title
stringlengths 1
108
| article
stringlengths 150
266k
| summary
stringlengths 126
13.8k
| url
stringlengths 31
613
|
|---|---|---|---|
Μπέροβο | Στο Μπέροβο κατοικούν 7002 πολίτες. Στα τέλη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ου αιώνα, το Μπέροβο ήταν μέρος του Βιλαέτι του Κοσσυφοπεδίου της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ως αποτέλεσμα των Βαλκανικών πολέμων, η πόλη περιλαμβανόταν στην περιοχή που παραχωρήθηκε το 1913 στο Βασίλειο της Σερβίας, το οποίο το 1918 εντάχθηκε στο Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας. Από το 1929 έως το 1941 το Μπέροβο ήταν μέρος της Μπανόβινας του Βαρδάρη του Βασιλείου της Γιουγκοσλαβίας. Επίσημη ιστοσελίδα Virtual Berovo Website «ΜΠΕΡΟΒΟ – Η ΜΙΚΡΗ ΕΛΒΕΤΙΑ ΤΩΝ ΒΑΛΚΑΝΙΩΝ». 3 Ιανουαρίου 2014. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Φεβρουαρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 16 Φεβρουαρίου 2019. | Το Μπέροβο (σλαβομακεδονικά: Берово /ˈbɛrɔvɔ/) είναι μια μικρή πόλη δίπλα από το Μάλεσι, 161 χιλιόμετρα από τα Σκόπια, 47 χιλιόμετρα από τη Στρώμνιτσα και 52 χιλιόμετρα την Κότσανη, στη Βόρεια Μακεδονία. Στην πόλη βρίσκεται η έδρα του Δήμου Μπερόβου. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%AD%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%BF |
Βαρταμπέντ | Ένα θεατρικό έργο του Σαρκίς Τσεμλεκντζιάν ελεύθερα εμπνεόμενο από έργο του Ντικράν Τσεγκουριάν ονομάζεται Vartabed. (Αγγλικά) Πάπας Ιωάννης Παύλος Β΄ (3 Ιουλίου 2001). «Address of John Paul II to the Mechitarist Order on the third centenary of their founding». vatican.va. He wanted to seek God in the precise context of Armenian monastic life, recognizing in it an inexhaustible reservoir of holiness and a singular environment for cultural deepening of the values of the tradition, thanks to the celebrated academies and the institution of the "vardapet". | Ο βαρταμπέντ ή βαρνταπέτ (αρμενικά: վարդապետ) είναι ιδιαιτέρως μορφωμένος αρχιμανδρίτης εντός της παραδόσεως της Αρμενικής Αποστολικής Εκκλησίας. Πρόκειται για τιμητικό τίτλο ο οποίος αποδίδεται σε μοναχούς ηγούμενους μοναστηριών, σε εφημέριους υπεύθυνους σημαντικών ενοριών ή σε ιερείς υπεύθυνους για την φύλαξη αγίων τόπων. Από την τάξη των βαρταμπέντ, συνήθως, επιλέγονται οι μελλοντικοί επίσκοπο της Αρμενικής Αποστολικής Εκκλησίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%AD%CE%BD%CF%84 |
Άγιοι Θεόδωροι Σάμου | Οι Άγιοι Θεόδωροι είναι ηπειρωτικό χωριό της δυτικής Σάμου, ανάμεσα στα όρη Κέρκης και Άμπελος και σε μέσο σταθμικό υψόμετρο 300. Απέχει 6,5 χλμ. Ν. του Νέου Καρλοβασίου και 39 χλμ. περίπου Δ. της πόλης της Σάμου. Η τοπική κοινότητα είναι χαρακτηρισμένη ως αγροτικός ημιορεινός οικισμός, με έκταση 2,957 χμ² (2011). Ο οικισμός αναγνωρίστηκε το 1918 και ορίστηκε έδρα της κοινότητας Αγίων Θεοδώρων Με το ΦΕΚ 244Α - 04/12/1997, ο οικισμός αποσπάστηκε από την κοινότητα Αγίων Θεοδώρων και προσαρτήθηκε στον δήμο Καρλοβασίων Με το ΦΕΚ 87Α - 07/06/2010, ο οικισμός αποσπάστηκε από τον δήμο Καρλοβασίων και προσαρτήθηκε στον δήμο Σάμου Με το ΦΕΚ 43Α - 079/03/2019, αποσπάστηκε από τον δήμο Σάμου και προσαρτήθηκε στον δήμο Δυτικής Σάμου(Πηγή: https://www.eetaa.gr/metaboles/oikmet_details.php?id=16279) Οι Άγιοι Θεόδωροι ήταν ένας μικρός συνοικισμός στα τέλη του 19ου αιώνα με την ονομασία «Καβεσέικα», από τον πρώτο κάτοικο Δημήτρη Καβέση. Στη συνέχεια μετονομάστηκε σε Άγιοι Θεόδωροι από τη φερώνυμη εκκλησία που είναι χτισμένη στο κέντρο του χωριού. Οι κάτοικοι ασχολούνται κυρίως με την αμπελοκαλλιέργεια και ένας μικρός αριθμός με την επεξεργασία της πέτρας. Η εκκλησία των Αγίων Θεοδώρων απ’ όπου πήρε την ονομασία του το χωριό Η κεντρική πλατεία με τις βρύσες του 1929, ανακατασκευασμένες στις αρχές του ‘90 Τα παλαιά δημόσια πλυσταριά Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 1978, 2006 (ΠΛΜ) Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, 1963 (ΠΛ) Εγκυκλοπαίδεια Δομή, 2002-4 Οργανισμός εκδόσεων «Ελλάδα», χάρτες (Βαρελάς) eetaa.gr https://www.facebook.com/groups/171493980974/ | Οι Άγιοι Θεόδωροι είναι χωριό της Σάμου. Διοικητικά υπάγεται στην ομώνυμη τοπική κοινότητα, της δημοτικής ενότητας Καρλοβασίων, του δήμου Δυτικής Σάμου και περιφερειακής ενότητας (τέως νομού) Σάμου, στην περιφέρεια Βορείου Αιγαίου, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης, καθώς και των μεταβολών μετά από αυτό το πρόγραμμα. . Πριν το σχέδιο Καποδίστριας και το πρόγραμμα Καλλικράτης, ανήκε στην επαρχία Σάμου, του νομού Σάμου, στο γεωγραφικό διαμέρισμα Νήσων Αιγαίου Πελάγους. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CE%B9_%CE%98%CE%B5%CF%8C%CE%B4%CF%89%CF%81%CE%BF%CE%B9_%CE%A3%CE%AC%CE%BC%CE%BF%CF%85 |
Καφέ αρκούδα | Σταθερή → Μέσα από μια πορεία εξέλιξης και επιβίωσης διάρκειας 35 εκατομμυρίων χρόνων, η καφέ αρκούδα, ζώο ιδιαίτερα προσαρμοστικό, εξαπλώθηκε από την τούνδρα της Αλάσκας και τις στέπες της Ασίας ως τα δρυοδάση των μεσογειακών χωρών. Η καφέ αρκούδα ως το 15ο αιώνα, ζούσε σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η καταστροφή των βιοτόπων της και το κυνήγι της που έχει απαγορευτεί εδώ και δύο δεκαετίες περίπου, είναι οι κύριες αιτίες της σταδιακής εξαφάνισης της από τις περισσότερες χώρες. Σήμερα ζει σε μικρούς αποκομμένους πληθυσμούς και κινδυνεύει να εξαφανιστεί. Στη Γαλλία έχουν απομείνει περίπου δέκα ενώ στην Ισπανία και την Ιταλία περίπου από πενήντα. Στην Ελλάδα έως το 17ο αιώνα, η αρκούδα ζούσε ακόμη και στην Πελοπόννησο, σήμερα έχει περιοριστεί στη βόρεια Πίνδο και την κεντρική Ροδόπη. Ο πληθυσμός της δεν ξεπερνά τα 150 άτομα και αποτελεί το νοτιότερο τμήμα του Βαλκανικού πληθυσμού που δεν ξεπερνά τα 2.500 άτομα. Παρόλα αυτά είναι από τους μεγαλύτερους πληθυσμούς στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η φυσική σύνδεση των πληθυσμών της καφέ αρκούδας στα Βαλκάνια θα αυξήσει τις πιθανότητες επιβίωσης του είδους και στην Ελλάδα. Η αρκούδα είναι η συνέχεια μιας πανάρχαιης ζωής. Με τον πολιτισμό της Ελλάδας, τη συνδέουν μύθοι παραδόσεις και ιστορίες. Είναι ζώο που δεν έχει φυσικούς εχθρούς. Ο μοναδικός εχθρός της είναι ο άνθρωπος. Είναι το μεγαλύτερο χερσαίο θηλαστικό της Ευρώπης, με μεγάλη μυϊκή δύναμη, ιδιαίτερα στο λαιμό, στα μπροστινά άκρα και στις ωμοπλάτες. Έχει τριγωνικό κεφάλι, κυκλικά μικρά αυτιά και μικρά μάτια. Διαθέτει 42 δόντια με αναπτυγμένους τους κυνόδοντες και τους γομφίους. Οι καφέ αρκούδες έχουν μακρύ παχύ τρίχωμα, που στα περισσότερα υποείδη είναι καστανό. Σε δύο υποείδη όμως, στην καφέ αρκούδα των Ιμαλαϊων (U. a. syriacus) και τη Συριακή καφέ αρκούδα (U. a. isabellinus), είναι πιο λευκό, σαν ξεθωριασμένο. Η ουρά της είναι σχετικά πολύ κοντή με μήκος 6 - 22 εκ. και κρύβεται από τη γούνα της, τα πόδια της καταλήγουν σε πέντε δάχτυλα εφοδιασμένα με καμπυλωτά νύχια. Έχει άριστη ακοή και όσφρηση όμως λιγότερο καλή όραση (βλέπει αρκετά καλά σε απόσταση 80 μέτρων αλλά δεν είναι ικανή να διακρίνει άνθρωπο στα 300 μέτρα). Η αρκούδα βαδίζει πατώντας σε όλο το πέλμα των ποδιών της (ανήκει δηλαδή στα πελματοβάμονα ζώα) και μπορεί να τρέξει με ταχύτητα έως και 56 χιλιόμετρα την ώρα. Το μέγεθος της καφέ αρκούδας είναι το πιο μεταβλητό όλων των σύγχρονων αρκούδων. Το τυπικό μέγεθος εξαρτάται από τη γεωγραφική θέση, την ηλικία, το φύλο και την εποχή. Το ύψος των ενήλικων ζώων στον τράχηλο κυμαίνεται από 70 εκατοστά έως και 1,53 μέτρα, ενώ το συνολικό μήκος κυμαίνεται μεταξύ 1,40 και 2,90 μέτρα. Τα ενήλικα θηλυκά ζυγίζουν από 65 ως 342 κιλά, ενώ τα ενήλικα αρσενικά που είναι συνήθως 30% πιο μεγαλόσωμα και δύο φορές βαρύτερα, το βάρος τους κυμαίνεται από 110 ως 685 κιλά. Γενικά το βάρος της αρκούδας δεν είναι ποτέ σταθερό. Το φθινόπωρο γίνεται μέγιστο εφόσον το ζώο αποθηκεύσει μεγάλες ποσότητες λίπους για να καλύψει τις ανάγκες του κατά την περίοδο του χειμέριου ύπνου, ενώ την άνοιξη έχει το ελάχιστο βάρος αφού όλο το λίπος έχει ήδη καταναλωθεί κατά τη διάρκεια του χειμέριου ύπνου. Οι καφέ αρκούδες στη βόρεια Ευρώπη και Ασία (Σκανδιναβία, ανατολική Ευρώπη, δυτική έως ανατολική Ρωσία) ζυγίζουν κατά μέσο όρο 260 - 360 κιλά τα αρσενικά, και 150 - 250 κιλά τα θηλυκά. Ενώ το βάρος των ενηλίκων αρκούδων στη Νότια Ευρώπη (Ισπανία, Βαλκάνια) είναι 65 κιλά για τα θηλυκά, και 110 για τα αρσενικά. Η αρκούδα ζει περίπου 20 με 25 χρόνια και δεν είναι εκ φύσεως επιθετικό ζώο. Μπορεί βέβαια όπως κάθε αμυνόμενο ζώο να εκδηλώσει επιθετική συμπεριφορά για εκφοβισμό. Όταν σηκώνεται στα πισινά της πόδια δεν εκδηλώνει επιθετική διάθεση, η κίνηση αυτή είναι ανιχνευτική και έχει απλά σκοπό να αυξήσει το οπτικό της πεδίο. Αμυντικό ρόλο έχει το δυνατό της μούγκρισμα. Χαρακτηριστικά της στοιχεία είναι η μεγάλη ταχύτητα της, η ευκινησία της, η ικανότητα της να ψαρεύει, η ικανότητα της στην αναρρίχηση, η χρήση του μπροστινού ποδιού ως "χέρι" κ.α. Η αρκούδα είναι ζώο παμφάγο με προτίμηση στις τροφές φυτικής προέλευσης και έχει ανάγκη από μεγάλες ποσότητες τροφής. Τρέφεται με όλων των ειδών τους διαθέσιμους καρπούς του δάσους: Βατόμουρα, άγρια κορόμηλα, κεράσια, μήλα, αχλάδια, σμέουρα, καρπούς σορβιάς, αγριοφράουλες, βελανίδια, καρπούς οξιάς αλλά και βολβούς, ρίζες και χόρτα. Συμπληρώνει το διαιτολόγιο της με μέλι, μικρά και μεγάλα θηλαστικά, έντομα, μυρμήγκια, βατράχια, σαλιγκάρια, ψάρια και χελώνες. Μια πιο αναλυτική προσέγγιση της σύστασης του διαιτολογίου της, δείχνει τη σαφή επικράτηση των τροφών φυτικής προέλευσης (84%) έναντι των τροφών ζωικής προέλευσης (16%). Μία από τις αξιοπερίεργες φάσεις του βιολογικού κύκλου της αρκούδας είναι ο χειμέριος ύπνος που διαφέρει ουσιαστικά από τη γνωστή χειμερία νάρκη που χαρακτηρίζει άλλα είδη θηλαστικών όπως ο σκαντζόχοιρος για παράδειγμα. Οι βασικότερες διαφορές είναι: Κατά τη χειμέρια νάρκη η θερμοκρασία του σώματος του ζώου πλησιάζει τη θερμοκρασία του περιβάλλοντος (σχεδόν 0 °C), οι καρδιακοί παλμοί και ο αναπνευστικός ρυθμός ελαττώνονται δραματικά, ενώ έχει τη δυνατότητα να ανακυκλώνει πρωτεΐνες και ούρα, που του επιτρέπει να μην ξυπνά για να ουρήσει, και να αποφύγει ατροφία ιστών.Κατά το χειμέριο ύπνο η θερμοκρασία του σώματος της αρκούδας ελαττώνεται κατά ένα βαθμό περίπου σε σχέση με την κανονική (38 °C), οι καρδιακοί παλμοί και ο αναπνευστικός ρυθμός δεν ελαττώνονται δραματικά και το επίπεδο εγρήγορσης είναι υψηλότερο από ότι στη χειμέρια νάρκη, γι' αυτό η αρκούδα ξυπνάει πολύ εύκολα όταν ενοχληθεί στη φωλιά της.Ο χειμέριος ύπνος είναι ένας ακόμα τρόπος προσαρμογής της αρκούδας στις αντίξοες συνθήκες του περιβάλλοντος όπου ζει. Είναι ουσιαστικά ο μόνος τρόπος επιβίωσης για ένα μεγαλόσωμο παμφάγο θηλαστικό κατά τη διάρκεια του χειμώνα. Μια ακόμα βασική λειτουργία είναι η προστασία των ευάλωτων νεογνών, εφόσον γεννιούνται μέσα στη φωλιά υπό ιδανικές συνθήκες θερμοκρασίας σαν να είναι ένα είδος θερμοκοιτίδας. Η φόνευση της καφέ αρκούδας, είτε λόγω πρόκλησης ζημιών σε παραγωγικές μονάδες (κτηνοτροφικά ζώα, μελίσσια, καλλιέργειες), είτε τυχαία φόνευση κατά το κυνήγι ή σκόπιμη φόνευση για τρόπαιο ή σύλληψη των μικρών κ.λ.π.Η υποβάθμιση ή η απώλεια των βιοτόπων της καφέ αρκούδας λόγω αλόγιστης διάνοιξης δασικών δρόμων, απρογραμμάτιστης και αλόγιστης υλοτομίας και πυρκαγιών.Ο κατακερματισμός της γεωγραφικής κατανομής του είδους και η συρρίκνωση των συνδετικών περιοχών της κατανομής της καφέ αρκούδας σε εθνική ή διασυνοριακή κλίμακα λόγω υλοποίησης μεγάλων τεχνικών έργων οι οποίες στερούνται τις αναγκαίες περιβαλλοντικές προδιαγραφές.Η ελλιπής ενημέρωση και ευαισθητοποίηση του κοινού που εκλαμβάνει την παρουσία του είδους ως απειλή στην περιουσία των παραγωγών και την ανθρώπινη ασφάλεια. 1. Οι χορεύτριες αρκούδες των Αρκουδιάρηδων. Το φαινόμενο αυτό είναι γνωστό από πολλά χρόνια στην Ελλάδα και σε άλλες Βαλκανικές χώρες. Το ζώο συλλαμβάνεται μικρό για να μπορέσει να εκπαιδευτεί σωστά, αφού πρώτα φονευτεί η μητέρα του, που δε θα επέτρεπε σε κανέναν να πλησιάσει τα μικρά της. Έτσι κάθε σύλληψη και αιχμαλωσία αρκούδας σημαίνει ότι η φύση χάνει τουλάχιστον δύο άτομα. Η εκπαίδευση του ζώου αποτελεί διαδικασία μακρόχρονη και επώδυνη. Η μύτη τρυπιέται για να περαστεί ο χαλκάς που χρησιμεύει ως όργανο καθοδήγησης. Πολλές από τις αιχμάλωτες αρκούδες έχουν βαθιές πληγές στη μύτη και στα χείλη, καθώς οι χαλκάδες σκίζουν το δέρμα τους από το τράβηγμα και τα ζώα πρέπει να ξανατρυπηθούν σε άλλο σημείο.Οι κυνόδοντες καταστρέφονται με τυχαία μεταλλικά εργαλεία. Το σπάσιμο αυτό, αποτελεί την αρχή για την καταστροφή της υγείας των δοντιών του ζώου, αφού το σάπισμα που προκαλείται μπορεί να μεταδοθεί στη γνάθο, οπότε η κατάσταση είναι ανίατη.Κατά την εκμάθηση του "χορού" το ζώο αναγκάζεται να πατάει σε πυρακτωμένες λαμαρίνες υπό τον ήχο του ντεφιού. Στην προσπάθεια του να αποφύγει το κάψιμο, το αρκουδάκι σηκώνεται στα πίσω του πόδια και βηματίζει επί τόπου. Η εκμάθηση συνεχίζεται για αρκετό διάστημα ώσπου να δημιουργηθεί στην πραγματικότητα ένας τύπος εξαρτημένου αντανακλαστικού. (τύπου σκυλιά του Παβλώφ)Η διατροφή των αρκούδων είναι άθλια και το γνωστό μας "νηστικό αρκούδι δε χορεύει" αποτελεί ένα μύθο. Η επιβράβευση για την παράσταση της "χορεύτριας αρκούδας" απλά ξεγελά την πείνα της αφού τα γεύματα της είναι αποφάγια και σκουπίδια καθώς οι συνθήκες διαβίωσης της είναι άθλιες.2. Οι αρκούδες των ζωολογικών κήπων. Στο πρόβλημα της αιχμάλωτης αρκούδας υπάγονται και οι περιπτώσεις αυτών που κρατιούνται σε ζωολογικούς κήπους. Αρκετοί από αυτούς δεν λειτουργούν με τους όρους που θέτει η σύγχρονη και ιδίως η ευρωπαϊκή νομοθεσία, η οποία τείνει να τους καταργήσει με τη σημερινή τους μορφή. Είναι βέβαιο ότι οι περισσότεροι από τους ζωολογικούς κήπους απέχουν πολύ από το να προσφέρουν ικανοποιητικές συνθήκες διαβίωσης στις αρκούδες και τα άλλα ζώα. Οι χώροι, το προσωπικό, η κτηνιατρική περίθαλψη, η διατροφή, η υλικοτεχνική υποδομή και οι γενικότερες συνθήκες διαβίωσης χαρακτηρίζονται από ανεπάρκεια, συχνά επικίνδυνη και για την ίδια τη ζωή των ζώων. 3. Οι «αρκούδες εστιατορίου». Φαινόμενο που παρατηρείται τουλάχιστον στην Ουκρανία και την Αρμενία. Αρκούδες που χρησιμοποιούνται σαν πόλος έλξης σε εστιατόρια. Βρίσκονται συνήθως στην είσοδο του καταστήματος, κυρίως σε μικροσκοπικά κλουβιά. Σύμφωνα με το άρθρο 258,παρ.2ε και 2ζ (Ν.Δ.86/69) του Δασικού κώδικα, απαγορεύεται ο φόνος, η αιχμαλωσία, η κατοχή και η έκθεση σε δημόσια θέα της καφέ αρκούδας. Το παραπάνω αποτελεί και το μοναδικό νομικό κείμενο της ελληνικής νομοθεσίας που αναφέρεται ρητά και σαφώς στο συγκεκριμένο είδος.Η καφέ αρκούδα χαρακτηρίζεται σαν σπάνιο και απειλούμενο είδος και συμπεριλαμβάνεται στο Κόκκινο βιβλίο των απειλούμενων ειδών (Red Data Book) που εξέδωσε στην Ελλάδα, σύμφωνα με τις προδιαγραφές της Διεθνούς Ενώσεως για τη Διατήρηση της Φύσης και των Φυσικών Πόρων (I.U.C.N.), η Ελληνική Ζωολογική Εταιρία σε συνεργασία με την Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία. Παρά τα μέτρα από την Πολιτεία, η τελευταία αρκούδα που κατοικούσε στον Όλυμπο βρέθηκε νεκρή στις 27 Αυγούστου του 2008 σε ρέμα.Παρ' όλα αυτά γύρω στα τέλη του 2014 έγιναν αναφορές για επανεμφάνιση του είδους στο ίδιο βουνό, ενώ εντοπίστηκαν και χνάρια από αυτές. Βαλιτσάκι της καφέ αρκούδας - Πρόγραμμα ΆΡΚΤΟΣ 1η φάση (1994-1995) - Γιώργος Μερτζάνης, Δρ. Βιολόγος Δραστηριότητες του Αρκτούρου (Αύγουστος 1997), Γεωργιάδης Ε. Λάζαρος, Βιολόγος Πάπυρος - Λαρούς - Μπριτάνικα Τα Ολύμπια Νέα: Τοπικά Νέα Αρκτούρος Καλλιστώ | Η καφέ αρκούδα ή φαιά αρκούδα ή κοινή αρκούδα (Άρκτος η άρκτος-Ursus arctos) είναι παμφάγο θηλαστικό ζώο και το είδος αρκούδας (ίσως το γνωστότερο) με τη μεγαλύτερη γεωγραφική εξάπλωση, που μπορεί να φτάσει σε μάζα από 170 μέχρι 300 κιλά. Υποείδος της είναι η Αρκούδα γκρίζλι, διάσημη στις Ηνωμένες Πολιτείες. Στην Ελλάδα, η καφέ αρκούδα υπάρχει κυρίως στη δυτική και βορειοδυτική Ελλάδα, ωστόσο ο πληθυσμός της είναι περιορισμένος. Γενικότερα, απαντάται στην Ασία, την Ευρώπη, τη Βόρεια Αμερική και τα όρη της βόρειας Αφρικής. Έχει φουντωτό τρίχωμα με μεγάλο κεφάλι, μικρά αυτιά, πατούσες με γερά νύχια και κοντή ουρά. Είναι μοναχικό ζώο. Τρέφεται με φυτά, ψάρια, μέλι, πτηνά, τρωκτικά. Έχει οξεία όσφρηση και ακοή, σε αντίθεση με την όραση του. Τα μικρά γεννιούνται τον χειμώνα, ζυγίζουν μερικές εκατοντάδες γραμμάρια και μένουν με την μητέρα τους πάνω από δύο χρόνια. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%86%CE%AD_%CE%B1%CF%81%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CE%B4%CE%B1 |
Πρόεδρος της Ουκρανίας | Σύμφωνα με το εν ισχύ Σύνταγμα της Ουκρανίας ο Πρόεδρος της χώρας, διασφαλίζει την ανεξαρτησία, την εθνική ασφάλεια και τη νόμιμη διαδοχή του κράτους, είναι ο αρχιστράτηγος των Ενόπλων Δυνάμεων της Ουκρανίας, διοικεί τους τομείς της εθνικής ασφάλειας και της άμυνας του κράτους, και ηγείται του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας και Άμυνας της Ουκρανίας. Οι σημαντικότερες αρμοδιότητες του Προέδρου είναι οι εξής: διορίζει και παύει την ανώτατη διοίκηση των Ενόπλων Δυνάμεων της Ουκρανίας και άλλων στρατιωτικών σχηματισμών διαχειρίζεται την εξωτερική πολιτική δραστηριότητα του κράτους, διεξάγει διαπραγματεύσεις και συνάπτει διεθνείς συνθήκες της Ουκρανίας, εκδίδει αποφάσεις για την αναγνώριση ξένων κρατών, διαβιβάζει στην Βερχόβνα Ράντα της Ουκρανίας την εισήγηση σχετικά με τον διορισμό του Υπουργού Άμυνας της Ουκρανίας και του Υπουργού Εξωτερικών της Ουκρανίας, διαβιβάζει στην Βερχόβνα Ράντα την εισήγηση σχετικά με την κήρυξη κατάστασης πολέμου και, σε περίπτωση ένοπλης επίθεσης κατά της Ουκρανίας, εκδίδει απόφαση σχετικά με τη χρήση των Ενόπλων Δυνάμεων της Ουκρανίας και άλλων στρατιωτικών σχηματισμών που έχουν συσταθεί σύμφωνα με τους νόμους της Ουκρανίας, εκδίδει απόφαση σύμφωνα με το νόμο για τη γενική ή μερική κινητοποίηση και την επιβολή στρατιωτικού νόμου στην Ουκρανία ή σε συγκεκριμένες περιοχές της, σε περίπτωση απειλής επίθεσης, κινδύνου για την κρατική ανεξαρτησία της Ουκρανίας, εκδίδει απόφαση, σε περίπτωση ανάγκης, σχετικά με την εισαγωγή κατάστασης έκτακτης ανάγκης στην Ουκρανία ή σε συγκεκριμένες περιοχές της, απονέμει υψηλούς στρατιωτικούς βαθμούς, υψηλούς διπλωματικούς και άλλους υψηλούς ειδικούς βαθμούς και τάξεις,προκηρύσσει ειδικές εκλογές για την Βερχόβνα Ράντα εντός των όρων που καθορίζονται από το παρόν Σύνταγμα, υποβάλλει, κατόπιν πρότασης του κοινοβουλευτικού συνασπισμού που συγκροτήθηκε στην Βερχόβνα Ράντα, την εισήγηση σχετικά με τον διορισμό του πρωθυπουργού της Ουκρανίας διορίζει στο αξίωμα και παύει από το αξίωμα τον Γενικό Εισαγγελέα της Ουκρανίας, με τη συγκατάθεση της Βερχόβνα Ράντα, διορίζει και παύει το ήμισυ της σύνθεσης του Συμβουλίου της Εθνικής Τράπεζας της Ουκρανίας, διορίζει και παύει το ήμισυ της σύνθεσης του Εθνικού Συμβουλίου της Ουκρανίας για την τηλεόραση και τη ραδιοφωνία, διαβιβάζει στην Βερχόβνα Ράντα την εισήγηση σχετικά με τον διορισμό στο αξίωμα και την αποπομπή από το αξίωμα του επικεφαλής των υπηρεσιών ασφαλείας ανακαλεί πράξεις του Συμβουλίου Υπουργών της Αυτόνομης Δημοκρατίας της Κριμαίας, διορίζει και παύει το ένα τρίτο της σύνθεσης του Συνταγματικού Δικαστηρίου της Ουκρανίας, συγκροτεί δικαστήρια με τη διαδικασία που ορίζει ο νόμος, υπογράφει νόμους που εγκρίθηκαν από την Βερχόβνα Ράντα, έχει το δικαίωμα να ασκεί βέτο σε νόμους που εγκρίνονται από την Βερχόβνα Ράντα (εκτός από νόμους σχετικά με τροποποιήσεις του Συντάγματος της Ουκρανίας) με επακόλουθη επιστροφή τους για επαναληπτική εξέταση από την Ανώτατη Ράντα της Ουκρανίας, Προεδρικός όρκος "Εγώ, (όνομα και επώνυμο), εκλεγμένος με τη βούληση του λαού ως Πρόεδρος της Ουκρανίας, αναλαμβάνοντας αυτό το υψηλό αξίωμα, ορκίζομαι επισήμως πίστη στην Ουκρανία. Δεσμεύομαι με όλες μου τις δεσμεύσεις να προστατεύσω την κυριαρχία και την ανεξαρτησία της Ουκρανίας, να φροντίσω για το καλό της πατρίδας και την ευημερία του ουκρανικού λαού, να προστατεύσω τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των πολιτών, να τηρώ το Σύνταγμα και τους νόμους της Ουκρανίας, να ασκώ τα καθήκοντά μου προς το συμφέρον όλων των συμπατριωτών μου και να ενισχύσω το κύρος της Ουκρανίας στον κόσμο" | Ο Πρόεδρος της Ουκρανίας (ουκρανικά: Президент України, Πρεζιντέντ Ουκραΐνι), σύμφωνα με το Σύνταγμα της Ουκρανίας, είναι η κεφαλή του Κράτους το οποίο και αντιπροσωπεύει. Είναι ο εγγυητής της εθνικής κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας και θεματοφύλακας του Συντάγματος, των νόμων, των δικαιωμάτων και των ελευθεριών των πολιτών της Ουκρανίας.Η Ουκρανία είναι προεδρική κοινοβουλευτική Δημοκρατία με ημιπροεδρικό σύστημα, που έχει εκχωρήσει στον Πρόεδρο της χώρας αυξημένες και ζωτικής σημασίας αρμοδιότητες και σημαντικές εξουσίες. Ο Πρόεδρος αντιπροσωπεύει τη χώρα στις διεθνείς σχέσεις, ορίζει τις κατευθυντήριες γραμμές της εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής, διαχειρίζεται μαζί με τον Πρωθυπουργό και την κυβέρνηση την εσωτερική πολιτική, διαπραγματεύεται και επικυρώνει διεθνείς συνθήκες. Εκλέγεται άμεσα από τον λαό της Ουκρανίας για θητεία 5 ετών, η οποία μπορεί να ανανεωθεί μία φορά. Η προεδρική κατοικία βρίσκεται στο Μέγαρο Μαριίνσκι του Κιέβου, ενώ υπάρχουν και άλλα κτίρια που εξυπηρετούν τις ανάγκες της Προεδρίας της Ουκρανίας. Από την ανακήρυξη της Ανεξαρτησίας της Ουκρανίας στις 24 Αυγούστου του 1991, ως επακόλουθο της διάλυσης της Σοβιετικής Ένωσης, και της δημιουργίας του αξιώματος του Προέδρου στις 5 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους έχουν θητεύσει έως σήμερα έξι Πρόεδροι. Πρώτος Πρόεδρος ορκίστηκε ο Λεονίντ Κραβτσούκ, (1991 - 1994). Δεύτερος Πρόεδρος και ο μόνος μέχρι σήμερα που έχει συμπληρώσει δυο θητείες στο αξίωμα έγινε ο Λεονίντ Κούτσμα (1994 - 2005). Τρίτος Πρόεδρος ανέλαβε ο Βίκτορ Γιούστσενκο (2005 - 2010), τον οποίο διαδέχτηκε ο Βίκτορ Γιανουκόβιτς (2010 - 2014). Από το 2014 και μετά, περίοδος κατά την οποία η χώρα βυθίστηκε σε μια συνεχιζόμενη διαμάχη με τη Ρωσία, πρόεδρος μεταβατικός (μετά την καθαίρεση του Γιανουκόβιτς και για το διάστημα που χρειάστηκε ώστε να προγραμματιστούν οι εκλογές του 2014) ορκίστηκε ο Ολεξάντρ Τουρτσίνοφ (2014) για να δώσει την θέση του, κατόπιν Προεδρικών εκλογών στον Πέτρο Ποροσένκο (2014 - 2019).Από το 2019 και ως σήμερα, Πρόεδρος της χώρας και αυτός ο οποίος ηγείται της χώρας του κατά τη διάρκεια της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία είναι ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%8C%CE%B5%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9F%CF%85%CE%BA%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82 |
Τριφθοραιθανικό οξύ | Το TFA υπάρχει φυσικά στο θαλάσσιο νερό, αλλά μόνο σε πολύ χαμηλές συγκεντρώσεις (<200 ng/lit). Το TFA παράγεται βιομηχανικά με ηλεκτροφθορίωση αιθανοϋλοχλωριδίου (CH3COCl) ή αιθανικού ανυδρίτη [(CH3CO)2O]. Με τον τρόπο αυτό παράγεται αρχικά τριφθοραιθανοϋλοφθορίδιο (CF3COF), το οποίο στη συνέχεια υδρολύεται παράγοντας TFA:Αν είναι επιθυμητό, η ένωση αυτή μπορεί να ξηρανθεί με την προσθήκη τριφθοραιθανικού ανυδρίτη [(CF3CO)2O].Μια παλαιότερη παραγωγική οδός για το TFA περιλάμβανε οξείδωση 1,1,1-τριφθορο-2,3,3-τριχλωροπροπενίου (CF3CCl=CCl2) με υπερμαγγανικό κάλιο (KMnO4). Το 1,1,1-τριφθορο-2,3,3-τριχλωροπροπένιο, με τη σειρά του, μπορεί να παραχθεί με φθορίωση Σβαρτς (Swarts fluorination) εξαχλωροπροπενίου (CCl3CCl=CCl2). Το TFA αποτελεί πρόδρομη ένωση για πολλές άλλες φθοριούχες ενώσεις, όπως ο τριφθοραιθανικός ανυδρίτης [(CF3CO)2O], το τριφθοραιθανικό υπεροξύ (CF3CO3H) και η 2,2,2-τριφθοραιθανόλη (CF3CH2OH). Είναι αντιδραστήριο χρήσιμο για οργανικές συνθέσεις, γιατί έχει συνδυασμό από βολικές ιδιότητες: πτητικότητα, διαλυτότητα σε οργανικούς διαλύτες και σημαντική ισχύ ως οξύ. Μάλιστα, είναι λιγότερο οξειδωτικό από το θειικό οξύ (H2SO4), αλλά πολύ πιο εύκολα διαθέσιμο σε άνυδρη μορφή, σε σύγκριση με πολλά άλλα οξέα. Ωστόσο υπάρχει ένα (ενίοτε ανεπιθύμητο) εμπόδιο στη χρήση του: Το TFA σχηματίζει αζεοτροπικό μείγμα με το νερό, με κανονική θερμοκρασία βρασμού 105 °C). To TFA χρησιμοποιείται πολύ ως ισχυρό οξύ που απομακρύνει την τριτοταγή βουτυλομάδα [Me3C-], που χρησιμοποιείται ως ομάδα «προστασίας» των πλευρικών αλυσίδων κατά την πεπτιδική σύνθεση Fmoc. Ομοίως, χρησιμοποιείται και σε άλλες οργανικές συνθέσεις για να απομακρύνει την τριτοταγή βουτοξυκαρβονυλομάδα [Me3COCO-], που είναι επίσης ομάδα προστασίας για κάποιες ενώσεις.Σε χαμηλές συγκεντρώσεις, το TFA χρησιμοποιείται ως μέσο ιονικού ζευγαρώματος στην υγρή χρωματογραφία υψηλής πίεσης (HPLC) οργανικών ενώσεων, ιδιαίτερα πεπτιδίων και κάποιων σχετικά μικρού μοριακού βάρους πρωτεϊνών. Το TFA αποτελεί ευέλικτο διαλύτη για φασματογραφία πυρηνικού μαγνητικού συντονισμού (NMR-spectroscopy), για υλικά που είναι σταθερά σε όξινο περιβάλλον. Επίσης χρησιμοποιείται ως βαθμονομιτής στη φασματομετρία μάζας (mass spectrometry). Τέλος, το TFA χρησιμοποιήθηκε για την παραγωγή αλάτων του. Ν. Αλεξάνδρου, Γενική Οργανική Χημεία, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1985 Α. Βάρβογλη, «Χημεία Οργανικών Ενώσεων», παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1991 SCHAUM'S OUTLINE SERIES, ΟΡΓΑΝΙΚΗ ΧΗΜΕΙΑ, Μτφ. Α. Βάρβογλη, 1999 Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982 Πολυχρόνη Σ. Καραγκιοζίδη: Ονοματολογία οργανικών ενώσεων, Θεσσαλονίκη 1991, Έκδοση Β΄. Ν. Αλεξάνδρου, Α. Βάρβογλη, Δ. Νικολαΐδη: Χημεία Ετεροκυκλικών Ενώσεων, Θεσσαλονίκη 1985, Έκδοση Β΄. Δ. Νικολαΐδη: Ειδικά κεφάλαια Οργανικής Χημεία, Θεσσαλονίκη 1983. | Το τριφθοραιθανικό οξύ ή τριφθοροξικό οξύ (αγγλικά trifluoroethanoic acid ή TriFluoro Acetic acid, TFA) είναι οργανική χημική ένωση με μοριακό τύπο C2HF3O2, αν και συχνά παριστάνεται με τους ημισυντακτικούς τύπους CF3COOH ή CF3CO2H. Ανήκει στα τριαλοκαρβοξυλικά οξέα. Πιο συγκεκριμένα, αποτελεί ένα δομικό ανάλογο του οξικού οξέος (CH3COOH), από το οποίο, άλλωστε, τυπικά προκύπτει, μετά από υποκατάσταση τριών (3) ατόμων υδρογόνου από τρία (3) άτομα φθορίου. Το χημικά καθαρό TFA, στις κανονικές συνθήκες περιβάλλοντος, δηλαδή σε θερμοκρασία 25 °C και υπό πίεση 1 atm, είναι άχρωμο υγρό, με έντονη οσμή, παρόμοια με αυτή του ξυδιού. Το TFA είναι πολύ ισχυρότερο οξύ σε σύγκριση με το οξικό οξύ, και μάλιστα, με σύγκριση των σταθερών διάστασης (pKa) των δυο οξέων (0,23 έναντι 4,76), το TFA είναι περίπου 34.000 φορές ισχυρότερο, γιατί με την παρουσία των τριών (3) ατόμων φθορίου, που είναι το πιο ηλεκτραρνητικό χημικό στοιχείο, έχει ως επακόλουθο η τριφθορομεθυλομάδα, που βρίσκεται δίπλα στην καρβοξυλομάδα, να αποδυναμώνει το δεσμό οξυγόνου - υδρογόνου του υδροξυλίου του καρβοξυλίου της ένωσης, με αποτέλεσμα να καθιστά ευκολότερη τη διάστασή του, αλλά επίσης και να σταθεροποιεί το ανιόν που προκύπτει μετά τη διάσταση, όντας η συζυγής βάση του TFA. Το TFA χρησιμοποιείται στην οργανική χημεία για διάφορους σκοπούς. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%81%CE%B9%CF%86%CE%B8%CE%BF%CF%81%CE%B1%CE%B9%CE%B8%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%BF%CE%BE%CF%8D |
Άννα Καρασέφσκα | Η Καρασέφσκα αποφοίτησε στην κοινωνιολογία από τη Σχολή Εφαρμοσμένων Κοινωνικών Επιστημών του Πανεπιστημίου της Βαρσοβίας, συνέχισε την εκπαίδευσή της σε διδακτορικές σπουδές στον τομέα της δημόσιας και πολιτικής προβολής των γυναικών και αποφοίτησε για να αποκτήσει το μεταπτυχιακό και το διδακτορικό της από τη Σχολή Οικονομικών Επιστημών της Βαρσοβίας. Επιπλέον, απέκτησε μεταπτυχιακό από το Κολέγιο της Ευρώπης στο Μπριζ. Η Καρασέφσκα έγινε καθηγήτρια στη Σχολή Οικονομικών Επιστημών της Βαρσοβίας ενώ δίδασκε σε μεταπτυχιακά και μεταπτυχιακά μαθήματα από το 1999 έως το 2011. Το 2009 έγινε ένα από τα ιδρυτικά μέλη του Γυναικείου Κογκρέσου της Πολωνίας και αργότερα έγινε πρόεδρος του.Μετά από αυτό, η Καρασέφσκα συνδημιούργησε το πρώτο εθνικό δίκτυο γυναικών επιχειρηματιών της Πολωνίας και ένα σύστημα υποστήριξης για περαιτέρω ανάπτυξη μεταξύ των Πολωνών γυναικών το 2012.Επιπλέον, κατά την περίοδο 2013-2014, η Καρασέφσκα έγινε αναπληρώτρια γενική διευθύντρια στη συνομοσπονδία «Lewiatan», μια οργάνωση που εργάζεται για τη δημιουργία ευνοϊκών συνθηκών για την ανάπτυξη της οικονομίας και της επιχειρηματικότητας στην Πολωνία, για την οποία η Καρασέφσκα οργάνωσε τις δραστηριότητές της στις Βρυξέλλες.Κατά τη διάρκεια του 2019, η Καρασέφσκα προτάθηκε για να ενταχθεί στο Συμβούλιο της Βαρσοβίας για τις γυναίκες από τον δήμαρχο της Βαρσοβίας. Το συμβούλιο εστιάζει στην οικοδόμηση της ισότητας και των δικαιωμάτων των γυναικών και επιπλέον στα προγράμματα ασφάλειας και υποστήριξης για τις γυναίκες, τους εμβολιασμούς κατά του HPV και την πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη χωρίς τη ρήτρα συνείδησης. Το 2005, η Καρασέφσκα τιμήθηκε με τον Αργυρό της Σταυρό της Αξίας από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας της Πολωνίας Αλεξάντερ Κφασνιέφσκι. Επιπλέον, συμμετείχε στο διεθνές πρόγραμμα καθοδήγησης για γυναίκες ηγέτες, που πραγματοποιήθηκε από το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ και το περιοδικό Fortune. Η Καρασέφσκα μιλά άπταιστα αγγλικά και γαλλικά. | Η Άννα Καταζίνα Καρασέφσκα (πολωνικά: Anna Katarzyna Karaszewska) (10 Μαρτίου 1970) είναι Πολωνή κοινωνιολόγος, οικονομική και κοινωνική ακτιβίστρια και πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου του Κογκρέσου των Γυναικών (2019–σήμερα). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CE%BD%CE%B1_%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%AD%CF%86%CF%83%CE%BA%CE%B1 |
Λάρνακα | Το Κίτιο, ιδρυμένο από Έλληνες αποίκους τον 14ο π.Χ. αιώνα, υπήρξε αργότερα σημαντική αποικία των Φοινίκων. Είναι, μεταξύ άλλων, γνωστό από την εκστρατεία του Κίμωνος του Αθηναίου, ο οποίος πέθανε ενώ το πολιορκούσε(450 π. Χ.). Τον 1ο αιώνα μ.Χ. το Κίτιο είχε αρχίσει να εκχριστιανίζεται, ο Άγιος Λάζαρος, ο φίλος του Χριστού, είχε γίνει ο πρώτος επίσκοπος της πόλης. Ο Λάζαρος, που είχε διαφύγει στην Κύπρο αφού αναστήθηκε από τον Χριστό, έζησε στο Κίτιο ως το δεύτερο θάνατό του. Ο σημαντικότερος από τους ναούς της σημερινής Λάρνακας, εκείνος του Αγίου Λαζάρου, κτισμένος γύρω στο 900 μ.Χ., πιστεύεται ότι είχε ανεγερθεί στο χώρο όπου είχε ταφεί ο άγιος. Το όνομα της πόλης, εξάλλου, προέρχεται από τη λάρνακα, δηλαδή την αρχαία πέτρινη σαρκοφάγο (δύο σαρκοφάγοι βρέθηκαν στο ιερό του ναού του Αγίου Λαζάρου κατά τη διάρκεια ανασκαφών). Πολλές σαρκοφάγοι υπήρχαν στην περιοχή της πόλης, όπου οι ανασκαφές έφεραν στο φως και ερείπια της αρχαίας πόλης του Κιτίου. Η Αρχαία πόλη ήταν περιτειχισμένη από τα αρχαία χρόνια, τα τείχη όμως κατεδαφίστηκαν από τους Ρωμαίους. Το λιμάνι της αρχαίας πόλης ανακαλύφθηκε πρόσφατα στο εσωτερικό της σημερινής πόλης, σημάδι ότι στα αρχαία χρόνια η θάλασσα βρισκόταν προς τα μέσα. Κατά τα μεσαιωνικά χρόνια, η Λάρνακα ονομαζόταν και Αλυκές (Σαλίνες), λόγω του ότι κοντά στην πόλη βρίσκεται μεγάλη λίμνη που περιέχει θαλάσσιο νερό και που ξηραίνεται το καλοκαίρι, παράγοντας άφθονο αλάτι. Η αλυκή αυτή ήταν γνωστή από τα αρχαία χρόνια, κι αναφέρεται από τον Πλίνιο. Κατά την περίοδο της Φραγκοκρατίας (1192-1489), η Λάρνακα δεν ήταν ιδιαίτερα σημαντική πόλη αλλά είχε αρχίσει να αναπτύσσεται ως λιμάνι μετά το 1373, όταν το κυριότερο ως τότε λιμάνι της Κύπρου, η Αμμόχωστος, καταλήφθηκε από τους Γενουάτες. Ως σημαντικό λιμάνι, η Λάρνακα παρέμεινε και κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας (1570-1878), όπου μάλιστα εξελίχθηκε στο σημαντικότερο λιμάνι του νησιού και σε ένα από τα 7 σημαντικότερα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Μάλιστα η πόλη ήταν γνωστή και με την ονομασία Σκάλα (αποβάθρα) λόγω της μεγάλης αποβάθρας της όπου εκεί έκαναν σταθμό τα καράβια. Διάφοροι Κύπριοι, Ελλαδίτες και ξένοι έμποροι διέμεναν στη Λάρνακα κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας. Αρκετοί από αυτούς υπηρετούσαν και ως πρόξενοι ή υποπρόξενοι ή και εμπορικοί αντιπρόσωποι διαφόρων χωρών (Αγγλίας, Γαλλίας, Ρωσίας, Αμερικής, Αυστρίας, και άλλων). Έτσι, η Λάρνακα ήταν, κατά την περίοδο αυτή, η πόλη των προξενείων και των εμπορευομένων και ήταν ως εκ τούτου η περισσότερο αναπτυγμένη από όλες τις κυπριακές πόλεις. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, από τον Σεπτέμβριο έως τον Δεκέμβριο του 1922 έφτασαν στην Κύπρο πολλές οικογένειες Ελλήνων Μικρασιατών, που έφτασαν σε σύνολο τα 2.400 πρόσωπα.. Το μεγαλύτερο πλήθος προσφύγων το δέχτηκε η Λάρνακα καθώς υπήρχε το λοιμοκαθαρτήριο. Οι πρόσφυγες που έφτασαν και εγκαταστάθηκαν στην Κύπρο προέρχονταν κυρίως από πόλεις της νότιας Μικράς Ασίας όπως το Ικόνιο, η Μερσίνα, η Αλλάγια, η Κυλινδρία, η Αντιόχεια, η Αττάλεια, η Σελεύκεια, το Ανεμούριο, η Φιλαδέλφεια, καθώς και από τη Σμύρνη και την Κωνσταντινούπολη και οι πρόσφυγες διασκορπίστηκαν παγκύπρια, τόσο σε αστικά κέντρα όσο και στην επαρχία, παραθαλάσσια όσο και στην ενδοχώρα. Παρά τις απαγορεύσεις των Άγγλων, οι Έλληνες Μικρασιάτες βρήκαν ανάμεσα στους Έλληνες της Κύπρου θερμή φιλοξενία και ρίζωσαν στο νησί. Όπως και η Κύπρος ολόκληρη, έτσι και η Λάρνακα ειδικότερα, άρχισε να αναπτύσσεται με γοργό ρυθμό από την ανεξαρτησία της Κύπρου (1960) και έπειτα. Μετά την τουρκική εισβολή του 1974, η ανάπτυξη της Λάρνακας υπήρξε περισσότερο ραγδαία και εντυπωσιακή. Το κλείσιμο του διεθνούς αεροδρομίου Λευκωσίας, λόγω της εισβολής, οδήγησε στη δημιουργία του διεθνούς αεροδρομίου της Λάρνακας, στην περιοχή της αλυκής, που είναι σήμερα το μεγαλύτερο και κυριότερο από τα κυπριακά αεροδρόμια και αποτελεί ζωτικό αεροπορικό κόμβο στην περιοχή της Εγγύς και Μέσης Ανατολής. Η απώλεια, εξάλλου, του κυριότερου εμπορικού λιμανιού της Κύπρου, δηλ. της Αμμοχώστου, λόγω της τουρκικής εισβολής και κατοχής, είχε ως αποτέλεσμα τη σημαντική αναβάθμιση του λιμανιού της Λεμεσού και, κατά δεύτερο λόγο, εκείνου της Λάρνακας. Τέλος, η απώλεια των παραδοσιακών τουριστικών περιοχών της Κύπρου (Αμμόχωστος, Κερύνεια), οδήγησε σε τουριστική αξιοποίηση άλλων περιοχών της Κύπρου περιλαμβανομένης της Λάρνακας, στην οποία κτίστηκαν πολλά σύγχρονα και πολυτελή ξενοδοχεία. Κοντά στην πόλη βρίσκονται οι κυριότερες αποθήκες πετρελαιοειδών της Κύπρου. Για όλους αυτούς τους λόγους, η πόλη της Λάρνακας γνωρίζει σήμερα μια νέα ακμή. Ναός Αγίου Λαζάρου Κτισμένος πάνω από τον τάφο του αγίου, ο οποίος διετέλεσε, κατά την παράδοση, πρώτος Επίσκοπος Κιτίου. Μέχρι και τα πρώτα χρόνια του 20ου αιώνα, απαραίτητο συμπλήρωμα στο προσκύνημα των Αγίων Τόπων.Τέμενος Χαλά Σουλτάν Τεκκέ Αποτελεί τον σημαντικότερο τόπο προσκυνήματος για τους μουσουλμάνους της Κύπρου.Μεσσιανικό κάστρο Πιστεύεται ότι είχε αρχικά χτιστεί κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα και πήρε τη σημερινή του μορφή κατά τη διάρκεια της οθωμανικής κυριαρχίας.Μητροπολιτικό Ναό Σωτήρος. Οικοδομήθηκε την περίοδο της Ενετοκρατίας [τέλος του 15ου-αρχές 16ου αιώνα]. Μαζί με τους ναούς της Παναγίας Χρυσοπολίτισσας και του Άϊ Γιάννη συναποτελούν τα σπουδαιότερα δείγματα αρχιτεκτονικής της παλιά πόλη της Λάρνακας.Τζαμί Κεμπίρ-Μπουγιούκ Αρχικά ήταν καθολική εκκλησία αφιερωμένη στην Αγία Αικατερίνη. Μετά μία ολοκληρωτική καταστροφή που υπέστη, κτίστηκε ξανά και είναι ίσως το πρώτο οθωμανικό τέμενος στην Κύπρο.Παλαιό Υδραγωγείο Λάρνακας (Καμάρες) Κατασκευάστηκε το 1750 από των τότε Οθωμανό κυβερνήτη της Λάρνακας Αμπού Μπεκίρ Πασά και θεωρείται η πιο σημαντική κατασκευή της Οθωμανικής εποχής. Το υδραγωγείο λειτουργούσε μέχρι το 1939 Δώρος Γεωργιάδης (1948), συνθέτης, τραγουδιστής και στιχουργός Λία Βίσση (1955), τραγουδίστρια, στιχουργός, συνθέτης Άννα Βίσση (1957), τραγουδίστρια, στιχουργός, συνθέτης, ηθοποιός, παρουσιάστρια Γιώργος Θεοφάνους (1968), συνθέτης και στιχουργός Μαρίνος Κόνσολος (1987), ηθοποιός, ραδιοφωνικός παρουσιαστής▪️Άντα Αντρέου (1987), ακτιβίστρια συγγραφέας, ποιήτρια και σχεδιάστρια μοδας Ακαπούλκο, Μεξικό (από το 2011) [10] Αζαξιό, Γαλλία (από το 1989) Μπρατισλάβα, Σλοβακία (από το 1989) [11] Γαλαξίδι, Ελλάδα (από το 2005) [12] Γιαννιτσά, Ελλάδα (από το 2003) [12] Γλυφάδα, Ελλάδα (από το 1998) Ηλιούπολη, Ελλάδα (από το 2000) [12] Λάρισα, Ελλάδα (από το 1990) [12] Λέρος, Ελλάδα (από το 2000) [12]Haringey, Ηνωμένο Βασίλειο (από το 1987) Marrickville, Αυστραλία (από το 2005) Νοβοσιμπίρσκ, Ρωσία (από το 1993) Οδησσός, Ουκρανία (από το 2004) Πειραιάς, Ελλάδα (από το 1999) [12] Πότι, Γεωργία (από το 1987) Άγιοι Σαράντα, Αλβανία (από το 1994) Σέγκεντ, Ουγγαρία (από το 1993) Τάρπον Σπρινγκς, Φλόριντα, Ηνωμένες Πολιτείες (από το 2009) Τιεντζίν , Κίνα (από το 2007) Τρίπολη, Λιβάνος Τουλτσέα, Ρουμανία (από το 2003) Βενετία, Ιταλία (από το 2010) http://www.visitcyprus.com Δήμος Λάρνακας Ένωση Δήμων Κύπρου | Η Λάρνακα (αγγλικά: Larnaca, τουρκικά: Larnaka, Αρμενικά: Լառնակա) είναι πόλη στη νοτιοανατολική ακτή της Κύπρου. Αποτελεί τη διάδοχο πόλη του αρχαίου Κιτίου, ενός από τα σημαντικά σημεία της αρχαίας Κύπρου, γενέτειρα μεταξύ άλλων του αρχαίου φιλοσόφου Ζήνωνα. Σήμερα αποτελεί την τρίτη σε μέγεθος πόλη της Κύπρου, με πληθυσμό 144.900 κατοίκους στην επαρχία Λάρνακας. Στη Λάρνακα βρίσκεται διεθνές αεροδρόμιο, ο κυριότερος και μεγαλύτερος αερολιμένας της Κύπρου. Είναι κατά πολλούς η πιο φυσική και ομορφότερη πόλη της Κύπρου με 2 φυσικές λίμνες (Αλυκή και Λίμνη Ορόκλινης) αλλά και με πληθώρα μνημείων. Επίσης αποτελεί μια πόλη με σημαντική νυχτερινή ζωή, ιδιαίτερα στη περιοχή Μακένζυ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%AC%CF%81%CE%BD%CE%B1%CE%BA%CE%B1 |
Etymologicum Genuinum | Ο αρχικός ελληνικός τίτλος δεν είναι γνωστός, και η ονομασία Etymologicum Genuinum δεν είναι παρά μια σχετικά νέα συμβατική ονομασία που δόθηκε από τους λογίους του 19ου αιώνα. Τα στοιχεία του χειρόγραφου και οι παραπομπές προς αυτό από άλλα έργα, κάνουν πιθανό ο αρχικός τίτλος να ήταν Ἐτυμολογικόν ή το Μέγα Ἐτυμολογικόν -αποτελεί διαφορετικό έργο από το βυζαντινό Μέγα Ετυμολογικόν του 12ου αιώνα-. Η σύγχρονη ονομασία του έγινε το 1897 από τον Γερμανό κλασικό φιλόλογο Ρίχαρντ Άουγκουστ Ράιτσενσταϊν (Richard August Reitzenstein) ο οποίος ήταν ο πρώτος που επιμελήθηκε αποσπάσματα του λεξικού. Ο ανώνυμος συντάκτης του έργου συγκέντρωσε υλικό από το έργο πολλών παλαιότερων λεξικογράφων και σχολιαστών, αρχαίων και συγχρόνων του, όπως του Αίλιου Ηρωδιανού, Γεωργίου Χοιροβοσκού, Κυρίλλου και Μεθοδίου, Ωρίωνα του Θηβαίου, Ώρονα του Αλεξανδρινού, και Θεόγνωστου του Γραμματικού. Πιθανώς η δημιουργία του λεξικού ήταν προϊόν του κύκλου διανοουμένων του Πατριάρχη Φωτίου Α΄. Αποτέλεσε μια σημαντική πηγή για την μετέπειτα βυζαντινή λεξικογραφική παράδοση, ανάμεσα τους και του Μεγάλου Ετυμολογικού λεξικού.Τα περιεχόμενα του έργου διασώζονται σε 2 χειρόγραφα του 10ου αιώνα, το Codex Vaticanus Graecus 1818 (= A) και το Codex Laurentianus Sancti Marci 304 (= B; AD 994). Σε κανένα από τα 2 δεν περιέχεται η πρώτη ανασκόπηση ή το πλήρες κείμενο, αλλά διαφορετικά συμπτυγμένα τμήματα. Το έργο δεν έχει εκδοθεί σε έντυπη έκδοση, παρά μόνο κάποια τμήματα του. Υπάρχουν 2 εκδόσεις οι οποίες βρίσκονται σε μακροχρόνια προετοιμασία, η πρώτη ξεκίνησε από την Άντα Άντλερ και συνεχίστηκε από τον Κλάους Άλπερς (Klaus Alpers), ενώ η 2η από τον Φρανσουά Λασέρ (François Lasserre) και τον Νικόλαο Λιβαδαρά. Η έκδοση των Λασέρ και Λιβαδαρά τιτλοφορήθηκε ως Etymologicum Magnum Genuinum, ωστόσο η ονομασία αυτή δεν χρησιμοποιείται πολύ συχνά καθώς δημιουργεί το ενδεχόμενο σύγχυσης με το Etymologicum Magnum/Μέγα Ετυμολογικόν του 12ου αιώνα. K. Alpers (1969), Bericht über Stand und Methode der Ausgabe des Etymologicum Genuinum (mit einer Ausgabe des Buchstaben Λ) ([Det Kongelige Danske Videnskabernes Selskab Historisk-filosofiske Meddelelser 44.3] Copenhagen). G. Berger (ed.) (1972), Etymologicum genuinum et Etymologicum Symeonis (Β) ([Beiträge zur klassischen Philologie, Hft 45] Meisenheim am Glan). ISBN 3-445-00974-0 A. Colonna (ed.) (1967), Etymologicum genuinum, littera Λ ([Quaderni Athena 4] Rome). F. Lasserre and N. Livadaras (eds.) (1976- ), Etymologicum Magnum Genuinum, Symeonis Etymologicum una cum Magna Grammatica, Etymologicum Magnum Auctum, vol. 1 (Rome 1976); 2 (Athens 1992). C. Calame (1970), "Etymologicum genuinum. Les citations de poètes lyriques" (Roma, Ateneo, 1970). K. Alpers (1989), ‘Eine byzantinische Enzyklopädie des 9. Jahrhunderts. Zu Hintergrund, Entstehung und Geschichte des griechischen Etymologikons in Konstantinopel und im italogriechischen Bereich’ in G. Cavallo, G. de Gregorio and M. Maniaci (eds.), Scritture, Libri e Testi nelle aree provinciali di Bisanzio (Atti del seminario di Erice, 18-25 settembre 1988) (Spoleto) 1:235-69 K. Alpers (1990), ‘Griechische Lexicographie in Antike und Mittelalter. Dargestellt an ausgewählten Beispielen’ in H.-A. Koch and A. Krup-Eber (eds.), Welt der Information. Wissen und Wissensvermittlung in Geschichte und Gegenwart (Stuttgart) 14-38. K. Alpers (2001), ‘Lexicographie (B.I-III)’ in G. Üding and W. Jens (eds.), Historisches Wörterbuch der Rhetorik 2 (Tübingen) 194-210. L.W. Daly (1967), Contributions to a History of Alphabetization in Antiquity and the Middle Ages ([Collection Latomus] Brussels). P. Rance, (2007), ‘The Etymologicum Magnum and the “Fragment of Urbicius”’, Greek, Roman and Byzantine Studies 47:193-224 : https://web.archive.org/web/20100614072632/http://duke.edu/web/classics/grbs/FTexts/47/Rance.pdf R. Reitzenstein (1897), Geschichte der griechischen Etymologika: ein Beitrag zur Geschichte der Philologie in Alexandria und Byzanz (Leipzig; repr. Amsterdam 1964). | Με τον τίτλο Etymologicum Genuinum (E Gen ως συντομογραφία, μτφ: γνήσιο ετυμολογικό) είναι γνωστό το βυζαντινό λεξικογραφικό εγκυκλοπαιδικό έργο το οποίο δημιουργήθηκε στην Κωνσταντινούπολη στα μέσα του 9ου αιώνα. | https://el.wikipedia.org/wiki/Etymologicum_Genuinum |
Μπαρτολομέ Εστέμπαν Μουρίγιο | Ο Μουρίγιο γεννήθηκε στη Σεβίλλη το 1617. Η ακριβής ημερομηνία γέννησής του δεν είναι γνωστή, βαπτίστηκε στις 31 Δεκεμβρίου του 1617 ή την 1η Ιανουαρίου 1618 ( Ήταν το μικρότερο από τα 14 παιδιά της οικογένειας. Ο πατέρας του ασκούσε το επάγγελμα του κουρέα - χειρουργού, αλλά απεβίωσε, όπως και η μητέρα του, όταν ο Μουρίγιο ήταν σε μικρή ηλικία και την ανατροφή του ανέλαβαν ο θείος και η θεία του. Ο Μουρίγιο ξεκίνησε τη μαθητεία του στη ζωγραφική στην πόλη του με δάσκαλο τον συντηρητικής τεχνοτροπίας ζωγράφο Χουάν ντε Καστίγιο (Juan de Castillo), η επίδραση του οποίου είναι εμφανής στα πρώτα του έργα. Ο δάσκαλός του τον μύησε στη ρεαλιστική ζωγραφική της Φλαμανδικής σχολής, ενώ οι επιδράσεις από το κοσμοπολίτικο περιβάλλον της Σεβίλλης είναι επίσης εμφανείς. Ένα από τα πρώτα του έργα, Η Παναγία του Ροσάριο (1642) φέρει σαφείς επιδράσεις τόσο από τον φλαμανδικό ρεαλισμό όσο και από τον ιταλικό μανιερισμό του 16ου αιώνα. Το 1642 σε ηλικία 26 ετών ο Μουρίγιο επισκέπτεται τη Μαδρίτη, όπου παραμένει επί τρία χρόνια. Πιθανότατα εκεί γνώρισε τη ζωγραφική του Βελάθκεθ. Επέστρεψε στη Σεβίλλη το 1645 όπου έλαβε παραγγελία για πίνακες. Οι έντεκα από αυτούς (από μια σειρά δεκατριών συνολικά) που αρχικά είχαν αναρτηθεί στη μικρή μονή καλογραιών του Αγίου Φραγκίσκου στη Σεβίλλη έχουν διαφορετικό στυλ από το αρχικό του, κλίνοντας περισσότερο προς το πλέον σύγχρονο ρεύμα του νατουραλισμού που εγκαθιδρύθηκε στη Σεβίλλη από τον Ντιέγο Βελάθκεθ και τον Φρανθίσκο ντε Θουρμπαράν (Francisco de Zurbarán). Αυτή η σειρά των πινάκων χαρακτηρίζεται από ρεαλισμό και τενεμπρισμό (ισχυρή αντίθεση φωτός και σκιάς) καθώς και τη χρήση μοντέλων καθημερινών ανθρώπων και έμφαση στις εκφάνσεις της καθημερινότητας.Το 1645 ο Μουρίγιο νυμφεύεται την Μπεατρίθ Καμπρέρα (Beatriz Cabrera) και σε σύντομο διάστημα το ζευγάρι αποκτά το πρώτο του παιδί, τη Μαρία. Υπάρχει ο ισχυρισμός ότι ως μοντέλο για την "Παναγία" του 1642 ο Μουρίγιο χρησιμοποίησε τη μέλλουσα σύζυγό του, αλλά αυτό δεν είναι αποδεδειγμένο. Τη δεκαετία του 1650 το στυλ του Μουρίγιο υφίσταται βαθιά αλλαγή, η οποία αποδίδεται κυρίως σε επίσκεψή του στη Μαδρίτη, όπου αναμφίβολα συναντήθηκε με τον Βελάθκεθ και παράλληλα μελέτησε τα έργα του Τιτσιάνο, του Πέτερ Πάουλ Ρούμπενς και του Άντονι βαν Ντάικ που περιλαμβάνονταν στις βασιλικές συλλογές. Οι φόρμες του γίνονται απαλότερες, τα χρώματα πιο ζωηρά και οι πινελιές του πιο τολμηρές. Το γεγονός που αποτυπώνεται στον πίνακά του Η άμωμη σύλληψη. Το 1656 ζωγραφίζει το Όραμα του Αγίου Αντωνίου, έναν από τους πιο διάσημους πίνακές του, στον οποίο είναι εμφανής η επίδραση της Βενετικής σχολής με το αποκαλούμενο "αιθέριο" (vaporous) στυλ. Το 1660 γίνεται ένας από τους ιδρυτές και πρώτος πρόεδρος της Ακαδημίας Ζωγραφικής της Σεβίλλης και τις επόμενες δύο δεκαετίες εκτελεί πολλές σημαντικές παραγγελίες. Από το 1678 και ύστερα, εργάζεται σε μια νέα σειρά πινάκων, για τον Ξενώνα των Αξιοσέβαστων Ιερέων (Hospicio de Venerables Sacerdotes) της Σεβίλλης, ανάμεσα στους οποίους είναι και η Άμωμος Σύλληψη του Σουλτ, που επονομάστηκε έτσι επειδή μεταφέρθηκε στη Γαλλία από τον Νικολά-Ζαν ντε Ντιέ Σουλτ (Nicolas-Jean de Dieu Soult) κατά τη διάρκεια των Ναπολεοντείων πολέμων. Κατά την τελευταία περίοδο της εργασίας του το στυλ του υφίσταται μικρές μεταβολές, γεγονός που αποτυπώνεται στα ημιτελή έργα του για την εκκλησία των Καπουτσίνων στο Κάδιξ και για τον καθεδρικό της πόλης του. Ο καλλιτέχνης είχε πολλούς μαθητές και αμέτρητους θαυμαστές. Οι πίνακές του αντιγράφηκαν σε ολόκληρη την (τότε) ισπανική αυτοκρατορία. Ήταν ο πρώτος Ισπανός ζωγράφος που απόκτησε πανευρωπαϊκή φήμη και μέχρι τον 19ο αιώνα ήταν ο μόνος του οποίου τα έργα ήταν ευρύτατα γνωστά έξω από τον ισπανόφωνο κόσμο. Ο Μουρίγιο απεβίωσε στη Σεβίλλη το 1682. | Ο Μπαρτολομέ Εστέμπαν Μουρίγιο (αναγραφόμενος στα ελληνικά ενίοτε και ως Μουρίλλο) (Bartolomé Esteban Murillo, Δεκέμβριος 1617 - 3 Απριλίου 1682) ήταν Ισπανός ζωγράφος της εποχής του μπαρόκ, γνωστός τόσο για τους πίνακές του με θρησκευτικό περιεχόμενο όσο και για τις απεικονίσεις γυναικών και παιδιών, που αποτελούν καταγραφή της καθημερινότητας της εποχής του. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%BC%CE%AD_%CE%95%CF%83%CF%84%CE%AD%CE%BC%CF%80%CE%B1%CE%BD_%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%AF%CE%B3%CE%B9%CE%BF |
Χάννα Χόπκο | Η Χάννα Χόπκο γεννήθηκε στις 4 Μαρτίου 1982 στην Χανατσίβκα, Διαμέρισμα Περεμυσλιάνι, Επαρχία Λβιβ. Το 2004, πήρε MA στη Διεθνή Δημοσιογραφία στο Πανεπιστήμιο του Λβιβ και δίπλωμα CEP για επιτεύγματα στην οικολογική διδασκαλία από το Ινστιτούτο Πολιτικής Αγωγής. Το 2008, ολοκλήρωσε το Πρόγραμμα Ηγεσίας στο Johns Hopkins Bloomberg School of Public Health. Το 2009, πήρε διδακτορικό στις Κοινωνικές Επικοινωνίες από το Ταράς Σεβτσένκο Εθνικό Πανεπιστήμιο του Κιέβου. Το 2012, σπούδασε στην Ουκρανική Σχολή Πολιτικών Σπουδών. Από το 2005 έως το 2007, η Χόπκο εργάστηκε ως διευθύντρια επικοινωνιών του Ουκρανικού Δικτύου Δράσης Πολιτών (UCAN / ISC, ανάδοχου USAID) στο Κίεβο. Ηγήθηκε προγράμματα κατάρτισης περιβαλλοντικής δημοσιογραφίας που πραγματοποιήθηκαν στην Περιφέρεια του Ντονέτσκ, τη Λευκορωσία και το Καζακστάν. Το 2009, ίδρυσε το Περιφερειακό Κέντρο Ευαισθητοποίησης "Ζωή" (ο κύριος ουκρανικός εταίρος της Πρωτοβουλίας Bloomberg για τη μείωση του καπνίσματος, μέλος ENSP και FCA, συνεργάτης του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας στην Ουκρανία) και υπηρέτησε ως αναπληρώτρια διευθύντρια μέχρι τον Απρίλιο του 2012. Το 2009, έγινε ένας συντονίστρια συνηγορίας του Εθνικού Συνασπισμού των ΜΚΟ και Πρωτοβουλιών για την Χωρίς Κάπνισμα Ουκρανία. Υποστήριξε με επιτυχία 5 νόμους για τον έλεγχο του καπνού (επί του συνόλου της διαφήμισης προϊόντων καπνού και απαγόρευση της χορηγίας, και για πλήρη απαγόρευση του καπνίσματος σε όλους τους δημόσιους και εσωτερικούς χώρους εργασίας, εφαρμογή του διατάγματος για την εικαστική υλοποίηση γραφικών προειδοποίησης στα πακέτα τσιγάρων, αύξηση του φόρου καπνού). Σύμφωνα με την έκθεση του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας το 2011 σχετικά με το κάπνισμα, η Ουκρανία μετακινήθηκε από την 4η στην 29η θέση στον κόσμο όσον αφορά την επικράτηση του καπνίσματος. Τον Ιανουάριο του 2012, έγινε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Εθνικού Εξειδικευμένου Νοσοκομείου Παίδων του Οχκμαντίτ. Από το 2010 έως το 2012, η Χόπκο ήταν σύμβουλος για την κοινοβουλευτική επιτροπή Ηθικής, Πνευματικότητας και Εθνικού Συστήματος Υγείας. Από τον Ιανουάριο 2011 έως Σεπτέμβριο 2014, ήταν εμπειρογνώμονας υπεράσπισης στο Ινστιτούτο Πολιτικής Εκπαίδευσης (ειδική σε σεμινάρια για βοηθούς, συμβούλους των βουλευτών, πολιτών ακτιβιστών) και στο Εθνικό Ινστιτούτο Δημοκρατίας. Από Φεβρουάριο έως Σεπτεμβρίο του 2014, εργάστηκε ως συντονίστρια της πρωτοβουλίας του Πακέτου Αναζωογόνησης Μεταρρυθμίσεων, και υπηρέστησε σε μια διακομματική κοινοβουλευτική ομάδα, την Πλατφόρμα των Μεταρρυθμίσεων. Πρώτη στην λίστα του κόμματος Αυτοβοήθεια, η Χόπκο εκλέχθηκε στη Βερκχόβα Ράντα (Ουκρανικό κοινοβούλιο) στις ουκρανικές κοινοβουλευτικές εκλογές 2014. Ορίστηκε επικεφαλής της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων. Υποστηρίζοντας την επικύρωσης του Καταστατικού της Ρώμης του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, δήλωσε: «Πρόκειται για μια επίδειξη ετοιμότητας για να οικοδομήσουμε ένα κράτος κανόνα με δικαίου στο οποίες είναι δυνατόν να τιμωρούνται για τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και η γενοκτονία.»."Η Χόπκο εκδιώχθηκε από την Αυτοδυναμία στις 31 Αυγούστου 2015, για τη υποστήριξη της σε τροποποιήσεις στο Σύνταγμα της Ουκρανίας, που θα οδηγούσαν σε αποκέντρωση και στην ενίσχυση των εξουσιών των περιοχών που κατέχονται από φιλορώσους αυτονομιστές. Η Χόπκο είπε ότι η συνταγματική τροπολογία ήταν "ένα σημαντικό βήμα προς την επίτευξη συνολικής αλλαγής στην Ουκρανία" και δεν περιείχε" καθόλου παραχωρήσεις στη Ρωσία». Βραβείο Δημοκρατίας του Εθνικού Δημοκρατικού Ινστιτούτου 2014, (Δεκέμβριος 2014). Πιστοποιητικό Ικανότητας (Οκτώβριος 2014), Georgetown Σεμινάριο Ηγεσίας Τζώρτζταουν, Σχολή Διπλωματικών Σπουδών, Πανεπιστήμιο Τζώρτζταουν. Κορυφαίος Παγκόσμιος Στοχαστής (2014), περιοδικό Foreign Policy. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Hanna Hopko στο Wikimedia Commons | Η Χάννα Μικολάιβνα Χόπκο (ουκρανικά: Ганна Миколаївна Гопко, γεννήθηκε 4 Μαρτίου 1982) είναι Βουλεύτρια και Πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων του Ουκρανικού Κοινοβουλίου. Η Χόπκο είναι μέλος της εκτελεστικής επιτροπής μεταρρυθμίσεων του Εθνικού Συμβουλίου Μεταρρυθμίσεων, και του Κέντρου Δράσης για την Καταπολέμηση της Διαφθοράς (AntAC). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B1_%CE%A7%CF%8C%CF%80%CE%BA%CE%BF |
Οικονομικές ενώσεις | Ένας συνασπισμός τέτοιων επιχειρήσεων προκύπτει με ένωση (συγχώνευση) περισσοτέρων της μιας επιχειρήσεων με στόχο τη χρηματοοικονομική τους βελτίωση Έτσι ανάλογα με την παραγωγική διάταξη που αναπτύσσουν, (στη συνέχεια οι συνασπισμένες επιχειρήσεις), ο συνασπισμός διακρίνεται: Συνασπισμός οριζόντιας ή παράλληλης διάταξης. Στη περίπτωση αυτή οι συνασπισμένες επιχειρήσεις συνεχίζουν κανονικά την παραγωγή τους. Συνασπισμός κάθετης διάταξης. Στη περίπτωση αυτή οι επιχειρήσεις συνδέονται μεταξύ τους οργανικά (δηλαδή στη παραγωγή των αγαθών), η καθεμιά σε ένα στάδιο παραγωγής, έτσι ώστε να προκύπτει το τελικό προϊόν μέσα από τον ίδιο τον συνασπισμό, και Συνασπισμός συμπληρωματικός. Στη περίπτωση αυτή οι συνασπισμένες επιχειρήσεις δεν είναι ομοειδείς και ουδεμία παραγωγική ομοιότητα έχουν πλην όμως η μία βοηθά το έργο της άλλης, λ.χ. η ένωση μιας ξενοδοχειακής εταιρείας με μία συγκοινωνιακή για τη μεταφορά των πελατών της πρώτης, αποτελεί ένα απλό παράδειγμα συμπληρωματικού συνασπισμού. Κυριότεροι τύποι (μορφές) τέτοιων συνασπισμών (οικονομικών ενώσεων) που παρατηρούνται σήμερα διεθνώς, με διεθνή ονομασία, είναι: Τα Καρτέλ. Τα Κονσέρν. Οι Συμφωνίες Κυρίων. Τα Ριγκς και Κόρνερς. Τα Πάουλς και Τα Τραστ.Καθένας των παραπάνω τύπων διακρίνεται και σε επιμέρους κατηγορίες. Τα πλεονεκτήματα των παντός τύπου οικονομικών ενώσεων διακρίνονται σε επιχειρηματικά και σε κοινωνικοοικονομικά. Άμεση κατάπαυση του εξαντλητικού ανταγωνισμού μεταξύ των συνασπισμένων ομοειδών επιχειρήσεων. Ποιοτική βελτίωση των παραγομένων προϊόντων Μείωση εξόδων (κόστους) παραγωγής, λόγω της επίτευξης μαζικής παραγωγής. Μείωση γενικών διοικητικών εξόδων. Ευνοϊκή επίδραση στις εξαγωγές, λόγω της μείωσης του κόστους παραγωγής. Ανακούφιση της κατανάλωσης από τις επιμέρους διαφημίσεις, έξοδα δημοσιότητας κ.λπ. Εξασφάλιση μακροβιότερης απασχόλησης του εργατοτεχνικού προσωπικού. Σταθερότερη και καλύτερη αμοιβή του προσωπικού. Και τα παρατηρούμενα μειονεκτήματα των ο.ε. διακρίνονται σε επιχειρηματικά και σε κοινωνικοοικονομικά. Το μόνο μειονέκτημα επιχειρηματικής φύσης που μπορεί να εκδηλωθεί είναι η αύξηση των γενικών εξόδων σε περίπτωση υπέρμετρης επέκτασης του συναγωνισμού των συνασπισμένων επιχειρήσεων. Αυτά είναι και τα σοβαρότερα που επέρχονται μέσα σε μια κοινωνία τα οποία και συνοψίζονται σε: Μονοπώληση του είδους του παραγόμενου αγαθού ή υπηρεσίας, και η κατά βούληση αύξηση της τιμής του, ειδικότερα όταν αυτό τυγχάνει μικρής ελαστικής ζήτησης. Εξόντωση άλλων μη συνασπισμένων ομοειδών επιχειρήσεων, που εκ των πραγμάτων καθίστανται μικρότερες. Δημιουργία αντιοικονομικών μονοπωλίων που επιφέρουν οικονομική καταπίεση στις ευρύτερες λαϊκές μάζες που αποζούν κυρίως από την εργασία τους. Τα σοβαρά μειονεκτήματα των ο.ε. αντιμετωπίζονται κυρίως με τους ακόλουθους τρόπους: Επέμβαση του κράτους, (κρατικός παρεμβατισμός), που θέτει νομοθετικούς φραγμούς προς περιορισμό του υπερβολικού κέρδους. Κατάλληλη διαμόρφωση ή ενίσχυση της υφιστάμενης νομοθεσίας περί ελεύθερου ανταγωνισμού. Ενθάρρυνση (από την Πολιτεία με κατάλληλη πολιτική) για δημιουργία νέων επιχειρήσεων, ή νέων συνασπισμών επιχειρήσεων. Ανάπτυξη κατάλληλης ενημέρωσης και συμπεριφοράς των καταναλωτών, κυρίως από τους φορείς προστασίας καταναλωτών. Ελ. Γεωργαντόπουλου "Ναυτιλιακή Οικονομική και πολιτική" - Πειραιεύς 1966, σελ.76-103 Α. Δασκαρόλη "Ναυτιλιακή Οικονομία" - Πειραιάς 1980, σελ. 48-52 Ν. Κουρμπέλη "Λεξικόν Ναυτιλιακών Όρων. | Πολλές φορές συμβαίνει διάφορες επιχειρήσεις, κατά κανόνα ομοειδών δραστηριοτήτων, να οδηγούνται σε συνεργασία μεταξύ τους με απώτερο σκοπό τη διασφάλιση της θέσης τους στην αγορά. Στις περιπτώσεις αυτές δημιουργούνται συνασπισμοί τεράστιας οικονομικής ισχύος με συνέπεια σχεδόν να κυριαρχούν στην οικονομική ζωή εντός της ίδιας της χώρας ή και ενίοτε εντός άλλων χωρών. Τα αίτια που δημιουργούν αυτούς τους συνασπισμούς χαρακτηριζόμενοι Οικονομικές ενώσεις είναι: αφενός μεν «αμυντικού» χαρακτήρα, (για κατάπαυση του μεταξύ τους ανταγωνισμού), και αφετέρου «επιθετικού» χαρακτήρα, (για κυριαρχία στην αγορά με άσκηση ενιαίας τιμολογιακής πολιτικής). Στην ελληνική οικονομία δεν απαντώνται γενικά σοβαροί τέτοιοι συνασπισμοί αφενός λόγω του περιορισμένου της εσωτερικής αγοράς, και αφετέρου λόγω της ιδιοσυγκρασίας των Ελλήνων που μεταφράζεται (καλώς ή κακώς), σε έλλειψη πνεύματος αλληλεγγύης, πίστεως και συνεταιρισμού. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B5%CE%BD%CF%8E%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82 |
Γραμματική της καστιλιανικής γλώσσας | Ο Νεμπρίχα διαίρεσε τη μελέτη του της γλώσσας σε τέσσερα «βιβλία» (μέρη): Ορθογραφία Μέτρο, τονισμός και συλλαβές Ετυμολογία και diction ΣύνταξηΥπήρχε και ένα πέμπτο «βιβλίο», αφιερωμένο στη διδασκαλία των καστιλιάνικων ως ξένης γλώσσας. Το βιβλίο δεχόταν τα εξής δέκα μέρη του λόγου: τα ουσιαστικά, τις αντωνυμίες, τα ρήματα, τις μετοχές, τις προθέσεις, τα επιρρήματα, τους συνδέσμους, οι συζεύξεις, τα γερούνδια και τα απαρέμφατα. Έργα είχαν πρωτύτερα δημοσιευθεί στη λατινική, όπως το De Elegantiis Latinae Linguae (1471) του Λορέντσο Βάλλα αλλά η Grammatica ήταν το πρώτο βιβλίο που επικεντρωνόταν στη μελέτη των κανόνων μιας δυτικοευρωπαϊκής γλώσσας εκτός από τη λατινική. Μετά τη δημοσίευσή του, η γραμματική θεωρήθηκε ο κλάδος που αφορούσε τους κανόνες της γλώσσας, μέχρι την έλευση της γλωσσολογίας ως επιστημονικού κλάδου τον 19ο αιώνα. Άλλες γραμματικές της ισπανικής ακολούθησαν: Antonio de Nebrija, Reglas de ortografía («Κανόνες ορθογραφίας», 1517) Juan de Valdés, Diálogo de la Lengua («Διάλογος επί της γλώσσης», 1535) Andrés Flórez, Arte para bien leer y escribir («Η τέχνη της καλής αναγνώσεως και γραφής», 1552) Martín Cordero, La manera de escribir en castellano (1556) Cristóbal de Villalón, Gramática castellana («Καστιλιάνικη γραμματική», 1558) Gonzalo Correas, Ortografía castellana («Καστιλιάνικη ορθογραφία», 1630) Βασιλική Ισπανική Ακαδημία, Gramática de la lengua española («Γραμματική της ισπανικής γλώσσας», 1771) Το κείμενο από την «Asociación Cultural Antonio de Nebrija» | Η Γραμματική της καστιλιανικής γλώσσας (ισπ.: Gramática de la lengua castellana, επίσης γνωστή ως Grammatica Nebrissensis) είναι βιβλίο του Αντόνιο ντε Νεμπρίχα που δημοσιεύθηκε το 1492. Ήταν το πρώτο βιβλίο που είχε για θέμα του την ισπανική γλώσσα και τους κανόνες της. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%BA%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82_%CE%B3%CE%BB%CF%8E%CF%83%CF%83%CE%B1%CF%82 |
Μίλιον | Το Μίλιον χτίστηκε εντός της Συνοικίας Ι της πόλης, στο σημείο που διέρχονταν τα τείχη της πόλης του αρχαίου Βυζαντίου και μάλιστα πιθανώς στη θέση μιας παλιότερης πύλης τους. Βρισκόταν στην αρχή της κύριας οδικής αρτηρίας που διέσχιζε τη βυζαντινή Κωνσταντινούπολη, γνωστής ως Μέσης Οδού. Ανατολικά του Μιλίου απλωνόταν το Αυγουσταίον, η μεγάλη πλατεία μεταξύ του Ιερού Παλατίου και της Αγίας Σοφίας. Με βάση τη σημερινή τοπογραφία της περιοχής, το Μίλιον βρισκόταν στο σημείο που αρχίζει καμπυλωτά η λεωφόρος Divan Yolu, ακριβώς απέναντι από τη βορειοδυτική γωνία της Πλατείας Σουλταναχμέτ και νοτιοανατολικά της Βασιλικής Κινστέρνας. Το Μίλιον είχε μορφή τετραπύλου επιστεγασμένου με θόλο. Μπορεί να περιγραφεί διαφορετικά ως δύο ρωμαϊκές θριαμβικές αψίδες, οι οποίες σχημάτιζαν ένα τετράγωνο κτήριο, το οποίο στην κορυφή του διέθετε τόξα πάνω στα οποία στηριζόταν θόλος. Ο θόλος διακοσμούνταν από τα αγάλματα του Κωνσταντίνου Α΄ και της μητέρας του Ελένης, τα οποία κοίταζαν προς τα ανατολικά και μεταξύ των οποίων υπήρχε ένας σταυρός συνδεδεμένος με ένα άγαλμα της Τύχης της πόλης. Στη βάση του κτηρίου αναγράφονταν οι αποστάσεις προς όλες τις μεγάλες πόλεις της Αυτοκρατορίας από την Κωνσταντινούπολη. Ο Ιουστινιανός Α΄ πρόσθεσε στο Μίλιον ένα ηλιακό ρολόι, ενώ ο Ιουστίνος Β΄ διακόσμησε το κάτω μέρος με τα αγάλματα της συζύγου του Σοφίας, της κόρης του Αραβίας και της ανιψιάς του Ελένης. Το μνημείο ακόμη κοσμούνταν με έφιππα γλυπτά του Τραϊανού, του Αδριανού, του Θεοδοσίου Β΄ και με ένα χάλκινο άρμα του Ήλιου. Κατά το α΄ μισό του 8ου αιώνα οι θόλοι του κτηρίου φέρεται να ήταν ήδη διακοσμημένοι με ζωγραφικές παραστάσεις που απεικόνιζαν τις έξι μέχρι τότε Οικουμενικές Συνόδους. Ο αυτοκράτορας Φιλιππικός (711-713) διέταξε να καταστραφεί η παράσταση της Στ΄ Οικουμενικής Συνόδου, η οποία καταδίκασε τον Μονοθελητισμό, μιας και ο ίδιος ήταν οπαδός του. Στη θέση της απεικονίστηκε ο Πατριάρχης Σέργιος, στη συνέχεια όμως ο διάδοχός του, Αναστάσιος Β΄ (713-715), αποκατέστησε την απεικόνιση της Στ΄ Οικουμενικής Συνόδου. Τελικά όλες οι απεικονίσεις των Οικουμενικών Συνόδων καταστράφηκαν στη διάρκεια της Εικονομαχίας από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Ε΄ και αντικαταστάθηκαν με σκηνές από τον Ιππόδρομο. Όταν ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Α' αναμόρφωσε την πόλη του αρχαίου Βυζαντίου, ώστε να μεταφέρει σε αυτό τη νέα πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας, χρησιμοποίησε ως πρότυπό του την ιταλική Ρώμη. Ανάμεσα στις υποδομές με τις οποίες προίκισε τη νέα πρωτεύουσα κατά το πρότυπο της παλιάς ήταν και το Μίλιον, το οποίο εκπλήρωνε την ίδια λειτουργία με τον χρυσό Μιλιοδείκτη (Milliarium Aureum), που βρισκόταν στο Φόρουμ της Ρώμης: ορίστηκε δηλαδή ως η αφετηρία όλων των δρόμων που οδηγούσαν στις ευρωπαϊκές πόλεις της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Βέβαια το κωνσταντινουπολίτικο Μίλιον ήταν κτήριο πολύ μεγαλύτερο και εντυπωσιακότερο από το αντίστοιχο ρωμαϊκό. Το Μίλιον, καθώς ουσιαστικά ήταν το κέντρο της Αυτοκρατορίας και της πρωτεύουσας, έγινε μάρτυρας σημαντικών και ασήμαντων ιστορικών γεγονότων. Από την αρχή του 6ου αιώνα το κτήριο έγινε ένας όλο και πιο σημαντικός σταθμός στις αυτοκρατορικές πομπές, καθώς επρόκειτο για το σημείο, όπου οι δήμοι των Βενέτων και των Λευκών απέτιαν τιμές στον αυτοκράτορα. Η κεντρική του θέση, απέναντι από το Αυγουσταίο, το καθιστούσε ιδανικό ορμητήριο κατά τη διάρκεια εξεγέρσεων, όπως συνέβη κατά τη στάση του Νίκα. Στα τέλη του 11ου αιώνα γύρω από το μνημείο έλαβαν χώρα συγκρούσεις, όπως αυτές μεταξύ του Νικηφόρου Γ΄ και του Αλεξίου Α΄ Κομνηνού και εκείνες μεταξύ των αυτοκρατορικών δυνάμεων του Ανδρόνικου Α' Κομνηνού και της Μαρίας της Αντιοχείας. Κατά την περίοδο 1268 - 1271, μετά την κατάλυση της Λατινικής Αυτοκρατορίας, το Μίλιον (μαζί με το Αυγουσταίον) περιήλθαν στην κυριότητα του ναού της Αγίας Σοφίας. Μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς (1453), το κτήριο έμενε στη θέση του έως το τέλος του αιώνα. Δεν γνωρίζουμε όμως την κατάστασή του, καθώς ο Κριστόφορο Μπουοντελμόντι στις αρχές του 15ου αιώνα κάνει μια απλή αναφορά σε αυτό, ενώ στις αρχές του 16ου αιώνα ο Γάλλος Πιέρ Ζυλ (Pierre Gylles) μιλά γι' αυτό με τρόπο που δίνει την εντύπωση ότι το μνημείο δεν υπήρχε πλέον. Το πιθανότερο είναι ότι κατεδαφίστηκε στις αρχές του 16ου αιώνα στο πλαίσιο έργων για τη διεύρυνση του συστήματος ύδρευσης και εξαιτίας της επακόλουθης ανέγερσης του γειτονικού υδραγωγείου. Κατά τα έτη 1967 και 1968, μετά από μελέτες σχετικά με τη θέση του μνημείου και μετά την κατεδάφιση των σπιτιών που βρισκόταν επάνω από αυτό, οι ανασκαφές αποκάλυψαν κάποια από τα θεμέλια και ένα θραύσμα, που ανήκει στο κτήριο και το οποίο έχει αναστηλωθεί και βρίσκεται στην αρχή της οδού Divan Yolu. Σύμφωνα με την παράδοση που αναφέρουν τα Πάτρια, ο σταυρός που υπήρχε μεταξύ των αγαλμάτων του Κωνσταντίνου Α΄ και της Αγίας Ελένης είχε πάνω του δεμένο με αλυσίδα το άγαλμα της Τύχης της πόλης. Αυτό κατά τη λαϊκή αντίληψη είχε σκοπό να εξασφαλίζει στο κράτος ισχύ και νίκες επί κάθε εξωτερικού εχθρού. Μάλιστα για περισσότερη ασφάλεια το κλειδί της κλειδαριάς της αλυσίδας είχε θαφτεί κάτω από τις βάσεις των κιόνων. Επίσης το Μίλιον θεωρούνταν το σημείο, όπου ο Κωνσταντίνος Α΄ νίκησε τον Αζώτιο και εκεί όπου παλιότερα πιστευόταν ότι είχε επευφημηθεί ο Βύζαντας. http://www.byzantium1200.com/milion.html | Το Μίλιον ή Μίλλιον (τουρκικά: milyon taşı) ήταν μνημείο της Κωνσταντινούπολης, που ανεγέρθηκε τον 4ο μ.Χ. αιώνα και λειτουργούσε ως το σημείο 0 για τη μέτρηση των χιλιομετρικών αποστάσεων από την πρωτεύουσα προς τις πόλεις της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AF%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CE%BD |
Ίθακα | Ο οικισμός της Ίθακα ιδρύθηκε το 1790, ενώ ο οικισμός έγινε πόλη των ΗΠΑ το 1888. Η πόλη άκμαζε για μεγάλο μέρος του 19ου αιώνα και άρχιζαν να ιδρύονται σε αυτήν διάφορα εκπαιδευτικά ιδρύματα, όπως το Πανεπιστήμιο Κορνέλ και το Κολέγιο Ίθακα. Αν και είχε βυθιστεί στην παρακμή στα τέλη του 20ου αιώνα, η πόλη άρχισε να αναπτύσσεται ξανά τα τελευταία χρόνια. Για μεγάλο μέρος της ιστορίας της, η οικονομία βασιζόταν στην εκπαίδευση και την κατασκευή πυροβόλων όπλων. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Ithaca, New York στο Wikimedia Commons | Η Ίθακα είναι πόλη στην κομητεία Τόμπκινς στην πολιτεία της Νέας Υόρκης. Σύμφωνα με την απογραφή του 2010, ο πληθυσμός ήταν 30.014, η πυκνότητα του πληθυσμού ήταν 2.143,9 κάτοικοι ανά τ.χλμ. Η πόλη πήρε το όνομα της από το νησί της Ιθάκης. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8A%CE%B8%CE%B1%CE%BA%CE%B1 |
Ουγέστ Μόσχας | Τα βόλοστ του ουγέστ Μόσχας - από τα πρώτα γνωστά στο κράι Ζαμοσκόβνι. Τα πρώτα από αυτά αναφέρονται από τον πνευματικό Ιβάν Καλίτα. Σε σχέση με την μεγάλη περιοχή και πυκνοκατοικημένη, το ουγέστ ήδη από το 17ο αιώνα ήταν χωρισμένο σε δύο μέρη: Ζαμοσκόβνιου και Ζαρέτσκι, συγκεντρώνοντας δεκάδες σταν και βόλοστ, καθώς και το παλάτι και τα χωριά των στάβλων. Μέχρι το 1912, το ουγέστ χωρίστηκε σε 8 σταν. Το ουγέστ περιλάμβανε 15 βόλοστ: Βόλοστ Βσεχσβιάτσκαγια Βόλοστ Βιχίνσκι Βόλοστ Ντουρίνσκαγια Βόλοστ Ζιουζίνσκι Βόλοστ Μαρφίνσκαγια Βόλοστ Μιτίτσι Βόλοστ Ναγκατίσκαγια Βόλοστ Οζέρετς Βόλοστ Πέχορ Βόλοστ Ροστοκίνσκι Βόλοστ Τροΐτσκο-Γκολενιστσέβσκαγια Βόλοστ Τροΐτσκαγια Βόλοστ Χοροσέβσκαγια Βόλοστ Τσαριτσίνσκι Βόλοστ Τσερκιζόφσκι Селиванов А.Ф., Забелин И.Е.,. Москва // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона : в 86 т. (82 т. и 4 доп.). — СПб., 1890—1907. | Το ουγέστ Μόσχας ήταν διοικητική μονάδα στο κυβερνείο Μόσχας, η οποία υπήρχε μέχρι το 1929. Κέντρο της αποτελούσε η πόλη της Μόσχας. Περιλάμβανε ορισμένους μεγάλους οικισμούς όπως η Μόσχα, το Κούντσεβο, το Ισαμιλόβο, το Περόβο, το Ροστόκινο, το Τσαρίτσινο, το Ναγκάτινο και το Ρέουτοφ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%85%CE%B3%CE%AD%CF%83%CF%84_%CE%9C%CF%8C%CF%83%CF%87%CE%B1%CF%82 |
Φραντς Μπέμε | Ο Φραντς Μπέμε γεννήθηκε στο Ζέλτβεγκ στη Στυρία της Αυστρίας στις 15 Απριλίου 1885. Εισήλθε στον Αυστροουγγρικό Στρατό τον Οκτώβριο του 1900 ως στρατιώτης και μπήκε υπολοχαγός σε ένα σύνταγμα πεζικού το 1905. Υπηρέτησε στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και παρέμεινε στις Αυστριακές Ένοπλες Δυνάμεις μετά το 1918 μεταφερόμενος στη Βέρμαχτ μετά την προσάρτηση της Αυστρίας στη Γερμανία (Άνσλους) το 1938.Κατά τα εναρκτήρια έτη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Μπέμε βρισκόταν στη διοίκηση του 30ού και 32ου Τμημάτων Πεζικού συμμετέχοντας στην εισβολή στην Πολωνία τον Σεπτέμβριο του 1939 και στη Μάχη της Γαλλίας τον Μάιο και τον Ιούνιο του 1940. Στις 29 Ιουνίου 1940, τιμήθηκε με τον Σταυρό των Ιπποτών του Σιδήρου Σταυρού . Μεταξύ 16 Σεπτεμβρίου 1941 και 2 Δεκεμβρίου 1941, ως Γενικός Διοικητής και Διοικητής της Σερβίας, ο Μπέμε διέταξε ως αντίποινα την εκτέλεση 2.000 αμάχων στο Κραγκούγιεβατς μετά από επίθεση των Παρτιζάνων σε 22 στρατιώτες.Τον Δεκέμβριο του 1943, ο Μπέμε διορίστηκε Αναπληρωτής Διοικητής του 18ου Σώματος Στρατού και Διοικητής της 18ης Στρατιωτικής Περιοχής στο Ζάλτσμπουργκ. Τον Ιούλιο του 1944, ο Μπέμε μετατέθηκε στην Ανώτατη Διοίκηση, παραδίδοντας τον έλεγχο της 2ου Στρατιάς Πάντσερ στον στρατηγό Μαξιμίλιαν ντε Άντζελις. Μεταξύ 8 Ιανουαρίου 1945 και 7 Μαΐου 1945, διετέλεσε Διοικητής των Ενόπλων Δυνάμεων της Νορβηγίας και αρχηγός του 20ού Ορεινού Στρατού. Αφού συνελήφθη στη Νορβηγία, παραπέμφθηκε στη Δίκη των Ομήρων, τμήμα των Επακόλουθων Δικών της Νυρεμβέργης, και κατηγορήθηκε για Εγκλήματα πολέμου, που διαπράχθηκαν στη Σερβία κατά τον έλεγχο της περιοχής το 1941. Αύξησε το εύρος των αντιποίνων εναντίον Σέρβων, σκοτώνοντας εκατό Σέρβους για κάθε δολοφονημένο Γερμανό και πενήντα για κάθε τραυματία Γερμανό. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη σφαγή χιλιάδων πολιτών.Όταν η έκδοσή του στη Γιουγκοσλαβία φαινόταν επικείμενη, ο Μπέμε αυτοκτόνησε πηδώντας από τον τέταρτο όροφο της φυλακής, στην οποία κρατούνταν. Fellgiebel, Walther-Peer (2000) [1986]. Die Träger des Ritterkreuzes des Eisernen Kreuzes 1939–1945 — Die Inhaber der höchsten Auszeichnung des Zweiten Weltkrieges aller Wehrmachtteile (στα Γερμανικά). Φρίντμπεγκ, Γερμανία: Podzun-Pallas. ISBN 978-3-7909-0284-6. Lucas, James (1980). Alpine Elite: German Mountain Troops of World War II. Jane's Publishing. ISBN 0531037134. Patzwall, Klaus D.· Scherzer, Veit (2001). Das Deutsche Kreuz 1941 – 1945 Geschichte und Inhaber Band II (στα Γερμανικά). Νόρντερστεντ, Γερμανία: Verlag Klaus D. Patzwall. ISBN 978-3-931533-45-8. Scherzer, Veit (2007). Die Ritterkreuzträger 1939–1945 Die Inhaber des Ritterkreuzes des Eisernen Kreuzes 1939 von Heer, Luftwaffe, Kriegsmarine, Waffen-SS, Volkssturm sowie mit Deutschland verbündeter Streitkräfte nach den Unterlagen des Bundesarchives (στα Γερμανικά). Γερμανία: Scherzers Militaer-Verlag. ISBN 978-3-938845-17-2. Weiner, Hana· Ofer, Dalia· Barber, Anne (1996). Dead-end Journey: the Tragic Story of the Kladovo-Šabac Group. University Press of America. ISBN 0761801995. | Ο Φραντς Φρίντριχ Μπέμε (Franz Friedrich Böhme, 15 Απριλίου 1885 - 29 Μαΐου 1947) ήταν Αυστριακός στρατηγός της Βέρμαχτ κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Υπηρέτησε ως Διοικητής του 18ου Ορεινού Σώματος, πληρεξούσιος στρατηγός του Χίτλερ στα Βαλκάνια και διοικητής στην κατεχόμενη από τη Γερμανία Νορβηγία κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Μπέμε συνελήφθη και παραπέμφθηκε σε δίκη από Αμερικανικό Στρατιωτικό Δικαστήριο στη Νυρεμβέργη στη Δίκη των Ομήρων με την κατηγορία ότι είχε σφαγιάσει χιλιάδες Σέρβους πολίτες. Αυτοκτόνησε στη φυλακή. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%81%CE%B1%CE%BD%CF%84%CF%82_%CE%9C%CF%80%CE%AD%CE%BC%CE%B5 |
Ελευθερία Κουντούρη | Έχει βραβευτεί από την Παγκόσμια Ακαδημία Γραμμάτων και Τεχνών. (ΗΠΑ) 1997, με απονομή διπλώματος και τον τίτλο του Επίτιμου Διδάκτορα Φιλολογίας, από την Accademia Internazionale Trinacria με απονομή διπλώματος και τον τίτλο του Ακαδημαϊκού των Γραμμάτων, - από την Επιτροπή Λογοτεχνών "Θεά Αθηνά" με το βραβείο Κουλτούρας, 1994 και το Μετάλλιο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, 1995. Είναι μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, της Πανελλήνιας Πολιτιστικής Κίνησης και μέλος του Δ.Σ της Αστικής μη Κερδοσκοπικής Εταιρείας Εκπαιδευτική Αναγέννησις, ως υπεύθυνη Δημοσίων Σχέσεων. "Αναζήτηση", εκδόσεις Ι.Γ. Βασιλείου, ποίηση, 1980. "Διαβάσεις", εκδόσεις Ι.Γ. Βασιλείου, ποίηση, 1982. "Μάταια τραγούδια στις όχθες του κόσμου" - " Futile Songs on the River-Banks of the World", εκδόσεις Ι.Γ. Βασιλείου, ποίηση, 1984 (Ελληνο-αγγλική έκδοση, μεταφρασμένη στην αγγλική από την Άμυ Μιμς). "Ρα-Ατούμ", εκδόσεις Ι.Γ. Βασιλείου, μυθιστόρημα, 1988. "΄Εμπυρα Σήματα", εκδόσεις Ι.Γ. Βασιλείου, ποίηση, 1988. "Ειδώλιον Αλόγου", εκδόσεις Ι.Γ. Βασιλείου, ποίηση, 1991. "Εισαγωγή στο Χρώμα", εκδόσεις Ι.Γ. Βασιλείου, ποίηση, 1994. "Οι Εποχές της Ιδανικής Αυταπάτης", εκδόσεις "Σ.Βογιατζή και Σια" Ο.Ε, λυρικά στοχαστικά κείμενα, 1995. "HANPACHBIE NECHU", (Μάταιοι Στίχοι), εκδόσεις Αθήνα, ποιητική ανθολόγηση, 1996 (Ρωσική έκδοση, μεταφρασμένη στη ρωσική γλώσσα από τον Ανατόλιο Μυτιληναίο). "΄Εμπυρα Σήματα" - "Flaming Signals", εκδόσεις "Σ.Βογιατζή και Σία" Ο.Ε, ποίηση, 1999 (Ελληνοαγγλική έκδοση, μεταφρασμένη στην αγγλική από την Άμυ Μιμς). " Ο Χρόνος της Μνήμης", εκδόσεις " Σ. Βογιατζή και Σια" Ο.Ε, διηγήματα, 2004. " Το Τέλος των Ημερών", εκδόσεις "Βογιατζή", μυθιστόρημα,2009. "Κόντρα στον ΄Ανεμο", εκδόσεις "Βογιατζή", ποίηση, 2009. "Αγκαθότοπος", εκδόσεις "Βογιατζή", δράμα σε τέσσερις πράξεις , 2010. "A Long Way", εκδόσεις "Βογιατζή", Ανθολογία ποιημάτων, μεταφρασμένη στην Αγγλική γλώσσα από την Αμυ Μιμς, 2010. Πραγματοποίησε δύο ατομικές εκθέσεις με τον χαρακτηριστικό τίτλο "Εγκλωβισμός Α΄" και "Εγκλωβισμός Β΄" αντίστοιχα, στην Gallery Θόλος το 1997, και στο Πνευματικό Κέντρο Δήμου Αθηναίων το 1999. Eθνική Βιβλιοθήκη Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών Ηλεκτρονική Εφημερίδα Μεταρρύθμισις, τεύχος 1, θέμα: ΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΤΕΧΝΕΣ ΕΚΕΒΙ | Η Ελευθερία Κουντούρη είναι Ελληνίδα ποιήτρια, λογοτέχνις, δημοσιογράφος και ζωγράφος. Πορτρέτα, αφιερώματα, δοκίμια και κριτικά σημειώματά της έχουν δημοσιευτεί από το 1980 έως σήμερα σε εφημερίδες, περιοδικά, εγκυκλοπαίδειες, και ανθολογίες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό για το ποιητικό και πεζογραφικό έργο της Ελευθερίας Κουντούρη που γεννήθηκε το 1952 στην Αθήνα, όπου μόνιμα ζει και εργάζεται. Η Ελευθερία Κουντούρη σπούδασε γαλλική φιλολογία και ζωγραφική. Ασχολείται με τη μετάφραση και τη δημοσιογραφία. Η ποίησή της έχει μεταφραστεί στην Αγγλική, Ρωσική, Ιταλική, Πολωνική, Ισπανική και Γαλλική γλώσσα. Έχει παρουσιαστεί στο ελληνικό ραδιόφωνο και στην τηλεόραση με συνεντεύξεις και αποσπάσματα του λογοτεχνικού της έργου. Το 2002 το Πανεπιστήμιο της Ινδιανάπολης επέλεξε τη διάλεξή της με τίτλο Η Φιλοσοφία της Ποίησης, για ν' ακουστεί στην επετειακή της εκδήλωση που έγινε στη Στοά του Βιβλίου. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%B5%CF%85%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CE%9A%CE%BF%CF%85%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B7 |
Σπόρτινγκ Κλούμπε ντε Μπράγκα | Κλασική είναι η διαμάχη μεταξύ των πόλεων της Μπράγκα και της γειτονικής Γκιμαράες. Οι "ρίζες" της έχθρας πρέπει να αναζητηθούν πολλούς αιώνες πριν, όταν η πόλη της Μπράγκα ήταν η πρωτεύουσα του αρχαίου βασιλείου της Γαλικίας (περιοχής στα σημερινά σύνορα βόρειας Πορτογαλίας και ΒΔ Ισπανίας) και η Γκιμαράες (που διοικούνταν από τον πρώτο βασιλιά της Πορτογαλίας, τον Αφόνσο τον Α') ήταν μια από τις μεγαλύτερες και ισχυρότερες πόλεις της Πορτογαλίας. Σύμφωνα με την παράδοση, Γαλικιανοί στρατιώτες από την Μπράγκα (που δεν αποτελούσε ακόμη τμήμα της Πορτογαλίας) εισέβαλαν και κατέσφαξαν τους κατοίκους της Γκιμαράες. Από τότε το μίσος μεταξύ των δύο πόλεων είναι άσβεστο και έτσι αναπόφευκτα περνάει και στο ποδόσφαιρο. Για το λόγο αυτό, τα ντέρμπυ μεταξύ ΣΚ Μπράγκα και Βιτόρια του Γκιμαράες, ανεξάρτητα από τη βαθμολογική θέση και την αγωνιστική κατάσταση των 2 ομάδων, είναι από τα πιο "θερμά" παγκοσμίως και έχει απαγορευθεί στα παιδιά κάτω των 13 ετών να τα παρακολουθούν, εάν δεν συνοδεύονται από ενήλικες. Η ομάδα αγωνίζεται στο νέο Δημοτικό γήπεδο της πόλης , το περίφημο Estádio AXA, το οποίο έχει χωρητικότητα 30.154 θεατών και χτίστηκε για να καλύψει τις ανάγκες του EURO 2004.Η κατασκευή του γηπέδου αυτού που στοίχισε συνολικά 83,1 εκατομμύρια ευρώ, βασίστηκε στο αρχιτεκτονικό σχέδιο του Eduardo Souto de Moura. Η ιδιομορφία του γηπέδου έγκειται στο ότι είναι λαξεμένο στο λόφο του Μόντε Κάστρο και έχει πανοραμική θέα στην πόλη της Μπράγκα. Αντίθετα από άλλα γήπεδα, το ΑΧΑ διαθέτει μόνο πλάγιες (σκεπαστές) κερκίδες ενώ τα πέταλα καλύπτονται από βράχους. Τα εγκαίνια του γηπέδου έγιναν στις 30 Δεκεμβρίου 2003 και στον φιλικό αγώνα που επακολούθησε η Μπράγκα νίκησε τη Θέλτα Βίγο με 1-0. Ωστόσο το ρεκόρ εισιτηρίων σημειώθηκε τον Μάιο του 2007 στον αγώνα Μπράγκα-Μπελενένσες, στον οποίο η τοπική ομάδα κατέκτησε την 4η θέση στο πρωτάθλημα. Κύπελλο Πορτογαλίας Κυπελλούχος (2): 1966, 2016 Φιναλίστ (3): 1977, 1982, 1998Σούπερ Καπ Πορτογαλίας Φιναλίστ (2): 1982, 1998 Λίγκ Καπ Πορτογαλίας Κυπελλούχος (2): 2012/13, 2019/20 Κύπελλο Ιντερτότο: 2008-09 Επίσημη Ιστοσελίδα | Η Σπόρτινγκ Κλούμπε ντε Μπράγκα (πορτογαλικά: Sporting Clube de Braga), η ορθή ευρωπαϊκή πορτογαλική προφορά είναι Σπόρτινγκ Κλούμπε δε Μπράγα: [ˈspɔɾtĩŋ ˈkluβ(ɨ) ðɨ ˈβɾaɣɐ], γνωστή και ως Σπόρτιγκ Μπράγκα, είναι ένα ποδοσφαιρικό σωματείο που εδρεύει στην πόλη Μπράγκα της ΒΔ Πορτογαλίας. Έτος ίδρυσης της ομάδας θεωρείται το 1921. Η Σ.Κ.Μπράγκα απέκτησε το προσωνύμιο "Οπλοστάσιο του Μίνιο" (Arsenal do Minho) από τη δεκαετία του 1930, όταν ο Ούγγρος προπονητής της, Γιόσεφ Σάμπο (Josef Szabo), επιστρέφοντας από ένα ματς στο Χάιμπουρι του Λονδίνου [ιστορική έδρα της αγγλικής Arsenal (Οπλοστάσιο)] έπεισε την διοίκηση της ομάδας να αλλάξει το πράσινο και λευκό χρώμα της φανέλας, με το κόκκινο και λευκό, προς τιμήν της ένδοξης αγγλικής ομάδας. Μάλιστα η αλλαγή γενικεύτηκε στο σωματείο, και η Μπράγκα μετονόμασε τις ακαδημίες της σε "Οπλοστάσιο της Μπράγκα". Αν και ποτέ δεν κατέκτησε το πρωτάθλημα Πορτογαλίας, η Σ.Κ. Μπράγκα ανέκαθεν θεωρούνταν από τις πιο ισχυρές ομάδες της χώρας, μακράν βέβαια από το κορυφαίο τρίο των Μπενφίκα, Σπόρτινγκ Λισαβόνας και ΦΚ Πόρτο που μονοπωλούν τον τίτλο του πρωταθλητή.Η καλύτερη θέση που έχει κατακτήσει ποτέ στο πορτογαλικό πρωτάθλημα, είναι η δεύτερη. Ξεχωριστή μνεία πρέπει να γίνει για τους οπαδούς της Σ.Κ.Μπράγκα, τους περίφημους Arsenalistas, οι οποίοι θεωρούνται από τους πιο "πιστούς", ένθερμους και θορυβώδεις της χώρας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%80%CF%8C%CF%81%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%B3%CE%BA_%CE%9A%CE%BB%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CF%80%CE%B5_%CE%BD%CF%84%CE%B5_%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%AC%CE%B3%CE%BA%CE%B1 |
