای مسکن ممکن است برخی از اثرات بومتانید را کاهش دهند. این بدان معنی است که برای کاهش تورم شما به خوبی کار نخواهد کرد. نمونه هایی از این مسکن ها شامل مهارکننده های COX - مانند سلکوکسیب است. داروهای ضد التهابی غیر استروییدی ( NSAIDs ) مانند: دیکلوفناک ایبوپروفن ایندومتاسین کتورولاک ملوکسیکام ناپروکسن هشدارهای هنگام مصرف قرص خوراکی بومتانید این دارو دارای هشدار جعبه سیاه، جدی ترین هشدار سازمان غذا و دارو ( FDA ) است. هشدار جعبه سیاه به پزشکان و بیماران در مورد اثرات دارویی که ممکن است خطرناک باشد هشدار می دهد. بومتانید یک ادرارآور قوی است. هنگامی که در دوزهای بالا مصرف شود، می تواند باعث ادرار بیشتر شود. این می تواند باعث از دست دادن شدید آب و الکترولیت شود. پزشک شما را از نزدیک بررسی می کند و بر اساس نحوه پاسخ بدن شما به این دارو، دوز مصرفی شما را تعیین می کند. سایر هشدارهای ناشی از مصرف قرص خوراکی بومتانید عبارتند از: اگر به دسته ای از داروها به نام سولفونامیدها حساسیت دارید، ممکن است به بومتانید نیز حساسیت داشته باشید. قبل از مصرف این دارو به پزشک خود در مورد آلرژی سولفا خود اطلاع دهید. استفاده از بومتانید در دوزهای بالا می تواند باعث مشکلات شنوایی شود. پزشک شما را از نزدیک تحت نظر خواهد گرفت. در صورت مشکل شنیدن یا زنگ زدن در گوش، ممکن است دوز شما را تنظیم کنند. اگرچه نادر است، استفاده از بومتانید ممکن است باعث شود. در صورت مشاهده هرگونه کبودی یا خونریزی غیر قابل توضیح با پزشک خود تماس بگیرید. هشدار آلرژی بومتانید می تواند یک واکنش آلرژیک شدید ایجاد کند. علایم عبارتند از: ضایعات پوستی مشکل در تنفس تورم گلو یا زبان شما در صورت بروز این علایم، با مراکز درمانی تماس بگیرید یا به نزدیکترین اورژانس بروید. اگر تا به حال به آن واکنش آلرژیک داشته اید، دیگر این دارو را مصرف نکنید. مصرف مجدد آن می تواند کشنده باشد (باعث مرگ شود) هشدار برای افرادی که بیماری خاصی دارند! برای افراد مبتلا به بیماری کلیوی: بومتانید توسط کلیه ها از بدن شما خارج می شود. اگر کلیه های شما خوب کار نمی کنند، ممکن است عوارض جانبی بیشتری از این دارو داشته باشید. در حین مصرف این دارو، پزشک باید عملکرد کلیه شما را بررسی کند. اگر عملکرد کلیه شما بدتر شود، ممکن است لازم باشد مصرف این دارو را قطع کنید. برای افراد مبتلا به بیماری کبدی: بومتانید می تواند علایم بیماری کبدی کمای کبدی را بدتر کند. اگر این بیماری را دارید، نباید این دارو را مصرف کنید. برای افرادی که از دست دادن شدید الکترولیت دارند: اگر سطح الکترولیت های شما بسیار پایین است، نباید این دارو را مصرف کنید. بومتانید می تواند باعث از دست دادن الکترولیت های بیشتری شود. این می تواند منجر به مشکلات جدی پزشکی شود. هشدار برای گروه های دیگر برای زنان باردار: بومتانید یک داروی حاملگی دسته C است. یعنی دو چیز: تحقیقات روی حیوانات نشان داده است که وقتی مادر دارو را مصرف می کند، اثرات نامطلوبی برای جنین دارد. مطالعات کافی بر روی انسان انجام نشده است تا مشخص شود این دارو چگونه ممکن است بر جنین ت ثیر بگذارد. اگر باردار هستید یا قصد بارداری دارید با پزشک خود صحبت کنید. این دارو فقط در صورتی باید استفاده شود که منافع بالقوه خطر احتمالی را توجیه کند. اگر در حین مصرف این دارو باردار شدید، فورا با پزشک خود تماس بگیرید. برای زنان شیرده: مشخص نیست که آیا بومتانید به شیر مادر منتقل می شود یا خیر. اگر این اتفاق بیفتد، ممکن است در کودکی که از شیر مادر تغذیه می کند، عوارض جانبی ایجاد کند. اگر به کودک خود شیر می دهید با پزشک خود صحبت کنید. ممکن است لازم باشد تصمیم بگیرید که شیردهی را متوقف کنید یا مصرف این دارو را متوقف کنید. برای سالمندان: افراد مسن ممکن است داروها را کندتر پردازش کنند. یک دوز معمولی بزرگسالان ممکن است باعث شود سطح این دارو در بدن شما بالاتر از حد طبیعی باشد. اگر سالخورده هستید، ممکن است به دوز کمتر یا برنامه درمانی متفاوتی نیاز داشته باشید. چه زمانی بومتانید تجویز می شود؟ بومتانید برای درمان تورم ناشی از نارسایی احتقانی قلب یا بیماری کبدی یا بیماری کلیوی، از جمله وضعیتی به نام سندرم نفروتیک، استفاده می شود. بومتانید به دسته ای از داروها به نام دیورتیک های حلقه تعلق دارد. دیورتیک ها به عنوان قرص های مدر نیز شناخته می شوند. دسته ای از داروها گروهی از داروها هستند که به روشی مشابه عمل می کنند. این داروها اغلب برای درمان شرایط مشابه استفاده می شوند. بومتانید با حذف آب اضافی از سیستم شما در کلیه ها کار می کند. این منجر به کاهش تورم می شود. بومتانید خیلی سریع عمل می کند، اما اثرات آن طولانی نمی ماند. در عرض تا دقیقه پس از مصرف شروع به کار می کند. معمولا بعد از تا ساعت کار خود را متوقف می کند، به خصوص اگر دوزهای مساوی یا بیشتر از میلی گرم مصرف می کنید. نحوه مصرف بومتانید همه دوزها و اشکال ممکن ممکن است در اینجا گنجانده نشود. دوز، شکل و تعداد دفعات مصرف آن به موارد زیر بستگی دارد: سن شما وضعیت در حال درمان وضعیت شما چقدر شدید است. سایر بیماری زمینه ای که دارید. نحوه واکنش شما به اولین دوز قرص خوراکی بومتانید برای درمان کوتاه مدت یا طولانی مدت استفاده می شود. اگر آن را طبق دستور مصرف نکنید، خطرات جدی دارد. تورم شما ممکن است بدتر شود. این ممکن است علایم نارسایی قلبی یا سایر شرایط را بدتر کند. بدون مشورت با پزشک، مصرف بومتانید را قطع نکنید. تورم شما ممکن است بدتر شود. علایم نارسایی قلبی یا سایر شرایط شما نیز ممکن است بدتر شوند. اگر آن را طبق برنامه مصرف نکنید، ممکن است این دارو به خوبی موثر نباشد. تورم شما ممکن است چندان بهبود نیابد. مصرف بیش از حد بومتانید می تواند منجر به از دست دادن شدید آب و الکترولیت شود. علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: ضعف سرگیجه گیجی استفراغ گرفتگی عضلات ناتوانی در خوردن از دست دادن انرژی مصرف دوز خود را فراموش کردید، به محض یادآوری آن را مصرف کنید. اگر فقط چند ساعت تا زمان مصرف نوبت بعدی باقی مانده است، صبر کنید و در آن زمان فقط یک نوبت مصرف کنید. هرگز سعی نکنید با مصرف دو دوز در یک نوبت به نتیجه برسیم. این می تواند عوارض جانبی خطرناکی ایجاد کند. ملاحظات مهم برای مصرف بومتانید اگر پزشک بومتانید را برای شما تجویز کرد، این ملاحظات را در نظر داشته باشید. می توانید بومتانید را با یا بدون غذا مصرف کنید. شما باید بومتانید را در صبح مصرف کنید. این دارو باعث می شود که شما بیشتر ادرار کنید و اگر آن را قبل از خواب مصرف کنید ممکن است باعث شود در طول شب بیشتر از خواب بیدار شوید. می توانید این دارو را قطع یا خرد کنید. داروهای دیگری نیز برای درمان بیماری شما وجود دارد. برخی ممکن است برای شما مناسب تر از دیگران باشند. با پزشک خود در مورد سایر گزینه های دارویی که ممکن است برای شما مفید باشد صحبت کنید. ممکن است پزشک از شما بخواهد در حین مصرف این دارو از یک رژیم غذایی با پتاسیم بالا پیروی کنید. شامل آلو، موز، آب پرتقال، کدو حلوایی و سبزیجات با برگ سبز تیره هستند. |
ممکن است باعث تشنج شود، به ویژه در افرادی که علایم ترک اعتیاد به آرامبخش یا مصرف بیش از حد داروهای ضد افسردگی اخیر دارند، افرادی که اخیرا بنزودیازپین های تزریقی دریافت کرده اند یا افرادی که علایم تشنج را درست قبل از دریافت فلومازنیل داشته اند. اگر در مورد خطر تشنج نگرانی دارید با پزشک خود صحبت کنید. فلومازنیل چیست؟ فلومازنیل برای معکوس کردن اثرات آرام بخش بنزودیازپین ( BENZ - oh - dye - AYZ - e - e - peen ) مانند Valium ، Versed ، Xanax ، Tranxene و غیره استفاده می شود. حتی فلومازنیل برای کمک به بیدار شدن شما پس از یک عمل جراحی یا عمل پزشکی که در آن از بنزودیازپین به عنوان آرام بخش استفاده شده است استفاده می شود. همچنین فلومازنیل برای درمان مصرف بیش از حد بنزودیازپین در بزرگسالان استفاده می شود. فلومازنیل ممکن است برای اهدافی که در این راهنمای دارویی ذکر نشده استفاده شود. فلومازنیل ممکن است باعث تشنج شود. بخصوص در افرادی که: از اعتیاد آرام بخش خارج می شوند. بنزودیازپین های تزریقی دریافت کرده اند. اخیرا بیش از حد داروی ضد افسردگی مصرف کرده اند. دقیقا قبل از دریافت فلومازنیل علایم مشابه تشنج داشتند. اگر در مورد خطر تشنج نگرانی دارید با پزشک خود صحبت کنید. اگر به فلومازنیل یا هر نوع آرامبخش بنزودیازپین حساسیت دارید یا از داروهای ضد افسردگی خاصی مصرف کرده اید، نباید این دارو را دریافت کنید. در صورتی که تا به حال داشته اید به پزشک خود بگویید: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید آسیب سر بیماری کبد اختلال هراس یا اضطراب اعتیاد به الکل یا مواد مخدر هر نوع مشکل تنفسی یا بیماری ریوی اگر به مدت طولانی از بنزودیازپین استفاده کرده اید. صرع یا سایر اختلالات تشنجی (به خصوص اگر بنزودیازپین برای درمان تشنج مصرف می کنید) اگر باردار هستید یا در دوران شیردهی هستید به پزشک خود اطلاع دهید. فلومازنیل چگونه مصرف می شود؟ فلومازنیل به صورت انفوزیون داخل ورید داده می شود. یک ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی این تزریق را به شما می دهد. اگر هنگام تزریق فلومازنیل در اطراف سوزن IV احساس سوزش، درد یا تورم کردید به مراقبان خود اطلاع دهید. پس از دریافت فلومازنیل، تنفس، فشار خون، سطح اکسیژن و سایر علایم حیاتی شما به دقت بررسی می شود. ممکن است زمانی که از خواب بیدار می شوید دچار فراموشی موقت شوید. ممکن است تا ساعت تمام اتفاقات اطرافتان را به یاد نیاورید. از آنجا که فلومازنیل را در یک محیط بالینی دریافت خواهید کرد، احتمالا یک دوز را از دست نمی دهید. حتی از آنجایی که این دارو توسط یک متخصص مراقبت های بهداشتی در یک محیط پزشکی تجویز می شود، بعید است که مصرف بیش از حد آن رخ دهد. پس از دریافت فلومازنیل از مصرف چه چیزهایی باید اجتناب کرد؟ حداقل تا ساعت پس از خروج از بیمارستان یا مرکز جراحی، رانندگی نکنید یا کار دیگری که نیاز به هوشیاری و هوشیاری شما دارد انجام ندهید. ممکن است واکنش های شما مختل شود. محدود کردن این فعالیتها را تا زمانی که دیگر احساس آرامش نکنید (ضعف، خواب‌آلودگی یا سرگیجه) ادامه دهید. همچنین حداقل به مدت ساعت از مصرف داروهای بدون نسخه خودداری کنید، به خصوص اگر هنوز احساس آرامش می کنید. حداقل تا ساعت پس از دریافت فلومازنیل، یا اگر هنوز احساس آرامش می کنید، الکل ننوشید. فلومازنیل چه کاربردی دارد؟ فلومازنیل دارویی است که در معکوس کردن انواع خاصی از آرامبخشی که برای اقدامات تشخیصی یا جراحی داده می شود، کاربرد دارد. همچنین می تواند یک درمان نجات دهنده برای مصرف بیش از حد داروی بنزودیازپین باشد. فلومازنیل (با علامت تجاری Romazicon و Anexate ) یک آنتاگونیست بنزودیازپین است، نوعی دارویی که با اثرات بنزودیازپین ها مقابله می کند. این کار را با کمک به مسدود کردن اتصال داروهای بنزودیازپین به گیرنده GABA انجام می دهد. می توان آن را به صورت تزریق داخل وریدی یا انفوزیون داخل وریدی مداوم مصرف کرد. فلومازنیل برای استفاده در بزرگسالان و کودکان تایید شده است. به طور معمول، فلومازنیل دارویی نیست که مردم آن را در دراز مدت مصرف کنند. معمولا در یکی از دو موقعیت استفاده می شود: پس از یک روش پزشکی یا در پاسخ به مصرف بیش از حد بنزودیازپین. پس از یک اقدام پزشکی بنزودیازپین ها و داروهای مرتبط اغلب به عنوان بخشی از روش های تشخیصی یا جراحی استفاده می شوند. به عنوان مثال، ممکن است به شما یک بنزودیازپین به عنوان بخشی از آرام بخش برای کولونوسکوپی برای کاهش ناراحتی داده شود. گاهی اوقات به این "آرامبخشی آگاهانه" گفته می‌شود، زیرا در طول عمل کاملا بیهوش نیستید. در مواقع دیگر ممکن است به بیهوشی عمومی نیاز داشته باشید، که آرامبخشی عمیق را برای یک روش جراحی درگیرتر فراهم میکند. در این صورت، در طول عمل اصلا هوشیاری نخواهید داشت. داروهای مختلفی که در طول بیهوشی استفاده می شود (که ممکن است شامل بنزودیازپین ها باشد) تضمین می کند که در حین بروز درد احساس نخواهید کرد. افرادی که آرام بخش آگاهانه یا بیهوشی عمومی دریافت می کنند، پس از آن احساس گیجی و آرام بخشی می کنند، زیرا مدتی طول می کشد تا داروهای مصرف شده در طول عمل از بین بروند. این ممکن است چندین ساعت یا بیشتر طول بکشد. در این مدت، رانندگی یا انجام سایر فعالیت هایی که نیاز به هوشیاری کامل دارند، ایمن نیست. در برخی موارد، فلومازنیل می تواند به کاهش زمان بهبودی لازم برای احساس طبیعی کمک کند. مصرف می کنند ممکن است در مقایسه با افرادی که فلومازنیل مصرف نمی کنند، سریعتر احساس هوشیاری کنند. اگر داروهای غیر بنزودیازپینی و همچنین بنزودیازپین‌ها را برای آرامبخشی دریافت کرده باشید، فلومازنیل در کاهش آرامبخشی موثر نیست. مصرف بیش از حد بنزودیازپین فلومازنیل همچنین یک درمان ضروری برای افرادی است که در مصرف داروهای بنزودیازپین بیش از حد مصرف کرده اند. این ممکن است در صورتی اتفاق بیفتد که شخصی به طور تصادفی مقدار زیادی از داروی تجویز شده را مصرف کند، یا اگر فردی قصد خودکشی داشته باشد. در صورت مشکوک شدن به مصرف بیش از حد، فورا باید به دنبال درمان پزشکی باشید زیرا در دوزهای بیش از حد بنزودیازپین ها می توانند تنفس را سرکوب کرده و منجر به مرگ شوند. فلومازنیل در درمان مصرف بیش از حد ناشی از داروهای غیر بنزودیازپین موثر نیست. در حال حاضر، تنها موارد استفاده از فلومازنیل تایید شده توسط سازمان غذا و دارو ( FDA ) برای معکوس کردن آرامبخشی پس از عمل و برای درمان مصرف بیش از حد بنزودیازپین است. با این حال، گاهی اوقات برای سایر مشکلات پزشکی "خارج از برچسب" تجویز می شود. یعنی، ارایه‌دهنده مراقبتهای بهداشتی شما ممکن است فکر کند دلایل خوبی وجود دارد که این دارو ممکن است مفید باشد، اما FDA همه مطالعات لازم برای ت یید دارو را در آن شرایط انجام نداده است. برخی از این شرایط دیگر عبارتند از: سندرم ترک الکل انسفالوپاتی کبدی معکوس کردن اثر دارویی سایر داروها (مانند باکلوفن) گیجی با منشا ناشناخته همچنین فلومازنیل ممکن است برای کمک به افرادی که به بنزودیازپین ها وابسته شده اند مفید باشد تا راحت تر و راحت تر این داروها را ترک کنند. فلومازنیل چقدر سریع کار می کند؟ فلومازنیل به سرعت عمل می کند فقط یک یا دو دقیقه طول می کشد تا شروع به کار کند و حداکثر اثر آن در کمتر از دقیقه رخ می دهد. به همین دلیل، گاهی اوقات لازم است فردی که فلومازنیل دریافت کرده است به دقت تحت نظر باشد. از یک طرف، ممکن است یک بیمار در نهایت به بیش از یک دوز نیاز داشته باشد (مثلا برای مقابله با علایم مصرف بیش از حد) از سوی دیگر، اگر فلومازنیل بیش از حد به فرد داده شود، می تواند باعث مشکلات جدی دیگری مانند تشنج شود. ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی شما فقط در صورتی فلومازنیل را تجویز می کند که مزایای بالقوه آن بیشتر از خطرات باشد. چه کسی نباید فلومازنیل مصرف کنند؟ برخی موارد منع مصرف وجود دارد که برخی افراد را از مصرف بی خطر فلومازنیل منع می کند. این دارو هرگز نباید توسط: افرادی که به فلومازنیل یا بنزودیازپین ها حساس هستند. افرادی که از بنزودیازپین ها برای کنترل یک وضعیت تهدید کننده زندگی (مانند افزایش فشار داخل جمجمه) استفاده می کنند. بیمارانی که در مصرف داروهای ضد افسردگی حلقوی (مانند آمی تریپتیلین) بیش از حد مصرف کرده اند. فلومازنیل همچنین برای ایمنی در دوران بارداری مورد مطالعه قرار نگرفته است، بنابراین فقط در صورتی باید آن را تجویز کرد که مزایای بالقوه برای مادر باردار بیشتر از مضرات احتمالی باشد. عوارض جانبی احتمالی فلومازنیل چیست؟ در صورت داشتن علایم واکنش آلرژیک مانند کهیر، مشکل در تنفس، تورم صورت، لب ها، زبان یا گلو، کمک فوری پزشکی دریافت کنید و اگر هر یک از علایم زیر را دارید فورا به پزشک خود بگویید: خواب آلودگی مداوم تنفس ضعیف یا کم عمق گیجی، بی قراری، لرزش، سرگیجه احساس سبکی، مثل اینکه ممکن است بیهوش شوید. درد قفسه سینه و سرگیجه شدید، نبض سریع، ضربان قلب تند یا تند. عوارض جانبی رایج ممکن است شامل موارد زیر باشد: افزایش تعریق مشکلات بینایی درد محل تزریق دارو سردرد، سرگیجه حالت تهوع، استفراغ گرگرفتگی (گرمی ناگهانی، قرمزی یا احساس سوزن سوزن شدن) این لیست کاملی از عوارض جانبی نیست و ممکن است موارد دیگری نیز رخ دهد. برای مشاوره پزشکی در مورد عوارض جانبی با پزشک خود تماس بگیرید. چه داروهای دیگری بر فلومازنیل ت ثیر می گذارد؟ دریافت فلومازنیل پس از مصرف دوزهای زیادی از داروهای ضد افسردگی خاص می تواند عوارض جانبی خطرناک یا تهدید کننده زندگی ایجاد کند. اگر اخیرا از داروهای ضد افسردگی مانند آمی تریپتیلین، دوکسپین، کلومیپرامین، دزیپرامین، ایمی پرامین یا نورتریپتیلین استفاده کرده اید، قبل از دریافت فلومازنیل به پزشک خود اطلاع دهید. سایر داروها ممکن است بر فلومازنیل ت ثیر بگذارند، شامل داروهای تجویزی و بدون نسخه، ویتامین ها هستند. اگر باردار هستید یا در دوران شیردهی هستید به پزشک خود اطلاع دهید. از فلومازنیل ( Romazicon ) دقیقا طبق دستورالعمل روی برچسب یا طبق تجویز پزشک استفاده کنید. در مقادیر بزرگتر یا کمتر یا بیشتر از مقدار توصیه شده استفاده نکنید. فلومازنیل به صورت انفوزیون داخل ورید داده می شود. یک ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی این تزریق را به شما می دهد. اگر هنگام تزریق فلومازنیل در اطراف سوزن وریدی احساس سوزش، درد یا تورم کردید به مراقبان خود اطلاع دهید. پس از دریافت فلومازنیل، تنفس، فشار خون، سطح اکسیژن و سایر علایم حیاتی شما به دقت بررسی می شود. ممکن است زمانی که از خواب بیدار می شوید دچار فراموشی موقت شوید. ممکن است تا ساعت تمام اتفاقات اطرافتان را به یاد نیاورید. |
عوارض آمپول کورتیزون معمولا نادر و جزیی است. با این حال، چند نکته وجود دارد که باید قبل از تزریق کورتیزون بدانید. ما در این مقاله از توضیح می‌دهیم که تزریق کورتیزون چیست و چگونه دردی را درمان میکند. اگرچه کورتیزون مسکن نیست. این یک داروی ضد التهاب است و کاهش همان چیزی است که درد را کاهش می دهد. بدن شما هورمون های استروییدی را به طور طبیعی تولید می کند. کورتیکواستروییدها (مانند کورتیزول) هورمون های استروییدی هستند که توسط غده فوق کلیوی (غده کوچکی که در بالای هر یک از کلیه های شما قرار دارد) ترشح می شوند. علاوه بر، بدن شما انواع دیگری از هورمون‌های استروییدی از جمله کلسترول (که توسط کبد آزاد می‌شود) تولید میکند که به عملکرد طبیعی بدن کمک میکند. کورتیزول یک استرویید مهم است که در کاهش التهاب، حفظ سطح قند خون و فشار خون و نقش دارد. همچنین بخشی از پاسخ ایمنی بدن شما است. توجه به این نکته مهم است که کورتیزون با استروییدهای آنابولیک که برای عضله سازی استفاده می شوند متفاوت است. کورتیزون شکل مصنوعی کورتیزول است، یک استرویید مهم که توسط بدن برای کنترل واکنش های استرس و سایر شرایط استفاده می شود. این یک استرویید آنابولیک نیست. کورتیزون یک داروی کورتونی بسیار قوی است. با تزریق کورتیزون در ناحیه مورد نظر، می توان دوزهای قوی از استرویید را تجویز کرد و در عین حال عوارض جانبی احتمالی را محدود کرد. تزریق کورتیزون معمولا در عرض چند روز موثر است و اثرات آن می تواند تا چند هفته ادامه یابد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بسیاری از پزشکان کورتیزون را با یک مسکن ترکیب می کنند. به عنوان مثال، جراحان ارتوپد، اغلب کورتیزون را با یک بی حس کننده موضعی ترکیب می کنند تا درد را به صورت فوری و طولانی مدت تسکین دهند. آنچه در این مقاله خواهید خواند: آمپول کورتیزون روش تزریق کورتیزون مشابه روش سایر تزریقات است: محل تزریق با دستمال مرطوب الکلی تمیز می شود. بسته به موقعیت شما، ممکن است یک بی حس کننده موضعی روی پوست استفاده شود تا ناحیه بی حس شود. در صورت لزوم، مایع اضافی ممکن است از مفصل آسپیره شود (با استفاده از سوزن خارج شود) واکسن تزریق و با یک پانسمان پوشانده می شود. آمپول کورتیزون می‌تواند باعث درد شود، به‌ویژه زمانی که به زانو یا مفصل دیگر تزریق شود، اما یک پزشک ماهر معمولا می‌تواند این درد را محدود کند. اغلب، تزریق کورتیزون را می توان با یک سوزن بسیار کوچک انجام داد که باعث ناراحتی کمتری می شود. گاهی اوقات باید از یک سوزن کمی بزرگ تر استفاده شود، به خصوص اگر پزشک شما قبل از تزریق کورتیزون نیاز به خارج کردن مایع از طریق سوزن داشته باشد. برخی از داروها مانند لیدوکایین یا مارکایین (بوپیواکایین) را می توان همراه با تزیق کورتیزون برای ایجاد تسکین موقت در محل تزریق تجویز کرد. تزریق کورتیزون به مفاصل کوچک یا فضاهای تنگ ممکن است باعث ناراحتی بیشتری نسبت به تزریقات در مفاصل بزرگ تر شود. به همین دلیل، تزریق در شانه یا زانو ممکن است کمتر از تزریق در مفاصل انگشتان، پاها و تاندون‌ها دردناک‌تر باشد. تزریق کورتیزون ممکن است در درمان التهاب زانو، شانه و سایر التهابات مفصلی برای هفته ها تسکین دهد. سوزن معمولا کوچک است و هنگامی که پزشک آن را تزریق می کند، ناراحتی زیادی ایجاد نمی شود. گاهی اوقات واکسن با یک بیهوشی مخلوط می شود تا کنترل بیشتری برای درد ایجاد شود. در مواردی که التهاب یک مشکل اساسی است، تزریق کورتیزون می تواند بخشی از درمان باشد. این شرایط شامل موارد زیر، اما محدود به این موارد نیست: آرتروز بورسیت شانه سندرم تونل کارپال کورتیکواستروییدها همچنین برای درمان سایر بیماری ها از جمله برخی از بیماری های پوستی و استفاده می شوند. مانند هر دارویی، واکنش‌ها، عوارض جانبی و احتمالی با تزریق کورتیزون وجود دارد. برخی از عوارض جانبی ناحیه محل تزریق را تحت ت ثیر قرار می دهند، اما برخی دیگر سیستمیک هستند، به این معنی که کل بدن را تحت ت ثیر قرار می دهند. عوارض جانبی سیستمیک به دلیل مقدار کمی کورتیزون است که وارد جریان خون شما می شود و در بدن شما حرکت می کند. آنها نادر و معمولا جزیی هستند. مهم است بدانید که تزریق کورتیزون مانند مصرف استروییدهای خوراکی یا تزریق مستقیم کورتیزون به جریان خون نیست، بنابراین فقط مقدار کمی از دارو جذب خون می شود. از آنجایی که بدن کورتیزول طبیعی خود را تولید می کند، اکثر مردم اثرات سیستمیک را تجربه نمی کنند. عوارض سیستمیک رایج، عبارتند از: برافروختگی صورت یک عارضه جانبی رایج افزایش موقت قند خون است، بنابراین در افراد مبتلا به دیابت که واکسن کورتیزون دریافت می کنند، باید سطح آن به دقت کنترل شود. افرادی که مصرف می کنند باید مراقب باشند، قند خون خود را مرتبا چک کنند و دوزهای انسولین خود را در صورت نیاز برای حفظ سطح سالم تنظیم کنند. اگر قند خون شما بیش از حد انتظار افزایش یافت، با پزشک خود مشورت کنید. برخی از افراد می گویند که احساس برافروختگی و دارند، اگرچه این امر بیشتر در زنان اتفاق می افتد. صورت می تواند در عرض چند ساعت پس از تزریق شروع شود و ممکن است چند روز ادامه یابد. همچنین ممکن است با تزریق کورتیزون در آینده دوباره این اتفاق بیفتد. بسیاری از پزشکان از اینکه این واکنش چقدر رایج است و چقدر می تواند ناراحت کننده باشد، آگاه نیستند. خبر خوب این است که این علایم خود به خود از بین می روند، اما ممکن است افراد را قبل از تزریق مجدد دو بار فکر کنند. عوارض موضعی آنهایی هستند که فقط در یک ناحیه از بدن که در آن آمپول کورتیزون تزریق شده اتفاق می افتد. این عوارض جانبی نیز نادر هستند، اما باید بدانید که اگر برای شما اتفاق افتاد چه کاری انجام دهید. آنها عبارتند از: برخی افراد پس از تزریق واکسن احساس ناراحتی می کنند و ممکن است تا ساعت پس از درمان افزایش درد را تجربه کنند. این معمولا به سرعت از بین می رود و می توان با یک کیسه یخ و یک داروی ضد التهابی مانند تسکین داد. هر زمان که پوست زخمی شود، مانند زمانی که از سوزن برای تزریق کورتیزون استفاده می شود، احتمال عفونت وجود دارد. پزشک شما پوست را استریل می کند تا این خطر را به حداقل برساند. افرادی که پوست تیره‌تری دارند باید بدانند که کورتیزون ممکن است باعث روشن شدن پوست اطراف محل تزریق شود. دوزهای بالای کورتیزون می تواند به برخی از بافت های بدن آسیب برساند. یک مشکل آتروفی چربی نام دارد. این بدان معناست که بافت چربی از بین می رود و می تواند منجر به فرورفتگی پوست یا نازک شدن چربی شود. افرادی که برای درمان آمپول در پاشنه پا دریافت می کنند ممکن است راه رفتن برایشان دردناک باشد. کورتیزون می تواند باعث ضعیف شدن یا پارگی تاندون ها شود. تاندون ها نوارهای سختی از بافت هستند که ماهیچه ها را به استخوان ها متصل می کنند. این یکی از دلایلی است که پزشک شما ممکن است تعداد تزریق های کورتیزون را که می توانید انجام دهید محدود کند. پارگی تاندون به ویژه زمانی که از کورتیزون برای التهاب تاندون آشیل استفاده می شود، یک خطر است. تزریق کورتیزون بسیار ایمن است، اما هنوز هم خطراتی دارد. بسیاری از پزشکان تزریق را ارایه می دهند زیرا آنها سریع، آسان و معمولا موثر هستند. اگر در گذشته عوارض جانبی با تزریق کورتیزون داشته‌اید، حتما به پزشک خود اطلاع دهید که چه وضعیتی تحت درمان است و عوارض جانبی چقدر شدید بوده است. کورتیزون یک درمان موثر برای بسیاری از بیماری های ارتوپدی است، اما عوارض جانبی دارد. اگر در مورد تزریق کورتیزون نگرانی دارید، با مشورت کنید. خبر خوب این است که در بسیاری از موارد، گزینه های دیگری نیز وجود دارد که می توان برای درمان این مشکل استفاده کرد. هیچ قانونی در مورد اینکه چه تعداد تزریق کورتیزون می توان انجام داد وجود ندارد. در حالی که واقعا محدودیتی برای تعداد عکس‌هایی که می‌توانید داشته باشید وجود ندارد، ممکن است مشکلات عملی در استفاده طولانی‌مدت وجود داشته باشد. اگر تزریق کورتیزون به سرعت از بین برود یا کمکی نکند، انجام مجدد آن ممکن است ارزشی نداشته باشد. همچنین، برخی از مطالعات نشان داده‌اند که تزریق کورتیزون ممکن است تاندون‌ها و غضروف را ضعیف کند. تزریق مکرر کورتیزون این اثرات را چند برابر کرده و خطر بروز مشکلات را افزایش می دهد. به همین دلیل است که بسیاری از پزشکان تعداد آمپول را معمولا به بیش از سه بار در یک سال در یک محل محدود می کنند. سعی کنید با پزشک خود در مورد اینکه چند بار می توانید تزریق کنید مشورت کنید. اگر نمی توانید واکسن کورتیزون را تحمل کنید، یا اگر آنها برای بیماری شما موثر نیستند، می توانید گزینه های دیگری را در نظر بگیرید. پزشک شما ممکن است تزریق اسید هیالورونیک یا یک درمان تجربی را که در آن از پلاسمای غنی از پلاکت ( استفاده می‌شود، توصیه کند. هر دو می توانند درمان های موثری برای شرایطی باشند که ممکن است از کورتیزون نیز استفاده شود. همانطور که بدن شما سطوح طبیعی کورتیزول را حفظ می کند، اسید هیالورونیک را نیز به طور طبیعی تولید می کند. یکی از عملکردهای اسید هیالورونیک روان کردن و نرم کردن مفاصل است. با این حال، گاهی اوقات افزایش سن یا شرایطی مانند آرتروز می تواند باعث کاهش سطح شود. این می تواند منجر به سفتی، درد یا تورم در مفاصل شما شود. این درمان اغلب در زانو استفاده می شود. تزریق اسید هیالورونیک به همان روش تزریق کورتیزون انجام می شود و عوارض جانبی مشابه است. یک عارضه جانبی رایج، تشدید علایم آرتریت است، اما این عارضه محو خواهد شد. پلاکت ها و پلاسما دو جزء کلیدی خون هستند. آنها علاوه بر کمک به لخته شدن خون، حاوی فاکتورهای رشد هستند که در روند بهبودی نقش دارند. تزریق پلاسمای غنی از پلاکت به مفصل آسیب‌دیده، غلظت بالایی از این فاکتورهای رشد را در محل قرار می‌دهد تا به بهبود ناحیه کمک کند. این درمان برای استفاده انواع شرایطی که کورتیزون نیز استفاده می شود، از جمله آسیب های مفصلی و آرتروز مورد مطالعه قرار گرفته است. PRP با استفاده از نمونه خون خود شما ساخته می شود. خون در یک سانتریفیوژ قرار می گیرد که می چرخد و به جداسازی گلبول های قرمز و سفید خون از پلاکت ها و پلاسما کمک می کند. سلول های خونی برداشته می شوند و پلاسما و پلاکت های باقی مانده متمرکز می شوند. این همان چیزی است که در تزریق استفاده می شود که دقیقا مانند تزریق کورتیزون انجام می شود. از آنجایی که PRP از سلول های خونی شما استفاده می کند، واکنش ها نادر است. تحقیقات بیشتری برای درک بهتر عوارض جانبی احتمالی و شرایطی که این درمان ممکن است برای آنها موثر باشد، مورد نیاز است. تزریق کورتیزون یک ابزار قدرتمند و یک گزینه درمانی خوب برای بسیاری از شرایط است. اما ممکن است بیش از حد مورد استفاده قرار گیرند یا در برخی موارد بهترین انتخاب نباشند. آمپول ها فقط باید برای درمان التهاب استفاده شوند، نه فقط برای درد تزریق شوند. استفاده از آنها نیز باید محدود شود، به ویژه در افراد جوان با مفاصل و تاندون های سالم که ممکن است در اثر تزریق مکرر آسیب ببینند. اگر قصد تزریق کورتیزون را دارید، با پزشک خود در مورد مزایا و خطرات و همچنین مناسب بودن این واکسن برای شما مشورت کنید. بسیاری از مردم احساسات شدیدی نسبت به تزریق کورتیزون دارند. برخی معتقدند که آنها وحشتناک هستند، و برخی دیگر می پرسند که آیا باید از آنها استفاده کرد یا خیر. صرف نظر از این موضوع، دانستن اینکه کمکی برای کاهش درد شما در دسترس است، تسکین دهنده است. اما تزریق کورتیزون بدون خطر نیست. اگر در مفاصل خود درد دارید، ایده خوبی است که به همه گزینه های خود برای مدیریت درد نگاه کنید و سپس با یک پزشک مورد اعتماد مشورت کنید. ممکن است هفت روز طول بکشد تا اثرات تزریق کورتیزون در بدن احساس شود. تسکین معمولا تا دو ماه یا بیشتر طول می کشد. |
دارویی به نام بتا بلوکر است و برای درمان بیماری هایی مانند، نارسایی قلبی و آنژین صدری (درد قفسه سینه) استفاده می شود. متوپرولول یک داروی تجویزی است که به صورت قرص خوراکی با رهش فوری و طولانی مدت و کپسول خوراکی طولانی رهش عرضه می شود. همچنین به شکل تزریقی که فقط توسط یک ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی تجویز می شود. قرص های خوراکی متوپرولول با نام تجاری Lopressor و Toprol XL و همچنین به عنوان داروهای ژنریک در دسترس هستند. داروهای ژنریک معمولا قیمت کمتری نسبت به نسخه های نام تجاری دارند. در برخی موارد، آنها ممکن است در همه اشکال به عنوان داروهای مارک دار در دسترس نباشند. Lopressor متوپرولول تارتارات، در حالی که Toprol - XL متوپرولول سوکسینات است. اشکال متفاوت نمک، این داروها را قادر می سازد تا برای درمان بیماری های مختلف استفاده شوند. متوپرولول سوکسینات نسخه طولانی رهش است، بنابراین برای مدت طولانی تری در جریان خون باقی می ماند. متوپرولول تارتارات یک نسخه فوری از متوپرولول است. آنچه در این مقاله خواهید خواند: هر دو شکل متوپرولول تارتارات ( Lopressor ) و سوکسینات ( Toprol - XL ) برای موارد زیر استفاده می شوند: کاهش فشار خون بالا کاهش درد قفسه سینه ( با این حال، متوپرولول تارتارات برای درمان و پیشگیری از حملات قلبی، در حالی که متوپرولول سوکسینات برای درمان نارسایی قلبی مصرف می شود. متوپرولول احتمال دارد به عنوان بخشی از درمان ترکیبی استفاده شود. یعنی شاید مجبور شوید آن را با هیدروکلروتیازید یا کلرتالیدون مصرف کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید هر دو نسخه متوپرولول متعلق به دسته ای از داروها به نام مسدود کننده های بتا هستند. دسته ای از داروها که به روشی مشابه عمل می کنند. این داروها اغلب برای درمان بیماری های مشابه استفاده می شوند. فشار خون، اغلب به دلیل سفت شدن رگ های خونی افزایش می یابد. این کار به قلب فشار وارد می کند و نیاز به اکسیژن بدن را افزایش می دهد. بتا بلوکرها با پیشگیری از اثر نوراپی نفرین (آدرنالین) بر گیرنده های بتا در عروق خونی و قلب، عمل می کنند. این باعث شل شدن عروق خونی می شود. بتا بلوکرها با شل کردن رگهای خونی به کاهش ضربان قلب و کاهش نیاز قلب به اکسیژن کمک می‌کنند و این به نوبه خود در کاهش فشار خون و کاهش درد قفسه سینه تاثیر دارد. قرص خوراکی متوپرولول می تواند عوارض خاصی ایجاد کند. عوارض رایج تری که می تواند با متوپرولول رخ دهد عبارتند از: راش پوستی اسهال یبوست خستگی سرگیجه کاهش علاقه به رابطه جنسی برادی کاردی (ضربان قلب کندتر از حد طبیعی) مشکلات تنفسی مانند تنگی نفس، سرفه و اگر این اثرات خفیف باشند، ممکن است ظرف چند روز یا چند هفته از بین بروند. اگر شدیدتر هستند یا از بین نمی روند، با پزشک یا داروساز خود مشورت کنید. در صورتی که عوارض جدی داشتید فورا با پزشک خود تماس بگیرید. اگر علایم شما خطرناک و جدی است یا فکر می کنید در حال وضعیت اورژانس پزشکی هستید با مراکز درمانی تماس بگیرید. عوارض جدی و علایم آنها می تواند شامل موارد زیر باشد: علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: سبکی سر غش کردن سرگیجه شدید علایم می تواند شامل شود: ضربان قلب بسیار آهسته (برادی کاردی شدید) دست ها و پاهایی که سرد هستند و احتمال دارد دردناک باشند. علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: احساس خستگی بیشتر از حد معمول خستگی که هر روز به تدریج بدتر می شود. علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: مشکل در تمرکز خوردن زیاد یا کم احساس ناامیدی یا بی ارزشی احساس غم و اندوه یا اضطراب مداوم عدم علاقه به سرگرمی هایی که زمانی از آن لذت می بردید. متوپرولول می تواند با سایر داروها تداخل داشته باشد. قرص خوراکی متوپرولول احتمال دارد با سایر داروها، ویتامین ها یا گیاهانی که مصرف می کنید تداخل داشته باشد. تداخل زمانی است که یک ماده نحوه عملکرد دارو را تغییر دهد. این می تواند مضر باشد یا از عملکرد خوب دارو پیشگیری کند. برای کمک به پیشگیری از تداخل، پزشک باید تمام داروها را با دقت مدیریت کند. حتما در مورد تمام داروها، ویتامین ها یا گیاهانی که مصرف می کنید به پزشک خود اطلاع دهید. برای اینکه بدانید این دارو چگونه ممکن است با داروی دیگری که مصرف می کنید تداخل داشته باشد، با پزشک یا داروساز خود مشورت کنید. نمونه هایی از داروهایی که می توانند با متوپرولول تداخل ایجاد کنند در زیر فهرست شده اند. مصرف متوپرولول همراه با رزرپین و مهارکننده های مونوآمین اکسیداز ( MAOIs ) احتمال دارد اثرات متوپرولول را افزایش دهد. همچنین ممکن است سبکی سر را افزایش دهند یا ضربان قلب را کندترکنند. MAOI ها می توانند تا روز پس از مصرف به تعامل با متوپرولول ادامه دهند. نمونه هایی از MAOI عبارتند از: فنلزین سلژیلین ایزوکاربوکسازید ترانیل سیپرومین مصرف داروهای ضربان قلب همراه با متوپرولول می تواند ضربان قلب را بیش از حد کاهش دهد. نمونه هایی از این داروها عبارتند از: کینیدین پروپافنون دیگوکسین مانند متوپرولول، این داروها برای درمان فشار خون بالا و چندین مشکل قلبی دیگر استفاده می شوند. در ترکیب با متوپرولول، مسدود کننده های کانال کلسیم احتمال دارد ضربان قلب را کندترکند. پزشکان گاهی اوقات از این ترکیب تحت نظارت دقیق استفاده می کنند. نمونه هایی از مسدود کننده های کانال کلسیم عبارتند از: نیفدیپین دیلتیازم نیولدیپین فلودیپین آملودیپین نیمودیپین وراپامیل ایسرادیپین نیکاردیپین داروهایی که برای درمان افسردگی و سایر اختلالات خلقی استفاده می‌شوند، توسط سیستم‌های مشابه متوپرولول در بدن پردازش می‌شوند. استفاده از این داروها همراه با متوپرولول می تواند سطح متوپرولول را در بدن افزایش دهد. نمونه هایی از این داروها عبارتند از: فلوفنازین دزیپرامین تیوریدازین پاروکستین بوپروپیون هالوپریدول فلووکسامین کلومیپرامین کلرپرومازین سایر داروهایی که در بدن به روش متوپرولول پردازش می شوند عبارتند از: ریتوناویر ضد رتروویروسی داروی فشار خون هیدرالازین داروهای ضد قارچ مانند تربینافین آنتی هیستامین ها، از جمله دیفن هیدرامین داروهای ضد مالاریا، مانند هیدروکسی کوروکین و کینیدین این داروها همگی می توانند سطح متوپرولول را در بدن افزایش دهند. آلفا بلوکرها فشار خون را کاهش می دهند و در صورت ترکیب با متوپرولول ممکن است فشار خون را بیش از حد کاهش دهند. نمونه هایی از این داروها عبارتند از: رزرپین کلونیدین پرازوسین آلفا متیل دوپا اگر کلونیدین با متوپرولول ترکیب شده باید به دقت مدیریت شود. قطع ناگهانی دارو در حین مصرف متوپرولول نیز می تواند باعث جهش شدید فشار خون شود. آلکالوییدهای ارگوت، مانند دی هیدروارگوتامین، عروق خونی را برای درمان سردرد تنگ می کند. اگر آنها را همزمان با متوپرولول مصرف کنید، احتمال دارد باعث تنگ شدن خطرناک عروق خونی شوند. دی پیریدامول برای آزمایش قلب استفاده می شود. از آنجایی که متوپرولول بر ضربان قلب ت ثیر می گذارد، باید قبل از اینکه دی پیریدامول داده شود، مصرف آن را متوقف کنید تا از نتیجه دقیق آزمایش مطمین شوید. دوز، شکل و تعداد دفعات مصرف دارو به موارد زیر بستگی دارد: سن فرد وضعیت در حال درمان وضعیت چقدر شدید است. نحوه واکنش به اولین دوز سایر بیماری های زمینه ای که دارید. هشدارها هنگام مصرف متوپرولول مصرف متوپرولول را ناگهانی قطع نکنید. دارو دارای هشدار جعبه سیاه و این جدی ترین هشدار سازمان غذا و دارو ( FDA ) است. هشدار جعبه سیاه به پزشکان و بیماران در مورد اثرات دارویی که می تواند خطرناک باشد هشدار می دهد. مصرف متوپرولول را ناگهانی قطع نکنید. اگر این کار را انجام دهید، ممکن است درد قفسه سینه شدیدتر، جهش فشار خون یا حتی حمله قلبی را تجربه کنید. قطع متوپرولول توصیه نمی شود. در صورت نیاز به قطع مصرف دارو، ابتدا با پزشک خود مشورت کنید. دوز مصرفی باید به تدریج تحت نظر پزشک کاهش یابد. این دارو احتمال دارد یک واکنش آلرژیک شدید ایجاد کند. علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: مشکل در تنفس التهاب گلو یا زبان در صورت بروز این علایم، با خدمات درمانی تماس بگیرید یا به نزدیکترین اورژانس بروید. اگر تا به حال به آن واکنش آلرژیک داشته اید، دیگر این دارو را مصرف نکنید. مصرف مجدد آن می تواند کشنده باشد (باعث مرگ شود) به طور کلی، افراد مبتلا به آسم یا ( COPD ) نباید متوپرولول مصرف کنند. پزشک احتمال دارد همچنان آن را تجویز کند، اما با نظارت دقیق. در دوزهای بالاتر، متوپرولول می‌تواند گیرنده‌های مختلف در مسیرهای تنفسی را مسدود کند. این باعث تنگ شدن مجراها شده که آسم یا COPD شدیدترمی شود. متوپرولول ممکن است لرزش را از بین ببرد و ضربان قلب را کاهش دهد. لرزش و افزایش ضربان قلب از نشانه های قند خون پایین است. بدون این سیگنال ها، تشخیص سطوح پایین قند خون دشوارتر می شود: اگر گردش خون ضعیفی در پا و دست دارید، احتمال دارد هنگام مصرف متوپرولول بدتر شود. از آنجایی که متوپرولول فشار خون را کاهش می دهد، ممکن است خون کمتری به این قسمت های بدنتان برسد. متوپرولول یک داروی حاملگی دسته C است. یعنی دو چیز: بررسی ها روی حیوانات نشان داده که وقتی مادر دارو را مصرف می کند، اثرات نامطلوبی برای جنین دارد. مطالعات کافی روی انسان انجام نشده است. اگر باردار هستید و فشار خون بالا دارید، با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود در مورد گزینه های درمانی در دوران بارداری مشورت کنید. متوپرولول وارد شیر مادر می شود و در صورت شیردهی در حین مصرف این دارو می تواند به نوزاد منتقل شود. قبل از شیردهی با پزشک خود صحبت کنید. سالمندان احتمال دارد در ابتدا به دوز کمتری از متوپرولول نیاز داشته باشند. سپس دوز به تدریج افزایش می یابد. شکل رهش فوری دارو در کودکان، بی‌خطر یا موثر ثابت نشده است. فرم طولانی رهش این دارو را می توان برای درمان فشار خون بالا در کودکان سال یا بیشتر استفاده کرد. قرص خوراکی متوپرولول را می توان به عنوان یک داروی کوتاه مدت یا طولانی مدت استفاده کرد. اگر آن را طبق دستور مصرف نکنید، خطرات جدی دارد. اگر مصرف دارو را قطع کنید یا اصلا آن را مصرف نکنید می تواند باعث: افزایش فشار خون افزایش خطر حمله قلبی آسیب رساندن به رگ های خونی یا اندام های اصلی مانند ریه ها، قلب یا کبد همچنین، اگر به طور ناگهانی مصرف متوپرولول را برای فشار خون بالا، درد قفسه سینه یا پس از حمله قلبی متوقف کنید، خطر حمله قلبی را افزایش می دهید. عدم مصرف روزانه متوپرولول، نادیده گرفتن روزها یا مصرف دوزها در ساعات مختلف روز نیز خطراتی را به همراه دارد. فشار خون ممکن است اغلب نوسان کند که این خطر حمله قلبی را افزایش می دهد. ممکن است سطوح خطرناکی از دارو در بدن خود داشته باشید. علایم مصرف بیش از حد این دارو می تواند شامل موارد زیر باشد: استفراغ حالت تهوع فشار خون پایین شدید ریتم قلب تغییر می کند. اگر فکر می کنید بیش از حد از این دارو مصرف کرده اید، با پزشک خود تماس بگیرید یا فورا به نزدیکترین اورژانس بروید. اگر یک نوبت را فراموش کردید، فقط نوبت بعدی را طبق برنامه مصرف کنید. دوز مصرفی خود را دو برابر نکنید برای آنژین صدری: درد قفسه سینه باید کاهش یابد. برای فشار خون بالا یا نارسایی قلبی: شاسد نتوانید تشخیص دهید که این دارو موثر است یا خیر. پزشک می تواند آزمایشاتی را برای تعیین اینکه آیا دارو به درمان بیماری کمک می کند انجام دهد. اگر پزشک قرص خوراکی متوپرولول را تجویز کرد، این نکات را در نظر داشته باشید: متوپرولول را با غذا مصرف کنید. این دارو احتمال دارد باعث تهوع شود. مصرف آن با غذا باعث می شود معده بهتر آن را هضم کند. آن را یا با غذا یا بلافاصله بعد از غذا مصرف کنید. قرص با انتشار طولانی مدت را خرد نکنید. با این حال، اگر پزشک دوز کمتری را توصیه کرد، می توانید قرص را در امتداد علایم امتیاز (شیار روی قرص) ببرید. ذخیره سازی: این دارو را دور از نور نگهداری کنید. این دارو را در مناطق مرطوب مانند حمام نگهداری نکنید. در دمای اتاق بین تا درجه فارنهایت ( تا درجه سانتی گراد) نگهداری شود. می توانید دارو را برای مدت کوتاهی در دمای کمتر از درجه فارنهایت ( درجه سانتیگراد) و تا درجه فارنهایت ( درجه سانتیگراد) نگهداری کنید. نسخه ای برای این دارو قابل پر کردن مجدد نیست. اگر نیاز به پر کردن مجدد این دارو دارید، شما یا داروخانه باید برای دریافت نسخه جدید با پزشک خود تماس بگیرید. داروهای دیگری نیز برای درمان بیماری وجود دارد. برخی احتمال دارد برای فرد مناسب تر از دیگران باشند. با پزشک خود در مورد سایر گزینه های دارویی که ممکن است مفید باشد مشورت کنید. |
یک انسولین سریع الاثر است که حدود دقیقه پس از تزریق شروع به تاثیر می کند. اثر این دارو در حدود ساعت پس از تزریق به اوج خود می رسد و تاثیر آن به مدت تا ساعت در بدن باقی می ماند. هورمونی است که باعث کاهش سطح گلوکز در خون می شود. انسولین آسپارت برای بهبود کنترل قند خون در بزرگسالان و کودکان مبتلا به دیابت استفاده می شود. این دارو گاهی همراه با یک انسولین طولانی اثر یا متوسط اثر به کار می رود. همچنین انسولین آسپارت گاهی ممکن است بنا به تشخیص پزشک برای سایر اهداف درمانی غیر از نیز استفاده شود. دوز NovoLog یا انسولین آسپارت برای هر فردی متفاوت است. مقدار مورد نیاز دارو به سطح قند خون، وزن و میزان پاسخگویی بدن شما به انسولین بستگی دارد. پزشک پس از انجام معاینات و بررسی آزمایشات لازم معمولا بهترین دوز را برای شما تجویز می کند. آنچه در این مقاله خواهید خواند: به طور کلی انسولین آسپارت هورمونی به نام انسولین را در بدن ترشح می کند تا سطح گلوکز یا قند خون را کاهش دهد. تاثیر این دارو در بدن مانند انسولینی است که بدن شما به طور طبیعی تولید می کند تا سطح قند خون شما را بعد از خوردن یک وعده غذایی در حالت عادی نگه دارد. بیشترین مصرف این دارو برای درمان دیابت نوع یک و دو است. اما با این حال انسولین آسپارت در درمان بیماری های متعدد دیگری نیز به کار می رود، از جمله: اسیدوز هیپرکالمی دیابت نوع یا دیابت نوع دیابت ملیتوس سندرم لیز تومور اختلال خود ایمنی کمای دیابتی (در دیابت نوع I ) (در دیابت نوع II ) سندرم هیپراسمولار غیرکتوتیک کتواسیدوز دیابتی (در دیابت نوع II ) کتواسیدوز دیابتی (در دیابت نوع یک) هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اگر به انسولین آسپارت حساسیت دارید یا اگر دچار هیپوگلیسمی یا افت قند خون هستید، نباید از انسولین آسپارت استفاده کنید. همچنین پیش از مصرف انسولین آسپارت در صورت ابتلا به هر یک از بیماری های زیر باید پزشک خود را در جریان قرار دهید. بیماری کبد نارسایی کلیه سطوح پایین پتاسیم در خون یا هیپوکالمی در صورت مصرف داروهایی مانند پیوگلیتازون یا روزیگلیتازون به پزشک خود اطلاع دهید. مصرف برخی از داروهای خوراکی دیابت در حین استفاده از انسولین ممکن است خطر ابتلا به بیماری های خطرناک قلبی را افزایش دهد. انسولین آسپارت برای استفاده در کودکان کمتر از سال تایید نشده است و نباید برای درمان دیابت نوع کودکان استفاده شود. اگر باردار هستید یا در دوران شیردهی به سر می برید به پزشک خود اطلاع دهید. یا تصمیم به بارداری دارید، دستورالعمل های پزشک خود را در مورد استفاده از انسولین دنبال کنید. کنترل دیابت در دوران بارداری بسیار مهم است. بالا بودن قند خون می تواند باعث بروز مشکلات زیادی برای مادر و جنین شود. علایم آلرژی به انسولین شامل قرمزی و تورم در محل تزریق، بثورات پوستی همراه با خارش در کل بدن، تنگی نفس، افزایش ضربان قلب، سرگیجه، تورم زبان یا گلو است. در صورت مشاهده علایم آلرژی به انسولین، در اسرع وقت به پزشک مراجعه کنید. مهمترین عوارض دارو عبارتند از: کاهش پتاسیم کاهش قند خون افزایش وزن بدن تورم در دست ها و پاها بثورات پوستی، خارش، قرمزی یا تورم ضخیم شدن یا توخالی شدن پوست در ناحیه ای که دارو را تزریق کرده اید. اگر باردار هستید یا در دوران شیردهی به سر می برید حتما موضوع را به پزشک خود اطلاع دهید. اگر باردار هستید یا تصمیم به بارداری دارید، دستورالعمل های پزشک خود را در مورد استفاده از انسولین به دقت دنبال کنید. کنترل دیابت در دوران بارداری بسیار مهم است. بالا بودن قند خون می تواند مشکلاتی را برای مادر و جنین ایجاد کند. اگر یک دوره هیپوگلیسمی (قند خون پایین) دارید، نباید از NovoLog استفاده کنید. NovoLog یک انسولین سریع الاثر است که خیلی سریع شروع به کار می کند. بنابراین پس از استفاده از این دارو، باید ظرف تا دقیقه حتما یک وعده غذایی بخورید. هرگز قلم یا کارتریج تزریق را با شخص دیگری به اشتراک نگذارید. استفاده مشترک از قلم‌ها یا کارتریج‌های تزریق می‌تواند باعث انتقال بیماریهای خطرناکی مانند هپاتیت یا HIV از فردی به فرد دیگر شود. انسولین می تواند باعث کاهش قند خون شود. بنابراین از رانندگی یا کار با ماشین آلات خودداری کنید تا زمانی که با تاثیرات دارو بر بدن خود کاملا آشنا شوید. با بررسی برچسب دارو قبل از تزریق انسولین، از بروز اشتباهات دارویی خودداری کنید. از مصرف الکل یا استفاده از داروهای حاوی الکل خودداری کنید. الکل می تواند باعث کاهش قند خون شود و ممکن است در درمان دیابت شما اختلال ایجاد کند. هر زمان که از NovoLog استفاده می کنید، حتما ظرف تا دقیقه یک وعده غذایی بخورید. برای جبران دوز فراموش شده از مصرف انسولین اضافی خودداری کنید. انسولین را همیشه در دسترس داشته باشید. قبل از تمام شدن کامل دارو، نسخه خود را دوباره تهیه کنید. مصرف بیش از حد انسولین می تواند باعث افت شدید قند خون یا هیپوگلیسمی شود. مهمترین علایم هیپوگلیسمی شامل خواب آلودگی، سرگیجه، تاری دید، بی حسی، سوزن سوزن شدن در دهان، مشکل در صحبت کردن، ضعف عضلانی می باشد. همچنین هیپوگلیسمی در برخی موارد با عوارض بسیار خطرناکی مانند تشنج، کما و بی هوشی همراه است. معمولا بیماران به دلیل مشکل در خواندن سرنگ یا عدم آشنایی با نحوه مصرف دارو به اشتباه مقدار زیادی انسولین به خود تزریق می کنند. حفظ آرامش و خونسردی در این شرایط اهمیت زیادی دارد. در صورت تزریق بیش از حد انسولین سعی کنید، یک میان وعده شیرین بخورید. خوردن یک ماده غذایی شیرین می تواند قند خون شما را خیلی سریع بالا ببرد. بعد از گذشت یکربع ساعت مجددا میزان قند خون خود را اندازه گیری کنید. NovoLog به صورت ویال، قلم انسولین از پیش پر شده و کارتریج موجود است. پیش از مصرف تاریخ تولید و انقضای دارو را با دقت بخوانید. اگر انسولین شما ذرات ریز دارد یا شفاف نیست از تزریق آن خودداری کنید. انسولین را می توانید در زیر پوست در ناحیه شکم زیر ناف، باسن، ران یا بازو تزریق کنید. بهتر است هر تزریق جدید حداقل به میزان چند سانتی متر با محل تزریق قبلی فاصله داشته باشد. پیش از تزریق دارو ناحیه مورد نظر را با الکل ضدعفونی کنید. کمی صبر کنید تا الکل روی پوست کاملا خشک شود و سپس تزریق را انجام بدهید. پزشک در مورد نحوه استفاده از ویال، قلم، یا کارتریج و نحوه تجویز صحیح تزریق به شما آموزش می دهد. به طور کلی، هر دو دارو یعنی انسولین آسپارت و هومالوگ جزء انسولین های سریع الاثر هستند، بنابراین به طور مشابه عمل می کنند. میزان تاثیر هر کدام از این داروها در بدن کاملا مشابه است به همین دلیل تداخلات دارویی و عوارض مشابهی نیز دارند. مصرف NovoLog یا انسولین آسپارت بدون خوردن غذا، شما را در معرض خطر بیشتری برای کاهش قند خون یا قرار می دهد. ابتلا به افت شدید قند خون گاهی اوقات با تشنج، کما و خطر مرگ همراه است. عصبی یا مضطرب بودن، افزایش ضربان قلب، تب و لرز، احساس خواب آلودگی، ضعف و گرسنگی بیش از حد از علایم افت شدید قند خون هستند. از پزشک خود سوال کنید که چگونه قند خون خود را کنترل کنید و در صورت بروز کاهش قند خون پایین چه کارهایی باید انجام دهید. مراقب علایم قند خون بالا یا هیپرگلیسمی مانند افزایش تشنگی یا ادرار باشید. تمام دستورالعمل های روی برچسب دارو را با دقت بخوانید و دارو را دقیقا طبق دستور پزشک مصرف کنید. شناسنامه پزشکی خود را همیشه همراه داشته باشید تا در مواقع اضطراری دیگران از ابتلا شما به دیابت مطلع شوند. انسولین آسپارت را به پوستی که آسیب دیده، حساس، کبود، زخم، پوسته پوسته، دارای اسکار یا توده سفت است تزریق نکنید. پس از استفاده از Novolog ، باید ظرف تا دقیقه یک وعده غذایی بخورید. فیاسپ باید در ابتدای غذا یا دقیقه پس از شروع غذا داده شود. دستورالعمل های ارایه شده همراه با دارو را بخوانید و به دقت دنبال کنید. اگر متوجه این دستورالعمل ها نمی شوید، نحوه استفاده از دارو را از پزشک یا داروساز خود بپرسید. Novolog یا انسولین آسپارت را دقیقا طبق دستورالعمل روی برچسب یا طبق تجویز پزشک مصرف کنید. این دارو را در دوزهای بیشتر یا کمتر از مقدار توصیه شده به کار نبرید. هرگز قلم تزریق یا سرنگ را با شخص دیگری به اشتراک نگذارید، حتی اگر سوزن آن عوض شده باشد. اشتراک گذاری این وسایل می تواند باعث انتقال عفونت یا بیماری از فردی به فرد دیگر شود. اگر از قلم تزریقی استفاده می کنید، فقط قلم ارایه شده همراه دارو را به کار ببرید. اگر این دارو را با پمپ انسولین استفاده می کنید، انسولین آسپارت را با هیچ انسولین دیگری مخلوط یا رقیق نکنید. با پزشکت در مورد مصرف انسولین آسپارت مشورت کنید. سطح قند خون می تواند تحت ت ثیر استرس، بیماری، جراحی، ورزش، مصرف الکل یا حذف وعده های غذایی قرار گیرد. بنابراین قبل از تغییر دوز یا برنامه دارویی با پزشک خود مشورت کنید. انسولین آسپارت تنها بخشی از یک برنامه درمانی است که شامل رژیم غذایی، ورزش، کنترل وزن، آزمایش قند خون و مراقبت های پزشکی خاص می باشد. دستورالعمل های پزشک خود را با دقت دنبال کنید. پزشک به شما نشان می‌دهد که انسولین آسپارت را در کدام قسمت از بدنتان تزریق کنید. تزریق انسولین آسپارت را هر بار در یک ناحیه متفاوت انجام بدهید. به عبارت دیگر دو بار پشت سر هم در یک محل تزریق نکنید. انسولین آسپارت به صورت تزریق داخل ورید استفاده می شود. پزشک اولین دوز شما را به شما تزریق می کند و ممکن است نحوه استفاده صحیح از دارو را به شما آموزش دهد تا خودتان به تنهایی بتوانید آن را تزریق کنید. از هر سوزن و سرنگ فقط یکبار استفاده کنید و سپس آنها را در یک ظرف ضد سوراخ قرار دهید. قوانین مربوط به نحوه دور انداختن سرنگ ها را از پزشک خود سوال کنید. دارو را دور از دسترس کودکان و حیوانات خانگی دور نگه دارید. مراقب علایم خود باشید! گاهی ممکن است کاهش قند خون یا هیپوگلیسمی را تجربه کنید. کاهش قند خون باعث احساس، سرگیجه، تحریک پذیری، گیجی، اضطراب یا لرزیدن در شما می شود. برای درمان سریع هیپوگلیسمی، یک منبع قندی سریع الاثر مانند آبمیوه، آب نبات سفت، کراکر، کشمش، یا نوشابه غیر رژیمی بخورید یا بنوشید. انسولین آسپارت را در ظرف اصلی خود دور از گرما و نور نگهداری کنید. تا زمانی که برای تزریق آماده نشده اید، انسولین را از ویال به داخل سرنگ نکشید. انسولین را در سرما و شرایط انجماد قرار ندهید. اما انسولین را در یخچال نگهداری نکنید. انسولین یخ زده برای مصرف مناسب نیست و باید آن را دور بریزید. در صورت داشتن هیپوگلیسمی شدید، پزشک ممکن است بای رفع عوارض کیت تزریق گلوکاگون را تجویز کند. بهتر است به اعضای خانواده یا دوستان نزدیک خود آموزش بدهید که چگونه در مواقع اضطراری این دارو را به شما تزریق کنند. تزریق را فقط زمانی انجام بدهید که دارای آمادگی کامل باشید. این دارو باید شفاف و بی رنگ باشد. اگر دارو تغییر رنگ داده یا ذرات خارجی در آن وجود دارد از آن استفاده نکنید. برای دریافت داروی جدید با پزشک داروساز تماس بگیرید. انسولین آسپارت پلمپ شده را می توانید در یخچال قرار دهید. اما مراقب باشید که باید آن را تا قبل از رسیدن تاریخ انقضا مصرف کنید. انسولین آسپارت باز شده باید ظرف روز استفاده شود. همچنین این دارو را پس از مصرف باید در دمای اتاق نگهداری کنید. |
اغلب به صورت برآمدگی یا التهاب در زیر پوست تعریف می شود و انواع مختلفی دارد. بیشتر اوقات، جدی نیستند، اما برخی از فتق ها نیاز به جراحی دارند. فتق زمانی رخ می دهد که بخشی از یک عضو داخلی، از طریق عضلات و یا بافت، از محل طبیعی آن بیرون آمده باشد. فتق می تواند در نتیجه ضعف عضلات یا افزایش فشار در داخل بدن رخ دهد. در این مقاله چندین نوع مختلف فتق بررسی می شود. ظاهر و علایم آنها را بررسی کرده و در مورد گزینه های درمان جراحی و خانگی بحث خواهیم کرد. فتق های نافی، یکی از انواع محسوب شده و اغلب به صورت برآمدگی یا التهاب در زیر پوست تعریف می شود و انواع مختلفی دارد. اغلب فتق ها، جدی نیستند، اما گاهی هم باید جراحی شوند. هنگامی اتفاق میفتد که قسمتی از روده ها از طریق عضلات شکم به داخل شکم فرو می روند. آنها در نوزادان شایع هستند. افراد مبتلا به فتق ناف احتمال دارد متوجه موارد زیر شوند برآمدگی نرم روی دکمه شکم یا اطراف آن برافروخته شدن پوست یا یک زخم کوچک در اطراف فتق، متورم شدن ناف فتق ناف اغلب علایمی ایجاد نمی کند. با این حال، برخی از افراد احتمال دارد در محل فتق احساس درد جزیی داشته باشند. فتق های نافی به طور کلی جدی نیستند. آنها غالبا به قدری کوچک هستند که فرد حتی از داشتن آن آگاهی ندارد. فتق های نافی که کوچک و بدون درد هستند، نیازی به درمان جراحی ندارند. با این حال، فتق های نافی که علایم ایجاد می کنند احتمال دارد نیاز به جراحی داشته باشند. بسیاری از فتق های نافی نوزادان در سنین - سالگی به خودی خود بسته شده و از بین می روند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید فتق هیاتال یکی از انواع فتق محسوب شده و اغلب هنگامی اتفاق میفتد که بخشی از معده یا سایر بافت های شکمی از طریق هیاتوس به وسط قفسه سینه به سمت بالا بلغزد. هیاتوس، شکافی در دیافراگم است، که دیواره عضلانی حفره قفسه سینه را از شکم جدا می کند. فتق هیاتال هیچ شکل ظاهری ندارد. آنها فقط از طریق اشعه ایکس یا تصویربرداری های دیگر مانند آندوسکوپی یا قابل مشاهده هستند. بیشتر فتق های هیاتال علایمی ایجاد نمی کنند. با این حال، برخی از افراد احتمال دارد موارد زیر را تجربه کنند ناراحتی شکمی مبهم سوزش معده یا ریفلاکس درد همراه با خوردن یا بلعیدن اگر فتق هیاتال علایمی ایجاد نکند، به درمان نیاز نخواهد داشت. برای موارد شدید ریفلاکس یا درد کنترل نشده، جراحی فتق احتمال دارد لازم باشد. مدیریت فتق هیاتال شامل کنترل علایم مرتبط است. این اغلب می تواند شامل کنترل سوزش معده یا ریفلاکس یا تغییر برخی عادت های رفتاری باشد. فتق اینگوینال یکی از رایج ترین انواع فتق های دیواره شکم است. آنها می توانند در زنان و مردان رخ دهند. فتق مغبنی، وقتی اتفاق می افتد که بافت چربی یا یک حلقه کوچک از روده از طریق کانال مغبنی به داخل کشاله ران بیرون بزند. این می تواند در هنگام تولد رخ دهد، اما عوامل خطر شایع آن، عبارتند از چاقی بلند کردن زور زدن باردار بودن فتق مانند برجستگی در ناحیه بیضه یا کشاله ران به نظر می رسد. ایستادن یا پایین آوردن با زور اغلب باعث برجستگی بیشتر می شود. این برآمدگی به طور معمول طول می کشد تا ظاهر شود، اما پس از سرفه، وزنه برداری سنگین، فشار آوردن، خم شدن یا خندیدن می تواند به طور ناگهانی ایجاد شود. یک سوم افراد در صورت بروز این فتق علایمی نخواهند داشت. با این حال، علایم احتمال دارد به صورت زیر ظاهر شود احساس سنگین یا کشش در محل فتق درد یا ناراحتی همراه با سرفه، ورزش یا رفتن به دستشویی اگر درد ایجاد شود، اغلب در طول روز بدتر خواهد شد و هنگام خوابیدن بهبود می یابد. تنها درمان فتق مغبنی، جراحی است. از آنجا که خطر موارد اضطراری مرتبط با فتق، کم است، فرد می تواند صبر کند تا در صورت بروز علایم، فتق را ترمیم کند. حتی در این صورت هم، تقریبا درصد از افراد با علایم اندک یا بدون علایم، بعد از سال نیاز به جراحی دارند. فتق استخوان ران یکی از جدی ترین انواع فتق است. این موارد زمانی اتفاق می افتد که بافت یا بخشی از روده، از طریق دیواره عضلانی ضعیفی به داخل کانال ران در قسمت بالای ران داخلی یا کشاله کشیده شود. این نوع فتق ها کمتر دیده می شوند و افرادی که هر نوع برش جراحی شکم داشته اند، رخ دهد. این نوع فتق احتمال دارد بلافاصله یا ماهها تا سالها بعد از جراحی ایجاد شود. فرد مبتلا به فتق برشی احتمال دارد متوجه موارد زیر شود رشد فتق بعد از سرفه و هر نوع فشار زخم های باز یا برافروختگی پوست بر روی فتق برآمدگی یا التهاب در محل برش جراحی یا نزدیک آن در موارد نادر، شاید فرد متوجه بافت های داخلی روده ها و سایر اعضای بدن شود که از برش خارج می شوند. علایم فتق برشی شامل موارد زیر است دردی که با سرفه یا فشار بیشتر می شود. حساسیت یا احساس فشار در محل برش . اگر علایم شدید نباشد یا فتق کوچک باشد، فرد می تواند با مراقبت، فتق های برشی را کنترل کند. اما در صورت بروز علایم زیر فرد باید به پزشک مراجعه کند: برای بدتر شدن درد اگر فتق بزرگتر شود. اگر نتوانند فتق را دوباره به داخل شکم فشار دهند. فتق یک نوع نادر از فتق است. زمانی اتفاق میفتد که بخشی از روده از کنار عضله شکم خارج شود. این بیماری بیشتر در مردان بالای سال دیده می شود. فتق می تواند شبیه برجستگی در کنار یا زیر دکمه شکم باشد. فتق همیشه علایمی ایجاد نمی کند. با این حال، برخی از افراد احتمال دارد موارد زیر را تجربه کنند درد در محل فتق مشکل در هنگام اجابت مزاج رفتن بسیاری از پزشکان جراحی را برای درمان فتق توصیه می کنند. فتق عضلانی زمانی اتفاق میفتد که عضله از طریق پوشش داخلی خود نفوذ کند. آنها اغلب در پاها و در نتیجه آسیب های ورزشی رخ می دهد. فتق عضلانی اغلب بین زانو و مچ پا رخ می دهد. آنها می توانند به صورت یک یا چند توده ظاهر شوند. برخی از فتق های عضلانی بدون علامت هستند. با این حال، برخی از افراد احتمال دارد علایمی داشته باشند مانند: التهاب در شکم یا پا درد، گرفتگی یا بی حسی در محل التهاب اگر فتق عضلانی به دلیل ضربه یا جراحت رخ دهد، می تواند به خودی خود برطرف شود. برخی از افراد احتمال دارد تشخیص دهند که استراحت و فشرده سازی می تواند به بهبودی کمک کند. اگر فتق عود کند یا مادرزادی باشد، به این معنی که فرد از بدو تولد به آن مبتلا است، پزشکان احتمال دارد جراحی را توصیه کنند. اگر دیواره ای که فتق از آن بیرون می زند بسته شود، می تواند فتق مختنق ایجاد کند. بروز این وضعیت در روده ها از جریان خون جلوگیری می کند و نیاز به فوریت پزشکی دارد. علایم فتق مختنق، عبارتند از تب یبوست خستگی نفخ شکم درد شدید پوست تیره روی فتق التهاب در اطراف فتق برای از بین بردن کامل فتق، اغلب به جراحی نیاز است. اما فتق ها در بسیاری از موارد جدی نیستند. با این حال، اگر علایم زیر در کنار فتق رخ دهد، فرد باید به دنبال درمان فوری باشد تب یبوست استفراغ نفخ شکم درد شدید حالت تهوع رشد سریع فتق التهاب یا برافروختگی پوست در محل فتق در صورت درمان به موقع فتق بزرگتر می شود. فتق انواع مختلفی دارد. آنها می توانند به صورت توده هایی در زیر پوست ظاهر شوند، اما بسیاری از آنها کاملا بدون علامت هستند. اگر درد در اثر فتق بروز کند، فرد باید فورا تحت مراقبت های پزشکی قرار گیرد. در غیر این صورت، آنها خطر عفونت یا فتق خفه را دارند. |
یا دیابت خود ایمنی نهفته در بزرگسالان و یا دیابت ( LADA ) ، این نوع دیابت نسبت به سایر انواع دیابت ها کمتر شایع است و بزرگسالان را به طور معمول بعد از سال درگیر می کند. افراد مبتلا به LADA ممکن است علایم و نشانه های دیابت نوع و دیابت نوع را نشان دهند، که تشخیص LADA را به چالش می کشد. فرد مبتلا به LADA ممکن است تشنگی بیش از حد را تجربه کند. در LADA ، افراد پادتن هایی تولید می کنند که بر توانایی پانکراس در کنترل قند خون ت ثیر می گذارد. افرادی که با LADA زندگی می کنند ممکن است در ابتدا نیازی به انسولین نداشته باشند، این بدان معناست که لوزالمعده آنها هنوز هم می تواند انسولین تولید کند. پزشکان ممکن است این افراد را با دیابت نوع تشخیص دهند. با این حال، افراد مبتلا به دیابت نوع آنتی بادی های ایجاد کننده LADA تولید نمی کنند. برخلاف دیابت نوع ، LADA به آرامی پیشرفت می کند، که ممکن است بعدا در بزرگسالی تشخیص داده شود. LADA ممکن است تا % از کل موارد دیابت را در جمعیت بزرگسال تشکیل دهد. LADA با دیابت نوع و متفاوت است. پزشکان به طور معمول دیابت نوع را در کودکان و نوجوانان تشخیص می دهند، اما اوج بروز آن بین - سالگی و حدود بلوغ رخ می دهد. به عنوان یک بیماری خود ایمنی در نظر گرفته می شود زیرا در آن بدن سلول های بتا لوزالمعده را از بین می برد. این سلول ها به بدن در تولید انسولین کمک می کنند کند. در درجه اول با مقاومت بدن در برابر اثرات انسولین مشخص می شود. دیابت نوع با مداخلات در شیوه زندگی و داروهای خوراکی قابل کنترل است. دیابت نوع یک بیماری متابولیکی است که در نتیجه عملکرد معیوب انسولین ایجاد می شود. دیابت نوع افراد میانسال و سالمند را تحت تاثیر قرار می دهد و با قند خون بالا و انتخاب شیوه زندگی و عادات غذا خوردن تا حدودی قابل کنترل است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید دیابت نوع . می تواند در اثر آسیب آنتی بادی علیه سلولهای تولید کننده انسولین به لوزالمعده شما تحریک شود. عوامل ژنتیکی نیز مانند سابقه خانوادگی بیماری های خود ایمنی ممکن است دخیل باشد. هنگامی که لوزالمعده در دیابت نوع . آسیب می بیند، بدن سلول های بتا لوزالمعده را از بین می برد. اگر فرد مبتلا به دیابت نوع . نیز دارای اضافه وزن یا چاقی باشد، ممکن است مقاومت به انسولین نیز رخ دهد. LADA بیشتر از نوع به دیابت نوع شباهت دارد. به همین دلیل پزشکان گاهی اوقات آن را دیابت نوع . می نامند. همانند دیابت نوع ، افراد مبتلا به LADA به طور معمول شاخص توده بدنی ( BMI ) کمتری نسبت به افراد مبتلا به دیابت نوع دارند. علایم دیابت نوع . در ابتدا می تواند مبهم باشد. اما LADA LADA علایم دیابت نوع و را نشان می دهند. اینها ممکن است شامل موارد زیر باشد: تشنگی بیش از حد تکرر ادرار گرسنگی بیش از حد خستگی شدید تاری دید بریدگی ها و کوفتگی هایی که به کندی بهبود می یابند. کاهش وزن علی رغم خوردن بیشتر (نوع ) سوزن سوزن شدن، درد یا بی حسی دست و پا (دیابت نوع ) علت دیابت نوع . ایجاد آنتی بادی علیه سلول های لوزالمعده، انسولین یا آنزیم های درگیر در عملکردهای پانکراس است. آنتی بادی های موثر بر لوزالمعده و عملکرد آن ممکن است بر نحوه پاسخ بدن به قند خون ت ثیر بگذارد. بررسی ها نشان می دهد که ممکن است LADA ترکیبی از ویژگی های ژنتیکی نوع و دیابت نوع است. با این حال، محققان نمی دانند که آیا فاکتورهای ژنتیکی خاصی برای LADA وجود دارد یا ندارد. به طور مشابه با دیابت نوع ، افراد مبتلا به LADA ممکن است در معرض عوارض عروقی باشند، از جمله: آسیب کلیه آسیب عصبی باعث درد، سوزن سوزن شدن و از دست دادن احساس در دست و پا می شود. اختلالات چشم و بینایی برخی از متخصصان معتقدند که احتمال ابتلا به بیماری های قلبی عروقی در افراد مبتلا به LADA بیشتر از افراد مبتلا به دیابت نوع است. سطح کلسترول خون در افراد مبتلا به LADA بالاتر از افراد مبتلا به دیابت نوع است. کتواسیدوز دیابتی ( DKA ) یکی دیگر از عوارض جدی LADA است. کتواسیدوز دیابتی زمانی رخ می دهد که سلول ها قادر به دریافت گلوکز مورد نیاز خود نباشند و بدن در عوض چربی را برای انرژی بسوزاند. این وضعیت می تواند منجر به تولید کتون زیادی شود، که علت اصلی بوی میوه ای نفس بیمار است. DKA یک بیماری جدی است که می تواند منجر به کما دیابتی شود. علایم آن ممکن است شامل موارد زیر باشد: علایم قند خون بالا کاهش وزن بدون دلیل استفراغ ضعف تغییر در وضعیت روانی برخی از عوامل خطر برای ایجاددیابت نوع . ، عبارتند از: چاقی یا اضافه وزن وزن کم هنگام تولد فعالیت بدنی کم محققان معتقدند که افرادی که چندین عامل خطر دارند احتمال بیشتری برای ابتلا به LADA دارند. به عنوان مثال، ترکیب وزن کم هنگام تولد و اضافه وزن بزرگسالان ممکن است احتمال بروز این وضعیت را افزایش دهد. استرس روانی اجتماعی همچنین ممکن است یک عامل خطر برای ابتلا به LADA باشد. تشخیص تفاوت بین LADA و دیابت نوع برای پزشکان ممکن است چالش برانگیز باشد. برخی از ویژگی های LADA ممکن است پزشکان را وادار به انجام غربالگری بیشتر برای تشخیص بین انواع دیابت کند. پزشکان به طور معمول LADA را در افراد بالای سال تشخیص می دهند که با تشخیص دیابت نوع سازگار است. افرادی که با LADA زندگی می کنند ممکن است در ابتدا به خوبی به تغذیه و تغییر سبک زندگی و داروهای خوراکی واکنش نشان دهند، اما پاسخ آنها معمولا با گذشت زمان به تدریج کاهش می یابد. افرادی که با LADA زندگی می کنند حداقل یک آنتی بادی را که علیه سلول های لوزالمعده، انسولین یا آنزیم های درگیر در عملکرد پانکراس کار می کند، مثبت می کنند. پپتید C عامل دیگری است که به پزشکان کمک می کند بین انواع دیابت تفاوت قایل شوند. افرادی که با LADA زندگی می کنند ممکن است سطح پپتید C در خون پایین و طبیعی داشته باشد، در حالی که در دیابت نوع و سطح آن پایین است. پزشکان هنوز راهکارهای درمانی خاصی را برای درمان LADA تعیین نکرده اند. هدف از درمان حفظ عملکرد سلول پانکراس است. برای انجام این کار، فرد گاهی می تواند از آمپول انسولین استفاده کند. همچنین، برخی از داروهای ضد دیابت از جمله مهارکننده های DPP - و آگونیست های گیرنده پپتید مانند گلوکاگون ممکن است به کاهش سرعت تخریب سلولهای لوزالمعده کمک کنند. با این حال، پزشکان بسته به هر مورد و علایمی که فرد نشان می دهد، ممکن است یک راهکار درمانی شخصی را توصیه کنند. اما به طور کلی، درمان های دیابت نوع ، مانند متفورمین، می توانند علایم دیابت نوع . را کنترل کنند تا زمانی که لوزالمعده شما انسولین را متوقف کند. اما به طور معمول، پیشرفت در نیاز به انسولین بسیار سریعتر از دیابت نوع است و پاسخ به دارو برای کاهش سطح قند خون (داروهای خوراکی کاهش قند خون) ضعیف است. درمان انسولین روش درمانی ترجیحی برای دیابت نوع . است. رژیم های انسولین و انسولین انواع مختلفی دارند. مقدار انسولین مورد نیاز شما ممکن است روزانه متفاوت باشد، بنابراین کنترل سطح گلوکز از طریق آزمایش مکرر قند خون ضروری است. امید به زندگی در افرادی که به LADA مبتلا هستند، مشابه افرادی است که به انواع دیگر دیابت مبتلا هستند. افزایش قند خون در طی یک دوره زمانی پایدار می تواند منجر به عوارض دیابت مانند بیماری های کلیوی، مشکلات قلبی عروقی، بیماری چشم و نوروپاتی شود که می تواند بر پیش آگهی ت ثیر منفی بگذارد. اما با کنترل خوب قند خون می توان از بسیاری از این عوارض جلوگیری کرد. در گذشته، افرادی که به دیابت نوع مبتلا بودند امید به زندگی کوتاه تری داشتند. اما بهبود درمان های دیابت این آمار را تغییر می دهد. با کنترل خوب قند خون، امید به زندگی طبیعی امکان پذیر است. افرادی که تشنگی یا گرسنگی بیش از حد بدون دلیل یا ادرار مکرر را تجربه می کنند، باید به پزشک مراجعه کنند. برای آزمایش دیابت، پزشکان آزمایش خون را برای بررسی چندین نشانگر قند خون درخواست می کنند. DKA ممکن است در افرادی رخ دهد که مراجعه به پزشک را برای علایم دیابت به ت خیر می اندازند. DKA می تواند نشان دهنده بدتر شدن دیابت فرد باشد. افراد باید علایم DKA را بلافاصله به پزشک گزارش دهند زیرا این بیماری می تواند خطرناک و جدی تر شود. LADA در بزرگسالی تشخیص داده می شود و مانند دیابت نوع به تدریج شروع می شود. اما برخلاف دیابت نوع ، LADA افرادی که با LADA زندگی می کنند ممکن است علایم معمولی دیابت نوع را نشان دهند، اما بدن آنها آنتی بادی تولید می کند که بر نحوه کنترل قند خون در بدن ت ثیر می گذارد. افرادی که با LADA زندگی می کنند ممکن است از تزریق انسولین یا سایر داروها برای کنترل قند خون و کاهش سرعت تخریب لوزالمعده استفاده کنند. دیابت نوع . در صورت عدم درمان، می تواند منجر به کتواسیدوز دیابتی شود، این شرایطی است که بدن به دلیل عدم وجود انسولین بدن نمی تواند از قند به عنوان سوخت استفاده کند و شروع به چربی سوزی می کند. این باعث تولید کتون هایی می شود که برای بدن سمی هستند. در حال حاضر هیچ راهی برای جلوگیری از دیابت نوع . وجود ندارد. مانند دیابت نوع ، عوامل ژنتیکی نیز در پیشرفت این بیماری نقش دارند. تشخیص به موقع و درست و مدیریت علایم بهترین راه برای جلوگیری از عوارض دیابت نوع . است. منابع: |
یا سوختگی هایی با ضخامت کامل، نوعی سوختگی است که پوست را از بین می برد و ممکن است به بافت زیرین پوست آسیب برساند. شدت آنها از سوختگی های درجه یک یا درجه دو بیشتر است و همیشه به پیوند پوست نیاز دارند. سوختگی های درجه سه یک آسیب جدی است که نیاز به کمک فوری پزشکی دارد. برخلاف سوختگی های شدید که ممکن است بسیار دردناک باشد، در سوختگی های با ضخامت کامل ممکن است درد زیادی احساس نکنید. زیرا سوختگی به گیرنده های درد در پوست آسیب می رساند. محل سوختگی می تواند با شکل های زیر ظاهر شود: سفید سیاه خاکستری رنگ زرد رنگ قهوه ای مومی یا چرمی فردی که دچار سوختگی درجه سه شده است، باید در بیمارستان بستری شود. درمان بسته به میزان، شدت و محل متفاوت می باشد. اگر فردی مشکوک به سوختگی درجه سه است، باید فورا به پزشک مراجعه کند. عدم درمان این سوختگی ها و عوارض ناشی از آن می توانند کشنده باشند. سوختگی درجه سوم یک نوع شدید سوختگی است که از طریق هر لایه از پوست می تواند منتشر شود. این نوع سوختگی می تواند به موارد زیر آسیب برساند: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید درم، لایه زیر اپیدرم اپیدرم، لایه خارجی پوست هایپودرم در برخی موارد، که بافت زیرپوستی و لایه داخلی پوست است پزشکان سوختگی ها را با توجه به آسیب هایی که به پوست و بافت اطراف آن وارد می کنند، دسته بندی می کنند. انواع سوختگی ها عبارتند از: سوختگی سطحی نیز شناخته می شود، اینها رایج ترین نوع هستند. این سوختگی به خارجی ترین لایه پوست آسیب می رساند. معمولا طی هفته به خودی خود بهبودی می یابد. نمونه متداول آفتاب سوختگی در این دسته قرار دارد. سوختگی با ضخامت جزیی نیز شناخته می شود، این نوع به دو لایه بالایی پوست آسیب می رساند. سوختگی درجه دو شاید به پیوند نیاز داشته باشد و به طور معمول جای زخم ایجاد می کند. این سوختگی ها به پوست، از جمله فولیکول های مو و غدد عرق آسیب کامل می رساند. همچنین به بافت زیرین پوست آسیب می رساند و همیشه به پیوند پوست نیاز دارند. این نوع سوختگی تا چربی انتشار می یابد. این نوع سوختگی تا عضله ها را درگیر می کند. این نوع سوختگی تا استخوان گسترش می یابد. سوختگی های درجه سه معمولا در اثر تماس یا قرار گرفتن در معرض موارد زیر ایجاد می شوند: برق انفجار شعله های آتش مایعات سوزاننده مواد شیمیایی مانند اسیدها تماس با یک شی بسیار داغ در مدت طولانی هرگونه سوختگی شدید معمولا آشکار بوده و نیاز به درمان در بیمارستان دارد. علایم متداول سوختگی با ضخامت کامل شامل موارد زیر است: ورم تغییر رنگ پوست مومی یا چرمی شکل کمبود درد به دلیل آسیب به انتهای عصب سوختگی شدید همچنین می تواند منجر به عوارض مهلک شود. به عنوان مثال، بدن ممکن است دچار شوک شود. به طور معمول، بدن برای محافظت از خود در برابر آسیب، عفونت یا تهدیدهای دیگر، یک واکنش التهابی ایجاد می کند. با این حال، در برخی موارد، مانند سوختگی شدید، بدن واکنش بیش از حد نشان می دهد و پاسخ التهابی ممکن است آسیب بیشتری برساند. به طور معمول شوک باعث آسیب می شود زیرا واکنش التهابی شدید منجر به عدم دریافت اکسیژن کافی در بافت ها و اندام ها می شود. چندین اندام بدن، مانند ریه ها، قلب و مغز ممکن است بیشتر در معرض آسیب شوک سوختگی قرار بگیرند. عفونت یکی دیگر از نگرانی های اصلی در مورد سوختگی درجه سه است. آسیب شدید به پوست، بدن را در معرض عوامل بیماری زا قرار می دهد. سوختگی همچنین می تواند سیستم ایمنی بدن را تضعیف کند، به این معنی که بدن توانایی کمتری در مقابله با عفونت دارد. به طور خاص، ابتلا به ذات الریه و عفونت های از عوارض شایع و بالقوه کشنده است. یک پزشک معمولا می تواند با بررسی ناحیه آسیب دیده، شدت سوختگی را تشخیص دهد. آنها همچنین در مورد علت سوختگی، سایر آسیب ها و اینکه آیا فرد بیماری پزشکی دیگری دارد، سوالاتی را مطرح می کنند. پزشک با در نظر گرفتن موارد زیر می تواند شدت سوختگی را تشخیص دهد: سن بیمار نوع سوختگی کدام قسمت های بدن درگیر می شوند. درصد کل سطح بدن سوخته ( TBSA ) پزشک سوختگی شدید را طبق معیارهای زیر طبقه بندی می کند: بیش از TBSA برای تخمین اندازه سوختگی، پزشکان از فرمولی استفاده می کنند که سن فرد آسیب دیده را در نظر می گیرد و از دیاگرافی به نام Rule of Nines TBSA سوختگی در اندام های زیر قابل توجه است: صورت چشم ها گوش ها مفاصل دستگاه تناسلی پس از سوختگی درجه سه، افراد باید بلافاصله سعی کنند سریعا به مراکز پزشکی مراجعه کنند. در حالی که منتظر مراقبت های اورژانسی هستید، در موارد زیر اطمینان حاصل کنید: نفس کشیدن بیمار بررسی و کنترل شود. لباس های تنگ در محدوده ی زخم جدا شوند. همچنین می توانید ناحیه آسیب دیده را با یک باند استریل بپوشانید. درمانی که فرد دریافت می کند به میزان، شدت و محل سوختگی بستگی دارد. علت سوختگی و سلامت فرد نیز مشخص می کند که چه نوع درمانی انجام شود. درمان سوختگی های درجه سه شامل موارد زیر است: برخی از افراد برای حفظ فشار خون و پیشگیری از شوک ممکن است مایعات اضافی دریافت کنند. سوختگی های درجه سوم به طور معمول نیاز به چندین عمل جراحی برای از بین بردن بافت سوخته از محل سوختگی دارند. فرد برای پیشگیری از عفونت و تسکین درد به احتمال زیاد چندین داروی مختلف مانند و داروهای ضد درد دریافت خواهد کرد. از آنجا که باکتری های کزاز بیشتر باعث ایجاد عفونت از طریق زخم های سوختگی می شوند، احتمال دارد فرد برای پیشگیری از این عمل واکسن کزاز دریافت کند. از آنجا که سوختگی های درجه سه به خودی خود بهبود نمی شوند، اغلب پیوند پوست لازم است. هنگام تنفس، دود یا گازهای سمی می توانند به ریه ها آسیب برسانند. پزشکان این را آسیب استنشاق می نامند. این نوع آسیب اغلب هنگامی رخ می دهد که فرد آسیب دیده برای مدت طولانی در یک منطقه محصور حبس شود. خسارت به نوع گاز و ذرات دود استنشاق شده و مدت زمان قرار گرفتن بستگی دارد. پیوند پوست، لایه های نازکی از پوست است که جراحان از ناحیه سالم گرفته و سپس با جراحی روی محل سوخته قرار می گیرند. منطقه ای که پوست از آن گرفته می شود، محل اهدا کننده نامیده می شود. مکان های مشترک اهدا کننده ران و پشت است اما ممکن است از هر منطقه بدن که آسیب ندیده باشد به جز صورت استفاده شود. بهبود سایت اهدا کننده به طور کلی حدود دو هفته طول می کشد. جراحان هنگام تصمیم گیری در مورد انتخاب نوع پیوند پوست، فاکتورهای زیادی را در نظر می گیرند. آنها وضعیت، ضخامت و اندازه زخم و محل آسیب را در بدن بررسی می کنند. انواع مختلف پیوند پوست شامل موارد زیر می باشد: این پیوند شامل برداشتن اپیدرم و یک لایه کم عمق از درم و سپس قرار دادن آن روی محل سوخته است. اتوگرافت پیوندهای پوستی دایمی است که جایگزین پوست سوخته می شود. با استفاده از این پیوند، جراحان پوست یک لایه از روی یک مکان بدن برداشته و آن را روی ناحیه سوخته بدن قرار می دهند. سوختگی های درجه سه، جدی هستند و به فوریت پزشکی احتیاج دارند. بدون درمان، آنها می توانند کشنده باشند. کودکان و افراد مسن بیشتر در معرض خطر هستند. تحقیقات نشان می دهد که پس از تصادفات رانندگی و غرق شدن، سوختگی بیشترین علت مرگ کودکان است. درمان سوختگی های درجه سه پس از خروج فرد از بیمارستان نیز ادامه می یابد. در حالی که دوره بهبودی برای همه متفاوت است، مردم معمولا احساس درد، خستگی و خارش می کنند. بعد از بیمارستان همچنان به مراقبت از زخم نیاز است، که شامل پاکسازی و پانسمان زخم ها می شود. ممکن است به یک پرستار یا پزشک نیاز داشته باشید، که فرد بیاموزد که چگونه زخم ها را تمیز و لباس بپوشد. یک دوست یا یکی از اعضای خانواده نیز می تواند کمک کند. زمان بهبودی از آسیب سوختگی بستگی به شرایط زیر دارد: سن فرد محل سوختگی عمق سوختگی میزان سوختگی آسیب ها یا شرایط دیگر به دلیل پیشرفت های پزشکی، اکنون افراد قادر به بهبودی از آسیب های ناشی از سوختگی هستند که قبلا کشنده بود. با این حال، افراد غالبا دچار نقصان و اسکار دایمی می شوند. خوب غذا خوردن یک قسمت کلیدی از روند بهبود است. بهبودی ناشی از آسیب سوختگی به کالری و پروتیین بیشتری نسبت به بهبودی از سایر آسیب ها نیاز دارد. می توانید با متخصص تغذیه برای رژیم غذایی مشورت کنید. احساس اضطراب یا ناراحتی پس از آسیب دیدگی معمول است. سوختگی می تواند استرس فوق العاده ای بر بیمار و خانواده وارد کند. روانشناسان و روانپزشکان می توانند در احساسات و نگرانی ها به شما کمک کنند. خدمات روانپزشکی و روانشناختی مواردی مانند افسردگی، اضطراب، اعتیاد و مشکلات خواب را برطرف می کنند. توانبخشی فرایند استفاده از آموزش و درمان برای کمک به بیمار در رسیدن به حداکثر پتانسیل بهبودی خود پس از آسیب است. توانبخشی همچنین ممکن است شامل فیزیوتراپی یا کاردرمانی باشد. در کاردرمانی از فعالیتها و مواد روزمره برای کمک به بیماران در بهبودی خود استفاده می شود. به عنوان مثال، یک بیمار می تواند لباس پوشیدن، حمام کردن، و غذا دادن به خود یا پخت و پز را تمرین کند. اختلالات فیزیکی درمان می کند. این هدف برای بهبود توانایی فرد در راه رفتن و حرکت، انجام کارهای روزمره و زندگی مستقل است. درمان ممکن است شامل ورزش، آتل زدن، بانداژ، دارو و استفاده از وسایل کمکی (مانند عصا یا واکر) ، ماساژ و تحرک مفصلی باشد. سوختگی های درجه سه، سوختگی های عمیق و شدیدی هستند که کاملا به پوست آسیب می رسانند. علل آن می تواند قرار گرفتن در معرض شعله های آتش، انفجارها یا مواد شیمیایی قوی باشد. افرادی که دچار سوختگی درجه سه هستند نیاز به مراقبت فوری پزشکی از یک واحد سوختگی ویژه دارند. این می تواند به جلوگیری از عوارض جدی مانند عفونت یا شوک کمک کند. منابع: |
از می توان به عواملی مانند استرس، کم آبی بدن و کمبود خواب اشاره کرد. بدن درد یک علامت شایع در بسیاری از شرایط است. آنفولانزا یکی از شناخته شده ترین بیماری هایی است که باعث دردهای بدن می شود. درد همچنین می تواند ناشی از خستگی های زندگی روزمره باشد، خصوصا اگر برای مدت طولانی بایستید، راه بروید یا ورزش کنید. برای تسکین دردهای بدن ممکن است فقط به استراحت و مداوا در خانه نیاز داشته باشید. اما برخی از دردها، به ویژه آنهایی که مدت طولانی ادامه دارد، می تواند نشان دهنده یک بیماری زمینه ای باشند. در این موارد، بهتر است برای تشخیص با پزشک خود مشورت کنید. آنها می توانند یک برنامه درمانی طولانی مدت ایجاد کنند تا بتواند دردها و سایر علایم مرتبط را تسکین دهد. اما به طور کلی، برخی از شایع ترین علت های بدن درد عبارتند از: یکی از شایع ترین علت بدن درد است، چرا که در هنگام بروز استرس، سیستم ایمنی بدن، پاسخ کافی در برابر التهاب را بروز نمی دهد. در نتیجه، بدن نمی تواند مانند معمول با عفونت ها یا بیماری ها مقابله کند. حساسیت بیشتر به التهاب و عفونت در بدن، می تواند باعث درد بدن شود. مراقب سایر علایم استرس و اضطراب باشید، مانند: افزایش فشار خون ضربان قلب غیر طبیعی گرگرفتگی یا تعریق سرد لرزش جسمی غیر طبیعی سردرد، مانند سردرد تنشی یا میگرنی اگر حس می کنید استرس باعث درد بدن می شود، تغییرات کوچکی در سبک زندگی روزانه خود ایجاد کنید تا استرس خود را تا حد امکان کاهش دهید. این مراحل را امتحان کنید: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید پیاده روی کنید یا محیط استرس زا را ترک کرده تا خود را از عوامل محرک دور کنید. چند دقیقه در روز مدیتیشن کنید. روی تنفس خود تمرکز کنید و ذهن خود را از افراد یا حوادثی که باعث استرس شده اند، خالی کنید. احساس استرس خود را با کسی که به او اعتماد دارید در میان بگذارید تا به شما در بیان علت استرس خود کمک کند. اگر به دلیل استرس، خواب خود را از دست می دهید، روشهای آرام سازی را قبل از خواب امتحان کنید یا در طول روز چرت های کوتاهی بزنید. یکی دیگر از شایع ترین علت بدن درد، است. آب یک ماده اساسی برای عملکرد طبیعی و سالم بدن است. بدون آن، بدن نمی تواند بسیاری از فرایندهای مهم خود، از جمله تنفس و هضم را به درستی انجام دهد. هنگامی که دچار کم آبی می شوید و این فرآیندها به خوبی کار نمی کنند، در نتیجه ممکن است درد جسمی را احساس کنید. سایر علایم کم آبی بدن، عبارتند از: خستگی تشنگی شدید کدر شدن ادرار سرگیجه یا گمراهی اگر در یک روز گرم و خشک آب کافی مصرف نکنید، ممکن است بدن شما به سرعت کم آب شود. بهتر است که هر روز حدود هشت لیوان آب بنوشید، علاوه بر این اگر از نظر جسمی تحرک بیشتری دارید و زیاد عرق می کنید، مقدار بیشتری آب بخورید. اگر به دلیل بیماری مانند اسهال دچار کمبود آب شده اید، آب زیادی بنوشید. نوشیدن آب یا نوشیدنی با الکترولیت اضافی، می تواند در حفظ رطوبت بدن کمک کرده و الکترولیت های از دست رفته در را نیز جایگزین کند. اگر نمی توانید کمبود آب بدن را جبران کنید بلافاصله با پزشک مشورت کنید یا برای اطمینان از کمبود شدید آب بدن به دنبال کمک فوری پزشکی باشید. کم خوابیدن می تواند بر سلامت کلی بدن ت ثیر بگذارد. شما هر شب حداقل تا ساعت خواب مناسب نیاز دارید. ( REM ) بافت ها و سلول های بدن برای سالم ماندن و مغز برای شادابی و هوشیاری به خواب مناسب نیاز دارد. بدون خواب، بدن وقت استراحت و ت مین انرژی و فرآیندهای اساسی را ندارد و همین موضوع می تواند منجر به درد شود. علایم دیگر، عبارتند از: گیجی یا گمراهی مشکل دربه یاد آوردن چیزها مشکل در درست صحبت کردن مشکل هنگام خواندن یا گوش دادن به دیگران سعی کنید هر شب یک برنامه خواب ثابت تنظیم کنید. بدن برای سالم ماندن نیاز به ریتم روزانه یا شبانه روزی دارد. روش هایی را برای استراحت قبل از خواب امتحان کنید، مانند: مراقبه گوش دادن به موسیقی حذف دستگاه های با نور آبی در اتاق خواب سرماخوردگی و آنفولانزا هر دو عفونت ویروسی است که باعث التهاب می باشد. این عفونت ها به بدن حمله می کنند و سیستم ایمنی بدن تلاش می کند تا با آنها مقابله کند. التهاب، به ویژه در گلو، قفسه سینه و ریه ها، می تواند دردناک باشد. احتمال دارد بقیه بدن نیز درد داشته باشد، زیرا بدن برای مبارزه با عفونت سخت کار می کند. سایر علایم رایج سرماخوردگی یا آنفولانزا، عبارتند از: صدای خشن عطسه یا سرفه سردرد یا مخاط ضخیم و رنگی استراحت، نوشیدن آب فراوان و غرغره با آب نمک گرم، برای تسکین درد گلو مفید است و می تواند به بدن کمک کند تا به سرعت از سرماخوردگی یا آنفولانزا عبور کند. داروهای بدون نسخه، مانند سودوافدرین (سودافید) و ایبوپروفن (ادویل) می توانند به تسکین علایم و دردهای کمک کنند. اگر بیش از چند هفته علایم سرماخوردگی یا آنفولانزا دارید، یا نمی توانید به درستی غذا بخورید، بنوشید یا نفس بکشید، با پزشک خود تماس بگیرید. آنها می توانند به درمان عفونت کمک کنند. زمانی اتفاق میفتد که بدن به اندازه کافی عملکرد گلبول های قرمز خون را نداشته باشد، بنابراین بافت های بدن نمی توانند اکسیژن کافی دریافت کنند. با کم خونی، بسیاری از قسمت های بدن، احساس خستگی می کنند زیرا اکسیژن کافی برای سالم ماندن یا عملکرد صحیح بدن ندارند. علایم دیگر کم خونی، عبارتند از: خستگی سردرد رنگ پریدگی سرد شدن دست و پا سرگیجه یا گمراهی ضربان قلب غیر طبیعی کم خونی دلایل زیادی دارد. اگر آهن، فولات یا ویتامین B - کافی در بدن ندارید، مصرف مکمل، احتمال دارد کم خونی را درمان کند. اگر مکمل ها تاثیری نداشتند، برای معاینه و تشخیص با پزشک مشورت کنید تا بتوانید بیماری زمینه ای را درمان کنید. یا سطح کلسیم خون پایین، زمانی اتفاق میفتد که ویتامین D کافی در بدن نداشته باشید. بسیاری از اندام های مهم بدن، مانند کلیه ها و عضلات و استخوان ها برای عملکرد صحیح و سالم ماندن، به کلسیم نیاز می کنند. اگر ویتامین D کافی برای جذب کلسیم در بدن نداشته باشید، در این اندام ها و استخوان ها احساس درد می کنید. علایم دیگرکمبود ویتامین D ، عبارتند از: تشنج گیجی بی حسی گرفتگی بدن کشیدگی عضلات یا اسپاسم مونونوکلیوز بیشتر به عنوان مونو شناخته می شود، که "بیماری بوسیدن" نیز نامیده می شود. این عفونت ناشی از ویروس Epstein - Barr است. این بیماری بسیار مسری است و یکی از علایم رایج بدن درد است. درد و خستگی احتمال دارد به صورت کلی یا در اثر التهاب ایجاد شود و مجاری تنفسی را مسدود کند. علایم دیگر مونونوکلیوز، عبارتند از: تب راش گلو درد خستگی مفرط لوزه های متورم یا غدد لنفاوی عفونت ریوی است که می تواند کل سیستم تنفسی را، که مسیول تنفس، تعریق و سایر عملکردهای مهم است، تحت تاثیر قرار دهد. اگر نمی توانید به خوبی نفس بکشید، بدن نمی تواند اکسیژن کافی برای سالم نگه داشتن گلبول های قرمز و بافت های بدن دریافت کند. این می تواند باعث درد در سراسر بدن شود. علایم دیگر این عفونت ریوی، عبارتند از: تب اسهال خستگی استفراغ تنگی نفس حالت تهوع سرفه کردن درد در قفسه سینه و تعریق سرد فیبرومیالژیا، شرایطی است که در کل بدن، از جمله عضلات و استخوان ها، احساس خستگی، درد و حساسیت می کنید. علت فیبرومیالژیا نامشخص است، اما وقایع استرس زا مانند ضربه های جسمی، جراحی و عفونت ها احتمال دارد باعث آن شود. علایم دیگر فیبرومیالژیا، عبارتند از: مشکل خواب حساسیت به نور یا صدا سفتی، به خصوص در صبح به خاطر سپردن یا فکر کردن احساس سوزن سوزن شدن در دست ها و پاها ( CFS ) وضعیتی است که باعث احساس خستگی و ضعف می شود و اغلب باعث کم خوابی می شود. CFS همچنین می تواند باعث درد در عضلات و مفاصل در سراسر بدن شود. علایم دیگر سندرم خستگی مزمن عبارتند از: گیجی سردرد گلو درد مشکل خواب به خاطر سپردن یا فکر کردن آرتروز زمانی اتفاق میفتد که مفاصل ملتهب شوند. این وضعیت می تواند ناشی از موارد زیر باشد: عفونت در مفصل همانند آرتروز، غضروف های اطراف مفاصل شکسته می شوند. شرایط خود ایمنی که باعث از بین رفتن مخاط اطراف مفاصل می شوند، مانند آرتریت روماتویید یا SLE همه اینها می تواند باعث درد در مفاصل شود و حرکت بدن را محدود کند. علایم دیگر آرتروز عبارتند از: سفتی در مفاصل قادر به حرکت مفصل در تمام راه نیست. التهاب، گرما یا قرمزی در اطراف مفصل هنگامی اتفاق میفتد که سیستم ایمنی، به بافت های اطراف بدن از جمله رگ های خونی، اندام ها و مفاصل حمله کند. به دلیل آسیب و التهاب ناشی از این بیماری خود ایمنی، درد در بدن شایع است. علایم دیگر لوپوس، عبارتند از: تب راش تشنج خستگی حساسیت به نور خورشید التهاب یا قرمزی در اطراف مفاصل ناشی از انتشار باکتری Borrelia burgdorferi از طریق گزش کنه به بدن است. درد به خصوص در عضلات و مفاصل، یک علامت شایع است. اگر بیماری لایم درمان نشود، می تواند باعث بیماری های عصبی عضلانی و مفصلی مانند آرتروز و فلج صورت شود. علایم دیگر این بیماری، عبارتند از: تب سردرد خستگی گرگرفتگی و تعریق سرد هیستوپلاسموز یک عفونت قارچی است که توسط اسپورهای موجود در هوا از خاک یا فضله خفاش ها یا پرندگان ایجاد می شود. این موارد در اطراف پروژه های ساختمانی، زمین های کشاورزی یا غارها، جایی که مقادیر زیادی از هاگ در هوا آزاد می شود، معمول است. بدن درد یکی از علایم رایج هیستوپلاسموز است. علایم دیگر عبارتند از: تب لرز سردرد سرفه کردن درد قفسه سینه تصور می شود که مولتیپل اسکلروزیس (ام اس) یک بیماری خود ایمنی باشد. این یک بیماری سیستم عصبی مرکزی است که در آن بافت اطراف سلولهای عصبی، به نام میلین، به دلیل التهاب مداوم، تجزیه می شود. این آسیب، توانایی سیستم عصبی را در انتقال صحیح احساسات قطع می کند. در نتیجه ممکن است احساس درد، سوزن سوزن شدن یا احساسات غیر طبیعی دیگر کنید. علایم دیگر ام اس، عبارتند از: ضعف خستگی تاری دید مشکل در راه رفتن یا حفظ تعادل نابینایی موقتی یا دایمی، فقط در یک چشم اختلال در به خاطر سپردن یا فکر کردن اگر علایم زیر را دارید، به دنبال فوریت های درمانی و مراجعه به پزشک باشید: تشنج خستگی شدید مشکل خوردن و آشامیدن سرفه شدید که بعد از چند روز برطرف نشود. اگر علایم خفیف دیگر، بیش از دو هفته طول کشید، با پزشک تماس بگیرید. آنها می توانند شما را برای یک بیماری زمینه ای احتمالی معاینه کنند. سپس یک برنامه درمانی برای کمک در کاهش درد و درمان علت تجویز کنند. |
از می توان به عواملی مانند ناراحتی های گوارشی، اضطراب و دیابت و مشکلات کبدی اشاره کرد. سرگیجه و استفراغ هر دو از علایم غیر اختصاصی هستند، به این معنی که می توانند علت های زیادی داشته باشند. گرچه سرگیجه و استفراغ ممکن است به معنای وجود یک مشکل یا بیماری زمینه ای باشد، اما علت آن اغلب چیزی موقتی مانند اضطراب یا ناراحتی جزیی معده است. در این مقاله، ما سعی کرده این شایع ترین علت های احتمالی سرگیجه و استفراغ و همچنین زمان مراجعه به پزشک را بررسی کنیم. سرگیجه و استفراغ همزمان می تواند ناشی از اضطراب، مشکلات گوش داخلی و دیابت باشد. تشخیص علت سرگیجه و استفراغ مهم تر از بررسی علایم می باشد. دلایل احتمالی استفراغ و سرگیجه همزمان عبارتند از: اضطراب شدید می تواند سرگیجه و استفراغ همزمان را ایجاد کند. بعضی از افراد ممکن است احساس، گیجی داشته باشند و حتی احساس کنند که کنترل افکارشان از دست آن ها خارج شده است. این نوع اضطراب اغلب قبل از یک رویداد خاص مانند آزمون یا یک موقعیت عاطفی دشوار ظاهر می شود. در این شرایط باید با رفع عامل استرس، اضطراب نیز برطرف شود. وقتی اضطراب باعث سرگیجه و استفراغ می شود، ممکن است یک چرخه مداوم ایجاد کند. فرد احساس اضطراب کرده و سپس استفراغ می کند و سپس بعد از وقوع استفراغ دوباره مضطرب می شود. سایر شرایط های روای نیز ممکن است در استفراغ و سرگیجه نقش داشته باشند. افسردگی همچنین می تواند به مشکلات حاد یا مزمن معده اثر بگذارد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بسیاری از عفونت های معده باعث حالت سرگیجه و استفراغ همزمان شوند. گاستروانتریت می تواند از خفیف تا شدید متغیر باشد. در موارد نادر، این اختلال می تواند به ویژه در نوزادان، سالمندان و کسانی که در معرض کمبود آب بدن هستند، خطرناک باشد. استفراغ بیش از حد می تواند منجر به سرگیجه شود، به خصوص اگر در نهایت بدن فرد دچار کم آبی شود. برخی از افراد در هنگام دچار سرگیجه نیز می شوند. برخی از شایعترین دلایل ورم معده و روده، عبارتند از: ویروس ها، مانند نورو ویروس و روتاویروس عفونت های باکتریایی، مانند سالمونلا دیابت متابولیسم گلوکز را برای بدن دشوارتر می کند و به طور بالقوه باعث قند خون بسیار بالا می شود. افراد مبتلا به دیابت هنگامی که قند خون آنها خیلی زیاد یا خیلی کم شود، ممکن است استفراغ کنند یا سرگیجه داشته باشند. در برخی موارد، دیابت خطرناک و جدی می شود که کتواسیدوز دیابتی نامیده می شود. علایم شامل موارد زیر است: گیجی دل درد پوست خشک و برافروخته تشنگی شدید و تکرر ادرار مشکلات و اختلالات گوش داخلی می تواند باعث سرگیجه شود. گوش داخلی به تنظیم تعادل بدن کمک می کند. مشکلات گوش داخلی، از جمله عفونت و صدمات جسمی، می تواند باعث سرگیجه شود. ممکن است فرد احساس کند در حالت ایستاده و سرپا، در حال حرکت به دور خودش است. بعضی از افراد ممکن است به دلیل سرگیجه و استفراغ حالت تهوع پیدا کنند. مشکلات گوش داخلی می تواند با گذشت زمان به تدریج، یا به طور ناگهانی ظاهر شود. اگر شخصی دارای مشکلات گوش داخلی باشد که به طور ناگهانی ظاهر می شود، ممکن است بیماری به نام سندرم حاد دهلیزی مبتلا شده باشد. طیف وسیعی از بیماری ها می تواند باعث سندرم حاد دهلیزی شود. با این حال، حدود درصد از افرادی که حمله مغزی ایسکمیک دارند، علایم سندرم حاد دهلیزی را تجربه می کنند. اگر سرگیجه شدید باشد یا اختلال در عملکرد صحیح فرد ایجاد کند، مراجعه به پزشک ضروری است. کبد به عنوان سیستم سم زدایی بدن عمل می کند. عملکرد نادرست کبد، ممکن است فرد احساس سرگیجه یا استفراغ کند. مشکلات کبدی همچنین ممکن است باعث ادرار بسیار تیره، درد شدید در سمت راست بالای بدن و زردی پوست و چشم شود. گاهی اوقات یک سنگ صفرا می تواند مجاری صفراوی را مسدود کند و باعث مشکلات کبدی شود. اگر بدن بتواند سنگ صفرا را دفع کند، علایم ممکن است به طور ناگهانی و خود به خود از بین بروند. اگر نتواند دفع شود، علایم به تدریج شدیدتر می شوند. در مشکلات و اختلالات کبد همواره مراجعه به پزشک ضروری می باشد. وقتی مشکلی در مغز رخ دهد، می تواند باعث حالت تهوع، استفراغ، سرگیجه و طیف وسیعی از علایم دیگر شود. عفونت، کیست، آسیب، سکته، خونریزی یا تومورها همگی می توانند قسمت های مختلف مغز را تحت ت ثیر قرار دهند. افرادی که به دنبال تصادف رانندگی یا ضربه به سرشان دچار سر گیجه می شوند باید به پزشک مراجعه کنند. بسیاری از افراد بلافاصله قبل از دچار تغییر در بینایی و ادراک می شوند. همچنین احساس سرگیجه، استفراغ و حساسیت به نورهای شدید معمولا در فرد بروز می کند. حرکت در اتومبیل، قایق، هواپیما یا وسیله نقلیه دیگر می تواند سیستم تعادل بدن را دچار اختلال کند. برای برخی از افراد، این امر باعث بیماری حرکت می شود و ممکن است باعث سردرد، سرگیجه یا استفراغ شود. علایم معمولا پس از بازگشت فرد به حالت سکون و قرار گرفتن روی زمین از بین می روند. حملات مکرر سرگیجه و استفراغ ممکن است به دلیل یک بیماری به نام باشد. این سندرم گاهی اوقات با تغییر رژیم غذایی درمان می شود، اما تحقیقات کمی در مورد علت ایجاد این سندرم صورت گرفته است. در حالی که هیچ درمان استانداردی برای این اختلال وجود ندارد، داروهای ضد تهوع، ضد میگرن، ضد ریفلاکس اسید و ضد اضطراب ممکن است برخی علایم را تسکین دهند. طیف وسیعی از داروهای غیرقانونی می تواند باعث حالت تهوع و استفراغ و همچنین سرگیجه شود. این علایم به ویژه پس از استفاده زیاد و بیش ازحد این مواد معمول است. نوشیدن بیش از حد مشروبات الکلی نیز می تواند به علایم مختلفی از جمله استفراغ، سرگیجه و سردرد منجر شود. ترشح هورمون های مختلف پس از بارداری، به خصوص در سه ماهه اول بارداری می توانند باعث سرگیجه و استفراغ شوند. پرهیز از مصرف برخی غذاها، استراحت، نوشیدن آب بیشتر و جلوگیری از گرسنگی به کاهش علایم کمک می کند. می تواند یک وضعیت اضطراری خطرنام باشد. بیشتر سکته ها به دلیل لخته شدن خون در مغز رخ می دهد. پارگی رگ های خونی در مغز همچنین می تواند باعث سکته مغزی و خونریزی شود. برخی از افراد در هنگام سکته مغزی حالت تهوع و استفراغ دارند. با این حال، تقریبا تمام افرادی که سکته می کنند علایم دیگری را نیز تجربه خواهند کرد. بعید به نظر می رسد تهوع و استفراغ به معنای سکته مغزی در فرد باشد. سرگیجه و استفراغ ناگهانی، گاهی اوقات می تواند ناشی از مسمومیت باشد. مسمومیت بیشتر زمانی اتفاق میفتد که فردی در مناطق آلوده بوده، مواد بالقوه سمی را استنشاق کرده، در معرض تابش اشعه خاصی قرار گرفته و یا غذا یا آب آلوده مصرف کرده باشد. نارسایی اعضا و ضربه بدنی می تواند باعث حالت تهوع شدید و درد معده و همچنین استفراغ و سرگیجه شود. اگر فردی اخیرا از لحاظ جسمی آسیب دیده، عفونت شدیدی داشته یا در معرض نارسایی عضو قرار داشته باشد، باید احتمال بروز مشکلات اندام ها در ایجاد سرگیجه و استفراغ را در نظر بگیرد. برای مثال آپاندیسیت شدید و آسیب به لوزالمعده نیز می تواند علایم مشابهی ایجاد کند. هیدراته ماندن یا مصرف آب کافی، ممکن است علایم خفیف استفراغ و سرگیجه را کاهش دهد. داروهای خانگی برای، همه انواع استفراغ و سرگیجه موثر نیستند. اگر هر یک از علایم رخ داده در فرد شدید باشد، مراجعه به پزشک ضروری است. هنگامی که علایم خفیف است، فرد می تواند برخی از درمان های زیر را امتحان کند: نوشیدن آب فراوان برای هیدراته ماندن بدن استفاده از یک نوشیدنی گازدار برای کمک به معده دراز کشیدن در مکانی خنک و آرام برای استراحت مصرف داروی معده بدون نیاز نسخه برای کاهش استفراغ پرهیز از نورهای روشن، صداهای بلند و هر چیزی که ممکن است مغز را بیش از حد تحریک کند. مایعات شفاف، مانند آبگوشت، چای و آب میوه ها نیز ممکن است کمک کنند. افراد در صورت داشتن علایم زیر، باید در اسرع وقت به پزشک مراجعه کنند: استفراغ شدید استفراغ همراه با تب سردرد میگرنی شدید و غیرعادی استفراغ غیرعادی ناشی از بارداری فرد دیابتی علایم کتواسیدوز را داشته باشد. درد در معده یا سردرد، شدید یا غیر قابل تحمل است در استفراغ خون وجود داشته باشد، یا استفراغ مانند کف قهوه باشد. علایم پس از آسیب دیدگی سر، تصادف رانندگی یا ضربه به معده بروز می کند. علایم نارسایی کبدی مانند زردی پوست یا درد در قسمت فوقانی شکم وجود داشته باشد. وجود نشانه هایی از سکته مغزی وجود دارد، مانند افتادگی صورت، تغییر تعادل، ضعف عضلانی، تغییر در هوشیاری، سردرد شدید، بی حسی یا گزگز شدن بدن، یا مشکل در تفکر و تکلم. سرگیجه و استفراغ هرگز خوشایند نیستند اما اغلب به خودی خود از بین می روند. اگر سرگیجه و استفراغ تشدید شود یا ادامه داشته باشند، فرد باید برای تشخیص صحیح به پزشک مراجعه کند. منبع: |
حمله مغزی ایسکمیک زمانی اتفاق میفتد که بدن، خون رسانی به مغز را متوقف کند. حمله ایسکمیک، رایج ترین نوع حمله مغزی است و به دلیل انسداد عروق اطراف مغز ایجاد می شود. حمله مغزی، پنجمین علت اصلی مرگ و میر در ایالات متحده است. حدود حمله های مغزی در افرادی رخ می دهد که دچار هستند. خطر حمله در افراد بالای سال افزایش می یابد و با هر دهه زندگی بیشتر افزایش می یابد. داشتن هر یک از این شرایط یا سابقه خانوادگی این بیماری ها می تواند خطر حمله را افزایش دهد. سطح بالای کلسترول "بد" با چگالی کم ( LDL ) یا سطح پایین کلسترول "خوب" با چگالی بالا ( HDL ) می تواند به تجمع پلاک در عروق منجر شود. کمبود فعالیت بدنی می تواند منجر به فشار خون بالا، کلسترول بالا و اضافه وزن شود. این موارد خطر تجمع پلاک های شریانی را افزایش می دهد. مصرف بیش از حد چربی های اشباع یا ترانس و غذاهای سرشار از کلسترول، سدیم و قند می تواند منجر به دیابت، تجمع پلاک، فشار خون بالا و کلسترول بالا شود. افرادی که قبلا دچار حمله ایسکمیک گذرا ( TIA ) شده اند نیز در معرض خطر حمله مغزی ایسکمیک هستند. علایم TIA TIA سیگار کشیدن به چندین روش خطر حمله ایسکمیک را افزایش می دهد. سیگار کشیدن عامل خطر دیگری است که به حمله مغزی ایسکمیک کمک می کند. سیگار کشیدن می تواند باعث ایجاد موارد زیر باشد: لخته شدن خون انسداد رگ های خونی بالا بردن سطح کلسترول افزایش تجمع پلاک در رگ های خونی آسیب رساندن به پوشش رگ های خونی همه این عوامل فرد را در معرض خطر بیشتری برای حمله مغزی قرار می دهد. می تواند خطرناک و جدی باشد، بنابراین در صورت بروز علایم، فورا به دنبال مراقبت های پزشکی باشید. علایم حمله مغزی ایسکمیک اغلب یک طرف بدن را درگیر می کند و به سرعت ایجاد می شود. علایم حمله مغزی شامل موارد زیر است: حرکت زبان به یک سمت می تواند هشداری برای حمله مغزی ایسکمیک باشد. این ممکن است شامل عدم توانایی صحبت کردن یا تکرار یک جمله به وضوح باشد. عدم توانایی در بلند کردن یک بازو یا احساس ضعف یا بی حسی در یک بازو ممکن است نشان دهنده وقوع حمله ایسکمیک باشد. افراد ممکن است متوجه افتادگی یک طرفه صورت خودشان و یا بی حس شوند. در صورت بروز هر یک از این علایم سریعا با مراکز های درمانی تماس بگیرید. علاوه بر این، حمله مغزی همچنین ممکن است باعث ایجاد علایم زیر به طور ناگهانی شود: گیجی سرگیجه مشکل در راه رفتن افتادن بدون دلیل مشخص ناتوانی ناگهانی در درک گفتار سردرد شدید بدون دلیل مشخص به سرعت در حال ایجاد مشکلات بینایی است. قطع خونرسانی به مغز باعث بروز حمله های مغزی ایسکمیک می شود. با این حال، حمله های ایسکمیک می توانند از مناطق مختلف بدن شروع شوند و ممکن است به دلیل انواع مختلف انسداد رخ دهند: این نوع حمله زمانی ایجاد می شود که ترومبوس یا لخته در داخل رگ خونی مغز رخ دهد. حمله آمبولیک زمانی رخ می دهد که لخته خون، قطعه پلاک یا جسم دیگری در قسمت دیگری از بدن تشکیل شده و به رگ های خونی مغز منتقل شود. سلامت و عملکرد مناسب مغز به ت مین مداوم خون غنی از اکسیژن بستگی دارد، بنابراین هر گونه انسداد کوتاه مدت می تواند باعث آسیب به سلول های مغزی و مرگ آنها شود. بر همین اساس، در هنگام بروز سکته، درمان سریع برای نجات جان بیمار ضروری است. فردی که حمله مغزی ایسکمیک را تجربه می کند، نیاز به درمان فوری دارد که ممکن است درمان شامل موارد زیر باشد: پزشکان می توانند با دارو هایی برای باز شدن انسداد به بیمار کمک کنند. پزشکان باید این دارو را ظرف ساعت از آغاز علایم حمله مغزی تجویز کنند تا ت ثیر مطلوبی داشته باشد. پس از دارو، جراحی برداشتن لخته شروع می شود. این جراحی شامل برداشتن لخته با کاتتر است و پزشکان باید این روش را ظرف ساعت از شروع علایم انجام دهند. اولین هدف درمان، بازگرداندن تنفس، و فشار خون به حالت طبیعی است. در صورت لزوم، پزشک سعی می کند با استفاده از دارو فشار مغز را کاهش دهد. درمان اصلی حمله ایسکمیک فعال کننده پلاسمینوژن بافت وریدی ( tPA ) است که لخته ها را از بین می برد. در دستورالعمل های سال انجمن قلب آمریکا ( AHA ) و انجمن حمله مغزی آمریکا ( ASA ) آمده است که tPA زمانی موثرتر است که در طی چهار ساعت و نیم از شروع حمله مغزی داده شود. نمی توان بیش از پنج ساعت پس از شروع حمله مغزی آن را تجویز کرد. همچنین این روش در افرادی که از داروهای ضد انعقاد خون استفاده می کنند کاربردی ندارد. اگر tPA مثر نباشد، لخته ها از طریق جراحی برطرف می شوند. حذف مکانیکی لخته را می توان تا ساعت پس از شروع علایم حمله مغزی انجام داد. درمان های طولانی مدت شامل مصرف ( Bayer ) یا ضد انعقاد خون برای جلوگیری از لخته شدن بیشتر است. اگر حمله ایسکمیک ناشی از بیماری مانند فشار خون بالا یا تصلب شرایین باشد، باید این شرایط هم تحت درمان قرار بگیرند. به عنوان مثال، پزشک ممکن است یک استنت را برای باز کردن شریان تنگ شده توسط پلاک یا استاتین برای کاهش فشار خون توصیه کند. پس از حمله مغزی ایسکمیک، باید حداقل چند روز در بیمارستان بمانید. اگر حمله مغزی باعث فلج یا ضعف شدید بدن شد، پس از آن برای بازیابی عملکرد نیز ممکن است نیاز به توانبخشی داشته باشید. حتی افرادی که دارای عوامل خطر یا سابقه حمله مغزی هستند می توانند در جهت بهبود سلامت قلب و عروق و کاهش خطر حمله ایسکمیک گام بردارند. همیشه در مورد سابقه خانوادگی حمله مغزی یا TIA اگر فردی دارای اضافه وزن یا چاقی باشد، رسیدن به وزن مناسب می تواند خطر حمله مغزی را کاهش دهد. یک سبک زندگی فعال می تواند، خطر دیابت، کلسترول بالا و سایر عوامل خطر حمله مغزی ایسکمیک را تا حدودی کاهش دهد. سیگار کشیدن و استنشاق دود دسته دوم می تواند به عروق خونی آسیب برساند و خطر مشکلات سلامتی مرتبط با حمله را افزایش دهد. داشتن ساعت خواب و کاهش استرس، مانند تکنیک های آرامش، می تواند به پیشگیری از حمله مغزی و بهبود سلامت آن کمک کند. فشار خون و کلسترول علایم خاصی ندارند. آزمایشات منظم سلامتی تنها راهی تشخیص این موارد است. آزمایش خون و معاینات بهداشتی می تواند به شناسایی زود هنگام این مشکلات کمک کرده و امکان درمان به موقع را فراهم کند. یک رژیم غذایی نباید دارای چربی های "بد" مانند چربی های اشباع و ترانس باشد. مردم همچنین باید مصرف سدیم خود را محدود کنند. مصرف بیشتر میوه ها، سبزیجات، غلات کامل، چربی های مفید و پروتیین های بدون چربی می تواند به آنها در حفظ سلامت قلب و عروق کمک کند. حمله مغزی ایسکمیک یک بیماری جدی است و نیاز به درمان سریع دارد. با این حال، با درمان صحیح، اکثر افراد مبتلا به حمله مغزی ایسکمیک می توانند بهبودی یا عملکرد کافی را برای ت مین نیازهای اساسی خود حفظ کنند. شناخت علایم حمله ایسکمیک می تواند به نجات جان شما یا شخص دیگری کمک کند. توان بخشی اغلب برای به دست آوردن مهارت های حرکتی و هماهنگی لازم است. کار درمانی و گفتار درمانی نیز ممکن است برای کمک به بازیابی سایر عملکردهای از دست رفته مفید باشد. اگر هر مسیله ای بعد از یک سال همچنان وجود داشته باشد، احتمالا دایمی خواهد بود. داشتن سابقه یک حمله مغزی ایسکمیک فرد را در معرض خطر بیشتری برای حمله مغزی ایسکمیک بعدی قرار مید دهد. اقداماتی برای کاهش خطر، مانند ترک سیگار حمله مغزی می تواند نگران کننده باشد و حتی ممکن است در افرادی که ظاهر سالمی دارند هم رخ دهد. تشخیص علایم هشدار دهنده و جستجوی مراقبت های پزشکی فوری مهمترین راهکارهای برای بهبود وضعیت بیمار بعد از حمله مغزی است. اگر حمله مغزی برای یکی از دوستان یا اعضای خانواده شما رخ دراده، نباید آنها را به بیمارستان منتقل کنند. در عوض، باید با یک آمبولانس تماس بگیرید، به طوری که امدادگران می توانند در اسرع وقت مراقبت های پزشکی را ارایه دهند. واکنش سریع و اقدام زودهنگام می تواند شانس زنده ماندن فرد را پس از حمله مغزی بهبود ببخشد. منابع: |
تشخیص می تواند تاثیر بسیار زیادی در اقدام زودهنگام به پزشک داشته باشد. برخی افراد هر گونه علایم را به تومور نسبت می دهند و بر همین اساس دچار نگرانی زیاد و بی مورد خواهند شد. به طور کلی، یافتن یک توده در زیر پوست می تواند تا حد زیادی نگران کننده باشد، این در حالی است که بسیاری از این توده ها بیشتر اوقات بی ضرر هستند. کیست و تومورها دو نوع ضایعه پوستی شایع بوده که تشخیص آنها از یکدیگر آسان نمی باشد، زیرا اغلب در مکان های مشابه همدیگر یافت می شوند. به عنوان مثال، هم کیست تخمدان و هم تومور تخمدان با این حال، چند تفاوت اساسی بین تومور و کیست دیده می شود. در بیشتر موارد، فقط با دیدن و مشاهده عینی نمی توان تفاوت بین کیست و تومور را تشخیص داد. با این حال، چند نشانه دیگری وجود دارد که می توانید آنها را بررسی کنید تا ببینید احتمال وجود کیست یا تومور وجود دارد. بخاطر داشته باشید که این علایم حتمی نیستند، بنابراین بهتر است که در صورت بروز هر یک از آنها حتما به پزشک مراجعه کنید. تومورها گاهی اوقات می توانند به اندازه کافی بزرگ شوند و به بافت های اطراف فشار وارد کنند. بسته به محلی که توده شما در آن قرار دارد، ممکن است علایم دیگری مانند اختلالاتی در تنفس، حرکت مفاصل، غذا خوردن یا کنترل مثانه را تجربه کنید. در صورت مشاهده توده همراه با علایم غیرمعمول، حتی اگر فکر می کنید که با هم ارتباط ندارند، در اسرع وقت با پزشک خود تماس بگیرید. کیست، کیسه کوچکی است که با هوا، مایع یا مواد دیگر پر شده است. تومور به هر ناحیه غیرمعمولی از بافت اضافی اطلاق می شود. کیست و تومورها می توانند در پوست، بافت، اندام ها و استخوان های شما ظاهر شوند. کیست ها می توانند در هر نقطه از بدن، از جمله در استخوان ها و بافت های نرم، ایجاد شوند. بیشتر کیست ها غیرسرطانی هستند، اگرچه موارد استثنایی نیز وجود دارد. کیست ها در لمس احساس حساسیت ایجاد می کنند و ممکن است فرد به راحتی بتواند آنها را حرکت دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بدون شک اولین فکری که در هنگام دیدن کیست به ذهن شما خطور می کند این است که آیا من به سرطان مبتلا شده ام؟ آیا کیست من سرطان است. در حالی که انواع خاصی از سرطان می تواند باعث ایجاد کیست شود، خود کیست ها، تقریبا همیشه خوش خیم هستند. این در حالی است که تومورها می توانند خوش خیم یا بدخیم باشند. تومورهای خوش خیم تومورهای بدخیم رشد می کنند و ممکن است باعث ایجاد تومورهای جدید در سایر قسمت های بدن شوند. انواع مختلفی از کیست وجود دارد که ممکن است علت های مختلفی داشته باشد. بعضی از انواع آن مانند مربوط به یک بیماری زمینه ای است. سایر دلایل ایجاد کیست، عبارتند از: تحریک یا آسیب به فولیکول مو مجرای مسدود شده در فولیکول مو تخریب بافت مفصل پیوندی برخی از انواع مختلف کیست، عبارتند از: این نوع از کیست ها در کلیه رشد می کنند. کیست های کبدی در کبد رشد می کنند. کیسه های پر از مایعی هستند که فرد می تواند به راحتی زیر پوست آنها را تشخیص دهد. این کیست ها در لایه بالایی پوست ایجاد می شوند که اپیدرم نامیده می شود. می توانند روی گردن، قفسه سینه، قسمت فوقانی کمر و کیسه بیضه ایجاد شوند. این سلول ها در سلول های پایین فولیکول های مو ایجاد می شوند. مایع غلیظ داخل کیست ها اغلب حاوی کراتین است، ماده سختی که سلول های پوست تولید می کنند. کیست های قطبی معمولا در پوست سر ایجاد می شوند. این ها روی تخمدان ها معمولا در زمان تخمک گذاری تشکیل می شوند. آنها بی خطر هستند و اغلب علایمی ندارند. آنها گاهی منجر به درد لگن، کمر درد و نفخ می شوند. انواع دیگری از کیست ها که کمتر شایع هستند وجود دارد. در حالی که اکثر کیست ها و تومورها ممکن است علایم خاصی را بروز ندهند، اما در صورت تغییر در کیست های خود به پزشک مراجعه کنید، از جمله: خارش پارگی رشد سریع قرمزی یا التهاب خونریزی یا ترشح چرک تغییر رنگ در محل کیست تومورها نیز می توانند تقریبا در هر نقطه از بدن رشد کنند. آنها تمایل به رشد سریع دارند و معمولا در لمس محکم هستند. وجود کیست و تومور در یک اندام ممکن است. تومورها نتیجه رشد غیر طبیعی سلول است. به طور طبیعی سلول های بدن شما رشد کرده و تقسیم می شوند تا هر زمان بدن به سلولهای جدید احتیاج داشته باشد، آنها را تامین کنند. وقتی سلولهای قدیمی می میرند سلول های جدید جایگزین آنها می شوند. هر گونه اختلال در این روند منجر به بروز تومور می شود. در این شرایط سلول های قدیمی و آسیب دیده به جای اینکه از بین بروند زنده می مانند و سلول های جدید در شرایطی که بدن به آنها نیازی ندارد تشکیل می شوند. تقسیم مداوم این سلول های اضافی می تواند منجر به تومور شود. بعضی از تومورها خوش خیم هستند، به این معنی که فقط در یک نقطه تشکیل می شوند. حتی در سایر قسمت های بدن انتشار پیدا نمی کنند. تومورهای بدخیم، سرطانی هستند و می توانند به بافت های مجاور سرایت کنند. با رشد تومورهای سرطانی، آنها ممکن است از بین رفته و در سراسر بدن حرکت کرده و تومورهای جدیدی ایجاد کنند. آدنوم از بافت اپیتلیال غده ای ساخته شده اند که اندام ها و غدد را می پوشاند. نمونه هایی از این تومورها شامل، آدنوم مجاری صفراوی و آدنوم کبدی است. آنها می توانند سرطانی باشند اما معمولا خوش خیم هستند. این تومورهای خوش خیم در بافت های پیوندی یا رشته ای رشد می کنند. آنها معمولا در رحم، داخل یا اطراف رحم ایجاد می شوند. این تومورهای سلول چربی غالبا در افراد بالای سال ایجاد می شوند. آنها معمولا نرم بوده و دقیقا در زیر پوست قرار دارند. تقریبا همیشه خوش خیم هستند. این موارد می توانند در هر نقطه از بدن ایجاد شوند. به عنوان مثال سارکوم از بافت همبند مانند مغز استخوان ایجاد می شود. سرطان، نوع رایج دیگری از تومور بدخیم، از سلولهای اپیتلیال در روده بزرگ، کبد یا رشد می کند. تومورها می توانند آنقدر بزرگ شوند که به اندام ها فشار وارد کنند و باعث درد و سایر علایم شوند. یک جراح معمولا تومورهای بزرگ را از بین می برد. تومورهای سرطانی معمولا برداشته می شوند، مگر اینکه دسترسی به آنها غیرممکن باشد یا آنقدر نزدیک به اندام حیاتی واقع شوند که برداشتن جراحی ممکن است آسیب برساند. بعضی اوقات پزشکان کیست را در حین معاینه فیزیکی تشخیص می دهند، اما اغلب برای تشخیص مطمین تر به تصویربرداری اعتماد می کنند. آزمایشات تصویری که برای تشخیص توده استفاده می شود، به پزشک شما کمک می کند تا جزییاتی را از توده کشف کند. این نوع تصویربرداری شامل، سی تی اسکن، اسکن ام آر آی و است. کیست هایی که هم از نظر چشم غیر مسلح و هم در تصاویر تشخیصی صاف به نظر می رسند، تقریبا همیشه خوش خیم هستند. اگر توده دارای اجزای جامد باشد، به دلیل وجود بافت به جای مایع یا هوا، می تواند خوش خیم یا بدخیم باشد. با این حال، تنها راه برای تایید اینکه آیا کیست و یا تومور سرطانی است یا نه تجویز و انجام گرفتن بیوپسی است. شامل برداشتن برخی از توده ها توسط جراحی است. آنها برای بررسی سلول های سرطانی، از بافت کیست یا تومور نمونه هایی تهیه کرده و نمونه را در زیر میکروسکوپ بررسی می کنند. اگر توده پر از مایع باشد، پزشک ممکن است از روشی به نام آسپیراسیون سوزن استفاده کند. در این روش پزشک یک سوزن بلند و نازک را به داخل توده وارد می کنند تا نمونه ای از مایع خارج شود. بسته به محل توده، بیشتر نمونه برداری ها و آزمایشات در محیط سرپایی انجام می شود. درمان کیست و تومورها کاملا به علت اصلی، سرطانی بودن و محل قرارگیری آنها بستگی دارد. با این حال، بیشتر کیست ها به درمان نیاز ندارند. اگر کیست دردناک است یا از شکل ظاهری آن خوشتان نمی آید، پزشک می تواند آن را برداشته یا مایعات موجود در آن را تخلیه کند. اگر کیست نیاز به تخلیه شدن داشته باشد، احتمال رشد مجدد کیست وجود دارد. تومورهای خوش خیم، نیز معمولا نیازی به درمان ندارند. اگر تومور در ناحیه مجاور ت ثیر می گذارد یا مشکلات دیگری ایجاد می کند، ممکن است برای برداشتن آن به جراحی نیاز داشته باشید. تومورهای سرطانی تقریبا همیشه به درمان مانند برداشتن تومور با جراحی، پرتودرمانی یا شیمی درمانی نیاز دارند. در برخی موارد، ممکن است به ترکیبی از این روش های درمانی نیاز داشته باشید. تومورها و کیست ها دو نوع رشد هستند. از نظر ظاهری می توانند شبیه یکدیگر باشند اما علت های اصلی بوجود آورنده آنها با هم متفاوت است. تشخیص تفاوت بین کیست و تومور حتی اغلب برای پزشکان دشوار است. اگر چه برخی علایم وجود دارند که با توجه به آنها می توانید توده ها را از کیست های معمولی تشخیص دهید، اما بهتر است برای تشخیص بهتر با پزشک مشورت کنید. برای تعیین اینکه فرد تومور دارد یا کیست، پزشک ممکن است از تکنیک های تصویربرداری یا نمونه برداری استفاده کند. آنها با نمونه برداری از کیست و یا توده می توانند بهترین گزینه درمانی را برای شما توصیه کنند. منابع: |
، بخشی از پوشش روده بزرگ هستند که بطور تدریجی رشد می کنند. پولیپ های روده بزرگ معمولا به دو شکل، مسطح یا پایه دار رشد می کنند. انواع مختلفی از پولیپ وجود دارد که برخی از آنها بیشتر منجر به بروز عوارض می شوند. پولیپ روده بزرگ با افزایش سن، به طور فزاینده ای شایع تر می شوند. بررسی ها نشان می دهد که این پولیپ ها حداقل در از کل پولیپ های آدنوماتوز را تشکیل می دهند. این پولیپ ها حاوی بافت هایی با نمای دندانه ای هستند. دو نوع آدنوم دندانه دار، آدنوم های دندانه دار ساکن یا بی تحرک و آدنوم دندانه دار متحرک وجود دارند. بیشتر آدنوم های دندانه دار، بی حرکت و شبیه برجستگی های کوچک برجسته هستند. پولیپ های دندانه دار بدون تحرک، کمتر سرطانی می شوند، مگر اینکه حاوی تغییرات عمده سلولی شوند. آدنوم های دندانه دار متحرک به ندرت دیده می شوند. آنها خطر بالایی برای سرطانی شدن دارند. این نوع پولیپ های روده بزرگ به طور معمول خوش خیم هستند و معمولا جای نگرانی ندارند. آنها به ندرت سرطانی می شوند، زیرا دارای پتانسیل بدخیمی کمی هستند. این نوع پولیپ ها اغلب در افراد مبتلا به بیماری التهابی روده، مانند بیماری کرون یا کولیت اولسراتیو دیده می شوند. برخی از افراد احتمال دارد از اینها به عنوان شبه پولیپ نام ببرند، زیرا آنها پولیپ واقعی نیستند بلکه واکنشی به التهاب روده بزرگ هستند. پولیپ های التهابی معمولا خوش خیم هستند و به طور کلی خطر ابتلا به سرطان روده بزرگ را ندارند. این نوع پولیپ های روده بزرگ، به طور کلی غیرسرطانی هستند. برخی از افراد احتمال دارد از آنها به عنوان پولیپ نوجوان نیز یاد کنند. احتمال بروز آنها در کودکان بیشتر است. پولیپ های پیچیده، پولیپ هایی هستند که برداشتن آنها بسیار دشوار است. بعضی از افراد احتمال دارد از این موارد به عنوان پولیپ های سرکش یا سخت نام ببرند. در بیشتر موارد، پزشکان می توانند پولیپ های پیچیده را با استفاده از آندوسکوپی مخاط، کالبد شکافی آندوسکوپی زیر مخاط، جراحی یا ترکیبی از این روش ها از بین ببرند. در بیشتر موارد، یک جراح برای کاهش خطر سرطان، پولیپ ها را جراحی می کند و برمی دارد. جراحان به طور معمول می توانند طی فرآیندی به نام پولیپکتومی، پولیپ ها را در طی بردارند. در حین انجام پولیپکتومی روده بزرگ، یک جراح یک لوله بلند و باریک و انعطاف پذیر را از طریق راست روده وارد می کند تا بتواند به پولیپ دسترسی داشته باشد. جراحان می توانند از روش های مختلفی برای از بین بردن پولیپ استفاده کنند. به محض برداشتن پولیپ توسط جراح، احتمال دارد آن را برای یک آسیب شناس ارسال کنند. آنها پولیپ را با استفاده از میکروسکوپ بررسی می کنند تا نوع پولیپ و سرطانی بودن آن را تعیین می کنند. پس از برداشتن پولیپ، پزشک شاید آنها را با دقت بیشتری کنترل کرده و آزمایشات بیشتری را برای ارزیابی بیمار تجویز کند. به طور معمول، پولیپ های روده بزرگ بی خطر هستند و جای نگرانی نیست. با این حال، اگر افراد عللایم زیر را تجربه می کنند، باید به دنبال مشورت با پزشک و ارزیابی وضعیت خودشان باشند: حالت تهوع، استفراغ و تب خستگی و کبودی بدون دلیل خون روی کاغذ توالت، لباس زیر یا مدفوع تغییرات غیرقابل توجیه در اجابت مزاج، مانند یبوست یا اسهال، که بیش از چند روز طول می کشد. در صورت بروز هر یک از علایم زیر پس از برداشتن پولیپ، افراد باید با پزشک مشورت کنند تب درد شدید شکم خونریزی غیرقابل کنترل از مقعد سرگیجه یا ضعف غیر قابل توضیح برخی از آزمایشات می توانند پولیپ را تشخیص دهند، این آزمایشات احتمال دارد شامل موارد زیر باشد در طی این روش، یک دوربین متصل به یک لوله نازک و انعطاف پذیر از طریق مقعد وارد روده می شود. این دوربین به پزشک اجازه می دهد تا رکتوم و روده بزرگ را بررسی کند. اگر پولیپ پیدا شود، پزشک می تواند بلافاصله آن را برداشته یا از نمونه های بافتی برای تجزیه و تحلیل استفاده کند. این روش غربالگری شبیه است، اما فقط برای دیدن راست روده می توان از آن استفاده کرد. برای گرفتن نمونه برداری یا نمونه ای از بافت کاربرد ندارد. اگر پزشک پولیپ را تشخیص دهد، باید برای برداشتن آن یک کولونوسکوپی تعیین کنید. برای این آزمایش، پزشک باریم مایع را به راست روده تزریق می کند و سپس با استفاده از اشعه ایکس ویژه از روده بزرگ عکس می گیرد. باریم باعث می شود روده بزرگ، در تصاویر سفید به نظر برسد. از آنجا که پولیپ ها تیره هستند، تشخیص آنها در برابر رنگ سفید آسان است. در این روش از سی تی اسکن برای ساخت تصاویر کولون و راست روده استفاده می شود. پس از اسکن، رایانه تصاویر کولون و راست روده را با هم ترکیب می کند تا نمای و منطقه را ایجاد کند. کولونوگرافی را گاهی کولونوسکوپی مجازی می نامند. این روش می تواند بافت های متورم، توده ها، زخم ها و پولیپ ها را نشان دهد. پزشک یک کیت تست و دستورالعمل هایی برای تهیه نمونه مدفوع توصیه می کند. این آزمایش در صورت وجود خون در مدفوع، می تواند نشان دهنده پولیپ باشد. حفظ رژیم غذایی سالم، شامل خوردن میوه ها، سبزیجات، غلات کامل و گوشت بدون چربی می تواند از بروز پولیپ های روده پیشگیری کند. همچنین احتمال دارد با افزایش دریافت ویتامین و کلسیم بتوانید از پولیپ پیشگیری کنید. غذاهایی که غنی از ویتامین و کلسیم هستند، عبارتند از کبد شیر پنیر ماهی ماست تخم مرغ کلم بروکلی با کاهش مصرف غذاهای پرچرب، گوشت قرمز و غذاهای فرآوری شده، می توانید خطر پولیپ روده بزرگ را کاهش دهید. ترک سیگار و ورزش منظم، نیز از مراحل مهم پیشگیری از ایجاد پولیپ های روده بزرگ است. پولیپ های کولون که به پولیپ های کولورکتال نیز معروف هستند، رشدهایی هستند که در سطح روده بزرگ ظاهر می شوند. روده بزرگ، یک لوله توخالی طولانی در قسمت پایین دستگاه گوارش و جایی است که بدن مدفوع را ایجاد و ذخیره می کند. در بیشتر موارد، پولیپ ها علایمی ایجاد نمی کنند و معمولا در معاینات معمول غربالگری سرطان روده بزرگ تشخیص داده می شوند. با این حال، وجود خون روی دستمال توالت یا مدفوع رگه دار، احتمال دارد نشانه خونریزی مقعدی باشد و باید توسط پزشک بررسی شود. پولیپ های روده بزرگ یا رکتوم، نسبتا شایع و به طور معمول بی ضرر هستند. با این حال، انواع خاصی مانند پولیپ های آدنوماتوز می توانند سرطانی شوند و احتمالا نیاز به برداشتن دارند. در صورت تغییر اجابت مزمن یا وجود، روی دستمال توالت یا لباس زیر، افراد باید با پزشک مشورت کنند. اکثر افراد سالم و بدون عوامل خطر، باید آزمایش های معمول برای سرطان روده بزرگ را از سن سالگی شروع کنند. پولیپ های روده بزرگ معمولا علایمی ایجاد نمی کنند. آنها اغلب در طی غربالگری های معمول روده بزرگ، مانند کولونوسکوپی یا سیگموییدوسکوپی کشف می شوند. بهترین گزینه، برای فهمیدن وجود پولیپ روده بزرگ، انجام مرتب غربالگری است که پزشک توصیه می کند. پولیپ ها اغلب می توانند همزمان با روش غربالگری برداشته شوند. اگرچه پولیپ ها معمولا خوش خیم هستند، اما پزشکان اغلب آنها را از بین می برند زیرا بعضی از انواع پولیپ ها بعدا به سرطان تبدیل می شوند. از بین بردن پولیپ های روده بزرگ، می تواند از بروز سرطان روده بزرگ پیشگیری کند. یک رژیم غذایی سالم، از جمله غذاهای غنی از، کلسیم و فیبر، می تواند خطر ابتلا به پولیپ روده بزرگ را کاهش دهد. منابع: |
بر روی پوست و ناخن های شما ظاهر می شود، به همین دلیل متخصص پوست ممکن است اولین پزشکی باشد که متوجه بیماری قلبی شما می شود. اگر می خواهید وضعیت و عملکرد قلب خودتان را بررسی و از بروز عوارض آن پیشگیری کنید بهتر است علایم هشدار دهنده بیماری قلبی را روی پوست و ناخن ها را بشناسید و در صورت بروز آنها سریعا اقدام کنید. برخی از شایع ترین علایم هشدار دهنده پوستی که نشان دهنده می باشند، عبارتند از: ورم در پاها و به خصوص قسمت پایین پا می تواند نشان دهنده این باشد که قلب شما به درستی کار نمی کند. بسیاری از بیماری های قلب باعث تجمع مایعات در پاها و پایین پاها می شوند. با جمع شدن مایعات، ممکن است تورم مشاهده کنید، که می تواند تا بالای ساق ها و کشاله ران انتشار یابد. اصطلاح پزشکی این وضعیت، است. علت ورم کردن بدن یا ادم، التهاب ناشی از مایع اضافی جمع شده در بافت های مختلف بدن می باشد. ادم می تواند بر روی هر قسمت از بدن ت ثیر بگذارد. ادم بیشتر در دست ها، بازوها، پاها و مچ پا دیده شود. ادم می تواند عوارض ناشی از دارو، بارداری یا بیماری زمینه ای مانند، بیماری کلیوی یا باشد. رنگ آبی یا بنفش روی پوست می توانند نشان دهنده انسداد در سیستم قلبی و عروقی باشد. کبود شدن قسمتی از بدن می تواند نشانه کمبود اکسیژن در خون شما باشد. کمبود اکسیژن بدون درمان، می تواند منجر به مرگ پوست و بافت زیرین شود. نام پزشکی این وضعیت سیانوز است که به رنگ مایل به آبی روی پوست اشاره دارد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید الگوی تور مانند آبی یا بنفش روی پوست می تواند نشان دهنده این باشد که شما یک شریان مسدود شده دارید. برخی از افراد وقتی احساس خنکی می کنند این الگو را روی پوست خود می بینند. وقتی پوست آنها گرم می شود، این الگو از بین می رود. همچنین می توان هنگام مصرف برخی از داروها این وضعیت را مشاهده کرد. این الگوی خالص همچنین می تواند نشانه ای از بیماری به نام سندرم آمبولیزاسیون کلسترول باشد که با انسداد عروق کوچک رخ می دهد. انسداد می تواند به بافت ها و اندام های آسیب دیده منجر شود، بنابراین بهتر است که در صورت بروز چنین علایمی حتما به پزشک مراجعه کنید. اصطلاح پزشکی این وضعیت Livedo reticularis برای الگوی شبکه مانند است. ضایعات مومی مایل به زرد و نارنجی روی پوست می تواند نشان دهنده این باشد که شما سطح کلسترول ناسالم دارید. اگر روی پوست خود رشد زرد مایل به زرد مشاهده کردید، ممکن است اختلالی در سطح کلسترول خود داشته باشید. این رسوبات بدون درد می تواند در بسیاری از مناطق از جمله گوشه چشم، خطوط کف دست یا پشت ساق پا ظاهر شود. اگر در هر ناحیه از پوست این رشد ها را مشاهده کردید، به پزشک خود مراجعه کنید. ممکن است به آزمایش کلسترول یا آزمایش پزشکی دیگری نیاز داشته باشید. سطح کلسترول ناسالم به درمان نیاز دارد، که می تواند از بیماری قلبی خطرناک و جدی جلوگیری کند. تحت کنترل درآوردن سطح کلسترول نیز ممکن است به برطرف شدن ضایعات پوستی کمک کند. در غیر این صورت، یک می تواند آنها را درمان کند. برجستگی های مومی که به طور ناگهانی بر روی پوست ظاهر می شوند، می توانند نشان دهنده این باشند که شما و یا دیابت دارید. ظاهر شدن ناگهانی این برجستگی ها می تواند مانند بثورات، زگیل یا بیماری مسری پوستی به نام molluscum contagiosum باشد. این برجستگی ها در واقع رسوبات چربی کلسترول هستند که به دلیل مقادیر بسیار بالای تری گلیسیرید (نوع کلسترول) در خون ایجاد می شوند. در این شرایط، درمان برای کاهش تری گلیسیرید و درمان هر گونه بیماری جدی پزشکی، مانند بیماری قلبی ناشی از سطح کلسترول بالا ضروری است. نام پزشکی این شرایط گزانتوما فوران است که به ظهور ناگهانی بسیاری از رسوبات چربی کلسترول، اشاره دارد. منحنی شدن ناخن ها به سمت پایین و تورم در انتهای انگشتان، می تواند نشان دهنده این شرایط باشد که شما دچار عفونت قلبی، بیماری قلبی یا مشکل ریوی شده اید. برای بسیاری از افراد، این علایم بی ضرر هستند. با این اوصاف، اگر انگشتان و ناخن های شما به این شکل تغییر وضعیت داده اند، بهتر است به این شک کنید ممکن است به بیماری پزشکی مانند بیماری ریه یا مشکل قلبی مبتلا باشید و برای پیشگیری از بروز عوارض و بیماری های جدی تر به پزشک مراجعه کنید. نام و اصطلاح علمی این وضعیت کلابینگ است که اصطلاح ناخن های رو به پایین و انگشتان متورم را توصیف می کند. بیشتر افرادی که این خطوط را زیر خود می بینند به نوعی ناخن فکر می کنند که ناخن آنها زخم شده است. اما این خطوط می تواند نشانه ای از بیماری قلبی یا بیماری دیگری باشد. وقتی خطوط قرمز یا بنفش زیر ناخن ها نشانه ای از بیماری قلبی است، افراد علایمی مانند تب شدید و ضربان قلب ضعیف یا نامنظم را تجربه می کنند. توده های مومی و صاف روی پوست می تواند نشان دهنده این باشد که شما در قلب یا اندام دیگری از بدن خود رسوبات پروتیینی دارید. این توده های مومی ممکن است در هر نقطه از پوست ظاهر شوند. آنها اغلب نشان می دهند که تجمع غیرطبیعی پروتیین در عضوی مانند قلب شما وجود دارد. اگر پروتیین در قلب جمع شود، عملکرد صحیح برای قلب دشوار است. نام پزشکی این وضعیت گره های آمیلوییدوز سیستمیک است. گره، به معنی توده و به نوع پروتیین ساخته شده اشاره دارد. توده های دردناکی در انگشتان دست، انگشتان پا یا هر دو می تواند علایمی برای نشان دهنده این وضعیت باشد که شما در قلب یا عروق خونی عفونت دارید. اگر به عفونت قلبی مبتلا هستید که به عنوان عفونی شناخته می شود، این توده های دردناک می توانند در انگشتان دست، انگشتان پا یا هر دو ایجاد شوند. توده ها می توانند از چند ساعت تا چند روز ادامه داشته باشند. در حالی که توده ها به خودی خود از بین می روند، بیماران نیاز به درمان عفونت دارند. از آنجا که این عفونت ناشی از باکتری است، آنتی بیوتیک ها اغلب می توانند آن را درمان کنند. گاهی اوقات، جراحی نیز لازم است. بثورات بدون خارش (لکه های صاف با لبه های کمی برجسته) و تب می توانند علایمی از تب روماتیسمی باشند. اگر کودک شما دچار استرپتوکوکی شود، درمان سریع آن مهم است. عدم درمان تب روماتیسمی می تواند منجر به بروز، سایر مشکلات پزشکی نیز شود. تب روماتیسمی در کشورهای در حال توسعه رایج است. در کودکان می تواند منجر به بیماری قلبی مادام العمر شود. تب روماتیسمی علت اصلی بیماری های قلبی در کودکان است. لب های ترک خورده و متورم در کودکان که اغلب خونریزی می کنند می توانند نشان دهنده بیماری کاوازاکی باشد. وقتی کودک دارای بثورات، تب و لبهای بسیار خشک است که ممکن است ترک بخورد و خونریزی کند، دلیل اصلی آن است. این بیماری که رگ های خونی را درگیر می کند، معمولا در کودکان بین ماه تا سال ایجاد می شود. در حالی که بیماری کاوازاکی ممکن است طی روز و بدون درمان به خودی خود برطرف شود، اما می تواند منجر به عوارض جانبی جدی مانند بیماری قلبی شود. سندرم غدد لنفاوی مخاط جلدی نام دیگر بیماری کاوازاکی است. در صورت بروز این وضعیت، علایم دیگری که روی پوست ظاهر می شوند و می توانند نشانه هشدار دهنده بیماری قلبی باشند، عبارتند از: تغییر رنگ پوست یک حلقه خاکستری دور قسمت رنگی چشم تغییراتی در زبان، مانند تورم و قرمز شدن توت فرنگی اگر هرکدام از این علایم را مشاهده کردید، برای ملاقات با پزشک اصلی خود وقت بگذارید و سعی کنید آرامش خود را حفظ کنید. این علامت می تواند بی ضرر باشد، اما مهم است که بررسی شود. بیماری های قلبی در صورت تشیص زود هنگام آسان تر درمان می شوند. تغییر رنگ قهوه ای (یا مایل به قرمز) ، معمولا روی کف دست می تواند نشان دهنده عفونت در قلب و یا عروق خونی باشد. لکه های ایجاد شده در پایین پای نیز نشانه ای از عفونت قلبی به نام آندوکاردیت عفونی است. برخلاف توده های رنگی دیگر، این لکه ها بدون درد هستند. این لکه ها بدون درمان، معمولا طی چند روز یا چند هفته برطرف می شوند. عفونت نیاز به درمان دارد. این ضایعات یا همان Janeway به نام یک پزشک آمریکایی، تیودور کالدول Janeway نامگذاری شده اند. منبع: |
