Datasets:
IMISLab
/
GreekWikipedia

Dataset card Data Studio Files Community
1
title
stringlengths
1
108
article
stringlengths
150
266k
summary
stringlengths
126
13.8k
url
stringlengths
31
613
Γουλιέλμος της Σαβοΐας
Ήταν ο πέμπτος γιος του Θωμά Α΄ κόμη της Σαβοΐας και της Μαργαρίτας, κόρης του Γουλιέλμου Α΄ κόμη της Γενεύης. Ο πατέρας του επεδίωξε να του δώσει θέση στην Εκκλησία, ώστε ο Γουλιέλμος να συμβάλει στην αύξηση της κομητείας του και όχι στην μείωσή της. Έτσι ζήτησε από τον Ερρίκο Γ΄ της Αγγλίας το 1220 ο γιος του να είναι υπεύθυνος για τις προσόδους από το Σαιν Μισέλ του Γουάιρ (στο Λάνκαστερ) και του Μπίνγκχαμ. Επίσης το 1220 ο Γουλιέλμος εκλέχθηκε κοσμήτωρ του καθεδρικού του Βιέν και το 1225 επίσκοπος του Βαλένς, στη θέση του Γκέρολντ της Λωζάννης, επειδή αυτός είχε μόλις εκλεγεί πατριάρχης της Ιερουσαλήμ. Cox, Eugene L. (1974). The Eagles of Savoy. Princeton: Princeton University Press. ISBN 0691052166. Claverie, Pierre-Vincent (2013). Honorius III et l'Orient (1216-1227). Leiden: Brill. ISBN 9789004245594. Marchandisse, Alain (1997). "Guillaume de Savoie: Un «monstrum spirituale et belua multorum capitum» sur le trône de saint Lambert?". Bulletin de la Société royale «Le Vieux-Liège». 13: 657–70, 681–700.
O Γουλιέλμος, γαλλ. Guillaume (απεβ. 1239) από τον Οίκο της Σαβοΐας ήταν επίσκοπος του Βαλένς από το 1224. Έγινε σύμβουλος του Ερρίκου Γ΄ της Αγγλίας. Λόγω του ιερατικού αξιώματός του και των συγγενειών του, είχε επιρροή από το Λονδίνο ως τη Ρώμη.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B9%CE%AD%CE%BB%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CE%B1%CE%B2%CE%BF%CE%90%CE%B1%CF%82
Ταχυδρομικό περιστέρι
Αναπαραγωγή ταχυδρομικών περιστεριών Η αναπαραγωγή των ταχυδρομικών περιστεριών ένα θέμα που έχει απασχολήσει αρκετά τους γνώστες του αντικειμένου. Αρχικά για την επίτευξη αυτού του σκοπού απαιτείται η εύρεση δυο υγειών περιστεριών(ενός αρσενικού και ενός θηλυκού). Το αρσενικό συνιστάται να είναι ένα με δυο χρονιά μεγαλύτερο από το θηλυκό για την επίτευξη καλύτερων αποτελεσμάτων. Πρώτο βήμα είναι η τοποθέτηση μιας φωλιάς στον περιστερώνα έτσι ώστε τα περιστέρια να έχουν χώρο να αναπαραχθούν. Όταν η θηλύκια είναι έτοιμη να γεννήσει(αφού έχει ήδη ζευγαρώσει) και συγκεκριμένα 4 ημέρες πριν γεννήσει ο αρσενικός την ακολουθεί παντού και σχεδόν θα λέγαμε δεν την αφήνει να συναναστραφεί με αλλά περιστέρια. Έτσι εύκολα ο εκτροφέας μπορεί να καταλάβει ότι η θηλύκια είναι έτοιμη να γεννήσει. Αφού ζευγαρώσουν τα περιστέρια μετά από 8 ημέρες η θηλυκια γεννά το πρώτο της αυγό και στην συνέχεια το δεύτερο συνήθως τη επόμενη ημέρα. Το χρώμα των αυγών είναι άσπρο. Παρατηρείται ότι το ένα αυγό είναι στρογγυλό ενώ το άλλο πιο πλατύ. Η θηλυκια γεννά εμπειρικά το πρώτο αυγό της συνήθως το απόγευμα κατά της 5-7 μ.μ. Την επόμενη ημέρα το μεσημέρι γύρω στης 2-3 μ.μ. γεννά και το δεύτερο αυγό. Επομένως είναι λογικό το πρώτο αυγό να σπάσει περίπου 24-36 ώρες γρηγορότερα από το δεύτερο. Έτσι μετά από 18 ημέρες εκκόλαψης ξεπροβάλλει από το αυγό το πρώτο περιστεράκι(πιτσούνι) και στην συνέχεια το δεύτερο. Να σημειωθεί ότι και οι δυο γονείς κλωσάνε εναλλάξ τα αυγά. Εμπειρικά από της 5μ.μ.(δηλ.το απόγευμα) εως το πρωί κλωσά το θηλυκό. Ενώ τις υπόλοιπες ώρες το αρσενικό (όχι βέβαια ότι αυτό γίνεται πάντα έτσι). Έτσι και οι δυο γονείς έχουν την δυνατότητα να τραφούν αλλά και να ξεκουραστούν. Είναι ζωτικής σημασίας τα αυγά να διατηρούνται στους 38ο-40ο C 24ωρες το 24ωρο για 18 ημέρες δηλαδή μέχρι να βγούνε τα μικρά. Αν το πετύχουν αυτό τα περιστέρια τότε μετά από 18 ημέρες το πρώτο αυγό θα ραγίσει και ύστερα από 15-30 ώρες αγώνα του μικρού για να σπάσει το κέλυφος αυτό θα δει για πρώτη φορά τον κόσμο. Την δεύτερη μέρα την ίδια διαδικασία θα ακολουθήσει και το δεύτερο μικρό. Τις πρώτες 30 ημέρες τα μικρά(πιτσούνια) είναι τελείως ευάλωτα και αβοήθητα απέναντι σε κινδύνους του περιβάλλοντος για αυτόν τον λόγο οι γονείς τα ταΐζουν ένα παχύρευστο μείγμα το γνωστό "γάλα" περιστεριών (pigeon milk) το οποίο είναι πλούσιο σε πρωτεΐνες και σε άλλα θρεπτικά στοιχεία απαραίτητα για την επιβίωση των μικρών ώστε αυτά να αναπτυχθούν και να δυναμώσουν γρήγορα. Χάρη σε αυτό το μείγμα τα μικρά μέσα σε 48 ώρες από την γεννήσει τους έχουν σχεδόν διπλασιάσει το βάρος τους. Να σημειωθεί το ο εκτροφεας οφείλει τη 7η ή 8η ημέρα της ζωής των μικρών να περάσει στο δεξί πόδι του κάθε πιτσουνιού ένα κατάλληλο δακτυλίδι κλειστού τύπου που έχει προμηθευτεί είτε από τον τοπικό σύλλογο είτε έχει παραγγείλει μόνος του από κατάλληλο κατάστημα (εάν δεν ανήκει σε κάποιο σύλλογο) το οποίο περιέχει πληροφορίες σχετικά με --το έτος γέννησης του περιστεριού -τον σύλλογο στον οποίο ανήκει -τον κωδικό του κάθε εκτροφέα, έτσι ώστε αυτό να μπορεί να πάρει μέρος σε μελλοντικής αγώνες. Αν το δαχτυλίδι δεν τοποθετηθεί στο πόδι των μικρών μέσα σε αυτό το διάστημα τότε το πόδι θα μεγαλώσει και θα είναι αδύνατον ύστερα να τοποθετηθεί το δακτυλίδι. Σε διάστημα δυο εβδομάδων τα μικρά έχουν φτάσει σε μέγεθος 4 φορές μεγαλύτερο από το αρχικό. Μετά από διάστημα 35 ημερών έχουν την ικανότητα να τραφούν μόνα τους. Τριανταπεντε (35) ημέρες μετά την γέννηση τους είναι έτοιμα να αφήσουν την φωλιά τους και να αρχίσουν τις πρώτες τους πτήσεις. Στο διάστημα αυτό οι γονείς έχουν ήδη ζευγαρώσει για δεύτερη φορά και η θηλυκια ετοιμάζετε να γεννήσει ξανά άλλα δυο αυγά. Τέλος σε ηλικία 40 περίπου ημερών και αφού έχουν ήδη οικειωθεί στο εξωτερικό του περιστερώνα τα μικρά μπορούν να κάνουν σύντομες πτήσεις γύρω από αυτόν. Επίσης ο εκτροφεα μπορεί να αρχίσει τις πρώτες του προπονήσεις με τα νέα του πουλιά αφήνοντας τα σε αποστάσεις περίπου 1 χλμ. γύρω από τον περιστερώνα. Τα νέα μας περιστέρια μπορούν να ζευγαρώσουν κα να γεννήσουν μετά από 6 μήνες. Τα ταχυδρομικά ή αγωνιστικά περιστέρια χρησιμοποιούνταν από την αρχαιότητα. Αρχαίοι ιστορικοί αναφέρουν ότι οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι τα χρησιμοποιούσαν για στρατιωτικούς σκοπούς. Ο βασιλιάς Σολομώντας έστελνε μ' αυτά τις διαταγές του στις επαρχίες του βασιλείου του. Χρησιμοποιήθηκαν κατά τον Μεσαίωνα, αλλά ακόμη περισσότερο κατά τους νεότερους χρόνους. Το 1870, όταν οι Γερμανοί πολιορκούσαν το Παρίσι, η επικοινωνία της πόλης με την κυβερνητική επιτροπή που έδρευε στην Τουρ γινόταν με ταχυδρομικά περιστέρια. Σε μεγάλο βαθμό οι επικοινωνίες κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο στηρίχτηκαν στα ταχυδρομικά περιστέρια. Στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο χρησιμοποιήθηκαν γύρω στα 250.000 περιστέρια για τις επικοινωνίες κυρίως μεταξύ Βρετανίας και ηπειρωτικής Ευρώπης. Στο λήμμα περιστερά του "ΗΛΙΟΥ", δημοσιεύονται φωτογραφίες δύο περιστεριών που χρησιμοποιήθηκαν στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο για ταχυδρομικές αποστολές. Το ένα έκανε πτήση 225 μιλίων και το άλλο 320 μιλίων σε διάρκεια 9 ωρών. Τα ταχυδρομικά περιστέρια που χρησιμοποιούνταν για στρατιωτικούς σκοπούς ήταν συνήθως μεγαλόσωμα και δυνατά, ώστε να μπορούν να διανύουν μέσα σε μια μέρα 700-900 χιλιόμετρα. Το αρσενικό ζύγιζε 425-525 γραμμάρια και το θηλυκό 380-480 γραμμάρια. Το θηλυκό δεν μπορούσε να χρησιμοποιηθεί λίγες μέρες πριν και λίγες μέρες αφότου γεννούσε τα αυγά του. Η ταχύτητά του ήταν σε ένα λεπτό 1200-1600 μέτρα με ούριο άνεμο, 1000-1200 μέτρα με νηνεμία και 800-1000 μέτρα με αντίθετο άνεμο. Κατά μέσο όρο η ταχύτητά του ήταν 60 χιλιόμετρα την ώρα. Ένα καλά γυμνασμένο περιστέρι διένυε 300-400 χιλιόμετρα χωρίς στάση μεταφέροντας βάρος 25-30 γραμμάρια. Μπορούσε να μεταφέρει μεγαλύτερο βάρος, μέχρι 100 γραμμάρια σε αποστάσεις 30-50 χιλιομέτρων. Τα ταχυδρομικά περιστέρια μπορούσαν εύκολα να επιστρέφουν στον περιστερώνα τους χάρη στην παρατηρητικότητα και την ικανότητά τους να θυμούνται τοποθεσίες. Αυτό συνδυαζόταν με την εξαιρετική τους όραση και την αντίληψη της κατεύθυνσης που διέθεταν. Εξυπακούεται βέβαια ότι έπρεπε να εξασκηθούν. Η εκπαίδευση των ταχυδρομικών περιστεριών γινόταν κατά την περίοδο Απριλίου - Οκτωβρίου και ήταν συνδυασμός σωματικής εκγύμνασης και ανάπτυξης πνευματικών ιδιοτήτων. Άρχιζαν να τις εκπαιδεύουν μόλις γίνονταν τριών μηνών. Την πρώτη φορά τα άφηναν κοντά στον περιστερώνα τους, κατόπιν σε μεγαλύτερες αποστάσεις. Αρχικά αφήνονταν σε ομάδες (παλιά και νέα μαζί), ενώ κατόπιν μόνα τους. Τις μέρες που έβρεχε ή υπήρχε ομίχλη, δεν γινόταν εκπαίδευση. Όταν τελείωνε η περίοδος της εκπαίδευσης, ανάλογα με τις επιδόσεις τους χωρίζονταν σε δύο κατηγορίες: στα καλύτερα που χρησιμοποιούνταν για αναπαραγωγή, και στα υπόλοιπα που έμπαιναν σε υπηρεσία και εκτελούσαν αποστολές. Η εκπαίδευση των πιο μεγάλων περιστεριών δεν σταματούσε. Σε καιρό πολέμου οι περιστερώνες που χρησιμοποιούνταν ήταν κινητοί (περιστεριοφόρα οχήματα), παλαιότερα ιππήλατοι, μετά σε φορτηγά αυτοκίνητα ειδικά διαμορφωμένα. Για να εκτελούν αποστολές τα περιστέρια από κινητούς περιστερώνες, χρειαζόταν ειδική εκπαίδευση. Μετά από κάθε μετακίνηση του κινητού περιστερώνα, έπρεπε τα περιστέρια με κάποιες ασκήσεις να εξοικειωθούν με τη νέα τους θέση, αλλιώς δεν ήταν δυνατό να χρησιμοποιηθούν. Οι ασκήσεις αυτές διαρκούσαν 2-8 μέρες. Τα ταχυδρομικά περιστέρια δεν πετούσαν τη νύχτα. Όταν νύχτωνε, διέκοπταν το ταξίδι τους για να το συνεχίσουν το πρωί. Μόνο ένας πολύ μικρός αριθμός με ειδική εξάσκηση ήταν δυνατό να χρησιμοποιηθεί σε νυχτερινές αποστολές. Λόγω του ύψους στο οποίο πετούσαν τα ταχυδρομικά περιστέρια (300 μέτρα) δεν ήταν εύκολο να χτυπηθούν από το έδαφος. Υπολογίστηκε ότι κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο οι απώλειες περιστεριών (τραυματισμένα, σκοτωμένα ή που έχασαν το δρόμο τους) για μέσου μήκους αποστάσεις ήταν κάτω του 50%. Λόγω των ασφυξιογόνων αερίων ελαττωνόταν η ταχύτητά τους. Στα χαρακώματα κινδύνευαν από τα ποντίκια. Τα έγγραφα που μετέφεραν ήταν κρυπτογραφημένα, στέλνονταν δε στην αποστολή τους εξαπολυόμενα από σημείο που απείχε κάπως από το στρατόπεδο, ώστε να μην γίνονται αντιληπτά από τα εχθρικά παρατηρητήρια. Για ευνόητους λόγους οι κινητοί περιστερώνες δεν έπρεπε να μετακινούνται συνέχεια: τα περιστέρια θα αποπροσανατολίζονταν. Στον ελληνικό στρατό κινητούς περιστερώνες είχαν οι μεγάλες μονάδες (από σώμα στρατού και πάνω), σε κάποιες περιπτώσεις οι μεραρχίες ιππικού, ενώ σταθερούς μόνο οι διοικήσεις στρατιάς. Τη συντήρηση των περιστεριών αναλάμβαναν ειδικά εκπαιδευμένοι οπλίτες. Όταν έφτανε στον παραλήπτη ένα περιστέρι, το έβαζαν σε ειδικό καλάθι, το πότιζαν τακτικά, αλλά η τροφή του ήταν μετρημένη. Παρατηρήθηκε το φαινόμενο περιστέρια, όταν έπρεπε να τα στείλουν πίσω στον αποστολέα, να μην φεύγουν είτε γιατί τα καλοτάιζαν είτε γιατί είχαν μείνει αρκετά στον παραλήπτη και είχαν συνηθίσει. Τα έγγραφα που στέλνονταν με περιστέρια, τα λεγόμενα περιστερογραφήματα, συντάσσονταν σε μικρά λεπτά χαρτάκια, τα οποία έβαζαν μέσα σε μικρούς σωλήνες από αλουμίνιο που τους στερέωναν στο πόδι του περιστεριού ή μέσα σε φτερό χήνας, το οποίο στερέωναν στην ουρά του περιστεριού. Η ασφαλέστερη μέθοδος ήταν με σωλήνες, αλλά υπήρχε κίνδυνος να γίνουν ορατοί. Για αποστάσεις μικρότερες των 50 χιλιομέτρων στερέωναν από ένα σωλήνα σε κάθε πόδι του πουλιού. Όταν έπρεπε να σταλούν μεγαλύτερα χαρτιά (σχεδιαγράμματα, αναφορές, κ.λπ.), τα έβαζαν σε μικρό σακουλάκι, το οποίο έδεναν στον λαιμό του περιστεριού. Τα περιστεριοφόρα οχήματα ήταν: α) ειδικά διαμορφωμένα αυτοκίνητα (μετέφεραν 80-100 περιστερώνες), β) ρυμουλκούμενοι περιστερώνες (50-80 περιστερώνες) γ) ιπποκίνητοι περιστερώνες (40-50 περιστερώνες). Το 2011 έγινε γνωστό ότι ο κινεζικός στρατός πρόκειται να εισαγάγει τη χρήση ταχυδρομικών περιστεριών. Το 2012 κατά τις εργασίες ανακαίνισης ενός σπιτιού στο Σάρεϊ, στη Βρετανία, βρέθηκε ο σκελετός ενός ταχυδρομικού περιστεριού, που παγιδεύτηκε στην καμινάδα, στο πόδι του οποίου ήταν προσαρμοσμένη μια κόκκινη μεταλλική κάψουλα, μέσα στην οποία υπήρχε ένα λεπτό χαρτάκι που έγραφε «Pigeon Service» ((Υπηρεσία Ταχυδρομικών Περιστεριών) καθώς και 27 ομάδες κωδικών. Σήμερα πολλοί έχουν ως χόμπι την εκπαίδευση ταξιδιωτικών περιστεριών. Όπως συμβαίνει και με άλλους τύπους εκμετάλλευσης ζώων, οι αγώνες των περιστεριών, εξετάζονται υπό το πρίσμα της καλής μεταχείρισης των ζώων. Ιδίως όταν πρόκειται για στοιχήματα π.χ. με οικονομικό όφελος, η καλή διαβίωση των ζώων μπορεί να θεωρείται δευτερεύουσα. Για παράδειγμα, ο οργανισμός για την καλή μεταχείριση των ζώων PETA επικρίνει τους Ταϊβανέζους ιδιοκτήτες περιστεριών ότι κάνουν αγώνες πουλιών πάνω από μεγάλους ωκεανούς, όπου πολύ λίγα φτάνουν στον προορισμό τους, υποστηρίζοντας ένα ποσοστό θνησιμότητας 98%. Επίσης, η επιλεκτική αναπαραγωγή ευνοεί μόνο τα περιστέρια με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, που αυτό δεν είναι απαραίτητα προς όφελος του ίδιου του ζώου. GL Pigeon Fancier Μεγάλη Στρατιωτική και Ναυτική Εγκυκλοπαιδεία, τόμος 5, σελ. 302 Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν "ΗΛΙΟΥ", Τόμος ΙΗ, σελίδες 238-239
Το ταχυδρομικό περιστέρι είναι μια από τις αρχαιότερες ράτσες περιστεριών στον κόσμο. Επιγραφές αναφέρουν τηv εκτροφή αυτού του καταπληκτικού πουλιού από αρχαίους βασιλείς για την άμεση μεταφορά μηνυμάτων. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο το ταχυδρομικό περιστέρι χρησιμοποιήθηκε και κατά την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου πόλεμου, όπου η προσφορά του ήταν καθοριστική για την λήψη σημαντικών στρατιωτικών αποφάσεων. Στην εποχή μας αυτό το αξιοθαύμαστο είδος περιστεριού καταφέρνει να επιβιώσει χάρη στην αγάπη και επιμονή εκατομμυρίων εκτροφέων σε όλη την υφήλιο. Το ταχυδρομικό περιστέρι είναι ένα περιστέρι μέτριου έως και μεγάλου μεγέθους, με σταθερό συμπαγές κορμί, παντοδύναμα φτερά και πυκνό φτέρωμα. Με το προσόν του κοφτερού και δυνατού σε όραση ματιού, το οποίο οι περισσότεροι εκτροφείς θεωρούν βασικό ορόσημο για την επιλογή ενός άριστου περιστεριού-αθλητή και της δυνατής του όσφρησης μέσω των ρουθουνιών που βρίσκονται στην αρκετά μεγάλη μύτη του, καθώς και της συνεχούς λαχτάρας του για τον περιστερώνα του, το ταχυδρομικό περιστέρι περιφρονώντας τον αέρα, τις δύσκολες καιρικές συνθήκες και τους αμέτρητους κινδύνους (γεράκια, καλώδια ρεύματος, κυνηγούς, κτλ.) επιστρέφει τις περισσότερες φορές στο σπίτι του καταφέρνοντας, όχι μόνο να αποφύγει αυτούς τους κινδύνους, αλλά και να επιδείξει αξιοζήλευτα αποτελέσματα όσο αφορά τον χρόνο. Για την επίτευξη βέβαια αυτού του αποτελέσματος το ταχυδρομικό περιστέρι, πέραν της έμφυτης τάσης και ικανότητας του να επιστέφει στον περιστερώνα όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε χρησιμοποιώντας τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα της γης, καθώς και την μυρωδιά του αέρα που διαφέρει από περιοχή σε περιοχή, απαιτείται να ασκείται καθημερινά είτε με πτήση γύρω από τον περιστερώνα για περίπου μια ώρα κάθε πρωί, είτε με την απελευθέρωσή του από μια άγνωστη περιοχή, έτσι ώστε αυτό χρησιμοποιώντας τα φυσικά του ένστικτα να επιστέψει στο σπίτι του. Με αυτόν τον τρόπο πέραν του γεγονότος ότι το περιστέρι ανακαλύπτει νέες περιοχές, από τις οποίες ενδεχομένως να χρειαστεί να ξαναπεράσει σε περίοδο αγώνα, γυμνάζει το σώμα του, ώστε να αποκτήσει όσο το δυνατόν περισσοτέρους μυς οι οποίοι θα το βοηθήσουν να επιστρέψει και από μακρινές αποστάσεις. Επίσης υποβάλλεται σε συγκεκριμένη διατροφή ανάλογα με την εποχή και την κατηγορία στην οποία ανήκει (κοντινής 150-300 χλμ., μεσαίας 300-600 χλμ., μακρινής 600-1200 χλμ. αποστάσεως). Συνήθως κοντινές αποστάσεις διανύουν τα μικρά πουλιά "χρονιάρικα", ενώ τα μεγάλα και δοκιμασμένα πουλιά διανύουν τις πιο μακρινές αποστάσεις. Σύμφωνα με αυτά κάθε σύλλογος ή η ομοσπονδία ταχυδρομικών περιστεριών κάθε χώρας οργανώνει τους ονομαζόμενους αγώνες νεαρών πουλιών και τους αγώνες μεγάλων πουλιών. Σε περίοδο αγώνα οι εκτροφείς μεταφέρουν τα περιστέρια τους στον τοπικό σύλλογο όπου μαρκάρονται με ειδικά βραχιόλια (RFID CLIP CHIP) τα όποια καταγράφουν τον χρόνο και την ταχύτητα του κάθε περιστεριού κατά την διάρκεια της πτήσης. Έτσι τα περιστέρια αφού οδηγηθούν στο σημείο της κούρσας απελευθερώνονται λίγα λεπτά μετά την ανατολή του ηλίου το πρωί. Από αυτήν την στιγμή ξεκινά ο αγώνας. Σε κάθε περιστερώνα υπάρχει ένα ηλεκτρονικό ρολόι το όποιο κάνει συνήθως χρέη μετρητή αφού συνδέεται ασύρματα με το RFID CLIP CHIP κι καταγράφει τον ακριβή χρόνο και την ακριβή ταχύτητα κάθε πουλιού την στιγμή που αυτό φτάνει στον περιστερώνα. Πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι κάθε δευτερόλεπτο μετρά για την νίκη. Αυτή ακριβώς είναι η διαδικασία οργάνωσης αγώνων περιστεριών. Όσο πιο μεγάλη είναι η διαδρομή της κούρσας τόσο μεγαλύτερος είναι ο αριθμός των πουλιών που παίρνει μέρος (όπως στον Barcelona International Pigeon Racing), κι όσο πιο μεγαλύτερα τα εμπόδια (όπως ψηλά βουνά, βραχώδη εδάφη, κακός καιρός, αρπακτικά πτηνά, κτλ.), τόσο πιο πολύ εκτιμάται το νικητήριο περιστέρι και τόσο μεγαλύτερη είναι η αξία του. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι αγώνες ταχυδρομικών περιστεριών είναι ένα ευχάριστο και δυναμικό άθλημα για νέους αλλά και για ηλικιωμένους. Για να επιτευχθούν βέβαια υψηλά αποτελέσματα ο εκτροφέας πρέπει να έχει υπομονή, επιμονή και φυσικά αγάπη για τα περιστέρια. Βασική επίσης προϋπόθεση για την επίτευξη υψηλών αποτελεσμάτων είναι η ύπαρξη μιας καλής ράτσας ταχυδρομικών περιστεριών, τα οποία έχουν την ικανότητα ανάλογα με αυτή να αγωνίζονται σε κούρσες κοντινών ή μακρινών αποστάσεων. Οι πιο γνωστές ράτσες κοντινών αποστάσεων είναι οι Braad De Joode, Troyes, ενώ μεσαίων οι Van loon, Janssen, De klak, Moulemans και μακρινών οι Jan aarden, Stichelbraut,Van de wegan. Αν ο αρχάριος επιθυμεί να ξεκινήσει αυτό το εκπληκτικό χόμπι πρέπει να προμηθευτεί νεαρά πουλιά τα γνωστά πιτσούνια τα οποία δεν έχουν πετάξει ακόμα έξω από τον περιστερώνα τους. Αυτό συμβαίνει καθώς αν προμηθευτεί μεγάλα πουλιά αυτά θα δώσουν απογόνους, οι οποίοι θα μείνουν στον περιστερώνα, άλλα τα μεγάλα μαθημένα στον παλιό τους περιστερώνα θα γυρίσουν πάλι πίσω σε αυτόν. Εύλογο θα είναι τα νεαρά πουλιά να προέρχονται από γονείς πρωταθλητές έτσι ώστε ο αρχάριος να έχει περισσότερες πιθανότητες να νικήσει σε κάποιον αγώνα. Ένας πλήρης σύμβουλος και οδηγός για τον αρχάριο άλλα και τον παλαιότερο εκτροφέα είναι η βελγική ηλεκτρονική σελίδα *PIGEON PARADISE[1] καθώς και η σελίδα της *Oμοσπονδίας ταχυδρομικών περιστεριών Ελλαδος [2] Εν κατακλείδι το άθλημα της πτήσης Ταχυδρομικών περιστεριών είναι ένα χόμπι το οποίο μπορεί αν ακολουθηθεί για πολλά περιπετειώδη και ακόμα περισσότερα ευχάριστα χρόνια.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B1%CF%87%CF%85%CE%B4%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%B9
Ιερός Ναός Αγίου Παντελεήμονος (Νέμπρος Κισάμου)
Ανδριανάκης, Μιχάλης Γ., Γιαπιτσόγλου, Κωνσταντίνος, Χριστιανικά Μνημεία της Κρήτης, Συνοδική Επιτροπή Θρησκευτικού Τουρισμού της Εκκλησίας Κρήτης: Μ.Κ.Ο. "Φιλοξενία", Ηράκλειο 2012. Ψιλάκης, Βασίλειος, Ιστορία της Κρήτης: από της απωτάτης αρχαιότητος μέχρι των καθ' ημάς χρόνων, τ. Γ΄, εκδ. Νέα Έρευνα, εν Χανίοις, 1909. Ανδριανάκης, Μιχάλης, «Μοναστήρια του νομού Χανίων», εφ. Χανιώτικα Νέα, 5-14/06/1985.
Ιερός Ναός Αγίου Παντελεήμονος (Νέμπρος Κισάμου). Στις Βουκολιές Κισάμου, στο συνοικισμό Νέμπρος, σώζεται ο μικρός μονόχωρος ναός του Αγίου Παντελεήμονα. Κτίσμα των χρόνων της τουρκοκρατίας, σήμερα λειτουργεί στη μνήμη των Αγίων Παντελεήμονα και Σπυρίδωνα.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%B5%CF%81%CF%8C%CF%82_%CE%9D%CE%B1%CF%8C%CF%82_%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85_%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CE%AE%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CF%82_(%CE%9D%CE%AD%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%B9%CF%83%CE%AC%CE%BC%CE%BF%CF%85)
Κατερίνα Στεφανίδη
Γονείς της είναι οι αθλητές Γεώργιος Στεφανίδης και Ζωή Βαρελή, οι οποίοι αγωνίστηκαν διεθνώς στο άλμα εις τριπλούν και στο σπριντ αντίστοιχα. Η μικρότερη αδερφή της, Γεωργία, είναι επίσης αθλήτρια στο άλμα επί κοντώ. Το 2015 παντρεύτηκε τον Μίτσελ Κρίερ, μελλοντικό προπονητή της και πρώην αθλητή στο άλμα επί κοντώ. Μένει στις ΗΠΑ. Η Στεφανίδη γεννήθηκε στην Αθήνα, και φοίτησε στο 1ο γυμνάσιο της Παλλήνης όπου και κέρδισε τα εθνικά πρωταθλήματα. Έσπασε τα Εθνικά σχολικά ρεκόρ κερδίζοντας το χρυσό στην Γυμνασιάδα του 2006. Μεγαλώνοντας έσπασε όλα τα παγκόσμια ρεκόρ στην ηλικία της καθώς και το Παγκόσμιο ρεκόρ νέων (κάτω των 18) με άλμα στα 4,37 μ. Η πρώτη της διεθνής εμπειρία ήτανε στα 15 της όταν εκπροσώπησε την Ελλάδα το 2005 στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νέων στο Μαρακές όπου και κέρδισε με 4,30. Το 2007 στο Παγκόσμιο Νέων που έγινε στην Οστράβα έφτασε την δεύτερη θέση με 4,25μ. Το 2008 κέρδισε το χάλκινο με 4,25μ στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νέων στο Μπίντγκοστς της Πολωνίας. Την ίδια χρονιά κέρδισε υποτροφία από το Πανεπιστήμιο Στάνφορντ και ξεκίνησε να αγωνίζεται με τους Στάνφορντ Κάρντιναλς. Το 2011, ήταν δεύτερη στο Αμερικάνικο Πρωτάθλημα (NCAA) κλειστού στίβου, με 4,40. Την ίδια χρονιά υπερασπίστηκε τον τίτλο της στο Pac-10 με άλμα στα 4,28μ ενώ ήταν τρίτη στο Αμερικάνικο Πανεπιστημιακό Πρωτάθλημα Ανοικτού Στίβου (NCAA) με 4.40 μ. Ήταν δεύτερη στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα κάτω των 23 ετών στην Οστράβα και τρίτη στην Πανεπιστημιάδα του Σεντσέν στην Κίνα, με ισοφάριση του προσωπικού της ρεκόρ στα 4.45μ. Στη πρώτη της χρονιά σαν ενήλικας έφτασε την τρίτη θέση στο Αμερικάνικο πρωτάθλημα (NCAA) κλειστού στίβου (4.35). Το 2012 έγινε ξανά πρωταθλήτρια στο Pac-12, που έγινε στο Όρεγκον με επίδοση 4,48μ. Ένα μήνα αργότερα έγινε πρωταθλήτρια στο πανεπιστημιακό πρωτάθλημα στο Ντε Μόιν της Αϊόβα με 4.45μ. Το ρεκόρ της σαιζόν έγινε στο Λίβερμορ της Καλιφόρνια με 4,51μ και επιτεύχθηκε τον Ιούλιο του 2012, που είναι και το εθνικό ρεκόρ της Ελλάδος για κάτω των 23 ετών. Το 2014 στο κλειστό στίβο βελτίωσε την επίδοση της στα 4,55μ. Στον ανοικτό στίβο την ίδια χρονιά βελτίωσε το προσωπικό της ρεκόρ στα 4,57μ και πέτυχε νέο ρεκόρ στα 4,60 στο Ντάιμοντ Λιγκ της Νέας Υόρκης, όπου κατέκτησε την 4η θέση. Την ίδια χρονιά, διαγωνίσθηκε για πρώτη φορά στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ομάδων που έγινε στο Τάλιν, εκπροσωπώντας την Ελλάδα και κερδίζοντας με άλμα στα 4,55μ. Βελτίωσε την προσωπική της επίδοση στο Ντάιμοντ Λιγκ της Γλασκώβης με 4,65μ, παίρνοντας την τρίτη θέση. Μία εβδομάδα πριν το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα κατάφερε να βελτιώσει ακόμα περισσότερο το προσωπικό της ρεκόρ με ένα μεγάλο άλμα στα 4,71 που ισοφάρισε και το εθνικό ρεκόρ της Ελλάδος για τον ανοικτό στίβο. Οι επιδόσεις της, την βοήθησαν να είναι στην λίστα των αθλητών που κέρδισε χορηγία από την ΕΟΕ με στόχο την Ολυμπιάδα του 2016. Στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2014, κατάφερε να προκριθεί εύκολα από τον προκριματικό γύρο, ενώ στον τελικό πέτυχε το καλύτερο της αποτέλεσμα κερδίζοντας το ασημένιο μετάλλιο με άλμα στα 4,60μ. Πήρε την τρίτη θέση στο μίτινγκ του Μπέρμινχαμ με 4.57μ, ενώ ήταν δεύτερη στη συγκεντρωτική βαθμολογία του Ντάιμοντ Λίγκ για το 2014. Το 2015 ξεκίνησε ιδανικά για εκείνην κερδίζοντας τα Millrose Games με 4.60 μ. Βελτίωσε το ατομικό της ρεκόρ με 4.77 μ., ενώ στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου της Πράγας κέρδισε το ασημένιο μετάλλιο με 4.75 μ. Στις 17/03/2016 κατέκτησε την 3η θέση (χάλκινο μετάλλιο) στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου που διεξήχθη στο Πόρτλαντ των ΗΠΑ με 4.80 μ.. Στις 20/8/2016 κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στους Θερινούς Ολυμπιακούς αγώνες του Ρίο ντε Τζανέιρο με άλμα στα 4.85 μ.. Στο διεθνές μίτινγκ της Ζυρίχης, στον πρώτο από τους δύο τελικούς της σειράς Diamond League της IAAF, κατέκτησε την τρίτη θέση με 4.71 μέτρα στο επί κοντώ και έτσι έφτασε τους 58 βαθμούς στην διοργάνωση, παίρνοντας την πρώτη θέση στο συγκεκριμένο αγώνισμα για το 2016.Στις 4 Μαρτίου 2017 κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα κλειστού στίβου στο Βελιγράδι με άλμα στα 4.85.Στις 6 Αυγούστου 2017 κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα ανοιχτού στίβου στο Λονδίνο με άλμα στα 4.91. Τον Αύγουστο του 2018 «πέταξε» στα 4,85μ στο Βερολίνο και έκανε ρεκόρ αγώνα, κατακτώντας την κορυφή της Ευρώπης. Στις 4 Αυγούστου 2020 έλαβε την 4η θέση στους Θερινούς Ολυμπιακούς αγώνες του Τόκιο με άλμα στα 4,80.Στις 17 Αυγούστου 2022, η Κατερίνα Στεφανίδη κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου στο Μόναχο. Εκανε ρεκόρ για το 2022 με 4,75μ. και κατάφερε να γίνει η πρώτη Ελληνίδα αθλήτρια (γυναίκα ή άνδρας) με τέσσερα μετάλλια στον στίβο σε μία διοργάνωση, αλλά και η πρώτη αθλήτρια στην ιστορία του επί κοντώ γενικότερα με τέσσερα μετάλλια στην συγκεκριμένη διοργάνωση. Στίβος στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 2016 – Άλμα επί κοντώ γυναικών Άλμα επί κοντώ στις Ολυμπιάδες Προφίλ στο Sports-reference Ο Δρόμος για το Τόκιο, Team Hellas επ16 | Κατερίνα Στεφανίδη - ERTFLIX
Η Κατερίνα Στεφανίδη (4 Φεβρουαρίου 1990) είναι Ελληνίδα πρωταθλήτρια του άλματος επί κοντώ, χρυσή Ολυμπιονίκης και παγκόσμια πρωταθλήτρια. Κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016 με άλμα στα 4,85 μέτρα. Αγωνίστηκε επίσης στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012 και του 2020. Έχει ρεκόρ 4,91 μέτρα στον ανοικτό και 4,90 μέτρα στον κλειστό στίβο. Είναι η πρωταθλήτρια Ευρώπης ανοικτού στίβου (2018) και του Diamond League (2019), πρωταθλήτρια στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου, πρωταθλήτρια στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου και έλαβε δυο φορές το χάλκινο μετάλλιο σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου. Αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του Άμστερνταμ το 2016 (με 4,81 μ.), πρωταθλήτρια Ευρώπης στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κλειστού το 2017 (με 4,85 μ.) και πρωταθλήτρια κόσμου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου στο Λονδίνο το 2017 (με 4,91 μ.), γεγονός που την τοποθετεί στην πέμπτη θέση του άλματος επί κοντώ όλων των εποχών. Κέρδισε συνολικά 10 μετάλλια σε όλα τα διεθνή αθλητικά πρωταθλήματα. Αναδείχθηκε αθλήτρια της χρονιάς στην Ευρώπη για το 2017 και αθλήτρια της χρονιάς στην Ελλάδα για το 2017 και το 2019. Θεωρείται ευρέως ως η καλύτερη αθλήτρια στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού. Το Σεπτέμβριο 2020 ανακοινώθηκε ότι θα επέστρεφε στο SPIRE Institute για να προετοιμαστεί για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2020.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B1_%CE%A3%CF%84%CE%B5%CF%86%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B4%CE%B7
Περιφέρεια Γκάνζι
Το Γκάνζι βρίσκεται κεντρικά της Μποτσουάνα. Συνορεύει στα βόρεια με τηΒορειοδυτική περιφέρεια, στα ανατολικά με την Κεντρική, στα νοτιοδυτικά με το Κγκαλαγκάντι, στα νοτιοανατιλικά με το Κουενένγκ και στα δυτικά με τη Ναμίμπια. Έχει έκταση 117.910 τ.χλμ. Το Γκάνζι διαιρείται σε δύο επαρχίες: Γκάνζι Τσαρλς Χιλ Γκάνζι Τσαρλς Χιλ Νοτζάνε Τσοότσα Ντεκάρ Νέο Ξάντε Καρακόμπις Κούλε Δυτικό Χαναχάι Εδώ αναφέρονται τα μεγαλύτερα χωριά και ο πληθυσμός τους σύμφωνα με την απογραφή του 2001: Ανατολικό Χαναχάι - 405 Γκάνζι - 9.934 Γκρούτε Λάαγκτε - 483 Δυτικό Χαναχάι - 560 Κακγκάε - 282 Κάμπο - 401 Καρακόμπις - 785 Κούλε - 741 Μακούντα - 331 Μπέρε - 385 Νέο Ξανάγκας - 540 Νέο Ξάντε - 930 Νοτζάνε - 1.439 Ντεκάρ - 943 Τσαρλς Χιλ - 1.859 Τσομποκουάνε - 484 Τσοότσα - 1.397 Περιφέρειες της Μποτσουάνα
Η Περιφέρεια Γκάνζι (σετσουάνα: Ghanzi) ή Γκάντσι (Gantsi) είναι μια από τις 9 περιφέρειες της Μποτσουάνα. Έχει έκταση 117.910 τ.χλμ. και πληθυσμό 33.170 κατοίκων με πυκνότητα 8,3 κατοίκων ανά τ.χλμ. Πρωτεύουσα είναι το Γκάνζι.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%B9%CF%86%CE%AD%CF%81%CE%B5%CE%B9%CE%B1_%CE%93%CE%BA%CE%AC%CE%BD%CE%B6%CE%B9
Διεθνής Ομοσπονδία Γυμνιστών
Η ΔΟΓ αποτελείται από εκπροσώπους εθνικών οργανώσεων γυμνιστών. Οι κανόνες της ομοσπονδίας περιορίζουν τη συμμετοχή σε μια εθνική ομοσπονδία. Για να παρακάμψουν αυτόν τον κανόνα, οι γαλλόφωνες και αγγλόφωνες καναδικές κοινωνίες σχημάτισαν μια εταιρική σχέση με σκοπό τη συμμετοχή τους στην ΔΟΓ. Ορισμένες ομοσπονδίες έχουν ανεξάρτητες οργανώσεις νεολαίας που επί του παρόντος δεν είναι άμεσα συνδεδεμένες με τη ΔΟΓ. Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, εκπρόσωποι της νεολαίας (European Naturist Youth – ENY) έχουν εκλέξει μια επιτροπή Νεολαίας για να τους εκπροσωπήσει στη ΔΟΓ και στην Ευρωπαϊκή Συνέλευση Γυμνιστών (EuNat). Καθήκον του είναι να συντονίζει εκδηλώσεις και να προωθεί την επικοινωνία και την ανταλλαγή μεταξύ νεαρών γυμνιστών. Οι κανόνες της ΔΟΓ προβλέπουν την άμεση συμμετοχή στη ΔΟΓ εάν δεν υπάρχει συνδεδεμένος εθνικός οργανισμός γυμνιστών στη χώρα διαμονής. Γυμνισμός Γύμνια Γυμνική κολύμβηση Επίσημος ιστότοπος
Η Διεθνής Ομοσπονδία Γυμνιστών (ΔΟΓ) (αγγλικά: International Naturist Federation, INF, γαλλικά: Fédération naturiste internationale, FNI, γερμανικά: Internationalen Naturisten Föderation, INF) είναι η παγκόσμια οργάνωση-ομπρέλα που εκπροσωπεί τις επίσημες εθνικές ομοσπονδίες γυμνιστών.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%AE%CF%82_%CE%9F%CE%BC%CE%BF%CF%83%CF%80%CE%BF%CE%BD%CE%B4%CE%AF%CE%B1_%CE%93%CF%85%CE%BC%CE%BD%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8E%CE%BD
Ευρωπαϊκή Αστρονομική Εταιρεία
Ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Αστρονομικής Εταιρείας προεδρεύει του Διοικητικού Συμβουλίου της και έρχεται σε επαφή με αντίστοιχες επιστημονικές εταιρείες σε διάφορες χώρες του κόσμου καθώς και με τη Διεθνή Αστρονομική Ένωση, εξ ονόματος της EAS. Το πρώτο άτομο που κατείχε τον τίτλο του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Αστρονομικής Εταιρείας ήταν ο Lodewijk Woltjer, μια θέση που κατείχε από την ίδρυσή της έως το 1994. Η θητεία έχει διάρκεια τεσσάρων ετών, όπως και οι άλλες θέσεις του Διοικητικού Συμβουλίου της Εταιρείας και η εναλλαγή θέσεων γίνεται μετά τη Γενική Συνέλευση της EAS, η οποία λαμβάνει χώρα στο ετήσιο συνέδριό της. Η πρώτη ελληνική παρουσία στο Διοικητικό Συμβούλιο είναι αυτή της αστρονόμου Δρ. Μαίρης Κοντιζά, η οποία το 2010 έγινε η πρώτη γυναίκα Αντιπρόεδρος της EAS, θέση που διατήρησε μέχρι το 2014. Ο Thierry Courvoisier είναι ο μόνος Πρόεδρος μέχρι σήμερα που επανεκλέχθηκε και για δεύτερη θητεία. Τρέχων Πρόεδρος είναι ο καθηγητής Roger Davies (Πανεπιστήμιο Οξφόρδης, Ηνωμένο Βασίλειο), ο οποίος εξελέγη για την περίοδο 2017-2021. Η Ευρωπαϊκή Αστρονομική Εταιρεία απονέμει τα ακόλουθα βραβεία: Επίσημος ιστότοπος
Η Ευρωπαϊκή Αστρονομική Εταιρεία (European Astronomical Society: EAS) είναι μια επιστημονική εταιρεία, που ιδρύθηκε το 1990 βάσει του Ελβετικού Αστικού Κώδικα, ως ένωση με σκοπό να συμβάλλει και προωθεί την πρόοδο της αστρονομίας στην Ευρώπη και να ασχολείται με αστρονομικά θέματα σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Μέλη της είναι επαγγελματίες αστρονόμοι. Όλοι οι Ευρωπαίοι αστρονόμοι μπορούν να είναι μέλη ανεξάρτητα από τον τομέα εργασίας ή τη χώρα εργασίας ή καταγωγής τους. Η Εταιρεία προσφέρει ένα φόρουμ συζήτησης για όλες τις πτυχές της επιστημονικής ανάπτυξης της αστρονομίας στην Ευρώπη και είναι ο οργανισμός που εκπροσωπεί τα συμφέροντα των αστρονόμων σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%85%CF%81%CF%89%CF%80%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CE%AE_%CE%91%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%95%CF%84%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B5%CE%AF%CE%B1
Φωνησκαριά Αχαΐας
Πρόκειται για σχετικά καινούριο οικισμό καθώς αναγνωρίστηκε ως τέτοιος στις 05/04/1981, όταν και προσαρτήθηκε στον τότε Δήμο Αιγίου ακολουθώντας έκτοτε όλες τις διοικητικές μεταβολές του. Συγκεντρωτικά, η δημογραφική εξέλιξη του οικισμού σύμφωνα με τις εθνικές απογραφές είναι η εξής: Αποτελέσματα της Απογραφής Πληθυσμού-Κατοικιών 2011 που αφορούν στο Μόνιμο Πληθυσμό της Χώρας, Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας, τχ. 2ο, φ. 3465 (28 Δεκεμβρίου 2012). Ε.Σ.Υ.Ε. - Μόνιμος Πληθυσμός της Ελλάδος. Απογραφή 2001, Αθήνα 2004. ISBN 960-86704-8-9. Κεντρική Ένωση Δήμων και Κοινοτήτων (ΚΕΔΚΕ) - Ελληνική Εταιρία Τοπικής Ανάπτυξης και Αυτοδιοίκησης (ΕΕΤΑΑ), Λεξικό Διοικητικών Μεταβολών των Δήμων και Κοινοτήτων (1912-2001), Τόμοι Α΄-Β΄, Επιμέλεια έκδοσης: Γιάννης Μπαχάρας, Εκδόσεις ΕΕΤΑΑ, Αθήνα 2002. ISBN 960-7509-47-1. ISBN (SET) 960-7509-46-3. Θεόδωρος Η. Λουλούδης, Αχαΐα. Οικισμοί, οικιστές, αυτοδιοίκηση, Νομαρχιακή Επιχείρηση Πολιτιστικής Ανάπτυξης Ν.Α. Αχαΐας, Πάτρα 2010. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Φωνησκαριάς Αχαΐας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 17/06/2018. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Δήμου/Κοινότητας Αιγίου/Αιγιέων (1835-2010). eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 17/06/2018.
Η Φωνησκαριά είναι μικρός οικισμός του Νομού Αχαΐας, αποτελεί τμήμα της Δημοτικής Κοινότητας Αιγίου, και σύμφωνα με το «Πρόγραμμα Καλλικράτης» από 1/1/2011 ανήκει στο Δήμο Αιγιαλείας. Την περίοδο 1997-2010, βάσει του «Σχεδίου Καποδίστριας», ανήκε στον πρώην Δήμο Αιγίου ως τμήμα του πρώην Δημοτικού διαμερίσματος Αιγίου. Το χωριό βρίσκεται κτισμένο σε υψόμετρο 200 μέτρων περίπου.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%89%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%AC_%CE%91%CF%87%CE%B1%CE%90%CE%B1%CF%82
Πανελλήνιο πρωτάθλημα στίβου ανδρών 1979
Στους αγώνες μετείχαν 654 αθλητές και 224 αθλήτριες σωματείων από όλη την Ελλάδα και την Κύπρο και χαρακτηρίστηκαν ως η ωραιότερη διοργάνωση από πλευράς συμμετοχής και επιδόσεων των τελευταίων χρόνων. Το πανελλήνιο πρωτάθλημα μαραθωνίου διεξήχθη χωριστά, στις 6 Απριλίου, στην κλασική διαδρομή, παράλληλα με τον διεθνή μαραθώνιο. Όλα τα υπόλοιπα αγωνίσματα (και τα 20.000μ βάδην και δέκαθλο) διεξήχθησαν κατά το τριήμερο των πανελληνίων αγώνων. Στους αγώνες εμφανίστηκαν ξανά δυνατοί οι εκτός Λεκανοπεδίου σύλλογοι, από τη Θεσσαλονίκη, την Κύπρο και τις επαρχιακές πόλεις. Στη μάχη της βαθμολογίας επικράτησε ο "γηπεδούχος" Ηρακλής Θεσσαλονίκης με 4 βαθμούς διαφορά από τον δεύτερο Παναθηναϊκό. "Ριζοσπάστης", 7/4/1979. "Μακεδονία", 13/7/1979. "Μακεδονία", 14/7/1979. "Μακεδονία", 15/7/1979. "Μακεδονία", 17/7/1979. "Ματιές στα Σπορ", Ιανουάριος 1980. Αθανασόπουλος, Ηρακλής (2010). Μαραθώνιος & Μαραθώνας. Αθήνα.
Το 65ο Πανελλήνιο πρωτάθλημα στίβου ανδρών 1979 διεξήχθη από 13 ως 15 Ιουλίου στο Καυτανζόγλειο Στάδιο, στη Θεσσαλονίκη, μαζί με το αντίστοιχο πανελλήνιο πρωτάθλημα στίβου γυναικών 1979. Πρωταθλητής αναδείχθηκε ο Ηρακλής Θεσσαλονίκης για τρίτη φορά στην ιστορία της διοργάνωσης.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CE%BF_%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%B2%CE%BF%CF%85_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD_1979
Θεραπεία Gestalt
οι βασικές αρχές στις οποίες στηρίζεται η μορφολογική θεραπεία είναι: ο άνθρωπος συμπεριφέρεται με βάση τον τρόπο (μορφή - δομή) με τον οποίο είναι συνδεδεμένο το σύνολο των αντιλήψεων του για την πραγματικότητα γενικά και τους συνανθρώπους του ειδικότερα (κοινωνία). Οι νευρωτικές συμπεριφορές οφείλονται στον προβληματικό τρόπο που οι αντιλήψεις για την πραγματικότητα έχουν δομηθεί στο χώρο του ασυνείδητου (υπερεγώ). η διαμόρφωση της ανθρώπινης προσωπικότητας είναι το αποτέλεσμα μιας συνεχούς διαδικασίας δόμησης και αναδόμησης των αντιληπτικών μορφών του περιβάλλοντος (κοινωνικό, φυσικό και πολιτιστικό) μέσα στο οποίο αναπτύσσεται και λειτουργεί ο άνθρωπος. ο άνθρωπος από την φύση του έχει την ανάγκη να έχει μία σταθερή συνολική θεώρηση του "κόσμου" (κοσμοθεωρία), τέτοια που να ανταποκρίνεται στην ανάγκη για προσαρμογή στο τρέχον περιβάλλον του. Η όποια δε εκδηλωμένη συμπεριφορά του συγκεκριμένου ατόμου, πρέπει να είναι σύμφωνη με το δομημένο σύνολο αντιλήψεων που απαρτίζει την συνολική θεώρηση του για τον "κόσμο". η πρωταρχική πηγή της εμφάνισης ασυνείδητων νευρωτικών συμπεριφορών οφείλεται στην αποδιοργάνωση του δομημένου συνόλου αντιλήψεων ενός ατόμου, η οποία διαταράσσει τη σχέση ισορροπίας μεταξύ συστήματος αντιλήψεων και εκδηλωμένης συμπεριφοράς. υπεύθυνο για την εξάλειψη αυτής της ανισορροπίας είναι το ίδιο το άτομο. απαραίτητη προϋπόθεση για να πετύχει το άτομο την εξάλειψη αυτής της ανισορροπίας είναι να έχει επίγνωση (awareness) της ολότητας των δομημένων αντιλήψεων τόσο των άλλων συνανθρώπων του όσο και των δικών του, δηλαδή να γνωρίσει τα προσωπικά του συναισθήματα και τις συμπεριφορές του, και τις επιπτώσεις (αποτελέσματα) τους στον κόσμο γύρω του. Ο νευρωτικός ασθενής (client) σύμφωνα με την μορφολογική θεραπεία παρουσιάζει τα παρακάτω συμπτώματα: έχει λανθασμένη εικόνα για το εξωτερικό περιβάλλονσυχνά δεν αντιλαμβάνεται και τις λειτουργίες του σώματός του και τις ανάγκες που προκύπτουν από αυτές (έχει "λανθασμένη εικόνα" για τον εαυτό του)αδυνατεί να εκφράσει τις ανάγκες του λεκτικά και δημόσιααδυνατεί να ικανοποιήσει τις ανάγκες του και γενικότερα να φροντίσει τον εαυτό του.Ο νευρωτικός ασθενής εμποδίζει τον εαυτό του από την πλήρη επαφή με την άμεση πραγματικότητα (περιβάλλον). Ο ασθενής συνήθως βιώνει μια παρατεταμένη κατάσταση δυσαρέσκειας (κατάθλιψη), την οποία απωθεί και αποφεύγει να αντιμετωπίσει. Η αποφυγή αυτή οφείλεται σε "σημαντικούς λόγους" (αίτια). Ο ασθενής καλείται να αποκτήσει επίγνωση των αιτιών αυτών που των εμποδίζουν να αντιμετωπίσει την την δυσάρεστη πραγματικότητα. Σκοπός της θεραπευτικής παρέμβασης είναι να αναδομηθούν εκείνες οι νευρικές συνάψεις του εγκεφάλου οι οποίες εμποδίζουν τον ασθενή να σχηματίσει μια συνολική αντίληψη για το περιβάλλον του και για τον εαυτό ώστε να αποκατασταθεί η ισορροπία της συμπεριφοράς του συγκεκριμένου ανθρώπου και των απαιτήσεων του περιβάλλοντος με το οποίο αλληλεπιδρά. Με άλλα λόγια επιδιώκεται η αποδόμηση και η αναδόμηση των διαταραγμένων στερεοτυπικών αντιλήψεων του νευρωτικού σε νέο "όλον" (μορφή) που θα είναι σε συμφωνία (αρμονία , ισορροπία) με τις ανάγκες του εαυτού του και του περιβάλλοντος του, ειδικότερα: ο ασθενής ενθαρρύνεται να μιλήσει για τον εαυτό του και τα προβλήματα του ο ασθενής ενθαρρύνεται να μιλήσει για τις πεποιθήσεις του ο ασθενής ενθαρρύνεται να μιλήσει για τα αισθήματά του ο θεραπευτής δίνει έμφαση στη χρήση μη λεκτικών εκφράσεων για να βοηθηθεί ο ασθενής να εκφράσει όλα τα πιο πάνω όπως: το ψυχόδραμα, το παίξιμο ρόλων, η τεχνική της κενής καρέκλας, η ζωγραφική, ο χορός, η μουσική, η γυμναστική, η γλυπτική , η πλαστική, οι γραφικές τέχνες κ.α. ο θεραπευτής δίνει έμφαση στο "εδώ και τώρα" και στο να αναδομήσει τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται ο ασθενής την πραγματικότητα με βάση την άμεση εμπειρία του. παράδειγμα: στην ερώτηση του ασθενούς "τι δεν πάει καλά με μένα;", αναδιατυπώνεται, από τον θεραπευτή,. η ερώτηση σε καταφατική διαπίστωση "κάτι δεν πάει καλά με μένα και έχω σκοπό να ανακαλύψω τι είναι". Σύμφωνα με την θεραπευτική παρέμβαση του Perls στην εξέλιξη της νεύρωσης εμφανίζονται πέντε διακριτά στάδια: το νευρωτικό ή ψεύτικο στάδιο στο οποίο ο ασθενής προσπαθεί να ικανοποιήσει πλασματικές ανάγκες μιας παραμορφωμένης ή πλαστής εικόνας του εαυτού του. το φοβικό στάδιο κατά το οποίο ο ασθενής εγκαταλείπει τις πλασματικές του ανάγκες σε σχέση με τον εαυτό του και το περιβάλλον του, αλλά ταυτόχρονα είναι δυσαρεστημένος με την αδυναμία του να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του κοινωνικού του περίγυρού, τις οποίες τις συνειδητοποιεί για πρώτη φορά. το αδιέξοδο στάδιο κατά οποίο ο ασθενής λόγω της αδυναμίας του να ανταποκριθεί με επιτυχία στις "πραγματικές" προκλήσεις του περιβάλλοντος νιώθει ασήμαντος και "άδειος". το στάδιο της ενδόρρηξης, όπου ο ασθενής στρέφει τα έντονα συναισθήματα του προς τα "μέσα" και αρνείται να τα εκφράσει προς τα "έξω". Οι ενέργειές του παγώνουν και δεν εκδηλώνονται και εμφανίζεται ένα είδος γενικής αδρανοποίησης. το εκρηκτικό στάδιο κατά το οποίο ο ασθενής αρχίζει να εκφράζει τα καταπιεσμένα συναισθήματά του και παρότι αυτή η έντονη έκφραση των συναισθημάτων μπορεί να φαίνεται "αφύσικη", ο θεραπευτής προσπαθεί να διοχετεύσει την έντονη εκφραστικότητα του ασθενή στην επίγνωση της παρούσας πραγματικότητας ώστε να αποκτήσει συνοχή και "ολότητα" (Gestalt) των ατομικών του αντιλήψεων με την υπάρχουσα πραγματικότητα, Σκοπός είναι να προσπαθεί να έρχεται σε συνεχή επαφή με το περιβάλλον του γενικότερα και συνεχή επικοινωνία με τους συνανθρώπους του ειδικότερα.Ο συνολικός στόχος της θεραπευτικής παρέμβασης είναι ο νευρωτικός ασθενής να νιώσει υπεύθυνος για την πνευματική και κοινωνική του κατάσταση και να έρθει αντιμέτωπος με τις ευθύνες του. Η ομαδική θεραπεία συνίσταται στην εφαρμογή των βασικών αρχών της μορφολογικής θεραπείας σε ομάδες . Ο F. Perls υποστήριξε ότι η βασική αιτία της αδυναμίας των ανθρώπων να εκφράσουν τα συναισθήματά τους είναι οι κοινωνικές απαγορεύσεις. Στόχος της ομαδικής θεραπείας να ξεπεράσουν οι ασθενείς τις απογοητεύσεις τους σε σχέση με την πραγματικότητα και να συνειδητοποιήσουν τις δυνατότητές τους να αλληλεπιδράσουν σε αυτήν. Ο κάθε ασθενής καταθέτει τα συναισθήματά του στην ομάδα και σε αντάλλαγμα ωφελείται (επηρεάζεται) από τις αντίστοιχες προσπάθειες των υπολοίπων μελών. Η ομάδα εκλαμβάνεται ως μία μικρογραφία της κοινωνίας μέσα στην οποία εκδηλώνονται ανάλογες πιέσεις και τάσεις κυριαρχίας ανάλογες με αυτές που κυριαρχούν στο σύνολο της κοινωνίας. Oι ομάδες αποτελούνται συνήθως από 5 έως 15 άτομα, και των δύο φύλων, Oι ομάδες αποτελούνται συνήθως από άτομα τα οποία προέρχονται από τα κατώτερα έως τα ανώτερα στρώματα της μεσαίας τάξης, τόσο οικονομικά όσο και μορφωτικά. Ο θεραπευτής δεν σκοπεύει στην ανακούφιση του πάσχοντα από τα δυσάρεστα συμπτώματα της νεύρωσης αλλά τα χρησιμοποιεί ως κίνητρο για να "αναγκάσει" τους ασθενείς να αναθεωρήσουν αρχικά και να αναδομήσουν τελικά τις αντιλήψεις τους και τις στάσεις του σε ένα νέο "όλον" (Gestalt), το οποίο θα εξαλείψει τα νευρωτικά συμπτώματα. Οι ίδιοι οι ασθενείς που συμμετέχουν στην ομάδα, και όχι ο θεραπευτής, καθορίζουν αν ένα μέλος και πότε θα πρέπει να διατηρήσει τις ψυχικές του άμυνες απέναντι στην πραγματικότητα ή αν εξυπηρετούν πλασματικές ανάγκες και πρέπει να τις εγκαταλείψει. Η θεραπεία στηρίζεται στην ιδέα πως είναι καλύτερα να ζήσει ο ασθενής αυτό που αισθάνεται "εδώ και τώρα" και όχι να ανακαλύψει τις απωθήσεις στο ασυνείδητο και να λύσει προβλήματα που δημιουργήθηκαν στο παρελθόν . Ο ασθενής ενθαρρύνεται να ασχοληθεί για το πώς είναι η κατάστασή του τώρα και πως μπορεί να διορθωθεί, στην πράξη και όχι για το ποίες αιτίες προηγήθηκαν με αποτέλεσμα να εμφανιστεί η νεύρωση. Ο ασθενής ενθαρρύνεται να δώσει δικές του ερμηνείες στα όνειρά του και αποφεύγει τις άμεσες ερμηνείες από τον θεραπευτή. Η "λειτουργία της μεταβίβασης" η οποία είναι βασική στην ορθόδοξη ψυχανάλυση δεν γίνεται αποδεκτή από τη μορφολογική προσέγγιση. Η επαφή θεραπευτή - θεραπευόμενου είναι άμεση και πρόσωπο με πρόσωπο. Ο ασθενής δεν ξαπλώνει σε καναπέ ενώ ο θεραπευτής κάθεται πίσω του.Ο θεραπευόμενος ενθαρρύνεται να αισθανθεί και να περιγράψει την παρούσα πραγματικότητα και την "κατάσταση" στην οποία βρίσκεται, αντί να την εξηγήσει και να την ερμηνεύσει. Δημητρόπουλος, Ε (1999). Συμβουλευτική Προσανατολισμός. Αθήνα: Γρηγόρης. σελίδες 75–78. ISBN 960-333-171-6. Κιρναν, Τόμας (1977). Μαστράκη, επιμ. Ψυχοθεραπεία. Αθήνα: Επίκουρος. σελίδες 205–211, 290, 293–296. O' Leary, E, (1995). Νέστορ, Ι, επιμ. Θεραπεία Gestalt. Αθήνα: ISBN 960-344-o89-2 Perls, F. (1975). Θεραπεία Gestalt και Ανθρώπινες Δυνατότητες (μτφ. Τζαχάνης). In John O. Stevens (Ed.), gestalt is (pp.1-8). Bantam Books Perls, L. (1991). Κάποιες Πτυχές της Ψυχοθεραπείας Gestalt (μτφ. Τζαχάνης). Living at the Boundary: The Collected Works of Laura Perls. New York: Gestalt Journal Press.
Η θεραπεία Gestalt (γερμανικά: Gestalttherapie), ακαδημαϊκά γνωστή και ως μορφολογική θεραπεία, είναι μία ψυχοθεραπευτική προσέγγιση που δίνει έμφαση στην προσωπική ευθύνη και εστιάζει στην εμπειρία του ατόμου στην παρούσα στιγμή, στη σχέση θεραπευτή-θεραπευόμενου, στα περιβαλλοντικά και κοινωνικά πλαίσια της ζωής ενός ατόμου και στις αυτορυθμιζόμενες προσαρμογές των ανθρώπων ως αποτέλεσμα της συνολικής τους κατάστασης. Αναπτύχθηκε από τους Φριτς Περλς, Λάουρα Περλς και Πωλ Γκούντμαν στις δεκαετίες 1940 και 1950 και περιγράφηκε για πρώτη φορά στο βιβλίο Gestalt Therapy το 1951 στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Η μορφολογική θεραπεία παρότι συνδυάζει τις αρχές του υπαρξισμού και της μορφολογικής θεωρίας, αποτελεί μία ξεχωριστή θεραπευτική προσέγγιση και ερμηνεία για την ανθρώπινη συμπεριφορά και την εξέλιξη του ανθρωπίνου είδους. Η μορφολογική θεραπεία πήρε το όνομά της από την μορφολογική σχολή της ψυχολογίας που αναπτύχθηκε στη Γερμανία στα τέλη του 19 ου αιώνα, και υποστήριζε ότι ότι ο άνθρωπος μπορεί να κατανοηθεί μόνο στη βάση της ολότητας του. Η μορφολογική θεραπεία δεν είναι κλάδος της μορφολογικής ψυχολογίας, αλλά περισσότερο μια αντίδραση του μαθητή του Φρόιντ, Φ. Περλς, στη παραδοσιακή ψυχαναλυτική προσέγγιση του δασκάλου του.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%80%CE%B5%CE%AF%CE%B1_Gestalt
Καρλόττα Λουίζα του Ροάν
Ήταν η πρώτη κόρη του Καρόλου-Ιουλίου πρίγκιπα του Ροσφόρ και της Μαρίας-Ερριέττας-Καρλόττας των Βαλουά-Ορλεάνης, κόρης του Αλεξάνδρου μαρκησίου του Ροτελέν. Παντρεύτηκε μυστικά τον Λουδοβίκο-Αντώνιο των Βουρβόνων-Κονντέ δούκα του Ανγκιέν. δεν απέκτησαν απογόνους. Anselme, Père. Histoire de la Maison Royale de France, tome 1. Editions du Palais-Royal, 1967, Paris. pp. 219, 224-226.