Ελληνική μουσική | Δεν έχουν διασωθεί τραγούδια ή στίχοι από την αρχαία Ελλάδα, ωστόσο γνωρίζουμε ότι γινόταν επαγγελία ποιημάτων (όπως παραδείγματος χάριν η Ιλιάδα και η Οδύσσεια) από τους τραγουδιστές της εποχής τους αοιδούς με τη συνοδεία μουσικής (κυρίως της άρπας). Τη μεγάλη σημασία που έδιναν οι αρχαίοι Έλληνες στη μουσική φανερώνουν πλήθος ποιητικές αναφορές, παραστάσεις και μύθοι. Έτσι ο Ορφέας με τη λύρα του γοήτευε τ' άγρια θηρία, οι πέτρες, γοητευμένες από το παίξιμο του Αμφίονα, πήγαιναν χορεύοντας και έμπαιναν μόνες τους στη θέση που έπρεπε όταν πρωτοκτιζόταν η Θήβα, και ο Αρίωνας γοήτευε με την κιθάρα του τα δελφίνια της θάλασσας. Οι μύθοι αυτοί φανερώνουν μια βαθιά πίστη στη δύναμη της τέχνης των ήχων και παραπέμπουν σε πεποιθήσεις για τις μαγικές ιδιότητες της μουσικής, κοινές σε όλους σχεδόν τους μουσικούς πολιτισμούς του κόσμου. Η αρχαία ελληνική μουσική ήταν μονοφωνική. Από τις σωζόμενες πηγές μαρτυρείται επίσης ένα είδος ετεροφωνίας, ενώ η πολυφωνία φαίνεται ότι δεν ήταν σε χρήση. Το αρχαιοελληνικό μέλος ταυτιζόταν απόλυτα με την ποίηση με τρόπο που ήχος και λόγος συνταιριάζονταν σε ένα αδιαίρετο σύνολο, όπου ο ρυθμικός στίχος υπαγόρευε το ρυθμό της μελωδίας (μέτρο) και δενόταν μαζί του. Γι' αυτό και τις περισσότερες φορές, ποιητής και συνθέτης ήταν το ίδιο πρόσωπο. Έτσι το μέτρο της ποίησης καθόριζε και το μέτρο της μουσικής που έφτασε σε μεγάλη ποικιλία, παρακολουθώντας την πλούσια ποιητική μετρική και τους τρόπους της απαγγελίας. Την πρώτη μορφή έντεχνης ποίησης και μουσικής τη συναντάμε στη μορφή του ομηρικού έπους. Σε αυτά τα χρόνια οι αοιδοί (ποιητές και μουσικοί ταυτόχρονα) ιστορούσαν - άλλοτε σε συμπόσια και άλλοτε σε επίσημες γιορτές και αγώνες - πολεμικές δόξες και κατορθώματα, συνοδεύοντας την απαγγελία τους με τη λύρα ή την κιθάρα. Φήμιος, Θάμυρης, Δημόδοκος είναι ονόματα αοιδών που αναφέρει ο Όμηρος σαν τους πιο ξακουστούς της εποχής του. Στους ίδιους καιρούς ήταν γνωστά και διάφορα άλλα λαϊκά τραγούδια, όπως ο θρήνος και ο ιάλεμος (μοιρολόι), ο λίνος (θρηνητικό τραγούδι για τον αποχωρισμό θέρους και φθινοπώρου), ο υμέναιος (τραγούδι του γάμου), ο κώμος (που έκλεινε τα γλέντια) και άλλα. Σε αντίθεση με την επική, η λυρική ποίηση, που αναπτύχθηκε τον 7ο και 6ο αιώνα, εκφράζει υποκειμενικά συναισθήματα του ποιητή. Με τις ωδές, τους παιάνες, τα επινίκια, τα παρθένεια, τα επιθαλάμια, ανάδειξαν την άφταστη τέχνη τους σειρά ολόκληρη από λυρικούς ποιητές ο Αλκαίος, η Σαπφώ, ο Ανακρέοντας, ο Πίνδαρος, η Κόριννα, ο Στησίχορος είναι οι πιο γνωστοί της εποχής εκείνης. Ο 5ος π.Χ. αιώνας είναι ο αιώνας ακμής της αττικής τραγωδίας και κωμωδίας, που φαίνεται να έχει τις ρίζες της στη λατρεία του Διονύσου και ιδιαίτερα στο διθύραμβο και σε άλλα χορευτικά τραγούδια, όπως τα φαλλικά, με σκωπτικό και άσεμνο πολλές φορές περιεχόμενο. Το νέο αυτό δραματικό είδος έδενε αναπόσπαστα ποίηση, μουσική και χορό. Έτσι τα χορικά μέρη, τραγουδιόνταν με συνοδεία αυλού, ενώ οι μονόλογοι και οι διάλογοι γίνονταν με συνοδεία λύρας ή κιθάρας. Η ενόργανη μουσική (αυλητική και κιθαριστική τέχνη) αναπτύσσεται και αυτή σε πολύ μεγάλο βαθμό από το β' μισό του 5ου αι. π.Χ. Στους διάφορους μουσικούς αγώνες, που διοργανώνονταν, οι καλύτεροι αυλητές και κιθαρωδοί, έπαιρναν χρηματικά ή άλλου είδους βραβεία. Ανάμεσά τους ακουστός ο αυλητής Σακάδας, θριαμβευτής στους Δελφικούς αγώνες, και ο Τιμόθεος από τη Μίλητο. Η ενόργανη αυτή συνοδεία του τραγουδιού, χρησιμοποιούσε, πολλές φορές, διάφορα μετρικά μελωδικά στολίδια, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως αλλοιωνόταν έτσι, και ο μονόφωνος χαρακτήρας της μουσικής, αφού μοναδικός σκοπός του ενόργανου ήχου, ήταν η υπογράμμιση του ρυθμού, που λογαριαζόταν ως το βασικότερο στοιχείο της μουσικής. Από τη μουσική πρακτική της αρχαίας Ελλάδας υπάρχουν σήμερα ελάχιστα δείγματα με τη μορφή σημειογραφίας, ανάμεσα στα οποία, ολοκληρωμένα είναι μόνο τα παρακάτω: δύο Δελφικοί Ύμνοι, τρεις Ύμνοι στον Απόλλωνα και μια επιτάφια πλάκα (Επιτάφιος του Σεικίλου), που πάνω της έχει χαραγμένο ένα «σκόλιον». Τα υπόλοιπα λείψανα είναι αρκετά αποσπασματικά. Μα αν τα λείψανα της αρχαίας ελληνικής μουσικής είναι πολύ λίγα, οι θεωρητικές πληροφορίες που έχουμε γι' αυτήν είναι πολύ περισσότερες, έτσι που να μπορούμε να σχηματίσουμε κάποια γνώση της θεωρίας της. Αυτές τις πληροφορίες τις βρίσκουμε διάσπαρτες στα συγγράμματα του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, στα Αρμονικά του Αριστόξενου, στα συγγράμματα του Ευκλείδη, στο Περί Μουσικής του Πλούταρχου, στα συγγράμματα Βυζαντινών, Λατίνων συγγραφέων και αλλού. Από τις πηγές αυτές παίρνουμε διάφορες θεωρητικές πληροφορίες, όπως π.χ. για τα τετράχορδα, τα γένη τους (διατονικό, χρωματικό, εναρμόνιο), τους τρόπους, τις αρμονίες, και τα «ήθη» αυτών. Τις βάσεις της μουσικής θεωρίας και της μουσικής ακουστικής θεωρείται ότι τις έθεσε ο Πυθαγόρας με τους μαθητές του. Αυτός καθόρισε τη σχέση ανάμεσα στο ύψος του ήχου και στο μήκος της χορδής, κάνοντας πειράματα πάνω στον λεγόμενο «κανόνα» ή «μονόχορδο του Πυθαγόρα». Όσο μεγαλώνει το μήκος της χορδής, τόσο χαμηλότερος (βαρύτερος) γίνεται ο ήχος που παράγεται από αυτήν και το αντίστροφο. Πέρα από τους Πυθαγόρειους ασχολήθηκαν και άλλοι με τη θεωρία της μουσικής, ο Αριστοτέλης, ο Αριστόξενος, ο Πλούταρχος κ.ά. Ο Αριστόξενος μάλιστα με τα έργα του Ρυθμικά στοιχεία και Αρμονικά άρχισε να δίνει βασική σημασία, όχι στις μαθηματικές αναζητήσεις, όπως έκαναν οι Πυθαγόρειοι, αλλά στην πραγματική ακουστική σχέση ανάμεσα στους ήχους, όπως αυτή προέκυπτε από τη μουσική πρακτική. Η αντίθεση αυτών των δύο θεωριών διατηρήθηκε και καθόρισε δύο διαφορετικές πορείες στις μουσικοθεωρητικές έρευνες. Την εποχή του Αριστόξενου διαμορφώθηκε και ο μουσικός τονισμός των φθόγγων και ο προσδιορισμός του με συμβατικά σημεία. Για να αποδώσουν τους μουσικούς φθόγγους οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν γράμματα του αλφαβήτου σε διάφορες θέσεις (όρθια, ανάποδα, πλάγια), ενώ άλλη σημειογραφία χρησιμοποιούσαν για τη φωνητική μουσική και άλλη για την οργανική. Όσο για τα μουσικά τους όργανα, αυτά ήταν έγχορδα, κρουστά και πνευστά. Τα έγχορδα ήταν συνήθως του τύπου της λύρας, όπως Χέλυς, βάρβιτος, κιθάρα, φόρμιγξ, Ψαλτήρι κ.α. Στα τέλη τουλάχιστον του 7ου αιώνα π.Χ. χρονολογείται η άρπας (τρίγωνον), ενώ από τα τέλη του 4ου αιώνα π.Χ. μαρτυρούνται οι αρχαίες πανδουρίδες (έγχορδα του τύπου του λαούτου), οι οποίες θεωρούνται πρόγονοι του σημερινού ταμπουρά και μπουζουκιού, τόσο κατασκευαστικά, όσο και ετυμολογικά. Στα πνευστά συγκαταλέγονταν συνήθως οι αυλοί, μονοί ή διπλοί, με διπλή συνήθως γλωττίδα, σαν τον σημερινό ζουρνά και οι σύριγγες, μονοκάλαμες ή πολυκάλαμες. Κλασικός στην ελληνική λογοτεχνία είχε γίνει ο συνδυασμός της λύρας (ή κιθάρας) με τον αυλό. Ένα ακόμη όργανο της εποχής αποτελεί και η ύδραυλις, το οποίο, λόγω της μεγάλης του ηχητικής έντασης, χρησιμοποιούνταν συχνά σε εορταστικά και αθλητικά γεγονότα (π.χ. ιπποδρομίες). Κρουστά ήταν τα κρόταλα ή κρέμβαλα, τα τύμπανα, τα κύμβαλα, καθώς και διάφορα σείστρα και κουδούνια (κώδωνες). Η χρησιμοποίηση του κρουστών δεν ήταν τόσο διαδεδομένη στα αρχαία ελληνικά μουσικά δρώμενα, όσο στις διονυσιακές τελετές οργιαστικού χαρακτήρα, όπου γινόταν χρήση κυρίως τυμπάνων, κυμβάλων και κουδουνιών. Στην ελληνιστική εποχή ο λόγος, η μουσική και ο χορός αρχίζουν να διαχωρίζονται σε ξεχωριστούς κλάδους και να μην αποτελούν σαν και πρώτα μια τέλεια ενότητα. Έτσι, ο διθύραμβος, από ομαδικό, λατρευτικό τραγούδι που ήταν, τώρα τραγουδιέται από ένα πρόσωπο για να φανερωθεί και να επιβληθεί, ένα πνεύμα δεξιοτεχνίας. Αρχίζει η εποχή των "βιρτουόζων", που είναι περιζήτητοι και πληρώνονται μεγάλα ποσά. Λέγοντας βυζαντινή μουσική εννοούμε τη μουσική της Ορθόδοξης Ανατολικής Εκκλησίας, όπως διαμορφώθηκε στους βυζαντινούς χρόνους και μετά από την πτώση της βυζαντινής αυτοκρατορίας. Όπως οι περισσότερες μορφές τέχνης που έχουν σωθεί από εκείνη την εποχή, έτσι και η βυζαντινή μουσική εξυπηρέτησε βασικά την Εκκλησία και αποτελεί μια σύνθεση από αρχαία ελληνικά στοιχεία και διάφορες ανατολικές μουσικές επιδράσεις. Χαρακτηριστικά στοιχεία της βυζαντινής μουσικής είναι: η μονοφωνία, η έλλειψη ενόργανης συνοδείας και το σημειογραφικό παρασημαντικό της σύστημα, που εξελίχθηκε σταδιακά στο πέρασμα των αιώνων. Η Ορθόδοξη Εκκλησία από τους πρώτους κιόλας χριστιανικούς αιώνες, είχε αποκλείσει τα μουσικά όργανα από τη λατρεία. Βέβαια από τον 4ο αιώνα βρίσκουμε στο Παλάτι, στον Ιππόδρομο, στην Αγία Σοφία κ.ά. την ύδραυλι (εφεύρεση του Κτησίβιου του Αλεξανδρινού), το οποίο χρησίμευε στην κοσμική μουσική και μόνο για την εκγύμναση των ψαλτών. Την ιστορία της βυζαντινής μουσικής μπορούμε να τη χωρίσουμε σε 3 εποχές. Από τον Μέγα Κωνσταντίνο ως τον Ιωάννη το Δαμασκηνό, η εκκλησιαστική μουσική αναπτύσσεται ιδιαίτερα, μαζί με το τελετουργικό τυπικό. Ο χριστιανισμός έχει επίσημα αναγνωριστεί, οι διωγμοί είχαν σταματήσει και η ψαλτική μουσική έχει γίνει βασικό στοιχείο της Λειτουργίας. Οι πρώτοι χριστιανικοί εκκλησιαστικοί ύμνοι ή ψέλνονταν, από ολόκληρο το εκκλησίασμα ή από έναν ψάλτη, που τον ακολουθούσε το πλήθος ψέλνοντας μαζί του μόνο τις τελευταίες συλλαβές . Σιγά-σιγά η υμνωδία αρχίζει να πλουτίζεται. Οι διάφορες αιρέσεις παίζουν σπουδαίο ρόλο σε αυτό, καθώς προσπαθούν για προσηλυτισμό περισσότερων οπαδών να χρωματίσουν ελκυστικότερα τη μουσική τους. Για τούτο και εκείνοι που έγραφαν τους ύμνους και αυτοί που τους μελοποιούσαν, δε δίσταζαν να χρησιμοποιούν παλιές μελωδίες, που τις αναζητούσαν σε κοσμική μουσική. Με την εξάπλωση του Χριστιανισμού παρουσιάζεται επίσης η αντιφωνία, ο χωρισμός δηλ. των ψαλτών σε αριστερό και δεξιό χορό, που ο καθένας ψέλνει ύστερα από τον άλλον, το ίδιο μέλος, (επίδραση από το χορό της αρχαίας τραγωδίας). Με το πέρασμα του χρόνου διαμορφώνονται δύο ειδών μελωδίες: το ειρμολογικό μέλος (γρήγορο και συλλαβικό) και το στιχηραρικό μέλος (πιο αργό και μελισμαστικό). Οι σπουδαιότεροι διαμορφωτές της εκκλησιαστικής μουσικής αυτής της εποχής - που κατά κάποιον τρόπο αποτελεί και το σύνδεσμο της βυζαντινής με την αρχαία ελληνική μουσική – είναι οι Εφραίμ ο Σύρος, Αμβρόσιος των Μεδιολάνων, Μέγας Βασίλειος, Γρηγόριος Ναζιανζηνός, Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Όλοι αυτοί έγραψαν ύμνους και τροπάρια, που, ανάλογα με το περιεχόμενό τους, χωρίζονται σε απολυτίκια, μεγαλυνάρια, κεκραγάρια κλπ. Από τους μελωδούς και υμνωδούς της ίδιας εποχής σπουδαιότεροι είναι ο Ρωμανός ο Μελωδός, που χάρισε στη βυζαντινή μουσική κάποιους από τους ωραιότερους ύμνους και τροπάρια (Η Παρθένος σήμερον κ.ά.). Η βυζαντινή μουσική ως τον 8ο αιώνα έπαιξε και στην Ευρώπη αξιόλογο ρόλο. Εισχώρησε στη Ρώμη, στη Νότια Ιταλία, τη Φραγκονία, την Ιρλανδία και περισσότερο στο γειτονικό βαλκανικό χώρο που συχνά συνδεόταν με τη βυζαντινή πολιτική, ώστε να γίνεται ένα από τα όργανα της προπαγάνδας της. Από τον Ιωάννη το Δαμασκηνό ως τον Ιωάννη Κουκουζέλη, η βυζαντινή μουσική γνωρίζει τη μεγαλύτερη ακμή της. Καθιερώνοντας επίσημα τα τρία μουσικά γένη (διατονικό, χρωματικό, εναρμόνιο) διαμορφώνεται και τρίτο είδος μελωδίας, το παπαδικόν μέλος, που συμπλήρωνε τα δύο άλλα (ειρμολογικό και στιχηραρικό) και ήταν πιο αργό από αυτά. Χωρίζεται επίσης το έργο του υμνογράφου από το έργο του μελοποιού και η μουσική γίνεται εκφραστικότερη και παίρνει ένα περίτεχνο και διακοσμητικό ύφος. Αυτή την εποχή ακμάζει και η μεγάλη μορφή της βυζαντινής μουσικής, ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός. Διάσημος θεολόγος, φιλόσοφος και υμνογράφος, συγκέντρωσε όλες τις λειτουργικές μελωδίες, που ήταν σύμφωνες με το ορθόδοξο δόγμα και το αυστηρό πνεύμα της βυζαντινής μουσικής (αποκλείοντας ότι θύμιζε παλιό ειδωλολατρικό τραγούδι) τις κωδικοποίησε στην Οκτώηχο, που είναι το σπουδαιότερο από τα έργα του και στάθηκε σταθμός στην εξέλιξη της βυζαντινής μουσικής. Στην περίφημη αυτή Οκτώηχο είναι συγκεντρωμένοι οι καλύτεροι ύμνοι καταταγμένοι σε ομάδες. Στην ίδια εποχή ακμάζουν και οι υμνογράφοι Θεόδωρος και Ιωσήφ Στουδίτης, ο Πατριάρχης Φώτιος, ο Λέων ο σοφός, ο Κωνσταντίνος Ζ' Πορφυρογέννητος, ο Ιωάννης ο Γλυκύς, ο Μιχαήλ Ψελλός, η μοναχή Κασσιανή κ.ά. Κατά την Οθωμανική περίοδο η εκκλησιαστική μουσική δεν σταμάτησε να αναπτύσσεται και ονομάζεται συχνά μεταβυζαντινή. Η θεωρητική και πρακτική μελέτη των περασμένων εποχών γίνεται η κύρια απασχόληση των ειδικών. Ο σημαντικότερος από τους θεωρητικούς αυτών των χρόνων είναι ο Ιωάννης Κουκουζέλης, που ασχολήθηκε με τις μουσικές μελέτες, τη συγγραφή σπουδαίων θεωρητικών έργων και τη σύνθεση τροπαρίων και ύμνων. Εκτός από τον Κουκουζέλη και άλλοι, όπως ο Γ. Παχυμέρης και ο Μανουήλ Βρυέννιος, πρόσφεραν σημαντικές υπηρεσίες στη θεωρητική μελέτη της μουσικής του καιρού τους. Η πιο σημαντική όμως εξέλιξη αυτής της εποχής, είναι η λεγόμενη «απλοποίηση» της βυζαντινής μουσικής (σημειογραφίας), η οποία πέρασε από πολλά στάδια. Ο Βαλάσιος (17ος αιώνας) και ο Πέτρος ο Πελοποννήσιος (18ος αιώνας) απλοποίησαν το σύστημα της σημειογραφίας, το οποίο πήρε την τελική του μορφή μόλις στις αρχές του 19ου αιώνα από τους τρεις μεγάλους μουσικοδιδασκάλους, τον Χρύσανθο Μαδύτου, τον Γρηγόριο τον Πρωτοψάλτη και τον Χουρμούζιο Χαρτοφύλακα. Σε αυτούς τους τρεις οφείλεται και η ονομασία των επτά φθόγγων της βυζαντινής μουσικής: πα, βου, γα, δη, κε, ζω, νη. Με τον όρο νεοελληνική μουσική εννοείται το σώμα της ελληνικής μουσικής και καλύπτει χρονικά την περίοδο από τον 16ο αιώνα έως τη σύγχρονη εποχή. Από τις απαρχές της νεοελληνικής μουσικής και τον Φραγκίσκο Λεονταρίτη, τη νεοελληνική όπερα, τη Νεοελληνική Εθνική Μουσική Σκηνή, τη νεοελληνική ηλεκτρακουστική εποχή, τον Ν. Σκαλκώτα και τον Γ.Α. Παπαϊωάννου η νεοελληνική μουσική φέρει εγγενώς ένα πλούσιο παρελθόν σε ό,τι αφορά στη λόγια και τη λαϊκή της παράδοση. Το ελληνικό δημοτικό τραγούδι αναπτύχθηκε παράλληλα με τη βυζαντινή εκκλησιαστική μουσική και διαδόθηκε κυρίως με προφορικά μέσα. Είναι και αυτό μονοφωνικό και τροπικό στη δομή του, ενδεικτικό μάλιστα είναι ότι η πιστότερη καταγραφή του γίνεται με τη βυζαντινή σημειογραφία. Δεν ήταν άγνωστο επίσης το φαινόμενο κατά το οποίο τα λόγια γνωστών εκκλησιαστικών μελών αντικαθίσταντο ακόμα και με σατυρικούς στίχους και τραγουδιούνταν σε γιορτές και πανηγύρια, πράγμα που είναι αποδεδειγμένο ότι συνέβαινε κατά καιρούς και με τη δυτική εκκλησιαστική μουσική του Μεσαίωνα. Ως αρχή του δημοτικού τραγουδιού θεωρείται το ακριτικό τραγούδι, που δημιουργήθηκε στη χρονική περίοδο από τον 9ο έως και 11ο αιώνα περίπου. Η θεματολογία του ήταν η ζωή και τα ηρωικά κατορθώματα των ακριτών, που κατοικούσαν στα σύνορα της βυζαντινής αυτοκρατορίας με σκοπό την προστασία των συνόρων από τις συχνές εξωτερικές επιθέσεις της εποχής. Τη σκυτάλη από το ακριτικό τραγούδι πήρε το κλέφτικο, το οποίο διαδόθηκε από στόμα σε στόμα και σε πανηγύρια στα χρόνια της τουρκοκρατίας, με κορύφωση στην περίοδο της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Το κλέφτικο τραγούδι ήταν δημιούργημα της ρωμέικης ζωής, εμπνευσμένο από τη ζωή και τη δράση των κλεφτών και των αρματωλών είναι γεμάτο από αυθορμητισμό και ειλικρίνεια συγκίνησης. Οι περισσότεροι μελετητές διαιρούν την ελληνική δημοτική μουσική σε δύο ομάδες: Τη στεριανή (Ήπειρος, Θεσσαλία, Μοριάς, Ρούμελη, Μακεδονία) Τη θαλασσινή ή νησιώτικη (νησιά και Μικρασιατικά παράλια, Θράκη, ακτές της Πελοποννήσου και συγκεκριμένα σημείων της Στερεάς Ελλάδας, καθώς και Κύπρος)Οι διαφορές των δύο ομάδων συνίστανται κυρίως στα παρακάτω σημεία: Στους ρυθμούς. Οι νησιώτικοι χοροί είναι συνήθως δίσημοι, ενώ στην ηπειρωτική Ελλάδα, οι πεντάσημοι και επτάσημοι χοροί είναι πολύ συχνοί (π.χ. Καλαματιανός σε 7/8). Τρόποι. Στη στεριά χρησιμοποιούνται κυρίως ανημιτονικές κλίμακες (κλίμακες που δεν έχουν ημιτόνια κατά τη διαδοχή των φθόγγων τους), σε αντίθεση με τα νησιά. Ομοιοκαταληξία και αυτοσχεδιασμοί είναι συχνοί στα νησιά, ενώ στη στεριά παρατηρούνται πολύ σπάνια (π.χ. μανιάτικα μοιρολόγια) Συνδυασμοί οργάνων. Στη στεριά, ο χαρακτηριστικός συνδυασμός οργάνων ήταν αρχικά η "ζυγιά" νταούλι και ζουρνάς (αργότερα κλαρίνο), ενώ στα νησιά τουμπί και λύρα (αργότερα λαούτο και βιολί). Στα νεότερα χρόνια οι καθιερωμένοι αυτοί συνδυασμοί αμβλύνθηκαν.Μια Τρίτη κατηγορία που θα μπορούσε να διακριθεί είναι η ανατολίτικη μουσική της ενδοχώρας της Μικράς Ασίας, (καππαδοκια, καραμαν κλπ) η οποία συγγενευει με τις μουσικές της μέσης ανατολής, ωστόσο δεν φαίνεται να έχει πολλά κοινά με τη μουσική της κυρίως Ελλάδας Στα αστικά κέντρα με έντονη ελληνική παρουσία (Πόλη, Σμύρνη, Σύρος, Γιάννινα, Θεσσαλονίκη, Πειραιάς) διαμορφώθηκε στις αρχές του 20ού αιώνα,ανάμεσα σε άλλα μουσικά είδη, και ένα είδος λαϊκού τραγουδιού που ονομάστηκε «ρεμπέτικο». Η ονομασία του όρου είναι αβέβαιης ετυμολογικής προέλευσης. Ανάμεσα στις πιο διαδεδομένες εκδοχές είναι: από το αρχαιοελληνικό ρέμβω/ρέμβομαι (υποδηλώνοντας τον περιπλανώμενο, τον άεργο). Ωστόσο η λέξη είναι στενά συνδεδεμένη, με τη λέξη μάγκας, ειδικά μετά και από τις πολυάριθμες σχετικές μελέτες που είδαν το φως της δημοσιότητας. Ως μετεξέλιξη του ρεμπέτικου θεωρείται το λαϊκό τραγούδι των δεκαετιών του 1950-1960, το οποίο συνεχίζει να ακούγεται και εξελίσσεται μέχρι και σήμερα. Στη δεκαετία του 1960 κάνει την εμφάνισή του και το έντεχνο τραγούδι, αρχικά με την έννοια της μελοποιημένης ποίησης και των "κύκλων τραγουδιών" και κύριους εκπροσώπους τον Μάνο Χατζιδάκι και τον Μίκη Θεοδωράκη. Δείτε επίσης: Χρονοδιάγραμμα του ρεμπέτικουΩς περίοδοι του ρεμπέτικου αναγνωρίζονται, με μικρές παραλλαγές, από τους μελετητές οι εξής: Πρώιμη περίοδος (π.1890-1922). Επικρατούν θεματολογικά οι αναφορές στην παρανομία, τα ναρκωτικά, τη φυλακή και το σινάφι των περιθωριακών. Ο δημιουργός είναι συνήθως ανώνυμος και η διάδοση προφορική και περιορισμένη. Χώρος παραγωγής είναι συχνά ο «τεκές» και η φυλακή. Κλασική περίοδος (1922-1940). Η ρεμπέτικη αργκό και τα ανατολίτικα στοιχεία που προέρχονταν από τη Σμύρνη αρχίζουν να υποχωρούν, Σ' αυτό συνέτεινε και με σχετικές απαγορεύσεις η λογοκρισία της μεταξικής δικτατορίας. Τα τραγούδια έχουν ως θέμα τους τον έρωτα, τη θλίψη και τη ρεμπέτικη ζωή. Η λαϊκή ορχήστρα εμπλουτίζεται και χώρος παραγωγής είναι πλέον η ταβέρνα. Εργατική περίοδος (1940-1953). Τραγούδια διαμαρτυρίας, της εργατικής ζωής, του ξενιτεμού, της μάνας. Το στιχουργικό ύφος αποκτά περισσότερο ποιητικό χαρακτήρα και όσον αφορά στην ενορχήστρωση, χρησιμοποιούνται πρόσθετα πολυφωνικά όργανα, όπως το ακορντεόν και το πιάνο (Τσιτσάνης). Τα τραγούδια διαδίδονται με δίσκους και στα «κέντρα διασκεδάσεως».Σημαντικές σχολές του Ρεμπέτικου ήταν: η Σμυρναίικη Σχολή (Παναγιώτης Τούντας, Βαγγέλης Παπάζογλου), που αποτελεί γέφυρα της 1ης και της 2ης περιόδου. Αναπτύσσεται στην κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα της Σμύρνης, με τα καφέ «Αμάν» και τα καφέ «Σαντάν». Ενορχήστρωση με σαντούρια και βιολιά («σαντουρόβιολα»), ρυθμοί εννιάσημοι (καρσιλαμάς, ζεϊμπέκικο). Πειραιώτικη Σχολή του κλασικού ρεμπέτικου (Μάρκος Βαμβακάρης, Γιώργος Μπάτης, Ανέστης Δελιάς, Στράτος Παγιουμτζής), που καθιερώνει το μπουζούκι («μπουζουκομπαγλαμάδες»). Ζεϊμπέκικο και χασάπικο είναι οι χαρακτηριστικοί ρυθμοί. Ο Βασίλης Τσιτσάνης αφού μυήθηκε στο μπουζούκι και το ρεμπέτικο από τον "πατριάρχη'' Μάρκο Βαμβακάρη που ήταν αυτός που επέβαλε το τραγούδι με μπουζούκι στην ελληνική δισκογραφία ,έγινε ένας από τους πρωτεργάτες του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού, αποτελώντας ταυτόχρονα και γέφυρα ανάμεσα στο ρεμπέτικο και στο λαϊκό (δεκαετία του 1950 και εξής). Η μετάβαση στο λεγόμενο «λαϊκό» γίνεται φανερή στη μουσική με την επιβολή ευρωπαϊκού κουρδίσματος στο μπουζούκι και την προσθήκη της 4ης χορδής από τον Μανώλη Χιώτη (1953), γεγονός που σηματοδοτεί ότι ο δημιουργός μπορεί να γράφει τραγούδια με «αρμονίες» («ματζοράκια-μινοράκια» κατά τον Τσιτσάνη).Ο Γιώργος Ζαμπέτας είναι η μεγάλη συνθετική μορφή του λαϊκού τραγουδιού που με τη Δωρικότητα της γραφής και της τεχνικής του στο μπουζούκι δημιουργεί σχολή .Η δισκογραφία, το ραδιόφωνο και οι ελληνικές κινηματογραφικές ταινίες επηρεάζουν αποφασιστικά τη δημιουργία και τη διάδοση του λαϊκού τραγουδιού. Στη θεματολογία επικρατεί το ερωτικό στοιχείο, αλλά δε λείπουν και θέματα που αφορούσαν στα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας, όπως ο εμφύλιος, η μετανάστευση, η ξενιτειά, η φτώχεια, οι κοινωνικές αδικίες. Στο πλαίσιο ενός γενικότερου εξωτισμού, εισάγονται επίσης αραβοπερσικές διασκευές τραγουδιών και εξωτική θεματολογία, αλλά και ρυθμοί, απόρροια της τάσης φυγής από κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα της μετεμφυλιακής περιόδου. Το λαϊκό τραγούδι γίνεται σταδιακά αποδεκτό και από τις ανώτερες κοινωνικές τάξεις («Λαός και Κολωνάκι») και ανάλογα με τις προτιμήσεις του κοινού διαμορφώνονται επιμέρους ύφη, όπως «βαρύ λαϊκό», «ελαφρολαϊκό κτλ». Σημαντικοί δημιουργοί, εκτός από τον Τσιτσάνη, ήταν οι: Γεράσιμος Κλουβάτος, Γιώργος Μητσάκης, Θόδωρος Δερβενιώτης, Μπάμπης Μπακάλης, Απόστολος Καλδάρας, Άκης Πάνου Ερμηνευτές (ενδεικτικά): Στέλιος Καζαντζίδης, Δημήτρης Μητροπάνος, Γρηγόρης Μπιθικώτσης, Στράτος Διονυσίου, Πάνος Γαβαλάς, Μανώλης Αγγελόπουλος, Καίτη Γκρέυ, Γιώτα Λύδια, Πόλυ Πάνου, Βαγγέλης Περπινιάδης, Στιχουργοί: Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, Χαράλαμπος Βασιλειάδης, Κώστας Βίρβος, Χρήστος Κολοκοτρώνης, Κώστας Μάνεσης. Τον 20 αιώνα (κυρίως τη δεκαετία 90 και μετά) έχει άνθιση και το ελαφρολαϊκό τραγούδι το οποίο είχε ιδιαίτερα μεγάλη απήχηση στον κόσμο ο σπουδαιότερος ελαφρολαϊκός-λαικός τραγουδιστής καθιερώνεται ο Δημήτρης Μητροπάνος ο οποίος μεν ξεκίνησε με βάση το Λαϊκό τραγούδι αλλά στη συνέχεια άλλαξε πορεία και επεκτάθηκε προς άλλα είδη του Ελληνικού τραγουδιού. Εμφανίζεται στα τέλη της δεκαετίας του 1950 - αρχές δεκαετίας του 1960 με πρωτεργάτες τους: Μάνο Χατζιδάκι (Ο Κύκλος με την κιμωλία, Παραμύθι χωρίς Όνομα) και Μίκη Θεοδωράκη (Επιτάφιος). Κοινό χαρακτηριστικό των πρωτεργατών του «έντεχνου-λαϊκού» τραγουδιού ήταν εκπαίδευσή τους στην κλασική μουσική και η αναζήτηση της ελληνικότητας. Επινοώντας το έντεχνο τραγούδι μετέφεραν και ορισμένα από τα ιδεώδη της Εθνικής Σχολής στο λαϊκό τραγούδι, αλλά και άλλες ευρωπαϊκής προέλευσης αξίες.Ο όρος ΄΄Έντεχνο-λαϊκό΄΄ περιέχει δύο αντιφατικές έννοιες, δηλωτικές του διχασμού του Νεοέλληνα ανάμεσα στη λαϊκή παράδοση και τον δυτικό προσανατολισμό Ο Μίκης Θεοδωράκης ορίζει το Έντεχνο λαϊκό τραγούδι ως: «ένα σύγχρονο σύνθετο μουσικό έργο τέχνης που θα μπορεί να αφομοιωθεί δημιουργικά από τις μάζες». Αφετηρία της προσπάθειας αυτής είναι ο «Επιτάφιος» (1958, σε ποίηση Ρίτσου), για τον οποίο ο Θεοδωράκης αναφέρει: «δεν είναι τίποτε άλλο παρά το πάντρεμα ανάμεσα στη σύγχρονη ελληνική μουσική και στη σύγχρονη ελληνική ποίηση». Ως αποτέλεσμα δημιουργείται μια παράδοση μελοποιημένης ποίησης που ονομάζεται «Έντεχνο τραγούδι». Διαφέρει από το λαϊκό κυρίως στο στίχο, αλλά και στη μουσική (ενορχήστρωση, ύφος). Ο χαρακτήρας του είναι περισσότερο δυτικός όσον αφορά στα συνθετικά μέσα, δεν έχει όμως καμία σχέση με τη φόρμα του δυτικοευρωπαϊκού ρομαντικού και μεταρομαντικού έντεχνου τραγουδιού Ληντ (Lied). Το ελληνικό Έντεχνο τραγούδι αποκτά γρήγορα μεγάλη απήχηση στις πλατιές μάζες, φαινόμενο πραγματικά σπάνιο για τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Σε αυτό συνέβαλε και ο ενεργός πολιτικός ρόλος του συγκεκριμένου είδους κατά τη περίοδο της δικτατορίας. Μερικά χαρακτηριστικά της παράδοσης αυτής του Έντεχνου λαϊκού τραγουδιού είναι: Οι κύκλοι τραγουδιών: δίσκοι με ενότητες τραγουδιών που ακολουθούν μια ενιαία κεντρική ιδέα. Πρόκειται για μελοποιημένη ποίηση σύγχρονων – κυρίως Ελλήνων – ποιητών ή στιχουργών. Καθιέρωση του λαϊκού τραγουδιστή και του λαϊκού μουσικού οργάνου (μπουζούκι) ως αυθεντικών εκφραστών του γνήσιου ποιητικού πάθους. Νέα μορφή επικοινωνίας με το κοινό με την καθιέρωση της λαϊκής συναυλίας σε ανοικτούς ή ειδικά διαμορφωμένους χώρους, με μαζική συμμετοχή.Ενδεικτικοί κύκλοι τραγουδιών που θεωρούνται σήμερα κλασικοί του Έντεχνου τραγουδιού είναι: Μίκης Θεοδωράκης: Άξιον Εστί («λαϊκό ορατόριο», Ελύτης). Μάνος Χατζιδάκις: Μεγάλος Ερωτικός (μελοποιημένη ποίηση περί έρωτος: Σαπφώ, Ευριπίδης, Σολωμός, Καβάφης, Ελύτης, Γκάτσος κ.ά.). Δήμος Μούτσης: Τετραλογία, Άγιος Φεβρουάριος, Ένα Χαμόγελο. Γιάννης Μαρκόπουλος: Ιθαγένεια, Χρονικό (Μύρης). Θάνος Μικρούτσικος: Ο Σταυρός του Νότου (Καββαδίας). Σταύρος Ξαρχάκος: Κατά Μάρκον (Γκάτσος): Διονύσης Σαββόπουλος: Μπάλλος, Αχαρνής, Τραπεζάκια έξω, κ.α. Αντώνης Μιτζέλος : Φύλακας άγγελος (Ζιώγα)Άλλοι σημαντικοί συνθέτες που υιοθέτησαν το τραγουδιστικό κλίμα του Έντεχνου ήταν οι: Μάνος Λοΐζος, Χρήστος Λεοντής, Δημήτρης Λάγιος, Νίκος Μαμαγκάκης και από πλευράς στιχουργών οι: Λευτέρης Παπαδόπουλος, Μάνος Ελευθερίου, Τάσος Λειβαδίτης κ.ά. Χαρακτηριστικότεροι ερμηνευτές της πρώτης γενιάς του Έντεχνου ελληνικού τραγουδιού (1950-1980) είναι οι Μαρία Φαραντούρη, Γιώργος Μούτσιος, Μαρία Δημητριάδη, Φλέρυ Νταντωνάκη, Αλίκη Καγιαλόγλου, Μαρίζα Κωχ, Νάνα Μούσχουρη κ.ά., ενώ από το 1980 μέχρι σήμερα έχουν ξεχωρίσει οι Νάνα Μούσχουρη, Βασίλης Λέκκας, Νένα Βενετσάνου, Σαβίνα Γιαννάτου, Έλλη Πασπαλά, Μανώλης Λιδάκης, Γιάννης Κότσιρας, Δημήτρης Μπάσης και Νατάσα Μποφίλιου, μεταξύ άλλων. Παράλληλα, γνωστοί τραγουδιστές όπως οι Χάρις Αλεξίου, Δήμητρα Γαλάνη, Τάνια Τσανακλίδου, Γιώργος Νταλάρας και Μελίνα Ασλανίδου, έχουν επίσης ασχοληθεί κατά καιρούς με το Έντεχνο πραγματοποιώντας αξιόλογες ερμηνείες Στην παράδοση του Έντεχνου τραγουδιού προστέθηκαν μέσω της διάδοσης των μπουάτ, οι "τραγουδοποιοί", που γράφουν τη μουσική, το στίχο και τραγουδούν οι ίδιοι τα τραγούδια τους . Πρωτεργάτης θεωρείται ο Διονύσης Σαββόπουλος, ενώ ανάμεσα στους σημερινούς εκπροσώπους του είδους είναι ο Σωκράτης Μάλαμας, ο Μιλτιάδης Πασχαλίδης, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, ο Ορφέας Περίδης, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, ο Γιάννης Αγγελάκας (στην περίοδο της Σόλο καριέρας του) κ.ά. Από τη δεκαετία του '70 και μετά, εμφανίζεται και το ελληνικό ροκ που πατάει κυρίως σε δυτικές μουσικές φόρμες αλλά χρησιμοποιεί ελληνικό στίχο. Σημαντικοί εκφραστές του είδους θεωρούνται ο Παύλος Σιδηρόπουλος, ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας και ο Δημήτρης Πουλικάκος. Στην αρχή της δεκαετίας του '80 δημιουργείται το έντεχνο ηλεκτρικό τραγούδι με πρωτεργάτες τα συγκροτήματα Τερμίτες (Αντώνης Μιτζέλος - Μαχαιρίτσας ) και Φατμέ όπου κυριαρχούν μέχρι το τέλος της δεκαετίας. Στις επόμενες δεκαετίες ακολουθούν τα γκρουπ Τρύπες, Μωρά στη Φωτιά, Ξύλινα Σπαθιά, Διάφανα Κρίνα, Ενδελέχεια,Πυξ Λαξ κ.ά. Με την έκφραση νεοελληνική έντεχνη μουσική εννοούμε τη μουσική δημιουργία κοσμικής μουσικής από Έλληνες επώνυμους δημιουργούς από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους και εξής. Ο όρος υπονοεί συνήθως μουσική σε δυτικοευρωπαϊκό ύφος γραμμένη από επώνυμους Έλληνες στο πλαίσιο της ελληνικής εθνικής μουσικής σχολής (με ιδρυτή τον Μανώλη Καλομοίρη) ή από Έλληνες συνθέτες εκτός εθνικής μουσικής σχολής, αλλά με σημαντικό έργο, αναγνωρισμένο στην Ελλάδα και στο εξωτερικό (Νίκος Σκαλκώτας, Γιάννης Χρήστου, Γιάννης Ξενάκης). Κατά τη βυζαντινή και μεταβυζαντινή περίοδο τα δείγματα επώνυμης κοσμικής μουσικής είναι μάλλον περιορισμένα, σε αντιδιαστολή με την εκκλησιαστική βυζαντινή μουσική, και ως κοσμική μουσική εννοείται κατά βάση το δημοτικό τραγούδι. Τα πρώτα γνωστά δείγματα επώνυμης κοσμικής μουσικής της νεοελληνικής ιστορίας προέρχονται από τα Επτάνησα, που ήταν και μία από της σημαντικότερες διόδους εισαγωγής των ευρωπαϊκών ιδεών και της δυτικής μουσικής (μέσω Ιταλίας) στην υπόλοιπη Ελλάδα, πριν και μετά την ένωση με αυτήν (1864). Από τις αρχές του 19ου αιώνα άρχισαν να ιδρύονται Φιλαρμονικές Εταιρείες - αρχικά από Ιταλούς - στη Ζάκυνθο, την Κεφαλλονιά και την Κέρκυρα, παίζοντας σημαντικό ρόλο στη μουσική εκπαίδευση των κατοίκων των Ιονίων νήσων, σύμφωνα με τα ιταλικά πρότυπα. Επίσης, η επικοινωνία των Επτανήσων με την Ιταλία, η ανάπτυξη του εμπορίου, οι μελοδραματικοί θίασοι, που κάθε χρόνο έκαναν στα νησιά την επίσκεψή τους, συνετέλεσαν στο να αναπτυχθεί σε αυτά μια αξιόλογη μουσική κίνηση και να δημιουργηθεί μια πλούσια σχετική μουσική παράδοση, που ονομάστηκε επτανησιακή μουσική σχολή. Σε αυτήν ανήκουν όλοι οι πρώτοι επώνυμοι Έλληνες συνθέτες, με σημαντικότερο τον Κερκυραίο Νικόλαο Μάντζαρο (1795-1872). Ανάμεσα στους μαθητές του Μάντζαρου ήταν οι: Αντώνιος Καπνίσης, Φραγκίσκος Δομενεγίνης, Παύλος Καρρέρ (ή Καρρέρης στα ελληνικά), Σουζάνα Νεράντζη κ.ά. Σημαντικοί επτανήσιοι συνθέτες θεωρούνται οι: οικογένεια Λαμπελέτ (Εδουάρδος και οι γιοι του Ναπολέων, Λουδοβίκος και Γεώργιος), Σπυρίδων Σπάθης, Σπυρίδων Σαμάρας, Σπυρίδων Ξύνδας κ.ά. Η επικοινωνία των Επτανήσων με τη Δύση έκανε την επτανησιακή μουσική, ακόμα και τη λαϊκή (καντάδα και αρέκιες), να μείνει προσκολλημένη στα πρότυπα της ιταλικής όπερας. Οι Επτανήσιοι συνθέτες κατηγορήθηκαν αργότερα δριμύτατα από εκπροσώπους της Εθνικής Σχολής (με γνωστή τη σχετική διαμάχη Καλομοίρη-Λαμπελέτ) ότι, παρόλο που εμπνέονταν από την Επανάσταση του 1821 και άλλα εθνικά θέματα, δεν μπόρεσαν να δώσουν «ελληνικό χαρακτήρα» στη μουσική τους, παραμένοντας σε μια στείρα μίμηση της αντίστοιχης ιταλικής. Η πρόσφατη έρευνα έχει καταρρίψει εντελώς τη μονόπλευρη αυτή θεώρηση, μιας και έργα που θα μπορούσαν να γίνουν δεκτά ακόμη και από την 'κατά Καλομοίρη' ιδέα της εθνικής μουσικής έχουν συντεθεί ήδη από το 1837. Άλλωστε, το κριτήριο της ελληνικότητας της μουσικής που έθετε η εθνική μουσική σχολή δεν ήταν ποτέ ξεκάθαρο ή μετρήσιμο και θεωρείται σήμερα αντικείμενο μουσικολογικής έρευνας.Τα τελευταία χρόνια, έπειτα από διάφορες μουσικολογικές έρευνες (π.χ. Γ. Λεωτσάκου) που είχαν ως αποτέλεσμα την ανεύρεση πολλών χαμένων έργων Επτανησίων συνθετών, αρχίζει να επανεκτιμάται η εν πολλοίς αδικημένη Επτανησιακή Μουσική Σχολή. Αποδεικνύεται μάλιστα ότι η μουσική γλώσσα των Επτανησίων διαθέτει ένα ιδιαίτερο μεσογειακό χρώμα και ακόμη ότι Εθνική μουσική σχολή προϋπήρχε στα Επτάνησα ήδη από τα μέσα του 19ου αιώνα. Χαρακτηριστικά παραδείγματα η "Ανατολική Συμφωνιά" του Μάντζαρου, "Το Ξύπνημα του Κλέφτη" (έργο για πιάνο) του Ιωσήφ Λιβεράλη, η "Δέσπω" του Καρρέρη (όπερα) κ.ά, έργα που βρίθουν ελληνικότητας. Η άγνοια του έργου αυτών των προικισμένων συνθετών οδήγησε σε εντελώς λανθασμένα συμπεράσματα και επιπόλαιες κριτικές, που δίχασαν και διχάζουν την ελληνική μουσική, στερώντας της μία από τις ωραιότερες μουσικές σελίδες της, την επτανησιακή. Στο Νικόλαο Μάντζαρο χρεώθηκε συχνά ακαδημαϊσμός και ιταλισμός. Ωστόσο αποδεικνύεται πως οι επιρροές που είχε δεχθεί ξεπερνούσαν τα όρια της Ιταλίας. Μουσικά του έργα μπορούν κάλλιστα να συγκριθούν με έργα Γάλλων και Αυστριακών κλασικών συνθετών. Η Επτανησιακή Σχολή αποτελεί φαινόμενο ιδιαίτερο στο χώρο της Μεσογείου. Την ίδια εμπαθή κριτική εδέχθη και η πολυφωνική εκκλησιαστική μουσική των Επτανήσων. Εν τούτοις διαθέτει κι αυτή ένα ξεχωριστό χρώμα, απόλυτα επτανησιακό, και εξίσου νόμιμο με το λεγόμενο "κωνσταντινουπολίτικο". Η Εθνική μουσική σχολή Η ίδρυση του νέου ελληνικού κράτους, η ανάπτυξη των πόλεων αλλά και η ανάδυση νέων κοινωνικών ομάδων, δημιούργησαν ένα καινούριο μουσικό γούστο στην υπό διαμόρφωση αστική τάξη, στραμμένο προς την Ευρώπη. Είναι η εποχή με τους ιταλικούς μελοδραματικούς θιάσους που επισκέπτονται τακτικά την Αθήνα από το 1840 και μετά. Το ιταλικό μελόδραμα διαδραματίζει αποφασιστικό ρόλο στη διαμόρφωση του μουσικού γούστου των νεότερων Ελλήνων. Σε αυτό συνέβαλαν σημαντικά και οι επτανήσιοι μουσικοί, οι οποίοι δραστηριοποιήθηκαν και στην Αθήνα για τη διάδοση της ευρωπαϊκής μουσικής με την ίδρυση διάφορων μουσικών σωματείων ή ιδιωτικών σχολών. Η συστηματοποίηση όμως της μουσικής εκπαίδευσης αρχίζει με την ίδρυση του Ωδείου Αθηνών το 1871. Το Ελληνικό Ωδείο (και το Εθνικό Ωδείο αργότερα) με τα παραρτήματά τους στις διάφορες πόλεις, βοήθησαν να πλατύνει ο κύκλος των σπουδαστών μουσικής. Οι πρώτοι συνθέτες που θεμελιώνουν στις αρχές του 20ου αιώνα τη νεοελληνική εθνική σχολή είναι: ο Διονύσιος Λαυράγκας, ο Γεώργιος και ο Ναπολέων Λαμπελέτ, ο Μανόλης Καλομοίρης, ο Μάριος Βάρβογλης και ο Αιμίλιος Ριάδης. Η δράση τους, εκτός από το καθαρά δημιουργικό τους έργο, απλώνεται και σε άλλους σοβαρούς τομείς, όπως η μουσική εκπαίδευση, η συλλογή, μελέτη και εναρμόνιση δημοτικών τραγουδιών κ.ά. Ο Μανόλης Καλομοίρης, που εγκαταστάθηκε το 1910 οριστικά στην Αθήνα, θεωρείται ο ιδρυτής και ο οργανωτής της ελληνικής εθνικής μουσικής σχολής. Ο Καλομοίρης, μέσα από την αρθρογραφία του στο περιοδικό Νουμάς υποστήριζε σθεναρά τις απόψεις του για τον δημοτικισμό και για μια εθνική σχολή μουσικής στα γερμανικά ρομαντικά πρότυπα με ενσωματωμένα «ελληνικά» θέματα και μοτίβα(όπως θεωρούσε π.χ. ο Καλομοίρης το τριημιτόνιο), κατηγορώντας παράλληλα τους επτανήσιους συνθέτες - κυρίως τον Γεώργιο Λαμπελέτ και τον Σπύρο Σαμάρα - ως ατάλαντους και την ιταλική μουσική ως «εμπορική». Τις απόψεις του αυτές τις αναθεώρησε αργότερα, λίγο πριν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, οπότε και είχε αναγνωριστεί από το ευρύ κοινό ως η σημαντικότερη προσωπικότητα της εθνικής μουσικής σχολής, έχοντας δημιουργήσει έναν σημαντικό κύκλο Ελλήνων συνθετών, με στόχο την προβολή του έργου της σχολής στο εξωτερικό. Στους συνθέτες αυτούς συμπεριλαμβάνονταν και οι: Μενέλαος Παλλάντιος, Δημήτρης Λεβίδης, Γεώργιος Σκλάβος, Πέτρος Πετρίδης, Λώρης Μαργαρίτης, Γεώργιος Πονηρίδης, Ανδρέας Νεζερίτης Αγαμέμνων Μουρτζόπουλος κ.ά. Ξεχωριστή θέση πρέπει να δοθεί στον πιανίστα, συνθέτη και μαέστρο Δημήτρη Μητρόπουλο, που, τελικά, καθιερώθηκε σαν διευθυντής ορχήστρας και διηύθυνε κατά καιρούς τις μεγαλύτερες συμφωνικές ορχήστρες του κόσμου, προωθώντας σημαντικά τα έργα Ελλήνων συνθετών στο εξωτερικό. Στα τέλη της πρώτης δεκαετίας του 1900, παράλληλα με την εμφάνιση της Εθνικής Μουσικής Σχολής, δημιουργείται και ελληνική οπερέτα. Το κοινό της Αθήνας είχε ήδη γνωρίσει τη γαλλική οπερέτα από το 1871 από περιοδεύοντα γαλλικό θίασο. Το Σεπτέμβριο του 1908 ο θιασάρχης Αντώνιος Νίκας αποφασίζει να ανεβάσει μία οπερέτα με Έλληνες εκτελεστές. Στις 12 Σεπτεμβρίου του 1908, έπειτα από σύντομες αλλά εντατικές πρόβες, ανεβαίνει σε ελληνική μετάφραση η οπερέτα "Μαμζέλ Νιτούς" (Mam'zelle Nitouche) του Hervé με πρωταγωνίστρια τη Ροζαλία Νίκα, και αρχιμουσικό το Θεόφραστο Σακελλαρίδη και σημειώνει εκπληκτική επιτυχία, παρά τις αρχικές επιφυλάξεις ορισμένων. Γρήγορα ο ηθοποιός και θιασάρχης Ιωάννης Παπαϊωάννου (1875-1931) με τη χρηματική ενίσχυση του Φώτη Σαμαρτζή, Πατρινού δερματέμπορου, δημιουργεί τον πρώτο αποκλειστικά οπερετικό θίασο, που αφού ανεβάζει επιτυχώς πολλές γαλλικές και αυστριακές οπερέτες, στην πορεία ανεβάζει ελληνικές με πρώτη το "Σία κι αράξαμέ" (1909) του Σακελλαρίδη. Η συγκεκριμένη είναι η πρώτη ελληνική οπερἐτα, αν και συχνά, λανθασμένα, θεωρείται ως πρώτη το "Πόλεμος εν πολέμω" του Σαμάρα. Η οπερέτα κερδίζει αμέσως την αγάπη του κοινού εξ αιτίας του εύθυμου περιεχομένου της, τη ωραίας μουσικής και της χρήσης δημοτικής γλώσσας. Ακολουθούν σε λίγο ο ένας μετά τον άλλον οι θίασοι "Αφεντάκη", "Αθηναϊκή Οπερέττα", "Λαγκαδά", "Νίκα" και άλλοι. Το δρόμο που άνοιξε ο Σακελλαρίδης ακολουθούν ο Διονύσιος Λαυράγκας ("Λήδα" 1909), ο Σπυρίδων Σαμάρας: "Πόλεμος εν πολέμω" (1914), "Πριγκήπισσα της Σασσώνος" (1915), "Κρητικοπούλα" (1916), ο Νίκος Χατζηαποστόλου: "Μοντέρνα καμαριέρα" (η πρώτη του οπερέτα, 1916) και άλλοι συνθέτες όπως οι: Ιωσήφ Ριτσιάρδης, Μάρκος Μαστρεκίνης, Ανδρέας Μαστρεκίνης, Σπυρίδων Καίσαρης, Αττίκ, Γιάννης Κομνηνός, Θεόδωρος Σπάθης, Χρήστος Χαιρόπουλος, Μίμης Κατριβάνος, Άγγελος Μαρτίνος, Γιάννης Κωσταντινίδης κ.ά. Η οπερέτα άρχισε να παρακμάζει μετά τα μέσα της δεκαετίας του 1930. Οι Θεόφραστος Σακελλαρίδης και ο Νίκος Χατζηαποστόλου είναι οι κυριότεροι εκπρόσωποί της. Το πιο δημοφιλές έργο του Σακελλαρίδη είναι "Ο Βαφτιστικός" (1918) και του Χατζηαποστόλου "Οι Απάχηδες των Αθηνών" (1921). Σημειώνουμε μερικούς από τους θρυλικούς πρωταγωνιστές της ελληνικής οπερέτας: Μελπομένη Κολλυβά, Ροζαλία Νίκα, Έλσα Ένγκελ, Αφροδίτη Λαουτάρη, Άγγελος Χρυσομάλης,Γιάννης Στυλιανόπουλος, Ζαζά Μπριλλάντη, Μάνος Φιλιππίδης, Γιάννης Πρινέας,Κυριάκος Μαυρέας, Ζωζώ Νταλμάς, Ηρώ Χαντά, Πέτρος Κυριακός, Μιχάλης Κοφινιώτης, Ολυμπία Καντιώτου-Ριτσιάρδη, Σπύρος Μηλιάδης, Παρασκευάς Οικονόμου,Σωτηρία Ιατρίδου, Νίτσα Φιλοσόφου, Άγγελος Μαυρόπουλος, Άννα Καλουτά, Μαρία Καλουτά, Ορέστης Μακρής, Μαρίκα Κρεβατά, Λέλα Πατρικίου, Σπύρος Πατρίκιος, Μαρίκα Νέζερ, Πέτρος Επιτροπάκης, Αριστείδης Πανταζινάκος, Ανθή Ζαχαράτου Με το Νίκο Σκαλκώτα, ένα άλλο κεφάλαιο της ελληνικής μουσικής ιστορίας άνοιξε. Το έργο του μεταφέρει στην ελληνική μουσική τις σύγχρονες μουσικές τάσεις. Αν και το δημοφιλέστερό του έργο στο ελληνικό κοινό είναι οι 36 Ελληνικοί Χοροί, οι περισσότερες συνθέσεις του ακολουθούν το δωδεκάφθογγο σύστημα, αλλά με ένα ιδιότυπο προσωπικό ύφος, το οποίο δημιούργησε ένα απροσδόκητο ενδιαφέρον σε όλους τους πρωτοποριακούς μουσικούς κύκλους της Ευρώπης (και αργότερα της Ελλάδας), δυστυχώς μετά τον πρόωρο θάνατό του (1949). Οι σημαντικότεροι Έλληνες συνθέτες σύγχρονης μουσικής μετά τον Νίκο Σκαλκώτα (χρονολογικά) ήταν οι Ιάννης Ξενάκης (1922-2001) και Γιάννης Χρήστου (1926-1970), το έργο των οποίων απέκτησε πολλούς φανατικούς θαυμαστές εντός και εκτός Ελλάδας. Άλλοι συνθέτες που ακολουθούν στο έργο τους τις σύγχρονες μουσικές τάσεις: ο Γιάννης Α. Παπαϊωάννου, ο Γιώργος Σισιλιάνος, ο Δημήτρης Δραγατάκης, ο Γιάννης Κωνσταντινίδης (γνωστός και με το ψευδώνυμο Κώστας Γιαννίδης ως συνθέτης ελαφράς μουσικής), ο Μιχάλης Αδάμης, ο Δημήτρης Τερζάκης, ο Θόδωρος Αντωνίου, ο Γιώργος Κουρουπός, ο Κυριάκος Σφέτσας, ο Χρήστος Χατζής, ο Χάρης Ξανθουδάκης, ο Γιώργος Ζερβός,ο Παναγιώτης Κόκορας, ο Μάριος Ιωάννου Ηλία και πολλοί άλλοι, (βλέπε σχετικά και σε αρχεία της Ένωσης Ελλήνων Μουσουργών Αρχειοθετήθηκε 2007-11-19 στο Wayback Machine.) Εμμανουήλ Σειραγάκης, «Η τζαζ στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου», περιοδικό Τζαζ και Jazz, τεύχος 144, Μάρτιος 2005, σ. 18-19. Εμμανουήλ Σειραγάκης, «Η Ελληνική Οπερέττα, ένα αχαρτογράφητο είδος», Δρώμενα θεατρικό περιοδικό, περίοδος Β΄, τεύχος 1, Φθινόπωρο 2007, σ. 36-51 Λάμπρος Λιάβας, Το Ελληνικό τραγούδι: από το 1821 έως τη δεκαετία του 1950, εκδ. Εμπορική Τράπεζα της Ελλάδος, Αθήνα 2009 Ορδουλίδης Νίκος,‘The Greek laikó (popular) rhythms: Some problematic issues’ Conference title. Athens Institute for Education and Research. 2nd Annual International Conference on Visual and Performing Arts, 2011. Ορδουλίδης Νίκος,‘The Greek popular modes’. British Postgraduate Musicology, 11. December 2011. Ελληνική παραδοσιακή μουσική Σκέψεις για την προφορική, λαϊκή, μουσική μας παράδοση Το Musicheaven, κοινότητα, περιοδικό και πύλη για την ελληνική μουσική Ορφέας, ηλεκτρονικό μουσικό περιοδικό για την ελληνική μουσική Αρχειοθετήθηκε 2015-06-10 στο Wayback Machine. Η ελληνική μουσική στο www.musicportal.gr Η ελληνική μουσική στο www.mlahanas.de Πληροφορίες για το Αρχείο Ελληνικής Μουσικής της βιβλιοθήκης "Λίλιαν Βουδούρη" Δικτυακός τόπος με συνδέσεις για όλες τις περιόδους της ελληνικής μουσικής Αρχειοθετήθηκε 2006-08-10 στο Wayback Machine. Ελληνική κλασική μουσική Ένωση Ελλήνων Μουσουργών Η «φούσκα» της ελληνικής μουσικής βιομηχανίας... Αρχειοθετήθηκε 2012-01-08 στο Wayback Machine., άρθρο στον ιστότοπο της εφημερίδας «Αυγή», 10 Δεκεμβρίου 2011. Φόρουμ για την ελληνική λαϊκή, ρεμπέτικη και παραδοσιακή μουσική Παρασκήνιο, Αρχείο Αρφάνη: Η κιβωτός της μουσικής (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) | Με την έκφραση «ελληνική μουσική» εννοούμε συνήθως τη μουσική και τα τραγούδια που δημιούργησαν και δημιουργούν Έλληνες και Ελληνίδες, επώνυμα ή ανώνυμα , στον ελλαδικό χώρο αλλά και εκτός αυτού. Η ελληνική μουσική διαφοροποιείται ανάλογα με τις ιστορικές περιόδους. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε σε ποιο βαθμό η ελληνική μουσική του σήμερα σχετίζεται με παλιότερες μορφές της, υποστηρίζεται όμως από πολλούς Έλληνες και ξένους μουσικολόγους, με κυριότερο τον Σαμουέλ Μπω-Μποβύ, ότι υπάρχει μια συνεχής εξέλιξη από την αρχαία ελληνική μουσική έως και το δημοτικό τραγούδι, η οποία μαρτυρείται, εκτός από τη γλώσσα, στο ρυθμό, τη δομή και τη μελωδία. Επίσης η ελληνική μουσική έχει γίνει γνωστή και διάσημη από το ξεχωριστό της ταλέντο που προσφέρει αγάπη, ηρεμία, γαλήνη και συντροφιά. Η ελληνική μουσική ενώνει τις καρδιές των ανθρώπων και τις γαληνεύει. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%BC%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%AE |
Rifts | Στον 21ο αιώνα, η επιστήμη έδωσε τη δυνατότητα να βελτιωθούν οι συνθήκες ζωής και επέφερε τη μείωση της φτώχειας και τη συνεργασία μεταξύ των κρατών. Οι χώρες της Βορείου Αμερικής (Η.Π.Α., Καναδάς, Μεξικό) θέσπισαν το 2035 μια συμμαχία, την NAA (North American Alliance). Αυτή η μεταξύ τους συμμαχία εκδηλώθηκε με τη συγκρότηση μιας παραστρατιωτικής αστυνομικής δύναμης, της NEMA (Nothern Eagle Military Alliance). Βάσεις εγκαταστάθηκαν στη Σελήνη και μια προηγμένη βάση ιδρύθηκε στον Άρη. Τέσσερις υπερυπολογιστές A.R.C.H.I.E. κατασκευάστηκαν, με άνευ προηγουμένου δυνατότητες αποθήκευσης και ανάλυσης δεδομένων. Ωστόσο, οι επιστημονικές εξελίξεις αύξησαν επίσης το μέσο όρο ζωής και τις ικανότητες των ανθρώπων δημιουργώντας "βελτιωμένους ανθρώπους". Αυτό το στρατιωτικό δυναμικό προκάλεσε αναδίπλωση των κρατών κατά τη δεκαετία του 2080. Στη διάρκεια μιας μικροσυμπλοκής μεταξύ των χωρών της Νοτίου Αμερικής, ένα εμπλεκόμενο κράτος αξιοποίησε υπερστρατιώτες τους οποίους είχε προσφέρει η NEMA: στρατιώτες με πανοπλίες ισχύος USA-G10 Chromium Guardsmen (Επιχρωμιωμένοι Φρουροί, που αργότερα ονομάζονται Glitter Boys). Η σφαγή του αντίπαλου στρατού είχε ως αποτέλεσμα μια πυρηνική ανταπάντηση μικρής έντασης. Τα εκατομμύρια των νεκρών που προξένησε η βόμβα απελευθέρωσαν μια τρομακτικά μεγάλη ποσότητα ψυχικής ενέργειας· αυτό το γεγονός συνέβη ακριβώς τη στιγμή που θα λάμβανε χώρα κάποια σύνοδος πλανητών και μεσάνυχτα, δυο συγκυρίες κατά τις οποίες η ψυχική ενέργεια είναι ήδη σε υψηλά επίπεδα. Αυτή η απελευθέρωση ενέργειας άναψε τη φωτιά, προκάλεσε "κατακλυσμό" και οι νεκροί της καταστροφής αυτής απελευθέρωσαν με τη σειρά τους επιπλέον ψυχική ενέργεια... Ο εν λόγω Αρμαγεδδών έλαβε χώρα στις 22 Δεκεμβρίου 2098. Ολόκληρη η Γη επλήγη από τον Μέγα Κατακλυσμό (Great Cataclysm), ο οποίος ξεκίνησε στην Νότια Αμερική, χτύπησε τη Βόρεια Αμερική τριάντα δευτερόλεπτα αργότερα και ύστερα από μερικά λεπτά αφάνισε ολόκληρο τον πλανήτη. Γιγαντιαίοι σεισμοί προκάλεσαν τσουνάμι τα οποία κατέστρεψαν ολοσχερώς τις ακτές, δημιουργώντας κύματα ύψους 300 μέτρων που με τη σειρά τους θέρισαν την ενδοχώρα μέχρι τα 160 χλμ. Η Ατλαντίδα έκανε την επανεμφάνιση της. Όλα τα ηφαίστεια ενεργοποιήθηκαν, εκτοξεύοντας στάχτες στην ατμόσφαιρα. Από τις σεληνιακές βάσεις δεν μπορούσε πλέον κανείς να δει τίποτα από όσα συνέβαιναν στη Γη. Ο Ήλιος χάθηκε από τον ουρανό, δημιουργώντας έναν τεχνητό χειμώνα. Η θερμοκρασία έπεσε κατακόρυφα κατά είκοσι περίπου βαθμούς Κελσίου. Τυφώνες βάλθηκαν να αφανίσουν ό,τι είχε γλιτώσει. Στο τέλος αυτής της αλυσιδωτής αντίδρασης ο πολιτισμός είχε καταστραφεί ολοσχερώς. Η ψυχική ενέργεια άνοιξε ρωγμές (rifts) μεταξύ των παράλληλων συμπάντων ("διαστάσεων"), προκαλώντας τον ερχομό εξωγήινων όντων και δαιμόνων. Το εν τρίτο του πληθυσμού απεβίωσε κατά τον κατακλυσμό και άλλο εν τρίτο απεβίωσε τους μήνες που ακολούθησαν. Η ροή ψυχικής ενέργειας που σαρώνει από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα τη Γη, υπό τη μορφή γραμμών σύγκλισης (ley lines) που διασταυρώνονται σε δεσμούς (ley line nexus points), είναι τεράστια και καθιστά τη μαγεία πραγματική. Περισσότερα από εκατό χρόνια μετά από αυτόν τον κατακλυσμό η φύσης έχει σβήσει από τον χάρτη το μεγαλύτερο μέρος των πόλεων. Οι άνθρωποι έχουν συγκεντρωθεί σε χωριά υπό την επιρροή ενός προστάτη (μερικές φορές κάτι περισσότερο από τύραννο), ο οποίος είναι κυρίως δαίμονας ή μεταλλαγμένος άνθρωπος με υπερφυσικές δυνάμεις. Οι μεταξύ των διαστάσεων ρωγμές έχουν κλείσει αλλά κατά διαστήματα ανοίγουν. Τα εξωδιαστατικά πλάσματα (Dimensional Beings, D-bees, από τα οποία ορισμένα δημιουργήθηκαν από την Palladium Books) εγκαταστάθηκαν για πάντα στη (ανήμπορα να επιστρέψουν στον τόπο τους), ενώ οι δαίμονες ελέγχουν ένα μέρος του κόσμου. Rifts Role-Playing Game (1995, 256 σελ.): το βασικό βιβλίο (περισσότερα από 100.000 αντίτυπα έχουν πωληθεί) Silver Edition Rifts Rule Book (256 σελ.): πολυτελής έκδοση του βασικού βιβλίου Rifts Ultimate Edition (Αύγουστος 2005, περίπου 300 σελ.): αναθεωρημένη έκδοση, κυκλοφορεί επίσης σε πολυτελή έκδοση (Gold Limited Edition) Rifts Game Master Guide (352 σελ.): κατάλογοι πλασμάτων και υλικών, διευκρινήσεις κανόνων, επιπρόσθετοι κανόνες, χάρτες και σχέδια. Rifts Book of Magic (352 σελ.): νέοι τύποι μαγείας, νέα μαγικά, ρουνικά όπλα, το υλικό των τεχνομάγων. Rifts Adventure Guide (192 σελ.): συμβουλές, ιδέες, σκηνικά για συγγραφή περιπετειών. Sourcebooks: Βιβλία με νέες πληροφορίες, συμβουλές κτλ. Sourcebook I (160 σελ.): ο Συνασπισμός του Chi-Town (CS, Coalition States), και στοιχεία για μηχανές πολέμου που αναπτύσσονται από την Νέα Δημοκρατία της Γερμανίας (New German Republic, NGR) Sourcebook II: The Mechanoids (120 σελ.): ο κόσμος του παιχνιδιού The Mechanoids του ίδιου εκδοτικού οίκου Sourcebook III: Mindwerks (112 σελ.) Sourcebook IV: Coalition Navy (128 σελ.): το ναυτικό του Συνασπισμού, τα υποθαλάσσια τέρατα, οι πειρατές... Rifts Bionics Sourcebook (112 σελ.): τα πάντα για την κυβερνητική και τα σάιμποργκ Rifts Mercenaries (160 σελ.): νέο class, αυτό του μισθοφόρου, και όλα όσα σχετίζονται με αυτόWorld Books: Τα βιβλία του κόσμου World Book I: Vampire Kingdoms (176 σελ.): τα βασίλεια βρικολάκων της Κεντρικής Αμερικής World Book II: Atlantis (160 σελ.): η Ατλαντίδα επανεμφανίζεται στα ανοικτά της Αμερικής World Book III: England (152 σελ.): μια μεσαιωνική Αγγλία με στοιχεία φαντασίας World Book IV: Africa (160 σελ.) World Book V: Triax and The NGR (224 σελ.): η Νέα Δημοκρατία της Γερμανίας και το Triax (New German Republic, NGR) World Book VI: South America (160 σελ.) World Book VII: Underseas (216 σελ.) World Book VIII: Japan (216 σελ.): τέσσερεις πόλεις που χρονολογούνται πριν από τον κατακλυσμό αναδύθηκαν, οι κάτοικοι νομίζουν ότι τρεις μέρες έχουν περάσει από τον κατακλυσμό, ενώ στην πραγματικότητα έχουν περάσει 300 χρόνια... World Book IX: South America 2 (192 σελ.) World Book X: Juicer Uprising (160 σελ.) World Book XI: Coalition War Campaign (224 σελ.): ο επεκτατικός πόλεμος του αυτοκράτορα Prosek ξεκινά με την πολιορκία στο Tolkeen.... World Book XII: Psyscape (160 σελ.) World Book XIII: Lone Star (160 σελ.) World Book XIV: New West (224 σελ.) World Book XV: Spirit West (224 σελ.) World Book XVI: Federation of Magic (160 σελ.) World Book XVII: Warlords of Russia (224 σελ.) World Book XVIII: Mystic Russia (160 σελ.) World Book XIX: Australia (224 σελ.) World Book XX: Canada (160 σελ.) World Book XXI: Splynn Dimensional Market (160 σελ.) World Book XXII: Free Quebec (160 σελ.) World Book XXIII: Xiticix Invasion (160 σελ.) World Book XXIV: China One - Yama King (160 σελ.) World Book XV: China Two - Heroes (160 σελ.) World Book XXVI: Dinosaur Swamp (160 σελ.) World Book XXVII: Adventures in Dinosaur Swamp (160 σελ.) World Book XXVIII: Arzno - Vampire Incursion (160 σελ.) World Book XXIX: Madhaven (160 σελ.) World Book XXX: D-Bees of North America (192 σελ.)Βιβλία μετατροπής (παρουσιάζουν τρόπους και ιδέες για το συνδυασμό των δεδομένων και των κανόνων άλλων παιχνιδιών της Palladium Books με τα δεδομένα και τους κανόνες του Rifts) Rifts Conversion Book I (224 σελ.): Heroes Unlimited, After the Bomb και Palladium Fantasy RPG (3 παιχνίδια της Palladium Books) Rifts Dark Conversions (192 σελ.): πλάσματα του Megaverse | Το Rifts είναι παιχνίδι ρόλων επιστημονικής φαντασίας, το οποίο δημιουργήθηκε το 1990 από τον Kevin Siembieda και εκδίδεται από την Palladium Books. Διαδραματίζεται σε μια μεταποκαλυπτική Γη και συνδυάζει στον αφηγηματικό του κόσμο στοιχεία κυβερνοπάνκ, φάνταζι και παράλληλων συμπάντων. Το Rifts χρησιμοποιεί την ιδέα του Megaverse (συμφυρμός των λέξεων "mega" και "universe"), δηλαδή το σύνολο των παράλληλων κόσμων που αναπτύσσονται στα παιχνίδια της Palladium Books και οι οποίοι συγκοινωνούν μεταξύ τους μέσω χωροχρονικών ρωγμών (rifts). Το Rifts Chaos Earth (Palladium Books, 2003), ένα άλλο παιχνίδι ρόλων, διαδραματίζεται ακριβώς μετά τον κατακλυσμό, ενώ το Rifts 300 περίπου χρόνια μετά. | https://el.wikipedia.org/wiki/Rifts |
Δάγκειος πυρετός | Το 80% περίπου (δηλαδή 8 στους 10) των ανθρώπων που μολύνονται από τον δάγκειο ιό δεν παρουσιάζουν συμπτώματα ή παρουσιάζουν μόνο ήπια συμπτώματα (όπως απλό πυρετό). Το 5% περίπου (δηλαδή 5 στους 100) όσων μολύνονται νοσούν πιο βαριά. Για έναν μικρό αριθμό αυτών των ανθρώπων, η νόσος γίνεται επικίνδυνη για τη ζωή τους. Τα συμπτώματα εμφανίζονται 3 με 14 ημέρες αφού εκτεθεί κανείς στον δάγκειο πυρετό. Τις περισσότερες φορές, τα συμπτώματα εμφανίζονται ύστερα από 4 με 7 ημέρες. Αυτό σημαίνει ότι αν κάποιος επιστρέψει από μια περιοχή όπου ο δάγκειος πυρετός είναι συχνό φαινόμενο και παρουσιάσει πυρετό ή άλλα συμπτώματα ύστερα από το πέρας 14 ημερών, το πιο πιθανό είναι να μην έχει μολυνθεί από δάγκειο ιό. Σε περιπτώσεις εμφάνισης δάγκειου πυρετού σε παιδιά, τα συμπτώματά τους είναι πολλές φορές κοινά με αυτά του κοινού κρυολογήματος ή της γαστρεντερίτιδας (γνωστή και ως στομαχική γρίπη, π.χ. εμετός και διάρροια). Ωστόσο, ο δάγκειος πυρετός έχει μεγαλύτερη πιθανότητα να παρουσιάσει σοβαρά προβλήματα σε παιδιά. Τα τυπικά συμπτώματα του δάγκειου πυρετού είναι: πυρετός που αρχίζει αιφνίδια, πονοκέφαλος (συνήθως ανάμεσα στα μάτια, εξάνθημα και πόνοι στους μυς και στις αρθρώσεις. Το ψευδώνυμο της νόσου, «πυρετός των σπασμένων οστών», περιγράφει την ένταση που μπορεί να φτάσει ο πόνος αυτός.Ο δάγκειος πυρετός εκδηλώνεται σε τρία στάδια: το εμπύρετο στάδιο, το κρίσιμο στάδιο και την ανάρρωση.Στο εμπύρετο στάδιο, ο ασθενής παρουσιάζει συνήθως υψηλό πυρετό, που ξεπερνάει συχνά τους 40 βαθμούς Κελσίου (104 βαθμοί Φαρενάιτ). Ο ασθενής ενδέχεται επίσης να παρουσιάσει γενικό πόνο και πονοκέφαλο. Το εμπύρετο στάδιο διαρκεί συνήθως 2 με 7 ημέρες. Σε αυτό το στάδιο, περίπου 50-80% όσων εμφανίζουν συμπτώματα παρουσιάζουν εξάνθημα. Την πρώτη ή τη δεύτερη ημέρα, το εξάνθημα μπορεί να μοιάζει με ερεθισμένο (κοκκινισμένο) δέρμα. Κατά τη συνέχεια (από την τέταρτη μέχρι την έβδομη ημέρα), το εξάνθημα μπορεί να μοιάζει με αυτό της ιλαράς. Ενδέχεται να εμφανιστούν μικρά κόκκινα στίγματα (πετέχια) στο δέρμα. Τα στίγματα αυτά δεν εξαφανίζονται εάν ασκηθεί πίεση στο δέρμα. Προκαλούνται από σπασμένα τριχοειδή αγγεία. Ο ασθενής ενδέχεται επίσης να παρουσιάσει ελαφριά αιμορραγία από τις βλεννογόνους μεμβράνες του στόματος και της μύτης. Ο πυρετός συνήθως πέφτει (υποχωρεί) και μετά επιστρέφει για μία ή δύο ημέρες. Ωστόσο, το μοτίβο αυτό διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο.Σε μερικές περιπτώσεις ασθενών, η ασθένεια μεταβαίνει σε ένα κρίσιμο στάδιο αφού σταματήσει ο υψηλός πυρετός. Το κρίσιμο στάδιο συνήθως διαρκεί 1 με 2 ημέρες. Κατά τη διάρκεια αυτής της φάσης, ενδέχεται να συσσωρευτούν υγρά στον θώρακα και την κοιλία. Αυτό συμβαίνει λόγω της διαρροής που παρουσιάζουν μικρά αιμοφόρα αγγεία. Το υγρό συσσωρεύεται και σταματάει να κυκλοφορεί στο σώμα. Αυτό σημαίνει ότι τα κρίσιμα όργανα δεν λαμβάνουν τόσο αίμα, όσο συνήθως. Λόγω αυτής της κατάστασης, τα όργανα δεν λειτουργούν φυσιολογικά. Ο ασθενής ενδέχεται επίσης να παρουσιάσει βαριά αιμορραγία (συνήθως στη γαστρεντερική οδό.) Από τους ασθενείς που εμφανίζουν δάγκειο πυρετό, ένα ποσοστό μικρότερο του 5% παρουσιάζουν κυκλοφοριακή καταπληξία, σύνδρομο δάγκειου κλονισμού και δάγκειο αιμορραγικό πυρετό. Αν ένας ασθενής έχει παρουσιάσει κάποια άλλη μορφή δάγκειου στο παρελθόν («δευτερογενή μόλυνση»), η πιθανότητα να αντιμετωπίσουν σοβαρότερα προβλήματα αυξάνεται.Στο στάδιο ανάρρωσης, το υγρό που έχει διαρρεύσει από τα αιμοφόρα αγγεία επιστρέφει στην κυκλοφορία του αίματος. Το στάδιο ανάρρωσης συνήθως διαρκεί 2 με 3 ημέρες. Η κατάσταση του ασθενούς συνήθως βελτιώνεται πολύ σε αυτό το στάδιο. Ωστόσο, μπορεί να παρουσιαστεί έντονος κνησμός και βραδυκαρδία. Σε αυτό στο στάδιο, ο ασθενής ενδέχεται να μεταβεί σε κατάσταση υπερφόρτωσης με υγρά (όταν επιστρέφουν υπερβολικές ποσότητες υγρού). Αν επηρεαστεί ο εγκέφαλος, μπορεί να προκληθεί εγκεφαλίτιδα ή μεταβολή του επιπέδου συνείδησης (όταν δηλαδή η σκέψη, η αντίληψη, η συναίσθηση και η συμπεριφορά του ασθενούς ενδέχεται να είναι διαφορετικές από το φυσιολογικό). Σε μερικές ελάχιστες περιπτώσεις, ο δάγκειος μπορεί να επηρεάσει και άλλα συστήματα του ανθρώπινου σώματος. Ο ασθενής ενδέχεται να έχει μόνο τα αντίστοιχα συμπτώματα της νόσου ή αυτά να συνοδεύονται από τα τυπικά συμπτώματα του δάγκειου. Στο 0,5 με 6% των βαρέων περιπτώσεων, παρουσιάζεται μείωση του επιπέδου συνείδησης. Αυτό συμβαίνει όταν ο δάγκειος ιός προκαλεί μόλυνση του εγκεφάλου. Μπορεί επίσης να συμβεί όταν δεν λειτουργούν σωστά κρίσιμα όργανα, όπως είναι το ήπαρ.Έχουν αναφερθεί και άλλες περιπτώσεις νευρολογικών διαταραχών (διαταραχές που επηρεάζουν τον εγκέφαλο και τα νεύρα) σε ασθενείς που παρουσιάζουν δάγκειο πυρετό. Για παράδειγμα, ο δάγκειος ενδέχεται να προκαλέσει εγκάρσια μυελίτιδα και σύνδρομο Guillain-Barré. Αν και πρόκειται για μια ιδιαίτερα σπάνια περίπτωση, ο δάγκειος μπορεί επίσης να προκαλέσει μόλυνση της καρδιάς και οξεία ηπατική ανεπάρκεια. Ο δάγκειος πυρετός προκαλείται από τον δάγκειο ιό. Κατά το επιστημονικό σύστημα που ονοματίζει και κατηγοριοποιεί τους ιούς, ο δάγκειος ιός αποτελεί μέρος της οικογένειας Flaviviridae και του γένους Flavivirus. Στην ίδια οικογένεια ανήκουν και άλλοι ιοί που μπορούν να προκαλέσουν ασθένειες σε ανθρώπους. Για παράδειγμα, ο ιός κίτρινου πυρετού, ο ιός του Δυτικού Νείλου, ο ιός εγκεφαλίτιδας του St. Louis, ο ιός ιαπωνικής εγκεφαλίτιδας, ο ιός κροτογενούς εγκεφαλίτιδας, ο ιός της νόσου του δάσους Kyasanur και ο ιός αιμορραγικού πυρετού Omsk ανήκουν δίχως εξαίρεση στην οικογένεια Flaviviridae. Οι περισσότεροι από αυτούς τους ιούς διαδίδονται μέσω των κουνουπιών και των τσιμπουριών. Ο δάγκειος ιός μεταδίδεται (δηλαδή εξαπλώνεται) κυρίως από τα κουνούπια Aedes, ειδικά από τον τύπο κουνουπιού Aedes aegypti. Τα κουνούπια αυτά ζουν συνήθως στις περιοχές με γεωγραφικό πλάτος 35° Βόρεια και 35° Νότια, σε υψόμετρο κάτω των 1.000 μ. Τσιμπούν κυρίως κατά τη διάρκεια της ημέρας. Ένα μόνο τσίμπημα αρκεί για να μολυνθεί ένας άνθρωπος. Μερικές φορές, προσβάλλονται με δάγκειο και τα κουνούπια από τους ανθρώπους. Αν ένα θηλυκό κουνούπι τσιμπήσει ένα μολυσμένο άτομο, το κουνούπι μπορεί να μολυνθεί κι αυτό από τον δάγκειο ιό. Στην αρχή, ο ιός ζει στα κύτταρα που καλύπτουν το εσωτερικό του εντέρου του κουνουπιού. 8 με 10 ημέρες αργότερα, ο ιός εξαπλώνεται μέχρι τους σιελογόνους αδένες, οι οποίοι παρασκευάζουν σάλιο. Αυτό σημαίνει ότι το σάλιο που παρασκευάζει το κουνούπι είναι μολυσμένο από τον δάγκειο ιό. Έτσι, όταν το κουνούπι τσιμπήσει κάποιον άνθρωπο, το μολυσμένο του σάλιο εισέρχεται στον άνθρωπο και ενδέχεται να τον μολύνει. Ο ιός δεν φαίνεται να προκαλεί προβλήματα σε μολυσμένα κουνούπια, τα οποία παραμένουν μολυσμένα για την υπόλοιπη ζωή τους. Το κουνούπι Aedes aegypti έχει μεγαλύτερη πιθανότητα να εξαπλώσει τον δάγκειο. Αυτό συμβαίνει διότι αρέσκεται να ζει κοντά σε ανθρώπους και να τρέφεται από ανθρώπους, αντί για ζώα. Αρέσκεται επίσης να αφήνει τα αυγά του σε δοχεία νερού που κατασκευάζει ο άνθρωπος. Ο δάγκειος μπορεί επίσης να διαδοθεί μέσω μολυσμένων προϊόντων του αίματος και μέσα από τη δωρεά οργάνων. Αν κάποιος ασθενείς με δάγκειο δωρίσει αίμα ή κάποιο όργανό του, το οποίο στη συνέχεια δίνεται σε ένα άλλο πρόσωπο, το πρόσωπο αυτό μπορεί να προσβληθεί με δάγκειο μέσω του αίματος ή του οργάνου που δωρήθηκε. Σε μερικές χώρες, όπως η Σιγκαπούρη, ο δάγκειος είναι συχνό φαινόμενο. Σε αυτές τις χώρες, περίπου 1,6 με 6 στις 10.000 μεταγγίσεις αίματος εξαπλώνουν τον δάγκειο.Ο δάγκειος ιός μπορεί επίσης να μεταδοθεί από τη μητέρα στο παιδί κατά την εγκυμοσύνη ή όταν γεννηθεί το παιδί. Ο δάγκειος μεταδίδεται συνήθως μόνο με αυτούς τους τρόπους. Τα μωρά και τα μικρά παιδιά με δάγκειο πυρετό είναι πιο πιθανό ν' αρρωστήσουν σοβαρά απ' ό,τι οι ενήλικες. Τα παιδιά είναι πιο πιθανό ν' αρρωστήσουν σοβαρά αν τρέφονται σχετικά καλά (αν είναι υγιή και καλοταϊσμένα). Αυτό διαφέρει από πολλές άλλες λοιμώξεις, οι οποίες είναι χειρότερες σε παιδιά που είναι υποσιτισμένα ή μη υγιή. Οι γυναίκες έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα απ' τους άντρες ν' αρρωστήσουν σοβαρά. Ο δάγκειος πυρετός μπορεί να είναι θανατηφόρος γι' ανθρώπους με χρόνιες ασθένειες όπως ο διαβήτης και το άσθμα. Όταν ένα κουνούπι τσιμπάει κάποιον, το σάλιο του εισέρχεται στο δέρμα του ατόμου. Αν το κουνούπι είναι μολυσμένο με δάγκειο πυρετό, φέρει τον ιό στο σάλιο του. Έτσι όταν ένα κουνούπι τσιμπάει κάποιον, ο ιός εισέρχεται στο δέρμα του ατόμου μαζί με το σάλιο του κουνουπιού. Ο ιός προσκολλάται και εισέρχεται στα λευκά αιμοσφαίρια του ατόμου (τα λευκά αιμοσφαίρια βοηθούν τον οργανισμό ν' αμυνθεί πολεμώντας απειλές, όπως οι λοιμώξεις). Ενώ τα λευκά αιμοσφαίρια κυκλοφορούν στο σώμα, ο ιός πολλαπλασιάζεται. Τα λευκά αιμοσφαίρια αντιδρούν παράγοντας σηματοδότριες πρωτεΐνες (τις λεγόμενες κυτταροκίνες), όπως οι ιντερλευκίνες, οι ιντερφερόνες και οι παράγοντες νέκρωσης των όγκων. Αυτές οι πρωτεΐνες προκαλούν πυρετό, συμπτώματα γρίπης και έντονους πόνους που εκδηλώνονται μαζί με τον δάγκειο πυρετό. Αν κάποιος έχει σοβαρή λοίμωξη, ο ιός αναπαράγεται πιο γρήγορα μέσα στον οργανισμό. Επειδή ο ιός βρίσκεται σε μεγαλύτερη ποσότητα, μπορεί να επηρεάζει περισσότερα όργανα (όπως το συκώτι και τον μυελό των οστών). Υγρό από το αίμα εξαγγειώνεται μέσω των τοιχωμάτων μικρών αγγειοφόρων δοχείων και εισέρχεται σε σωματικές κοιλότητες. Εξαιτίας αυτού, κυκλοφορεί λιγότερο αίμα (ή κινείται στο σώμα) μέσα στα αιμοφόρα αγγεία. Η πίεση του ατόμου πέφτει τόσο πολύ, που η καρδιά δεν μπορεί να προμηθεύσει αρκετό αίμα στα ζωτικά όργανα. Επιπλέον, ο μυελός των οστών δεν μπορεί να παραγάγει αρκετά αιμοπετάλια, που είναι απαραίτητα για να πήζει σωστά το αίμα. Χωρίς αρκετά αιμοπετάλια, είναι πιθανό το άτομο να έχει προβλήματα αιμορραγίας. Η αιμορραγία είναι σημαντική επιπλοκή του δάγκειου πυρετού (ένα από τα πιο σοβαρά προβλήματα που μπορεί να προκαλέσει η ασθένεια). Συνήθως, οι επαγγελματίες υγείας κάνουν διάγνωση του δάγκειου πυρετού εξετάζοντας το μολυσμένο άτομο και καταλαβαίνοντας ότι τα συμπτώματα ταιριάζουν μ' αυτά της νόσου. Είναι ιδιαίτερα πιθανό οι επαγγελματίες υγείας να μπορούν να διαγνώσουν τον δάγκειο πυρετό μ' αυτόν τον τρόπο σε περιοχές όπου συναντάται συχνά. Ωστόσο, όταν ο δάγκειος πυρετός είναι στα πρώιμα στάδια, ίσως είναι δύσκολο να διαχωριστεί από άλλες ιογενείς λοιμώξεις (λοιμώξεις που προκαλούνται από ιούς). Κάποιος μπορεί να πάσχει από δάγκειο αν έχει πυρετό και δύο από τα ακόλουθα συμπτώματα: ναυτία κι εμετό, εξάνθημα, γενικούς πόνους, χαμηλές τιμές λευκών αιμοσφαιρίων ή θετικό τεστ tourniquet. Οποιαδήποτε προειδοποιητικά σημάδια, μαζί με πυρετό, συνήθως δείχνουν ότι ένα άτομο έχει δάγκειο σε περιοχές όπου η νόσος είναι συχνή.. Τα προειδοποιητικά σημάδια εμφανίζονται συνήθως πριν ο δάγκειος πυρετός γίνει σοβαρός. Το τεστ tourniquet είναι χρήσιμο όταν δεν μπορούν να γίνουν εργαστηριακές εξετάσεις. Για να γίνει το τεστ tourniquet, ένας επαγγελματίας υγείας τυλίγει μία μανσέτα πιεσόμετρου γύρω από τον βραχίονα του ατόμου για 5 λεπτά. Ο επαγγελματίας υγείας εξετάζει στη συνέχεια αν υπάρχουν κηλίδες αίματος στο δέρμα. Όσο περισσότερες κηλίδες υπάρχουν, τόσο μεγαλύτερη πιθανότητα υπάρχει να πάσχει το άτομο από δάγκειο πυρετό. Είναι δύσκολο να διαχωρίσεις τον δάγκειο πυρετό από τον πυρετό Chikungunya. Ο πυρετός Chikungunya είναι μια παρόμοια ιογενής λοίμωξη, που έχει πολλά ίδια συμπτώματα με τον δάγκειο πυρετό και συναντάται στα ίδια μέρη του κόσμου. Ο δάγκειος πυρετός μπορεί επίσης να έχει τα ίδια συμπτώματα με άλλες ασθένειες, όπως η ελονοσία, η λεπτοσπείρωση, ο τυφοειδής πυρετός και η μηνιγγίτιδα. Συχνά, πριν ένα άτομο διαγνωστεί με δάγκειο πυρετό, ο επαγγελματίας υγείας θα κάνει εξετάσεις για να βεβαιωθεί ότι δεν πάσχει από αυτές τις νόσους.Όταν ένα άτομο έχει δάγκειο πυρετό, η πρώτη αλλαγή που μπορεί να γίνει αισθητή στις εργαστηριακές εξετάσεις είναι οι χαμηλές τιμές των λευκών αιμοσφαιρίων. Χαμηλές τιμές στα αιμοσφαίρια και στη μεταβολική οξέωση είναι επίσης σημάδια δάγκειου πυρετού. Αν το άτομο πάσχει από σοβαρή μορφή του δάγκειου πυρετού, θα παρατηρηθούν κι άλλες αλλαγές αν μελετηθεί το αίμα του. Η σοβαρή μορφή του δάγκειου πυρετού προκαλεί εξαγγείωση υγρού από το κυκλοφορούν αίμα. Αυτό προκαλεί αιμοσυμπύκνωση (όπου υπάρχει λιγότερο πλάσμα –το υγρό μέρος του αίματος– και περισσότερα ερυθρά αιμοσφαίρια στο αίμα). Αυτό επίσης προκαλεί χαμηλά επίπεδα αλβουμίνης (λευκωματίνης) στο αίμα. Μερικές φορές, η σοβαρή μορφή του δάγκειου πυρετού προκαλεί υπεζωκοτική συλλογή (όπου το εξαγγειωμένο υγρό συγκεντρώνεται γύρω από τους πνεύμονες) ή ασκίτη (όπου το υγρό συγκεντρώνεται στην κοιλιακή χώρα). Αν η ποσότητα υγρού είναι μεγάλη, τότε ο επαγγελματίας υγείας μπορεί να το προσέξει όταν εξετάζει το άτομο. Ο επαγγελματίας υγείας μπορεί να διαγνώσει σύνδρομο δάγκειου κλονισμού αν χρησιμοποιήσει ιατρικό υπέρηχο για να βρει υγρό μέσα στο σώμα. Αλλά σε πολλές περιοχές όπου ο δάγκειος πυρετός συναντάται συχνά, οι περισσότεροι επαγγελματίες υγείας και κλινικές δεν έχουν μηχανήματα υπερήχων. Το 2009, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (Π.Ο.Υ.) ταξινόμησε τον δάγκειο πυρετό σε δύο τύπους: τη συνήθη και τη σοβαρή μορφή. Πριν από αυτό, το 1997, ο Π.Ο.Υ. είχε διαχωρίσει τη νόσο σε αδιαφοροποίητου τύπου δάγκειο πυρετό, δάγκειο πυρετό και δάγκειο αιμορραγικό πυρετό. Ο Π.Ο.Υ. αποφάσισε ότι αυτός ο παλιός τρόπος διαχωρισμού του δάγκειου πυρετού έπρεπε να γίνει πιο απλός. Αποφασίστηκε, επίσης, ότι ο παλιός τρόπος ήταν πολύ περιοριστικός: δεν περιελάμβανε όλους τους τρόπους με τους οποίους μπορεί να παρουσιαστεί ο δάγκειος πυρετός. Παρόλο που η ταξινόμηση του δάγκειου πυρετού άλλαξε επίσημα, η παλιότερη ταξινόμηση χρησιμοποιείται ακόμα συχνά. Στο παλιό σύστημα ταξινόμησης του Π.Ο.Υ., ο δάγκειος αιμορραγικός πυρετός διαχωριζόταν σε τέσσερις φάσεις, που ονομάζονταν φάσεις I–IV: Στη φάση I, το άτομο έχει πυρετό. Επίσης μελανιάζει εύκολα ή έχει θετικό τεστ tourniquet. Στη φάση II, το άτομο έχει αιμορραγία από το δέρμα και άλλα μέρη του σώματος. Στη φάση III, το άτομο εμφανίζει σημάδια κυκλοφορικής καταπληξίας. Στη φάση IV, το άτομο παρουσιάζει τόσο σοβαρή καταπληξία, που η αρτηριακή πίεση και ο σφυγμός δεν είναι αισθητοί. Οι φάσεις III και IV λέγονται "σύνδρομο δάγκειου κλονισμού." Ο δάγκειος πυρετός μπορεί να διαγνωστεί με διάφορες μικροβιολογικές εργαστηριακές εξετάσεις. Μία εξέταση απομονώνει τον ιό του δάγκειου πυρετού σε καλλιέργειες των κυττάρων. Μία άλλη εξέταση (ανίχνευση νουκλεϊκών οξέων) ψάχνει για νουκλεϊκά οξέα του ιού, χρησιμοποιώντας μία τεχνική που ονομάζεται αλυσιδωτή αντίδραση πολυμεράσης (PCR). Μία τρίτη εξέταση (ανίχνευση αντιγόνου) ψάχνει για αντιγόνα του ιού. Μία άλλη εξέταση ψάχνει στο αίμα για αντισώματα που δημιουργεί το σώμα για να πολεμήσει τον ιό του δάγκειου πυρετού. Οι εξετάσεις της απομόνωσης του ιού και της ανίχνευσης νουκλεϊκού οξέος έχουν καλύτερα αποτελέσματα από την ανίχνευση αντιγόνου. Ωστόσο, αυτές οι εξετάσεις κοστίζουν περισσότερο και δεν είναι διαθέσιμες σε πολλές περιοχές. Όταν ο δάγκειος πυρετός είναι στα πρώιμα στάδια, όλες αυτές οι εξετάσεις μπορεί να βγουν αρνητικές (δηλαδή δεν δείχνουν ότι το άτομο πάσχει από τη νόσο).Εκτός από τις εξετάσεις αντισωμάτων, αυτές οι εργαστηριακές εξετάσεις βοηθούν στη διάγνωση του δάγκειου πυρετού μόνο κατά την οξεία, αρχική φάση της νόσου. Ωστόσο, οι εξετάσεις αντισωμάτων μπορούν να επιβεβαιώσουν ότι το άτομο πάσχει από δάγκειο πυρετό στις πιο προχωρημένες φάσεις της λοιμώξεως. Το σώμα δημιουργεί αντισώματα που πολεμούν συγκεκριμένα τον ιό του δάγκειου πυρετού μετά από 5 ή 7 μέρες. Δεν υπάρχουν εγκεκριμένα εμβόλια που προλαμβάνουν την λοίμωξη από τον ιό του δάγκειου πυρετού. Για να προληφθεί η λοίμωξη, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (Π.Ο.Υ.) προτείνει τον έλεγχο του πληθυσμού των κουνουπιών και την προστασία των ανθρώπων από τσιμπήματα κουνουπιών. Ο Π.Ο.Υ. προτείνει ένα πρόγραμμα για την πρόληψη ενάντια στον δάγκειο πυρετό (το πρόγραμμα "Ολοκληρωμένου Ελέγχου Ξενιστών"), που περιλαμβάνει πέντε διαφορετικά μέρη: Η παρέμβαση, η κοινωνική κινητικότητα και η νομοθεσία (νόμοι) θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν για να κάνουν τους οργανισμούς και τις κοινότητες δημόσιας υγείας πιο δυνατούς. Όλα τα μέρη μιας κοινωνίας πρέπει να συνεργάζονται. Αυτό περιλαμβάνει τον δημόσιο τομέα (όπως την κυβέρνηση), τον ιδιωτικό τομέα (όπως τις επιχειρήσεις και τις εταιρείες) και τον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης. Θα πρέπει να υπάρχει συνένωση όλων των τρόπων ελέγχου της νόσου, έτσι ώστε οι πόροι που είναι διαθέσιμοι να έχουν το μεγαλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Οι αποφάσεις θα πρέπει να παίρνονται με βάση τις ενδείξεις. Έτσι, θα είναι βέβαιο ότι οι παρεμβάσεις θα βοηθήσουν. Θα πρέπει να δοθεί βοήθεια σε περιοχές όπου ο δάγκειος πυρετός είναι πρόβλημα, ώστε να μπορέσουν να βελτιώσουν τις ικανότητές τους και να είναι σε θέση να ανταποκρίνονται επαρκώς, με ίδια μέσα, στη νόσο.Ο Π.Ο.Υ. επίσης προτείνει κάποια συγκεκριμένα πράγματα για τον έλεγχο των κουνουπιών και την αποφυγή τσιμπήματος. Ο καλύτερος τρόπος για να ελέγξεις το κουνούπι Aedes aegypti είναι η απαλλαγή από το περιβάλλον του. Ο κόσμος θα πρέπει ν' αδειάζει ανοιχτές δεξαμενές νερού (ώστε να μην μπορούν τα κουνούπια να γεννήσουν αυγά εκεί μέσα). Εντομοκτόνα ή παράγοντες βιολογικού ελέγχου μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τον έλεγχο των κουνουπιών σ' αυτές τις περιοχές. Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι ο ψεκασμός με οργανοφωσφορικά ή πυρεθροειδή εντομοκτόνα δεν βοηθάει. Το στάσιμο νερό θα πρέπει να εξαφανίζεται, επειδή έλκει τα κουνούπια, κι επίσης επειδή οι άνθρωποι μπορεί να έχουν προβλήματα υγείας αν αυξάνεται η ποσότητα εντομοκτόνων στο στάσιμο νερό. Για ν' αποφύγουν τα τσιμπήματα κουνουπιών, οι άνθρωποι μπορούν να φορούν ρούχα που καλύπτουν όλο το δέρμα τους. Μπορούν να χρησιμοποιούν εντομοαπωθητικά (όπως σπρέι) που βοηθούν στην απομάκρυνση των κουνουπιών (η N, N-διαιθυλο-μετα-τολουαμίδη (DEET) έχει καλύτερα αποτελέσματα). Επίσης, μπορούν να χρησιμοποιηθούν κουνουπιέρες. Δεν υπάρχει συγκεκριμένη θεραπεία για την αντιμετώπιση του δάγκειου πυρετού. Οι θεραπείες ποικίλουν ανάλογα με τα συμπτώματα του κάθε ατόμου. Ορισμένοι ενδέχεται να παρουσιάσουν βελτίωση αποκλειστικά με τη λήψη υγρών στο σπίτι υπό την προσεκτική παρακολούθηση του ιατρού τους. Σε άλλους απαιτείται η χορήγηση υγρών ενδοφλεβίως και μετάγγιση αίματος.Αν ένα άτομο παρουσιάσει σοβαρά προειδοποιητικά συμπτώματα, και ιδιαίτερα εάν πάσχει ήδη από κάποια χρόνια πάθηση, ίσως ο ιατρός αποφασίσει ότι απαιτείται η εισαγωγή του σε νοσοκομείο.Στην περίπτωση που το μολυσμένο άτομο χρειαστεί χορήγηση υγρών ενδοφλεβίως, συνήθως μία ή δύο ημέρες είναι αρκετές. Ο ιατρός θα αυξήσει την ποσότητα υγρών έτσι ώστε ο ασθενής να αποβάλλει συγκεκριμένη ποσότητα ούρων (0.5–1 mL/kg/hr). Η αύξηση της ποσότητας συνεχίζεται επίσης μέχρι ο αιματοκρίτης (η ποσότητα σιδήρου στο αίμα) και οι ζωτικές λειτουργίες του ατόμου να επανέλθουν στα φυσιολογικά επίπεδα. Λόγω κινδύνου αιμορραγίας οι ιατροί αποφεύγουν τις επεμβατικές ιατρικές διαδικασίες, όπως είναι η ρινογαστρική διασωλήνωση (εισαγωγή καθετήρα από τη μύτη του ασθενούς στο στομάχι), τις ενδομυικές ενέσεις και την αρτηριακή παρακέντηση (τοποθέτηση βελόνας σε αρτηρία). Για την αντιμετώπιση του πόνου και του πυρετού μπορεί να χορηγηθεί παρακεταμόλη (Apotel). Μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα ΜΣΑΦ (όπως είναι η ιβουπροφαίνη και η ασπιρίνη) δεν θα πρέπει να χρησιμοποιούνται, γιατί ενδέχεται να αυξήσουν την πιθανότητα αιμορραγίας. Εάν οι ζωτικές λειτουργίες ενός ατόμου μεταβληθούν ή δεν βρίσκονται στα φυσιολογικά επίπεδα και αν υπάρξει πτώση του αριθμού των ερυθρών αιμοσφαιρίων, τότε θα πρέπει σύντομα να ξεκινήσουν οι μεταγγίσεις αίματος. Σε περίπτωση που χρειαστεί μετάγγιση, θα πρέπει να χορηγηθεί πλήρες αίμα στον ασθενή ή συμπυκνωμένα ερυθροκύτταρα. Κατά κανόνα δεν συνιστάται η χορήγηση αιμοπεταλίων (που έχουν διαχωριστεί από ολικό αίμα) και φρέσκου κατεψυγμένου πλάσματος.Κατά τη φάση της ανάρρωσης, προκειμένου να αποφευχθεί η υπερφόρτωση με υγρά, δεν συνεχίζεται, κατά κανόνα, η χορήγηση υγρών ενδοφλεβίως. Σε περίπτωση υπερφόρτωσης με υγρά, ενώ παράλληλα οι ζωτικές λειτουργίες του ατόμου παραμένουν σταθερές, τότε αρκεί η απλή διακοπή χορήγησης υγρών. Εάν ξεπεραστεί το κρίσιμο στάδιο της νόσου, είναι δυνατό να χορηγηθεί στον ασθενή διουρητικό της αγκύλης, όπως είναι η φουροσεμίδη (Lasix), η οποία μπορεί να βοηθήσει να αποβληθούν τα περιττά υγρά από το κυκλοφορικό του σύστημα. Τα περισσότερα άτομα με δάγκειο πυρετό αναρρώνουν και δεν έχουν μετέπειτα προβλήματα. Χωρίς θεραπεία αποβιώνει το 1-5% των προσβεβλημένων. Με καλή θεραπεία οι θάνατοι είναι λιγότεροι από 1%. Ωστόσο, 26% των ατόμων που παρουσιάζουν σοβαρά συμπτώματα της ασθένειας χάνουν τη ζωή τους. Ο δάγκειος πυρετός συναντάται σε παραπάνω από 110 χώρες. Κάθε χρόνο μολύνονται 50-100 εκατομμύρια άνθρωποι παγκοσμίως. Επίσης, μισό εκατομμύριο εισαγωγές σε νοσοκομεία και περίπου 12.500 έως 25.000 θάνατοι παγκοσμίως και ετησίως οφείλονται στον δάγκειο πυρετό. Ο δάγκειος πυρετός είναι η πιο συνηθισμένη ιογενής ασθένεια που διαδίδεται μέσω αρθρόποδων. Η νοσοεπιβάρυνσή του θεωρείται ότι ανέρχεται σε 1.600 έτη ζωής σε συνθήκες σωματικής ή/και πνευματικής αδυναμίας ανά εκατομμύριο πληθυσμού. Αυτό σημαίνει ότι προκαλεί την απώλεια περίπου 1.600 ζωών ανά εκατομμύριο πληθυσμού. Την ίδια περίπου νοσοεπιβάρυνση προκαλούν άλλες παιδικές και τροπικές ασθένειες, όπως είναι η φυματίωση. Ο δάγκειος πυρετός θεωρείται ότι είναι η δεύτερη σημαντικότερη τροπική ασθένεια μετά την ελονοσία. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας θεωρεί επίσης ότι είναι μία από τις 16 παραμελημένες τροπικές ασθένειες και δεν λαμβάνεται όσο σοβαρά θα έπρεπε.Ο δάγκειος πυρετός διαδίδεται όλο και περισσότερο παγκοσμίως. Το 2010 ήταν 30 φορές συχνότερος από ότι ήταν το 1960. Αρκετοί είναι οι παράγοντες που θεωρούνται υπεύθυνοι για την έξαρση της ασθένειας: περισσότεροι άνθρωποι ζουν σε πόλεις, η αύξηση του παγκόσμιου πληθυσμού, περισσότεροι άνθρωποι κάνουν διεθνή ταξίδια. Η υπερθέρμανση του πλανήτη θεωρείται επίσης ότι συμβάλλει στην αύξηση της ασθένειας. Περισσότερο εμφανίζεται κοντά στις περιοχές του ισημερινού. 2,5 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν σε περιοχές όπου εμφανίζεται η ασθένεια. Το 70% κατοικεί στην Ασία και στην περιφέρεια του Ειρηνικού. Στις ΗΠΑ 2,9-8% των ατόμων που επιστρέφουν από περιοχές όπου συναντάται η ασθένεια και παρουσιάζουν πυρετό είχαν προσβληθεί κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους. Σε αυτήν την ομάδα ανθρώπων ο δάγκειος πυρετός είναι η δεύτερη σε συχνότητα λοίμωξη μετά την ελονοσία. Ο δάγκειος πυρετός αναφέρθηκε για πρώτη φορά πριν από πολλά χρόνια. Κινεζική ιατρική εγκυκλοπαίδεια από την περίοδο της δυναστείας των Τσιν (Jin Dynasty, 265-420 μ.Χ.) κάνει αναφορά για άτομο που πιθανόν να έπασχε από δάγκειο πυρετό. Το βιβλίο έγραφε για «δηλητήριο από το νερό» που είχε σχέση με πτερωτά έντομα.Υπάρχουν επίσης γραπτές μαρτυρίες από τον 17ο αιώνα (1601-1700) για τυχόν επιδημίες δάγκειου πυρετού (γρήγορη εξάπλωση της ασθένειας μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα). Το πιο πιθανό είναι ότι οι πρώτες μαρτυρίες είναι από το 1779 και το 1780, και αναφέρουν επιδημία η οποία έπληξε την Ασία, την Αφρική και τη Βόρεια Αμερική. Από τότε έως το 1940 δεν υπήρξαν τόσες πολλές επιδημίες.Το 1906 αποδείχτηκε επιστημονικά ότι οι άνθρωποι μολύνονταν από κουνούπια του γένους Aedes aegypti. Το 1907 οι επιστήμονες έδειξαν ότι ένας ιός είναι αυτός που προκαλεί τον δάγκειο πυρετό. Ήταν μόλις η δεύτερη ασθένεια η οποία αποδεικνυόταν ότι προκαλείται από ιό (ήδη είχε αποδειχτεί ότι ο κίτρινος πυρετός προκαλείται από ιό).Οι Τζον Μπάρτον Κλίλαντ (John Burton Cleland) και Τζόζεφ Φράνκλιν Σάιλερ (Joseph Franklin Siler) συνέχισαν τη μελέτη τους για την ασθένεια και προσδιόρισαν τους βασικούς τρόπους μετάδοσης του ιού.Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και μετά, ο δάγκειος πυρετός άρχισε να εξαπλώνεται πολύ πιο γρήγορα. Αιτία γι' αυτό θεωρούνται οι διάφορες αλλαγές που επέφερε ο πόλεμος στο περιβάλλον. Επίσης, διάφοροι τύποι της ασθένειας εξαπλώθηκαν σε νέες περιοχές. Ήταν η πρώτη φορά που οι άνθρωποι άρχισαν να εμφανίζουν δάγκειο αιμορραγικό πυρετό. Η σοβαρή αυτή μορφή της ασθένειας αναφέρθηκε για πρώτη φορά στις Φιλιππίνες το 1953. Μέχρι τη δεκαετία του '70, ο δάγκειος αιμορραγικός πυρετός είχε εξελιχθεί σε σημαντική αιτία θανάτου παιδιών και είχε αρχίσει να εμφανίζεται σε περιοχές του Ειρηνικού και στην αμερικανική ήπειρο. Ο δάγκειος αιμορραγικός πυρετός και το σύνδρομο καταπληξίας από δάγκειο αναφέρθηκαν για πρώτη φορά στην Κεντρική και Νότια Αμερική το 1981. Εκείνη την περίοδο οι ιατροί παρατήρησαν ότι άτομα τα οποία ήδη είχαν προσβληθεί από τον τύπο 1 του ιού προσβάλλονταν και από τον τύπο 2 λίγα χρόνια αργότερα. Δεν έχει ξεκαθαριστεί από πού προέρχεται η λέξη "dengue" (δάγκειος). Μερικοί πιστεύουν ότι προέρχεται από τη φράση Ka-dinga pepo στα σουαχίλι. Η φράση αυτή αναφέρει ότι η ασθένεια προκαλείται από κακό πνεύμα. Η λέξη "dinga" στα σουαχίλι πιστεύεται ότι μπορεί να προέρχεται από την ισπανική λέξη "dengue", που σημαίνει "προσεκτικός". Ίσως με τη χρήση της προσπαθούσαν να περιγράψουν το άτομο που έπασχε από πόνο στα κόκκαλα, σύμπτωμα που προκαλεί ο δάγκειος πυρετός, με αποτέλεσμα να μετακινείται με προσοχή. Ωστόσο, είναι πιθανό η ισπανική λέξη να προήλθε από τα σουαχίλι, και όχι αντίστροφα. Άλλοι πιστεύουν ότι ο όρος "dengue" προέρχεται από τις Δυτικές Ινδίες, όπου δούλοι με δάγκειο πυρετό φέρεται να στέκονταν και να περπατούσαν σαν "dandy" (δανδής). Γι' αυτό ονομάστηκε και "πυρετός dandy".Ο όρος "κοκκαλοσπάστης πυρετός" χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον Μπέντζαμιν Ρας (Benjamin Rush), που ήταν ιατρός και ένας από τους ιδρυτές πατέρες των Ηνωμένων Πολιτειών. Το 1789 σε μια έκθεσή του για το ξέσπασμα του δάγκειου πυρετού το 1780 στη Φιλαδέλφεια αναφέρθηκε στον "κοκαλοσπάστη πυρετό", αλλά περισσότερο χρησιμοποίησε τον πιο επίσημο όρο "χολώδης διαλείπων πυρετός". Από το 1828 και μετά άρχισε να χρησιμοποιείται ευρέως ο όρος "δάγκειος πυρετός". Πριν από αυτήν τη χρονολογία, καθένας χρησιμοποιούσε κάτι άλλο. Για παράδειγμα, αποκαλούσαν επίσης την ασθένεια "πυρετό που ραγίζει καρδιές" και "la dengue."< Άλλες κοινές ονομασίες για τη σοβαρή μορφή της νόσου ήταν "λοιμώδης θρομβοπενική πορφύρα", "φιλιππινέζικος", "ταϊλανδικός αιμορραγικός πυρετός" και "αιμορραγικός πυρετός της Σιγκαπούρης". Οι επιστήμονες συνεχίζουν την έρευνα για την ανεύρεση τρόπων πρόληψης και θεραπείας της ασθένειας. Επίσης, γίνεται προσπάθεια να βρεθούν μέθοδοι ελέγχου των κουνουπιών , να κατασκευαστεί εμβόλιο και να βρεθούν φάρμακα για την καταπολέμηση του ιού.Πολλές απλές πρακτικές έχουν εφαρμοστεί προκειμένου να ελεγχθούν τα κουνούπια και κάποιες από αυτές ήταν αποτελεσματικές. Για παράδειγμα, είναι δυνατό να τοποθετηθούν τροπικά ψάρια γκάπυ (guppy: Poecilia reticulata) ή κωπήποδα σε λιμνάζοντα νερά, με σκοπό να τραφούν από τις προνύμφες των κουνουπιών.Οι επιστήμονες συνεχίζουν τις προσπάθειες κατασκευής εμβολίου, το οποίο θα προστατεύει και από τους τέσσερις τύπους του δάγκειου πυρετού. Μερικοί ανησυχούν ότι το εμβόλιο θα αυξήσει τον κίνδυνο να νοσήσει κάποιος σοβαρά, λόγω επίτασης της μόλυνσης εξαρτημένης από αντισώματα (antibody-dependent enhancement, ADE).Το καλύτερο δυνατό εμβόλιο θα πρέπει να έχει διάφορες ιδιότητες. Πρώτα απ' όλα θα πρέπει να είναι ασφαλές. Δεύτερον, να λειτουργεί μετά από μία ή δύο ενέσεις. Τρίτον, να προστατεύει από όλους τους τύπους. Τέταρτον, δεν θα πρέπει να προκαλεί επίταση της μόλυνσης εξαρτημένης από αντισώματα. Πέμπτον, η μεταφορά και η φύλαξή του (έως ότου χρειαστεί) θα πρέπει να είναι απλή. Τέλος, θα πρέπει να είναι χαμηλού κόστους και οικονομικά αποδοτικό. Μέχρι το 2009 είχαν δοκιμαστεί μερικά εμβόλια. Οι επιστήμονες ήλπιζαν το πρώτο εμβόλιο (ή εμβόλια) να είναι διαθέσιμο στην αγορά μέχρι το 2015.Επίσης, συνεχίζουν τις έρευνές τους για την κατασκευή αντιικών φαρμάκων με σκοπό την αντιμετώπιση της ασθένειας και των σοβαρών επιπλοκών της.Ακόμη, προσπαθούν να ανακαλύψουν τον τρόπο δομής των πρωτεϊνών του ιού, προκειμένου να βρεθούν φάρμακα που θα αντιμετωπίζουν με επιτυχία τον δάγκειο πυρετό. Η τελευταία επιδημία δάγκειου πυρετού στην Ελλάδα ήταν κατά τη διετία 1927-1928. Gubler DJ (2010). «Dengue viruses». Στο: Mahy, B. W. J.· Van Regenmortel, M. H. V. Desk Encyclopedia of Human and Medical Virology. Boston: Academic Press. σελίδες 372–82. ISBN 0-12-375147-0. WHO (2009). Dengue Guidelines for Diagnosis, Treatment, Prevention and Control (PDF). Geneva: World Health Organization. ISBN 9241547871. | Ο δάγκειος πυρετός είναι μια μόλυνση που προκαλείται από τον δάγκειο ιό. Ο δάγκειος ιός μεταδίδεται μέσω των κουνουπιών. Ο δάγκειος πυρετός είναι επίσης γνωστός ως «πυρετός των σπασμένων οστών», επειδή ο πόνος που μπορεί να προκαλέσει στους ανθρώπους είναι τόσο μεγάλος, που έχουν την αίσθηση ότι σπάνε τα κόκκαλά τους. Μερικά από τα συμπτώματα της νόσου είναι: πυρετός, πονοκέφαλος, δερματικό εξάνθημα που μοιάζει με της ιλαράς και πόνος στους μυς και στις αρθρώσεις. Σε κάποιους ασθενείς ο δάγκειος πυρετός μπορεί να εξελιχθεί σε μία από τις δύο μορφές που είναι επικίνδυνες για τη ζωή. Η πρώτη μορφή είναι ο δάγκειος αιμορραγικός πυρετός, ο οποίος προκαλεί αιμορραγία, διαρροή στα αιμοφόρα αγγεία (αγωγοί που μεταφέρουν αίμα) και χαμηλά επίπεδα αιμοπεταλίων (υπεύθυνα για τη θρόμβωση του αίματος). Η δεύτερη μορφή είναι το σύνδρομο δάγκειου κλονισμού, που προκαλεί την πτώση της αρτηριακής πίεσης σε επικίνδυνα χαμηλά επίπεδα. Υπάρχουν τέσσερις διαφορετικοί τύποι του δάγκειου ιού. Από τη στιγμή που κάποιος μολυνθεί από έναν τύπο του ιού, είναι συνήθως προστατευμένος από τον συγκεκριμένο τύπο για την υπόλοιπη ζωή του. Ωστόσο, προστατεύεται από τους άλλους τρεις τύπους του ιού μόνο για ένα σύντομο χρονικό διάστημα. Αν ο συγκεκριμένος άνθρωπος προσβληθεί από κάποιον εκ των τριών αυτών τύπων του ιού, είναι πιο πιθανό να αντιμετωπίσει σοβαρά προβλήματα. Δεν υπάρχει εμβόλιο ικανό να εμποδίσει την προσβολή από τον δάγκειο ιό. Υπάρχουν μερικά μέτρα ικανά να εμποδίσουν την προσβολή ανθρώπων από τον δάγκειο ιό. Οι άνθρωποι μπορούν να λάβουν μέτρα προστασίας ενάντια σε κουνούπια και να περιορίσουν τον αριθμό των τσιμπημάτων. Επίσης, οι επιστήμονες προτείνουν τον περιορισμό του μεγέθους και του αριθμού των ενδιαιτημάτων τους, μειώνοντας έτσι τον αριθμό των υπαρχόντων κουνουπιών. Από τη στιγμή που κάποιος μολυνθεί από τον δάγκειο ιό, συνήθως αναρρώνει με την απλή πρόσληψη αρκετών υγρών, εφόσον η νόσος διατηρηθεί σε ήπια ή μέτρια μορφή. Αν κάποιος ασθενής παρουσιάσει πιο βαριά μορφή της ασθένειας, μπορεί να χρειαστεί ενδοφλέβια χορήγηση υγρών (εισαγωγή υγρών μέσα σε μία φλέβα με τη χρήση βελόνας και σωληναρίων) ή μέσω μεταγγίσεων αίματος (μεταφορά αίματος από κάποιο άλλο άτομο). Από τη δεκαετία του 1960, έχει αυξηθεί κατά πολύ ο αριθμός των ανθρώπων που παρουσιάζουν δάγκειο πυρετό. Η ασθένεια αυτή έχει γίνει παγκόσμιο πρόβλημα από την εποχή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Παρουσιάζεται συχνά σε πάνω από 110 χώρες. Κάθε χρόνο, περίπου 50-100 εκατομμύρια άνθρωποι παρουσιάζουν δάγκειο πυρετό. Συνεχίζεται η έρευνα για την ανακάλυψη εμβολίου και φαρμάκων που θα μπορέσουν να αντιμετωπίσουν απευθείας τον ιό. Ακολουθούνται επίσης πολλά διαφορετικά είδη μέτρων κατά την προσπάθεια αντιμετώπισης των κουνουπιών. Οι πρώτες περιγραφές του δάγκειου πυρετού γράφτηκαν το 1779. Στην αρχή του 20ού αιώνα, οι επιστήμονες έμαθαν ότι η νόσος προκαλείται από τον δάγκειο ιό και μεταδίδεται μέσω των κουνουπιών. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AC%CE%B3%CE%BA%CE%B5%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CF%80%CF%85%CF%81%CE%B5%CF%84%CF%8C%CF%82 |
Ντιέγκο Χοσέ του Κάδιθ | Ο κατά κόσμον Χοσέ Φρανθίσκο Λόπεθ-Κααμάνιο ι Γκαρθία Πέρεθ γεννήθηκε στο Κάδιθ το 1743. Η γραμμή καταγωγής του ανάγεται στους Βησιγότθους μονάρχες. Η μητέρα του πέθανε όταν εκείνος ήταν 9 χρόνων. Εγκαταστάθηκε με τον πατέρα του στην πόλη Γκραθαλέμα, όπου φοίτησε στο τοπικό σχολείο που βρισκόταν υπό τη διεύθυνση του Τάγματος των Δομινικανών. Ως μαθητής ο Χοσέ αδυνατούσε να προχωρήσει την μαθητική του σταδιοδρομία, ενώ δέχτηκε μειωτικούς χαρακτηρισμούς από τους συμμαθητές του. Αργότερα ένας πρώην συμμαθητής του, ο Δομινικανός μοναχός Αντόνιο Κερέρο, αναφέρθηκε στο πόσο δύσκολη ήταν η μελέτη για τον Χοσέ. Παρότι απορρίφθηκε από τους Παρατηρητές Φραγκισκανούς μοναχούς λόγω αυτού του αντιληπτού διανοητικού του περιορισμού, ο Λόπεθ-Κααμάνιο έγινε αργότερα αποδεκτός από τους μοναχούς Καπουτσίνους και, σε ηλικία 15 ετών, έγινε μαθητευόμενος μοναχός στη Σεβίλλη. Εκεί απέκτησε το όνομα Διδάκος Ιωσήφ. Εντάχθηκε επίσημα ως μέλος του Τάγματος των Καπουτσίνων στις 31 Μαρτίου 1759. Λίγα χρόνια αργότερα, το 1766, χειροτονήθηκε ως ιερέας στην Καρμόνα, έχοντας βιώσει μια εξαιρετικά ασκητική ζωή. Το 1771, μετά από περαιτέρω εκπαίδευση στην τέχνη του κηρύγματος, τοποθετήθηκε σε μια από τις ομάδες μοναχών που κήρυτταν σε κατοίκους απομονωμένων, αγροτικών χωριών, κάτι που αποτελούσε επίκεντρο της πολιτικής των Καπουτσίνων εκείνη την εποχή. Οι βιογράφοι του Ντιέγκο Χοσέ του Κάδιθ ανέφεραν ότι οι συναθροίσεις του λαού θαύμαζαν την τρυφερή αγάπη που επέδειξε στο σύμβολο του σταυρού και τη μοναδική δύναμη των λόγων του, η οποία επηρέαζε το ακροατήριό του και άφηνε το αποτύπωμά της στη μετέπειτα ζωή τους. Λέγεται ότι περιπλανήθηκε σε όλη τη χερσόνησο με τα πόδια, κηρύττοντας με αυτόν τον τρόπο στις διάφορες κοινότητες που συνάντησε στο δρόμο του.Η Ισπανία υπέστη αλλαγές στο πνευματικό της κλίμα, καθώς η επιρροή του Διαφωτισμού άρχισε να εξαπλώνεται στις ανώτερες τάξεις της χώρας. Ο Ντιέγκο Χοσέ έγινε μια σημαντική μορφή για την προώθηση της παραδοσιακής ευλάβειας και των πεποιθήσεων του Καθολικισμού, ως μέρος της ταυτότητας του έθνους, και θεωρείται ως ένας πρώιμος ιντεγκριστής στην ανάπτυξη του ισπανικού πολιτισμού, αντιτιθέμενος στον Φιλελεύθερο Καθολικισμό. Ήταν επίσης ένας ισχυρός επικριτής της πολιτικής του καταναλωτισμού, που γνώριζε δημοφιλία στα πανεπιστήμια και σε ορισμένους κυβερνητικούς κύκλους. Για τη διδασκαλία του αυτή καταγγέλθηκε στην Ισπανική Ιερά Εξέταση με την κατηγορία της επίθεσης σε βασιλικά προνόμια. Εκείνος, με τη σειρά του, κατηγόρησε τους υποστηρικτές των νέων οικονομικών πολιτικών και την εκκοσμίκευση της ισπανικής κοινωνίας ως αίρεση. Το 1783 κήρυξε στη Βασιλική Αυλή, αλλά διαπίστωσε ότι δεν είχε καμία επίδραση στην αριστοκρατία. Φεύγοντας από τη Μαδρίτη απογοητευμένος, έγραψε αργότερα: «Δεν θέλω το βασιλικό ζεύγος να με θυμάται».Ο Ντιέγκο Χοσέ διορίστηκε αξιωματούχος της Ιεράς Εξέτασης, συνοδικός εξεταστής για όλες σχεδόν τις ισπανικές επισκοπές και επίτιμος κανόνικος. Το Πανεπιστήμιο της Γρανάδας του απένειμε τιμητικά μεταπτυχιακό και διδακτορικό τίτλο στη Θεολογία και το κανονικό δίκαιο. Ο Ντιέγκο Χοσέ του Κάδιθ πέθανε το 1801, σε ηλικία 58 ετών, στη Ρόντα της Μάλαγα. Τα λείψανά του φυλάσσονται σε μία λάρνακα στο παρεκκλήσι της Παναγίας της Ειρήνης στη Ρόντα. Η πλατεία μπροστά από την εκκλησία ονομάζεται προς τιμήν του μοναχού Ντιέγκο Χοσέ. Η μακαριοποίησή του πραγματοποίηθηκε το 1894 από τον Πάπα Λέων ΙΓ΄. Ο Ντιέγκο Χοσέ του Κάδιθ, ένας αμόρφωτος άνθρωπος, έγινε διάσημος ιεροκήρυκας στην Ισπανία. Κατά τη διάρκεια ενός κηρύγματός του, ένα παιδί φώναξε δυνατά στην εκκλησία: «Μητέρα, μητέρα, δες το περιστέρι που κάθεται στον ώμο του Πατέρα Διδάκου! Θα μπορούσα να κηρύξω κι εγώ έτσι αν ένα περιστέρι μου έλεγε όλα όσα έπρεπε να πω!» Ο Διδάκος προσευχόταν με αφοσίωση πριν από τα κηρύγματά του, ακόμη και μαστιγώνοντας τον εαυτό του, προκειμένου ο Θεός να δείξει το έλεος του στο λαό.Μια φορά, όταν ο ανώτερός του τον χλεύασε λόγω της λιτότητας της ζωής του, ο Διδάκος Ιωσήφ απάντησε: «Πατέρα, οι αμαρτίες μου και οι αμαρτίες του λαού με αναγκάζουν να το κάνω. Εκείνοι που κατηγορούνται για τη μεταστροφή των αμαρτωλών πρέπει να θυμούνται ότι ο Κύριος τους επέβαλε τις αμαρτίες όλων των προστατών τους. Με τις μετάνοιές μας πρέπει να εξιλεωθούμε για τις αμαρτίες των συνανθρώπων μας και έτσι να διατηρήσουμε τους εαυτούς μας και τους συνανθρώπους μας από τον αιώνιο θάνατο. Δεν θα ήταν υπερβολή αν ρίχναμε την τελευταία σταγόνα του αίματός μας για τη μεταστροφή τους». Τρία θαυματουργά γεγονότα καταγράφονται από τη ζωή του, τα οποία έλαβαν χώρα στην κεντρική πλατεία του Κάδιθ. Στο πρώτο, κατάφερε να σώσει τη ζωή ενός οικοδόμου που έπεσε από μια στέγη, σταματώντας την πτώση του με το ένα χέρι του. Σε μια άλλη περίπτωση, ένας ιερέας τον προσπέρασε ενώ ήταν καθοδόν για να διαβάσει τα Τελευταία Μυστήρια σε ένα ετοιμοθάνατο άτομο. Όταν ο ακόλουθος που συνόδευε τον ιερέα επεσήμανε στο μοναχό ότι δεν είχε αφαιρέσει την κουκούλα του (συνήθη μορφή ευλάβειας προς το Ευλογημένο Μυστήριο που θα εκτελούσε ο ιερέας), ο Διδάκος του είπε: «Πείτε στον ιερέα ότι το κιβόριο (μεταλλικό δοχείο της Θείας Ευχαριστίας) είναι άδειο». Αυτό αποδείχθηκε ότι ήταν αληθές. Στην τρίτη περίπτωση, μια ισχυρή καταιγίδα έπληξε την πόλη. Η πλατεία, όπου ο Διδάκος έτυχε να κηρύττει εκείνη την στιγμή, ήταν το μόνο σημείο στο οποίο δεν έπεσε βροχή. | Ο Ντιέγκο Χοσέ του Κάδιθ (ισπανικά: Diego José de Cádiz, 1743-1801) ήταν ένας Ισπανός Καπουτσίνος μοναχός, ο οποίος ήταν διακεκριμένος και δημοφιλής ιεροκήρυκας σε όλη την περιοχή της Ανδαλουσίας κατά τη διάρκεια του 18ου αιώνα. Μακαριοποιήθηκε από την Καθολική Εκκλησία το 1894. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%B9%CE%AD%CE%B3%CE%BA%CE%BF_%CE%A7%CE%BF%CF%83%CE%AD_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9A%CE%AC%CE%B4%CE%B9%CE%B8 |