(کاربامازپین) متعلق به دسته ای از داروها به نام ضد تشنج است. این دارو به عنوان یا ضد صرع ( AEDs ) نیز شناخته می شود. برای درمان تشنج و یک اختلال درد عصبی به نام نورالژی سه قلو استفاده می شود. تگرتول همچنین گاهی اوقات به عنوان یک تثبیت کننده خلق و خو در اختلال دوقطبی تجویز می شود. تگرتول با کاهش فعالیت الکتریکی غیر طبیعی در مغز و اعصاب عمل می کند. این داروی تجویزی به صورت قرص، کپسول یا شربت مایع در دسترس است. کاربامازپین همچنین در نسخه های عمومی و با چندین نام تجاری دیگر از جمله کارباترول و اپیتول و غیره موجود است. آنچه در این مقاله خواهید خواند: کاربامازپین از انواع خاصی از تشنج ها، به ویژه تشنج های کانونی (پارشیال) و تشنج های تونیک - کلونیک ژنرالیزه، که به عنوان نوع "کلاسیک" تشنج شناخته می شود، پیشگیری و درمان می کند. تشنج به انفجاری از فعالیت الکتریکی غیرطبیعی اشاره دارد که در مغز رخ می دهد. تشنج می تواند باعث حرکات، رفتارها و احساسات کنترل نشده و بیهوشی شما شود. کاربامازپین همچنین دردهای مرتبط با را درمان می کند. نورالژی وضعیتی است که باعث درد شدید عصبی در صورت می شود. برای کمک به پیشگیری از ناراحتی معده، این دارو را همراه با غذا مصرف کنید. کاربامازپین به صورت قرص جویدنی، قرص طولانی رهش (طولانی اثر) ، کپسول طولانی رهش و به شکل مایع موجود است. قرص جویدنی و سوسپانسیون مایع سه تا چهار بار در روز مصرف می شود، در حالی که قرص های طولانی مدت دو بار در روز مصرف می شوند. اگر قرص های طولانی رهش را مصرف می کنید، آنها را به طور کامل با یک لیوان آب میل کنید. آنها را خرد نکنید، نجوید یا نشکنید. اگر نمی توانید یک قرص را به طور کامل بخورید، حتما به پزشک خود اطلاع دهید. مصرف کپسول شما نیازی به مصرف کپسول های طولانی مدت همراه با وعده های غذایی ندارید، مگر اینکه دچار ناراحتی معده شوید. کپسول را خرد نکنید یا نجوید. می توانید محتویات کپسول را روی مواد غذایی بپاشید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اگر از شکل مایع تگرتول استفاده می کنید، قبل از هر بار مصرف بطری را به خوبی تکان دهید و از مخلوط کردن آن با سایر داروهای مایع خودداری کنید. همچنین از سرنگ یا قاشقی که داروساز ارایه می دهد استفاده کنید. اگرچه استفاده از یک وسیله در خانه، مانند قاشق آشپزخانه، ممکن است راحت به نظر برسد، اما می تواند منجر به مصرف بیش از حد یا کم دوز تصادفی شود. در نهایت، مهم است که همیشه تگرتول را دقیقا طبق دستور پزشک مصرف کنید. هرگز مصرف دارو را خودسرانه قطع نکنید. اگر دارید وضعیتی که باعث تشنج های مکرر می شود توقف ناگهانی تگرتول می تواند باعث ایجاد وضعیت صرع در شما شود. وضعیت صرع خطرناک است و در آن فرد اساسا فعالیت تشنجی مداوم دارد. اگر هر زمانی درباره تگرتول سوالی دارید، یا احساس می‌کنید که به شما کمکی نمی‌کند، می توانید با پزشکان ما تماس حاصل فرمایید. سوسپانسیون مایع تگرتول را در یک ظرف محکم بسته و مقاوم در برابر نور نگهداری کنید. قرص ها و مواد جویدنی را دور از رطوبت و نور نگهداری کنید. قرص های طولانی رهش تگرتول را در دمای اتاق و سایر فرمولاسیون ها را در دمای اتاق یا دمای کمتر از درجه فارنهایت نگهداری کنید. مطمین شوید که داروی شما دور از دسترس کودکان و حیوانات خانگی است. مصرف و کاربرد خارج از برچسب پزشکان گاهی اوقات تگرتول را بدون برچسب برای درمان سایر شرایط بهداشتی که توسط FDA مشخص نشده است مانند موارد زیر تجویز می کنند: اختلال دوقطبی سندرم پای بیقرار مرتبط با اعصاب مزمن (نوروپاتیک) یک تا دو هفته یا بیشتر طول می کشد تا تگرتول به یک سطح پایدار در جریان خون برسد. با این حال، ممکن است اثرات آن (به عنوان مثال، تسکین درد ناشی از نورالژی سه قلو) را ظرف دو تا سه روز پس از شروع دارو یا افزایش دوز آن احساس کنید. یک متخصص پزشکی می تواند شما را در مورد عوارض جانبی راهنمایی کند. اگر عوارض دیگری را تجربه کردید، با یا متخصص تماس بگیرید. برخی از بیماران در اولین شروع مصرف تگرتول یا افزایش دوز عوارض جانبی خفیفی را تجربه می کنند. پزشک ابتدا داروی شما را با دوز کم شروع می کند و سپس به مرور زمان آن را به آرامی افزایش می دهد. عوارض جانبی رایج عبارتند از: سرگیجه خواب آلودگی تهوع و استفراغ مشکلات راه رفتن و تعادل عوارض جانبی جدی به ندرت هنگام مصرف تگرتول رخ می دهد. با این حال، فقط راهنمایی های اولیه ارایه شده است. اگر فکر می کنید علایم شما خطرناک است فورا به پزشک مراجعه کنید. تگرتول ممکن است خطر افکار و را افزایش دهد. اگر موارد زیر را تجربه کردید به پزشک مراجعه کنید: مشکل خواب موارد وحشت زدگی آشفتگی یا بی قراری مشکلات جدی خون، قلب، کبد یا چشم طغیان های خشمگین، خشن، پرخاشگرانه یا تکانشی هر گونه تغییر غیرعادی یا ناگهانی در رفتار یا خلق و خو علایم شیدایی (به عنوان مثال، انرژی شدید یا صحبت کردن بیش از حد سریع) افسردگی، اضطراب یا تحریک پذیری که جدید است یا بدتر می شود. در هنگام مصرف تگرتول چه زمانی با پزشک تماس بگیریم؟ اگر این موارد را تجربه کردید به پزشک مراجعه کنید: تاری دید ادرار تیره کبودی آسان حالت تهوع یا استفراغ درد در سمت راست شکم خستگی شدید یا غیر معمول یا خونریزی بینی زرد شدن پوست شما (یرقان) از دست دادن اشتهای غیرمعمول ضربان قلب سریع، آهسته یا نامنظم نقاط یا لکه های قرمز یا بنفش روی بدن شما تب، گلودرد، یا علایم مداوم سرماخوردگی یا آنفولانزا سطوح پایین سدیم نیز ممکن است در نتیجه مصرف تگرتول رخ دهد. اگر شما یا کسی که می شناسید این مشکل را دارید هر چه سریع تر به اورژانس مراجعه کنید: افکار خودکشی یا اقدام به خودکشی علایم واکنش شدید دارویی به تگرتول (مانند تب، بثورات پوستی، تورم غدد لنفاوی یا تورم صورت) یا علایم واکنش آلرژیک خطرناک به تگرتول (مانند تورم صورت، چشم‌ها، لب‌ها یا زبان، یا مشکل در بلع یا تنفس) علایم یک واکنش پوستی بالقوه کشنده به تگرتول (به عنوان مثال، کهیر، زخم های دهان، تاول یا لایه برداری پوست) افرادی که دارای ژن‌های خاص هستند، به ترتیب شانس بیشتری برای تجربه واکنشهای شدید پوستی یا آلرژیک به تگرتول دارند. برای پیشگیری از بروز این واکنش ها در مرحله اول، پزشک ممکن است قبل از شروع مصرف این دارو شما را از نظر این ژن ها آزمایش کند. اگر برای مدت طولانی از تگرتول استفاده می کنید، در معرض خطر ابتلا به پوکی استخوان هستید. پوکی استخوان بیماری است که باعث می شود استخوان های شما ضعیف تر و راحت تر بشکنند. کاربامازپین ممکن است عوارض جانبی دیگری ایجاد کند. در صورت بروز هرگونه مشکل غیرعادی در حین مصرف این دارو با پزشک خود تماس بگیرید. تگرتول در بدن کودکان سریع تر از بدن بزرگسالان تجزیه می شود. سطوح خونی تگرتول در کودکان نیز به طور گسترده ای متفاوت است، که بر برنامه دوز آنها ت ثیر می گذارد. به عنوان مثال، ممکن است کودک نیاز به مصرف دوزهای کمتری در طول روز داشته باشد. مصرف تگرتول در بارداری اگر باردار هستید یا قصد بارداری دارید، با پزشک خود صحبت کنید. کاربامازپین، مانند سایر داروهای ضد تشنج، با احتمال مادرزادی جسمی و ذهنی مرتبط است. به طور کلی، بهتر است قبل از باردار شدن با پزشک خود در مورد بهترین دارو برای تشنج صحبت کنید. اگر در دوران بارداری تگرتول یا هر داروی ضد تشنج مصرف می کنید، به نظارت بیشتری نیاز خواهید داشت. هنگامی که باردار هستید، اگر به فکر شیردهی هستید، مهم است که با پزشک خود صحبت کنید. احتمال بروز عوارض جانبی در نوزادانی که از طریق شیر مادر در معرض تگرتول قرار می گیرند وجود دارد. شما و پزشک با هم می توانید بهترین تصمیم را برای سلامتی خود و کودکتان بگیرید. کاربامازپین در صورت تجویز به یک زن باردار می تواند به جنین آسیب برساند. داده های اپیدمیولوژیک نشان می دهد که ممکن است بین مصرف کاربامازپین در دوران بارداری و ناهنجاری های مادرزادی، از جمله، ارتباط وجود داشته باشد. همچنین گزارش هایی وجود دارد که کاربامازپین را با اختلالات رشدی و (مانند نقص های جمجمه صورتی، ناهنجاری های قلبی عروقی و ناهنجاری های مربوط به سیستم های مختلف بدن) مرتبط می کند. هنگام معالجه یا مشاوره زنان در سنین باروری، پزشک مایل است مزایای درمان را در مقابل خطرات آن بسنجید. اگر این دارو در دوران بارداری استفاده شود، یا اگر بیمار در حین مصرف این دارو باردار شود، باید بیمار را از خطرات احتمالی آن برای جنین آگاه کرد. اگر یک دوز از تگرتول خود را فراموش کردید، به محض به یاد آوردن، آن را مصرف کنید. اما اگر نزدیک به زمان مصرف نوبت بعدی باشد نباید آن را مصرف کنید. در این صورت، از دوز فراموش شده خود صرف نظر کنید و تگرتول را در زمان برنامه ریزی شده بعدی مصرف کنید. به عنوان یادآوری، دو دوز را به طور همزمان یا یک دوز اضافی برای جبران دوز فراموش شده مصرف نکنید. اگر اغلب دوزهای مصرفی را از دست می دهید، با پزشک خود صحبت کنید تا به شما کمک کند علت آن را بفهمید. علایم مصرف بیش از حد تگرتول معمولا یک تا سه ساعت پس از مصرف دارو شروع می شود. علایم مصرف بیش از حد ممکن است شامل موارد زیر باشد: تهوع و استفراغ ضربان قلب سریع حرکات غیر معمول انقباض و لرزش عضلات اگر شما یا شخص دیگری بیش از حد از تگرتول مصرف کرده باشد، با پزشک تماس بگیرید. بسیار مهم است که پزشک در ویزیت های منظم، شما یا پیشرفت فرزندتان را بررسی کند. پزشک شما شاید بخواهد آزمایش‌های خاصی را انجام دهد تا ببیند آیا مقدار مناسب دارو را دریافت می‌کنید یا ممکن است بدون اطلاع شما عوارض جانبی خاصی رخ دهد. همچنین، مقدار دارویی که شما یا فرزندتان مصرف می‌کنید باید اغلب تغییر کند. استفاده از این دارو در دوران بارداری می تواند به جنین شما آسیب برساند. برای پیشگیری از باردار شدن از یک روش موثر استفاده کنید. اگر فکر می کنید در حین استفاده از دارو باردار شده اید، فورا به پزشک خود اطلاع دهید. کاربامازپین را همراه با یک مهارکننده مونوآمین اکسیداز ( MAOI ) یا در روز اول پس از قطع مصرف MAOI مصرف نکنید. MAOI ها برای افسردگی استفاده می شوند و برخی از نمونه ها شامل ایزوکاربوکسازید، فنلزین، پروکاربازین، سلژیلین می باشند. این دارو را همراه با نفازودون و داروهای خاص برای HIV / AIDS (مانند دلاویردین) استفاده نکنید. کاربامازپین ممکن است باعث تحریک پذیری یا سایر رفتارهای غیرعادی در برخی افراد شود. همچنین ممکن است باعث شود برخی افراد افکار و تمایلات خودکشی داشته باشند یا بیشتر افسرده شوند. اگر شما یا فرزندتان متوجه هر یک از این عوارض ناخواسته شدید، فورا به پزشک خود اطلاع دهید. خطر بروز علایم مشکلات خونی در صورت بروز تب، گلودرد، بثورات پوستی، زخم در دهان، خونریزی بینی، خونریزی لثه، غدد متورم، یا لکه های کوچک قرمز یا بنفش روی پوست، فورا با پزشک خود مشورت کنید. اینها می توانند علایم یک مشکل جدی خونی باشند. واکنش های جدی پوستی با این دارو ممکن است رخ دهد. اگر شما یا فرزندتان در حین مصرف این دارو دچار تاول، لایه برداری یا شلی پوست، ضایعات قرمز پوست، آکنه یا بثورات پوستی شدید، زخم روی پوست، تب یا لرز شدید، فورا با پزشک خود مشورت کنید. در صورت بروز تب، لرز، سرفه، تورم صورت، گلودرد، غدد لنفاوی متورم، دردناک یا حساس در گردن، زیر بغل، یا کشاله ران، یا زردی پوست یا چشم ها در حین مصرف این دارو، فورا با پزشک خود مشورت کنید. این علایم می توانند علایم یک بیماری جدی به نام واکنش دارویی همراه با ایوزینوفیلی و علایم سیستمیک ( DRESS ) باشند. خطر بروز واکنش های آلرژیک این دارو ممکن است باعث واکنش های آلرژیک جدی، از جمله آنافیلاکسی و آنژیوادم شود. اینها می توانند بسیار خطرناک باشند و نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارند. اگر شما یا فرزندتان بعد از استفاده از این دارو دچار بثورات، خارش، گرفتگی صدا، مشکل تنفس، مشکل در بلع یا تورم دست، صورت یا دهان خود شدید، فورا به پزشک خود اطلاع دهید. این دارو به اثرات الکل و سایر داروهای مضعف CNS (داروهایی که باعث خواب آلودگی می شوند) می افزاید. برخی از نمونه‌های داروهای مضعف CNS شامل آنتی هیستامین‌ها یا دارو برای تب یونجه، سایر آلرژی‌ها، آرام‌بخش‌ها، یا داروهای خواب‌آور، داروهای مسکن یا مخدرهای تجویزی، دارو برای تشنج (مانند باربیتورات‌ها) ، شل‌کننده‌های عضلانی یا بی‌حس کننده‌ها، از جمله برخی داروهای بی حس کننده دندان می شوند. در زمانی که شما یا فرزندتان از این دارو استفاده می کنید، قبل از مصرف هر یک از موارد فوق با پزشک خود مشورت کنید. این دارو ممکن است باعث خواب آلودگی، سرگیجه، سبکی سر، یا هوشیاری کمتر از حد معمول در برخی افراد شود، به خصوص زمانی که در حال شروع درمان یا افزایش دوز هستند. همچنین احتمال دارد باعث تاری یا دوبینی دید، ضعف یا از دست دادن کنترل عضلانی در برخی افراد شود. تا زمانی که متوجه نشدید این دارو بر شما ت ثیر می گذارد، رانندگی یا کار دیگری که می تواند خطرناک باشد انجام ندهید. خطر بروز مشکلات بینایی اگر تاری دید، مشکل در خواندن، یا هر تغییر دیگری در بینایی در طول یا بعد از درمان رخ داد، فورا با پزشک خود مشورت کنید. ممکن است پزشک از شما بخواهد که چشمان خود را توسط چشم پزشک معاینه کنید. برخی از افرادی که کاربامازپین مصرف می کنند ممکن است بیش از حد معمول به نور خورشید حساس شوند. قرار گرفتن در معرض نور خورشید، حتی برای مدت کوتاه، می تواند باعث بثورات پوستی، خارش، قرمزی یا سایر تغییر رنگ پوست یا آفتاب سوختگی شدید شود. هنگام شروع مصرف این دارو موارد زیر را رعایت کنید: از لامپ آفتابی یا تخت برنزه کننده استفاده نکنید. لباس های محافظ از جمله کلاه بپوشید. همچنین از عینک آفتابی استفاده کنید. رژ لب ضد آفتاب را با SPF حداقل بزنید تا از لب هایتان محافظت کند. اگر واکنش شدید ناشی از نور خورشید دارید، با پزشک خود مشورت کنید. در صورت امکان از تابش مستقیم نور خورشید بخصوص بین ساعات صبح تا بعد از ظهر دوری کنید. قبل از انجام هر گونه آزمایش پزشکی، به پزشک اطلاع دهید که این دارو را مصرف می کنید. نتایج برخی از آزمایشات بارداری ممکن است تحت ت ثیر این دارو باشد. از یک محصول ضدآفتاب استفاده کنید که دارای فاکتور محافظتی در برابر آفتاب ( SPF ) حداقل باشد. برخی از بیماران ممکن است به محصولی با SPF بالاتر نیاز داشته باشند، به خصوص اگر پوست روشنی داشته باشند. اگر در این مورد سوالی دارید، با پزشک خود مشورت کنید. بدون مشورت با پزشک، مصرف این دارو را قطع نکنید. احتمال دارد پزشک از شما یا فرزندتان بخواهد که قبل از قطع کامل مصرف، مقدار مصرفی را به تدریج کاهش دهید. این کار شاید به پیشگیری از شدت تشنج و کاهش احتمال علایم ترک کمک کند. اگر حساسیت شناخته شده ای به کاربامازپین یا هر یک از ترکیبات آن یا به دسته ای از داروها به نام ضد افسردگی های سه حلقه ای دارید، نباید از تگرتول استفاده کنید. همچنین اگر از دارویی به نام سرزون (نفازودون) برای درمان افسردگی استفاده می کنید، نباید از تگرتول استفاده کنید. علاوه بر این، اگر از یک مهارکننده مونوآمین اکسیداز ( MAO ) استفاده می کنید، با پزشک خود صحبت کنید. حداقل دو هفته قبل از شروع تگرتول باید مصرف مهارکننده MAO را متوقف کنید. در نهایت، بیماران با سابقه افسردگی مغز استخوان، انواع خاصی از مشکلات ریتم قلب (به نام بلوک AV ) ، یا یک بیماری نادر به نام پورفیری متناوب حاد، نباید تگرتول مصرف کنند. بهترین گزینه برای سالم ماندن این است که تگرتول خود را به طور منظم و طبق دستور پزشک خود مصرف کنید. مغز شما برای پیشگیری از تشنج به یک جریان ثابت نیاز دارد. هنگامی که دوز تگرتول را فراموش می کنید، سطح دارو در جریان خون شما به طور نامنظم افزایش و کاهش می یابد، که شما را در معرض خطر ابتلا به تشنج قرار می دهد. دوزهای فراموش شده نیز شانس شما را برای تجربه عوارض جانبی ناخوشایند افزایش می دهد. بررسی هایی وجود دارد که نشان می دهد یک روز پس از مصرف سوسپانسیون تگرتول، بلافاصله پس از مصرف محلول Thorazine ، یک رسوب لاستیکی نارنجی در مدفوع عبور داده می شود. آزمایشات بعدی نشان داد که مخلوط کردن سوسپانسیون تگرتول و محلول کلرپرومازین و همچنین سوسپانسیون تگرتول و مایع Mellaril منجر به ایجاد این رسوب شده است. از آنجایی که میزان بروز این حالت در سایر داروهای مایع مشخص نیست، سوسپانسیون تگرتول نباید همزمان با سایر عوامل دارویی یا رقیق‌کننده‌ها تجویز شود. تداخلات دارویی بالینی با داروهای همزمان رخ داده است و شامل موارد زیر است: هنگامی که کاربامازپین همراه با داروهایی تجویز می شود که می توانند سطح کاربامازپین را افزایش یا کاهش دهند، نظارت دقیق بر سطح کاربامازپین بسیار ضروری است و نیاز به تنظیم دوز دارد. مهارکننده های CYPA متابولیسم تگرتول را مهار می کنند و بنابراین می توانند سطح کاربامازپین پلاسما را افزایش دهند. داروهایی که نشان داده شده است یا انتظار می رود سطوح کاربامازپین پلاسما را افزایش دهند شامل: آپرپیتانت، سایمتیدین، سیپروفلوکساسین، دانازول، دیلتیازم، ماکرولیدها، اریترومایسین، ترولیاندومایسین، کلاریترومایسین، فلووکسامین، ترازودون، لوبوکسامین، لوبوکسامین، لوبوکسامین، لوبوکسامین دانترولن، ایزونیازید، نیاسینامید، نیکوتین آمید، ایبوپروفن، پروپوکسیفن، آزول ها (مانند کتاکونازول، ایتراکونازول، فلوکونازول، وریکونازول) ، استازولامید، وراپامیل، تیکلوپیدین و آب گریپ فروت می باشند. اپوکسید هیدرولاز میکروزومی به عنوان آنزیم مسیول تشکیل مشتق ترانسدیول از اپوکسید کاربامازپین شناسایی شده است. مصرف همزمان مهارکننده های اپوکسید هیدرولاز میکروزومی ممکن است منجر به افزایش غلظت اپوکسید پلاسمایی کاربامازپین شود. بر این اساس، در صورت استفاده همزمان با لوکساپین، کوتیاپین یا، دوز تگرتول باید تنظیم شود و یا سطح پلاسما کنترل شود. القا کننده های CYPA می توانند سرعت متابولیسم تگرتول را افزایش دهند. داروهایی که نشان داده شده است یا انتظار می رود سطوح کاربامازپین پلاسما را کاهش دهند شامل سیس پلاتین، دوکسوروبیسین HCl ، فلبامات، فسفنی تویین، ریفامپین، فنوباربیتال، فنی تویین، پریمیدون، متسوکسیمید، تیوفیلین، آمینوفیلین هستند. سیکلوفسفامید یک پیش داروی غیر فعال است و تا حدودی توسط CYPA به متابولیت فعال خود تبدیل می شود. بر اساس گزارش‌ها، میزان متابولیسم و فعالیت لکوپنی سیکلوفسفامید در اثر مصرف مزمن القاکننده‌های CYPA افزایش می‌یابد. در صورت مصرف همزمان با کاربامازپین، احتمال افزایش سمیت سیکلوفسفامید وجود دارد. مصرف همزمان کاربامازپین و لیتیوم ممکن است خطر عوارض جانبی نوروتوکسیک را افزایش دهد. همچنین گزارش شده است که مصرف همزمان کاربامازپین و ایزونیازید باعث افزایش سمیت کبدی ناشی از ایزونیازید می شود. تغییرات عملکرد تیرویید در درمان ترکیبی با سایر داروهای ضد تشنج گزارش شده است. مصرف همزمان تگرتول با محصولات ضد بارداری هورمونی (مثلا داروهای ضد بارداری خوراکی و لوونورژسترل ایمپلنت زیر پوستی) ممکن است اثر ضد بارداری را کاهش دهد. مصرف همزمان این داروها غلظت هورمون‌ها را در پلاسما کاهش می دهد. روش های جایگزین یا پشتیبان پیشگیری از بارداری نیز باید در نظر گرفته شود. در بیمارانی که کاربامازپین مزمن مصرف می‌کردند، مقاومت به مسدودکننده‌های عصبی عضلانی عوامل مسدودکننده عصبی عضلانی غیردپلاریزاسیون پانکورونیوم، وکورونیوم، روکورونیوم و سیساتراکوریوم رخ داده است. اینکه آیا کاربامازپین همان اثر را بر سایر عوامل غیر دپلاریز کننده دارد یا نه، ناشناخته است. بیماران باید برای بهبودی سریع تر از محاصره عصبی عضلانی بیش از حد انتظار تحت نظارت دقیق قرار گیرند و نیاز به سرعت انفوزیون ممکن است بیشتر باشد. چندین دارو ممکن است با تگرتول تداخل داشته باشند. اگر دارویی مصرف می‌کنید که با تگرتول تداخل دارد، لازم است پزشک شما دوز مصرفی را تنظیم کند، داروی دیگری انتخاب کند و یا آزمایش‌های ویژه‌ای را برای اهداف نظارتی سفارش دهد. برخی از داروهای رایج که ممکن است سطح خونی تگرتول را در بدن شما افزایش دهند، عبارتند از: داروهای ضد افسردگی به عنوان مثال، پروزاک (فلوکستین) برخی از داروهای قلب مانند، کاردیزم (دیلتیازم) و ورلان (وراپامیل) داروهای ضد قارچ های آزول مثل، Nizoral (کتوکونازول) و Diflucan (فلوکونازول) برخی از آنتی بیوتیک ها به عنوان مثال، سیپرو (سیپروفلوکساسین) و اریتروسین (اریترومایسین) قابل توجه است که آب گریپ فروت نیز ت ثیر مشابهی دارد. هنگام مصرف تگرتول از نوشیدن این نوع آب میوه خودداری کنید. برخی از داروهایی که می توانند سطح خونی تگرتول را در بدن شما کاهش دهند شامل موارد زیر می باشند: اسکالیت (لیتیوم) ایزونیازید ( INH ) استامینوفن (تیلنول) ابیلیفای (اریپیپرازول) پروتوپیک (تاکرولیموس) سیتوکسان (سیکلوفسفامید) ریفادین که سل را درمان می کند. تگرتول همچنین ممکن است غلظت خونی سایر داروها را تغییر دهد. برخی داروهای شیمی درمانی مانند پلاتینول (سیس پلاتین) و آدریامایسین PFS (دوکسوروبیسین HCl ) نمونه هایی از این داروها عبارتند از: رقیق کننده های خون جدیدتر کنترل بارداری هورمونی (به عنوان مثال، داروهای ضد بارداری خوراکی) برخی از بنزودیازپین ها (برای درمان اضطراب استفاده می شود) زاناکس ( و کلونوپین (کلونازپام) قبل از شروع تگرتول، پزشک خود را در مورد تمام داروهایی که مصرف می کنید، از جمله داروهای نسخه ای و بدون نسخه، محصولات گیاهی، مکمل ها، ویتامین ها و داروهای تفریحی مطلع کنید. صرع می تواند یک تشخیص سنگین و تغییر دهنده زندگی باشد. شما باید حمایت عاطفی داشته باشید که با وجود بیماری در بهترین حالت خود پیش بروید. اطلاعات دارویی در این مقاله فقط برای اهداف آموزشی است و به عنوان جایگزینی برای توصیه های پزشکی، تشخیص یا درمان از یک پزشک در نظر گرفته نشده است. قبل از مصرف هر داروی جدید با پزشک خود مشورت کنید. |
( Sinequan ) یک داروی تجویزی است که برای درمان بی خوابی ( ، افسردگی و اضطراب و سایر موارد استفاده می شود. این دارو به دسته قدیمی‌تری از داروها به نام ضد افسردگی‌های سه حلقه‌ای ( TCAs ) تعلق دارد و در اشکال و قدرت‌های مختلف وجود دارد. ارایه دهندگان مراقبت های بهداشتی تمایل دارند دوکسپین را مانند چند دهه پیش تجویز نکنند زیرا گزینه های درمانی جدیدتر و ایمن تری در دسترس قرار گرفته اند. اگر سوال یا مشکل پزشکی دارید، لطفا با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود صحبت کنید. شما از خواب بیدار می شوید و متوجه می شوید که فقط ساعت : صبح است، اما ساعت زنگ دار خود را برای صبح تنظیم می کنید، سعی می کنید دوباره بخوابید، اما بی فایده است و تصمیم می گیرید که با وجود احساس خستگی برخیزید. اگر این امر آشنا به نظر می رسد و به طور منظم اتفاق می افتد، بهتر است با یک ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی در مورد چیزی به نام و حفظ خواب (مشکل در خواب ماندن) صحبت کنید. بسته به وضعیت شما، آنها ممکن است یک داروی قدیمی به نام دوکسپین را برای کمک به شما توصیه کنند. آنچه در این مقاله خواهید خواند: کاربرد دوکسپین چیست؟ دوکسپین یک داروی ضد افسردگی است. نسخه های نام تجاری آن قرص سیلنور، کپسول و محلول خوراکی Sinequan و کرم Zonalon ( FDA , nd ) است. این داروی تجویزی که دوکسپین هیدروکلراید نیز نامیده می‌شود، متعلق به دسته قدیمی‌تری از داروها به نام سه حلقه‌ای ( TCAs ) است. سازمان غذا و دارو ( FDA ) اولین بار در سال آن را تایید کرد. به طور کامل مشخص نیست که دوکسپین دقیقا چگونه کار می کند، اما تصور می شود که در دسترس بودن نوراپی نفرین، یک ماده شیمیایی مغز که خلق و خو را تنظیم می کند، افزایش می دهد. این دارو همچنین مانند یک آنتی هیستامین عمل می کند که اثرات ضد خارش، ضد اضطراب و آرام بخش آن را توضیح می دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید FDA دوکسپین را برای درمان شرایط زیر ت یید می کند: اضطراب افسردگی که به آن ( MDD ) نیز گفته می شود. به طور خاص برای بی خوابی حفظ خواب تایید شده است، یک اختلال خواب که در آن در خواب ماندن در طول شب مشکل دارید. علاوه بر این، کرم دوکسپین (نام تجاری: Zonalon ) مورد تایید FDA برای تسکین خارش کوتاه مدت پوست به دلیل شرایطی مانند اگزما است ( Mylan , ) آکادمی پزشکی خواب آمریکا، دوکسپین را به عنوان یک گزینه درمانی برای افراد مبتلا به بی خوابی حفظ خواب یا "نیمه شب" توصیه می کند. در برخی موارد، دوکسپین با دوز پایین ممکن است انتخاب بهتری نسبت به سایر مانند زولپیدم ( Ambien ) باشد، زیرا دوکسپین اعتیادآور نیست. در حالی که دوکسپین هنوز تاییدیه FDA را برای این شرایط دارد، در حال حاضر اولین انتخاب ارایه‌دهنده مراقبتهای بهداشتی برای درمان افسردگی یا اضطراب نیست. انواع جدیدتر داروهای ضد افسردگی، یعنی SSRI ها و SNRI ها، برای افسردگی یا اضطراب محبوب تر هستند، زیرا نسبت به TCA ها جنبه های منفی کمتری دارند. استفاده خارج از برچسب ارایه دهندگان مراقبت های بهداشتی همچنین می توانند دوکسپین را برای درمان سایر بیماری ها تجویز کنند. استفاده خارج از برچسب زمانی است که شما نسخه ای برای یک دارو برای درمان چیزی خارج از هدف مورد تایید FDA آن دارید. کاربردهای غیر تایید شده توسط FDA برای doxepin عبارتند از: پیشگیری از میگرن نوروپاتی (درد، بی حسی یا گزگز ناشی از عصب) عوارض جانبی دوکسپین دوکسپین پتانسیل ایجاد عوارض جانبی را دارد که برخی از آنها شایع تر از بقیه هستند. شایع ترین عارضه جانبی Doxepin خواب آلودگی طولانی مدت است، اما این اثرات ممکن است با ادامه درمان از بین بروند. سایر عوارض جانبی رایج دوکسپین عبارتند از: سرگیجه یبوست تعریق سردرد افزایش وزن خشکی دهان خواب آلودگی حالت تهوع ضربان قلب سریع تغییرات در اشتها خواب آلودگی طولانی مدت تپش قلب یا ضربان نامنظم قلب احتباس ادرار (مشکل در تخلیه کامل مثانه هنگام ادرار کردن) سایر عوارض جانبی دوکسپین کمتر شایع هستند اما ممکن است همزمان با مصرف آنها رخ دهند، مانند: گیجی ریزش مو گرمازدگی بثورات پوستی تغییرات در میل جنسی مشکل در تعادل یا هماهنگی افزایش یا کاهش فشار خون و قند خون مشکلات ریتم قلب، حمله قلبی یا سکته مغزی راه رفتن در خواب، صحبت کردن در خواب، یا انجام فعالیت های دیگر در هنگام خواب مانند رانندگی، آشپزی یا داشتن رابطه جنسی ( این لیست تمام عوارض جانبی احتمالی دوکسپین را پوشش نمی دهد. اگر در مورد عوارض جانبی دوکسپین سوالی دارید، با یک متخصص مراقبت های بهداشتی صحبت کنید. دوز و نحوه مصرف دوکسپین داکسپین در اشکال و نقاط قوت مختلفی به شرح زیر است: % میلی گرمو میلی گرم میلی گرم در میلی لیتر میلی گرم، میلی گرم، میلی گرم، میلی گرم، میلی گرم و میلی گرم بقیه این بخش دستورالعمل های معمول برای doxepin را پوشش می دهد. اما از آنجایی که دوز معمولی دوکسپین به وضعیتی که در حال درمان است بستگی دارد، حتما دستورالعمل های ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود را دنبال کنید. مراقب باشید بیش از مقدار تجویز شده دوکسپین مصرف نکنید زیرا مصرف بیش از حد آن می تواند خطرناک باشد و منجر به مصرف بیش از حد آن شود. دوز دوکسپین برای خواب برای درمان بی خوابی اولیه، دوز معمول دوکسپین یا میلی گرم است که دقیقه قبل از خواب مصرف می شود. در مورد غذا توصیه می شود سه ساعت قبل از مصرف دوکسپین یک وعده غذایی نخورید. مصرف خیلی زود دوز بعد از غذا می تواند عوارض جانبی روز بعد مانند خواب آلودگی را افزایش دهد. به خاطر داشته باشید که ممکن است هفت تا ده روز طول بکشد تا علایم بی خوابی شما بهبود یابد. دوز دوکسپین برای افسردگی یا اضطراب برای افسردگی یا اضطراب، دوز شروع معمول دوکسپین میلی گرم در روز است و شما آن را قبل از خواب مصرف می کنید. ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی شما ممکن است دوز شما را در طول زمان تنظیم کند، بسته به نحوه پاسخ شما. این دارو ممکن است بلافاصله پس از شروع مصرف آن به تسکین اضطراب کمک کند، اما اثرات ضد افسردگی آن معمولا کمی بیشتر، حداقل دو تا سه هفته طول می کشد. استفاده از کرم دوکسپین برای خارش، معمولا یک لایه نازک از کرم دوکسپین را چهار بار در روز به مدت حداکثر هشت روز روی نواحی آسیب دیده پوست خود بمالید، زیرا استفاده طولانی مدت از کرم بیش از هشت روز می تواند عوارض جانبی مانند خواب آلودگی را افزایش دهد. بهتر است بعد از استفاده از کرم دوکسپین، ناحیه مورد نظر را با بانداژ یا پانسمان نپوشانید. به دلیل خواب آلودگی احتمالی، بهتر است تا زمانی که با احساسی که دوکسپین در شما ایجاد می کند آشنا نشوید، از رانندگی خودداری کنید. همچنین، بهتر است قبل از تغییر دوز یا توقف دوکسپین با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود مشورت کنید. قطع ناگهانی این دارو می تواند منجر به علایم ترک شود. ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی شما را در مورد چگونگی کاهش تدریجی دوز قبل از قطع آن راهنمایی می کند. هشدار مهم برای doxepin سازمان غذا و داروی آمریکا ( FDA ) از داروهای ضد افسردگی مانند دوکسپین می‌خواهد که هشداری برای تشدید احتمالی افسردگی و افکار یا داشته باشند که خطری نادر اما جدی است. این افزایش خطر عمدتا در کودکان، نوجوانان و بزرگسالان جوان تا سن سال رخ می دهد و احتمال آن ممکن است بلافاصله پس از شروع درمان یا پس از افزایش دوز بیشتر شود. اگر از زمان شروع دوکسپین متوجه تغییراتی در نحوه فکر و عمل خود شدید یا به فکر آسیب رساندن به خودتان هستید، کمک در دسترس است. فورا با خدمات پزشکی اورژانس یا ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود تماس بگیرید. سایر اقدامات احتیاطی قبل از تجویز دوکسپین، ارایه‌دهنده مراقبتهای بهداشتی شما سابقه سلامتی و خطرات درمان را با شما در میان می‌گذارد. آنها می خواهند بدانند که آیا شرایط یا عوامل خاصی دارید، زیرا این موارد می توانند خطر عوارض جانبی جدی را افزایش دهند. اگر هر یک از موارد زیر را دارید یا داشته اید، حتما به ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود بگویید ( Currax ، Mylan ، Par ، ) : زنان باردار یا شیرده حمله قلبی یا سکته مشکلات مصرف الکل واکنش آلرژیک قبلی به دوکسپین هیدروکلراید هر گونه شرایط پزشکی یا روانی مانند آپنه خواب، فشار خون بالا، بیماری قلبی، گلوکوم، مشکلات ادرار، بیماری کبد یا کلیه تداخلات دارویی با دوکسپین برخی از داروها می توانند با دوکسپین تداخل منفی داشته باشند، از جمله داروهایی که خاصیت آرام بخشی دارند یا آنهایی که سطح سروتونین را افزایش می دهند. خطر آرام بخشی دوکسپین معمولا باعث خواب آلودگی می شود. در حین مصرف دوکسپین، ممکن است مصرف داروهای دیگری که باعث خواب آلودگی می شوند بی خطر نباشد. قبل از مصرف انواع داروهای زیر همراه با دوکسپین، با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود در مورد خطرات آن صحبت کنید. موادی که فعالیت مغز شما را کند می کنند. مصرف مقادیر زیاد داروهای مضعف CNS می تواند باعث خواب آلودگی شدید، مشکلات تنفسی و کاهش ضربان قلب شود. نمونه هایی از داروهای مضعف CNS عبارتند از الکل، مسکن های مخدر مانند ترامادول و اکسی کدون، بنزودیازپین ها مانند و قرص های خواب آور مانند زولپیدم. برخی از آنتی هیستامین ها که باعث خواب آلودگی می شوند، مانند دیفن هیدرامین (بنادریل) خطر ابتلا به سندرم سروتونین چندین دارو، از جمله دوکسپین، می توانند سطح سروتونین، یک ماده شیمیایی مغز که بر خلق و خوی شما ت ثیر می گذارد، افزایش دهند. مصرف برخی داروها همراه با دوکسپین می تواند باعث افزایش بیش از حد سطح سروتونین و در موارد نادر باعث سندرم سروتونین شود. سندرم سروتونین می تواند خفیف یا شدید باشد. داروهای زیر می توانند خطر ابتلا به سندرم سروتونین را در صورت مصرف با دوکسپین افزایش دهند: خار مریم، یک مکمل گیاهی تریپتان ها، دارویی که مردم برای میگرن مصرف می کنند. ترامادول، دارویی که ارایه دهندگان مراقبت های بهداشتی برای درد تجویز می کنند. مهارکننده های بازجذب سروتونین - نوراپی نفرین ( SNRIs ) مانند دولوکستین و ونلافاکسین بوسپیرون، دارویی که ارایه دهندگان مراقبت های بهداشتی برای اضطراب تجویز می کنند. داروهای مهارکننده مونوآمین اکسیداز (مهارکننده MAO ) مانند فنلزین، لینزولید، رازاگیلین مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین ( SSRIs ) مانند، اسیتالوپرام، فلوکستین و سرترالین سایر داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای ( TCAs ) مانند آمی تریپتیلین، کلومیپرامین، نورتریپتیلین و ایمی پرامین سخن آخر دوکسپین علاوه بر این نمونه ها می تواند با داروهای دیگر تداخل داشته باشد. ارایه‌دهنده مراقبتهای بهداشتی یا داروساز شما می‌تواند اطلاعات بیشتری در مورد تداخلاتی که ممکن است برای شما نگران کننده باشد، ارایه دهد، بنابراین حتما در مورد هر چیزی که در حال حاضر مصرف می‌کنید، از جمله داروها و مکمل‌های بدون نسخه، به آنها بگویید. |
نوعی داروی آنتی بیوتیکی است که برای درمان عفونت های باکتریایی استفاده می شود. این دارو به دسته ای از داروها به نام آنتی بیوتیک های سفالوسپورین تعلق دارد. این آنتی بیوتیک ها برای درمان سویه های باکتریایی که معمولا به انواع دیگر آنتی بیوتیک ها مقاوم هستند استفاده می شود. سفتریاکسون از طریق تزریق عضلانی یا داخل وریدی تجویز می شود. اگرچه سفتریاکسون به طور کلی به خوبی تحمل می شود، ممکن است باعث بثورات پوستی، اسهال و تغییرات نامطلوب در تعداد گلبول های سفید خون شود. سفتریاکسون یک آنتی بیوتیک با طیف وسیع است. به این معنی که می تواند انواع مختلفی از باکتری ها را درمان کند. سفتریاکسون با شکستن اسیدهای آمینه تشکیل دهنده دیواره سلولی عمل می کند. به طور جبران ناپذیری به باکتری ها آسیب می رساند و منجر به مرگ سریع سلولی می شود. آنچه در این مقاله خواهید خواند: کاربرد سفتریاکسون سفتریاکسون برای درمان عفونتهای پوست، تنفسی، بافت نرم، مجاری ادراری و عفونتهای گوش، بینی و گلو ناشی از باکتری‌هایی مانند موارد زیر استفاده می شود: گونه سیتروباکتر اشریشیا کلی هموفیلوس کلبسیلا پنومونیه پروتیوس سالمونلا تیفی استافیلوکوکوس استرپتوکوک پنومونی استرپتوکوک پیوژنز ترپونما پالیدوم اینها انواع باکتریایی هستند که نسبت به آنتی بیوتیک های نسل قبلی مقاوم هستند. در صورت مصرف بیش از حد آنتی بیوتیک، مقاومت آنتی بیوتیکی ممکن است ایجاد شود. اگر یک باکتری به یک آنتی بیوتیک مقاوم شود، آن آنتی بیوتیک کمتر قادر به درمان عفونت خواهد بود. برخی از انواع باکتری وجود دارد که سفتریاکسون نمی تواند آنها را درمان کند. اینها شامل: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید انتروباکتر لیستریا مونوسیتوژنز سودوموناس آیروژینوزا استافیلوکوکوس اوریوس مقاوم به متی سیلین ( MRSA ) ست. برای این عفونت ها، آنتی بیوتیک های سفالوسپورین نسل چهارم مانند سفپیم ممکن است استفاده شود. اگرچه سفتریاکسون و سایر سفالوسپورین‌ها درمان گسترده‌ای از عفونتهای باکتریایی موثر هستند. اما معمولا برای مواردی که درمان آن سخت‌تر است، استفاده می‌شوند. انجام این کار از مصرف بیش از حد دارو پیشگیری می کند و می تواند رشد مقاومت به سفتریاکسون را کند کند. از جمله عفونت هایی که سفتریاکسون برای آنها رایج است شامل موارد زیر می باشند: آبسه مغزی باکتریایی عفونت باکتریایی پوست یا عفونت استخوان و مفاصل عفونت های باکتریایی دستگاه ادراری شانکرویید (یک بیماری مقاربتی باکتریایی) اوتیت میانی باکتریایی (عفونت گوش میانی) سپسیس باکتریایی (واکنش شدید سیستم ایمنی به عفونت) مننژیت باکتریایی (التهاب بافت های اطراف مغز و نخاع) سفتریاکسون گاهی قبل از جراحی برای کاهش خطر عفونت بعد از عمل استفاده می شود. این به عنوان پروفیلاکسی قبل از عمل شناخته می شود. سفتریاکسون و سایر آنتی بیوتیک ها نمی توانند عفونت های ویروسی، قارچی یا انگلی را درمان کنند. آنها فقط برای درمان عفونت های باکتریایی استفاده می شوند. به نظر می رسد سفتریاکسون دارای خواص محافظت کننده عصبی است. ممکن است به درمان اختلالات عصبی مانند بیماری آلزایمر، بیماری پارکینسون، بیماری هانتینگتون و اسکلروز جانبی آمیوتروفیک کمک کند. مطالعات دیگر در حال بررسی این موضوع هستند که آیا سفتریاکسون می تواند به درمان اعتیاد به الکل و مواد افیونی کمک کند یا به تسکین درد مزمن کمک کند. تا زمانی که شواهد بیشتری پیدا شود، سفتریاکسون فقط باید طبق دستور ارایه دهنده استفاده شود. قبل از تجویز سفتریاکسون، پزشک آزمایشاتی را برای شناسایی باکتری عامل عفونت انجام می دهد. اینها ممکن است شامل موارد زیر باشند: آزمایش خون یا ادرار (مانند آزمایش‌هایی که برای تشخیص سوزاک استفاده می‌شوند) کشت باکتری (از جمله آزمایش‌هایی که برای تشخیص گلودرد استرپتوکوکی استفاده می‌شوند) باشد. سایر عفونتهای شدیدتر، مانند سپسیس یا مننژیت باکتریایی، ممکن است به آزمایش حساسیت ضد میکروبی برای تعیین میزان مقاومت یک باکتری در برابر داروهای آنتی‌بیوتیکی در دسترس نیاز داشته باشند. روشهای مختلفی وجود دارد که آزمایشگاه می‌تواند از آن استفاده کند. از جمله: ادرار خلط مدفوع مایع نخاعی آزمایش خون که به شناسایی ژنوتیپ (آرایش ژنتیکی) باکتری کمک میکند و آزمایش‌های مبتنی بر کشت که فنوتیپ (آرایش فیزیکی) باکتری را شناسایی میکند. این آزمایش می تواند به پزشک کمک کند تا با دقت بالایی پیش بینی کند. آیا این باکتری به سفتریاکسون حساس است یا اینکه آیا آنتی بیوتیک های مختلف برای درمان مناسب تر هستند. چگونه ارایه دهندگان مراقبت های بهداشتی آنتی بیوتیک مناسب را انتخاب می کنند تنها منع مصرف مطلق برای استفاده از سفتریاکسون، حساسیت شناخته شده به خود آنتی بیوتیک و هر ماده غیر فعال در فرمولاسیون است. داشتن حساسیت به سایر سفالوسپورین ها به این معنی نیست که شما به سفتریاکسون حساسیت دارید. با این وجود، در صورت مصرف سفتریاکسون باید با احتیاط مصرف شود. اینها شامل آنتی بیوتیک های سفالوسپورین مانند: سفاکلر سفدینیر سفازولین سفالکسین سفوروکسیم ماکسیپیم (سفپیم) سوپراکس (سفیکسیم) دوریسف (سفادروکسیل) تفلارو (سفتارولین فوزامیل) اگر به پنی سیلین حساسیت دارید، خطر حساسیت واکنش متقاطع به سفتریاکسون وجود دارد. اما اگر در گذشته واکنش آلرژیک شدید به پنی سیلین داشته اید، هرگز نباید از سفتریاکسون استفاده کنید. سفتریاکسون نباید در نوزادان مبتلا به هیپربیلی روبینمی استفاده شود. انجام این کار می تواند باعث آنسفالیت بیلی روبین شود، یک بیماری التهابی مغز که می تواند منجر به کاهش شنوایی، آسیب مغزی یا مرگ شود. سفتریاکسون هرگز نباید همراه با داروهای کلسیم داخل وریدی (از جمله محلول رینگر) در نوزادان کمتر از روز استفاده شود. انجام این کار می تواند باعث آسیب کشنده به ریه ها و کلیه ها شود. سفتریاکسون به طور کلی برای استفاده در دوران بارداری بی خطر در نظر گرفته می شود. با پزشک خود صحبت کنید تا در صورت بارداری، برنامه ریزی برای باردار شدن یا شیردهی، فواید و خطرات درمان را بدانید. سفتریاکسون یا به صورت پودر استریل است که با یک مایع بازسازی می شود یا یک محلول منجمد از قبل مخلوط شده که قبل از استفاده ذوب می شود. سپس دارو را می توان به یک عضله بزرگ تزریق کرد یا به صورت داخل وریدی در ورید وارد کرد. از بین دو فرمول: تزریق عضلانی سفتریاکسون دارای دو قدرت است: میلی گرم در میلی لیتر محلول داخل وریدی سفتریاکسون با غلظت میلی گرم بر میلی لیتر تهیه می شود. دوز توصیه شده می تواند بسته به سن و نوع عفونت تحت درمان متفاوت باشد. سفتریاکسون برای درمان عفونت های باکتریایی پیچیده و بدون عارضه در بزرگسالان استفاده می شود. دوز توصیه شده سفتریاکسون برای بزرگسالان بین میلی گرم تا گرم در روز است. به صورت یک دوز یا دو دوز مساوی تقسیم شده با فاصله ساعت تجویز می شود. در صورت نیاز می توان روزانه تا گرم مصرف کرد. دوز و مدت درمان می تواند بسته به عفونت تحت درمان متفاوت باشد. برخی مانند سوزاک تنها به یک تزریق عضلانی میلی گرمی نیاز دارند. برخی دیگر ممکن است به درمان طولانی مدت داخل وریدی نیاز داشته باشند. به عنوان یک قاعده کلی، سفتریاکسون باید حداقل دو روز پس از برطرف شدن علایم عفونت ادامه یابد. این معمولا بین چهار تا روز طول می کشد. عفونت های پیچیده ممکن است بیشتر طول بکشد. اگر برای پیشگیری قبل از عمل استفاده شود، سفتریاکسون باید به صورت یک دوز وریدی گرمی، از دقیقه تا دو ساعت قبل از جراحی تجویز شود. سفتریاکسون به طور کلی برای درمان عفونت های باکتریایی شدید در نوزادان، کودکان نوپا و کودکان کوچکتر نشان داده می شود. برای اوتیت میانی باکتریایی، باید یک تزریق عضلانی با دوز میلی گرم بر کیلوگرم انجام شود. برای عفونت های جدی به غیر از مننژیت، دوز توصیه شده روزانه تا میلی گرم بر کیلوگرم و در دو دوز مساوی با فاصله ساعت تجویز می شود. کل دوز روزانه نباید بیش از گرم در روز باشد. برای مننژیت باکتریایی، دوز توصیه شده روزانه میلی گرم بر کیلوگرم محاسبه می شود و در دو دوز مساوی با فاصله ساعت تجویز می شود. روزانه نباید بیش از گرم مصرف شود. نوجوانان مبتلا به عفونت های باکتریایی خاص، مانند سوزاک یا سیفلیس، ممکن است مانند بزرگسالان درمان شوند. سفتریاکسون هم توسط کلیه ها و هم از طریق کبد از بدن دفع می شود. اگرچه برای افراد مبتلا به بیماری کلیوی یا کبدی نیازی به تنظیم دوز نیست، اما مجموع دوز روزانه نباید از گرم در روز تجاوز کند. درمان با سفتریاکسون خود تجویز نمی شود. این درمان توسط یک متخصص بهداشتی واجد شرایط در مطب، کلینیک یا بیمارستان ارایه‌دهنده مراقبتهای بهداشتی ارایه می‌شود. تزریق عضلانی را می توان به باسن، ران یا سایر عضلات بزرگ تزریق کرد. تزریق داخل وریدی می تواند مستقیما در ورید تزریق شود یا از طریق یک خط داخل وریدی ( IV ) )در مدت دقیقه یا بیشتر تزریق شود. مانند همه داروها، سفتریاکسون ممکن است عوارض جانبی ایجاد کند. عوارض جانبی رایج سفتریاکسون مشابه سایر آنتی بیوتیک های تزریقی یا داخل وریدی است. سفتریاکسون در همه افراد علایم ایجاد نمی کند، اما به احتمال زیاد در دوزهای بالاتر این کار را انجام می دهد. عوارض جانبی که حداقل % از کاربران را تحت تاثیر قرار می دهد عبارتند از: اسهال، از خفیف تا شدید درد و قرمزی در محل تزریق گرمی، سفت شدن و سفت شدن پوست پس از مصرف داخل وریدی تعداد غیر طبیعی گلبول های قرمز، در درجه اول پلاکت بیش از حد بثورات پوستی (معمولا با نواحی صاف و قرمز پوست که با برجستگی های ریز پوشیده شده است) شمارش غیرطبیعی گلبول های سفید خون، اغلب ایوزینوفیلی (ایوزینوفیل بالا) و لکوپنی (لکوسیت کم) عوارض جانبی نادر این دارو عبارتند از: سردرد سرگیجه خارش تب حالت تهوع استفراغ التهاب واژن برفک دهان کودکان گاهی اوقات ممکن است به دلیل تولید بیش از حد صفرا دچار سنگ کیسه صفرا شوند. در موارد نادر، سفتریاکسون ممکن است یک واکنش دارویی شدید و خطرناک به نام سندرم استیونز - جانسون ایجاد کند. هر دو با تاول زدن و لایه برداری سریع و گسترده پوست مشخص می شوند. SJS و TEN معمولا با علایمی شبیه آنفولانزا از جمله: تب بالا گلودرد سرفه بدن درد مشکل در بلع قرمزی و تورم چشم در طی چند ساعت یا روز، یک بثورات حساس یا دردناک ممکن است ایجاد شود که از تنه شروع شده و به سمت بیرون به صورت و اندام‌ها حرکت میکند. به زودی تاول ایجاد می شود و به دنبال آن لایه برداری گسترده پوست در ورقه ها ایجاد می شود. اگر به عنوان یک اورژانس پزشکی درمان نشود، SJS و TEN می توانند باعث کم آبی شدید، سپسیس، شوک، پنومونی، نارسایی اندام های متعدد و مرگ شوند. اگر پس از دریافت سفتریاکسون به صورت تزریقی یا داخل وریدی دچار موارد زیر شدید، به دنبال مراقبت های اورژانسی باشید: درد پوستی ناگهانی و گسترده بثورات قرمز یا ارغوانی به سرعت در حال گسترش زخم های دردناک دهان که بلعیدن را سخت می کند. پوست آفتاب سوخته ای که به صورت ورقه ای جدا می شود. تاول های پوستی دردناک روی پوست، چشم ها و اندام تناسلی آنتی بیوتیک های سفالوسپورین و پنی سیلین دو مورد از شایع ترین علل دارویی SJS و TEN هستند. موارد شدید کم خونی همولیتیک در افراد تحت درمان با سفتریاکسون گزارش شده است. این نوعی کم خونی است که در آن گلبول‌های قرمز خون سریعتر از آنچه که می‌توان تولید کرد از بین می‌رود. برای افرادی که در حین مصرف سفتریاکسون دچار کم خونی می شوند درمان باید فورا متوقف شود. تا زمانی که علت زمینه ای مشخص نشود، درمان قطع شود. اسهال مرتبط با کلستریدیوم دیفیسیل تقریبا با هر عامل ضد باکتریایی گزارش شده است که زمانی ایجاد می شود که دارو فلور طبیعی روده را تغییر دهد و به C . difficile اجازه تکثیر دهد. اگر در طول درمان با سفتریاکسون اسهال ایجاد شود، درمان باید قطع شود. در صورت نیاز، می توان از آنتی بیوتیک هایی مانند مترونیدازول یا ( Dificid ( fidaxomicin ) برای رفع عفونت C . difficile استفاده کرد. در موارد نادر، اسهال مرتبط با C . difficile می تواند منجر به کولیت کاذب غشایی، التهاب بالقوه کشنده روده بزرگ شود. سفتریاکسون نباید با محلول های حاوی کلسیم زیر در افراد در هر سنی استفاده شود (و بدون استثنا در نوزادان از مصرف آن اجتناب شود) : استات کلسیم کلرید کلسیم کلسیم گلوسکتات کلسیم گلوکونات محلول لاکتات رینگر مواردی وجود دارد که این محلول های حاوی کلسیم ممکن است در بارداری یا جراحی ضروری باشند. در این صورت، دوز سفتریاکسون را می توان از دوز محصول حاوی کلسیم جدا کرد تا خطر را به حداقل برساند. سایر داروهایی که می توانند با سفتریاکسون تداخل داشته باشند، عبارتند از: فلوکونازول، یک داروی ضد قارچ وانکومایسین، یک آنتی بیوتیک گلیکوپپتید آنتی بیوتیک های آمینوگلیکوزید، از جمله جنتامایسین و توبرامایسین آمساکرین، یک داروی شیمی درمانی است که برای درمان برخی از انواع لنفوم استفاده می شود برای پیشگیری از تداخلات، همیشه به پزشک خود در مورد هر دارویی که مصرف می کنید، اعم از نسخه ای، بدون نسخه، گیاهی یا تفریحی، اطلاع دهید. سفتریاکسون یک آنتی بیوتیک مهم و موثر است، اما محدودیت هایی دارد. استفاده نامناسب از آن می تواند آسیب بیشتری به بار آورد تا مفید. برای کاهش خطر آسیب، پزشک خود را از هرگونه واکنش آلرژیکی که به آنتی بیوتیک داشته اید مطلع کنید و مطمین شوید که سوابق پزشکی الکترونیکی شما ذکر شده باشد. |
می توانند خطرناک و جدی باشند. این عوارض علل مختلفی دارند. گاهی اوقات شرایط خاص موجود در زن باعث بروز مشکلاتی می شود. در مواقع دیگر، به علت تغییرات هورمونی و بدنی که در دوران بارداری رخ می دهد، عوارض ناشی از بارداری رخ می دهند. در صورت نگرانی در مورد خطر ابتلا به عوارض در دوران بارداری، همیشه با پزشک مشورت شود. برخی از شایع ترین عوارض شامل موارد زیر است. از دست دادن بارداری در هفته اول بارداری است. علت های سقط جنین همیشه مشخص نیست. بیشتر سقط ها در سه ماهه اول بارداری یعنی هفته اول بارداری اتفاق میفتد. ناهنجاری های کروموزومی، می تواند از رشد مناسب تخمک بارور پیشگیری کند و منجر به سقط جنین شود. حتی مشکلات جسمی در سیستم تولید مثل زنان می تواند رشد کودک سالم را دشوار کند. سقط جنین، گاهی سقط خود به خودی نامیده می شود. شایعترین نشانه سقط، خونریزی غیرطبیعی از واژن است. علایم دیگر می تواند شامل درد و گرفتگی شکم پایین و از بین رفتن علایم بارداری مانند تهوع صبحگاهی باشد. بیشتر سقط ها نیازی به جراحی ندارند. وقتی سقط جنین زیر هفته رخ می دهد، بافت اغلب حل می شود یا خود به خود و بدون نیاز به مداخله بیشتر عبور می کند. برخی سقط ها، به دارو یا یک عمل جزیی در مطب یا اتاق عمل احتیاج دارند. تخمک بارور شده که در خارج از رحم کاشته می شود، می باشد. تخمک به طور کلی در یکی از لوله های رحمی مستقر می شود. در این وضعیت به علت محدودیت های مکانی و کمبود بافت های پرورش دهنده در آن، جنین نمی تواند به درستی رشد کند. حاملگی خارج از رحم می تواند درد شدید و آسیب به سیستم تناسلی زن بوجود اورد، و به طور بالقوه خطرناک و جدی است. با ادامه رشد جنین، می تواند باعث ترکیدن لوله رحمی شود و منجر به خونریزی شدید داخلی (خونریزی) شود. جنین در بارداری خارج رحمی زنده نخواهد ماند. جراحی و یا دارو و همچنین نظارت دقیق بر سیستم تولید مثل زنان توسط یک متخصص زنان و زایمان ضروری است. علت حاملگی خارج رحمی شامل حالتی است که در آن بافت سلولی که معمولا در رحم رشد نخواهد کرد و در جای دیگری از بدن رشد می کند (آندومتریوز) ایجاد زخم در لوله های رحمی ناشی از عفونت قبلی منتقله از راه مقاربتی است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید نوعی دیابت است که در دوران بارداری تشخیص داده می شود. این بدان معناست که فرد در معرض خطر بیشتری برای دیابت پس از بارداری است. مانند دیابت نوع ، دیابت حاملگی نیز ناشی از مقاومت به انسولین است (بدن به هورمون انسولین به درستی پاسخ نمی دهد) برای اکثر زنان، دیابت حاملگی علایم قابل توجهی ایجاد نمی کند. در حالی که اکثر زنان مبتلا به دیابت حاملگی نوزادانی سالم به دنیا می آورند، این شرایط می تواند خطر داشتن جسمی بزرگتر از حد طبیعی در کودک را افزایش دهد. سایر خطرات بهداشتی برای کودک در مادران مبتلا به دیابت بارداری، عبارتند از: دیابت بارداری از طریق تغییر در رژیم غذایی و نظارت دقیق بر سطح قند خون درمان می شود. داروهای خوراکی برای کاهش سطح گلوکز نیز ممکن است لازم باشد. هدف این است که سطح قند مادر را برای باقی مانده از بارداری در یک حد طبیعی نگه دارید. نوزادی که در حال رشد است به طور مداوم به دهانه رحم یک زن باردار فشار می آورد. در موارد نادر، فشار برای کنترل دهانه رحم بسیار زیاد می شود. این امر باعث باز شدن دهانه رحم قبل از رشد کودک می شود که به آن نارسایی دهانه رحم یا دهانه رحم ناتوان گفته می شود. زنانی که سابقه بارداری به علت نارسایی دهانه رحم پیچیده داشته اند یا گردن رحم خود را تحت عمل جراحی قرار داده اند، بیشتر مستعد ابتلا به این وضعیت هستند. علایم اغلب مبهم و غیر اختصاصی هستند. بیشتر زنانی که به نارسایی دهانه رحم مبتلا هستند، علایمی از نازک شدن یا کوتاه شدن دهانه رحم ندارند. مشخصه بارز این وضعیت، بدون درد بودن آن است. با این حال، برخی از زنان احساس فشار یا گرفتگی خفیف را گزارش می کنند. نارسایی دهانه رحم با اندازه گیری طول دهانه رحم با سونوگرافی تشخیص داده می شود. این درمان ممکن است شامل استراحت در بستر، شیاف های واژن هورمون پروژسترون یا روشی به نام سرکلاژ باشد. سرکلاژ، جراحی جزیی است که در آن نوارهای نخ محکم در اطراف دهانه رحم بخیه زده می شود تا آن را تقویت کرده و بسته نگه دارد. درمان نارسایی دهانه رحم به عوامل زیادی از جمله طول دهانه رحم، سن حاملگی و نتیجه بارداری های قبلی بستگی دارد. بیماری است که با فشار خون بالا و میزان پروتیین بالا در ادرار یک زن مشخص می شود. این وضعیت معمولا در اواخر بارداری ایجاد می شود. حتی می تواند در اوایل بارداری یا پس از زایمان ایجاد شود. پزشکان مطمین نیستند که چه عواملی باعث پره اکلامپسی می شود. در موارد جدی، علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: در صورت سردرد شدید، تاری دید یا احساس درد در شکم، باید سریعا به پزشک یا به اورژانس مراجعه شود. برای اکثر خانم ها، پره اکلامپسی تاثیری بر سلامت کودک نخواهد داشت. با این حال، برخی از موارد پره اکلامپسی می تواند از دریافت خون کافی از جفت پیشگیری کند. پره اکلامپسی ممکن است در مادر و کودک عوارض جدی ایجاد کند. برخی از عوارض پره اکلامپسی، عبارتند از: هلپ روش درمانی توصیه شده برای پره اکلامپسی، زایمان و است تا از پیشرفت بیماری جلوگیری شود. پزشک درباره خطرات و مزایای مربوط به زمان زایمان با مادر مشورت خواهد کرد. پزشک ممکن است توصیه کند که مادر برای زایمان صبر کند تا کودک بتواند بیشتر بالغ شود. در این حالت، نظارت دقیق برای اطمینان از ایمنی مادر و نوزاد انجام می شود. داروهایی برای فشار خون بالا (داروهای ضد فشار خون بالا) بعضی اوقات مصرف می شود و می توان از کورتیکواستروییدها برای بالغ شدن ریه های کودک برای آماده شدن برای زایمان زودرس استفاده کرد. تشنج هم برای مادر و هم برای کودک می تواند یک عارضه شایع و جدی باشد. زمانی اتفاق میفتد که جفت قبل یا در هنگام به دنیا آمدن نوزاد کاملا یا جزیی از رحم جدا شود. این جدایی به این معنی است که جنین نمی تواند مواد مغذی و اکسیژن مناسب دریافت کند. قطع جفت معمولا در سه ماهه سوم بارداری اتفاق میفتد. علایم رایج شامل خونریزی واژینال، انقباض و درد شکم است. در مورد چرایی وقوع قطع جفت، پاسخ قطعی وجود ندارد. تصور می شود که آسیب های جسمی می تواند جفت را مختل کند. فشار خون بالا همچنین می تواند به اتصال بین جفت و رحم آسیب برساند. تعدادی از عوامل می توانند خطر ابتلا به قطع جفت را افزایش دهند. زنان باردار مبتلا به فشار خون بالا احتمالا دچار پارگی می شوند. این برای مشکلات فشار خون که ارتباطی با بارداری ندارند، مانند فشار خون بالا و مشکلات مربوط به بارداری مانند توکسمی (پره اکلامپسی) صادق است. احتمال قطع جفت با تعداد و ماهیت بارداری های قبلی ارتباط نزدیک دارد. هرچه تعداد نوزادان فرد بیشتر باشد، خطر از بین رفتن کودک بیشتر می شود. از دیگر عواملی که ممکن است خطر قطع شدن جفت را افزایش دهد، سیگار کشیدن و مصرف مواد مخدر در مادر است. جفت سرراهی یک عارضه نادر بارداری است که اگر جفت به قسمت تحتانی دیواره رحم زن بچسبد، به طور جزیی یا کامل دهانه رحم را بپوشاند. این وضعیت معمولا در سه ماهه دوم یا سوم اتفاق میفتد. با این حال، برخی از خانم ها در اوایل بارداری این وضعیت را تجربه می کنند. اما غالبا جفت بدون هیچ گونه مداخله ای به مکان مناسب منتقل می شود. جفت سرراهی در سه ماهه دوم یا سوم به وضعیت جدی تری تبدیل می شود. حتی می تواند منجر به خونریزی شدید واژن شود. در صورت عدم درمان، جفت سرراهی می تواند منجر به خونریزی شدید، شوک یا حتی مرگ مادر شود. خوشبختانه، بیشتر موارد این بیماری در اوایل تشخیص داده و به طور مناسب درمان می شود. مایع آمنیوتیک رحم را احاطه می کند تا جنین از آسیب در امان بماند. همچنین به حفظ درجه حرارت داخل رحم کمک می کند. کمبود مایع آمنیوتیک (الیگوهیدرامنیوس) یا افزایش آن (پلی هیدرامنیوس) در برخی از عملکردهای طبیعی رحم تداخل ایجاد می کند. کاهش مایعات آمنیوتیک می تواند از رشد صحیح عضلات، اندام ها، ریه ها در کودک پیشگیری کرده و بر سیستم گوارشی ت ثیر بگذارد. در بیشتر موارد مایع آمنیوتیک اضافی خفیف است و مشکلی ایجاد نمی کند. در موارد نادر، افزایش مایعات آمنیوتیک می تواند باعث علایم زیر شود: زایمان زودرس خونریزی پس از زایمان آمنیوتیک کم یا زیاد بودن مایعات معمولا در سه ماهه دوم که جنین شروع به تمرین تنفس و مکیدن مایع آمنیوتیک می کند، تشخیص داده می شود. برای کسانی که مایعات آمنیوتیک کمی دارند، محلول نمکی ممکن است به درون کیسه آمنیوتیک پمپ شود تا به فرد در کاهش خطر فشرده سازی یا آسیب به اعضای بدن کودک در هنگام زایمان کمک کند. برای زنانی که مایع آمنیوتیک بیش از حد دارند، می توان از دارو برای کاهش تولید مایعات استفاده کرد. در بعضی موارد، ممکن است به روشی برای تخلیه مایعات اضافی (آمنیوروژنس) نیاز باشد. در هر صورت، اگر این درمان ها بی اثر باشند، ممکن است سزارین لازم باشد. زایمان وقتی زودرس تلقی می شود که بعد از هفته و قبل از هفته بارداری اتفاق بیفتد. به طور کلی، زایمان هنگامی انجام می شود که انقباضات منظم رحم با باز شدن (گشاد شدن) یا نازک شدن (سوراخ شدن) دهانه رحم همراه باشد. نیاز به توجه سریع پزشکی دارد. زنی که علایم زایمان زودرس را تجربه می کند ممکن است در حالت استراحت در رختخواب قرار گیرد یا برای پیشگیری از انقباضات به او دارو داده شود. مجموعه ای از عوامل خطر مرتبط با زایمان زودرس وجود دارد، از جمله: ترومبوز وریدی لخته خونی است که به طور معمول در ورید پا ایجاد می شود. زنان در تمام دوران بارداری و زایمان و به ویژه پس از آن (بعد از زایمان) مستعد لخته شدن هستند. بدن توانایی لخته شدن خون را در هنگام زایمان افزایش می دهد و گاهی اوقات بزرگ شدن رحم بازگشت خون در قسمت پایین بدن را به قلب دشوار می کند. لخته های نزدیک به سطح بروز بیشتری دارند. ترومبوز ورید عمقی بسیار خطرناک تر و بسیار کمتر شایع است. زنانی بیشتر در معرض خطر ابتلا به لخته هستند که: سابقه سزارین را داشته اند. بارداری مولار، ناهنجاری جفت است. زمانی رخ می دهد که بعد از لقاح، توده غیرطبیعی به جای جنین طبیعی در داخل رحم تشکیل می شود. بارداری مولار که بیماری تروفوبلاستیک حاملگی نیز نامیده می شود، به ندرت رخ می دهد. حاملگی های مولار دو نوع دارد: کامل و جزیی. حاملگی های مولار کامل زمانی اتفاق میفتد که اسپرم تخمک خالی را بارور کند. جفت رشد کرده و هورمون حاملگی گنادوتروپین جفتی انسان ( hCG را تولید می کند، اما هیچ جنینی در آن وجود ندارد. حاملگی مولار جزیی هنگامی اتفاق میفتد که توده ای تشکیل شود که هم سلولهای غیرطبیعی را در خود داشته باشد و هم جنینی که دارای نقص شدید باشد. در این حالت، رشد سریع جرم غیر طبیعی بر جنین غلبه خواهد کرد. بارداری مولار نیاز به کورتاژ ( D & C ) و پیگیری دقیق دارد، زیرا بافت مولار می تواند دوباره رشد کند و حتی به سرطان تبدیل شود. زمانی اتفاق میفتد که نقایص ذهنی و جسمی در اثر نوشیدن الکل توسط مادر در دوران بارداری در جنین ایجاد می شود. الکل از جفت عبور می کند و این امر با رشد کوتاه مدت مغزی در کودک مرتبط است. سندرم HELLP (همولیز، افزایش آنزیم های کبدی و تعداد پلاکت پایین) بیماری است که با ناهنجاری های کبدی و خون مشخص می شود. سندرم هلپ می تواند به تنهایی یا همراه با پره اکلامپسی رخ دهد. علایم این سندرم اغلب شامل موارد زیر است: درمان سندرم هلپ معمولا به زایمان فوری نیاز دارد، زیرا احتمال بروز عوارض جدی در سلامتی برای مادر افزایش می یابد. عوارض آن شامل آسیب دایمی به سیستم عصبی، ریه ها و کلیه های مادر است. زمانی اتفاق میفتد که پره اکلامپسی پیشرفت کرده و به سیستم عصبی مرکزی حمله کرده و باعث تشنج شود. این یک وضعیت بسیار جدی است. در صورت عدم درمان، هم برای مادر و هم کودک می تواند کشنده باشد. با این حال، با مراقبت های مناسب قبل از تولد، بسیار نادر است که پره اکلامپسی قابل کنترل تر به اکلامپسی پیشرفت کند. منبع: |
درسیستم داخلی هشدار جدی است. این درد به ما آگاهی می دهد که احتمال دارد مشکلی در بدن وجود داشته باشد. به عنوان مثال، اگر دست خود را بیش از حد به اجاق گاز نزدیک کنید، احساس گرما کرده و اگر سطح گرم را لمس کنید، بدن احساس درد می کند و به طور غریزی دور می شود. درد و واکنش بدن مانع از آسیب رساندن بیشتر به خودتان می شود. بدن ما دارای گیرنده خطر است که در اکثرنقاط بدن پخش می شود. این پیام ها به عنوان سیگنالی برای احتمال خطر به مغز ارسال می شود. مغز سپس این پیام را ارزیابی کرده و تصمیم می گیرد که آیا بدن با ایجاد درد به محافظت نیاز دارد یا خیر. این یک واکنش طبیعی است که ما را از هرگونه آسیب بعدی محافظت می کند. درد احتمال دارد حاد یا مداوم باشد. درد حاد معمولا به سرعت شروع می شود و برای مدت کوتاهی ادامه دارد. این دردی است که با مواردی مانند ضربه خوردن انگشت شست پا، یا برداشتن دندان همراه است. درد حاد معمولا پس از درمان یا بهبودی علت آن مانند التهاب، آسیب یا عفونت برطرف می شود. که گاهی درد مزمن نیز خوانده می شود، دردی است که بیش از سه ماه ادامه دارد. درد مداوم، بسیار پیچیده است و شاید توسط عوامل مختلفی ایجاد شود. احتمال دارد در کنار بیماری هایی مانند آرتروز، دیابت یا فیبرومیالژیا رخ دهد. درد مداوم با تغییراتی در (اعصاب، نخاع و مغز) همراه است. با این حال، گاهی اوقات این روند طبیعی سازگاری و تغییر، غیر عادی می شود، که دیگر برای ما مفید نیست. درد مداوم نمونه ای از این موارد است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برخی تغییرات در سیستم عصبی بر نحوه درک مغز از اطلاعات دریافت شده از درد و مواردی مانند لمس یا حرکت ت ثیر می گذارد. در چنین شرایطی، فعالیت های روزمره که نباید درد ایجاد کنند می تواند دردناک شوند. درد احتمال دارد با ماندن در یک وضعیت برای مدت کوتاهی بدتر شود. ناحیه آسیب دیده شاید به فشار، نور، و در بعضی مواقع به لمس ، حساس باشد. غالبا این درد می تواند به مناطق مجاور یا قسمت مقابل بدن منتقل شود. این اغلب تحت عنوان "حساس سازی مرکزی" شناخته می شود. اگرچه تجربه همه افراد از زندگی با درد مداوم متفاوت است، اما عوامل مشترک زیادی وجود دارد. درد از نظر جسمی، عاطفی، روانی و اجتماعی بر ما ت ثیر می گذارد: خواب تمرکز صمیمیت سلامت روان ارتباطات اجتماعی قدرت و تناسب اندام روابط ما با خانواده، دوستان و همکاران توانایی انجام فعالیت های معمول ما در خانه یا محل کار پزشک یا کلینیک مراقبت های بهداشتی در مورد علایم، شدت و وضعیت درد با بیمار مشورت می کنند. گاهی اوقات احتمال دارد پزشک برای ت یید یا رد یک بیماری، اسکن یا بررسی های دیگری را تجویز کند. توجه به این نکته مهم است که برای برخی شرایط مانند کمر درد، اسکن به هیچ وجه توصیه نمی شود. اسکن ها ممکن است تا حد زیادی نتایج مثبت کاذب را ثبت کنند. به عنوان مثال، اسکن می تواند در افرادی که اصلا دردی وجود ندارند چیزی اشتباه یا "غیرطبیعی" را نشان دهد. یا می تواند "ناهنجاری" درک شده را به عنوان منبع درد، برجسته کند، در حالی که چنین نیست. با معاینه کامل بیمار، باید تصمیم گیری در مورد مناسب یا مفید بودن اسکن یا بررسی بیشتر در تهیه یک برنامه درمانی، انجام شود. تصمیم تیمی، با حضور فرد در مرکز، بهترین راه برای کنترل درد و کمک برای ادامه کارهایی است که برای او مهم است. تیم مراقبت های بهداشتی (به عنوان مثال پزشک، فیزیوتراپ و داروساز) ، خانواده، دوستان و گروه های پشتیبانی همه در این تیم نقش دارند. اما در راس تیم، خود فرد قرار دارد. کنار آمدن با درد مداوم کار آسانی نیست. مواجهه با درد مداوم هر روز می تواند بسیار ناامید کننده باشد. این برنامه ریزی فعالیتهای روزمره، کار، زندگی اجتماعی و تعهدات خانوادگی را تحت تاثیر قرار می دهد. بنابراین جای تعجب نیست که گاهی اوقات درد و احساسات می تواند فشار بیاورد. اما کارهای زیادی وجود دارد که می توانید برای مقابله با وضعیت خود انجام دهید و تا حدودی با درد مقابله کنید. عوامل بسیاری می توانند در بهبودی درد مداون ت ثیر بگذارند. از طرفی هم، شرایط افراد مختلف درچگونگی درمان آنها تاثیر دارد. بیشتر شرایط حاد دردناک، طی چند روز تا چند هفته به تدریج برطرف می شوند. هنگام شروع هر روش درمانی جدید، با پزشک یا کلینیک مراقبت های بهداشتی در مورد مدت زمان لازم برای رسیدن به اهداف خاص خود مشورت کنید. بهتر است در مقابله با شرایط خود در موارد زیر حتما با پزشک خود مشورت کنید: بیش از حد الکل می نوشید. نمی توانید درد خود را تحمل کنید. به دلیل درد، در خوابیدن مشکل دارید. به دلیل درد، روزهای کاری را از دست داده اید. بیش از حد معمول نگران، ناامید و تحریک پذیر هستید. متوجه تغییرات قابل توجهی در علایم خود شده اید. درد بیش از حد، در کار شما اختلال ایجاد شده است. بیش از چند هفته است که احساس ناتوانی زیادی می کنید. از داروهای تجویز شده توسط پزشک زیاد مصرف می کنید. داروهای تجویز شده خود را با داروهای دیگر، از جمله الکل مخلوط می کنید. می خواهید در مورد درد بیشتر بیاموزید و کنترل وضعیت خودتان را به دست بگیرید. تصمیم گرفته اید که مصرف داروی منظم خود را برای درد متوقف کنید. اگر می خواهید درباره درد و چگونگی کنترل موثر آن بیشتر بدانید، با پزشک خود در مورد مدیریت درد یابرنامه ها مشورت کنید. برنامه های مدیریت درد به گونه ای طراحی شده اند که به طور خاص طیف وسیعی از عوامل موثر بر بهبودی را شامل می شود از جمله: عوامل جسمی هرگونه مسایل روانشناختی، از جمله روحیه، یا خواب کم عوامل اجتماعی، مانند نحوه مدیریت خانه و فعالیت های اجتماعی و همچنین بازگشت ایمن به کار. با شرکت در یک برنامه کنترل درد، از متخصصان بهداشت مانند پزشکان، فیزیوتراپیست ها، کاردرمانگران، پرستاران و روانشناسان یاد خواهید گرفت. این متخصصان برای کمک در افزایش سطح فعالیت و دستیابی به اهداف، اطلاعات و مشاوره ای در مورد چگونگی کنترل بهتر درد، با کمترین عوارض جانبی ارایه می دهند. با پزشک خود درمورد اینکه آیا یک برنامه کنترل درد مفید است مشورت کنید. پزشک می داند که زندگی با درد مداوم دشوار است. آنها می توانند کمک کنند تا مسیر صحیحی را پیدا کنید. اگر به دلیل مسیولیت، کار خود را کنار نمی گذارید، یا اینکه رفتن و برگشتن به محل کار برایتان مشکل شده است، این را با پزشک خود در میان بگذارید. شواهد نشان می دهد که انجام کاربرای بهبودی خوب است. بنابراین اگرچه احتمال دارد درد داشته باشید، اما اگر کاری را می توانید در محل کار انجام دهید برای سلامتی مفید است. احتمال دارد تنظیماتی برای کار انجام شود تا بتوانید از پس آن برآیید. پزشک همچنین می تواند از سایر متخصصان مراقبت های بهداشتی مانند فیزیوتراپیست های آموزش دیده، کاردرمانی و پزشکان متخصص کمک بگیرد تا درمحل کار باقی بمانید. اگر در فکر متوقف کردن مصرف هر دارویی برای درد هستید، با پزشک خود مشورت کنید. مصرف برخی از داروها برای پیشگیری از عوارض جانبی احتمالی، باید به تدریج کاهش یابد. پزشک در این زمینه به شما مشاوره می دهد. از سایر تغییرات که احتمال دارد همراه با وضعیت سلامتی رخ دهد، آگاه باشید. آنها می توانند به دلایل مختلفی رخ دهند، بسیاری از آنها شاید ارتباطی با درد نداشته باشند. اگر علایم زیر را تجربه کرده اید، با پزشک خود مشورت کنید: افزایش ناگهانی شدت درد فعلی کمبود احساس در هر نقطه از بدن شروع ناگهانی تعادل ضعیف یا عدم هماهنگی درد متوسط یا شدید در شب یا هنگام استراحت تغییر ناگهانی توانایی تخلیه یا کنترل مثانه یا روده از دست دادن ناگهانی قدرت عضلانی در پاها یا بازوها شروع ناگهانی یا بی حسی در دست یا پا شروع درد جدید در شکم، قفسه سینه یا سر، که برطرف نمی شود. این "پرچم های قرمز" سرنخی برای پزشک هستند که نشان می دهد وضعیت شما تغییر کرده است. سرطان بدخیم یک عفونت شدید اخیر استفاده طولانی مدت از استرویید (نه پف آسم) ضربه فیزیکی که می تواند منجر به شکستگی شود. |
می تواند ماه ها یا حتی سالها ادامه داشته باشد. هرچه فرد، زمان طولانی تری در این حالت باقی بماند، شانس بهبودی او کاهش می یابد کما یک اورژانس پزشکی است دامنه وسیعی از عوامل مختلف شامل آسیب به سر، سکته، ایست قلبی، افت قند خون، افزایش قند خون، هیپوترمی، مصرف بیش از حد دارو و نارسایی کلیه یا کبد می توانند منجر به کما شوند در حالت رویشی مداوم به مناطقی از مغز که مسیول آگاهی، خودآگاهی و شخصیت هستند آسیب جدی وارد می شود. کما در صورت بروز مشکل جدی در سیستم تحریک مغز (سیستم فعال کننده مشبک) ، یا ارتباط آن بین مناطق دیگر مغز (مانند نیمکره های مغزی) رخ می دهد و فعالیت مغز مختل می شود در برخی موارد، فرد می تواند به حالت رویشی مداوم یا نباتی سقوط کند. در این وضعیت مغز عملکردهای بالاتر خود را از دست داده است (از جمله آگاهی، خودآگاهی و شخصیت) اما عملکردهای غیر ارادی مانند تنفس و بلع، و فشار خون را حفظ می کند علایم کما، عبارتند از هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید به نظر می رسد فرد خوابیده است هیچ مقدار تحریک حسی نمی تواند فرد را بیدار کند ممکن است بیمار به طور غیرطبیعی نفس بکشند آنها ممکن است بدن خود را در حالت غیرمعمول نگه داشته باشند مردمک چشم آنها ممکن است از طرق مختلف تحت ت ثیر قرار گیرد. به عنوان مثال، یک مردمک بزرگتر از دیگری است یا هر دو مردمک چشم بیمار منقبض شده اند دلایل مختلف کما را می توان به طور کلی به سه دسته اصلی تقسیم کرد حوادثی که در داخل جمجمه ممکن است رخ دهند و منجر به کما رفتن بیمار شوند شامل عفونت (مانند) ، خونریزی بدنبال آسیب دیدگی شدید سر، آبسه مغز، تومور مغزی، ادم مغزی (تورم مغز) یا عوارض جانبی صرع می باشد هر رویداد خارجی که اکسیژن یا جریان خون در مغز را کاهش می دهد (هیپوکسی مغزی) می تواند منجر به کما رفتن فرد شود. این عوامل می تواند شامل ایست قلبی حاد ( ، مسمومیت با الکل، مصرف بیش از حد دارو (تجویز شده یا غیرقانونی) ، مسمومیت با مونوکسیدکربن، نارسایی کبدی یا کلیوی، افت قند خون ( ، افزایش قند خون (قند خون بالا) ، تب، و هیپوترمی (افت دمای بدن) باشد. اختلالات روانی، از جمله افسردگی و کاتاتونیا، می تواند باعث حالت هوشیاری شود که بسیار شبیه کما است کما یک اورژانس پزشکی است. تشخیص سریع می تواند جان انسان را نجات دهد. به عنوان مثال، ممکن است فرد مبتلا به دیابت با تزریق بیش از حد انسولین به طور تصادفی سطح قند خون خود را کاهش داده باشد. درمان فوری در این نوع شرایط تهدید کننده بسیار مهم است به طور کلی، روند تشخیص و درمان کما توسط پرسنل پزشکی به شرح زیر است راه هوایی، تنفس، فشار خون و نبض فرد بررسی می شود دمای آنها گرفته می شود. درجه حرارت بالا ممکن است تب و عفونت را نشان دهد، در حالی که درجه حرارت پایین ممکن است نشان دهنده هیپوترمی باشد. بدن ممکن است از نظر جراحات، از ناحیه سر آسیب جدی ببیند پزشک علایم آسیب مغزی مانند لنگی کامل کل بدن یا الگوهای تنفسی غیرمعمول را بررسی می کند مردمک چشم می توانند اطلاعاتی درباره علت کما ارایه دهند. به عنوان مثال، اندازه های نابرابر مردمک چشم می تواند فشار در مغز را نشان دهد، در حالی که کوچک شدن مردمک می توانند مصرف بیش از حد مواد مخدر را پیشنهاد دهند انواع آزمایش های خون می تواند طیف وسیعی از فاکتورهای مهم از جمله شمارش گلبول های قرمز و سفید، سطح قند، سطح نمک، میزان الکل و میزان اکسیژن و دی اکسید کربن در خون را بررسی کند می تواند وجود سموم و قندها را نشان دهد برای کمک به تشخیص صدمات مغزی ممکن است اسکن مغز از جمله و لازم باشد عفونت های مشکوک را می توان از طریق مایع نخاعی بررسی کرد (مقدار کمی مایع مغزی نخاعی از ستون فقرات خارج شده و در آزمایشگاه آزمایش می شود) گاهی اوقات تشخیص صحیح کما، ممکن است ساعتها یا حتی چند روز طول بکشد. در این فاصله، فرد تحت مراقبت های ویژه فوری قرار می گیرد، از جمله ماسک اکسیژن گلوکز داخل وریدی کاتتریزاسیون مثانه ادرار یک خط وریدی یا قطره ای برای ت مین مایعات و داروها تجویز پادزهر مخدر در صورت مشکوک به مصرف بیش از حد دارو ماسک تنفسی، اگر فرد قادر به نفس کشیدن به تنهایی نباشد نظارت مداوم بر علایم حیاتی آنها از جمله، تنفس و فشار خون پمپاژ معده، اگر به نظر برسد فرد چیزی سمی خورده یا نوشیده است. درمان کما به علت و شدت آن بستگی دارد، اما ممکن است شامل موارد زیر باشد تجویز وریدی گلوکز در مورد افت قند خون آنتی بیوتیک در صورت بروز هر گونه عفونت تجویز وریدی نالوکسان در مورد مصرف بیش از حد هرویین جراحی در مورد خونریزی، به عنوان مثال، هماتوم ساب دورال (لخته شدن خون بین مغز و پوشش آن) از بهبودی فردی که به کما رفته است، به علت و شدت کما بستگی دارد، اما هر کسی که به حالت کما بیفتد در معرض خطر مرگ قرار می گیرد. در برخی موارد، ممکن است بهبودی کامل و بدون از دست دادن عملکرد مغز وجود داشته باشد، در حالی که در اثکر موارد، آسیب مادام العمر مغزی می توانند نتیجه کما رفتن باشد. در شرایطی که مغز بیمار در یک مدت طولانی از اکسیژن محروم شده باشد، ممکن است فرد در یک حالت رویشی یا نباتی قرار بگیرد. اگر این مدت بیش از یک ماه یا بیشتر طول بکشد، به عنوان یک حالت رویشی مداوم شناخته می شود. این بدان معنی است که بیمار می تواند نفس بکشند، تحریک کننده هایی مانند صداهای بلند باشند، اما عملکردهای بالاتر مغز که به آگاهی و شخصیت مربوط می شوند را از دست بدهد. در حالی که کما معمولا فقط چند هفته طول می کشد، یک حالت رویشی می تواند ماه ها یا حتی سالها ادامه یابد. هرچه فرد بیشتر در این حالت باقی بماند، شانس بهبودی او را کاهش می دهد برخی از خصوصیات کمای نباتی عبارتند از به نظر می رسد فرد خوابیده است. فرد قادر است بدن خود را حرکت دهد. فرد می تواند به طور تصادفی بخندد، گریه کند. ضربان قلب، فشار خون و تنفس بیمار ادامه دارد. چشم ها در پاسخ به محرک ها ممکن است باز شوند. آنها نمی توانند بیدار شوند، صحبت کنند یا به واکنش های محیطی پاسخ دهند. عوارض شایع یک حالت رویشی مداوم می تواند شامل موارد زیر باشد عفونت ها پنومونی زخم بستر (فشار) انقباض (عضلات بدن را کوتاه و منقبض می کنند) با گذشت زمان شانس بهبودی فرد کاهش می یابد. معمولا هیچ راهی برای تشخیص و مدت زمان این وضعیت وجود ندارد، بنابراین مهم است که فرد به سلامتی خود امیدوار باشد تا در نهایت بهبود یابد مراقبت های پزشکی مورد نیاز برای بیماری که در وضعیت کما رویشی قرار گرفته، شامل موارد زیر است پیشگیری و درمان عفونت فیزیوتراپی برای کمک به انعطاف پذیری عضلات تمیز نگه داشتن پوست و چرخاندن منظم فرد برای جلوگیری از و زخم تغذیه مناسب، از طریق قطره داخل وریدی یا لوله بینی معده (که از طریق بینی به پایین معده منتقل می شود) بهبودی معمولا روندی آهسته است و فرد ابتدا نسبت به آنچه در اطرافش می گذرد آگاهی پیدا می کند و در نهایت قادر به پاسخگویی است. با این حال، تنها درصد کمی از افرادی که پس از شش ماه یا بیشتر از حالت رویشی مداوم بیدار می شوند و می توانند به طور مستقل زندگی کنند. در بیشتر موارد، آنها به طور دایمی آسیب می بینند. مرگ مغزی به این معنی است که فرد آنقدر آسیب مغزی زیادی دارد که دیگر قادر به نفس کشیدن نیست و باید زیر دستگاه تنفسی نگهداری شود. یک الکتروانسفالوگرام به طور معمول هیچ فعالیت مغزی را نشان نمی دهد، ممک است در این شرایط فرد دچار مرگ مغزی شده اما قلبش همچنان تپش داشته باشد کما نوعی هوشیاری است که شبیه خواب عمیق است، با این تفاوت که هیچ مقدار محرک خارجی (مانند صدا یا احساس) نمی تواند مغز را بیدار و هوشیار کند کما یک اورژانس پزشکی است دامنه وسیعی از علل شامل آسیب به سر، سکته، ایست قلبی، افت قند خون، افزایش قند خون، هیپوترمی، مصرف بیش از حد دارو و نارسایی کلیه یا کبد است فردی در حالت رویشی مداوم به مناطقی از مغز که مسیول آگاهی، خودآگاهی و شخصیت هستند آسیب می رساند منبع: |
تا حدودی می توانند شرایط مادر و کودک را تحت تاثیر قرار دهند. با این حال، بیشتر زنان مبتلا به لوپوس قادر به بچه دار شدن هستند. تمام حاملگی ها به دلیل خطر بروز عوارض، به نظارت دقیق پزشکی نیاز دارند. به طور کلی بهتر است شش ماه بعد از شعله ور شدن علایم صبر کنید. در حالت ایده آل هیچ علایم لوپوس فعال قبل از بارداری نداشته باشید. بیماری مزمنی است که در نتیجه سو ء عملکرد سیستم ایمنی بدن ایجاد می شود. سیستم ایمنی بدن برای شناسایی اجسام خارجی (مانند باکتری ها و ویروس ها) و حمله به آنها برای حفظ سلامتی ما طراحی شده است. با این حال، در مورد لوپوس، شما به اشتباه به یک یا انواع مختلفی از بافت ها مانند پوست، مفاصل، عضلات، اعصاب، کلیه ها، قلب یا ریه ها در بدن حمله می کند. نتیجه این آسیب التهاب و درد مداوم است. به همین دلایل، مهم است که شما بارداری خود را با دقت برنامه ریزی کنید. هرچه سلامتی شما قبل از بارداری بیشتر باشد، احتمال بارداری سالم و داشتن کودکی سالم نیز افزایش می یابد. بهتر است شرایط خود را تحت کنترل داشته باشید. قبل از بارداری با پزشک و متخصص خود مشورت کنید. برای اطمینان از بارداری سالم، ممکن است لازم باشد تغییرات مهمی در داروی شما ایجاد شود. مصرف برخی از داروها در دوران بارداری بی خطر است. با این حال سایر داروها مانند متوترکسات نباید مصرف شوند. شاید لازم باشد ماه ها قبل از اقدام به بارداری برخی از داروها را قطع کنید. زیرا ممکن است برای کودک شما مضر باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بسیاری از بیماران لوپوس می توانند بارداری موفقی داشته باشند. برای افزایش احتمال بارداری موفق، جستجوی مشاوره در مورد زمان مناسب بارداری و یادگیری آموزش های لازم کاملا ضروری است. بیماران لوپوس به احتمال زیاد دچار عوارض بارداری می شوند. بنابراین، مهم است که قبل از بارداری با و متخصص زنان و زایمان در مدیریت بارداری های پر خطر مشورت کنید. علاوه بر این، شما باید زایمان خود را در بیمارستانی که دارای بخش مراقبت های ویژه نوزادان و همچنین سایر امکانات پیشرفته کنید. جدا از جنبه های پزشکی، بهتر است در مورد برنامه های بارداری خود با شریک زندگی یا اعضای نزدیک خانواده صحبت کنید. بارداری و یک نوزاد تازه متولد شده اغلب نیاز به تغییراتی در زندگی شخصی و شغلی شما دارند. در صورت حمایت کافی و به موقع از طرف خانواده و دوستان، کنار آمدن با این تغییرات آسان تر می شود. زمان مناسب بارداری، زمانی است که فعالیت بیماری لوپوس کاملا کنترل شده باشد و شما در بهترین وضعیت سلامتی خود باشید. هرچه سلامتی شما قبل از بارداری کنترل شده تر باشد، شانس داشتن یک بارداری سالم و یک کودک سالم بیشتر خواهد بود. اکیدا توصیه می شود حداقل تا شش ماه پس از کنترل کامل فعالیت بیماری لوپوس، به ویژه بیماری کلیوی، از بارداری خودداری کنید. بارداری بار بیشتری بر کلیه های شما وارد می کند و حتی می تواند منجر به سقط جنین شود. بعد از مثبت شدن تست بارداری، باید در سریعترین زمان ممکن به متخصص روماتولوژی و مراجعه کنید. هدف از این ویزیت ها ارزیابی وضعیت سلامت و فعالیت بیماری لوپوس با استفاده از معاینه کامل بدنی و آزمایش خون است. اگرچه خطر بدتر شدن علایم لوپوس در زنان باردار در مقایسه با زنان غیر باردار افزایش نمی یابد، اما دوره های لوپوس می توانند در دوران بارداری یا بلافاصله پس از زایمان رخ دهند. خوشبختانه بیشتر این دوره ها برای مادر یا کودک خطرناک نیستند و با استروییدها قابل درمان هستند. زنانی که حداقل شش ماه پس از کنترل شدن فعالیت بیماری لوپوس، باردار می شوند، کمتر دچار شعله ور شدن لوپوس خواهند شد. بیشتر بیمارانی که علایم آنها در طی بارداری شعله ور می شوند، خستگی، بدن درد، تب، قرمزی به شکل پروانه در بینی و گونه ها یا ریزش موهای تکه ای را گزارش می کنند. درد مفصل و تورم مفصل نیز معمولا هم گزارش داده شده است. در صورت درگیری قلب یا ریه، بیماران علایمی مانند درد قفسه سینه یا مشکلات تنفسی را گزارش می کنند. در بعضی مواقع، ناراحتی های معمول بارداری می تواند علایمی شبیه به شعله ور شدن لوپوس را تقلید کند. علایم بدتر شدن لوپوس که زود تشخیص داده می شوند، آسان تر درمان خواهند شد و به نوبه خود آسیب کمتری به مادر و کودک می رسانند. بیماران لوپوس، در معرض خطر بیشتری برای (افزایش فشار خون پس از هفته بارداری در یک زن قبلا طبیعی) ، سندرم HELLP (همولیز، افزایش آنزیم های کبدی، پلاکت پایین) ، فشار خون بالا، نارسایی کلیه، عفونت های دستگاه ادراری، و دیابت دیابت و فشار خون بالا قرار دارند. تاری دید، سردرد، درد شکم و کاهش دفعات ادرار می تواند نشان دهنده افزایش فشار خون شما باشد. از دست دادن بارداری (یا سقط) ممکن است تقریبا در یک پنجم بارداری های مبتلایان به لوپوس رخ دهد. این موارد بیشتر در زنان مبتلا به فشار خون بالا، بیماری لوپوس فعال، بیماری فعال کلیه یا آنتی بادی های ضد فسفولیپید ( aPL ) وجود دارد. سرانجام، بیماران لوپوس قبل از اتمام هفته بارداری (زایمان زودرس) در معرض خطر بیشتری برای زایمان قرار دارند و تقریبا یک سوم مادران لوپوس زایمان زودرس دارند. به احتمال زیاد در بیماران مبتلا به پره اکلامپسی، aPL و بیماری فعال رخ می دهد. گرفتگی های شکمی و انقباضات هر دقیقه قبل از هفته کامل بارداری اتفاق میفتد. بیشتر بیماران لوپوس، نوزادانی سالم به دنیا می آورند. نوزادانی که از بیماران لوپوس متولد می شوند احتمال نقص مادرزادی یا عقب ماندگی ذهنی ندارند. در میان بیماران لوپوس با آنتی بادی ضد Ro / SSA یا آنتی بادی La / SSB ، خطر ابتلا به لوپوس اریتماتوز نوزاد در نوزاد است. بسته به نوع بیماری قلبی کودک شما، پزشک شما ممکن است استروییدها را برای بهبود نتیجه کودک شما تجویز کند. نوزادان بیماران لوپوس نیز مستعد عقب ماندگی رشد داخل رحمی ( IUGR ) و وزن کم هنگام تولد هستند. این اتفاق بیشتر در بارداری هایی رخ می دهد که مادر یا استرویید مصرف می کند یا از پره اکلامپسی، فشار خون بالا یا بیماری فعال رنج می برد. بنابراین، مهم است که تحت نظارت منظم سونوگرافی قرار گیرید تا به موقع IUGR تشخیص داده و به طور مناسب مدیریت شود. در صورت امکان، بهتر است از مصرف هر گونه دارو در دوران بارداری (به جز ویتامین های قبل از تولد) خودداری شود. برخی از داروها در دوران بارداری ایمن نیستند. در صورت نیاز به ادامه درمان در دوران بارداری، در بعضی مواقع پزشک ممکن است داروهای شما را جایگزین کند. قطع مصرف داروها به خودی خود عاقلانه نیست. زیرا انجام این کار منجر به بدتر شدن لوپوس می شود و به کودک آسیب می رساند. داروهای انتخابی که در دوران بارداری به کودک شما صدمه و حداقل هیچ آسیبی نمی رساند، عبارتند از: استروییدها از استروییدهایی مانند پردنیزون، پردنیزولون و متیل پردنیزولون می توان در دوران بارداری با خیال راحت استفاده کرد. زیرا از جفت عبور نمی کنند. از این رو کودک را تحت ت ثیر قرار نمی دهد. حتی اگر ایمن در نظر گرفته شوند، باید در کمترین دوز ممکن استفاده شوند. دگزامتازون و بتامتازون DO از جفت عبور می کنند. به طور خاص در مواردی که لازم است کودک نیز معالجه شود استفاده می شود. به عنوان مثال، در صورت زایمان زودرس، استروییدها به رشد سریع ریه های کودک کمک می کنند. اگرچه استفاده از استرویید برای کودک بی خطر است. اما ممکن است با عوارض جانبی مانند دیابت، افزایش فشار خون، پره اکلامپسی، مشکلات کلیوی، شکستن زود هنگام کیسه آب، نوزادان کم وزن و تاخیر رشد داخل رحمی همراه باشد. اگر در دوران بارداری لازم است از استروییدها استفاده کنید، می توان با مصرف کلسیم و (برای جلوگیری از تحلیل رفتن استخوان) و ورزش منظم از بروز عوارض جانبی پیشگیری کرد. مصرف هیدروکسی کلروکین را می توان با خیال راحت در دوران بارداری ادامه داد. این ماده معمولا برای پیشگیری از حملات لوپوس و بهبود نتیجه مادران مبتلا به بیماری کلیه لوپوس استفاده می شود. آزاتیوپرین ممکن است در بیمارانی که از بیماری شدید رنج می برند و به سایر داروها در طول بارداری پاسخ نداده اند، با احتیاط استفاده شود. هپارین برای استفاده در دوران بارداری بی خطر است. اما برای کاهش خطر خونریزی (خصوصا در صورت نیاز به سزارین) باید قبل از زایمان متوقف شود. در بیماران بارداری با می توان از آسپرین با دوز پایین (کمتر از میلی گرم در روز) استفاده کرد. داروهای ضد التهاب غیر استروییدی ( NSAIDs ) از زمان آزمایش مثبت بارداری تا ابتدای هفته بیست و هشتم (یا سه ماهه سوم بارداری) با دوز متوسط می توانند با خیال راحت استفاده شوند. باید از آنها در سه ماهه سوم خودداری شود زیرا می توانند بر جریان خون کودک شما ت ثیر بگذارند، طول مدت زایمان شما را طولانی کنند یا از دست دادن خون در هنگام زایمان را افزایش دهند. داروهای انتخابی که در دوران بارداری کاملا باید از مصرف آنها اجتناب شود، عبارتند از: وارفارین لفلونوماید مایکوفنولات موفتیل سیکلوفسفامید متوترکسات (حداقل باید سه ماه قبل از باردار شدن متوقف شود) تصمیم گیری در مورد روش زایمان معمولا با در نظر گرفتن سلامت مادر و نوزاد در زمان زایمان انجام می شود. اگر مادر و کودک در زمان زایمان سالم باشند، بسیاری از بیماران لوپوس قادر به زایمان طبیعی هستند. با این حال، اگر مادر یا نوزاد تحت استرس باشد، ممکن است بی خطرترین و سریعترین روش زایمان باشد. زنانی که از استرویید استفاده می کنند معمولا در حین زایمان به دوز بیشتری (که به آن دوز استرس نیز گفته می شود) نیاز دارند. افزایش دوز استروییدها به بدن کمک می کند تا با استرس فیزیکی اضافی که بدن شما در حین زایمان تجربه می کند کنار بیاید. صبور باشید، زیرا مادر و کودک اغلب به یادگیری نحوه شیردهی نیاز دارند. اگر در دوران شیردهی با مشکل روبرو شدید از پزشک کمک بگیرید. با این وجود، مادران لوپوس ممکن است در مورد شیردهی با چالش های زیر روبرو شوند. اگر نوزاد زودرس به دنیا بیاید، ممکن است کودک قدرت مکیدن و کشیدن شیر مادر را نداشته باشد. در چنین شرایطی، بهتر است خودتان شیر مادر را با استفاده از پمپ ابراز کنید و آن را به کودک بدهید تا جایی که کودک به اندازه کافی قدرت مکیدن داشته باشد. در بعضی مواقع ممکن است مادر نتواند شیر کافی تولید کند. این اتفاق معمولا در صورت زایمان زودرس یا اگر مادر از داروی استروییدی استفاده می کند، اتفاق میفتد. برخی از داروها می توانند از طریق شیر مادر به کودک شما منتقل شوند. داروهای ضد التهاب غیر استروییدی، استامینوفن، هیدروکسی کلروکین، پردنیزون با دوز کم (کمتر از تا میلی گرم در روز) ، وارفارین و هپارین در دوران شیردهی بی خطر هستند. اگر دوز روزانه پردنیزون از میلی گرم بیشتر شود، باید حدود ساعت قبل از شیر دادن به کودک صبر کنید. اگر از آزاتیوپرین، سیکلوسپورین، سیکلوفسفامید، متوترکسات یا مایکوفنولات استفاده می شود، باید از شیردهی خودداری کنید. صرف نظر از این، اگر از هر نوع دارویی استفاده می کنید، بهتر است قبل از شروع مصرف آن، در مورد ایمنی شیردهی با پزشک خود مشورت کنید. منابع: |
در همه افراد وجود ندارد، بلکه اکثرا واکنش ها به گزش حشرات به شکل قرمزی پوست می باشد. گزش حشراتی مانند: پشه ها، مگس ها و کنه ها معمولا باعث تحریک پوست می شود. برخی از افراد ممکن است علایم آلرژیک داشته باشند که شدت علایم، از خفیف تا شدید و خطرناک متغیر است. نیش حشرات از زنبورها و مورچه قرمز یکی از دلایل عمده واکنش های شدید آلرژیک (آنافیلاکسی) است. واکنش شدید به گزش حشرات از پشه ها، مگس ها و کنه ها کمتر مشاهده می شود، اگرچه گزش می تواند واکنش های آلرژیک خفیف تری ایجاد کند. واکنش های شدید آلرژیک به نیش مار به ندرت دیده می شود. سم حشرات گزنده مانند زنبورها و مورچه ها یکی از مهمترین دلایل واکنش های شدید آلرژیک (آنافیلاکسی) است. حساسیت به یک نوع حشره لزوما به معنی حساسیت به همه حشرات نیست. گزش حشرات مانند پشه ها به احتمال زیاد باعث واکنش های آلرژیک موضعی می شوند، اما گاهی اوقات می توانند واکنش های حساسیتی شدید ایجاد کنند. زنبور عسل، شایع ترین علت واکنش های آلرژیک به حشرات است. زنبورهای بومی نیز می توانند واکنش های آلرژیک ایجاد کنند. زنبورها فقط یک بار می توانند نیش بزنند، زیرا کیسه زهر را به پوست تزریق می کنند و سپس می میرند. بر خلاف زنبورهای بومی، زنبورهای کاغذی می توانند چندین بار گزش ایجاد کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید نیش های مورچه دلیل اصلی واکنش های شدید آلرژیک است. نیش مورچه های قرمز بسیار دردناک است و می تواند باعث واکنش های آلرژیک کلی یا واکنش های شدید آلرژیک شود. مورچه جک جامپینگ، در بسیاری از مناطق استرالیا از جمله ویکتوریا یافت می شود. طول آنها تقریبا - میلی متر است. بزاق کنه معروف به کنه فلج استرالیا ( Ixodesholocyclus ) در برخی افراد باعث واکنش آلرژیک می شود. کنه ها از طریق پوشش گیاهی زندگی می کنند و به پوست افراد و حیوانات می چسبند و آنها را گاز می گیرند. نیش کنه ها ممکن است منجر به بروز علایم زیر شود: قرمزی و خارش جزیی، که به دلیل نیست. قرمزی و التهاب زیاد در محل ناشی از واکنش آلرژیک خفیف آلرژی به کنه همچنین می تواند باعث حساسیت افراد به گوشت قرمز و ژلاتین ساخته شده از حیوانات شود. به مولکول های محرک آلرژی خاص (آلرژنها) در همه آلرژی ها واکنش نشان می دهد. شما آنتی بادی هایی تولید می کند که آلرژن را شناسایی کرده و باعث واکنش های التهابی و ترشح ماده ای شیمیایی به نام هیستامین می شود. واکنش های آلرژیک به نیش و گزش حشرات از واکنش های موضعی خفیف در محل نیش یا گزش گرفته تا واکنش های آلرژیک شدید، متغیر هستند. علایم در کودکان زودتر از بزرگسالان بهبود می یابد. بزرگسالان بیشترین خطر ابتلا به واکنش آلرژیک شدید را دارند. نیش ها و گزش ها اغلب صدمه می زنند و باعث قرمزی و خارش جزیی در محل می شوند. تشخیص آلرژی ممکن است دشوار باشد. اگر فکر می کنید پس از گزش دچار آلرژی شده اید، در مورد علایم خود با پزشک مشورت کنید. در مورد بروز علایم خود اطلاعات زیر را یادداشت کنید: زمان بروز علایم شما چه مدت طول می کشد؟ آیا علایم شما در شب و یا روز بدتر می شود؟ آیا علایم شما در یک مدت از سال شدیدتر می شود؟ علایم شما در داخل خانه و یا خارج و یا هر دو شدیدتر می شود؟ برخی از افراد واکنش آلرژیک ایجاد می کنند که باعث ایجاد بثورات یا تورم زیادی در اطراف محل گزش می شود. اگر به یک واکنش موضعی آلرژیک پوستی به گزش یا نیش حشرات مبتلا هستید، کمتر از یک در احتمال اینکه بروز نیش در آینده باعث واکنش شدید آلرژیک شود، وجود دارد. یک واکنش آلرژیک عمومی، قسمت هایی از بدن را فراتر از محل گزش یا گزیدگی تحت ت ثیر قرار می دهد، اما خطرناک نیست. علایم واکنش آلرژیک عمومی شامل تورم قرمز پوست، یا بثورات پوستی یا کهیر در نواحی از بدن به غیر از محل گزش یا گزیدگی است. اگرچه این علایم خطرناک نیستند، اما اگر واکنش آلرژیک کلی را تجربه کرده اید، باید به پزشک مراجعه کنید، وی ممکن است شما را به یک متخصص پزشکی (متخصص آلرژی یا ایمونولوژی بالینی) ارجاع دهد. واکنش آلرژیک شدید (آنافیلاکسی) پس از گزش یا گزیدگی حشره خطرناک است. علایم یک واکنش آلرژیک شدید شامل موارد زیر است: تورم زبان تورم یا گرفتگی گلو یا سرفه تنفس دشوار یا پر سر و صدا مشکل در صحبت کردن یا گرفتگی صدا رنگ پریدگی و بی حالی در کودکان خردسال علایم ملایم آلرژیک که می تواند قبل از یک واکنش شدید آلرژیک رخ دهد، شامل موارد زیر است: کهیر یا جوش درد شکم و استفراغ سوزن سوزن شدن دهان تورم لب ها، صورت و چشم ها اگر بعد از نیش حشرات یکی از این علایم را تجربه کرده باشید، در صورت نیش زدن یا گزیدن توسط همان نوع حشره، در معرض خطر واکنش شدید دیگری قرار دارید. شما باید از پزشک خود بخواهید که شما را به یا ایمونولوژی بالینی ارجاع دهد. اگر علایم آلرژیک پس از گزش یا نیش حشرات دارید، باید به پزشک خود مراجعه کنید. وی در مورد واکنش های شما سوالاتی را می پرسد. برای تشخیص آلرژی، پزشک ممکن است شما را به متخصص یا ایمونولوژی بالینی ارجاع دهد. متخصص بسته به نوع آلرژی احتمالی می تواند با استفاده از چندین روش آلرژی را بررسی کند. برای آزمایش آلرژی به گزش یا گزیدن، متخصص ممکن است از آزمایش خراش پوست یا آزمایش خون برای آلرژی را تجویز کند. گزش کنه می تواند باعث حساسیت برخی افراد به گوشت قرمز (آلرژی به گوشت پستانداران) و ژلاتین شود. آزمایش این آلرژی ها پیچیده تر است و باید با پزشک یا متخصص صحبت کنید. تعدادی از روش ها ادعا می کنند که را تشخیص می دهند، اما از نظر علمی ثابت نشده اند. آنها غالبا پرهزینه هستند و می توانند منجر به پرهیز جدی از برخی غذاها شوند. توصیه می شود برای آزمایش آلرژی های بالقوه از روش های خاصی استفاده نکنید، از جمله موارد زیر: آنالیز مو تست وگا ایریدولوژی آزمایش نبض رفلکسولوژی حرکت شناسی آزمایش الکترودرمال آزمایش غذایی سیتوتوکسیک اگر می خواهید از داروی مکمل یا درمانی برای آزمایش آلرژی استفاده کنید، حتما با پزشک خود مشورت کنید. رویکردهای درمانی برای کاهش خطر و پیشگیری از بروز عوارض نیش و گزش شامل موارد زیر است: پوشیدن لباس رنگ روشن استفاده از ماده ضد دافع حشرات اجتناب از زنبورها و حشرات دیگر پوشیدن پیراهن آستین بلند و شلوار بلند بررسی اینکه کنه ها در مکان شما گسترده هستند یا خیر اجتناب از قرار گرفتن در فضای باز نزدیک طلوع یا غروب در استرالیا، تقریبا هر ساله سه نفر در اثر یک واکنش آلرژیک شدید (آنافیلاکسی) ناشی از آلرژی حشرات گزنده می میرند. سالمندان و کسانی که مشکلات تنفسی دارند بیشتر در معرض خطر هستند و باید به یک متخصص مراجعه کنند. اگر به نیش و گزیدگی واکنش آلرژیک شدید داشته باشید، احتمالا اگر نیش بزند دوباره دچار آن می شوید. اگر در معرض خطر واکنش آلرژیک شدید، باید: در صورت نیش زدن یا گزیدن به دنبال کمک فوری پزشکی باشید. از مصرف دارو (در صورت امکان) که ممکن است شدت واکنش آلرژیک را افزایش دهد یا درمان آن را پیچیده کند خودداری شود. زنبورها معمولا یک نیش خاردار بر جای می گذارند و در طی ثانیه نیش خود را از زخم بیرون می کشند تا مقداری سم وارد بدن شما شود. کیسه زهر را نکشید و فشار ندهید، زیرا ممکن است میزان زهر تزریق شده را افزایش دهد. زنبورها نیش خود را خارج نمی کنند، اما می توانند چندین بار نیش بزنند. برای واکنش های جزیی آلرژیک ناشی از نیش زنبور ها اقدامات و کمک های اولیه، عبارتند از: استفاده از کرم های تسکین دهنده استفاده از یک بسته سرد به منطقه نیش زده شده مصرف دارو های خوراکی برای کمک به تسکین خارش برای تمام گزش کنه ها، ابتدا باید کنه را با اسپری از بین ببرید تا کنه نتواند بزاق را به بدن شما تزریق کند. این به کاهش خطر ابتلا به یا فلج کنه کمک می کند. اگر به کنه حساسیت ندارید، برداشتن صحیح و سریع خطر آن ابتلا به آلرژی را کاهش می دهد. افرادی که حساسیت بالایی ندارند می توانند توسط متخصص مراقبت های بهداشتی آموزش ببینند تا با خیال راحت کنه ها را از بین ببرند. محصولات منجمد و از بین بردن کنه ها شامل اسپری هاهستند. یخ زدن و از بین بردن کنه ها قبل از برداشتن برای افرادی که به گزش کنه حساسیت ندارند نیز توصیه می شود. در برخی موارد، متخصص ممکن است یک سیستم ایمنی درمانی را که به عنوان حساسیت زدایی شناخته می شود، پیشنهاد کند که شامل یک سری تزریقات آلرژی برای مدت طولانی است. این روش می تواند به بهبود تحمل محرک آلرژی کمک کند و در برخی شرایط علایم را تسکین دهد. ایمنی درمانی برای آلرژی کنه در دسترس نیست. منبع: |
یک عمل جراحی برای برش دهانه نای (لوله تنفسی) است تا بتوان لوله ای را برای کمک به تنفس درون آن قرار داد. تراکیوستومی بسته به دلیل استفاده از آن ممکن است موقتی یا دایمی باشد. به عنوان مثال، اگر لوله تراکیوستومی برای دور زدن نای مسدود شده توسط خون یا تورم انجام شود، در صورت امکان دوباره تنفس منظم، این لوله برداشته می شود. ممکن است فردی که آسیب دایمی یا از دست دادن عملکرد در اطراف حنجره یا ناحیه بلع دارد، به یک لوله دایمی تراکیوستومی احتیاج داشته باشد تا بتواند در شب تنفس کند. در این وضعیت ممکن است گفتار و خوردن و آشامیدن بیمار تحت ت ثیر قرار بگیرد. تراکیوستومی ممکن است به عنوان یک روش اورژانسی برای تسکین انسداد مجاری تنفسی بالای نای انجام شود. به این عمل تراکیوستومی اورژانسی می گویند. این جراحی شامل ایجاد یک برش در قسمت نازک نای دقیقا زیر حنجره (جعبه صدا) و قرار دادن لوله ای است که به منبع اکسیژن یا هوا اغلب با استفاده از دستگاه تنفس متصل می شود. تراکیوستومی غیر اورژانسی ممکن است به دلایل مختلفی مانند قبل از جراحی در گلو یا دهان انجام شود. بنابراین بیمار می تواند بعد از جراحی نفس بکشد. جراح فرصتی ندارد تا در موارد اضطراری با بیمار در مورد مسایل پزشکی مشورت کند. در مورد تراکیوستومی غیر اورژانسی، برخی از موارد پزشکی که باید در نظر گرفته شود عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تاریخچه پزشکی روش های جراحی دلایل انجام تراکیوستومی نحوه مراقبت بعد از جراحی خطرات و عوارض جراحی و تراکیوستومی پیش آگهی جراحی و میزان موفقیت درمان اکسیژن رسانی به ریه ها دور زدن راه هوایی فوقانی انسداد یافته تمیز کردن و از بین بردن ترشحات راه هوایی تمام تراکیوستومی ها به دلیل کمبود هوا و اکسیژن رسانی به ریه ها انجام می شود. دلایل زیادی وجود دارد که ممکن است منجر به عدم اکسیژن رسانی مناسب به ریه ها شود. برخی از مشکلات راه های هوایی که ممکن است به تراکیوستومی نیاز داشته باشند، عبارتند از: تنگی ساب گلوت تراکیومالاسی فلج طناب صوتی ( VCP ) انسداد جسم خارجی آسیب شدید گردن یا دهان آسیب حنجره یا اسپاسم تومورها، مانند هایگرومای کیستیک، مانند اپی گلوتیت یا کروپ ناهنجاری های مادرزادی مجاری هوایی زبان بزرگ یا فک کوچک که راه هوایی را مسدود می کند. سوختگی مجاری هوایی در اثر استنشاق مواد خورنده، دود یا بخار علاوه بر آن، برخی از مشکلات ریه که ممکن است به تراکیوستومی نیاز داشته باشد، عبارتند از: آسیب دیواره قفسه سینه اختلال عملکرد دیافراگم نیاز به پشتیبانی طولانی مدت تنفسی، مانند دیسپلازی برونکوپلومونار ( BPD ) سایر دلایلی که ممکن است در آن بیمار نیاز به این جراحی داشته باشد، عبارتند از: بیهوشی طولانی مدت یا جراحی و سوختگی صورت آنافیلاکسی (واکنش آلرژیک شدید) شکستگی مهره های گردنی با آسیب نخاعی مربوط به مشکلات عضلانی یا حسی گلو اختلالات کنترل تنفسی مانند هیپوهنتیلاسیون مادرزادی مرکزی یا آپنه مرکزی بیماری های عصبی عضلانی که باعث فلج یا ضعیف شدن عضلات قفسه سینه و دیافراگم می شوند. روش جراحی بستگی به انجام یا عدم انجام تراکیوستومی به عنوان یک فوریت پزشکی دارد. در صورت امکان و ایمنی، این روش با بیهوشی عمومی انجام می شود. شما به پشت خود قرار می گیرید، و یک حوله لول دار (یا معادل آن) زیر شانه های شما قرار می گیرد تا به کشش گردن کمک کند. بی حسی موضعی به ناحیه مورد نظر تزریق و برش پوستی ایجاد می شود. در مواردی که جراح نای را باز کند به آن عمل "تراکیوستومی" گفته می شود. اما در مواردی که جراح غشای کریکوتیرویید (نازک ترین قسمت راه هوایی زیر حنجره) را جراحی کند به آن "کریکوتیروییدوتومی" گفته می شود. لوله راه هوایی به داخل نای وارد شده و شما به منبع اکسیژن متصل می شوید. کل مراحل در اولی وقت انجام می شود. این عمل معمولا با عمومی در اتاق عمل انجام می شود. شما به پشت خود قرار می گیرید. گردن و قفسه سینه شما ضدعفونی و یک برش در نیمه تحتانی گردن، بین حنجره و جناغ (استخوان سینه) ایجاد می شود. ابتدا پوست گلو به صورت افقی بریده می شود. عضلات زیرین از هم جدا شده و سپس ممکن است برای برآمدگی نای، نیاز به برش یا عقب کشیدن غده تیرویید باشد. برشی از دیواره نای ایجاد می شود. سپس لوله تراکیوستومی درون سوراخ قرار می گیرد. برای ثابت نگه داشتن لوله بخیه لازم است. پس از عمل، می توانید موارد زیر را انتظار داشته باشید: ممکن است برای کاهش خطر عفونت آنتی بیوتیک تجویز شود. ممکن است عکسبرداری از قفسه سینه انجام شود. عکسبرداری برای ارزیابی لوله و قرار گیری مناسب در محل خود و پیشگیری از بروز عوارض احتمالی صورت می گیرد. در مراحل بعدی، به شما و مراقبانتان نشان داده می شود که چگونه از لوله تراکیوستومی مراقبت کنید. به عنوان مثال، نحوه تمیز کردن در اطراف و داخل لوله به شما آموزش داده می شود. چند روز طول می کشد تا به تنفس از طریق لوله تراکیوستومی عادت کنید و در روز های اولیه ممکن است صحبت کردن برای شما دشوار باشد اگر این لوله اجازه خروج مقداری هوا و عبور از تارهای صوتی را بدهد، ممکن است با نگه داشتن انگشت روی لوله بتوانید صحبت کنید. در صورت عدم وجود عارضه، شما بین سه تا پنج روز در بیمارستان بستری خواهید شد. مانند هر عمل جراحی، خطرات مرتبط با تراکیوتومی نیز وجود دارد. با این حال، عفونت های جدی به ندرت رخ می دهد. عوارض اولیه ای که ممکن است در طی روش تراکیوستومی یا به زودی پس از آن ایجاد شود شامل موارد زیر است: خون ریزی آسیب به لوله بلع (مری) احتباس هوا در اطراف ریه ها ( آسیب عصبی که تارهای صوتی را حرکت می دهد. احتباس هوا در لایه های عمیق قفسه سینه (پنومومدیاستینوم) احتباس هوا زیر پوست اطراف تراکیوستومی (آمفیزم زیر جلدی) لوله تراکوستومی می تواند توسط لخته های خون، مخاط یا فشار دیواره های راه هوایی مسدود شود. با مکش، مرطوب سازی هوا و انتخاب لوله تراکیوستومی مناسب می توان از انسداد جلوگیری کرد. عوارض بعدی که ممکن است هنگام قرار گرفتن لوله تراکیوستومی رخ دهد شامل موارد زیر است: عفونت در نای و اطراف لوله تراکیوستومی خارج شدن تصادفی لوله تراکیوستومی (دکنولاسیون تصادفی) لوله های هوا ممکن است به دلایل مختلفی از جمله فشار لوله آسیب ببیند. اگر پرستار و یا مراقب بیمار از روش مراقبت از ناحیه تراکیوستومی آگاهی لازم را داشته باشد، معمولا می توان از بروز این عوارض جلوگیری یا سریعا با آنها مقابله کرد. عوارض ت خیری که ممکن است پس از حضور طولانی مدت لوله ایجاد شود، عبارتند از: نازک شدن (فرسایش) نای از ماساژ لوله بر روی آن (تراکیومالاسی) ایجاد اتصال کوچکی از نای (ماسوره) به مری (لوله بلع) که به آن فیستول نای مری گفته می شود. ایجاد برجستگی (بافت گرانولاسیون) که ممکن است نیاز به جراحی قبل از دکنولاسیون (برداشتن لوله تراشه) باشد. باریک شدن یا فرو ریختن راه هوایی بالای محل تراکیوستومی، احتمالا نیاز به یک روش جراحی اضافی برای ترمیم آن است. پس از برداشتن لوله تراکیوستومی، ممکن است دهانه به خودی خود بسته نشود. لوله هایی که به مدت هفته یا بیشتر در جای خود باقی مانده اند بیشتر در معرض خطر قرار دارند. تمیز نگه داشتن محل برش و مراقبت خوب از لوله تراکیوستومی و معاینه منظم مجاری تنفسی توسط متخصص گوش و حلق و بینی می تواند احتمال بروز عوارض را به حداقل برساند. گروه های خاصی، از جمله نوزادان، سیگاری ها و افراد مسن، بیشتر در معرض بروز عوارض ناشی از تراکیوستومی هستند. علاوه بر آن، خطرات مرتبط با تراکیوستومی در افراد با شرایط زیر بیشتر است: سیگاری ها دیابتی ها کودکان، به ویژه نوزادان سوء استفاده کنندگان از الکل بیماران مبتلا به نقص ایمنی افراد مبتلا به بیماری های مزمن یا عفونت های تنفسی افرادی که از استروییدها یا کورتیزون استفاده می کنند. به احتمال زیاد، پزشک معالج شما بعد از جراحی راهکارهایی را برای مراقبت در منزل ارایه می دهد. اما پیشنهادات کلی شامل موارد زیر است: برای تسکین درد در محل برش از کمپرس گرم استفاده کنید. در شش هفته پس از جراحی از فعالیت شدید خودداری کنید. خشک و تمیز نگه داشتن لوله مهم است. از تماس لوله با آب، ذرات غذا و مواد پودری خودداری شود. به دلیل اینکه نای در معرض هوای خشک قرار دارد، حدود یک ماه پس از جراحی به اتصال رطوبت ساز نیاز است. لوله های تراکیوستومی ممکن است دارای یک لوله داخلی (کانولای داخلی) باشد که هر زمان که با ترشحات مسدود شود، نیاز به تمیز کردن دارد. این می تواند از یک تا چند بار در روز متفاوت باشد. لذت بردن از کیفیت زندگی خوب با یک لوله دایمی تراکیوستومی امکان پذیر است، اما سازگاری آن می تواند مدتی طول بکشد. در شروع، بیشتر افراد در مکالمه، غذا خوردن، ورزش و تمیز نگه داشتن لوله تراشه و عاری از انسداد مشکل دارند. در صورت نیاز به تراکیوستومی، یک درمانگر آموزش دیده می تواند به شما مشاوره دهد. پیش آگهی و میزان موفقیا تراکیوستومی به موقتی یا دایمی بودن لوله تراکیوستومی بستگی دارد. اگر موقتی باشد، در صورت عدم نیاز به برش، ممکن است یک زخم کوچک وجود داشته باشد. اگر تراکیوستومی دایمی باشد، سوراخ باز خواهد ماند. با این حال، دهانه با گذشت زمان باریک می شود و ممکن است برای گسترش دهانه، جراحی دیگری لازم باشد. لوله خارجی لوله تراکیوستومی هر چند ماه یکبار باید عوض شود و در هر بار تغییر محل باید بررسی شود. ممکن است برای آموزش صدا به یک گفتار درمانگر ارجاع داده شوید. تراکیوستومی یک عمل جراحی است که شامل ایجاد بریدگی در نای (لوله تنفسی) و قرار دادن یک لوله در سوراخ است. تراکیوستومی بسته به دلیل استفاده از آن ممکن است موقتی یا دایمی باشد. گروه های خاصی، از جمله نوزادان، سیگاری ها و افراد مسن، بیشتر در معرض عوارض این روش هستند. به طور کلی، یک جراح انجام تراکیوستومی را در نظر نمی گیرد مگر اینکه گزینه دیگری وجود داشته باشد. در مورد تراکیوستومی اورژانسی، این روش می تواند باعث نجات جان بیمار شود. منابع: |
در برخی از بیماران مبتلا به این ویروس گزارش شده است. این در حالی است که تب علامت شایع بیماری ویروس کرونا است برخی از افراد مبتلا به این بیماری تب ندارند. ممکن است فردی علایم مختلفی داشته باشد یا اصلا علایمی را تجربه نکند طبق بررسی های صورت گرفته در آوریل سال ، حدود . درصد از افراد مبتلا به دچار تب شدند. این نشان می دهد که تعداد قابل توجهی از افراد مبتلا یان به این ویروس تب ندارند طبق مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری، علایم رایج شامل موارد زیر است سرفه سردرد گلو درد تنفس دشوار دردهای عضلانی از دست دادن طعم یا بو بینی آبریزش یا گرفتگی یا استفراغ هر فردی ممکن است به این بیماری مبتلا شود و علایم آن ممکن است خفیف، متوسط یا شدید باشد همچنین، می تواند به طور متفاوتی بر روی افراد ت ثیر بگذارد و در برخی از بیماران علایم کمتری مشاهده می شود همان مطالعه ای که تب را فقط در . از افراد مبتلا به علایم خفیف یا بدون علایم را تجربه می کنند هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید از طرق مختلف بر روی افراد ت ثیر می گذارد و علایم اولیه آن می تواند انواع مختلفی داشته باشد با این حال، در تحقیق از آگوست سال ، تیمی از دانشمندان این فرضیه را مطرح کردند که افراد به ترتیب زیر علایم را بروز می دهند تب اسهال درد عضلانی و سرفه خشک استفراغ، حالت تهوع، یا هر دو این نشان می دهد که در میان افرادی که تب دارند، ممکن است تب یکی از علایم اولیه باشد. با این حال، اثبات دقیق بودن این ترتیب از علایم نیاز به مطالعات بیشتری دارد بیماری است که از عفونت با ویروس نش ت می گیرد. طبق، علایم بیماری پس از ابتلا فرد به عفونت، ممکن است روز طول بکشد افرادی که علایم خفیفی دارند باید در خانه بمانند و در صورت امکان خود را از سایر اعضای خانواده جدا کنند. به این افراد توصیه می کند: از اتاق خواب یا حمام جداگانه استفاده کنند. از تماس با بستگان یا حیوانات خانگی اجتناب شود. از وسایل شخصی، مانند کارد و چنگال، لیوان، ملافه یا حوله جدا استفاده شود در صورت عدم امکان قرنطینه بیمار یا رعایت فاصله اجتماعی حتما از ماسک استفاده شود. هرکسی که علایم بیماری را تجربه می کند، باید برای مشاوره در مورد اینکه چه کاری بعد انجام دهد با پزشک تماس بگیرد. ذکر هرگونه سابقه ابتلا به بیماری زمینه ای مهم است، زیرا این موارد ممکن است احتمال شدیدتر شدن علایم را افزایش دهند بیشتر افرادی که به مبتلا می شوند علایم خفیفی دارند و بدون درمان بهتر می شوند. با این حال، اگر علایم شدید است یا به نظر می رسد به سرعت در حال بدتر شدن است، درخواست کمک فوری پزشکی کنید علایم هشدار دهنده بیماری کرونا، عبارتند از سردرگمی درد یا فشار قفسه سینه مشکل در بیدار شدن یا بیدار ماندن لب، انگشتان دست و پا یا پوست مایل به آبی دمای طبیعی بدن حدود درجه سانتیگراد است. افزایش دمای بدن بیش از این مقدار منجر به بروز تب می شود. ممکن است تصور کنید که هرچه تب شما بالاتر رود، حال شما بدتر خواهد شد، اما در حقیقت اینطور نیست شخصی می تواند تب . درجه سانتیگراد داشته و واقعا حالش ناخوشایند باشد، در حالی که فرد دیگری می تواند دمای درجه سانتیگراد داشته باشد و حتی بیمار به نظر نرسد به طور کلی، تب علامت یک بیماری است، نه خود بیماری در ابتدایی ترین اصطلاحات، تب پاسخ التهابی بدن به یک مهاجم خارجی مانند ویروس کرونا است برای کودکان زیر دو سال، تب همچنین می تواند منجر به ایجاد تشنج در بدن شود که می تواند والدین را بترساند پیش آگهی تب و مدت ماندگاری آن به علت اصلی بستگی دارد. اکثر موارد تب خفیف و کوتاه مدت هستند و بدون درمان برطرف می شوند. به عنوان مثال، تب همراه با سرماخوردگی معمولا فقط دو تا سه روز طول می کشد. اگر تب در اثر آنفلوانزا ایجاد شود، بیشتر علایم آنفلوانزا از جمله تب در طی یک هفته از بین می رود. بسته به علت ممکن است از آنتی بیوتیک ها یا داروهای مناسب دیگر استفاده شود. افراد مبتلا به عفونت های شدید یا بیمارانی که ضعیفی دارند مانند افراد مبتلا به سرطان، سالمندان، نوزادان تازه متولد شده، بیماران مبتلا به HIV / AIDS یا افرادی که دارای اختلالات خود ایمنی هستند) می تواند خطرناک باشد. طبق یک مقاله اخیر، در صورت بروز کرونا همراه با تب، تباولین علامتی است که تجربه می کنید. محققان از دانشگاه کالیفرنیای جنوبی دریافتند که با بررسی بیش از مورد، معمولا ابتدا با تب و به دنبال آن سرفه، حالت تهوع و یا استفراغ و سپس اسهال مبتلا می شوند در حالی که اگر فرد به آنفولانزا مبتلا باشد، احتمالا ابتدا سرفه و بعدا تب را تجربه می کند. یکی از جنبه های گیج کننده ویروس کرونا این است که چرا در برخی افراد منجر به بروز علایم شدیدتری می شود و برخی دیگر علایمی از بیماری را ندارند و حتی سالم به نظر می رسند. به نظر می رسد که شدت بیماری به اینترفرون ها مربوط می شود. تحقیقات جدید نشان می دهد که تا درصد از افرادی که به COVID - شدید مبتلا می شوند، پاسخ اینترفرون ناکافی دارند. در بعضی از افراد آنتی بادی های آنها به اشتباه به اینترفرون های خود بدن بیمار حمله کرده و آنها را خنثی می کنند. برخی دیگر جهش ژنتیکی دارند که از تولید کافی مقدار مشخصی اینترفرون در بدن آنها جلوگیری می کند. اینترفرون ها یکی از اجزای مهم سیستم ایمنی ذاتی بدن هستند. اینترفرون ها به چندین روش به محافظت از بدن کمک می کنند: آنها به سلول های مجاور علامت می دهند تا از خود در برابر حمله محافظت کنند. آنها به سلولهای آلوده علامت مرگ می دهند. پاسخ ناکافی و نادرست اینترفرون می تواند توضیح دهد که چرا برخی از افراد به ویژه برخی از جوانان بدون شرایط زمینه ای نسبت به دیگران علایم شدیدتری را تجربه می کنند. استنشاق کننده های اینترفرون برای کمک به جلوگیری از عفونت به کارگران بهداشتی در چین داده شد. اما درمان ها خطرات خاص خود را دارند و چالش های مربوط به دوز، زمان و نوع اینترفرون برای COVID - باید حل شود. دلیل مهم دیگر تفاوت در شدت بیماری COVID - نیز مربوط به سیستم ایمنی بدن است. فعالیت بیش از حد سیستم ایمنی بدن می تواند منجر به یک واکنش التهابی شدید و گسترده شود که به بافت های بدن آسیب می رساند. این اغلب به عنوان طوفان سیتوکین شناخته می شود. علایم رایج COVID - شامل تب، سرفه خشک، خستگی، از دست دادن اشتها، و بدن درد است. در بعضی از افراد، COVID - علایم شدیدتری مانند تب شدید، سرفه شدید و تنگی نفس رخ می دهد که اغلب نشان دهنده ذات الریه است. فرد ممکن است حدود یک هفته علایم خفیف داشته باشد، سپس به سرعت بدتر شود. اگر علایم شما در مدت زمان کوتاهی سریعا بدتر می شوند، به پزشک خود اطلاع دهید. همچنین اگر خود یا یکی از عزیزان مبتلا به COVID - هر یک از علایم اضطراری زیر را دارید، بلافاصله با پزشک تماس بگیرید. در حالی که تب معمولا با همراه است، بسیاری از افراد ممکن است به این بیماری مبتلا شده اما تب نداشته باشند شایان ذکر است که وقتی افراد علایم را تجربه می کنند، علایم آنها خفیف هستند. هر کسی با هر یک از این علایم باید اقداماتی را برای قرنطینه خود بردارد و برای مشاوره با پزشک تماس بگیرد در حالی که تب در حدود درصد بیماران وجود دارد، اما سالمندان معمولا تب کمتری دارند. منابع: |
بیماری هایی هستند که توسط عوامل بیماری زای بسیار کمی در هوا پخش می شوند. این عوامل می توانند باکتری، قارچ یا ویروس باشند، اما همه آنها از طریق تماس هوا منتقل می شوند. شما به سادگی ممکن است از طریق هوایی که با آن نفس می کشید به برخی از بیماری ها مبتلا شوید. به این موارد بیماری های منتقل شده از طریق هوا گفته می شود. بیماری منتقله از طریق هوا ممکن است هنگامی که افراد مبتلا به عفونت های خاص سرفه، عطسه یا صحبت می کنند و ترشحات بینی و گلو را به هوا می ریزند، منتشر شوند. بسیاری از بیماری های منتقله از هوا انسان را تحت ت ثیر قرار می دهد. این در حالی است که اقدامات ساده، مانند ماندن در خانه در هنگام بیماری، کاهش تماس با افراد بیمار و سایر روش می توانند از انتقال بیماری پیشگیری کنند. درک و آگاهی از بیماریهایی که از طریق هوا پخش می شوند و چگونگی پیشگیری و جلوگیری از آنها مهم است. چندین گزینه درمانی نیز وجود دارد که افراد باید در صورت ابتلا به بیماری منتقله از هوا آنها را بشناسن و رعایت کند. برخی از بیماری ها مانند سرماخوردگی از طریق هوا منتقل می شوند. بسیاری از بیماری های موجود در هوا بسیار شایع هستند و می توانند علایم خفیف یا شدیدی داشته باشند. راه های پیشگیری از ابتلا به بیماری های منتقله از هوا، تهویه مناسب برای بهینه سازی هوای داخل و خارج منزل است. روش های تهویه، مانند باز کردن پنجره یا استفاده از فن، به تبادل هوای کثیف کمک می کنند. درمان بیماری های منتقله هوا شامل استراحت و مایعات است. بیماری های منتقله از هوا معمولا با عطسه و سرفه منتشر می شود و کنترل بیماری ها را دشوار می کند. در بیشتر موارد، هنگامی که فردی در هوای آلوده نفس بکشد، یک بیماری ممکن است شیوع پیدا کند. همچنین فرد بیماری را از طریق نفس خود بخصوص با عطسه و سرفه و از طریق بلغم منتشر می کند. روند انتشار این نوع بیماری ها، کنترل آنها را دشوارتر می کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بسیاری از بیماری های منتقل شده در هوا علایمی شبیه یا آنفلوانزا را بروز می دهند. برخی از این علایم، عبارتند از لرزیدن سرفه کردن عطسه کردن درد عضله و بدن بدن درد یا سردرد آبریزش یا گرفتگی بینی برخی از افراد با این علایم تب کم یا کندی را نیز تجربه می کنند. ذراتی که باعث بیماری های منتقله در هوا می شوند، به قدری کوچک هستند که می توانند به هوا بچسبند. آنها تا زمان ساکن شدن به ذرات گرد و غبار، قطرات رطوبت یا نفس آویزان می شوند. آنها همچنین در اثر تماس با مایعات بدن، مانند مخاط یا بلغم می توانند منجر به بیماری شوند. هنگامی که عوامل بیماری زا در داخل بدن قرار بگیرند، تکثیر می یابند. شایع ترین بیماری های منتقله از هوا، عبارتند از سرماخوردگی معمولا توسط ویروس راینو ایجاد می شود. این ویروس غدد زیر گوش را تحت ت ثیر قرار داده و باعث تورم و در برخی موارد کاهش شنوایی می شود. برای پیشگیری از بیماری مهم تلقی می شود. این بیماری در اثر تماس با شخصی که ویروس سرخک دارد یا استنشاق ذرات عطسه یا سرفه وی ایجاد می شود. همانند، واکسیناسیون برای پیشگیری از شیوع این بیماری ضروری است. این یک بیماری مسری و باکتریایی است که باعث تورم مجاری تنفسی می شود. سرفه های ناشی از این وضعیت مداوم هستند و به طور کلی با آنتی بیوتیک زود درمان می شود. این ویروس باعث آبله مرغان می شود و به راحتی در بین کودکان خردسال انتشار می یابد. بثورات به طور معمول در بدن منتشر شده و از لکه های قرمز کوچکی شروع شده و به تاول های خارش دار تبدیل و به مرور زمان پوسته پوسته می شوند. آبله مرغان قبل از بروز بثورات حدود ساعت پخش می شود. این ویروس معمولا از طریق هوا یا با لمس بثورات منتشر می شود. بیماری هایی که به ندرت ممکن است از طریق هوا منتقل شوند، عبارتند از این یک بیماری باکتریایی است که در صورت استنشاق اسپورهای سیاه زخم در بدن، بدن را آلوده می کند. باعث حالت تهوع و علایم شبیه به آنفولانزا می شود. تشخیص سیاه زخم دشوار است زیرا علایم آن شبیه بیماری های دیگری مانند آنفولانزا است. سیاه زخم با آنتی بیوتیک درمان می شود تا جلوی بدتر شدن آن را بگیرد. یک بیماری نادر باکتریایی است که به سیستم تنفسی آسیب می رساند و به قلب، کلیه ها و اعصاب حمله می کند. نادر بودن آن ممکن است به دلیل در دسترس بودن واکسیناسیون آن باشد. دیفتری با آنتی بیوتیک قابل درمان است. غشای اطراف مغز و نخاع را متورم می کند. مننژیت یک عفونت باکتریایی یا ویروسی است، اما همچنین به دلیل آسیب یا عفونت قارچی ایجاد می شود. علایم رایج آن شامل سردرد مداوم، تب و بثورات پوستی است. مدت زمان و دوره بیماری ناشی منتقله از هوا ممکن است از چند روز تا هفته متفاوت باشد، اما معمولا به راحتی می توان با آنها مقابله کرد. در اکثر موارد بیماری های منتقل شده در هوا به راحتی قابل درمان هستند. اما پیشگیری از آنها کامل دشوار است، اما روشهایی وجود دارد که با رعایت آنها می توانید خطر در معرض قرار گرفتن با عوامل بیماری زا را کاهش دهید. برخی ازاین راهکار ها، عبارتند از: شستن منظم دست و رعایت سایر نکات بهداشتی خوب می تواند در پیشگیری از شیوع بیماری های منتقله در هوا موثر باشد. بررسی ها نشان می دهد که رعایت نکات بهداشتی تا حد زیادی می تواند خطر انتقال بیماری های موجود در هوا را کاهش دهد. استفاده از ماسک در محیط های شلوغ و پرجمعیت و پوشاندن دهان و بینی هنگام عطسه و سرفه با آرنج یا دستمال، از عادات خوبی است که برای پیشگیری از ابتلا به این بیماری ها توصیه می شود. شستشوی منظم دست همچنین می تواند به کاهش انتشار مایعات بدن که ممکن است حاوی میکروب های بیماری زا باشند کمک کند. آژانس حفاظت از محیط زیست ایالات متحده افزایش تهویه را برای کمک به تبادل هوا بین داخل و خارج ساختمان توصیه می کند. عوامل بیماری زا، آلاینده ها و رطوبت در یک منطقه بدون تهویه، می توانند در سطوح کثیف جمع شوند. تمیز کردن هوا با فیلتر راه حل دیگری از حفظ ناحیه تا حد امکان از آلاینده ها و عوامل بیماری زا است. چند روش اساسی فیلتر کردن شامل فیلترهای مکانیکی هوا، تصفیه، فیلترهای و ژنراتورهای یونی است. بهتر است که افراد به محض مشاهده علایم این بیماری ها برای جلوگیری از هرگونه عارضه و شروع درمان با پزشک مشورت کنند. علایم سرماخوردگی قابل درمان است، اما این بیماری بدون درمان از بین می رود. در مورد آبله مرغان، سیستم ایمنی بدن به تنهایی با ویروس مقابله می کند. برای بیشتر بیماری های منتقله از هوا، شما به استراحت و مصرف مایعات زیادی احتیاج خواهید داشت. سایر گزینه های درمانی برای این نوع بیماری ها به خود بیماری بستگی دارد. برخی از بیماری های منتقله از طریق هوا، مانند، هیچ درمان هدفمندی ندارند. با این حال، داروها و سایر مراقبت های حمایتی می توانند به تسکین علایم کمک کنند. برخی مانند آنفولانزا با داروهای ضد ویروسی قابل درمان هستند. درمان نوزادان مبتلا به سیاه سرفه می تواند شامل آنتی بیوتیک باشد و اغلب به بستری شدن در بیمارستان نیاز دارند. بیماری های منتقل شده در هوا در سراسر جهان رخ می دهند و تقریبا همه را درگیر می کند. آنها به راحتی در محله های شلوغ مانند مدارس و خانه های سالمندان انتشار می یابند. شیوع گسترده در شرایط شلوغ و در مکان هایی که سیستم بهداشت و بهداشت ضعیف است، رخ می دهد. در کشورهایی که واکسن ها به طور گسترده در دسترس و مقرون به صرفه هستند میزان بروز آن کمتر است. بیشتر بیماری های منتقل شده در هوا طی چند هفته روند خود را طی می کنند. برخی دیگر مانند سرفه سیاه می توانند ماه ها دوام بیاورند. اگر سیستم ایمنی ضعیف مبتلا یا به مراقبت های پزشکی خوبی دسترسی نداشته باشید، احتمال بروز عوارض جانبی و مدت زمان بهبودی آن بیشتر خواهد بو. در بعضی موارد، بیماری های منتقله از هوا می توانند کشنده باشند. در حالی که بیماری های منتقله از هوا شایع است، عوارض جدی ناشی از این بیماری ها به ندرت رخ می دهد و واکسیناسیون های طبیعی خطر را بطور قابل توجهی کاهش می دهند. واکسن ها می توانند احتمال ابتلا به برخی بیماری های منتقله از هوا را کاهش دهند. واکسن ها همچنین خطر سایر افراد جامعه را کاهش می دهند. بیماری های منتقله از طریق هوا که واکسن دارند شامل موارد زیر است: دیفتری ابله مرغان واکسن MMR معمولا با واکسن اوریون و سرخچه ترکیب می شود و به عنوان واکسن MMR شناخته می شود. واکسن هر ساله به روز می شود و شامل سویه هایی است که به احتمال زیاد در فصل آینده منتشر می شوند. در کشورهای در حال توسعه، اقدامات ایمن سازی گسترده به کاهش میزان انتقال برخی از این بیماری های منتقل شده در هوا کمک می کند. منابع: |