Η Καρλόττα-Λουίζα, γαλλ. Charlotte-Louise de Rohan (25 Οκτωβρίου 1767 - 1 Μαΐου 1841) από τον Οίκο του Ροάν ήταν κόρη του πρίγκιπα του Ροσφόρ και με τον μυστικό γάμο της έγινε δούκισσα του Ανγκιέν.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%BB%CF%8C%CF%84%CF%84%CE%B1_%CE%9B%CE%BF%CF%85%CE%AF%CE%B6%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A1%CE%BF%CE%AC%CE%BD
Δημήτρης Καμμένος
Γεννήθηκε στις 27 Απριλίου 1966 στην Αθήνα. Σπούδασε στο τμήμα διοίκησης επιχειρήσεων του Αμερικανικού Κολλεγίου Αθηνών και συμπλήρωσε τις σπουδές του στην Αγγλία και τις ΗΠΑ. Ασχολήθηκε με τις επιχειρήσεις διατελώντας μεταξύ άλλων εκτελεστικός διευθυντής της American Express. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος του κόμματος των Ανεξαρτήτων Ελλήνων, με το οποίο εξελέγη βουλευτής στην περιφέρεια Β΄ Πειραιώς στις εκλογές του Ιανουαρίου και Σεπτεμβρίου του 2015. Στην κυβέρνηση Τσίπρα που σχηματίστηκε στις 23 Σεπτεμβρίου του 2015 τοποθετήθηκε υφυπουργός Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων, θέση στην οποία όμως παρέμεινε μόλις μία μέρα λόγω αντιδράσεων. Στις 5 Ιουλίου 2017, εξελέγη αντιπρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων.Στις 16 Ιουνίου 2018, ψήφισε θετικά στην πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με αφορμή το Μακεδονικό και την ίδια ημέρα διεγράφη από την ΚΟ των ΑΝΕΛ. Εν συνεχεία, αρνήθηκε να παραιτηθεί και να παραδώσει την αντιπροεδρία της Βουλής, αλλά τελικώς το έπραξε. Στις 10 Ιουλίου 2018, ανακοίνωσε την ίδρυση κόμματος μαζί με το πρώην στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας, Τάκη Μπαλτάκο, που θέτει ως στόχους τη «μη παράδοση του ονόματος "Μακεδονία" σε Σλάβους», καθώς και τον αγώνα ενάντια στην αριστερή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Τον Οκτώβριο γνωστοποίησε από κοινού με τον Μπαλτάκο, ότι το όνομα του κόμματος είναι Δύναμη Ελληνισμού. Στις 24 Σεπτεμβρίου 2015 αναγκάστηκε να παραιτηθεί από τη θέση του υφυπουργού Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων ύστερα από αντιδράσεις σχετικά με ρατσιστικά, αντισημιτικά και ομοφοβικά σχόλιά του στα μέσα δικτύωσης, που υποστήριξε ότι δεν έγραψε ο ίδιος. Ανάμεσα στα tweets του βρέθηκε μία επεξεργασμένη φωτογραφία από την πύλη του Άουσβιτς, η οποία από "Arbeit macht frei" μετατράπηκε σε «Μένουμε Ευρώπη» με σκοπό τον εμφανή χλευασμό του κινήματος υπέρ της παραμονής στην Ευρωπαϊκή Ένωση.Με αφορμή την ψήφιση διάταξης του 2018 που επιτρέπει σε ομόφυλα ζευγάρια τα οποία έχουν συνάψει σύμφωνο συμβίωσης να γίνουν ανάδοχοι γονείς, αρνήθηκε να υπερψηφίσει και ανέφερε ότι δεν υπάρχει επιστημονική έρευνα ότι θα έχουν μια φυσιολογική ζωή. Έκανε λόγο, επίσης, για πιθανό bullying και δήλωσε μεταξύ άλλων «Σκεφτείτε σε ένα σχολείο τι θα τους λένε για δύο μπαμπάδες και δύο μαμάδες».
Ο Δημήτρης Καμμένος (Αθήνα, 27 Απριλίου 1966) είναι Έλληνας πολιτικός, πρώην βουλευτής αρχικά εκλεγμένος με τους Ανεξάρτητους Έλληνες, που αργότερα διεγράφη από την ΚΟ του κόμματος. Δεν έχει συγγενική σχέση με τον Πάνο Καμμένο.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CE%BC%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%82
Έμμα της Ιταλίας
Με τον γάμο της με τον Λοθάριο της Γαλλίας έγινε η τελευταία βασίλισσα της Γαλλίας από τη δυναστεία των Καρολιδών και μητέρα του τελευταίου Καρολίδη βασιλιά Λουδοβίκου Ε΄. Ο πατέρας της δηλητηριάστηκε όταν ήταν ακόμα νήπιο από τον πολιτικό του αντίπαλο Βερεγγάριο Β΄ της Ιταλίας που αποπειράθηκε να παντρευτεί την μητέρα του. Η μητέρα της αρνήθηκε και παντρεύτηκε τον Όθων Α΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Η Έμμα παντρεύτηκε τον Λοθάριο (965), αποκτώντας τον Λουδοβίκο (967). Η Έμμα κατηγορήθηκε από τον κουνιάδο της Κάρολο της Κάτω Λωρραίνης για απιστία με τον Ασελίν, επίσκοπο της Λoν (Laon) (977), ο Ασελίν αθωώθηκε στο συμβούλιο του Αγίου Μάρκου υπό τον Αδαλβερόν, αρχιεπίσκοπο της Ρενς. Για να εξασφαλίσει την διαδοχή του γιου της η Έμμα κάλεσε τον σύζυγο της Λοθάριο να τον στέψει συμβασιλέα, ο Λοθάριος δέχτηκε αλλά χωρίς να του δώσει καμιά εξουσία. Η βασιλεία της Έμμας σημαδεύτηκε από τις συνεχείς εχθροπραξίες ανάμεσα στον σύζυγο της και τον ετεροθαλή αδελφό της Όθωνα Β΄, ο καθένας έκανε συνεχείς επιθέσεις σε περιοχές του άλλου. Αργότερα συμφιλιώθηκαν (980) σε βαθμό που όταν πέθανε ο Όθων Β΄ η Έμμα υποστήριξε το κληρονομικό δικαίωμα του ανηψιoύ της Όθωνα Γ΄ στον γερμανικό θρόνο συμμετέχοντας το 985 στην λεγόμενη Σύνοδο των Ισχυρών Γυναικών (colloquium dominarum). Ο Λοθάριος πέθανε στις 2 Μαρτίου 986, ο γιος τους Λουδοβίκος έγινε βασιλιάς αλλά εξόρισε την μητέρα του και τον επίσκοπο Ασελίν με την κατηγορία ότι δηλητηρίασαν τον πατέρα του. Μετά τον θάνατο του γιου της υποστήριξε τον Ούγο Καπέτο που στέφθηκε βασιλιάς των Δυτικών Φράγκων στις 3 Ιουλίου 987 από τον Αδαλβερόν και στην συνέχεια κλείστηκε σε μοναστήρι. Άγνωστος ο χρόνος θανάτου της. Jean-Charles Volkmann. Bien Connaître les généalogies des rois de France. Gallick, Sarah (2009). The big book of women saints. Pymble, NSW: HarperCollins e-books. Έμμα, βασίλισσα των Φράγκων
Η Έμμα της Ιταλίας (γεννήθηκε το 948) ήταν κόρη του Λοθαρίου Β΄ της Ιταλίας και της Αδελαΐδας της Ιταλίας ή Αγίας Αδελαΐδας που έγινε αργότερα αυτοκράτειρα, τελευταία γόνος του Οίκου των Μποζονιδών.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BC%CE%BC%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%99%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82
Ιερός ναός Μεταμόρφωσης Σωτήρα (Λιβανάτες)
Αποτέλεσε σημείο αναφοράς παράδοσης και πίστης κατά τα χρόνια της τουρκοκρατίας με δεκάδες καλόγερους, οι οποίοι προσέφεραν προστασία και περίθαλψη στους αγωνιστές της επανάστασης. Ο φόνος Τούρκου υπηκόου πλησίον του μοναστηριού προκάλεσε τη μήνη των Τούρκων που ανταπάντησαν με σφαγές μοναχών.(2) Τον Απρίλιο του 1825 ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, ο οποίος καταγόταν από την περιοχή, εξαιτίας των συγκρούσεων του με τους Έλληνες πολιτικούς βρίσκει καταφύγιο στο μοναστήρι της «Βιλιβούς». Εκεί ύστερα από πολιορκία παραδόθηκαν τα αδέλφια του και οι 70 άνδρες του στον Ι. Γκούρα, ενώ ο ίδιος αρχικά ξέφυγε της σύλληψης. Το μοναστήρι το 1826 κατελήφθη και μετετράπη σε οχυρό από μακεδόνες αγωνιστές λίγο πριν προχωρήσουν στην απελευθέρωση της Αταλάντης. Το 1834 όσα μοναστήρια στην περιοχή δεν είχαν αρκετούς μοναχούς για τη λειτουργία τους διατάχθηκε η διάλυση τους. Ανάμεσα σε αυτά υπήρξε και το μοναστήρι Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στις Λιβανάτες. Η διάλυση του σήμαινε την εκποίηση και παραχώρηση της περιούσιας (καλλιεργήσιμη γη, οικίες, μύλοι κλπ) στο ελληνικό δημόσιο. Τα ιερά σκεύη και κειμήλια της μονής είτε πωλήθηκαν είτε μεταφέρθηκαν στο μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου Μαλεσίνας που δε διασπάστηκε ή στην Επισκοπή Λοκρίδος. Σχεδόν μια δεκαετία αργότερα, το 1846 ο δήμος Δαφνουσίων απευθύνει αίτηση επαναλειτουργίας του μοναστηριού προς τη Βουλή των Ελλήνων. Τα κυριότερα επιχειρήματα για την επανίδρυση που αναφέρονταν στην πράξη του δημοτικού συμβουλίου ήταν: δεν απαιτούταν καμία επιπλέον συνδρομή από το ελληνικό κράτος κατά τη διαδικασία της επανασύστασης. Αντίθετα η επαναλειτουργία της μονής θα σήμαινε έσοδα για το ελληνικό δημόσιο που θα προέκυπταν από την καλλιέργεια των εδαφών. Επίσης ο θρησκευτικός ζήλος των κατοίκων θα εκφραζόταν με την προσφορά ζωντανών και σπόρων σιταριού για την εκμετάλλευση της αγροτικής γης. Τέλος επεσήμανε το ενδιαφέρον μοναχών για μόνιμη εγκατάσταση και επάνδρωση του μοναστηριού. Η προσπάθεια αυτή του δήμου δεν απέδωσε. Στη διάρκεια των ετών που δε λειτουργούσε το μοναστήρι, το ελληνικό κράτος εισέπραττε τα έσοδα από την εκμετάλλευση της περιούσιας. Η ακίνητη περιούσια του μοναστηριού (οικίες, αμπέλια, ελαιόδεντρα, βοσκοτόπια, νερόμυλοι, κλπ.) κατόπιν δημοπρασιών παραχωρούταν με τη μορφή ενοικιοστάσιου στους κατοίκους της περιοχής. Η διαχείριση της περιούσιας προκάλεσε πολλές φορές διενέξεις μεταξύ των εμπλεκομένων. Ο δήμος Δαφνουσίων για παράδειγμα αξίωσε την παραχώρηση οικήματος στην πόλη των Λιβανατών προτείνοντας την επισκευή του αντί καταβολής ενοικίου και τη διατήρηση των μοναστηριακών κτημάτων υπέρ του δήμου όπως όριζε σχετική βασιλική εντολή. Το χωριό Μεγαπλάτανος για πολλά χρόνια απασχόλησε τις αρμόδιες δημόσιες υπηρεσίες με τη διεκδίκηση ορίων γης από το μοναστήρι. Στις 27 Μαΐου 1976 με υπουργική απόφαση το μοναστήρι επαναλειτουργεί ως γυναικείο. Πρώτη ηγουμένη του μοναστηριού υπήρξε η Αμβροσία Αργυροπούλου. Σήμερα ανεγείρονται εγκαταστάσεις για μια νέα πτέρυγα στη μονή.(1) Η εικόνα του μοναστηρίου «Μεταμορφώσεως του Σωτήρος» χρονολογείται περί τα μέσα του 19ου αιώνα και γιορτάζει στις 6 Αυγούστου.(2) «Το μοναστήρι της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Λιβανατών», Χριστοφόρου Κ. Μάνθος, 1999 «Ιστορικά Εκκλησιαστικά Μνημεία της Ιεράς Μητροπόλεως Φθιώτιδας», Μητροπολίτης Φθιώτιδος Νικόλαος, 2003
Αν και η επίσημη αναφορά σε χειρόγραφα για την ύπαρξη του μοναστηριού γίνεται στα 1825 ως «Μονή Μεταμορφώσεως Βιλιόβου» ή «Βιλιβούς», θεωρείται ότι λειτουργούσε πολύ νωρίτερα, κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας, μόλις 4 χλμ. έξω από την πόλη των Λιβανατών. Ιδρύθηκε αρχικά ως ανδρικό ενώ αργότερα, μετά την επανασύσταση του, λειτούργησε ως γυναικείο. Τα λείψανα αγίων που βρίσκονταν στο Μοναστήρι ήταν αυτά των: Χαραλάμπους, Στυλιανού, Μεγαλομάρτυρος Ειρήνης, Μεγαλομάρτυρος Μαρίνης, Οσίου Δαβίδ και Μάρτυρος Ιουστίνης.(1)
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%B5%CF%81%CF%8C%CF%82_%CE%BD%CE%B1%CF%8C%CF%82_%CE%9C%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BC%CF%8C%CF%81%CF%86%CF%89%CF%83%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CF%89%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B1_(%CE%9B%CE%B9%CE%B2%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%84%CE%B5%CF%82)
Ντα
Τσάρλι - Τσάρλι Τάιναν, ένας μεσήλικας συγγραφέας Όλιβερ - παιδικός φίλος του Τσάρλι Ντα (Da, από το Dad) - Νικ Τάιναν, ο πρόσφατα αποθανών θετός πατέρας του Τσάρλι Μητέρα - Μάγκι Τάιναν, η προ πολλού πεθαμένη θετή μητέρα του Τσάρλι Ο νεαρός Τσάρλι - Ο Τσάρλι ως αγόρι και ως νεαρός άνδρας Ντραμ - εργοδότης και μέντορας του Τσάρλι Μαίρη Τέιτ, ο Κίτρινος Κίνδυνος - μια νεαρή κοπέλα με κακή φήμη Η κυρία Πρίνν - η πρώην εργοδότρια του Ντα Ο Τσάρλι, ένας συγγραφέας που ζει στο Λονδίνο εδώ και πολλά χρόνια, επιστρέφει στο πατρικό του σπίτι στο Ντάλκι, ένα προάστιο του Δουβλίνου της Ιρλανδίας, μετά το θάνατο του θετού του πατέρα. Διαπιστώνει ότι το σπίτι είναι γεμάτο φαντάσματα, των γονιών του και του νεότερου εαυτού του. Ο Τσάρλι συνομιλεί και αλληλεπιδρά με όλα τα φαντάσματα, ξαναζεί σημαντικές στιγμές από τη νεότητά του και έρχεται αντιμέτωπος με τα περίπλοκα συναισθήματά του για τους θετούς γονείς του. Μέσα από τις συζητήσεις και τις αλληλεπιδράσεις του Τσάρλι με τα φαντάσματα στο σπίτι του, βλέπουμε τόσο γιατί αγαπούσε τους γονείς του όσο και γιατί ήθελε τόσο πολύ να τους αφήσει πολύ πίσω του. Η οικογένεια του Τσάρλι δεν ήταν δυσλειτουργική ή βίαιη. Αντιθέτως, οι γονείς του Τσάρλι τον λάτρευαν και έκαναν μεγάλες θυσίες για να του δώσουν μια καλή εκπαίδευση. Ο μπαμπάς του, κηπουρός μιας πλούσιας αγγλοϊρλανδικής οικογένειας, ήταν ευγενικός και υπομονετικός, αλλά και θλιβερά απλοϊκός και χωρίς φιλοδοξίες. Ο Τσάρλι αγαπούσε τον πατέρα του, αλλά τον ντρεπόταν επίσης και ένιωθε ενοχές γι' αυτή την αμηχανία. Ο Τσάρλι ήταν νόθο παιδί σε μια εποχή που αυτό έφερε βαρύ στίγμα στην καθολική Ιρλανδία. Παρόλο που ο πατέρας του αποδέχτηκε πλήρως τον Τσάρλι, ο Τσάρλι ένιωθε πάντα σαν παρείσακτος, χρεωμένος σε μεγάλο βαθμό στον πατέρα. Επιπλέον, ο Τσάρλι δεν μπόρεσε ποτέ να βρει τρόπο να ξεπληρώσει τον πατέρα του ή έστω να εκφράσει πλήρως την αγάπη και την ευγνωμοσύνη του. Ο ευγενικός, ανεπιτήδευτος Da ήταν το ακριβώς αντίθετο από την άλλη πατρική φιγούρα του Τσάρλι, τον Ντραμ, έναν υψηλόβαθμο δημόσιο υπάλληλο. Δεδομένου ότι ο Ντραμ ήταν ένας από τους λίγους εύπορους, μορφωμένους Ιρλανδούς στην περιοχή, οι γονείς του Τσάρλι ήλπιζαν ότι θα μπορούσε να βρει στον Τσάρλι δουλειά. Το 1945 κάλεσαν τον Ντραμ στο σπίτι τους για να τον συστήσουν στον 17χρονο Τσάρλι. Η γνωριμία δεν πήγε καλά, καθώς ο Ντα έκανε μια σειρά από ανόητες, ενοχλητικές δηλώσεις (ο Ντα πίστευε ότι η νίκη των Γερμανών στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν επικείμενη και ευθαρσώς υποστήριζε αυτή την έκβαση). Ο Τσάρλι ταπεινώθηκε και έμεινε έκπληκτος όταν έμαθε ότι, παρ' όλα αυτά, ο Ντραμ τον συμπάθησε πραγματικά. Ο Ντραμ ήταν έξυπνος, πανούργος και πολύ απαισιόδοξος. Έβλεπε τον Τσάρλι ως τον γιο που δεν είχε ποτέ, και του έδωσε την αψυχολόγητη συμβουλή να θεωρήσει τον πατέρα του ως εχθρό του, κάποιον που θα τον εμπόδιζε να πετύχει στη ζωή του. Ο Ντραμ συμβούλευσε τον Τσάρλι να μεταναστεύσει από την Ιρλανδία, η οποία δεν ήταν μέρος για έναν φιλόδοξο νέο. Ωστόσο, ο Τσάρλι αντί γι' αυτό έπιασε δουλειά ως υπάλληλος του Ντραμ. Φανταζόταν ότι η δουλειά θα ήταν μόνο προσωρινή, αλλά κατέληξε να εργάζεται για τον Ντραμ για 14 χρόνια. Όπως και ο μπαμπάς του, ο Τσάρλι εργάστηκε σε μια αδιάφορη, χαμηλόμισθη θέση εργασίας πολύ περισσότερο απ' ό,τι σκόπευε ποτέ να κάνει. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950, καθώς ο Τσάρλι άρχισε να γνωρίζει επιτυχία ως συγγραφέας, σνομπάρει δημόσια τον Ντραμ- ο Ντραμ δεν συγχώρησε ποτέ αυτό το λάθος και στράφηκε εναντίον του. Την ίδια περίπου εποχή, οι εργοδότες του Ντα πούλησαν το σπίτι τους, αφήνοντας τον Ντα άνεργο. Του έδωσαν μια πενιχρή σύνταξη και, ως αποχαιρετιστήριο δώρο, ένα κακόγουστο βαρίδι για χαρτί φτιαγμένο από δεκάδες πεταμένα γυαλιά οράσεως. Ο Ντα δέχτηκε το δώρο ως μεγάλη τιμή, γεγονός που αύξησε την περιφρόνηση του Τσάρλι για τον πατέρα του, έναν άνθρωπο που ένιωθε προνομιούχος να λαμβάνει ένα άχρηστο μπιχλιμπίδι, αρκεί να προερχόταν από την ανώτερη τάξη. Λίγο αργότερα, ο Τσάρλι μετακόμισε στην Αγγλία με την αρραβωνιαστικιά του και η θετή του μητέρα πέθανε. Ο Τσάρλι επισκεπτόταν τακτικά τον Ντα, δίνοντάς του μερικές λίρες για χαρτζιλίκι και παρακαλώντας τον ηλικιωμένο θετό του πατέρα να έρθει να ζήσει μαζί του στην Αγγλία. Ο πατέρας του πάντα αρνιόταν, πράγμα που πλήγωνε τον Τσάρλι περισσότερο απ' ό,τι μπορούσε να συνειδητοποιήσει ο γέρο πατέρας του. Μετά το θάνατο του Ντα, ο Τσάρλι δέχεται μια επίσκεψη από τον Ντραμ, ο οποίος είναι πλέον ηλικιωμένος. Ο Ντραμ εξακολουθεί να κρατάει κάποια αρνητική στάση απέναντι στον Τσάρλι, αλλά ο Ντα του ζήτησε να βεβαιωθεί ότι ο Τσάρλι θα λάβει την κληρονομιά του. Προς μεγάλη απογοήτευση του Τσάρλι, η κληρονομιά αποδεικνύεται ότι είναι το πρες-παπιέ από γυαλιά οράσεως και ένας φάκελος που περιέχει όλα τα χρήματα που είχε δώσει ποτέ ο Τσάρλι στον μπαμπά του. Ο Τσάρλι αναγκάζεται να αποδεχτεί ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να ξεπληρώσει τον πατέρα του. Στην πραγματικότητα, ο Ντα τον λάτρευε και του χάρισε ανιδιοτελώς ολόκληρη την κληρονομιά του: τα χρήματα και το πρες-παπιέ. Ο Τσάρλι βρίζει το φάντασμα του πατέρα του, υποσχόμενος να εγκαταλείψει την Ιρλανδία για πάντα, εξοργισμένος που ο μπαμπάς δεν δέχτηκε ποτέ καμία βοήθεια και λυπημένος που ο μπαμπάς αρνήθηκε να μετακομίσει στην Αγγλία. Το φάντασμα αποφασίζει να αναπληρώσει τον χαμένο χρόνο και να επιστρέψει στην Αγγλία μαζί με τον Τσάρλι. Καθώς το έργο τελειώνει, ο Τσάρλι φεύγει από το σπίτι του με το φάντασμα να τον ακολουθεί. Ο πατέρας του θα παραμείνει πάντα μια ισχυρή παρουσία στη ζωή του. Βραβεία1978 Drama Desk Award for Outstanding New Play 1978 New York Drama Critics' Circle Award for Best Play 1977/78 Outer Critics Circle Award for the Most Outstanding Play of the New York Season 1978 Tony Award for Best Play Η κινηματογραφική μεταφορά του 1988 διατήρησε την Ιρλανδία ως πρωταρχικό σκηνικό. Ο θεατρικός συγγραφέας Χιου Λέοναρντ έγραψε το σενάριο, προσθέτοντας υλικό από τα απομνημονεύματά του. Επιπλέον, ξαναέγραψε ελαφρώς τον κύριο χαρακτήρα, τον Τσάρλι, ως Ιρλανδό που είχε μεταναστεύσει στις Ηνωμένες Πολιτείες πολλά χρόνια νωρίτερα, για να επιτρέψει τη διανομή του ρόλου στον ηθοποιό Μάρτιν Σιν χωρίς να αναγκαστεί να επιχειρήσει βρετανική ή ιρλανδική προφορά. Ο συγγραφέας Χιου Λέοναρντ είχε μια μικρή εμφάνιση στην ταινία ως ένας από τους νεκροθάφτες που μεταφέρουν το φέρετρο του πατέρα του Τσάρλι. Βιβλιογραφία Napierkowski, Marie Rose, επιμ. (Ιανουαρίου 2006). «Da: Introduction». Drama for Students. 13. Detroit: Gale. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Οκτωβρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 24 Ιουνίου 2008. Leonard, Hugh (1979). Home Before Night. London: André Deutsch. σελ. 202 pp. ISBN 0-233-97138-6.
Το Da είναι αυτοβιογραφικό θεατρικό έργο του 1973 γραμμένο από τον Χιου Λέοναρντ . Το έργο έκανε την πρεμιέρα του στο Olney Theatre Center στο Olney, Maryland των ΗΠΑ στις 7 Αυγούστου 1973. Η πρεμιέρα του έργου στη Νέα Υόρκη έγινε στο Broadway Hudson Guild Theatre (εκτός του Μπρόντγουεϊ) το 1978, και η παραγωγή αυτή μεταφέρθηκε στο Μπρόντγουεϊ λίγο μετά την ολοκλήρωση της προβολής της. Τη σκηνοθεσία ανέλαβε ο Μέλβιν Μπέρνχαρντ και την παραγωγή στο Μπρόντγουεϊ ο Λέστερ Όστερμαν, η Μέριλιν Στράους και ο Μαρκ Χάουαρντ. Άνοιξε στο θέατρο Morosco την 1η Μαΐου 1978 και έκλεισε την 1η Ιανουαρίου 1980 μετά από 697 παραστάσεις. Το σκηνικό σχεδίασε η Μάρτζορι Κέλογκ, τα κοστούμια η Τζένιφερ φον Μαϊρχάουζερ και τους φωτισμούς ο Άρντεν Φίνγκερχουτ. Το αρχικό καστ περιλάμβανε τους Μπάρναρντ Χιουζ ως Ντα, Μπράιαν Μάρεϊ ως Τσάρλι, Λόις Ντε Μπάνζι ως κυρία Πρίνν, Μία Ντίλον ως Μαίρη Τέιτ, Σύλβια Ο'Μπράιαν ως μητέρα, Λέστερ Ρόλινς ως Ντραμ, Ρίτσαρντ Σίρ ως νεαρός Τσάρλι και Ραλφ Γουίλιαμς ως Όλιβερ. Ο Μπράιαν Κιθ αντικατέστησε τον Μπάρναρντ Χιουζ προς το τέλος της παράστασης στο Μπρόντγουεϊ, όταν ο Χιουζ ξεκίνησε μια εθνική περιοδεία στις ΗΠΑ και τον Καναδά. Το έργο κέρδισε το 1978 το Drama Desk Award for Outstanding New Play, το 1978 το New York Drama Critics' Circle Award for Best Play, το 1977/78 το Outer Critics Circle Award for the Most Outstanding Play of the New York Season και το 1978 το Tony Award for Best Play. Το έργο διαδραματίζεται στο Dalkey, στην κομητεία του Δουβλίνου, το 1968, και σε εποχές και τόπους που θυμάται, και είναι σε μεγάλο βαθμό αυτοβιογραφικό. Ο πρωταγωνιστής του, ένας ομογενής συγγραφέας με το όνομα Τσάρλι Τάιναν, αντιπροσωπεύει τον Λέοναρντ, ο οποίος, όπως και ο χαρακτήρας, ήταν υιοθετημένος. Το έργο πραγματεύεται τις σχέσεις του Τσάρλι με τις δύο πατρικές φιγούρες της ζωής του: τον "Da" - ένα παλιομοδίτικο ιρλανδικό παρατσούκλι που σημαίνει "μπαμπάς" - τον θετό του πατέρα, και τον κ. Ντραμ, έναν κυνικό δημόσιο υπάλληλο που γίνεται ο μέντοράς του.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%B1
FIBA Africa
Αφρικανικό Πρωτάθλημα Καλαθοσφαίρισης Αφρικανικό Πρωτάθλημα Καλαθοσφαίρισης Γυναικών Αφρικανικό Πρωτάθλημα Καλαθοσφαίρισης κάτω των 20 ετών (δεν διεξάγεται πλέον) Αφρικανικό Πρωτάθλημα Καλαθοσφαίρισης Γυναικών κάτω των 20 ετών (δεν διεξάγεται πλέον) Αφρικανικό Πρωτάθλημα Καλαθοσφαίρισης κάτω των 18 ετών Αφρικανικό Πρωτάθλημα Καλαθοσφαίρισης Γυναικών κάτω των 18 ετών Αφρικανικό Πρωτάθλημα Καλαθοσφαίρισης κάτω των 16 ετών Αφρικανικό Πρωτάθλημα Καλαθοσφαίρισης Γυναικών κάτω των 16 ετών Κύπελλο Πρωταθλητριών Καλαθοσφαίρισης Αφρικής Κύπελλο Πρωταθλητριών Καλαθοσφαίρισης Αφρικής Γυναικών (Αγγλικά) (Γαλλικά) Official Web Site FIBA Africa Αρχειοθετήθηκε 2018-03-13 στο Wayback Machine. Αφρομπάσκετ Αρχειοθετήθηκε 2007-02-04 στο Wayback Machine. Κατάλογος των ομοσπονδιών μελών της FIBA στην Διεθνή Καλαθοσφαίριση
Η FIBA Africa είναι μια επιτροπή εντός της Διεθνούς Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης (FIBA), η οποία περιέχει και τις 53 εθνικές ομοσπονδίες της FIBA στη ζώνη της Αφρικής και ιδρύθηκε το 1961. Η FIBA Africa διατηρεί γραφεία στο Κάιρο και στο Αμπιτζάν.
https://el.wikipedia.org/wiki/FIBA_Africa
347
Κίνα Ο Λι Σι, ηγεμόνας του Τσενγκ Χαν, αποτυγχάνει σε μία προσπάθειά του να σταματήσει μία εκστρατεία των Τζιν υπό τον Χουάν Ουέν. Δραπετεύει για την πρωτεύουσα Τσενγκτού και παραδίνεται στις δυνάμεις του. Ο Αυτοκράτορας Τζιν Μιουντί χαρίζει τη ζωή του και τον κάνει μαρκήσιο. Θρησκεία Σύνοδος της Σερδικής: γίνεται μία απόπειρα για να επιλυθεί η διένεξη με τον Αρειανισμό και θεσπίζονται βασικοί κανόνες για τους επισκόπους. Η Σύνοδος της Φιλιππούπολης διεξάγεται ως αποτέλεσμα της αποχώρησης των Ανατολικών επισκόπων από τη Σύνοδο της Σερδικής. Στη Φιλιππούπολη (Βουλγαρία), αφορίζουν τον Πάπα Ιούλιο και ως συνέπεια, η Αρειανική Διένεξη διαιωνίζεται. 11 Ιανουαρίου - Θεοδόσιος Α΄, Ρωμαίος αυτοκράτορας (πεθαίνει το 395) 27 Μαρτίου - Άγιος Ιερώνυμος, ιερέας και μεταφραστής της Βίβλου (προσεγγιστικό έτος γέννησης) (πεθαίνει το 420) Ευνάπιος, Έλληνας σοφιστής και ιστορικός (πεθαίνει τον 5ο αιώνα) Ιωάννης ο Χρυσόστομος, αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινούπολης (προσεγγιστικό έτος γέννησης) (πεθαίνει το 407) Παύλα, Ερημίτισσα Μητέρα και Αγία (πεθαίνει το 404) Άγιος Πορφύριος, επίσκοπος Γάζας (προσεγγιστικό έτος γέννησης) (πεθαίνει το 420) Φαυστίνα, Ρωμαία αυτοκράτειρα (πεθαίνει μετά το 366) Ουρσικίνος της Μπρέσιας, Επίσκοπος της Μπρέσιας
Η τρέχουσα σελίδα αφορά το έτος 347 κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο Το έτος 347 (CCCXLVII ) ήταν ένα κοινό έτος που ξεκινούσε την Πέμπτη. Εκείνη την εποχή ήταν γνωστό ως το Έτος των Υπάτων Ρουφίνου και Ευσεβίου (ή, λιγότερο γνωστό, το Έτος 1100 από Κτήσεως Κόσμου). Η ονομασία 347 είχε χρησιμοποιηθεί από την πρώιμη μεσαιωνική περίοδο, όταν το χριστιανικό ημερολόγιο έγινε η δημοφιλέστερη μέθοδος των ετών στην Ευρώπη.
https://el.wikipedia.org/wiki/347
Μεχμέτ Άμπιντ Εφέντι
Ο Μεχμέτ Άμπιντ γεννήθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 1905 στο Παλάτι Γιλντίζ στην Κωνσταντινούπολη, και ήταν γιος του σουλτάνου Αμπντούλ Χαμίτ Β΄ και της δέκατης τρίτης συζύγου του Σαλιχά Νατσιγιέ Χανιμεφέντι. Κατά την ανατροπή του πατέρα του το 1909, ο Άμπιντ ακολούθησε τους γονείς του στην εξορία στη Θεσσαλονίκη. Ζούσαν στο Αρχοντικό Αλατίνι. Ένα χρόνο μετά επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη και εγκαταστάθηκε στο παλάτι Μπεϊλερμπέη μαζί με τον πατέρα του. Εκπαιδεύτηκε στα κολέγια της Γκαλατασαράι και του Χαμπιμπιγιά, στην Κωνσταντινούπολη. Όταν η Οθωμανική Αυτοκρατορία καταργήθηκε το 1924, η βασιλική οικογένεια πήγε στην εξορία. Ο Άμπιντ ήθελε να εγκατασταθεί στην Αίγυπτο. Ωστόσο, ο βασιλιάς Φουάντ δεν επέτρεψε στην οικογένεια να εισέλθει στην Αίγυπτο. Πήγε για πρώτη φορά στη Βηρυτό, ενώ ο μεγαλύτερος αδελφός του Ηγεμόνας Μεχμέτ Σελίμ εγκαταστάθηκε στη Τζουνίγια. Ο Άμπιντ αργότερα πήγε στη Νίκαια. Αργότερα πήγε στο Παρίσι και αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή της Σορβόννης το 1936 και από τη Σχολή Πολιτικών Επιστημών το 1937. Σπούδασε επίσης Γαλλική Γλώσσα και Λογοτεχνία από το Ecole Nationale des Langues Oriantales Vivantes. Μεταξύ 1940 και 1948 έζησε στην Τουλούζη, τη Νίκαια, τη Μαδρίτη, τη Λισαβόνα, το Κάιρο, την Αλεξάνδρεια και τα Τίρανα. Ορίστηκε επίσης πρεσβευτής της Αλβανίας στη Γαλλία.Ο Μεχμέτ Άμπιντ παντρεύτηκε δύο φορές: την Πιναριλντίλ Φαχριγιέ Χανίμ (?-1934), δεν απέκτησαν παιδιά. την Πριγκίπισσα Σενιγιέ Ζόγκου (1908-1969), δεν απέκτησαν παιδιά.Πέθανε στη Βηρυτό στις 8 Δεκεμβρίου 1973 σε ηλικία 68 ετών. Είναι θαμμένος στη Δαμασκό. Ιππότης Μεγαλόσταυρου του Τάγματος της Πιστότητας (Βασίλειο της Αλβανίας, 1936). Peirce, Leslie P., The Imperial Harem: Women and Sovereignty in the Ottoman Empire, Oxford University Press, 1993, ISBN 0-19-508677-5 (paperback) Yavuz Bahadıroğlu, Resimli Osmanlı Tarihi, Nesil Yayınları (Ottoman History with Illustrations, Nesil Publications), 15th Ed., 2009, ISBN 978-975-269-299-2 (Hardcover) «Ottoman Family». Official website of the immediate living descendants of the Ottoman Dynasty. Ανακτήθηκε στις 14 Φεβρουαρίου 2010. «Genealogy of the Ottoman Family». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Ιουλίου 2008. Ανακτήθηκε στις 19 Αυγούστου 2008. Family Tree, descendants of Sultan Mahmud II. Retrieved 2011-02-28.
Ο Ηγεμόνας Μεχμέτ Άμπιντ Εφέντι (Οθ. Τούρκικα:شہزادہ محمد عابد) (Τούρκικα: Şehzade Mehmed Abid Efendi, 17 Σεπτεμβρίου 1905 - 8 Δεκεμβρίου 1973) ήταν γιος του σουλτάνου Αμπντούλ Χαμίτ Β΄ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CF%87%CE%BC%CE%AD%CF%84_%CE%86%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%BD%CF%84_%CE%95%CF%86%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B9
Ρωσοκριμαϊκός πόλεμος (1571)
Τον Μάιο του 1571 ισχυρός στρατός ενισχυμένος από το Χανάτο της Κριμαίας με 120.000 περίπου άνδρες και από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, με 80.000 Τατάρους, 33.000 Τούρκους και 7.000 γενίτσαρους με επικεφαλής τον Χαν της Κριμαίας Ντεβλέτ Α΄ Γκιρέι, καθώς και διάφορες ορδές από Νογκαι και στρατεύματα των Τσερκέζων, παρέκαμψαν τις αμυντικές οχυρώσεις του Σερπούχοφ στον ποταμό Οκά, διέσχισαν τον παραπόταμο του Ούγκρα και περικύκλωσαν τμήμα 6.000 ανδρών του ρωσικού στρατού και το συνέθλιψαν. Οι ρωσικές δυνάμεις μη έχοντας τις απαραίτητες δυνάμεις για να σταματήσουν την εισβολή, υποχώρησαν προς τη Μόσχα. Ο ρωσικός αγροτικός πληθυσμός κατέφυγε επίσης στην πρωτεύουσα. Ο στρατός από το Χανάτο της Κριμαίας κατέστρεψε τις απροστάτευτες πόλεις και τα χωριά γύρω από τη Μόσχα και στη συνέχεια, με εντολή του Χαν Ντεβλέτ Α΄ Γκιρέι, έβαλε φωτιά σε προάστια της πρωτεύουσας. Λόγω του ισχυρού ανέμου, η φωτιά γρήγορα επεκτάθηκε σε μεγάλη πυρκαγιά σε όλη την πρωτεύουσα. Οι κάτοικοι της πόλης, όσοι επιβίωσαν, κυνηγημένοι από τις φλόγες, έσπευσαν για διαφυγή προς τη βόρεια πύλη της πρωτεύουσας. Ο ρωσικός στρατός, στις καταστάσεις πανικού που ακολούθησαν, διέσπασε την τάξη του και διαλύθηκε -καθώς, ήδη, ο επικεφαλής στρατηγός του, πρίγκιπας Ιβάν Ντιμιτρίεβιτς Μπέλσκι (Prince Ivan Dmitrievich Belsky) είχε χάσει τη ζωή του κατά τη διάρκεια της πυρκαγιάς αυτής- και αναμίχθηκε μαζί με τους πρόσφυγες. Μέσα σε τρεις ώρες, η Μόσχα είχε καεί εντελώς. Μετά από μια ημέρα ακόμα λεηλασιών ο οθωμανικός στρατός ξεκίνησε τη διαδρομή στο δρόμο προς το Ριαζάν (Ryazan) και τις στέπες του. Μελετητές υπολογίζουν ως 80.000 περίπου, τα θύματα του Ρωσοκριμαϊκού πόλεμου του 1571 (εισβολή, μάχες, πυρκαγιά) , ενώ περίπου 150.000 ήταν οι Ρώσοι που αιχμαλωτίσθηκαν. Ο πρέσβης του Πάπα και του Βατικανού Αντόνιο Ποσσεβίνο (Antonio Possevino, 1533 – 1611), αναφέρει, το 1580, ότι ο πληθυσμός της Μόσχας, δεν υπερέβαινε τις 30.000 κατοίκους, αν και το 1520 αριθμούσε περίπου 100.000 κατοίκους. Ρωσοκριμαϊκοί πόλεμοι, Πυρκαγιά της Μόσχας (1571)
Ο Ρωσοκριμαϊκός πόλεμος του 1571, ήταν πόλεμος ανάμεσα στο Βασίλειο της Ρωσίας και την Οθωμανική Αυτοκρατορία, ο οποίος προκλήθηκε από τον τουρκικό επεκτατισμό κατά το δεύτερο μισό του 16ου αιώνα.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CF%89%CF%83%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B9%CE%BC%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%82_(1571)
Πρόβατο Χίου
Η ακριβής καταγωγή του χιώτικου πρόβατου δεν είναι γνωστή με ακρίβεια. Πιθανώς προήλθε από διασταυρώσεις ντόπιων ζώων με φυλές της δυτικής Μικράς Ασίας.Μέχρι τη δεκαετία του 1980, η φυλή αριθμούσε ελάχιστα ζώα (1400 άτομα το 1985) και είχε χαρακτηριστεί ως σπάνια. Ωστόσο, μέσω ενός προγράμματος από το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων ο αριθμός της αυξήθηκε ραγδαία και πλέον είναι μια από τις πολυπληθέστερες φυλές στην Ελλάδα. Εκτρέφονται περί τα 86.000 ζώα, με τον κύριο όγκο των εκτροφών να εντοπίζεται στη Μακεδονία και στη Θράκη (νομοί Γρεβενών, Κιλκίς, Θεσσαλονίκης, Πέλλας, Σερρών, Χαλκιδικής, Ημαθίας, Πιερίας και Έβρου), αλλά και στη Θεσσαλία. Τα τελευταία χρόνια, στο νησί καταγωγής εκτρέφονται ελάχιστα καθαρόαιμα χιώτικα πρόβατα. Το 1990 ο πληθυσμός ανερχόταν στα 2000 περίπου ζώα, ενώ σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα δεδομένα έχει πέσει στα 400-500 άτομα.Το πρόβατο Χίου είναι εξαιρετικά διαδεδομένο στην Κύπρο, είτε αμιγές είτε διασταυρωμένο. Στο Λίβανο, έχει χρησιμοποιηθεί με μεγάλη επιτυχία για αύξηση των γεννηθέντων αρνιών ανά προβατίνα στον εγχώριο πληθυσμό προβάτων Αβάσι. Στην Τουρκία, όπου χρησιμοποιείται η ονομασία Sakiz, χρησιμοποιείται σε διάφορα σχήματα διασταυρώσεων με εγχώριες φυλές, τόσο για την βελτίωση του σφάγιου, όσο και για την αύξηση της πολυδυμίας. Πειράματα με χιώτικα πρόβατα έχουν γίνει επίσης στην Αίγυπτο και στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Το πρόβατο Χίου είναι από τα πιο μεγαλόσωμα ελληνικά πρόβατα. Το ύψος ακρωμίου των κριών κυμαίνεται γύρω στα 84 cm και των προβατίνων στα 76 cm. Το μέσο βάρος είναι, αντίστοιχα, 87 και 66 kg.Ο χρωματισμός της φυλής είναι λευκός με εκτεταμένες μαύρες κηλίδες στο πρόσωπο, στα αυτιά, στα άκρα, στην κοιλιακή χώρα και στον μαστό. Το κεφάλι, τα άκρα, το κάτω μέρος του τραχήλου και του κορμού είναι γυμνά. Η κεφαλή είναι κωνική και σχετικά μακριά, με κυρτό επιρρίνιο, ενώ τα αυτιά είναι μεγάλου μεγέθους και ημικρεμάμενα. Τα αρσενικά φέρουν ισχυρά ελικοειδή κέρατα. Τα θηλυκά είναι κατά κανόνα ακέρατα, αλλά σε ένα ποσοστό 30% παρατηρούνται υποτυπώδη κέρατα. Η ουρά της φυλής είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστική. Έχει σχήμα κώνου και στη βάση της το πλάτος είναι περίπου 9 cm, ενώ το κατώτερο μέρος είναι αναλογικά λεπτότερο και σχηματίζει μια ανοικτή έλικα. Ο μαστός είναι γενικά πολύ ανεπτυγμένος. Πρόκειται για ζώο υψηλών αποδόσεων, αλλά ταυτόχρονα παρουσιάζεται μεγάλη διακύμανση μεταξύ των κοπαδιών. Έτσι, ενώ η μέση γαλακτοπαραγωγή φτάνει κυμαίνεται στα 226-277 kg, έχουν επανειλημμένως καταγραφεί ζώα που δίνουν περισσότερα από 300 kg ή 500 kg. Σε κοπάδια της Τουρκίας και της Κύπρου, ωστόσο, οι αποδόσεις είναι πολύ χαμηλότερες, 120-180 kg και 195 kg αντίστοιχα. Η περίοδος αρμέγματος επίσης παρουσιάζει μεγάλο εύρος, από 174 έως 230 ημέρες. Η λιποπεριεκτικότητα είναι 5,9-6,8% και η πρωτεϊνοπεριεκτικότητα 5,5%.Από ποσοτικής άποψης, η κρεοπαραγωγή της φυλής είναι αξιόλογη. Όπως προαναφέρθηκε, το σωματικό βάρος των ατόμων είναι σχετικά υψηλό. Στον απογαλακτισμό, που συνήθως γίνεται στις 42 ημέρες από τη γέννα, το βάρος των αρνιών είναι 12-14 kg, ενώ τα εντατικά παχυνόμενα αρσενικά αρνιά αποκτούν βάρος 30 kg σε ηλικία 114 ημερών. Ωστόσο, τα αποδιδόμενα σφάγια είναι πολύ πλούσια σε λίπος και δεν έχουν καλή διάπλαση. Η φυλή Χίου είναι αρκετά πρώιμη και συγκαταλέγεται στις πολύδυμες φιλές. Τα αρσενικά εισέρχονται στη διαδικασία της αναπαραγωγής στην ηλικία των 8 μηνών, ενώ τα θηλυκά στους 8-9 μήνες. Ο δείκτης πολυδυμίας κυμαίνεται από 1,6 ως 2,0, αλλά και η συχνότητα τρίδυμων τοκετών είναι αρκετά υψηλή. Γενικά, η φυλή θεωρείται αρκετά ευαίσθητη σε ασθένειες όπως οι μαστίτιδες, η πιροπλάσμωση και η νόσος της προϊούσας πνευμονίας. Παρόλα αυτά, οι καλές συνθήκες υγιεινής της εκτροφής μπορούν να αποτρέψουν σε μεγάλο βαθμό την εμφάνιση των ασθενειών. ChioSheep Farm Αγροτικός Συνεταιρισμός Προβατοτρόφων Φυλής Χίου «Μακεδονία» Τα χιώτικα πρόβατα της Μακεδονίας
Το πρόβατο Χίου (ή χιώτικο πρόβατο) είναι ελληνική φυλή γαλακτοπαραγωγού πρόβατου, που πήρε το όνομά της από το ομώνυμο νησί. Ανήκει στα ημι-πλατύουρα πρόβατα και ομοιόμαλλα πρόβατα. Θεωρείται ευρέως μια από τις πιο παραγωγικές φυλές παγκοσμίως, ενώ είναι γνωστή και για την αναπαραγωγική της ικανότητα. Έχει διαδοθεί σε πολλά μέρη της χώρας, αλλά και στο εξωτερικό.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%8C%CE%B2%CE%B1%CF%84%CE%BF_%CE%A7%CE%AF%CE%BF%CF%85
Λίλυ Σινγκ
Η Λίλυ γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Σκάρμπορο του Τορόντο και κατάγεται από το Παντζάμπ της Ινδίας. Οι γονείς της ακολουθούν την θρησκεία των Sikh (Σιχισμός). Η ίδια παρόλο που μεγάλωσε σύμφωνα με την παράδοση των Sikh, έχει αναφέρει πως δεν ακολουθεί κάποια συγκεκριμένη θρησκεία. 'Εχει μία μεγαλύτερη αδελφή ονόματι Τίνα η οποία έχει επίσης κανάλι στο Youtube. Σπούδασε ψυχολογία στο York University, από όπου αποφοίτησε το 2010. Το 2015 μετακόμισε στο Λος Άντζελες. Τον Οκτώβριο του 2010 η Λίλυ ξεκίνησε το κανάλι της στο Youtube με το ψευδώνυμο IISuperwomanII. 'Εχει δηλώσει πως το όνομα προέκυψε από την παιδική της ηλικία και την ιδέα ότι είχε ένα αόρατο S στο στήθος της, το οποίο την έκανε να πιστεύει πως μπορεί να καταφέρει τα πάντα. Στα βίντεο της συχνά προβάλει την κουλτούρα των παντζάμπι και επίσης αναφέρεται στις καθημερινές συνήθειες όλων, με σατυρικό τρόπο. Επιπλέον, καταγράφει τις συναντήσεις της με διάφορους σταρς όπως Shah Rukh Khaν, Priyanka Chopra, Madhuri Dixit, Rohit Shetty, Ariana Grande, Ed Sheeran, Shay Mitchell, Selena Gomez, Alessia Cara, Debby Ryan, Arjun Kapoor, Nargis Fakhri, Varun Dhawan, Kareena Kapoor, Dwayne Johnson, Karan Brar, Drake , Zendaya, Winnie Harlow, Sabrina Carpenter Victoria Justice, Colleen Ballinger και πολλούς άλλους. Τον Δεκέμβριο του 2011 η Λίλυ δημιούργησε ένα δεύτερο κανάλι (SuperwomanVlogs), στο οποίο ανεβάζει τις καθημερινές της δραστηριότητες. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Lilly Singh στο Wikimedia Commons
Η Λίλυ Σίνγκ (Lilly Singh ([lɪli sɪŋɡʱ]) ) γεννημένη στις 26 Σεπτεμβρίου του 1988 στον Καναδά, γνωστή με το ψευδώνυμο Superwoman ("IISuperwomanII") στο YouTube, είναι Youtuber, vlogger και κωμικός. Από την αρχή του καναλιού της τον Οκτώβριο του 2010, τα video της έχουν πάνω από δύο δισεκατομμύρια προβολές και το κανάλι της έχει πάνω από 14 εκατομμύρια εγγραφές. Το 2016, βγήκε όγδοη στο Forbes list of World's Highest Paid YouTube Stars, επειδή τα κέρδη της από το Youtube το 2015 ανερχόταν στα 3 εκατομμύρια δολάρια. Η Λίλυ ήταν μέλος του YouTube Rewind 2014, του YouTube Rewind 2015 και του YouTube Rewind 2016. Έχει κερδίσει ένα MTV Fandom Award, ένα Streamy Award και δύο Teen Choice Awards μέχρι στιγμής στην καριέρα της. Το 2016 η Σινγκ σε συνεργασία με τη Smashbox κυκλοφόρησε ένα κόκκινο κραγιόν με το όνομα "Bawse". Επίσης κυκλοφόρησε και την πρώτη της ταινία " A Trip to Unicorn Island" Και στις 28 Μαρτίου 2017 κυκλοφόρησε στην αγορά το πρωτο της βιβλιο "How to be a Bawse"
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%AF%CE%BB%CF%85_%CE%A3%CE%B9%CE%BD%CE%B3%CE%BA
Ομοσπονδιακό Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Ζυρίχης
Το ΕΤΗ ιδρύθηκε το 1854 από την Ελβετική Συνομοσπονδία και άνοιξε τις πύλες του το 1855 ως πολυτεχνικό ινστιτούτο (Eidgenössische Polytechnische Schule). Στην αρχή αποτελείτο από έξι τμήματα: Αρχιτεκτονική, πολιτική μηχανική, μηχανολογία μηχανική, χημεία, δασολογία και ένα γενικό τμήμα για μαθηματικά, φυσικές επιστήμες, λογοτεχνία και κοινωνικές και πολιτικές επιστήμες.Το ΕΤΗ είναι ένα ομοσπονδιακό ινστιτούτο, με άλλα λόγια η Ελβετική κυβέρνηση έχει την άμεση διαχείρισή του. Αντίθετα το Πανεπιστήμιο Ζυρίχης (με έτος ίδρυσης το 1833) είναι ένα «επαρχιακό» ινστιτούτο, τη διαχείριση του οποίου έχει αναλάβει το Καντόνι της Ζυρίχης. Η απόφαση για την ίδρυση ενός νέου ομοσπονδιακού πανεπιστημίου αμφισβητήθηκε έντονα εκείνη την εποχή. Οι φιλελεύθεροι πίεζαν υπέρ της ίδρυσης ομοσπονδιακού πανεπιστημίου, ενώ οι συντηρητικοί επιδίωκαν τη διατήρηση του ελέγχου όλων των πανεπιστημίων από τα αντίστοιχα Καντόνια με σκοπό την αποτροπή της διάδοσης φιλελεύθερων ιδεών. Στην αρχή και τα δύο πανεπιστήμια στεγάζονταν στα κτίρια του Πανεπιστημίου της Ζυρίχης. Το κεντρικό κτίριο του ΕΤΗ κατασκευάστηκε μεταξύ του 1861 και του 1864 όταν διευθυντής ήταν ο Γκούσταβ Τσόινερ. Ο Γκόντφριντ Σέμπερ, καθηγητής αρχιτεκτονικής στο ΕΤΗ εκείνη την εποχή, ήταν υπεύθυνος για τη σχεδίαση του κτιρίου. Μετά την ολοκλήρωσή του, η νότια πτέρυγα δόθηκε στο Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης μέχρι την κατασκευή του δικού του κεντρικού κτιρίου (1912 – 1914). Την ίδια περίπου περίοδο το κτίριο του ΕΤΗ επεκτάθηκε και απέκτησε τον εντυπωσιακό του θόλο. Το 1909, το πρόγραμμα μαθημάτων αναδιαρθρώθηκε και το ΕΤΗ κατοχύρωσε το δικαίωμα να παρέχει διδακτορικούς τίτλους. Το 1911 πήρε το τωρινό του όνομα, Ομοσπονδιακό Ινστιτούτο Τεχνολογίας (Eidgenössische Technische Hochschule). Το 1924 ύστερα από μία ακόμη αναδιάρθρωση, το πανεπιστήμιο διαχωρίστηκε σε 12 τμήματα. Με ένα νέο νόμο που ψηφίστηκε το 1991 και τέθηκε σε εφαρμογή το 1993, το ΕΤΗ της Ζυρίχης, η EPFL της Λωζάνης και ακόμη τέσσερα ερευνητικά ινστιτούτα, ενώθηκαν διαχειριστικά σε μια οντότητα, γνωστή ως ETH Domain. Το 2015 είχε 8.704 προπτυχιακούς και 5.447 μεταπτυχιακούς φοιτητές με προϋπολογισμό 1,7 δις CHF.Σήμερα, το ΕΤΗ ανήκει στα κορυφαία πανεπιστήμια παγκοσμίως, αποκτώντας τη φήμη του κυρίως λόγω των επιτευγμάτων επιστημόνων του στις περιοχές της φυσικής και της χημείας. Από το 2004, το ETH Ζυρίχης αποτελείται από τα ακόλουθα τμήματα: Αγροκαλλιέργειας και Επιστήμης Τροφίμων Αρχιτεκτονικής Πολιτικής, Περιβαλλοντικής και Γεωματικής Μηχανικής Βιομηχανικής Διαχείρισης και Κατασκευών Βιολογίας Χημείας και Εφαρμοσμένων Βιοεπιστημών Επιστημών της Γης Ανθρωπιστικών, Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών Επιστήμης Υπολογιστών Πληροφορικής και Ηλεκτρολογίας-Μηχανικής Μαθηματικών Επιστήμης Υλικών Μηχανολογία Μηχανική και Μηχανική Διεργασιών Φυσικής Περιβαλλοντικής Επιστήμης Πολλοί επιστήμονες που τιμήθηκαν με Βραβείο Νομπέλ (όχι μόνο Ελβετοί) έχουν συνδεθεί με το ΕΤΗ Ζυρίχης: 1901 Βίλχελμ Ρέντγκεν (Φυσικής) — σπούδασε στο ETH 1913 Άλφρεντ Βέρνερ (Χημείας) — Καθηγητής στο ETH 1915 Ρίχαρντ Μάρτιν Βίλστετερ (Χημείας) — Καθηγητής στο ETH 1918 Φριτς Χάμπερ (Χημείας) — σπούδασε στο ETH 1920 Σαρλ Εντουάρ Γκιγιόμ (Φυσικής) — σπούδασε στο ETH 1921 Άλμπερτ Αϊνστάιν (Φυσικής) — Φοιτητής μαθηματικών στο ETH από το 1896 ως το 1900 και Καθηγητής Θεωρητικής Φυσικής στο ETH από το 1912 ως το 1916 1936 Πέτερ Ντεμπύ (Χημείας) — Καθηγητής στο ETH 1938 Ρίχαρντ Κουν (Χημείας) — Καθηγητής στο ETH από το 1926 ως το 1929 1939 Λέοπολντ Ρουζίτσκα (Χημείας) — Καθηγητής στο ETH 1943 Όττο Στερν (Φυσικής) — Λέκτωρας ETH (1914) 1945 Βόλφγκανγκ Πάουλι (Φυσικής) — Καθηγητής στο ETH 1950 Ταντέους Ράιχσταϊν (Ιατρικής) — σπούδασε στο ETH 1952 Φέλιξ Μπλοχ (Φυσικής) — σπούδασε στο ETH 1953 Χέρμαν Σταουντίγκερ (Χημείας) — Λέκτορας στο ETH από το 1912 ως το 1926 1975 Βλαντιμίρ Πρελόγκ (Χημείας) — Καθηγητής στο ETH 1978 Βέρνερ Άρμπερ (Ιατρικής) — σπούδασε στο ETH 1986 Χέινριχ Ρόρερ (Φυσικής) — μαζί με τον Γκερντ Μπάινινγκ; ο Ρόρερ σπούδασε στο ETH 1987 Γκέοργκ Μπέντνορζ und Alexander Müller (Φυσικής) — και οι δύο σπούδασαν στο ETH 1991 Ρίχαρντ Ρ. Έρνστ (Χημείας) — Καθηγητής στο ETH 2002 Κούρτ Βίτριχ (Χημείας) — Καθηγητής στο ETH Ιωάννης Αργύρης, μεταπτυχιακές σπουδές στο ΕΤΗ Άλντο βαν Έικ, αρχιτεκτονική — σπούδασε στο ETH Χέντρικ Πέτρους Μπερλάγκε, αρχιτεκτονική — σπούδασε στο ETH Σαντιάγο Καλατράβα, αρχιτεκτονική — σπούδασε πολιτικός μηχανικός στο ETH Καρλ Κούλμαν, μηχανικός κατασκευών Μαξ Φρις, αρχικτεκτονική — σπούδασε στο ETH Χέρτσογκ και ντε Μορόν, αρχικτεκτονική— και οι δύο σπούδασαν στο ETH και εργάστηκαν από το 1999 ως καθηγητές στο ETH, έλαβαν το Βραβείο Πρίτσκερ το 2001 Μπερνάρ Τσουμί, αρχικτεκτονική— σπούδασε στο ETH Νίκλαους Βιρθ, επιστήμη υπολογιστών, (από το 1999 Επίτιμος Καθηγητής) έλαβε το Βραβείο Τούρινγκ το 1984. Χέρμαν Μινκόβσκι — Καθηγητής μαθηματικών στο ETH Χέρμαν Βέιλ — Καθηγητής μαθηματικών στο ETH Χάιντς Χοπφ — Καθηγητής μαθηματικών στο ETH Χέρμαν Αμάντους Σβάρτς — Καθηγητής μαθηματικών στο ETH Άντολφ Χούρβιτς — Καθηγητής μαθηματικών στο ETH Γιούργκεν Μόζερ — Καθηγητής μαθηματικών στο ETH Έντουαρντ Τσέντερ — Καθηγητής μαθηματικών στο ETH Ομοσπονδιακή Πολυτεχνική Σχολή της Λωζάνης ETH Zurich ETH Zürich - YouTube ETHistory (η ιστορία του ΕΤΗ) PSI (Ινστιτούτο Paul Scherrer) EMPA (EMPA, το σώμα για την έρευνα στο ETH) Polyball (ο μεγαλύτερος φοιτητικός χορός που διοργανώνεται στο ΕΤΗ) United Visions (η τηλεόραση στο πανεπιστήμιο) VSETH (σύλλογος φοιτητών)
Το Ομοσπονδιακό Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Ζυρίχης (γερμανικά: Eidgenössische Technische Hochschule Zürich, ETH Zürich) είναι πανεπιστημιακό ίδρυμα στη Ζυρίχη της Ελβετίας. Συνήθως αποκαλείται ETH ή «Πόλυ» από το αρχικό του όνομα Polytechnikum (Πολυτεχνείο). Το ΕΤΗ θεωρείται από πολλούς ως ένα από τα κορυφαία πανεπιστήμια της Ευρώπης στα πεδία των μαθηματικών, της Χημείας, της Φυσικής, της Ηλεκτρολογίας-Μηχανικής, της Μηχανολογίας - Μηχανικής και της Επιστήμης των Υπολογιστών. Πράγματι, η κατάταξη Times Higher Education Supplement και η κατάταξη The Shanghai / Economist World University Rankings τοποθετούν τη σχολή έκτη και πέμπτη στην Ευρώπη αντίστοιχα, καθώς και μεταξύ των 30 καλύτερων πανεπιστημίων διεθνώς. Είναι μέλος της IDEA League.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%BC%CE%BF%CF%83%CF%80%CE%BF%CE%BD%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%8C_%CE%99%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B9%CF%84%CE%BF%CF%8D%CF%84%CE%BF_%CE%A4%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%96%CF%85%CF%81%CE%AF%CF%87%CE%B7%CF%82
Εκκλησία της Αγίας Άννας (Βαρσοβία)
Το 1454, η Δούκισσα της Μασοβίας, Άννα Φιοντορόβνα (σε κάποια παλιά βιβλία που λανθασμένα ονομάζεται Χολσάνσκα), προερχόμενη από ένα ρουθηνοποιημένο λιθουανικό πριγκιπικό οίκο, ίδρυσε αυτήν την εκκλησία με ένα μοναστήρι για τους Φραγκισκανούς μοναχούς (Τάγμα των Μικρών Μοναχών).Η πλατεία μπροστά από την εκκλησία ήταν τόπος επίσημων αφιερωμάτων στους Πολωνούς μονάρχες από τους ηγεμόνες της Πρωσίας (η πρώτη το 1578, η τελευταία το 1621). Το 1582, προστέθηκε στην εκκλησία ένας στενός πύργος. Λίγο καιρό αργότερα περικλείστηκε με επάλξεις και ενσωματώθηκε στις οχυρώσεις της πόλης. Η Εκκλησία της Αγίας Άννας ανακατασκευάστηκε πολλές φορές, το 1603, το 1634, το 1636 και το 1667 (υπέστη σοβαρές ζημιές κατά την Πολιορκία της Βαρσοβίας και λεηλατήθηκε από σουηδικά και γερμανικά στρατεύματα τη δεκαετία του 1650). Μεταξύ 1740 και 1760, η πρόσοψη ανακατασκευάστηκε σε στυλ ροκοκό σύμφωνα με το σχέδιο του Γιάκουμπ Φοντάνα και διακοσμήθηκε με δύο καμπαναριά από φιλιγκράν. Οι τοίχοι και οι ημικυκλικές θολωτές οροφές της εκκλησίας, χωρισμένες σε εσοχές, διακοσμήθηκαν εκείνη την εποχή με άφθονες ζωγραφιές σε προοπτική, χρησιμοποιώντας ψευδαισθησιακές τεχνικές και απεικόνιζαν σκηνές από τη ζωή της Αγίας Άννας. Ένα παρεκκλήσι του Αγίου Βλαδίσλαου ήταν επίσης διακοσμημένο με αυτόν τον τρόπο. Όλοι οι πίνακες ήταν του μοναχού Βαλέντι Ζεμπρόφσκι.Η εκκλησία ανακατασκευάστηκε για τελευταία φορά μεταξύ 1786 και 1788, με εντολή του βασιλιά Στανίσουαφ Αύγουστου Πονιατόφσκι. Κατά τη διάρκεια της Εξέγερσης της Βαρσοβίας του 1794, μέρους της εθνικής Εξέγερσης του Κοστσιούσκο το 1794, ο επίσκοπος Γιούζεφ Κοσακόφσκι, που θεωρούνταν προδότης του έθνους, εκτελέστηκε μπροστά στην εκκλησία (κρεμάστηκε με ένα μεγάλο χειροκρότημα από τους κατοίκους της Βαρσοβίας).Η οροφή της εκκλησίας υπέστη σοβαρές ζημιές στην αεροπορική επιδρομή στη Βαρσοβία το 1939 και στη συνέχεια καταστράφηκε από πυρκαγιά το 1944, κατά τη διάρκεια της Εξέγερσης της Βαρσοβίας, αλλά σύντομα επισκευάστηκε. Το 1949, τα τείχη υπονομεύτηκαν από την ανασκαφή για τη διαδρομή Δύσης-Ανατολής και έπρεπε να ενισχυθούν γρήγορα. Η αποκατάσταση όλων των στοιχείων πραγματοποιήθηκε από τις δεκαετίες 1940-1970 και εποπτεύθηκαν από την Μπεάτα Τριλίνσκα. Η σημερινή πρόσοψη χτίστηκε το 1788 σε νεοκλασικό στιλ, τυπικό της βασιλείας του Βασιλιά Στανίσουαφ Αύγουστου Πονιατόφσκι, από τον Κρίστιαν Πιοτρ Άιγκνερ. Γλύπτες εκείνης της εποχής ήταν οι Γιάκουμπ Μονάλντι και Φραντσίσεκ Πίντσκ, οι οποίοι χάραξαν αγάλματα των Τεσσάρων Ευαγγελιστών που διακοσμούν την πρόσοψη. Το εσωτερικό της εκκλησίας είναι πλέον σε στυλ υψηλού μπαρόκ με πολλά παρεκκλήσια. Η εκκλησία προκαλεί συντριπτική εντύπωση στον επισκέπτη με το εκπληκτικά πλούσιο εσωτερικό της γεμάτο τοιχογραφίες. Το μόνο παράδειγμα διαμαντένιου θησαυροφυλάκιου που διατηρείται στη Βαρσοβία μπορεί να δει κανείς στο μοναστήρι που οδηγεί στο θησαυροφυλάκιο. Πλατεία του Κάστρου (Βαρσοβία) Κρακόφσκιε Πσεντμιέστσιε Προεδρικό Μέγαρο της Βαρσοβίας Καθεδρικός Ναός των Αγίου Μιχαήλ του Αρχάγγελου και Αγίου Φλοριανού Εκκλησία της Αγίας Άννας Αρχειοθετήθηκε 2022-03-17 στο Wayback Machine. www.warszawa1939.pl (πολωνικά) Εκκλησία της Αγίας Άννας το 1795 (πολωνικά)
Η Εκκλησία της Αγίας Άννας (πολωνικά: Kościół św. Anny‎) είναι εκκλησία στο ιστορικό κέντρο της Βαρσοβίας, στην Πολωνία, δίπλα στην Πλατεία του Κάστρου, στην οδό Κρακόφσκιε Πσεντμιέστσιε 68. Είναι μια από τις πιο αξιόλογες εκκλησίες της Πολωνίας με νεοκλασική πρόσοψη. Η εκκλησία συγκαταλέγεται στα παλαιότερα κτίρια της Βαρσοβίας. Με την πάροδο του χρόνου, έχει δει πολλές ανακατασκευές, με αποτέλεσμα τη σημερινή της εμφάνιση, αμετάβλητη από το 1788. Αυτή τη στιγμή είναι η κύρια εκκλησιαστική ενορία της ακαδημαϊκής κοινότητας στη Βαρσοβία.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BA%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%83%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CE%86%CE%BD%CE%BD%CE%B1%CF%82_(%CE%92%CE%B1%CF%81%CF%83%CE%BF%CE%B2%CE%AF%CE%B1)
Ινιάτσιο Γκαρντέλα
Γεννήθηκε στο Μιλάνο σε μια οικογένεια τεσσάρων γενεών μηχανικών και αρχιτεκτόνων. Αποφοίτησε ως πολιτικός μηχανικός το 1930 από την πολυτεχνική σχολή του Μιλάνου αλλά πήρε το δίπλωμα του αρχιτέκτονα το 1949 στη Βενετία. Κατά τη διάρκεια του ακαδημαϊκού έτους ήρθε σε επαφή με άλλους νέους πρωταγωνιστές του Μιλάνου όπου όλοι μαζί αργότερα σχημάτισαν το ιταλικό μοντέρνο κίνημα. Πριν τελειώσει τις σπουδές του ξεκινά να εργάζεται ως αρχιτέκτονας, δουλεύοντας μαζί με τον πατέρα του Arnaldo Gardella όπου μαζί πραγματοποίησαν πολλά έργα. Στη δεκαετία του ’30 γράφει στο περιοδικό casabella ενώ παράλληλα κτίζει ένα από τα πρώτα σημαντικά έργα του το Σανατόριο στη Alessandria (1952) το οποίο αποτελεί μνημείο του ιταλικού Ρασιοναλισμού. Μεταπολεμικά το 1947 ιδρύει μαζί με τον Luigi Caccia Dominioni την εταιρεία Azucena, όπου ο gardella σχεδίαζε κατά κύριο λόγο κινητά έπιπλα. Το 1949 προσκλήθηκε από τον Giuseppe Samona να ενταχθεί στο προσωπικό του « Ινστιτούτου Αρχιτεκτονικής της Βενετίας» όπου ξεκίνησε την ακαδημαϊκή καριέρα του και τη συνέχισε έως το 1975. Τη δεκαετία του '50 συμμετέχει στα συνέδρια των CIAM μέχρι και το τελευταίο, στο Otterlo (1959). Τις δεκαετίες 60 και 70 παρουσιάζει εντονη δραστηριότητα η οποία υπογραμμίζεται και αναγνωρίζεται σε πολλά διεθνή περιοδικά. Κατά την τελευταία περίοδο της ζωής του εξακολουθεί να παράγει σημαντικά έργα, όπως τη Σχολή Αρχιτεκτονικής της Γένοβας (1975-1989). Το μεγάλο έργο του κατά τη διάρκεια της ζωής του αναζητά τη διαχρονικότητα. Εναλλάσσεται ανάλογα με τις επικρατούσες αρχιτεκτονικές τάσεις αλλά ταυτόχρονα διατηρεί στοιχεία που το διαφοροποιούν από το εκάστοτε ρεύμα. Συγκεκριμένα ενώ ο ίδιος υπήρξε ένας από τους κύριους εκπρόσωπους του Ιταλικού ορθολογισμού, με την έντονη χρήση παραδοσιακών δομικών υλικών (όπως για παράδειγμα το μοτίβο του τούβλου στο σανατόριο της Alessandrias) γίνεται αιρετικός. Φαίνεται σαν να προσπαθεί να εμπλουτίσει την ιταλική αρχιτεκτονική του ρασιοναλισμού με τέτοια στοιχεία όπως η επεξεργασία του φωτός των χρωμάτων και του υλικού. Κατά τις δεκαετίες του ’60 και ’70 γίνεται πιστός εκφραστής του μοντέρνου κινήματος όπου χαρακτηριστικό δημιούργημα της περιόδου είναι τα γραφεία της Alfa Romeo με τη χρήση βιομηχανικών υλικών και με την ανάπτυξη ενός συγκεκριμένου σύνθετου προγράμματος λειτουργίας. Επιπρόσθετα σημαντική αναφορά αποτελεί η κατοικία στις Zattere (1953-58), μία από τις πρώτες κατασκευές στο ιστορικό κέντρο της Βενετίας, που δίνει απάντηση στο πρόβλημα της ένταξης της μοντέρνας αρχιτεκτονικής στον παραδοσιακό ιστό. Φαίνεται ότι χρησιμοποιεί την ιστορία αλλά και την τεχνική με τρόπο όχι ιδεολογικό αλλά εμπειρικό. εθνικό βραβείο Olivetti για την Αρχιτεκτονική (1955), το Χρυσό Λιοντάρια από την Μπιενάλε της Βενετίας (1996), ο τίτλος για επίτιμο μέλος του RIBA (Royal Institute of British Architects) 1933-36 προέκταση της Βίλας Borletti, Μιλάνο 1934-38 σανατόριο στην Alessandria 1944 σύνταξη του σχεδίου του Μιλάνου (με την ομάδα του περιοδικού Casabella συμπεριλαμβανομένου Franco Albini, Giuseppe Pagano και Giovanni Romano) 1946-53 κατοικία Tognella, στο Μιλάνο 1947 κατοικία του κρασιού 1947-54 περίπτερο Σύγχρονης Τέχνης στο Μιλάνο (ΚΑΠ) (αποκαταστάθηκε από τον ίδιο τον αρχιτέκτονα - με το γιο του Jacopo Gardella - το 1996, μετά τους βομβαρδισμούς του The Faculty of Architecture of Genoa 1952 κατοικία Borsalino στην Alessandria 1953-58 Κατοικία Zattere στη Βενετία 1957 Εκκλησία στην Cesate 1958 Τραπεζαρία Olivetti στην Ivrea 1963-94 δικαστήριο της Spezia 1965-69 εκκλησία του Αγίου Νικολάου στο Μιλάνο 1969 γραφείο της Alfa Romeo στο Arese 1969 πρόταση για το θέατρο της Βιτσέντζα (δεν πραγματοποιήθηκε). 1969 Συγκρότημα της Εκκλησίας του Αγίου Ιωάννη του Αποστόλου και Ευαγγελιστή στην Macchitella της Gela . 1969-75 Σχεδίο για την περιοχή San Donato και San Silvestro στη Γένοβα (πραγματοποιήθηκε απο Silvano Larini , coll. Jacopo Gardella , Daniele Vitale , Giuliano Nardi ). 1975-89 Σχολή Αρχιτεκτονικής στη Γένοβα . 1981-90 θέατρο στη Γένοβα (με Aldo Rossi , Bruno Reichlin και Angelo Sibilla ). 1993 κτήριο Esselunga σε Sesto Fiorentino 1994 κτήριο του Giustizia στην Spezia 1996-99 Δικαστικό κτηριο στην Spezia με Fabio Nonis , Carlo Alberto Maggiore , Clara Martinato . Ignazio Gardella nell’architectura italiana,Stefano Guidarini Ignazio Gardella ,Antonio Monestiroli «Ignazio Gardella». ΤΟ ΒΗΜΑ. 18 Απριλίου 1999. Ανακτήθηκε στις 24 Ιανουαρίου 2012. Ignazio Gardella costruire le modernità (στα Ιταλικά και χωρίς υπότιτλους). 30 Νοεμβρίου 2006. Ανακτήθηκε στις 20 Ιανουαρίου 2012.