Κάστρο του Σαν Νιτσέτο | Το κάστρο χτίστηκε ως καταφύγιο κατά τη διάρκεια μιας περιόδου στην οποία οι καταστροφές από τους Σαρακηνούς πειρατές των ακτών της Καλαβρίας και της Σικελίας ήταν συχνές. Όταν οι Νορμανδοί κατέλαβαν τη νότια Ιταλία, η δομή του κάστρου διευρύνθηκε, με την προσθήκη των ορθογώνιων πύργων. Τον 13ο αιώνα, το κάστρο έγινε το κέντρο διοίκησης στο φέουδο Sant'Aniceto. Το 1459 καταστράφηκε από τον Αλφόνσο της Καλαβρίας. Το κάστρο έχει ακανόνιστο σχήμα, στην είσοδο έχει δύο τετράγωνους πύργους. Ένα μικρό απότομο μονοπάτι οδηγεί στην πεδιάδα κάτω σε μια μικρή εκκλησία, η οποία έχει νωπογραφίες και θόλο που απεικονίζει τον Χριστό Παντοκράτορα, ένα τυπικό θέμα Βυζαντινής τέχνης. Το ύψος των καλά διατηρημένων τειχών κυμαίνεται από 3 έως 3,5 μέτρα, και το πάχος τους είναι περίπου ένα μέτρο. De Lorenzo, A. (1891). Le quattro motte esistenti presso Reggio Calabria. Arillotta, F. (1998). La storia della Motta San Giovanni e del suo territorio. Genovese, B.· R. Marino (2002). Castelli nella provincia di Reggio Calabria. | Το Κάστρο του Αγίου Νικήτα (ιταλικά: Castello di Sant'Aniceto ή San Niceto) είναι βυζαντινό κάστρο που χτίστηκε στις αρχές του 11ου αιώνα, πάνω σε ένα λόφο στη Μότα Σαν Τζιοβάνι, στην σημερινή επαρχία του Ρέτζο Καλάμπρια της νότιας Ιταλίας. Είναι ένα από τα λίγα παραδείγματα υψηλής μεσαιωνικής αρχιτεκτονικής στην Καλαβρία, καθώς και ένα από τα λίγα καλά διατηρημένα βυζαντινά οχυρωματικά έργα στον κόσμο. Το όνομα προέρχεται από αυτό του Αγίου Νικήτα, βυζαντινού ναυάρχου που έζησε τον 7ο-8ο αιώνα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A3%CE%B1%CE%BD_%CE%9D%CE%B9%CF%84%CF%83%CE%AD%CF%84%CE%BF |
Οικογένεια Περρούκα | Ο μεγαλύτερος αδελφός, ο Ιωάννης Περρούκας ή Μπερούκας, ανήκει στους εθνομάρτυρες και υπήρξε προεστός του Άργους και μόνιμος κάτοικος αν και «ενίοτε διέμενε προσωρινά στην Τριπολιτσά, λόγω των καθηκόντων του». Ήταν αυτός που ίδρυσε το 1798 το πρώτο ελληνικό σχολείο στο Άργος (που λειτουργούσε με προοδευτικό πνεύμα), το οποίο στεγάστηκε στο Μοναστήρι της Παναγίας της Κατακεκρυμμένης, αφού κατάφερε «να άρει τις απαγορευτικές διαταγές των Τούρκων ύστερα από χρονοβόρες και μεγάλες προσπάθειες και θυσίες»Κυβέρνησε κυρίως κατά τα τελευταία χρόνια της Τουρκοκρατίας. Το 1821 φυλακίστηκε στην Τριπολιτσά μαζί με τους υπόλοιπους προεστούς και αρχιερείς της Πελοποννήσου, όταν Παραμονές της επανάστασης οι Τούρκοι κάλεσαν τους άρχοντες και αρχιερείς της Πελοποννήσου στην Τρίπολη, καθώς έλπιζαν πως φυλακίζοντας τις κεφαλές, οι Έλληνες δεν θα επαναστατούσαν. Πολλοί απ’ αυτούς, είτε για να μην δημιουργήσουν υποψίες στους Τούρκους, είτε από ακρισία, υπάκουσαν και πήγαν. Ανάμεσά τους ήταν και ο Ιωάννης Περρούκας, που πήγε στην Τρίπολη με το Δεσπότη Αργοναυπλίας Γρηγόριο Καλαμαρά και ρίχτηκαν στη φυλακή μαζί με τους άλλους. Ακολούθησε η πολιορκία της Τριπολιτσάς και μέχρι την άλωσή της στις 23 Σεπτεμβρίου 1821, οι περισσότεροι από τους φυλακισμένους πέθαναν από τις στερήσεις και τις κακουχίες, αφού οι συνθήκες κράτησής τους ήταν άθλιες. Τους είχαν ρίξει σε μια υπόγεια υγρή φυλακή και τους είχαν περάσει αλυσίδες στο κορμί. "Στη φυλακή αυτή έμεινε έξι μήνες όπου πέρασε φρικτά μαρτύρια και πέθανε στον Αχλαδόκαμπο, επιστρέφοντας στο Άργος, λίγο μετά την άλωση της Τριπολιτσάς,12 ημέρες μετά την αποφυλάκισή του, την 4η Οκτωβρίου 1821. Θάφτηκε στο Άργος, σε τάφο που ανήκε στην οικογένειά του." Εγκατεστημένος στην Πάτρα, τουλάχιστον από το 1788 ο αδελφός του Νικολάου, Απόστολος Περρούκας, έμπορος, ήταν παντρεμένος «με την κόρη του πατρινού εμπόρου Γεωργίου Κονταξή» αλλά αντιμετώπιζε δυσκολίες με τους προεστούς των Πατρών οι οποίοι δεν ανέχονταν εμπόρους με προνόμια Στην οικία Περρούκα έμενε και ο πρόξενος της Ολλανδίας Πωλ και ο Απόστολος Περρούκας ήταν προστατευόμενος της Ολλανδίας, όπως μαρτυρεί ο Τριανταφύλλου, «της οποίας Ολλανδίας ήτο προστατευόμενος». Στο σπίτι του την 22/11/21 «ημύνθη το σώμα του Λόντου υπό τους Τσαούσην και Μαραγκόν από τους Τούρκους» Αναφορά στον Αποστόλη Περρούκα κάνει και ο Π.Χιώτης όταν γράφει ότι Τούρκοι κατέλαβαν πλοίο και αιχμαλώτισαν επιβάτες «άνδρες και κοράσια και την οικογένεια του Πατραίου Αποστόλου Περρούκα. Αυτούς δε απελευθέρωσε η Ιονική Κυβέρνησις από τας χείρας των Τούρκων, γυμνούς» Ο νεότερος αδελφός, Χαραλάμπης Περρούκας (1793-1824) γιός του Νικολάου, ήταν «ικανός,εξαιρετικά μορφωμένος για την εποχή του και φιλόδοξος νέος που σκόπευε να σταδιοδρομήσει στο εμπόριο». Πριν από την Επανάσταση, δημιούργησε στο Άργος εμπορικό κατάστημα, το οποίο όμως κατέλαβαν οι Τούρκοι, με την έκρηξη της Επανάστασης. Αργότερα αποφάσισε να στραφεί στο χονδρεμπόριο και στην εξαγωγή σταφίδας. Έτσι κατά τα μέσα του 1816 (28 Νοεμβρίου) μετακόμισε οριστικά στην Πάτρα, πού ήταν εκείνη την εποχή ένα από τα πιο σπουδαία εμπορικά κέντρα της Πελοποννήσου, ενδεχομένως μετά από πρόσκληση του Πατρινού εμπόρου Πέτρου Μερτρούδ ή Μερτρόπουλου ή αφού τον έπεισε ο «γκενεράλ κόνσολος Εγγλέζος της Πάτρας» να συνεργαστούν στο εμπόριο. Στην Πάτρα είχε «σοβαρούς ανταγωνιστές και αντιπάλους» και η εγκατάστασή του «δεν έγινε ευμενώς δεκτή από τους άλλους Πατρινούς εμπόρους, ιδίως αυτούς που έκαναν το ίδιο εμπόριο με αυτόν, όπως ο γνωστός μεγαλέμπορος Ιωάννης Παπαδιαμαντόπουλος.» Ο Χαράλαμπης μυήθηκε στην Φιλική Εταιρεία στην Πάτρα. Τόσο ο Ιωάννης, όσο και ο Χαράλαμπος είχαν μυηθεί και κατηχηθεί στην Φιλική Εταιρεία. «Ο Ιωάννης, προεστός του Άργους, μυήθηκε από τον Π. Αρβάλη στις 2/5/1819, ενώ ο Χαράλαμπος, έμπορος στην Πάτρα, μυήθηκε από τον Ι. Παπαρρηγόπουλο στις 20/5/1819»Σύμφωνα με άλλη πηγή «ο Χαραλάμπης Περρούκας εμυήθη στη Φιλική Εταιρεία στις 20 Δεκεμβρίου 1819,σε ηλικία 26 ετών, προσφέροντας 600 τάλαρα» αλλά δεν υπάρχουν στοιχεία «σχετικά με την παρουσία του ή μη στη συνέλευση της Βοστίτζας στα τέλη Ιανουαρίου 1821». Κατά τον Αμβρόσιο Φραντζή δε, «οι Ασημάκης Φωτήλας, Ιωάννης Παπαδιαμαντόπουλος, Σωτήριος Θεοχαρόπουλος και Χαραλάμπης Περρούκας δεν παρευρέθησαν εις την Συνέλευσιν, ούτε ήλθον εις Βοστίτζαν. Τούτο το γνωρίζουμε θετικώς, καθότι είμεθα παρόντες αυτόπται»Η αρχή της Επανάστασης τον βρήκε στο Άργος. Παρόλη τη μύησή του στη Φιλική Εταιρεία δεν έδειξε ενθουσιασμο για την Επανάσταση, τουλάχιστον στην αρχή, αλλά προσέφερε τελικά στον αγώνα ό,τι μπορούσε, αφού τόσο τα καταστήματά του στο Άργος όσο και «τα καταστήματά του στην Πάτρα πρέπει να λεηλατήθηκαν και να καταστράφηκαν». Τον Ιούνιο του 1821 διορίστηκε από τη Γερουσία της Πελοποννήσου έφορος της επαρχίας και του στρατεύματος του Άργους και γερουσιαστής. Συμμετείχε στις μάχες κατά του Δράμαλη. Το 1823 διορίστηκε υπουργός των Οικονομικών αλλά τον Ιούνιο του 1823, κατηγορήθηκε ότι δημιουργούσε φατρίες στο Άργος και ζητήθηκε από το υπουργείο Εσωτερικών να τον συνετίσει. Ο λόγος ήταν ότι ο Περρούκας είχε εκδώσει προκήρυξη για το μονοπώλιο του αλατιού, επειδή είχε ανάγκη να βρει χρήματα να πληρώσει τον Νικηταρά, για τα τρόφιμα που έστειλε στον Ανδρούτσο, όταν του ανατέθηκε η εκστρατεία στην Εύβοια. Εκδίδοντας την προκήρυξη, χωρίς την προηγούμενη απόφαση του Βουλευτικού, αυθαιρέτησε, και «το ανομοθέτητον ως νομοθετημένον απεφάσισε».Στις 13 Νοεμβρίου συγκροτήθηκε η προβλεπόμενη από το Σύνταγμα του Άστρους, εννεαμελής επιτροπή και κλήθηκε στο Άργος ο Περρούκας να απολογηθεί, διότι «παρενόμησε εκδούς προκήρυξιν περί μονοπωλίου άλατος, μη προηγουμένου νόμου». Εκείνος, με επιστολή του από το Ναύπλιο, δήλωσε ειρωνικά αδυναμία να μεταβεί, διότι μόλις είχε επιστρέψει από την Καρύταινα και «ευρισκόμενος από τον κόπον της οδοιπορίας ολίγον ανήμπορος ο δούλος σας, εμποδίσθην κατά το παρόν, έχων προ οφθαλμών μετ’ ολίγον να εκτελέσω το προσταττόμενον». Το Βουλευτικό στις 24 Νοεμβρίου ενέκρινε ομοφώνα την πρόταση της Επιτροπής να εκπέσει του αξιώματός του και με διακήρυξή του προς το Πανελλήνιον γνωστοποίησε ότι κάθε Έλληνας είναι ελεύθερος να αγοράζει και πουλάει το αναγκαίον στο λαό αλάτι.Ο Χαραλάμπης Περρούκας δεν παντρεύτηκε και πέθανε την 27η Οκτωβρίου 1824 σε ηλικία 31 ετών από «δεινήν δυσεντερίαν» μετά από ασθένεια 27 ημερών Ο Δημήτριος Περρούκας ήταν ο πιο μορφωμένος όλων και γνώριζε εκτός από ελληνικά, τούρκικα, γαλλικά και ιταλικά. Σπούδασε Νομική και Πολιτικές επιστήμες. Ήταν προεστός της Πελοποννήσου και από το 1812-1821 διετέλεσε Βεκίλης του Μωρηά, στην Κωνσταντινούπολη. Υπηρέτησε τον Αγώνα, ως πολιτικός άνδρας, σε Ελλάδα και Ευρώπη αλλά δεν γνωρίζουμε αν είχε μυηθεί στη Φιλική Εταιρεία. Τον Δεκέμβριο του 1821 ψηφίσθηκε ως μέλος της Α’ Βουλής του Έθνους. Επί Καποδίστρια γνώρισε μεγάλη δόξα, αφού στις 5 Φεβρουαρίου 1829 έγινε μέλος της Πανελληνίου και Πρώτος Γραμματέας του για τα εσωτερικά και δικαστικά θέματα, μέλος του Υπουργικού Συμβουλίου, Πρόεδρος του Θαλάσσιου Δικαστηρίου, Γερουσιαστής και Νομοθέτης του Έθνους. Σε αυτόν οφείλεται η νομοθεσία δημοσίου και ιδιωτικού δικαίου του αρτισύστατου κράτους και η διοικητική διαίρεση της Πελοποννήσου. Ο βασιλιάς Όθωνας τον ανέδειξε και ως Σύμβουλο της Επικρατείας το 1843. Υπήρξε μέλος της Δ’ και Ε’ Εθνικής Εθνοσυνέλευσης (1829 και 1831) έως και σε αυτή του 1843, και έλαβε πολλά αξιώματα. Με τη φιλία και την εκτίμησή τους τον τίμησαν όλες οι προσωπικότητες της Ελλάδας, της Ανατολής, αλλά και πολλές από την Ευρώπη. Επί πλέον διατήρησε μέχρι και τον θάνατό του όλη την τεράστια αλληλογραφία του ως ιστορικό αρχείο, το οποίο είναι σήμερα πλούσια πηγή ιστορικής ύλης. Ο Δημήτριος Περρούκας δολοφονήθηκε από έναν υπηρέτη στο σπίτι του στο Άργος τη 13η Νοεμβρίου 1851. Θωμόπουλος, Στέφανος (1999). Λάζαρης, Βασίλης, επιμ. Ιστορία της Πόλεως Πατρών. Β΄ Πάτρα: Αχαϊκές Εκδόσεις. ISBN 960-7960-09-2 Γιαννικόπουλος, Ηλίας Δικηγόρος- Δ Ν (2009). Ο Χαραλάμπης Περρούκας ως έμπορος στην Πάτρα προεπαναστατικώς. Αθήνα: Εταιρεία Πελοποννησιακών Σπουδών. Τριανταφύλλου, Κώστας. (1995) Ιστορικόν Λεξικόν των Πατρών. Β΄. Πάτρα. Πέτρος Κούλης. | Η οικογένεια Περρούκα ήταν σπουδαία οικογένεια του Άργους, με μεγάλο πλούτο, πολιτικά και κοινωνικά προνόμια, ήδη από την εποχή των Βενετών. Διετέλεσαν προεστοί του τόπου, τον οποίο στην ουσία κυβερνούσαν. Ήταν δε τόσο γνωστό το οίκημα που διέμεναν, ώστε λεγόταν «το Αρχοντικόν του Μωρέως Περρουκαίικον». Ο πρώτος γνωστός γενάρχης της οικογένειας ήταν ο Γιαννάκης Περρούκας, ο οποίος έζησε επί Βενετοκρατίας και πιθανώς επί της προ του 1687 Τουρκοκρατίας. Στα μέσα του 18ου αιώνα εμφανίζεται ο γιος του, Αποστόλης Περρούκας και στη συνέχεια ο εγγονός του Δημήτρης Περρούκας, μεγαλογαιοκτήμονες και τοκιστές. Ο Δημήτρης απέκτησε τέσσερεις γιους, τους Νικολή, Γεωργαντά, Σωτήρη και Απόστολο και υπήρξε ο πρώτος από όλους που διέπρεψε. Ο Νικόλαος Περρούκας διετέλεσε Βεκίλης στην Υψηλή Πύλη (πληρεξούσιος και αντιπρόσωπος της Πελοποννήσου στην Κωνσταντινούπολη). Παντρεύτηκε την Αγγελική Ιωάν. Συλλιβέργου, έζησε αρχοντική ζωή και πέθανε την 12η Απριλίου 1822. Απέκτησε τρεις γιους, τον Ιωάννη, Δημήτριο και Χαραλάμπη και δύο κόρες, την Ευγενία, και την Ευδοκία. Οι γιοι του Νικολάου Περρούκα ήταν σπουδαίοι τόσο επί Τουρκοκρατίας, όσο και κατά την επανάσταση αφού ως μέλη της Φιλικής Εταιρείας και προεστοί πήραν μέρος στην επανάσταση και στην προετοιμασία της. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CE%B1_%CE%A0%CE%B5%CF%81%CF%81%CE%BF%CF%8D%CE%BA%CE%B1 |
Κάπελη Αχαΐας | Ο οικισμός της Κάπελης βρίσκεται σε πεδινή περιοχή της δυτικής Αχαΐας. Εγγύς του οικισμού βρίσκονται: στα βόρεια η Κάτω Αχαΐα, το στάδιο ποδοσφαίρου της Αχαϊκής και το Κλειστό Γυμναστήριο Κάτω Αχαΐας, στα βορειοανατολικά η Πισωσυκιά και τα Στεναΐτικα, στα ανατολικά τμήμα του οικισμού των Αγιοβλασίτικων (τ. Σπαρτούλα), στα νοτιοδυτικά τα Αγιοβλασίτικα, ο Λεύκος και το κεφαλοχώρι της Άνω Αχαΐας, στα νότια και νοτιοδυτικά η Καρυά (Κασνεσαίικα ή Καρνεσαίικα) και οι υπόλοιποι οικισμοί και συνοικισμοί της Τ.Κ. Πετροχωρίου, στα δυτικά η Εθνική Οδός Πάτρας-Πύργου και η πεδινή περιοχή της δυτικής Αχαΐας, ενώ στα βορειοδυτικά του βρίσκονται οι οικισμοί των Μανεταίικων και των Νιφοραίικων. Απέχει περίπου 2 χλμ. από την Κάτω Αχαΐα, έδρα του Δήμου Δυτικής Αχαΐας, ενώ βρίσκεται σε υψόμετρο περίπου 47-49 μέτρων. Η ονομασία του οικισμού είναι τοπωνυμικό και προέρχεται από την ομώνυμη ονομασία της πεδιάδας της Κάτω Αχαΐας. Προφορικές μαρτυρίες θέλουν την τωρινή ονομασία του οικισμού να προέρχεται από την ονομασία ενός λουλουδιού που φύτρωνε στην περιοχή. Η παλαιότερη ονομασία «Αγιοβλασίτικα», που έφερε ο οικισμός της Κάπελης, είναι τοπωνυμικό και υποδηλώνει την καταγωγή των πρώτων κατοίκων του οικισμού από την περιοχή της Βλασίας Καλαβρύτων. Η ονομασία «Αγιοβλασίτικα» αναφερόταν αρχικά σε όλους τους οικισμούς της Κοινότητας Αγιοβλασίτικων και όχι σε κάποιον συγκεκριμένο οικισμό. Ο οικισμός της Κάπελης αναγνωρίστηκε στις 17/06/1897 (ΦΕΚ 59Β) με την ονομασία Αγιοβλασίτικα, όταν και υπήχθη στoν τότε Δήμο Δύμης. Με το ΦΕΚ 256Α της 28/08/1912, και τη θέσπιση του θεσμού των Κοινοτήτων, προσαρτήθηκε στην τότε Κοινότητα Άνω Αχαΐας. Με το ΦΕΚ 79Α της 07/05/1927 αποτέλεσε την έδρα της τότε νεοϊδρυθείσας Κοινότητας Αγιοβλασίτικων. Με το ΦΕΚ 186Α της 15/07/1981 μετονομάστηκε σε Κάπελη. Την περίοδο 1997-2010, βάσει του «Σχεδίου Καποδίστριας», ανήκε στον πρώην Δήμο Δύμης ως έδρα του πρώην Δημοτικού Διαμερίσματος Αγιοβλασίτικων. Η δημογραφική εξέλιξη του οικισμού στον 21ο αιώνα είναι η εξής: Παναγιώτης Καράμπελας, πρώην δήμαρχος Δύμης, συγγραφέας, ιστορικός, εκπαιδευτικός Αποτελέσματα της Απογραφής Πληθυσμού-Κατοικιών 2011 που αφορούν στο Μόνιμο Πληθυσμό της Χώρας, Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας, τχ. 2ο, φ. 3465 (28 Δεκεμβρίου 2012). Ε.Σ.Υ.Ε. - Μόνιμος Πληθυσμός της Ελλάδος. Απογραφή 2001, Αθήνα 2004. ISBN 960-86704-8-9. Κεντρική Ένωση Δήμων και Κοινοτήτων (ΚΕΔΚΕ) - Ελληνική Εταιρία Τοπικής Ανάπτυξης και Αυτοδιοίκησης (ΕΕΤΑΑ), Λεξικό Διοικητικών Μεταβολών των Δήμων και Κοινοτήτων (1912-2001), Τόμοι Α΄-Β΄, Επιμέλεια έκδοσης: Γιάννης Μπαχάρας, Εκδόσεις ΕΕΤΑΑ, Αθήνα 2002. ISBN 960-7509-47-1. ISBN (SET) 960-7509-46-3. Θεόδωρος Η. Λουλούδης, Αχαΐα. Οικισμοί, οικιστές, αυτοδιοίκηση, Νομαρχιακή Επιχείρηση Πολιτιστικής Ανάπτυξης Ν.Α. Αχαΐας, Πάτρα 2010. Κώστας Ν. Τριανταφύλλου, Ιστορικόν Λεξικόν των Πατρών, Τόμος Α΄, Τυπογραφείο Πέτρου Χρ. Κούλη, Πάτρα 1995, Τρίτη Έκδοση, λήμμα Αγιοβλασίτικα, λήμμα Κάπελα. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Κάπελης Αχαΐας (τ. Αγιοβλασίτικων). eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 24/07/2018. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Αγιοβλασίτικων Αχαΐας (τ. Σπαρτούλας). eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 24/07/2018. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Κοινότητας Αγιοβλασίτικων Αχαΐας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 24/07/2018. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Κοινότητας Άνω Αχαΐας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 24/07/2018. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Δήμου Δυτικής Αχαΐας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 24/07/2018. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Δήμου Δύμης. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 24/07/2018. Πανδέκτης: Μετονομασίες των Οικισμών της Ελλάδας. Αγιοβλασίτικα - Κάπελη. pandektis.ekt.gr. Ανακτήθηκε: 24/07/2018. Η Κάπελη (τ. Αγιοβλασίτικα) στο χάρτη. topoguide.gr. Ανακτήθηκε: 24/07/2018. | Η Κάπελη είναι μικρός πεδινός οικισμός του Νομού Αχαΐας, αποτελεί τμήμα της Τοπικής Κοινότητας Αγιοβλασίτικων, και σύμφωνα με το «Πρόγραμμα Καλλικράτης» από 1/1/2011 ανήκει στο Δήμο Δυτικής Αχαΐας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%B7_%CE%91%CF%87%CE%B1%CE%90%CE%B1%CF%82 |
Τριμίθθι | Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει τον πληθυσμό του χωριού σύμφωνα με τις απογραφές πληθυσμού που πραγματοποιήθηκαν στην Κύπρο έως το 1973. Μετά την τουρκική εισβολή του 1974 δεν πραγματοποιήθηκε απογραφή στο χωριό από την Κυπριακή Δημοκρατία, αφού το έδαφος του δεν ελέγχεται από αυτήν. «Trimithi». www.prio-cyprus-displacement.net. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Σεπτεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 2018. | Το Τριμίθθι είναι κοινότητα της επαρχίας Κερύνειας στην Κύπρο. Μετά την τουρκική εισβολή του 1974, το χωριό δεν ελέγχεται από την Κυπριακή Δημοκρατία. Το έδαφος της κοινότητας ανήκει εκ του νόμου (de jure) στην Κυπριακή Δημοκρατία, ενώ εκ των πραγμάτων (de facto) ανήκει στο μη αναγνωρισμένο κράτος της Τουρκικής Δημοκρατίας Βορείου Κύπρου. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%81%CE%B9%CE%BC%CE%AF%CE%B8%CE%B8%CE%B9 |
Φλάβιος Ευγένιος | Ήταν πρώην διδάσκαλος της ρητορικής και της γραμματικής, όπως επίσης και μάγιστρος του γραφείου (magister scrinorum). Ο Ευγένιος ήταν γνωστός του Αρβογάστη μαγίστρου του στρατού (magister militum). Ο Αρβογάστης ήταν Φραγκικής καταγωγής και στην πράξη (de facto) κυβερνήτης του Δυτικού τμήματος της Αυτοκρατορίας. Έπειτα από το τέλος του Βαλεντινιανού Β΄, ο Αρβογάστης, που ίσως ήταν η αιτία του φόνου ή της αυτοκτονίας του Βαλεντινιανού Β΄, ενέδυσε τον Ευγένιο με την πορφύρα (22 Αυγούστου 392). Ο σεβασμός προς τον Ευγένιο πρόσφερε στον Αρβογάστη δύο ισχυρά πλεονεκτήματα: πρώτα ο Ευγένιος, που ήταν Ρωμαίος, ήταν πιο κατάλληλος ως αυτοκράτορας από τον Αρβογάστη, ο οποίος ήταν ένας Φράγκος· επιπλέον η Ρωμαϊκή Σύγκλητος ήταν πιο πιθανό να υποστηρίξει τον Ευγένιο. Αφού εγκαταστάθηκε ως αυτοκράτορας, ο Ευγένιος άλλαξε τους αυτοκρατορικούς διοικητές. Όταν ο Θεοδόσιος Α΄ άφησε το Δυτικό ήμισυ της Αυτοκρατορίας στον Βαλεντινιανό Β΄, είχε θέσει τους δικούς του άνδρες στα υψηλότερα πολιτειακά αξιώματα, για να κρατά σφιχτά όλη την Αυτοκρατορία. Ο Ευγένιος αντικατέστησε αυτούς τους διοικητές με άλλους, πιστούς σε αυτόν, που προερχόταν από την τάξη των συγκλητικών. Ο Βίριος Νικόμαχος Φλαβιανός ο Πρεσβύτερος έγινε έπαρχος ο πραιτωρίου (praetorian prefect) της Ιταλίας, ο γιος του Νικόμαχος Φλαβιανός ο Νεότερος έλαβε τον τίτλο του επάρχου (prefect) της Ρώμης, ενώ νέος έπαρχος σιτηρών (praefectus annonae) έγινε ο Νουμέριος Προΐεκτος. Αν και τα πραγματικά πιστεύω του είναι θέμα αντιλογίας μεταξύ των αρχαίων και σύγχρονων με εμάς ιστορικών, ο Ευγένιος ήταν -τουλάχιστον δημόσια- Χριστιανός και έτσι ήταν απρόθυμος να αποδεχθεί ένα εθνικό (παγανιστικό) πρόγραμμα αυτοκρατορικής υποστήριξης στον πολυθεΐσμό. Οι άνδρες του ωστόσο έπεισαν τον Ευγένιο να χρησιμοποιήσει δημόσιο χρήμα για να χρηματοδοτήσει παγανιστικά σχέδια, όπως η εκ νέου αφιέρωση του ναού της Αφροδίτης και της Ρώμης και η επισκευή του βωμού της Νίκης μέσα στην Κουρία (που είχε μετακινήσει ο Γρατιανός). Η θρησκευτική αυτή πολιτική δημιούργησε ένταση με πρόσωπα υπέρ του Χριστανισμού, όπως ο Αυτοκράτορας Θεοδόσιος Α΄ και ο ισχυρός και με επιρροή Αμβρόσιος, που άφησε την επισκοπή του στο Μιλάνο, όταν έφθασε η αυτοκρατορική Αυλή του Ευγένιου. Ο Ευγένιος ήταν επίσης επιτυχής στο στρατιωτικό πεδίο, ιδιαίτερα στην ανανέωση παλαιών συμμαχιών με τους Αλαμανούς και τους Φράγκους. Ο Αρβογάστης, που ήταν Φράγκος και είχε Φράγκους και Αλαμανούς στρατιώτες στις τάξεις του, βάδισε στο όριο του Ρήνου, όπου εντυπωσίασε και ησύχασε τις Γερμανικές φυλές, κάνοντας παρέλαση με τον στρατό του εμπρός τους. Έπειτα από την εκλογή του ως αυτοκράτορα, ο Ευγένιος έστειλε πρέσβεις στην Αυλή του Θεοδόσιου Α΄ ζητώντας την αναγνώριση της εκλογής του. Ο Θεοδόσιος Α΄ τους δέχθηκε, αλλά άρχισε να συγκεντρώνει στρατό για να νικήσει τον Ευγένιο. Ο Θεοδόσιος Α΄ επίσης προώθησε τον 8ετή γιο του Ονώριο στην τάξη του Αυγούστου της Δύσης τον Ιανουάριο του 393. Έπειτα ο Θεοδόσιος Α΄ μετακινήθηκε από την Κωνσταντινούπολη με τον στρατό του και συνάντησε τον Ευγένιο και τον Αρβογάστη στη μάχη του ποταμού Φρίγδου (στην κοιλάδα Βιπάνα της Σλοβενίας) στις 6 Σεπτεμβρίου 394. Η αιματηρή μάχη κράτησε δύο ημέρες και σημαδεύτηκε από ασυνήθιστα αστρονομικά και μετεωρολογικά φαινόμενα, αλλά στο τέλος νίκησε ο Θεοδόσιος Α΄. Ο Αρβογάστης αμέσως έγινε αυτόχειρας έπειτα από την ήττα, ενώ ο Ευγένιος κρατήθηκε ως εγκληματίας για εκτέλεση και έπειτα το κεφάλι του επιδείχθηκε στο στρατόπεδο του Θεοδοσίου. Η βασιλεία του Ευγένιου σημάδευσε το τέλος μίας εποχής και το ξεκίνημα μίας άλλης. Πέντε μήνες μετά ο Θεοδόσιος Α΄ απεβίωσε, διαιρώντας την Αυτοκρατορία στους δύο γιούς του. Αυτό είχε γίνει πολλές φορές πριν κατά τους προηγούμενους δύο αιώνες. Το Κράτος ενώθηκε, όταν ο Λέων Α΄ ο Θράκας (457-474) δεν είχε Δυτικό αυτοκράτορα για μερικές περιόδους και πάλι αποκαταστάθηκε από τον Ιουστινιανό Α΄. Ο Ευγένιος επίσης εκπροσωπεί την τελευταία ευκαιρία των παγανιστών, όταν η τάξη των Συγκλητικών αντιτέθηκε στον εκχριστιανισμό της Αυτοκρατορίας. Η μάχη του ποταμού Φρίγδου ήταν μέρος μίας τάσης για τη χρήση αυξημένων ποσοστών βαρβαρικών στρατευμάτων, ειδικά στη Δύση, όπου οδήγησε στην αποδυνάμωση της ίδιας της Αυτοκρατορίας. Σωκράτους Σχολαστικού, Εκκλησιαστική Ιστορία, Βιβλ. 5, κεφ. 25. Gerard Friell (1998). Theodosius: The Empire at Bay (Roman Imperial Biographies). (Routledge; 1 edition (May 28, 1998)). ISBN 0-415-17040-0 Edward Gibbon, The Decline And Fall Of The Roman Empire, (The Modern Library, 1932), chap. XXVII., p. 996, note; the ecclesiastical historians, Philostorgius and Sozomen, actually state he was a pagan-not very reliable authorities An Encyclopedia Of World History, (Houghton Mifflin Company, 1952), chap. II., Ancient History, p. 120 | Ο Φλάβιος Ευγένιος, λατιν. Flavius Eugenius (απεβ. 6 Σεπτεμβρίου 394) ήταν σφετεριστής στη Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (392-394) σε αντιπαράθεση με τον Αυτοκράτορα Θεοδόσιο Α΄. Ήταν ο τελευταίος αυτοκράτορας, που υποστήριξε τη Ρωμαϊκή πολυθεΐα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%BB%CE%AC%CE%B2%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%95%CF%85%CE%B3%CE%AD%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CF%82 |
Κάστρο του Νιασβίζ | Το κτήμα ανήκε στην οικογένεια αρχόντων Ραντζίβιουου από το 1533, όταν απονεμήθηκε στον Μικόουαϊ Κσίστοφ Ραντζίβιουου και τον αδελφό του, Γιαν Ραντζίβιουου, μετά την εξαφάνιση της οικογένειας Κίσκα. Δεδομένου ότι οι Ραντζίβιουου ήταν μία από τις πιο σημαντικές και πλούσιες φατριές του Μεγάλου Δουκάτου της Λιθουανίας και του Στέμματος του Βασιλείου της Πολωνίας, εκεί μεταφέρθηκε το Λιθουανικό Αρχείο το 1551. Μετά την Ένωση του Λούμπλιν το κάστρο έγινε μια από τις πιο σημαντικές κατοικίες στο κεντρικό τμήμα της Πολωνικής-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας. Το 1582, ο Μικόουαϊ Κσίστοφ Ραντζίβιουου, Στρατάρχης της Λιθουανίας, Βοεβόδας του Τρακάι και Καστελάνος του Σιαουλιάι, ξεκίνησε την κατασκευή ενός επιβλητικού τετράγωνου τριώροφου πύργου. Αν και τα έργα βασίστηκαν σε μια προϋπάρχουσα κατασκευή μεσαιωνικού κάστρου, οι πρώην οχυρώσεις μετατράπηκαν εξ ολοκλήρου σε αναγεννησιακό-μπαρόκ σπίτι. Η κατασκευή ολοκληρώθηκε μέχρι το 1604 και πρόσθεσαν αρκετές εκθέσεις μισό αιώνα αργότερα. Οι γωνίες του κάστρου ήταν οχυρωμένες με τέσσερις οκταγωνικούς πύργους. Το 1706, κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Βόρειου Πολέμου, ο στρατός του Κάρολου ΙΒ΄ της Σουηδίας λεηλάτησε το κάστρο και κατέστρεψε τις οχυρώσεις του. Αρκετές δεκαετίες αργότερα, οι Ραντζίβιουου κάλεσαν ορισμένους Γερμανούς και Ιταλούς αρχιτέκτονες να ανακαινίσουν και να μεγεθύνουν ουσιαστικά το κάστρο. Ο Αντόνι Ζαλέσκι διακόσμησε τις κίτρινες προσόψεις του με μπαρόκ γυψομάρμαρο. Οι πύλες του κάστρου του 16ου αιώνα ανακατασκευάστηκαν επίσης. Ήταν εκείνη την εποχή που τα τρία ξεχωριστά κτίρια που περιβάλλουν την κεντρική αυλή ενώθηκαν σε μια ενιαία δομή. Κατά τη διάρκεια του Πολωνο-Ρωσικού Πολέμου του 1792, το κάστρο καταλήφθηκε από τις ρωσικές δυνάμεις και η οικογένεια Ραντζίβιουου εκδιώχθηκε. Λίγο αργότερα το Λιθουανικό Αρχείο μεταφέρθηκε στην Αγία Πετρούπολη (όπου παραμένει μέχρι σήμερα), ενώ η πλειονότητα των έργων τέχνης που συγκεντρώθηκαν στο παλάτι διανεμήθηκαν σε διάφορους Ρώσους και Πολωνούς ευγενείς προς υποστήριξη της Μεγάλης Αικατερίνης. Λόγω του δεύτερου διαμελισμού της Πολωνίας το 1793, το κάστρο έγινε μέρος της Ρωσίας. Εγκαταλελειμμένο τόσο από τους αρχικούς ιδιοκτήτες όσο και από τον ρωσικό στρατό, το παλάτι σταδιακά ερήμωσε. Ωστόσο, αποκαταστάθηκε από τους Ραντζίβιουου και μεταξύ 1881 και 1886 οι εσωτερικοί χώροι του κάστρου ανακαινίστηκαν από τον Πρίγκιπα Αντόνι Βίλχελμ Ραντζίβιουου και τη Γαλλίδα σύζυγό του, Μαρί ντε Καστελάν. Σχεδίασαν επίσης ένα πάρκο τοπίου σε αγγλικό στυλ. Με έκταση μεγαλύτερη από ένα τετραγωνικό χιλιόμετρο, το πάρκο είναι μια από τις μεγαλύτερες τέτοιες εγκαταστάσεις στην Ευρώπη. Μετά τον Πολωνο-Σοβιετικό Πόλεμο το συγκρότημα του κάστρου και η γύρω περιοχή έγιναν μέρος της νεοσύστατης Δεύτερης Πολωνικής Δημοκρατίας το 1920. Εκείνη την περίοδο, το κάστρο θεωρούνταν ένα από τα ομορφότερα στην περιοχή Κρέσι. Κατά τη διάρκεια της εισβολής στην Πολωνία το 1939, η οικογένεια Ραντζίβιουου εκδιώχθηκε από το κάστρο από τον Κόκκινο Στρατό. Στη σοβιετική εποχή, το κάστρο χρησιμοποιήθηκε ως σανατόριο, ενώ το πάρκο σταδιακά παραμελήθηκε. Το συγκρότημα του κάστρου θεωρείται το πιο όμορφο στη Λευκορωσία. Το 2005 καταχωρήθηκε από την UNESCO ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς.Το συγκρότημα του κάστρου ανακαινίστηκε εκτενώς από το 2004–2012. Το 2008, η λευκορωσική έκδοση της Komsomolskaya Pravda ανέφερε ότι μια τριώροφη έκθεση του κάστρου, που χρονολογείται από τον 18ο αιώνα, είχε κατεδαφιστεί εξ ολοκλήρου λόγω «σάπιου τούβλου» (βλ. φωτογραφία). Κάστρο της Ολίκα Κάστρο της Λουμπτσά Καστρικό Σύμπλεγμα Μιρ Κάστρο του Μπίρζαϊ Επίσημος ιστότοπος των Μουσείων Νιασβίζ Κάστρο του Νιασβίζ Αρχειοθετήθηκε 2017-05-20 στο Wayback Machine. στον επίσημο ιστότοπο της Δημοκρατίας της Λευκορωσίας Αρχειοθετήθηκε 2018-01-15 στο Wayback Machine. | Το Κάστρο του Νιασβίζ (λευκορωσικά: Нясьвіскі замак, Niasvižski zamak, πολωνικά: zamek w Nieświeżu, λιθουανικά: Nesvyžiaus pilis) είναι κάστρο της οικογένειας Ραντζίβιουου στο Νιασβίζ της Λευκορωσίας. Βρίσκεται 183 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Χτίστηκε τον 16ο και 17ο αιώνα και διατηρήθηκε από την οικογένεια Ραντζίβιουου μέχρι το 1939. Το κάστρο και η κοντινή Εκκλησία του Σώματος του Χριστού συνέβαλαν καθοριστικά στην ανάπτυξη της αρχιτεκτονικής της Κεντρικής Ευρώπης και της Ρωσίας. Το 2005, το κάστρο, η εκκλησία και το περιβάλλον εγγράφηκαν στον Κατάλογο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9D%CE%B9%CE%B1%CF%83%CE%B2%CE%AF%CE%B6 |
Άντον Χάουμπαου | Ο Χάουμπαου γεννήθηκε σε μια εύπορη οικογένεια στην Αμβέρσα. Ξεκίνησε τη μαθητεία του στη ζωγραφική με τον Γιαν ντε Φάριους (Jan de Farius) το 1629. Έγινε Δάσκαλος της συντεχνίας του Αγίου Λουκά της Αμβέρσας το 1636 ή το 1637. Καταγράφεται στο Παρίσι το 1642 και μετά ταξίδεψε στην Ιταλία. Έμεινε στη Ρώμη από το 1644 έως το 1650. Εδώ έγινε κοντά στην ομάδα των ρωπογράφων γύρω από τον Πίστερ φαν Λάαρ (Pieter van Laar) που συνήθως αναφέρεται ως «Bamboccianti». Δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι έγινε μέλος του Bentvueghels, του συλλόγου κυρίως Ολλανδών και Φλαμανδών καλλιτεχνών που εργάζονταν στη Ρώμη, παρόλο που ζωγράφισε ένα έργο με τίτλο Η μελέτη της τέχνης στη Ρώμη (1662, σήμερα στο Βασιλικό Μουσείο Καλών Τεχνών της Αμβέρσας), το οποίο απεικονίζει πολλά μέλη των Bentvueghels να δημιουργούν σχέδια από αρχαία ερείπια σε τοπίο έξω από τη Ρώμη. Αυτό αποδεικνύει ότι προσχώρησε στον κύκλο των Bentvueghels. Το 1650 ο Χάουμπαου επέστρεψε στην Αμβέρσα, όπου έλαβε πολλές παραγγελίες για θρησκευτικά έργα. Συνέχισε επίσης να ζωγραφίζει ιταλικά τοπία με πολλές μορφές και ερείπια αρχαιοτήτων που εξυπηρετούσαν διεθνή πελατεία, συμπεριλαμβανομένων Γερμανών αριστοκρατών. Οι μαθητές του περιελάμβαναν τους Άμπραχαμ Κουσέ (Abraham Couchet), Άρνολντ Χεράρντι (Arnold Gerardi), Γιούστους Χεράρντι (Justus Gerardi), Λαουρέις Χουμπάου (Laureys Goubau), Νικολά ντε Λαρζιλιέρ, Γιαν Μπάπτιστ Τάισσενς τον πρεβύτερο (Jan Baptist Tijssens the Elder) και Γιαν Μπάπτιστ Τάισσενς τον νεότερο (Jan Baptist Tijssens the Younger). Ο Χάουμπαου απεβίωσε στην Αμβέρσα στις 11 Μαρτίου 1698. Ο Χάουμπαου είναι πιο γνωστός ως ζωγράφος σκηνών της αγοράς που τοποθετούνται σε ρωμαϊκό ή μεσογειακό σκηνικό, συχνά διακοσμημένο με πολλές μικρές μορφές στο ύφος των Bamboccianti. Το όνομα Bamboccianti αναφέρται σε μια χαλαρή ομάδα κυρίως Ολλανδών και Φλαμανδών ζωγράφων ρωπογραφιών, που δραστηριοποιήθηκαν στη Ρώμη από περίπου το 1625 έως το τέλος του δεκάτου εβδόμου αιώνα και είχε ως θέμα των πινάκων τους την καθημερινή ζωή των κατώτερων τάξεων στη Ρώμη και στην εξοχή. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του στην Ιταλία, ο Χάουμπαου μπόρεσε να εξοικειωθεί με το έργο Δασκάλων όπως ο Πάουλ Μπριλ (γνωστός για τα ιταλικά του τοπία) και οι ζωγράφοι των Bamboccianti Γιαν Μιλ, Γιαν Μποτ, Μίχιελ Σβέιρτς και Γιοχάννες Λίνγκελμπαχ (Johannes Lingelbach). Αυτό ήταν ζωτικής σημασίας για την ανάπτυξη του ύφους και του αντικειμένου του στις ιταλικές ρωπογραφίες. Κατά την επιστροφή του στην Αμβέρσα ζωγράφισε ιταλικά τοπία με πολλές μικρές μορφές, που δείχνουν την επιρροή των Μπαρτολομέους Μπρέινμπερχ , Γιαν Μποτ και των πρώτων ρωμαϊκών συνθέσεων του Γιαν Ασσελάιν. Έδειξε γενικά μεγαλύτερο ενδιαφέρον για να δημκουργήσει τη ρωμαϊκή ατμόσφαιρα από τη σωστή τοπογραφική αναπαράσταση και συνδύασε αρκετές τοποθεσίες στη Ρώμη για να δημιουργήσει ένα είδος σύνθεσης των αξιοθέατων στη Ρώμη. Σε ορισμένους πίνακες δείχνει πιο συγκεκριμένο τοπογραφικό ενδιαφέρον. Περιστασιακά ζωγράφιζε τις λεγόμενες «σκηνές δωματίων φρουρών», ένα σκηνικό είδυς που απεικονίζει εσωτερικό με αξιωματικούς και στρατιώτες που περνούν τον ελεύθερο χρόνο τους διασκεδάζοντας. Το είδος είχε γίνει δημοφιλές στα μέσα του 17ου αιώνα, ιδιαίτερα στην Ολλανδική Δημοκρατία. Στη Φλάνδρα υπήρχαν επίσης μερικοί που ακολουθούσαν το είδος, συμπεριλαμβανομένων των Ντάβιντ Τένιερς του νεότερου, Άμπραχαμ Τένιερς, Χίλλις φαν Τίλμπορχ, Κορνέλις Μάχου και Γιαν Μπάπτιστ Τάισσενς του νεότερου (Jan Baptist Tijssens the Younger). Οι σκηνές της φρουράς συχνά περιελάμβαναν μισθοφόρους και πόρνες που μοίραζαν τη λεία τους, βασάνιζαν τους αιχμάλωτους ή επιδίδονταν σε άλλες μορφές κατακριτέων δραστηριοτήτων. Ένα καλό παράδειγμα του είδους είναι η ζωγραφική Guardroom στο Μουσείο Kurpfälzisches στη Χαϊδελβέργη, το οποίο απεικονίζει οκτώ στρατιώτες γύρω από τραπέζι σε ένα μνημειακό χώρο. Σύμφωνα με την ηθικολογική πρόθεση του είδους, οι διάφορες μορφές απεικονίζουν το φλαμανδικό ρητό Kaart, kous en kan maakt menig arm man (Χαρτοπαίγνια, γυναίκες και ποτά έχουν καταστρέψει πολλούς άντρες). Οι παίκτες χαρτιών σκύβουν στο πάτωμα, ενώ μια προκλητικά ντυμένη γυναίκα παίζει λαούτο και ένας στρατιώτης με την πλάτη του στραμμένη προς τον θεατή σηκώνει το ποτήρι του προς έναν άνδρα που καπνίζει. Ένας άντρας που έπεσε στη δεξιά γωνία αντιπροσωπεύει την «acedia» (απάθεια), που θεωρείται ένα από τα επτά Θανάσιμα αμαρτήματα. Ο πίνακας παραπέμπει επίσης στο θέμα της vanitas (ματαιότητας) μέσα από τη στάσιμη ζωή ενός τυπικού και στρατιωτικού εξοπλισμού στο μπροστινό μέρος στα δεξιά, που εκφράζει την αίσθηση της δύναμης και της φήμης. Εκτός από τοπία, ο Χάουμπαου ζωγράφισε πολλές θρησκευτικές συνθέσεις, ειδικά σχεδιασμένες για εκκλησίες στην Αμβέρσα. Δημιούργησε, επίσης, έναν αριθμό θρησκευτικών έργων ζωγραφικής σε χαλκό ως μέρος μιας σειράς που έγινε για την ισπανική αγορά στην οποία συνέβαλαν άλλοι Φλαμανδοί ζωγράφοι όπως ο Βίλλεμ φαν Χερπ (Willem van Herp), ο Εράσμους Κουελλίνους ΙΙ και ενδεχομένως ο Άμπραχαμ Βίλλεμσενς (Abraham Willemsens). Η σειρά υπάρχει σήμερα στο μοναστήρι του las Comendadoras de Santiaga στη Μαδρίτη . Ζωγράφισε πορτρέτα όπως αποδεικνύεται από το πορτρέτο του Γκασπάρ ντε Βίττε (Gaspar de Witte), το οποίο είναι χαραγμένο από τον Ρίτσαρντ Κόλλιν (Richard Collin) για τη συλλογή βιογραφιών καλλιτεχνών του Κορνέλις ντε Μπι που είχε τον τίτλο Het Gulden Cabinet. Κατάλογος Φλαμανδών ζωγράφων Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Anton Goubau στο Wikimedia Commons | Ο Άντον Χάουμπαου (Anton Goubau ή Anton Goebouw (1616 Αμβέρσα - 1698 Αμβέρσα) ήταν Φλαμανδός μπαρόκ ζωγράφος . Πέρασε χρόνο στη Ρώμη όπου εισήλθε στον κύκλο των ζωγράφων Bamboccianti, Ολλανδών και Φλαμανδών που δημιούργησαν μικρούς πίνακες ζωγραφικής της καθημερινής ζωής των κατώτερων τάξεων στη Ρώμη και την ύπαιθρο (ρωπογραφίες). Είναι γνωστός για τα ιταλικά τοπία και τις ρωπογραφίες στο ύφος των Bamboccianti και τους ιστορικούς του πίνακες με μυθολογικά και θρησκευτικά θέματα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CF%84%CE%BF%CE%BD_%CE%A7%CE%AC%CE%BF%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%B1%CE%BF%CF%85 |
Γιαν Λέχον | Ο Λέχον σπούδασε πολωνική γλώσσα και λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο της Βαρσοβίας, οπότε είχε ήδη συγγράψει δύο ποιητικές συλλογές και ένα θεατρικό έργο. Ήταν συνεκδότης του περιοδικού Pro arte et studio. Δημιούργησε το όνομα Skamander για αυτή τη λογοτεχνική ομάδα και εκφώνησε την εναρκτήρια ομιλία στην πρώτη συνάντηση της ομάδας στις 6 Δεκεμβρίου 1919. Κατά τη διάρκεια του Πολωνο-Σοβιετικού Πολέμου (1919-21), εργάστηκε στο γραφείο τύπου του αρχηγού του κράτους, Γιούζεφ Πιουσούτσκι. Ο Λέχον ήταν μέλος του λογοτεχνικού καμπαρέ Pikador, μέλος της Ένωσης Πολωνών Συγγραφέων και γενικός γραμματέας της Λέσχης PEN. Το 1926–1929 επιμελήθηκε το σατιρικό περιοδικό Cyrulik Warszawski («Ο κουρέας της Βαρσοβίας» - το όνομά του σε σχέση με τον Κουρέα της Σεβίλλης). Το 1925 έλαβε βραβείο από την Πολωνική Ένωση Εκδοτών Βιβλίων και το 1935 ένα βραβείο από την Πολωνική Ακαδημία Λογοτεχνίας.Το 1921 έκανε απόπειρα αυτοκτονίας και πέρασε λίγο χρόνο σε νοσοκομεία ή σανατόρια προσπαθώντας να ξεπεράσει την κατάθλιψη. Μια ταραγμένη ομοφυλοφιλική σχέση επηρέασε την απόφαση του Λέχον να εγκαταλείψει τη Βαρσοβία. Από το 1930 έως το 1939 ήταν πολιτιστικός ακόλουθος στην πολωνική πρεσβεία στο Παρίσι. Μετά την πτώση της Γαλλίας στη Ναζιστική Γερμανία, έφυγε για τη Βραζιλία και αργότερα εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη. Εκεί συνεπιμελήθηκε πολλές πολωνικές εφημερίδες και περιοδικά. Το 1942 συνίδρυσε το Πολωνικό Ινστιτούτο Τεχνών και Επιστημών της Αμερικής. Μετά από πρόταση ενός ψυχιάτρου, ο Λέχον άρχισε να γράφει ένα ημερολόγιο (1949–56). Ανάμεσα σε επαναλαμβανόμενες αυτοβιογραφικές αναμνήσεις, το ημερολόγιο καταγράφει επίσης τις προσπάθειες του Λέχον να συμβιβαστεί με την ομοφυλοφιλία του. «Καταπιεζόμενος από μια αίσθηση μεταναστευτικής απαρχαιότητας και ποιητικής στειρότητας, ανίκανος να επιλύσει τη σύγκρουση μεταξύ της προγραμματικά παραδοσιακής πολωνικής δημόσιας προσωπικότητάς του και των αγωνιών ενός ηλικιωμένου, ακάθαρτου ομοφυλόφιλου σε μια Αμερική που κατακλύζεται από τον Μακαρθισμό...». Ο Λέχον αυτοκτόνησε στις 8 Ιουνίου 1956 πηδώντας από τον δωδέκατο όροφο του ξενοδοχείου Hudson. Εκείνη την εποχή, το κίνητρό του για να το κάνει δόθηκε ως κατάθλιψη που προκλήθηκε από την «κοινωνική υποβάθμιση». Τα απομνημονεύματα του Άνταμ Τσιόουκος επισημαίνουν επίσης την κατάθλιψη που προκλήθηκε από την ενίσχυση του κομμουνιστικού καθεστώτος στην Πολωνία. Το 1991, τα λείψανα του Λέχον εκτάφηκαν από το Κοιμητήριο Κάλβαρι στο Κουίνς και μεταφέρθηκαν σε ένα νεκροταφείο στο Λάσκι, σε έναν οικογενειακό τάφο που μοιράζεται με τους γονείς του, Βουαντίσουαφ και Μάρια Σεραφινόβιτς. Ο Λέχον έκανε το λογοτεχνικό του ντεμπούτο σε ηλικία 14 ετών, με ποιητικές συλλογές με τίτλο Na złotym polu («Σε ένα χρυσό πεδίο», 1913) και Po różnych ścieżkach («Σε διαφορετικά μονοπάτια», 1914). Το 1916, το δράμα του W pałacu Stanisława Augusta («Στο παλάτι του Στανίσουαφ Αυγούστου») έκανε πρεμιέρα στον Παλαιό Πορτοκαλεώνα στη Βαρσοβία. Η ποιητική του συλλογή Srebrne i czarne («Ασημί και μαύρο») του χάρισε ένα βραβείο από την Ένωση Εκδοτών Βιβλίων της Πολωνίας. Ωστόσο, το αυξανόμενο ενδιαφέρον για το έργο του Λέχον και οι επιτυχίες του στον τομέα της ποίησης τον επηρέασαν αρνητικά. Βρήκε τη θέση και τη φήμη του πάνω από τις δυνατότητές του και δεν δημοσίευσε περαιτέρω μέχρι το ξέσπασμα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η πτώση της Πολωνίας εν καιρώ πολέμου ξύπνησε μέσα του το πάθος να συνεχίσει να γράφει. Δημοσίευσε το Lutnia po Bekwarku το 1942 και το Aria z kurantem το 1945, καθώς και το Marmur i róża. Άλλα έργα του περιλαμβάνουν το Karmazynowy poemat και το Iliada. Η ποίηση του Λέχον, που συνδύαζε ρομαντικά και κλασικιστικά στοιχεία, ήταν διαφορετική από εκείνη των άλλων μελών της ομάδας Σκαμάντερ. Επίσης, μετέφρασε αρκετά δράματα, έγραψε κριτικές και δοκίμια. Επιλεγμένα έργα του Γιαν Λέχον (πολωνικά) | Ο Λέσεκ Γιούζεφ Σεραφινόβιτς (πολωνικά: Leszek Józef Serafinowicz), γνωστός με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Γιαν Λέχον (Jan Lechoń) (13 Μαρτίου 1899, Βαρσοβία - 8 Ιουνίου 1956, Νέα Υόρκη), ήταν Πολωνός ποιητής, κριτικός λογοτεχνίας και θεάτρου, διπλωμάτης και συνιδρυτής της λογοτεχνικού κινήματος Σκαμάντερ και το Πολωνικού Ινστιτούτου Τεχνών και Επιστημών της Αμερικής. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%B1%CE%BD_%CE%9B%CE%AD%CF%87%CE%BF%CE%BD |
Σφαγές στην Κωνσταντινούπολη (1821) | Στην Κωνσταντινούπολη η καχυποψία κατά των χριστιανών είχε αρχίσει πριν από την έκρηξη της επανάστασης στη Βλαχία, καθώς από διάφορες πηγές έφταναν στην Πύλη ειδήσεις ότι κάποιες μυστικές εταιρείες ετοιμάζουν εξέγερση. Οι υποψίες εντάθηκαν τον Ιανουάριο του 1821 όταν σκοτώθηκε ο αγγελιαφόρος της Φιλ. Εταιρείας Ύπατρος και έπεσαν στα χέρια των Τούρκων μυστικές επιστολές του Αλ. Υψηλάντη προς τον Αλή Πασά. Την ίδια εποχή ο προδότης Ασημάκης Θεοδώρου έδωσε στους Τούρκους την πληροφορία ότι η ελληνική επανάσταση είχε σαν σχέδιο την πρόκληση ταραχών στην Κωνσταντινούπολη και την πυρπόληση του τουρκικού στόλου. Αμέσως κυκλοφόρησαν φήμες ότι στη συνωμοσία ενέχονταν οι Φαναριώτες, ότι σε ελληνικά σπίτια κρύβονταν όπλα, ότι σχεδιαζόταν δολοφονία του σουλτάνου κλπ. Στον μουσουλμανικό πληθυσμό προκλήθηκε αναβρασμός κατά των χριστιανών και άρχισαν προσβολές και απειλές κατά των Ελλήνων. Σ' αυτές συνέβαλαν και Εβραίοι της Κωνσταντινούπολης, μεταξύ των οποίων και ο τραπεζίτης του μεγάλου βεζύρη Χαλέτ-εφέντη, για λόγους εμπορικού ανταγωνισμού.Στο μεταξύ ο Υψηλάντης ετοίμαζε την εξέγερση στις Παραδουνάβιες χώρες. Με επιστολή του είχε απευθυνθεί στους Έλληνες της Μολδοβλαχίας και αλλού, υποσχόμενος ότι μια «ισχυρή δύναμη» που είναι πρόθυμη να βοηθήσει, για να τους εμψυχώσει να επαναστατήσουν. Η αγγελία αυτή καταθορύβησε όλες τις κυβερνήσεις, γιατί υπονοούσε ότι η Ρωσία υπέθαλπτε την Ελληνική Επανάσταση. Ο Τσάρος Αλέξανδρος αμέσως διέγραψε τον Υψηλάντη από τους καταλόγους του ρωσικού στρατού, διέταξε το στρατιωτικό του σώμα να διατηρήσει αυστηρή ουδετερότητα και διαβίβασε στην Υψηλή Πύλη ότι είναι άσχετος με τα γεγονότα αποδοκιμάζοντας την διαγωγή του Υψηλάντη. Η είδηση για την επανάσταση στη Βλαχία έφτασε στην Κωνσταντινούπολη τη 1η Μαρτίου στον Ρώσο πρέσβη Στρογγανώφ, ο οποίος ενημέρωσε τον σουλτάνο και αρνήθηκε ότι η Ρωσία έχει οποιαδήποτε σχέση με τα γεγονότα. Η Υψηλή Πύλη δεν πείστηκε ότι η Ρωσία είναι αμέτοχη και θεώρησε ότι απειλείται το Ισλάμ. Προχώρησε σε αντίποινα κατά των Χριστιανών, αρχίζοντας από την Κωνσταντινούπολη και τους επιφανέστερους Έλληνες τις πρώτες μέρες του Μαρτίου. Κηρύχθηκε ιερός πόλεμος και ουλεμάδες (μαθητές ισλαμικών σχολών) περιέτρεχαν τις μουσουλμανικές συνοικίες εξεγείροντας τους μουσουλμάνους. Τουρκικός όχλος άρχισε βιαιοπραγίες κατά των Ελλήνων με καταστροφές καταστημάτων, ληστείες και φόνους. Οι Έλληνες κλείστηκαν στα σπίτια τους ενώ όσοι μπορούσαν αναχωρούσαν για την Οδησσό. Την 8η Μαρτίου αναγνώστηκε σε όλα τα τζαμιά φιρμάνι που καλούσε τους πιστούς να οπλιστούν και να είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν τον εχθρό. Στον Οικουμενικό Πατριάρχη δόθηκε εντολή να αφορίσει την επανάσταση και ταυτόχρονα κορυφαίοι ιερείς κλήθηκαν στο παλάτι όπου κρατήθηκαν ως όμηροι. Ο σουλτάνος κάλεσε επίσης τον σεϊχουλισλάμ (τον ανώτατο ιερωμένο των μουσουλμάνων) και του ζήτησε να κηρύξει φετφά (απόφαση) για την κήρυξη ιερού πολέμου και γενική σφαγή των χριστιανών. Ο σεϊχουλισλάμ ζήτησε κάποιο χρόνο για να το σκεφτεί. Στο διάστημα αυτό ενημέρωσε τον Πατριάρχη για τον επερχόμενο κίνδυνο τον οποίο θα μπορούσε να αποτρέψει αν λάμβανε διαβεβαιώσεις ότι η εξέγερση δεν ήταν γενική. Προ αυτής της κατάστασης ο Πατριάρχης εξέδοσε επιτίμια (αφορισμούς) κατά του Υψηλάντη, του Σούτσου και των επαναστατών της Βλαχίας. Η γενική σφαγή απετράπη αλλά οι εκτός ελέγχου γενίτσαροι και ο όχλος συνέχισε τις σφαγές εις βάρος των χριστιανών.Ο Σουλτάνος ζήτησε για εγγύηση επτά αρχιερείς. Οι τουρκικές αρχές τότε συνέλαβαν και φυλάκισαν στην Κωνσταντινούπολη στις φυλακές του Μποσταντζή τους Μητροπολίτες Θεσσαλονίκης Ιωσήφ, Αδριανουπόλεως Δωρόθεο, Νικομηδείας Αθανάσιο, Αγχιάλου Ευγένιο, Εφέσου Διονύσιο, Δέρκων Γρηγόριο και Τυρνόβου Ιωαννίκιο.Στις 10 Απριλίου απαγχονίστηκε ο Πατριάρχης Γρηγόριος Ε΄ μπροστά στην πόρτα του Πατριαρχείου και ο νεκρός του υπέστη τις ασχημότερες πράξεις. Το σκήνωμά του διαπομπεύτηκε στους δρόμους της Πόλης και μετά από τρεις ημέρες ρίφθηκε στη θάλασσα. Οι πρόκριτοι και πολλοί άλλοι ιεράρχες θανατώθηκαν αλληλοδιαδόχως: την ίδια ημέρα έλαβε χώρα ο απαγχονισμός των αρχιερέων Αθανασίου Νικομηδείας, Ευγενίου Αγχιάλου και Διονυσίου Εφέσου. Ο τραπεζίτης Δημήτριος Παπαρρηγόπουλος απαγχονίστηκε. Όλοι οι Φαναριώτες, όσοι δεν πρόλαβαν να γλυτώσουν, ή φονεύθηκαν ή εξορίστηκαν στη Μικρά Ασία, για να φονευτούν οι περισσότεροι και εκεί. Ενώ οι ποινές συνεχίζονταν από τις επίσημες αρχές, ο όχλος ερεθιζόμενος από την κυβέρνηση και αυτός έκανε τις χειρότερες επιδρομές και επί διάστημα πολλών εβδομάδων στίφη καθοδηγούμενα από γενιτσάρους και ουλεμάδες διέτρεχαν την πόλη και τα περίχωρα του Βοσπόρου καταληστεύοντας και σφάζοντας τους Έλληνες. Στις 3 Ιουνίου 1821, έλαβαν χώρα στην Κωνσταντινούπολη οι απαγχονισμοί των υπόλοιπων φυλακισμένων μητροπολιτών σε διαφορετικό σημεία της Κωνσταντινούπολης: του μητροπολίτη Αδριανουπόλεως Δωροθέου στο Μέγα Ρεύμα, του μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Ιωσήφ στο Νεοχώρι, του μητροπολίτη Τυρνόβου Ιωαννικίου στο Αρναούτκιοϊ, και τέλος του μητροπολίτη Δέρκων Γρηγορίου στα Θεραπειά.Στην Αδριανούπολη απαγχονίστηκε ο πρώην Πατριάρχης Κύριλλος και πολλοί προεστοί. Στη Θεσσαλονίκη ο τοποτηρητής του μητροπολίτη επίσκοπος Κίτρους Μελέτιος και οι επισημότεροι κάτοικοι απαγχονίστηκαν, ενώ ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης απαγχονίστηκε στην Κωνσταντινούπολη όπου είχε μεταβεί για τη συμμετοχή του στην Σύνοδο του Πατριαρχείου. Σφαγές Χριστιανών έλαβαν χώρα και στη Λάρισα, τη Σμύρνη, τις Κυδωνίες, την Κω, τη Ρόδο, την Κρήτη και την Κύπρο. Τον Μάιο θανατώθηκαν με πνιγμό στη θάλασσα 500 Πελοποννήσιοι. Τις πρώτες μέρες του Ιουνίου, μετά από την πυρπόληση του τουρκικού δικρότου στην Ερεσσό, οι Τούρκοι στράφηκαν κατά των νησιωτών Ελλήνων που ζούσαν στην Κωνσταντινούπολη. Πολλοί συνελήφθησαν, επιβιβάστηκαν με τη βία σε πλοία και πνίγηκαν στη θάλασσα. Άλλοι αποκεφαλίστηκαν στους δρόμους. Η ίδια εκδικητική μανία εκδηλώθηκε όταν μαθεύτηκε η επανάσταση στη Δυτική Ελλάδα. Πολλοί Ηπειρώτες και Βούλγαροι πνίγηκαν στη θάλασσα, ενώ Φαναριώτες εξορίστηκαν στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας. Από τους εξόριστους δημευόταν η περιουσία, έτσι ώστε στην εξορία συνέβαινε και η φυσική τους εξόντωση. Μερικοί Φαναριώτες αποκεφαλίστηκαν όπως οι Ιωάννης και Σκαρλάτος Καλλιμάχης. Μετά τις βιαιοπραγίες η Ρωσία διαμαρτυρήθηκε έγγραπτα, λέγοντας ότι αν η Τουρκία δεν σταματήσει, τότε η Ρωσία χωρίς να πάρει εκ νέου θέση θα θεωρεί ότι η Τουρκία διεξάγει πόλεμο εναντίον της Χριστιανοσύνης. Η σύληση του σκηνώματος του Πατριάρχη Γρηγορίου Ε΄ αποτυπώθηκε από πολλούς καλλιτέχνες, μεταξύ των άλλων σε έργα του φον Ες, Ροϊλού και Λύτρα. Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος (1815-1891) (1932). Ιστορία του ελληνικού έθνους : από των αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι του 1930, Τόμος ΣΤ', Μέρος Α'. Αθήναι: Ελευθερουδάκης. σελίδες 20-25. Ανακτήθηκε στις 9 Ιουνίου 2012. | Οι Σφαγές των Χριστιανών, και κυρίως Ελλήνων, στην Κωνσταντινούπολη από τον Μάρτιο έως τον Ιούνιο του 1821 ήταν αντίδραση των Τούρκων στην έκρηξη της Ελληνικής Επανάστασης και σε γεγονότα όπως η πυρπόληση του τουρκικού δικρότου στην Ερεσό . Είχε ως αποτέλεσμα τη σφαγή, το βασανισμό ή τη φυγή χιλιάδων Ελλήνων, μεταξύ των οποίων του πατριάρχη και κορυφαίων ιερωμένων και Φαναριωτών. Από ιστορικούς έχει χαρακτηριστεί και ως "πογκρόμ". | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%86%CE%B1%CE%B3%CE%AD%CF%82_%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%8D%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B7_(1821) |
Βάντα Μπουένσκα | Η Μπουένσκα γεννήθηκε στο Πόζναν (τότε Πόζεν) και αποφοίτησε από το Λύκειο Θηλέων στο Τόρουν και από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Πόζναν το 1934. Από το 1934 έως το 1936 εργάστηκε στο Δημοτικό Νοσοκομείο του Τόρουν και στη συνέχεια, το 1939, στο Ναυτικό Νοσοκομείο της Γκντίνια. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν δεύτερη υπολοχαγός στον Πολωνικό Εθνικό Στρατό, μέλος του Πομεράνιου Γρύπα και διοικητής του παραρτήματος γυναικείων κλάδων του Εσωτερικού Πολωνικού Στρατού στο Τόρουν. Μετά το πόλεμο, ήταν διευθύντρια του δημοτικού νοσοκομείου του Τόρουν. Από το 1945 έως το 1946 εργάστηκε στο Ιατρικό Πανεπιστήμιο του Γκντανσκ. Το 1946, μετακόμισε στο Αννόβερο. Ολοκλήρωσε μαθήματα τροπικής ιατρικής στο Αννόβερο και το 1948 τις μεταπτυχιακές σπουδές στο Ινστιτούτο Τροπικής Ιατρικής και Υγιεινής στο Πανεπιστήμιο του Λίβερπουλ. Από το 1951 έως το 1994, εργάστηκε σε ένα κέντρο θεραπείας της λέπρας στο χωριό Μπουλούμπα, κοντά στη λίμνη Βικτόρια της Ουγκάντα, όπου, μέχρι το 1983, ήταν η προϊστάμενη των ιατρών. Αρχικά, ήταν μια μικρή εγκατάσταση υπό τη διεύθυνση Ιρλανδών Φραγκισκανών και στη συνέχεια το κέντρο εξελίχθηκε σε ένα σύγχρονο θεραπευτικό και εκπαιδευτικό κέντρο με ένα νοσοκομείο 100 κλινών και ένα παιδικό παράρτημα, διαγνωστικές εγκαταστάσεις, σπίτια για λεπρούς και την εκκλησία, τώρα γνωστή ως Νοσοκομείο Μπουλούμπα. Εκτός από την κατάρτιση των ιατρών, η Δρ. Μπουένσκα ξεκίνησε και οργάνωσε μαθήματα για τους φροντιστές των λεπρών (Μαθήματα κατάρτισης βοηθών της λέπρας). Στη Μπουλούμπα, η Δρ. Μπουένσκα συνεργάστηκε με άλλους Πολωνούς γιατρούς, τους: Δρ. Μπόχνταν Κοζουόφσκι, Δρ. Βάντα Μάρτσακ-Μαλτσέφσκα, Δρ. Ελζμπιέτα Κοουακόφσκ και Δρ. Χένρικ Νόβακ. Η μακροχρόνια δουλειά της της απέφερε το ψευδώνυμο «Μητέρα των Λεπρών». Το 1955, η Μπουένσκα έγινε η πρώτη γυναίκα που έφτασε στην κορυφή Βιτόριο Εμανουέλε στα Όρη Ρουβενζόρι. Το 1993, επέστρεψε στην Πολωνία και εγκαταστάθηκε στο Πόζναν. Τον Φεβρουάριο του 2020, η Ρωμαιοκαθολική Αρχιεπισκοπή του Πόζναν ξεκίνησε τα πρώτα βήματα για τη διαδικασία κανονικοποίησής της. Το 2011, της απονεμήθηκε το Τάγμα της Αναγέννησης της Πολωνίας από τον Πρόεδρο της Πολωνίας, Μπρονίσλαφ Κομορόφσκι. Τομπόλσκι, Μουάζεϊ (Νοέμβριος 2011). «Nasza Pani Doktor ma 100 lat!». opoka.org.pl (στα Πολωνικά). Ανακτήθηκε στις 28 Νοεμβρίου 2014. «101. lat kończy lekarka – misjonarka Wanda Błeńska». onet.pl (στα Πολωνικά). 30 Οκτωβρίου 2012. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 28 Νοεμβρίου 2014. «Wanda Błeńska, Matka Trędowatych, kończy 102 lata». gloswielkopolski.pl (στα Πολωνικά). Voice of Greater Poland (Głos Wielkopolski). 30 Οκτωβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 28 Νοεμβρίου 2014. «Wanda Błeńska otrzymała nagrodę Rzecznika Praw Dziecka». niedziela.pl (στα Πολωνικά). Sunday (Niedziela (czasopismo)). Ανακτήθηκε στις 28 Νοεμβρίου 2014. | Η Βάντα Μπουένσκα (πολωνικά: Wanda Błeńska), γράφεται επίσης και ως Βάντα Μπλένσκα (Wanda Blenska) (30 Οκτωβρίου 1911 - 27 Νοεμβρίου 2014), ήταν Πολωνή ειδικός της λέπρας (νόσος του Χάνσεν), αξιωματικός του Πολωνικού Εθνικού Στρατού και ιεραπόστολος, που κατάφερε να αναπτύξει το Νοσοκομείο Μπουλούμπα στην Ουγκάντα σε ένα διεθνώς αναγνωρισμένο κέντρο για τη θεραπεία της λέπρας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B1_%CE%9C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%AD%CE%BD%CF%83%CE%BA%CE%B1 |
4 Φεβρουαρίου | 211 - Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Σεπτίμιος Σεβήρος πεθαίνει στο Εβόρακο (σημερινό Γιορκ, Αγγλία) ενώ προετοιμαζόταν να ηγηθεί μίας εκστρατείας εναντίον των Καληδονίων. Αφήνει την αυτοκρατορία υπό τον έλεγχο των δύο αντιμαχόμενων γιων του. 960 - Η στέψη του Τσάο Κουάνγκγιν ως αυτοκράτορας της Κίνας με το όνομα Τάιτσου σηματοδοτεί την έναρξη της περιόδου της δυναστείας των Σονγκ, η οποία θα διαρκέσει περισσότερο από τρεις αιώνες. 1169 - Ισχυρός σεισμός χτυπά την ανατολική ακτή της Σικελίας, και ιδιαίτερα την Κατάνια, προκαλώντας το θάνατο περίπου 15.000 κατοίκων. 1758 - Ιδρύεται η πόλη Μακαπά στη Βραζιλία. 1789 - Ο Τζορτζ Ουάσινγκτον εκλέγεται ομόφωνα από το Εκλεκτορικό Κολέγιο ως ο πρώτος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών. 1794 - Καταργείται η δουλεία σε όλα τα εδάφη της Γαλλικής Πρώτης Δημοκρατίας. Θα επανεισαχθεί στις γαλλικές Δυτικές Ινδίες το 1802. 1797 - Σεισμός χτυπά στον Ισημερινό, προκαλώντας το θάνατο σε περίπου 40.000 άτομα. 1820 - Το πολεμικό ναυτικό της Χιλής υπό τη διοίκηση του λόρδου Κόχραν καταλαμβάνει τη Βαλδίβια με μόλις 300 άνδρες και 2 πλοία. 1859 - Ανακαλύπτεται στην Αίγυπτο ο Σιναϊτικός Κώδικας. 1861 - Αμερικανικός Εμφύλιος Πόλεμος: στο Μοντγκόμερι (Αλαμπάμα), αντιπρόσωποι από έξι αποσχισθείσες πολιτείες των ΗΠΑ συναντώνται και σχηματίζουν τις Συνομόσπονδες Πολιτείες της Αμερικής. 1932 - Δεύτερος Σινοϊαπωνικός Πόλεμος: οι Ιάπωνες καταλαμβάνουν τη Χαρμπίν στη Μαντζουρία. 1943 - Εκτελείται από τους Γερμανούς στην Καισαριανή ο Κώστας Περρίκος, αρχηγός της ΠΕΑΝ. 1945 - Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος: αρχίζει η Διάσκεψη της Γιάλτας μεταξύ των "Τριών Μεγάλων" (Ουίνστον Τσώρτσιλ, Φραγκλίνου Ρούζβελτ και Ιωσήφ Στάλιν) στο μέγαρο της Λιβάντια στην Κριμαία. 1948 - Η Κεϋλάνη (που αργότερα μετανομάστηκε σε Σρι Λάνκα) γίνεται ανεξάρτητη εντός της Κοινοπολιτείας των Εθνών. 1966 - Αεροσκάφος της All Nippon Airways συντρίβεται στον κόλπο του Τόκιο, σκοτώνοντας 133 άτομα. 1974 - Βόμβα του IRA εκρήγνυται σε λεωφορείο με Βρετανούς στρατιώτες σκοτώνοντας 11 απ' αυτούς. 1992 - Ο Ούγκο Τσάβες με το MBR-200 πραγματοποιεί απόπειρα πραξικοπήματος κατά του προέδρου Κάρλος Άντρες Πέρες, με 18 νεκρούς και 60 τραυματίες. 2000 - Βγαίνει στα καταστήματα το ηλεκτρονικό παιχνίδι The Sims που θα πουλήσει πάνω από 6,3 εκατομμύρια αντίγραφα στις Η.Π.Α. και 58 εκατομμύρια στον υπόλοιπο κόσμο. 2000 - Ο Βόλφγκαγκ Σύσελ αναλαμβάνει καγκελάριος της Αυστρίας παρά την ήττα του κόμματός του στις εκλογές. 2003 - Το ομοσπονδιακό κοινοβούλιο της Γιουγκοσλαβίας δημιουργεί την κοινοπολιτεία Σερβίας και Μαυροβουνίου. 2004 - Ο Μαρκ Ζούκερμπεργκ ιδρύει το Facebook. 2005 - Ο Πασκάλ Γιοαντιμνατζί αναλαμβάνει Πρωθυπουργός του Τσαντ. 2016 - Πανελλαδική απεργία στην Ελλάδα λόγω του ασφαλιστικού. Κλειστά μέχρι και τα βενζινάδικα και οι καφετέριες. 2018 - Συλλαλητήριο υπέρ της μη χρήσης του όρου Μακεδονία στην ονομασία της ΠΓΔΜ, στην πλατεία Συντάγματος των Αθηνών. Συμμετείχαν 140.000 πολίτες σύμφωνα και την ΕΛ.ΑΣ. και 1.500.000 πολίτες σύμφωνα με τους διοργανωτές. 1495 - Φραγκίσκος Β΄ Σφόρτσα, δούκας του Μιλάνου 1815 - Αλέξανδρος Κουμουνδούρος, Έλληνας πολιτικός 1851 - Καρλ Μπεργκ, Γερμανός βιομήχανος 1856 - Ρόμπερτ Ντικ Γουίλσον, Αμερικανός γλωσσολόγος 1871 - Φρίντριχ Έμπερτ, Γερμανός πολιτικός 1872 - Γκότσε Ντέλτσεφ, Βούλγαρος επαναστάτης 1873 - Ετιέν Ντεμαρτό, Καναδός αθλητής 1881 - Φερνάν Λεζέ, Γάλλος ζωγράφος και γλύπτης 1889 - Ουόλτερ Κάτλετ, Αμερικανός ηθοποιός 1892 - Αντρές Νιν, Ισπανός επαναστάτης 1897 - Λούντβιχ Έρχαρντ, Γερμανός πολιτικός 1900 - Ζακ Πρεβέρ, Γάλλος ποιητής 1902 - Τσαρλς Λίντμπεργκ, Αμερικανός πιλότος 1906 - Ντίτριχ Μπονχέφερ, Γερμανός θεολόγος 1906 - Κλάιντ Τόμπω, Αμερικανός αστρονόμος 1912 - Μπάιρον Νέλσον, Αμερικανός γκόλφερ 1913 - Ρόζα Παρκς, Αμερικανίδα ακτιβίστρια 1915 - Ρέι Έβανς, Αμερικανός τραγουδοποιός 1917 - Γιώργος Σικελιώτης, Έλληνας ζωγράφος και χαράκτης 1921 - Μπέττυ Φρίνταν, Αμερικανίδα φεμινίστρια 1923 - Ντόναλντ Νίκολ, Άγγλος βυζαντινολόγος 1931 - Ισαμπέλ Περόν, Αργεντινή πολιτικός 1940 - Τζωρτζ Ρομέρο, Αμερικανός σκηνοθέτης 1941 - Όπυ Ζούνη, Ελληνίδα ζωγράφος 1941 - Σερμπάν Καντακουζηνός, Ρουμάνος ηθοποιός 1941 - Λαϊσένια Καράζε, πρωθυπουργός των νησιών Φίτζι 1943 - Σβετλάνα Μπαμπάνινα, Ρωσίδα κολυμβήτρια 1947 - Λάκης Γκλέζος, Έλληνας ποδοσφαιριστής 1948 - Alice Cooper, Αμερικανός τραγουδιστής 1948 - Ραμ Μπαράν Γιαντάβ, πρόεδρος του Νεπάλ 1951 - Γιώργος Παπαδάκης, Έλληνας παρουσιαστής 1972 - Τζιοβάνι Σίλβα ντε Ολιβέιρα, Βραζιλιάνος ποδοσφαιριστής 1973 - Ναταλία Δραγούμη, Ελληνίδα ηθοποιός 1978 - Ντάνα Γκαρσία, Κολομβιανή ηθοποιός 1979 - Τζιόρτζιο Πάντανο, Ιταλός οδηγός αγώνων 1981 - Τζέισον Καπόνο, Αμερικανός καλαθοσφαιριστής 1982 - Κρις Σέιμπιν, Αμερικανός παλαιστής 1990 - Κατερίνα Στεφανίδη, Ελληνίδα αθλήτρια στο άλμα επί κοντώ 2000 - Γιώργος Αντζουλάς, Έλληνας ποδοσφαιριστής 211 - Σεπτίμιος Σεβήρος, Ρωμαίος αυτοκράτορας 708 - Πάπας Σισίνιος 1461 - Όουεν Τυδώρ, Ουαλός ευγενής 1508 - Κόνραντ Κέλτις, Γερμανός λόγιος 1615 - Τζανμπαττίστα ντελα Πόρτα, Ιταλός λόγιος 1843 - Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, Έλληνας στρατάρχης 1905 - Λουί-Ερνέστ Μπαριά, Γάλλος γλύπτης 1925 - Ρόμπερτ Κόλντεβαϊ, Γερμανός αρχαιολόγος 1928 - Χέντρικ Λόρεντς, Ολλανδός φυσικός 1936 - Βίλχελμ Γκούστλοφ, Γερμανός ναζιστής 1940 - Νικολάι Γιεζόφ, Σοβιετικός αξιωματούχος της μυστικής αστυνομίας 1943 - Κώστας Περρίκος, Έλληνας στρατιωτικός και αντιστασιακός 1947 - Λουίτζι Ρούσολο, Ιταλός ζωγράφος και συνθέτης 1968 - Νιλ Κάσαντι, Αμερικανός συγγραφέας 1984 - Μιχαήλ Μυριδάκης, Έλληνας πολιτικός 1991 - Ελένη Σκούρα, Ελληνίδα πολιτικός 1995 - Πατρίσια Χάισμιθ, Αμερικανίδα συγγραφέας 1997 - Αντώνης Παραράς, Έλληνας τηλεοπτικός παρουσιαστής 2000 - Αχιλλέας Ι. Παπαλουκάς, Έλληνας δικηγόρος και πολιτικός 2001 - Ιάννης Ξενάκης, Έλληνας συνθέτης 2003 - Μπενγιουσέφ Μπενχεντά, Αλγερινός πολιτικός 2006 - Μπέττυ Φρίνταν, Αμερικανίδα φεμινίστρια 2009 - Αλέκα Παΐζη, Ελληνίδα ηθοποιός 2010 - Κώστας Αξελός, Έλληνας φιλόσοφος 2011 - Παύλος Σαρλής, Έλληνας πολιτικός 2011 - Μαρσιάλ Σελεστέν, πρωθυπουργός της Αϊτής 2012 - Φλόρενς Γκριν, Αγγλίδα βετεράνος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου 2013 - Παναγιώτης Κατερίνης, Έλληνας αντιστασιακός και πολιτικός 2021 - Παύλος Σάμιος Έλληνας ζωγράφος Ηνωμένα Έθνη - Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καρκίνου Ανγκόλα - Έναρξη του ένοπλου αγώνα κατά της πορτογαλικής αποικιοκρατίας Σρι Λάνκα - Ημέρα ανεξαρτησίας (από το Ηνωμένο Βασίλειο το 1948) Ισιδώρου Πηλουσιώτου (†436-440) Ιερομάρτυρος Αβραμίου, επισκόπου Αρβήλ της Περσίας Μάρτυρος Θεοκτίστου Νεομαρτύρων Νικολάου του Κορινθίου (†1554) και Ιωσήφ του Χαλεπλή (†1686) Οσίων Ιασίμου του θαυματουργού, Ιωάννου επισκόπου Ειρηνουπόλεως, Κυρίλλου του θαυματουργού, Νικήτα του εν Πυθίοις, Νικολάου ομολογητού του Στουδίτου (†868), Ευαγρίου και Σίου, Αβραάμ και Κόπριδος Παχωμίου, Δανιήλ και Θεοδοσίου των πρεσβυτέρων Μητροφάνους, αρχιεπισκόπου Βλαντιμίρ Αγίας Δοσιθέας, βασιλίσσης της Ρωσίας Αγίου Γεωργίου του πρίγκηπος | Δεκέμβριος | Ιανουάριος | Φεβρουάριος | Μάρτιος | Απρίλιος 3 Φεβρουαρίου | 4 Φεβρουαρίου | 5 Φεβρουαρίου Η 4η Φεβρουαρίου είναι η 35η μέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο. Υπολείπονται 331 μέρες (332 σε δίσεκτα έτη). | https://el.wikipedia.org/wiki/4_%CE%A6%CE%B5%CE%B2%CF%81%CE%BF%CF%85%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85 |
Το Ημερολόγιο ενός Σπασίκλα (βιβλίο) | "Μια μέρα θα γίνω διάσημος! Αλλά για την ώρα είμαι ακόμη στο γυμνάσιο μαζί με ένα μάτσο βλαμμένους." Το να είσαι μικρός είναι φρίκη ώρες ώρες. Και κανένας δεν το γνωρίζει καλύτερα από τον Γκρεγκ Χέφλι που βρίσκεται ξαφνικά στο γυμνάσιο, όπου μικροκαμωμένα πιτσιρίκια μοιράζονται τους διαδρόμους του σχολείου με μαντραχαλάδες, οι οποίοι έχουν κιόλας αρχίσει να ξυρίζονται. Στο Ημερολόγιο ενός Σπασίκλα, ο συγγραφέας και εικονογράφος Τζεφ Κίνι μας συστήνει έναν απροσδόκητο ήρωα. Και όπως γράφει κι ο Γκρεγκ στο ημερολόγιό του: Μην περιμένετε να δείτε τίποτε "Αγαπημένο μου ημερολόγιο", αυτό, και "Αγαπημένο μου ημερολόγιο", εκείνο, εντάξει; Ευτυχώς για εμάς, αυτό που ο Γκρεγκ λέει πως δε θα το κάνει και αυτό που, τελικά, κάνει είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα. Το 2004, η ιστοσελίδα FunBrain και ο Τζεφ Κίνι κυκλοφόρησαν την online εκδοχή του Ημερολόγιο ενός Σπασίκλα, με 217 σελίδες. Στον δικτυακό τόπο γινόντουσαν καθημερινά αναρτήσεις μέχρι τον Ιούνιο του 2005. Το βιβλίο έγινε αμέσως επιτυχία και η ηλεκτρονική έκδοση έλαβε περίπου 20 εκατομμύρια προβολές ως το 2007. Πολλοί διαδικτυακοί αναγνώστες ζήτησαν μια τυπωμένη έκδοση. Ο Jeff Kinney συμφώνησε και το 2007, τo Ημερολόγιο ενός Σπασίκλα δημοσιεύτηκε έντυπα. Αυτό είναι το πρώτο βιβλίο της σειράς Ημερολόγιο ενός Σπασίκλα, ενώ το επόμενο είναι Το Ημερολόγιο ενός Σπασίκλα: Ο Ρόντρικ δεν Παίζεται. Σύμφωνα με μια συνέντευξη στον συγγραφέα της σειράς, Τζεφ Κίνι, δήλωσε την προέλευση της σειράς Το Ημερολόγιο ενός Σπασίκλα, " ήθελα να γράψω μια ιστορία για τα αστεία μέρη που συναντάς κατά την διάρκεια που μεγαλώνεις και κανένα από τα σοβαρά πράγματα. Είχα μια αρκετά συνηθισμένη παιδική ηλικία, αλλά είχα και πολλά χιουμοριστικά πράγματα που συνέβησαν κατά τη διάρκεια της. Έτσι, αποφάσισα να γράψω ένα βιβλίο για το τι ήταν πραγματικά να είσαι ένα παιδί, ή τουλάχιστον ό,τι ήταν για μένα ". Το βιβλίο της σειράς, κέρδισε το βραβείο Blue Peter Book Award 2012, το οποίο την απονομή του την έδειξε ζωντανά το British kids channel CBBC, στις 1 Μαρτίου 2012. Εκδόσεις Ψυχογιός Αρχειοθετήθηκε 2013-09-30 στο Wayback Machine. | Το Ημερολόγιο ενός Σπασίκλα (αγγλ.: Diary Of A Wimpy-Kid) είναι ένα μυθιστόρημα ρεαλιστικής φαντασίας και αποτελεί το πρώτο βιβλίο της σειράς βιβλίων Το Ημερολόγιο ενός Σπασίκλα, γραμμένο από τον Τζεφ Κίνι ο οποίος επίσης το εικονογράφησε. Το βιβλίο αφηγείται την ζωή ενός παιδιού ονόματι Γκρεγκ Χέφλι που πηγαίνει στο γυμνάσιο και αλλάζουν όλες οι συνήθειες που είχε πριν πάει. Στις Ηνωμένες Πολιτείες κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Amulet Books, ενώ στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Ψυχογιός. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF_%CE%97%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%B9%CE%BF_%CE%B5%CE%BD%CF%8C%CF%82_%CE%A3%CF%80%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BA%CE%BB%CE%B1_(%CE%B2%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%BF) |
Σημαία της Λιβύης | Το όνομα "Λιβύη" εισήχθη από τους Ιταλούς αποικιοκράτες το 1934. Έως το 1911 το βιλαέτι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με το όνομα Τριπολίτιδα (το "βασίλειο της Τρίπολης") συμπεριελάμβανε μεγάλο μέρος από το ίδιο έδαφος όπου βρίσκεται σήμερα η Λιβύη. Η βραχύβια Δημοκρατία της Τριπολίτιδας στη δυτική Λιβύη είχε τη δική της σημαία, χρώματος ανοικτού μπλε με έναν φοίνικα και ένα αστέρι. Η μονομερής ανακήρυξή της έγινε το 1918 όμως δεν είχε ποτέ ντε φάκτο διοίκηση. Από το 1934 έως το 1943 η Λιβύη ήταν ιταλική αποικία και χρησιμοποιούσε ως σημαία τη σημαία της Ιταλίας εκείνης της περιόδου. Οι περιοχές της Λιβύης που τέθηκαν υπό τη στρατιωτική διοίκηση της Βρετανίας (Κυρηναϊκή 1942-1949 και Τριπολίτιδα 1943-1951) δεν είχαν δική τους σημαία και για το λόγο αυτό χρησιμοποιήθηκε η Σημαία της Ένωσης της Μεγάλης Βρετανίας. Στη διάρκεια της Γαλλικής Διοίκησης υπό το Στρατιωτικό Έδαφος του Νότου, το Φεζάν-Γκανταμές είχε μια κόκκινη σημαία με ημισέληνο και αστέρι. Στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου η ιταλική Λιβύη καταλήφθηκε από τη Γαλλία και από τη Μεγάλη Βρετανία. Το 1949 με την υποστήριξη των βρετανικών αρχών ανακηρύχτηκε το Εμιράτο της Κυρηναϊκής στην βρετανοκρατούμενη Κυρηναϊκή. Ο "εμίρης της Κυρηναϊκής", Ιντρίς της Λιβύης, διατήρησε τη σημαία του εμιράτου (μια λευκή ημισέληνος με ένα αστέρι σε φόντο μαύρο) ως την προσωπική του σημαία όταν έγινε βασιλιάς της Λιβύης το 1951. Η πρώτη εθνική σημαία της σύγχρονης Λιβύης υιοθετήθηκε όταν η χώρα έγινε ανεξάρτητη από την Ιταλία, το έτος 1951. Αποτελούνταν από ένα λευκό αστέρι και μισοφέγγαρο σε τρεις λωρίδες, χρωμάτων κόκκινο- μαύρο- πράσινο, με την κεντρική μαύρη λωρίδα να είναι διπλάσια σε φάρδος από τις εξώτερες λωρίδες. Έπειτα από το πραξικόπημα του 1969 η επίσημη ονομασία της χώρας έγινε Αραβική Δημοκρατία της Λιβύης ( αλ-Τζουμχουρία αλ-Αραμπίγια αλ-Λίμπιγια ) και η σημαία αντικαταστάθηκε με μια παναραβική κόκκινη-άσπρη-μαύρη τρίχρωμη σημαία. Το 1972 η Λιβύη έγινε μέλος της Ομοσπονδίας των Αραβικών Δημοκρατιών (Ιττιχάντ αλ-Τζουμχουριγιάτ αλ-Αραμπίγια) και υιοθετήθηκε η σημαία της Ομοσπονδίας, με ένα χρυσό γεράκι, το λεγόμενο γεράκι του Κουρέις, το οποίο κρατάει μια περγαμηνή με γραμμένο στα αραβικά το όνομα της Ομοσπονδίας. Η επίσημη ονομασία της Λιβύης άλλαξε στις 8 Μαρτίου 1977 σε αλ-Τζαμαχιρία αλ-Αραμπίγια αλ-Λίμπια ας-Σαμπία αλ-Ιστρακία (Σοσιαλιστική Αραβική Λυβική Δημοκρατία ή Τζαμαχιρία). Το Νοέμβριο του 1977 η σημαία άλλαξε μονόχρωμη πράσινη σημαία που χρησιμοποιούνταν μέχρι το 2011 Μέχρι το 2011 η Λιβύη χρησιμοποιούσε μονόχρωμη πράσινη σημαία, η οποία συμβολίζει το Ισλάμ αλλά και το εξώφυλλο του πράσινου βιβλίου του Μουαμάρ Καντάφι. Όταν τον Σεπτέμβριο του 2011 το Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο της Λιβύης αναγνωρίστηκε ως νόμιμο κυβέρνητικό όργανο της Λιβύης από τον Ο.Η.Ε., επαναφέρθηκε η πρώτη σημαία της Λιβύης. Το μισοφέγγαρο με το αστέρι στο κέντρο της σημαίας δείχνει ότι η Λιβύη είναι μία μουσουλμανική χώρα. Πληροφορίες για τη σημαία | Η σημαία της Λιβύης (αραβικά علم ليبيا) (καθιερώθηκε τον Σεπτέμβριο του 2011) αποτελείται από ένα λευκό αστέρι και μισοφέγγαρο σε τρεις λωρίδες, χρωμάτων κόκκινο-μαύρο-πράσινο, με την κεντρική μαύρη λωρίδα να είναι διπλάσια σε φάρδος από τις εξώτερες λωρίδες. Η σημερινή σημαία επίσης ήταν σημαία του Βασιλείου της Λιβύης από την ανεξαρτησία της Λιβύης από την Ιταλία, δηλαδή από το 1951 μέχρι και το 1969, δηλαδή μέχρι να γίνει το πραξικόπημα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9B%CE%B9%CE%B2%CF%8D%CE%B7%CF%82 |
The Platters | Οι Platters σχηματίστηκαν στο Λος Άντζελες το 1952 με αρχικό ατζέντη τον Ραλφ Μπας της Federal Records. Η αρχική ομάδα αποτελούνταν από τα ιδρυτικά μέλη, Χερμπ Ριντ, Άλεξ Χοτζ, Κορνέλ Γκάντερ και Τζο Τζέφερσον. Τον Ιούνιο του 1953, ο Γκάντερ έφυγε για να ενταχθεί στους The Flairs και αντικαταστάθηκε από τον τραγουδιστή Τόνι Γουίλιαμς. Στη συνέχεια, το συγκρότημα κυκλοφόρησε δύο σινγκλ με τη Federal Records, υπό τον Μπας, αλλά με μικρή επιτυχία. Στη συνέχεια, ο Μπας ζήτησε από τον φίλο του, μουσικό επιχειρηματία και τραγουδοποιό Μπακ Ραμ, να κάνει πρόβες με το συγκρότημα με την ελπίδα να κάνει επιτυχία. Ο Ραμ έκανε κάποιες αλλαγές στη σύνθεση, με πιο αξιοσημείωτη την προσθήκη της γυναικείας φωνής της Ζόλα Τέιλορ και, το φθινόπωρο του 1954, αντικατέστησε τουν Άλεξ Χοτζ με τον Πολ Ρόμπι. Υπό την καθοδήγηση του Ραμ, οι Platters ηχογράφησαν οκτώ τραγούδια για την Federal σε στιλ R&B/γκόσπελ, σημειώνοντας μικρή τοπική επιτυχία στη Δυτική Ακτή και έκαναν εμφανίεις με την αδελφή του Γουίλιαμς, τραγουδίστρια Λίντα Χέιζ. Ένα τραγούδι που ηχογραφήθηκε εκείνη την εποχή, το "Only You (And You Alone)", που γράφτηκε αρχικά από τον Ραμ για τους Ink Spots, θεωρήθηκε ακυκλοφόρητο από την εταιρεία, αν και υπάρχουν αντίτυπα αυτής της πρώτης έκδοσης. Παρά την έλλειψη επιτυχίας τους στα τσαρτ, οι Platters ήταν κερδοφόρο συγκρότημα στις περιοδείες τους. Είχαν τόση επιτυχία, που οι Penguins, μετά το #8 σινγκλ τους "Earth Angel", ζήτησαν από τον Ραμ να αναλάβει και τους ίδιους. Αναλαμβάνοντας τους Penguins, ο Ραμ μπόρεσε να στρέψει το ενδιαφέρον της Mercury Records σε μια συμφωνία. Για να υπογράψει συμβόλαιο με τους Penguins, επέμεινε ο Ραμ, η Mercury έπρεπε να πάρει και τους Platters. Οι Penguins δεν θα γνώριζαν ποτέ επιτυχία με την εταιρεία. Ο ιδρυτής των Platters, Χερμπ Ριντ, ονόμασε το συγκρότημα ενώ καθόταν στο τραπέζι της κουζίνας με το ιδρυτικό μέλος Άλεξ Χοτζ και άλλους. Ο Ριντ εμπνεύστηκε από μια παλιάς μηχανής φωνογράφου και το πλατό που γύριζε τους δίσκους βινυλίου. Πεισμένος από τον Τζιν Μπένετ και τον Τόνι Γουίλιαμς ότι το "Only You" είχε δυνατότητες, ο Ραμ έβαλε τους Platters να ηχογραφήσουν ξανά το τραγούδι κατά την πρώτη τους ηχογράφηση στη Mercury. Το κομμάτι κυκλοφόρησε το καλοκαίρι του 1955, έγινε η πρώτη επιτυχία του συγκροτήματος στο Top Ten στα ποπ τσαρτ και έμεινε στην κορυφή των R&B charts επτά εβδομάδες. Η συνέχεια, "The Great Pretender", με στίχους γραμμένους στην τουαλέτα του ξενοδοχείου Flamingo στο Λας Βέγκας από τον Μπακ Ραμ, ξεπέρασε την επιτυχία του ντεμπούτου τους και έγινε η πρώτη #1 επιτυχία των Platters στις ΗΠΑ. Το "The Great Pretender" ήταν επίσης η μεγαλύτερη R&B επιτυχία, κάνοντας σερί 11 εβδομάδων στην κορυφή αυτού του τσαρτ. Το 1956, οι Platters εμφανίστηκαν στην πρώτη μεγάλη κινηματογραφική ταινία βασισμένη στο ροκ εν ρολ, με τίτλο Rock Around the Clock, ερμηνεύοντας τόσο το "Only You" όσο και το "The Great Pretender". Το μοναδικό φωνητικό στιλ των Platters είχε αγγίξει το μουσικόφιλο κοινό. Ακολούθησε μια σειρά από επιτυχημένα σινγκλ, συμπεριλαμβανομένων τριών ακόμη στις #1 επιτυχιών στις ΗΠΑ και πιο μέτριων επιτυχιών στα τσαρτ, όπως το "I'm Sorry" (#11) και το "He's Mine" (#23) το 1957, το "Enchanted" (#12) το 1959 και το "(You've Got) The Magic Touch" (#4) το 1956. Οι Platters σύντομα συνέχισαν την επιτυχημένη συνταγή των παλαιότερων προτύπων με τα "My Prayer", "Twilight Time", "Harbor Lights", "To Every His Own", "If I Didn't Care" και "Smoke Gets in Your Eyes" του Τζερόμ Κερν. Αυτή η τελευταία επιτυχία προκάλεσε μια μικρή διαμάχη αφού η χήρα του Κερν εξέφρασε την ανησυχία ότι η σύνθεση του αείμνηστου συζύγου της θα μετατρεπόταν σε δίσκο ροκ εντ ρολ. Το κομμάτι ανέβηκε στην κορυφή τόσο των αμερικανικών όσο και των βρετανικών τσαρτ διασκευασμένο σε στιλ Platters. Οι Platters διέφεραν από τα περισσότερα συγκροτήματα της εποχής επειδή ο Ραμ είχε εισαγάγει στα κέρδη τα μέλη του το 1956. Κάθε μέλος του γκρουπ λάμβανε μερίδιο 20% στη μετοχή, πλήρη δικαιώματα και κοινωνική ασφάλιση. Καθώς τα μέλη του συγκροτήματος έφευγαν το ένα μετά το άλλο, ο Ραμ και ο συνεργάτης του, Τζιν Μπένετ, αγόραζαν το μερίδιό τους, το οποίο ισχυρίστηκαν ότι τους έδινε την κυριότητα του ονόματος "Platters". Ωστόσο, το δικαστήριο αποφάνθηκε αργότερα ότι αυτό «ήταν μια απάτη που χρησιμοποιήθηκε από τον κύριο Ραμ για να αποκτήσει την ιδιοκτησία του ονόματος "Platters" και η έκδοση μετοχών στα μέλη του ομίλου ήταν "παράνομη και άκυρη".»Το συγκρότημα εισήχθη στο Rock and Roll Hall of Fame το 1990 και στο Vocal Group Hall of Fame το 1998. Οι Platters ήταν το πρώτο συγκρότημα της εποχής του ροκ εντ ρολ που έκανε Top Ten άλμπουμ στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ήταν επίσης το μόνο σχήμα με τρία τραγούδια του να περιλαμβάνονται στο σάουντρακ της ταινίας Νεανικά συνθήματα (American Graffiti, 1973) που τροφοδότησε μια αναβίωση της παλιάς μουσικής, που ήδη βρισκόταν σε εξέλιξη στις αρχές έως τα μέσα της δεκαετίας του 1970: "Smoke Gets in Your Eyes", "The Great Pretender" και "Only You". Το συγκρότημα είχε τέσσερις top 100 συλλογές στο top 100 της Αυστραλίας μεταξύ 1975 και 1986. Η σύνθεση του 1952 περιελάμβανε τον βασικό τραγουδιστή Κορνέλ Γκάντερ, τον Χερμπ Ριντ, τον Άλεξ Χοτζ, τον Τζο Τζέφερσον και τον Ντέιβιντ Λιντς. Σύντομα, ο Γκάντερ αντικαταστάθηκε από τον τενόρο Τόνι Γουίλιαμς. Ο δεύτερος μάνατζερ του συγκροτήματος, Ραμ, αποφάσισε να χτίσει το γκρουπ γύρω από τη χαρακτηριστική και ευέλικτη φωνή του Γουίλιαμς και την ικανότητά του να δίνει ζωή στα τραγούδια του Ραμ. Μέσα σε ένα χρόνο, ο Άλεξ Χοτζ και ο Τζέφερσον αποχώρησαν επίσης και αντικαταστάθηκαν από τον Πολ Ρόμπι και από μια γυναίκα, τη Ζόλα Τέιλορ. Οι λεπτομέρειες της αποχώρησης του βαρύτονου Χοτζ είναι συγκεχυμένες. Έχει αναφερθεί ότι ο Ραμ απέλυσε τον Άλεξ Χοτζ τον Οκτώβριο του 1954, όταν κατηγορήθηκε για κατοχή μαριχουάνας. Οι Bookers και η δισκογραφική εταιρεία ενημερώθηκαν ότι ο Χοτζ απολύθηκε επειδή είχε εκδώσει ακάλυπτη επιταγή 15 δολαρίων. Το σχήμα που προέκυψε, αυτό που συνδέεται με μερικές από τις πιο διαχρονικές επιτυχίες του γκρουπ, διήρκεσε μέχρι το 1960. Ως συγκρότημα, οι Platters άρχισαν να έχουν δυσκολίες με το κοινό μετά το 1959, όταν τα τέσσερα αρσενικά μέλη συνελήφθησαν στο Σινσινάτι με κατηγορίες που συνδέοντας με ναρκωτικά και πορνεία. Αν και κανείς δεν καταδικάστηκε, η επαγγελματική τους φήμη υπέστη σοβαρό πλήγμα και οι ραδιοφωνικοί σταθμοί των ΗΠΑ άρχισαν να αφαιρούν τους δίσκους τους από τις λίστες αναπαραγωγής, αναγκάζοντας το συγκρότημα να βασίζεται περισσότερο στην Ευρώπη. Το 1960, ο βασικός τραγουδιστής Γουίλιαμς έφυγε για να ακολουθήσει σόλο καριέρα και αντικαταστάθηκε από τον τενόρο Σόνι Τέρνερ. Η Mercury αρνήθηκε να κυκλοφορήσει περισσότερους δίσκους των Platters χωρίς τον Γουίλιαμς στα βασικά φωνητικά, προκαλώντας αγωγή μεταξύ της δισκογραφικής και του μάνατζερ, Ραμ. Ως αποτέλεσμα, η εταιρεία επί δύο χρόνια κυκλοφορούσε παλιό υλικό της εποχής της Γουίλιαμς μέχρι να λήξει το συμβόλαιο του συγκροτήματος. Η σύνθεση του συγκροτήματος διασπάστηκε περαιτέρω: το 1964 έφυγε η Τέιλορ και αντικαταστάθηκε διαδοχικά από τις Μπέβερλι Χάνσεν Χάρις, Μπάρμπαρα Ράντολφ και, το 1965, από τη Σάντρα Ντον. Το 1965 είδε επίσης την αποχώρηση του Ρόμπι, οποίος αντικαταστάθηκε από τον Νέιτ Νέλσον, πρώην βασική φωνή των Flamingos. Αυτή η διάσπαση της σύνθεσης του γκρουπ οδήγησε σε καβγάδες για το όνομα των Platters, με πολλαπλές εκδοχές του συγκροτήματος να περιοδεύουν ταυτόχρονα. Οι Γουίλιαμς, Ρόμπι και Τέιλορ ηγήθηκαν των δικών τους γκρουπ με το όνομα Platters και, για λίγο, οι Τέιλορ, Ρόμπι και Λιντς ένωσαν τις δυνάμεις τους ως "The Original Platters" με τον κλώνο του Γουίλιαμς, Τζόνι Μπαρνς ως τον βασικό τους τραγουδιστή. Για να ξεχωρίσει την ομάδα του από τις παραφυάδες που ξεκίνησαν από πρώην μέλη, ο Ραμ πρόσθεσε το όνομά του σε αυτό της ομάδας. Οι "Buck Ram Platters", που φτιάχτηκαν για να ερμηνεύσουν τα τραγούδια του, υπέγραψαν συμβόλαιο με τη Musicor Records και απόλαυσαν μια σύντομη αναγέννηση στα τσαρτ το 1966-67, με τα σινγκλ "I Love You 1000 Times", "With This Ring" και το επηρεασμένο από τον ήχο της Motown «Washed Ashore». Ο Σόνι Τέρνερ τραγουδούσε σε αυτούς τους τρεις δίσκους, με τους Ριντ, Λιντς, Νέλσον και Ντον να συμπληρώνουν το συγκρότημα. Ο Νέλσον αποχώρησε από την ομάδα το 1967. Η Ντον, η οποία έφυγε το 1969, αντικαταστάθηκε από την Ρεγκίνα Κόκο, η οποία έμεινε στο συγκρότημα μέχρι το 1983. Επίσης, το 1969, ο Ριντ, το τελευταίο μέλος των αρχικών Platters, παραιτήθηκε από το συγκρότημα. Για ένα χρονικό διάστημα, ο Ριντ έπαιζε με το όνομα Χερμπ Ριντ και Platters. Ο Νέλσον εργάστηκε επίσης με αυτό το συγκρότημα, μέχρι που υπέστη θανατηφόρο καρδιακό επεισόδιο το 1984. Μετά την αποχώρηση του Ριντ, ο Ραμ συνέχισε παράνομα να προωθεί τη δική του ομάδα Platters. Ο Τέρνερ έφυγε το 1970 και αντικαταστάθηκε από τον Μονρό Πάουελ, ο οποίος παρέμεινε σταθερό μέλος από το 1970 έως το 1995, εν μέσω πολλών άλλων αλλαγών στη σύνθεση. Ο Τόνι Γουίλιαμς δημιούργησε την εκδοχή των Platters το 1971 και ανακοίνωσε μια παγκόσμια περιοδεία. Παρά τους ισχυρισμούς των Ραμ και Μπένετ, αργότερα διαπιστώθηκε ότι η Five Platters Inc. και ο Τζιν Μπένετ δεν είχαν ποτέ νόμιμα δικαιώματα στο όνομα The Platters. Σόνι Τέρνερ Χερμπ Ριντ Πολ Ρόμπι Ζόλα Τέιλορ Ντέιβιντ Λιντς Νέιτ Νέλσον Μπάρμπαρα Ράντολφ Σάντρα Ντον Ντιουκ Ντάνιελς Τζέιμς Όστιν Τζούνιορ Μίλτον Μπούλοκ Από το 2021: Λανς Μπέρναρντ Μπράιαντ Τζόβιαν Φορντ Μπρίτανι Γουάλας Ομάρ Ρος Το 1957, οι θρυλικοί τότε Platters εμφανίστηκαν ζωντανά στην Αθήνα, στον ετήσιο χορό εκφωνητών της ΕΡΑ, με πρόγραμμα το οποίο μεταδόθηκε ζωντανά από το ραδιόφωνο. Με νέο σχήμα, το συγκρότημα επανήλθε στην Ελλάδα τη δεκαετία του 1970. Ο ιστότοπος των Platters Ο ιστότοπος πληροφοριών Platters Ιστότοπος Herb Reed and The Platters Λίστα με τραγουδιστές που έχουν εμφανιστεί με τα διάφορα γκρουπ Platters Αρχειοθετήθηκε 2019-08-22 στο Wayback Machine. Σελίδα Hall of Fame Vocal Group "The Platters". The Platters - του δρ Φρανκ Χόφμαν The Platters - Βιογραφία History of Rock - The Platters | Οι Platters είναι ένα αμερικανικό φωνητικό συγκρότημα που δημιουργήθηκε το 1952. Είναι ένα από τα πιο επιτυχημένα φωνητικά συγκροτήματα της πρώιμης ροκ εντ ρολ εποχής. Ο χαρακτηριστικός ήχος τους γεφυρώνει τη μουσική παράδοση Tin Pan Alley πριν από τη ροκ και το νέο αναπτυσσόμενο είδος. Το συγκρότημα έχει περάσει από πολλές αλλαγές όλα αυτά τα χρόνια, κερδίζοντας την ετικέτα "Πολλές φωνές, ένα όνομα", με το πιο επιτυχημένο σχήμα να περιλαμβάνει τους εξής: τον τενόρο Τόνι Γουίλιαμς, το Ντέιβιντ Λιντς, τον Πολ Ρόμπι, τον ιδρυτή του συγκροτήματος Χερμπ Ριντ (που είναι υπεύθυνος και για την ονομασία του συγκροτήματος) και τη Ζόλα Τέιλορ. Το συγκρότημα είχε 40 σινγκλ στο Billboard Hot 100 μεταξύ 1955 και 1967, συμπεριλαμβανομένων τεσσάρων νούμερο ένα επιτυχιών. Οι Platters συνεχίζουν σήμερα να παίζουν σε όλο τον κόσμο. | https://el.wikipedia.org/wiki/The_Platters |
Ιούλιοι Νόμοι | Εκτός από τους νόμους του Αυγούστου για το γάμο, αυτό το Lex Julia είναι πιθανώς το πιο γνωστό από τους νόμους με αυτό το όνομα. Στη μέση του Κοινωνικού Πολέμου , μιας σύγκρουσης μεταξύ των Ιταλών και των Ρωμαίων σχετικά με την παραίτηση της ιταλικής ιθαγένειας, ο πρόξενος Λουκιούς Ιούλιος Καίσαρας ψήφισε νόμο για να παραχωρήσει σε όλους τους Ιταλούς που δεν υπόκεινται σε υπηκοότητα όπλων. Κρίθηκε κυρίως για να αποτρέψει όσους δεν είχαν υψωθεί ενάντια στη Ρωμαϊκή κυριαρχία από το να το πράξουν. Τον επόμενο χρόνο, οι Ρωμαίοι εισήγαγαν το lex Plautia Papiria de Civitate Sociis Danda , το οποίο παραχώρησε τη ρωμαϊκή υπηκοότητα στους συμμάχους που είχαν επαναστατήσει, σε μια προσπάθεια να σταματήσουν περαιτέρω την εξέγερση. Αυτός ο νόμος ψηφίστηκε από τον Γάιο Ιούλιος Καίσαρα , περιορίζοντας τον αριθμό των «δώρων» που θα μπορούσε να λάβει ένας κυβερνήτης κατά τη διάρκεια της θητείας του σε μια επαρχία και επίσης εξασφάλισε ότι οι κυβερνήτες ισορροπούσαν τους λογαριασμούς τους πριν φύγουν από μια επαρχία. Ορίζει κανονισμούς για τους ιταλικούς δήμους Κάτω από τον Αύγουστο, οι Leges Juliae του 18-17 π.Χ. προσπάθησαν να ανυψώσουν τόσο τα ηθικά όσο και τον αριθμό των ανώτερων τάξεων στη Ρώμη και να αυξήσουν τον πληθυσμό ενθαρρύνοντας το γάμο και να αποκτήσουν παιδιά ( Lex Julia de maritandis ordibus ). Επίσης, καθιέρωσαν τη μοιχεία ως ιδιωτικό και δημόσιο έγκλημα ( Lex Julia de multeriis ). Για να ενθαρρύνει την επέκταση του πληθυσμού, το Leges Juliae προσέφερε προτροπές στο γάμο και επέβαλε αναπηρίες στο άγαμο . Ο Αύγουστος ίδρυσε τον «Νόμο των τριών γιων», ο οποίος κρατούσε εκείνους που ήταν σε υψηλό βαθμό που παρήγαγαν τρεις άντρες απογόνους. Οι παντρεμένοι ηλικιωμένοι και οι νεαρές χήρες που δεν θα παντρεύονταν απαγορεύτηκαν να λάβουν κληρονομιά και να συμμετάσχουν σε δημόσια παιχνίδια. Augustan Leges Iuliae · Lex Iulia de Ambitu (18 π.Χ.): Τιμωρία της δωροδοκίας όταν αποκτά πολιτικά αξιώματα. · Lex Iulia de Maritandis Ordinibus (18 π.Χ.): Περιορισμός του γάμου πέρα από τα όρια της κοινωνικής τάξης (και ως εκ τούτου θεωρείται ως έμμεσο θεμέλιο της παλλακίδας , που αργότερα ρυθμίστηκε από τον Ιουστινιανό , δείτε επίσης παρακάτω). · Lex Iulia de Adulteriis Coercendis (17 π.Χ.): Ο νόμος αυτός τιμωρούσε τη μοιχεία με την εξορία. Οι δύο ένοχοι στάλθηκαν σε διαφορετικά νησιά ("dummodo in diversas insulas relegentur"), και μέρος της περιουσίας τους κατασχέθηκε. Επιτράπηκε στους πατέρες να σκοτώσουν τις κόρες και τους συντρόφους τους στη μοιχεία .Οι σύζυγοι θα μπορούσαν να σκοτώσουν τους συντρόφους υπό ορισμένες συνθήκες και υποχρεώθηκαν να χωρίσουν τις μοίρες. Ο ίδιος ο Αύγουστος ήταν υποχρεωμένος να επικαλεστεί το νόμο εναντίον της κόρης του, της Τζούλια (υποβιβασμένη στο νησί της Παντατερίας ) και εναντίον της μεγαλύτερης κόρης της ( Τζούλια η νεότερη ). Σημάδιπροσθέτει την επίπληξη ότι ο Αύγουστος ήταν αυστηρότερος για τους συγγενείς του από ό, τι ο νόμος όντως απαιτούσε ( Annals III 24 · Lex Iulia de vicesima hereditatum (5 μ.Χ.): (επί του φόρου κληρονομιάς ) θέσπισε φόρο 5 τοις εκατό επί των κληρονομιών, εξαιρώντας στενούς συγγενείς. · Lex Papia Poppaea (9 μ.Χ.): (για την ενθάρρυνση και την ενίσχυση του γάμου) θεωρείται συνήθως ως αναπόσπαστο μέρος των νόμων του Αυγούστου. Το Lex Papia Poppaea προώθησε επίσης ρητώς τους απογόνους (εντός νόμιμου γάμου), με αποτέλεσμα επίσης να κάνει διακρίσεις εναντίον της αγαμίας. Τα παρακάτω αποσπάσματα προέρχονται από μεταγενέστερους νομικούς κώδικες και εγχειρίδια, αλλά είναι επίσης πολύτιμα υπό την έννοια ότι βασίζονται, και συχνά αναφέρονται από, το πραγματικό κείμενο των νόμων του Αυγούστου Ulpian (3ος αιώνας) Όπως γράφτηκε από τον Ulpian Η Lex Julia σχετικά με το γάμο ( Επίτομο 13-14) Σύμφωνα με τους όρους της Lex Julia, οι γερουσιαστές και οι απόγονοί τους απαγορεύεται να παντρευτούν ελεύθερες γυναίκες ή γυναίκες που έχουν ακολουθήσει οι ίδιοι το επάγγελμα της σκηνής ή των οποίων ο πατέρας ή η μητέρα το έχουν κάνει. Απαγορεύεται σε άλλα ελεύθερα πρόσωπα να παντρευτούν μια κοινή πόρνη, ή μια περιφέρεια, ή μια γυναίκα που έχει καλλωπιστεί από έναν προμηθευτή ή μια εταιρεία, ή μια γυναίκα που έχει παγιδευτεί σε μοιχεία, ή μια καταδικασμένη σε δημόσια αγωγή ή σε μια γυναίκα που έχει ακολουθήσει το επάγγελμα της σκηνής .... Ιουστινιανός (6ος αιώνας) Υπό τον κανόνα του αυτοκράτορα Ιουστινιανού Η Lex Julia για τη μοιχεία ( Ινστιτούτα 4, 18, 2-3) Οι δημόσιες διώξεις έχουν ως εξής .... η Lex Julia για την καταστολή της μοιχείας τιμωρεί με θάνατο όχι μόνο εκείνους που ατιμούν το γαμήλιο κρεβάτι ενός άλλου, αλλά και εκείνους που επιδίδονται στην ανείπωτη επιθυμία με τους άνδρες . Το ίδιο Lex Julia τιμωρεί επίσης το αδίκημα της αποπλάνησης, όταν ένα άτομο, χωρίς τη χρήση βίας, ξεφλουδίζει μια παρθένα ή σαγηνεύει μια αξιοσέβαστη χήρα. Η ποινή που επιβάλλει το καταστατικό σε αυτούς τους παραβάτες είναι η κατάσχεση του μισού περιουσιακού τους αντικειμένου, εάν έχουν αξιοσέβαστο κύρος, σωματική τιμωρία και εκδίωξη στην περίπτωση ανθρώπων των κατώτερων τάξεων. Εισαγωγή παραγράφου ( Digest 4, 4, 37) Όμως, όσον αφορά τις διατάξεις της Lex Julia .... ένας άντρας που ομολογεί ότι έχει διαπράξει το αδίκημα [δηλ. Μοιχεία] δεν έχει δικαίωμα να ζητήσει τη διαγραφή της ποινής με την αιτιολογία ότι ήταν κάτω από την ηλικία? Ούτε, όπως έχω πει, θα επιτρέπεται οποιαδήποτε ύφεση εάν διαπράξει οποιοδήποτε από τα αδικήματα που τιμωρεί το καταστατικό με τον ίδιο τρόπο όπως η μοιχεία · όπως, για παράδειγμα, εάν παντρεύεται μια γυναίκα που εντοπίζεται σε μοιχεία και αρνείται να την χωρίσει, ή όπου κερδίζει κέρδος από τη μοιχεία της, ή δέχεται δωροδοκία για να αποκρύψει την παράνομη επαφή που εντοπίζει, ή δανείζει το σπίτι του για διάπραξη μοιχείας ή παράνομης επαφής εντός αυτής · Η νεολαία, όπως είπα, δεν αποτελεί δικαιολογία έναντι σαφών διατάξεων, όταν ένας άντρας που, αν και απευθύνεται στον νόμο, ο ίδιος το παραβιάζει. 1. Duncan, Mike (2017). Η καταιγίδα πριν από την καταιγίδα: η αρχή του τέλους της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας (Πρώτη έκδοση). Νέα Υόρκη: PublicAffairs. Π. 178. ISBN 9781610397216. OCLC 972386931 . 2. ^ Pallottino, M., A History of the Early Italy, Routledge Revivals, (2014), σ. 157 3. ^ "Οι Ρωμαίοι: Από το χωριό στην αυτοκρατορία: Μια ιστορία της Ρώμης από τους πρώτους χρόνους έως το τέλος της δυτικής αυτοκρατορίας" από τους M. Boatwright, et al. 2η έκδοση. 2011. 4. "Οι νόμοι γάμου της Ιουλιανής". Unrv.com. Ανακτήθηκε στις 2010-11-29 . 5. Greg Γουλφ (2007). Αρχαίοι πολιτισμοί: ο εικονογραφημένος οδηγός για την πίστη, τη μυθολογία και την τέχνη . Barnes & Noble. Π. 386.ISBN 978-1-4351-0121-0. | Ο Lex Julia (ή: Lex Iulia , πληθυντικός: Leges Juliae / Leges Iuliae ) ήταν ένας αρχαίος ρωμαϊκός νόμος που εισήχθη από οποιοδήποτε μέλος της οικογένειας του Julian . Τις περισσότερες φορές, οι «νόμοι της Ιουλιανής», οι Ιούλιοι Νόμοι αναφέρονται σε ηθική νομοθεσία που εισήγαγε ο Αύγουστος το 23 π.Χ. ή σε νόμο της δικτατορίας του Ιούλιο του Καίσαρα . | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CE%B9_%CE%9D%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CE%B9 |
Τζουζέπε Μπέργκομι | Γεννήθηκε το 1963 στο Μιλάνο. Αγωνίστηκε καθ' όλη τη διάρκεια της καριέρας του στην Ίντερ στη θέση του αμυντικού, αρχικά του δεξιού πλαγίου και αργότερα του κεντρικού. Με την Ίντερ κατέκτησε ένα πρωτάθλημα (1988–89), ένα Κύπελλο (1981–82) και ένα Σούπερ Καπ Ιταλίας (1989). Επίσης, κατέκτησε τρεις φορές (1990–91, 1993–94 και 1997–98) το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ.Με την Εθνική Ιταλίας αγωνίστηκε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1982, στο οποίο η Ιταλία κατέκτησε το τρόπαιο. Στη συνέχεια, συμμετείχε στο Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου 1986 και στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1988, στο οποίο η ομάδα έφτασε στην τέταρτη θέση και ο ίδιος επελέγη στην καλύτερη ενδεκάδα της διοργάνωσης. Δύο χρόνια αργότερα, αγωνίστηκε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1990 και κατέλαβε την τρίτη θέση, ενώ η τελευταία του επίσημη διοργάνωση με την εθνική ομάδα ήταν το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1998.To 2004 εισήχθη στο FIFA 100, ως ένας από τους 125 καλύτερους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών. Επίσης, το 2016 εισήχθη στο Italian Football Hall of Fame. | Ο Τζουζέπε Μπέργκομι (Giuseppe Bergomi, γεννήθηκε 22 Δεκεμβρίου 1963) είναι Ιταλός πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής. Αγωνιζόμενος ως κεντρικός αμυντικός, αναδείχθηκε σε ένα από τους καλύτερους στη θέση του όλων των εποχών. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%BF%CF%85%CE%B6%CE%AD%CF%80%CE%B5_%CE%9C%CF%80%CE%AD%CF%81%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CE%B9 |