یک داروی تجویزی است که به صورت قرص و محلول خوراکی، قطره چشمی و همچنین به شکل داخل وریدی ( IV ) وجود دارد که فقط توسط پزشک تجویز می شود. قرص خوراکی لووفلوکساسین فقط به عنوان یک داروی عمومی در دسترس است. داروهای ژنریک معمولا قیمت کمتری نسبت به داروهای با نام تجاری دارند. لووفلوکساسین به دسته ای از داروها به نام آنتی بیوتیک های فلوروکینولون تعلق دارد. این ها گروهی از داروها هستند که به روشی مشابه عمل می کنند و اغلب برای درمان شرایط مشابه استفاده می شوند. لووفلوکساسین با از بین بردن باکتری هایی که باعث عفونت می شوند عمل می کند. شما باید از این دارو فقط برای درمان عفونت های باکتریایی استفاده کنید. قرص خوراکی لووفلوکساسین می تواند باعث ایجاد احساس و سبکی سر شود. در هنگام مصرف این دارو نباید رانندگی کنید، از ماشین آلات استفاده کنید، یا کارهای دیگری که نیاز به هوشیاری یا هماهنگی دارند انجام دهید تا زمانی که متوجه شوید که چگونه ت ثیر می گذارد. قرص خوراکی لووفلوکساسین برای درمان عفونت های باکتریایی در بزرگسالان استفاده می شود. این عفونت ها عبارتند از: پنومونی عفونت سینوس سیاه زخم استنشاقی عفونت های پوستی عفونت مزمن پروستات پیلونفریت ( بدتر شدن برونشیت مزمن عفونت های دستگاه ادراری لووفلوکساسین می تواند به عنوان بخشی از درمان ترکیبی استفاده شود. این بدان معناست که شاید لازم باشد آن را با سایر داروها مصرف کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید لووفلوکساسین می تواند عوارض جانبی خفیف یا جدی ایجاد کند. لیست زیر حاوی برخی از عوارض جانبی کلیدی است که احتمال دارد در حین مصرف لووفلوکساسین رخ دهد. این لیست شامل همه عوارض جانبی احتمالی نمی شود. برای اطلاعات بیشتر در مورد عوارض جانبی احتمالی لووفلوکساسین، یا نکاتی در مورد نحوه مقابله با یک عارضه جانبی نگران کننده، با پزشک یا خود مشورت کنید. برخی از شایع ترین عوارض جانبی لووفلوکساسین عبارتند از: اسهال یبوست سردرد سرگیجه حالت تهوع بی خوابی (مشکل خواب) این اثرات ممکن است در عرض چند روز یا چند هفته از بین بروند. اگر شدیدتر هستند یا از بین نمی روند، با پزشک یا داروساز خود صحبت کنید. در صورتی که عوارض جانبی جدی داشتید فورا با پزشک خود تماس بگیرید. اگر علایم خطرناک و جدی است یا فکر می کنید در حال اورژانس پزشکی هستید با خدمات درمانی تماس بگیرید. عوارض جانبی جدی و علایم آنها می تواند شامل موارد زیر باشد: واکنش آلرژیک. علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: کهیر غش کردن گرفتگی گلو بثورات پوستی ضربان قلب سریع مشکل در تنفس یا بلع التهاب لب، زبان، صورت اثرات سیستم اعصاب مرکزی. علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: تشنج گیجی اضطراب افسردگی سبکی سر بی قراری کابوس ها مشکل خواب افکار یا اعمال خودکشی پارانویا (احساس مشکوک بودن) احساس اضطراب یا عصبی بودن لرزش (حرکات ریتمیک غیرقابل کنترل در یک قسمت از بدن) (شنیدن صداها، دیدن اشیاء یا حس کردن چیزهایی که وجود ندارند) آسیب تاندون، از جمله (التهاب تاندون) و پارگی تاندون. علایم می تواند در مفاصلی مانند زانو یا آرنج رخ دهد و شامل موارد زیر است: درد کاهش توانایی حرکت نوروپاتی محیطی (آسیب عصبی در دست ها، پاها، بازوها) علایم معمولا در دست ها و پاها رخ می دهد و می تواند شامل موارد زیر باشد: درد ضعف بی حسی آسیب کبدی که احتمال دارد کشنده باشد. علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: تب خارش ضعف خستگی استفراغ حالت تهوع درد در شکم ادرار تیره رنگ از دست دادن اشتها زرد شدن پوست و سفیدی چشم اسهال شدید ناشی از. علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: تب گرفتگی معده مدفوع آبکی و خونی مشکلات ریتم قلب، مانند طولانی شدن فاصله QT . علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: ریتم نامنظم قلب از دست دادن هوشیاری افزایش حساسیت به خورشید. علایم می تواند شامل آفتاب سوختگی پوست باشد. لووفلوکساسین می تواند با سایر داروها تداخل داشته باشد. قرص خوراکی لووفلوکساسین احتمال دارد با چندین داروی دیگر تداخل داشته باشد. فعل و انفعالات مختلف می تواند اثرات متفاوتی ایجاد کند. به عنوان مثال، برخی از آنها ممکن است با عملکرد یک دارو تداخل داشته، در حالی که برخی دیگر می توانند باعث افزایش عوارض جانبی شوند. در زیر فهرستی از داروهایی که می‌توانند با لووفلوکساسین تداخل داشته باشند آورده شده است. این فهرست شامل تمام داروهایی که احتمال دارد با لووفلوکساسین تداخل داشته باشند، نیست. قبل از مصرف لووفلوکساسین، حتما پزشک و داروساز خود را در مورد تمام داروهای تجویزی، بدون نسخه و سایر داروهایی که مصرف می کنید مطلع کنید. همچنین در مورد ویتامین ها، گیاهان و مکمل هایی که استفاده می کنید به آنها بگویید. به اشتراک گذاری این اطلاعات می تواند کمک کند تا از احتمالی پیشگیری کنید. مصرف لووفلوکساسین با برخی داروها خطر عوارض جانبی آن ها را افزایش می دهد. نمونه هایی از این داروها عبارتند از: انسولین و برخی داروهای خوراکی دیابت مانند ناتگلینید، پیوگلیتازون، رپاگلینید و روزیگلیتازون. ممکن است کاهش یا افزایش قابل توجهی در سطح قند خون داشته باشید. هنگام مصرف همزمان این داروها شاید لازم باشد سطح قند خون خود را به دقت کنترل کنید. وارفارین، احتمال دارد خونریزی افزایش یابد. در صورت مصرف همزمان این داروها، پزشک شما را از نزدیک تحت نظر خواهد گرفت. داروهای ضد التهابی غیر استروییدی ( NSAIDs ) داروهایی مانند و ناپروکسن احتمال دارد خطر تحریک سیستم عصبی مرکزی و تشنج را افزایش دهند. اگر سابقه تشنج را قبل از شروع مصرف لووفلوکساسین دارید، به پزشک خود اطلاع دهید. تیوفیلین احتمال دارد علایمی مانند تشنج، فشار خون پایین و ضربان قلب نامنظم به دلیل افزایش سطح تیوفیلین در خون داشته باشید. در صورت مصرف همزمان این داروها، پزشک شما را از نزدیک تحت نظر خواهد گرفت. هنگامی که این داروها با لووفلوکساسین استفاده می شوند، می توانند اثربخشی لووفلوکساسین را کاهش دهند. این بدان معناست که برای درمان بیماری به خوبی کار نخواهد کرد. نمونه هایی از این داروها عبارتند از: سوکرالفات، دیدانوزین، مولتی ویتامین ها، آنتی اسیدها یا سایر داروها و مکمل های حاوی منیزیم، آلومینیوم، آهن یا روی ممکن است سطح لووفلوکساسین را کاهش داده و از عملکرد صحیح آن پیشگیری کنند. لووفلوکساسین را دو ساعت قبل یا بعد از مصرف این داروها یا مکمل ها مصرف کنید. اگر مشکلات کلیوی دارید، پزشک دوز و تعداد دفعات مصرف این دارو را تنظیم می کند. دوز مصرفی بر اساس میزان آسیب کلیه خواهد بود. این دارو دارای هشدارهای جعبه ای است. هشدار جعبه ای جدی ترین هشدار سازمان غذا و دارو ( FDA ) است. به پزشکان و بیماران در مورد اثرات دارویی که می تواند خطرناک باشد هشدار می دهد. هشدار پارگی یا التهاب تاندون این دارو با افزایش خطر پارگی تاندون و تاندونیت (التهاب تاندون‌ها) مرتبط است و می تواند در هر سنی رخ دهد. اگر بالای سال سن دارید یا داروهای کورتونی مصرف می کنید، پیوند کلیه، قلب یا ریه داشته اید، این خطربیشتر است. نوروپاتی محیطی (آسیب عصبی) این دارو ممکن است باعث نوروپاتی محیطی و آسیب به اعصاب بازوها، دستها، پاها شده که منجر به تغییر در حس می‌شود. این آسیب احتمال دارد دایمی باشد. در صورت مشاهده علایم نوروپاتی محیطی، مصرف این دارو را قطع کنید و فورا با پزشک خود تماس بگیرید. علایم شامل درد، سوزش، گزگز، بی حسی و ضعف است. اثرات سیستم عصبی مرکزی این دارو خطر عوارض سیستم عصبی مرکزی ( CNS ) را افزایش می دهد. اینها می تواند شامل تشنج، روان پریشی و افزایش فشار داخل سر، لرزش، بی قراری، اضطراب، گیجی، هذیان و توهم باشد. علاوه بر این، می تواند باعث پارانویا، افسردگی، کابوس و مشکلات خواب شود. اگر در معرض افزایش خطر تشنج هستید، حتما به پزشک خود اطلاع دهید. هشدار بدتر شدن میاستنی گراویس. در صورت ابتلا به میاستنی گراویس، این دارو می تواند ضعف عضلانی را بدتر کند. اگر سابقه این بیماری را دارید، نباید این دارو را مصرف کنید. استفاده محدود این دارو می تواند عوارض جانبی جدی ایجاد کند. در نتیجه، تنها در صورت عدم وجود گزینه های درمانی دیگر، باید از آن برای درمان برخی شرایط استفاده شود. این شرایط عبارتند از عفونت بدون عارضه دستگاه ادراری، تشدید باکتریایی حاد برونشیت مزمن و سینوزیت حاد باکتریایی. این دارو احتمال دارد باعث آسیب کبدی شود. اگر علایمی از مشکلات کبدی دارید فورا با پزشک خود تماس بگیرید. علایم می تواند شامل تهوع یا استفراغ، درد معده، تب، ضعف و درد یا حساسیت به لمس، خارش، خستگی غیرعادی، از دست دادن اشتها، حرکات روده با رنگ روشن، ادرار تیره رنگ و زرد شدن پوست یا سفیدی چشم باشند. اگر ضربان قلب تند یا نامنظم دارید یا دچار ضعف شدید فورا به پزشک خود اطلاع دهید. این دارو ممکن است باعث یک مشکل قلبی نادر به نام شود. این وضعیت جدی می تواند باعث ضربان غیر طبیعی قلب شود. اگر سالخورده هستید، سابقه خانوادگی طولانی شدن QT یا هیپوکالمی (پتاسیم خون پایین) دارید و از داروهای خاصی برای کنترل ریتم قلب خود استفاده می کنید، احتمال دارد خطر بیشتر باشد. این دارو می تواند باعث افکار یا رفتارهای خودکشی شود. در حالی که سابقه افسردگی داشته باشید، خطر بیشتر است. اگر در حین مصرف این دارو فکر آسیب رساندن به خود دارید، فورا با پزشک خود تماس بگیرید. این دارو می تواند باعث آنوریسم و برش آیورت از جمله پارگی یا ترکیدن آیورت شده که منجر به خونریزی شدید و مرگ می شود. صدمات احتمال دارد چندین هفته پس از مصرف این دارو رخ دهد و اگر سن بالاتر باشد، خطر بیشتر است. اگر سابقه آنوریسم آیورت دارید با پزشک خود مشورت کنید. اگر درد ناگهانی در معده، قفسه سینه یا کمر داشتید که شدید است و از بین نمی رود، فورا با خدمات درمانی تماس بگیرید یا به نزدیکترین اورژانس بروید. این دارو احتمال دارد باعث اسهال مرتبط با کلستریدیوم دیفیسیل ( CDAD ) شود. CDAD ممکن است در طی یا چند ماه پس از مصرف آنتی بیوتیک ها ایجاد شود. اگر درد معده، گرفتگی عضلات یا مدفوع بسیار شل، آبکی یا خونی دارید، فورا با پزشک خود تماس بگیرید. لووفلوکساسین می تواند واکنش آلرژیک شدید، حتی پس از یک بار مصرف، ایجاد کند. علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: کهیر غش کردن گرفتگی گلو بثورات پوستی ضربان قلب سریع مشکل در تنفس یا بلع التهاب لب، زبان، صورت اگر واکنش آلرژیک دارید، فورا با پزشک یا مرکز کنترل مسمومیت محلی تماس بگیرید و در صورتی که علایم شدید است به نزدیکترین اورژانس بروید. اگر تا به حال به آن واکنش آلرژیک داشته اید، دیگر این دارو را مصرف نکنید. مصرف مجدد آن می تواند کشنده باشد (باعث مرگ شود) افرادی که لووفلوکساسین را همراه با داروهای دیابت یا انسولین مصرف می کنند، احتمال دارد دچار قند خون پایین (هیپوگلیسمی) یا قند خون بالا (هیپرگلیسمی) شوند. مشکلات شدیدی مانند کما و مرگ در نتیجه هیپوگلیسمی گزارش شده است. قند خون خود را هر چند وقت یکبار که پزشک توصیه کرده است آزمایش کنید. اگر در حین مصرف این دارو سطح قند خونتان پایین است، مصرف آن را قطع کرده و بلافاصله با پزشک خود تماس بگیرید. شاید پزشک نیاز به تغییر آنتی بیوتیک داشته باشد. پزشک دوز و تعداد دفعات مصرف لووفلوکساسین را بر اساس میزان آسیب کلیه‌ها تنظیم میکند. این دارو احتمال دارد ضعف عضلانی را بدتر کند. اگر سابقه این بیماری را دارید نباید از این دارو استفاده کنید. لووفلوکساسین یک داروی حاملگی دسته C است. یعنی دو چیز: بررسی ها روی حیوانات نشان داده که وقتی مادر دارو را مصرف می کند، اثرات نامطلوبی برای جنین دارد. مطالعات کافی بر روی انسان انجام نشده تا مشخص شود این دارو چگونه می تواند بر جنین ت ثیر بگذارد. اگر باردار هستید یا قصد بارداری دارید با پزشک خود صحبت کنید. این دارو فقط در صورتی باید استفاده شود که منافع بالقوه خطر احتمالی را توجیه کند. اگر عفونت در عرض یک هفته پس از اتمام این دارو بهبود نیافت، با پزشک خود تماس بگیرید. لووفلوکساسین وارد شیر مادر شده و احتمال دارد در کودکی که با شیر مادر تغذیه می شود عوارض جانبی ایجاد کند. اگر به کودک خود شیر می دهید با پزشک خود مشورت کنید. شما باید تصمیم بگیرید که شیردهی یا مصرف این دارو را متوقف کنید. کلیه افراد مسن ممکن است مانند گذشته فعالیت نداشته باشند. این می تواند باعث شود بدن داروها را کندتر پردازش کند. در نتیجه مقدار بیشتری از دارو برای مدت طولانی تری در بدن باقی می ماند. این خطر عوارض جانبی را افزایش می دهد. این دارو در کودکان کمتر از ماه برای شرایط خاص مورد مطالعه قرار نگرفته است. این دارو می تواند در کودکان مشکلاتی مانند درد مفاصل، آرتریت و آسیب تاندون ایجاد کند. قرص خوراکی لووفلوکساسین برای درمان کوتاه مدت استفاده می شود. اگر آن را طبق دستور مصرف نکنید با خطراتی همراه است. عفونت بهتر نمی شود و احتمال دارد بدتر شود. حتی اگر احساس بهتری دارید، مصرف دارو را قطع نکنید. ممکن است دارو به خوبی اثر نکند یا به طور کامل از کار بیفتد. برای اینکه این دارو خوب عمل کند، باید مقدار معینی همیشه در بدن باشد. احتمال دارد سطوح خطرناکی از دارو در بدن خود داشته باشید. علایم مصرف بیش از حد می تواند شامل موارد زیر باشد: استفراغ سرگردانی لکنت زبان حالت تهوع خواب آلودگی اگر فکر می کنید بیش از حد این دارو مصرف کرده اید، با پزشک خود تماس بگیرید یا فورا به نزدیکترین اورژانس بروید. اگر یک نوبت را فراموش کردید به محض یادآوری دوز خود را مصرف کنید. اما اگر فقط چند ساعت قبل از نوبت بعدی برنامه ریزی شده خود را به خاطر می آورید، فقط یک دوز مصرف کنید. هرگز سعی نکنید با مصرف دو دوز در یک نوبت به نتیجه برسیم. این می تواند منجر به عوارض جانبی خطرناک شود. می توانید این دارو را همراه با غذا یا بدون غذا مصرف کنید. مصرف آن با غذا می تواند به کاهش ناراحتی معده کمک کند. این دارو می تواند پوست را نسبت به نور آفتاب حساس تر کند. این خطر آفتاب سوختگی را افزایش می دهد. از نور خورشید دوری کنید. اگر مجبور به قرار گرفتن در معرض نور خورشید هستید، لباس محافظ و ضد آفتاب بپوشید. |
یک داروی ضد صرع ( AED ) است که برای پیشگیری از تشنج و میگرن و درمان دوره های شیدایی و و بزرگسالان استفاده می شود. Depakote که به صورت خوراکی مصرف می شود، به عنوان یک قرص استاندارد، با رهش طولانی و یا تاخیری رهش و کپسول اسپری عرضه می شود. دپاکوت با افزایش مقدار گاما آمینوبوتیریک اسید ( GABA ) در مغز عمل می کند. گابا یک آمینو اسید و انتقال دهنده عصبی است که فعالیت در مغز را مهار می کند. انتقال دهنده عصبی یک ماده شیمیایی که مسیول انتقال اطلاعات از یک سلول به سلول دیگر است. سازمان غذا و دارو ( FDA ) دپاکوت را برای چندین کاربرد تایید کرده، این یکی از داروهای AED است که برای کودکان مبتلا به تجویز می شود. دپاکوت به عنوان تک درمانی (تنها AED ) و یا درمان کمکی (با یک یا چند AED دیگر) استفاده می شود. FDA دپاکوت را برای موارد زیر تایید کرده است: پیشگیری از میگرن دوره های شیدایی اختلال دوقطبی درمان دیگری برای درمان اختلالات تشنج که شامل است. به تنهایی یا همراه با سایر AED ها برای پیشگیری از تشنج های غایب ساده و پیچیده (تشنج هایی که کل مغز را تحت تاثیر قرار می دهند) فرمول اسپرینکل فقط برای نشانه های تشنج تایید شده، نه برای پیشگیری از میگرن یا شیدایی. ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی دپاکوت را برای یک یا دو بار در روز تجویز می کنند. قرص دپاکوت را به طور کامل مصرف کنید. آنها را نجوید یا له نکنید. کپسول اسپرینکل دپاکوت را می توان به طور کامل یا باز قورت داد. اگر کپسول را باز کردید، محتویات آن را روی غذای نرم بپاشید و مصرف کنید. این دارو باید در ظرف اصلی خود و دور از دسترس کودکان و حیوانات خانگی نگهداری شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید گاهی اوقات دپاکوت برای استفاده های خارج از برچسب تجویز می شود. در این موارد، اگر پزشک صلاح بداند، احتمال دارد دپاکوت را برای شرایطی که در برچسب مشخص نشده، تجویز کند. دپاکوت معمولا خارج از برچسب برای موارد زیر تجویز می شود: اختلال اسکیزوافکتیو پیشگیری از علایم درد نوروپاتی محیطی دستورالعمل ها و دوز دپاکوت در مواردی که برای استفاده های خارج از برچسب تجویز می شود، می تواند متفاوت باشد. بسته به فرمولاسیون، دوز و سایر داروهایی که مصرف می کنید، دپاکوت ظرف یک ساعت شروع به کار می کند. این لیست کاملی از عوارض جانبی نیست و احتمال دارد موارد دیگری نیز رخ دهد. یک می تواند شما را در مورد عوارض جانبی راهنمایی کند. اگر عوارض دیگری را تجربه کردید، با داروساز یا متخصص پزشکی خود تماس بگیرید. دپاکوت اغلب به خوبی تحمل می شود. با این حال، می تواند عوارض جانبی مختلفی ایجاد کند که از خفیف تا شدید متغیر است. دپاکوت همچنین می تواند عوارضی برای سلامتی ایجاد کند که برای بدن مضر است. شایع ترین عوارض جانبی دپاکوت، عبارتند از: تب راش گیجی کبودی سردرد درد شکم کمر درد تنگی نفس سوء هاضمه یبوست، اسهال جراحت تصادفی آلوپسی (ریزش مو) عصبی بودن، لرزش بی خوابی (مشکل خواب) ادم محیطی (ورم اندام ها) افزایش وزن، افزایش اشتها افسردگی، بی ثباتی عاطفی وزوز گوش (زنگ در گوش) ، دوبینی، نیستاگموس فراموشی (از دست دادن حافظه) سرگیجه، کاهش تعادل و هماهنگی احتقان، گلودرد، برونشیت، آنفولانزا، عفونت ضعف، کمبود انرژی، خواب آلودگی بیش از حد بی اشتهایی (از دست دادن اشتها) ، حالت تهوع، استفراغ، کاهش وزن عوارض جانبی رایج معمولا خفیف و قابل تحمل هستند، اما در برخی افراد می توانند شدید و ناراحت کننده باشند. با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی در مورد عوارض جانبی خود مشورت کنید. آنها احتمال دارد بتوانند به شما در مدیریت برخی از عوارض جانبی کمک کنند. دپاکوت می تواند عوارض جانبی جدی و گاهی کشنده ایجاد کند. مهم است که از این عوارض آگاه باشید و اگر شروع به تجربه هر یک از آنها کردید با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود صحبت کنید. عوارض جانبی جدی Depakote عبارتند از: التهاب لوزالمعده می تواند خطرناک و جدی باشد. آسیب به کبد می تواند خطرناک باشد، به ویژه در طول شش ماه اول درمان یا برای کودکان زیر سال. هنگامی که در دوران بارداری مصرف شود، نوزاد احتمال دارد دچار آسیب مغز، ستون فقرات یا سایر ناهنجاری های قابل توجه شود. عوارض جانبی دپاکوت می تواند پیامدهای طولانی مدت داشته باشد: و پانکراتیت ناشی از دپاکوت می تواند باعث آسیب ماندگاری اعضای بدن شود. خطرات جنینی احتمال دارد باعث بیماری های مادام العمر برای کودک شود. دپاکوت در دوران بارداری و فقط در صورت لزوم با احتیاط فراوان مصرف می شود. دپاکوت احتمال دارد عوارض جانبی دیگری ایجاد کند. در صورت بروز هرگونه مشکل غیرعادی در حین مصرف این دارو با پزشک خود تماس بگیرید. دوز این دارو برای بیماران مختلف متفاوت خواهد بود. دستورات پزشک یا دستورالعمل های روی برچسب را دنبال کنید. اطلاعات زیر فقط شامل دوزهای متوسط این دارو است. اگر دوز شما متفاوت است، آن را تغییر ندهید، مگر اینکه پزشک اجازه دهد. مقدار دارویی که مصرف می کنید به قدرت دارو بستگی دارد. همچنین، تعداد دوزها، زمان مجاز بین آنها، و مدت زمانی که دارو مصرف می‌کنید به بیماری که دارو را برای آن استفاده می‌کنید بستگی دارد. افراد مسن باید با دوز کم، با افزایش آهسته تر دوز و نظارت بر مصرف مایعات و تغذیه شروع کنند. علاوه بر این، اگر ناراحتی معده را تجربه می کنید، شاید از افزایش آهسته دوز اولیه خود و یا مصرف دپاکوت با غذا سود ببرید. اگر یک دوز را فراموش کردید، نوبت بعدی را در اسرع وقت مصرف کنید. اگر به دوز برنامه ریزی شده بعدی خیلی نزدیک است، دوز فراموش شده را نادیده بگیرید و آنها را دو برابر نکنید. اگر به طور تصادفی یا عمدی مقادیر بالایی از دپاکوت را مصرف کنید، می توانید عوارض شدید و خطرناک را تجربه کنید. اثرات مصرف بیش از حد دپاکوت عبارتند از: بلوک قلبی کمای عمیق کاهش هوشیاری هیپرناترمی (سطوح سدیم خون بالا) علایم مصرف بیش از حد، مانند هایپرناترمی و بلوک قلبی را می توان از نظر پزشکی مدیریت کرد. نالوکسان احتمال دارد برخی از اثرات را معکوس کند، اما می تواند تشنج ایجاد کند، بنابراین در صرع با احتیاط بسیار استفاده می شود. علاوه بر این، همودیالیز ممکن است به حذف دارو از بدن کمک کند. اگر فکر می‌کنید که شما یا شخص دیگری دپاکوت را بیش از حد مصرف کرده، با یک ارایه‌دهنده مراقبتهای بهداشتی یا مرکز کنترل سموم تماس بگیرید. بسیار مهم است که پزشک در حین استفاده از این دارو، پیشرفت آن را از نزدیک بررسی کند تا ببیند آیا این دارو به درستی کار می کند یا خیر و اجازه تغییر دوز را بدهد. ممکن است برای بررسی هر گونه عوارض ناخواسته به و ادرار نیاز باشد. مصرف در بارداری استفاده از این دارو در دوران بارداری (به ویژه در ماه اول بارداری) می تواند به جنین آسیب برساند و عوارض ناخواسته جدی ایجاد کند (مثلا مشکلات مغزی یا صورت، مشکلات قلب یا عروق خونی، مشکلات بازو یا پا، یا هوش یا ذهنی) چالش ها و مسایل) برای جلوگیری از باردار شدن از یک روش موثر پیشگیری از بارداری استفاده کنید. اگر فکر می کنید در حین استفاده از دارو باردار شده اید، فورا به پزشک خود اطلاع دهید. مصرف اسید فولیک قبل از باردار شدن و در اوایل بارداری برای کاهش احتمال عوارض جانبی مضر در جنین بسیار مهم است. اگر مطمین نیستید که چگونه یک محصول را انتخاب کنید، از پزشک یا خود کمک بخواهید. مصرف در بیماران کبدی در حین استفاده از این دارو ممکن است مشکلات کبدی رخ دهد. اگر بیش از یکی از علایم زیر را داشتید، فورا با پزشک خود مشورت کنید: درد یا حساسیت به لمس شکم یا معده، مدفوع خاک رس، ادرار تیره، کاهش اشتها، تب، سردرد، خارش، از دست دادن اشتها، تهوع و استفراغ، بثورات پوستی، التهاب پاها، خستگی یا ضعف غیرمعمول، زردی چشم یا پوست. پانکراتیت احتمال دارد در حین استفاده از این دارو رخ دهد. اگر دچار درد ناگهانی و شدید معده، لرز، یبوست، حالت تهوع، استفراغ، تب یا سبکی سر شدید، فورا به پزشک خود اطلاع دهید. اگرحالت خواب‌آلود، کسلی، خستگی، ضعف یا احساس سستی، تغییر در وضعیت ذهنی، دمای پایین بدن یا استفراغ دارید، فورا با پزشک خود مشورت کنید. اینها احتمال دارد علایم یک بیماری جدی به نام آنسفالوپاتی هیپرآمونمیک باشد. دیوالپروکس سدیم احتمال دارد باعث، سبکی سر، خواب آلودگی یا هوشیاری کمتر از حد معمول در برخی افراد شود. تا زمانی که متوجه نشدید این دارو بر شما ت ثیر می گذارد، رانندگی نکنید یا کار دیگری که می تواند خطرناک باشد انجام ندهید. بدون مشورت با پزشک خود، مصرف این دارو را قطع نکنید. ممکن است پزشک بخواهد که قبل از قطع کامل مصرف، به تدریج مقدارآن را کاهش دهید. این می تواند به پیشگیری از بدتر شدن تشنج و کاهش احتمال علایم ترک کمک کند. قبل از انجام هر گونه آزمایش پزشکی، به پزشک مسیول اطلاع دهید که از این دارو استفاده می کنید. نتایج برخی از آزمایشات می تواند تحت ت ثیر این دارو باشد. دیوالپروکس سدیم ممکن است باعث واکنش های آلرژیک جدی شود که بر اندام های مختلف بدن (مانند کبد یا کلیه) ت ثیر می گذارد. خطر افزایش تحریک پذیری دیوالپروکس سدیم احتمال دارد باعث تحریک پذیری یا سایر رفتارهای غیرعادی در برخی افراد شود. همچنین ممکن است باعث شود برخی افراد افکار و تمایلات خودکشی داشته باشند یا بیشتر افسرده شوند. اگر متوجه هر یک از این عوارض شدید، فورا به پزشک خود اطلاع دهید. این دارو به اثرات داروهای مضعف CNS (داروهایی که باعث خواب آلودگی می شوند) می افزاید. برخی از نمونه‌های داروهای مضعف CNS عبارتند از: آنتی هیستامین‌ها یا دارو برای تب یونجه، سایر آلرژی‌ها، یا سرماخوردگی، آرام‌بخش‌ها، یا داروهای خواب‌آور، داروهای مسکن یا مخدرهای تجویزی، (مانند باربیتورات‌ها) ، شل‌کننده‌های عضلانی یا بی‌حس کننده‌ها، از جمله برخی داروهای بی حسی دندان در حین استفاده از این دارو، قبل از مصرف هر یک از موارد فوق با پزشک خود مشورت کنید. اگر قصد بچه دار شدن دارید، قبل از استفاده از این دارو با پزشک خود صحبت کنید. برخی از مردان دریافت کننده این دارو نابارور شده اند (نمی توانند بچه دار شوند) در صورت داشتن موارد زیر نباید دپاکوت را مصرف کنید: آلرژی شناخته شده به دارو بیماری یا اختلال در عملکرد کبد یک اختلال میتوکندریایی مرتبط با POLG اختلالات چرخه اوره (اختلالات ژنتیکی که می تواند علایم عصبی جدی ایجاد کند. همچنین اگر باردار هستید یا قصد بارداری دارید، نباید دپاکوت را مصرف کنید. بسیاری از داروها با دپاکوت تداخل دارند. با این حال، برای هیچ داروی منع مصرف مطلقی وجود ندارد که نتوان با دپاکوت مصرف کرد. در صورت نیاز، پزشک دوز مصرفی را تنظیم می کند. تعاملات عبارتند از: می تواند سطح دپاکوت را افزایش دهد. استفاده با هم می تواند باعث افزایش سطح آمونیاک و انسفالوپاتی شود. می توانند سطوح دپاکوت را کاهش دهند. برخی از داروهای دیگر که می توانند با دپاکوت تداخل داشته باشند عبارتند از: دیازپام آسپرین روفینامید پروپوفول وارفارین زیدوودین لاموتریژین اتوسوکسیماید آنتی بیوتیک های کارباپنم آمی تریپتیلین یا نورتریپتیلین داروهای ضد بارداری هورمونی حاوی استروژن دپاکوت یکی از AED های همه کاره تر است زیرا می توان آن را برای انواع مختلفی از تشنج تجویز کرد. سایر داروهایی که برای درمان تشنج مشابه دپاکوت استفاده می شوند عبارتند از: تگرتول (کاربامازپین) لامیکتال (لاموتریژین) دپاکون (والپروات سدیم) دپاکوت برای درمان تشنج های جزیی پیچیده استفاده می شود. این دارو در فرمولاسیون داخل وریدی ( IV ) برای بیمارانی که قادر به مدیریت داروهای خوراکی نیستند در دسترس است. Lamictal برای درمان صرع در کودکان سال و بالاتر، درمان صرع در افراد سال و بالاتر و درمان اختلال دوقطبی در بزرگسالان نشان داده شده است. تگرتول همچنین برای چندین نوع تشنج، به ویژه تشنج های کانونی (پارشیال) و تونیک - کلونیک ژنرالیزه استفاده می شود. سخن آخر دپاکوت می تواند وضعیت پزشکی را کنترل و کیفیت زندگی را به میزان قابل توجهی بهبود بخشد. با این حال، شاید عوارض جانبی ایجاد کند و غیرقابل تحمل باشد و یا آسیب جدی به سلامت وارد کند. اگر از دپاکوت استفاده می کنید، باید مراقب شرایطی باشید که تحت درمان هستید و سعی کنید از مشکلات ناشی از مصرف دپاکوت پیشگیری کنید. هنگام مصرف دپاکوت سالم می مانید اگر: دپاکوت را طبق دستورمصرف کنید. در صورت امکان از استرس اجتناب کنید. در صورت ابتلا به اختلال دوقطبی، روان درمانی را ادامه دهید. از محرک‌های تشنج، مانند کم‌خوابی، مواد مخدر و چراغ‌های چشمک زن اجتناب کنید. |
( Medrol ) یا Methylprednisolone یک داروی تجویزی است که برای درمان التهابات موجود در بدن، که می توانند مربوط به چندین بیماری پزشکی مانند بیماری های روماتیسمی، اختلالات خونریزی، آلرژی های شدید و باشند، استفاده می شود. Medrol متعلق به دسته ای از داروها به نام گلوکوکورتیکوییدها است. گلوکوکورتیکوییدها با تغییر پاسخ ایمنی بدن و کاهش التهاب، بر بدن افراد تاثیر می گذارند. Medrol به شکل قرص و فقط با نسخه پزشک، در دسترس است. همچنین، متیل پردنیزولون با نام های تجاری Depo - Medrol و Solu - Medrol نیز برای تزریق در دسترس است. نام ژنریک این دارو، متیل پردنیزولون و نام تجاری آن، Medrol ، Medrol Dosepak ، Methylpred - DP است. شکل تجویز این دارو، اکثرا خوراکی است. این دارو، فقط با نسخه پزشک در دسترس است. این دارو، موثر بر غدد درون ریز بوده و عملکردی متابولیک دارد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: Medrol برای چه مواردی استفاده می شود؟ Medrol به کنترل التهاب و درمان موارد زیر، کمک می کند: آلرژی شدید مشکلات چشمی سندرم استیونز - جانسون عود مولتیپل اسکلروزیس بیماری های کلاژن مانند لوپوس مشکلات تنفسی مانند سندرم لوفلر سرطان خون یا سرطان سیستم لنفاوی یا آرتریت پسوریاتیک اختلالات خونی مانند پایین بودن سطح پلاکت مشکلات معده مانند بیماری کرون یا کولیت اولسراتیو اختلالات غدد درون ریز مانند نارسایی اولیه قشر آدرنال Medrol به سرعت شروع به کار می کند. حدود دو ساعت پس از مصرف دوز خوراکی، مقدار این دارو به حداکثر اثر خود می رسد. عوارض جانبی Medrol چیست؟ مانند بسیاری از داروها، Medrol می تواند عوارض جانبی خفیف یا شدیدی را ایجاد کند. در مورد هر گونه عوارض جانبی که تجربه می کنید، با پزشک خود صحبت کنید، به خصوص اگر عوارض ایجاد شده، ادامه پیدا کردند و یا شدید تر شدند. شایع ترین عوارض جانبی متیل پردنیزولون، عبارت اند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید آکنه عفونت سردرد افسردگی بی قراری افزایش وزن افزایش تشنگی تهوع و استفراغ ضعف عضلانی افزایش فشار خون تورم دندان ها، مچ پا یا دست ها اگر هر یک از این عوارض جانبی از بین نرفتند یا شدیدتر شدند، با پزشک خود صحبت کنید. عوارض جانبی شدید داروی متیل پردنیزولون در صورت بروز عوارض جانبی جدی، فورا با پزشک خود تماس بگیرید. اگر علایم شما جدی، خطرناک و کشنده است یا اگر فکر می کنید در حالت اورژانسی قرار دارید، سریعا با اورژانس تماس بگیرید. عوارض جانبی جدی و علایم آن ها، می تواند شامل موارد زیر باشد: دیابت مشکل در ادرار کردن ایجاد زخم هایی که بهبود نمی یابند. درد در لگن، پشت، شانه ها، بازوها یا پاها تغییر در بینایی، برآمدگی چشم، یا بروز درد در چشم تغییرات خلق و خو با علایمی مانند افسردگی، اضطراب یا روان پریشی کاهش سطح پتاسیم که می تواند باعث ضعف یا نامنظم شدن ریتم قلب شود. واکنش های آلرژیک با علایمی مانند کهیر، تنگی نفس، بثورات پوستی، تب، و تورم لب ها، دهان یا زبان تغییرات هورمونی با علایمی مانند کمبود انرژی، کاهش اشتها، حالت تهوع یا استفراغ، درد مفاصل یا عضلانی، سردرد، کاهش فشار خون، کاهش وزن و تحریک پوست مصرف بیش از حد متیل پردنیزولون اگر متیل پردنیزولون را بیش از حد مصرف کنید، ممکن است علایم زیر را در خود مشاهده کنید: افزایش فشار خون احتباس نمک، که باعث بروز تورم در بازوها یا پاها می شود. کاهش سطح پتاسیم بدن، که باعث ضعف، گرفتگی عضلات یا خستگی می شود. هشدارهای مصرف داروی متیل پردنیزولون استفاده از این دارو در دوران بارداری می تواند به جنین شما آسیب برساند. برای پیشگیری از باردار شدن، می توانید از یک روش موثر پیشگیری از بارداری استفاده کنید. اگر فکر می کنید در حین استفاده از این دارو باردار شده اید، فورا به پزشک خود اطلاع دهید. خطر بروز عفونت این دارو ممکن است شما را در معرض خطر ابتلا به عفونت قرار دهد. بنابراین، از افرادی که بیمار هستند یا به عفونت مبتلا هستند، دوری کنید و دست های خود را مرتب بشویید. اگر در معرض یا سرخک هستید، فورا به پزشک خود اطلاع دهید. اگر شروع به مشاهده علایمی مانند تب، لرز، گلودرد یا هر نشانه دیگری از عفونت کردید، فورا با پزشک خود تماس بگیرید. در شرایطی که تاری دید، مشکل در خواندن، درد چشم یا هر تغییر دیگری در بینایی در طول درمان یا پس از آن، رخ داد، فورا با پزشک خود مشورت کنید. ممکن است پزشک از شما بخواهد که برای بررسی وضعیت سلامتی چشم های تان، به یک چشم پزشک مراجعه کنید. در حالی که تحت درمان با متیل پردنیزولون هستید، بدون تایید پزشک خود هیچ گونه تزریق واکسنی نداشته باشید. متیل پردنیزولون ممکن است مقاومت بدن شما را کاهش دهد و در این شرایط، واکسن ممکن است به خوبی موثر نباشد یا ممکن است به عفونتی مبتلا شوید که واکسن برای پیشگیری از آن تزریق می شود. علاوه بر این، نباید در اطراف افراد دیگری که در یک خانه و با شما زندگی می‌کنند و واکسن‌های حاکی ویروس زنده دریافت می‌کنند، باشید، زیرا این احتمال وجود دارد که آن ها ویروس را به شما منتقل کنند. برخی از نمونه‌های واکسن‌های حاوی ویروس زنده، شامل سرخک، آنفولانزا، ویروس فلج اطفال (شکل خوراکی) ، روتاویروس و سرخجه. به آنها نزدیک نشوید و برای مدت طولانی با آن ها در یک اتاق نمانید. اگر در این مورد سوالی دارید، با پزشک خود صحبت کنید. این دارو ممکن است در برخی از بیماران، تغییراتی در خلق و خو یا رفتار ایجاد کند. اگر در حین مصرف این دارو دچار افسردگی، نوسانات خلقی، احساس خوب کاذب یا عجیب و غریب، مشکل در خواب یا تغییرات شخصیتی شدید، فورا به پزشک خود اطلاع دهید. خطر بروز عوارض مصرف طولانی مدت اگر برای مدت طولانی از این دارو استفاده می کنید، در مورد وجود هر گونه یا اضطراب اضافی در زندگی خود، از جمله سایر نگرانی های سلامتی و استرس عاطفی، به پزشک خود اطلاع دهید. دوز این دارو ممکن است نیاز به تغییر برای مدت کوتاهی داشته باشد تا وضعیت روانی شما به حالت عادی باز گردد. استفاده بیش از حد از این دارو یا استفاده طولانی مدت از آن ممکن است خطر ابتلا به مشکلات غده فوق کلیوی را افزایش دهد. اگر در حین مصرف این دارو بیش از یکی از علایم زیر را تجربه کردید، فورا با پزشک خود صحبت کنید: تاری دید سرگیجه یا غش افزایش تشنگی یا ادرار ضربان قلب سریع، نامنظم یا تند تحریک پذیری، یا خستگی و ضعف غیرعادی این دارو در صورت مصرف طولانی مدت ممکن است باعث ضعیف شدن استخوان ها ( یا کندی رشد در کودکان شود. در صورت مشاهده هر گونه درد استخوانی یا افزایش خطر ابتلا به پوکی استخوان، به پزشک خود اطلاع دهید. اگر کودک شما از این دارو استفاده می کند، اگر فکر می کنید کودک شما به درستی رشد نمی کند، به پزشک اطلاع دهید. مطمین شوید که هر پزشک یا که شما را معالجه می کند، می داند که شما از این دارو استفاده می کنید. مصرف این دارو ممکن است بر نتایج برخی از آزمایشات پوستی ت ثیر بگذارد. از مصرف همزمان این دارو با داروهای دیگر خودداری کنید، مگر اینکه با پزشکتان مشورت کرده باشید. این داروها، شامل داروهای تجویزی یا بدون نسخه ( OTC ) و مکمل های گیاهی یا ویتامینی است. موارد منع مصرف‌متیل پردنیزولون علل زیادی می توانند باعث ایجاد شرایط منع مصرف متیل پردنیزولون در شما شوند. از جمله این علل، عبارت اند از: آلرژی اگر فردی به مواد تشکیل دهنده این دارو حساسیت دارد، نباید آن را مصرف کند. واکنش های آلرژیک ممکن است شامل علایمی مانند موارد زیر باشند: مشکل در تنفس تورم در لب ها، زبان، گلو یا صورت ضعف سیستم ایمنی این دارو می تواند سیستم ایمنی بدن شما را تضعیف کند. ضعف سیستم ایمنی، مبارزه با عفونت ها را برای بدن شما، دشوارتر می کند. اگر اخیرا دچار یک عفونت شده اید یا در نزدیکی افراد مبتلا به عفونت بوده اید، به پزشک خود اطلاع دهید. علایم عفونت ممکن است شامل موارد زیر باشد: تب لرز بدن درد هشدار تزریق واکسن افرادی که این دارو را همزمان با دریافت واکسن آبله مصرف می کنند، در معرض خطر افزایش بروز عوارض جانبی جدی هستند. بین آخرین دوز مصرفی Medrol و دریافت واکسن آبله باید سه ماه فاصله وجود داشته باشد. بارداری و داروی متیل پردنیزولون مطالعات کافی برای اطمینان از ت ثیر این دارو بر بارداری انجام نشده است. Medrol فقط در صورتی باید در دوران بارداری استفاده شود که فواید آن بیشتر از خطرات آن باشد. اگر باردار هستید یا قصد بارداری دارید، بهتر است با پزشک خود صحبت کنید تا بتوانید با راهنمایی های او، بهترین گزینه را انتخاب کنید. شیر دهی و مصرف متیل پردنیزولون Medrol ممکن است به شیر انسان منتقل شود. در صورت شیردهی، با پزشک خود صحبت کنید. زیرا ممکن است لازم باشد تصمیم بگیرید که آیا باید از مصرف Medrol خودداری کنید یا شیردهی را متوقف کنید. تداخلات دارویی متیل پردنیزولون Medrol می تواند با چندین نوع دارو یا غذا تداخل داشته باشد. بهتر است قبل از شروع مصرف هر گونه داروی جدید، با پزشک خود صحبت کنید. علاوه بر این، هنگام مصرف Medrol نباید هیچ واکسن حاوی میکروارگانیسم های زنده را دریافت کنید. در این صورت، واکسن به طور کامل موثر نخواهد بود. به طور کلی، باید پیش از مصرف متیل پردنیزولون، با یک پزشک یا درباره عوارض جانبی و تداخلات این دارو، مشورت کنید. با دانستن لیست تداخلات دارویی، می توانید از بروز مشکلات بعدی، پیشگیری کنید. داروهای زیر، در صورت مصرف همزمان با Medrol ، می توانند خطر بروز عوارض جانبی را به علت افزایش غلظت متیل پردنیزولون در بدن، افزایش دهند: Neoral Gengraf آب گریپ فروت Nizoral (کتوکونازول) Sandimmune ( Medrol همچنین می تواند باعث افزایش خطر بروز عوارض جانبی سایر داروها، مانند موارد زیر، شود: هپارین آسپرین وارفارین ریفادین دیلانتین سولفوتون سدیم لومینال تدرال (فنوباربیتال) ریماکتان (ریفامپین) فنی تک (فنی تویین) هیچ وقت به طور خودسرانه، شروع به مصرف داروهای مختلف، نکنید. قبل از شروع مصرف یک‌داروی خاص، باید با یک پزشک مشورت کنید. در صورتی که مصرف داروی مورد نظر، از نظر پزشک بلا مانع بود، می توانید طبق دستور پزشک، داروی مورد نظرتان را مصرف کنید. در صورتی که سوالات بیشتری درباره موارد مصرف، عوارض جانبی، تداخلات و سایر اطلاعات مربوط به داروی متیل پردنیزولون دارید، می توانید با تماس گرفته و پاسخ سوالات خود را از او دریافت کنید. |
، به عنوان یک‌داروی ضد اضطراب شناخته شده است. اثرات این دارو بر بدن، باعث بروز خواص ضد اضطرابی می شود. سازمان غذا و داروی آمریکا، مصرف داروی بوسپیرون را برای درمان اختلال اضطراب فراگیر ( GAD ) در سال تایید کرد. اگر یک فرد در یک دوره حداقل روزه در اکثر روزها اضطراب و نگرانی بیش از حد را تجربه کرده باشد، پزشک می تواند ابتلا او به بیماری GAD را تشخیص دهد. مصرف بوسپیرون، ممکن است به افراد مبتلا به اضطراب کمک کند تا احساس آرامش بیشتری داشته باشند، واضح تر بیندیشند و کمتر احساس نگرانی کنند. این دارو همچنین ممکن است به کاهش احساس تحریک پذیری و تسکین سایر علایم مرتبط با، مانند افزایش ضربان قلب، تعریق و مشکل در خواب، کمک کند. بوسپیرون متعلق به دسته ای از داروها، که به نام ضد اضطراب یا شناخته می شوند، است. پزشکان این دارو را برای درمان یا خود اختلالات، در کوتاه مدت، تجویز می کنند. بوسپیرون با تغییر مقدار برخی از مواد طبیعی در مغز، عمل می کند. بوسپیرون، یک داروی ضد افسردگی نیست، اما تحقیقات قدیمی تر، نشان می دهند که بوسپیرون، ممکن است عملکرد داروهای ضد افسردگی را افزایش دهد. به طور کلی، این دارو ارتباطی با سایر داروهای ضد اضطراب مانند باربیتورات ها یا بنزودیازپین ها ندارد. این که مصرف کدام دارو برای درمان شما مفید است، توسط پزشک متخصص تعیین خواهد شد. بنابراین، از شروع خودسرانه مصرف داروهای ضد اضطراب، پرهیز کنید. این کار می تواند باعث بروز عوارض جدی و خطرناک در شما شود. آنچه در این مقاله خواهید خواند: نحوه مصرف داروی بوسپیرون هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید افراد می توانند بوسپیرون را به صورت خوراکی، معمولا به شکل قرص، مصرف کنند. بیماران، معمولا باید این دارو را دو بار در روز مصرف کنند. اگرچه فرد می‌تواند این دارو را با یا بدون غذا مصرف کند، اما باید در دوزهای مصرفی ثابت، آن را استفاده کرده و هر بار آن را به همان روش مصرف کند. میزان مصرفی این دارو، توسط پزشک متخصص، تعیین خواهد شد. مهم است که بوسپیرون را طبق دستورالعمل روی برچسب و طبق دستور پزشک مصرف کنید. فرد نباید بوسپیرون را بیشتر یا کمتر از نسخه های تجویز شده توسط پزشک مصرف کند. پزشک ممکن است درمان فرد را با دوز کم بوسپیرون شروع کند و به تدریج آن را افزایش دهد. ممکن است چندین هفته طول بکشد تا موثرترین دوز برای یک فرد تعیین شود. ممکن است تا هفته طول بکشد تا فرد شروع به احساس اثر گذاری بوسپیرون کند. بنابراین نباید بدون مشورت با پزشک خود، مصرف دارو را قطع کند. اگر فردی مصرف یک نوبت از این دارو را فراموش کرد، باید به محض یادآوری آن را مصرف کند. با این حال، اگر تقریبا زمان مصرف نوبت بعدی فرا رسیده باشد، باید نوبت فراموش شده را رها کرده و به برنامه منظم خود ادامه دهند. برای جبران قرص فراموش شده، فرد نباید دوز مصرفی را دو برابر کند. علاوه براین، به هیچ عنوان نباید به صورت خودسرانه، در میزان دوز مصرفی دارو، تغییر ایجاد کنید. هرگونه تغییر در دوز و زمان مصرف این دارو، باید توسط یک پزشک انجام شود. اگر درباره دوز مصرفی داروی بوسپیرون، سوالی دارید، با یک پزشک تماس بگیرید و با او مشورت کنید. عوارض جانبی شایع داروی بوسپیرون مانند سایر داروها، مصرف بوسپیرون ممکن است عوارض جانبی متعددی ایجاد کند. اگر علایم ایجاد شده، از بین نرفت یا شدید بود، فرد باید با پزشک خود صحبت کند. همچنین، در صورت بروز علایم جدی و خطرناک، به دنبال کمک های فوری پزشکی باشید. عوارض جانبی مصرف بوسپیرون، می تواند شامل موارد زیر باشد: ضعف اسهال گیجی سردرد خستگی بی حسی سبکی سر حالت تهوع احساس خشم احساس هیجان افزایش تعریق مشکل در به خواب رفتن یا ماندن در حالت خواب برخی از عوارض جانبی ناشی از مصرف این دارو، می توانند جدی باشند و گاهی اوقات ممکن است باعث ایجاد نگرانی شوند. اگر فردی علایم زیر را تجربه کرد، باید با خود مشورت کند: تب توهم راش خارش استفراغ تحریک تاری دید لرزش غیر قابل کنترل از دست دادن هماهنگی سفتی یا انقباض شدید عضلات افزایش یا بی نظمی ضربان قلب تورم دهان، گلو، لب ها، زبان یا چشم ها در صورت مشاهده هر یک‌از این علایم، فورا با پزشک خود تماس بگیرید. در صورتی که احساس می کند این علایم جدی و خطرناک هستند، به دنبال کمک های فوری پزشکی باشید. آیا مصرف بوسپیرون می تواند اضطراب را شدید تر کند؟ بیمار باید چندین هفته، به طور مداوم، داروی بوسپیرون را مصرف کند تا کاملا اثرات آن ایجاد شود. اگر فردی بدون مشورت با پزشک، دوز مصرفی را تغییر بدهد یا به طور ناگهانی مصرف دارو را قطع کند، ممکن است احساس اضطراب بیشتری در او ایجاد شود. هیچ مشکل شناخته شده ای در ارتباط با استفاده طولانی مدت بوسپیرون وجود ندارد و پزشکان، تا زمانی که فرد طبق نسخه خود از بوسپیرون استفاده می کند، این محصول را دارویی ایمن و موثر می دانند. اگر شخصی بوسپیرون را بیش از حد مصرف کرده باشد، باید فورا به دنبال مراقبت های پزشکی باشد. در صورت بروز علایم زیر، باید با اورژانس تماس بگیرید: تشنج مشکل در تنفس اگر فردی داشته باشد، فشار خون او تغییر کند، یا غش یا گرفتگی عضلات رو به رو شده باشد، باید در اسرع وقت به پزشک مراجعه کند. همچنین در صورت مشاهده هر گونه عوارض جانبی جدی یا مزمن یا مشاهده علایم یک واکنش آلرژیک، فرد باید با پزشک خود تماس بگیرد. این علایم ممکن است شامل تورم در صورت یا گلو باشند. توصیه می‌شود که افراد در مورد سایر داروهایی که مصرف می‌کنند، با پزشک خود صحبت کنند، زیرا برخی داروها، مانند مهار کننده‌های مونوآمین اکسیداز، ممکن است با بوسپیرون تداخل داشته باشند. افراد همچنین باید قبل از مصرف بوسپیرون در دوران بارداری یا شیردهی به دنبال مشاوره پزشکی باشند، زیرا این دارو ممکن است خطرات بالقوه ای برای آنها یا جنین شان داشته باشد. قطع مصرف دارو فرد ممکن است نیاز به مصرف بوسپیرون به مدت تا هفته داشته باشد تا اینکه بتواند فواید آن را احساس کند. آنها نباید بدون مشورت با پزشک متخصص، مصرف این دارو را قطع کنند. عوارض جانبی شایع این دارو شامل سردرد، خستگی، سرگیجه و حالت تهوع است. عوارض جانبی جدی ممکن است شامل بثورات پوستی، لرزش غیرقابل کنترل و تورم در اطراف دهان، گلو یا چشم باشد. در صورت مصرف بیش از حد بوسپیرون یا تجربه عوارض جانبی جدی یا مزمن یا واکنش آلرژیک، باید با پزشک تماس بگیرید. بوسپیرون به طور کلی اضطراب را شدید تر نمی کند، اما عدم مصرف دوز مناسب یا قطع ناگهانی دارو ممکن است عوارض جانبی به همراه داشته باشد. بدون مشورت با یک پزشک، نباید دوز مصرفی این دارو را تغییر دهید. علاوه براین، شروع و یا قطع مصرف این دارو نیز نباید به صورت خودسرانه انجام شود. این دارو، باید توسط یک پزشک متخصص تجویز شود. علاوه براین، بیمار مصرف کننده این‌دارو، باید تحت نظر یک‌پزشک متخصص باشد. در هنگام مصرف بوسپیرون چه اقدامات احتیاطی خاصی را باید رعایت کنم؟ قبل از مصرف بوسپیرون، اگر به بوسپیرون، هر داروی دیگر یا هر یک از ترکیبات موجود در قرص بوسپیرون حساسیت دارید، به پزشک و داروساز خود اطلاع دهید. از داروساز خود لیستی از مواد تشکیل دهنده بوسپیرون را بخواهید. اگر از یک داروی مهارکننده مونوآمین اکسیداز ( MAO ) مانند ایزوکاربوکسازید (مارپلان) ، لینزولید (زیووکس) ، متیلن بلو، فنلزین (ناردیل) ، سلژیلین (الدپریل، امسام، زلاپار) و ترانیل سیپرومین (پارنات) استفاده می‌کنید، به پزشک خود اطلاع دهید. شما باید از بروز هر گونه ممکن، پیشگیری کنید. به همین علت، در صورتی که از داروهای موجود در این لیست، استفاده می کنید، باید به پزشک خود اطلاع دهید. همچنین، باید به این نکته توجه داشته باشید که باید مصرف تمام محصولات گیاهی را نیز به پزشک معالج خود اطلاع دهید. اگر در روز گذشته مصرف یک داروی مهارکننده MAO را متوقف کرده اید. احتمالا پزشک به شما خواهد گفت که بوسپیرون را مصرف نکنید. اگر مصرف بوسپیرون را متوقف کردید، باید حداقل روز قبل از شروع مصرف یک مهارکننده MAO صبر کنید. به پزشک و داروساز خود بگویید که چه دارو های تجویزی و بدون نسخه، ویتامین ها، مکمل های غذایی و محصولات گیاهی را مصرف می کنید یا قصد دارید که مصرف کنید. به عنوان مثال، مصرف هر یک از دارو های زیر را حتما به پزشک معالج خود، اطلاع دهید: دگزامتازون، دیازپام (والیوم) ، دیلتیازم ( Cardizem ، Dilacor ، Tiazac ) اریترومایسین ( EES ، E - Mycin ، Erythrocin ، و غیره) ، هالوپریدول ( Haldol ) مانند کاربامازپین (تگرتول) ، فنوباربیتال و فنی تویین (دیلانتین، فنی تک) قرص های خواب آور آرام بخش ها ترازودون ( Desyrel ) و وراپامیل ( Calan ، Covera ، Verelan ) شل کننده های عضلانی نفازودون (سرزون) داروهای ضد درد یا مخدر ریفامپین (ریفادین، ریماکتان) ریتونویر ( Norvir ) مهار کننده‌های بازجذب سروتونین - نوراپی نفرین ( SNRI ) مانند دسوونلافاکسین (خدزلا، پریستیک) ، دولوکستین (سیمبالتا) ، لوومیلناسیپران (فتزیما) ، میلناسیپران ( Savella ) و ونلافاکسین ( Effexor ) کتوکونازول ایتراکونازول ( Onmel ، Sporanox ) ، داروهای سردرد میگرنی مانند آلموتریپتان ( Axert ) ، التریپتان ( Relpax ) ، فرواتریپتان ( Frova ) ، ناراتریپتان ( Amerge ) ، ریزاتریپتان ( Maxalt ) ، سوماتریپتان ( Imitrex ) و زولمیتریپتان ( Zomig ) آرام بخش ها، مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین مانند سیتالوپرام ( Celexa ) ، اسیتالوپرام ( Lexapro ) ، فلوکستین ( Prozac ، Sarafem ، Selfemra ) ، فلووکسامین ( Luvox ) ، پاروکستین ( Brisdelle ، Paxil ، Pexeva ) و سرترالین ( Zoloft ) در صورتی که هر کدام از این داروها را مصرف می کنید، به پزشک خود اطلاع دهید. به این علت باید پزشک معالج تان را در جریان داروهای مصرفی تان قرار دهید که از بروز تداخلات و اثرات نامطلوب ناشی از مصرف بوسپیرون و این داروها، پیشگیری کنید. علاوه براین، پس از بررسی شرایط شما، پزشک ممکن است نیاز به تغییر دوز داروهای مصرفی شما داشته باشد یا شما را به دقت از نظر عوارض جانبی بروز یافته، تحت نظر داشته باشد. بسیاری از داروهای دیگر نیز ممکن است با بوسپیرون تداخل داشته باشند، حتما در مورد تمام داروهایی که مصرف می کنید، حتی داروهایی که در این لیست وجود ندارند، به پزشک خود اطلاع دهید. مصرف برای افراد با شرایط خاص اگر بیماری کلیوی یا کبدی یا سابقه مصرف الکل یا مواد مخدر داشته دارید، به پزشک خود اطلاع دهید. در شرایطی که باردار هستید، قصد بارداری دارید یا در دوران شیردهی هستید، به پزشک خود اطلاع دهید. اگر در حین مصرف بوسپیرون باردار شدید، با پزشک خود تماس بگیرید. اگر نیاز به جراحی دارید، از جمله جراحی دندان، به پزشک یا خود بگویید که بوسپیرون مصرف می کنید. باید بدانید که این دارو ممکن است باعث خواب آلودگی شما شود. تا زمانی که متوجه نشدید این دارو بر شما ت ثیر گذاشته است یا خیر، رانندگی نکنید یا با ماشین آلات کار نکنید. به یاد داشته باشید که الکل می تواند به شدت خواب آلودگی ناشی از مصرف این دارو بیافزاید. هنگام مصرف بوسپیرون الکل ننوشید. اگر‌سوالات بیشتری درباره بوسپیرون دارید، با یک پزشک تماس گرفته و با او مشورت کنید. |
می تواند شامل بثورات دردناک باشند. اما به طور کلی، ( UC ) یک ( IBD ) است که روده بزرگ را تحت ت ثیر قرار می دهد، اما همچنین می تواند باعث مشکلات پوستی شود. مشکلات پوستی حدود درصد از همه افراد با انواع مختلف التهابی مزمن روده را تحت تاثیر قرار می دهد. برخی از بثورات پوستی ممکن است در نتیجه التهاب در بدن ایجاد شود. سایر مشکلات پوستی مرتبط با کولیت اولسراتیو ممکن است ناشی از داروهایی باشد که برای درمان کولیت اولسراتیو مصرف می شود. کولیت اولسراتیو یک بیماری التهابی روده ( IBD ) است که باعث ایجاد التهاب طولانی مدت و زخم در دستگاه گوارش می شود. کولیت اولسراتیو روی بافت داخلی روده بزرگ و راست روده ت ثیر می گذارد. علایم این بیماری معمولا به مرور زمان و نه به طور ناگهانی بروز می کنند. کولیت اولسراتیو می تواند جدی باشد و بعضی اوقات می تواند منجر به عوارض خطرناک شود. در حالی که هیچ درمانی شناخته شده ای برای این بیماری وجود ندارد، اما درمان می تواند علایم و نشانه های بیماری را تا حد زیادی کاهش دهد و حتی باعث بهبودی طولانی مدت شود. بعضی از افراد دوره های بهبودی را تجربه می کنند که علایم کاملا از بین می روند. این می تواند روزها، هفته ها، ماه ها یا سالها ادامه داشته باشد. با این حال، بهبودی همیشه دایمی نیست. در بسیاری از افراد گاه به گاه شعله ور می شوند، این بدان معناست که علایم کولیت اولسراتیو آنها برمی گردد. طول شعله ور شدن متفاوت است. شدت شعله ور شدن نیز در افراد مختلف متفاوت است. اگرچه علایم می توانند در هر زمان فعال شوند، اما می توان مدت زمان بین شعله ور شدن آنها را طولانی کرد. علایم کولیت اولسراتیو بسته به شدت التهاب و مکانی که در آن وجود دارد می تواند متفاوت باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علایم ممکن است شامل موارد زیر باشد: تب درد رکتال کاهش وزن فوریت برای دفع عدم رشد در کودکان درد و گرفتگی شکم، اغلب با خون یا چرک خونریزی رکتال و عبور مقدار کمی خون با مدفوع مشکل پوستی مرتبط با کولیت اولسراتیو، عبارتند از: اریتم ندوزوم شایعترین مسیله پوستی در افراد مبتلا به التهابی مزمن روده ( IBD ) است. اریتم ندوزوم گره های قرمز حساس است که معمولا روی پوست پاها یا بازوها ظاهر می شود. گره ها همچنین ممکن است مانند کبودی روی پوست به نظر برسند. اریتم ندوزوم در هرجای دیگر تا درصد افراد مبتلا به کولیت اولسراتیو ( UC ) ت ثیر می گذارد. این در زنان بیشتر از مردان دیده می شود. به محض کنترل مجدد کولیت اولسراتیو، اریتم ندوزوم احتمالا از بین می رود. پودرما گانگرنوزوم، دومین مشکل پوستی رایج در مبتلایان به التهابی مزمن روده است. در بررسی وسیعی از بزرگسال مبتلا به التهابی مزمن روده ( IBD ) مشخص شد که پیودرما گانگرنوزوم درصد از افراد مبتلا به کولیت اولسراتیو را تحت ت ثیر قرار می دهد. پودرما گانگرنوزوم به عنوان یک خوشه تاول کوچک شروع شده و حتی می تواند گسترش یابد و با هم ترکیب شود و زخم های عمیقی ایجاد کند. این معمولا در قسمت مچ پا و پشت پا دیده می شود، اما ممکن است در بازوها نیز رخ دهد. این می تواند بسیار دردناک باشد و باعث ایجاد زخم شود. اگر زخم ها تمیز نباشند، ممکن است آلوده شوند. تصور می شود که پیودرما گانگرنوزوم ناشی از اختلالات سیستم ایمنی بدن است که شاید در کولیت اولسراتیو نیز نقش داشته باشد. درمان شامل دوزهای بالای کورتون و داروهایی است که سیستم ایمنی بدن را سرکوب می کنند. اگر زخم ها شدید باشد، پزشک ممکن است داروی مسکن را نیز برای فرد تجویز کند. پیودرماتیت - پیوستوماتیت بثوراتی با پوکه های قرمز است که می تواند پاره شود و لکه های پوسته پوسته برجسته ای ایجاد کند که به پلاک معروف است. معمولا در چین های پوستی زیر بغل یا کشاله ران دیده می شود. این بیماری به بیماری پوستی مشابه معروف به گیاهخواران پیودرماتیت - پیوستوماتیت مرتبط است که در آن پوسته هایی در دهان ایجاد می شود. این دو شرایط در مجموع به عنوان پودرماتیت - پیوستوماتیت ( PPV ) شناخته می شوند. پیودرماتیت - پیوستوماتیت به قدری با کولیت اولسراتیو ارتباط نزدیکی دارد که برخی افراد فقط پس از ایجاد یک یا هر دو شکل پیودرماتیت - پیوستوماتیت با کولیت اولسراتیو تشخیص داده می شوند. جوش ها معمولا پس از سال ها فعال شدن کولیت اولسراتیو برای چندین نفر ظاهر می شوند. لکوسیتوکلاستیک به عنوان واسکولیت حساسیت بیش از حد نیز شناخته می شود. در واسکولیت لکوسیتوکلاستیک، التهاب باعث ترکیدن رگ های خونی کوچک و جمع شدن خون در زیر پوست می شود. این منجر به ایجاد لکه هایی به رنگ بنفش می شود که به پورپورا معروف هستند. این لکه ها می توانند تکه های کوچک یا بزرگی باشند و معمولا در مچ پا یا پاهای دیده می شوند. در بیشتر موارد واسکولیت لکوسیتوکلاستیک، با درمان کولیت اولسراتیو زمینه ای، ضایعات پوستی از بین می روند. یک بیماری پوستی نادر است که با ضایعات پوستی دردناک مشخص می شود. این ضایعات به صورت برجستگی های کوچک، حساس قرمز یا بنفش شروع می شوند که به صورت خوشه های دردناک گسترش می یابند. آنها معمولا در صورت، گردن یا اندام فوقانی دیده می شوند. سندرم شیرین با شعله ور شدن فعال کولیت اولسراتیو مرتبط است. سندرم شیرین اغلب با به دو صورت قرص یا تزریق درمان می شود. ضایعات ممکن است به خودی خود برطرف شوند، اما بازگشت معمول است و می تواند باعث ایجاد زخم شود. سندرم درماتوز آرتریت مرتبط با روده ( BADAS ) به عنوان سندرم بای پس روده یا سندرم حلقه کور نیز شناخته می شود. افراد دارای موارد زیر در معرض خطر هستند: دیورتیکولیت سابقه جراحی روده سندرم درماتوز آرتریت مرتبط با روده ( BADAS ) باعث برجستگی های کوچک و دردناکی می شود که ممکن است در طی یک تا دو روز به صورت جوش هایی ایجاد شوند. این ضایعات معمولا در قسمت بالای سینه و بازوها دیده می شود. همچنین می تواند ضایعاتی شبیه کبودی روی پاها مانند اریتم ندوزوم ایجاد کند. ضایعات معمولا خود به خود برطرف می شوند اما در صورت شعله ور شدن مجدد کولیت اولسراتیو ممکن است دوباره برگردند. درمان ممکن است شامل کورتیکواستروییدها و آنتی بیوتیک ها باشد. یک اختلال ایمنی نیز با بیماری التهابی مزمن روده در ارتباط است. در یک بررسی در سال ، . درصد از افراد مبتلا به کولیت اولسراتیو نیز پسوریازیس داشتند. پسوریازیس منجر به تجمع سلولهای پوستی می شود که در لکه های برجسته و قرمز پوست، پوسته هایی به رنگ سفید یا نقره ای ایجاد می کنند. درمان ممکن است شامل کورتیکواستروییدهای موضعی یا رتینوییدها باشد. ویتیلیگو بیشتر اوقات در افراد مبتلا به کولیت اولسراتیو و کرون نسبت به کل جمعیت رخ می دهد. در ویتیلیگو، سلول هایی که مسیول تولید رنگدانه پوست هستند از بین می روند و منجر به ایجاد لکه های سفید پوست می شوند. این لکه های سفید پوست می توانند در هر نقطه از بدن ایجاد شوند. محققان تصور می کنند که ویتیلیگو نیز یک اختلال ایمنی است. در یک تخمینی درصد در افراد مبتلا به ویتیلیگو نیز اختلال ایمنی دیگری مانند کولیت اولسراتیو وجود دارد. درمان می تواند شامل کورتیکواستروییدهای موضعی یا قرص ترکیبی و درمان سبک معروف به پسورالن و ماورا بنفش A ( PUVA ) باشد. کولیت اولسراتیو در برخی افراد با آکنه کیستیک نیز در ارتباط است. آکنه کیستیک نوعی آکنه دردناک است که در زیر پوست ایجاد می شود. کیستیک با نسخه های موضعی مانند رتینول یا بنزوییل پراکسید قابل درمان است. اگر فرد آکنه کیستیک و یا کولیت اولسراتیو دارد یا در معرض خطر ابتلا به آن است، نباید از داروی تجویز شده استفاده کنید. کهیر، بثورات پوستی قرمز و غالبا خارش دار است که می تواند در هر قسمت از بدن ظاهر شود. کولیت اولسراتیو به موارد کهیر مزمن مرتبط است. ممکن است به عنوان واکنش به داروهایی که برای مدیریت کولیت اولسراتیومصرف می کنید، رخ دهد. اگر فرد داروی جدیدی را شروع کرده و کهیر مداوم را تجربه می کند، در مورد گزینه های دیگر با پزشک تماس بگیرد. تنها راه پیشگیری از شعله ور شدن کولیت اولسراتیو جراحی است. متداول ترین نوع جراحی کولیت اولسراتیو پروکتوکولکتومی است که شامل برداشتن راست روده و روده بزرگ است. داوطلبین جراحی کولیت اولسراتیو شامل افرادی هستند که: به بیماری ناگهانی یا شدید مبتلا باشند. در معرض خطر سرطان روده بزرگ قرار دارند. به علت عوارض جانبی قادر به تحمل داروهای کولیت اولسراتیو خود نیستند. یادگیری نحوه مدیریت شعله ور شدن کولیت اولسراتیو به فرد کمک می کند احساس بهتری داشته باشد و کیفیت زندگی خود را بهبود ببخشد. اما بیشتر مشکلات پوستی مرتبط با کولیت اولسراتیو به بهترین وجه با مدیریت کولیت اولسراتیو تا آنجا که ممکن است درمان می شوند، زیرا بسیاری از این بثورات می توانند با شعله ور شدن کولیت اولسراتیو همزمان شوند. برخی دیگر ممکن است اولین علامت کولیت اولسراتیو در کسی باشد که هنوز تشخیص داده نشده است. کورتیکواستروییدها می توانند به التهابی که اغلب باعث ایجاد مشکلات پوستی مرتبط با کولیت اولسراتیو می شود، کمک کنند. خوردن یک رژیم غذایی متعادل می تواند به سلامت عمومی کمک کند و شاید در پیشگیری از مشکلات پوستی کمک کند. هنگامی که فرد دچار شعله ور شدن بثورات پوستی کولیت اولسراتیو می شود، موارد مختلفی وجود دارد که می تواند امتحان کند: برای پیشگیری از عفونت، زخم را تمیز نگه دارد. ضایعات را با یک باند مرطوب پوشانده تا باعث بهبودی شود. در صورت لزوم برای تجویز پماد آنتی بیوتیک یا داروی ضد درد به پزشک مراجعه شود. منبع: |
ارتباط زیادی با هم دارند، به نحوی که رعایت رژیم غذایی خاص می تواند از بزرگ شدن رژیم غذایی پیشگیری کند. غده پروستات یک غده کوچک و به شکل گردو است که در مردان در پشت مثانه قرار دارد. غده پروستات در حین فعالیت جنسی، در تولید منی، مل مایعات غنی از مواد مغذی که اسپرم را هنگام انزال حمل می کند، موثر است. در بعضی از مردان، غده پروستات می تواند بزرگ و منجر به وضعیتی که به عنوان یا BPH توت فرنگی، بلوبری، تمشک و توت سیاه به عنوان بخشی از رژیم برای بزرگ شدن پروستات توصیه می شود. غده پروستات توسط هورمون های قدرتمند معروف به هورمون های جنسی، از جمله تستوسترون، کنترل می شود. در غده پروستات، تستوسترون به هورمون دیگری به نام دی هیدروتستوسترون ( DHT ) تبدیل می شود. مقادیر بالای DHT باعث بزرگ شدن سلولهای پروستات می شود. بررسی ها نشان داده است که رژیم غذایی متشکل از گوشت یا لبنیات می تواند خطر بزرگ شدن پروستات و سرطان را افزایش دهد. این امر به ویژه اگر شخصی سبزیجات کافی را در رژیم غذایی خود مصرف نکند، بسیار صادق است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تصور می شود که یک رژیم غذایی غنی از میوه ها، سبزیجات و چربی های سالم از پروستات محافظت می کند: ماهی سالمون سرشار از چربی های سالم حاوی است که به جلوگیری و کاهش التهاب در بدن کمک می کند. ماهی های آب سرد دیگر مانند ساردین و ماهی قزل آلا نیز سرشار از این نوع چربی ها هستند: گوجه فرنگی مملو از لیکوپن است، آنتی اکسیدانی که احتمال دارد برای سلول های غده پروستات مفید باشد. پخت گوجه فرنگی، مانند سس گوجه فرنگی یا سوپ، به آزادسازی لیکوپن و دسترسی سریع آن به بدن کمک می کند: توت فرنگی، بلوبری، تمشک و توت سیاه منابع عالی آنتی اکسیدان هستند که به از بین بردن رادیکال های آزاد بدن کمک می کنند. رادیکال های آزاد محصولات جانبی واکنش هایی هستند که در بدن رخ می دهند و می توانند به مرور زمان باعث آسیب و بیماری شوند: کلم بروکلی و سایر سبزیجات چلیپایی، از جمله بو چوی، گل کلم، کلم بروکسل، حاوی ماده شیمیایی معروف به سولفورافان هستند. تصور می شود که این ماده سلولهای سرطانی را هدف قرار داده و پروستات سالم را ارتقا می بخشد: آجیل سرشار از روی، ماده معدنی کمیاب است. روی با غلظت زیاد در پروستات یافت می شود و تصور می شود به تعادل تستوسترون و DHT کمک می کند. علاوه بر آجیل، صدف و حبوبات نیز دارای مقدار زیادی روی هستند: پرتقال، لیمو، لیموترش و گریپ فروت همگی دارای زیادی هستند که می تواند به محافظت از غده پروستات کمک کند: یک بررسی نشان داد که مردان مبتلا به BPH تمایل به خوردن سیر و پیاز کمتر از مردان بدون BPH دارند. برای ت یید این نتایج بررسی های بیشتری لازم است، اما پیاز و سیر از مواد غذایی مفید برای اکثر رژیم های غذایی هستند. به عنوان بخشی از رژیم غذایی برای بزرگ شدن پروستات، باید از مصرف کافیین خودداری شود. : بررسی ها نشان می دهد که رژیم بدون گوشت قرمز احتمال دارد به بهبود سلامت پروستات کمک کند. در حقیقت، اعتقاد بر این است که مصرف روزانه گوشت خطر بزرگ شدن پروستات را سه برابر می کند. : مشابه گوشت، مصرف منظم لبنیات با افزایش خطر BPH مرتبط است. قطع یا کاهش کره، پنیر و شیر احتمال دارد به کاهش علایم BPH کمک کند: کافیین احتمال دارد به عنوان ادرار آور عمل کند، به این معنی که مقدار، مرتبه و میزان اضطراری ادرار در فرد را افزایش می دهد. کاهش قهوه، چای، نوشابه و شکلات می تواند علایم ادراری BPH را بهبود بخشد: الکل همچنین می تواند تولید ادرار را تحریک کند. مردان مبتلا به BPH احتمال دارد با ترک الکل علایم آنها بهبود یابد: مصرف زیاد نمک احتمال دارد علایم دستگاه ادراری مرتبط با BPH را افزایش دهد. پیروی از رژیم کم سدیم با عدم افزودن نمک به وعده های غذایی و پرهیز از غذاهای فرآوری شده می تواند برای برخی از مردان مفید باشد. تغییرات رژیم غذایی می تواند در کنترل برخی از علایم BPH کاملا موثر باشد، اما سایر تغییرات اساسی در سبک زندگی نیز می تواند به شما کمک کند. BPH را کاهش دهند، عبارتند از: ترک سیگار تمرینات آموزش مثانه انجام تمرینات کف لگن تخلیه مثانه به طور کامل هنگام ادرار کردن مصرف مایعات را به لیتر در روز محدود کنید. اجتناب از مصرف مایعات در شب برای کاهش ادرار شبانه اجتناب از داروهایی که می توانند علایم را بدتر کنند، مانند داروهای، دیورتیک ها و ضد احتقان در صورت نیاز اگر این تغییر شیوه زندگی موثر نباشد، احتمال دارد دارو یا جراحی توسط پزشک توصیه شود. بزرگ شدن پروستات یا بزرگ شدن خوش خیم پروستات زمانی اتفاق میفتد که سلولهای پروستات به طور غیرطبیعی تقسیم و تکثیر می شوند و باعث می شوند اندام از نظر اندازه بزرگ شود. BPH با سرطان ارتباط ندارد و معمولا تهدیدی جدی برای سلامتی نیست. BPH کمک کند. درمان های خانگی بزرگ شدن پروستات شامل موارد زیر است: عصاره آلو آفریقا یا پیگم احتمال دارد به کاهش علایم BPH کمک کند. پیجوم حاوی طیف گسترده ای از اسیدهای چرب، الکل ها و استرول ها مانند بتا سیتوسترول است که دارای اثر آنتی اکسیدانی و ضد التهابی بر روی دستگاه ادراری تناسلی هستند. BPH کمک کند. Saw palmetto یکی از پرمصرف ترین و محبوب ترین مکمل های گیاهی است که برای درمان BPH استفاده می شود. بررسی های متعددی palmetto BPH مرتبط کرده اند. این امر به احتمال زیاد به این دلیل است که از تولید دی هیدروتستوسترون ( DHT ) پیشگیری می کند و اندازه پوشش داخلی پروستات را کاهش می دهد. با این حال، بررسی های دیگر نتوانسته اند ثابت کنند که آیا استفاده از مکمل اره نخل تاثیری بر علایم BPH در مقایسه با دارونما دارد. برخی از افراد برای درمان علایم BPH از مکمل های گیاهی ساخته شده از گرده گل چاودار استفاده می کنند. این علایم دردسر ساز احتمال دارد شامل عدم توانایی تخلیه کامل مثانه و نیاز به دفع مداوم شب هنگام باشد. Cernilton ، گرده گیاه چاودار در فرمول چندین مکمل دارویی ثبت شده با هدف کاهش علایم BPH گنجانده شده است. BPH . گزنه حاوی ترکیبات آنتی اکسیدانی و ضد التهابی مشابه پیگوم و پالمتو است. دانه های کدو تنبل حاوی بتا - سیتوسترول هستند، ترکیبی مشابه کلسترول که در برخی گیاهان یافت می شود. بررسی های اولیه نشان داده که بتا - سیتوسترول احتمال دارد جریان ادرار را بهبود بخشد و مقدار ادرار باقی مانده در مثانه را کاهش دهد. BPH مصرف کنید. لیکوپن یک رنگدانه طبیعی است که در بسیاری از میوه ها و سبزیجات یافت می شود. یک بررسی نشان داد که احتمال دارد به کند شدن پیشرفت BPH کمک کند. معمولا هرچه رنگ میوه و سبزیجات صورتی یا قرمز عمیق تر باشد، میزان لیکوپن آن بیشتر است. منابع دیگر لیکوپن عبارتند از: هویج پاپایا گواوا زردآلو هندوانه کلم قرمز فلفل دلمه ای قرمز گریپ فروت صورتی مکمل های روی می توانند به کاهش علایم ادراری مرتبط با بزرگ شدن پروستات کمک کنند. BPH را افزایش می دهد. مصرف مکمل های روی یا افزایش مصرف روی در رژیم غذایی احتمال دارد به کاهش علایم ادراری مرتبط با بزرگ شدن پروستات کمک کند. روی در طیور، غذاهای دریایی و انواع مختلفی از دانه ها و مغزها مانند کنجد و کدو تنبل یافت می شود. دارای آنتی اکسیدان های زیادی به نام کاتچین است که سیستم ایمنی بدن را تقویت می کند و به طور زیادی پیشرفت سرطان پروستات را کاهش می کند. به خاطر داشته باشید که چای سبز حاوی کافیین است. کافیین می تواند مثانه را تحریک کرده و باعث ادرار ناگهانی شده و علایم BPH را بدتر کند. نکات مربوط به سبک زندگی که کمک می کند تا علایم بزرگ شدن پروستات را کنترل کنیم شامل موارد زیر است: سعی کنید زیاد مایعات بنوشید. به طور منظم و هر چه بیشتر ورزش کنید. سعی کنید تا حد ممکن وزن بدن را حفظ کنید. سعی کنید با نوشیدن حداقل لیتر آب در روز هیدراته باشید. سعی کنید ساعت قبل از خواب، مایعات ننوشید تا از خوابیدن با مثانه پر خودداری کنید. سعی کنید استرس را کاهش داده یا از آن اجتناب کنید تا اشتیاق در ادرار را کاهش دهید. زمان خارج شدن از خانه سعی کنید حداقل یک بار ادرار کنید تا از نشت ادرار یا سایر حوادث عمومی که می تواند بسیار استرس زا و شرم آور باشد پیشگیری کنید. برای جذب نشت ادرار و کاهش رطوبت و ناراحتی از پد ادرار جاذب یا شلوار استفاده کنید. از مصرف کالاهایی که باعث کم آبی بدن می شوند مانند داروهای سرماخوردگی و ضد احتقان ها خودداری کنید. برای جذب نشت ادرار و کاهش رطوبت و ناراحتی از پد ادرار جاذب یا شلوار استفاده کنید. برای تخلیه ادرار در کیسه کوچکی که به پا بسته شده است، از غلاف های ادراری که به شکل کاندوم هستند و روی آلت تناسلی قرار می گیرند، استفاده کنید. پس از ادرار کردن، با فشار دادن آرام انگشتان به سمت بالا از قاعده بیضه، از ماساژ مجرای ادرار استفاده کنید تا ادرار باقی مانده در مجرای ادرار را فشرده کرده و از نشت آن در آینده پیشگیری کنید. درمان BPH می تواند از ایجاد ساده سبک زندگی و تغییر رژیم غذایی در خانه گرفته تا دارو و جراحی باشد. کاهش مصرف گوشت قرمز و خوردن مقدار زیادی میوه و سبزی می تواند به مدیریت علایم کمک کند. مهم است که در مورد علایم با پزشک در ارتباط باشید. اگر تغییر سبک پیشنهادی در کاهش علایم موثر نباشد، احتمال دارد به درمان تهاجمی تری نیاز باشد. |
از علل، می توان به، داشتن فیبروم و اشاره کرد. بیشتر خانم ها در دوره ای از زندگی خود دچار لخته خون در قاعدگی می شوند. لخته های قاعدگی، لکه هایی شبیه ژل از خون، بافت و خون انعقادی است که در حین قاعدگی از رحم خارج می شود. آنها شبیه توده های میوه ای هستند که ممکن است گاهی اوقات در مربا پیدا کنید و رنگ آنها از قرمز روشن تا قرمز تیره متفاوت است. اگر لخته ها کوچک باشند و فقط گاه به گاه دیده شوند، معمولا جای نگرانی نیست. برخلاف لخته های ایجاد شده در رگ های خونی، لخته های قاعدگی به خودی خود خطری ندارند. اما دفع لخته های بزرگ در دوران قاعدگی در دفعات زیاد می تواند یک بیماری پزشکی را نشان دهد که نیاز به درمان دارد. لخته های طبیعی با ویژگی های زیر شناخته می شوند: به رنگ قرمز روشن یا تیره به نظر می رسد. فقط گاهی اوقات، معمولا در آغاز چرخه قاعدگی رخ می دهد. اندازه لخته های غیر طبیعی بزرگتر از یک چهارم کف دست است و به مراتب دیده می شوند. اگر خونریزی قاعدگی شدید یا لخته بیش از یک چهارم کف دست دارید، به پزشک مراجعه کنید. یا اگر هر دو ساعت یا کمتر، به مدت چند ساعت تامپون یا پد قاعدگی خود را عوض می کنید، خونریزی قاعدگی زیاد تلقی می شود. اگر فکر می کنید ممکن است باردار باشید و لخته های خونی را می بینید، باید فورا به پزشک مراجعه کنید. چون می تواند نشانه باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بیشتر زنان در سنین باروری تقریبا هر تا روز دیواره رحم خود را از بین می برند. پوشش داخلی رحم را آندومتر نیز می نامند. آندومتر در پاسخ به استروژن، هورمون زنانه، در طول ماه رشد و ضخیم می شود. هدف آن کمک به حمایت از تخمک بارور است. اگر حاملگی اتفاق نیفتد، سایر وقایع هورمونی نشان دهنده از بین رفتن پوشش است. به این قاعدگی گفته می شود که به آن قاعدگی یا قاعدگی نیز می گویند. وقتی بافت داخلی رحم شروع به ریزش می کند، با موارد زیر مخلوط می شود: خون مخاط بافت سپس این مخلوط از طریق دهانه رحم از رحم خارج شده و از واژن خارج می شود. دهانه رحم دهانه رحم است. همانطور که پوشش رحم از بین می رود، در انتهای رحم استخر می شود و منتظر انقباض دهانه رحم و دفع محتوای آن است. برای کمک به تجزیه این خون و بافت غلیظ، بدن با انعقاد مواد ضد انعقادی مواد را نازک کرده و اجازه می دهد آزادتر عبور کند. با این حال، هنگامی که جریان خون از توانایی بدن در تولید مواد ضد انعقادی پیشی می گیرد، لخته های قاعدگی آزاد می شوند. تشکیل لخته خون بیشتر در روزهای جریان خون زیاد دیده می شود. برای بسیاری از زنان با جریان طبیعی، روزهای جریان شدید معمولا در ابتدای یک دوره اتفاق می افتد و کوتاه مدت است. در صورت طولانی شدن خونریزی قاعدگی جریان شما طبیعی تلقی می شود تا روزمنبع مورد اعتماد و تا قاشق غذاخوری خون یا کمتر تولید می کند. برای زنانی که جریان شدیدتری دارند، خونریزی بیش از حد و تشکیل لخته می تواند طولانی شود. یک سوم زنان جریان بسیار سنگینی دارند و هر ساعت به مدت چند ساعت از طریق پد یا تامپون خیس می شوند. عوامل جسمی و هورمونی می تواند بر چرخه قاعدگی شما ت ثیر بگذارد و دوره های خونریزی شدیدی ایجاد کند. جریان های شدید احتمال ابتلا به لخته های قاعدگی را افزایش می دهد. شرایطی که رحم را بزرگ یا تحت فشار قرار می دهد، می تواند فشار بیشتری به دیواره رحم وارد کند. حتی می تواند خطر خونریزی قاعدگی و لخته ها را افزایش دهد. انسداد همچنین می تواند در انقباض رحم، اختلال ایجاد کند. وقتی رحم به درستی منقبض نشود، خون می تواند درون چاه حفره رحم جمع شده و لخته شود و تشکیل لخته هایی دهد که بعدا دفع می شوند. انسداد رحم می تواند ناشی از موارد زیر باشد: تومورهای سرطانی فیبروم ها به طور معمول تومورهای غیرسرطانی و عضلانی هستند که در دیواره رحم رشد می کنند. علاوه بر خونریزی شدید قاعدگی، آنها همچنین می توانند منجر به بروز علایم زیر شوند: کمر درد مشکلات باروری خونریزی نامنظم قاعدگی درد در هنگام رابطه جنسی یا درصد زنان تا سالگی دچار فیبروم می شوند. علت آن ناشناخته است، اما ژنتیک و هورمون های زنانه استروژن و پروژسترون احتمالا در پیشرفت آنها نقش دارند. آندومتریوز وضعیتی است که در آن پوشش رحم در خارج از رحم و در دستگاه تولید مثل رشد می کند. تقریبا در زمان قاعدگی زنان ممکن است علایم زیر را تجربه کنند: ناباروری درد لگن دوره های دردناک ناراحتی در هنگام رابطه جنسی حالت تهوع، استفراغ و اسهال در حدود دوره قاعدگی خونریزی غیرطبیعی، که ممکن است لخته شدن را شامل شود یا نشود. علت دقیق آندومتریوز مشخص نیست، اگرچه تصور می شود وراثت، هورمون ها و سابقه جراحی های قبلی لگن در این امر نقش دارند. آدنومیوز زمانی اتفاق میفتد که پوشش رحم، به دلایل نامشخص، به سمت دیواره رحم رشد کند که باعث بزرگ و ضخیم شدن رحم می شود. علاوه بر خونریزی طولانی مدت و شدید، این شرایط مشترک می تواند باعث رشد رحم دو تا سه برابر اندازه طبیعی خود شود. اگرچه نادر، تومورهای سرطانی رحم و دهانه رحم می توانند منجر به خونریزی شدید قاعدگی شوند. پوشش رحم برای رشد و ضخیم شدن مناسب، به تعادل استروژن و پروژسترون نیاز دارد. عدم تعادل در این دو هورمون می تواند نشان دهنده خونریزی شدید قاعدگی باشد. برخی از مواردی که می توانند منجر به عدم تعادل هورمونی شوند، عبارتند از: استرس یایسگی افزایش یا کاهش وزن زیاد علامت اصلی عدم تعادل هورمونی قاعدگی نامنظم است. به عنوان مثال، پریودهای شما ممکن است دیرتر یا بیشتر از حد معمول باشد. بررسی ها نشان داده است که نیمی از تمام بارداری ها به ختم می شوند. بسیاری از این تلفات بارداری قبل از اینکه زن حتی از حامله بودن خود مطلع شود، اتفاق میفتد. وقتی بارداری زودهنگام از بین می رود، می تواند منجر به خونریزی شدید، گرفتگی عضلات و لخته شدن خون شود. جریان قاعدگی شدید نیز می تواند به دلیل ( VWD ) ایجاد شود. در حالی که VWD نادر است، بین تا درصد از زنان با خونریزی شدید قاعدگی تحت ت ثیر آن قرار دارند. VWD ممکن است علت چرخه قاعدگی طولانی مدت باشد. اگر مشکوک به این هستید که علت خونریزی شدید شما می تواند VWD باشد سریعا به پزشک مراجعه کنید. اگر مرتبا لخته بزرگ دارید به پزشک مراجعه کنید. یکی از عوارض عمده خونریزی شدید قاعدگی، کم خونی ناشی از فقر آهن است. کم خونی، نوعی بیماری است که هنگامی که آهن کافی در خون برای تولید گلبول های قرمز خون کافی نباشد، اتفاق میفتد. علایم کم خونی، عبارتند از: ضعف خستگی تنگی نفس رنگ پریدگی برای تعیین علت اصلی لخته شدن قاعدگی، پزشک احتمالا از شما درباره مواردی که قاعدگی را تحت ت ثیر قرار می دهد، سوالاتی می پرسد. به عنوان مثال، ممکن است آنها بپرسند که آیا قبلا جراحی های لگن انجام داده اید، از پیشگیری از بارداری استفاده کرده اید یا تاکنون باردار بوده اید. آنها همچنین رحم شما را معاینه می کنند. علاوه بر این، پزشک شما ممکن است از آزمایش خون برای تشخیص عدم تعادل هورمونی استفاده کند. برای بررسی فیبروم، آندومتریوز یا سایر انسداد ها می توان از آزمایشات تصویربرداری مانند MRI یا استفاده کرد. کنترل خونریزی شدید قاعدگی، بهترین راه برای کنترل لخته های قاعدگی است. پیشگیری از بارداری هورمونی می تواند از رشد پوشش رحم جلوگیری کند. یک دستگاه داخل رحمی، آزاد کننده پروژسترون ممکن است جریان خون قاعدگی را تا درصد و قرص های ضد بارداری آن را درصد کاهش دهند. پیشگیری از بارداری هورمونی همچنین می تواند در کاهش رشد فیبروم و سایر چسبندگی های رحم مفید باشد. بعضی اوقات ممکن است نیاز به جراحی داشته باشید. روش اتساع و کورتاژ گاهی به دنبال سقط جنین یا زایمان انجام می شود. اما همچنین می تواند برای تعیین علت اصلی خونریزی شدید قاعدگی یا به عنوان درمانی برای بیماری های مختلف مورد استفاده قرار گیرد. کورتاژ شامل باز شدن دهانه رحم و تراشیدن پوشش رحم است. این کار معمولا در محیط سرپایی و تحت آرام بخشی انجام می شود. گرچه این خونریزی شدید را درمان نمی کند، اما با ضخیم شدن مجدد پوشش، باید برای چند ماه مهلت دهید. برای زنانی که از رشد رحم مانند فیبروییدهایی که به دارو واکنش خوبی نشان نمی دهند، ممکن است جراحی برای از بین بردن رشد و نمو استفاده شود. نوع جراحی به اندازه و محل رشد بستگی دارد. اگر رشد زیاد باشد، ممکن است نیاز به میومکتومی داشته باشید که شامل برش بزرگ شکم برای دسترسی به رحم است. اگر رشد اندک باشد، جراحی لاپاراسکوپی اغلب امکان پذیر است. با لاپاراسکوپی از بریدگی های شکم نیز استفاده می شود، اما کوچکتر است و ممکن است زمان بهبودی شما را بهبود بخشد. برخی از زنان ممکن است برداشتن رحم را انتخاب کنند. به این عمل هیسترکتومی گفته می شود. در مورد جوانب مثبت و منفی همه گزینه های درمانی خود با پزشک خود مشورت کنید. دوره های قاعدگی شدید می توانند زندگی روزمره شما را تحت ت ثیر قرار دهند. علاوه بر مشکلات جسمی که می توانند ایجاد کنند، مانند گرفتگی و خستگی، آنها همچنین می توانند فعالیت های عادی مانند تحرک بدنی، شنا یا حتی تماشای فیلم را با چالش مواجه کنند. این نکات ممکن است به شما کمک کند تا بتوانید علایم خود را مدیریت کنید: با شروع قاعدگی و در شدیدترین روزهای جریان خود، ضد التهاب های غیر استروییدی ( NSAID ) مانند ایبوپروفن ( Advil ، Motrin ) را بدون نسخه مصرف کنید. NSAID ها ممکن است علاوه بر کاهش گرفتگی، به کاهش تا درصدی خونریزی کمک کنند. توجه: اگر به بیماری فون ویلبراند مبتلا هستید، باید از مصرف داروهای NSAID خودداری کنید. از تامپون و پد استفاده کنید. همچنین می توانید از دو نوار بهداشتی با هم استفاده کنید. تامپون ها و پد های با جذب بالا نیز ممکن است به جذب جریان خون و لخته کمک کنند. شب ها از یک پد ضد آب یا حتی حوله ای که بالای ملحفه شما قرار داده شده استفاده کنید. رژیم غذایی سالم داشته باشید و هیدراته بمانید. خونریزی شدید می تواند به سلامت جسمی شما آسیب برساند. مقدار زیادی آب بنوشید و یک رژیم غذایی متعادل که شامل غذاهای غنی از آهن است، مانند توفو، گوشت و سبزیجات برگ دار سبز تیره را بخورید. لخته شدن قاعدگی یک قسمت طبیعی از زندگی باروری یک زن است. اگرچه ممکن است نگران کننده به نظر برسند، لخته های کوچک، امری عادی و رایج هستند. حتی لخته های بزرگتر از یک چهارم کف دست نیز قابل توجه نیستند مگر اینکه به طور منظم اتفاق بیفتند. اگر مرتبا لخته های بزرگ را در میان خون قاعدگی خود تجربه می کنید، درمان های موثر بسیاری وجود دارد که پزشک برای کنترل خونریزی شدید و کاهش لخته ها می تواند به شما توصیه کند. منبع: |
، یک اختلال قلبی جدی است که باعث ریتم غیر طبیعی قلب می شود. این وضعیت حتی می تواند کشنده باشد. برای بسیاری از افراد مبتلا به این بیماری، ریتم نامنظم قلب اولین و تنها نشانه بیماری عروق کرونر است. فیبریلاسیون بطنی ( VFib ) ممکن است با فیبریلاسیون دهلیزی ( AFib ) اشتباه گرفته شود. هر دو شامل ریتم های نامنظم قلب هستند، اما قسمت های مختلف قلب را تحت ت ثیر قرار می دهند. AFib همچنین می تواند یک بیماری قلبی جدی را نشان دهد، اما به طور معمول علایم یک مشکل مزمن است، اما خطرناک و جدی نیست. هنگامی که قلب انسان می تپد، تکانه های الکتریکی که باعث انقباض می شوند باید مسیر خاصی را به قلب دنبال کنند. اگر مشکلی در مسیر این تکانه ها وجود داشته باشد، ممکن است آریتمی یا ضربان قلب نامنظم رخ دهد. گذارید فیبریلاسیون بطنی هنگامی اتفاق میفتد که مشکلی در حفره های تحتانی باعث ریتم قلب نامنظم شود. وقتی عضلات چهار حفره قلب سفت شوند، ضربان قلب ایجاد می شود. در هنگام ضربان قلب، محفظه ای بسته می شود و خون را به بیرون فشار می دهد. در طی یک ضربان قلب، دهلیزهای عضلانی یا حفره های فوقانی کوچکتر منقبض شده و بطن های آرام را از خون پر می کنند. انقباض زمانی شروع می شود که گره سینوسی، گروه کوچکی از سلول ها در دهلیز راست، یک تکانه الکتریکی منتشر می کند که باعث انقباض دهلیز راست و چپ می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تکانه الکتریکی تا مرکز قلب تا گره بطنی - بطنی ادامه دارد. این گره در مسیر بین دهلیزها و بطن ها واقع شده است. از گره دهلیزی بطنی، تکانه از طریق بطن ها عبور کرده و باعث انقباض آنها می شود. در نتیجه خون از قلب و به بدن منتقل می شود. متداول ترین علایم فیبریلاسیون بطنی، فروپاشی یا غش ناگهانی است، زیرا عضلات و مغز دریافت خون از قلب را متوقف کرده اند. حدود یک ساعت قبل از فیبریلاسیون بطنی، برخی از افراد ممکن است علاییم زیر را تجربه کنند: حالت تهوع تاکی کاردی یا ضربان قلب سریع و تپش قلب دهلیز چپ و راست، حفره های فوقانی قلب و بطن های چپ و راست، دو حفره پایین را تشکیل می دهند. با هم، هر چهار حفره خون را به بدن و از بدن پمپ می کنند. وقتی دهلیزها، دو حفره فوقانی با سرعت بیش از حد زیادی منقبض می شوند، بیمار دچار فیبریلاسیون دهلیزی ( AFib ) خواهد شد. هنگامی که دو حفره پایین به طور نامنظم ضرب و شتم می کنند، بیمار دچار فیبریلاسیون بطنی ( VFib ) می شود. هر دو ریتم نامنظم قلب ایجاد می کنند. فیبریلاسیون بطنی به دلیل نقص در تکانه های الکتریکی است. این وضعیت باعث می شود بطن ها بیهوده لرزیده و عملا هیچ خونی در بدن پمپاژ نکنند. جریان خون در اطراف بدن متوقف می شود و خونرسانی به اندام های حیاتی، از جمله مغز مختل خواهد شد. بیمار مبتلا به فیبریلاسیون بطنی معمولا خیلی سریع هوشیاری خود را از دست می دهد و به کمک فوری پزشکی فوری، از جمله احیاء قلبی ریوی ( CPR ) نیاز دارد. اگر CPR تحویل داده شود تا زمانی که قلب بتواند با دفیبریلاتور به ریتم طبیعی برگردد، احتمال زنده ماندن بیمار بیشتر است. فیبریلاسیون بطنی جدی تر از فیبریلاسیون دهلیزی است. فیبریلاسیون بطنی غالبا منجر به از دست دادن هوشیاری و مرگ می شود، زیرا آریتمی های بطنی به احتمال زیاد باعث پمپاژ خون می شوند، یا توانایی قلب را در ت مین خون غنی از اکسیژن به بدن کاهش می دهند. VFib می تواند باعث مرگ ناگهانی قلب ( SCD ) شود. SCD حدود مرگ و میر سالانه در ایالات متحده را تشکیل می دهد. SCD می تواند قربانیان را در عرض چند دقیقه از بین ببرد و حتی در افرادی که سالم به نظر می رسند نیز ممکن است رخ دهد. عوامل خطر زیر به فیبریلاسیون بطنی مرتبط است: سابقه سابقه فیبریلاسیون بطنی مصرف کوکایین یا مت آمفتامین، بیماری عضله قلب یا میوکارد بیماری مادرزادی قلب برق گرفتگی یا سایر آسیب هایی که باعث آسیب به عضله قلب می شوند. حمله قلبی شایع ترین علت فیبریلاسیون بطنی است. تشخیص فیبریلاسیون بطنی معمولا در شرایط اضطراری اتفاق میفتد زیرا بیمار در این شرایط از هوش رفته است. راه های تشخیصی زیر می توانند فیبریلاسیون بطنی را ت یید کنند: این دستگاه تکانه های الکتریکی را که باعث ضربان قلب می شوند را می خواند و هیچ ضربان قلب و یا بی نظمی را تشخیص نمی دهد. در این وضعیت تشخیص نبض دشوار خواهد بود. ممکن است بسیار ضعیف یا حتی وجود نداشته باشد. آزمایش های تشخیصی می توانند به علت کمک به فیبریلاسیون بطنی کمک کنند. برخی از این آزمایش ها، عبارتند از: نوار قلب نوعی وسیله پزشکی است که فعالیت الکتریکی عضلات قلب را کنترل می کند. قلب به طور معمول با هر ضربان سیگنال الکتریکی کوچکی تولید می کند. اطلاعات به دست آمده از داده های ECG نشان می دهد که آیا بیمار اخیرا دچار حمله قلبی شده است یا خیر. هنگامی که حمله قلبی رخ می دهد، برخی از آنزیم ها به جریان خون راه می یابند. آزمایش خون می تواند این آنزیم ها را تشخیص دهد. در این شرایط معمولا طی چند روز سطح آنزیم خون مرتبا بررسی می شود. می تواند مشکلات جریان خون به قلب را تشخیص دهد. در این روش تالیوم یا برخی مواد رادیواکتیو دیگر به جریان خون تزریق می شود. دوربین های ویژه مواد رادیواکتیو را هنگام عبور از ریه ها و قلب تشخیص می دهند. این آزمایش می تواند محل های کاهش جریان خون در عضلات را تشخیص دهد. نوعی آزمایش سونوگرافی است که از امواج صوتی با شدت بالا که از طریق مبدل فرستاده می شوند استفاده می کند. اطلاعات حاصل از این آزمایش در صفحه فیلم ظاهر می شود، جایی که پزشک می تواند قلب را هنگام حرکت مشاهده کند. این آزمایش می تواند در تشخیص بیماری زمینه ای قلب موثر باشد. در این آزمایش یک لوله نازک و انعطاف پذیر یا کاتتر به داخل رگ خونی وارد می شود. کاتتر معمولا از ناحیه کشاله ران یا بازو وارد بدن می شود. یک ماده رنگی از طریق کاتتر به عروق تزریق خواهد شد. این رنگ در تصاویر ایجاد شده توسط اشعه ایکس قابل مشاهده است و به پزشکان کمک می کند تا بیماری عروق کرونر را تشخیص دهند این آزمایشات تصویربرداری می تواند شریان ها و دریچه های قلب را اندازه گیری کند. آنها همچنین می توانند تعیین کنند که آیا بیمار سابقه حمله قلبی داشته یا خیر. علل غیرمعمول نارسایی قلبی را تشخیص می دهند. پزشک می تواند با تجویز دارو و توصیه اقدامات پزشکی، راهکارهایی را برای پیشگیری از خطر VFib را به بیمار ارایه دهد. موارد زیر ممکن است توصیه شود: مسدود کننده های بتا معمولا برای پیشگیری از ایست ناگهانی قلب یا فیبریلاسیون بطنی استفاده می شوند. آنها با کاهش ضربان قلب و با فشار کمتر، کار قلب را کاهش می دهند. آنها همچنین فعالیت الکتریکی قلب را تثبیت می کنند. مهار کننده های آنزیم مبدل آنژیوتانسین ( ACE ) با باز کردن رگ های خونی و کاهش فشار خون، باعث کاهش کار قلب می شوند آمیودارون (کوردارون) یا مسدود کننده های کانال کلسیم نیز ممکن است تجویز شود. این دستگاه در داخل بدن قرار می گیرد. برای شناسایی انواع خاصی از آریتمی ها، یا ریتم های غیر طبیعی قلب و اصلاح آنها طراحی شده است. در موارد شدید بیماری عروق کرونر، جراحی ضروری است. آنژیوپلاستی، شریان کرونر را باز می کند. رگ خونی آسیب دیده با پیوندهایی که از رگهای خونی در جای دیگر بدن گرفته می شود، عبور می کند. بای پس، به طور موثری در اطراف ناحیه مسدود شده شریان قرار می گیرد و اجازه می دهد خون از طریق عضله قلب عبور کند. در صورت بهبود خونرسانی به قلب، خطر فیبریلاسیون بطنی کاهش می یابد. کاتترها از طریق ورید، معمولا از کشاله ران وارد قلب می شوند تا مشکلات ساختاری قلب را درمان کنند. هدف این است که مسیر سیگنال (از تکانه های الکتریکی) پاکسازی شود تا قلب دوباره به طور طبیعی ضرب و شتم کند. در درمان اضطراری فیبریلاسیون بطنی، تمرکز بر روی بازگرداندن جریان خون در سریعترین زمان ممکن به اندام ها، از جمله مغز است. بیمار همچنین ممکن است تحت درمان قرار گیرد تا خطر عود و بازکشت بیماری به حداقل برسد. درمان های اضطراری ممکن است شامل احیای قلبی ریوی ( CPR ) و استفاده از دفیبریلاتور باشد. احیای قلبی ریوی ( CPR ) با هدف بازگرداندن جریان خون از طریق بدن انجام می شود. هر کسی با برخی از آموزش های اساسی حمایت از زندگی می تواند این کار را انجام دهد. قبلا CPR ( AHA ) در سال نشان می دهد که تنفس در دهان فرد ممکن است غیر ضروری باشد. در عوض، پاسخ دهنده باید در هر ثانیه حدود دو فشرده سازی یا در هر دقیقه بین تا فشرده سازی را به بیمار احیاء دهد. در بین فشارها باید اجازه دهید که قفسه سینه به عقب برگردد. پس از شروع کار، احیاء باید تا رسیدن پرسنل اورژانس یا کسی که با دفیبریلاتور قابل حمل همراه است، ادامه پیدا کند. CPR اولیه و استفاده از دستگاه دفیبریلاتور احتمال زنده ماندن فرد را افزایش می دهد. از دفیبریلاتور می توان به همراه CPR استفاده کرد. این دستگاه شوک های الکتریکی را از طریق قفسه سینه بیمار ارسال می کند. هدف این است که قلب را به فعالیت عادی برگردانده شود. این شوک ممکن است در ابتدا ضربان قلب را متوقف کند، اما همچنین می تواند ریتم های بی نظم را متوقف و عملکرد طبیعی را بازگرداند. در بسیاری از کشورها، دفیبریلاتورهای قابل حمل استفاده عمومی، در مکان های عمومی مانند فرودگاه ها، ایستگاه های قطار و اتوبوس های بزرگ، مراکز خرید، مراکز اجتماعی، مکان هایی که سالمندان جمع می شوند، کازینوها و غیره وجود دارد. منبع: |
می تواند قابل توجه باشد. حتی این تاثیر می تواند سلامتی کلی بدن را تحت تاثیر قرار دهد. چون یک اصطلاح عمومی است که به بیش از بیماری مختلف اشاره دارد. اصطلاح دقیق این گروه "بیماری اسکلتی عضلانی" است، زیرا آنها بر روی عضلات، استخوان ها و مفاصل ت ثیر می گذارند. برای درک چگونگی تاثیر ورزش بر آرتروز و سایر بیماری های اسکلتی عضلانی، بهتر است که بیشتر در مورد ماهیچه ها، استخوان ها و مفاصل سازنده، سیستم اسکلتی عضلانی بدانیم. مفصل، ساختاری است که امکان حرکت در نقطه اتصال دو استخوان را فراهم می کند. غضروف یک بالشتک محکم است که انتهای دو استخوان را می پوشاند و باعث می شود استخوان ها به راحتی روی یکدیگر سر بخورند. مفصل داخل یک کپسول سخت پر از مایع مفصلی پیچیده می شود. این مایع، غضروف ها و سایر ساختارهای مفصل را روغن کاری کرده و حرکت نرم آنها را حفظ می کند. رباط ها، با اتصال استخوان به استخوان دیگر، مفصل را نگه می دارند. عضلات توسط تاندون ها به استخوان ها متصل می شوند. با انقباض عضلات، آنها استخوان ها را می کشند تا مفصل حرکت کند. و سایر بیماری های اسکلتی عضلانی بر عملکرد طبیعی مفاصل، عضلات، استخوان ها و ساختارهای اطراف آنها تاثیر می گذارد. نحوه این اتفاق به شرایطی بستگی خواهد داشت. آرتروز می تواند باعث درد، سفتی و اغلب التهاب در یک یا چند مفصل یا عضله شود. ورزش منظم می تواند برخی از علایم آرتروز را کاهش داده و تحرک و قدرت مفصل را بهبود بخشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ورزش منظم فواید زیادی برای سلامتی افراد مبتلا به آرتروز دارد، از جمله: تعادل و وضعیت بدن را بهبود می بخشد. استرس را کاهش می دهد. قدرت عضلانی ایجاد کند. روحیه را بهبود می بخشد. کمک به حفظ وزن سالم بدن. درد و سفتی مفصل را کاهش می دهد. تراکم استخوانهای را بهبود می بخشد. کمک می کند خواب بهتری داشته باشیم. سلامتی و تناسب اندام کلی را بهبود می بخشد. انواع مختلفی از ورزش وجود دارد. انتخاب نوع مناسب بستگی به اولویت شخصی، شدت علایم و دیگر مشکلات اسکلتی عضلانی یا مشکلات سلامتی دارد. اگر مطمین نیستید که کدام یک از ورزش ها مناسب هستند، باید توسط پزشک یا سایر متخصصان بهداشت مانند فیزیوتراپیست یا فیزیولوژیست ورزش راهنمایی شوید. هدف، انجام هر روز نوعی ورزش است. تمریناتی که انتخاب می کنید باید به طور ایده آل به شما کمک کند: انعطاف پذیری: کشش و دامنه تمرینات حرکتی، به حفظ یا بهبود انعطاف پذیری و حرکت مناسب مفاصل و عضلات اطراف کمک می کند. حتی سفتی مفصل را کاهش می دهد. قدرت: برای ایجاد قدرت عضلانی، ایجاد ثبات در مفاصل و بهبود توانایی انجام کارهای روزمره مفید هستند. تناسب اندام کلی: ورزشی که فرد را تحریک کرده و ضربان قلب را افزایش می دهد (مانند پیاده روی، شنا و) به بهبود سلامت قلب و ریه ها (سیستم قلب و عروق) و همچنین به استقامت و کاهش وزن کمک می کند. این نوع ورزش را ورزش هوازی، قلبی عروقی یا "کاردیو" نیز می نامند. بسیاری از انواع ورزش می توانند به طور همزمان به انعطاف پذیری، قدرت و تناسب اندام کلی کمک کنند، از جمله: تایچی رقصیدن آموزش قدرت ایروبیک کم اثر تمرینات صندلی کلاسهای شنا یا پیاده روی یا پیاده روی نوردیک (راه رفتن با قطب های شمال اروپا) تمرینی که انتخاب می کنید باید از آن لذت ببرید و متعهد به انجام آن باشید. اگر به سختی می توانید انگیزه بگیرید، با دوستان خود یا در یک گروه یا محیط تیمی، ورزش کنید. گاهی اوقات احتمال دارد به دلیل درد، ورزش دشوار باشد. یک مفصل ملتهب، گرم یا دردناک نیاز به استراحت دارد، اما ورزش بسیار کم هم می تواند باعث ضعف عضلات، درد و سفتی شود. ایجاد تعادل مناسب در استراحت و ورزش بسیار مهم است. اگر مطمین نیستید که تعادل مناسب چیست، با پزشک، فیزیوتراپیست یا فیزیولوژیست ورزشی خود مشورت کنید تا با برخی از مشاوره ها شما را راهنمایی کند. ورزش با آب گرم به ویژه در صورت یا بیماری اسکلتی عضلانی دیگر بسیار مفید است، زیرا در این صورت بدن پشتیبانی شده و حرکت در آب باعث ایجاد قدرت و مقاومت عضلات می شود. ورزش در آب شامل ورزش در استخر است و " " نامیده می شود. روش های مختلفی وجود دارد که می توانید در آب ورزش کنید. مناسب ترین نوع ورزش در آب به عوامل مختلفی بستگی دارد: نوع آرتروز سطح تناسب اندام اعتماد به نفس در آب تنظیمات و علایق شخصی چگونه آرتروز را تحت ت ثیر قرار می دهد. انواع ورزش های آبی موجود عبارتند از: دور شنا در استخر محلی می تواند کمک کند. هیدروتراپی نوعی ورزش درمانی است که توسط فیزیوتراپیست ها به عنوان جلسات یک به یک برای افراد یا در گروه های کوچک ارایه می شود. تمرینات بستگی به شرایط، آسیب دیدگی یا موقعیت دارد. کلاسهای ورزشی آرام با آب برخی از مراکز تناسب اندام یا تفریحی، برنامه های تمرینی آرام با آب را برای بزرگسالان مسن یا افراد دارای شرایط سلامتی مانند آرتروز ارایه می دهند. همه شرکت کنندگان در یک محیط سرگرم کننده و گروهی تمرینات کلی یکسانی را دنبال می کنند. مکان هایی که احتمال دارد کلاسهای ورزشی با آب گرم برگزار کنند عبارتند از: مراکز تفریحی مراکز تناسب اندام استخرهای شنای عمومی کارهایی که می توانید قبل از انتخاب کلاس انجام دهید عبارتند از: اگر دوست دارید، قبل از عضویت یک یا دو کلاس را از حاشیه تماشا کنید. قبل از انتخاب کلاس مطمین شوید که متناسب با سطح آمادگی و توانایی تان باشد. با پزشک، فیزیوتراپیست یا فیزیولوژیست ورزش در مورد کلاس و اینکه آیا این کار مناسب است صحبت کنید. با مراکز مختلف تفریحی و تناسب اندام در منطقه محلی خود تماس بگیرید تا بفهمید چه نوع کلاس های آب گرم ارایه می شود. از آنها در مورد صلاحیت شخصی، که کلاسها را اداره می کند سوال کنید. محل برگزاری را بررسی کنید و ببینید آیا مناسب است. به عنوان مثال آیا دسترسی به استخر آسان است؟ آیا اتاق تعویض در دسترس و راحت است؟ آیا محل برگزاری آنقدر نزدیک است که بتوانید مرتبا به آنجا بروید؟ گزینه دیگر استفاده از امکانات استخر و یک برنامه تمرینی آبی است که توسط فیزیوتراپیست یا فیزیولوژیست ورزشی برای شما طراحی شده و به تنهایی ورزش می کنید. می توانید این کار را بجای عضویت در یک کلاس انجام دهید. گزینه های مختلفی وجود دارد که می توانید در آب ورزش کنید و از مزایای سلامتی آن بهره مند شوید. هنگامی که در استخر قرار گرفتید، پیشنهادات ایمنی عبارتند از: هر حرکت را تا آنجا که می توانید با ظرافت و آرام انجام دهید. اگر در هر مرحله احساس سبکی، مریضی یا سرگیجه دارید، از آب خارج شوید. هنگام حرکت در مناطق مرطوب اطراف استخر، از جمله در اتاق های تعویض، مراقب باشید تا از لغزش و زمین خوردن پیشگیری شود. وقتی در حال ورزش هستید بدن را زیر آب نگه دارید. این شاید نیاز داشته باشد که گاهی اوقات چمباتمه بزنید یا لگدمال کنید. شواهد خوبی برای اثبات ت ثیر تای چی در افراد مبتلا به آرتروز و سایر وجود دارد. تای چی سبک های بسیاری دارد و بیشتر آنها برای افراد مبتلا به آرتروز مناسب است. از مزایای تای چی می توان به موارد زیر اشاره کرد: یک تمرین کم ضربه است. آرامش بخش و لذت بخش است. جسم و روان را با هم ادغام می کند. حالت و وضعیت بدن را حفظ می کند. از حرکات آرام و دایره ای استفاده می کند. می تواند به تسکین درد و سفتی مفصل کمک کند. می تواند توسط افراد در هر سنی و سطح آمادگی جسمانی تمرین شود. می توانید تای چی را از کتاب و دی وی دی یاد بگیرید، اما برای یادگیری بیشتر، یک مربی واجد شرایط برای اکثر افراد بهتر است. کتاب و دی وی دی برای کمک به افراد در تمرین بین کلاس مفید است. قبل از شروع کلاس تای چی: با پزشک خود درمورد اینکه تای چی مناسب است صحبت کنید. اطمینان حاصل کنید که مربی تان واجد شرایط است و از افراد مبتلا به آرتروز مراقبت ویژه ای می کند. پزشک یا متخصص ورزش می تواند مشاوره ورزشی اختصاصی متناسب با شرایط ارایه دهد. در اینجا چند پیشنهاد کلی در مورد ورزش ایمن آورده شده است: هنگام ورزش لباس و کفش مناسب بپوشید. در حین ورزش و بعد از آن مایعات زیادی بنوشید قبل از آن کاملا گرم شوید. بعد از ورزش با حرکات آرام و مداوم خنک شوید. به آرامی شروع کنید و شدت برنامه ورزشی خود را به تدریج طی هفته ها یا ماه ها افزایش دهید. فعالیت را در زندگی خود افزایش دهید. به عنوان مثال، به جای رانندگی به فروشگاه های اطراف بروید. سعی نکنید خیلی زود کارها را انجام دهید. اگر احساس تنگی نفس می کنید، سرعت خود را کم کنید. اگر فعالیتی باعث درد شده یا درد بیش از حد طبیعی است، پس این فعالیت را متوقف کنید. به تکنیک خوب توجه کنید و سعی کنید روان حرکت کنید. مفصل را بیش از محدوده حرکت راحت، مجبور نکنید. اگر بعد از آن مفصل دردناک شد (بیش از دو ساعت بعد از یک جلسه تمرین) ، شدت جلسه بعدی تمرین خود را کاهش دهید. قبل از شروع هر برنامه ورزشی جدید با پزشک خود تماس بگیرید. اگر مفصل شما تعویض شده است، با جراح یا متخصص بهداشت خود در میان بگذارید که حرکات را محدود یا حذف کند. غربالگری قبل از ورزش برای شناسایی افراد مبتلا به بیماری استفاده می شود که احتمال دارد آنها را در معرض خطر بیشتری در طی فعالیت های بدنی قرار دهد. از یک مفصل دردناک، ملتهب یا گرم استفاده نکنید. در عوض، به آرامی مفصل را از طریق دامنه حرکتی آن حرکت دهید تا به کاهش سفتی و بهبود گردش خون کمک کند. |
می تواند به چندین عامل مختلف بستگی داشته باشد. زیرا ریشه های بعضی از دندانها نسبت به دندانهای دیگر عمیق تر است و ترمیم آنها طولانی تر است. با این حال، بیشتر افراد متوجه می شوند که درد آنها پس از حدود روز کاهش می یابد یکی از مهمترین جنبه های مراقبت های بعدی، حفظ لخته خونی است که در سوکت محل دندان قبلی وجود دارد مراقبت از این لخته خون نکته اساسی در روند بهبودی است و به شما در جلوگیری از عوارض دردناکی مانند خشک شدن محل دندان کشیده شده کمک می کند. اما به طور کلی، استفاده از کمپرس سرد ممکن است به کاهش درد پس از کشیدن دندان کمک کند کشیدن دندان شامل خروج کامل دندان از دهان است. افراد ممکن است به دلایل زیادی از پوسیدگی دندان گرفته تا شلوغی دندان نیاز به کشیدن دندان داشته باشند. دندانپزشک یا جراح دندانپزشکی عمل کشیدن را در کلینیک خود انجام داده و سپس برخی از دستورالعمل ها را برای مراقبت از ناحیه هنگام بهبودی به فرد می دهد در حین ملاقات، جراح دندانپزشکی، ماده بی حسی قوی را به اطراف دندان تزریق می کند تا از احساس درد در فرد جلوگیری کند. سپس آنها از یک سری ابزارها برای شل شدن دندان قبل از بیرون آوردن آن استفاده می کنند. پس از برداشتن دندان، آنها گاز را روی محل کشیدن دندان قرار می دهند تا به کنترل خونریزی و لخته شدن کمک کند. در این مقاله درباره مراقبت های بعدی دندان کشیدن بیشتر بدانید. ما همچنین یک جدول زمانی بهبود عمومی ارایه می دهیم و توضیح می دهیم که چه زمانی باید با دندانپزشک صحبت کنید دندانپزشکان به طور کلی برای کشیدن دندان در کودکان، آنها را تحت قرار می دهند، به این معنی که کودک بیهوش خواهد شد و در طول جراحی چیزی احساس نخواهد کرد با این حال، روند بهبودی در کودکان مشابه با بزرگسالان است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بیشتر مراقبت های بعدی در چند روز اول پس از، به ایجاد لخته خون و مراقبت از دهان متمرکز است همانطور که برخی از متخصصان متذکر می شوند، خونریزی سطح پایین تا ساعت پس از کشیدن دندان کاملا طبیعی است. با این حال، خونریزی بیش از حد پس از این مرحله نیاز به درمان دارد: بهتر است حداقل در ساعت اول پس از کشیدن دندان استراحت کنید بهتر است که حداقل چند ساعت اولین گاز را در دهان بگذارید تا لخته ایجاد شود. بعد از این، می توانید گاز را هر چند بار که لازم است عوض کنید تا آنجا که ممکن است از شستن، غرغره کردن هر چیز در دهان خودداری کنید. این اقدامات ممکن است هر لخته ای را که تشکیل می شود را از بین ببرد و بر زمان بهبود ت ثیر بگذارد استفاده از نی فشار زیادی را به زخم بهبود دهنده وارد می کند، که می تواند به راحتی لخته خون را از بین ببرد تف کردن باعث ایجاد فشار در دهان می شود که ممکن است لخته خون را از بین ببرد اگر جراح دندان را از نیمه بالایی دهان خارج کرده است، دمیدن بینی یا عطسه می تواند باعث ایجاد فشاری در سر شود که ممکن است لخته خون در حال رشد را از بین ببرد. سیگار کشیدن همان فشار استفاده از نی را در دهان ایجاد می کند. بهتر است از مصرف سیگار در کل روند بهبودی خودداری کنید. اما به طور کلی در طی دو روز اول سیگار نکشید که لخته خون تشکیل می شود مسکن های بدون نسخه ممکن است به کاهش درد و التهاب کمک کنند هنگام خوابیدن از بالش های اضافی برای بلند کردن سر استفاده کنید. این کار باعث جمع شدن خون در سر و طولانی شدن زمان بهبودی شود هنگام بهبودی از کشیدن دندان، فرد باید سعی کند غذاهای نرم بخورد نکاتی برای مراقبت های بعد از روز سوم تا دهم شامل موارد زیر است وقتی لخته در محل خودش تشکیل شده، دهان را به آرامی با محلول نمکی گرم یا کمی نمک در آب گرم بشویید. این مخلوط در از بین بردن باکتری های دهان موثر است، حتی می تواند از بروز عفونت جلوگیری کند دندان ها را مثل همیشه مسواک بزنید و از نخ دندان استفاده کنید، اما مراقب باشید که از نخ دندان در محل دندان کشیده شده کاملا اجتناب کنید. محلول نمکی و هر دهان شویه دارویی که دندانپزشک توصیه می کند برای پاکسازی این ناحیه کافی است در طول کل روند بهبودی، افراد باید غذاهای نرم بخورند که نیازی به جویدن زیاد ندارند. مصرف سوپ، ماست، سس سیب و غذاهای مشابه را در نظر بگیرید. از خوردن نان تست سخت، چیپس و غذاهای حاوی دانه ها خودداری کنید گاهی اوقات، جراحان دندانپزشکی باید همزمان چندین دندان را با هم بکشند. هنگام کشیدن چند دندان، به احتمال زیاد جراح به جای استفاده از بی حسی موضعی، را توصیه می کند بنابراین فرد در تمام مراحل بیهوش خواهد شد. مراقبت از کشیدن دندان های متعدد ممکن است چالش برانگیز باشد، به خصوص اگر دندان ها در طرف های مختلف دهان کشیده شوند. دندانپزشکان ممکن است دستورالعمل های خاصی برای این موارد داشته باشند و بیمار باید بعد از مدت کوتاهی پس از عمل جراحی، دوباره به پزشک مراجعه کنید. آنها همچنین ممکن است از مواد کمک کننده لخته شدن در محل های کشیدن دندان استفاده کنند. کمک کننده لخته شدن قطعات کوچکی از مواد طبیعی هستند که به لخته شدن کمک می کنند. بدن کمک های لخته شدن را با خیال راحت از بین می برد و به مرور زمان آنها را جذب می کند به طور کلی، دندانپزشکان هنگامی که فرد جوان است و احتمال دارد بهبودی سریع تر صورت بگیرد، دندان های عقل را برمی دارند با این حال، ممکن است زمان بهبودی برای کشیدن دندان عقل بسیار بیشتر از دندان معمولی باشد. حتی احتمال دارد فرد نیاز به مرخصی بیشتر از کار یا تحصیل داشته باشد این جراحی به طور معمول شامل برداشتن چند دندان است. حتی ممکن است فرد در حین عمل تحت بیهوشی عمومی قرار گیرد در بسیاری از موارد، دندانپزشکان از تکنیک های دیگری، مانند بخیه های محلول یا کمک به لخته شدن برای بهبودی بعد از این جراحی ها استفاده می کنند. احساس درد و تورم پس از کشیدن دندان معمول است. برخی از داروهای خانگی ممکن است درد را در هر مرحله از روند بهبودی کاهش دهند درمان های خانگی برای درد دندان پس از کشیدن دندان، عبارتند از ها مانند و ممکن است به کاهش تورم و درد کمک کنند استفاده از کیسه یخ حوله ای بسته بندی شده روی دندان به مدت دقیقه در یک زمان ممکن است به کاهش درد و تورم کمک کند به عنوان بخشی از یک برنامه مراقبت روزانه، شستشو با آب نمک ممکن است به از بین بردن باکتری های دهان و کاهش تورم و درد کمک کند اگر فردی پس از کشیدن دندان تب، یا درد شدیدی دارد، باید با دندانپزشک خود تماس بگیرد. روند طبیعی بهبودی بسته به طیف وسیعی از عوامل از جمله سن فرد و سیگار کشیدن و ممکن است روز طول بکشد علایمی که فرد باید به دندانپزشک مراجعه کند، عبارتند از تب شدید حالت تهوع یا استفراغ ترشح زخم یا احساس بوی بد درد و تورم که با گذشت زمان بدتر می شود. خونریزی که با گذشت زمان بهبود نمی یابد. درد شدیدی که به گوش منتقل می شود. کشیدن دندان برای پیشگیری از عوارض آینده دندان، مشکلی را کاملا از بین می برد پس از کشیدن دندان، مراقبت های مناسب پس از آن ضروری است، زیرا به بهبود لخته شدن و محافظت از محل کشیدن در طی روند بهبود کمک می کند. اکثر مواد کشیدن دندان ساده باید طی تا روز بهبود یابند در صورت بروز هر گونه علایم بعد از کشیدن دندان، باید به دندانپزشک خود مراجعه کنید. منبع: |
تینداماکس ( یک داروی آنتی بیوتیکی است که برای درمان واژینوز باکتریایی تجویز می شود. این دارو همچنین برخی بیماری های انگلی (به ویژه آمیبیازیس و ژیاردیازیس) و عفونت های مقاربتی تریکومونیازیس را درمان می کند. Tindamax متعلق به دسته آنتی بیوتیک های نیترویمیدازول است که نه تنها با باکتری ها بلکه با انگل های تک یاخته ای خاص نیز مبارزه می کند. تک یاخته ها موجودات تک سلولی هستند که می توانند به عنوان موجودات زنده آزاد زنده بمانند یا می توانند در انسان تکثیر و باعث شوند. این دارو با نفوذ به دیواره باکتری ها و آسیب رساندن به DNA و پروتیین های ساختاری آنها عمل می کند. مشخص نیست که Tindamax چگونه در برابر عفونت های تک یاخته ای عمل می کند. Tindamax به شکل قرص برای بزرگسالان و کودکان بالای سال در دسترس است. چندین ژنریک ارزان قیمت تحت نام داروی تینیدازول وجود دارد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: Tindamax برای درمان عفونت های ناشی از باکتری های حساس خاص یا تک یاخته ها استفاده می شود. آنها بر روی همه باکتری ها و تک یاخته ها کار نمی کنند، بلکه عمدتا روی آنهایی که دارای خواص بی هوازی هستند (به این معنی که برای زنده ماندن به اکسیژن نیاز ندارند) عمل می کنند. سازمان غذا و دارو Tindamax را برای درمان موارد زیر تایید کرده است: واژینوز باکتریایی، عفونت باکتریایی فرج و واژن آمیبیازیس، یک بیماری اسهالی ناشی از تک یاخته روده انتامبا هیستولیتیکا ژیاردیازیس، یک بیماری اسهالی ناشی از تک یاخته روده ژیاردیا دوازدهه تریکومونیازیس، یک عفونت مقاربتی ناشی از تک یاخته تریکوموناس واژینالیس Tindamax فقط علیه باکتری ها و انگل های حساس عمل می کند. ارایه‌دهنده مراقبتهای بهداشتی شما باید ارگانیسم ایجادکننده بیماری را برای عفونت شما شناسایی کند و همه علل دیگر (از جمله عفونتهای قارچی واژن و بیماریهای مقاربتی مانند کلامیدیا، و تبخال تناسلی) را رد نماید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید Tindamax ممکن است در صورت استفاده بدون عفونت باکتریایی اثبات شده یا مشکوک بی اثر باشد. استفاده غیر ضروری از آنتی بیوتیک هایی مانند Tindmax نیز می تواند به ایجاد مقاومت آنتی بیوتیکی کمک کند. دوز مصرف Tindamax Tindamax به صورت قرص های میلی گرمی، صورتی، بیضی شکل موجود است. قرص ها به گونه ای نمره گذاری شده اند که بتوان آنها را تقسیم کرد. برخی از تولید کنندگان ژنریک قرص های میلی گرمی تولید می کنند. بسته به عفونت، Tindamax ممکن است تنها به یک دوز واحد (برای ژیاردیازیس و تریکومونیازیس) یا حداکثر پنج دوز در طول پنج روز متوالی (برای آمیبیازیس و واژینوز باکتریایی) نیاز داشته باشد. Tindamax از راه خوراکی همراه با غذا مصرف می شود که به کاهش ناراحتی معده کمک می کند. اگر به بیش از یک نوبت نیاز دارید، حتما دوز را هر روز در همان زمان مصرف کنید. دوز منظم به حفظ مقدار مناسب تینیدازول در جریان خون کمک می کند. در حین مصرف تینداماکس و تا سه روز پس از اتمام درمان از نوشیدن الکل خودداری کنید. مصرف Tindamax همراه با الکل می تواند منجر به گرفتگی عضلات شکم، حالت تهوع، استفراغ، سردرد و گرگرفتگی شود. مهم است که دوره کامل آنتی بیوتیک را مصرف کنید حتی اگر احساس بهتری داشته باشید. توقف زودهنگام می تواند منجر به مقاومت آنتی بیوتیکی شود و در صورت نیاز مجدد، Tindamax (و آنتی بیوتیک های مرتبط مانند) بسیار کمتر موثر باشد. ذخیره سازی و نگهداری از دارو قرص های Tindamax را در دمای اتاق، به طور ایده آل بین فارنهایت و فارنهایت نگهداری کنید. شربت ترکیبی Tindamax را نیز می توان در این دما نگهداری کرد، اما باید ظرف هفت روز پس از تهیه توسط داروساز شما استفاده شود. از قرار دادن قرص ها یا شربت ها روی طاقچه های آفتابی یا در محفظه دستکش خودداری کنید که دمای آن ممکن است بیش از حد باشد. اگر لازم است تینداماکس را با خود در سفر ببرید، خوب است که دارو را در دمای درجه فارنهایت تا درجه فارنهایت قرار دهید. موارد استفاده خارج از برچسب ارایه دهندگان مراقبت های بهداشتی ممکن است Tindamax را برای درمان سایر شرایط پزشکی که در برچسب محصول ذکر نشده است تجویز کنند. این به عنوان استفاده خارج از برچسب شناخته می شود. Tindamax خارج از برچسب برای بسیاری از اهداف پزشکی، از جمله درمان های پیشگیرانه استفاده می شود. این شامل: عفونت پای دیابتی عفونت هلیکوباکتر پیلوری ( PID ) بلاستوسیستیازیس، یک بیماری اسهالی ناشی از تک یاخته Blastycystis hominis بالانتیدیازیس، یک بیماری اسهالی است که توسط تک یاخته Balantidium coli ایجاد می شود. پروفیلاکسی پس از جراحی برای جلوگیری از عفونت های بی هوازی به دنبال جراحی شکم یا هیسترکتومی عوارض جانبی Tindamax چیست؟ این لیست کاملی از عوارض جانبی نیست و ممکن است موارد دیگری نیز رخ دهد. یک متخصص پزشکی می تواند شما را در مورد عوارض جانبی راهنمایی کند. اگر عوارض دیگری را تجربه کردید، با داروساز یا متخصص پزشکی خود تماس بگیرید. مانند بسیاری از داروهای دیگر، Tindamax ممکن است عوارض جانبی ایجاد کند. بیشتر دستگاه گوارش را درگیر می کند که با مصرف دارو با غذا می توان آن را به حداقل رساند. سایر واکنش های دارویی نادر و بالقوه جدی گزارش شده است. با این حال، Tindamax به طور کلی در صورت استفاده برای یک تا پنج روز به خوبی تحمل می شود. عوارض جانبی رایج عوارض جانبی رایج، این دارو به ترتیب فراوانی عبارتند از: خستگی بدحالی استفراغ سردرد سرگیجه حالت تهوع از دست دادن اشتها یا تلخ در دهان ناراحتی معده یا گرفتگی عضلات خطر عوارض جانبی با طول مدت درمان افزایش می یابد. علاوه بر این، تحقیقات نشان داد که از هر زنی که برای واژینوز باکتریایی با Tindamax تحت درمان قرار گرفته اند، یک نفر به دلیل تغییرات در فلور طبیعی واژن، عفونت قارچی را پس از درمان تجربه کرده است. عوارض جانبی شدید در موارد نادر، Tindamax باعث ایجاد عوارض جانبی عصبی بالقوه شدید، از جمله تشنج و نوروپاتی محیطی (بی حسی یا احساس سوزن و سوزن در دست ها یا پاها) می شود. در صورت بروز علایم غیرمعمول مرتبط با اعصاب، فورا به پزشک خود اطلاع دهید. آنها ممکن است به شما توصیه کنند که درمان را متوقف کنید. مسلما ، نگرانی بزرگتر، خطر حساسیت به مواد مخدر است، که ممکن است نه تنها بر مصرف‌کنندگانی که برای اولین بار مصرف می‌کنند، بلکه بر کسانی که قبلا با Tindamax درمان شده‌اند، ت ثیر بگذارد. در حالی که این واکنش ها به طور استثنایی نادر هستند، برخی به طور بالقوه جدی هستند. عوارض جانبی بلند مدت نگرانی اصلی در مورد استفاده بیش از حد از Tindamax خطر مقاومت آنتی بیوتیکی است. اگرچه این بیشتر با Flagyl (مترونیدازول) ، که یک نیترویمیدازول نسل قبلی است، مرتبط است، مقاومت رو به رشد نسبت به Tindamax در بین افرادی که برای تریکوموناس واژینالیس درمان می‌شوند، دیده شده است. Tindamax عمدتا توسط کبد متابولیزه می شود (تجزیه می شود) و از طریق ادرار و مدفوع از بدن دفع می شود. از آنجایی که دوره درمان کوتاه است، دارو هیچ اثر قابل توجهی بر عملکرد کلیه و عملکرد کبد ندارد. با این اوصاف، افراد مبتلا به بیماری کلیوی در مرحله نهایی ممکن است تا درصد از داروی در گردش را در طول همودیالیز از دست بدهند. در حال حاضر هیچ دستورالعملی برای استفاده مناسب از Tindamax در مواردی مانند این وجود ندارد. ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی شما تصمیم می گیرد که آیا دوز شما باید تغییر کند یا خیر. اگر یک دوز از Tindamax را فراموش کردید، به محض یادآوری آن را مصرف کنید. اگر تقریبا زمان مصرف نوبت بعدی فرا رسیده است، دوز اصلی را نادیده بگیرید و طبق معمول ادامه دهید. هرگز دوزها را دو برابر نکنید. از آنجایی که نیمه عمر Tindamax نسبتا کوتاه است ( تا ساعت) ، باید تمام تلاش خود را برای مصرف دارو طبق برنامه انجام دهید. سعی کنید آن را هر روز در ساعت معینی مصرف کنید تا غلظت مطلوب دارو در خون حفظ شود. عوارض مصرف بیش از حد تینداماکس به گفته سازنده، هیچ موردی از مصرف بیش از حد Tindamax گزارش نشده است. اگر موردی اتفاق بیفتد مثلا اگر کسی همه قرص های خود را یکجا مصرف کند ممکن است خطر عوارض جانبی افزایش یابد. در چنین مواردی، مراقبت های حمایتی می تواند به درمان عوارض جانبی مانند ناراحتی معده، تهوع یا استفراغ کمک کند. در صورت بروز عوارض جانبی مهمتر، می توان از همودیالیز برای خارج کردن سریع هر چه بیشتر دارو از جریان خون استفاده کرد. مهم است که پزشک پیشرفت شما را در ویزیت های منظم بررسی کند تا مطمین شود که عفونت پاک شده است. ممکن است برای بررسی اثرات ناخواسته آزمایش خون مورد نیاز باشد. اگر علایم شما ظرف چند روز بهبود نیافت، یا اگر بدتر شد، با پزشک خود مشورت کنید. اگر در دو هفته گذشته دی سولفیرام ( Antabuse ) مصرف کرده اید از این دارو استفاده نکنید. همچنین در طول درمان با این دارو و حداقل تا روز پس از آخرین دوز، الکل یا محصولات الکلی (مثلا پروپیلن گلیکول) مصرف نکنید. این دارو ممکن است خطر ابتلا به سرطان را افزایش دهد. در مورد این خطر با پزشک خود صحبت کنید. اگر در بازوها، دستها یا پاها احساس سوزش، بی‌حسی، گزگز یا درد داشتید، فورا با پزشک خود مشورت کنید. اینها می توانند علایم بیماری به نام نوروپاتی محیطی باشند. موارد غیر مجاز مصرف Tindamax در صورت داشتن حساسیت مفرط شناخته شده به تینیدازول یا هر عنصر دیگر در دارو، نباید از Tindamax استفاده کنید. اگر به سایر ضد میکروبی های نیترویمیدازول مانند Flagyl مترونیدازول، Dovprela پرتومانید، Solosec ( secnidazole ) و فکسینیدازول حساسیت دارید، همین امر صدق می کند. بر اساس شواهد موجود، به نظر نمی رسد که Tindamax خطرات سلامتی قابل توجهی برای جنین داشته باشد. حتی اگر باردار هستید یا در تلاش برای باردار شدن هستید، با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود صحبت کنید تا به طور کامل مزایا و خطرات احتمالی درمان را درک کنید. مطالعات نشان داده اند که تینیدازول می تواند از شیر مادر انسان عبور کند. به همین دلیل، شیردهی را در طول درمان و به مدت ساعت پس از درمان به طور موقت قطع کنید تا دارو به طور کامل از سیستم شما دفع شود. مصرف در بارداری اگر قصد بچه دار شدن دارید، قبل از استفاده از این دارو با پزشک خود صحبت کنید. برخی از مردانی که از این دارو استفاده می کنند نابارور شده اند (نمی توانند بچه دار شوند) قبل از انجام هر گونه آزمایش پزشکی، به پزشک مسیول اطلاع دهید که این دارو را مصرف می کنید. نتایج برخی از آزمایشات ممکن است تحت ت ثیر این دارو باشد. از مصرف داروهای دیگر خودداری کنید مگر اینکه با پزشکتان مشورت کرده باشند. این شامل داروهای تجویزی یا بدون نسخه و مکمل های گیاهی یا ویتامینی است. این دارو ممکن است باعث عفونت قارچی واژن شود. اگر یا اندام تناسلی یا ترشحات غلیظ و سفید رنگ واژن با بوی ملایم یا بدون بو دارید، فورا با پزشک خود مشورت کنید. اگر این دارو را برای تریکومونیازیس (عفونت اندام‌های جنسی در مردان یا زنان) مصرف می‌کنید، پزشک ممکن است بخواهد شریک جنسی شما را همزمان با درمان معاینه کند، حتی اگر هیچ علامتی نداشته باشد. همچنین ممکن است استفاده از کاندوم (لاستیک) در حین مقاربت مطلوب باشد. این اقدامات به شما کمک می کند تا عفونت را دوباره از شریک زندگی خود بازگردانید. اگر در این مورد سوالی دارید، با پزشک خود صحبت کنید. چه داروهای با Tindamax تداخل دارند؟ تعدادی از داروها به طور بالقوه می توانند با Tindamax تداخل داشته باشند. برخی ممکن است غلظت تینیدازول را در خون کاهش دهند (کاهش اثربخشی آن) ، در حالی که برخی دیگر ممکن است غلظت آن را افزایش دهند (همراه با خطر عوارض جانبی) همچنین داروهایی وجود دارند که ممکن است برای همان آنزیم کبدی به نام CYP که Tindamax برای متابولیسم استفاده میکند، "رقابت کنند". در صورت استفاده از هر یک از موارد زیر قبل از شروع Tindamax به ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود اطلاع دهید: وارفارین لیتیوم الکل ریفامپین فنوباربیتال تاگامت (سایمتیدین) Nizoral کتوکونازول پروالیت (کلستیرامین) دیلانتین (فنی تویین) پروتوپیک (تاکرولیموس) ساندیمیون ( آدروسیل (فلویورواوراسیل) سربیکس (فسفنی تویین) برای جلوگیری از تداخل، همیشه به ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود در مورد داروهایی که مصرف می کنید، اعم از داروهای تجویزی، بدون نسخه، تغذیه ای، گیاهی یا تفریحی، اطلاع دهید. دارو های جایگزین کدامند؟ Tindamax به عنوان یک نیترویمیدازول نسل دوم طبقه بندی می شود و اغلب به عنوان جایگزینی برای نسل اول نیترویمیدازول Flagyl (مترونیدازول) استفاده می شود. این دارو طیف وسیع تری از عفونت های باکتریایی، از جمله عفونت های جدی استخوان، مفاصل، مغز، پوست، قلب، دستگاه گوارش و ریه را درمان می کند. Flagyl به طور کلی داروی انتخابی برای واژینوز باکتریایی و سایر عفونت های باکتریایی باقی می ماند. با این حال، به دوز و فرکانس دوز بالاتری نیاز دارد (در برخی موارد، تا شش دوز در روز به مدت روز) همچنین احتمال بروز عوارض جانبی بیشتر است. Tindamax معمولا زمانی استفاده می شود که Flagyl یا در دسترس نباشد یا عوارض جانبی غیرقابل تحملی ایجاد کند. با این حال، برخی از ارایه دهندگان سلامت آن را به عنوان اولین درمان در صورت شناسایی باکتری حساس تجویز می کنند. در سال ، FDA یک عامل جدیدتر نیترویمیدازول به نام Solosec ( secnidazole ) را ت یید کرد که به طور خاص برای درمان واژینوز باکتریایی استفاده می شود. |
سوالات بسیاری در مورد انزال وجود دارد. اما اکثر مردان به خاطر خجالت از مطرح کردن سوالات جنسی به دنبال پاسخی برای سوالات رایج در مورد انزال نیستند. این در حالی است که اختلالات در مورد انزال نسبتا شایع و قابل درمان است و می تواند اولین علامت بیماری مانند التهاب در پروستات باشد. بر همین اساس ما در این مقاله سعی کردیم به برخی از سوالات رایج در مورد انزال در مردان را مورد بررسی قرار داده ایم. بررسی های مختلف نشان داده است که بین تا درصد مردان این انزال را تجربه می کنند. در حدود - درصد مردان مبتلا به بیماری. در ارتباط انزال دردناک، باید توجه کرد که درد احتمال دارد در طی یا به دنبال آن و در آلت تناسلی، مثانه یا راست روده نیز ایجاد شود. اما از طرفی هم انزال دردناک می تواند به روابط بین دو طرف آسیب برساند، عزت نفس را تضعیف کرده و یکی از لذت های زندگی را به یک منبع ناامیدی تبدیل کند. حتی می تواند یک تجربه ترسناک باشد، اما جای ناراحتی ندارد. برای اکثر مردان، این درد به صورت درد هنگام انزال یا بلافاصله پس از آن بروز می کند. در حقیقت، انزال به قدری با لذت همراه است که می توان به راحتی اشتباه تشخیص داده شود. احتمال دارد درد به صورت انزال جدا شده یا اینکه با سایر علایمی که تجربه می کنید هم زمان رخ دهد. در هر صورت، مهم بهتر است که در هنگام برخورد با. اگر انزال دردناکی را تجربه می کنید، به احتمال زیاد می تواند به صورت شرایط زیر توصیف شود: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید کمردرد درد در هنگام انزال درد بلافاصله پس از انزال درد عمومی در آلت تناسلی مرد و یا کیسه بیضه انزال، اوج تحریک جنسی مردان و شامل آزاد شدن منی از آلت تناسلی است. انزال، بخشی از ارگاسم مردان است که پس از شروع، به مجموعه ای از انقباضات غیرارادی همراه با ترشح تبدیل می شود. به طور معمول این یک تجربه لذت بخش برای یک مرد است و نباید همراه با درد باشد. علایم انزال دردناک اغلب نشانه یک مسیله قابل توجه است. چنین اتفاقی شاید خود به خود رخ دهد یا با علایم دیگری همراه باشد که نیاز به بررسی و درمان دارد. هر مشکل و اختلالی در ناحیه دستگاه تناسلی اغلب باعث نگرانی می شود. انزال دردناک هم از این موضوع استثناء نیست. انزال دردناک ناشی از طیف وسیعی از بیماری های زمینه ای است. برخی از رایج ترین عواملی که می تواند باعث انزال دردناک شود، عبارتند از: تومورها تغییرات سلامتی پروستاتیت مزمن کیست یا سنگ بیماری های التهابی بیماری های مقاربتی STDs سندرم مثانه دردناک (سیستیت بینابینی) درمان این عارضه به علت آن بستگی دارد. معاینه باید با یک تاریخچه پزشکی کامل آغاز شود که شامل سوالاتی در مورد سلامت روان و روابط یک مرد است. پزشک درمورد داروهایی که در حال حاضر و در گذشته استفاده می کردید و همچنین در مورد سابقه STI در حال حاضر یا قبلا سوال خواهد کرد. آزمایش جامع برای STI نیز می تواند مفید باشد. معاینه لگن، از جمله آزمایش پروستات، می تواند پروستاتیت، BPH و آسیب ها را ارزیابی کند. همچنین احتمال دارد پزشک برای تعیین آنتی ژن مخصوص پروستات ( PSA ) آزمایش خون انجام دهد. این ماده در مردان با برخی شرایط خاص پروستات، از جمله سرطان پروستات، افزایش می یابد. بعضی از مردان از انزال دردناک احساس خجالت می کنند، یا اینکه درمورد صحبت با پزشک خود ناراحت هستند. انزال دردناک یک مشکل پزشکی واقعی است که نیاز به درمان سریع دارد. چند بارمشورت با پزشک احتمال دارد تمام مواردی باشد که برای بهبود زندگی جنسی مرد و کاهش درد لازم است. درد و رنج در سکوت هیچ فایده ای ندارد، به خصوص که انزال دردناک درمان نشده اغلب بدتر می شود. احتمال دارد درد به صورت انزال جدا یا اینکه با سایر علایمی که تجربه می کنید هم زمان باشد. در هر صورت، مهم است که در هنگام برخورد با انزال دردناک، همه عوامل را به دقت بررسی کنید. همیشه علایم انزال دردناک خود را جدی بگیرید. به احتمال زیاد، علت به سادگی و بدون درمان با گذشت زمان از بین نخواهد رفت. حفظ سبک زندگی سالم و کاهش استرس می تواند گام های مثبتی در جهت به حداقل رساندن علایم انزال دردناک باشد. یک قسمت مهم در مقابله با انزال دردناک، درمان بیماری است. بعضی اوقات استراحت با کیسه بیضه بالا و استفاده از کیسه های یخ می تواند باعث تسکین موقتی شود، اما به احتمال زیاد نیاز به درمان پیشرفته است. بله، عفونت های دستگاه ادراری ( UTI ) می توانند باعث انزال دردناک شوند، به خصوص اگر عفونت به غده پروستات رسیده باشد. این باعث پاسخ التهابی پروستات می شود که به پروستاتیت معروف است. احتمال دارد به آنتی بیوتیک نیاز داشته باشید و باید فورا به پزشک مراقبت های اولیه مراجعه کنید. بیماری های مقاربتی ( STD ) که به آن عفونت های مقاربتی ( STI ) نیز گفته می شود، بیماری هایی مانند کلامیدیا، سوزاک و تریکومونیازیس است. اینها می توانند باعث درد همراه با انزال، ادرار و مقاربت جنسی شوند. اگر فکر می کنید یک بیماری مقاربتی دارید باید سریعا با پزشک مراقبت های اولیه خود مشورت کنید. درد همراه با ادرار و انزال می تواند در اثر عفونت های دستگاه ادراری ( UTI ) یا بیماری های مقاربتی STD یا عفونت های منتقله از راه جنسی، STI ) مانند تبخال، کلامیدیا و سوزاک) ایجاد شود. درد به خصوص با انزال احتمال دارد به دلیل عفونت یا التهاب پروستات باشد. بله، (نفرولیتیازیس) می تواند باعث انزال دردناک هنگام عبور از مجرای انزال شود. سنگها همچنین می تواند مجرای انزالی را مسدود کرده و باعث ناباروری شوند. متناوبا ، بسیاری از سنگ های کلیه بدون قرار گرفتن در مجرای انزال عبور می کنند. احتمال دارد انزال دردناک گاه به گاه به دلیل عفونت های دستگاه ادراری ( UTI ) ، بیماری های مقاربتی یا عفونت STD یا عبور سنگ کلیه ایجاد شود. انزال دردناک همچنین می تواند در اثر جراحی پروستات، برخی داروهای ضد افسردگی، سرطان پروستات و پرتودرمانی ایجاد شود. سوالاتی که احتمال دارد پزشک درباره انزال دردناک از بیمار بپرسد، عبارتند از: آیا شما از نظر جنسی فعال هستید؟ آیا هنگام ادرار احساس درد می کنید؟ آیا تابحال به بیماری مقاربتی ( STD ) مبتلا شده اید؟ آیا مشاهده می کنید که با بیضه یا کیسه بیضه اتفاق میفتد؟ انزال رتروگرید زمانی اتفاق میفتد که مایع منی در هنگام ارگاسم به جای بیرون آمدن از آلت تناسلی، وارد مثانه شود. علایم انزال رتروگرید شامل موارد زیر است: ارگاسم خشک یکی از علایم شایع انزال رتروگرید است. ادرار ابری بعد از ارگاسم، چون ادرار ممکن است حاوی مایع منی باشد. ارگاسم ممکن است بدون ترشح مایع منی و یا منی بسیار کم از آلت تناسلی باشد. در طی ارگاسم مردانه، لوله ای به نام مجرای دفران، اسپرم را به پروستات منتقل می کند. در پروستات اسپرم با مایعات دیگر برای تولید مایع منی (انزال) مخلوط می شود. عضله گردن مثانه سفت می شود که مایع منی به جای مثانه به پروستات رفته و به داخل آلت تناسلی هدایت شود. در انزال رتروگراد، عضله گردن مثانه به درستی سفت نمی شود. در نتیجه اسپرم می تواند به جای بیرون آمدن از بدن از طریق آلت تناسلی، وارد مثانه شود. انزال رتروگرید ایجاد درد یا عوارض جدی در سلامتی نمی شود. مانع از نعوظ و ارگاسم شما هم نخواهد شد. انزال دیررس و یا انزال به تاخیر افتاده که گاه به آن اختلال در انزال نیز گفته می شود، شرایطی است که در آن مدت زمان لازم برای تحریک جنسی که یک مرد بتواند به اوج جنسی خودش برسد و مایع منی را از آلت تناسلی (انزال) آزاد کنند، طولانی می شود. انزال تاخیری ( DE ) هنگامی رخ می دهد که یک مرد برای رسیدن به ارگاسم و انزال به بیش از دقیقه تحریک جنسی نیاز داشته باشد. برخی از مردانی که این مشکل را دارند به هیچ وجه قادر به انزال و یا آزاد کردن مایع منی خود از آلت تناسلی نیستند. تاخیر در انزال می تواند ناشی از عوارض داروها، شرایط سلامتی، بیماری و جراحی های خاص باشد. یا ممکن است ناشی از یا نگرانی از سلامت روان مانند، یا باشد. در بسیاری از موارد، انزال تاخیری به دلیل ترکیبی از نگرانی های جسمی و روانی است. برخی از مردان با انزال دیررس به دقیقه یا بیشتر زمان برای تحریک جنسی نیاز دارند تا بتوانند به ارگاسم برسند و انزال داشته باشند. در برخی مواقع هم ممکن است مردان به هیچ وجه نتوانند انزال کنند. اما، زمان مشخصی برای تشخیص انزال دیررس وجود ندارد. در عوض، اگر ت خیر باعث ایجاد پریشانی یا ناامیدی فرد شود، یا اگر مرد مجبور شود فعالیت جنسی خودش را به دلیل خستگی، تحریک جسمی، از دست دادن نعوظ یا درخواست شریک زندگی خودش متوقف کند، آن وقت می تواند گفت فرد به انزال دیررس دچار شده است. اغلب، مردان ممکن است در طی مقاربت یا سایر فعالیت های جنسی با شریک زندگی، در رسیدن به ارگاسم مشکل داشته باشند و بعضی از آن ها فقط هنگام استمناء می توانند انزال کنند: |
نوعی سکته مغزی است این بیماری، خونریزی در مغز یا اطراف آن است. دلایل خونریزی مغزی شامل فشار خون بالا، سو ء مصرف دارو، ضربه، رگ های خونی ضعیف یا گشاد شده ( که نشت می کند. بسیاری از افرادی که دچار خونریزی مغزی می شوند، علایمی مانند سکته مغزی دارند و ممکن است در یک طرف بدن ضعف، تکلم یا احساس بی حسی داشته باشند. دشواری در انجام فعالیت های روزمره، از جمله مشکلات در راه رفتن یا حتی زمین خوردن، علایم طبیعی نیست. حدود احتمال بروز دیگری در آینده دارند ایجاد تغییر در سبک زندگی می تواند به فرد کمک کند تا خطر خود را کاهش دهد یا از وقوع عروق مغزی جلوگیری کند افراد مبتلا به فشار خون بالا نیاز به معاینه منظم دارند و برای کاهش فشار خون خود اقدامات لازم را انجام می دهند همچنین پرهیز از استعمال دخانیات که از عوامل خطر سکته مغزی است، بسیار مهم می باشد. سموم موجود در تنباکو به سیستم قلبی عروقی آسیب می رسانند و می توانند منجر به تجمع پلاک در رگ ها شوند و فرد را در معرض سکته مغزی قرار می گیرند افراد دیابتی باید مطمین شوند که سطح قند خون را تحت کنترل دارند. بسیاری از افراد مبتلا به دیابت دارای فشار خون بالا، کلسترول بالا ممکن است دارای اضافه وزن باشند که همگی از عوامل خطر سکته مغزی هستند افراد باید غذاهایی را در رژیم غذایی که سلامت قلب و مغز را بهبود می بخشد، شامل رژیم غذایی را در رژیم غذایی خود بگنجانند اضافه وزن بدن می تواند منجر به افزایش فشار خون، دیابت، بیماری قلبی و سکته مغزی شود. افراد می توانند سعی در حرکت و تحرک داشته باشند زیرا فعالیت بدنی نه تنها به تغییر وزن ناخواسته کمک می کند بلکه می تواند به کاهش خطر سکته نیز کمک کند انجمن قلب آمریکا هر هفته دقیقه ورزش متوسط تا شدید را توصیه می کند بیمارانی که دچار این بیماری هستند باید بسیار دقیق کنترل شوند. درمان اولیه شامل ایجاد ثبات در فشار خون و تنفس است. بعد از اینکه فرد ثبات پیدا کرد، سپس نوع و نحوه خونریزی تعیین می شود. این روند تثبیت و تصمیم گیری بسیار سریع اتفاق میفتد. تصمیم برای انجام عمل جراحی به اندازه و محل خونریزی بستگی دارد. همه افراد مبتلا به خونریزی داخل جمجمه نیازی به جراحی ندارند برای درمان این بیماری ممکن است جراحی لازم باشد. جراحان ممکن است برای کاهش فشار از مغز جراحی را توصیه کنند اگر پارگی آنوریسم مغزی باعث خونریزی شود، یک جراح می تواند بخشی از جمجمه را برداشته و شریان را قطع کند. به این عمل جراحی کرانیوتومی گفته می شود سایر گزینه های درمانی شامل، داروهای ضد صرع و سایر داروها برای کنترل علایم، مانند تشنج و سردردهای شدید است افراد می توانند از خونریزی مغزی بهبود یابند، اگرچه بسیار مهم است که در اسرع وقت درمان صحیح را انجام دهند. توانبخشی می تواند به فرد کمک کند تا پس از خونریزی مغزی، خود را با زندگی سازگار کند درمان توانبخشی شامل موارد زیر است گفتاردرمانی کار درمانی تغییر سبک زندگی برای کاهش خطر خونریزی دیگر داروهای مختلفی ممکن است برای کمک به کاهش تورم در اطراف ناحیه خونریزی، حفظ فشار خون در سطح مطلوب و جلوگیری از تشنج استفاده شود. اگر بیمار هوشیاد باشد، ممکن است به داروی مسکن نیاز باشد بسیاری از بیمارانی که خونریزی مغزی را تجربه کرده اند زنده می مانند. با این حال، هنگامی که خونریزی در مناطق خاصی از مغز رخ می دهد یا خونریزی اولیه بسیار زیاد است، احتمال زنده ماندن بیمار کاهش می یابد اگر بیمار از واقعه اولیه خونریزی داخل جمجمه جان سالم به در برد، بهبودی ممکن است ماه ها طول بکشد. با گذشت زمان و با تلاش های گسترده توانبخشی، از جمله جسمی، شغلی و گفتار درمانی، بیماران می توانند عملکرد خود را بازیابند. با این حال، برخی از آنها می توانند با ضعف مداوم یا مشکلات حسی مواجهه شوند. سایر بیماران ممکن است تشنج، سردرد یا مشکلات حافظه داشته باشند نوزادان کمتر از هفته سن حاملگی، به دلیل عدم بلوغ عروق خونی، در معرض خطر بیشتری برای خونریزی داخل جمجمه هستند. درصد قابل توجهی از نوزادان نارس ممکن است خونریزی داخل جمجمه ای را تجربه کنند. این می تواند منجر به یا بزرگ شدن فضای مملو از مایعات مغز شود و بسیار جدی باشد. منابع: |