Ο Ινιάτσιο Γκαρντέλα (Ignazio Gardella, 30 Μαρτίου 1905-15 Μαρτίου 1999) ήταν Ιταλός αρχιτέκτονας με μεγάλο δημιουργικό έργο, που ξεκινά από το ιταλικό μοντέρνο κίνημα της δεκαετίας του ’30 και φτάνει ως τις παρυφές της Αρ Νουβό (Art Nouveau).
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%BD%CE%B9%CE%AC%CF%84%CF%83%CE%B9%CE%BF_%CE%93%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%BD%CF%84%CE%AD%CE%BB%CE%B1
Ντόρις Ντέι
Η Ντέι γεννήθηκε στο Σινσινάτι του Οχάιο στις 3 Απριλίου 1922, αν και η ίδια δήλωνε ως έτος γεννήσεως το 1924, και άρχισε τη σταδιοδρομία της τραγουδώντας σε μπάντα το 1939. Η δημοφιλία της άρχισε να αυξάνεται μετά την ηχογράφηση του τραγουδιού "Sentimental Journey" το 1945. Μετά την εγκατάλειψη της μπάντας του Λες Μπράουν για την έναρξη σόλο καριέρας, η Ντέι άρχισε τη μακρά συνεργασία της με την Columbia Records, από το 1947 ως το 1967 και με περισσότερες από 650 ηχογραφήσεις, που κατέστησαν την Ντέι μία από τις δημοφιλέστερες τραγουδίστριες του 20ού αιώνα. Το 1948 μία ακρόαση για τον σκηνοθέτη Μάικλ Κερτίζ, την οδήγησε στον πρώτο γυναικείο ρόλο της κινηματογραφικής ταινίας Το ρομάντζο των 7 θαλασσών (Romance on the High Seas). Κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας της η Ντέι εμφανίσθηκε σε 39 κινηματογραφικές ταινίες που σημείωσαν μεγάλη εμπορική επιτυχία. Η Ντέι ήταν υποψήφια για Όσκαρ για την ερμηνεία της στην ταινία Τα Απόρρητα της Κρεβατοκάμαρας (Pillow Talk, 1959), χάνοντας το βραβείο από τη Σιμόν Σινιορέ. Κέρδισε τρία Βραβεία Henrietta, ένα βραβείο για το σύνολο της προσφοράς της από την Ένωση Κινηματογραφικών Κριτικών του Λος Άντζελες και, το 1989, το Βραβείο Χρυσής Σφαίρας Σεσίλ Ντε Μιλ για το σύνολο του έργου της στον κινηματογράφο. Γύρισε την τελευταία ταινία της το 1968. Ως τραγουδίστρια, τιμήθηκε με το Βραβεία Γκράμι για Συνολική Προσφορά. Τραγούδησε επίσης το βραβευμένο με Όσκαρ τραγούδι «Que Sera, Sera» (στην ταινία του 1956 Ο άνθρωπος που γνώριζε πολλά). Το 2011 κυκλοφόρησε το 29ο άλμπουμ της, το My Heart, που έφθασε στο νo. 9 των Top 40 charts του Ηνωμένου Βασιλείου και μέχρι σήμερα (2015) η Ντέι παραμένει η μεγαλύτερη σε ηλικία εν ζωή καλλιτέχνιδα που έφθασε στο Τop 10 του Ην. Βασιλείου με άλμπουμ νέου υλικού. Από το 1971 η Ντέι άρχισε τη δραστηριότητά της ως υπέρμαχος των δικαιωμάτων των ζώων, όταν συνίδρυσε τον σύλλογο "Actors and Others for Animals" («Ηθοποιοί και άλλοι υπέρ των ζώων»). Στα τέλη της δεκαετίας ίδρυσε τον δικό της μη κερδοσκοπικό οργανισμό, τον Doris Day Animal Foundation και αργότερα το Doris Day Animal League (DDAL). Το 2004 η Ντόρις Ντέι τιμηθηκε με το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας από τον τότε Πρόεδρο των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους σε αναγνώριση των «διακεκριμένων υπηρεσιών της προς τη χώρα». Η Ντέι παντρεύτηκε 4 φορές και απέκτησε ένα γιο, τον μουσικό Τέρυ Μέλτσερ (1942-2004), και έναν εγγονό. Κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής της είχε αποσυρθεί από την ερμηνεία και ζούσε στο Κάρμελ της Καλιφόρνια. Barothy, Mary Anne: Day at a Time: An Indiana Girl's Sentimental Journey to Doris Day's Hollywood and Beyond, Hawthorne Publishing (2007) Braun, Eric (1 Σεπτεμβρίου 2004), Doris Day (2 έκδοση), Λονδίνο: Orion Books, ISBN 978-0-7528-1715-6 Bret, David: Doris Day: Reluctant Star, JR Books, Λονδίνο 2008 Brogan, Paul E.: Was That A Name I Dropped?, Aberdeen Bay (29 Απριλίου 2011), ISBN 1608300501, ISBN 978-1608300501 DeVita, Michael J. (2012). My 'Secret Love' Affair with Doris Day (Paperback). CreateSpace Independent Publishing Platform. ISBN 978-1478153580. Hotchner, AE (1975), Doris Day: Her Own Story, William Morrow & Co, ISBN 978-0-688-02968-5 . Kaufman, David (2008), Doris Day: The Untold Story of the Girl Next Door, Νέα Υόρκη: Virgin Books, ISBN 978-1-905264-30-8 McGee, Garry (2005), Doris Day: Sentimental Journey, McFarland & Co Patrick, Pierre; McGee, Garry (2006), Que Sera, Sera: The Magic of Doris Day Through Television, Bear Manor Patrick, Pierre & McGee, Garry: The Doris Day Companion: A Beautiful Day (One on One with Doris and Friends). BearManor Media (2009) Santopietro, Thomas "Tom" (2007), Considering Doris Day, Νέα Υόρκη: Thomas Dunn Books, ISBN 978-0-312-36263-8 Επίσημη ιστοσελίδα Doris Day Animal Foundation Σελίδα στο IMDb Σελίδα στο AllMovie
Η Ντόρις Μαίρη Ανν Κάππελχοφ (Αγγλικά: Doris Mary Ann Kappelhoff), γνωστή με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Ντόρις Ντέι (Doris Day, 3 Απριλίου 1922 – 13 Μαΐου 2019) ήταν Αμερικανίδα ηθοποιός και τραγουδίστρια γερμανικής καταγωγής.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CF%8C%CF%81%CE%B9%CF%82_%CE%9D%CF%84%CE%AD%CE%B9
31 Αυγούστου
1056 - Μετά από ξαφνική ασθένεια, η Βυζαντινή αυτοκράτειρα Θεοδώρα πεθαίνει άτεκνη, δίνοντας έτσι τέλος στη δυναστεία των Μακεδόνων. 1422 - Ο βασιλιάς Ερρίκος Ε΄ της Αγγλίας πεθαίνει από δυσεντερία ενώ βρίσκεται στη Γαλλία. Ο γιος του, Ερρίκος ΣΤ΄, γίνεται βασιλιάς της Αγγλίας σε ηλικία 9 μηνών. 1788 - Ο Λάμπρος Κατσώνης νικά τον οθωμανικό στόλο κοντά στην Κάρπαθο. 1813 - Στο τελικό στάδιο του Πολέμου της Ιβηρικής Χερσονήσου, τα βρετανικά και πορτογαλικά στρατεύματα καταλαμβάνουν το σημερινό Σαν Σεμπαστιάν, με αποτέλεσμα την ολική καταστροφή της πόλης. 1876 - Καθαιρείται ο Οθωμανός σουλτάνος Μουράτ Ε΄ και τον διαδέχεται ο αδελφός του, Αμπντούλ Χαμίτ Β΄. 1886 - Σεισμός μεγέθους 7 Ρίχτερ πλήττει τη νοτιοανατολική Νότια Καρολίνα, προκαλώντας τον θάνατο 60 ανθρώπων και εκτιμώμενες ζημιές ύψους 5-6 εκατομμυρίων δολαρίων. 1888 - Δολοφονείται η Μαίρη Αν Νίκολς. Είναι η πρώτη από τα επιβεβαιωμένα θύματα του Τζακ του Αντεροβγάλτη. 1895 - Ο Γερμανός κόμης Φερδινάνδος φον Ζέπελιν κατοχυρώνει το αερόπλοιο. 1897 - Ο Τόμας Έντισον κατοχυρώνει το κινητοσκόπιο, τον πρώτο κινηματογραφικό προβολέα. 1907 - Η Αγγλία και η Ρωσία υπογράφουν στην Αγία Πετρούπολη συμφωνία με την οποία σχηματίζεται η συμμαχία της Τριπλής Αντάντ. 1923 - Ιταλικός φασιστικός βομβαρδισμός του παλαιού φρουρίου της Κέρκυρας κατά την Ιταλική εισβολή στην Κέρκυρα. Από τον βομβαρδισμό έχασαν τη ζωή τους 15 άμαχοι εκ των οποίων οι 13 Μικρασιάτες που διέμεναν ως πρόσφυγες προσωρινά στο φρούριο. 1928 - Κάνει πρεμιέρα στο Βερολίνο η Όπερα της Πεντάρας. 1957 - Η Μαλαισία αποκτά την ανεξαρτησία της από το Ηνωμένο Βασίλειο. 1959 - Ιδρύεται ανεξάρτητη πατρίδα από την ΕΤΑ, βασισμένη στις μαρξιστικές αρχές στις βόρειες επαρχίες της Ισπανίας. 1962 - Τα νησιά Τρινιντάντ και Τομπάγκο γίνονται ανεξάρτητο κράτος. 1968 - Σεισμός μεγέθους 7,4 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ έχει αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωη τους 12.000 άτομα στο βορειανατολικό Ιράν. 1971 - Ο Ντέιβ Σκοτ γίνεται ο πρώτος άνθρωπος που οδηγεί αυτοκίνητο στη Σελήνη. 1980 - Ιδρύεται το εργατικό συνδικάτο Αλληλεγγύη στην Πολωνία. 1986 - Σε μετωπική σύγκρουση του σοβιετικού επιβατηγού πλοίου "Ναύαρχος Ναχίμοφ" με το φορτηγό "Πιοτρ Βάσεφ" στη Μαύρη Θάλασσα χάνουν τη ζωή τους 423 άνθρωποι (1η Σεπτεμβρίου ώρα Ρωσίας). 1991 - Η Κιργισία κηρύττει την ανεξαρτησία της από τη Σοβιετική Ένωση. 1992 - Τερματίζεται η μαρξιστική διακυβέρνηση στο Κονγκό (Μπραζαβίλ). Πρόεδρος ορκίζεται ο Πασκάλ Λιζούμπα. 1994 - Ο ΙRA (Ιρλανδικός Δημοκρατικός Στρατός) κηρύττει κατάπαυση του πυρός για πρώτη φορά στα 25 χρόνια ζωής του. 1994 - Αποσύρονται από τη Γερμανία, έπειτα από 50 χρόνια, τα τελευταία ρωσικά στρατεύματα. 1997 - Η πριγκίπισσα Νταϊάνα της Ουαλίας, πεθαίνει σε τροχαίο δυστύχημα στο Παρίσι. 1999 - Από συντριβή αεροσκάφους Μπόινγκ στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής, σκοτώνονται 80 από τους 103 επιβάτες (η χειρότερη αεροπορική τραγωδία στην ιστορία της Αργεντινής). 1999 - Ο νεότερος γκραντ μάστερ στο σκάκι στον κόσμο γίνεται ο Βρετανός Ντέιβιντ Χάουελ, 8, που καταφέρνει να νικήσει το Βρετανό πρωταθλητή κόσμου. 2002 - Τίθεται σε τροχιά ο πρώτος δορυφόρος Κύπρου-Ελλάδος. 2004 - Πραγματοποιείται με επιτυχία η πρώτη μεταμόσχευση αστραγάλου στην Ευρώπη από τον Ιταλό χειρουργό Σάντρο Τζανίνι στο ραλίστα Σιλβάνο Μπόρντον. 2005 - Από πανικό σε γέφυρα στη Βαγδάτη χάνουν τη ζωή τους 1.199 άνθρωποι. 2006 - Ανευρεθησαν από την αστυνομία του Όσλο οι πίνακες του Έντβαρντ Μούνκ η κραυγή και Μαντοννα που κλάπηκαν από το μουσείο Μουνκ το 2004. 12 - Γάιος Καλιγούλας, Ρωμαίος αυτοκράτορας 161 - Κόμμοδος, Ρωμαίος αυτοκράτορας 1686 - Κάρολος, δούκας του Μπερί 1807 - Τζον Γιανγκ, Βρετανός πολιτικός 1834 - Αμίλκαρε Πονκιέλλι, Ιταλός συνθέτης 1853 - Αλεξέι Αλεξέγεβιτς Μπρουσίλοφ, Ρώσος στρατηγός 1870 - Μαρία Μοντεσσόρι, Ιταλίδα ιατρός και παιδαγωγός 1879 - Άλμα Μάλερ, Αυστριακή κοσμική 1880 - Βιλελμίνη, βασίλισσα της Ολλανδίας 1897 - Φρέντρικ Μαρτς, Αμερικανός ηθοποιός 1908 - Ουίλιαμ Σαρογιάν, Αμερικανός συγγραφέας 1928 - Τζέιμς Κόμπερν, Αμερικανός ηθοποιός 1939 - Ελευθέριος Ζούρος, Έλληνας βιολόγος 1944 - Αμπουμπακάρ Σομπαρέ, πολιτικός από τη Γουινέα 1947 - Σομτσάι Ουονγκσαουάτ, Ταϊλανδός πολιτικός 1948 - Ρούντολφ Σένκερ, Γερμανός κιθαρίστας (Scorpions) 1948 - Χάραλντ Ερτλ, Αυστριακός οδηγός αγώνων 1949 - Ρίτσαρντ Γκιρ, Αμερικανός ηθοποιός 1954 - Ρομπέρτ Κοτσαριάν, Αρμένιος πολιτικός 1955 - Έντγουϊν Μόουζες, Αμερικανός αθλητής 1960 - Γιώτα Νέγκα, Ελληνίδα τραγουδίστρια 1967 - Τζην Χόγκλαν, Αμερικανός ντράμερ (Fear Factory) 1970 - Λεωνίδας Βόκολος, Έλληνας ποδοσφαιριστής 1970 - Νίκολα Γκρούεφσκι, πρωθυπουργός της Βόρειας Μακεδονίας 1970 - Βασίλισσα Ράνια της Ιορδανίας 1972 - Κώστας Κωνσταντινίδης, Έλληνας ποδοσφαιριστής 1977 - Τζεφ Χάρντι, Αμερικανός παλαιστής 1979 - Μίκι Τζέιμς, Αμερικανίδα παλαίστρια 1982 - Πάτρικ Νούο, Ελβετός τραγουδιστής 1982 - Πέπε Ρέινα, Ισπανός ποδοσφαιριστής 1988 - Κάρλος Ζέκα, Έλληνας ποδοσφαιριστής 1991 - Πέτρος Μάνταλος, Έλληνας ποδοσφαιριστής 2017 - Γαβριήλ, πρίγκιπας της Σουηδίας 577 - Ιωάννης Γ΄ Σχολαστικός, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως 1056 - Θεοδώρα, Βυζαντινή αυτοκράτειρα 1158 - Σάντσο Γ΄, βασιλιάς της Καστίλης 1422 - Ερρίκος Ε΄, βασιλιάς της Αγγλίας 1528 - Ματίας Γκρύνεβαλντ, Γερμανός ζωγράφος 1795 - Φρανσουά-Αντρέ Ντανικάν Φιλιντόρ, Γάλλος συνθέτης και σκακιστής 1811 - Λουί Αντουάν ντε Μπουγκαινβίλ, Γάλλος στρατιωτικός και εξερευνητής 1847 - Ιωάννης Κωλέττης, Έλληνας πολιτικός 1864 - Φερντινάντ Λασσάλ, Γερμανός νομικός, φιλόσοφος και ακτιβιστής 1867 - Σαρλ Μπωντλαίρ, Γάλλος ποιητής 1924 - Τόντορ Αλεξάντρωφ, Βούλγαρος αγωνιστής 1927 - Αντρανίκ Οζανιάν, Αρμένιος στρατιωτικός 1941 - Μαρίνα Τσβετάγεβα, Ρωσίδα συγγραφέας 1963 - Ζωρζ Μπρακ, Γάλλος ζωγράφος 1969 - Ρόκι Μαρτσιάνο, Αμερικανός πυγμάχος 1973 - Τζον Φορντ, Αμερικανός σκηνοθέτης 1978 - Λι Γκαρμς, Αμερικανός κινηματογραφιστής 1981 - Νικόλαος Καβαζαράκης, Έλληνας πολιτικός 1986 - Χένρυ Μουρ, Άγγλος γλύπτης 1991 - Σταύρος Κανελλόπουλος, Έλληνας πολιτικός 1997 - Νταϊάνα, πριγκίπισσα της Ουαλίας 2005 - Τζόζεφ Ρότμπλατ, Πολωνός φυσικός 2006 - Μοχάμεντ Αμπντελγουαχάμπ, Αιγύπτιος ποδοσφαιριστής 2009 - Τάτσης Αποστολίδης, Έλληνας βιολιστής Ανάμνησις της εν τη «αγία σορώ» καταθέσεως της Αγίας Ζώνης της υπεραγίας Θεοτόκου Μαρτύρων Ανδρέου, Διαδόχου, Ηρακλείου, Μήνα, Φαύστου, Φιλέορτου Των εν Νικομηδεία 366 αγίων Μαρτύρων
Ιούνιος | Ιούλιος | Αύγουστος | Σεπτέμβριος | Οκτώβριος 30 Αυγούστου | 31 Αυγούστου | 1 Σεπτεμβρίου Η 31η Αυγούστου είναι η 243η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο (244η σε δίσεκτα έτη). Υπολείπονται 122 ημέρες.
https://el.wikipedia.org/wiki/31_%CE%91%CF%85%CE%B3%CE%BF%CF%8D%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85
Ιππόκαμπος (δορυφόρος)
Ο Ιππόκαμπος ανακαλύφθηκε κατά τη διάρκεια μιας έρευνας για τους δακτυλίους του Ποσειδώνα από τον Μαρκ Σοουόλτερ στο Ινστιτούτο SETI. Γι' αυτό το σκοπό επικεντρώθηκε σε ένα αντικείμενο και το παρακολούθησε να κινείται γύρω από τον πλανήτη έτσι ώστε να αποκαλυφθούν περισσότερες λεπτομέρειες. Αποφάσισε να επεκτείνει την έρευνά του προς το εξωτερικό του συστήματος των δακτυλίων και την 1η Ιουλίου 2013 αντιλήφθηκε την παρουσία μιας επιπλέον φωτεινής κηλίδας 105.284 χιλιόμετρα μακριά από τον Ποσειδώνα. Στη συνέχεια αναλύοντας 150 εικόνες του Ποσειδώνα από το Διαστημικό Τηλεσκόπιο Χαμπλ που χρονολογούνταν από το 2004 μέχρι το 2009 υπολόγισε ότι είναι ένας δορυφόρος με περίοδο περιφοράς 23 ωρών. Οι εικόνες είναι διαθέσιμος για το κοινό και επομένως, η ανακάλυψη θα μπορούσε να γίνει από τον καθένα.Ο Ιππόκαμπος είναι ο 14ος δορυφόρος του Ποσειδώνα που ανακαλύπτεται και ο πρώτος από τον Σεπτέμβριο του 2003. Ο Ιππόκαμπος συμπληρώνει μία περιφορά γύρω από τον Ποσειδώνα κάθε 22 ώρες και 28,1 λεπτά (0,9362 ημέρες), έχοντας ημιάξονα τροχιάς 105.284, δηλαδή λίγο μεγαλύτερο από το 1/4 αυτού της Σελήνης και περίπου δύο φορές όσο η ακτίνα των Δακτυλίων του Ποσειδώνα. Η κλίση και η εκκεντρότητά του έχουν πολλοί κοντινές στο μηδέν τιμές. Η τροχιά του βρίσκεται ανάμεσα σε αυτήν της Λάρισσας και του Πρωτέα, που σημαίνει πως είναι ο δεύτερος πιο απομακρυσμένος τακτικός δορυφόρος του Ποσειδώνα. Το μικρό μέγεθός του σε αυτή τη θέση έρχεται σε αντίθεση με μια τάση μεταξύ των άλλων τακτικών δορυφόρων του Ποσειδώνα, αυτήν της αύξησης της διαμέτρου του δορυφόρου με την αύξηση της απόστασης από τον πλανήτη. Η περίοδος της τροχιάς της Λάρισας και του Ιππόκαμπου βρίσκονται περίπου στο 1% μιας τροχιακής απήχησης 3:5, ενώ ο Πρωτέας και ο Ιππόκαμπος βρίσκονται περίπου στο 0,1% μία τροχιακής απήχησης 5:6. Η Λάρισα και ο Πρωτέας πιστεύεται πως είχαν βρεθεί σε μία τροχιακή απήχηση 1:2 πριν από λίγες χιλιάδες χρόνια. Ο Πρωτέας και ο Ιππόκαμπος έχουν απομακρυνθεί από τη Λάρισσα από τότε, επειδή οι πρώτοι δύο είναι έξω από την Ποσειδωνοσύγχρονη τροχιά (η περιστροφική περίοδος του Ποσειδώνα είναι 0,6713 ημέρες) και ως εκ τούτου να έχουν παλιρροϊκά επιταχυνθεί, ενώ η Λάρισα είναι μέσα από την Ποσειδωνοσύγχρονη τροχιά και έχει παλιρροϊκά επιβραδυνθεί. Η ομάδα ανακάλυψης σχεδιάζει να υποβάλει πρόταση για την ονομασία του δορυφόρου στη Διεθνή Αστρονομική Ένωση, που θα βασίζεται σε ένα χαρακτήρα από την ελληνορωμαϊκή μυθολογία που θα έχει σχέση με τον Ποσειδώνα, τον θεό της θάλασσας, όπως συνέβη και με την ονομασία των άλλων δορυφόρων του Ποσειδώνα. Ανάμεσα στα ονόματα που εξετάζονται είναι το Πολύφημος, ο οποίος ήταν ένας Κύκλωπας και γιος του Ποσειδώνα και της Θόωσας. Ιππόκαμπος από την Εξερεύνηση του Ηλιακού Συστήματος της NASA (Αγγλικά) Οι δορυφόροι του Ποσειδώνα από τον Σκοτ Σέπαρντ (Αγγλικά)
Ο Ιππόκαμπος (αγγλικά: Hippocamp) ή Ποσειδώνας XIV είναι μικρός φυσικός δορυφόρος του πλανήτη Ποσειδώνα με διάμετρο 34,8 χιλιόμετρα. Γι' αυτό το λόγο δεν ανακαλύφθηκε από την αποστολή Βόγιατζερ 2 το 1989 που έψαξε για δορυφόρους και δακτυλίους γύρω από τον Ποσειδώνα. Ο δορυφόρος περιφέρεται γύρω από τον Ποσειδώνα μια φορά κάθε 22 ώρες και 28 λεπτά και η ακτίνα της τροχιάς του είναι 105.284 χιλιόμετρα. Η τροχιά του βρίσκεται ανάμεσα στην τροχιά του Πρωτέα και της Λάρισσας. Η αρχική προσωρινή ονομασία που του είχε δοθεί ήταν S/2004 N 1.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%80%CF%80%CF%8C%CE%BA%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%82_(%CE%B4%CE%BF%CF%81%CF%85%CF%86%CF%8C%CF%81%CE%BF%CF%82)
Πολιτιστικό και Συνεδριακό Κέντρο Ηρακλείου
Η αίθουσα Ανδρέα και Μαρίας Καλοκαιρινού (ΑΑΜΚ), η οποία είναι η κύρια αίθουσα του χώρου με 740 θέσεις, σκηνή και τεχνικό εξοπλισμό κατάλληλο για παραστάσεις όπερας και μουσικού θεάτρου, θεατρικές παραγωγές, συμφωνικές συναυλίες, προβολές ταινιών μπαλέτου και σύγχρονου χορού. Η Πειραματική Σκηνή με 180 θέσεις και μια σκηνή αποκλειστικά για προβολές ταινιών, συναυλίες μουσικής δωματίου, ρεσιτάλ, θεατρικά έργα, διαλέξεις και άλλες παρουσιάσεις. Το Μέγαρο Μουσικής με 215 θέσεις, σχεδιασμένο να φιλοξενεί έργα μουσικής δωματίου, μικρά σύνολα οργάνων και φωνητικών, σεμινάρια, εκπαιδευτικά προγράμματα, προβολές και μικρότερες θεατρικές παραγωγές. Η αίθουσα σεμιναρίων με 180 θέσεις και εξοπλισμό που υποστηρίζει τη διοργάνωση συνεδρίων, εργαστηρίων, εκθέσεων κ.λπ., με τη δυνατότητα να χωριστεί σε δύο τμήματα ίσης χωρητικότητας. Το Μικρό Θέατρο, μια αίθουσα με 105 θέσεις και δυνατότητα φιλοξενίας συνεδρίων, σεμιναρίων και μαθημάτων, διαλέξεων και παραστάσεων, κινηματογραφικών προβολών. Ο εκθεσιακός χώρος με έως 280 θέσεις και έκταση 300 τετραγωνικών μέτρων.Οι επιπλέον χώροι περιλαμβάνουν διοικητικά γραφεία, δωμάτια επισκεπτών, εργαστήρια, αποθήκες, καμαρίνια, αποθήκες οργάνων, αίθουσες δοκιμών, αίθουσες VIP, εστιατόριο, ΑΤΜ, καταστήματα, και χώρους στάθμευσης αυτοκινήτων. Μέγαρο Μουσικής Αθηνών Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης Λίστα με τις αίθουσες συναυλιών ιστοσελίδα Εικόνες
Πολιτιστικό και Συνεδριακό Κέντρο Ηρακλείου, επίσης Πολιτιστικό και Συνεδριακό Κέντρο Κρήτης (Πολιτιστικό και Συνεδριακό Κέντρο Κρήτης), είναι ένα κέντρο για τις τέχνες του θεάματος στο Ηράκλειο . Εγκαινιάστηκε το 2019 μετά από μακροχρόνιες συζητήσεις και σχεδιασμούς που ξεπέρασαν τις τέσσερις δεκαετίες. Το συγκρότημα είναι χτισμένο σε οικόπεδο 5.670 τετραγωνικών μέτρων και έχει συνολική επιφάνεια 28.487 τετραγωνικών μέτρων. Διαθέτει ένα αμφιθέατρο 750 θέσεων και αρκετές μικρότερες σκηνές. Ο πρώτος Καλλιτεχνικός Διευθυντής του είναι ο μαέστρος Μύρων Μιχαηλίδης. Το χώρο διαχειρίζεται η Πολυμετοχική Δημοτική Ανώνυμη Εταιρεία του Δήμου Ηρακλείου (ΔΕΠΑΝΑΛ Α.Ε.).
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%A3%CF%85%CE%BD%CE%B5%CE%B4%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%8C_%CE%9A%CE%AD%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%BF_%CE%97%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%BF%CF%85
Ο Μάγος (Φώουλς)
Ο Μάγος ήταν το πρώτο μυθιστόρημα που έγραψε ο Τζων Φώουλς, αλλά το τρίτο που τελικά δημοσίευσε. Προηγήθηκαν ο Συλλέκτης (The Collector, 1963) και ο Άριστος (The Aristos, 1964). Η συγγραφή του ξεκίνησε στη δεκαετία του 1950, με τον αρχικό τίτλο «Το παιχνίδι των Θεών» (The Godgame). Βασίστηκε εν μέρει στις εμπειρίες του από τη διδασκαλία του ιδίου στην Αναργύρειο και Κοργιαλένειο Σχολή των Σπετσών, όπου εργάστηκε για δώδεκα ολόκληρα χρόνια. Το βιβλίο γνώρισε επιτυχία και αγαπήθηκε από κριτικούς και αναγνωστικό κοινό. Ο Φώουλς συνέχισε να το δουλεύει και στα 1977 προχώρησε σε μία αναθεωρημένη έκδοση του μυθιστορήματος. Το 1968 ο Φώουλς διασκεύασε τον Μάγο για τον κινηματογράφο. Η ταινία κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά σε σκηνοθεσία του Γκέι Μέρβιν Τσαρλς Γκριν (Guy Mervin Charles Green) και με πρωταγωνιστές τους Μάικλ Κέιν και Άντονι Κουίν. Η κινηματογραφική εκδοχή θεωρήθηκε γενικά απαίσια. Χαρακτηριστική θεωρείται η απάντηση του Πίτερ Σέλερς όταν ρωτήθηκε αν θα άλλαζε κάτι στη ζωή του αν είχε την ευκαιρία να την ξαναρχίσει: «Θα έκανα τα πάντα ακριβώς το ίδιο, εκτός από το να παρακολουθήσω τον Μάγο [ενν. η ταινία]».Στα 1999 το μυθιστόρημα περιλήφθηκε σε λίστα με τα «100 καλύτερα μυθιστορήματα της σύγχρονης λογοτεχνίας» (Modern Library 100 Best Novels), ενώ στα 2003 σε έρευνα του BBC (The Big Read) κατετάγη στην 67η θέση.
Ο Μάγος (1965) είναι ένα μεταμοντέρνο μυθιστόρημα του Άγγλου συγγραφέα Τζων Φώουλς, που αφηγείται την ιστορία του Νίκολας Ερφ, ενός νεαρού Βρετανού που διδάσκει την αγγλική γλώσσα σε σχολείο ενός μικρού ελληνικού νησιού.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F_%CE%9C%CE%AC%CE%B3%CE%BF%CF%82_(%CE%A6%CF%8E%CE%BF%CF%85%CE%BB%CF%82)
NGC 805
Δεδομένα για το NGC 805 στα NGC/IC Database (Αγγλικά), SIMBAD (Αγγλικά), NASA Extragalactic Database (Αγγλικά), SEDS (Αγγλικά) και VizieR Service (Αγγλικά) Εικόνες του NGC 805 στο Aladin (Αγγλικά) και στο SkyView (Αγγλικά) Πολυμέσα σχετικά με το θέμα NGC 805 στο Wikimedia Commons
Ο NGC 805 είναι φακοειδής γαλαξίας ο οποίος απέχει περίπου 194 εκατομμύρια έτη φωτός από τη Γη και βρίσκεται στον αστερισμό Τρίγωνον. Ανακαλύφθηκε από τον Χάινριχ ντ' Αρέ (Heinrich Louis d'Arrest) στις 26 Σεπτεμβρίου, που παρατηρούσε την Κοπεγχάγη.
https://el.wikipedia.org/wiki/NGC_805
Ελεονώρα της Αυστρίας
Η Ελεονώρα ήταν η μεγαλύτερη κόρη και το μεγαλύτερο παιδί του Φιλίππου του Ωραίου, διαδόχου της Αυστρίας, Ουγγαρίας, Βοημίας & Γερμανίας, δούκα της Βουργουνσίας και επαρχιών των Κάτω Χωρών και της Ιωάννας Α΄ της Τρελής, βασίλισσας της Καστίλης. Ο πατέρας της ήταν, ως Φίλιππος Α΄, βασιλιάς της Καστίλης jure auxoris. H Ελεονώρα ήταν η μεγαλύτερη αδελφή των Καρόλου Ε΄, του Φερδινάνδου Α΄, της Ισαβέλλας συζύγου του βασιλιά της Δανίας, της Μαρίας βασίλισσας της Ουγγαρίας και της Αικατερίνης βασίλισσας της Πορτογαλίας. Στη νεότητά της οι συγγενείς της αποφάσισαν να την παντρέψουν με τον Ερρίκο Η΄ μελλοντικό βασιλιά της Αγγλίας, αλλά όταν έγινε ο Ερρίκος Η΄ βασιλιάς, αποφάσισε να νυμφευτεί τη θεία τής Ελεονώρας, Αικατερίνη της Αραγονίας, η οποία ήταν και η χήρα του μεγαλύτερου αδελφού του Ερρίκου Η΄ Αρθούρου, ο οποίος είχε πεθάνει πολύ πρόωρα. Το 1517, όταν αποκαλύφθηκαν σε γράμματα ερωτικές σχέσεις της Ελεονώρας με τον Φρειδερίκο Β΄ εκλέκτορα του Παλατινάτου, ο αδελφός της Κάρολος Ε΄ τον εξόρισε από την Αυλή του, την ίδια χρονιά. Η Ελεονώρα παντρεύτηκε τελικά στον πρώτο της γάμο στις 16 Ιουλίου/1518 τον θείο της βασιλιά της Πορτογαλίας Εμμανουήλ Α; ο οποίος είχε παντρευτεί σε προηγούμενους γάμους του δυο δικές της θείες, ο αδελφός της αποφάσισε τον συγκεκριμένο γάμο προκειμένου να εμποδίσει κάθε βοήθεια των Πορτογάλων στους επαναστάτες της Καστίλης. Απο τον γάμο γεννήθηκε ο Κάρολος που πέθανε βρέφος (1520) και η Μαρία της Πορτογαλίας δούκισσα του Βισέ (1521), στις 13 Δεκεμβρίου/1521 ο πρώτος της σύζυγος πέθανε από επιδημία πανούκλας και η Ελεονώρα επέστρεψε ξανά στη Μαδρίτη στην αυλή του αδελφού της Καρόλου Κουίντου. Ο Φραγκίσκος Α΄ της Γαλλίας, ο οποίος ήταν χήρος από την πρώτη του σύζυγο Κλαυδία της Βρετάνης, βρισκόταν αιχμάλωτος στην Αυλή του αδελφού της και εξαναγκάστηκε να υπογράψει την ταπεινωτική γι'αυτόν Συνθήκη της Μαδρίτης (1526). Ένας από τους όρους τής συνθήκης ήταν να κάνει ο Φραγκίσκος Α΄ δεύτερο γάμο, με την Ελεονώρα. Το ζεύγος αναχώρησε στη συνέχεια από την Ισπανία για το Μπορντώ και η Ελεονώρα στέφθηκε βασίλισσα της Γαλλίας στις 31 Μαίου/1531· από τον γάμο της με τον Φραγκίσκο Α΄ δεν απέκτησε παιδιά. Ο Φραγκίσκος Α΄ την αγνόησε και προτιμούσε να έχει κρυφές σχέσεις με την ερωμένη του Άννα του Πισελέ. Η Ελεονώρα δεν συμμετείχε στην άσκηση πολιτικής, κάτι συνηθισμένο στις Γαλλίδες βασίλισσες, αλλά ήταν παρούσα σε όλες τις υπογραφές των μεγάλων συνθηκών της Γαλλίας με την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, όπως και στον αρραβώνα του προγονού της Ερρίκου με την Αικατερίνη των Μεδίκων. Η Ελεονώρα έμεινε γνωστή στους Γάλλους για την καλοσύνη και τη φιλανθρωπία της, ενώ έπεισε τον σύζυγό της να φέρει πίσω στην Αυλή του τις κόρες του Μανταλένα και Μαργαρίτα, οι οποίες είχαν μεγαλώσει στην εξοχή μαζί με τη θεία τους Μαργαρίτα της Ναβάρρας (αδελφή του Φραγκίσκου Α¨). Όταν η Ελεονώρα χήρεψε και με τον δεύτερο σύζυγό της βασιλιά Φραγκίσκο Α΄, εγκατέλειψε τη Γαλλία για τις Βρυξέλλες (1548). Στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στην Ισπανία μαζί με την αδελφή της Μαρία βασίλισσα της Ουγγαρίας (1556). Βρισκόταν κοντά και στον αδελφό της Κάρολο Ε΄, ο οποίος βρισκόταν σε μοναστήρι μετά την παραίτηση του από τον θρόνο. Το (1558) συνάντησε την κόρη της Μαρία από τον πρώτο γάμο της ύστερα από 28 ολόκληρα χρόνια. Πέθανε στο ταξίδι της επιστροφής. Παντρεύτηκε πρώτα το 1518 τον Εμμανουήλ Α΄ των Αβίς βασιλιά της Πορτογαλίας και είχε τέκνα: Μαρία 1521-1577, άγαμη. Κάρολος 1520-1521, απεβ. νήπιο.Το 1521 απεβίωσε ο Εμμανουήλ Α΄ και η Ελεονώρα έκανε δεύτερο γάμο, με τον Φραγκίσκο Α΄ των Βαλουά βασιλιά της Γαλλίας. Δεν απέκτησαν παιδιά. Marshall, Rosalind K. (2003). Scottish Queens, 1034-1714. Tuckwell Press. p. 101.
Η Ελεονώρα, γερμ. Eleonora von Habsburg (15 Νοεμβρίου/1498 - 25 Φεβρουαρίου/1558) από τον Οίκο των Αψβούργων ήταν κόρη του διαδοχου της Αυστρίας και της βασίλισσας της Καστίλης. Με τους γάμους της έγινε πρώτα βασίλισσα της Πορτογαλίας (1518 - 1521) και μετά βασίλισσα της Γαλλίας (1530 - 1547).
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%B5%CE%BF%CE%BD%CF%8E%CF%81%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%91%CF%85%CF%83%CF%84%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82
Βελανίδι Ηλείας
Αναγνωρίστηκε ως οικισμός την 20η Απριλίου 1835 και υπήχθη στον τότε δήμο Εφύρας Αχαιοήλιδος ενώ με το ΦΕΚ 5Α της 8ης Μαρτίου 1841, και την κατάργηση του δήμου Εφύρας, υπήχθη στον τότε δήμο Πηνειίων. Με το ΦΕΚ 256Α της 28ης Αυγούστου 1912, και την κατάργηση των δήμων, υπήχθη στην τότε Κοινότητα Βελανιδίου μέχρι την κατάργηση των κοινοτήτων και την επαναθέσπιση των δήμων σύμφωνα με το «Σχέδιο Καποδίστριας». Αποτελούσε συνεχώς την έδρα της Κοινότητας Βελανιδίου εκτός της χρονικής περιόδου 28/11/1929-11/4/1942, όταν αυτή είχε μεταφερθεί στον γειτονικό οικισμό του Σουλίου. Επί της διοικητικής μεταρρύθμισης «Καποδίστριας» αποτελούσε οικισμό και έδρα του Δημοτικού διαμερίσματος Βελανιδίου του Δήμου Πηνείας. Σήμερα αποτελεί οικισμό και έδρα της Τοπικής Κοινότητας Βελανιδίου του «καλλικρατικού» δήμου Ήλιδας. Αποτελέσματα της Απογραφής Πληθυσμού-Κατοικιών 2011 που αφορούν στο Μόνιμο Πληθυσμό της Χώρας, Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας, τχ. 2ο, φ. 3465 (28 Δεκεμβρίου 2012). Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Βελανιδίου Ηλείας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 09/08/2020. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Κοινότητας Βελανιδίου Ηλείας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 09/08/2020. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Δήμου Πηνείας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 09/08/2020. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Δήμου Ήλιδας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 09/08/2020.
Το Βελανίδι είναι μικρός ημιορεινός οικισμός της Ηλείας και βρίσκεται κτισμένος σε υψόμετρο περίπου 125 μέτρων, κοντά στις νότιες-νοτιοανατολικές όχθες του φράγματος Πηνειού. Βρίσκεται σε απόσταση περίπου 19,5 χιλιομέτρων βορειοανατολικά της πόλης της Αμαλιάδας, περίπου 25,5 χιλιόμετρα βορειοανατολικά του Πύργου και περίπου 66,5 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της Πάτρας (μέσω Πορτών). Ο πληθυσμός του, σύμφωνα με την απογραφή του 2011, είναι 172 μόνιμοι κάτοικοι. Οι κάτοικοί του ασχολούνται κυρίως με τη γεωργία και την κτηνοτροφία.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B5%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B4%CE%B9_%CE%97%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%B1%CF%82
Μουσείο φυσικής ιστορίας του πανεπιστημίου της Οξφόρδης
Η νεογοτθική αρχιτεκτονική του κτηρίου σχεδιάστηκε από τους Τόμας Νιούενχαμ Ντην και Μπέντζαμιν Γούντγουαρντ. Η κατασκευή ξεκίνησε το 1855, και ολοκληρώθηκε το 1860. Ξεκινώνοντας την λειτουργία του, συγκέντρωσε τα εκθέματα και εξοπλισμό από τις προϋπάρχουσες υποδομές φυσικής ιστορίας του πανεπιστημίου οι οποίες ήταν διάσπαρτες στην πόλη της Οξφόρδης και τα διάφορα κολέγια, ώστε να είναι διαθέσιμα όλα σε ένα κοινό χώρο. Το μεγαλύτερο ποσοστό των εκθεμάτων του μουσείου προέρχεται από τις συλλογές φυσικής ιστορίας του Ασμόλειου μουσείου, ενώ κάποια προήλθαν επίσης και από το μουσείο Κράιστ Τσερτς. Επιπλέον, οι σπουδές στο πανεπιστήμιο έως την εποχή εκείνη επικεντρώνονταν κυρίως στην θεολογία, φιλοσοφία, και κλασική ιστορία και λογοτεχνία, και ήταν ευκαιρία να επεκταθεί και στις φυσικές επιστήμες του υλικού κόσμου και το πως αυτός λειτουργεί.Η χρηματοδότηση της κατασκευής ενισχύθηκε εν μέρει και μέσω της πώλησης αντίτυπων της Βίβλου. Αρχικά εγκαταστάθηκαν διάφορα τμήματα εντός του κτηρίου, όπως της γεωλογίας, χημείας, ορυκτολογίας και άλλα, τα οποία με την πάροδο του χρόνου μετακινήθηκαν στα δικά τους κτήρια. Μεταξύ του 1885 και του 1886 κατασκευάστηκε και μια νέα επέκταση στο πίσω μέρος του κεντρικού κτηρίου, στο οποίο στεγάστηκαν οι εθνολογικές και λαογραφικές συλλογές του Αουγκούστους Πιτ Ρίβερς, και έτσι δημιουργήθηκε το μουσείο Πιτ Ρίβερς, κρατώντας διακριτά αλλά σε κοντινή απόσταση τα φυσικά εκθέματα από τα ανθρώπινα δημιουργήματα. Υπάρχουν 3 κύριες συλλογές, η Γεωλογική η οποία καλύπτει τα παλαιοντολογικά εκθέματα και τα εκθέματα ορυκτών, η Ζωική στην οποία περιλαμβάνονται τα ζωολογικά και εντομολογικά εκθέματα, και οι συλλογές του Αρχείου σχετικά με το μουσείο οι οποίες κατανέμονται στους 2 ορόφους του κτηρίου. Στον ισόγειο όροφο, ο οποίος αποτελεί τον κύριο χώρο εκθεμάτων και εκτείνεται έως την οροφή του συνολικού κτηρίου, ο χώρος εκθεμάτων του είναι τετράγωνος, ενώ στην κορυφή υπάρχει γυάλινη οροφή η οποία στηρίζεται από συστοιχίες σιδερένιων δοκών, οι οποίες διαιρούν τον περιβάλλοντα χώρο σε 3 κύριους διαδρόμους. Στον όροφο αυτό, κυρίαρχο στοιχείο είναι ο μεγάλος αριθμός σκελετών δεινοσαύρων. Στα τμήματα του κτηρίου όπως κολώνες και τοίχους, έχουν ενσωματωθεί ως διακόσμηση διάφορα ορυκτά και απολιθώματα. Κοντά στην είσοδο υπάρχει πωλητήριο αναμνηστικών αντικειμένων και βιβλίων. Στον πάνω όροφο, στεγάζεται το τμήμα εντομολογίας, αίθουσα διαλέξεων καθώς και εστιατόριο, ενώ είναι θεατά στο σύνολο τους τα εκθέματα του ισόγειου ορόφου από ψηλά. Στις 30 Ιουνίου του 1860, πρώτο έτος λειτουργίας του μουσείου, διαδραματίστηκε στην αίθουσα διαλέξεων του μουσείου σημαντικός διάλογος μεταξύ βιολόγων της εξελικτικής βιολογίας και αντιπροσώπων της αγγλικανικής εκκλησίας, ως προς την θεωρία της φυσικής εξέλιξης. Η συζήτηση θεωρείται σημαντική γιατί υπήρξε κομβικό σημείο ώστε να αρχίσει να υποχωρεί η κατά γράμμα ερμηνεία της δημιουργίας του κόσμου σύμφωνα με την Αγία Γραφή, και η προσοχή να στρέφεται προς τις φυσικές επιστήμες, σύμφωνα με τις μαρτυρίες επιστημόνων που συμμετείχαν στον διάλογο.Οι κύριες μορφές της συζήτησης, ήταν ο Τόμας Χάξλεϊ, βιολόγος και σθεναρός υποστηρικτής των θεωριών του Δαρβίνου, και ο Σάμιουελ Ουίλμπερφορς, επίσκοπος της Οξφόρδης. Ο Ουίλμπερφορς είχε υποστηρίξει την κατασκευή του μουσείου, έτσι ώστε να είναι δυνατό να μελετηθούν τα θαύματα της θεϊκής δημιουργίας. Στον διάλογο που ακολούθησε το κύριο θέμα ήταν το κατά πόσο ίσχυε η φυσική εξέλιξη και το κατά πόσο ο άνθρωπος πράγματι κατάγεται από μια μορφή πιθήκου βάσει των θεωριών του Δαρβίνου. Στις 14 Αυγούστου του 1894, έγινε η πρώτη παρουσίαση του ασύρματου τηλέγραφου, κατά την οποία στάλθηκε ραδιοσήμα από γειτονικό κτήριο, και λήφθηκε από την ραδιοσυσκευή στον χώρο των διαλέξεων στο μουσείο. Στο μουσείο εκτίθεται το πιο καλοδιατηρημένο δείγμα ντόντο, άπτερου πτηνού μεγάλων διαστάσεων το οποίο εξαφανίστηκε τον 17ο αιώνα. Η χρηματοδότηση του ιδρύματος γίνεται από το πανεπιστήμιο, ιδιώτες, καθώς και κυβερνητικά κονδύλια. Η είσοδος στο μουσείο είναι ελεύθερη, και δέχεται πάνω από 670.000 επισκέπτες ανά έτος, με περίπου 35.000 να είναι μαθητές σχολείων. Επίσημος ιστότοπος Εικονική περιήγηση στο μουσείο Αρχειοθετήθηκε 2020-11-27 στο Wayback Machine.
Το Μουσείο Φυσικής ιστορίας του πανεπιστημίου της Οξφόρδης (αγγλικά: Oxford University Museum of Natural History, γνωστό και ως OUMNH), είναι ο χώρος όπου εκτίθενται πολλά από τα δείγματα φυσικής ιστορίας του πανεπιστημίου της Οξφόρδης, στην τοποθεσία Παρκς Ρόαντ στην Οξφόρδη. Στο κτήριο υπάρχει και αίθουσα διαλέξεων η οποία χρησιμοποιείται από τα τμήματα χημείας, ζωολογίας και μαθηματικών του πανεπιστημίου. Μέσω του μουσείου φυσικής ιστορίας, γίνεται η πρόσβαση στο λαογραφικό μουσείο Πιτ Ρίβερς.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B5%CE%AF%CE%BF_%CF%86%CF%85%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82_%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%AF%CE%BF%CF%85_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9F%CE%BE%CF%86%CF%8C%CF%81%CE%B4%CE%B7%CF%82
Νέα Νικομήδεια
Ο πρώην νεολιθικός οικισμός της Νέας Νικομήδειας βρίσκεται περίπου 2 χλμ. Είναι από τις πρώτες γνωστές τοποθεσίες της Μακεδονίας, που χρονολογούνται από το 6250-6050 π.Χ., μπορεί να είχε πληθυσμό μέχρι 500-700.Ανασκάφηκε εκτενώς σε τρεις φάσεις (1961, 1963 και 1964) από τον R. J. Rodden και την ομάδα του. Ο χώρος, που καλύπτει είναι έκταση περίπου 1.690 τετραγωνικών μέτρων , έχει τετραγωνικές κατοικίες με 12 μέτρα. τα σπίτια της Νέας Νικομήδειας κατασκευάστηκαν -όπως και οι περισσότερες κατασκευές σε όλη τη Νεολιθική βόρεια Ελλάδα από ξυλεία σε ξύλινο πλαίσιο. Τα αντικείμενα που ανακαλύφθηκαν στην περιοχή περιλαμβάνουν πτερύγια πυριτίου, χορδές από πέτρα, πήλινα ειδώλια με σταυροειδή μάτια και μύτες σχήματος ράμματος, σφραγίδες για το στολισμό του σώματος, κρεμαστό κόσμημα με σχήμα βατράχου από στεατίτη, τα εργαλεία των οστών. Οι αρχαιολόγοι που ανασκάπτουν την αρχαία πόλη ανακάλυψαν επίσης γλυπτά από πηλό γυναικών με διπλωμένα χέρια. Στο χώρο βρέθηκαν κεραμικά, ειδικά μεγάλα αγγεία, με ύψος 60 εκατοστών και χωρητικότητα 85 λίτρων. Η περιοχή βρισκόταν αρχικά στις όχθες του Θερμαϊκού Κόλπου ή ενδεχομένως σε λίμνη ή λιμνοθάλασσα. Ήδη από τη δεκαετία του 1930, ο βάλτος της λίμνης Γιαννιτσών κάλυπτε μεγάλο μέρος της περιοχής. Αρχικά το χωριό ονομάστηκε Μπρανιάτα και χτίστηκε το 1922 από Έλληνες πρόσφυγες από τη Νικομήδεια στη βορειοδυτική Ανατολία. Έλαβε το σημερινό της όνομα το 1953. Σύμφωνα με την απογραφή του 2001 ο πληθυσμός της ήταν 1.050. Ο Μορφωτικός Πολιτιστικός Σύλλογος Νέας Νικομήδειας «Αριστοτέλης» ιδρύθηκε το 1975. Σημαντικές πολιτιστικές δραστηριότητες του συλλόγου είναι οι Λαϊκές συναυλίες, Θεατρικές παραστάσεις και δημιουργία χορευτικού. Ο Αθλητικός Σύλλογος Νέα Γενεά Νέας Νικομήδειας ιδρύθηκε το 1946 και δραστηριοποιείται στο άθλημα του ποδοσφαίρου. Αγωνίζεται στα πρωταθλήματα της Ε.Π.Σ. Ημαθίας, ενώ τις περιόδους 1983–84 και 1984–85 αγωνίστηκε στο Εθνικό Ερασιτεχνικό Πρωτάθλημα, την τότε 4η τη τάξει κατηγορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Έχει κατακτήσει 1 πρωτάθλημα Α΄ Κατηγορίας Ε.Π.Σ. Κεντρικής Μακεδονίας την περίοδο 1982–83 και 1 Κύπελλο Ε.Π.Σ. Κεντρικοδυτικής Μακεδονίας την περίοδο 1977–78. Η Νέα Νικομήδεια ήταν η γενέτειρα του Μίμη Παπαϊωάννου, ο οποίος έκανε τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα στη Νέα Γενεά Νέας Νικομήδειας, προτού πάρει μεταγραφή στην ΑΕΚ το 1962, με τον πατέρα του, Κώστα, να είναι έφορος του συλλόγου.Έδρα της Νέας Γενεάς Νέας Νικομήδειας αποτελεί το ποδοσφαιρικό γήπεδο του χωριού, το Δημοτικό Γήπεδο Νέας Νικομήδειας «Μίμης Παπαϊωάννου». Μίμης Παπαϊωάννου
Η Νέα Νικομήδεια είναι ένα χωριό περίπου 11 χιλιόμετρα (6,8 μίλια) βορειοανατολικά της Βέροιας. Είναι γνωστό για τον νεολιθικό οικισμό, έναν από τους παλαιότερους στην Ευρώπη. Αποτελούσε οικισμό του καταργηθέντος Δήμου Αποστόλου-παύλου και έπειτα δημοτικό διαμέρισμα του νεοσυσταθέντος Δήμου Βέροιας υπό το πρόγραμμα «Καλλικράτης». Ο οικισμός χαρακτηρίζεται για την ευρεία παραγωγή ροδάκινων, καθώς και για το σημαντικό παρελθόν της τοπικής ποδοσφαιρικής ομάδας "Νέα Γενεά" Νέας Νικομήδειας.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AD%CE%B1_%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CE%AE%CE%B4%CE%B5%CE%B9%CE%B1
Μονή Αγίου Γεωργίου Λόφου Κιλκίς
Σύμφωνα με την προφορική παράδοση η Μονή Αγίου Γεωργίου Λόφου Κιλκίς ιδρύθηκε το 1856 κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας, από τους χριστιανούς κατοίκους της περιοχής, ύστερα από αίτημα που υπέβαλαν στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως και την έκδοση σχετικού φιρμανιού από την Υψηλή Πύλη. Μαρτυρίες του 1950 αναφέρουν ότι με πρωτοβουλία του τότε ιεροκήρυκα Αρχιμανδρίτη Χαρίτονα Συμεωνίδη κτίζονται δύο οικήματα για τους μοναχούς που εξυπηρετούσαν τις λατρευτικές ανάγκες της Μονής. Η δεύτερη επανίδρυση της μονής έγινε το 1976 ύστερα από ενέργειες του Μητροπολίτου Αμβροσίου. Ο Ναός είναι χαρακτηριστικό δείγμα μακεδονίτικης βασιλικής, έχει τρία κλίτη με ξύλινη σκεπή και είναι μήκους 30 μέτρων και πλάτους 18, ενώ οι πέτρινοι τοίχοι του έχουν πλάτος ενός μέτρου περίπου. Το εσωτερικό της είναι διακοσμημένο με αξιόλογη ξυλογλυπτική και ζωγραφική διακόσμηση του 19ου αιώνα. Το 1983 ο ιερός ναός του Aγίου Γεωργίου χαρακτηρίστηκε ως κτίσμα που έχει ανάγκη από ειδική κρατική προστασία "Μακεδονία, ιστορία του Κιλκίς", Γιώργος Εχέδωρος, έκδοση 2007
Η Μονή Αγίου Γεωργίου Λόφου Κιλκίς βρίσκεται στα βόρεια όρια της πόλης του Κιλκίς στο λόφο Αγίου Γεωργίου με υψόμετρο 369 μέτρα και έκταση 628 στρέμματα ανάμεσα σε πλούσιο φυσικό περιβάλλον και ενδιαφέρουσα πανίδα μικρών κυρίως ειδών.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%AE_%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85_%CE%93%CE%B5%CF%89%CF%81%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85_%CE%9B%CF%8C%CF%86%CE%BF%CF%85_%CE%9A%CE%B9%CE%BB%CE%BA%CE%AF%CF%82
Η Σιωπή
Σε ένα τρένο που πάει σε άγνωστη κατεύθυνση ταξιδεύουν δύο αδερφές – η Έστερ (Ίνγκριντ Τούλιν) και η Άννα (Γκούνελ Λίνμπλουμ) και ο μικρός γιος της Άννας, Γιόχαν (Γ. Λίντστρομ). Στο κουπέ επικρατεί σχεδόν απόλυτη σιωπή που διασπάται σπανίως από το διάλογο της Άννας με το γιό της. Το αγόρι βαριέται, όπως βαριέται και η μητέρα του. Η Έστερ είναι άρρωστη και όλη η εικόνα της εκπέμπει κούραση, φόβο θανάτου και ζήλια που νιώθει για την αδερφή της. Λόγω αρρώστιας της Έστερ οι ταξιδιώτες κατεβαίνουν σε ένα απροσδιόριστο Ευρωπαϊκό κράτος, σε μια πόλη που λέγεται Τιμόκα (εσθονική λέξη που σημαίνει "αυτός που ανήκει στο δήμιο"). Καταλύουν σ' ένα ξενοδοχείο. Στους φαινομενικά άδειους διαδρόμους του ξενοδοχείου περιπλανιέται ο Γιόχαν μέχρι που βρίσκεται στο δωμάτιο των νάνων ηθοποιών, που τον ντύνουν κορίτσι και προσελκύουν σε ένα παράξενο παιχνίδι. Οι νάνοι και οι υπάλληλοι του ξενοδοχείου μιλούν μια ακατανόητη για τους πρωταγωνιστές γλώσσα. Η Άννα περιπλανιέται στην άγνωστη πόλη, μέσα στην ασφυκτική καλοκαιρινή ατμόσφαιρα κάτω από τα βλέμματα των γύρω αντρών. Παρακολουθεί μια θεατρική παράσταση όπου συμμετέχουν οι νάνοι από το ξενοδοχείο. Εκεί στο θέατρο συναντάει ένα ζευγάρι που κάνει έρωτα στα πίσω καθίσματα. Ύστερα γνωρίζει ένα σερβιτόρα στην καφετέρια. Έρχονται μαζί στο ξενοδοχείο και κάνουν έρωτα. Κρυφά το βλέπει και ο γιος της. Η Έστερ προσπαθεί να μάθει λεπτομέρειες της ερωτικής της περιπέτειας και τελικά καταλήγουν σε καβγά. Όταν η αδερφή της λείπει η Έστερ καπνίζει, πίνει, προσπαθεί να δουλέψει, κοιμάται. Μισεί όλο το κόσμο, την αδερφή και τον εαυτό της. Παρακολουθεί τη ζωή στην πόλη μέσα από το παράθυρο. Προσπαθεί να κερδίσει εμπιστοσύνη του ανιψιού της, αλλά μάταια. Ο μόνος άνθρωπος με τον οποίο μπορεί να επικοινωνήσει κανονικά είναι ο υπάλληλος του ξενοδοχείου, στα χέρια του οποίου και παραμένει στο τέλος της ταινίας. Πιθανόν, ο σκηνοθέτης εννοεί το θάνατό της. Η Άννα και ο Γιόχαν συνεχίζουν το ταξίδι τους. "Η αρχική μου ιδέα ήταν να κάνω μια ταινία που να υπακούει περισσότερο στους νόμους της μουσικής παρά της δραματουργίας. Μια ταινία που να ενεργεί ρυθμικά. Τοποθετώντας όλα τα κομμάτια στη σωστή σειρά, σκεφτόμουν περισσότερο από ποτέ με μουσικούς όρους". Η ταινία έγινε η μεγαλύτερη επιτυχία της κινηματογραφικής εταιρίας Svensk Filmindustrie μέχρι τότε. Το ρεκόρ της κατέρριψε το 1973 μια άλλη ταινία του Μπέργκμαν, η "Σκηνές από έναν γάμο" . Κατά τη διάρκεια προβολής της ταινίας στη Σουηδία, το Νοέμβριο 1963, η θρυλική ιταλική ποδοσφαιρική ομάδα AC Milan ήρθε στη Στοκχόλμη να παίξει φιλικό αγώνα με τη IFK Norrköping. Έχουν ακουστεί τόσο πολλά για τη "Σιωπή" ώστε όλη η ομάδα έσπευσε στο κινηματογράφο να δει την περιβόητη ταινία. Ο Σουηδός προπονητής τους Νίσσε Λιεντχόλμ (Nisse Liedholm) τους έκανε διερμηνεία. Στην Αργεντινή ο διανομέας της ταινίας Juan Antonio Muruzeta καταδικάστηκε σε ένα χρόνο φυλάκισης με αναστολή γιατί οι δικαστές θεώρησαν ότι η ταινία περιέχει τουλάχιστον τρεις σκηνές "προσβλητικές ακόμα και για το πιο ανοιχτόμυαλο κοινό". Ο εφευρετικός επιχειρηματίας όμως δεν πτοήθηκε και οργάνωσε την προβολή της "Σιωπής" στην πόλη Κολόνια του Ουρουγουάη, μόλις 30 χμ μακριά από το Μπουένος Άιρες. Εκεί η ταινία εγκρίθηκε για προβολή σε πλήρης έκδοση. Στους Αργεντινούς θεατές, λοιπόν, προτάθηκε μία ειδική προσφορά που περιλάμβανε ταξίδι με φέριμποτ μέχρι την Κολόνια και εισιτήριο για την προβολή της ταινίας. Ίνγκριντ Τούλιν — Έστερ Γκούνελ Λίντμπλουμ — Άννα Μπίργκερ Μάλμστεν — μπάρμαν Γιόργκεν Λίντστρομ — Γιόχαν Goldbergvariationer. Variation nr 25 του Johann Sebastian Bach. Coffee Bean Calypso του Silvio Pinto. Mayfair Waltz του Robert Mersey. Sing, Baby, Sing του Lew Pollack. Club Cool του Robert Mersey. Jazz Club του Robert Mersey. Rock in the Rough του Robert Mersey. Η Σιωπή στο IMDb Η Σιωπή στο Bergmanorama, ιστοσελίδα αφιερωμένη στο Ίνγκμαρ Μπέργμαν Η Σιωπή στην επίσημη ιστοσελίδα του Ίνγκμαρ Μπέργμαν
Η Σιωπή (Tystnaden, 1963) είναι ταινία σε σενάριο και σκηνοθεσία του Σουηδού σκηνοθέτη Ίνγκμαρ Μπέργκμαν. Δεν συνιστάται η παρακολούθηση της ταινίας από παιδιά και νέους κάτω των 16 ετών. Η ταινία αποτελεί την τρίτη και τελευταία πράξη της τριλογίας "ταινιών δωματίου" που άνοιξε με το "Μέσα από το σπασμένο καθρέφτη" και συνεχίστηκε με το "Χειμωνιάτικο φως". Αρχικά ο Μπέργκμαν σκόπευε να ονομάσει την ταινία "Η σιωπή του Θεού. Το αρνητικό αποτύπωμα".