Βερόνικα Φράνκο | Η κοινωνία της Βενετίας, την εποχή οπότε και έζησε η Βερόνικα Φράνκο, διέθετε δύο διακριτές τάξεις γυναικών που εκδίδονταν: την «cortigiana onesta» (αξιότιμη εταίρα), ένα είδος πόρνης πολυτελείας που διέθετε επιπλέον μόρφωση, και την «cortigiana di lume» (λαϊκή εταίρα), η οποία απευθυνόταν σε πελατεία από τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα. Η Φράνκο αποτέλεσε ένα από τα επιφανέστερα μέλη της πρώτης κατηγορίας, αν και δεν είναι η μοναδική που θα μπορούσε να καυχηθεί για την απόκτηση υψηλής μόρφωσης και για την επίτευξη καλλιτεχνικών κατορθωμάτων. Όντας κόρη μιας άλλης cortigiana onesta, η Φράνκο διδάχθηκε την «τέχνη» της σε νεαρή ηλικία από τη μητέρα της. Εκπαιδεύτηκε στο να χρησιμοποιεί τη φυσική της ομορφιά αλλά και τις ικανότητές της ώστε να επιτύχει έναν επικερδή γάμο. Από σωζόμενες μαρτυρίες γνωρίζουμε πως μέχρι την ηλικία των 18 η Φράνκο είχε για λίγο νυμφευθεί έναν πλούσιο γιατρό, αλλά ο γάμος τελείωσε με άσχημο τρόπο. Από το γάμο απέκτησε το πρώτο της παιδί. Συνολικά απέκτησε έξι, τρία από τα οποία πέθαναν σε νηπιακή ηλικία. Προκειμένου να υποστηρίξει οικονομικά τον εαυτό της, η Φράνκο αποφάσισε να ζήσει ως εταίρα πλούσιων ανδρών. Στην ηλικία των 20 περίπου ετών το όνομά της συμπεριλήφθηκε στον «Κατάλογο των κυριότερων και πιο τιμημένων εταίρων της Βενετίας» (Il Catalogo di tutte le principale et piu honorate cortigiane di Venezia). Εκεί αναφέρονταν τα ονόματα, οι διευθύνσεις και οι τιμές των επιφανέστερων εταίρων της πόλης. Η μητέρα της αναφέρεται ως το πρόσωπο στο οποίο πρέπει να καταβάλλονται τα χρήματα. Γρήγορα ανέβηκε στην άτυπη ιεραρχία των εκδιδόμενων γυναικών, αποτελώντας τη σύντροφο μερικών από τους ισχυρότερους και πλουσιότερους άνδρες της Βενετίας. Επιπλέον είχε μια σύντομη σχέση με τον Ερρίκο Γ', Βασιλιά της Γαλλίας. Αποτελώντας μια από τις επιφανέστερες εταίρες μιας πλούσιας και κοσμοπολίτικης πόλης, η Φράνκο έζησε καλά κατά το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της, αλλά χωρίς την αυτονόητη προστασία που απολάμβαναν οι «αξιοσέβαστες γυναίκες», οπότε έπρεπε να επιβιώσει με τα δικά της μέσα. Έχοντας πολύ καλή μόρφωση, η Βερόνικα Φράνκο έγραφε ποίηση. Το έργο «Terze rime» εκδόθηκε το 1575 περιλαμβάνοντας 18 επιστολές γραμμένες σε στίχο από την ίδια και 7 από άνδρες που έγραψαν προς τιμήν της. Παράλληλα συγκέντρωσε τα έργα επιφανών ποιητών σε ανθολογίες. Μελετούσε πολύ και αναζητούσε προστάτες ανάμεσα σε λογίους. Κατά τη δεκαετία του 1570 ανήκε σε έναν από τους πιο διακεκριμένους λογοτεχνικούς κύκλους της πόλης. Απολαμβάνοντας την επιτυχία και στα δύο της επαγγέλματα, η Φράνκο δημιούργησε ένα φιλανθρωπικό ίδρυμα για πόρνες και τα παιδιά τους. Το 1575, κατά τη διάρκεια μιας φοβερής επιδημίας πανώλης που χτύπησε την πόλη, η Φράνκο αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη Βενετία, χάνοντας μεγάλο κομμάτι των περιουσιακών της στοιχείων, όταν το σπίτι και τα υπάρχοντά της λεηλατήθηκαν. Μετά την επιστροφή της το 1577, υπεράσπισε με αξιοπρέπεια τον εαυτό της σε μια δίκη, όταν κατηγορήθηκε από την Ιερά Εξέταση για μαγεία, μια συνήθη κατηγορία για τις πόρνες την εποχή εκείνη. Οι κατηγορίες αποσύρθηκαν. Υπάρχουν αποδείξεις πως στην αθώωσή της συνέβαλαν οι υψηλές γνωριμίες της. Την εποχή εκείνη συντηρούσε όχι μόνο τα δικά της παιδιά αλλά και τα ανήψια της που είχαν ορφανέψει από την επιδημία. Το 1580 δημοσίευσε το έργο «Lettere familiari a diversi» που περιελάμβανε 50 επιστολές και δύο σοννέτα αφιερωμένα στο Βασιλιά Ερρίκο Γ' της Γαλλίας. Η ύστερη ζωή της δεν είναι ιδιαίτερα γνωστή, αν και σωζόμενες μαρτυρίες αφήνουν να φανεί πως, αν και κέρδισε την ελευθερία της, απώλεσε μεγάλο τμήμα των υλικών αγαθών και του πλούτου της. Η ζωή της Φράνκο ενέπνευσε το μη λογοτεχνικό βιλίο «The Honest Courtesan» της συγγραφέως Μάρκαρετ Φ. Ρόζενθαλ. Η ηθοποιός Κάθρην ΜακΚόρμακ ερμήνευσε το ρόλο της Βερόνικα Φράνκο στην ταινία του 1998 «Dangerous Beauty» βασισμένη στο βιβλίο της Ρόζενθαλ. Ποιήματα και επιστολές της Βερόνικα Φράνκο υπάρχουν εδώ. Ένα πορτραίτο, που αποδίδεται στον Τιντορέττο, υπάρχει εδώ καθώς και ένα από τα διασημότερα αποφθεύγματά της. Rosenthal, Margaret F., "Veronica Franco's Terze Rime (1575): The Venetian Courtesan's Defense" Renaissance Quarterly 42:2 (Καλοκαίρι 1989) 227-257 Rosenthal, Margaret F., "Veronica Franco's Terze Rime (1575): The Venetian Courtesan's Defense" JSTOR | Η Βερόνικα Φράνκο (Veronica Franco, 1546 – 22 Ιουλίου 1591) ήταν Ιταλίδα ποιήτρια και εταίρα, η οποία έζησε και έδρασε στη Δημοκρατία της Βενετίας κατά το 16ο αιώνα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B5%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%B1_%CE%A6%CF%81%CE%AC%CE%BD%CE%BA%CE%BF |
Ιερά Μητρόπολις Χαλκίδος, Ιστιαίας και Βορείων Σποράδων | Χαλκίδος Ψαχνών Διρφύων Ιστιαίας Αιδηψίων Λίμνης Κυρέως Νηλέως Σκιάθου Σκοπέλου-Αλοννήσου Στην Μητρόπολη υπάγονται οι παρακάτω μονές: 1.Ανδρικές Οσίου Δαυίδ του γέροντος Αγίου Γεωργίου ΑΡΜΑ Ευαγγελιστρίας Σκιάθου2. Γυναικείες Κοιμήσεως της Θεοτόκου Μακρυμάλλη Αγίου Νικολάου Γαλατάκη Αγίου Γεωργίου Ηλίων Αγίου Νικολάου Άνω Βάθειας Τιμίου Προδρόμου Σκοπέλου Παναγίας Περιβλέπτου Πολιτικών Οσίου Ιωάννου του Καλυβίτου Ευαγγελιστρίας Σκοπέλου Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης Πάλιουρα Παναγίας Γοργοϋπηκόου Ψαχνών Οσίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου Ροβιών Στην Μητρόπολη υπάρχουν και τα παρακάτω Ιερά Προσκυνήματα: Οσίου Ιωάννου του Ρώσου Παναγίας Φανερωμένης Αποτελείται από διάφορες δραστηριότητες που σχετίζονται με τη κοινωφελή δράση της μητροπόλεως. Κάποιες γενικές ποιμαντικές δραστηριότητες είναι η φροντίδα του ραδιοφωνικού σταθμού "ο Άγιος Τιμόθεος Ευρίπου" (97.7), οι φιλολογικές συνάξεις, η ιερά εξομολόγηση και η εκκλησιαστική βιβλιοθήκη "ο Άγιος Θεοφύλακτος Αχρίδος ο Χαλκιδεύς". Στη συνέχεια υπάρχουν διάφορες ενέργειες που καιροφυλακτούν για τη διακονία της νεότητος. Μερικές από αυτές είναι τα ενοριακά πνευματικά κέντρα, οι ενοριακές κατηχητικές συνάξεις, οι νεανικές κατασκηνώσεις και το ειδικό φροντιστήριο εκμαθήσεως ελληνικής γλώσσας. Ακόμη υπάρχουν κάποιες δραστηριότητες που φροντίζουν για τις ανάγκες τις βασικές του ανθρώπου. Αυτές είναι οι φιλανθρωπικές δραστηριότητες στις οποίες υπόκεινται το γενικό φιλόπτωχο ταμείο Ιεράς Μητροπόλεως, οι τράπεζα τροφίμων και ενδυμάτων, το κοινωνικό ιατρείο-φαρμακείο, η ενίσχυση προγράμματος Ιεράς Συνόδου για το 3ο τέκνο στη Θράκη και άλλα. Και τέταρτον, να αναφερθούν τα εκκλησιαστικά ιδρύματα που διακονούν και φροντίζουν τους πολίτες. Μερικά από αυτά είναι το ευαγές ίδρυμα Οσίου Ιωάννου του Ρώσου, το ορφανοτροφείο αρρένων Ιεράς Μητροπόλεως Χαλκίδος, το κέντρο στηρίξεως οικογένειας (Κ.Ε.Σ.Ο.) και το εκκλησιαστικό γηροκομείο Ιεράς Μητροπόλεως Χαλκίδος "ο Όσιος Ιωάννης ο Ρώσος". Φιλανθρωπικού Συλλόγου «Η μεταμόρφωσις του Σωτήρος» Χαλκίδος, Άγιος Δημήτριος, Χαλκίδα Ι. Ν. Ευαγγελιστρίας, Χαλκίδα Ι. Ν. Αγίου Νικολάου, Χαλκίδα Ι. Ν. Αγίου Ιωάννου, Χαλκίδος Ι. Ν. Αγίου Παρασκευής, Χαλκίδα Κέντρο Πρόληψης Ναρκωτικών, Μπαλαλαίων, Χαλκίδα Ραδιοφωνικός Σταθμός Ιεράς Μητροπόλεως Χαλκίδος, Ιστιαίας και Βορείων Σποράδων - 97.7 FM "Άγιος Τιμόθεος Ευρίπου" Αρχειοθετήθηκε 2020-05-30 στο Wayback Machine. - Επίσημο ιστολόγιο Ραδιοφωνικός Σταθμός Ιεράς Μητροπόλεως Χαλκίδος, Ιστιαίας και Βορείων Σποράδων - 97.7 FM "Άγιος Τιμόθεος Ευρίπου" - Κανάλι YouTube Κατηχητικά Ιεράς Μητροπόλεως Χαλκίδος, Ιστιαίας και Βορείων Σποράδων | Η Ιερά Μητρόπολη Χαλκίδος, Ιστιαίας και Βορείων Σποράδων κοσμείται από διάφορα Άγια Προσκυνήματα, Ιερούς ναούς και Άγια λείψανα. Μητροπολίτης είναι ο Χρυσόστομος (Τριανταφύλλου). H Μητρόπολη ενασχολείται με την φιλανθρωπία σε διάφορους τομείς πράττοντας κοινωνικό έργο, όπως την ίδρυση τραπεζών αγάπης, γηροκομεία καθώς και την έκδοση του περιοδικού «Μυροβλύτης». | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%B5%CF%81%CE%AC_%CE%9C%CE%B7%CF%84%CF%81%CF%8C%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%82_%CE%A7%CE%B1%CE%BB%CE%BA%CE%AF%CE%B4%CE%BF%CF%82,_%CE%99%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B1%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%92%CE%BF%CF%81%CE%B5%CE%AF%CF%89%CE%BD_%CE%A3%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%AC%CE%B4%CF%89%CE%BD |
Λατινική γραφή | Η γραφή ονομάζεται Λατινική ή Ρωμαϊκή, βάσει των γραμμάτων του λατινικού αλφαβήτου και την προέλευση από την αρχαία Ρώμη, το οποίο με τη σειρά του είναι μια μορφή του ελληνικού αλφάβητου της αρχαίας ελληνικής αποικίας της Κύμης στην Μεγάλη Ελλάδα. Κατά τις μεταγραφές λέξεων από άλλα αλφάβητα στο λατινικό η διαδικασία ονομάζεται εκλατινισμός ή λατινοποίηση. Το γράμμα Y, ονομάζεται και Y ελληνικό (λατινικά: I graeca, ιταλικά: i greca, ισπανικά: i griega, γαλλικά: i grec, ολλανδικά: Griekse ij, πολωνικά: igrek, βιετναμέζικα: i gờ-rét) ή εναλλακτικά και ως Ipsilon στα γερμανικά και πορτογαλικά, καθώς ο ήχος του /y/ δεν υπήρχε στη λατινική γλώσσα και όταν υιοθετήθηκε χρησιμοποιούνταν αρχικά μόνο για την απόδοση ξένων λέξεων -κυρίως ελληνικών- στα λατινικά. Το λατινικό αλφάβητο διαδόθηκε μαζί με τη γλώσσα των λατινικών με την επέκταση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας σε βόρεια Ευρώπη, βόρεια Αφρική και Μέση Ανατολή. Το ανατολικό τμήμα της αυτοκρατορίας συνέχισε να χρησιμοποιεί κατά κύριο λόγο την ελληνική γλώσσα ως lingua franca, ωστόσο στη Δύση τα λατινικά επικράτησαν καθολικά με αποτέλεσμα την εμφάνιση των ρομανικών γλωσσών οι οποίες βασίζονται στη λατινική γλώσσα και αλφάβητο. Με τη διάδοση του Χριστιανισμού κατά τον Μεσαίωνα, και με τις ιερές γραφές και λειτουργία του καθολικού δόγματος να είναι στα λατινικά, το λατινικό αλφάβητο σταδιακά υιοθετήθηκε από τους λαούς της βόρειας Ευρώπης οι οποίοι μιλούσαν Κελτικές (αλφάβητο Όγκχαμ), Γερμανικές γλώσσες (Ρουνικό αλφάβητο), και Βαλτικές γλώσσες, καθώς και αρκετές περιοχές όπου μιλούσαν Ουραλικές γλώσσες, κυρίως τα Ουγγρικά, Φινλανδικά, και Εσθονικά.Με τη συνεχιζόμενη επικράτηση του καθολικισμού στη δυτική και κεντρική Ευρώπη το λατινικό αλφάβητο επεκτάθηκε και στις δυτικές σλαβικές γλώσσες όπως τα Πολωνικά, καθώς και σε αρκετές νοτιοσλαβικές γλώσσες όπως τα Σλοβάκικα, Σλοβένικα και Τσέχικα. Οι ομιλητές των ανατολικών σλαβικών γλωσσών υιοθέτησαν το κυριλλικό αλφάβητο -επίσης στηριζόμενο στο ελληνικό- και τον ορθόδοξο χριστιανισμό. Η Σερβική γλώσσα χρησιμοποιεί και τα 2 αλφάβητα, με τα Κυριλλικά να έχουν την περισσότερη χρήση. Έως το 1500, η λατινική γραφή περιοριζόταν στην περιοχή της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης. Οι ορθόδοξοι χριστιανοί Σλάβοι της ανατολικής Ευρώπης χρησιμοποιούσαν κυρίως το κυριλλικό αλφάβητο, και το ελληνικό αλφάβητο ήταν αρκετά διαδεδομένο επίσης στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου και βορειοανατολικής Ευρώπης, ενώ στη Δύση είχε κυρίως συνοδευτικό λόγο σε σχέση με πρωτίστως τα λατινικά. Η αραβική γραφή ήταν ευρέως διαδεδομένη σε όλες τις μουσουλμανικές χώρες, από τις αραβικές έως και αυτές του Ιράν, Ινδονησία, Μαλαισία, και τα εξισλαμισμένα τουρκικά φύλα. Το μεγαλύτερο μέρος της υπόλοιπης Ασίας χρησιμοποιούσε μια ποικιλία από βραχμινικές γραφές ή την κινεζική γραφή. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων 500 ετών, η λατινική γραφή εξαπλώθηκε ραγδαία παγκοσμίως, σε Αμερική και Ωκεανία μέσω της Βρετανικής αυτοκρατορίας, καθώς και σε τοποθεσίες της Αφρικής, Ασίας, και του Ειρηνικού με τις κατακτήσεις των Άγγλων καθώς και τις αποικιοκρατικές δυνάμεις των Γάλλων, Ισπανών, Πορτογάλων, Βέλγων και Ολλανδών. Πλέον χρησιμοποιείται ως γραφή για πολλές Αυστρονησιακές γλώσσες, μαζί με τις γλώσσες των Φιλιππινών, Μαλαισίας και της Ινδονησίας, αντικαθιστώντας την παλαιότερη αραβική γραφή καθώς και τα διάφορα γηγενή συστήματα γραφής. Κατά τα τέλη του 19ου αιώνα η Ρουμανία επέστρεψε στη χρήση του λατινικού αλφαβήτου το οποίο χρησιμοποιούσαν ως και την σύνοδο της Φλωρεντίας το 1439, καθώς τα Ρουμάνικα είναι ρομανική γλώσσα. Οι Ρουμάνοι είναι κυρίως χριστιανοί ορθόδοξοι με την ρουμάνικη εκκλησία να δέχεται ολοένα και μεγαλύτερη επιρροή από τη Ρωσία μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453. Κάτω από την γαλλική και πορτογαλική επιρροή των ιεραποστόλων, δημιουργήθηκε η έκδοση της λατινικής γραφής της βιετναμέζικης γλώσσας η οποία προηγουμένως χρησιμοποιούσε κινεζικούς χαρακτήρες. Το 1928, ως μέρος των ριζικών μεταρρυθμίσεων του Κεμάλ Ατατούρκ η Τουρκία υιοθέτησε τη λατινική γραφή για την τουρκική γλώσσα εγκαταλείποντας την αραβική γραφή της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Πολλοί από τους πληθυσμούς άλλων τουρκικών φύλων οι οποίοι διέμεναν στην ΕΣΣΔ όπως οι Τάταροι, Μπασκίρ, Αζέροι, Καζάκοι, Κυργίζιοι και άλλοι, άρχισαν επίσης να χρησιμοποιούν το λατινικό αλφάβητο κατά τη δεκαετία του 1930 ωστόσο κατά τη δεκαετία του 1940 άλλαξαν στο κυριλλικό. Μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης το in 1991, αρκετές από τις νέες ανεξάρτητες χώρες με τουρκογενή πληθυσμό που προέκυψαν όπως το Αζερμπαϊτζάν, Ουζμπεκιστάν, και Τουρκμενιστάν, καθώς και η Μολδαβία υιοθέτησαν επίσημα τη λατινική γραφή για τις γλώσσες τους. Κατά την ίδια περίοδο του 1930 με 1940, η πλειονότητα των Κούρδων εγκατέλειψαν την αραβική γραφή με τη λατινική. Αν και η κυβέρνηση στο ιρακινό Κουρδιστάν χρησιμοποιεί αραβική γραφή, η πλειονότητα των Κούρδων εκτός του Ιράκ χρησιμοποιεί περισσότερο τη λατινική γραφή.Η κυβέρνηση του Καζακστάν ανακοίνωσε το 2015 πως το λατινικό αλφάβητο θα αντικαταστήσει το κυριλλικό στη χώρα σε ένα ορίζοντα 10 ετών έως το 2025. Κατά την σταδιακή υιοθέτηση της λατινικής γραφής από άλλες γλώσσες, τα λατινικά γράμματα έχουν αρκετές φορές χρησιμοποιηθεί για να αναπαραστήσουν φωνήματα τα οποία δεν υπάρχουν σε άλλες γλώσσες οι οποίες γράφονται με το ίδιο σύστημα. Για την αναπαράσταση των νέων αυτών ήχων, δημιουργήθηκαν προεκτάσεις όπως η προσθήκη τόνων σε κάποια γράμματα, ή σύνθεση των γραμμάτων για τη δημιουργία τυπογραφικών συμπλεγμάτων, ή δημιουργία εντελώς νέων μορφών όπως η ύπαρξη ειδικής έννοιας όταν ένα ζεύγος χαρακτήρων χρησιμοποιείται μαζί. Οι δίφθογγοι είναι ζεύγη γραμμάτων ο συνδυασμός των οποίων χρησιμοποιείται για να υποδηλώσει ήχο ο οποίος δεν προκύπτει από τα γράμματα της ακολουθίας ως έχουν από μόνα τους. Για παράδειγμα οι δίφθογγοι ⟨ch⟩, ⟨ng⟩, ⟨rh⟩, ⟨sh⟩. Υπάρχουν και περιπτώσεις τριών γραμμάτων (τρίφθογγοι) όπως το γερμανικό ⟨sch⟩, το βρετονικό ⟨c’h⟩ ή το μιλανέζικο ⟨oeu⟩. Στα ορθογραφικά συστήματα κάποιων γλωσσών, οι δίφθογγοι και τρίφθογγοι θεωρούνταν ως ξεχωριστά γράμματα στο αλφάβητο. Το τυπογραφικό σύμπλεγμα είναι η σύνθεση μεταξύ ενός ή περισσοτέρων γραμμάτων σε ένα νέο σύμβολο ή χαρακτήρα. Παραδείγματα αποτελούν τα ⟨Æ/æ⟩ (από το ⟨AE⟩, προφέρεται ας/ash), το ⟨Œ/œ⟩ (από το ⟨OE⟩ προφέρεται όεθελ/oethel), η συντομογραφία ⟨&⟩ (από το λατινικό et/και), και το γερμανικό σύμβολο ⟨ß⟩ (παχύ S). Μερικά παραδείγματα όπου προστέθηκαν νέοι χαρακτήρες στη λατινική γραφή της γλώσσας που υιοθέτησε το λατινικό σύστημα γραφής, είναι η προσθήκη ρουνικών χαρακτήρων γουίνν ⟨Ƿ/ƿ⟩ και θορν ⟨Þ/þ⟩, και το γράμμα εδ ⟨Ð/ð⟩ τα οποία προστέθηκαν για τα αρχαία Αγγλικά. Άλλα ανάλογα παραδείγματα υπάρχουν για τα Γαελικά σε Ιρλανδία και Σκωτία, καθώς και για τα αλφάβητα τα οποία χρησιμοποιούνται στην Ισλανδία και τις νήσους Φερόε. Οι τόνοι αποτελούν σύμβολα τα οποία εμφανίζονται ως συνοδευτικά σημεία επί των γραμμάτων, και σκοπό έχουν είτε την αλλαγή της προφοράς του γράμματος είτε την έμφαση ως προς την προφορά του γράμματος. Υπάρχει μια πολύ μεγάλη ποικιλία τονισμών και προφορών ανάλογα με τη γλώσσα. Τα τροποποιημένα γράμματα όπως ⟨å⟩, ⟨ä⟩, και ⟨ö⟩ στα Σουηδικά λογίζονται ως ξεχωριστά γράμματα τα οποία προέκυψαν μετά από σύνθεση παλαιοτέρων. Σε άλλες περιπτώσεις όπως τα γερμανικά ⟨ä⟩, ⟨ö⟩, ⟨ü⟩, οι χαρακτήρες αυτοί λογίζονται ως παραλλαγές των γραμμάτων του κύριου αλφαβήτου, κάτι που ισχύει και για τους δίφθογγους και τρίφθογγους. Διαφορετικά σημεία στήξης μπορεί να έχουν διαφορετική αντιμετώπιση σε σχέση με τη σύνθεση τους. Για παράδειγμα στα ισπανικά το γράμμα ⟨ñ⟩ θεωρείται γράμμα και καταχωρείται ανάμεσα στο ⟨n⟩ και το ⟨o⟩ στα λεξικά, αλλά τα τονισμένα φωνήεντα ⟨á⟩, ⟨é⟩, ⟨í⟩, ⟨ó⟩, ⟨ú⟩ δεν λογίζονται ως ξεχωριστά γράμματα σε σχέση με τα ⟨a⟩, ⟨e⟩, ⟨i⟩, ⟨o⟩, ⟨u⟩. Για τους σκοπούς της αντιπαραβολής όλοι οι χαρακτήρες παραθέτονται ως παραλλαγές των γραμμάτων του λατινικού αλφαβήτου, με εξαίρεση τα τυπογραφικά συμπλέγματα και κάποιους διφθόγγους. Η παρουσία των χαρακτήρων δεν υποδηλώνει πως ο κάθε χαρακτήρας γράφεται με αυτόν τον τρόπο σε σχέση με την αρχική μορφή του στα λατινικά, αλλά τι ότι υπάρχει διαθέσιμος ως επιπρόσθετος χαρακτήρας πέρα από τον αρχικό λατινικό χαρακτήρα. Κατά την δεκαετία του 1960 ήταν πλέον εμφανές στις βιομηχανίες των υπολογιστών και των τηλεπικοινωνιών του πρώτου κόσμου πως υπήρχε ανάγκη για μια ελεύθερα διαθέσιμη μέθοδο κωδικοποίησης χαρακτήρων. Ο Διεθνής Οργανισμός Τυποποίησης (ISO) συμπεριέλαβε το λατινικό αλφάβητο σε ένα από τα πρότυπα του (ISO/IEC 646), με την συμπερίληψη αυτή να βασίζεται στους συχνότερα χρησιμοποιούμενους χαρακτήρες, έτσι ώστε να ευνοηθεί ή όσο το δυνατό μεγαλύτερη αποδοχή του προτύπου. Καθώς οι ΗΠΑ είχαν προνομιακή θέση στις σχετιζόμενες βιομηχανίες κατά τη δεκαετία του 1960, το νέο πρότυπο βασίστηκε στο Αμερικανικό πρότυπο για ανταλλαγή πληροφοριών (ASCII) το οποίο βασίζονταν στους 52 χαρακτήρες (26 πεζά και κεφαλαία γράμματα) του αγγλικού αλφαβήτου. Μεταγενέστερα πρότυπα όπως το ISO/IEC 10646 (Λατινικά Unicode), συνέχισαν να χρησιμοποιούν αυτή την ομάδα χαρακτήρων ως τη βάση για τις οποιεσδήποτε άλλες επεκτάσεις χρειάζονταν για άλλα γράμματα σε άλλες γλώσσες. Οι λέξεις από γλώσσες οι οποίες γράφονται με άλλα συστήματα γραφής, όπως η Ελληνική, Αραβική, ή η Κινεζική, συνήθως μεταγράφονται στη λατινική γραφή όταν συμπεριλαμβάνονται σε κείμενο το οποίο είναι γραμμένο με λατινική γραφή ή στα πλαίσια ευρύτερης πολυγλωσσικής επικοινωνίας, μια διαδικασία που ονομάζεται λατινοποίηση. Αν και η διαδικασία αυτή γίνεται κυρίως ανεπίσημα, γνώρισε ιδιαίτερη διάδοση κατά τα πρώτα στάδια των επικοινωνιών μέσω ηλεκτρονικών υπολογιστών καθώς το πρότυπο ASCII δεν ήταν σε θέση να υποστηρίξει τα μη λατινικά συστήματα γραφής. Ωστόσο με την υλοποίηση του προτύπου Unicode, η λατινοποίηση είναι πλέον λιγότερο αναγκαία. Παρόλα αυτά, εξακολουθεί να υπάρχει το ενδεχόμενο περιορισμού των χρηστών ως προς το τι χαρακτήρες μπορούν να εισάγουν ανάλογα με το τι χαρακτήρες και πλήκτρα διαθέτει ο τύπος πληκτρολογίου που χρησιμοποιεί ο χρήστης. Βοήθεια:Οδηγός προφοράς ΔΦΑ ΕΛΟΤ 743 Greeklish Πολυτονική γραφή της ελληνικής γλώσσας Σύστημα γραφής Haarmann, Harald (2004), Geschichte der Schrift (2nd έκδοση), München: C. H. Beck, ISBN 3-406-47998-7 | Η λατινική γραφή είναι ομάδα συμβόλων η οποία βασίζεται στους χαρακτήρες του λατινικού αλφάβητου. Αποτελεί την καθιερωμένη μέθοδο γραφής στις περισσότερες δυτικές και κεντροευρωπαϊκές γλώσσες, καθώς και σε πολλές γλώσσες σε άλλα μέρη του κόσμου. Διαθέτει τον μεγαλύτερο αριθμό αλφαβήτων από οποιοδήποτε άλλο σύστημα γραφής, καθώς και αποτελεί τη βάση του Διεθνούς Φωνητικού Αλφάβητου. Οι 26 καθιερωμένοι χαρακτήρες - που αντιστοιχούν στο αγγλικό αλφάβητο - περιέχονται στο βασικό λατινικό αλφάβητο του Διεθνούς Οργανισμού Τυποποίησης (ISO). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AE |
Ζάσεμ Αλ Χουαϊντί | Ξεκίνησε τον αθλητισμό νωρίς σε ηλικία 11 ετών, όταν εντάχθηκε στον αθλητικό σύλλογο της Αλ Σαλμίγια στο τμήμα τζούντο και τρία χρόνια αργότερα απέκτησε την καφέ ζώνη, αλλά η κατεύθυνση του άλλαξε εντελώς στο ποδόσφαιρο το 1986. Αρχικά αγωνίστηκε ως τερματοφύλακας αλλά στη συνέχεια προωθήθηκε ως επιθετικός. Το 1991 έκανε το ντεμπούτο του με την ομάδα ποδοσφαίρου του σωματείου, όπου σε 40 εμφανίσεις σημείωσε 37 γκολ. Η εξαιρετική ικανότητα σκοραρίσματος ήταν το διαβατήριο για καριέρα στα ΗΑΕ και τη Σαουδική Αραβία, όπου αγωνίστηκε τα επόμενα δύο χρόνια. Το 1998 σημείωσε 20 γκολ σε διεθνείς διοργανώσεις με την εθνική ομάδα και συλλόγους.Ήταν μέλος της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου του Κουβέιτ από το 1992 συμμετέχοντας στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1992 και κέρδισε δύο Κύπελλα του Κόλπου (1996, 1998) και ένα ασημένιο μετάλλιο στους Ασιατικούς Αγώνες το 1998. Στο Κύπελλο Εθνών Ασίας του 1996 ήταν δεύτερος σκόρερ με 6 γκολ, ενώ στο Κύπελλο του Κόλπου του 1998 ήταν πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης με 9 γκολ και την ίδια χρονιά βραβεύτηκε ως καλύτερος παίκτης στην Ασία. Με 63 γκολ σε 83 εμφανίσεις, είναι δεύτερος σκόρερ στην ιστορία της Εθνικής Κουβέιτ.Μετά την αποχώρησή του από την ενεργό δράση εργάστηκε ως δάσκαλος στο Κολέγιο Βασικής Εκπαίδευσης στη Δημόσια Αρχή Εφαρμοσμένης Εκπαίδευσης και Κατάρτισης. Αλ Σαλμίγια ΣΚ Πρωτάθλημα Κουβέιτ (2): 1994–95, 1997–98 Κύπελλο Κουβέιτ (2): 1993, 2001Αλ Χιλάλ Κύπελλο Σαουδικής Αραβίας : 2000Κουβέιτ Κύπελλο Αραβικού Κόλπου (2): 1996, 1998Ατομικές διακρίσεις Καλύτερος παίκτης της Ασίας: 1998 Πρώτος σκόρερ Κυπέλλου Κόλπου: 1998 Δεύτερος σκόρερ Ασιατικού Κυπέλλου Εθνών: 1996 Δεύτερος σκόρερ Ασιατικών Αγώνων: 1998 Κατάλογος ποδοσφαιριστών ανδρών με 50 ή περισσότερα διεθνή γκολ | Ο Ζάσεμ Αλ Χουαϊντί (αραβικά: جاسم محمد ابراهيم الهويدي, γεννήθηκε 28 Οκτωβρίου 1972) είναι Κουβεϊτιανός πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής. Αγωνιζόταν ως κεντρικός επιθετικός και το 1998 ήταν πρώτος διεθνής σκόρερ του κόσμου σύμφωνα με την IFFHS. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%AC%CF%83%CE%B5%CE%BC_%CE%91%CE%BB_%CE%A7%CE%BF%CF%85%CE%B1%CF%8A%CE%BD%CF%84%CE%AF |
Μονοκλωνικό αντίσωμα | Ο ρόλος που έχουν τα μονοκλωνικά αντισώματα περιγράφηκε για πρώτη φορά από τον ανοσολόγο του 20ού αιώνα Πάουλ Έρλιχ του 20ου αιώνα, ο οποίος πρότεινε την ιδέα ενός ιατρικού Zauberkugel, μιας « μαγικής σφαίρας ». Αυτό θα μπορούσε να είναι μια ένωση που θα μπορούσε να κατασκευαστεί για να στοχεύσει επιλεκτικά έναν οργανισμό που προκαλεί ασθένειες, η οποία θα επέτρεπε να παραδοθεί μια τοξίνη για αυτόν τον οργανισμό μαζί της. Αυτός και ο Ίλια Μέτσνικοφ έλαβαν το βραβείο Νόμπελ Φυσιολογίας ή Ιατρικής του 1908 για αυτό το έργο. Στη δεκαετία του 1970, ήταν γνωστό το πολλαπλό μυέλωμα από καρκινικά Β-κύτταρα. Κατανοήθηκε ότι αυτά τα καρκινικά Β-κύτταρα παράγουν όλα έναν μοναδικό τύπο αντισώματος (μια παραπρωτεΐνη ). Αυτό χρησιμοποιήθηκε για τη μελέτη της δομής των αντισωμάτων, αλλά δεν ήταν ακόμη δυνατό να παραχθούν πανομοιότυπα αντισώματα ειδικά για ένα δεδομένο αντιγόνο. Η παραγωγή μονοκλωνικών αντισωμάτων με υβριδικά κύτταρα ανθρώπου-ποντικού περιγράφηκε για πρώτη φορά από τον Τζέρολντ Σβάμπερ το 1973. Αυτό το έργο παραμένει ευρέως αναφερόμενο σε αυτούς που χρησιμοποιούν υβριδώματα που προέρχονται από τον άνθρωπο.Το 1975, οι Γκέοργκ Κέλερ και Σέσαρ Μιλστάιν κατάφεραν να δημιουργήσουν συντήξεις κυτταρικών σειρών μυελώματος με Β κύτταρα για να δημιουργήσουν υβριδώματα που θα μπορούσαν να παράγουν αντισώματα, ειδικά για γνωστά αντιγόνα και που αθανατοποιήθηκαν. Αυτοί και ο Νιλς Κάι Γιέρνε μοιράστηκαν το βραβείο Νόμπελ Φυσιολογίας ή Ιατρικής το 1984 για την ανακάλυψη. Το 1988, ο Γκρεγκ Γουίντερ και η ομάδα του πρωτοστάτησαν στις τεχνικές εξανθρωπισμού μονοκλωνικών αντισωμάτων εξαλείφοντας τις αντιδράσεις που προκάλεσαν πολλά μονοκλωνικά αντισώματα σε ορισμένους ασθενείς. Το 2018, οι Τζέιμς Π. Άλισον και Τασούκου Χόντζο έλαβαν το βραβείο Νόμπελ Φυσιολογίας ή Ιατρικής για την ανακάλυψη της θεραπείας με καρκίνο με την αναστολή της αρνητικής ανοσολογικής ρύθμισης, χρησιμοποιώντας μονοκλωνικά αντισώματα που αποτρέπουν τους ανασταλτικούς δεσμούς. Μεγάλο μέρος της εργασίας πίσω από την παραγωγή μονοκλωνικών αντισωμάτων βασίζεται στην παραγωγή υβριδωμάτων, η οποία περιλαμβάνει την ταυτοποίηση ειδικών για τα αντιγόνα κυττάρων πλάσματος / πλασμαβλαστών (ASPCs) που παράγουν αντισώματα ειδικά για ένα αντιγόνο ενδιαφέροντος και τη σύντηξη αυτών των κυττάρων με κύτταρα μυελώματος. Τα κύτταρα Β κουνελιού μπορούν να χρησιμοποιηθούν για το σχηματισμό υβριδώματος κουνελιού. Η πολυαιθυλενογλυκόλη χρησιμοποιείται για την τήξη γειτονικών μεμβρανών πλάσματος, αλλά το ποσοστό επιτυχίας είναι χαμηλό, επομένως χρησιμοποιείται ένα επιλεκτικό μέσο στο οποίο μπορούν να αναπτυχθούν μόνο συγχωνευμένα κύτταρα. Αυτό είναι εφικτό επειδή τα κύτταρα μυελώματος έχουν χάσει την ικανότητα να συνθέσουν υποξανθίνη-γουανίνη-φωσφοριβοσυλ τρανσφεράση (HGPRT), ένα ένζυμο απαραίτητο για τη σύνθεση διάσωσης νουκλεϊκών οξέων. Η απουσία HGPRT δεν αποτελεί πρόβλημα για αυτά τα κύτταρα εκτός εάν διαταραχθεί επίσης η οδός σύνθεσης της de novo πουρίνης. Η έκθεση των κυττάρων σε αμινοπτερίνη (ένα ανάλογο φυλλικού οξέος, το οποίο αναστέλλει τη διυδροφολική αναγωγάση, DHFR), τα καθιστά ανίκανα να χρησιμοποιήσουν το de novo μονοπάτι και να γίνουν πλήρως αυξοτροφικά για τα νουκλεϊκά οξέα, απαιτώντας έτσι συμπλήρωση για να επιβιώσουν. Το εκλεκτικό μέσο καλλιέργειας ονομάζεται μέσο ΗΑΤ επειδή περιέχει υποξανθίνη, αμινοπτερίνη και θυμιδίνη. Αυτό το μέσο είναι επιλεκτικό για συντηγμένα κύτταρα (υβρίδωμα). Τα μη χρησιμοποιημένα κύτταρα μυελώματος δεν μπορούν να αναπτυχθούν επειδή δεν έχουν HGPRT και έτσι δεν μπορούν να αναπαραγάγουν το DNA τους. Τα μη συντηγμένα κύτταρα σπλήνας δεν μπορούν να αναπτυχθούν επ 'αόριστον λόγω της περιορισμένης διάρκειας ζωής τους. Μόνο τα συγχωνευμένα υβριδικά κύτταρα που αναφέρονται ως υβριδώματα, είναι σε θέση να αναπτυχθούν επ 'αόριστον στο μέσο, επειδή το συνοδό κύτταρο σπλήνας παρέχει HGPRT και ο συνοδός μυελώματος έχει χαρακτηριστικά που το καθιστούν αθάνατο (παρομοίως με ένα καρκινικό κύτταρο). Τα υβριδώματα μπορούν να αναπτυχθούν επ 'αόριστον σε κατάλληλο μέσο κυτταρικής καλλιέργειας. Μπορούν επίσης να ενίονται σε ποντίκια (στην περιτοναϊκή κοιλότητα, γύρω από το έντερο). Εκεί, παράγουν όγκους που εκκρίνουν ένα πλούσιο σε αντίσωμα υγρό που ονομάζεται ασκίτης. Το μέσο πρέπει να εμπλουτιστεί κατά την in vitro επιλογή για να ευνοηθεί περαιτέρω η ανάπτυξη υβριδώματος. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με τη χρήση στρώματος τροφοδοτικών κυττάρων ινοκυττάρων ή συμπληρωματικού μέσου όπως βρικλόνη. Μπορούν να χρησιμοποιηθούν μέσα καλλιέργειας που ρυθμίζονται από μακροφάγα. Η παραγωγή σε κυτταρική καλλιέργεια προτιμάται συνήθως καθώς η τεχνική ασκίτη είναι επώδυνη για το ζώο. Όπου υπάρχουν εναλλακτικές τεχνικές, ο ασκίτης θεωρείται ανήθικος. Αρκετές τεχνολογίες μονοκλωνικών αντισωμάτων έχουν αναπτυχθεί πρόσφατα, όπως παρουσίαση φάγου, καλλιέργεια μεμονωμένων κυττάρων Β, ενίσχυση μεμονωμένων κυττάρων από διάφορους πληθυσμούς Β κυττάρων και τεχνολογίες ανάκρισης μεμονωμένων κυττάρων πλάσματος. Διαφορετικά από την παραδοσιακή τεχνολογία υβριδώματος, οι νεότερες τεχνολογίες χρησιμοποιούν τεχνικές μοριακής βιολογίας για να ενισχύσουν τις βαριές και ελαφριές αλυσίδες των γονιδίων αντισωμάτων με PCR και να παράγουν είτε σε βακτηριακά είτε σε θηλαστικά συστήματα με ανασυνδυασμένη τεχνολογία. Ένα από τα πλεονεκτήματα των νέων τεχνολογιών ισχύει για πολλά ζώα, όπως κουνέλι, λάμα, κοτόπουλο και άλλα κοινά πειραματόζωα στο εργαστήριο. Αφού ληφθεί είτε ένα δείγμα μέσων καλλιεργημένων υβριδωμάτων είτε ένα δείγμα υγρού ασκίτη, τα επιθυμητά αντισώματα πρέπει να εκχυλιστούν. Οι μολυσματικές ουσίες κυτταρικής καλλιέργειας αποτελούνται κυρίως από συστατικά μέσων όπως παράγοντες ανάπτυξης, ορμόνες και τρανσφερίνες. Αντιθέτως, το in νiνο δείγμα είναι πιθανό να έχει αντισώματα ξενιστή, πρωτεάσες, νουκλεάσες, νουκλεϊκά οξέα και ιούς. Και στις δύο περιπτώσεις, ενδέχεται να υπάρχουν και άλλες εκκρίσεις από τα υβριδώματα όπως οι κυτοκίνες. Μπορεί επίσης να υπάρχει βακτηριακή μόλυνση και, ως αποτέλεσμα, ενδοτοξίνες που εκκρίνονται από τα βακτήρια. Ανάλογα με την πολυπλοκότητα των μέσων που απαιτούνται στην κυτταρική καλλιέργεια και συνεπώς τους μολυσματικούς παράγοντες, μπορεί να προτιμάται η μία ή η άλλη μέθοδος (in vivo ή in vitro). Το δείγμα πρώτα ρυθμίζεται ή προετοιμάζεται για καθαρισμό. Τα κύτταρα, τα συντρίμμια των κυττάρων, τα λιπίδια και το πήγμα του υλικού απομακρύνονται πρώτα, συνήθως με φυγοκέντρηση ακολουθούμενη από διήθηση με 0,45 φίλτρο μm. Αυτά τα μεγάλα σωματίδια μπορούν να προκαλέσουν ένα φαινόμενο που ονομάζεται ρύπανση μεμβράνης σε μεταγενέστερα στάδια καθαρισμού. Επιπλέον, η συγκέντρωση του προϊόντος στο δείγμα μπορεί να μην είναι επαρκής, ειδικά σε περιπτώσεις όπου το επιθυμητό αντίσωμα παράγεται από μια κυτταρική σειρά χαμηλής έκκρισης. Το δείγμα συνεπώς συμπυκνώνεται με υπερδιήθηση ή αντίστροφη ώσμωση. Οι περισσότερες από τις φορτισμένες ακαθαρσίες είναι συνήθως ανιόντα όπως νουκλεϊκά οξέα και ενδοτοξίνες. Αυτές μπορούν να διαχωριστούν με χρωματογραφία ανταλλαγής ιόντων. Είτε χρησιμοποιείται χρωματογραφία ανταλλαγής κατιόντων σε αρκετά χαμηλό pΗ ώστε το επιθυμητό αντίσωμα να δεσμεύεται στη στήλη, ενώ τα ανιόντα ρέουν διαμέσου, ή χρωματογραφία ανταλλαγής ανιόντων χρησιμοποιείται σε αρκετά υψηλό pΗ όπου το επιθυμητό αντίσωμα ρέει διαμέσου της στήλης, ενώ τα ανιόντα προσδένονται σε αυτή. Διάφορες πρωτεΐνες μπορούν επίσης να διαχωριστούν μαζί με τα ανιόντα με βάση το ισοηλεκτρικό τους σημείο (pI). Στις πρωτεΐνες, το ισοηλεκτρικό σημείο (ρΙ) ορίζεται ως το pΗ στο οποίο μια πρωτεΐνη δεν έχει καθαρό φορτίο. Όταν το pH> pI, μια πρωτεΐνη έχει καθαρό αρνητικό φορτίο, και όταν το pH <pI, μια πρωτεΐνη έχει καθαρό θετικό φορτίο. Για παράδειγμα, η αλβουμίνη έχει pI 4,8, το οποίο είναι σημαντικά χαμηλότερο από αυτό των περισσότερων μονοκλωνικών αντισωμάτων, τα οποία έχουν pΙ 6.1. Έτσι, σε pΗ μεταξύ 4,8 και 6,1, το μέσο φορτίο των μορίων αλβουμίνης είναι πιθανό να είναι πιο αρνητικό, ενώ τα μόρια mAbs είναι θετικά φορτισμένα και ως εκ τούτου είναι δυνατόν να τα διαχωριστούν. Η τρανσφερίνη, από την άλλη πλευρά, έχει pI 5,9, οπότε δεν μπορεί εύκολα να διαχωριστεί με αυτήν τη μέθοδο. Απαιτείται διαφορά στο pI τουλάχιστον 1 για καλό διαχωρισμό. Η τρανσφερίνη μπορεί αντ 'αυτού να αφαιρεθεί με χρωματογραφία αποκλεισμού μεγέθους. Αυτή η μέθοδος είναι μία από τις πιο αξιόπιστες τεχνικές χρωματογραφίας. Δεδομένου ότι ασχολούμαστε με πρωτεΐνες, ιδιότητες όπως το φορτίο και η συγγένεια δεν είναι συνεπείς και ποικίλλουν με το pΗ καθώς τα μόρια είναι πρωτονιωμένα και αποπρωτονιωμένα, ενώ το μέγεθος παραμένει σχετικά σταθερό. Ωστόσο, έχει μειονεκτήματα όπως χαμηλή ανάλυση, χαμηλή χωρητικότητα και χαμηλούς χρόνους έκλουσης. Μια πολύ ταχύτερη μέθοδος διαχωρισμού ενός σταδίου είναι η χρωματογραφία συγγένειας πρωτεΐνης A/G. Το αντίσωμα συνδέεται επιλεκτικά με την πρωτεΐνη Α/G, έτσι λαμβάνεται υψηλό επίπεδο καθαρότητας (γενικά> 80%). Ωστόσο, αυτή η μέθοδος μπορεί να είναι προβληματική για αντισώματα που καταστρέφονται εύκολα, καθώς γενικά χρησιμοποιούνται αντίοξεες συνθήκες. Το χαμηλό pΗ μπορεί να σπάσει τους δεσμούς για να αφαιρέσει το αντίσωμα από τη στήλη. Εκτός από το ενδεχόμενο να επηρεάσει το προϊόν, το χαμηλό pH μπορεί να προκαλέσει διαρροή από την στήλη της πρωτεΐνης A/G και να εμφανιστεί στο εκλουόμενο δείγμα. Διατίθενται ρυθμιστικά συστήματα απαλής έκλουσης που χρησιμοποιούν υψηλές συγκεντρώσεις άλατος για την αποφυγή έκθεσης ευαίσθητων αντισωμάτων σε χαμηλό ρΗ. Το κόστος πρέπει να ληφθεί υπόψιν με αυτήν τη μέθοδο, επειδή η ακινητοποιημένη πρωτεΐνη A / G είναι μια πιο ακριβή ρητίνη. Η χρωματογραφία μετατόπισης έχει χρησιμοποιηθεί για τον εντοπισμό και τον χαρακτηρισμό αυτών των συχνά αόρατων παραλλαγών σε ποσότητες που είναι κατάλληλες για επακόλουθα σχήματα προκλινικής αξιολόγησης όπως φαρμακοκινητικές μελέτες σε ζώα. Η γνώση που αποκτήθηκε κατά τη φάση της προκλινικής ανάπτυξης είναι ζωτικής σημασίας για την καλύτερη κατανόηση της ποιότητας των προϊόντων και παρέχει μια βάση για τη διαχείριση κινδύνων και αυξημένη ρυθμιστική ευελιξία. Η πρόσφατη πρωτοβουλία της Υπηρεσίας Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA) Quality by Design προσπαθεί να παρέχει καθοδήγηση σχετικά με την ανάπτυξη και να διευκολύνει το σχεδιασμό προϊόντων και διαδικασιών που μεγιστοποιούν την αποτελεσματικότητα και το προφίλ ασφάλειας, ενώ παράλληλα ενισχύουν την κατασκευαστικότητα του προϊόντος. Η παραγωγή ανασυνδυασμένων μονοκλωνικών αντισωμάτων περιλαμβάνει κλωνοποίηση ρεπερτορίου, CRISPR/Cas9 ή τεχνολογίες εμφάνισης φάγου/ζύμης. Η ανασυνδυασμένη μηχανική αντισωμάτων συνεπάγεται παραγωγή αντισωμάτων με τη χρήση ιών ή ζύμης, αντί για ποντίκια. Αυτές οι τεχνικές βασίζονται στην ταχεία κλωνοποίηση των τμημάτων γονιδίου ανοσοσφαιρίνης για τη δημιουργία βιβλιοθηκών αντισωμάτων με ελαφρώς διαφορετική αμινοξέος αλληλουχίες από τις οποίες μπορούν να επιλεγούν αντισώματα με επιθυμητές ειδικότητες. Οι βιβλιοθήκες αντισωμάτων φάγου είναι μια παραλλαγή βιβλιοθηκών αντιγόνου φάγου. Αυτές οι τεχνικές μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την ενίσχυση της ειδικότητας με την οποία τα αντισώματα αναγνωρίζουν τα αντιγόνα, τη σταθερότητά τους σε διάφορες περιβαλλοντικές καταστάσεις, τη θεραπευτική αποτελεσματικότητά τους και την ανιχνευσιμότητα τους σε διαγνωστικές εφαρμογές. Οι θάλαμοι ζύμωσης έχουν χρησιμοποιηθεί για παραγωγή αντισωμάτων μεγάλης κλίμακας. Ενώ τα αντισώματα ποντικού και ανθρώπου είναι δομικά παρόμοια, οι διαφορές μεταξύ τους ήταν αρκετές για να προκαλέσουν ανοσοαπόκριση όταν εγχύθηκαν μονοκλωνικά αντισώματα ποντικού σε ανθρώπους, με αποτέλεσμα την ταχεία απομάκρυνσή τους από το αίμα, καθώς και συστημικές φλεγμονώδεις επιδράσεις και την παραγωγή ανθρώπινων αντι-αντισωμάτων ποντικού (HAMA). Το ανασυνδυασμένο DNA έχει διερευνηθεί από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 για να αυξήσει τους χρόνους παραμονής. Σε μία προσέγγιση, το DNA ποντικού που κωδικοποιεί το τμήμα δέσμευσης ενός μονοκλωνικού αντισώματος συγχωνεύθηκε με DNA που παράγει ανθρώπινα αντισώματα σε ζωντανά κύτταρα. Η έκφραση αυτού του «χιμαιρικού» ή «εξανθρωπισμένου» DNA μέσω κυτταρικής καλλιέργειας έδωσε αντισώματα εν μέρει ποντικού και εν μέρει ανθρώπου. Από την ανακάλυψη ότι μπορούσαν να δημιουργηθούν μονοκλωνικά αντισώματα, οι επιστήμονες έχουν στοχεύσει στη δημιουργία πλήρως ανθρώπινων προϊόντων για τη μείωση των παρενεργειών εξανθρωπισμένων ή χιμαιρικών αντισωμάτων. Έχουν εντοπιστεί αρκετές επιτυχημένες προσεγγίσεις: διαγονιδιακά ποντίκια, παρουσίαση φάγου και κλωνοποίηση απλών Β κυττάρων:Από το Νοέμβριο 2016 δεκατρία των δεκαεννέα πλήρως ανθρώπινων θεραπευτικών μονοκλωνικών αντισωμάτων στην αγορά προήλθαν από τεχνολογία διαγονιδιακών ποντικών. Μόλις παραχθούν μονοκλωνικά αντισώματα για μια δεδομένη ουσία, μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την ανίχνευση της παρουσίας αυτής της ουσίας. Πρωτεΐνες μπορεί να ανιχνευθεί χρησιμοποιώντας η Western blot και ανοσολογική δοκιμασία κηλίδας. Στην ανοσοϊστοχημεία, τα μονοκλωνικά αντισώματα μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την ανίχνευση αντιγόνων σε τμήματα σταθερού ιστού, και παρομοίως, μπορεί να χρησιμοποιηθεί ανοσοφθορισμός για την ανίχνευση μιας ουσίας είτε σε τμήμα κατεψυγμένου ιστού είτε σε ζωντανά κύτταρα. Τα αντισώματα μπορούν επίσης να χρησιμοποιηθούν για τον καθαρισμό των ενώσεων στόχων τους από μίγματα, χρησιμοποιώντας τη μέθοδο ανοσοκαθίζησης. Τα θεραπευτικά μονοκλωνικά αντισώματα δρουν μέσω πολλαπλών μηχανισμών, όπως ο αποκλεισμός των στοχευμένων μοριακών λειτουργιών, προκαλώντας απόπτωση σε κύτταρα που εκφράζουν τον στόχο, ή με διαμόρφωση οδών σηματοδότησης.Μία πιθανή θεραπεία για τον καρκίνο περιλαμβάνει μονοκλωνικά αντισώματα που συνδέονται μόνο με αντιγόνα ειδικά στα καρκινικά κύτταρα και προκαλούν ανοσοαπόκριση έναντι του καρκινικού κυττάρου στόχου. Τέτοια mAbs μπορούν να τροποποιηθούν για απελευθέρωση τοξίνης, ραδιοϊσότοπου, κυτοκίνης ή άλλου δραστικού συζεύγματος ή για το σχεδιασμό διειδικών αντισωμάτων που μπορούν να συνδεθούν με τις περιοχές Fab τους τόσο στο αντιγόνο στόχευσης όσο και σε ένα συζυγές ή κύτταρο τελεστή. Κάθε άθικτο αντίσωμα μπορεί να συνδεθεί με κυτταρικούς υποδοχείς ή άλλες πρωτεΐνες με την περιοχή Fc του. Τα μονοκλωνικά αντισώματα που έχουν εγκριθεί από το FDA για καρκίνο περιλαμβάνουν:Τα μονοκλωνικά αντισώματα που χρησιμοποιούνται για αυτοάνοσες ασθένειες περιλαμβάνουν την ινφλιξιμάμπη και την ανταλιμουμάμπη, οι οποίες είναι αποτελεσματικές στη ρευματοειδή αρθρίτιδα, τη νόσο του Crohn, την ελκώδη κολίτιδα και την αγκυλοποιητική σπονδυλίτιδα λόγω της ικανότητάς τους να συνδέονται και να αναστέλλουν τον TNF-α. Η μπασιλιξιμάμπη και η δακλιζουμπάμπη αναστέλλουν την IL-2 σε ενεργοποιημένα Τ κύτταρα και έτσι βοηθούν στην πρόληψη της οξείας απόρριψης των μεταμοσχεύσεων νεφρού. Η ομαλιζουμάμπη αναστέλλει την ανθρώπινη ανοσοσφαιρίνη Ε (IgE) και είναι χρήσιμη στη θεραπεία μέτριου έως σοβαρού αλλεργικού άσθματος. Αρκετά μονοκλωνικά αντισώματα, όπως η μπεβασιζουμάμπη και το Cetuximab, μπορούν να προκαλέσουν διαφορετικά είδη παρενεργειών. Αυτές οι ανεπιθύμητες ενέργειες μπορούν να ταξινομηθούν σε συχνές και σοβαρές παρενέργειες. Μερικές συχνές ανεπιθύμητες ενέργειες περιλαμβάνουν:Μεταξύ των πιθανών σοβαρών παρενεργειών είναι: | Ένα μονοκλωνικό αντίσωμα (mAb ή moAb) είναι αντίσωμα που κατασκευάζεται με κλωνοποίηση ενός μοναδικού λευκού αιμοσφαιρίου. Όλα τα επακόλουθα αντισώματα που προέρχονται με αυτόν τον τρόπο εντοπίζονται σε ένα μοναδικό γονικό κύτταρο. Τα μονοκλωνικά αντισώματα μπορούν να έχουν μονοσθενή συγγένεια, που συνδέονται μόνο με τον ίδιο επίτοπο (το τμήμα ενός αντιγόνου που αναγνωρίζεται από το αντίσωμα). Αντιθέτως, τα πολυκλωνικά αντισώματα δεσμεύονται σε πολλαπλούς επίτοπους και συνήθως παράγονται από διάφορες διαφορετικές σειρές κυττάρων πλάσματος που εκκρίνουν αντίσωμα. Τα διειδικά μονοκλωνικά αντισώματα μπορούν επίσης να κατασκευαστούν, αυξάνοντας τους θεραπευτικούς στόχους ενός μόνο μονοκλωνικού αντισώματος σε δύο επίτοπους. Είναι δυνατή η παραγωγή μονοκλωνικών αντισωμάτων που συνδέονται ειδικά με σχεδόν οποιαδήποτε κατάλληλη ουσία. Στη συνέχεια μπορούν να χρησιμεύσουν για τον εντοπισμό ή τον καθαρισμό. Αυτή η ικανότητα έχει γίνει ένα σημαντικό εργαλείο στη βιοχημεία, τη μοριακή βιολογία και την ιατρική. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BA%CE%BB%CF%89%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CF%83%CF%89%CE%BC%CE%B1 |
Θωπεία (ως σεξουαλική παρενόχληση) | Η Ιταλία είχε μια φήμη όπου οι άντρες τσιμπούσαν τους γλουτούς των γυναικών, και ο όρος χούφτωμα θα μπορούσε ίσως να εφαρμοστεί, αλλά δεν ήταν ένας κοινός όρος εκείνη την εποχή (για παράδειγμα, στα μέσα του 20ού αιώνα). Η Ιαπωνία έχει τη φήμη για τους άνδρες που χουφτώνουν γυναίκες σε τρένα και λεωφορεία, σε βαθμό που οι αρχές έχουν εφαρμόσει εκστρατείες κατά του χουφτώματος, οι οποίες έχουν λάβει σημαντική προσοχή από τα μέσα ενημέρωσης και αποτέλεσαν αντικείμενο σοβαρής μελέτης τα τελευταία χρόνια. Σε μέρη της Νότιας Ασίας, συμπεριλαμβανομένης της Ινδίας, του Νεπάλ και του Μπαγκλαντές, η δημόσια σεξουαλική παρενόχληση ή κακοποίηση (συχνά γνωστή ως «παρενόχληση στο δρόμο») των γυναικών από τους άνδρες αναφέρεται ευρέως ως «πείραγμα της Εύας». Υπήρξε ένα περιστατικό στην Αυστραλία τον Αύγουστο του 2019, όταν ο οικοδεσπότης μιας φιλανθρωπικής εκδήλωσης προσέφερε το μάγουλό του σε μια γυναίκα προσκεκλημένη παρουσιαστή για ένα φιλί, πριν γυρίσει το κεφάλι του την τελευταία στιγμή και τη φιλήσει στα χείλη. Ο παρουσιαστής είπε δημοσίως «αυτό το είδος συμπεριφοράς είναι απαράδεκτο και ο καιρός που οι γυναίκες υπόκεινταν σε αυτό ή έπρεπε να το ανέχονται έχει περάσει εδώ και πολύ καιρό». Ο οικοδεσπότης ζήτησε συγγνώμη για τη συμπεριφορά του. Σε πολλές χώρες, η μη συναινετική σεξουαλική επαφή ενός μέρους του σώματος ενός άλλου ατόμου θεωρείται σεξουαλική επίθεση και είναι παράνομη, αλλά σε όλες σχεδόν τις χώρες θεωρείται απαράδεκτη συμπεριφορά. Στην πράξη, οι γυναίκες είναι οι κυρίαρχοι στόχοι. Για την καταπολέμηση της ανεπιθύμητης θωπείας και της παρενόχλησης στο δρόμο και της σεξουαλικής παρενόχλησης των γυναικών σε πολυσύχναστους δημόσιους χώρους, ορισμένες χώρες έχουν επίσης ορίσει χώρους μόνο για γυναίκες. Για παράδειγμα, τα διαχωρισμένα βάση φύλου λεωφορεία και τα βαγόνια στα τρένα και στο μετρό έχουν εισαχθεί στο Μεξικό, την Ιαπωνία, τις Φιλιππίνες, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και άλλες χώρες για να μειώσουν αυτό το είδος σεξουαλικής παρενόχλησης.Ορισμένα μέρη στη Γερμανία, την Κορέα και την Κίνα έχουν θέσεις στάθμευσης γυναικών, συχνά για σχετιζόμενα θέματα ασφάλειας. Πολλές ακόμη χώρες, συμπεριλαμβανομένου του Καναδά, των Ηνωμένων Πολιτειών, της Ιταλίας, της Ιαπωνίας και του Ηνωμένου Βασιλείου παρέχουν επίσης προνόμια στάθμευσης σε έγκυες γυναίκες, για λόγους ασφάλειας ή πρόσβασης. Σεξουαλική παρενόχληση Μη διεισδυτικό σεξ Εφαψισμός | Θωπεία (στο καθημερινό λόγο : χούφτωμα) ως τρόπος σεξουαλικής παρενόχλησης, ονομάζεται η ενέργεια ανεπιθύμητου αγγίγματος από ένα άτομο σε ένα άλλο. Συχνά, ανάλογα με την ένταση της πράξης μπορεί να θεωρηθεί και σεξουαλική επίθεση Οι περιοχές του σώματος που χουφτώνονται συχνότερα περιλαμβάνουν τους γλουτούς, το στήθος, το αιδοίο και τους μηρούς σε μια γυναίκα και το πέος, τους όρχεις και τους γλουτούς σε έναν άνδρα. Η πρακτική των γυναικών να υπόκεινται σε σωματικό έλεγχο από αστυνομικούς, όπως σε τελωνεία ή σε αεροδρόμια, είναι αμφιλεγόμενη. Μια τέτοια συμπεριφορά δημοσίων υπαλλήλων απαιτεί σαφή νομική άδεια. Ο εφαψισμός, που θεωρείται παραφιλία, είναι μια πρακτική ενός ατόμου να αγγίζει ένα άλλο μη συγκατατεθέν άτομο με τα χέρια του, συνήθως σε πλήθος, για τη δική του σεξουαλική ευχαρίστηση. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CF%89%CF%80%CE%B5%CE%AF%CE%B1_(%CF%89%CF%82_%CF%83%CE%B5%CE%BE%CE%BF%CF%85%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B5%CE%BD%CF%8C%CF%87%CE%BB%CE%B7%CF%83%CE%B7) |
Αβινιόν | Στην περιοχή της Αβινιόν έχουν βρεθεί αρκετά αρχαία αντικείμενα που χρονολογούνται μέχρι και την Παλαιολιθική εποχή. Περί το 539 π.Χ. οι Φωκαείς της Μασσαλίας ίδρυσαν στην περιοχή αυτή έναν εμπορικό κόμβο στις όχθες του Ροδανού με την ονομασία Аὐενιὼν, σύμφωνα με τον γεωγράφο Αρτεμίδωρο τον Εφέσιο, πληροφορίες από το έργο του οποίου βρίσκουμε στο έργο του Στέφανου του Βυζάντιου. Κατά τον 2ο αιώνα π.Χ. έγινε ρωμαϊκός οικισμός με το όνομα Αβένιο. Από το 300 μέχρι το 500 μ.Χ. η πόλη δέχτηκε πολλές επιδρομές από Φράγκους, Αλεμάνους, Γότθους και Βουργουνδούς. Το 734 κατακτήθηκε από τους Σαρακηνούς και στη συνέχεια την ελευθέρωσε ο Κάρολος Μαρτέλος το 737. Ενσωματώθηκε με το βασίλειο της Βουργουνδίας το 932 και το 1129 αναγνωρίστηκε ως αυτόνομη κοινότητα από τον κόμη Γουλιέλμο Β'. Αυτό κράτησε μόλις για έναν αιώνα καθώς το 1226, ύστερα από τρίμηνη πολιορκία, την κατέλαβε ο Λουδοβίκος Η' και αφαίρεσε τα όποια προνόμια είχε η πόλη. Την περίοδο 1309-1376 η Αβινιόν βρισκόταν κάτω από την παπική εξουσία, μια περίοδος που η Δυτική Καθολική Εκκλησία αποκαλεί Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία ή Εξορία της Αβινιόν. Ονομάστηκε έτσι γιατί η εποχή αυτή ήταν πολύ επιζήμια για την Καθολική εκκλησία και αντιθέτως πολύ επικερδής για την πόλη, που διένυσε την χρυσή εποχή της. Από την εγκατάσταση του πρώτου πάπα ο πληθυσμός και η έκταση της πόλης αυξήθηκε σταδιακά. Πολλοί καλλιτέχνες και άνθρωποι των γραμμάτων ακολούθησαν τους πάπες και έτσι η πόλη απέκτησε έναν κοσμοπολίτικο χαρακτήρα, στοιχείο που βοήθησε στην διεύρυνση της πολιτικής της ακτινοβολίας και επιρροής στις γύρω περιοχές. Η ανάπτυξη της πόλης σταμάτησε όταν το 1348 μια επιδημία πανώλης μείωσε σημαντικά τον πληθυσμό, μείωση που συνεχίστηκε με μεγαλύτερο ρυθμό μετά την αποχώρηση του πάπα το 1377. Μετά από μια σύντομη περίοδο ακμής η πόλη πλέον άρχιζε να παρακμάζει. Νέες επιδημίες πανώλης αποδεκάτισαν ξανά τους κατοίκους της Αβινιόν το 1580 και το 1721 συμβάλλοντας ακόμη περισσότερο στην παρακμή της πόλης. Το 1791, ύστερα από απόφαση της Γαλλικής εθνοσυνέλευσης, που επικυρώθηκε από τον πάπα με την συμφωνία του Τολεντίνο, η Αβινιόν προσαρτήθηκε στη Γαλλία. Τέλος, το 1942 η πόλη κατελήφθη από τους Γερμανούς και απελευθερώθηκε το 1944. Οι εφτά διαδοχικοί πάπες γαλλικής καταγωγής που έκαναν την Αβινιόν έδρα τους ήταν οι: (Γαλλικά) Επίσημος ιστότοπος | Η Αβινιόν (γαλ. Avignon , οξιτανικά Avinhon) είναι πρωτεύουσα του νομού Βωκλύζ στην περιοχή Προβηγκία-Άλπεις-Κυανή Ακτή στη νότια Γαλλία. Βρίσκεται στην αριστερή όχθη του ποταμού Ροδανού και είναι κυρίως γνωστή ως έδρα των 7 παπών γαλλικής καταγωγής την περίοδο 1309-1377. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B2%CE%B9%CE%BD%CE%B9%CF%8C%CE%BD |
Red Bull Arena (Σάλτσμπουργκ) | Η τρέχουσα χωρητικότητα του είναι 31.895 θεατές. Η προηγούμενη χωρητικότητα του σταδίου ήταν 18.200 θεατές, αλλά πρόσφατα επεκτάθηκε σε πάνω από 30.000, έτσι ώστε να ήταν σε θέση να φιλοξενήσει το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου του 2008. Το «ΕΜ Stadion Wals-Siezenheim» ήταν το μοναδικό γήπεδο στην αυστριακή Μπουντεσλίγκα που χρησιμοποιούσε τεχνητό χλοοτάπητα. Το Polytan's FIFA 2-Star Recommended 40mm surface Ligaturf με 25mm elastic layer εγκαταστάθηκε το 2005, αλλά από το καλοκαίρι του 2010 χρησιμοποιείται φυσικός χλοοτάπητας. Επίσημος ιστότοπος Stadium Guide Article | Η Red Bull Arena (προφέρεται: [ʁɛd bʊl aˌʁeːnaː]), γνωστή κατά τη διάρκεια και πριν από το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου Euro 2008, ως «EM-Stadion Wals-Siezenheim» (προφέρεται: [eːɛmˌʃtaːdi̯ɔn ˌvalsˈsiːtsn̩haɪ̯m]]), είναι γήπεδο ποδοσφαίρου στο Βαλς-Σίτσενχαϊμ, ένα δήμο στα προάστια του Σάλτσμπουργκ στην Αυστρία. Εγκαινιάστηκε επίσημα τον Μάρτιο του 2003 και είναι η φυσική έδρα της Ρεντ Μπουλ Σάλτσμπουργκ. Προηγουμένως, ο σύλλογος αγωνιζόταν στο Stadion Lehen. | https://el.wikipedia.org/wiki/Red_Bull_Arena_(%CE%A3%CE%AC%CE%BB%CF%84%CF%83%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%BA) |
Μπότσια | Το μπότσια παίζεται ατομικά, σε ζευγάρια ή σε ομάδες των τριών. Σκοπός του παιχνιδιού είναι να ρίξουν οι παίκτες την δερμάτινη μπάλα τους (χρώματος κόκκινου ή μπλε) όσο πιο κοντά μπορούν στη λευκή μπάλα - στόχο που καλείται "jack". Η λευκή μπάλα ρίχνεται πρώτη, ενώ στη συνέχεια οι ομάδες ρίχνουν εναλλάξ τις μπάλες τους. Οι μπάλες προωθούνται με τα χέρια, τα πόδια, ή -εάν η αναπηρία του συμμετέχοντα είναι σοβαρή- με μία βοηθητική συσκευή. Στο τέλος του κάθε γύρου, ο διαιτητής μετράει την απόσταση που έχουν οι μπάλες των ομάδων από τη μπάλα - στόχο και δίνει ένα βαθμό για κάθε μπάλα που είναι πιο κοντά στη μπάλα στόχο από τη κοντινότερη μπάλα του αντιπάλου. Η ομάδα ή παίκτης με την υψηλότερη βαθμολογία είναι νικητής στο τέλος του αγώνα. Ο αριθμός των γύρων και οι μπάλες έχει στη διάθεσή της κάθε ομάδα εξαρτώνται από των αριθμό των συμμετεχόντων. Στο ατομικό παιχνίδι υπάρχουν 4 γύροι, και ο κάθε παίκτης έχει στη διάθεσή του 6 μπάλες. Στο παιχνίδι με ζευγάρια, οι γύροι παραμένουν τέσσερις ενώ ο κάθε παίκτης έχει στη διάθεσή του 3 μπάλες ανά γύρο. Όταν αγωνίζονται ομάδες των τριών, το παιχνίδι αποτελείται από έξι γύρους, ενώ κάθε παίκτης έχει στη διάθεσή του 2 μπάλες. Για να μπορούν να αγωνιστούν στο μπότσια, οι αθλητές πρέπει να είναι ανάπηροι ως αποτέλεσμα εγκεφαλικής παράλυσης, ή άλλης νευρολογικής διαταραχής με παρόμοια αποτελέσματα, όπως η μυϊκή δυστροφία ή ο τραυματικός τραυματισμός εγκεφάλου (ΤΒΙ). Οι παίκτες εξετάζονται ώστε να διαπιστωθεί το μέγεθος της αναπηρίας τους και να καταταγούν στην αντίστοιχη τάξη που θα τους επιτρέψει να αγωνιστούν απέναντι σε αθλητές με παρόμοιες φυσικές λειτουργίες. Οι αθλητές του Μπότσια κατατάσσονται σε μία από τις παρακάτων τέσσερις κατηγορίες: BC1 - Οι παίκτες αυτής της τάξης ρίχνουν τη μπάλα με το χέρι ή το πόδι. Ένας βοηθός είναι δυνατό να μετακινεί και να σταθεροποιεί το αμαξίδιο ή να τους δίνει τη μπάλα. BC2 - Οι παίκτες αυτής της τάξης ρίχνουν τη μπάλα με το χέρι. Δεν έχουν βοηθό. BC3 - Οι παίκτες αυτής της τάξης έχουν σημαντική φυσική αναπηρία. Μπορούν να χρησιμοποιήσουν μία βοηθητική συσκευή για να ρίξουν τη μπάλα. Μπορούν να έχουν βοηθό. Ο βοηθός πρέπει να έχει την πλάτη στραμμένη στο γήπεδο, ενώ απαγορεύεται η οπτική του επαφή με το παιχνίδι. BC4 - Οι παίκτες αυτής της τάξης έχουν άλλες σημαντικές φυσικές αναπηρίες. Δεν έχουν βοηθό. Το μπότσια παίζεται αγωνιστικά αλλά και ως άθλημα αναψυχής. Οι αγώνες οργανώνονται σε τοπικό, εθνικό, και διεθνές επίπεδο. Μεγαλύτερη διοργάνωση για το άθλημα είναι οι Παραολυμπιακοί Αγώνες που λαμβάνουν χώρα κάθε τέσσερα χρόνια αμέσως μετά από του Ολυμπιακούς Αγώνες. Το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, και τα άλλα Πρωταθλήματα ηπείρων οργανώνονται ένα χρόνο μετά τη Παραολυμπιάδα. Το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα διεξάγεται δύο χρόνια μετά, ενώ το Παγκόσμιο Κύπελλο ένα χρόνο πριν τους Παραολυμπιακούς Αγώνες. Στην παγκόσμια κατάταξη υπάρχουν περίπου 200 αθλητές. Στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2006 έλαβαν μέρος αθλητές από 29 χώρες. Οι χώρες της Ιβηρικής χερσονήσου είναι οι χώρες με τα περισσότερα μετάλλια. Πορτογαλία και Ισπανία κυριαρχούν σε διεθνές επίπεδο. Στην πρώτη θέση της παγκόσμιας κατάταξης στη κατηγορία BC3 βρίσκεται ο Έλληνας αθλητής Γρηγόρης Πολυχρονίδης.Στο Παγκόσμιο Κύπελλο Μπότσια του 2007, που διεξήχθη στο Βανκούβερ του Καναδά έλαβαν μέρος 179 αθλητές από 24 χώρες. Στους αγώνες αυτούς κρίθηκε η συμμετοχή των αθλητών στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου, το 2008. Παραολυμπιακοί Αγώνες Μπότσε boccia.gr Το μπότσια από την Ελληνική Παραολυμπιακή Επιτροπή Κανονισμοί μπότσια Προσωπική ιστοσελίδα του Έλληνα παγκόσμιου πρωταθλητή Γρηγόρη Πολυχρονίδη Αρχειοθετήθηκε 2009-02-02 στο Wayback Machine. Διεθνής Ένωση Άθλησης και Ψυχαγωγίας Ατόμων με Εγκεφαλική Παράλυση (Αγγλικά) | Το μπότσια (ορθή προφορά μπότσα, ιταλ. Boccia) είναι άθλημα για αθλητές με αναπηρία. Είναι διασκευασμένη μορφή του ιταλικού αθλήματος μπότσε και έχει σχεδιαστεί ώστε να να παίζεται από άτομα με εγκεφαλική παράλυση ή άλλη κινητική αναπηρία που χρησιμοποιούν αναπηρικό αμαξίδιο. Αποτελεί Παραολυμπιακό άθλημα, και παίζεται σε περισσότερες από 40 χώρες. Διοικητική αρχή για το άθλημα αποτελεί η Διεθνής Ένωση Άθλησης και Ψυχαγωγίας Ατόμων με Εγκεφαλική Παράλυση. Στο πρόγραμμα των Παραολυμπιακών Αγώνων μπήκε για πρώτη φορά το 1984 στην Παραολυμπιάδα της Νέας Υόρκης. Είναι ένα από τα τρία αθλήματα των Παραολυμπιακών Αγώνων που δεν έχουν αντίστοιχο Ολυμπιακό άθλημα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CF%8C%CF%84%CF%83%CE%B9%CE%B1 |
Δήμος Παραλίας Πιερίας | Στο δήμο περιλαμβάνονταν τα δημοτικά διαμερίσματα: Δ.δ. Καλλιθέας -- η Καλλιθέα [ 2.741 ] Δ.δ. Περίστασης -- η Περίσταση [ 2.545 ] Δ.δ. Παραλίας -- η Παραλία [ 1.124 ] Η Παραλία υπήρξε κοινότητα μέχρι το 1998, οπότε με το Νόμο Καποδίστρια έγινε Δήμος. Στις πρώτες δημοτικές εκλογές στο νεοσύστατο Δήμο, το 1998, κέρδισε στο δεύτερο γύρο με 51,5% ο Χρήστος Μπογιατζής. Στις επόμενες εκλογές, το 2002 Δήμαρχος εξελέγη επίσης στο δεύτερο γύρο, με 58,8% ο Γεώργιος Κεραμιδιώτης, ο οποίος επανεξελέγη από τον α΄ γύρο με 47% στις εκλογές του 2006. 1999-2003 : Χρήστος Μπογιατζής 2003- 31 Δεκεμβρίου 2010: Γεώργιος Κεραμιδιώτης Δήμος Παραλίας Αχαΐας Ιστοσελίδα Δήμου Παραλίας | Ο Δήμος Παραλίας ήταν ένας από τους 13 Δήμους του νομού Πιερίας, με 6.449 κατοίκους. Έδρα του δήμου ήταν η Καλλιθέα. Οι κάτοικοι ασχολούνται με τη γεωργία και με τις τουριστικές επιχειρήσεις (σχεδόν αποκλειστικά στην Παραλία, η οποία διαθέτει και τις κατάλληλες υποδομές). Περιλάμβανε τρία Δημοτικά Διαμερίσματα και ισάριθμους οικισμούς. Με το σχέδιο Καλλικράτης εντάχθηκε στον νέο διευρυμένο δήμο Κατερίνης. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AE%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CE%A0%CE%B9%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82 |
Χέντρικ Τίμερ | Ο Τίμερ γεννήθηκε στις 8 Φεβρουαρίου 1904 ο πατέρας του ήταν δάσκαλος] μητέρα του ήταν η ήταν ο Annetje. Εργάστηκε ως ασφαλιστικός πράκτορας για μια μεγάλη εταιρεία. Εκτός από να παίζει αντισφαίριση προπονούσε δωρεάν, συμπεριλαμβανομένης της βασίλισσας Τζουλιάνα της Ολλανδίας Ξεκίνησε την καριέρα του στο τένις σε ηλικία 19 ετών, όταν κέρδισε το πρώτο του Ολλανδικό πρωτάθλημα. Σημείωσε την πρώτη του διεθνή νίκη επί του Ντόναλντ Κρέιγκ σε μια διεθνή συνάντηση μεταξύ Ολλανδίας και Μεγάλης Βρετανίας το 1923. Την επόμενη χρονιά επέστησε τη διεθνή προσοχή όταν εμφανίστηκε στον αγώνα πρωταθλήματος για τον ελβετικό τίτλο σε κλειστό γήπεδο στο Σανκτ Μορίτς όπου νίκησε τον Ούγγρο πρωταθλητή Μπέλα φον Κέρλιγκ σε πέντε σετ. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού το 1924 κέρδισε το χάλκινο μετάλλιο στο μεικτό με συμπαίκτρια την Κία Μπάουμαν. Συμμετείχε στο εναρκτήριο Βρετανικό πρωτάθλημα σκληρών γηπέδων για να φτάσει στο προημιτελικό. Έφτασε στους προημιτελικούς του Γουίμπλετον το 1927 και το 1929 όπου αποκλείστηκε και τις δύο φορές από τον Ανρί Κοσέ. Το 1927 ανέκαμψε από ένα σπασμένο πόδι, το οποίο του στέρησε ένα τετράμηνο πριν από το τουρνουά και έτσι έχασε σε πέντε σετ στον τρίτο γύρο όπως και το 1929. Ήταν 9 φορές εθνικός πρωταθλητής των Κάτω Χωρών που είχε δύο συνεχόμενες τετραετίες μεταξύ 1927-30 και 1932-35. Κέρδισε επίσης οκτώ εθνικούς τίτλους στο διπλό και πέντε στο μεικτό. Το 1926 με συμπαίκτρια την Irma Kallmeyer στο μεικτό διεκδίκησε στον τελικό το διεθνές πρωτάθλημα Ολλανδίας. Το 1929 ήταν φιναλίστ του ίδιου πρωταθλήματος, όπου έφτασε στον ημιτελικό. Την επόμενη χρονιά έχασε στον τελικό του διπλού με συμπαίκτη τον Τίλντεν. Εκείνο τον καιρό ο Τίμερ συνεργάστηκε με τον συμπατριώτη του, Arthur Diemer-Kool, ενώ ο Τίλντεν επέλεξε τον Ντάνιελ Πρεν. Επίσης έχασε στον τελικό του μικτού με συμπαίκτρια την Else Støckel. Μια εβδομάδα αργότερα με τον αναμετρήθηκε με τον Ρόντερικ Μέντσελ στο τελικό του πρωταθλήματος "Grand Hotel Panhans" στο Semmering όπου έχασε σε τρία ίσια σετ. Τον Οκτώβριο στο "Welsh Covered Courts Championship" στο Llandudno, κατέκτησε τους τίτλους στο απλό, διπλό και μεικτό. Τον Νοέμβριο κέρδισε τα πρωταθλήματα της Αγγλίας. Έχασε όλη τη σεζόν του 1931 λόγω ασθένειας, και στις αρχές του 1932, έπασχε από πνευμονία. Στα μέσα Ιουνίου έκανε την επιστροφή του στον τελικό του "Queen's Club Championship" χάνοντας από τον Jack Crawford σε τέσσερα σετ. [20] Στο Λίβερπουλ κέρδισε τον τίτλο, το 1932 στο ολλανδικό διεθνές πρωτάθλημα με συμπαίκτη τον Κέρλινγκ κέρδισαν το διπλό. Το 1933 κέρδισε στο πρωτάθλημα της Δυτικής Αγγλίας νικώντας τον Ντάνιελ Πρεν στον τελικό . Το 1934 στο Ολλανδικό διεθνές πρωτάθλημα στο απλό έχασε στο ημιτελικό, αλλά κέρδισε πάλι το διπλό με τον Κέρλινγκ συμπαίκτη. Τη σεζόν του 1937 δεν έπαιξε λόγω ρευματισμών στον ώμο του . Το 1941 κέρδισε το εθνικό πρωτάθλημα τοιχοσφαίρισης (σκουός). Στο πατινάζ ταχύτητας τερμάτισε τρείς φορές στον αγώνα του Elfstedentocht. Στο γκολφ κέρδισε το De Golfbag Cup του Noordwijk το 1934. Την επόμενη χρονιά κέρδισε το πρώτο βραβείο του Noordwijk Golf Club σε ένα τουρνουά με 18 τρύπες. Κατά τη διάρκεια της καριέρας του στο γκολφ κατέκτησε δέκα τίτλους. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Henk Timmer (tennis player) στο Wikimedia Commons | Ο Χέντρικ "Χενκ" Τίμερ (Λατινικό αλφάβητο : Hendrik "Henk" Timmer), (Ουτρέχτη, 8 Φεβρουαρίου 1904 - Μπιλτχόβεν, 13 Νοεμβρίου 1998), ήταν Ολλανδός πρωταθλητής της Αντισφαίρισης, του Γκολφ, του Πατινάζ, του Μπάτμιντον, του Χόκεϊ επί χόρτου και της τοιχοσφαίρισης, (σκουός). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%AD%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BA_%CE%A4%CE%AF%CE%BC%CE%B5%CF%81 |
Αντώνιος Καράτζης | Ο Αντώνιος Καράτζης είναι γιος του αείμνηστου Μιλτιάδη Καράτζη και της Αθηνάς Καράτζη. Γεννήθηκε το 1976 στην Αθήνα και έχει δύο αδερφές και έναν αδερφό. Σπούδασε στο School of Tourism στο Glion Institute of Higher Education στην Ελβετία. Είναι παντρεμένος και έχει 4 παιδιά. Φοίτησε στην Σχολή Τουριστικών Επιχειρήσεων GLION της Ελβετίας. Έχει άριστη γνώση της αγγλικής, γερμανικής, ιταλικής γλώσσας καθώς και της γαλλικής και ισπανικής. Ο Αντώνιος Καράτζης ξεκίνησε την επαγγελματική του πορεία ως χειριστής πλεκτομηχανών στο εργοστάσιο κατασκευής υλικών διχτυών του πατέρα του στο Ηράκλειο Κρήτης το 1993. Το 1997 έγινε Διευθυντής Πωλήσεων για όλο τον Όμιλο Επιχειρήσεων Καράτζη και Αναπληρωτής Διευθύνων Σύμβουλος το 2001. Στην πορεία της καριέρας του έχει εφεύρει και καθιερώσει πλήθος βελτιώσεων στην κατασκευή διχτυών και συσκευασιών . Έπειτα από τον θάνατο του πατέρα του το 2015, διορίστηκε Πρόεδρος του Ομίλου Επιχειρήσεων Καράτζη . Υπό την καθοδήγησή του ο ‘Ομιλος Επιχειρήσεων Καράτζη Α.Ε. επέκτεινε την επιχειρηματική του δραστηριότητα στους κλάδους του Τουρισμού και της Ενέργειας με την προσθήκη του 5* ξενοδοχείου Nana Princess και του παρόχου ηλεκτρικής ενέργειας KEN .Υπήρξε Πρόεδρος της ΚΕΝ Α.Ε από το 2016 έως και το 2019. Πέραν των εγχώριων συνόρων, ο Αντώνιος Καράτζης έχει υιοθετήσει τη φιλοσοφία του αείμνηστου πατέρα του σχετικά με την ανάγκη μιας εταιρείας να είναι προσανατολισμένη στις εξαγωγές προκειμένου να είναι επιτυχημένη , κι έτσι διατηρεί θυγατρικές εταιρείες σε διάφορα σημεία του κόσμου (Ηνωμένο Βασίλειο , Ισπανία , Iταλία , Γερμανία , Ρωσία ), με ποσοστό εξαγωγών 96% για τη βιομηχανική παραγωγή της εταιρείας του(όπως τον Απρίλιο του 2018).Το 2020 η εταιρεία «ΑΝΤΚΑΡ ΜΟΝΟΠΡΟΣΩΠΗ Α.Ε», συμφερόντων του Αντώνη Καράτζη, υπέβαλε υποχρεωτική δημόσια πρόταση, με στόχο την εξαγορά του 100% της μέχρι τότε εισηγμένης στο ΧΑ εταιρείας «Καράτζη».Την ίδια χρονιά προστέθηκε στο χαρτοφυλάκιο του Ομίλου η αεροπορική εταιρεία Panellenic Airlines, στο Ηράκλειο Κρήτης . Υψηλού επιπέδου υπηρεσίες, ασφάλεια και ένα ευχάριστο περιβάλλον χαρακτηρίζουν την εμπειρία της νεοσύστατης αεροπορικής εταιρείας του Ομίλου.Παράλληλα ο Όμιλος επενδύει στην γερμανική εταιρεία BSK & LAKUFOL KUNSTSTOFFE GMBH, προχωρώντας σε εξαγορά πλειοψηφικού πακέτου μετοχών, και αυξάνοντας την ετήσια παραγωγή του κατά 4.500 τόνους.Ο Όμιλος Καράτζη ενισχύει την παρουσία του στον τομέα του τουρισμού, εντάσσοντας στο χαρτοφυλάκιό του την Panellenic Lines,μετά την επιτυχή δραστηριοποίησή του στον χώρο των VIP ιδιωτικών πτήσεων με την Panellenic Airlines, εισέρχεται στον κλάδο της κρουαζιέρας με την ίδρυση της Panellenic Lines,το οποίο θα πραγματοποιεί ημερήσιες κρουαζιέρες στην γραμμή Ηράκλειο-Σαντορίνη. Από το 2003 έως και σήμερα βρίσκεται στη θέση του Προέδρου του Δ.Σ. της PLUSPACK AE. (βιομηχανία παραγωγής πλαστικών τσαντών και ανακύκλωσης). Από το 2011 έως και σήμερα δραστηριοποιείται ως εταίρος της ΚΑΡΑΤΖΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗ Ε.Ε. (παραγωγή ενέργειας από Φ/Β συστήματα).Ο Όμιλος μέχρι σήμερα έχει προχωρήσει στην εγκατάσταση 13 πάρκων με φωτοβολταϊκά συστήματα σε διάφορες περιοχές της χώρας (Κρήτη, Κατερίνη, Λάρισα Βοιωτία και Κεφαλονιά), τα οποία έχουν συνολική εγκατεστημένη ισχύ 15 MW. Υπήρξε Διευθύνων σύμβουλος στην εταιρεία ΣΤΕΛΛΑ ΠΟΛΑΡΙΣ ΚΡΕΤΑ Α.Ε. (ξενοδοχειακές επιχειρήσεις), Πρόεδρος των θυγατρικών εταιρειών του ομίλου Καράτζη MESHPACK GMBH Γερμανίας, (παραγωγή υλικών συσκευασίας), CROPPY SOLUTIONS SL Ισπανίας, (εμπορία υλικών συσκευασίας), ZEUS PACKAGING AGRI LTD Αγγλίας (εμπορία υλικών συσκευασίας), KARATZIS SRL ITALIA , KARATZIS RUSSIA με εξαγωγές σε πάνω από 74 χώρες ανά τον κόσμο και AG GRAFF A.E, Ελλάδα (management εταιρειών λιανικής πώλησης). Σε τοπικό επίπεδο ασχολείται ενεργά με τον ποδοσφαιρικό σύλλογο Ο.Φ.Η. στον οποίο διετέλεσε Αντιπρόεδρος από τον Ιούνιο του 2007 έως τον Σεπτέμβριο του 2008 . Το 2018, όταν ο Ο.Φ.Η. αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα τα οποία εμπόδισαν τη συμμετοχή του στο Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου Ελλάδας (Superleague), ο Αντώνιος αγόρασε μερίδιο του συλλόγου, συμβάλλοντας στη λύση των οικονομικών προβλημάτων. Στη συνέχεια, το 2019, δώρισε τις μετοχές του στον νέο Πρόεδρο του συλλόγου, Μιχάλη Μπούση . Ο Αντώνιος Καράτζης έχει βραβευθεί για τη δραστηριότητά του στην Ελλάδα: Bραβεία Κοuros 2016 από την ελληνική Λέσχη Επιχειρηματικότητας Growth Awards 2016 από την Grant Thornton Ελλάδας και την τράπεζα "Eurobank Ergasias" Ελλάδας Η Καράτζη Α.Ε. ενισχύει την παρουσία της στις αγορές του εξωτερικούTrue Leaders of the Year 2017 ,2018 , 2019 ,2020,2021 και 2022 από το Icap GroupΒραβείο Αναγνώρισης από τον Ροταριανό Όμιλο Ηράκλειο - Candia Το Nana Princess καλωσορίζει τη νέα χρονιά με 3 νέες διακρίσεις Ο Αντώνιος Καράτζης έχει μιλήσει δύο φορές στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το 2012 στη συνάντηση "Success Stories Made in Greece και το 2019 μαζί με μέλη της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων, αναφερόμενος στην ανάγκη μείωσης του επιτοκίου για τις ελληνικές επιχειρήσεις, προκειμένου να παραμείνουν ανταγωνιστικές στην Ευρωπαϊκή και την παγκόσμια σκηνή . Το 2017, ο Αντώνιος Καράτζης δώρισε στο Κεντρικό Νοσοκομείο Ηρακλείου Κρήτης, “Βενιζέλειο” ένα τελευταίας τεχνολογίας σύστημα ενδοσκοπικής υπερηχογραφίας για το Γαστρεντερολογικό Τμήμα του νοσοκομείου . Το 2018, ο Αντώνιος φρόντισε για την αγορά ενός νέου φορητού συστήματος υπερήχων (που χρησιμοποιείται για διάγνωση ασθενειών όπως ο καρκίνος) και ενός οχήματος για τη μεταφορά του, για τον Μη Κερδοσκοπικό Οργανισμό Στόχος-Πρόληψη , σκοπός του οποίου είναι η διάγνωση των πρώιμων σταδίων του καρκίνου (ειδικά του καρκίνου του μαστού) στην Κρήτη. To 2021, ο Αντώνιος Καράτζης ανέλαβε τα έξοδα για τη δημιουργία ασφαλούς διαδρομής και μετατροπής της αίθουσας 4 σε αίθουσα για περιστατικά COVID–19 στο Γενικό Νοσοκομείο Λάρισας,έτσι η λειτουργία αποκλειστικά για ασθενείς που πάσχουν από COVID–19 που χρήζουν χειρουργικής επέμβασης είναι πλέον εφικτή.Το 2023, ο Αντώνιος Καράτζης ανέλαβε τη χρηματοδότηση της κατασκευής της παιδικής χαράς "Μιλτιάδης Καράτζης", που διαμορφώθηκε στο περιβάλλοντα χώρο της Κλινικής Αιματολογίας – Ογκολογίας Παίδων του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Ηρακλείου Κρήτης από τον Εθελοντικό Σύλλογο "Η Παρέα της Αγάπης", παρέχοντας ένα σύγχρονο, δημιουργικό και ασφαλές μέρος χαλάρωσης και ψυχαγωγίας για τους μικρούς μαχητές της ζωής. Ο Αντώνης Καράτζης είναι επίτιμος πρόξενος της Νότιας Κορέας στην περιφέρεια της Κρήτης καθώς επίσης είναι και επίσημος πρόξενος του Βασιλείου του Βελγίου στην Κρήτη | Ο Αντώνιος Καράτζης (1976) είναι Έλληνας επιχειρηματίας. Είναι Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου και Διευθύνων Σύμβουλος του Ομίλου Επιχειρήσεων Καράτζη μιας εταιρείας με δραστηριότητες που κυμαίνονται από τις κατασκευές και τον τουρισμό μέχρι την παραγωγή ενέργειας και την παροχή ηλεκτρικού ρεύματος. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CF%8E%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%B6%CE%B7%CF%82 |
Ιστορία του αθεϊσμού | Δεν υπάρχει τεκμηρίωση κατά πόσο ο πρωτόγονος άνθρωπος ήταν άθεος ή θρησκευόμενος. Ο κύριος λόγος είναι πως η νοοτροπία των πρϊστορικών λαών βρίκσται εκτός του πεδίου της επιστημονικής έρευνας καθώς υπάρχουν ελάχιστες, αμυδρές ενδείξεις, η ερμηνεία των οποίων εξαρτάται από τις υποθέσεις των ερευνητών. Σύμφωνα με τον καθηγητή Ζωρζ Μινουά, αρχικά δεν υπήρχε ούτε πίστη, ούτε απιστία, αλλά ο άνθρωπος ζούσε στην μυθική συνείδηση. Ο μύθος είναι ο τρόπος ύπαρξης του ανθρώπου στον κόσμο, στην βάση του οποίου ο άνθρωπος βιώνει την παρεμβολή του σε ένα περιβάλλον. Μετά την άθρησκη αφετηρία της ανθρωπότητας, με την ανάδυση της σκέψης και αυτοσυνείδησης ξεκινά να ξεχωρίζει, διακρίνει, να αποσυνδέει και ταξινομεί, ότι ήταν πιο πριν ενιαίο: έτσι η μυθική σκέψη υποχωρεί και δίνει την θέση της σε δυο αντιτιθέμενες στάσεις που αποτελούν αμφότερες τους δυνητικούς φορείς της πίστης και της αθεϊας. Έτσι η αθιεια είναι εξίσου αρχαία με την θρησκεία- ωστόσο μόνο τα ίχνη της θρησκείας προσφέρονται για εξειδικευμένη έρευνα. Όπως και οι ρίζες της Δυτικής Φιλοσοφίας, έτσι και της αθεΐας, βρίσκονται στην Αρχαία Ελλάδα του 6ου αιώνα ΠΚΕ. αιώνα. Στον ελληνικό κόσμο, εμφανίστηκε αρχικά με τα προσωκρατικά ρεύματα τα οποία προσπάθησαν να προσεγγίσουν την αλήθεια αναπτύσσοντας τον φυσιοκρατικό υλισμο, απέχοντας ουσιαστικά μια ανάσα από την αθεϊα. Κύριος άξονας αυτών των φιλοσόφους ήταν πως υπήρχε μια ουσία, της οποίας όλα τα φαινόμενα είναι απλά μεταστοιχειώσεις. Αυτή η υλοζωϊκή άποψη θεωρείται η αφετηρία του υλισμού. Χαρακτηριστικοί φιλόσοφοι αυτής της εποχής ήταν ο οΑναξίμανδρος ο Μιλήσιος, ο Ξενοφάνης ο Κολωφώνιος τον 6ο αιώνα π.Χ. ο οποίος άσκησε κριτική στον ανθρωπομορφισμό της θρησκείας ο Αναξαγόρας,(ισχυριζόταν πως ο Ήλιος ήτανε μια πύρινη μάζα μεγαλύτερη από την Πελοπόννησο, μια ιδέα που κρίθηκε ως αθεϊστική την εποχή του). O Ηράκλειτος πίστευε σε ένα ημιαυτόνομο σύμπαν το οποίο σβήνει και ανάβει εις το διηνεκές. Την ίδια εποχή, ο Παρμενίδης δίδασκε πως ο κόσμος αυτός, ανεξαρτήτως αν αποκληθεί θεός ή μη, παραμένει η μόνη πραγματικότητα. Ο Claude Tresmontant τον χαρακτήρισε ως τον πατέρα του υλισμού και των υλιστών «...εφόσον πρεσβεύει πως ο φυσικός κόσμος είναι το απόλυτο ον»Οι πρώτες πλήρως υλιστικές θεωρίες, εμφανίστηκαν από τους φιλόσοφους Λεύκιππο και τον μαθητής του, Δημόκρτιτο. Προσπάθησαν να εξηγήσουν τη δημιουργία του κόσμου μέσα από την κίνηση του ατόμου που κινείται σε ένα άπειρο σύμπαν και είναι αδιαίρετο, πλήρες, υλικο και πάρα πολύ μικρό. Τα άτομα αυτά συνδιάζονται και διαμορφώνουν όλα τα σώματα του κόσμου, αδρανή και έμβια - ακόμη και τον άνθρωπο, το σώμα του οποίου είναι απλώς μια πολυπλοκότερη δομή υλης.Τον πέμπτο αιώνα π.Χ., οι σοφιστές άρχισαν να αμφισβητούν αρκετές παραδοσιακές θεωρίες της Ελληνικής κουλτούρας. Ο Πρόδικος ο Κείος θεωρείται πως ισχυρίστηκε πως ο άνθρωπος επινόησε τις θεότητες, από ευγνωμοσύνη για τα αγαθά που του παρείχε η φύση. Ο Πρωταγόρας, από τα Άβδηρα της Θράκης, δήλωσε: «Για τους θεούς δε μπορώ να ξέρω ούτε αν υπάρχουν ούτε αν δεν υπάρχουν ούτε ποια είναι η μορφή τους. Γιατί πολλά πράγματα εμποδίζουν τη γνώση: η αδηλότητα των θεών και η βραχύτητα του ανθρωπίνου βίου».Η αντιδράσεις για τον αθεϊσμό ήρθανε στην αρχαία Αθήνα, όπου η δυϊστική φιλοσοφική σχολή του Πλάτωνα κατηγορούσε τους άθεους για ελλειψη πατριωτισμού και για ανηθικότητα. Εκ μέρους του ιερατείου, πέρασε ένα ψήφισμα κατά το οποίο απαγορευόταν η αμφισβήτηση των παραδοσιακών θεών. Αυτό οδησε σε αρκετές διώξεις αθεων, ωστόσο τελικά δεν κατάφερε να σταματήσει την αμφισβήτηση των παραδοσιακων θεοτητων. Μετά την κατάρρευση της πόλης κράτους, ο στωικισμός και επικουρισμος, φιλοσοφίας που πλησίαζαν την αθεϊα, αναπτύχθηκαν ιδιαίτερα. Στην Ανατολή, μια στοχαστική ζωή, στο επίκεντρο της οποίας δεν υπήρχαν θεότητες, άρχισαν να τον έκτο αιώνα με την άνοδο του Τζαϊνισμού και του Βουδισμού και ορισμένες αιρέσεις του Ινδουισμού αλλά και με τον Ταοϊσμό στην Κίνα. Αυτές οι θρησκείες ισχυρίζονται ότι προσφέρουν ένα φιλοσοφικό μονοπάτι σωτηρίας, και δεν αφορούν λατρεία κάποιας θεότητας. Στη Βουδιστική παράδοση, οι θεότητες δεν είναι αναγκαίες για την σωτηρία, ενώ το κατά πόσο είναι πραγματικές, συχνά αμφισβητείται και πολλές φορές απορρίπτεται. Στη περίοδος του μεσαίωνα κατά την ιστορική θεώρηση δεν υπήρχε αθεϊστική σκέψη στην χριστιανική δύση. Ωστόσο μπορούμε να βρούμε αρκετούς άθεους και σκεπτικιστές φιλόσοφους στο Ισλάμ το οποίο ήταν αρκετά ανεκτικό. To Ισλάμ και ο αραβικός κόσμος είχαν την δική τους συμβολή στον αθεϊσμό. Ο μουσουλμανικός κόσμος εκείνη την εποχή ήταν πιο ανεκτικός συγκριτικά με τον χριστιανικό την αντίστοιχη εποχή.Ο Ιμπν αλ-Ραουαντί, ο οποίος έζησε τον 9ο αιώνα, αμφισβητούσε τις θρησκευτικές προφητείες, ακόμη και αυτές του Μωάμεθ, και επέμενε πως τα θρησκευτικά δόγματα δεν υπόκεινται στη λογική και πρέπει να απορριφθούν. Άλλοι που ασκούσαν κριτική στον θεϊσμό ήτανε ο ιατρός και φιλόσοφος Αμπού Μπακρ αλ-Ραζί (865–925), ο ποιητής Αλ-Μααρί (973–1057), και ο Αμπού Ισά αλ-Ουαρράκ (9ος αιώνας). Ο Αλ-Μααρί, για παράδειγμα έγραφε πως «η θρησκεία είναι ένα ψέμα που εφευρέθηκε από τους αρχαίους» και «υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων, αυτοί με μυαλό αλλά χωρίς θρησκεία, και αυτοί με θρησκεία αλλά χωρίς μυαλό.»Κατά τον 11ο αιώνα ο Omar Khayyam έγραφε: «Σε αυτή την αναποδογυρισμένη λεκάνη που ονομάζουμε ουρανό και κάτω από αυτήν σέρνεται και πεθαίνει το ανθρώπινο γένος, μην υψώνετε τα χέρια προς αυτήν σαν ικεσία· γιατί είναι το ίδιο ανίσχυρη με εμάς» Οι Ibn Bajja, Ibn Tufayl ζητούσαν με τα έργα τους περισσότερη ανεκτικότητα στις φιλοσοφικές σκέψεις που σχετιζόντουσαν με τα θεία. Το ίδιο και ο Αβερρόης, ο οποίος επηρεάστηκε από τον Αριστοτέλη και υποστήριζε μια υλιστική θεωρία στην οποία ο Θεός ήταν ανίκανος να επέμβει στην ανθρωπότητα. Οι απόψεις του επηρέασαν φιλόσοφους άλλων αβρααμικών θρησκειών, όπως τους ιουδαίους Μαϊμονίδης και ο Isaac Albalag. Ο Αβερρόης επίσης, είναι κατά πάσα πιθανότητα ο συγγραφέας του μυθικού και βλάσφημου συγγράματος De tribus impostoribus (οι τρεις απατεώνες) το οποίο χαρακτηρίζει τους Μωϋσή, Ιησού και Μωάμεθ ως ψεύτες. Στους κόλπους της Ευρώπης δεν υπήρξε κατά την περίοδος του Μεσαίωνα αθεϊστική σκέψη μολονότι η μεταφορά ιδεών από ισλαμιστές φιλόσοφους, άρχισαν να δημιουργούν ένα ρεύμα πρόθυμο να αμφισβητήσει παραδοσιακές θεολογικές ιδέες από τον 13ο αιώνα. Το ρεύμα αυτό καταδικάστηκε το 1277 από τον Etiene Tempier, επίσκοπο Παρισιού κι λογόκρινε 219 θέσεις ως απαράδεκτες για την πίση. Ο στόχος της απόφασης λογοκρισίας ήτν τα έργ δυο φιλοσόφων, του Βοήθιου της Δακίας και του Σιγήρου της Βραβάνδης όπου η αυτονόμηση της λογικής από την πίστη οδηγεί στα πρώτα βήματα της φιλοσοφικής αθεϊας. Οι φιλόσοφοι αυτοί βασιζόντουσαν κυρίως σε έργα αρχαίων ελλήνων, κυρίως του Αριστοτέλη. Μια εστία απιστίας, φαίνεται πως υπήρξε η αυλή του αυτοκράτορα Φρειδερίκου Β'.Ο Φρειδερίκος έδωσε απόλυτη ελευθερία σε θέματα πίστης, με αποτέλεσμα χρονικοφράφοι να τον κατηγορούν ως άθεο. Άλλος βασιλειάς ο οπόιος είχε την φήμη του άθεου, ήταν ο Αλφόνσος Ι΄ της Καστίλης. Υπήρξαν και άλλοι λιγότερο γνωστοί για τους οποίους υπήρχαν φήμες πως ήταν άθεοι αλλά αυτές οι φήμες ήταν κατά βάση ανυπόστατες. Από τον 11ο αιώνα, οι θεολόγοι προσπάθησαν για να βρούνε αδιάσειστες αποδείξεις για την ύπαρξη του θεού. Ο αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρου διατυπώνει την οντολογική απόδειξη. Ο Θωμάς ο Ακινάτης στο έργο του Summa theologica διατυπώνει 5 τρόπους πρόσβασης στον θεό. Η βαρύτητα των ποινών για απιστία και η λογοκρισία που υπήρχε, μαζί με την «ανάγκη για αποδείξεις» αποτελούν την κορυφη ενός παγόβουνου σκεπτικισμού ή αθεϊας.Την ίδια εποχή, στις τάξεις του λαού, κυριαρχεί μια ποικιλίως φυσιοκρατικών μύθων, διαφορετικής προέλευσης. Η θρησκεία του λαού περιείχε εξίσου στοιχεία φυσιοκρατίας και υλισμού. Μια άλλη τάξη αμφισβητιων, προέκυψε από τους αφορισμένους, στους οποίους απαγορεύονταν η συμμετοχή στην εκκλησία ή τα μυστήρια. Σε ορισμένες ενορίες, οι αφορισμένοι υπερέβαιναν το ήμιση του συνόλου των ενοριτών, ωστόσο ζούσαν μια φυσιολογική ζωή και δεν επιζητούσαν την άφεση. . Τα σκεπτικιστικά ρεύματα υπήρξαν σε μέρος του μεσαιωνικού κόσμου. Στις αρχές του 16ου αιώνας η μη πίστη ήταν αδύνατη. Υπήρχαν μεμονωμένες περιπτώσεις προσώπων που προβληματίζονταν, ωστόσο η απιστία αυτή είναι άσχετη προς την σύγχρονη καθώς δεν είναι μεθοδική, και δεν καταλήγει στην αθεΐα. Η κατάσταση διαφοροποιείται στα μέσα του 16ου αιώνα.Την εποχή της συνειδητοποιημένης αθεΐας εγκαινιάζει ο Φρανσουά Ραμπελαί, αν και υπάρχουν διχογνωμίες ανάμεσα στους ιστορικούς για το συγκεκριμένο θέμα. Η αθεϊστική αντίληψη του κόσμου έγινε δυνατή εξ αιτίας κοινωνικό-οικονομικών, πολιτικών και θρησκευτικών αλλαγών της πρώιμης αναγέννησης. Τα ρεύματα του μεσαίωνα, όπως ο αβερροϊκός ορθολογισμός, η φυσιοκρατία της σχολής της Σαρτρ, η συζήτηση για τις αποδείξεις για την ύπαρξη του θεού, υπήρξαν οι προϋποθέσεις για την ύπαρξη μιας λανθάνουσας αθεΐας. Κέντρο ανάπτυξης αυτών των ιδεών ήταν το πανεπιστήμιο της Πάδοβας στην Ιταλία. Επιφανέστερος Παδουανός υπήρξε ο Pietro Pomponazzi o οποίος στο έργο του De immortalitate animae (Περί αθανασίας της ψυχής) υποστήριζε πως η αθανασία της ψυχής δεν προκύπτει δια της λογικής. Το σκάνδαλο που προκλήθηκε από το βιβλίο ήταν μεγάλο και οδηγήθηκε στην πυρά (το βιβλίο) και συμπεριλήφθηκε στον κατάλογο απαγορευμένων βιβλίων. Ο Pomporozzi άσκησε κριτική και για τα ψευδοθαύματα. Ωστόσο έκλεινε την κριτική του με το συμπέρασμα πως τα ευσεβή ψεύδη είναι χρήσιμα για την ενδυνάμωση της πίστης των λαών. Ένας μεγάλος αμφισβητής ήταν ο Έρασμος. Αφού αμφισβήτησε μια σειρά κειμένων της Αγίας Γραφής ως αυθεντικά, αμφισβήτησε μέχρι και θεμελιώδη χριστιανικά δόγματα. Επιφανείς χριστιανοί τον χαρακτήρισαν ως «ιέρακα της αθεΐας».Οι κοινωνικές και οικονομικές αλλαγές, η βιομηχανική και εμπορική ανάπτυξη επιτάχυνε την άνοδο της αστικής τάξης η οποία αποχώρησε από το πλαίσιο της μεσαιωνικής ευσέβειας. Ο άνθρωπος της πόλης ήταν ορθολογιστής, πρακτικός, άπληστος, ατομικιστής, καχύποπτος και δύσπιστος, ενώ η τυπογραφία βοήθησε να διαδίδονται γρήγορα νέες ιδέες. Διανοούμενοι ανεξάρτητοι του εκκλησιαστικού χώρου, ξεκινούν και αποκτούν κύρος. Οι θρησκευτικοί πόλεμοι, ενώ αύξησε τον φανατισμό των αλληλοσπαρασσόμενων μειονοτήτων, ενέτεινε τον σκεπτικισμό και την αμφιβολία αλλά και την απάθεια για την θρησκεία. Ο όρος «αθεϊσμός» (athéisme) επινοήθηκε στη Γαλλία τον 16ο αιώνα. Στην Αγγλία εμφανίστηκε σε βιβλία για πρώτη φορά το 1566. Η λέξη άθεος πάντως χρησιμοποιούνταν σαν προσβολή. Πάντως οι περιπτώσεις βλασφημίας και ιεροσυλίας, που σηματοδοτούν το κλίμα αντιπαράθεσης στον χώρο της της θρησκείας, έλαβε μέγεθος πλημυρρίδας. Χρονογράφοι αναφέρουν συχνά περιπτώσεις βανδαλισμού. Ενδεικτικό είναι το λαϊκό θεατρικό Moralité des blasphémateurs de Dieu (η ηθικότητα των υβριστών του Θεού) όπου ο βλάσφημος καλεί για την απελευθέρωση και επιβεβαίωση αυτονομίας του ανθρώπου:«Είμαι πιο πάνω από τον Θεό. Αν Θέλω./Μπορώ ακόμα και κακό να του κάνω/και παλεύω μαζί του σώμα με σώμα/ ώσπου τον πετάω κάτω/Και σαν νικητής πια του λέω/ ότι οι άνθρωποι είναι πιο δυνατοί»Να κατηγορηθεί κάποιος για αθεϊσμό ήτανε αρκετά επικίνδυνο, αφού μπορούσε να οδηγήσει στην ποινή του θανάτου. Για αυτό τον λόγο στραγγαλίστηκε και κάηκε, μαζί με τα βιβλία του, ο γάλλος Ετιέν Ντολέ, το 1546. Παρομοίως και ο Λουκίλιος Βανίνι το 1619. Το 1689 ο Πολωνός Καζίμιες Ουιστσίνσκι, έγραψε το έργο «Η μη ύπαρξη του Θεού» και αποκεφαλίστηκε στη Βαρσοβία, μετά από μια σύντομη δίκη, αφού του κόψανε πρώτα τη γλώσσα με ζεστό σίδερο και του κάψανε αργά τα χέρια. Είχε γράψει πως «ΙΙ. ο Άνθρωπος είναι ο δημιουργός του Θεού, και ο Θεός είναι επινόηση του Ανθρώπου. Άρα οι Άνθρωποι είναι οι αρχιτέκτονες και μηχανικοί του Θεού, και ο Θεός δεν είναι αληθινή ύπαρξη, υπάρχει μόνο στο μυαλό. IV. Απλοί άνθρωποι ξεγελιούνται για την ύπαρξη του θεού από πονηρούς, οι οποίοι χρησιμοποιούν το γεγονός αυτό για να καταπιέζουν τους απλούς ανθρώπους. Η καταπίεση προστατεύεται από τον λαό με κάποιο τρόπο, και αν κάποιοι σοφοί προσπαθήσουν να τους ελευθερώσουν, θα τους λιντσάρει ο ίδιος ο λαός». Ομοίως το 1766, ο Γάλλος Φρανσουά-Ζαν Λεφεβρ ντε λα Μπαρε, αφού βρέθηκε ένοχος για ασέβεια, βασανίστηκε, αποκεφαλίστηκε και το κορμί του κάηκε. Αργότερα έγινε σύμβολο της θρησκευτικής αδικίας και καταπίεσης. Ο Νικόλαος Κοπέρνικος, οποίος διατύπωσε το ηλιοκεντρικό μοντέλο του σύμπαντος, το 1543 με έργο του, «Περί των Περιστροφών των Ουράνιων Σφαιρών», αμφισβητώντας εμμέσως έτσι την αλήθεια της Καθολικής Εκκλησίας. Καταδικάστηκε ως αιρετικός. Ο φιλόσοφος και μαθηματικός Τζορντάνο Μπρούνο το 1600 καταδικάστηκε σε θάνατο μετά από επτά χρόνια φυλάκισης επειδή δεν αποκήρυξε τις ιδέες του οι οποίες βασιζόταν σε επέκταση των απόψεων του Κοπέρνικου. Ισχυριζόταν πως δεν υπάρχει κέντρο στο σύμπαν, το οποίο επεκτείνεται συνεχώς και πως τα άστρα ήταν απλά απομακρυσμένοι ήλιοι. Η Ιερά Εξέταση τον καταδίκασε σε θάνατο δια της πυράς. Επίσης, ο Γαλιλαίος αναγκάστηκε να αποκηρύξει την ιδέα του πως η Γη κινείται, μπροστά από την Ιερά Εξέταση. Ο Άγγλος φιλόσοφος Τόμας Χομπς (1588–1679) κατηγορήθηκε για αθεϊσμό αλλά το αρνήθηκε. Ο αθεϊσμός του ήτανε παράξενος, αφού έλεγε πως ο Θεός έχει υλική υπόσταση. Πιο πριν, ο άγγλος δραματουργός Κρίστοφερ Μάρλοου (1563–1593) κατηγορήθηκε για αθεϊσμό και δολοφονήθηκε κατά τη διάρκεια της δίκης. Κατά την εποχή του Διαφωτισμού, ο αθεϊσμός συνέχισε να αναπτύσσεται κυρίως λόγω της θρησκευτικής ανεκτικότητας που υπήρχε την περίοδο εκείνη. Η θρησκευτική αδιαφορία δεν ήταν έγκλημα, έγκλημα ήταν η άρνηση της ύπαρξης του Θεού. Ωστόσο οι κατηγορίες για αθεϊσμό ήταν αρκετές.Η άνοδος της ανεκτικότητας οφείλεται, σύμφωνα με ακαδημαϊκούς, τόσο στη φιλοσοφία του διαφωτισμού, αλλά και στην κόπωση των συνεχόμενων θρησκευτικών πολέμων της εποχής. Υπήρχαν πάντως ανησυχίες πως η ανοχή των θρησκειών θα οδηγούσε σε εμφυλίους πολέμους. Η ανεκτικότητα πάντως διαχωρίστηκε σε δυο τάσεις, την κυρίαρχη, με εκφραστές τον Καντ, Τζων Λοκ, Βολταίρο και Ντεϊβιντ Χιουμ, όπου η ελευθερία της πίστης και ειρηνική συνύπαρξη ήτανε οι βασικές αρχές. Η δεύτερη απαιτούσε την ελευθερία της σκέψης και της έκφρασης, με κύριους εκφραστές τον Ντιντερό και τον Σπινόζα. O Μπαρούχ Σπινόζα (1632–1677), έγραψε το 1670 το έργο Tractatus Theologico-Politicus, με το οποίο ασκούσε κριτική στον Ιουδαϊσμό, τη μητρική του θρησκεία, αλλά και σε κάθε οργανωμένη θρησκεία. Αργότερα η φιλοσοφική του τάση χαρακτηρίστηκε ως «πανθεϊσμός», ενώ η σκέψη του επηρέασε τον αθεϊσμό, τον υλισμό και τον ντεϊσμό, μεταξύ άλλων. Ο Ντέιβιντ Χιουμ (1711–1776) ήταν επιφυλακτικός απέναντι στις θρησκείες και γελοιοποιούσε τα λεγόμενα θαύματα, παρόλο που ήταν προσεκτικός να μη θίξει τον Χριστιανισμό. Με τον Ντέιβιντ Χιουμ, το Εδιμβούργο ονομαζόταν «ο παράδεισος των άθεων». Ο Ντιντερό έγραφε αρκετά εναντίον της θρησκείας, αλλά και αυτός ήταν προσεκτικός να τα κυκλοφορεί μόνο ανάμεσα σε φίλους. Ήταν ο εκδότης της περίφημης Εγκυκλοπαίδειας (Encyclopédie), στην οποία το λήμμα του αθεϊσμού είχε γραφτεί από δύο ιερείς, οι οποίοι χαρακτήριζαν ηλίθιους και αμόρφωτους τους οπαδούς του αθεϊσμού και έγραφαν πως ο αθεϊσμός διαβρώνει τις ηθικές αξίες. Μετά τη Γαλλική Επανάσταση, η αθεϊστική σκέψη εντάχθηκε στις πολιτικές διεργασίες, κυρίως του ορθολογισμού (ρασιοναλισμού), ελευθεροσκεπτικισμού και φιλελευθερισμού (liberalism). Στην Αγγλία έκανε την εμφάνιση του με το έργο του 19χρονου τότε Σελλεϋ «Η αναγκαιότητα του Αθεϊσμού» (The Necessity of Atheism), ένα έργο το οποίο αρνήθηκε να αποκηρύξει και οδήγησε στην αποβολή του από το πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Την ίδια εποχή, γινόταν γνωστό στη Γερμανία το έργο του Λούντβιχ Φόιερμπαχ «η ουσία του Χριστιανισμού» έργο που θα επηρέαζε τους Καρλ Μαρξ, Μαξ Στίρνερ, Άρθουρ Σοπενχάουερ και Φρίντριχ Νίτσε. O Λούντβιχ Φόιερμπαχ έλεγε πως «η θρησκεία είναι το όνειρο του ανθρώπινου νου». Εξηγούσε τη θρησκεία σαν προβολή των αναγκών του ανθρώπου στο Σύμπαν και τον Θεό σαν αποξένωση του ανθρώπου από τη συνείδηση του, και υποστήριζε ότι όλες οι ιδιότητες του Θεού ήταν προεκτάσεις της θέλησης των ανθρώπων που τις θέλανε για τους ίδιους. Η επίδραση του Φόιερμπαχ ήτανε τεράστια την εποχή του και συνέχισε να επηρεάζει μέχρι σήμερα.Ο Καρλ Μαρξ έβλεπε τη θρησκεία ως κάτι το οποίο θα εξαφανιζόταν όταν εξαφανίζονταν οι αιτίες της δυστυχίας του κόσμου. Πίστευε πως η θρησκεία λειτουργούσε σαν καταπραϋντικό των δυσκολιών που προκαλούσε ο πραγματικός κόσμος. Έγραφε «Η θρησκευτική οδύνη είναι έκφραση της πραγματικής οδύνης και συνάμα διαμαρτυρία ενάντια στην πραγματική οδύνη. Η θρησκεία είναι ο στεναγμός του καταπιεσμένου πλάσματος, η καρδιά ενός άκαρδου κόσμου, η ψυχή άψυχων συνθηκών. Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού. Η κατάργηση της θρησκείας ως απατηλής ευτυχίας του λαού σημαίνει αξίωση της πραγματικής του ευτυχίας. Η αξίωση να εγκαταλειφθούν οι αυταπάτες γα την υπάρχουσα κατάστασή του σημαίνει αξίωση να εγκαταλειφθεί μια κατάσταση που έχει ανάγκη τις αυταπάτες. Η κριτική της θρησκείας είναι λοιπόν εμβρυωδώς η κριτική της κοιλάδας των δακρύων που φωτοστέφανό της είναι η θρησκεία». Ο αναρχικός Μιχαήλ Μπακούνιν είχε παρόμοια άποψη, την οποία περιέγραψε στο βιβλίο του «Θεός και Κράτος».Ο Φρίντριχ Νίτσε ήτανε γνωστός άθεος και κατήγορος του Χριστιανισμού. Έζησε στα τέλη του 19ου αιώνα και πολέμησε την ηθική που προσπαθεί να επιβάλει ο Χριστιανισμός, η οποία οδήγησε τη Δύση να είναι μια παρωδία του εαυτού της.Η βασική γραμμή του Σίγκμουντ Φρόυντ κατά του θεϊσμού ήτανε, πως αν μπορεί κανείς να εξηγήσει την ύπαρξη της θρησκείας από τη δομή της ψυχολογίας του ανθρώπου, τότε δεν πρέπει να επικαλούμαστε τον Θεό. Ο Φρόυντ προχωρά πέρα από την άρνηση της θρησκείας ως αναληθούς, ισχυρίζεται πως η θρησκεία είναι επικίνδυνη. Αντιπαραβάλλει τη θρησκευτική πίστη στον Θεό ως αποζημίωσή μας για τον ατελή πατέρα μας. Επιπλέον η πίστη στον Θεό διαιωνίζει την παιδική επιθυμία για μια τέλεια αγάπη, άνετη γονική φιγούρα και εν τέλει, καθυστερεί την ανθρώπινη ανάπτυξη.Το 1859 ο Κάρολος Δαρβίνος δημοσιεύει το έργο του «Η καταγωγή των Ειδών» 1859 (The Origin of Species).Ο Κάρολος Δαρβίνος, ντροπαλός και ασθενικός, δε συζητούσε στη δημόσια σφαίρα τις επιπτώσεις της θεωρίας του. Τη θέση αυτήν την ανέλαβε ο Τόμας Χάξλεϋ, ο επονομαζόμενος «το μπουλντόγκ του Δαρβίνου». Οι ιδέες του Δαρβίνου συνδέθηκαν περισσότερο με την ανάπτυξη του Φιλελευθερισμού (Liberalism). Κοιτάζοντας τον 19ο αιώνα, μπορεί κανείς να διακρίνει δυο τάσεις, οι οποίες αποτελούνε τις ρίζες των σημερινών αθεϊστικών ομάδων. Η πρώτη τάση είναι ο επιστημονικός αθεϊσμός, ο οποίος εκφράζεται κυρίως από τον Δαρβινισμό και τον ορθολογισμό του διαφωτισμού. Η δεύτερη τάση είναι ο ανθρωπιστικός αθεϊσμός, ο οποίος ταυτίζεται με την άνοδο των κοινωνικών επιστημών και κυρίως με τον Καρλ Μαρξ και τον Λούντβιχ Φόιερμπαχ. Τον 20ό αιώνα, αθεϊστικές ιδέες επηρέασαν αρκετά φιλοσοφικά ρεύματα, όπως τον υπαρξισμό, αντικειμενισμό, ανθρωπισμό, μηδενισμό, νεοθετικισμό, μαρξισμό, φεμινισμό και γενικά αρκετά επιστημονικά και ορθολογιστικά ρεύματα. Υπερασπιστές του αθεϊσμού όπως ο Μπερτραντ Ράσελ, ο Λούντβιχ Βίτγκενσταϊν και ο Άλφρεντ Έϋερ (A. J. Ayer), εμφατικά απέρριπταν την ύπαρξη Θεού ή Θεοτήτων, επιμένοντας στο γεγονός πως δε μπορούσε να επιβεβαιωθεί η θρησκεία με κάποιο τρόπο, αλλά και ότι το περιεχόμενο των θρησκειών ήτανε κενό νοήματος. Οι υπαρξιστές φιλόσοφοι, ιδίως ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ, ισχυρίζονταν πως «η ύπαρξη προηγείται της Ουσίας», μια ιδέα αντίθετη με όσα διδάσκει ο παραδοσιακός θεϊσμός. Η ανθρώπινη ύπαρξη δεν είχε σταθερές και απόλυτες ιδιότητες ή σκοπούς. Αυτό το κενό είναι ελεύθερος να το γεμίσει ο Άνθρωπος με ότι θέλει. Όμως, συνεχίζει ο Σαρτρ, αυτή η ελευθερία του ανθρώπου του προκαλεί άγχος και φόβο, αφού χωρίς εξωτερικό θεό η ανθρωπότητα μοιάζει χαμένη, χωρίς σταθερό στόχο και πορεία. Ο υπαρξισμός παρακινεί τους ανθρώπους να φτιάξουν οι ίδιοι το νόημα της ζωής τους, χωρίς τους θεούς που είναι απλά μια επινόηση.Ο Ανθρωπισμός μοιράζεται πολλές πεποιθήσεις των Υπαρξιστών, η ειδοποιός διαφορά μεταξύ των δύο είναι πως οι πρώτοι πιστεύουν πως ο Άνθρωπος είναι ενδογενώς καλός και μοιράζονται όλοι περίπου τις ίδιες Αξίες.O Αντικειμενισμός της Άυν Ραντ, δεν αναγνωρίζει κάτι υπαρκτό πέρα από την Ύλη (υλιστική θεωρία). Καταρρίπτει κάθε απόπειρα θεϊσμού και υπερβατικότητας άμεσα. Πιστεύει μόνο στη Λογική ως πηγή γνώσης. Ο μηδενισμός διακήρυξε πως «απορρίπτει όλες τις θρησκείες και τις ηθικές αξίες», επίσης «η ζωή δεν έχει νόημα», άρα ενώ θα μπορούσε να είναι συμβατός με τον Ντεϊσμό, οι μηδενιστές είναι κατά κύριο λόγο άθεοι. O Νεοθετικισμός υποστηρίζει την επαληθευσιμότητα της κάθε θεωρίας, οπότε απορρίπτει κάθε ισχυρισμό για θεϊσμό ή ντεϊσμό. Ο Μαρξισμός (και συνεπακόλουθα ο Λενινισμός) είναι υλιστική θεωρία, και απέρριψε τη θρησκεία- τόσο ο Μαρξ όσο και ο Λένιν υπήρξαν πολέμιοι της. Στη φεμινιστική θεωρία, η θρησκεία αντιμετωπίζονταν σαν κύρια πηγή καταπίεσης.Τον 20ο αιώνα, ο κόσμος παρακολούθησε την άνοδο πολιτικών οι οποίες χρησιμοποιώντας ερμηνείες του Μαρξ και του Έγκελς, καταπίεσαν τα θρησκευτικά δικαιώματα, μερικές φορές με βίαιους τρόπους (π.χ. Σταλινισμός, Μαοϊσμός). Την ίδια περίοδο, στις ΗΠΑ, ο χριστιανισμός κράτησε την κυρίαρχή του θέση. Κατά τον Ψυχρό Πόλεμο, η Δύση θεωρήθηκε ως προστάτιδα του «ελεύθερου κόσμου» και άρα της θρησκευτικής πίστης απέναντι στον εχθρικό και άθεο κομμουνισμό. Οι άθεοι χαρακτηρίζονταν ως κομμουνιστές τότε, και ενισχύθηκε το στερεότυπο πως είναι υποκινούμενοι από ξένες δυνάμεις και μη πατριώτες. Ο νέος αθεϊσμός είναι ένα αθεϊστικό ρεύμα που εμφανίστηκε στα τέλη του 20ού και αρχές 21ου αιώνα, με κύριο χαρακτηριστικά τη δριμεία κριτική στη θρησκεία και την επίδραση της στην πολιτική και τη δημόσια σφαίρα. Κύριοι εκπρόσωποι αυτού του κύματος είναι οι Σαμ Χάρρις (Sam Harris), Ρίτσαρντ Ντόκινς, (Richard Dawkins), Ντάνιελ Ντένετ (Daniel Dennett), και Κρίστοφερ Χίτσενς (Christopher Hitchens), ονομαζόμενοι και «τέσσερις καβαλάρηδες του Νέου Αθεϊσμού». Οι Νέοι Άθεοι μοιράζονται την πεποίθηση ότι δεν υπάρχει καμία υπερφυσική ή θεϊκή πραγματικότητα και κάθε η θρησκευτική πίστη είναι παράλογη, και πως η θρησκεία δεν είναι μόνο λάθος, αλλά είναι και επικίνδυνη. Είναι επικίνδυνη διότι είναι λάθος και παρά ταύτα δίνει εντολές που επιδιώκουν να ρυθμίσουν την ιδιωτική και δημόσια σφαίρα. Επιπλέον, ισχυρίζονται πως υπάρχει ένα αντικειμενικό κοσμικό ηθικό πρότυπο. Κικέρων, De natura deorum (Περί φύσεως θεών) (45 πΚΕ) Martiall, John (1566). «English recusant literature, 1558–1640». A Replie to Mr Calfhills Blasphemous Answer Made Against the Treatise of the Cross. 203. Meres, Francis (1598). Palladis Tamia. London. Μινουά, Ζωρζ (2007). Η ιστορία της Αθεϊας. Αθήνα: Νάρκισσος. ISBN 978-960-8239-42-5. Martin, Michael (2011). The Cambridge Companion to Atheism. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-60367-6. McGrath (2008). Το Λυκόφως του Αθεϊσμού. Αθήνα: Εκδόσεις Ουρανός. Stroumsa, Sarah (1999). Freethinkers of medieval Islam: Ibn al-Rawandi, Abu Bakr al-Razi and their Impact on Islamic Thought. BRILL. ISBN 9789004315471. Armstrong, Karen (1999). A History of God. London: Vintage. ISBN 0-09-927367-5. Nowicki, Adrzej (1957). , Pięć fragmentów z dzieła "De non existentia dei" Kazimierza Łyszczyńskiego (by a script fromLibrary of Kórnik nr 443), "Euhemer". Flood, Alison (17 Φεβρουαρίου 2016). «Atheism has ancient roots and is not 'modern invention', claims new text». The Guardian. Fred Whitehead. «Freethought Traditions in the Islamic World». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Φεβρουαρίου 2012. Chesworth, Amanda. «Secular Seasons». secularseasons.org. Ανακτήθηκε στις 3 Αυγούστου 2017. Το Βήμα (22 Μαΐου 2010). «Πέντε αιώνες μετά, ο «αιρετικός» Κοπέρνικος ξανακηδεύεται ως ήρωας». TO BHMA. Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2017. Glasse, Cyril (2001). The New Encyclopedia of Islam. Aquilecchia, Giovanni. «Giordano Bruno | Biography, Death, & Facts» (στα αγγλικά). Encyclopedia Britannica. https://www.britannica.com/biography/Giordano-Bruno. Ανακτήθηκε στις 2017-08-07. | Η ιστορία του αθεϊσμού ξεκινάει περίπου την ίδια χρονική περίοδο στην Αρχαία Ελλάδα και την Κίνα. Επεκτάθηκε στην Αρχαία Ρώμη, αλλά εξασθένισε δραματικά κατά την περίοδο του Μεσαίωνα στην Ευρώπη. Μετά την αναγέννηση και τον Διαφωτισμό, ο αθεϊσμός εμφανίστηκε εκ νέου στην Ευρώπη, και επηρέασε αρκετά φιλοσοφικά και πολιτικά ρεύματα του 19ου και 20ου αιώνα. Σήμερα οι άθεοι αριθμούν σημαντικά ποσοστά -αν και δύσκολο να καταμετρηθούν επακριβώς εξ αιτίας της πληθώρας ορισμών.Οι πρώτες αθεϊστικές απόψεις ξεπήδησαν από την Αρχαία Ελλάδα, με κύριους εκπροσώπους τον Πρωταγόρα και άλλους προσωκρατικούς φιλόσοφους. Την ίδια εποχή αναπτυσσόταν αθεϊστικές απόψεις στην Κίνα από τον Κομφουκιανισμό. Στην Αρχαία Ρώμη ήταν διαδεδομένες οι αθεϊστικές απόψεις, παράδειγμα αποτελούν ο Λουκρήτιος, ο Κικέρων, ο Οβίδιος, ο Σενέκας και ο Ιούλιος Καίσαρ Με την επικράτηση του Χριστιανισμού, οι ανθρωπιστικές ιδέες θα υποχωρήσουν για να επανεμφανιστούν μετά τον Μεσαίωνα, κατά την Αναγέννηση. Κατά την εποχή του Διαφωτισμού η έννοια του αθεϊσμού αναδύθηκε εκ νέου ως κατηγορία εναντίον εκείνων που αμφισβητούσαν το θρησκευτικό status quo, αλλά μέχρι τα τέλη του 18ου αιώνα είχε γίνει ανεκτός και αποτέλεσε τη φιλοσοφική τοποθέτηση μιας μικρής αλλά αυξανόμενης μειονότητας. Μέχρι τον 20ο αιώνα, παράλληλα με την εξάπλωση του ορθολογισμού και του ανθρωπισμού, ο αθεϊσμός είχε γίνει μια κοινότοπη τοποθέτηση, με σημαντικά ποσοστά κυρίως μεταξύ των επιστημόνων και των ανώτερων τάξεων. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%B1%CE%B8%CE%B5%CF%8A%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%8D |