یک آنتی بیوتیک متعلق به گروه فلوروکینولون است و برای درمان عفونت های باکتریایی مختلف که بسیاری از قسمت های بدن را تحت تاثیر قرار می دهند مانند ( UTI ) و همچنین برای عفونت های استخوان، شکم، پوست و پروستات استفاده می شود. این دارو با پیشگیری از تکثیر و رشد باکتری ها عفونت را درمان می کند. سیپروفلوکساسین به صورت محلول انفوزیونی، سوسپانسیون خوراکی، قرص، قرص طولانی رهش، قطره چشمی و گوش موجود است. آنچه در این مقاله خواهید خواند: این دارو در درمان عفونت های زیر استفاده می شود: سلولیت پنومونی سینوزیت عفونت گوش عفونت چشم گاستروانتریت مسمومیت غذایی عفونت کیسه صفرا یا عفونت مجاری ادراری عفونت استخوان و مفاصل همچنین برای پیشگیری و درمان طاعون پنومونی و سپتی سمی نیز کاربرد دارد. این دارو سیفلیس را درمان نمی کند اما می تواند برای به تاخیر انداختن علایم استفاده شود. برای سینوزیت، برونشیت و UTI ، سیپروفلوکساسین تنها در صورتی تجویز می‌شود که سایر آنتی‌بیوتیک‌ها ناموفق باشند، زیرا خطر عوارض جانبی بیشتر است. سیپروفلوکساسین یک آنتی بیوتیک با طیف وسیع است که در برابر انواع مختلف عفونت های باکتریایی موثر است. این دارو باکتری کش است، به این معنی که با مسدود کردن آنزیم های مورد نیاز برای تقسیم و رشد باکتری ها، آنها را از بین می برد. اما به دلیل استفاده بی رویه آن، بسیاری از باکتری ها به سیپروفلوکساسین مقاوم هستند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در عرض یک ساعت پس از مصرف خوراکی، دارو شروع به کار می کند. اما، ممکن است چند روز طول بکشد تا عفونت کاهش یابد و شاهد بهبود باشید. حدود تا درصد سیپروفلوکساسین بدون تغییر از طریق ادرار دفع می شود و در عرض ساعت از بدن دفع می شود. نیمه عمر (زمان مصرف شده برای غلظت دارو درصد) تا ساعت است. پزشک سیپروفلوکساسین را بر اساس نوع و شدت عفونت باکتریایی، سن و بیماری های کلیوی یا زمینه ای تجویز می کند. این دارو را همیشه تحت نظارت دقیق پزشکی مصرف کنید و از دوزهای بالاتر از تجویز استفاده نکنید. سیپروفلوکساسین در اندازه و اشکال زیر موجود است: قرص با رهش طولانی و میلی گرم سوسپانسیون خوراکی و میلی گرم در میلی لیتر قرص میلی گرم، میلی گرم، میلی گرم و میلی گرم محلول انفوزیون میلی گرم/ میلی لیتر، میلی گرم/ میلی لیتر، میلی گرم/ میلی لیتر، و میلی گرم/ میلی لیتر دوزهای رایج توصیه شده برای بزرگسالان عبارتند از: برای عفونت خفیف تا متوسط تا میلی گرم خوراکی هر ساعت به مدت تا روز تا میلی گرم خوراکی هر ساعت برای عفونت شدید به مدت تا روز در برخی از عفونت های مزمن، برای مدت طولانی تری تجویز و در دوز کمتر برای بیماران مبتلا به نارسایی کلیوی استفاده می شود. طبق دستور پزشک از آن استفاده کنید. سیپروفلوکساسین معمولا هر ساعت (دو بار در روز) با یا بدون غذا مصرف می شود. بسته به شدت عفونت، شاید مجبور شوید آن را برای یک هفته یا بیشتر مصرف کنید. حتی اگر احساس کردید علایم از بین رفته است، مصرف آن را ادامه دهید و آن را به مدت چند روز مصرف کنید. اگر دارو را ناگهان قطع کنید، عفونت ممکن است عود کند. قرص طولانی رهش نباید له یا شکسته و باید به طور کامل بلعیده شود. سوسپانسیون خوراکی قبل از مصرف به درستی تکان داده شود. ساعت قبل یا ساعت پس از مصرف سیپروفلوکساسین از مصرف داروها یا مکمل ها (مانند کویناپریل، سوکرالفات، مکمل های آهن و روی، سولامر) خودداری کنید، زیرا می تواند اثر متقابل داشته و اثربخشی آن را افزایش یا کاهش دهد. شیر و سایر فرآورده های شیری که سرشار از کلسیم هستند می توانند اثر سیپروفلوکساسین را کاهش دهند. همیشه قرص را به طور همزمان هر روز مصرف کنید. اما اگر به هر دلیلی یک نوبت را فراموش کردید، به محض یادآوری آن را مصرف کنید. اگر زمان مصرف نوبت بعدی فرا رسیده، دوز فراموش شده را نادیده بگیرید زیرا توصیه نمی شود که دو نوبت را به طور همزمان مصرف کنید. احتمال دارد منجر به عوارض جانبی خطرناک شود. عوارض جانبی رایج مصرف این دارو، عبارتند از: راش اسهال سردرد سرگیجه استفراغ حالت تهوع عوارض جانبی جدی عبارتند از: پوست به نور خورشید بسیار حساس می شود. در بیماران دیابتی، هیپوگلیسمی شدید (کاهش سطح قند خون) تاندونیت (درد و التهاب در تاندون پاشنه پا، مچ پا، زانو یا آرنج) ، بی حسی یا درد در بازو، پاها، یا دست ها واکنش آلرژیک: نبض سریع مشکل تنفس مشکل در بلع بثورات پوستی اختلال در عملکرد کبد: زردی درد شکم از دست دادن اشتها علایم روانی: توهم اضطراب افسردگی بی قراری نوسانات خلقی تمایل به خودکشی اگر کسی سیپروفلوکساسین بیش از حد مصرف کرده، باید فورا از کمک پزشکی استفاده کند. علایم مصرف بیش از حد عبارتند از: اسهال سرگیجه استفراغ بی قراری آسیب کبد و کلیه تاندون ها دردناک و متورم می شوند. احساس گزگز یا سوزش، زیرا بر اعصاب ت ثیر می گذارد. سیپروفلوکساسین می تواند با داروهای زیر تداخل داشته و احتمال دارد منجر به افزایش یا کاهش اثرسیپروفلوکساسین یا داروی دیگر شود و عوارض جانبی شدیدی ایجاد کند. بنابراین در صورت تجویز سیپروفلوکساسین، همیشه پزشک را در مورد مکمل هایی که مصرف می کنید مطلع کنید. این داروها عبارتند از: تیزانیدین کلوزاپین سیلدنافیل فنی تویین متوترکسات مولتی ویتامین مکمل های کلسیم داروهای ضد دیابت گلیمپراید داروهای ضد انعقاد مانند وارفارین آنتی اسیدهای حاوی کربنات کلسیم، هیدروکسید منیزیم و هیدروکسید آلومینیوم داروهایی که فاصله QT را طولانی می کنند آمیودارون، مترونیدازول، اریترومایسین، آزیترومایسین، کینیدین، آمی تریپتیلین، ایمی پرامین و هالوپریدول. در صورت داشتن یکی از بیماری های زیر، پزشک دوز مصرفی را تغییر می دهد یا آنتی بیوتیک دیگری را تجویز می کند: تشنج دیابت نارسایی کلیه سابقه سکته قلبی بیماری های کبدی سابقه سکته مغزی همیشه قبل از مصرف هر دارویی با پزشک مشورت کنید و از خوددرمانی بپرهیزید. مصرف آنتی بیوتیک برای عفونت ویروسی کمکی نمی کند. برای UTI (عفونت دستگاه ادراری) ، دوز تجویز شده تا میلی گرم هر ساعت به مدت تا روز است. شاید در چند روز اول احساس بهتری داشته باشید، اما تا زمانی که پزشک آن را تجویز کرده مصرف کنید. سیپروفلوکساسین برای درمان طیف وسیعی از عفونت های باکتریایی استفاده می شود و با از بین بردن باکتری ها عمل می کند. اما اخیرا باکتری ها نسبت به این دارو مقاوم شده اند. اگر کلیه ها به درستی کار کنند حدود ساعت طول می کشد تا بدن درصد سیپروفلوکساسین سرم را دفع کند. و حدود ساعت طول می کشد تا دارو به طور کامل از طریق ادرار دفع شود. معمولا حدود یک ساعت طول می کشد تا سیپروفلوکساسین شروع به کار کند. اما تنها پس از چند روز متوجه بهبود علایم خود خواهید شد. سیپروفلوکساسین اگر همراه با شیر و فرآورده های شیری یا غذاهای غنی از کلسیم مصرف شود، ت ثیر کمتری دارد. می توانید آنها را ساعت قبل از مصرف یا ساعت پس از آن استفاده کنید. فرم طولانی رهش سیپروفلوکساسین ( Cipro XR ) را می توان برای درمان UTI استفاده کرد. اما Cipro نباید به عنوان داروی خط اول استفاده شود، زیرا خطر عوارض جانبی جدی بیشتر از فواید آن است. سیپروفلوکساسین با بسیاری از مکمل های ویتامین، آنتی اسیدها، مکمل ها (منیزیم، کلسیم، آهن، روی) ، داروهای ضد انعقاد، سیلدنافیل، تیزانیدین و غیره تداخل دارد. عوارض جانبی سیپرو بلافاصله پس از شروع مصرف آنها رخ می دهد، اما هر چه بیشتر آنها را مصرف کنید، بیشتر مستعد ابتلا به عوارض جانبی شدید خواهید بود. بیشتر علایم دایمی نیستند و در مدتی از بین می روند. اگر علایم ادامه یافت، با پزشک مشورت کنید. نوشیدن قهوه یا سایر نوشیدنی‌های کافیین‌دار همراه با سیپروفلوکساسین ت ثیر کافیین مانند بیخوابی، بی‌قراری، اضطراب، و غیره را افزایش می‌دهد. بنابراین زمانی که سیپرو مصرف می‌کنید از نوشیدن قهوه خودداری کنید. این دارو می تواند با درمان عفونت لثه یا دندان، درد دندان را کاهش دهد. اما آموکسی سیلین برای دندان درد و عفونت بهترین است، زیرا سیپروفلوکساسین در برابر باکتری های گرم منفی موثر است و باکتری های گرم مثبت معمولا باعث عفونت دندان می شوند. |
فقط به عنوان یک داروی ژنریک موجود است. این هم به صورت انتشار فوری و هم به صورت انتشار طولانی ارایه می شود. ونلافاکسین همچنین به عنوان یک کپسول خوراکی طولانی رهش عرضه می شود. قرص خوراکی ونلافاکسین برای درمان (قرص با رهش فوری و قرص طولانی رهش) استفاده می شود. همچنین برای درمان اختلال اضطراب اجتماعی (فقط قرص با انتشار طولانی مدت) استفاده می شود. آنچه در این مقاله خواهید خواند: هشدار FDA ونلافاکسین، رفتار خودکشی این دارو دارای هشدار جعبه ای است. این جدی ترین هشدار سازمان غذا و دارو ( FDA ) است. یک هشدار به پزشکان و بیماران در مورد اثرات دارویی که ممکن است خطرناک باشد. ونلافاکسین ممکن است افکار یا اعمال را در برخی از کودکان و بزرگسالان جوان افزایش دهد. این معمولا در چند ماه اول درمان یا در طول تغییر دوز رخ می دهد. اگر متوجه تغییرات جدید یا ناگهانی در خلق، رفتار، افکار یا احساسات خود یا فرزندتان شدید، به خصوص اگر شدید باشد، فورا با پزشک خود تماس بگیرید. ونلافاکسین نباید در افراد کمتر از سال استفاده شود. این دارو ممکن است باعث یک وضعیت احتمالا جدی به نام شود. ونلافاکسین ممکن است فشار خون شما را افزایش دهد. پزشک شما احتمالا قبل از شروع مصرف ونلافاکسین مطمین خواهد شد که فشار خون شما طبیعی است. آنها فشار خون شما را به طور منظم در طول درمان چک می کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید این دارو ممکن است خطر خونریزی یا را در صورت استفاده همزمان با آسپرین، داروهای ضد التهابی غیراستروییدی مانند ایبوپروفن یا ناپروکسن یا وارفارین رقیق‌کننده خون افزایش دهد. در صورت مصرف یا برنامه ریزی برای مصرف داروهای بدون نسخه یا بدون نسخه که خطر خونریزی را افزایش می دهد، با پزشک خود صحبت کنید. چرا از ونلافاکسین استفاده می شود؟ قرص خوراکی ونلافاکسین برای درمان افسردگی (قرص با رهش فوری و قرص طولانی رهش) استفاده می شود. همچنین برای درمان اختلال اضطراب اجتماعی (فقط قرص با انتشار طولانی مدت) استفاده می شود. ونلافاکسین ممکن است به عنوان بخشی از درمان ترکیبی استفاده شود. این بدان معناست که ممکن است لازم باشد آن را با سایر داروها برای درمان بیماری خود مصرف کنید. ونلافاکسین به دسته ای از به نام مهارکننده های بازجذب سروتونین نوراپی نفرین ( SNRIs ) تعلق دارد. دسته ای از داروها گروهی از داروها هستند که به روشی مشابه عمل می کنند. این داروها اغلب برای درمان شرایط مشابه استفاده می شوند. SNRI ها با افزایش سطح موادی به نام سروتونین و نوراپی نفرین در مغز شما کار می کنند. داشتن سروتونین و نوراپی نفرین بیشتر در مغز می تواند علایم افسردگی و اضطراب شما را بهبود بخشد. قرص خوراکی ونلافاکسین احتمال دارد باعث خواب آلودگی شود. همچنین می تواند بر توانایی در تصمیم گیری، شفاف فکر کردن یا واکنش سریع ت ثیر بگذارد. در هنگام مصرف این دارو نباید رانندگی کنید، از ماشین آلات سنگین استفاده نکنید، یا کارهایی را انجام دهید که نیاز به هوشیاری دارند تا زمانی که بدانید می توانید به طور عادی کار کنید. ونلافاکسین ممکن است عوارض جانبی دیگری نیز ایجاد کند. عوارض جانبی رایج ونلافاکسین می تواند شامل موارد زیر باشد: تعریق لرزش خمیازه سردرد یبوست خستگی سرگیجه تاری دید دهان خشک از دست دادن اشتها افزایش ضربان قلب رویاهای غیر معمول مشکل داشتن ارگاسم حالت تهوع یا استفراغ کاهش علاقه به رابطه جنسی احساس مضطرب، عصبی یا عصبانیت مشکلات خواب یا تغییر در عادات خواب ناتوانی جنسی (ناتوانی در ایجاد یا حفظ نعوظ) اگر این اثرات خفیف باشند، احتمال دارد ظرف چند روز یا چند هفته از بین بروند. اگر شدیدتر هستند یا از بین نمی روند، با پزشک یا خود مشورت کنید. اگر عوارض جانبی جدی داشتید و علایم خطرناک و جدی است با خدمات درمانی تماس بگیرید. عوارض جانبی جدی و علایم آنها می تواند شامل موارد زیر باشد: مشکل خواب اقدام به خودکشی افسردگی جدید یا بدتر شده افکار در مورد خودکشی یا مردن رفتار پرخاشگرانه یا خشونت آمیز عمل بر روی انگیزه های خطرناک حملات جدید یا تشدید شده اضطراب یا پانیک آشفتگی، بی قراری، عصبانیت یا تحریک پذیری تب کما اسهال تعریق استفراغ تحریک حالت تهوع سفتی عضلات ضربان قلب سریع مشکلات هماهنگی فشار خون بالا یا پایین تغییرات در وضعیت ذهنی انقباض عضلانی یا رفلکس های بیش فعال توهمات (دیدن یا شنیدن چیزی که وجود ندارد) فشار خون بالا. علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: سردرد درد قفسه سینه شیدایی. علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: افزایش انرژی رفتار بی پروا افکار مسابقه ای مشکل شدید خواب ایده های غیرمعمول بزرگ شادی بیش از حد یا تحریک پذیری صحبت کردن بیشتر یا سریعتر از حد معمول تغییر بینایی بزرگ شدن مردمک ها التهاب یا قرمزی در داخل یا اطراف چشم گیجی ضعف سردرد مشکلات تمرکز احساس بی ثباتی مشکلات فکری یا حافظه خونریزی های مکرر بینی یا خونریزی مکرر از لثه هنگام مسواک زدن یا نخ دندان کشیدن خونریزی از زخم هایی که به سختی می توان آن ها را متوقف کرد. سرفه ناراحتی قفسه سینه تنگی نفس که بدتر می شود. تداخل دارویی ونلافاکسین ممکن است با سایر داروها تداخل داشته باشد. قرص خوراکی ونلافاکسین می تواند با سایر داروها، ویتامین ها یا گیاهانی که مصرف می کنید تداخل داشته باشد. تداخل زمانی است که یک ماده نحوه عملکرد دارو را تغییر دهد. این می تواند مضر باشد یا از عملکرد خوب دارو پیشگیری کند. برای کمک به پیشگیری از تداخل، پزشک باید تمام داروهای شما را با دقت مدیریت کند. حتما در مورد تمام داروها، یا گیاهانی که مصرف می کنید به پزشک خود اطلاع دهید. برای اینکه بدانید این دارو چگونه می تواند با داروی دیگری که مصرف می کنید تداخل داشته باشد، با پزشک یا داروساز خود مشورت کنید. هنگامی که این داروها با ونلافاکسین استفاده می شود، می توانند اثرات خطرناکی در بدن ایجاد کنند. نمونه هایی از این داروها عبارتند از: ونلافاکسین را در عرض هفته پس از قطع MAOI شروع نکنید، مگر اینکه توسط پزشکتان تجویز شده باشد و تا روز پس از قطع ونلافاکسین، MAOI مصرف نکنید. مصرف ونلافاکسین و MAOI خیلی نزدیک به هم ممکن است عوارض جانبی جدی و خطرناک ایجاد کند. این عوارض جانبی می تواند شامل تب بالا، اسپاسم عضلانی کنترل نشده و سفت شدن عضلات، تغییرات ناگهانی در ضربان قلب یا فشار خون، گیجی و غش کردن است. استفاده از ونلافاکسین با داروهایی مانند فنترمین ممکن است منجر به کاهش وزن بیش از حد، سندرم سروتونین و مشکلات قلبی مانند ضربان قلب سریع و فشار خون بالا شود. مصرف ونلافاکسین با برخی داروها خطر عوارض جانبی را افزایش می دهد. نمونه هایی از این داروها عبارتند از. مصرف این دارو همراه با ونلافاکسین خطر ابتلا به فشار خون بالا یا بیماری کبدی را افزایش می دهد. اگر شما یک سالمند باشید این خطرات بیشتر است. مصرف این دارو با ونلافاکسین خطر طولانی شدن QT را افزایش می دهد. این یک بیماری قلبی با علایمی مانند سرگیجه و ریتم نامنظم قلب است. مصرف این دارو با ونلافاکسین خطر خونریزی را افزایش می دهد. پزشک شما را به دقت تحت نظر خواهد داشت، به خصوص هنگام شروع یا توقف درمان با ونلافاکسین. در صورت مشاهده هرگونه خونریزی یا کبودی غیرطبیعی فورا به پزشک خود اطلاع دهید. مصرف هر یک از این داروها با ونلافاکسین خطر خونریزی را افزایش می دهد. داروهایی مانند ریتوناویر، کلاریترومایسین یا کتوکونازول می توانند تجزیه داروها را در بدن کاهش دهند. اگر هر یک از این داروها را همراه با ونلافاکسین مصرف کنید، ممکن است مقدار ونلافاکسین در بدن جمع شود. این خطر عوارض جانبی را افزایش می دهد. مصرف هر یک از این داروها همراه با ونلافاکسین ممکن است خواب آلودگی ناشی از ونلافاکسین را بدتر کند. سایر دارو ها. ونلافاکسین سطح سروتونین را افزایش می دهد. مصرف آن با هر یک از این داروها ممکن است سطح سروتونین را حتی بیشتر افزایش دهد. اگر سطح سروتونین بیش از حد بالا باشد، یک وضعیت جدی و خطرناک به نام سندرم سروتونین ممکن است رخ دهد. هنگام شروع یا افزایش دوز هر یک از داروها، پزشک شما را از نزدیک تحت نظر خواهد داشت. ونلافاکسین سطح سروتونین را افزایش می دهد. مصرف آن با هر یک از این داروها ممکن است سطح سروتونین را حتی بیشتر افزایش دهد. اگر سطح سروتونین بیش از حد بالا باشد، یک وضعیت خطرناک وجدی به نام سندرم سروتونین ممکن است رخ دهد. هنگام شروع یا افزایش دوز هر یک از داروها، پزشک شما را از نزدیک تحت نظر خواهد داشت. هنگامی که داروهای خاصی با ونلافاکسین استفاده می شود، احتمال دارد به خوبی اثر نکنند. زیرا مقدار این داروها در بدن کاهش می یابد. نمونه هایی از این داروها عبارتند از: متوپرولول زمانی که متوپرولول همراه با ونلافاکسین مصرف می کنید ممکن است اثربخشی کمتری داشته باشد. این باعث افزایش فشار خون می شود. قبل از مصرف همزمان این داروها با پزشک خود مشورت کنید. قرص خوراکی ونلافاکسین با چندین هشدار همراه است. ونلافاکسین احتمال دارد یک واکنش آلرژیک شدید ایجاد کند. علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: مشکل در تنفس التهاب صورت، زبان، چشم ها یا دهان بثورات، کهیر یا تاول، به تنهایی یا با رنگ مفاصل یا تب اگر واکنش آلرژیک دارید و علایم شدید است، با خدمات درمانی تماس بگیرید یا به نزدیکترین اورژانس بروید. اگر تا به حال به آن واکنش آلرژیک داشته اید، دیگر این دارو را مصرف نکنید. مصرف مجدد آن می تواند کشنده باشد (باعث مرگ شود) اگر سابقه بیماری کبدی دارید، کبد احتمال دارد این دارو را به سرعتی که باید پردازش نکند و منجر به تجمع این دارو در بدن شود. پزشک ممکن است با دوز کاهش یافته شروع کند. اگر بعدا دوز را افزایش دهند، شما را از نزدیک تحت نظر خواهند گرفت. اگر بیماری کلیوی یا سابقه بیماری کلیوی دارید، ممکن است نتوانید این دارو را به خوبی از بدن خود پاک کنید. این احتمال دارد سطح ونلافاکسین را در بدن افزایش دهد و عوارض جانبی بیشتری ایجاد کند. پزشک ممکن است با دوز پایین شروع کند و در صورت افزایش دوز شما را از نزدیک تحت نظر داشته باشد. ونلافاکسین می تواند ضربان قلب را افزایش دهد، به خصوص اگر دوزهای بیش از میلی گرم در روز مصرف می کنید. اگر نارسایی قلبی دارید یا اخیرا دچار حمله قلبی شده اید، احتمال دارد قلب نتواند این عارضه جانبی را تحمل کند. پرکاری تیرویید می تواند ضربان قلب را افزایش دهد. ونلافاکسین همچنین احتمال دارد ضربان قلب را افزایش دهد. اگر پرکاری تیرویید دارید و ونلافاکسین مصرف می کنید، ممکن است ضربان قلب تا حد خطرناکی افزایش یابد. به ویژه اگر دوزهای ونلافاکسین بیش از میلی گرم در روز مصرف کنید، در معرض خطر هستید. ونلافاکسین خطر ابتلا به تشنج را افزایش می دهد. اگر سابقه دارید، مصرف ونلافاکسین را قطع کنید و فورا با پزشک خود تماس بگیرید. ونلافاکسین می تواند مردمک چشم را باز و جریان مایع را در چشم مسدود کند. این اثرات فشار را در چشم افزایش می دهد. افرادی که سابقه افزایش فشار چشم یا گلوکوم دارند باید در حین مصرف ونلافاکسین به طور مرتب فشار چشم خود را چک کنند. اگر مبتلا به گلوکوم زاویه بسته کنترل نشده هستید، ونلافاکسین مصرف نکنید: ونلافاکسین یک داروی حاملگی دسته C است. یعنی دو چیز: بررسی ها روی حیوانات نشان داده که وقتی مادر دارو را مصرف می کند، اثرات نامطلوبی برای جنین دارد. مطالعات کافی بر روی انسان انجام نشده تا مشخص شود این دارو چگونه می تواند بر جنین ت ثیر بگذارد. اگر باردار هستید یا قصد بارداری دارید با پزشک خود صحبت کنید. این دارو تنها در صورتی باید استفاده شود که منافع آن، خطر احتمالی برای جنین را توجیه کند. اگر در حین مصرف این دارو باردار شدید فورا با پزشک خود تماس بگیرید. ونلافاکسین احتمال دارد به شیر مادر منتقل شود و در کودکی که با شیر مادر تغذیه می شود عوارض جانبی ایجاد کند. در مورد شیر دادن به کودک خود با پزشک صحبت کنید. شاید لازم باشد تصمیم بگیرید که شیردهی یا مصرف این دارو را متوقف کنید. کلیه افراد مسن ممکن است مانند گذشته فعالیت نداشته باشند. این می تواند باعث شود بدن داروها را کندتر پردازش کند. در نتیجه مقدار بیشتری از دارو برای مدت طولانی تری در بدن باقی می ماند. این خطر عوارض جانبی را افزایش می دهد. افراد مسن شاید در هنگام مصرف ونلافاکسین در معرض خطر بالاتری نسبت به افراد جوان برای سطوح پایین سدیم در خون خود باشند. این دارو نباید در افراد کمتر از سال استفاده شود. دوز، شکل دارویی و تعداد دفعات مصرف دارو به موارد زیر بستگی دارد: سن فرد وضعیت فرد وضعیت تحت درمان نحوه واکنش به اولین دوز سایربیماری های زمینه ای وضعیت فرد افراد مبتلا به مشکلات کبدی خفیف تا متوسط باید حدود نیمی از دوز معمول را مصرف کنند. افراد مبتلا به مشکلات کلیوی خفیف تا متوسط و افرادی که تحت هستند باید درصد دوز معمول را مصرف کنند. |
یا پاروکسیسم و یا وضعیتی است که باعث تنگی نفس ناگهانی در هنگام خواب می شود. این دشواری در تنفس می تواند باعث بیدار شدن و نفس نفس زدن در فرد شود. این حالت معمولا چند ساعت پس از خوابیدن فرد اتفاق میفتد و هنگام تغییر حالت خوابیده به نشستن بهبود می یابد این مشکل می تواند یک تجربه ناراحت کننده باشد و فرد ممکن است پس از یک دوره احساس اضطراب زیادی داشته باشد. در این مقاله، ما در مورد اینکه چیست، علایم، علل و عوامل خطر آن بحث خواهیم کرد. همچنین گزینه های درمان و اینکه چه زمانی فرد باید به دنبال مشاوره پزشکی باشد را بررسی می کنیم تنگی نفس پاروکسیسم به علایمی گفته می شود که به سرعت بروز کرده و از بین می روند فرد می تواند از برای توصیف هر بیماری که باعث مشکلات تنفسی در هنگام خواب می شود استفاده کند. با این حال، متخصصان قلب و عروق این اصطلاح را زمانی به کار می برند که فرد شبانه این تنگی نفس را تجربه کند، به ویژه اگر به مبتلا باشد. PND علامتی است که می تواند در اثر شرایط مختلف تنفسی و گردش خون ایجاد شود. از طرف دیگر، آپنه خواب، معمولا آپنه انسدادی، به خودی خود یک بیماری پزشکی است. آپنه خواب می تواند باعث PND شود. افرادی که دچار آپنه خواب هستند، در طول شب چندین قسمت از تنفس کند یا متوقف شده را تجربه می کنند. گاهی تنفس به مدت کافی قطع می شود و شما را از خواب بیدار کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در، به دلیل انسداد بافت فیزیکی مجرای تنفسی فوقانی، تنفس کند یا متوقف می شود. زیرا مغز سیگنال های مورد نیاز برای تنفس صحیح را ارسال نمی کند. دو نوع آپنه خواب می توانند باعث شوند. با این حال، همه موارد ناشی از آپنه خواب نیستند. تنگی نفس شبانه ناگهانی و ارتوپنه هر دو باعث مشکلات تنفسی در هنگام خوابیدن می شوند. با این حال، تفاوت های اساسی در بین آن ها وجود دارد. تنگی نفس شبانه ناگهانی باعث دشواری تنفس در هنگام خواب شده و افراد را به دلیل تنگی نفس از خواب بیدار می کند. این اتفاق اغلب - ساعت بعد از خواب اتفاق مفتد. با این حال، علایم در هنگام بیدار شدن و نشستن فرد بهبود می یابد زمانی اتفاق میفتد که فرد در حالت خوابیده احساس تنگی نفس می کند و با نشستن بهبود ی می یابد این حالت هم در بیداری و هم زمان خواب می تواند رخ دهد. برخلاف، علایم ارتوپنه می تواند در هنگام بیداری فرد نیز ایجاد شود و به طور مشابه با، علایم می توانند هنگام نشستن یا ایستادن فرد بهبود یابند ارتوپنه به دلیل احتقان در ریه ها هنگام خوابیدن فرد رخ می دهد و می تواند در نتیجه افزایش بازگشت وریدی خون به قلب هنگام خوابیدن رخ دهد. این علایم در اکثر افراد مشکلی ایجاد نمی کند. با این حال، در کسانی که ارتوپنه دارند، بطن چپ قلب نمی تواند حجم اضافی خون را پمپاژ کند و باعث افزایش فشار در رگ های ریوی می شود و این پرفشاری باعث نشت مایعات به داخل ریه ها و در نتیجه تنگی نفس می شود تنگی نفس شبانه منجر به بروز برخی علایم می شود، از جمله: اضطراب سرفه بعد از بیدار شدن از خواب بیدار شدن به علت در خواب یک فرد همچنین ممکن است علایم بیماری جدی تری را که باعث وی می شود را تجربه کند در مورد اصطلاح "تنگی نفس شبانه پاروکسیسم" نظر مشخصی وجود ندارد. برخی از متخصصان پزشکی از آن برای اشاره منحصرا به علایم نارسایی قلبی استفاده می کنند. در موارد دیگر، از آن برای توصیف تنگی نفس در شب ناشی از سایر بیماری ها استفاده می شود که برخی از آنها خوش خیم هستند. اما به طور کلی، تقریبا % موارد تنگی نفس در این مشکل به دلیل بیماری ریه یا قلب رخ می دهد. متخصصان بهداشت و درمان را در کنار ارتوپنه به عنوان علایم خاص نارسایی قلبی می دانند نارسایی قلبی زمانی اتفاق میفتد که قلب برای پمپاژ خون در بدن دچار مشکل شود. هنگامی که قلب عملکرد مناسبی دارد، بدن رنین تولید می کند. رنین آنزیمی است که باعث احتباس مایعات و سدیم در بدن می شود. اگر قلب قادر به کنترل مایعات اضافی نباشد، این حالت منجر به تورم محیطی می شود. مایع اضافی می تواند در ریه ها هم جمع شود و تنگی نفس ایجاد کند. بیماری های ریه ایسکمی میوکارد که نوعی بیماری قلبی است. نارسایی حاد قلب جبران شده و یا بدتر شدن ناگهانی علایم نارسایی قلبی ذات الریه، التهاب ریه ها، یک بیماری مزمن است که ریه های فرد را تحت ت ثیر قرار می دهد. بیماری انسدادی مزمن ریوی، که به انواع بیماری های ریوی که باعث مشکلات تنفسی می شود اشاره دارد. بیماری کلیوی رفلکس اسید معده اختلالات روانشناختی، که می توان از میان آن ها به بیماریهای جسمی ناشی از فشارهای روانی مانند اضطراب اشاره کرد. اگر فردی در معرض خطر ابتلا به یا ریوی باشد ممکن است به مبتلا شود دیابت چاقی کلسترول بالا بیماری کرونر قلب سابقه بیماری قلبی یک رژیم غذایی ناسالم سطح فعالیت بدنی پایین مصرف دخانیات و الکل آلاینده های هوا مواد حساسیت زا دود تنباکو، به ویژه در افرادی که سیگاری نیستند ولی در معرض دود آن قرار دارند. از آنجا که می تواند به دلیل شرایط تنفسی و قلبی رخ دهد، یک متخصص ریه یا قلب می تواند علت اصلی را تشخیص دهد آزمایش های تشخیصی برای این وضعیت ممکن است ترکیبی از موارد زیر را شامل شود کاتتریزاسیون قلب تصویربرداری رزونانس مغناطیسی بطن سلولی رادیونوکلیید یا اسکن اکتساب چند دریچه برای ارزیابی ساختار قلب و درصد پمپاژ آن اشعه ایکس قفسه سینه برای بررسی بزرگ شدن قلب یا نشان دادن وجود کدورت در ریه ها معاینات فیزیکی، از جمله آزمایش فشار خون، اندازه گیری وزن و گوش دادن به قلب و ریه های فرد الکتروکاردیوگرام هایی که ریتم ضربان قلب فرد، فرکانس ضربان ها و فعالیت الکتریکی قلب را ثبت می کنند آزمایش خون برای تجزیه و تحلیل سطح، پتاسیم، آلبومین، کراتینین و برخی از نشانگرهای زیستی در خون تست های استرس که در آن قلب فرد از طریق ورزش و دویدن روی تردمیل تحت فشار و استرس کنترل شده قرار می گیرد. درمان PND به علت به وجود آورنده آن بستگی دارد. برخی گزینه های درمانی با توجه به علت های آنها عبارتند از: افراد می توانند با تغییر سبک زندگی، نارسایی قلبی را درمان کنند، مانند: قطع سیگار حفظ وزن متوسط داشتن یک رژیم غذایی سالم داروها ممکن است شامل موارد زیر باشد: مسدود کننده های گیرنده بتا انسداد گیرنده های آنژیوتانسین II مهارکننده های نپریلیسین گیرنده آنژیوتانسین مهار کننده های آنزیم تبدیل کننده آنژیوتانسین جراحی یا تعبیه ی دستگاه های مخصوص کاشته شده نیز می توانند را درمان کنند. اگر PND به دلیل بیماری ریه رخ دهد، یک متخصص ریه ممکن است موارد زیر را تجویز کند: داروهای ضد آسم استفاده از دستگاه فشار مثبت مداوم برای تنفس راحت تر در هنگام خواب همچنین فرد می تواند هنگام خواب از بالشهای اضافی برای بالا بردن قفسه سینه خود استفاده کند. PND یک بیماری جدی است. فردی که علایم آن را تجربه می کند باید در اسرع وقت برای تشخیص و درمان به پزشک مراجعه کند. PND ممکن است نشان دهد که فردی بی خبر و بدون علامت با نارسایی پیشرفته قلب زندگی می کند. PND را تجربه کرد و بعد از چندین ساعت تنفس او به حالت طبیعی بازنگشت، باید به دنبال درمان های اورژانسی پزشکی باشد. نارسایی قلبی یکی از جدی ترین علل است. پیش آگهی نارسایی قلبی به علت اصلی و همچنین عوامل خطر، شیوه زندگی و درمان بستگی دارد. سیر بیماری از فردی به فرد دیگر بسیار متفاوت است. نارسایی قلبی به طور معمول طولانی مدت است و معمولا با گذشت زمان بدتر می شود، اما برخی از درمان های موجود می توانند روند پیشرفت آن را کاهش دهند و به جلوگیری از عوارض احتمالی آن کمک کنند سایر شرایطی که باعث می شوند، مانند آسم، ریفلاکس اسید معده یا آپنه خواب، به طور کلی بسیار قابل درمان هستند. اگر را تجربه کردید، باید برای تعیین یا ت یید علت آن به دنبال فوریت های پزشکی باشید PND بیماری است که باعث می شود فرد هنگام خواب دچار تنگی نفس گردد. این حالت می تواند نشانه ای از یک بیماری شدید مانند باشد. PND خود را کنترل کنند. |
با شیوع بیش از حد عفونت کشنده کرونا، انواع واکسن های کرونا در سراسر جهان مورد بررسی قرار گرفته اند. به نظر می رسد واکسن ها بی خطر شناخته شده و مورد تایید مقامات بهداشتی در بسیاری از کشورها هستند تعدادی از واکسن های ویروس کرونا قبلا ت یید شده و میلیون ها نفر آن ها را دریافت کرده اند. از طرفی هم، میلیون ها نفر در سراسر جهان امیدوارند که در آینده نزدیک واکسن ضد ویروس کرونا را دریافت کنند. اما از عوارض جانبی احتمالی واکسیناسیون نیز ترس دارند. آنها تردید دارند که واکسن ها با توجه به سرعت سریع تولید، و اینکه آیا عوارض جانبی احتمالی به اندازه کافی مورد مطالعه قرار گرفته اند، واقعا ایمن نباشند بر همین اساس، ما سعی کرده ایم که در این مقاله انواع واکسن های کرونا و عوارض احتمالی آنها را مورد بررسی قرار دهیم. بروز برخی علایم و واکنش های بعد از هر گونه واکسیناسیون کاملا طبیعی است. بعد از هرگونه واکسیناسیون، احتمال قرمزی، تورم یا درد در اطراف محل تزریق وجود دارد. خستگی، تب، سردرد و بدن درد نیز در سه روز اول پس از واکسیناسیون طبیعی است. این واکنشهای طبیعی واکسن معمولا خفیف بوده و پس از چند روز فروکش می کند. آنها نشان می دهند که واکسن در حال تاثیر گذاری است. زیرا سیستم ایمنی بدن را تحریک می کند و بدن آنتی بادی علیه عفونت تشکیل می دهد که فقط با واکسیناسیون "تولید" می شود واکنش های معمول واکسن خفیف هستند و پس از چند روز از بین می روند. بر این اساس، چنین واکنش های واکسیناسیون معمولی نیز پس از دریافت واکسن های، و روسیه، که قبلا استفاده شده اند، گزارش شده است هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علاوه بر واکنشهای واکسیناسیون معمول، موارد منفی بعضا عوارض جانبی شدید پس از واکسیناسیون نیز وجود داشت، مانند شوک های آلرژیک، که به طور مفصل گزارش شده است. اما این موارد به ندرت دیده شده است به گفته آژانس داروهای اروپایی، سازمان غذا و داروی ایالات متحده و سازمان بهداشت جهانی، واکسن های ت یید شده به طور کلی مطمین هستند. در غیر این صورت، آنها واکسن ها را مجاز نمی دانستند برخی از واکسن های جدید به اصطلاح واکسن های با واکسن های تاسیس شده، متفاوت هستند: آنها حاوی ویروس های ضعیف شده یا از بین رفته نیستند. بلکه آنها فقط شامل یک طرح کلی برای یک جزء از عوامل بیماری زا هستند برخی دیگر واکسن های به اصطلاح ناقل هستند که از آدنو ویروس های بی خطر (مانند ویروس های سرماخوردگی که فقط بر روی شامپانزه ها ت ثیر می گذارند) به عنوان ناقل استفاده می کنند تا پروتیین سطح، پروتیین سنبله را معرفی کرده و در نتیجه پاسخ ایمنی را تحریک کنند در مرحله تصویب، هیچ عارضه جانبی جدی با واکسن که توسط شرکت های آلمان و ایالات متحده تولید شده است، رخ نداد. واکنش های واکسیناسیون معمول مانند خستگی و سردرد در بیماران مسن کمتر و ضعیف تر بود اکسن برای اولین بار در اتحادیه اروپا ت یید شد. با این حال، از آنجا که این واکسن مورد استفاده قرار گرفته است، بلافاصله پس از تزریق تعداد کمی از بیماران واکنش آلرژیک شدیدی داشتند. یک بیمار در ایالات متحده آمریکا و دو بیمار انگلیسی حتی دچار شوک آنافیلاکتیک شدند که علایم آنها با قرمز شدن پوست و تنگی نفس همراه بوده است از آنجا که این افراد سابقه هیچ بیماری قبلی یا حساسیت به مواد واکسن نداشته اند، سازمان تنظیم مقررات دارویی و بهداشتی انگلیس ه ویژه به افرادی که به برخی از مواد واکسن حساسیت دارند در مورد احتمال بروز شوک آنافیلاکتیک هشدار داده است. تولید کنندگان هیچ ارتباط مستقیمی با واکسیناسیون در مورد یک پزشک آمریکایی بدون سابقه بیماری قبلی که روز پس از دریافت واکسیناسیون به دلیل ترومبوسیتوپنی ایمنی در اثر خونریزی مغزی درگذشت، مشاهده نکرده اند. این اتفاق زمانی رخ می دهد که سیستم ایمنی بدن تعداد پلاکت ها را کاهش دهد وقتی نفر در نروژ چند روز پس از اولین واکسیناسیون جان خود را از دست دادند، این واکسن تیتر خبرها شد. همه بیماران بیش از سال سن و سابقه بیماری های شدید زمینه ای اشتند. در حالی که تولیدکنندگان هنوز در حال بررسی علل احتمالی مرگ این افراد هستند، سازمان بهداشت نروژ دستورالعمل های خود را برای واکسیناسیون افراد مسن و ضعیف در برابر تغییر داده است. در آینده، پزشکان باید به طور جداگانه تصمیم بگیرند که آیا مزایای واکسیناسیون بیشتر از خطرات عوارض جانبی است یا نه؟ واکسن از شرکت آمریکایی نیز یک واکسن مبتنی بر ژن است که در اصل بسیار شبیه به واکسن است به گفته سازنده و مقامات آزمایش کننده، در طول آزمایشات بالینی، شرکت کنندگان واکسن را به خوبی تحمل می کنند. عوارض احتمالی واکسیناسیون معمولا خفیف یا متوسط بوده است. با این حال، بر اساس گزارش موقت یک هییت نظارت مستقل، تقریبا درصد از افرد واکسینه شده با خستگی را تجربه کرده اند واکسن mRNA - شرکت آمریکایی Moderna در اصل مشابه واکسن BioNTech / Pfizer است. واکنش های شدید آلرژیک به واکسن طبق گفته مرکز کنترل و پیشگیری بیماری های ایالات متحده نادر است. براساس این ارزیابی، هیچ یک از واکنشهای آلرژیک منجر به مرگ نشده است تعداد بسیار کمی از افرادی که واکسن را دریافت کرده اند، دچار فلج عصب صورت شدند. با این حال، هنوز مشخص نیست که آیا این واکنش ها در واقع به ماده اصلی واکسن مربوط می شوند یا خیر. ممکن است که عوارض جانبی توسط ایجاد نشده باشد، بلکه توسط نانوذرات چربی ایجاد شده و به عنوان حامل عمل می کنند و بعدا توسط بدن تجزیه می شوند موارد دیده شده از فلج صورت، عمدتا موقتی، به طور پراکنده در طی آزمایشات بالینی واکسن های و، بلکه در حین واکسیناسیون های مداوم در اسراییل نیز رخ داده است در شرکت انگلیسی - سویدی، حادثه ای در طی آزمایشات بالینی در ماه سپتامبر باعث سر و صدا شد. زیرا یک نفر پس از واکسیناسیون دچار التهاب نخاع شد. بر همین اساس ساخت ب واکسن AstraZeneca هنوز در اتحادیه اروپا ت یید نشده است. اما عوارض احتمالی واکسیناسیون مانند درد در محل تزریق، درد عضلانی، سردرد و خستگی همراه با واکسن AstraZeneca رخ داده است. باز هم واکنش واکسن در سالمندان کمتر و خفیف بوده است. از اوت سال ، واکسن ناقل در روسیه ت یید شد. از دو آدنو ویروس اصلاح شده متفاوت و استفاده می کند در مورد واکسن تولید شده توسط مرکز تحقیقات گامالجا در مسکو، در سراسر جهان تعداد قابل توجهی رزرو شده است. زیرا دولت روسیه پس از آزمایش مرحله دوم، مجوز استفاده اضطراری را صادر کرده است. با این وجود، در حال حاضر نه تنها در روسیه بلکه در بسیاری از کشورهای دیگر از جمله بلاروس، امارات متحده عربی (هند) ، هند، برزیل و آرژانتین مورد استفاده قرار می گیرد رزروهایی در مورد واکسن روسی Sputnik V باقی مانده است. در تاریخ ژانویه، میخاییل موراشکو، وزیر بهداشت روسیه به خبرنگاران گفت که بیش از . میلیون دوز به مناطق روسیه تحویل داده شده و بیش از نفر واکسینه شده اند. طبق گفته وزارت بهداشت روسیه، تاکنون فقط واکنش های واکسیناسیون معمول، مانند سردرد یا تب ثبت شده است. طبق گفته وزارت بهداشت آرژانتین، در آرژانتین، واکنش های واکسیناسیون معمولی در مورد از مجموع ، فرد واکسینه شده رخ داده است هیچ گزارشی از عوارض جانبی شدید پس از واکسیناسیون گزارش نشده است. با این وجود، به وضوح خرید آن در روسیه نیز زیاد است. طبق گزارش رویترز، درصد از پزشک روسی و سایر متخصصان بهداشت در یک نظرسنجی که توسط برنامه تلفن همراه انجام شده و به نقل از روزانه علام کرده اند، به دلیل ناکافی بودن جزییات، واکسینه نمی شوند. تمام خطرات و عوارض جانبی ثبت شده تاکنون تنها در این مدت های کوتاه ثبت شده است. هنوز چیزی در مورد اثرات احتمالی طولانی مدت واکسن ها در دست نیست. اما به طور کلی، هر واکسیناسیونی می تواند خطرات و فواید خودش را داشته باشد. کریستین بوگدان، مدیر انستیتوی میکروبیولوژی بالینی، ایمنی شناسی و بهداشت در بیمارستان دانشگاه ارلانگن، که همچنین عضوی از کمیته دایمی واکسیناسیون در این موردمی گوید: تصمیم نهایی همیشه بر اساس ارزیابی و بررسی مزایا در برابر عوارض آن است. برای آژانس مطبوعاتی آلمان، وی محاسبه زیر را انجام داد. وی می گوید: اگر یک فرد مسن % احتمال مرگ از عفونت ویروس کرونا داشته باشد، و در عین حال خطر ابتلا به عوارض جانبی واکسن در ، یا حتی کمتر از آن باشد، من این خطر را قبول می کنم. در حال حاضر اطلاعات کافی برای ارزیابی ایمن بودن واکسن برای کودکان و زنان باردار وجود ندارد. برخی از متخصصان معتقدند که نباید کودکان را در برابر کرونا اکسینه کرد. آنها معتقدند که خطر مرگ کودکان از نزدیک به صفر است. حتی به نظر می رسد براساس اطلاعات فعلی، زنان در دوران بارداری و شیردهی نیز نباید اکسینه شوند با این حال، یک توصیه از مرکز کنترل بیماری ایالات متحده واکسیناسیون مادران باردار یا شیرده با واکسن را پس از معاینه پزشکی و مشاوره منتفی نمی داند. با شیوع بیش از حد عفونت کشنده کرونا، انواع واکسن های کرونا در سراسر جهان مورد بررسی قرار گرفته اند. به نظر می رسد واکسن ها بی خطر شناخته شده و مورد تایید مقامات بهداشتی در بسیاری از کشورها هستند تعدادی از واکسن های ویروس کرونا قبلا ت یید شده و میلیون ها نفر آن ها را دریافت کرده اند. از طرفی هم، میلیون ها نفر در سراسر جهان امیدوارند که در آینده نزدیک واکسن ضد ویروس کرونا را دریافت کنند، اما از عوارض جانبی احتمالی واکسیناسیون نیز ترس دارند. منبع: |
به طور کلی تصور می شود که بارداری دوران خوشبختی یک زن است. با این حال، برای بسیاری از زنان، بارداری و مادر بودن آسیب پذیری آنها را در برابر در بارداری مانند افسردگی، اختلالات اضطرابی، و روان پریشی افزایش می دهد. این شرایط غالبا تشخیص داده نمی شوند. زیرا به تغییرات مربوط به حاملگی در خلق و خوی مادر یا فیزیولوژی نسبت داده می شوند. علاوه بر این، به دلیل نگرانی در مورد عوارض احتمالی دارو، چنین شرایطی اغلب تحت درمان قرار نمی گیرد. افسردگی، اختلال وحشت، و سایر شرایط روانپزشکی می تواند در دوران بارداری اتفاق بیفتد. بر همین اساس، هنگام ارزیابی سلامت بیمار باردار باید به آنها توجه شود در دوران بارداری، تشخیص علایم افسردگی مانند تغییر در خواب، اشتها و انرژی اغلب از علامت های طبیعی در بارداری دشوار است. تا در زنانی که سابقه اختلال خلقی دو قطبی دارند، تصمیم گیری در مورد استفاده از تثبیت کننده های خلقی باید به دنبال ارزیابی خطرات و مزایا ی داروها برای جنین انجام شود. نظارت دقیق بر علایم روانشناختی در کل دوران بارداری از اهمیت فوق العاده ای برخوردار است. اطلاعات محدود در مورد اسکیزوفرنی در بارداری نشان می دهد که این بیماری سیر متغیری دارد. در برخی از زنان بهبود علایم مشاهده می شود. در حالی که برخی دیگر بدتر شدن بیماری خود را تجربه می کنند. صرف نظر از روند بیماری، زنان با سابقه روان پریشی نیاز به نظارت دقیق توسط پزشکان متخصص در دوران بارداری دارند. روان پریشی در دوران بارداری می تواند عواقب ویرانگری را برای مادر و جنین او به همراه داشته باشد، از جمله: عدم دستیابی به مراقبت های مناسب قبل از تولد نتایج منفی بارداری مانند وزن کم و نارس بودن هنگام تولد، و سقط یا خودکشی درمان روان پریشی حاد در بارداری اجباری است و شامل دارو درمانی و بستری شدن در بیمارستان است. برای افسردگی در روان پریشی ممکن است از شوک درمانی استفاده شود. |
موارد و عوامل مختلفی می تواند بر سلامت آلت تناسلی مردان تاثیر بگذارد. اما به طور کلی، وقتی افراد به سلامت آلت تناسلی فکر می کنند، به یاد عفونتهای مقاربتی ( STIs ) و ( ED ) میفتند. اگرچه این شرایط مطمینا می تواند بر سلامت آلت تناسلی ت ثیر بگذارد، اما عوامل بیشتری از جمله اقدامات بهداشتی، تغییر سبک زندگی و هرگونه بیماری زمینه ای برای سلامتی می تواند بر سلامت آلت تناسلی مردان تاثیر بگذارند. موارد مختلف می توانند بر سلامت آلت تناسلی مرد ت ثیر بگذارند. از جمله: باروری توانایی ادرار کردن توانایی برای نعوظ یا حفظ آن سلامت آلت تناسلی مردانه همچنین می تواند تحت تاثیر برخی شرایط مانند و STI اختلال نعوظ می تواند ناشی از عدم تعادل هورمون ها، مانند سطح پایین تستوسترون باشد. سطوح پایین تستوسترون می تواند در اثر عوامل مختلفی ایجاد شود. با افزایش سن، احتمال بروز اختلالات جنسی مانند ED هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید فشار خون بالا، دیابت شیرین و برخی شرایط عصبی می توانند باعث ED ED اگر می خواهید بدون رابطه جنسی برقرار کنید، اطمینان حاصل کنید که هم شما و هم همسرانتان مرتبا از نظر STI رابطه جنسی محافظت نشده می تواند به آلت تناسلی مردان آسیب برساند. به عنوان مثال، عقب کشیدن پوست ختنه گاه می تواند کاندوم را پاره کند. خم شدن اتفاقی آلت تناسلی مرد می تواند باعث شکستگی آلت تناسلی شود. برخی از انواع داروها می توانند احتمال ED ED رعایت بهداشت مناسب برای سلامتی شما ضروری است. ناحیه آلت تناسلی و کشاله ران خود را مرتبا بشویید تا تمیز بماند. بهداشت ضعیف می تواند باعث تجمع اسمگما شود. اسمگما یک ماده روغنی، بد بو و تحریک کننده است. این ماده در زیر پوست ختنه گاه وجود دارد. می تواند باعث التهاب در پوست مجاور شود. این شرایطی است که سر آلت تناسلی قرمز و ملتهب می شود. سلامت آلت تناسلی مرد به توجه کامل نیاز دارد. به عبارت دیگر، مراقبت از تمام جنبه های سلامتی عمومی برای سلامت آلت تناسلی مرد مهم است. این امر می تواند بر قدرت باروری و آلت تناسلی شما ت ثیر بگذارد بسیار مهم است. نکاتی برای حفظ سلامتی آلت تناسلی وجود دارد که شامل موارد زیر می باشد: آبرسانی برای سلامت کلی شما و همچنین آلت تناسلی مرد مهم است. بین کمبود آب و ED یک رژیم متعادل برای کمک به شما در کاهش احتمال ابتلا به دیابت و بیماری های قلبی، که هر دو می توانند باعث ED ED اسفناج آووکادو غذاهای ادویه دار با یک برنامه پیاده روی می تواند ED تمرینات کف لگن اغلب با سلامت واژن همراه است، اما می تواند برای همه مفید باشد. این تمرینات می تواند توانایی شما را در دریافت و حفظ نعوظ بهبود بخشد، همچنین از دریبل بعد از ادرار پیشگیری می کند. شما می توانید با فشار دادن عضلاتی که برای دفع ادرار استفاده می کنید، تمرینات اساسی را انجام دهید. پنج ثانیه فشار دهید، آرام شوید و دور تکرار کنید. در نهایت، تا تکرار کار کنید. این کار را دو یا سه بار در روز انجام دهید. حفظ وزن متعادل می تواند شانس ابتلا به دیابت، کلسترول بالا و را کاهش دهد، همه اینها بر سلامت آلت تناسلی شما ت ثیر می گذارد. تمرین برای سلامت کلی شما و آلت تناسلی مرد بسیار مفید است. استرس و اضطراب می تواند بر عملکرد جنسی و باروری شما ت ثیر بگذارد. استرس همچنین احتمال ابتلا به بیماری های قلبی عروقی را افزایش می دهد، که می تواند منجر به ED تکنیک های کنترل استرس، عبارتند از: مراقبه تنفس عمیق وقت گذرانی با عزیزان به نظر می رسد ارتباطی میان آپنه انسدادی خواب و ED کشیدن سیگار به شدت با ED ED می توانید ناحیه شرمگاه خود را با استفاده از آب گرم و صابون ملایم و بدون بو بشویید. نکات زیر را حتما انجام دهید: نزدیک مقعد و بین باسن خود را بشویید. کیسه بیضه و پوست اطراف آن را بشویید. پرینوم (تکه پوست بین کیسه بیضه و مقعد) را بشویید. ناحیه شرمگاهی و پوست اطراف قاعده آلت تناسلی مرد و همچنین پوست بین ران ها و ناحیه شرمگاهی خود را بشویید. عرق می تواند در اینجا جمع شود. اگر پوست ختنه گاه دارید، آن را به آرامی به عقب بکشید و بشویید. این کمک می کند تا از تجمع اسماگما پیشگیری کنید، که می تواند منجر به شرایطی مانند بالانیت شود. هنگام شستن آلت تناسلی، پوست اطراف کشاله ران خود را از نظر علایم STI تاول زگیل بثورات ترشحات غیرمعمول اصلاح یک روش بدون درد برای از بین بردن مو است. رعایت موارد احتیاطی مهم برای پیشگیری از بثورات پوستی مهم است. در همان جهتی که موهایتان رشد می کند اصلاح کنید. هنگام اصلاح از کرم اصلاح استفاده کنید. هرگز تیغ را با شخص دیگری در میان نگذارید و قبل از استفاده خود را ضد عفونی کنید. اگر از تیغ های یکبار مصرف استفاده می کنید، هر چند وقت یک بار آنها را تعویض کنید. اپیلاسیون شامل استفاده از موم گرم روی پوست و بیرون آوردن مو از فولیکول های آنها است. نخ کشیدن شامل چرخاندن نخ به دور موها و بیرون کشیدن آنها توسط ریشه است. اپیلاسیون و نخ کشیدن می تواند ناراحت کننده باشد. همه اینها به تحمل درد فردی شما بستگی دارد. اگر این روش ها به اشتباه انجام شوند، می توانند تورم و بثورات را ایجاد کنند. کرم موبر پروتیین های موجود در مو را تجزیه می کند تا بتوان آن را شسته و از بین برد. در حالی که می تواند روشی موثر برای از بین بردن موها باشد، برخی افراد متوجه می شوند که کرم های رفع مو باعث تحریک پوست آنها می شود. اگر حساسیت پوستی یا شیمیایی دارید نباید از این کرم ها استفاده کنید. اگر از کرم موبر استفاده می کنید، آن را مستقیما روی آلت تناسلی خود قرار ندهید. چندین روش برای پیشگیری از بیماری های مقاربتی وجود دارد. موارد زیر می توانند به شما کمک کنند: توصیه می شود همه در حدود یا سالگی برای ویروس پاپیلومای انسانی ( HPV ) واکسینه شوند. اما اگر در کودکی واکسینه نشده باشید، می توانید در بزرگسالی نیز واکسن بزنید. قبل از رابطه با شریک جدید آزمایش شوید. بسیاری از STI اگر شما یا شریک زندگیتان به یک عفونت مبتلا هستید، می توانید برخی اقدامات احتیاطی را برای پیشگیری از گسترش آن، انجام دهید. هر زمان رابطه جنسی دارید از کاندوم استفاده کنید. استفاده از کاندوم در هر بار رابطه جنسی، دهانی، واژینال یا مقعد، بهترین راه برای پیشگیری از شیوع برخی STI STI ممکن است سوالات بیشتری در مورد سلامت آلت تناسلی مرد داشته باشید. در اینجا برخی از نگرانی های مشترک که بسیاری از مردم دارند وجود دارد. اگر پوست ختنه گاه دارید، آن را به آرامی به عقب بکشید و آن را تمیز کنید تا از تجمع اسماگما پیشگیری کند. ممکن است که آلت تناسلی پس از ختنه دچار پارگی یا تحریک شود، بنابراین همیشه از لباس زیر نخی و گشاد استفاده کنید. ختنه تاثیری در باروری ندارد، اما آلت تناسلی ختنه نشده بیشتر در معرض STI طبیعی است که آلت تناسلی شما کمی خم شود، اما اگر در هنگام نعوظ دچار خمیدگی و درد قابل توجهی در آلت تناسلی مرد شوید، شاید به بیماری پیرونی مبتلا شوید. اگر متوجه شده اید که در حال انزال حجم کمتری از مایع منی نسبت به حد معمول هستید، به آن کاهش حجم انزال درک شده ( PEVR ) گفته می شود. علت این امر می تواند موارد مختلفی باشد، از جمله افسردگی، دیابت و برخی شرایط بیضه. همچنین می تواند از عوارض جانبی دارو نیز باشد. بافت روی آلت تناسلی شما ممکن است با افزایش سن، حساسیت خود را از دست بدهد. این می تواند در اثر اصطکاک ایجاد شود، بنابراین به جای لباس زیر تنگ و خشن، لباس زیر نخی گشاد بپوشید. برخی از غذاها می توانند باروری را تقویت کنند. به عنوان مثال، اسفناج حاوی منیزیم است که می تواند سطح تستوسترون شما را افزایش دهد. گوجه فرنگی و هویج می توانند تعداد اسپرم و تحرک شما را افزایش دهند. به غیر از این، انتخاب سبک زندگی سالم به حفظ باروری کمک می کند. همانطور که در بالا توضیح داده شد، اجتناب از استعمال دخانیات و الکل، رژیم غذایی متعادل و ورزش برای سلامت آلت تناسلی مرد مهم است. در حالت ایده آل، شما باید سالی یک بار برای معاینه آلت تناسلی به پزشک مراجعه کنید. در غیر این صورت، حتما در صورت تجربه علایم زیر به پزشک مراجعه کنید: درد در هنگام نعوظ کبودی در آلت تناسلی مرد مشکل در نعوظ یا حفظ آن درد در هنگام رابطه جنسی تورم یا التهاب آلت تناسلی مرد ترشحات آلت زرد، سبز یا غیرمعمول سوزش، درد یا خونریزی هنگام ادرار یا انزال تاول، جوش، زگیل یا زخم در آلت تناسلی مرد یا نزدیک آن اگر هر گونه نگرانی دارید، در مشورت با پزشک دریغ نکنید. آنها می توانند خیال شما را راحت کنند و استرس شما را کاهش دهند. منبع: |
همه ما می دانیم که ویروس کرونا می تواند علاوه بر بینی و دهان از طریق چشم وارد بدن شود. خطر شیوع کرونا از طریق، موضوعی است که در مورد آن زیاد پرسیده شده است. به طور کلی، وقتی مبتلایان به کرونا یا هر گونه بیماری تنفسی عطسه، سرفه یا حتی صحبت کند، قطرات حاوی ویروس در هوا پخش می شوند. به احتمال زیاد همه ما ها در اطراف این قطره ها نفس می کشیم. بر همین اساس، ویروس می تواند از طریق چشم به بدن شما نیز وارد شود. روش دیگری که می تواند در انتقال ویروس و شیوع آن موثر باشد این است که ویروس روی دست یا انگشتان شما بنشیند و سپس بینی، دهان یا چشم خود را لمس کنید. با این حال، احتمال شیوع ویروس از این طریق کمتر رخ می دهد. هنوز سوالات زیادی درمورد اینکه چه چیزی می تواند یا نمی تواند خطر ابتلا به را افزایش دهد وجود دارد. یک سوال این است که آیا استفاده از لنزهای تماسی در زمان شیوع بیماری کرونا مطمین است یا می تواند خطر ابتلا افراد به این بیماری را افزایش دهد. دکتر توماس اشتاینن، متخصص چشم پزشکی، استاد چشم پزشکی در مرکز پزشکی MetroHealth در کلیولند و سخنگوی آمریکایی می گوید، سطح چشم با غشای مخاطی پوشانده شده است که با غشای بینی، گلو و حلق ارتباط دارد. این غشای چشم ملتحمه نامیده می شود و وقتی آلوده شود نتیجه آن التهاب ملتحمه است، چیزی که آن را به عنوان چشم صورتی می شناسند. اشتاینن می گوید: ویروس های زیادی می توانند روی چشم ت ثیر بگذارند. جای تعجب نیست که ویروس ها از طریق چشم می توانند به سیستم های تنفسی و بدن راه پیدا کنند. زیرا همه آنها به هم متصل هستند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ویروس هایی مانند ویروس کرونا می توانند به پروتیین های گیرنده در ملتحمه متصل شوند. وی می گوید: ویروس کرونا نسبت به ویروس های دیگری که منجر به التهاب ملتحمه می شوند، هیچ تفاوتی ندارند. البته برخی از ویروس ها منجر به التهاب های کوتاه مدت در ملتحمه می شوند، که معمولا طی چند روز خود به خود از بین می رود و به قسمت های دیگر بدن آسیب زیادی نمی زند. اما ویروس کرونا یک ویروس بالقوه کشنده ای است که باعث ایجاد همه گیری در سراسر جهان شده است. در نتیجه، چشم پزشکان چند توصیه دارند. شاید مهمترین مسیله در مورد استفاده از لنزهای تماسی باشد. وی می گوید: تا به امروز هیچ مدرکی مبنی بر اینکه استفاده از لنزهای تماسی خطر ابتلا به عفونت را افزایش می دهد، وجود ندارد. اشتاینن می گوید: نکته اساسی این است که ما فقط از رفتار ویروس کرونا در چشم اطلاع نداریم. با این حال، شواهد زیادی در مورد چگونگی نفوذ ویروس کرونا به دارندگان لنزهای تماسی وجود دارد. متخصصان معقتدند که لنزها منجر به افزایش خطر ابتلا به کرونا نمی شوند، در واقع تماس و لمس چشم ها با دست و انگشتان آلوده می تواند این خطر را افزایش دهد. دارندگان لنز تماسی روزانه چند بار چشم های خود را لمس می کنند. علاوه بر این، برخی از افرادی که از لنز استفاده می کنند، گاهی اوقات ممکن است از تحریک چشم رنج ببرند، بنابراین احتمال لمس چشم نیز وجود دارد. از سوی متخصصان و چشم پزشکان به افرادی که از لنزهای تماسی استفاده می کنند، توصیه می شود که در زمان شیوع کرونا، از عینک استفاده کنند. آنها معتقدند افرادی که از لنز استفاده می کنند، به اندازه کافی دست خود را نمی شویند، لنزهای خود را به درستی تمیز نمی کنند. عینک ممکن است به افراد لنز در این وضعیت کمک کند. اما مانند همه توصیه های پزشکی، درمورد این قانون استثنایی هم وجود دارد. در برخی شرایط احتمال دارد چشم پزشکان برای درمان برخی بیماری ها و بیماری های چشم، لنزهای تماسی را تجویز کنند. مثلا بیمارانی که تحت عمل جراحی آب مروارید قرار گرفته اند و به عنوان مثال کاشت لنز انجام نداده اند، ممکن است برای دیدن صحیح به لنزهای تماسی خاص نیاز داشته باشند. بر همین اساس به انها توصبه می شود حتما دستها را قبل و بعد از قرار دادن لنزهای خود بشویند، و نباید چشم های خود را لمس کنند. برخی شواهد نشان می دهد که شما ممکن است با لمس یک سطح آلوده به، و سپس لمس چشمان خود بدون شستن دست ها، به مبتلا شوید. به طور کلی، افرادی که از لنز های تماسی استفاده می کنند، نسبت به افرادی که استفاده نمی کنند، بیشتر چشم های خودشان را لمس خواهند کرد. این احتمال می تواند خطر ابتلا افرادی که از لنز استفاده می کنند را به بیماری ها افزایش دهد. اما سطوح آلوده، راه اصلی انتشار نیست. حتی شستن کامل دستان، به ویژه پس از لمس سطوح، می تواند در پیشگیری از ابتلا به ویروس موثر باشد. علاوه بر این، تمیز کردن و استفاده از ضد عفونی کننده لنزهای تماسی با پراکسید هیدروژن می تواند ویروس کرونا را از بین ببرد. هنوز تحقیقات کافی انجام نشده است تا بدانیم سایر محلول های تمیز کننده نیز همین ت ثیر را دارند یا خیر. همچنین هیچ مدرکی وجود ندارد که نشان دهد استفاده از عینک عادی، تاثیری در پیشگیری از ابتلا به کرونا ویروس دارد یا ندارد. مهمترین راه برای مراقبت از چشم در هنگام شیوع ویروس کرونا، رعایت بهداشت مناسب در همه زمان ها هنگام دست زدن به لنزهای تماسی است. بر همین اساس بهتر است برای مراقبت از چشم های خود، در هنگام استفاده از لنزهای تماسی راهکارهای زیر را در نظر بگیرید: اگر احساس بیماری می کنید از لنزهای تماسی خود استفاده نکنید. هر روز از محلول تازه برای خیساندن لنزهای تماسی خود استفاده کنید. استفاده از یک محلول تمیز کننده بر پایه پراکسید هیدروژن را برای دوره شیوع کرونا در نظر بگیرید. قاب لنزهای تماسی خود را به طور مرتب با استفاده از محلول لنز تمیز و هر ماه قاب خود را تعویض کنید. وقتی لنزهای خود را بیرون می آورید، آنها را ضد عفونی کنید. صبح قبل از قرار دادن دوباره لنزها، حتما آنها را ضد عفونی کنید. از محلول لنز تماسی استفاده کنید. برای تمیز کردن و ضدعفونی کردن لنزهای خود هرگز از شیر آب یا بطری یا بزاق استفاده نکنید. دستان خود را به طور مرتب بشویید. همیشه قبل از لمس چشم، از جمله هنگام بیرون آوردن یا قرار دادن لنزها، دستان خود را بشویید. حتما قبل از خواب، لنزهای تماسی خود را خارج کنید. خوابیدن در لنزهای تماسی خطر ابتلا به عفونت چشم را به میزان زیادی افزایش می دهد. هنگام استفاده از لنزهای تماسی، از ماساژ یا لمس چشم خود خودداری کنید. اگر نیاز به مالش چشم دارید، ابتدا مطمین شوید که دستان خود را کاملا بشویید. برای مراقبتهای معمول و به ویژه در موارد اضطراری به چشم پزشک خود مراجعه کنید. چشم پزشک اقدامات احتیاطی بیشتری را برای حفظ ایمنی شما و پزشک انجام می دهد. می تواند چشم شما را تحت ت ثیر قرار دهد. اگرچه تحقیقات برای بررسی بیماری کرونا بر روی چشم، در مراحل اولیه است، اما بررسی های صورت گرفته برخی علایم مربوط به چشم را در بیماران مبتلا به را شناسایی کرده اند. شیوع این علایم از کمتر از درصد تا درصد بیماران است. یک علامت بالقوه چشم عفونت چشم صورتی (ورم ملتحمه) است. اما این عارضه به ندرت رخ می دهد. تحقیقات نشان می دهد که تقریبا . درصد از افراد مبتلا به دچار چشم صورتی می شوند. بیشتر افرادی که با دچار چشم صورتی می شوند، علایم جدی دیگری نیز دارند. برخی از شایع ترین علایم آن، عبارتند از: احساس ریگ در چشم مقدار غیرمعمول زیاد اشک صورتی یا قرمز شدن چشم تخلیه غلیظ و یا آبکی از چشم شما، به خصوص در طول شب علایم می تواند از خفیف تا شدید متغیر باشد. بیشتر افراد علایم خفیف تا متوسط دارند. اما برخی از بیماران اصلا علامتی ندارند. شایعترین علایم، عبارتند از گلو درد سرفه کردن دردهای عضلانی از دست دادن بو از دست دادن طعم و مزه برخی از افراد همچنین ممکن است حالت تهوع، استفراغ یا اسهال داشته باشند. اگر علایمی از دارید، با پزشک خود تماس بگیرید. احتمالا نیازی به مراقبت پزشکی نخواهید داشت، اما باید علایم خود را به پزشک خود بگویید. اگر علایم اضطراری پزشکی دارید، همیشه با مراکز درمانی تماس بگیرید، از جمله نبض سریع گیجی ذهنی مشکل تنفس مشکل بیدار ماندن لب ها، صورت یا ناخن های آبی درد قفسه سینه یا فشاری که از بین نمی رود. در حال حاضر، هیچ مدرکی وجود ندارد که نشان دهد افزایش می یابد. از طرفی هم، ویروس کرونا می تواند از طریق چشم منتشر شود، بنابراین برای جلوگیری از لمس آنها بهتر است در حال حاضر از شیلد استفاده کنید. با این حال، رعایت بهداشت و مراقبت درست از چشم بسیار مهم است. حتی می تواند به شما در کاهش خطر کمک کند و همچنین از شما در برابر هر نوع عفونت چشم محافظت می کند. دستان خود را به خصوص قبل از لمس چشمان خود مرتبا بشویید و حتما لنزهای تماسی خود را تمیز نگه دارید. منابع: |
داکتوگرام یا گالاکتوگرام، تصویربرداری پزشکی است که برای مشاهده مجاری پستان استفاده می شود. این تست در تشخیص و بررسی علت ترشحات نوک پستان بسیار مفید است. داکتوگرام شامل ماموگرافی و استفاده از ماده حاجب است که به پستان تزریق می شود. در نهایت یک نمونه مایع از پستان بیمار استخراج و برای آزمایش بیشتر به آزمایشگاه ارسال می شود. به طور معمول، اگر ترشحات واضح یا خونی از نوک پستان داشته باشید و در ناحیه ماموگرافی هیچ گونه ناهنجاری مشاهده نشود، پزشک داکتوگرام را تجویز می کند: اکتازیای مجاری تغییرات فیبروکیستیک پاپیلوم داخل حفره ای داکتوگرام همچنین می تواند جراح شما را به سمت مجاری که باید برداشته شوند، هدایت کند، به عنوان مثال، در حین جراحی برای پاپیلوم داخل رحمی یا سرطان مجاری (سرطان پستان) ، جراح از این روش برای برداشتن تومور استفاده می کند. علاوه بر این، برای مبتلایان به کارسینوم داخل تزریقی در محل ( DCIS ) ، درمان درون هدایتی از طریق داکتوگرام ممکن است یک روش کم تهاجمی برای جلوگیری از شیوع سرطان در حالی که ضربه به پستان را به حداقل می رساند، ارایه دهد. اگر شیری، خاکستری، سبز یا آبی سبز در نوک پستان بیمار وجود داشته باشد، داکتوگرام به طور کلی استفاده نمی شود. زیرا این رنگ ها معمولا نشان دهنده بیماری خاصی نیستند. همچنین در صورت بروز هر گونه ترشحات از هر دو در زنانی که بچه دار نشده اند، کاربرد ندارد. زیرا این امر بیشتر در اثر مشکل هیپوفیز یا اثر جانبی دارو ایجاد می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید داکتوگرام محدودیت هایی دارد که باید از آنها مطلع باشید و پزشک شما آنها را در نظر می گیرد. بر همین اساس ممکن است در شرایط زیر از این روش تشخیصی استفاده نشود: زیرا بعضی از مجاری نمی توانند متسع شوند زیرا خیلی کوچک هستند. اگر هنگام مراجعه به داکتوگرام هیچ ترشحی ندارید، آزمایش انجام نمی شود و ممکن است لازم باشد دوباره نوبت بگیرید. این آزمایش نمی تواند توموری را که در خارج از مجرا قرار گرفته را تشخیص دهد، بنابراین نتیجه منفی به این معنی نیست که شما توموری ندارید. داکتوگرافی با چند خطر همراه است که شما و پزشک باید خطرات داکتوگرافی را در برابر فواید آن بسنجید. خطرات احتمالی ناشی از داکتوگرافی، عبارتند از: قرار گرفتن در معرض اشعه بیش از حد می تواند خطر ابتلا به سرطان را تا حدی افزایش دهد. با این حال، مقدار مورد استفاده برای این آزمایش کم است و خطرناک محسوب نمی شود. آسیب دیدگی هنگامی که کاتتر در مجرای قرار داده شده برای ارایه ماده حاجب یا زمانی که خود آن ماده تزریق می شود، می تواند رخ دهد. این آسیب دیدگی معمولا جزیی است و به خودی خود بهبود می یابد، اگرچه در صورت مشاهده قرمزی و التهاب در بیمار، ممکن است نیاز به درمان با آنتی بیوتیک باشد. البته عفونت به ندرت دیده می شود. واکنش آلرژیک به مواد حاجب مورد استفاده در این آزمایش ممکن ا اما نادر است. اگر قبلا هنگام انجام تصویربرداری واکنش آلرژیک داشته اید، به پزشک خود اطلاع دهید. اگر باردار هستید یا می خواهید باردار شوید، حتما این موضوع را به پزشک و تکنسین اشعه ایکس اطلاع دهید. آنها می توانند اقدامات احتیاطی ویژه ای برای محافظت از کودک شما در برابر اشعه انجام دهند. بسته به دلیل داکتوگرام، پزشک ممکن است بخواهد آزمایش را به بعد از تولد کودک موکول کند. در روز داکتوگرام از پودر تالک، دیودورانت یا لوسیون پوست استفاده نکنید. این می تواند در نتایج تصویربرداری تداخل ایجاد کند. داکتوگرام به طور معمول بین تا دقیقه طول می کشد. مطمین باشید که به اندازه کافی زود رسیده اید تا قبل از ساعت ملاقات پزشک وضعیت شما را چک کند. همچنین ممکن است قبل از عمل لباس خود را به لباس بیمارستانی تغییر دهید. نیازی به انجام تست در ساعت خاصی از روز نیست. داکتوگرام ممکن است در کلینیک رادیولوژی یا پستان انجام شود. لباس راحتی بپوشید، زیرا از شما خواسته می شود که تمام لباس های خود را از کمر به بالا بردارید. در صورت امکان، از پوشیدن سوتین سفت خودداری کنید، زیرا به عنوان بخشی از این امتحان، ماموگرافی با فشرده سازی انجام می گیرد. ممکن است سینه شما بعد از معاینه کمی دردناک باشد و یک سوتین با فنجان نرم راحت تر باشد. قبل و بعد از آزمایش باید بتوانید به طور عادی غذا بخورید و بنوشید. داکتوگرام با استفاده از، دیلاتورها (سیم های کوچک) ، کاتتر کوچک و لوله ای که ماده حاجب را به داخل مجرا تزریق می کند، انجام می شود. پزشک شما برای یافتن ناحیه ای که به طور مداوم باعث ایجاد ترشحات پستانک می شود، روی پستان شما فشار می آورد. اگر قرار است مجاری شما با جراحی برداشته شود، دانستن این منطقه محرک برای جراح مفید خواهد بود. نمونه ای از مایع تخلیه شما گرفته و آزمایش می شود. رنگ و ضخامت ترشحات مشخص خواهد شد و ممکن است از نوار آزمایش برای استفاده شود. پس از شناسایی مجرا و نمونه برداری از ترشحات نوک پستان، پزشک از ذره بین برای دیدن مجرای خاص استفاده می کند. یک لوله بسیار کوچک و انعطاف پذیر که کانول نامیده می شود، به آرامی داخل این مجرای نوک پستان شما قرار می گیرد. از فشار ملایم استفاده می شود که نباید هیچ دردی ایجاد کند. در صورت بروز درد شدید، فورا به پزشک اطلاع دهید. لوله در جای خود نوار چسبانده و به یک سرنگ کوچک پر از ماده حاجب متصل می شود. این امر به آرامی به مجرای شیر شما تزریق می شود. سپس مجاری شما احساس سیری می کنند و ممکن است فشاری در داخل پستان احساس کنید که ناراحت کننده است. پزشک شما ممکن است بتواند با ژل بیهوشی یا کمپرس گرم، درد را تسکین دهد. با ثابت بودن لوله، پزشک ممکن است از دستگاه استفاده کند تا ببیند مایع حاجب به اندازه کافی تزریق شده است. هنگامی که مجرای شما به اندازه کافی پر شود، برای تصویربرداری ماموگرافی انجام می شود. بعضی از پزشکان لوله را برداشته و روی نوک پستان نوار چسب می زنند تا ماده حاجب را درون مجرای نگه دارد و بعضی از پزشکان لوله را در موقعیت خود رها می کنند. هنگام گرفتن تصویر پستان در حالت ماموگرافی قرار گرفته و به آن فشار وارد می شود. ممکن است شما بین تصاویر تغییر مکان دهید تا پزشک بتواند از چند زاویه به محل آسیب دیده نگاه کند. پس از پایان آزمایش، هر نوع لوله یا نواری که هنوز به شما متصل است برداشته می شود. سپس می توانید لباس بپوشید و به خانه بروید. رادیولوژیست شما با دقت تصاویر داکتوگرام شما را مطالعه کرده و گزارشی از نتایج آن می نویسد. پیگیری های بعد از داکتوگرام به یافته ها و تشخیص بیمار بستگی دارد. ممکن است شما نیاز به آزمایش بیشتری داشته باشید. داکتوگرام روشی است که از ماموگرافی همراه با تزریق ماده حاجب به پستانک برای تجسم مجاری شیر پستان استفاده می کند. این روش غیرتهاجمی زمانی مفید است که بیمار ترشحات پستانک داشته باشد اما در غیر اینصورت ماموگرافی طبیعی انجام می دهد. داکتوگرام در اتاق ماموگرافی توسط رادیولوژیست مداخله ای انجام می شود و یک عمل خارج از بیمارستان است. داکتوگرام ها در تعیین علت ترشحات نوک پستان و تشخیص اکستازی مجاری (تورم/گرفتگی مجاری شیر) ، تغییرات فیبروسیستیک، پاپیلوم های بینابینی (تومورهای زگیل مانند، غیر سرطانی که در داخل مجرا رشد می کنند) و سرطان پستان مفید هستند اگر داروهای رقیق کننده خون مصرف می کنید، پیش از این در مورد تنظیم یا قطع این دارو با پزشک خود مشورت کنید. اگر فکر می کنید باردار هستید همیشه کارمندان را در جریان بگذارید هرگونه واکنش کنتراست قبلی یا هرگونه یا لیدوکایین را به پزشک اطلاع دهید. ترشحات نوک پستان تا حدودی طبیعی است. ترشحاتی که به رنگ زرد، سبز، آبی یا سیاه هستند معمولا در گروه مشکوک تر از ترشحات خونی، بی رنگ یا شفاف دسته بندی می شوند. طبق بررسی ها، بین تا درصد موارد با بیماری های غیر سرطانی همراه است. اگر نگران هستید، در مورد ماهیت ترشحات، سایر علایمی که ممکن است تجربه کرده باشید و دلایل احتمالی آنها با پزشک خود مشورت کنید. منابع: |
بهبود مراقبت های دهانی و مسواک زدن ملایمتر دندان ها نیز می تواند در درمان تحلیل رفتن لثه ها تاثیر بسیار زیادی داشته باشد. علاوه بر آن می توانید درمان های خانگی. هیچ یک از این روش های درمانی به تنهایی قادر به رفع بیماری پریودنتال و تحلیل لثه ها نیستند. با این حال، این درمان های خانگی می تواند برای کسی که به التهاب لثه مبتلا است یا کسی که بیماری پریودنتال خود را به طور حرفه ای درمان کرده و اکنون به دنبال حفظ سلامت لثه و جلوگیری از مشکلات آینده است، مفید باشد. برخی درمان های خانگی برای رفع تحلیل رفتن لثه ها، عبارتند از: بررسی ها نشان می دهد که استفاده از روغن به عنوان یکی از موثرترین روش های سنتی حفظ سلامت دهان و درمان بیماریهای مختلف دندانی مورد استفاده قرار می گیرد و همچنین به تحلیل رفتن لثه می تواند کمک کند. علاوه بر آن، استفاده از روغن برای سلامت دهان بسیار مفید است. قاشق غذاخوری روغن نارگیل بکر را در دهان خود به مدت تا دقیقه بچرخانید. روغن را تف کنید (باید غلیظ و شیری رنگ شده باشد) دهان خود را با آب بشویید. سپس طبق معمول دندان های خود را مسواک بزنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید این فرآیند را هر روز صبح و با معده خالی برای حدود ماه تکرار کنید. اما توجه کنید که روغن را غرغره نکنید و قورت ندهید. موم زنبور عسل، رزین چسبنده ای که زنبورهای عسل از آن برای چسباندن کهیر خود استفاده می کنند، یکی دیگر از روش های درمانی موثر در تحلیل لثه است. احتیاط: هرکسی به نیش زنبور حساسیت دارد نباید از موم زنبور عسل استفاده کند. استفاده از دهانشویه تهیه شده از جوش شیرین یکی از موثرترین روش ها برای دفع دهان از میکروب و باکتری و در نتیجه جلوگیری از بیماری های لثه و سایر مشکلات منجر به تحلیل لثه است. یک مطالعه در سال که در مجله انجمن دندانپزشکی آمریکا منتشر شده است، اثر مفید جوش شیرین در ارتقا سلامت لثه را ناشی از فعالیت ضد باکتری می داند. فنجان را پر از آب و یک قاشق چایخوری جوش شیرین اضافه کنید. مواد را خوب مخلوط کنید. آلویه ورا به مبارزه با التهاب لثه و ترمیم بافت آسیب دیده کمک می کند. بنابراین، این یک درمان خوب برای تحلیل لثه است. زردچوبه همچنین در کنترل تحلیل لثه بسیار مثر است. قاشق چای خوری پودر زردچوبه را با کمی آب مخلوط کنید تا خمیر شود. این خمیر را با انگشت تمیز روی لثه خود بمالید. بگذارید دقیقه روی آن بماند، و سپس لثه ها را به مدت دقیقه به آرامی ماساژ دهید. دهان خود را با آب گرم بشویید. این کار را روزانه دو بار تکرار کنید. چای سبز یکی دیگر از درمان های خانگی است که باید برای تحلیل لثه آن را امتحان کنید. این امر به دلیل داشتن آنتی اکسیدان و خاصیت ضد التهابی در نگه داشتن ایمن دندان ها بر روی لثه بسیار مفید است. بررسی های صورت گرفته، فعالیت آنتی اکسیدانی، ضد میکروبی و ضد کلاژناز چای سبز را که به حفظ و محافظت از سلامت پریودنتال کمک می کند، ت یید کرد. چای سبز با کاهش التهاب، جلوگیری از تحلیل استخوان و محدود کردن رشد برخی از باکتری های مرتبط با بیماری های پریودنتال، باعث سلامت پریودنتال می شود. سلامت دهان و دندان، آن را بدون قند یا عسل بنوشید. پراکسید هیدروژن یک درمان طبیعی شگفت انگیز برای تحلیل لثه ها و همچنین سایر بیماری های لثه است. این ماده به عنوان یک ماده ضد باکتری قوی عمل می کند که میکروب ها را از بین می برد و با بیماری های لثه مبارزه می کند. همچنین با استفاده منظم از آن دندان های شما سفیدتر می شود. در روش دیگر، پراکسید هیدروژن درصد را کم کم در قاشق چای خوری جوش شیرین مخلوط کنید تا خمیر به دست آید. از این خمیر برای ماساژ لثه ها و خط لثه استفاده کنید. در آخر، آن را تف کنید و دهان خود را بشویید. چند بار در هفته از آن استفاده کنید. احتیاط: از پراکسید هیدروژن زیاد استفاده نکنید. یک بار در روز کافی است. همچنین، آن را قورت ندهید. انگور فرنگی هندی، معروف به آملا ( amla ) نیز می تواند به اصلاح لثه های تحلیل یافته و ارتقا. سلامت دهان و دندان کمک کند. C و سایر مواد مغذی موجود در آملا به تقویت لثه ها و حمایت از سلامت بافت همبند کمک می کند. این ماده برای جلوگیری از پوسیدگی دندان و ایجاد حفره در دهان مبارزه می کند و به جلوگیری از بوی بد دهان کمک می کند. آملا به عنوان یک بازسازی کننده کلی سلامت دهان و دندان در نظر گرفته می شود. کمبود می تواند باعث التهاب لثه و خونریزی شود. بنابراین، اگر دارای لثه در حال تحلیل هستید، باید سطح ویتامین C خود را بررسی کنید تا اطمینان حاصل کنید که کمبود این ماده مغذی محافظت کننده در برابر لثه را ندارید. ویتامین C برای تولید کلاژن، پروتیین که سلول ها را به هم متصل می کند، ضروری است. ویتامین C همچنین به از بین بردن باکتری ها کمک می کند و به عنوان یک ماده مغذی ضد التهاب و بهبود دهنده عمل می کند. علاوه بر این، به از بین بردن تجمع جرم و پلاک دندان و لثه کمک می کند. برای دریافت ویتامین C ، از سبزیجات و میوه های تازه که سرشار از ویتامین C هستند، به ویژه سبزیجات برگ تیره، فلفل دلمه ای، کلم بروکلی، گوجه فرنگی، کیوی، توت و مرکبات استفاده کنید. C کافی در رژیم غذایی خود ندارید، مصرف یک مکمل خوب را در نظر بگیرید. همیشه قبل از مصرف مکمل با پزشک خود مشورت کنید. C موجود به صورت پودر استفاده کنید. روزانه این پودر را روی لثه ها و دندان های خود بمالید. اگر می خواهید سلامت دندان ها یا لثه ها را بهبود ببخشید، یاس بنفش هندی، که به آن چریش نیز گفته می شود، می تواند بسیار موثر باشد. چند برگ چریش را به صورت خمیر خرد کنید. از این خمیر برای مسواک زدن چند بار در هفته لثه و دندان استفاده کنید. منبع: |
هیچ وجود ندارد که بتواند آن را به طور کامل درمان و یا از بروز عوارض جانبی آن پیشگیری کند. از طرفی هم، هیچ مدرکی وجود ندارد که نشان دهد رژیم غذایی خاصی می تواند سرطان ریه را درمان کند. با این حال، تغذیه سالم ممکن است به بهبود سلامت کلی بیمار و سطح انرژی او کمک کند و در طول درمان، به او قدرت بیشتری ببخشد. شاید با ابتلا به، رعایت یک رژیم غذایی متعادل تا حدودی سخت باشد. از طرفی هم، سرطان ریه و درمان های آن می تواند اشتهای بیمار را کاهش دهد. به ویژه ممکن است طعم غذا را تغییر دهد، و دهان بیمار را برای خوردن هر چیزی بیش از حد دردناک کند. در این شرایط بیماران بهتر است برای داشتن یک رژیم غذایی مناسب، با پزشک و یک متخصص تغذیه خود همکاری کرده تا یک برنامه غذایی سالم متناسب با وضعیت خود را شناسایی کنند. آنها به بیمار کمک می کنند در طول درمان سرطان ریه، غذاهایی را برای ادامه وزن و بهینه سازی سلامتی خود انتخاب کنند. رژیم ایده آل در مبتلایان به سرطان ریه به موارد زیر بستگی دارد: وزن اولویت های بیمار سایر شرایط احتمالی، مانند دیابت یا برنامه درمان سرطان ریه و هرگونه عوارض جانبی که بیمار تجربه می کند. اهداف هر رژیم غذایی در سرطان ریه، عبارتند از: کالری کافی برای جلوگیری از کاهش وزن تامین مواد مغذی ضروری بدن از جمله، مواد معدنی، پروتیین، چربی های سالم و با پزشک و یک متخصص تغذیه متخصص در زمینه سرطان مشورت کنید. آنها می توانند یک رژیم غذایی را متناسب با نیازها و ترجیحات غذایی شما تنظیم کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید رژیم کتوژنیک یا کتو یک رژیم غذایی بسیار کم کربوهیدرات و پرچرب است. برخی از بررسی ها نشان می دهد که رژیم کتو می تواند برای درمان سرطان های پیشرفته از جمله سرطان ریه موثر باشد. ممکن است منجر به کاهش کالری دریافتی در بیماران شود. تحقیقات در این زمینه ادامه دارد. مهم است که قبل از هرگونه تغییر در رژیم غذایی با پزشک خود مشورت کنید. تیم پزشکی با شما همکاری می کنند تا بهترین رژیم غذایی را بر اساس سلامت و وضعیت خودتان را تعیین کنند. غذا برای سلامتی ضروری است. علاوه بر آن، باید غذاهای مغذی را انتخاب کنید تا به بدن شما انرژی داده و قدرت شما را حفظ کند. رژیم غذایی مناسب می تواند به بهبود نتایج درمان و ارتقا رفاه عمومی کمک کند. پیروی از یک رژیم غذایی متعادل و غنی از میوه ها و سبزیجات و سایر غذاهای سالم ممکن است به شما در کاهش خطر ابتلا به تعدادی بیماری مزمن از جمله سرطان کمک کند. با این حال، مهمترین نکته این است که مطمین شوید که از تغذیه کافی برخوردار هستید. کالری کافی می خورید تا انرژی خود را حفظ کرده و از کاهش وزن جلوگیری کنید. اگر می خواهید کالری کافی مصرف کنید، برای مشاوره با تیم پزشکی خود مشورت کنید. سیگار کشیدن دلیل اصلی سرطان ریه است. سیگار کشیدن باعث حدود درصد مرگ های ناشی از سرطان ریه می شود. اما همچنین شواهدی وجود دارد که نشان می دهد رژیم غذایی تا حدودی در خطر ابتلا به، به ویژه در افراد سیگاری نقش دارد. در یک بررسی که در ژورنال تغذیه بالینی اروپا منتشر شده است، افرادی که مقدار زیادی غلات و میوه های کامل مصرف می کنند کمتر از کسانی که رژیم غذایی آنها در این غذاهای سالم کم است دچار سرطان ریه می شوند. جایگزینی گوشت قرمز و سایر غذاهای سرشار از چربی اشباع با منابع چربی اشباع نشده مانند روغن زیتون، آجیل و آووکادو نیز ممکن است به ویژه در افرادی که سیگار می کشند، به کاهش خطر سرطان ریه کمک کند. میوه ها و سبزیجات به عنوان یک ماده افزودنی مهم در رژیم غذایی ضد سرطان، به ویژه در افراد سیگاری است. مواد مغذی مانند بتا کاروتن و ویتامین A موجود در غذاهایی مانند سیب زمینی شیرین، هویج و طالبی ممکن است به کاهش خطر سرطان ریه کمک کند. بررسی ها همچنین نشان می دهد که داشتن مقادیر بالای در خون ممکن است از سرطان ریه نیز پیشگیری کند. بدن شما از نور خورشید، ویتامین D می سازد. ویتامین D نیز به برخی از غذاهای غنی شده اضافه می شود. با این حال، در صورت ابتلا به کمبود ویتامین D D نیاز داشته باشید و با پزشک خود در مورد انجام آزمایش خون ویتامین مشورت کنید تا سطح شما را ارزیابی کند. هم خود سرطان و هم درمان هایی مانند شیمی درمانی می تواند منجر به کاهش وزن شود. اما رعایت یک رژیم غذایی مناسب می تواند از کاهش وزن و سوءتغذیه جلوگیری کند. داروهای شیمی درمانی، داروهای قوی هستند که سلولهای سرطانی را در بدن از بین می برند. از آنجا که این داروها بسیار قوی هستند، می توانند عوارض جانبی زیادی را بروز دهند، از جمله: یبوست تهوع و استفراغ تغییر در بو و طعم از دست دادن اشتها خوردن برخی از غذاها و اجتناب از مصرف برخی از مواد غذایی ممکن است به کاهش این عوارض جانبی مرتبط با شیمی کمک کند. هر شخصی نیازهای مختلفی دارد، بنابراین بهتر است که با تیم مراقبت های بهداشتی خود مشورت کنید تا یک برنامه غذایی مناسبی را برای شما تنظیم کنند. اما به طور کلی برای پیشگیری از بروز هر یک از عوارض می توانید، راهکارهای پیشنهادی را در نظر بگیرید: برای پیشگیری از بروز عوارض جانبی برای حالت تهوع و استفراغ غذاهای نرم مانند نان تست، کراکر و برنج بخورید. علاوه بر این هم خوردن غذاهای سرد یا دمای اتاق ممکن است در هنگام احساس بیماری کمک کند. به منظور پیشگیری از عوارض گوارشی مانند اسهال می توانید برای جبران مجدد سدیم از دست رفته در اسهال، از غذاهایی که نمک دارند مانند چوب شور یا آبگوشت استفاده کنید. علاوه بر آن، غذاهای حاوی فیبر بالا مانند غلات سبوس دار و میوه ها و سبزیجات تازه را محدود کنید، مگر اینکه پزشک دستور دیگری بدهد. مبتلایان به سرطان ریه حتی می توانند برای پیشگیری از یبوست از غذاهای حاوی فیبر بالا مانند غلات و نان های سبوس دار، سبزیجات تازه، میوه های تازه همراه با دانه ها و پوست، آب میوه ها و میوه های خشک مانند آلو خشک و زردآلو استفاده کنید. برای از دست دادن اشتها در طول روز به جای سه وعده غذایی بزرگ، وعده های غذایی و میان وعده های کوچک مکرر بخورید. برای تغییر طعم و بو اگر نمی توانید بوی پخت و پز را تحمل کنید، غذاها را به صورت سرد یا در دمای اتاق سرو کنید. قاشق چایخوری نمک و قاشق چای خوری جوش شیرین را در فنجان آب مخلوط کنید و قبل از خوردن غذا دهان خود را با آن بشویید تا به طعم بهتر غذاها کمک کند. به جای ظروف فلزی از چنگال، قاشق، چاقو و پلاستیک استفاده کنید. میوه ها را قبل از خوردن یخ بزنید. چاشنی ها و ماریناد های جدید را امتحان کنید تا زمانی که طعم دهنده های مورد علاقه شما را پیدا کنید از پزشک خود بپرسید آیا می توانید قبل از غذا برای تسکین درد دهان دارو مصرف کنید. غذاهای نرم مانند جو دوسر و سس سیب بخورید. غذاهای یخ زده مانند یخ پاپ، ماست یخ زده، یا چیپس یخ را امتحان کنید. از غذاهایی که ادویه دار یا شور هستند پرهیز کنید. از مواد اسیدی مانند پرتقال، لیمو یا گوجه فرنگی استفاده نکنید. تغذیه بخش مهمی از درمان سرطان ریه است. خود سرطان و عوارض جانبی درمانی آن می تواند اشتهای شما را کاهش دهد و در نتیجه دریافت کالری و مواد مغذی مورد نیاز را برای شما سخت تر کند. اگر خوب غذا نمی خورید و لاغر می شوید، با پزشک خود مشورت کنید. یک متخصص تغذیه می تواند به شما کمک کند تا خلا ء رژیم خود را پر کنید. منبع: |
را در این مقاله از بشناسید. مصرف متوترکسات می تواند منجر به بروز عوارض زیادی شود که شناخت آنها می تواند در نحوه مصرف آن موثر باشند. متوترکسات، یک عامل ضد فولات، که در سال ساخته شد، داروی رایج برای سرطان های خاص و از سال ، پس از اینکه متوجه شدند از تغییر شکل مفاصل و از پیشرفت فرسایش استخوان پیشگیری می کند، در درمان استفاده می شود. این دارو در گروه داروهای ضد روماتیسمی قرار دارد. از آنجا که متوترکسات با رشد سلول های خاصی مانند سلول های مغز استخوان، سلول های تومور و پوست تداخل می کند، در درمان لوسمی، پسوریازیس و آرتریت روماتویید نوجوانان با دوره چند مفصلی نیز استفاده می شود. این دارو، در دوزهای پایین و همچنین دوزهای بالا، با عوارض جانبی متعدد شناخته شده است. آنچه در این مقاله خواهید خواند: عوارض جانبی رایج شامل موارد زیر است: خستگی درد شکم تب و لرز ریزش مو حالت تهوع حساسیت به نور ضایعات پوستی سوزان همچنین باعث ایجاد مقادیر غیر طبیعی در آزمایشات عملکرد کبد و کاهش تعداد سلول های خونی می شود. متوترکسات بر سیستم های متعددی ت ثیر می گذارد که با علایم زیر آشکار می شود: معمولا با مصرف این دارو شناخته شده است. علت این امر نکروز لوله‌ای که با تجمع دارو و متابولیت‌های آن در لوله‌ها مرتبط است و احتمالا به دلیل ماهیت نامحلول آنها در ادرار اسیدی رخ می دهد. روش دیگر، متوترکسات احتمال دارد به طور مستقیم برای لوله ها سمی باشد. این می تواند باعث افزایش سطح سرمی متوترکسات شود. ادرار کم و التهاب در مچ پا یا پاها از علایم اختلال عملکرد کلیه است. علیرغم وقوع نوروپاتی حاد، تحت حاد و مزمن، مکانیسم های سمیت عصبی به خوبی مشخص نشده است. تظاهرات نوروپاتی حاد به صورت مننژیت آسپتیک، لوکوآنسفالوپاتی که بر مغز و نخاع ت ثیر می گذارد، سردرد، تهوع و استفراغ است. نوروپاتی تحت حاد به صورت تشنج، پاراپلژی یا اختلال عملکرد مخچه خود را نشان می دهد. لکوآنسفالوپاتی نکروزان یکی از شایع ترین تظاهرات نوروپاتی مزمن است. خواب آلودگی، تحریک پذیری، مشکلات هماهنگی، مشکلات بینایی، گیجی، ضعف، از دست دادن حرکات بدن و غیره از مشکلات عصبی هستند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید پان سیتوپنی یا کاهش در هر یک از سه رده سلولی اغلب در سمیت متوترکسات که بر سیستم خونساز ت ثیر می گذارد دیده می شود. کم خونی مگالوبلاستیک، لکوپنی (به ویژه نوتروپنی) ، ترومبوسیتوپنی احتمال دارد به صورت جداگانه یا ترکیبی دیده شوند. یک بیمار مسن با کمبود فولات یا هیپوآلبومینمی، کم آبی بدن و اختلال عملکرد کلیه، مستعد ابتلا به این تظاهرات هماتولوژیک است. در چنین مواردی، حتی مصرف بیش از حد می تواند منجر به پان سیتوپنی شود. سبکی سر، تنگی نفس، خستگی، تب، لرز، کبودی، زخم در پوست و دهان، سردی اندام‌ها و رنگ پریدگی پوست از علایم کاهش تعداد سلولهای خونی است. متوترکسات، در دوزهای کم و بالا، ممکن است باعث بیان آنتی ژن های مشتق از دارو بر روی کراتینوسیت ها شود. اینها، هنگامی که توسط لنفوسیت های سیتوتوکسیک T و سلول های تک هسته ای شناسایی شوند، می توانند منجر به آپوپتوز کراتینوسیت شوند. واکنش های حساسیت احتمال دارد هم در تظاهرات مخاطی و هماتولوژیک در نظر گرفته شود. زخم های مخاط دهان و پوست، همراه با و کهیر، اغلب دیده می شود. بیماران با سرفه غیرمولد مراجعه می کنند. این احتمال دارد با تب، تنگی نفس یا ضعف همراه باشد. شاید بیمار مبتلا، پنومونیت (سلولهای T فعال شده باعث واکنش حساسیت مفرط می‌شوند) یا بیماری بینابینی منتشر (ایوزینوفیل‌های ناشی از فیبروبلاست‌های ریه، گاهی اوقات با ایوزینوفیلی محیطی) داشته باشد. درد شکم یکی از ویژگی های ثابت سمیت متوترکسات است. این احتمال دارد گاهی با استفراغ و اسهال همراه باشد. سمیت کبدی با افزایش آمینوترانسفراز و آسیب کبدی ممکن است با نفوذ چربی به فیبروز تا سیروز آشکار دیده شود. بیماران دیابتی مستعد درگیری شدید کبدی هستند. درد سمت راست بالای شکم، ادرار تیره رنگ، تغییر رنگ زرد مایل به پوست و سفیدی چشم، حالت تهوع، بی اشتهایی و التهاب در ناحیه میانی از علایم مشکلات کبدی است. علایم تجزیه سلول های تومور شامل موارد زیر است: اسهال استفراغ خستگی حالت تهوع گرفتگی عضلات افزایش یا کاهش ضربان قلب احساس سوزن سوزن شدن در دست ها، پاها و دهان متوترکسات احتمال دارد مشکلاتی را در باروری مردان و زنان ایجاد کند. متوترکسات دارای عوارض و تراتوژن است و بنابراین در دوران بارداری منع مصرف دارد. همچنین توصیه می شود در زمان مصرف متوترکسات از روش های موثر پیشگیری از بارداری به دلیل اثرات نامطلوب آن بر روی جنین استفاده شود. متوترکسات دارای عوارض جانبی تراتوژنیک زیر است: آنسفالی نقص اندام هیدروسفالی مننگومیلوپاتی ناهنجاری های جمجمه و صورت استفاده از متوترکسات در زنان شیرده توصیه نمی شود زیرا می تواند از شیر مادر عبور کند. شیر دادن به نوزاد تنها پس از یک هفته از قطع دارو باید انجام شود. متوترکسات همچنین عوارض جانبی جدی ایجاد می کند که نیاز به مداخله پزشکی فوری دارد. این ها شامل موارد زیر است: اسهال استفراغ تنگی نفس عرق شبانه کاهش وزن سرفه خشک مدفوع خونی التهاب در لثه مشکل در بلع خون در ادرار خس خس سینه التهاب غدد لنفاوی تشکیل تاول یا زخم در حفره دهان سرفه همراه با خلط یا سرفه خشک پوست قرمز و گرم همراه با التهاب و ترشح هشدار های مهم مصرف تزریق واکسن زنده ضعیف شده در افرادی که متوترکسات مصرف می کنند توصیه نمی شود. واکسن MMR (سرخک، اوریون، سرخجه) ، آبله مرغان، حصبه، روتاویروس، تب زرد، آنفولانزا و زونا واکسن‌های زنده هستند. متوترکسات حساسیت به نور خورشید را افزایش می دهد و در نتیجه احتمال آفتاب سوختگی بیشتر می شود. بنابراین استفاده از کرم ضد آفتاب بالاتر از SPF در افرادی که متوترکسات مصرف می کنند توصیه می شود. مصرف بیش از حد متوترکسات عوارض جدی ایجاد می کند. در صورت مصرف بیش از حد متوترکسات که علایم زیر را نشان می دهد، فورا با پزشک خود مشورت کنید: استفراغ خون مدفوع خونی زخم های دهان تهوع و استفراغ سرفه کردن خون ادرار کم یا بدون ادرار کبودی های غیر معمول متوترکسات باید فقط طبق دستور پزشک مصرف شود. معمولا دو تا چهار بار در هفته تجویز می شود. در چند مورد، متوترکسات به صورت روزانه و به دنبال آن یک دوره استراحت یک هفته یا بیشتر تجویز می شود. مصرف روزانه متوترکسات بدون نظر پزشک می تواند منجر به مرگ فرد شود. متوترکسات نباید بدون نظر پزشک مصرف شود. همچنین توصیه می شود قبل از شروع هر دارویی یا انجام هر عمل جراحی یا دندانپزشکی به پزشک اطلاع دهید که متوترکسات مصرف می کنید. در حین مصرف متوترکسات باید از برنامه ریزی بارداری خودداری شود و همچنین نباید در دوران بارداری و پس از زایمان بدون نظر پزشک مصرف شود. متوترکسات دارویی است که برای کنترل سلول های سرطانی تجویز می شود. همچنین برای درمان پسوریازیس مفید است. از تشکیل پوسته ها در پوست پیشگیری و فعالیت سیستم ایمنی بدن را کاهش می یابد. بنابراین می تواند آرتریت روماتویید را درمان کند. اثربخشی متوترکسات را می توان با اندازه گیری سطوح پلی گلوتامات شناسایی کرد. معمولا چند ماه طول می کشد تا متوترکسات اثر خود را نشان دهد. اگر سطح پلی گلوتامات پایین باشد، داروی مناسبی نیست و باید از پزشک خود بخواهید که برخی از داروهای جایگزین را پیشنهاد کند. متوترکسات یک استرویید است. این یک داروی بی خطر که به طور گسترده برای درمان هر گونه شرایط التهابی استفاده می شود. قبل از مصرف این داروها باید از پزشک خود توصیه هایی دریافت کنید. در بررسی که دامنه تغییرات وزن بیماران را محاسبه کرد، پس از شش ماه استفاده، در بیماران افزایش وزن مشاهده شد. این امر در افرادی که به دلیل بیماری آرتریت روماتویید وزن کم کردند، بسیار مورد توجه قرار گرفت. همراه با متوترکسات باید مقدار زیادی آب مصرف کنید. حدودا هفت تا هشت فنجان آب لازم است. می توانید مقدار آب را در طول روز افزایش دهید. برای درمان آرتریت روماتویید، بیمار باید این دارو را به مدت سال مصرف کند. اگر شرایط به طور کامل درمان نشود، از بیمار خواسته می شود تا دارو را ادامه دهد یا گزینه درمانی دیگری به او توصیه می شود. مدت دوز بر اساس وضعیت سلامت فرد تعیین می شود. بررسی ها نشان می دهد که هیچ تداخل دارویی تاکنون شناسایی نشده است. بنابراین شاید مصرف ویتامین D همراه با متوترکسات بی خطر باشد. باید به دنبال هدف واقعی مصرف باشید. اگر این ویتامین فقط برای تغذیه نامناسب مورد نیاز است، می توانید آن را با روش های دیگر تکمیل کنید. در حالی که از داروهای متوترکسات استفاده می کنید، باید از غذاهای غنی از اسید فولیک خودداری کنید. به این دلیل که اسید فولیک می تواند با مکانیسم اثر متوترکسات تداخل داشته باشد. با افزایش سطح اسید فولیک، کارایی داروهای متوترکسات نیز کاهش می یابد. می توانید قهوه را همراه با متوترکسات بنوشید. عدم تحمل داروهای متوترکسات را می توان در بیمارانی که قهوه مصرف می کردند تا حد زیادی کاهش داد. قبل از نوشیدن قهوه همراه با متوترکسات با پزشک خود مشورت کنید. |
Augmentin یک داروی آنتی بیوتیکی با نسخه است که برای درمان عفونت های ناشی از باکتری استفاده می شود. Augmentin متعلق به کلاس پنی سیلین از است. آگمنتین حاوی دو دارو آموکسی سیلین و اسید کلاوولانیک است. این ترکیب باعث می شود که Augmentin علیه انواع بیشتری از باکتری ها نسبت به آنتی بیوتیک هایی که به تنهایی حاوی آموکسی سیلین هستند، عمل کند. Augmentin برای درمان عفونت های ناشی از انواع مختلف باکتری ها موثر است. اینها شامل باکتری هایی هستند که باعث بروز علایم زیر می شوند: پنومونی یا عفونت های پوستی عفونت های سینوسی عفونت های دستگاه ادراری آگمنتین به سه شکل وجود دارد که همگی به صورت خوراکی مصرف می شوند: قرص با اثر فوری قرص با اثر طولانی سوسپانسیون مایع Augmentin به شکل عمومی موجود است. نام عمومی Augmentin آموکسی سیلین/کلاوولانات پتاسیم است. داروهای ژنریک اغلب ارزان تر از نسخه برند هستند. در برخی موارد، داروی با نام تجاری و نسخه ژنریک ممکن است در اشکال و قدرت های مختلف موجود باشد. نسخه ژنریک این دارو به همان اشکال آگمنتین و همچنین به صورت قرص جویدنی موجود است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید آنچه در این مقاله خواهید خواند: دوز Augmentin که پزشک شما تجویز می کند به عوامل مختلفی زیر بستگی دارد: سن شما فرم Augmentin که می گیرید. سایر شرایط پزشکی که ممکن است داشته باشید. نوع و شدت بیماری که از Augmentin برای درمان استفاده می کنید. اگر یک نوبت را فراموش کردید، در اسرع وقت آن را مصرف کنید. با این حال، اگر فقط چند ساعت تا نوبت بعدی باقی مانده است، نوبت فراموش شده را رها کنید و نوبت بعدی را طبق برنامه مصرف کنید. هرگز سعی نکنید با مصرف دو دوز در یک وعده، دوز فراموش شده را جبران کنید. این می تواند عوارض جانبی خطرناکی ایجاد کند. Augmentin می تواند عوارض جانبی خفیف یا جدی ایجاد کند. لیست زیر حاوی برخی از عوارض جانبی کلیدی است که ممکن است در طول مصرف Augmentin رخ دهد. این لیست شامل همه عوارض جانبی احتمالی نمی شود. برای اطلاعات بیشتر در مورد عوارض جانبی احتمالی Augmentin ، یا برای راهنمایی در مورد نحوه مقابله با یک عارضه جانبی نگران کننده، با پزشک یا داروساز خود مشورت کنید. شایع ترین عوارض جانبی Augmentin ، عبارتند از: اسهال استفراغ بثورات پوستی واژینیت (ناشی از مشکلاتی مانند عفونت قارچی) این عوارض جانبی ممکن است در عرض چند روز یا چند هفته از بین بروند. اگر شدیدتر هستند یا از بین نمی روند، با پزشک یا داروساز خود صحبت کنید. عوارض جانبی جدی و علایم آنها می تواند شامل موارد زیر باشد: این شایع نیست، اما برخی از افرادی که Augmentin مصرف می کنند ممکن است دچار آسیب کبدی شوند. به نظر می رسد این مورد در سالمندان و کسانی که به مدت طولانی Augmentin مصرف می کنند، شایع تر است. معمولا این مشکلات با قطع دارو از بین می روند، اما در موارد دیگر، ممکن است شدید بوده و نیاز به درمان داشته باشند. در صورت بروز علایم مشکلات کبدی در حین مصرف Augmentin به پزشک خود اطلاع دهید. ممکن است پزشک برای بررسی آسیب کبدی آزمایش خون انجام دهد. علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: دل درد خستگی زرد شدن پوست یا سفیدی چشم برخی از افرادی که آنتی بیوتیک مصرف می کنند، از جمله آگمنتین، ممکن است دچار عفونت روده ای به نام شوند. در صورت بروز علایم این عفونت به پزشک خود اطلاع دهید. علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: حالت تهوع خون در مدفوع شما درد یا گرفتگی معده اسهال شدید که از بین نمی رود. در برخی از افرادی که Augmentin مصرف می کنند، واکنش های آلرژیک جدی ممکن است رخ دهد. این احتمال بیشتر در افراد مبتلا به آلرژی به پنی سیلین رخ می دهد. اگر تا به حال واکنش آلرژیک جدی به آن داشته اید، ممکن است نتوانید دوباره این دارو را مصرف کنید. مصرف مجدد آن می تواند کشنده باشد. اگر در گذشته به این دارو واکنش نشان داده اید، قبل از مصرف مجدد آن با پزشک خود صحبت کنید. علایم یک واکنش آلرژیک می تواند شامل موارد زیر باشد: بثورات پوستی شدید تورم لب ها، زبان، گلو مشکل در تنفس بسیاری از داروها، از جمله آگمنتین، می توانند در برخی افراد باعث ایجاد جوش شوند. این یک عارضه جانبی رایج Augmentin است که یک آنتی بیوتیک از نوع پنی سیلین است. این دسته از آنتی بیوتیک ها بیشتر از سایر انواع آنتی بیوتیک ها باعث ایجاد بثورات پوستی می شوند. بثورات در حدود درصد از افرادی که Augmentin مصرف می کنند رخ می دهد. برجستگی های برجسته، خارش دار، سفید یا قرمز که پس از اولین دوزهای Augmentin ایجاد می شود ممکن است نشان دهنده حساسیت به دارو باشد. اگر این اتفاق افتاد، با پزشک خود تماس بگیرید. اگر واکنش آلرژیک دارید، ممکن است نیاز به درمان با آنتی بیوتیک دیگری داشته باشید. راش هایی که چندین روز پس از مصرف دارو ایجاد می شوند و به صورت لکه های صاف و قرمز ظاهر می شوند، اغلب نشان دهنده نوع دیگری از بثورات هستند که ناشی از واکنش آلرژیک نیست. اینها معمولا پس از چند روز خود به خود از بین می روند. از عوارض جانبی رایج Augmentin نیست. با این حال، برای افرادی که با عفونت مبارزه می کنند، احساس خستگی، خستگی یا ضعف معمول است. اگر پس از شروع Augmentin دچار خستگی شدید یا علایم شما بهبود نیافت، با پزشک خود صحبت کنید. گاهی ممکن است پس از درمان با آنتی بیوتیک ها از جمله آگمنتین رخ دهد. اگر قبلا هرگز عفونت قارچی نداشته اید و فکر می کنید ممکن است به آن مبتلا شده باشید، برای تشخیص و درمان به پزشک خود مراجعه کنید. کودکانی که Augmentin مصرف می کنند می توانند عوارض جانبی مشابهی را مانند بزرگسالان تجربه کنند. علاوه بر این عوارض، کودکان ممکن است تغییر رنگ دندان را تجربه کنند. استفاده از آگمنتین می تواند باعث ایجاد لکه های قهوه ای، خاکستری یا زرد در دندان های کودکان شود. در بیشتر موارد، مسواک زدن یا تمیز کردن دندان می تواند تغییر رنگ را کاهش داده یا از بین ببرد. Augmentin معمولا در بزرگسالان و کودکان برای درمان عفونت های دستگاه ادراری، دستگاه تنفسی، گوش، سینوس ها و پوست استفاده می شود. برخی از این کاربردها توسط سازمان غذا و داروی آمریکا ( FDA ) تایید شده و برخی از آنها خارج از برچسب هستند. Augmentin برای درمان UTI مورد تایید FDA است. طبق گفته انجمن بیماری های عفونی آمریکا، آگمنتین یک آنتی بیوتیک انتخاب اول برای UTI نیست. زمانی که نمی توان از سایر داروها مانند تری متوپریم - سولفامتوکسازول استفاده کرد، باید از آن استفاده کرد. Augmentin و Augmentin XR برای درمان عفونت سینوسی در بزرگسالان و کودکان مورد تایید FDA هستند. Augmentin یک داروی انتخابی اول برای این بیماری در نظر گرفته می شود. Augmentin برای درمان، که به عنوان فارنژیت استرپتوکوک نیز شناخته می شود، مورد تایید FDA نیست. علاوه بر این، انجمن بیماری های عفونی آمریکا Augmentin را برای درمان بیشتر موارد گلودرد استرپتوکوکی توصیه نمی کند. Augmentin و Augmentin XR برای درمان پنومونی مورد تایید FDA هستند. آنها معمولا آنتی بیوتیک های انتخاب اول برای پنومونی نیستند. با این حال، آنها اغلب در افراد مبتلا به ذات الریه که دارای سایر شرایط پزشکی مانند دیابت، بیماری کبد یا کلیوی یا بیماری قلبی هستند، استفاده می شود. هنگامی که برای درمان پنومونی استفاده می شود، Augmentin و Augmentin XR معمولا در ترکیب با سایر آنتی بیوتیک ها استفاده می شوند. Augmentin برای درمان عفونت گوش، که به عنوان اوتیت میانی نیز شناخته می شود، در کودکان و بزرگسالان مورد تایید FDA است. با این حال، طبق آکادمی اطفال آمریکا، Augmentin معمولا آنتی بیوتیک اول برای درمان عفونت گوش در کودکان نیست. Augmentin اغلب برای کودکانی که اخیرا با آنتی بیوتیک دیگری مانند آموکسی سیلین تحت درمان قرار گرفته اند، مصرف می شود. همچنین ممکن است برای کسانی که عفونتهای گوش قبلی داشته‌اند که به طور موثر با آموکسی سیلین درمان نشده‌اند، استفاده شود. سلولیت نوعی عفونت پوستی است. Augmentin برای درمان برخی از انواع عفونت های پوستی، از جمله سلولیت ناشی از باکتری های خاص، مورد تایید FDA است. با این حال، Augmentin معمولا اولین آنتی بیوتیک برای درمان سلولیت نیست. Augmentin برای درمان انواع خاصی از عفونت های تنفسی تایید شده است. در برخی موارد، این می تواند شامل برونشیت باشد. برونشیت اغلب توسط یک ویروس ایجاد می شود، بنابراین آنتی بیوتیک ها معمولا در درمان آن موثر نیستند. اما اگر سرفه ای دارید که از بین نمی رود و پزشک شما مشکوک است که این سرفه ناشی از عفونت باکتریایی است، ممکن است شما را با آنتی بیوتیک هایی مانند آگمنتین درمان کند. آنتی بیوتیک ها گاهی برای درمان انواع خاصی از آکنه استفاده می شوند. اگرچه ممکن است از آن برای درمان آکنه بدون برچسب استفاده شود، Augmentin معمولا اولین انتخاب برای این منظور نیست. Augmentin برای درمان مورد تایید FDA نیست. با این حال، آن را خارج از برچسب برای درمان آن استفاده می شود. Augmentin XR معمولا یک آنتی بیوتیک گزینه دوم برای دیورتیکولیت در نظر گرفته می شود. نوشیدن الکل در حین مصرف Augmentin ممکن است خطر برخی عوارض جانبی را افزایش دهد یا عوارض جانبی شما را بدتر کند. نمونه هایی از عوارض جانبی که ممکن است با مصرف الکل بیشتر رخ دهد یا بدتر شود، عبارتند از: استفراغ سرگیجه ناراحتی معده مشکلات کبدی آگمنتین می تواند با چندین داروی دیگر تداخل داشته باشد. همچنین می تواند با غذاهای خاصی تداخل داشته باشد. در زیر لیستی از داروهایی که می توانند با Augmentin تداخل داشته باشند، آورده شده است. این لیست شامل تمام داروهایی که ممکن است با Augmentin تداخل داشته باشند، نیست. تداخلات دارویی مختلف می تواند اثرات متفاوتی ایجاد کند. به عنوان مثال، برخی از آنها می توانند با عملکرد یک دارو تداخل داشته باشند، در حالی که برخی دیگر می توانند باعث افزایش عوارض جانبی شوند. قبل از مصرف آگمنتین، مطمین شوید که پزشک و داروساز خود را در مورد تمام داروهای تجویزی، بدون نسخه و سایر داروهایی که مصرف می کنید مطلع کنید. همچنین در مورد ویتامین ها، گیاهان و مکمل هایی که استفاده می کنید به آنها بگویید. به اشتراک گذاری این اطلاعات می تواند به شما کمک کند تا از تعاملات احتمالی جلوگیری کنید. اگر سوالی در مورد دارید که ممکن است بر شما ت ثیر بگذارد، از پزشک یا داروساز خود بپرسید. مصرف آگمنتین با داروهای ضد انعقاد خوراکی مانند وارفارین (کومادین، جانتوون) ممکن است اثرات ضد انعقادها را افزایش دهد. این می تواند منجر به افزایش خونریزی شود. اگر داروی ضد انعقاد را همراه با آگمنتین مصرف می کنید، ممکن است پزشک شما نیاز به نظارت بیشتر بر خطر خونریزی شما داشته باشد. مصرف آگمنتین با آلوپورینول (زیلوپریم، آلوپریم) ممکن است خطر ایجاد بثورات پوستی را افزایش دهد. برخی از آنتی‌بیوتیک‌ها، از جمله آگمنتین، ممکن است عملکرد داروهای ضد بارداری خوراکی (مانند قرص‌های ضد بارداری) را کاهش دهند. با این حال، تحقیقات در مورد این تعامل متناقض و بحث برانگیز است. تا زمانی که اطلاعات بیشتری در مورد این تداخل بالقوه مشخص نشده است، در حین مصرف Augmentin از یک روش پیشگیری از بارداری استفاده کنید. Augmentin را دقیقا طبق دستور پزشک مصرف کنید. ممکن است قبل از اتمام کل درمان احساس بهتری داشته باشید. اما حتی اگر احساس بهتری دارید، مصرف Augmentin را قطع نکنید. در بسیاری از موارد، تکمیل کل درمان برای اطمینان از عدم بازگشت عفونت مهم است. اگر احساس بهتری دارید و می خواهید Augmentin را زودتر قطع کنید، حتما از پزشک خود بپرسید که آیا این کار بی خطر است یا خیر. Augmentin دو یا سه بار در روز مصرف می شود. اگر آن را دو بار در روز مصرف می کنید، دوزها را طوری پخش کنید که تقریبا ساعت از هم فاصله داشته باشند. اگر آن را سه بار در روز مصرف می کنید، دوزها را طوری پخش کنید که تقریبا هشت ساعت از هم فاصله داشته باشند. Augmentin XR دو بار در روز مصرف می شود. دوزها را طوری پخش کنید که حدود ساعت از هم فاصله داشته باشند. می توانید Augmentin را با معده خالی یا همراه با غذا مصرف کنید. مصرف آن با غذا ممکن است ناراحتی معده را کاهش دهد و به بدن شما کمک کند دارو را بهتر جذب کند. شما باید Augmentin XR را در ابتدای غذا مصرف کنید. این مقدار دارویی را که بدن شما جذب می کند افزایش می دهد و به کاهش ناراحتی معده کمک می کند. آگمنتین یک آنتی بیوتیک از نوع پنی سیلین است. این شامل دو جزء آموکسی سیلین و اسید کلاوولانیک است. ترکیب اسید کلاوولانیک باعث می شود که Augmentin در برابر باکتری هایی که آموکسی سیلین یا سایر داروهای پنی سیلین زمانی که خود به خود مصرف می شوند، اثری نداشته باشند. آگمنتین با اتصال به پروتیین های درون سلول باکتری باکتری ها را از بین می برد. این مانع از ساخت دیواره سلولی توسط باکتری ها می شود که منجر به مرگ باکتری می شود. Augmentin یک آنتی بیوتیک با طیف گسترده در نظر گرفته می شود. این بدان معنی است که در برابر بسیاری از انواع مختلف باکتری ها عمل می کند. Augmentin در عرض چند ساعت پس از مصرف شروع به کار علیه عفونت های باکتریایی می کند. با این حال، ممکن است تا چند روز متوجه بهبود علایم خود نشوید. Augmentin به اندازه کافی در زنان باردار مورد مطالعه قرار نگرفته است تا مطمین شوید که چه اثراتی می تواند داشته باشد. مطالعات انجام شده روی حیوانات هیچ آسیبی برای جنین در هنگام تجویز به مادران باردار نشان نداده است. با این حال، مطالعات حیوانی همیشه نحوه واکنش انسان ها را پیش بینی نمی کند. Augmentin فقط در صورتی باید در دوران بارداری استفاده شود که نیاز آشکار به استفاده از آن وجود داشته باشد. آگمنتین به مقدار کم در شیر مادر دفع می شود. اگرچه اغلب استفاده از آن در دوران شیردهی بی خطر در نظر گرفته می شود، اما ممکن است در کودکی که با شیر مادر تغذیه می شود عوارض جانبی داشته باشد. اگر به کودک خود شیر می دهید، قبل از مصرف آگمنتین با پزشک خود صحبت کنید. این دو دارو ممکن است به راحتی با یکدیگر اشتباه گرفته شوند، اما آنها یک دارو نیستند. آنها داروهای مختلفی هستند. آگمنتین یک داروی ترکیبی است که علاوه بر داروی دیگری حاوی آموکسی سیلین است. ماده دیگر که اسید کلاوولانیک نام دارد به آموکسی سیلین موجود در Augmentin کمک می کند تا در برابر باکتری هایی که معمولا به آموکسی سیلین مقاوم هستند، زمانی که به تنهایی استفاده می شود، عمل کند. آگمنتین و آموکسی سیلین اغلب برای درمان انواع مشابه عفونت ها استفاده می شوند. اگر پزشک شما مشکوک است که عفونت شما ممکن است به تنهایی به آموکسی سیلین مقاوم باشد، ممکن است به جای آن Augmentin را توصیه کند. از آنجا که حاوی آموکسی سیلین و همچنین اسید کلاوولانیک است، Augmentin در برابر انواع بیشتری از باکتری ها نسبت به آموکسی سیلین به تنهایی عمل می کند. از این نظر می توان آن را قویتر از آموکسی سیلین دانست. بله، Augmentin یک آنتی بیوتیک در کلاس پنی سیلین ها است. به آن پنی سیلین وسیع الطیف می گویند. این به این دلیل است که در برابر بسیاری از انواع مختلف باکتری، از جمله برخی که معمولا به داروهای پنی سیلین مقاوم هستند، عمل می کند. دامپزشکان گاهی آگمنتین را برای درمان عفونت در سگ ها و گربه ها تجویز می کنند. فرم تایید شده برای حیوانات کلاواموکس نام دارد. معمولا برای عفونت های پوستی و بیماری های لثه در حیوانات استفاده می شود، اما ممکن است برای انواع دیگر عفونت ها نیز استفاده شود. اگر فکر می کنید سگ یا گربه شما عفونت دارد، برای ارزیابی و درمان به دامپزشک خود مراجعه کنید. دوزهای متفاوتی از این دارو برای حیوانات نسبت به انسان ها استفاده می شود، بنابراین سعی نکنید حیوان خانگی خود را با نسخه انسانی Augmentin درمان کنید. اگر سگ یا گربه شما Augmentin نسخه شما را می خورد، فورا با دامپزشک خود تماس بگیرید. آنتی‌بیوتیک‌های دیگری نیز وجود دارند که اغلب برای درمان بیماریهای مشابه Augmentin استفاده می‌شوند. برخی ممکن است برای شما مناسب تر از دیگران باشند. بهترین انتخاب آنتی بیوتیک ممکن است به سن، نوع و شدت عفونت، درمان های قبلی که استفاده کرده اید و الگوهای مقاومت باکتریایی در ناحیه شما بستگی داشته باشد. برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد سایر داروهایی که ممکن است برای شما مفید باشد، با پزشک یا صحبت کنید. مصرف بیش از حد این دارو می تواند خطر عوارض جانبی شدید را افزایش دهد. علایم مصرف بیش از حد Augmentin می تواند شامل موارد زیر باشد: حالت تهوع استفراغ دل درد سرگیجه آسیب یا نارسایی کلیه درمان مصرف بیش از حد به علایمی که دارید بستگی دارد. پزشک ممکن است آزمایشاتی را برای بررسی مشکلات قلب، کبد، کلیه ها یا مشکلات تنفسی انجام دهد. آنها همچنین ممکن است سطح اکسیژن شما را بررسی کنند. در برخی موارد، آنها ممکن است مایعات داخل وریدی ( IV ) تجویز کنند. قبل از مصرف Augmentin ، با پزشک خود در مورد هر گونه بیماری که دارید مشورت کنید. اگر شرایط پزشکی خاصی دارید، آگمنتین ممکن است انتخاب خوبی برای شما نباشد. این شرایط عبارتند از: اگر به آنتی بیوتیک های پنی سیلین یا آنتی بیوتیک های سفالوسپورین واکنش آلرژیک داشته اید، احتمال بروز واکنش آلرژیک به Augmentin بیشتر است. اگر در گذشته واکنش آلرژیک به هر آنتی بیوتیکی داشته اید، حتما قبل از مصرف آگمنتین به پزشک خود اطلاع دهید. این شایع نیست، اما برخی از افرادی که Augmentin مصرف می کنند ممکن است دچار آسیب کبدی شوند. به نظر می رسد این مورد در افرادی که Augmentin را برای مدت طولانی مصرف می کنند، شایع تر است. اگر قبلا بیماری کبدی دارید، ممکن است پزشک تصمیم بگیرد که نباید از Augmentin استفاده کنید. یا ممکن است در حین مصرف Augmentin آزمایش خون برای بررسی عملکرد کبد شما انجام دهند. بسیاری از افرادی که مونونوکلیوز دارند پس از مصرف Augmentin دچار بثورات پوستی می شوند. اگر مونونوکلیوز دارید، نباید از Augmentin استفاده کنید. اگر بیماری کلیوی شدید دارید، نباید Augmentin XR مصرف کنید. با این حال، ممکن است بتوانید Augmentin را مصرف کنید، اما پزشک ممکن است آن را با دوز کمتر تجویز کند. آگمنتین حاوی آموکسی سیلین و اسید کلاوولانیک است. آموکسی سیلین یک آنتی بیوتیک بتالاکتام است که دارای فعالیت ضد باکتریایی در برابر باکتری های گرم منفی و گرم مثبت است. باکتری های تولید کننده بتالاکتاماز به آموکسی سیلین مقاوم هستند. اسید کلاوولانیک نیز یک بتالاکتام است که می تواند برخی از اشکال بتالاکتاماز را غیرفعال کند. ترکیب آموکسی سیلین و اسید کلاوولانیک طیف Augmentin را در برابر باکتری هایی که معمولا به آموکسی سیلین به تنهایی مقاوم هستند پاسخ می دهد. Augmentin و Augmentin XR در افرادی که سابقه واکنش های حساسیت مفرط جدی به آنتی بیوتیک های آموکسی سیلین، کلاوولانیک اسید، پنی سیلین یا سفالوسپورین دارند، منع مصرف دارند. همچنین در افرادی که سابقه زردی کلستاتیک یا اختلال عملکرد کبدی پس از درمان با Augmentin دارند، منع مصرف دارند. علاوه بر این، Augmentin XR در افراد مبتلا به بیماری کلیوی شدید با کلیرانس کراتینین کمتر از میلی لیتر در دقیقه منع مصرف دارد. قرص یا پودر Augmentin و Augmentin XR باید در ظرف اصلی در دمای درجه فارنهایت ( درجه سانتیگراد) یا کمتر نگهداری شود. سوسپانسیون های بازسازی شده Augmentin باید در یخچال نگهداری شوند و پس از روز دور ریخته شود. |
قرص خوراکی هم به عنوان داروی ژنریک و هم به عنوان داروی با نام تجاری Procardia XL موجود است. نیفدیپین به صورت کپسول های خوراکی با رهش فوری نیز موجود است. نیفدیپین برای درمان استفاده می شود. همچنین برای درمان دو نوع آنژین (درد قفسه سینه) آنژین وازواسپاستیک و آنژین مزمن پایدار استفاده می شود. قرص خوراکی نیفدیپین یک داروی تجویزی است که با نام تجاری Adalat CC ، Afeditab CR و Procardia XL در دسترس است. اینها همگی تبلت‌هایی با انتشار گسترده هستند. یک داروی طولانی رهش در طول زمان به آرامی وارد جریان خون شما می شود. کپسول های نیفدیپین با رهش فوری با نام تجاری داروی Procardia در دسترس هستند. این کپسول برای درمان (درد قفسه سینه) استفاده می شود. هم کپسول های نیفدیپین با رهش فوری و هم قرص های طولانی رهش نیز به عنوان داروهای ژنریک موجود هستند. داروهای ژنریک معمولا هزینه کمتری دارند. در برخی موارد، آنها ممکن است در هر قوت یا شکلی به عنوان نسخه با نام تجاری موجود نباشند. آنچه در این مقاله خواهید خواند: چرا از نیفدیپین استفاده می شود؟ نیفدیپین برای کاهش فشار خون در افراد مبتلا به فشار خون بالا استفاده می شود. همچنین برای درمان آنژین وازواسپاستیک (درد قفسه سینه به دلیل اسپاسم در شریان‌های اطراف قلب) یا آنژین مزمن پایدار (دردی در قفسه سینه که با فعالیت یا استرس ایجاد می‌شود) استفاده می‌شود. شکل دارویی مورد استفاده بستگی به شرایطی دارد که در حال درمان است. با پزشک خود در مورد اینکه کدام فرم برای شما مناسب است صحبت کنید. نیفدیپین ممکن است به عنوان بخشی از درمان ترکیبی استفاده شود. این بدان معناست که ممکن است لازم باشد آن را با سایر داروها مصرف کنید. اگر از آن برای درمان فشار خون بالا استفاده می کنید، ممکن است آن را با سایر داروهای کاهش دهنده فشار خون مصرف کنید. اگر از آن برای درمان آنژین استفاده می کنید، ممکن است آن را با نیترات ها (محصولات) یا بتا بلوکرها مصرف کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید نیفدیپین چگونه کار می کند؟ نیفدیپین متعلق به دسته ای از داروها به نام مسدود کننده های کانال کلسیم است. دسته ای از داروها گروهی از داروها هستند که به روشی مشابه عمل می کنند. این داروها اغلب برای درمان شرایط مشابه استفاده می شوند. مسدود کننده های کانال کلسیم با شل کردن رگ های خونی در سراسر بدن به کاهش فشار خون کمک می کنند. در نتیجه، فشار کمتری ایجاد می شود و قلب شما مجبور نیست برای پمپاژ خون به سختی کار کند. مسدود کننده های کانال کلسیم از دو طریق به پیشگیری از آنژین صدری کمک می کنند. ابتدا فشار را در شریان‌های کرونر (شریان‌هایی که خون را به قلب شما می‌رسانند) کاهش می‌دهند. در نتیجه قلب شما خون و اکسیژن بیشتری دریافت می کند. دوم، آنها به جلوگیری از اسپاسم عروق کرونر کمک می کنند. (اسپاسم یک باریک شدن موقت و ناگهانی این شریان ها و خطرناک است. عوارض جانبی نیفدیپین قرص خوراکی نیفدیپین باعث خواب آلودگی نمی شود. با این حال، ممکن است عوارض جانبی دیگری ایجاد کند. عوارض جانبی رایج‌تری که ممکن است با نیفدیپین رخ دهد، عبارتند از: سردرد سرفه ضعف یبوست حالت تهوع سوزش سردل گرفتگی عضلات سرگیجه یا سبکی سر ادم (ورم در پاها یا پاها) کاهش توانایی یا میل جنسی برافروختگی ( اگر این اثرات خفیف باشند، ممکن است ظرف چند روز یا چند هفته از بین بروند. اگر شدیدتر هستند یا از بین نمی روند، با پزشک یا خود صحبت کنید. عوارض جانبی جدی اگر عوارض جانبی جدی داشتید فورا با پزشک خود تماس بگیرید. عوارض جانبی جدی و علایم آنها می تواند شامل موارد زیر باشد: ادم (احتباس مایعات) علایم می تواند شامل تورم در بازوها، دست ها، ساق پا، پاها یا مچ پا است. فشار خون پایین یا ضربان قلب پایین. علایم می تواند شامل سبکی سر و غش کردن باشد. آسیب کبدی. علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: زرد شدن پوست زرد شدن سفیدی چشم درد قفسه سینه (آنژین) که بدتر است یا بیشتر اتفاق می افتد. تداخل دارویی نیفدیپین نیفدیپین ممکن است با سایر داروها تداخل داشته باشد قرص خوراکی نیفدیپین می تواند با سایر داروها، ویتامین ها یا گیاهانی که ممکن است مصرف کنید تداخل داشته باشد. تداخل زمانی است که یک ماده نحوه عملکرد دارو را تغییر دهد. این می تواند مضر باشد یا از عملکرد خوب دارو جلوگیری کند. برای کمک به جلوگیری از تداخل، پزشک باید تمام داروهای شما را با دقت مدیریت کند. حتما در مورد تمام داروها، ویتامین ها یا گیاهانی که مصرف می کنید به پزشک خود اطلاع دهید. برای اینکه بدانید این دارو چگونه ممکن است با داروی دیگری که مصرف می کنید تداخل داشته باشد، با پزشک یا داروساز خود صحبت کنید. نمونه هایی از داروهایی که می توانند با قرص خوراکی نیفدیپین تداخل ایجاد کنند در زیر فهرست شده اند. آنتی بیوتیک ها مصرف برخی از آنتی بیوتیک ها با نیفدیپین می تواند باعث افزایش سطح نیفدیپین در بدن شما شود. این می تواند خطر عوارض جانبی نیفدیپین را افزایش دهد. این داروها عبارتند از: کلاریترومایسین اریترومایسین کینوپریستین/دالفوپریستین مصرف آنتی بیوتیک ریفامپین می تواند سطح نیفدیپین را در بدن شما کاهش دهد. این می تواند اثر نیفدیپین را کاهش دهد. شما نباید ریفامپین و نیفدیپین را با هم مصرف کنید. داروهای ضد قارچ مصرف برخی از داروهای ضد قارچی همراه با نیفدیپین می تواند باعث افزایش سطح نیفدیپین در بدن شما شود. این می تواند خطر عوارض جانبی نیفدیپین را افزایش دهد. این داروها عبارتند از: فلوکونازول ایتراکونازول کتوکونازول داروهای ضد ویروسی مصرف برخی داروهای ضد ویروسی همراه با نیفدیپین می تواند باعث افزایش سطح نیفدیپین در بدن شما شود. این می تواند خطر عوارض جانبی نیفدیپین را افزایش دهد. این داروها عبارتند از: آتازاناویر فوزامپرناویر ایندیناویر نلفیناویر ریتوناویر داروهای ضد تشنج مصرف برخی از داروهای ضد تشنج همراه با نیفدیپین می تواند باعث کاهش سطح نیفدیپین در بدن شما شود. این می تواند اثربخشی آن را کاهش دهد. این داروها عبارتند از: فنی تویین کاربامازپین مصرف سایر داروهای ضد تشنج همراه با نیفدیپین می تواند باعث افزایش سطح نیفدیپین در بدن شما شود. این خطر عوارض جانبی نیفدیپین را افزایش می دهد. این داروها عبارتند از: داروهای قلب دیگوکسین برای درمان مشکلات ریتم قلب استفاده می شود. استفاده از دیگوکسین با نیفدیپین می تواند میزان دیگوکسین را در بدن شما افزایش یا کاهش دهد. اگر این داروها را با هم مصرف کنید، پزشک باید سطح دیگوکسین را در بدن شما کنترل کند. داروهای دیگر بتا بلاکرها برای درمان بسیاری از بیماری ها استفاده می شوند. اینها شامل فشار خون بالا، میگرن یا نارسایی قلبی است. استفاده از این داروها همراه با نیفدیپین خطر کم ایجاد نارسایی قلبی، فشار خون بسیار پایین یا بدتر شدن درد قفسه سینه (آنژین صدری) دارد. اگر از یک بتابلوکر استفاده می کنید و پزشک شما را قبل از شروع نیفدیپین مجبور به قطع مصرف آن کرده است، بتا بلوکر باید به آرامی کاهش یابد. توقف ناگهانی آن می تواند باعث افزایش درد قفسه سینه شود. بتا بلوکرها عبارتند از: آتنولول متوپرولول نادولول پروپرانولول تیمولول دوکسازوسین برای درمان فشار خون بالا و همچنین هیپرپلازی خوش خیم پروستات در مردان استفاده می شود. استفاده از دوکسازوسین با نیفدیپین می تواند میزان دوکسازوسین را در بدن شما کاهش دهد. این باعث می شود اثربخشی کمتری داشته باشد. استفاده از این داروها با هم می تواند باعث افزایش سطح نیفدیپین در بدن شما شود. این خطر عوارض جانبی خطرناک شما را افزایش می دهد. نحوه مصرف نیفدیپین این اطلاعات دوز برای قرص خوراکی نیفدیپین است. همه دوزهای ممکن و اشکال دارویی ممکن است در اینجا گنجانده نشوند. پزشک به شما خواهد گفت که چه دوزی برای شما مناسب است. دوز، شکل دارویی و تعداد دفعات مصرف دارو به موارد زیر بستگی دارد: سن شما وضعیت تحت درمان وضعیت شما چقدر شدید است. سایر شرایط پزشکی که دارید. نحوه واکنش شما به اولین دوز قرص خوراکی نیفدیپین برای درمان طولانی مدت استفاده می شود. اگر آن را طبق دستور مصرف نکنید، خطرات جدی دارد. دستور العمل مصرف صحیح اگر این دارو را برای درمان فشار خون بالا مصرف کنید، ممکن است فشار خون شما افزایش یابد. این می تواند خطر ابتلا به مشکلات سلامتی مانند حمله قلبی یا سکته را افزایش دهد. اگر این دارو را برای درمان آنژین مصرف کنید، ممکن است درد قفسه سینه شما بدتر شود. ممکن است داروی شما به خوبی کار نکند یا به طور کامل از کار بیفتد. برای اینکه این دارو خوب عمل کند، باید مقدار معینی دارو همیشه در بدن شما باشد. ممکن است سطوح خطرناکی از دارو در بدن خود داشته باشید. علایم مصرف بیش از حد این دارو می تواند شامل موارد زیر باشد: سرگیجه ضربان قلب سریع برافروختگی (قرمزی شدن پوست) اگر فکر می کنید بیش از حد از این دارو مصرف کرده اید، با پزشک یا مرکز کنترل مسمومیت محلی تماس بگیرید. علایم شما شدید است، با مراکز درمانی تماس بگیرید یا فورا به نزدیکترین اورژانس بروید. به محض یادآوری دوز خود را مصرف کنید. اگر فقط چند ساعت قبل از دوز برنامه ریزی شده بعدی خود را به یاد آوردید، فقط یک نوبت مصرف کنید. هرگز سعی نکنید با مصرف دو دوز در یک نوبت به نتیجه برسیم. این می تواند منجر به عوارض جانبی خطرناک شود. ملاحظات مهم برای مصرف این دارو در شرایطی که این دارو را برای درمان فشار خون بالا مصرف می کنید، سطح فشار خون شما باید پایین بیاید. پزشک شما می تواند فشار خون شما را بررسی کند یا می توانید با استفاده از فشارسنج خانگی این کار را انجام دهید. اگر این دارو را برای درمان آنژین مصرف می‌کنید، باید درد شدید قفسه سینه، درد قفسه سینه کمتر یا هر دو را داشته باشید. اگر پزشک قرص خوراکی نیفدیپین را برای شما تجویز کرد، این نکات را در نظر داشته باشید. آن را دور از نور نگه دارید. این دارو را در مناطق مرطوب مانند حمام نگهداری نکنید. قرص ها را به طور کامل ببلعید. آنها را نجوید، له نکنید یا تقسیم نکنید. قرص های طولانی رهش را در دمای زیر درجه فارنهایت ( درجه سانتیگراد) نگهداری کنید. هر داروخانه ای این دارو را ذخیره نمی کند. هنگام پر کردن نسخه خود، حتما از قبل تماس بگیرید. کپسول های دارو را در دمای اتاق بین درجه فارنهایت ( درجه سانتیگراد) و درجه فارنهایت ( درجه سانتیگراد) نگهداری کنید. می توانید این دارو را با غذا یا بدون غذا مصرف کنید. مصرف آن با غذا ممکن است به کاهش ناراحتی معده کمک کند. |
( Alpelisib ) احتمال دارد به محض مصرف اولین دوز دارو شروع شود. برای آشنایی با عوارض جانبی شایع، خفیف و جدی، ادامه مطلب را بخوانید. Piqray یک داروی تجویزی است. این دارو توسط سازمان غذا و داروی آمریکا ( FDA ) برای درمان یک نوع سرطان سینه در شرایط خاص تایید شده است. اگر این دارو برای شما موثر است، پزشک احتمالا مصرف طولانی مدت آن را توصیه خواهد کرد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: شایع ترین Piqray می تواند عوارض جانبی خاصی ایجاد کند که برخی از آنها شایع تر از دیگران هستند. این عوارض جانبی احتمال دارد موقتی و از چند روز تا چند هفته طول بکشند. با این حال، اگر عوارض جانبی بیشتر طول بکشد و فرد را آزار دهد یا شدید شود، حتما باید با پزشک یا داروساز مشورت کند. اینها تنها تعدادی از عوارض جانبی شایع‌گزارش شده توسط افرادی است که Piqray را در آزمایش‌های بالینی مصرف کرده‌اند: راش اسهال خستگی حالت تهوع گلوکز خون بالا افزایش سطح آنزیم های کبدی که ممکن است نشانه آسیب کبدی باشد. عوارض جانبی خفیف احتمال دارد هنگام مصرف Piqray رخ دهد. برخی عوارض جانبی خفیفی که با Piqray گزارش شده است، عبارتند از: راش اسهال سردرد خستگی درد شکم ریزش مو کاهش وزن زخم های دهان تغییرات در طعم کاهش سطح کلسیم حالت تهوع یا استفراغ تغییرات در گلوکز خون سطح گلبول سفید یا هموگلوبین پایین افزایش سطح آنزیم های کبدی که می تواند نشانه آسیب کبدی باشد. افزایش سطح کراتینین که احتمال دارد نشانه آسیب کلیه باشد. این عوارض جانبی احتمال دارد موقتی باشند و از چند روز تا چند هفته طول بکشند. با این حال، اگر عوارض جانبی بیشتر از آن طول بکشد و شدید شود، حتما با پزشک یا داروساز خود صحبت کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید پیقری ممکن است عوارض جانبی جدی ایجاد کند. فهرست زیر احتمال دارد شامل همه عوارض جانبی جدی احتمالی دارو نباشد. در صورت بروز عوارض جدی در حین مصرف Piqray ، فورا با پزشک خود تماس بگیرید. اگر عوارض جانبی خطرناک و جدی به نظر می رسد یا فکر می کنید در حال اورژانس پزشکی هستید، فورا با خدمات درمانی تماس بگیرید. عوارض جانبی جدی گزارش شده و علایم آن عبارتند از: مانند یک بثورات خطرناک به نام سندرم استیونز - جانسون. علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: تب درد ضعف سردرد التهاب یا لایه برداری پوست علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: گیجی استفراغ حالت تهوع خشکی دهان علایم ممکن است شامل موارد زیر باشد: اسهال شدید سرفه کردن واکنش آلرژیک مشکل در تنفس ریزش مو ممکن است با Piqray رخ دهد. این یک عارضه جانبی رایج گزارش شده در آزمایشات بالینی دارو بود. اگر در طول درمان با Piqray دچار ریزش مو شدید، با پزشک خود مشورت کنید. آنها می توانند شامپوهای دارویی یا داروهای دیگری را توصیه کنند که احتمال دارد به پیشگیری یا کاهش این عارضه جانبی کمک کند. امکان تجربه اسهال با پیقری وجود دارد. اسهال یکی از شایع ترین عوارض جانبی گزارش شده در کارآزمایی های بالینی بود. اگر اسهال شدید دارید که ممکن است منجر به شرایط جدی تری مانند مشکلات کلیوی شود با پزشک خود مشورت کنید. آنها احتمالا توصیه می کنند که مایعات بیشتری بنوشید تا از عوارض جانبی اسهال مانند مشکلات کلیوی پیشگیری کنید. آنها همچنین ممکن است دارویی را برای مدیریت اسهال پیشنهاد کنند. اگر اسهال شما شدید باشد، پزشک ممکن است دوز Piqray را کاهش دهد. در برخی موارد، آنها احتمال دارد توصیه کنند که مصرف Piqray را متوقف کرده و داروی دیگری را برای سرطان سینه خود امتحان کنید. راش عارضه جانبی رایج پیقری است. در بیشتر موارد، بثورات خفیف ایجاد می کند. با این حال، احتمال دارد بثورات شدید مانند سندرم استیونز - جانسون در اثر این دارو ایجاد شود. این بثورات می تواند جدی و خطرناک باشد، بنابراین مهم است که فورا به دنبال مراقبت های پزشکی باشید تا بتوانید درمان شوید. علایم بثورات شدید می تواند شامل موارد زیر باشد: تب بدتر شدن راش لایه برداری پوست پوست قرمز یا بنفش التهاب در پوست، لب ها، چشم ها یا دهان علایم شبیه آنفولانزا، مانند خستگی و بدن درد که می تواند شدید باشد. اگر در طول درمان با Piqray دچار جوش شدید، با پزشک خود صحبت کنید. آنها قادر خواهند بود میزان شدت بثورات و بهترین راه برای درمان آن را تعیین کنند. در برخی موارد، احتمال دارد درمان با کرم موضعی را پیشنهاد کنند. اگر بثورات جدی تر باشد، ممکن است دارویی مانند بنادریل (دیفن هیدرامین) را برای درمان بیماری توصیه کنند. گزینه دیگری که احتمال دارد پزشک برای یک راش جدی توصیه کند، توقف درمان با Piqray است. آنها می تواند داروی متفاوتی را برای درمان سرطان سینه پیشنهاد کنند. مانند اکثر داروها، Piqray می تواند در برخی افراد واکنش آلرژیک ایجاد کند. اگرچه مشخص نیست که چند بار واکنش های آلرژیک خفیف رخ می دهد، واکنش های آلرژیک جدی در کارآزمایی های بالینی نادر بود. علایم می تواند خفیف یا جدی و شامل موارد زیر باشد: راش خارش گرگرفتگی التهاب دهان، زبان یا گلو که می تواند تنفس را سخت کند. التهاب زیر پوست، به طور معمول در لب ها، پلک ها، پاها یا دست ها برای علایم خفیف یک واکنش آلرژیک، فورا با پزشک خود تماس بگیرید. آنها ممکن است راه هایی را برای کاهش علایم و تعیین اینکه آیا باید به مصرف Piqray ادامه دهید یا خیر توصیه کنند. با این حال، اگر علایم جدی است و فکر می کنید در حال اورژانس پزشکی هستید، فورا با خدمات درمانی تماس بگیرید. قبل از مصرف Piqray حتما با پزشک در مورد بیماری زمینه ای خود صحبت کنید. این دارو ممکن است درمان مناسبی برای شما نباشد اگر بیماری خاصی دارید یا سایر عواملی که بر سلامت ت ثیر می گذارد. شرایط و عواملی که باید در نظر گرفته شوند عبارتند از: اگر دیابت دارید، قبل از شروع مصرف پیقری حتما به پزشک خود اطلاع دهید. این دارو می تواند بر سطح گلوکز خون ت ثیر بگذارد و آن را بسیار بالا یا پایین کند. پیقری احتمال دارد دیابت را بدتر کند. پزشک می تواند سطح گلوکز خون را کنترل یا درمان دیگری را توصیه کند. اگر بثورات جدی از جمله التهاب یا لایه برداری پوست خود دارید یا داشتید به پزشک خود اطلاع دهید. پیقری ممکن است باعث واکنش های جدی پوستی شود. بنابراین، اگر سابقه بثورات یا سایر بیماری های پوستی دارید، احتمال دارد در معرض خطر این عارضه جانبی باشید. پزشک ممکن است پوست را در طول درمان Piqray تحت نظر داشته باشد. اگر به Piqray یا هر یک از ترکیبات آن واکنش آلرژیک داشته اید، احتمالا پزشک Piqray را تجویز نمی کند. از پزشک خود بپرسید که چه داروهای دیگری ممکن است گزینه های بهتری باشد. مصرف Piqray در دوران بارداری یا شیردهی ایمن نیست. این دارو در صورت مصرف در دوران بارداری ممکن است به جنین در حال رشد آسیب برساند. در حال حاضر، هیچ بررسی در مورد استفاده از Piqray در بین زنان باردار وجود ندارد. مطالعات حیوانی نشان می‌دهد که این دارو می‌تواند باعث ایجاد مشکلاتی در رشد جنین (که معمولا به عنوان نقص مادرزادی شناخته می‌شود) یا مرگ جنین ایجاد کند. با این حال، بررسی های حیوانی همیشه نشان نمی دهد که چه اتفاقی احتمال دارد در انسان روی دهد. اگر قصد بارداری دارید، پزشک قبل از شروع مصرف Piqray آزمایش بارداری تجویز می کند. در طول درمان با این دارو و به مدت هفته پس از قطع درمان، باید از یک روش موثر ضد بارداری استفاده کنید. اگر مرد هستیدکه Piqray مصرف می کنید و شریک جنسی احتمال دارد باردار شود، باید از یک روش موثر پیشگیری از بارداری استفاده کنید. در طول درمان و به مدت هفته پس از قطع دارو از کنترل بارداری استفاده کنید. مشخص نیست که آیا پیقری به شیر مادر منتقل می شود و یا چه اثراتی بر روی کودکی که از شیر مادر تغذیه می کند داشته باشد. با این حال، به دلیل خطرات احتمالی برای کودک، توصیه می‌شود در طول درمان از شیردهی خودداری کنید. همچنین نباید حداقل تا هفته پس از آخرین دوز Piqray شیر دهید. اکثر عوارض جانبی که از Piqray رخ می دهد خفیف است. با این حال، برخی از عوارض جانبی می تواند شدید باشد. بنابراین، باید از عوارض جانبی احتمالی این دارو آگاه باشید. اگر می‌خواهید درباره Piqray اطلاعات بیشتری کسب کنید، با پزشک یا داروساز خود مشورت کنید. آنها می توانند به هر سوالی که در مورد عوارض جانبی مصرف دارو دارید پاسخ دهند. آنها همچنین می توانند به تعیین اینکه آیا Piqray یک درمان بی خطر است کمک کنند. |