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97_%CE%A3%CE%B9%CF%89%CF%80%CE%AE
Φεστιβάλ ταινιών Μικρού μήκους In The Palace
Το φεστιβάλ "IN THE PALACE" διοργανώνεται από το Format SFF Foundation και το κοινοτικό κέντρο της Veshtina σε συνεργασία με το υπουργείο πολιτισμού της Βουλγαρίας, το Εθνικό Κέντρο Κινηματογράφου της Βουλγαρίας, το Εθνικό Κέντρο Πολιτισμού και το πανεπιστήμιο της Σόφιας St. Kliment Ohridski". Το φεστιβάλ έχει διαγωνιστικό χαρακτήρα περιλαμβάνοντας διεθνείς, εθνικές και σχολικές συμμετοχές. Οι συμμετοχές επιλέγονται από μία διορισμένη επιτροπή και εποπτεύονται από το διεθνές δικαστήριο. Υπάρχουν χρηματικά βραβεία για τις κατηγορίες της φαντασίας, του ντοκιμαντέρ, animation και πειραματικές προσπάθειες. Παραδοσιακά σε κάθε φεστιβάλ διοργανώνονται σεμινάρια και ομιλίες πάνω στη σκηνοθεσία, στον κινηματογράφο, στην παραγωγή, στο graphic design, στο PR, στη διαφήμιση και προβολή ταινιών.Η οργάνωση του φεστιβάλ βασίζεται στους νέους εθελοντές από πολλές Ευρωπαϊκές χώρες. Αρχικά δημιουργήθηκε ως ένα φεστιβάλ για ταινίες με σχολικές συμμετοχές και διοργανώθηκε το 2003 στο Βελιγράδι. Από τη δεύτερη φορά και μετά το φεστιβάλ διοργανώνεται στην πόλη του Μπάλτσικ το οποίο βρίσκεται δίπλα από τη Βάρνα. H τοποθεσία στην οποία διοργανώνεται το φεστιβάλ είναι η πρώην κατοικία της πριγκίπισσας της Βρετανίας και βασίλισσας της Βουλγαρίας Μαρίας του Εδιμβούργου. BEST FICTION "Solo Rex" (Belgium, 2014, 22'42'') Director: François Bierry SPECIAL MENTION IN FICTION "The Beast" '(Croatia, 2015, 20'27'') Director: Daina Oniunas-Pusic BEST DOCUMENTARY "Invisible" (Poland, 2014, '22'') Director: Zofia Pregowska BEST ANIMATION "Daewit" (Germany, 2014, 15') Director: David Jansen BEST EXPERIMENTAL MOVIE "Patarei Prison" (Estonia, 2015, 3') Director: Ricard Carbonell BEST BULGARIAN MOVIE "Parking" (Bulgaria, 2014, 18'56'') Director: Ivaylo Minov SPECIAL MENTION "Grumpy Does Repairs" (Bulgaria, 2015, 8'30'') Director: Radostina Neykova, Sofiya Ilieva SPECIAL MENTION "Auf Wiedersehen" (Bulgaria, 2015, 16'01'') Director: Eddy Schwartz, Yordan Petkov In The Palace International Short Film Festival - Official site Ministry of Culture, Bulgaria National Palace of Culture National Film Center http://www.novinite.com/articles/172154/Sofia+Hosts+International+Short+Film+Festival+on+8-13+December http://varna.topnovini.bg/node/771162 σελίδα στο Facebook
Το διεθνές φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους "IN THE PALACE" είναι ένα από τα πιο διάσημα και πολυπληθή φεστιβάλ της Ευρώπης όπου παρουσιάζονται διάφορα είδη ταινιών με μέγιστη διάρκεια 27 λεπτών. Διοργανώνεται κάθε χρόνο στις αρχές Ιουνίου στην πόλη Balchic παραθαλάσσια της Μαύρης Θάλασσας. Τον Δεκέμβριο του 2015, λόγω της μεγάλης συμμετοχής που είχε, διοργανώθηκε στην πρωτεύουσα της Βουλγαρίας, τη Σόφια. Η 14η έκδοση του φεστιβάλ θα πραγματοποιηθεί σε τέσσερις διαφορετικές πόλεις της Βουλγαρίας, ξεκινώντας με τη Σόφια(Δεκέμβριος 2016), Veliko Tarnovo( Απρίλιος-Μάιος 2017), Βάρνα (Μάιος-Ιούνιος 2017) και τέλος στην πόλη του Balchic (Ιούνιος-Ιούλιος 2017), όπου και στις 1 Ιουλίου είναι η τελετή λήξης του φεστιβάλ. Ο κύριος σκοπός του φεστιβάλ είναι να προβάλλει και να συμβάλλει στην ανάπτυξη και προβολή του contemporary art στη Βουλγαρία, στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο, δημιουργώντας ένα ιδανικό περιβάλλον όπου νέοι αλλά και επαγγελματίες μπορούν να εκθέσουν την δουλειά τους.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B5%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B2%CE%AC%CE%BB_%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%B9%CF%8E%CE%BD_%CE%9C%CE%B9%CE%BA%CF%81%CE%BF%CF%8D_%CE%BC%CE%AE%CE%BA%CE%BF%CF%85%CF%82_In_The_Palace
Τρίσνο Σουμάρτζο
Ο Σουμάρτζο γεννήθηκε το 1916 στη Σουραμπάγια της Ιάβας και προερχόταν από οικογένεια εκπαιδευτικού. Εμφανίστηκε στα γράμματα την περίοδο αμέσως μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της χώρας από την Ολλανδία, όντας ένας από τους ηλικιακά μεγαλύτερους εκπροσώπους της «γενιάς του 1945», ενώ ήταν μέλος της λογοτεχνικής ομάδας SIM. Ως λογοτέχνης, ο Σουμάρτζο ασχολήθηκε με τη συγγραφή διηγημάτων, νουβελών, θεατρικών έργων, ποιημάτων κλπ. Το 1952 εξέδωσε την πρώτη του συλλογή που περιείχε πεζά και ποιήματα που είχαν γραφτεί από το 1946 μέχρι το 1950 υπό τον τίτλο «Συνείδηση και πράξεις», μεταξύ αυτών και το διήγημα «Νάρκισσος» που αργότερα μεταφράστηκε στα γερμανικά. Τα επόμενα χρόνια ακολούθησαν το αλληγορικό θεατρικό έργο «Τζίτα Τερούνα» (1953), η συλλογή ιστοριών με τίτλο «Το μεγάλο σπίτι» (1957), η συλλογή διηγημάτων «Ξερά φύλλα» (1962) που αποτελείται από πεζά κείμενα γραμμένα κατά τη δεκαετία του 1950, η ποιητική συλλογή «Σιλουέτες» που κυκλοφόρησε περίπου το 1966 κ.ά. Ο Σουρμάτζο ήταν ακόμη δοκιμιογράφος, αρθρογράφος σε εφημερίδες και περιοδικά, καθώς και μεταφραστής ξένων λογοτεχνικών έργων. Συγκεκριμένα μετέφρασε στην ινδονησιακή γλώσσα μια σειρά έργων του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ (όπως π.χ. τα «Άμλετ», «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», «Ο έμπορος της Βενετίας» και «Μάκβεθ»), τους «Μύθους» του Ζαν ντε Λα Φονταίν, έργα του Έντγκαρ Άλλαν Πόε, καθώς και τον «Δόκτωρ Ζιβάγκο» του Μπ. Παστερνάκ. Ακόμη, διετέλεσε συντάκτης λογοτεχνικών περιοδικών και επιθεωρήσεων. Το 1957 ο Σουμάρτζο ηγήθηκε αντιπροσωπείας Ινδονήσιων διανοούμενων που επισκέφθηκαν τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, αποκομίζοντας ανάμεικτες εντυπώσεις από τις επαφές που είχε με Κινέζους διανοούμενους και συγγραφείς, ψέγοντας την έλλειψη ελευθερίας έκφρασης και τον ιδιαίτερα στρατευμένο χαρακτήρα της λογοτεχνικής παραγωγής. Τον Αύγουστο του 1963 συνυπέγραψε το «Πολιτιστικό Μανιφέστο», ένα κείμενο διαφόρων διανοούμενων της Ινδονησίας ενάντια στην ποδηγέτηση της πολιτιστικής παραγωγής της χώρας από το καθεστώς του Σουκάρνο. Παράλληλα με τη συγγραφική του δραστηριότητα, από τη δεκαετία του 1940 ασχολήθηκε ενεργά και με τη ζωγραφική. Μάλιστα έργα του εκτίθενται στην Εθνική Πινακοθήκη της Ινδονησίας. Απεβίωσε την 21η Απριλίου του 1969.
Ο Τρίσνο Σουμάρτζο (ινδονησιακά: Trisno Sumardjo, 6 Δεκεμβρίου 1916 - 21 Απριλίου 1969) ήταν Ινδονήσιος συγγραφέας, λογοτεχνικός κριτικός και καλλιτέχνης του 20ού αιώνα. Ανήκε στην επονομαζόμενη «γενιά του 1945».
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%81%CE%AF%CF%83%CE%BD%CE%BF_%CE%A3%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B6%CE%BF
Αλεξάντρ Βερχόφσκι
Γεννήθηκε στην Αγία Πετρούπολη και ήταν γόνος της παλιάς αριστοκρατικής οικογένειας (дворянский род) των Βερχόφσκι (πολωνικά: Wierchowski‎), από τη Γαλικία. Αποφοίτησε από την Ακαδημία του Γενικού Επιτελείου (1911) και πήρε μέρος τόσο στον Ρωσο-Ιαπωνικό πόλεμο, όσο και στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Κατά την περίοδο της Φεβρουαριανής Επανάστασης, ο Βερχόφσκι εξελέγη αντιπρόεδρος του Σοβιέτ της Σεβαστούπολης. Από τον Ιούλιο μέχρι τον Σεπτέμβριο 1917, ενώ διοικούσε στρατεύματα της Στρατιωτικής Περιοχής της Μόσχας, συνεργάστηκε με τους Σοσιαλεπαναστάτες (Εσέρους) και τους Μενσεβίκους και κατέστειλε επαναστατικά ξεσπάσματα μέσα στους στρατιώτες· αντιτάχτηκε επίσης στο κίνημα του Κορνίλοφ. Από 30 Αυγούστου (12 Σεπτεμβρίου) μέχρι 22 Οκτωβρίου (4 Νοεμβρίου) 1917, ο Βερχόφσκι ήταν υπουργός πολέμου, αλλά παραιτήθηκε λόγω της απόρριψης από το Προκοινοβούλιο των μέτρων που είχε προτείνει (έξοδος της Ρωσίας από τον πόλεμο, αποστράτευση του στρατού, και άλλα). Τον Νοέμβριο του 1917 προσπάθησε, μαζί με Εσέρους και Μενσεβίκους ηγέτες, να δημιουργήσει στο Γενικό Αρχηγείο μια αντι-Μπολσεβίκικη, “δημοκρατική, γενικά σοσιαλιστική κυβέρνηση”. Το 1918 συνελήφθη επειδή μετείχε σε οργάνωση των Εσέρων. Έχοντας αλλάξει απόψεις, ο Βερχόφσκι εντάχθηκε στον Κόκκινο Στρατό τον Φεβρουάριο του 1919, και αρχίζοντας το 1920 ήταν μέλος του Έκτακτης Διάσκεψης για την Άμυνα της Δημοκρατίας. Τα χρόνια 1921-30 ήταν εκπαιδευτής της ιστορίας της τέχνης του πολέμου και της τακτικής στην Στρατιωτική Ακαδημία Φρούντζε, φτάνοντας τον βαθμό του καθηγητή το 1927. Από το 1930 έως το 1932, ο Βερχόφσκι ήταν αρχηγός του επιτελείου της Στρατιωτικής Περιοχής του Βόρειου Καυκάσου· στη συνέχεια υπηρέτησε στο Βρίστρελ, την ανώτερη σχολή πεζικού των Σοβιετικών ενόπλων δυνάμεων, στο Γενικό Επιτελείο, και στην Ακαδημία του Γενικού Επιτελείου. Na trudnom perevale. Moscow, 1959. Obshchaia taktika. Moscow, 1927. Ogon’, manevr, maskirovka. Moscow, 1928. Ocherk po istorii voennogo iskusstva v Rossii XVIII i XIX vv. Moscow, 1921. «Verkhovskii, Aleksandr Ivanovich». encyclopedia2.thefreedictionary.com. Ανακτήθηκε στις 28 Μαρτίου 2016. The Great Soviet Encyclopedia (1979).
Ο Αλεξάντρ Ιβάνοβιτς Βερχόφσκι (ρωσικά: Александр Иванович Верховский‎, Αγία Πετρούπολη, 27 Νοεμβρίου / 9 Δεκεμβρίου [νέο ημερ.] 1886 – τόπος εκτελέσεων «Κομμουνάρκα», Μόσχα, 19 Αυγούστου 1938) ήταν Ρώσος στρατιωτικός ηγέτης, Υποστράτηγος το 1917 και Διοικητής Ταξιαρχίας το 1936.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%AC%CE%BD%CF%84%CF%81_%CE%92%CE%B5%CF%81%CF%87%CF%8C%CF%86%CF%83%CE%BA%CE%B9
ΡΚ Λανς
Η ομάδα ιδρύθηκε το 1905, στο Βερτ της πόλης Λανς, από μαθητές που ήθελαν να δώσουν στην ομάδα τους ένα Αγγλοσαξονικό όνομα. Αργότερα, μαζί με την ομάδα ερασιτεχνών εφήβων ακολούθησαν μικρές ομάδες της πόλης όπως η Ρασίγκ Κλαμπ ντε Ρουμπαί και η Ρασίνγκ Κλαμπ ντε Φρανς. Ξεκίνησαν φορώντας πράσινα και μαύρα ρούχα. Από την χρονιά του 1907 μέχρι και το 1912 συνεχώς έκαναν διάφορες αλλαγές γηπέδου πηγαίνοντας στο καλύτερο γήπεδο και μετά στο άλλο. Τα γήπεδα που θα έχει η ομάδα θα είναι ή στην πόλη της Λανς ή σε μια άλλη κοντινή πόλη, την Αβιόν. Μετά το ξέσπασμα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, χρησιμοποίησαν άλλο χρώμα στις φανέλες τους και αυτό ήταν το σκούρο μπλε. Ήταν το 1924 όπου τα κανονικά τους χρώματα έκαναν την εμφάνιση τους. Ο μύθος της ομάδας λέει πως ο Κύριος Μόλια (Moglia), που ήταν ο τότε πρόεδρος της ομάδας (από το 1929 μέχρι το 1930), επέλεξε το κόκκινο και το χρυσό διότι τα χρώματα αυτά είναι τα χρώματα της Ισπανικής σημαίας επειδή ένας από την ομάδα είπε πως κατέστρεψε την εκκλησία του Σαιν Λεζέ και για να επανορθώσουν έβαλαν τα χρώματα αυτά ως συγχώρεση. Άλλοι λένε πως τα χρώματα αυτά πρωτοεμφανίστηκαν από τα κόκκινα ρούχα που φορούσαν οι μεταλλωρύχοι και το χρυσό επειδή οι μεταλλωρύχοι έσκαβαν για να ανακαλύψουν κοιτάσματα χρυσού. Επίσης, την ίδια χρονιά, αγωνίζονταν στο νέο τους στάδιο, το Ραούλ Μπριγκέτ που σήμερα λέγεται Λιό Λανγκράνζ. Την ημέρα που εμφανίστηκαν για πρώτη φορά τα σημερινά της χρώματα, ήταν και η ημέρα όπου αγωνίστηκαν στο νέο τους στάδιο. Το 1926 εμφανίζεται ένα νέο αστέρι, ο Βρετανός Κίντ Φέντον ο οποίος παρέμεινε μέχρι το 1934. Επίσης το 1926, ήταν και η πρώτη φορά που συμμετείχε η Λανς στο Championnat d'Artois. Το 1929 η Λανς κερδίζει το Βόρειο πρωτάθλημα, και αγωνίστηκε για πρώτη φορα στο Division d'Honneur of the Ligue du Nord όπου αγωνίστηκε με τις μεγάλες (τότε) μεγάλες ομάδες, όπως η ΟΣΚ Λιλ, η Ρουμπάις η Εξελσιόρ Ρουμπάις και με την Αμιάν. Το 1932 αγωνίστηκε στην κατηγορία Artois, και μεταφέρθηκε στο Στάδιο Φελίξ Μποαλέρτ το οποίο μέχρι σήμερα θεωρείται ως η έδρα της Λανς. Το 1937 αγωνίζεται στην πρώτη κατηγορία τερματίζοντας στην δεύτερη κατηγορία στην 1η θέση με παίκτες όπως ο Στανίς και ο Σπέχτλ. Επίσης στο Κύπελλο Γαλλίας έφτασε μέχρι την φάση των 16, και αποκλείστηκε από την Ρεντ Σταρ- Σάιντ Κουέν με 3-2. Το 1943 νικά στο πρωτάθλημα της βόρειας κατηγορίας, με κορυφαίο σκόρερ, τον Στεφάν Ντεμπικί με 43 γκολ σε 30 αγώνες. Ο συγκεκριμένος επίσης το 1942 στο Κύπελλο Γαλλίας πέτυχε 16 τέρματα σε ένα αγώνα του Κυπέλλου που παρέμεινε ως ρεκόρ κόσμου για πάνω από 7 δεκαετίες. Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, την σεζόν 1945-1946 τερμάτισε στην 6η θέση αλλά τελικά, τον επόμενο χρόνο υποβιβάζεται. Το 1948 έπαιξε στο Κύπελλο μέχρι και στον τελικό χάνοντας με 3-2 από την Λιλ. Αργότερα, ανέβηκε στην Λιγκ 1 με τον καλύτερο τους παίκτη, με τον Μάριαν Γουισνέφσκι ο οποίος είχε συμβόλαιο με την Λανς και από τις 277 συμμετοχές του στην ομάδα σκόραρε 93 φορές. Όμως λόγω οικονομικών προβλημάτων το 1963, έφυγε για την ΟΚ Σαμπντόρια. (Γαλλικά) Επίσημη ιστοσελίδα (Αγγλικά) Η σελίδα του συλλόγου στην UEFA (Γαλλικά) Η ιστορία του συλλόγου (Γαλλικά) Οι ομάδες του συλλόγου 1941-1968
Η Ρασίγκ Κλαμπ ντε Λανς (γαλλικά: Racing Club de Lens) ή απλά Λανς, είναι ποδοσφαιρικός σύλλογος με έδρα την πόλη Λανς της Γαλλίας. Ιδρύθηκε το 1906 και η μεγάλη της αντίπαλος είναι η Λιλ ΟΣΚ, με την απόσταση μεταξύ των δύο πόλεων του γαλλικού βορρά να είναι εξαιρετικά μικρή. Επίσημα τους χρώματα είναι το χρυσό προς το κίτρινο και το κόκκινο.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%9A_%CE%9B%CE%B1%CE%BD%CF%82
Eesti Energia
Η Eesti Energia ιδρύθηκε το 1939. Το 1998 αναδιοργανώθηκε από κρατική επιχείρηση σε ιδιωτική εταιρεία περιορισμένης ευθύνης. Το 1998-1999, δύο εταιρείες διανομής (οι Läänemaa Eletrivõrk και Narva Elektrivõrk) διαχωρίστηκαν από την Eesti Energia και ιδιωτικοποιήθηκαν.Το 1995, η κυβέρνηση της Εσθονίας άρχισε διαπραγματεύσεις με τη NRG Energy, θυγατρική της North States Power Company, για τη δημιουργία κοινής επιχείρησης με βάση τις εγκαταστάσεις παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας της Νάρβα, θυγατρικής της Eesti Energia. Σύμφωνα με τους βασικούς όρους πώλησης, που συμφωνήθηκαν το 2000, η NRG Energy επρόκειτο να αποκτήσει το 49% της συμμετοχής στις μονάδες ηλεκτροπαραγωγής Νάρβα. Επιπλέον, αυτή τη φορά οι μονάδες ηλεκτροπαραγωγής της Νάρβα ανήκουν κατά 51% της εταιρείας εξόρυξης πετρελαίου από σχιστόλιθο Eesti Põlevkivi. Η προτεινόμενη συμφωνία πήρε μια ισχυρή δημόσια και πολιτική αντίθεση. Η συμφωνία ακυρώθηκε από την κυβέρνηση στις 8 Ιανουαρίου 2002, αφού η NRG Energy απέτυχε να χρηματοδοτήσει τη συμφωνία εντός της προθεσμίας. Στις 21 Αυγούστου 2002 η NRG Energy κατέθεσε στο δικαστήριο του Λονδίνου αξίωση ύψους 100 εκατομμυρίων λιρών ως αποζημίωση από την ακυρωθείσα συμφωνία. Ωστόσο, η αξίωση αυτή απορρίφθηκε.Το 1999, η κυβέρνηση παραχώρησε το 51% των μετοχών της Eesti Põlevkivi στη Narva Elektrijaamad. Το 2003, η κυβέρνηση μεταβίβασε το 49% της Eesti Põlevkivi στην Eesti Energia. Επίσης, το 51% των μετοχών της Narva Elektrijaamad μεταφέρθηκε στην Eesti Energia και η Eesti Põlekkivi έγινε πλήρως ελεγχόμενη θυγατρική της Eesti Energia.Το 2000, η Eesti Energia και η Latvenergo ανακοίνωσαν ένα σχέδιο συγχώνευσης για τη δημιουργία ενός νέου Βαλτικού Ομίλου Ηλεκτρικής Ενέργειας. Ωστόσο, η συμφωνία αυτή σταμάτησε λόγω της λετονικής νομοθεσίας που απαγορεύει την ιδιωτικοποίηση της Latvenergo και των αβεβαιοτήτων γύρω από τη συμφωνία με την NRG.Το 2003, η Eesti Energia προσπάθησε να ιδιωτικοποιήσει τη λιθουανική εταιρεία διανομής RST. Αν και η Eesti Energia πληρούσε τα κριτήρια ιδιωτικοποίησης και ήταν ο μόνος πλειοδότης στο τελικό στάδιο της ιδιωτικοποίησης, η ιδιωτικοποίηση σταματήθηκε από τη κυβέρνηση της Λιθουανίας.Την 1η Δεκεμβρίου 2005, κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στην Εσθονία, ο πρωθυπουργός της Λιθουανίας Αλγκίρντας Μπραζάουσκας συναντήθηκε με τον διευθύνοντα σύμβουλο της Eesti Energia Σάντορ Λίιβε για να συζητήσει τη συμμετοχή της Eesti Energia στο προτεινόμενο έργο του σταθμού πυρηνικής ενέργειας Βισαγκίνας. Στις 8 Μαρτίου 2006, οι επικεφαλής της Lietuvos Energija, της Eesti Energia και της Latvenergo κατά τη συνάντησή τους στην Ιγκναλίνα υπέγραψαν μνημόνιο κατανόησης για την προετοιμασία για την κατασκευή ενός νέου πυρηνικού αντιδραστήρα στη Λιθουανία. Η Eesti Energia διαπραγματεύθηκε για έξι χρόνια. Ωστόσο, το έργο παύθηκε μετά τη αλλαγή της κυβέρνησης στη Λιθουανία στο τέλος του 2012.Το 2006, η Eesti Energia άρχισε να εμπορεύεται στην ανταλλαγή ηλεκτρικής ενέργειας Nord Pool Spot, αποκτώντας τη φινλανδική εμπορική εταιρεία Solidus Oy. Την ίδια χρονιά άρχισε να πωλεί ηλεκτρική ενέργεια στη Λετονία και ένα χρόνο αργότερα στη Λιθουανία. Η εταιρεία ξεκίνησε τις διεθνείς δραστηριότητες με το σχιστολιθικό πετρέλαιο το 2006. Την ίδια χρονιά δημιουργήθηκε η θυγατρική της Ενέργεια Σχιστολιθικού Πετρελαίου Ιορδανίας για το έργο εξόρυξης σχιστολιθικού πετρελαίου στην Ιορδανία. Το μνημόνιο κατανόησης μεταξύ της Eesti Energia και της κυβέρνησης της Ιορδανίας υπογράφηκε στις 5 Νοεμβρίου 2006. Η σύμβαση παραχώρησης υπογράφηκε στις 11 Μαΐου 2010 παρουσία των πρωθυπουργών της Ιορδανίας και της Εσθονίας Σαμίρ Ζαΐντ αλ-Ριφάι και Άντρους Άνσιπ. Τον Μάρτιο του 2011, εξαγόρασε το 100% των μετοχών της Oil Shale Exploration Company με έδρα στη Γιούτα.Για την εφαρμογή της 3ης δέσμης μέτρων για την ενέργεια στη ΕΕ, στις 28 Αυγούστου 2009, η κυβέρνηση αποφάσισε να διαχωρίσει και να εξαγοράσει τον διαχειριστή συστήματος μεταφοράς Elering από την Eesti Energia. Η συναλλαγή ολοκληρώθηκε στις 28 Ιανουαρίου 2010.Το 2010, η κυβέρνηση εξέτασε την αρχική δημόσια προσφορά μετοχών στο Χρηματιστήριο του Λονδίνου. Ωστόσο, το σχέδιο αυτό αναβλήθηκε. Η Eesti Energia παράγει και πωλεί ηλεκτρική ενέργεια, θέρμανση και καύσιμα (σχιστόλιθο και σχιστολιθικό πετρέλαιο) και παρέχει υπηρεσίες πελάτη και συμβουλευτικές υπηρεσίες. Η εταιρεία ασχολείται με την εξόρυξη σχιστολιθικού πετρελαίου μέσω της θυγατρικής της Enefit Kaevandused, η οποία εξάγει σχιστολιθικό πετρέλαιο με εξόρυξη στο λατομείο της Νάρβα και με υπόγεια εξόρυξη στο ορυχείο της Εσθονίας. Η Eesti Energia παράγει ηλεκτρική ενέργεια και θέρμανση στις μονάδες ηλεκτροπαραγωγής της Νάρβα, η οποία παρέχει περίπου το 95% της ηλεκτρικής ενέργειας που καταναλώνεται στην Εσθονία και τροφοδοτεί ολόκληρη την πόλη της Νάρβα με θέρμανση. Για την παραγωγή πετρελαίου από σχιστόλιθο, η Eesti Energia εκμεταλλεύεται το εργοστάσιο παραγωγής πετρελαίου Νάρβα, το οποίο χρησιμοποιεί μια τεχνολογία μεταφοράς στερεών θερμότητας τύπου Γκαλότερ. Η μονάδα λειτουργεί δύο μονάδες σχιστολιθικού πετρελαίου τύπου Enefit-140. Το εργοστάσιο παράγει περίπου 1,4 εκατομμύρια τόνους σχιστολιθικού πετρελαίου ανά έτος. Στην Ιορδανία, η θυγατρική της Εταιρείας Ενέργειας Σχιστολιθικού Πετρελαίου της Ιορδανίας προετοιμάζει ένα εργοστάσιο σχιστολιθικού πετρελαίου με χωρητικότητα 36.000 βαρελιών την ημέρα. Το εργοστάσιο θα χρησιμοποιεί την τεχνολογία επεξεργασίας της Enefit και η κατασκευή πρόκειται να ξεκινήσει το 2015. Η άλλη θυγατρική της στην Ιορδανία, η Attarat Power Company, σχεδιάζει να κατασκευάσει ένα εργοστάσιο ηλεκτρικής ενέργειας τροφοδοτούμενο από σχιστολιθικό πετρέλαιο στο Ατταράτ Ουμ Γκουντράν. Το εργοστάσιο αναμένεται να είναι λειτουργικό από το 2016.Στην Γιούτα των ΗΠΑ η θυγατρική της Enefit American Oil κατέχει ή νοικιάζει πάνω από 120 τ.χλμ. ιδιοκτησίας σχιστολιθικού πετρελαίου στη λεκάνη του Ποταμού Κολοράντο. Η Enefit American Oil σχεδιάζει να κατασκευάσει ένα εργοστάσιο σχιστολιθικού πετρελαίου με χωρητικότητα 57.000 βαρελιών την ημέρα. Η Eesti Energia έχει τις παρακάτω θυγατρικές: Enefit Energiatootmine – Αποτελείται από σταθμούς ηλεκτροπαραγωγής της Νάρβα και εργοστάσιο πετρελαίου της Νάρβα. Η εταιρεία παράγει το 95% της ηλεκτρικής ενέργειας που παράγεται στην Εσθονία και παρέχει θέρμανση στην πόλη της Νάρβας. Η εταιρεία ασχολείται επίσης με πωλήσεις ιπτάμενης τέφρας, η οποία μπορεί να χρησιμοποιηθεί στη γεωργία και την παραγωγή δομικών υλικών. Enefit Taastuvenergia (100%) – θυγατρική για τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας AS Enefit Kaevandused (100%) – μια εταιρεία εξόρυξης σχιστολιθικού πετρελαίου που ασχολείται με την εξόρυξη και την πώληση του σχιστολιθικού πετρελαίου. Η εταιρεία προμηθεύει τις μονάδες ηλεκτροπαραγωγής στη Νάρβα της Eesti Energia και άλλους πελάτες με καύσιμα (σχιστόλιθο). Η Enefit Kaevandused αποτελείται από δύο ορυχεία, δύο λατομεία και μια σιδηροδρομική μονάδα μεταφοράς. AS Elektrilevi (100%) – φορέα εκμετάλλευσης του δικτύου διανομής. AS Enefit Solutions (100%) – κατασκευαστής ενεργειακού και βιομηχανικού εξοπλισμού. Παρέχει επίσης υπηρεσίες συντήρησης και προμήθειας. AS Eesti Energia Võrguehitus (100%) – κατασκευή δικτύων, σχεδιασμός και παροχή συμβουλών σε ηλεκτρικά συστήματα. Enefit Outotec Technology (60%) – μια κοινοπραξία με την Outotec για την ανάπτυξη τεχνολογίας εξόρυξης σχιστολιθικού πετρελαίου. Iru Elektrijaam (100%) – εταιρεία παραγωγής θερμότητας και ενέργειας και λειτουργός του Εργοστασίου Ηλεκτρικής Ενέργειας Ίρου και Iru Power Plant. AS Nordic Energy Link (39.9%) – φορέας εκμετάλλευσης του υποθαλάσσιου καλωδίου μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας Estlink μεταξύ Εσθονίας και Φινλανδίας. SIA Enefit (100%, Λετονία) – θυγατρική που παρέχει ηλεκτρική ενέργεια και προσφέρει υπηρεσίες παροχής ισοζυγίου στη Λετονία. UAB Enefit (100%, Λιθουανία) – θυγατρική που παρέχει ηλεκτρική ενέργεια στη Λιθουανία. Solidus Oy (100%, Φινλανδία) – εκπρόσωπος εκκαθάρισης της Nord Pool Spot και προμηθευτής διαχείρισης χαρτοφυλακίου ηλεκτρικής ενέργειας. Εταιρεία Ενέργειας Σχιστολιθικού Πετρελαίου Ιορδανίας (76%, Ιορδανία). Εταιρεία Ηλεκτρικής Ενέργειας Ατταράτ, Ιορδανία. Enefit American Oil (πρώην όνομα: Oil Shale Exploration Company, 100%, Ηνωμένες Πολιτείες). Eesti Energia Tehnoloogiatööstus Εργοστάσιο Ηλεκτρικής Ενέργειας Ίρου Elering Επίσημη ιστοσελίδα της Eesti Energia Επισκόπηση της εταιρείας
Η Eesti Energia AS είναι μια ιδιωτική εταιρεία περιορισμένης ευθύνης ενέργειας στην Εσθονία με έδρα το Τάλιν. Είναι η μεγαλύτερη ενεργειακή εταιρεία σχιστολιθικού πετρελαίου. Η εταιρεία ιδρύθηκε το 1939. Το 2014, δραστηριοποιούταν στην Εσθονία, τη Λετονία, τη Λιθουανία, τη Φινλανδία, την Ιορδανία και τη Γιούτα των Ηνωμένων Πολιτειών. Στην Εσθονία η εταιρεία λειτουργεί με την επωνυμία Eesti Energia, ενώ χρησιμοποιεί το εμπορικό σήμα Enefit για διεθνείς δραστηριότητες. Η κύρια πρώτη ύλη για την παραγωγή ενέργειας - το σχιστολιθικό πετρέλαιο - εξάγεται από ορυχεία που βρίσκονται στην Ανατολική Εσθονία και ανήκουν στην εταιρεία. Ο όμιλος Eesti Energia έχει τρεις κύριες περιοχές λειτουργίας: την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, τη παραγωγή σχιστολιθικού πετρελαίου και τη πώληση ηλεκτρικής ενέργειας. Οι μετοχές της ανήκουν στην κυβέρνηση της Εσθονίας.
https://el.wikipedia.org/wiki/Eesti_Energia
Girl Gone Wild
Τον Δεκέμβριο του 2010 η Μαντόνα δημοσίευσε ένα μήνυμα στη σελίδα στο Facebook της: "Its official! I need to move. I need to sweat. I need to make new music! Music I can dance to. I'm on the lookout for the maddest, sickest, most badass people to collaborate with. I'm just saying [...]."(«Είναι επίσημο!Πρέπει να προχωρήσουμε . Πρέπει να ιδρώσουμε .Πρέπει να κάνω νέα μουσική!Μουσική που μπορώ να χορέψω…»). Στις 4 Ιουλίου 2011, ο μάνατζερ της Μαντόνα, Guy Oseary, ανακοίνωσε ότι η Μαντόνα μπήκε στο στούντιο για τις ηχογραφήσεις του δωδέκατου στούντιο άλμπουμ της. Η Μαντόνα συνεργάστηκε με τον Benny Benassy. Ο Guy Oseary σχολίασε ότι η τραγουδίστρια τον αγαπούσε τον παραγωγό: "Ταξίδεψε στο Λονδίνο για να καταγράψει διάφορα demos με τους Benny και Alle Benassi, με τα Girl Gone Wild" και "I'm Addicted να περιλαμβάνονται στην τελική λίστα των τραγουδιών του MDNA." Μια ημέρα μετά την εκτέλεση της στο Super Bowl XLVI, η Μαντόνα έδωσε συνέντευξη στον Ryan Seacrest και επιβεβαίωσε ότι "Girl Gone Wild" θα κυκλοφορήσει ως δεύτερο single. Επίσης, αποκάλυψε κατά τη διάρκεια της συνέντευξης ότι η Μπρίτνεϊ Σπίαρς δεν εμφανίζεται στο τραγούδι, όπως λέγανε διάφορες φήμες. Το εξώφυλλο, δείχνει την Μαντόνα να φοράει σέξι εσώρουχα και πήρε μια θετική κριτική από την Entertainment Weekly, λέγοντας ότι "Εξακολουθεί να φοράει εσώρουχα και να φαίνεται καλύτερα απ' ό,τι γυναίκες που είναι στην μισή ηλικία της." Το "Girl Gone Wild" παράχθηκε από τους Μαντόνα, Benny Benassi και Alle Benassi. Περιγράφεται ως ένα mid-tempo party κομμάτι και έχει ένα παρόμοιο ήχο με κομμάτια από το δέκατο στούντιο άλμπουμ της τραγουδίστριας, Confessions on a Dance Floor (2005). Στιχουργικά, το τραγούδι απευθύνεται σε ένα "good girl gone wild" τραγουδώντας γι 'αυτήν "burning hot desire". Ανοίγει με έναν προφορικό λόγο σαν προσευχή, το οποιό μοιάζει σαν το τραγούδι της ίδιας "Act of Contrition" απ' το άλμπουμ της, Like a Prayer (1989). Στο ρεφρέν τραγουδά "I’m like hey-ey-ey-ey-ey-ey / I’m like a girl gone wild / A good girl gone wild / Girls they just wanna have some fun / Get fired up like a smokin’ gun / On the floor till the daylight comes / Girls they just wanna have some fun", που θυμίζει στοιχεία από τραγούδια της Cyndi Lauper και της Rihanna. Κατά τη διάρκεια του τραγουδιού, η Μαντόνα καταλήγει στο συμπέρασμα ότι είναι "a bad girl anyway". Το τραγούδι έλαβε μικτές κριτικές από τους κριτικούς μουσικής. Ο Keith Caulfied από το Billboard το θεώρησε τραγούδι για πολύ χορό. Ο Robbie Daw από το Idolator είπε ότι "Η Madge κάνει αυτό που κάνει καλύτερα, μας πάει στην πίστα. Ο Scott Shetler έδωσε στο τραγούδι δύο αστέρια από τα πέντε γιατί θεώρησε τους στίχους "αναγωγικούς" και σημείωσε ότι ήταν παρόμοιο με το τραγούδι του Usher, "DJ Got Us Fallin' in Love". Ένας συγγραφέας απ'τό MSN θεώρησε ότι είναι ένα διασκεδαστικό αφράτο τραγούδι.Ο Eric Henderson απ'τό Slant Magazine έγραψε ότι μοιάζει με το δικό της τραγούδι "Get Together". Ο Daniel D'Addario το σύγκρινε με το τραγούδι της Μαντόνα απ´το 2000, Music, αλλά πρόσθεσε ότι "Η Μαντόνα ήταν δώδεκα χρόνια νεότερη εκείνη την εποχή και έτσι ίσως θα ήταν πιο πειστική ως "bad girl" και ότι ίσως ήρθε η ώρα γι 'αυτήν να δοκιμάσει κάτι εντελώς διαφορετικό. Ο Bill Lamb απ'τό βαθμολόγησε το τραγούδι με τρία από τα πέντε αστέρια, επαινώντας το δυνατό beat του χορού αλλά θεώρησε τους στίχους ανόητους. Το "Girl Gone Wild" έκανε την εμφάνισή του στον αριθμό έξι στα Billboard's Bubbling Under Hot 100 Singles στο διάγραμμα της 17ης Μαρτίου 2012, με πωλήσεις 22.000 downloads. Το τραγούδι επίσης έκανε το ντεμπούτο του στο νούμερο 33 στα Pop Digital Songs charts και στο 86 στα Canadian Hot 100. Αργότερα ανέβηκε στο νούμερο 47. Στην αρχή εμφανίστηκε στο νούμερο 46 στα Hot Dance Club Songs αλλά την επόμενη εβδομάδα πήγε στο νούμερο 7, κάνοντάς το 56ο single της Μαντόνα που μπαίνει στο top-ten αυτού του chart. Η Μαντόνα επιβεβαίωσε ότι θα γυρίσει το βίντεο του τραγουδιού κατά την διάρκεια μιας συνέντευξη της με τον Ryan Seacrest. Επίσης, επιβεβαίωσε ότι θα το σκηνοθετήσουν οι φωτογράφοι μόδας Mert and Marcus.Οι φωτογράφοι είχαν συνεργαστεί με την Μαντόνα στο παρελθόν για μια φωτογράφιση στο περιοδικό "Interview" αλλά και για το photoshoot του MDNA. Στο βίντεο εμφανίζεται ένα Ουκρανικό γκρουπ ονόματι Kazaky καθώς και τα μοντέλα Brad Alphonso, Jon Kortajarena, Rob Evans, Sean O'Pry και Simon Nessman. Ο Robbie Daw σύγκρινε το ασπρόμαυρο φόντο του βίντεο με αυτό που είχε σε ένα πιο παλιό της βίντεο η ίδια η Μαντόνα, το "Erotica" (1992). Το βίντεο κυκλοφόρησε μέσω του περιοδικού E! News στις 20 Μαρτίου 2012. Η Jocelyn Vena απ' το MTV περιέγραψε την πλοκή: "The video opens with Madonna in full glamour mode (big hair and diva makeup) declaring how she wants to be good but just can't fight the bad. [...] Spastic shots of her doing yoga are intercut with ones of her dancing around and sexy male dancers posing with one another (and sharing an apple in a way we haven't seen before). The video also features an electrifying dance sequence, with men in tights and heels, really calling attention to Madonna's never-ending need to create memorable images. It's clear this girl wants to have fun and she wants to be licked, kissed and grinded on by hot dudes. [...] Eventually, Madge proves she's still got the moves when she joins the dancers for another choreographed sequence. As the video continues to show the singer and her dancers just being attractive with one another, the final shot is a close-up of Madonna, crying thick, black tears, proving that wild girls are saddest when the party is over." Η Vena πίστευε ότι το βίντεο ήταν "το τέλειο αφιέρωμα" στο βιβλίο της Μάντονα Sex και στην εποχή του Erotica και το περιέγραψε "crunchy και σέξυ".Η Sara Dean είπε ότι η Μαντόνα θυμίζει τις προσωπικότητες απ´το "Vogue", "Erotica" και "Human Nature". CD Single / 12" Picture Disc"Girl Gone Wild" (Album version) — 3:43 "Girl Gone Wild" (Justin Cognito Extended Remix) — 4:48CD Maxi-Single / iTunes Digital Remixes"Girl Gone Wild" (Madonna vs Avicii - Avicii's UMF Mix) — 5:16 "Girl Gone Wild" (Dave Audé Remix) — 8:05 "Girl Gone Wild" (Justin Cognito Remix) — 4:48 "Girl Gone Wild" (Kim Fai Remix) — 6:33 "Girl Gone Wild" (Lucky Date Remix) — 5:06 "Girl Gone Wild" (Offer Nissim Remix) — 6:49 "Girl Gone Wild" (Dada Life Remix) — 5:15 "Girl Gone Wild" (Rebirth Remix) — 6:49
Το Girl Gone Wild είναι το δεύτερο single της Μαντόνα από το δωδέκατο στούντιο άλμπουμ της, MDNA. Το τραγούδι κυκλοφόρησε ψηφιακά στις 2 Μαρτίου 2012 από την Interscope Records. Μουσικά, είναι ένα mid-tempo dance party track. Το τραγούδι διαθέτει electro και house στοιχεία, και είναι παρόμοιο με προηγούμενα singles της Μαντόνα, "Music" (2000), Hung Up (2005) και Sorry (2005). Μετά την κυκλοφορία του τραγουδιού, ο Joe Francis, απείλησε να μηνύσει την Μαντόνα για παραβίαση πνευματικών δικαιωμάτων, αν τραγούδησε το τραγούδι κατά τη διάρκεια της εκτέλεσης της στο Super Bowl XLVI. Μία ομάδα της τραγουδίστιας δήλωσε ότι η Μαντόνα δεν γνωρίζει ποιος είναι ο Francis και ότι πολλά τραγούδια με το ίδιο όνομα κυκλοφόρησαν από άλλους καλλιτέχνες. Οι περισσότεροι κριτικοί έδωσαν μικτές κριτικές για το "Girl Gone Wild", αλλά επέκριναν και την ομοιότητά του με τραγούδια από την Britney Spears και Usher. Έφτασε στο νούμερο 47 στο Canadian Hot 100 και στο 6 στο Billboard Bubbling Under Hot 100 Singles. Επίσης, έφτασε στο νούμερο 7 στα Hot Dance Club Songs, κάνοντάς το 56ο single της Μαντόνα που μπαίνει στο top-ten αυτού του chart. Το βίντεο κλιπ έκανε πρεμιέρα στις 20 Μαρτίου 2012. Οι κριτικοί είπαν ότι το βίντεο είναι εμπνευσμένο από παλιότερα βίντεο της Μαντόνα, όπως, "Erotica", "Justify My Love", "Human Nature" και "Vogue".
https://el.wikipedia.org/wiki/Girl_Gone_Wild
Subbuteo
Η διαθεσιμότητα του Subbuteo ανακοινώθηκε για πρώτη φορά στον Αύγουστο 1946, από την έκδοση του «Boy's Own Paper». Τον Αύγουστο του 1946, ο Πέτερ Άντολφ κατέθεσε αίτηση διπλώματος ευρεσιτεχνίας για το παιχνίδι, το οποίο δεν ολοκληρώθηκε μέχρι το Μάιο του 1947. Μετά την πρόωρη αγγελία και τις παραγγελίες, ο Άντολφ προχώρησε στη μετατροπή της ευρεσιτεχνίας του σε ένα παραδοτέο προϊόν. Το πρώτο σετ Subbuteo γνωστό ως the Assembly Outfits, αποτελούνταν από τους τέρματα που κατασκευάζονται από σύρμα με δίχτυα από χαρτί, μπάλα από οξική κυτταρίνη, και φιγούρες από χαρτόνι σε δύο βασικά χρώματα (κόκκινα πουκάμισα με άσπρο σορτσάκι και μπλε πουκάμισα με λευκά σορτς) με βάσεις που από κουμπιά. Ο Άντολφ βρήκε τα κουμπιά από ένα παλιό παλτό της μητέρας του και τα χρησιμοποίησε για τις βάσεις. Δεν υπήρχε γήπεδο αντ΄ αυτού, δίνονταν οδηγίες στον αγοραστή για το πώς να χαράξει (με την κιμωλία), τον αγωνιστικό χώρο σε μια κουβέρτα (συνιστόταν μια παλιά κουβέρτα του στρατού). Το πρώτο πακέτο ήταν τελικά διαθέσιμο το Μάρτιο του 1947, αρκετούς μήνες μετά την αρχική διαφήμιση. Οι πρώτες φιγούρες ήταν από χαρτόνι και ο αγοραστής έπρεπε να τις κόψει από το φύλλο. Αργότερα, οι παίκτες από χαρτόνι εξάγονταν με πίεση από τις χαρτοταινίες, πριν αντικατασταθούν από τις δισδιάστατες φιγούρες από ταρταρούγα, γνωστές στους συλλέκτες ως επίπεδες (flat). Η αρχική παραγωγή του Subbuteo ήταν έγινε στο Λάνγκτον κοντά στο Τάνμπριτζ Ουέλς, στο Κεντ. Τα πρώτα έτη του το Subbuteo είχε μια σφοδρή αντιπαλότητα με το Newfooty, ένα παρόμοιο παιχνίδι που είχε εφευρεθεί το 1929 από τον Ουίλιαμ Κήλινγκ από το Λίβερπουλ. Κατά την περίοδο 1961, πριν από τα Χριστούγεννα ο Άντολφ εισήγαγε για τις φιγούρες, ένα τρισδιάστατο πλαστικό σχήμα, χειροποίητα βαμμένο, στη σειρά. Μετά από πολλές τροποποιήσεις του σχεδιασμού, οι φιγούρες εξελίχθηκαν από 1967 στις κλασικές «βαρέων βαρών». Η Newfooty σταμάτησε την εμπορία το 1961 μετά από μια αποτυχημένη εκστρατεία τηλεοπτικής διαφήμισης, αλλά το κλείσιμό της είναι πιθανό να συνδέεται με την έναρξη της κυκλοφορίας μορφοποιημένων παίκτων Subbuteo. Υπήρχαν αρκετές περαιτέρω εξελίξεις του σχεδιασμού και του σχήματος. Το 1978, εισήχθη η φιγούρα Ζόμπι για να διευκολυνθεί ο μηχανικός χρωματισμός των φιγούρων. Μετά από πολλές αρνητικές αντιδράσεις, οι φιγούρες ζόμπι αντικαταστάθηκαν το 1980 από το «ελαφρύ» σχήμα και συνεχίστηκε μέχρι τη δεκαετία του 1990. Μετά την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου από την Αγγλία το 1966, το Subbuteo κυκλοφόρησε μια ειδική συσκευασία που περιείχε όλες τις ομάδες που πήραν μέρος από τους προημιτελικούς και μετά. Αυτό το συγκεκριμένο σετ είναι πλέον δύσκολο να βρεθεί και για το λόγο αυτό είναι ιδιαίτερα υψηλής χρηματικής αξίας ως συλλεκτικό. Το Subbuteo παρήγαγε επίσης και άλλα πράγματα για τον συλλέκτη, τα οποία συνέβαλλαν στο να αποκτήσει πολύ μεγάλη απήχηση. Κατάφερε να δημιουργήσει ένα γήπεδο, κύπελλα, φιλάθλους, τραυματιοφορείς, αστυνομικούς, διαιτητές και πολλά άλλα. Η εταιρεία υπήρξε πολύ δημοφιλής έως ότου σταμάτησε απότομα την παραγωγή. Αργότερα η ιδέα αγοράστηκε από Hasbro η οποία αναπαρήγαγε τις ομάδες και πάλι, με τη μορφή φωτορεαλιστικών καρτών πάνω στις βάσεις και όχι με τα παλαιού τύπου στοιχεία. Το παιχνίδι Subbuteo είναι μια φυσική προσομοίωση του αθλήματος και απαιτεί την επιδεξιότητα και την ικανότητα στο τίναγμα των φιγουρών που στέκονται σε βαριές βάσεις, προς την μπάλα, η οποία είναι μεγάλου μεγέθους και είναι σχεδόν τόσο ψηλή όσο οι παίκτες. Αυτό που κάνει το παιχνίδι διαφορετικά από τα περισσότερα άλλα παιχνίδια επιτραπέζια αθλήματα είναι τα εκατοντάδες πακέτα ομάδων και τα αξεσουάρ. Ενώ τα περισσότερα επιτραπέζια παιχνίδια παρουσιάζουν μόνο δύο χαρακτηριστικές ομάδες (συνήθως κόκκινο - μπλε ή άσπρο - μαύρο), το Subbuteo έχει αρκετές εκατοντάδες ομάδων σχεδίων και υποδειγμάτων και όλα αφορούν πραγματικές ομάδες. Ορισμένα χρώματα μιας ομάδας θα μπορούσε φυσικά να χρησιμοποιηθούν για να εκπροσωπούν διαφορετικές ομάδες, όπως η ομάδα 001, οι οποίες θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ομάδες όπως η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και η Νότιγχαμ Φόρεστ, υπάρχουν όμως και πολλά μοναδικά πακέτα, όπως η Σαμπντόρια και η Σοβιετική Ένωση, ακόμη και αχρωμάτιστα μοντέλα. Υπάρχουν επίσης πολλά πρόσθετα εξαρτήματα, όπως οι νέες μπάλες και τα τέρματα, ειδικές φιγούρες για ελεύθερη κτυπήματα και πλάγιες επαναφορές, πάγκοι εξέδρες και φίλαθλοι, αστυνομικοί, προβολείς, και τηλεοπτικές κάμερες. Το Subbuteo έχει επίσης εδώ και πολλά χρόνια ένα ανταγωνιστικό πρωτάθλημα, γνωστό με το όνομα επιτραπέζιο ποδόσφαιρο (sports table football). Υπάρχει και μια διοικούσα αρχή η FISTF και ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα κάθε χρόνο. Επιτραπέζιο ποδοσφαιράκι Επιτραπέζιο κρίκετ English Subbuteo Table Football Association ESTFA is the governing body of the game in England. subbuteoworld.co.uk Η εξέλιξη της φιγούρας του Subbuteo freespace.virgin.net Η Ιστορία του Subbuteo - Το subbuteo στην Ελλάδα
Το Subbuteo είναι σύνολο από επιτραπέζια παιχνίδια προσομοίωσης ομαδικών αθλημάτων όπως το ποδόσφαιρο, το κρίκετ, το ράγκμπι και το χόκεϊ επί χόρτου. Το όνομα είναι πιο στενά συνδεδεμένο με το άθλημα του ποδοσφαίρου και για πολλά χρόνια κυκλοφορούσε στο εμπόριο ως παιχνίδι προσομοίωση του ποδοσφαίρου. Το όνομα "Subbuteo" προέρχεται από τη νεολατινική επιστημονική ονομασία Falco subbuteo (αρπακτικό πτηνό, είναι κοινώς γνωστό ως δεντρογέρακο) και δόθηκε στο παιχνίδι, όταν δε χορηγήθηκε εμπορικό σήμα στο δημιουργό του, Πέτερ Άντολφ (1916-1994), για να ονομάσει το παιχνίδι «χόμπι».
https://el.wikipedia.org/wiki/Subbuteo
Ανδρέας Αναγνωστάκης
Γεννήθηκε στα Αντικύθηρα, αλλά η οικογένειά του καταγόταν από τα Σφακιά της Κρήτης. Σπούδασε ιατρική πρώτα στην Αθήνα και κατόπιν στη Βιέννη, στο Βερολίνο και στο Παρίσι. Εξειδικεύτηκε στον οφθαλμιατρικό τομέα με διατριβές στο Παρίσι και Λονδίνο. Εκεί επινόησε οφθαλμοσκόπιο, το οποίο ήταν και το πιο απλό και εύχρηστο της εποχής του, βελτιώνοντας σημαντικά το αρχικό οφθαλμοσκόπιο του Χέρμαν φον Χέλμχολτζ, και με αυτή την εφεύρεση, μια από τις σημαντικότερες ιατρικές εφευρέσεις της εποχής του, συντέλεσε στην διάδοση της διαγνωστικής μεθόδου. Επέστρεψε στην Αθήνα το 1854 και διορίστηκε διευθυντής του Οφθαλμιατρείου (σε ηλικία 28 ετών) και καθηγητής της οφθαλμολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (από το 1856 ως τον θάνατό του, δηλαδή επί 41 χρόνια), όπου διετέλεσε δύο φορές (1868 και 1873) κοσμήτορας της Ιατρικής Σχολής και μία φορά πρύτανης, το 1877. Ο Ανδρέας Αναγνωστάκης υπήρξε πρόεδρος του Α΄ και του Β΄ Πανελλήνιου Ιατρικού Συνεδρίου (1882 και 1885), διευθυντής της «Ιατρικής Εφημερίδος» και συντάκτης του περιοδικού «Ασκληπιός». Το όνομα του φέρει η εγχειρητική μέθοδος θεραπείας του εντροπίου: είναι γνωστή ως «Εγχείρηση Αναγνωστάκη». Περί οφθαλμικών παθών (1871) Περί εγχειρήσεως του εντροπίου και της τριχιάσεως (1857) Περί της οπτικής των αρχαίων (1878) Περί της αντισηπτικής μεθόδου παρά τοις αρχαίοις (1889) Η ιατρική του Αριστοφάνους (1891) Ήταν τακτικός συνεργάτης του περιοδικού «Annales d'oculistique» που εκδίδονταν στις Βρυξέλλες. Έγραψε επίσης διάφορες επιστημονικές εργασίες στα ελληνικά και γαλλικά. Από το 1858 ως το 1860 εξέδιδε μαζί με τον Θεόδωρο Αφεντούλη την «Ιατρική Εφημερίδα», που δημοσιευόταν στην Αθήνα.Ο Ανδρέας Αναγνωστάκης υπήρξε και ποιητής. Μετέφρασε έμμετρα τη «Μαρία Στούαρτ» του Φρίντριχ Σίλερ το 1896 και εκλέχθηκε κριτής του «δραματικού αγώνος» (δηλ. διαγωνισμού θεάτρου) της Δ΄ Ολυμπιάδας. Μαρίνος Βρετός (1866). Εθνικόν ημερολόγιον. Εν Αθήναις: Παρά τω Κ. Δραγούμη εκδότη της Πανδώρας. Εθνικόν και Καποδιστριακόν Πανεπιστήμιον Αθηνών (1939). Αριστοτέλης Κούζης, επιμ. Εκατονταετηρίς 1837 - 1937, Τόμος Γ΄, Ιστορία της Ιατρικής Σχολής. Αθήναι: Τύπος «Πυρσού» Α.Ε. Ανακτήθηκε στις 25 Μαΐου 2010. Νέα Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια «Χάρη Πάτση», τόμος 5 (Αθήναι 1968), σελ. 324 «Ανδρέας Αναγνωστάκης». Εμπρός: σελ. 3. 1897-03-31. http://efimeris.nlg.gr/ns/pdfwin_ftr.asp?c=108&pageid=-1&id=554&s=0&STEMTYPE=0&STEM_WORD_PHONETIC_IDS=AAiARdASVASJASLASVAShASbAScASEASSASPASaAAiAAiARdASVASJASLASVAShASbAScASEASSASPASaAAi&CropPDF=0. Ανακτήθηκε στις 30-08-2016.