Χειμαδιό Ηλείας | Με το Φ.Ε.Κ. 156Α της 08/08/1928 μετονομάστηκε από Ρετεντού σε Χειμαδιόν. Η εξέλιξη του μόνιμου πληθυσμού της έδρας της Τοπικής Κοινότητας τον 21ο αιώνα είναι η εξής: Αποτελέσματα της Απογραφής Πληθυσμού-Κατοικιών 2011 που αφορούν στο Μόνιμο Πληθυσμό της Χώρας, Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας, τχ. 2ο, φ. 3465 (28 Δεκεμβρίου 2012). Ε.Σ.Υ.Ε. - Μόνιμος Πληθυσμός της Ελλάδος. Απογραφή 2001, Αθήνα 2004. ISBN 960-86704-8-9. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Χειμαδιού Ηλείας, eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 09/09/2016. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Κοινότητας Χειμαδιού Ηλείας, eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 09/09/2016. | Το Χειμαδιό είναι χωριό και έδρα της ομώνυμης Τοπικής Κοινότητας του Νομού Ηλείας και βρίσκεται 15,40 χλμ. βορειοανατολικά της πόλης του Πύργου σε υψόμετρο 153 μέτρων. Διοικητικά ανήκει στην Δημοτική Ενότητα Ωλένης του Δήμου Πύργου και έχει 480 μόνιμους κατοίκους σύμφωνα με την απογραφή του 2011. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B5%CE%B9%CE%BC%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CF%8C_%CE%97%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%B1%CF%82 |
Κορνήλιος της Βουργουνδίας | Ήταν ο πρώτος νόθος, και ευνοούμενος γιος του Φιλίππου Γ΄ δούκα της Βουργουνδίας με την ερωμένη του Κατερίνε Σάερς. Έλαβε τους τίτλους του νόθου της Βουργουνδίας, κυρίου του Μπέβερν και Φίσινγκεν. Έγινε κυβερνήτης και γενικός διοικητής του δουκάτου του Λουξεμβούργου. Απεβίωσε στη μάχη του Μπάτσελ, κοντά στο Ρούπελμοντε και τάφηκε στον καθεδρικό ναό του Αγ. Μιχαήλ και της Αγ. Γκούντουλα στις Βερσαλλίες. Οι τίτλοι του και οι ιδιοκτησίες του περιήλθαν στον επόμενο αδελφό του Αντώνιο. Από τη μη νόμιμη σχέση του με τη Μαργαρίτα Κόουρμπαουλντε, κυρία του Έλφερντινγκε, είχε φυσικά τέκνα: Ιερώνυμος 1450-1471. Ιωάννης 1450-1479, κύριος του Έλφερντινγκε και Φλάμερτινγκε, νυμφεύτηκε τη Μαρία του Χάλεβυν. Vaughan, Richard (2004). Philip the Good: The Apogee of Burgundy. Boydell Press. ISBN 978-0-85115-917-1. | Ο Κορνήλιος, γερμ. Corneill de Bourgogne (1420 - 16 Μαΐου 1452) από τον Οίκο των Βαλουά-Βουργουνδίας ήταν κύριος του Μπέβερεν και Φλίσινγκεν, κυβερνήτης και γενικός διοικητής του Λουξεμβούργου. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CF%81%CE%BD%CE%AE%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%92%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%B4%CE%AF%CE%B1%CF%82 |
Ζωγραφική | Τα παλαιότερα γνωστά έργα ζωγραφικής ανακαλύφθηκαν από σπηλαιολόγους στο Γκροτ Σοβέ (γαλλικά: Chauvet) στη Γαλλία το 1994 και είναι χρωματισμένα με κόκκινη ώχρα και μαύρο. Οι ζωγραφιές αυτές, που απεικονίζουν ζώα και κυνηγούς θεωρούνται από ορισμένους παλαιοντολόγους, ότι είναι περίπου 32.000 ετών. Για να ζωγραφίσει κάποιος χρησιμοποιεί μέσα δημιουργίας σχημάτων και χρωμάτων, όπως πινέλο, γραφίδα, μολύβι, κάρβουνο. Ζωγραφίζει πάνω σε υλικά που θέλει να περιέχουν το τελικό αποτέλεσμα, όπως χαρτί, ύφασμα και άλλα. Επίσης, μπορεί να χρησιμοποιήσει τον ηλεκτρονικό υπολογιστή και τις περιφερειακές του μονάδες (μονάδες εισόδου/εξόδου) όπως το ποντίκι και την πινακίδα σχεδίασης (drawing pad) για ψηφιακή ζωγραφική. Βασικά χρώματα Επτανησιακή Σχολή Αναγεννησιακή τέχνη Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Ίδρυμα Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Εθνική Πινακοθήκη και Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου Πινακοθήκη Αβέρωφ Σύγχρονη Ελληνική Ζωγραφική - Η Συλλογή Καγκελάρη Βυζαντική Ζωγραφική Παρασκήνιο, Η αυτοπροσωπογραφία στη ζωγραφική (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) Παρασκήνιο, Ο χρόνος στη ζωγραφική (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) Παρασκήνιο, Πλαστό και γνήσιο στη ζωγραφική (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) Παρασκήνιο, Το παιδί στη νεοελληνική ζωγραφική (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) | Η ζωγραφική ανήκει στις Καλές Τέχνες και είναι η τέχνη της παραγωγής ή αναπαράστασης μίας πραγματικής ή φανταστικής εικόνας, μέσω προσωπικής εργασίας, με τη βοήθεια φυσικών ή ηλεκτρονικών μέσων. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CF%89%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%B9%CE%BA%CE%AE |
Ουάσινγκτον (πολιτεία) | Η πολιτεία στα βόρεια συνορεύει με τον Καναδά και συγκεκριμένα την επαρχία της Βρετανικής Κολομβίας. Ανατολικά συνορεύει με το Αϊντάχο και νότια με το Όρεγκον, όπου ο ποταμός Κολούμπια αποτελεί κατά το μεγαλύτερο μέρος ένα φυσικό σύνορο. Στα δυτικά βρέχεται από τον Ειρηνικό Ωκεανό. Την πολιτεία χωρίζει στη μέση η οροσειρά Κασκέιντ Ρέιντζ. Δυτικά της οροσειράς το κλίμα επηρεάζεται από τον ωκεανό, είναι σχετικά ήπιο με υγρούς χειμώνες και ξηρά καλοκαίρια. Εκεί αναπτύσσονται πυκνά δάση κωνοφόρων. Αντίθετα το κλίμα στα ανατολικά της οροσειράς είναι ξηρό και υπάρχουν στέπες ή και εντελώς έρημες περιοχές. Στην οροσειρά Κασκέιντ βρίσκονται και αρκετά ηφαίστεια. Στο βορειοδυτικό άκρο της πολιτείας σχηματίζεται ο στενός κόλπος Πάτζετ Σάουντ, μέσα στον οποίο υπάρχουν και αρκετά νησιά. Στις ακτές του βρίσκονται οι πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές και τα μεγάλα αστικά κέντρα της πολιτείας. Το τμήμα γης ανάμεσα στον Ειρηνικό Ωκεανό και τον Πάτζετ Σάουντ λέγεται χερσόνησος Ολίμπικ κι εκεί βρίσκεται η ομώνυμη οροσειρά και το εθνικό πάρκο Ολίμπικ, που έχει αναγνωριστεί από την UNESCO ως φυσικό μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς. Δυτική Ουάσινγκτον Από τα βουνά Cascade προς τα δυτικά, η Δυτική Ουάσινγκτον έχει κυρίως Μεσογειακό κλίμα, με ήπιες θερμοκρασίες και υγρούς χειμώνες, φθορές και πηγές και σχετικά ξηρά καλοκαίρια. Το Cascade Range έχει αρκετά ηφαίστεια, τα οποία φτάνουν σε υψόμετρα σημαντικά υψηλότερα από τα υπόλοιπα βουνά. Από τα βόρεια προς τα νότια, αυτά τα μεγάλα ηφαίστεια είναι το όρος Baker, το Glacier Peak, το Mount Rainier, το Mount St. Helens και το Mount Adams. Όλα είναι ενεργά ηφαίστεια. Το Mount Rainier, το ψηλότερο βουνό της πολιτείας, απέχει 50 μίλια (80 χλμ.) Νότια της πόλης του Σηάτλ, από το οποίο είναι προφανώς ορατό. Η USGS θεωρεί 14,411 πόδια-ψηλό (4,392 m) Mt. Rainier το πιο επικίνδυνο ηφαίστειο στην περιοχή Cascade, λόγω της εγγύτητάς του στη μητροπολιτική περιοχή του Σιάτλ και πιο επικίνδυνων στις ηπειρωτικές ΗΠΑ σύμφωνα με τη λίστα των Ηφαίστων της δεκαετίας. Καλύπτεται επίσης με περισσότερους παγετούς πάγους από οποιαδήποτε άλλη κορυφή στις παρακείμενες 48 πολιτείες. Η Δυτική Ουάσιγκτον είναι επίσης έδρα των ολυμπιακών βουνών, στα δυτικά της Ολυμπιακής Χερσονήσου, τα οποία υποστηρίζουν πυκνά δάση κωνοφόρων και περιοχές εύκρατου τροπικού δάσους. Αυτά τα βαθιά δάση, όπως το δάσος Hoh Rainforest, είναι από τα μόνα εύκρατα τροπικά δάση στις ηπειρωτικές Ηνωμένες Πολιτείες. Ανατολική Ουάσινγκτον Η ανατολική Ουάσινγκτον - το τμήμα της πολιτείας ανατολικά των Cascades - έχει σχετικά ξηρό κλίμα, σε ξεχωριστή αντίθεση με τη δυτική πλευρά. Περιλαμβάνει μεγάλες εκτάσεις ημιώδους στέπας και λίγες αληθινά άγονες ερήμους στη σκιά βροχής των Cascades. η κράτηση Hanford λαμβάνει μια μέση ετήσια βροχόπτωση 6 έως 7 ίντσες (150 έως 180 mm). Ακόμα πιο ανατολικά, το κλίμα γίνεται λιγότερο άγονο, ενώ οι ετήσιες βροχοπτώσεις αυξάνονται καθώς κάποιος πηγαίνει ανατολικά σε 21,2 ίντσες (540 mm) στο Pullman, κοντά στα σύνορα Ουάσινγκτον-Άνταχο. Τα οχυρά Okanogan και η τραχιά σειρά Kettle River Range και τα βουνά Selkirk καλύπτουν ένα μεγάλο μέρος του βορειοανατολικού τεταρτημορίου του κράτους. Η νοτιοανατολική περιοχή της Παλούζης της Ουάσιγκτον ήταν λειμώνες που μετατράπηκαν ως επί το πλείστον σε γεωργικές εκτάσεις και επεκτείνεται στα μπλε βουνά. Όπως περιγράφεται παραπάνω, το κλίμα της Ουάσιγκτον ποικίλλει σε μεγάλο βαθμό από τα δυτικά προς τα ανατολικά. Ένα μεσογειακό κλίμα επικρατεί στη δυτική Ουάσινγκτον και ένα πολύ ξηρότερο ημι-άνυδρο κλίμα επικρατεί στην ανατολή του Cascade Range. Οι κυριότεροι παράγοντες που καθορίζουν το κλίμα της Ουάσινγκτον είναι τα μεγάλα ημι-μόνιμα συστήματα υψηλής πίεσης και χαμηλής πίεσης του βόρειου Ειρηνικού Ωκεανού, οι ηπειρωτικές αέριες μάζες της Βόρειας Αμερικής και τα βουνά Ολυμπιακών και Cascade. Την άνοιξη και το καλοκαίρι, ένα σύστημα αντικυκλώνα υψηλής πίεσης κυριαρχεί στον βόρειο Ειρηνικό Ωκεανό, προκαλώντας σπειροειδώς αέρα προς τα δεξιά. Για την Ουάσιγκτον, αυτό σημαίνει ότι οι επικρατούντες άνεμοι από τα βορειοδυτικά φέρνουν σχετικά δροσερό αέρα και μια προβλέψιμα ξηρή εποχή. Το φθινόπωρο και το χειμώνα, ένα σύστημα κυκλώνα χαμηλής πίεσης αναλαμβάνει τον βόρειο Ειρηνικό Ωκεανό. Ο αέρας που περιστρέφεται προς τα αριστερά κατά τρόπο αντίθετο προς τη φορά των δεικτών του ρολογιού προκαλεί τους κυριαρχικούς ανέμους της Ουάσινγκτον, τους Chinooks, να έρχονται από τα νοτιοδυτικά και να φέρνουν σχετικά ζεστές και υγρές μάζες αέρα και μια προβλέψιμα υγρή εποχή. Ο όρος "Pineapple Express" χρησιμοποιείται συνειδητά για να περιγράψει την ακραία μορφή των ανέμων Chinook υγρής περιόδου. Παρά το γεγονός ότι η Δυτική Ουάσιγκτον έχει θαλάσσιο κλίμα παρόμοιο με πολλές παράκτιες πόλεις της Ευρώπης, υπάρχουν εξαιρέσεις όπως τα γεγονότα "Big Snow" του 1880, 1881, 1893 και 1916 και οι "βαθιές καταψύξεις" χειμώνες του 1883-1884, 1915- 1916, 1949-1950, και 1955-1956, μεταξύ άλλων. Κατά τη διάρκεια αυτών των εκδηλώσεων, η δυτική Ουάσιγκτον γνώρισε έως και 6 μέτρα (1,8 μ.) Χιόνι, θερμοκρασίες κάτω από το μηδέν (-18 ° C), τρεις μήνες με χιόνι στο έδαφος και λίμνες και ποτάμια κατεψυγμένα για εβδομάδες. Η χαμηλότερη επίσημα σημειωμένη θερμοκρασία του Σηάτλ είναι στις 31 Ιανουαρίου 1950 0 ° F (-18 ° C), αλλά οι περιοχές χαμηλού υψομέτρου περίπου τρεις ώρες μακριά από το Σηάτλ έχουν καταγράψει χαμηλά χαμηλά επίπεδα θερμοκρασίας -48 ° F (-44 ° C). Η νότια ταλάντωση επηρεάζει πολύ τον καιρό κατά τη διάρκεια της κρύας εποχής. Κατά τη διάρκεια της φάσης El Niño, το ρεύμα αεριωθούμενων εισέρχεται στις ΗΠΑ μακρύτερα μέσω Καλιφόρνιας, επομένως αργά το φθινόπωρο και το χειμώνα είναι ξηρότερες από τις κανονικές με λιγότερη χιόνι. Η φάση La Niña ενισχύει το ρεύμα αεριωθουμένων μέσω του Βορειοδυτικού Ειρηνικού, προκαλώντας την Ουάσιγκτον να έχει περισσότερη βροχή και χιόνι από τον μέσο όρο. Το 2006, η ομάδα κλιματικών επιπτώσεων του Πανεπιστημίου της Ουάσιγκτον δημοσίευσε τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής στην οικονομία της Ουάσινγκτον, μια προκαταρκτική εκτίμηση των κινδύνων και των ευκαιριών που παρουσιάζονται δεδομένης της πιθανότητας αύξησης των παγκόσμιων θερμοκρασιών και των επιπτώσεών τους στο κράτος της Ουάσινγκτον. Θερμοκρασίες Η ετήσια θερμοκρασία κυμαίνεται από 51 ° F (11 ° C) στην ακτή του Ειρηνικού μέχρι τους 40 ° F (4 ° C) στα βορειοανατολικά. Η χαμηλότερη θερμοκρασία που καταγράφεται στην κατάσταση ήταν -48 ° F (-44 ° C) σε Winthrop και Mazama. Η υψηλότερη καταγραφείσα θερμοκρασία στην κατάσταση ήταν 118 ° F (48 ° C) στο φράγμα Ice Harbour. Και τα δύο αρχεία τοποθετήθηκαν ανατολικά των Cascades. Η Δυτική Ουάσιγκτον είναι γνωστή για το ήπιο κλίμα της, τη σημαντική ομίχλη, την συχνή κάλυψη σύννεφων και τις μακρόχρονες μυρωδιές το χειμώνα και τα ζεστά και εύκρατα καλοκαίρια. Η περιφέρεια της Ανατολικής Ευρώπης αντιμετωπίζει περιστασιακά ακραίο κλίμα. Τα κρύα μέτωπα της Αρκτικής το χειμώνα και τα θερμότερα κύματα το καλοκαίρι δεν είναι ασυνήθιστα. Στη Δυτική περιοχή, οι θερμοκρασίες έφθασαν στο Aberdeen έως και τους 105 ° F (41 ° C) και στους -6 ° F (-21 ° C) στο Longview. Τα δάση καλύπτουν το 52% της χερσαίας έκτασης του κράτους, κυρίως δυτικά των βόρειων καταρράξεων. Περίπου τα δύο τρίτα της δασικής έκτασης της Ουάσινγκτον ανήκει στο δημόσιο, συμπεριλαμβανομένου του 64% της ομοσπονδιακής γης. Τα κοινά δέντρα και τα φυτά στην περιοχή είναι η καμάσια, η έλατο Ντάγκλας, η κρόκος, το πεντέσσεον, το πεύκο ponderosa, ο δυτικός κόκκινος κέδρος και πολλά είδη φτέρες. Οι διάφορες περιοχές της πολιτείας της έρημο προσφέρουν ιερό, με ουσιαστικά μεγάλους πληθυσμούς shorebirds και θαλάσσιων θηλαστικών. Η ακτή του Ειρηνικού, που περιβάλλει τα νησιά του Σαν Χουάν, κατοικείται έντονα με φάλαινες δολοφόνων, γκρίζων και κοραλλιογενών. Τα θηλαστικά που ανήκουν στο κράτος περιλαμβάνουν το μαχαίρι, την μαύρη αρκούδα, το bobcat, το cougar, το κογιότ, το ελάφι, το γέλιο, το γκρίζο λύκο, το μους, τον ορεινό κάστορα, το muskrat, το opossum, το gopher τσέπης, το ρακούν, τον ποταμό και το σκίουρο. Λόγω της ευρείας γκάμας της γεωγραφίας, το κράτος της Ουάσινγκτον φιλοξενεί διάφορες οικολογικές εκτάσεις, οι οποίες επιτρέπουν ποικίλη ποικιλία ειδών πουλιών. Αυτή η σειρά περιλαμβάνει αρπακτικά, shorebirds, δασικά δάση, πουλιά, πάπιες και άλλα. Υπήρξε επίσης ένας μεγάλος αριθμός ειδών που εισήχθησαν στην Ουάσινγκτον, που χρονολογείται από τις αρχές του 18ου αιώνα, συμπεριλαμβανομένων των αλόγων και των βοροειδών. Το γατόψαρο του καναλιού, το φανταχτερό και ο οξύρρυγχος είναι μεταξύ των 400 γνωστών ψαριών γλυκού νερού. Μαζί με το βάτραχο Cascades, υπάρχουν διάφορες μορφές φιδιών που ορίζουν τα πιο εμφανή ερπετά και τα αμφίβια. Οι παράκτιοι κόλποι και τα νησιά συχνά κατοικούνται από άφθονα οστρακόδερμα και φάλαινες. Υπάρχουν πέντε είδη σολομού που ανεβαίνουν στην περιοχή της Δυτικής Ουάσινγκτον, από τα ρέματα μέχρι τον ωοτοκία. Η Ουάσινγκτον διαθέτει μια ποικιλία μονάδων υπηρεσιών του Εθνικού Πάρκου. Ανάμεσά τους είναι το Εθνικό Πάρκο Λίμνης Ρούσβελτ, το εθνικό πάρκο αναψυχής της λίμνης Ρούσβελτ, το Εθνικό Καταφύγιο Άγριας Ζωής των Νήσων Σαν Χουάν, καθώς και τρία εθνικά πάρκα - το Εθνικό Πάρκο Ολυμπιακών Αγώνων, το Εθνικό Πάρκο North Cascades και το Εθνικό Πάρκο Mount Rainier. Τα τρία εθνικά πάρκα ιδρύθηκαν μεταξύ του 1899 και του 1968. Σχεδόν το 95% (876.517 στρέμματα, 354.714 εκτάρια, 3.547,14 τετραγωνικά χιλιόμετρα) της περιοχής του Εθνικού Ολυμπιακού Πάρκου χαρακτηρίστηκε ως ερημιά στο πλαίσιο του Εθνικού Συστήματος Διατήρησης της Wilderness. Επιπλέον, υπάρχουν 143 κρατικά πάρκα και 9 εθνικά δάση, που διοικούνται από το Washington State Park System και την Υπηρεσία Δασών των Ηνωμένων Πολιτειών. Το εθνικό δάσος Okanogan είναι το μεγαλύτερο εθνικό δάσος στη δυτική ακτή, που περιλαμβάνει 1.499.023 στρέμματα (606.633 εκτάρια). Διαχειρίζεται μαζί το Εθνικό Δρυμό Okanogan-Wenatchee, το οποίο περιλαμβάνει μια σημαντικά μεγαλύτερη έκταση περίπου 3.239.404 στρεμμάτων (1.310.940 εκτάρια). Πριν την άφιξη των Ευρωπαίων στην περιοχή ζούσαν πολλές φυλές ιθαγενών, η κάθε μία με το δικό της ξεχωριστό πολιτισμό. Ο πρώτος Ευρωπαίος που έφτασε στην περιοχή ήταν ο Ισπανός Μπρούνο ντι Ετσέτα το 1775. Το 1819 η Ισπανία παραχώρησε την κυριότητα της περιοχής στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η Βρετανία επίσης τη διεκδικούσε, μέχρι το 1846, οπότε και πέρασε οριστικά στις ΗΠΑ μέσω της συνθήκης του Όρεγκον. Έγινε η 42η πολιτεία στις 11 Νοεμβρίου 1889. Το Γραφείο Απογραφής Ηνωμένων Πολιτειών εκτιμά ότι ο πληθυσμός της Ουάσιγκτον ήταν 7,288,000 την 1η Ιουλίου 2018, αύξηση 12,06% από την απογραφή του 2010. Το 2018, το κράτος κατέλαβε την 13η συνολική πληθυσμιακή κατανομή και ήταν το τρίτο πιο πυκνοκατοικημένο, μετά την Καλιφόρνια και το Τέξας, δυτικά του ποταμού Μισισιπή. Η Ουάσινγκτον έχει τον μεγαλύτερο πληθυσμό του Βορειοδυτικού Ειρηνικού, ακολουθούμενο από το Όρεγκον και μετά από το Αϊντάχο. Το Γραφείο Οικονομικής Διαχείρισης της πολιτείας της Ουάσιγκτον περιόρισε τον κρατικό πληθυσμό στις 7.427.570 από την 1η Απριλίου 2018. Από την απογραφή του 2010, ο πληθυσμός της Ουάσινγκτον ήταν 6.724.540. Ο πληθυσμός του Μητροπολιτικού Χώρου του Seattle-Tacoma-Bellevue ήταν 3.399.809 στην Απογραφή του 2010, το ήμισυ του συνολικού κράτους. Το κέντρο του πληθυσμού της Ουάσινγκτον το 2000 ήταν σε ένα άθικτο μέρος των βουνών Cascade στην επαρχία του αγροτικού ανατολικού βασιλιά, νοτιοανατολικά του North Bend, βορειοανατολικά του Enumclaw και δυτικά του Snoqualmie Pass. Το ποσοστό των κατοίκων της Ουάσιγκτον κάτω από την ηλικία των πέντε ετών ήταν 6,7%, και 25,7% κάτω των 18 ετών και 11,2% ηλικίας 65 ετών και άνω. Οι κάτοικοι των γυναικών ήταν το 50,2% του πληθυσμού. Η φυλετική σύνθεση του πληθυσμού της Ουάσιγκτον από το 2016 ήταν: Σύμφωνα με την Αμερικανική έρευνα του 2016, το 12,1% του πληθυσμού της Ουάσινγκτον ήταν ισπανόφωνης ή λατινοαμερικανικής προέλευσης (οποιασδήποτε φυλής): Μεξικάνικη (9,7%), Πουέρτο Ρίκο (0,4%), Κούβας (0,1% (1,8%). Οι πέντε μεγαλύτερες ομάδες προγόνων ήταν: γερμανικά (17,8%), ιρλανδικά (10,8%), αγγλικά (10,4%), νορβηγικά (5,4%) και αμερικανικά (4,6%). Στοιχεία γέννησης Το 2011, το 44,3% του πληθυσμού της Ουάσινγκτον ηλικίας μικρότερης από την ηλικία των 1 ήταν μειονότητες. Σημείωση: Οι γεννήσεις δεν συσσωρεύονται, επειδή οι Ισπανοί υπολογίζονται τόσο από την εθνικότητά τους όσο και από τη φυλή τους, δίνοντας υψηλότερο συνολικό αριθμό. Από το 2016, δεν συλλέγονται δεδομένα για τις γεννήσεις λευκής ισπανόφωνης καταγωγής, αλλά συμπεριλαμβάνονται σε μία ισπανική ομάδα. άτομα ισπανόφωνου χαρακτήρα μπορεί να είναι από οποιαδήποτε φυλή. Ενώ ο πληθυσμός των Αφροαμερικανών στον Βορειοδυτικό Ειρηνικό είναι σπάνια συνολικά, επικεντρώνεται κυρίως στις περιοχές του South End και Central District του Σηάτλ και στην εσωτερική Tacoma. Η μαύρη κοινότητα του Σιάτλ συνίστατο σε ένα άτομο το 1858, Manuel Lopes και αυξήθηκε σε πληθυσμό 406 μέχρι το 1900. Αναπτύχθηκε σημαντικά κατά τη διάρκεια και μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν οι βιομηχανίες του πολέμου και οι ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ απασχολούσαν και προσέλαβαν δεκάδες χιλιάδες Αφρικανών Αμερικανοί από τις νοτιοανατολικές Ηνωμένες Πολιτείες. Κινούνταν δυτικά στο δεύτερο κύμα της Μεγάλης Μετανάστευσης και άφησαν μεγάλη επιρροή στη ροκ μουσική της West Coast και στο R & B και την ψυχή στη δεκαετία του 1960, συμπεριλαμβανομένου του Jimi Hendrix, πρωτοπόρος στο σκληρό βράχο του Seattle, που ήταν ινδός αμερικανός και τσερόικος ινδός. Αμερικανοί Ινδοί ζούσαν σε ινδικές κρατήσεις ή δικαιοδοτικά εδάφη, όπως η ινδική κρατήσεις του Colville, η Makah, η ινδική κράτηση του Muckleshoot, η Quinault, οι άνθρωποι Salish, η ινδική κράτηση Spokane και η ινδική κράτηση Yakama. Οι δυτικές και οι ακτές του Ειρηνικού έχουν κυρίως Αμερικανικές ινδικές κοινότητες, όπως οι Chinook, Lummi και Salish. Ωστόσο, οι αστικές κοινότητες του Ινδικού Ωκεανού που δημιουργήθηκαν από τα προγράμματα μετεγκατάστασης των ινδικών υποθέσεων των ΗΠΑ στο Σηάτλ από το τέλος του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου έφεραν μια ποικιλία ιθαγενών Αμερικανών λαών σε αυτή τη διαφορετική μητρόπολη. Η πόλη ονομάστηκε για τον Αρχηγό του Σιάτλ στις αρχές της δεκαετίας του 1850, όταν οι Ευρωπαίοι Αμερικανοί εγκατέστησαν τον ήχο. Οι ασιατικοί Αμερικανοί και οι νησιώτες του Ειρηνικού επικεντρώνονται κυρίως στη μητροπολιτική περιοχή του Σιάτλ-Τακόμα. Το Σιάτλ, το Bellevue και το Redmond, τα οποία είναι όλα στην κομητεία King, έχουν σημαντικές κινεζικές κοινότητες (συμπεριλαμβανομένων των Ταϊβάν), καθώς και σημαντικές ινδικές και ιαπωνικές κοινότητες. Η διεθνής περιφέρεια Chinatown στο Σιάτλ έχει ιστορικό κινεζικό πληθυσμό που χρονολογείται από τη δεκαετία του 1860 και μετανάστευσε κυρίως από την επαρχία Γκουανγκντόνγκ στη νότια Κίνα και φιλοξενεί μια διαφορετική κοινότητα της Ανατολικής και της Νοτιοανατολικής Ασίας. Οι Κορεάτες είναι πολύ συγκεντρωμένοι στις προαστιακές πόλεις του Federal Way και Auburn προς τα νότια, και στο Lynnwood στα βόρεια. Το Tacoma φιλοξενεί χιλιάδες Καμποτζιανούς και έχει μία από τις μεγαλύτερες αμερικανικές κοινότητες της Καμπότζης στις Ηνωμένες Πολιτείες, μαζί με το Long Beach της Καλιφόρνια και το Lowell της Μασαχουσέτης. Οι Βιετναμέζοι και Φιλιππίνων πληθυσμοί της Ουάσινγκτον επικεντρώνονται κυρίως στη μητροπολιτική περιοχή του Σιάτλ. Το κράτος της Ουάσινγκτον έχει το δεύτερο υψηλότερο ποσοστό ανθρώπων του Νησιού του Ειρηνικού στην ηπειρωτική χώρα (πίσω από τη Γιούτα). η περιοχή του Σιάτλ-Τακόμα φιλοξενεί πάνω από 15.000 κατοίκους της Σαμοϊκής καταγωγής, οι οποίοι κατοικούν κυρίως στο νοτιοανατολικό Σιάτλ, Τάκομα, Ομοσπονδιακή Διαδρομή και στο SeaTac. Οι πιο πολυάριθμες (εθνικές, όχι φυλετικές, ομάδες) είναι οι Λατίνοι στο 11%, καθώς οι Μεξικανοί Αμερικανοί σχημάτισαν μια μεγάλη εθνοτική ομάδα στην κοιλάδα Chehalis, τις εκτάσεις καλλιέργειας της κοιλάδας Yakima και την Ανατολική Ουάσινγκτον. Αναφέρθηκαν τουλάχιστον ότι χρονολογούνται από το 1800. Αλλά στα τέλη του 20ου αιώνα, η μεξικανική μετανάστευση μεγάλης κλίμακας και άλλοι Λατίνοι εγκαταστάθηκαν στα νότια προάστια του Σηάτλ, με περιορισμένες συγκεντρώσεις στις κομητείες King, Pierce και Snohomish κατά τη διάρκεια των βραχιών κατασκευής ακίνητης περιουσίας στη δεκαετία του 1980 και του 1990. Επιπλέον, η Ουάσιγκτον έχει μια μεγάλη κοινότητα Αιθιοπίας, με πολλούς κατοίκους της Ερυθραίας. Και οι δύο εξελίχθηκαν στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και αναπτύχθηκαν από το 1980. Ο αριθμός των Σομαλών μεταναστών που κατοικούν στην περιοχή του Σηάτλ εκτιμάται ότι είναι μεταξύ χιλιάδων και άνω των 30.000. Το 2010, 82,51% (5,060,313) των κατοίκων της Ουάσινγκτον ηλικίας 5 ετών και άνω μιλούσαν αγγλικά ως κατ 'οίκον γλώσσα, ενώ το 7,79% (477,566) μιλούσαν ισπανικά, 1,19% (72,552) Κινέζοι (0,90% Καντόνι). 57,895) Βιετναμέζικα, 0,84% (51,301) Tagalog, 0,83% (50,757) Κορεάτικα, 0,80% (49,282) Ρωσικά και Γερμανικά ομιλούνταν ως κύρια γλώσσα κατά 0,55% (33,744) του πληθυσμού ηλικίας άνω των πέντε ετών. Συνολικά, το 17,49% (1,073,002) του πληθυσμού της Ουάσινγκτον ηλικίας 5 ετών και άνω μίλησε μητρική γλώσσα εκτός από την αγγλική. Οι μεγαλύτερες ονομαστικές αξίες κατά το 2010 ήταν η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, με 784.332. Η Εκκλησία του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών (Μορμόνων), με 282.356; και τις Συνελεύσεις του Θεού, με 125.005. Η εκκλησία των Υδροχόων είναι η μεγαλύτερη εκκλησία του Wiccan στη χώρα. Όπως και άλλες χώρες της Δυτικής Ακτής, το ποσοστό του πληθυσμού της Ουάσιγκτον που αναγνωρίζεται ως "μη θρησκευτικό" είναι υψηλότερο από τον εθνικό μέσο όρο. Το ποσοστό των μη θρησκευτικών ατόμων στην Ουάσιγκτον είναι ένα από τα υψηλότερα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η Ουάσινγκτον έχει μια σχετικά ισχυρή οικονομία, με συνολικό ακαθάριστο κρατικό προϊόν ύψους 569,449 δισ. Δολαρίων το 2018, τοποθετώντας το στο 10ο στο έθνος και αυξανόμενο κατά 5,7% ετησίως - το ταχύτερο ποσοστό στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο ελάχιστος μισθός το 2018 ήταν 11,50 δολάρια την ώρα, ο δεύτερος υψηλότερος στη χώρα. Σημαντικές επιχειρηματικές δραστηριότητες στο πλαίσιο του κράτους περιλαμβάνουν τον σχεδιασμό και την κατασκευή αεροσκαφών (Boeing), αυτοκινήτων (Paccar), ανάπτυξης λογισμικού (Microsoft, Bungie, Amazon, Nintendo of America, Valve Corporation, ArenaNet) , βιοτεχνολογία, παραγωγή αλουμινίου, ξυλεία και προϊόντα ξύλου (Weyerhaeuser), εξόρυξη, ποτά (Starbucks, Jones Soda), ακίνητα (John L. Scott, Colliers International, Windermere Real Estate, Kidder Mathews) Car Toys, Costco, REI) και του τουρισμού (Alaska Airlines, Expedia, Inc.). Μια έρευνα του περιοδικού Fortune των 20 πιο θαυμασμένων εταιρειών στις ΗΠΑ έχει τέσσερις εταιρείες με έδρα την Ουάσινγκτον: Amazon, Starbucks, Microsoft και Costco. Σε ποσοστό άνω του 80% το κράτος έχει σημαντικές ποσότητες παραγωγής υδροηλεκτρικής ενέργειας. Επίσης, σημαντικοί όγκοι συναλλαγών με την Ασία περνούν από τα λιμάνια του Puget Sound, οδηγώντας στην κατάταξη των νοτιοαφρικανικών λιμένων στην κατάταξη αριθ. 6 (η κατάταξη συνδυάζει μετακινήσεις ισοδύναμων μονάδων είκοσι ποδιών (TEUs) και δείκτη υποδομής). Με το πέρασμα της Πρωτοβουλίας 1183, το Συμβούλιο Ελέγχου Αλκοολούχων Κρατών της Ουάσινγκτον (WSLCB) τερμάτισε το μονοπώλιό του σε όλα τα κρατικά καταστήματα αλκοολούχων ποτών και διανομής οινοπνευματωδών ποτών την 1η Ιουνίου 2012. Μεταξύ των κατοίκων της Ουάσιγκτον, από τον Δεκέμβριο του 2017, είναι οι πρώτοι και οι δεύτεροι πλουσιότεροι άνθρωποι στον κόσμο: ο Jeff Bezos του Αμαζονίου, με καθαρή αξία 99,6 δισ. Δολ. ΗΠΑ και ο Bill Gates της Microsoft, στα 91,3 δισ. Δολάρια. Από τον Απρίλιο του 2014, άλλοι δισεκατομμυριούχοι της πολιτείας της Ουάσινγκτον συμπεριέλαβαν τον Paul Allen της Microsoft, τον Steve Ballmer και τον Charles Simonyi και τον Craig McCaw της McCaw Cellular Communications, τον James Jannard από την Oakley και τον Howard Schultz της Starbucks. Από τον Δεκέμβριο του 2018, το ποσοστό ανεργίας του κράτους είναι 4,3%. Το κράτος της Ουάσιγκτον είναι ένα από τα επτά κράτη που δεν επιβάλλουν φόρο εισοδήματος φυσικών προσώπων. Το κράτος δεν εισπράττει ούτε φόρο εισοδήματος εταιρειών ούτε φόρο franchise. Οι επιχειρήσεις της Ουάσιγκτον είναι υπεύθυνες για διάφορες άλλες κρατικές εισφορές, συμπεριλαμβανομένου του φόρου επιχειρήσεων και απασχόλησης (B & O), ενός ακαθάριστου φόρου εισπρακτέων, ο οποίος χρεώνει διαφορετικά ποσοστά για διαφορετικούς τύπους επιχειρήσεων. Ο φόρος πωλήσεων της κρατικής βάσης της Ουάσιγκτον είναι 6,5%, ο οποίος σε συνδυασμό με έναν τοπικό φόρο επί των πωλήσεων ποικίλλει ανάλογα με την τοποθεσία. Οι συντελεστές του συνδυασμένου κράτους και του τοπικού φόρου επί των λιανικών πωλήσεων αυξάνουν τους φόρους που καταβάλλουν οι καταναλωτές, ανάλογα με τους μεταβλητούς συντελεστές τοπικού φόρου επί των πωλήσεων, γενικά μεταξύ 7,5 και 10%. Από τον Μάρτιο του 2017, ο συνδυασμένος συντελεστής φόρου επί των πωλήσεων στο Seattle και Tacoma ήταν 10,1%. Οι πόλεις Lynnwood και Mill Creek έχουν το υψηλότερο φορολογικό συντελεστή πώλησης στην πολιτεία στο 10,4%. Αυτοί οι φόροι ισχύουν τόσο για υπηρεσίες όσο και για προϊόντα. Τα περισσότερα τρόφιμα εξαιρούνται από τον φόρο επί των πωλήσεων. Ωστόσο, τα παρασκευασμένα τρόφιμα, τα συμπληρώματα διατροφής και τα αναψυκτικά παραμένουν φορολογητέα. Ο ειδικός φόρος κατανάλωσης ισχύει για ορισμένα προϊόντα όπως βενζίνη, τσιγάρα και αλκοολούχα ποτά. Ο φόρος ακίνητης περιουσίας ήταν ο πρώτος φόρος που επιβλήθηκε στην πολιτεία της Ουάσιγκτον και η συλλογή του αντιπροσωπεύει περίπου το 30% των συνολικών κρατικών και τοπικών εσόδων της Ουάσινγκτον. Συνεχίζει να αποτελεί τη σημαντικότερη πηγή εσόδων για δημόσια σχολεία, πυροπροστασία, βιβλιοθήκες, πάρκα και αναψυχή και άλλες περιοχές ειδικού σκοπού. Όλα τα ακίνητα και η προσωπική ιδιοκτησία υπόκεινται σε φόρο, εκτός εάν απαλλάσσονται ειδικά από το νόμο. Τα περισσότερα προσωπικά είδη που ανήκουν σε ιδιώτες απαλλάσσονται από τον φόρο. Ο φόρος προσωπικής ιδιοκτησίας ισχύει για τα προσωπικά είδη που χρησιμοποιούνται κατά την άσκηση των δραστηριοτήτων τους ή για άλλα προσωπικά είδη που δεν απαλλάσσονται από το νόμο. Όλοι οι φόροι ιδιοκτησίας καταβάλλονται στο γραφείο του ταμία του νομού όπου βρίσκεται το ακίνητο. Η Ουάσινγκτον δεν επιβάλλει φόρο σε άυλα περιουσιακά στοιχεία, όπως τραπεζικούς λογαριασμούς, μετοχές ή ομόλογα. Επίσης, το κράτος δεν αξιολογεί φόρο εισοδήματος από εισόδημα που αποκτήθηκε και εισπράχθηκε από άλλο κράτος. Η Ουάσινγκτον δεν εισπράττει φόρους κληρονομιάς. Ωστόσο, ο φόρος ακίνητης περιουσίας αποσυνδέεται από τους νόμους περί ομοσπονδιακού φόρου ακίνητης περιουσίας και ως εκ τούτου το κράτος επιβάλλει φόρο ακίνητης περιουσίας. Το κράτος της Ουάσινγκτον έχει το 18ο υψηλότερο κατά κεφαλήν πραγματικό φορολογικό συντελεστή στις Ηνωμένες Πολιτείες από το 2017. Η φορολογική πολιτική του διαφέρει από το γειτονικό Όρεγκον, το οποίο δεν εισπράττει φόρο επί των πωλήσεων, αλλά εισπράττει φόρο εισοδήματος φυσικών προσώπων. Αυτό οδηγεί σε οικονομικές ανωμαλίες στα σύνορα στη μητροπολιτική περιοχή Πόρτλαντ-Βανκούβερ. Υπάρχουν επιπλέον συνοριακές οικονομίες με τους γειτονικούς Καναδά και Αϊντάχο. Η Ουάσιγκτον είναι ένα κορυφαίο γεωργικό κράτος. (Τα ακόλουθα στοιχεία προέρχονται από το Υπουργείο Γεωργίας της Ουάσινγκτον και την USDA, Εθνική Υπηρεσία Γεωργικής Στατιστικής, Washington Field Office). Για το 2013, η συνολική αξία των γεωργικών προϊόντων της Ουάσινγκτον ήταν 10,2 δισ. Δολάρια. Το 2013, η Ουάσιγκτον κατέλαβε την πρώτη θέση στην παραγωγή κόκκινων σμέουρων (92,7% της συνολικής αμερικανικής παραγωγής), λυκίσκος (79,2%), πετρέλαιο δυόσμου (72,9%), ρυτιδωμένο μπιζέλι (60%), μήλα (57% , τα αχλάδια (49,5%), τα σταφύλια Concord (36,5%), τα καρότα για μεταποίηση (36,5%), τα πράσινα μπιζέλια για μεταποίηση (34,4%) και το μέντας (31,4%). Η Ουάσιγκτον κατέλαβε τη δεύτερη θέση στην έδρα της παραγωγής πατάτας το βράδυ (το ένα τέταρτο της παραγωγής του έθνους), τα νεκταρίνια, τα βερίκοκα, τα σταφύλια (όλες οι ποικιλίες που λαμβάνονται μαζί), το γλυκό καλαμπόκι για επεξεργασία (το ένα τέταρτο της παραγωγής του έθνους) ένα πέμπτο της παραγωγής του έθνους). Η βιομηχανία μήλων έχει ιδιαίτερη σημασία στην Ουάσινγκτον. Λόγω του ευνοϊκού κλίματος των ξηρών, θερμών καλοκαιριών και των κρύων χειμώνων της κεντρικής Ουάσιγκτον, το κράτος έχει οδηγήσει τις ΗΠΑ στην παραγωγή μήλων από τη δεκαετία του 1920. Δύο περιοχές αντιπροσωπεύουν τη συντριπτική πλειοψηφία της καλλιέργειας μήλων του κράτους: την περιφέρεια Wenatchee-Okanogan (που περιλαμβάνει τις κομητείες Chelan, Okanogan, Douglas και Grant) και την περιοχή Yakima (που περιλαμβάνει τις κομητείες Yakima, Benton και Kittitas). Η Ουάσινγκτον παράγει 7 κύριες ποικιλίες μήλων που εξάγονται σε περισσότερες από 60 χώρες παγκοσμίως. Η Ουάσιγκτον βρίσκεται στην δεύτερη θέση στις Ηνωμένες Πολιτείες στην παραγωγή κρασιού, πίσω από την Καλιφόρνια. Μέχρι το 2006, το κράτος είχε πάνω από 31.000 στρέμματα (130 km2) αμπελώνες, μια συγκομιδή 120.000 κοντών τόνων (109.000 τόνων) σταφυλιών και οι εξαγωγές σε περισσότερες από 40 χώρες σε όλο τον κόσμο από τα 600 οινοποιεία του κράτους. Ενώ υπάρχουν μερικές αμπελουργικές δραστηριότητες στο ψυγείο, το πιο υγρό δυτικό μισό του κράτους, σχεδόν το σύνολο (99%) της αμπελοοινικής παραγωγής σταφυλιών γίνεται στο ανατολικό μισό της ερήμου. Η σκιά βροχής της σειράς Cascade φεύγει από τη λεκάνη απορροής της Κολούμπια με ετήσια πτώση βροχής περίπου 8 ίντσες (200 mm), καθιστώντας τα αρδευτικά και υδάτινα δικαιώματα εξαιρετικού ενδιαφέροντος για τη βιομηχανία κρασιού της Ουάσινγκτον. Η αμπελοκαλλιέργεια στην πολιτεία επηρεάζεται επίσης από τις μεγάλες ώρες ηλιοφάνειας (κατά μέσο όρο, δύο ώρες την ημέρα περισσότερο από ό, τι στην Καλιφόρνια κατά τη διάρκεια της καλλιεργητικής περιόδου) και σταθερές θερμοκρασίες. Η Ουάσιγκτον έχει ένα σύστημα κρατικών αυτοκινητοδρόμων, που ονομάζεται κρατικές διαδρομές, καθώς και ένα εκτεταμένο σύστημα ακτοπλοϊκών μεταφορών το οποίο είναι το μεγαλύτερο στο έθνος και το τρίτο μεγαλύτερο στον κόσμο. Υπάρχουν 140 δημόσια αεροδρόμια στην Ουάσιγκτον, συμπεριλαμβανομένων 16 κρατικών αερολιμένων που ανήκουν στο Υπουργείο Μεταφορών της Ουάσινγκτον. Το Διεθνές Αεροδρόμιο Σιάτλ-Τακόμα (Sea-Tac) είναι το σημαντικότερο εμπορικό αεροδρόμιο του μεγαλύτερου Σηάτλ. Το Boeing Field στο Σιάτλ είναι ένα από τα πιο πολυσύχναστα πρωτεύοντα αεροδρόμια στις ΗΠΑ. Υπάρχουν εκτεταμένες πλωτές οδούς στη μέση των μεγαλύτερων πόλεων της Ουάσινγκτον, συμπεριλαμβανομένων των Σηάτλ, Bellevue, Tacoma και Olympia. Οι εθνικοί αυτοκινητόδρομοι διαθέτουν ένα εκτεταμένο δίκτυο γεφυρών και το μεγαλύτερο σύστημα πορθμείων στις Ηνωμένες Πολιτείες για να εξυπηρετούν τις ανάγκες μεταφοράς στην περιοχή Puget Sound. Ο θαλάσσιος αυτοκινητόδρομος της Ουάσινγκτον αποτελεί στόλο είκοσι οκτώ πορθμείων που περιστρέφουν το Puget Sound και τις εσωτερικές πλωτές οδούς σε 20 διαφορετικούς λιμένες, πλησιάζοντας περίπου 147.000 δρομολόγια κάθε χρόνο. Η Ουάσινγκτον φιλοξενεί τέσσερις από τις πέντε μεγαλύτερες πλωτές γέφυρες του κόσμου: την πλωτή γέφυρα Evergreen Point, τη γέφυρα Lacey V. Murrow Memorial και τη γέφυρα του Ομήρου M. Hadley πάνω από τη λίμνη Ουάσινγκτον και τη γέφυρα του Hood Canal που συνδέει την Ολυμπιακή χερσόνησο με το Kitsap Χερσόνησος. Η Ουάσινγκτον έχει αρκετούς θαλάσσιους λιμένες στον Ειρηνικό Ωκεανό, όπως το Σιάτλ, το Τακόμα, το Καλάμα, το Anacortes, το Βανκούβερ, το Longview, το Grays County, την Ολυμπία και το Port Angeles. Το Cascade Mountain Range εμποδίζει επίσης τη μεταφορά. Η Ουάσιγκτον λειτουργεί και διατηρεί δρόμους πάνω από επτά [αόριστα] μεγάλα περάσματα ορεινών όγκων και οκτώ μικρά περάσματα. Κατά τους χειμερινούς μήνες, μερικά από αυτά τα περάσματα οργώνονται, τρίβονται και διατηρούνται ασφαλείς με έλεγχο χιονοστιβάδας. Όχι όλοι μένουν ανοιχτοί το χειμώνα. Η εθνική οδός North Cascades, η κρατική διαδρομή 20, κλείνει κάθε χρόνο λόγω χιονοπτώσεων και χιονοστιβάδων στην περιοχή Washington Pass. Το Cayuse και Chinook Περνάει ανατολικά του Mount Rainier επίσης κοντά το χειμώνα. Η Ουάσινγκτον διασχίζεται από μια σειρά σιδηροδρομικών εμπορευματικών σιδηροδρομικών γραμμών και η διαδρομή Cascade του Amtrak για επιβατικές μεταφορές μεταξύ του Eugene, του Όρεγκον και του Βανκούβερ, είναι η όγδοη μεγαλύτερη επιχείρηση Amtrak στις ΗΠΑ. Ο Σιδηροδρομικός Σταθμός του Σιάτλ, ο πιο πολυσύχναστος σταθμός στην Ουάσινγκτον και ο 15ος πιο πολυσύχναστος στις ΗΠΑ, χρησιμεύει ως το τερματικό για τις δύο διαδρομές Amtrak μεγάλου μήκους στην Ουάσινγκτον, τον Empire Builder, στο Σικάγο και το Coast Starlight στο Λος Άντζελες. Η σιδηροδρομική υπηρεσία Sounder commuter λειτουργεί στο Σιάτλ και τις γύρω πόλεις της, μεταξύ Everett και Lakewood. Η σιδηροδρομική γραμμή Sound Trans Link λειτουργεί σήμερα στην περιοχή του Σηάτλ σε μήκος 32 μίλια (32 χλμ.) Και στο Tacoma σε μήκος 2,6 μίλια. Ολόκληρο το σύστημα διαθέτει ένα χρηματοδοτούμενο σχέδιο επέκτασης που θα επεκτείνει τον ελαφρύ σιδηρόδρομο σε συνολικά 116 μίλια μέχρι το 2041. Το Seattle διαθέτει επίσης ένα δίκτυο οδικών καναλιών μήκους 3,8 χιλιομέτρων (2,1 χλμ.) Με δύο γραμμές και σχεδιάζει να επεκταθεί περαιτέρω έως το 2025. Υπάρχουν συστήματα λεωφορείων το κράτος, το πιο πολυσύχναστο είναι το King County Metro, το οποίο βρίσκεται στο Σιάτλ και στην κομητεία King, με μόλις 122 εκατομμύρια αναβάτες το 2017. Οι κάτοικοι του Βανκούβερ αντιστέκονται σε προτάσεις για επέκταση του συστήματος μαζικής διέλευσης του Πόρτλαντ στην Ουάσινγκτον. Το 2007, η Ουάσινγκτον έγινε η πρώτη χώρα στο έθνος για να στοχεύσει όλες τις μορφές εξαιρετικά τοξικών βρωμιούχων επιβραδυντικών φλόγας γνωστών ως PBDE για την εξάλειψή τους από τα πολλά κοινά οικιακά προϊόντα στα οποία χρησιμοποιούνται. Μια μελέτη του 2004 για 40 μητέρες από το Όρεγκον, την Ουάσιγκτον, τη Βρετανική Κολομβία και τη Μοντάνα βρήκε PBDEs στο μητρικό γάλα κάθε γυναίκας που δοκιμάστηκε. Τρεις πρόσφατες μελέτες από το Υπουργείο Οικολογίας της Ουάσινγκτον έδειξαν ότι τα τοξικά χημικά που έχουν απαγορευτεί πριν από δεκαετίες επιβιώνουν στο περιβάλλον και επικεντρώνονται στην τροφική αλυσίδα. Σε μία από τις μελέτες, οι κυβερνητικοί επιστήμονες βρήκαν απαράδεκτα επίπεδα τοξικών ουσιών σε 93 δείγματα ψαριών γλυκού νερού από 45 τοποθεσίες. Οι τοξικές ουσίες περιελάμβαναν PCBs. διοξίνες, δύο χλωριωμένα παρασιτοκτόνα, DDE και dieldrin και PBDEs. Ως αποτέλεσμα της μελέτης, το τμήμα θα ερευνήσει τις πηγές των PCB στον ποταμό Wenatchee, όπου βρέθηκαν ανθυγιεινά επίπεδα PCB στα ορεινά whitefish. Βάσει των πληροφοριών του 2007 και της προηγούμενης μελέτης οικολογίας του 2004, το υπουργείο Υγείας της Ουάσινγκτον συμβουλεύει το κοινό να μην τρώει ορνίθια από τον ποταμό Wenatchee από το Leavenworth προς τα κατάντη, όπου ο ποταμός ενώνει την Κολομβία, λόγω των ανθυγιεινών επιπέδων PCB. Τα αποτελέσματα της μελέτης έδειξαν επίσης υψηλά επίπεδα μολυσματικών ουσιών στον ιστό των ψαριών που συλλέχθηκαν από τους επιστήμονες από τη Λίμνη Ουάσιγκτον και τον ποταμό Spokane, όπου ήδη υπάρχουν συμβουλές κατανάλωσης ψαριών. Στις 27 Μαρτίου 2006, ο κυβερνήτης Christine Gregoire υπέγραψε στο νόμο το πρόσφατα εγκεκριμένο House Bill 2322. Το νομοσχέδιο αυτό θα περιόριζε το περιεχόμενο φωσφόρου στα απορρυπαντικά πιάτων σε όλη την επικράτεια στο 0,5% για τα επόμενα έξι χρόνια. Παρόλο που η απαγόρευση θα ήταν αποτελεσματική σε ολόκληρη την επικράτεια το 2010, θα πραγματοποιούταν στο County Whatcom, στην κομητεία Spokane και στο County Clark το 2008. Μια πρόσφατη ανακάλυψη είχε συνδέσει υψηλή περιεκτικότητα φωσφόρου στο νερό σε μια έκρηξη στον πληθυσμό των φυκιών. Μια διεισδυτική ποσότητα φυκών σε υδατικά συστήματα θα οδηγούσε σε μια ποικιλία από υπερβολικά οικολογικά και τεχνολογικά ζητήματα. Το εκτελεστικό τμήμα της Ουάσινγκτον είναι επικεφαλής ενός διοικητή που εκλέγεται για τετραετή θητεία. Οι σημερινοί κρατικοί αξιωματικοί είναι: Jay Inslee, Κυβερνήτης (D) Cyrus Habib, Αναπληρωτής Κυβερνήτης (D) Kim Wyman, Γραμματέας της Πολιτείας (R) Duane Davidson, Ταμίας της Πολιτείας (R) Patrice McCarthy, Ορκωτός Ελεγκτής (D) Ο Bob Ferguson, Γενικός Εισαγγελέας (D) Chris Reykdal, Επικεφαλής της Δημόσιας Διδασκαλίας (μη παρατασιακό γραφείο) Η Hilary Franz, Επίτροπος Δημόσιων Κτημάτων (D) Mike Kreidler, Επίτροπος Ασφαλείας (D)Το διθάλαμο νομοθετικό σώμα της Ουάσινγκτον, αποτελείται από την πολιτειακή Βουλή των Αντιπροσώπων και την πολιτειακή Γερουσία. Η πολιτεία, χωρίζεται σε 49 νομοθετικές περιφέρειες ίσου πληθυσμού, εκ των οποίων εκλέγονται δύο αντιπρόσωποι και ένας πολιτειακός γερουσιαστής. Οι πολιτειακοί αντιπρόσωποι, υπηρετούν θητεία δύο ετών, ενώ οι πολιτειακοί γερουσιαστές υπηρετούν για τέσσερα χρόνια, ενώ δεν υπάρχουν όρια στις θητείες. Μετά τις εκλογές του 2018, το Δημοκρατικό Κόμμα εδραίωσε την πλειοψηφία τους στο Σώμα και τη Γερουσία. Το Ανώτατο Δικαστήριο της Ουάσινγκτον είναι το ανώτατο δικαστήριο στη πολιτεία. Εννέα ανώτατοι δικαστές υπηρετούν σε αυτό και είναι αιρετοί. Οι δύο σημερινοί γερουσιαστές των Ηνωμένων Πολιτειών από την Ουάσινγκτον είναι οι Patty Murray και Maria Cantwell, και οι δύο Δημοκρατικοί. Ο Murray έχει εκπροσωπήσει το κράτος από το 1993, ενώ ο Cantwell εκλέχτηκε για πρώτη φορά το 2001. Η πολιτεία είναι ένα από τα έξι με δύο γερουσιαστές. Οι δέκα εκπρόσωποι της Ουάσινγκτον, στη Βουλή των Αντιπροσώπων των Ηνωμένων Πολιτειών, είναι οι Suzan DelBene (D-1), Richard Ray (Rick) Larsen (D-2), Jaime Herrera (R-3) (D-6), Ντάρεκ Κίλμερ (D-6), Πρέμιλα Τζαϊάπαλ (D-7), Κίμ Σίριερ (D-8) 10). Λόγω της ανακατανομής του Κογκρέσου ως αποτέλεσμα της Απογραφής του 2010, η Ουάσινγκτον κέρδισε μία θέση στη Βουλή των Αντιπροσώπων των Ηνωμένων Πολιτειών. Με την επιπλέον έδρα, η Ουάσινγκτον κέρδισε επίσης μία εκλογική ψηφοφορία, ανεβάζοντας το σύνολο της σε 12. Η πολιτεία της Ουάσινγκτον, αν και γενικότερα φιλελέυθερη, θεωρείται πολιτικά διχασμένη από τα βουνά Cascade, με τη Δυτική Ουάσιγκτον να είναι περισσότερο φιλελεύθερη (ιδιαίτερα τον διάδρομο I-5) και την Ανατολική Ουάσινγκτον περισσότερο συντηρητική. Η Ουάσιγκτον ψήφισε υπέρ του Δημοκρατικού Προεδρικού Υποψηφίου σε κάθε εκλογή από το 1988. Λόγω του μεγάλου πληθυσμού της Δυτικής Ουάσινγκτον, οι δημοκράτες συνήθως φτάνουν καλύτερα σε ολόκληρη την πολιτεία. Η μητροπολιτική συνδυασμένη στατιστική περιοχή του Σιάτλ, η οποία φιλοξενεί σχεδόν τα δύο τρίτα του πληθυσμού της Ουάσινγκτον, παρέχει γενικά ισχυρότερα Δημοκρατικά περιθώρια από τα περισσότερα άλλα μέρη της Δυτικής Ουάσινγκτον. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για την κομητεία του Κινγκ, όπου κατοικεί το Σιάτλ και σχεδόν το ένα τρίτο του πληθυσμού του κράτους. Η Ουάσινγκτον θεωρήθηκε ως βασικό κίνημα το 1968 και ήταν το μόνο δυτικό κράτος που έδωσε τις εκλογές του στον δημοκρατικό υποψήφιο Hubert Humphrey για τον αντιπολιτευόμενο αντίπαλό του Ρίτσαρντ Νίξον. Η Ουάσιγκτον θεωρήθηκε μέρος της Ρεπουμπλικανικής Επανάστασης του 1994 και είχε το μεγαλύτερο ρεκόρ στο σπίτι για τους Ρεπουμπλικάνους, οι οποίοι πήραν επτά από τις 9 έδρες της Ουάσινγκτον. Ωστόσο, αυτή η κυριαρχία δεν κράτησε για πολύ, καθώς οι Δημοκρατικοί πήραν μια θέση στις εκλογές του 1996 και δύο ακόμη το 1998, δίνοντας στους Δημοκρατικούς μια πλειοψηφία 5-4. Η κυβέρνηση διοικείται από τον Δημοκρατικό Jay Inslee, ο οποίος εξελέγη στην πρώτη του θητεία στις εκλογές του 1990. Το 2013 και το 2014, και οι δύο οίκοι του νομοθετικού σώματος της Ουάσινγκτον (η Γερουσία της Ουάσιγκτον και η Βουλή των Αντιπροσώπων της Ουάσιγκτον) ελέγχονταν από δημοκρατική πλειοψηφία. Η κρατική γερουσία ήταν υπό τον έλεγχο του Ρεπουμπλικανιού, λόγω δύο δημοκρατών που εντάχθηκαν στους Ρεπουμπλικάνους για να σχηματίσουν ένα καπιταλισμό συνασπισμού πλειοψηφίας. Μετά τις εκλογές του 2014, οι Δημοκρατικοί διατηρούσαν τον έλεγχο του Σώματος, ενώ οι Ρεπουμπλικανοί έλαβαν πλειοψηφία στη Γερουσία χωρίς την ανάγκη συνασπισμού. Τον Νοέμβριο του 2017, μια ειδική εκλογή έδωσε στους Δημοκρατικούς μια πλειοψηφία των θέσεων στη Γερουσία και πλήρη έλεγχο της κρατικής κυβέρνησης. Από τότε, στις εκλογές του 2018, οι Δημοκρατικοί επέκτειναν μόνο τις πλειοψηφίες τους. Κανένα κράτος δεν προχώρησε περισσότερο χωρίς έναν Ρεπουμπλικανικό κυβερνήτη από το κράτος της Ουάσινγκτον. Οι δημοκράτες έχουν ελέγξει το Μέγαρο του Κυβερνήτη της Ουάσιγκτον για περισσότερα από 34 χρόνια. Ο τελευταίος Ρεπουμπλικανός κυβερνήτης ήταν ο John Spellman, ο οποίος κατείχε το αξίωμα μεταξύ 1981 και 1985. Η Ουάσιγκτον δεν έχει ψηφίσει για δημοκρατικό γερουσιαστή, κυβερνήτη ή προεδρικό υποψήφιο από το 1994 - δεσμεύοντας το Delaware για τη μακρύτερη σειρά στη χώρα. Η Ουάσινγκτον είναι μία από τις τρεις πολιτείες που έχουν νομιμοποιήσει την υποβοηθούμενη αυτοκτονία. Το 2008, ψηφίστηκε με πρωτοβουλία, ο Ουάσινγκτον Death with Dignity Act πέρασε και έγινε νόμος. Τον Νοέμβριο του 2009, οι ψηφοφόροι της πολιτείας της Ουάσιγκτον ενέκριναν πλήρεις εγχώριες συνεργασίες μέσω του δημοψηφίσματος 71, χαρακτηρίζοντας τους ψηφοφόρους για πρώτη φορά σε οποιαδήποτε κατάσταση διευρυμένης αναγνώρισης των σχέσεων ομοφυλοφίλων στην εκλογική περιφέρεια. Τρία χρόνια αργότερα, τον Νοέμβριο του 2012, ο γάμος ιδίου φύλου επιβεβαιώθηκε μέσω του δημοψηφίσματος 74, καθιστώντας την Ουάσινγκτον ένα από τα τρία μόνο κράτη που έχει εγκρίνει γάμο ομοφυλοφίλων με λαϊκή ψήφο. Επίσης, το Νοέμβριο του 2012, το κράτος της Ουάσινγκτον έγινε ένα από τα δύο κράτη που πέρασε με πρωτοβουλία τη νόμιμη πώληση και κατοχή κάνναβης τόσο για ιατρική όσο και για μη ιατρική χρήση με την Πρωτοβουλία 502. Ο νόμος τέθηκε σε ισχύ τον Δεκέμβριο του 2012. Παρόλο που η μαριχουάνα παραμένει παράνομη Ομοσπονδιακό νόμο των ΗΠΑ, τα άτομα ηλικίας 21 ετών και άνω στην πολιτεία της Ουάσινγκτον μπορούν να κατέχουν έως και μία ουγκιά μαριχουάνας, 16 ουγγιές εγχυμένου προϊόντος μαριχουάνας σε στερεή μορφή, 72 ουγγιές εγχυμένου προϊόντος μαριχουάνας σε υγρή μορφή ή οποιουδήποτε συνδυασμού και των τριών και να καταναλώνουν νόμιμα προϊόντα μαριχουάνας και μαριχουάνας. Περίπου 334 νομικά καταστήματα αναψυχής μαριχουάνας αναμένεται να ανοίξουν μέχρι τον Ιούνιο του 2014. Τον Νοέμβριο του 2016, οι ψηφοφόροι ενέκριναν την πρωτοβουλία 1433, η οποία μεταξύ άλλων απαιτεί από τους εργοδότες να εγγυώνται άδεια μισθωτών ασθενών στους περισσότερους εργαζομένους. Την 1η Ιανουαρίου 2018, τέθηκε σε ισχύ ο νόμος, με την Ουάσινγκτον να γίνεται το έβδομο κράτος με τις απαιτήσεις αδειών μετ 'αποδοχών. Το κράτος της Ουάσινγκτον ήταν το πρώτο κράτος στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου η υποβοηθούμενη αυτοκτονία, ο γάμος ιδίου φύλου και η χρήση αναψυχής για κάνναβη ήταν νόμιμες ταυτόχρονα. Μετά τις εκλογές του 2014, προσχώρησε στο Όρεγκον. Με το πέρασμα της πρωτοβουλίας 1639 στις εκλογές του 2018, η Ουάσιγκτον ενέκρινε ορισμένους από τους αυστηρότερους νόμους περί πυροβόλων όπλων στις ΗΠΑ. Η Ουάσιγκτον θέσπισε ένα μέτρο το Μάιο του 2019 υπέρ των πόλεων των ιερών, όπως και οι νόμοι της Καλιφόρνια και του Όρεγκον, οι οποίοι συγκαταλέγονται στις ισχυρότερες κρατικές εντολές στο έθνος. Από το σχολικό έτος 2008-2009, 1.040.750 φοιτητές εγγράφηκαν σε δημοτικά και δευτεροβάθμια σχολεία στην Ουάσινγκτον, με 59.562 εκπαιδευτικούς που εργάστηκαν για την εκπαίδευσή τους. Από τον Αύγουστο του 2009, υπήρχαν 295 σχολικές συνοικίες στο κράτος, οι οποίες εξυπηρετούνται από εννέα Περιφέρειες Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας. Το Washington School Information Processing Cooperative (οργανισμός μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, opt-in, κρατική) παρέχει συστήματα διαχείρισης πληροφοριών για τους φορολογικούς και ανθρώπινους πόρους και τα δεδομένα φοιτητών. Τα δημοτικά και τα δευτεροβάθμια σχολεία υπάγονται στη δικαιοδοσία του Γραφείου Επικεφαλής της Υπαίθρου της Δημόσιας Οδηγίας της Ουάσινγκτον (OSPI), υπό την ηγεσία του επιθεωρητή κρατικής σχολής Ράντι Ντόρν. Οι γυμναστές και οι ηλικιωμένοι γυμνασίου στην Ουάσινγκτον έχουν τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσουν το πρόγραμμα Running Start του κράτους. Ξεκίνησε από τον κρατικό νομοθέτη το 1990, επιτρέπει στους φοιτητές να παρακολουθήσουν δημόσια ιδρύματα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με δημόσιες δαπάνες, κερδίζοντας ταυτόχρονα την αποπληρωμή πιστωτικών ιδρυμάτων και κολλεγίων. Το κράτος διαθέτει επίσης πολλά γυμνάσια με επίκεντρο τις δημόσιες τέχνες, όπως το School of Arts Tacoma, το σχολείο τεχνών και ακαδημαϊκών του Βανκούβερ και το The Center School. Υπάρχουν επίσης τέσσερα γυμνάσια με βάση την Επιστήμη και το Μαθηματικό: το ένα στο Τρίο Πόλεις της Ουάσινγκτον, γνωστό ως Delta, το ένα στο Tacoma της Ουάσιγκτον, γνωστό ως SAMI, ένα άλλο στο Σιάτλ γνωστό ως Raisbeck Aviation High School και ένα στο Redmond, Washington γνωστό ως Tesla STEM High School. Υπάρχουν περισσότερα από 40 ιδρύματα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στην Ουάσινγκτον. Το κράτος έχει μεγάλα ερευνητικά πανεπιστήμια, τεχνικές σχολές, θρησκευτικές σχολές και ιδιωτικά κολέγια σταδιοδρομίας. Οι δύο πρώτες ασφαλιστικές εταιρείες υγείας από το 2017 ήταν η Premera Blue Cross, με μερίδιο αγοράς 24%, ενώ το Kaiser Permanente στο 21%. Για την μεμονωμένη αγορά, η Molina Healthcare είχε το μεγαλύτερο μερίδιο στο 23%. Το κράτος ενέκρινε το σύστημα Healthplanfinder της Ουάσινγκτον το 2014 μετά τη διέλευση του ομοσπονδιακού νόμου για την προστασία των ασθενών και την προσιτή περίθαλψη (γνωστή και ως "ObamaCare"). Το κράτος της Ουάσινγκτον μεταρρύθμισε το σύστημα υγειονομικής περίθαλψης το 1993 μέσω του νόμου για τις υγειονομικές υπηρεσίες της Ουάσιγκτον Η νομοθεσία απαιτούσε από τους ιδιώτες να λαμβάνουν ασφάλιση ασθενείας ή να αντιμετωπίζουν ποινές και απαιτούσε από τους εργοδότες να παρέχουν ασφάλιση στους μισθωτούς. Επιπλέον, οι ασφαλιστικές εταιρείες υγείας έπρεπε να πωλούν ασφάλιστρα σε όλα τα άτομα, ανεξάρτητα από τις προϋπάρχουσες συνθήκες, και να καλύπτουν τα βασικά οφέλη. Η πράξη καταργήθηκε κυρίως το 1995 προτού να μπορέσει να εφαρμοστεί πλήρως. Τα νοσοκομεία υπάρχουν σε όλη την πολιτεία, αλλά με ιδιαίτερη έμφαση στις ιατρικές εγκαταστάσεις του Σιάτλ. Η περιοχή του Seattle-Tacoma διαθέτει πέντε μεγάλα νοσοκομεία: το Ιατρικό Κέντρο Harborview, το Ιατρικό Κέντρο του Πανεπιστημίου της Ουάσινγκτον, το Σουηδικό Ιατρικό Κέντρο, το Γενικό Νοσοκομείο MultiCare Tacoma και το Ιατρικό Κέντρο St. Joseph. Τα νοσοκομεία της περιοχής Σιάτλ επικεντρώνονται στο First Hill, το οποίο διαθέτει επίσης το Ιατρικό Κέντρο Virginia Mason. Επίσημη ιστοσελίδα (Αγγλικά) Στοιχεία από την Υπηρεσία Απογραφής των ΗΠΑ (Αγγλικά) (πολιτεία) Ουάσινγκτον (πολιτεία) στο Curlie | Η Πολιτεία της Ουάσινγκτον (αγγλικά: State of Washington), είναι βορειοδυτική πολιτεία των ΗΠΑ. Έχει έκταση 184.661 τ.χλμ. και πληθυσμό 7.901.429 κατοίκους (εκτίμηση 2022). Πήρε το όνομά της από τον πρώτο πρόεδρο των ΗΠΑ Τζορτζ Ουάσινγκτον. Πρωτεύουσα είναι η Ολύμπια και μεγαλύτερη πόλη το Σιάτλ. Η πολιτεία δεν πρέπει να συγχέεται με την πρωτεύουσα των ΗΠΑ, Ουάσινγκτον (Περιφέρεια της Κολούμπια). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%85%CE%AC%CF%83%CE%B9%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CF%84%CE%BF%CE%BD_(%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B5%CE%AF%CE%B1) |
Κάρλος Έβια | Ο Έβια ήταν υπουργός γεωργίας όταν εκδηλώθηκαν εξεγέρσεις στην Αβάνα ενάντια στον πρόεδρο Γκράου. Η δικτατορία απαίτησε την παραίτηση του Γκράου και έχρισε τον Έβια διάδοχό του. Ο Έβια αρχικά αρνήθηκε, εξαιτίας της αντίδρασης του όχλου. Μετά την άφιξη στρατιωτικής δύναμης 1000 αντρών για τη φύλαξη του προεδρικού μεγάρου, ο Έβια ανέλαβε τη θέση στις 5:00 μ.μ. της Δευτέρας . Ο Έβια συναντήθηκε με τον αντίπαλο του Μπατίστα και ηγέτης της ένωσης, Κάρλος Μεντιέτα, νωρίς το πρωί της Τρίτης. Αν και επιθυμούσε τη στήριξη του Μεντιέτα, ο Έβια έφυγε από τη συνάντηση έχοντας αντιμετωπίσει την ουδέτερη στάση. Την ίδια μέρα πραγματοποιήθηκε η ορκωμοσία του από τον πεθερό του, δρ. Χουάν Φεδερίκο Έντελμαν, ο οποίος ήταν πρόεδρος του Ανώτατου Δικαστηρίου της χώρας και 21 κανονιοβολισμοί ρίχτηκαν από το φρούριο της ΑΒάνας μετά τη λήξη της τελετής. Την ίδια ώρα, οι εργατικές ενώσεις σχεδίαζαν απεργίες σε ολόκληρη τη χώρα . Την Τετάρτη, ο Έβια αντιλήφθηκε την αδυναμία του να ματαιώσει τα σχέδια των Ηνωμένων ΕΘνών να αποχωρήσουν και αποφάσισε να παραιτηθεί το ίδιο απόγευμα. Περίπου 40 ώρες μετά την ορκωμοσία του, ο Έβια παραιτήθηκε νωρίς το πρωί της Πέμπτης. Εγκατέλειψε το προεδρικό μέγαρο στις 2:15 π.μ., δηλώνοντας «Επιστρέφω στα καλαμοχώραφα για να κόψω καλάμια» Ο Έβια, ο οποίος ήταν χειρουργός στο επάγγελμα, αποτέλεσε τον πρώτο Κουβανό που αποφοίτησε από τη Ναυτική Ακαδημία των ΗΠΑ στην Ανάπολη. Φοίτησε στην «Κλάση του 1919». Αργότερα ήρθε σε ρήξη με τον Μπατίστα και προσχώρησε στο Παρτίδο Αουτέντικο αποτελώντας μία από τις σημαντικότερες μορφές του κόμματος. Διετέλεσε υπουργός εξωτερικών της χώρας από το 1948 έως το 1950, κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας του Κάρλος Πρίο Σοκαρράς. Επιλέχτηκε ως ο επίσημος υποψήφιος πρόεδρος του κόμματός του για τις εκλογές του 1952. Ωστόσο, οι εκλογές αυτές, στις οποίες κύριοι αντίπαλοι του Έβια ήταν ο Ρομπέρτο Αγραμόντε και ο Φουλχένσιο Μπατίστα, ακυρώθηκαν μετά το πραξικόπημα του τελευταίου. Εξορίστηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και στις αρχές τις δεκαετίας του 1960 συμμετείχε στις ομάδες που εναντιώνονταν στον Φιδέλ Κάστρο, ο οποίος το 1959 κατέκτησε την εξουσία, παραμερίζοντας τον Μπατίστα. Ο πατέρας του ονομαζόταν Αουρέλιο Έβια και ήταν δικηγόρος, ενώ η μητέρα του Σάρα Λος Ρέγιες Γκαβιλάν. Παντρεύτηκε την Ελίσα Έντελμαν με την οποία απέκτησε δύο παιδιά, τον Αουρέλιο Κάρλος και τη Μαργαρίτα Έβια - Έντελμαν. Ο Έβια, που λειτουργούσε μία ιδιωτική ναυτική σχολή στο Μαϊάμι, πέθανε από καρδιακή προσβολή στις 2 Απριλίου του 1964 Φουλχένσιο Μπατίστα, Από επαναστάτης δικτάτορας (Fulgencio Batista, From Revolutionary to Strongman) (Rutgers University Press, 2006, ISBN 978-0-8135-3701-6) Otero, Juan Joaquin (1954). Libro De Cuba, Una Enciclopedia Ilustrada Que Abarca Las Artes, Las Letras, Las Ciencias, La Economia, La Politica, La Historia, La Docencia, Y ElProgreso General De La Nacion Cubana - Edicion Conmemorative del Cincuentenario de la Republica de Cuba, 1902-1952. (ισπανικά) | Ο Κάρλος Έβια ι Ρέγιες - Γκαβιλάν (Carlos Hevia y Reyes-Gavilan, 21 Μαρτίου 1900 – 2 Απριλίου 1964) ήταν ο όγδοος πρόεδρος της Κούβας, με θητεία που διήρκεσε λιγότερες από τρεις ημέρες. Συγκεκριμένα κατά τη διάρκεια της τρίτης εβδομάδας του έτους 1934 ο Έβια διετέλεσε πρόεδρος από τις 5:00 μ.μ. της Δευτέρας 15 Ιανουαρίου, μέχρι τις 1:20 π. μ. της Τρίτης 18 Ιανουαρίου . Ο Κουβανός δικτάτορας Φουλχένσιο Μπατίστα είχε αναγκάσει τον προκάτοχο του Έβια Ραμόν Γκράου σε παραίτηση. Ο Έβια δεν ήταν αρεστός στους στρατιωτικούς κύκλους, και μέχρι την Τετάρτη, του ζητήθηκε να υποβάλλει και αυτός την παραίτησή του. Αντικαταστάθηκε από τον Μανουέλ Μάρκες Στέρλινγκ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%81%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%88%CE%B2%CE%B9%CE%B1 |
19 Νοεμβρίου | 461 - Ο Λίβιος Σεβήρος ανακηρύσσεται αυτοκράτορας της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Όμως η πραγματική δύναμη βρίσκεται στα χέρια του στρατηγού Ρικίμερου. 1493 – Ο Χριστόφορος Κολόμβος αποβιβάζεται σ' ένα νησί, που είχε εντοπίσει την προηγούμενη μέρα, και το ονομάζει Σαν Χουάν Μπαουτίστα (αργότερα μετονομάστηκε σε Πουέρτο Ρίκο). 1794 - Οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και το Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας υπογράφουν συνθήκη, η οποία επιχειρεί να επιλύσει ορισμένα από τα άλυτα προβλήματα που είχαν απομείνει από την Αμερικανική Επανάσταση. 1816 - Ιδρύεται το Πανεπιστήμιο της Βαρσοβίας. 1863 - Αμερικανικός Εμφύλιος Πόλεμος: Ο Αμερικανός πρόεδρος Αβραάμ Λίνκολν εκφωνεί ομιλία στο Γκέτισμπεργκ στα εγκαίνια του στρατιωτικού νεκροταφείου στο Γκέτισμπεργκ της Πενσυλβάνια. 1881 - Ένας μετεωρίτης πέφτει κοντά σε χωριό νοτιοδυτικά της Οδησσού στην Ουκρανία. 1885 - Σερβοβουλγαρικός πόλεμος του 1885: Οι Βούλγαροι νικούν στη μάχη της Σλίβνιτσα, εδραιώνοντας την ενοποίηση του πριγκιπάτου της Βουλγαρίας και της Ανατολικής Ρωμυλίας. 1912 – Α΄ Βαλκανικός Πόλεμος: Ο σερβικός στρατός καταλαμβάνει τη Μπίτολα, τερματίζοντας την επί πέντε αιώνες οθωμανική κυριαρχία στη Μακεδονία. 1942 - Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος: Μάχη του Στάλινγκραντ. Οι σοβιετικές δυνάμεις υπό τον στρατηγό Γκεόργκι Ζούκοφ αρχίζουν την επιχείρηση Ουρανός στο Στάλινγκραντ, γυρίζοντας τη ροή της μάχης υπέρ της Σοβιετικής Ένωσης. 1946 - Το Αφγανιστάν, η Ισλανδία και η Σουηδία γίνονται μέλη του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών. 1952 - Ο στρατάρχης Αλέξανδρος Παπάγος γίνεται πρωθυπουργός της Ελλάδας. 1969 - Πρόγραμμα Απόλλων: Οι αστροναύτες του Απόλλων 12 Πιτ Κόνραντ και Άλαν Μπιν προσεληνώνονται στον Ωκεανό των Καταιγίδων και γίνονται ο τρίτος και ο τέταρτος άνθρωπος, αντίστοιχα, που περπατούν στη Σελήνη. 1969 - Ο ποδοσφαιριστής Πελέ πετυχαίνει το 1.000στό γκολ του. 1977 - Η πτήση 425 της TAP Portugal συντρίβεται στη Μαδέρα, σκοτώνοντας 131 άτομα. 1979 - Κρίση των ομήρων (Ιράν): Ο Ιρανός ηγέτης Ρουχολάχ Χομεϊνί διατάζει την απελευθέρωση 13 γυναικών και μαύρων Αμερικανών ομήρων που κρατούνται στην αμερικανική πρεσβεία στην Τεχεράνη. 1985 - Ψυχρός Πόλεμος: Στη Γενεύη, ο Αμερικανός πρόεδρος Ρόναλντ Ρήγκαν και ο Σοβιετικός ηγέτης Μιχαήλ Γκορμπατσώφ συναντώνται για πρώτη φορά. 1988 - Ο Σέρβος κομμουνιστής πολιτικός και μελλοντικός πρόεδρος της Σερβίας και της Γιουγκοσλαβίας Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς δηλώνει δημοσίως ότι η Σερβία δέχεται επίθεση από Αλβανούς αυτονομιστές στο Κοσσυφοπέδιο και ότι υπάρχει εσωτερική προδοσία και ξένη συνωμοσία για την καταστροφή της Σερβίας και της Γιουγκοσλαβίας. 2013 - Διπλή βομβιστική επίθεση αυτοκτονίας στην ιρανική πρεσβεία στη Βηρυτό σκοτώνει 23 άτομα και τραυματίζει άλλα 160. 2016 - Σε εκκλησιαστικό συμβούλιο στο Βατικανό, ο Πάπας Φραγκίσκος ορίζει 17 νέα μέλη του Κολλεγίου των Καρδιναλίων. 1600 - Κάρολος Α΄, βασιλιάς της Αγγλίας 1711 - Μιχαήλ Λομονόσοφ, Ρώσος φυσικός, χημικός, αστρονόμος και γεωγράφος 1770 - Μπέρτελ Θόρβαλντσεν, Δανός γλύπτης 1805 - Φερντινάν Λεσσέψ, Γάλλος διπλωμάτης και μηχανικός 1831 - Τζέιμς Γκάρφιλντ, 20ός πρόεδρος των Η.Π.Α. 1833 - Βίλχελμ Ντίλταϋ, Γερμανός φιλόσοφος 1839 - Εμίλ Σκόντα, Τσέχος βιομήχανος 1841 - Αντονίνο Σαλίνας, Ιταλός νομισματολόγος και αρχαιολόγος 1887 - Τζέιμς Σάμνερ, Αμερικανός χημικός 1888 - Χοσέ Ραούλ Καπαμπλάνκα, Κουβανός σκακιστής 1891 - Χουάν Γιάγκε, Ισπανός στρατηγός 1917 - Ίντιρα Γκάντι, Ινδή πολιτικός 1920 - Τζιν Τίρνεϊ, Αμερικανίδα ηθοποιός 1925 - Ζίγκμουντ Μπάουμαν, Πολωνός κοινωνιολόγος 1931 - Χρήστος Ροκόφυλλος, Έλληνας πολιτικός 1944 - Αγνή Μπάλτσα, Ελληνίδα μεσόφωνος 1950 - Νίκος Κοτζιάς, Έλληνας πολιτικός 1954 - Σταύρος Παπασταύρου, Έλληνας συνθέτης 1954 - Αμπντούλ Φατάχ αλ Σίσι, Αιγύπτιος στρατηγός και πολιτικός 1957 - Όφρα Χάζα, Ισραηλινή τραγουδίστρια 1959 - Νίκος Ζούδιαρης, Έλληνας τραγουδοποιός 1961 - Μεγκ Ράιαν, Αμερικανίδα ηθοποιός και παραγωγός 1962 - Τζόντι Φόστερ, Αμερικανίδα ηθοποιός και σκηνοθέτης 1964 - Πετρ Νέτσας, Τσέχος πολιτικός 1965 - Λοράν Μπλαν, Γάλλος ποδοσφαιριστής και προπονητής 1969 - Ερτουγρούλ Σαγλάμ, Τούρκος ποδοσφαιριστής και προπονητής 1975 - Σουσμίτα Σεν, Ινδή ηθοποιός και μοντέλο 1976 - Στέλιος Βενετίδης, Έλληνας ποδοσφαιριστής 1983 - Άνταμ Ντράιβερ, Αμερικανός ηθοποιός 235 - Πάπας Ποντιανός 496 - Πάπας Γελάσιος Α΄ 498 - Πάπας Αναστάσιος Β΄ 1034 - Θεοδώριχος Β΄, μάργραβος της Κάτω Λουσατίας 1092 - Μαλίκ Σαχ Α΄, Σελτζούκος σουλτάνος 1288 - Ροδόλφος Α΄, μάργραβος του Μπάντεν-Μπάντεν 1298 - Μεχτίλδη του Χάκεμπορν, Γερμανή αγία και μύστρια 1316 - Ιωάννης Α΄, βασιλιάς της Γαλλίας 1557 - Μπόνα Σφόρτσα, βασίλισσα της Πολωνίας 1665 - Νικολά Πουσέν, Γάλλος ζωγράφος 1672 - Τζον Ουίλκινς, Άγγλος λόγιος και κληρικός 1828 - Φραντς Σούμπερτ, Αυστριακός συνθέτης 1906 - Παύλος Κύρου, Έλληνας μακεδονομάχος 1906 - Δημήτριος Νταλίπης, Έλληνας μακεδονομάχος 1967 - Κάζιμιρ Φουνκ, Πολωνός βιοχημικός 1988 - Χριστίνα Ωνάση, Ελληνίδα επιχειρηματίας 1999 - Αντώνης Μηγιάκης, Έλληνας ποδοσφαιριστής και προπονητής 2011 - Νεοκλής Σαρρής, Έλληνας πολιτικός 2013 - Φρέντερικ Σάνγκερ, Άγγλος βιοχημικός 2014 - Μάικ Νίκολς, Αμερικανός σκηνοθέτης 2017 - Τσαρλς Μάνσον, Αμερικανός δολοφόνος 2017 - Γιάνα Νοβότνα, Τσέχα αντισφαιρίστρια Ημέρα της Βραζιλιάνικης σημαίας Παγκόσμια Ημέρα Ανδρών Παγκόσμια Ημέρα Τουαλέτας Προφήτου Αβδιού Μαρτύρων Αγαπίου, Άζη του θαυματουργού Ανθίμου, Θαλελαίου, Χριστόφορου, Ευφημίας Βαρλαάμ (†304), Ηλιοδώρου (†272) Οσίων Σίμωνος του θαυματουργού, του εκ Καλαβρίας και Βαρλαάμ ηγουμένου | Σεπτέμβριος | Οκτώβριος | Νοέμβριος | Δεκέμβριος | Ιανουάριος Η 19η Νοεμβρίου είναι η 323η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο (324η σε δίσεκτα έτη). Υπολείπονται 42 ημέρες για το τέλος του έτους. | https://el.wikipedia.org/wiki/19_%CE%9D%CE%BF%CE%B5%CE%BC%CE%B2%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85 |
Προεδρικό Συμβούλιο για την Κοινωνία των Πολιτών και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα | Έλλα Παμφίλοβα (1 Νοεμβρίου 2004 - 30 Ιουλίου 2010) Μικαήλ Φεντότοβ (12 Οκτωβρίου 2010 - 22 Οκτωβρίου 2019) Βαλέρι Φαντέγιεφ (22 Οκτωβρίου 2019 - σήμερα) Στις 5 Οκτωβρίου 2009, το Συμβούλιο εξέδωσε δήλωση με την οποία καταδίκασε τις ενέργειες των ακτιβιστών της Nashi κατά του δημοσιογράφου Αλεξάντερ Ποντραμπίνεκ. Η αρχική δήλωση, που αναρτήθηκε στον ιστότοπο του Συμβουλίου, δεν καταδίκαζε τις ειλικρινείς δηλώσεις του Ποντραμπίνεκ προς τους βετεράνους του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ωστόσο, η δήλωση υπέστη επεξεργασία αργότερα (σύμφωνα με πηγές, μετά από τηλεφώνημα ενός υψηλόβαθμου αξιωματούχου προς την Έλλα Παμφίλοβα) και συμπεριέλαβε παρατηρήσεις ότι το Συμβούλιο δεν συμφωνεί με τη θέση του Ποντραμπίνεκ. Ο Βαλέρι Φαντέγιεφ, μετέπειτα πρόεδρος του Συμβουλίου, περιέγραψε τη συμπεριφορά του στο πλαίσιο της διαμάχης Ποντραμπίνεκ ως «παράξενη και αφύσικη».Ένα όργανο που θα πρέπει να συμβάλλει στη πρόληψη των συγκρούσεων και να ενεργεί ως ανεξάρτητος διαιτητής σε διαμάχες, υποστηρίζει ξαφνικά ένα από τα μέρη. Και αυτό μόνο τροφοδοτεί τη σύγκρουση. Η ιστορία με τη δήλωση που έγινε εξ ονόματος του Συμβουλίου χωρίς τη συγκατάθεση των επιμέρους μελών του μοιάζει επίσης παράλογη.Ο δημοσιογράφος Μαξίμ Σεβτσένκο, ο οποίος ήταν μέλος του Συμβουλίου την περίοδο 2012-2018, περιέγραψε τις δραστηριότητές του ως εξής:Όλες οι δραστηριότητες του συμβουλίου οδήγησαν στη δημιουργία της άχρηστης OTR και του μνημείου για τα θύματα των πολιτικών καταπιέσεων. Αλλά δεν θυμάμαι καμία συγκεκριμένη δράση για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Επίσημος ιστότοπος | Το Προεδρικό Συμβούλιο για την Ανάπτυξη της Κοινωνίας των Πολιτών και των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων είναι ένα συμβουλευτικό όργανο του Προέδρου της Ρωσικής Ομοσπονδίας, το οποίο έχει ως αποστολή να τον επικουρεί στην εγγύηση και την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών στη Ρωσία. Από τις 21 Οκτωβρίου 2019, πρόεδρος του Συμβουλίου είναι ο Βαλέρι Φαντέγιεφ.Το Προεδρικό Συμβούλιο δημιουργήθηκε το 2004 με την αναδιοργάνωση της Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, η οποία υπήρχε από τον Νοέμβριο του 1993. Σήμερα αποτελείται από 47 άτομα, μεταξύ των οποίων ο πολιτικός επιστήμονας Σεργκέι Καραγκάνοφ, ο κινηματογραφιστής Αλεξάντερ Σοκούροφ, ο δημοσιογράφος Κίριλ Βισίνσκι και ο οικονομολόγος Γιεβγκένι Γιασίν. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%BF%CE%B5%CE%B4%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%A3%CF%85%CE%BC%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B9%CE%BF_%CE%B3%CE%B9%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CE%9A%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CF%8E%CE%BD_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CF%84%CE%B1_%CE%91%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%8E%CF%80%CE%B9%CE%BD%CE%B1_%CE%94%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CF%8E%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1 |
Στίβος στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 2020 – 400 μέτρα με εμπόδια ανδρών | Μετά από μια δεκαετία κυριαρχίας του Έντουιν Μόουζες, ο Κέβιν Γιανγκ κατέρριψε το τότε παγκόσμιο ρεκόρ (47.02), σημειώνοντας επίδοση 46.78 στον Ολυμπιακό Τελικό του 1992, όντας ο πρώτος άνθρωπος που έσπασε το όριο των 47 δευτερολέπτων (ο καλύτερος χρόνος του Μόουζες ήταν 47.02). Το όριο των 47 δευτερολέπτων ξεπεράστηκε ξανά το 2018 από τον Αμπντεραχμάν Σάμπα και στη συνέχεια το 2019, όταν ο Κάρστεν Βάρχολμ και ο Ράικονεν Μπέντζμιν το έσπασαν στον ίδιο αγώνα. Στις Ολυμπιακές Δοκιμές των Ηνωμένων Πολιτειών το 2021, ο Μπέντζαμιν έχασε για λίγο το παγκόσμιο ρεκόρ του Γιανγκ και μια εβδομάδα αργότερα, ο Γουόρχολμ το ξεπέρασε, σημειώνοντας επίδοση 46.70. Έτσι, πολλοί πίστευαν ότι θα χρειαζόταν μία επίδοση πάνω από το νέο παγκόσμιο ρεκόρ για να κερδίσει κάποιος το χρυσό μετάλλιο στους Αγώνες του 2020. Τόσο ο Μπέντζαμιν όσο και ο Βάρχολμ είχαν παρόμοια επίδοση στον πρώτο ημιτελικό, με τον Βάρχολμ να επιταχύνει στον τερματισμό σημειώνοντας επίδοση 47.30, έναντι του 47.37 του Μπέντζαμιν. Ο Σάντος έτρεξε 47.31 και κέρδισε τον δεύτερο ημιτελικό επί του Σάμπα. Στον τελικό, ο Βάρχολμ ξεκίνησε γρήγορα, κερδίζοντας ένα ελαφρύ πλεονέκτημα στο πρώτο εμπόδιο. Στην διπλανή εσωτερική λωρίδα, ο Μπέντζαμιν μπόρεσε να δει τη θέση του αντιπάλου του. Μέχρι το πέμπτο εμπόδιο, ο Βάρχολμ είχε πλεονέκτημα μισού διασκελισμού, αλλά στην τελευταία στροφή, ο Μπέντζαμιν ακολούθησε σταθερά. Ο Μπέντζαμιν, με την ορμή που είχε, πέρασε το τελευταίο εμπόδιο μαζί με τον Βάρζολμ, αλλά ο τελευταίος κατάφερε να ανοίξει και να κερδίσει απόσταση στα τελευταία 40 μέτρα πριν τη γραμμή του τερματισμού, κερδίζοντας έτσι την κούρσα με διαφορά δύο μέτρων. Η επίδοση του Βάρχολμ ήταν 45.94 δευτερόλεπτα - σπάζοντας για πρώτη φορά το όριο των 46 δευτερολέπτων - και καταρρίπτοντας το ήδη υπάρχον δικό του παγκόσμιο ρεκόρ κατά 0.76 δευτερόλεπτα. Ο Μπέντζαμιν σημείωσε επίδοση 46,17 δευτερολέπτων, δηλαδή μισό δευτερόλεπτο πιο γρήγορα από το προηγούμενο παγκόσμιο ρεκόρ και κέρδισε το ασημένιο μετάλλιο. Ο χάλκινος Ολυμπιονίκης Άλισον ντος Σάντος έκανε χρόνο 46.72, μόλις 0.02 δευτερόλεπτα πιο αργός από το προηγούμενο παγκόσμιο ρεκόρ του Βάρχολμ και κατά 0.06 δευτερόλεπτα γρηγορότερος από το προηγούμενο Ολυμπιακό Ρεκόρ του Μόουζες. Ακόμη και χωρίς την απόδοση του Βάρχολμ, ο χρόνος του Μπέντζαμιν θα ήταν η μεγαλύτερη βελτίωση στο παγκόσμιο ρεκόρ από το 1968. Το ρεκόρ του Βάρχολμ βελτίωσε το προηγούμενο ρεκόρ του κατά 1,6%, σημειώνοντας τη μεγαλύτερη ποσοστιαία βελτίωση σε παγκόσμιο ρεκόρ στίβου ανδρών από το 1996, όπου ο Μάικλ Τζόνσον μείωσε το παγκόσμιο ρεκόρ των 200 μέτρων κατά 1,7%. Χρησιμοποιώντας το σύστημα βαθμολογίας της World Athletics σε μια προσπάθεια σύγκρισης της ποιότητας της επίδοσης του Βάρχολμ με τα παγκόσμια ρεκόρ σε άλλα αγωνίσματα πίστας των ανδρών, οι μόνες επιδόσεις παγκοσμίου ρεκόρ ανώτερες από του Βάρχολμ ήταν τα ρεκόρ του Γιουσέιν Μπόλτ στα 100 και στα 200 μέτρα. Η κατάταξη όλων των εποχών άλλαξε σημαντικά, με τον Γιάνγκ να κατεβαίνει στο Νο. 4, αφού και οι τρεις Ολυμπιονίκες έσπασαν το Ολυμπιακό του ρεκόρ. Επιπλέον, και οι τρεις έσπασαν τα αντίστοιχα ηπειρωτικά ρεκόρ, 6 από τους 8 φιναλίστ σημείωσαν νέα εθνικά ρεκόρ, ενώ και οι 8 φιναλίστ κατέγραψαν τους καλύτερους χρόνους στην ιστορία για τις αντίστοιχες τελικές θέσεις τους στον αγώνα. Η τελική κούρσα ήταν από τις λίγες όπου και οι τρεις Ολυμπιονίκες κατέρριψαν το υπάρχον Ολυμπιακό ρεκόρ, ενώ και οι δύο πρώτοι κατέρριψαν το υπάρχον παγκόσμιο ρεκόρ. Το ίδιο ακριβός αποτέλεσμα σημειώθηκε στον τελικό των 400 μέτρων με εμπόδια γυναικών την επόμενη μέρα. Αυτή ήταν η 27η εμφάνιση του αγωνίσματος, το οποίο εισαχθεί για πρώτη φόρα το 1900 και έμεινε εκτός Ολυμπιακού προγράμματος μόνο το 1912. Παγκόσμιος πρωταθλητής της χρονιάς εκείνης ήταν ο Νορβηγός Κάρστεν Γουόρχολμ, ενώ ο χρυσός Ολυμπιονίκης του 2016, Κέρον Κλεμέντ από τις Ηνωμένες Πολιτείες δεν συμμετείχε για να υπερασπιστεί τον τίτλο του. Οι Βρετανικές Παρθένοι Νήσοι αγωνίστηκαν για πρώτη φορά στα 400 μέτρα με εμπόδια ανδρών, ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες έκαναν την 26η εμφάνισή τους, έχοντας χάσει μόνο τους αγώνες του 1980 που είχαν μποϊκοτάρει. Κάθε Εθνική Ολυμπιακή Επιτροπή (ΕΟΕ) είχε την δυνατότητα να δηλώσει μέχρι 3 αθλητές σε αυτό το αγώνισμα. Το όριο πρόκρισης που έπρεπε να πιάσουν οι αθλητές για να κερδίσουν μια θέση στους Αγώνες, ήταν τα 48.90 δευτερόλεπτα. Το όριο καθορίστηκε από την World Athletics. Επιπλέον, αθλητές που δεν έπιασαν το όριο, είχαν τη δυνατότητα να προκριθούν μέσω της θέσης τους στην παγκόσμια κατάταξη. Αυτοί που βρίσκονταν υψηλότερα στην λίστα, κέρδισαν μια από τις διαθέσιμες θέσεις, έως ότου να συμπληρωθεί ο αριθμός των 40 συμμετεχόντων. Η περίοδος πρόκρισης ήταν αρχικά από την 1η Μαΐου 2019 έως τις 29 Ιουνίου 2020, Λόγω της πανδημίας COVID-19, η περίοδος τέθηκε σε αναστολή από τις 6 Απριλίου 2020 έως τις 30 Νοεμβρίου 2020, και αργότερα παρατάθηκε μέχρι τις 29 Ιουνίου 2021. Η περίοδος καθορισμού της παγκόσμιας κατάταξης ήταν από την 1η Μαΐου 2019 μέχρι τις 30 Ιουνίου 2020, Οι αθλητές είχαν την δυνατότητα να πιάσουν το όριο, σε όλες τις επίσημες διοργανώσεις του ανοιχτού στίβου. Αποτελέσματα σε κλειστό στίβο, δεν λήφθηκαν υπ' όψη. Οι ΕΟΕ μπορούν επίσης να χρησιμοποιήσουν τον κανόνα της καθολικότητάς, σύμφωνα με τον οποίο μπορούν να συμμετέχουν στο αγώνισμα αθλητές που δεν πληρούν τα κριτήρια πρόκρισης, εάν προέρχονται από χώρες που δεν εκπροσωπούνται καθόλου από άνδρες σε κανένα αγώνισμα του στίβου. Οι ΕΟΕ μπορούν να δηλώσουν τους αθλητές στο αγώνισμα οποιαδήποτε στιγμή. 3 έθνη αποφάσισαν μέχρι στιγμής να χρησιμοποίησαν αυτήν τη δυνατότητα σε αυτό το αγώνισμα. Το αγώνισμα διεξήχθει σε 3 διαφορετικούς γύρους, όπως και σε κάθε διοργάνωσε μετά το 1908. Τα προκριματικά αποτελούταν από 5 προκριματικές, με 7 αθλητές σε κάθε μία. Στον ημιτελικό προκρίνονταν οι 4 ταχύτεροι της κάθε σειράς και οι επόμενοι 4 αθλητές με την καλύτερη επίδοση από όλες τις σειρές. Εκεί οι 24 προκριθέντες χωρίστηκαν σε 3 σειρές, από τις οποίες προκρίνονταν οι 2 πρώτοι της κάθε σειράς, μαζί με τους επόμενους 2 που σημείωσαν τους καλύτερους χρόνους. Στον τελικό προκρίθηκαν 8 φιναλίστ, όπου ο ταχύτερος κέρδισε τον αγώνα. Πριν από τον αγώνα, υπήρχαν τα εξής ρεκόρ: Τα παρακάτω ρεκόρ σημειώθηκαν κατά την διάρκεια του αγώνα: Τα 400 μέτρα με εμπόδια ανδρών πραγματοποιήθηκαν σε τρεις ξεχωριστές ημέρες. Προκρίνονται: οι 4 πρώτοι από κάθε σειρά (Q) και οι 4 ταχύτεροι από όλες τις σειρές (q) Σειρά 1 Σειρά 2 Σειρά 3 Σειρά 4 Σειρά 5 Κανόνας πρόκρισης: οι 2 πρώτοι από κάθε σειρά (Q) και οι 2 ταχύτεροι από όλες τις σειρές (q) 1ος Ημιτελικός 2ος Ημιτελικός 3ος Ημιτελικός | Το αγώνισμα των 400 μέτρων με εμπόδια ανδρών στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 2020 πραγματοποιήθηκε από τις 30 Ιουλίου έως και τις 3 Αυγούστου 2021 στο Ολυμπιακό Στάδιο του Τόκιο. Αγωνίστηκαν συνολικά 36 αθλητές από 26 έθνη. Σε μία κούρσα που χαρακτηρίστηκε ως μία από τις καλύτερες στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων, νικητής αναδείχθηκε Κάρστεν Βάρχολμ από τη Νορβηγία, σημειώνοντας νέο παγκόσμιο ρεκόρ με επίδοση 45.94 δευτερολέπτων. Ξεπέρασε κατά 0.76 δευτερόλεπττα το δικό του προηγούμενο παγκόσμιο ρεκόρ, που είχε σημειωθεί ένα μήνα πριν. Ο ασημένιος Ολυμπιονίκης Ράι Μπέντζαμιν από τις Ηνωμένες Πολιτείες, κατέρριψε επίσης το προηγούμενο ρεκόρ με επίδοση χαμηλότερη κατά 0.53 δευτερόλεπτα, ενώ ο Βραζιλιάνος Άλισον ντος Σάντος κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο ξεπερνώντας το προηγούμενο Ολυμπιακό ρεκόρ κατά 0.06 δευτερόλεπτα. Ήταν η πρώτη φορά που η Νορβηγία και η Βραζιλία κερδίζουν μετάλλιο σε αυτό το αγώνισμα, ενώ οι ΗΠΑ βρίσκονται στο βάθρο για 4η συνεχόμενη χρονιά | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%AF%CE%B2%CE%BF%CF%82_%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82_%CE%98%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%8D%CF%82_%CE%9F%CE%BB%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%82_%CE%91%CE%B3%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CF%82_2020_%E2%80%93_400_%CE%BC%CE%AD%CF%84%CF%81%CE%B1_%CE%BC%CE%B5_%CE%B5%CE%BC%CF%80%CF%8C%CE%B4%CE%B9%CE%B1_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD |
Κόκκινα | Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει τον πληθυσμό του χωριού σύμφωνα με τις απογραφές πληθυσμού που πραγματοποιήθηκαν στην Κύπρο έως το 1973. Μετά την τουρκική εισβολή του 1974 δεν πραγματοποιήθηκε απογραφή στο χωριό από την Κυπριακή Δημοκρατία, αφού το έδαφος του δεν ελέγχεται από αυτήν. «Kokkina». www.prio-cyprus-displacement.net. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Σεπτεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2018. | Τα Κόκκινα είναι κοινότητα της επαρχίας Λευκωσίας στην Κύπρο. Μετά την τουρκική εισβολή του 1974, το χωριό δεν ελέγχεται από την Κυπριακή Δημοκρατία. Το έδαφος της κοινότητας ανήκει εκ του νόμου (de jure) στην Κυπριακή Δημοκρατία, ενώ εκ των πραγμάτων (de facto) ανήκει στο μη αναγνωρισμένο ψευδοκράτος της Τουρκικής Δημοκρατίας Βορείου Κύπρου, με το όνομα Ερένκιοϊ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8C%CE%BA%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%B1 |
Λιλιάν Ναλίς | Ο Ναλίς ξεκίνησε την καριέρα του από την γενέτειρά του, Γαλλία, αγωνιζόμενος για λογαριασμό σειράς γαλλικών συλλόγων όπως οι Χάβρη, Καέν, Γκανγκάμπ και Μπαστιά. Έπειτα από παρουσία για διάστημα τριών σεζόν στην Μπαστιά, ο Ναλίς μετακόμισε στην ιταλική Κιέβο. Έπειτα από μια κακή αγωνιστική παρουσία με τα χρώματα της Κιέβο, ο Ναλίς πωλήθηκε στην αγγλική Λέστερ Σίτι το 2003, η οποία είχε μόλις προβιβαστεί στην Πρέμιερ Λιγκ. Παρά το γεγονός πως η Λέστερ υποβιβάστηκε άμεσα στην Φούτμπολ Λιγκ Τσάμπιονσιπ, ο Ναλίς παρέμεινε στην ομάδα. Το μοναδικό του τέρμα όσο αγωνίστηκε στην Πρέμιερ Λιγκ με τα χρώματα της Λέστερ, ήταν ένα σουτ στην κίνηση από απόσταση 23 μέτρων σε αναμέτρηση με αντίπαλο την Λιντς Γιουνάιτεντ το 2003.Κατά την διάρκεια της θερινής μεταγραφικής περιόδου του 2005, ο Ναλίς μεταγράφηκε στην Σέφιλντ Γιουνάιτεντ, ωστόσο καθώς έχασε την θέση του ως βασικό στέλεχος κατά τις απαρχές της σεζόν, παραχωρήθηκε ως δανεικός στην Κόβεντρι Σίτι, προτού, τον Ιανουάριο του 2006, μεταγραφεί στην Πλύμουθ Αργκάιλ. Ο Ναλίς ψηφίστηκε ως ο αγαπημένος παίκτης των φιλάθλων για την σεζόν 2006-07, υπογράφοντας, στην συνέχεια, μονοετή ανανέωση του συμβολαίου του με τον σύλλογο. Τον Απρίλιο του 2008, έγινε γνωστό πως ο Ναλίς, μετά την λήξη του συμβολαίου του με την Πλύμουθ Αργκάιλ, τον Ιούνιο, θα έμενε ελεύθερος. Στις 31 Ιουλίου 2008, ο Ναλίς υπέγραψε συμβόλαιο συνεργασίας με την Σουίντον Τάουν, έπειτα από σύντομης διάρκειας δοκιμαστική περίοδο.Μετά το πέρας της τελευταίας του σεζόν στην Αγγλία, ο Ναλίς επέστρεψε στη Γαλλία, όπου και υπέγραψε συμβόλαιο συνεργασίας με την, με έδρα την Κορσική, ΣΑ Μπαστιά. Λιλιάν Ναλίς Στατιστικά καριέρας στο Soccerbase | Ο Λιλιάν Μπερνάρ Πιερ Λαλίς (γεννημένος στις 29 Σεπτεμβρίου 1971) είναι Γάλλος πρώην ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνιζόταν ως μέσος. Γεννημένος στο Νοζάν-συρ-Μαρν, αγωνίστηκε στην Λιγκ 1 με τα χρώματα των Καέν, Γκανγκάμπ, Χάβρη και Μπαστιά, στη Σέριε Α με τα χρώματα της Κιέβο, στην Πρέμιερ Λιγκ με τα χρώματα της Λέστερ Σίτι, καθώς και στην Αγγλική Φούτμπολ Λιγκ με τα χρώματα των Λέστερ, Σέφιλντ Γιουνάιτεντ, Κόβεντρι Σίτι, Πλύμουθ Αργκάιλ και Σουίντον Τάουν. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%AC%CE%BD_%CE%9D%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CF%82 |