(کوزار) به شل شدن عروق خونی کمک و به خون اجازه می دهد تا به طور موثرتری جریان یابد، که باعث کاهش فشار خون می شود. پزشکان لوزارتان پتاسیم را برای درمان، تجویز می کنند. سازمان غذا و داروی آمریکا ( FDA ) لوزارتان پتاسیم را برای این منظور تایید کرد. سازمان بهداشت جهانی ( WHO ) لوزارتان پتاسیم را در فهرست داروهای ضروری خود گنجانده است، موثرترین و بی خطرترین داروهایی که کارشناسان آن را در سیستم مراقبت های بهداشتی لازم می دانند. با این حال، افراد نباید در دوران بارداری از این دارو استفاده کنند. این مقاله مروری بر پتاسیم لوزارتان، از جمله موارد استفاده، عوارض جانبی، احتمالی و سایر هشدارها را ارایه میکند. آنچه در این مقاله خواهید خواند: نام تجاری لوزارتان پتاسیم Cozaar یک نوع مسدود کننده گیرنده آنژیوتانسین ( ARB ) است. ARB ها گیرنده هایی در بدن را که هورمون آنژیوتانسین II روی آنها اثر می گذارد، مسدود می کند. این هورمون می تواند فشار خون را با انقباض رگ های خونی و حفظ نمک و آب در بدن افزایش دهد. بنابراین با محدود کردن عملکرد هورمون، ARB ها به کاهش فشار خون کمک می کنند. پزشکان لوزارتان پتاسیم را برای درمان فشار خون بالا و همچنین نفروپاتی، آسیب به کلیه ها در افراد مبتلا به، در بزرگسالان و کودکان بالای سال تجویز می کنند. فشار خون بالا درمان نشده می تواند عواقب جدی برای سلامتی داشته باشد. با کاهش آن، بدن در برابر برخی از بیماری ها محافظت می شود، از جمله: سکته حمله قلبی بیماری کلیوی دارو فقط یکی از جنبه های درمان فشار خون بالا است و همیشه لازم نیست. برای بسیاری از افراد، تغییراتی که شامل رژیم غذایی، ورزش، و اجتناب از سیگار می شود، می تواند فشار خون را به سطوح سالم کاهش دهد. در صورت احتیاج به دارو، احتمال دارد فرد به مصرف لوزارتان پتاسیم در کنار سایر داروها از جمله دیورتیک ها نیاز داشته باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید این دارو را در سیستم های بهداشتی، ایمن، موثر و ضروری می داند. بررسی های مداوم نیز نشان می‌دهد که این دارو برای مصارف مختلف بی‌خطر و موثر است. برای مثال، یک مطالعه در سال نشان داد که پتاسیم لوزارتان از میزان اثربخشی مشابهی با سایر داروهای فشار خون بالا برخوردار است. متاآنالیز به بررسی اثرات لوزارتان پتاسیم در کودکان و نوجوانان مبتلا به فشار خون بالا پرداخت. میانگین سنی آنها سال بود و تغییر سبک زندگی فشار خون بالای آنها را کاهش نداد. محققان دریافتند که این درمان موثرتر از دارونما بود. مدتهاست که محققان اثرات مفید دیگر لوزارتان پتاسیم را شناسایی کرده اند، از جمله: اسید اوریک به ایجاد نقرس کمک می کند. تجمع پلاکتی خطر لخته شدن خون را افزایش می دهد. این نوع هایپرتروفی بزرگ شدن بطن چپ قلب است که خطر ابتلا به مشکلات قلبی را افزایش می دهد. مانند بسیاری از داروها، لوزارتان پتاسیم می تواند عوارض جانبی ایجاد کند، از جمله: مشکلات تنفسی، مانند عفونت تنفسی فوقانی، احتقان بینی و سینوزیت مشکلات اسکلتی عضلانی، مانند کمردرد، گرفتگی عضلات، یا پا درد یک مطالعه در سال با شرکت کننده اثرات زیر را نشان داد: بدون عوارض جانبی شدید میزان اثربخشی مشابهی در بین این داروها بروز کمتر عوارض جانبی در مقایسه با سایر داروهای فشار خون بالا علاوه بر این، عوارض جانبی دارو، که از خفیف تا متوسط متغیر بود، در طول مطالعه از بین رفت. برای پیشگیری از سرگیجه و صدمات ناشی از آن، پزشکان ممکن است تغییر وضعیت را به تدریجی توصیه کنند. این می تواند شامل نشستن یا ایستادن تدریجی از حد معمول باشد. اجتناب از رانندگی یا استفاده از ماشین آلات سنگین هنگام سرگیجه بسیار مهم است. اگر سرگیجه یا سبکی سر ادامه یافت یا بدتر شد، به پزشک اطلاع دهید. اکثر مردم واکنشهای جانبی جدی به لوزارتان پتاسیم را تجربه نمی‌کنند، اما در صورت بروز هر گونه عارضه جانبی جدی، با خدمات درمانی تماس بگیرید، یا به دنبال مراقبتهای فوری باشید. پزشک احتمال دارد داروهای ARB دیگر، (داروهایی که مانند لوزارتان پتاسیم عمل می کنند) برای افراد خاص، بر اساس نیاز به درمان سایر بیماری ها، تجویز کند. برخی از ARB های دیگر که می تواند به فشار خون بالا کمک کند، عبارتند از: آزیلسارتان اپروسارتان اولمزارتان ایربسارتان که نفروپاتی دیابتی را نیز درمان می کند. کاندزارتان که می تواند را نیز درمان کند. تلمیزارتان، که می تواند به کاهش خطرات قلبی عروقی کمک کند. والزارتان، که ممکن است به نارسایی قلبی کمک کند و می تواند پس از حمله قلبی استفاده شود. پزشک احتمال دارد یک مهارکننده آنزیم مبدل آنژیوتانسین ( ACE ) مانند لوزارتان پتاسیم را به جای ARB تجویز کند. مهارکننده های ACE همان میزان اثربخشی ARB را دارند. با این حال، فردی که از مهارکننده های ACE استفاده می کند ممکن است خطر عوارض جانبی بالاتری داشته باشد. علیرغم نرخ بالای عوارض جانبی، تحقیقی که در همان سال منتشر شد نشان می دهد که مهارکننده های ACE رایج ترین درمان برای بیماری های قلبی عروقی و کلیوی هستند، از جمله: دیابت فشار خون نارسایی قلبی سندرم نفروتیک سندرم حاد کرونری لوزارتان پتاسیم برای همه مناسب نیست. قبل از مصرف این دارو، فرد باید بیماری های زیر را با پزشک در میان بگذارد: هرفردی که به پتاسیم لوزارتان یا مواد غیر فعال دارو حساسیت دارد باید از مصرف آن اجتناب کند. مواد غیرفعال در نسخه برند Cozaar شامل موارد زیر است: تالک هایپروملوز لاکتوز بدون آب استیارات منیزیم دی اکسید تیتانیوم نشاسته پیش ژلاتینه شده هیدروکسی پروپیل سلولز دی اکسید سیلیکون کلوییدی سلولز های میکروکریستالی قبل از مصرف لوزارتان پتاسیم با پزشک یا در مورد هرگونه حساسیت شناخته شده به ترکیبات دارو صحبت کنید. لوزارتان و داروهای مشابه می توانند بر عملکرد کلیه جنین ت ثیر بگذارند و خطر ابتلا به بیماری یا مرگ را افزایش دهند. اگر فرد قصد باردار شدن دارد یا ممکن است باردار باشد باید مصرف این دارو را قطع کرده و فورا با پزشک خود تماس بگیرد. زنانی که در دوران شیردهی هستند باید در مورد خطرات احتمالی این درمان با پزشک خود صحبت کنند. قبل از مصرف لوزارتان پتاسیم در مورد هر یک از موارد زیر با پزشک خود تماس بگیرد: مشکلات کبدی مشکلات کلیوی اسهال یا استفراغ شدید لوزارتان پتاسیم می تواند با برخی داروها و مکمل ها تداخل داشته باشد. فرد باید فهرست کاملی از داروهای تجویزی، داروهای بدون نسخه، ویتامین ها و مکمل هایی که مصرف می کند را به پزشک خود ارایه دهد. نمونه هایی از مواردی که دارو احتمال دارد با آنها تداخل داشته باشد عبارتند از: مکمل های پتاسیم جایگزین های نمک داروهای ضد التهابی غیر استروییدی ( NSAIDs ) آلیسکیرن، نوع دیگری از داروهای فشار خون بالا نمونه هایی از NSAID ها عبارتند از: ایبوپروفن (ادویل، موترین) ، ناپروکسن ( Aleve ) و مهارکننده های سیکلواکسیژناز - (سلکوکسیب) قرص لوزارتان پتاسیم دارای سه شکل است: میلی گرم میلی گرم میلی گرم (میلی گرم) دوز توصیه شده به عوامل مختلفی از جمله سن، وزن و سلامت کلی فرد بستگی دارد. دستورالعمل های دوز عمومی برای لوزارتان پتاسیم نیز بسته به هدف درمان، به شرح زیر متفاوت است: به طور معمول، افراد دارای فشار خون بالا میلی گرم یک بار در روز مصرف می کنند، اگرچه برخی از آنها به میلی گرم در روز نیاز دارند. پزشک همچنین ممکن است دیورتیک یا سایر داروهای فشار خون را تجویز کند. افراد مبتلا به دیابت معمولا با میلی گرم در روز شروع می کنند که بسته به واکنش آنها به دارو احتمال دارد تا میلی گرم در روز افزایش یابد. در افراد مبتلا به هیپرتروفی بطن چپ: دوز اولیه معمولا میلی گرم است و احتمال دارد تا میلی گرم در روز افزایش یابد. کودکان ساله و بالاتر ممکن است با دوز بسیار کم شروع کنند که پزشک می تواند آن را تا میلی گرم افزایش دهد. در مورد دوز مناسب با پزشک کودک صحبت کنید. همیشه لوزارتان پتاسیم را دقیقا طبق دستور مصرف کنید. فرد باید قرص را با یک لیوان آب یا نوشیدنی دیگری همراه یا بدون غذا استفاده کند. فرد باید در اسرع وقت یک نوبت فراموش شده را مصرف کند، اما از استفاده دو دوز نزدیک به هم خودداری کند. یک پزشک یا داروساز می تواند راهنمایی دقیق تری ارایه دهد. مصرف بیش از حد لوزارتان پتاسیم که باعث علایم شدید می شود نیاز به مراقبت های پزشکی اورژانسی دارد. سخن آخر لوزارتان پتاسیم دارویی است که فشار خون بالا را کاهش می دهد. بررسی ها نشان می دهد که برای اکثر افراد بی خطر و موثر است. عوارض جانبی معمولا خفیف هستند و احتمال دارد بلافاصله پس از شروع درمان کاهش یابند. هر فردی که عوارض جانبی مداوم یا آزاردهنده دارد باید فورا با پزشک خود تماس بگیرد. اگر عوارض جانبی شدید باشد، مانند التهاب دهان یا گلو، فرد به مراقبت های پزشکی اورژانسی نیاز دارد. مصرف طبق دستور پزشک می تواند به پیشگیری از عوارض کمک کند. |
یک داروی ضد آلرژی است. آن را می توانید بدون نسخه ( OTC ) از داروخانه خریداری کنید. ستیریزین به صورت کپسول و قرص عرضه می شود. شما باید آن را فقط یک بار در روز مصرف می کنید. این دارو به سرعت شروع به کار می کند. به طور کلی، ستیریزین یک داروی بی خطر و موثر است، اما هنگام مصرف این دارو باید از هشدارها و اقدامات احتیاطی خاصی آگاه باشید. باید بدانید که این دارو چگونه کار می کند، برای چه مواردی استفاده می شود و چگونه آن را مصرف کنید. اگر در تمام طول سال آلرژی دارید یا دچار آلرژی های فصلی می شوید، پزشک ممکن است ستیریزین را توصیه کند. ستیریزین احتمال دارد به تسکین علایم آلرژی کمک کند، اما به طور کامل از آنها پیشگیری نمی کند. هنگامی که با موادی که ممکن است به آنها حساسیت داشته باشید مواجه شوید، بدن شما یک ماده شیمیایی به نام هیستامین تولید می کند. هیستامین باعث افزایش علایم مربوط به واکنش های آلرژیک می شود. ستیریزین یک آنتی هیستامین است. این دارو از اثرات هیستامین پیشگیری می کند. ستیریزین به تسکین علایم آلرژی خفیف تا متوسط مانند موارد زیر کمک می کند: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عطسه کردن آبریزش بینی خارش گلو یا بینی خارش یا آبریزش چشم این واکنش ها ممکن است پس از لمس یا استنشاق مواد حساسیت زا مانند گرده گیاهان، کپک یا شوره حیوانات خانگی رخ دهد. آلرژی ها معمولا روی بینی، سینوس ها، گلو و سایر نواحی دستگاه تنفسی فوقانی شما تاثیر می گذارند. ستیریزین همچنین به تسکین کهیر کمک می کند. کهیر خارش دار و بثورات برجسته روی پوست است. آنها اغلب با آلرژی غذایی یا دارویی بروز می کنند. برای کودکان بین تا سال، دوز معمول میلی گرم، دو بار در روز است. سعی کنید بین دوزها تا ساعت فاصله داشته باشید. بنابراین، یک دوز صبح و یکی قبل از خواب باشد. برای کودکان بین تا سال نیز، دوز . میلی گرم، دو بار در روز است. برای کودکان بین تا سال، پزشک از وزن یا سن آنها برای تعیین دوز مناسب استفاده می کند. بزرگسالان و کودکان سال و بالاتر می توانند از کپسول و قرص ستیریزین استفاده کنند. شما نباید بیش از میلی گرم از این دارو را در ساعت مصرف کنید. اگر آلرژی شما خفیف باشد، پزشک ممکن است دوز میلی گرمی را یک یا دو بار در روز توصیه کند. با پزشک خود در مورد دوز مصرفی برای افرادی که دارای شرایط زیر هستند مشورت کنید: کودکان تا ساله بزرگسالان از سال به بالا افرادی که بیماری کبدی و کلیوی دارند. کسانی که به مواد افزودنی غذایی حساسیت دارند. افرادی که به بادام زمینی یا سویا حساسیت دارند. افرادی که به ستیریزین یا هر داروی دیگری واکنش آلرژیک داشته باشند. اگر مبتلا به صرع یا مشکلات دیگری هستید که شما را در معرض خطر ابتلا به تشنج قرار می دهد. باید آزمایش آلرژی انجام دهید. مصرف ستیریزین ممکن است روی نتایج ت ثیر بگذارد، بنابراین لازم است چند روز قبل از آزمایش مصرف آن را متوقف کنید. شما می توانید ستیریزین را با یا بدون غذا مصرف کنید، اما همیشه قرص ها یا کپسول ها را با نوشیدنی آب یا شیر میل کنید. آنها را به طور کامل ببلعید. سعی کنید آنها را نجوید. مصرف مایع ستیریزین برای کودکان راحت تر از قرص ها است. داروی مایع همراه با یک سرنگ یا قاشق پلاستیکی برای دادن دوز مناسب ارایه می شود. ممکن است فقط در روزی که علایم دارید نیاز به مصرف ستیریزین داشته باشید برای مثال، اگر با چیزی که باعث آلرژی شما شده است، مانند موهای حیوانات در تماس بوده اید. همچنین احتمال دارد برای پیشگیری از علایم به طور منظم آن را مصرف کنید به عنوان مثال، برای متوقف کردن تب یونجه در بهار و تابستان. دوز فراموش شده خود را به محض یادآوری مصرف کنید، مگر اینکه زمان مصرف نوبت بعدی فرا رسیده باشد. در این صورت، دوز فراموش شده را نادیده بگیرید و نوبت بعدی را در زمان معمول مصرف کنید. برای جبران دوز فراموش شده دوز همزمان مصرف نکنید. اگر فراموش کردید یک دوز را به کودکی که دو بار در روز مصرف میکند بدهید، می‌توانید دوز فراموش شده را در عرض ساعت از زمانی که باید مصرف می‌کرد، بدهید. اگر بیش از ساعت بعد به یاد آوردید، دوز فراموش شده را ندهید. در عوض، تا نوبت بعدی صبر کنید و طبق معمول ادامه دهید. اگر اغلب دوزها را فراموش می کنید، تنظیم زنگ هشدار برای یادآوری ممکن است کمک کند. ستیریزین به طور کلی بسیار ایمن است. مصرف بیش از دوز معمول بعید است به شما یا فرزندتان آسیب برساند. اگر دوز اضافی مصرف کنید، ممکن است برخی از عوارض جانبی رایج را داشته باشید. اگر این اتفاق افتاد یا نگران هستید، به پزشک مراجعه کنید. ستیریزین یک آنتی هیستامین جدید است. برخلاف آنتی هیستامین های نسل اول، ستیریزین کمتر باعث ایجاد عوارض جانبی مانند خواب آلودگی خطرناک، خشکی دهان، تاری دید و گرمازدگی می شود. ستیریزین می تواند عوارض جانبی مانند علایم زیر را ایجاد کند: اسهال دل درد استفراغ خشکی دهان خستگی مفرط مقداری خواب آلودگی در مورد عوارض جانبی غیرمنتظره ای که هنگام مصرف ستیریزین دارید، به پزشک خود اطلاع دهید. این عوارض معمولا اورژانسی نیستند. در موارد نادر، ممکن است یک واکنش آلرژیک جدی (آنافیلاکسی) به ستیریزین ایجاد شود. به ندرت عوارض جانبی جدی با ستیریزین وجود دارد. اگر کبودی یا خونریزی بیش از حد طبیعی است، فورا با پزشک خود تماس بگیرید. اینجا چند نکته وجود دارد که باید قبل از مصرف ستیریزین در نظر بگیرید. اگرچه ستیریزین معمولا باعث خواب‌آلودگی نمی‌شود، برخی افراد هنگام مصرف آن واکنش متفاوتی نشان می‌دهند، به خصوص در چند دوز اول. تا زمانی که مطمین شوید که بدن شما چگونه به ستیریزین پاسخ می دهد رانندگی نکنید. اگر تا به حال به هر یک از مواد تشکیل دهنده این دارو واکنش آلرژیک داشته اید از ستیریزین استفاده نکنید. همچنین اگر به آنتی هیستامین حاوی هیدروکسی زین حساسیت دارید، از مصرف ستیریزین خودداری کنید. اگر باردار هستید یا قصد باردار شدن دارید، یا در دوران شیردهی هستید، قبل از مصرف ستیریزین با پزشک خود صحبت کنید. مصرف ستیریزین به طور کلی در دوران بارداری بی خطر است. اگر بیماری کبدی یا کلیوی دارید، از پزشک خود در مورد مصرف ستیریزین سوال کنید. اگر پزشک شما احساس کند که مصرف آن برای شما بی خطر است، ممکن است مصرف کمتر از دوز معمول را توصیه کند. ستیریزین با سایر مواد تداخل دارد. به عنوان مثال، هنگام مصرف ستیریزین از مصرف نوشیدنی های الکلی خودداری کنید. انجام این کار ممکن است بسیار خطرناک باشد. اختلاط ستیریزین با الکل می تواند باعث خواب آلودگی شود یا هوشیاری شما را کاهش دهد. اگر از هر نوع مسکن یا آرام بخش استفاده می کنید، قبل از استفاده از ستیریزین حتما این موضوع را با پزشک خود در میان بگذارید. مخلوط کردن سیتیریزین با داروهایی که سیستم عصبی مرکزی شما را تحت فشار قرار می دهند می تواند خواب آلودگی را افزایش دهد. همچنین می تواند بر عملکرد ذهنی و سیستم عصبی شما ت ثیر بگذارد. احتمال تداخل دارویی بین سیتیریزین و تیوفیلین وجود دارد. تیوفیلین ( Theo - ) دارویی است که برخی از افراد مبتلا به آسم و سایر مشکلات ریوی آن را مصرف می کنند. در برخی موارد زمانی که این دو دارو مصرف می شوند، مدت بیشتری طول می کشد تا ستیریزین از بدن خارج شود. با این حال، این تداخل ممکن است وابسته به دوز باشد. اگر تیوفیلین مصرف می کنید و ستیریزین را نیز باید مصرف کنید، با پزشک خود مشورت کنید. Cetirizine - D و نسخه های با نام تجاری، مانند Zyrtec - D ، داروهای ترکیبی هستند. " D " مخفف decongestant است. این داروها حاوی ستیریزین و پسودوافدرین ضد احتقان هستند. سودوافدرین یک محرک است و می تواند برخی از بیماری ها را شدت دهد. در صورت داشتن هر یک از شرایط زیر ممکن است پزشک به شما بگوید که سیتیریزین - D برای شما مناسب نیست: دیابت گلوکوم بیماری قلبی فشار خون بالا بیماری تیرویید بزرگ شدن پروستات با احتباس ادرار سیتیریزین یک داروی OTC است که می تواند علایم آلرژی خفیف تا متوسط را تسکین دهد. مانند هر دارویی، به خصوص داروهای OTC ، قبل از شروع مصرف باید همه ملاحظات را بدانید. در مورد هر گونه سوالی که در مورد علایم خود دارید و سایر شرایطی که ممکن است داشته باشید با پزشک خود صحبت کنید. پزشک ممکن است یک آنتی هیستامین متفاوت یا یک داروی ترکیبی از ستیریزین و یک محصول دیگر که ممکن است نیاز به نسخه داشته باشد را توصیه کند. یک آنتی هیستامین غیر خواب آلود دیگر را امتحان کنید. اگر این کمک نکرد، با پزشک خود صحبت کنید. توصیه می شود که استراحت کنید و مایعات زیادی بنوشید. بهتر است الکل مصرف نکنید. اگر سردرد شما بیش از یک هفته طول کشید یا شدید بود، به پزشک مراجعه کنید. آدامس های بدون قند یا شیرینی های بدون قند بجویید. سعی کنید قرص های خود را با غذا مصرف کنید. همچنین اگر به وعده های غذایی ساده پایبند باشید و از غذاهای غنی یا تند اجتناب کنید، می تواند کمک کننده باشد. اگر سیتیریزین هنگام ایستادن باعث سرگیجه شما می شود، سعی کنید خیلی آهسته از جای خود بلند شوید یا تا زمانی که احساس بهتری پیدا کنید بنشینید. اگر شروع به سرگیجه کردید، دراز بکشید تا غش نکنید، سپس بنشینید تا احساس بهتری پیدا کنید. در صورت داشتن احساس سرگیجه یا لرزش خفیف نیز رانندگی نکنید. اگر اسهال دارید آب یا مایعات دیگر بنوشید. اگر علایم کم آبی، مانند کاهش ادرار از حد معمول یا ادرار تیره و با بوی قوی، با پزشک مشورت کنید. بدون مشورت با داروساز یا پزشک از هیچ داروی دیگری برای درمان اسهال استفاده نکنید. اگر سال به بالا دارید، می توانید غرغره کردن با محلول آسپرین ( قرص آسپرین محلول در نصف لیوان آب) را امتحان کنید یا از دهانشویه های مسکن مانند اورالدن استفاده کنید. اگر علایم شما بیش از یک هفته طول بکشد، از پزشک خود راهنمایی بخواهید. به کودکان زیر سال نباید آسپرین داده شود. یک آنتی هیستامین غیر خواب آلود دیگر را امتحان کنید. اگر این کمک نکرد، با پزشک خود صحبت کنید. سیتیریزین را می توان در بارداری استفاده کرد. شواهد خوبی وجود ندارد که نشان دهد این کار باعث آسیب به نوزاد می شود. با این حال، آنتی هیستامین های دیگری مانند لوراتادین ممکن است توصیه شود زیرا اطلاعات بیشتری در مورد استفاده از آن در بارداری وجود دارد. اگر پزشک تایید کرد که کودک شما سالم است، می توانید سیتیریزین را در دوران شیردهی مصرف کنید. اطلاعاتی در دسترس است که نشان می دهد فقط مقادیر بسیار کمی وارد شیر مادر می شود. ستیریزین سال هاست که در دوران شیردهی بدون عوارض جانبی در نوزادان استفاده می شود. اگر کودک شما مثل همیشه خوب غذا نمی‌خورد، به‌طور غیرمعمول و خواب‌آلود به نظر می‌رسد، یا اگر نگرانی دیگری در مورد کودک خود دارید، با پزشک، داروساز یا ماما صحبت کنید. برخی از داروها می توانند احتمال بروز عوارض جانبی سیتیریزین را افزایش دهند. اگر دارویی مصرف می‌کنید که باعث خواب‌آلودگی، خشکی دهان یا مشکل ادرار کردن شما می‌شود، با داروساز یا پزشک خود مشورت کنید. مصرف ستیریزین ممکن است این عوارض جانبی را بدتر کند. ممکن است مصرف برخی از داروهای گیاهی و مکمل‌ها در کنار ستیریزین، به خصوص آنهایی که باعث خواب‌آلودگی، خشکی دهان می‌شوند یا ادرار کردن را مشکل می‌کنند، مشکل داشته باشد. اگر داروی دیگری از جمله داروهای گیاهی، ویتامین ها یا مکمل ها مصرف می کنید، به پزشک یا داروساز اطلاع دهید. |
قرص در فرم های انتشار فوری و طولانی اثر با نام تجاری Paxil ، Paxil CR و Pexeva در دسترس هستند. قرص خوراکی پاروکستین به عنوان یک داروی ژنریک موجود است. داروهای ژنریک معمولا قیمت کمتری نسبت به نسخه های با نام تجاری دارند. پاروکستین همچنین به صورت کپسول و محلول خوراکی عرضه می شود. پاروکستین را می توان برای درمان اختلالات زیر استفاده کرد: هراس افسردگی اضطراب فراگیر اضطراب اجتماعی پاروکستین ممکن است به عنوان بخشی از درمان ترکیبی استفاده شود. این بدان معناست که شاید لازم باشد آن را با سایر داروها مصرف کنید. پاروکستین به دسته ای از داروها به نام مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین تعلق دارد. این ها گروهی از داروها هستند که به روشی مشابه عمل می کنند و اغلب برای درمان شرایط مشابه استفاده می شوند. پاروکستین مقدار سروتونینی را که بدن می سازد و در مغز آزاد می کند، را افزایش می دهد. منجر به درمان علایم افسردگی، اجبار، استرس و اضطراب می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید قرص خوراکی پاروکستین می تواند باعث خواب آلودگی شود و بر توانایی در تصمیم گیری، شفاف فکر کردن یا واکنش سریع ت ثیر بگذارد. برهمین اساس در هنگام مصرف آن فرد نباید رانندگی کند، از ماشین آلات سنگین استفاده کند، یا فعالیت های دیگری را که نیاز به هشیاری دارند، انجام دهد. پاروکستین همچنین می تواند عوارض جانبی دیگری ایجاد کند. شایع ترین عوارض جانبی قرص خوراکی پاروکستین می تواند شامل موارد زیر باشد: تعریق ضعف خمیازه یبوست سرگیجه حالت تهوع کاهش اشتها خواب آلودگی ناتوانی جنسی تاخیر در انزال کاهش میل جنسی اضطراب یا بی خوابی اگر این اثرات خفیف باشند، احتمال دارد ظرف چند روز یا چند هفته از بین بروند. اگر شدیدتر هستند یا از بین نمی روند، با پزشک یا خود مشورت کنید. اگر عوارض جانبی جدی داشتید فورا با پزشک خود تماس بگیرید. اگر علایم خطرناک و جدی است یا اگر فکر می کنید در حال اورژانس پزشکی هستید با خدمات درمانی تماس بگیرید. عوارض جانبی جدی و علایم آنها می تواند شامل موارد زیر باشد: تشنج خونریزی غیر طبیعی تغییرات اشتها یا وزن تغییرات در خلق و خو یا رفتار، مانند: بی خوابی تلاش برای خودکشی افکار خودکشی یا مرگ افسردگی جدید یا بدتر شده رفتار پرخاشگرانه یا خشونت آمیز اقدام با انگیزه های خطرناک بی قراری، عصبانیت یا تحریک پذیری حملات جدید یا تشدید شده اضطراب یا پانیک سندرم سروتونین یا واکنش های شبه سندرم بدخیم نورولپتیک. علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: تب تعریق سفتی عضلات ضربان قلب تند فشار خون بالا یا پایین حالت تهوع، استفراغ یا اسهال بی قراری، توهم، کما، گیجی و مشکل در تفکر مشکلات هماهنگی یا انقباض عضلانی (رفلکس های بیش فعال) مشکلات چشمی مانند: تغییرات در بینایی التهاب یا قرمزی در داخل یا اطراف چشم واکنش های آلرژیک شدید. علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: تب راش تاول ها درد مفاصل مشکل در تنفس کهیر (التهاب خارش دار) التهاب صورت، زبان، چشم ها یا دهان علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: رفتار بی پروا مشکل شدید خواب ایده های غیرمعمول بزرگ شادی بیش از حد یا تحریک پذیری صحبت کردن بیشتر یا سریعتر از حد معمول کاهش سطح سدیم علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: سردرد ضعف یا احساس ناپایداری گیجی، مشکلات تمرکز یا تفکر، یا مشکلات حافظه. علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: التهاب کبودی درد استخوان غیر قابل توضیح SSRI ها، مانند پاروکستین، ممکن است باعث ایجاد یا افزایش افکار و رفتارهای خودکشی شوند. این خطر به ویژه در چند ماه اول درمان یا پس از تغییر دوز بالا است. کودکان، نوجوانان و بزرگسالان جوان در بالاترین خطر ابتلا به این علایم هستند. در صورت بروز هرگونه تغییر غیرعادی یا ناگهانی در رفتارها، افکار یا خلق و خوی هنگام مصرف این دارو، فورا با پزشک خود تماس بگیرید. تداخلات دارویی پاروکستین احتمال دارد با سایر داروها تداخل داشته باشد. قرص خوراکی پاروکستین احتمال دارد با سایر داروها، ویتامین ها یا گیاهان دارویی تداخل داشته باشد. تداخل زمانی است که یک ماده نحوه عملکرد دارو را تغییر دهد. این می تواند مضر باشد یا از عملکرد خوب دارو پیشگیری کند. برای کمک به پیشگیری از تداخل، پزشک باید تمام داروهای شما را با دقت مدیریت کند. حتما در مورد تمام داروها، ویتامین ها یا گیاهان دارویی که مصرف می کنید به پزشک خود اطلاع دهید. برای اینکه بدانید این دارو چگونه ممکن است با داروی دیگری که مصرف می کنید تداخل داشته باشد، با پزشک یا داروساز خود صحبت کنید. این داروها را با پاروکستین مصرف نکنید. مصرف این داروها همراه با پاروکستین می تواند اثرات خطرناکی در بدن ایجاد کند. نمونه هایی از این داروها عبارتند از: مصرف این دارو همراه با پاروکستین می تواند باعث مشکلات جدی قلبی شود. مصرف این دارو همراه با پاروکستین می تواند باعث مشکلات جدی ریتم قلب یا مرگ ناگهانی شود. مصرف تریپتوفان با پاروکستین خطر ابتلا به سندرم سروتونین را افزایش می دهد. مصرف این داروها با پاروکستین خطر ابتلا به سندرم سروتونین را به قدری افزایش می دهد که نباید با هم استفاده شوند. مصرف این داروها همراه با پاروکستین خطر ابتلا به سندرم سروتونین را افزایش می دهد. بین مصرف پاروکستین و این داروها باید حداقل روز صبر کنید. مصرف پاروکستین با برخی داروها خطر عوارض جانبی را افزایش می دهد. نمونه هایی از این داروها عبارتند از: تریپتان ها مانند سوماتریپتان فنوتیازین ها مانند کلرپرومازین و فلوفنازین داروهای ضد آریتمی مانند فلکایینید و پروپافنون داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای ( TCAs ) ، مانند آمی تریپتیلین، ایمی پرامین و دزیپرامین تیوفیلین مصرف این دارو همراه با پاروکستین می تواند خطر بی قراری، مشکل خواب و تحریک پذیری را افزایش دهد. ریسپریدون مصرف این دارو همراه با پاروکستین می تواند خطر مشکلات خواب، اضطراب، بی قراری و یبوست را افزایش دهد. کینیدین. مصرف این دارو همراه با پاروکستین می تواند خطر خستگی، کاهش اشتها، تعریق، خشکی دهان و کاهش میل جنسی را افزایش دهد. آمفتامین ها مانند لیسدگزامفتامین و مت آمفتامین. مصرف این داروها همراه با پاروکستین می تواند خطر ابتلا به سندرم سروتونین را افزایش دهد. داروهای سروتونرژیک، مانند فنتانیل، ترامادول، و خار مریم. مصرف این داروها همراه با پاروکستین می تواند خطر ابتلا به سندرم سروتونین را افزایش دهد. داروهای ضد التهابی غیراستروییدی ( NSAIDs ) ، مانند ایبوپروفن و ناپروکسن و همچنین آسپرین و وارفارین. مصرف این داروها همراه با پاروکستین می تواند خطر خونریزی یا کبودی را افزایش دهد. مصرف پاروکستین با برخی داروها می تواند باعث شود که یک یا هر دو دارو به خوبی اثر نکنند. به این دلیل که تداخل بین داروها احتمال دارد باعث کاهش پاروکستین یا داروی دیگر در بدن شود. نمونه هایی از این داروها عبارتند از: فنی تویین دیگوکسین فنوباربیتال تاموکسیفن، داروی سرطان سینه مهارکننده های پروتیاز، مانند فوزامپرناویر و ریتوناویر قرص خوراکی پاروکستین با چندین هشدار همراه است، از جمله: این دارو می تواند یک واکنش آلرژیک شدید ایجاد کند. علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: مشکل در تنفس التهاب صورت، زبان، چشم ها یا دهان بثورات، جوش های خارش دار (کهیر) ، یا تاول، به تنهایی یا همراه با تب یا درد مفاصل اگر واکنش آلرژیک دارید و علایم شدید است، با خدمات درمانی تماس بگیرید یا به نزدیکترین اورژانس بروید. اگر تا به حال به آن واکنش آلرژیک داشته اید، دیگر این دارو را مصرف نکنید. مصرف مجدد آن می تواند کشنده باشد. پاروکستین می تواند مردمک چشم را گشاد کند، که احتمال دارد باعث حمله آب سیاه شود. قبل از مصرف این دارو در صورت ابتلا به گلوکوم به پزشک خود اطلاع دهید. در صورت ابتلا به باید در مصرف این دارو احتیاط کرد. مصرف پاروکستین به تنهایی ممکن است باعث ایجاد یک دوره مختلط یا شیدایی شود. در صورت داشتن سابقه تشنج در مصرف این دارو باید احتیاط کرد. اگر در حین مصرف این دارو تشنج رخ داد، باید مصرف آن را قطع کرده و با پزشک خود تماس بگیرید. اگر بیماری کلیوی دارید، احتمال دارد کلیه ها نتوانند آنطور که باید این دارو دفع کنند. این ممکن است باعث شود که سطح بالایی از دارو در بدن جمع و عوارض جانبی بیشتری ایجاد کند. اگر بیماری کبدی دارید، ممکن است بدن نتواند این دارو را آنطور که باید پردازش کند. این ممکن است باعث افزایش سطح این دارو در بدن شود و عوارض جانبی بیشتری ایجاد کند. قرص خوراکی پاروکستین از داروهای حاملگی دسته D است. یعنی: بررسی های انجام شده در انسان، اثرات نامطلوبی را برای جنین هنگام مصرف دارو توسط مادر نشان داده است. این دارو فقط در دوران بارداری باید در موارد خاصی که برای درمان یک بیماری خطرناک در مادر مورد نیاز است استفاده شود. اگر باردار هستید یا قصد باردارشدن دارید با پزشک خود صحبت کنید. از پزشک خود بخواهید در مورد آسیب خاصی که احتمال دارد به جنین وارد شود به شما بگوید. این دارو تنها در صورتی باید استفاده شود که خطر زیاد آن با توجه به مزایای بالقوه دارو قابل قبول باشد. اگر در حین مصرف این دارو باردار شدید فورا با پزشک خود تماس بگیرید. این دارو وارد شیر مادر می شود و احتمال دارد در کودکی که با شیر مادر تغذیه می شود عوارض جانبی ایجاد کند. در مصرف این دارو در دوران شیردهی باید احتیاط کرد. اگر به کودک خود شیر می دهید با پزشک مشورت کنید. شاید لازم باشد تصمیم بگیرید که شیردهی یا مصرف این دارو را متوقف کنید. کلیه افراد مسن احتمال دارد مانند گذشته فعالیت نداشته باشند. این می تواند باعث شود بدن داروها را کندتر پردازش کند. در نتیجه مقدار بیشتری از دارو برای مدت طولانی تری در بدن باقی می ماند. این خطر عوارض جانبی را افزایش می دهد. اگر بالای سال سن دارید، ممکن است در هنگام مصرف این دارو در معرض خطر بیشتری برای ایجاد عوارض جانبی، از جمله سطوح پایین سدیم در خون ( باشید. تایید نشده است که این دارو برای استفاده در افراد کمتر از سال بی خطر و موثر باشد. این اطلاعات دوز برای قرص خوراکی پاروکستین است. همه دوزهای ممکن و اشکال دارویی شاید در اینجا گنجانده نشوند. دوز، شکل دارویی و تعداد دفعات مصرف دارو به موارد زیر بستگی دارد: سن فرد وضعیت تحت درمان نحوه واکنش به اولین دوز بیماری فرد چقدر شدید است. سایر بیماری های زمینه ای که دارد. قرص خوراکی پاروکستین را می توان برای درمان طولانی مدت یا کوتاه مدت استفاده کرد. اگر آن را طبق دستور مصرف نکنید، خطرات جدی دارد. اگر اصلا آن را مصرف نکنید، وضعیت بهتر نمی شود. اگر به طور ناگهانی مصرف آن را قطع کنید، ممکن است علایمی مانند اضطراب، تحریک پذیری، خلق و خوی بالا یا پایین، بی قراری، تغییر در عادات خواب، سردرد، تعریق، حالت تهوع، سرگیجه، احساسات شبیه شوک الکتریکی، لرزش و گیجی را مشاهده کنید. احتمال دارد دارو به خوبی اثر نکند یا به طور کامل از کار بیفتد. برای اینکه این دارو خوب عمل کند، باید مقدار معینی همیشه در بدن باشد. احتمال دارد سطوح خطرناکی از دارو در بدن خود داشته باشید. علایم مصرف بیش از حد این دارو می تواند شامل موارد زیر باشد: کما گیجی لرزش سرگیجه استفراغ حالت تهوع خواب آلودگی ضربان قلب سریع اگر فکر می کنید بیش از حد از این دارو مصرف کرده اید یا علایم شدید است، با خدمات درمانی تماس بگیرید یا فورا به نزدیکترین اورژانس بروید. به محض یادآوری دوز خود را مصرف کنید. اما اگر فقط چند ساعت قبل از نوبت بعدی به خاطر آورید، فقط یک دوز مصرف کنید. هرگز سعی نکنید با مصرف دو دوز در یک نوبت به نتیجه برسید. این می تواند منجر به عوارض جانبی خطرناک شود. باید احساس اضطراب و وحشت را کاهش دهد. احساس افسردگی را کاهش دهد و خلق و خوی بهتر شود. اختلال وسواس فکری عملی. باید احساس وسواس و اجبار را کاهش دهد. اختلال استرس پس از سانحه. باید احساس اضطراب، خاطرات یا رویاهای رویدادهای آسیب زا (فلاش بک) و کابوس های شبانه را کاهش دهد. اختلال ناخوشی پیش قاعدگی. باید خستگی، تحریک پذیری، نوسانات خلقی، بی خوابی و اضطراب را کاهش داده باشید. اگر پزشک قرص خوراکی پاروکستین را تجویز کرد، این ملاحظات را در نظر داشته باشید. قرص خوراکی را صبح مصرف کنید. نمی توانید قرص خوراکی را برش دهید یا خرد کنید. می توانید این دارو را با غذا یا بدون غذا مصرف کنید. در هر داروخانه ای همه اشکال یا مارک های این دارو وجود ندارد. برای گرفتن نسخه خود، حتما از قبل تماس بگیرید. |
طی مطالعات و بررسی های زیادی به اثیات رسیده است پروبیوتیک ها میکروارگانیسم هایی هستند که ما برای حفظ سلامتی خود، آنها را مصرف می کنیم. به طور معمول، آنها باکتری هایی هستند که می توانند به بهبود هضم یا اصطلاحا "باکتری های خوب" دستگاه گوارش بدن کمک کنند. محصولات پروبیوتیک برای ت مین باکتری های سالم و کمک به جمع شدن دیواره روده موثر هستند. پروبیوتیک ها در غذاهای خاصی یافت می شوند. آنها همچنین در ترکیب با مکمل هایی به اشکال مختلف از جمله قرص و کپسول در دسترس می باشند. در حالی که بسیاری از افراد برای بهبود سلامت عمومی گوارش خود از پروبیوتیک استفاده می کنند، ولی همچنین از آنها برای درمان برخی مشکلات روده ای مانند ورم معده و روده و بیماری به نام پوچیت استفاده شده است. اما آیا می توان از این پروبیوتیک برای درمان نیز استفاده کرد؟ روده انسان بین تا گونه باکتری دارد که برخی از آنها مفید هستند. تعادل این باکتری ها که به عنوان میکروبیوتای روده شناخته می شوند، برای حفظ سلامت روده ضروری است و احتمال دارد برای سلامت بدن نیز مفید باشد. پروبیوتیک ها حاوی باکتری های زنده هستند که احتمال دارد به تعادل میکروبیوتای روده کمک کنند. آنها در بعضی از غذاها وجود دارند و به عنوان مکمل نیز موجود هستند. شواهدی در دست است که پروبیوتیک ها می تواند به طیف وسیعی از بیماری ها از جمله کولیت اولسراتیو و انواع دیگر ( IBD ) کولیت اولسراتیو یک بیماری مزمن دستگاه گوارش و شامل التهاب در روده است. علایم آن شامل درد شکم، نفخ، و خونریزی از راست روده است. این بیماری می تواند ت ثیر زیادی بر کیفیت زندگی فرد داشته باشد. دانشمندان معتقدند موارد زیر احتمال دارد در ایجاد کولیت اولسراتیو نقش داشته باشند: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید پاسخ ایمنی روده عملکرد پوشش روده تعادل میکروبیوتای روده، باکتری های "مفید" و "مضر" در روده از آنجا که به نظر می رسد کولیت اولسراتیو یک بیماری مخاطی است، متخصصان معتقدند که هدف قرار دادن مخاط روده، می تواند به مدیریت علایم کمک کند. روده شامل یک مجموع متنوع و پیچیده از باکتری های مفید و مضربه نام میکروبیوتای روده است. این باکتری ها به هضم غذا و به سلامت روده کمک می کنند. عدم تعادل در جمعیت این باکتری ها احتمال دارد در ایجاد نقش داشته باشد و یک نظریه این است که افزایش تعداد باکتری های خوب می تواند به مدیریت علایم کمک کند. دانشمندان همچنین معتقدند که احتمال دارد عوامل ژنتیکی در این امر نقش داشته باشند. یک دیدگاه این است که یک ویژگی خاص ژنتیکی به باکتری های "بد" اجازه می دهد تا پاسخ التهابی پایدار را در مخاط روده تحریک کنند. از لحاظ تیوری، تغییر باکتری ها می توانند باعث تهاجمی شدن فلور روده شوند و همچنین می تواند علایم کولیت اولسراتیو را کاهش دهد. به همین دلایل، محققان بررسی کرده اند که آیا درمان های مربوط به پروبیوتیک ها می توانند به مدیریت کولیت اولسراتیو کمک کنند. همچنین، افرادی که به این بیماری مبتلا هستند، گاهی اوقات پروبیوتیک ها را در رژیم غذایی خود جای می دهند تا علایم را تسکین دهند. در مورد اثر پروبیوتیک ها بر کولیت اولسراتیو بررسی ها نشان داده که پروبیوتیک ها با افزودن به درمان منظم، مدت زمان شعله ور شدن را کوتاه نمی کنند. با این حال، افرادی که در بررسی ها از پروبیوتیک استفاده می کردند علایم کمتری را در طول شعله ور شدن گزارش کردند و شدت این علایم هم کمتر بود. چندین بررسی نشان داده است که پروبیوتیک ها احتمال دارد به اندازه داروهای سنتی کولیت اولسراتیو موثر باشند. یک بررسی آلمانی در سال گروهی متشکل از بیمار با سابقه کولیت اولسراتیو را دنبال کرد و به نیمی از آنها مزالازین و نیمی دیگر پروبیوتیک Escherichia coli Nissle داده شد. بعد از یک سال درمان، میانگین زمان بهبودی (زمان بدون شعله ور شدن) و کیفیت بهبودی برای هر دو گروه یکسان بود. آنها به عنوان یک مانع، روده را پوشانده و از تحریک سیستم ایمنی مخاطی باکتری های دیگر پیشگیری می کنند. پروبیوتیک ها باعث افزایش تولید مخاط می شوند و قوام مخاط را تغییر می دهند. این منجر به لایه مخاطی ضخیم تری در روده می شود که می تواند از باکتری های مهاجم محافظت کند. پروبیوتیک ها باعث می شوند سیستم ایمنی مخاطی در دستگاه روده ایمونوگلوبولین های محافظ و سایر مواد محافظتی تولید کند. پروبیوتیک ها عملکرد سیستم ایمنی مخاطی را تغییر می دهند به طوری که بیشتر ضد التهاب است. از طریق این مکانیسم ها، پروبیوتیک ها می توانند از تحریک و حفظ پاسخ التهابی در روده ها پیشگیری کنند. با این حال، شواهد مشخص کمی وجود دارد که پروبیوتیک ها می توانند به تسکین علایم کولیت اولسراتیو کمک کنند و بررسی ها به نتایج متفاوتی رسیده اند. پروبیوتیک ها احتمال دارد به درمان کولیت اولسراتیو کمک کنند زیرا علت واقعی بیماری را از بین می برند. به نظر می رسد که کولیت اولسراتیو به دلیل مشکلات سیستم ایمنی روده ایجاد می شود. در این وضعیت می تواند بدن را هدف قرار دهد و به آن حمله کند. در این حالت، بیماری خود ایمنی نامیده می شود. در مورد کولیت اولسراتیو، تصور می شود که عدم تعادل باکتریها در روده بزرگ خطری است که سیستم ایمنی بدن را تحریک می کند. پروبیوتیک ها احتمال دارد با تامین باکتری های مفید، به تعادل باکتری ها در روده کمک کند و عواملی را که سیستم ایمنی بدن به آن پاسخ می دهد از بین ببرد. پروبیوتیک ها می تواند به افزایش زمان بین شعله ور شدن کمک کرده و علایم را کمتر کنند. همچنین، تهیه پروبیوتیک ها نسبت به داروهای معمول کولیت اولسراتیو هزینه کمتری دارد و شاید در دوره های طولانی مطمین تر باشند. پروبیوتیک ها همچنین می توانند در برابر سایر مشکلات روده مانند کولیت کلستریدیوم دیفیسیل و اسهال موثر باشد. آنها فواید زیادی دارند، اما استفاده از پروبیوتیک برای کولیت اولسراتیو، عوارض جانبی کمتری دارد. اما نکته اصلی این است که در بهبود سریع در هنگام شعله ور شدن کولیت اولسراتیو تاثیر زیادی ندارند. بحث دیگر این است که افراد خاصی باید در مصرف آنها احتیاط کنند. پروبیوتیک ها حاوی باکتری های زنده هستند، بنابراین احتمال دارد خطر ابتلا به عفونت را در افراد با (مانند کسانی که کورتیکواستروییدهای طولانی مدت یا با دوزهای بالا مصرف می کنند) افزایش دهد. پروبیوتیک ها احتمال دارد برای افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند ایمن نباشد، زیرا می تواند خطر ابتلا را افزایش دهد. برخی از انواع سرطان یک مسیله بهداشتی مانند HIV داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی همچنین، برخی از داروهای تجویز شده برای کولیت اولسراتیو می توانند این ت ثیر را داشته باشند. به نظر می رسد پروبیوتیک ها برای افراد سالم بی خطر هستند و احتمال دارد به کولیت اولسراتیو کمک کنند. با این حال، در حال حاضر شواهد کافی برای اثبات ایمن یا موثر بودن هر نوع خاص برای این منظور وجود ندارد. هر کسی که علاقه مند به مصرف پروبیوتیک برای کولیت اولسراتیو است باید ابتدا با پزشک مشورت کند. ارزان تر از سایر داروهای کولیت اولسراتیو احتمال دارد علایم را در هنگام شعله ور شدن تسکین دهد. هیچ عارضه جانبی جدی تا به امروز نشان داده نشده است. احتمال دارد به پیشگیری از شعله ور شدن کولیت اولسراتیو کمک کند. احتمال دارد در برابر سایر بیماری های روده مانند عفونت C . difficile احتمالا برای استفاده طولانی مدت از سایر داروهای کولیت اولسراتیو مطمین تر هستند. از شعله ور شدن علایم پیشگیری نمی کنند. در افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند باید با احتیاط مصرف شوند. انواع بی شماری از محصولات پروبیوتیک در دسترس است و بسیاری از گونه های میکروارگانیسم ها احتمال دارد در آنها استفاده شود. دو نوع متداول باکتری مورد استفاده لاکتوباسیلوس و بیفیدوباکتریوم است. می توانید پروبیوتیک ها را از طیف وسیعی از منابع تهیه کنید. آنها در غذاهایی مانند ماست، کفیر (نوشیدنی تخمیر شده از شیر گاو) و حتی کلم ترش یافت می شوند. همچنین می توانید آنها را به صورت مکمل، به شکلهایی مانند کپسول، قرص، مایعات یا صمغ ها مصرف کنید. داروخانه محلی احتمالا چندین گزینه در دسترس دارد. اگر به فکر استفاده از پروبیوتیک ها هستید، باید به خاطر داشته باشید که بر خلاف داروهای تجویز شده، مکمل های پروبیوتیک توسط سازمان غذا و داروی ایالات متحده تایید نشده اند. قبل از خرید پروبیوتیک با کیفیت بالا، با پزشک خود مشورت کنید. تاکنون هیچ عارضه جانبی جدی با استفاده طولانی مدت از پروبیوتیک ها برای کولیت اولسراتیو نشان داده نشده است. در یک بررسی، میزان عوارض جانبی در مصرف کنندگان پروبیوتیک تقریبا همان میزانی بود که از مزالازین استفاده می کردند. برخی از غذاها حاوی پروبیوتیک هستند. احتمال دارد به طور طبیعی وجود داشته باشند یا توسط سازنده اضافه شوند. این محصولات شامل برخی از انواع: پنیر تمبه میسو ماست بستنی اب دوغ آب میوه کلم ترش پودر شیر محصولات مبتنی بر سویا، از جمله میله های تغذیه ای این غذاها باید به صورت خام مصرف شوند تا خواص درمانی بیشتری داشته باشند. برخی از دانشمندان معتقدند اثر پروبیوتیک ها بر کولیت اولسراتیو وجود دارد، اما محققان هنوز موفق به شناسایی یک درمان مبتنی بر پروبیوتیک نشده اند. شواهد استفاده از مکمل ها یا خوردن غذاهایی که حاوی پروبیوتیک هستند محدود است. برخی در مورد اثر پروبیوتیک ها بر کولیت اولسراتیو معتقدند که پروبیوتیک ها می توانند خطر ابتلا به عفونت را افزایش دهند و اثرات منفی بر روی افراد مبتلا به کولیت اولسراتیو داشته باشند. قبل از استفاده از مکمل های پروبیوتیک یا افزودن غذاهای غنی از پروبیوتیک به رژیم، با پزشک مشورت کنید. پزشک برای راهنمایی دقیق در مورد نوع و دوز آنها و اثر پروبیوتیک ها بر کولیت اولسراتیو به شما کمک می کند. |
تست قلب BNP یا تست پپتید ناتریورتیک نوع B یا پپتید ناتریورتیک مغزی ( BNP ) ، نوعی آزمایش خون است که به طور معمول برای تشخیص استفاده می شود. به طور خاص، این آزمایش سطح پروتیین BNP را که در قلب و عروق خونی ساخته می شود را، اندازه گیری می کند. معمولا ، سطح پایینی از پروتیین BNP در خون یافت می شود، اما در طی نارسایی قلبی به طور قابل توجهی میزان این پروتیین در خون افزایش می یابد. نمونه ی خون به صورت وریدی یا شریانی به دست می آید و برای تجزیه و تحلیل به آزمایشگاه ارسال می شود. آزمایش BNP معمولا به دلایل زیر انجام می شود: تعیین شدت بیماری قلبی تشخیصنارسایی قلبی، از جمله نارسایی قلبی دیاستولیک پیش بینی بروز اختلالات قلبی در افرادی که سابقه بیماری قلبی ندارند. کمک به تیم پزشکی برای تعیین رژیم دارویی و در صورت نیاز به جراحی، کمک به تعیین روش جراحی بیماران اغلب، فقط برخی از علایم نارسایی قلبی را تجربه می کنند که ناشی از سطح بالای BNP در خون می باشد. این علایم ممکن است شامل موارد زیر باشد: تنفس خستگی افزایش وزن تورم در شکم یا پاها سرفه یا تنگی نفس در هنگام انجام کار از دست دادن اشتها یا اگر نشانه هایی از بروز یا تشدید نارسایی قلبی وجود داشته باشد، سطح پروتیین NT - proBNP متخصصان پزشکی در حال حاضر، از تست BNP به عنوان اصلی ترین و مهم ترین آزمایش خون برای تشخیص نارسایی قلبی استفاده می کنند. ارایه دهندگان مراقبت های بهداشتی ممکن است علاوه بر تست BNP NT - proBNP ، انجام آزمایش های زیر را نیز توصیه می کنند: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید نوارقلب یا EKG شمارش کامل خون پانل متابولیک کامل توموگرافی کامپیوتری ( CT ) تصویربرداری تشدید مغناطیسی ( MRI ) تصویر اشعه ایکس از قفسه سینه ( CHF ) یک بیماری خطرناکی است که در آن قلب نمی تواند خون را به اندازه کافی در بدن پمپاژ کند. در نتیجه، بافت ها و اندام های بدن به اندازه کافی مواد مغذی و اکسیژن را دریافت نمی کنند. CHF به معنای از کار افتادگی عضله قلب و عدم توانایی در داشتن عملکرد صحیح است. نارسایی قلبی می تواند حاد باشد، سریع اتفاق بیفتد یا مزمن باشد. این اختلال در مدت زمان طولانی و به آرامی ایجاد می شود. نارسایی قلبی به این معنی نیست که قلب ضربان و عملکرد پمپاژی خود را متوقف کرده است، بلکه بدان معنی است که قلب به درستی کار نمی کند. این اختلال می تواند یک یا هر دو نیمه قلب را تحت ت ثیر قرار دهد. به طور خاص، نارسایی احتقانی قلب، نوعی نارسایی قلبی است. با این حال، این اصطلاحات اغلب به جای یکدیگر استفاده می شوند. نارسایی احتقانی قلب به طور خاص هنگامی رخ می دهد که خون به داخل سیاهرگ ها بازمی گردد و باعث احتقان در بدن و در نتیجه ایجاد ورم می شود. همچنین مایع میان بافتی می تواند به داخل ریه ها برگردد و باعث ادم ریوی شود. این اختلال بر ناتوانی بدن در عملکرد صحیح از جمله توانایی کلیه در دفع سدیم و آب ت ثیر می گذارد. عوامل زیر می توانند نارسایی احتقانی قلب را تشدید کنند: دیابت چاقی فشار خون بالا بیماری دریچه ای قلب بیماری عروق کرونر ( CAD ) نارسایی احتقانی قلب در صورت عدم درمان توسط ارایه دهنده خدمات بهداشتی می تواند کشنده باشد. از سطح BNP برای تعیین عملکرد قلب استفاده می شود و بر اساس میزان این پروتیین درخون، می توان درباره ی نارسایی احتقانی قلب قضاوت کرد. BNP ، اولین بار در سال کشف شد. این پروتیین از خانواده پپتیدهای ناتریورتیک است که همچنین حاوی پپتید ناتریورتیک دهلیزی ( ANP ) ، پپتید ناتریورتیک نوع C ( CNP ) و اورودیلاتین است. به طور طبیعی قلب برای حفظ فشار خون ترموستاتیک و حجم پلاسمای خون و جلوگیری از احتباس بیش از حد نمک و آب، پپتیدهای ناتریورتیک ترشح می کند. منبع اصلی سنتز و ترشح BNP میوکارد بطنی است که به طور خاص در پاسخ به کشش بطن چپ یا کشش دیواره است. وظایف دیگر پپتیدهای ناتریورتیک، BNP عبارتند از: کاهش مقاومت عروق محیطی افزایش شل شدن عضلات صاف تنظیم سیستم عصبی سمپاتیک و سیستم رنین - آنژیوتانسین - آلدوسترون تسهیل ادرار از طریق مکانیسم های همودینامیکی آوران و وابران کلیه و توبول های دیستال در CHF ، این پپتیدهای ناتریورتیک آسیب دیده و توانایی عملکرد صحیح را ندارند. این وضعیت باعث افزایش BNP بدن شما می شود که به عنوان شاخصی برای شروع نارسایی قلبی یا بدتر شدن نارسایی قلبی استفاده می شود. عواملی وجود دارد که به طور طبیعی می تواند سطح BNP را بدون وجود نارسایی قلبی افزایش و یا کاهش دهند. سطح BNP در موارد زیر افزایش می یابد: سپسیس بیماری ریه فشار خون خونریزی مغزی پرکاری تیرویید افزایش کورتیزول اختلال عملکرد کلیه بیماری پیشرفته کبدی از طرفی هم برخی شرایط منجر به کاهش سطح BNP می شوند، از جمله: چاقی کم کاری تیرویید مهار کننده های ACE مسدود کننده های بتا مرحله نهایی نارسایی قلبی داروهای ادرار آورمانند اسپیرونولاکتون توجه به این نکته مهم است که برخی از آزمایشات می توانند نتیجه منفی کاذب ایجاد کنند، که ممکن است مقادیر طبیعی BNP را در هنگام نارسایی قلبی نشان دهد. به همین دلیل، ارایه دهندگان خدمات مراقبت های بهداشتی تمام علایم را ارزیابی می کنند و آزمایش های تشخیصی دیگری را در صورت نیاز انجام می دهند. خطرات آزمایش خون BNP بسیار اندک است. خطرات اصلی در هنگام خونگیری و شامل، خارش اولیه از سوزن، ناراحتی جزیی و احتمال کبودی جزیی در محل قرار دادن سوزن است. اینها بسیار جزیی هستند و اغلب تقریبا بلافاصله از بین می روند. مزایای BNP بسیار بیشتر از خطرات آن است. هنگامی که یک ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی این آزمایش را تجویز کرد، بیمار می تواند انتظار داشته باشد که آزمایش می تواند بلافاصله انجام شود. اغلب این آزمایش به دلیل نگرانی از شروع یا بدتر شدن نارسایی قلبی، فوری انجام می شود. روند بدست آوردن نتیجه آزمایش BNP خیلی سریع است. اگر آزمایش در یک بیمارستان انجام شود، یک متخصص خونگیری مستقیما به اتاق بیمار می آید تا کارهای لازم برای دریافت نمونه را انجام دهد. سپس نتایج به صورت الکترونیکی به پرونده الکترونیکی پزشکی ( EMR ) و پزشک معالج ارسال می شود. سطح BNP خون طی چند روز از زمان آزمایش به پزشک معالج گزارش می شود. تست BNP را می توان در یک بیمارستان و در هنگام ویزیت بستری، ویزیت اورژانس یا ویزیت مطب انجام داد. بیماران می توانند قبل از انجام آزمایش خون، بخورند و بنوشند، آزمایش نیازی به ناشتا بودن ندارد. با این حال، مهم است که پزشک معالج از همه داروها، گیاهان، ویتامین ها و مکمل های مصرفی شما آگاهی داشته باشد، زیرا رژیم غذایی و دارویی ممکن است نتایج آزمایش را تغییر دهد. خون گیری توسط پزشک، پرستار یا فلبوتومی انجام می شود. یک سوزن به بازوی شما وارد و از آن خون گرفته می شود. خون گرفته شده به لوله آزمایش یا ویال مناسب منتقل می شود. ممکن است هنگام وارد کردن سوزن و در حالی که از آن برای خونگیری استفاده می شود، کمی احساس سوزش کنید، اما این طبیعی است. اگر رگ های شما به سختی دیده می شوند، ممکن است تورنیکت برای چند ثانیه قبل و در هنگام خونریزی به دور بازو بسته شود. این امر باعث می شود که رگهای شما برجسته تر و راحت تر دیده شوند. برخی نیز به آرامی سیلیک می کنند تا رگ ها برجسته تر شود. کل این فرایند بسیار سریع انجام می شود و یک یا دو دقیقه طول می کشد. اگر در حین انجام روند درد جدی احساس می کنید، باید فورا به پزشک، پرستار یا هر کسی که خون گیری می کند، اطلاع دهید. اگر نمونه شما گرفته شد، می توانید آزمایشگاه را ترک شوید. اگر کمی سرگیجه یا ضعف دارید، باید قبل از اینکه بخواهید رانندگی کنید، چند دقیقه بنشینید و بگذارید که بدن به حالت عادی بازگردد. باند را حداقل یک ساعت در محل خونگیری شده نگه دارید. اگر دوباره شروع به خونریزی کردید، به محل مربوطه فشار وارد کنید تا خونریزی متوقف شوددر. برخی از افراد ممکن است محل خونگیری کبود شود، به خصوص اگر بیش از یک بار تلاش برای به دست آوردن خون لازم باشد. افرادی که دارای اختلالات خونریزی هستند و یا داروهای رقیق کننده خون مصرف می کنند نیز بیشتر دچار می شوند. نتایج تست BNP هایی که در بیمارستان انجام می شوند اغلب طی دقیقه آماده می شوند. با این حال، آزمایش هایی که در یک آزمایشگاه در خارج از بیمارستان انجام می شوند، ممکن است چندین روز طول بکشد تا نتیجه آزمایش بدست آید. به هر ترتیب نتیجه آزمایش ها به پزشک معالج رسال می شوند و قبل از اطلاع شما از نتایج، تفسیر می شوند. همانطور که قبلا ذکر شد، سطح BNP می تواند تحت ت ثیر عوامل زیادی قرار گیرد. به همین دلیل، با در نظر گرفتن این عوامل، تفسیر یافته ها به پزشک معالج واگذار می شود. به طور کلی، نتایج کمتر از پیکوگرم در میلی لیتر ( pg / mL ) نشانه ای از نارسایی قلبی در فرد می باشد. سطح بالای pg / ml بالا در نظر گرفته می شود و نیاز به مراقبت فوری پزشک دارد. انجام و دریافت نتایج آزمایش می تواند باعث اضطراب برخی از افراد شود خصوصا در مورد نارسایی احتمالی یا بدتر شدن قلب. مهم است که در مورد همه نتایج و مراحل بعدی با ارایه دهنده خدمات بهداشتی خود صحبت کنید. نارسایی قلبی قابل با یک برنامه ریزی مناسب از جمله تغییر سبک زندگی مانند رژیم غذایی و ورزش قابل کنترل است. منبع: |
مدت هاست که مردان از روغن های گیاهی برای درمان استفاده می کنند. این روغن ها برای درمان اختلال نعوظ، مورد بررسی قرار گرفته اند. تصمیم گیری در مورد استفاده از روغن های اساسی باید با ت یید یک متخصص بهداشت و درمان انجام شود. اگر به دنبال یک روش طبیعی برای درمان اختلال نعوظ هستید، شاید دوست داشته باشید که استفاده از روغنهای اساسی را در نظر بگیرید. استفاده از روغن های اساسی به آرامش شما کمک می کند. حتی می توانند تاثیر زیادی در روند صمیمیت بیشتر و برقراری رابطه جنسی داشته باشند. اما توجه داشته باشید که روغن های اساسی می توانند سمی باشند و هرگز نباید از طریق دهان مصرف شوند. هر کسی که قصد استفاده از روغنهای اساسی برای را دارد ابتدا باید با یک متخصص رایحه درمانی یا آروماتراپی مشورت کند. روغن های اساسی باید قبل از استفاده روی پوست، در هوا پخش و یا در روغن حامل رقیق شوند. گرچه روغن های اساسی می توانند عوارض جانبی نامطلوبی داشته باشند، اما در صورت استفاده صحیح، بی خطر تلقی می شوند و هنوز هم مزایای برای اختلال نعوظ دارند. جدا از روغن های اساسی، درمان های جایگزین دیگری نیز برای وجود دارد که افراد می توانند آنها را دنبال کنند. با یک متخصص یا پزشک با تجربه در مورد بیماری های مردان مشورت کنید. زیرا می تواند نشانه سایر بیماری ها مانند دیابت، تصلب شرایین یا مشکلات پروستات باشد. روش های زیادی برای افزودن روغنهای اساسی به برنامه روزمره وجود دارد هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در اتاق خواب خود از آنها یا عود استفاده کنید. در اتاق خواب خود از اسپری روغن های گیاهی استفاده کنید. چند قطره روغن ضروری رقیق شده را در یک روغن حامل به، حمام گرم اضافه کنید. چند قطره روغن خالص (یک روغن اساسی بدون روغن حامل) را به ملافه ها و روبالشت های خود بریزید. چند قطره روغن را به روغن حامل مخلوط کرده و از آن برای ماساژ قسمت های پایین کمر و شکم استفاده کنید. روغن های اساسی را به صورت خوراکی مصرف نکنید. همیشه روغن های اساسی را قبل از استفاده روی پوست در روغن حامل مانند یا نارگیل رقیق کنید. این کار از تحریک پوست پیشگیری می کند. اختلال نعوظ ممکن است توسط عوامل روانی یا جسمی ایجاد شود. هنگامی که مغز حالت برانگیختگی را آغاز می کند، سیگنال هایی را به می فرستد که باعث می شود عروق آن بزرگتر شده و خون بیشتری از آن عبور کند. هنگامی که میزان جریان خون در آلت تناسلی مرد محدود شود، نعوظ از بین می رود. عدم توانایی در رسیدن یا حفظ نعوظ به دلایل مختلفی مانند مصرف بیش از حد الکل یا خستگی رخ می دهد. ناتوانی در نعوظ هنگامی که به طور مداوم رخ دهد به عنوان یک اختلال تشخیص داده می شود. بروز اختلال نعوظ در طولانی مدت نشان دهنده این است که یک بیماری زمینه ای یا یک مشکل اساسی وجود دارد که از نعوظ کافی آلت تناسلی مرد جلوگیری می کند. اغلب این مشکلات به موارد زیر مربوط می شود شرایطی مانند فشار خون بالا یا کلسترول بالا می تواند از جریان کافی خون پیشگیری کند. برخی از داروها یا بیماری ها مانند می تواند به بافت اطراف آلت تناسلی آسیب برساند و از وقوع نعوظ پیشگیری کند. عدم تحریک می تواند به عوامل روانی، مانند افسردگی و اضطراب، یا به یک بیماری عصبی مانند مربوط شود که سیگنال های بین مغز و آلت تناسلی را مختل می کند. اختلال نعوظ بسته به علت، می تواند به روش های مختلفی درمان شود و گزینه های درمانی آن ممکن است شامل دارو، درمان یا تغییر در سبک زندگی باشد. درمان های طبیعی مانند روغن های اساسی نیز می تواند در درمان در مردان مفید باشد. روغن های اساسی عصاره های گیاهی بسیار غلیظ هستند که حاوی ترکیبات شیمیایی رایحه گیاهی هستند که از آن گرفته می شوند. آنها از طریق تقطیر بدست می آیند و در صورت استفاده به صورت خالص می توانند مضر باشند. افراد باید قبل از استفاده روغن های اساسی، آنها را در یک روغن حامل رقیق کنند. از روغن های اساسی به طور مستقیم به پوست استفاده نکنید. روغن های اساسی را در یک روغن حامل، مانند روغن بادام شیرین رقیق کنید. میزان مصرف مناسب آنها تا قطره روغن اساسی در یک اونس روغن حامل است. هر نوع روغن، خواص مختلفی دارد و می توان از آن برای دستیابی به اثرات مختلف استفاده کرد. در حالی که شواهدی وجود دارد که نشان می دهد روغن های اساسی می توانند به درمان برخی بیماریها مانند آکنه یا سردرد کمک کنند، مطالعات نشان داده است که آنها می توانند چندین عارضه جانبی منفی از جمله واکنش های آلرژیک داشته باشند. سازمان غذا و داروی ایالات متحده روغنه ای اساسی را تنظیم نمی کند، بنابراین باید با احتیاط بالا و فقط با مشورت پزشک یا متخصص بهداشت استفاده شود. برخی آزمایشات تجربی انجام شده نشان می دهد برخی روغن ها می توانند در درمان اختلال نعوظ موثر باشند، از جمله: روغن ضروری یلانگ یلانگ برای کمک به درمان در چند سطح می تواند موثر باشد می کند. روغن ضروری یلانگ یلانگ خاصیت سرخوشی دارد که حس رفاه و افزایش عزت نفس را برای شما فراهم می کند. یلانگ یلانگ برای درمان افسردگی و اضطراب استفاده می شود. در بررسی های انجام شده بر روی حیوانات و انسان نشان داده شده است که روغن گل رز افسردگی را از بین می برد و به آرامش کمک می کند. حتی به نظر می رسد باعث ایجاد خوشبختی و اعتماد به نفس می شود و می تواند به احساسات کمک کند. روغن گل سرخ میل جنسی را افزایش می دهد و تولید اسپرم و تستوسترون را افزایش می دهد. مطالعه ای در سال نشان داد استنشاق روغن گلاب در موش ها، آنها را از اثرات مضر استنشاق فرمالدیید محافظت می کند. استنشاق فرمالدیید می تواند باعث ایجاد مشکل در کیفیت اسپرم و سطح تستوسترون سرم شود. اسطوخودوس اغلب اولین روغن اساسی است که مردم برای مشکلات و بیماری ها به آن متوسل می شوند. بررسی صورت گفته از سال نشان داد که بوی ترکیبی اسطوخودوس و پای کدو تنبل بیشترین ت ثیر را در جریان خون آلت در مردان دارد. اندازه مطالعه فقط با شرکت کننده کوچک بود، بنابراین مطالعات بزرگتری لازم است. روغن اسطوخودوس در کاهش اثرات مضر فرمالدیید در موش های صحرایی نر موثر بوده است. استنشاق روغن اسطوخودوس در موش های نر منجر به کاهش آسیب اسپرم و سیستم تولید مثل شده است. اسطوخودوس به دلیل اثرات ضد اضطراب و آرامش بخشی به خوبی شناخته شده است. مطالعه ای از سال نشان داد که روغن های اساسی رزماری و اسطوخودوس باعث کاهش آسیب عملکرد باروری و استرس اکسیداتیو در موشهای صحرایی نر دیابتی می شود. این روغن ها همچنین ت ثیر مثبتی بر سطح تستوسترون و کیفیت اسپرم داشتند. تصور می شود که این مربوط به خواص آنتی اکسیدانی روغن ها باشد. ثابت شده است که روغن دارچین عملکرد جنسی را در آزمایشات حیوانی بهبود می بخشد. بررسی صورت گرفته بر روی حیوانات نشان داد که عصاره دارچین باعث افزایش وزن بیضه ها و وزیکول های منی در حیوانات می شود. زیرا روغن سطح هورمون را تحریک می کند. دارچین همچنین میزان اسپرم و سطح تستوسترون را افزایش داد. تحرک و زنده ماندن اسپرم نیز افزایش یافت. مطالعه دیگر روی موش ها نشان داد که مصرف منظم روغن پوست دارچین در محافظت از و موثر است. تحقیقات انجام شده روی موش ها نشان داده است که عصاره دارچین می تواند باعث بهبود تولید مثل و تحریک تولید اسپرم و تستوسترون شود تا عملکرد جنسی را بهبود بخشد. از مدت ها قبل از ریحان به عنوان داروی گیاهی برای درمان انواع بیماری ها استفاده می شود. بررسی های صورت گرفته بر روی موش ها نشان داده که عصاره ریحان به طور قابل توجهی تحرک، زنده ماندن و تعداد اسپرم را افزایش می دهد. همچنین می تواند استرس اکسیداتیو را کاهش دهد. یک مطالعه از سال نشان داد که عصاره ریحان از بیضه در برابر سمیت ناشی از فلزات سنگین سمی محافظت می کند. بافت بیضه موش پس از مصرف ریحان تغییرات قابل توجهی را نشان داد. تصور می شود این به دلیل توانایی آنتی اکسیدانی ریحان باشد. مشخص شده است که ریحان دارای خاصیت ضد اضطراب است. زنجبیل برای درمان طیف وسیعی از بیماری ها از جمله ناباروری مردان محبوب است. از زنجبیل به دلیل خاصیت آنتی اکسیدانی و ضد التهابی به طور وسیعی در طب جایگزین استفاده می شود. مطالعه ای در سال نشان داد که مکمل روزانه عصاره زنجبیل در موش ها باعث تحریک تولید اسپرم در مقایسه با گروه کنترل می شود. بررسی دیگر نشان داد که عصاره های زنجبیل باعث کاهش ناباروری در موش های صحرایی می شود. عصاره زنجبیل ت ثیر شدیدی بر فعالیت هورمونی موش های صحرایی نر دارد. زنجبیل یک آنتی اکسیدان قوی است که می تواند از استرس اکسیداتیو محافظت کند. زنجبیل همچنین می تواند عملکرد و غلظت اسپرم را در موش های صحرایی افزایش دهد. عصاره های تخم هندوانه خاصیت آنتی اکسیدانی دارند. آنها می توانند از سلامت اسپرم در موش صحرایی محافظت و تقویت کنند. یک مطالعه در سال نشان داد که تجویز روزانه عصاره تخم هندوانه در موشهای صحرایی نر به مدت روز غلظت و تحرک اسپرم آنها را در مقایسه با گروه کنترل افزایش داد. به طور گسترده در طب سنتی و مدرن برای چندین منظور استفاده می شود. تحقیقات بر روی موش ها نشان داده است که عصاره های آلویه ورا ممکن است برای درمان اختلالات جنسی مفید باشد. زیرا می تواند تقسیم سلولی را تحریک کرده وتولید تستوسترون را افزایش دهد، که اثر افزایش تعداد سلول های اسپرم را دارد. از مدت ها قبل در طب سنتی آسیای جنوبی از عصاره های جوز هندی برای درمان اختلال عملکرد جنسی در مردان استفاده می شده است. یک بررسی نشان داد که جوز هندی با سطوح بالاتری از فعالیت جنسی موش صحرایی ارتباط دارد. جوز هندی و گل میخک محرک های عصبی هستند و ت ثیر مثبتی بر رفتارهای جنسی دارند. نشان داده شده است که جوز هندی گردش خون را افزایش می دهد، که می تواند به کمک کند. عصاره های گل میخک یکی دیگر از داروهای ضد قارچ سنتی است که در طب سنتی مورد استفاده قرار می گیرد. بررسی ها نشان داده که موشهای صحرایی نر که عصاره میخک مصرف کرده اند، با افزایش مداوم فعالیت جنسی روبرو شده اند. در حال حاضر، هیچ مطالعه قطعی برای اثبات اینکه روغنهای اساسی می توانند به طور موثر را در مردان درمان کنند وجود ندارد، زیرا بیشتر تحقیقات تجربی به جای انسان در جوندگان انجام شده است. حفظ یک سبک زندگی سالم می تواند در بهبود عملکرد جنسی موثر باشد. خوب غذا بخورید و حداقل چند بار در هفته ورزش کنید و با پزشک خود در مورد کار دیگری که می توانید انجام دهید مشورت کنید. برای سرگرمی ها، علایق و زندگی عاشقانه خود وقت بگذارید. افزودن روغنهای اساسی به سبک زندگی سالم شما ممکن است به مدیریت شما کمک کند. منابع: |
برادی کاردی یا ضربان قلب پایین، در اصطلاح پزشکی ضربان قلب کندتر از حد طبیعی است. در کتابهای درسی پزشکی، برادی کاردی معمولا به عنوان ضربان قلب در حالت استراحت تعریف می شود که زیر ضربان در دقیقه است. با این حال، بسیاری از افراد سالم به ویژه ورزشکاران یا افراد در حالت خوابیده، ضربان قلب در حالت استراحت آنها بین - مرتبه در دقیقه است. بنابراین ضربان قلب پایین لزوما یک امر غیر طبیعی نیست. از طرف دیگر، اگر ضربان قلب "خیلی کند" شود، یعنی اگر آنقدر آهسته باشد که قلب قادر به پمپاژ خون کافی برای ت مین نیازهای بدن نباشد، برادی کاردی می تواند یک مشکل مهم تلقی شود. این نوع برادی کاردی غیرطبیعی از نظر پزشکی نگران کننده است و نیاز به ارزیابی و درمان دقیق دارد. اگر برادی کاردی به اندازه کافی کند است و باعث ایجاد مشکلات بالینی می شود، می تواند به دلیل اختلال در عملکرد گره سینوسی یا انسداد قلب باشد. ضربان قلب به تعداد دفعات ضربان قلب یا پمپاژ خون در دقیقه گفته می شود. این چیزی است که مردم آن را نبض می شناسند و یکی از شاخص های اصلی وضعیت سلامتی است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اگر نبض به طور غیرطبیعی پایین باشد، معمولا به این معنی است که قلب خون کافی برای ت مین نیازهای بدن پمپ نمی کند، که می تواند منجر به ضعف عمومی و سایر عواقب مرگبار شود. ضربان قلب طبیعی در یک بزرگسال بین تا ضربان در دقیقه است. شد. ضربان قلب پایین همیشه به این معنی نیست که مشکلی در قلب وجود دارد. افرادی که ضربان قلب کم دارند احتمال دارد هیچ علایمی نداشته باشند، اما برخی افراد شاید علامت دار باشند. در حالت استراحت، گره سینوسی معمولا با سرعت بین تا بار در دقیقه تکانه های الکتریکی ایجاد می کند. بنابراین ضربان قلب در حال استراحت در این محدوده " ریتم سینوسی طبیعی " نامیده می شود. برادی کاردی سینوسی، کاملا طبیعی است. بدن سالم در تنظیم ضربان قلب بسیار خوب عمل می کند تا بتواند برای پشتیبانی از عملکردهای بدن، هر آنچه لازم است انجام دهد. غالبا محدوده ی، ضربان قلب طبیعی یعنی آنچه پزشکان "رسما" به عنوان برادی کاردی سینوسی طبقه بندی می کنند بین تا ضربان در دقیقه طبقه بندی می شود. بنابراین جوانان سالم و حتی سالمندان که از نظر جسمی سالم هستند، معمولا در دهه های یا ضربان قلب در حال استراحت خواهند داشت. همچنین ضربان قلب در این محدوده هنگام خواب برای بسیاری از افراد معمول و طبیعی است. اگر ضربان قلب برای ت مین نیازهای بدن خیلی کند باشد، برادی کاردی سینوسی به عنوان مشکل در نظر گرفته می شود. اگر ضربان قلب آنقدر کند شود که خون کافی توسط قلب پمپ نشود، علایم ایجاد می شود. اگر برادی کاردی سینوسی علایم ایجاد کند، غیرطبیعی است و نیاز به درمان دارد. اگر ضربان قلب به طور غیر طبیعی کند باشد، احتمال دارد چندین عضو بدن به طور طبیعی کار نکنند و علایم مختلفی را بروز دهند. علایم برادی کاردی غیرطبیعی با انجام تمرینات بدتر می شوند. اما در صورت شدید بودن برادی کاردی، احتمال دارد علایم در هنگام استراحت نیز وجود داشته باشد. علایمی که می تواند منجر به کاهش ضربان قلب شود، عبارتند از: گیجی درد یا ناراحتی در قفسه سینه سبکی سر یا سرگیجه (به ویژه با ورزش) (غش کردن) یا نزدیک به سنکوپ اگر برادی کاردی با هر یک از این علایم همراه باشد، باید علت آن مشخص و برای بازگشت ضربان قلب به حالت طبیعی، درمان انجام شود. در حالی که برادی کاردی سینوسی می تواند علایم زیادی ایجاد کند، اما در صورت عدم بروز علامت، خطر مرگ ناشی از آن نسبتا کم است. از بین دو نوع کلی برادی کاردی (واسطه گره سینوسی یا بلوک قلبی) ، برادی کاردی با گره سینوسی تا حد زیادی شایع تر است. ضربان قلب به طور معمول توسط ضربه الکتریکی قلب تولید و هماهنگ می شود و ضربه الکتریکی در گره سینوسی، لانه ریز سلول ها در قسمت بالای دهلیز راست تولید می شود. هنگامی که گره سینوسی این تکانه های الکتریکی را با سرعت نسبتا کمتری تولید می کند، ضربان قلب کند می شود و گفته می شود که برادی کاردی سینوسی رخ می دهد. دلایل برادی کاردی سینوسی می تواند گذرا یا پایدار باشد. علل مداوم به احتمال زیاد به درمان نیاز دارند. برادی کاردی سینوسی گذرا اغلب در اثر افزایش تن در عصب واگ مانند هنگام خواب ایجاد می شود. عصب واگ به تنظیم کنترل قلب، ریه ها و دستگاه گوارش کمک می کند. هنگامی که تن واگ به حالت طبیعی رسید، ضربان قلب نیز به حالت طبیعی برمی گردد، بنابراین احتمال دارد نیازی به درمان دایمی برادی کاردی نباشد. برادی کاردی سینوسی غیرطبیعی که مداوم باشد اغلب در اثر بیماری گره سینوسی ذاتی رخ می دهد. معمولا بیماری گره سینوسی ذاتی به دلیل نوعی فیبروز (اسکار) درون گره سینوسی است که یکی از نشانه های رایج پیری محسوب می شود. بنابراین بیماری گره سینوسی ذاتی معمولا در افرادی که سال یا بیشتر دارند دیده می شود. در افراد مبتلا به بیماری گره سینوسی ذاتی، ضربان قلب می تواند هم در حالت استراحت و هم در هنگام ورزش به طور نامناسب پایین باشد. افراد مبتلا به بیماری علامت دار معمولا دارای سندرم سینوس بیمار یا اختلال در عملکرد گره سینوسی هستند که در طی آن ضربان قلب می تواند بین برادی کاردی و تاکی کاردی (ضربان قلب سریع) در نوسان باشد. آمیلوییدوز پریکاردیت میوکاردیت بیماری عروق کرونر ضربه قلبی ناشی از آسیب یا جراحی قلب انواع مختلفی از عفونت ها، از جمله، بیماری Chagas و تب خال دار کوه راکی اختلالات مغزی، به ویژه مواردی که با افزایش فشار داخل جمجمه یا سکته مغزی همراه هستند. هیپوکسی (سطح اکسیژن خون پایین) ، همانطور که اغلب با آپنه انسدادی خواب اتفاق میفتد. لیتیوم بتا بلاکرها مواد مخدر داروهای ضد آریتمی مسدود کننده کانال کلسیم داروهای شیمی درمانی مختلف دومین نوع عمومی برادی کاردی، انسداد قلب است. در مقابل برادی کاردی سینوسی، انسداد قلب همیشه یک وضعیت غیرطبیعی است. انسداد قلب زمانی اتفاق میفتد که تکانه های الکتریکی قلب در حین حرکت از دهلیزهای قلب به بطن ها، به طور جزیی یا کاملا مسدود شوند. از آنجا که گره سینوسی به طور معمول ضربان قلب را تعیین می کند در دهلیز است، انسداد بین دهلیز و بطن، باعث تغییر در سرعت ضربان قلب می شود. هنگامی که بطن های قلب نمی توانند از گره سینوسی در مورد سرعت ضربان اطلاعات کسب کنند، آنها از اطلاعات قسمت ویژه دیگری از قلب بین دهلیزها و بطن ها به نام گره AV استفاده می کنند. این امر منجر به برادی کاردی بالقوه خطرناک می شود. همانند برادی کاردیاهای سینوسی غیرطبیعی، انسداد قلب می تواند گذرا یا مداوم باشد. انسداد قلب گذرا می تواند با شرایط خاصی مانند بیماری لایم، اختلال عملکرد تیرویید یا سمیت دارویی (به ویژه دیجیتال) رخ دهد. در این موارد، یک ضربان ساز موقت و همچنین درمان بیماری زمینه ای احتمال دارد مفید باشد. انسداد قلبی مداوم می تواند از بسیاری از شرایط، از جمله ژنتیک، اختلالات مادرزادی، و ناشی شود. اگر سوء ظن برای یک اختلال ساختاری مانند وجود دارد، احتمال دارد تصویربرداری با ترانس توراسیک توصیه شود. انسداد قلب مداوم، به خصوص اگر علامتی داشته باشد، احتمالا به درمان دایمی نیاز دارد. هنگامی که سیگنال های الکتریکی به قلب با ت خیر یا به صورت متناوب متوقف می شوند، یک بلوک جزیی اتفاق میفتد. بلوک کامل زمانی اتفاق می افتد که سیگنالها کاملا متوقف شده و احتمالا بیمار به ضربان ساز نیاز دارند. ارزیابی برادی کاردی معمولا بسیار ساده است. در ابتدا، پزشک باید الکتروکاردیوگرام ( ECG ) را در حالی که برادی کاردی وجود دارد، بررسی کند تا مشخص کند که آیا این امر به دلیل برادی کاردی سینوسی یا انسداد قلب است. تست استرس، می تواند در تشخیص بیماری گره یا بلوک قلبی که تنها در طی فعالیت آشکار می شود مفید باشد. نظارت طولانی مدت ECG همچنین می تواند در تشخیص برادی کاردیایی که فقط به طور متناوب رخ می دهد، مفید باشد. یک بررسی الکتروفیزیولوژی (نوع خاصی از کاتتریزاسیون قلب) می تواند در تشخیص بیماری گره سینوسی و انسداد قلب کاملا قطعی باشد، اما انجام این آزمایش تهاجمی برای تشخیص معمولا ضروری نیست. متخصص قلب با گرفتن شرح حال مناسب، انجام معاینه فیزیکی و درخواست مراحل آزمایش، علایم برادی کاردی را ارزیابی می کند. این آزمایشات احتمال دارد شامل الکتروکاردیوگرام ( EKG ) و باشد. EKG یک عکس فوری از نحوه عملکرد سیستم هدایت در قلب، به متخصص می دهد. اکوکاردیوگرام سونوگرافی قلب است. این به متخصص قلب اجازه می دهد تا آناتومی و عملکرد قلب را ارزیابی کند. همچنین احتمال دارد متخصص قلب یک دستگاه مانیتورینگ قلب به نام مانیتور هولتر را برای ارزیابی ضربان قلب و ریتم در یک دوره طولانی تر توصیه کند. یا شاید یک تست استرس ورزشی را برای ارزیابی ضربان قلب و ریتم با فعالیت توصیه کند. این کار معمولا روی تردمیل انجام می شود در حالی که درگیر دستگاه EKG هستید. سرعت و شیب تردمیل به طور دوره ای افزایش می یابد تا قلب را "آزمایش" کند. درمان برادیکاردی به نوع آن بستگی دارد. برادی کاردی برگشت پذیر احتمال دارد به دلیل افزایش های گذرا در حالت واگ باشد. در چنین مواردی، درمان شامل اجتناب از انواع شرایطی است که باعث بالا رفتن تن واگ می شود. برادی کاردی مداوم نیز در صورتی که در اثر دارو درمانی، یک بیماری عفونی، پریکاردیت، میوکاردیت یا کم کاری تیرویید ایجاد شود، می تواند برگشت پذیر باشد. در این موارد، درمان تهاجمی مشکل اساسی، اغلب مورد نیاز است. اگر برادی کاردی سینوسی، برگشت پذیر باشد، یا هیچ علایمی ایجاد نکند، معمولا با ارزیابی پیگیری دوره ای می توان آن را کنترل کرد. با این حال، گاهی اوقات در سالمندان، بیماری غدد سینوسی فقط در هنگام ورزش علایم ایجاد می کند. بنابراین آزمایش استرس می تواند در تعیین اینکه آیا بیماری گره سینوسی علایم ایجاد می کند یا خیر مفید باشد. برادی کاردی سینوسی ناشی از انسداد قلب یا اختلال در عملکرد گره سینوسی که قابل برگشت نیست و در حال ایجاد علایم است، احتمال دارد با ضربان ساز دایمی درمان شود. در بعضی موارد، مانند بلوک AV جزیی ناشی از سکته قلبی (حمله قلبی) ، احتمال دارد آزمایش یک ضربان ساز موقت انجام شود تا بلاک AV دایمی یا برگشت پذیرمشخص شود. برخی از برادی کاردی ها در صورت عدم درمان، به ندرت می تواند باعث شوند. تمرینات معمول که می توانند با اطمینان به کاهش ضربان قلب کمک کنند شامل ورزش های هوازی مانند پیاده روی، دویدن، دوچرخه سواری و شنا هستند. نکته اصلی روتین و منظم بودن آنها است. تمرینی که انتخاب می کنید باید تمرینی باشد که بتوانید به طور مداوم انجام دهید و از آن لذت ببرید! انجمن قلب آمریکا توصیه میکند که کودکان - سال هر روز، یک ساعت فعالیت از متوسط به شدید انجام دهند. به بزرگسالان توصیه می شود دقیقه در هفته ورزش کنند. با ایجاد یک تمرین روزمره، قلب با گذشت زمان فعال تر می شود. این کار را با پمپاژ همان مقدار خون با ضربان قلب کمتر انجام می دهد. این به حفظ مقداری از انرژی قلب کمک می کند. خوردن غذاهای سالم برای قلب روش خوبی برای حفظ تناسب قلب و عروق و در نتیجه ضربان قلب مناسب است. شما باید - وعده میوه و سبزیجات در روز بخورید. همچنین، از غذاهای حاوی فیبر بالا مانند جو دو سر، و غلات استفاده کنید. خوردن پروتیین های بدون چربی مانند مرغ بدون استخوان، بدون پوست یا ماهی سالمون نیز باعث سلامت قلب می شود. افراد باید غذاهای سرشار از قند، کلسترول و چربی های اشباع شده را محدود کند. چربی های اشباع نوعی چربی ناسالم است که در کره، پنیر، گوشت گاو چرب یا مرغ با پوست یافت می شود. بهترین روش برای عادی سازی ضربان قلب آهسته و ت مین سلامت کلی قلب و عروق، داشتن یک سبک زندگی سالم همراه با درمان تجویز شده توسط پزشک است. این شامل درست غذا خوردن، تحرک و ترک عادت های مضر است. با پزشک خود مشورت کنید تا مناسب ترین برنامه درمانی را که متناسب با نیازهای فردی است، ارایه دهد. به دنبال پیگیری های مکرر باشید و پزشک را از علایم جدید مطلع کنید. برادی کاردی اغلب یک پدیده طبیعی است که نیازی به ارزیابی پزشکی گسترده یا درمان خاص ندارد. اما اگر برادی کاردی سینوسی دارید که علایم ایجاد می کند باید با پزشک خود مشورت کنید تا علت آن تشخیص داده شود: |
پاسخ به این سوال که علت عدم مراجعه مردان به پزشکان چیست؟ بیشتتر به طرز تفکر و برقراری ارتباط آنها با پزشک و نیز انواع بیماری ها بستگی دارد. مردان و زنان از نظر تفکر و برقراری ارتباط تفاوت های بسیار زیادی با هم دارند. به خصوص وقتی صحبت از سلامتی می شود رفتار مردان و زنان با یکدیگر کاملا متفاوت است. بررسی علت عدم مراجعه مردان به پزشکان نشان می دهد که درصد از مردان ترجیح می دهند نگرانی های سلامتی را نزد خودشان حفظ کنند. مردان دوست ندارند مشکلات سلامتی خود را با هیچ کس حتی پزشک خود در میان بگذارند. بر اساس آمار موجود فقط درصد از مردان و درصد از زنان نگرانی های سلامتشان را با شریک زندگی خود مطرح می کنند. بررسی هایی که بر روی آمریکایی انجام شده است نشان می دهد که مردان نمی خواهند ضعیف به نظر برسند. آنها نمی خواهند اذیت شوند. آنها نمی خواهند در خانواده خود نگرانی ایجاد کنند. به همین علت بسیاری از مردان در مورد مشکلات سلامت خود صحبت نمی کنند. نظرسنجی ها نشان می دهد که از هر مرد شش نفر ( درصد) حتی در صورت لزوم از مراجعه به پزشک غافل می شوند. در حالیکه هم مردان و هم زنان باید درباره مشکلات سلامت خود صحبت کرده و از دریافت مراقبت های پزشکی دریغ نکنند. متاسفانه بسیاری از مردان این نگرش را دارند که من نیازی به مراجعه به پزشک ندارم. یکی از دلایل این نگرش این واقعیت باشد که بسیاری از مردان خود را متقاعد می کنند که می توانند وضعیت سلامت خود را بهبود ببخشند. مردان می گویند که نمی خواهند در این مدت پزشک را آزار دهند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید یکی دیگر از علل مراجعه نکردن مردان به پزشک این است که مردان می ترسند آسیب پذیر به نظر برسند. مردان همیشه می خواهند خود را قوی و قادر به انجام هر کاری ببینند. به همین علت مردان مراجعه به دکتر را یک نقطه ضعف می دانند. ترس از آسیب پذیری در مردان می تواند تا موارد حساس مانند اختلال نعوظ نیز گسترش یابد. اینها اغلب مباحثی هستند که مردان ترجیح می دهند از صحبت درمورد آنها کاملا خودداری کنند. در حالیکه مراجعه به پزشک می تواند به راحتی به درمان بیماری آنها کمک کند. در بررسی علت عدم مراجعه مردان به پزشکان مشخص شد که برای بسیاری از مردان، صحبت در مورد سلامت جنسی تابو به نظر می رسد. از هر پنج نفر، دو نفر ( درصد) درباره نعوظ دردناک با شریک زندگی خود صحبت نمی کنند. درصد از مردان مشکل خود را کاملا پنهان می کنند. در واقع مردان معمولا از مطرح کردن این مسایل خجالت می کشند. در حالیکه این مشکلات باید حتما درمان شوند. درمان مشکلات جنسی علاوه بر ایجاد احساس بهتر باعث برطرف شدن سایر مشکلات سلامتی می شود. به عنوان مثال، اختلال نعوظ می تواند نشانه ای از بیماری قلبی باشد. یک مطالعه نشان داد که از هر سه مرد که به دلیل حمله قلبی در بیمارستان بستری شده می شوند، دو نفر مبتلا به ED هستند. از آنجایی که مشکلات جنسی مانند اختلال نعوظ می تواند باعث بیماری قلبی شود، مردان باید درمورد ED با پزشک خود صحبت کنند. بیشتر اوقات، یک مشاوره ساده می تواند ED را درمان کند. رفع مشکل اختلال نعوظ خطر بیماری های قلبی را به میزان چشمگیری کاهش می دهد. اگر درمان های اولیه کمکی نکرد، باید به ارجاع مراجعه کنید. به عفونت هایی که در اثر رابطه جنسی انتقال پیدا می کنند بیماری های آمیزشی گفته می شود. این عفونت ها ممکن است ناشی از ویروس، باکتری و یا انگل باشند. بیماری های آمیزشی به طور اختصار STD نامیده می شوند. در صورتی که به یک بیماری مقاربتی ( ممکن است احساس بسیار بدی داشته باشید. ابتلا به بیماری های جنسی باعث می شود در خود احساس عصبانیت، شرمندگی یا حتی کثیف بودن کنید. ممکن است دایم در حال سرزنش خود یا دیگران باشید. حتی در مواردی ممکن است ابتلا به بیماری مقاربتی در شما تشخیص داده نشده اما مشاهده زخم یا برخی علایم باعث می شود فکر کنید به مبتلا هستید. در این مواقع ترس از شنیدن بیماری باعث می شود بسیاری از مردان به پزشک مراجعه نکنند. همچنین برای بسیاری از افراد، بدترین قسمت ابتلا به بیماری مقاربتی، ترس و شرم است. شرمندگی از ابتلا به بیماری های STD یکی از مهمترین علت های مراجعه نکردن به پزشک است. شنیدن اینکه یک مرد به بیماری مقاربتی مبتلا است باعث می شود همسرش در وفاداری او شک کند. به یاد داشته باشید که علایم بیماری های مقاربتی همیشه سریع نشان داده نمی شوند. بنابراین احتمال دارد شما حتی قبل از ازدواج بدون اینکه به این عفونت آلوده شده باشید. به گفته روانشناسان یک ننگ در اطراف هر بیماری مقاربتی وجود دارد. هر کسی که مبتلا به یک بیماری مقاربتی تشخیص داده شود در خود احساس شرم می کند. ابتلا به بیماری های جنسی علاوه بر صدمات جسمی باعث اسیب روحی شدید به افراد می شود. با افزایش اطلاعات خود در مورد بیماری های جنسی و اینکه چگونه قابل کنترل هستند، می توانید به محو شدن این احساسات کمک کنید. مکالمه در مورد بیماری های مقاربتی ممکن است همیشه مطابق پیش بینی شما نباشد. شما نمی توانید نحوه تفکر یا احساس دیگران را کنترل کنید. صرف نظر از نتیجه، شما باید به صداقت در مورد بیماریهای مقاربتی افتخار کنید. مراجعه به پزشک و پیگیری درمان نشان می دهد که شما یکی از افراد قوی هستید. پیش از هر چیز به یاد داشته باشید که تعداد کمی از بیماری های مقاربتی تهدید کننده زندگی هستند. اغلب بیماری های جنسی با درمان مناسب ت ثیرات بسیار کمی بر سلامتی دارند. بنابراین یک بیماری های مقاربتی باید به عنوان یک ناراحتی در نظر گرفته شود که می توان به راحتی با آن کنار آمد. با وجود داشتن بیماری مقاربتی می توانید زندگی خوبی داشته باشید. اکثر بیماری های مقاربتی قابل درمان هستند. حتی آن دسته از بیماریهای مقاربتی که هنوز درمانی برای آن وجود ندارد، مانند ایدز با مراقبت کافی قابل کنترل هستند. در صورت ابتلا به بیماری های مقاربتی با واکنش های عاطفی خود، به روشی مقتدرانه مقابله کنید. حداقل نیمی از مردم در طول زندگی خود به یک بیماری مقاربتی مبتلا می شوند. در حالیکه اغلب افراد حتی از بیمار بودن خود اطلاع ندارند. اما یک بیماری مقاربتی بدون علایم نیز می تواند باعث آسیب شود. به عنوان مثال برخی از عفونت ها باعث می شوند. برخی دیگر از عفونت ها به دیگران نیز منتقل شده و می توانند دیگران را نیز آلوده کنند. اگر عفونت مقاربتی در شما تشخیص داده شده است، درمورد آن با پزشک صحبت کنید. بیش از حد به اطلاعات موجود در اینترنت اعتماد نکنید. اینترنت می تواند اطلاعات کلی را در اختیار شما قرار دهد. اما یک پزشک می تواند درباره آنچه اتفاق افتاده است با شما بحث کند. پزشک علاوه بر درمان می تواند با شما همدلی کند. یک پزشک متخصص به شما کمک می کند تا احساس بدی در مورد خود نداشته باشید. همچنین پزشک به شما یاد می دهد که: چه گزینه های درمانی در دسترس شماست. چگونه عفونت را به افراد دیگر منتقل نکنید. چگونه از ابتلا به عفونت مجدد پیشگیری کنید. خوشبختانه درصد مردان در صورت مشاهده خون در ادرار به پزشک مراجعه می کنند. ادرار خونی می تواند طیف وسیعی از بیماری ها را نشان دهد. این بیماری ها از عفونت و سنگ کلیه گرفته تا ابتلا به تومورهای سرطانی متغیر هستند. تقریبا نیمی از مردان به علت بزرگ شدن بیضه ( درصد) یا درد در بیضه ( درصد) به پزشک مراجعه می کنند. در حالیکه آمار مراجعه باید بسیار بیشتر از این رقم باشد. شایع ترین سرطان در مردان تا ساله، است که به شکل گره یا توده در بیضه ظاهر می شود. ابتلا به سرطان بیضه در صورت مراجعه زودهنگام قابل درمان است. مت سفانه، فقط درصد از مردان خودآزمایی بیضه را به طور منظم انجام می دهند. در حالیکه این کار باید حداقل ماهی یکبار و معمولا در زیر دوش انجام شود. برای خودآزمایی بیضه مردان باید با دست بیضه ها را از نظر وجود توده یا برآمدگی بررسی کنند. یکی دیگر از علت های مهم مراجعه مردان به پزشک ابتلا به نعوظ دردناک است. به طور کلی نعوظ دردناک درصد مردان را راهی پزشک می کند. یا نعوظ دایم یک موقعیت اضطراری است که می تواند باعث مشکلات جبران ناپذیری در آلت تناسلی مرد شود. پریاپیسم یا نعوظ دایم بدون اراده فرد بوده و معمولا در غیاب تحریک جنسی رخ می دهد. علت ابتلا به این بیماری تخلیه نشدن کافی خون از آلت تناسلی است. این بیماری با استفاده از دارو درمان می شود. اما در صورت موثر نبودن دارو استفاده از روش های جراحی نیز امکان پذیر است. گاهی نعوظ دردناک پس از مقاربت فروکش می کند. این وضعیت در مردان اضطراری نیست. در واقع علت این امر می تواند ناشی از ابتلا به باشد که باعث کج و کوتاه شدن آلت تناسلی مرد می شود. بیماری پیرونی در صورت تمایل بیمار قابل درمان است. هنگام مشاهده مشکلاتی در سلامتی، بسیاری از مردان و زنان در مورد علایم خود در اینترنت تحقیق می کنند. در حالی که اینترنت ممکن است شما را به اشتباه بیندازد. به عنوان مثال، یک بیمار مبتلا به سرطان پروستات موضعی ممکن است ناخواسته در مورد پیشرفته و متاستاتیک پروستات خوانده و برداشت غلطی از وضعیت خود داشته باشد. بنابراین برای تشخیص درست بیماری مشورت با پزشکان بسیار ضروری است. اگر اطلاعات پزشکی را به صورت آنلاین جستجو می کنید، اطلاعات مورد نیاز را از منابع معتبر پزشکی دریافت کنید. اطلاعات موجود در سایت باید توسط پزشکان دارای مجوز تایید شده باشند. با وجود کسب اطلاعات از اینترنت به هر حال شما به یک پزشک نیاز دارید تا این اطلاعات را برای شما تفسیر کند. اکثریت قریب به اتفاق زنان یعنی درصد فکر می کنند که انجام معاینات سالانه برای همسر و یا سایر افراد مذکر خانواده مهم است. اما درصد مردان (و درصد زنان) معتقدند که به دلیل سالم بودن نیازی به چکاپ سالانه ندارند. اگر در خود احساس سلامتی می کنید، عالی است. بهترین زمان برای معاینه از جمله غربالگری های بهداشتی در هنگام سلامتی است. بیماری هایی مانند سرطان پروستات قبل از پیشرفت کافی برای ایجاد علایم، آسان تر درمان می شوند. بعضی اوقات با مشاهده علایم، درمان بیماری مشکل تر می شود. سایر بیماری ها مانند فشار خون بالا معمولا علایمی ندارند. تا زمانی که مشکلی جبران ناپذیر مانند حمله قلبی یا سکته ایجاد نشود، نمی دانید که به مبتلا هستید. حتی اگر شما ساله و کاملا سالم هستید، باید هر دو سال یکبار با پزشک خود مشورت کنید تا از حفظ سلامتی خود مطمین شوید. بیشتر غربالگری های سلامتی تا قبل از سالگی توصیه نمی شود مگر اینکه در معرض خطر ابتلا به بیماری خاصی باشید. با این حال، شما باید قبل از ابتلا به یک بیماری با پزشک خود ارتباط برقرار کنید. زیرا شما هیچ وقت نمی دانید که بیماری چه موقع ممکن است برای شما پیش بیاید. به طور کلی ابتلا به بیماری می تواند هر فردی از جمله زن و مرد را آسیب پذیر کند. پاسخ به این سوال که علت عدم مراجعه مردان به پزشکان چیست؟ بیشتر به طرز تفکر و برقراری ارتباط آنها با پزشک و نیز انواع بیماری ها بستگی دارد. مردان و زنان از نظر تفکر و برقراری ارتباط تفاوت های بسیار زیادی از هم دارند. به خصوص وقتی صحبت از سلامتی می شود رفتار مردان و زنان با یکدیگر کاملا متفاوت است. بررسی علت عدم مراجعه مردان به پزشکان نشان می دهد که درصد از مردان ترجیح می دهند نگرانی های سلامتی را نزد خودشان حفظ کنند. مردان دوست ندارند مشکلات سلامتی خود را با هیچ کس حتی پزشک خود در میان بگذارند. منابع: |
جراحی زیبایی واژن یا لابیاپلاستی عملی است که در آن اندازه و یا شکل لابیا، لب های ولو، به دلایل زیبایی یا برای کاهش ناراحتی جسمی، با جراحی اصلاح می شود. در واقع لابیاپلاستی نوعی جراحی جوان سازی واژن است. این جراحی معمولا انتخابی بوده و به طور معمول برای اهداف پزشکی انجام نمی شود. لابیاپلاستی همچنین ممکن است بخشی از جراحی ت یید جنسیت باشد. لابیا ماژورا چین های پوستی بیرون ولو است که پس از بلوغ به طور طبیعی با مو پوشانده می شود. لبهای مینورا مستقیما در داخل لبهای بزرگ قرار داشته و چینهای پوستی کوچکتر و بدون مو هستند. هر دو را می توان با یک معاینه پزشکی غیر تهاجمی قابل مشاهده کرد. بریدن بخشی از لب ها بازسازی بخشی از لب ها تزریق ماده ای به لابیا برای پر کردن موقتی آن در این جراحی ممکن است بافت اضافه با استفاده از لیزر برش داده شود. اگر جراحی لابیا پلاستی به عنوان بخشی از روند ت یید جنسیت باشد، لابیا از بافت تناسلی موجود ایجاد می شود. جراحی های دیگر و همچنین درمان های هورمونی معمولا قبل و بعد از عمل جراحی لابیاپلاستی ضرورت دارند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید لابیاپلاستی توسط یک جراح پلاستیک انجام می شود. این عمل با بی حسی موضعی و به صورت سرپایی قابل انجام می باشد. اگر لابیاپلاستی به عنوان بخشی از یک عمل گسترده تر مانند واژینوپلاستی (ایجاد واژن) و یا ارکیکتومی (برداشتن بیضه ها) انجام شود به بی حسی عمومی نیاز دارد. اگر به عفونت واژن یا عفونت مثانه مبتلا هستید، باید پس از درمان عفونت جراحی را انجام دهید. برخی از عوامل ممکن است باعث اختلال در روند بهبودی شود. یا مزایای احتمالی این جراحی را کاهش دهد. بنابراین اگر آمادگی پذیرش این شرایط را ندارید، این جراحی برای شما توصیه نمی شود. به عنوان مثال برای عمل لابیاپلاستی باید آمادگی های زیر را داشته باشید: تقریبا چهار تا شش هفته پس از جراحی از ورزش شدید و فعالیت جنسی خودداری کنید. اگر بعد از لابیاپلاستی باردار شده و زایمان واژینال داشته باشید، ممکن است لابیا تغییر شکل داده و نتایج جراحی را تغییر دهد. لابیاپلاستی در بیماران کمتر از سال نقض قانون است، مگر در مواردی که پزشک معتقد باشد جراحی برای سلامتی بیمار ضروری است. لابیاپلاستی به طور معمول با جراحی و بیهوشی همراه است. این عمل جراحی می تواند منجر به عوارض زیر در دوران پس از عمل شود: تورم عفونت جای زخم درد مداوم خون ریزی درد در هنگام رابطه جنسی درد هنگام دفع ادرار یا دفع مدفوع عوارض را می توان با درمان پزشکی یا جراحی کنترل کرد. اما در برخی موارد این عوارض می توانند باعث ایجاد مشکلات بلند مدت شوند. لابیاپلاستی معمولا نوعی جراحی زیبایی دستگاه تناسلی محسوب می شود. این جراحی به درخواست بیمار انجام شده و درمان پزشکی محسوب نمی شود. دلایلی که افراد به دنبال لابیاپلاستی هستند بسیار شخصی است. این دلایل عبارتند از: زنانی که می خواهند قسمتهای ناصاف لب های ولو را تغییر شکل دهند، ممکن است این جراحی را در نظر بگیرند. با این حال، متخصصان عدم تقارن لب های ولو را طبیعی می دانند و لابیاپلاستی را برای قرینه سازی لابیا توصیه نمی کنند. لب های کوچک ممکن است بزرگتر از لب بزرگ باشند یا به دلیل دیگری از لب های بزرگتر بیرون زده باشند. در برخی موارد علت این بزرگ شدن آتروفی یا (نازک شدن) لب های بزرگ است که می تواند به دلیل یایسگی، تغییرات هورمونی و یا هیپرتروفی لبهای کوچک رخ دهد. برای برخی از خانمها مهم است که لب ها در زیر لباس مانند لباس شنا، شلوار تنگ و یا هنگام برهنگی چگونه به نظر می رسند. نگرانی در مورد ظاهر لب ها به دلیل تغییرات جسمی مانند زایمان ممکن است در هر زمان از زندگی فرد ایجاد شود. لب های کوچک از بافت نازکی تشکیل شده است که معمولا توسط لب های بزرگ محافظت می شود. برخی از خانم ها به علت بزرگتر بودن لب های کوچک نسبت به لب های بزرگ، در حین رابطه جنسی یا فعالیت ورزشی دچار درد، تحریک یا خونریزی می شوند. لابیاپلاستی مانند بسیاری از انواع دیگر جراحی ها دارای پیچیدگی و ظرافت زیادی است. زنانی که قصد انجام عمل لابیاپلاستی را دارند باید در این عمل و عوارض بالقوه آن اطلاعات کافی داشته باشند. بنابراین پزشک ممکن است علاوه بر خطرات جسمی لابیاپلاستی در مورد عواقب روانشناختی این عمل نیز با شما صحبت کند. همچنین گاهی لازم است که پیش از عمل به یک مشاور مراجعه کنید. مشاور علت علاقه شما به انجام عمل را بررسی می کند. همچنین آزمایش های غربالگری برای افسردگی و اضطراب نیز ممکن است برای شما تجویز شود. خانم هایی که دچار مشکلات روان شناختی هستند قبل از اقدام به جراحی به روانپزشک ارجاع داده می شوند. مشاوره قبل از جراحی ممکن است برای بسیاری از خانم ها ناراحت کننده باشد. اما هدف این است که خانم ها با اطلاع از مزایا و خطرات احتمالی این عمل جراحی را انجام دهند. پیش از عمل پزشک شما را معاینه کرده و یک معاینه استاندارد لگن برای شما تجویز می کند. بر اساس نتایج آزمایش، عفونت هایی که قبل از جراحی نیاز به درمان دارند، شناسایی می شوند. پزشک محل برش، انتظاراتی که باید از نظر اندازه و شکل لابیا داشته باشید و نوع اسکار بعد از جراحی را برای شما توضیح می دهد. عمل جراحی در یک اتاق عمل در داخل یک بیمارستان یا یک مرکز جراحی کوچک به صورت سرپایی انجام می شود. در هنگام عمل می توانید یک لباس راحتی بپوشید. بعد از جراحی باید از پد جاذب استفاده کنید. لباس زیر شما بعد از عمل باید کاملا گشاد باشد اما در عین حال بتواند پد شما را نگه دارد. اگر بیهوشی موضعی دارید، نیازی نیست که قبل از عمل جراحی در رژیم غذایی خود تغییراتی ایجاد کنید. اما اگر عمل شما نیاز به بی هوشی عمومی دارد، باید از شب قبل مصرف غذا و نوشیدنی را متوقف کنید. پزشک در برخی موارد برای تنظیم هورمون ها در هفته های قبل از عمل داروهایی را برای شما تجویز می کند. همچنین پزشک ممکن است دوز رقیق کننده های خون که در روزهای قبل از لابیاپلاستی مصرف می کردید را متوقف کرده یا کاهش دهد. بهتر است فردی را به عنوان همراه با خود ببرید تا بتواند پس از جراحی شما را به خانه برساند. اگر بیهوشی عمومی داشته باشید داشتن همراه ضروری است. اما به طور کلی به دلیل درد ناشی ازعمل لابیاپلاستی حتی در صورت بی هوشی موضعی بهتر است یک همراه داشته باشید. پزشک قبل از عمل درجه حرارت، نبض، فشار خون و میزان تنفس شما را چک می کند. ممکن است کاتتر ادراری پیش از عمل و یا هنگام رفتن به اتاق عمل در مجرای ادرار قرار داده شود. پزشک به شما اطلاع می دهد که قبل از عمل جراحی ناحیه عانه خود را اصلاح کنید. در برخی مواقع این کار ضروری نیست زیرا ممکن است موها درست قبل از جراحی در اتاق عمل تراشیده شوند. برای اصلاح ناحیه عانه از مواد شیمیایی یا موم استفاده نکنید. زیرا باعث می شود پوست شما شکننده و مستعد خونریزی شود. ابتدا یک پارچه روی بدن شما قرار گرفته و ناحیه ولو در معرض دید پزشک قرار می گیرد. ناحیه جراحی و اطراف آن با محلول ضدعفونی کننده تمیز می شود. پزشک در صورت نیاز، موهای ناحیه شرمگاه شما را می تراشد. در مرحله بعد بی هوشی انجام می شود. در زمان بی هوشی عمومی یا موضعی، ممکن است داروی آرام بخش به شما تزریق شود. داروهای آرام بخش در شما احساس خواب آلودگی ایجاد کرده و درد را کاهش می دهند. اگر تحت قرار دارید، یک داروی بیهوشی برای خواباندن به شما تزریق می شود. همچنین یک لوله تنفسی نیز برای کمک به تنفس مکانیکی در حین جراحی در گلو قرار می گیرد. جراح با یافتن ناحیه ای از لب ها که قرار است تغییر شکل دهد، کار خود را شروع می کند. پزشک یک تکه کوچک از یک لب یا دو طرف لبهای کوچک را برش می دهد. این کار به منظور قرینه سازی لب ها انجام می شود. پزشک در صورت نیاز با تزریق هیالورونیک اسید لب های بزرگ را از حالت چروکیدگی خارج می کند. در برخی موارد پزشک چربی شکم یا ران را با سوزن برداشته و آن را به لب های بزگ تزریق می کند. در صورت تغییر جنسیت، پزشک از بافت های آلت تناسلی مردانه برداشته و از آنها برای ایجاد لب های کوچک و بزرگ استفاده می کند. برش لب ها ممکن است با چاقوی جراحی و یا اشعه لیزر انجام شود. خونریزی در تمام مدت جراحی کنترل خواهد شد. جراح همه برش ها را با بخیه قابل جذب می دوزد. در پایان، زخم شما با پانسمان جراحی پوشانده می شود. اثرات داروی بیهوشی به مرور از بین می رود. اگر بیهوشی عمومی داشته باشید، تیم بیهوشی لوله تنفسی شما را برداشته و مطمین می شوند که تنفس راحت دارید. پزشک داروی مسکن برای شما تجویز می کند. کاتتر ادراری شما برداشته می شود. تیم پزشکی در صورت نیاز در راه رفتن و استفاده از توالت یا تخت به شما کمک می کنند. پزشک خونریزی را بررسی کرده و به شما توضیح می دهد که پس از رفتن به خانه وجود چه مقدار خونریزی طبیعی است. قبل از ترخیص، دستورالعمل هایی در مورد مراقبت از زخم، استحمام، کنترل درد، محدودیت های فعالیت و ویزیت های بعدی به شما داده می شود. بهبودی کامل پس از جراحی لابیاپلاستی تقریبا شش هفته طول می کشد. در این مدت، لازم است که دو یا چند بار برای معاینه به پزشک خود مراجعه کنید. به احتمال زیاد پزشک از بخیه های قابل جذب استفاده می کند که نیازی به برداشتن آنها نخواهد بود. در این مدت برای کنترل درد می توانید از داروهای مسکن بدون نسخه مانند تایلنول استفاده کنید. همچنین پزشک ممکن است یک داروی ضد التهاب خوراکی و یا آنتی بیوتیک های موضعی برای پیشگیری از عفونت در زخم تجویز کند. اگر شدت درد با مصرف داروهای ضد درد به اندازه کافی کنترل نمی شود، حتما به پزشک خود اطلاع دهید. زخم خود را با آب ولرم بشویید. از شستن زخم با صابون یا سایر محصولات شوینده به خصوص در هفته اول بعد از جراحی خودداری کنید. پس از دفع ادرار یا دفع مدفوع، موضع را با یک دستمال به آرامی پاک کرده و از مالیدن ناحیه جراحی خودداری کنید. پس از عمل ممکن است مقداری خونریزی داشته باشید. برای جذب آن می توانید از نوار بهداشتی استفاده کنید. پزشک ممکن است یک رژیم غذایی یا دارویی را برای پیشگیری از یبوست به شما توصیه کند. ابتلا به یبوست باعث افزایش درد می شود و ممکن است در اثر فشار در هنگام دفع مزاج بخیه های شما کشیده یا پاره شوند. وجود مقداری تورم کاملا طبیعی است. برای کاهش تورم می توانید از کیسه های یخ استفاده کنید. مراقب باشید که بسته های یخ را مستقیما روی پوست خود قرار ندهید. تورم باید پس از حدود یک هفته کاهش یابد. در آن زمان می توانید مصرف داروی مسکن را متوقف کنید. تب باز شدن زخم درد بیش از حد لخته های خون ترشحات چرکی افزایش خونریزی در صورت مشاهده هر یک از این علایم با پزشک خود تماس بگیرید. در روزهای اول فعالیت خود را فقط به گشت و گذار در خانه محدود کنید. فشار بیش از حد به خود می تواند باعث پاره شدن بخیه ها شود. در دوران نقاهت نباید ورزش کنید. دویدن، دوچرخه سواری، شنا و همچنین آمیزش جنسی در این دوران ممنوع است. اگر شغل شما نیاز به فعالیت بدنی زیادی دارد، بهتر است از محل کار خود مرخصی بگیرید. اگر بعد از جراحی دچار خشکی واژن یا حساسیت به لمس شدید، به شما توصیه می شود که از روان کننده های واژن برای پیشگیری از سایش در هنگام آمیزش جنسی استفاده کنید. برخی از خانم ها ممکن است پس از لابیاپلاستی به دلیل قرار گرفتن لابیا در معرض اسید ادرار دچار سوزش ادرار شوند. این امر معمولا با گذشت زمان بهبود می یابد. با این حال، باید سوزش ادرار را با پزشک خود در میان بگذارید زیرا می تواند نشانه عفونت ادراری باشد. منبع: |
هر انسانی در طول زندگی خود گاهی دچار اضطراب می شود. از شایع ترین عوارض اضطراب در بدن، می توان به تنفس شدید و افزایش ضربان قلب اشاره کرد. اضطراب احساس نگرانی شدیدی است که شما را برای وضعیت فرار در یک موقعیت تهدید کننده آماده می کند. اضطراب مزمن می تواند کیفیت زندگی شما را مختل کند. اگرچه بیشترین تاثیر اضطراب در رفتار شما است، اما با این حال اضطراب می تواند پیامدهای جدی بر سلامت جسمی شما داشته باشد. اضطراب بخشی طبیعی از زندگی انسان است. به عنوان مثال، ممکن است قبل از وارد شدن به یک جمع و یا در هنگام مصاحبه شغلی احساس اضطراب کرده باشید. اضطراب در کوتاه مدت باعث افزایش تنفس و ضربان قلب می شود. این پاسخ، بدن شما را برای مواجهه با یک وضعیت شدید آماده می کند. اگر اضطراب شما بیش از حد شدید شود، ممکن است احساس گیجی و حالت تهوع کنید. اضطراب بیش از حد یا مداوم می تواند ت ثیر مخربی بر سلامت جسمی و روانی شما بگذارد. اختلالات اضطرابی در هر مرحله از زندگی ممکن است اتفاق بیفتند، اما معمولا در میانسالان بیشتر است. به گفته موسسه ملی بهداشت روان ( NIMH ) زنان بیشتر از مردان دچار اختلال اضطراب می شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تجارب زندگی استرس زا نیز ممکن است خطر ابتلا به را افزایش دهد. علایم اضطراب در برخی افراد بلافاصله و در برخی دیگر سالها بعد شروع می شود. ابتلا به بیماری های مزمن یا سوء مصرف مواد نیز می تواند منجر به اختلال اضطراب شود. انواع مختلفی از اختلالات اضطرابی وجود دارد که عبارتند از: یکی از شایع ترین عوارض اضطراب بر بدن ابتلا به GAD است. اختلال اضطراب فراگیر با نام دیگر اختلال اضطراب منتشر نیز شناخته می شود. GAD با اضطراب عادی که هر فردی در زندگی خود تجربه می کند، تفاوت دارد. GAD نوعی اضطراب دایمی است که شدت آن می تواند باعث اختلال در فعالیت های روزمره شما شود. انجمن اضطراب و افسردگی آمریکا ( ADAA ) تخمین می زند که GAD GAD GAD در صورت شدید بودن می تواند ت ثیرات منفی زیادی در کیفیت زندگی شما داشته باشد. علایم GAD مشابه است. این اختلال شامل ترس فلج کننده از موقعیت های اجتماعی، قضاوت یا تحقیر شدن توسط دیگران است. این هراس اجتماعی شدید می تواند احساس شرمندگی و تنهایی را در فرد ایجاد کند. تمام جنبه های زندگی شما را تحت تاثیر قرار می دهد. بررسی ها نشان می دهد که در حدود میلیون نفر از مردم جهان با اختلال اضطراب اجتماعی زندگی می کنند. سن معمول شروع این اختلال سالگی است. بیش از یک سوم افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی پس از یک دهه تحمل اختلال برای درمان به روانشناس مراجعه می کنند. PTSD باعث ایجاد غم شدید، افسردگی، عصبانیت و احساس گناه در افراد می شود. در برخی از افراد علایم PTSD پس از چند هفته یا چند ماه از میان می رود. در حالیکه در برخی دیگر از افراد علایم سالها ادامه یافته و باعث اختلال در زندگی و فعالیت های روزمره می شود. OCD عادت های خاص شامل شستن مکرر دست ها، شمردن یا چک کردن دایم مواردی مانند خاموش کردن اجاق گاز است. افراد مبتلا به اختلال OCD در مورد تمیزی و مرتب بودن وسایل خانه و سایر موارد وسواس زیادی نشان می دهند. فوبیا ترس غیر منطقی و شدیدی است که می تواند باعث اختلال در فعالیت های روزمره شود. فوبیا شامل ترس از فضاهای تنگ (کلاستروفوبیا) ، ترس از ارتفاع (اکروفوبیا) و بسیاری از موارد دیگر است. افراد مبتلا به فوبیا در هنگام مواجهه با منبع ترس دچار اضطراب و وحشت زدگی شدید می شوند. شدت ترس ممکن است به حدی شدید باشد که باعث ایجاد حالت تهوع و یا بی هوشی شود. برخی افراد مبتلا به فوبیا ممکن است هرگز با منبع ترس خود مواجه نشوند. اختلال هراس حمله پانیک نیز نامیده می شود. اختلال هراس زمانی رخ می دهد که فرد بدون قرار گرفتن در معرض خطر و در مواقعی کاملا عادی و غیرمنتظره دچار اضطراب شدید شود. این حملات ممکن است در هر زمان رخ دهد. علایم اختلال هراس شامل تپش قلب، درد قفسه سینه و تنگی نفس است. اما از شایع ترین عوارض اضطراب بر سیستم بدن می تواند، به موارد زیر اشاره کرد: اضطراب طولانی مدت و حملات وحشت باعث می شود که مغز شما به طور منظم هورمون های استرس آزاد کند. در نتیجه علایمی مانند، سرگیجه و به تدریج افزایش پیدا می کند. وقتی احساس اضطراب و استرس می کنید، مغز شما با ترشح هورمون ها و مواد شیمیایی در پاسخ به تهدید به شما کمک می کند. آدرنالین و کورتیزول دو نمونه از هورمون هایی هستند که در هنگام اضطراب در بدن آزاد می شوند. گرچه برای برخی اوقات استرس های شدید مفید است، اما قرار گرفتن طولانی مدت در معرض هورمون های استرس می تواند برای سلامتی بدن در طولانی مدت مضر باشد. به عنوان مثال، قرار گرفتن طولانی مدت در معرض کورتیزول می تواند باعث چاقی و افزایش وزن شما شود. یکی از شایع ترین عوارض اضطراب بر بدن ایجاد مشکلاتی در سیستم قلبی عروقی است. اختلالات اضطرابی می تواند باعث تپش قلب و شود. همچنین ابتلا به این اختلال می تواند شما را در معرض خطر افزایش فشار خون و بیماری های قلبی قرار دهد. اگر سابقه ابتلا به بیماری های قلبی را دارید، اختلالات اضطرابی باعث افزایش خطر بیماری شریان کرونری در شما می شود. همچنین اضطراب شدید باعث باریک شدن رگهای خونی می شود. این وضعیت انقباض عروقی نام دارد. باریک شدن رگ های خونی دمای بدن را افزایش می دهد. به همین علت افراد غالبا در هنگام اضطراب در اثر انقباض عروق دچار می شوند. بدن در پاسخ به گرمای شدید، عرق می کند تا خنک شود. این مسیله گاهی احساس سرما در فرد ایجاد می کند. به طور کلی اضطراب طولانی مدت برای سیستم قلبی عروقی و سلامت قلب مضر است. بررسی ها نشان می دهد که اضطراب شدید باعث ابتلا افراد سالم به می شود. اضطراب همچنین بر سیستم گوارش بدن ت ثیر می گذارد. ممکن است در اثر اضطراب شدید معده درد، حالت تهوع، اسهال و سایر مشکلات گوارشی داشته باشید. در برخی افراد از دست دادن اشتها نیز ممکن است رخ دهد. بررسی ها نشان می دهد که بین اختلالات اضطرابی و ایجاد ( IBS ) پس از عفونت روده ارتباط نزدیکی وجود دارد. IBS هورمون آدرنالین از جمله هورمون هایی است که در هنگام اضطراب در بدن آزاد می شود. آدرنالین جریان خون را کاهش داده و عضلات معده را شل می کند. در نتیجه، فرد مبتلا به اضطراب ممکن است دچار حالت تهوع، اسهال و احساس گرسنگی شود. بر عکس برخی افراد ممکن است در اثر اضطراب اشتهای خود را به طور کامل از دست بدهند. یکی از شایع ترین عوارض اضطراب بر بدن ضعیف شدن سیستم ایمنی بدن است. اضطراب می تواند باعث ایجاد استرس شدید در شما شود. در نتیجه غدد فوق کلیوی به دستور مغز برای مواجهه با استرس مقدار زیادی هورمون کورتیزول و آدرنالین در بدن آزاد می کنند. این امر در کوتاه مدت ضربان قلب و میزان تنفس شما را افزایش می دهد. به این ترتیب مغز اکسیژن بیشتری دریافت می کند. در نتیجه شما برای پاسخگویی مناسب به یک موقعیت شدید آماده می شوید. سیستم ایمنی بدن حتی ممکن است به طور مختصر تقویت شود. با استرس های گاه و بیگاه، بدن شما با عبور از استرس به عملکرد طبیعی خود برمی گردد. اما اگر به طور مرتب دچار استرس شده و یا اضطراب شما برای مدتی طولانی ادامه پیدا کند، بدن شما هرگز سیگنال بازگشت به عملکرد طبیعی را دریافت نمی کند. این مساله می تواند را ضعیف کرده و شما را در معرض ابتلا به عفونت های ویروسی و بیماری های مکرر قرار دهد. همچنین، اگر دچار اضطراب باشید، واکسن های منظم نمی توانند تاثیر مثبتی در بدن شما داشته باشند. کورتیزول از ترشح موادی که باعث التهاب می شوند پیشگیری کرده و باعث خاموش شدن سیستم ایمنی بدن می شود. در نتیجه پاسخ طبیعی ایمنی بدن مختل شده و بدن نمی تواند با عفونت ها مقابله کند. افراد مبتلا به اختلالات اضطرابی مزمن بیشتر از افراد دیگر به سرماخوردگی، آنفولانزا و سایر انواع عفونت ها مبتلا می شوند. اضطراب باعث تنفس سریع و سطحی می شود. اگر به ( COPD ) مبتلا هستید، خطر بستری شدن در بیمارستان در اثر عوارض مربوط به اضطراب افزایش پیدا می کند. اضطراب همچنین می تواند علایم آسم را بدتر کند. اضطراب باعث ایجاد تنگی نفس و احساس فشار بر روی قفسه سینه می شود. بدن با این کار تلاش می کند که اکسیژن بیشتری را به عضلات رسانده و شما را برای وضعیت فرار آماده کند. اضطراب به خصوص در افراد مبتلا به آسم بسیار خطرناک است. اضطراب باعث تشدید علایم آسم شده و خطر حملات آسم را در این بیماران افزایش می دهد. به همین علت ابتلا به بیماری های تنفسی جزء یکی از شایع ترین عوارض مهم اضطراب بر بدن می باشد. یکی از شایع ترین عوارض اضطراب بر بدن از دست دادن کنترل ادرار است. اضطراب و استرس می تواند نیاز به دفع ادرار را افزایش دهد و این واکنش بیشتر در افراد مبتلا به فوبیا دیده می شود. نیاز به دفع ادرار یا از دست دادن کنترل ادرار ممکن است ریشه ای تکاملی داشته باشد، زیرا فرار با مثانه خالی راحت تر است. با این حال، ارتباط بین اضطراب و افزایش میل به ادرار هنوز از نظر علمی مشخص نیست. علت دقیق ایجاد اضطراب هنوز از نظر علمی مشخص نیست. اما عوامل مختلفی می تواند باعث ایجاد اختلال اضطراب در افراد شود. مهمترین علل اضطراب عبارتند از: تجاوز جنسی صفات ژنتیکی مصرف دارو تجربه های آسیب زای زندگی ابتلا به سایر اختلالات بهداشت روان بیماری های مزمن مانند بیماری های قلبی و دیابت استرس مداوم در محل کار، امور مالی یا زندگی خانوادگی به طور کلی اختلال اضطراب می تواند منجر به اثرات منفی طولانی مدت در سلامت فرد شود. اضطراب علایم زیادی را در شما ایجاد کند، از جمله: سردرد بیخوابی افسردگی تنش عضلانی افکار خودکشی انزوای اجتماعی بیماری های مزمن پزشک برای تشخیص اضطراب، علایم را ارزیابی کرده و بیماری های زمینه ای که ممکن است باعث ایجاد اضطراب شوند، را بررسی می کند. درمان اضطراب به نوع اختلالی که با آن مبتلا هستید بستگی دارد. بسیاری از روش های درمانی به شما کمک می کنند که اضطراب خود را کاهش دهید. اضطراب خفیف معمولا با تغییراتی در سبک زندگی مانند ورزش روزانه، تکنیک های تنفس عمیق و تغذیه مناسب برطرف می شوند. اما در صورت متوسط یا شدید بودن اضطراب حتما به درمان های دارویی نیاز خواهید داشت. منابع: |
استفاده از هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید مطالعات کنترل شده هیچ خطری نشان نمی دهد هیچ شواهدی از خطر در انسان وجود ندارد خطر آسیب به جنین انسان را نمی توان رد کرد مصرف آنها در بارداری منع مصرف دارد بی خطرترین داروها در شیردهی هستند: خطر تایید شده ای بر روی جنین انسان ندارند: نسبتا بی خطر هستند: احتمال خطر برای جنین انسان وجود دارد. اما مطالعات دقیقی انجام نشده است: منع مصرف دارد و قطعا برای جنین انسان خطرناک است لیتیوم درمانی باید در زنانی که دوره های خفیف و نادر دارند قبل از بارداری به تدریج کاهش یابد اکوکاردیوگرافی جنین باید در زنانی که لیتیوم مصرف می کنند در سه ماهه اول مورد توجه قرار گیرد لیتیوم درمانی باید در تمام دوران بارداری در زنانی که دوره های مکرر و شدید دارند، ادامه یابد. این بیماران باید در مورد خطرات و آسیب های احتمالی جنین در اثر این دارو آگاه شده باشند دوز لیتیوم باید قبل از بارداری کاهش یابد. اما به تدریج در زنانی که دوره های شدیدتری دارند و در معرض خطر متوسط عود کوتاه مدت قرار دارند، پس از دوره ی ارگانوژنز مجددا شروع شود استفاده از لیتیوم در دوران شیردهی با تعدادی از عوارض جانبی همراه بوده است. با این حال تعداد کمی مادر و نوزاد مورد مطالعه قرار گرفته اند. این اثرات شامل بی حالی، هیپوتونی، هیپوترمی، سیانوز و تغییرات الکتروکاردیوگرافی بود. هیچ مطالعه طولانی مدت پیامدهای عصبی و رفتاری در درمان با لیتیوم را در دوران شیردهی بررسی نکرده است |
یک آنتی بیوتیک است و زمانی که پنی سیلین گزینه ای مناسب برای درمان نیست، از آن برای درمان عفونت های باکتریایی استفاده می کنند. پزشکان clindamycin را برای درمان عفونت های باکتریایی در شرایط خاص تجویز می کنند. این دارو در چندین شکل مختلف وجود دارد که عبارتند از: کپسول های خوراکی شیاف های داخل واژینال تزریقات و قطره های داخل وریدی کرم ها، لوسیون ها و ژل های موضعی بسته به نوع عفونت و دوز کلیندامایسین، دارو می تواند رشد باکتری ها را از بین ببرد یا متوقف کند. کلیندامایسین موضعی یک گزینه درمانی رایج برای آکنه و عفونت های باکتریایی در واژن است. پزشکان همچنین از کلیندامایسین برای درمان عفونت در افراد مبتلا به استفاده می کنند. با این حال، کلیندامایسین برای همه مناسب نیست و می تواند باعث ایجاد طیف وسیعی از عوارض جانبی جدی شود. این مقاله به برخی موارد استفاده، دوزها و عوارض کلیندامایسین می پردازد. همچنین انواع و جایگزین ها را بررسی می کند. آنچه در این مقاله خواهید خواند: پزشکان از کلیندامایسین برای درمان انواع عفونت های باکتریایی استفاده می کنند. زمانی که پنی سیلین برای درمان موثر نباشد و نوع باکتری درگیر در عفونت را مشخص کرده اند، آن را تجویز می کنند. به این دلیل که شکل کلیندامایسین که پزشک تجویز می کند به نوع عفونت فرد بستگی دارد. پزشک احتمال دارد clindamycin را به شکل کپسول های خوراکی یا گرانول های قابل حل برای موارد زیر تجویز کند: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید مسمومیت خون آمپیم، پنومونیت بی هوازی یا آبسه در ریه عفونت های تنفسی با باکتری های استرپتوکوک، پنوموکوک و استافیلوکوک، سلولیت لگن، آبسه در دستگاه تناسلی یا عفونت کاف واژن عفونت های ناشی از باکتری های بی هوازی در روده، که منجر به پریتونیت یا آبسه در شکم می شود. پزشک ممکن است clindamycin وریدی یا تزریقی را برای عفونت های جدی تجویز کند، مانند: مسمومیت خون عفونت های ریه یا عفونت های تنفسی عفونت های شکمی یا عفونت های جدی پوستی عفونت در دستگاه تناسلی حتی عفونت های استخوان و مفاصل، و گاهی احتمال دارد آن را در کنار سایر داروها در طول جراحی برای عفونت های مزمن استخوان و مفاصل تجویز کنند. clindamycin برای کودکان پزشک ممکن است clindamycin را برای کودکان به عنوان محلول خوراکی برای درمان های زیر تجویز کند: عفونت در شکم مسمومیت خون عفونت های تنفسی جدی عفونت های جدی پوست یا بافت نرم یک می تواند clindamycin را به شکل ژل، محلول یا لوسیون برای درمان آکنه تجویز کند. پزشک احتمال دارد clindamycin را به شکل یک شیاف ترانس واژینال برای درمان عفونت های باکتریایی واژن و یا لوسیون clindamycin را برای عفونت های واژن تجویز کنند. زنان باردار در سه ماهه دوم و سوم بارداری می توانند از این لوسیون استفاده کنند. برخی از افراد همچنین از clindamycin برای مواردی استفاده می کنند که سازمان غذا و داروی آمریکا ( FDA ) به طور رسمی تایید نکرده است. به عنوان مثال، گاهی اوقات پزشکان از clindamycin برای درمان سیاه زخم و مالاریا استفاده می کنند. دندانپزشکان نیز از کلیندامایسین به عنوان دارو استفاده می کنند. درمان پیشگیرانه برای، عفونت دیواره قلب که می تواند پس از یک عمل دندانپزشکی در افرادی که در معرض خطر هستند رخ دهد. قبل از انجام عمل جراحی، برخی از افراد برای پیشگیری از عفونت محل جراحی، clindamycin دریافت می کنند. چهار شکل clindamycin وجود دارد: تزریقی، داخل واژینال، خوراکی و موضعی جدول زیر اشکال clindamycin را همراه با دوزهای آنها بر حسب میلی گرم در میلی لیتر، یا درصد فهرست می کند. دوز کپسول کلیندامایسین برای بزرگسالان عبارتند از: برای عفونت های جدی، - میلی گرم هر ساعت برای عفونت های شدیدتر، - میلی گرم هر ساعت دوزهای مصرفی برای کودکانی که می توانند کپسول را ببلعند عبارتند از: برای عفونت های جدی، تا میلی گرم در هر کیلوگرم در روز، تقسیم به سه یا چهار دوز مساوی برای عفونت های شدیدتر، mg / kg - در روز، به سه یا چهار دوز مساوی تقسیم می شود. یک قرص شیاف حاوی میلی گرم clindamycin است. افراد می توانند از این فرم یک بار هنگام خواب برای شب متوالی استفاده کنند. پزشکان کلینداژل را روی ناحیه آسیب دیده پوست بمالد. کلیندامایسین موضعی می تواند باعث شود. افرادی که کولیت داشته باشند باید از استفاده آن خودداری کند. اگر فردی عفونت بسیار جدی داشته باشد و نتواند آنتی بیوتیک های دیگر مصرف کند، می تواند کلیندامایسین تزریقی را در بیمارستان دریافت کند. یکی از شایع ترین عوارض جانبی بسیاری از آنتی بیوتیک ها اسهال است. گاهی اوقات، افراد هنگام مصرف کلیندامایسین اسهال شدید را تجربه می کنند. کلیندامایسین می تواند ترکیب باکتریایی روده بزرگ را تغییر دهد و باعث رشد بیش از حد باکتری کلستریدیوم دیفیسیل شود. این باکتری سمومی تولید می کند که می تواند باعث اسهال مرتبط با C . difficile ( CDAD ) شود. CDAD یک عفونت شدید، خطرناک و جدی است. اگر فردی در حین مصرف کلیندامایسین دچار CDAD شود، پزشک فورا درمان با آنتی بیوتیک را متوقف می کند. برخی دیگر از عوارض جانبی احتمالی کلیندامایسین خوراکی یا تزریقی عبارتند از: آرتروز درد شکم التهاب واژن تحریک مری اختلالات خونی اختلال در عملکرد کبد اختلال در عملکرد کلیه تجمع مایع در زیر پوست واکنش های آلرژیک شدید واکنش های پوستی آلرژیک اختلال در عملکرد سیستم ایمنی بدن افرادی که از محلول یا لوسیون کلیندامایسین برای آکنه استفاده می کنند احتمال دارد عوارض جانبی مرتبط با پوست را گزارش کنند، از جمله: خارش خشکی احساس سوزش برافروختگی یا تغییر رنگ به عنوان مثال، زمانی که فردی از کلینداژل برای استفاده می کند، شایع ترین عوارض جانبی آن خارش و لایه برداری پوست است. افراد پس از مصرف موضعی کلیندامایسین به ندرت دچار اسهال یا کولیت می شوند. با این حال، برخی از افراد ناراحتی های شکمی را گزارش می کنند. عوارض شیاف ها احتمال دارد شیاف‌ها و کرم‌های واژینال کلیندامایسین عوارض جانبی مشابه اشکال خوراکی یا تزریقی داشته باشند. به ندرت، فرد می تواند در اثر استفاده از یک محصول کلیندامایسین واژینال به کولیت مبتلا شود. برخی دیگر از عوارض جانبی استفاده از شیاف کلیندامایسین یا کرم های واژینال عبارتند از: درد واژن التهاب واژن و فرج اختلالات واژن یا فرج عفونت های قارچی واژن افرادی با سابقه کولیت کاذب غشایی یا اولسرات نباید کلیندامایسین مصرف کرد. این دو حالت باعث التهاب شدید پوشش داخلی روده می شوند وعوارض جانبی مصرف کلیندامایسین می تواند این دو حالت را بدتر کند. پزشکان فقط باید کلیندامایسین را برای افرادی که عفونت های باکتریایی دارند تجویز کنند. این به کاهش مقاومت باکتری ها در برابر کلیندامایسین کمک می کند. تداخلات دارویی می تواند هنگام استفاده از هر شکل کلیندامایسین رخ دهد. از نظر تاریخی، متخصصان بیهوشی نگران این بوده اند که کلیندامایسین می تواند اثربخشی عوامل مسدودکننده عصبی - عضلانی را از طریق جراحی به تاخیر بیندازد. اما اخیرا محققان دریافته اند که این دارو ممکن است اثر یک عامل مسدود کننده را افزایش دهد. هنگامی که افراد از انواع خوراکی کلیندامایسین استفاده می کنند، آنزیم کبدی CYPA آن را در بدن تجزیه می کند. تحریک عملکرد این آنزیم می تواند باعث کاهش سطح کلیندامایسین شود. اگر چیزی CYPA را مهار کند، احتمال دارد سطح کلیندامایسین در خون افزایش یابد. برخی داروها می توانند بر عملکرد CYPA ت ثیر بگذارند. هنگامی که فردی از محرک های CYPA همراه با کلیندامایسین استفاده می کند، پزشکان باید پیگیری کنند و مطمین شوند که آنتی بیوتیک موثر است. اگر فردی از یک مهارکننده CYPA همراه با کلیندامایسین استفاده کند، افزایش سطح آنتی بیوتیک ممکن است عوارض جانبی ایجاد کند. پزشکان باید هرگونه افزایش عوارض جانبی را تحت نظر داشته باشند. کلیندامایسین و لینکومایسین تنها اعضای خانواده لینکوزامیدها هستند. لینکومایسین فقط به صورت محلول تزریقی موجود است و پزشکان آن را برای عفونت های جدی تجویز می کنند. بسته به عفونت و سابقه فرد از و عوارض جانبی آنتی بیوتیک ها، پزشک می تواند به جای آن دسته دیگری از آنتی بیوتیک ها را انتخاب کند. سخن آخر کلیندامایسین یک آنتی بیوتیک موثر برای انواع عفونت های جدی است. افراد همچنین می توانند از کلیندامایسین برای درمان آکنه استفاده کنند. با این حال، بسیاری از عوارض جانبی احتمالی کلیندامایسین وجود دارد. به همین دلیل، پزشکان باید قبل از تجویز این آنتی بیوتیک، مزایا و خطرات آن را بسنجید. افرادی که سابقه کولیت دارند باید از مصرف کلیندامایسین خودداری کنند زیرا می تواند به سلامت آنها آسیب برساند. هنگامی که عوارض جانبی جدی رخ می دهد، در افرادی که از اشکال خوراکی یا تزریقی کلیندامایسین استفاده می کنند، ت ثیر می گذارد. با این حال، آنها همچنین می توانند در افرادی که از اشکال موضعی استفاده می کنند ایجاد شوند. |
می توانند بر روی انسان و حیوانات ت ثیر بگذارند. این ها می توانند در همه اعضا و جوارح انسان و حیوانات بروز بیماری و اختلال ایجاد نمایند. انگل ها بسیار متفاوت هستند. حدود درصد آنها مانند انگل مالاریا با چشم انسان قابل مشاهده نیستند، اما طول برخی از انگل های کرم مانند می تواند به بیش از متر برسد انگل ها بیماری نیستند، اما می توانند باعث شیوع بیماری ها شوند. انگل های مختلف ت ثیرات متفاوتی دارند از طریق مدفوع راکون منتقل می شود. حتی می تواند بر روی مغز، ریه ها، کبد و روده ها ت ثیر بگذارد. به همین دلیل به مردم توصیه می شود راکون را به عنوان حیوان خانگی نگه ندارند کلونورکیازیس، همچنین به عنوان بیماری چرک کبدی شناخته می شود. مثانه و صفرا را تحت ت ثیر قرار می دهد. انسان می تواند پس از بلعیدن ماهی آب شیرین خام یا کم پخته شده، به آن آلوده شود کرم غول پیکر کلیه ممکن است از دیواره معده به کبد و در نهایت کلیه منتقل شود. انسان می تواند پس از خوردن تخم های انگل در ماهی های آب شیرین خام یا نیمه پخته شده، آلوده شود اکینوکوکوز سیستیک می تواند منجر به کیست در کبد و ریه ها شود. اکینوکوکوز آلویولار می تواند باعث ایجاد تومور در کبد شود. انسان می تواند پس از خوردن غذاهای آلوده به مدفوع حیوان یا تماس مستقیم با حیوان، بیمار شود هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید می تواند در روده بزرگ و راست روده انسان زندگی کند. این کرم هنگام خواب، در اطراف مقعد تخم گذاشته و منجر به خارش می شود. از طریق دهان مدفوع انتشار می یابد این کرم بر روی مثانه صفرا و کبد ت ثیر می گذارد و در کشورهایی که گاو یا گوسفند پرورش می یابد رایج است. حتی می تواند کبد و مجاری صفراوی را تحت ت ثیر قرار دهد و باعث علایم گوارشی می شود. از طریق حلزون ها از پستانداری به پستاندار دیگر منتقل می شود. به عنوان مثال احتمال دارد شخصی از خوردن شاهی به آن مبتلا شود. این عفونت در اثر کرم معروف به ایجاد می شود و چشم، پوست و سایر بافت های بدن را تحت ت ثیر قرار می دهد. این ماده در نزدیکی آب سریع جریان دارد. از طریق گزش مگس سیاه منتقل می شود. انواع مختلف شیستوزومیازیس وجود دارد. آنها می توانند بر روی پوست و اندام های داخلی ت ثیر بگذارند. این بیماری در اثر قرار گرفتن در معرض آب شیرین که حاوی حلزون است و به ون یا کرم ترماتود آلوده شده است منتقل می شود. کرم ها در سراسر جهان شایع هستند بیماری تنی در اثر کرم های نواری از خانواده تنیا ایجاد می شود. آنها روی روده ها ت ثیر می گذارند و با خوردن گوشت گاو یا خوک نپخته منتقل می شوند کرم گرد این عفونت را از حیوانات به انسان منتقل می کند و روی چشم، مغز و کبد ت ثیر می گذارد. این مسیله در اثر بلعیدن تصادفی تخمهای انگل نیز است، به عنوان مثال، هنگامی که کودکان خردسال با خاک بازی می کنند. تقریبا درصد از مردم ایالات متحده آنتی بادی دارند، که نشان می دهد میلیون ها نفر در معرض آن قرار گرفته اند. اکثر آنها هرگز علایمی ندارند این کرم، روده را تحت ت ثیر قرار می دهد. همچنین می تواند هنگام مصرف گیاهان و آب آلوده منتقل شود این کرم باعث التهاب زیر پوست می شود و گهگاه کبد، چشم ها و را تحت ت ثیر قرار می دهد. بسیار نادر است، اما می تواند کشنده باشد. در جنوب شرقی آسیا رخ می دهد. با خوردن ماهی آب شیرین، خوک، حلزون، قورباغه و مرغ منتقل می شود. شناخته می شود، این توسط کرم یا کرم چشم آفریقایی ایجاد و باعث ایجاد التهاب در بدن می شود. این بیماری عمدتا در آفریقای مرکزی و غربی اتفاق می افتد و از طریق گزش گوزن منتقل می شود این بیماری از طریق گزش پشه یا مگس سیاه منتقل می شود. روی لایه های زیر سطح پوست ت ثیر می گذارد. اما می تواند وارد خون شده و منجر به آنژیوادم، بثورات پوستی، تب و مشکلات مفصلی شود. ر حال حاضر در آفریقا و مریکا دیده می شود. این بیماری توسط کرم حلقوی خانواده تریچینلا ایجاد می شود. عفونت می تواند منجر به علایم روده ای، تب و دردهای عضلانی شود. با خوردن گوشت خام منتقل می شود کرم شپشک در روده بزرگ زندگی می کند، تخم ها از طریق مدفوع منتقل می شوند در همه دنیا رایج است. انسان ممکن است هنگام خوردن تخم مرغ، میوه یا سبزیجات نشسته، آلوده شود این بیماری از طریق گزش پشه منتقل می شود. کرم های بالغ در سیستم لنفاوی زندگی می کنند. عفونت نجر به لیپدما و فیل، که در آن التهاب می تواند باعث تغییر شکل و ناتوانی شود. گاهی اوقات با کرم اشتباه گرفته می شود، اما کرم نیست. این یک عفونت قارچی است اگر انسان غذاهای آلوده به مدفوع سگ یا گربه را که حاوی لارو کرم نوار از خانواده اسپیرومترا است بخورد، احتمال دارد آلوده شود. این می تواند منجر به آبسه در زیر پوست شود اما بسیار نادر است. این کرم می تواند منجر به نقص ایمنی شدید شده و احتمالا کشنده شود. انگل از طریق پوست نفوذ می کند و ریه ها، پوست و روده ها را تحت ت ثیر قرار می دهد. از طریق تماس مستقیم با خاک آلوده منتقل می شود و بیشتر در مناطق گرمسیری و نیمه گرمسیری رخ می دهد ا نواع مختلف کرم می تواند روده، کبد یا ریه ها را تحت ت ثیر قرار دهد این کرم روی روده و خون ت ثیر می گذارد. انسان می تواند پس از خوردن ماهی خام که به طور کامل یا تا حدی در آب شیرین زندگی می کند، آلوده شود. احتمالا به دلیل محبوبیت زیاد سوشی، فیله های نمکی، و سایر غذاهای ماهی خام، شیوع در برخی از کشورهای توسعه یافته افزایش یافته است این کرم بر روی بافت های زیرپوستی و عضله ت ثیر می گذارد و باعث ایجاد تاول و زخم می شود. کرم احتمال دارد در تاول دیده شود. با ریخته شدن یا خارج شدن کرم ها، آنها وارد خاک یا آب می شوند و از آنجا منتقل می شوند این کرم ها می توانند باعث بیماری روده شوند. آنها تخم های خود را در خاک می گذارند و لاروها می توانند به پوست انسان نفوذ کنند. علایم اولیه شامل خارش و بثورات پوستی است. آنها بیشتر در مکان های مرطوب و با بهداشت ضعیف دیده می شوند انسان می تواند با خوردن مواد آلوده به جوندگان، کرم های کنجاله ای و سوسک های آرد، به این بیماری آلوده شود این نوع در سراسر جهان رایج است. عفونت می تواند از طریق فعالیت جنسی، تماس پوست به پوست و به اشتراک گذاشتن ملافه یا لباس انتشار یابد انگل هایی هستند مانند کک که در قسمت خارجی بدن زندگی می کنند ساس های تختخوابی نیز اکتوپارازیت هستند. آنها در قسمت خارجی بدن زندگی می کنند می توانند روی پوست و بینایی ت ثیر بگذارند. در سراسر جهان یافت می شوند. اشتراک گذاشتن لباس و ملافه می تواند باعث شیوع عفونت شود. آنها احتمال دارد در محل اقامت و اتاق های تازه اجاره شده هتل حضور داشته باشند شپش خرچنگ ناحیه شرمگاه و مژه ها را تحت ت ثیر قرار می دهند. آنها در سراسر جهان رایج هستند و از طریق فعالیت های جنسی، تماس پوست به پوست و به اشتراک گذاشتن ملافه یا لباس انتشار می یابند دمودکس بر روی ابرو و مژه ها ت ثیر می گذارند. آنها در سراسر جهان شایع هستند و می توانند از طریق تماس طولانی مدت با پوست انتشار پیدا کنند گال روی پوست ت ثیر می گذارد. این بیماری در سراسر جهان رایج است و می تواند از طریق فعالیت های جنسی، تماس پوست به پوست و به اشتراک گذاشتن ملافه یا لباس انتشار یابد کرم پیچ توسط مگس منتقل می شود و روی پوست و زخم ها ت ثیر می گذارد. در آمریکای مرکزی و آفریقای شمالی یافت می شود، روی پوست سر زندگی می کنند و روی فولیکول های مو ت ثیر می گذارند. آنها در سراسر جهان رایج هستند و از طریق تماس سر به سر انتشار می یابند. واکنش به بزاق آنها باعث خارش می شود این بیماری به دلیل کرم هایی ایجاد می شود که می توانند به روده ها یا دیواره معده حمله کنند. کرم ها از طریق آب آلوده و یا ماهی منتقل می شوند. آسکاریازیس یا عفونت کرم گرد معمولا علایمی ایجاد نمی کند، اما کرم احتمال دارد در مدفوع قابل مشاهده باشد. این کرم از طریق مصرف غذا یا نوشیدنی آلوده وارد بدن می شود منابع: |