Ο Ανδρέας Αναγνωστάκης (Αντικύθηρα, 11 Αυγούστου 1826 - Αθήνα, 27 Μαρτίου 1897) ήταν Έλληνας ιατρός, καθηγητής πανεπιστημίου. Στον οφθαλμιατρικό τομέα επινόησε απλό οφθαλμοσκόπιο και συντέλεσε στην διάδοση της διαγνωστικής αυτής μεθόδου.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%AD%CE%B1%CF%82_%CE%91%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CF%89%CF%83%CF%84%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82
Οίκος του Μουχράνι
Η προέλευση τού Οίκου Mουχράνι χρονολογείται από το 1512, όταν ο βασιλιάς Δαβίδ Ι΄ τού Κάρτλι αναγκάστηκε να κάνει τον μικρότερο αδελφό του Bαγράτ Α΄ κληρονομικό άρχοντα τού Mουχράνι, για να εξασφαλίσει την υποστήριξή του ενάντια στις καταπατήσεις ενός άλλου Γεωργιανού ηγεμόνα, τού βασιλιά Γεωργίου Β΄ του Kαχέτι. Το φρούριο τού Κσάνι, που κτίστηκε τότε, έγινε οχυρό τού Οίκου. Στη συνέχεια, η κατοικία μεταφέρθηκε στο χωριό Mουχράνι. Με την πάροδο τού χρόνου, οι πρίγκιπες τού Μουχράνι εκμεταλλεύτηκαν την αδυναμία της βασιλικής εξουσίας και μετέτρεψαν το φέουδό τους σε μία αυτόνομη κυριότητα, το σαταβάντο, δηλαδή «μία ιδοκτησία τού ταβάντι (δούκα)». Μετά το τέλος χωρίς κληρονόμους τού βασιλιά Ροστόμ του Κάρτλι, ο υιοθετημένος γιος του Βαχτάνγκ πρίγκιπας του Μουχράνι, τον διαδέχθηκε στο θρόνο ως βασιλιάς Βαχτάνγκ Ε΄ τού Κάρτλι το 1659 και παραχώρησε την κυριότητα τού Μουχράνι στον νεότερο αδελφό του, Κωνσταντίνο Α΄, πρόγονο όλων των επόμενων πριγκίπων τού Μουχράνι. Οι απόγονοι τού Βάχτανγκ Ε΄, τού πρεσβύτερου κλάδου τού Οίκου Mουχράνι, διατήρησαν το στέμμα τού Κάρτλι μέχρι το 1724, όταν η οθωμανική εισβολή ανάγκασε τον βασιλιά Βαχτάνγκ ΣΤ΄ του Κάρτλι και την οικογένειά του σε εξορία στη Ρωσία, χωρίς ωστόσο να παραιτηθούν από τα δικαιώματά τους στον θρόνο. Σχημάτισαν δύο κλάδους στην εξορία, και οι δύο έγιναν δεκτοί μεταξύ των τάξεων των ρώσων ευγενών πριγκίπων (knyaz). Ο ένας κλάδος από αυτούς, οι πρίγκιπες Γρουζίνσκι, καταγόταν από τον γιο τού Βαχτάνγκ ΣΤ΄, Μπακάρ και εξέλιπε το 1892. Ο άλλος κλάδος, οι πρίγκιπες Μπαγκρατιόν, που προέρχονται από τον ανιψιό του Βαχτάνγκ ΣΤ΄, Aλέξανδρο, έγινε διάσημος από τον Πιότρ Μπαγκρατιόν, Ρώσο στρατηγό των Ναπολεόντειων Πολέμων, και εξέλιπαν οι άρρενες απόγονοι το 1920, μετά το τέλος των αδελφών Ντμίτρυ και Αλεξάντερ Μπαγκρατιόν. Ο θρόνος του Κάρτλι πέρασε τελικά στα μακρινά εξαδέλφια τους από τον Οίκο των Μπαγκρατιόνι τού Καχέτι. Αυτός ο νέος βασιλικός Οίκος ένωσε τόσο το Κάρτλι, όσο και το Καχέτι σε μία ενιαία μοναρχία. Οι απόγονοι τού Κωνσταντίνου, ο κλάδος τού Οίκου των Μουχράνι, επέλεξαν να μείνουν στο Κάρτλι αντί να ακολουθήσουν τον Βαχτάνγκ ΣΤ΄ στη Ρωσία. Διατήρησαν την κατοχή τού Μουχράνι υπό τους Καχετιανούς Μπαγκρατιόνι και συνέχισαν να ασκούν εντός του ενωμένου βασιλείου της Γεωργίας τις κληρονομικές θέσεις τού Διοικητή (major) τού Ανακτόρου της Γεωργίας και του Ανώτατου Kοντόσταυλου (Constable) του Άνω Κάρτλι. Μετά την προσάρτηση της Γεωργίας από τη Ρωσία το 1801, η Γεωργία και το Μουχράνι έπαψαν να υπάρχουν ως αυτόνομα εδάφη και οι πρώην ηγεμόνες της επιβεβαιώθηκαν ως Ρώσοι πρίγκιπες το 1825 και το 1850 . Αυτός ο κλάδος πήρε το προβάδισμα γενεαλογικά ως εκπρόσωπος τού Οίκου των Μπαγκρατιόνι, καθώς ο πρεσβύτερος κλάδος των Mουχράνι εξέλιπε στην εξ αρρενογονίας γραμμή του το 1920. Μετά την κατάληψη της Γεωργίας από τους Μπολσεβίκους, οι Μουχράνι μετακόμισαν στην Ευρώπη το 1930. Το 1957, ο πρίγκιπας Ηρακλής Μπαγκρατιόνι τού Μουχράνι, έχοντας εγκατασταθεί στην Ισπανία, ανακήρυξε τον εαυτό του επικεφαλής τού βασιλικού Οίκου της Γεωργίας, διεκδίκηση την οποία διατήρησαν οι απόγονοί του και σήμερα τον τίτλο φέρει ο εγγονός του Δαβίδ, ο οποίος έχει επιστρέψει στο Γεωργία. Μία αντίπαλη αξίωση, που βασίζεται στην εξ αρρενογονίας καταγωγή από τους τελευταίους βασιλείς του Κάρτλι-Καχέτι στην ανατολική Γεωργία, προέρχεται από τον πρίγκιπα Νουγκζάρ, επικεφαλής της οικογένειας Μπαγκρατιόν-Γρουζίνσκι, τον νεότερο κλάδο των Μπαγκρατιόνι τού Καχέτι. Η κόρη τού πρίγκιπα Nουζγκάρ, πριγκίπισσα Άννα Μπαγκρατιόν-Γρουζίνσκι, διαζευγμένη δασκάλα και δημοσιογράφος με δύο κόρες, παντρεύτηκε τον πρίγκιπα Δαβίδ Μπαγκρατιόν τού Μουχράνι, στις 8 Φεβρουαρίου 2009 στον καθεδρικό ναό Σαμέμπα της Τιφλίδας. Ο γάμος ένωσε τους κλάδους Μουχράνι και Γρουζίνσκι τού Καχέτι της βασιλικής οικογένειας της Γεωργίας και συγκέντρωσε πλήθος 3.000 θεατών, αξιωματούχων και ξένων διπλωματών, καθώς και εκτεταμένη κάλυψη από τα γεωργιανά μέσα ενημέρωσης. Η δυναστική σημασία τού γάμου έγκειται στο γεγονός ότι, εν μέσω της αναταραχής στον πολιτικό κομματισμό που έχει ταλαιπωρήσει τη Γεωργία από την ανεξαρτησία της το 1991, ο Πατριάρχης Ηλίας Β΄ της Γεωργίας ζήτησε δημόσια την αποκατάσταση της μοναρχίας ως δρόμο προς την εθνική ενότητα τον Οκτώβριο του 2007. Αν και αυτό οδήγησε ορισμένους πολιτικούς και κόμματα να διασκεδάσουν με την ιδέα της γεωργιανής συνταγματικής μοναρχίας, προέκυψε ανταγωνισμός μεταξύ των πριγκίπων και των υποστηρικτών της παλαιάς δυναστείας, καθώς ιστορικοί και νομικοί συζήτησαν, ποιος έχει το ισχυρότερο κληρονομικό δικαίωμα, σε έναν θρόνο που είναι κενός εδώ και δύο αιώνες. Ενώ ορισμένοι Γεωργιανοί μοναρχικοί υποστηρίζουν τον ισχυρισμό του κλάδου Γρουζίνσκι-Καχέτι, άλλοι υποστηρίζουν αυτόν του επαναπατρισμένου κλάδου Μουχράνι. Και οι δύο κλάδοι προέρχονται από αδιάσπαστη, νόμιμη εξ αρρενογονίας γραμμή από τους μεσαιωνικούς βασιλείς της Γεωργίας, από τον Κωνσταντίνο Β΄ της Γεωργίας, που απεβίωσε το 1505 . Ενώ οι Μπαγκρατιόν-Μουχράνι αποτελούσαν πλάγιο κλάδο τού πρώην Βασιλικού Οίκου τού Kάρτλι, έγιναν η γενεαλογικά πρεσβύτερη γραμμή τού Οίκου Μπααγκρατιόνι στις αρχές του 20ου αι.. Ωστόσο η πρεσβύτερη αυτή γραμμή έχασε την κυριαρχία τού Κάρτλι το 1724. Εν τω μεταξύ, ο κλάδος Μπαγκρατιόν-Γρουζίνσκι, αν και νεότερος γενεαλογικά από τους πρίγκιπες τού Mουχράνι, βασίλευσε στο βασίλειο τού Kαχέτι, επανένωσε τα δύο βασίλεια στο βασίλειο τού Kάρτλι-Καχέτι το 1762 και δεν έχασε την κυριαρχία μέχρι τη ρωσική προσάρτηση το 1800. Ο γαμπρός είναι το μόνο μέλος τού κλάδου του, που διατηρεί την υπηκοότητα και τη διαμονή της Γεωργίας από το τέλος τού πατέρα του, πρίγκιπα Γεωργίου Μπαγκρατιόν-Μουχράνι το 2008 . Εκτός από τον άγαμο μεγαλύτερο αδελφό του, ο πρίγκιπας Δαυίδ είναι ο άρρην κληρονόμος τού Οίκου Μπαγκρατιόνι, ενώ ο πατέρας της νύφης είναι ο πιο πρεσβύτερος απόγονος των τελευταίων Μπαγκρατιόνι-Καχέτι, που βασίλευσαν στο ενοποιημένο βασίλειο τού Κάρτλι-Καχέτι . Δεδομένου ότι ο Nουγκζάρ και ο εξάδελφός του, πρίγκιπας Eυγένιος Μπαγκρατιόν-Γρουζίνσκι (γενν. 1947, νυμφευμένος χωρίς παιδιά), είναι οι τελευταίοι εξ αρρενογονίας απόγονοι τού βασιλιά Γεωργίου ΙΓ΄, ο κλάδος τους πλησιάζει στην εξάλειψη. Αλλά ο γάμος μεταξύ της κληρονόμου τού Νουγκζάρ Γρουζίνσκι και τού κληρονόμου Mουχράνι επιλύει τον ανταγωνισμό τους για τη διεκδίκηση τού θρόνου, ο οποίος είχε διχάσει τους Γεωργιανούς μοναρχικούς. Ο γιος που γεννήθηκε από αυτόν τον γάμο, ο Γεώργιος Μπαγκρατιόνι (γενν. 27 Σεπτεμβρίου 2011) είναι τελικά ο άρρην κληρονόμος τού Οίκου των Μπαγκρατιόνι και ο γενικός κληρονόμος τού Γεωργίου ΙΓ΄ του Kάρτλι-Καχέτι. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα House of Mukhrani στο Wikimedia Commons Royal House of Bagration of Georgia
Ο Οίκος τού Μουχράνι είναι μία γεωργιανή πριγκιπική οικογένεια, που είναι κλάδος της πρώην βασιλικής δυναστείας των Μπαγκρατιόνι, από την οποία ξεπήδησε στις αρχές του 16ου αι., λαμβάνοντας ως ιδιοκτησία (appanage) την επικράτεια τού Μουχράνι , στο βασίλειο τού Κάρτλι . Η οικογένεια — τώρα έγινε ο πρεσβύτερος κλάδος τού Οίκου των Μπαγκρατιόνι — είναι από τότε γνωστή ως Μουχρανμπατόνι (γεωργιανά: მუხრანბატონი), δηλαδή «πρίγκιπες (μπατόνι) τού Μουχράνι». Ένας άλλος, παλαιότερος κλάδος τού Οίκου Mουχράνι, ο κλάδος Κάρτλι που σήμερα έχει εξαφανιστεί, ανέδειξε πέντε βασιλείς τού Kάρτλι μεταξύ 1658 και 1724. Οι απόγονοί του έφεραν τους αυτοκρατορικούς ρωσικούς τίτλους τού πρίγκιπα Γρουζίνσκι (Грузи́нский = της Γεωργίας, από το Грузия, Γρούζια = Γεωργία) και των πριγκίπων Μπαγκρατιόν (Багратион). Αυτός εδώ ο κλάδος, ο Οίκος τού Μουχράνι, που τα μέλη του είχαν αξιώματα στο Mουχράνι ως tavadi, και εισήλθε μεταξύ των ευγενών πριγκίπων της Ρωσίας με το όνομα Μπαγκρατιόν τού Μουχράνι (Μπαγκρατιόν-Μουχράνσκυ, Багратион-Мухранский ή Μπαγκρατιόν-Μουχρανέλι, ბაგრატიონ-მუხრანელი), εξακολουθεί να ακμάζει και, από το 1957, διεκδικεί να είναι ο Βασιλικός Οίκος της Γεωργίας, λόγω τού ότι είναι τώρα γενεαλογικά η πρεσβύτερη σωζόμενη γραμμή της δυναστείας των Μπαγκρατιόνι. Ο Δαβίδ Μπαγκρατιόν τού Μουχράνι είναι ο επικεφαλής αυτού τού Οίκου από τις 16 Ιανουαρίου 2008.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%87%CF%81%CE%AC%CE%BD%CE%B9
Κλίμακα Μερκάλι
Η κλίμακα Μερκάλι δεν μετρά την ενέργεια που απελευθερώνεται από έναν σεισμό, όπως η κλίμακα Ρίχτερ. Αντίθετα, ασχολείται με τις επιπτώσεις ενός σεισμού σε μια δεδομένη περιοχή. Συνεπώς ενδείκνυται για την μέτρηση σεισμών σε πυκνοκατοικημένες περιοχές, ενώ δεν είναι αποτελεσματική για αραιοκατοικημένες ή ακατοίκητες περιοχές. Με βάση την κλίμακα, οι σεισμοί ταξινομούνται σε 12 επίπεδα, ανάλογα με την έντασή τους και τις ζημιές που επιφέρουν. Τα επίπεδα αυτά φέρουν λατινικούς αριθμούς και ξεκινούν από το I (επίπεδο 1, μη αισθητός σεισμός, καταγράφεται μόνο από σεισμογράφους), με αύξουσα σειρά καθώς αυξάνεται η ένταση του σεισμού και οι προκαλούμενες ζημιές. Στις ασθενείς και μέτριες δονήσεις, χωρίς ζημιές, η κατάταξη γίνεται ανάλογα με το πόσο αισθητές γίνονται από τους ανθρώπους, ενώ στις ισχυρότερες γίνεται ανάλογα με την έκταση των καταστροφών, τόσο στα αντισεισμικά, όσο και στα λιγότερο ανθεκτικά κτίρια. Το ύψιστο δυνατό επίπεδο που μπορεί να υπάρξει είναι το XII (12) και αντιστοιχεί σε έναν σεισμό που θα επέφερε ολική καταστροφή σε κάθε ανθρώπινη κατασκευή και θα άλλαζε το γεωγραφικό ανάγλυφο της περιοχής. Κατά κανόνα, οι εντάσεις XI (11) και XII (12) δεν χαρτογραφούνται, διότι περιορίζονται μόνο σε κάποια σημεία με ιδιαίτερα ασθενές υπέδαφος. Ωστόσο, στους ιστορικούς χρόνους έχει καταγραφεί επίπεδο XII (12) σε μεγάλη έκταση στον σεισμό της Χαϊγιουάν στην Κίνα στις 16 Δεκεμβρίου 1920, με συνολικό απολογισμό 273.400 θύματα. Ειδικότερα στις επαρχίες Χαϊγιουάν, Λιτζουνμπού και Γκανγιαντσί, σημειώθηκαν παραμορφώσεις του εδάφους και ολική καταστροφή επιπέδου XII. Το μέγεθός του παλαιότερα είχε γενικά εκτιμηθεί στα 7,8 R και κατά τις σημερινές κινεζικές πηγές στους 8,5 βαθμούς της κλίμακας Ρίχτερ. Αν και υπάρχει κάποια σχετική αντιστοιχία μεταξύ της ενέργειας που απελευθερώνεται (μέγεθος, στην Κλίμακα Ρίχτερ) και της έντασης των σεισμών, αυτό δεν είναι απόλυτο, καθώς το επίπεδο της έντασης εξαρτάται και από άλλους παράγοντες, όπως το εστιακό βάθος του σεισμού, το πόσο ευνοϊκό ή δυσμενές είναι το υπέδαφος, την απόσταση των κατοικιών από το επίκεντρο και από την πυκνότητα του πληθυσμού. Για παράδειγμα, ένας σεισμός στην κεντρική Καλιφόρνια, ΗΠΑ, στις 19 Μαΐου 2011, μεγέθους μόλις 0,7 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ, αλλά με εστιακό βάθος μόλις 4 χιλιόμετρα, ταξινομήθηκε στο επίπεδο III (3) της κλίμακας Μερκάλι, από την United States Geological Survey (USGS). Αντιθέτως, ένας σεισμός 4,9 Ρίχτερ, που καταγράφηκε την ίδια ημέρα, νότια της Κρήτης, Ελλάδα, αλλά με εστιακό βάθος 27 χιλιόμετρα και μακριά από την ακτή, ταξινομήθηκε επίσημα στο επίπεδο I (1, δεν έγινε αισθητός, καταγράφηκε μόνο από σεισμογράφους). Σημαντικό ρόλο, επίσης, παίζει και το αντισεισμικό επίπεδο υποδομών της χώρας, με πιο εντυπωσιακό παράδειγμα τον σεισμό 9,0 - 9,1 Ρίχτερ στο Σεντάι της Ιαπωνίας, στις 11 Μαρτίου 2011, με επίσημη ταξινόμηση των πλησιέστερων πόλεων στο επίπεδο VIII (8) της κλίμακας Μερκάλι και στο επίπεδο IX (9) μόνο στην πόλη Φουρουκάβα (Furukawa) - μικρό συγκριτικά με την απίστευτη ενέργεια που απελευθερώθηκε. Καθοριστικό, βέβαια, ήταν και το γεγονός ότι το υπόκεντρο ήταν μακριά από την ακτή και σε εστιακό βάθος 24,4 χιλιομέτρων. Τα 12 επίπεδα της κλίμακας Μερκάλι είναι τα εξής: Κλίμακα Ρίχτερ Τζουζέπε Μερκάλι Σεισμός Η Κλίμακα Μερκάλι από την USGS. Αρχειοθετήθηκε 2016-03-23 στο Wayback Machine. «Modified Mercalli Intensity Scale». Association of Bay Area Governments (ABAG).
Η κλίμακα Μερκάλι (αγγλ. Mercalli intensity scale) είναι μια κλίμακα που χρησιμοποιείται για τη μέτρηση της έντασης των σεισμών. Πήρε το όνομά της από το δημιουργό της, Τζουζέπε Μερκάλι, Ιταλό ηφαιστειολόγο που την επινόησε το 1902.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BB%CE%AF%CE%BC%CE%B1%CE%BA%CE%B1_%CE%9C%CE%B5%CF%81%CE%BA%CE%AC%CE%BB%CE%B9
Σύμμαχος ο Εβιωναίος
Έγραψε ελεύθερη μετάφραση της Αγίας Γραφής δίνοντας προσοχή στο νόημα περισσότερα παρά στις λέξεις. Φαίνεται ότι έκανε την μετάφραση από την Σαμαριτική. Άνθιμος Γαζής (1807). Βιβλιοθήκης Ελληνικής βιβλία δύο : Περιέχοντα κατά χρονικήν πρόοδον τας περί των εξόχων Ελλήνων Συγγραφέων βεβαιωτέρας ειδήσεις / Συνερανισθέντα εκ παλαιών και νεωτέρων Κριτικών, και εκδοθέντα υπό Ανθίμου Γαζή του Μηλιώτου. Εν Βενετία: Εκ της Τυπογραφίας Πάνου Θεοδοσίου του εξ Ιωαννίνων. Ανακτήθηκε στις 10 Ιανουαρίου 2011.
Ο Σύμμαχος υπήρξε Ιουδαίος φιλόσοφος που άκμασε περί το 193 μ.Χ.. Ήταν Σαμαρίτης. Έφυγε από το γένος του και πήγε στην Ιουδαία, όπου περιτομήθηκε για δεύτερη φορά. Αργότερα δέχτηκε τον Χριστιανισμό, και όπως ο ίδιος λέει τον Εβωισμό.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%8D%CE%BC%CE%BC%CE%B1%CF%87%CE%BF%CF%82_%CE%BF_%CE%95%CE%B2%CE%B9%CF%89%CE%BD%CE%B1%CE%AF%CE%BF%CF%82
Ο ελληνικός στρατός στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο
Μετά την επικράτηση στην Ελλάδα του κινήματος της Εθνικής Άμυνας από τον Ελευθέριο Βενιζέλο και τους συνεργάτες του, η χώρα εγκατέλειψε την τακτική της αυστηρής ουδετερότητας που υποστήριζε σθεναρά ο έκπτωτος πλέον μονάρχης Κωνσταντίνος Α΄ και εξήλθε ολοκληρωτικά στην ευρωπαϊκή πολεμική σύρραξη που μαινόταν από τον Ιούλιο του 1914. Ο Βενιζέλος πίστευε ότι η Ελλάδα είχε συμφέρον να μη μείνει αμέτοχη στον πόλεμο, καθότι πεποίθησή του ήταν πως σε αυτόν θα επικρατούσαν οι δυτικοί σύμμαχοι. Αντιμετωπίζοντας πολλά προβλήματα με τις γειτονικές χώρες Τουρκία και Βουλγαρία, με τις οποίες υπήρχαν εκκρεμείς υποθέσεις μετά τη λήξη των βαλκανικών πολέμων λόγω των διεκδικήσεών τους, εκτιμούσε ότι θα υπήρχαν οι δυνατότητες να προωθηθούν με ευνοϊκό τρόπο τα εθνικά αλυτρωτικά θέματα. Οι σύμμαχοι από την άλλη είχαν ανάγκη τον ελληνικό στρατό προκειμένου να κυριαρχήσουν στη βαλκανική χερσόνησο, δημιουργώντας ένα τρίτο μέτωπο που θα τους βοηθούσε να χαλαρώσουν την πίεση που δέχονταν τόσο στο δυτικό μέτωπο όσο και στο ανατολικό μέτωπο, όπου η Ρωσία είχε υποστεί σοβαρότατες απώλειες. Σε αυτό διακρίνονταν τρεις κύριοι τομείς: Ο δυτικός από την Εριγώνα μέχρι τα ελληνοαλβανικά σύνορα, ο κεντρικός από τον ποταμό Αξιό μέχρι το Μοναστήρι και ο ανατολικός που εκτεινόταν από τον ποταμό Αξιό έως τον κόλπο του Στρυμόνα. Οι δυτικοί σύμμαχοι είχαν συνολικά αναπτύξει σε αυτό 284 τάγματα, εκ των οποίων 63 ήσαν ελληνικά. Οι ελληνικές δυνάμεις την άνοιξη του 1917 αποτελούνταν από ένδεκα μεραρχίες (περίπου 130.000 άνδρες). Τρεις μεραρχίες είχαν ήδη συγκροτηθεί στη Μακεδονία από την Εθνική Άμυνα, ενώ οι υπόλοιπες οκτώ προήλθαν από επιστράτευση, συγκροτώντας τα Α΄ και Β΄ Σώματα Στρατού (μεραρχίες Ι, ΙΙ, ΧΙΙΙ, Κρήτης, ΙΙΙ, ΙV, Αρχιπελάγους και Σερρών). Το Ραβινέ ήταν ένα οχυρωμένο ύψωμα επί του ελληνικού εδάφους στη δυτική πλευρά του Αξιού, το οποίο κατήχαν ισχυρές γερμανοβουλγαρικές δυνάμεις. Αποτελούσε ένα από τα βασικότερα ερείσματα της αμυντικής τους διάταξης και ως εκ τούτου η κατάληψή του κρινόταν απαραίτητη από το συμμαχικό επιτελείο. Από τις 23 έως τις 30 Απριλίου του 1917 το ύψωμα προσβλήθηκε με προπαρασκευαστικό βομβαρδισμό και επίθεση των ελληνικών τμημάτων, με προεξάρχοντα τα τάγματα των λοχαγών Κονδύλη και Τσάκαλου. Τα ξημερώματα της 1ης Μαΐου εκδηλώθηκε η κύρια επιθετική ενέργεια στην οποία πήραν μέρος τρεις ελληνικοί λόχοι του τάγματος Γουλιανού, που κατάφεραν να εκδιώξουν τους κύριους υπερασπιστές του υψώματος, δυο βουλγαρικούς λόχους, συλλαμβάνοντας και περίπου 60 αιχμαλώτους. Ωστόσο ο εχθρός αντεπιτέθηκε άμεσα με συνέπεια οι ελληνικές δυνάμεις να υποστούν βαριές απώλειες, αφού το σύνολο σχεδόν των ανδρών τους σκοτώθηκε ή τραυματίσθηκε με τον διοικητή λόχου υπολοχαγό Καρακουλάκη να περιλαμβάνεται στους νεκρούς. Όλα αυτά οδήγησαν σε προσωρινή εγκατάλειψη του υψώματος, έως ότου μια νέα ελληνική αντεπίθεση από τους λόχους Ντερτιλή, Χαιρέτη και μια διμοιρία υπό τον ανθυπαστιστή Γκέκα να καταλήξει σε επανάκτησή του. Κύριο λήμμα: Μάχη του Σκρα Το ύψωμα 1097 (Σκρα) βρίσκεται στα μέσα της συνοριακής γραμμής Βουλγαρίας-Ελλάδας που εκτείνεται από το όρος Μπέλες έως το όρος Καϊμακτσαλάν και εντός της ελληνικής επικράτειας. Ήταν μια οχυρωμένη θέση την οποία υπεράσπιζαν γερμανοβουλγαρικά τμήματα. Τις πρώτες πρωϊνές ώρες της 17ης Μαΐου του 1918 άρχισε η ελληνική επίθεση από τη μεραρχία Αρχιπελάγους (υπό το στρατηγό Ιωάννου), ενός συντάγματος Κρητών υπό το στρατηγό Σπηλιάδη και τη μεραρχία Σερρών με επικεφαλής το στρατηγό Εμ. Ζυμβρακάκη. Στη μάχη διακρίθηκαν ιδιαιτέρως τα τμήματα του ταγματάρχη Νικ. Πλαστήρα και του αντισυνταγματάρχη Γ. Κονδύλη. Η μάχη έληξε με ελληνική νίκη, που απέφερε κατάληψη άφθονου πολεμικού υλικού και 1.800 αιχμαλώτους. Στις απώλειες του ελληνικού στρατού περιλαμβάνεται ο διοικητής τάγματος Β. Παπαγιάννης. Στις 5:30 το πρωΐ της 2 Σεπτεμβρίου του 1918 ξεκίνησε η τελική επίθεση των συμμάχων σε όλο το μήκος του βαλκανικού μετώπου, υπό την ηγεσία του γάλλου αρχιστράτηγου Φρανσέ Ντ΄Εσπερέ. Οι ελληνικές δυνάμεις μετείχαν στην προσβολή της περιοχής ανατολικά του Αξιού, με στόχο την κατάληψη των οχυρωματικών θέσεων Μπέλες και Ρούπελ. Δυο ελληνικές μεραρχίες ανέλαβαν την εκκαθάριση του όρους της Τζένας στην περιφέρεια Αριδαίας, στόχος που επιτεύχθηκε το απόγευμα της ίδιας ημέρας από το Σύνταγμα Γαργαλίδη. Στις 4 Σεπτεμβρίου άρχισε η καταδίωξη των ηττημένων βουλγαρικών μεραρχιών, στην οποία πήραν μέρος έξι αντίστοιχες ελληνικές (ΙΙΙ, ΙV, ΧΙV, Κρήτης, Αρχιπελάγους και Σερρών). Στις 10 Σεπτεμβρίου η XIV ελληνική μεραρχία κατέλαβε το Κοστουρίνο, αποκόπτωντας τους βουλγάρους. Τρεις μέρες μετά η ίδια μεραρχία εισήλθε και στη Στρώμνιτσα, ενώ η μεραρχία Κρήτης κατέλαβε το Μπέλες. Χάρις στην ελληνική διείσδυση βρετανικές, γαλλικές και σερβικές δυνάμεις πέτυχαν να εισέλθουν στα Σκόπια, εγκλωβίζοντας εκεί τη XI γερμανική στρατιά. Η προέλαση των συμμαχικών δυνάμεων είχε εμποδίσει έτσι τους βούλγαρους να αποτρέψουν την κατάληψη εδαφών τους που είχαν κερδίσει με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου (1913). Το ελληνικό Α' Σώμα Στρατού (Μεραρχίες II, III και XIII) υπό την ευθύνη του αντιστράτηγου Π. Δαγκλή επιχειρούσε στην ανατολική πλευρά του μετώπου, στην περιοχή που εκτείνεται από τον κόλπο του Ορφανού έως τη Λίμνη Κερκίνη. Παράλληλα η XIV Μεραρχία εισέδυσε βαθιά στη βουλγαρική επικράτεια, καταλαμβάνοντας τη θέση Νόβο Σέλο και το ομώνυμο χωριό. Στις 15 Σεπτεμβρίου του 1918 η Βουλγαρία ζήτησε τη σύναψη ανακωχής, η οποία και πραγματοποιήθηκε την επομένη, 16 Σεπτεμβρίου. Προκειμένου όμως να διασφαλιστούν τα συμμαχικά συμφέροντα ο αρχιστράτηγος Φρανσέ Ντ'Εσπερέ διέταξε την προώθηση μονάδων στα αντίστοιχα εδάφη της ευρωπαϊκής Τουρκίας και την καταδίωξη των γερμανοαυστριακών από τη σερβική επικράτεια. Οι ελληνικές δυνάμεις πέτυχαν να απελευθερώσουν για δεύτερη φορά μέσα σε λίγα χρόνια σχεδόν ολόκληρη την Ανατολική Μακεδονία (Δράμα, Καβάλα και Σέρρες). Στις 17 Οκτωβρίου η Υψηλή Πύλη υπέγραψε με την Βρετανία μονομερώς στο Μούδρο, δίχως να ενημερωθούν οι υπόλοιποι δυτικοί σύμμαχοι, ένα πρωτόκολλο ανακωχής. Στις 31 Οκτωβρίου μια συμμαχική ναυτική μοίρα στην οποία συμμετείχαν τα ελληνικά πλοία Κιλκίς και Αβέρωφ πέρασε από τα Δαρδανέλλια και κατέπλευσε στο λιμένα της Κωνσταντινούπολης, ενώ τμήμα Κρητών χωροφυλάκων εγκαταστάθηκε στο Φανάρι ως φρουρά του Πατριαρχείου. Με ιδιαιτέρως κολακευτικά λόγια για την ελληνική συνεισφορά στην επιτυχή έκβαση του Α' Π.Π. εκφράσθηκαν μια πλειάδα από διοικητές στρατιωτικών σχηματισμών, όπως ο βρετανός στρατηγός Μιλν, ο γάλλος στρατηγός Ανρύ και ο γάλλος αρχιστράτηγος Φρανσέ Ντ'Εσπερέ. Ο τελευταίος στην ημερήσια διαταγή που εξέδωσε μετά τη συνθηκολόγηση της Γερμανίας ανέφερε: "Ιδιαιτέρως δια τον Ελληνικόν Στρατόν τονίζω τον ζήλον, την ανδρείαν και την παροιμιώδη ορμήν την οποίαν επέδειξε κατά τον υπ' αυτού διαδραματισθέντα ένδοξον ρόλον επί των οχθών του Εριγώνος και του Αξιού". Ιωάννης Δάφνης (Αντιστράτηγος ε.α.), σειρά άρθρων με τίτλο: "Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος", στην εφημερίδα "Εθνική Ηχώ", φύλλα 610 & 612, Αυγούστου & Οκτωβρίου 2014.
Ο Ελληνικός στρατός στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο πολέμησε στο πλευρό των δυνάμεων της Αντάντ ("Τριπλή Συνεννόηση") Αγγλίας, Γαλλίας και Ρωσίας και των συμμάχων της Ιταλίας, Αλβανίας και Σερβίας εναντίον των "κεντρικών αυτοκρατοριών" (Γερμανία, Αυστροουγγαρία) και ειδικότερα των βαλκανικών συμμάχων τους Τουρκίας και Βουλγαρίας, στο λεγόμενο Μακεδονικό Μέτωπο. Ο Ελληνικός στρατός παρότι εισήλθε με καθυστέρηση στην παγκόσμια σύρραξη, λόγω της ασυμφωνίας μεταξύ βασιλέα και Πρωθυπουργού, εντούτοις παρουσίασε αξιόμαχο σύνολο, επιτυγχάνοντας να συνεισφέρει σημαντικά στην τελική νίκη των δυτικών συμμάχων. Οι σημαντικότερες στρατιωτικές επιτυχίες του σημειώθηκαν στη μάχη του Ραβινέ (1 Μαΐου 1917), στη μάχη του Σκρά (17 Μαΐου 1918), αλλά και στην τελική επίθεση που εκδηλώθηκε από τις δυτικές δυνάμεις καθόλο το μήκος του βαλκανικού μετώπου, το Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς και οδήγησε στη διάσπαση των εχθρικών γραμμών και την τελική ήττα των Γερμανοβουλγαρικών στρατιωτικών τμημάτων.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F_%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CF%8C%CF%82_%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD_%CE%91%CE%84_%CE%A0%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%B9%CE%BF_%CE%A0%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF
Ειρήνη (κωμωδία)
Το 431 π.Χ. ξέσπασε ο πόλεμος ανάμεσα στην Αθήνα και τη Σπάρτη. Για δέκα χρόνια ο πόλεμος ήταν αμφίρροπος. Οι Σπαρτιάτες λεηλατούσαν την Αττική αναγκάζοντας τους Αθηναίους να μένουν πίσω από τα τείχη τους. Επιπλέον το 430 π.Χ. η Αθήνα χτυπήθηκε από λοιμό σκοτώνοντας μεγάλο μέρος του πληθυσμού, συμπεριλαμβανομένου και του Περικλή. Ωστόσο οι Αθηναίοι είχαν την υπεροχή στη θάλασσα και είχαν καταφέρει να πετύχουν σημαντική νίκη στη Σφακτηρία και να καταλάβουν την Πύλο. Και στις δύο πόλεις επικρατούσαν οι φιλοπόλεμες μερίδες με τον Κλέωνα στην Αθήνα και τον Βρασίδα στη Σπάρτη. Και οι δύο πολιτικοί σκοτώθηκαν στην Αμφίπολη το 422 π.Χ., δίνοντας έτσι την ευκαιρία να υπογραφεί η Ειρήνη του Νικία λίγο καιρό μετά την παράσταση του Αριστοφάνη. Ο Τρυγαίος, ένας Αθηναίος που έχει βαρεθεί τον πόλεμο, έχει μεγαλώσει ένα σκαθάρι για να το καβαλήσει και να ανέβει στον Δία για να τον ρωτήσει γιατί αφήνει τους Έλληνες να πολεμάνε. Φτάνοντας εκεί όμως βλέπει ότι οι θεοί έχουν φύγει γιατί θύμωσαν με τους Έλληνες και έχει μείνει μόνο ο Ερμής για τις τελευταίες ετοιμασίες. Του εξηγεί ότι εκεί μένει πλέον ο Πόλεμος ο οποίος έχει φυλακίσει την Ειρήνη. Εμφανίζεται τότε ο Πόλεμος που έχει ένα τεράστιο γουδί για να λιώσει μέσα τις ελληνικές πόλεις. Όμως όταν στέλνει τον γιο του τον Τάραχο να ζητήσει γουδοχέρι από τους Αθηναίους και τους Σπαρτιάτες αυτός επιστρέφει λέγοντας ότι έχουν χάσει το γουδοχέρι τους, εννοώντας τον Κλέωνα και τον Βρασίδα που είχαν σκοτωθεί. Καθώς ο Πόλεμος φεύγει, ο Τρυγαίος καλεί το χορό που αποτελείται από Έλληνες από διάφορες πόλεις για να ελευθερώσουν την Ειρήνη. Χάρη στη βοήθεια τους, κυρίως των γεωργών που έχουν τραβήξει τα πιο πολλά στον πόλεμο, καταφέρνουν να ελευθερώσουν την Ειρήνη και την Οπώρα και τη Θεωρία που ήταν μαζί της. Ο Τρυγαίος επιστρέφει στην Αθήνα μαζί με την Οπώρα για να την παντρευτεί και τη Θεωρία για να τη δώσει στη Βουλή. Πριν το γάμο τον επισκέπτονται διάφοροι έμποροι που πουλούσαν όπλα και ο Τρυγαίος τους δίνει συμβουλές για το πως να τα χρησιμοποιήσουν τώρα που δεν είναι πια χρήσιμα. Το Εθνικό Θέατρο Ελλάδας παρουσίασε για πρώτη φορά την Ειρήνη στις 18 Ιουλίου 1964 στο Αρχαίο θέατρο Επιδαύρου σε μετάφραση Θρασύβουλου Σταύρου και σκηνοθεσία Αλέξη Σολομού. Μεταξύ άλλων, μέλη του θιάσου ήταν οι Χριστόφορος Νέζερ, Θόδωρος Μορίδης, Βαγγέλης Πρωτοπαππάς και Παντελής Ζερβός. Τάσσης, Βασίλης. «Η λειτουργία της αισχρολογίας στους Αχαρνής και την Ειρήνη του Αριστοφάνη». Τμήμα Θεατρικών Σπουδών (ΜΔΕ),2008. http://nemertes.lis.upatras.gr/dspace/bitstream/123456789/1302/1/%ce%92.%20%ce%a4%ce%ac%cf%83%cf%83%ce%b7%cf%82%2c%20%ce%97%20%ce%bb%ce%b5%ce%b9%cf%84%ce%bf%cf%85%cf%81%ce%b3%ce%af%ce%b1%20%cf%84%ce%b7%cf%82%20%ce%b1%ce%b9%cf%83%cf%87%cf%81%ce%bf%ce%bb%ce%bf%ce%b3%ce%af%ce%b1%cf%82%20%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%85%cf%82%20%ce%91%cf%87%ce%b1%cf%81%ce%bd%ce%ae%cf%82%20%ce%ba%ce%b1%ce%b9%20%cf%84%ce%b7%ce%bd%20%ce%95%ce%b9%cf%81%ce%ae%ce%bd%ce%b7%20%cf%84%ce%bf%cf%85%20%ce%91%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%86%ce%ac%ce%bd%ce%b7.pdf.
Η Ειρήνη είναι κωμωδία του Αριστοφάνη. Παίχτηκε πρώτη φορά το 421 π.Χ., στα Μεγάλα Διονύσια και κέρδισε το δεύτερο βραβείο. Το θέμα του έργου είναι ενάντια στον Πελοποννησιακό Πόλεμο που μάστιζε τις ελληνικές πόλεις και θεωρείται ένα από τα πιο αντιπολεμικά έργα όλων των εποχών.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B9%CF%81%CE%AE%CE%BD%CE%B7_(%CE%BA%CF%89%CE%BC%CF%89%CE%B4%CE%AF%CE%B1)
Λαβράκι
Το λαβράκι έχει σύνηθες μήκος 40 με 65 εκατοστά και βάρος 300 γραμμάρια με 7 κιλά, ενώ μπορεί να φτάσει σε μήκος το ένα μέτρο και βάρος τα 15 κιλά. Έχει καταγραφεί ότι μπορεί να ζήσει μέχρι 15 χρόνια. Το σώμα του είναι επιμήκες. Το όνομα δικέντραρχος έχει να κάνει με την παρουσία στο σώμα του δύο ραχιαίων πτερυγίων: το πρόσθιο τριγωνικό και το οπίσθιο τραπεζοειδές. Έχει ασημί χρώμα, ενώ τα μικρά ιχθύδια φέρουν μαύρα στίγματα σε πλάτη και πλευρά. Το ασημί είναι λίγο πιο σκούρο στη ράχη και πιο ανοικτό στην κοιλιά (φαινόμενο της αντισκίασης). Το λαβράκι είναι ένα είδος ωκεανόδρομο, που απαντάται στη Μεσόγειο, στη Μαύρη Θάλασσα και στον Ατλαντικό, από τη Νορβηγία μέχρι τη Σενεγάλη. Ζει σε παραλιακά ύδατα, σε βάθος μέχρι 100 μέτρων. Είναι ψάρια ευρύαλα και ευρύθερμα, αντέχουν δηλαδή σε μεγάλες μεταβολές αλατότητας και θερμοκρασίας του νερού. Είναι κυρίως ψάρι της ανοικτής θάλασσας, αλλά πλησιάζει σε υφάλμυρα και γλυκά νερά, όπως σε λιμνοθάλασσες και εκβολές ποταμών. Θεωρείται ότι έχει καλή όραση και βλέπει καθαρά και στο σκοτάδι – ώρα κατά την οποία κυνηγάει. Τρέφεται κυρίως με άλλα ψάρια,όπως γοβιούς, κέφαλους, ζαργάνες, ενώ δεν λέει όχι σε μαλάκια, όπως σουπιές, καλαμαράκια, χταπόδια και μοσχούς (μοσχοχτάποδα). Ακόμα, τρέφεται με γαρίδες και καβούρια, ακόμα και σκουλήκια. Τα μικρότερα ψάρια του είδους τρέφονται περισσότερο με ασπόνδυλα, όπως μαλάκια, γαρίδες και αμμοσκούληκα.
Το λαβράκι (επιστημονική ονομασία: Dicentrarchus labrax) είναι ψάρι της οικογένειας των Μορονίδων, που απαντάται στη Μεσόγειο και στις ακτές του βορειοανατολικού Ατλαντικού. Το λαβράκι μαζί με την τσιπούρα, από πλευράς διατροφικής αξίας, ανήκουν στα περιζήτητα ψάρια της Μεσογείου, καθώς είναι πλούσια στα λιπαρά οξέα ω-3. Είναι ένα από τα κύρια ψάρια για τις ιχθυοκαλλιέργειες. Το λαβράκι θεωρείται εκλεκτό ψάρι στην ελληνική κουζίνα, ενώ χρησιμοποιείται για διατροφή και από άλλους λαούς. Μπορεί να μαγειρευτεί με πολλούς τρόπους, π.χ. στη σχάρα, στον ατμό, στον φούρνο κ.α. Στα ελληνικά η λέξη λαβράκι χρησιμοποιείται από τους δημοσιογράφους για να περιγράφουν νέα αποκλειστικά ρεπορτάζ με μεγάλη αξία, μια αναφορά στην τύχη που χρειάζεται για να πιάσει κάποιος αυτό το ψάρι. Αλιεύεται κυρίως με την τεχνική του spinning. Παρόλ' αυτά, κάθε άλλο παρά σπάνιες είναι οι συλλήψεις λαβρακιών με πολυάγκιστρα ή με casting. Σπανιότερα πιάνονται λαβράκια με συρτή αφρού ή με ζωντανά ψάρια δολωμένα (γωβιούς, κέφαλους, ζαργάνες). Τέλος, σπανιότατες είναι οι συλλήψεις λαβρακιών με ζόκα σε βάθη 40+ μέτρων, με δολώματα σουπιές ή καλαμάρια. Αυτές οι συλλήψεις αφορούν μεγάλα ψάρια, βάρους τουλάχιστον 5 κιλών.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B1%CE%B2%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%B9
Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Τσαλδάρη Οκτώβριος 1946
«Πρωθυπουργός» - («Πρόεδρος του υπουργικού συμβουλίου»): Κωνσταντίνος Τσαλδάρης«Υπουργός άνευ Χαρτοφυλακίου»: Απόστολος Αλεξανδρής «Επί του Συντονισμού υπουργός» : Στέφανος Στεφανόπουλος «Επί του Συντονισμού υφυπουργός» : Μιχαήλ Αιλιανός«Υφυπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ»: Γεώργιος Παραβάντης- αντικαταστάθηκε στις 4 Νοεμβρίου 1946 προσωρινά, από τον Πάνο Χατζηπάνο«Επί των Εξωτερικών υπουργός»: Κωνσταντίνος Τσαλδάρης «Επί των Εξωτερικών υφυπουργός»: Φίλιππος Δραγούμης- παραιτήθηκε στις 4 Νοεμβρίου 1946«Επί των Εξωτερικών υφυπουργός - Τύπου και Πληροφοριών» : Νικόλαος Μπαλτατζής - Μαυροκορδάτος «Επί του Τύπου και Πληροφοριών υπουργός» : «Επί των Εσωτερικών υπουργός» : Κωνσταντίνος Καλκάνης- αντικαταστάθηκε στις 4 Νοεμβρίου 1946 από τον Ιωάννη Κυρώζη«Επί της Δικαιοσύνης υπουργός» : Πάνος Χατζηπάνος «Επί της Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων υπουργός»: Αντώνιος Παπαδήμος «Επί της Εθνικής Οικονομίας υπουργός» : Απόστολος Αλεξανδρής- αντικαταστάθηκε στις 4 Νοεμβρίου 1946 από τον Αναστάσιο Μιχαλακόπουλο«Επί των Οικονομικών υπουργός» : Δημήτριος Χέλμης «Επί των Οικονομικών υφυπουργός» : Αθανάσιος Αντωνόπουλος- αντικαταστάθηκε στις 4 Νοεμβρίου 1946 από τον Λάμπρο Ευταξία«Επί των Δημοσίων έργων υπουργός»: Στυλιανός Γονατάς «Επί της Ανοικοδομήσεως υπουργός» : προσωρινά, Στυλιανός Γονατάς «Επί των Μεταφορών υπουργός»: Δημήτρης Παπαδημητρίου «Επί της Γεωργίας υπουργός»: Αθανάσιος Παπαθανάσης «Επί της Γεωργίας υφυπουργός» : Λάμπρος Ευταξίας- αντικαταστάθηκε στις 4 Νοεμβρίου 1946 από τον Αθανάσιο Μπουκουβάλα«Επί των Ταχυδρομείων, Τηλεγράφων και Τηλεφώνων υπουργός»: Αθανάσιος Περρωτής «Επί της Υγιεινής υπουργός» : Αλέξανδρος Καλαντζάκος- αντικαταστάθηκε στις 4 Νοεμβρίου 1946 από τον Αντώνιο Κακαρά«Επί της Κοινωνικής Προνοίας υπουργός» : Γεώργιος Λαζανάς- αντικαταστάθηκε στις 4 Νοεμβρίου 1946 από τον Μιχαήλ Κότσιανο«Επί της Δημοσίας Τάξεως υπουργός» : Σπυρίδων Θεοτόκης- αντικαταστάθηκε στις 4 Νοεμβρίου 1946 από τον Κωνσταντίνο Καλκάνη«Επί του Εφοδιασμού υπουργός» : Δημήτριος Στεφανόπουλος- αντικαταστάθηκε στις 4 Νοεμβρίου 1946 από τον Παναγιώτη Κάντζια«Επί του Εφοδιασμού υφυπουργός»: Δημήτριος Θεοχαρίδης «Επί της Εργασίας υπουργός» : Ανδρέας Στράτος- αντικαταστάθηκε στις 21 Νοεμβρίου 1946 προσωρινά από τον Μιχαήλ Αιλιανό«Επί των Στρατιωτικών υπουργός»: Πέτρος Μαυρομιχάλης- αντικαταστάθηκε στις 4 Νοεμβρίου 1946 από τον Φίλιππο Δραγούμη«Επί των Στρατιωτικών υφυπουργός»: Δημήτριος Βουρδουμπάς «Επί των Ναυτικών υπουργός» : προσωρινά, Πέτρος Μαυρομιχάλης- αντικαταστάθηκε στις 4 Νοεμβρίου 1946 από τον Δημήτριο Λόντο«Επί της Εμπορικής Ναυτιλίας υπουργός: Νικόλαος Αβραάμ «Επί της Αεροπορίας υπουργός»: προσωρινά, Πέτρος Μαυρομιχάλης- αντικαταστάθηκε στις 4 Νοεμβρίου 1946 από τον Αριστείδη Πρωτοπαπαδάκη «Υπουργός - Γενικός Διοικητής Κρήτης» : Διονύσιος Βούλτσος- αντικαταστάθηκε στις 4 Νοεμβρίου 1946 από τον Εμμανουήλ Παπαδογιάννης«Υπουργός - Γενικός Διοικητής Βορείου Ελλάδος»: Νικόλαος Κώττας- αντικαταστάθηκε στις 4 Νοεμβρίου 1946 από τον Κωνσταντίνο Ροδόπουλο«Υφυπουργός - Γενικός Διοικητής Ηπείρου» : Εμμανουήλ Παπαδογιάννης- αντικαταστάθηκε στις 4 Νοεμβρίου 1946 από τον Νικόλαο Καζαντζή«Υφυπουργός - Γενικός Διοικητής Δυτικής Μακεδονίας» : Αναστάσιος Νταλίπης «Υφυπουργός - Γενικός Διοικητής Ανατολικής Μακεδονίας» : Βασίλειος Βασιλικός «Υφυπουργός - Γενικός Διοικητής Κεντρικής Μακεδονίας» : Γεώργιος Τζηρίδης «Υφυπουργός - Γενικός Διοικητής Θράκης» : Χρήστος Γουλόπουλος «Υφυπουργός - Γενικός Διοικητής Νήσων Αιγαίου Πελάγους» : Νικόλαος Μπούμπουλης- παραιτήθηκε στις 4 Νοεμβρίου 1946
Η κυβέρνηση Κωνσταντίνου Τσαλδάρη Οκτωβρίου 1946 (Οκτώβριος 1946 - Ιανουάριος 1947) διαδέχτηκε την προηγούμενη κυβέρνηση του ίδιου Πρωθυπουργού, αφού σύμφωνα με το Σύνταγμα, η κυβέρνηση έπρεπε να παραιτηθεί προκειμένου να τη νομιμοποιήσει εκ νέου ο Βασιλιάς. Ο Γεώργιος ο Β΄ ζήτησε από τον Κωνσταντίνο Τσαλδάρη να σχηματίσει κυβέρνηση ευρύτερου χαρακτήρα, ωστόσο οι διαπραγματεύσεις απέτυχαν κυρίως γιατί ο κεντρώος χώρος δεν υποστήριζε την επιθετικότητα της κυβέρνησης απέναντι στους κομμουνιστές. Ενδεικτική της θέσης τους ήταν η άποψη του Θεμιστοκλή Σοφούλη για τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση: «Διά της συμφωνίας η οποία θα επέλθη οι μέλλοντες να μετάσχουν εις την σχηματισθησομένην κυβέρνησιν θα αποφασίσουν ότι υπόσχονται να διαβεβαιώσουν τους στασιαστάς διά την ασφάλειαν της ζωής των. Θα ζητήσουν την επάνοδον όσων εξήλθον εις τα βουνά και τον αφοπλισμόν των (...) Θα καθορισθή ότι, εάν παραδοθώσι, θα αμνηστευθή το αδίκημα. Ομοία μεταχείρισις θα γίνη και προς την Αριστεράν όσον και προς την άκραν Δεξιάν». Έτσι, ο Βασιλιάς όρκισε και πάλι την ίδια κυβέρνηση. Στις 27 Δεκεμβρίου 1946, το Κ.Κ.Ε. ανήγγειλε και επίσημα τη δημιουργία του Δημοκρατικού στρατού της Ελλάδας ο οποίος αποτελούταν από περίπου 10.000 ένοπλους αντάρτες, με αρχηγό το Μάρκο Βαφειάδη. Παράλληλα, η βρετανική κυβέρνηση είχε κάνει γνωστό και στην ελληνική αλλά και στην αμερικανική κυβέρνηση ότι αδυνατούσε να συνεχίσει την οικονομική βοήθεια προς την Ελλάδα. Ο Πρωθυπουργός μετέβη στην Ουάσιγκτον για συνομιλίες, και ο Αμερικανός πρόεδρος Τρούμαν έστειλε στην Ελλάδα, αρχές Ιανουαρίου του 1947, τον απεσταλμένο του Πωλ Πόρτερ, για να ηγηθεί των κινήσεων που έπρεπε να γίνουν. Από τους βασικότερους όρους παροχής βοήθειας ήταν η δημιουργία κυβέρνησης συνασπισμού των κομμάτων. Έτσι, οι αρχηγοί των κομμάτων αναγκάστηκαν να συνεργαστούν, και η κυβέρνηση Τσαλδάρη παραιτήθηκε για να δώσει τη θέση της, στην κυβέρνηση του τραπεζίτη Δημήτριου Μάξιμου.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%85%CE%B2%CE%AD%CF%81%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B7_%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%85_%CE%A4%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%B4%CE%AC%CF%81%CE%B7_%CE%9F%CE%BA%CF%84%CF%8E%CE%B2%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82_1946
Ιστορικός μύλος του Σανσουσί
Το 1736 ο Φρειδερίκος Γουλιέλμος Α΄ της Πρωσίας έδωσε την άδεια για την κατασκευή ανεμόμυλου, η οποία άρχισε το 1737. Αυτός ο πρώτος μύλος, που ολοκληρώθηκε το 1738, και ήταν μύλος με κάθετο άξονα, του οποίου όλη η υποδομή που στηριζόταν σε ξύλινο άξονα περιστρεφόταν από τον άνεμο ανάλογα με την κατεύθυνση του ανέμου. Έτσι, ο πρώτος μύλος και ίδιος ο Ιστορικός Μύλος ήταν παλιότερος από το κοντινό θερινό παλάτι, το οποίο χτίστηκε τα χρόνια 1745 με 1747 για τον Φρειδερίκο Β΄. Μισό αιώνα αργότερα, ο μύλος που ήταν πια ρημαγμένος, έπρεπε να κατεδαφιστεί. Ο νέος μύλος που χρηματοδοτήθηκε από τον Φρειδερίκο Γουλιέλμο Β΄, γιαtί ο μύλος είχε γίνει διάσημος πέρα από τα όρια του Πότσδαμ εξαιτίας του θρύλου. Το έργο ανατέθηκε στον αρχιμάστορα Κορνέλιους Βίλχελμ βαν ντερ Μπος (Cornelius Wilhelm van der Bosch), ο οποίος ανήγειρε μεγαλύτερο μύλο βασισμένο σε Ολλανδικό πρωτότυπο στη θέση του παλιού μύλου. Μετά την άνοδο στον θρόνο του Φρειδερίκου Γουλιέλμου Δ΄ το 1840, ο αρχιτέκτονας χώρων Πέτερ Γιόζεφ Λενέ (Peter Joseph Lenné), εξωράισε την περιοχή γύρω από τον μύλο. Μαζί με αυτό είχε μελετηθεί και μια θριαμβική οδός για τον βασιλιά, προς τιμήν του Φρειδερίκου Β΄, η οποία όμως υλοποιήθηκε μόνο εν μέρει. Σκόπευε να ενσωματώσει τον Ιστορικό Μύλο σε αυτό το σχέδιο, καθώς ο δρόμος θα περνούσε από την Πύλη του Θριάμβου ανατολικά από το πάρκο του Σανσουσί, και θα περνούσε από το νεόκτιστο Παλάτι του Πορτοκαλεώνα προς το κτήριο Μπελβεντέρε άουφ ντεμ Κλάουσμπεργκ. Η Επανάσταση του Μαρτίου του 1848 όμως και η έλλειψη χρηματοδότησης ματαίωσαν το μεγάλο αυτό σχέδιο. Το 1858 τελείωσε η μίσθωση του μύλου από τον τελευταίο μυλωνά. Καθώς ο βασιλιά απαγόρευσε σε άλλους υποψηφίους να λειτουργήσουν τον μύλο, αυτός άνοιξε για το κοινό το 1861. Στο τέλος του Δεύτερου Παγκοσμίου, στις 27 Απριλίου 1945, ένα σοβιετικό τανκ χτυπήθηκε από αντιαρματικό μεταξύ του μύλου και του δρόμου προς το Παλάτι Σανσουσί. Στη μάχη που ακολούθησε ο μύλος και το Ελβετικό σπίτι μπροστά του τυλίχθηκαν στις φλόγες. Και τα δύο κτήρια καταστράφηκαν, ενώ το Ελβετικό σπίτι (Schweizerhaus) δεν ανακατασκευάστηκε ποτέ. Το 1983 το Εμπορικό Επιμελητήριο του Πότσδαμ άρχισε την ανακατασκευή της λίθινης βάσης. Η εργασία αυτή έπρεπε να σταματήσει το 1990 λόγω οικονομικών δυσκολιών. Στο τέλος το 1991 η εργασίες μπόρεσαν να συνεχίσουν χάρη σε δωρεές από το κρατίδιο του Βρανδεμβούργου, του Ιδρύματος της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας και του τότε Ιδρύματος του Πότσδαμ-Σανσουσί για τα Πρωσικά Παλάτια και Κήπους. Ο τωρινός μύλος είναι αντίγραφο του μύλου που χρήστηκε μεταξύ του 1787 και 1791 και ο τρίτος λεγόμενος Ιστορικός Μύλος. Χρειάστηκε να σχεδιαστεί από φωτογραφίες και μετρήσεις των θεμελίων των μύλων, για τα σχέδια του Κορνέλιους Βίλχελμ βαν ντερ Μπος δεν υπήρχαν πια διαθέσιμα. Ο μύλος είναι ιδιοκτησία του Ιδρύματος Βερολίνου-Βρανδεμβούργου για τα Πρωσικά Παλάτια και Κήπους (Stiftung Preußische Schlösser and Gärten Berlin-Brandenburg). Τη λειτουργία του επιβλέπει από το 1995 η Εταιρία Μύλων Βερολίνου-Βρανδεμβούργου (Deutsche Gesellschaft für Mühlenkunde und Mühlenerhaltung), που ιδρύθηκε το 1990. Από το 1984 αντίγραφο του Ιστορικού Μύλου του Σανσουσί βρίσκεται στον εξωτερικό χώρο του Διεθνούς Μουσείου Ανεμόμυλων και Νερόμυλων στο Γκίφχορν της Γερμανίας Internationales Wind- und Wassermühlen-Museum. Το σχέδιο αντανακλά μεθόδους περίπου του 1800, ενώ ο τεχνικός εξοπλισμός εν μέρει αυτών του τέλους του 19ου αιώνα. Σχεδιασμός του μύλου: Οκτάγωνη βάση μύλου, σκεπή, τεχνικά χαρακτηριστικά ανάλογα το μήκους 5,5 μέτρων άξονα. Λεπτομέρειες: Λίθινη βάση: 1,41 μέτρα Ξύλινο επιστέγασμα: 12,37 μέτρα Μήκος δοκών (Segelgatterflügel): 12 μέτρα το καθένα Ο θρύλος του Μυλωνά του Σανσουσί πρωτοεμφανίστηκε το 1787 σε ένα γαλλικό βιβλίο για τη ζωή του Φρειδερίκου Β΄ της Πρωσίας (Vie de Frédéric II, ανώνυμου συγγραφέα) και σε απλοποιημένη μορφή ένα χρόνο αργότερα στη Γερμανία. Ο θρύλος λέει ότι ο Φρειδερίκος ενοχλούνταν από τον θόρυβο των ιστίων του μύλου και προσφέρθηκε να εξαγοράσει τον μύλο από τον μυλωνά του, τον Johann William Grävenitz. Όταν εκείνος αρνήθηκε, ο βασιλιάς λέγεται ότι τον απείλησε: "Δεν γνωρίζει ότι μπορώ να πάρω τον μύλο από εκείνον βάση της βασιλικής μου εξουσίας χωρίς να πληρώσω ούτε μια δεκάρα (groschen) γι’ αυτό;". Όπου ο μυλωνάς λέγεται ότι απάντησε: "Φυσικά, Μεγαλειότατε, η Μεγαλειότητα σας θα μπορούσε άνετα να το κάνει αυτό, αν – και να με συγχωρείτε – δεν ήταν το Ανώτατο Δικαστήριο στο Βερολίνο." Το παραπάνω είναι μόνο θρύλος. Σύμφωνα με τον Φρειδερίκο Β΄ ο μύλος τόνιζε τον εξοχικό χαρακτήρα του θερινού παλατιού του και είχε πει "ότι, ... ο μύλος είναι ένα στολίδι για το παλάτι." Ο μυλωνάς λέγεται ότι ήταν δύσκολος άνθρωπος, που έκλεβε του ντόπιους αγρότες στο αλεύρι τους και ενοχλούσε συνέχεια τον βασιλιά με αιτήματα. Τουλάχιστον ένα από αυτά εισακούστηκε από τον Φρειδερίκο. Ο Grävenitz είχε τονίσει ότι ως αποτέλεσμα της κατασκευής του παλατιού, ο μύλος δεν ήταν πια σε ανοιχτό χώρο, αλλά εν μέρει ήταν προφυλαγμένος από τον άνεμο. Έτσι, ζήτησε από τον βασιλιά να του επιτρέψει να χτίσει τον μύλο σε άλλο μέρος και να πληρώσει γι’ αυτό. Ο Φρειδερίκος συμφώνησε, με αποτέλεσμα ο Grävenitz μα είναι μετά από λίγο καιρό ο περήφανος ιδιοκτήτης δύο μύλων, χάρη στον βασιλιά, μέχρι που τελικά πούλησε τον παλιό μύλο. Το 1768 υπήρξε μια νομική διαμάχη σε μιαν άλλη τοποθεσία για τα δικαιώματα στο νερό και τον υπόλοιπο χρόνο της μίσθωσης μεταξύ του Christian Arnold, ενοικιαστή ενός μύλου στο Πόμμερζιγκ (σήμερα Πομόρσκο, Πολωνία) της Μαρκιωνίας του Βρανδεμβούργου, και του ιδιοκτήτη του, του Κόμη του Σμετάου. Αφότου ο μυλωνάς βρέθηκε ένοχος για δύο κατηγορίες, έκανε έκκληση στον Φρειδερίκο Β΄, ο οποίος παρενέβη στις συνεχιζόμενες διαδικασίες υπέρ του μυλωνά (κακώς όπως αποδείχτηκε αργότερα). Παρέπεμψε την υπόθεση στο Ανώτατο Δικαστήριο στο Βερολίνο, που ακόμα μια φορά αποφάνθηκε εναντίον του μυλωνά. Ο Φρειδερίκος τότε απαίτησε την καταδίκη των δικαστών και τη φυλάκισή τους στο Φρούριο του Σπαντάου για την άδικη κρίση τους και έτσι την κακομεταχείριση του ονόματός του. Αυτή η νομική διαμάχη και η ιστορία του μυλωνά του Σανσουσί «μπλέχτηκαν» μεταξύ τους στον θρύλο και είχαν σκοπό να τονίσουν τη δικαιοσύνη του βασιλιά προς τους υπηκόους του. Μετά τον θάνατο του Φρειδερίκου η υπόθεση άνοιξε ξανά. Ο ανιψιός και διάδοχός του Φρειδερίκος Γουλιέλμος Β΄ σε ένα συμβιβασμό αποφάσισε ότι "... η υπόθεση του Miller Arnold... θα πρέπει να θεωρείται συνέπεια ενός λάθους, ο αξιέπαινος δικαστικός ζήλος του βασιλικού θείου μας, που αναπαύεται εν Θεώ, αποπροσανατολίστηκε από ελλιπή και ανεπαρκή αναφορά της πραγματικής κατάστασης από μη ενημερωμένα και [μεροληπτικώς] προκατειλημμένα άτομα." Στα χρόνια που ακολούθησαν συνέχισαν να υπάρχουν διαφωνίες μεταξύ των βασιλιάδων που ηγεμόνευαν και των μυλωνάδων για διάφορους λόγους. Amtlicher Führer der Stiftung Preußische Schlösser and Gärten Berlin Brandenburg: Die Historic Mill. 1. Auflage. Potsdam 2000 Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Historic Mill of Sanssouci στο Wikimedia Commons Historische Mühle von Sanssouci - (Γερμανικά)
Χάρη στον μύθο του Μυλωνά του Σανσουσί (γερμανικά: Der Müller von Sanssouci‎), ο Ιστορικός Μύλος (Historische Mühle) έγινε γνωστός πολύ πέρα από τα όρια του Πότσδαμ της Γερμανίας, και συνδέθηκε ειδικότερα με τον Φρειδερίκο Β΄ της Πρωσίας και το θερινό παλάτι του Σανσουσί.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%BC%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A3%CE%B1%CE%BD%CF%83%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%AF
Γεράσιμος Αυγερόπουλος
Γεννήθηκε στο Αγρίνιο. Πήρε μέρος στο Κίνημα στο Γουδί του 1909 και πολέμησε στους Βαλκανικούς Πολέμους, στο Μακεδονικό Μέτωπο του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, και στην Εθνική Αντίσταση. Έκανε σπουδές στη Σχολή Υπαξιωματικών και κατά την αποφοίτησή του είχε το βαθμό του Ανθυπίλαρχου.Εξελέγη βουλευτής στην εκλογική περιφέρεια Β΄ Αθηνών με την ΕΔΑ για πρώτη φορά στις εκλογές του 1956 και μετά στις εκλογές του 1958. Επανεξελέγη με το Π.Α.Μ.Ε. στις εκλογές του 1961. Εξαιτίας της αντιστασιακής του δράσης αποστρατεύτηκε το 1948 και υπέστη διώξεις και φυλακίσεις μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο του 1946-49 και κατά την περίοδο της χούντας. Ειδικότερα, σε ηλικία 80 ετών φυλακίστηκε στη Γιούρα και το 1969 αποφυλακίστηκε και επιδόθηκε στον αγώνα κατά του καθεστώτος, μέσα από το ΚΚΕ. Πέθανε στην Αθήνα το 1981 και κηδεύτηκε στο Πρώτο Νεκροταφείο. Πανδέκτης ΑΣΚΙ
Ο Γεράσιμος Αυγερόπουλος (20 Οκτωβρίου 1887 - 26 Οκτωβρίου 1981) ήταν Έλληνας στρατιωτικός, αντιστασιακός και βουλευτής της Αριστεράς, ιδρυτικό μέλος της ΕΔΑ. Κατά την Εθνική Αντίσταση ήταν διοικητής των μεραρχιών του ΕΛΑΣ.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%81%CE%AC%CF%83%CE%B9%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CE%91%CF%85%CE%B3%CE%B5%CF%81%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82
Κως