Μάχη των Μύλων | Μετά την ήττα των Ελλήνων επαναστατών, υπό τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, στη μάχη της Τραμπάλας, την 7η Ιουνίου 1825, άνοιξε ο δρόμος για την κατάληψη της Τριπολιτσάς από τον Ιμπραήμ. Στη συνέχεια, ο Αιγύπτιος πασάς κατευθύνθηκε προς το Ναύπλιο. Στο Ναύπλιο μόνο οι τακτικοί και πολλοί Φιλέλληνες αποτελούσαν συντεταγμένη στρατιωτική δύναμη με ακμαίο ηθικό. Κατά τα άλλα η πόλη ήταν απροετοίμαστη για πολιορκία καθώς τα τείχη της είχαν ζημιές από τις προηγούμενες συγκρούσεις, οι δεξαμενές νερού ήταν άδειες, τα κανόνια πεσμένα από τους κιλλίβαντές τους και δεν επαρκούσαν τα τρόφιμα και τα πυρομαχικά. Στους δρόμους ήταν κατασκηνωμένοι παντού πρόσφυγες και υπήρχαν προβλήματα υγείας και εφοδιασμού. Επίσης κυκλοφορούσαν άτακτοι οι οποίοι είχαν έλθει για να πάρουν τους καθυστερημένους μισθούς τους και προέβαιναν σε αυθαιρεσίες και αρπαγές ενώ οι έμποροι προσπαθούσαν να μεταφέρουν τις οικογένειές τους και τα εμπορεύματά τους σε ασφαλή μέρη στα νησιά. Επιπλέον, κυκλοφορούσαν φήμες ότι ο Ιμπραήμ είχε έλθει σε συνεννόηση με τον Κωλέττη, τον Μαυροκορδάτο και άλλους για να του παραδώσουν την πόλη. Μέσα σε αυτό το χάος, μόνο το νεοϊδρυθέν νοσοκομείο, υπό τον Γερμανό φιλέλληνα Έρικ Τράιμπερ, λειτουργούσε με τάξη. Τελικά η επαναστατική κυβέρνηση, παρά τα κομματικά πάθη μεταξύ γαλλοφίλων και αγγλοφίλων, έδρασε με ενεργητικότητα και επέβαλλε την τάξη στην πόλη, προχωρώντας και σε προετοιμασίες για την άμυνά της. Τη γενική επιστασία όλης αυτής της προσπάθειας είχε ο υπουργός Πολέμου, Ανδρέας Μεταξάς.Στους Μύλους, χωριό με 30 σπίτια κοντά στη λίμνη Λέρνης, 7 χλμ νότια του Άργους, υπήρχαν μεγάλα αποθέματα δημητριακών τα οποία είχε συγκεντρώσει εκεί η κυβέρνηση για τον εφοδιασμό του στρατού του Κολοκοτρώνη. Οι Μύλοι λειτουργούσαν ως επίνειο (σκάλα) των χωριών της Τριπολιτσάς και, καθώς περιβαλλόταν από ελώδη περιοχή, προσφερόταν ως εξαιρετική θέση για την υπεράσπιση του Ναυπλίου. Η σπουδαιότητα των Μύλων οφειλόταν επίσης στο ότι από εκεί θα μετέφεραν νερό στο Ναύπλιο, στην περίπτωση που ο Ιμπραήμ κατέστρεφε το υδραγωγείο της πόλης. Παρ' όλη όμως τη σπουδαιότητά τους, οι Μύλοι ήταν ανοχύρωτοι. Τότε ο Ανδρέας Μεταξάς με τον Γιάννη Μακρυγιάννη αποφάσισαν την οχύρωση των Μύλων. Στο χωριό, στην παραλία, βρίσκονταν οι αποθήκες με το αλεύρι και πίσω από αυτές και το κτήριο του μύλου, υπήρχε περιτοιχισμένος κήπος και πέτρινος πύργος (κούλια) του άλλοτε αγά της Λέρνας. Ο Μακρυγιάννης, όπως αναφέρει στα απομνημονεύματά του, άρχισε να οχυρώνει τη θέση αυτή δημιουργώντας πολεμίστρες (μασγάλια) για τα τουφέκια, στον περίβολο του κήπου και την κούλια. Επίσης επισκεύασε τα κτήρια από όπου θα αμύνονταν και έφερε νερό από τον μύλο ώστε να μην υποφέρουν οι άνδρες από λειψυδρία όπως στην πολιορκία του Νεοκάστρου. Ήταν σίγουρος πως ο Ιμπραήμ θα κατευθυνόταν από εκεί για το Ναύπλιο.Κατά τη διάρκεια αυτών των πρόχειρων αμυντικών μέτρων, επισκέφθηκε τον Μακρυγιάννη ο Γάλλος ναύαρχος Δεριγνύ (Ανρί ντε Ρινί). Στην παρατήρηση του Δεριγνύ για την αδυναμία των ελληνικών θέσεων, ο Μακρυγιάννης απάντησε με τη χαρακτηριστική φράση «Είναι αδύνατες οι θέσεις κι εμείς, όμως είναι δυνατός ο Θεός οπού μας προστατεύει και θα δείξωμεν την τύχη μας σ' αυτές τις θέσεις τις αδύνατες».Μετά από μια-δύο ημέρες από την άφιξη του Μακρυγιάννη, κατέφθασαν ενισχύσεις υπό τον Χατζημιχάλη, τον Κωνσταντίνο Μαυρομιχάλη με λίγους άνδρες, τον Δημήτριο Υψηλάντη με 15 άνδρες, τους αδελφούς Χατζηστεφανή και Χατζηγιώργη, καθώς και 33 πλοία με τα κανόνια τους. Ως τις 12 Ιουνίου, η δύναμη των Ελλήνων είχε φτάσει τους 480 (ή κατά τον Τρικούπη 300) άνδρες . Αρχηγός των Ελλήνων ορίστηκε ο Υψηλάντης και υπαρχηγός ο Κ. Μαυρομιχάλης αν και στην πράξη κάθε οπλαρχηγός ενεργούσε αυτόνομα, σε συνεργασία όμως με τους υπόλοιπους.Οι δύο αρχηγοί του αγγλικού και του γαλλικού στόλου, Χάμιλτον (Gawen William Hamilton, 1748 - 1838) και Δεριγνύ αγκυροβόλησαν μπροστά στο Ναύπλιο και τους Μύλους αντίστοιχα, παρακολουθώντας την εξέλιξη των γεγονότων. Εν τω μεταξύ, ο στρατός του Ιμπραήμ, αφού αναπαύθηκε για λίγο στην Τριπολιτσά, έφτασε, την αυγή της 13ης Ιουνίου, στους Μύλους χωρίς να συναντήσει αντίσταση από τον Κολοκοτρώνη ο οποίος είχε αποσυρθεί στο Χρυσοβίτσι. Οι Έλληνες παραλίγο να αιφνιδιαστούν από τις αιγυπτιακές προφυλακές, καθώς οι φρουροί είχαν πάει να κοιμηθούν, εγκαταλείποντας τις θέσεις τους. Τότε τους έσωσε ο Μακρυγιάννης που είδε δύο φορές στον ύπνο του έναν άνθρωπο που τον πρόσταζε να σηκωθεί. Με 50 περίπου συντρόφους του επιτέθηκε στα νώτα των Αιγυπτίων, οι οποίοι είχαν μπει στον οχυρωμένο περίβολο, σκότωσε αρκετούς και τους ανάγκασε να αποσυρθούν. Αργότερα έφτασε και το κύριο σώμα του αιγυπτιακού στρατού, με τον Ιμπραήμ, το οποίο αφού κατέλαβε το Άργος, απλώθηκε στην πεδιάδα. Την ίδια στιγμή αποβιβάστηκαν στους Μύλους, από δύο ψαριανά μίστικα, κάμποσοι Κρητικοί. Μέχρι το απόγευμα δεν υπήρξε κάποια σύγκρουση και από την ανάπαυλα αυτή επωφελήθηκαν οι ¨Έλληνες, συμπληρώνοντας τις οχυρώσεις τους και συνεννοούμενοι για την τακτική που θα ακολουθούσαν. Οι Έλληνες είχαν καταλάβει τις εξής θέσεις: ο Μακρυγιάννης το κέντρο, δηλαδή τον περιτοιχισμένο κήπο και τις γύρω θέσεις, ο Υψηλάντης το δεξί άκρο, δηλαδή έναν μικρό μύλο στα δυτικά του περιβολιού και ο Χατζημιχάλης με τον Μαυρομιχάλη θα υπερασπίζονταν το μονοπάτι που οδηγούσε προς το Κυβέρι, στα νότια. Επίσης, ο Μακρυγιάννης θα συνέδραμε σε οποιοδήποτε σημείο της ελληνικής παράταξης εμφανιζόταν κίνδυνος από την εχθρική επίθεση. Έτσι το μόνο στήριγμα της ελληνικής παράταξης ήταν η θάλασσα στα νώτα τους. Επειδή όμως φοβόταν υποχώρηση των ανδρών των άλλων καπετάνιων προς τα ελληνικά πλοία, έδωσε διαταγή σε αυτά να απομακρυνθούν, ώστε οι πολεμιστές να μη μπορούν να εγκαταλείψουν τις οχυρώσεις. Πραγματικά, όπως το είχε προβλέψει, οι απείθαρχοι στρατιώτες των άλλων οπλαρχηγών, μη έχοντας άλλη διέξοδο, άρχισαν να προετοιμάζονται για άμυνα, κατασκευάζοντας ταμπούρια.Οι Αιγύπτιοι χώρισαν τον στρατό τους σε τρία μέρη, κύκλωσαν τους Έλληνες και άρχισαν σφοδρή επίθεση στις 4:30 το απόγευμα. Η πλευρά του Μαυρομιχάλη δέχθηκε τρεις διαδοχικές εφόδους καθώς οι άνδρες του Ιμπραήμ προσπάθησαν να διεισδύσουν στους Μύλους από το μονοπάτι μέσα από τα έλη. Οι άνδρες του Μαυρομιχάλη απέκρουσαν αυτές τις επιθέσεις, βοηθούμενοι και από τα κανόνια των ελληνικών πλοίων. Στο κέντρο όμως, οι πολυάριθμοι Αιγύπτιοι κατόρθωσαν να εξαναγκάσουν τους άνδρες του Μακρυγιάννη σε υποχώρηση ως τον ανατολικό τοίχο του περιβόλου, κοντά στην ακτή, φέρνοντάς τους σε απελπιστική θέση. Τότε οι Έλληνες κατάλαβαν ότι η ορμητικότητα των Αιγυπτίων οφειλόταν στις απειλές των αξιωματικών τους και άρχισαν να σκοπεύουν και να σκοτώνουν τους δεύτερους. Αποτέλεσμα αυτής της τακτικής ήταν να ανακοπεί η αιγυπτιακή ορμητικότητα και να αντεπιτεθούν οι Έλληνες, διώχνοντας τους αντιπάλους τους από το περιβόλι. Ο Ιμπραήμ παρακολουθούσε τα τεκταινόμενα από μακριά, με το τηλεσκόπιο. Βλέποντας την εξέλιξη αυτή, έστειλε ενισχύσεις οι οποίες ανάγκασαν τους Έλληνες να υποχωρήσουν και πάλι. Στη συνέχεια οι Έλληνες αντεπιτέθηκαν ξανά, απωθώντας τους εχθρούς τους, ώσπου νέο κύμα Αιγυπτίων τους γύρισε πάλι στις τελευταίες θέσεις τους. Σε εκείνο το σημείο της μάχης κινδύνευσε να αιχμαλωτιστεί ο Μακρυγιάννης.Σε εκείνο το σημείο οι αντίπαλοι σταμάτησαν για λίγο τη μάχη και έφθασαν ενισχύσεις από το Ναύπλιο. Τελευταίος ήρθε ο καπετάνιος του Ολύμπου, Μήτρος Λιακόπουλος, με 50 έμπειρους πολεμιστές. Οι Έλληνες αποφάσισαν να πάρουν αυτοί την πρωτοβουλία και επιτέθηκαν και από τις τρεις πλευρές, εκδιώκοντας οριστικά τους Αιγυπτίους. Στο σημείο αυτό της μάχης τραυματίστηκε στο δεξί χέρι ο Μακρυγιάννης αλλά απέκρυψε το τραύμα για να μην επηρεαστούν οι σύντροφοί του. Το βράδυ οι Αιγύπτιοι αποσύρθηκαν στο Κεφαλάρι. Στο πεδίο της μάχης εγκατέλειψαν περίπου 50 νεκρούς και αποκόμισαν άλλους τόσους τραυματίες ενώ οι Έλληνες είχαν 4 νεκρούς και 4 ή 5 τραυματίες.Τη μεθεπόμενη ημέρα, 15 Ιουνίου, το ιππικό του Ιμπραήμ επιχείρησε και πέτυχε να κόψει την υδροδότηση του Ναυπλίου που γινόταν από την Άρεια. Τελικά όμως, η φρουρά της τελευταίας, συνεπικουρούμενη από δυνάμεις από το Ναύπλιο και τα κανόνια του Παλαμηδίου, έδιωξε τους Αιγυπτίους οι οποίοι αποσύρθηκαν στο Άργος το οποίο λεηλάτησαν και έκαψαν, μαζί με τα γύρω χωριά. Στη συνέχεια αποσύρθηκε στην Τριπολιτσά, αφού πέρασε από το Παρθένι το οποίο φρουρούσαν 2.500 Έλληνες του Κολοκοτρώνη οι οποίοι αιφνιδιάστηκαν και δεν μπόρεσαν να προβάλλουν αντίσταση. Η μάχη των Μύλων ήταν η πρώτη μεγάλη νίκη των Ελλήνων έπειτα από μια σειρά από ήττες, και απέτρεψε την κατάληψη του Ναυπλίου. Με πρόταση του Δ. Υψηλάντη, οι Χατζημιχάλης, Λιακόπουλος, και ο Γάλλος φιλέλληνας Γκραγιάρ (Francois Graillard) τιμήθηκαν από την κυβέρνηση με προαγωγές, όπως και ο Μακρυγιάννης. Η μάχη αυτή απέδειξε πόσο σημαντική ήταν, για την αντιμετώπιση του τακτικού στρατού του Ιμπραήμ, η επιλογή του κατάλληλου σημείου άμυνας. Οι Έλληνες συνειδητοποίησαν πως οι μόνες επιλογές τους ήταν είτε οι τακτικές ανταρτοπολέμου εναντίον απομονωμένων μικρών εχθρικών δυνάμεων είτε η κατάληψη οχυρών φυσικών θέσεων χάρη στις οποίες θα αντισταθμίζονταν τα πλεονεκτήματα που ο τακτικός στρατός του αντιπάλου διέθετε στη μάχη κατά παράταξη. Βακαλόπουλος, Απόστολος (1975), «Η Επανάσταση κατά το 1825», Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Τόμος ΙΒ΄: Η Ελληνική Επανάσταση (1821 - 1832), Αθήνα: Εκδοτική Αθηνών, σελ. 373–405, ISBN 978-960-213-108-4 Μεγάλη Στρατιωτικὴ καὶ Ναυτικὴ Ἐγκυκλοπαιδεία. Tόμος Τέταρτος: Καβάδης–Μωριάς. Ἀθήναι: Ἔκδοσις Μεγάλης Στρατιωτικῆς καὶ Ναυτικῆς Ἐγκυκλοπαιδείας. 1929, σελ. 639. OCLC 31255024. | Η Μάχη των Μύλων (13 Ιουνίου 1825) ήταν πολεμική συμπλοκή της επανάστασης του 1821 κατά την οποία οι Έλληνες απέκρουσαν δύναμη του αιγυπτιακού στρατού του Ιμπραήμ πασά. Ήταν η πρώτη μεγάλη νίκη τους εναντίον του και έσωσε το Ναύπλιο από την απειλή του Ιμπραήμ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%87%CE%B7_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%9C%CF%8D%CE%BB%CF%89%CE%BD |
Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς | Πήγε στη Ρώμη μετά το τέλος των εμφυλίων πολέμων, και πέρασε είκοσι δύο χρόνια σπουδάζοντας τη λατινική γλώσσα και λογοτεχνία και προετοιμάζοντας το υλικό για την ιστοριογραφία του. Στη διάρκεια αυτής της περιόδου παρέδιδε μαθήματα ρητορικής, κι απολάμβανε τιμές μεταξύ της υψηλής κοινωνίας της εποχής. Η ημερομηνία θανάτου του παραμένει άγνωστη. Κατά κοινή υπόθεση είναι πρόγονος του Αιλίου Διονυσίου του Αλικαρνασσέως. Το σπουδαιότερό του έργο, με τον τίτλο Ρωμαϊκή Ἀρχαιολογία, καλύπτει την ιστορία της Ρώμης από τη μυθική εποχή μέχρι τις αρχές του Α' Καρχηδονιακού Πολέμου. Διαιρέθηκε σε είκοσι τόμους, από τους οποίους οι πρώτοι εννέα διασώζονται ολόκληροι, ο δέκατος και ο ενδέκατος σχεδόν ολόκληροι, και οι υπόλοιποι τόμοι σε σπαράγματα σε αποσπάσματα του Κωνσταντίνου του Πορφυρογέννητου και μιας επιτομής που ανακάλυψε ο Angelo Mai σε χειρόγραφο του Μιλάνου. Τα πρώτα τρία βιβλία του Αππιανού, καθώς και του Βίου του Καμίλλου του Πλουτἀρχου επίσης δανείζονται πολλά από τον Διονύσιο. Ο κύριος στόχος του ήταν να συμφιλιώσει τους Έλληνες με το Ρωμαϊκό καθεστώς, διογκώνοντας τυχόν αξιόλογες ιδιότητες των κατακτητών τους, καθώς και επιχειρηματολογώντας με τη χρήση αρχαίων πηγών ότι οι Ρωμαίοι ήταν γνήσιοι απόγονοι [1](bοοκ 1,11) των παλαιών Ελλήνων . Σύμφωνα με τον Διονύσιο, η ιστορία είναι φιλοσοφία που διδάσκει με παραδείγματα, και αυτήν την ιδέα την έχει φέρει εις πέρας από την οπτική του Έλληνα ρήτορα. Έχει ωστόσο συμβουλευτεί προσεκτικά τις μεγαλύτερες αυθεντίες, και το έργο το δικό του, μαζί με του Λιβίου είναι οι μόνες αφηγήσεις της πρώιμης ρωμαϊκής ιστορίας που παρουσιάζουν συνέχεια και βάθος ανάλυσης. Ο Διονύσιος ήταν επίσης ο συγγραφέας μερικών ρητορικών πραγματειών, στις οποίες δηλώνει ότι έχει μελετήσει εκτενώς τα καλύτερα από τα αθηναϊκά πρότυπα: Η Τέχνη της Ρητορικής (συλλογή περισσότερο δοκιμίων για τη θεωρία της ρητορικής), ανολοκλήρωτο, και προφανώς όχι όλη η δουλειά του· Περὶ συνθέσεως ὀνομάτων, πραγματεία για τον συνδυασμό λέξεων σύμφωνα με τα διάφορα πρότυπα ρητορικής; Περὶ μιμήσεως, πάνω στα καλύτερα πρότυπα στα διάφορα είδη λογοτεχνίας και στον τρόπο με τον οποίο θα γίνουν τυχόν αντικείμενο μίμησης - αποσπασματική εργασία· Περὶ τῶν Ἀττικῶν ῥητόρων, το οποίο, εντούτοις, ασχολείται μόνο με τον Λυσία, τον Ισαίο, τον Ισοκράτη και, ως παράρτημα, τον Δείναρχο; Περὶ λεκτικῆς Δημοσθένους δεινότητος· και Περὶ Θουκυδίδου χαρακτῆρος, μία λεπτομερειακή αλλά εν γένει μεροληπτική αποτίμηση. Οι δύο αυτές πραγματείς συμπληρώνονται με επιστολές προς τον Πομπήιο και τον Αμμαίο (2). Διονυσίου Αλικαρνασσέως «Περί συνθέσεως ονομάτων» εκδ. Βιβλιοθήκη των Ελλήνων, 1998 ISBN 960-316-081-4 English translation of the Antiquities (at LacusCurtius) 1586 Edition with the original Greek from the Internet Archive | Ο Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς (Αλικαρνασσός, 60 π.Χ. – 7 π.Χ.) ήταν Έλληνας ιστορικός και δάσκαλος της ρητορικής, ο οποίος ήρθε σε ακμή κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Καίσαρα Αυγούστου. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%BF%CE%BD%CF%8D%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%BF_%CE%91%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%83%CE%B5%CF%8D%CF%82 |
Χρυσοτρίκλινος | Η αίθουσα συνήθως αποδίδεται στον Αυτοκράτορα Ιουστίνο Β' (β. 565-578), με τον διάδοχό του, τον Τιβέριο Β' (περ. 578-582), να την τελειώνει και να εκτελεί τη διακόσμησή της. Ωστόσο οι Ρωμαϊκές πηγές παρουσιάζουν διάφορες αναφορές: η εγκυκλοπαίδεια της Σούδας αποδίδει το κτίριο στον Ιουστίνο Α΄ (β. 518-527), ενώ τα Πάτρια Κωνσταντινουπόλεως στον Αυτοκράτορα Μαρκιανό (β. 450-457), αν και η τελευταία πηγή συνήθως απορρίπτεται ως αναξιόπιστη. Ο ιστορικός Ιωάννης Ζωναράς καταγράφει ότι ο Ιουστίνος Β΄ ανακατασκεύασε στην πραγματικότητα ένα παλαιότερο κτίριο, το οποίο έχει προταθεί ότι είναι η Επτάκογχος Αίθουσα του Ιουστινιανού Α΄ (β. 527–565). Μετά την Εικονομαχία εξωραΐστηκε και πάλι κάτω από τους Αυτοκράτορες Μιχαήλ Γ΄ (β. 842-867) και Βασίλειο Α΄ (β. 866–886). Σε αντίθεση με τα παλαιότερα κτίρια μίας χρήσης της πτέρυγας της Δάφνης του Μεγάλου Παλατιού, ο Χρυσοτρίλινος συνδύαζε τις λειτουργίες της αίθουσας θρόνου για υποδοχή και ακροάσεις με εκείνες μίας αίθουσας δεξιώσεων. Δεδομένου ότι διάφορα Αυτοκρατορικά δωμάτια ήταν επίσης προσαρτημένα σε αυτή, η αίθουσα απέκτησε μία κεντρική θέση στην καθημερινή τελετουργία των ανακτόρων, ειδικά τον 9ο και 10ο αιώνα, σε σημείο που ο Κωνσταντίνος Ζ΄ ο Πορφυρογέννητος (β. 945–959) την αποκαλεί απλά "το παλάτι". Συγκεκριμένα, σύμφωνα με το έργο εκείνου Περί βασιλείου τάξεως, ο Χρυσοτρίκλινος χρησίμευσε για την υποδοχή ξένων πρεσβειών, για την τελετουργική απονομή αξιωμάτων, ως σημείο συγκέντρωσης θρησκευτικών εορτών και ως αίθουσα δεξιώσεων για ειδικούς εορτασμούς, όπως του Πάσχα. Έτσι ο Χρυσοτρίκλινος έγινε το κεντρικό τμήμα του νέου Παλατιού του Βουκολέοντα, που σχηματίστηκε όταν ο Αυτοκράτορας Νικηφόρος Β΄ (β. 963–969) περιέκλεισε το νότιο, παραθαλάσσιο τμήμα του Μεγάλου Παλατιού με έναν τοίχο. Ωστόσο από τα τέλη του 11ου αιώνα οι Ρωμαίοι Αυτοκράτορες άρχισαν να προτιμούν το Παλάτι των Βλαχερνών, στο βόρειο άκρο της πόλης, ως κατοικία τους. Οι Λατίνοι αυτοκράτορες (1204–1261) χρησιμοποιούσαν κυρίως το Παλάτι του Βουκολέοντα, και αυτό έκανε, για μία περίοδο μετά την ανάκτηση της Πόλης το 1261, ο Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγος (β. 1259–1282), όσο το ανάκτορο των Βλαχερνών ανακαινιζόταν. Στη συνέχεια το Μεγάλο Παλάτιο σπάνια χρησιμοποιήθηκε και σταδιακά κατέρρευσε. Ο Χρυσοτρίκλινος αναφέρεται για τελευταία φορά το 1308, αν και τα ακόμη εντυπωσιακά ερείπια του Μεγάλου Παλατιού παρέμειναν στη θέση τους μέχρι το τέλος της Ρωμανίας. Παρά την εξέχουσα θέση και τη συχνή αναφορά σε Ρωμαϊκά κείμενα, δεν έχει δοθεί ποτέ πλήρης περιγραφή του. Από τα σκόρπια γραπτά στοιχεία, η αίθουσα φαίνεται να είχε οκταγωνικό σχήμα και να επιστεφόταν με τρούλο, παράλληλα με άλλα κτίρια του 6ου αιώνα, όπως η Εκκλησία των Αγίων Σεργίου και Βάκχου στην Κωνσταντινούπολη και η Βασιλική του Αγίου Βιταλίου στη Ραβέννα. Την οροφή συγκρατούσαν 8 αψίδες, οι οποίες σχημάτιζαν κόγχες, που τις διατρυπούσαν 16 παράθυρα. Το σχήμα και τα γενικά χαρακτηριστικά του Χρυσοτρίκλινου αντιγράφτηκαν αργότερα συνειδητά από τον Καρλομάγνο στην κατασκευή του Παλατινού Παρεκκλησίου στο Ανάκτορο του Άαχεν, αν και ο Άγ. Βιτάλιος, που βρίσκεται πιο κοντά σε αυτό, παρείχε ένα αμεσότερο αρχιτεκτονικό πρότυπο. Στο εσωτερικό του, ο Αυτοκρατορικός θρόνος είχε τοποθετηθεί στην ανατολική αψίδα (Βήμα), πίσω από ένα χάλκινο κιγκλίδωμα. Η βορειοανατολική αψίδα ήταν γνωστή ως «ο άμβωνας του Αγίου Θεοδώρου»· περιείχε το στέμμα του Αυτοκράτορα και έναν αριθμό από ιερά λείψανα, συμπεριλαμβανομένης της ράβδου του Μωυσή και χρησίμευσε επίσης ως δωμάτιο ένδυσης για τον Αυτοκράτορα. Η νότια αψίδα οδηγούσε στο Αυτοκρατορικό υπνοδωμάτιο (κοιτώνα), μέσα από μία αργυρή θύρα, που είχε τοποθετήσει ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Ζ΄. Η βόρεια αψίδα ήταν γνωστή ως το Πάνθεον, μία αίθουσα αναμονής για αξιωματούχους, ενώ η βορειοδυτική αψίδα, το Διαιταρίκειον, χρησίμευε ως ενδιαίτημα του επιστάτη-οικονόμου και ήταν εκεί όπου ο παπίας του ανακτόρου άφηνε τα κλειδιά του, το σύμβολο του αξιώματός του, μετά το τελετουργικό άνοιγμα της αίθουσας κάθε πρωί. Η κύρια αίθουσα του Χρυσοτρίκλινου περιβαλλόταν από μία σειρά παραρτημάτων και αιθουσών: τον προθάλαμο γνωστό ως Τρίπετον, το Ωρολόγιον (θα ονομάστηκε έτσι επειδή πιθανότατα περιείχε υδραυλικό ρολόι), την αίθουσα Καινούργιον ("Νέα") και τις αίθουσες Λαουσιακός και Ιουστινιανός, που και οι δύο αποδίδονται στον Ιουστινιανό Β' (β. 685-95, 705-11). Η Θεοτόκος του Φάρου, το κύριο παρεκκλήσιο του παλατιού, βρισκόταν επίσης κοντά, στα νότια ή νοτιοανατολικά. Τίποτε δεν είναι γνωστό για την αρχική διακόσμηση του 6ου αιώνα. Μετά την απαγόρευση των ανθρώπινων μορφών σύμφωνα με την Εικονομαχία, ο Χρυσοτρίκλινος επαναδιακοσμήθηκε κάποια στιγμή μεταξύ 856 και 866, με μνημειακά ψηφιδωτά. Ο πρεσβευτής του τέλους του 10ου αι. Λιουτπράνδος της Κρεμόνας δεν διστάζει να το αποκαλέσει "το καλύτερο δωμάτιο στο Παλάτιο". Επάνω από τον Αυτοκρατορικό θρόνο ήταν τοποθετημένη μία εικόνα του ένθρονου Χριστού, ενώ μία άλλη επάνω από την είσοδο απεικόνιζε την Παναγία με τον Αυτοκράτορα Μιχαήλ Γ΄ και τον Πατριάρχη Φώτιο κοντά. Αλλού απεικονίστηκε η ουράνια Αυλή, με αγγέλους, ιερείς και μάρτυρες· η συνολική διακόσμηση προοριζόταν να ενισχύσει την αναλογία μεταξύ της ουράνιας Αυλής του Χριστού και της Ρωμαϊκής αντίστοιχής της στη γη. Η αίθουσα περιείχε πολύτιμα έπιπλα, όπως το Πενταπύργιον, ένα ερμάριο που κατασκευάστηκε από τον Αυτοκράτορα Θεόφιλο (β. 829-842), όπου εκτίθεντο αξιόλογα αγγεία, στέμματα και άλλα πολύτιμα αντικείμενα. Κατά τη διάρκεια των Αυτοκρατορικών συμποσίων υπήρχε ένα επιχρυσωμένο βασικό τραπέζι για τριάντα υψηλόβαθμους αξιωματούχους, καθώς και δύο έως τέσσερα επιπλέον τραπέζια για 18 άτομα το καθένα. Περιστασιακά ο Αυτοκράτορας περιγράφεται ότι είχε το δικό του τραπέζι, τοποθετημένο ξεχωριστά από τα υπόλοιπα. Το πλήρες τελετουργικό μεγαλείο της αίθουσας εμφανιζόταν σε ειδικές περιστάσεις, όπως τα συμπόσια για Άραβες απεσταλμένους που περιγράφονται στο Περί βασιλείου τάξεως: πρόσθετος φωτισμός παρεχόταν από μεγάλους πολυελαίους· Αυτοκρατορικά διάσημα, λείψανα και άλλα πολύτιμα αντικείμενα ερχόταν από διάφορες εκκλησίες και εκτίθεντο στις αψίδες· ενώ το γεύμα συνοδευόταν από μουσική με δύο αργυρά και δύο χρυσά όργανα, τοποθετημένα σε στοά, όπως και στις χορωδίες της Αγίας Σοφίας και των Αγίων Αποστόλων. Ιστορία ρωμαϊκών και βυζαντινών τρούλων Cormack, Robin (2007). «But is it Art?». Στο: Hoffman, Eva Rose F. Late antique and medieval art of the Mediterranean world. Wiley-Blackwell. σελίδες 301–314. ISBN 978-1-4051-2071-5. Cormack, Robin (2007). «But is it Art?». Στο: Hoffman, Eva Rose F. Late antique and medieval art of the Mediterranean world. Wiley-Blackwell. σελίδες 301–314. ISBN 978-1-4051-2071-5. Cormack, Robin (2007). «But is it Art?». Στο: Hoffman, Eva Rose F. Late antique and medieval art of the Mediterranean world. Wiley-Blackwell. σελίδες 301–314. ISBN 978-1-4051-2071-5. Fichtenau, Heinrich (1978). The Carolingian empire. University of Toronto Press. ISBN 978-0-8020-6367-0. Kazhdan, Alexander, ed. (1991). The Oxford Dictionary of Byzantium. Oxford and New York: Oxford University Press. ISBN 0-19-504652-8. Kostenec, Jan (2008-04-06). "Chrysotriklinos". Encyclopedia of the Hellenic World, Constantinople. Retrieved 2009-09-20. Mango, Cyril A. (1986). The Art of the Byzantine Empire 312-1453: Sources and Documents. University of Toronto Press. ISBN 978-0-8020-6627-5. 3D ανακατασκευή του κτιρίου στο έργο Byzantium 1200 | Ο Χρυσοτρίκλινος, λατιν.: Chrysotriclinus ή Chrysotriclinium (από το triclinium, αίθουσα υποδοχής), ήταν η κύρια αίθουσα ακροάσεων και τελετών του Μεγάλου Παλατιού της Κωνσταντινούπολης από την κατασκευή του στα τέλη του 6ου αιώνα ως τον 10ο αιώνα. Η εμφάνισή του είναι γνωστή μόνο μέσω γραπτών περιγραφών, κυρίως του Περί βασιλείου τάξεως του 10ου αιώνα, μια συλλογή Αυτοκρατορικών εθιμοτυπιών. Ως το κύριο σύμβολο της Αυτοκρατορικής εξουσίας, ενέπνευσε την κατασκευή του Ανακτορικού Παρεκκλησίου του Καρλομάγνου στο Άαχεν. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CF%81%CF%85%CF%83%CE%BF%CF%84%CF%81%CE%AF%CE%BA%CE%BB%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%82 |
Χημική εξίσωση | Τέλεια καύση μεθανίου με οξυγόνο:CH4 + 2 O2 → CO2 + 2 H2OΙοντική αντίδραση:CaCl2(aq) + 2AgNO3(aq) → Ca(NO3)2(aq) + 2AgCl(s) Λαμβάνοντας ως παράδειγμα την τέλεια καύση μεθανίου όπως πιο πάνω, χωρίς υπολογισμό των συντελεστών θα είχαμε: (1) CH4 + O2 → CO2 + H2OΚαθώς και στα δύο μέλη της εξίσωσης ο αριθμός ατόμων άνθρακα είναι ίδιος, δεν χρειάζεται να παρέμβουμε (υπενθυμίζεται ότι ο συντελεστής (1) παραλείπεται. Αναγράφεται εδώ σε παρένθεση προκειμένου να γίνει καλύτερα αντιληπτή η διαδικασία). Εξετάζοντας τα άτομα του υδρογόνου, στο δεξιό μέλος της εξίσωσης βρίσκουμε δύο άτομα, ενώ στο αριστερό μέλος βρίσκουμε τέσσερα. Για να ισοσταθμίσουμε τον αριθμό των ατόμων, βάζουμε τον συντελεστή 2 μπροστά στο νερό (H2O) οπότε η αντίδραση γίνεται: (1) CH4 + O2 → CO2 + 2 H2OΕξετάζοντας το τελευταίο είδος ατόμων που πρέπει να ισοσταθμιστεί (οξυγόνο), από την εξίσωση παρατηρούμε ότι στο αριστερό μέλος υπάρχουν δύο άτομα, ενώ στο δεξιό υπάρχουν τέσσερα (δύο στο μόριο του CO2 και δύο στα δύο μόρια νερού). Για τη σωστή λοιπόν ισοστάθμιση του αριθμού των ατόμων και στα δύο μέλη αρκεί να βάλουμε συντελεστή το 2 μπροστά από το μόριο οξυγόνου στο αριστερό μέλος, οπότε θα έχουμε: CH4 + 2O2 → CO2 + 2 H2OΌπως προαναφέρθηκε, συντελεστής ίσος με τη μονάδα παραλείπεται. Η πιο πάνω διαδικασία είναι η απλούστερη δυνατή (απλός υπολογισμός ή "δοκιμή και σφάλμα" (trial and error)). Για περισσότερο σύνθετες αντιδράσεις, όπου ο απλός υπολογισμός είναι πολύ περισσότερο δυσχερής, χρησιμοποιείται η αλγεβρική μέθοδος με χρήση συστήματος εξισώσεων: xCH4 + yO2 → zCO2 + ω H2OΣύμφωνα με το νόμο διατήρησης της μάζας, πρέπει να ισχύουν οι σχέσεις: C: x = z Η: 4x = 2ω O: 2y = 2z + ω Καθώς έχουμε λιγότερες εξισώσεις απ' ό,τι αγνώστους, δίνουμε την αρχική τιμή σε μια από τις μεταβλητές: x = 1οπότε για τις υπόλοιπες θα έχουμε: z = 1 ω = 2 y = 2και η αντίδραση πλέον γράφεται: CH4 + 2O2 → CO2 + 2 H2O | Με τον όρο Χημική εξίσωση αναφέρεται η συμβολική αναπαράσταση μιας χημικής αντίδρασης. Στην εξίσωση αναγράφονται στο αριστερό μέλος τα αντιδρώντα σώματα και στο δεξιό μέλος τα προϊόντα. Η πρώτη συμβολική παράσταση χημικής εξίσωσης υπό μορφή διαγράμματος εμφανίστηκε στην έκδοση του 1615 του συγγράμματος Tyrocinium Chymicum του Ζαν Μπεγκέν (Jean Beguin). Πριν από κάθε χημικό τύπο εισάγονται αριθμητικοί συντελεστές, καλούμενοι στοιχειομετρικοί συντελεστές, προκειμένου η μάζα των αντιδρώντων σωμάτων να είναι ίση με την μάζα των προϊόντων. Συντελεστές ίσοι με την μονάδα παραλείπονται. Τα σύμβολα που συνδέουν τα δύο μέλη της χημικής εξίσωσης είναι: = στοιχειομετρική εξίσωση → αντίδραση με σαφή φορά από τα αντιδρώντα στα προϊόντα ⇆ αντίδραση η οποία μπορεί να λάβει χώρα και προς τις δύο κατευθύνσεις (αμφίδρομη) ⇋ χημική ισορροπίαΚάθε παράσταση χημικής εξίσωσης οφείλει να είναι ισορροπημένη που σημαίνει ότι και τα δύο μέλη της (αντιδρώντα - προϊόντα) θα πρέπει να απεικονίζουν ίσο αριθμό ατόμων από κάθε χημικό στοιχείο. Σε πολλές χημικές αντιδράσεις χρησιμοποιείται, επίσης, συμβολισμός για την φυσική κατάσταση αντιδρώντων και προϊόντων, ειδικά αν πρόκειται περί ιοντικών αντιδράσεων. Τα χρησιμοποιούμενα διεθνώς σύμβολα είναι: (s): Στερεό (l): Υγρό (g): Αέριο (aq): Υδατικό διάλυμα Αν για την πραγματοποίηση μιας αντίδρασης απαιτείται ενέργεια, αυτό καταδεικνύεται με το σύμβολο (Δ) επάνω από το βέλος της αντίδρασης. Σε περίπτωση που η αντίδραση απαιτεί ενέργεια υπό μορφή φωτός, χρησιμοποιείται ο συμβολισμός hν. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B7%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%B5%CE%BE%CE%AF%CF%83%CF%89%CF%83%CE%B7 |
Πρωτάθλημα Ε.Π.Σ. Πειραιώς 1948-49 | Α΄ με 8 ομάδες σε ενιαίο όμιλο. Β΄ με 9 ομάδες σε ενιαίο όμιλο. Γ΄ με 8 ομάδες σε ενιαίο όμιλο. Πρωταθλητής, πρόκριση στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου ανδρών 1948-1949. Ολυμπιακός. Σύνθεση: Στέλιος Κουρουκλάτος, Διονύσης Μινάρδος, Ανδρέας Μουράτης, Βαγιακάκος, Λουκιανός Γκιόκας, Μπάμπης Κοτρίδης, Άγγελος Βασιλειάδης, Χέλμης, Παπαγεωργίου, Γιάννης Βάζος, Αλέκος Χατζησταυρίδης, Δημήτριος Αποστολόπουλος, Στέλιος Χριστόπουλος, Βασίλης Ζαρκάδης, Γεωργάτος. Προπονητής: Θεολόγος Συμεωνίδης. Άνοδος από τη Β΄: *Η Ελλάς Μοσχάτου από την επόμενη σεζόν μετονομάστηκε σε "Ένωσις Μοσχάτου". **Ο Αχιλλεύς την προηγούμενη σεζόν υποβιβάστηκε και αρχικά ξεκίνησε να μετέχει στο πρωτάθλημα της Γ΄ κατηγορίας. Όμως, στη συνέχεια κέρδισε κάποια προσφυγή και απέκτησε το δικαίωμα να παραμείνει ως 9η ομάδα στη Β΄ κατηγορία, στην οποία εντάχθηκε τον Ιανουάριο του 1949 και ενώ είχε λήξει ο α΄ γύρος. Ηλεκτρονικό αρχείο εφ. "Αθλητική Ηχώ". Ανδρέας Μπόμης, "Γκολ 2000 Ένας αιώνας ποδόσφαιρο", Εκδόσεις Πελεκάνος, Αθήνα 1999, σ. 244-247. | Το πρωτάθλημα της Ε.Π.Σ. Πειραιώς 1948-49 διεξήχθη σε τρεις κατηγορίες με τη συμμετοχή 25 ομάδων. Στις 24 ομάδες τις προηγούμενες περιόδου προστέθηκε ο Ερμής Κοκκινιάς. Τον τίτλο κατέκτησε ο σχεδόν μόνιμος πρωταθλητής Ολυμπιακός και προκρίθηκε στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου ανδρών 1948-1949. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CE%95.%CE%A0.%CE%A3._%CE%A0%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%B1%CE%B9%CF%8E%CF%82_1948-49 |
Έφιμ Ζελμάνοφ | Ο Ζελμάνοφ γεννήθηκε σε εβραϊκή οικογένεια στο Χαμπάροφσκ της Σοβιετικής Ένωσης (σήμερα στη Ρωσία). Εισήχθη στο Κρατικό Πανεπιστήμιο του Νοβοσιμπίρσκ το 1972, όταν ήταν 17 ετών. το 1980 πήρε διδακτορικό δίπλωμα από το Κρατικό Πανεπιστήμιο του Νοβοσιμπίρσκ και το 1985 το ανώτερο πτυχίο από το Κρατικό Πανεπιστήμιο του Λένινγκραντ. Κατείχε μια θέση στο Νοβοσιμπίρσκ μέχρι το 1987, όταν εγκατέλειψε τη Σοβιετική Ένωση. Το 1990 μετακόμισε στις Ηνωμένες Πολιτείες και έγινε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Γουισκόνσιν-Μάντισον. Ήταν στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο το 1994/5 και στη συνέχεια στο Πανεπιστήμιο του Γέιλ. Το 2011 έγινε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Σαν Ντιέγκο και ομότιμος καθηγητής στο Κορεατικό Ινστιτούτο Προηγμένων Σπουδών. Το 2022 μετακόμισε στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας και εντάχθηκε στο Πανεπιστήμιο Επιστήμης και Τεχνολογίας της Νότιας Κίνας στο Σενζέν, όπου διετέλεσε τακτικός καθηγητής και επιστημονικός διευθυντής του Διεθνούς Κέντρου Μαθηματικών SUSTe. Ο Ζελμάνοφ εξελέγη μέλος της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ το 2001, και έγινε, σε ηλικία 47 ετών, το νεότερο μέλος του μαθηματικού τμήματος της ακαδημίας. Είναι επίσης εκλεγμένο μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Επιστημών (1996) και ξένο μέλος της Ακαδημίας Επιστημών και Μηχανικής της Κορέας και της Βασιλικής Ακαδημίας Επιστημών της Ισπανίας.Το 2012 έγινε μέλος της Αμερικανικής Μαθηματικής Εταιρείας. Ο Ζελμάνοφ έδωσε διαλέξεις προσκεκλημένος στο Διεθνές Συνέδριο Μαθηματικών στη Βαρσοβία (1983), στο Κιότο (1990) και στη Ζυρίχη (1994). Του απονεμήθηκαν τιμητικό διδακτορικό τίτλο από το Πανεπιστήμιο της Αλμπέρτα στον Καναδά (2011), από το Εθνικό Πανεπιστήμιο Τάρας Σεβτσένκο στο Κίεβο της Ουκρανίας (2012), το Διεθνές Πανεπιστήμιο Μενέντες Πελάγιο στο Σανταντέρ της Ισπανίας (2015) και το Πανεπιστήμιο του Λίνκολν στο Ηνωμένο Βασίλειο (2016). Οι πρώτες εργασίες του Ζελμάνοφ αφορούσαν τις άλγεβρες Ιορδάνη στην περίπτωση των άπειρων διαστάσεων. Κατάφερε να δείξει ότι η ταυτότητα Γκλένι, κατά μία έννοια, παράγει όλες τις ταυτότητες που ισχύουν. Στη συνέχεια έδειξε ότι η ταυτότητα του Engel για τις άλγεβρες Lie συνεπάγεται μηδενικότητα, στην περίπτωση των άπειρων διαστάσεων. Zelʹmanov, E.I. Solution of the restricted Burnside problem for groups of odd exponent. Izv. Akad. Nauk SSSR Ser. Mat. 54 (1990), no. 1, 42–59, 221. English translation in Math. USSR-Izv. 36 (1991), no. 1, 41–60. doi:10.1070/IM1991v036n01ABEH001946 Zelʹmanov, E.I. Solution of the restricted Burnside problem for 2-groups. Mat. Sb. 182 (1991), no. 4, 568–592. English translation in Math. USSR-Sb. 72 (1992), no. 2, 543–565. doi:10.1070/SM1992v072n02ABEH001272 Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Efim Zelmanov στο Wikimedia Commons | Ο Εφίμ Ισαάκοβιτς Ζελμάνοφ (ρωσικά: Ефи́м Исаа́кович Зе́льманов, γεννήθηκε στις 7 Σεπτεμβρίου 1955 στο Χαμπάροφσκ) είναι Ρώσος μαθηματικός, γνωστός για το έργο του σε συνδυαστικά προβλήματα στη μη συσχετιστική άλγεβρα και τη θεωρία ομάδων, συμπεριλαμβανομένης της λύσης του προβλήματος Burnside. Του απονεμήθηκε το μετάλλιο Φιλντς στο Διεθνές Συνέδριο των Μαθηματικών στη Ζυρίχη το 1994. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CF%86%CE%B9%CE%BC_%CE%96%CE%B5%CE%BB%CE%BC%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%86 |
Η Διεθνής | Η απόδοση στα ελληνικά έχει ως εξής:Εμπρός της γης οι κολασμένοι Της πείνας σκλάβοι εμπρός-εμπρός Το δίκιο απ' τον κρατήρα βγαίνει Σα βροντή σαν κεραυνός Φτάνουν πια της σκλαβιάς τα χρόνια Τώρα εμείς οι ταπεινοί της γης Που ζούσαμε στην καταφρόνια Θα γίνουμε το παν εμείς. Στον Αγώνα Ενωμένοι Κι ας μη λείψει κανείς Ω! Να 'τη, μας προσμένει Στον κόσμο η Διεθνής. Θεοί, αρχόντοι, βασιλιάδες Με πλάνα λόγια μας γελούν Της γης οι δούλοι κι οι ραγιάδες Μοναχοί τους, θα σωθούν Για να σπάσουμε τα δεσμά μας Για να πάψει πια η σκλαβιά Να νιώσουν πρέπει τη γροθιά μας Και της ψυχής μας τη φωτιά Στον Αγώνα Ενωμένοι Κι ας μη λείψει κανείς Ω! Να 'τη, μας προσμένει Στον κόσμο η Διεθνής. Εμπρός, μονάχη μας ελπίδα Ειν' η σφιγμένη μας γροθιά Κάτω οι πολέμοι και η πατρίδα Ζήτω, ζήτω η λευτεριά Και αν τολμήσουν και αντικρίσουν της ψυχής μας τους κεραυνούς θα δούνε τότε αν μπορούνε πως θα είναι οι σφαίρες μας για αυτούς Στον Αγώνα Ενωμένοι Κι ας μη λείψει κανείς Ω! Να 'τη, μας προσμένει Στον κόσμο η Διεθνής. Η Διεθνής σε εκδήλωση του ΚΚΕ Η Διεθνής στα ισπανικά, σε εκδηλώσεις για την 1 Μάη στην Κούβα Η Διεθνής στα ρώσικα, από τη χορωδία του Κόκκινου Στρατού | Η Διεθνής είναι επαναστατικό διεθνιστικό τραγούδι. Είναι ο ύμνος του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος. Η μουσική της Διεθνούς έχει γραφτεί από τον Πιερ Ντε Γκεϋτέρ (Pierre De Geyter) και οι αρχικοί στίχοι, στα Γαλλικά, από τον Ευγένιο Ποτιέ (Eugène Pottier). Οι στίχοι της έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες του κόσμου. Χρησιμοποιήθηκε και ως εθνικός ύμνος της Σοβιετικής Ένωσης από το 1922 μέχρι το 1944. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97_%CE%94%CE%B9%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%AE%CF%82 |
Καλλιτεχνικό σκάκι (ορολογία) | Άθλος (Task) - ένα πρόβλημα στο οποίο κάποιο θέμα χρησιμοποιείται σε ακρότατο βαθμό. Για παράδειγμα, η Βασιλική Μπαταρία να δίνει ματ ανοίγοντας με έξι διαφορετικούς τρόπους. Αντίστροφο (Selfmate) - ένας τύπος προβλημάτων όπου τα λευκά εξαναγκάζουν τα μαύρα να κάνουν ματ στα λευκά, χωρίς τα μαύρα να συνεργάζονται, μέσα σε καθορισμένο πλήθος κινήσεων. Απειλή (Threat) - είναι η κίνηση (ή η σειρά κινήσεων) που απειλούν ότι θα παίξουν τα λευκά (συνήθως μετά το κλειδί) αν τα μαύρα δεν παρουσιάσουν κάποια κατάλληλη άμυνα. Τα προβλήματα που δεν έχουν απειλή μετά το κλειδί είναι Τέλεια Μπλοκ. Αριστοκρατικό - το πρόβλημα που δεν έχει πιόνια στην αρχική θέση. Βαρύ - επίθετο που εφαρμόζεται σε πρόβλημα που έχει σχετικά πολύ υλικό στην αρχική θέση. Αυτή η κατάσταση πρέπει να αποφεύγεται για λόγους οικονομίας. Βοηθητικό (παλιότερα λεγόταν βοηθούμενο) (Helpmate) - ένας τύπος προβλήματος όπου τα λευκά και τα μαύρα συνεργάζονται για να γίνουν τα μαύρα ματ σε δεδομένο πλήθος κινήσεων. Αν δεν δηλώνεται κάτι διαφορετικό, τα μαύρα παίζουν πρώτα στα βοηθητικά. Δείτε επίσης το Ντούπλεξ. Γκροτέσκο (Grotesque) - ένα πρόβλημα ή μια σπουδή με πολύ αφύσικη αρχική θέση, ειδικότερα αυτό που έχει μεγάλη ποσότητα υλικού ή μεγάλη διαφορά υλικού μεταξύ των αντιπάλων. Διασκευή (Version) - λέγεται για ένα πρόβλημα που είναι τροποποίηση ενός προηγούμενου. Το πρόβλημα μπορεί να αλλάχτηκε για βελτίωση της οικονομίας, ή για να εξαλειφθεί μια Τρύπα (δεύτερη λύση). Δίδυμα (Twins) - δύο προβλήματα (ή περισσότερα) που έχουν μικρή διαφορά το ένα από το άλλο, διαφορετικές λύσεις, και που τα έχει συνθέσει το ίδιο πρόσωπο. Η διαφορά μπορεί να είναι σε προσθήκη ενός κομματιού στην θέση του ενός προβλήματος, σε μετακίνηση της θέσης κατά μία στήλη ή κατά μία γραμμή, σε αλλαγή εκφώνησης από ορθόδοξο σε βοηθητικό, σε μετακίνηση ενός κομματιού της θέσης του ενός προβλήματος ώστε να προκύπτει η θέση του άλλου, κλπ. Δοκιμή (Try) - μία κίνηση που σχεδόν λύνει το πρόβλημα, για την οποία υπάρχει μία και μοναδική άμυνα. Οι σειρές κινήσεων μετά την δοκιμή ονομάζονται Εικονικό παιγνίδι. Το εικονικό παιγνίδι μετά από μία δοκιμή είναι μία Φάση παιγνιδιού. Η ύπαρξη δοκιμών δυσκολεύει τον λύτη, που επιδιώκει να ανακαλύψει το κλειδί, αλλά είναι σημαντικό στοιχείο ομορφιάς του προβλήματος. Δυάρι (Two-mover) - ένα ορθόδοξο πρόβλημα με εκφώνηση "παίζουν τα λευκά και κάνουν ματ στα μαύρα σε 2 κινήσεις, όσο καλά κι αν αμυνθούν τα μαύρα". Στους διαγωνισμούς σύνθεσης υπάρχουν ξεχωριστές κατηγορίες για πολυκίνητα, τριάρια, δυάρια, βοηθητικά, αντίστροφα, και άλλα. Εικονικό παιγνίδι (Virtual play) - οι κινήσεις που γίνονται μετά από μία Δοκιμή, σε αντιδιαστολή με το Έτοιμο παιγνίδι και το Παιγνίδι μετά το κλειδί. Ελαφρύ - επίθετο που εφαρμόζεται σε πρόβλημα που έχει σχετικά λίγο υλικό στην αρχική θέση. Αυτή η κατάσταση είναι επιθυμητή για λόγους οικονομίας. Έτοιμο παιγνίδι (Set play) – Παιγνίδι που θα ήταν δυνατό να παιχτεί από την αρχική θέση του προβλήματος αν ήταν η σειρά του άλλου να παίξει πρώτος. Το Έτοιμο παιγνίδι είναι μια Φάση παιγνιδιού. Για παράδειγμα, σε ένα Ορθόδοξο το Έτοιμο παιγνίδι αποτελείται από σειρές κινήσεων που αρχίζουν με κίνηση των μαύρων (τα λευκά, που είναι η σειρά τους να παίξουν, δεν έχουν παίξει ακόμη). Όταν υπάρχει Έτοιμο παιγνίδι, τότε η κίνηση κλειδί των λευκών μπορεί να μην αλλάζει τις σειρές κινήσεων, οπότε το πρόβλημα είναι ένα Τέλειο μπλοκ, ή αλλάζει ο τρόπος που δίνονται τα ματ, οπότε το πρόβλημα είναι Αλλαγμένων ματ. Κλειδί (Key) - Είναι η πρώτη κίνηση της λύσης. Ένα πρόβλημα, το οποίο έχει κι άλλη κίνηση που το λύνει, χωρίς να το θέλει ο συνθέτης, θεωρείται άχρηστο και λέγεται τρύπιο. Μυθικό σκάκι (παλιότερα λεγόταν μαγικό και τα κομμάτια μαγικά) (Fairy chess) - σκάκι που παίζεται με ανορθόδοξους κανόνες. Παραδείγματα είναι το σκάκι Κίρκη (circe), το πρόβλημα μέγιστων διαδρομών Μαξιμούμερ, το πρόβλημα με μυθικά κομμάτια, και το πρόβλημα με ανορθόδοξη Σκακιέρα κυλινδρική ή Σκακιέρα πλέγματος). Μέρεντιθ (Meredith) - ένα πρόβλημα με οχτώ έως δώδεκα πεσσούς στην αρχική του θέση. Δείτε και Μινιατούρα, Ελαφρύ, Βαρύ, Γκροτέσκο. Μινιατούρα (Miniature) - ένα πρόβλημα με λιγότερους από οχτώ πεσσούς στην αρχική του θέση. Δείτε και Μέρεντιθ, Ελαφρύ, Βαρύ, Γκροτέσκο. Ντούπλεξ (Duplex) - υπάρχουν δυό λύσεις, όπου στην δεύτερη λύση αντιστρέφονται οι ρόλοι των χρωμάτων της πρώτης λύσης. Ο πιο κοινός τύπος είναι το βοηθητικό ντούπλεξ. Οικονομία - η οικονομία γενικά θεωρείται προσόν σε μια σκακιστική σύνθεση, αν και ο επακριβής προσδιορισμός του στοιχείου που πρέπει να είναι οικονομικό είναι θέμα συζήτησης. Θεωρούνται σημαντικές:η οικονομία υλικού ή δυνάμεων (να μη χρησιμοποιούνται περισσότερα στοιχεία από τα αναγκαία), η οικονομία χώρου (να χρησιμοποιείται όλη η σκακιέρα, να μη στριμώχνονται τα κομμάτια σε μια γωνιά), η οικονομία παρακίνησης (να περιορίζονται οι βαριάντες σε αυτές που σχετίζονται με το θέμα), η οικονομία κινήσεων (το θέμα να αναπτύσσεται με τις ελάχιστες αναγκαίες κινήσεις).Ορθόδοξο (Directmate) - ο τύπος του προβλήματος όπου τα λευκά κινούνται πρώτα και πρέπει να κάνουν ματ στα μαύρα σε καθορισμένο πλήθος κινήσεων, όσο καλά κι αν αμυνθούν τα μαύρα. Ένα τέτοιο πρόβλημα έχει συνήθως εκφώνηση "Ματ σε 2" (ή σε όποιο πλήθος κινήσεων πρέπει να γίνει το ματ). Ο όρος ορθόδοξο χρησιμεύει στο να διακρίνει αυτό το είδος προβλημάτων από άλλα είδη, όπως βοηθητικά, αντίστροφα, ρεφλέξ-ματ και άλλα. Παιγνίδι μετά το κλειδί - είναι οι κινήσεις που ακολουθούν το κλειδί και ικανοποιούν την εκφώνηση του προβλήματος, με άλλα λόγια είναι η φάση του πραγματικού παιγνιδιού. Διαφοροποιείται από το έτοιμο παιχνίδι (που είναι η φάση πριν από το κλειδί), και από το εικονικό παιγνίδι (που είναι η φάση μετά από κάθε δοκιμή). Πολυκίνητο (More-mover) - ένα Ορθόδοξο με εκφώνηση "παίζουν τα λευκά και κάνουν ματ στα μαύρα σε n το πολύ κινήσεις, όσο καλά κι αν αμυνθούν τα μαύρα" όπου το n είναι μεγαλύτερο από 3. Στους διαγωνισμούς σύνθεσης υπάρχουν ξεχωριστές κατηγορίες για πολυκίνητα, τριάρια, δυάρια, βοηθούμενα, αντίστροφα, και άλλα. Πραγματικό παιγνίδι (Actual play) - Δείτε Παιγνίδι μετά το κλειδί. Προϋπάρχον (Anticipated) - αν το θέμα και η θέση ενός προβλήματος Β έχουν έχουν ήδη εμφανισθεί σε ένα προγενέστερο πρόβλημα Α χωρίς να το γνωρίζει ο συνθέτης του Β, το πρόβλημα Β θεωρείται προϋπάρχον, όχι πρωτότυπο. Η θέση δεν είναι απαραίτητο να είναι εντελώς ίδια, φτάνει να είναι παρόμοια. Όπου αυτό γίνεται επίτηδες από τον συνθέτη του Β, μιλάμε για κλοπή (plagiarism). Η πιθανότητα να είναι το πρόβλημα προϋπάρχον είναι σημαντική αν το πρόβλημα έχει σχετικά απλό θέμα, αφού υπάρχει μικρό πλήθος θεμάτων και θέσεων, και αφού δημιουργούνται σκακιστικά προβλήματα επί εκατοντάδες χρόνια. Πάντως δεν εντοπίζεται αμέσως ότι κάποιο πρόβλημα είναι προϋπάρχον, εκτός αν χρησιμοποιηθεί υπολογιστής με εκτεταμένη βάση δημοσιευμένων προβλημάτων. Ρεφλέξ-ματ (Reflexmate) - ένα αντίστροφο στο οποίο και οι δυο πλευρές υποχρεώνονται να κάνουν ματ, αν είναι η σειρά τους και μπορούν. Αν ο περιορισμός εφαρμόζεται μόνο στα μαύρα, το πρόβλημα είναι Ημι-ρεφλέξ-ματ (semi-reflexmate). Σειράς κινήσεων (Series-mover) - ένα πρόβλημα όπου η μια πλευρά κάνει μια σειρά κινήσεων χωρίς να απαντά η άλλη πλευρά, παρά μόνο στην τελευταία κίνηση. Σκακιέρα κυλινδρική - μία σκακιέρα όπου θεωρείται ότι οι στήλες α και θ είναι σε επαφή ("Κατακόρυφος κύλινδρος") ή ότι οι γραμμές 1 και 8 είναι σε επαφή ("Οριζόντιος κύλινδρος"). Ο συνδυασμός κατακόρυφου και οριζόντιου κυλίνδρου λέγεται "Κρίκος της άγκυρας" ("anchor ring"). Σκακιέρα πλέγματος (Grid-board) - ένα είδος σκακιέρας που χρησιμοποιείται στο μυθικό σκάκι και είναι διαιρεμένη σε πλέγμα με 16 τετραγωνικές περιοχές που καθεμιά περιέχει 2x2 τετράγωνα της σκακιέρας. Νόμιμες κινήσεις είναι όσες διασχίζουν τουλάχιστον μία γραμμή πλέγματος. Τριάρι (Three-mover) - ένα ορθόδοξο πρόβλημα με εκφώνηση "παίζουν τα λευκά και κάνουν ματ στα μαύρα σε 3 κινήσεις, όσο καλά κι αν αμυνθούν τα μαύρα". Στους διαγωνισμούς σύνθεσης υπάρχουν ξεχωριστές κατηγορίες για πολυκίνητα, τριάρια, δυάρια, βοηθούμενα, αντίστροφα, και άλλα. Τρύπα (Cook) - είναι μια άλλη, εκτός του κλειδιού, πρώτη κίνηση που λύνει το πρόβλημα, την οποία δεν είδε ο συνθέτης. Η ανεπιθύμητη δεύτερη λύση είναι πολύ σοβαρό ελάττωμα και αχρηστεύει το πρόβλημα. Κάποτε ήταν κοινοτοπία η δημοσίευση τέτοιων προβλημάτων, αλλά στην εποχή μας τα προβλήματα ελέγχονται από υπολογιστές και σπάνια πλέον δημοσιεύονται Τρύπια (Cooked). Τσούκτσβανγκ (Zugzwang, ZZ) - αυτός που είναι σειρά του να παίξει δεν έχει καλές κινήσεις. Ό,τι και να παίξει, θα χειροτερέψει την θέση του. Ίσως, αν μπορούσε να μην παίξει, να μη κινδύνευε. Επειδή όμως πρέπει να παίξει, λέμε ότι βρίσκεται σε κατάσταση τσούκτσβανγκ. Φάση παιγνιδιού - Μια φάση είναι οι κινήσεις στο έτοιμο παιγνίδι. Άλλη φάση είναι οι κινήσεις μετά από μια δοκιμή. Άλλη φάση είναι οι κινήσεις μετά το κλειδί. Ένα πρόβλημα με έτοιμο παιγνίδι χωρίς δοκιμές είναι διφασικό. Ένα πρόβλημα με τρεις δοκιμές είναι τετραφασικό. Το παιγνίδι σε κάθε φάση μπορεί να σχετίζεται με το παιγνίδι στις άλλες φάσεις. N - στα σκακιστικά προβλήματα το γράμμα "N" συμβολίζει το μυθικό κομμάτι Καβαλάρης της νύχτας (Nightrider). Δείτε και το "S". S - ενώ στην αγγλική σκακιστική γραφή προβληματιστών το γράμμα "N" (από το αγγλικό kNight, ιππότης) χρησιμοποιείται συνήθως για να συμβολίσει τον ίππο, στα σκακιστικά προβλήματα για τον ίππο χρησιμοποιείται το γράμμα "S" (από το γερμανικό Springer, ιππότης). Δείτε και το "N". John Rice [Τζον Ράις], Chess Wizardry: The New ABC of Chess Problems [Σκακιστική μαγεία: Η νέα ΑλφαΒήτα των σκακιστικών προβλημάτων]. London: Batsford, 1996. Problemesis (περιέχει γλωσσάριο και κατάλογο θεμάτων) | Εδώ παρατίθεται κατάλογος όρων σχετικών με σκακιστικά προβλήματα, για τα θέματα των προβλημάτων, δείτε θέματα. Για τον κατάλογο ανορθόδοξων κομματιών που χρησιμοποιούνται σε σκακιστικά προβλήματα, δείτε Ανορθόδοξος πεσσός. Για όρους που χρησιμοποιούνται γενικά στο σκάκι, δείτε Σκακιστική ορολογία. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CF%83%CE%BA%CE%AC%CE%BA%CE%B9_(%CE%BF%CF%81%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1) |
Μεγάλη Επανεκκίνηση | Ο διευθύνων σύμβουλος του Φόρουμ Κλάους Σβαμπ, και εμπνευστής του τίτλου, παρουσίασε τα τρία βασικά στοιχεία της «Μεγάλης Επανεκκίνησης»: Το πρώτο περιλαμβάνει τη δημιουργία συνθηκών για μια "οικονομία ενδιαφερομένων μερών". Το δεύτερο στοιχείο περιλαμβάνει την οικοδόμηση με έναν τρόπο πιο «ανθεκτικό, δίκαιο και βιώσιμο» που θα ενσωματώνει περισσότερα πράσινα δημόσια έργα και υποδομές. Το τρίτο στοιχείο είναι η αξιοποίηση των καινοτομιών της Τέταρτης Βιομηχανικής Επανάστασης. Στην κεντρική ομιλία, η επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, Κρισταλίνα Γκεοργκίεβα απαρίθμησε τρεις βασικές πτυχές της βιώσιμης ανάκαμψης: πράσινη ανάπτυξη, έξυπνη ανάπτυξη και δίκαιη ανάπτυξη. Άρθρο στο Forbes, ανέφερε ότι η ατζέντα του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ για τη Μεγάλη Επανεκκίνηση ήταν "ένα άλλο παράδειγμα πλούσιων και ισχυρών ελίτ, που επαναπαύονται και ηρεμούν με την συνείδησή τους, πραγματοποιώντας ψεύτικες προσπάθειες τάχα για να βοηθήσουν τους λαούς, και στην πορεία να γίνουν ακόμη πιο πλούσιοι και ισχυρότεροι"Η δημοσιογράφος και πολέμια της παγκοσμιοποίησης Ναόμι Κλάιν, σε άρθρο της στο The Intercept τον Δεκέμβριο του 2020, περιέγραψε την ιδέα του ΠΟΦ ως ένα "καταπληκτικό μείγμα θεωριών συνωμοσίας της μεγάλης επαναφοράς". Είπε ότι ήταν απλώς μια "επωνυμία με θέμα τον κορονοϊό" και ότι ήταν απλά μια προσπάθεια των πλουσίων να κάνουν τους εαυτούς τους να φαίνονται καλοί. Η Κλάιν αποκάλυψε ότι ο Σβάμπ έδινε κάθε χρόνο (από το 2003) ένα παρόμοιο θέμα στις συναντήσεις του ΠΟΦ στο Νταβός και ότι "η Μεγάλη Επανεκκίνηση είναι απλώς η τελευταία έκδοση αυτής της επιχρυσωμένης παράδοσης, που διαφέρει ελάχιστα από τις προηγούμενες «μεγάλες ιδέες» του Νταβός". Σφοδρή αρνητική κριτική έχει δεχθεί και το βιβλίο «Η μεγάλη επανεκκίνηση» που συνυπογράφουν οι Κλάους Σβαμπ, Τιερί Μαλερέ, όπου παρουσιάζεται γενικά η ατζέντα της Μεγάλης Επανεκκίνησης. Ο Μπεν Σίξμιθ, συνεργάτης του The Spectator and Quillette, δήλωσε ότι "«η Μεγάλη Επανεκκίνηση», είναι ένα σύνολο «κακών ιδεών» που υιοθετήθηκαν διεθνώς από μερικούς από τους πλουσιότερους και ισχυρότερους ανθρώπους στον κόσμο και είναι κάτι ακόμα πιο τρομακτικό και από την πονηρή πλοκή της θεωρίας συνωμοσίας που διαδίδεται στο Twitter". Ο Σίξμιθ, περιέγραψε τμήματα του βιβλίου ως "σοβαρά και ζοφερά" και άλλα ως "επιμελή και ήπια". Ομοίως, στην κριτική του για το βιβλίο «Η μεγάλη επανεκκίνηση», ο ηθικολόγος Στίβεν Άμπρελο, κάνει παράλληλες κριτικές στην ατζέντα. Θεωρεί ότι η ατζέντα δεν είναι τίποτε άλλο παρά "μια «χορταστική» (αν όχι πλήρης) κοινωνικο-πολιτική-οικονομική αναθεώρηση" και ότι μια τέτοια πρόταση είναι ένα "ψευδές δίλημμα". Σύμφωνα με τον ίδιο, "ο Σβαμπ και ο Μαλερέ ωραιοποιούν ένα υποτιθέμενο μέλλον μετά τη Μεγάλη Επανεκκίνηση, χρησιμοποιώντας υπερβολικές λέξεις όπως η «καθαρότητα» και η «βιωσιμότητα»", που όμως θεωρεί πως είναι ένα μέλον "φαινομικά αισιόδοξο" και ότι "λειτουργικά, αυτοί οι (υποτιθέμενοι) θαυμαστοί στόχοι, θέτονται σε κίνδυνο". Μια δήλωση του Καναδού Πρωθυπουργού Τζαστίν Τρυντώ, όπου ανέφερε ότι "η πανδημία αποτελεί μια ευκαιρία ώστε να επανεκκινήσουμε την οικονομία", προκάλεσε αντιδράσεις. Η δήλωση αυτή δέχθηκε κριτική από δημοσιογράφους και πολιτικούς της χώρας, όπως ο Ερίν Ο'Τουλ που δήλωσε ότι "παγκόσμιες οικονομικές ελίτ προσπαθούν να επανασχεδιάσουν οικονομίες και κοινωνίες προκειμένου να ενδυναμώσουν τις ελίτ σε βάρος του λαού" και ο πρόεδρος του Καναδικού Λαϊκού Κόμματος Μαξίμ Μπερνιέ που έκανε έκκληση για "μάχη κατά της παγκοσμιοποίησης, της οποίας ο Τρυντώ είναι ο μεγαλύτερος υπερασπιστής". Ο Γερμανός οικονομολόγος Άντονυ Μίλερ, δήλωσε μεταξύ άλλων, ότι "οι επιρροές και η καταστροφή που θα επιφέρει η επικείμενη Μεγάλη Επαναφορά, θα είναι χειρότερο από αυτό που προκάλεσε η διάλυση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης", καθώς και ότι "πανδημία χρησιμοποιείται από την παγκόσμια ελίτ με σκοπό να καταστρέψουν τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και να επισπεύσουν μια νέα παγκόσμια τάξη". Στις 13 Δεκεμβρίου του 2020, ο παρουσιαστής του Sky News Australia, υποστήριξε ότι "η μεγάλη επανεκκίνηση, είναι σοβαρή και επικίνδυνη απειλή για την ευημερία και την ελευθερία". Οι New York Times, BBC, The Guardian και άλλα μέσα ενημέρωσης, υποστηρίζουν ότι οι αβάσιμες θεωρίες συνωμοσίας, που διαδίδονται από αμερικανικές ακροδεξιές ομάδες όπως η QAnon, αυξήθηκαν κατά την έναρξη του φόρουμ. Σύμφωνα με τις παραπάνω εφημερίδες αλλά και άλλες, που μπορούν να χαρακτηριστούν ως "συστημικές", ορισμένες κριτικές που γίνονται κατά της "Μεγάλης Επανεκκίνησης" και αναφέρονται παραπάνω, τροφοδοτούν αυτές τις θεωρίες συνωμοσίας. Σύμφωνα με αυτές τις θεωρίες (κατά τα ΜΜΕ), η "Μεγάλη Επανεκκίνηση" είναι ένα σχέδιο, κατά το οποίο διάφοροι ισχυροί ηγέτες ενορχήστρωσαν επίτηδες την πανδημία με σκοπό να αποκτήσουν τον έλεγχο της παγκόσμιας οικονομίας. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Great Reset στο Wikimedia Commons | Η Πρωτοβουλία της Μεγάλης Επανεκκίνησης (αγγλικά: Great Reset) αναπτύχθηκε από το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ το 2020-2021. Σε διαδικτυακή συνάντηση που πραγματοποιήθηκε τον Ιανουάριο του 2021, έλαβαν μέρος επιχειρηματίες και πολιτικοί ηγέτες υψηλού κύρους, προσκεκλημένοι από τον Πρίγκιπα Κάρολο και το ΠΟΦ, με θέμα τον τρόπο ανοικοδόμησης της κοινωνίας και της οικονομίας μετά την πανδημία του COVID-19. Το περιεχόμενο και τα συμπεράσματα της συνάντησης, έχουν δεχθεί κριτική από αντικαπιταλιστές, πολέμιους της παγκοσμιοποίησης και άλλους. Επίσης, σύμφωνα με αναφορές από διάφορα μέσα μαζικής ενημέρωσης, αναπτύχθηκαν και θεωρίες συνομωσίας αναφορικά με αυτή την συνάντηση, υποστηριζόμενες από διάφορους ακροδεξιούς κύκλους όπως η οργάνωση QAnon. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%B7_%CE%95%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%BA%CE%BA%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B7 |
Σιντίλα | Ο Τσιντίλα έγινε βασιλιάς μετά το τέλος τού προκατόχου του Σισέναδ το 636. Είναι άγνωστο εάν ή πώς είχε σχέση με τον Σισενάνδ, και είναι εξίσου ασαφές πώς ο Σιντίλα διαδέχτηκε τον Σισενάνδ. Και οι δύο βασιλείς είχαν ταραχώδη βασιλεία, αντιμετωπίζοντας εξεγέρσεις που ενορχηστρώθηκαν από άλλους, που είχαν κάποια αξίωση για τον θρόνο.Ο Σιντίλα συγκάλεσε δύο Συνόδους στο Τολέδο, την Ε΄ Σύνοδο του Τολέδου το 636 και την ΣΤ΄ Σύνοδο του Τολέδου το 638. Η ΣΤ΄ Σύνοδος συζήτησε θέματα όπως οι εκκλησιαστικοί κανόνες, η μεταχείριση των Εβραίων στο βασίλειο του Σιντίλα, ακόμη και νόμοι του βασιλείου σχετικά με τα δικαιώματα των πολιτών και το δίκαιο ιδιοκτησίας. Το συμβούλιο συζήτησε επίσης εκτενώς, τα προσόντα των βασιλέων. Αποφάσισαν, για παράδειγμα, ότι μόνο ένα άτομο Βησιγοτθικής ευγενικής καταγωγής μπορούσε να είναι βασιλιάς. Ήταν 53 επίσκοποι, διάκονοι ή άλλοι εκπρόσωποι της εκκλησίας, που παρευρέθηκαν στην ΣΤ΄ Σύνοδο του Τολέδου. Ως βασιλιάς, ο Σιντίλα εξασφάλισε ότι οι Βησιγότθοι ήταν εξ ολοκλήρου χριστιανοί, φτάνοντας στο σημείο να απαγορεύσει τους Εβραίους από το βασίλειο. Το ΣΤ΄ Συμβούλιο του Τολέδου τον επαίνεσε γι' αυτές τις προσπάθειες, ζητώντας από τον Θεό να διασφαλίσει ότι ο βασιλιάς θα ζήσει μία μακρά ζωή και δεσμεύτηκε να παραμείνει σε εγρήγορση, ώστε αυτές οι πολιτικές να συνεχιστούν και στο μέλλον. Αυτή η πρακτική δίωξης είχε γίνει ευρέως διαδεδομένη υπό τον βασιλιά Σισεβούτ (βασ. 611/612-620 ), ο οποίος διέταξε τη μεταστροφή τους. Αυτή η πρακτική καταδικάστηκε αργότερα από το Δ΄ Συμβούλιο του Τολέδου. Ο Σιντίλα υιοθέτησε παρόμοιες πρακτικές και τα μετέπειτα συμβούλια ενέκριναν. Η βασιλεία του Σιντίλα έθεσε τις βάσεις για τους μελλοντικούς Βησιγότθους βασιλείς να διώξουν περαιτέρω τους εβραϊκούς πληθυσμούς. Το 650 οι εβραϊκοί πληθυσμοί που ζούσαν ανάμεσα στους Βησιγότθους ορκίστηκαν στον βασιλιά Ρεκέσβινθ, κάτι που υποδεικνύει ότι είχαν βαφτιστεί -διαφορετικά θα είχαν την ποινή του θανάτου- ως χριστιανοί υπό τον βασιλιά Σιντίλα, αλλά ότι, ανεξάρτητα από την αναγκαστική φύση της μεταστροφής, θα συνέχιζαν να πιστεύουναι στις χριστιανικές διδασκαλίες αντί της εβραϊκής τους κληρονομιάς. Ο Βησιγοτθικός Κώδικας εδραίωσε περαιτέρω την πρακτική του Σιντίλα δίωξης των εβραϊκών πληθυσμών, με ένα τμήμα να απαγορεύει συγκεκριμένα στους Βησιγότθους πολίτες να προστατεύουν τους Εβραίους στο βασίλειο των Βησιγότθων. Η ποίηση του βασιλιά Σιντίλα είναι ενδεικτική τού λαϊκού ύφους της εποχής. Ένα παράδειγμα είναι το ποίημα, που στάλθηκε στον πάπα Ονόριο Α' είτε λίγο πριν, είτε λίγο μετά το τέλος τού Πάπα. Ο Σιντίλα δώρισε ένα ύφασμα («velum») ως κάλυμμα στη Βασιλική του Αγίου Πέτρου, με ένα ποίημα που δοξάζει τον πάπα Ονόριο και τον Άγιο Πέτρο, καθώς και να προσεύχονται για τη σωτηρία του. Η επικοινωνία του Σιντίλα με τον πάπα ήταν ενδεικτική της δέσμευσης στον Χριστιανισμό, όπως περιγράφεται από την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας. Μεταξύ των πιο συχνά αναφερόμενων έργων σχετικά με τους Βησιγότθους είναι το βιβλίο του E. A. Τόμπσον Οι Γότθοι στην Ισπανία. Δημοσιεύτηκε το 1969, και ο Τόμπσον υποστηρίζει ότι ο Χριστιανισμός είναι ένα μεγάλο μέρος αυτού που έκανε τους Βησιγότθους, Βησιγότθους. Ο Σιντίλα αναφέρεται εν συντομία στο έργο, αλλά ο Tόμπσον υποστηρίζει ότι πρέπει να είχε σχετικά μικρή σημασία, καθώς σπάνια αναφέρεται ακόμη και στη σύγχρονη λογοτεχνία. Οι περισσότερες σύγχρονες πηγές αναφέρουν τον Σιντίλα μόνο εν παρόδω. Περισσότερος χρόνος αφιερώνεται στις προσωρινές συνόδους στο Τολέδο, που κάλεσε ο βασιλιάς. Ο Ρότζερ Κόλινς έχει βασιστεί εκτενώς στο έργο του Τόμπσον, περιγράφοντας εκτενώς το Βησιγοτθικό βασίλειο. Ο Κόλινς συμφωνεί γενικά με την αναφορά, που κάνει ο Tόμπσον. Στο βιβλίο του Early Medieval Spain το 1995, ο Κόλινς υποστηρίζει ότι ο Χριστιανισμός ήταν μία βασική πτυχή της βησιγοτθικής ζωής. Σε ένα τμήμα του βιβλίου του Ρέυμοντ Καρρ "Spain: a History", ο Κόλινς έγραψε και πάλι για τις προόδους, που έγιναν από σχεδόν κάθε Βησιγότθο βασιλιά του 7ου αι. στην επιδίωξη της προόδου του Χριστιανισμού. Μπρόντμαν, Τζέιμς. (1979). Οι Ρωμαιο-Βησιγοτθικές Σύνοδοι: Έκτη Σύνοδος του Τολέδο. Classical Folia: Studies in the Christian Perpetuation of the Classics. 33. 5. Αυτή η πηγή ήταν από τον Τζέιμς Μπρόντμαν και είναι μια αγγλική μετάφραση του Έκτου Συμβουλίου του Τολέδο. Buchberger, Erica. «Η γοτθική ταυτότητα και η «άλλα» των Εβραίων στην Ισπανία του έβδομου αιώνα». University of Texas Rio Grande Valley Scholarworks, 2019. https://scholarworks.utrgv.edu/cgi/viewcontent.cgi?article=1055&context=hist_fac . Καρ, Ρέιμοντ και Ρότζερ Κόλινς. «Βησιγοτθική Ισπανία, 409-711». Εκθεση ΙΔΕΩΝ. In Spain: A History, 39-62. Νέα Υόρκη, Νέα Υόρκη: Oxford University Press, 2001. Αυτή η πηγή αποδεικνύει ότι ο Τσιντίλα ήταν ποιητής εκτός από βασιλιάς. Επειδή αναφέρεται μόνο σε μία πρόταση σε μία σελίδα, δεν μπορεί να συσχετιστεί με ευρύτερα θέματα, ούτε μπορεί να δώσει λεπτομέρειες. Κόλινς, Ρότζερ. «Το Βασίλειο του έβδομου αιώνα». Εκθεση ΙΔΕΩΝ. In Early Medieval Spain: Unity in Diversity, 400-1000, 120. Νέα Υόρκη, Νέα Υόρκη: St Martin's Press, 1995. Χέδερ, Πίτερ. «Τα βασίλεια των Γότθων: Κρίσεις του έκτου αιώνα και πέρα». Εκθεση ΙΔΕΩΝ. Στο The Goths, 283–84. Οξφόρδη, UK: Blackwell Publishers, 1998. Kelly, Michael J. «The Liber Iudiciorum: A Visigothic Literary Guide to Institutional Authority and Self-Interest». Στο The Visigothic Kingdom: The Negotiation of Power in Post-Roman Lberia, επιμέλεια Sabine Panzram και Paulo Pachá, 257–72. Amsterdam University Press, 2020. . Montañés Y Pérez, Bernadino. Τσιντίλα . Μαδρίτη, Ισπανία: Museo Nacional del Prado, 28 Ιανουαρίου 2022. Museo Nacional del Prado. Μαδρίτη, Ισπανία. https://www.museodelprado.es/en/the-collection/art-work/chintila/2e0c4d77-1870-4c4e-a169-32defa721da7 . Σημείωση: Αυτή η πηγή χρησιμοποιήθηκε μόνο από όπου λήφθηκε η εικόνα. Σαρρής, Πέτρος. «Οι Πρίγκιπες των Δυτικών Εθνών». Εκθεση ΙΔΕΩΝ. Στο Empires of Faith: The Fall of Rome to the Rise of Islam, 500-700, 320. Νέα Υόρκη, Νέα Υόρκη: Oxford University Press, 2011. Scott, SP, εκδ. «Ο Βησιγοτθικός Κώδικας». UCA. Πρόσβαση το 2022. http://libro.uca.edu/vcode/vg12-2.pdf . Thompson, Edward A. Οι Γότθοι στην Ισπανία . Οξφόρδη: Clarendon Press, 1969. Πέστροφα, Ντένις. «Ποιητές και αναγνώστες στη Ρώμη του έβδομου αιώνα: Πάπας Ονώριος, Λουκρήτιος και οι πόρτες του Αγίου Πέτρου: Traditio». Cambridge Core. Cambridge University Press, 30 Οκτωβρίου 2020. https://www.cambridge.org/core/journals/traditio/article/poets-and-readers-in-seventhcentury-rome-pope-honorius-lucretius-and-the-doors -of-st-peters/ECC52321B6836F48091B1B6A8263D310 . Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Chintila στο Wikimedia Commons | Ο Σιντίλα, λατινικά : Chintila, Chintila, Cintila, (π. 606 – 20 Δεκεμβρίου 639) ήταν Βησιγότθος βασιλιάς της Ισπανίας, της Σεπτιμανίας και της Γαλισίας από το 636. Διαδέχθηκε τον Σισενάνδ και βασίλευσε μέχρι που απεβίωσε από φυσικά αίτια, προεδρεύοντας στην Ε΄ και την ΣΤ΄ προσωρινή Σύνοδο του Τολέδου. Έγραψε και ποίηση. Τον διαδέχθηκε ο γιος του από μία άγνωστη σύζυγο, ο Tούλγα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BB%CE%B1 |
Μανάτ του Τουρκμενιστάν | Το 1993 κυκλοφόρησαν κέρματα σε ονομαστικές αξίες των 1, 5, 10, 20 και των 50 τένεσι. Έπειτα από περίοδο που σημειώθηκε υψηλός πληθωρισμός, κόπηκαν νέα κέρματα των 500 και 1000 μανάτ και τέθηκαν στην κυκλοφορία το 1999. Το 1993 κυκλοφόρησαν και χαρτονομίσματα σε αξίες των 1, 5, 10, 20, 50, 100 και των 500 μανάτ. Αυτά ακολουθήθηκαν από τραπεζογραμμάτια των 1000 μανάτ το 1995 και των 5.000 και 10.000 μανάτ το 1996. Το 2005 κυκλοφόρησε μια νέα σειρά σε αξίες των 50, 100, 500, 1000, 5.000 και των 10.000 μανάτ. Όλα τα χαρτονομίσματα φέρουν το πορτρέτο του Σαπαρμουράτ Νιγιαζόφ. Τον Οκτώβριο του 2007 ο ιστότοπος της Αντιπολίτευσης Γκουντογκάρ μετέδωσε ότι την 1η Ιανουαρίου του 2009 το Τουρκμενιστάν σχεδιάζει να εισαγάγει νέες ονομαστικές αξίες στο μανάτ, εξαιτίας του πληθωρισμού.. Μόνο το μεγαλύτερο σε αξία χαρτονόμισμα, αυτό των 500 μανάτ θα φέρει το πορτρέτο του Νιγιαζόφ, ενώ τα υπόλοιπα θα φέρουν πιθανά φωτογραφίες από κτήρια στην Ασγκαμπάτ και άλλα πορτρέτα προσωπικοτήτων της Ιστορίας του Τουρκμενιστάν. Οι νέες αξίες θα είναι: 1 μανάτ = 5.000 παλαιά μανάτ 5 μανάτ = 25.000 10 μανάτ = 50.000 20 μανάτ = 100.000 50 μανάτ = 250.000 100 μανάτ = 500.000 500 μανάτ = 2.500.000 Τα κέρματα θα έχουν τις εξής ονομαστικές αξίες: 1 τένγκε = 50 παλαιά μανάτ 2 τένγκε = 100 5 τένγκε = 250 10 τένγκε = 500 20 τένγκε = 1.000 50 τένγκε = 2.500 Κέρματα των πρώην σοβιετικών δημοκρατιών | Το μανάτ (manat) είναι το νόμισμα του Τουρκμενιστάν και εισήχθη την πρώτη Νοεμβρίου του 1993, αντικαθιστώντας το ρωσικό ρούβλι σε ισοτιμία του 1 μανάτ προς 500 ρούβλια. Ο κωδικός του ISO 4217 είναι TMΤ και υποδιαιρείται σε 100 τένεσι (ή τένγκε). Μερικές φορές χρησιμοποιείται η βραχυγραφία m . Για παράδειγμα, 25.000 m είναι 25.000 μανάτ. Η ονομασία "μανάτ" προέρχεται από τη ρωσική λέξη "μονέτα" που σημαίνει "κέρμα". Από την 1η Ιανουαρίου του 2009 χρησιμοποιείται το «Νέο μανάτ» που αντικαθιστά το παλιό (με κωδικό TMM). Τα παλιά χαρτονομίσματα και κέρματα θα παραμείνουν στην κυκλοφορία μέχρι το τέλος του 2009. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%84_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A4%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AC%CE%BD |
Σαγιάτ-Νοβά | Αρκετές διαφορετικές ερμηνείες έχουν δοθεί για το όνομα «Sayat-Nova». Μία εκδοχή το ερμηνεύει ως «Κύριος του τραγουδιού» (από την αραβική λέξη sayyid και την περσική λέξη nava) ή «Βασιλιάς των τραγουδιών». Μια άλλη το μεταφράζει ως «εγγονός του Σαγιάντ» (από το περσικό neve = εγγονός), ενώ μια τρίτη εκδοχή ως «Κυνηγός του τραγουδιού» (sayyad = κυνηγός). Ο Τσαρλς Ντώσετ (Charles Dowsett) ωστόσο θεωρεί όλες αυτές τις ερμηνείες μάλλον απίθανες και προτείνει τη σημασία «Νέος Καιρός» (από το αραβικό sa'at και το ρωσικό nova). Η μητέρα του ποιητή ονομαζόταν Σάρα και είχε γεννηθεί στην Τιφλίδα. Ο πατέρας του ονομαζόταν Καραπέτ και είχε γεννηθεί είτε στο Χαλέπι, είτε στα Άδανα. Ο ποιητής γεννήθηκε επίσης στην Τιφλίδα. Από νεαρής ηλικίας ήταν επιδέξιος στη σύνθεση ποιημάτων, το τραγούδι και το παίξιμο του περσικού κεμεντζέ, του τσογκούρ, του λαούτου και του ταμπούρ., αλλά έχασε τη θέση του στη βασιλική αυλή όταν ερωτεύθηκε την αδελφή του βασιλιά, την Άννα. Πέρασε έτσι την υπόλοιπη ζωή του ως περιοδεύων βάρδος. Πάντως ήταν έγγαμος και η σύζυγός του, που ονομαζόταν Μαρμάρ, πέθανε το 1768, αφήνοντάς τον με τέσσερα τέκνα. Νωρίτερα, το 1759, ο Σαγιάτ-Νοβά είχε χειροτονηθεί ιερέας της Αρμενικής Εκκλησίας. Με αυτή του την ιδιότητα υπηρέτησε σε μέρη όπως η Τιφλίδα και το Μοναστήρι του Χαγπάτ. Στο τελευταίο είχε αποσυρθεί, γέροντας πλέον, όταν σκοτώθηκε σε ηλικία 83 ετών από τον εισβάλλοντα στρατό του Σάχη της Περσίας Αγά Μοχάμεντ Χαν Κατζάρ. Ο ίδιος ο Αγά Μοχάμεντ απαίτησε από τον ονομαστό ποιητή να αλλαξοπιστήσει από Χριστιανός σε Μουσουλμάνο, κάτι το οποίο εκείνος αρνήθηκε, λέγοντας ότι ήταν ισοδύναμο του να «τουρκέψει» και διακηρύσσοντας ότι η πίστη του ήταν εκείνη της Αρμενικής Εκκλησίας, και ότι δεν ήταν δυνατόν να την απαρνηθεί. Για τον λόγο αυτόν εκτελέσθηκε πάραυτα με αποκεφαλισμό, παίρνοντας έτσι τον τίτλο του μάρτυρα - η Ορθόδοξη Εκκλησία θα τον κατέτασσε στους ιερομάρτυρες και νεομάρτυρες. Η σορός του τάφηκε στον αρμενικό Ναό του Αγίου Γεωργίου στην Παλαιά Τιφλίδα, όπου και παραμένει μέχρι σήμερα. Στην Αρμενία ο Σαγιάτ-Νοβά θεωρείται μεγάλος ποιητής, που συνεισέφερε σημαντικά στην αρμενική ποίηση και μουσική του αιώνα του. Παρά το ότι έζησε όλη τη ζωή του μέσα σε μια βαθιά θρησκευόμενη κοινωνία, το μεγαλύτερο μέρος των έργων του δεν έχουν θρησκευτικό θέμα και είναι γεμάτα ρομαντική εκφραστικότητα. Περί τα 220 τραγούδια αποδίδονται στον Σαγιάτ-Νοβά, αν και πιθανώς είχε γράψει χιλιάδες. Η γλώσσα συγγραφής είναι η αρμενική, η γεωργιανή και η αζερική. Συνέθεσε ωστόσο και μερικά ποιήματα ανακατεύοντας και τις τρεις γλώσσες στο καθένα. Οι πρώτες μεταφράσεις των αρμενικών ωδών του Σαγιάτ-Νοβά σε ευρωπαϊκή γλώσσα ήταν στη ρωσική και έγιναν από τον Βαλέρι Μπριούσοφ το 1916. Ακολούθησαν οι γεωργιανές του Ιωσήφ Γκρισασβίλι το 1918, οι πολωνικές του Λέοπολντ Λέβιν το 1961 και οι γαλλικές των Ελιζαμπέτ Μουραντιάν και Σερζ Βεντυρινί το 2006. Η αρμενική κινηματογραφική ταινία του 1968-1969 Το χρώμα του ροδιού (αρχικός τίτλος Sayat Nova, τίτλος με τον οποίο κυκλοφόρησε τελικώς μόνο στη Γαλλία) σε σκηνοθεσία Σεργκέι Παρατζάνωφ ακολουθεί τα βήματα του ποιητή από τα παιδικά του χρόνια, όταν έβαφε μαλλί, στον ρόλο του ως αυλικού και τέλος στη ζωή του ως ιερομόναχου. Δεν αποσκοπεί στο να δώσει μια βιογραφία του Σαγιάτ-Νοβά, αλλά είναι περισσότερο μια σειρά ταμπλό βιβάν αρμενικών παραδοσιακών ενδυμασιών, υφαντών και θρησκευτικών τελετών, που αναπαριστούν σκηνές και στίχους από τη ζωή και το έργο του ποιητή. Το 1997 κυκλοφόρησε ένα βιβλίο για τη ζωή και το έργο του ποιητή από τον Τσαρλς Ντώσετ (Charles Dowsett), υπό τον τίτλο Sayat'-nova, An 18th-century Troubadour: a Biographical and Literary Study. Η αρμενο-αμερικανική Ομάδα Χορού «Sayat Nova» της Βοστώνης Μία μεγάλη κεντρική οδός και μια σχoλή μουσικής στο Γερεβάν Μια λιμνούλα στο Μον Ορφόρ του Κεμπέκ Μια μάρκα αρμενικού μπράντι Εστιατόριο στη Στρήτερβιλ του Σικάγου, που λειτουργεί από το 1965 Πρόσφατα (2020), ένα άρωμα των Dmitry Bortnikoff και Rajesh Balkrishnan Charles Dowsett: Sayatʻ-Nova, an 18th-century troubadour: a biographical and literary study, 1997, ISBN 90-6831-795-4 Nikoghos Tahmizian: Sayat Nova and the Music of Armenian Troubadours and Minstrels (στην αρμενική), Drazark Press, Pasadena της Καλιφόρνιας 1995 Ιστότοπος αφιερωμένος στον ποιητή Ο Σαγιάτ-Νοβά στο Armenianmusicarch.com Ερωτικό τραγούδι του σε αγγλική μετάφραση από την Alice Stone Blackwell Το λήμμα για τον ποιητή στην Encyclopædia Britannica | Ο Σαγιάτ-Νοβά (αρμεν. Սայեաթ-Նովայ στην κλασική και Սայաթ-Նովա στη μεταρρυθμισμένη ορθογραφία, τουρκ. και περσ. سایاتنوفا, γεωργ. საიათნოვა, 14 Ιουνίου 1712 – 22 Σεπτεμβρίου 1795) ήταν γεννημένος στη Γεωργία Αρμένιος ποιητής, μουσικός και βάρδος (ashugh, το αντίστοιχο του τροβαδούρου στις κοινωνίες του Καυκάσου). Το πραγματικό του όνομα ήταν Χαρουτιούν Σαγιατιάν. Ο Σαγιάτ-Νοβά συνέθεσε ποιήματα και τραγούδια σε τουλάχιστον τρεις διαφορετικές γλώσσες: την αρμενική, τη γεωργιανή,την τουρκική και την Περσικη. Τα περισσότερα από τα σωζόμενα τραγούδια του πάντως είναι στην αρμενική. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%AC%CF%84-%CE%9D%CE%BF%CE%B2%CE%AC |
Assassin's Creed Odyssey | Το Assassin's Creed Οdyssey δίνει μεγαλύτερη έμφαση στα στοιχεία του RPG από τους προηγούμενους τίτλους της σειράς. Περιλαμβάνει επιλογές διαλόγων, διακλαδωμένες αποστολές και πολλαπλά τέλη. Ο παίκτης δύναται να επιλέξει το φύλο του κεντρικού χαρακτήρα, παίζοντας ως Αλέξιος ή ως Κασσάνδρα. Υπάρχει επίσης η επιλογή να συνάψει ρομαντικές σχέσεις με non-playable characters και των δύο φύλων, άσχετα με το ποιο φύλο επιλέχθηκε. Εάν ο παίκτης διαπράξει εγκλήματα όπως φόνο ή κλοπή, θα κυνηγηθεί από άλλους μισθοφόρους. Ο χαρακτήρας του παίκτη, η Κασσάνδρα (canon πρωταγωνίστρια) ή Αλέξιος, είναι μισθοφόρος και απόγονος του Σπαρτιάτη βασιλιά Λεωνίδα Α'. Κληρονομεί το σπασμένο του δόρυ, το οποίο έπειτα από τη μετατροπή του σε λόγχη χαρίζει στον παίκτη ειδικές ικανότητες στη μάχη. Το παιχνίδι επίσης χρησιμοποιεί ένα δέντρο ικανοτήτων που μπορούν να ξεκλειδωθούν με τη συλλογή εμπειρίας. Το παιχνίδι διαδραματίζεται στο 431 π.Χ., 400 χρόνια πριν από τα γεγονότα του Assassin's Creed Origins. Αφηγείται ξανά τη μυστική ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου μεταξύ των πόλεων-κρατών της Αρχαίας Ελλάδας. Ο παίκτης έχει τον ρόλο του μισθοφόρου που μπορεί να μάχεται με τη Δηλιακή Συμμαχία με ηγέτη την Αθήνα, ή την Πελοποννησιακή Συμμαχία με ηγέτη τη Σπάρτη. To κύριο storyline του παιχνιδιού είναι ο χαρακτήρας που προσπαθεί να ξαναφτιάξει τη διαλυμένη οικογένεια του αφότου αυτός και ο/η αδελφός/φη του πετάχτηκαν από το Όρος Ταΰγετος καθώς έτσι διέταξε τον πατέρα τους η μάντισσα της Σπάρτης. Όπως και στα προηγούμενα παιχνίδια, το Odyssey έχει και μια αφήγηση στο παρόν που ακολουθεί τη Λέιλα Χασάν, που συστήθηκε στο Assassin's Creed Origins. Το παιχνίδι περιλαμβάνει μια πληθώρα ιστορικών προσώπων τα οποία συναντάς και μιλάς: τον Αλκιβιάδη, τον Αρχίδαμο, τον Αριστοφάνη, την Ασπασία, τον Βρασίδα, τον Ευριπίδη, τον Κλέων, τον Δημόκριτο, τον Ηρόδοτο, τον Ιπποκράτη, τον Παυσανία, τον Περικλή, τον Φειδία, την Πράξιλλα, τον Πολύκλειτο, τον Πυθαγόρα, τον Σωκράτη, τον Σοφοκλή και τη Θέσπις. Περιλαμβάνει επίσης ιστορικές και μυθικές Ελληνικές τοποθεσίες όπως την Αγορά της Αθήνας, την Κεφαλονιά, την Ιθάκη, το Ωδείον της Αθήνας, το δάσος της Φολόης, το άγαλμα του Δία στην Ολυμπία, τη Νάξο, τη Λέσβο, την αρχαία Αθήνα, την αρχαία Αργολίδα, την Πνύκα, τη Μακεδονία και τα Μέγαρα. Έχει επίσης διάσημα τέρατα της ελληνικής μυθολογίας όπως τη Μέδουσα, τον Κύκλωπα και τον Μινώταυρο. Κατά τη διάρκεια των ταξιδιών και των ναυμαχιών με τριήρη, οι χαρακτήρες που κωπηλατούν τραγουδούν στίχους εμπνευσμένους ή ενίοτε παρμένους από την αρχαία ελληνική μουσική. Οι προγραμματιστές του παιχνιδιού συνεργάστηκαν με ιστορικούς, παράλληλα κάνοντας και οι ίδιοι έρευνα. Έτσι δημιούργησαν τραγούδια εμπνευσμένα από αρχαιοελληνικά κείμενα, ποιήματα και θεατρικά έργα, τα οποία συντέθηκαν στην Αθήνα από Έλληνα συνθέτη και ερμηνεύτηκαν από χορωδία. | Το Assassin's Creed Odyssey είναι βιντεοπαιχνίδι δράσης ρόλων που αναπτύχθηκε από την Ubisoft Quebec και εκδόθηκε από την Ubisoft. Αποτελεί το ενδέκατο μέρος της ομώνυμης σειράς παιχνιδιών και διαδέχθηκε το παιχνίδι του 2017, Assassin's Creed Origins. Η πλοκή του παιχνιδιού διαδραματίζεται στο έτος 431 π.Χ. κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου μεταξύ Αθηνών και Σπάρτης. Οι παίκτες έχουν την ευκαιρία να διαλέξουν το φύλο του ή της μισθοφόρου, ο οποίος μάχεται και με τις δυο πλευρές καθώς προσπαθεί να επανενωθεί με την οικογένειά του και να ξεσκεπάσει μια κακοήθη σέκτα. Το παιχνίδι κυκλοφόρησε παγκοσμίως για τις πλατφόρμες Microsoft Windows, PlayStation 4, Xbox One, και για το Nintendo Switch (μόνο στην Ιαπωνία) στις 5 Οκτωβρίου του 2018. Έλαβε καλές κριτικές για το open world, το οπτικό κομμάτι, τον τρόπο απεικόνισης της μάχης, την πλοκή και τους χαρακτήρες της, ενώ αντίθετα αρνητική κριτική για το grinding και τα microtransactions. | https://el.wikipedia.org/wiki/Assassin%27s_Creed_Odyssey |
Νερό καρύδας | Οι φρέσκες καρύδες συνήθως συλλέγονται από το δέντρο ενώ είναι πράσινες. Μια τρύπα δύναται να ανοιχτεί στην καρύδα για να παρέχει πρόσβαση στο εσωτερικό της μέρος, όπου βρίσκονται το υγρό και ο πολτός. Στις νεαρές καρύδες, το υγρό και ο αέρας μπορεί να βρίσκονται υπό κάποια πίεση και μπορεί να ψεκάζονται ελαφρά όταν εισχωρήσει πρώτα ο εσωτερικός φλοιός . Οι καρύδες που έχουν πέσει στο έδαφος είναι επιρρεπείς σε σήψη και ζημιές από έντομα ή άλλα ζώα. Το σκέτο νερό καρύδας είναι εδώ και πολλούς αιώνες δημοφιλές ποτό σε χώρες της τροπικής ζώνης, στις οποίες μπορεί να βρεθεί φρέσκο, κονσερβοποιημένο ή εμφιαλωμένο. Οι καρύδες προς κατανάλωση σερβίρονται παγωμένες, φρέσκες ή συσκευασμένες. Συχνά πωλούνται από πλανόδιους πωλητές που τις ανοίγουν με μαχαίρια ή παρόμοια εργαλεία μπροστά στους πελάτες. Το νερό καρύδας για λιανική πώληση μπορεί να βρεθεί σε συνηθισμένα κουτιά αλουμινίου, κουτάκια της Tetra Pak, γυάλινα ή πλαστικά μπουκάλια, μερικές φορές με πολτό ή ζελέ καρύδας. Το νερό καρύδας μπορεί να ζυμωθεί για να παραχθεί ξύδι καρύδας . Χρησιμοποιείται επίσης για την παρασκευή νάτα ντε κόκο, ένα τρόφιμο που μοιάζει στην όψη με ζελέ. Περιέχει 79 κιλοτζάουλ τροφής ενέργειας σε ποσότητα 100 λίτρων, το νερό καρύδας αποτελείται από 95% νερό και 4% υδατάνθρακες, με πρωτεΐνες και συνολική περιεκτικότητα σε λίπος κάτω από 1% το καθένα (πίνακας). Το νερό καρύδας περιέχει μικρές ποσότητες βιταμινών και διαιτητικών ινών, όλα κάτω από το 10% της Προσλαμβανόμενης Ποσότητας Αναφοράς. Ένας πιθανός (αλλά σπάνιος) κίνδυνος για την υγεία που προκύπτει από την υπερβολική κατανάλωση νερού καρύδας είναι η υπερβολική αφθονία καλίου στο αίμα (υπερκαλιαιμία), που προκαλεί οξεία νεφρική ανεπάρκεια, αρρυθμία, λιποθυμία και εν τέλει θάνατο. Η υπερκαλιαιμία και η λιποθυμία μετά την κατανάλωση πολλών λίτρων νερού καρύδας αναφέρθηκαν μόνο ως κλινική μελέτη περίπτωσης σε συνδυασμό με τη κατανάλωση ενός εμπορικού προϊόντος από ένα άτομο μετά από σωματική άσκηση . Ο Οργανισμός Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA) έχει εντοπίσει τον κίνδυνο βακτηριακής μόλυνσης στο νερό καρύδας που πωλείται σαν «ωμό». Ανέκδοτες πηγές περιγράφουν το νερό καρύδας που χρησιμοποιήθηκε στο νότιο τμήμα της Ινδίας για ανθρωποκτονία, τη δολοφονία ηλικιωμένων, μια διαδικασία γνωστή ως θαλαϊκοθηλία (thalaikoothal) . Στο έθιμο αυτό, ο ηλικιωμένος αναγκάζεται να πίνει υπερβολική ποσότητα νερού καρύδας, με αποτέλεσμα τελικά να προξενείται πυρετός και θάνατος, τα ακριβή αίτια των οποίων δεν έχουν προσδιοριστεί. Από τις αρχές του 21ου αιώνα, το νερό καρύδας διατίθεται στο εμπόριο στις χώρες του Δυτικού κόσμου ως φυσικό ενεργειακό ή αθλητικό ποτό με χαμηλά επίπεδα λιπαρών, υδατανθράκων και θερμίδων και σημαντική περιεκτικότητα σε ηλεκτρολύτες . Τα σλόγκαν διαφημίσεων αποδίδουν οφέλη για την υγεία στο νερό καρύδας, τα οποία δεν βασίζονται στην επιστήμη και δεν επιτρέπονται από ορισμένες ρυθμιστικές υπηρεσίες όπως η Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων των Ηνωμένων Πολιτειών, η οποία έχει προειδοποιήσει τους παραγωγούς για παραπλανητικούς ισχυρισμούς μάρκετινγκ ότι το νερό καρύδας είναι αντιικό, συμβάλλει στη μείωση της χοληστερόλης και ρυθμίζει τα επίπεδα γλυκόζης στο αίμα, και άλλους ψευδείς ισχυρισμούς, ως ακατάλληλους για το προϊόν. Ορισμένες εταιρείες έχουν αντιμετωπίσει συλλογικές αγωγές για ψευδείς διαφημιστικούς ισχυρισμούς ότι το προϊόν ήταν «υπερενυδατικό», «με θρεπτικά συστατικά» και «μεγα-ηλεκτρολύτη». Οι ενάγοντες ισχυρίστηκαν επίσης ότι μια εταιρεία, η Vita Coco, ισχυρίστηκε ψευδώς ότι το προϊόν της είχε «15 φορές περισσότερους από τους ηλεκτρολύτες που βρίσκονται στα αθλητικά ποτά» και διαστρέβλωσε τα επίπεδα νατρίου και μαγνησίου, όπως διαφημίζονται. Η εταιρεία αρνήθηκε οποιαδήποτε αδικοπραγία και έκανε διακανονισμό της αγωγής για 10 εκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ τον Απρίλιο του 2012. Αν και η αντικατάσταση του νερού καρύδας με φυσιολογικό ορό δεν συνιστάται από τους γιατρούς σήμερα, ήταν μια κοινή πρακτική κατά τη διάρκεια του καθεστώτος των Ερυθρών Χμερ στην Καμπότζη από το 1975 έως το 1979 Το Κέντρο Τεκμηρίωσης της Καμπότζης ανέφερε την πρακτική να επιτρέπεται σε ανεκπαίδευτες νοσοκόμες να χορηγούν πράσινο νερό καρύδας κατά τη διάρκεια του καθεστώτος Πολ Ποτ ως έγκλημα κατά της ανθρωπότητας . Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Νερό καρύδας στο Wikimedia Commons | Το νερό καρύδας (επίσης γνωστό ως χυμός καρύδας ) είναι το διαυγές υγρό μέσα στις καρύδες (καρποί του κοκοφοίνικα ). Κατά την πρώιμη ανάπτυξη, χρησιμεύει ως εναιώρημα για το ενδοσπέρμιο της καρύδας κατά τη διάρκεια της μιτωτικής φάσης . Καθώς η ανάπτυξη συνεχίζεται, το ενδοσπέρμιο ωριμάζει στην κυτταρική του φάση και εναποτίθεται στο φλοιό του καρπού. Το υγρό μέσα στις νεαρές καρύδες συχνά είναι πιο ελκυστικό από το υγρό μιας ώριμης καρύδας. Το νερό καρύδας από νεαρές πράσινες καρύδες είναι επίσης γνωστό συγκεκριμένα ως χυμός μπούκο στα Αγγλικά των Φιλιππίνων. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B5%CF%81%CF%8C_%CE%BA%CE%B1%CF%81%CF%8D%CE%B4%CE%B1%CF%82 |
Χοάο Ουμπάλντο Ριμπέιρο | Ο Ριμπέιρο ήταν το πρώτο από τα τρία παιδιά του ζεύγους Μανουέλ Ριμπέιρο και Μαρί Φελίπα Οσόριο. Σε ηλικία δύο μηνών η οικογένεια του μετεγκαταστάθηκε στην Αρακαζού ιν Σεργίπε. Από νωρίς εμφάνισε ενδιαφέρον για τη λογοτεχνία. Από το 1955 φοίτησε στο Κολέγιο της Μπαχία μαζί με τον Γκλάουμπερ Ρόχα, με τον οποίο έγιναν φίλοι το 1956. Το 1957 εργάστηκε για πρώτη φορά σαν δημοσιογράφος σε μία τοπική εφημερίδα. Από το 1958 σπούδαζε νομικά στο Ομοσπονδιακό Πανεπιστήμιο της Μπαχία. Την περίοδο αυτή, σε συνεργασία με τον Γκλάουμπερ Ρόχα, εξέδωσαν μια σειρά από περιοδικά. Το 1959 εκδόθηκε το βιβλίο του «Θέση και κατάσταση», το οποίο αποτελούσε μία ανθολογία ιστοριών από την Μπαχία. Το 1960 νυμφεύθηκε την πρώτη του σύζυγο, Μαρία Μπεατρίζ Μορέιρα Κάλδας, η οποία ήταν συμφοιτήτριά του. Χώρισαν εννέα χρόνια αργότερα. Το 1963 έγραψε το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο «Ο Σεπτέμβριος δεν έχει κανένα νόημα». Το 1964 εγκατέλειψε τη χώρα του για πολιτικούς λόγους και εγκαταστάθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής προκειμένου να σπουδάσει οικονομικά. Ωστόσο την επόμενη χρονιά επέστρεψε στη Βραζιλία και δίδαξε πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο της Μπαχία. Έξι χρόνια αργότερα επέστρεψε στη δημοσιογραφία, έχοντας μείνει πίσω στην ακαδημαϊκή του σταδιοδρομία. Το 1969 παντρεύτηκε την ιστορικό Μόνικα Μαρία Ρότερς, με την οποία απέκτησε δύο κόρες την Αιμιλία (γεν. 1970) και τη Μανουέλα (γεν. 1972). Η έκδοση του μυθιστορήματος του «Λοχίας Γκετούλιο» το 1971 αποτέλεσε την πρώτη του επιτυχία σαν συγγραφέα. Το 1974, κυκλοφόρησε το βιβλίο του με τίτλο «Ο Βενσεκαβάλο και οι άλλοι άνθρωποι». Το 1980, νυμφεύθηκε για τρίτη φορά, με την Βερενίκη Μπατέλλα με την οποία απέκτησε δύο παιδιά, τον Μπέντο (γεν. 1981) και την Φραντσέσκα (γεν. 1983). Το 1981 ταξίδεψε στα πλαίσια μιας υποτροφίας που έλαβε, μαζί με την οικογενειά του στη Λισαβόνα. Εκεί αρθρογραφούσε στο περιοδικό Καρέττα. Μετά την επιστροφή του στη Βραζιλία εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Ρίο ντε Τζανέιρο. Έζησε στο Βερολίνο την περίοδο 1990 - 1991 συμμετέχοντας σe πρόγραμμα της Γερμανικής Υπηρεσίας Ακαδημαϊκών Ανταλλαγών (DAAD). Εκεί αρθρογραφούσε σε διάφορες εφημερίδες και μία επιλογή των άρθρων αυτών συνοψίσθηκε στο βιβλίο με τίτλο «Ένας Βραζιλιάνος στο Βερολίνο». Το 1994 έγινε μέλος της Ακαδημίας Γραμμάτων της Βραζιλίας καταλαμβάνοντας την 34η θέση. Το 2008 του απονεμήθηκε το Βραβείο Καμόες, το οποίο αποτελεί το σημαντικότερο λογοτεχνικό βραβείο της πορτογαλικής γλώσσας. Απεβίωσε στις 18 Ιουλίου 2014 σε ηλικία 73 ετών. Δύο βραβεία Τζαμπούτι, για το βιβλίο «Λοχίας Γκετούλιο» (Καλύτερος συγγραφέας για το 1972) και για το «Χαίρε Λαέ της Βραζιλίας» (Μυθιστόρημα της χρονιάς 1984) 1996 Βραβείο Αννα Ζέγκερς, (Μάιντς , Γερμανία); Die Blaue Brillenschlange (Ζυρίχη, Ελβετία); 1996 - Υφηγητής στην έδρα Poetik Dozentur, Πανεπιστήμιο του Τύμπιγκεν, Γερμανία; 2006 Διεθνή Βραβεία Βραζιλιανικού Τύπου για το σύνολο του έργου του 2008 Βραβείο Καμόες 2010 Βραβείο Λογοτεχνίας του Σάο Παόλο — Φιναλίστ στην κατηγορία για το Βιβλίο της Χρονιάς για το «Μπλε Άλμπατρος» Setembro nao tem sentido [Ο Σεπτέμβρης δεν έχει κανένα νόημα]. 1968. Sargento Getulio [Λοχίας Γκετούλιο]. 1971. Vila Real [Αληθινή Πόλη]. 1979. Viva ο povo brasileiro (Χαίρε Λαέ της Βραζιλίας, ή όπως μεταφράστηκε από τον ίδιο το συγγραφέα Μία αόρατη μνήμη) - 1984 Ο sorriso do lagarto (Το χαμόγελο της σαύρας) - 1989 Ο feitico da Ilha do Pavao (Η μαγεία του νησιού Πίκοκ) - 1997 A casa dos Budas ditosos (Το σπίτι των τυχερών Βουδών) - 1999 Diario do Farol (Το ημερολόγιο του Φάρου) - 2002 Ο Albatroz Azul (Το μπλε άλμπατρος) - 2009 Vida e paixao de Pandomar, ο cruel [Η ζωή και το πάθος του Παντομάρ, του σκληρού]. 1983. A vinganca de Charles Tiburone [Η εκδίκηση του Τσαρλς Τιμπιρόν]. 1990. Βιογραφία στο Infoplease Βιογραφία Αρχειοθετήθηκε 2020-01-15 στο Wayback Machine. στο Releituras (πορτογαλικά) Χοάο Ουμπάλντο στην IMDb | Ο Ζοάο Ουμπάλντο Ριμπέιρο (23 Ιανουαρίου 1941 – 18 Ιουλίου 2014) ήταν Βραζιλιάνος συγγραφέας, δημοσιογράφος, σεναριογράφος και ακαδημαϊκός. Αρκετά από τα βιβλία και τα διηγήματά του έχουν αποτελέσει τη βάση για κινηματογραφικές ταινίες και τηλεοπτικές σειρές στη Βραζιλία. Το 1994 εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Γραμμάτων της Βραζιλίας. Την περίοδο του θανάτου του θεωρούνταν από πολλούς ως ο μεγαλύτερος σύγχρονος μυθιστοριογράφος της Βραζιλίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%BF%CE%AC%CE%BF_%CE%9F%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%AC%CE%BB%CE%BD%CF%84%CE%BF_%CE%A1%CE%B9%CE%BC%CF%80%CE%AD%CE%B9%CF%81%CE%BF |
Εθνική Περού (καλαθοσφαίριση γυναικών) | Μεγαλύτερη επιτυχία της μέχρι σήμερα είναι η κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στο Πρωτάθλημα Νοτίου Αμερικής που διοργανώθηκε στο Περού το 1977. Πορεία σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα FIBA Ακολουθούν οι τελικές θέσεις κατάταξης της Εθνικής Ομάδας του Περού σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα FIBA: Πορεία σε Αμερικανικά Πρωταθλήματα FIBA Ακολουθούν οι τελικές θέσεις κατάταξης της Εθνικής Ομάδας του Περού σε Αμερικανικά Πρωταθλήματα FIBA: Πορεία σε Πρωταθλήματα Νότιας Αμερικής FIBA Ακολουθούν οι τελικές θέσεις κατάταξης της Εθνικής Ομάδας του Περού σε Πρωταθλήματα Νότιας Αμερικής FIBA: Πορεία σε Παναμερικανικούς Αγώνες Ακολουθούν οι τελικές θέσεις κατάταξης της Εθνικής Ομάδας του Περού σε Παναμερικανικούς Αγώνες: Εθνική Περού (καλαθοσφαίριση ανδρών) Peru, ιστορικό ανά έτος στον επίσημο ιστότοπο των αρχείων της FIBA. (Αγγλικά) Federación Deportiva Peruana de Basketball, επίσημος ιστότοπος. (Ισπανικά) | Η εθνική ομάδα καλαθοσφαίρισης γυναικών του Περού αντιπροσωπεύει το Περού στις διεθνείς διοργανώσεις γυναικείας καλαθοσφαίρισης υπό την εποπτεία της FIBA και της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής. Βρίσκεται υπό τη δικαιοδοσία της Περουβιανής Αθλητικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης (Federación Deportiva Peruana de Basketball). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%8D_(%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B8%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7_%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD) |
Γανωματής | Ο γανωτής πρώτα έπρεπε να καθαρίσει τα σκεύη από τη γανάδα, δηλαδή την πράσινη σκουριά των χάλκινων σκευών, και γενικά από τις σκουριές τα άλλα μεταλλικά αντικείμενα, όπως τα κουτάλια που δεν ήταν χάλκινα αλλά γανώνονταν. Στην πρώτη φάση της εργασίας του ο γανωτής άλειφε την επιφάνεια, που ήθελε να γανώσει με σπίρτο, για να διασπαστούν οι γανάδες κι οι σκουριές της και να καθαριστεί. Στη δεύτερη φάση, έτριβε το σκεύος με άμμο, για να απομακρύνει τα υλικά της διάσπασης που προηγήθηκε. Στη συνέχεια, αν ήθελε να κάνει καλή δουλειά, ζέσταινε το σκεύος και το έτριβε με πανί για να καθαρίσει το καλάι από το παλιό γάνωμα. Στην τρίτη φάση έπιανε το σκεύος με τη μασιά, το έβαζε πάνω από τη φωτιά, το ζέσταινε καλά και άπλωνε μέσα το νισαντήρι (χλωριούχο αμμώνιο). Για να στρώσει καλύτερα το καλάι, έλεγαν οι γανωτήδες. Κι έστρωνε καλύτερα γιατί το προϊόν της διάσπασης του χλωριούχου αμμωνίου διασπούσε και τα τελευταία υπολείμματα από τις σκουριές και τις γανάδες. Για ένα τελευταίο καθάρισμα άλειφε την επιφάνεια του σκεύους με σπίρτο που το είχε αραιωμένο με νερό και το είχε καλά σβησμένο με τσίγκο (Το σβήσιμο του σπίρτου με τσίγκο, δίνει χλωριούχο ψευδάργυρο, που σημαίνει ότι στην ουσία αυτό το υλικό χρησιμοποιούσαν για τον τελευταίο καθαρισμό). Στη συνέχεια, το σκούπιζε καλά και μετά άπλωνε το καλάι σε όλη την επιφάνειά του. Για το άπλωμα, έτριβε πάνω στη ζεστή επιφάνεια το στερεό καλάι που είχε για το γάνωμα και το έστρωνε χρησιμοποιώντας βαμβάκι. Και τελείωνε το γάνωμα με το κρύωμα, που έκανε στα σκεύη ακουμπώντας τη βάση τους, από την εξωτερική πλευρά, στο νερό. Κρύωνε έτσι το σκεύος, και το έτριβε με βαμβάκι για να γυαλίσει περισσότερο.. Σήμερα, η δουλειά του γανωτή σχεδόν δεν υπάρχει, αφού τα μαγειρικά σκεύη είναι πλέον ανοξείδωτα και δεν χρειάζονται γάνωμα. Κάποιοι ελάχιστοι επιμένουν, περιπλανώμενοι από τόπο σε τόπο να μαζεύουν για γάνωμα[1] από τα υπολείμματα χάλκινων σκευών, αυτά που ξέμειναν στα χέρια όσων επιμένουν να αντιστέκονται στη σύγχρονη εποχή, που επέβαλε τα ανοξείδωτα και τα εμαγιέ σκεύη. Προσφέρουν, όμως, αυτοί οι ελάχιστοι και μια άλλη υπηρεσία: Κάνουν σαν καινούρια τα χάλκινα σκεύη που προορίζονται μόνο για να διακοσμήσουν ιδιωτικές συλλογές ή για συμπληρώσουν τις προθήκες των λαογραφικών μουσείων. http://entre.gr/category/programmata/epaggelmata-tou-parelthontos/page/10/ http://3lyk-n-filad.att.sch.gr/grasep/site_mstoroi/Ganomatis/ganomatis.htm http://www.nikospaschaloudis.gr/epaggelmata.htm ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΑ ΣΤΗ ΝΙΓΡΙΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΕΡΠΝΗ, Νίκος Λ. Πασχαλούδης] | Γανωματής ή γανωματάς ή γανωτής ή γανωτζής ή καλατζής ονομάζεται ο τεχνίτης που επικαλύπτει τα χάλκινα σκεύη με κασσίτερο. Ο γανωματής είναι ένα από τα πιο παλιά επαγγέλματα. Παλαιότερα, τα περισσότερα σκεύη που χρησιμοποιούσαν οι άνθρωποι για τις καθημερινές τους δουλειές και ιδιαίτερα για τη μαγειρική ήταν χάλκινα (μπακιρένια). Αυτά με τον καιρό και με τη μεγάλη χρήση οξειδώνονταν και γίνονταν επικίνδυνα για δηλητηριάσεις. Έπρεπε λοιπόν να γανωθούν, να καλυφθεί δηλαδή η επιφάνειά τους για προστασία με ένα ειδικό μέταλλο, το καλάι (κράμα κασσίτερου). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B1%CE%BD%CF%89%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%AE%CF%82 |