قرص لورازپام، یک داروی تجویزی است که برای تسکین اضطراب استفاده می شود. قرص خوراکی لورازپام را می توان در بزرگسالان و کودکان بالای سال استفاده کرد. این دارو فقط برای مصرف کوتاه مدت مناسب است. مدت استفاده از این دارو، معمولا تا هفته است. مشخص نیست که آیا لورازپام برای استفاده بیش از ماه بی خطر است یا نه. پزشک ممکن است داروی لورازپام را برای درمان موارد زیر، تجویز کند: درمان کوتاه مدت علایم اضطراب یا اضطراب مرتبط با افسردگی مدیریت، مانند اختلال اضطراب فراگیر و اختلال هراس درمان کوتاه مدت بی خوابی (مشکل خواب) که ناشی از اضطراب یا استرس موقت است. لورازپام به عنوان عضوی از بنزودیازپین ها طبقه بندی می شود. بنزودیازپین ها دسته ای از داروها هستند که به تسکین اضطراب و مشکلات خواب در افراد کمک می کنند. (یک دسته از داروها، گروهی از داروها را توصیف می کنند که به روشی مشابه عمل می کنند. گاهی اوقات ضد اضطراب، خواب آور یا آرام بخش نیز نامیده می شوند. داروی لورازپام، به صورت محلول خوراکی و محلولی که به صورت تزریقی تجویز می شود، عرضه می شود. این مقاله فقط به قرص های خوراکی لورازپام می پردازد. برای به دست آوردن اطلاعات در مورد سایر اشکال دارویی لورازپام، با پزشک یا داروساز خود صحبت کنید. آنچه در این مقاله خواهید خواند: عوارض جانبی ناشی از مصرف قرص خوراکی لورازپام قرص خوراکی لورازپام می تواند عوارض جانبی خفیف یا جدی ایجاد کند. لیست‌های زیر، حاوی برخی از عوارض جانبی کلیدی است که ممکن است هنگام مصرف قرص‌های خوراکی لورازپام رخ دهند. این لیست ها، همه عوارض جانبی احتمالی ناشی از مصرف لورازپام را شامل نمی شود. برای به دست آوردن اطلاعات بیشتر در مورد عوارض جانبی احتمالی قرص خوراکی لورازپام، با پزشک یا خود صحبت کنید. آن ها می توانند به شما نکاتی را در مورد نحوه برخورد با هر گونه عوارض جانبی که ممکن است نگران کننده یا آزاردهنده باشند، ارایه دهند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عوارض جانبی خفیف ناشی از مصرف لورازپام عوارض جانبی خفیف ناشی از مصرف قرص خوراکی لورازپام، می تواند شامل موارد زیر باشد: گیجی ضعف سردرد بی ثباتی خواب آلودگی مشکلات حافظه مشکل در هماهنگی خستگی (کمبود انرژی) بروز تغییرات در بینایی، مانند دوبینی یا تاری دید بیشتر این عوارض ممکن است در عرض چند روز یا چند هفته، از بین بروند. اما اگر شدیدتر شدند یا از بین نرفتند، با پزشک یا داروساز خود صحبت کنید. این لیست، جزیی از عوارض جانبی خفیف ناشی از مصرف قرص خوراکی لورازپام است. برای اطلاع از سایر عوارض جانبی خفیف، با پزشک یا داروساز خود صحبت کنید، یا اطلاعات تجویز قرص خوراکی لورازپام را مشاهده کنید. علاوه براین، برای به دست آوردن اطلاعات بیشتر در مورد این عوارض جانبی، با پزشک خود مشورت کنید. عوارض جانبی جدی عوارض جانبی جدی ناشی از مصرف قرص های خوراکی لورازپام، ممکن است در برخی افراد رخ دهد. اگر با عوارض جانبی جدی رو به رو شدید، فورا با پزشک خود تماس بگیرید. اگر علایم شما جدی، خطرناک و کشنده است یا اگر فکر می کنید در یک وضعیت اورژانسی قرار دارید، با اورژانس تماس بگیرید. عوارض جانبی جدی ناشی از مصرف قرص خوراکی لورازپام و علایم آن، می تواند شامل موارد زیر باشد: افسردگی تنفسی. علایم این عارضه، می تواند شامل موارد زیر باشد: تنفس کم عمق یا ضعیف آهسته شدن سرعت تنفس. علایم این عارضه، می تواند شامل موارد زیر باشد: تغییر در اشتها تحریک پذیری تغییر در الگوهای خواب احساس ناامیدی یا بی ارزشی تغییرات منفی و طولانی مدت در خلق و خو از دست دادن علاقه یا لذت به فعالیت هایی که زمانی از آن ها لذت می بردید. علایم این عارضه، می تواند شامل موارد زیر باشد: احساس بی ارزشی برای دیگران احساس اینکه زندگی غیر قابل تحمل است. فکر کردن یا صحبت کردن در مورد خودکشی سایر عوارض، عبارت اند از: واکنش های آلرژیک سوء استفاده و اعتیاد یا وابستگی عوارض جانبی مصرف لورازپام در کودکان قرص خوراکی لورازپام را می توان در کودکان سال و بالاتر استفاده کرد. به طور کلی، عوارض جانبی این دارو در کودکان، مشابه بزرگسالان است. با این حال، باید به این نکته توجه داشته باشید که احتمال بروز عوارض جانبی در کودکان، در مقایسه با بزرگسالان، بیشتر است. قرص خوراکی لورازپام برای استفاده در کودکان کمتر از سال تایید نشده است. در ادامه، جزییاتی در مورد برخی از عوارض جانبی که ممکن است این دارو ایجاد کند، آورده شده است. آیا لورازپام اعتیاد آور است؟ قرص های خوراکی لورازپام خطر سوء استفاده و اعتیاد دارند. در واقع، این دارو دارای یک هشدار جعبه ای از FDA است. یک هشدار جعبه ای، به پزشکان و بیماران در مورد اثرات دارویی که ممکن است خطرناک باشد، هشدار می دهد. با استفاده نادرست، دارو به روشی مصرف می شود که توسط پزشک تجویز نشده است. داروها معمولا برای ایجاد اثرات لذت بخش مورد سوء استفاده قرار می گیرند. مشخص نیست که قرص های خوراکی لورازپام چگونه مورد استفاده نادرست قرار می گیرند. اما خطر سوء استفاده از این دارو نسبت به سایر داروهای تجویزی، مانند مواد افیونی، کمتر است. استفاده نادرست از قرص خوراکی لورازپام، می تواند عوارض جانبی جدی، مانند مشکلات تنفسی، ایجاد کند. همچنین می تواند منجر به مصرف بیش از حد و مرگ شود، به خصوص اگر فردی از دارو، با الکل، سایر داروها یا داروهای غیرقانونی سوء استفاده کند. استفاده نادرست از قرص خوراکی لورازپام می تواند منجر به بروز اعتیاد شود. با اعتیاد، ترک دشوار است، حتی ممکن است باعث بروز آسیب جسمی یا روانی شود. اگر لورازپام را طبق دستور مصرف نکنید، اعتیاد به آن ممکن است رخ دهد. به همین علت است که پزشکان فقط برای مدت کوتاهی این دارو را تجویز می کنند. مصرف مخفیانه دارو مصرف قرص ها به روشی غیرمجاز ولع مصرف دوزهای بیشتر یا استفاده مکرر تلاش برای دریافت یک دوز اضافی از دارو قرص خوراکی لورازپام را فقط باید طبق دستور پزشک مصرف کنید. به هیچ وجه، دوز های بالاتر از میزان تجویز شده را مصرف نکنید. علاوه براین، این دارو را به روشی متفاوت، در دفعات بیشتر یا برای مدت طولانی تر از آنچه تجویز شده است، مصرف نکنید. اگر در مورد سوء استفاده یا اعتیاد به این دارو نگران هستید، در اسرع وقت با پزشک خود صحبت کنید. آن ها می توانند به شما در مدیریت این عارضه جانبی کمک کنند. از آن جایی که قرص های خوراکی لورازپام خطر سوء استفاده دارند، باید آن ها را در مکانی امن نگه داری کنید تا از مصرف اشتباه یا استفاده نادرست توسط دیگران، پیشگیری شود. خواب آلودگی ناشی از مصرف‌لورازپام قرص خوراکی لورازپام ممکن است باعث بروز خواب آلودگی شود. این وضعیت، یکی از شایع ترین عوارض جانبی این دارو است. اگر قرص‌های خوراکی لورازپام را همراه با الکل یا با سایر داروهایی که می‌توانند باعث خواب‌آلودگی‌شوند، مصرف کنید، احتمال خواب‌آلودگی بیشتر خواهد شد. همراه با قرص لورازپام، نباید الکل مصرف کنید. در صورتی که قرص لورازپام را به روشی غیر معمول مصرف کنید، احتمال بروز عوارض جانبی، افزایش پیدا خواهد کرد. اگر در هنگام مصرف قرص خوراکی لورازپام احساس خواب آلودگی می کنید، از رانندگی و کار با ماشین آلات خودداری کنید. همچنین باید از انجام سایر فعالیت های احتمالا خطرناک، مانند دوچرخه سواری یا اسب سواری، خودداری کنید. اگر شما یا شخص دیگری که این دارو را مصرف می‌کنید، بیش از حد خواب‌آلود یا آرام‌به نظر می‌رسید یا با تنفس آهسته یا سطحی رو به رو شده اید، فورا با پزشک خود تماس بگیرید. در صورت بروز علایم جدی، خطرناک و کشنده، با اورژانس تماس بگیرید. عوارض جانبی لورازپام در افراد سالمند احتمال بروز عوارض جانبی مشکل آفرین ناشی از مصرف قرص خوراکی لورازپام، در افراد سالمند، بیشتر از افراد جوان است. به عنوان مثال، خواب آلودگی و بی ثباتی در افراد سالمند مصرف کننده این دارو، بیشتر از افراد جوان بروز پیدا می کند. این مشکلات و همچنین سایر عوارض جانبی مانند سرگیجه یا مشکلات هماهنگی می توانند منجر به زمین خوردن افراد سالمند شوند. از آن جایی که افراد سالمند می توانند نسبت به عوارض جانبی لورازپام حساس تر باشند، مصرف این دارو، به طور کلی برای این گروه سنی، توصیه نمی شود. اگر سالمند هستید، با پزشک خود در مورد مصرف داروهای دیگری که ممکن است برای شما مناسب تر باشند، صحبت کنید. واکنش آلرژیک ناشی از مصرف لورازپام مانند بسیاری از داروها، برخی از افراد پس از مصرف قرص خوراکی لورازپام، ممکن است با واکنش آلرژیک رو به رو شوند. علایم یک واکنش آلرژیک خفیف، می تواند شامل موارد زیر باشد: خارش برافروختگی (گرمی موقت، قرمزی یا عمیق شدن رنگ پوست) بروز واکنش آلرژیک شدیدتر، اما نادر ممکن است. علایم یک واکنش آلرژیک شدید، می تواند شامل موارد زیر باشد: مشکل در تنفس تورم زبان، دهان یا گلو تورم زیر پوست، به طور معمول در پلک ها، لب ها، دست ها یا پاها اگر واکنش آلرژیک نسبت به مصرف قرص لورازپام دارید، فورا با پزشک خود تماس بگیرید. زیرا ممکن است واکنش ایجاد شده، شدید تر شود. اگر علایم شما جدی، خطرناک یا کشنده است یا اگر فکر می کنید در یک وضعیت اورژانسی هستید، با اورژانس تماس بگیرید. اگر یک نوبت را فراموش کردید، آن را در اسرع وقت مصرف کنید. اما اگر تقریبا زمان مصرف نوبت بعدی فرا رسیده است، نوبت فراموش شده را رها کنید و فقط نوبت بعدی خود را در زمان مشخص شده، مصرف کنید. برای جبران دوز فراموش شده، هرگز دو دوز را با هم مصرف نکنید. انجام این کار می تواند عوارض جانبی جدی ایجاد کند. برای اطمینان از اینکه یک دوز را فراموش نکنید، از روش یادآوری دارو استفاده کنید. این روش می تواند شامل تنظیم زنگ هشدار یا تایمر در تلفن همراه یا دانلود یک برنامه یادآوری باشد. آیا من نیاز به استفاده طولانی مدت از این دارو دارم؟ خیر، قرص های خوراکی لورازپام معمولا جزو روش های درمانی کوتاه مدت است که بیش از تا هفته طول نمی کشد. هنگامی که مصرف قرص لورازپام را متوقف می کنید، باید به تدریج مصرف دارو را قطع کنید. مصرف لورازپام را به طور ناگهانی قطع نکنید. این کار به این علت است که انجام این کار می تواند اضطراب شما را شدید تر کند. همچنین، ترک ناگهانی می تواند باعث بروز علایم ترک شود. هنگامی که می خواهید مصرف لورازپام را متوقف می کنید، پزشک معمولا دوز دارو را به آرامی کاهش می دهد. در واقع، این روند ممکن است چند هفته طول بکشد. هنگام قطع مصرف قرص خوراکی لورازپام، حتما دستورالعمل های پزشک خود را به دقت دنبال کنید. |
متعلق به گروه داروهای ضد روان پریشی است و عمدتا برای درمان روان پریشی از جمله، توهم، پارانویا یا اختلال در تفکر استفاده می شود. روان پریشی معمولا با مرتبط است اما در سایر اختلالات سلامت روان نیز دیده می شود. آریپیپرازول یک داروی تجویزی است که برای درمان برخی از بیماری های روانی مانند اسکیزوفرنی و اختلال دوقطبی استفاده می شود. این دارو به عنوان یک داروی ژنریک و با نام های تجاری Abilify و Aristada در دسترس است. آریپیپرازول یک آنتی سایکوتیک آتیپیک در نظر گرفته می شود، به این معنی که یک آنتی سایکوتیک نسل دوم است. آنتی سایکوتیک های آتیپیک کمتر احتمال دارد عوارض جانبی اختلال حرکتی ایجاد کنند، در حالی که آنتی سایکوتیک های معمولی مانند هالوپریدول یا کلرپرومازین خطر عوارض جانبی بیشتری دارند. داروهای ضد روان پریشی غیر معمول، مانند آریپیپرازول، تعادل دوپامین و سروتونین را در مغز برای بهبود تفکر، رفتار و خلق و خوی باز می گرداند. نمونه‌های دیگر آنتی‌سایکوتیک‌های آتیپیک شامل کلوزاپین، زیپراسیدون، ریسپریدون، کوتیاپین و اولانزاپین است. آنچه در این مقاله خواهید خواند: آریپیپرازول برای چه مواردی استفاده می شود؟ آریپیپرازول برای درمان شرایط زیر مورد تایید FDA است: جنون جوانی اختلال اوتیسم اختلال تورت دوره شیدایی و مختلط اختلال دوقطبی ( MDD ) جنون جوانی اسکیزوفرنی یک بیماری روانی است که بر نحوه تفکر، احساس و تعامل فرد با دنیای اطراف ت ثیر می گذارد. معمولا به تدریج در اواخر نوجوانی تا اوایل سالگی با تغییراتی در تفکر، خلق و خو و رفتار شروع می شود. سایکوز ممکن است بعدا ایجاد شود. علایم روان پریشی عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تفکر بی نظم توهمات (دیدن یا شنیدن چیزهایی که وجود ندارند) هذیان (عقاید محکمی که توسط حقایق پشتیبانی نمی شوند، مانند پارانویا) علایم اسکیزوفرنی در صورت عدم درمان مناسب، می تواند برای فرد در برقراری ارتباط با دیگران، دستیابی به استقلال یا ایجاد روابط معنادار مشکل ایجاد کند. خوشبختانه درمان هایی در دسترس است. آریپیپرازول و سایر می توانند به افراد مبتلا به اسکیزوفرنی کمک کنند، به ویژه هنگامی که با درمان های روانی اجتماعی (مانند درمان شناختی رفتاری) ترکیب شوند. دوره های شیدایی و مختلط اختلال دوقطبی اختلال دوقطبی وضعیتی است که باعث تغییرات غیرمعمول در خلق و خو می شود، گاهی اوقات بین دوره های رفتار بسیار پرانرژی (معروف به دوره های شیدایی) و دوره های بسیار غم انگیز یا ناامید (معروف به دوره های افسردگی) این نوع شیدایی - افسردگی اختلال دوقطبی I نیز نامیده می شود. دوره های مختلط در به داشتن هر دو علایم شیدایی و علایم افسردگی به طور همزمان اشاره دارد. درمان اختلال دوقطبی معمولا مادام العمر است و اغلب شامل تثبیت کننده های خلق و خو (مانند لیتیوم یا والپروات) و داروهای ضد روان پریشی مانند آریپیپرازول است. آریپیپرازول می تواند به درمان یک دوره مانیک یا مختلط فعلی یا برای درمان نگهدارنده (طولانی مدت) اختلال دوقطبی کمک کند. روان درمانی (یا "گفتار درمانی") نیز ممکن است نقش حیاتی در درمان این وضعیت، همراه با درمان های پزشکی ایفا کند. اختلال افسردگی اساسی ( MDD ) اختلال افسردگی اساسی (اغلب به سادگی افسردگی نامیده می شود) یکی از شایع ترین است. افسردگی می تواند تمام جنبه های زندگی شما را تحت تاثیر قرار دهد و چیزی فراتر از "احساس اندوه" است. علایم رایج افسردگی عبارتند از: مشکل در تمرکز احساس ناتوانی، گناه یا بی ارزشی طغیان عصبانیت یا تحریک پذیری همیشه احساس خستگی می کنید. احساس ناامیدی، غمگینی یا اضطراب کاهش یا افزایش وزن و تغییرات اشتها خواب زیاد یا مشکل در خواب (بی خوابی) افکار مکرر مرگ یا خودکشی یا اقدام به خودکشی از دست دادن لذت یا علاقه به سرگرمی ها و فعالیت های معمولی مشکلات فیزیکی غیر قابل توضیح، مانند مشکلات معده یا سردرد تجربه این احساسات گهگاه یا برای مدت کوتاهی، اغلب در پاسخ به عوامل استرس زا طبیعی است. با این حال، اگر هر یک از این علایم را در بیشتر روز، تقریبا هر روز، به مدت دو هفته یا بیشتر تجربه کنید، ممکن است افسردگی داشته باشید. معمولا شامل دارو، روان‌درمانی یا ترکیبی از درمان‌ها است. هنگامی که آریپیپرازول همراه با سایر داروهای ضد افسردگی استفاده می شود، ممکن است به بهبود علایم افسردگی در افرادی که با درمان قبلی ضد افسردگی خود بهبود نیافته اند کمک کند. اختلال اوتیسم اوتیسم طیفی از اختلالات است که از خفیف تا شدید متغیر است و بر ارتباطات و رفتار ت ثیر می گذارد اصطلاح پزشکی اختلال طیف اوتیسم ( ASD ) است. علایم معمولا در دو سال اول زندگی شروع می شود، اما اوتیسم در هر سنی قابل تشخیص است. به طور کلی، افراد مبتلا به ASD ممکن است در برقراری ارتباط و تعامل با دیگران مشکل داشته باشند، رفتارهای تکراری از خود نشان دهند، علایق محدودی داشته باشند و در عملکرد مدرسه، کار و سایر جنبه های زندگی روزمره مشکل داشته باشند. درمان بیماری طیف اوتیسم ممکن است شامل درمان رفتاری، روانشناختی و آموزشی با یا بدون دارو باشد. داروها ممکن است به افرادی که تحریک پذیری، پرخاشگری، رفتارهای تکراری، بیش فعالی، مشکلات توجه، اضطراب یا افسردگی را به عنوان بخشی از ASD خود تجربه می کنند، کمک کند. آریپیپرازول ممکن است به کاهش تحریک پذیری، بیش فعالی و اقدامات تکراری مرتبط با اختلال طیف اوتیسم کمک کند. سندرم تورت سندرم تورت یک اختلال سیستم عصبی است که باعث تکان، حرکات یا صداهای ناگهانی می شود (که تیک نامیده می شود) افراد مبتلا به سندرم تورت تا آنجا که ممکن است بخواهند نمی توانند این تیک ها را کنترل کنند. هیچ درمانی برای این عارضه وجود ندارد و برای بیشتر افراد، تیک‌های آنها مانع فعالیتهای روزمره آنها نمی‌شود. با این حال، برخی ممکن است تیک هایی را تجربه کنند که باعث درد، تداخل در زندگی مدرسه/کار/اجتماعی یا ایجاد استرس می شود. برای این افراد، داروها ممکن است یک گزینه باشند. آریپیپرازول ممکن است به کاهش تعداد، دفعات، شدت و یا پیچیدگی تیک ها کمک کند و به افراد امکان می دهد زندگی و فعالیت های روزانه خود را بهبود بخشند. کاربرد خارج از برچسب aripiprazole گاهی اوقات ارایه دهندگان مراقبت های بهداشتی از aripiprazole " خارج از برچسب " استفاده می کنند این بدان معنی است که FDA aripiprazole را برای درمان آن بیماری خاص تایید نکرده است. نمونه‌هایی از کاربردهای "خارج از برچسب" برای آریپیپرازول شامل درمان برای تحریک/پرخاشگری مرتبط با یا زوال عقل است. زوال عقل یک اختلال مغزی است که معمولا در افراد مسن‌تر اتفاق می‌افتد و بر توانایی یادآوری، تفکر واضح، برقراری ارتباط و انجام فعالیتهای روزانه ت ثیر می‌گذارد. در برخی افراد، زوال عقل می تواند باعث تغییراتی در شخصیت و خلق و خوی شود، از جمله بی قراری و پرخاشگری. مصرف آریپیپرازول ممکن است به این تغییرات خلقی کمک کند. با این حال، ممکن است خطر سکته مغزی و کاهش عملکرد ذهنی را نیز افزایش دهد. تداخلات دارویی اریپیپرازول قبل از شروع اریپیپرازول، در مورد سایر داروهایی که مصرف کنید از جمله داروهای بدون نسخه و مکمل های گیاهی، به پزشک خود اطلاع دهید. تداخلات دارویی بالقوه عبارتند از: سیستم های CYPA و CYPD کبد، آریپیپرازول را تجزیه می کنند. حتی داروهایی که بر این سیستم ها ت ثیر می گذارند، سطوح موثر دارو را در بدن شما تغییر می دهند. داروهایی که CYPA یا CYPD را مسدود می کنند از متابولیزه شدن آریپیپرازول جلوگیری می کنند. این باعث می شود مقدار بیشتری از دارو در سیستم شما وجود داشته باشد و خطر عوارض جانبی را افزایش می دهد. نمونه هایی از این داروها عبارتند از: ایتراکونازول، کلاریترومایسین، کینیدین، فلوکستین و پاروکستین. از سوی دیگر، داروهایی که فعالیت سیستم‌های CYPA یا CYPD را افزایش می‌دهند، آریپیپرازول را سریعتر از حد انتظار تجزیه می‌کنند و دوز شما را کمتر موثر می‌کنند. به عنوان مثال می توان به کاربامازپین و ریفامپین اشاره کرد. اگر از داروهایی استفاده می‌کنید که بر سیستم‌های CYPA یا CYPD ت ثیر می‌گذارد، ارایه‌دهنده مراقبتهای بهداشتی شما ممکن است دوز آریپیپرازول شما را تنظیم کند. بنزودیازپین ها (مانند لورازپام) اغلب برای کمک به درمان اضطراب استفاده می شوند. با این حال، مصرف بنزودیازپین‌ها همراه با آریپیپرازول ممکن است باعث آرامبخشی (خواب‌آلودگی) و افت فشار خون ارتواستاتیک (فشار خون پایین) نسبت به هر دو دارو به تنهایی شود. این فهرست شامل تمام تداخلات دارویی احتمالی با آریپیپرازول نمی شود و ممکن است موارد دیگری نیز وجود داشته باشد. برای اطلاعات بیشتر با داروساز یا ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود تماس بگیرید. شایع ترین عوارض aripiprazole طبق هشدار جعبه سیاه سازمان غذا و داروی ایالات متحده افراد مسن مبتلا به روان پریشی مرتبط با زوال عقل باید از مصرف داروهای ضد روان پریشی مانند آریپیپرازول اجتناب کنند. زیرا خطر سکته مغزی، کاهش عملکرد ذهنی و حتی مرگ افزایش می یابد. آریپیپرازول همچنین ممکن است خطر افکار و رفتارهای خودکشی را به خصوص کودکان، نوجوانان یا بزرگسالان جوان افزایش دهد. خانواده ها و مراقبان باید از این خطر آگاه باشند و مراقب افکار خودکشی، اقدام یا سایر تغییرات خلقی باشند. عوارض جانبی رایج عبارتند از: حالت تهوع استفراغ یبوست سردرد افزایش اشتها افزایش وزن اضطراب بیخوابی آشفتگی و بی قراری سوزش سردل خواب آلودگی یا خستگی خشکی دهان یا افزایش ترشح بزاق سرگیجه، سبکی سر، یا از دست دادن تعادل عوارض جانبی جدی عبارتند از: تشنج سکته مغزی قند خون بالا (هیپرگلیسمی) افزایش افکار خودکشی، به ویژه در افراد جوان رفتارهای اجباری: قمار بیمارگونه، پرخوری، و میل جنسی اجباری فشار خون پایین (هیپوتانسیون) ، به ویژه هنگامی که از حالت نشسته بایستید (افت فشار خون ارتواستاتیک) دیسکینزی دیررس: حرکات تکراری و غیرارادی صورت یا بدن (مثلا گریمز کردن، پلک زدن چشم، حرکات دهان) سندرم بدخیم نورولپتیک ( NMS ) : یک واکنش تهدید کننده زندگی که باعث تب بالا، سفتی عضلات، تغییرات در عملکرد ذهنی (مانند هذیان یا گیجی) ، فشار خون بالا و افزایش ضربان قلب می شود. این لیست شامل تمام عوارض جانبی احتمالی آریپیپرازول نمی شود و ممکن است موارد دیگری نیز رخ دهد. برای اطلاعات بیشتر از داروساز یا متخصص مراقبت های بهداشتی خود مشاوره پزشکی بگیرید. چه کسانی نباید از آریپیپرازول استفاده کنند (یا با احتیاط مصرف کنند) ؟ گروه خاصی از مردم باید از مصرف آریپیپرازول اجتناب کنند یا با احتیاط و نظارت دقیق از آن استفاده کنند زیرا خطر عوارض جانبی آنها بیشتر است. نمونه هایی از این گروه ها عبارتند از: طبق FDA ، آریپیپرازول در رده C بارداری قرار دارد، به این معنی که اطلاعات کافی برای بیان اینکه آیا آریپیپرازول در دوران بارداری بی خطر است یا نه وجود ندارد. با این حال، اگر در سه ماهه سوم مصرف شود، نوزادان در خطر ابتلا به علایم ترک یا علایم خارج هرمی هستند. آریپیپرازول وارد شیر مادر می شود. قبل از مصرف آریپیپرازول، زنان و ارایه دهندگان مراقبت های بهداشتی آنها باید هم خطرات احتمالی برای نوزاد و هم فواید آن برای مادر را بررسی کنند. افراد جوان در هنگام مصرف آریپیپرازول در معرض خطر افزایش افکار یا رفتارهای خودکشی هستند. آریپیپرازول ممکن است قند خون را افزایش داده و در موارد شدید منجر به کتواسیدوز، کما یا مرگ شود. آریپیپرازول می تواند عملکرد حرکتی را در افراد مبتلا به بیماری پارکینسون بدتر کند. آریپیپرازول می تواند خطر تشنج را افزایش دهد و در افرادی که سابقه تشنج دارند باید با احتیاط مصرف شود. افرادی که واکنش آلرژیک شدید به آریپیپرازول دارند (به عنوان مثال، بثورات پوستی، خارش، کهیر، مشکلات تنفسی و غیره) نباید از آریپیپرازول استفاده کنند. افراد بالای سال مبتلا به روان پریشی مرتبط با زوال عقل، خطر مرگ با آریپیپرازول را افزایش می دهند. آنها همچنین در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به سکته مغزی هستند. این لیست شامل همه گروه های احتمالی در معرض خطر نیست و ممکن است گروه های دیگری نیز وجود داشته باشند. برای اطلاعات بیشتر با متخصص مراقبت های بهداشتی یا خود صحبت کنید. میزان مصرف آریپیپرازول آریپیپرازول هم به صورت قرص عمومی و هم با نام های تجاری Abilify و Aristada در دسترس است. این دارو به صورت قرص، محلول خوراکی، تزریقی یا قرص متلاشی کننده عرضه می شود و معمولا یک بار در روز مصرف می شود. Aripiprazole همچنین به عنوان یک قرص با یک حسگر داخلی ( Abilify MyCite ) عرضه می شود تا ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی شما بتواند نحوه مصرف دارو را نظارت کند. قرص های آریپیپرازول در دوزهای ، میلی گرم، میلی گرم، میلی گرم، میلی گرم و میلی گرم در دسترس هستند، در حالی که قرص های تجزیه کننده فقط در دوزهای و میلی گرم در دسترس هستند. |
یک داروی تجویزی با نام تجاری است. برای درمان برخی در بزرگسالان و کودکان مورد تایید FDA است. بیماری های خودایمنی شرایطی هستند که در آن سیستم ایمنی بدن شما به اشتباه به بافت ها یا اندام های بدن شما حمله می کند. شرایطی که Remicade برای درمان استفاده می شود عبارتند از: بیماری کرون نوعی بیماری التهابی روده ( IBD ) است که در آن شما دچار التهاب (تورم) در دستگاه گوارش خود می شوید. نیز نوعی IBD است، اما شما در روده بزرگ (روده بزرگ) التهاب دارید. با آرتریت روماتویید ( RA ) ، شما درد و التهاب در مفاصل و سایر قسمت های بدن خود دارید. اسپوندیلیت آنکیلوزان نوعی آرتریت است که بیشتر ستون فقرات شما را تحت تاثیر قرار می دهد. آرتریت پسوریاتیک نوعی تورم مفاصل است که می تواند با بیماری پوستی پسوریازیس ایجاد شود. پسوریازیس پلاکی نوعی پسوریازیس است که در آن لکه های قرمز، خارش دار و قرمز روی پوست شما ایجاد می شود. این دارو یک گزینه درمانی برای افرادی است که بیماری آنها متوسط تا شدید است. برای بیماری کرون، کولیت اولسراتیو و پسوریازیس پلاکی، این دارو معمولا برای افرادی تجویز می‌شود که داروهای دیگری را امتحان کرده‌اند که علایم آنها را کاهش نمی‌دهد. Remicade به صورت یک شیشه پودر که با محلول مایع مخلوط می شود عرضه می شود. یک متخصص مراقبت های بهداشتی Remicade را به عنوان تزریق به شما می دهد. این یک تزریق در رگ شما است که در یک دوره زمانی انجام می شود. تزریق Remicade معمولا حدود ساعت طول می کشد. شما معمولا هر چند هفته یک بار تزریق می‌کنید، اما زمان آن بستگی به شرایطی دارد که در حال درمان هستید. آنچه در این مقاله خواهید خواند: شایع ترین عوارض Remicade Remicade می تواند عوارض جانبی خفیف یا جدی ایجاد کند. لیست زیر حاوی برخی از عوارض جانبی کلیدی است که ممکن است در حین مصرف Remicade رخ دهد. این لیست ها همه عوارض جانبی احتمالی را شامل نمی شود. برای اطلاعات بیشتر در مورد عوارض جانبی احتمالی Remicade ، با پزشک یا خود صحبت کنید. آنها همچنین می توانند نکاتی را در مورد نحوه مقابله با هر گونه عوارض جانبی که ممکن است آزاردهنده باشد به شما ارایه دهند. شایع ترین عوارض این دارو می تواند شامل موارد زیر باشد: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سردرد سرفه درد در شکم، مانند عفونت سینوسی یا گلودرد بیشتر این عوارض جانبی ممکن است در عرض چند روز یا چند هفته از بین بروند. اما اگر شدیدتر شدند یا از بین نرفتند، با پزشک یا داروساز خود صحبت کنید. عوارض جانبی در کودکان در مطالعات بالینی، کودکان مبتلا به بیماری کرون یا کولیت اولسراتیو بیشتر از بزرگسالان عوارض جانبی خاصی داشتند. عوارض جانبی که بیشتر در کودکان رخ می دهد، عبارتند از: کم خونی (سطح پایین گلبول های قرمز خون) گرگرفتگی (گرمی و قرمزی در پوست) عفونت های باکتریایی و ویروسی شکستگی های استخوان واکنش های آلرژیک گلو و ریه ها واکنش آلرژیک مانند بسیاری از داروها، ممکن است پس از مصرف Remicade واکنش آلرژیک داشته باشید. در مطالعات بالینی افرادی که Remicade برای درمان آرتریت روماتویید ( RA ) مصرف کردند، حداقل . از افرادی که Remicade مصرف کردند، عفونت جدی داشتند. این با . درصد از افرادی که دارونما مصرف کردند مقایسه شد. هر دو گروه متوترکسات نیز مصرف کردند. افزایش وزن یک عارضه جانبی گزارش شده در مطالعات بالینی اولیه Remicade نبود. با این حال، در برخی مطالعات دیگر دیده شده است. در یک مطالعه کوچک دیگر، درصد از افراد مبتلا به بیماری کرون پس از مصرف Remicade به مدت یک سال وزن اضافه کردند. Remicade با یک داروی دیگر یا دارونما مقایسه نشد. افزایش وزن بسیار ناگهانی نیز ممکن است نشانه ای از نارسایی قلبی جدید یا بدتر شدن آن شود. اشکال و تجویز دارو رمیکید Remicade و Inflectra هر دو به صورت یک ویال پودر هستند. متخصص مراقبت های بهداشتی شما آن را با یک مایع مخلوط می کند تا محلولی درست کند. هر دو دارو به صورت انفوزیون داده می شوند. این یک تزریق در رگ شما است که در یک دوره زمانی انجام می شود. برای تزریق به مطب دکتر یا یک کلینیک خواهید رفت. تزریق Remicade و Inflectra معمولا حدود ساعت طول می کشد. برنامه معمول دوز هر هفته یک بار پس از تکمیل مرحله اول دوز است. دوز برای نشانه های مورد تایید FDA دوز Remicade شما بر اساس وزن شما و شرایطی است که Remicade مصرف می کنید. تزریق Remicade معمولا حدود ساعت طول می کشد. Remicade در دو مرحله انجام می شود: مرحله القایی (شروع) و مرحله نگهداری. در مرحله القاء، شما انفوزیون Remicade را در هفته ، هفته و هفته دریافت خواهید کرد. پس از مرحله القایی، هر یا هفته یکبار تزریق نگهدارنده دریافت خواهید کرد. ممکن است برای کمک به کنترل وضعیت خود به دوزهای بالاتر یا دوزهای مکرر نیاز داشته باشید. مهم است که دارو را طبق تجویز مصرف کنید. این بهترین شانس را برای بهبود وضعیت خود به شما می دهد. اگر مرتبا قرار ملاقات انفوزیون را از دست می دهید، ممکن است وضعیت شما بدتر شود. اگر نمی توانید یک قرار ملاقات بگیرید یا فراموش کرده اید که بروید، فورا با مطب پزشک خود تماس بگیرید. کارکنان می توانند زمان تزریق شما را مجددا برنامه ریزی کنند. آنها ممکن است زمان ویزیت بعدی شما را بر اساس آخرین انفوزیون خود تنظیم کنند. Remicade به عنوان یک درمان طولانی مدت استفاده می شود. اگر شما و پزشکتان تشخیص دهید که Remicade برای شما بی‌خطر و موثر است، احتمالا آن را طولانی‌مدت مصرف خواهید کرد. رمیکاد و بارداری مشخص نیست که مصرف Remicade در دوران بارداری بی خطر است یا خیر. در مطالعات حیوانی، هنگامی که مادر دارو را مصرف کرد، هیچ آسیبی برای نوزاد در حال رشد وجود نداشت. با این حال، مطالعات حیوانی همیشه آنچه را که در انسان اتفاق می‌افتد، پیش‌بینی نمی‌کند. Remicade را فقط در صورتی باید در دوران بارداری مصرف کنید که فواید آن بیشتر از خطرات آن باشد. اگر باردار هستید یا قصد بارداری دارید، با پزشک خود در مورد بی خطر بودن Remicade برای شما صحبت کنید. اگر در دوران بارداری Remicade مصرف می کنید، ممکن است کودک شما پس از تولد در معرض خطر عفونت قرار گیرد. آنها نباید حداقل تا ماه پس از تولد واکسن های زنده دریافت کنند تا از عفونت های جدی جلوگیری شود. واکسن زنده حاوی شکل ضعیف شده میکروب یا ویروس است. رمیکاد و پیشگیری از بارداری مصرف Remicade در دوران بارداری مشخص نیست. اگر از نظر جنسی فعال هستید و ممکن است شما یا همسرتان باردار شوید، در حین استفاده از Remicade با پزشک خود در مورد نیازهای کنترل بارداری خود صحبت کنید. رمیکاد و شیردهی مشخص نیست که آیا Remicade به شیر مادر منتقل می شود یا خیر. با این حال، به دلیل شدت عوارض جانبی دارو، شیردهی در حین مصرف Remicade توصیه نمی شود. اگر در حال شیردهی هستید و قصد مصرف Remicade را دارید، با پزشک خود صحبت کنید. آنها ممکن است توصیه کنند که شیردهی را متوقف کنید یا درمان را تا زمانی که دیگر شیر نمی دهید به تعویق بیندازید. رمیکاد و الکل رمیکاد و الکل با یکدیگر تداخل ندارند. در حالی که Remicade مصرف می کنید، پیروی از یک سبک زندگی سالم مهم است. این به سیستم ایمنی بدن شما کمک می کند تا بهترین عملکرد ممکن را داشته باشد. نوشیدن بیش از حد الکل می تواند سیستم ایمنی بدن شما را ضعیف کند. هنگامی که سیستم ایمنی شما به اندازه کافی برای مبارزه با میکروب ها قوی نیست، ممکن است در معرض خطر عفونت های جدی قرار بگیرید. Remicade با مشکلات جدی کبدی مرتبط است که می تواند منجر به زردی (زردی پوست و سفیدی چشمان شما) شود. نوشیدن بیش از حد الکل می تواند به کبد شما نیز آسیب برساند. بنابراین مصرف Remicade در حین نوشیدن الکل بیش از حد می تواند خطر ابتلا به مشکلات کبدی را افزایش دهد. رمیکید و تداخل دارویی در زیر لیستی از داروهایی که می توانند با Remicade تداخل داشته باشند، آورده شده است. این فهرست شامل همه داروهایی نیست که ممکن است با Remicade تداخل داشته باشند. قبل از مصرف Remicade ، با پزشک و داروساز خود صحبت کنید. در مورد تمام داروهای تجویزی، بدون نسخه و سایر داروهایی که مصرف می کنید به آنها بگویید. همچنین در مورد ویتامین ها، گیاهان و مکمل هایی که استفاده می کنید به آنها بگویید. به اشتراک گذاری این اطلاعات می تواند به شما کمک کند تا از تعاملات احتمالی جلوگیری کنید. اگر سوالی در مورد دارید که ممکن است بر شما ت ثیر بگذارد، از پزشک یا داروساز خود بپرسید. رمیکید با متوترکسات دقیقا مشخص نیست که آیا رمیکید و متوترکسات با یکدیگر تداخل دارند یا خیر. با این حال، Remicade همراه با متوترکسات برای بسیاری از بیماری های خودایمنی (شرایطی که در آن سیستم ایمنی شما به اشتباه به بدن شما حمله می کند) تجویز می شود. اینها شامل ( RA ) و آرتریت پسوریاتیک است. در واقع، مصرف متوترکسات همراه با رمیکید ممکن است خطر ایجاد آنتی بادی علیه رمیکید را کاهش دهد. آنتی بادی ها پروتیین های سیستم ایمنی هستند که به موادی مانند Remicade حمله می کنند و می توانند آنها را کم اثر کنند. متوترکسات همچنین ممکن است میزان گردش Remicade در بدن شما را افزایش دهد. در هر دو مورد، Remicade ممکن است موثرتر باشد. همچنین ممکن است مصرف Remicade با داروی دیگری که سیستم ایمنی شما را تضعیف می کند، خطر ابتلا به عفونت و سرطان را افزایش دهد. اگر Remicade را با یا بدون متوترکسات مصرف کنید، پزشک شما را از نظر عفونت و سرطان از نزدیک تحت نظر خواهد داشت. رمیکید و داروهایی تضعیف کننده سیستم ایمنی بدن مصرف Remicade با داروهای بیولوژیک خاص (داروهای ساخته شده از موجودات زنده) می تواند سیستم ایمنی بدن شما را بیشتر تضعیف کند. این خطر ابتلا به عفونت های جدی را افزایش می دهد. نمونه هایی از داروهایی که می توانند سیستم ایمنی بدن را تضعیف کنند و نباید با رمیکید مصرف شوند عبارتند از: آناکینرا ( Kineret ) آباتاسپت (اورنسیا) توسیلیزوماب ( Actemra ) آدالیموماب ( Humira ) گلیموماب ( Simponi ) ناتالیزوماب (تیسابری) اوستکینوماب ( Stelara ) ودولیزوماب ( Entyvio ) اتانرسپت (انبرل) توفاسیتینیب ( xeljanz ) اگر هر یک از این داروها را مصرف می کنید، قبل از شروع مصرف Remicade با پزشک خود صحبت کنید. آنها ممکن است گزینه های درمانی دیگری را توصیه کنند. Remicade و واکسن های زنده هنگام مصرف Remicade نباید واکسن های زنده دریافت کنید. این دارو توانایی سیستم ایمنی شما را برای مبارزه با عفونت ها کاهش می دهد. بنابراین ممکن است در معرض خطر عفونتی باشید که واکسن معمولا به پیشگیری از آن کمک می کند. نمونه هایی از واکسن های زنده که باید در حین مصرف Remicade از آنها اجتناب کرد عبارتند از: واکسن سرخک، اوریون و سرخجه ( MMR ) واکسن تب زرد قبل از شروع Remicade ، مطمین شوید که در مورد همه واکسن ها به روز هستید. اگر به واکسن زنده نیاز دارید، آن را قبل از شروع درمان با رمیکید دریافت کنید. اگر Remicade را در دوران بارداری مصرف کرده‌اید، کودک شما نباید تا حداقل ماهگی واکسن زنده دریافت کند. نوزادانی که قبل از تولد در معرض Remicade قرار می گیرند و زودتر واکسن دریافت می کنند می توانند در معرض خطر بیشتری برای عفونت، عوارض جدی یا مرگ باشند. رمیکاد و وارفارین مصرف Remicade با ( Coumadin ، Jantoven ) ممکن است بر سرعت متابولیسم (تجزیه) وارفارین توسط بدن شما ت ثیر بگذارد. این می تواند ت ثیر وارفارین در جلوگیری از لخته شدن خون را تغییر دهد. هنگامی که مصرف Remicade را شروع یا متوقف می کنید، پزشک پاسخ بدن شما به وارفارین را کنترل می کند. ممکن است به دوز متفاوتی از وارفارین نیاز داشته باشید. رمیکاد و تیوفیلین مصرف Remicade با تیوفیلین ممکن است بر نحوه متابولیسم (تجزیه) بدن شما ت ثیر بگذارد. این می تواند میزان ایمن و موثر بودن تیوفیلین را تغییر دهد. هنگامی که مصرف Remicade را شروع یا متوقف می کنید، پزشک پاسخ بدن شما به تیوفیلین را کنترل می کند. ممکن است به دوز متفاوتی از تیوفیلین نیاز داشته باشید. رمیکاد و سیکلوسپورین مصرف Remicade همراه با ( Restasis ، Sandimmune ، سایرین) ممکن است بر نحوه متابولیسم (تجزیه) سیکلوسپورین توسط بدن شما ت ثیر بگذارد. این می تواند میزان ایمن و موثر بودن سیکلوسپورین را تغییر دهد. هنگامی که مصرف Remicade را شروع یا متوقف می کنید، پزشک پاسخ بدن شما به سیکلوسپورین را کنترل می کند. ممکن است به دوز متفاوتی از سیکلوسپورین نیاز داشته باشید. آیا Remicade نوعی شیمی درمانی است؟ نه، رمیکید نوعی شیمی درمانی نیست. Remicade یک بیولوژیک است، به این معنی که از موجودات زنده ساخته شده است. به طور خاص، Remicade یک آنتی بادی مونوکلونال است که از سلول های سیستم ایمنی در آزمایشگاه ساخته می شود. آنتی بادی های مونوکلونال فقط فعالیت پروتیین های خاصی را در بدن مسدود می کنند. از طرف دیگر شیمی درمانی یک داروی شیمیایی است که سلول های در حال رشد سریع در سراسر بدن را از بین می برد. این معمولا برای درمان سرطان استفاده می شود. داروهای شیمی درمانی بر بسیاری از انواع سلول ها و اندام ها ت ثیر می گذارد. این با اعمال بسیار خاص آنتی بادی های مونوکلونال، مانند Remicade متفاوت است. اقدامات احتیاطی Remicade Remicade فورا روی سیستم ایمنی بدن شما ت ثیر می گذارد. اما ممکن است برای چند روز تا چند هفته شاهد بهبود علایم خود نباشید. این دارو با چندین احتیاط همراه است. عفونت های جدی افرادی که Remicade مصرف می کنند در معرض خطر ابتلا به عفونت های جدی هستند که ممکن است منجر به بستری شدن در بیمارستان یا مرگ شود. اینها عبارتند از سل ( TB ) ، عفونت های قارچی در سراسر بدن و سایر عفونت های باکتریایی و ویروسی. قبل از شروع مصرف Remicade ، پزشک شما را از نظر سل آزمایش می کند و در طول درمان شما را از نظر آن تحت نظر قرار می دهد. اگر در حین استفاده از Remicade دچار عفونت جدی شدید، پزشک از شما می خواهد که مصرف دارو را متوقف کنید. سرطان ها سرطان های خاصی از جمله لنفوم (سرطان سیستم لنفاوی) و سرطان پوست، در افرادی که Remicade یا داروهای دیگری به نام مسدود کننده های فاکتور نکروز تومور ( TNF ) مصرف می کردند، گزارش شده است. (رمیکید یک مسدود کننده TNF است. برخی از مواردی که در کودکان و نوجوانان رخ داد کشنده بود. یک نوع خاص از لنفوم، لنفوم سلول T کبدی بود. بیشتر افرادی که به این بیماری مبتلا شدند، نوجوانان یا مردان جوانی بودند که مبتلا به کولیت اولسراتیو یا بیماری کرون بودند. تقریبا همه آنها همچنین از یک مسدود کننده TNF با داروهای آزاتیوپرین یا - مرکاپتوپورین استفاده می کردند. پزشک شما را به طور منظم از نظر سرطان در طول و بعد از درمان Remicade غربالگری می کند. قبل از مصرف Remicade ، با پزشک خود در مورد سابقه سلامتی خود صحبت کنید. اگر شرایط پزشکی خاصی دارید، Remicade ممکن است برای شما مناسب نباشد. هپاتیت B Remicade می تواند ویروس هپاتیت B را دوباره فعال کند اگر در گذشته به این ویروس آلوده شده باشید. قبل از شروع مصرف Remicade ، پزشک شما را از نظر هپاتیت B آزمایش می کند. اگر آزمایش شما برای هپاتیت B مثبت باشد، پزشک شما را از نظر علایم و نشانه های ویروس در طول درمان با رمیکید از نزدیک تحت نظر خواهد گرفت. ممکن است برای هپاتیت B به درمان بیشتری نیاز داشته باشید. آسیب کبدی آسیب شدید کبدی در افرادی که Remicade دریافت کرده اند گزارش شده است. در موارد خاص، آسیب کبدی منجر به نارسایی کبد، پیوند کبد و مرگ می شود. در مورد هرگونه سابقه آسیب کبدی یا بیماری کبدی با پزشک خود صحبت کنید. آنها شما را از نظر علایم و نشانه های بدتر شدن عملکرد کبد در طول درمان با رمیکید از نزدیک تحت نظر خواهند داشت. نارسایی قلبی افراد در حین دریافت دارو دچار نارسایی قلبی جدید یا بدتر شده اند. دوزهای خاصی از Remicade برای افراد مبتلا به نارسایی قلبی متوسط یا شدید بی خطر نیستند. اگر یا سابقه بیماری قلبی دارید به پزشک خود اطلاع دهید. آنها در مورد خطرات و مزایای درمان Remicade بحث خواهند کرد. اختلالات خونی اختلالات خونی، از جمله سطوح پایین گلبول های سفید خون، با درمان Remicade گزارش شده است. برخی موارد منجر به مرگ شده است. اگر سابقه اختلالات خونی دارید به پزشک خود اطلاع دهید. آنها شما را از نزدیک برای علایم و نشانه های بدتر شدن اختلالات خونی در حین دریافت Remicade تحت نظر خواهند داشت. واکنش های تزریقی جدی افراد در طول یا چند ساعت پس از دریافت انفوزیون Remicade دچار مشکلات قلبی عروقی (قلب و عروق خونی) یا مغزی جدی شده اند. نمونه هایی از این مشکلات عبارتند از حمله قلبی، سکته مغزی، فشار خون پایین یا بالا، و ریتم غیر طبیعی قلب (ضربان قلب خیلی سریع، خیلی آهسته یا نامنظم) اگر سابقه واکنش های جدی انفوزیون یا مشکلات قلبی عروقی یا مغزی دارید، به پزشک خود اطلاع دهید. آنها شما را از نزدیک در طول و بعد از تزریق تحت نظر خواهند داشت. واکنش های سیستم عصبی برخی از افراد در حین مصرف Remicade دچار اختلالات جدید یا بدتر شده سیستم عصبی مرکزی شده اند. اینها شامل تشنج و مولتیپل اسکلروزیس است. اگر اختلال سیستم عصبی دارید یا در گذشته به آن مبتلا بوده اید، به پزشک خود اطلاع دهید. آنها شما را از نزدیک برای علایم جدید یا بدتر شدن علایم در طول درمان Remicade تحت نظر خواهند داشت. واکنش آلرژیک اگر واکنش آلرژیک شدید به این دارو یا هر یک از ترکیبات آن داشته اید، نباید این دارو را مصرف کنید. از پزشک خود بپرسید که چه درمان های دیگری برای شما انتخاب های بهتری هستند. |
با نام تجاری Anafranil دارویی است که پزشک برای درمان ( OCD ) و سایر موارد آن را تجویز می کنند. این دارو به دسته قدیمی‌تری از داروهای ضد افسردگی به نام ضد افسردگی‌های سه حلقه‌ای ( TCAs ) تعلق دارد. محبوبیت آن برای درمان OCD به دلیل خطرات و عوارض جانبی کاهش یافته است. با این حال، ارایه دهندگان مراقبت های بهداشتی زمانی که سایر داروها به اندازه کافی موثر نباشد، همچنان کلومیپرامین را برای بزرگسالان یا کودکان مبتلا به این بیماری تجویز می کنند. بعضی افراد مبتلا به این اختلال، بیشتر اوقات نگران میکروب ها یا آلودگی هستند. دیگران احتمال دارد نتوانند بخوابند مگر اینکه دوباره بررسی کنند که درب خانه شان را قفل کرده اند. برای برخی از افراد، این افکار و رفتارها طاقت فرسا می شود و پزشک ممکن است آنها را با اختلال وسواس فکری جبری ( OCD ) تشخیص دهد. اگر چنین باشد، درمان و برخی داروها می توانند به کنترل OCD آنها کمک کنند. یکی از این داروها کلومیپرامین (با نام تجاری Anafranil ) است. مردم اغلب از اصطلاح " OCD " به عنوان عامیانه برای توصیف شخصی استفاده می کنند که دوست دارد همه چیز را تمیز و منظم نگه دارد. OCD در واقع یک وضعیت سلامت روان که شامل افکار ناخواسته و مکرر (وسواس) و رفتارها یا تشریفات تکراری (اجبار) است. این وسواس ها و اجبارها می توانند مقدار قابل توجهی از زمان و انرژی را مصرف کنند و به طور جدی بر توانایی فرد برای عملکرد در زندگی روزمره و روابط ت ثیر بگذارند. خوشبختانه، دارو هایی از جمله داروهای ضد افسردگی مانند کلومیپرامین وجود دارند که می‌تواند به درمان کمک کند. دقیقا مشخص نیست که کلومیپرامین چگونه برای درمان OCD عمل می کند. آنچه می دانیم این است که دارو مقدار (هورمون "احساس خوب") در مغز را افزایش می دهد. FDA کلومیپرامین را برای درمان اختلال وسواس فکری اجباری ( OCD ) در بزرگسالان و کودکان سال و بالاتر تایید می کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در حالی که کلومیپرامین برای درمان OCD تایید شده ولی معمولا اولین انتخاب داروی پزشک برای این تشخیص نیست. مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین ( SSRIs ) ، اغلب در دوزهای بالا، درمان‌های محبوب‌تری هستند. داروهای SSRI مانند (با نام تجاری Luvox یا Luvox CR ) ، پاروکستین (با نام تجاری Brisdelle ) و (نام تجاری Zoloft ) معمولا عوارض جانبی کمتری نسبت به کلومیپرامین ایجاد می کنند. بنابراین، پزشک احتمال دارد کلومیپرامین را به عنوان یک درمان انتخابی دوم یا مکمل برای OCD تجویز کنند که به خوبی با سایر داروها کنترل نمی شود. گاهی اوقات، پزشک کلومیپرامین را برای مصارف دیگر تجویز می کنند، یعنی شرایطی که FDA به طور خاص آن را برای درمان تایید نکرده است. کلومیپرامین کاربردهای خارج از برچسب زیادی دارد. برخی از نمونه ها عبارتند از: اضطراب انزال زودرس اختلال بدشکلی بدن افسردگی مقاوم به درمان بی خوابی (مشکل خواب) تریکوتیلومانیا ( نوروپاتی مزمن (درد مرتبط با عصب) اختلال پانیک، وضعیتی که باعث حملات پانیک می شود. سندرم کاتاپلکسی اپیزودهای ناگهانی ضعف عضلانی اغلب توسط احساسات قوی مانند خندیدن یا گریه ایجاد می شود. عوارض جانبی رایج کلومیپرامین عبارتند از: یبوست خستگی سرگیجه حالت تهوع دهان خشک سوء هاضمه خواب آلودگی انقباض عضلانی افزایش یا کاهش اشتها عرق کردن بیشتر از حد معمول اختلال عملکرد جنسی مانند تغییر در میل جنسی، ناتوانی در انزال و اختلال نعوظ به طور معمول، افراد سایر عوارض جانبی کلومیپرامین را نیز تجربه می کنند آنها عبارتند از: گرگرفتگی فشار خون بالا افزایش دمای بدن مشکلات دفع ادرار گیجی، روان پریشی یا توهم ضربان قلب سریع یا تپش قلب احساس تحریک پذیری یا بی قراری به دلیل احتمال خواب‌آلودگی و سرگیجه، بهتر است از رانندگی در حین مصرف کلومیپرامین خودداری کنید. اگر در مورد عوارض جانبی احتمالی مصرف کلومیپرامین نگرانی دارید، می توانید آنها را با پزشک یا داروساز خود در میان بگذارید. کلومیپرامین به عنوان یک کپسول خوراکی در سه مقدار میلی گرم، میلی گرم و میلی گرم موجود است. برای OCD ، دوز شروع معمول کلومیپرامین میلی گرم در روز است. ارایه دهندگان مراقبت های بهداشتی احتمال دارد دوز را در طول زمان تا حداکثر میلی گرم در روز افزایش دهند. مهم است بدانید که کلومیپرامین مدتی طول می کشد تا شروع به کار کند. شاید درمان تا هفته با کلومیپرامین طول بکشد تا شاهد بهبود علایم OCD باشید. پزشک احتمال دارد دوز را بر اساس میزان تحمل و پاسخ به دارو تنظیم کند. همیشه قبل از تغییر دوز یا قطع هر گونه داروهای تجویزی با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود مشورت کنید. FDA به دلیل خطر نادر اما جدی تمایل به خودکشی، کلومیپرامین و سایر داروهای ضدافسردگی را ملزم به همراه داشتن یک هشدار جعبه ای می کند. افزایش خطر افکار و رفتارهای عمدتا بر کودکان، نوجوانان و جوانان ساله یا کمتر، به ویژه در مراحل اولیه درمان یا پس از افزایش دوز ت ثیر می گذارد. افرادی که از زمان شروع مصرف کلومیپرامین متوجه تغییرات منفی در افکار و رفتار خود می شوند باید فورا به پزشک خود اطلاع دهند یا به دنبال مراقبت های پزشکی فوری باشند. کلومیپرامین برای همه بی خطر نیست. ارایه‌دهنده مراقبتهای بهداشتی قبل از اینکه آن را تجویز کند، سابقه پزشکی شما را بررسی میکند. شرایط زیر می تواند خطر عوارض جانبی جدی را افزایش دهد: تشنج گلوکوم تیرویید پرکار بیماری کبد یا کلیه مشکلات دفع ادرار زنان باردار یا شیرده فشار خون بالا یا بیماری قلبی اختلال دوقطبی، اسکیزوفرنی یا سایر اختلالات سلامت روان افراد مسن ( + سال) به دلیل خطر هیپوناترمی (سطح پایین سدیم در خون) واکنش آلرژیک قبلی به کلومیپرامین یا سایر داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای ( TCAs ) ، مانند آمی تریپتیلین، ایمی پرامین، و نورتریپتیلین. انواع مختلفی از داروها می توانند با کلومیپرامین تداخل داشته باشند. برخی از تداخلات دارویی احتمال دارد منجر به عوارض جانبی شدید شود. اگر آنها را با کلومیپرامین مصرف کنید، می توانند سطح سروتونین را افزایش دهند. یک ماده شیمیایی مغز "احساس خوب" است که خلق و خوی شما را تنظیم می کند. در موارد نادر، سندرم سروتونین می تواند رخ دهد. علایم سندرم سروتونین متفاوت و از خفیف تا خطرناک متغیر است. مصرف داروهای زیر با کلومیپرامین می تواند خطر ابتلا به سندرم سروتونین را افزایش دهد: داروهای مسکن فنتانیل و ترامادول لیتیوم، داروی تثبیت کننده خلق و خو، یک داروی ضد اضطراب مکمل های گیاهی مانند مخمر سنت جان و تریپتوفان تریپتان ها، یک گروه دارویی که برای درمان سردردهای میگرنی استفاده می شود. داروهای مهارکننده مونوآمین اکسیداز ( MAOI ) مانند فنلزین، ترانیل سیپرومین، لینزولید، رازاگیلین و متیلن بلو سایر داروهای ضد افسردگی از جمله داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای (مانند، دوکسپین، ایمی پرامین و نورتریپتیلین) SSRI ها (مانند سیتالوپرام، اسیتالوپرام، فلوکستین و فلووکسامین) و SNRI ها (مانند دولوکستین سایمتیدین، یک آنتی اسید، دارویی برای اسکیزوفرنی یا سایر شرایط سلامت روان متیل فنیدیت، دارویی که برای اختلال نقص توجه و بیش فعالی ( ADHD ) استفاده می شود. کلومیپرامین همچنین می تواند بر روی سایر داروها ت ثیر بگذارد و آنطور که باید عمل نکنند. یک مثال، کلونیدین، دارویی است که برای درمان فشار خون بالا یا ADHD تجویز می شود. کلومیپرامین همچنین احتمال دارد سطوح و عوارض جانبی داروهایی مانند وارفارین، رقیق‌کننده خون، و دیگوکسین، داروی قلب را افزایش دهد. این لیست شامل تمام تداخلات احتمالی کلومیپرامین نمی شود. قبل از مصرف کلومیپرامین، پزشک یا داروساز تداخلات با سایر داروها را بررسی میکند، بنابراین مطمین شوید که همه چیزهایی را که مصرف می‌کنید به آنها بگویید. آنها می توانند توصیه های پزشکی شخصی را در مورد مدیریت و عوارض جانبی ارایه دهند. اگر اخیرا دچار حمله قلبی شده اید، نباید از کلومیپرامین استفاده کنید. اگر در روز گذشته از مهارکننده های MAO مانند ایزوکاربوکسازید، لینزولید، تزریق متیلن بلو، فنلزین، رازاگیلین، سلژیلین، یا ترانیل سیپرومین استفاده کرده اید، این دارو را مصرف نکنید. برخی از جوانان در اولین مصرف یک داروی ضد افسردگی افکار خودکشی دارند. نسبت به تغییرات خلق و خو یا علایم خود هوشیار باشید. هرگونه علایم جدید یا بدتر شده را به پزشک خود گزارش دهید. اگر به کلومیپرامین حساسیت دارید نباید از آن استفاده کنید: اخیرا دچار حمله قلبی شده اید. به داروهای ضد افسردگی مانند آمی تریپتیلین، آموکساپین، تریمیپرامین، دزیپرامین، دوکسپین، ایمی پرامین، نورتریپتیلین یا پروتریپتیلین حساسیت دارید. اگر در روز گذشته مهارکننده های MAO مصرف کرده اید، از کلومیپرامین استفاده نکنید. احتمال دارد یک تداخل دارویی خطرناک رخ دهد. مهارکننده های MAO عبارتند از: ایزوکاربوکسازید، لینزولید، تزریق متیلن بلو، فنلزین، رازاگیلین، سلژیلین، ترانیل سیپرومین و غیره. اگر در هفته گذشته از داروهای ضد افسردگی " SSRI " مانند سیتالوپرام، اسیتالوپرام، فلوکستین (پروزاک) ، فلووکسامین، پاروکستین، سرترالین (زولوفت) ، ترازودون، یا ویلازودون استفاده کرده اید، به پزشک خود اطلاع دهید. اگر بیماری های زیر را تا به حال داشته اید به پزشک خود اطلاع دهید: بیماری قلبی یا بیماری کبدی بیماری کلیوی فشار خون پایین مشکلات دفع ادرار تشنج یا ضربه به سر گلوکوم با زاویه باریک تومور بیش فعال تیرویید یا غده فوق کلیوی (فیوکروموسیتوم یا نوروبلاستوما) اختلال دوقطبی (مانیک - افسردگی) ، اسکیزوفرنی یا سایر بیماری های روانی مطمین شوید پزشکتان می‌داند که از داروهای محرک، محصولات گیاهی یا داروهای افسردگی برای بیماریهای روانی، بیماری پارکینسون، سردردهای میگرنی، عفونتهای جدی یا پیشگیری از تهوع و استفراغ نیز استفاده می‌کنید. این داروها ممکن است با کلومیپرامین تداخل داشته و باعث ایجاد بیماری جدی به نام سندرم سروتونین شوند. برخی از جوانان در اولین مصرف یک داروی ضد افسردگی افکار خودکشی دارند. پزشک باید در ویزیت های منظم پیشرفت فرد را بررسی کند. خانواده یا سایر مراقبان نیز باید نسبت به تغییرات خلق و خو یا علایم هوشیار باشند. اگر باردار هستید یا قصد بارداری دارید به پزشک خود اطلاع دهید. مصرف این دارو در اواخر بارداری احتمال دارد باعث علایم در نوزاد شود. کلومیپرامین ( Anafranil ) یک داروی ضد افسردگی عمومی که با نسخه در دسترس است. این دارو متعلق به یک گروه داروهای قدیمی به نام ضد افسردگی های سه حلقه ای ( TCAs ) است که به دلیل سه حلقه در ساختار شیمیایی آنها نامگذاری شده و شامل داروهایی مانند آمی تریپتیلین، ایمی پرامین و نورتریپتیلین است. سازمان غذا و داروی ایالات متحده ( FDA ) آنافرانیل، نسخه با نام تجاری کلومیپرامین را در سال ت یید کرد و این اولین دارویی بود که به طور خاص برای درمان اختلال وسواس فکری - اجباری ( OCD ) ت یید شد. |
وجود پروتیین در ادرار در دوران بارداری (پروتیین اوریا) ممکن است نشان دهنده مشکلاتی از قبیل استرس، تب و پره اکلامپسی در بارداری باشد. پره اکلامپسی می تواند خطرات جدی هم برای مادر و هم برای کودک به همراه داشته باشد. بر همین اساس پزشک برای پیشگیری از بروز این عوارض خطرناک، در هر ویزیت قبل از زایمان، برای مادران نمونه ادرار را تجویز می کند. در واقع آزمایش ادرار یک وسیله تشخیصی بسیار مفید است که سلامت کلی بدن را مورد بررسی قرار می دهد. به عنوان مثال، یک نمونه ادرار می تواند در صورت کمبود آب بدن یا عفونت، همچنین علایم هایی را برای موارد جدی تر بهداشتی مانند دیابت نشان دهد. کلیه ها در دوران بارداری سخت و به طور تمام وقت کار می کنند. آنها مواد زاید را در خون فیلتر خواهند کرد. در حالی که چیزهایی مانند پروتیین را که بدن برای رشد نیاز دارد، نگه می دارد. پس از فیلتر شدن، سموم بدن در ادرار آزاد می شوند. اما پروتیین در ادار نشان دهنده این است که کلیه ها به درستی کار نمی کنند. جدای از بارداری، برخی بیماری ها ممکن است در حالت عادی منجر به افزایش پروتیین در ادرار به طور موقت شوند، از جمله: تب قرار گرفتن در معرض دمای شدید فشار روانی یا جسمی (به عنوان مثال ورزش شدید) قبل از هفته بارداری، پروتیین اوریا گاهی اوقات به عنوان پروتیین اوریای مزمن شناخته می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید این احتمال دارد به علت بیماری های زمینه ای مربوط به کلیه ها یا سایر مشکلات باشد که لزوما مربوط به بارداری نیست. عفونت ها (به عنوان مثال عفونت مجاری ادراری) همچنین ممکن است سطح پروتیین را در ادرار افزایش دهند و نیاز به مراقبت های پزشکی داشته باشند. از طرف دیگر، پزشکان با دقت بیشتری پروتیین را به عنوان شاخص احتمالی پره اکلامپسی بررسی می کنند. این وضعیت با فشار خون بالا مشخص شده و ممکن است باعث آسیب به اندام ها، به ویژه کبد و کلیه ها شود. سندرم HELLP (همولیز، افزایش و تعداد کم پلاکت) شکلی مشابه، در عین حال شدیدتر از پره اکلامپسی است که ممکن است همراه با پره اکلامپسی یا به تنهایی ایجاد شود. هر دو شرایط بدون درمان، ممکن است منجر به عوارض جدی برای مادر و کودک شود. مهمترین شاخص این است که پزشک بیشترین پروتیینی را که از ادرار در دوران بارداری دفع می شود را نسبت به قبل بارداری بررسی کند. به طور طبیعی مقدار آن دو برابر است، حداکثر به میلی گرم در روز قبل از بارداری تا حداکثر میلی گرم در روز در دوران بارداری است. همچنین اگر مادر قبل از بارداری دچار هرگونه بیماری مزمن شده باشد یا سابقه خانوادگی داشته که بر کبد و کلیه ها ت ثیر بگذارد، شاید در معرض خطر بیشتری برای این وضعیت قرار بگیرد. در غیر این صورت، عوامل خطر برای پره اکلامپسی شامل مواردی مانند سابقه (شخصی یا خانوادگی) پره اکلامپسی با حاملگی های قبلی است. حاملگی با ( IVF ) شاخص توده بدن یا بیشتر (داشتن چاقی) بارداری با دوقلو، سه قلو یا چند قلو مرتبه بالاتر زمان بارداری (فاصله بیش از سال بین بارداری) سابقه سلامتی شامل فشار خون مزمن، دیابت (نوع یا نوع ) ، لوپوس، میگرن و غیره بررسی ها نشان می دهد که زنان سیاه پوست غیر اسپانیایی به احتمال زیاد با فشار خون مزمن باردار می شوند، که خود یک عامل خطر برای است. با این حال، این ممکن است به علت نابرابری در مراقبت های بهداشتی بیش از هر عامل مرتبط با نژاد باشد. پروتیین موجود در ادرار بیش از میلی گرم در روز زیاد در نظر گرفته می شود. فراتر از آن، ممکن است فرد علایم پروتیین در ادرار داشته باشد یا نداشته باشد. حتی ممکن است تا زمان تعیین شده بعدی قبل از تولد هنگام آزمایش ادرار، متوجه علایم خودش نشود. در غیر این صورت، علایم ممکن است شبیه علایم بیماری کلیه باشد که عبارتند از: تورم در مچ پا، مچ دست یا چشم احساس سوزش هنگام ادرار کردن یا قهوه ای/خونی کمر درد (همچنین اغلب اوقات یک علایم طبیعی بارداری) افزایش ادرار (اگرچه این امر در بارداری به طور کلی شایع است) لایم دیگری وجود دارد که نشان می دهد علت پروتیین در ادرار جدی تر است: تنگی نفس کاهش ادرار حالت تهوع یا استفراغ سردرد، به ویژه سردردهای شدید درد در شکم (در سمت راست، زیر دنده ها) یا سایر مشکلات بینایی (از دست دادن بینایی، حساسیت به نور) گرچه افزایش وزن در دوران بارداری امری طبیعی است، اما در صورت افزایش ناگهانی وزن حتما به پزشک اطلاع داده شود. افزایش بیش از چند کلیو در هفته یا تورم قابل توجه در دست یا صورت از دیگر علایم هشدار دهنده است. آزمایش اولیه تشخیصی برای وجود پروتیین در ادرار، در مطب پزشک، آزمایش انالیز ادرار ( dipstick ) نامیده می شود. یک نوار به ادرار وارد می شود و تکه های شیمیایی بسته به میزان پروتیین شناسایی شده با تغییر رنگ واکنش نشان می دهند. دامنه نتایج از + به +++++ یا کم ( ) به زیاد ( ) است. اگر نتیجه غیر طبیعی باشد، پزشک ممکن است به فرد تست ساعته پروتیین ادرار دهد تا سطح پروتیین موجود در ادرار را با دقت بیشتری در یک دوره طولانی کنترل کند. ادرار در طول یک روز جمع شده و مورد تجزیه و تحلیل قرار می گیرد. ادرار برای بررسی و ارزیابی معمولا در صبح جمع می شود. نتیجه بالا یا غیر طبیعی به عنوان علایم احتمالی بیماری کلیه یا سایر بیماری ها در نظر گرفته می شود. اگر میزان پروتیین در ادرار به میزان خیلی کم مشاهده شود، پزشک ممکن است آزمایش دیگری را تجویز کند یا نکند. یا شاید پزشک از علایم و نشانه های دیگری برای تشخیص بیماری استفاده کند. پروتیین موجود در ادرار به تنهایی به معنای ابتلا به نیست. در واقع، فرد می تواند پره اکلامپسی داشته باشد و شاید هم هیچ پروتیین در ادرار او دیده نشود. پزشکان برای تشخیص دقیق باید علایم و نشانه های مختلفی را بررسی کنند. علاوه بر آن، پره اکلامپسی معمولا در نیمه دوم بارداری، بعد از هفته اتفاق میفتد و به ندرت می تواند زودتر یا بعضا در دوره پس از زایمان رخ دهد. علایم و نشانه های پره اکلامپسی، عبارتند از: درد شکم سردردهای جدید کاهش تعداد پلاکت مسایل بینایی جدید ادم ریوی (مایع در ریه ها) سایر علایم مشکلات کلیوی مشکلات مربوط به عملکرد کبد پزشکان میزان فشار خون بالاتر از / میلی متر جیوه را در دوران بارداری بالا می دانند. اما باز هم یکبار بالا بودن فشار، همیشه به معنای ابتلا به پره اکلامپسی نیست. پزشک برای کمک به تشخیص روند برخی آزمایشات جانبی را تجویز می کند: آزمایش ممکن است شامل موارد زیر باشد: سونوگرافی برای کنترل رشد کودک و میزان مایع آمنیوتیک در رحم مادر. برای ارزیابی عملکرد کبد، عملکرد کلیه و تعداد پلاکت در خون. جمع آوری ساعته ادرار برای مشاهده پروتیین در ادرار در طول یک روز کامل. آزمایشات استرس یا برای ارزیابی وضعیت سلامتی کودک. اینها می توانند ضربان قلب کودک را در ارتباط با حرکات و تنفس و تون عضلانی نشان دهند. مقادیر کمی پروتیین ممکن است مسیله ای نباشد و توسط پزشک کنترل شود. برای مقادیر بالاتر، درمان به علت اصلی آن بستگی دارد. عفونت ها، مانند عفونت مجاری ادراری UTI ، با استفاده از آنتی بیوتیک با خیال راحت قابل درمان هستند. سایر عوارض شاید نیاز به نظارت بیشتر داشته باشند. پره اکلامپسی به روش های مختلفی درمان می شود. معالجه به این که چه مدت طول می کشد، وضعیت مادر چقدر سخت است و وضعیت جسمی مادر و کودک در چه حدی است بستگی خواهد داشت. موثرترین روش درمانی برای پره اکلامپسی است. پزشک احتمالا برای انجام آزمایشات منظم تر برای کنترل تغییرات در سلامتی یا کودک نظارت مکرر را توصیه می کند. ممکن است از داروهای ضد فشار خون برای کاهش فشار خون در مواردی که بسیار بالا است استفاده شود. گزینه هایی وجود دارد که در دوران بارداری بی خطر است. پزشکان معمولا استراحت در رختخواب را برای مبتلایان به پره اکلامپسی تجویز می کنند. نظرات در مورد میزان کارآیی این موضوع متفاوت است. به طور کلی، استراحت در رختخواب به علت افزایش خطر لخته شدن خون توصیه نمی شود. باز هم، برای موارد پره اکلامپسی شدید، ممکن است زایمان تنها گزینه درمان باشد. در صورت نیاز به زایمان زودرس، پزشک ممکن است تزریق (یا دو یا ساعت دیگر) برای کمک به بلوغ و رشد ریه های کودک تجویز کند. اگر مادر به سندرم HELLP (همولیز، افزایش آنزیم های کبدی و تعداد کم پلاکت) مبتلا است، ممکن است پزشک کورتیکواستروییدها برای کمک به عملکرد کبد و پلاکت تجویز کند. از آنجا که پروتیین در ادرار در اوایل بارداری با سابقه بیماری فرد مرتبط است، برخی از آنها ممکن است ژنتیکی باشند. بر همین اساس لزوما نمی توان از آن پیشگیری کرد. با این حال، همیشه ایده خوبی است که قبل از باردار شدن اقدامات پیشگیرانه خاصی انجام داد، خصوصا اگر فرد سابقه بیماری قبل دارد. با پزشک درمورد وزن مناسب مشورت شود، سعی کند رژیم غذایی حاوی مقدار زیادی پروتیین و سبزیجات بدون چربی داشته باشد و مطمین شود که فشار خون به خوبی کنترل شده است. و اگر از قبل باردار است، پزشکان چند روش برای کاهش احتمال ابتلا به پره اکلامپسی پیشنهاد می کنند: در صورت داشتن سابقه پره اکلامپسی، بارداری با چند قلو، فشار خون بالا مزمن یا سایر بیماری، مانند بیماری کلیه یا دیابت، مصرف دوز پایین (دوز توصیه شده میلی گرم است) که از هفته بارداری شروع می شود، تجویز شود. با این حال، از آنجا که آسپرین بدون نسخه در دسترس است، لازم است مصرف آن بدون راهنمایی پزشک صورت نگیرد. مصرف مکمل های کلسیم در صورت کمبود نیز ممکن است از پره اکلامپسی پیشگیری کند. با این حال، به ندرت در کشورهای پیشرفته زنان در دوران بارداری دچار کمبود شدید می شوند که این روش بتواند مزیت قابل توجهی داشته باشد. در اولین بارداری مادر بیشتر در معرض خطر ابتلا به پره اکلامپسی است. اگر در بارداری قبلی به آن مبتلا باشد احتمال ابتلا به این عارضه بیشتر است. منبع: |
افتادگی دریچه میترال (همچنین به عنوان "سندرم سوفل کلیک" و "سندرم بارلو" شناخته می شود) شایع ترین ناهنجاری دریچه قلب است. این وضعیت در زنان کمی بیشتر از مردان رخ می دهد. دریچه میترال یکی از چهار دریچه قلب است. دریچه میترال طبیعی شامل دو بخش نازک است که بین دهلیز چپ و بطن چپ قلب قرار دارد. بخش های دریچه میترال، به شکل چترهایی، به وسیله رشته ای به نام "وترها" به دیواره داخلی بطن چپ متصل می شوند. وقتی بطن ها منقبض می شوند، آنها به خوبی بسته می شوند و از برگشت خون از بطن چپ به دهلیز چپ پیشگیری می کنند. وقتی بطن ها شل می شوند، دریچه ها باز شده تا خون اکسیژنه از ریه ها فراهم شود. در این بیماری، دستگاه میترال (برگچه های دریچه و وترها) تحت ت ثیر فرایندی به نام تحلیل رفتن میکسوماتوز قرار می گیرد. در دژنراسیون میکسوماتوز، پروتیین ساختاری کلاژن به طور غیر طبیعی تشکیل می شود و باعث ضخیم شدن، بزرگ شدن و ازدیاد برگچه ها و وترها می شود. خون به طور معمول از دریچه میترال از محفظه بالایی سمت چپ (دهلیز چپ) به محفظه تحتانی سمت چپ (بطن چپ) قلب جریان می یابد. هنگامی که بطن ها منقبض می شوند، برگچه های زاید به دهلیز چپ سقوط می کنند (به عقب میفتند) ، گاهی اوقات اجازه می دهد تا نشت خون از طریق دریچه دریچه (نارسایی میترال) به دهلیز چپ برگردد. نارسایی میترال در موارد شدید می تواند منجر به و ریتم غیر طبیعی قلب شود. اکثر مردم از افتادگی دریچه میترال بی اطلاع هستند. با این حال، برخی از مبتلایان به آن ممکن است تعدادی از علایم را تجربه کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید این بیماری ( MVP ) تمایل وراثتی شدیدی دارد، اگرچه علت دقیق آن مشخص نیست. اعضای خانواده مبتلا اغلب قد بلند، لاغر، بازوها و انگشتان بلند و پشت صاف دارند. این بیماری در زنان تا ساله بیشتر مشاهده می شود. با این حال، در مردان نیز رخ می دهد. به دلایلی که مشخص نیست، افرادی که افتادگی دریچه میترال خفیف دارند، اغلب علایم و نشانه های بیشتری نسبت به افرادی که افتادگی شدید دارند (که ممکن است نیاز به جراحی داشته باشد) تجربه می کنند. به ندرت، افرادی که این بیماری را دارند، علایمی دارند که بتواند کل بدن را تحت ت ثیر قرار دهد. به نظر می رسد افرادی که دچار اضطراب و حملات هراس هستند در معرض خطر بیشتری برای افتادگی دریچه میترال قرار میگیرند. اضطراب، حملات هراس و افتادگی دریچه میترال علایم مشابهی مانند و دارد. علایم افتادگی دریچه میترال که با اضطراب یا حملات هراس رخ نمی دهد، شامل خستگی، میگرن و ادم ریوی است. اگر افتادگی دریچه میترال دارید، قبل از انجام اقدامات دندان پزشکی با پزشک خود مشورت کنید. گاهی اوقات سردردهای میگرنی با افتادگی دریچه میترال ارتباط دارند. اکثر افراد مبتلا به این بیماری هیچ علایمی ندارند، با این حال، کسانی که معمولا از علایم شکایت دارند ممکن است علایم زیر را تجربه کنند: شایعترین علامت افتادگی دریچه میترال است، اگرچه دلیل خستگی مشخص نیست. افراد مبتلا به افتادگی دریچه میترال ممکن است عدم تعادل در سیستم عصبی خودمختار داشته باشند، که ضربان قلب و تنفس را تنظیم می کند. این عدم تعادل می تواند عدم اکسیژن رسانی مناسب به عضلات در حال کار در حین ورزش و در نتیجه خستگی شود. تپش قلب احساس ضربان قلب سریع یا نامنظم هستند. در بیشتر افراد مبتلا به افتادگی دریچه میترال، تپش قلب بی خطر است. بندرت، ناهنجاری های جدی ریتم قلب ممکن است زمینه ساز تپش قلب باشند و نیاز به ارزیابی و درمان بیشتر داشته باشند. درد شدید قفسه سینه، که می تواند طولانی شود. برخلاف، درد قفسه سینه در افتادگی دریچه میترال در حین یا بعد از ورزش اتفاق میفتد و ممکن است به نیتروگلیسیرین پاسخ ندهد. این بیماری ها ممکن است با این بیماری همراه باشد. به نظر می رسد که مانند خستگی، این علایم مربوط به عدم تعادل سیستم عصبی خودمختار است. سردرد گاهی با این بیماری در ارتباط است. میگرن احتمالا به کنترل غیر طبیعی سیستم عصبی از تنش در رگ های خونی در مغز ارتباط دارد. ورم ریوی معمولا هنگامی اتفاق میفتد که مایعات داخل رگ های خونی ریه ها در خارج از رگ نشت می کند، که باعث تورم بافت های اطراف می شود. اغلب شدت علایم در افراد مبتلا به این بیماری با میزان ناهنجاری رابطه معکوس دارد. بسیاری افراد با علایم شدید، افتادگی ضعیفی دارند. ولی افراد با افتادگی دریچه میترال شدید، هیچ علایمی را تجربه نمی کنند. عوامل خطرساز که خطر ابتلا به افتادگی دریچه میترال را افزایش می دهند، شامل موارد زیر است: الکل کمبود منیزیم سابقه خانوادگی سن (بالای سال) محرک ها مانند کافیین برخی بیماری ها (به عنوان مثال سندرم مارفان، بیماری گریوز) تشخیص این بیماری در حین معاینه جسمی با استفاده از استتوسکوپ و شنیده شدن صدای کلیک انجام می شود. صدای کلیک می تواند نشان دهنده سفت شدن برگچه های دریچه غیرطبیعی در برابر فشار فشار بطن چپ باشد. در صورت وجود برگشت مجدد خون از طریق دهانه غیرطبیعی دریچه، بلافاصله پس از صدای کلیک صدای یا صدای اضافی شنیده می شود. (تصویربرداری از قلب با سونوگرافی) مفیدترین آزمایش برای تشخیص این بیماری است. اکوکاردیوگرافی می تواند شدت افتادگی و میزان نارسایی میترال را اندازه گیری کند. همچنین می تواند نواحی عفونت را روی دریچه های غیر عادی تشخیص دهد. عفونت دریچه اندوکاردیت نامیده می شود و یک عارضه بسیار نادر، اما بالقوه جدی از افتادگی دریچه میترال است. اکوکاردیوگرافی همچنین می تواند ت ثیر افتادگی و عقب رفتن بر عملکرد عضلات بطن ها را ارزیابی کند. ریتم غیر طبیعی سریع یا نامنظم قلب می تواند در بیماران مبتلا به افتادگی دریچه میترال ایجاد و باعث تپش قلب شود. مانیتور ساعته هولتر وسیله ای است که همزمان با ادامه فعالیت های روزمره بیمار، ریتم قلب بیمار را ضبط می کند. ریتم های غیرطبیعی که در طول دوره آزمایش اتفاق میفتد، در تاریخ بعدی گرفته و تجزیه و تحلیل می شود. اگر ریتم های غیرطبیعی هر روز رخ ندهد، ضبط هولتر نمی تواند ریتم های غیر طبیعی را ضبط کند. پس از این بیماران می توانند یک "ضبط کننده رویداد" کوچک داشته باشند که می تواند تا چند هفته از آن استفاده کند. هنگامی که بیمار احساس تپش قلب می کند، می توان یک دکمه را فشار داد تا ریتم قلب قبل، حین و بعد از تپش قلب ضبط شود. یک عارضه نادر، اما بالقوه جدی از افتادگی دریچه میترال، آندوکاردیت است (عفونت دریچه یا نشت دریچه) بنابراین، افراد مبتلا به افتادگی دریچه میترال معمولا قبل از هر روشی که احتمال دارد در طی آن باکتری وارد جریان خون شود، آنتی بیوتیک تجویز می کنند. نمونه هایی از این روش ها شامل کارهای روتین دندانپزشکی، جراحی جزیی و روش هایی است که می تواند بافت های بدن مانند یا معاینات زنان یا اورولوژی را آسیب برساند. افرادی که دچار افتادگی شدید، ریتم غیرطبیعی قلب، غش، تپش قلب قابل توجه، درد قفسه سینه و حملات اضطرابی هستند ممکن است به دارو نیاز داشته باشند. اگرچه بیشتر بیماران مبتلا به افتادگی دریچه میترال به هیچ درمانی یا داروهای خوراکی نیاز ندارند. اما پیش آگهی معمولا خوب است. به ندرت، ممکن است جراحی برای تعویض یا ترمیم دریچه میترال مورد نیاز باشد. افرادی که نیاز به جراحی دارند معمولا دچار نارسایی شدید میترال هستند که باعث بدتر شدن و بزرگ شدن تدریجی قلب می شود. بندرت، پارگی یک یا چند ورید می تواند باعث نارسایی ناگهانی و شدید میترال و نارسایی قلبی شود که نیاز به ترمیم جراحی دارد. ترمیم دریچه میترال، در صورت امکان، به جای درمان دریچه میترال به عنوان درمان جراحی نارسایی دریچه میترال در نظر گرفته می شود. پس از تعویض دریچه میترال، داروهای رقیق کننده خون مادام العمر برای جلوگیری از لخته شدن خون روی دریچه های مصنوعی تجویز می شود. اما در روش ترمیم دریچه، مضرف داروهای رقیق کننده خون ضروری نیست. تپش قلب احساس ضربان قلب سریع یا نامنظم هستند. در بیشتر بیماران مبتلا به افتادگی دریچه میترال، تپش قلب بی خطر است. در موارد بسیار نادر، ناهنجاری های بالقوه جدی ریتم قلب (به عنوان مثال، فیبریلاسیون دهلیزی) ممکن است زمینه تپش قلب را داشته و نیاز به ارزیابی و درمان بیشتر داشته باشند. علاوه بر این، فشار خون ریوی می تواند ایجاد شده و منجر به نارسایی قلبی شود. در برخی از بیماران مبتلا به این بیماری، دردهای شدید قفسه سینه گزارش شده است که می تواند طولانی مدت باشد. برخلاف آنژین، درد قفسه سینه همراه با افتادگی دریچه میترال به ندرت در حین یا بعد از ورزش اتفاق میفتد و ممکن است به نیتروگلیسیرین پاسخ ندهد. اضطراب، حملات هراس و افسردگی می تواند با افتادگی دریچه میترال همراه باشد. افتادگی دریچه میترال ممکن است بندرت با سکته های مغزی در افراد جوان همراه باشد. به نظر می رسد که این بیماران سابقه لخته شدن خون را داشته اند. اگرچه برخی از افراد مبتلا به افتادگی دریچه میترال ممکن است عوارض مختلفی را تجربه کنند، اما بیشتر آنها هیچ علامتی ندارند و می توانند زندگی سالم، فعال و طبیعی داشته باشند. مهمتر از همه، اکثریت قریب به اتفاق افراد مبتلا به افتادگی دریچه میترال علایم آزار دهنده ای دارند. اما مشکلات جدی را تجربه نمی کنند. به ندرت، ممکن است فردی به جراحی یا سایر روش های درمانی تهاجمی احتیاج داشته باشد. علاوه بر این، علایم ممکن است بسیار دوره ای باشد. یعنی به صورت موقت دیده می شود و برای مدتی از بین می رود. علایم افتادگی دریچه میترال ممکن است با بارداری، بارداری، خستگی، چرخه قاعدگی (قاعدگی) یا بیماری های دیگر تشدید شود. امید به زندگی در افراد مبتلا به افتادگی دریچه میترال معمولا طبیعی است که شامل نیاز به جراحی می شود. افرادی که از این بیماری دچار عارضه می شوند یا مشکلات پزشکی دیگری دارند ممکن است امید به زندگی مرتبط با این عارضه داشته باشند. منبع: |
سندرم خستگی ناشی از هنگامی رخ می دهد که فرد پس از ابتلا به بیماری های بدخیم، احساس خستگی، ضعف، تخلیه انرژی و فرسودگی می کند. سندرم خستگی ناشی از سرطان با خستگی طبیعی متفاوت است. زیرا این خستگی با استراحت یا خواب از بین نمی رود. برخی افراد آن را به عنوان خستگی ذهنی و جسمی توصیف می کنند. تحقیقات نشان می دهد که بیشتر افراد پس از تشخیص سرطان، احساس خستگی را تجربه می کنند. حتی اگر خستگی ناشی از سرطان شایع هم باشد، اما کنترل خستگی بخشی مهم در مراقبت از سرطان است. در مورد حمایت و درمان با تیم مراقبت های بهداشتی خود مشورت کنید. خستگی از طرق مختلف افراد مبتلا به سرطان را تحت ت ثیر قرار می دهد. نحوه تغییر شما در طول زمان و خستگی ممکن است قبل، حین و بعد از درمان متفاوت باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید خستگی مربوط به سرطان با خستگی که افراد بدون سرطان تجربه می کنند متفاوت است. خستگی مربوط به سرطان معمولا بیشتر طول می کشد، می تواند شدید باشد و ممکن است با استراحت بهتر نشود. مردم خستگی مربوط به سرطان را از بسیاری جهات توصیف می کنند، مانند: کند شدن احساس توانایی تمرکز نداشتن احساس تحریک پذیری عدم تمایل به انجام کارها احساس خستگی یا ضعف احساس سنگینی دست و پاها خستگی ممکن است از خفیف تا شدید متغیر باشد. با گذشت زمان می تواند به تدریج رخ دهد یا ناگهان شروع شود و کارهای روزمره را دشوار کند. پس از پایان درمان می تواند ماهها یا سالها ادامه داشته باشد. برخی از علایم ناشی از این سندرم، عبارتند از: ضعف یا کندی دردهای عضلانی داشتن انرژی کم یا بدون انرژی عدم توانایی انجام کارهای روزمره در تفکر واضح یا تمرکز مشکل دارید. احساس خستگی معمولا به معنای پیشرفت سرطان نیست. اما اگر در این مورد نگران هستید، با پزشک خود مشورت کنید. هیچ کس مطمین نیست که دقیقا چه چیزی باعث خستگی مرتبط با سرطان می شود، اما این سندرم ممکن است ناشی از موارد زیر باشد: درد عفونت تنگی نفس کم تحرک بودن مشکل خواب سایر شرایط پزشکی آسیب به سلول های طبیعی کم آبی (کمبود آب در بدن) (سطح پایین گلبول های قرمز خون) از دست دادن اشتها یا عدم دریافت کافی کالری و مواد مغذی تب (دمای بالاتر از . درجه فارنهایت یا درجه سانتیگراد) داروهایی برای درمان (احساس اینکه می خواهید بالا بکشید) و کنترل درد تجمع مواد سمی که پس از از بین رفتن سلول ها توسط سرطان در بدن شما باقی مانده است. درمان های سرطان، از جمله، پرتودرمانی، جراحی و برخی از روش های درمانی بیولوژیک. درمان های مختلف سرطان ممکن است ت ثیرات متفاوتی بر سطح انرژی شما داشته باشد. نوع و برنامه درمان ها ممکن است بر میزان خستگی ناشی از درمان سرطان ت ثیر بگذارد. خستگی مرتبط با سرطان همچنین ممکن است در اثر چالش های عاطفی ایجاد شود، مانند: اضطراب غم و اندوه استرس خانوادگی پرداختن به آزمایشات و معالجات پزشکی می تواند در طول درمان سرطان و مدتی پس از پایان آن ادامه یابد. سطح انرژی معمولا با گذشت زمان بهبود می یابد. بیشتر افراد - ماه پس از پایان درمان احساس بهتری دارند. برای برخی از افراد، خستگی می تواند برای مدت زمان طولانی تری ادامه یابد. خستگی می تواند شدید و ناراحت کننده باشد. برخی از افراد می گویند خستگی، سخت ترین عارضه جانبی سرطان است. برخی از افراد ممکن است ظاهر خوبی داشته باشند. اما هنوز خستگی شدیدی را تجربه می کنند. خستگی می تواند انجام کارهای روزمره را سخت کرده و احساس ناامیدی و انزوا ایجاد کند. اگر همچنان احساس ناراحتی یا ناامیدی دارید، با پزشک خود مشورت کنید. ممکن است روحیه یا افسردگی حادی داشته باشید و درمان به شما کمک کند. تحقیقات نشان می دهد افرادی که خستگی سرطان را تجربه می کنند، اغلب در خواب مشکل دارند یا بیش از حد می خوابند. خوابیدن بیش از حد و حتی اختلال در خواب می تواند خستگی را بدتر کند. بنابراین بهتر است که با تیم مراقبت های بهداشتی خود صحبت کنید. این ممکن است به تنظیم یک برنامه روزمره قبل از خواب شامل فعالیت های آرامش بخش، مانند مراقبه کمک کند. عصرها، استفاده از رایانه، تلفن همراه یا تبلت خودداری کنید و در طول روز چرت بزنید. بهتر است مشاوره یا ( CBT ) را در نظر بگیرید زیرا این موارد می توانند به مشکلات خستگی و خواب کمک کنند. با پزشک عمومی خود در مورد گزینه های منطقه خود مشورت کنید. بهترین راه برای کنترل خستگی به شرایط فردی شما بستگی دارد، اما نکات کلی زیر ممکن است به شما کمک کند تا وضعیت خود را مدیریت کنید: تکنیک های آرامش و مراقبه را امتحان کنید. به یاد داشته باشید خستگی معمولا با گذشت زمان بهتر می شود. یک برنامه روزمره یا روتین را براساس احساس خود برنامه ریزی کنید. انرژی خود را برای آنچه می خواهید یا بیشتر باید انجام دهید، ذخیره کنید. اگر می توانید، از خانواده، دوستان یا همسایگان بخواهید که به شما کمک کنند. بهتر غذا بخورید، مقدار زیادی آب بنوشید و از استعمال سیگار و الکل خودداری کنید. مددکار اجتماعی شما می تواند برای کمک به شما در ارتباط باشد. بعضی اوقات این خدمات رایگان هستند. از نظر جسمی فعال باشید. از تیم مراقبت های بهداشتی خود بپرسید که چگونه با شرایط خود با خیال راحت ورزش کنند. سعی کنید هر بار به یک چیز توجه کنید و در طول روز به طور منظم وقفه های کوتاه داشته باشید. در صورت نیاز استراحت کنید. اولین قدم برای کنترل خستگی، بررسی چگونگی ت ثیر آن بر شما است. ابتدا با پزشک عمومی، پرستار یا پزشک متخصص خود در مورد احساس خود صحبت کنید، از جمله اینکه چه مدت احساس خستگی کرده اید. این ممکن است کمک کند که احساس خود را روز به روز یادداشت کنید. این می تواند به شما کمک کند تا یاد بگیرید چه زمانی بیشترین و کمترین انرژی را دارید. ممکن است برای تشخیص علت اصلی خستگی، آزمایشاتی تجویز شود. در صورت امکان، تیم مراقبت های بهداشتی شرایطی مانند درد یا کم خونی را که می تواند در خستگی موثر باشد، را درمان می کند. ممکن است به مراجعه به متخصص یا کلینیک خستگی (در صورت موجود بودن در منطقه خود) نیاز داشته باشید. بسیار مهم است که قبل، در حین و بعد از درمان سرطان از نظر جسمی فعال باشید. تحقیقات نشان می دهد که ورزش می تواند به مدیریت اثرات مداوم سرطان و درمان آن از جمله خستگی کمک کند. با پزشک خود در مورد آنچه برای شما مناسب است صحبت کنید، به خصوص اگر با یا سرطان پیشرفته زندگی می کنید. فیزیولوژیست ها و فیزیوتراپیست های ورزشی می توانند به برنامه های ورزشی مطمین و مناسب کمک کنند. همچنین بهتر است بتوانید به یک کلاس یا گروه ورزشی محلی برای مبتلایان به سرطان بپیوندید. علاوه بر این، می توانید از راهکارهای زیر برای مدیریت وضعیت خود استفاده کنید: اولین قدم صحبت با ارایه دهنده خدمات بهداشتی و درمانی درباره احساساتی است که دارید. هنگام صحبت با ارایه دهنده خدمات بهداشتی، توصیف اینکه چگونه خستگی شما بر فعالیت ها و برنامه های روزمره شما ت ثیر می گذارد می تواند مفید باشد. به عنوان مثال، گفتن "من آنقدر خسته بودم که نمی توانم روز کار کنم" مفیدتر از گفتن "من واقعا خسته بودم" است. هنگامی که برای اولین بار متوجه خستگی خود می شوید و آن را کنترل می کنید، نگه داشتن یک گزارش از فعالیته هایی که انجام می دهید برای شما مفید است. گزارش باید شامل لیستی از فعالیتهای شما، زمان انجام آنها، مدت زمان انجام آنها و احساس شما هنگام انجام آنها باشد. نگه داشتن یک گزارش فعالیت می تواند به شما کمک کند الگویی برای خستگی خود شناسایی کنید. به عنوان مثال، آیا شما بلافاصله بعد از خسته تر شده اید یا درست قبل از یک درمان دیگر؟ بعدازظهر خسته ترید یا عصر؟ بر اساس پاسخ به این سوالات، ارایه دهنده خدمات بهداشتی شما توضیح می دهد که چگونه می توانید خستگی خود را کنترل کنید. تمام تلاش خود را برای ادامه سطح فعلی فعالیت خود انجام دهید. انجام برخی از فعالیت های بدنی به مدت تا ساعت در هفته ممکن است به خستگی مرتبط با سرطان کمک کند. اگر ارایه دهنده خدمات بهداشتی و درمانی می گوید برای شما بی خطر است، روزانه پیاده روی کنید. به فکر شروع یک برنامه ورزشی مناسب برای درمان خود باشید. می تواند به عنوان بخشی از یک برنامه ورزشی مفید باشد. سعی کنید به جای چرت زدن در روز، شب خواب راحتی داشته باشید. چرت زدن را در اواخر صبح یا اوایل بعدازظهر به تا دقیقه محدود کنید تا همچنان در طول شب بخوابید. قبل از خواب یک برنامه منظم را دنبال کنید. نکاتی برای بهبود روال خواب شما عبارتند از: قبل از خواب به موسیقی گوش دهید. این موارد می توانند به آرامش شما کمک کنند. سعی کنید هر شب در یک ساعت مشخص بخوابید و هر روز در یک ساعت مشخص بیدار شوید. بعد از ساعت بعد از ظهر از مصرف کافیین، الکل و تنباکو خودداری کنید. آنها ممکن است شما را بیدار نگه دارند. اگر متوجه تغییراتی در الگوی خواب خود شدید، با ارایه دهنده خدمات بهداشتی خود صحبت کنید. آنها ممکن است بتوانند کمک کنند. برنامه ریزی روزانه می تواند به اولویت بندی کارهایی که باید هر روز انجام دهید کمک کند. این به شما کمک می کند انرژی خود را برای کارهایی که باید انجام دهید و مهمترین آنها برای شما باشد، صرفه جویی کنید. فعالیت های مهم را وقتی انرژی بیشتری دارید برنامه ریزی کنید. سعی کنید از انجام فعالیت هایی که بیشتر خسته شما می شوند خودداری کنید. به لیست فعالیتهای خود نگاه کنید و به احساسی که هنگام انجام آن دارید احساس کنید. در طول روز وعده های غذایی و میان وعده های کوچک و متعادل بخورید. هدف شما این است که هر روز تا لیوان مایعات بنوشید. صحبت با یک متخصص تغذیه بالینی نیز ممکن است مفید باشد. خود را از خانواده یا دوستان خود دور نکنید. گذراندن وقت با آنها مهم است، اما مطمین باشید که باید خودتان را سازگار کنید. روش های زیادی وجود دارد که می توانید با دوستان و خانواده خود در تماس باشید، از جمله اینکه می توانید شخصا با آنها وقت بگذارید، با تلفن صحبت کنید یا ایمیل و پیام کوتاه ارسال کنید. رعایت نکات موجود در این بخش می تواند به شما در صرفه جویی در انرژی هنگام انجام کارهای روزمره کمک کند. حالت خوب را حفظ کنید. صاف بنشینید و سعی کنید خم نشوید. در مسافت های طولانی تر از صندلی حمل و نقل یا ویلچر استفاده کنید. وسایل کار خود را در جایی که از آنها استفاده می کنید سازماندهی و ذخیره کنید و می توانید آنها را به راحتی تهیه کنید. اگر برای دستیابی به چیزی نیاز به خم شدن دارید، هنگام خم شدن نفس خود را بیرون دهید (نفس خود را بیرون دهید) و هنگام بلند شدن نفس بکشید (نفس بکشید) وقت خود را با فعالیت های خود اختصاص دهید و در حین کار بنشینید. به یاد داشته باشید که باید به طور طبیعی نفس بکشید (نفس خود را حبس نکنید) و اگر احساس خستگی می کنید اغلب استراحت کنید. برای فعالیت هایی که زمان بیشتری از جمله آرایش یا اصلاح را می طلبید، جلوی آینه بنشینید. میله های شستشو را در دوش خود نصب کنید. هنگام دوش گرفتن از نیمکت دوش برای نشستن در وان استفاده کنید. از اسفنج یا برس با دسته بلند (مانند برس پشتی) برای مالش دادن پا و سایر مناطقی که دستیابی به آنها دشوار است، استفاده کنید. ابتدا قسمت پایین بدن خود را بپوشید. برای لباس پوشیدن روی صندلی یا لبه تخت خود بنشینید. برای پوشیدن جوراب و کفش خود بنشینید و به جای خم شدن، پای خود را روی زانوی مقابل ببرید. پیراهن یا بلوزهایی را انتخاب کنید که جلوی آن و دکمه های آن کاملا متناسب باشد. پوشیدن آنها راحت تر است. هنگامی که با پزشک خود در مورد خستگی صحبت می کنید، بهتر است برخی سوالات را بپرسید، از جمله: چه عواملی باعث خستگی می شود؟ چه موقع انرژی بیشتری خواهم داشت؟ چه ورزش یا فعالیتی را پیشنهاد می کنید؟ آیا مواردی وجود دارد که از انجام آن اجتناب کنم؟ چه عاملی می تواند به من کمک کند تا بهتر بخوابم؟ آیا برای بررسی علل خستگی به آزمایش خون نیاز دارم؟ آیا یک مددکار اجتماعی یا یک کاردرمانگر می تواند با من در مورد کمک در خانه صحبت کند؟ آیا می توانید مرا به فیزیوتراپیست یا فیزیولوژیست ورزشی معرفی کنید که با بیماران سرطانی که خستگی دارند کار می کند؟ منابع: |
علت هنگام راه رفتن می تواند ناشی از شرایطی مانند اضطراب، آسم یا چاقی رخ دهد. به ندرت، تنگی نفس نشانه یک بیماری پزشکی جدی تر است. کند نفس کشیدن یا تنگی نفس، احساس تنفس ناراحت کننده است. می تواند از فردی به فرد دیگر و از نظر شدت نیز متفاوت است. ممکن است افراد احساس نفس نفس کنند یا برای تنفس معمولی خود نیاز به تلاش بیشتری داشته باشند. تنگی نفس می تواند حاد یا مزمن باشد. تنگی نفس حاد از چند ساعت تا چند روز طول می کشد، در حالی که تنگی نفس مزمن بیش از تا هفته ادامه دارد. فعالیت بدنی، مانند پیاده روی، ممکن است باعث تنگی نفس در برخی از افراد شود یا آن را بدتر کند. تنگی نفس با سختی تنفس متفاوت است. افرادی که در حال نفس نفس زدن یا تنگی نفس هستند باید برای درمان فورا به پزشک یا بخش اورژانس تماس بگیرند. برخی از شایع ترین علت های تنگی نفس هنگام راه رفتن، عبارتند از: اضطراب یک بیماری شایع بهداشت روانی است که می تواند باعث تنگی نفس، همراه با بسیاری از علایم دیگر شود، مانند: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تحریک تنش عضلانی ضربان قلب سریع احساس کنترل نشدن احساس ترس یا وحشت افراد مبتلا به اضطراب ممکن است به طور مداوم احساس ترس و شاید به طور مرتب احساس خستگی یا تنگی نفس کنند. افراد مبتلا به اضطراب اغلب به درمان سلامت روان پاسخ می دهند، که می تواند کیفیت زندگی آنها را بهبود بخشد. این ممکن است شامل موارد زیر باشد: یک بیماری شایع است که از شدت مختلفی برخوردار می باشد. برای برخی از افراد، این علایم خفیف و گاه به گاه ایجاد می شود که فقط در پاسخ به برخی عوامل محرک رخ می دهد. در موارد دیگر، ورزش یک محرک است، که ممکن است به این معنی باشد که افراد علایم آسم و تنگی نفس را هنگام راه رفتن تجربه می کنند. سایر علایم آسم، عبارتند از: تنگی نفس سرفه کردن درد خفیف قفسه سینه سرفه در هنگام خواب افراد مبتلا به آسم، اغلب تب یونجه یا اگزما نیز دارند. همیشه آسم به درمان پزشکی نیاز ندارد. برخی از افراد ممکن است با اجتناب از مواردی که علایم آنها را تحریک می کنند، مانند دخانیات، گرد و غبار، حیوانات یا گرده، علایم خود را کنترل کنند. اگر فردی چاقی آسم داشته باشد، رسیدن به وزن متوسط ممکن است علایم را کاهش دهد. اگر فردی به درمان پزشکی نیاز داشته باشد، پزشک اغلب داروهای استنشاقی یا داروهای ضد التهابی را تجویز می کند. حالتی است که قلب فرد ریتم نامنظمی داشته باشد. برخی از افراد مبتلا به آریتمی قلبی هیچ علایمی را تجربه نمی کنند، در حالی که افراد دیگر این علایم را دارند. علایم آریتمی قلب شامل موارد زیر است: تنگی نفس فشار خون پایین تنگی قفسه سینه از دست دادن هوشیاری موقت ضربان قلب نامنظم و سریع درمان آریتمی قلب به نوع آریتمی فرد بستگی دارد. پزشکان ممکن است برای متوقف کردن، پیشگیری یا کنترل آریتمی دارو تجویز کنند. در برخی موارد، افراد ممکن است به ضربان ساز قلب یا دستگاه قلب و عروق - دفیبریلاتور قابل کاشت نیاز داشته باشند که ریتم قلب را کنترل کرده و به ضربان قلب با سرعت طبیعی کمک می کند. ممکن است افراد دیگر به کاردیوورژن احتیاج داشته باشند که شامل استفاده از جریان الکتریکی برای بازگرداندن قلب به ریتم طبیعی است. روش احتمالی دیگر، فرسایش کاتتر است، که هر بافتی را که بیمار باشد از بین می برد و باعث آریتمی می شود. ذات الریه عفونت ریه ها است. عفونت می تواند در نتیجه باکتری، ویروس یا قارچ رخ دهد. علایم ذات الریه شامل موارد زیر است: ضربان قلب سریع تب با لرز یا بدون آن تنفس سریع و پی در پی تنفس کم عمق یا تنگی نفس افراد می توانند ذات الریه خفیف را در خانه درمان کنند. پزشکان ممکن است آنتی بیوتیک، داروهای ضد ویروسی یا داروی ضد قارچ تجویز کنند. افراد همچنین می توانند برای درمان هرگونه تب یا درد عضلانی داروهای بدون نسخه تهیه کنند. برخی از افراد شاید نیاز به بستری شدن در بیمارستان داشته باشند. در بیمارستان می توان آنتی بیوتیک و مایعات را از طریق یک خط داخل وریدی فراهم شود و اکسیژن درمانی را برای افزایش میزان اکسیژن در خون فراهم کند. یک بیماری شایع است که در آن نفس کشیدن را برای افراد به تدریج دشوار می کنند. شایعترین علت ابتلا به بیماری انسدادی مزمن ریوی قرار گرفتن طولانی مدت در معرض دود سیگار است. با این حال، قرار داشتن در معرض انواع دیگر آلاینده های هوا نیز می تواند باعث ایجاد آن شود. علایم بیماری انسدادی مزمن ریوی شامل موارد زیر است: تنگی نفس خس خس سینه سینه بشکه ای ناراحتی تنفسی ضعف عضلات پزشکان می توانند موارد خفیف بیماری انسدادی مزمن ریوی را با گشادکننده برونش، کورتیکواستروییدها و آنتی بیوتیک ها درمان کنند. افراد مبتلا به بیماری انسدادی مزمن ریوی شدید و افرادی که نیاز به بستری شدن در بیمارستان دارند ممکن است به درمان اکسیژن و برونکودیلاتور نیاز داشته باشند. برخی از افراد مبتلا به بیماری انسدادی مزمن ریوی ممکن است نیاز به جراحی، مانند عمل جراحی بولکتومی یا پیوند ریه داشته باشند. آمبولی ریوی حالتی است که با اختلال در جریان خون در شریان ریوی اتفاق میفتد. شایعترین علایم آمبولی ریه، عبارتند از: سرفه درد قفسه سینه غش در اثر فشار خون پایین علت های مختلف زیادی و عوامل خطر برای آمبولی ریه وجود دارد. به عنوان مثال، در افرادی که از انواع خاصی از کنترل بارداری یا در دوران بارداری استفاده می کنند، این احتمال بیشتر است. اگر فردی فکر می کند آمبولی ریه دارد، باید در اسرع وقت به پزشک مراجعه کند. اکثر افراد مبتلا به آمبولی ریه می توانند از داروهای ضد انعقادی استفاده کنند، که به آنها امکان بهبود کامل می دهد. مرض چاقی، بیماری است که در آن افراد دارای اضافه وزن یا چربی بدن هستند که ممکن است بر سلامتی آنها ت ثیر بگذارد. افرادی که چاقی بیش از حدی دارند بیشتر در معرض سایر بیماری ها مانند دیابت، بیماری های قلبی عروقی و فشار خون بالا هستند. افراد مبتلا به مرض چاقی ممکن است دارای علایم زیر باشند: آکنه درماتیت واریکوسل تنگی نفس موهای زاید بدن برچسب های پوستی افرادی که مرض چاقی دارند باید با پزشک یا متخصص تغذیه خود همکاری کرده تا یک رژیم غذایی سالم و متعادل را دنبال کنند. گاهی اوقات، ممکن است به فرد کمک شود تا هر بیماری زمینه ای سلامت روان را با کمک پزشک برطرف کند. برخی از افراد مبتلا به مرض چاقی احتمال دارد از داروهای کاهش وزن استفاده کنند و یا تحت عمل جراحی مانند گاسترکتومی آستین قرار بگیرند. بیماری بینابینی ریه ( ILD ) اصطلاحی است که به گروهی از اختلالات ریه گفته می شود که علل مشابهی دارند. این وضعیت ممکن است به علت قرار گرفتن طولانی مدت در معرض عوامل محیطی مانند گازهای سمی رخ دهد. بیماری بینابینی ریه همچنین ممکن است در نتیجه شرایط خود ایمنی، داروهای خاص و سایر بیماری ها مانند ذات الریه باشد. علایم بیماری بینابینی ریه، شامل موارد زیر است: سرفه درد قفسه سینه شروع تدریجی تنگی نفس افراد می توانند با اجتناب از عوامل محرک شناخته شده مانند دود سیگار، علایم خود را کنترل کنند. پزشکان ممکن است و تجویز کنند. در برخی موارد، افراد شاید به اکسیژن مکمل نیاز داشته باشند. روش های مختلفی وجود دارد که در آن فرد می تواند تنگی نفس را کنترل کند. افرادی که دچار تنگی نفس می شوند ممکن است احساس کنند که باید نفس های عمیق تری یا سریعتر نفس بکشند. با این حال، این می تواند تنگی نفس را بدتر کند، زیرا عضلات باید بیشتر کار کنند. تکنیک های تنفسی که افراد می توانند برای کاهش این علامت تلاش کنند عبارتند از: تنفس ضربان دار، مانند تنفس یک مرحله در هنگام راه رفتن، و یک یا دو مرحله راه رفتن هنگام تنفس بیرون به آرامی از طریق بینی نفس بکشید و هوا را از طریق لب های جمع شده خارج کنند، مثل اینکه شمع را فوت می کند. نفس کشیدن قبل از انجام کاری و تنفس پس از آن، مانند نفس کشیدن قبل از ایستادن و یک بار نفس کشیدن به حالت ایستاده است. اگر شخصی به طور مرتب هنگام راه رفتن دچار تنگی نفس می شود، باید به پزشک مراجعه کند. پزشکان می توانند علت را تشخیص دهند و مناسب ترین گزینه های درمانی را ارایه دهند. اگر فردی در حال نفس کشیدن است یا از هوش می رود، لازم است بلافاصله با خدمات اورژانس تماس گرفته شود. تنگی نفس علت های زیادی دارد که برخی از آنها احتمال دارد به علت فعالیت بدنی مانند راه رفتن بدتر شوند. در مواردی که تنگی نفس خفیف است، فرد می تواند با اجتناب از عوامل تحریک کننده و انجام تمرینات تنفسی، آن را کنترل کند. در موارد دیگر، ممکن است یک بیماری پزشکی زمینه ای را نشان دهد که نیاز به درمان دارد. منبع: |
سندرم استفراغ دوره ای نوعی اختلال است که باعث بروز مکرر تهوع، استفراغ و خستگی و بی حالی در کودکان می شود. اما ممکن است در همه گروه های سنی رخ دهد. محققان پزشکی سندرم استفراغ دوره ای را یکی از انواع میگرن ها می دانند. علایم و نشانه های سندرم استفراغ دوره ای، حملات مکرر تهوع، استفراغ و بی حالی است که از یک ساعت تا روز ادامه دارد. علایم و نشانه های دیگر ممکن است شامل موارد زیر باشد: اسهال تشنگی سردرد ادرار کم درد شکم رنگ پریدگی افزایش حساسیت به نور سندرم استفراغ دوره ای چهار مرحله دارد که شامل موارد زیر است: این مرحله فاصله زمانی بین دوره های اختلال است که هیچ علایمی ندارد: در این مرحله تهوع و استفراغ شروع می شود. غالبا حالت تهوع در این مرحله همراه با درد شکم است. این مرحله می تواند از چند دقیقه تا چند ساعت طول بکشد. بعضی اوقات بدون هیچ علایمی یک فرد ممکن است صبح بیدار شود و استفراغ کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید این مرحله شامل و استفراغ است. عدم توانایی در خوردن، نوشیدن یا مصرف دارو، رنگ پریدگی، خواب آلودگی و خستگی این مرحله با توقف حالت تهوع و استفراغ آغاز می شود. بازگشت اشتها و انرژی در این مرحله است. حملات این بیماری ممکن است ناتوانی هایی در فرد ایجاد کند. شاید رفتن به محل کار یا مدرسه را برای فرد مبتلا مشکل سازد. شایعترین علل سندرم استفراغ دوره ای عفونت ها (سینوزیت مزمن، پوسیدگی دندان) و هیجان عاطفی (حملات هراس، اضطراب، تعطیلات، مهمانی ها) است. سایر عوامل محرک می توانند شامل دوره های بدون غذا خوردن (ناشتا بودن) ، درجه حرارت شدید در سرما یا گرما، کمبود خواب، فشار زیاد، آلرژی، مصرف برخی غذاها (شکلات، پنیر، سدیم) ، پرخوری، مصرف الکل و قاعدگی باشند. مکانیسم های مرتبط با میگرن در این امر دخیل هستند. مصرف در دوره های این اختلال نقش داشته است. دوره های روانشناختی، جسمی و عفونی از عوامل شناخته شده این سندرم هستند: ( mDNA ) نیز ممکن است در این اختلال نقش داشته باشد. بررسی ها نشان داده اند که % کودکان مبتلا به CVS به نظر می رسد بیماران دارای این بیماری، فعالیت بیش از حد عصب سمپاتیک و اختلالات عملکرد خودمختار دارند. علایم شامل، رنگ پریدگی پوست، تب، بی حالی، افزایش تولید بزاق و اسهال در معرض خطر بیشتری برای ایجاد این اختلال است. مشخص نیست که کدام عوامل، بالاترین عامل خطر را برای این اختلال ایجاد می کنند. با این حال، بیشتر محققان این مسیله را ناشی از عملکردهای ژنتیکی، خودمختار، محیطی و یا عصبی، مغزی می دانند. شیوع دقیق این بیماری مشخص نیست. این بیماری در بزرگسالان کمتر دیده می شود. اما مطالعات اخیر نشان می دهد که این بیماری در بزرگسالان مانند کودکان نیز شایع شده است. در بیشتر موارد، افراد مبتلا، سابقه شناخته شده ای از این اختلال در خانواده خود ندارند، اما بسیاری از آنها سابقه خانوادگی بیماری های مرتبط مانند میگرن را دارند. این سابقه خانوادگی الگوی وراثتی را نشان می دهد که به عنوان ارث مادر یا وراثت میتوکندری شناخته می شود. اختلالات با وراثت میتوکندری می تواند در هر نسل از یک خانواده ظاهر شود و می تواند مردان و زنان را تحت ت ثیر قرار دهد. اما، از آنجا که میتوکندری فقط از طریق سلول های تخمک (نه از طریق سلول های اسپرم) می تواند از نسلی به نسل دیگر منتقل شود، فقط زنان شرایط میتوکندری را به فرزندان خود منتقل می کنند. علاوه بر پزشک یا متخصص اطفال، معمولا از متخصصان گوارش نیز مشاوره گرفته می شود. علاوه بر این، در صورت بروز عوارض بیماری، ممکن است نیاز به مشاوره با متخصصان مراقبت های ویژه (بزرگسالان یا کودکان) باشد. رژیم های غذایی که به کاهش تکرار حملات سندرم کمک می کنند شامل رژیم های بدون گلوتن، رژیم پالیو (رژیم غذایی مبتنی بر غذاهایی که انسانهای اولیه می خورند مانند ماهی، گوشت، سبزیجات و میوه ها بدون لبنیات یا محصولات سبز) و رژیم غذایی GAPS (برنامه غذایی پیچیده ای که برای افرادی با مشکلات ایمنی دستگاه گوارش طراحی شده است) افراد باید قبل استفاده هر یک از این درمان های خانگی یا رژیم های غذایی با پزشک خود مشورت کنند تا از بروز عوارض جانبی احتمالی یا وخیم شدن وضعیت پیشگیری کنند. درمان این بیماری متفاوت است، اما افراد مبتلا به این بیماری معمولا پس از کنترل علایم خود بهبود می یابند. به افراد مبتلا به این بیماری توصیه می شود که استراحت و خواب کافی داشته باشند و از داروهایی استفاده کنند که از وقوع استفراغ پیشگیری می کند. برخی از گزینه های درمانی این سندرم، عبارتند از: هنگامی که استفراغ شروع می شود، معمولا فرد به ماندن در رختخواب و خوابیدن در یک اتاق تاریک و ساکت نیاز دارد. تهوع و استفراغ شدید ممکن است نیاز به بستری در بیمارستان و مایعات داخل وریدی داشته باشد تا از کمبود آب بدن پیشگیری شود. در صورت ادامه حالت تهوع، داروهای آرامبخش می توانند کمک کنند. گاهی اوقات، در طول مرحله پرودرمال، ممکن است از وقوع یک قسمت پیشگیری شود. برای استفاده از هر دارویی با پزشک خود مشورت کنید. در این مرحله نوشیدن آب و جایگزینی الکترولیت های از دست رفته بسیار مهم است. الکترولیت ها نمکی هستند که بدن برای عملکرد و سالم ماندن به آنها نیاز دارد. علایم در مرحله بهبودی ممکن است متفاوت باشد. برخی از افراد متوجه می شوند که اشتهای آنها بلافاصله به حالت طبیعی برمی گردد، در حالی که باید با نوشیدن مایعات آبکی شروع کنند و سپس به آرامی به سمت غذای جامد بروند. افرادی که دوره های بیماری آنها مکرر و طولانی مدت است ممکن است در دوره های بدون علایم تحت درمان قرار بگیرند تا بتوانند از قسمت های بعدی پیشگیری کنند. مصرف روزانه دارو به مدت یک تا دو ماه ممکن است لازم باشد تا فرد بتواند کمک کند. مرحله بدون علامت بهترین زمان برای از بین بردن عوامل ایجاد کننده یا افزایش دهنده است. همچنین رفتار درمانی ممکن است با کاهش و اضطراب به کاهش حملات کمک کند. اگر مشکلات سینوسی یا آلرژی باعث اپیزودها شود، باید این شرایط زودهنگام درمان شود تا احتمال این بیماری را کاهش یابد. اگر این بیماری درمان نشود، این حملات معمولا چهار تا بار در سال رخ می دهد. بین دوره ها، استفراغ یا حالت تهوع وجود ندارد یا بسیار کاهش می یابد. بسیاری از افراد مبتلا به سندرم استفراغ دوره ای، علایم دیگری را در طی دوره های مختلف از جمله، درد، اختلالات گوارشی مانند ریفلاکس معده ( GERD ) و ( IBS ) و حمله های غش ( تجربه می کنند. علاوه بر این، عوارض CVS این بیماری به طور کلی نوعی میگرن در نظر گرفته می شود که سردردهای شدیدی است که اغلب با درد، حالت تهوع، استفراغ و حساسیت شدید به نور و صدا همراه است. بسیاری از افراد مبتلا به سندرم استفراغ چرخه ای، دارای یک سابقه خانوادگی بروز میگرن و حملات تهوع و استفراغ هستند. اکثر افراد مبتلا به این بیماری از هوش طبیعی برخوردارند، اگرچه برخی از افراد مبتلا تاخیر رشد یا نقص ذهنی، ضعف عضلانی (میوپاتی) و یا تشنج را تجربه کرده اند. پیش آگهی سندرم استفراغ دوره ای CVS متفاوت است. به طور کلی، CVS CVS بررسی ها نشان داده است که روشهایی برای پیشگیری یا کاهش تعداد حملات CVS خواب کافی داشته باشید. به موقع عفونت ها و یا آلرژی ها را درمان کنید. برای پیشگیری از استرس و اضطراب از دیگران کمک بگیرید. از هرگونه تحریک CVS برای کاهش علایم CVS در طول مرحله بهبودی، یک رژیم غذایی متعادل همراه با وعده های غذایی منظم بخورید. اگرچه هنوز دلایل دقیق سندرم استفراغ دوره ای مشخص نشده است، محققان چندین عامل را پیشنهاد کرده اند که ممکن است در بروز این اختلال نقش داشته باشند. این عوامل شامل تغییر در عملکرد مغز، ناهنجاری های هورمونی و مشکلات دستگاه گوارش است. بسیاری از محققان بر این باورند که سندرم استفراغ دوره ای یک بیماری شبه میگرنی است. چندین تغییر در DNA DNA DNA منبع: |
لخته خون در قسمت های مختلف بدن علایم متفاوتی را ایجاد می کند. روش هایی برای تشخیص تشکیل وجود دارند، اما به محض تشخیص آنها باید به پزشک مراجعه کنید. لخته خون توده ای از خون است که از حالت مایع به حالت ژل مانند یا نیمه جامد تبدیل شده است. لخته شدن یک روند ضروری است که می تواند از خونریزی بیش از حد در موارد خاص، مانند آسیب دیدگی یا بریدگی پیشگیری کند. وقتی لخته در داخل یکی از رگ ها ایجاد شود، همیشه به خودی خود حل نمی شود که این می تواند یک وضعیت بسیار خطرناک و جدی باشد لخته خون بی حرکت، به طور کلی آسیب نمی رساند، اما احتمال حرکت و خطرناک شدن آن وجود دارد. اگر لخته خون آزاد شود و از طریق رگ ها به قلب و ریه ها برسد، می تواند رگ ها را مسدود کرده و از جریان خون پیشگیری کند که این نیاز به اورژانس پزشکی دارد. اگر فکر می کنید لخته خون دارید باید سریعا با پزشک تماس بگیرید. یک متخصص مراقبت های بهداشتی قادر خواهد بود علایم و سابقه پزشکی را بررسی کرده، و اقدامات لازم را انجام دهد. سیستم گردش خون، از رگ ها و عروق تشکیل شده که خون را به تمام بدن منتقل می کند. لخته خون می تواند در وریدها یا عروق ایجاد شود هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید وقتی لخته خون در شریان ایجاد می شود، به آن لخته شریانی می گویند. این نوع لخته، علایم را بلافاصله نشان می دهد و نیاز به درمان فوری دارد. علایم لخته شریانی شامل درد شدید، فلج قسمت های بدن یا هر دو است و می تواند منجر به حمله قلبی یا سکته شود لخته خونی که در ورید ایجاد می شود، لخته وریدی نامیده می شود. این نوع لخته ها احتمال دارد کندتر و با گذشت زمان تشکیل شوند اما هنوز هم می توانند خطرناک باشند. جدی ترین نوع لخته وریدی، ترومبوز ورید عمقی نام دارد ترومبوز ورید عمقی ایجاد لخته در یکی از رگهای اصلی در اعماق بدن است این نوع لخته معمولا در یکی از پاهای ایجاد می شود اما احتمال دارد در بازوها، لگن، ریه ها یا حتی مغز نیز اتفاق بیفتد. مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری تخمین می زند که همراه با آمبولی ریوی (نوعی لخته وریدی که بر ریه ها ت ثیر می گذارد) سالانه تا آمریکایی را تحت ت ثیر قرار می دهد. این نوع لخته های خون سالانه تقریبا آمریکایی را از بین می برد هیچ راهی برای دانستن اینکه آیا شما بدون راهنمایی پزشکی، لخته خون دارید، وجود ندارد. اگر از رایج ترین علایم و عوامل خطر آگاهی دارید، می توانید به خود بهترین نتیجه را بدهید تا بدانید چه زمانی باید به دنبال متخصص باشید وجود لخته خون بدون علایم واضح، امکان پذیر است. علایمی که ظاهر می شوند، برخی از آنها همان علایم بیماری های دیگر است. در اینجا علایم و نشانه های هشدار دهنده اولیه لخته شدن خون در پا یا بازو، قلب، شکم، مغز و ریه ها وجود دارد متداول ترین مکان برای لخته شدن خون در قسمت پایینی پا است می تواند علایم مختلفی داشته باشد، از جمله درد التهاب احساس گرم شدن تغییر رنگ قرمز پوست علایم به اندازه لخته بستگی خواهد داشت. به همین دلیل احتمال دارد هیچ علایمی نداشته یا فقط التهاب جزیی، بدون درد داشته باشید. اگر لخته بزرگ باشد، همراه با درد فراوان، پا نیز متورم می شود معمولا وجود لخته خون در هر دو پا یا بازو همزمان نیست. اگر علایم به یک پا یا بازو منتقل شود، احتمال لخته شدن خون افزایش می یابد لخته شدن خون در قلب باعث می شود. امکان این نوع لخته بسیار کم است، اما هنوز هم می تواند اتفاق بیفتد و باعث آسیب دیدن سینه یا احساس سنگینی شود. سبکی سر و تنگی نفس از دیگر علایم بالقوه هستند درد و التهاب شدید شکمی ازعلایم لخته شدن خون در شکم است. اینها همچنین می تواند علایم ویروس معده یا باشد لخته شدن خون در مغز به سکته مغزی نیز معروف است. لخته شدن خون در مغزمی تواند سردرد ناگهانی و شدید همراه با برخی علایم دیگر از جمله مشکل ناگهانی در گفتار یا بینایی ایجاد کند لخته خونی که به ریه ها می رسد نامیده می شود علایمی که می توانند نشانه باشند مشکلات تنفسی سرفه کردن همراه با خون تپش قلب، یا ضربان قلب سریع تنگی نفس ناگهانی که ناشی از ورزش نیست برخی از عوامل خطر احتمال بروز لخته خون را افزایش می دهد. بستری طولانی مدت در بیمارستان، مربوط به یک عمل جراحی بزرگ، خطر لخته شدن خون را افزایش می دهد عوامل متداول که می تواند افراد را در معرض خطر متوسط لخته خون قرار دهد عبارتند از چاقی سرطان بارداری سیگار کشیدن قرص های خاص ضد بارداری سابقه خانوادگی لخته شدن خون سن، به خصوص بیش از سال استراحت در رختخواب یا بی تحرک بودن برای مدت طولانی سفر طولانی، مانند هر مسافرت که باعث می شود بیش از چهار ساعت بنشینید. حساسیت یا درد در پا می تواند از علایم لخته شدن خون باشد افراد خاص در معرض خطر بیشتری برای لخته شدن خون هستند. طبق انجمن هماتولوژی آمریکا، عواملی که خطر ابتلا به لخته شدن خون در فرد را افزایش می دهند عبارتند از چاقی دیابت ضربه بارداری بی تحرکی سیگار کشیدن برخی سرطان ها سن بالای سال بیماری های التهابی سابقه خانوادگی لخته شدن خون مصرف داروهای ضد بارداری خوراکی افراد در معرض خطر، باید از علایم و نشانه های مرتبط آگاه باشند. طبق انجمن لخته خون آمریکا، علایم بسته به نوع لخته خون متفاوت است ترومبوز ورید عمقی یک لخته خون است که به طور معمول در یک ورید اصلی در پا ایجاد می شود، اما همچنین می تواند در لگن یا بازو هم تشکیل شود. احتمال دارد هیچ علایمی ایجاد نکند، اما در صورت بروز علایم می تواند شامل موارد زیر باشد گرما در محل لخته پوست قرمز یا بنفش حساسیت یا درد در پا یا بازوی آسیب دیده التهاب در پا و یا بازو و دست آسیب دیده علایم اغلب محلی است و فقط یک دست یا پا را درگیر می کند. اتحادیه ملی لخته خون اضافه می کند که درد یا ناراحتی ناشی ازاین نوع لخته احتمال دارد شبیه احساس عضله کشیده شده باشد آمبولی ریوی زمانی رخ می دهد که یک لخته، از طریق رگ ها به ریه ها می رسد. این وضعیت می تواند کشنده باشد طبق انجمن لخته خون آمریکا، برخی از علایم رایج آمبولی ریه عبارتند از تب نبض سریع تنگی نفس ناگهانی تعریق غیرقابل توضیح سرفه ای که همراه با خون است. درد شدید در قفسه سینه، به ویژه هنگام تنفس عمیق در صورت مشاهده علایم آمبولی ریوی، فرد باید فورا به پزشک مراجعه کند لخته های شریانی به طور معمول علایم را به سرعت ایجاد می کنند زیرا سریعتر از سایر لخته های خون، شروع به قطع اکسیژن در اندام ها می کنند. آنها می توانند علایم و عوارض مختلفی از جمله حمله قلبی، درد شدید و فلج ایجاد کنند اگرچه و آمبولی های ریوی شایع است، اما لخته خون می تواند در مناطق دیگر بدن ایجاد شود طبق، لخته شدن خون در سایر قسمت های بدن احتمال دارد علایم زیر را ایجاد کند: درد در شکم، استفراغ یا اسهال: مشکل در صحبت کردن، ضعف صورت یا بازوها، مشکلات بینایی، سرگیجه یا سردرد شدید: سنگینی و درد در قفسه سینه، تنگی نفس، احساس سبکی سر یا احساس ناراحتی در قسمت بالای بدن روند تشخیص می تواند بسته به محل لخته متفاوت باشد یک پزشک احتمال دارد درباره علایم فرد سوال کند و معاینه بدنی انجام دهد طبق اتحاد ملی لخته خون، برخی از آزمایشات معمول عبارتند از اسکن ام آرآی، که پزشکان معمولا از آن برای تشخیص استفاده می کنند. ونوگرافی، که از رنگ برای نشان دادن جریان خون در رگها استفاده می کند. آنژیوگرام ریوی، که در آن پزشکان از رنگ و اشعه ایکس قفسه سینه برای تعیین وجود آمبولی ریه استفاده می کنند. پزشکان احتمال دارد از آزمایش سی تی آنژیوگرافی برای بررسی وجود لخته در سر، گردن، قفسه سینه یا شکم استفاده کنند. این آزمایش شامل تزریق ماده حاجب به خون و تصویربرداری رایانه برای نشان دادن جریان خون و آشکار نمودن لخته ها است یک پزشک می تواند برای رد سایر علل احتمالی برخی از علایم آمبولی ریوی، مانند ذات الریه، رادیوگرافی قفسه سینه را تجویز کند تشخیص لخته خون تنها با علایم، بسیار دشوار است. بر اساس، تقریبا درصد از افراد مبتلا به هیچ علایمی ندارند. به همین دلیل اگر فکر می کنید لخته خون دارید با پزشک خود تماس بگیرید در صورت مشاهده موارد زیر، بلافاصله با خدمات اضطراری محلی تماس بگیرید فشار قفسه سینه تنگی نفس ناگهانی تنفس سریع، مشکل در دیدن یا صحبت کردن پزشک یا سایر متخصصان بهداشت می توانند تشخیص دهند که آیا دلیل نگرانی وجود دارد یا خیر و شاید آزمایشات بیشتر برای تعیین دقیق علت انجام دهد. در بسیاری از موارد، اولین مرحله تشخیص، سونوگرافی غیرتهاجمی است. این آزمایش، تصویری از وریدها یا عروق را نشان می دهد، که می تواند به پزشک کمک کند آگاهی از علایم و نشانه های لخته شدن خون می تواند به افراد کمک کند تا در صورت تجربه به دنبال درمان باشند لخته های خون توده های نیمه جامد خون است که در رگها یا عروق تشکیل می شود یک لخته خون احتمال دارد ثابت بماند (به عنوان ترومبوز شناخته می شود) و جریان خون را مسدود می کند. یا می تواند آزاد شود و در بدن حرکت کند درمان لخته های خون شامل کاهش اندازه لخته و پیشگیری از تشکیل لخته های جدید است درمان های معمول برای لخته شدن خون عبارتند از جوراب های واریس درمان ترومبولیتیک برای حل شدن لخته ها داروهای ضد انعقادی به نام رقیق کننده خون، که از به وجود آمدن لخته های جدید پیشگیری کرده و رشد لخته های موجود را متوقف می کند فیلترهای، دستگاه های کوچکی هستند که جراح می تواند آنها را وارد رگ کند تا از لخته شدن خون به ریه پیشگیری کند فرد باید با پزشک خود در مورد گزینه های درمانی مشورت کند. هنگام استفاده از داروها، آنها باید دوزهایی را که پزشک تجویز کرده، مصرف کنند برخی از داروها مانند داروهای رقیق کننده خون می توانند به درمان لخته خون کمک کرده و از تشکیل لخته های بعدی جلوگیری کنند. جوراب های فشرده سازی نیز یک اقدام پیشگیرانه مفید است اگرچه همه لخته های خون قابل اجتناب نیستند، اما فرد می تواند برای پیشگیری از آنها اقدامات لازم را انجام دهد. طبق آژانس تحقیقات و کیفیت بهداشت، این مراحل شامل موارد زیر است پوشیدن لباس یا جوراب گشاد اجتناب از قرار دادن بالش زیر پاها مصرف تمام داروها طبق تجویز پزشک پوشیدن جوراب های واریس به طور منظم فعال بودن و یک رژیم ورزشی را دنبال کردن اجتناب از نشستن یا ایستادن بیش از ساعت تلاش برای جلوگیری از ضربه و آسیب دیدن پاها محدود کردن نمک در رژیم غذایی تا آنجا که امکان دارد. تغییر موقعیت به طور مداوم در حالت ثابت برای مدت طولانی بالا بردن پاها اینچ بالاتر از قلب هنگام استراحت در رختخواب لخته شدن خون می تواند مسایل جدی پزشکی ایجاد کند. اگر لخته خون آزاد شود، و به ریه ها، قلب یا مغز برود جریان خون در این اندام های حیاتی را مسدود می کند و احتمال دارد فرد دچار سکته مغزی یا حمله قلبی شود لخته شدن خون در بارداری، اغلب به دلیل محدودیت تحرک شایع است. اگر در دوران بارداری لخته خون ایجاد شود، می تواند منجر به عوارضی مانند لخته شدن خون در جفت، که می تواند به جنین آسیب برساند. محدودیت رشد داخل رحمی، که از رشد مناسب جنین جلوگیری می کند. نارسایی جفت، به این معنی که جفت مواد مغذی و اکسیژن کافی به جنین نمی رساند. علاوه بر مواردی که گفته شد عوارض احتمالی زیردر اکثر افراد شایع است، از جمله سکته حمله قلبی آمبولی ریوی ترومبوآمبولی وریدی ترومبوز یا انسداد، مانند یا ترومبوز ورید مغزی، که هنگام تشکیل لخته در مغز ایجاد می شود. لخته های خون می توانند تقریبا در هر جای رگها یا عروق ایجاد شوند. و در صورت بروز عوارضی مانند حمله قلبی و سکته مغزی ایجاد می کنند افراد باید از عوامل خطرساز در ایجاد لخته خون، که شامل چاقی، ثابت ماندن برای مدت طولانی و بارداری است آگاه باشند. در صورت مشاهده علایمی که می تواند ناشی از لخته شدن خون باشد، افراد باید با پزشک خود مشورت کنند |
بهبودی بعد از جراحی پروستات می تواند تا حدودی طولانی بوده و سلامت روانی بیمار را تحت تاثیر قرار دهد، چون مشکلات ناشی از جراحی ممکن است موقت یا دایمی باشند. مشکلاتی مانند سرطان پروستات یا بزرگ شدن پروستات که باعث مشکلات ادراری می شوند، معمولا پس از انجام عمل جراحی برطرف می شوند. افرادی که این نوع جراحی را پشت سر می گذارند بعد از عمل به طور مکرر دچار عوارضی مانند بی اختیاری ادرار و اختلال نعوظ می شوند. روش های مختلفی برای به حداقل رساندن ت ثیر عوارض جراحی پروستات در مردان وجود دارد. غده تولیدمثل به اندازه گردو است که در مردان در پشت کیسه بیضه قرار دارد. بیماری های مربوط به پروستات معمولا در نتیجه بزرگ شدن غده پروستات رخ می دهند. ابتلا به این وضعیت با فشار به مجرای ادرار باعث اختلال در جریان ادرار می شود. بزرگ شدن پروستات در مردان معمولا در اثر افزایش سن رخ می دهد. به این نوع بزرگ شدن پروستات ( BPH ) و BPH هر دو باعث بزرگ شدن پروستات می شوند. اما ابتلا به BPH بزرگ شدن خوش خیم پروستات باعث انسداد ادرار می شود. با عمل جراحی کل یا بخشی از غده پروستات برداشته می شود. با انجام این عمل مشکلاتی مانند تکرر ادرار و بی اختیاری ادرار از بین می رود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در صورت ابتلا به سرطان، پزشک سلولهای سرطانی را از طریق جراحی پروستات از بین می برد. این کار باعث پیشگیری از گسترش سرطان به قسمت های دیگر بدن می شود. در صورت برداشتن تومور سرطانی میزان موفقیت در این نوع جراحی پروستات بسیار زیاد است. هدف از جراحی پروستات حل مشکلات مربوط به بزرگ شدن پروستات است که می تواند باعث مشکلات جدی سلامتی شود. جراحی پروستات هم مانند هر عمل دیگری با عوارض خاص خود همراه است. برخی از مهمترین عوارض پس از عمل عبارتند از: فتق اینگوینال ورم غدد لنفاوی اختلال در نعوظ بی اختیاری ادرار اختلال در ارگاسم از دست دادن باروری برای اغلب مردان، حتی مقدار کمی نشت ادرار می تواند آزار دهنده باشد. اما با این حال بیشتر مردان پس از جراحی نوعی را تجربه می کنند. پس از جراحی سرطان پروستات، کنترل طبیعی مثانه معمولا طی چند هفته یا چند ماه برمی گردد. این بهبودی معمولا با گذشت زمان به تدریج اتفاق میفتد. اگر به بی اختیاری بعد از عمل جراحی پروستات مبتلا شوید، اورولوژیست برای کمک به کنترل عارضه راهکارهای زیر را به شما پیشنهاد می کند: ادرار کردن قبل از خواب شبانه انجام برای تقویت عضلات کف لگن استفاده از سرویس بهداشتی به محض ورود به منزل ادرار کردن مرتب، حتی قبل از احساس نیاز به تخلیه مثانه انواع بی اختیاری ادرار که پس از جراحی پروستات شایع است عبارتند از: به از دست دادن توانایی کنترل ادرار، بی اختیاری مداوم گفته می شود. نشت ادرار در هنگام سرفه، خندیدن، عطسه یا ورزش اتفاق می یفتد. بی اختیاری استرسی شایع ترین نوع بی اختیاری پس از جراحی پروستات است. ابتلا به این وضعیت، به دلیل مشکلات دریچه ای است که ادرار را در مثانه نگه می دارد. درمان های سرطان پروستات ممکن است به این دریچه یا اعصابی که دریچه را کنترل می کنند، آسیب برساند. در این وضعیت زمان ادرار کردن طولانی شده و مثانه به طور کامل تخلیه نمی شود. بی اختیاری سرریزشونده معمولا به دلیل انسداد یا باریک شدن مجرای مثانه توسط بافت اسکار ایجاد می شود. این نوع بی اختیاری با نیاز شدید و ناگهانی به ادرار کردن همراه است. به بی اختیاری فوریتی، مثانه بیش فعال نیز گفته می شود. در بی اختیاری فوریتی عضله مثانه بدون هشدار و به صورت ناگهانی فشار وارد می کند. این فشار به قدری شدید و ناگهانی است که معمولا نمی توانید ادرار خود را کنترل کنید. به طور کلی، مردان سالمند بیشتر از مردان جوان مشکلات بی اختیاری ادرار دارند. بی اختیاری ادرار در بیشتر موارد قابل درمان است. روش های مختلفی برای مدیریت بی اختیاری ادرار وجود دارد: انجام برخی تمرینات باعث سفت شدن و تقویت عضلات کف لگن می شود. عضلات کف لگن جریان ادرار را کنترل می کنند. این محصول همانند کاندوم بر روی آلت تناسلی مرد قرار گرفته و بر روی آن ثابت می شود. کاتتر معمولا از جنس لاتکس تولید می شود. را به داخل کیسه هدایت می کند. بنابراین شما به استفاده از سوند نیاز نخواهید داشت. مصرف برخی از داروها باعث می شود که عضلات مثانه و ماهیچه هایی که جریان ادرار را کنترل می کنند، تقویت شوند. اکثر این داروها بر روی عضلات یا اعصاب کنترل کننده آنها ت ثیر می گذارند. داروها برای رفع بی اختیاری ادرار بهتر عمل می کنند. از این روش برای اصلاح بی اختیاری طولانی مدت استفاده می شود. جراحی می تواند انسداد را برطرف کند. در برخی موارد برای سفت شدن عضله کنترل کننده جریان ادرار کلاژن توصیه و تزریق می شود. همچنین ممکن است پزشک از یک عضله مصنوعی که به کمک یک پمپ اسکروتال کنترل می شود برای درمان بی اختیاری ادرار استفاده کند. این محصولات می توانند در فعال و راحت بودن به شما کمک کنند. لباس های زیر مخصوص بزرگسالان مانند پدها حجیم هستند. پدهای محافظ تشک هم قدرت جذب بالایی داشته و برای محافظت از ملافه و تشک به کار می روند. اختلال نعوظ برای همه مردان ناخوشایند بوده و بر کیفیت زندگی آنها ت ثیر منفی می گذارد. یکی دیگر از عوارض عمل پروستات کاهش میل جنسی است، که می تواند در اثر خستگی بعد از جراحی یا سرطان رخ دهد. مشورت با متخصص ارولوژی و یا حتی مشاوره با روانشناس یا درمانگر می تواند در رفع مشکلات جنسی بعد از عمل مفید باشد. برقراری ارتباط با شریک زندگی برای حفظ رابطه جنسی مهم است. مقاربت تنها راه تجربه لذت جنسی نیست. رابطه جنسی را می توان با روش های دیگر هم حفظ کرد. اما ممکن است نسبت به گذشته به تلاش بیشتری نیاز داشته باشید. از نظر سلامت جنسی، نعوظ ممکن است بعد از جراحی برداشتن پروستات بین چند ماه تا دو سال مختل شود. تعدادی اعصاب ظریف در اطراف غده پروستات وجود دارند. این رشته های عصبی برای عملکرد نعوظ مهم هستند. اگر در طی جراحی به این اعصاب آسیب وارد شود، اثرات پایدار ایجاد می شود. توانایی شما در نعوظ پس از جراحی به سن، توانایی نعوظ قبل از عمل و میزان آسیب به اعصاب بستگی دارد. کاهش توانایی نعوظ در همه مردان رخ می دهد، اما هرچه سن شما بالاتر باشد خطر اختلال نعوظ بیشتر است. بهبود اختلال نعوظ پس از جراحی کند خواهد بود. به دست آوردن مجدد نعوظ معمولا چند هفته پس از عمل طول می کشد. در مواردی که اختلال نعوظ دایمی باشد، پزشک پس از عمل چندین دارو برای کمک به درمان اختلال نعوظ تجویز می کند. این داروها عبارتند از: آلپروستادیل جراحی پروتز یا ایمپلنت آلت تناسلی مرد بازدارنده های فسفودی استراز ( PDE ) مانند ویاگرا و سیالیس همچنین بعضی از مردان بعد از جراحی پروستات، در هنگام ارگاسم احساس درد را تجربه می کنند. مردانی که می خواهند قدرت باروری خود را حفظ کنند ممکن است بخواهند اسپرم خود را ذخیره کنند. قبل از جراحی پروستات، پزشک آزمایش غربالگری سرطان، را تجویز می کند. این غربالگری اغلب با استفاده از آزمایش آنتی ژن اختصاصی پروستات ( PSA ) انجام می شود. PSA هم برای غربالگری سرطان و هم برای کنترل عود سرطانی که قبلا تحت درمان قرار گرفته است، به کار می رود. سطح PSA با افزایش سن افزایش می یابد و سطوح بالاتر با خطر بیشتر سرطان پروستات در ارتباط است. بعد از پروستاتکتومی، PSA اگر عمل انجام داده اید، پزشک ویزیت های دیگری را برای نظارت بر سلامت شما برنامه ریزی می کند. غربالگری های معمول شامل اندازه گیری سطح PSA پس از عمل جراحی است. اگر سرطان بعد از پروستاتکتومی برگشت یا گسترش یافت، جراحی دوم پروستات معمولا انجام نمی شود. به طور معمول بیماری با پرتودرمانی، ایمونوتراپی یا هورمون درمانی کنترل می شود. به طور کلی جراحی پروستات می تواند کیفیت زندگی و شانس زنده ماندن را در مورد بهبود بخشد. اما این عمل جراحی هم با عوارض خاص خود همراه است که می تواند موقت یا دایمی باشد. ناتوانی جنسی و بی اختیاری شایع ترین نگرانی پس از جراحی پروستات است. همچنین به یاد داشته باشید که جراحی پروستات ضروری نیست مگر اینکه بزرگ شدن پروستات باعث مشکلات سلامتی شده یا نتیجه سرطان باشد. قبل از جراحی پروستات، با پزشک خود در مورد خطرات و مزایای جراحی مشورت کنید. بسته به نوع جراحی پروستات ممکن است یک یا چند برش در پوست ایجاد شود. برای کمک به پیشگیری از عفونت، جراح به شما توصیه می کند که هنگام دوش گرفتن محل برش ها را با صابون ملایم شستشو دهید. سپس در پایان استحمام محل زخم را با یک حوله تمیز خشک کنید. در صورت مشاهده علایم عفونت باید هر چه سریع تر با پزشک خود مشورت کنید. علایم و نشانه های عفونت ناشی از زخم در جراحی ها، عبارتند از: تب یا لرز خروج چرک و ترشح از محل برش قرمزی یا تورم در اطراف محل برش تا یک یا دو هفته پس از جراحی از رانندگی خودداری کنید. بعد از جراحی می توانید دوش بگیرید. اما به مدت چهار هفته از شنا یا نشستن در وان آب گرم خودداری کنید. برای به حداقل رساندن نفخ شکم و یبوست، وعده های غذایی کوچک و مکرر بخورید. سعی کنید از مصرف غذاهای حاوی فیبر بالا طی چند روز اول بعد از عمل جراحی خودداری کنید. در حین جراحی، یک کاتتر برای تخلیه ادرار بر روی آلت شما قرار داده می شود. کاتتر معمولا پس از چهارده روز برداشته خواهد شد. تا زمانی که کاتتر در جای خود قرار دارد، ممکن است دچار اسپاسم مثانه شده و یا مقداری خون در ادرار خود مشاهده کنید. تا یک هفته پس از جراحی پروستات، ابتلا به یبوست طبیعی است. جراح نرم کننده های مدفوع و احتمالا هیدروکسید منیزیم را برای شما تجویز می کند. ممکن است به مدت یک یا دو هفته بعد از جراحی متوجه تورم کیسه های بیضه شوید. با بالا بردن کیسه بیضه به کمک یک پارچه رول شده در هنگام نشستن یا دراز کشیدن می توان این تورم را کاهش داد. جراح همچنین به شما توصیه می کند که لباس زیر راحت بپوشید: در مدت کوتاهی پس از عمل جراحی می توانید شروع به راه رفتن کنید. سپس به آرامی سطح فعالیت خود را در خانه افزایش دهید. تا شش هفته بعد از جراحی از آمیزش جنسی و بلند کردن اجسام سنگین خودداری کنید. منابع: |
واکسن اسپوتنیک روسی برای کرونا که توسط موسسه تحقیقات اپیدمیولوژی و میکروب شناسی گامالیا ساخته و با عنوان Gam - COVID - Vac شناخته شده و در آگوست توسط وزارت بهداشت روسیه ثبت شده است. واکسن اسپوتنیک، یک واکسن ناقل ویروسی آدنوویروس است. در فوریه ، یک تجزیه و تحلیل موقت نشان داده است که این واکسن تا . اظهار داشتند که این دوز را مصرف می کنند. اما با این حال، در اوایل ماه دسامبر، وزیر بهداشت، میخاییل موراشکو گفت که روسیه قبلا بیش از فرد پر خطر را واکسینه کرده است. چهل هزار نفر از آنها داوطلب در آزمایشات فاز Sputnik V هستند. ، پزشک دیگر و پزشکان نیز واکسن مصرف کرده اند. رییس صندوق سرمایه گذاری مستقیم روسیه، کیریل دیمیتریف اعلام کرده که پزشکان روسی انتظار دارند در ماه دسامبر حدود میلیون نفر واکسن ویروس کرونا بزنند. سرگیی سوبیانین، شهردار مسکو اعلام کرد: که" R - Pharm " مستقر در مسکو به تولید کننده اصلی واکسن ویروس کرونا ویروس Sputnik V روسیه تبدیل خواهد شد. کارخانه با ظرفیت کامل، حداکثر میلیون دوز در ماه تولید خواهد کرد. طبق صندوق سرمایه گذاری مستقیم روسیه، آنها سفارشات بیش از . میلیارد دوز واکسن را از دسامبر سال دریافت کرده اند. بیش از کشور در بازار جهانی توسط شرکای هند، برزیل، چین، کره جنوبی، مجارستان و سایر کشورها تقاضای واکسن کرده اند. طبق گفته مقامات روسی در آگوست سال ، حداقل کشور وجود داشتند که می خواستند واکسن تهیه کنند. در حالی که واکسن کرونا در روسیه رایگان است. هزینه هر دوز کمتر از دلار آمریکا در بازارهای بین المللی است. با این حال، مقرون به صرفه تر از واکسن mRNA سایر تولید کنندگان است. کریل دیمیتریف، رییس صندوق، به خبرنگاران گفته است: انتظار می رود بیش از میلیارد دوز واکسن در سال در خارج از روسیه تولید شود. منبع: |
فواید رابطه جنسی برای جسم و روان شامل مواردی مانند بهبود خلق تا تقویت قلب است. در رابطه جنسی محافظت شده، باید اقدامات احتیاطی را انجام دهند، می تواند قسمت مهمی در زندگی مشترک افراد باشد. یک رابطه جنسی سالم، هم در سلامت جسمی و هم در احساس خوشبختی افراد تاثیر زیادی دارد. بررسی ها نشان می دهد که هر چه بیشتری بین زوجین وجود داشته باشد، احتمال سلامتی هم به همان میزان بالاتر خواهد بود. رابطه جنسی می تواند روشی عالی برای رسیدن به آرامش باشد. همچنین یک رابطه جنسی سالم باعث ارتقاء سلامت افراد می شود. به عنوان مثال، انزال مکرر خطر ابتلا به را کاهش می دهد. همچنین ارگاسم نیز برای کمک به درد موثر است. از سایر فواید رابطه جنسی در زوجین می توان به موارد زیر اشاره کرد: رابطه جنسی برای سلامت قلب بسیار مفید است. علت دقیق این امر هنوز مشخص نیست. بررسی ها نشان می دهد که فعالیت جنسی خطر بیماری هایی مانند را کاهش می دهد. همچنین فعالیت جنسی با کاهش خطر سکته مغزی و خطر بیماری های قلبی در مردان میانسال همراه است. یک رابطه جنسی سالم ضربان قلب را تنظیم می کند. میزان مرگ و میر در افرادی که دارای رابطه جنسی سالم هستند بسیار کمتر است. افرادی که رابطه جنسی بیشتری دارند کمتر از دیگران در اثر حمله قلبی می میرند. در واقع بررسی ها نشان می دهد که افراد سالم رابطه جنسی بیشتری دارند. شواهد علمی نشان می دهد که رابطه جنسی برای بدن شما در حکم یک ورزش خوب است. بررسی ها نشان می دهد که عملکرد جنسی سالم معادل فعالیت بدنی خفیف تا متوسط است. در واقع فعالیا جنسی را می توان به یک پیاده روی سریع و یا بالا رفتن از پله ها تشبیه کرد. رابطه جنسی همچنین بسته به نوع انجام آن می تواند تاثیری مانند تمرینات کششی و قدرتی در بدن شما داشته باشد. رابطه جنسی معادل مصرف کالری در مردان و کالری در زنان است. رابطه جنسی زیاد می تواند مانند یک ورزش سنگین فشار زیادی به قلب شما وارد کند. البته این مساله به سن و سلامت کلی شما بستگی دارد. یکی دیگر از فواید مهم رابطه جنسی کاهش کلسترول بد خون است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بررسی ها نشان می دهد افرادی که فشار خون بالایی دارند احتمالا عملکرد جنسی آنها کاهش می یابد. به طور کلی با کاهش عملکرد نعوظ و یا نعوظ های با کیفیت پایین همراه است. بررسی ها نشان می دهد که فعالیت جنسی می تواند بر سلامت سیستم ایمنی بدن ت ثیر بگذارد. آنتی بادی IgA موجود در بزاق می شود. در نتیجه این مساله باعث می شود توانایی افراد در مبارزه با عفونت ها افزایش پیدا کند. یکی از مهمترین فواید رابطه جنسی کاهش استرس بدن است. در واقع رابطه جنسی با کاهش استرس بدن به طور غیر مستقیم باعث تقویت سیستم ایمنی بدن می شود. سطح بالای استرس و تاثیر آن در کاهش عملکرد سیستم ایمنی بدن کاملا شناخته شده است. به همین علت افرادی که رابطه جنسی سالم و مداومی دارند کمتر از دیگران به انواع بیماری ها مبتلا می شوند. کارشناسان رابطه جنسی را به عنوان یک تسکین دهنده استرس مناسب می دانند. این امر از نظر زیست شناختی نیز ثابت شده است. به نظر می رسد رابطه جنسی سالم تاثیر زیادی در کاهش استرس بدن دارد. زیرا بررسی ها نشان می دهد که یک رابطه جنسی سالم و مداوم سطح هورمون کورتیزول خون را کاهش می دهد. سطح بالاتر صمیمیت میان دو شریک زندگی کنار آمدن با مشکلات زندگی را برای هر دو آسان تر می کند. در واقع فقط رابطه جنسی نیست که باعث کاهش استرس می شود. محبت و صمیمیت میان زوجین یکی از عوامل مهم ایجاد آرامش در زندگی است. به نظر می رسد که محبت درست به اندازه رابطه جنسی در زندگی تاثیر دارد. رابطه جنسی استرس را کاهش داده و باعث خوشبختی بیشتر افراد می شود. افرادی که رابطه جنسی سالمی دارند نسبت به دیگران خوشحال تر بوده و استرس کمتری را تجربه می کنند. رابطه جنسی به خواب بهتر کمک می کند. اکثر افراد پس از ارگاسم بهتر خوابیده و سریعتر به خواب می روند. پس از ارگاسم هورمونی به نام پرولاکتین در بدن ترشح می شود. این هورمون وظیفه ایجاد آرامش و خواب راحت را بر عهده دارد. ارگاسم با افزایش هورمون پرولاکتین در بدن کیفیت خواب شما را بهبود می بخشد. مت سفانه مطالعه کیفیت خواب و بررسی آن در جنسیت های مختلف دشوار است. مطالعات خواب به مشاهده و تجهیزات زیادی نیاز دارد، که در نتیجه انجام مطالعات را دشوار می کند. با این حال بررسی های انجام شده نشان دهنده تاثرات مفید رابطه جنسی بر بهبود کیفیت خواب است. افرادی که سردردهای مزمن را تجربه می کنند، همیشه به دنبال راه های جدید برای بهبود آنها هستند. به نظر می رسد، رابطه جنسی در برخی افراد می تواند به درمان سردرهای خفیف تا شدید کمک کند. مطالعه ای بر روی بیمار مراجعه کننده به کلینیک، انجام شد، نشان داد که داشتن رابطه جنسی می تواند گزینه ای برای تسکین سردرد باشد. از بین افرادی که در این مطالعه شرکت کردند، درصد مبتلا به میگرن و درصد به مبتلا بودند. تمامی داوطلبان شرکت کننده در تحقیق گزارش دادند که رابطه جنسی مداوم تاثیر چشمگیری در کاهش سردردهای آنها داشته است. میزان تسکین سردرد در افراد بسیار قابل توجه بود. مت سفانه، رابطه جنسی در همه افراد به عنوان یک درمان سردرد عمل نمی کند. یک سوم افراد مبتلا به میگرن و نیمی از افرادی که سردرد خوشه ای داشتند، اظهار داشتند که تلاش برای داشتن رابطه جنسی اوضاع را بدتر می کند. احساس مردم در مورد خود با تجربه لذت جنسی مرتبط است. جوانانی که از رابطه جنسی بیشتر لذت می برند عزت نفس بالاتر و احساس استقلال بیشتری دارند. بنابراین توانایی شما در لذت بردن از رابطه جنسی می تواند عزت نفس را شما را بهبود ببخشد. از طرفی دیگر رابطه جنسی سالم میزان ابتلا به افسردگی را کاهش می دهد. کاهش افسردگی نیز به نوبه خود باعث بهبود خلق و خو می شود. در نتیجه رابطه جنسی با کاهش افسردگی و بهبود خلق و خود تاثیر مثبتی در افزایش عزت نفس شما دارد. بررسی ها نشان می دهند که ارگاسم می تواند به رفع درد قاعدگی در زنان کمک کند. تاثیر رابطه جنسی در تسکین درد قایدگی به طور تجربی شناخته شده است. اما متاسفانه از نظر علمی داده های بسیار کمی برای تایید این نظریه وجود دارد. زنان تجربه های متفاوتی در مورد اثرات رابطه جنسی در دوران قاعدگی دارند. بعضی از زنان رابطه جنسی در دوران قایدگی را لذت بخش می دانند در حالی که برخی دیگر از زنان نظر کاملا متفاوتی دارند. بنابراین به طور کلی می توان گفت که رسیدن به ارگاسم می تواند باعث حواس پرتی شود. در نتیجه اگر رابطه جنسی به طور مستقیم تاثیری در تسکین درد نداشته باشد می تواند به طور غیر مستقیم میزان درد را کاهش دهد. یکی از مزایای مورد بحث رابطه جنسی، کاهش خطر ابتلا به در مردان است. با گذشت بیش از یک دهه، شواهد بیشتری در این زمینه جمع آوری شده است. مردانی که به طور مکرر دچار انزال می شوند (بیش از بار در ماه، در مقایسه با چهار تا هفت بار در ماه) کمتر از مردان دیگر به سرطان پروستات مبتلا می شوند. همچنین بررسی ها نشان می دهد که می تواند خطر ابتلا به سرطان پروستات را تا حدودی افزایش دهد. هنوز به طور کامل مشخص نیست که آیا این افزایش خطر به تغییرات ارگاسم و انزال مربوط می شود یا خیر. ولی با این حال اگر وازکتومی مناسب ترین روش پیشگیری از بارداری برای کسی باشد، خطر سرطان پروستات نباید دلیلی برای پیشگیری از آن باشد. بررسی ها نشان می دهد که رابطه جنسی می تواند به تقویت حافظه کمک کند. تاثیر رابطه جنسی بر حافظه در سالمندان بیشتر است. به طور کلی افرادی که فعالیت جنسی منظمی دارند در تست های حافظه دارای عملکرد بالاتری هستند. تاثیر رابطه جنسی بر تقویت حافظه بر اساس جنسیت افراد و نوع رابطه جنسی متفاوت است. به عنوان مثال، بررسی ها نشان می دهد که برای عملکرد شناختی در زنان مفید است. در حالی که در مردان داشتن شریک زندگی به مراتب تاثیر بیشتری در تقویت حافظه دارد. بعلاوه به نظر می رسد که صمیمیت میان زوجین نیز مانند رابطه جنسی، در تقویت حافظه تاثیر گذار است. رابطه جنسی بیشتر باعث زندگی طولانی تر در افراد می شود. البته در صورتی که افراد در برقرای رابطه جنسی احتیاط لازم را داشته باشند. برقراری یک رابطه جنسی سالم از ابتلا شما به هرگونه عفونت مقاربتی خطرناک پیشگیری می کند. در نتیجه شرط مهم تاثیر رابطه جنسی بر افزایش عمر داشتن یک رابطه جنسی سالم است. داشتن شرکای جنسی متعدد نه تنها تاثیری در افزایش عمر ندارد بلکه شما را در معرض عفونت های خطرناک قرار می دهد. مطالعه ای که در سال منتشر شد، وضعیت گروهی از مردان میانسال را طی سال بررسی کرد. مردانی که بیشترین ارگاسم را داشتند، احتمال مرگ در آنها نصف افرادی بود که ارگاسم کمتری داشتند. به طور کلی افرادی که ارگاسم بیشتری داشتند از سلامت بیشتری برخوردار بودند. این مطالعه نشان داد که بیشترین علت خطر مرگ ناشی از بیماری های قلبی است. افرادی که رابطه جنسی بیشتری داشتند کمتر از افراد دیگر در معرض خطر سکته قلبی قرار داشتند. در واقع رابطه جنسی با کاهش خطر ابتلا به به طور غیر مستقیم باعث افزایش طول عمر در افراد می شود. به طور کلی بسیاری از بررسی های انجام شده بر روی خطرات رابطه جنسی متمرکز شده است. در اغلب موارد در رابطه با روش های پیشگیری از بارداری صحبت می شود. به مردم در مورد خطرات ناشی از بیماری های جنسی هشدار داده می شود. اما بهتر است که در مورد مزایای رابطه جنسی نیز فکر کنید. رابطه جنسی لذت بخش و توافقی می تواند تفاوت زیادی در احساس مردم نسبت به زندگی ایجاد کند. یک رابطه جنسی موفق باعث افزایش کیفیت زندگی و رضایت افراد از زندگی مشترک می شود. رابطه جنسی بخش مهمی از زندگی انسان را تشکیل می دهد. اگر رابطه جنسی خوب و سالم باشد علاوه بر تقویت روحیه می تواند سلامتی شما هم را بهبود ببخشد. اگر برای داشتن یک رابطه جنسی سالم مشکلی وجود دارد که شما را دچار استرس کرده و یا در معرض خطر قرار می دهد، با یک پزشک یا درمانگر جنسی مشورت کنید. درمانگر جنسی در حل مشکلات جنسی به شما کمک می کند. منبع: |