Τα σημάδια του χρόνου και της διαδρομής των πολιτισμών και των λαών που πέρασαν από την Κω είναι ζωντανά μέχρι και σήμερα. Από τη μυθολογική εποχή του Ηρακλή και του βασιλιά Χαρμύλου και την ελληνιστική εποχή του ασκληπιείου, του αρχαίου σταδίου, της αρχαίας αγοράς και του αρχαίου θεάτρου μέχρι τη σημερινή εποχή με τις σύγχρονες υποδομές και τους οικισμούς της φέρουν τα σημάδια πολλών λαών και πολιτισμών. Η ονομασία του νησιού επιδέχεται πολλές ερμηνείες. Μια εκδοχή είναι ότι ίσως προέρχεται από την καρική λέξη κοιόν, δηλ. πρόβατο λόγω της διαδεδομένης εκτροφής των προβάτων με πλούσιο μαλλί. Για πολλά χρόνια υπήρχε εργοστάσιο ντομάτας στην παραθαλάσσια περιοχή της Λάμπης του οποίου τα ερείπια κατεδαφίστηκαν οριστικά το καλοκαίρι του 2019. Το νησί κατοικήθηκε από τους προϊστορικούς χρόνους. Αποικίστηκε αρχικά από τους Κάρες και στους ιστορικούς χρόνους δέχτηκε Δωριείς από την Αργολίδα. Τον 7ο-6ο αι. π.Χ., η Κως μαζί με τις πόλεις Κνίδο, Αλικαρνασσό, Ιαλυσό, Κάμειρο και Λίνδο, αποτέλεσε τη δωρική εξάπολη. Το 500 π.Χ. κατακτήθηκε από τους Πέρσες, από τους οποίους ελευθερώθηκε το 479 π.Χ. και έγινε μέλος της Αθηναϊκής Συμμαχίας. Γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη τον 4ο αι. π.Χ. κυρίως ύστερα από την εγκαθίδρυση της νέας πόλης της Κω (366 π.Χ.) στη Β.Α. ακτή του νησιού, στη θέση της σημερινής πρωτεύουσας. Στην Κω γεννήθηκε ο πατέρας της ιατρικής Ιπποκράτης (460-357 π.Χ.), μετά τον θάνατο του οποίου καθιερώθηκε στο νησί το ασκληπιείο. Κατακτήθηκε από το Μέγα Αλέξανδρο το 332 π.Χ. Στα χρόνια της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας το νησί παράκμασε, αλλά γνώρισε νέα ακμή στους βυζαντινούς χρόνους. Λεηλατήθηκε από τους Σαρακηνούς (11ο αι. μ.Χ.), πέρασε στους Γενοβέζους, τους Ενετούς και το 1315 στους Ιππότες του τάγματος του Αγίου Ιωάννη. Τα ονόματα των κυβερνητών της νήσου, δηλαδή των διοικητών του τάγματος Ιωαννιτών Ιπποτών της Κω, οι οποίοι διορίζονταν από το συμβούλιο ιπποτών της Ρόδου, διέσωσε ο Γερμανός μεσαιωνοδίφης Καρλ Χοπφ και έχουν ως ακολούθως: Dragonetto di Gaudiosa (1338 - 1344), Bertrando di Cantesio (1346 - 1353), Raimondo Berenger (1358 - ...), Bertione di Guyac (... - 1381), Ruggero di Lupoalto (1381 - 1385), Essone Schlegelholtz (1386 - 1412), Lucio di Valines (1413), Ermanno di Ow (1414 - 1415), Pietro di Baume (1421 - ...), Gisberto di Miraljes (1428), Ruggero di Lubant, Fantino Quirini (1436 - 1453), Giovanni di Fay (1453 - 1454), Giovanni di Chateauneuf (1454 - 1457), Pietro di Brissons (1458 - ...), Adimaro Dupuy (1464 - 1466), Giacomo de la Celtru, Edoardo di Carmadino (1471 - 1495), Giovanni Dadeu (1495 - 1501), Costanzo Operti (1501 - 1503), Bernardino Piossasco di Airsca (1503 - 1505), Berengario di Monsaberg (1505 - 1507), Antonio di S. Martino (1507 - 1510), Guiotto "Ragusa" Castellana (1510 - 1513), Francesco Sans (1513 - 1515), Giovanni "Parisot" de la Valette (1515 - 1516), Giacomo Gibert (1516 - 1519), Prejan de Bidoux (1519 - 1522) και Pierino da Ponte (1522). Οι ανωτέρω διοικητές είχαν διάφορους τίτλους, όπως Precettore, Commendatore (Ταξίαρχος ή λαϊκιστί "κομεντόρης"), Baglivo (Βάϊλος), Governatore, Luogotenente και Priore. Το 1522 κατακτήθηκε από τους Οθωμανούς, ενώ το 1821, παρά το γεγονός πως η Κως δεν συμμετείχε στην Ελληνική Επανάσταση, πραγματοποιήθηκαν - περιορισμένης κλίμακας - διώξεις κατά του ελληνικού στοιχείου της νήσου.Το 1912 η Κως όπως και τα άλλα Δωδεκάνησα περιήλθαν στους Ιταλούς. Πολλοί Μικρασιάτες κατέφυγαν στην Κω και τα υπόλοιπα στα Δωδεκάνησα τον Μάιο του 1914, καθώς οι διωγμοί στα απέναντι μικρασιατικά παράλια είχαν ενταθεί ενάντια στο ελληνικό στοιχείο. Τους τελευταίους μήνες του 1918, μετά τη λήξη του Α΄ παγκοσμίου πολέμου για την Τουρκία, άρχισε η παλιννόστηση των προσφύγων στη Μικρά Ασία. Συγκεκριμένα με τη ανακωχή του Μούδρου (1918) και την αποβίβαση του ελληνικού στρατού στη Σμύρνη (1919) αρκετοί πρόσφυγες που είχαν παραμείνει στα Δωδεκάνησα επέστρεψαν στη Μικρά Ασία αλλά προσωρινά όπως αποδείχθηκε. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922, πολλές οικογένειες Μικρασιατών εγκαταστάθηκαν πλέον οριστικά στην Κω και τα άλλα νησιά.Στις 3 Οκτωβρίου 1943 καταλήφθηκε από γερμανικά στρατεύματα. Στις 9 Μαΐου 1945 πέρασε στα χέρια των Άγγλων και στις 7 Μαρτίου 1948 πραγματοποιήθηκε η ενσωμάτωση του νησιού με την Ελλάδα. Το νησί της Κω πλήγηκε από σεισμούς κατά τα έτη 142, 469, 554, 1933 και 2017 (μεγέθους έως και 7,0). Στην Κω, εκτός από την πρωτεύουσα, την πόλη της Κω, υπάρχουν και έξι μεγάλα χωριά, η Κέφαλος, η Καρδάμαινα, η Αντιμάχεια, το Μαστιχάρι, το Πυλί και το Ζηπάρι. Με τις τελευταίες αλλαγές στη νομοθεσία ολόκληρο το νησί αποτελεί τον ενιαίο δήμο Κω, στον οποίο ενσωματώθηκαν οι τέως δήμοι Δικαίου και Ηρακλειδών. Η εξέλιξη του πληθυσμού του νησιού, από το 1821 έως το 1981, έχει ως εξής: 1821 11.000 κάτοικοι, 1850 12.000, 1900 15.700, 1910 16.500, 1912 14.570, 1917 15.070, 1922 16.000, 1931 21.170, 1936 19.845, 1941 18.231, 1947 18.545, 1951 19.076, 1961 18.187, 1971 16.650 και 1981 20.350. Τα ερείπια της αρχαίας πόλης μαζί με τα ελληνιστικά και ρωμαϊκά οικοδομήματα κοντά στο λιμάνι: Στην περιοχή αυτή υπάρχουν τμήματα της αρχαίας αγοράς (4ου - 3ου αι. π.Χ.), η Μεγάλη Στοά (Καμάρα του Φόρου) και άλλες μικρότερες στοές με ιερά αφιερωμένα στον Διόνυσο, την Αφροδίτη και τον Ηρακλή. Στο εσωτερικό της πόλης Ωδείο (3ου αι. π.Χ.) καλά διατηρημένο με 12 κερκίδες και θολωτές στοές, η Κάζα Ρομάνα, αναστηλωμένο ρωμαϊκό αρχοντικό με θαυμάσια μωσαϊκά. Επίσης το Ξυστό (μέρος του Γυμναστηρίου, 2ου αι. π.Χ.) με δεκαέξι αναστηλωμένες κολόνες από τις εβδομήντα που το αποτελούσαν συνολικά, τα δύο κτίρια που στέγαζαν τα ελληνιστικά και ρωμαϊκά λουτρά και ένα μέρος του ρωμαϊκού δρόμου με μάρμαρα, μωσαϊκά και ψηφιδωτά. Εντός της σύγχρονης πόλης βρίσκεται και το αρχαίο στάδιο της Κω στη διασταύρωση των οδών 31ης Μαρτίου και Μεγάλου Αλεξάνδρου. Το στάδιο βρίσκεται μπροστά στο παρεκκλήσι της Αγίας Άννας (ΝΔ των ερειπίων των βόρειων Θερμών) και ανήκει στο πρώτο μισό του 2ου π.Χ αιώνα. Στο λιμάνι της Κω βρίσκεται το κάστρο της Νεραντζιάς και αποτελεί το σημαντικότερο και καλύτερα διατηρημένο κάστρο του νησιού. Αρχαιολογικό μουσείο: Βρίσκεται στην πλατεία Ελευθερίας και περιλαμβάνει συλλογή με ευρήματα προϊστορικά, γλυπτά ελληνιστικά και κλασικά μικρά αγάλματα της Αφροδίτης, του Έρωτα, της Δήμητρας, του Ιπποκράτη, επιγραφές και ψηφιδωτά με παραστάσεις και αρχιτεκτονικά μαρμάρινα μέρη ναών και κτιρίων.Το κάστρο των ιπποτών: Χτισμένο στη δεξιά μεριά του λιμανιού, αποτελεί το επιβλητικότερο μνημείο της Ιπποτοκρατίας. Διατηρείται σε πολύ καλή κατάσταση και αποτελεί κλασικό δείγμα επιβλητικής αμυντικής της εποχής του. Έχει διπλό τείχος και τάφρο. Κατασκευάστηκε το 15ο αι. αλλά ολοκληρώθηκε το 16ο αι.. Ο πλάτανος του Ιπποκράτη: Ένα τεράστιο δέντρο με περίμετρο κορμού περίπου 12 μέτρα. Πιστεύεται ότι ότι κάτω απ' τη σκιά αυτού του δέντρου δίδαξε ο Ιπποκράτης την Ιατρική στους μαθητές του. Μια γέφυρα συνδέει το σημείο, όπου βρίσκεται ο πλάτανος, με το κάστρο των Ιπποτών. Το ασκληπιείο της Κω: Είναι το πιο διάσημο σημείο της Κω και άρχιζε να χτίζεται τον 4ο αι. π.Χ.. Βρίσκεται σε απόσταση 4 χλμ. από την πόλη μέσα σε άλσος με κυπαρίσσια και επρόκειτο για το μεγαλύτερο θεραπευτήριο της αρχαίας Ελλάδας. Από τον ναό του Ασκληπιού σώζονται μόνο τα θεμέλια και λίγες κολόνες, ενώ κολώνες σώζονται και από τη στοά που φέρεται ότι στέγαζε την ιατρική σχολή του Ιπποκράτη. Σε κοντινή απόσταση υπήρχαν κατά την αρχαιότητα θερμές πηγές με τρεχούμενα ιαματικά νερά. Το μουσουλμανικό τέμενος της Λόζιας: Κτίστηκε από τον Γαζή Πασά το 1786. Βρίσκεται δίπλα στον πλάτανο του Ιπποκράτη. Αποτελείται από ευρύχωρο νάρθηκα και το κυρίως τζαμί. Το τέμενος Ντεφτερντάρ βρίσκεται στην πλατεία Ελευθερίας και πήρε το όνομά του από τον υπουργό οικονομικών του σουλτάνου Ιμπραήμ Εφέντη που το έκτισε την περίοδο του 1780.Η συναγωγή Καλ Σαλώμ βρίσκεται στην οδό Αλεξάνδρου Διάκου 4 στο ιστορικό κέντρο της Κω. Ανεγέρθηκε το 1935 σε σχέδια των Ιταλών αρχιτεκτόνων Αρμάντο Μερταμπίτι και Ροντόλφο Πετράκο. Την κατασκευή της ανέλαβε η κατασκευαστική εταιρία De Martis-Sardelli. Το συγκροτημα της συναγωγής περιλαμβάνει τη συναγωγή και τη διπλανή οικία του ραββίνου, η οποία σήμερα στεγάζει τα γραφεία της αστικής εταιρείας "Ιπποκράτης". Η εβραϊκή κοινότητα της Κω με ρίζες στην Κω από την αρχαιότητα, προσευχόταν σε παλαιότερη συναγωγή που καταστράφηκε στο σεισμό της 13 Απριλίου 1933. Η νέα συναγωγή Καλ Σαλώμ χτίστηκε εκ θεμελίων το 1935. Μετά τον εκτοπισμό περίπου 100 Εβραίων από το νησί της Κω την Κυριακή 23 Ιουλίου 1944, η συναγωγή παρέμεινε εγκατελημένη, έως που ο δήμος την αγόρασε τη δεκαετία του 1980. Η συναγωγή χρησιμοποιείται σήμερα ως πολιτιστικό κέντρο του δήμου για διαλέξεις, εκθέσεις και πολιτιστικές εκδηλώσεις. Το 2022 ο δήμος Κω, σε συνεργασία με το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο ανέθεσαν το έργο της ανακαίνισης του ιστορικού εσωτερικού της συναγωγής στον αρχιτέκτονα Ηλία Β. Μεσσίνα, ώστε ο χώρος να λειτουργήσει για διπλή χρήση: αφενός μεν ως συναγωγή για θρησκευτικές λειτουργίες και τελετές, αφετέρου δε ως πολιτιστικό κέντρο για πολιτιστικές εκδηλώσεις και δραστηριότητες. Παλιό Πυλί. Τρία χιλιόμετρα νοτιοανατολικά του χωριού Πυλί και περίπου 17 χιλιόμετρα από την πόλη της Κω, σε υψόμετρο 300 μέτρων, βρίσκονται ερείπια του μεσαιωνικού οικισμού Παλιό Πυλί, γνωστού και ως 'Μυστρά των Δωδεκανήσων'. Ο βυζαντινός οικισμός, χτισμένος σε φυσική οχυρή θέση και προστατευμένος από ισχυρό κάστρο στην κορυφή απόκρημνου υψώματος, χρονολογείται τουλάχιστον από τον 11ο αιώνα μ.Χ. Κατά τον 15ο αιώνα όταν οι ιωαννίτες ιππότες κατέλαβαν το νησί συντήρησαν και ενίσχυσαν το κάστρο με σκοπό να ενισχύσουν την άμυνα της περιοχής. Στον οικισμό σώζονται πολλές βυζαντινές εκκλησίες ανάμεσα στις οποίες ξεχωρίζουν η εκκλησία της Υπαπαντής του 14ου αι. με ξυλόγλυπτο τέμπλο και κίονες από προϋπάρχοντα αρχαίο ναό καθώς και ο ναός των Ταξιαρχών. Ο ιδρυτής της Ι.Μ Πάτμου όσιος Χριστόδουλος ίδρυσε αρχικά εδώ τη Μονή των Καστριανών το καθολικό της οποίας διασώζεται μέχρι τις μέρες μας ως εκκλησία της Υπαπαντής ή Φλεβαριώτισσας από την ημερομηνία εορτασμού της. Ο ναός του Ιωάννη του Προδρόμου ήταν αρχικά παλαιοχριστιανικό βαπτιστήριο του 5ου-6ου αιώνα, το οποίο ανήκε σε βασιλική. Βρίσκεται στο κοιμητήριο της Κω και χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα ως κοιμητηριακή εκκλησία της πόλης Κω. Είναι ίσως το μοναδικό παλαιοχριστιανικό βαπτιστήριο που σώθηκε σχεδόν ακέραιο ως τις μέρες μας. Πρόκειται για κτίσμα που περιστοιχιζόταν από φαρδείς, θολωτούς διαδρόμους των οποίων βρέθηκαν μόνο τα θεμέλια. Εξωτερικά έχει σχήμα τετραγώνου, άλλα εσωτερικά είναι κυκλικό με 4 κόγχες στις γωνίες και μια στη μέση τη ανατολικής πλευράς. Ωστόσο οι τοίχοι του εμφανίζουν συνολικά 8 κοιλώματα μαζί με εκείνο της εισόδου στα δυτικά, έτσι που τα 7 κοιλώματα να μοιάζουν με ιερά βήματα. Αυτός είναι και ο λόγος που η δεύτερη ονομασία του ναού είναι και Επτά Βήματα. Στον Ναό πρόσφατα αποκαλύφθηκαν τοιχογραφίες του 12ου-13ου αιώνα, με σκηνές από τη ζωή του Ιωάννου του Προδρόμου.Η ρωμαϊκή οικία (Casa Romana) βρίσκεται στην πρωτεύουσα του νησιού, ανακαλύφθηκε δε το έτος 1933 από τον Ιταλό αρχαιολόγο Λαουρέντσιο Λαουρέντσι και αναστηλώθηκε το 1940. Θεωρείται πως ανήκε σε κάποιον εύπορο τοπικό αξιωματούχο των ελληνιστικών χρόνων και η χρήση του κτιρίου διήρκεσε έως και τον 3ο μ.Χ. αιώνα. Πρόκειται για συγκρότημα αποτελούμενο από χώρους που έχουν οργανωθεί γύρω από τρεις εσωτερικές αυλές, ενώ στο κτίριο υπάρχουν ψηφιδωτά μαρμαροθετήματα και αγάλματα. Σε μικρή απόσταση από τη ρωμαϊκή οικία υπάρχουν πολλά ακόμη αξιοθέατα (ελληνιστικός βωμός, ναός Διονύσου, θέρμες, ρωμαΐκο ωδείο κ.ά.). Το κάστρο της Αντιμάχειας βρίσκεται στο κέντρο του νησιού της Κω, νοτιοανατολικά του χωριού της Αντιμάχειας και αποτελεί ένα αξιόλογο μεσαιωνικό οχυρό. Το κάστρο χτίστηκε μεταξύ του 1322 και του 1346, ενώ σύμφωνα με ιστορικές αναφορές του 14ου αιώνα στο κάστρο λειτουργούσε και φυλακή για τους καταδικασθέντες ιππότες. Το κάστρο είναι κτισμένο στην κορυφή ενός λόφου και έχει θέα στα νότια παράλια της Κω. Το κάστρο έχει τριγωνικό σχήμα με κορυφή προς τα ανατολικά. Κάθε πλευρά του κάστρου αποτελεί ανεξάρτητη οχυρωματική γραμμή, η οποία ακολουθεί τη διαμόρφωση του εδάφους. Στην είσοδο υπάρχει ένας ογκώδης προμαχώνας σε σχήμα μισοφέγγαρου με βαθιές πολεμίστρες. Το κάστρο ανακαινίσθηκε από τους ιωαννίτες ιππότες το 1494 έπειτα από καταστρεπτικό σεισμό. Ενισχύθηκαν και αναστηλώθηκαν τα υπάρχοντα τείχη και κατασκευάστηκαν επάλξεις διαφόρων ειδών κατά μήκος του εξωτερικού τείχους. Στο εσωτερικό του κάστρου σώζονται ερείπια του παλαιού οικισμού της Αντιμάχειας, πολλές στέρνες καθώς και δύο παλιές εκκλησίες. Ο οικισμός εγκαταλείφτηκε το 1840. Η σπηλιά της Άσπρης Πέτρας, ηλικίας 100-140 εκ. χρόνων, βρίσκεται σε υψόμετρο 257 μέτρων νοτιοδυτικά του νησιού, στο βουνό Ζηνί της Κεφάλου, που ανασκάφτηκε από τον Αλεσάντρο Ντελασέτα, διευθυντή της Ιταλικής Αρχαιολογικής Σχολής Αθηνών και τον αρχαιολόγο Ντόρο Λίβαϊ το 1922. Στη σπηλιά απλώνονταν ξερά και συμπαγή στρώματα που επέτρεψαν τη συνεχή χρήση της για κατοίκηση, μετά από περίοδο που χρησιμοποιήθηκε ως τόπος λατρείας. Τα ευρήματά της χρονολογούνται από την προϊστορική μέχρι και τη ρωμαϊκή εποχή. Στο εσωτερικό της βρέθηκαν ανθρώπινα απολιθώματα και πολλά αγγεία με ποικίλες μορφές και διαστάσεις με κυρίαρχο τον τύπο των στρογγυλεμένων τοξοειδών λαβών. Αντίθετα σπάνιζαν τα όπλα, που αποτελούνταν από λίγες λεπίδες και αιχμηρούς πυρήνες οψιδιανού λίθου (ηφαιστειογενούς πέτρας), που προέρχονταν από το νησί Γυαλί κοντά στη Νίσυρο. Τα υπολείμματα των τροφών που βρέθηκαν στη σπηλιά φανερώνουν ένα λαό αφοσιωμένο στη βοσκή των ζώων. Αξιοσημείωτη ήταν η παρουσία λάκκων γεμάτων με ωοειδείς μυλόπετρες. Η σπηλιά θεωρείται από τα παλαιότερα μνημεία του νησιού. Ο ναός του Ηρακλή κοντά στον πλάτανο του Ιπποκράτη χρονολογείται στον 2ο αι. π.Χ. και είναι χτισμένος επάνω σε ανάχωμα τραπεζοειδούς σχήματος. Στο βόρειο άκρο του αναχώματος υπήρχε ορθογώνιος ναός από τον οποίο διατηρούνται η ευθυντήρια, το κρηπίδωμα και ο ορθοστάτης. Έχει χαρακτηριστεί ως ναός του Ηρακλή χάρη σε μια επιγραφή που βρέθηκε στο χώρο, καθώς και άλλα ευρήματα που σχετίζονται με τον μύθο του Ηρακλή. Σύμφωνα με ιστορικές πηγές, μετά την ισοπέδωση του γύρω χώρου τον 2ο και 3ο αιώνα μ.Χ. δημιουργήθηκε ένα περιστύλιο με ψηφιδωτά σ’ ένα από τα οποία απεικονίζεται το «συμπόσιο του Ηρακλή». Στον ίδιο χώρο βρίσκονται κτίρια από μεταγενέστερες χρονικές περιόδους, όπως ένα μικρό κτήριο θερμών και ένα βαπτιστήριο. Ο ναός του Απόλλωνα στην Καρδάμαινα (Αλάσαρνα κατά την αρχαιότητα) αποτέλεσε ένα μεγαλοπρεπές κτίριο των ελληνιστικών χρόνων. Τα θεμέλια του ναού αποκαλύφθηκαν κάτω από κτίριο της παλαιοχριστιανικής εποχής, γεγονός που ενισχύει την άποψη πως η ζωή στον οικισμό εκτεινόταν πέραν της ύστερης αρχαιότητας. Η Αλάσαρνα αποτελούσε θρησκευτικό κέντρο παράλληλα με το ασκληπιείο της Κω ακόμη και μετά την ίδρυση της νέας Κω (336 π. Χ.) Δυστυχώς, μεγάλο τμήμα του ναού καταστράφηκε κατά τη θεμελίωση ξενοδοχείου της περιοχής. Από το ιερό έχουν μέχρι σήμερα ανασκαφεί τρία οικοδομήματα: Το οικοδόμημα Α αποκαλύφθηκε το 1981 και περιέχει το γνωστό από επιγραφές ιερό του Απόλλωνα στην αρχαία Αλάσαρνα. Το οικοδόμημα Β το οποίο πιθανότατα αποτελούσε βωμό ή επικλινή είσοδο στο ναό. Το οικοδόμημα Γ, το οποίο αποκαλύφθηκε το 1995 και ίσως αποτελεί ναό των ύστερων κλασικών ή πρώιμων ελληνιστικών χρόνων. Ο ναός ανακαλύφθηκε κατόπιν σωστικής ανασκαφής που πραγματοποίησε η αρχαιολόγος της ΚΒ΄ Εφορίας Αρχαιοτήτων Δωδεκανήσου Χ. Κάντζια και από το 1985. Οι ανασκαφές συνεχίζονται από ομάδα διδακτικού προσωπικού του Πανεπιστημίου Αθηνών σε συνεργασία με ομάδες φοιτητών. Στην είσοδο του χωριού της Κεφάλου, διακρίνονται τα λείψανα του κάστρου της Κεφάλου. Το κάστρο είναι κατασκευασμένο από μικρές πέτρες και στο εσωτερικό του υπάρχουν υδατοδεξαμενές. Το κάστρο χρονολογείταο από τη βυζαντινή εποχή με την παλαιότερη αναφορά σε αυτό να χρονολογείται στο στο 1271. Το 1457 χρησιμοποιήθηκε με επιτυχία για την απόκρουση της τουρκικής επίθεσης. Το 1493 και έπειτα από τον μεγάλο σεισμό που έπληξε το νησί, καταστράφηκε σχεδόν ολόκληρο με αποτέλεσμα να εγκαταλειφθεί το 1505. Σήμερα, από το ερειπωμένο κάστρο ο επισκέπτης μπορεί να απολαύσει την πανοραμική θέα προς τον κόλπο της Κεφάλου.Σε απόσταση 42 χιλιομέτρων από την πόλη της Κω, στο χωριό Κέφαλος και συγκεκριμένα στην παραλία Καμάρι απέναντι από το νησάκι Καστρί βρίσκονται το σύμπλεγμα δύο παλαιοχριστιανικών βασιλικών του Αγίου Στεφάνου. Οι βασιλικές αυτές χρονολογούνται στο 469 και στο 554 μ.Χ. Ανακαλύφθηκαν το 1932 από τον Ιταλό αρχαιολόγο Luciano Laurenzi και αποτελούν αξιοθέατο για τον πλούτο, την εξαιρετική θέση, το μέγεθος και τα εντυπωσιακά ψηφιδωτά τους. Αλυκή Τιγκακίου: Μεταξύ των παραθαλάσσιων οικισμών Τιγκάκι και Μαρμάρι στη βόρεια πλευρά του νησιού βρίσκεται η προστατευόμενη περιοχή της Αλυκής, η οποία λειτούργησε μέχρι και το 1989 ως χώρος παραγωγής θαλάσσιου αλατιού. Δύο χείμαρροι μαζί με θαλασσινό νερό το οποίο εισέρχεται μέσω αγωγού τροφοδοτούν μία λιμνοθάλασσα αλμυρού – υφάλμυρου νερού. Τα τελευταία χρόνια η είσοδος θαλασσινού νερού τους καλοκαιρινούς μήνες είχε σαν αποτέλεσμα τη συγκράτηση νερού καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους αλλάζοντας έτσι την υδροπερίοδο του υγρότοπου από εποχιακή σε μόνιμη. Σήμερα η περιοχή προστατεύεται από τις συμβάσεις Ραμσάρ και Natura και φιλοξενεί είδη της τοπικής πανίδας και χλωρίδας, καθώς και πληθώρα αποδημητικών πτηνών. Στην περιοχή απαντώνται διάφορα είδη βλάστησης, όπως υπερυδατική, θαμνώδης, υγρολιβαδική, αλοφυτική κ.ά. με αγριοκάλαμα, βούρλα και αλμυρίκια. Η αλυκή του Τιγκακίου φιλοξενεί ποικίλα ειδών χλωρίδας και πανίδας. Οι πελεκάνοι και οι ερωδιοί αποτελούν ορισμένα από τα είδη πουλιών τα οποία συναντώνται στην αλυκή κατά τη διάρκεια του έτους. Οι νεροχελώνες και τα νερόφιδα αποτελούν μερικά από τα αξιόλογα είδη ζώων που συναντώνται στην περιοχή.​ Τα Θερμά ή αλλιώς Εμπρός Θέρμες βρίσκονται στο νοτιοανατολικό τμήμα του νησιού περίπου 13 χλμ. από την πόλη της Κω. Η περιοχή πήρε το όνομά της από τις θερμές πηγές που αναβλύζουν αιώνες τώρα. Πρόκειται για ιαματικές πηγές το νερό των οποίων είναι πλούσιο σε ασβέστιο, κάλιο, νάτριο, θείο και μαγνήσιο, συστατικά που θεωρούνται κατάλληλα για την ίαση δερματικών, αρθριτικών, και ρευματικών παθήσεων, αλλά και για την αισθητική του δέρματος. Η θερμοκρασία των νερών κυμαίνεται από 30-50 βαθμούς. Στο μπροστινό μέρος της παραλίας έχει δημιουργηθεί μια μικρή λίμνη που διαχωρίζεται από την υπόλοιπη παραλία με βράχια που επιτρέπουν στο θαλασσινό νερό να εισέρχεται και να δροσίζει τα καυτά νερά. Η παραλία αυτή είναι κατάλληλη για όλες τις ηλικίες και για όλες τις εποχές. Η μετάβαση μπορεί να γίνει με ιδιωτικό μεταφορικό μέσο ή λεωφορείο. Η λίμνη του Πυλίου ή Νερομάνα αποτελεί μία μικρή τεχνητή λίμνη γλυκού νερού που δημιουργήθηκε από περιμετρικό φράγμα σε περιοχή με καρστικές πηγές. Παλαιότερα η συγκεκριμένη λίμνη πότιζε όλο τον κάμπο. ​​​Η λίμνη βρίσκεται 1,5 χιλιόμετρα βορειοανατολικά από τον οικισμό του Πυλίου και απέχει περίπου 14 χιλιόμετρα από την πόλη της Κω, έχει έκταση 2 έως 3 στρέμματα. Κτίστηκε τη δεκαετία του 1920 έπειτα από εντολή των Ιταλών κατακτητών για την καταπολέμηση της λειψυδρίας που μάστιζε την περιοχή. Παλαιότερα η περιοχή αποτελούσε σύμφωνα με ιστορικές μαρτυρίες ένα τεράστιο λιβάδι – βάλτο με βούρλα, του οποίου η προσπέλαση ήταν εξαιρετικά δύσκολη με τα μέσα της συγκεκριμένης εποχής. Σήμερα φιλοξενεί διάφορα είδη ζώων όπως νεροχελώνες, πάπιες, κουνουπόψαρα και χέλια. Η βλάστηση που επικρατεί στην περιοχή αποτελείται από αγριοκάλαμα του γλυκού νερού, λεύκες και πικροδάφνες. Η Ζια είναι ένα μικρό χωριό στο όρος Δίκαιος. Βρίσκεται στο κέντρο του νησιού, σε υψόμετρο που μπορεί κανείς να δει σχεδόν ολόκληρη της βορειοδυτική πλευρά του νησιού. Το ηλιοβασίλεμα της Ζιας είναι φημισμένο. Το καλοκαίρι εκατοντάδες τουρίστες ανεβαίνουν στο χωριό για να θαυμάσουν το ηλιοβασίλεμα δειπνώντας στις ταράτσες των εστιατορίων. Υπάρχουν μοναδικά ταβερνάκια, με ντόπιες συνταγές και ντόπιο κρασί που ικανοποιούν ακόμα και τον πιο ευαίσθητο ουρανίσκο.Το όρος Δίκαιος, γνωστό στους αρχαίους ως Ωρομέδων, Ωρίων ή Δίκαιον, είναι το ψηλότερο βουνό της Κω, με υψόμετρο 846 μ. Η προέλευση του ονόματός του είναι άγνωστη. Ο κύριος ορεινός όγκος του Δίκαιου δομείται από ασβεστόλιθους και μάρμαρα, καθώς και μεγάλες μάζες πλουτωνιτών και ηφαιστιτών. Στην επαφή των ηφαιστιτών με τους ασβεστόλιθους και τα μάρμαρα αναπτύσσεται κατά τόπους μεταλλοφορία, με χαρακτηριστικές αποθέσεις πολύχρωμων οξειδίων μετάλλων. Η κατανομή των υψομέτρων είναι ασύμμετρη. Στα νότια της κορυφογραμμής και σε απόσταση το πολύ 2 χλμ., το όρος έχει μεγάλη κλίση προς τη θάλασσα. Αντίθετα, η απόσταση ανάμεσα στην κορυφογραμμή και την ακτή βορείως του άξονα του όρους είναι 6-7 χλμ. Το ίδιο το σχήμα του νησιού καθορίζεται από τους άξονες των πτυχώσεων και την κατεύθυνση των ρηγμάτων, ενώ οι ρεματιές έχουν κατεύθυνση κάθετη προς αυτήν, όπως φαίνεται γύρω από την κορυφή του Δίκαιου προς την πλευρά του Ασφενδιού. Λείψανα μεσαιωνικού οικισμού, δεξαμενές νερού, οπτόπλινθοι και άφθονα πήλινα όστρακα που προέρχονται από διάφορες εποχές φανερώνουν έντονη ανθρώπινη δραστηριότητα στην περιοχή κατά τους αρχαίους και μέσους χρόνους. Κάθε χρόνο 5 με 6 Αυγούστου εκατοντάδες προσκυνητές ανεβαίνουν τις κακοτράχαλες και δύσβατες πλαγιές του όρους για να φτάσουν στην κορυφή όπου βρίσκεται το εκκλησάκι της μεταμορφώσεως του Σωτήρος Χριστού. Η αρχιτεκτονική της Κω είναι ι​​​​διαίτερη, γιατί έχει δεχτεί πολλές επιδράσεις από το ξένο στοιχείο. Κατά την οθωμανική περίοδο, η πόλη είχε όλα τα χαρακτηριστικά των λεγόμενων πόλεων–παζαριών. Η ζωή περιοριζόταν στον εμπορικό δρόμο, γύρω από τον οποίο ζούσαν αποκλειστικά μουσουλμάνοι και στο τσαρσί που βρισκόταν στο κέντρο της πόλης, στην πλατεία του Πλατάνου. Σε πολλά σημεία του νησιού υπάρχουν μουσουλμανικά τεμένη και πηγές. Κατά την περίοδο της ιταλοκρατίας, η Κως δέχτηκε επιρροές από τη ιταλική αρχιτεκτονική. Επίσης, η Κως αποτελεί ξεχωριστή περίπτωση ανάμεσα στα υπόλοιπα νησιά της Δωδεκανήσου, καθώς μετά τον καταστροφικό σεισμό του 1933 ανοικοδομήθηκε από τους Ιταλούς σύμφωνα με νέο πολεοδομικό σχέδιο. Διαιρέθηκε σε τρεις οικιστικές ζώνες με ταξικά κριτήρια: το βόρειο, το κεντρικό και το ανατολικό. Ο βόρειος τομέας είναι κατακερματισμένος σε μικρές κατοικίες, για τα λαϊκά στρώματα της πόλης (case popolari). Το κεντρικό τμήμα αποτελούνταν κατά κύριο λόγο από διώροφες κατοικίες με ισόγεια καταστήματα, στις οποίες κατοικούσαν τα μέλη της αστικής τάξης (palazzine). Τέλος, στην ανατολική ζώνη οικοδομήθηκαν επαύλεις σε κήπους για τους Ιταλούς εποίκους (villini). Άλλα στοιχεία της ιταλικής επιρροής είναι οι εκτεταμένες ζώνες πρασίνου στην πόλη, που περιλαμβάνουν και τροπικά φυτά, καθώς και τα χαρακτηριστικά δημόσια κτήρια που σχεδιάστηκαν από Ιταλούς αρχιτέκτονες και βρίσκονται τόσο στην πόλη όσο και στους οικισμούς της Αντιμάχειας και της Καρδάμαινας. Τα κτίρια που οικοδομήθηκαν πριν τον σεισμό (δημαρχείο, γενικό νοσοκομείο, διοικητήριο κ.ά.) διαφέρουν από τα μετασεισμικά (Casa del Fascio, Δημοτική Αγορά, Casa Balilla κ.ά.) ως προς τη μορφή, καθώς τα μεν πρώτα είναι κατεξοχήν δείγματα εκλεκτικισμού, ενώ τα δεύτερα έχουν στοιχεία ρασιοναλισμού και φασιστικής αρχιτεκτονικής. Το 1948, με την ένωση των Δωδεκανήσων με την Ελλάδα, διαμορφώθηκε μια νέα αρχιτεκτονική πραγματικότητα. Τότε οικοδομήθηκαν στο νησί μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες για να καλύψουν την ανάγκη της μεγάλης τουριστικής ανάπτυξης που ξεκίνησε. Η παραδοσιακή αρχιτεκτονική δεν άντεξε τη φθορά του χρόνου και αντικαταστάθηκε από τη μοντέρνα οικοδομή. Τη συναντάμε κυρίως στα χωριά Ασφενδιού, Πυλί, Κέφαλο και Αντιμάχεια, όπου τα χαμηλά και πλατυμέτωπα μονόσπιτα, με σχήμα παραλληλόγραμμο, απλή τοιχοδομία και επίπεδη στέγη, κάποια πέτρινα και άλλα όχι, είναι βαμμένα με άσπρο χρώμα και έχουν πορτοπαράθυρα χρωματισμένα με φωτεινά χρώματα. Το εσωτερικό του σπιτιού είναι, όπως και στα υπόλοιπα Δωδεκάνησα, ιδιαίτερα φροντισμένο, ανταποκρινόμενο στις λειτουργικές ανάγκες της αγροτικής οικογένειας. Αξιοσημείωτος είναι ο μακρύς τοίχος, ο κανιότοιχος ή γκανότοιχος όπως ονομάζεται, στον οποίο κρέμονταν πιάτα, κάδρα, ο καθρέφτης του σπιτιού και άλλα απαραίτητα αντικείμενα που κάλυπταν τις βασικές ανάγκες του σπιτιού. Σε πολλά μέρη του νησιού, είναι χαρακτηριστικοί και οι παραδοσιακοί ανεμόμυλοι, με πιο χαρακτηριστικό αυτόν της Αντιμάχειας. Υπάρχουν επίσης πολλά στενά, πετρόχτιστα δρομάκια.​​​​ Κάποιες από τις σημαντικότερες παραλίες είναι: Cavo Paradiso Άγιος Θεολόγος Άγιος Στέφανος Άγιος Φωκάς Θερμά Καμάρι Καρδάμαινα Κοχυλάρι Λάμπη ΛιμιώναςΑρχείο: Μαρμάρι Μαστιχάρι Παραλία Paradise Φάρος Χελώνα Ψαλίδι Τιγκάκι Η μαρίνα της Κω αποτελεί το σημαντικότερο σημείο ελλιμενισμού τουριστικών σκαφών. Βραβεύθηκε ως η 2η καλύτερη μαρίνα της Ευρώπης από τη διεθνώς αναγνωρισμένη ιστοσελίδα θαλάσσιου τουρισμού cruisingsea. Εκτός από τις υπηρεσίες στάθμευσης σκαφών, η μαρίνα διαθέτει 2 καφετέριες, μαγαζιά και έναν υπερσύγχρονο σταθμό ανεφοδιασμού σκαφών. Στο κέντρο της πόλης στη βόρεια πλευρά της βρίσκεται το φυσικό λιμάνι της Κω στο οποίο σήμερα ελλιμενίζονται τουριστικά σκάφη. Στην ίδια θέση φαίνονται και τα ερείπια του αρχαίου λιμανιού. Η ευρύτερη περιοχή του λιμανιού αναβαθμίστηκε από τους Ιταλούς μετά τον καταστρεπτικό σεισμό του 1933. Δίπλα στην κεντρική πλατεία της Καρδάμαινας και σε απόσταση 26 χιλιομέτρων από την πόλη στη νότια πλευρά του νησιού βρίσκεται το λιμάνι της Καρδάμαινας. Το λιμάνι εξυπηρετεί τις θαλάσσιες συγκοινωνίες με τα νησιά της Νισύρου και της Τήλου και μπορεί και να φιλοξενήσει μικρό αριθμό τουριστικών σκαφών. Στον κόλπο της Κεφάλου στο δυτικό άκρο της Κω σε απόσταση 40 χιλιομέτρων από την πόλη βρίσκεται το λιμάνι της Κεφάλου που εξυπηρετεί κυρίως τους ψαράδες ως αλιευτικό καταφύγιο. Σε όλη την περιοχή λειτουργούν οι παραδοσιακές ψαροταβέρνες. Το Μαστιχάρι στη βόρεια πλευρά του νησιού είναι ένας αξιόλογος παραθαλάσσιος γραφικός οικισμός με μικρό λιμενίσκο που εξυπηρετεί τη θαλάσσια συγκοινωνία με τα νησιά της Δωδεκανήσου. Απέχει 21 χιλιόμετρα από την πόλη. Λεπτομερείς ναυτιλιακές πληροφορίες για τη νήσο Κω παρέχει ο Ελληνικός Πλοηγός 4ος τόμος και ιδιαίτερα ο χάρτης ελληνικής έκδοσης: ΧΕΕ-4512. Ιπποκράτης Ποια είναι η Μαργαρίτα Λούφα και παραλλαγή: Σειρήνες στο Αιγαίο Περιπέτεια στο Αιγαίο "Κως: ΚΩΣμοπολίτισσα". Ειδικό αφιέρωμα περιοδικού Γεωτρόπιο, τεύχος 69, σ.36-49 (Αυγ. 2001) ΑΡΧΑΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΚΩ. Από τα προιστορικά μέχρι τα ρωμαικά χρόνια,έκδοση Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Δωδεκανήσου,Επαρχείο Κω 2004 ΚΩΣ 1912-1948 ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ ΣΤΗΝ ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗ Κωνσταντίνος Κογιόπουλος, τομ. Α και Β, έκδοση ΔΟΠΑΒΣ Δήμου Κω 2011 Βεργωτής Γεώργιος, Η Εκπαίδευση στο Κοινό της Ρόδου κατά την Ιταλοκρατία, ΔΙ.ΚΕ.Μ.ΜΕ, Ρόδος 1997. Βεργωτής, Γεώργιος, Η εκπαίδευσης εις την νήσον Κω. Ανάτυπο εκ του περιοδικού Τέχνη. Αθήνα, 1971. Ιωάννου, Κώστας, ΙΤΑΛΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ ΣΤΗ ΚΩ 1912 – 1945 ΚΑΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗΙ, Διπλωματική Εργασία, ΕΑΠ,Κως, 2012. Καραναστάσης, Ηρακλής. Η Παιδεία στη Κω. Από την Τουρκοκρατία ως σήμερα (1522-1979). Αθήνα. 1979. Καρπάθιος, Εμμανουήλ. Μητροπολίτης Μεσημβρίας της επί Ευξείνω. Εκκλησία Κω Δωδεκανήσου. τ. 1-2. Αθήναι, 1968. Κιαπόκας, Μανόλης, Η εκπαίδευση στην Κω κατά την Ιταλοκρατία. Κωακά, τ.6, Έκδοση Πνευματικού Ομίλου Κώων «Φιλητάς», Κως, 1998, σ.232-248 Κλαδάκη-Μενεμενλή Φ., Φρέρης Τ. Από την Εκπαιδευτική Ιστορία της Ρόδου (1889-1989), Σύρος, 2002. Μανωλέρη, Χρυσάνθη, Μαρία Πανάγου & Ελένη Μαρσέλλου (2001). Ιστορία της Κω (Β΄ τόμος): Από τα ρωμαϊκά χρόνια μέχρι το τέλος της ιπποτοκρατίας. Έκδοση Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Δωδεκανήσου, Επαρχείο Κω. Messinas, Elias. (2022). The Synagogues of Greece: A Study of Synagogues in Macedonia and Thrace: With Architectural Drawings of all Synagogues of Greece. (ISBN 979-8-8069-0288-8), 171-174. Παπαϊωάννου, Μανώλης, (1990). Ρόδος και νεώτερα κείμενα. 2. Annuario amministrativo e statistico per l’ anno 1922, a cura del dott. Ermanno Armao, μετάφραση – παρουσίαση Μ. Δ. Παπαϊωάννου, Αθήνα – Γιάννινα. Μαρία Ζ. Σιγάλα, "Ο ζωγραφικός "πλούτος" του Αγίου Νικολάου του Φτωχού στην πόλη της Κω", ΙΣΤΟΡΙΑ-ΤΕΧΝΗ-ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΚΩ. Α΄ Διεθνές Επιστημονικό Συνέδριο. Κως, 2-4 Μαΐου 1997 (επιμ. Γ. Κοκκορού-Αλευρά, Α.Α. Λαιμού, Ε. Σημαντώνη-Μπουρνιά), Αθήνα 2001,441-463. Τσιρπανλής, Ζαχαρίας. (1998). Ιταλοκρατία στα Δωδεκάνησα (1912-1943). Αλλοτρίωση του ανθρώπου και του περιβάλλοντος. Έκδοση Δήμου Ρόδου. Τσιρπανλής, Ζαχαρίας. Η Εκπαιδευτική Πολιτική των Ιταλών στα Δωδεκάνησα (1912-1943). Θεσσαλονίκη: University Studio Press, 2007. Χατζηβασιλείου, Βασίλης. Ιστορία της Νήσου Κω. Αρχαία – Μεσαιωνική – Νεώτερη. Έκδοση Δήμου Κω, 1990. Δημοτικός Οργανισμός Τουρισμού του Δήμου Κω Αρχειοθετήθηκε 2013-08-26 στο Wayback Machine. Ταξιδιωτικός οδηγός Κω Τουριστικές πληροφορίες - Διακοπές στη Κω Νέα της Κω Κως, η πόλη των αρωμάτων (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) ΚΩΣ Μαρίνα kos.gr
Η Κως είναι ελληνικό νησί του Αιγαίου. Έχει πληθυσμό 37.089 μόνιμους κατοίκους (απογραφή 2021) και είναι το τρίτο μεγαλύτερο νησί της Δωδεκανήσου σε έκταση μετά τη Ρόδο και την Κάρπαθο και το δεύτερο σε πληθυσμό μετά τη Ρόδο. Η επιφάνεια του νησιού είναι 295,3 τ.χλμ. με ακτογραμμή 112 χιλιομέτρων. Πρωτεύουσα του νησιού είναι η Κως, όπου είναι και το κυριότερο λιμάνι του νησιού. Απέχει από τον Πειραιά 200 ναυτικά μίλια. Είναι πλούσιο σε ιστορικά μνημεία νησί και παρουσιάζει αξιόλογο αρχαιολογικό και τουριστικό ενδιαφέρον. Αποκαλείται επίσης και νησί του Ιπποκράτη, του πατέρα της ιατρικής, επειδή εκεί γεννήθηκε ο Ιπποκράτης. Η σημερινή Κως είναι ένα σύγχρονο τουριστικό νησί με πολλές δυνατότητες σε θέματα διαμονής, φαγητού, σπορ, εκδρομών, ψυχαγωγίας. Το πλέον αξιοσημείωτο στοιχείο που χαρακτηρίζει το νησί είναι οι ατελείωτοι ποδηλατόδρομοι, γι' αυτό και πολύ συχνά η Κως χαρακτηρίζεται ως το νησί του ποδηλάτου.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%89%CF%82
Ασάντε Κοτόκο ΣΚ
Ο σύλλογος ιδρύθηκε το 1935. Τελευταία ενημέρωση: 29 Αυγούστου 2018.ΕγχώριεςΠρωτάθλημα ΓκάναςΠρωταθλήτρια (24): 1959, 1963–64, 1964–65, 1967, 1968, 1969, 1972, 1975, 1980, 1981, 1982, 1983, 1986, 1987, 1988–89, 1990–91, 1991–92, 1992–93, 2003, 2005, 2007–08, 2011–12, 2012–13, 2013–14Κύπελλο ΓκάναςΚυπελλούχος (8): 1958, 1959, 1960, 1978, 1984, 1997–98, 2001, 2014, 2017Σούπερ Καπ ΓκάναςΚυπελλούχος (3): 2012, 2013, 2014ΔιεθνείςΚύπελλο Πρωταθλητριών ΑφρικήςΝικήτρια (2): 1970, 1983 Επίσημος ιστότοπος
Η Ασάντε Κοτόκο ΣΚ (αγγλικά: Asante Kotoko S.C.) είναι αθλητικός σύλλογος στο Κουμάσι της περιφέρειας Ασάντι στην Γκάνα. Χρώματα του συλλόγου είναι το κόκκινο και το λευκό. Δραστηριοποιείται στο άθλημα του ποδοσφαίρου. Τα εντός έδρας παιχνίδια της ομάδας διεξάγονται στο Στάδιο Μπάμπα Γιάρα, χωρητικότητας 40.528 θεατών.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%83%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B5_%CE%9A%CE%BF%CF%84%CF%8C%CE%BA%CE%BF_%CE%A3%CE%9A
Αντονίνα Κριβοσάπκα
Η Κριβοσάπκα κέρδισε το ασημένιο μετάλλιο στα 400 μέτρα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νέων του 2003 σε 53.54 s, και κέρδισε χάλκινο στο Medley Relay. Ωστόσο, είχε λίγη επιτυχία τα επόμενα χρόνια, κατατάσσοντας μόνο την πέμπτη θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Junior 2004. Δεν βελτιώθηκε το 2005 ή το 2006 και αγωνίστηκε μόνο σε εθνικό επίπεδο. Ωστόσο, άρχισε να βελτιώνει σταθερά τις επιδόσεις της το 2007 και το 2008, δημοσιεύοντας εποχικά καλύτερα 52,32s και 51.24 s αντίστοιχα. Η Κριβόσαπκα το 2009 όπου έκανε το προσωπικό της 50,55 πάνω από 400 μέτρα σε εσωτερικούς χώρους για να κερδίσει τα ρωσικά πρωταθλήματα εσωτερικού χώρου, και στη συνέχεια κέρδισε στα 400 μέτρα χρυσό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Εσωτερικού 2009 . Στα ίδια πρωταθλήματα κέρδισε ένα χρυσό μετάλλιο για τα 4 x 400 μέτρα, μαζί με τις Νατάλια Αντιούχ, Ντάρια Σαφόνοβα και Γέλενα Βοΐνοβα . Αργότερα εκείνο το έτος, κατά τη διάρκεια των ημιτελικών στα ρωσικά εθνικά πρωταθλήματα στο Τσεμποκσάρι, έτρεξε με 49.29 s, ο δεύτερος ταχύτερος χρόνος στον κόσμο εκείνο το έτος. Συνέχισε να κερδίζει τον εθνικό τίτλο στα 49.71 δευτερόλεπτα. Στα 400 μέτρα στον τελικό, κέρδισε το χάλκινο μετάλλιο στο 49,71 s, πίσω από τη Σάνια Ρίτσαρντς και τη Σέρικα Γουίλιαμς. Αργότερα κέρδισε ένα άλλο χάλκινο μετάλλιο. Υπέστη ασυνήθιστο τραυματισμό στις αρχές του 2010 - ενώ έκανε προπόνηση σπριντ στο Βόλγκογκραντ, ένα νεαρό αγόρι μπήκε στο δρόμο της. Ως αποτέλεσμα, έχασε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Εσωτερικού IAAF του 2010, αλλά είχε ανακάμψει πλήρως εγκαίρως για την υπαίθρια σεζόν. Αργότερα εκείνο το έτος, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Αθλητισμού 2010 κέρδισε χάλκινο μετάλλιο στα 400 μέτρα και βοήθησε τις Ρωσίδες γυναίκες να υπερασπιστούν τον τίτλο τους, καθώς και να κερδίσουν ένα ασημένιο μετάλλιο ως μέρος της ομάδας της Ευρώπης στα 4 × 400 μέτρα στο 2010 IAAF Continental Cup. Στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Αθλητισμού 2013 στη Μόσχα, πήρε την τρίτη στον ατομικό αγώνα 400 μέτρων, αλλά επέστρεψε για να αγκυροβολήσει τη ρωσική ομάδα στο χρυσό μετάλλιο 4 × 400 μέτρων. Το 2016, τα δείγματά της και από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008 και του 2012 επανεξετάστηκαν όπως ανακοινώθηκε την 1η Φεβρουαρίου 2017. Τον Απρίλιο της επιβλήθηκε απαγόρευση δύο ετών που αποκλείει τα αποτελέσματά της για το 2012 και το 2013.
Η Αντονίνα Βλαντίμιροβνα Κριβοσάπκα (ρωσικά: Антонина Владимировна Кривошапка‎; γεννήθηκε στις 21 Ιουλίου 1987) είναι Ρωσίδα σπρίντερ των 400 μέτρων. Διαγωνίστηκε στους θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012, όπου στην ομάδα της απονεμήθηκε αρχικά ένα ασημένιο μετάλλιο. Η Κριβόσαπκα τερμάτισε επίσης έκτη στην ατομική διοργάνωση 400 μέτρων στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%BD%CE%B1_%CE%9A%CF%81%CE%B9%CE%B2%CE%BF%CF%83%CE%AC%CF%80%CE%BA%CE%B1
Αλκυονέας (Γίγαντας)
Στη Γιγαντομαχία ο Αλκυονέας αγωνίσθηκε στο πλευρό του γίγαντα Πορφυρίωνα. Ο Ηρακλής, με την προτροπή και τις οδηγίες της θεάς Αθηνάς, κατάφερε και σκότωσε τον Αλκυονέα έχοντας μαζί του τον Τελαμώνα, όπως αναφέρει ο Πίνδαρος. Προηγουμένως, ο Αλκυονέας είχε συντρίψει 12 άρματα και 24 συντρόφους του Ηρακλή με ένα μεγάλο λιθάρι. Λέγεται μάλιστα ότι το λιθάρι αυτό το είχε ρίξει και εναντίον του Ηρακλή, αλλά ο ήρωας το απέκρουσε με το ρόπαλό του. Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι το μυθικό αυτό λιθάρι βρισκόταν ακόμα κάπου στον Ισθμό της Κορίνθου. Η μάχη του Ηρακλή με τον Αλκυονέα κατά τη Γιγαντομαχία απεικονίζεται σε διάφορα αγγεία, με τον Ηρακλή όρθιο και στο πλάι του την Αθηνά να τον καθοδηγεί. Ο Ηρακλής σημαδεύει με το τόξο του τον Αλκυονέα. Ο Γίγαντας παριστάνεται να πέφτει ανάσκελα, να του φεύγει από το χέρι ένα ρόπαλο που κρατούσε, ενώ τον κυριεύει ο Ύπνος, που εικονίζεται ως φτερωτός δαίμονας να του δένει τα μέλη του σώματός του. Ο Πίνδαρος αποκαλεί τον Αλκυονέα «Βουβότα», δηλαδή βουκόλο. Το επίθετο αυτό ίσως να σχετίζεται με την αρπαγή των βοδιών του θεού Ηλίου και της Ερυθείας. Σύμφωνα με την ερμηνεία του μύθου από τον Λούντβιχ Πρέλερ, ο Αλκυονέας παριστάνει τον χειμώνα που καταδικάζεται σε αδυναμία και τελικώς πληγώνεται θανάσιμα από τον ηλιακό ημίθεο Ηρακλή. Emmy Patsi-Garin: Επίτομο λεξικό Ελληνικής Μυθολογίας, εκδοτ. οίκος «Χάρη Πάτση», Αθήνα 1969
Στην ελληνική μυθολογία, ο γίγαντας Αλκυονέας ήταν γιος είτε του Ουρανού και της Γαίας, είτε του Ταρτάρου και της Γαίας. Ο Αλκυονέας ήταν ο πατέρας των εφτά Αλκυονίδων. Τον θεωρούσαν τον «πρεσβύτερον Γιγάντων» και «μεγέθει μεν σώματος ανυπέρβλητον, δυνάμει δε ακαταγώνιστον».
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%BA%CF%85%CE%BF%CE%BD%CE%AD%CE%B1%CF%82_(%CE%93%CE%AF%CE%B3%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82)
Προκόπης Παυλόπουλος
Είναι γιος του Βασίλη Παυλόπουλου, φιλόλογου στο επάγγελμα. Περάτωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στην Καλαμάτα και σπούδασε νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Συνέχισε, σε μεταπτυχιακό επίπεδο, τις σπουδές του στο Παρίσι και συγκεκριμένα στο Πανεπιστήμιο Παντεόν-Ασσάς. Το 1974 πήρε το DEA de Droit Public και το 1977 αναγορεύθηκε σε επίτιμο διδάκτορα (Doctorat d’ État).Δίδαξε ως Επισκέπτης Καθηγητής (1986) στο Πανεπιστήμιο Παντεόν-Ασσάς. Έχει διατελέσει μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού και αντιπρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου της ΕΡΤ. Είναι παντρεμένος με την Βλασία Πελτσεμή - Παυλοπούλου (με καταγωγή από τη Σταυρούπολη Ξάνθης) και έχει αποκτήσει τρία παιδιά: τον Βασίλη, τη Μαρία και τη Ζωή. Κατοικεί μόνιμα στο Νέο Ψυχικό. Τον Οκτώβριο του 2022 εξελέγη ως τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Το 1986 δίδαξε ως Επισκέπτης Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Παντεόν-Ασσάς. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα ιδιώτευσε ως δικηγόρος διατηρώντας για κάποιο διάστημα κοινό δικηγορικό γραφείο με τον καθηγητή δημοσίου δικαίου, Νίκο Αλιβιζάτο. Παράλληλα ακολούθησε ακαδημαϊκή σταδιοδρομία αναλαμβάνοντας αρχικά τη θέση του επιμελητή (1980 - 1982) στην έδρα δημοσίου δικαίου της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και εν συνεχεία εκλεγόμενος υφηγητής το 1982, επίκουρος καθηγητής το 1983, αναπληρωτής καθηγητής το 1985 και τακτικός καθηγητής διοικητικού δικαίου το 1989. Την περίοδο 1991 - 1992 διετέλεσε Διευθυντής του Τομέα Δημοσίου Δικαίου της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ έχει διατελέσει και Επισκέπτης Καθηγητής Δημοσίου Δικαίου με έμφαση στο Διοικητικό Δίκαιο στη Νομική Σχολή (Τμήμα Νομικής "Κατεύθυνσης Ελληνικού Δικαίου") του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου Κύπρου. Έχει γίνει επίτιμος διδάκτορας σε διάφορα πανεπιστήμια. Ενδεικτικά στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης, στο Πανεπιστήμιο Παντεόν-Ασσάς, στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο Κύπρου (Νομική Σχολή, Τμήμα Νομικής "Κατεύθυνσης Ελληνικού Δικαίου") στο Πανεπιστήμιο της Κοΐμπρα (Πορτογαλία), στο Πανεπιστήμιο Πατρών (Σχολή Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων), στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο (Τμήμα Ιστορίας), στο Διεθνές Πανεπιστήμιο Ελλάδος (Σχολή Οικονομίας, Διοίκησης και Νομικών Επιστημών), στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας (Τμήμα Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων), στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης (Νομική Σχολή), και στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου (Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων) Το 1974 ανέλαβε γραμματέας του πρώτου Προέδρου της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας Μιχάλη Στασινόπουλου. Τον Δεκέμβριο του 1989 διορίστηκε αναπληρωτής υπουργός Προεδρίας (κυβερνητικός εκπρόσωπος) στην Οικουμενική κυβέρνηση Ζολώτα.Τον Σεπτέμβριο του 1995 ανέλαβε πολιτικός σύμβουλος του Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, Μιλτιάδη Έβερτ, και ένα χρόνο αργότερα εκπρόσωπος τύπου της Νέας Δημοκρατίας. Στις εκλογές του 1996 οριζόμενος στη δεύτερη θέση του Ψηφοδελτίου Επικρατείας της Νέας Δημοκρατίας κατέλαβε για πρώτη φορά θέση βουλευτή στο ελληνικό κοινοβούλιο. Στις εκλογές που ακολούθησαν με σταυρό προτίμησης εξελέγη βουλευτής ως ακολούθως: του 2000 (59.810 σταυροί, 3η θέση), 2004 (5η θέση), 2007 (43.417 σταυροί, 4η θέση), 2009 (28.164 σταυροί, 3η θέση) και 2012 (11.550 σταυροί, 7η θέση) Μαΐου και Ιουνίου) επανεξελέγη βουλευτής στην περιφέρεια της Α΄ Αθηνών. Την περίοδο 2000 - 2004 χρημάτισε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας. Τον Μάρτιο του 2004 διορίστηκε υπουργός Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης στην Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2007, οπότε και στη νέα κυβέρνηση Καραμανλή ανέλαβε Υπουργός Εσωτερικών, στο νέο υπουργείο που δημιουργήθηκε από τη συγχώνευση του Υπουργείου Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης και του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης. Με προεδρικό διάταγμα που εξέδωσε ο Παυλόπουλος μονιμοποιήθηκαν περίπου 35 χιλιάδες συμβασιούχοι, αν και όπως επισημαίνει ο ίδιος ήταν υποχρεωμένος καθότι πολλαπλάσιοι υπάλληλοι είχαν προσληφθεί ως αορίστου χρόνου και βρίσκονταν υπό καθεστώς ομηρίας από την κυβέρνηση Κώστα Σημίτη.Την πενταετία της διακυβέρνησης της Ελλάδας από τον Κώστα Καραμανλή πραγματοποιήθηκαν με την έγκριση του Παυλόπουλου 865.132 προσλήψεις στον δημόσιο τομέα, κάποιοι λένε για 302.151 Τα περίφημα stages, το 60% των οποίων έγινε με διαδικασίες που δεν επιβλέπονταν από το ΑΣΕΠ.Ωστόσο αυτό το περιεχόμενο αυτού του δημοσιεύματος της εφημερίδας "Τα Νέα" αμφισβητείται από τα επίσημα στοιχεία του Ελληνικού Κράτους κατά τρόπο που πιθανώς καθιστά το δημοσίευμα αυτό ανακριβές. Θεωρείται ότι ανήκει στην καραμανλική πτέρυγα του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας. Ύστερα από τις μεγάλες πυρκαγιές σε Πάρνηθα και Χαλκιδική ο Προκόπης Παυλόπουλος δέχθηκε έντονη κριτική για τη καταστροφή που έλαβε χώρα, καθώς ο κρατικός μηχανισμός φάνηκε ανήμπορος να λειτουργήσει σωστά με αποτέλεσμα να καούν τεράστιες δασικές εκτάσεις. Πολίτες και ΜΜΕ κάλεσαν τον τότε υπουργό εσωτερικών να παραιτηθεί, ο οποίος όμως αρνήθηκε.Το 2005 αποκαλύφτηκε ότι ο στενός του συνεργάτης Θανάσης Χούπης είχε προχωρήσει σε χιλιάδες παράνομες προσλήψεις στο Ελληνικό δημόσιο. Ο Προκόπης Παυλόπουλος κατηγορήθηκε ότι είχε και ο ίδιος συμμετοχή, χωρίς όμως να υπάρξουν απτές αποδείξεις.Ως υπουργός Εσωτερικών απασχόλησε την κοινή γνώμη λόγω των γεγονότων που ακολούθησαν της δολοφονίας του δεκαεξάχρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου από αστυνομικούς στα Εξάρχεια. Μετά το περιστατικό ο ίδιος υπέβαλε την παραίτησή του για λόγους ευθιξίας, παραίτηση όμως που δεν έγινε δεκτή από τον τότε πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή. Στις αρχές του 2011 βγήκε το πόρισμα της εξεταστικής επιτροπής της βουλής, το οποίο παρουσίαζε συμμετοχή του Προκόπη Παυλόπουλου στο μεγάλο σκάνδαλο της SIEMENS. Το πόρισμα ανέφερε μεταξύ άλλων: «Στο μικροσκόπιο της κοινοβουλευτικής έρευνας προτείνει να μείνουν και οι χειρισμοί του κ. Παυλόπουλου η επιτροπή. Οι ενέργειες του πρώην υπουργού Εσωτερικών (2007-2009) σχετικά με το C4I και συγκεκριμένα με τα υποσυστήματα CDSS προκαλούν ερωτηματικά στα μέλη της επιτροπής τα οποία αποφάνθηκαν ότι είναι προφανές, ότι ο κ. Προκόπης Παυλόπουλος δεν διαχειρίστηκε με την πρέπουσα προσοχή την δημόσια περιουσία, η οποία του ήταν διεπιστευμένη με την ιδιότητά του ως Υπουργού». Στις 17 Φεβρουαρίου 2015 προτάθηκε από τον Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα για το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας.Στις 18 Φεβρουαρίου εξελέγη Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας ύστερα από πρόταση του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς και των Ανεξαρτήτων Ελλήνων με τη στήριξη της Νέας Δημοκρατίας λαμβάνοντας 233 ψήφους έναντι του ανθυποψηφίου του Νίκου Αλιβιζάτου, ο οποίος έλαβε 30 ψήφους, ενώ 32 βουλευτές ψήφισαν παρών.Στις 13 Μαρτίου 2015 ορκίστηκε ενώπιον της Βουλής και ανέλαβε τα καθήκοντά του αντικαθιστώντας τον Κάρολο Παπούλια. Επίσημη ιστοσελίδα του Προκόπη Παυλόπουλου Βιογραφικό του στο site της Βουλής των Ελλήνων
Ο Προκόπης Παυλόπουλος (Καλαμάτα, 10 Ιουλίου 1950) είναι Έλληνας νομικός, πανεπιστημιακός, πολιτικός, ακαδημαϊκός και τέως Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας. Έχει διατελέσει βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας (1990-2014) και Υπουργός Εσωτερικών (2004-2009).