Παλάτι του Αγίου Ιακώβου | Το παλάτι παραγγέλθηκε από τον Ερρίκο Η΄, στην θέση ενός πρώην νοσοκομείου λεπρών αφιερωμένου στον Saint James the Less (από τον οποίο το Παλάτι και το κοντινό του Πάρκο έλαβαν το όνομα τους)· το νοσοκομείο διαλύθηκε το 1532. Το νεό παλάτι, δευτερεύον σε ενδιαφέρον με το Παλάτι του Ουάϊτχωλ του Ερρίκου, κατασκευάσθηκε στο κόκκινων τούβλων ύφος των Τυδόρ γύρω από τέσσερις αυλές: το φρουραρχείο της πύλης (εικόνα) επιβιώνει στην βόρεια πλευρά, βρισκόμενο στη μέση μεταξύ πολυγωνικών πυργίσκων με ψεύτικες επάλξεις, συνδυασμένο με Γεωργιανά παράθυρα που ανεβοκατεβαίνουν. Έγινε η επίσημη κατοικία του μονάρχη στο Λονδίνο το 1698, κατά την βασιλεία των Γουλιέλμου Γ΄ και Μαίρης Β΄ όταν το Παλάτι του Ουάϊτχωλ καταστράφηκε από πυρκαγιά, και έγινε το διοικητικό κέντρο της μοναρχίας (ένας ρόλος που ακόμη διατηρεί). Δύο από τα παιδιά του Ερρίκου Η΄ πέθαναν εκεί: ο Ερρίκος Φίτζροϋ και η Μαρία Α΄ (η καρδιά και τα εντόσθια της Μαίρης τάφηκαν στο Βασιλικό Παρεκκλήσι του παλατιού). Η Ελισάβετ Α΄ λέγεται ότι πέρασε την νύχτα εκεί ενώ περίμενε η Ισπανική Αρμάδα να διασχίσει το κανάλι. Ο Κάρολος Α΄ κοιμήθηκε μάλλον λιγότερο θορυβωδώς -- καθώς ήταν το τελευταίο του κρεβάτι πριν την εκτέλεση του. Ο Όλιβερ Κρόμγουελ τοτε το ανέλαβε, και το μετέτρεψε σε στρατώνα κατά την περίοδο της Αγγλικής Κοινοπολιτείας. Αποκαταστάθηκε μετά από τον Κάρολο Β΄ (γιο του Καρόλου Α΄), ο οποίος επίσης σχεδίασε το Πάρκο του Αγίου Ιακώβου. Οι πρώτοι τρεις Γεώργιοι χρησιμοποίησαν το Παλάτι του Αγίου Ιακώβου ως την βασική κατοικία τους στο Λονδίνο αν και ήταν μικρότερο σε μεγαλοπρέπεια από το αστικό παλάτι μιας μεγάλης Ευρωπαϊκής μοναρχίας· ο Ντάνιελ Ντεφόε το αποκάλεσε "χαμηλό και άθλιο" το 1725. Το 1809 μια πυρκαγιά κατέστρεψε μέρος του, περιλαμβανομένων των ιδιωτικών διαμερισμάτων του μονάρχη στην νοτιοανατολική γωνία. Αυτά τα διαμερίσματα δεν αποκαταστάθηκαν, απομονώνοντας το Παρεκκλήσι της Βασίλισσας, και ο Δρόμος Μάρλμπορο τώρα εκτείνεται μεταξύ των δύο κτηρίων. Ο Γεώργιος Γ΄ είχε αγοράσει το Μέγαρο Μπάκιγχαμ -τον προκάτοχο του Παλατιού του Μπάκιγχαμ- για την την βασίλισσα του το 1762, και το Παλάτι του Αγίου Ιακώβου συνέχισε να πέφτει σε σημασία στο πρώτο μισό του 19ου αιώνα. Αυξανόμενα χρησιμοποιήθηκε μόνο για επίσημες περιστάσεις όπως επίσημες υποδοχές, βασιλικούς γάμους, και βαπτίσεις. Η Βασίλισσα Βικτωρία επισημοποίησε την τάση το 1837, τερματίζοντας την θέση του Παλατιού του Αγίου Ιακώβου ως επίσημης κατοικίας του μονάρχη. Μερικές δομές και εσωτερικοί χώροι επιβιώνουν χάρη στον Σερ Κρίστοφερ Ρεν και τον Ουίλλιαμ Κεντ, αλλά το μεγαλύτερο τμήμα αναπλάσθηκε τον δέκατο αιώνα. Ο Ουίλλιαμ Μόρρις και η εταιρεία του ανέλαβαν να ξαναδιακοσμήσουν το Οπλοστάσιο και το Δωμάτιο των Ταπήτων, το 1866-67. Άννα της Μεγάλης Βρετανίας Γουλιέλμος Δ΄ του Ηνωμένου Βασιλείου Το Παλάτι του Αγίου Ιακώβου είναι ακόμη ένα ενεργό παλάτι, και η Βασιλική Αυλή έχει ακόμη επίσημα τη βάση της εκεί-ξένοι πρεσβευτές ακόμη διαπιστεύονται στην Αυλή του Αγίου Ιακώβου, αν και γίνονται δεκτοί από τον μονάρχη στο Παλάτι του Μπάκιγχαμ. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα St. James's Palace στο Wikimedia Commons | Το Παλάτι του Αγίου Ιακώβου είναι το παλαιότερο παλάτι του Λονδίνου. Βρίσκεται στο Πολ Μολ, λίγο βορειότερα από το Πάρκο του Αγίου Ιακώβου. Αν και κανένας ηγεμόνας δεν έχει ζήσει εκεί για δύο αιώνες σχεδόν, έχει παραμείνει η επίσημη κατοικία του Ηγεμόνα και το αρχαιότερο βασιλικό παλάτι στο Ηνωμένο Βασίλειο. Γι' αυτό το λόγο δίνει το όνομα του στη Βασιλική Αυλή (την "Αυλή του Αγίου Ιακώβου"). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BB%CE%AC%CF%84%CE%B9_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85_%CE%99%CE%B1%CE%BA%CF%8E%CE%B2%CE%BF%CF%85 |
Αυτισμός χαμηλής λειτουργικότητας | Οι άνθρωποι που εμφανίζουν συμπτώματα του αυτισμού χαμηλής λειτουργικότητας συνήθως έχουν "αναπηρίες στις τρεις περιοχές της ψυχοπαθολογίας: περιορισμένη κοινωνική αλληλεπίδραση και επικοινωνία, στερεότυπη, επαναλαμβανόμενη συμπεριφορά".Σε άτομα με αυτισμό χαμηλής λειτουργικότητας μπορεί να εκδηλώνεται σοβαρή έλλειψη κοινωνικών δεξιοτήτων. Αυτές οι ελλείψεις μπορεί να περιλαμβάνουν έλλειψη επικοινωνίας στα μάτι, ανεπαρκή γλώσσα του σώματος και έλλειψη συναισθηματικής ή φυσικής απάντησης σε συμπεριφορές και συναισθήματα των άλλων. Λόγω αυτής της έλλειψης κοινωνικών ικανοτήτων μπορεί να είναι δύσκολο για αυτούς τους ασθενείς να σχηματίζουν και να διατηρούν σχέσεις με άλλους.Στις δυσλειτουργίες στην επικοινωνία που εμφανίζονται σε άτομα με αυτισμό χαμηλής λειτουργικότητας περιλαμβάνεται η έλλειψη επικοινωνίας (τόσο στην προφορική όσο και στην σωματική επικοινωνία), επαναλαμβανόμενη χρήση λέξεων ή φράσεων και έλλειψη ευφάνταστων δυνατοτήτων παιχνιδιού. Επίσης, μπορεί να ανταποκρίνονται μόνο σε πολύ άμεση εξωτερική κοινωνική αλληλεπίδραση από τους άλλους. Μερικές συγκεκριμένες δυσλειτουργίες ατόμων με αυτισμό χαμηλής λειτουργικότητας είναι η προσκόλληση σε μη λειτουργικές τελετές ή ρουτίνες (π.χ. επαναλαμβανόμενες κινητικές λειτουργίες, όπως χτύπημα χεριών ή σύνθετες κινήσεις μερών του σώματος και άλλα περιοριστικά ή ψυχαναγκαστική μοτίβα ενδιαφέροντος που είναι ανώμαλα). Άλλα συμπτώματα μπορεί να είναι η ενασχόληση με τα μη λειτουργικά στοιχεία του υλικού ενός παιχνιδιού όπως το να παρατηρούν την μυρωδιά, την αίσθηση ή τον θόρυβο που παράγουν. Τα ακριβή αίτια του αυτισμού είναι άγνωστα, ωστόσο θεωρείται ότι παίζουν ρόλο διάφοροι γενετικοί και περιβαλλοντικοί παράγοντες όσον αφορά την εκδήλωση του. Πολλαπλές μελέτες έχουν δείξει διαφορετικούς τύπους δομικών ανωμαλιών στον εγκέφαλο των ατόμων με αυτισμό. Έχουν διεξαχθεί πειράματα για να βρεθεί εάν ο βαθμός της ανωμαλίας στον εγκέφαλο έχει κάποια σχέση με την σοβαρότητα της κατάστασης. Μια μελέτη που έγινε από τον Ελία και άλλους (2000), χρησιμοποίησε μαγνητική τομογραφία (MRI) σε διάφορες περιοχές του εγκεφάλου με σκοπό την μέτρηση των εγκεφαλικών ανωμαλιών στα παιδιά με αυτισμό. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι οι δομές του μεσεγκεφάλου συσχετίζονται με συγκεκριμένες αναπτυξιακές πτυχές της συμπεριφοράς όπως τα κίνητρα, τη μνημονική και τις διαδικασίες μάθησης, αλλά θέλει περαιτέρω διερεύνηση για να επιβεβαιωθεί. Επιπλέον, οι έρευνες έχουν δείξει ότι πολλές αναπτυξιακές διαδικασίες μπορεί να συμβάλουν σε διάφορους τύπους εγκεφαλικών ανωμαλιών στον αυτισμό. Ωστόσο η εύρεση του συνδέσμου μεταξύ αυτισμού και εγκεφαλικών ανωμαλιών καθίσταται δύσκολη. Ενώ ο αυτισμός χαμηλής λειτουργικότητας δεν υπήρξε ποτέ μια επίσημη διάγνωση στο Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο των Ψυχικών Διαταραχών που δημοσιεύει η Αμερικανική Ψυχιατρική Ένωση, ο αυτισμός χαμηλής λειτουργικότητας συμπεριλαμβανόταν στην τέταρτη έκδοση του Εγχειριδίου για να αναφερθεί σε άτομο με αυτισμό που έχει νοητική υστέρηση (με δείκτη νοημοσύνης κάτω του 70). Αλλά στα σημερινά διαγνωστικά πρότυπα στη πέμπτη έκδοση του Εγχειριδίου, η ταξινόμηση του αυτισμού χαμηλής λειτουργικότητας έχει αφαιρεθεί.Τα κριτήρια για τις διαταραχές του αυτιστικού φάσματος στο DSM-5 κατανέμονται σε τρία επίπεδα ανάλογα με την υποστήριξη που χρειάζεται το άτομο. Τα κριτήρια για το επίπεδο 3 (άτομα που απαιτούν πολύ σημαντική υποστήριξη) περιλαμβάνουν τα σοβαρά προβλήματα στην επικοινωνία (προφορική και μη λεκτική), προβλήματα στη συμπεριφορά, ακραία δυσκολία στην αντιμετώπιση της αλλαγής και ακραία δυσκολία στην μετατόπιση της προσοχής και επικέντρωσης. Τα άτομα με επίπεδο αυτισμού 3 θα έχουν πολύ περιορισμένη κοινωνική αλληλεπίδραση και θα απαντούν μόνο σε άμεσες κοινωνικές προσεγγίσεις από άλλα άτομα.Τα κριτήρια του ICD-10 για τον αυτισμό της παιδικής ηλικίας υποθέτουν ότι η μη φυσιολογική ή και διαταραγμένη ανάπτυξη εμφανίζεται πριν την ηλικία των 3 ετών από την δεκτική ή εκφραστική γλώσσα που χρησιμοποιείται στην κοινωνική επικοινωνία, την ανάπτυξη επιλεκτικών κοινωνικών προσκολλήσεων ή της αμοιβαίας κοινωνικής αλληλεπίδρασης, ή το λειτουργικό/συμβολικό παιχνίδι. Οι ασθενείς θα πρέπει επίσης να παρουσιάζουν έξι άλλα συμπτώματα από τρεις μακροκατηγορίες που αφορούν στην ποιοτική εξασθένιση στην κοινωνική αλληλεπίδραση, τις ποσοτικές διαταραχές στην επικοινωνία και τα περιορισμένα/επαναλαμβανόμενα/στερεοτυπικά πρότυπα συμπεριφοράς, ενδιαφερόντων και δραστηριοτήτων. Το ICD-10 διαφοροποιεί τους ασθενείς με αυτισμό υψηλής ή χαμηλής λειτουργικότητας διαγιγνώσκοντας τον πρόσθετο κωδικό της διανοητικής αναπηρίας. Ενώ δεν υπάρχει ενιαία θεραπεία ή φάρμακο για τα άτομα με αυτισμό, υπάρχουν πολλές στρατηγικές που έχουν στόχο να βοηθήσουν στην ελαχιστοποίηση των συμπτωμάτων και συνεπειών της κατάστασης αυτής. Η επαυξητική και εναλλακτική επικοινωνία χρησιμοποιείται για αυτιστικούς ασθενείς που δεν μπορούν να επικοινωνήσουν προφορικά. Οι ασθενείς που έχουν προβλήματα ομιλίας μπορεί να διδαχθούν να χρησιμοποιούν άλλους τρόπους επικοινωνίας, όπως είναι η γλώσσα του σώματος, οι υπολογιστές, οι διαδραστικές συσκευές αλλά και οι εικόνες. Το σύστημα επικοινωνίας μέσω ανταλλαγής εικόνων (PECS) είναι μια συχνά χρησιμοποιούμενη μορφή επαυξητικής και εναλλακτικής επικοινωνίας με παιδιά και ενήλικες που δεν μπορούν να επικοινωνήσουν καλά με τον προφορικό τρόπο. Οι ασθενείς διδάσκονται να συνδέουν εικόνες και σύμβολα με τα αισθήματα τους, τις επιθυμίες και τις παρατηρήσεις τους, όπως και να σχηματίζουν προτάσεις με το λεξιλόγιο που σχηματίζουν. Η λογοθεραπεία μπορεί να βοηθήσει τα άτομα με αυτισμό τα οποία χρειάζεται να αναπτύξουν ή να βελτιώσουν τις δεξιότητες επικοινωνίας τους. Σύμφωνα με τον οργανισμό Autism Speaks, η "λογοθεραπεία έχει σχεδιαστεί για να συντονίζει την μηχανική του λόγου με την σημασία και την κοινωνική χρήση του λόγου". Τα άτομα με αυτισμό μπορεί να έχουν προβλήματα στην επικοινωνία ή στο να πουν μια λέξη. Οι λογοθεραπευτές μπορούν να διδάξουν κάποιον πως να επικοινωνεί πιο αποτελεσματικά με άλλους ή να δουλέψει τον μαθητή να αρχίσει να αναπτύσσει σχήματα λόγου. Οι λογοθεραπευτές δημιουργούν ένα σχέδιο που επικεντρώνεται στις ανάγκες του παιδιού. Η εργοθεραπεία βοηθά τα αυτιστικά παιδιά και ενήλικες να μάθουν καθημερινές δεξιότητες που θα τους βοηθήσουν στις καθημερινούς τους εργασίες, όπως η προσωπική υγιεινή και η κίνηση. Αυτές οι δεξιότητες ενσωματώνονται μετέπειτα στο οικιακό, σχολικό και εργασιακό περιβάλλον. Οι θεραπευτές θα βοηθήσουν συχνά τους ασθενείς να μάθουν να προσαρμόζουν το περιβάλλον τους στο επίπεδο ικανοτήτων τους. Αυτός ο τύπος θεραπείας μπορεί να βοηθήσει τα αυτιστικά άτομα να συμμετέχουν πιο ενεργά στο περιβάλλον τους. Ένας εργοθεραπευτής θα δημιουργήσει ένα σχέδιο βασισμένο στις ανάγκες και επιθυμίες του ασθενούς, ενώ θα δουλέψει με τον ασθενή για να πετύχει τους στόχους. Η εφαρμοσμένη ανάλυση συμπεριφοράς θεωρείται ότι είναι η πιο αποτελεσματική θεραπεία για τις διαταραχές του φάσματος του αυτισμού, σύμφωνα με την Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής. Η εφαρμοσμένη ανάλυση συμπεριφοράς επικεντρώνεται στη διδασκαλία προσαρμοστικών συμπεριφορών, όπως οι δεξιότητες στην κοινωνική αλληλεπίδραση, στο παιχνίδι και την επικοινωνία, και η μείωση των προβληματικών συμπεριφορών, δημιουργώντας ένα εξειδικευμένο σχέδιο που χρησιμοποιεί τεχνικές της συμπεριφορικής θεραπείας, όπως είναι η θετική ή η αρνητική ενίσχυση και η ενθάρρυνση ή αποθάρρυνση ορισμένων συμπεριφορών. Η θεραπεία αιθητηριακής ολοκλήρωσης βοηθά τα αυτιστικά άτομα να προσαρμοστούν σε διάφορα είδη αισθητικών ερεθισμάτων. Πολλοί αυτιστικοί άνθρωποι μπορεί να είναι υπερευαίσθητοι σε κάποια ερεθίσματα, όπως το φως ή οι ήχοι, οδηγώντας τους στην εκδήλωση μιας υπεραντίδρασης. Άλλοι μπορεί να μην αντιδρούν σε ορισμένα ερεθίσματα όπως όταν κάποιος τους μιλάει. Πολλοί τύποι θεραπευτικών δραστηριοτήτων περιλαμβάνουν μια μορφή παιχνιδιού (π.χ. κούνιες, παιχνίδια και τραμπολίνα) για να βοηθήσει τους ασθενείς στα αισθητικά ερεθίσματα. Οι θεραπευτές θα δημιουργήσουν ένα σχέδιο που επικεντρώνεται στον τύπο του αισθητικού ερεθίσματος στο οποίο το άτομο χρειάζεται ολοκλήρωση. Δεν υπάρχουν φάρμακα για τη θεραπεία του αυτισμού. Σε αυτιστικά άτομα τα φάρμακα χρησιμοποιούνται συνήθως για την θεραπεία συμπτωμάτων που συνδέονται με αυτόν (π.χ. κατάθλιψη, άγχος, προβλήματα συμπεριφοράς). Συνήθως χρησιμοποιούνται φάρμακα αφού έχουν αποτύχει οι άλλες εναλλακτικές θεραπείας. Πολλοί ακτιβιστές για τα δικαιώματα των ατόμων με αυτισμό διαφωνούν με την κατηγοριοποίηση των ατόμων σε "αυτισμό υψηλής λειτουργικότητας" και "χαμηλής λειτουργικότητας", δηλώνοντας ότι η ετικέτα "χαμηλής λειτουργικότητας" προκαλεί τους ανθρώπους να θέτουν χαμηλές προσδοκίες σε ένα παιδί και να τα βλέπουν ως κατώτερα. Επιπλέον, οι επικριτές της διάκρισης σε επίπεδα λειτουργικότητας θεωρούν ότι η λειτουργικότητα ενός ατόμου μπορεί να διαφοροποιείται ανάλογα με τη μέρα και οι κατηγοροποιήσεις δεν το λαμβάνουν υπόψη. Αυτισμός υψηλής λειτουργικότητας Μη λεκτικός αυτισμός, συχνά συνδεόμενος με τον αυτισμό χαμηλής λειτουργικότητας | Ο αυτισμός χαμηλής λειτουργικότητας είναι αυτισμός με χαμηλό επίπεδο λειτουργικότητας. Στα συμπτώματα περιλαμβάνονται προβλήματα στις κοινωνικές αλληλεπιδράσεις και επικοινωνίες, προβληματική συμπεριφορά και έλλειψη συναισθηματικής ή κοινωνικής αμοιβαιότητας. Τα προβλήματα ύπνου, η επιθετικότητα, και οι αυτοβασανιστικές συμπεριφορές είναι συχνά συμπτώματα αυτής της μορφής του αυτισμού. Ο αυτισμός χαμηλής λειτουργικότητας δεν περιλαμβάνεται ως διάγνωση στα διαγνωστικά πρότυπα DSM-5 ή ICD-10. Είναι γνωστός και με τις ονομασίες σύνδρομο του Κάννερ, αυτισμός του Κάννερ και κλασικός αυτισμός. Ο όρος συμπίπτει με τους σοβαρός αυτισμός και οξύς αυτισμός (σε αντίθεση με τους όρους "ήπιος" ή "μέτριος"), οι οποίοι μπορεί να είναι ασαφείς και να μην σχετίζονται απαραιτήτως με σοβαρά και οξεία επίπεδα πνευματικής αναπηρίας (όπου το οξύς είναι το σοβαρότερο επίπεδο). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%85%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82_%CF%87%CE%B1%CE%BC%CE%B7%CE%BB%CE%AE%CF%82_%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1%CF%82 |
Κατά Ματθαίον Πάθη (Μπαχ) | Ο Μπαχ συνέθεσε τα Κατά Ματθαίον Πάθη το 1727. Μόνο δύο από τα τέσσερα (ή πέντε) πάθη που συνέθεσε σώζονται σήμερα, το άλλο είναι τα Κατά Ιωάννη Πάθη. Τα Κατά Ματθαίον Πάθη πρωτοπαίχτηκαν κατά πάσα πιθανότητα την Μεγάλη Παρασκευή (11 Απριλίου) του 1727 στον Ναό του Αγίου Θωμά της Λειψίας όπου ο Μπαχ ήταν κάντορας. Τα αναθεώρησε το 1736, και τα παρουσίασε ξανά στις 30 Μαρτίου 1736, συμπεριλαμβάνοντας αυτή τη φορά δύο εκκλησιαστικά όργανα στην ενορχήστρωση. Τα Κατά Ματθαίον Πάθη δεν ακούστηκαν έξω από την Λειψία μέχρι το 1829, όταν ο Φέλιξ Μέντελσον-Μπαρτόλντυ εκτέλεσε μία συντομευμένη και τροποποιημένη εκδοχή τους στο Βερολίνο με μεγάλη επιτυχία. Δημήτρης Μπούκας, "Το Κατά Ματθαίον πάθος του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ" (μετάφραση στα ελληνικά), skeletos.gr, Απρίλιος 2018. | Τα Κατά Ματθαίον Πάθη (γερμανικά: Matthäuspassion και Matthæus Passion), BWV 244, είναι ορατόριο του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ για σόλο φωνές, διπλή χορωδία και διπλή ορχήστρα, σε λιμπρέτο του Πίκαντερ (Κρίστιαν Φρίντριχ Χενρίκι). Αποτελούν μελοποίηση των κεφαλαίων 26 και 27 του Ευαγγελίου του Ματθαίου με παρεμβαλλόμενα χορωδιακά και άριες. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC_%CE%9C%CE%B1%CF%84%CE%B8%CE%B1%CE%AF%CE%BF%CE%BD_%CE%A0%CE%AC%CE%B8%CE%B7_(%CE%9C%CF%80%CE%B1%CF%87) |
International Virtual Aviation Organisation | Ο IVAO, με περισσότερους από 168.800 εγγεγραμμένους χρήστες από τον Ιανουάριο του 2015 (25.600 εκ των οποίων είναι ενεργοί το τελευταίο τρίμηνο), είναι ένα από τα δύο μεγαλύτερα δίκτυα για διαδικτυακή εξομοίωση πτήσεων που επιτρέπουν στους χρήστες τους να ενεργούν και να συμμετέχουν ως εικονικοί πιλότοι ή ΕΕΚ. Ο IVAO βασίζεται αποκλειστικά στα μέλη του και τους εθελοντές για την ανάπτυξη του λογισμικού του. Οι Ελεγκτές Εναέριας Κυκλοφορίας μπορούν να συνδεθούν στο Δίκτυο του IVAO με το λογισμικό του IVAO, το IvAc, που προσομοιώνει τη λειτουργία ενός σύγχρονου πραγματικού ραντάρ. Οι πιλότοι μπορούν να συνδεθούν με χρήση του εξομοιωτή πτήσης τους και το λογισμικό του IVAO που ενσωματώνεται στον εξομοιωτή, το IvAp. Όλοι οι πιλότοι και ΕΕΚ με αυτόν τον τρόπο αλληλεπιδρούν στο περιβάλλον ενός ενιαίου παγκόσμιου διακομιστή (server) στην προσπάθεια για εξομοίωση της παγκόσμιας εναέριας κυκλοφορίας με βάση το "as real as it gets" (τόσο πραγματικά όσο μπορεί να γίνει). Ενώ το μεγαλύτερο τμήμα των μελών του IVAO είναι στην Ευρώπη, το δίκτυο της Vatsim επικεντρώνεται στην Βόρειο Αμερική & Ηνωμένο Βασίλειο. Ο IVAO καταγράφει τις ώρες πτήσης ή ελέγχου και δίνει την δυνατότητα στα μέλη του να αποκτήσουν εικονικούς βαθμούς πιλότων ή ΕΕΚ αφού λάβουν εκπαίδευση και επιτύχουν σε θεωρητικές και πρακτικές εξετάσεις βασισμένες σε διαδικασίες και κανονισμούς της πραγματικότητας. Ο IVAO επίσης φιλοξενεί ένα πλήρως ενσωματωμένο σύστημα VA και προσφέρει στις εικονικές αεροπορικές εταιρίες (Virtual Airlines) την δυνατότητα να λειτουργούν στο δίκτυο του IVAO ακόμα και με εικονικά χαρακτηριστικά κλήσης εταιριών και χρωματισμούς αεροσκαφών. Διοργανώσεις και τακτικές συγκεντρώσεις προγραμματίζονται σε καθημερινή βάση. Σχεδόν 8000 συνδέσεις λαμβάνουν χώρα καθημερινά, ενώ κατά μέσο όρο τις καθημερινές επιτυγχάνονται 600 με 900 ταυτόχρονες συνδέσεις πιλότων και ΕΕΚ. Ο IVAO έθεσε το ρεκόρ μέγιστων ταυτόχρονων συνδέσεων κατά τη διάρκεια της ετήσιας διοργάνωσης "Crowded Skies" στις 13 Δεκεμβρίου, 2014 με 2.530 μέλη να πετάνε ή να ελέγχουν την ίδια στιγμή. Τα πρώτα βήματα για την ίδρυση ενός δικτύου εξομοίωσης πτήσεων σε ένα μαζικά πολυχρηστικό περιβάλλον έγιναν με την δημιουργία του SquawkBox και ProController στα μέσα του 1990. Το λογισμικό αυτό συνδεόταν στον FSD, έναν απλό πολυχρηστικό διακομιστή εξομοίωσης πτήσεων, ο οποίος επέτρεψε την εξέλιξη από ένα περιβάλλον ένας-με-έναν (ένας ΕΕΚ και ένα αεροσκάφος) σε ένα περιβάλλον πολλοί-με-πολλούς. Η χρήση των προγραμμάτων αυτών, η SATCO (πλέον VATSIM) ήταν το πρώτο μεγάλο δίκτυο που επέτρεπε την δημιουργία ενός περιβάλλοντος ζωντανής εξομοίωσης πτήσεων. Στις 16 Δεκεμβρίου, 1998 ιδρύθηκε ο IVAO αφού ένα μέρος των χρηστών της SATCO έφυγαν για να δημιουργήσουν ένα νέο δίκτυο μετά από διοικητικές συγκρούσεις που προέκυψαν εντός του οργανισμού. Τα τέλη του 2005, σε ακόμη μια σύγκρουση συμφερόντων αυτή τη φορά εντός του δικτύου του IVAO οδήγησε σε ακόμη ένα σχίσμα. Ο τότε πρόεδρος του IVAO συνέχισε με το IVAO.org, ενώ άλλα μέλη της διαχείρισης συνέχισαν τη λειτουργία με το IVAO.aero. Το 2007 ο IVAO δηλώθηκε επίσημα ως μη κερδοσκοπικός οργανισμός σύμφωνα με το Βελγικό δίκαιο.Επιπρόσθετα ο IVAO έλαβε μέρος στο Flight SimCon 2013, που οργανώθηκε στο Hartford, Connecticut. Το Ελληνικό Τμήμα του IVAO ιδρύθηκε το Μάιο του 2001 με πρώτο υπεύθυνο λειτουργίας τον Νεκτάριο Αναστασόπουλο, είναι από τα ιδρυτικά Εθνικά τμήματα του οργανισμού με συνεχή παρουσία στις εξελίξεις του δικτύου ενώ από τις 11 Σεπτέμβρη 2015 απαριθμεί 1259 εγγεγραμμένα μέλη εκ των οποίων τα 227 είναι ενεργά. Από τον Αύγουστο του 2015, ο IVAO έχει 57 (62 συμπεριλαμβανομένου των Πολύ-Εθνικών τμημάτων) ενεργά τμήματα χωρών από όλο τον κόσμο. Επίσημος ιστότοπος Σελίδα Ελληνικού Τμήματος | IVAO VZN ή International Virtual Aviation Organisation VZW, είναι ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός ο οποίος λειτουργεί, χωρίς οικονομική επιβάρυνση των χρηστών, ένα δίκτυο εξομοίωσης πτήσεων. Ακολουθούμενης μιας δωρεάν εγγραφής στο δίκτυο, οι χρήστες μπορούν συνδεθούν στο δίκτυο IVAO (IVAN) και να απολαύσουν τις υπηρεσίες του οργανισμού ως εικονικοί Ελεγκτές Εναέριας Κυκλοφορίας ή εικονικοί πιλότοι εμπλεκόμενοι και αλληλεπιδρώντας μεταξύ τους σε ένα μαζικά πολυχρηστικό περιβάλλον, εφαρμόζοντας διαδικασίες της πραγματικής αεροπλοΐας, φρασεολογία και τεχνικές. | https://el.wikipedia.org/wiki/International_Virtual_Aviation_Organisation |
Αλεξάντρια Βιλασενιόρ | Η Βιλασενιόρ γεννήθηκε στο Ντέιβις της Καλιφόρνιας το 2005, όπου και μεγάλωσε. Η οικογένεια μετακόμισε από τη βόρεια Καλιφόρνια στη Νέα Υόρκη το 2018. Είναι λατινοαμερικάνικης καταγωγής. Στόχος της είναι να εργαστεί για τα Ηνωμένα Έθνη. Η δράση της Βιλασενιόρ για το κλίμα ξεκίνησε με αφορμή όταν παγιδεύθηκε σε ένα σύννεφο καπνού από την πυρκαγιά που ξέσπασε στην Καλιφόρνια κατά τη διάρκεια μια οικογενειακής επίσκεψης, τον Νοέμβριο του 2018. Επειδή πάσχει από άσθμα, αρρώστησε και κατά τη διάρκεια της ανάρρωσης της μελέτησε την κλιματική αλλαγή και την άνοδο της θερμοκρασίας που συνέβαλαν στην ένταση της φωτιάς. Η μητέρα της, Κρίστιν Χογκ, σπούδασε σε μάστερ στο κλίμα και την κοινωνία στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια, όπου περιστασιακά η Βιλασενιόρ παρακολουθούσε και εκείνη τα μαθήματα όπου μάθαινε για την επιστήμη της κλιματικής αλλαγής. Λίγο αργότερα, εντάχθηκε στο νεοϋορκέζικο παράρτημα της "Ώρα Μηδέν", μια ομάδα Αμερικανών νεαρών ακτιβιστών για το κλίμα. Η Βιλασενιόρ έχει λάβει παρόμοια δράση για το κλίμα με την Τούνμπεργκ, ενώ εμπνεύστηκε από την ομιλία της στο Κατοβίτσε στην Πολωνία, κατά τη διάρκεια του εκεί συνεδρίου για το κλίμα του ΟΗΕ τον Δεκέμβριο του 2018, ενώ από τις 14 Δεκεμβρίου 2018 και κάθε Παρασκευή κάνει διαμαρτυρία για την έλλειψη δράσης για το κλίμα μπροστά από την Έδρα των Ηνωμένων Εθνών στη Νέα Υόρκη. Πλέον δεν ασχολείται με την Αμερικανική Νεανική Απεργία για το κλίμα αλλά με την ομάδα εκπαίδευσης στην κλιματική αλλαγή, Εξέγερση για τη Γη.Τον Μάιο του 2019, η Βιλασενιόρ ήταν ο παραλήπτης του Βραβείου του Διαταρακτή από τα Βραβεία Διαταρακτικής Πρωτοπορίας Τριμπέκα, λαμβάνοντας μια υποτροφία από τον οργανισμό "Το κοινό καλό", και έλαβε Βραβείο Νεανικής Ηγεσίας για το Κλίμα από το Δίκτυο της Ημέρας της Γης.Όταν η Τούνμπεργκ έφτασε στη Νέα Υόρκη τον Αύγουστο του 2019, η Βιλασενιόρ, η Σίγιε Μπαστίδα και άλλοι ακτιβιστές καλωσόρισαν την Τούνμπεργκ κατά την άφιξη. Εκείνη την περίοδο είχαν ξεκινήσει τις επαφές τους μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.Στις 23 Σεπτεμβρίου 2019, η Βιλασενιόρ, μαζί με 15 άλλους ακτιβιστές για το κλίμα, όπως η Γκρέτα Τούνμπεργκ, η Καταρίνα Λορένσο και ο Καρλ Σμιθ, υπέβαλαν μια νομική καταγγελία με τα Ηνωμένα Έθνη, κατηγορώντας τη Γαλλία, τη Γερμανία, τη Βραζιλία, την Αργεντινή και την Τουρκία κατηγορώντας τους ότι απέτυχαν να τηρήσουν τις δεσμεύσεις τους στη Συμφωνία του Παρισιού.Στα μέσα Οκτωβρίου 2019, συμμετείχε στη Σύνοδο κορυφής των δημάρχων C40 στην Κοπεγχάγη.Στα μέσα Ιανουαρίου 2020 συμμετείχε στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ ως νέος ομιλητής και έπειτα συμμετείχε στην κινητοποίηση για το κλίμα στο Νταβός στην Ελβετία, μαζί με την Γκρέτα Τούνμπεργκ τον Ιανουάριο 2020. Στις 19 Αυγούστου 2020 η Βιλασενιόρ συμμετείχε στη Δημοκρατική Εθνική Συνέλευση ως μέρος του τμήματος για την κλιματική αλλαγή. Στις 1 Δεκεμβρίου 2020 ονομάστηκε από το περιοδικό Seventeen ως μια από τις Φωνές του Έτους του 2020. | Η Αλεξάντρια Βιλασενιόρ (γεννημένος στις 18 Μαΐου 2005) είναι Αμερικανίδα ακτιβίστρια για την κλιματική αλλαγή που ζει στη Νέα Υόρκη. Είναι μέλος των μαθητικών κινητοποιήσεων για το κλίμα. Η Βιλασενιόρ είναι συνιδρύτρια της Αμερικανικής Νεανικής Απεργίας για το κλίμα και ιδρύτρια της "Εξέγερσης για τη Γη". | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%AC%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B1_%CE%92%CE%B9%CE%BB%CE%B1%CF%83%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CF%8C%CF%81 |
Ραντσέρα | Η λέξη ranchera προήλθε από τη λέξη rancho επειδή τα τραγούδια προήλθαν από τα ράντσο και την ύπαιθρο του αγροτικού Μεξικού. Τα παραδοσιακά θέματα στα rancheras αφορούν την αγάπη, τον πατριωτισμό ή τη φύση . Οι ρυθμοί μπορούν να έχουν μέτρο 2/4 (σε αργό ρυθμό: ranchera lenta και πιο γρήγορο ρυθμό: ranchera marcha), 3/4 (ranchera valseada) ή 4/4 (bolero ranchero). Τα τραγούδια είναι συνήθως σε ένα μείζον κλειδί και αποτελούνται από μια ορχηστρική εισαγωγή, έναν στίχο και το ρεφρέν, ενόργανο τμήμα που επαναλαμβάνει τον στίχο και μετά έναν άλλο στίχο με ρεφρέν, με τέλος ετικέτας. Τα Rancheras διακρίνονται επίσης για το grito mexicano, μια κραυγή που λαμβάνει χώρα στα μουσικά ιντερμέδια μέσα σε ένα τραγούδι, είτε από τους μουσικούς και/ή το κοινό που ακούει. Το κανονικό μουσικό μοτίβο των rancheras είναι α–β–α–β. Οι Rancheras ξεκινούν συνήθως με μια ενόργανη εισαγωγή (α). Το πρώτο λυρικό τμήμα αρχίζει στη συνέχεια (β), με οργανικά στολίδια να διακόπτουν τις γραμμές μεταξύ τους. Στη συνέχεια, τα όργανα επαναλαμβάνουν ξανά το θέμα και στη συνέχεια οι στίχοι μπορούν είτε να επαναληφθούν είτε να ξεκινήσουν ένα νέο σύνολο λέξεων. Βρίσκει κανείς επίσης τη μορφή α–β–α–β–γ–β που χρησιμοποιείται, στην οποία παίζεται η εισαγωγή (α), ακολουθούμενη από τον στίχο (β). Αυτή η μορφή επαναλαμβάνεται, και στη συνέχεια προστίθεται ένα ρεφρέν (γ), που τελειώνει με τον στίχο. Οι πιο δημοφιλείς συνθέτες ranchera περιλαμβάνουν τους Lucha Reyes, Cuco Sánchez, Antonio Aguilar, Juan Gabriel και τον José Alfredo Jiménez, ο οποίος συνέθεσε πολλά από τα πιο διάσημα rancheras, με τις συνθέσεις του να ξεπερνούν σε αριθμό τα 1000 τραγούδια, καθιστώντας τον έναν από τους πιο παραγωγικούς τραγουδοποιούς στην ιστορία της δυτικής μουσικής. Ένα άλλο στενά συνδεδεμένο στυλ μουσικής είναι το κορίντο, το οποίο παίζεται συχνά από τα ίδια σύνολα που παίζουν τακτικά rancheras. Το κορίντο, ωστόσο, είναι κατάλληλο να είναι μια επική ιστορία για ήρωες και κακούς ή τον τρόπο ζωής του αφηγητή. Brenner, Η. (1996). Música ranchera. Das mexikanische Äquivalent zur Country and Western Music aus historischer, musikalischer und kommerzieller Sicht ( Música ranchera: El equivalente mexicano de la música country y la música del Oeste ) (Musikethnologische Sammelbände 14). Πρόλογος Thomas Stanford. Tutzing: Verlag Hans Schneider, 1996(ISBN 3 7952 0867 X). Μουσική ανάλυση Erichsen, Gerald. «German roots of Mexican Music». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Απριλίου 2013. Ανακτήθηκε στις 12 Απριλίου 2013. | Ραντσέρα (ισπανικά: canción ranchera) είναι ένα είδος παραδοσιακής μουσικής του Μεξικού. Χρονολογείται πριν από τα χρόνια της Μεξικανικής Επανάστασης. Αργότερα συνδέθηκε στενά με τα συγκροτήματα Μαριάτσι που εξελίχθηκαν στο Χαλίσκο . Η μουσική ραντσέρα σήμερα μπορεί να εκτελεστεί σχεδόν σε όλα τα τοπικά μεξικανικά στυλ μουσικής. Αντλώντας από την αγροτική παραδοσιακή λαϊκή μουσική, η ραντσέρα αναπτύχθηκε ως σύμβολο μιας νέας εθνικής συνείδησης, ως αντίδραση στα αριστοκρατικά γούστα της περιόδου. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%B1%CE%BD%CF%84%CF%83%CE%AD%CF%81%CE%B1 |
Post Office Protocol | Το POP3 αποτελεί εξέλιξη των προηγούμενων μορφών του πρωτοκόλλου, τα οποία ονομαζόταν ανεπίσημα POP1 και POP2. Ο όρος Post Office Protocol είναι πλέον συνώνυμος με το POP3, καθώς οι προηγούμενες μορφές του πρωτοκόλλου έχουν πλέον καταργηθεί στην πράξη. Το POP3 είναι σχεδιασμένο με τέτοιον τρόπο ούτως ώστε να επιτρέπει στους χρήστες του διαδικτύου που έχουν προσωρινές συνδέσεις (π.χ. dial-up) να παραλαμβάνουν την ηλεκτρονική τους αλληλογραφία, να την αποθηκεύουν στον τοπικό σκληρό δίσκο και στην συνέχεια να την διαβάζουν χωρίς να χρειάζεται να παραμένουν συνδεδεμένοι στο διαδίκτυο. Παρόλο που υπάρχει η δυνατότητα τα μηνύματα να παραμείνουν στον server ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, οι περισσότερες εφαρμογές POP3 συνδέονται με τον server, λαμβάνουν όλα τα ηλεκτρονικά μηνύματα, τα αποθηκεύουν στον υπολογιστή του χρήστη, τα σβήνουν από τον server και αποσυνδέονται. Σε αντίθεση με το POP3, το πρωτόκολλο Internet Message Access Protocol (IMAP) που εμφανίστηκε αργότερα υποστηρίζει τόσο την online όσο και την offline ανάγνωση μηνυμάτων. Επίσης αφήνει τα μηνύματα στον server έως ότου ο χρήστης αποφασίσει να τα διαγράψει. Η τακτική αυτή δίνει την δυνατότητα σε έναν χρήστη να διαβάζει τα email του από διάφορους υπολογιστές. Αντίθετα, το POP3 επιτρέπει την ανάγνωση των email μονάχα από τον υπολογιστή στον οποίο έχουν κατέβει. Τα περισσότερα προγράμματα διαχείρισης ηλεκτρονικής αλληλογραφίας (Mozilla Thunderbird, Microsoft Outlook κοκ) υποστηρίζουν και τα δύο πρωτόκολλα και δίνουν στον χρήστη την δυνατότητα να επιλέξει ποιο ταιριάζει καλύτερα στις ανάγκες του. Παρ’ όλα αυτά όμως, το πρωτόκολλο IMAP υποστηρίζεται από λιγότερους servers σε σχέση με το πρωτόκολλο POP3. Το POP3 χρησιμοποιεί την πόρτα 110 για να εγκαθιδρύσει μία σύνδεση TCP με τον mail server. Πολλά προγράμματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου χρησιμοποιούν κρυπτογράφηση ούτως ώστε τα δεδομένα που διακινούνται στην σύνδεση αυτή να μην είναι αναγνώσιμα από άλλους. Για να αποδεχθεί ο mail server την σύνδεση, θα πρέπει ο χρήστης να δώσει το όνομα χρήστη και τον κωδικό πρόσβασής του. Η αρχική έκδοση του POP3 μετέδιδε τα ευαίσθητα αυτά δεδομένα σε μορφή απλού κειμένου, οπότε οποιοσδήποτε μπορούσε να τα διαβάσει. Στην συνέχεια όμως το πρωτόκολλο βελτιώθηκε και πλέον παρέχει την δυνατότητα κρυπτογραφημένης μετάδοσης του ονόματος χρήστη και του κωδικού. Παρόλα αυτά όμως, πολλοί χρήστες δεν γνωρίζουν αυτήν την δυνατότητα και συνεπώς δεν την χρησιμοποιούν. Το POP4 αποτελεί μία νέα έκδοση του πρωτοκόλλου, η οποία έχει προταθεί αλλά δεν έχει γίνει ακόμη επίσημο standard. Το POP4 επιτρέπει στον χρήστη να διαχειρίζεται καταλόγους στον mail server και εισάγει κάποιες βελτιώσεις στο POP3 όσον αφορά την διαχείριση μηνυμάτων MIME. Αν και έχει προταθεί ήδη από το 2003, δεν έχει γίνει κάποια πρόοδος όσον αφορά την επίσημη υιοθέτησή του. Internet Message Access Protocol (IMAP) Simple Mail Transfer Protocol (SMTP) RFC 1939 - "Post Office Protocol - Version 3" RFC 2195 - "IMAP/POP AUTHorize Extension for Simple Challenge/Response" RFC 2449 - "POP3 Extension Mechanism" RFC 1734 - "POP3 AUTHentication command" RFC 2222 - "Simple Authentication and Security Layer (SASL)" RFC 3206 - "The SYS and AUTH POP Response Codes" RFC 2595 - "Using TLS with IMAP, POP3 and ACAP" RFC 937 - "POST OFFICE PROTOCOL - VERSION 2" RFC 918 - "POST OFFICE PROTOCOL" | Το Post Office Protocol (POP), επίσης γνωστό και ως POP3 είναι ένα πρωτόκολλο που χρησιμοποιείται για την παραλαβή των ηλεκτρονικών μηνυμάτων (email) από έναν απομακρυσμένο εξυπηρετητή (server) χρησιμοποιώντας σύνδεση TCP/IP. | https://el.wikipedia.org/wiki/Post_Office_Protocol |
Σιδηρόνερο | Βρίσκεται στην οροσειρά της Ροδόπης κατά μήκος των βουλγαρικών συνόρων στο βόρειο τμήμα της περιφερειακής μονάδας της Δράμας μεταξύ του δήμου Κάτω Νευροκοπίου και του δήμου Παρανεστίου. Η έκτασή της είναι 351,273 τ.χλμ.Η δημοτική ενότητα υποδιαιρείται σε δύο τοπικές κοινότητες (συστατικά χωριά παρατίθενται σε παρενθέσεις): Σιδηρόνερο (Καλλίκαρπο, Οροπέδιο, Παππάδες, Σιδηρόνερο) ΣκαλωτήΚατά την απογραφή του 2021 ο πληθυσμός της δημοτικής ενότητας ήταν 239 κάτοικοι, εκ των οποίων 198 στο Σιδηρόνερο.Στις 14 Ιουνίου του 1944 το Σιδηρόνερο έγινε πεδίο σύγκρουσης ανάμεσα στα βουλγαρικά στρατεύματα Κατοχής και τις αντάρτικες ομάδες του Αντών Τσαούς. | Το Σιδηρόνερο (πριν το 1927 Οσενίτσα) είναι χωριό και πρώην κοινότητα στην Περιφερειακή Ενότητα Δράμας της Περιφέρειας Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης. Από το 2011 αποτελεί μέρος του Δήμου Δράμας, του οποίου αποτελεί δημοτική ενότητα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B9%CE%B4%CE%B7%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%B5%CF%81%CE%BF |
IOS 15 | Το iOS 15 προσθέτει μια προβολή πλέγματος και μια κατακόρυφη λειτουργία στο FaceTime. Η Apple έκανε ευκολότερη τη συμμετοχή σε μια κλήση FaceTime, με συνδέσμους και συμβάντα ημερολογίου, επιτρέποντας στους χρήστες Windows και Android να συμμετέχουν σε κλήσεις. Το SharePlay είναι μια δυνατότητα που επιτρέπει στους χρήστες να ακούνε μουσική, να παρακολουθούν ταινίες, να μοιράζονται τις οθόνες τους και πολλά άλλα με άλλους χρήστες ενώ βρίσκονται σε κλήση FaceTime. Το SharePlay λειτουργεί σε iPhone που εκτελούν iOS 15, iPad με iPadOS 15 και Mac με macOS Monterey. Η εφαρμογή Μηνύματα (Messages) μπορεί να εμφανίσει τώρα πολλές εικόνες σε στοίβες, διευκολύνοντας την πλοήγησή τους. Επίσης, προστέθηκαν νέα Memoji. Share With You Τα μηνύματα εισήγαγαν επίσης μια νέα λειτουργία που ονομάζεται "Share With You", η οποία οργανώνει συνδέσμους και άλλο περιεχόμενο που κοινοποιείται μέσω της εφαρμογής σε μια ειδική ενότητα σε άλλες εφαρμογές για μεταγενέστερη προβολή (για παράδειγμα, ένα άρθρο ειδήσεων που κοινοποιείται στα Μηνύματα εμφανίζεται στην εφαρμογή «Ειδήσεις») Το iOS 15 προσθέτει τη λειτουργία που ονομάζεται «Focus», η οποία έχει σχεδιαστεί για να φιλτράρει τις επικοινωνίες και τις ειδοποιήσεις για αργότερα όσο είναι ενεργοποιημένη. Η λειτουργία focus μπορεί να ενεργοποιηθεί για διάφορες περιπτώσεις, όπως για ύπνο ή εργασία. Οι χρήστες μπορούν να επιλέξουν τις εφαρμογές και τις ειδοποιήσεις που θα εμφανίζονται κατά τη διάρκεια του Focus. Η λειτουργία αυτή μπορεί επίσης να ενεργοποιηθεί απρόσκοπτα με τη ρουτίνα ενός χρήστη, όπως σε συγκεκριμένες ώρες της ημέρας ή κατά την άφιξη σε μια τοποθεσία. Όταν είναι ενεργοποιημένη η λειτουργία εστίασης, μπορεί επίσης να εμφανίσει widget και εφαρμογές που σχετίζονται με τη δραστηριότητα που κάνει ο χρήστης, όπως η εργασία. Το Safari έχει επανασχεδιαστεί πλήρως, μετακινώντας το πεδίο αναζήτησης στο κάτω μέρος της οθόνης. Έχει πλέον ομάδες καρτελών, επιτρέποντας στους χρήστες να οργανώνουν καρτέλες και να μοιράζονται ολόκληρες ομάδες καρτελών. Οι επεκτάσεις προγράμματος περιήγησης είναι διαθέσιμες για πρώτη φορά σε iPhone και iPad. Μια νέα αρχική σελίδα προστέθηκε επίσης στο iOS 15. [απαιτείται αναφορά] Το iOS 15 διαθέτει ένα μενού που αναφέρει τη συλλογή δεδομένων από εφαρμογές τρίτων. Σε συμβατές συσκευές με εξεργαστή Apple A12 Bionic σε έναν επεξεργαστή ή νεότερο, η Siri μετατρέπει πλέον τον ήχο σε λέξεις στην ίδια τη συσκευή αντί να το στέλνει στην Apple διακομιστές. Η εφαρμογή καιρού περιλαμβάνει πλέον κι άλλες πληροφορίες στην γενική επισκόπηση, νέο σχεδιασμό και χάρτες καιρού σε πλήρη οθόνη. Τα Apple Maps έχουν ένα νέο εικονίδιο και τώρα επιτρέπουν στους χρήστες να βλέπουν τρισδιάστατα μοντέλα αξιοθέατων και πόλεων και χρησιμοποιεί επαυξημένη πραγματικότητα για να βοηθήσει στην πλοήγηση χρησιμοποιώντας τη φωτογραφική μηχανή. Το Apple Wallet πρόσθεσε υποστήριξη για ταυτότητα που εκδόθηκε από το κράτος σε συμμετέχουσες πολιτείες των ΗΠΑ, κλειδιά σπιτιού ή διαμερίσματος, κλειδιά ξενοδοχείου και κλειδιά γραφείου Το Κέντρο ειδοποιήσεων επανεξετάστηκε, με τις ειδοποιήσεις να έχουν ένα νέο περιβάλλον χρήστη και μεγαλύτερα εικονίδια. Μια σύνοψη ειδοποιήσεων είναι επίσης διαθέσιμη για την απλοποίηση της ρουτίνας κάποιου. Υπάρχει επίσης ένα μενού που αναφέρει την παρακολούθηση δεδομένων από εφαρμογές τρίτων. Παρόλο που το iOS 15 είναι διαθέσιμο σε iPhone 6S και πάνω, ορισμένες λειτουργίες υποστηρίζονται μόνο σε iPhone XS ή νεότερα μοντέλα. | Το iOS 15 είναι η δέκατη πέμπτη μεγάλη έκδοση του λειτουργικού συστήματος του iOS που αναπτύχθηκε από την Apple για iPhone και iPod Touch. Ο διάδοχος του iOS 14, ανακοινώθηκε στο WWDC 2021 και κυκλοφόρησε στις 20 Σεπτεμβρίου 2021. | https://el.wikipedia.org/wiki/IOS_15 |
Γενικές εκλογές του Γιβραλτάρ (2015) | Με βάση το συνταγματικό διάταγμα του 2006 το κοινοβούλιο πρέπει να διαλύεται από τον Κυβερνήτη 4 χρόνια μετά την πρώτη συνεδρίασή του μετά τις τελευταίες εκλογές (εκτός και αν ο ανώτερος υπουργός προτείνει στον κυβερνήτη να διαλύσει το κοινοβούλιο νωρίτερα). Τον Οκτώβριο του 2015 ο ανώτερος υπουργός Φάμπιαν Πικάρντο ανακοίνωσε την ημερομηνία των εκλογών για τις 26 Νοεμβρίου. Σύμφωνα με τη βρετανική παράδοση, οι εκλογές στο Γιβραλτάρ διεξάγονται την Πέμπτη. Για πρώτη φορά στην ιστορία του νησιού το Κόμμα Ανεξαρτησίας του Ηνωμένου Βασιλείου ανακοίνωσε το 2014 ότι θα κατέβαζε υποψηφίους στο Γιβραλτάρ. Ωστόσο, τελικά δεν συνέβη κάτι τέτοιο και επιπλέον, για πρώτη φορά δεν έλαβαν μέρος ανεξάρτητοι στις εκλογές. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα για πρώτη φορά ένας υποψήφιος κέρδισε περισσότερες από 10.000 ψήφους. Αμφότερα τα GSLP και GLP έλαβαν περισσότερες ψήφους στις εκλογές εκείνες από όσες σε οποιεσδήποτε άλλες προηγούμενες γενικές εκλογές. Το GLP συγκέντρωσε το μεγαλύτερο ποσοστό ψήφων στην ιστορία του σε αντίθεση με το GSD που σημείωσε τη μεγαλύτερη πτώση στα ποσοστά του στην ιστορία του. Η προσέλευση στις κάλπες ήταν της τάξης του 70,77%, το χαμηλότερο ποσοστό από τις γενικές εκλογές του 1980. | Οι γενικές εκλογές στο Γιβραλτάρ του 2015 έγιναν στις 26 Νοεμβρίου για την ανάδειξη των 17 μελών του 3ου Κοινοβουλίου. Ο ανώτερος υπουργός Φάμπιαν Πικάρντο ανακοίνωσε την ημερομηνία των εκλογών σε διάγγελμά του στην κρατική υπηρεσία μεταδόσεων Gibraltar Broadcasting Corporation στις 19 Οκτωβρίου 2015. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%93%CE%B9%CE%B2%CF%81%CE%B1%CE%BB%CF%84%CE%AC%CF%81_(2015) |
Στέλιος Σκλάβαινας | Ο Στέλιος Σκλάβαινας του Γεωργίου και της Αικατερίνης γεννήθηκε στη Σίφνο το 1907. Τελείωσε το δημοτικό σχολείο στη Σίφνο, στη συνέχεια την εμπορική σχολή στον Πειραιά και το επάγγελμά του ήταν τυπογράφος. Από νεαρή ηλικία εντάχθηκε στο εργατικό κίνημα και στην ΟΚΝΕ, ενώ, αργότερα έγινε μέλος του ΚΚΕ. Ο Σκλάβαινας ασχολήθηκε ενεργά με τον συνδικαλισμό και ανήλθε στα ανώτατα κλιμάκια φτάνοντας μέχρι το διοικητικό συμβούλιο της ΓΣΕΕ. Στις 3 Φλεβάρη του 1929 συμμετείχε στην ίδρυση της Ενωτικής ΓΣΕΕ, της οποίας έγινε και πάλι μέλος του ΔΣ, Γραμματέας της οποίας ανέλαβε ο Κώστας Θέος. Στην ΕΓΣΕΕ συμπαρατάσσονταν οι συνδικαλιστικές δυνάμεις του ΚΚΕ και του "Σπάρτακου". Την περίοδο 1929-31 στην ηγεσία του ΚΚΕ είχε ξεσπάσει η κρίση που ονομάστηκε φραξιονιστική πάλη χωρίς αρχές. Στις αρχές του 1931 το κόμμα βρισκόταν σε διάλυση, οπότε η Κομμουνιστική Διεθνής (Κ.Δ) αποφάσισε να επέμβει. Κάλεσε στη Μόσχα για εξηγήσεις τα ηγετικά στελέχη του ΚΚΕ που μετείχαν στη φραξιονιστική πάλη και το Νοέμβριο του 1931 καθαίρεσε την ηγεσία του ΚΚΕ και διόρισε άλλη, τη λεγόμενη Νέα Ηγεσία, με επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη. Ο Σκλάβαινας τότε έγινε μέλος του νέου Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ, που είχε 7 μέλη και ανήκε στο στενό κύκλο του Ζαχαριάδη. Στη συνέχεια πήγε στη Μόσχα και φοίτησε στις κομματικές σχολές ΚUTV απ' όπου επέστρεψε το 1932. Στις 5 Γενάρη του 1933 έγραψε στο Ριζοσπάστη το άρθρο με τίτλο "Αυτός μας οδηγεί" που θεωρείται η απαρχή της προσωπολατρείας του Ζαχαριάδη.Στις εκλογές του Σεπτέμβρη του 1932, όταν το ΚΚΕ εξέλεξε 10 βουλευτές ως Ενιαίο Μέτωπο Εργατών Αγροτών, ο Σκλάβαινας εξελέγη βουλευτής Θεσσαλονίκης, αλλά ο βίος εκείνης της βουλής ήταν βραχύς, μέχρι τον Φλεβάρη του 1933. Εκλέχθηκε πάλι στο Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΕ στο 5ο (1934) και 6ο Συνέδριο (1935) του κόμματος.Στο 5ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς (26 Ιούλη - 30 Αυγούστου 1935) ήταν επικεφαλής της οκταμελούς ελληνικής αντιπροσωπείας που έλαβε μέρος.Στις εκλογές του Γενάρη του 1936 το Παλλαϊκό Μέτωπο εξέλεξε 15 βουλευτές. Ο Σκλάβαινας που εξελέγη βουλευτής Θεσσαλονίκης ήταν κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του Παλλαϊκού Μετώπου και αρχηγός της κοινοβουλευτικής ομάδας. Το Φλεβάρη του 1936 ο Σκλάβαινας πήρε μέρος στις μυστικές διαπραγματεύσεις του ΚΚΕ με το κόμμα των Φιλελευθέρων του Σοφούλη και υπέγραψε εκ μέρους του ΚΚΕ το λεγόμενο "Σύμφωνο Σοφούλη-Σκλάβαινα". Κατά τη θυελλώδη συνεδρίαση για την εκλογή προέδρου της Βουλής στις 6 Μαρτίου 1936, το ΚΚΕ στήριξε την υποψηφιότητα του Θεμιστοκλή Σοφούλη, σαν δέσμευση του συμφώνου εκ μέρους του. Έτσι ο Σοφούλης εκλέχθηκε πρόεδρος της Βουλής με τις ψήφους των Φιλελευθέρων και του Παλλαϊκού Μετώπου. Στη συνέχεια όμως το κόμμα των Φιλελευθέρων δεν τήρησε τις δεσμεύσεις του που απέρρεαν από το Σύμφωνο με αποτέλεσμα το ΚΚΕ να το φέρει στο φως της δημοσιότητας, να προκληθούν μεγάλες αντιδράσεις και να μη σχηματιστεί η κυβέρνηση των Φιλελευθέρων.Τον Απρίλιο του 1936, με το θάνατο του υπηρεσιακού πρωθυπουργού Κ. Δεμερτζή, θα αναλάβει πρωθυπουργός ο Ιωάννης Μεταξάς και μερικούς μήνες αργότερα, την 4η Αυγούστου 1936, θα γίνει η κατάλυση της Δημοκρατίας από τον Ιωάννη Μεταξά και τον βασιλιά Γεώργιο Β΄ και η εγκαθίδρυση της ομώνυμης δικτατορίας. Κατά τη δικτατορία του Μεταξά ο Σκλάβαινας πέρασε στην παρανομία. Μετά τη σύλληψη του Ζαχαριάδη το Σεπτέμβριο του 1936, συγκρότησαν μαζί με τον Βασίλη Νεφελούδη και τον Μήτσο Παρτσαλίδη, την τριμελή γραμματεία που θα καθοδηγούσε το παράνομο πλέον ΚΚΕ. Ο Σκλάβαινας συνελήφθη μαζί με τους Νεφελούδη-Παρτσαλίδη τον Απρίλιο του 1938 στο σπίτι του Νεφελούδη στα Άνω Πατήσια. Μαζί τους συνελήφθη και η γυναίκα του Σκλάβαινα, Δώρα, που εκτοπίστηκε στη Γαύδο μαζί με τη Σοφία Νεφελούδη και την Αύρα Παρτσαλίδη. Ο Σκλάβαινας καταδικάστηκε σε τετραετή φυλάκιση και εκτόπιση. Το μεταξικό καθεστώς θα τον φυλακίσει στην Κέρκυρα στη διαβόητη Ακτίνα Θ', μαζί με τους Νεφελούδη και Παρτσαλίδη. Εκεί ήταν ήδη κρατούμενοι ο Ζαχαριάδης και άλλα ηγετικά στελέχη του ΚΚΕ. Το Δεκέμβριο του 1938 μετά από πολύ σκληρά ατομικά και ομαδικά βασανιστήρια ο Σκλάβαινας υπέγραψε τη "δήλωση μετανοίας και αποκήρυξης των κομμουνιστικών ιδεών" και αποφυλακίστηκε. Είχε προηγηθεί λίγες μέρες πριν ο τραγικός θάνατος του Χρήστου Μαλτέζου από βασανιστήρια, γεγονός που επηρέασε καταλυτικά την απόφασή του Σκλάβαινα για δήλωση. Μετά την αποφυλάκισή του εγκαταστάθηκε πάλι στην Αθήνα όπου φυλακίστηκε και εκεί μέχρι να δικαστεί εκ νέου, να αναιρεθεί η προηγούμενη ποινή του (τετραετής φυλάκιση και εκτόπιση) και να αφεθεί ελεύθερος. Παράλληλα αφέθηκε ελεύθερη από τη Γαύδο, όπου ήταν εκτοπισμένη, η γυναίκα του Δώρα.Μετά την οριστική του αποφυλάκισή εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και εργαζόταν ως τυπογράφος. Οι πρώην σύντροφοί του τον αντιμετώπιζαν ως "δηλωσία" και τον απομόνωσαν, διακόπτοντας κάθε σχέση μαζί του. Τον Φεβρουάριο του 1939 η 5η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ διέγραψε τον Σκλάβαινα από μέλος του ΚΚΕ και η απόφαση δημοσιεύτηκε στις 12 Μαρτίου 1939 στον παράνομο Ριζοσπάστη. Η απόφαση ανέφερε: "Η 5η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ εγκρίνει ομόφωνα όλα τα μέτρα και τις μέθοδες που χρησιμοποίησε το Πολιτικό Γραφείο για την ανακάλυψη του αισχρού προβοκάτορα Π. Δαμασκόπουλου που στοίχισε τόσο ακριβά στο Κόμμα μας... Στιγματίζει την ατιμωτική προδοτική πράξη του Σκλάβαινα-Μανωλέα που συνθηκολόγησαν με τη δικτατορία και καλεί ολόκληρο το Κόμμα να συσπειρωθεί γύρω από την κεντρική καθοδήγηση..." Σύμφωνα με την επίσημη θέση του ΚΚΕ και σύμφωνα με τον φάκελό του στην Ασφάλεια δεν προκύπτει απολύτως κανένα στοιχείο για συνεργασία του με τις αρχές ασφαλείας. Ωστόσο σύμφωνα με την άποψη της ιστορικού Ιωάννας Παπαθανασίου, σε κάποιο βαθμό συνεργάστηκε με τις αρχές ασφαλείας.Η διαγραφή του Σκλάβαινα από το ΚΚΕ επικυρώθηκε και από τη Β' Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ τον Δεκέμβρη του 1942. Ο Σκλάβαινας συνελήφθη από τους κατακτητές στις 30 Ιουνίου 1941 και στις 19 Ιουλίου η Επιτροπή Δημοσίας Ασφαλείας Αττικοβοιωτίας αποφάσισε την εκτόπισή του στις φυλακές της Πύλου. Στις 18 Δεκεμβρίου 1941 μεταφέρθηκε στην Ακροναυπλία στο "Στρατόπεδο Κράτησης Κομμουνιστών".Η κομματική ηγεσία εκεί, με επικεφαλής τον Γιάννη Ιωαννίδη, έδωσε εντολή στους πολιτικούς κρατούμενους να τον απομονώσουν γιατί αν και ήταν ανώτατο στέλεχος του ΚΚΕ είχε προβεί σε δήλωση μετανοίας στις φυλακές της Κέρκυρας. Κανένας κρατούμενος δεν του μιλούσε και οι ψυχικές αντοχές του δοκιμάστηκαν σκληρά, αλλά άντεξε. Επίσης ο Σκλάβαινας με εντολή του Ιωαννίδη έγραψε έκθεση προς την ΚΕ του ΚΚΕ για τη δράση του την περίοδο από την αποφυλάκισή του στην Κέρκυρα μέχρι και τη φυλάκισή του στην Ακροναυπλία.Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Λάρισας και κατόπιν στο Στρατόπεδο συγκέντρωσης Χαϊδαρίου. Εκτελέστηκε από τους Γερμανούς την Πρωτομαγιά του 1944 στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής μαζί με τους διακόσιους Έλληνες πατριώτες. Κατά τη διάρκεια της εκτέλεσης επέδειξε θάρρος και μαζί με τους άλλους συντρόφους του φώναξαν "Ζήτω η Ελλάδα", "Ζήτω το ΕΑΜ", "Ζήτω το ΚΚΕ". http://www.candiadoc.gr/2018/04/29/o-xechasmenos-iroas-pou-ektelestike-stin-kesariani-tin-protomagia-tou-1944/ Το ΚΚΕ κατά την περίοδο 1939-41. Η Παλιά Κεντρική Επιτροπή και η Προσωρινή Διοίκηση, Σωτήρης Γκουντουβάς, Διπλωματική Εργασία, Πάντειο, Αθήνα 2019 Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, Α΄ τόμος 1919-1949, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2012 Το ΚΚΕ, επίσημα κείμενα, Δ΄ τόμος 1934-1940, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1975 Το ΚΚΕ στον ιταλοελληνικό πόλεμο του 1940-41, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2015 Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου, τόμος Κ, Αθήνα 1976 Ακτίνα Θ', Βασίλης Νεφελούδης, εκδόσεις Εστίας, Αθήνα 2007 Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμος ΙΕ, Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα 1978 Ιστορία της Αντίστασης 1940-45, Εκδόσεις Αυλός, Αθήνα 1979 "Ακροναυπλία" (θρύλος και πραγματικότητα), Γιάννης Μανούσακας, εκδόσεις ΔΩΡΙΚΟΣ, Αθήνα 1978 Η επαγγελία της αδύνατης επανάστασης, Άγγελος Ελεφάντης, Εκδόσεις Θεμέλιο, Αθήνα 1976 | Ο Στέλιος Σκλάβαινας (Σίφνος 1907 - Καισαριανή 1 Μαΐου 1944) ήταν τυπογράφος, συνδικαλιστής, ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ, βουλευτής του Παλλαϊκού Μετώπου το 1932 και το 1936. Εκτελέστηκε από τους Γερμανούς την Πρωτομαγιά του 1944 στην Καισαριανή. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%AD%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A3%CE%BA%CE%BB%CE%AC%CE%B2%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%B1%CF%82 |
Μπρετ Χαρτ | Ο Μπρετ Χαρτ, προέρχεται από μια ιστορική οικογένεια στον χώρο της επαγγελματικής πάλης. Οι Χαρτς, με πατριάρχη τον Στου Χαρτ, "χτίσανε" σπουδαίο οικογενειακό όνομα στον χώρο. Εκτός από τον Μπρετ, ο αδερφός του Όουεν Χαρτ πρόλαβε και έκανε σημαντικές επιτυχίες στην καριέρα του, πριν πεθάνει από ατύχημα σε ζωντανό πρόγραμμα το 1999. Το 1982 παντρεύτηκε πρώτη φορά, την Τζούλι, με την οποία απέκτησε τέσσερα παιδιά. Ζούσαν χωριστά από το 1998 και χώρισαν οριστικά το 2002. Από το 2004 ως το 2007 ήταν παντρεμένος με μια Ιταλίδα με το όνομα Σίνθια. Τέλος από το 2010 είναι παντρεμένος με την Στέφανι Ουάσινγκτον. Εκπαιδεύτηκε από τον πατέρα του, Στου Χαρτ και ξεκίνησε την καριέρα του, από την Ιαπωνία και εταιρείες πάλης της χώρας. Περιπλανήθηκε εκεί από το 1976 ως το 1984. Όταν υπέγραψε με το World Wrestling Federation (τώρα WWE), του ζητήθηκε να έχει το ρόλου του καουμπόι παλαιστή, όμως αρνήθηκε. Σύντομα, συμμετείχε στην ομάδα Hart Foundation μαζί με τον Τζιμ Νέιντχαρτ, ενώ είχαν για μάνατζερ τον Τζίμι Χαρτ. Μαζί έγιναν γνωστοί και διακρίθηκαν στην ομαδική κατηγορία, αφού κέρδισαν το ομαδικό πρωτάθλημα τον Φεβρουάριο του 1987. Ο Μπρετ Χαρτ άρχισε να παλεύει και σε ατομικούς αγώνες, ενώ έχασε τον ομαδικό τίτλο τον Οκτώβριο. Τον Αύγουστο του 1990 στο SummerSlam, η ομάδα κέρδισε για δεύτερη και τελευταία φορά τον ομαδικό τίτλο. Μετά από αρκετούς μήνες θητείας, οι Μπρετ Χαρτ και Τζιμ Νέιντχαρτ έχασαν τον τίτλο στην WrestleMania 7 τον Μάρτιο του 1991. Μετά από αυτό η ομάδα διαλύθηκε. Η Hart Foundation θεωρείται ως μια από τις καλύτερες ομάδες στην ιστορία της εταιρείας και αποτέλεσε μια δυναμική αρχή για την καριέρα του Μπρετ Χαρτ. Τον Αύγουστο του 1991 στο SummerSlam, ο Μπρετ Χαρτ νίκησε τον Μίστερ Πέρφεκτ και έγινε ο νέος Διηπειρωτικός Πρωταθλητής. Μετά από έναν μήνα, πήρε μια σημαντική διάκριση, αφού κέρδισε τον διαγωνισμό King of the Ring (ελλ: Βασιλιάς του ρινγκ). Τον Ιανουάριο του 1992 έχασε τον Διηπειρωτικό Τίτλο, όμως τον επανέκτησε στη WrestleMania 8 όταν νίκησε τον Ρόντι Πάιπερ. Ο Χαρτ κατάφερε να διατηρήσει το πρωτάθλημα του στον πρώτο αγώνα με σκάλες που έγινε στην εταιρεία. Στο SummerSlam έχασε το πρωτάθλημα από τον Μπρίτις Μπούλντογκ, σε έναν αγώνα που ψηφίστηκε ως ο καλύτερος της χρονιάς από τους αναγνώστες του περιοδικού Pro Wrestling Illustrated και το WWE τον αναγνωρίζει ως τον καλύτερο αγώνα στην ιστορία του SummerSlam. Η καριέρα του Μπρετ Χαρτ έφθασε σε νέα ύψη, όταν κέρδισε τον Ρικ Φλερ και κατέκτησε το Πρωτάθλημα World Wrestling Federation. Η πρώτη υπεράσπιση του πρωταθλήματος έγινε κόντρα στον Σον Μάικλς στο Survivor Series τον Νοέμβριο του 1992. Δύο μήνες μετά στο Royal Rumble, διατήρησε τον τίτλο ενάντια στον Ρέιζον Ραμόν. Τελικά, ο Μπρετ Χαρτ έχασε τον τίτλο στην WrestleMania 9 από τον ογκώδη Γιοκοζούνα. Έπειτα, κέρδισε για δεύτερη φορά στον διαγωνισμό King of the Ring, όντας ο μόνος παλαιστής που το κατάφερε. Λόγω αυτής της διάκρισης, άρχισε κόντρα με τον "Βασιλιά" Τζέρι Λόουλερ. Οι δυο τους πάλεψαν στο SummerSlam, όπου ο Μπρετ Χαρτ έχασε αντικανονικά. Η κόντρα του με τον Λόουλερ ψηφίστηκε ως η καλύτερη του 1993 από την εφημερίδα Wrestling Observer Newsletter. Στη συνέχεια, ο Μπρετ Χαρτ άρχισε μια κόντρα με τον αδερφό του, Όουεν Χαρτ. Ενώ η κόντρα τους φαινόταν να τελειώνει, ο Όουεν του επιτέθηκε, όταν έχασαν σε έναν ομαδικό αγώνα στο Royal Rumble του 1994. Την ίδια ημέρα, ο Μπρετ Χαρτ νίκησε στον αγώνα Royal Rumble μαζί με τον Λεξ Λούγκερ και οι δυο παλαιστές κέρδισαν αγώνα για το Πρωτάθλημα World Wrestling Federation. Στην WrestleMania 10, ο Μπρετ Χαρτ έχασε από τον Όουεν Χαρτ, όμως στο τέλος του σόου έγινε ο Πρωταθλητής της World Wrestling Federation, νικώντας τον Γιοκοζούνα. Στο Survivor Series έχασε τον τίτλο απο τον Μπομπ Μπάκλουντ. Αφού διεκδίκησε το Πρωτάθλημα στο Royal Rumble του 1995, ο Μπρετ Χαρτ νίκησε τον Μπομπ Μπάκλουντ στη WrestleMania 11. Έπειτα, αναθερμάνθηκε η κόντρα του Μπρετ Χαρτ με τον Τζέρι Λόουλερ. Σε έναν αγώνα στο SummerSlam ο Μπρετ Χαρτ νίκησε τον αντίπαλο του και τελείωσε την αντιπαλότητα τους. Μετά, θέλησε να ξαναγίνει πρωταθλητής και το κατάφερε στο Survivor Series. Αφού υπερασπίστηκε τον τίτλο, ο Μπρετ Χαρτ ήρθε αντιμέτωπος με τον Σον Μάικλς σε έναν εξηντάλεπτο αγώνα στη WrestleMania 12, όπου νίκησε ο τελευταίος. Μετά από αυτό, ο Μπρετ Χαρτ σταμάτησε να εμφανίζεται για ένα διάστημα στο σόου. Στο τέλος του 1995 ανανέωσε το συμβόλαιο του με την World Wrestling Federation, ενώ απέρριψε μία πρόταση της αντίπαλης εταιρείας World Championship Wrestling (WCW). Ο τότε ανερχόμενος Στιβ Όστιν προκαλούσε τον Μπρετ Χαρτ όσο εκείνος έλειπε απο το σόου. Στο Survivor Series του 1996, ο Μπρετ Χαρτ επέστρεψε και νίκησε τον Όστιν. Έπειτα, διεκδίκησε το Πρωτάθλημα της World Wrestling Federation κόντρα στον πρωταθλητή Σάικο Σιντ, όμως ο Σον Μάικλς ενεπλάκη στον αγώνα για να χτυπήσει τον πρωταθλητή. Μετά τον αγώνα, ο Μπρετ Χαρτ χτύπησε τον Μάικλς. Η κόντρα του με τον Στιβ Όστιν φούντωσε στο Royal Rumble του 1997, όταν ο Όστιν τον απέκλεισε με ανέντιμο τρόπο από το ρινγκ και νίκησε στον αγώνα Royal Rumble. Για να αποκατασταθεί η αδικία, ο Μπρετ Χαρτ συμμετείχε σε έναν αγώνα τεσσάρων παλαιστών, όπου και νίκησε, για να γίνει ο Πρωταθλητής της World Wrestling Federation. Την επόμενη ημέρα έχασε το πρωτάθλημα, λόγω ανάμειξης του Στιβ Όστιν στον αγώνα του. Στη WrestleMania 13, ο Μπρετ Χαρτ νίκησε τον Στιβ Όστιν σε έναν αγώνα υποταγής, όπου ο Όστιν προτίμησε να λιποθυμήσει παρά να παραδοθεί. Μετά τον αγώνα, ο Μπρετ Χαρτ τον χτυπούσε μέχρι που το κοινό τον αποδοκίμασε και υποστήριξε τον Όστιν. Ο αγώνας χαρακτηρίστηκε ως πεντάστερος και ο καλύτερος της χρονιάς από την εφημερίδα Wrestling Observer Newsletter. Τον Απρίλιο οι δυο τους ξαναπάλεψαν και ο Όστιν τραυμάτισε τον Μπρετ Χαρτ, χτυπώντας τον μέχρι να φθάσει στο ασθενοφόρο. Σύντομα, ο Μπρετ Χαρτ έγινε ο πιο μισητός παλαιστής της εταιρείας, όταν άλλαξε ρόλο και απέκτησε τον χαρακτήρα του εθνικιστή Καναδού που αντιπαθούσε τις ΗΠΑ. Εκτός των Ηνωμένων Πολιτειών, τα καναδικά και ευρωπαϊκά κοινά τον επευφημούσαν. Ο Μπρετ Χαρτ συμμετείχε στην ανανεωμένη Hart Foundation, μαζί με τους Όουεν Χαρτ, Τζιμ Νέιντχαρτ, Ντέιβι Μπόι Σμιθ και Μπράιαν Πίλμαν. Στο SummerSlam, ο Μπρετ Χαρτ νίκησε τον Αντερτέικερ για να γίνει ο Πρωταθλητής της World Wrestling Federation, σε έναν αγώνα που διαιτητής ήταν ο Σον Μάικλς. Στον αγώνα ο Μπρετ Χαρτ έφτυσε τον Μάικλς, ενώ ο τελευταίος προσπάθησε να τον χτυπήσει με μια καρέκλα, χτυπώντας κατά λάθος τον Αντερτέικερ. Ο Μπρετ Χαρτ άφησε τον ρόλο του αντιαμερικάνου και σταμάτησε να παίρνει αρνητικές αντιδράσεις απο το κοινό. Η Hart Foundation ξεκίνησε κόντρα με την D-Generation X, όπου αρχηγός της ήταν ο Σον Μάικλς. Μεταξύ των δυο παλαιστών, υπήρξαν διάφοροι χαρακτηρισμοί που ήταν εκτός σεναρίου. Ενώ υπήρχε πολυετές συμβόλαιο, ο ιδιοκτήτης του World Wrestling Federation, Βινς Μακμάν, άρχισε να προβληματίζεται σχετικά με τον Μπρετ Χαρτ, επειδή η εταιρεία περνούσε κρίση στα οικονομικά της και δεν μπορούσε να αντέξει το συμβόλαιο του. Ο Μακμάν του πρότεινε να δει το συμβόλαιο που του προσέφερε η εταιρεία πάλης WCW. Ο τελευταίος αγώνας του Μπρετ Χαρτ ήταν ενάντια στον Σον Μάικλς, που ήταν εχθρός του και στην πραγματικότητα, ενώ πραγματοποιήθηκε στο Survivor Series τον Νοέμβριο του 1997 στο Μόντρεαλ του Καναδά. Ο Μπρετ Χαρτ είχε δικαίωμα μέσα στο συμβόλαιο του, που του επέτρεπε να διαπραγματεύεται για το αποτέλεσμα των αγώνων του. Πριν το σόου είχε πει στον Μακμάν πως δεν ήθελε να χάσει τον τίτλο του μέσα στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τον Καναδά, από τον αντίζηλο του. Κατά την διάρκεια του αγώνα, ο Βινς Μακμάν πήρε τον νόμο στα χέρια του και έδωσε την νίκη στον Σον Μάικλς. Ο έξαλλος Μπρετ Χαρτ αποχώρησε βρίζοντας και φτύνοντας τον Μακμάν, ενώ υπήρξαν διάφορα επεισόδια στα παρασκήνια. Το περιστατικό αυτό έγινε γνωστό ως το Montreal Screwjob (Η αδικία του Καναδά) και παραμένει ως μια από τις πιο αμφιλεγόμενες ιστορίες του αθλήματος. Ο Μπρετ Χαρτ υπέγραψε τριετές συμβόλαιο με το WCW, το οποίο το οποίο του παρείχε 2,5 εκατομμύρια δολάρια το χρόνο (1 εκ. υψηλότερο από τον προηγούμενο μισθό του), πιο άνετο πρόγραμμα αγώνων και πλήρη έλεγχο του τηλεοπτικού του ρόλου. Η πρώτη του κόντρα στο WCW, ήταν με τον Ρικ Φλερ, τον οποίο και νίκησε. Τον Απρίλιο του 1998, ο Μπρετ Χαρτ απέκτησε τον ρόλο του "κακού", αφού βοήθησε τον Χαλκ Χόγκαν να νικήσει τον Ράντυ Σάβατζ. Τότε άρχισε να συνεργάζεται με τον Χόγκαν και την ομάδα του, την nWo. Τον Ιούλιο διεκδίκησε το Τηλεοπτικό Πρωτάθλημα κόντρα στον Μπούκερ Τι, όμως τον χτύπησε με μια καρέκλα και αποκλείστηκε από τον αγώνα. Στη συνέχεια, ο Μπρετ Χαρτ κατέκτησε το Πρωτάθλημα Ηνωμένων Πολιτειών, νικώντας τον Ντάιαμοντ Ντάλας Πέιτζ. Τον Αύγουστο έχασε το πρωτάθλημα από τον Λεξ Λούγκερ. Έπειτα, ο Μπρετ Χαρτ άφησε τον ρόλο του αντιπαθή και άρχισε μια κόντρα με τον Στινγκ. Η κόντρα τους έληξε τον Νοέμβριο, όταν ο Μπρετ Χαρτ νίκησε τον Στινγκ, διατηρώντας το Πρωτάθλημα Ηνωμένων Πολιτειών. Σύντομα, έχασε το πρωτάθλημα από τον Ντάιαμοντ Ντάλας Πέιτζ. Τον Νοέμβριο, κατάφερε να ξανακερδίσει το συγκεκριμένο πρωτάθλημα, το οποίο και κράτησε για ένα τρίμηνο. Έπειτα, o Μπρετ Χαρτ τραυματίστηκε και ο αδερφός του, Όουεν, σκοτώθηκε σε ένα ατύχημα. Μετά από αποχή μηνών, ο Μπρετ Χαρτ επέστρεψε τον Σεπτέμβριο του 1999. Τον Οκτώβριο κέρδισε για τέταρτη φορά το Πρωτάθλημα Ηνωμένων Πολιτειών, νικώντας τον Μπιλ Γκόλντμπεργκ. Η θητεία του ως πρωταθλητής ήταν σύντομη. Για πρώτη φορά στη καριέρα του ο Μπρετ Χαρτ έγινε ο Παγκόσμιος Πρωταθλητής Βαρέων Βαρών του WCW, όταν νίκησε σε ένα τουρνουά τον Νοέμβριο. Τον επόμενο μήνα, ο Μπρετ Χαρτ συμμάχησε με τον Γκόλντμπεργκ, για να γίνουν οι νέοι Ομαδικοί Πρωταθλητές του WCW. Σύντομα, έχασαν το πρωτάθλημα απο την ομάδα των Σκοτ Χαλ και Κέβιν Νας. Ο Μπρετ Χαρτ υπερασπίστηκε το Πρωτάθλημα Βαρέων Βαρών κόντρα στον Γκόλντμπεργκ. Κατά τη διάρκεια του αγώνα, ο Μπρετ Χαρτ λόγω μιας απρόσεκτης κλωτσιάς έπαθε σοβαρή διάσειση και η κατάσταση του χειροτέρευσε μετά από ένα ακόμη λάθος του Γκόλντμπεργκ. Το πρωτάθλημα αφαιρέθηκε από τον Μπρετ Χαρτ και οι δυο παλαιστές έδωσαν άλλον έναν αγώνα για να αναδειχθεί ο πρωταθλητής. Τον Δεκέμβριο ο Μπρετ Χαρτ νίκησε τον Γκόλντμπεργκ και έγινε νέος πρωταθλητής, αφού τον βοήθησε ο Κέβιν Νας και ο Σκοτ Χολ. Ο Μπρετ Χαρτ συμμετείχε ξανά στην nWo και έγινε αντιπαθής στο κοινό. Τον Ιανουάριο του 2000 έδωσε άλλους δύο αγώνες. Η κατάσταση του εγκεφάλου του Χαρτ ήταν τόσο άσχημη, που ο παλαιστής αναγκάστηκε να αποσυρθεί από την επαγγελματική πάλη. Έκανε κάποιες εμφανίσεις για το WCW, χωρίς να παλέψει και αποδεσμεύτηκε τον Οκτώβριο του 2000. Το 2005 λύθηκαν τα προβλήματα μεταξύ του Μπρετ Χαρτ και του WWE (πρώην World Wrestling Federation) και εκδόθηκε ένα dvd αφιερωμένο στη καριέρα του παλαιστή. Τον Απρίλιο του 2006, ο Μπρετ Χαρτ εντάχθηκε στο τιμητικό Hall of Fame. Τον Δεκέμβριο του 2009, ο Μπρετ Χαρτ υπέγραψε συμβόλαιο με το WWE. Στις 4 Ιανουαρίου 2010, έκανε την πολυαναμενόμενη του επιστροφή στο WWE Raw, όπου στο σενάριο άρχισε μια κόντρα με τον Βινς Μακμάν. Στην WrestleMania 26, ο Μπρετ Χαρτ νίκησε τον Μακμάν. Ο Μπρετ Χαρτ εμφανίστηκε στο πλευρό του ανιψιού του, Ντέιβιντ Χαρτ Σμιθ, και της ομάδας του, από το 2010, ως εμψυχωτής. Τον Μάιο της ίδιας χρονιάς, κέρδισε για πέμπτη φορά το Πρωτάθλημα Ηνωμένων Πολιτειών, νικώντας τον Μιζ. Η θητεία του ως πρωταθλητής τελείωσε σύντομα, αφού ο ίδιος παρέδωσε τον τίτλο. Στο SummerSlam ο Μπρετ Χαρτ συμμετείχε με επιτυχία σε έναν ομαδικό αγώνα και τον Σεπτέμβριο του 2011 σε έναν ομαδικό αγώνα στο Raw. Σποραδικά, ο Μπρετ Χαρτ έκανε και άλλες εμφανίσεις στο WWE χωρίς να έχει σημαντικό ρόλο. Τον Μάιο του 2013, ο Μπρετ Χαρτ εμφανίστηκε σε ένα επεισόδιο του Raw, που ήταν αφιερωμένο σε εκείνον και διεξάχθηκε στο Κάλγκαρι του Καναδά. Εκτός της επαγγελματικής πάλης, ο Μπρετ Χαρτ, ασχολήθηκε και με την ηθοποιία από το 1994, ενώ η πιο πρόσφατη ταινία στην οποία συμμετείχε ήταν το 2004. Από το 1991 ως το 2004 είχε δική του στήλη σε εβδομαδιαία εφημερίδα του Καναδά. Από το 1999 ξεκίνησε να γράψει την αυτοβιογραφία του, την οποία ολοκλήρωσε και εξέδωσε στην δημοσιότητα το 2007 στον Καναδά και το 2008 στις Ηνωμένες Πολιτείες. Πρωτάθλημα WWE (5 φορές) Διηπειρωτικό Πρωτάθλημα WWE (2 φορές) Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ομάδων (2 φορές με Τζιμ Νέιντχαρτ) Πρωτάθλημα Ηνωμένων Πολιτειών WWE (1 φορά) Τουρνουά King of the Ring (τις χρονιές 1991 και 1993) Αγώνας Royal Rumble (το 1994) Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Βαρέων Βαρών WCW (2 φορές) Πρωτάθλημα Ηνωμένων Πολιτειών WCW (4 φορές) Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ομάδων WCW (1 φορά με Γκόλντμπεργκ) Προφίλ στο WWE.com Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Bret Hart στο Wikimedia Commons | Ο Μπρετ Χαρτ (Bret Hart, 2 Ιουλίου 1957) είναι Καναδός συγγραφέας, ηθοποιός και πρώην επαγγελματίας παλαιστής. Αυτή την περίοδο έχει συμβόλαιο με την εταιρεία επαγγελματικής πάλης WWE, για την οποία εμφανίζεται σποραδικά στα σόου της, όχι για να παλέψει. Στην καριέρα του, το αποδόθηκε το ψευδώνυμο "Χιτμαν" που συνόδευε το όνομά του στα ρινγκ. Το 2006 εισήχθη στο Hall of Fame του WWE για την προσφορά του στον χώρο της επαγγελματικής πάλης. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%B5%CF%84_%CE%A7%CE%B1%CF%81%CF%84 |
Ψυχρά κι Ανάποδα ΙΙ | Τρία χρόνια μετά τα γεγονότα της πρώτης ταινίας, Η Έλσα ακούει μια παράξενη φωνή από τον βορρά να την καλεί. Μαζί με την αδερφή της Άννα, τον Κρίστοφ, τον Όλαφ και τον Σβεν, παίρνουν μέρος σε ένα καινούργιο ταξίδι πέρα από το σπίτι τους, την Αρεντέλλα, ώστε να ανακαλύψουν την προέλευση των μαγικών δυνάμεων της Έλσα και να σώσουν το βασίλειο. Ιντίνα Μενζέλ ως Έλσα Κρίστεν Μπελ ως Άννα Τζόναθαν Γκροφ ως Κρίστοφ Τζος Γκαντ ως Όλαφ Σαντίνο Φοντάνα ως Χανς Έβαν Ρέιτσελ Γουντ ως Βασιλίσσα Ιντούνα Στέρλινγκ Κ. Μπράουν Όταν ρωτήθηκε για μελλοντικά σίκουελ, ο παραγωγός Πίτερ Ντελ Βίτσο εξήγησε τον Μάρτιο του 2014 ότι οι Κρις Μπακ, Τζένιφερ Λι, και ο ίδιος "δουλεύουμε πάρα πολύ καλά μαζί, οπότε πιστεύω ότι θα αναπτύξουμε ένα καινούργιο πρότζεκτ. Αλλά δεν ξέρω τι θα είναι για την ώρα." Στα τέλη Απριλίου της ίδιας χρονιάς, ο πρόεδρος της Walt Disney Studios Άλαν Φ. Χορν είπε ότι "δεν έχουμε συζητήσει πολύ για σίκουελ" καθώς αυτόν τον καιρό, η προτεραιότητα της εταιρίας ήταν το προγραμματισμένο μιούζικαλ στο Μπροντγουέι, το οποίο επίσης απαιτούσε την γραφή επιπλέον τραγουδιών από τους Ρομπέρ Λόπεζ και Κρίστεν Άντερσον Λόπεζ.Όταν ρωτήθηκε τον Μάιο του 2014 για ένα σίκουελ, ο διευθύνων σύμβουλος της Disney Μπομπ Άιγκερ δήλωσε στον δημοσιογράφο Ντέιβιντ Φάμπερ ότι η Disney δεν θα "δώσει εντολή για συνέχιση" ή "εξόρμηση ιστοριών", διότι κάτι τέτοιο θα δημιουργούσε το ενδεχόμενο να δημιουργηθεί κάτι όχι τόσο καλό όσο η πρώτη ταινία. Ο Άιγκερ εξέφρασε επίσης την ελπίδα ότι το φραντσάιζ του Ψυχρά κι Ανάποδα "είναι κάτι που είναι παντοτινό για την εταιρεία" παρομοίως με τον Βασιλιά των Λιονταριών.Τον Ιούνιο, η Λι επιβεβαίωσε ότι ο τότε επικεφαλής δημιουργός Τζον Λάσιτερ είχε ρητά δώσει σε εκείνη και τον Μπακ την ελευθερία να διερευνήσουν ό, τι για το οποίο ήταν «παθιασμένοι»: "Δεν ξέρουμε τι είναι ακόμα ... Πραγματικά θα ξεκινήσουμε από το μηδέν, θα είναι κάτι εντελώς καινούργιο."Στις 12 Μαρτίου του 2015, στην ετήσια συνάντηση των μετόχων της Disney στο Σαν Φρανσίσκο, οι Άιγκερ, Λάσιτερ και ο ηθοποιός Τζος Γκαντ (η φωνή του Όλαφ) ανακοίνωσαν επίσημα ένα σίκουελ, το Ψυχρά κι Ανάποδα 2, το οποίο αναπτύσσονταν στην Disney, με τους Μπακ και Λι να επιστρέφουν ως σκηνοθέτες και τον Ντελ Βίτσο να επιστρέφει ως παραγωγός. Ο Λάσιτερ εξήγησε ότι στην Disney Animation, "όπως και με την Pixar, όταν κάνουμε ένα σίκουελ, γίνεται αυτό επειδή οι σκηνοθέτες αυτοί που δημιούργησαν την πρωτότυπη ταινία, έχουν δημιουργήσει επίσης μια ιδέα που είναι τόσο καλή που αξίζει για τους χαρακτήρες αυτούς". Δηλώνει ότι στην περίπτωση του Ψυχρά κι Ανάποδα, οι σκηνοθέτες "έφτιαξαν μια μεγάλη ιδέα για μια συνέχεια και θα ακούσετε πολύ περισσότερα γι 'αυτό και σας φέρνουμε πίσω στην Αραντέλλα". Σύμφωνα με το Los Angeles Times, υπήρχε "σημαντική εσωτερική συζήτηση" στην Disney για την παραγωγή ενός σίκουελ της ταινίας στην Disney Animation, αλλά η άνευ προηγουμένου επιτυχία της πρώτης ταινίας φάνηκε να επηρεάζει τα στελέχη της Disney ως προς τη δημιουργία του.Σε μια συνέντευξη με την Arizona Republic, η Μενζέλ επιβεβαίωσε ότι θα επέστρεφε στον ρόλο μερικές βδομάδες μετά την ολοκλήρωση της περιοδείας συναυλιών της· είπε ότι, "δεν μου έχουν στείλει καν ένα σενάριο".Στις 28 Σεπτεμβρίου, ο Τζος Γκαντ ανακοίνωσε την επιστροφή του με τους Μπακ, Λι, Ντελ Βίτσο, Άντερσον-Λόπεζ και Λόπεζ μαζί με τον Λάσιτερ, προσθέτοντας ότι το σίκουελ θα είναι ξεχωριστό. Είπε: "οι εκπληκτικοί άνθρωποι στην Walt Disney Animation Studios έχουν δημιουργήσει μια ιστορία που φέρνει την απίστευτη κληρονομιά του Ψυχρά κι Ανάποδα και συνεχίζει να χτίζει και να επεκτείνει τους χαρακτήρες και τα θέματα με νέους και συναρπαστικούς τρόπους".Ο Τζόναθαν Γκροφ (η φωνή του Κρίστοφ) είπε νωρίτερα τον Ιούλιο του 2017, "Δεν ξέρω τίποτα γι 'αυτό, εκτός από το ότι πρόκειται να αρχίσω να καταγράφω τα λόγια μου από αυτό." Στις 11 Οκτωβρίου, επιβεβαίωσε στο Βρετανικό τολκ σόου Lorraine ότι και αυτός είχε αρχίσει ήδη την ηχογράφηση για το σίκουελ τον προηγούμενο μήνα.Σε μια συνέντευξη του Οκτωβρίου 2017 με το CinemaBlend, ο Μπελ αποκάλυψε ότι θα υπάρξουν και νέοι χαρακτήρες. Είπε επίσης ότι οι σκηνοθέτες και οι παραγωγοί "είχαν κάνει το ταξίδι τους στη Νορβηγία" και εξέτασαν "ολόκληρο τον πολιτισμό" για να κάνουν αυτήν τη "διασκεδαστική ταινία". Προσθέτει ότι η Λι είχε ηχογραφήσει τον εαυτό της ως Έλσα και Άννα "για μήνες για να προσπαθήσει να καταλάβει [τι θα έλεγαν]".Τον Μάρτιο του 2018, η Λι αποκάλυψε σε μια συνέντευξη ότι έκανε το δεύτερο προσχέδιο από τα έξι, τα οποία ανέφερε ως "έξι προβολές". Αργότερα τον ίδιο μήνα, η Άντερσον Λόπεζ σε συνέντευξή της για το Ψυχρά κι Ανάποδα του Μπροντγουέι, για τον οποίο έγραψε τα νέα τραγούδια, επιβεβαίωσε ότι είχαν ήδη γράψει ένα τραγούδι για το σίκουελ με την Μπελ. Ψυχρά κι Ανάποδα ΙΙ στην IMDb | Το Ψυχρά κι Ανάποδα ΙΙ είναι αμερικανική 3D ταινία μιούζικαλ φαντασίας κινουμένων σχεδίων παραγωγής Walt Disney Animation Studios που προβλήθηκε το 2019 ως συνέχεια του Ψυχρά κι Ανάποδα (2013). Στην ταινία συμμετέχουν οι ηθοποιοί φωνής από την πρώτη ταινία Ιντίνα Μενζέλ, Κρίστεν Μπελ, Τζόναθαν Γκροφ, Τζος Γκαντ και Σαντίνο Φοντάνα, μαζί με τις νέες φωνές των Έβαν Ρέιτσελ Γουντ και Στέρλινγκ Κ. Μπράουν. Κυκλοφόρησε από την Walt Disney Pictures στις 22 Νοεμβρίου του 2019. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A8%CF%85%CF%87%CF%81%CE%AC_%CE%BA%CE%B9_%CE%91%CE%BD%CE%AC%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%B1_%CE%99%CE%99 |
Σαρλίν του Μονακό | Γεννήθηκε με το όνομα Σαρλίν Λινέτ Γουίτστοκ στις 25 Ιανουαρίου 1978 στο Μπουλαγουέιο της Ροδεσίας. Είναι η κόρη του Μάικλ Κένεθ Γουίτστοκ, διευθυντή πωλήσεων, και της Λινέτ Χάμπερστοουν, πρώην αγωνιστική δύτρια και προπονήτρια κολύμβησης. Η Σαρλίν έχει δύο μικρότερα αδέλφια, το Γκάρεθ (γεννημένος το 1980) και τον Σον (γεννημένος το 1983). Η οικογένειά της μετακόμισε στη Νότια Αφρική το 1989, όταν εκείνη ήταν 11 ετών. Η Σαρλίν παρακολούθησε μαθήματα στο σχολείο Τομ Νιουμπάι στο Μπενόνι, κοντά στο Γιοχάνεσμπουργκ, από το 1988 ως το 1991.Η οικογένεια των Γουίτστοκ είναι είναι γερμανικής καταγωγής. Οι πρόγονοι της Σαρλίν μετανάστευσαν στη Νότια Αφρική από την Πομερανία της βόρειας Γερμανίας το 1861, προκειμένου να βρουν μια καλύτερη ζωή. Στη Νότια Αφρική, οι Γουίτστοκ εργάστηκαν ως εργάτες και προσπάθησαν ανεπιτυχώς να βρουν διαμάντια. Το 2014 μια έρευνα θα δείξει ότι η Σαρλίν είχε προγόνους και από την Ιρλανδία. Η Σαρλίν κέρδισε τρία χρυσά και ένα αργυρό μετάλλιο στους Παναφρικανικούς Αγώνες του 1999 στο Γιοχάνεσμπουργκ. Ήταν, επίσης, μέλος της νοτιοαφρικανικής ομάδας κολύμβησης γυναικών μικτού 4 × 100 μ., η οποία τερμάτισε πέμπτη. Το 2002 τερμάτισε έκτη στο παγκόσμιο πρωτάθλημα κολύμβησης της Διεθνούς Κολυμβητικής Ομοσπονδίαςστη Μόσχα. Έπειτα, άφησε τον κολυμβητικό της σύλλογο στο Ντέρμπαν για να ενταχθεί στον κολυμβητικό σύλλογο Τουκς του Πανεπιστημίου της Πρετόρια. Ωστόσο, εκεί δεν εντάχθηκε σε κάποιο εκπαιδευτικό πρόγραμμα. Χρησιμοποιούσε, όμως, τις εγκαταστάσεις του συλλόγου για την προπόνησή της.Τον Ιανουάριο του 2005 αποφάσισε να αφήσει την Πρετόρια και να επιστρέψει στο Ντέρμπαν. Στη συνέχεια πήγε στη βόρεια ακτή της επαρχίας Κουαζούλου-Νατάλ, όπου συνάντησε τον προπονητή κολύμβησης Μπράνισλαβ Ίβκοβιτς. Στις 13 Απριλίου 2007 επανέκτησε τον τίτλο της Νοτιοαφρικανής πρωταθλήτριας, τερματίζοντας στην τρίτη θέση του πρωταθλήματος Τέλκομ της κατηγορίας ύπτιας γυναικείας κολύμβησης.Με τα χρόνια κέρδισε διάφορους εθνικούς τίτλους. Σχεδιάζε, μάλιστα, να διαγωνισθεί στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008 στην Κίνα, χωρίς ωστόσο να καταφέρει να προκριθεί. Πριν τους προκριματικούς είχε μείνει εκτός της ανταγωνιστικής κολύμβησης για 18 μήνες, εξαιτίας ενός τραυματισμού στον ώμο. Στις 27 Μαΐου του 2011 η Σαρλίν έγινε παγκόσμια πρέσβειρα των Ειδικών Ολυμπιακών Αγώνων επιφορτισμένη με το κίνημα προώθησης του σεβασμού και της κοινωνικής ένταξης των ατόμων με νοητική υστέρηση σε παγκόσμιο επίπεδο. Η ίδια έχει δηλώσει ότι το κίνημα των Ειδικών Ολυμπιακών Αγώνων είναι κοντά στην καρδιά της επειδή, ως πρώην αθλήτρια, εκτιμά το ρόλο της για τη χρήση της δύναμης του αθλητισμού προκειμένου να αλλάξουν ζωές. Η Σαρλίν γνώρισε τον Πρίγκιπα Αλβέρτο του Μονακό στην εκδήλωση Μάρε Νόστρουμ το 2000 στο Μονακό. Η σχέση τους θεωρείται ότι ξεκίνησε το 2001 και η πρώτη τους δημόσια εμφάνιση έγινε στην τελετή έναρξης των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων του 2006. Το ίδιο έτος η Σαρλίν μετακόμισε με τον Αλβέρτο. Το 2010 τον συνόδευσε στο γάμο της Διαδόχου Βικτώριας της Σουηδίας και το 2011 στο γάμο του Πρίγκιπα Γουίλιαμ, Δούκα του Κέιμπριτζ.Στις 23 Ιουνίου 2010 το παλάτι ανακοίνωσε τον αρραβώνα της Σαρλίν και του Αλβέρτου. Το δαχτυλίδι των αρραβώνων που της έδωσε ο Αλβέρτος, ήταν απιοειδούς σχήματος με διαμάντι τριών καρατίων στο κέντρο και στρογγυλά διαμαντένια μπριγιάν γύρω από αυτό. Δημιουργός του δαχτυλιδιού θεωρείται ότι ήταν ο Παριζιάνος κοσμηματοπώλης Ρεπόσι. Τον Απρίλιο του 2011, η Σαρλίν, η οποία ήταν προηγουμένως Προτεστάντις, ασπάστηκε τον Ρωμαιοκαθολικισμό, παρότι κάτι τέτοιο δεν απαιτούνταν από το Σύνταγμα του Μονακό. Η μελλοντική πριγκίπισσα ξεκίνησε, επίσης, εκμάθηση της γαλλικής γλώσσας και της μονεγασκικής διαλέκτου, ενώ εξοικειώθηκε με το ευρωπαϊκό μοναρχικό πρωτόκολλο.Ο γάμος είχε αρχικά προγραμματιστεί για τις 8 και 9 Ιουλίου 2011, όμως η ημερομηνία μετακινήθηκε για νωρίτερα, προκειμένου να μην συμπέσει με την συνάντηση της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής στο Ντέρμπαν (5–9 Ιουλίου). Κατά τη διάρκεια της εβδομάδας πριν από το γάμο, το παλάτι διέψευσε δημοσιεύματα, που ανέφεραν ότι η Σαρλίν είχε μετανιώσει για το γάμο. Το γαλλικό περιοδικό Λ'Εξπρές ανέφερε ότι η Σαρλίν προσπάθησε να φύγει από το Μονακό την Τρίτη 28 Ιουνίου, έπειτα από φήμες ότι ο Αλβέρτος ήταν ο πατέρας τρίτου νόθου παιδιού. Το δημοσίευμα υποστήριζε ότι η Αστυνομία του Μονακό την σταμάτησε στο Διεθνές Αεροδρόμιο της Νίκαιας, και ότι μεταπείστηκε να παραμείνει από τον Αλβέρτο και αξιωματούχους του παλατιού. Το παλάτι αποκάλεσε αυτές τις ιστορίες ως άσχημες φήμες, γεννημένες από ζήλια.Το ζευγάρι παντρεύτηκε αρχικά με πολιτικό γάμο στις 1 Ιουλίου 2011 στην αίθουσα του θρόνου του Πριγκιπικού Παλατιού. Την επόμενη μέρα, 2 Ιουλίου, έγινε ο θρησκευτικός γάμος. Παρόντες στη θρησκευτική δεξίωση ήταν περίπου 3.500 άνθρωποι, ανάμεσά τους οι Βασιλείς της Σουηδίας και του Βελγίου, οι Πρόεδροι της Γαλλίας και της Γερμανίας, αθλητικές προσωπικότητες και άλλοι.Τα αρνητικά δημοσιεύματα συνεχίζονταν και μετά το γάμο, όταν διάφοροι δημοσιογράφοι της Ισπανίας, της Βρετανίας και άλλων χωρών ανέφεραν ότι στο ταξίδι του μέλιτος ο Αλβέρτος και η Σαρλίν έμεναν σε διαφορετικά ξενοδοχεία. Στις 30 Μαΐου 2014 ανακοινώθηκε ότι η Πριγκίπισσα Σαρλίν ήταν έγκυος και στις 9 Οκτωβρίου 2014 έγινε γνωστό ότι περιμένει δίδυμα. Η γέννηση των διδύμων έγινε στις 10 Δεκεμβρίου 2014 στο Νοσοκομειακό Κέντρο Πριγκίπισσα Γκρέις. Η κόρη της Γαβριέλα Θηρεσία Μαρία γεννήθηκε πρώτη και ακολούθησε ο γιος της Ιάκωβος Ονώριος Ρενιέ. Ως Πριγκίπισσα του Μονακό, η Σαρλίν παρευρίσκεται στις εκδηλώσεις της εθνικής εορτής του Μονακό, στο Γκραν Πρι του Μονακό, στη δεξίωση Μπαλ ντε λα Ροζ, που πραγματοποιείται για την χρηματοδότηση του ιδρύματος Πριγκίπισσα Γκρέις, και στις ετήσιες δεξιώσεις του Ερυθρού Σταυρού.Η Σαρλίν είναι γνωστή για το κομψό ύφος μόδας που προτιμάει, πατρονάροντας τους σχεδιαστές Άκρις και Αρμάνι. Μάλιστα, το νυφικό της ήταν σχεδιασμένο από τον Τζόρτζιο Αρμάνι, ενώ τον Οκτώβριο του 2011 είχε παρευρεθεί σε επίδειξη του Άκρις στο Παρίσι.Στις 12 Δεκεμβρίου 2013 παρευρέθηκε στην κηδεία του Νέλσον Μαντέλα, που έγινε στη Νότια Αφρική, ενώ παρακολούθησε προς τιμήν του μια επιμνημόσυνη δέηση μαζί με τον Αλβέρτο στον καθεδρικό ναό του Μονακό.Η σύμβουλός της είναι η Γερμανίδα Κορίνα Ζάιν-Βίτγκενσταϊν, φίλη του Βασιλιά της Ισπανίας Χουάν Κάρλος. Από το γάμο της με τον Αλβέρτο, η Σαρλίν προσφωνείται ως "Αυτού Γαληνοτάτη Υψηλότητα η Πριγκίπισσα του Μονακό". Η προηγούμενη κάτοχος αυτού του τίτλου ήταν η Γκρέις Κέλι. Μονακό: Μεγαλόσταυρος του Τάγματος του Αγίου Καρόλου (17 Νοεμβρίου 2012). Πολωνία: Μεγαλόσταυρος του Τάγματος της Αξίας της Δημοκρατίας της Πολωνίας (18 Οκτωβρίου 2012). Ιταλία: Μεγαλόσταυρος του Τάγματος του Αστέρα της Ιταλικής Αλληλεγγύης (20 Φεβρουαρίου 2014, παρασημοφόρηση στις 28 Ιουλίου 2014). | Η Πριγκίπισσα Σαρλίν (γαλλικά: Princesse Charlène) είναι μια Νοτιοαφρικανή πρωταθλήτρια της κολύμβησης και σύζυγος του Πρίγκιπα Αλβέρτου Β΄ του Μονακό. Στις 10 Δεκεμβρίου 2014 η Σαρλίν έφερε στον κόσμο την Πριγκίπισσα Γαβριέλα και τον διάδοχο του μονεγασκικού θρόνου Πρίγκιπα Ιάκωβο. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CF%81%CE%BB%CE%AF%CE%BD_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CE%BA%CF%8C |
Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision 1987 | Οι Βρυξέλλες είναι η πρωτεύουσα του Βελγίου. Η Περιοχή των Βρυξελλών είναι μέρος τόσο της Γαλλικής Κοινότητας του Βελγίου και της Φλαμανδικής Κοινότητας, αλλά είναι χωριστά από τις περιφέρειες της Φλάνδρας και της Βαλονίας.Ο διαγωνισμός πραγματοποιήθηκε στο Παλάτι Εκατονταετηρίδας (Γαλλικά: Palais du Centenaire, Ολλανδικά: Eeuwfeestpaleis), ένα σύνολο εκθεσιακών αιθουσών που χτίστηκαν από το 1930 για να γιορτάσουν την εκατονταετία της ανεξαρτησίας του Βελγίου στο Πάρκο Χέιζελ (Γαλλικά: Heysel Plateau). Το Παλάτι Εκατονταετηρίδας είναι ένα από τα υπόλοιπα κτίρια της Παγκόσμιας Έκθεσης του 1935. Επί του παρόντος χρησιμοποιείται ακόμη για εμπορικές εκθέσεις. Αρχικά, ο διαγωνισμός ήταν να διοργανωθεί από κοινού από τους δύο βελγικούς δημόσιους ραδιοτηλεοπτικούς φορείς: από το γαλλόφωνο Radio Télévision Belge Francophone (RTBF) και το ολλανδόφωνο Belgische Radio-en Televisieomroep (BRT). Ο στόχος ήταν να δοθεί στο Βέλγιο η εικόνα μιας ενωμένης χώρας. Αλλά γρήγορα, εμφανίστηκαν διαφωνίες μεταξύ των δύο ραδιοτηλεοπτικών φορέων, ειδικά σχετικά με τον τόπο, τους παρουσιαστές και τη μετάδοση του διαγωνισμού. Το BRT αποσύρθηκε τελικά από το έργο και το RTBF οργάνωσε τον διαγωνισμό μόνο του. Ο απαραίτητος προϋπολογισμός ήταν τόσο σημαντικός που έπρεπε να εγκριθεί ένας νέος νόμος, ο οποίος επιτρέπει τη χρήση διαφημίσεων για τη χρηματοδότηση των βελγικών δημόσιων καναλιών. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που οι χορηγοί βοήθησαν στην παραγωγή του διαγωνισμού και εμφανίστηκαν στην οθόνη. Το BRT ήταν υπεύθυνο για την επιλογή της βελγικής συμμετοχής στο διαγωνισμό, όπως και σε όλα τα άλλα μονά χρόνια. Ο διαγωνισμός της Eurovision του 1987 ήταν ο μεγαλύτερος για την εποχή, με τη συμμετοχή 22 χωρών. Η Μάλτα, το Μαρόκο και το Μονακό δεν έλαβαν μέρος. Εξαιτίας του αριθμού των χωρών και του χρόνου για τη διεξαγωγή του διαγωνισμού, η EBU έθεσε όριο τις 22 χώρες. Αυτό προκάλεσε προβλήματα τα επόμενα χρόνια, καθώς νέα κράτη και εκείνα που επέστρεφαν στο διαγωνισμό δεν μπορούσαν να φιλοξενηθούν λόγω του ορίου.Διαμάχη ξέσπασε στο Ισραήλ μετά την επιλογή του τραγουδιού τους, "Shir Habatlanim" από τους Lazy Bums. Η κωμική παράσταση επικρίθηκε από τον υπουργό Πολιτισμού της χώρας, ο οποίος απείλησε να παραιτηθεί σε περίπτωση που το ντουέτο προχωρήσει στις Βρυξέλλες. Συνέχισαν και εκπροσώπησαν το Ισραήλ, τερματίζοντας όγδοοι. Ωστόσο, η απειλή του υπουργού Πολιτισμού αφέθηκε ανεκπλήρωτη. Ο διευθυντής ορχήστρας της διοργανώτριας χώρας με έντονα γράμματα Σημειώσεις 1.^ Περιέχει λίγες φράσεις στα Αγγλικά. Ακολουθεί μια περίληψη όλων των 12 πόντων στον τελικό: Νορβηγία – Σβέρε Κριστόφερσεν Ισραήλ – Γιτζχάκ Σιμόνι Αυστρία – Τίλια Χέρολντ Ισλανδία – Γκουδρούν Σκουλαδότιρ Βέλγιο – Άνε Πλούγκαρτς Σουηδία – Γιαν Ελερός Ιταλία – Μαριολίνα Κανούλι Πορτογαλία – Άνα Ζανάτι Ισπανία – Ματίλδε Χαρρίν Τουρκία – Κανάν Κουμπασάρ Ελλάδα – Ειρήνη Γαβαλά Ολλανδία – Ραλφ Ινμπάρ Λουξεμβούργο – Φρεντερίκ Ρις Ηνωμένο Βασίλειο – Κόλιν Μπέρι Γαλλία – Λιονέλ Κασάν Γερμανία – Κέρστιν Σβαϊγκχόφερ Κύπρος – Άννα Παντελίδου Φινλανδία – Σόλβεϊγκ Χέρλιν Δανία – Μπεντ Χένιους Δημοκρατία της Ιρλανδίας – Μπρένταν Μπάλφι Γιουγκοσλαβία – Μίλογιε Όρλοβιτς Ελβετία – Μισέλ Στοκέρ Ισλανδία – Άσα Μαρία Ασγεϊρσδότιρ (Ása María Ásgeirsdóttir), Έιναρ Μαρ Ρίχαρδσον (Einar Már Ríkharðsson), Γκούδμουντα Ινγκιμουνταρδότιρ (Guðmunda Ingimundardóttir), Χίλντουρ Κάρεν Αθαλστεϊνσδότιρ (Hildur Karen Aðalsteinsdóttir), Γιόχανες Γκουδλάουγκσον (Jóhannes Guðlaugsson), Νάνα Λιντ Σβαβαρσδότιρ (Nanna Lind Svavarsdóttir), Οντρούν Κριστιανσδότιρ (Oddrún Kristjánsdóttir), Όσκαρ Ίνγκιμαρ Έρλιγκσον (Óskar Ingimar Örlygsson), Στεϊνγρίμουρ Γκούντγιονσον (Steingrímur Guðjónsson), Θόρστεϊν Πέτουρσον (Þorsteinn Pétursson), Θόρα Σιγουρσγιονδότιρ (Þóra Sigurjónsdóttir) Ισπανία – Χοσέ Φερνάντεθ (σερβιτόρος), Μαρία Ρόσα Σάντσεθ (χειριστής τηλεφωνικών γραμμών), Χοσέ Μιγκέλ Γκαρθία (οδηγός μετρό), Φρανθίσκο Ορτέγα "Ayo" (επιχειρηματίας), Μαρία Λαΐνθ (αθλήτρια ιστιοπλοΐας), Φελιθιάνο Καστανιάρες (οδηγός ταξί και ποιητής), Πιλάρ Θάνκα (επιχειρηματίας), Ραούλ Ντίαθ (φοιτητής), Κονθεπθιόν Μέλερ (οικοκυρά), Φραν ντε Γκονάρι (σχεδιαστής μόδας), Μιγκέλ Ντουράν (πρόεδρος της ONCE) Ελλάδα – Γιώργος Οικονόμου Η επίσημη ιστοσελίδα της Eurovision (Αγγλικά) | Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision 1987 ήταν ο 32ος Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision, όπου διοργανώθηκε στις Βρυξέλλες του Βελγίου στις 9 Μαΐου 1987 έπειτα από τη νίκη της Βελγίδας Σάντρα Κιμ στον προηγούμενο διαγωνισμό. Παρουσιάστρια ήταν η Βικτόρ Λαζλό. Συμφώνησε να παρουσιάσει τον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision, υπό την προϋπόθεση ότι θα της επιτραπεί να τον ανοίξει με ένα δικό της τραγούδι, το "Breathless". Ο Τζόνι Λόγκαν ήταν ο νικητής για την Ιρλανδία, με μια δική του σύνθεση, το "Hold Me Now". Αυτή η νίκη τον έκανε τον πρώτο (και μοναδικό μέχρι το 2020) ερμηνευτή που κέρδισε το διαγωνισμό δύο φορές, αφού κέρδισε προηγουμένως το 1980. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82_%CE%A4%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CF%8D_Eurovision_1987 |