اصطلاح "میگرن قاعدگی" به دوره های میگرن گفته می شود که به نظر می رسد با چرخه قاعدگی مرتبط هستند. بسیاری از زنان متوجه شده اند که تغییرات هورمونی می تواند علایم میگرن آنها را تحریک کند. میگرن قاعدگی یک بیماری زمینه ای مشخص نیست. این یک روش برای توصیف دوره هایی است که فرد تجربه می کند. در زنان سه برابر در مردان شایع است. طبق خدمات سلامت ملی انگلستان ( NHS ) ، بیش از نیمی از زنان مبتلا به میگرن متوجه ارتباطی بین علایم و چرخه قاعدگی خود می شوند. نویسندگان در یک بررسی در سال گزارش کردند که دو زیر گروه میگرن قاعدگی وجود دارد. کسانی که دچار "میگرن قاعدگی خالص" هستند فقط در دوره قاعدگی اپیزودهایی دارند و محققان بروز افراد به این نوع میگرن مبتلا هستند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید میگرن قاعدگی همچنین می تواند در اثر تغییرات هورمونی در دوران یایسگی، بارداری یا دوره خوراکی ایجاد شود. میگرن، بیماری است که اغلب باعث سردردهای متوسط تا شدید در یک طرف سر می شود. درد تپنده علایم اصلی آن است، اما بسیاری از زنان علایم دیگری را نیز تجربه می کنند، از جمله: استفراغ حالت تهوع حساسیت به نور، صدا یا هر دو اختلالات دیداری و شنیداری که تمایل دارند قبل از علایم دیگر ظاهر شوند. افراد مبتلا به میگرن قاعدگی اغلب در دوره های قاعدگی یا اطراف آن دچار دوره هایی می شوند. طبق خدمات سلامت ملی انگلستان ( NHS ) ، فرد مبتلا به این مشکل به احتمال زیاد روز قبل از پریودی یا در روز اول پریود، یک قسمت از سردرد را تجربه می کند. با این حال، این سردرد ممکن است هنگام شروع هورمون درمانی یا در دوران بارداری یا از بین رفتن یایسگی رخ دهد. حملات ایجاد شده توسط این تغییرات هورمونی ممکن است بیشتر از موارد دیگر مکرر، شدید یا دشوار باشد. به طور کلی، پزشکان میگرن را زمانی تشخیص می دهند که فرد حداقل در پنج بار علایم میگرن را به مدت - ساعت تجربه کند. دانشمندان کاملا مطمین نیستند که علت میگرن در دوره های قاعدگی چیست. با این حال، التهاب ممکن است نقش موثری در بروز آن داشته باشد. به نظر می رسد، مواد شیمیایی موجود در مغز شاید باعث تورم رگ های خونی در منطقه شود. اگر تورم باعث تحریک اعصاب اطراف سر شود، می تواند باعث تغییرات عصبی و درد گردد. هورمون ها بر میزان التهاب ت ثیر می گذارند. آنها به عنوان پیام رسان عمل می کنند و می توانند نحوه رفتار اعضای بدن، از جمله رگ های خونی را تغییر دهند. محققان دو روش احتمالی را برای ت ثیر هورمون های جنسی زنان در میگرن مطرح کرده اند. علایم ممکن است توسط استروژن یا پروستاگلاندین ها ایجاد شود. سطح استروژن دقیقا قبل از یک دوره، در دوران و هنگامی که فرد مصرف داروی حاوی استروژن را متوقف می کند، کاهش می یابد. به عنوان مثال، این میزان در طول هفته بدون قرص در بسیاری از رژیم های کنترل بارداری کاهش می یابد. استروژن می تواند احساس درد را تحت ت ثیر قرار دهد، به همین علت ممکن است باعث کاهش سطح میگرن شود. پروستاگلاندین ها مواد شیمیایی مسیول افزایش سطح التهاب هستند و بدن آنها را قبل از پریودی آزاد می کند. موارد دیگری که احتمال خطر ابتلا به میگرن را افزایش دهد، عبارتند از: عوامل ژنتیکی جنسیت زن بیماری های زمینه ای که باعث یا میگرن می شوند. برای برخی از افراد مبتلا به میگرن قاعدگی، یک دوره قاعدگی ممکن است تنها عامل محرک باشد. افراد ممکن است چندین عامل فراتر از تغییرات هورمونی داشته باشند. این می تواند شامل موارد زیر باشد: استرس اضطراب بوهای شدید چراغ های روشن تغییرات آب و هوا اختلالات مفصل فک خواب زیاد یا خیلی کم گرسنگی یا کمبود آب بدن یا بروکسیم برخی از غذاها و نوشیدنی ها، از جمله غذاهای حاوی الکل یا کافیین شاید یک عامل به تنهایی نتواند در بروز میگرن تاثیری داشته باشد، اما ترکیبی از عوامل می تواند در بروز آن دخالت داشته باشد. همچنین، شاید فرد نسبت به سایر عوامل محرک قبل یا در طی دوره پریودی حساسیت بیشتری داشته باشد. مصرف دارو ممکن است از بدتر شدن علایم موجود پیشگیری کند. بهتر است این داروها را به محض بروز علایم مصرف شود. زنان در این شرایط می توانند دارو هایی از جمله ضد التهاب های غیر استروییدی ( NSAID ) مانند یا ایبوپروفن ( Advil ) را امتحان کند. اینها بدون نسخه در دسترس هستند. حتی ممکن است یک پزشک دارویی را از خانواده داروهای تریپتان تجویز کند که یک نمونه سوماتریپتان ( Imitrex ) است. در یک اتاق تاریک و ساکت دراز بکشید. در صورت تحریک گرسنگی یا کمبود آب، آب یا یک وعده غذایی سبک بخورید. خوابیدن می تواند اپیزودها را در بعضی افراد کوتاه یا متوقف کند. بنابراین سعی کنید، به اندازه کافی استراحت کنید و خواب منظمی داشته باشید. در صوت بروز علایم مزمن می توانید از گیت های پیشگیری کننده اضطراری استفاده کنید، که ممکن است شامل موارد زیر باشد: دارو ماسک چشم یا چشم بند بسته های خنک یا گرم هیچ درمانی برای میگرن وجود ندارد، اما ممکن است راه هایی برای کاهش تعداد دوره ها وجود داشته باشد. هر کسی که میگرن قاعدگی دارد باید سعی کند از افت ناگهانی سطح استروژن پیشگیری کند. برخی راهکار های برای پیشگیری از افت ناگهانی استروژن، عبارتند از: این ممکن است شامل مصرف نوع دیگری از قرص یا انتخاب کاشت باشد. پزشک ممکن است این موارد را برای افرادی که دوره قاعدگی منظم دارند، تجویز کند. زنان باید برای پیشگیری از افت استروژن، ژل یا پچ را قبل از قاعدگی خود استفاده کنند. این روند درمانی برای میگرن قاعدگی مناسب نیست. اما می تواند علایم را که معمولا با دوران پیش از یایسگی یا یایسگی همراه است درمان کند. احتمال دارد فرد متوجه شود که میگرن قاعدگی وی را تسکین می دهد. با این حال، در برخی از افراد، باعث بدتر شدن دوره های میگرنی می شود. توجه به این نکته مهم است که فردی که میگرن همراه با هاله دارد نباید از داروهای ضد بارداری که حاوی استروژن است، استفاده کند. به طور کلی، هرکسی که هاله را تجربه می کند باید به پزشک اطلاع دهد. پرهیز از عوامل محرک، در صورت امکان، نکته کلیدی است. این می تواند به فرد کمک کند تا یک دفترچه از علایم میگرن و هرگونه محرک احتمالی مانند غذاها و میزان استرس را ثبت کند. برخی تحقیقات نشان می دهد که کمبودهای غذایی خاص ممکن است خطر سردرد و میگرن را افزایش دهد. مصرف منیزیم، به طور خاص، ممکن است به عنوان یک درمان پیشگیرانه موثر باشد. به نظر می رسد مصرف برخی داروهای ضد افسردگی، ضد تشنج و بتا بلاکرها در تسکین علایم میگرن قاعدگی موثر است. این موارد شامل روش هایی مانند تحریک مغناطیسی از طریق جمجمه و بوتاکس است. گرچه آنها نسبت به داروها کمتر در دسترس هستند. و برای برخی از افراد مبتلا به میگرن مفید است. آنها در کنار روشهای درمانی استاندارد بهتر عمل می کنند. مهم است که هر فرد از عوارض جانبی و تداخلات احتمالی هر دارو یا مکمل آگاهی داشته باشد و قبل از اقدام به رویکرد جدید با پزشک خود مشورت کند. هر کسی که به طور منظم میگرن قاعدگی دارد، باید با پزشک خود مشورت کند. آنها ممکن است فرد را به یک متخصص میگرن معرفی کنند که می تواند به تدوین یک برنامه درمانی موثر کمک کند. همچنین در صورت وخیم تر شدن دوره های میگرن، در صورت عدم موفقیت در درمان ها و یا هرگونه درمانی که منجر به عوارض جانبی شود، مشورت با پزشک مهم است. بعضی اوقات، علایم میگرن شبیه سایر موارد بهداشتی است. خانم ها بهتر است در صورت بروز علایم زیر در دوره قاعدگی با پزشک خود مشورت کنند: سردردی که نسبت به گذشته بدتر می شود. سردرد ناگهانی که با احساس انفجار همراه است. سردرد شدید که با سفتی گردن همراه است. سردردی که بیش از ساعت بدتر می شود. سردردی که به دنبال آسیب دیدگی سر رخ داده است. سردردی که بلافاصله پس از انجام فعالیت هایی مانند وزنه برداری، ایروبیک، آهسته دویدن یا رابطه جنسی رخ می دهد. یک سردرد شدید فقط در یک چشم که با قرمزی در آن چشم همراه است. سردرد های که در صورت بروز با علایم احتمالی زیر همراه هستند: تب استفراغ یک تشنج حالت تهوع کاهش وزن تغییر در بینایی گیجی یا گمراهی درد هنگام جویدن از دست دادن تعادل از دست دادن حافظه مشکل در حرکت دادن دستها یا پاها خانم های که تجربه سردرد های میگرنی دارند، اغلب در دوره قاعدگی دوره هایی را تجربه می کنند. همچنین ممکن است فرد در دوران بارداری، یایسگی یا هنگام استفاده از داروهای حاوی هورمون برای پیشگیری از بارداری دچار اپیزودهایی از سردرد شوند. روش های مختلفی برای بهبود قابل توجه کیفیت زندگی در افراد مبتلا به دوره های مکرر میگرن وجود دارد. بهترین روش ممکن است شامل مصرف داروهایی برای پیشگیری یا تسکین علایم، شناسایی و پیشگیری از عوامل محرک و مصرف مکمل منیزیم باشد. منبع: |
استفاده از ( Voltaren ) یا دیکلوفناک موضعی به طور مستقیم روی ناحیه درد مفاصل ناشی از می تواند موثر باشد. مانند سایر ژل‌ها، کرم‌ها و لوسیون‌های موضعی، ژل Voltaren روی پوست برای تسکین استفاده می‌شود. این ژل تسکین درد بدون نسخه ( OTC ) در دسترس است، به این معنی که برای خرید آن نیازی به نسخه پزشک ندارید. اما مهم است که به یاد داشته باشید که Voltaren حاوی مواد دارویی فعال است. ولتارین نام تجاری یک ژل تسکین درد موضعی برای درد آرتریت است که داروی دیکلوفناک سدیم، ماده فعال آن است. شاید ژل های مشابهی برای درد مفاصل با نام عمومی "ژل دیکلوفناک" یا "ژل دیکلوفناک سدیم" پیدا کنید. با این حال، احتمال دارد دقیقا همان مواد یا مقادیر دیکلوفناک را با ژل Voltaren نداشته باشند. حتی ژل ولتارن بدون نسخه برای درد آرتریت حاوی غلظت درصد دیکلوفناک سدیم است. ژل ولتارن به صورت موضعی روی پوست برای تسکین موقت درد مفاصل استفاده می شود. این دارو برای درمان درد و حساسیت ناشی از شایع ترین نوع آرتریت مثلا آرتروز در زانوها، دست ها و سایر مفاصل توصیه می شود. ژل تسکین دهنده ولتارن همچنین احتمال دارد برای کمک به کاهش درد مفاصل ناشی از آرتریت روماتویید یا تسکین درد عضلات و استفاده شود. ژل ولتارن و سایر ژل‌ها و کرم‌های تسکین دهنده ممکن است گزینه خوبی باشند، اگر ترجیح می‌دهید داروهای ضد درد غیر خوراکی مصرف کنید. در دوزهای بالاتر، ژل دیکلوفناک نیز برای درمان بیماری پوستی به نام کراتوز اکتینیک استفاده می شود. با این حال، ژل ولتارن برای درد آرتریت حاوی غلظت کافی از ماده فعال دیکلوفناک نیست که برای این بیماری استفاده شود. اگر درد آرتریت خفیف تا متوسط دارید، پزشک احتمال دارد ژل Voltaren را به تنهایی، یا از آن در کنار داروهای خوراکی برای دردهای شدیدتر آرتریت استفاده کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ژل Voltaren حاوی یک داروی NSAID که مشابه داروی ضد درد است. این دارو با کاهش موادی در بدن که باعث درد و التهاب می شود عمل می کند و بر روی مفاصل کوچک بهترین اثر را دارد. ژل موضعی ولتارن برای تسکین فوری نیست و احتمال دارد تا روز طول بکشد تا اثر کند. ژل ولتارن برای آرتریت و انواع دیگر ژل دیکلوفناک ممکن است به تسکین درد مفاصل کمک کند. با این حال، اثر آن به شدت درد آرتریت بستگی داشته باشد. مطالعه با فرد مبتلا به درد مفاصل آرتریت نشان داد، که ژل دیکلوفناک موضعی "می تواند سطوح خوبی از تسکین درد در آرتروز" را برای حدود درصد از افراد مبتلا فراهم کند. اینکه یک ژل موضعی مانند ولتارن چقدر خوب کار می کند می تواند به مقدار داروی مسکن دیکلوفناک سدیم نیز بستگی داشته باشد. یک کارآزمایی تحقیقاتی در مورد اینکه چگونه یک ژل موضعی با . درصد دیکلوفناک برای کاهش درد ناشی از در زانو کار می کند، گزارش داد که این ژل بهتر از یک ژل دارونما بدون دیکلوفناک عمل می کند. افراد شرکت کننده در این بررسی دو بار در روز به مدت هفته از ژل استفاده کردند. ژل ولتارن برای درد آرتریت به صورت OTC موجود و حاوی درصد دیکلوفناک است. شاید برای دریافت ژل های موضعی با درصد بیشتری از این داروی درد به نسخه نیاز داشته باشید. حتی ژل های تسکین دهنده درد OTC و سایر داروها نیز دارای مواد موثره قوی هستند و می توانند عوارض جانبی ایجاد کنند. سایر مواد مانند عطر و الکل نیز احتمال دارد باعث تحریک پوست یا واکنش آلرژیک شوند. از ژل Voltaren برای آرتریت دقیقا مطابق دستور استفاده کنید. قبل از استفاده از ژل Voltaren خارج از برچسب (چیزی که برای آن توصیه نمی شود) از پزشک خود سوال کنید. عوارض جانبی ژل ولتارن می تواند شامل موارد زیر باشد: دل درد اسهال و نفخ ناراحتی معده کهیر یا التهاب بی حسی و گزگز حالت تهوع یا استفراغ جوش های پوستی یا کیست خشکی پوست، پوسته پوسته شدن یا قرمزی سوزش یا خارش پوست در محل استفاده از ژل قبل استفاده از ژل Voltaren با پزشک خود مشورت کنید. اگر باردار یا در دوران شیردهی هستید از ژل Voltaren برای آرتریت استفاده نکنید. یک بررسی همچنین گزارش داد که اگر سابقه بیماری قلبی عروقی دارید، نباید از دیکلوفناک استفاده کنید. اگر هر یک از عوارض ذکر شده در بالا یا سایر عوارض جانبی را تجربه کردید، بلافاصله استفاده از ژل Voltaren را متوقف کنید. اگر عوارض جانبی جدی دارید یا اگر عوارض جانبی پس از قطع استفاده از این ژل دارویی برطرف نشد، با یک متخصص بهداشت مشورت کنید. می‌توانید ژل Voltaren برای درد آرتریت را در بخش داروخانه پیدا کنید. سازمان غذا و داروی ایالات متحده ( FDA ) ژل Voltaren را به عنوان یک مسکن OTC در سال تایید کرد. این دارو از سال به صورت نسخه ای در دسترس بوده است. برای خرید قرص Voltaren و سایر اشکال این محصول همچنان به نسخه نیاز دارید. انواع ژل های ضد درد موضعی و محصولات دیگری وجود دارند که می توانید آنها را به صورت OTC خریداری کنید. برخی از آنها حاوی درصدهای متفاوتی از دیکلوفناک سدیم، ماده فعال ژل Voltaren و بعضی دیگر حاوی داروهای مسکن مختلف از جمله داروهای بی حس کننده هستند. محصولات ضد درد موضعی OTC عبارتند از: IcyHot ژل استاپ آبی تکه های Salonpas پچ های لیدوکایین، که شامل مارک های OTC مانند IcyHot و Walgreens ، و همچنین نسخه های نسخه ای مانند Lidoderm و Dermalid می شود. ولتارن ژل (دیکلوفناک را برای استفاده بدون نسخه ( OTC ) در افراد مبتلا به کراتوز اکتینیک، لکه های پوستی خشن و پوسته پوسته که می توانند سرطانی شوند، تایید کرده است. قبل از استفاده از ژل Voltaren با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود مشورت کنید تا مطمین شوید که برای شما مناسب است. اگر شکل خوراکی دیکلوفناک و سایر NSAID ها معده را ناراحت می کند یا در معرض خطر عوارض جانبی هستید، ممکن است بتوانید آنها را به ژل تغییر دهید. اکثر بررسی ها نشان داده که ژل ولتارن می تواند درد را به همان اندازه خوراکی کاهش دهد، اما خطر عوارض جانبی جدی با ژل بسیار کمتر است. به این دلیل که ژل از طریق پوست اعمال و جذب می شود، در حالی که شکل خوراکی آن بر کل بدن ت ثیر می گذارد. FDA ژل Voltaren را برای استفاده OTC بر اساس نتایج بررسی ها در مورد اثربخشی و ایمنی آن ت یید کرده است. از آن زمان، استفاده از ژل NSAID را به عنوان یک گزینه درمانی خط اول برای استیوآرتریت زانو و استیوآرتریت دست پشتیبانی کرده است. این امر به ویژه برای افراد مسن یا کسانی که در معرض آسیب ناشی از اثرات NSAID های خوراکی قرار دارند صادق است. این شامل آسیب به اندام هایی مانند کبد، کلیه ها و قلب می شود. با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود در مورد تمام داروهایی که مصرف می کنید و احتمال دارد با این دارو تداخل داشته باشند مشورت کنید. داروهای مورد بحث شامل فهرست کامل از موارد زیر است: نسخه ها داروهای OTC داروهای گیاهی روغن ضروری مکمل های غذایی در حالی که برخی از داروها ممکن است به صورت جزیی با ژل تداخل داشته باشند، سایر تداخلات می تواند خطرناک تر باشند. Voltaren داروهای دارای هشدار جعبه سیاه بالاترین سطح احتیاط را دارند. این به دلیل خطر بالای عوارض جانبی جدی آنها است. ژل Voltaren دارای هشدارهای جعبه سیاه است که شامل: خطر بالای حوادث قلبی جدی یا حتی کشنده مانند حمله قلبی یا سکته مغزی برای بیمارانی که ( CABG ) انجام داده اند استفاده نمی شود. خطر بیشتر مشکلات جدی گوارشی ( GI ) مانند خونریزی، زخم، و سوراخ شدن معده و روده در بیماران مسن با سابقه بیماری زخم معده و یا خونریزی دستگاه گوارش عوارض جانبی جدی می تواند بدون هشدار رخ دهد. اگر برای مدت طولانی یا با دوزهای بالا از NSAID استفاده می کنید، خطر احتمال دارد بیشتر باشد. Voltaren در موارد زیر از ژل ولتارن استفاده نکنید: باردار یا شیرده هستید. قبل یا بعد از جراحی قلب یک دیورتیک یا مهارکننده ACE مصرف می کنید. اگر مشکل قلبی دارید یا در معرض خطر عوارض جانبی مانند و سکته هستید. اگر به این دارو یا سایر داروهای کمک کننده درد یا تب مانند آسپرین حساسیت دارید. قبل از استفاده از ژل با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود صحبت کنید اگر: سال یا بیشتر سن دارید. مشکلات یا عوارض جانبی جدی ناشی از مصرف داروهای ضد درد یا تب داشته اید. در معرض خطر خونریزی در دستگاه گوارش خود هستید یا مشکلات معده مانند سوزش سر دل داشته اید. سن کمتر از سال دارید، زیرا اثرات این دارو بر روی افراد کمتر از سال مشخص نیست. در صورت داشتن هر گونه بیماری زمینه ای مانند موارد زیر ضروری است که قبل استفاده از این دارو با پزشک خود مشورت کنید: آسم سکته بیماری قلبی نارسایی قلبی فشار خون بالا بیماری کلیوی یا نارسایی کلیه سیروز یا سایر مشکلات کبدی برای اندازه گیری دوز صحیح ژل Voltaren از کارت دوز بسته شده استفاده کنید. می توان از کارت برای اندازه گیری مجدد تا یا گرم استفاده کرد. گرم از ژل را به هر قسمت بالای بدن و نقطه آسیب دیده بمالید: آرنج دست مچ دست گرم از ژل را به هر قسمت تحتانی بدن و نقطه آسیب دیده بمالید: پا زانو مچ پا دوزها را می توان تا چهار بار در روز در قسمت فوقانی یا تحتانی بدن آسیب دیده اعمال کرد. در موارد زیر استفاده نشود: به چشم، بینی یا دهان بیش از گرم در روز به بیش از دو عضو بدن در یک زمان برای باز کردن زخم ها یا مناطق عفونی دوز بالاتر از آنچه در برچسب دارو یا توسط ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی تجویز شده است. انجام دادن: قبل و بعد از استفاده از ژل دست های خود را بشویید. در دمای - درجه فارنهایت ( - درجه سانتیگراد) نگهداری شود. تا روز از ژل استفاده کنید مگر اینکه ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی دستور دیگری بدهد. انجام ندهید: ژل را فریز کنید. اگر ژل را با دست روی مفاصل می مالید، آن را از دستان خود بشویید. موارد احتیاط مفاصل درمان شده را گرم نکنید. ژل را با محصول دیگری ترکیب نکنید. روی ناحیه تحت درمان بانداژ قرار ندهید. حداقل تا یک ساعت ناحیه تحت درمان را آبکشی نکنید. فقط روی پوست تمیز و خشک بدون جوش، بریدگی یا عفونت استفاده شود. پس از استفاده از نور خورشید و نور مصنوعی خودداری کنید. Voltaren ژل Voltaren نباید همراه با NSAID های خوراکی یا آسپرین استفاده شود زیرا خطر عوارض جانبی افزایش می یابد. استفاده همزمان از اینها، کل دوز دارو را که بدن جذب می کند افزایش می دهد. این می تواند خطر عوارض جانبی را بالا ببرد. محصولات پوستی ژل ولتارن را به نواحی از صورت یا بدن خود که آرایش یا ضدآفتاب روی آنها وجود دارد نزنید. استفاده ترکیبی از اینها آزمایش نشده است. بنابراین، مشخص نیست که آیا انجام این کار بی خطر است یا خیر. استفاده مخلوط از محصولات پوستی همچنین می تواند نحوه جذب و واکنش بدن به ژل NSAID را تغییر دهد. سخن آخر ژل Voltaren یک مسکن موضعی برای درد است که توسط پزشک برای درمان درد ناشی از OA در زانوها، دست ها و سایر مفاصل تجویز می شود. این ژل ممکن است به کاهش درد مفاصل کمک کند. ژل Voltaren نباید در افرادی که در معرض خطر حمله قلبی یا سکته مغزی هستند یا جراحی قلب داشته اند و افراد مبتلا به بیماری های خاص مانند بیماری کلیوی یا کبدی استفاده شود. از ژل همزمان با سایر NSAID ها یا آسپرین استفاده نکنید زیرا این امر می تواند خطر عوارض جانبی را افزایش دهد. این حوادث می تواند جدی و گاهی کشنده باشد. همچنین ژل ولتارن را به قسمت هایی از پوست که آرایش یا سایر محصولات روی آن ها وجود دارد، نمالید. استفاده ترکیبی آنها آزمایش نشده است. ژل Voltaren گزینه های درمانی برای OA را انتشار داده است. این برای افرادی که به دلایل مختلف نمی توانند از اشکال خوراکی NSAID استفاده کنند، بسیار مهم بوده است. ژل ولتارن برای درد آرتریت حاوی درصد ماده موثره دیکلوفناک سدیم و در اکثر داروخانه ها به صورت OTC موجود است. هنگامی که روی مفاصل کوچک و پوست اعمال می شود، می تواند به تسکین درد و حساسیت کمک کند. قبل از استفاده از Voltaren برای درد آرتریت خود با پزشک مشورت کنید. اگر ژل Voltaren برای شما اثر نمی کند یا اگر عوارض جانبی را تجربه کردید، استفاده از آن را متوقف و با پزشک خود مشورت کنید. ممکن است برای درد مفاصل آرتریت خود به دیگری نیاز داشته باشید. |
فقط به عنوان یک داروی ژنریک موجود است. دی سیکلومین به سه شکل وجود دارد: یک قرص خوراکی، یک کپسول خوراکی و یک تزریق که توسط یک متخصص مراقبت های بهداشتی در یک کلینیک انجام می شود. قرص خوراکی دی سیکلومین برای درمان اسپاسم معده ناشی از اختلالات روده مانند استفاده می شود. آنچه در این مقاله خواهید خواند: قرص خوراکی دی سیکلومین چیست؟ دی سیکلومین یک داروی تجویزی است. به عنوان یک داروی ژنریک در این فرم موجود است. داروهای ژنریک معمولا هزینه کمتری دارند. در برخی موارد، آنها ممکن است در هر قوت یا شکلی به عنوان نسخه نام تجاری موجود نباشند. دی سیکلومین همچنین به صورت کپسول یا محلولی که از طریق دهان مصرف می کنید و به صورت تزریقی می آید. تزریق فقط توسط یک متخصص مراقبت های بهداشتی در یک کلینیک انجام می شود. دی سیکلومین برای درمان علایمی مانند اسپاسم در معده ناشی از اختلالات روده، از جمله سندرم روده تحریک پذیر استفاده می شود. می توان از آن به عنوان بخشی از درمان ترکیبی استفاده کرد. این بدان معناست که ممکن است لازم باشد آن را با سایر داروها مصرف کنید. دی سیکلومین به دسته ای از داروها به نام آنتی کولینرژیک تعلق دارد. دسته ای از داروها گروهی از داروها هستند که به روشی مشابه عمل می کنند. این داروها اغلب برای درمان شرایط مشابه استفاده می شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید این دارو بر ماهیچه های خاصی در معده و روده شما به نام عضلات صاف ت ثیر می گذارد. به آرام کردن این ماهیچه ها کمک می کند تا اسپاسم هایی را که اختلالات عملکردی روده در این قسمت از سیستم گوارش شما ایجاد می کند، از بین ببرد. قرص خوراکی دی سیکلومین ممکن است باعث خواب آلودگی شود. تا زمانی که متوجه نشدید این دارو بر شما ت ثیر می گذارد، نباید کاری انجام دهید که نیاز به هوشیاری ذهنی داشته باشید، مانند رانندگی یا کار با ماشین آلات. این دارو ممکن است عوارض جانبی دیگری نیز ایجاد کند. عوارض رایج تر دی سیکلومین می تواند شامل موارد زیر باشد: ضعف تاری دید حالت تهوع خواب آلودگی عصبی بودن خشکی دهان اگر این اثرات خفیف باشند، ممکن است ظرف چند روز یا چند هفته از بین بروند. اگر شدیدتر هستند یا از بین نمی روند، با پزشک یا خود صحبت کنید. تداخلات دارویی قرص خوراکی دی سیکلومین دی سیکلومین ممکن است با سایر داروها تداخل داشته باشد. قرص خوراکی دی سیکلومین می تواند با سایر داروها، ویتامین ها یا گیاهانی که ممکن است مصرف کنید تداخل داشته باشد. تداخل زمانی است که یک ماده نحوه عملکرد دارو را تغییر دهد. این می تواند مضر باشد یا از عملکرد خوب دارو جلوگیری کند. برای کمک به جلوگیری از تداخل، پزشک باید تمام داروهای شما را با دقت مدیریت کند. حتما در مورد تمام داروها، ویتامین ها یا گیاهانی که مصرف می کنید به پزشک خود اطلاع دهید. برای اینکه بدانید این دارو چگونه ممکن است با داروی دیگری که مصرف می کنید تداخل داشته باشد، با پزشک یا داروساز خود صحبت کنید. داروهایی که نباید با دی سیکلومین استفاده شوند! مصرف دی سیکلومین با داروهای گلوکوم، مانند تراوپروست، لاتانوپروست، استازولامید و تیمولول می تواند اثرات این داروها را کاهش داده یا مسدود کند. در صورت مصرف این داروها نباید دی سیکلومین مصرف کنید. تداخلاتی که می تواند خطر عوارض جانبی را افزایش دهد! مصرف دی سیکلومین با برخی داروها ممکن است خطر عوارض جانبی مانند افزایش خواب آلودگی، خشکی دهان و را افزایش دهد. نمونه هایی از این داروها عبارتند از: آمانتادین کینیدین نیترات ها و نیتریت ها داروهای ضد درد مخدر مانند مپریدین بنزودیازپین ها (کلونازپام، دیازپام و لورازپام) (کلرپرومازین، فلوفنازین، پرفنازین) آنتی هیستامین ها مانند ستیریزین، لووستریزین، لوراتادین، فکسوفنادین داروهای ضد افسردگی، مهارکننده های مونوآمین اکسیداز ( MAOIs ) و ضد افسردگی های سه حلقه ای مانند سلژیلین، رازاگیلین، فنلزین، ترانیل سیپرومین، نورتریپتیلین، کلومیپرامین، دزیپرامین، دوکسپین، ایمی پرامین، پروتریپرامین مصرف دی سیکلومین با دیگوکسین می تواند منجر به عوارض جانبی بیشتر دیگوکسین شود، از جمله گیجی، ضربان قلب نامنظم، حالت تهوع، استفراغ، اسهال، و دید تاری یا تاری. تداخلاتی که می تواند اثربخشی داروها را کاهش دهد! شما باید از مصرف داروهای ضد اسید بدون نسخه همراه با دی سیکلومین خودداری کنید. انجام این کار ممکن است میزان دی سیکلومین جذب شده توسط بدن شما را کاهش دهد. این می تواند دی سیکلومین را کمتر موثر کند. دی سیکلومین می تواند اثرات متوکلوپرامید را کاهش دهد یا حتی آن را خنثی کند، که برای افزایش یا تسهیل حرکت غذا در دستگاه گوارش (معده و روده) استفاده می شود. قرص خوراکی قرص خوراکی دی سیکلومین با چندین هشدار همراه است. هشدار سیستم عصبی مرکزی این دارو ممکن است بر روی مغز شما ت ثیر بگذارد و ممکن است باعث سردرگمی یا سرگردانی شما شود. همچنین ممکن است باعث از دست دادن حافظه کوتاه مدت، توهم، ضعف، مشکل در به خواب رفتن، اضطراب، سرخوشی (احساس بسیار خوشحالی) ، لکنت زبان هنگام صحبت کردن، یا از دست دادن کنترل ماهیچه ها در بازوها یا پاها شود. هشدار انسداد روده این دارو ممکن است هر گونه انسداد در روده شما را بدتر کند. این امر به ویژه برای افرادی که بخشی از دستگاه گوارش خود را برداشته اند صادق است. اسهال یکی از علایم اولیه انسداد روده است. هشدار گرمازدگی این دارو باعث می شود کمتر عرق کنید. اگر هوا خیلی گرم است و عرق نمی کنید، بدن شما می تواند بیش از حد گرم شود (گرما زدگی) علایم این بیماری عبارتند از تب، خستگی، سرگیجه، گرفتگی عضلات و ضربان قلب سریع. اگر فکر می کنید دچار گرمازدگی شده اید، به مکان خنک تری بروید، آب خنک بنوشید و با پزشک خود تماس بگیرید. دی سیکلومین می تواند یک واکنش آلرژیک شدید ایجاد کند. علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: مشکل در تنفس تورم گلو یا زبان شما اگر علایم شما شدید است، با مراکز درمانی تماس بگیرید یا به نزدیکترین اورژانس بروید. تا به حال به آن واکنش آلرژیک داشته اید، دیگر این دارو را مصرف نکنید. مصرف مجدد آن می تواند کشنده باشد (باعث مرگ شود) استفاده از نوشیدنی های حاوی الکل می تواند خطر افزایش خواب آلودگی را در صورت مصرف با دی سیکلومین افزایش دهد. اگر الکل مصرف می کنید، با پزشک خود صحبت کنید. هشدار برای افرادی که شرایط سلامت خاصی دارند دی سیکلومین ممکن است باعث ضربان قلب سریع یا غیر طبیعی شود. اگر قبلا ضربان قلب غیرطبیعی یا سریع، نارسایی احتقانی قلب، یا سابقه حمله قلبی یا فشار خون کنترل نشده داشته باشید، خطر این عارضه جانبی افزایش می‌یابد. یک بیماری ضعف عضلانی است. اگر این بیماری را دارید و دی سیکلومین مصرف می کنید، بیماری شما می تواند بدتر شود. دوزهای بالای این دارو حتی می تواند باعث فلج شدن افراد مبتلا به این بیماری شود. در صورت ابتلا به میاستنی گراویس نباید از این دارو استفاده کنید. دی سیکلومین می تواند باعث یا انسداد دستگاه گوارش شما شود یا بدتر شود. اگر بخشی از روده خود را برداشته اید (ایلیوستومی یا کولوستومی) ، بیشتر در معرض خطر این عارضه جانبی هستید. دی سیکلومین می تواند حرکت دستگاه گوارش شما را کاهش دهد. اگر کولیت اولسراتیو دارید و این دارو را مصرف می‌کنید، حرکت دستگاه گوارش شما می‌تواند تا حدی کند شود که می‌تواند شرایطی به نام مگاکولون سمی ایجاد کند. علایم مگاکولون سمی شامل درد معده، نفخ، ضربان قلب سریع، تب، اسهال شدید و اسهال خونی است. اگر کولیت اولسراتیو شدید دارید، نباید از این دارو استفاده کنید. استفاده از این دارو می تواند باعث احتباس ادرار شود. این می تواند ادرار کردن را برای شما دشوار کند. اگر دارید، در صورت مصرف این دارو در معرض خطر این عارضه جانبی قرار دارید. اگر بیماری کبدی دارید، ممکن است بدن شما نتواند این دارو را آنطور که باید پردازش کند. مصرف دوزهای معمولی این دارو ممکن است باعث تجمع آن در بدن شود و خطر عوارض جانبی را افزایش دهد. اگر بیماری کبدی دارید قبل از مصرف این دارو با پزشک خود مشورت کنید: اگر بیماری کلیوی دارید، ممکن است بدن شما نتواند آنطور که باید از شر این دارو خلاص شود. مصرف دوزهای معمولی این دارو ممکن است باعث تجمع آن در بدن شود و خطر عوارض جانبی را افزایش دهد. اگر بیماری کلیوی دارید قبل از مصرف این دارو با پزشک خود مشورت کنید. این دارو می تواند فشار را در چشم شما افزایش دهد. اگر مبتلا به هستید، این افزایش فشار می تواند برای چشم شما مضر باشد. اگر مبتلا به گلوکوم هستید یا داروهایی برای درمان گلوکوم مصرف می کنید، نباید از این دارو استفاده کنید. اگر ناشی از باکتری سالمونلا دارید، مصرف دی سیکلومین ممکن است باعث آسیب شدید به قسمت تحتانی دستگاه گوارش شما شود. هشدار برای گروه های دیگر دی سیکلومین یک داروی حاملگی دسته B است. یعنی دو چیز: تحقیقات روی حیوانات خطری برای جنین هنگام مصرف دارو توسط مادر نشان نداده است. مطالعات کافی بر روی انسان انجام نشده است تا نشان دهد آیا این دارو برای جنین خطری دارد یا خیر. اگر باردار هستید یا قصد بارداری دارید با پزشک خود صحبت کنید. مطالعات حیوانی همیشه نحوه واکنش انسان ها را پیش بینی نمی کند. بنابراین، این دارو فقط در صورت نیاز واضح در بارداری باید استفاده شود. اگر در حین مصرف این دارو باردار شدید فورا با پزشک خود تماس بگیرید. دی سیکلومین نباید در زنان شیرده استفاده شود. دی سیکلومین ممکن است وارد شیر مادر شود و ممکن است در کودکی که با شیر مادر تغذیه می شود عوارض جانبی ایجاد کند. این دارو همچنین می تواند میزان تولید شیر مادر را کاهش دهد. اگر به کودک خود شیر می دهید با پزشک خود صحبت کنید. ممکن است لازم باشد تصمیم بگیرید که شیردهی را متوقف کنید یا مصرف این دارو را متوقف کنید. کلیه افراد مسن ممکن است مانند گذشته کار نکنند. این می تواند باعث شود بدن شما داروها را کندتر پردازش کند. در نتیجه مقدار بیشتری از دارو برای مدت طولانی تری در بدن شما باقی می ماند. این خطر عوارض جانبی شما را افزایش می دهد. این دارو در کودکان مطالعه نشده است. در افراد کمتر از سال نباید استفاده شود. نحوه مصرف دی سیکلومین این اطلاعات دوز برای قرص خوراکی دی سیکلومین است. همه دوزهای ممکن و اشکال دارویی ممکن است در اینجا گنجانده نشوند. دوز، شکل دارویی و تعداد دفعات مصرف دارو به موارد زیر بستگی دارد: سن شما وضعیت در حال درمان وضعیت شما چقدر شدید است سایر شرایط پزشکی که دارید نحوه واکنش شما به اولین دوز قرص خوراکی دی سیکلومین برای درمان کوتاه مدت و طولانی مدت سندرم روده تحریک پذیر استفاده می شود. اگر آن را طبق دستور مصرف نکنید، خطرات جدی دارد. اسپاسم روده ممکن است بهتر نشود یا بدتر شود. ممکن است داروی شما به خوبی کار نکند یا به طور کامل از کار بیفتد. مقدار معینی از این دارو باید همیشه در بدن شما باشد تا عمل کند. شما نباید بدون مشورت با پزشک خود دارو را قطع کنید. ممکن است سطوح خطرناکی از دارو در بدن خود داشته باشید و عوارض جانبی شدیدتری را تجربه کنید. علایم و نشانه های مصرف بیش از حد عبارتند از: تشنج تحریک سردرد استفراغ تاری دید حالت تهوع سرگیجه دهان خشک مشکل در بلع مردمک های گشاد شده ضعف عضلات و فلج احتمالی اگر یک نوبت را فراموش کردید به محض یادآوری دوز خود را مصرف کنید. اما اگر فقط چند ساعت قبل از نوبت بعدی برنامه ریزی شده خود را به خاطر می آورید، فقط یک دوز مصرف کنید. هرگز سعی نکنید با مصرف دو دوز در یک نوبت به نتیجه برسید. این می تواند منجر به عوارض جانبی خطرناک شود. |
می تواند کشنده باشد، بنابراین یک وضعیت اورژانسی پزشکی است. بر همین اساس ما سعی کرده ایم در این مقاله از پزشکت نحوه اطلاع از میزان مصرف آسپرین و زمان مراجعه به اورژانس را بررسی کنیم. دارویی است که از اسید سالیسیلیک، جزء پوست درخت بید به دست می‌آید که می توانیم برای تسکین تب و درد و رقیق کردن خون مصرف کنیم. از آنجایی که آسپرین بدون نسخه در دسترس بوده، شاید فکر کنیم بی خطر است. با این حال، امکان مصرف بیش از حد و مسمومیت ناشی از آن وجود دارد. آسپرین در دوزهای مختلف میلی گرمی موجود است، از جمله: میلی گرم میلی گرم میلی گرم (اغلب آسپرین با دوز کم یا "کودک" نامیده می شود، اگرچه آسپرین هرگز نباید به نوزادان داده شود) اگر سابقه بیماری زمینه ای دارید، نباید بیش از میلی گرم در روز مصرف کنید. در صورت مشکلات کبدی یا کلیوی یا سایر بیماری ها، از پزشک خود بپرسید که چقدر می توانید با خیال راحت مصرف کنید. از آنجایی که آسپرین دارای برخی از قابلیت‌های ضد است، برخی از پزشکان احتمال دارد مصرف یا میلی‌گرم آسپرین در روز را در صورت نیاز یا در معرض خطر ابتلا به شرایط خاص توصیه کنند. اگر درد یا تب دارید، معمولا هر چهار تا شش ساعت یک تا دو قرص یا میلی‌گرمی مصرف‌کنید. مصرف بیش از حد آسپرین بیش از تحمل بدن منجر به مسمومیت آن می شود. پزشکان معمولا این را بر اساس سطوح سمیت خفیف، متوسط و کشنده تقسیم می کنند. اینها بر حسب میلی گرم آسپرین به ازای هر کیلوگرم وزن بدن (میلی گرم بر کیلوگرم) به شرح زیر تقسیم می شوند: کمتر از میلی گرم بر کیلوگرم بین تا میلی گرم بر کیلوگرم بیش از میلی گرم بر کیلوگرم برای محاسبه وزن خود به کیلوگرم، وزن را بر حسب پوند بر . تقسیم کنید. به عنوان مثال، یک فرد پوندی حدود کیلوگرم وزن دارد. اگر آنها میلی گرم آسپرین مصرف کنند، این مقدار خطرناک و جدی خواهد بود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علل بالقوه مصرف بیش از حد می تواند شامل موارد زیر باشد: گاهی اوقات فردی آسپرین مصرف می کند بدون اینکه بداند از داروهای دیگری که حاوی آسپرین نیز هستند استفاده کرده است. اگر شرایطی داشته باشند که بر توانایی بدنشان در پردازش آسپرین ت ثیر بگذارد، مانند اختلال کبدی یا کلیوی، به احتمال زیاد دچار مصرف بیش از حد تصادفی می شوند. داروهایی که حاوی آسپرین هستند، عبارتند از: اکسدرین پودر BC آلکا سلتزر پپتو بیسمول و روغن زمستانه نیز حاوی سالیسیلات هستند. اگر همراه با آسپرین مصرف شوند، می توانند منجر به مصرف بیش از حد شوند. تولیدکنندگان آسپرین برای کاهش احتمال دسترسی کودک به آسپرین، انواع ضد کودک می سازند. اگرچه اینها همیشه موثر نیستند. می توانید با نگهداری آسپرین در مکانی امن از این امر پیشگیری کنید. کودکان زیر سال نباید به هیچ وجه آسپرین مصرف کنند. آسپرین خطر ابتلا به بیماری به نام سندرم ری را افزایش می دهد. علاوه بر این، از آنجایی که کودکان وزن کمتری دارند، برای مصرف بیش از حد نیازی به مصرف دارو ندارند. در برخی موارد، مصرف آسپرین به طور منظم می تواند منجر به مسمومیت مزمن با سالیسیلات شود. این در صورتی رخ می دهد که کلیه ها و کبد که مسیول فیلتر کردن آسپرین هستند، مشکل داشته باشند. اگر مستعد مسمومیت مزمن هستید، شاید مجبور نباشید به اندازه آسپرین مصرف کنید تا علایم شدید مصرف بیش از حد را تجربه کنید، زیرا در بدن انباشته شده است. به گفته دانشگاه شیکاگو، مصرف بیش از حد عمدی آسپرین علت اصلی مسمومیت با سالیسیلات در نوجوانان است. چون آسپرین به راحتی در دسترس است. اگر فکر می کنید فردی در معرض خطر فوری آسیب رساندن به خود یا شخص دیگری است: با خدمات درمانی یا شماره اضطراری محلی خود تماس بگیرید. تا رسیدن کمک در کنار فرد بمانید. هر گونه اسلحه، چاقو، دارو، یا سایر مواردی که ممکن است باعث آسیب شود را بردارید. گوش کنید، اما قضاوت، بحث یا تهدید نکنید و فریاد نزنید. علایم مرتبط با مصرف بیش از حد آسپرین، عبارتند از: تب دوبینی توهمات دل درد استفراغ بی قراری کاهش ادرار خواب آلودگی عصبی بودن سوزش گلو درد لرزش غیر قابل کنترل (در کودکان شایع تر از بزرگسالان) صدای زنگ در گوش یا یا ناتوانی در شنیدن اثرات آسپرین روی بدن می تواند در ابتدا باعث تنفس سریع شود. فردی که مصرف بیش از حد را تجربه می کند نیز ممکن است احساس تهوع و استفراغ کند به این دلیل که آسپرین می تواند معده را تحریک کند. اگر فکر می کنید که شما یا یکی از نزدیکانتان آسپرین بیش از حد مصرف کرده اید، فورا به دنبال مراقبت های پزشکی باشید. اگر مطمین نیستید که به اندازه کافی مصرف کرده اید که اوردوز محسوب می شود، بهتر است به اورژانس مراجعه کنید. در غیر این صورت احتمال دارد زمان ارزشمندی را برای شروع درمان مسمومیت از دست بدهید. پزشک با پرسیدن میزان مصرف آسپرین شروع می کند. بطری های خالی قرص می تواند به پزشک کمک کند تا تشخیص دهد چه مقدار ممکن است مصرف شده باشد. پزشک احتمال دارد آزمایش خون و ادرار را برای تعیین میزان شدت سالیسیلات در خون و میزان ت ثیر آسپرین بر بدن تجویز کند. نمونه هایی از آزمون ها عبارتند از: گازهای خون پانل متابولیک پایه سطح سالیسیلات پلاسما آسپرین می تواند با تاخیر در بدن جذب شود. در نتیجه، پزشک احتمال دارد آزمایش‌های مکرر سطح خون را انجام دهد تا مطمین شود سطح آسپرین در طول زمان بالاتر نمی‌رود. اگر مطمین نیستید که چقدر مصرف کرده اید، پزشک سعی می کند علل دیگر را رد کند. برخی از شرایط دیگر که احتمال دارد علایم مشابه مصرف بیش از حد آسپرین داشته باشند عبارتند از: مسمومیت با آهن کتواسیدوز دیابتی مسمومیت با اتانول مسمومیت با اتیلن گلیکول با این حال، اگر سطح سالیسیلات بالا باشد، پزشک احتمالا درمان مصرف بیش از حد آسپرین را ادامه خواهد داد. درمان مسمومیت با آسپرین به سلامت کلی بدن و همچنین سطح آن در خون بستگی دارد. در موارد شدید، درمان می تواند شامل موارد زیر باشد: این ماده میزان جذب آسپرین در بدن را کاهش می دهد که به کاهش سطح خون و خطرات مشکلات شدید مرتبط با مصرف بیش از حد آسپرین کمک می کند. اگر علایم خطرناک وجدی یا سطح سالیسیلات پلاسما بیش از میلی گرم در دسی لیتر خون دارید، احتمال دارد نیاز به داشته باشید. این روشی برای پاکسازی خون از سموم ناخواسته است. یک پزشک باید دسترسی داخل وریدی ویژه ای داشته باشد تا بتواند دیالیز انجام دهد. این روشی برای خلاص کردن محتویات معده از شر آسپرین اضافی است. با این حال، تنها زمانی می‌توانید لاواژ معده انجام دهید که از مصرف آسپرین حدود چهار ساعت یا کمتر گذشته باشد. پزشک یا پرستار معمولا لوله ای را از طریق بینی که به معده می رود قرار می دهد. آنها می توانند این لوله را برای حذف محتویات معده ساکشن کنند. همچنین ممکن است مایع را به معده تزریق و آن را مکش کنند تا محتویات معده بیشتری خارج شود. مایعات IV ، به ویژه درصد دکستروز با بی کربنات سدیم اضافه شده، می تواند به کاهش سطح اسیدیته در خون و ادرار کمک کند. این به بدن کمک می کند آسپرین بیشتری به سرعت آزاد شود. گاهی اوقات، پزشک پتاسیم را به مایعات اضافه می کند. به این دلیل که پتاسیم پایین می تواند مشکلات بیشتری در بدن ایجاد کند. در موارد نادر، احتمال دارد فرد در طول درمان نیاز به لوله گذاری (لوله تنفسی برای حمایت از راه هوایی) و تهویه داشته باشد. ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی علایم حیاتی فرد از جمله دما، نبض، تعداد تنفس و فشار خون را اندازه گیری و نظارت می کند. علایم در صورت لزوم درمان خواهد شد. فرد احتمال دارد موارد زیر را دریافت کند: ملین زغال چوب فعال آزمایش خون و ادرار اشعه ایکس قفسه سینه داروهایی برای درمان علایم نوار قلب (الکتروکاردیوگرام یا ردیابی قلب) مایعات از طریق ورید (داخل وریدی یا IV ) پشتیبانی راه هوایی، از جمله اکسیژن، لوله تنفسی از طریق دهان (انتوباسیون) و ونتیلاتور (دستگاه تنفس) سایر داروها احتمال دارد از طریق ورید تجویز شوند، از جمله نمک پتاسیم و بی کربنات سدیم، که به بدن کمک می کند آسپرین را که قبلا هضم شده خارج کند. اگر این درمان ها موثر نبودند یا مصرف بیش از حد آن بسیار شدید بود، احتمال دارد برای معکوس کردن وضعیت به همودیالیز (دستگاه کلیه) نیاز باشد. در موارد نادر، شاید به دستگاه تنفس نیاز باشد. بسیاری از متخصصان مسمومیت فکر می کنند که این بیشتر ضرر دارد تا فایده، بنابراین تنها به عنوان آخرین راه حل استفاده می شود. احتمال مرگ در مصرف بیش از حد آسپرین درصد است. علاوه بر این، درصد از افرادی که بیش از حد آسپرین مصرف می کنند، عوارض جانبی پایداری دارند. همیشه برچسب داروها را با دقت بخوانید. در صورت ابتلا به بیماری های مزمن مانند نارسایی کلیه، از پزشک خود بپرسید که چه مقدار آسپرین یک اندازه مطمین است. همه داروها باید همیشه دور از دسترس کودکان نگهداری شوند. همچنین مهم است که به کودکان بیاموزیم داروها شیرین نیستند. اگر نگران هستید که شما یا فرزندتان بیش از حد آسپرین مصرف کرده اید، با خدمات درمانی تماس بگیرید و به دنبال مراقبت های پزشکی اورژانسی باشید. دوز سمی آسپرین تا میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن و مصرف میلی گرم بر کیلوگرم به طور بالقوه کشنده است. در مصرف بیش از حد مزمن، سطح پایین آسپرین در بدن منجر به بیماری جدی می شود. سطوح بسیار پایین تر می تواند بر کودکان ت ثیر بگذارد. اگر درمان به تعویق بیفتد یا مصرف بیش از حد زیاد باشد، علایم همچنان بدتر خواهند شد. تنفس بسیار سریع یا ممکن است متوقف شود. تشنج، تب بالا یا مرگ رخ می دهد. اینکه چقدر خوب عمل می کنید بستگی زیادی به میزان جذب آسپرین در بدن و میزان جریان خون دارد. اگر مقدار زیادی آسپرین مصرف کرده اید اما به سرعت به اورژانس مراجعه می کنید، درمان ها ممکن است به پایین نگه داشتن سطح آسپرین خون کمک کنند. اگر سریع به اورژانس نرسید، سطح آسپرین در خون می تواند به طور خطرناکی بالا رود. |
آنتی بیوتیک ها برخی از داروهای تجویز شده در اطفال هستند، که دارای عوارضی می باشند در این مقاله شایع ترین عوارض آنتی بیوتیک در کودکان را بررسی خواهیم کرد. همچنین راه هایی برای پیشگیری از برخی این عوارض جانبی پیشنهاد می کند. اگر کودک در حین مصرف آنتی بیوتیک یا بلافاصله پس از قطع آن واکنش نشان داد، حتما به پزشک اطفال اطلاع دهید. عوارض جانبی رایج آنتی بیوتیکی می تواند شامل موارد زیر باشد: تب اسهال عفونت قارچی دندان های لکه دار بثورات ناشی از دارو ها واکنش آلرژیک، زمانی رخ می دهد که سیستم ایمنی نسبت به چیزی که خطرناک تلقی می کند بیش از حد واکنش نشان می دهد. ابتلا به اسهال پس از مصرف آنتی بیوتیک یک عوارض شایع در کودکان است. تا درصد از کودکان، چه در زمان مصرف آنتی بیوتیک، چه تا هشت هفته پس از اتمام آن، اسهال می گیرند. برخی از آنتی بیوتیک ها مانند سفالوسپورین، کلیندامایسین و انواع خاصی از پنی سیلین، بیشتر باعث اسهال می شوند. آنتی بیوتیک ها باعث واکنش های آلرژیک شده که می تواند فوری یا با تاخیر ایجاد شوند. بثورات مربوط به آلرژی احتمال دارد برجسته یا صاف باشد و معمولا قرمز، خارش دار و هفته ها ادامه داشته باشد. اگر کودک دچار جوش شد، فورا با پزشک اطفال تماس بگیرید. انواع مختلفی از بثورات می توانند در واکنش به داروهای آنتی بیوتیکی ظاهر شوند. آنها احتمال دارد بلافاصله یا حتی چند هفته پس از قطع دارو توسط کودک ایجاد شود. بثورات مربوط به یک دارو عبارتند از: قرمز و صاف قرمز و پوسته پوسته شده کبود یا بنفش، برآمدگی های برجسته آنتی بیوتیک ها باکتری های خوب و بد بدن را از بین می برند و رشد مخمر را آسان تر می کند. این می تواند منجر به عفونت قارچی شود که احتمال دارد دهان را تحت ت ثیر قرار دهد و به عنوان برفک دهان شناخته می شود، همچنین درناف، اندام تناسلی یا بستر ناخن رخ می دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تتراسایکلین یک نوع آنتی بیوتیک، زمانی که به کودکان کمتر از سال داده شود با لکه شدن دندان مرتبط است. با این حال، بررسی ها نشان می دهد که استفاده کوتاه مدت از داکسی سایکلین یک تتراسایکلین که معمولا مورد استفاده قرار می گیرد، منجر به رنگ آمیزی دندان در کودکان در این محدوده سنی نمی شود. آنتی بیوتیک دیگری به نام آموکسیل (آموکسی سیلین) ، همچنین ممکن است منجر به لکه دار شدن دندان ها شود. یک بررسی نشان داد که کودکان نوپا تا ماهه ای که Amoxil مصرف می کردند، در آینده خطر لکه دار شدن دندان را افزایش دادند. تب اگرچه اغلب به عنوان یک عارضه جانبی نادیده گرفته می شود، برخی از آنتی بیوتیک ها، مانند سفالوسپورین ها و پنی سیلین، با تب ناشی از دارو همراه هستند. اما تب معمولا پس از یک هفته کامل از مصرف دارو شروع می‌شود، اما ممکن است مدت کوتاهی پس از پایان مصرف آنتی‌بیوتیک توسط فرزندتان برطرف شود. عوارض جانبی شدید آنتی بیوتیکی می تواند شامل موارد زیر باشد: آنافیلاکسی یک واکنش آلرژیک خطرناک و جدی که شامل علایمی مانند التهاب، مشکل در تنفس و کاهش فشار خون است. این یک واکنش حساسیت مفرط شدید است. کودکان احتمال دارد علایمی شبیه آنفولانزا، زخم های دردناک، التهاب صورت و حساسیت به نور داشته باشند. این یک شکل شدید از سندرم استیونز - جانسون است که می تواند شامل علایمی مانند تاول زدن بیش از حد پوست و لایه برداری باشد. کودکانی که آنتی بیوتیک مصرف می کنند ممکن است درد عضلانی عمومی را احساس کنند. این باکتری خاص در کودکانی که اخیرا آنتی بیوتیک مصرف کرده اند رایج است و می تواند باعث اسهال شود. این واکنش احتمال دارد در کودکانی که از آنتی بیوتیک وانکومایسین استفاده می کنند رخ دهد. علایم می تواند شامل خارش و بثورات پوستی، تب، درد قفسه سینه و مشکلات تنفسی باشد. برخی از آنتی بیوتیک ها می توانند منجر به کاهش شنوایی موقت یا دایمی شوند. مری کودک، لوله ای که گلو را به معده متصل می کند، می تواند توسط یک قرص آنتی بیوتیک تحریک شده و منجر به درد و مشکل در بلع شود. بسیاری از آنتی بیوتیک ها مانند داکسی سایکلین می توانند کودکان را نسبت به نور خورشید حساس تر کنند. کودکان می توانند علایم بیماری خودایمنی لوپوس اریتماتوز سیستمیک را هنگام مصرف برخی داروها، مانند آنتی بیوتیک مینوسیکلین ایجاد کنند. برای پیشگیری از عوارض جانبی آنتی بیوتیک، فقط در صورت نیاز، نسخه آنتی بیوتیک دریافت کنید. مصرف آنتی بیوتیک ها در مواقعی که نیازی به آنها نیست می تواند کودک را در معرض خطر عوارض جانبی قرار دهد و مقاومت آنتی بیوتیکی را بیشتر کند. مقاومت آنتی بیوتیکی به این معنی است که داروها نمی توانند به طور موثر اثر کنند زیرا میکروب ها به گونه ای تکامل یافته اند که تحت ت ثیر دارو قرار نگیرند. شاید بتوانید با موارد زیر از بروز عوارض جانبی در کودک خود پیشگیری کنید یا آن را کاهش دهید: نگهداری صحیح آنتی بیوتیک مصرف آنتی بیوتیک طبق تجویز پیروی از دستورالعمل ها در مورد مصرف یا عدم مصرف آنتی بیوتیک با غذا یا با معده خالی مصرف یک پروبیوتیک، که به بازسازی باکتری های خوب در روده کمک و احتمال دارد از اسهال پیشگیری کند. در صورتی که آنتی بیوتیک خطر آفتاب سوختگی را افزایش می دهد، با استفاده از کرم ضد آفتاب و پرهیز از ساعات اوج آن از کودک خود در برابر نور خورشید محافظت کنید. اطمینان حاصل کنید که پزشک اطفال در مورد سایر داروهایی، از جمله داروهای بدون نسخه و طبیعی که ممکن است کودک مصرف کند، اطلاع داشته باشد. در حالی که آنتی بیوتیک ها مفید هستند، می توانند عوارض جانبی از خفیف تا شدید ایجاد کنند. عوارض جانبی رایج عبارتند از: تب اسهال عفونت قارچی دندان های لکه دار واکنش آلرژیک، مانند بثورات خارش دار بثورات مربوط به دارو، که ممکن است برجسته یا صاف باشد. عوارض جانبی شدید احتمال دارد نیاز به مراقبت پزشکی فوری داشته باشد. نمونه هایی از عوارض شدید عبارتند از: مشکلات تنفسی کاهش شنوایی واکنش آلرژیک خطرناک وجدی لایه برداری بیش از حد پوست و تاول زدن چگونه از بروز عوارض آنتی بیوتیک در کودکان پیشگیری کنیم؟ برای کمک به مدیریت عوارض جانبی آنتی‌بیوتیک‌ها، می‌توانید از فرزندتان بخواهید پروبیوتیک مصرف کند، آنتی‌بیوتیک را طبق تجویز به او بدهید و مطمین شوید که پزشک اطفال از سابقه دارویی کودکتان اطلاع دارد. اگر نگران عوارض جانبی هستید یا فرزندتان به آنتی بیوتیک فعلی خود واکنش نشان داده، حتما با پزشک اطفال خود مشورت کنید. بر اساس تجزیه و تحلیل مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ( CDC ) که در مجله انجمن بیماریهای عفونی کودکان منتشر شد، تقریبا کودک هر ساله پس از تجربه واکنشهای نامطلوب به داروهای آنتی‌بیوتیک، در اورژانس به سر می‌برند. اکثر این حوادث به دلیل آلرژی و بیشتر آنها واکنش های خفیف مانند راش بودند، اگرچه برخی از آنها جدی ترمانند آنافیلاکسی هستند. کودکان زیر سال بیشترین سهم ویزیت های اورژانس را تشکیل می دهند. این بررسی نشان می دهد که سالانه حدود میلیون نسخه آنتی‌بیوتیک برای کودکان تجویز می‌شود، و بررسی های گذشته نشان داده که حداقل یک سوم از این نسخه‌های آنتی‌بیوتیک برای کودکان غیرضروری است. تجویز بیش از حد این داروها می‌تواند به مقاومت آنتی‌بیوتیکی کمک کند، زیرا باکتریهای ضعیف‌تر به طور معمول از بین می‌روند و " ابر میکروب‌ها" که با آنتی‌بیوتیک‌ها قابل درمان نیستند، تکثیر می‌شوند. کاترین فلمینگ - دوترا، متخصص اطفال، یکی از نویسندگان این مطالعه و معاون اداره نظارت بر آنتی‌بیوتیک CDC ، می‌گوید: "در بسیاری از موارد، اینها داروها نجات‌دهنده زندگی هستند و مزایایی آنها بسیار بیشتر از خطراتشان است. اما شناخت این خطرات هم از نظر مقاومت طولانی مدت آنتی بیوتیکی و هم از نظر حوادث کوتاه مدت و حاد بسیار مهم است. تحقیقات قبلی تخمین زده که تا درصد از تمام نسخه های آنتی بیوتیک در دوران کودکی باعث واکنش آلرژیک می شود. بررسی عوارض آنتی بیوتیک در کودکان با استفاده از داده های ملی در مورد بازدیدهای اتاق اورژانس بین سال های و ، محققان CDC تخمین زدند که ویزیت سالانه توسط کودکان کمتر از سال انجام شده که "عوارض جانبی" مرتبط با آنتی بیوتیک را تجربه می کنند. اکثریت قریب به اتفاق این رویدادها . درصد شامل نوعی واکنش آلرژیک بود. فلمینگ - دوترا اشاره می کند که طیف گسترده ای از آنچه می تواند یک واکنش آلرژیک باشد، از آنافیلاکسی وضعیت شدید و خطرناک زندگی که اغلب با آلرژی بادام زمینی یا نیش زنبور دیده می شود تا بثورات خفیف و مشکلات گوارشی وجود دارد. هفتاد و هفت درصد از تمام مشکلات شمارش شده در این مطالعه "حوادث آلرژیک خفیف" در نظر گرفته شد. عوارض جانبی آنتی بیوتیکی که واکنشهای آلرژیک نبود، بیشتر مواردی مانند اسهال و بثورات پوشک در کودکان کوچکتر و مشکلات گوارشی مانند تهوع، استفراغ، اسهال و درد شکم در کودکان بزرگتر بود. سردرد و عفونتهای قارچی واکنشهای کمتری بودند و برخی آنتی‌بیوتیک‌ها عوارض جانبی نادری مانند حساسیت به نور ایجاد کردند. عوارض جانبی آنتی بیوتیک در بین چه کودکانی بیشتر رخ می دهد؟ محققان بیشترین عوارض جانبی را در بین کودکان زیر سال مشاهده کردند از هر کودک، نفر هر سال با واکنش آنتی بیوتیک ها به اورژانس مراجعه می کند. هر چه کودک بزرگتر باشد، کمتر احتمال دارد که واکنش منفی به آنتی بیوتیک ها نشان دهد. پزشک متخصص اطفال مارک ساویر، عضو کمیته بیماریهای عفونی انجمن پزشکان اطفال آمریکا، که در این مطالعه شرکت نداشت، می‌گوید جای تعجب نیست که عوارض جانبی بیشتری برای کودکان کوچکتر وجود داشته باشد. ساویر اشاره می کند که کودکان کوچکتر بیشتر مستعد ابتلا به عفونت هستند و بنابراین احتمال بیشتری دارد که آنتی بیوتیک برای آنها تجویز شود. آنها همچنین احتمال زیاد برای تجربه واکنش های آلرژیک دارند. والدین ممکن است مضطرب باشند و کودکان کوچکتر را برای علایم جزیی تر به اورژانس بیاورند. محققان خاطرنشان می کنند که تعداد عوارض جانبی مرتبط با آنتی بیوتیک به احتمال زیاد بسیار بیشتر از اعداد ارایه شده در مطالعه است. والدین اغلب فرزندان خود را به جای اورژانس پیش پزشک اطفال می آورند، یا شاید در صورت خفیف بودن علایم، اصلا به دنبال درمان نباشند. این مطالعه تنها واکنشهای نامطلوب به آنتی‌بیوتیک‌ها را که منجر به ویزیت اورژانس می‌شد، شمارش کرد. فلمینگ - دوترا می‌گوید که در نهایت، تصمیم‌گیری در مورد اینکه کدام دارو برای کودک تجویز می‌شود یا اینکه آیا اصلا برای او دارو لازم است، باید توسط متخصص اطفال گرفته شود. او می‌گوید، اما این مطالعه می‌تواند یک شروع کننده مکالمه خوب بین والدین و پزشکان باشد و باعث ایجاد یک بحث آگاهانه‌تر در مورد خطرات و مزایای بالقوه آنتی‌بیوتیک‌ها شود. بحث در مورد مزایا و معایب آنتی‌بیوتیک‌ها در سال‌های اخیر افزایش یافته و پزشکان کمتر آنها را برای عفونتهای ویروسی تجویز می‌کنند. مجموعه رو به رشد تحقیقات در مورد خطر عوارض جانبی آنتی بیوتیک و مضرات استفاده بیش از حد می تواند به تغییر گفتگو بین والدین و پزشکان کمک کند. والدین گاهی اوقات می‌توانند پزشکان اطفال را برای دریافت آنتی‌بیوتیک تحت فشار قرار دهند، زیرا آنها به‌عنوان یک راه‌حل سریع برای انواع بیماریها دیده می‌شوند. "مطالعاتی مانند این می تواند به مردم کمک کند تا بفهمند که آنها همیشه پاسخگو نیستند. " دفعه بعد که فرزندتان را نزد پزشک اطفال می آورید، چه با بیماری که ممکن است به آنتی بیوتیک نیاز داشته باشد، چه با علایم واکنش نامطلوب به دارو مواردی وجود دارد که باید بدانید. باید به خاطر داشته باشید که: سرفه و آبریزش بینی معمولا نیازی به آنتی بیوتیک ندارد. این داروها نمی توانند کاری برای مبارزه با سرماخوردگی و سایر ویروس ها انجام دهند. اگر علایم کودک شدید است، مطمینا می توانید آنها را نزد پزشک ببرید فقط بدانید که احتمالا آنتی بیوتیک ها پاسخگو نیستند. گلودرد با آنتی بیوتیک قابل درمان نیست، مگر اینکه کودک مبتلا به استرپتوکوک باشد. والدین گاهی اوقات تصور می کنند که گلودرد کودک ناشی از باکتری استرپتوکوک و بنابراین با آنتی بیوتیک قابل درمان است. با این حال، تقریبا در درصد موارد، گلودرد منش ویروسی دارد. پزشک اطفال باید قبل از تجویز آنتی بیوتیک، تست استرپتوکوکی بدهد. آنتی بیوتیک ها برای اکثر عفونت های گوش موثر نیستند. ساویر می گوید تحقیقات نشان داده که آنتی بیوتیک ها برای اکثر عفونت های گوش، به ویژه در کودکان بزرگتر، معنی ندارند. برای درمان درد عفونت گوش، دادن مسکن‌هایی مانند ایبوپروفن (ادویل یا ژنریک) یا استامینوفن (تیلنول یا ژنریک) به کودکتان موثرتر است. اکثر عفونت های گوش پس از دو تا سه روز خود به خود از بین می روند. اگر علایم طولانی تر شد، به پزشک اطفال خود مراجعه کنید. واکنش های جانبی خفیف به آنتی بیوتیک ها شایع است. بروز بثورات خفیف، تهوع، اسهال و حتی استفراغ در کودکان در واکنش به آنتی بیوتیک ها غیرعادی نیست. ساویر می گوید که این علایم لزوما به معنای آلرژی نیستند. اغلب متخصصان اطفال حتی اگر این واکنش ها را داشته باشند به کودک توصیه می کنند که درمان آنتی بیوتیکی را تمام کند. و خوشبختانه این عوارض جانبی آنتی بیوتیکی اغلب با افزایش سن کودک شدیدتر یا به طور کامل ناپدید می شوند. استفاده از آنتی‌بیوتیک‌ها زمانی که داروی مناسبی نیستند کمکی نمی‌کند و حتی ممکن است بیشتر از اینکه مفید باشد، ضرر داشته باشد. زیرا آنتی بیوتیک ها داروهایی هستند که برای درمان عفونت ها استفاده می شوند و باکتری ها را هدف قرار می دهند نه ویروس ها. قبل از تجویز آنتی بیوتیک، پزشک کودک تشخیص می دهد که آیا این دارو برای درمان عفونت کودک مناسب است یا خیر. در این مقاله، آکادمی اطفال آمریکا ( AAP ) به سوالات رایج در مورد استفاده از آنتی بیوتیک ها پاسخ می دهد. اگر سوالات دیگری دارید با پزشک کودک مشورت کنید. سرماخوردگی توسط ویروس ها ایجاد و آنتی بیوتیک ها به طور خاص برای عفونت های ناشی از باکتری ها استفاده می شوند. به طور کلی، بیشتر علایم سرماخوردگی مانند آبریزش بینی، سرفه و احتقان خفیف هستند و کودک بدون استفاده از هیچ دارویی بهتر می شود. بسیاری از کودکان خردسال می توانند تا بار در سال سرما بخورند. در بیشتر موارد، عفونت های باکتریایی به دنبال عفونت های ویروسی نمی آیند. استفاده از آنتی بیوتیک ها برای درمان عفونت های ویروسی در عوض ممکن است منجر به عفونت ناشی از باکتری های مقاوم شده و همچنین، کودک احتمال دارد دچار اسهال یا سایر عوارض جانبی شود. اگر کودک در حین مصرف آنتی بیوتیک دچار اسهال آبکی، اسهال با خون یا سایر عوارض جانبی شد، با پزشک کودک خود تماس بگیرید. مخاط زرد یا سبز در بینی به طور خودکار به معنای نیاز به آنتی بیوتیک نیست. در طول سرماخوردگی، غلیظ شدن مخاط بینی و تبدیل شدن آن از شفاف به زرد یا سبز طبیعی است. علایم اغلب روز طول می کشد. سینوزیت به معنای التهاب پوشش داخلی بینی و سینوس ها است. یک ویروس یا آلرژی می تواند باعث سینوزیت شود و در برخی موارد، باکتری علت آن است. علایم خاصی وجود دارد که نشان می دهد باکتری ممکن است در بیماری تنفسی کودک نقش داشته باشد. اگر کودک سرماخوردگی همراه با سرفه و مخاط سبز رنگ دارد که بیش از روز طول می کشد، یا اگر کودک مخاط زرد یا سبز غلیظ و تب بالاتر از درجه فارنهایت ( درجه سانتیگراد) برای حداقل یا روز دارد، این می تواند نشانه سینوزیت باکتریایی باشد. اگر کودک دچار سینوزیت باکتریایی شده (که غیرمعمول است) ، شاید نیاز به آنتی بیوتیک باشد. قبل از تجویز آنتی بیوتیک، پزشک کودک در مورد علایم دیگر سوال و آن را معاینه می کند تا مطمین شود آنتی بیوتیک داروی مناسبی است. بسیاری از عفونت های واقعی گوش توسط ویروس ها ایجاد می شوند و نیازی به آنتی بیوتیک ندارند. اگر پزشک اطفال مشکوک باشد که عفونت گوش کودک احتمال دارد از یک ویروس باشد، با شما در مورد بهترین راه‌ها برای کمک به تسکین گوش درد کودکتان مشورت خواهد کرد تا زمانی که ویروس دوره خود را طی کند. حداقل نیمی از عفونت های گوش بدون آنتی بیوتیک از بین می روند. از آنجایی که درد اغلب اولین و ناراحت‌کننده‌ترین علامت عفونت گوش است، پزشک کودک داروی ضد درد را برای کاهش او پیشنهاد میکند. استامینوفن و ایبوپروفن داروهای مسکن بدون نسخه هستند که می تواند به کاهش بیشتر درد کمک کنند. حتما از دوز مناسب برای سن و اندازه کودک خود استفاده کنید. در بیشتر موارد، درد و تب در تا روز اول بهبود می یابد. داروهای سرماخوردگی بدون نسخه (دکونژستان ها و آنتی هیستامین ها) به رفع عفونت گوش کمکی نمی کنند و برای کودکان خردسال توصیه نمی شوند. قطره های گوش احتمال دارد برای مدت کوتاهی به درد گوش کمک کنند، اما همیشه از پزشک بپرسید که آیا کودک باید از این قطره ها استفاده کند یا خیر. اگر کودک تب رو به افزایش، درد گوش شدیدتر و عفونت در هر دو پرده گوش داشته باشد، پزشک احتمال دارد آنتی بیوتیک تجویز کند. بیش از درصد گلودردها ناشی از ویروس است. اگر کودک گلودرد، آبریزش بینی و سرفه دارد، یک ویروس عامل احتمالی آن است و آزمایش استرپتوکوک لازم نیست و نباید انجام شود. آنتی بیوتیک ها فقط باید برای درمان گلودرد ناشی از استرپتوکوک های گروه A استفاده شوند. عفونت ناشی از این نوع باکتری " گلودرد استرپتوکوکی " نامیده می شود. نوزادان و کودکان نوپا زیر سال به ندرت به گلودرد استرپتوکوکی مبتلا می شوند، اما اگر تحت مراقبت باشند یا خواهر و برادر بزرگترشان به این بیماری مبتلا شوند، احتمال ابتلا به باکتری استرپتوکوک در آنها بیشتر است. اگرچه استرپتوکوک عمدتا از طریق سرفه و عطسه پخش می شود، اما کودک می تواند با دست زدن به اسباب بازی که کودک آلوده با آن بازی کرده نیز به آن مبتلا شود. اگر پزشک کودک بر اساس علایم آن به گلودرد استرپتوکوکی مشکوک شود، همیشه باید آزمایش استرپتوکوکی انجام شود. در صورت مثبت بودن آزمایش، آنتی بیوتیک تجویز می شود. تفاوت بین گلودرد، استرپتوکوکی و التهاب لوزه و زمانی که گلودرد یک عفونت جدی تر است را ببینید. عوارض جانبی احتمال دارد در کودک از هر کودکی که آنتی بیوتیک مصرف می کنند رخ دهد. عوارض جانبی می تواند شامل بثورات، واکنش های آلرژیک، حالت تهوع، اسهال و درد معده باشد. به پزشک کودک خود اطلاع دهید که آیا کودک در گذشته به آنتی بیوتیک ها واکنش نشان داده است یا خیر. گاهی اوقات در زمانی که کودک آنتی بیوتیک مصرف می کند، بثورات ایجاد می شود. با این حال، همه بثورات به عنوان واکنش های آلرژیک در نظر گرفته نمی شوند. اگر بثورات پوستی شبیه کهیر مشاهده کردید، به پزشک خود اطلاع دهید. این ممکن است یک واکنش آلرژیک باشد. اگر کودک یک واکنش آلرژیک دارد که باعث ایجاد بثورات خارش دار یا کهیر می شود، این موضوع در پرونده پزشکی او ذکر می شود. اکثر عفونت های باکتریایی در عرض تا ساعت پس از شروع آنتی بیوتیک بهبود می یابند. اگر علایم کودک در عرض ساعت بدتر شد یا بهبود نیافت، با پزشک خود تماس بگیرید. اگر مصرف آنتی بیوتیک را خیلی زود قطع کنید، عفونت احتمال دارد به طور کامل درمان نشود و علایم دوباره شروع شود. استفاده مکرر از آنتی بیوتیک ها می تواند منجر به باکتری های مقاوم شود. باکتری های مقاوم، باکتری هایی هستند که دیگر توسط آنتی بیوتیک هایی که معمولا برای درمان عفونت باکتریایی استفاده می شوند، از بین نمی روند. این باکتری ها می توانند به سایر کودکان و بزرگسالان نیز سرایت کنند. مهم است که کودک از آنتی بیوتیکی استفاده کند که مخصوص عفونت آن است نه آنتی بیوتیکی که طیف وسیع تری از عفونت ها را درمان می کند. اگر کودک دچار عفونت مقاوم به آنتی بیوتیک شد، ممکن است به نوع خاصی از آنتی بیوتیک نیاز باشد. گاهی اوقات، این داروها باید از طریق IV (ورید) در بیمارستان داده شوند. شاید برای کودکانی که در صورت ابتلا به آنفولانزا در معرض خطر ابتلا به بیماری شدید هستند، داروی ضد ویروسی تجویز شود. برای اکثر ویروس های دیگر که باعث علایم سرفه و سرماخوردگی می شوند، هیچ داروی ضد ویروسی وجود ندارد که موثر باشد یا توصیه شود. دارو را دقیقا طبق دستور مصرف کنید. نکات ایمنی دارو و استفاده از داروهای مایع را ببینید. از آنتی بیوتیک یک کودک برای خواهر یا برادر یا دوست خود استفاده نکنید. احتمال دارد داروی اشتباهی بدهید و باعث آسیب شود. آنتی بیوتیک ها و سایر داروهای تجویزی را در مکانی امن نگهداری کنید. تعداد قرص هایی را که دارید بشمارید و نظارت کنید. از دوستان، اعضای خانواده و پرستاران کودک خود بخواهید همین کار را انجام دهند. باقیمانده آنتی بیوتیک ها و سایر داروهای تجویزی را دور بریزید. نسخه های باقی مانده را به بیمارستان، مطب پزشک یا داروخانه برگردانید. در حال حاضر بسیاری از شهرستان ها رویدادهای "بازپس گیری" را برای جمع آوری داروهای استفاده نشده ارایه می دهند. اگر سوال یا نگرانی در مورد مراقبت مناسب از کودک دارید، لطفا آن را با پزشک اطفال خود در میان بگذارید. در حالی که اگر کودک بیمار است، ممکن است وسوسه انگیز باشد که به یک کلینیک نزدیک بروید، پزشک اطفال شما کودک را بهتر می شناسد، سوابق پزشکی او را دارد، و بهترین مکان برای شروع مشاوره است. از پزشک اطفال خود بپرسید که وقتی مطب بسته است چگونه می توانم با شما تماس بگیرم. سخن آخر در صورت نیاز، آنتی بیوتیک ها می توانند برای درمان عفونت در کودکان فوق العاده مفید باشند. اگر نگران این هستید که فرزندتان عوارض جانبی احتمالی را تجربه کند، حتما با پزشک اطفال خود مشورت کنید. اگر کودک دارای یک عارضه جانبی جدی است که با مصرف آنتی بیوتیک همراه است، فورا به دنبال مراقبت های اورژانسی باشید و همچنین با پزشک اطفال خود تماس بگیرید تا آنها را در جریان بگذارد. |
و یا trazodone یک داروی ضد افسردگی تجویزی است که توسط FDA برای درمان اختلال افسردگی اساسی تایید شده است. این دارو به کلاس آنتاگونیست سروتونین و مهارکننده های بازجذب ( SARI ) تعلق دارد. کاربردهای "خارج از برچسب" ترازودون شامل درمان (مشکل خواب) ، اسکیزوفرنی و اضطراب است. عوارض جانبی شایع آن شامل، سبکی سر، خستگی، سردرد و تغییرات فشار خون است. مانند ترازودون، به دلیل افزایش خطر افکار و رفتارهای خودکشی، به ویژه کودکان، نوجوانان یا بزرگسالان جوان، هشدار جعبه سیاه صادر شده توسط FDA را دارند. اگر در مورد داروهای ضد افسردگی تحقیق کنید، خواهید دید که گزینه های زیادی وجود دارد. یکی از قدیمی ترین داروهای ضد افسردگی ترازودون است که از دهه وجود داشته است. برای اطلاعات بیشتر در مورد ترازودون، از جمله کاربردهای بالقوه، عوارض جانبی، تداخلات دارویی و موارد دیگر، ادامه مطلب را بخوانید. آنچه در این مقاله خواهید خواند: ترازودون چیست؟ ترازودون یک داروی ضد افسردگی تجویزی است که برای چندین دهه استفاده می شود. این دارو به عنوان یک داروی ژنریک در دسترس است، اما با نام های تجاری متعددی در سراسر جهان از جمله Desyrel و Oleptro نیز به فروش می رسد. مانند بسیاری از انواع دیگر داروهای ضد افسردگی، ترازودون بر برخی مواد طبیعی در مغز به نام انتقال دهنده های عصبی ت ثیر می گذارد. ترازودون متعلق به دسته ای از داروهای ضد افسردگی به نام آنتاگونیست سروتونین و مهارکننده های بازجذب ( SARIs ) است. این عمدتا با افزایش سطح سروتونین بین سلول های عصبی عمل می کند. سروتونین یک انتقال دهنده عصبی ضروری است که به تسهیل ارتباط بین اعصاب کمک می کند. چرا از trazodone استفاده می کند؟ ترازودون برای درمان اختلال افسردگی اساسی ( MDD ) مورد تایید FDA است. طبق گفته موسسه ملی سلامت روان ( NIMH ) ، اختلال افسردگی اساسی (اغلب به سادگی افسردگی نامیده می شود) یکی از شایع ترین اختلالات سلامت روان در ایالات متحده است. اختلال خلقی که می تواند بر تمام جنبه های زندگی شما مانند خوردن، خوابیدن، کار کردن، روابط، زندگی اجتماعی و غیره ت ثیر بگذارد. ترازودون ممکن است علایم شما را بهبود بخشد و به شما کمک کند دوباره احساس کنید که خودتان هستید. کاربردهای خارج از برچسب trazodone هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید گاهی اوقات، ارایه دهندگان مراقبت های بهداشتی از ترازودون "خارج از برچسب" استفاده می کنند این بدان معناست که FDA ترازودون را برای آن هدف خاص تایید نکرده است. یکی از رایج ترین کاربردهای غیرقابل برچسب trazodone برای درمان بی خوابی است. همه افراد به دلایلی مانند استرس شغلی، مسایل مربوط به روابط، ضربه روحی و غیره دچار مشکل خواب شده اند. اما این وضعیت معمولا پس از چند روز یا چند هفته به حالت عادی برمی گردد. بی خوابی مزمن یک ماه یا بیشتر طول می کشد و اغلب به دلیل برخی مشکلات دیگر ایجاد می شود. علل شایع مشکلات خواب شامل مصرف کافیین یا الکل، داروها، شرایط پزشکی یا سایر هستند. می توانید تصور کنید که یک ماه خوب نخوابیدن می تواند بدن و زندگی شما را خراب کند. trazodone گاهی اوقات برای کمک به شما برای بازگرداندن برنامه خواب خود تجویز می شود. بولیمیا فیبرومیالژیا بیماری آلزایمر اختلال اضطرابی سوء مصرف مواد ( PTSD ) عوارض جانبی trazodone مانند همه داروها، ترازودون ممکن است در برخی افراد عوارض جانبی ایجاد کند. عوارض جانبی رایج ترازودون عبارتند از: سردرد خستگی عصبی بودن تاری دید خشکی دهان سرگیجه یا سبکی سر حالت تهوع یا استفراغ خواب آلودگی یا کاهش هوشیاری ریتم غیر طبیعی قلب (آریتمی) افزایش افکار خودکشی، به ویژه در افراد جوان (نعوظ دردناکی که تا ساعت یا بیشتر طول می کشد) افت ناگهانی فشار خون هنگام ایستادن از حالت نشسته (افت فشار خون ارتواستاتیک) افزایش خطر خونریزی، به خصوص اگر از داروهای رقیق کننده خون استفاده می کنید. مصرف بیش از حد سروتونین در بدن می تواند منجر به بی قراری، توهم، افزایش دمای بدن، فشار خون و ضربان قلب بالا، لرزش عضلات، استفراغ، اسهال و غیره شود. اگر عوارض جانبی را تجربه کردید، ترازودون را ناگهانی قطع نکنید. رفتن بوقلمون سرد می تواند منجر به سندرم قطع و علایم ترک شود. با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود در مورد قطع آهسته دارو در طول زمان صحبت کنید. این لیست شامل همه عوارض جانبی احتمالی نیست و ممکن است موارد دیگری نیز رخ دهد. برای اطلاعات بیشتر از یا ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود به دنبال مشاوره پزشکی باشید. قرص ترازودون هیدروکلراید در دوزهای میلی گرم، میلی گرم، میلی گرم و میلی گرم موجود است. ارایه‌دهنده مراقبتهای بهداشتی شما دوز شما را بر اساس وضعیت شما و نحوه عملکرد دارو تنظیم میکند. قبل از شروع ترازودون، از جمله داروهای بدون نسخه و مکمل های گیاهی، پزشک خود را در مورد سایر داروهایی که ممکن است مصرف کنید، مطلع کنید. تداخلات دارویی بالقوه عبارتند از: نباید از ترازودون در مدت روز پس از مصرف MAOI مانند فنلزین، ترانیل سیپرومین، لینزولید، ایزوکاربوکسازید، متیلن بلو و سلژیلین استفاده کنید. هر دو مهار کننده ترازودون و MAO سطح سروتونین را افزایش می دهند و استفاده از آنها با هم خطر ابتلا به سندرم سروتونین را افزایش می دهد. بسیاری از داروها می توانند سطح سروتونین را افزایش دهند. ترکیب آنها با ترازودون می تواند احتمال ابتلا به سندرم سروتونین را افزایش دهد. نمونه هایی از داروهایی که نباید با ترازودون مصرف شوند شامل ضد افسردگی های سه حلقه ای، مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین ( SSRIs ) ، مهارکننده های بازجذب سروتونین - نوراپی نفرین ( SNRIs ) ، و خار مریم سنت جان هستند. ترازودون می تواند در روند لخته شدن اختلال ایجاد کند و احتمال خونریزی را افزایش دهد. این خطر در صورت ترکیب با (ضد انعقادها) حتی بیشتر می شود. ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی شما ممکن است نیاز به تنظیم دوز ترازودون داشته باشد. سیستم CYPA کبد ترازودون را تجزیه می کند. داروهایی که این سیستم را مسدود می کنند از متابولیزه شدن ترازودون جلوگیری می کنند و بیشتر از حد انتظار دارو وارد سیستم شما می شود. این می تواند خطر عوارض جانبی شما را افزایش دهد. از طرف دیگر، داروهایی که فعالیت سیستم CYPA را افزایش می‌دهند، باعث می‌شوند ترازودون سریعتر از حد انتظار تجزیه شود و دوز شما را کمتر موثر میکند. اگر از داروهایی استفاده می کنید که بر سیستم CYPA ت ثیر می گذارد، ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی شما ممکن است دوز ترازودون شما را تنظیم کند. ترازودون می تواند سطح دیگوکسین یا فنی تویین را افزایش دهد. برخی از داروها با طولانی کردن فاصله QT ، بخشی از فرآیند الکتریکی در قلب، بر ریتم قلب شما ت ثیر می گذارند. ترکیب این نوع داروها با ترازودون خطر ابتلا به ریتم غیر طبیعی قلب یا آریتمی را افزایش می دهد. داروهایی که سرعت سیستم عصبی مرکزی ( CNS ) را کاهش می دهند، نباید با ترازودون ترکیب شوند زیرا اثرات (و سمیت بالقوه) داروهای مضعف CNS را افزایش می دهند. به عنوان مثال می توان به الکل و اشاره کرد. هشدارهای مصرف ترازودون یک هشدار جعبه سیاه از سوی سازمان غذا و داروی ایالات متحده ( FDA ) در مورد همه داروهای ضد افسردگی از جمله ترازودون وجود دارد. این داروها خطر افکار و رفتارهای خودکشی را در کودکان، نوجوانان و جوانان افزایش می دهد. خانواده ها و مراقبان باید از این خطر آگاه باشند، به ویژه در چند ماه اول درمان یا پس از افزایش دوز. مراقب افکار خودکشی، تلاش‌ها یا سایر تغییرات خلقی باشید. ترازودون برای استفاده در افراد زیر سال مورد تایید FDA نیست: گروه خاصی از افراد در معرض خطر بیشتری برای عوارض جانبی ترازودون هستند و باید از مصرف آن خودداری کنند یا با احتیاط و نظارت دقیق از آن استفاده کنند. نمونه هایی از گروه های پرخطر برای مصرف trazodone طبق FDA ، ترازودون در رده C بارداری قرار دارد، به این معنی که اطلاعات کافی برای بیان اینکه آیا ترازودون در دوران بارداری بی خطر است یا نه وجود ندارد. همچنین تحقیقات نشان می دهد که ترازودون وارد شیر مادر می شود. با این حال، هنگام تصمیم گیری در مورد اینکه آیا ترازودون درمان مناسب در دوران شیردهی است یا خیر، شما و ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود باید هم خطرات بالقوه برای نوزاد و هم فواید آن برای مادر را در نظر بگیرید. افراد بالای سال ممکن است در معرض خطر ابتلا به سدیم کم (هیپوناترمی) در هنگام مصرف ترازودون باشند. ترازودون می تواند باعث ایجاد یک دوره شیدایی یا هیپومانیک در افراد مبتلا به شود. ترازودون برای درمان اختلال دوقطبی مورد تایید FDA نیست و باید در این گروه از مصرف آن اجتناب شود. ترازودون ممکن است باعث یک دوره گلوکوم با زاویه بسته (فشار چشم بالا، قرمزی چشم، تاری دید، هاله های اطراف نور) شود که می تواند منجر به از دست دادن دایمی بینایی شود. گلوکوم زاویه بسته معمولا فقط در افرادی با "زوایای باریک در چشم" رخ می دهد به این معنی که قسمت جلویی چشم کم عمق تر از حد متوسط است. ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی شما ممکن است قبل از شروع ترازودون معاینه چشم را توصیه کند. این گروه ها ممکن است بالاتر از سطح مطلوب ترازودون ایجاد کنند و ممکن است نیاز به تنظیم دوز داشته باشند. افرادی که واکنش آلرژیک شدید به ترازودون دارند (مانند بثورات پوستی، خارش، کهیر، مشکلات تنفسی و غیره) نباید ترازودون مصرف کنند. این لیست شامل همه گروه های در معرض خطر نمی شود. برای اطلاعات بیشتر با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی یا داروساز خود صحبت کنید. |
در برخی از مبتلایان به کرونا دیده می شود. بیماری است که توسط ویروس کرونا، ایجاد می شود. این بیماری می تواند علایم مختلفی مانند تب، سرفه و از دست دادن بو و طعم را ایجاد کند برخی از افراد مبتلا به بیماری خفیفی را با علایم اندک تجربه می کنند در حالی که برخی دیگر ممکن است به شدت بیمار شوند. اگرچه شما در مورد علایم شدیدتر آن چیزهای زیادی شنیده اید، اما ممکن است از خود بپرسید که علایم خفیف یا متوسط کرونا کدامند؟ بررسی های صورت گرفته نشان می دهد که علایم معمول و خفیف، عبارتند از تب سرفه کردن خستگی برخی دیگر از علایم می تواند شامل موارد زیر باشد تنگی نفس از دست دادن بو یا چشایی درد بدن سردرد گلو درد آبریزش بینی یا گرفتگی بینی علایم گوارشی، از جمله حالت تهوع، استفراغ یا اسهال هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ترتیب علایم ممکن است از یک فرد به فرد دیگر متفاوت باشد، اما ترتیب آنها می تواند متفاوت باشد یک مطالعه در اوت سال با استفاده از مدل سازی ریاضی ترتیب احتمالی برخی از علایم را پیش بینی کرد. علایم مورد بررسی شامل تب، سرفه و علایم گوارشی بود. محققان دریافتند که ترتیب علایم پیش بینی شده می تواند به صورت زیر باشد: تب سرفه کردن حالت تهوع یا استفراغ اسهال شدت اغلب به دسته هایی مانند خفیف، متوسط و شدید تقسیم می شود. اما این اصطلاحات در واقع به چه معنا هستند؟ طبق دستورالعمل های درمانی که توسط موسسه ملی بهداشت منتشر شده است، آنها به شرح زیر تعریف می شوند بیماری کرونای خفیف زمانی رخ می دهد که فرد هر یک از علایم را به جز تنگی نفس و اختلال در تنفس را تجربه کند. بیماری کرونای متوسط زمانی رخ می دهد که فرد به بیماری تنفسی تحتانی مانند ذات الریه مبتلا باشد. با این حال، سطح اکسیژن خون آنها در درصد یا بیشتر باقی می ماند بیماری کرونای شدید. سطوح اکسیژن خون در یک فرد کمتر از درصد، میزان تنفس بالا و علایم بیماری شدید ریه است تحقیقات نشان داده است که حدود درصد از افراد مبتلا به بیماری خفیف یا متوسطی دارند. بر اساس مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری، بیشتر افراد مبتلا به خفیف تا متوسط می توانند در خانه بهبود یابند حتی اگر خفیف یا متوسط دارید، بهتر است علایم خود را هنگام بهبودی کنترل کنید. حتی اگر فقط علایم خفیف داشته باشید، احتمال دارد علایم شما شروع به بدتر شدن کرده و منجر به بیماری جدی تری شود عفونت های بدون علامت ممکن است شنیده باشید که ویروس کرونا جدید در برخی افراد ممکن است هیچ علایمی نداشته باشد. این عفونت، بدون علامت است از آنجا که افراد بدون علایم مبتلا به همیشه مورد آزمایش قرار نمی گیرند، مشخص نیست که عفونت های بدون علامت واقعا چقدر شایع هستند. بررسی ها نشان می دهد که حدود درصد افرادی که مبتلا به هرگز علایمی را تجربه نمی کنند. بسیاری از افراد بدون علامت نمی دانند که به ویروس مبتلا شده اند. با این حال، هنوز هم می توان ویروس را به دیگران منتقل کنند. یکی از علایم بالقوه از دست دادن بو یا چشایی است. بررسی ها شیوع درصد و . درصد از دست دادن بویایی و چشایی را تخمین زده است از دست دادن بو و چشایی با خفیف نیز ارتباط دارد. محققان از بین رفتن بویایی و چشایی در . درصد افراد مبتلا به بیماری خفیف در مقایسه با . تا . درصد افراد مبتلا به بیماری متوسط تا شدید مشاهده کردند. این علامت در درصد افراد طی ماه از بین رفت یادآوری می کند که از دست دادن بو و چشایی بیشتر در زنان و افراد جوان تا میانسال دیده می شود از دست دادن بو و چشایی به دلیل می تواند بدون آبریزش بینی یا گرفتگی بینی اتفاق بیفتد. علاوه بر این، این علامت ممکن است قبل از علایم دیگر ظاهر شود تب یکی از رایج ترین علایم است. با این حال، ممکن است در برخی شرایط افراد بدون ابتلا به کرونا، تب داشته باشند خفیف را در نفر ارزیابی کرد. این مطالعه نشان داد که تب تنها در نفر ( / درصد) مشاهده شده است یادآور می شود که در سالمندان اغلب دمای طبیعی بدن نسبت به افراد جوان کمتر است. به همین دلیل، ممکن است درجه حرارت تب نیز پایین باشد و تشخیص تب در این گروه سنی دشوارتر شود مانند تب، سرفه نیز یکی از علایم رایج است. با توجه به گزارش مشترک از سازمان بهداشت جهانی و مقامات چینی، سرفه خشک در بیماران کرونایی بیشتر دیده می شود. با این حال، سرفه مرطوب نیز می تواند رخ دهد همچنین ممکن است داشته باشید اما سرفه نکنید در صورت ابتلا به کرونا خفیف، این امکان وجود دارد که بیماری از خفیف تا متوسط یا شدید پیشرفت کند. این اتفاق معمولا حدود یک هفته پس از بروز علایم رخ می دهد اما ممکن است زودتر یا دیرتر هم اتفاق بیفتد بر اساس بین . تا روز است مدت زمان بهبودی از شدید مشخص نیست و ممکن است از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد. نتایج و بهبودی می تواند به عوامل زیادی از جمله سن و وجود سایر بیماریهای زمینه ای بستگی داشته باشد بیشتر تحقیقات در مورد روی بیماری شدید متمرکز شده است. به همین دلیل، اطلاعات دقیقا در مورد مدت دوام خفیف تا متوسط کمتر است یک مطالعه کوچک در ژوییه بر روی افرادی که خفیف تا متوسط داشتند متمرکز شد. این مطالعه نشان داد که افراد با یک بیماری خفیف یا متوسط، حداقل یک علامت را به طور متوسط . روز دارند برخی از افرادی که داشته اند، صرف نظر از شدت، می توانند علایم مداوم را هفته ها یا ماه ها پس از گذشت بیماری حاد تجربه کنند. این به عنوان طولانی مدت شناخته می شود. برخی از نمونه های علایم طولانی مدت عبارتند از خستگی تنگی نفس درد مفصل درد قفسه سینه یا تپش قلب گیجی یا " مه مغزی چه زمانی باید آزمایش کرونا را انجام دهیم؟ بر اساس هر فردی که علایم را دارد باید آزمایش کرونا را انجام دهد، حتی اگر علایم آن بسیار خفیف باشد سایر شرایطی که انجام آزمایش توصیه می شود، عبارتند از اگر در تماس نزدیک با شخصی که داشته، قرار گرفته اید، بهتر است که آزمایش شوید. برخی فعالیت ها می تواند شما را در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به قرار دهد. بنابراین مهم است که بعد از انجام کارهایی مانند مسافرت یا حضور در یک جمع بزرگ آزمایش شوید ممکن است در برخی شرایط مانند قبل از عمل جراحی از شما درخواست شود که اول آزمایش کرونا بدهید. بعد از گرفتن آزمون، باید تا زمان دریافت نتایج خود را در خانه قرنطینه کنید. زمان دقیق مسری بودن شما زمینه تحقیقات در حال انجام است اما طبق بررسی های صورت گفته، مشخص شده است که: مقدار ویروس شناسایی شده در دستگاه تنفسی فوقانی (بینی و گلو) در اوایل، به طور کلی در تا روز اول بیماری، به اوج خود می رسد در برخی بررسی ها، ویروس زنده در اوایل به راحتی از نمونه های تنفسی جدا شد، اما این امر در روزهای یا بیماری افزایش پیدا نکرده است. به نظر می رسد افرادی که بیماری شدیدتری دارند مدت طولانی تری می توانند ویروس را به دیگران منتقل کنند. با این حال، برخی از مطالعات هیچ تفاوتی بین بیماری خفیف یا متوسط و شدید پیدا نکردند به طور کلی، به نظر می رسد که ویروس کمی بعد از شروع علایم مسری است. با این حال، برخی از افراد ممکن است ویروس را برای مدت زمان طولانی تر به دیگران منتقل کنند. برای اینکه بدانیم چه مدت باید قرنطینه شوید و چه زمانی می توانید از قرنطینه خارج شوید باید معیار های زیر را داشته باشید: حداقل روز از بروز علایم شما بگذرد حتما ساعت بدون تب و بدون استفاده از داروهای کاهش دهنده تب مانند استامینوفن و ایبوپروفن را گذرانده باشد. علایم دیگر شما باید در حال بهبود باشد. استثنا در این مورد از دست دادن بو و چشایی است که می تواند هفته ها یا ماه ها پس از بهبودی ادامه یابد پالس اکسی متر یک دستگاه کوچک است که میزان اکسیژن در خون شما را اندازه گیری است. به طور معمول روی انگشت شما قرار می گیرد طبق انجمن ریه آمریکا، میزان اشباع اکسیژن بین تا درصد طبیعی است. سطوح زیر این می تواند نشانه آن باشد که سیستم تنفسی شما در ت مین اکسیژن به اندام ها و بافت های بدن دچار مشکل است یک دستگاه نبض اکسیمتری در منزل می تواند به شما کمک کند تا سطح اکسیژن خون خود را هنگام ابتلا به کنترل کنید، به ویژه اگر در معرض خطر بیماری شدید باشید. قبل از خرید دستگاه پالس اکسی متر برای این منظور با پزشک خود مشورت کنید اما به یاد داشته باشید فقط به قرایت پالس اکسی متری توجه نکنید. به آنچه بدن شما به شما می گوید گوش دهید و سایر علایم مانند سرفه، تنگی نفس و درد قفسه سینه را نیز به دقت کنترل کنید سخن آخر علایم در افراد مختلف بسیار متفاوت است. حتی ممکن است بدون برخی از علایم متداول گزارش شده مانند تب و سرفه وجود داشته باشد بیشتر افراد مبتلا به بیماری خفیف یا متوسطی دارند. افراد مبتلا به بیماری خفیف معمولا علایم دارند اما تنگی نفس ندارند و یا تنفس مشکل دارند. بیماری متوسط با شرایطی مانند ذات الریه همراه است. با این حال، سطح اکسیژن خون به طور کلی طبیعی است مهم است که در صورت بروز علایم، بدون در نظر گرفتن میزان خفیف بودن آن، آزمایش شوید و تا رسیدن به نتیجه، در خانه بمانید. این می تواند مانع از گسترش ناخواسته ویروس به دیگران شود که می توانند مورد شدیدتری از بیماری را داشته باشند افراد مبتلا به خفیف یا متوسط اغلب می توانند در خانه بهبود یابند، اما در صورت بدتر شدن باید علایم خود را کنترل کنند علایم خفیف تا متوسط کرونا در برخی از مبتلایان به کرونا دیده می شود. بیماری است که توسط ویروس کرونا، ایجاد می شود. این بیماری می تواند علایم مختلفی مانند تب، سرفه و از دست دادن بو و طعم را ایجاد کند برخی از افراد مبتلا به بیماری خفیفی را با علایم اندک تجربه می کنند در حالی که برخی دیگر ممکن است به شدت بیمار شوند. اگرچه شما در مورد علایم شدیدتر آن چیزهای زیادی شنیده اید، اما ممکن است از خود بپرسید که علایم خفیف یا متوسط کرونا چیست؟ منبع: |
خونریزی غیرطبیعی واژینال بین پریود را خونریزی بین قاعدگی، لکه بینی و یا متوراژیا می نامند. خونریزی بین دوره های عادی یا لکه بینی می تواند علت های زیادی داشته باشد. در حالی که برخی از علت های آن ممکن است به راحتی درمان شود، برخی دیگر می توانند نشان دهنده بیماری زمینه ای جدی باشند. لکه بینی یا خونریزی شدیدتری بین دوره های قاعدگی هر دو نیاز به آزمایش، تشخیص و درمان دارند. فهرست محتوا در طول دوره قاعدگی، جریان خون معمولا به قدری زیاد خواهد بود که باید از نوار بهداشتی یا تامپون استفاده کنید تا از لکه دار شدن لباس زیر و لباس خود جلوگیری شود. اما خون در لکه بینی بسیار کمتر از یک دوره است. معمولا خون لباس زیر شما را کثیف نمی کند. رنگ خون در لکه بینی می تواند نسبت به قاعدگی روشن تر باشد. روش دیگر برای تشخیص لکه بینی یا شروع قاعدگی، مشاهده سایر علایم است. درست قبل و در طول دوره قاعدگی، بیمار ممکن است علایمی مانند موارد زیر را تجربه کند نفخ شکم حساسیت به پستان گرفتگی عضلات خستگی نوسانات خلقی حالت تهوع اگر لکه بینی دارید که به دلیل بیماری دیگری رخ داده است، ممکن است برخی از این علایم را داشته باشید، یا در زمان های دیگر ماه یا همزمان با لکه بینی موارد زیر را تجربه کنید: دوره های شدید تر یا طولانی تر از حد معمول خارش و قرمزی در واژن قاعدگی های از دست رفته یا نامنظم حالت تهوع درد یا سوزش در هنگام ادرار یا رابطه جنسی درد در شکم یا لگن ترشح یا بوی غیرمعمول از واژن افزایش وزن هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید قاعدگی زمانی اتفاق میفتد که در آغاز چرخه ماهانه پوشش رحم، ریزش کند. هرگونه صدمه به پوشش داخلی واژن می تواند کمی فرد را دچار خونریزی کند. در طی تخمک گذاری، که در اواسط چرخه قاعدگی اتفاق میفتد، تخمک از لوله های رحمی آزاد می شود. بعضی از خانم ها هنگام تخمک گذاری متوجه لکه بینی کمی می شوند. حدود درصد از زنان در سه ماه اول بارداری خود لکه بینی دارند. اغلب اوقات، هنگامی که تخمک بارور شده به پوشش رحم متصل می شود، خون در چند روز اول بارداری ظاهر خواهد شد. بسیاری از خانم ها این خونریزی لانه گزینی را با یک دوره قاعدگی اشتباه می گیرند، زیرا خیلی زود اتفاق میفتد. خونریزی نامنظم علامت است، بیماری که در آن تخمدان شما هورمون های اضافی مردانه تولید می کند. قرص های جلوگیری از بارداری می توانند باعث لکه بینی شوند، به خصوص هنگامی که برای اولین بار از آنها استفاده می کنید یا به یک قرص جدید تغییر می دهید. قرص های جلوگیری از بارداری مداوم بیشتر از قرص های یا روزه باعث خونریزی می شوند. لکه بینی در زنانی که دستگاه داخل رحمی دارند نیز معمول است. فیبروم ها توده های کوچک و غیرسرطانی هستند که می توانند از خارج یا داخل رحم تشکیل شوند. آنها می توانند باعث خونریزی غیرطبیعی واژن، از جمله لکه بینی در بین دوره ها شوند. بعضی اوقات عفونت در واژن، دهانه رحم یا قسمت دیگری از دستگاه تولید مثل می تواند منجر به لکه بینی شوند. پولیپ رشد که اشکال بر روی دهانه رحم است. سرطانی نیست اما ممکن است خونریزی کند. در دوران بارداری، به دلیل تغییر سطح هورمون، احتمال خونریزی پولیپ بیشتر است. انتقال به یایسگی ممکن است چندین سال طول بکشد. در این مدت، قاعدگی شما احتمالا بیش از حد معمول قابل پیش بینی نیست. این به دلیل نوسان سطح هورمون است. به محض یایسگی کامل، خونریزی باید کاهش یابد. برخی عوامل می توانند خطر لکه بینی را افزایش دهند، از جمله: بارداری شروع پریود شدن استفاده از آی یو دی تغییر روش های جلوگیری از بارداری ابتلا به عفونت دهانه رحم، واژن یا قسمت دیگر دستگاه تولید مثل اگرچه لکه بینی معمولا نشانه بیماری جدی محسوب نمی شود، اما طبیعی نیست. هر زمان که خونریزی خارج از قاعدگی خود مشاهده کردید، باید به پزشک مراجعه کنید. به خصوص مهم است که اگر باردار هستید و متوجه لکه بینی شدید با پزشک خود تماس بگیرید. لکه بینی می تواند نشانه یک عارضه جدی مانند بارداری خارج رحمی یا سقط جنین باشد. در طول ویزیت، پزشک از علایم شما سوالاتی می پرسد و معاینه فیزیکی را انجام می دهد تا علت لکه بینی شما را شناسایی کند. معاینه بدنی احتمالا شامل معاینه لگن خواهد بود. آزمایشاتی که می توانند به تشخیص علت لکه بینی کمک کنند، عبارتند از آزمایش خون تست حاملگی سونوگرافی تخمدان و رحم نمونه برداری از سلول های دهانه رحم برخی گزینه های درمانی برای لکه بینی، عبارتند از: یک آنتی بیوتیک یا داروی ضد قارچ برای درمان عفونت کنترل بارداری یا سایر هورمون ها برای تنظیم چرخه قاعدگی یک روش برای از بین بردن پولیپ یا سایر رشد در رحم یا دهانه رحم پیش آگهی لکه بینی به علت لکه بینی شما بستگی دارد. لکه بینی در دوران بارداری و از طریق راه های کنترل بارداری معمولا پس از چند هفته یا چند ماه متوقف می شود. لکه های ناشی از عفونت، پولیپ، فیبروم یا باید پس از کنترل بیماری با درمان از بین بروند. معمولا لکه بینی وضعیتی جدی نیست، اما ممکن است ناخوشایند باشد، به خصوص هنگامی که فرد برای خونریزی آماده نیست. یکی از راه های تشخیص لکه بینی یا قاعدگی، پیگیری دوره های قاعدگی است. یک دفترچه یادداشت داشته باشید یا از یک برنامه دورهمی در تلفن خود استفاده کنید تا زمان خونریزی ماهانه شما در هر ماه و پایان لکه بینی را ثبت کنید. از پزشک خود در مورد درمان های هورمونی که می توانند به تنظیم قاعدگی کمک کرده و از لکه بینی پیشگیری کنند، سوال کنید. در دوران بارداری می توانید خونریزی را بااستراحت و بلند نکردن اجسام سنگین، کنترل کنید. در مورد هر گونه خونریزی غیرطبیعی از واژن باید با پزشک خود مشورت کنید. علت خونریزی می تواند جدی باشد و باید مشخص شود. اگر باردار هستید و خونریزی واژینال دارید سریعا به پزشک مراجعه کنید. اگر علاوه بر خونریزی علایم جدی دیگری نیز دارید، ممکن است به مراقبت های پزشکی فوری نیاز داشته باشید. این شامل درد خستگی سرگیجه تب چرخه متوسط تا روز طول می کشد. خونریزی طبیعی از واژن که به آن قاعدگی نیز گفته می شود، می تواند برای چند روز تا یک هفته اتفاق بیفتد. خونریزی بین پریود بخشی طبیعی از چرخه قاعدگی نیست. هرگونه خونریزی خارج از این حالت غیرعادی تلقی می شود و می تواند در اثر عوامل مختلفی ایجاد شود، از جمله: استروژن و پروژسترون دو هورمون تنظیم کننده چرخه شما هستند. در صورت عدم تعادل ممکن است لکه بینی داشته باشید. موارد زیر می توانند تعادل هورمون شما را تحت ت ثیر قرار دهند تخمدان های ناکارآمد مشکلات غده تیرویید شروع یا قطع قرص های جلوگیری از بارداری همچنین، برخی از زنان در هنگام تخمک گذاری در نتیجه تغییرات هورمونی لکه بینی می کنند. طبق خدمات ملی بهداشت انگلستان، هنگام شروع هر نوع پیشگیری از بارداری هورمونی، خونریزی غیرطبیعی در سه ماه اول معمول است. این پیشگیری از بارداری شامل موارد زیر است قرص های جلوگیری از بارداری وسیله داخل رحمی پچ ضد بارداری کاشت یا تزریق ضد بارداری. لکه بینی در دوران بارداری به معنای سقط جنین نیست. با این حال، اگر باردار هستید و خونریزی واژینال دارید، باید سریعا با پزشک خود تماس بگیرید. خونریزی واژینال بین دوره ها ممکن است نشان دهنده عفونت اندام های تولید مثل شما باشد. عفونت می تواند باعث التهاب و خونریزی شود. علل عبارتند از عفونت مقاربتی دوش واژن ارتباط جنسی بیماری التهابی لگن، که با التهاب اندام های تولید مثل که منجر به زخم می شود مشخص می شود به ندرت، سرطان هر یک از این اندام ها می تواند باعث خونریزی شود دهانه رحم واژن رحم تخمدان سایر دلایل احتمالی خونریزی واژینال نادر است و شامل موارد زیر است قرار دادن یک شی به داخل واژن استرس شدید دیابت اختلالات تیرویید افزایش یا کاهش وزن قابل توجه بسته به علت ممکن است نتوانید از خونریزی بین دوره ها جلوگیری کنید. با این حال، در برخی موارد، اقدامات پیشگیرانه می تواند کمک کند. حفظ و نگهداری یک شیوه زندگی سالم و یک وزن طبیعی زیرا اضافه وزن می تواند به دوره غیر طبیعی منجر شود. اگر از قرص های جلوگیری از بارداری استفاده می کنید، این کار را برای جلوگیری از عدم تعادل هورمونی انجام دهید. برای حفظ سلامتی و کاهش استرس به طور متوسط ورزش کنید. برای کنترل درد، از ایبوپروفن یا ناپروکسن استفاده کنید، که در واقع می تواند به کاهش خونریزی کمک کند. از مصرف آسپیرین خودداری شود، که ممکن است خطر خونریزی را افزایش دهد. در برخی موارد، این نوع خونریزی غیرطبیعی به خودی خود برطرف می شود. با این حال، برای برخی از زنان، علت اصلی نیاز به درمان دارد. نادیده گرفتن مشکل و عدم مراجعه به پزشک می تواند منجر به بدتر شدن مشکل شود. اگر علت خونریزی عفونت، سرطان یا اختلال جدی دیگری باشد، عواقب آن می تواند زندگی فرد را تهدید کند. منبع: |
درمان های طبیعی برای شدید، در کنار داروهای تجویزی می توانند نقش مهمی در کنترل علایم آسم شدید داشته باشند. روش های درمانی از شناسایی عوامل تحریک کننده گرفته تا رعایت سبک زندگی سالم، متغیر است. برخی از داروهای طبیعی می توانندعلایم آسم را کاهش دهند. این داروها وقتی در کنار داروهای معمول تجویز شده برای آسم مصرف می شوند، بهترین عملکرد را دارند. آسم یک بیماری مزمن است که باعث التهاب در مجاری تنفسی و ریه ها می شود. تورم و باریک شدن مجاری تنفسی علت اصلی تنگی نفس در افراد مبتلا به آسم است. همچنین در بیماری آسم سطح مخاط ریه افزایش یافته و عضلات اطراف مجاری تنفسی سفت می شوند. گاهی عوارض آسم یک شبه اتفاق میفتد و شدت آن به صورت ناگهانی بیشتر می شود. این وضعیت "حمله" آسم نام دارد. در طی حمله آسم، ریه ها اکسیژن کافی دریافت نمی کنند. بنابراین فرد احساس تنگی نفس می کند. حمله آسم با سرفه های پی در پی، تنگی نفس و احساس سفتی در قفسه سینه همراه است. حمله آسم اورژانسی بوده و در بسیاری از موارد می تواند کشنده باشد. آسم یک بیماری مزمن است، به این معنی که هیچ درمان قطعی برای آن وجود ندارد. با این حال، افراد مبتلا به آسم می توانند علایم بیماری را با ترکیبی از داروهای تجویزی و روش های طبیعی کنترل کنند. علاوه بر این، مراقبت از خود برای افراد مبتلا به آسم مهم است. روش های طبیعی برای درمان آسم شدید، عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید رژیم خاصی برای افراد مبتلا به آسم شدید وجود ندارد. اما با این حال رعایت چند نکته در رژیم غذایی می تواند به کاهش علایم آسم کمک کند. اضافه وزن اغلب علایم آسم شدید را بدتر می کند. بنابراین حفظ وزن در محدوده سالم یکی از اصول مهم کنترل علایم آسم است. افراد مبتلا به آسم باید یک رژیم غذایی سالم و متعادل را رعایت کنند. این رژیم غذایی شامل مقدار زیادی میوه ها و سبزیجات است. میوه ها و سبزیجات منابع خوبی از آنتی اکسیدان ها مانند بتاکاروتن و ویتامین های C و E هستند. مصرف منظم آنتی اکسیدان ها به کاهش التهاب مجاری تنفسی کمک می کند. اگر خوردن برخی غذاها باعث شدید شدن علایم آسم در شما می شود، سعی کنید از مصرف آنها خودداری کنید. ممکن است شما آلرژی غذایی داشته باشید. ابتلا به آلرژی غذایی باعث بدتر شدن علایم آسم در شما می شود. بررسی ها نشان می دهد که رعایت سبک زندگی سالم می تواند در کاهش علایم آسم به افراد کمک کند: خواب کافی ترک سیگار پرهیز از استرس حفظ وزن متعادل انجام تکنیک های تنفسی فعال بودن از نظر جسمی انجام تمرینات ذهن آگاهی یکی از موثرترین درمان های خانگی برای آسم، شناسایی و از بین بردن عوامل محرک حملات آسم است. این عوامل از فردی به فرد دیگر متفاوت است. اما به طور کلی مهمترین عوامل محرک آسم عبارتند از: استرس گرد و غبار آلودگی هوا هوای سرد ورزش سنگین ابتلا به عفونت های تنفسی مانند آنفلوانزا موی حیوانات خانگی، از جمله سگ و گربه هر گونه دود مانند دود تنباکو یا حتی دود ناشی از سوزاندن چوب پیشگیری از قرار گرفتن در معرض محرک های آسم در کنترل علایم این بیماری موثر است. تکنیک تنفس Buteyko ( BBT ) تمرکز BBT بر تنفس از بینی به جای دهان متمرکز است. نفس کشیدن از دهان باعث خشک شدن مجاری تنفسی و حساسیت بیشتر آنها می شود. استفاده از تکنیک بوتیکو به بهبود عملکرد تنفسی کمک می کند. برخی از افراد ممکن است با استفاده از این روش عفونت های تنفسی کمتری را تجربه کنند. به طور کلی استفاده از تکنیک تنفس BBT باعث کاهش حملات آسم می شود. روش Papworth یک تکنیک تنفس و آرام سازی دیافراگمی است که از دهه برای کمک به افراد مبتلا به آسم استفاده می شود. این تکنیک تنفسی شامل استفاده از بینی و دیافراگم برای ایجاد الگوهای تنفسی منظم است. سپس می توانید این الگوهای تنفسی را در فعالیت های مختلفی که باعث شدید شدن علایم آسم می شوند، استفاده کنید. برای آشنایی بهتر با روش انجام این تکنیک تنفسی و کاهش علایم آسم، بهتر است در یک دوره آموزشی ثبت نام کنید. بررسی ها نشان می دهند که سیر فواید زیادی برای سلامتی از جمله خواص ضد التهابی دارد. از آنجایی که آسم یک بیماری التهابی است، مصرف سیر می تواند در تسکین علایم آسم به شما کمک کند. اما با این حال هنوز هیچ شواهد علمی در مورد تاثیر سیر در پیشگیری از تشدید علایم آسم وجود ندارد. عسل یک داروی خانگی موثر در درمان سرفه است. همچنین عسل به طور مکرر در داروهای سرماخوردگی برای کمک به نرم شدن گلو و کاهش سرفه استفاده می شود. می توانید عسل را با یک نوشیدنی گرم مانند چای گیاهی مخلوط کنید تا علایم شما تسکین یابد. بررسی ها نشان می دهد که مصرف روغن های امگا که در ماهی و دانه های کتان یافت می شوند، فواید زیادی برای سلامتی دارند. همچنین مصرف روغن های امگا به کاهش التهاب مجاری تنفسی و بهبود عملکرد ریه در افراد مبتلا به آسم شدید کمک می کند. مصرف اسیدهای چرب ضروری به خصوص در درمان آسم خفیف بسیار موثر است. اما مصرف این روغن ها در درمان آسم شدید اثربخشی کمتری دارد. بررسی ها نشان می دهد که مصرف روغن ماهی در دوران بارداری باعث کاهش ابتلا کودکان به آسم می شود. با این حال، دوزهای بالای استروییدهای خوراکی می توانند جلوی اثرات مفید روغن های امگا را بگیرند. بهتر است قبل از افزایش مصرف امگا با پزشک خود مشورت کنید. کافیین تاثیر خوبی در درمان آسم دارد. کافیین یک گشاد کننده برونش است و می تواند خستگی عضلات تنفسی را کاهش دهد. بررسی ها نشان می دهد که مصرف کافیین در کنترل علایم آسم موثر است. مصرف کافیین می تواند عملکرد مجاری تنفسی را تا چهار ساعت پس از مصرف بهبود ببخشد. یوگا شامل تمرینات کششی و تنفسی برای تقویت انعطاف پذیری و افزایش آمادگی جسمانی شما است. تمرینات یوگا در بسیاری از افراد می تواند استرس را کاهش دهد. استرس یکی از عواملی است که می تواند علایم آسم را تشدید کند. همچنین تکنیک های تنفسی که در یوگا به کار می روند، باعث کاهش حملات آسم می شوند. با این حال، هیچ شواهد قطعی برای اثبات این نظریه وجود ندارد. مهمترین فواید انجام تمرینات یوگا در افراد مبتلا به آسم، عبارتند از: کاهش علایم آسم بهبود جریان خون کاهش حملات آسم افزایش ظرفیت ریه پاسخ بهتر به داروهای تجویزی اسکلروتراپی شامل گذراندن وقت در یک اتاق کلرید سدیم برای ورود ذرات ریز نمک به سیستم تنفسی است. در حال حاضر هیچ شواهد علمی مبنی بر موثر بودن اسکلروتراپی در درمان آسم وجود ندارد. اما بررسی ها نشان می دهد که استفاده از این روش ت ثیر مفیدی بر عملکرد کوتاه مدت ریه دارد. به طور کلی برخی از درمان های طبیعی ممکن است بتوانند به کاهش علایم آسم کمک کنند. اما باید حتما داروهای تجویز شده توسط پزشک را مصرف کنید. بعلاوه، شواهد محدودی در مورد موثر بودن این روش های طبیعی در درمان آسم وجود دارد. قبل از هر روش درمانی جدید، با پزشک خود مشورت کنید. در صورت مشاهده هر گونه عوارض جانبی، بلافاصله مصرف دارو یا روش درمانی مورد استفاده را متوقف کنید. هیپنوتیزم یکی از شاخه های علم روانشناسی است. در این روش از داروهای شیمیایی استفاده نمی شود. در نتیجه هیپنوتیزم درمانی برای بیماران بدون عوارض است. هیپنوتیزم برای آرامش بیشتر و ایجاد روشهای جدید تفکر، احساس و رفتار در افراد استفاده می شود. در این روش با اسفاده از تلقین پذیری می توان احساس یا افکار مختلف را به بیمار القاء کرد. در بیماران مبتلا به آسم از هیپنوتیزم درمانی برای شل کردن عضلات استفاده می شود. شل شدن عضلات به افراد مبتلا به آسم کمک می کند تا با علایمی مانند گرفتگی قفسه سینه و تنگی نفس مقابله کنند. زنجبیل گیاه مفیدی است که دارای خواص ضد التهابی است. مصرف زنجبیل می تواند به کاهش علایم آسم شدید کمک کند. بررسی ها نشان می دهد که مکمل های خوراکی زنجبیل با بهبود علایم آسم ارتباط دارند. زنجبیل علاوه بر درمان آسم در کاهش افسردگی و استرس هم موثر است. اما شواهد علمی در مورد تاثیر زنجبیل در بهبود عملکرد کلی ریه وجود ندارد. زجبیل را می توان به روش های مختلفی استفاده کرد. یکی از رایج ترین روش های مصرف زنجبیل استفاده از این گیاه مفید به عنوان ادویه است. استفاده از برخی گیاهان دارویی و مکمل های غذایی می تواند به کاهش علایم آسم کمک کند. اگرچه هیچ شواهد علمی قابل اتکایی در مورد کارآیی این روش ها وجود ندارد. اما با این حال بهترین مکمل ها برای کنترل علایم آسم عبارتند از: پروبیوتیک ها روغن ماهی گلوکوزامین ملاتونین همچنین روش های طبیعی دیگری نیز برای کنترل علایم آسم وجود دارد. مالش قفسه سینه با روغن اکالیپتوس و نعنا یکی از روش های موثر در کنترل علایم آسم است. استفاده از این روش به خصوص در کودکان اثرات مفیدی در کاهش علایم آسم دارد. روش خانگی برای کنترل علایم آسم باید با احتیاط زیاد مصرف شوند. زیرا برخی از محصولات طبیعی نیز می توانند برای افراد مبتلا به آسم خطرناک باشند. افرادی که از این خطرات آگاه نیستند ممکن است خود را در معرض خطر قرار دهند. بررسی ها نشان می دهد که مصرف گیاهانی مانند بابونه ممکن است باعث تشدید علایم آسم شود. استرس عامل ایجاد یا تشدید بسیاری از بیماری ها است. بررسی ها نشان می دهند که استرس و احساسات شدیدی مانند خشم می تواند تشدید حملات آسم را به همراه داشته باشد. کاهش سطح استرس یکی از درمان های مفید است که می تواند به کاهش علایم آسم کمک کند. تکنیک های کاهش استرس عبارتند از: مراقبه ذهن آگاهی تمرینات تنفسی ماساژ درمانی هیپنوتیزم درمانی ذهن آگاهی نوعی مراقبه است که بر احساسات ذهن و بدن در لحظه حال متمرکز است. تمرینات ذهن آگاهی تقریبا در هر جایی قابل تمرین است. برای انجام تمرینات ذهن آگاهی ابتدا باید در یک مکان آرام و بی صدا بنشینید. چشم ها را به آرامی ببندید. سپس افکار خود را بر روی احساسات و بدن خود متمرکز کنید. یکی از مهمترین مزایای تمرینات ذهن آگاهی کاهش استرس است. به همین دلیل انجام این تمرینات می تواند در تکمیل داروهای تجویز شده و کاهش علایم آسم به شما کمک کند. طب سوزنی نوعی تکنیک درمان چین باستان است. این تکنیک با قرار دادن سوزن های کوچک در نقاط خاصی از بدن انجام می شود. هنوز فواید طولانی مدت طب سوزنی در کاهش علایم آسم اثبات نشده است. اما برخی از افراد مبتلا به آسم می دانند که طب سوزنی به بهبود تنفس و مدیریت علایمی مانند درد قفسه سینه کمک می کند. منابع: |
علایم کاهش در مردان بسیار زیاد، اما ظریف هستند که برخی از آنها به ریزش مو و اختلال تعوظ و کاهش میل جنسی مربوط می شوند. تستوسترون هورمونی است که توسط بدن انسان و در مردان عمدتا توسط بیضه ها تولید می شود. تستوسترون در ظاهر و رشد جنسی مردان ت ثیر می گذاردو تولید اسپرم و همچنین میل جنسی مرد را تحریک می کند. همچنین به ایجاد توده عضلانی و استخوانی کمک می کند. میزان تستوسترون به طور معمول با افزایش سن کاهش می یابد. طبق انجمن اورولوژی آمریکا، از هر مرد حدودا نفر تستوسترون پایینی دارند. این میزان از هر مرد در و سالگی به افزایش می یابد. کمبود بیش از حد تستوسترون در مردان می توانند منجر به بروز طیف وسیعی از علایم شود. کمبود تستوسترون یا تستوسترون کم هنگامی تشخیص داده می شود که سطح آن به زیر نانوگرم در دسی لیتر برسد. طبق گفته سازمان غذا و دارو، دامنه طبیعی آن معمولا تا نانوگرم در دسی لیتر است. برای تعیین سطح تستوسترون در گردش خون از یک آزمایش خون به نام تستوسترون سرم استفاده می شود. اگر تولید تستوسترون به شدت به زیر حد طبیعی برسد، طیف وسیعی از علایم می تواند رخ دهد. علایم تستوسترون کم اغلب ظریف هستند. اما به طور کلی، شایع ترین علایم کاهش تستوسترون د مردان، عبارتند از هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تستوسترون نقش اساسی در میل جنسی مردان دارد. برخی از مردان ممکن است با افزایش سن میل جنسی آنها کاهش یابد. با این حال، کمبود بیش از حد آن در مردان می تواند با کاهش شدید میل جنسی همراه باشد. در حالی که تستوسترون انگیزه جنسی مرد را تحریک می کند می تواند در دستیابی و حفظ نعوظ هم موثر باشد. تستوسترون به تنهایی نعوظ ایجاد نمی کند، اما در تحریک گیرنده های مغز برای تولید اکسید نیتریک موثر است. اکسید نیتریک مولکولی است که به ایجاد یک سری واکنش های شیمیایی لازم برای وقوع نعوظ کمک می کند. وقتی سطح تستوسترون خیلی کم است، ممکن است یک مرد در رسیدن به نعوظ قبل از رابطه جنسی یا نعوظ خود به خود (مثلا در هنگام خواب) مشکل داشته باشد. با این حال، تستوسترون تنها یکی از عواملی است که به نعوظ کافی کمک می کند. تحقیقات در مورد نقش جایگزینی تستوسترون در درمان اختلال نعوظ بی نتیجه است. در بررسی مطالعاتی که به منظور مزیت تستوسترون در مردان دارای مشکلات نعوظ صورت گرفته، تقریبا هیچ درمانی با درمان تستوسترون تشخیص داده نشده است. بسیاری از اوقات، سایر بیماری ها در مشکلات نعوظ نقش دارند. این موارد می تواند شامل موارد زیر باشد دیابت افسردگی استرس اضطراب مصرف الکل سیگار کشیدن کلسترول بالا فشار خون بالا مشکلات تیرویید تستوسترون در تولید منی که مایعات شیری است و به تحرک اسپرم کمک می کند، نقش دارد. مردان با تستوسترون کم اغلب در هنگام انزال متوجه کاهش حجم مایع منی خود می شوند. مردان با تستوسترون کم می توانند تغییراتی در خلق و خو ایجاد کنند. از آنجا که تستوسترون بر بسیاری از فرایندهای جسمی بدن ت ثیر می گذارد، می تواند بر خلق و خوی و ظرفیت ذهنی نیز ت ثیر بگذارد. بررسی ها نشان می دهد که مردان با تستوسترون پایین احتمال دارد با افسردگی، تحریک پذیری یا عدم تمرکز روبرو شوند. هم سطح تستوسترون و هم عملکردهای شناختی (خصوصا حافظه) با افزایش سن کاهش می یابد. در نتیجه، پزشکان این نظریه را مطرح کرده اند که کاهش سطح تستوسترون می تواند در حافظه کوتاه مدت نقش داشته باشد. تستوسترون در چندین عملکرد بدن از جمله تولید مو نقش دارد. طاس شدن برای بسیاری از مردان بخشی طبیعی از پیری محسوب می شود. در حالی که یک ماده موروثی برای طاسی وجود دارد، اما مردان با تستوسترون کم ممکن است دچار از دست دادن موهای بدن و صورت شوند. مردان با تستوسترون کم خستگی شدید و کاهش سطح انرژی را گزارش کرده اند. مردانی که علاوه بر خواب کافی و ورزش منظم باز هم احساس خستگی زیاد می کنند، ممکن است کمبود تستوسترون داشته باشند. از آنجا که تستوسترون در عضله سازی نقش موثری دارد، مردان با تستوسترون کم ممکن است کاهش توده عضلانی را تجربه کنند. بررسی ها نشان داده اند که تستوسترون بر روی توده عضلانی ت ثیر می گذارد، اما لزوما قدرت یا عملکرد آن را تحت تاثیر قرار نمی دهد. مردان با تستوسترون کم ممکن است افزایش چربی بدن را نیز تجربه کنند. به طور خاص، آنها گاهی اوقات دچار ژنیکوماستی یا بزرگ شدن بافت پستان می شوند. به نظر می رسد این اثر به دلیل عدم تعادل بین تستوسترون و استروژن در مردان رخ می دهد. پوکی استخوان یا ضعیف شدن توده استخوان، بیماری است که اغلب در زنان وجود دارد. با این حال، مردان با کمبود تستوسترون نیز می توانند ضعف استخوان را تجربه کنند. تستوسترون به تولید و تقویت استخوان کمک می کند. بنابراین مردان با تستوسترون کم، به ویژه سالمندان، حجم استخوان کمتری دارند و بیشتر در معرض شکستگی استخوان هستند. سطح کم تستوسترون در بدن می تواند منجر به کاهش اندازه بیضه ها در مردان شود. از آنجا که بدن برای تولید آلت تناسلی و بیضه به تستوسترون نیاز دارد، مقادیر کم تستوسترون در مقایسه با مردی که سطح نرمال تستوسترون دارد، می تواند منجر به آلت تناسلی یا بیضه نسبتا کوچکتر شود. اما از طرفی هم کاهش اندازه بیضه می تواند علت های دیگری را داشته باشد. بنابراین همیشه یک علامت تستوسترون پایین نیست. پزشکان تستوسترون کم را با افزایش خطر ابتلا به کم خونی مرتبط دانسته اند. هنگامی که محققان ژل تستوسترون را به مردان کم خون که تستوسترون کمی نیز داشتند، تزریق کردند، در مقایسه با مردانی که از ژل دارونما استفاده کردند، تعداد گلبول های قرمز خون آنها بهبود یافت. برخی از علایم کم خونی می تواند شامل عدم تمرکز، سرگیجه، گرفتگی عضلات پا، مشکلات خواب و ضربان قلب سریع و غیر طبیعی باشد. بر خلاف زنان، که در یایسگی کاهش سریع سطح هورمون ها را تجربه می کنند، مردان با گذشت زمان با کاهش تدریجی سطح تستوسترون روبرو می شوند. مردان با سطح تستوسترون زیر ممکن است درجاتی از علایم تستوسترون کم را تجربه کنند. پزشک می تواند آزمایش خون را برای تشخیص میزان کاهش تستوسترون در مردان تجویز کرده و در صورت لزوم درمان را توصیه کند. آنها همچنین می توانند در مورد مزایا و خطرات احتمالی داروی تستوسترون بیمار را راهنمایی کنند. برقراری تعادل در بین میزان هورمون ها برای کنترل سطح تستوسترون مهم است. این به معنای مصرف یک رژیم غذایی متعادل و غنی از مواد مغذی است. توجه به مصرف کل غذاهای حاوی هورمون ها یا مواد مغذی تقلید کننده هورمون ها مانند فیتواستروژن ها، برای دستیابی به سطح تستوسترون بهبود یافته توصیه می شود. برخی مطالعات نشان داده اند که این مواد مغذی ممکن است بر تعادل کلی هورمون ت ثیر داشته باشند. دو ماده مغذی که به ویژه برای رژیم غذایی شما مهم هستند ویتامین و روی است که هر دو ماده اولیه تولید تستوسترون هستند. مردان می توانند برای تقویت میزان تستوسترون خود از مواد غذایی زیر در رژیم روزمره خود استفاده کنند. ماهی تن سرشار از ویتامین است که با افزایش طول عمر و تولید تستوسترون ارتباط دارد. این ماده غذایی همچنین غذایی مفید برای قلب و غنی از پروتیین است که کالری کمی دارد. خوردن این ماهی چه کنسرو شده و چه تازه، می تواند یک روش طبیعی برای تقویت تستوسترون باشد. یک وعده ماهی تن، نیاز روزانه شما به ویتامین را تامین می کند. اگر طرفدار ماهی تن نیستید، بهتر است سایر منابع ماهی ویتامین مانند ماهی آزاد یا ساردین را در نظر بگیرید. حداکثر دو تا سه وعده در هفته هدف داشته باشید تا میزان مصرف جیوه را که در غذاهای دریایی یافت می شود به حداقل برسانید. شیر منبع خوبی از پروتیین و کلسیم است. کودکان و زنان برای داشتن سلامتی بیشتر در استخوان ها به نوشیدن شیر توصیه می شوند، اما شیر همچنین می تواند استخوان های مردان را نیز قوی نگه دارد. محتوای ویتامین همچنین ممکن است سطح تستوسترون را کنترل کند. شیری را انتخاب کنید که با ویتامین غنی شده باشد، نسخه کم چرب یا کم چربی را انتخاب کنید. آنها مواد مغذی مشابه شیر کامل بدون تمام چربی های اشباع شده دارند. زرده تخم مرغ یکی دیگر از منابع غنی ویتامین است. زرده تخم مرغ حاوی مواد مغذی بیشتری نسبت به سفیده تخم مرغ است. کلسترول زرده تخم مرغ حتی ممکن است به کمبود تستوسترون نیز کمک کند. تا زمانی که مشکل سابقه کلسترول بالا نداشته باشید، می توانید روزانه یک تخم مرغ بخورید. تخم مرغ تنها غذای صبحانه نیست که می تواند به کمبود تستوسترون کمک کند. اگر مجبور هستید که کلسترول خون خود را کنترل کنید، غلات غنی شده یک جایگزین مناسبی است. برای شروع روز و سطح تستوسترون خود، غلات غنی شده را در برنامه صبحانه خود بگنجانید. نگرانی های بهداشتی در مورد مصرف بیش از حد گوشت قرمز وجود دارد. در برخی از قسمت های گوشت گاو نه تنها چربی بیشتر از مرغ وجود دارد، بلکه خوردن زیاد آن به برخی سرطان ها مانند سرطان روده بزرگ نیز ارتباط دارد. هنوز هم، برخی از قسمت های گوشت گاو دارای مواد مغذی هستند که می توانند تستوسترون را تقویت کنند. جگر گاو منبع استثنایی ویتامین است، در حالی که کباب گوشت گاو حاوی روی است. برای کنترل چربی های حیوانی، فقط گوشت گاو بدون چربی را انتخاب کنید و از خوردن هر روز آن خودداری کنید. وقتی صحبت از سلامتی هورمون های مردانه می شود، لوبیا ممکن است مزایای بیشتری از آنچه فکر می کنید داشته باشد. بسیاری از حبوبات مانند نخود، عدس و لوبیای پخته، همه از منابع خوب روی محسوب می شوند. این غذاها پر از فیبر و پروتیین های گیاهی هستند که می توانند از سلامت قلب شما محافظت کنند. تغییرات رژیم غذایی سالم ممکن است به تقویت تستوسترون کمک کند. پزشک باید از طریق معاینه جسمی و آزمایش خون میزان کاهش سطح تستوسترون را ت یید کند. در صورت تشخیص تستوسترون کم، ممکن است برای شما جایگزین هورمون تستوسترون تجویز شود، مانند قرص وصله های پوستی ژل موضعی تزریق این داروها همچنین می توانند با خطر بروز عوارض جانبی جدی همراه باشند. علاوه بر این، در نظر داشته باشید که برای افزایش سلامت کلی بدن، نه فقط برای درمان کمبود تستوسترون، رژیم غذایی خود را کنترل کنید. منبع |
برخی از افراد مبتلا به در مورد خطر ابتلا خود به بیماری کرونا نگران باشند. بیماران دیابتی فکر می کنند در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به COVID - . قرار دارند. این در حالی است که برخی پزشکان معتقدند که این یک باور غلطی است. آنها می گویند: به نظر نمی رسد که افراد دیابتی نسبت به سایر افراد در معرض خطر بیشتر ابتلا به کرونا ویروس باشند. اما با این حال، براساس آنچه ما تاکنون از مطالعات تحقیقاتی نشان داده است، مبتلایان به دیابت ممکن است در صورت ابتلا به کرونا در معرض نتایج و عوارض شدیدتری قرار بگیرد. فهرست محتوا اگرچه علت دقیق عوارض شدید در بیماران دیابتی و COVID - مشخص نیست، اما تحقیقات انجام شده طی سالها حاکی از آن است که افرادی که دیابت دارند ممکن است دارای نقص باشند، که این بر توانایی آنها برای بهبود سریع یک بیماری یا بیماری ت ثیر می گذارد. علاوه بر این، دیابت، به خصوص اگر برای مدت طولانی کنترل نشده باشد، ممکن است باعث التهاب شود. از طرفی هم التهاب به نوبه خود می تواند بر سیستم ایمنی بدن نیز ت ثیر می گذارد. به عنوان مثال، فرض کنید شما هنگام آشپزی انگشت خود را می برید و آن قسمت ملتهب می شود. هدف از این التهاب، انتقال مولکول ها و پروتیین های مختلف به آن محل برای بهبودی آن است. اما التهاب همیشه در سطح رگ عروقی با بیماری مزمن به همین ترتیب اثر نمی کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید نوع دیابت بر واکنش فرد به ویروس کرونا ت ثیر نمی گذارد. اما اینکه فرد دیابت خودش را به خوبی مدیریت نکند، یا فرد به بیماری های زمینه ای دیگری مانند چاقی یا مبتلا باشد یا نه می تواند در روند خطر ابتلا به کرونا بیماران موثر باشد. بررسی ها نشان داده است که بیماران مبتلا به دیابت کنترل شده که برای COVID - در بیمارستان بستری شده اند شانس زنده ماندن بیشتری دارند. دیابت کنترل شده با نشانگرهای پایین التهاب همراه است، که می تواند در روند بهبودی بیمار تاثیر داشته باشد. علاوه بر این، روندهایی که در میان افراد دیابتی مشاهده می کنیم برای افرادی که بیشتر در معرض پیامدهای شدید COVID - هستند، بیماران مسن هستند، اگرچه به طور فزاینده ای شاهد ورود بیماران جوانتر و مردان هستیم. به نظر می رسد بیماران اسپانیایی و سیاه پوست به طور نامتناسبی تحت ت ثیر قرار گرفته اند، که می تواند به عوامل اجتماعی تعیین کننده سلامت یا تفاوت در نوع شغل (کارگران ضروری) ، ساختار خانه خانواده بزرگ (ایجاد فاصله از نظر جسمی دشوارتر باشد) یا اعتماد به حمل و نقل عمومی مربوط باشد. اگر دیابت دارید و مبتلا به COVID - هستید، ممکن است بتوانید مراقبت های خود را در خانه مدیریت کنید، خصوصا اگر بتوانید از نظر جسمی از افراد دیگر در خانه خود فاصله بگیرید. COVID - نسبتا بدون علامت هستند، حتی در صورت ابتلا به دیابت نیز می توانند در خانه کنترل شوند. برای این بیماران بهتر است که علایم و میزان قند خون خود را از نزدیک کنترل کنند. اگر بیماران قادر به کنترل قندهای خون خود نیستند یا علایم آنها بدتر می شود و دچار، استفراغ یا مشکل تنفس می شوند، باید سریعا با پزشک خود تماس بگیرند. این وضعیت می تواند به معنای بدتر شدن عفونت باشد. با این حال، COVID - ممکن است مدیریت دیابت را دشوار کند. (گاهی اوقات به عنوان DKA شناخته می شوند) قرار دارند. کتواسیدوز دیابتی در صورت تجزیه سریع چربی در بدن رخ می دهد. در نتیجه، کتون ایجاد می کند و باعث اسیدی شدن خون می شود. متخصصان توصیه می کنند بیمارانی که به انسولین وابسته هستند و یا نوعی از داروی دیابت به نام مهارکننده های SLGT - مصرف می کنند، برای نظارت بر سطح کتون در هنگام بیماری باید در خانه کیت های تست کتون داشته باشند. علاوه بر این، بیماران باید داروهای خود را با پزشک خود بررسی کنند تا ببینند آیا باید مصرف دارو خود را قطع کنند یا اینکه باید در این مدت مقدار مصرف دارو تغییر کند پزشکان به بیماران دیابتی توصیه می کنند در صورت نیاز به بستری در بیمارستان لوازم شخصی خود را برای کمک به کاهش قرار گرفتن در معرض بیمار و کارکنان بالینی با خود همراه داشته باشند، از جمله: قلم/سوزن انسولین لوازم اضافی برای پمپ انسولین گلوکومتر یا مانیتور گلوکز مداوم (همراه با لوازم) شارژرهای تلفن همراه برای اطمینان از دسترسی مکالمه به خانواده و دوستان همچنین بسیار مهم است که بیماران دیابت خود را با استفاده از موارد زیر کنترل کنند: ورزش در خانه بهبود رژیم غذایی نگه داشتن قندهای خون در هدف و پیشگیری از نوسانات قندهای خون اطمینان از اینکه بیماری های دیگر، مانند فشار خون یا، به طور مناسب درمان می شوند. بیماران مبتلا به دیابت بهتر است در بحران شیوع بیماری کرونا برخی راهکارهای مهم و ضروری را برای مراقبت از خودشان در نظر بگیرند، از جمله: اگر دیابت دارید در صورت بیماری مراقب شوید. اگر علایم شبیه (افزایش دما، سرفه، دشواری در تنفس) دارید، بهتر است که با یک متخصص بهداشت و درمان مشورت کنید. اگر بلغم سرفه می کنید، این ممکن است نشان دهنده عفونت باشد بنابراین باید بلافاصله به دنبال مشاوره پزشکی و درمان باشید. هرگونه عفونتی می تواند سطح گلوکز شما را و نیاز شما به مایعات را افزایش دهد، بنابراین مطمین شوید که می توانید به مقدار کافی آب دسترسی پیدا کنید. مقدار کافی از داروهای دیابتی مورد نیاز خود را داشته باشید. فکر کنید اگر مجبور شوید چند هفته خود را قرنطینه کنید به چه مواردی احتیاج دارید. مطمین شوید که به غذای کافی دسترسی دارید. اگر تنها زندگی می کنید، مطمین شوید که اطرافیان شما می داند که دیابت دارید و دارو مصرف می کنید. زیرا در صورت بیماری ممکن است به کمک نیاز داشته باشید. در صورت آلوده شدن به COVID - ، دوز دارو را تغییر ندهید و دیابت منظم یا داروهای فشار خون یا خود را قطع نکنید. از طرفی هم فرد مبتلا به دیابت از هر گروه سنی بیشتر در معرض خطر ابتلا به عفونت منجر به بیماری حیاتی COVID - است. بنابراین ضروری است افراد متعلق به این گروه اقدامات ویژه ای را برای ایمن نگه داشتن خود انجام دهند. برخی از این اقدامات ویژه، عبارتند از: حداقل دقیقه ورزش را که شامل برخی از فعالیت های هوازی و تمرینات تنفس عمیق است، یک برنامه عادی انجام دهید. ورزش نه تنها به شما در حفظ وزن مناسب کمک خواهد کرد، بلکه سطح قند را نیز بهینه می کند. بارها و بارها در چندین مطالعه ثابت شده است که فعالیت بدنی منظم در مدیریت دیابت بسیار موثر است. دیابت بدن ما را کم آب می کند. قند بیش از حد در خون از طریق ادرار دفع می شود و مقدار زیادی آب و دیگر الکترولیت های ضروری بدن را از بدن ما می گیرد. بنابراین، نوشیدن مقدار کافی آب که حداقل تا لیوان ( . لیتر) در ساعت است، به استثنای چای و قهوه، مهم است. ماندن در خانه می تواند هرکسی را تسلیم رژیم غذایی نادرست کند. بهترین راه این است که هرگز مواد غذایی ناخواسته را ذخیره نکنید. در عوض، میان وعده های سالم مانند گندم سبوس دار، میوه های تازه و مغزها را تهیه کنید نه تنها فاصله اجتماعی بلکه فاصله گرفتن از غذاهای شیرین و پرچرب نیز مهم است. اگر برای شما مقدور است می توانید بعد از ظهر یک چرت بزنید. خواب کافی به تقویت ایمنی بدن کمک می کند، بنابراین توانایی مبارزه با عفونت را افزایش می دهد. به دلیل تعامل محدود یا عدم تعامل با دوستان و همکاران، بسیار راحت می توان احساس تنهایی کرد و گرفتار شد. فاصله گرفتن از نزدیکان و عزیزان نیز می تواند استرس زا باشد. منابع: |