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%BF%CE%BA%CF%8C%CF%80%CE%B7%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CF%85%CE%BB%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82
Θησαυρός των Σιφνίων
Ο Θησαυρός των Σιφνίων ήταν κτίριο ιωνικού ρυθμού, κατασκευασμένο εξ ολοκλήρου από μάρμαρο. Περιγράφεται από τους αρχαίους συγγραφείς, τον Ηρόδοτο και τον Παυσανία ως "πλουσιότατος" εξαιτίας του γλυπτού του διακόσμου αλλά και της χρήσης χρώματος στις επιφάνειές του. Στην πρόσοψη του είναι τοποθετημένες, αντί κιόνων, δυο κόρες οι οποίες αποτελούν στηρίγματα για το επιστύλιο. Αυτού του τύπου η διακόσμηση με την κυριαρχία γυναικείων μορφών γεμάτων κίνηση και πλαστικότητα αντί των συνήθων αφηρημένων αρχιτεκτονικών σχημάτων των ναών, προεικονίζει τις σπάνιας ομορφιάς Καρυάτιδες του Ερεχθείου της Αθηναϊκής Ακρόπολης. Είναι το μόνο που σώζεται από το θησαυρό των Σιφνίων και εικονίζει ένα διάσημο δελφικό θέμα, τη διαμάχη Απόλλωνα και Ηρακλή για τον δελφικό τρίποδα. Στο κέντρο του αετώματος ο Δίας (κατά άλλους η Αθηνά ή ο Ερμής), αριστερά ο Απόλλωνας και δεξιά ο Ηρακλής. Οι δύο τελευταίοι ανταγωνίζονται για την κατάκτηση του δελφικού τρίποδα και ο Δίας στο μέσον προσπαθεί να τους χωρίσει. Το στιγμιότυπο είναι γνωστό από τη μυθολογία: ο Ηρακλής, οργισμένος εξαιτίας της άρνησης της Πυθίας να του δώσει χρησμό, μιας και ήταν ακόμη μιασμένος από τον φόνο του Ιφίτου, προσπαθεί να αρπάξει τον ιερό τρίποδα του Απόλλωνα και ο θεός προσπαθεί να του τον πάρει πίσω. Στην ανατολική πλευρά της ζωφόρου απεικονίζεται μια παράσταση από τη Συνέλευση των Θεών κατά τον Τρωικό πόλεμο. Οι μορφές φαίνονται να συζητούν με έντονες κινήσεις σα να λογομαχούν. Στα δεξιά διακρίνεται Αθηνά ως επικεφαλής των θεών που τάσσονται με το μέρος των Ελλήνων. Στα αριστερά κάθονται οι θεοί που προστατεύουν και υπερασπίζονται τους Τρώες: Ο Απόλλων, ο Άρης, η Αφροδίτη και η Άρτεμις. Στο μέσον διακρίνουμε τον Δία στο θρόνο του. Σε άλλο σημείο της ζωφόρου αποτυπώνεται ένα στιγμιότυπο από τον Τρωικό πόλεμο: πρόκειται για μια σκηνή μονομαχίας γύρω από το νεκρό σώμα ενός πολεμιστή (Αντίλοχος), με τους δύο μονομάχους (Αχιλλεύς και Μέμνων) να πλαισιώνονται από τους ήρωες των Αχαιών στα δεξιά και των Τρώων αντίστοιχα στα αριστερά. Η βόρεια ζωφόρος έχει ως θέμα τη Γιγαντομαχία και απεικονίζει από την μια πλευρά τους βαριά οπλισμένους Γίγαντες να εξαπολύουν επίθεση και από την άλλη τους θεούς. Διακρίνονται ο Ήφαιστος, η Δήμητρα, ο Ηρακλής, ο Απόλλων, η Άρτεμις κ.ά. Αυτή η πλευρά της ζωφόρου ήταν ορατή από την ιερά οδό, καθώς οι προσκυνητές ανηφόριζαν προς τον ναό του Απόλλωνα. Έτσι είχαν τη δυνατότητα να θαυμάσουν τη σκηνή της Γιγαντομαχίας, που μεταμορφώνεται μέσα από το ανάγλυφο καλλιτέχνημα σε μια ολόκληρη αφήγηση, εκτυλισσόμενη σε πολλαπλά επίπεδα, που διατηρεί ωστόσο την αναγνωρισιμότητα, τη συνοχή και τον αλληγορικό της χαρακτήρα παρά τις πολυπρόσωπες μορφές της και τις ποικίλες σκηνές δράσης. Από τη συγκεκριμένη ζωοφόρο έχουν σωθεί λιγοστές ανάγλυφες μορφές. Εδώ απεικονίζεται η κρίση του Πάρη για την επιλογή της ωραιότερης θεάς ανάμεσα στην Αφροδίτη, την Ήρα και την Αθηνά. Το περιστατικό αυτό οδήγησε, ως γνωστόν, στην αρπαγή της Ωραίας Ελένης και στην έναρξη του Τρωικού Πολέμου. Αυτή χαρακτηρίζεται από την μεγαλύτερη αποσπασματικότητα και μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε για το θέμα που αναπαριστούσε. Μάλλον πρόκειται για το επίσης προσφιλές θέμα της αρπαγής γυναικών. Ωστόσο, τα μόνα που έχουν σωθεί είναι τα ανάγλυφα, γεμάτα ζωντάνια άλογα. Στη συγκεκριμένη ζωοφόρο πιθανότατα απεικονίζεται η αρπαγή της Ιπποδάμειας από τον Πέλοπα ή η αρπαγή των Λευκιππιδών από τους Διόσκουρους. Το έτος κατασκευής του μνημείου χρονολογείται πριν το 525 π.Χ., έτος κατά το οποίο η Σίφνος λεηλατήθηκε από Σάμιους που νωρίτερα είχαν επαναστατήσει κατά του τυράννου Πολυκράτη. Θησαυρός των Αθηναίων Θησαυρός των Ακανθίων Θησαυρός των Βοιωτών Θησαυρός των Θηβαίων Θησαυρός των Κνιδίων Θησαυρός των Κυρηναίων Θησαυρός των Μασσαλιωτών Θησαυρός των Μεγαρέων Θησαυρός των Σικυωνίων Ασπασία Παπαδοπεράκη. Προσπάθεια για την προσέγγιση, αποκρυπτογράφηση και ανάλυση του θησαυρού των Σιφνίων (pdf) (PDF). Ανακτήθηκε στις 21 Απριλίου 2012. Ροζίνα Κολώνια (2006). Το Αρχαιολογικό Μουσείο Δελφών. Αθήνα: ΟΛΚΟΣ. σελίδες 94-163. ISBN 960-86743-9-5. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Δεκεμβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 20 Δεκεμβρίου 2011. Lawrence, A.W., Greek Architecture, 5η έκδοση, New Haven 1996, 94-95. Neer, R., «Framing the Gift : the politics of the Siphnian Treasury at Delphi »,Classical Antiquity 20, 2001, 273-336. Partida, E., The Treasuries at Delphi, an Architectural Study, Jonsered 2000, 35-47. Watrous, L.V, “The Sculptural Program of the Siphnian Treasury at Delphi” AJA 86, no. 2, 1982, 159-72 Brinkmann, Vinzenz, Beobachtungen zum formalen Aufbau und zum Sinngehalt der Friese des Siphnierschatzhauses (= Studien zur antiken Malerei und Farbgebung. Bd. 5). Biering & Brinkmann, München 1994, ISBN 3-930609-00-2 (Dissertation, Universität München, 1987). Η ιστορία της Σίφνου π.Χ.
Ο θησαυρός των Σιφνίων ήταν κτήριο στους Δελφούς με σκοπό την φύλαξη πολύτιμων ιερών αναθημάτων. Κτίστηκε λίγο πριν το 525 π.Χ. και ήταν έργο ιωνικής τέχνης. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο και τον Παυσανία, οι κάτοικοι της Σίφνου αφιέρωσαν το θησαυρό στον Απόλλωνα ως ευχαριστήριο για τον πλούτο που είχαν αποκτήσει από τα ορυχείων χρυσού και αργύρου της Σίφνου, χρηματοδοτώντας την κατασκευή με τη δεκάτη των εισοδημάτων από αυτά. Είναι χτισμένος από μάρμαρο Πάρου και ο γλυπτός του διάκοσμος, ιδιαίτερα η ζωφόρος,αποδίδεται στον Αθηναίο γλύπτη Ένδοιο καθώς και σε άλλο αγνώστων στοιχείων γλύπτη. Σήμερα, στην τοποθεσία του κτιρίου σώζονται μόνο τα θεμέλια και ένα μέρος από τη διακόσμηση της βάσης.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B7%CF%83%CE%B1%CF%85%CF%81%CF%8C%CF%82_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%A3%CE%B9%CF%86%CE%BD%CE%AF%CF%89%CE%BD
Πειραματική αυτοάνοση εγκεφαλομυελίτιδα
Η MS (πολλαπλή σκλήρυνση) είναι μια χρόνια νόσος του κεντρικού νευρικού συστήματος, κύρια χαρακτηριστικά της οποίας είναι η απομυελίνωση, η ποικίλου βαθμού φλεγμονή, η καταστροφή των ολιγοδενδροκυττάρων και ο εκφυλισμός των νευραξόνων. Η βασική αιτία είναι ακόμη άγνωστη, ωστόσο είναι κοινώς αποδεκτό ότι πρόκειται για αυτοάνοση νόσο προκαλούμενη από τη μη φυσιολογική πρόσβαση που αποκτούν τα λεμφοκύτταρα στο κεντρικό νευρικό σύστημα μέσω του αιματοεγκεφαλικού φραγμού. Με την είσοδό τους αυτή, τα Τ λεμφοκύτταρα επιτίθενται στη μυελίνη και ενεργοποιούν φλεγμονώδεις κυτοκίνες, Β κύτταρα, μακροφάγα και μικρογλοία ολοκληρώνοντας έτσι τη φλεγμονώδη αντίδραση. Τέλος, σύμφωνα με επιδημιολογικά στοιχεία περιβαλλοντικοί και γενετικοί παράγοντες συνεισφέρουν στην προδιάθεση της ασθένειας. Οι νοσούντες της MS είναι κυρίως νεαρά άτομα ηλικίας 20-40 ετών στους οποίους η ασθένεια μπορεί να αναπτυχθεί με τους εξής τρόπους: 1.Καλοήθης: Σε αυτή τη μορφή οι ασθενείς δε θα εμφανίσουν καινούριο απομυελινωτικό επεισόδιο. 2.Με υφέσεις και εξάρσεις: Απρόβλεπτες επιθέσεις που ενδέχεται να αφήσουν μόνιμες βλάβες ακολουθούμενες από περιόδους ύφεσης. 3.Πρωτοπαθής προϊούσα: Χαρακτηρίζεται από σταθερά προϊούσα συσσώρευση νευρολογικών υπολειμμάτων. Είναι η πιο δύσκολη μορφή διότι ανταποκρίνεται λιγότερο στις διάφορες θεραπείες. 4.Δευτεροπαθής προϊούσα: Όπου η αρχικά υποτροπιάζουσα μορφή, παρουσιάζει ολοένα και συχνότερες εξάρσεις οι οποίες δεν ακολουθούνται από πλήρη βελτίωση, με αποτέλεσμα τη συσσώρευση υπολείμματος και μία πορεία ελαφρώς προοδευτική. 5.Οξεία: Αφορά μια σταθερή νευρολογική ύφεση με ενδιάμεσες επιθέσεις. Η MS αποτελεί ίσως την περισσότερο μελετημένη απομυελινωτική νόσο του κεντρικού νευρικού συστήματος με κύριους στόχους την κατανόηση της παθογένειας και την ανάπτυξη στοχευμένων θεραπειών. Δεν υπάρχουν ιδανικά πειραματικά μοντέλα σε ζώα για την MS, αλλά μοντέλα όπως της πειραματικής αυτοάνοσης εγκεφαλομυελίτιδας (EAE - Experimental Autoimmune Encephalomyelitis) μιμούνται την MS στα σημαντικά χαρακτηριστικά της. Άξια αναφοράς θεωρούνται επίσης τα μοντέλα της TMEV (Theiler’s Murine Encephalomyelitis Virus) και της IC-DTH (Intracerebral Delayed Type of Hypersensitivity). Στο μεν πρώτο έχουμε ιογενή μόλυνση του κεντρικού νευρικού συστήματος και προκαλείται αυτοάνοση φλεγμονώδης απομυελίνωση. Το δε δεύτερο θεωρείται χρήσιμο σε περίπτωση που κάποιος θελήσει να εργαστεί με πειραματόζωα μη ευαίσθητα στη ΕΑΕ. Για την πρόκληση της EAE απαιτούνται ορισμένοι προκαταρκτικοί παράγοντες. Ως αντιγόνα μπορούν να χρησιμοποιηθούν ομογεννοποιημένα τμήματα του κεντρικού νευρικού συστήματος και οι πρωτεϊνες MBP, PLP και MOG ολόκληρες ή σε πεπτίδια, το κατάλληλο γενετικό περιβάλλον όσον αφορά σε συγκεκριμένους συνδυασμούς του μείζονος συμπλέγματος ιστοσυμβατότητας (MHC) με τα παραπάνω αντιγόνα και ανοσοενισχυτικοί παράγοντες που χρησιμοποιούνται για τη διάνοιξη του αιματοεγκεφαλικού φραγμού.Τέλος, σπουδαίο ρόλο παίζουν και οι παράγοντες ηλικία, φύλο και περίοδος πρόκλησης. Η EAE μπορεί να προκληθεί ενεργητικώς ή παθητικώς ανάλογα με τα πλεονεκτήματα από τα οποία θέλουμε να επωφεληθούμε σε κάθε περίπτωση. Στην ενεργητικώς προκλητή EAE χρησιμοποιούνται θηλυκά ποντίκια ηλικίας 5 έως 7 εβδομάδων στα οποία γίνεται υποδόρια έγχυση ενός εκ των προαναφερθέντων αντιγόνων και του ανοσοενισχυτικού παράγοντα του Freund (CFA). Οι επιπτώσεις της ασθένειας μπορούν να ενισχυθούν με τη χορήγηση τοξίνης κοκκύτη και διαφέρουν στα διάφορα είδη ζώων, καθώς καθένα από αυτά παρουσιάζει διαφορετικού βαθμού ευαισθησία στην EAE. Η νόσος εκδηλώνεται 9-11 μέρες μετά την ανοσοποίηση, κορυφώνεται 3-4 μέρες αργότερα και το 30%-50% των ζώων υποτροπιάζουν ύστερα από μερική ή ολική ανάρρωση. Στην παθητικώς προκλητή EAE τα ζώα ανοσοποιούνται με το επιθυμητό αντιγόνο και η λέμφος συλλέγεται μετά από διάστημα 7 έως 12 ημερών. Τα λεμφοκύτταρα στη συνέχεια καλλιεργούνται παρουσία αντιγόνων και ακτινοβολημένων σπληνοκυττάρων ως αντιγονοπαρουσιαστικά για 4 ημέρες και μετά για 10 ημέρες χωρίς αντιγόνο, αλλά παρουσία αυξητικών παραγόντων (ιντερλευκίνης-2 ή με το υπερκείμενο σπληνοκυττάρων που έχουν ενεργοποιηθεί με κονκαβαλίνη Α). Με αυτή τη διαδικασία προκύπτει ένας κλώνος Τ λεμφοκυττάτων που μπορεί να χορηγηθεί σε υγιή ζώα για την πρόκληση EAE. Το πλήθος των κυττάρων που απαιτείται εξαρτάται από το είδος του ζώου, αλλά γενικά αφορά αρκετά εκκατομύρια κύτταρα ανά ζώο. Το γεγονός αυτό περιορίζει τον αριθμό των ζώων στα οποία μπορούν να εγχυθούν τα κύτταρα σε σχέση με την ενεργητική EAE. Ο χρόνος εκδήλωσης, λόγω έλλειψης ανοσοποίησης in vivo είναι ταχύτερος από την ενεργητική (5 ημέρες μετά την έγχυση). Πλεονεκτήματα της παθητικής μεθόδου θεωρούνται η ξεχωριστή μελέτη της ανοσοποιητικής επίδρασης ανεπηρέαστης από τον ανοσοποιητικό μηχανισμό του ζώου, καθώς και η μελέτη και ο χειρισμός των Τ λεμφοκυττάρων in vitro πρωτού μεταφερθούν στα ζώα. Η ανάλυση της EAE γίνεται σε αρκετά επίπεδα: Κλινικά, Ιστοπαθολογικά, Μαγνητική τομογραφία (MRI), Στατιστικά. Η κλινική εμφάνιση της EAE είναι κατ’ουσίαν ό,τι μια αύξουσα μυελίτιδα και αυτό αντανακλάται στο σύστημα βαθμολόγησης: 0: Το ζώο μπορεί είναι ικανό να κρατά την ουρά του 90ο προς τα πάνω όταν ανασηκώνεται ραχιαία. 1: Κρατάει την ουρά του σε οριζόντιο επίπεδο όταν σηκώνεται ραχιαία. 2: Το ζώο δε μπορεί να σηκώσει την ουρά του. 3: Το ζώο δε μπορεί να γυρίσει από ύπτια θέση σε ευθεία. 4: Έχουμε παράλυση πίσω άκρων. 5: Το ζώο καθίσταται τετραπληγικό 6: Θάνατος Η μικροσκοπική εξέταση του κεντρικού νευρικού συστήματος είναι αναγκαία για να αποδείξουμε τις κλινικές συνέπειες που προκαλούνται από παθολογικούς μηχανισμούς. Έχει γίνει ανεκτίμητο εργαλείο για τη διαχείριση και μελέτη της MS, καθώς και για την αξιολόγηση των κλινικών δοκιμών. Η MRI επιτρέπει την παρακολούθηση της φλεγμονής από τα αρχικά ακόμη στάδια, η οποία μπορεί να είναι διαρκής, αλλά και in vivo. Ωστόσο, ακόμη θεωρείται απαραίτητη η θανάτωση των πειραματόζωων. Ομάδες τουλάχιστον 10 έως 15 ζώων απαιτούνται για μία έγκυρη στατιστική ανάλυση. Το σημαντικότερο μειονέκτημα της EAE είναι ότι προκαλείται από γνωστό αντιγόνο, κυρίως σε ζώα με γενετική προδιάθεση. Η MS είναι μια αυθόρμητη ασθένεια άγνωστης αιτιολογίας σε έναν ετερογενή πληθυσμό έστω και με κάποια γενετική προδιάθεση. Αρκετές θεραπείες έχουν αποδειχθεί αποτελεσματικές στην EAE ενώ απέτυχαν στην MS. Ακόμη, η MS εμφανίζει μεγάλη ετερογένεια στην εξέλιξή της σε αντίθεση με τη σταθερή πορεία που εμφανίζει η ΕΑΕ. Τέλος, αν και στην ΕΑΕ εντοπίζονται CD4+ Τ λεμφοκύτταρα, στον ασθενή με MS πλεονάζουν τα CD8+ Τ λεμφοκύτταρα. Όταν χρησιμοποιείται η ΕΑΕ ως ένα μοντέλο για την μελέτη θεραπευτικών παρεμβάσεων που αφορούν την MS, θα πρέπει πρώτα να αποδειχθεί ότι ο μηχανισμός που επηρεάζει τη νόσο είναι λειτουργικός τόσο στην ΕΑΕ όσο και στην MS. Η θεραπεία ενός ασθενή με MS τελείται αφού η ασθένεια έχει εξελιχθεί, επομένως η επιλογή του χρόνου για δειγματοληψία και θεραπευτικές παρεμβάσεις στην ΕΑΕ είναι κρίσιμη. Θεραπείες στην ΕΑΕ που γίνονται στη διάρκεια της ανoσοποίησης έχουν ελάχιστη σημασία για την MS. Η ΕΑΕ είναι ακόμη το καλύτερο πειραματικό μοντέλο που είναι διαθέσιμο για τη μελέτη ορισμένων από τους κυριότερους μηχανισμούς παθογένεσης της MS όπως και θεραπευτικών παρεμβάσεων που στοχεύουν σε αυτούς τους μηχανισμούς. Περαιτέρω βελτιώσεις στην MRI και στο μοντέλο της ΕΑΕ θα βοηθήσει αναμφίβολα στην κατανόηση της συσχέτισης των παθοφυσιολογικών μηχανισμών μεταξύ ΕΑΕ και MS και πως ευρήματα μοντέλων πειραματόζωων μπορούν να αποτελέσουν παρέκταση στις ανθρώπινες ασθένειες. Rosetta Pedotti1, Jason J. De Voss2, Lawrence Steinman2 and Stephen J. Galli3 - 1Immunology and Muscular Pathology Unit, National Neurological Institute ‘C. Besta’, Milan, 20133, Italy, 2Department of Neurology, Stanford University Medical Center, Stanford, CA 94305, USA, 3Department of Pathology, Stanford University Medical Center, Stanford, CA 94305, USA (2003). «Involvement of both ‘allergic’ and ‘autoimmune’ mechanisms in EAE, MS and other autoimmune diseases». TRENDS in Immunology 24 (9): 479-484. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2010-12-13. https://web.archive.org/web/20101213173126/http://direct-ms.org/pdf/ImmunologyMS/Pedotti%20allergy%20auto.pdf. Ανακτήθηκε στις 2011-06-18. Ralf Gold MD, Consultant in Neurology and Head Clinical Research Group for Multiple Sclerosis and Neuroimmunologyb, Hans-Peter Hartung MD, Professor and Chairmana and Klaus V. Toyka MD, Professor and Chairmanb - aDepartment of Neurology, University of Graz, Graz, Austria, bDepartment of Neurology, University of Wurzburg, Neurologische Universitätsklinik, Josef-Schneider-Str. 11, 97080 Würzburg, Germany. (2000). «Animal models for autoimmune demyelinating disorders of the nervous system». MOLECULAR MEDICINE TODAY 6: 88-91. http://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S1357431099016391. K. Gijbels1, S. Engelborghs2, P.P. De Deyn2 - 1Department of Immunology, Janssen Research Foundation, Beerse, Belgium, 2Department of Neurology, AZ. Middelheim and Department of Neurology, Laboratory of Neurochemistry and Behavior, Born-Bunge Foundation,University of Antwerp, Antwerp, Belgium (2000). «EXPERIMENTAL AUTOIMMUNE ENCEPHALOMYELITIS: AN ANIMAL MODEL FOR MULTIPLE SCLEROSIS». NEUROSCIENCE RESEARCH COMMUNICATIONS 26 (3): 193-206. http://onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1002/1520-6769%28200005/06%2926:3%3C193::AID-NRC7%3E3.0.CO;2-5/abstract. Mehrnaz Jafarian-Tehrani, Esther M. Sternberg Section on Neuroendocrine Immunology and BehaÍior, CNE-NIMHrNIH, Bldg. 10-Rm. 2D-46, 10 Center Dr., MSC 1284, Bethesda, MD, 20892, USA (1999). «Animal models of neuroimmune interactions in inflammatory diseases». Journal of Neuroimmunology 100: 13-20. http://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S0165572899002076. Allan J. Bieber, PhD, Daren R. Ure, PhD, and Moses Rodriguez, MD Department Neurology, Mayo Foundation and College of Medicine, Rochester, Minnesota, USA. [email protected] (2005). «Genetically Dominant Spinal Cord Repair in a Murine Model of Chronic Progressive Multiple Sclerosis». J Neuropathol Exp Neurol,Copyright ₢ 2005 by the American Association of Neuropathologists, Inc. 64 (1): 46-57. http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15715084. Bert A 't Harta c, Jon D Lamanc, Jan Bauerf, Erwin Blezerd, Yvette van Kooyke, Rogier Q Hintzenb c - aDepartment of Immunobiology, Biomedical Primate Research Centre, Rijswijk, bDepartment of Neurology, Erasmus Medical Centre, Rotterdam, cErasMS Medical Centre, Rotterdam, dImaging Science Institute, University Medical Centre, Utrecht, eDepartment of Cell Biology and Immunology, Free University Medical Centre, Amsterdam, Netherlands, fDivision of Neuroimmunology, Brain Research Institute, Medical University Vienna, Austria (2004). «Modelling of multiple sclerosis: lessons learned in a non-human primate». The Lancet Neurology 3 (10): 588-595. doi:10.1016/S1474-4422(04)00879-8. http://www.thelancet.com/journals/laneur/article/PIIS1474-4422%2804%2900879-8/abstract. Barbara Kornek*, Maria K. Storch*†, Robert Weissert‡, Erik Wallstroem‡, Andreas Stefferl*§, Tomas Olsson‡, Christopher Linington§, Manfred Schmidbauer¶ and Hans Lassmann* - *From the Division of Neuroimmunology, †Brain Research Institute, University of Vienna, Vienna, Austria; the Department of Neurology, ‡Karl-Franzens-University, Graz, Austria; the Neuroimmunology Unit, §Center of Molecular Medicine, Karolinska Hospital, Stockholm, Sweden; the Department of Neuroimmunology, ¶Max Planck Institute of Neurobiology, Martinsried, Germany; and the Department of Neurology, Hospital Lainz, Vienna, Austria (2000). «Multiple Sclerosis and Chronic Autoimmune Encephalomyelitis :A Comparative Quantitative Study of Axonal Injury in Active, Inactive, and Remyelinated Lesions». American Journal of Pathology 157 (1): 267-276. http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/10880396. Mohamed El Behia, Sylvain Dubucquoia, Didier Lefranca, H´el`ene Z´ephirb, J´erome De Sezeb, Patrick Vermerschb, Lionel Prina - aLaboratoire d’immunologie EA2686, Facult´e de M´edecine, 1, Place de Verdun, 59045 Lille Cedex, France, bService de Neurologie D, CHRU de Lille, Hˆopital Roger Salengro, 59037 Lille Cedex, France (2005). «New insights into cell responses involved in experimental autoimmune encephalomyelitis and multiple sclerosis». Immunology Letters 96: 11-26. http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15585303.
Η Πειραματική Αυτοάνοση Εγκεφαλομυελίτιδα (Experimental Autoimmune Encephalomyelitis, αναφερόμενη σύντομα ως EAE) είναι μια νόσος, που χρησιμοποιήθηκε στην έρευνα για τη λύσσα. Αρχικά προκαλούνταν σε ζώα και ανθρώπους και έλαβε το χαρακτηρισμό Αλλεργική Εγκεφαλομυελίτιδα. Σήμερα η EAE χρησιμοποιείται ως πειραματικό μοντέλο σε ζώα με σκοπό να προκληθεί στα τελευταία μια κατάσταση που προσομοιάζει με την πολλαπλή σκλήρυνση (MS).
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%83%CE%B7_%CE%B5%CE%B3%CE%BA%CE%B5%CF%86%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%BC%CF%85%CE%B5%CE%BB%CE%AF%CF%84%CE%B9%CE%B4%CE%B1
Καίσιο
Το καίσιο έχει 39 γνωστά ισότοπα, που ο μαζικός αριθμός τους κυμαίνεται από 112 ως 151. Αρκετά από αυτά συνθέτονται από ελαφρύτερα χημικά στοιχεία, με την αργή διεργασία σύλληψης νετρονίου (διεργασία S) μέσα στα γηραιά αστέρια και με τη διεργασία R, σε εκρήξεις υπερκαινοφανών αστέρων. Το μόνο σταθερό ισότοπο είναι το 133Cs, με 78 νετρόνια. Παρόλο που έχει μεγάλο πυρηνικό σπιν (7/2+), οι μελέτες πυρηνικού μαγνητικού συντονισμού αυτού του ισοτόπου μπορούν να χρησιμοποιούν τη λογική συχνότητα των 11,7 MHz. Το ραδιοϊσότοπο 135Cs, με 80 νετρόνια, έχει πολύ μακρά ημιζωή, περί τα 2,3 εκατομμύρια έτη. Είναι το μακροβιότερο ραδιοϊσότοπο του καισίου. Αποτελεί ένα από τα μακροβιότερα προϊόντα πυρηνικής σχάσης του ουρανίου, που παράγεται σε πυρηνικούς αντιδραστήρες. Ωστόσο, αυτό το προϊόν σχάσης είναι μειωμένο στους περισσότερους αντιδραστήρες, γιατί ο προκάτοχός του, το 135Xe, είναι δυνατό δηλητήριο νετρονίων, ώστε συχνά μετατρέπεται στο σταθερό 136Xe, πριν προλάβει να (το 135Xe) μπορέσει να διασπαστεί σε 135Cs. Το ραδιοϊσότοπο 137Cs, με 82 νετρόνια, έχει ημιζωή 30 έτη. Διασπάται αρχικά στο βραχύβιο 137mBa, με β-διάσπαση και έπειτα στο μη ραδιενεργό 137Ba. Η β-διάσπαση από 137Cs σε 137Cs συνοδεύεται από ισχυρή εκπομπή ακτίνων γ. Το 137Cs και το 90Sr είναι τα κύρια μεσαίας ημιζωής προϊόντα της πυρηνικής σχάσης, και οι κύριες πηγές της ραδιενέργειας που εκπέμπεται από τα πυρηνικά καύσιμα για εκατοντάδες χρόνια μετά την ψύξη τους. Αυτά τα δυο ραδιοϊσότοπα (137Cs και 90Sr) είναι οι μεγαλύτερες πηγές ραδιενέργειας στην περιοχή του Τσερνομπίλ, μετά από την καταστροφή. Εξαιτίας του χαμηλού βαθμού σύλληψης νετρονίων, η απαλλαγή μιας μολυσμένη περιοχής από το 137Cs μέσω αυτής της διεργασίας (δηλαδή της σύλληψης νετρονίων) είναι (πρακτικά) εφικτή. Η μόνο προς το παρόν ισχύουσα λύση είναι απλά να αφεθεί το ραδιοϊσότοπο να διασπαστεί ραδιενεργά, για όσο χρόνο αυτό χρειαστεί. Σχεδόν όλη η ποσότητα του καισίου που παράχθηκε με πυρηνική σχάση προέρχεται από τη β-διάσπαση αρχικά περισσότερο πλούσιων σε νετρόνια προϊόντων σχάσης, περνώντας ενδιάμεσα από διάφορα ισότοπα του ιωδίου και του ξένου. Επειδή τόσο το ιώδιο και το ξένο είναι πτητικά και μπορούν να διαφύγουν μέσω πυρηνικού καυσίμου ή του αέρα, το ραδιερνό καίσιο συχνά παράγεται μακριά από την αρχική τοποθεσία της σχάσης. Οι πυρηνικές δοκιμές από τη δεκαετία του 1950 ως τη δεκαετία του 1980, 137Cs που εκλύθηκε στην ατμόσφαιρα και γύρισε στην επιφάνεια της Γης ως ραδιενεργή σκόνη. Είναι ήδη καταγραφέας της κίνησης στο έδαφος και ίζημα από αυτές τις εποχές. Το ραδιοϊσότοπο 134Cs, με 79 νετρόνια, έχει ημιζωή 2 έτη. Διασπάται απευθείας στο 134Ba. Τα ραδιοϊσότοπα 129Cs, 131Cs, 132Cs και 136Cs, έχουν ημιζωές που κυμαίνονται μεταξύ μιας ημέρας και δύο εβδομάδων. Τα υπόλοιπα ραδιοϊσότοπα του καισίου έχουν ημιζωές που κυμαίνονται μεταξύ 2 δευτερολέπτων και κλασμάτων του δευτερολέπτου. Υπάρχουν τουλάχιστον 21 μετασταθή πυρηνικά ισομερή καισίου. Εκτός από το 134mCs, που έχει ημιζωή κάτω των 3 ωρών, τα υπόλοιπα είναι πολύ ασταθή και έχουν ημιζωές λίγα λεπτά ή λιγότερο. Το καίσιο (στις κανονικές συνθήκες περιβάλλοντος) είναι το μαλακότερο (στερεό) χημικό στοιχείο, με σκληρότητα 0,2 Mohs. Είναι πολύ ελατό, χλωμό μέταλλο, που σκουραίνει με την παρουσία (έστω και ιχνών) οξυγόνου.Όταν είναι υπό την παρουσία ορυκτέλαιου, που είναι ο καλύτερος τρόπος διατήρησης για μετακίνηση, χάνει τη μεταλλική του λάμψη και αρχίζει να δημιουργείται μια στιλπνότητα, (που τείνει προς την γκρι εμφάνιση. Έχει κανονική θερμοκρασία τήξης 28,5 °C, καθιστώντας το ένα από τα λίγα μεταλλικά χημικά στοιχεία που υγροποιείται κοντά στη θερμοκρασία δωματίου. Συγκεκριμένα, ο υδράργυρος είναι το μόνο μεταλλικό χημικό στοιχείο που έχει μικρότερη γνωστή (μετρημένη) θερμοκρασία τήξης. Βέβαια, το ραδιενεργό μεταλλικό χημικό στοιχείο φράγκιο υπολογίστηκε ότι μάλλον έχει μικρότερη κανονική θερμοκρασία τήξης, αλλά η ραδιενεργότητά του εμποδίζει την απομόνωση και επομένως τον έλεγχο ικανής ποσότητας του στοιχείου. Επίσης, το κοπερνίκιο και το φλεβόριο μπορεί επίσης να έχουν ακόμη χαμηλότερες θερμοκρασίες τήξης. Επιπρόσθετα, το μεταλλικό καίσιο έχει μάλλον χαμηλή θερμοκρασία βρασμού, συγκεκριμένα 641°C, επίσης τη χαμηλότερη από όλα τα μεταλλικά χημικά στοιχεία πλην του υδραργύρου.Οι ενώσεις του καίγονται δίνοντας μπλε ή ιώδη φλόγα. Το καίσιο σχηματίζει κράματα με τα άλλα αλκαλιμέταλλα, με το χρυσό και με τον υδράργυρο (αμαγάλματα). Σε θερμοκρασίες κάτω των 650 °C δεν σχηματίζει κράματα με το κοβάλτιο, με το σίδηρο, το μολυβδαίνιο, το νικέλιο, το λευκόχρυσο, το ταντάλιο και το βολφράμιο. Σχηματίζει καλά ορισμένες διαμεταλλικές ενώσεις με το αντιμόνιο, με το γάλλιο, με το ίνδιο και το θόριο, που είναι φωτοευαίσθητες. Αναμειγνύεται με τα άλλα αλκαλιμέταλλα (εκτός από το λίθιο). Το κράμα με μοριακή σύνθεση 41% καίσιο, 47% κάλιο και 12% νάτριο έχει τη χαμηλότερη κανονική θερμοκρασία τήξης από κάθε άλλο γνωστό μεταλλικό κράμα, συγκεκριμένα -78 °C.Λίγα αμαγάλματα του καισίου έχουν μελετηθεί. Το διυδραργυριούχο καίσιο (CsHg2) είναι μαύρο με πορφυρή μεταλλική λάμψη, ενώ το υδραργυριούχο καίσιο (CsHg) είναι χρυσαφί, με επίσης μεταλλική λάμψη.Το χρυσαφί χρώμα του (μεταλλικού) καισίου προέρχεται από τη μειούμενη συχνότητα του φωτός που απαιτείται για να διεγείρει ηλεκτρόνια αλκαλιμετάλλων, καθώς κατεβαίνουμε στην ομάδα. Από το λίθιο ως και το ρουβίδιο η συχνότητα αντιστοιχεί στο υπεριώδες, αλλά στο καίσιο μπαίνει πια στο τέλος του ορατού φάσματος, δηλαδή στο μπλε-ιώδες. Το καίσιο μεταδίδει και μερικώς απορροφά το ιώδες φως επιλεκτικά σε σύγκριση με τα υπόλοιπα χρώματα του ορατού φάσματος, τα οποία ανακαλούνται, δίνοντας έτσι μια κιτρινωπή χροιά. Το μεταλλικό καίσιο είναι πολύ δραστικό και πυροφορικό. Αναφλέγεται αυθόρμητα στον αέρα και αντιδρά εκρηκτικά με το νερό, ακόμη και σε χαμηλές θερμοκρασίες, περισσότερο από κάθε άλλο αλκαλιμέταλλο.Αντιδρά μάλιστα με τον πάγο σε θερμοκρασίες ως και −116 °C.Εξαιτίας αυτής της υψηλής δραστικότητάς του, το μεταλλικό καίσιο ταξινομήθηκε ως επικίνδυνο υλικό. Αποθηκεύεται και μεταφέρεται μέσα σε ξηρούς κορεσμένους υδρογονάνθρακες, όπως τα ορυκτέλαια. Μπορεί κανείς να το χειριστεί μόνο σε ατμόσφαιρα αδρανούς αερίου, όπως είναι για παράδειγμα το αργό. Ωστόσο, μια έκρηξη από την επίδραση νερού σε καίσιο είναι συχνά λιγότερο ισχυρό από την αντίστοιχη από την επίδραση νερού σε νάτριο. Αυτό συμβαίνει επειδή το καίσιο εκρήγνυται στιγμιαία με την επαφή του με το νερό, αφήνοντας λίγο χρόνο στο παραγόμενο υδρογόνο να συμμετάσχει στην έκρηξη.Το καίσιο μπορεί να αποθηκευθεί σε σφαγισμένες υπό κενό αμπούλες βοροπυριτικού γυαλιού. Σε ποσότητες άνω των περίπου 100 γραμμαρίων, το καίσιο μεταφέρεται σε ερμητικά σφραγισμένα δοχεία από ανοξείδωτο χάλυβα.Η χημεία του καισίου είναι παρόμοια με αυτήν των άλλων αλκαλιμετάλλων, και ειδικότερα με αυτήν του ρουβιδίου, που είναι το χημικό στοιχείο που βρίσκεται αμέσως πάνω από το καίσιο στον περιοδικό πίνακα.Όπως αναμένονταν για ένα αλκαλιμέταλλο, η μόνη συνηθισμένη βαθμίδα οξείδωσης του καισίου είναι +1. Αυτό διαφέρει από την τιμή βαθμίδας οξείδωσης -1 που έχουν και καισίδια, δηλαδή ενώσεις που περιέχουν ανιόντα καισίου (Cs−). Επιπρόσθετα, υπολογισμοί που έγιναν το 2013 από το Μάο-σενγκ Μιάο (Mao-sheng Miao) έδειξαν ότι υπό εξαιρετική πίεση (πάνω από 30 GPa), τα εσωτερικά 5p ηλεκτρόνια μπορούν να σχηματίσουν χημικούς δεσμούς, οπότε το καίσιο μπορεί σε αυτές τις περιπτώσεις να συμπεριφερθεί ως το έβδομο 5p χημικό στοιχείο. Αυτό δείχνει ότι υπό τέτοιες συνθήκες είναι δυνατό να υπάρξουν φθορίδια του καισίου με το καίσιο σε οξειδωτικές βαθμίδες +2 έως και +6.Κάποιες μικρές διαφορές προκύπτουν από το την υψηλότερη ατομική μάζα και τη μεγαλύτερη ηλεκτροθετικότερα από κάθε άλλο (μη ραδιενργό) αλκαλιμέταλλο. Το καίσιο είναι το πιο ηλεκτροθετικό αλκαλιμέταλλο. Η ηλεκτροθετικότητα του φραγκίου δεν έχει ακόμη μετρηθεί, εξαιτίας της ραδιενεργότητάς του, αλλά μετρήσεις πάνω στην ενέργεια πρώτου ιονισμού του προτείνουν ότι σχετικιστικά φαινόμενα μάλλον ελαττώνουν την ηλεκτροθετικότητά του και αυξάνουν την ηλεκτραρνητικότητά του πέρα από τη γενική τάση της ομάδας των αλκαλιμετάλλων.Το κατιόν του καισίου (Cs+) είναι ακόμη μεγαλύτερο και λιγότερο «σκληρό» σε σύγκριση με τα ελαφρύτερά του αλκαλιμέταλλα. Ενώσεις του καισίου Οι περισσότερες ενώσεις του καισίου περιέχουν το κατιόν του (Cs+), τα οποία συνδέονται ιονικά με μια ευρεία ποικιλία ανιόντων. Μια αξιοσημείωτη εξαίρεση αποτελούν τα καισίδια, που περιέχουν το καισιούχο ανιόν (Cs−), ενώ άλλες εξαιρέσεις αποτελούν διάφορα υποοξείδια (δείτε παρακάτω). Τα άλατα του καισίου είναι συνήθως άχρωμα, εκτός αν το ίδιο το ανιόν είναι έγχρωμο. Πολλά απλά άλατα του καισίου είναι υγροσκοπικά, αλλά λιγότερο από τα αντίστοιχα άλατα των ελαφρύτερων αλκαλιμετάλλων. Τα φωσφορικά, τα οξικά, τα ανθρακικά, τα αλογονίδια, το οξείδιο, τα νιτρικά και τα θειικά άλατα του καισίου είναι υδατοδιαλυτά. Τα διπλά άλατα είναι λιγότερο συχνά υδατοδιαλυτά, ενώ η χαμηλή διαλυτότητα του θειικού αργιλιοκαισίου χρησιμεύει στον καθαρισμό του καισίου από ορυκτά του. Τα διπλά άλατα με αντιμόνιο, όπως το χλωριούχο αργιλιοκαίσιο (CsSbCl4), με βισμούθιο, με κάδμιο, με σίδηρο και με μόλυβδο έχουν επίσης φτωχή υδατοδιαλυτότητα.Το υδροξείδιο του καισίου (CsOH) είναι υγροσκοπικό και ισχυρά βασικό. Τάχιστα χαράσει την επιφάνεια ημιαγωγών όπως το πυρίτιο. Το υδροξείδιο του καισίου θεωρούνταν είναι η ισχυρότερη βάση, άποψη που αντανακλά την ασθενή έλξη ανάμεσα στα μεγάλα κατιόντα καισίου και στα ανιόντα υδροξυλίου (OH−). Αυτό είναι πραγματικά αληθές για βάση κατ' Αρρένιους, αλλά υπάρχει ένας αριθμός μη υδατοδιαλυτών ενώσεων, όπως το βουτυλολίθιο (BuLi) και το νατραμίδιο (NaNH2), που είναι πιο βασικές από το υδροξείδιο του καισίου. Ένα στοιχειομετρικό μείγμα καισίου και χρυσού μετά από θέρμανση αντιδρά σχηματίζοντας κίτρινο χρυσιούχο καίσιο (Cs+Au−). Το χρυσιούχο ανιόν (Au−) συμπεριφέρεται ως ψευδοαλογόνο. Αυτή η ένωση (χρυσιούχο καίσιο) αντιδρά βίαια με το νερό, αποδίδοντας υδροξείδιο του καισίου, μεταλλικό χρυσό και αέριο υδρογόνο. Σε υγρή αμμωνία το χρυσιούχο καίσιο μπορεί να αντιδράσει με εξειδικευμένη ιοντεναλλακτική ρητίνη, παράγοντας χρυσιούχο τετραμεθυλαμμώνιο (Me4NAu). Το καίσιο σχηματίζει ανάλογη ένωση και με το λευκόχρυσο. Πρόκειται για το κόκκινο λευκοχρυσιούχο καίσιο (Cs2Pt), που περιέχει λευκοχρυσιούχο ανιόν (Pt2−), το οποίο συμπεριφέρεται ως ψευδοχαλκογόνο. Σύμπλοκα Όπως όλα τα μεταλλικά κατιόντα, τα Cs+ σχηματίζουν σύμπλοκα με διαλύματα βάσεων κατά Λιούις. Εξαιτίας του (σχετικά) μεγάλου μεγέθους τους, τα Cs+ υιοθετούν αριθμούς συναρμογής μεγαλύτερους από 6. Ο αριθμός αυτός συναρμογής είναι τυπικός για τα μικρότερα κατιόντα αλκαλιμετάλλων. Αυτή η διαφορά φαίνεται στον αριθμό συναρμογής 8 του χλωριούχου καισίου (CsCl). Αυτός ο υψηλός αριθμός συναρμογής και η «μαλακότητα» (τάση για σχηματισμό ομοιοπολικών δεσμών) είναι ιδιότητες που αξιοποιούνται στο διαχωρισμό των Cs+ από τα άλλα κατιόντα κατά τη διαχείριση των πυρηνικών αποβλήτων, από όπου τα κατιόντα 137Cs+ πρέπει να διαχωριστούν από μεγάλες ποσότητες μη ραδιενεργών κατιόντων K+. Αλογονίδια Το χημικά καθαρό φθοριούχο καίσιο (CsF), στις κανονικές συνθήκες περιβάλλοντος, είναι υγροσκοπικό λευκό στερεό που χρησιμοποιείται ευρύτατα στην οργανοφθοριούχα χημεία ως πηγή ανιόντων φθορίου. Το φθοριούχο καίσιο έχει δομή αλίτη, που σημαίνει ότι τα ιόντα Cs+ και F- σχηματίζουν κυβική δομή που μοιάζει με την αντίστοιχη των ιόντων Na+ και Cl-, στο χλωριούχο νάτριο (NaCl). Είναι αξιοσημείωτο ότι, στην ένωση φθοριούχο καίσιο, το καίσιο είναι το λιγότερο ηλεκτραρνητικό χημικό στοιχείο (0,79 κατά Πόλιγκ) και το φθόριο το περισσότερο ηλεκτραρνητικό (3,98 κατά Πόλιγκ), ανάμεσα σε όλα τα (γνωστά) χημικά στοιχεία. Επομένως, είναι η ένωση με τη μεγαλύτερη (γνωστή) διαφορά ηλεκτραρνητικότητας (3,19 κατά Πόλιγκ). Το χλωριούχο καίσιο (CsCl) κρυσταλλώνεται στο απλό κυβικό σύστημα, που επίσης ονομάζεται «δομή χλωριούχου καισίου». Αυτό το δομικό μοτίβο αποτελείται από πρωτόγονο κυβικό κρυσταλλικό πλέγμα με βάση δύο ιόντων, καθένα από αυτά έχει οκταπλή συναρμογή. Τα ανιόντα χλωρίου βρίσκονται πάνω από τα σημεία του πλέγματος, στις κορυφές των κύβων, ενώ τα κατιόντα καισίου βρίσκονται στις τρύπες που απομένουν στα κέντρα των κύβων. Την ίδια δομή μοιράζονται επίσης το βρωμιούχο καίσιο (CsBr), το ιωδιούχο καίσιο (CsI), καθώς και πολλές άλλες χημικές ενώσεις που δεν περιέχουν καίσιο. Σε αντιδιαστολή, όμως, τα περισσότερα άλλα αλογονίδια των αλκαλιμετάλλων έχουν τη δομή του NaCl. Η δομή του χλωριούχου καισίου είναι προτιμητέα για αυτήν την ένωση επειδή τα κατιόντα Cs+ έχουν ιονική ακτίνα 174 pm και τα ανιόντα Cl− έχουν ιονική ακτίνα 181 pm. Χαλκογονίδια Περισσότερο από τα υπόλοιπα αλκαλιμέταλλα, το καίσιο σχηματίζει κάμποσες δυαδικές ενώσεις με το οξυγόνο, που συνονομάζονται οξείδια του καισίου, στα περισσότερα από τα οποία το καίσιο έχει παράξενους αριθμούς οξείδωσης. Όταν το καίσιο καίγεται στον αέρα, το σουπεροξείδιο του καισίου (CsO2, με αριθμό οξείδωσης καισίου +4) είναι το κύριο προϊόν της καύσης.Το «κανονικό» οξείδιο του καισίου (Cs2O, με αριθμό οξείδωσης καισίου +1) σχηματίζει κιτρινοπορτοκαλί εξαγωνικούς κρυστάλλους. Είναι το μόνο οξείδιο τύπου αντί-CdCl2. Εξαερώνεται στους 250 °C και διασπάται σε μεταλλικό καίσιο και υπεροξείδιο του καισίου (Cs2O2, με αριθμό οξείδωσης καισίου +2) σε θερμοκρασίες άνω των 400 °C. Επιπρόσθετα από το υπεροξείδιο και το οζονίδιο του καισίου (CsO3, με αριθμό οξείδωσης καισίου +6), αρκετά έντονα χρωματισμένα υποξείδια έχουν επίσης μελετηθεί. Αυτά συμπεριλαμβάνουν τα ακόλουθα: Το οξείδιο του επτακαισίου (Cs7O). Αριθμός οξείδωσης καισίου +2/7. Το οξείδιο του τετρακαισίου (Cs4O). Αριθμός οξείδωσης καισίου +1/2. Το τριοξείδιο του ενδεκακαισίου (Cs11O3), με αριθμό οξείδωσης καισίου +6/11. Το οξείδιο του τρικαισίου (Cs3O, σκούρο πράσινο). Αριθμός οξείδωσης καισίου +2/3. Το μονοξείδιο του καισίου (CsO). Αριθμός οξείδωσης καισίου +2. Το διοξείδιο του τρικαισίου (Cs3O2). Αριθμός οξείδωσης καισίου +4/3. Το διοξείδιο του επτακαισίου (Cs7O2). Αριθμός οξείδωσης καισίου +4/7.Το τελευταίο μπορεί να θερμανθεί σε κλίβανο παράγοντας Cs2O. Δυαδικές ενώσεις με θείο, σελήνιο και τελλούριο, επίσης υπάρχουν. Το μέταλλο καίσιο χρησιμοποιείται με περιορισμένη εφαρμογή στα φωτοηλεκτρικά κύτταρα, στα ηλεκτρικά τηλεσκόπια, κ.λπ. Τα δε άλατα καισίου χρησιμοποιούνται κυρίως στη παρασκευή τεχνικών ιαματικών υδάτων, ιδιαίτερα τα ανθρακικά, θειικά και χλωριούχα, καθώς και στην ιατρική, φαρμακευτική, αισθητική, κεραμευτική (το πυριτικό καίσιο) και παλαιότερα στις ραδιολυχνίες. Το 1967, μια συγκεκριμένη συχνότητα από το φάσμα εκπομπής του καισίου-133 επιλέχθηκε να χρησιμοποιηθεί στον ορισμό του δευτερολέπτου από το Διεθνές Σύστημα Μονάδων. Από τότε το καίσιο χρησιμοποιείται ευρέως σε ατομικά ρολόγια. Από τη δεκαετία του 1990, η μεγαλύτερη εφαρμογή του στοιχείου έχει ως μυρμηκικού καίσιο για ρευστά γεώτρησης. Διαθέτει ένα ευρύ φάσμα εφαρμογών στον τομέα της παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, στην ηλεκτρονική, και στη χημεία. Το ραδιενεργό ισότοπο Καίσιο-137 έχει χρόνο ημιζωής περίπου 30 χρόνια και χρησιμοποιείται σε ιατρικές εφαρμογές, βιομηχανικoύς μετρητές, και εφαρμογές υδρολογίας. Παρά το γεγονός ότι το στοιχείο χαρακτηρίζεται ήπια τοξικό, είναι ένα επικίνδυνο υλικό σαν μέταλλο και τα ραδιοϊσότοπα αυτού μπορεί να παρουσιάσουν υψηλό κίνδυνο για την υγεία σε περίπτωση διαρροής ακτινοβολίας. Πλοία που μεταφέρουν φορτία καισίου σε μεγάλες σχετικά ποσότητες θα πρέπει (υποχρεούνται) κατά τον κατάπλου τους και πριν την είσοδό τους σε λιμένες προς εκφόρτωση, ή ακόμα και διαπλέοντας στενούς διαύλους, διώρυγες κ.λπ. να ενημερώσουν σχετικά τις Αρχές.
Το καίσιο (αγγλικά ΗΒ και IUPAC: caesium, αγγλικά ΗΠΑ cesium) είναι το χημικό στοιχείο με το σύμβολο Cs και ατομικό αριθμό 55 και ατομικό βάρος 132,9054 amu. Στις κανονικές συνθήκες περιβάλλοντος, το χημικά καθαρό καίσιο, είναι μαλακό, αργυρόχρυσο στερεό αλκαλιμέταλλο, με κανονική θερμοκρασία τήξης 28,5 °C, οπότε είναι ένα από τα πέντε μέταλλα χημικά στοιχεία που είναι υγρά μέσα ή κοντά στη θερμοκρασία δωματίου (20°C). Τα υπόλοιπα τέσσερα (4) είναι το ρουβίδιο (σ.τ. 39°C), το γάλλιο (σ.τ. 30 °C ), το φράγκιο (σ.τ. 27°C ) και ο υδράργυρος (σ.τ. -39°C). Βέβαια είναι και το βρώμιο (με σ.τ. -7,2°C), αλλά αυτό είναι αμέταλλο. Επίσης, προκαταρκτική εργασία προτείνει ότι το κοπερνίκιο και το φλερόβιο είναι αέρια μέταλλα στη θερμοκρασία δωματίου. Είναι το πιο δραστικό από όλα τα μέταλλα, πυροφορικό και αντιδρά με το νερό, ακόμη και στους -116°C. Είναι το πιο ηλεκτροθετικό από όλα τα χημικά στοιχεία, με ηλεκτραρνητικότητα 0,79 κατά Pauling. Το μόνο σταθερό ισότοπο του καισίου είναι το 133Cs. Το καίσιο εξορύσσεται κυρίως από τον πολλουκίτη, ενώ τα ραδιοϊσότοπά του, ιδιαίτερα το 137Cs που είναι προϊόν πυρηνικής σχάσης, εξάγονται από τα απόβλητα που παράγουν οι πυρηνικοί αντιδραστήρες. Ο γερμανός χημικός Ρόμπερτ Μπούνσεν (Robert Bunsen) και ο επίσης γερμανός φυσικός Γκούσταβ Κίρχοφ (Gustav Kirchhoff) το 1860, ανακάλυψαν το καίσιο με την (τότε) πρόσφατα αναπτυγμένη μέθοδο της φασματοσκοπίας φλόγας. Οι πρώτες μικρής κλίμακας εφαρμογές του καισίου ήταν ως ιοντοανταλλάκτες για λυχνίες κενού και σε φωτοηλεκτρικά κύτταρα. Το 1967, λειτουργώντας ως απόδειξη της θεωρίας του Αϊνστάϊν ότι η ταχύτητα του φωτός είναι η πιο σταθερή διάσταση στο σύμπαν, το Διεθνές Σύστημα Μονάδων (SI) χρησιμοποίησε δυο ειδικά μήκη κύματος από το φάσμα εκπομπής του 133Cs για να επανορίσει το δευτερόλεπτο και το μέτρο. Από τότε, το καίσιο χρησιμοποιήθηκε ευρύτατα σε πολύ ακριβή ατομικά ρολόγια. Από τη δεκαετία του 1990, η μεγαλύτερη εφαρμογή του στοιχείο είναι ως μυρμηκικό καίσιο (CsCO2H) σε υγρά γεώτρησης, αλλά έχει επίσης ένα εύρος εφαρμογών στην παραγωγή ηλεκτρισμού, στην ηλεκτρονική και στη χημεία. Το ραδιοϊσότοπο 137Cs έχει ημιζωή περίπου 30 χρόνια και χρησιμοποιήθηκε σε ιατρικές εφαρμογές, σε βιομηχανικές μετρήσεις και στην υδρολογία. Οι μη ραδιενεργές ενώσεις του καισίου είναι μόνο ήπια τοξικές, αλλά η τάση του καθαρού μετάλλου να αντιδρά εκρηκτικά με το νερό το καθιστά σημαντικά επικίνδυνο υλικό, ενώ τα ραδιοϊσότοπά του, παρουσιάζουν σημαντικό κίνδυνο τόσο για την υγεία, όσο και για το περιβάλλον. Ονομάστηκε έτσι (caesium) από αυτήν τη διπλή χαρακτηριστική κυανή γραμμή του φάσματος εκπομπής του, από τη λατινική λέξη "caesisus", που στα ελληνικά σημαίνει «ουρανί» (χρώμα), δηλαδή «κυανό του ουρανού».Το καίσιο εντοπίζεται μαζί με το κάλιο, σε πολλές ιαματικές πηγές, καθώς και σε κοιτάσματα αλάτων. Μέχρι 33% περιέχεται στο σπάνιο ορυκτό πολουσίτη ως αργιλοπυριτικό καίσιο, που απαντάται (για παράδειγμα) στη νήσο Έλβα. Επίσης απαντάται και στο λεπιδόλιθο (αργιλοπυριτικό λίθιο). Τα άλατα καισίου λαμβάνονται από τα αλμόλοιπα της κρυστάλλωσης των αλάτων του λιθίου. Δύσκολα όμως διαχωρίζονται από τα συνοδεύοντα αυτών άλατα του ρουβιδίου. Το μέταλλο καίσιο λαμβάνεται είτε με ηλεκτρόλυση μίγματος τετηγμένων κυανιδίων καισίου και βορίου, είτε ευκολότερα δι' αναγωγής του υδροξειδίου του καισίου και του ανθρακικού καισίου με τη βοήθεια μαγνησίου μέσα σε ρεύμα υδρογόνου. Επίσης παρασκευάζεται και με απόσταξη χλωριούχου καισίου μετά του ασβεστίου, είτε δι΄ αναγωγής του οξειδίου του καισίου δια κόνεως μαγνησίου.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%AF%CF%83%CE%B9%CE%BF
Έντουαρντ Άλυν
Ο Άλυν γεννήθηκε στο Λονδίνο, πιθανώς στο Μπίσοπσγκεϊτ, και ήταν το στερνοπαίδι του πανδοχέα Έντουαρντ Άλυν, έχοντας τρεις μεγαλύτερους αδελφούς. Ο πατέρας πέθανε όταν ο Νεντ ήταν 4 ετών και η μητέρα του ξαναπαντρεύτηκε έναν ηθοποιό ονόματι Μπράουν, γεγονός που συνετέλεσε στην εξοικείωση του Νεντ με τη θεατρική κουλτούρα. Είναι άγνωστο σε ποια ακριβώς ηλικία ξεκίνησε την ηθοποιία, αλλά το 1583 το όνομα του Νεντ Άλυν βρισκόταν στον κατάλογο ηθοποιών του Κόμη του Γούστερ. Σε ηλικία είκοσι ετών, το 1586, αξιολογήθηκε με κοινή συναίνεση ως ο κορυφαίος των ηθοποιών του Λονδίνου την εποχή εκείνη, με μοναδικό ανταγωνιστή ως προς αυτό τον επίσης νεαρό Ρίτσαρντ Μπέρμπατζ.Μεγάλο μέρος της φήμης του Άλυν οφειλόταν στην ερμηνεία των πρωταγωνιστικών ρόλων σε τρία ομώνυμα των ρόλων αυτών θεατρικά έργα του Κρίστοφερ Μάρλοου: στον Δόκτορα Φάουστους, στον Ταμερλάνο και στον Εβραίο της Μάλτας. Υπήρξε ο πρώτος που έπαιξε αυτούς τους ρόλους, οι οποίοι πιθανότατα δημιουργήθηκαν ειδικά για αυτόν. Ο Έντουαρντ Άλυν ήταν ψηλός άνδρας, γνωστός για τον χειρισμό των ρόλων ηγετικών προσωπικοτήτων. Εμφανίσθηκε μαζί με τον Ουίλλιαμ Σαίξπηρ στο ονομαστό θέατρο του Σαίξπηρ, το «Γκλόουμπ», όπου διακρίθηκε σε έργα του Σαίξπηρ και του Μπεν Τζόνσον. Το 1592 ο Άλυν πήρε ως σύζυγό του την Τζόαν Γούντγουορντ, πλούσια προγονή του θεατρικού επιχειρηματία Φίλιπ Χένσλοου, και έγινε πλουσιότερος, αποκτώντας και θεατρικές επιχειρήσεις. Αυτό του επέτρεψε να αποσυρθεί από την ηθοποιία στο αποκορύφωμα της φήμης του, γύρω στο 1598. Λέγεται μάλιστα ότι η ίδια η Βασίλισσα Ελισάβετ τού ζήτησε να επιστρέψει στη θεατρική σκηνή, το οποίο ο Άλυν έπραξε, αλλά ένα έτος μετά τον θάνατο της Ελισάβετ, το 1604. Σε κάθε περίπτωση, ο Άλυν διορίσθηκε διευθυντής του βασιλικού ζωοτροφείου, με αστρονομικές για την εποχή του απολαβές. Παραλλήλως λοιπόν με την καλλιτεχνική του φήμη απέκτησε και τεράστια περιουσία, την οποία διέθεσε σε φιλανθρωπικά έργα. Ανάμεσα σε αυτά ξεχωρίζει το Κολέγιο του Ντάλιτς στο νότιο Λονδίνο, το αποκαλούμενο σήμερα «Παλαιό Κολέγιο» ή «Παλαιό Κολέγιο του Ντάλιτς» (Old [Dulwich] College), το οποίο όμως ο Άλυν ονόμασε «Κολέγιο του Δώρου του Θεού» (College of God's Gift). Ο Άλυν είχε ήδη αγοράσει την έπαυλη του Ντάλιτς από το 1605, μετά το 1614 αγόρασε και ευρεία έκταση γύρω της για 35.000 λίρες και το 1619 ίδρυσε το κολέγιο, που ήταν το πρώτο στην Αγγλία σχολείο-πτωχοκομείο, όπου φοιτούσαν παιδιά άπορων οικογενειών. Η Τζόαν Γούντγουορντ πέθανε το καλοκαίρι του 1623, οπότε τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους ο Άλυν δεν δίστασε να πάρει ως δεύτερη σύζυγό του την Κονστάνς Νταν, θυγατέρα του γνωστού ποιητή Τζων Νταν (ο Νταν ήταν 5 χρόνια μικρότερος του Άλυν). Ο Άλυν απεβίωσε άτεκνος τρία χρόνια αργότερα, σε ηλικία εξήντα ετών, και η Κονστάνς ξαναπαντρεύτηκε το 1630. Ο Άλυν εμφανίζεται ως χαρακτήρας της κινηματογραφικής ταινίας του 1998 Ερωτευμένος Σαίξπηρ, όπου τον υποδύεται ο ηθοποιός Μπεν Άφλεκ. Το λήμμα «Άλλεϋν Εδουάρδος» στη Νέα Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια «Χάρη Πάτση», τόμος 4, σελ. 395 Το παρόν λήμμα ενσωματώνει κείμενο από έκδοση που είναι πλέον κοινό κτήμα: Chisholm, Hugh, επιμ.. (1911) «Alleyn, Edward» Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάννικα 1 (11η έκδοση) Cambridge University Press, σελ. 694 S.P. Cerasano: «Edward Alleyn's 'Retirement' 1597–1600», Medieval and Renaissance Drama in England, τόμ. 10 (1998), σσ. 98-112 S.P. Cerasano: «Edward Alleyn, the new model actor, and the rise of the celebrity in the 1590s», Medieval and Renaissance Drama in England (2005), σσ. 47-58 David Mateer: Edward Alleyn, Richard Perkins and the Rivalry Between the Swan and the Rose Playhouses, The Review of English Studies, τόμ. 60(243), έτος 2009, σσ. 61-77 Πληροφορίες για τον ηθοποιό στο Luminarium Encyclopedia Project Henslowe-Alleyn Digitisation Project
Ο Έντουαρντ Άλυν ή Νεντ Άλυν (αγγλ. Edward "Ned" Alleyn, 1η Σεπτεμβρίου 1566 – 21 Νοεμβρίου 1626) ήταν Άγγλος ηθοποιός, σημαντική μορφή του θεάτρου της ελισαβετιανής εποχής (έχει θεωρηθεί και ως ο κορυφαίος ηθοποιός της γενιάς του), ο οποίος έπαιζε και στα νέα έργα του σχεδόν συνομηλίκου του Σαίξπηρ. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, έχοντας συγκεντρώσει τεράστια περιουσία, έγινε ευεργέτης, ιδρύοντας φιλανθρωπικά ιδρύματα.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%B1%CF%81%CE%BD%CF%84_%CE%86%CE%BB%CF%85%CE%BD
Αστερισμός
Σήμερα γίνονται επίσημα αποδεκτοί από τους αστρονόμους 88 αστερισμοί , μετά από απόφαση της Διεθνούς Αστρονομικής Ενώσεως (IAU), με καλά καθορισμένα όρια. Συγκεκριμένα, η IAU ανέθεσε στον Βέλγο αστρονόμο Εζέν Ντελπόρτ (Eugène Delporte) το καθήκον αυτό. Στο Α΄ Συνέδριο της Διεθνούς Αστρονομικής Ενώσεως, που έγινε στη Ρώμη το 1922, αποφασίστηκε αφ’ ενός μεν ο τρόπος ονομασίας των αστέρων, αφ’ ετέρου δε αναγνωρίστηκαν οι 88, έκτοτε αποδεκτοί αστερισμοί. Στις δύο επόμενες συνεδριάσεις της, το 1925 και το 1928, καθορίστηκαν τα ακριβή όρια του κάθε αστερισμού στον ουρανό και το αποτέλεσμα υιοθετήθηκε επισήμως το έτος 1930. Η επίσημη διεθνής ονομασία που δέχεται η IAU για τον κάθε αστερισμό είναι η λατινική, και οι επαγγελματίες αστρονόμοι χρησιμοποιούν συνήθως την επίσημη συντομογραφία αυτής της ονομασίας, που αποτελείται πάντα από τρία γράμματα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αστερισμού αποτελεί η Μεγάλη Άρκτος (Μεγάλη Αρκούδα), που στη Γαλλία ονομάζεται «Κουτάλα» και στην Αμερική Big Dipper (σκεύος για άντληση νερού). Προσοχή όμως: Το τμήμα του ουρανού που ορίζεται στην Αστρονομία ως αστερισμός (constellation) Μεγάλη Άρκτος, και είναι ο τρίτος μεγαλύτερος σε «έκταση» πάνω στην ουράνια σφαίρα από όλους τους σύγχρονους αστερισμούς, δεν ταυτίζεται με την ομάδα σχετικώς φωτεινών αστέρων («asterism») που σχηματίζουν το γνώριμο σχήμα της «κατσαρόλας». Η δεύτερη είναι βέβαια ένα υποσύνολο του πρώτου. Το ίδιο συμβαίνει και στους άλλους αστερισμούς. Τα αστέρια που δημιουργούν τον αστερισμό ούτε έχουν σχέση μεταξύ τους, ούτε βρίσκονται στο αυτό παρατηρήσιμο επίπεδο, αλλά σε διαφορετικές αποστάσεις από τη Γη. Αν παρατηρούσαμε τον ουρανό από κάποια διαφορετική οπτική γωνία μέσα στον Γαλαξία μας, θα βλέπαμε εντελώς διαφορετικούς αστερισμούς. Με την πάροδο δεκάδων χιλιάδων χρόνων, οι αστερισμοί αλλάζουν αργά μορφή και σχήμα, λόγω της διαφορετικής ταχύτητας και φοράς στην κίνηση του κάθε αστέρα, πλην όμως αυτό δεν αναιρεί την πρακτική σημασία που είχαν για τον προσανατολισμό και τον καθορισμό της χρονικής στιγμής. Ειδικά στη ναυσιπλοΐα, μεγάλη ήταν η σημασία τους πριν την εφεύρεση της πυξίδας, αφού οι ναυτικοί βασίζονταν στην παρατήρηση των αστερισμών για να μπορέσουν να προσανατολιστούν το βράδυ (τέτοια οδηγία παρέχεται στον Οδυσσέα για το τελικό τμήμα του ταξιδιού του στην Οδύσσεια). Επομένως, μπορεί να ειπωθεί ότι οι αστερισμοί είχαν έναν ξεχωριστό ρόλο στην εξάπλωση των ανθρώπων σε νέα μέρη. Η αξία τους διαφαίνεται μέσα από τους μύθους που ταυτίζονται με αυτούς και την πανάρχαιη αναφορά τους σε σημαντικά γραπτά κείμενα του ανθρώπου. Ιδιαίτερη σημασία από την αρχαία εποχή δόθηκε από τον άνθρωπο στους αστερισμούς εκείνους από τους οποίους φαινόταν να περνά κατά τη διάρκεια του έτους, το βασικότερο ουράνιο σώμα, ο φωτοδότης και ζωοδότης Ήλιος. Αυτοί, υπό το βάρος της δεισιδαιμονίας αιώνων, καταμετρήθηκαν και θεσμοθετήθηκαν ως δώδεκα (ιερός αριθμός), ενώ στην πραγματικότητα σήμερα είναι 13, και είναι γνωστοί ως Αστερισμοί του Ζωδιακού Κύκλου ή ζώδια. Στη νεότερη αστρολογία, ωστόσο, η έννοια του ζωδίου αυτονομήθηκε από την έννοια του αστερισμού και σήμερα λέγοντας ζώδιο εννοούμε κυρίως τα αστρολογικής σημασίας διαστήματα-υποδιαιρέσεις της εκλειπτικής από τα οποία διέρχεται ο Ήλιος σε συγκεκριμένα ημερολογιακά διαστήματα κάθε έτους και υποτίθεται ότι επηρεάζουν τον χαρακτήρα όσων γεννήθηκαν όταν ο Ήλιος (πάντα όπως φαίνεται από τη Γη) διερχόταν από αυτά.