Νομός Βοιωτίας | Το όνομα Βοιωτία προέρχεται από το επίθετο βοιωτός και αυτό από το αρχαίο βοώτης, που σημαίνει βοηλάτης, ζευγίτης, γεωργός. Ο νομός συνορεύει βόρεια με το Νομό Φθιώτιδας, δυτικά με το Νομό Φωκίδας, νότια βρέχεται από τον Κορινθιακό κόλπο και συνορεύει με το Νομό Αττικής και ανατολικά βρέχεται από τον Ευβοϊκό κόλπο και συνορεύει με το Νομό Εύβοιας. Η Βοιωτία είναι περιοχή πεδινή και πολύ εύφορη. Η ορεινή έκταση είναι πολύ μικρή. Αναλυτικά η κατανομή του εδάφους σε κατηγορίες έχει ως εξής: 40% πεδινό, 38% ημιορεινό και 22% ορεινό.Οι μεγαλύτερες πεδιάδες είναι της Θήβας, της Χαιρώνειας και της Κωπαΐδας (που σχηματίστηκε ύστερα από την αποξήρανση της ομώνυμης λίμνης). Οι πεδιάδες αυτές βρέχονται από μικρούς ποταμούς και χείμαρρους, κυριότεροι από τους οποίους είναι ο Ασωπός, στα δυτικά του νομού, που πηγάζει από τον Κιθαιρώνα και χύνεται στον Ευβοϊκό κόλπο, ο Βοιωτικός Κηφισός που χύνεται στην Υλίκη λίμνη, και ο Λιβαδόστρας που χύνεται στον Κορινθιακό κόλπο. Μικρότεροι ποταμοί είναι οι παραπόταμοι του Κηφισού, Μόρνος και Μέλας. Ο νομός έχει δυο λίμνες, την Υλίκη και την Παραλίμνη, που τροφοδοτούν με τα νερά τους τη λίμνη του Μαραθώνα. Τα λεκανοπέδια της Βοιωτίας περιβάλλονται από τα βουνά: Ελικώνα (με ψηλότερη κορυφή την Παλιοβούνα, 1.748 μ.), Κιθαιρώνα (1.409 μ.), Παρνασσό (2.457 μ.), Νεραϊδολάκκωμα (1.678 μ.), Μεσσάπιο (1.021 μ.), Πτώο και Χλωμό (1.081 μ.). Οι ακτές του Κορινθιακού κόλπου έχουν μεγάλο διαμελισμό και σχηματίζουν τα ακρωτήρια Αγιά, Μαύρος Κάβος και Μούντα και πολλά νησάκια, μεταξύ των οποίων το Μακρονήσι και το Ελατονήσι. Στη Βοιωτία ανήκουν πολλές ακατοίκητες νησίδες : Άμπελος, Δασκαλιό, Τσαρούχι, Κασίδης, Αλατονήσι, Βρώμη, Μακρόνησος, Αλκυονίδες Νήσοι, Γράμμουσα, Γάντζα, Πασάς, κ.ά. Στον Ευβοϊκό κόλπο σχηματίζονται τα στενά της Αυλίδας και του Ευρίπου, και ο όρμος Σκροπονερίου. Η Βοιωτία αποτελεί την περιφερειακή ενότητα με τη μικρότερη δασική βλάστηση στην περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας. Με βάση τα στοιχεία της Εθνικής Απογραφής Δασών που πραγματοποιήθηκε από τη Δασική Υπηρεσία το 1992, η περιφερειακή ενότητα καλύπτει έκταση 133.228 εκτάρια, ποσοστό 9% από τη συνολική 991.527 εκτάρια της περιφέρειας, με ποσοστό 67%.Τα αείφυλλα πλατύφυλλα καλύπτουν την μεγαλύτερη έκταση της Βοιωτίας με 96.786 εκτάρια. Μεγάλη έκταση επίσης καλύπτεται από Ελάτη, Χαλέπιος πεύκη και Μαύρη πεύκη με 18.350, 11.095 και 5.035 εκτάρια αντίστοιχα. Το μικρότερο ποσοστό δασικής βλάστησης αποτελείται από Δρυς και Πλάτανο, με 1.024 και 938 εκτάρια αντίστοιχα. Η Βοιωτία και ειδικότερα η ευρύτερη περιοχή της Θήβας είναι σεισμογενής περιοχή. Το δέκατο ένατο αιώνα η πόλη της Θήβας χτυπήθηκε δύο φορές, το 1853 και το 1893. Ο σεισμός στη Θήβα το 1853 ήταν ο μεγαλύτερος σεισμός που έπληξε ποτέ τη Βοιωτία. Ο σεισμός σημειώθηκε στις 18 Αυγούστου και είχε μέγεθος 6,8 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ. Αυτός ο σεισμός σκότωσε 13 ανθρώπους και κατέστρεψε το μεγαλύτερο μέρος των σπιτιών της πόλης με τις ζημιές να ήταν ανυπολόγιστες. Ο σεισμός του 1893 είχε μέγεθος 6,5 της κλίμακας Ρίχτερ και ως αποτέλεσμα την απώλεια δύο ανθρώπων και την καταστροφή πολλών σπιτιών που σχεδόν όλα υπέστησαν σημαντικές βλάβες.Τον εικοστό αιώνα ο σεισμός στη Θήβα του 1914 αποτελεί έναν από τους καταστροφικότερους σεισμούς στην Ελλάδα. Ο σεισμός προκάλεσε το θάνατο ανθρώπων και μεγάλες υλικές καταστροφές. Σημειώθηκε στις 17 Οκτωβρίου, ήταν επιφανειακός και είχε μέγεθος 6 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ. Οι σεισμοί των Αλκυονίδων το 1981 ήταν επίσης καταστροφικοί για την Θήβα αλλά και για την υπόλοιπη Βοιωτία και προκάλεσε πολλές καταστροφές στο χωριό Πλαταιές όπου υπήρξαν και δύο θύματα αλλά και στο Καπαρέλλι όπου οι ζημιές ήταν ανυπολόγιστες. Στις 9 Σεπτεμβρίου 2010, ένας σεισμός μεγέθους 4,3 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ σημειώθηκε στις 6.53 το πρωί, στο χωριό Λεύκτρα, στον ανατολικό Κορινθιακό κόλπο. Σύμφωνα με το Σεισμολογικό Ινστιτούτο του Πότσνταμ (γερμ.: Deutsches GeoForschungsZentrum), το επίκεντρο του σεισμού ήταν 60 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Αθήνας και το εστιακό βάθος υπολογίστηκε στα 10 χλμ, ενώ δεν είχαν αναφερθεί ζημιές. Ένας άλλος σεισμός σύμφωνα με το Γεωδυναμικό Ινστιτούτο του Αστεροσκοπείου Αθηνών, μεγέθους 4,3 βαθμών και εστιακού βάθους 10 χλμ, σημειώθηκε στις 20 Σεπτεμβρίου 2013, στις 5.05 το πρωί, στο θαλάσσιο χώρο του Κορινθιακού κόλπου, 24 ή 21 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της Θήβας και 29 χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Κορίνθου στα χωριά Βίλια και Καπαρέλι, χωρίς να υπάρχουν αναφορές για ζημιές. Στις 2 Δεκεμβρίου 2020 ένας σεισμός μεγέθους 4,9 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ και εστιακό βάθος 2 χιλιόμετρα σημειώθηκε στις 12:55 το μεσημέρι, το επίκεντρο εντοπίστηκε 11 χιλιόμετρα ανατολικά της Θήβας ενώ ζημιές σε νεκροταφείο υπήρξαν στο χωριό Καλλιθέα όπου και ήταν το επίκεντρο του σεισμού χωρίς όμως να αναφερθούν τραυματισμοί, ο σεισμός έγινε αισθητός σε πολλές περιοχές της Αττικής. Οι σεισμοί αυτοί αποτελούν τους μεγαλύτερους που έχουν καταγραφεί τις δεκαετίες του 2010 και του 2020. Το κλίμα της Βοιωτίας είναι ηπειρωτικό με κρύους χειμώνες και ζεστά καλοκαίρια. Η μέση θερμοκρασία είναι 16-18οC και το μέσο ύψος των βροχών 500-600 χλστ. Κύριο λήμμα: Ιστορία της ΒοιωτίαςΗ Βοιωτία κατοικείται από αρχαιοτάτων χρόνων. Πρωτοελλαδικοί οικισμοί έχουν βρεθεί στις ανασκαφές της Εύτρησης και στις Λιθάρες, κοντά στη Θήβα. Η μυθολογία αναφέρεται στην μακραίωνη κατοίκιση της Βοιωτίας με τον μύθο του Ωγύγου, η με τις αναφορές στην βοιωτική πόλη Γραία, που χαρακτηριζόταν η αρχαιότερη του κόσμου. Την Μυκηναϊκή περίοδο η Βοιωτία υπήρξε πυκνοκατοικημένη διαθέτοντας σημαντικά ανακτορικά κέντρα. Η σύγχρονη αρχαιολογική έρευνα έχει αποκαλύψει δύο από αυτά στην Εύτρηση και στον Γλα. Την περίοδο αυτή η Βοιωτία κατοικήθηκε από τα φύλα των Αχαιών, των Μινύων και των Καδμίων. Οι Μινύες υπήρξαν ιδιαίτερα δραστήριοι και πρωτοπόροι για την εποχή της επιτυγχάνοντας την αποξήρανση της Κωπαΐδας, γεγονός που τους προσέδωσε πλούτο. Κέντρο τους υπήρξε η πόλη του Ορχομενού. Σημαντικό κέντρο αυτής της περιόδου υπήρξε και η Θήβα. Με τη Θήβα και τον Ορχομενό συνδέονται οι σημαντικότεροι μυθολογικοί κύκλοι που σχετίζονται με τη Βοιωτία, κεντρικά πρόσωπα των οποίων είναι ο Φρίξος και η Έλλη, η γενιά του Κάδμου ή η γενιά του Οιδίποδα. Στη μετάβαση προς τη Γεωμετρική εποχή η Βοιωτία κατοικήθηκε από το φύλο των Βοιωτών που έδωσε και το όνομά του στην περιοχή. Οι Βοιωτοί κατέβηκαν από τη νότια Θεσσαλία μεταξύ 13ου και 12ου αιώνα π.Χ. Εντούτοις, υπάρχει και μια αποδεκτή από πολλούς εκδοχή, κατά την οποία οι Βοιωτοί κατήλθαν από την περιοχή του όρους Βόϊο, της Μακεδονίας, (εξ ου και το όνομα Βοιωτία). Αποτέλεσαν μία χαλαρή ομοσπονδία πόλεων αρχικά με κέντρο τον ναό της Ιτωνίας Αθηνάς στην Κορώνεια και στη συνέχεια με κέντρο τον ναό του Ποσειδώνα στην Ογχηστό. Προς τον 5ο αιώνα π.Χ. η χαλαρή θρησκευτική ένωση μετατράπηκε σε ομοσπονδία με την ονομασία Κοινό των Βοιωτών. Κυρίαρχο ρόλο σ’ αυτό διαδραμάτιζε η Θήβα. Το μεγαλύτερο μέρος των Βοιωτών μήδισαν κατά τη διάρκεια των Περσικών πολέμων. Εξαίρεση αποτέλεσαν οι Θεσπιές, οι Πλαταιές και η Αλίαρτος που ενώθηκαν στην Πανελλήνια συμμαχία. Από τα μέσα του 5ου αιώνα ανέλαβε ξανά τα ινία της ομοασπονδίας η Θήβα, η οποία εξελίχθηκε σε πρώτη ελληνική δύναμη στα μέσα του 4ου αιώνα κάτω από την καθοδήγηση του Πελοπίδα και του Επαμεινώνδα. Μετά τη μάχη της Χαιρώνειας του 338 π.Χ. η Βοιωτία υποτάχτηκε στους Μακεδόνες. Λίγα χρόνια αργότερα ο Μέγας Αλέξανδρος κατέστρεψε τη Θήβα για να την ξανακτίσει ένας από τους διαδόχους του ο Κάσσανδρος. Κατά την Βυζαντινή περίοδο η Θήβα υπήρξε σημαντικό εμπορικό κέντρο που ανθούσε χάρη κυρίως στην καλλιέργεια του μεταξοσκώληκα. Τον 10ο αιώνα οικοδομήθηκε στις βόρειες πλαγιές του Ελικώνα η Μονή Οσίου Λουκά, που υπήρξε από τις σημαντικότερες στον ελλαδικό χώρο αυτής της περιόδου. Μετά την πτώση του Βυζαντίου από τους σταυροφόρους η Βοιωτία μαζί με την Αττική αποτέλεσαν το φράγκικο Δουκάτο των Αθηνών. Το Δουκάτο κατέρρευσε από του Καταλανούς ιππότες το 1311. Οι Καταλανοί διαδέχτηκαν τους Λομβαρδούς και πραγματοποίησαν σημαντικά οχυρωματικά έργα στην επικράτειά τους. Την εποχή τους εγκαταστάθηκαν οι Αρβανίτες σε τμήμα της Βοιωτίας. Η Τουρκοκρατία ξεκινά στην Βοιωτία το 1446 μ.Χ. Κατά τη διάρκειά της σημαντικότερο κέντρο της περιοχής αναδείχθηκε η Λιβαδειά. Οι κάτοικοι της Βοιωτίας συμμετείχαν στην Επανάσταση του 1821 και η Βοιωτία απελευθερώθηκε οριστικά μετά τη Μάχη της Πέτρας το 1829. Κύριο λήμμα: Διοικητική ιστορία νομού Βοιωτίας Δείτε επίσης: Διοικητική διαίρεση νομού ΒοιωτίαςΗ Βοιωτία από την 1η Ιανουαρίου 2011 που τέθηκε σε ισχύ το Πρόγραμμα Καλλικράτης διαιρείται σε έξι δήμους (ΟΤΑ):. Σύμφωνα με τη νέα διοικητική διαίρεση, τους 51 πρώην νομούς διαδέχτηκαν 74 Περιφερειακές Ενότητες, ωστόσο η Περιφερειακή Ενότητα Βοιωτίας δεν υπέστη κάποια αλλαγή στα διοικητικά της όρια, με την αμετάβλητη έκτασή της να κατατάσσεται στην 16η θέση. Πληθυσμιακά καταλαμβάνει την 30η θέση και, όσον αφορά στην πυκνότητα πληθυσμού, βρίσκεται στην 49η θέση, επί συνόλου των 74 περιφερειακών ενοτήτων. Η Περιφερειακή Ενότητα Βοιωτίας καλύπτει μια έκταση 3,211 τ.χλμ. και ο μόνιμος πληθυσμός της ανέρχεται σε 117.920 κατοίκους, σύμφωνα με την Απογραφή του 2011, εκ των οποίων οι 61.402 είναι άνδρες και οι 56.518 είναι γυναίκες. Σημειώθηκε μείωση 10% σε σχέση με το 2001, που ο πληθυσμός της ήταν 131.085 κάτοικοι. Η πυκνότητα του πληθυσμού ανέρχεται σε 39,95 κατοίκους ανά τ.χλμ. σε σχέση με το μέσο όρο της Ελλάδας, που είναι 81,96 κάτοικοι ανά τ.χλμ. Το μεγαλύτερο μέρος των κατοίκων διαμένει στους τρεις μεγαλύτερους δήμους, που είναι οι δήμοι Θηβαίων, Λεβαδέων και Τανάγρας. Ο μεγαλύτερος σε έκταση και πληθυσμό είναι ο Δήμος Θηβαίων, ωστόσο, πρωτεύουσα της περιφερειακής ενότητας είναι η Λιβαδειά. Ιστορική εξέλιξη του πληθυσμού της Βοιωτίας από το 1896Ηλικιακή πυραμίδα (2011)Ηλικιακή πυραμίδα του πληθυσμού της Βοιωτίας συγκριτικά με την αντίστοιχη πυραμίδα της χώρας (ποσοστό %). 0–9 ετών: 9.7% (9.7%) 10–19 ετών: 9.7% (9.9%) 20–29 ετών: 12.8% (12.5%) 30–39 ετών: 15.9% (15.1%) 40–49 ετών: 14.7% (14.6%) 50–59 ετών: 12.3% (12.9%) 60–69 ετών: 10.3% (10.5%) 70–79 ετών: 9.3% (9.4%) 80 ετών και άνω: 5.4% (5.4%) Η Βοιωτία κατοικείται από Έλληνες. Οι Έλληνες αποτελούν το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού. Σύμφωνα με την Απογραφή του 2011, οι Έλληνες στη Βοιωτία ανέρχονται σε 102.490 κατοίκους από τους οποίους οι 51.399 είναι άνδρες και οι 51.091 είναι γυναίκες.Εντούτοις υπάρχει ένα μέρος του πληθυσμού το οποίο αποτελείται από μετανάστες, παράνομους και μη, καθώς και πρόσφυγες διαφόρων εθνικοτήτων. Οι ξένοι υπήκοοι στη Περιφερειακή Ενότητα ανέρχονται σε 15.430 κατοίκους από τους οποίους οι 10.003 είναι άνδρες και οι 5.427 είναι γυναίκες. Από αυτούς οι 10.464 προέρχονται από την Ευρώπη, οι 4.821 από την Ασία και οι 145 από άλλες ηπείρους. Σύμφωνα με την Απογραφή του 2001, οι ξένοι υπήκοοι στη Βοιωτία ήταν 12.428. Το 2001 οι Αλβανοί αποτελούσαν τη μεγαλύτερη μειονότητα στη Βοιωτία, ακολουθούμενη από Ινδούς, Ρουμάνους και Πακιστανούς. Άλλες μικρές ομάδες μεταναστών προέρχονται από τη Βουλγαρία, τη Ρωσία, τη Μολδαβία και την Ουκρανία. Οι Αρβανίτες, οι οποίοι μιλούν εκτός την Ελληνική γλώσσα, και την Αρβανίτικη, αποτελούν μια από τις μεγαλύτερες πληθυσμιακές ομάδες στη Βοιωτία, καθώς έχουν εγκατασταθεί σε περίπου εξήντα χωριά της περιφερειακή ενότητας. Κατάγονται από πληθυσμούς που εγκαταστάθηκαν στην περιοχή τον Μεσαίωνα από περιοχές της σημερινής Αλβανίας και με την πάροδο των χρόνων αφομοιώθηκαν με το γηγενή πληθυσμό, δημιουργώντας τους Αρβανίτες. Εντούτοις, αυτοπροσδιορίζονται ως Έλληνες και διαχωρίζουν τον εαυτό τους από τους Αλβανούς. Άλλες πληθυσμιακές εθνικές ομάδες είναι οι Βλάχοι και οι Αρβανιτόβλαχοι που μιλούν την Βλάχικη γλώσσα και την Μογλενίτικη γλώσσα. Επιπλέον υπάρχει και ένας μεγάλος αριθμός Ποντίων και Σαρακατσαναίων. Λόγω του ότι η Εκκλησία της Ελλάδος, αρχιεπίσκοπος της οποίας είναι ο Ιερώνυμος από τα Οινόφυτα, αντιπροσωπεύει την πλειονότητα του πληθυσμού και αναγνωρίζεται συνταγματικά ως η επικρατούσα και επίσημη θρησκεία του κράτους, η επίσημη εκκλησιαστική αρχή της Βοιωτίας είναι η Ιερά Μητρόπολη Θηβών και Λεβαδείας που έχει έδρα τη Λιβαδειά. Πρότυπο:Infobox οικονομία Σύμφωνα με στοιχεία του 2006, η Βοιωτία παράγει το 2% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος (ΑΕΠ), το έβδομο υψηλότερο στην Ελλάδα, με τα τελευταία χρόνια να μην παρουσιάζει κάποια ιδιαίτερη μεταβολή. Στη μεταποίηση αναλογεί το 57% του προϊόντος της περιφερειακής ενότητας, που την καθιστά πρώτη στη χώρα, και παράγεται το 13% της συνολικής μεταποιητικής παραγωγής που την κατατάσει τρίτη μεγαλύτερη. Το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της Βοιωτίας φθάνει τις 34,3 χιλ. ευρώ, 78% υψηλότερο του μέσου όρου της Ελλάδας και 145% του μέσου όρου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εξαιτίας της μεγάλης συγκέντρωσης βιομηχανιών στην περιοχή. Το ποσοστό ανεργίας της Βοιωτίας το 2009, ήταν 15%. Η Βοιωτία είναι μια από τις πλουσιότερες και πιο εύφορες αγροτικές περιοχές της Ελλάδας λόγω του ότι έχει σημαντικό ποσοστό πεδινών καλλιεργούμενων εκτάσεων κυρίως τις πεδιάδες της Κωπαΐδας και της Θήβας και βρίσκεται σε μικρή απόσταση από την πρωτεύουσα, που είναι το μεγαλύτερο καταναλωτικό κέντρο της χώρας. Η ανάπτυξη της γεωργίας στην περιοχή και η αύξηση του εισοδήματος των κατοίκων ήταν αποτέλεσμα και της αποξήρανσης της Κωπαΐδας από την αγγλική εταιρεία την περίοδο 1880 έως 1930. Κύρια προϊόντα είναι το βαμβάκι, η τομάτα, η πατάτα, ο καπνός, οι ελιές, το μέλι, τα σιτηρά, το κριθάρι, το καλαμπόκι, οι ξηροί καρποί, τα όσπρια, τα κηπευτικά, τα λαχανικά, τα φρούτα και τα κτηνοτροφικά προϊόντα. Η Βοιωτία κατατάσσεται τρίτη στην παραγωγή τομάτας με 10% της παραγωγής της χώρας και τρίτη στην παραγωγή βαμβακιού με 9% σύμφωνα με στοιχεία του 2006. Οι μεγάλες πόλεις της είναι κέντρα εμπορίου και επεξεργασίας αγροτικών προϊόντων. Η βιομηχανική ανάπτυξη της Βοιωτίας έχει ευνοηθεί τα τελευταία χρόνια λόγω της μεγάλης γεωργικής παραγωγής της περιφερειακής ενότητας, την μικρή απόστασή της από την Αθήνα, καθώς και την ύπαρξη μεγάλων κοιτασμάτων βωξίτη. Αρκετά αναπτυγμένη είναι και η εξορυκτική βιομηχανία. Στην περιφερειακή ενότητα και κυρίως στο Στείρι και στο Δίστομο υπάρχουν τα σημαντικότερα κοιτάσματα βωξίτη όλης της χώρας. Άλλα μεταλλεύματα είναι τα νικελιούχα σιδηρομεταλλεύματα στον Άγιο Ιωάννη και τα χρωμιούχα σιδηρομεταλλεύματα στο Λούτσι, κοντά στο χωριό Παύλος. Στην Παραλία Στειρίου υπάρχει το Αλουμίνιο της Ελλάδος, το μοναδικό εργοστάσιο της Ελλάδας που παράγει αλουμίνα και αλουμίνιο. Επίσης υπάρχουν και αξιόλογες βιομηχανίες των κλάδων ειδών διατροφής, υφαντικών, τσιμέντου και άλλων κλάδων. Ένας άλλος τομέας που συνεισφέρει στην οικονομική ανάπτυξη της περιοχής είναι η κτηνοτροφία και κυρίως η ενσταυλισμένη κτηνοτροφία η οποία αφορά κυρίως βοοειδή όπως αγελάδες, κατσίκες αλλά και άλλα όπως πρόβατα, χοίροι και όρνιθες.Η αλιεία γίνεται περισσότερο στην περιοχή του Κορινθιακού κόλπου. Τα κύρια προϊόντα θαλασσινών αλιευμάτων που ψαρεύονται είναι η γόπα, το λυθρίνι, ο κέφαλος, η μαρίδα, ο μπακαλιάρος, ο μπάλας, το μπαρμπούνι, ο σαργός, το σαυρίδι, η σκορπίνα, οι χάνοι, το σκουμπρί, τα μαγιάτικα και τα καλαμαράκια. Τα προϊόντα θαλάσσιας καλλιέργειας είναι το λαβράκι, η τσιπούρα, το φαγγρί, το μυτάκι, το λυθρίνι και η μουρμούρα και τα κύρια προϊόντα υδατοκαλλιέργειας εσωτερικών υδάτων είναι η πέστροφα, οι κυπρίνοι, οι κέφαλοι, οι χεροκούβες και οι πεταλούδες. Η Βοιωτία αποτελείται από τρεις Βιομηχανικές Περιοχές που είναι οι εξής: Βιομηχανική Περιοχή Θήβας Βιομηχανική Περιοχή Θίσβης Βιομηχανική Περιοχή Οινοφύτων - Σχηματαρίου - Τανάγρας Πολλές επιχειρήσεις δραστηριοποιούνται στη Βοιωτία. Οι περισσότερες από αυτές βρίσκονται στις τρεις Βιομηχανικές Περιοχές της περιφερειακής ενότητας. Ανάμεσα στις μεγαλύτερες επιχειρήσεις περιλαμβάνεται η Αλουμίνιο της Ελλάδος, από τα λίγα πλήρως καθετοποιημένα εργοστάσια αλουμινίου στην Ευρώπη, που απασχολεί 1100 άτομα που προέρχονται από όλο τον Ελλαδικό χώρο και περίπου 400 άτομα από συνεργαζόμενες επιχειρήσεις, η Heron SA στη Θήβα, εργοστασίο παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από συμβατικά καύσιμα που είναι θυγατρική του Ομίλου ΓΕΚ-ΤΕΡΝΑ, και με τον πρώτο σταθμό Heron I το 2004 ήταν ορόσημο για την απελευθέρωση της ηλεκτροπαραγωγής στην Ελλάδα, και η Misko, στον Ελεώνα, που είναι μέλος του Ομίλου Barilla και αποτελεί το τρίτο μεγαλύτερο εργοστάσιο ζυμαρικών στην Ευρώπη. Επιπλέον, η PFIC στη Θήβα που εξαγόρασε την BASF τον Σεπτέμβριο του 2016, αποτελεί την μεγαλύτερη βιομηχανική μονάδα της χώρας στην παραγωγή προσθέτων και βελτιωτικών σκυροδέματος, ειδικών υλικών επισκευών, καθώς και κατασκευής βιομηχανικών δαπέδων, το μεταλλείο της ΛΑΡΚΟ στον Άγιο Ιωάννη, είναι από τα παλαιότερα μεταλλεία της εταιρίας και παράγουν ετησίως 700.000 τόνους μεταλλεύματος, η Coca-Cola Τρία Έψιλον στο Σχηματάρι λειτουργεί από το 1989, απασχολεί 225 άτομα και αποτελεί ένα από τα πιο σύγχρονα εργοστάσια παραγωγής αναψυκτικών και μη αλκοολούχων ποτών στην Ευρώπη, και η βιομηχανία τσιμέντων Titan που δημιούργησε το 1976 το τέταρτο εργοστασίο της στη θέση Καμάρι. Ακόμα, η Schneider Electric παράγει μετασχηματιστές της σειράς Elvim στα Οινόφυτα, η Tupperware στη Θήβα, ένα από τα 4 εργοστασία στην Ευρώπη απασχολεί περίπου 200 άτομα, το εργοστάσιο καφέ της Νεστλέ στα Οινόφυτα, χτίστηκε το 1974, και απασχολεί 118 άτομα, η Κρεντίν Ελλάς στα Οινόφυτα, παράγει προϊόντα αρτοποιΐας και ζαχαροπλαστικής, η Sonoco στα Οινόφυτα, που αγόρασε την Weidenhammer to 2014, παράγει τα σύνθετα πολυστρωματικά δοχεία (composite cans) με εύκολα ανοιγόμενο καπάκι (peel-off top), και η Bayer AG, εργοστάσιο συσκευασίας και τυποποίησης φυτοφαρμάκων στο Ύπατο. Ποσοστό ανεργίας (%) και μεταβολή Η Βοιωτία είναι η έδρα πολλών τωρινών και πρώην βάσεων και στρατιωτικών εγκαταστάσεων. Στην Τανάγρα βρίσκεται μία από τις μεγαλύτερες στρατιωτικές βάσεις στην Ελλάδα, η 114 Πτέρυγα Μάχης που ιδρύθηκε στις 22 Αυγούστου του 1956 στην Αεροπορική Βάση Τανάγρας. Επίσης στην ίδια περιοχή εδρεύει η μεγαλύτερη κρατική αμυντική βιομηχανία της Ελλάδας, η Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία που ειδικεύεται στην κατασκευή τμημάτων πολιτικών και στρατιωτικών αεροσκαφών.Στα νότια της Θήβας βρίσκεται το Κέντρο Εκπαιδεύσεως Πυροβολικού (Στρατόπεδο Υπγου Ψαρρού Δημητρίου) που ιδρύθηκε αρχικά ως Ειδικό Κέντρο Εκπαιδεύσεως Οπλιτών Πυροβολικού (ΕΚΕΟΠ) τον Απρίλιο του 1945 στη Μαγούλα (Αττική) και μεταφέρθηκε στη Θήβα τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς. Το ΚΕΠΒ καταλαμβάνει συνολική έκταση μαζί με το πεδίο βολής 18.000 στρέμματα και κατατάσσεται στο δεύτερο μεγαλύτερο των Βαλκανίων και ένα από τα μεγαλύτερα της Ευρώπης.Στην Αλίαρτο και στην Αντίκυρα υπάρχουν οι ομώνυμες Μονάδες Καυσίμων που ανήκουν στην Πολεμική Αεροπορία. Ακόμα στην υψηλότερη κορυφή του Κιθαιρώνα, τον Προφήτη Ηλία υπάρχει η εγκαταλελειμμένη βάση που χρησιμοποιούνταν από το ΝΑΤΟ και τώρα έχει περάσει στην κατοχή του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας. Εθνική Οδός 1/ Ε75 Εθνική Οδός 3 Εθνική Οδός 27 Εθνική Οδός 44 Εθνική Οδός 48 Αυτοκινητόδρομος Σχηματαρίου-Χαλκίδας Αυτοκινητόδρομος 13 (υπό μελέτη) Σιδηροδρομική γραμμή Αθηνών - Θεσσαλονίκης Σιδηροδρομική γραμμή Οινόης - Χαλκίδας Προαστιακή Γραμμή Αθήνα-Χαλκίδα EuroVelo 11 Η Βοιωτία ανήκει στην 5η Υγειονομική Περιφέρεια Θεσσαλίας και Στερεάς Ελλάδας και διαθέτει 2 γενικά νοσοκομεία από τα 8 της περιφέρειας Στερεάς Ελλάδας, το Γενικό Νοσοκομείο Θήβας και το Γενικό Νοσοκομείο Λιβαδειάς. Το ιατρικό προσωπικό των δύο νοσοκομείων ανέρχεται σε 206 άτομα και το νοσηλευτικό και διοικητικό επιστημονικό τεχνικό σε 515 άτομα. Στη Βοιωτία υπάρχουν πολλά εκπαιδευτικά ιδρύματα. Υπεύθυνη για την πρωτοβάθμια εκπαίδευση είναι η Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Βοιωτίας στην οποία ανήκουν 73 νηπιαγωγεία και 70 δημοτικά. Στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση υπεύθυνη είναι η Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Βοιωτίας της οποίας τα σχολεία διαιρούνται στις Περιοχές Α, Β και Γ. Στην Περιοχή Α (Λιβαδειά-Θήβα) εντάσσονται μόνο τα σχολεία της Λιβαδειάς και της Θήβας, στην Περιοχή Β (Ευρύτερη Περιοχή Λιβαδειάς) τα υπόλοιπα σχολεία του δήμου Λεβαδέων, του δήμου Ορχομενού και του δήμου Διστόμου - Αράχοβας - Αντίκυρας και στην Περιοχή Γ (Ευρύτερη Περιοχή Θήβας) τα υπόλοιπα σχολεία του δήμου Θηβαίων, του δήμου Αλιάρτου και του δήμου Τανάγρας. Στη Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης ανήκουν 29 γυμνάσια και 32 λύκεια. Επίσης από το 2017 λειτουργεί το πρώτο μουσικό σχολείο στη Βοιωτία, το Μουσικό Γυμνάσιο Λιβαδειάς στον Άγιο Γεώργιο.Στην τριτοβάθμια εκπαίδευση η Βοιωτία καλύπτεται από το Τμήμα Διοίκησης Συστημάτων Εφοδιασμού του ΤΕΙ Στερεάς Ελλάδας το οποίο στεγάζεται στη Θήβα από το 2005. Από το 2005 έως το 2013 λειτουργούσε το Τμήμα Περιφερειακής Οικονομικής Ανάπτυξης του Πανεπιστημίου Στερεάς Ελλάδας στη Λιβαδειά. ΠανεπιστήμιαΑν και ο Νομός Βοιωτίας είναι ένας από τους πιο εύφορους και παραγωγικούς νομούς της χώρας δεν διαθέτει μία δική του αυτοτελή Γεωπονική Σχολή. Ήδη από τη δεκαετία του 2000 είχε γίνει πρόταση για μεταφορά της Γεωπονικής Αθηνών από την Αθήνα στην Κωπαΐδα, σχέδιο που ποτέ δεν υλοποιήθηκε πλήρως. Η πρώτη βοιωτική εφημερίδα που κυκλοφόρησε ήταν η εφημερίδα Βοιωτία στις 8 Οκτωβρίου του 1874.Παρακάτω ακολουθεί μια λίστα που περιλαμβάνει 62 εφημερίδες της Βοιωτίας που εκδίδονται μέχρι σήμερα και άλλες που η έκδοσή τους διακόπηκε: Παρακάτω ακολουθεί μια λίστα που περιλαμβάνει 20 περιοδικά της Βοιωτίας που εκδίδονται μέχρι σήμερα και άλλα που η έκδοσή τους διακόπηκε:: Αρχαιολογικό Μουσείο Θηβών Αρχαιολογικό Μουσείο Σχηματαρίου Αρχαιολογικό Μουσείο Χαιρώνειας Αρχαιολογική Συλλογή Διστόμου Αρχαιολογική Συλλογή Θεσπιών Ιστορικό και Εθνολογικό Μουσείο Λιβαδειάς Λαογραφικό - Ιστορικό Μουσείο Ακραιφνίου Λαογραφικό Μουσείο Αράχωβας Λαογραφικό Μουσείο Ελικώνα Λαογραφικό Μουσείο Τανάγρας Μουσείο Θυμάτων Ναζισμού Διστόμου Συλλογή γλυπτών Οσίου Λουκά Μουσείο Σκίτσου και Σάτιρας Λαφυστίου Στα αξιοθέατα της Βοιωτίας περιλαμβάνονται: ● Οι πηγές του Άη Γιάννη και το ποτάμι Μαυρονέρι έξω από το χωριό Μαυρονέρι Βοιωτίας, στο Δήμο Λεβαδέων, που αποτελούν πολύ σημαντικό υδροβιότοπο για την περιοχή αλλά και αξιοθέατο για το χωριό. Το ιερό του Πτώου Απόλλωνα (6ος π.Χ. αι.), στα βορειοανατολικά των Θηβών, το οποίο αποτελούσε ένα από τα μαντεία της αρχαιότητας. Τα ερείπια των αρχαίων πόλεων των Πλαταιών και της Τανάγρας. Το άγαλμα του Λέοντα της Χαιρώνειας, που βρίσκεται στην είσοδο του ομώνυμου χωριού και αποτελεί μνημείο της ήττας των Θηβαίων από τον Φίλιππο της Μακεδονίας στην μάχη του 338 π.Χ. Η ορεινή κωμόπολη της Αράχωβας, χτισμένη στους πρόποδες του Παρνασσού, που αποτελεί σημαντικό χειμερινό τουριστικό κέντρο. Η βυζαντινή Μονή του Οσίου Λουκά (11ος αι.), οικισμός της κοινότητας Στειρίου, ένα από τα σημαντικότερα βυζαντινά μνημεία του ελλαδικού χώρου( Η Αγιά Σοφιά της Ρούμελης). Η ακρόπολη του Μεδεώνα , βρίσκεται πάνω στον λόφο των Αγίων Θεοδώρων περιοχή της κοινότητας Στειρίου. Η ακρόπολη της Στείριδας στο κέντρο της κοιλάδας της Μονής του Οσίου Λουκά. Το Βυζαντινό μοναστήρι της Παναγίας της Σκριπούς, στον Ορχομενό, το οποίο ιδρύθηκε τον 9ο αιώνα κ στο οποίο βρίσκεται το αρχαιότερο Βυζαντινό ηλιακό ρολόι της Ελλάδας. Ο Θολωτός τάφος ή Θησαυρός του Μινύα (13ος αιώνας π.Χ.) στον Ορχομενό. Αρχαίο Θέατρο-Ωδείο του 4ου αιώνα π.Χ. στον Ορχομενό. Οι Πηγές των Τριών Χαρίτων (πηγές του Μέλανα) στον Ορχομενό. Το ιστορικό εξωκλήσι του Άγίου Θωμά, (12ου αι.) στο δέλτα των ποταμων Ασωπού και Θερμόδοντα στην αρχαία Τανάγρα. Η πόλη του Διστόμου , όπου έγινε η ομώνυμη σφαγή στις 10 Ιουνίου 1944. Ένα από τα προβλήματα της περιοχής ωστόσο είναι το γεγονός πως περιοχές όπως αυτές του Ορχομενού και της Λειβαδιάς που έχουν μοναδική στην Ελλάδα ιστορία δεν διαθέτουν ένα δικό τους αρχαιολογικό Μουσείο. Τα «Τροφώνια», που διοργανώνονται από το Δήμο Λεβαδέων κάθε Σεπτέμβριο. Τα «Πινδάρεια», πολιτιστικές εκδηλώσεις που πραγματοποιούνται στη Θήβα το πρώτο δεκαήμερο του Σεπτεμβρίου και περιλαμβάνουν παραστάσεις αρχαίου δράματος και συναυλίες. Οι «Εκδηλώσεις Μνήμης», διοργανώνονται στο Δίστομο κάθε Ιούνιο. Κύριο λήμμα: Αθλητισμός στη ΒοιωτίαΑξιοσημείωτο είναι ότι ο αθλητισμός αναπτύχθηκε στη Βοιωτία ήδη από το 19ο αιώνα. Υπήρξαν αρκετές ομάδες για τις οποίες δεν έχει γίνει ενδελεχής ιστορική έρευνα. Η πιο γνωστή μέχρι το Μεσοπόλεμο ήταν ο Λέων Αττικοβοιωτίας. Σήμερα αρκετοί σύλλογοι για ομαδικά και ατομικά αθλήματα έχουν την έδρα τους στη Βοιωτία: Η Βοιωτία έχει φιλοξενήσει τις παρακάτω διοργανώσεις: Διαδρομές του Ράλι Ακρόπολις στη Βοιωτία που αποτελούσε μέρος του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Ράλι (WRC) (33): 1973, 1975–1994, 1996–2001, 2006–2009, 2011–2012 Hellas Open International (αντιπτέριση) (1): 2017 Βαλκανικοί Αγώνες Στίβου (1): 2003 Βαλκανικοί Αγώνες Χιονοδρομίας (1): 1985 (16η Βαλκανιάδα) Βαλκανικό Πρωτάθλημα Στίβου U20 (1): 2009 Πανελλήνιο πρωτάθλημα ανώμαλου δρόμου ανδρών (2): 1979 (και μικρών ηλικιών), 1985 (και μικρών ηλικιών) Πανελλήνιο πρωτάθλημα ανώμαλου δρόμου γυναικών (2): 1979 (και μικρών ηλικιών), 1985 (και μικρών ηλικιών) Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ποδηλασίας Δρόμου (1): 1997 Πανελλήνιο Ανοικτό Πρωτάθλημα Αντιπτέρησης (Ανδρών – Γυναικών, Κ19, Κ17 & Κ15) (1): 2017 Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Κέρλινγκ (1): 2007 Πανελλήνιο Ατομικό Πρωτάθλημα Υποβρύχιας Αλιείας (1): 2013 Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Dragster (ένας από τους αγώνες του πρωταθλήματος) (3): 2014, 2015, 2016 Πανελλήνιο Κύπελλο Downhill (Rodeo Trail, ένας από τους αγώνες του κυπέλλου) (2): 2015, 2016 Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Χειροσφαίρισης Εφήβων (Final-8) (1): 2017 Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Αντιπτέρησης K 11 (1): 2017 Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Πετοσφαίρισης Παίδων (Final-4) (1): 2015 Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ελληνορωμαϊκής & Ελευθέρας Πάλης Παμπαίδων-Πανκορασίδων (1): 2016Στην Βοιωτία πραγματοποιούνται οι παρακάτω διοργανώσεις: Ευχίδειος Άθλος Λέβαδος Τροφώνιος Ημιμαραθώνιος Η Βοιωτία ή οι περιοχές της έχουν αδελφοποιηθεί με τις παρακάτω περιοχές: Ennistymon, Ιρλανδία (έχει αδελφοποιηθεί με το Σχηματάρι) (2008) Λιβαδιά, Ουκρανία (έχει αδελφοποιηθεί με το Δήμο Λεβαδέων) (1996) Λίντιτσε, Τσεχία (έχει αδελφοποιηθεί με το Δήμο Διστόμου - Αράχοβας - Αντίκυρας και το Δίστομο) Οραντούρ-σουρ-Γκλαν, Γαλλία (έχει αδελφοποιηθεί με το Δίστομο) Pozzoleone, Ιταλία (έχει αδελφοποιηθεί με το Σχηματάρι) (2005) Salindres, Γαλλία (έχει αδελφοποιηθεί με την Αντίκυρα) Βοιωτοί Παραλίες στο Νομό Βοιωτίας, Infomust.gr Βιβλίο: Γιώργος Ε. Αντωνίου. 2016. Βοιωτοί στη Αμερική - Μέσα από τους Συλλόγους τους. Αθήνα. A.D.M. Press, ISBN: 978-960-93-8333-2. | Ο Νομός Βοιωτίας ήταν ένας από τους 51 νομούς της Ελλάδας, ενώ από το 2011 αποτελεί την Περιφερειακή Ενότητα Βοιωτίας, μία από τις 74 περιφερειακές ενότητες της χώρας και υπάγεται διοικητικά στην περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας. Έχει έκταση 2.954 τ.χλμ. και πληθυσμό 117.920 κατοίκους, σύμφωνα με την Απογραφή του 2011. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%BF%CE%BC%CF%8C%CF%82_%CE%92%CE%BF%CE%B9%CF%89%CF%84%CE%AF%CE%B1%CF%82 |
Ελένη της Ουγγαρίας, βασίλισσα της Κροατίας | Ήταν η τρίτη κόρη του Μπέλα Α΄ της Ουγγαρίας και της Ριτσέζας των Πιαστ, κόρης του Mιέσκο Β΄ Λάμπερτ της Πολωνίας. Αδελφός της ήταν ο Λαδίσλαος Α΄ της Ουγγαρίας. Η Ελένη έγινε βασίλισσα της Κροατίας με τον γάμο της με τον Δημήτριο Ζβονιμίρ της Κροατίας, ενός μακρινού συγγενή της, τον οποίο παντρεύτηκε το 1063. Είχαν έναν γιο, τον Ράντοβαν, που απεβίωσε στα τέλη της εφηβείας του ή λίγο μετά τα 20 έτη του και δύο κόρες, την Κλαυδία και τη Βινίτσα. Η Ελένη είχε εξαιρετικές οικογενειακές διασυνδέσεις, καθώς ήταν θεία της (Πιρόσκας) Ειρήνης (κόρης του Λαδίσλαου Α΄), της συζύγου του Ιωάννη Β΄ Κομνηνού Αυτοκράτορα των Ρωμαίων. Ήταν πολύ λαοφιλής στους Κροάτες και την ονόμαζαν συχνά Γιελένα Λιγιέπα ("Ωραία Ελένη"). Θεωρείται ότι ήταν μία σύζυγος με επιρροή. Μετά το τέλος του Ζβονιμίρ, η Ελένη λέγεται ότι σχεδίασε ήσυχα τη διαδοχή του στέμματος της Κροατίας στον αδελφό της Λαδίσλαο Α΄ της Ουγγαρίας: αυτό προκάλεσε μια δεκαετία πολέμου και αστάθειας στο βασίλειο, με αποτέλεσμα την προσωπική ένωση της Κροατίας και της Ουγγαρίας, που διήρκεσε μέχρι το 1918. Η Ελένη απεβίωσε γύρω στο 1091. Παντρεύτηκε το 1063 τον Δημήτριο Ζβονιμίρ των Τρπιμιρόβιτς βασιλιά της Κροατίας και Δαλματίας, και είχε τέκνα: Ράντοβαν, απεβ. π. 20 ετών. Κλαυδία. Βινίτσα. Dmitar Zvonimir και Helen | H Ελένη, ουγγρικά: Ilona, κροατικά: Jelena Lijepa (απεβ. 1091) από τον Οίκο των Άρπαντ, ήταν πριγκίπισσα της Ουγγαρίας και με τον γάμο της έγινε βασίλισσα της Κροατίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%AD%CE%BD%CE%B7_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9F%CF%85%CE%B3%CE%B3%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82,_%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BB%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CF%81%CE%BF%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1%CF%82 |
Άννα Σοφία Ράμστρομ | Το 1775, ο Βασιλιάς Γουσταύος Γ΄ της Σουηδίας αποφάσισε να ολοκληρώσει τον γάμο του. Μέσω της Άννας Σοφίας Ράμστρομ, ο Κόμης Αδόλφος Φρειδερίκος Μούνκ της Φούλκιλας ήρθε σε επαφή με την Ίνγκριντ Μαρία Γουένερ, στην οποία είχε ανατεθεί να ενημερώσει τη βασίλισσα για την επιθυμία του βασιλιά, επειδή ήταν παντρεμένη και έμπιστη της βασίλισσας. Στις διαπραγματεύσεις, η Ράμστρομ ανέλαβε τον ρόλο του αγγελιοφόρου της Βασίλισσας, ενώ ο Κόμης Αδόλφος Φρειδερίκος Μούνκ έπαιξε τον ίδιο ρόλο για τον Βασιλιά. Αρχικά, η Μαρία Αούρορα Ούγκλα είχε εξεταστεί για αυτή την αποστολή, αλλά επιλέχτηκαν τελικά ο Μούνκ και η Άννα Σοφία επειδή ήταν εραστές εκείνη την εποχή.Ο Βασιλιάς, ισχυριζόμενος ότι είναι σεξουαλικά άπειρος κάλεσε τον Mούνκ να τον βοηθήσει να συμφιλιωθεί με τη σύζυγο του, και να διδάξει το ζευγάρι τους τρόπους σεξουαλικής επαφής για να ολοκληρώσουν το γάμος τους. Όταν έφτασε η ώρα να συνευρεθεί το βασιλικό ζεύγος, ο Φρειδερίκος Μούνκ και η Ράμστρομ βρίσκονταν σε ένα δωμάτιο κοντά στην κρεβατοκάμαρα, ώστε να είναι έτοιμοι να βοηθήσουν αν αυτό κρινόταν απαραίτητο. Πράγματι ο Αδόλφος Φρειδερίκος Μούνκ κλήθηκε στην κρεβατοκάμαρα κάποιες φορές. Στα γραπτά του αρχεία, τα οποία διατηρούνται στα Εθνικά Αρχεία της Σουηδίας, ο ίδιος ο Μούνκ αναφέρει ότι για να πετύχει αυτό που του ανατέθηκε, ήταν υποχρεωμένος να αγγίξει το ζευγάρι σωματικά.Αυτή η «βοήθεια» είχε ως αποτέλεσμα τη γέννηση του μελλοντικού βασιλιά Γουσταύου Δ’ Αδόλφου το 1778. Ωστόσο, έγινε και αιτία για να ξεσπάσει ένα μεγάλο σκάνδαλο όταν έγιναν γνωστά τα γεγονότα. Ο Φρειδερίκος Μούνκ άρχισε να μιλάει για το ζήτημα, παρουσιάζοντας τον εαυτό του ως τον εραστής του βασιλιά και της βασίλισσας. Όταν είχε γίνει πλέον γνώστη η συμμέτοχη του στη συμφιλίωση του βασιλικού ζευγαριού, άρχισαν σύντομα να κυκλοφορούν οι φήμες ότι ο Μούνκ ήταν ο πραγματικός πατέρας του παιδιού της Βασίλισσας Σοφίας Μαγδαληνής.Το 1786, όλα αυτά χρησιμοποιήθηκαν από την πολιτική αντιπολίτευση ως αντικείμενο κατηγοριών, και το 1789, ισχυρίστηκαν ότι ολόκληρο το Έθνος γνώριζε τη φήμη ότι ο Βασιλιάς ζήτησε από τον Mούνκ να αφήσει την βασίλισσα έγκυο. Το σκάνδαλο πήρε όμως ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις, όταν κάποια φυλλάδια που παρουσίαζαν το θέμα, δημοσιεύτηκαν σε όλη τη Στοκχόλμη.Εκείνη την εποχή, μια από της φήμες που κυκλοφορούσαν, ήταν ο μυστικός γάμος μεταξύ του Μούνκ και της βασίλισσας. Η ιστορία περιγράφηκε από την νύφη του βασιλιά, Χεδβίγη Ελισάβετ Καρλόττα του Χόλσταϊν-Γκόττορπ, ως εξής: «Το 1775, όταν ο γάμος μεταξύ του Βασιλιά και της γυναικάς του δεν οδήγησε στην γέννηση διαδόχου, ο βασιλιάς ζήτησε από τη βασίλισσα να βρει έναν εραστή για να δώσει στον Θρόνο έναν κληρονόμο. Όταν αρνήθηκε αυτήν την πρόταση, ο Γουσταύος ήθελε να συμφιλιωθούν και επέλεξε τον Μούνκ ως μεσολαβητή με τη σκέψη ότι η βασίλισσα θα τον έβρισκε ελκυστικό, καθώς φαινόταν να της αρέσει η παρέα του και μάλιστα έμοιαζαν και εμφανισιακά. Όταν ο Μούνκ αποκάλυψε την αληθινή επιθυμία του Βασιλιά και της ζήτησε να συναινέσει για χάρη του κράτους, εκείνη αρνήθηκε ξανά. Τότε ο βασιλιάς χώρισε κρυφά τη βασίλισσα και την πάντρεψε με τον Μούνκ σε μια μυστική τελετή που διεξήγαγε ο Τζόχαν Γουίνγκαρντ. Ο μόνος μάρτυρας για αυτόν τον γάμο, εκτός από τον Μούνκ, τον βασιλιά και τη βασίλισσα, ήταν ο Γουίνγκαρντ, ο οποίος προς έκπληξη όλων, διορίστηκε επίσκοπος του Γκέτεμποργκ, παρά το νεαρό της ηλικίας του. Επιπλέον, την ίδια περίοδο η Άννα Σοφία Ράμστρομ, παραιτήθηκε από τη θέση της καμαριέρας. Παρόλα αυτά φημολογείται έντονα ότι η Ράμστρομ αναγκάστηκε να παραιτηθεί το 1779, λόγω της ζήλιας της Βασίλισσας, αφού υπό τον όρο ότι θα ήταν σιωπηλή για τη σχέση μεταξύ του Μούνκ και της βασίλισσας, είχε λάβει σύνταξη.» Η Ράμστρομ πέθανε στις 11 Μαΐου του 1786 στα 48 της χρόνια. Λέγεται ότι ήταν «άρρωστη» εκείνη την εποχή. Εντούτοις, η «ασθένεια» της μπορεί να ήταν μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη. Όμως, λόγω ανεπαρκούς ιατρικής θεραπείας, λέγεται ότι πέθανε από επιπλοκές των γεννητικών οργάνων. Αυτές οι επιπλοκές, ίσως να σήμαιναν ότι η ίδια να δηλητηρίασε τον εαυτό της κατά λάθος, προσπαθώντας να προκαλέσει άμβλωση μετά από την λήψη κάποιου επικίνδυνου φαρμάκου. Από την άλλη πλευρά όμως, υπήρχαν και κάποιες άλλες έντονες φήμες ότι δολοφονήθηκε για να την εμποδίσουν να αποκαλύψει οτιδήποτε για την υπόθεση του βασιλικού ζευγαριού και τη γέννηση του πρίγκιπα. Συμφώνα με αυτή την εκδοχή , ο βασιλιάς την δηλητηρίασε με στρείδια και στην συνεχεία απαγόρευσε να συνεχιστεί η έρευνα για τον θάνατο της. Ωστόσο οι συνθήκες γύρω το πως πέθανε δεν επιβεβαιώθηκαν ποτέ. Wilhelmina Stålberg: Anteckningar om svenska qvinnor (Σημειώσεις για τις σουηδικές γυναίκες) | Η Άννα Σοφία Ράμστρομ (Σουηδικά: Anna Sofia Ramström) (1738 – 11 Μαΐου 1786) ήταν καμαριέρα της Βασίλισσας της Σουηδίας, Σοφίας Μαγδαληνής. Επιπλέον ο γαμπρός της Ερικ Εκ, ήταν έμπορος. Η Άννα Σοφία είναι γνωστή για τη συμμετοχή της στη διάσημη υπόθεση της ολοκλήρωσης του γάμου μεταξύ του βασιλικού ζευγαριού. Δεν παντρεύτηκε ποτέ, αλλά είχε τρία παιδιά με τον Κόμη Αδόλφο Φρειδερίκο Μούνκ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CE%BD%CE%B1_%CE%A3%CE%BF%CF%86%CE%AF%CE%B1_%CE%A1%CE%AC%CE%BC%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%CE%BC |
Melodifestivalen 2018 | Το Melodifestivalen 2018, που οργανώνεται από τον SVT, είναι ο 17ος συνεχόμενος διαγωνισμός Melodifestivalen που διεξάγεται σε διάφορες πόλεις της Σουηδίας. Οι τέσσερις ημιτελικοί διεξήχθησαν στην Löfbergs Arena, στο Κάρλσταντ (3 Φεβρουαρίου), στο Scandinavium στο Γκέτεμποργκ (10 Φεβρουαρίου), στη Malmö Arena στο Μάλμε (17 Φεβρουαρίου) και στο Fjällräven Center στο Έρνσκελντσβικ. Ο Γύρος Δεύτερης Ευκαιρίας διεξήχθη στην Kristianstad Arena στο Κρίστιανσταντ, στις 3 Μαρτίου, ενώ ο τελικός στη Friends Arena στη Στοκχόλμη, στις 10 Μαρτίου 2018. Συνολικά, 28 καλλιτέχνες διαγωνίστηκαν σε 4 ημιτελικούς (7 καλλιτέχνες ανά ημιτελικό). Από κάθε ημιτελικό, οι καλλιτέχνες που κατέληξαν στην πρώτη και δεύτερη θέση, προκρίθηκαν απευθείας στον τελικό, ενώ όσοι ήρθαν τρίτοι και τέταρτοι, προκρίθηκαν στο γύρο δεύτερης ευκαιρίας. Τα τελευταία τρία τραγούδια του κάθε ημιτελικού, έμειναν εκτός διαγωνισμού. Από τον γύρο δεύτερης ευκαιρίας προκρίθηκαν άλλοι 4 καλλιτέχνες στον τελικό, ανεβάζοντας τον αριθμό των φιναλίστ σε 12. Τον Οκτώβριο του 2017, κυκλοφόρησε μια φήμη από την εφημερίδα Aftonbladet ότι ο πρώην διαγωνιζόμενος και παρουσιαστής του Melodifestivalen, David Lindgren, θα είναι ένας από τους παρουσιαστές. Στις 2 Νοεμβρίου 2017, ο SVT επιβεβαίωσε πως ο David Lindgren θα παρουσιάσει τον διαγωνισμό. Ο Lindgren συμπαρουσίασε το Melodifestivalen 2017, ενώ είχε λάβει μέρος ως καλλιτέχνης, το 2012, το 2013 και το 2016. Όπως και τα προηγούμενα χρόνια, το Melodifestivalen θα ξεκινήσει με τέσσερις ημιτελικούς, μέσω των οποίων οκτώ καλλιτέχνες θα περάσουν απευθείας στον τελικό, ενώ άλλοι οκτώ θα περάσουν στο Γύρο Δεύτερης Ευκαιρίας. Ο 1ος Ημιτελικός διεξήχθη στις 3 Φεβρουαρίου 2018, στη Löfbergs Arena, στο Κάρλσταντ. Συνολικά, υπήρξαν 6.617.451 ψήφοι από τους οποίους 452.906 SEK (45.086€) δόθηκαν στον οργανισμό βοήθειας Radiohjälpen. Ο 2ος Ημιτελικός διεξήχθη στις 10 Φεβρουαρίου 2018, στο Scandinavium στο Γκέτεμποργκ. Συνολικά, υπήρξαν 5.880.237 ψήφοι από τους οποίους 396.252 SEK (39.446€) δόθηκαν στον οργανισμό βοήθειας Radiohjälpen. Ο 3ος Ημιτελικός διεξήχθη στις 17 Φεβρουαρίου 2018, στη Malmö Arena στο Μάλμε. Συνολικά υπήρξαν 4.800.971 ψήφοι από τους οποίους 432.824 SEK (42.658€) δόθηκαν στον οργανισμό βοήθειας Radiohjälpen. Ο 4ος Ημιτελικός διεξήχθη στις 24 Φεβρουαρίου 2018, στο Fjällräven Center στο Έρνσκελντσβικ. Συνολικά υπήρξαν 4.866.749 ψήφοι από τους οποίους 385.483 SEK (37.992€) δόθηκαν στον οργανισμό βοήθειας Radiohjälpen. Ο Γύρος Δεύτερης Ευκαιρίας διεξήχθη στις 3 Μαρτίου 2018, στην Kristianstad Arena στο Κρίστιανσταντ. Συνολικά υπήρξαν 6.007.515 ψήφοι από τους οποίους 346.287 SEK (34.129€) δόθηκαν στον οργανισμό βοήθειας Radiohjälpen. Ο Τελικός διεξήχθη στις 10 Μαρτίου 2018, στη Friends Arena στη Στοκχόλμη. Συνολικά υπήρξαν 13.993.975 ψήφοι από τους οποίους 1.965.599 SEK (187.184€) δόθηκαν στον οργανισμό βοήθειας Radiohjälpen. Επίσημος ιστότοπος (στα σουηδικά) | Το Melodifestivalen 2018 ήταν ο 58ος διαγωνισμός τραγουδιού Melodifestivalen, μέσω του οποίου αναδείχτηκε ο εκπρόσωπος της Σουηδίας για τον Διαγωνισμό Τραγουδιού Eurovision 2018. Ο διαγωνισμός διοργανώθηκε από το σουηδικό κανάλι Sveriges Television (SVT) και διεξήχθη σε μια χρονική περίοδο 6 εβδομάδων από τις 3 Φεβρουαρίου μέχρι τις 10 Μαρτίου 2018. Ο διαγωνισμός αποτελούνταν από 6 ζωντανές μεταδόσεις: 4 ημιτελικούς, έναν γύρο δεύτερης ευκαιρίας και έναν τελικό. Οι 28 συμμετέχοντες του διαγωνισμού επιλέχτηκαν με τρεις τρόπους: από μια ανοιχτή πρόσκληση για υποβολή τραγουδιών, από προσωπικές προσκλήσεις σε ορισμένους καλλιτέχνες και συνθέτες και από ένα "εισιτήριο" σε έναν συμμετέχοντα του διαγωνισμού Svensktoppen nästa που διοργανώθηκε από τον ραδιοφωνικό σταθμό Sveriges Radio P4. Οι 28 διαγωνιζόμενοι μοιράστηκαν σε 4 ημιτελικούς (7 καλλιτέχνες ανά ημιτελικό). Από κάθε ημιτελικό, οι καλλιτέχνες που καταλήγουν στην πρώτη και δεύτερη θέση, προκρίνονται απευθείας στον τελικό, ενώ όσοι έρχονται τρίτοι και τέταρτοι, προκρίνονται στο γύρο δεύτερης ευκαιρίας. Τα τελευταία τρία τραγούδια του κάθε ημιτελικού, μένουν εκτός διαγωνισμού. Από τον γύρο δεύτερης ευκαιρίας προκρίνονται άλλοι 4 καλλιτέχνες στον τελικό, ανεβάζοντας τον αριθμό των φιναλίστ σε 12. Και τα 6 σόου, παρουσιάζονται από τον Ντέιβιντ Λίντγκεν και τον Φρέντρικ Σβένσον, γνωστό ως Fab Freddie. Το νικητήριο τραγούδι θα εκπροσωπήσει τη Σουηδία στον Διαγωνισμό Τραγουδιού Eurovision 2018, στη Λισαβόνα της Πορτογαλίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/Melodifestivalen_2018 |
Μολδαβία | Το όνομα "Μολδαβία" προέρχεται από τον ποταμό Μολδάβα, η κοιλάδα του οποίου χρησίμευε ως πολιτικό κέντρο κατά την ίδρυση του Πριγκηπάτου της Μολδαβίας το 1359. Η προέλευση του ονόματος του ποταμού παραμένει ασαφής. Σύμφωνα με έναν μύθο, ο πρίγκιπας Ντράγκος ονόμασε τον ποταμό μετά το κυνήγι ενός ούρου. Μετά το κυνήγι, το εξαντλημένο κυνηγόσκυλο του πρίγκηπα, το οποίο λεγόταν Μόλδας, πνίγηκε στο ποτάμι. Το όνομα του σκύλου που δόθηκε στον ποταμό επεκτάθηκε στο Πριγκιπάτο. Το έδαφος της σημερινής Δημοκρατίας της Μολδαβίας κατοικούνταν από διαφορετικούς λαούς στην αρχαιότητα. Τον 2ο αιώνα κατέφθασαν Ρωμαίοι άποικοι από τη δυτική Δακία και αναπτύχθηκε ένας δακορωμαϊκός, αργότερα ρουμανικός, πολιτισμός. Η περιοχή ήταν υπό ουγγρική επικυριαρχία μέχρι το 1349 όταν ο πρίγκιπας Μπογκντάν ίδρυσε ένα ανεξάρτητο Πριγκιπάτο της Μολδαβίας. Ο σημαντικότερος ηγεμόνας του 15ου αιώνα ήταν ο Στέφανος ο Μέγας, ο οποίος πολέμησε σε πολυάριθμες μάχες ενάντια στις εισβολές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, της Πολωνίας και των Τατάρων. Το 1512 το πριγκιπάτο αναγκάστηκε να υποταχθεί στους Οθωμανούς και παρέμεινε υποτελές κράτος για τα επόμενα 300 χρόνια. Στην αρχαιότητα η περιοχή της Μολδαβίας κατοικείται από τη φυλή των Δακών. Την εποχή της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, η Μολδαβία έχει γνωρίσει πολλούς εισβολείς, μεταξύ των οποίων τους Ρως του Κιέβου και τους Μογγόλους. Οι επιδρομές από Τατάρους συνεχίστηκαν και μετά την ίδρυση του πριγκιπάτου. Στον Μεσαίωνα το μεγαλύτερο μέρος της σημερινής Δημοκρατίας της Μολδαβίας αποτελούσε το πριγκιπάτο της Μολδαβίας, που ιδρύθηκε το 1359. Το πριγκιπάτο έγινε υποτελές στην Οθωμανική Αυτοκρατορία τον 16ο αιώνα. Με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου, το 1812, προσαρτήθηκε στη Ρωσία ως Βεσσαραβία. Το δυτικό μέρος της Μολδαβίας παρέμεινε αυτόνομο πριγκιπάτο και ενώθηκε με τη Βλαχία για να δημιουργήσει το 1859 το Βασίλειο της Ρουμανίας. Στα τέλη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το 1918, η Βεσσαραβία κήρυξε την ανεξαρτησία της από τη Ρωσία και ενώθηκε την ίδια χρονιά με το Βασίλειο της Ρουμανίας.Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 στη Ρωσία, στις 21 Δεκέμβριος ένα επαρχιακό συμβούλιο της Μολδαβίας-Βεσσαραβίας, το Συμβούλιο της Επικρατείας της Μολδαβίας. Διακήρυξε στις 2 Δεκεμβρίου 1917 η Λαϊκή Δημοκρατία της Μολδαβίας, αρχικά ως συστατική δημοκρατία μιας νέας, ομοσπονδιακά οργανωμένης Ρωσίας. Τον Ιανουάριο του 1918, τα ρουμανικά στρατεύματα κατέλαβαν την περιοχή δυτικά του Δνείστερου. Η αντίσταση του σώματος Ρούμτσεροντ στην κατοχή καταπνίγηκε και το κοινοβούλιο, υπό την πίεση της κατοχής, κήρυξε την ανεξαρτησία του από τη Ρωσία και την Ουκρανία. Στις 27 Μαρτίου 1918, η πλειοψηφία του κοινοβουλίου ψήφισε υπέρ της ένωσης με τη Ρουμανία, νομιμοποιώντας έτσι την ενσωμάτωση της Βεσσαραβίας στο ρουμανικό κράτος, γεγονός το οποίο στην πραγματικότητα είχε ήδη ολοκληρωθεί. Σε αντίθεση με τα κράτη της Κοινωνίας των Εθνών, οι Μπολσεβίκοι δεν αναγνώρισαν τη νομιμότητα αυτής της ψήφου και της επακόλουθης προσάρτησης. Η Σοβιετική Ένωση, που ιδρύθηκε το 1922, επίσης δεν αναγνώρισε την εκχώρηση της Βεσσαραβίας. Στις κυρίως ρουμανόφωνες περιοχές της Ουκρανικής Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας ανατολικά του Δνείστερου, δημιουργήθηκε το 1924 μια Μολδαβική Αυτόνομη Περιφέρεια, η οποία επτά μήνες αργότερα έγινε η Αυτόνομη Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μολδαβίας. Επίσημη πρωτεύουσα ήταν το Κισινάου - λόγω της «ρουμανικής κατοχής», ωστόσο, η Μπάλτα (στη σημερινή Ουκρανία), μετά το 1929 η Τιρασπόλ, ορίστηκε ως έδρα της κυβέρνησης αυτής της αυτόνομης Μολδαβίας. Από το 1929 οι γυναίκες είχαν δικαίωμα να ψηφίζουν στις τοπικές εκλογές, αλλά το δικαίωμα ψήφου των γυναικών εξαρτιόταν από το επίπεδο εκπαίδευσης, την κοινωνική τους θέση και τις ειδικές υπηρεσίες προς την κοινωνία. Το Σύνταγμα του 1938 έδωσε σε άνδρες και γυναίκες ίσα δικαιώματα ψήφου, και ο νόμος για τις εκλογές του 1939 προέβλεπε ότι οι εγγράμματες γυναίκες και οι άνδρες άνω των 30 ετών μπορούσαν να ψηφίσουν. Με τη συμφωνία Μολότοφ- Ρίμπεντροπ μεταξύ Σοβιετικής Ένωσης και Ναζιστικής Γερμανίας, οι Σοβιετικοί κατέλαβαν τη Βεσσαραβία τον Ιούνιο του 1940, διώχτηκαν ξανά το 1941 μέχρι τον Αύγουστο του 1944, οπότε η περιοχή ανακαταλήφθηκε από τα σοβιετικά στρατεύματα. Η περιοχή της Βεσσαραβίας, που ανήκε στη Ρουμανία, καταλήφθηκε από τον Κόκκινο Στρατό μαζί με τη βόρεια Μπουκοβίνα τον Ιούνιο του 1940 με τη γερμανική συναίνεση ως συνέπεια του μυστικού πρωτοκόλλου Μολότοφ-Ρίμπεντροπ και προσαρτήθηκε από τη Σοβιετική Ένωση. Στις 2 Αυγούστου 1940, ιδρύθηκε η Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μολδαβίας (ΜΣΣΔ) με πρωτεύουσα το Κισινάου (ρωσικό Κισινιόφ) ενώνοντας τη Βεσσαραβία με το δυτικό τμήμα της Μολδαβικής ΑΣΣΔ. Ο γερμανικός πληθυσμός στη Βεσσαραβία μεταφέρθηκε σχεδόν ολόκληρος στο τρίτο Ράιχ για να αποικίσουν τα κατεχόμενα εδάφη. Τέθηκε επίσης ως δικαίωμα η καθολική ψηφοφορία για γυναίκες και άνδρες. Μετά τις 22 Ιουνίου 1941, γερμανικά και ρουμανικά στρατεύματα κατέλαβαν τη Μολδαβική ΣΣΔ ως μέρος της Επιχείρησης Μπαρμπαρόσα. Ως αποτέλεσμα, η Ρουμανία μπόρεσε να επανεντάξει τη Βεσσαραβία και τη βόρεια Μπουκοβίνα το καλοκαίρι του 1941. Η γη μεταξύ των ποταμών Δνειστέρου και Νότιου Μπουκ, βόρεια του Μπαρ στην Ουκρανία, ήταν μέρος της Ρουμανίας υπό τη διοικητική ονομασία της Υπερδνειστερίας. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η συνθήκη ειρήνης του 1947 έδωσε στη Σοβιετική Ένωση τη Βεσσαραβία, τη Χέρτσα στην Ουκρανία και τη βόρεια Μπουκοβίνα και επανεισήχθησαν οι πρώην σοβιετικές διοικητικές μονάδες και τα ρωσικά τοπωνύμια. Η χώρα μετονομάστηκε σε Μολδαβική Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία. Την περίοδο του Στάλιν αρκετοί Ρώσοι μεταφέρθηκαν στη χώρα κυρίως σε αστικές περιοχές, ενώ πολλοί Ρουμάνοι εξορίστηκαν στη Σιβηρία και το Καζακστάν, ενώ η μετανάστευση πληθυσμών από τη σοβιετική Ένωση συνέχισε καθόλη την περίοδο μέχρι την ανεξαρτησία. Ένα εθνικό κίνημα Ρουμάνων στη Μολδαβική ΣΣΔ αναπτύχθηκε από τα μέσα της δεκαετίας του 1980. Απέκτησε αυξανόμενο πολιτικό βάρος, ανέλαβε τελικά την εξουσία πριν από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στη διακήρυξη της ανεξαρτησίας της χώρας. Το 1989 λοιπόν, τα ρωσικά καταργήθηκαν ως δεύτερη επίσημη γλώσσα και αποφασίστηκε η επιστροφή στα ρουμανικά με λατινική γραφή. Οι μειονότητες των Ουκρανών, των Ρώσων, και των Γκαγκαούζων αντιτάχθηκαν σε αυτό. Έγιναν επίσης έντονες προσπάθειες για ένωση της χώρας με τη Ρουμανία. Ακόμη και σήμερα, ο μολδαβικο-ρουμανικός ενωτισμός εξακολουθεί να παίζει ρόλο στην τοπική πολιτική, αλλά έχει σημαντικά μικρότερο πολιτικό βάρος. Με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης τον Αύγουστο του 1991, η Μολδαβία κήρυξε την ανεξαρτησία της και έγινε μέρος της μετά-Σοβιετικής Κοινοπολιτείας Ανεξάρτητων Κρατών. Η Μολδαβική ΣΣΔ έγινε τελικά η πλήρως ανεξάρτητη Δημοκρατία της Μολδαβίας το 1991, και τα ρουμανικά ανακηρύχθηκαν επίσημη γλώσσα (μετονομάστηκε πάλι μολδαβικά το 1994). Μετά τη διακήρυξη της ανεξαρτησίας, η καθολική ψηφοφορία επιβεβαιώθηκε το 1993. Λόγω της νέας πολιτικής της Δημοκρατίας της Μολδαβίας, την οποία πολλές ομάδες του πληθυσμού θεωρούσαν εθνικιστική, υπήρχαν ήδη μεγάλες συγκρούσεις μεταξύ της κεντρικής κυβέρνησης στο Κισινάου και των περιοχών που κατοικούνται κυρίως από εθνοτικές μειονότητες, ιδίως την Υπερδνειστερία και τη Γκαγκαουζία, από το 1989 και μετά. Οι τελευταίες περιοχές ανακήρυξαν την ανεξαρτησία τους από τη Δημοκρατία της Μολδαβίας το 1990 και μαζικές διαδηλώσεις ξέσπασαν και σε άλλα μέρη της χώρας. Στην Υπερδνειστερία, η κατάσταση κλιμακώθηκε από το 1992, οδηγώντας σε έναν πόλεμο που σκότωσε περισσότερους από 1.000 ανθρώπους και τελικά έληξε με την ντε φάκτο ανεξαρτησία αυτού του τμήματος της χώρας. Οι μάχες διακόπηκαν μόνο με την επέμβαση της Ρωσικής 14ης Στρατιάς που στάθμευαν στην Υπερδνειστερία με επικεφαλή τον Αλεξάντερ Λέμπεντ. Οι διαπραγματεύσεις για την επίλυση της σύγκρουσης στην Υπερδνειστερία δεν είναι επιτυχείς, με αποτέλεσμα και τα δύο μέρη στη σύγκρουση να έχουν πλέον συμβιβαστεί με τη παρούσα κατάσταση σε μεγάλο βαθμό. Το πρώτο διάστημα της ανεξαρτησίας αναπτύχθηκε κινητικότητα για την επανένωση με τη Ρουμανία, αλλά το δημοψήφισμα που διενεργήθηκε τον Μάρτιο του 1994 έδειξε πως η συντριπτική πλειονότητα των ψηφοφόρων επιθυμούσαν τη συνέχιση της ανεξαρτησίας. Οι φόβοι ότι η Μολδαβία μπορεί να επανενωθεί με τη Ρουμανία ήταν ένας από τους βασικούς λόγους για την ανακήρυξη ανεξαρτησίας από την Υπερδνειστερία, η οποία εξαιρείται και από κάποιες προτάσεις επανένωσης. Στις εκλογές του 2001 το Κομμουνιστικό Κόμμα κέρδισε την πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο και διόρισε τον κομμουνιστή πρόεδρο Βλαντιμίρ Βορόνιν. Στις εκλογές του 2005 αυτός ανανέωσε τη θητεία του μετά τη δεύτερη νίκη του κόμματός του. Κατά τη διάρκεια των εκλογών αυτών η Ρωσία διεκδίκησε την παρουσία Ρώσων που θα επέβλεπαν τη διενέργεια των εκλογών, αλλά η είσοδός τους στη χώρα δεν επετράπη. Στην πραγματικότητα οι σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών έχουν κατά πολύ εξασθενήσει και το έθνος της Μολδαβίας χωρίζεται ανάμεσα σε όσους θέλουν μεγαλύτερους δεσμούς με τη Ρουμανία και αυτούς που επιθυμούν σύσφιγξη σχέσεων με τη Ρωσία. Άλλο ένα σημαντικό θέμα στη Μολδαβία είναι η ενοποίηση της Μολδαβίας με τη Ρουμανία, στο οποίο διάκειται θετικά ολοένα και μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού. Από τις 23 Δεκεμβρίου 2016 έως 24 Δεκεμβρίου. Την 1η Δεκεμβρίου 2020, ο Ίγκορ Ντόντον του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Μολδαβίας (PSRM) υπηρέτησε ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Μολδαβίας. Ο ολιγάρχης Βλαντίμιρ Παχότνιουκ, ο οποίος δεν κατείχε κανένα κυβερνητικό αξίωμα αλλά ήταν επικεφαλής του συγκυβερνώντος Δημοκρατικού Κόμματος (PDM) από τα τέλη του 2016, έχασε τη μεγάλη επιρροή του στην πολιτική και την οικονομία της Μολδαβίας όταν έχασε τις βουλευτικές εκλογές τον Φεβρουάριο του 2019 και στη συνέχεια διέφυγε στο εξωτερικό. Το Συνταγματικό Δικαστήριο ανέστειλε τον Ιούνιο του 2019, ο Πρόεδρος Ντόντον παραιτήθηκε προσωρινά από το αξίωμα και τοποθέτησε τον προηγούμενο πρωθυπουργό Πάβελ Φίλιπ ως προσωρινό Πρόεδρο, δημιουργώντας μια συνταγματική κρίση. Ο Ντόντον έχασε τελικά το αξίωμα στις προεδρικές εκλογές στις 15 Νοεμβρίου 2020, διάδοχος στο αξίωμα είναι η φιλοευρωπαία πολιτικός Μάγια Σάντου. Μια σύμβαση προμήθειας φυσικού αερίου μεταξύ της Μολδαβίας και της Gazprom έληξε στα τέλη Σεπτεμβρίου 2021. Η Gazprom ζήτησε πολύ υψηλή τιμή φυσικού αερίου. Η Μολδαβία κήρυξε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Η σύγκρουση επιλύθηκε στις αρχές Νοεμβρίου 2021. Η Μολδαβία είναι ενιαία κοινοβουλευτική αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Το σύνταγμα του 1994 θέτει το πλαίσιο λειτουργίας της κυβέρνησης της χώρας. Το σύνταγμα της Μολδαβίας, για να αναθεωρηθεί, χρειάζεται πλειοψηφία δύο τρίτων των βουλευτών, το οποίο δεν μπορεί να αναθεωρηθεί σε καιρούς πολέμου ή κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Οι τροποποιήσεις στο Σύνταγμα που επηρεάζουν την κυριαρχία του κράτους, την ενότητα ή την ανεξαρτησία του μπορεί να γίνει μόνο αν η πλειοψηφία των ψηφοφόρων ψηφίσει υπέρ σε δημοψήφισμαι Επίσης τα άρθρα που αφορούν τα θεμελιώδη δικαιώματα των Μολδαβών δεν μπορούν να τροποποιηθούν με σκοπό το περιορισμό τους.Ο αρχηγός κράτους είναι ο πρόεδρος της Μολδαβίας, ο οποίος εκλεγόταν από το 2001 έως το 2015 από το κοινοβούλιο με πλειοψηφία τριών πέμπτων (τουλάχιστον 61 ψήφοι). Ο πρόεδρος εκλεγόταν από το 2001 από το κοινοβούλιο σε μια προσπάθεια να αυξηθεί η εξουσία του κοινοβουλίου. Το Συνταγματικό Δικαστήριο της Μολδαβίας έκρινε στις 4 Μαρτίου 2016 ότι η σχετική συνταγματική αλλαγή του 2000 ήταν αντισυνταγματική, και επομένως η μέθοδος εκλογής πέρασε στον λαό με σύστημα δύο γύρων. Το σύνταγμα του 1994 ιδρύει το ανεξάρτητο Συνταγματικό Δικαστήριο της Μολδαβίας, αποτελούμενο από 6 δικαστές που υπηρετούν εξαετείς θητείες, είναι αναφαίρετοι, και δεν υπάγονται σε καμία εξουσία. Το δικαστήριο έχει την εξουσία της δικαστικής αναθεώρησης όλων των νόμων του κοινοβουλίου, των προεδρικών διαταγμάτων και των διεθνών συμφωνιών που υπέγραψε η χώρα.Το Κοινοβούλιο της Δημοκρατίας της Μολδαβίας αποτελείται από 101 έδρες και τα μέλη του εκλέγονται από τον λαό κάθε τέσσερα χρόνια. Σύμφωνα με το Σύνταγμα της Δημοκρατίας της Μολδαβίας, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Μολδαβίας, ο οποίος είναι και ο Αρχηγός του Κράτους, εκλέγεται κάθε φορά μετά την πραγματοποίηση των βουλευτικών εκλογών από τις πολιτικές δυνάμεις του νέου Κοινοβουλίου. Ο Πρωθυπουργός της Δημοκρατίας της Μολδαβίας, ο οποίος σχηματίζει την Κυβέρνησή του, διορίζεται από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Δικαίωμα ψήφου έχουν όσες και όσοι είναι ηλικίας 18 ετών και άνω. Στις 19 Δεκεμβρίου 2016, οι Μολδαβοί βουλευτές ενέκριναν την αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης στα 63 έτη από το τρέχον επίπεδο των 57 ετών για τις γυναίκες και 62 ετών για τους άνδρες, μια μεταρρύθμιση που αποτελεί μέρος ενός προγράμματος βοήθειας τριών ετών που συμφωνήθηκε με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Η ηλικία συνταξιοδότησης θα αυξάνεται σταδιακά κατά μερικούς μήνες κάθε χρόνο έως ότου τεθεί πλήρως σε ισχύ το 2028. Η χώρα (η οποία είναι από τις φτωχότερες της Ευρώπης) έχει προσδόκιμο ζωής 67,5 χρόνων για τους άνδρες και 75,5 χρόνων για τις γυναίκες. Σε μια χώρα με πληθυσμό 3,5 εκατομμυρίων, εκ των οποίων το 1 εκατομμύριο ζει στο εξωτερικό, υπάρχουν περισσότεροι από 700.000 συνταξιούχοι. Μετά την απόκτηση της ανεξαρτησίας από τη Σοβιετική Ένωση, η εξωτερική πολιτική της Μολδαβίας σχεδιάστηκε με σκοπό τη δημιουργία σχέσεων με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, την ουδετερότητα και την ενσωμάτωση στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το 1995 η χώρα έγινε δεκτή στο Συμβούλιο της Ευρώπης. Εκτός από τη συμμετοχή της στο πρόγραμμα Συνεργασία για την Ειρήνη του ΝΑΤΟ, η Μολδαβία είναι επίσης κράτος μέλος των Ηνωμένων Εθνών, του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ), του Βορειοατλαντικού Συμβουλίου Συνεργασίας, του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου. Είναι μέλος στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, στη Παγκόσμια Τράπεζα, στη Γαλλοφωνία και την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης. Το 2005, η Μολδαβία και η ΕΕ κατάρτισαν ένα σχέδιο δράσης που επιδίωκε να βελτιώσει τη συνεργασία μεταξύ της Μολδαβίας, της Ρουμανίας και της Ουκρανίας. Στα τέλη του 2005, η Ευρωπαϊκή Αποστολή Συνοριακής Βοήθειας της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη Μολδαβία και την Ουκρανία, ιδρύθηκε μετά από κοινό αίτημα των προέδρων της Μολδαβίας και της Ουκρανίας. Η αποστολή αυτή βοηθά τις κυβερνήσεις της Μολδαβίας και της Ουκρανίας να προσεγγίσουν τις συνοριακές και τελωνειακές τους διαδικασίες με τα πρότυπα της ΕΕ και προσφέρει υποστήριξη στον αγώνα και των δύο χωρών κατά του διασυνοριακού εγκλήματος. Μετά τον πόλεμο της Υπερδνειστερίας 1990–1992, η Μολδαβία επεδίωξε μια ειρηνική επίλυση της σύγκρουσης στην περιοχή της Υπερδνειστερίας, συνεργαζόμενη με τη Ρουμανία, την Ουκρανία και τη Ρωσία, ζητώντας διεθνή μεσολάβηση και συνεργαζόμενη με τον ΟΑΣΕ και τον ΟΗΕ για τη διερεύνηση γεγονότων και τον παρατηρητή αποστολές. Ο υπουργός Εξωτερικών της Μολδαβίας, Αντρέι Στράταν, δήλωσε επανειλημμένα ότι τα ρωσικά στρατεύματα που σταθμεύουν στην αποσχισθείσα περιοχή ήταν εκεί παρά τη θέληση της κυβέρνησης της Μολδαβίας και τους κάλεσε να αποχωρήσουν «εντελώς και άνευ όρων». Το 2012, ένα περιστατικό στη ζώνη ασφαλείας είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο ενός αμάχου, αυξάνοντας την ένταση με τη Ρωσία. Τον Σεπτέμβριο του 2010, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ενέκρινε επιχορήγηση 90 εκατ. ευρώ στη Μολδαβία. Τα χρήματα αυτά επρόκειτο να συμπληρώσουν 570 εκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ σε δάνεια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της Παγκόσμιας Τράπεζας και άλλης διμερούς στήριξης που έχει ήδη χορηγηθεί στη Μολδαβία. Τον Απρίλιο του 2010, η Ρουμανία πρόσφερε στη Μολδαβία αναπτυξιακή βοήθεια ύψους 100 εκατομμυρίων ευρώ, ενώ ο αριθμός των υποτροφιών για Μολδαβούς φοιτητές διπλασιάστηκε σε 5.000 ευρώ. Σύμφωνα με μια δανειακή συμφωνία που υπογράφηκε τον Φεβρουάριο του 2010, η Πολωνία παρείχε 15 εκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ ως στοιχείο της υποστήριξής της στη Μολδαβία στις προσπάθειές της για την ευρωπαϊκή ενσωμάτωση. Η πρώτη κοινή συνεδρίαση των κυβερνήσεων της Ρουμανίας και της Μολδαβίας, που πραγματοποιήθηκε τον Μάρτιο του 2012, ολοκληρώθηκε με πολλές διμερείς συμφωνίες σε διάφορους τομείς. Ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός "ήταν η πολιτική της Μολδαβίας τα τελευταία χρόνια και αυτή είναι η πολιτική που πρέπει να συνεχιστεί", είπε ο Νικολάε Τιμόφτι στους νομοθέτες πριν από την εκλογή του. Στις 29 Νοεμβρίου 2013, σε μια σύνοδο κορυφής στο Βίλνιους, η Μολδαβία υπέγραψε συμφωνία σύνδεσης με την Ευρωπαϊκή Ένωση αφιερωμένη στην «Ανατολική Εταιρική Σχέση» της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τις πρώην Σοβιετικές χώρες. Ο πρώην πρόεδρος της Ρουμανίας Τραϊάν Μπασέσκου δήλωσε ότι η Ρουμανία θα καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια για την ένταξη της Μολδαβίας στην ΕΕ το συντομότερο δυνατό. Ομοίως, ο Τραϊάν Μπασέσκου δήλωσε ότι η ένωση της Μολδαβίας με τη Ρουμανία είναι το επόμενο εθνικό εγχείρημα για τη Ρουμανία, καθώς πάνω από το 75% του πληθυσμού μιλάει ρουμανικά. Η Μολδαβία υπέγραψε τη Συμφωνία Σύνδεσης με την Ευρωπαϊκή Ένωση στις Βρυξέλλες στις 27 Ιουνίου 2014. Η υπογραφή έρχεται μετά τη μονογραφή της συμφωνίας στο Βίλνιους τον Νοέμβριο του 2013. Μπορεί να ειπωθεί ότι οι θρησκευτικοί ηγέτες παίζουν ρόλο στη διαμόρφωση της εξωτερικής πολιτικής. Από την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, η ρωσική κυβέρνηση έχει χρησιμοποιήσει συχνά τις σχέσεις της με τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία για να εμποδίσει και να αποτρέψει την ενσωμάτωση πρώην σοβιετικών κρατών όπως η Μολδαβία στη Δύση. Στα δυτικά τα σύνορα της Μολδαβίας οριοθετούνται από τον ποταμό Προύθο, που ενώνεται με τον Δούναβη προτού χυθεί στη Μαύρη Θάλασσα. Στα βορειοανατολικά ο Δνείστερος είναι ο βασικός ποταμός, διασχίζοντας τη χώρα από βορρά προς νότο. Η Μολδαβία είναι περίκλειστο κράτος, παρόλο που τα νότια σύνορά της φτάνουν πολύ κοντά στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας. Το βόρειο μέρος της χώρας κυριαρχείται από λόφους, που δεν ξεπερνούν όμως τα 430 μέτρα σε ύψος. Το υψηλότερο σημείο της χώρας βρίσκεται στον Λόφο Μπαλανέστι (Dealul Bălăneşti). Η Μολδαβία έχει ήπιο ηπειρωτικό κλίμα. Οι κύριες πόλεις της χώρας είναι οι: Κισινάου (Chişinău),στο κέντρο της χώρας Τιράσπολ (Tiraspol) Μπέλτσι (Bălţi) Μπέντερ (Bender)Η Μολδαβία βρίσκεται ανάμεσα στο 45ο και 49ο, βόρειο παράλληλο και κυρίως μεταξύ των 26ων και 30ων ανατολικών μεσημβρινών (μια μικρή περιοχή βρίσκεται ανατολικά του τριακοστού ανατολικού μεσημβρινού). Η συνολική έκταση της χώρας είναι 33.851 τ.χλμ. Το μεγαλύτερο μέρος της χώρας (περίπου το 88% της έκτασης της) βρίσκεται στην περιοχή της Βεσσαραβίας, μεταξύ των ποταμών Προύθου και Δνείστερου, ενώ μια στενή λωρίδα στα ανατολικά ανήκει στην Υπερδνειστερία (ανατολικά του Δνείστερου). Τα δυτικά σύνορα της Μολδαβίας σχηματίζονται από τον ποταμό Προύθο, ο οποίος ενώνεται με τον Δούναβη πριν χυθεί στη Μαύρη Θάλασσα. Η Μολδαβία έχει πρόσβαση στον Δούναβη μόνο για περίπου 480 metres (1,575 ft), και το Τζουρτζουλέστι είναι το μοναδικό λιμάνι της Μολδαβίας στον Δούναβη. Στα ανατολικά, ο Δνείστερος είναι ο κύριος ποταμός, που διασχίζει τη χώρα από βορρά προς νότο και δέχεται τα νερά των Ρέουτ, Μπιτς, Ιτσέλ, Μπότνα. Ο Ιαλπούγκ ρέει σε ένα από τα λιμάνια του Δούναβη, ενώ ο Κογκάλνικ στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας. Η χώρα είναι μεσόγεια, αν και είναι κοντά στη Μαύρη Θάλασσα. Βρίσκεται μια ανάσα από τη λιμνοθάλασσα του Δνειστέρου μια εκβολή της Μαύρης Θάλασσας. Ενώ το μεγαλύτερο μέρος της χώρας είναι λοφώδες, το υψηλότερο σημείο της χώρας είναι ο λόφος Μπαλανέστι στα 430 μέτρα. Οι λόφοι της Μολδαβίας αποτελούν μέρος του Μολδαβικού Οροπεδίου, το οποίο γεωλογικά προέρχεται από τα Καρπάθια Όρη. Οι υποδιαιρέσεις του στη Μολδαβία περιλαμβάνουν τους λόφους του Δνείστερου (Λόφοι της Βόρειας Μολδαβίας και η κορυφογραμμή του Δνείστερου), τη Μολδαβική Πεδιάδα (Μέση Κοιλάδα Προύθου και Στέπα Μπαλτία ) και το Κεντρικό Οροπέδιο της Μολδαβίας. Στο νότο, η χώρα έχει μια μικρή πεδινή περιοχή, την πεδιάδα Μπουτζέακ. Η επικράτεια της Μολδαβίας ανατολικά του ποταμού Δνείστερου χωρίζεται μεταξύ τμημάτων του υψιπέδου της Ποδολίας και τμημάτων της ευρασιατικής στέπας. Η Μολδαβία έχει ένα κλίμα μετρίως ηπειρωτικό. Η γειτνίασή της με τη Μαύρη Θάλασσα έχει ως αποτέλεσμα το κλίμα να είναι ήπια ψυχρό το φθινόπωρο και το χειμώνα και σχετικά δροσερό την άνοιξη και το καλοκαίρι. Τα καλοκαίρια είναι ζεστά και μακρά, με μέση θερμοκρασία περίπου 20°C και οι χειμώνες είναι σχετικά ήπιοι και ξηροί, με τις μέσες θερμοκρασίες του Ιανουαρίου να φτάνουν τους -4°C. Η ετήσια βροχόπτωση, η οποία κυμαίνεται από περίπου 600 χιλιοστόμετρα στα βόρεια έως 400 χιλιοστόμετρα στο νότο, μπορεί να διαφέρει πολύ ανά έτος. Οι ξηρασίες στη Μολδαβία δεν είναι ασυνήθιστες. Οι πιο έντονες βροχοπτώσεις σημειώνονται στις αρχές του καλοκαιριού και ξανά τον Οκτώβριο. Συχνές είναι οι έντονες βροχές και οι καταιγίδες. Λόγω του ακανόνιστου εδάφους, οι έντονες καλοκαιρινές βροχοπτώσεις συχνά προκαλούν διάβρωση και λάσπη στις παραποτάμιες περιοχές.Η υψηλότερη θερμοκρασία που καταγράφηκε ποτέ στη Μολδαβία ήταν 41.5°C στις 21 Ιουλίου 2007 στην Καμένκα. Η χαμηλότερη θερμοκρασία που έχει καταγραφεί ποτέ ήταν -35.5°C στις 20 Ιανουαρίου 1963 στο Μπρατουσένι, στην επαρχία Εντίνετς. Παρόλο το ευνοϊκό της κλίμα και την καλή αγροτική γη που διαθέτει, η Μολδαβία δεν έχει υδάτινα αποθέματα. Ως αποτέλεσμα, εξαρτάται οικονομικά κυρίως από τη γεωργία, με την παραγωγή φρούτων, λαχανικών, κρασιού και καπνού. Η Μολδαβία πρέπει να εισάγει όλες τις προμήθειές της σε πετρέλαιο, κάρβουνο και φυσικό αέριο, κυρίως από τη Ρωσία. Περικοπές στις ενεργειακές προμήθειες οδήγησαν σε παραγωγική παρακμή μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991. Τα τελευταία χρόνια, μετά από συμφωνία με την Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ (Διεθνές Νομισματικό Ταμείο), η Μολδαβία προχώρησε σε φιλελεύθερη οικονομική πολιτική, που περιελάμβανε, μεταξύ άλλων, απελευθέρωση των τιμών και πολλές ιδιωτικοποιήσεις. Τελευταία γίνεται προσπάθεια από τη Μολδαβική κυβέρνηση για τον περιορισμό των ιδιωτικών επιχειρήσεων και την κολλεκτιβοποίηση της γης. Μετά τη διάλυση από την ΕΣΣΔ το 1991, οι ελλείψεις ενέργειας, η πολιτική αβεβαιότητα, τα εμπορικά εμπόδια και η αδύναμη διοικητική ικανότητα συνέβαλαν στην παρακμή της οικονομίας. Ως μέρος μιας φιλόδοξης προσπάθειας οικονομικής απελευθέρωσης, η Μολδαβία εισήγαγε ένα μετατρέψιμο νόμισμα, απελευθέρωσε όλες τις τιμές, σταμάτησε να εκδίδει προνομιακές πιστώσεις σε κρατικές επιχειρήσεις, υποστήριξε τη σταθερή ιδιωτικοποίηση της γης, αφαίρεσε τους ελέγχους των εξαγωγών και απελευθέρωσε τα επιτόκια. Η κυβέρνηση συνήψε συμφωνίες με την Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για την προώθηση της ανάπτυξης. Στη συνέχεια, η οικονομία υποχώρησε από το 1991 έως το 1999. Από το 2000 το ΑΕΠ σε ισοτιμία αγοραστικών μονάδων έχει μια σταθερή αύξηση ως εξής: Μολονότι οι εκτιμήσεις για το ΑΕΠ υποδηλώνουν πιθανή μέτρια υπερτίμηση της πραγματικής συναλλαγματικής ισοτιμίας, η εξωτερική ανταγωνιστικότητα φαίνεται σε γενικές γραμμές επαρκής, όπως αντανακλάται στις ισχυρές σταθερές εξαγωγικές επιδόσεις. Ωστόσο, οι βραχυπρόθεσμες οικονομικές προοπτικές της χώρας είναι αδύναμες. Οι κύριοι κίνδυνοι για τις βραχυπρόθεσμες προοπτικές σχετίζονται με σοβαρά τρωτά σημεία και ζητήματα διακυβέρνησης στον τραπεζικό τομέα, τις διολισθήσεις της πολιτικής ενόψει των εκλογών, την εντατικοποίηση των γεωπολιτικών εντάσεων στην περιοχή και την περαιτέρω επιβράδυνση της δραστηριότητας στους κύριους εμπορικούς εταίρους. Η Μολδαβία παραμένει εξαιρετικά ευάλωτη στις διακυμάνσεις των εμβασμάτων από Μολδαβούς εργαζομένους στο εξωτερικό (τα οποία αποτελούν 24 τοις εκατό του ΑΕΠ), στις εξαγωγές προς την Κοινοπολιτεία Ανεξάρτητων Κρατών (ΚΑΚ) και την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) (88 τοις εκατό των συνολικών εξαγωγών) και τη στήριξη των χορηγών (περίπου 10 λεπτά ανά κάθε ευρώ των κρατικών δαπανών). Οι κύριοι δίαυλοι μετάδοσης μέσω των οποίων οι δυσμενείς εξωγενείς κραδασμοί θα μπορούσαν να επηρεάσουν την οικονομία της Μολδαβίας είναι τα εμβάσματα (επίσης λόγω των μεταναστών που πιθανώς θα επιστρέψουν), το εξωτερικό εμπόριο και οι ροές κεφαλαίων. Η Μολδαβία πέτυχε σε μεγάλο βαθμό τους κύριους στόχους του συνδυασμένου προγράμματος ΕΚΤ/ΕΤΑ (χρηματοδοτική πίστωση του ΔΝΤ). Η οικονομία ανέκαμψε από τη συρρίκνωση που σχετίζεται με την ξηρασία το 2012. Ο ακαθάριστος μέσος μηνιαίος μισθός στη Δημοκρατία της Μολδαβίας σημείωσε σταθερή θετική αύξηση μετά το 1999, ανερχόμενος σε 5906 λέι ή 298 ευρώ το 2018, πολύ χαμηλότερος από τον μέσο ρουμανικό και ρωσικό. Μετά από μια μεγάλη κατάρρευση της οικονομίας τη δεκαετία του 1990, τις επόμενες δύο δεκαετίες ανέκαμψε πλήρως. Η εταιρική διακυβέρνηση στον τραπεζικό τομέα αποτελεί μείζον μέλημα. Σύμφωνα με τις διεθνείς συστάσεις, πρέπει να αντιμετωπιστούν επειγόντως σημαντικές αδυναμίες στο νομικό και ρυθμιστικό πλαίσιο για να διασφαλιστεί η σταθερότητα και η ευρωστία του χρηματοπιστωτικού τομέα. Η Μολδαβία έχει επιτύχει σημαντικό βαθμό δημοσιονομικής εξυγίανσης τα τελευταία χρόνια, αλλά αυτή η τάση τώρα αντιστρέφεται. Η αντίσταση στις προεκλογικές πιέσεις για επιλεκτικές αυξήσεις δαπανών και η επιστροφή στην πορεία της δημοσιονομικής εξυγίανσης θα μείωνε την εξάρτηση από εξαιρετικά υψηλή στήριξη από τους διάφορους χορηγούς. Οι διαρθρωτικές δημοσιονομικές μεταρρυθμίσεις θα συμβάλουν στη διασφάλιση της βιωσιμότητας. Η νομισματική πολιτική ήταν επιτυχής στη διατήρηση του πληθωρισμού εντός του εύρους που τέθηκε από τον κρατικό στόχο. Η εφαρμογή των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων που περιγράφονται στην Εθνική Στρατηγική Ανάπτυξης (NDS) Μολδαβία 2020 —ιδιαίτερα στους τομείς του επιχειρηματικού περιβάλλοντος, της φυσικής υποδομής και της ανάπτυξης του ανθρώπινου δυναμικού— θα συμβάλει στην τόνωση της δυνητικής ανάπτυξης και στη μείωση της φτώχειας. Η αξιοσημείωτη ανάκαμψη της Μολδαβίας από τη σοβαρή ύφεση του 2009 ήταν σε μεγάλο βαθμό το αποτέλεσμα υγιών μακροοικονομικών και χρηματοοικονομικών πολιτικών και διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων. Παρά τη μικρή συρρίκνωση το 2012, η οικονομική απόδοση της Μολδαβίας ήταν από τις ισχυρότερες στην περιοχή κατά την περίοδο 2010–13. Η οικονομική δραστηριότητα αυξήθηκε σωρευτικά κατά περίπου 24 τοις εκατό. Ο πληθωρισμός των τιμών καταναλωτή τέθηκε υπό έλεγχο. και οι πραγματικοί μισθοί αυξήθηκαν σωρευτικά κατά περίπου 13 τοις εκατό. Αυτή η επέκταση κατέστη δυνατή χάρη στα κατάλληλα μέτρα μακροοικονομικής σταθεροποίησης και τις φιλόδοξες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που εφαρμόστηκαν στον απόηχο της κρίσης στο πλαίσιο ενός προγράμματος που υποστηρίζεται από το ΔΝΤ. Τον Νοέμβριο του 2013, η Μολδαβία υπέγραψε μια Συμφωνία Σύνδεσης με την ΕΕ, η οποία περιλαμβάνει διατάξεις για τη δημιουργία μιας βαθιάς και συνολικής ζώνης ελεύθερων συναλλαγών. Μια πολιτική κρίση στις αρχές του 2013 οδήγησε σε διολισθήσεις πολιτικής στους δημοσιονομικούς και χρηματοοικονομικούς τομείς. Η πολιτική κρίση που ξέσπασε στις αρχές του 2013 επιλύθηκε με τον διορισμό μιας κυβέρνησης που υποστηρίχθηκε από έναν φιλοευρωπαϊκό συνασπισμό κομμάτων της κεντροδεξιάς/κέντρου τον Μάιο του 2013. Παρά την απότομη μείωση της φτώχειας τα τελευταία χρόνια, η Μολδαβία παραμένει μια από τις φτωχότερες χώρες στην Ευρώπη και απαιτούνται διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις για την προώθηση της βιώσιμης ανάπτυξης. Με βάση το περιφερειακό όριο της φτώχειας στην Ευρώπη και την Κεντρική Ασία (ECA) των 5 δολαρίων την ημέρα σε ισοτιμία αγοραστικής δύναμης το 55 τοις εκατό του πληθυσμού ήταν φτωχό το 2011. Ενώ αυτό ήταν σημαντικά χαμηλότερο από το 94 τοις εκατό το 2002, το ποσοστό φτώχειας στη Μολδαβία εξακολουθεί να είναι υπερδιπλάσιο από το μέσο όρο του 25 τοις εκατό του ΕΕΣ. Ο Εθνικός Στόχος Ανάπτυξης 2020, το οποίο δημοσιεύθηκε τον Νοέμβριο του 2012, εστιάζει σε αρκετούς κρίσιμους τομείς για την τόνωση της οικονομικής ανάπτυξης και τη μείωση της φτώχειας. Αυτά περιλαμβάνουν την εκπαίδευση, τις υποδομές, τον χρηματοοικονομικό τομέα, το επιχειρηματικό κλίμα, την κατανάλωση ενέργειας, το συνταξιοδοτικό σύστημα και το δικαστικό πλαίσιο. Μετά την περιφερειακή χρηματοπιστωτική κρίση του 1998, η Μολδαβία έχει σημειώσει σημαντική πρόοδο προς την επίτευξη και τη διατήρηση της μακροοικονομικής και χρηματοπιστωτικής σταθεροποίησης. Επιπλέον, έχει εφαρμόσει πολλές διαρθρωτικές και θεσμικές μεταρρυθμίσεις που είναι απαραίτητες για την αποτελεσματική λειτουργία μιας οικονομίας της αγοράς. Αυτές οι προσπάθειες συνέβαλαν στη διατήρηση της μακροοικονομικής και χρηματοπιστωτικής σταθερότητας υπό δύσκολες εξωτερικές συνθήκες, επέτρεψαν την επανέναρξη της οικονομικής ανάπτυξης και συνέβαλαν στη δημιουργία ενός περιβάλλοντος που ευνοεί την περαιτέρω ανάπτυξη και ανάπτυξη της οικονομίας μεσοπρόθεσμα. Ο στόχος της κυβέρνησης για την ένταξη στην ΕΕ είχε ως αποτέλεσμα κάποια πρόοδο προσανατολισμένη στην αγορά. Η Μολδαβία γνώρισε καλύτερη από την αναμενόμενη οικονομική ανάπτυξη το 2013 λόγω της αυξημένης γεωργικής παραγωγής, των οικονομικών πολιτικών που υιοθέτησε η κυβέρνηση της Μολδαβίας από το 2009 και της εφαρμογής του συστήματος εμπορικών προτιμήσεων της ΕΕ που συνδέουν τα προϊόντα της Μολδαβίας με τη μεγαλύτερη αγορά στον κόσμο. Η Μολδαβία έχει υπογράψει τη Συμφωνία Σύνδεσης και τη Συμφωνία Βαθέως και Συνολικού Ελεύθερου Εμπορίου με την Ευρωπαϊκή Ένωση το καλοκαίρι του 2014. Η Μολδαβία έχει επίσης επιτύχει καθεστώς ταξιδιών χωρίς την ανάγκη έκδοσης θεώρησης (βίζας) με την ΕΕ, το οποίο αντιπροσωπεύει το μεγαλύτερο επίτευγμα της μολδαβικής διπλωματίας από την ανεξαρτησία. Ωστόσο, η ανάπτυξη παρεμποδίστηκε από τις υψηλές τιμές του ρωσικού φυσικού αερίου, τη ρωσική απαγόρευση εισαγωγής μολδαβικού κρασιού, τον αυξημένο έλεγχο από το εξωτερικό για τα αγροτικά προϊόντα της Μολδαβίας και το μεγάλο εξωτερικό χρέος της Μολδαβίας. Μακροπρόθεσμα, η οικονομία της Μολδαβίας παραμένει ευάλωτη στην πολιτική αβεβαιότητα, την αδύναμη διοικητική ικανότητα, τα κατεστημένα γραφειοκρατικά συμφέροντα, τη διαφθορά, τις υψηλότερες τιμές των καυσίμων, τη ρωσική πίεση και το αυτονομιστικό καθεστώς στην περιοχή της Υπερδνειστερίας της Μολδαβίας. Σύμφωνα με τη Παγκόσμια Επισκόπηση της Οικονομίας του ΔΝΤ τον Απρίλιο του 2014, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ (σε μονάδες αγοραστικής δύναμης) της Μολδαβίας είναι 3.927 Διεθνή Δολάρια, εξαιρουμένης της μαύρης αγοράς και της φοροδιαφυγής. Σύμφωνα με την απογραφή του 2014, οι Μολδαβοί ήταν η μεγαλύτερη εθνοτική ομάδα της Μολδαβίας (75,1% του πληθυσμού). Επιπλέον, το 7,0% του πληθυσμού δήλωνε Ρουμάνοι, εν μέσω της διαμάχης για την εθνική και γλωσσική ταυτότητα στη Μολδαβία. Αν και βασίζεται στην ιστορία της χώρας, η πόλωση που βασίζεται σε εθνογλωσσικά κριτήρια της πλειοψηφικής εθνοτικής ομάδας επανεμφανίστηκε με το κίνημα της εθνικής αναγέννησης στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και, μέχρι στιγμής, δεν υπάρχει συναίνεση σχετικά με την κύρια ταυτότητα στη Δημοκρατία της Μολδαβίας (μολδαβική ή ρουμανική). Η χώρα έχει επίσης σημαντικές μειονοτικές εθνοτικές κοινότητες, όπως φαίνεται παρακάτω. Οι Γκαγκαούζοι, αποτελώντας το 4,4% του πληθυσμού, είναι χριστιανοί τουρκόφωνοι και η γλώσσα τους μοιάζει αρκετά με την τουρκική. Υπάρχουν ακόμη Έλληνες, Αρμένιοι, Πολωνοί, Ουκρανοί, αν και όχι πολυάριθμοι, ήταν παρόντες ήδη από τον 17ο αιώνα και έχουν αφήσει πολιτιστικά σημάδια. Ο 19ος αιώνας χαρακτηρίστηκε την άφιξη πολλών περισσότερων Ουκρανών από την Ποδολία και τη Γαλικία, καθώς και νέες κοινότητες, όπως οι: Λιποβανοί, Ρώσοι, Βούλγαροι και Γερμανοί. Το μεγαλύτερο μέρος του εβραϊκού πληθυσμού της Μολδαβίας μετανάστευσε μεταξύ 1979 και 2004. Σύμφωνα με τα προκαταρκτικά στοιχεία της απογραφής του 2014, 2.998.235 κάτοικοι ζούσαν στη Μολδαβία (εντός των περιοχών που ελέγχονται από την κεντρική κυβέρνηση), μια μείωση ύψους 11.3% από τον αριθμό που καταγράφηκε στην απογραφή του 2004. Το ποσοστό αστικοποίησης ήταν 45% του συνολικού πληθυσμού που ζούσε σε αστικές περιοχές. Σύμφωνα με την τελευταία απογραφή στην Υπερδνειστερία (Οκτώβριος 2015), ο πληθυσμός της περιοχής ήταν 475.373 κάτοικοι, μειωμένος κατά 14,47% από τον αριθμό που καταγράφηκε στην απογραφή του 2004. Το ποσοστό αστικοποίησης ήταν 69,9%. Ως προς την εθνοτική σύνθεση, ο πληθυσμός της Υπερδνειστερίας κατανεμήθηκε ως εξής: Ρώσοι - 29,1%, Μολδαβοί - 28,6%, Ουκρανοί - 22,9%, Βούλγαροι - 2,4%, Γκαγκαούζοι - 1,1%, Λευκορώσοι - 0,5%, Υπερδνειστέριοι - 0,2%, άλλες εθνικότητες - 1,4%. Περίπου το 14% του πληθυσμού δεν δήλωσε την εθνικότητά του. Επίσης, για πρώτη φορά, ο πληθυσμός είχε την επιλογή να δηλώσει «Υπερδνειστέριος». Η επίσημη γλώσσα της Μολδαβίας είναι τα ρουμανικά, μια λατινογενής γλώσσα. Η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας του 1991 ονομάζει τα ρουμανικά ως επίσημη γλώσσα. Το Σύνταγμα του 1994 όριζε ότι η εθνική γλώσσα της Δημοκρατίας της Μολδαβίας ήταν η μολδαβική και ότι η γραφή της βασίζεται στο λατινικό αλφάβητο. Το 2013, το Συνταγματικό Δικαστήριο της Μολδαβίας έκρινε ότι το όνομα «ρουμανική γλώσσα», όπως χρησιμοποιείται στη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας για τον προσδιορισμό της επίσημης γλώσσας, υπερισχύει της ονομασίας «μολδαβική γλώσσα», που δίνεται στο άρθρο 13 του Συντάγματος. Στην απογραφή του 2014 (η οποία δεν περιελάμβανε δεδομένα από την περιοχή της Υπερδνειστερίας), το 54,7% του πληθυσμού ονόμασε τη Μολδαβική γλώσσα ενώ το 24,0% ο ονόμασε τη Ρουμανική ως πρώτη γλώσσα σε καθημερινή χρήση. Αν και μόνο το 4,1% των κατοίκων είναι Ρώσοι, τα ρωσικά εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται ως κύρια γλώσσα από το 14,5% του συνολικού πληθυσμού. Περίπου το 50% των Ουκρανών, το 33% των Γκαγκαούζων, το 33% των Βουλγάρων και το 5,7% των Μολδαβών δήλωσαν τα ρωσικά ως γλώσσα καθημερινής χρήσης τους. Ιστορικά τα ρωσικά διδάσκονταν στα σχολεία ως η πρώτη ξένη γλώσσα, λόγω της ιστορίας της Μολδαβίας ως μέρους της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και της Σοβιετικής Ένωσης. Τον 21ο αιώνα, η βασική ξένη γλώσσα που διδάσκεται στα σχολεία είναι τα αγγλικά. Το 2013 περισσότερο από το 60% των μαθητών την πήρε ως πρώτη ξένη γλώσσα. Ακολούθησαν τα Γαλλικά, τα οποία διδάχθηκαν λιγότερο από το 50% των μαθητών. Από το 1996, η Δημοκρατία της Μολδαβίας είναι πλήρες μέλος της Γαλλοφωνίας. Τα Γερμανικά ήταν η τρίτη επιλογή. Η Μητρόπολη του Κισινάου και πάσης Μολδαβίας (η Ορθόδοξη Εκκλησία της Μολδαβίας), αυτόνομη και υπαγόμενη στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία και η Μητρόπολη της Βεσσαραβίας (η Ορθόδοξη Εκκλησία της Βεσσαραβίας), αυτόνομη και υπαγόμενη στη Ρουμανική Ορθόδοξη Εκκλησία, ισχυρίζεται ότι είναι η εθνική εκκλησία της χώρας. Για την απογραφή του 2004, οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, που αποτελούν το 93,3% του πληθυσμού της Μολδαβίας, δεν ήταν υποχρεωμένοι να δηλώσουν την εκκλησία στην οποία ανήκουν. Το 2020, το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ υπολόγισε ότι το 90% των Ορθοδόξων ανήκουν στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Μολδαβίας. Πάνω από το 2,0% του πληθυσμού είναι Προτεστάντες, συμπεριλαμβανομένου ενός αυξανόμενου αριθμού Μαρτύρων του Ιεχωβά, το 0,9% ανήκει σε άλλες θρησκείες, το 1,0% είναι αλλόθρησκοι, το 0,4% είναι άθεοι και το 2,2% δεν απάντησε στην ερώτηση της θρησκείας στην απογραφή. Εθνική σύνθεση (με βάση την απογραφή του 2004): Μολδαβοί: 75,8 % Ουκρανοί: 8,4 % Ρώσοι: 5,8 % Γκαγκαούζοι (Γκαγκαουζία): 4,4 % Ρουμάνοι: 2,2 % Βούλγαροι: 1,9 % Άλλοι: 1,3 %Θρησκείες (2000): Ανατολικοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί : 98 % Εβραίοι: 1,5 % Βαπτιστές και άλλοι: 0,5 %Σήμερα, το 0,6 % του πληθυσμού είναι Μάρτυρες του Ιεχωβά, ενώ υπάρχει και μια μικρή κοινότητα Μορμόνων της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών με 355 μέλη.Σύμφωνα με εκτιμήσεις, πάνω από 600.000 Μολδαβοί είναι αυτή τη στιγμή εκτός της χώρας, προς αναζήτηση εργασίας στο εξωτερικό, ενώ το 1/3 εκ των εντός της χώρας δηλώνουν πως θα έφευγαν, αν είχαν την ευκαιρία. Συνήθως οι κάτοικοι της Μολδαβίας ταξιδεύουν στο εξωτερικό για μία καλύτερη ζωή σε χώρες όπως η Ρωσία, η Ρουμανία, η Γερμανία και η Ιταλία, η Ισπανία. Αλλά και στην Ελλάδα υπάρχουν περίπου 10.000 Μολδαβοί σύμφωνα με στοιχεία. Ειδικά στη μειονότητα των Γκαγκαούζων, σχεδόν όλοι όσοι από αυτούς μεταναστεύουν πηγαίνουν στη Ρωσία και υπάρχουν περίπου 160.000 Μολδαβοί στη Ρουμανία. Η ρουμανική γλώσσα είναι η επίσημη γλώσσα. Ομιλείται η βουλγαρική και η γκαγκαουζική στην Ταράκλια και την Γκαγκαουζία αντίστοιχα, ενώ η ρωσική και η ουκρανική επίσης ομιλούνται. Η ρωσική δε, είναι επίσημη στην Γκαγκαουζία και την Υπερδνειστερία και επικρατεί μια ρωσορουμανική διγλωσσία στη χώρα, με τους πολίτες να χρησιμοποιούν εναλλάξ ρωσικά και ρουμανικά, κατάλοιπο της σοβιετικής εποχής. Το προσδόκιμο ζωής στο σύνολο του πληθυσμού, σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2019 του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας ήταν 73,3 χρόνια (69,3 χρόνια οι άνδρες και 77,1 οι γυναίκες). Η μολδαβική πολιτιστική παράδοση έχει επηρεαστεί κυρίως από τις ρουμανικές καταβολές του πληθυσμού της, οι ρίζες των οποίων ανάγονται στη ρωμαϊκή κατάκτηση της Δακίας τον δεύτερο αιώνα μ.Χ.. Βρίσκεται στο σταυροδρόμι του λατινικού, του σλαβικού και άλλων πολιτισμών όπως ο ελληνικός και ο τουρκικός, η Μολδαβία έχει εμπλουτίσει τον πολιτισμό της με επιρροές από γύρω χώρες και αλλού. Η μεγάλη πλειοψηφία των κατοίκων αυτοπροσδιορίζονται ως Μολδαβοί από τον 14ο αιώνα και έχει παίξει σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση του κλασικού ρουμανικού πολιτισμού. Ο πολιτισμός της Μολδαβίας έχει επηρεαστεί από τον ελληνοβυζαντινό, τον ουγγρικό, τον σλαβικό και αργότερα τον τουρκικό. Τον 19ο αιώνα οι τοπικές τέχνες και λογοτεχνία επηρεάστηκαν πολύ από τη δυτική Ευρώπη. Τις περιόδους 1812-1917 και 1944–89, η Μολδαβία ήταν υπό ρωσική και σοβιετική διοίκηση και έλαβε εκατοντάδες χιλιάδες Ρώσους και άλλους μετανάστες.Η πολιτιστική κληρονομιά της χώρας χαρακτηρίζεται από πολυάριθμες εκκλησίες και μοναστήρια που χτίστηκαν από τον Μολδαβό ηγεμόνα Στέφανο τον Μέγα τον 15ο αιώνα, από τα έργα των μεταγενέστερων Μητροπολιτών της Αναγέννησης Βαρλαάμ και Δοσοφτέι, καθώς και από έργα λογίων όπως οι Γκριγκόρι Ουρέκε, Μιρόν Κόστιν, Νικόλαος Σπαθάριος, Δημήτριος Καντεμίρ και Ιόν Νεκούλτσε. Τον 19ο αιώνα, Μολδαβοί από τα εδάφη του μεσαιωνικού Πριγκιπάτου της Μολδαβίας, χωρισμένη στη Βεσσαραβία, τη Μπουκοβίνα και τη Δυτική Μολδαβία (μετά το 1859, μέρος της Ρουμανίας), συνέβαλαν σημαντικά στη διαμόρφωση του σύγχρονου ρουμανικού πολιτισμού. Μεταξύ αυτών ήταν πολλοί Βεσσαραβιανοί, όπως οι Αλέκου Ντονίτσι, Αλεξάντρου Χιζντέου, Μπόγκνταν Πετριτσέικου Χασντέου, Κωνσταντίν Σταμάτη, Κωνσταντίν Σταμάτη-Τσιουρέα, Κοστάκε Νεγκρούτσι, Αλέκου Ρούσο, Κωνσταντίνος Στέρε. Ο Μιχαήλ Εμινέσκου, ένας ύστερος ρομαντικός ποιητής, και ο Ιόν Κρεάνγκα, ένας συγγραφέας, είναι οι πιο σημαίνοντες καλλιτέχνες της Ρουμανικής γλώσσας. Αυτοί θεωρούνται εθνικοί συγγραφείς τόσο στη Ρουμανία όσο και στη Μολδαβία. Τον Οκτώβριο του 1939, ο Radio Basarabia, ένας τοπικός σταθμός της Ρουμανικής Εταιρείας Ραδιοφωνίας, ήταν ο πρώτος ραδιοφωνικός σταθμός που άνοιξε στο Κισινάου. Η τηλεόραση στη Μολδαβία εισήχθη τον Απρίλιο του 1958, στο πλαίσιο της σοβιετικής τηλεόρασης. Μέσω καλωδιακής τηλεόρασης, οι Μολδαβοί θεατές μπορούν να λάβουν μεγάλο αριθμό ρωσικών καναλιών, μερικά ρουμανικά κανάλια και πολλές εκδόσεις διεθνών καναλιών στη ρωσική γλώσσα εκτός από πολλά τοπικά κανάλια. Υπάρχουν και ντόπια κανάλια στα ρωσικά. Το Infotag είναι το κρατικό πρακτορείο ειδήσεων. Η μολδαβική κουζίνα είναι παρόμοια με τη γειτονική ρουμανική και έχει επηρεαστεί από στοιχεία της ρωσικής, τουρκικής και ουκρανικής κουζίνας. Τα κύρια πιάτα είναι τα: βοδινό και χοιρινό κρέας, πατάτες, λάχανο και μια ποικιλία δημητριακών. Δημοφιλή αλκοολούχα ποτά είναι το ντιβίν (Μολδαβικό κονιάκ ), η μπύρα και το τοπικό κρασί. Τα παραδοσιακά μολδαβικά πιάτα περιλαμβάνουν το πλατσίντε (γλυκά και αλμυρά αρτοσκευάσματα με γέμιση όπως ντόπιο τυρί, λάχανο, πατάτες, μήλα, βύσσινα και άλλα), το μαμαλίγκα, το σαρμάλε και μια κοτόσουπα που ονομάζεται ζεάμα. Η συνολική καταγεγραμμένη κατανάλωση αλκοόλ από ενήλικες κατανέμεται περίπου ομοιόμορφα μεταξύ οινοπνευματωδών ποτών, μπύρας και κρασιού. Αξίζει να σημειωθεί ότι η Μολδαβία είναι η χώρα με την υψηλότερη κατά κεφαλήν κατανάλωση αλκοόλ στον κόσμο, με κατανάλωση 15,2 λίτρα καθαρού αλκοόλ κατά κεφαλήν το 2016. Το κύριο μέσο μεταφοράς στη Μολδαβία είναι οι σιδηρόδρομοι (το σιδηροδρομικό δίκτυο έχει μέγεθος 1.138 χιλιομέτρων) και ένα σύστημα αυτοκινητοδρόμων (12.730 χιλιομέτρων συνολικά, συμπεριλαμβανομένων 10.937 τ.χλμ. πλακόστρωτων επιφανειών). Η μοναδική διεθνής αεροπορική πύλη της Μολδαβίας είναι το Διεθνές Αεροδρόμιο του Κισινάου, αλλά υπάρχουν και μικρότερα αεροδρόμια. Ο τερματικός σταθμός Τζουρτζουλέστι στον Δούναβη είναι πλωτός με μικρά ποντοπόρα πλοία. Η ναυτιλία στους ποταμούς Προύθο και Δνείστερο δεν διαδραματίζει παρά ένα μέτριο ρόλο στο σύστημα μεταφορών της χώρας. Η οδήγηση γίνεται στα δεξιά. Αερομεταφορές γίνονται μέσω του Διεθνούς Αεροδρομίου του Κισινάου. Μολδαβία στο Curlie | Η Μολδαβία είναι χώρα που βρίσκεται ανάμεσα στη Ρουμανία από τα δυτικά και την Ουκρανία από τα ανατολικά. Τα σύνορά της με τη Ρουμανία οριοθετούνται από τον ρου των ποταμών Προύθου και κάτω Δούναβη. Υπήρξε μέρος της Σοβιετικής Ένωσης από το 1945 ως το 1991 ως Μολδαβική Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία. Ανακήρυξε την ανεξαρτησία της στις 27 Αυγούστου του 1991. Η συνολική της έκταση είναι 33.843 τ.χλμ. και ο πληθυσμός της, σύμφωνα με επίσημη εκτίμηση για το 2022, είναι 2.604.000 κάτοικοι. Το μεγαλύτερο μέρος της Μολδαβικής επικράτειας ήταν μέρος της Ηγεμονίας της Μολδαβίας από τον 14ο αιώνα μέχρι το 1812, όταν παραχωρήθηκε στη Ρωσική Αυτοκρατορία από την Οθωμανική Αυτοκρατορία (στην οποία η Μολδαβία ήταν υποτελές κράτος) και έγινε γνωστή ως Βεσσαραβία. Το 1856, η νότια Βεσσαραβία επιστράφηκε στη Μολδαβία, η οποία τρία χρόνια αργότερα ενώθηκε με τη Βλαχία για να σχηματίσει τη Ρουμανία, αλλά η Ρωσική κυριαρχία αποκαταστάθηκε σε ολόκληρη την περιοχή το 1878. Κατά τη διάρκεια της Ρωσικής Επανάστασης του 1917, η Βεσσαραβία έγινε για λίγο αυτόνομη και στη συνέχεια εξελίχθηκε στη Λαϊκή Δημοκρατία της Μολδαβίας μέχρι την ενσωμάτωση στη Ρουμανία το 1918 μετά από ψηφοφορία της Συνέλευσης. Η απόφαση αμφισβητήθηκε από τη Σοβιετική Ένωση η οποία το 1924 επέτρεψε την εγκαθίδρυση της Μολδαβικής Αυτόνομης Δημοκρατίας εντός της Ουκρανικής σε μερικά εν μέρει κατοικημένα εδάφη από τους Μολδαβούς ανατολικά της Δνείστερου. Το 1940, ως αποτέλεσμα του Συμφώνου Μολότοφ-Ρίμπεντροπ μεταξύ της Σοβιετικής Ένωσης και της Ναζιστικής Γερμανίας, η Ρουμανία αναγκάστηκε να παραχωρήσει τη Βεσσαραβία στη Σοβιετική Ένωση, οδηγώντας στη δημιουργία της Μολδαβικής Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας, η οποία περιλάμβανε το μεγαλύτερο μέρος της Βεσσαραβίας και των δυτικότερων περιοχών της πρώην Μολδαβικής Αυτόνομης Δημοκρατίας. Στις 27 Αυγούστου 1991, στο πλαίσιο της διάλυσης της Σοβιετικής Ένωσης, η Μολδαβική ΣΣΔ κήρυξε ανεξαρτησία και πήρε το όνομα Μολδαβία. Το σημερινό Σύνταγμα της Μολδαβίας εγκρίθηκε το 1994. Λόγω της μείωσης της βιομηχανικής και γεωργικής παραγωγής μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, ο τομέας των υπηρεσιών αυξήθηκε για να κυριαρχήσει στην οικονομία της Μολδαβίας και σήμερα συνθέτει πάνω από το 60% του ΑΕΠ του έθνους. Η οικονομία της είναι, με διαφορά, η φτωχότερη στην Ευρώπη σε κατά κεφαλήν όρους. Επίσης η Μολδαβία είναι μακράν η χώρα στην Ευρώπη με τους λιγότερους τουρίστες, με μόλις 11.000 καταγεγραμμένους επισκέπτες από το εξωτερικό.Η Μολδαβία είναι κοινοβουλευτική δημοκρατία. Ο πρόεδρος είναι ο αρχηγός του κράτους και ο πρωθυπουργός είναι ο αρχηγός της κυβέρνησης. Είναι κράτος μέλος των Ηνωμένων Εθνών, του Συμβουλίου της Ευρώπης, του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ), του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ), του Οργανισμού για τη Δημοκρατία και την Οικονομική Ανάπτυξη GUAM, της Κοινοπολιτείας Ανεξάρτητων Κρατών και του Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας του Ευξείνου Πόντου (ΟΣΕΠ) και φιλοδοξεί να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CE%BB%CE%B4%CE%B1%CE%B2%CE%AF%CE%B1 |
Χάννο Πέβκουρ | Ο Πέβκουρ αποφοίτησε από το Λύκειο Γιάρβα-Γιάανι και σπούδασε νομική στην Σχολή Οικονομικών του Τάλιν και στο Πανεπιστήμιο του Τάρτου. Μέχρι το 2000, ο Πέβκουρ εργάστηκε ως δικηγόρος. Από το 2000 έως το 2005, ο Πέβκουρ εργάστηκε στην Κυβέρνηση της Επαρχίας της Πόλης Νόμμε, πρώτα ως Διοικητικός Γραμματέας και αργότερα ως Επικεφαλής της Επαρχίας της Πόλης. Από το 2005 έως το 2007, ήταν στο δημοτικό συμβούλιο του Τάλιν και υπηρέτησε ως σύμβουλος του Υπουργού Δικαιοσύνης. Από το 2007 έως το 2009, ο Πέβκουρ ήταν μέλος του 11ου Ριιγκικόγκου και επίσης μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Νόμμε. Στις 23 Φεβρουαρίου 2009, ο Πέβκουρ αντικατέστησε την Μάρετ Μαριπούου ως Υπουργός Κοινωνικών Υποθέσεων, αφού η Μαριπούου αποφάσισε να παραιτηθεί λόγω ενός σκανδάλου που προκλήθηκε από την ανικανότητα του Υπουργείου να παραδώσει τις συντάξεις στο σπίτι και λόγω μη έγκαιρης πρόνοιας.Στις 10 Δεκεμβρίου 2012, ο Πέβκουρ διορίστηκε ως Υπουργός Δικαιοσύνης. Από το 2014 έως το 2016, ο Πέβκουρ ήταν Υπουργός Εσωτερικών στην κυβέρνηση του Τάαβι Ρούιβας. Ο Χάννο Πέβκουρ είναι παντρεμένος και έχει δύο παιδιά, ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Hanno Pevkur στο Wikimedia Commons | Ο Χάννο Πέβκουρ (γεννηθείς στις 2 Απριλίου 1977, εσθονικά: Hanno Pevkur) είναι Εσθονός πολιτικός, αρχηγός του Εσθονικού Μεταρρυθμιστικού Κόμματος από τις 7 Ιανουαρίου 2017. Έχει υπηρετήσει ως Υπουργός Κοινωνικών Υποθέσεων από το 2009 έως το 2012, ως Υπουργός Δικαιοσύνης από το 2012 έως το 2014 και ως Υπουργός Εσωτερικών από το 2014 έως το 2016. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%BF_%CE%A0%CE%AD%CE%B2%CE%BA%CE%BF%CF%85%CF%81 |
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.