اختلال نعوظ، ناتوانی در گرفتن یا نگه داشتن نعوظ به اندازه کافی برای مقاربت جنسی است. گاهی از آن به عنوان ناتوانی جنسی یاد می شود، گرچه این اصطلاح اکنون کمتر کاربرد دارد. گاه به گاه طبیعی است. بسیاری از مردان در زمان استرس آن را تجربه می کنند. با این وجود مکرر می تواند نشانه ای از بیماری باشد که نیاز به درمان دارد. همچنین می تواند نشانه ای از مشکلات عاطفی یا روابطی باشد که شاید لازم است توسط یک متخصص درمان شود می تواند به دلیل مشکلات، در هر مرحله از فرآیند نعوظ ایجاد شود. نعوظ نتیجه افزایش جریان خون در آلت تناسلی است. جریان خون معمولا توسط افکار جنسی یا تماس مستقیم با آلت تناسلی تحریک می شود برای اختلال نعوظ، دلایل احتمالی زیادی وجود دارد و می تواند ناشی از شرایط عاطفی و جسمی باشد. علل شایع اختلال نعوظ، عبارتند از استرس افسردگی اضطراب افزایش سن کلسترول بالا بیماری کلیوی مشکلات رابطه فشار خون بالا استفاده از مواد مخدر بیماری قلب و عروقی مصرف بیش از حد الکل استفاده از محصولات دخانیات آسیب به ناحیه لگن از طریق آسیب یا جراحی سطح پایین تستوسترون یا عدم تعادل هورمون های دیگر بیماری، که باعث ایجاد بافت اسکار در آلت تناسلی می شود. برخی از بیماری ها، مانند بیماری پارکینسون یا (ام اس) داروهای تجویز شده خاصی مانند داروهای مورد استفاده در درمان فشار خون بالا یا افسردگی می تواند تنها توسط یکی از این عوامل یا توسط چندین عامل ایجاد شود. به همین دلیل مهم است که با پزشک خود مشورت کنید تا آنها بتوانند بیماری های زمینه ای پزشکی را درمان کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علایم اختلال نعوظ، عبارتند از: انزال زودرس تاخیر در انزال مشکل در نعوظ کاهش علاقه به رابطه جنسی سایر اختلالات جنسی مربوط به، عبارتند از مشکل در حفظ نعوظ در حین فعالیت های جنسی یا عدم توانایی در رسیدن به ارگاسم پس از تحریک کافی در صورت بروز هر یک از این علایم، به خصوص اگر به مدت ماه یا بیشتر ادامه داشته باشند با پزشک خود مشورت کنید. آنها می توانند در تعیین اینکه آیا علایم توسط یک بیماری زمینه ای که نیاز به درمان دارد ایجاد می شوند، کمک کنند آزمایش تشخیصی برای می تواند مراحل مختلفی از جمله معاینه فیزیکی و بررسی سابقه بیماری و جنسی فرد را شامل شود. آزمایشات جانبی نیز می تواند انجام شود تا مشخص کند علایم ناشی از یک بیماری زمینه ای است یا نیست. شما باید انتظار معاینه فیزیکی را داشته باشید که در آن پزشک به صدای قلب و ریه ها گوش می دهد، فشار خون را بررسی و بیضه ها و آلت تناسلی را معاینه می کند. آنها همچنین احتمال دارد معاینه مقعدی را برای بررسی پروستات توصیه کنند پزشک سوالاتی می پرسد یا درخواست می کند که یک پرسشنامه درباره علایم، سابقه سلامتی و جنسی خود پر کنید. پاسخ ها می تواند در بررسی شدت موثر باشد. برخی از سوالاتی که احتمال دارد پرسیده شود، عبارتند از آیا اخیرا استرس زیادی را تجربه کرده اید؟ صبح یا نیمه شب با نعوظ از خواب بیدار می شوید؟ چه مدت را تجربه کرده اید؟ آیا ناگهان یا به تدریج شروع شد؟ آیا در احساس میل جنسی، انزال یا رسیدن به ارگاسم مشکلی دارید؟ چند بار رابطه جنسی برقرار می کنید؟ آیا این فرکانس اخیرا تغییر کرده است؟ نعوظ چقدر محکم است؟ آیا این تحت ت ثیر شرایط خاص یا انواع تحریکات است؟ رابطه فعلی چگونه است؟ شما و همسرتان چه انتظاراتی از یکدیگر دارید؟ آیا تغییری ایجاد شده است؟ در حال حاضر چه داروهایی مصرف می کنید؟ آیا از تنباکو، الکل یا داروهای بدون نسخه استفاده می کنید؟ آیا بیماری زمینه ای دارید یا اینکه از ناحیه لگن عمل جراحی یا آسیب دیدگی انجام داده اید؟ پزشک احتمال دارد برای کمک به تشخیص آزمایشات تکمیلی انجام دهد. آزمایشات می تواند شامل موارد زیر باشد از آزمایش ادرار می توان برای بررسی دیابت یا سایر بیماری های زمینه ای استفاده کرد با استفاده از سونوگرافی می توان رگ های خونی آلت تناسلی را بررسی کرد تا مشخص شود آیا مشکلی در جریان خون آلت تناسلی وجود دارد برای ارزیابی کیفیت نعوظ شبانه از یک دستگاه قابل حمل و باتری مجهز به ران استفاده می شود. نتایج در دستگاه ذخیره می شوند، بعدا پزشک می تواند به آنها دسترسی پیدا کند. در طی این آزمایش، دارویی به آلت تناسلی تزریق می شود تا نعوظ را تحریک کند. این به پزشک اجازه می دهد تا استحکام نعوظ و مدت زمان آن را ارزیابی کند از آزمایش خون می توان برای بررسی شرایطی مانند دیابت، مشکلات تیرویید و سطح پایین تستوسترون استفاده کرد درمان به علت اصلی آن بستگی دارد. احتمال دارد لازم باشد از ترکیبی از درمان ها، از جمله دارو یا مکالمه درمانی استفاده شود پزشک احتمال دارد برای مدیریت علایم، دارو تجویز کند. شاید لازم باشد چندین دارو را قبل از یافتن داروی مفید امتحان کنید. در صورت کم بودن تستوسترون، احتمال دارد تستوسترون درمانی نیز توصیه شود داروهایی که برای سایر بیماری ها استفاده می شوند می تواند باعث گردند. در مورد داروهای خود و اینکه آیا احتمال دارد باعث ایجاد علایم شوند با پزشک مشورت کنید. هرگز مصرف داروها را بدون صحبت قبلی با پزشک قطع نکنید داروها برای می توانند عوارض جانبی ایجاد کنند. اگر عوارض جانبی ناخوشایندی را تجربه کردید، با پزشک خود مشورت کنید. آنها می توانند داروی دیگری را توصیه کنند. برخی از عوامل روانشناختی می توانند باعث شوند، از جمله افسردگی اضطراب در طی گفتگو درمانی برای درمان اختلال نعوظ، طی چندین جلسه، شما و درمانگر خود در مورد موارد زیر بحث خواهید کرد عوامل عمده استرس یا اضطراب احساسات خود در مورد رابطه جنسی درگیری های احتمالی که می تواند بر سلامت جنسی ت ثیر بگذارد. اگر بر رابطه جنسی شما ت ثیر می گذارد، صحبت با یک مشاور سکس درمانی، را نیز در نظر بگیرید. در این روش درمانی از خلا برای تحریک نعوظ استفاده می شود. خون با استفاده از دستگاه خون به آلت تناسلی کشیده و منجر به نعوظ می شود از چند جزء مختلف تشکیل شده است: یک لوله پلاستیکی، که آن را روی آلت تناسلی خود قرار می دهید. یک پمپ، که برای ایجاد خلا با بیرون کشیدن هوا از لوله پلاستیکی کار می کند. یک حلقه الاستیک، که هنگام برداشتن لوله پلاستیکی روی پایه آلت تناسلی خود حرکت می کند. حلقه الاستیک برای حفظ نعوظ عمل می کند، خون را در آلت تناسلی نگه می دارد و از بازگشت آن به گردش خون پیشگیری می کند. می توان آن را به مدت دقیقه در جای خود قرار بگیرد. برخی تمرینات نیز می توانند به کمک کنند، از جمله: حرکات ساده ای است که می توانید برای تقویت عضلات کف لگن انجام دهید. ورزش متوسط تا شدید نه تنها برای سلامت کلی مفید است، بلکه می تواند جریان خون را افزایش، و احتمالا به کمک می کند. به عنوان مثال می توان به دویدن و شنا اشاره کرد. بررسی اثر ورزش هوازی بر را مورد تحقیق قراردادند. از بررسی، نتیجه گرفتند که دقیقه ورزش هفتگی به مدت ماه می تواند منجر به کاهش مشکلات نعوظ شود بررسی دیگری میزان آمادگی جسمانی و سطح تستوسترون را در مرد مبتلا به نشان داد. محققان دریافتند که سطح تستوسترون با سطح چربی بدن و چربی شکم رابطه منفی دارد. این نشان می دهد که ورزش علاوه بر کاهش چربی بدن، احتمال دارد باعث افزایش تستوسترون نیز شود قبل از شروع یک برنامه ورزشی جدید، باید همیشه آن را با پزشک خود در میان بگذارید. این امر به ویژه برای افراد مبتلا به بیماری قلبی یا بیماری زمینه ای دیگر که می تواند با یک فعالیت شدید، تشدید شود بسیار مهم است. یوگا می تواند به آرامش ذهن و بدن کمک کند. از آنجا که استرس یا اضطراب می تواند باعث شود یا به آن کمک کند، تمرین یوگا می تواند روشی موثر برای تسکین علایم باشد در حقیقت، بررسی در سال بر روی مرد بین تا ساله نشان داد که عملکرد جنسی پس از یک برنامه هفته ای جلسات یوگا به طور قابل توجهی افزایش می یابد. اغلب مربوط به مشکلات جریان خون است. حفظ سلامت رگ های خونی احتمال دارد هم در پیشگیری و هم در درمان مفید باشد. این امر می تواند از طریق انتخاب برخی از سبک های زندگی مانند داشتن یک رژیم غذایی سالم محقق شود برای کمک به کاهش خطر ابتلا به، این مراحل ساده را انجام دهید ترک الکل روی خوردن غلات، سبزیجات و میوه ها تمرکز کنید مصرف گوشت قرمز، لبنیات پرچرب و قندهای فرآوری شده را محدود کنید چندین ماده غذایی خاص، از کاکایو گرفته تا هندوانه، احتمال دارد به کمک کنند. گیاهان و مکمل ها برای درمان با درجات مختلف موفقیت نشان داده شده است، از جمله: یوهیمب ال آرژنین ال کارنیتین مارچوبه دهیدرواپیآندروسترون جینسینگ، مانند جینسینگ قرمز کره ای قبل از خرید گیاهان و مکمل ها با پزشک خود مشورت و با احتیاط ادامه دهید. بسیاری از آنها تایید نشده اند، به این معنی که شاید حاوی مواد اضافی باشند که در برچسب آنها ذکر نشده است علاوه بر این، برخی از مکمل ها، مانند یوهیمب، با عوارض جانبی بالقوه خطرناکی همراه هستند پزشک احتمال دارد مارک های معتبری را نیز توصیه کند. از خرید آنلاین محصولات خودداری کنید، مگر اینکه پزشک ایمن بودن محصولات را ت یید کند. در زمینه گیاهان دارویی مشاوره تخصصی بیشتری دریافت کنید نوعی روش سنتی چینی است که در آن سوزن ها را در نقاط خاص یا نقاط طب سوزنی به پوست وارد می کنند. اعتقاد بر این است که طب سوزنی از طریق تحریک عصبی عمل می کند، که پس از آن در آزاد شدن انتقال دهنده های عصبی ت ثیر دارد روانشناختی کمک کند ماساژ پروستات، نوعی است، که احتمال دارد برای استفاده شود. ماساژ پروستات اغلب در ترکیب با سایر روش های درمانی استفاده می شود در طی ماساژ پروستات، یک پزشک برای تقویت جریان خون در آلت تناسلی، بافت های داخل کشاله ران و اطراف آن را ماساژ می دهد. شاید لازم باشد چندین بار در هفته ماساژ انجام دهید طول دوره ماساژ به علایم بستگی دارد در مواردی که داروها موثر نیستند، پزشک احتمال دارد جراحی را توصیه کند. دو روش جراحی ایمپلنت و جراحی عروق وجود دارد که می تواند در این موارد مورد استفاده قرار گیرد. کاشت آلت تناسلی، که به آن پروتز نیز گفته می شود، می تواند در نعوظ موثر باشد. دو نوع مختلف وجود دارد. کاشت بادی امکان می دهد از پمپ برای بزرگتر شدن آلت تناسلی خود استفاده کنید، در حالی که کاشت قابل انعطاف به شما این امکان را می دهد موقعیت آلت تناسلی خود را به صورت دستی تنظیم کنید جراحی عروق باعث ترمیم عروق مسدود شده می شود. این می تواند به بازگرداندن جریان خون کافی به آلت تناسلی مرد کمک کند. مردان جوان تر به طور معمول کاندیداهای بهتری برای این نوع روش ها هستند هر جراحی مزایا و معایبی دارد. اگر تصمیم دارید تحت عمل جراحی قرار بگیرید حتما این موارد را با پزشک خود در میان بگذارید. و دیابت می توانند با هم رخ دهند. دیابت بر چگونگی تجزیه گلوکز در بدن ت ثیر می گذارد. وقتی گلوکز به درستی ذخیره نشود، گلوکز اضافی در خون یافت می شود و منجر به افزایش قند خون می شود. داشتن مقادیر زیاد قند در خون منجر به آسیب رگ های خونی و اعصاب می شود. این آسیب همچنین می تواند رگ های خونی و اعصاب واقع در اطراف آلت تناسلی را تحت ت ثیر قرار دهد و منجر به مشکلات نعوظ یا حفظ آن شود اگر به دیابت مبتلا هستید، بهتر است که با پزشک خود مشورت کنید تا قند خون کنترل شود. این می تواند به جلوگیری از آسیب هایی که منجر به می شوند کمک کند. عوامل خطر بسیاری وجود دارد که احتمال دارد ابتلا به را افزایش دهد. یکی از فاکتورهای مهم خطر ابتلا به افزایش سن است. با افزایش سن، شاید متوجه شوید که نعوظ یا حفظ آن دشوارتر است. حتی ممکن است برای تحریک نعوظ به تحریک مستقیم بیشتری نیاز داشته باشید عوامل خطر اضافی برای عبارتند از داشتن اضافه وزن، به ویژه چاقی آسیب دیدن یا جراحی در ناحیه لگن خود استفاده از محصولات دخانیات، مواد مخدر یا الکل داشتن یک وضعیت روانی مانند اضطراب یا افسردگی تحت درمان پزشکی خاص، مانند پرتودرمانی برای سرطان داشتن بیماری پزشکی مانند بیماری های قلبی عروقی یا دیابت مصرف برخی از داروها مانند یا داروهای فشار خون حدود میلیون مرد آمریکایی مبتلا به بیماری هستند. شیوع با افزایش سن بیشتر می شود. تخمین زده می شود که خفیف یا متوسط در هر دهه زندگی درصد بیشتر بر مردان ت ثیر می گذارد (به عنوان مثال درصد از مردان دهه شصت) با این حال، می تواند در مردان جوان نیز رخ دهد یک بررسی نشان داد که از هر مرد نفر که به دنبال اولین درمان خود برای بود، کمتر از سال داشت. در مقایسه با مردان مسن ارتباط معنی داری بین سیگار کشیدن، مصرف مواد مخدر و در این مردان مشاهده شد. این نشان می دهد که انتخاب سبک زندگی یک عامل مهم برای در مردان جوان است اگرچه خطر ابتلا به با افزایش سن افزایش می یابد، اما اجتناب ناپذیر نیست. به طور کلی هرچه سیستم بدنی سالم تری داشته باشید عملکرد جنسی بهتری خواهید داشت. در بسیاری از موارد، می توانید علایم خود را بهبود ببخشید. بسیاری از داروها و درمان ها در دسترس هستند. برخی از دستگاه ها مانند پمپ های خلاء نیز می توانند کمک کنند تا به طور موقت علایم خود را کنترل کنید تا بتوانید به ادامه دهید برنامه درمانی به عوامل مختلفی از جمله شدت و علت آن بستگی دارد. یک بیماری شایع است. اگر علایم را تجربه می کنید، باید آنها را در اسرع وقت با پزشک خود در میان بگذارید. به این ترتیب، آنها می توانند علل اصلی را رد کرده و یک برنامه درمانی را شروع کنند همچنین حتما باید معاینه های منظم را انجام دهید. پزشک اندازه گیری های مهم بالینی مانند فشار خون و سطح کلسترول را کنترل می کند. این می تواند در شناسایی و درمان زود هنگام شرایطی که به طور بالقوه منجر به می شوند، موثر باشند. |
استمنا یا خودارضایی، خود تحریکی جنسی دستگاه تناسلی برای برانگیختگی جنسی و لذت بردن تا حد اوج جنسی (ارگاسم) می باشد. استمنا یک روش رضایتمندی از خود است. این حالت معمولا با لمس آلت تناسلی مرد یا لمس کلیتوریس در زن تا زمان ارگاسم ایجاد می شود. این یک رفتار بسیار رایج در میان زنان و مردان است. در یک بررسی در آمریکا، از زنان گزارش کردند که در دوره ای از زندگی خود، خودارضایی داشته اند. بعضی از افراد این کار را یک یا دو بار در روز و یا حتی بیشتر انجام می دهند، و تعداد معدودی هرگز خود ارضایی نمی کنند. برخی از افراد از انجام خودارضایی خجالت می کشند، زیرا باور های درست و نادرست زیادی در رابطه با خودارضایی وجود دارد. به طور کلی این یک عمل شرم آور و کثیف مطرح می شود و بسیاری از انگ ها با آن همراه هستند. بسیاری فکر می کنند افرادی که تنها هستند یا از نظر جنسی فعال نیستند خودارضایی می کنند. اما این نظر درست نیست. این یک انتخاب شخصی است و فرد با تمایل این کار را انجام می دهد. برخی از افراد متاهل نیز خودارضایی می کنند. در برخی موارد، زوجین انجام این عمل را از همسر خود درک کرده و می پذیرند. برخی از متخصصین سکس درمانی معتقدند که خودارضایی در برخی مواقع یک روند طبیعی بدن و آن را یک رفتار جنسی سالم می دانند. افراد خودارضایی می کنند زیرا این روش کاملا مطمین می دانند. زیرا هیچ خطر انتقال و خطر بارداری وجود ندارد و باعث رضایت جنسی می شود. خودارضایی باعث تحریک مرکز لذت در مغز می شود و منجر به آزاد شدن دوپامین و همچنین به طور غیرمستقیم اندورفین خواهد شد و این به نوبه خود منجر به آرامش می شود. البته ترشح همه این ناقل های عصبی در رابطه جنسی با شریک فرد نیز اتفاق میفتد. برخی از دلایل دیگر انجام خودارضایی در افراد شرح زیر است: چون احساس خوبی دارد. کیفیت خواب را افزایش می دهد. در رفع تنش جنسی کمک می کند. راهی برای جلوگیری از بارداری محسوب می شود. خطر بیماری های مقاربتی STD در حین انجام آن کم است. گاهی اوقات توسط یک درمانگر رابطه جنسی برای اختلال عملکرد جنسی تجویز می شود. اندورفین ماده شیمیایی خوبی در مغز شما است که در زمان ارگاسم آزاد می شود و یک مسکن طبیعی است. قبلا استمنا یک رفتار انحرافی و نشانه برخی بیماری های روانی قلمداد می شد. اما امروزه برخی آن را یک فعالیت جنسی طبیعی و سالم تلقی می کنند. تعدادی این عمل را اقدامی مطمین، قابل قبول، دلپذیر و برآورده کننده نیاز های جنسی خود می دانند. انجام آن به شکل وسواسی ممکن است فعالیت های روزمره فرد را مختل کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید استمنا در مواردی که تا یک حد خاصی انجام شود، برای زنان و مردان طبیعی و بی ضرر است. برخی از ادیان، خودارضایی را یک گناه غیر قابل بخشش می دانند، در این صورت منجر به احساس گناه یا شرم فرد در مورد رفتار خودش می شود. برخی آن را برای بهبود سلامت و رابطه جنسی توصیه می کنند. این سکس درمان ها معتقدند که این رفتار می تواند به مردان کمک کند تا تکنیک هایی را برای دوام بیشتر در حین را یاد بگیرند. هیچ قانونی برای تعداد دفعات خودارضایی وجود ندارد که بگوید دفعات روزانه خودارضایی چقدر است. این یک انتخاب شخصی هم برای مردان و هم برای زنان است. بعضی از افراد این کار را روزی یک بار یا دو بار در روز انجام می دهند. در حالی که برخی انجام روزانه آن را مضر می دانند. این عمل نباید در عملکرد، معاشرت با دوستان، شریک زندگی و سایر کارهای معمول اختلال ایجاد کند. اگر استمنا منجر به اختلال در عملکرد اجتماعی، شغلی یا تحصیلی شود، این امر غیر عادی است. اگر استمنا باعث اتلاف وقت زیاد شود، غیر طبیعی است. در صورت مشاهده علایم زیر باید خودارضایی خود محدود شود: اگر فرد با مالش شدید به خود آسیب می زند. اگر دستگاه تناسلی فرد قرمز و دردناک شود. اگر از این عمل برای فرار از استرس یا واقعیت های زندگی استفاده شود. اگر فرد احساس هوس دایمی کند و تمایل داشته باشد که خودش را راضی کند. اگر خود ارضایی را بر رابطه جنسی با شریک زندگی خود ترجیح دهد، نشانه کاهش صمیمیت با شریک زندگی می باشد. این یک باور عمومی است که استمنا باعث اختلال نعوظ در مردان می شود، اما هیچ تحقیقی در مورد آن وجود ندارد. ( ED ) زمانی رخ می دهد که مرد نتواند نعوظ خود را به اندازه کافی داشته باشد تا رابطه جنسی نافذ و کامل داشته باشد. برخی بررسی ها نشان می دهد که تماشای فیلم های پورنوگرافی می تواند حساسیت افراد را نسبت به تحریک جنسی کاهش دهد. خود ارضایی بر تعداد اسپرم ت ثیر نمی گذارد زیرا اسپرم در مردان به طور مداوم تولید می شود. طبیعی است که بعد از انزال مرد، مدتی طول می کشد تا دوباره تولید اسپرم صورت بگیرد. تعداد و تولید اسپرم یک فیزیولوژی طبیعی بدن است و هیچ ارتباطی با خودارضایی ندارد. وقتی افراد وارد رابطه می شوند، برخی تصور می کنند که ادامه خودارضایی اشتباه است. زیرا دیگر نیازی به این رابطه ندارد. تجربه شخص در رابطه با استمنا و رابطه جنسی هر دو متفاوت است. در حین رابطه جنسی، هر دو شریک زندگی باید برای خوشبخت کردن شریک زندگی خود فداکاری کنند. حتی باید به فکر خشنودی و لذت مستمر یکدیگر باشند. اما در هنگام خودارضایی، فقط خود فرد از آن لذت می برد. بنابراین، انجام خودارضایی بدان معنا نیست که زن و شوهر به هم علاقه ندارد یا از نظر جنسی همدیگر را راضی نمی کنند، بلکه این فقط یک انتخاب شخصی است. اگر فردی استمنا را بر رابطه صمیمی جنسی با همسر خود ترجیح داد، لازم است با یک درمانگر سکس درمانی مشورت کند. در بیشتر فرهنگ ها، از زنان انتظار می رود که خواسته های جنسی خود را پنهان کنند. زیرا تجربه لذت به عنوان یک عمل شرم آور و گناهکارانه برچسب گذاری می شود. تحقیقات نشان داده است که تحریک افزایش یافته می تواند به افزایش میل جنسی و حساسیت منجر شود. و در نتیجه تجربه جنسی را افزایش دهد، همچنین به کاهش استرس کمک کرده، خلق و خوی فرد را تثبیت کند و باعث شادی و سلامتی شود. تغییرات هورمونی در دوران بارداری باعث افزایش میل جنسی می شود. برخی معتقدند که خودارضایی می تواند به رفع تنش و تسکین کمردرد دوران بارداری کمک کند. انقباضات Braxton - Hicks داشته باشند. این انقباضات معمولا بتدریج از بین می روند در صورت ادامه این انقباضات، فرد باید فورا تحت مراقبت های پزشکی قرار بگیرد. خودارضایی ممکن است در بارداری های پر خطر احتمال زودرس را افزایش می دهد. باور های غلط زیادی پیرامون استمنا وجود دارد، حتی اگر بسیاری از آنها تحریف شده باشند. اکثر مردم ادعا می کنند که شواهد علمی زیادی وجود ندارد که نشان دهد استمنا هیچ گونه اثر سو ء ایجاد نمی کند. برخی از رایج ترین افسانه ها این است که استمنا ممکن است باعث بروز عوارض زیر شود: انزال زودرس بیماری روانی اختلال در نعوظ کاهش تعداد اسپرم آسیب به اندام تناسلی از آنجا که هر چیزی بیش از حد آن خوب نیست، این موضوع در مورد خودارضایی نیز صدق می کند. استمنا مزمن ممکن است باعث برخی از عوارض زیر شود: به دلیل باورهای مختلف فرهنگی، معنوی و مذهبی، برخی از افراد پس از استمنا، احساس گناه می کنند. اما چنین اعتقاداتی هنوز در جامعه رایج است. صرف زمان زیاد برای خودارضایی ممکن است باعث اعتیاد به خودارضایی شود. نشانه های اعتیاد به آن کنار گذاشتن کارهای روزمره، لغو برنامه های کاری و تفریحی، با دوستان و خانواده و اصرار مداوم برای لذت خود است. حتی ممکن است در روابط عاشقانه و دوستی شما تداخل ایجاد کند. اگر فردی احساس کرد که به این کار معتاد شده، در اولین فرصت باید با یک سکس تراپیست مشورت کند. هر بار که فرد احساس اجبار به خودارضایی دارد، سعی کند با دویدن، پیاده روی، صحبت با دوستان یا نوشتن متنی از انجام عمل خودارضایی خودداری کند. روش های تهاجمی استمنا در مردان می تواند احساس جنسی را کاهش دهد. محکم نگه داشتن آلت تناسلی مرد، یک نمونه از روش های تهاجمی خودارضایی می باشد. یک سکس درمان برای بازگرداندن حساسیت، تغییر روش را توصیه می کند. خودارضایی بیش از حد، ممکن است در زندگی و فعالیت های روزمره شما اختلال ایجاد کند، که به نوبه خود باعث پریشانی و بی ثباتی ذهنی می شود. اگر از اسباب بازی های جنسی که قبلا توسط شخص آلوده استفاده شده است، هنگام استمنا استفاده شود، ممکن است باعث آلودگی مقاربتی گردد. یک رویکرد مثبت و سالم می تواند بر غلبه بر خواسته های فرد کمک کند. می توان اقدامات زیر را امتحان کرد: بدون توجه به وسوسه، از دیدن خودداری کنید. سعی کنید به یک سرگرمی بپردازید، زیرا باعث می شود فکر شما منحرف شود. اگر فردی زیاد استمنا می کند و یا منجر به احساس گناه در وی می شود، وقت بیشتری را در فعالیت های خارج از منزل بگذراند. اگر کسی هنگام تنهایی به سمت خودارضایی کشیده می شود، سعی کند تا آنجا که ممکن است با دیگران همراه باشد. برخی اعتقاد دارند که احتمال اعتیاد به خودارضایی وجود دارد اما انجام آن در حد متوسط اثار مضری ندارد. سکس درمان می تواند، کیفیت زندگی جنسی شما را بهبود بخشد. وی همچنین کمک می کنند تا فرد جنسیت خود را بهتر درک کند و زندگی جنسی سالم و لذت بخشی را در هر سنی داشته باشد. منبع: |
( تا . درصد) به ویژه با شایع است. به طور معمول فنوتیازین ها و بوتیروفنون ها باعث می شوند. گاهی اوقات ریسپریدون نیز باعث آن می شود. ژنیکوماستی رشد در سینه مردان به دلیل عدم تعادل هورمونی است. باعث حساسیت یا درد و ترشحات در نوک سینه های یک یا هر دو سینه می شود. این یک اختلال شایع پستان مردانه است. ژنیکوماستی چقدر شایع است؟ شیوع ژنیکوماستی می تواند تا درصد در نوجوانان، تا درصد در نوزادان و تا درصد در مردان مسن باشد. علایم ژنیکوماستی می تواند به شرح زیر باشد: بافت سینه متورم درد همراه با تورم حساسیت سینه ترشح از نوک پستان علل ژنیکوماستی یا بزرگ شدن سینه مردان چیست؟ ژنیکوماستی می تواند در اثر داروهایی که برای درمان بیماری هایی مانند موارد زیر مصرف می شوند ایجاد شود: پروستات بزرگ شده اضطراب و افسردگی حتی داروهای زیر می توانند باعث تورم سینه شوند: آمفتامین ها مواد افیونی استروییدهای آنابولیک برای عضله سازی استفاده می شود. روغن اسطوخودوس در مکمل ها یافت می شود. روغن درخت چای در مکمل های گیاهی یافت می شود. مکانیسم اثر داروهای ضد روان پریشی در ژینکوماستی چیست؟ داروهای ضد روان پریشی با مسدود کردن گیرنده دوپامین D عمل می کنند. چهار مسیر اصلی دوپامینرژیک وجود دارد که عبارتند از: مزولیمبیک، مزوکورتیکال، نیگروستریاتال و توبرواینفوندیبولار. گیرنده های D در هر چهار مسیر یافت می شوند. آنتی‌سایکوتیک‌های معمولی مانند هالوپریدول گیرنده‌های D را به روشی غیر اختصاصی لیمبیک مسدود می‌کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید این منجر به اثرات متفاوتی بر روی چهار مسیر دوپامینرژیک می شود. علایم روان پریشی مثبت را کاهش می دهد. باعث علایم خارجی می شود. مکانیسم آن کمتر دقیق است و شاید ترکیبی از مزایای درمانی و علایم منفی ناشی از دارو باشد. هیپرپرولاکتینمی ناشی از دارو. آنتی سایکوتیک های آتیپیک عمدتا بر روی گیرنده - HTA عمل می کنند و گیرنده های D را فقط به صورت خاص لیمبیک مسدود می کنند. از این رو، آنها روان پریشی را همراه با علایم منفی بدون ایجاد عوارض جانبی خارج هرمی و هیپرپرولاکتینمی درمان می کنند. برخلاف سایر داروهای غیر معمول، ریسپریدون می تواند باعث هیپرپرولاکتینمی پایدار شود. باعث افزایش سریع و وابسته به دوز در سطح پرولاکتین می شود. ریسپریدون میل تقریبا یکسانی با گیرنده های D و - HTA دارد و در مقایسه با سایر غیر معمولی خاص لیمبیک نیست. اگرچه اولانزاپین می تواند باعث افزایش زودهنگام وابسته به دوز در سطح پرولاکتین شود، اما این اثر مانند هالوپریدول یا ریسپریدون باقی نمی ماند. انسداد D در سیستم توبرونفوندیبولار باعث هیپرپرولاکتینمی پایدار می شود که باعث مهار GnRH (هورمون آزاد کننده گنادوتروپین) آزاد شده توسط هیپوتالاموس می شود. این باعث کاهش LH (هورمون لوتیین کننده) و FSH (هورمون محرک فولیکول) می شود که باعث کاهش سطح تستوسترون می شود. اما تبدیل محیطی آندروژن به استروژن ادامه دارد و در نتیجه منجر به عدم تعادل در سطوح آندروژن و استروژن می شود. این عدم تعادل منجر به رشد بافت سینه در مردان می شود و باعث ژنیکوماستی می شود. غربالگری ژنیکوماستی ناشی از دارو اعتقاد بر این است که هیپرپرولاکتینمی نقش مستقیمی در ژنیکوماستی ندارد، اگرچه گیرنده های پرولاکتین اخیرا در بافت ژنیکوماستی نشان داده شده است. اکثر بیماران مبتلا به ژنیکوماستی سطح سرمی پرولاکتین طبیعی دارند، اما همه بیماران با سطح پرولاکتین بالا به ژنیکوماستی مبتلا نمی شوند. سرکوب ترشح GnRH توسط پرولاکتین بالا که منجر به هیپوگنادیسم ثانویه می شود منجر به ژنیکوماستی می شود. از آنجایی که هیپرپرولاکتینمی به طور مستقیم باعث ژنیکوماستی نمی شود، غربالگری با سطح سرمی پرولاکتین و تستوسترون بهتر از آزمایش سطح پرولاکتین به تنهایی است. افزایش سطح پرولاکتین به تنهایی خطر ابتلا به ژنیکوماستی را پیش بینی نمی کند زیرا سطوح پرولاکتین می تواند تحت ت ثیر عوامل متعددی مانند استرس، زمان روز، تحریک دیواره قفسه سینه، خواب، ضربه، کوکایین و مصرف مواد افیونی قرار گیرد. برای ارزیابی سطح پرولاکتین خون باید صبح ها بعد از ناشتا بودن یک شبه گرفته شود. چگونه یک بیمار مبتلا به ژنیکوماستی را ارزیابی کنیم؟ هر بیمار مبتلا به ژنیکوماستی (ناشی از دارو یا غیر دارویی) در صورت وجود هرگونه نشانه بدخیمی مانند توده سفت، ترشحات خونی از نوک پستان، انقباض نوک پستان، فرورفتگی پوست، لنفادنوپاتی زیر بغل و غیره نیاز به ماموگرافی دارد. اگر ماموگرافی مثبت باشد، باید بیوپسی انجام شود. در موارد هیپرپرولاکتینمی ناشی از دارو، سطح پرولاکتین معمولا ده برابر محدوده طبیعی خواهد بود. در حالی که در مورد پرولاکتینوما، سطح پرولاکتین برابر سطح طبیعی افزایش می یابد. سطح طبیعی پرولاکتین در مردان تا نانوگرم در میلی لیتر است. در بیماران علامت دار مشکوک به هیپرپرولاکتینمی ناشی از دارو، مصرف دارو باید به مدت سه روز قطع شود یا یک داروی دیگری جایگزین شود و سپس سطح سرمی پرولاکتین باید تکرار شود. چگونه ژنیکوماستی ناشی از دارو را درمان کنیم؟ بیماران مبتلا به هیپرپرولاکتینمی ناشی از دارو بدون علامت نیازی به درمان ندارند. در مورد هایپرپرولاکتینمی علامت دار ناشی از دارو، ژنیکوماستی، ناباروری و، قطع یا تغییر به دارویی با مسدود کننده های دوپامین ضعیف تر را تضمین می کند. اگر نمی توان دارو را قطع کرد، می توان همراه با دارو تجویز دقیق آگونیست های دوپامین مانند کابرگولین و پرگولید را نیز امتحان کرد. در مواردی که قطع دارو، ژنیکوماستی را برطرف نمی کند، می توان درمان دارویی را حتی در صورتی که مورد تایید سازمان غذا و دارو نیستند، امتحان کرد. درمان دارویی باید در مراحل اولیه (قبل از ماهگی) شروع شود، زیرا ژنیکوماستی طولانی مدت می تواند منجر به فیبروز بافتی شود. ژنیکوماستی مانند یک توده لاستیکی که به طور متحدالمرکز زیر هاله ی آریول امتداد یافته است لمس می شود و می تواند تنها یک غده پستانی یا هر دو را تحت تاثیر قرار دهد. این افزایش حجم کم و بیش مشخص بافت غدد پستانی می تواند با ناراحتی یا درد همراه باشد. گاهی اوقات تجمع بافت چربی در سطح پستان می تواند با ژنیکوماستی واقعی اشتباه گرفته شود. این عارضه، به ویژه در افراد دارای اضافه وزن، به نام شبه ژنیکوماستی شناخته می شود. اغلب ژنیکوماستی و کاذب ژنیکوماستی هر دو در یک موضوع به طور همزمان وجود دارند. علیرغم اینکه ژنیکوماستی یک بیماری جدی و خطرناکی نیست، می تواند به دلیل تغییرات ظاهری باعث ناراحتی روانی شود. پیش آگهی ژنیکوماستی ناشی از دارو در صورت مشکوک به ژنیکوماستی ناشی از دارو، در نظر گرفتن قطع درمان مناسب است. در برخی موارد، کاهش دوزها یا جایگزینی داروی مشکوک با داروی دیگری که متعلق به همان نوع است، اما با ارتباط ضعیف‌تری با ژنیکوماستی، می‌تواند مفید باشد. اسکن اجازه می دهد تا با قطعیت بین ژنیکوماستی و شبه ژنیکوماستی تشخیص داده شود. از سوی دیگر، آزمایش‌های آزمایشگاهی برای شناسایی سایر علل احتمالی، بررسی عملکرد کلیه، کبد و تیرویید و سطح هورمون‌های در گردش آزاد ضروری است. ژنیکوماستی یاتروژنیک معمولا در عرض ماه یا یک سال از شروع آن برگشت پذیر است. اگر قطع دارو کافی نباشد یا امکان پذیر نباشد (مثلا با آنتی آندروژن ها) ، درمان مبتنی بر تاموکسیفن ( میلی گرم در روز) ممکن است در نظر گرفته شود. در واقع، علیرغم تایید نشدن برای این اندیکاسیون، بررسی ها میزان پاسخ تا درصد موارد را با بهبودهای قابل تشخیص از ماه اول درمان نشان می دهد. در موارد نادری که هم درمان با و هم حذف دارو ناموفق باشد، می توان با توجه به نیاز بیمار به جراحی یا رادیوتراپی متوسل شد. سخن آخر بیشتر ژنیکوماستی ناشی از دارو با قطع داروی متخلف یا درمان دارویی برطرف می شود. اگر درمان دارویی با شکست مواجه شد، می توان جراحی هایی مانند جراحی کوچک کردن سینه یا پرتودرمانی را امتحان کرد. در طی این عمل جراحی، یک جراح پلاستیک بافت سینه را برمی دارد تا سینه ها را کوچکتر کند. ژنیکوماستی مداوم معمولا بسیار نادر است و به دلیل ژنیکوماستی طولانی مدت بیش از ماه است که منجر به فیبروز بافت پستان می شود. |
میکروزاید (هیدروکلروتیازید) Microzide یک داروی نسخه‌ای متعلق به دسته‌ای از داروها به نام دیورتیک‌های تیازید است که معمولا "قرص‌های مدر" نیز نامیده می‌شود. Microzide برای درمان و احتباس مایعات (ادم) ناشی از شرایط خاص استفاده می شود. دقیقا مشخص نیست که هیدروکلروتیازید چگونه کار می کند، اما تصور می شود که با افزایش جریان ادرار، نمک و آب اضافی را از بدن دفع می کند. با انجام این کار، هیدروکلروتیازید از کار بیش از حد قلب برای پمپاژ خون جلوگیری می کند که باعث کاهش فشار خون و کاهش ورم یا می شود. در نهایت، سرعت پمپاژ خون توسط قلب به حالت عادی باز می گردد و مقاومت عروق محیطی کاهش می یابد که منجر به کاهش مداوم فشار خون می شود. Microzide به شکل قرص و کپسول موجود است. آنچه در این مقاله خواهید خواند: Microzide در چه مواردی استفاده می شود؟ هیدروکلروتیازید اغلب برای درمان فشار خون بالا تجویز می شود. همچنین برای درمان ادمی که ناشی از موارد زیر است استفاده می شود: آسیب کبدی مشکلات کلیوی مصرف سایر داروها (مثلا کورتیکواستروییدها یا استروژن ها) نحوه مصرف میکروزاید Microzide به صورت قرص یا کپسول خوراکی موجود است. اینها باید از راه دهان مصرف شوند. مدت زمانی که باید میکروزاید را مصرف کنید بستگی به شرایط شما دارد و اینکه بدن شما چگونه به دارو واکنش نشان می‌دهد. می توانید این دارو را با غذا یا بدون غذا مصرف کنید. هیدروکلروتیازید را در دمای اتاق کنترل شده، که حدود فارنهایت تا فارنهایت است، نگهداری کنید. در صورت مسافرت، همیشه داروی خود را همراه داشته باشید. اگر در حال پرواز هستید، حتما بطری یا جعبه اصلی با برچسب نسخه را در کیف دستی خود نگه دارید. این دارو را در ماشین خود قرار ندهید، به خصوص اگر هوا بسیار سرد یا گرم است. Microzide در عرض دو ساعت پس از مصرف شروع به کار می کند. پس از حدود چهار ساعت باید اثرات کامل آن را مشاهده کنید. عوارض جانبی Microzide چیست؟ هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید این لیست کاملی از عوارض جانبی نیست و ممکن است موارد دیگری نیز رخ دهد. یک متخصص پزشکی می تواند شما را در مورد عوارض جانبی راهنمایی کند. اگر عوارض دیگری را تجربه کردید، با یا تماس بگیرید. مانند بسیاری از داروها، هیدروکلروتیازید می تواند عوارض جانبی خفیف یا شدید ایجاد کند. شایع ترین عوارض جانبی هیدروکلروتیازید، عبارتند از: سرگیجه سردرد ضعف اختلال در نعوظ حساسیت به نور فشار خون پایین سوزن سوزن شدن در دست ها و پاها اگر هر یک از این عوارض جانبی از بین نرفت یا شدیدتر شد، با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی یا داروساز خود صحبت کنید. عوارض جانبی شدید در صورت بروز عوارض جانبی جدی فورا با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود تماس بگیرید. عوارض جانبی جدی و علایم آنها می تواند شامل موارد زیر باشد: تاری دید واکنش های آلرژیک با علایمی مانند بثورات پوستی، تنگی نفس، کهیر، یا تورم دهان، زبان یا لب ها واکنش های پوستی مانند سندرم استیون جانسون با علایمی مانند بثورات دردناک، تاول های پوستی، تب و زخم های دهان با علایمی مانند ضعف، گیجی، تنگی نفس، درد قفسه سینه، تولید ادرار کمتر از حد طبیعی، و افزایش تورم در پاها، مچ پا یا پاها میکروزاید ممکن است عوارض جانبی دیگری ایجاد کند. در صورت بروز هرگونه مشکل غیرعادی در حین مصرف این دارو با پزشک خود تماس بگیرید. چه مقدار میکروزاید باید مصرف کنم؟ دوز این دارو برای بیماران مختلف، متفاوت خواهد بود. دستورات پزشک یا دستورالعمل های روی برچسب را دنبال کنید. اطلاعات زیر فقط شامل دوزهای متوسط این دارو است. اگر دوز شما متفاوت است، آن را تغییر ندهید، مگر اینکه پزشک به شما بگوید که این کار را انجام دهید. مقدار دارویی که مصرف می کنید به قدرت دارو بستگی دارد. همچنین، تعداد دوزهایی که هر روز مصرف می‌کنید، زمان مجاز بین دوزها، و مدت زمانی که دارو را مصرف می‌کنید به مشکل پزشکی که برای آن از دارو استفاده می‌کنید بستگی دارد. برای احتباس مایعات (ادم) : دوز معمول تا میلی گرم در روز به صورت تک دوز یا منقسم است. ممکن است پزشک از شما بخواهد که این دوز را یک روز در میان یا تا روز در هفته مصرف کنید. دوز بر اساس وزن بدن است و باید توسط پزشک تعیین شود. برای فشار خون بالا و فرم دوز خوراکی (کپسول) : در ابتدا، . میلی گرم یا یک کپسول یک بار در روز. ممکن است پزشک از شما بخواهد که این دارو را به تنهایی یا همراه با سایر داروهای فشار خون مصرف کنید. پزشک ممکن است در صورت نیاز دوز شما را افزایش دهد. با این حال، دوز معمولا بیش از میلی گرم در روز نیست. مصرف و دوز باید توسط پزشک تعیین شود. برای فرم دوز خوراکی (قرص) : در ابتدا، میلی گرم یک بار در روز. پزشک ممکن است در صورت نیاز دوز شما را افزایش دهد و ممکن است به صورت یک دوز مصرف شود یا به دو دوز تقسیم شود. دوز بر اساس وزن بدن است و باید توسط پزشک تعیین شود. اگر یک نوبت از میکروزاید را فراموش کردید، باید به محض به یاد آوردن دوز فراموش شده را مصرف کنید. اگر تقریبا زمان مصرف نوبت برنامه ریزی شده بعدی فرا رسیده است، باید دوزی را که فراموش کرده اید صرف نظر کنید. برای جبران دوز فراموش شده اضافی مصرف نکنید. انجام این کار می تواند خطر عوارض جانبی را افزایش دهد. اگر بیش از حد میکروزاید مصرف کنید، فشار خون شما ممکن است بسیار پایین بیاید. فشار خون پایین می تواند باعث احساس ضعف یا سرگیجه شود. موارد احتیاط مصرف میکروزاید بسیار مهم است که پزشک پیشرفت شما را در ویزیت های منظم بررسی کند تا مطمین شود این دارو به درستی کار می کند. ممکن است برای بررسی اثرات ناخواسته آزمایش خون و ادرار مورد نیاز باشد. اگر تشنج، کاهش ادرار، خواب آلودگی، خشکی دهان، تشنگی بیش از حد، افزایش ضربان قلب یا نبض، درد یا گرفتگی عضلات، تهوع یا استفراغ، خستگی یا ضعف غیرعادی دارید، فورا با پزشک خود مشورت کنید. اینها ممکن است علایم بیماری به نام هیپوکالمی یا از دست دادن پتاسیم باشد. اگر تاری دید، مشکل در خواندن، درد چشم یا هر تغییر دیگری در بینایی در طول یا بعد از درمان داشتید، فورا با پزشک خود مشورت کنید. این می تواند نشانه ای از یک مشکل جدی چشم باشد. پزشک از شما می خواهد که چشم های خود را توسط چشم پزشک معاینه کنید. این دارو ممکن است باعث سرگیجه برخی افراد شود. در صورت سرگیجه یا بی هوشی، رانندگی نکنید، از ماشین آلات استفاده نکنید، یا هر کار دیگری که می تواند خطرناک باشد، انجام ندهید. الکل، مسکن های مخدر، یا قرص های خواب ممکن است در هنگام استفاده با این دارو باعث ایجاد احساس سبکی سر، سرگیجه یا ضعف در شما شود. اگر الکل می نوشید یا از مسکن ها یا قرص های خواب آور استفاده می کنید به پزشک خود اطلاع دهید. قبل از انجام هر گونه آزمایش پزشکی، به پزشک مسیول اطلاع دهید که این دارو را مصرف می کنید. نتایج برخی از آزمایشات (مثلا آزمایشات عملکرد پاراتیرویید) ممکن است تحت ت ثیر این دارو قرار گیرد. این دارو ممکن است خطر ابتلا به سرطان پوست (به عنوان مثال، سرطان پوست غیر ملانوما) را افزایش دهد. از قرار گرفتن در معرض آفتاب خودداری کنید. وقتی بیرون از منزل هستید از کرم ضد آفتاب استفاده کنید. از لامپ های آفتابی و سولاریوم خودداری کنید. اگر در مورد این خطر نگرانی دارید با پزشک خود صحبت کنید. از مصرف داروهای دیگر خودداری کنید مگر اینکه با پزشکتان مشورت کرده باشد. این شامل داروهای بدون نسخه (بدون نسخه) برای کنترل اشتها، آسم، سرماخوردگی، سرفه، تب یونجه یا مشکلات سینوسی است، زیرا ممکن است فشار خون شما را افزایش دهند. اگر تا به حال هر گونه واکنش غیرعادی یا آلرژیک به این دارو یا هر داروی دیگری داشته اید، به پزشک خود اطلاع دهید. همچنین اگر انواع دیگری از آلرژی دارید، مانند غذاها، رنگ ها، مواد نگهدارنده یا حیوانات، به متخصص مراقبت های بهداشتی خود اطلاع دهید. برای محصولات بدون نسخه، برچسب یا ترکیبات بسته را به دقت بخوانید. مطالعات مناسبی در مورد ارتباط سن با اثرات کپسول یا قرص هیدروکلروتیازید در جمعیت کودکان انجام نشده است. امنیت و اثربخشی برقرار نشده است. مطالعات مناسبی که تا به امروز انجام شده است، مشکلات خاص مربوط به سالمندان را نشان نداده است که سودمندی هیدروکلروتیازید را در افراد مسن محدود کند. با این حال، بیماران مسن بیشتر احتمال دارد که مشکلات کبدی، کلیوی یا قلبی مرتبط با افزایش سن داشته باشند، که ممکن است برای بیمارانی که هیدروکلروتیازید دریافت می کنند نیاز به تنظیم دوز داشته باشند. هیچ اطلاعاتی در مورد ارتباط سن با اثرات هیدروکلروتیازید در بیماران سالمند در دسترس نیست. با این حال، بیماران مسن بیشتر احتمال دارد که مشکلات کبدی، کلیوی یا قلبی مرتبط با افزایش سن داشته باشند، که ممکن است برای بیمارانی که هیدروکلروتیازید دریافت می کنند نیاز به تنظیم دوز داشته باشند. هیدروکلروتیازید در دوزهای میلی گرم در روز در صبح و میلی گرم در بعدازظهر یا میلی گرم دو بار در روز برای سرکوب شیردهی در زمان های مختلف پس از زایمان با موفقیت استفاده شده است. دیورز شدید با تیازیدها و دیورتیک های شبه تیازیدی، محدودیت مایعات و اتصال به سینه برای سرکوب شیردهی پس از زایمان استفاده شده است. سهم افزوده شده از دیورتیک به این اقدامات، که در سرکوب شیردهی موثر است، مورد مطالعه قرار نگرفته است. هیچ اطلاعاتی در مورد اثرات دیورتیک ها در شیردهی ثابت و مداوم وجود ندارد. هیچ ناهنجاری الکترولیتی در یک نوزاد روزه که از بدو تولد با شیر مادر تغذیه می‌کرد و مادرش هیدروکلروتیازید خوراکی میلی‌گرم در روز مصرف می‌کرد، مشاهده نشد. سایر مشکلات پزشکی وجود سایر مشکلات پزشکی ممکن است بر استفاده از این دارو ت ثیر بگذارد. در صورت داشتن هر گونه مشکل پزشکی دیگر، به خصوص: آسم دیابت آنوری (عدم امکان ادرار کردن) آلرژی دارویی سولفا (به عنوان مثال، سولفامتوکسازول/تری متوپریم، باکتریم، سپترا) در بیماران مبتلا به این شرایط نباید استفاده شود. عدم تعادل الکترولیت (به عنوان مثال، کلسیم بالا یا منیزیم کم، پتاسیم، سدیم در بدن) گلوکوم، زاویه بسته نقرس هیپرکلسترولمی (کلسترول بالا در خون) هایپراوریسمی (اسید اوریک بالا در خون) هیپوگلیسمی (قند خون پایین) بیماری کبد نزدیک بینی (نزدیک بینی) لوپوس اریتماتوز سیستمیک ( SLE ) با احتیاط استفاده شود. ممکن است این شرایط را بدتر کند. بیماری کلیوی با احتیاط مصرف شود. این اثرات ممکن است به دلیل حذف کندتر دارو از بدن افزایش یابد. دلایلی که نباید مایکروزاید مصرف کنیم چیست؟ چند دلیل وجود دارد که چرا ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی شما ممکن است Microzide را به عنوان بخشی از برنامه درمانی شما انتخاب نکند: آلرژی به سولفونامید: اگر فردی به داروهایی که حاوی سولفونامیدها هستند حساسیت دارد، نباید از میکروزاید استفاده کند. الکل: مصرف حداقل الکل نشان داده است که به طور بالقوه فشار خون را کاهش می دهد، اما نوشیدن بیش از حد الکل می تواند باعث افزایش فشار خون شود. بارداری: مطالعات حیوانی اثرات مضری را برای جنین هنگام مصرف دارو توسط مادر نشان نداده است و مطالعات کافی برای نشان دادن اینکه آیا این دارو باعث آسیب به جنین در دوران بارداری می شود وجود ندارد. اگر باردار هستید یا قصد بارداری دارید با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود صحبت کنید. شیردهی: میکروزاید ممکن است از شیر انسان عبور کند. در صورت شیردهی با پزشک خود صحبت کنید زیرا ممکن است لازم باشد تصمیم بگیرید که آیا باید مصرف Microzide را متوقف کنید یا شیردهی را متوقف کنید. افراد مسن تر: افراد سال یا بالاتر اغلب داروها را آهسته تر پردازش می کنند و ممکن است به دوز کمتر یا فرکانس متفاوتی نیاز داشته باشند. سایر شرایط سلامتی: در افراد خاص، بدن ممکن است میکروزاید را به طور متفاوتی مدیریت کند. اگر مشکلات کلیوی، عملکرد ضعیف کبد، لوپوس یا مشکلات بینایی دارید، باید به پزشک خود اطلاع دهید. چه داروهای دیگری با میکروزاید تداخل دارند؟ هیدروکلروتیازید می تواند با چندین نوع دارو تداخل داشته باشد، از جمله: کورتیکواستروییدها (مانند پردنیزون) داروهای ضد التهابی غیر استروییدی ( NSAIDs ) (مانند ناپروکسن، ایبوپروفن) لیتیوم داروهای دیابت (مانند انسولین، متفورمین) مواد افیونی (مانند اکسی کدون، هیدروکودون) سایر داروهای فشار خون برخی از داروهای کلسترول (مانند کلستیپول، کلستیرامین) این لیست شامل تمام داروهایی که می توانند با هیدروکلروتیازید تداخل داشته باشند، نمی شود. قبل از مصرف هیدروکلروتیازید، حتما تمام داروهای تجویزی، داروهای بدون نسخه، ویتامین ها، مکمل ها و گیاهان دارویی را که مصرف می کنید به پزشک خود اطلاع دهید. این به شما کمک می کند تا از تعاملات احتمالی جلوگیری کنید. اگر در مورد تداخلات دارویی سوالی دارید، با پزشک یا داروساز خود صحبت کنید. چه داروهایی مشابه هستند؟ Microzide ، یک دیورتیک تیازیدی، یکی از انواع دیورتیک ها است. انواع دیگر شامل حلقه و پتاسیم است. چند دیورتیک دیگر که معمولا تجویز می شوند عبارتند از: زاروکسلین (متولازون) لازیکس (فروزماید) آلداکتون (اسپیرونولاکتون) زاروکسلین قرص های خوراکی متولازون نیز بخشی از دسته داروهایی هستند که به عنوان دیورتیک های تیازیدی شناخته می شوند. اغلب برای درمان فشار خون بالا و تورم ناشی از نارسایی قلبی و بیماری های کلیوی تجویز می شود. لازیکس قرص های خوراکی فوروزماید بخشی از دسته ای از داروها هستند که به عنوان دیورتیک های حلقه شناخته می شوند. این اغلب برای درمان فشار خون بالا و تورم ناشی از شرایط دیگر مانند بیماری کلیوی، نارسایی قلبی یا سیروز کبدی تجویز می شود. دیورتیک های حلقه ای با افزایش میزان ادراری که بدن شما تولید می کند به بدن شما کمک می کند تا از شر نمک و آب اضافی خلاص شود. در مقایسه با دیورتیک‌های تیازیدی، دیورتیک‌های لوپ ممکن است برای افرادی با اختلال عملکرد کلیه بهتر عمل کنند. آلداکتون قرص های خوراکی اسپیرونولاکتون بخشی از دسته ای از داروها به نام آنتاگونیست های آلدوسترون یا دیورتیک های نگهدارنده پتاسیم هستند. اغلب برای درمان فشار خون بالا، نارسایی قلبی، ترشح بیش از حد آلدوسترون (هیپرآلدوسترونیسم) و تورم ناشی از مشکلات کلیوی یا کبدی تجویز می شود. آلدوسترون یک ماده شیمیایی است که در بدن ساخته می شود و باعث احتباس آب می شود. با مسدود کردن آلدوسترون، بدن شما مایع اضافی را حفظ نمی کند. دیورتیک های نگهدارنده پتاسیم ممکن است فشار خون را مانند سایر دیورتیک ها کاهش ندهند. هنگامی که برای درمان فشار خون بالا استفاده می شود، ممکن است نیاز باشد که در ترکیب با سایر داروها استفاده شوند. این فهرستی از داروهایی از گروه‌های دارویی مشابه Microzide است. این لیستی از داروهای توصیه شده برای مصرف همراه با میکروزاید نیست. اگر سوالی دارید از ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود بپرسید. سوالات متداول هیدروکلروتیازید اغلب برای درمان فشار خون بالا تجویز می شود. همچنین برای درمان تورم ناشی از سایر داروها، مشکلات کلیوی، آسیب کبدی یا نارسایی قلبی استفاده می شود. هیدروکلروتیازید را می توان به تنهایی یا همراه با سایر داروها تجویز کرد. هیدروکلروتیازید وابستگی ایجاد نمی کند و مشخص نیست که علایم ترک را ایجاد کند. با این حال، قطع ناگهانی هیدروکلروتیازید ممکن است در جایی که فشار خون شما افزایش می‌یابد یا آب بیشتری در خود نگه می‌دارد، یک اثر بازگشتی ایجاد کند. این در هر فردی اتفاق نمی افتد و معمولا پس از چند روز از بین می رود، اما برای برخی افراد می تواند خطرناک باشد. بهتر است قبل از قطع مصرف هیدروکلروتیازید با پزشک خود صحبت کنید. میکروزاید یک مدر آب است. آیا این بدان معناست که می تواند باعث کاهش وزن شود؟ هیدروکلروتیازید یک دیورتیک است که به عنوان قرص آب نیز شناخته می شود. این داروها با حذف آب و نمک اضافی از بدن شما کار می کنند. به همین دلیل کاهش وزن موقت به دلیل از دست دادن آب در حین مصرف این دارو امکان پذیر است. با این حال، شما نباید هیدروکلروتیازید را برای کاهش وزن مصرف کنید زیرا برای این استفاده تایید نشده است. اگر در مورد وزن بدن و هیدروکلروتیازید سوالی دارید، بهتر است با ارایه دهنده یا داروساز خود صحبت کنید. چگونه می توانم در حین مصرف میکروزاید سالم بمانم؟ Microzide یک داروی ایمن و موثر در صورت استفاده صحیح است. این دارو اغلب برای درمان فشار خون بالا و تورم استفاده می شود. در حالی که Microzide پتانسیل عوارض جانبی جدی مانند واکنش های آلرژیک، نارسایی کلیه، یا تاری دید را دارد، شایع ترین عوارض جانبی خفیف هستند. این موارد ممکن است شامل فشار خون پایین، سردرد، سرگیجه یا حساسیت به نور باشد. مهم است که ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود را در مورد سایر شرایط سلامتی خود و هر گونه داروهای تجویزی، داروهای بدون نسخه، ویتامین ها، مکمل ها و گیاهان دارویی که مصرف می کنید، مطلع کنید. به این ترتیب، ارایه‌دهنده شما می‌تواند بهترین تصمیم را در مورد اینکه چه دارو و دوزی بی‌خطر است و برای شما بهترین است، بگیرد. هیدروکلروتیازید ممکن است خطر ابتلا به سرطان پوست را افزایش دهد. از نور خورشید یا سولاریوم خودداری کنید. زمانی که در خارج از منزل هستید لباس محافظ بپوشید و از کرم ضد آفتاب ( SPF یا بالاتر) استفاده کنید. ممکن است پزشک از شما بخواهد که معاینات پوستی را به طور منظم انجام دهید. نوشیدن الکل همراه با این دارو می تواند عوارض جانبی ایجاد کند. از بلند شدن خیلی سریع از حالت نشسته یا دراز کشیده خودداری کنید، در غیر این صورت ممکن است احساس سرگیجه کنید. از گرم شدن بیش از حد یا کم آبی بدن در حین ورزش، در هوای گرم یا با ننوشیدن مایعات کافی اجتناب کنید. دستورالعمل های پزشک خود را در مورد نوع و مقدار مایعاتی که باید بنوشید دنبال کنید. در برخی موارد، نوشیدن بیش از حد مایعات می تواند به اندازه عدم نوشیدن کافی خطرناک باشد. سخن آخر هیدروکلروتیازید به تنهایی یا همراه با سایر داروها برای درمان فشار خون بالا استفاده می شود. فشار خون بالا بر حجم کار قلب و عروق می افزاید. اگر برای مدت طولانی ادامه یابد، قلب و عروق ممکن است به درستی کار نکنند. این می تواند به رگ های خونی مغز، قلب و کلیه ها آسیب برساند و منجر به سکته مغزی، نارسایی قلبی یا نارسایی کلیه شود فشار خون بالا همچنین ممکن است خطر حملات قلبی را افزایش دهد. در صورت کنترل فشار خون، احتمال بروز این مشکلات کمتر است. هیدروکلروتیازید همچنین برای درمان احتباس مایعات (ادم) ناشی از نارسایی احتقانی قلب، بیماری شدید کبدی (سیروز) ، بیماری کلیوی یا درمان با داروهای استروییدی یا هورمونی استفاده می شود. هیدروکلروتیازید یک دیورتیک تیازیدی (قرص آب) است. برای کمک به کاهش میزان آب در بدن با افزایش جریان ادرار استفاده می شود. همچنین ممکن است برای سایر شرایطی که پزشک شما تعیین کرده است استفاده شود. این دارو فقط با تجویز پزشک در دسترس است. برخی از عوارض جانبی ممکن است رخ دهد که معمولا نیازی به مراقبت پزشکی ندارند. این عوارض جانبی ممکن است در طول درمان از بین بروند زیرا بدن شما با دارو سازگار می شود. همچنین، متخصص مراقبت های بهداشتی شما ممکن است بتواند راه های پیشگیری یا کاهش برخی از این عوارض جانبی را به شما بگوید. دوزهای هیدروکلروتیازید میلی گرم روزانه یا کمتر در دوران شیردهی قابل قبول است. دیورز شدید با دوزهای زیاد ممکن است تولید شیر مادر را کاهش دهد. |
اسکتامین (با نام تجاری Spravato ) در سال توسط سازمان غذا و داروی ایالات متحده ( FDA ) برای تسکین علایم افسردگی مقاوم به درمان و افکار خودکشی در اختلال افسردگی اساسی ت یید شد. اسپراواتو یک اسپری بینی است که در عرض چند ساعت برای تسکین علایم افسردگی و خودکشی عمل می کند. این دارو یک نسخه متفاوت از کتامین بوده، و کاملا متفاوت از داروهای ضد افسردگی خوراکی عمل می کند. با این حال، شما فقط می توانید این دارو را با تجویز پزشک و تحت نظارت آن مصرف کنید. در این مقاله از پزشکت باید ها و نباید های استفاده از اسپری بینی اسکتامین و موارد درمان آن آورده شده است. اسکتامین برای بزرگسالان سال و بالاتر است. تنها در صورتی می‌توانید از اسکیتامین استفاده کنید که قبلا یک ضد افسردگی خوراکی مانند یک مهارکننده انتخابی بازجذب سروتونین ( SSRI ) یا یک مهارکننده بازجذب سروتونین - نوراپی نفرین ( SNRI ) مصرف کرده‌باشید. اسکتامین برای افسردگی مقاوم به درمان ( TRD ) تجویز می شود. TRD زمانی است که علایم افسردگی فرد با وجود مصرف حداقل دو داروی ضد افسردگی متفاوت بهبود نمی یابد. طبق مطالعات انجام شده TRD بین تا درصد از افراد مبتلا به اختلال افسردگی اساسی را تحت ت ثیر قرار می دهد. کتامین به عنوان یک داروی بیهوشی در جراحی برای انسان و حیوانات مورد تایید FDA است. هنگامی که کتامین برای افسردگی استفاده می شود، دوزهای آن بسیار کمتر از حد معمول برای جراحی است. کتامین برای درمان افسردگی تاییدیه FDA را ندارد و برای این منظور "خارج از برچسب" استفاده می شود. بدون برچسب به این معنی است که پزشک از یک داروی مورد تایید FDA برای استفاده غیرمجاز استفاده می کند زیرا طبق تشخیص پزشک شما به این دارو نیاز دارید. کتامین به طور قابل توجهی مقرون به صرفه تر از اسکتامین است، که یکی از دلایلی است که برخی از پزشکان ممکن است استفاده از کتامین را برای کمک به افسردگی مقاوم به درمان انتخاب کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اسکتامین از بستگان قوی تر کتامین است. بسیاری از ترکیبات شیمیایی به شکل‌های متفاوتی ظاهر می‌شوند با اتم‌هایشان در یک جهت، یا به‌صورت مخلوطی از مولکول‌ها در هر دو جهت (این مخلوط، ایزومر راسمیک نامیده می‌شود) کتامین یک ایزومر راسمیک است که دو مولکول آینه ای به نام کتامین " R " و " S " را ترکیب می کند. که اسکتامین فقط از ایزومر S - کتامین تشکیل شده است کتامین برای افسردگی در کلینیک ها به صورت داخل وریدی ( IV ) ، مستقیما در رگ شما داده می شود. دوز تجویزی بر اساس وزن و نحوه واکنش شما به دارو است. درمان با کتامین معمولا دو یا سه بار در هفته انجام می‌شود که حدودا دقیقه تا یک ساعت طول می‌کشد. افرادی که از تزریق کتامین استفاده می کنند معمولا دقیقه پس از آن تحت نظر هستند. اسکتامین (اسپراواتو) یک اسپری بینی است که مستقیما وارد بینی می شود. هر دستگاه اسپراواتو حاوی میلی گرم اسکتامین است و دو اسپری ارایه می دهد. که این را فقط می توان در کلینیک های پزشکی معتبر مصرف کرد و اگر از اسکتامین برای افسردگی مقاوم به درمان استفاده می کنید، می توانید برنامه زیر را دنبال کنید: دوز اول میلی گرم است. مصرف اسپری اسکیتامین داخل بینی دو بار در هفته در مرحله القاء توصیه می شود. اگر بدنتان دارو را تحمل کند، ممکن است دوز بالاتری معادل میلی گرم دریافت کنید. دوز شما بسته به سطح تحمل شما میلی گرم یا میلی گرم، یک بار در هفته خواهد بود. بسته به تحمل و علایم شما، دوز شما میلی گرم یا میلی گرم خواهد بود که هر دو هفته یا در صورت نیاز یک بار در هفته مصرف می شود. اگر کاندیدای اسکتامین هستید، دارو را خودتان تحت نظر پزشک اسپری می کنید. پس از آن به مدت دو ساعت برای هر گونه عوارض جانبی تحت نظر خواهید بود. وقتی دو ساعت تمام شد، یک نفر باید شما را به خانه ببرد. پس از مصرف اسکتامین تا صبح پس از دریافت دوز مجاز به رانندگی یا کار با ماشین آلات نخواهید بود زیرا این دارو می تواند مهارت های حرکتی و زمان واکنش شما را مختل کند. کتامین و اسکتامین افسردگی را متفاوت از درمان استاندارد فعلی درمان می کنند. درمان های معمولی برای اکثر اشکال افسردگی شامل داروهای ضد افسردگی و روان درمانی است. داروهای ضد افسردگی معمولا روی افزایش یا متعادل کردن انتقال دهنده های عصبی مانند سروتونین، نوراپی نفرین یا دوپامین در مغز کار می کنند. مکانیسم اسکتامین و کتامین به طور کامل شناخته نشده است. آنها ممکن است با ت ثیرگذاری بر گلوتامات و GABA (گاما آمینوبوتیریک اسید) ، که به تعادل فعالیت مغز کمک می کنند، به تسکین علایم افسردگی کمک کنند. همچنین شواهدی وجود دارد که اسکتامین و کتامین می توانند سطح التهاب و استرس را در مغز کاهش دهند و حتی ممکن است تشکیل اتصالات جدید بین نورون ها را تشویق کنند. تعداد کمی از مطالعات کوتاه مدت در مورد اثربخشی و ایمنی اسکتامین وجود دارد. در یک مطالعه، بین تا درصد از شرکت کنندگان موجود در مطالعه، علایم افسردگی خود را بیش از درصد برطرف کردند. اکثر افراد ظرف چند ساعت پس از درمان با اسکتامین احساس بهتری داشتند و این ت ثیر در کل مطالعه ادامه داشت. دو مطالعه طولانی‌مدت روی استکتامین نشان داد که شرکت‌کنندگان برای دوره‌های طولانی‌تری نسبت به دارو ثابت یا در حال بهبودی باقی ماندند. اما همچنان تحقیقات در خصوص اسکتامین برای یافتن دوز مطلوب و اثرات طولانی مدت درمان های اسکتامین ادامه دارد. کارآزمایی‌های بالینی نشان دادند که اسکتامین علایم افسردگی را به میزان قابل توجهی در عرض چند ساعت کاهش می‌دهد، حتی در برخی از افراد مبتلا به افکار حاد خودکشی این در حالی است که بیشتر داروهای ضد افسردگی هفته ها طول می کشد تا اثر کنند. Esketamine ( Spravato ) یک درمان جدید است و سازنده همچنان به نظارت بر واکنش ها ادامه می دهد. عوارض جانبی رایج که در کارآزمایی‌های بالینی یافت می‌شوند عبارتند از: اضطراب خستگی مفرط تهوع و استفراغ افزایش فشار خون احساس آرام بخش سرگیجه و سرگیجه کاهش حس لامسه یا حس گسستگی (احساس جدا شدن از خود یا داشتن تجربه ای خارج از بدن) این لیست کاملی از همه عوارض جانبی رایج نیست. اگر اسکتامین داخل بینی دریافت می‌کنید، پزشک شما اطلاعات بیشتری درباره عوارض جانبی به شما می‌دهد. این اطلاعات در وب سایت Spravato نیز موجود است. عوارض جانبی جدی که در کارآزمایی‌های بالینی یافت می‌شوند عبارتند از: توهمات مشکلات مثانه افکار خودکشی تشدید علایم افسردگی تغییرات عمیق در خلق و خو یا رفتار خواب آلودگی شدید که در آن بیدار شدن سخت است. Esketamine دارای یک هشدار جعبه‌دار FDA است که هشدار می‌دهد افراد در معرض خطر آرامبخشی، تفکیک (مشکل در تفکر، قضاوت و توجه) ، احتمال سوء استفاده و سوء استفاده از دارو، و افکار و رفتارهای خودکشی پس از مصرف دارو هستند. اگر به کتامین یا اسکتامین یا هر یک از ترکیبات موجود در اسپراواتو حساسیت دارید، نمی توانید از اسپری بینی اسکتامین استفاده کنید. اسپری بینی اسکتامین خط اول درمان افسردگی نیست. این دارو برای افراد مبتلا به افسردگی مقاوم به درمان که حداقل دو داروی ضد افسردگی را بدون تسکین علایم افسردگی خود استفاده کرده اند، در نظر گرفته شده است. اگر هر یک از شرایط زیر را داشتید، نباید اسکتامین مصرف کنید، علایمی نظیر: داشتن سابقه خونریزی در مغز آنوریسم (بیماری عروق خونی) ناهنجاری شریانی وریدی - AVM (گره خوردن غیر طبیعی عروق خونی) پزشک شما برای تجویز این دارو باید تاریخچه پزشکی شما را به طور کامل بداند بنابراین لازم است هرگونه علایم و بیماری خود را به پزشک گزارش دهید، مواردی نظیر: بیماری کبد روان پریشی آسیب مغزی فشار خون بالا شرایط سلامت روان سابقه خانوادگی افسردگی افکار یا رفتارهای حاکی از خودکشی اختلالات مصرف مواد: اعتیاد به الکل یا مواد مخدر هر شرایطی که باعث افزایش فشار در مغز شما شود بیماری های قلبی: حمله قلبی، نارسایی قلبی، بیماری دریچه قلب، ضربان قلب و اختلالات ریتم اگر باردار هستید یا در دوران شیردهی هستید ممکن است نتوانید اسکیتامین مصرف کنید. اسکتامین ممکن است باعث آسیب جنین شده و در شیر مادر منتقل شود. در حال حاضر اسکتامین فقط برای بزرگسالان تایید شده است. تحقیقات بیشتری مورد نیاز است تا ببینیم آیا اسکیتامین برای کودکان و نوجوانان مناسب است یا خیر. اسکتامین با برخی از داروها، از جمله برخی از داروهای ضد افسردگی و مکمل هایی که ممکن است قبلا مصرف کرده اید، تداخل داشته باشد. لطفا همه چیزهایی را که مصرف می کنید، از جمله داروهای تجویزی و بدون نسخه، مکمل ها و گیاهان دارویی، به پزشک خود اطلاع داده و با او مشورت کنید. برخی از افراد ممکن است در صورت مصرف منظم اسپراواتو نتوانند دارو های زیر را مصرف کنند، داروهایی نظیر: آمفتامین ها داروهای ضد تشنج دارو های آرام بخش داروهای ضد اضطراب یا داروهای خواب، از جمله داروهای بدون نسخه داروهای ضد درد اپیوییدی، چه تجویزی یا تفریحی مهارکننده های مونوآمین اکسیداز ( MAOIs ) ، نوعی داروی ضد افسردگی الکل ممکن است اثرات جانبی آرام بخش اسکتامین را به شدت افزایش دهد و باعث خواب آلودگی شدید، گیجی، سرگیجه، مشکل در تفکر و اختلال حرکتی جدی شود. اسکتامین ممکن است اعتیادآور باشد. در صورت داشتن سابقه اختلال مصرف مواد، پزشک شما خطرات و مزایای احتمالی اسکتامین را متعادل می کند. اگر شما یا یکی از عزیزانتان افسردگی مقاوم به درمان یا افسردگی شدید همراه با افکار خودکشی دارید، اسپری داخل بینی اسکتامین روشی نوآورانه برای درمان علایم شماست. ممکن است برای افرادی که با سایر داروهای ضد افسردگی موفقیت آمیز نبوده اند، تسکین دهد. با این حال، اسکتامین برای همه مناسب نیست. لطفا با یک پزشک مشورت کنید تا به شما در یافتن گزینه های درمانی جایگزین کمک کند تا بتوانید احساس بهتری داشته باشید. |
مولتیپل اسکلروزیس ( MS ) وجود دارد که می توان برای درمان بیماری استفاده کرد، از جمله داروهای شیمی درمانی، ضد التهاب، استروییدها و داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی که برای جلوگیری از عملکرد سیستم ایمنی طراحی شده اند. در برخی موارد، داروهای ام اس بر اساس نحوه تجویز، کارهایی که انجام می دهند و علایمی که آنها را مدیریت می کنند، دسته بندی می شوند. در این مقاله از پزشکت به کشف اشکال مختلف داروها برای ام اس و نحوه کمک به افراد مبتلا به این بیماری، پرداخته شده است. مولتیپل اسکلروزیس ( MS ) یک بیماری مزمن است که به غلاف محافظ (میلین) اطراف سلول های عصبی، سیستم عصبی مرکزی آسیب می رساند. سیستم عصبی مرکزی مانند یک مسیر ارتباطی بین مغز و بدن است و به مغز اجازه می دهد تا اکثر عملکردهای بدنی و ذهنی را کنترل کند. ام اس روی هر فرد متفاوت است. در حالی که برخی افراد به طور خفیف تحت ت ثیر قرار می گیرند، برخی دیگر توانایی خود را در نوشتن، صحبت کردن یا راه رفتن از دست می دهند. پیشرونده اولیه، پیشرونده ثانویه، عودکننده - فروکش کننده، و سندرم جدا شده بالینی می شود. از آنجایی که هیچ درمانی برای ام اس وجود ندارد، از داروها برای کمک به کند کردن پیشرفت بیماری یا مدیریت علایم آن استفاده می شود. انواع مختلفی از درمان های اصلاح کننده بیماری ( DMTs ) ممکن است سیر بیماری ام اس را تغییر دهند. بسته به اینکه داروها برای هر بیمار چقدر موثر هستند، طول درمان متفاوت است، اما می تواند از چند ماه تا چند سال متغیر باشد. اینکه بیمار تا چه اندازه عوارض جانبی دارو را تحمل میکند و دارو چگونه علایم خود را مدیریت میکند، عواملی هستند که پزشکان برای تعیین اینکه آیا بیمار در یک درمان خاص باقی می‌ماند یا نه یا به نوع جدیدی از دارو نیاز پیدا میکند، استفاده می‌کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید یک پزشک بیمار را تحت نظر می گیرد تا ببیند آیا ضایعات جدیدی ایجاد می شود و اینکه سلول های عصبی در کدام مناطق مغز از میلین خارج شده اند. اگر ضایعات جدید ایجاد شود، پزشک ممکن است بیمار را به DMT جدید تغییر دهد. داروهایی که سیر بیماری را تغییر می‌دهند، می‌توانند تزریقی، خوراکی یا از طریق جریان خون با استفاده از سوزن به داخل ورید (داخل وریدی) تزریق شوند. چندین داروی تزریقی وجود دارد که توسط سازمان غذا و داروی آمریکا ( FDA ) برای درمان ام اس تایید شده است. این دارو ها عبارتند از: اینترفرون بتا، داروهای تزریقی اولین DMT های تایید شده برای درمان ام اس بودند. تزریقات به تغییر مسیر ام اس فعال عود کننده - فروکش کننده و ام اس پیشرونده ثانویه کمک می کند. داروهای تزریقی اینترفرون بتا می تواند شامل موارد زیر باشد: اینترفرون بتا a یا ربیف، آوونکس اینترفرون بتا ( b Extavia ، Betaseron ) Peginterferon beta a ( Plegridy ) این داروها توانایی گلبول‌های سفید خون که سلولهای ایمنی هستند را از ورود به مغز و نخاع و آسیب بیشتر به اعصاب باز می‌دارند. از آنجایی که تصور می شود ام اس توسط خودایمنی هدایت می شود (به این معنی که سیستم ایمنی شروع به حمله به خود می کند) ، مسدود کردن عملکرد این سلول های ایمنی می تواند پیشرفت آسیب ناشی از ام اس را کند کند. هر نوع داروی تزریقی روش و نتایج خاص خود را دارد، اما از آنجا که شما به خودتان تزریق خواهید کرد. برنامه مصرف این داروها عبارتند از: یک بار در هفته به عضله تزریق می شود. b یک روز در میان زیر پوست تزریق می شود. هر دو هفته یک بار زیر پوست تزریق می شود. داروهای تزریقی اینترفرون بتا برای بسیاری از افراد مبتلا به ام اس بی خطر هستند. با این حال، آنها با برخی از عوارض جانبی همراه هستند، از جمله: تب لرز سردرد درد عضلانی علایم شبیه به آنفولانزا درد یا بثورات در محل تزریق ناتالیزوماب نوعی آنتی بادی از پروتیین های تخصصی هستند که برای شناسایی مهاجمان خارجی در بدن طراحی شده اند. این دارو برای جلوگیری از ورود نوع خاصی از سلول های ایمنی)لنفوسیت های ( T به مغز و نخاع استفاده می شود. این دارو معمولا برای درمان بیماری فعال در افراد مبتلا به ام اس پیش رونده یا عودکننده ثانویه استفاده می شود، اما گاهی اوقات به افراد مبتلا به CIS داده می شود. ناتالیزوماب به عنوان تزریق در جریان خون توسط یک پزشک هر چهار هفته یک بار تجویز می شود. تزریق این دارو یک ساعت طول می کشد. عوارض جانبی ناتالیزوماب می تواند شامل موارد زیر باشد: راش اسهال سردرد خستگی افسردگی درد شکم عفونت ریه حالت تهوع سفتی مفصل درد و درد عضلانی عفونت مجاری ادراری عفونت واژن ( واژینیت) گلاتیرامر استاتیک نوعی ماده مصنوعی شبیه به پروتیین خاص در میلین است. این دارو با فریب سلولهای ایمنی به جای میلین بدن به آن حمله میکند. معمولا برای درمان MS یا CIS عودکننده - فروکش کننده استفاده می شود. این دارو را خودتان هر روز یک بار یا سه روز در هفته تزریق خواهید کرد. مهم است که دستورالعمل های پزشک خود را برای مصرف این دارو دنبال کنید تا مطمین شوید که دوز صحیح را به خود می دهید. شایع ترین عوارض جانبی گلاتیرامر استات، راش یا درد در محل تزریق است. آلمتوزوماب درمان خط اول برای ام اس نیست. این دارو برای افرادی در نظر گرفته شده است که بیش از دو داروی دیگر ام اس را بدون تسکین علایم یا کاهش سرعت پیشرفت بیماری امتحان کرده اند. این دارو با کاهش تعداد سلول های ایمنی (لنفوسیت های B و ( T در بدن می تواند به کاهش التهاب و کاهش آسیب به سلول های عصبی کمک کند. آلمتوزوماب به صورت دم کرده مشابه گلاتیرامر استات داده می شود. با این حال، تزریق آلمتوزوماب چهار ساعت طول می کشد. رژیم درمانی آلمتوزوماب شامل موارد زیر است: دوره اول: یک بار در روز به مدت پنج روز متوالی دوره دوم: یک بار در روز به مدت سه روز متوالی ماه بدون تزریق دوره های بعدی: یک بار در روز به مدت سه روز متوالی در صورت نیاز، حداقل ماه پس از آخرین دوز هر دوره قبلی. عوارض جانبی این دارو می تواند شامل موارد زیر باشد: تب لرز سرگیجه گرگرفتگی تنگی نفس بثورات خفیف یا خارش حالت تهوع و یا استفراغ در برخی موارد، آلمتوزوماب می تواند عوارض جانبی جدی ایجاد کند، عوارضی نظیر: سکته سرطان ها خودایمنی التهاب کبد تورم بافت ریه عفونت های جدی التهاب کیسه صفرا پارگی در شریان هایی که خون مغز را تامین می کند. میتوکسانترون هیدروکلراید در ابتدا به عنوان یک درمان، شیمی درمانی تایید شد، اما برای درمان ام اس نیز استفاده می شود. این دارو با سرکوب عملکرد سلول های سیستم ایمنی که به میلین حمله کرده و به آن آسیب می زند، عمل می کند. به طور معمول، ام اس عود کننده - فروکش کننده و پیشرونده ثانویه با استفاده از میتوکسانترون هیدروکلراید درمان می شود. این دارو از طریق انفوزیون IV هر سه ماه یک بار توسط یک پزشک تجویز می شود. انفوزیون تقریبا تا دقیقه طول می کشد. شایع ترین عوارض جانبی میتوکسانترون هیدروکلراید ها عبارتند از: اسهال سردرد یبوست استفراغ حالت تهوع نازک شدن مو عفونت مجاری تنفسی فوقانی و مجاری ادراری تغییر یا عدم وجود دوره های قاعدگی در طول درمان ادراری که تقریبا ساعت پس از تزریق به رنگ آبی - سبز است. در برخی موارد، عوارض جانبی دایمی و جدی مرتبط با استفاده از میتوکسانترون هیدروکلراید، شامل نارسایی احتقانی قلب، سرطان خون و آسیب کبدی می باشد. اوفاتوموماب جدیدترین درمان ام اس است. که می توان از آن برای درمان CIS ، ام اس عود کننده - فروکش کننده و ام اس پیشرونده ثانویه استفاده کرد. این دارو با جداسازی برخی از سلول های ایمنی مضر (لنفوسیت های B ) و کاهش تعداد سلول های ایمنی در بدن منجر به آسیب کمتری می شود زیرا سلول های B کمتر میلین را در مغز و نخاع هدف قرار می دهند. این داروی تزریقی یک بار در هفته به مدت سه هفته به صورت زیر پوستی (به صورت زیر جلدی) و سپس یک هفته استراحت و یک بار در ماه پس از آن تجویز می شود. اولین تزریق باید تحت نظر پزشک متخصص انجام شود. پس از آن، خودتان دارو را تزریق خواهید کرد. برخی از عوارض جانبی رایج افاتوموماب عبارتند از: لرز تب تبخال سردرد خستگی درد و درد عضلانی عفونت های قفسه سینه عفونت های دستگاه ادراری سرماخوردگی و سرماخوردگی سر قرمزی، درد، خارش یا تورم در محل تزریق کاهش مولکول هایی که به محافظت از بدن در برابر عفونت کمک می کنند (آنتی بادی ها) اوکرلیزومابیک داروی انفوزیونی است که CIS ، ام اس عودکننده - فروکش کننده و ام اس پیشرونده اولیه را درمان می کند. این دارو مشابه اوفاتوموماب عمل می کند، زیرا تعداد لنفوسیت های B را در بدن و در نتیجه تعداد سلول هایی را که برای آسیب رساندن به میلین در دسترس هستند کاهش می دهد. طبق تحقیقات، ocrelizumab اولین دارویی است که نشان داده شده است به طور قابل توجهی پیشرفت ناتوانی را در افراد مبتلا به ام اس پیشرونده اولیه کاهش می دهد. در این خصوص دو انفوزیون مجزا داده می شود که بین آنها دو هفته وقفه وجود دارد و انفوزیون های معمولی هر شش ماه یک بار تجویز می شود. هر انفوزیون بین سه تا چهار ساعت طول می کشد. عوارض جانبی ocrelizumab می تواند شامل موارد زیر باشد: تب راش تبخال سردرد حالت تهوع سرفه کردن اوکرلیزومابیک عملکرد سیستم ایمنی را مختل می کند، به این معنی که می تواند فرد را مستعد ابتلا به بیماری هایی مانند آنفولانزا، عفونت های سینوسی، برونشیت و عفونت های ویروسی کند. عفونت های پوستی و عفونت های تبخالی نیز در افرادی که اوکلیزوماب مصرف می کنند دیده شده است. داروهای خوراکی نیز وجود دارد که توسط FDA برای درمان ام اس تایید شده است، این دارو ها عبارتند از: این دارو گلبول‌های سفید خون را در غدد لنفاوی به دام می‌اندازد و از ورود آنها به سیستم عصبی مرکزی جلوگیری میکند و می‌تواند باعث آسیب بیشتر شود. این داروی ترکیبی با کاهش تعداد لنفوسیت های B و T در بدن، عملکرد سیستم ایمنی را سرکوب و از آسیب بیشتر به سلول های عصبی جلوگیری می کند. این داروی خوراکی که دو بار در روز مصرف می شود، با تعدیل پاسخ ایمنی و کاهش التهاب، مشابه دی متیل فومارات و دیروکسیمل فومارات عمل می کند. تصور می شود که این دارو دو بار در روز در کپسول های خوراکی مصرف شود، این داروسیستم ایمنی را تعدیل می کند تا به کاهش آسیب اعصاب مغز و نخاع کمک کند. این دارو دو بار در روز مصرف می شود. پس از تجزیه در بدن، به مونو متیل فومارات تبدیل شده و مانند دی متیل فومارات، عملکرد تعدیل کننده سیستم ایمنی را دارد. سیپونیمود، مشابه اوزانیمود، گلبول های سفید خون را در غدد لنفاوی حفظ می کند تا از ورود آنها به سیستم عصبی مرکزی اطمینان حاصل کند. همچنین التهاب را کاهش می دهد. این دارو با به دام انداختن گلبول های سفید خون در ساختارهای لوبیایی شکلی که در عملکرد ایمنی (غدد لنفاوی) نقش دارند، از ورود گلبول های سفید به سیستم عصبی مرکزی جلوگیری می کند. مصرف داروهای خوراکی بسته به نوع آنها متفاوت است، اما معمولا یک یا دو بار در روز مصرف می شود. برخی از داروهای ام اس برای درمان یا مدیریت ام اس بر اساس علایم خاص یا سایر شرایطی که ایجاد می شود طراحی شده اند. این علایم عبارتند از: علایم مثانه تا درصد افراد مبتلا به ام اس را تحت تاثیر قرار می دهد. داروهایی که اختلال عملکرد مثانه را درمان یا مدیریت می کنند، معمولا با شل کردن عضلات مثانه برای جلوگیری از انقباض بیش از حد ماهیچه ها عمل می کنند. آنها همچنین می توانند اسپاسم عضلانی را کاهش دهند، اتصالات بین اعصاب و ماهیچه های مثانه را مسدود و به تحریک جریان ادرار کمک کنند: این دارو برای درمان مثانه بیش فعال طراحی شده است. این داروی ضد افسردگی می تواند به تکرر ادرار و بی اختیاری ادرار کمک کند. این دارو هم رده سولیفناسین است و به شل شدن عضلات مثانه و جلوگیری از بیش فعالی مثانه کمک می کند. این دارو مثانه بیش فعال را با شل کردن عضلات مجاری ادرار و کاهش اسپاسم مثانه درمان می کند. این دارو با شل کردن عضلات مثانه و پروستات، می تواند به افزایش جریان ادرار در افراد مبتلا به ام اس کمک کند. نوروتوکسین با مسدود کردن اتصالاتی که می تواند باعث سفت شدن عضلات و ایجاد اسپاسم شود، درد را تسکین می دهد. این دارو معمولا برای درمان فشار خون بالا استفاده می شود، اما برای افراد مبتلا به ام اس، می تواند به افزایش جریان ادرار کمک کند. این دارو که به عنوان اسپری بینی تجویز می شود، بر کلیه ها ت ثیر می گذارد و به کنترل نیاز مکرر به ادرار کردن کمک می کند. این دارو با کاهش تعداد اسپاسم های عضلانی که در مثانه رخ می دهد، عمل می کند، بنابراین علایم ادراری ناشی از اسپاسم را تسکین می دهد. این دارو با شل کردن عضلات مثانه برای جلوگیری از انقباضاتی که منجر به ناتوانی در کنترل مثانه می شود (بی اختیاری) کمک می کند. همچنین این دارو به جلوگیری از نیاز فوری و مکرر به ادرار کردن می انجامد. برخی از افراد مبتلا به ام اس ممکن است علایم هیجانی ناگهانی را تجربه کنند که می تواند برای موقعیتی که در آن قرار دارند مناسب نباشد: برای مثال، خندیدن یا گریه غیرقابل کنترل. دکسترومتورفان + کینیدین ( Nuedexta ) یک درمان ترکیبی است که به درمان این اپیزودها کمک می کند. تقریبا درصد از افراد مبتلا به ام اس حملات غیرقابل کنترلی از خنده یا گریه را تجربه می کنند که به هیچ وجه به احساس واقعی مربوط نمی شود. حتی تعداد کمتری از افراد مبتلا به ام اس یک احساس شادی غیرواقعی و خارج از تماس با واقعیت (خوشحالی) را تجربه می کنند. تقریبا تا درصد از افراد مبتلا به ام اس اختلال عملکرد روده را تجربه می کنند. یکی از شایع ترین علایم روده ای که افراد مبتلا به ام اس تجربه می کنند، یبوست است. انواع مختلفی از داروها برای درمان یبوست وجود دارد که از جمله آنها می توان به ملین ها، نرم کننده های مدفوع و حجم دهنده ها اشاره کرد. برخی از ملین هایی که می توان برای یبوست ناشی از ام اس استفاده کرد، عبارتند از: بیزاکودیل ( Dulcolax ) هیدروکسید منیزیم (شیر فیلیپس منیزیا) روان کننده های مدفوع برای یبوست ناشی از ام اس، عبارتند از: گلیسرینشیاف ها Docusate (کولاس) عامل حجیم کننده ای که اغلب برای درمان یبوست ناشی از ام اس استفاده می شود، پسیلیوم استفیبر (متاموسیل) می باشد. بیش از درصد افراد مبتلا به ام اس دچار خستگی می شوند. دارویی که برای درمان خستگی طراحی شده اند، عبارتند از: این دارو به تحریک سیستم عصبی مرکزی برای تشویق هوشیاری ذهنی کمک می کند. دکستروآمفتامین و آمفتامین ( Adderall ) : این دارو سیستم عصبی مرکزی را برای بهبود هوشیاری ذهنی تحریک می کند. این دارو برای تشویق احساس بیداری، کمک به درمان آپنه انسدادی خواب و اختلال خواب شیفت کاری ساخته شده است، اما برای درمان خستگی ام اس هم استفاده می شود. این دارو همچنین برای ام اس بدون برچسب استفاده می شود و می تواند به بهبود خستگی کمک کند. این یک داروی ضد افسردگی است که معمولا برای درمان افسردگی، اختلال وسواس فکری، اجباری و حملات پانیک استفاده می شود. ین داروی ضد ویروسی بدون برچسب برای درمان خستگی ام اس استفاده می شود، به این معنی که برای این منظور ساخته نشده است. دلیل عملکرد آن در برابر خستگی مشخص نیست; با این حال، به برخی از بیماران مبتلا به ام اس کمک می کند تا احساس هوشیاری بیشتری داشته باشند. تا درصد از افراد مبتلا به ام اس نوعی درد مزمن یا احساسات غیرطبیعی (دیسستزی) را تجربه می کنند. برای کمک به درمان این احساسات داروهایی وجود دارند که این دارو ها عبارتند از: این داروی ضد تشنج می تواند به کنترل درد ناشی از آسیب سلول های عصبی در مغز و نخاع کمک کند. این دارو معمولا برای درمان تشنج استفاده می شود، اما می تواند به مدیریت درد در افراد مبتلا به ام اس نیز کمک کند. یکی دیگر از داروهای ضد افسردگی است که برای درمان علایم درد در ام اس استفاده می شود، و تصور می شود این دارو به درد بازوها و پاها کمک می کند. این داروی ضد افسردگی به درمان درد و احساسات غیرطبیعی در بازوها و پاها کمک می کند که ممکن است پس از آسیب دیدن مسیرهای خاصی در دوره ام اس ایجاد شوند. کلونوپین معمولا برای درمان تشنج و حملات پانیک استفاده می‌شود، اما می‌توان آن را برای مدیریت درد در افراد مبتلا به ام‌اس در زمانی که از درمان‌های دیگر آن ها را تسکین نداده است، نیز استفاده کرد. خارش علامتی است که بسیاری از افراد مبتلا به ام اس آن را تجربه می کنند. آنها همچنین می توانند احساسات غیرطبیعی مانند سوزن سوزن یا سوزش، چاقو زدن یا دردهای پارگی داشته باشند. دارویی که اغلب برای درمان خارش در افراد مبتلا به ام اس استفاده می شود، هیدروکسیزین (ویستاریل) است. نزدیک به درصد افراد مبتلا به ام اس دچار افسردگی می شوند. رایج ترین داروهای ضد افسردگی که به افراد مبتلا به ام اس داده می شود، مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین ( SSRIs ) هستند. SSRI ها اعصاب را از جذب ناقل عصبی سروتونین مسدود می کنند. هنگامی که سروتونین بیش از حد توسط سلول های عصبی جذب می شود، برای ادامه ارسال پیام بین سلول های عصبی، اعاب کافی باقی نمی ماند که همین منجر به علایم افسردگی می شود. برخی از نمونه های SSRI که برای درمان افسردگی در افراد مبتلا به ام اس استفاده می شوند، عبارتند از: سیتالوپرام (سلکسا) سرترالین (زولوفت) فلوکستین (پروزاک) ونلافاکسین (افکسور) پاروکستین (پاکسیل) دولوکستین (سیمبالتا) برخی از افراد نیز داروهایی از دسته آمینوکتون های ضد افسردگی مصرف می کنند. بوپروپیون Wellbutrin SR ) ( Wellbutrin XL دارویی از این دسته است که اغلب برای درمان افسردگی در بیماران ام اس استفاده می شود . بوپروپیون مشابه SSRI ها عمل می کند با این تفاوت که اعصاب را از جذب بیش از حد نوراپی نفرین و دوپامین مسدود می کند. اختلال عملکرد جنسی می تواند هر فرد مبتلا به ام اس را تحت تاثیر قرار دهد و می تواند شامل اختلال نعوظ، ناتوانی در رسیدن به ارگاسم و میل جنسی کم باشد. داروهای مورد استفاده برای درمان اختلال عملکرد جنسی در افراد مبتلا به ام اس بر اختلال نعوظ تمرکز دارند و عبارتند از: واردنافیل(لویترا) آوانافیل (استندرا) سیلدنافیل (ویاگرا) تادالافیل (سیالیس) پاپاورین (خاموش برچسب) آلپروستادیل ( MUSE ، Prostin VR ، Caverject ، تزریقی) درمان انواع دیگر اختلالات جنسی در ام اس متفاوت است و می تواند شامل داروهای ضد افسردگی، افزایش استفاده از روان کننده در حین انجام فعالیت جنسی، درمان شناختی رفتاری ( CBT ) ، مشاوره زوجین و استفاده از کمک های جنسی باشد. اگرچه لرزش در همه مبتلایان به ام اس رخ نمی دهد، اما حدود درصد از افراد مبتلا به این بیماری در برخی مواقع این علایم را تجربه می کنند. لرزش می تواند به روش های مختلفی مانند صدای لرزان، لرزش که بازوها و دست ها را تحت تاثیر قرار می دهد و مشکل در نگه داشتن ابزار یا ظروف ظاهر شود. برخی از داروهایی که می توان برای درمان لرزش در افراد مبتلا به ام اس استفاده کرد، عبارتند از: باکلوفن دیازپام (والیوم) دانترولن (دانتریوم) کلونازپام (کلونوپین) تیزانیدین ( Zanaflex ) اونابوتولینوم توکسین)بوتاکس) از همان داروهایی که برای درمان لرزش در ام اس استفاده می شود، می توان برای مدیریت سفتی و اسپاسم عضلانی نیز استفاده کرد، از جمله: این دارو اسپاسم و گرفتگی عضلات را برطرف می کند. این شل کننده عضلانی، اسپاسم و گرفتگی را تسکین می دهد. نوروتوکسین اتصالاتی را که می تواند به رفع گرفتگی و اسپاسم عضلانی کمک کند، مسدود می کند. این دارو بر روی سیستم عصبی ت ثیر می گذارد و به کاهش گرفتگی، اسپاسم و گرفتگی عضلات ناشی از اسپاسم کمک می کند. این دارو برای درمان اسپاسم عضلانی در افراد مبتلا به بیماریهایی مانند سندرم تونل کارپال و تاندونیت طراحی شده است، اما همچنین می‌تواند گرفتگی عضلات را در افراد مبتلا به ام اس کاهش دهد: این دارو یک بنزودیازپین است (همچنین به عنوان مضعف کننده سیستم عصبی مرکزی شناخته می شود) عملکرد اصلی بنزودیازپین ها کند کردن سیستم عصبی است که می تواند به کاهش اسپاسم و اسپاسم عضلانی کمک کند. دارو برای مشکل و تغییر در راه رفتن در مبتلایان ام اس به دلیل ت ثیر ام اس بر سیستم عصبی مرکزی، بسیاری از افراد مبتلا به این بیماری ممکن است در راه رفتن و تحرک دچار مشکل شوند. هنگامی که توانایی فردی برای حرکت تحت ت ثیر ام اس قرار می گیرد، برنامه درمانی او باید برای رفع آن تنظیم شود. دارویی که معمولا برای کمک به راه رفتن یا تغییرات راه رفتن در افراد مبتلا به ام اس استفاده می شود، دالفامپریدین است ( Ampyra ) ، یک داروی خوراکی که با بهبود سیگنالها در اعصابی که به دلیل ام‌اس آسیب دیده‌اند، کار میکند. کنار آمدن با علایم مختلف ام اس می تواند چالش برانگیز باشد، به خصوص اگر با پیشرفت بیماری تغییر کنند. با این حال، گزینه‌های درمانی مختلفی وجود دارد که می‌تواند به مدیریت علایم و کاهش سرعت پیشرفت بیماری کمک کند، که منجر به کیفیت زندگی بالاتری می‌شود. رایج ترین داروهای مورد استفاده برای درمان ام اس، درمان های اصلاح کننده بیماری ( DMTs ) هستند. این داروها پیشرفت بیماری را کند می کنند، که می تواند به کاهش علایم و کاهش شدت آن کمک کند. درمان هایی که برای درمان علایم خاص ام اس طراحی شده اند، گزینه های درمانی تکمیلی هستند. مصرف دارو برای ام اس یک تصمیم شخصی است. برخی از افراد مبتلا به این بیماری تصمیم می گیرند از دارو استفاده نکنند. شرایط هر فرد، شدت علایم و سرعت پیشرفت ام اس از عوامل موثر در درمان او خواهد بود. جدیدترین شکل درمان ام اس یک درمان اصلاح کننده بیماری است که به نام افاتوموماب شناخته می شود. این برای کاهش تعداد سلول های ایمنی مضر در بدن طراحی شده است که آسیب ناشی از بیماری را محدود می کند. خط اول درمان مورد استفاده برای افراد مبتلا به ام اس، تعدیل کننده های ایمنی تزریقی است. آنها به عنوان درمان های اصلاح کننده بیماری طبقه بندی می شوند و به محدود کردن آسیب ناشی از بیماری به سلول های عصبی کمک می کنند. این می تواند به کند کردن پیشرفت بیماری کمک کند. داروهای خوراکی جدیدتر نیز به عنوان خط اول درمان در برخی از افراد مبتلا به ام اس استفاده می شوند. |
تفاوت MS و ALS نسبت به شباهت های آن ها یکدیگر بیشتر است. اما با توجه به اینکه شباهت هایی با هم دارند، احتمالا تشخیص آنها از یکدیگر می تواند تا حدودی گیج کننده باشد. MS و ALS هر دو ناتوان کننده هستند. ALS (اسکلروز جانبی آمیوتروفیک، بیماری لو گریگ) و MS (مولتیپل اسکلروزیس) بیماری یکسانی نیستند. MS CNS (سیستم عصبی مرکزی) می شود. در این شرایط دستورالعمل های مغزی به بدن دچار اختلال خواهد شد. بسیاری از افراد ممکن است علایم خفیفی را برای سال ها با دوره های بهبودی داشته باشند. اسکلروز جانبی آمیوتروفیک یا ALS یک بیماری سیستم عصبی پیشرونده است که سلول های عصبی مغز و نخاع را تحت ت ثیر قرار می دهد و باعث از دست رفتن کنترل عضلات می شود. به ALS اغلب بیماری لو جریگ هم گفته می شود. علت دقیق این بیماری هنوز مشخص نیست و به نظر می رسد در برخی موارد ارثی باشد. اسکلروز جانبی آمیوتروفیک اغلب با پیچش عضلانی و ضعف در اندام یا اختلال در گفتار شروع می شود. در نهایت بر روی کنترل عضلات مورد نیاز برای حرکت، صحبت، غذا خوردن و تنفس ت ثیر می گذارد. هیچ درمانی برای این بیماری کشنده وجود ندارد. ALS در تا درصد از افراد به ارث می رسد و در بقیه موارد علت آن مشخص نیست. محققان تعامل پیچیده عوامل ژنتیکی و محیطی را علت اصلی این بیماری می دانند. شباهت بین این دو بیماری این است که MS و ALS به اصطلاح بیماری های تخریب عصبی هستند که بر مغز و نخاع ت ثیر می گذارند. سیستم عصبی مرکزی یا CNS هر دو بر عضلات و اعصاب بدن ت ثیر می گذارند. ALS و MS هیچ درمان شناخته شده ای ندارند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علایم و نشانه های بیماری ام اس در افراد مختلف متفاوت است. علایم در مبتلایان به ام اس شامل اختلالات بینایی مانند تاری دید یا چشم درد، اسپاسم عضلانی، سوزن سوزن شدن، بی حسی و درد خارش اسپاسم عضلات در بازوها و پاها، خستگی، سرگیجه، لرزش و اختلال عملکرد جنسی می شوند. در مقابل، ALS سلول های عصبی (نورون ها) را از بین می برد به طوری که بدن نمی تواند با مغز ارتباط برقرار کند. علایم ALS به طور مداوم پیشرفت می کند و چند سال پس از تشخیص اولیه منجر به فلج و مرگ می شود. ALS و MS هیچ درمان شناخته شده ای ندارند. علایم و نشانه های مولتیپل اسکلروزیس می تواند شامل موارد زیر باشد: بی حسی و سوزن سوزن شدن در بدن مشکلات بینایی اختلال عملکرد جنسی مشکلات روده افسردگی نوسانات خلقی خستگی، اغلب هنگام گرم شدن برای ورزش حافظه کند یا فازی (مشکلات شناختی) مشکلات خفیف در راه رفتن دوره هایی بیماری ام اس با علایم اندک و به دنبال آن عود می کند. علایم و نشانه های بیماری ALS شامل موارد زیر است: بلع مشکل گفتار نادرست گریه غیرطبیعی اختلال در راه رفتن ضعف در پا یا مچ پا تغییرات شناختی و رفتاری ضعف در اندام های حرکتی اختلال در انجام فعالیت های عادی روزانه گرفتگی عضلات و پیچ خوردگی در بازوها، شانه ها و زبان با وجود اینکه تفاوت هایی بین علایم MS و ALS وجود دارند. اما ممکن است این دو بیماری برخی علایم مشابه به هم داشته باشند. برخی از علایم MS و ALS مشابه و شامل موارد زیر است: خستگی مشکل در راه رفتن اسپاسم عضلانی غیر ارادی ضعف عضلانی اختلال در گفتار یا مشکل در بلع (کمتر برای مولتیپل اسکلروزیس) ALS یک بیماری خود ایمنی در نظر گرفته نمی شود. اگرچه برخی از محققان نظریه پردازی می کنند که ممکن است تا حدی به دلیل بی نظمی سیستم ایمنی بدن رخ دهد. به نظر می رسد عوامل وراثتی مانند ژن ها در بعضی از بیماران نقش مهمی دارند. زیرا از هر بیمار تقریبا یکی از آنها بیماری را به ارث برده است. با این حال، به نظر می رسد که از هر بیمار جهش خود به خودی در ژن هایشان ایجاد شده که باعث تولید پروتیین غیرمعمول ( ubiquilin ) می شود. به نظر می رسد تولید پروتیین غیرمعمول ( ubiquilin ) نقش مهمی در علت بیماری ALS دارد. دانشمندان نمی دانند چه عاملی باعث بروز بیماری ALS می شود. با این حال، محققان پیشنهاد می کنند که عدم تعادل شیمیایی (سطح بالای گلوتامات، یک پیام رسان شیمیایی) نیز ممکن است در ایجاد بیماری نقش داشته باشد. علاوه بر این، محققان متوجه شده اند که میزان ابتلا به ALS در ارتش بسیار بالاتر از افراد غیر نظامی است، اما علت این یافته آماری مشخص نیست. MS به عنوان یک بیماری خود ایمنی در نظر گرفته می شود، گرچه ما نمی دانیم چه عواملی آن را تحریک می کند. در این وضعیت یا بیماری بدن میلین (ماده ای که سلول های عصبی را می پوشاند) ، را به عنوان یک ماده خارجی شناسایی کرده و شروع به تخریب آن می کند. این منجر به عملکرد متناوب و یا ضعیف سلولهای عصبی در مغز و نخاع می شود که به نوبه خود علایم MS را ایجاد می کند. سن، فاکتور خطر برای ALS و MS است، اما ALS معمولا در افراد سالمند (حدود تا سال) با میانگین سنی سالگی تشخیص داده می شود در حالی که MS در جمعیت جوان تر ( تا سال) بروز پیدا می کند. ALS در مردان حدود ممکن است تا حدودی بیش از پنج سال زندگی کند. ALS با سرعت بیشتری نسبت به MS پیشرفت می کند و از آنجا که سلول های عصبی را مورد هدف قرار می دهد، پیش آگهی ALS در بهترین حالت، نسبت به ضعیف است. مولتیپل اسکلروزیس یک بیماری خود ایمنی است، در حالی که ALS در هر نفر به دلیل پروتیین جهش یافته ارثی است. بیماری ام اس با اختلال ذهنی و ALS با اختلال جسمی بیشتری همراه است. مرحله آخر MS به ندرت ناتوان کننده یا کشنده است، در حالی که ALS کاملا ناتوان کننده است و منجر به فلج و مرگ می شود. سن تشخیص بیماری ام اس معمولا بین تا سالگی است. به ندرت، می تواند در کودکان و نوجوانان رخ دهد. بیماری ام اس بیشتر در خانم ها و ای ال اس بیشتر در آقایان دیده می شود. منبع: |
علایم ام اس عود کننده که به عنوان تشدید و یا شعله ور شدن علایم شناخته می شود، می تواند ناشی از آسیب جدید در مغز یا سیگنال های عصبی در نخاع باشد. در این شرایط بیمار ممکن است متوجه علایم جدید یا بازگشت علایم قدیمی خود شود. عود واقعی بیش از ساعت طول می کشد و حداقل روز پس از عود قبلی اتفاق میفتد. به طور کلی با گذشت زمان، علایم بیمار باید بهبود یابد. اما برخی از علایم می توانند دوباره عود کنند. این علایم ممکن است در طول و شدت با یکدیگر متفاوت باشند. در بیماری ام اس، سیستم عصبی مرکزی که شامل مغز و نخاع است، آسیب می بیند. ام اس باعث حمله سیستم ایمنی به میلین می شود که عایقی است که از اعصاب محافظت می کند. اعصاب نیز ممکن است آسیب ببینند. وقتی میلین یا اعصاب آسیب می بینند، اعصاب نمی توانند به درستی از سیگنال های آنها عبور کنند. روند آسیب رسان، بافت اسکاری به نام اسکلروز را تشکیل می دهد که نام بیماری را به بیماری می دهد. انواع مختلف ام اس از طرق مختلف بر افراد ت ثیر می گذارد. یک نوع آن MS عود کننده - بهبود دهنده نامیده می شود. با استفاده از این نوع، بیمار دچار شعله ور شدن بیماری یا عود بیماری می شود. بیشتر افرادی که مبتلا به ام اس هستند با نوع عودکننده - بهبود دهنده شروع می شوند. در بیشتر موارد، روند بیماری پس از چند دهه تغییر می کند و پس از آن احتمالا بطور مداوم بدتر می شود. مولتیپل اسکلروزیس زمانی اتفاق میفتد که به سیستم عصبی مرکزی حمله کرده و به میلین محافظت کننده از رشته های عصبی آسیب برساند. کارشناسان معتقدند عوامل محیطی باعث ابتلا به این بیماری در افرادی می شود که ژنتیک آنها را مستعد ابتلا به ام اس می کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بیماری ام اس اغلب در افراد تا ساله رخ می دهد. زنان دو برابر مردان به MS مبتلا می شوند. علایم عود کننده - بهبود دهنده با دوره هایی مشخص می شود که حداقل ساعت طول بکشد. در طی عود، علایم بدتر می شوند. عود با بهبودی همراه خواهد بود. در طول بهبودی، علایم تا حدی یا کاملا از بین می روند. برخی از شایع ترین علایم عود کننده در مبتلایان به ام اس، عبارتند از آسیب به پوشش محافظ رشته های عصبی در مبتلایان به بیماری ام اس، سیگنال های طبیعی مغز به بدن را قطع می کند. در این شرایط ممکن است بدن مانند گذشته عمل نکند. حتی احتمال دارد فرد در انجام کارهای جزیی روز مره مانند باز کردن شیشه یا چرخاندن دستگیره دچار مشکل شود. ضعف ناگهانی یا بدتر شدن این وضعیت، می تواند به معنای بازگشت مجدد علایم ام اس باشد. بیماری ام اس می تواند از بسیاری جهات بر ذهن بیمار ت ثیر بگذارد و خصوصا با پیشرفت بیماری باعث اختلال در حافظه، تمرکز، زبان و پردازش اطلاعات شود. هرگونه مشکل جدید در فکر کردن یا به خاطر سپردن وقایع گذشته، هشداری برای عود مجدد علایم بیماری ام اس محسوب می شود. احساس سبکی سر یا ناپایداری روی پاها می تواند یک تجربه ناراحت کننده باشد، اما این یک علامت شایع عود ام اس است. سرگیجه به دلیل آسیب در قسمت هایی از مغز است که تعادل را کنترل می کند. دارو می تواند احساس را در کوتاه مدت از بین ببرد، اما اگر بیش از یک روز طول بکشد ممکن است لازم باشد که بیمار برای پیشگیری از تشدید علایم تحت درمان دوباره قرار بگیرد. تاری دید و دوبینی می تواند یکی از علایم عود بیماری ام اس باشد. برخی از افراد همچنین با ملتهب شدن عصب بینایی، در تشخیص رنگ ها دچار مشکل می شوند. دوش گرفتن با آب داغ یا حمام یا ابتلا به عفونت ویروسی مانند گاهی اوقات می تواند باعث ایجاد مشکلات بینایی شود. اما این موارد فقط موقتی است و باید در طی یک روز برطرف شوند. بی حسی یا، یکی از رایج ترین علایم عود ام اس است. در این شرایط احتمال دارد بیمار احساس خودش را از دست بدهد. حتی استفاده از دست یا سایر اعضای بدن آسیب دیده برای بیمار ممکن است سخت باشد. شاید یک بیمار مبتلا به ام اس در صورت بازگشت علایم نتواند یک فنجان قهوه را نگه دارد. در صورت بروز هر گونه بی حسی جدید و یا بدتر شدن علایم بهتر است با پزشک مشورت شود. جان راچفورد، کارشناسی ارشد، استادیار مغز و اعصاب در دانشکده پزشکی دانشگاه جان هاپکینز می گوید: یک فرد مبتلا به ام اس، ممکن است هنگام راه رفتن احساس کند مست است یا در هماهنگی حرکات بازو دچار مشکل می شود. ضعف عضلانی یا اسپاسم، بی حسی و از دست دادن تعادل در هنگام بازگشت علایم می تواند منجر به عدم هماهنگی و ناپایداری در پاها شود. برخی بررسی ها نشان می دهد که ابتلا به آنفولانزا یا عفونت دیگر می تواند باعث عود بیماری ام اس شود. اما در مورد سایر محرک ها مانند، بررسی های کمتری صورت گرفته است. زیرا این محرک ها به طور متفاوتی بر همه افراد ت ثیر می گذارد. اما برخی از متخصصان معتقدند که استرس می تواند بر سیستم ایمنی بدن ت ثیر بگذارد و به طور بالقوه خطر عود و بازگشت علایم را افزایش دهد. بهترین راه پیشگیری از عود، مصرف دارویی است که پزشک برای بیمار تجویز کرده است. متخصصان در مورد راه های پیشگیری از عود علایم ام اس می گویند: بررسی ها نشان داده شده است که تمام داروهایی که پزشکان برای عود بیماری ام اس تجویز می کنند، دفعات عود را کاهش می دهند. رعایت رژیم غذایی مناسب، خواب کافی و کاهش استرس نیز توصیه خوبی برای پیشگیری از عود علایم ام اس است. در صورت بروز علایم جدید یا بدتر شدن که بعد از ساعت از بین نمی روند با پزشک خود تماس بگیرید. همه علایم عود کننده در مبتلایان به ام اس نیازی به درمان ندارند. اگر علایم، تحرک بیمار را محدود نکند و منجر به ناراحتی بیمار نشود، پزشک ممکن است به بیمار توصیه کند، که منتظر بماند. در برخی شرایط علایم به خودی خود بهبود می یابند. برای علایم آزار دهنده، استروییدهای داخل وریدی می توانند در بهبودی علایم تاثیر داشته باشند. گاهی اوقات از تبادل پلاسما (برداشتن خون و جایگزینی قسمت مایع) برای درمان عودهای شدیدتر استفاده می شود. در بیشتر موارد، ام اس عود کننده - عود کننده خفیف است، اگرچه احتمال دارد لازم باشد بیمار از عصا یا دستگاه حرکتی دیگر استفاده کند. در برخی موارد، بیماری شدید است و باعث عدم توانایی مراقبت از خود می شود. بندرت ام اس باعث مرگ می شود. اگر به بیماری ام اس مبتلا به عود مجدد مبتلا هستید، می توانید برای مدیریت وضعیت خود گام بردارید. برخی راهکارها برای مدیریت بهتر علایم در بیماری ام اس، عبارتند از: از استعمال سیگار خودداری شود. ورزش متوسط و خواب کافی داشته باشید. برای کمک به افسردگی با یک مشاور مشورت کنید. فیزیوتراپی ممکن است به رفع اسپاسم عضلات کمک کند. از پزشک معالج خود بپرسید که آیا بیماری شما گزینه های درمانی دیگری هم دارد؟ بدانید چرا آزمایش یا روشی توصیه می شود و نتایج ممکن است چه چیزی را نشان دهد؟ بدانید که در صورت عدم استفاده از دارو یا انجام آزمایش یا روش، چه انتظاری می توانید داشته باشید؟ بدانید چرا یک دارو یا درمان جدید تجویز شده است و چگونه به شما کمک می کند. همچنین بدانید که عوارض آن چیست. از شرایطی که باعث گرم شدن بیش از حد شما می شود خودداری کنید. اجتناب از گرم شدن بیش از حد یا سایر عوامل محرک می تواند از بروز بیماری MS جلوگیری کند. رژیم غذایی کم چربی اشباع و چربی ترانس داشته باشید. غذاهای بیشتری با سالم بخورید زیرا اعتقاد بر این است که این مواد مغذی با التهاب مقابله می کنند. در هنگام ویزیت وجلسات درمانی، نام یک تشخیص جدید و سایر داروها، روش های درمانی یا آزمایشات را بنویسید. همچنین دستورالعمل های جدیدی که ارایه دهنده شما به شما می دهد را یادداشت کنید. اگر قرار ملاقات بعدی دارید، تاریخ، زمان و هدف آن را یادداشت کنید. به طور کلی، تمام عوامل استاندارد اصلاح کننده بیماری در بیماران مبتلا به برگشت کننده - عود کننده بررسی شده اند. مصرف داروها می تواند تعداد عودها و ناتوانی را کاهش دهد. دارو ها از نظر عوارض جانبی و از نظر دفعات و نحوه تزریق متفاوت هستند. تجویز این داروها از یک بار در هفته تا روزانه، یا در زیر پوست یا در عضله متفاوت است. همچنین داروی خوراکی جدیدی نیز وجود دارد. پیش آگهی برای بسیار متفاوت است. بعضی از بیماران به ندرت دچار حملات می شوند و سال ها بدون داشتن مشکلات بالینی جدید زندگی می کنند. برخی دیگر حملات مکرر را تجربه خواهند کرد و نیاز به درمان دارویی گسترده دارند. هیچ الگوی قابل پیش بینی برای وجود ندارد. هیچ آزمایشی وجود ندارد که به طور خاص پیش بینی کند پیش آگهی برای همه انواع ام اس بسیار بهتر از چیزی است که افراد در مورد آن می کنند. منابع: |
بالای شش ماه تایید شده است. با این حال، بهتر است برای دوزها به دنبال نسخه پزشک اطفال باشید. این دارو تورم، تب خفیف، متوسط، سردرد متوسط، آرتریت نوجوانان و گلودرد را در کودکان کاهش می دهد. کودکان مبتلا به آسم، سابقه واکنش های آلرژیک به مسکن ها، مشکلات کلیوی و بیماری کرون نباید ایبوپروفن مصرف کنند. ایبوپروفن یک داروی ژنریک است که بدون نسخه ( OTC ) با نام های تجاری مانند ادویل و موترین موجود است. این یک داروی ضد التهابی غیر استروییدی ( NSAID ) است که درد، التهاب و تب را کاهش می دهد. این مقاله از اطلاعاتی را در مورد استفاده ایمن از ایبوپروفن برای کودکان، عوارض جانبی آن و اقدامات احتیاطی ارایه می دهد. سازمان غذا و داروی ایالات متحده ( FDA ) استفاده از ایبوپروفن را در کودکان بالای شش ماه تایید کرده است. این دارو معمولا برای درد و تب در کودکان استفاده می شود و بی خطر در نظر گرفته شده است. با این حال، باید قبل از دادن دارو به کودک خود با پزشک متخصص اطفال مشورت کنید تا از هرگونه اشتباه در میزان دارو جلوگیری کنید. ایبوپروفن دارای خواص ضد التهابی، ضد درد (مسکن) و تب بر (کاهش تب) است. این دارو احتمالا با محدود کردن سنتز برخی از مواد شیمیایی در بدن به نام پروستاگلاندین عمل می کند. ایبوپروفن معمولا در کودکان برای مدیریت و درمان شرایط زیر استفاده می شود، شرایطی نظیر: علایم آرتریت نوجوانان تب به دلیل سرماخوردگی یا آنفولانزا درد و تورم ناشی از آسیب یا شکستگی استخوان دیسمنوره اولیه (قاعدگی دردناک) در دختران نوجوان درد خفیف تا متوسط مانند سردرد، دندان درد یا گلودرد ایبوپروفن به صورت مایع، قرص، کپسول و گرانول با قدرت های مختلف موجود است. دوز روزانه به سن و وزن بدن کودک بستگی دارد. همچنین ممکن است مقدار دوز مصرفی با توجه به علایم و شرایط زمینه ای متفاوت باشد. معمولا ممکن است هر شش ساعت یک دوز تجویز شود و بیش از چهار دوز در ساعت توصیه نمی شود. برای دانستن دوز دقیق برای کودک خود باید با پزشک مشورت کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اگر کودک شما شرایط زیر را دارد، باید در مورد مناسب بودن ایبوپروفن با پزشک مشورت کنید. شرایطی نظیر: آسم مشکل کبد یا کلیه بیماری های التهابی روده مانند بیماری کرون یا کولیت اولسراتیو واکنش آلرژیک قبلی به ایبوپروفن یا سایر داروهای مسکن یا تب بر سابقه خونریزی گوارشی یا هر شرایطی که خطر خونریزی را افزایش داده باشد. عوارض مصرف ایبوپروفن برای کودکان عبارتند از: سوء هاضمه صدای زنگ در گوش کودک شما خس خس می کند. سوزش سر دل یا رفلاکس اسید واکنش آلرژیک شدید (واکنش آنافیلاکتیک) فرزند شما در تنفس یا صحبت کردن مشکل دارد. دهان، صورت، لب ها، زبان یا گلوی کودک شما شروع به تورم می کند. درد شدید شکم، استفراغ با خون و مدفوع تیره که نشان دهنده زخم معده است. توقف ادرار یا خون در ادرار که ممکن است مشکلی در کلیه آنها وجود داشته باشد. واکنش های آلرژیک، ایجاد بثورات پوستی، خس خس سینه، سفت شدن قفسه سینه و تورم در دهان، صورت، لب ها یا زبان برای کاهش احتمال عوارض جانبی، کمترین دوز را در کوتاه ترین زمان به کودک خود بدهید تا علایم او را کنترل کند. همچنین این عوارض ممکن است با دادن ایبوپروفن همراه با غذا کاهش یابد. در صورت شدید بودن یا برطرف نشدن آنها با پزشک کودک خود مشورت کنید. هنگام دادن ایبوپروفن به کودکان باید اقدامات احتیاطی زیر را رعایت کنید: بدون مشورت با پزشک از دوز یا مدت زمان تجاوز نکنید. برای جلوگیری از بلع تصادفی داروها را دور از دسترس کودکان قرار دهید. اگر کودکتان یک نوبت را فراموش کرد، در زمان نوبت بعدی دوز آن را ندهید. در صورت تداوم علایم کودک، بدتر شدن یا مشاهده هرگونه نشانه ای از عوارض جانبی، فورا با پزشک متخصص اطفال مشورت کنید. برای جلوگیری از مصرف بیش از حد تصادفی، محصولات ایبوپروفن را که مخصوص کودکان است، ترجیح دهید. پزشک کودک را در مورد سایر داروهایی که کودکتان مصرف می کند یا اخیرا مصرف کرده است، اطلاع دهید تا از هرگونه تداخل دارویی جلوگیری شود. برای دادن دوز صحیح هر بار از پیمانه اندازه گیری یا ابزار اندازه گیری ارایه شده به همراه محصول مایع استفاده کنید. اگر محصول سوسپانسیون خوراکی است قبل از ریختن خوب تکان دهید. استفاده کوتاه مدت از ایبوپروفن در دوز صحیح در کودکان بی خطر تلقی می شود. دارو را به کودکان تب دار مبتلا به آبله مرغان (واریسلا) ندهید مگر اینکه پزشک توصیه کرده باشد. خطر واکنش های جدی پوستی را افزایش می دهد. اگر ایبوپروفن باعث ناراحتی معده می شود، سعی کنید به همراه غذا به او بدهید. هنگام دادن ایبوپروفن به کودکان از استفاده از سایر محصولات OTC خودداری کنید. در صورت نیاز به دادن ایبوپروفن به کودک بیش از ساعت با پزشک مشورت کنید. ایبوپروفن یک مسکن رایج برای کودکان است. اغلب برای درمان علایم سرماخوردگی، دندان درآوردن و دندان درد استفاده می شود. برای کودکان ماهه تا ساله، ایبوپروفن به صورت شربت مایع عرضه می شود. برای کودکان سال یا بیشتر، ایبوپروفن به صورت قرص، کپسول و گرانول موجود است که برای تهیه نوشیدنی در آب حل می شود. اکثر انواع ایبوپروفن را می توانید از داروخانه ها و سوپرمارکت ها خریداری کنید. برخی از انواع، مانند گرانول ایبوپروفن، فقط با نسخه پزشک در دسترس هستند. کمیسیون داروهای انسانی اکنون ت یید کرده است که هیچ مدرک روشنی وجود ندارد که نشان دهد استفاده از ایبوپروفن برای درمان علایمی مانند درجه حرارت بالا می تواند ویروس کرونا ( COVID - ) را بدتر کند. برای درمان علایم کرونا می توانید پاراستامول یا ایبوپروفن بدهید. توصیه می کنیم ابتدا به کودک خود پاراستامول بدهید. این دارو عوارض جانبی کمتری نسبت به ایبوپروفن دارد و برای اکثر افراد این انتخاب ایمن‌تر است. کودک شما باید حدود تا دقیقه پس از مصرف ایبوپروفن احساس بهتری داشته باشد. اگر کودکتان آسم دارد، ایبوپروفن را به او ندهید، مگر اینکه پزشکتان گفته باشد مشکلی ندارد. بهتر است ایبوپروفن را همراه یا بلافاصله بعد از غذا بدهید تا شکم کودکتان را ناراحت نکند. آن را با معده خالی ندهید. ایبوپروفن دارای قوت های مختلفی است. قدرت و دوز برای کودک شما به سن (و گاهی اوقات اندازه) بستگی دارد، بنابراین همیشه دستورالعمل ها را با دقت بخوانید. کودکان می توانند ایبوپروفن را به صورت زیر مصرف کنند: شربت مایع از سن ماهگی قرص و کپسول از سن سالگی قرص های جویدنی از سن سالگی گرانول از سن سالگی ایبوپروفن برای برخی از کودکان مناسب نیست. اگر فرزند شما علایم زیر را دارد از مصرف ایبوپروفن خودداری کنید: آسم دارد. مشکلات کبدی یا کلیوی دارد. دارای یک بیماری التهابی روده مانند بیماری کرون یا کولیت اولسراتیو است. مشکل سلامتی دارند، به این معنی که خطر خونریزی در آنها افزایش می یابد. در گذشته نسبت به ایبوپروفن یا هر داروی دیگری واکنش آلرژیک داشته است. نسبت به سن آنها کوچک یا بزرگ است، زیرا دوز کمتر یا بالاتر ممکن است بهتر باشد. ایبوپروفن را برای آبله مرغان تجویز نکنید، مگر اینکه توسط پزشک توصیه شده باشد زیرا می تواند باعث واکنش جدی پوستی شود. ایبوپروفن معمولا یا بار در روز به کودکان داده می شود. داروساز یا پزشک به شما می گوید هر چند وقت یکبار آن را بدهید. اگر مطمین نیستید که چه مقدار به کودک بدهید، از داروساز یا پزشک خود بپرسید. بار در ساعت، حداقل ساعت بین دوزها فاصله بگذارید. بار در ساعت، حداقل ساعت بین دوزها فاصله بگذارید. دوزهای شربت ایبوپروفن برای کودکان بر حسب سن و اینکه چه مقدار و چند بار باید مصرف شود، عبارتند از: تا ماهگی (با وزن بیش از کیلوگرم) ، . میلی لیتر، حداکثر بار در ساعت تا ماهگی، . میلی لیتر، حداکثر تا بار در ساعت تا سال، میلی لیتر، حداکثر بار در ساعت تا سال، . میلی لیتر، حداکثر بار در ساعت تا سال، میلی لیتر، حداکثر بار در ساعت تا سال، میلی لیتر، حداکثر بار در ساعت تا سال، تا میلی لیتر، حداکثر تا بار در ساعت دوزهای ایبوپروفن برای کودکان بر اساس سن و اینکه چه مقدار و چند وقت یکبار مصرف شوند، عبارتند از: تا سال، میلی گرم، حداکثر بار در ساعت تا سال، تا میلی گرم، حداکثر بار در ساعت تا سال، تا میلی گرم، حداکثر بار در ساعت اگر کودک شما همیشه درد دارد، پزشک ممکن است قرص یا کپسول آهسته رهش را تجویز کند. اینها یک یا دو بار در روز داده می شود. اگر فراموش کردید آن را در زمان مقرر شده به کودک خود بدهید، به محض یادآوری دوز فراموش شده را بدهید. اگر تقریبا زمان مصرف نوبت بعدی فرا رسیده است، نوبت فراموش شده را نادیده بگیرید و نوبت بعدی را طبق زمان معمول مصرف کنید. هرگز برای جبران دوز فراموش شده دوز مصرف نکنید. اگر اشتباها دوز اضافی ایبوپروفن به کودک خود دادید، حداقل ساعت قبل از دادن بیشتر به او صبر کنید. بهتر است ایبوپروفن را با غذا یا شیر به کودکان بدهید تا شکم ناراحت نشوند. بطری را به خوبی تکان دهید و مقدار مناسب را با استفاده از سرنگ یا قاشق پلاستیکی اندازه بگیرید. اینها در بسته دارویی موجود است. اگر سرنگ یا قاشق ندارید، از داروخانه سرنگ یا قاشقی برای آن بخرید. از قاشق چای خوری آشپزخانه استفاده نکنید زیرا مقدار مناسبی را نمی دهد. برای پنهان کردن طعم شربت، می توانید بلافاصله پس از مصرف دارو، شیر یا آب میوه به کودک بدهید. اما شربت ایبوپروفن را با آب یا شیر مخلوط نکنید زیرا ممکن است به این معنی باشد که اگر نوشیدنی را به پایان نرسانند، دوز مناسب را دریافت نمی کنند. قرص ها و کپسول ها را باید به طور کامل با یک لیوان آب یا آبمیوه بلعید. به کودک خود بگویید که آن را نجود، نشکند، له نکند یا نمکد، زیرا ممکن است دهان یا گلوی او را تحریک کند. کودکانی که قرص های جویدنی مصرف می کنند باید قبل از قورت دادن آن ها را بجوند. گرانول ها را در مقدار کمی غذای نرم (مانند ماست) یا یک نوشیدنی کوچک بپاشید یا هم بزنید، یا می توانید آنها را با یک قاشق آب سرد مخلوط کنید. همچنین گرانول ها را با غذای گرم یا مایع مخلوط نکنید. سپس کودک شما باید غذا را فورا بدون جویدن ببلعد یا بنوشد. مطمین شوید که همه آن را می گیرند. مخلوط گرانول با غذا را نگه ندارید تا بعدا بدهید. پاراستامول تنها مسکن بی خطری است که می توان در کنار ایبوپروفن به کودکان داد. با این حال، ایبوپروفن و پاراستامول را همزمان ندهید. شما باید این داروها را در یک بار بدهید (مگر اینکه پزشک دستورالعمل های متفاوتی به شما بدهد) اگر به کودک خود ایبوپروفن داده اید و بعد از ساعت هنوز دمای بدن او بالاست، می توانید به جای آن پاراستامول را امتحان کنید. اگر این به کاهش دمای بدن کودک کمک کرد، فقط به آنها پاراستامول بدهید (با توجه به دستورالعمل های همراه دارو) اما اگر هر دو پاراستامول و ایبوپروفن را امتحان کرده اید و کمکی نکرده اند، با پزشک خود مشورت کنید. برای درمان درجه حرارت بالا بدون توصیه پزشک، پاراستامول و ایبوپروفن را متناوب نکنید. اگر به کودک خود ایبوپروفن داده اید و او هنوز ساعت بعد درد دارد، می توانید پاراستامول هم بدهید. اگر این کار جواب داد، می توانید پاراستامول و ایبوپروفن را جایگزین کنید و هر بار فقط دارو بدهید. بیش از حداکثر دوز روزانه هیچ یک از داروها را تجویز نکنید. اگر پاراستامول و ایبوپروفن متناوب را امتحان کرده اید و کمکی نکرده اند به پزشک مراجعه کنید. همچنین اگر نمی دانید چه چیزی باعث درد فرزندتان شده است از پزشک مشورت بگیرید. هرگز به کودک زیر سال آسپرین ندهید، مگر اینکه پزشک آن را تجویز کند. ایبوپروفن ممکن است آسم را در برخی از کودکان بدتر کند، اما این غیر معمول است. اگر نگران هستید با پزشک خود مشورت کنید. همچنین اگر فرزندتان داروی دیگری از جمله داروهای گیاهی، ویتامین ها یا مکمل ها مصرف می کند، درمورد مصرف ایبوپروفن به دکتر مراجعه کرده و از او مشورت بگیرید. |
یا لازیکس هم به صورت داروی ژنریک و هم به عنوان داروی با نام تجاری Lasix موجود است. فوروزماید همچنین به صورت یک محلول خوراکی که از طریق دهان مصرف و یک داروی تزریقی که توسط متخصص مراقبت های بهداشتی داده می شود، وجود دارد. برای درمان فشار خون بالا در بزرگسالان و درمان ادم در بزرگسالان و برخی از کودکان، که التهاب ناشی از تجمع مایع در بدن است، استفاده می شود. فوروزماید برای درمان فشار خون بالا و همچنین برای درمان ادم استفاده می شود. این التهاب به دلیل تجمع مایع در بدن است. ادم می تواند ناشی از سایر بیماری های زمینه ای مانند نارسایی قلبی، سیروز کبدی یا بیماری کلیوی باشد. فوروزماید یا لازیکس می تواند به عنوان بخشی از درمان ترکیبی برای درمان فشار خون بالا استفاده شود. این بدان معناست که شاید لازم باشد آن را با سایر داروها مصرف کنید. فوروزماید متعلق به دسته ای از داروها به نام دیورتیک ها است. دسته ای از داروها گروهی از آنها هستند که به روشی مشابه عمل می کنند. این داروها اغلب برای درمان شرایط مشابه استفاده می شوند. فوروزماید به بدن برای خلاص شدن از شر نمک و آب اضافی کمک می کند و این کار را با افزایش میزان ادراری که بدن تولید می کند انجام می دهد. این به کاهش فشار خون و همچنین التهاب کمک می کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید قرص خوراکی فوروزماید احتمال دارد عوارض خاصی ایجاد کند. عوارض رایج‌تری که می تواند با فوروزماید رخ دهد عبارتند از: اسهال یبوست سردرد تاری دید افزایش ادرار گرفتگی معده حالت تهوع یا استفراغ خارش یا بثورات پوستی احساس اینکه شما یا اتاق در حال چرخش است. (سرگیجه) اگر این اثرات خفیف باشند، احتمال دارد ظرف چند روز یا چند هفته از بین بروند. اگر شدیدتر هستند یا از بین نمی روند، با پزشک یا داروساز خود مشورت کنید. عوارض جدی تر لازیکس اگر عوارض جانبی جدی داشتید فورا با پزشک خود تماس بگیرید. اگر علایم خطرناک و جدی است یا اگر فکر می کنید در حال اورژانس پزشکی هستید با خدمات درمانی تماس بگیرید. عوارض جدی و علایم آنها شامل موارد زیر است: . علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: ضعف بی قراری دهان خشک خواب آلودگی احساس تشنگی کمتر ادرار کردن درد یا گرفتگی عضلات حالت تهوع یا استفراغ شدید ضربان قلب سریع یا غیر طبیعی علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: ضعف خستگی افزایش وزن مو و پوست خشک افزایش احساس سرماخوردگی علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: تب حالت تهوع یا استفراغ شدید درد هنگام خوردن یا نوشیدن علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: واکنش آلرژیک زرد شدن پوست زرد شدن سفیدی چشم ها تاول زدن یا لایه برداری پوست از دست دادن شنوایی یا صدای زنگ در گوش (می تواند موقت یا دایمی باشد) افت فشار خون ارتواستاتیک (فشار خون پایین که هنگام ایستادن رخ می دهد. فوروزماید احتمال دارد با سایر داروها تداخل داشته باشد. قرص خوراکی فوروزماید می تواند با سایر داروها، ویتامین ها یا گیاهانی که احتمال دارد مصرف کنید تداخل داشته باشد. تداخل زمانی است که یک ماده نحوه عملکرد دارو را تغییر دهد. این می تواند مضر باشد یا از عملکرد خوب دارو پیشگیری کند. برای کمک به پیشگیری از تداخل، پزشک باید تمام داروها را با دقت مدیریت کند. حتما در مورد تمام داروها، ویتامین ها یا گیاهانی که مصرف می کنید به پزشک خود اطلاع دهید. برای اینکه بدانید این دارو چگونه می تواند با داروی دیگری که مصرف می کنید تداخل داشته باشد، با پزشک یا داروساز خود مشورت کنید. نمونه هایی از داروهایی که می توانند با فوروزماید تداخل ایجاد کنند در زیر فهرست شده اند. آنتی بیوتیک ها می توانند خطر آسیب یا از دست دادن شنوایی را در صورت مصرف با فوروزماید افزایش دهند. این داروها عبارتند از: آمیکاسین نیومایسین جنتامایسین توبرامایسین پارومومایسین مصرف فنی تویین دارو با فوروزماید می تواند اثرات فوروزماید را کاهش دهد. مصرف سیس پلاتین، داروی سرطان با فوروزماید می تواند خطر مشکلات کلیوی و آسیب یا از دست دادن شنوایی را افزایش دهد. مصرف متوترکسات داروی سرطان با فوروزماید اثرات فوروزماید را کاهش می دهد. همچنین، فوروزماید ممکن است مقدار این دارو را در بدن بالا ببرد که می تواند عوارض جانبی را افزایش دهد: مصرف سیکلوسپورین دارو با فوروزماید می تواند خطر ابتلا به آرتریت نقرسی را افزایش دهد. مصرف لیتیوم با فوروزماید می تواند سطح لیتیوم را در بدن بالا ببرد. این خطر عوارض لیتیوم را افزایش می دهد. مصرف برخی شل کننده های عضلانی همراه با فوروزماید می تواند اثرات این داروها را بالا ببرد. این خطر عوارض را افزایش می دهد. این داروها عبارتند از: سوکسینیل کولین مصرف فوروزماید با سایر داروهای فشار خون می تواند باعث کاهش فشار خون به سطح خطرناکی شود. این داروها عبارتند از: کوناپریل رامیپریل انالاپریل بنازپریل کاپتوپریل لیزینوپریل موکسیپریل فوزینوپریل پریندوپریل تراندولاپریل مصرف NSAID ها (داروهای ضد التهابی غیر استروییدی) همراه با فوروزماید می تواند سطح این داروها را در بدن افزایش دهد. این خطر عوارض خطرناک را افزایش می دهد. NSAID ها عبارتند از: آسپرین سالسالات دیفلونیزال ایندومتاسین منیزیم سالیسیلات مصرف دوزهای بالای لووتیروکسین با فوروزماید می تواند اثربخشی لووتیروکسین را کاهش دهد. این بدان معناست که برای درمان بیماری تیرویید به خوبی کار نخواهد کرد. مصرف سوکرالفات با فوروزماید می تواند این دارو را کم اثر کند. این بدان معناست که برای کنترل علایم به خوبی کار نخواهد کرد. تا ساعت پس از مصرف فوروزماید سوکرالفات مصرف نکنید. مصرف سایر دیورتیک ها با فوروزماید می تواند خطر آسیب یا از دست دادن شنوایی را افزایش دهد. این داروها عبارتند از: اسید اتاکرینیک هشدارهای جدی مصرف قرص لازیکس دارو دارای هشدار جعبه سیاه است. این جدی ترین هشدار سازمان غذا و دارو ( FDA ) است. جعبه سیاه به پزشکان و بیماران در مورد اثرات دارویی که احتمال دارد خطرناک باشد هشدار می دهد. فوروزماید یک دیورتیک قوی (قرص مدر) است که به بدن کمک می کند تا از شر آب اضافی خلاص شود. دارو، این کار را با افزایش میزان ادراری که بدن تولید می کند انجام می دهد. اگر بیش از حد از این دارو مصرف کنید، می تواند به مقدار بسیار کم آب و الکترولیت در بدن منجر و این باعث کم آبی بدن می شود. پزشک سطح مایعات را کنترل و احتمال دارد دوز مصرفی را بر اساس آن سطوح تغییر دهد. این دارو می تواند باعث کاهش فشار خون شود. علایم شامل احساس سرگیجه و غش بعد از ایستادن است. اگر این علایم رخ دهد، هنگام تغییر وضعیت، پس از نشستن یا دراز کشیدن به آرامی حرکت کنید و اگر مشکل ادامه پیدا کرد، با پزشک خود تماس بگیرید. این دارو می تواند باعث کاهش سطح پتاسیم شود. (پتاسیم یک ماده معدنی است که به اعصاب، ماهیچه ها و اندام ها کمک می کند تا به طور طبیعی کار کنند. علایم شامل خستگی، ضعف عضلانی و حالت تهوع یا استفراغ است. اگر این علایم را دارید با پزشک خود تماس بگیرید. دوزهای بالا (بیش از میلی گرم) فوروزماید می تواند باعث کاهش سطح هورمون های تیرویید شود. اگر دوزهای بالایی از این دارو مصرف می کنید و علایم مشکلات تیرویید را دارید، با پزشک خود تماس بگیرید. این علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: ضعف خستگی افزایش وزن مو و پوست خشک افزایش احساس سرماخوردگی در واقع قرص خوراکی فوروزماید یک داروی نسخه ای که با نام تجاری Lasix در دسترس و همچنین به عنوان یک داروی ژنریک موجود است. داروهای ژنریک معمولا هزینه کمتری دارند. در برخی موارد، آنها احتمال دارد در هر قوت یا شکلی به عنوان نسخه با نام تجاری موجود نباشند. اگر به سولفونامیدها (داروهای سولفا) حساسیت دارید، احتمال دارد به فوروزماید نیز حساسیت داشته باشید. مصرف این دارو می تواند باعث واکنش آلرژیک شدید و علایمی مانند: کهیر التهاب گلو یا زبان مشکل در تنفس یا بلع اگر این علایم را دارید، فورا با خدمات درمانی تماس بگیرید یا به نزدیکترین اورژانس مراجعه کنید. اگر قبلا به آن یا سولفونامیدها واکنش آلرژیک داشته اید، دیگر این دارو را مصرف نکنید. مصرف آن برای بار دوم پس از هر گونه واکنش آلرژیک می تواند کشنده باشد (باعث مرگ شود) فوروزماید توسط کلیه ها از بدن خارج می شود. اگر مشکلات کلیوی دارید، مقدار زیادی از دارو احتمال دارد مدت بیشتری در بدن باقی بماند. این می تواند منجر به عوارض جانبی خطرناک از جمله فشار خون بسیار پایین شود. ممکن است پزشک درمان را با دوز کمتری از این دارو شروع کند. پزشک همچنین احتمال دارد عملکرد کلیه ها را بررسی کند تا مطمین شود فوروزماید برای مصرف شما بی خطر است. اگر مشکلات کبدی مانند سیروز یا آسیت دارید، بهتر است فوروزماید را در بیمارستان دریافت کنید. فوروزماید می تواند باعث سطح بسیار پایین الکترولیت و منجر به آسیب جدی به کبد و از دست دادن عملکرد مغز شود. (الکترولیت ها مواد معدنی هستند که به کنترل تعادل مایعات در بدن و به سایر عملکردهای مهم کمک می کنند. پزشک شما را از نزدیک تحت نظر خواهد گرفت. فوروزماید می تواند کنترل سطح قند خون (گلوکز) را دشوارتر کند. قبل از مصرف این دارو، پزشک باید مطمین شود که دیابت ندارید: اگر مشکلات شدیدی در تخلیه کامل مثانه دارید، فوروزماید می تواند وضعیت را بدتر کند. قبل از مصرف این دارو، مطمین شوید که پزشک از اختلال مثانه مطلع است. دوزهای بالا (بیش از میلی گرم) فوروزماید می تواند باعث کاهش سطح هورمون های تیرویید شود. قبل از شروع مصرف فوروزماید حتما به پزشک خود در مورد مشکلات تیرویید خود اطلاع دهید. فوروزماید یک داروی حاملگی دسته C است. یعنی دو چیز: بررسی ها روی حیوانات نشان داده که وقتی مادر دارو را مصرف می کند، اثرات نامطلوبی برای جنین دارد. مطالعات کافی بر روی انسان انجام نشده است تا مشخص شود این دارو چگونه می تواند بر جنین ت ثیر بگذارد. اگر باردار هستید یا قصد بارداری دارید با پزشک خود مشورت کنید. این دارو تنها در صورتی باید استفاده شود که منافع بالقوه خطر احتمالی برای جنین را توجیه کند: فوروزماید احتمال دارد وارد شیر مادر شود و در کودکی که از شیر مادر تغذیه میکند عوارض جانبی جدی ایجاد کند. همچنین ممکن است باعث شود بدن شیر کمتری تولید کند. در صورت شیردهی به پزشک خود اطلاع دهید. شما باید تصمیم بگیرید که شیردهی یا مصرف این دارو را متوقف کنید. اگر پزشک یا مامای شما گفت که کودک شما سالم است، می توانید فوروزماید را در دوران شیردهی مصرف کنید. مشخص نیست چه مقدار فوروزماید وارد شیر مادر می شود، اما احتمالا مقدار کمی باشد. انتظار نمی رود که این دارو عوارض جانبی در کودک شما ایجاد کند، اما فوروزماید ممکن است مقدار شیر تولیدی شما را کاهش دهد. اگر در حال شیردهی هستید یا قصد شیر دادن دارید، با پزشک یا داروساز خود صحبت کنید زیرا ممکن است داروهای دیگر در دوران شیردهی بهتر باشند. مهم است که دارویی را مصرف کنید که برای شما مفید است. اگر در دوران شیردهی نیاز به مصرف فوروزماید داشته باشید، پزشک و ماما وزن کودک شما را کنترل خواهند کرد. در نوزادان نارس و کودکان کمتر از سال، فوروزماید احتمال دارد باعث مشکلات کلیوی و همچنین منجر به سنگ کلیه و رسوب کلسیم در کلیه ها شود. اگر فوروزماید در چند هفته اول زندگی به نوزادان نارس داده شود، ممکن است خطر مشکلات ریه و قلب را افزایش دهد. این اطلاعات دوز برای قرص خوراکی فوروزماید است. همه دوزهای ممکن و اشکال دارویی احتمال دارد در اینجا گنجانده نشوند. دوز، شکل دارویی و تعداد دفعات مصرف دارو به موارد زیر بستگی دارد: سن فرد وضعیت در حال درمان وضعیت چقدر شدید است. نحوه واکنش به اولین دوز سایر بیماری های زمینه ای که دارید. قرص خوراکی فوروزماید برای درمان کوتاه مدت یا طولانی مدت استفاده می شود. اگر آن را طبق دستور مصرف نکنید، خطرات جدی دارد. اگر فشار خون بالا را درمان می کنید، احتمال دارد؟ فشار خون افزایش یابد. این خطر ابتلا به مشکلات جدی مانند سکته مغزی یا حمله قلبی را افزایش می دهد. اگر ادم را درمان می کنید، التهاب می تواند بدتر شود. این خطر ابتلا به مشکلات جدی مانند درد، عفونت، زخم پا (زخم های طولانی مدت) و لخته شدن خون را افزایش می دهد. احتمال دارد دارو به خوبی اثر نکند یا به طور کامل از کار بیفتد. برای اینکه این دارو خوب عمل کند، باید مقدار معینی همیشه در بدن باشد: احتمال دارد سطوح خطرناکی از دارو در بدن خود داشته باشید. علایم مصرف بیش از حد این دارو می تواند شامل موارد زیر باشد: تشنگی سرگیجه خستگی مفرط فشار خون پایین اگر فکر می کنید بیش از حد از این دارو مصرف کرده اید، با پزشک یا مرکز کنترل مسمومیت محلی تماس بگیرید. علایم شدید است، با خدمات درمانی تماس بگیرید یا فورا به نزدیکترین اورژانس بروید. به محض یادآوری دوز خود را مصرف کنید. اما اگر فقط چند ساعت قبل از نوبت بعدی برنامه ریزی شده خود را به خاطر می آورید، فقط یک دوز مصرف کنید. هرگز سعی نکنید با مصرف دو دوز در یک نوبت به نتیجه برسیم. این می تواند منجر به عوارض جانبی خطرناک شود. اگر فشار خون بالا را درمان می کنید، فشار خون باید کاهش یابد. اما احتمالا احساس دیگری نخواهید داشت. پزشک فشار خون شما را کنترل خواهد کرد. همچنین می توانید آن را در خانه با استفاده از دستگاه فشار خون خانگی بررسی کنید. اگر در حال درمان ادم هستید، التهاب باید کاهش یابد. فوروزماید برای همه افراد مناسب نیست. برای اطمینان از بی خطر بودن آن برای شما، اگر موارد زیر را دارید به پزشک خود اطلاع دهید: تا به حال به فوروزماید یا هر داروی دیگری واکنش آلرژیک داشته باشید. فشار خون پایین علایم کم آبی بدن، مانند تشنگی، خشکی دهان و ادرار تیره بیماری کبد دیابت هرگونه مشکل در ادرار کردن بیماری آدیسون، یک اختلال نادر در غدد فوق کلیوی نقرس آزمایش گلوکز آزمایش (مانند رادیوگرافی یا اسکن) که شامل استفاده از رنگ حاوی ید است که به خون شما تزریق می شود. عمل جراحی بزرگ یا یک بیهوشی عمومی برای جراحی اگر پزشک قرص خوراکی فوروزماید را تجویز کرد، این نکات را در نظر داشته باشید. می توانید قرص فوروزماید را برش دهید یا خرد کنید فوروزماید باعث ادرار بیشتر می شود، بنابراین باید از مصرف آن در هنگام خواب اجتناب کنید. این دارو را دور از نور نگهداری کنید. این دارو را در مناطق مرطوب مانند حمام نگهداری نکنید. فوروزماید را در دمای اتاق درجه فارنهایت ( درجه سانتیگراد) تا درجه فارنهایت ( درجه سانتیگراد) نگهداری کنید. نسخه ای برای این دارو قابل پر کردن مجدد است. برای پر کردن مجدد این دارو نیازی به نسخه جدید ندارید. پزشک تعداد پر کردن مجدد مجاز را در نسخه خواهد نوشت. مسافرت رفتن هنگام مسافرت با داروهای خود: همیشه دارو را با خود یا در کیف دستی حمل کنید. نگران دستگاه های اشعه ایکس فرودگاه نباشید. آنها نمی توانند به داروها آسیب برسانند. شاید لازم باشد برچسب داروخانه را به کارکنان فرودگاه نشان دهید. همیشه جعبه اصلی دارای برچسب نسخه را با خود حمل کنید. این دارو را در محفظه دستکش خودروی خود قرار ندهید و آن را در خودرو نگذارید. در مواقعی که هوا خیلی گرم یا خیلی سرد است از انجام این کار خودداری کنید. خود مدیریتی اگر فشار خون بالا را درمان می کنید، احتمال دارد پزشک توصیه کند که فشار خون خود را کنترل کنید. می توانید این کار را با استفاده از دستگاه فشار خون خانگی انجام دهید. پزشک می تواند راهنمایی کند که این دستگاه را از کجا بخرید و چگونه از آن استفاده کنید. پزشک موارد زیر را تحت نظر خواهد داشت: پزشک فشار خون را بررسی می کند تا مطمین شود که این دارو فشار خون را تحت کنترل نگه می دارد: این دارو می تواند باعث تغییراتی در سطح الکترولیت شود. این شامل سطوح پتاسیم است. پزشک سطح پتاسیم را بررسی می کند تا مطمین شود که الکترولیت ها در محدوده سالمی هستند. (الکترولیت ها مواد معدنی هستند که سطح مایعات و سایر عملکردها را در بدن شما مدیریت می کنند. : این دارو می تواند مشکلات کلیوی را بدتر کند یا حتی باعث ایجاد مشکلات جدید شود. اگر این دارو برای کلیه ها مشکل ایجاد کند، ممکن است پزشک نیاز به کاهش دوز داشته باشد یا شاید لازم باشد مصرف آن را متوقف کنید. این دارو می تواند سطح آنزیم های کبدی را در بدن افزایش دهد. افزایش سطح آنزیم ممکن است به معنای آسیب کبدی باشد. پزشک احتمال دارد سطح آنزیم را کنترل کند: این دارو می تواند باعث کاهش سطح هورمون تیرویید شود. پزشک ممکن است برای کنترل سطح تیرویید، آزمایش خون انجام دهد. رژیم غذایی فوروزماید می تواند باعث کاهش فشار خون شود. رژیم غذایی کم نمک شما را در معرض خطر افت فشار خون قرار می دهد. اگر رژیم غذایی کم نمک دارید، با پزشک خود در مورد اینکه آیا این دارو مناسب است مشورت کنید. پزشک احتمال دارد توصیه کند که غذاهای پر پتاسیم مصرف کنید. اینها شامل موز، سبزیجات با برگهای تیره و آووکادو می شود. هنگام مصرف فوروزماید احتمال دارد پوست نسبت به نور خورشید حساس تر باشد. از محصولات ضد آفتاب محافظ استفاده کنید. لباس محافظی بپوشید که بیشتر نواحی بدن را بپوشاند. از ماندن در خارج از منزل به طور مستقیم زیر نور خورشید برای مدت طولانی خودداری کنید. شاید لازم باشد یک دستگاه فشار خون خانگی بخرید تا فشار خون خود را در خانه بررسی کنید. داروهای دیگری نیز برای درمان بیماری وجود دارد. برخی ممکن است مناسب تر از دیگران باشند. با پزشک خود در مورد سایر گزینه های دارویی که می تواند برای شما مفید باشد مشورت کنید. |
شناخت بهترین جایگزین برای مصرف قند و شکر برای افراد به خصوص مبتلایان به دیابت می تواند نقش زیادی در سلامت و پیشگیری از بروز عوارض های جانبی آن داشته باشد. ولع مصرف قند، به خصوص در بین خانم ها بسیار رایج است. در حقیقت، و میل آنها به میان وعده در اواخر شب به نصف کاهش یافت. بنابراین اگر رژیم دارید و ولع مصرف زیاد قند را تجربه می کنید، مطمین شوید که در وعده های غذایی خود یک منبع مانند گوشت، مرغ یا ماهی قرار داده اید. اگر گیاه خوار هستید، نگران نباشید. منابع پروتیینی گیاهی می تواند همان ت ثیر را داشته باشند. منابع خوب پروتیین مانند گوشت، مرغ و ماهی احتمال دارد در سیر نگه داشتن بدن و جلوگیری از ولع مصرف شیرینی کمک کند. تخم مرغ یکی دیگر از غذاهای پر پروتیین است که احتمال دارد در کنترل اشتها و اشتیاق کمک کند. در حقیقت، بررسی ها نشان داده است که داشتن یک صبحانه با پروتیین بالا مانند تخم مرغ می تواند گرسنگی را کاهش دهد و به افراد کمک کند در طول روز کمتر غذا بخورند. شاید به این دلیل باشد که یک صبحانه با پروتیین بالا، هورمون گرسنگی گرلین را سرکوب می کند. حتی برخی از هورمون هایی که باعث احساس سیری می شوند، از جمله پپتید YY ( PYY ) و پپتید مانند گلوکاگون ( GLP - ) را افزایش می دهد. این نشان می دهد که مصرف تخم مرغ در صبحانه می تواند برای مدت طولانی تری احساس سیری را حفظ کند و اشتیاق به مصرف قند را کاهش دهد. تخم مرغ می تواند انتخاب خوبی برای صبحانه باشد. آنها به مدت طولانی تری احساس سیری کرده و احتمال اشتیاق به قند را در طول روز کاهش می دهند. Trail mix اغلب به میان وعده ای حاوی میوه خشک و آجیل گفته می شود. ترکیب دقیق مواد تشکیل دهنده می تواند متفاوت باشد. اما اگر اشتیاق به چیزی شیرین دارید می توانید ترکیب عالی را انتخاب کنید. شیرینی میوه خشک می تواند جلوی ولع مصرف قند را بگیرد. همچنین راهی عالی برای ورود مقداری آجیل به رژیم غذایی است. آجیل حاوی چربی های سالم، پروتیین ها، فیبر و ترکیبات گیاهی است. خوردن آنها با تعدادی از فواید سلامتی، از جمله بهبود عوامل خطر بیماری قلبی و دیابت ارتباط دارد. بنابراین، با انتخاب مخلوط میوه خشک، نه تنها ولع شیرینی بر طرف می شود، بلکه مقوی نیز است. با این حال، مخلوط آجیل می تواند کالری بسیار بالایی داشته باشد. بنابراین در یک وعده حدود یک مشت را مصرف کنید. غذاهای تخمیر شده مانند ماست و کلم ترش منبع منابع باکتری های مفید هستند. باکتری های مفید موجود در این غذاها احتمال دارد به حفظ تعادل باکتری های "مفید" در روده کمک کرده و تعداد باکتری های بیماری زا را کاهش دهد. در واقع، باکتری های روده نیز به بسیاری از فرآیندهای بدن مرتبط هستند و می توانند از طریق ترکیبات و هورمون های تولید شده با مغز ارتباط برقرار کنند. این امر باعث می شود که باکتری های روده از راه های مختلف بر روی مصرف مواد غذایی ت ثیر بگذارند. برخی از این ترکیبات حتی احتمال دارد هورمون های گرسنگی یا سیری را در بدن افزایش داده و بر اشتها و اشتیاق ت ثیر بگذارند. به همین دلیل، گفته شده است که قرار دادن برخی از مواد غذایی تخمیر شده در رژیم غذایی می تواند به حفظ روده سالم و حتی به جلوگیری از هوس غذایی کمک کند. با این حال، تاکنون هیچ مقاله ای اثرات خوردن غذاهای تخمیر شده بر ولع غذا را نشان نداده و بررسی بیشتری لازم است. غذاهای تخمیر شده می توانند به حفظ روده سالم کمک کرده، و اشتها و مصرف غذا را تحت ت ثیر قرار دهد. غلات کامل دارای فیبر بالایی هستند و حاوی مواد مغذی از جمله ویتامین های گروه B ، منیزیم، آهن، فسفر، منگنز و سلنیوم هستند. خوردن غلات کامل با زندگی سالم تر و طولانی ترمرتبط است و محتوای بالای فیبر آنها، همچنین به معنای کمک در احساس سیری است. غلات کامل همچنین می توانند باعث رشد باکتری های مفیدی مانند بیفیدوباکتریا، لاکتوباسیل و باکتریویید در روده شوند. جالب است که خواص پر کنندگی آنها را نمی توان فقط با محتوای فیبر توضیح داد. گفته شده که ت ثیر آنها بر باکتریهای روده نیز احتمال دارد در این امر موثر باشد. با این حال، بررسی های بیشتری در این زمینه مورد نیاز است. به طور کلی، اطمینان از اینکه به اندازه کافی غذا می خورید و استفاده از غذاهایی مانند غلات سبوس دار در رژیم غذایی خود کمک می کند تا سیر شوید و از اشتیاق قند جلوگیری می کند. غلات سبوس دار فیبر زیادی دارند و می توانند احساس سیری بدهند. اگرچه خوردن احتمال دارد رضایت شما را جلب نکند، اما مصرف منظم آنها در رژیم غذایی می تواند مفید باشد. سبزیجات دارای فیبر زیاد و کالری کمی و آنها همچنین حاوی مقدار زیادی مواد مغذی مفید و ترکیبات گیاهی هستند. خوردن سبزیجات بیشتر یکی از بهترین کارهایی است که می توانید برای سلامتی خود انجام دهید. حتی می تواند خطر ابتلا به بیماری هایی مانند بیماری های قلبی و سرطان را کاهش دهد. افزودن سبزیجات نیز راهی عالی برای افزایش حجم وعده های غذایی است. حتی کمک می کند در طول روز احساس رضایت بیشتری داشته باشید. افزودن سبزیجات بیشتر به وعده های غذایی می تواند شما را سیر کرده و از اشتیاق قند به دلیل گرسنگی جلوگیری کند. همه میان وعده ها مفید نیستند و بعضی از آنها دارای چربی و قند زیادی هستند. با این حال، اگر هوس یک غذای شیرین می کنید، گزینه های خوب و مفید دیگری وجود دارد. سعی کنید به جای قند سفره، به دنبال یک میان وعده تهیه شده با جو دوسر کامل و شیرین شده با میوه های تازه یا خشک شده باشید. همچنین مراقب میان وعده هایی که حاوی مقدار زیادی قند "سالم" مانند عسل، شربت گاو یا شکر نارگیل هستند، باشید. اینها حاوی قند اضافه شده بوده و مفید نیستند. منبع: |
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.