Αστερισμό ονομάζουμε το κάθε αυθαίρετο τμήμα της ουράνιας σφαίρας ή θόλου που περιέχει μια κάπως ξεχωριστή ομάδα άστρων. Αυτή η κατάτμηση στηρίχθηκε στα σχήματα που δημιουργούσαν οι πιο φωτεινοί αστέρες, στα οποία οι άνθρωποι διέκριναν ομοιότητες με ζώα (κυρίως), θεότητες και πράγματα του περιβάλλοντός τους. Οι αρχαιότεροι αστερισμοί ορίσθηκαν στην αρχαία Μεσοποταμία και υιοθετήθηκαν από τους αρχαίους Έλληνες, οι οποίοι τους εμπλούτισαν με τη μυθολογία τους, και μας παρέδωσαν σχεδόν όλους τους αστερισμούς που είναι ορατοί από τα βόρεια γεωγραφικά πλάτη. Οι δύσκολα ορατοί ή αόρατοι από την Ευρώπη νότιοι αστερισμοί, ορίσθηκαν από τους πρώτους Ευρωπαίους ναυτικούς που ταξίδεψαν στις νότιες θάλασσες, μετά την Αναγέννηση, γι' αυτό και έχουν ονόματα όχι μυθολογικά, αλλά πολλές φορές οργάνων ή εργαλείων του πλοίου, κρίσιμων κάποτε για την επιβίωσή τους, π.χ. Αντλία ή Πυξίς (πυξίδα).
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82
Συνάρτηση ζήτα πρώτων αριθμών
Ορίζεται ως άπειρα σειρά η οποία συγκλίνει για ℜ ( s ) > 1 {\displaystyle \Re (s)>1} : P ( s ) = ∑ p ∈ p r i m e s 1 p s = 1 2 s + 1 3 s + 1 5 s + 1 7 s + 1 11 s + ⋯ . {\displaystyle P(s)=\sum _{p\,\in \mathrm {\,primes} }{\frac {1}{p^{s}}}={\frac {1}{2^{s}}}+{\frac {1}{3^{s}}}+{\frac {1}{5^{s}}}+{\frac {1}{7^{s}}}+{\frac {1}{11^{s}}}+\cdots .} Κατά το γινόμενο Όιλερ για την συνάρτηση ζήτα Ρήμαν ζ(s): log ⁡ ζ ( s ) = ∑ n > 0 P ( n s ) n {\displaystyle \log \zeta (s)=\sum _{n>0}{\frac {P(ns)}{n}}} όπου κατά τον τύπο αντιστροφής του Μέμπιους: P ( s ) = ∑ n > 0 μ ( n ) log ⁡ ζ ( n s ) n {\displaystyle P(s)=\sum _{n>0}\mu (n){\frac {\log \zeta (ns)}{n}}} όταν το s φτάνει στο 1, τότε ισχύει το P ( s ) ∼ log ⁡ ζ ( s ) ∼ log ⁡ ( 1 s − 1 ) {\displaystyle P(s)\sim \log \zeta (s)\sim \log \left({\frac {1}{s-1}}\right)} , κάτι που χρησιμοποιείται στον ορισμό της πυκνότητας Ντίριλεχτ.Αυτό δίνει την συνέχιση του P(s) προς ℜ ( s ) > 0 {\displaystyle \Re (s)>0} , με άπειρο αριθμό λογαριθμικών μοναδικοτήτων στα σημεία s όπου το ns είναι πόλος (μόνο όταν ns = 1 όταν n δεν είναι τετράγωνο μεγαλύτερο ή ίσο από το 1), ή μηδέν της συνάρτησης ζήτα Ρήμαν ζ(.). Η γραμμή ℜ ( s ) = 0 {\displaystyle \Re (s)=0} είναι φυσικό όριο καθώς οι μοναδικότητες συγκεντρώνονται κοντά σε όλα τα σημεία της γραμμής αυτής. Αν η ακολουθία οριστεί ως: a n = ∏ p k ∣ n 1 k = ∏ p k ∣∣ n 1 k ! {\displaystyle a_{n}=\prod _{p^{k}\mid n}{\frac {1}{k}}=\prod _{p^{k}\mid \mid n}{\frac {1}{k!}}} τότε: P ( s ) = log ⁡ ∑ n = 1 ∞ a n n s . {\displaystyle P(s)=\log \sum _{n=1}^{\infty }{\frac {a_{n}}{n^{s}}}.} Η συνάρτηση ζήτα πρώτων αριθμών σχετίζεται με την σταθερά του Αρτίν μέσω: ln ⁡ C A r t i n = − ∑ n = 2 ∞ ( L n − 1 ) P ( n ) n {\displaystyle \ln C_{\mathrm {Artin} }=-\sum _{n=2}^{\infty }{\frac {(L_{n}-1)P(n)}{n}}} όπου Ln είναι ο νιοστός αριθμός Λούκας.Συγκεκριμένες τιμές είναι: Το ολοκλήρωμα επί της συνάρτησης ζήτα πρώτων αριθμών βρίσκεται συνήθως στο άπειρο, καθώς ο πόλος στο s = 1 {\displaystyle s=1} εμποδίζει τον ορισμό χαμηλότερων ορίων σε κάποιον πεπερασμένο ακέραιο: ∫ s ∞ P ( t ) d t = ∑ p 1 p s log ⁡ p {\displaystyle \int _{s}^{\infty }P(t)\,dt=\sum _{p}{\frac {1}{p^{s}\log p}}} Οι αξιοσημείωτες τιμές είναι αυτές όπου τα σύνολα συγκλίνουν αργά: Το πρώτο παράγωγο είναι: P ′ ( s ) ≡ d d s P ( s ) = − ∑ p log ⁡ p p s {\displaystyle P'(s)\equiv {\frac {d}{ds}}P(s)=-\sum _{p}{\frac {\log p}{p^{s}}}} Οι αξιοσημείωτες τιμές είναι αυτές όπου τα σύνολα συγκλίνουν αργά: Καθώς η συνάρτηση ζήτα Ρήμαν είναι το άθροισμα αντιστρόφων δυνάμεων επί των ακεραίων, και η συνάρτηση ζήτα πρώτων αριθμών το άθροισμα των αντιστρόφων δυνάμεων των πρώτων αριθμών, οι k-πρώτοι αριθμοί (οι ακέραιοι που είναι γινόμενο του k {\displaystyle k} ) φέρνουν κάποια ενδιάμεσα αθροίσματα: P k ( s ) ≡ ∑ n : Ω ( n ) = k 1 n s {\displaystyle P_{k}(s)\equiv \sum _{n:\Omega (n)=k}{\frac {1}{n^{s}}}} όπου το Ω {\displaystyle \Omega } είναι ο συνολικός αριθμός των παραγόντων οι οποίοι είναι πρώτοι αριθμοί: Ο κάθε ακέραιος στον παρονομαστή της συνάρτησης ζήτα Ρήμαν ζ {\displaystyle \zeta } μπορεί να ταξινομηθεί από την τιμή του δείκτη k {\displaystyle k} , ο οποίος διασπά την συνάρτηση ζήτα Ρήμαν σε ένα άπειρο άθροισμα του P k {\displaystyle P_{k}} : ζ ( s ) = 1 + ∑ k = 1 , 2 , … P k ( s ) {\displaystyle \zeta (s)=1+\sum _{k=1,2,\ldots }P_{k}(s)} Η κατασκευή του αθροίσματος όχι μεταξύ όλων των πρώτων αριθμών αλλά μόνο μεταξύ των αριθμών οι οποίοι ανήκουν στην ίδια τάξη ισοποϋπολοίπων, εισάγει νέου τύπους απείρων σειρών οι οποίες αποτελούν αναγωγή της συνάρτησης L Ντίριλεχτ. Merrifield, C. W. (1881). «The Sums of the Series of Reciprocals of the Prime Numbers and of Their Powers». Proceedings of the Royal Society 33: 4–10. doi:10.1098/rspl.1881.0063. Fröberg, Carl-Erik (1968). «On the prime zeta function». Nordisk Tidskr. Informationsbehandling (BIT) 8 (3): 187–202. doi:10.1007/BF01933420. MR 0236123. Glaisher, J. W. L. (1891). «On the Sums of Inverse Powers of the Prime Numbers». Quart. J. Math. 25: 347–362. Mathar, Richard J. (2008). «Twenty digits of some integrals of the prime zeta function». arXiv:0811.4739. Li, Ji (2008). «Prime graphs and exponential composition of species». J. Combin. Theory A 115: 1374–1401. doi:10.1016/j.jcta.2008.02.008. MR 2455584. Mathar, Richard J. (2010). «Table of Dirichlet L-series and prime zeta modulo functions for small moduli». arXiv:1008.2547. Weisstein, Eric W., "Prime Zeta Function" από το MathWorld.
Η συνάρτηση ζήτα πρώτων αριθμών σχετίζεται με την συνάρτηση ζήτα Ρήμαν και το θεώρημα πρώτων αριθμών ως προς την κατανομή τους, και διατυπώθηκε για πρώτη φορά το 1891 (Glaisher (1891).
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BD%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B7_%CE%B6%CE%AE%CF%84%CE%B1_%CF%80%CF%81%CF%8E%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%B8%CE%BC%CF%8E%CE%BD
Ανδρόνικος Καματηρός
Είχε τέκνα: Βασίλειος άκμασε 1166-1210, αξιωματούχος της Αυλής. Ευφροσύνη, παντρεύτηκε τον Αλέξιο Γ΄ Άγγελο Αυτοκράτορα των Ρωμαίων. Θεοδώρα, παντρεύτηκε τον Μιχαήλ Στρυφνό βεστιάριο, μεγάλο δούκα (ναύαρχο) και θεματοφύλακα Ελλάδος και Πελοποννήσου. Ανδρόνικος Δημητρακόπουλος (1872). Ορθόδοξος Ελλάς : ήτοι περί των Ελλήνων των γραψάντων κατά Λατίνων και περί των συγγραμμάτων αυτών. Εν Λειψίαι: Τύποις Μέτζγερ και Βίττιγ. Ανακτήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου 2010.
Ο Ανδρόνικος Καματηρός (π. 1110 - π. 1180) υπήρξε Βυζαντινός αριστοκράτης και θεολόγος του 12ου αιώνα. Έπαρχος της Πόλεως, μέγας δρουγγάριος της Βίγλας και συγγενής του αυτοκράτορα Μανουήλ Κομνηνού, άκμασε περί το έτος 1155. Έγραψε αντίρρηση κατά των Λατίνων περί της εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος. Η βίβλος του αυτή ονομάστηκε «Ιερά Οπλοθήκη».
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B7%CF%81%CF%8C%CF%82
Τρίτος τομέας οικονομίας
Ο Τρίτος τομέας της οικονομίας μπορεί να ηχνηλατηθεί ήδη από την αρχαιότητα σε περιπτώσεις όπου οι ανάγκες και οι συνθήκες οδήγησαν τοπικές κοινωνίες στη δημιουργία και συν-διαχείριση του κοινού τους πλούτου, διαπλάθοντας έτσι την κοινή ηθική και τους εναλλακτικούς τρόπους και μέσα που ήταν αναγκαία γι' αυτό το σκοπό. Παραδείγματα τέτοια μπορούν να βρεθούν στους Αιγυπτιακούς συνεταιρισμούς, στην Ρωμαϊκή εκπαίδευση κλπ. Μετά τη Γαλλική επανάσταση (1789), οι ιδέες της αλληλεγγύης και της κοινωνικής δράσης οδήγησαν στην δημιουργία των πρώτων φιλανθρωπικών ιδρυμάτων, νοσοκομείων και αλληλέγγυων οργανισμών. Στις αρχές του 20ου αιώνα η κοινωνικό-οικονομική θεωρία του Marx υπήρξε μία από τις σημαντικότερες επιρροές στην ενοποίηση της πολιτικής οικονομίας και της κοινωνιολογίας έναντι της οικονομικής ανισότητας, ενώ σύμφωνα με τον Defoyncy και Develtere (1997) ο ουτοπικός σοσιαλισμός διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στη σχηματοποίηση του ιδεολογικού υπόβαθρου. Ο όρος Τρίτος τομέας συναντάτε πρώτη φορά τη δεκαετία του 1970 στις Ηνωμένες Πολιτείες στην έρευνα της κοινωνιολόγου Αmitai Etzioni (1973), στην ίδια δεκαετία δημιουργείται και η εμφάνιση ενός κοινού ρεύματος εθελοντισμού κυρίως αναφορικά με την κοινωνική δικαιοσύνη και πολιτική. Μερικοί από τους σημαντικότερους ακαδημαϊκούς και μη εκπρόσωπους των θεωριών σχετικών με τον Τρίτο τομέα της οικονομίας που μπορούν να αναφερθούν είναι οι Karl Marx, Friedrich Engels, John Stuart Mill, Leon Warlas, Charles Dunoyer, Lester Salamon, Karl Polanyi, John Hopkins, David Bollier, Michael Hardt, Antonio Negri, Elinor Ostrom. Ainsworth, D., (2009). Third sector should be called "first sector" Cameron says. Third Sector, 27/08/2018. Alexander, C., (2012). The human economy A Citizen’s guide- third sector Polity Press. Alvey, E. J. (2011). The ethical foundations of economics in ancient Greece, focusing on Socrates and Xenophon.38(8), 714-714-733. Amin, A., Cameron, A., & Hudson, R., (2002). Placing the social economy (1st ed.). USA & Canada: Routledge. Anheier, H. (2002). The third sector in Europe: Five theses. London: Civil Society. Bridge, S., Murtagh, B., & O'Neill, K., (Eds.). (2013). Understanding the social economy and the third sector (2nd ed.). London: Palgrave. Brown, E. (2014). Theoria: Studies on the status and meaning of contemplation in Aristotle’s ethics. Washington: Peeters. Christoforou, A. (2007). Social capital and development in Greece compared to countries of the European union. Athens University of Economics and Business). Defourny, J., & Develterre, P., (1999). The social economy: The worldwide making of a third sector. UNIVERSITE DE LIEGE: L'économie sociale au Nord et au Sud. Defourny, J., & Pestoff V. (2014). Towards a european conceptualization of the third sector Accountability and Social Accounting for Social and Non-Profit Organisations, 17, 25-25-87. Defourny, J., & Develtere, P. (1997). Jalons pour une clarification des de´bats sur l’e´conomie sociale (2nd ed.). Luxembourg: ADA Dialogue. Defourny, J., & Nysses, M. (2010). Social enterprise: The shaping of a new concept in a comparative regional perspective (1st ed.). Belgioum: Centre for Social Economy, University of Liège. Hardy, D. (1979). Communities in nineteenth century. London: Longman. Marx, K., & Freedman, R., (1962). Marx on economics (1st ed.). Middlesex: Penguin Harmondsworth. Mill, J. (1848). The principles of political economy with some of their applications to social philosophy (1st ed.). London: John W. Parker. Milonakis, D., & Fine, B. (2009b). From political economy to economics: Method, the social and the historical in the evolution of economic theory (1st ed.). London: Routledge. Moulaert, F., & Nussbaumer, J. (2005). The social region. european urban and regional studies.12, 45-45-64. Moulaert, F., & Ailenei, O. (2005). Social economy, third sector and solidarity relations: A conceptual synthesis from history to present.42(11), 2037-2037-2053. Muhammad, A., Shamima, H., & David, G. (2017). NFPOs and their anti-corruption disclosure practices. Public Money & Management, 37(6), 443-443-450. Polanyi, K. (2001). The Creat transformation the political and economic origins of our time (2nd ed.). BOSTON: BEACON PRESS. Polanyi, K., (1977b). The economy embedded in society. New York: The Livelihood of Man. Salamon, L. (2001). Volunteering in cross-national perspective: Evidence from 24 countries. Johns Hopkins University: Working papers of the John Hopkins comparative Non-profit sector project. Salamon, L. M. (1994). The rise of the nonprofit sector. Foreign Affairs, 73(4), 109-122. Sen, A. (1999). Development as freedom. New York: Knopf. Smith, A. (1976; 1904). An inquiry into the nature and causes of the wealth of nations. Chicago: University of Chicago Press. Westall Andrea, T. (2009). Economic analysis and the third sector, overview of economic analysis in relation to the third sector., 05/2018. World Commission on Environment and Development. (1987). Our common future. Oxford; New York: Oxford University Press.
Ο Τρίτος τομέας της οικονομίας είναι αυτός ο οποίος εμπεριέχει της μη καπιταλιστικές επιχειρήσεις και τις ιδιωτικές ή άτυπες ενώσεις. Οργανώσεις δηλαδή που δεν έχουν ως πρωτεύοντα σκοπό την επιδίωξη κέρδους αλλά δραστηριοποιούνται με γνώμονα την αλληλεγγύη και σκοπό την κοινή ωφέλεια. Προϋποθέσεις ένταξης ή κατάταξης επιχειρήσεων στον τρίτο τομέα είναι η ελεύθερη συμμετοχή, η ισότητα και η αλληλεγγύη. Η διαφορά του τρίτου τομέα από τον ιδιωτικό τομέα (ή τον κρατικό εάν λειτουργεί με ιδιωτικοοικονομικές παραμέτρους) έγκειται κυρίως στο γεγονός ότι στον ιδιωτικό τομέα τα μέσα παραγωγής ανήκουν στον ιδιώτη ή στους μετόχους ενώ γενικότερα στον τρίτο τομέα τα μέσα παραγωγής είναι «κοινά» για τα μέλη. Το εγχειρίδιο που αφορά τους μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς (Nonprofit Institutions) και έχει εκδοθεί από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών (UNO) το 2003 αναφέρει σχετικά με τα κριτήρια τα οποία πρέπει να έχουν οι μη κερδοσκοπικοί οργανισμοί: 1. Οργανισμοί που να έχουν θεσμοθετηθεί 2. Ιδιωτικοί και ξεχωριστοί από τον κρατικό μηχανισμό 3. Μη επιστρεφόμενα κέρδη για τους ιδιοκτήτες 4. Ίδιο-κυβερνώμενοι οργανισμοί 5. Είναι εθελοντικοί τουλάχιστον σε ένα βαθμόΕνώ η European Economic and Social Committee’s summary report (2012, p.17) περιγράφει τους μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς ως «Ιδιωτικούς, τυπικά οργανωμένες ενώσεις με αυτονομία αποφάσεων και ελευθερία των μελών που παράγουν όχι αγοραίες εξυπηρετήσεις που απευθύνονται σε οικογένειες και των οποίων το πλεόνασμα δεν μπορεί να διανεμηθεί στους οικονομικούς αντιπροσώπους που τους έχουν δημιουργήσει, τους ελέγχουν ή τους χρηματοδοτούν».
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%81%CE%AF%CF%84%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%AD%CE%B1%CF%82_%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%AF%CE%B1%CF%82
Οβιδοβόλο BL 6 δακτύλων (30 στατήρων)
Εισήχθη σε υπηρεσία στον Βρετανικό Στρατό το 1896 και ήταν βασισμένο σε μία σχεδίαση του Ινδικού ΣτρατούΤο πυροβόλο αυτό είχε σχεδιαστεί αρχικά σαν πυροβόλο πολιορκίας, το οποίο εκτόξευε ένα ειδικό βλήμα των 55,59 κιλών. Ήταν σχεδιασμένο για χρήση επί μίας στατικής πλατφόρμας πολιορκίας, χωρίς τους τροχούς του, ώστε να επιτυγχάνονται ακριβείς βολές μεγάλου βεληνεκούς. Όταν έβαλλε από την τροχήλατη του μεταφορική κλίνη, κάτι που είχε πια καταστεί κανόνας για όλα τα σύγχρονα μέσα πυροβόλα, τόσο το βεληνεκές του όσο και η ακρίβεια του ελαττωνόντουσαν, λόγω της περιορισμένης του ανύψωσης και της έλλειψης σύγχρονου συστήματος οπισθοδρόμησης. Το αρχικό του βλήμα περιείχε το εκρηκτικό λυδδίτη των 122 λιβρών. Από το 1901 άρχισε να χρησιμοποιείται ένα ελαφρύτερο βλήμα των 45,36 κιλών (100 λιβρών), το οποίο επέτρεψε την αύξηση του μέγιστου βεληνεκούς σε 7000 γιάρδες κατά τη βολή με το όπλο επί της τροχήλατης του κλίνης. Από τότε τα βλήματα του χαρακτηρίστηκαν ως "βαρύ" (των 122 λιβρών) και "ελαφρύ" (των 100 λιβρών). Επίσης ήταν διαθέσιμο και ένα θραυσματογόνο βλήμα των 100 λιβρών. Ήδη από τα τέλη του 1915 είχε ξεπεραστεί και αντικατασταθεί από το το Οβιδοβόλο 6 δακτύλων (26 cwt). Επίσης, το 1915 υπεβλήθη σε διαδικασία αναβάθμισης της κάννης, του συστήματος ενσφήνωσης του κλείστρου, του συστήματος οπισθοδρόμησης και των πυρομαχικών του, με αποτέλεσμα την αύξηση του μέγιστου βεληνεκούς του στα 10400 μέτρα (8400 μέτρα με τυπικά πυρομαχικά). Πρότυπο:Expand section Κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Πόλεμου των Μπόερ αναπτύχθηκαν στη Νότια Αφρική 12 πυροβόλα, σαν μέρος του υλικού πολιορκίας του Βρετανικού Στρατού. Κατά τη διάρκεια αυτής της εκστρατείας έγινε εμφανές το πρόβλημα του περιορισμένου βεληνεκούς, οπότε και αναπτύχθηκε το βλήμα των 45,36 κιλών (100 λιβρών), ώστε το βεληνεκές του να αυξηθεί κατά την τροχήλατη βολή στις 7000 γυάρδες. Δεν κατέστη απαραίτητη η χρήση της πλατφόρμας πολιορκίας, η οποία επέτρεπε ανύψωση 70°. "Αυτή η δυνατότητα αφορούσε αυτοτελείς επιχειρήσεις πολιορκίας και στη Νότιο Αφρική δεν προέκυψε κάποια τέτοια ανάγκη. Σε αυτό το θέατρο επιχειρήσεων η πλατφόρμα ήταν ένα πρόσθετο βάρος και ανακαλύφθηκε ότι μπορούσε να παραμεληθεί". Με την έκρηξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου υπήρχαν ακόμα διαθέσιμα περίπου 80 πυροβόλα. Στην πραγματικότητα ήταν το μόνο είδος βαρέος πυροβολικού που διέθετε ο Βρετανικός Στρατός και χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον στις πρώτες μάχες στη Γαλλία και τη Φλάνδρα. Τροποποιήθηκε προκειμένου να χρησιμοποιεί το τυπικό βλήμα των 100 λιβρών, με μία μικρή μεγέθυνση της θαλάμης (λαμβάνοντας έτσι το χαρακτηρισμό Mk I), ώστε να επιτρέπονται ελαφρώς μεγαλύτερα προωθητικά γεμίσματα. Χρησιμοποιήθηκε σε όλα τα θέατρα επιχειρήσεων, συμπεριλαμβανομένου και του Δυτικού Μετώπου, μέχρι την αντικατάσταση του στα τέλη του 1915, από το σύγχρονο Οβιδοβόλο 6 δακτύλων (26 cwt). Ωστόσο, λόγω της μικρής προτεραιότητας χορήγησης σύγχρονου πυροβολικού κατά την Εκστρατεία της Καλλίπολης, το Οβιδοβόλο 6 ιντσών (30 cwt) χρησιμοποιήθηκε από την 14η Πυροβολαρχία Πολιορκίας του Βασιλικού Φρουριακού Πυροβολικού (4 πυροβόλα), η οποία ήταν προσκολλημένη στην 29η Μεραρχία στην Έλλη και από την 1η Αυστραλιανή Πυροβολαρχία Βαρέος Πυροβολικού (2 πυροβόλα από το Βασιλικό Πυροβολικό της Μάλτας με υπηρέτες από το Πυροβολικό των Βασιλικών Πεζοναυτών, που έφτασαν τον Μάιο) στον όρμο ANZAC. Το Οβιδοβόλο BL 6 δακτύλων (30 cwt) εισήχθη σε υπηρεσία στον Ελληνικό Στρατό κατά τα τέλη του 1917, όταν λόγω της έλλειψης βαρέων πυροβόλων, ο Βρετανικός Στρατός μεταβίβασε 40 πυροβόλα στο Σώμα Στρατού Εθνικής Αμύνης, το οποίο επιχειρούσε στο Μακεδονικό Μέτωπο. Ο αριθμός αυτός επέτρεψε τη δημιουργία ενός Συντάγματος Οβιδοβόλων των 36 πυροβόλων (τρεις Μοίρες των τριών Πυροβολαρχιών των τεσσάρων σωλήνων), το οποίο συμμετείχε κατά τη διάσπαση του μετώπου στα μέσα και τέλη του 1918. Κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής Εκστρατείας, το Σύνταγμα Οβιδοβόλων απέσπασε μία Μοίρα Οβιδοβόλων των 155 χιλ. (sic) από το 1919 μέχρι τις αρχές του 1922, η οποία χρησιμοποιήθηκε σαν Εφεδρεία Πυροβολικού Στρατιάς. Μετά από τον Φεβρουάριο του 1922, το Σύνταγμα Οβιδοβόλων αναπτύχθηκε πλήρως στη Μικρά Ασία, ωστόσο, σε πολλές περιπτώσεις οι 9 πυροβολαρχίες του αποσπώνταν για την ενίσχυση του μεραρχιακού πυροβολικού σε τομείς που εμφάνιζαν κίνδυνο τουρκικής διείσδυσης. Μετά το τέλος της Μικρασιατικής Εκστρατείας, διασώθηκαν 6 πυροβολαρχίες των 4 πυροβόλων και το 1935 καταγράφονται 24 πυροβόλα, τα οποία όμως χρήζουν "επισκευών και συμπληρώσεων". Από το 1935-1938 λαμβάνει χώρα πρόγραμμα ανασκευής των πυρομαχικών του και στο Σχέδιο Επιστρατεύσεως 1939β προβλέπονται 4 πυροβολαρχίες για το Ε' ΣΣ. Στις 6 Απριλίου του 1941 είχαν αναπτυχθεί πίσω από τη Γραμμή Μεταξά 16 πυροβόλα, ως ακολούθως: XVIII Μεραρχία, Υποτομέας Θύλακος: 2 Πυροβολαρχίες των 3 σωλήνων εκάστη XIV Μεραρχία, Υποτομέας Σιδηροκάστρου: 2 Πυροβολαρχίες των 4 σωλήνων εκάστη VII Μεραρχία, Υποτομέας Φαλακρού: 2 πυροβόλα στο χ. ΓρανίτηςΚατά την Μάχη των Οχυρών (6-9 Απριλίου 1941), οι απώλειες των συγκεκριμένων πυροβολαρχιών ανήλθαν σε 3 πυροβόλα αχρηστευμένα εξ οργανικών βλάβών, σε 1 κατεστραμμένο από διάρρηξη βλήματος στο κοίλο της κάννης και σε 4 πυροβόλα κατεστραμμένα από αεροπορική επιδρομή. Τα εναπομείναντα 8 πυροβόλα παραδόθηκαν στους Γερμανούς σύμφωνα με τους όρους της συνθηκολόγησης. Η ΙΙ/VIβ Πυροβολαρχία Η ΙΙ Πυροβολαρχία της VIβ Ομάδος Πυροβόλων Θέσεως της XIV Μεραρχίας βρισκόταν ταγμένη στο Ύψ. Κρακώρ, όπισθεν του Οχυρού Ρούπελ. Η διείσδυση στην περιοχή του Κλειδίου του ΙΙ/125 Τάγματος, δυνάμεως 200 ανδρών και η κατάληψη του Υψ. Γκολιάμα, επέτρεψε την κατάδειξη της θέση της Πυροβολαρχίας, η οποία δέχθηκε αεροπορική επίθεση περί τις 1400. Παρά το γεγονός ότι αυτό θα σήμαινε και την ακριβή αποκάλυψη των θέσεων της, ο Διοικητής της, Λγος (ΠΒ) Κυριακίδης Αλέξανδρος συνέχισε τα πυρά εναντίον των επιτιθέμενων γερμανικών δυνάμεων, με αποτέλεσμα την πλήρη καταστροφή της Πυροβολαρχίας, το θάνατο του ιδίου, του Ανθλγου (ΠΒ) Βλάχου Πέτρου και 9 ακόμα στρατιωτών. Στις 22 Νοεμβρίου του 2000, κατόπιν πληροφοριών των κατοίκων της περιοχής, ανευρέθη σε παρακείμενη χαράδρα ένα από τα 4 κατεστραμμένα οβιδοβόλα των 6 δακτύλων της Πυροβολαρχίας το οποίο και τοποθετήθηκε μπροστά στο μνημείο του οχυρού Ρούπελ, ενώ σε ανασκαφικές εργασίες που έγιναν στις 17 Μαίου και 9 Ιουνίου 2001, ανευρέθησαν και οστά των υπερασπιστών της. Αυστραλία - 2 πυροβόλα, 1η Πυροβολαρχία Βαρέος Πυροβολικού (βλέπε Ross Mallett, AIF 1914-1918 Artillery & 2. Gallipoli) Ηνωμένο Βασίλειο - Βασιλικό Φρουριακό Πυροβολικό (ενσωματώθηκε το 1924 στο Βασιλικό Πυροβολικό♙ Ελλάδα - 12 πυροβόλα, Πυροβολαρχία Οβιδοβόλων (Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος - Μακεδονικό Μέτωπο), 36 πυροβόλα, Σύνταγμα Οβιδοβόλων (Μικρασιατική Εκστρατεία), 16 πυροβόλα, Τμήμα Στρατιάς Ανατολικής Μακεδονίας (Β' Παγκόσμιος Πόλεμος - Γερμανική Εισβολή στην Ελλάδα♙ Από τα οβιδοβόλα των 6 δακτύλων (30 cwt) που υπηρέτησαν στον Ελληνικό Στρατό διασώζονται σήμερα τρία, τα οποία βρίσκονται από ένα στο Πολεμικό Μουσείο Αθηνών, στο Πολεμικό Μουσείο Θεσσαλονίκης και στην πύλη του NDC-GR στη Θεσσαλονίκη. Επίσης, στον περίβολο του μνημείου του Οχυρού Ρούπελ εκτίθεται το κατεστραμμένο πυροβόλο της ΙΙ/VIβ Πυροβολαρχίας που ανευρέθη το 2000. Τα υπόλοιπα δύο σωζόμενα δείγματα του βρετανικού στρατού βρίσκονται από ένα στο Αυτοκρατορικό Πολεμικό Μουσείο του Ντάξφορντ και στο Μουσείο του Βασιλικού Πυροβολικού στο Γούλγουιτς του Λονδίνου(Το Μουσείο του Βασιλικού Πυροβολικού δεν λειτουργεί, είναι υπό μεταφορά). Text Book of Gunnery, 1902. LONDON : PRINTED FOR HIS MAJESTY'S STATIONERY OFFICE, BY HARRISON AND SONS, ST. MARTIN'S LANE Αρχειοθετήθηκε 2012-07-12 at Archive.is Dale Clarke, British Artillery 1914-1919. Heavy Artillery. Osprey Publishing, Oxford UK, 2005 ISBN 1-84176-788-3 I.V. Hogg & L.F. Thurston, British Artillery Weapons & Ammunition 1914-1918. London: Ian Allan, 1972. ISBN 978-0-7110-0381-1 Major Darrel Hall, "Guns in South Africa 1899-1902 Part V and VI" in The South African Military History Society Military History Journal - Vol 2 No 3, June 1972 Γενικό Επιτελείο Στρατού/ Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού, Η προς πόλεμον προπαρασκευή του Ελληνικού Στρατού 1923-1940, Αθήνα, 1969 Γενικό Επιτελείο Στρατού/Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού, Αγώνες στην Ανατολική Μακεδονία και Θράκη 1941, Αθήνα, 1956 BL 6 inch 30 cwt Howitzer at Landships
Το Οβιδοβόλο BL 6 δακτύλων (30 cwt) ήταν Βρετανικό μέσο οπισθογεμές (BL = breech loading) οβιδοβόλο το οποίο χρησιμοποιήθηκε στον Β' Πόλεμο των Μπόερ, στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και κατά τα πρώιμα στάδια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου σε υπηρεσία με τον Ελληνικό Στρατό. Ο προσδιορισμός "30 στατήρων" αφορά το συνολικό βάρος της κάννης και του κλείστρου, τα οποία ζύγιζαν 30 στατήρες (cwt) : 30 x 50,8 κιλά = 1524 κιλά. Μπορεί να αναγνωριστεί από το ελαφρά διατεταμένο στόμιο του και τα μεγάλα επανατατικά ελατήρια κάτω από την κάννη.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B2%CE%B9%CE%B4%CE%BF%CE%B2%CF%8C%CE%BB%CE%BF_BL_6_%CE%B4%CE%B1%CE%BA%CF%84%CF%8D%CE%BB%CF%89%CE%BD_(30_%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%84%CE%AE%CF%81%CF%89%CE%BD)
DS 5
Στις αρχές του 2009, η Citroën ανακοίνωσε τη δημιουργία μιας ξεχωριστής εσωτερικής μάρκας πολυτελείας, υπό την ονομασία DS, που θα παράγεται παράλληλα με την σημερινή της σειρά αυτοκινήτων. Αποφασίστηκε ότι η νέα αυτή υπό-εταιρεία θα χρησιμοποιεί το όνομα του θρυλικού Citroën DS (το γνωστό στην Ελλάδα ως «βάτραχος») του 1955 - 1975 για να εκπροσωπεί τα μελλοντικά αυτοκίνητα, αν και αυτή τη φορά το ακρωνύμιο DS σημαίνει Different Spirit (Διαφορετικό Πνεύμα) και Distinctive Series (Ξεχωριστή Σειρά). Η νέα αυτή παλέτα ξεκίνησε με το Citroën DS3, που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στην αγορά τον Μάρτιο του 2010, ένα υψηλής ποιότητας αυτοκίνητο της κατηγορίας Β, με βάση το αμάξωμα της δεύτερης γενιάς του Citroën C3. Τον Οκτώβριο του 2010, στο Σαλόνι Αυτοκινήτου του Παρισιού, αποκαλύφθηκε το μικρομεσαίο πολυτελές DS 4, της κατηγορίας C, που κυκλοφόρησε τον Μάιο του 2011, ενώ στα τέλη του 2011 προστέθηκε και το ακόμα πιο μεγάλο Citroën DS5. Όλα αυτά τα μοντέλα έφεραν το νέο λογότυπο DS, μαζί με το γνωστό double chevron (διπλό λοχιόσημο) της Citroën, και όλα είχαν εξ αρχής εμφανώς διαφορετικά στυλ από τα αντίστοιχα δίδυμα μοντέλα τους. Σταδιακά, μέσα στα έτη 2015 και 2016, η εταιρεία DS αυτονομήθηκε και όλα τα μοντέλα της στην Ευρώπη διατήρησαν αποκλειστικά το λογότυπο DS, καταργώντας οριστικά το σήμα και το όνομα της Citroën. Ως αποτέλεσμα, μετονομάστηκαν σε DS 3, DS 4 και DS 5 σκέτο, στα πλαίσια της σταδιακής αυτονόμησης των μοντέλων της σειράς DS σε ανεξάρτητη εταιρεία. Ειδικότερα όσα αντίτυπα της σειράς DS κατασκευάζονται και πωλούνται στην Κίνα, κυκλοφόρησαν όλα εξ αρχής με τα σκέτα ονόματα και υπό την νέα μάρκα πολυτελείας DS Automobiles. Μία ιδιαιτερότητα του DS5 είναι ότι, αντίθετα με τα μοντέλα DS3 και DS4 της σειράς DS, βασίστηκε στην πλατφόρμα PF2, έχοντας έτσι κοινό σασί με τα πολυμορφικά Citroën C4 Picasso και Peugeot 3008, και όχι με το σεντάν Citroën C5 δεύτερης γενιάς, παρά την παραπλανητική ονομασία του. Επίσης, μοιράζεται το πλαίσιο και το τεχνολογικό υπόβαθρο με το μεσαίο πολυτελές crossover SUV DS 6, που κατασκευάστηκε και διατέθηκε αποκλειστικά στην Κίνα. Το Citroën DS5 και μετέπειτα DS 5 βασίστηκε στο πρωτότυπο Citroën C-SportLounge, που είχε παρουσιαστεί στο Σαλόνι Αυτοκινήτου της Φρανκφούρτης τον Σεπτέμβριο του 2005 και μάλιστα το είχε σχεδιάσει ο τότε επικεφαλής του σχεδιαστικού τμήματος της εταιρείας Jean-Pierre Ploué, ο οποίος λίγο προηγουμένως είχε σχεδιάσει και το πολυτελές αντισυμβατικό fastback Citroën C6 πρώτης γενιάς του 2005 - 2012. Το C-SportLounge ήταν ένα μπροστοκίνητο (όπως ισχύει και στο μοντέλο παραγωγής, εκτός του αποκλειστικά τετρακίνητου DS5 HYbrid4) πρωτότυπο μοντέλο με 4-κύλινδρο κινητήρα 1.997 κυβικών εκατοστών, 6-τάχυτο αυτόματο κιβώτιο, ζάντες ελαφρού κράματος και 20 ιντσών, ενώ έφερε ελαστικά 255/40. Ο αεροδυναμικός συντελεστής Cd του C-SportLounge ήταν 0,26 και του DS 5 παραγωγής κυμαίνεται από 0,294 έως 0,331 αναλόγως με την έκδοση και τον κινητήρα - νούμερα κορυφαία για όχημα με σχεδιαστικά στοιχεία crossover SUV. Τόσο στο πρωτότυπο, όσο και στο τελικό μοντέλο παραγωγής, το σαλόνι φέρει διακόπτες που έχουν σχεδιαστεί με σαφείς αναφορές στην αεροπορική βιομηχανία και το ίδιο ισχύει και για τον εσωτερικό φωτισμό. Και στα δύο, επίσης, η εξωτερική αισθητική ήταν εμφανώς ανάλογη των άλλων μοντέλων της σειράς DS, ιδίως στο μπροστινό μέρος. Η παγκόσμια πρεμιέρα του DS5 έγινε στις 18 Απριλίου 2011 στο Σαλόνι Αυτοκινήτου της Σαγκάης στην Κίνα. Η μαζική παραγωγή του ξεκίνησε τον Νοέμβριο και κυκλοφόρησε πρώτα στη Γαλλία, στις 24 Νοεμβρίου 2011. Η έναρξη των πωλήσεων στη Γερμανία έγινε στις 3 Μαρτίου 2012 και μέσα στην άνοιξη ακολούθησαν όλες οι ευρωπαϊκές αγορές. Αρχικά παραγόταν μόνο στη Σοσό (Sochaux) της Γαλλίας και μάλιστα ήταν το πρώτο Citroën που κατασκευάστηκε στο εργοστάσιο αυτό. Ο τότε Όμιλος PSA έθεσε τότε στόχο την ετήσια παραγωγή 35.000 έως 45.000 αντιτύπων του DS5 στην Ευρώπη και με τη βασική τιμή στα 27.000 ευρώ, σύμφωνα με την τότε ισοτιμία. Από τον Σεπτέμβριο του 2013 έως τον Μάιο του 2019, το DS 5 παρήχθη και στην Κίνα για την εγχώρια αγορά, από την κοινοπραξία του Ομίλου PSA με την Chang'an, η οποία και παράγει τα μοντέλα της DS για την Κίνα. Εδώ να σημειωθεί ότι από το 1994 οι ξένες αυτοκινητοβιομηχανίες εξαναγκάζονταν, λόγω της κινεζικής νομοθεσίας, να δημιουργήσουν μια κοινή επιχείρηση / κοινοπραξία (50:50) με μια κινεζική εταιρεία προκειμένου να παράγουν αυτοκίνητα επί κινεζικού εδάφους, γλιτώνοντας έτσι τους φόρους εισαγωγής. Το κέρδος της Κίνας από αυτή τη κίνηση ήταν ότι οι τοπικές αυτοκινητοβιομηχανίες απέκτησαν τεχνολογική και επιχειρησιακή τεχνογνωσία στη παραγωγή αυτοκινήτων. Από την 1η Ιανουαρίου 2022, ωστόσο, τα πράγματα άλλαξαν, με την Κίνα να επιτρέπει σε όλες τις ξένες αυτοκινητοβιομηχανίες να κατασκευάζουν, αν θέλουν, αυτοκίνητα στη Κίνα αποκλειστικά μόνες τους. Το Citroën DS5 και μετέπειτα DS 5 διατέθηκε στις εξής εκδόσεις εξοπλισμού: Chic Be Chic (εισήχθη τον Ιανουάριο του 2014) So Chic Sport Chic Executive Faubourg Addict Citroën DS5 Paris Rendez-Vous / 600 αντίτυπα. Citroën DS5 Pure Pearl / 1.000 αντίτυπα. DS 5 «1955» / 955 αντίτυπα το 2015. Η ονομασία της έκδοσης, ήταν ιστορική αναφορά στο έτος που εισήχθη το εικονικό Citroën DS, το 1955. Κυκλοφόρησε στην επέτειο των 60 ετών από την παρουσίαση του DS. Το DS5 φέρει κάμερα πάνω στον εσωτερικό καθρέφτη, η οποία ρυθμίζει τα φώτα του αυτοκινήτου ανάλογα με τις εξωτερικές καιρικές και κυκλοφοριακές συνθήκες. Επίσης, φέρει ένα πιο άμεσο, νέας γενιάς οπτικό Lane Departure Warning System (Σύστημα Προειδοποίησης Αλλαγής Λωρίδας). Το σύστημα αυτό ενεργοποιείται όταν γίνεται αλλαγή πορείας χωρίς τη χρήση του φλας, ως προειδοποίηση σε τυχόν παρέκκλιση από την λωρίδα κυκλοφορίας. Στα τεστ πρόσκρουσης του ανεξάρτητου οργανισμού Euro NCAP (Πρόγραμμα αξιολόγησης νέων μοντέλων της Ευρώπης) τον Αύγουστο του 2011, το Citroën DS5 απέσπασε την μέγιστη διάκριση των 5 αστέρων στις δοκιμές πλαγιομετωπικής και πλευρικής πρόσκρουσης, καθώς και πλευρικής πρόσκρουσης σε κολώνα, με ποσοστά: 89% στην προστασία ενηλίκων, 83% στην προστασία ανηλίκων, 97% για τα συστήματα ασφαλείας που διαθέτει στάνταρ και 40% στην προστασία πεζών, σε προσομοίωση πρόσκρουσης με πεζούς.Ένα επιπλέον σύστημα ασφαλείας που επαινέθηκε ιδιαίτερα από τον Euro NCAP, αν και την τότε εποχή δεν λειτουργούσε σε όλα τα κράτη της Ευρώπης, είναι το Citroën Localized Emergency Call, για επείγουσα κλήση προς το πλησιέστερο κέντρο βοηθείας - η κλήση μάλιστα γίνεται αυτόματα, αν συμβεί πρόσκρουση με άνοιγμα αερόσακου. Όπως και το Peugeot 3008, το Citroën DS5 έλαβε, εκτός των άλλων, και έναν κινητήρα υβριδικό ντίζελ. Ως αποτέλεσμα, έγινε το πρώτο Citroën που χρησιμοποιεί την τεχνολογία HYbrid4, ένα υβριδικό σύστημα που συνδυάζει τις επιδόσεις και την οικονομία του πετρελαιοκινητήρα HDi με την οικονομία του ηλεκτροκινητήρα. Το αποτέλεσμα είναι ένα προηγμένο μηχανικό σύνολο 2.0 λίτρων, απόδοσης 200 ίππων, δυνατότητα αμιγώς ηλεκτρικής κίνησης, υψηλές επιδόσεις και εξαιρετικά χαμηλές εκπομπές CO2 στα μόλις 99 gr/km, ενώ είναι και η μοναδική έκδοση του DS5 με 4-κίνηση και μάλιστα ως στάνταρ. Οι εργοστασιακές αυτές παράμετροι, αναγράφονται επίσημα στην κολώνα πίσω από το αυτοκίνητο της διπλανής φωτογραφίας. Μία επιπλέον διαφορά του DS5 HYbrid4 από τις άλλες εκδόσεις, είναι η ύπαρξη πίσω ανάρτησης πολλαπλών συνδέσμων (multilink) στο HYbrid4, αντί για τον ημιάκαμπτο πίσω άξονα των άλλων εκδόσεων. Αντιθέτως, μπροστά διατηρεί τα γόνατα Μακ-Φέρσον. Το Citroën DS5 κέρδισε τον τίτλο του βρετανικού περιοδικού Top Gear «Οικογενειακό Αυτοκίνητο της Χρονιάς» (Family Car of the Year) για το 2011. Επίσης, η έκδοση DS5 HYbrid4 κέρδισε τον τίτλο «Καλύτερο Οικολογικό Αυτοκίνητο» (Best Eco Car) για το 2012 από τον θεσμό του σκωτσέζικου Αυτοκινήτου της Χρονιάς, κατά την ετήσια διοργάνωση στη Γλασκώβη στις 14 Οκτωβρίου 2012. Πλήρες αφιέρωμα στο Citroën DS5 από το Citroënët (στα αγγλικά) Τα τεχνικά στοιχεία του Citroën DS5 από το Citroënët (στα αγγλικά) Η επίσημη Ελληνική ιστοσελίδα του Citroën DS5 Γνωριμία με το Citroën DS5 (4Τροχοί - Δεκέμβριος 2011) www.autobild.de/ Citroën DS5 von Francois Hollande
Το DS 5, γνωστό αρχικά ως Citroën DS5, ήταν μεσαίο πολυτελές αυτοκίνητο τύπου crossover, που κατασκευάστηκε από τη γαλλική αυτοκινητοβιομηχανία Citroën, από τον Νοέμβριο του 2011 έως τον Μάιο του 2018, αν και η παραγωγή του συνεχίστηκε έως τον Μάιο του 2019 στην Κίνα. Βασίζεται στο Citroën C4 Picasso πρώτης γενιάς, αλλά με πληρέστερο εξοπλισμό και πιο πολυτελή και ελκυστικά σχεδιαστικά στοιχεία. Το 2015 υπέστη μια ελαφρά ανανέωση και η νέα εκδοχή αποκαλύφθηκε στις 16 Φεβρουαρίου 2015, ως η Σειρά 2 του μοντέλου. Από την εισαγωγή της Σειράς 2 και μετά, όλα τα μοντέλα στην Ευρώπη διατήρησαν αποκλειστικά το λογότυπο DS, χωρίς να φέρουν το σήμα και το όνομα της Citroën, και μετονομάστηκαν σε DS 5 σκέτο, στα πλαίσια της σταδιακής αυτονόμησης των μοντέλων της σειράς DS σε ανεξάρτητη εταιρεία πολυτελείας. Ειδικότερα όσα αντίτυπα παράγονταν στην Κίνα, όπου η εγχώρια παραγωγή του ξεκίνησε στις 28 Σεπτεμβρίου 2013, κυκλοφόρησαν εξ αρχής ως DS 5 και υπό την νέα μάρκα πολυτελείας DS Automobiles.
https://el.wikipedia.org/wiki/DS_5
Live in Japan (δίσκος των Deep Purple)
CD 1Οσάκα, 15 Αυγούστου 1972 1. Highway Star (Blackmore, Gillan, Glover, Lord, Paice) - 7:37 2. Child in Time (Blackmore, Gillan, Glover, Lord, Paice) - 11:51 3. The Mule (Blackmore, Gillan, Glover, Lord, Paice) - 9:36 4. Strange Kind of Woman (Blackmore, Gillan, Glover, Lord, Paice) - 8:50 5. Lazy (Blackmore, Gillan, Glover, Lord, Paice) - 10:26 6. Space Truckin' (Blackmore, Gillan, Glover, Lord, Paice) - 21:35 7. Black Night (Blackmore, Gillan, Glover, Lord, Paice) - 6:25 CD 2Οσάκα, 16 Αυγούστου 1972 1. Highway Star (Blackmore, Gillan, Glover, Lord, Paice) - 7:07 2. Smoke on the Water (Blackmore, Gillan, Glover, Lord, Paice) - 7:25 3. Child in Time (Blackmore, Gillan, Glover, Lord, Paice) - 12:30 4. The Mule (Blackmore, Gillan, Glover, Lord, Paice) - 10:21 5. Strange Kind of Woman (Blackmore, Gillan, Glover, Lord, Paice) - 10:35 6. Lazy (Blackmore, Gillan, Glover, Lord, Paice) - 10:21 7. Space Truckin' (Blackmore, Gillan, Glover, Lord, Paice) - 20:13 CD 3Τόκιο, 17 Αυγούστου 1972 1. Highway Star (Blackmore, Gillan, Glover, Lord, Paice) - 7:15 2. Smoke on the Water (Blackmore, Gillan, Glover, Lord, Paice) - 7:06 3. Child in Time (Blackmore, Gillan, Glover, Lord, Paice) - 11:32 4. Strange Kind of Woman (Blackmore, Gillan, Glover, Lord, Paice) - 11:26 5. Lazy (Blackmore, Gillan, Glover, Lord, Paice) - 11:16 6. Space Truckin' (Blackmore, Gillan, Glover, Lord, Paice) - 19:19 7. Speed King (Blackmore, Gillan, Glover, Lord, Paice) - 7:55 Το Live in Japan ηχογραφήθηκε από τη δεύτερη σειρά μελών του συγκροτήματος. Η εν λόγω σειρά έμεινε στην ιστορία ως η πιο επιτυχημένη και χαρακτηριστική των Deep Purple. Τα μέλη της ήταν τα εξής: Ίαν Γκίλαν - φωνητικά Ρίτσι Μπλάκμορ - κιθάρα Τζον Λορντ - πλήκτρα Ρότζερ Γκλόβερ - μπάσο Ίαν Πέις - τύμπανα Made in Japan album booklet, 12/1972
Live in Japan είναι ο τίτλος του ζωντανά ηχογραφημένου τριπλού δίσκου του χαρντ ροκ συγκροτήματος Deep Purple. Η ηχογράφηση του άλμπουμ, έγινε στις 15 και 16 Αυγούστου στην Οσάκα και στις 17 Αυγούστου του 1972 στο Τόκιο της Ιαπωνίας και κάθε CD είναι μία από αυτές τις ημέρες, αντίστοιχα. Οι συναυλίες αυτές, ήταν μέρος της περιοδείας για την προώθηση του στούντιο δίσκου "Machine Head", του πιο επιτυχημένου που είχαν κυκλοφορήσει οι Deep Purple, μέχρι τότε. Κομμάτια αυτών των ηχογραφήσεων, αποτελούν το θρυλικό ζωντανό άλμπουμ του συγκροτήματος με τίτλο "Made in Japan", το οποίο κυκλοφόρησε λίγους μήνες μετά από τις συγκεκριμένες ηχογραφήσεις.Το "Live in Japan" κυκλοφόρησε το Νοέμβριο του 1993, από την εταιρεία "ΕΜΙ".
https://el.wikipedia.org/wiki/Live_in_Japan_(%CE%B4%CE%AF%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CF%84%CF%89%CE%BD_Deep_Purple)
Μάνδρες Λευκωσίας
Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει τον πληθυσμό του χωριού σύμφωνα με τις απογραφές πληθυσμού που πραγματοποιήθηκαν στην Κύπρο έως το 1973. Μετά την τουρκική εισβολή του 1974 δεν πραγματοποιήθηκε απογραφή στο χωριό από την Κυπριακή Δημοκρατία, αφού το έδαφος του δεν ελέγχεται από αυτήν. «Hamid Mandres». www.prio-cyprus-displacement.net. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Οκτωβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 12 Οκτωβρίου 2018.
Οι Μάνδρες είναι κοινότητα της επαρχίας Λευκωσίας στην Κύπρο. Μετά την τουρκική εισβολή του 1974, το χωριό δεν ελέγχεται από την Κυπριακή Δημοκρατία. Το έδαφος της κοινότητας ανήκει εκ του νόμου (de jure) στην Κυπριακή Δημοκρατία, ενώ εκ των πραγμάτων (de facto) ανήκει στο μη αναγνωρισμένο κράτος της Τουρκικής Δημοκρατίας Βορείου Κύπρου.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%B5%CF%82_%CE%9B%CE%B5%CF%85%CE%BA%CF%89%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82
Κύπελλο των Πτολεμαίων
Κατασκευάστηκε στην αρχαιότητα, πιθανόν στην Αλεξάνδρεια, και έφτασε στην κατοχή του Βασιλείου της Γαλλίας. Μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1791, το κύπελλο ήταν μέρος των θησαυρών του Saint-Denis. Είχε κλαπεί στις 17 Φεβρουαρίου του 1804, και βρέθηκε θαμμένo σε έναν κήπο της πόλεως Ροζουά-σιρ-Σεν (Rozoy-sur-Serre), στις 14 Νοεμβρίου 1804, αλλά χωρίς τα χρυσά στολίδια και τις πολύτιμες πέτρες.Στις αρχές του Μεσαίωνα, το κύπελλο χρησιμοποιήθηκε ως δισκοπότηρο. Στην Καρολίγγεια αναγέννηση , η βάση του ήταν διακοσμημένη με πολύτιμους λίθους που δεν υπάρχουν πια άλλα υπάρχει ένα χαρακτικό με περιγραφή του Michel Félibien . Η βάση αυτή έφερνε την ακόλουθη λατινική επιγραφή χαραγμένη στο χρυσό: "HOC VAS XPE TIBI MENTE DICAVIT ; TERTIUS IN FRANCOS REGMINE KARLUS » Ο Erwin Panofsky απέδειξε ότι αυτή η επιγραφή φανερώνει ότι ο βασιλιάς ήταν ο Κάρολος ο Φαλακρός , ο οποίος προσέφερε αυτό το αντικείμενο στη βασιλική του Αγίου Διονυσίου (αββαείο Σαιν Ντενί). Το Κύπελλο των Πτολεμαίων ήταν συνδεδεμένο με την τελετή στέψης των βασιλιάδων της Γαλλίας και μπορεί να θεωρηθεί ως ένα από τα βασιλικά σύμβολα . Σύμφωνα με τον S.G. Millet, κατά τη διάρκεια της τελετής, η βασίλισσα "έκανε Ιεροτελεστική πλύση με αυτό το δισκοπότηρο, μετά την θεία κοινωνία" . Musée de sculpture antique et moderne ou Description historique et graphique
Το κύπελλο των Πτολεμαίων είναι κάνθαρος (βάζο με διπλές λαβές) με ανάγλυφες παραστάσεις από σαρδόνυχα που διατηρείται στη Νομισματική Συλλογή (Cabinet des médailles) της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας στο Παρίσι.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8D%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%BF_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%A0%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%B1%CE%AF%CF%89%CE%BD
Ιππότες της Εργασίας
Ιδρύθηκε το 1869 και μέσα σε μια δεκαετία, το 1880 έφθασε τα 20.000 μέλη, το δε 1885 τα 100.000 μέλη και τον επόμενο χρόνο τα 800.000 μέλη με εξάπλωση ακόμα και στην Αυστραλία. Σημαντικότεροι ηγέτες - μάγιστροι του "Ευγενούς και Αγίου Τάγματος των Ιπποτών της Εργασίας" ήταν ο Τέρενς Πάουντερλυ [Terence V. Powderly (1879-1893)], ο Τζέημς Σόβεριν [James Sovereign (1893-1901)] και ο Τζον Χέης [John Hayes (1901-1917)] Η ιδιαίτερα ταχύτατη ανάπτυξη των Ιπποτών της Εργασίας οφειλόταν κυρίως στο συνδικαλιστικό κενό που είχε στο μεταξύ δημιουργηθεί μετά τη διάλυση της "Εθνικής Ένωσης Εργασίας", το 1873, που αποτελούσε την πρώτη σε εθνικό επίπεδο εργατική ομοσπονδία των ΗΠΑ. Το Τάγμα υιοθετώντας τα συνθήματα της Εθνικής Ένωσης όπως π.χ. του εργατικού ημερήσιου οκταώρου και οργανώνοντας πολλές απεργίες με στόχο εργοδοτικές παραχωρήσεις, είχε αρχικά πολλές επιτυχίες που συνέβαλαν ουσιαστικά στην εξάπλωσή του με περιφερειακές οργανώσεις και λέσχες. Προκειμένου μάλιστα να μειώσει την εκδηλωθείσα δυσφορία εκ μέρους πολλών καρδιναλίων που θεωρούσαν το τάγμα τεκτονικό, όταν το 1884 περισσότεροι από 10 καρδινάλιοι ψήφισαν εναντίον, μεταξύ των οποίων και ο Αρχιεπίσκοπος του Κεμπέκ, μετά και την μεσολάβηση του Βατικανού. αφαιρέθηκαν από τον επίσημο τίτλο οι λέξεις "Ευγενές και Άγιο". Η έλλειψη όμως οργάνωσης του κινήματος αυτού και η αδυναμία ουσιαστικής διαπραγμάτευσης με εργοδότες αφενός, καθώς και πολλές ρατσιστικές τάσεις και αποκλεισμοί επαγγελματικών τάξεων, όπως ιατρών, δικηγόρων, κ.ά. καθώς και πράξεις βίας που σημειώθηκαν οδήγησαν πολύ γρήγορα σε φθίνουσα κατάσταση και το 1890 τα μέλη δεν υπερέβαιναν τα 100.000. Σημαντικότερες ρατσιστικές ενέργειες υπήρξαν σε βάρος κυρίως Aφροασιατών και ιδίως Κινέζων, με αποκλεισμούς συμβάσεων εργασίας αλλά και θηριωδίες όπως π.χ. η σφαγή της Ροκ Σπρίνγκς στην πολιτεία Ουαϊόμιγκ (το 1885) οι οποίες και οδήγησαν τελικά στην κατάρρευση και αυτής της οργάνωσης που ξεκίνησε το 1886. Κατά το έτος αυτό, αφενός η τελική αποτυχία της "μεγάλης απεργίας των σιδηροδρομικών", του Μαρτίου, καθώς και η "σφαγή της Χαϊμάρκετ" στο Σικάγο, καλούμενη και "σφαγή του Σικάγου" που ακολούθησε στις 4 Μαΐου του 1886, αποτέλεσαν τα πρώτα μεγάλα πλήγματα του εργατικού συνδικαλισμού ενάντια του οποίου κλήθηκε σε πολλές των περιπτώσεων και ο αμερικανικός στρατός για την αποκατάσταση της τάξης. Η δε φθίνουσα κατάσταση συνεχίστηκε μέχρι το 1949 καταλήγοντας σε ένα μόλις 50μελές τοπικό σωματείο. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Knights of Labor στο Wikimedia Commons
Με την ονομασία Ιππότες της Εργασίας, (Knights (of) Labor) (1869-1939) φέρονταν τα μέλη οργάνωσης με αρχικό επίσημο όνομά Ευγενές και Άγιο Τάγμα των Ιπποτών της Εργασίας, που υπήρξε η μεγαλύτερη και μία από τις σημαντικότερες αμερικανικές εργατικές οργανώσεις της δεκαετίας του 1880. Ξεκίνησε ως μυστική οργάνωση χειραγώγησης των εργατικών δικαιωμάτων και προώθησης της κοινωνικής θέσης των εργατών απορρίπτοντας παράλληλα τον σοσιαλισμό και τον ριζοσπαστισμό καταλήγοντας σ' ένα κυρίαρχο εργατικό κίνημα της εποχής με δημοκρατικό μανδύα.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%80%CF%80%CF%8C%CF%84%CE%B5%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%95%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82
Παλεμπάνγκ
Στο παρελθόν το Παλεμπάνγκ ήταν πρωτεύουσα του βουδιστικού βασιλείου Σριβιτζάγια, το οποίο έλεγχε μεγάλο μέρος της Νοτιοανατολικής Ασίας. Η πόλη αναφέρεται από ένα Κινέζο μοναχό, τον Άι-Τσινγκ, ο οποίος ταξίδεψε στην πόλη τον 671. Το 14ο αιώνα το βασίλειο κατακτήθηκε από την ινδουιστική αυτοκρατορία Ματζαχαμπίπ και το 1500 βρέθηκε στη σφαίρα του Ισλαμισμού, όταν σχηματίστηκε το σουλτανάτο του Παλεμπάνγκ. Η πόλη κατακτήθηκε από τους Βρετανούς και λειτουργούσε ως διπλωματικό κέντρο ανάμεσα σε Βρετανούς και Ολλανδούς. Το Νοέμβριο του 1942 κοντά στην πόλη έγινε η μάχη του Παλεμπάνγκ, ανάμεσα στους Ιάπωνες και τους Συμμάχους, με τους πρώτους να θέλουν την περιοχή εξαιτίας των πλούσιων κοιτασμάτων πετρελαίου και των διυλιστηρίων της Royal Dutch Shell. Τον Αύγουστο του 1945 υπέστη τεράστιες καταστροφές από τους βομβαρδισμούς των Συμμάχων. Η πόλη βρίσκεται κοντά στα πιο πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου της Ινδονησίας και γι´αυτό και στο Παλεμπάνγκ βρίσκονται αρκετές εταιρείες πετροχημικών. Άλλες βιομηχανικές μονάδες κατασκευάζουν υφάσματα, χημικά, ελαστικά, κεραμικά, μηχανικά και ηλεκτρικά εξαρτήματα. Ο ποταμός Μούσι έχει εμβαθυνθεί μέχρι το Παλεμάνγκ και έχει βάθος 6,5 μέτρα, με αποτέλεσμα να είναι πλωτός για μεγάλα πλοία μέχρι το λιμάνι του Παλεμπάνγκ, όπου γίνονται κυρίως εξαγωγές πετρελαίου, ελαστικών και άνθρακα. Στην πόλη λειτουργεί από το 1960 πανεπιστήμιο Σριβιτζάγια. Παλεμπάνγκ από ΔΟΜΗ Palembang από Britannica Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Palembang στο Wikimedia Commons
Το Παλεμπάνγκ (ινδονησιακά: Palembang) είναι η πρωτεύουσα της επαρχίας Νότια Σουμάτρα, Ινδονησία. Σύμφωνα με την απογραφή του 2010, το Παλεμπάνγκ έχει πληθυσμό 1.535.952, δηλαδή είναι η δεύτερη πολυπληθέστερη πόλη στη Σουμάτρα και η 7η μεγαλύτερη στη χώρα. Είναι κτισμένη στις όχθες του ποταμού Μούσι, ο οποίος χωρίζει την πόλη στα δύο, στα νοτιοανατολικά του νησιού. Οι δύο όχθες συνδέονται με τη γέφυρα Αμπέρα, ένα από τα ορόσημα της πόλης. Η πόλη ήταν και εξακολουθεί να είναι πολιτικό, πολιτιστικό, εμπορικό και καλλιτεχνικό κέντρο.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CF%80%CE%AC%CE%BD%CE%B3%CE%BA
Ραμνή Χανίων
Ο Φραντς Ζίμπερ πρότεινε ότι κατά την αρχαιότητα στην περιοχή βρισκόταν η πόλη Ραμνούς, λόγω της ομοιότητας του ονόματος. Άλλοι ιστορικοί, όπως ο Πωλ Φορ, τοποθέτησαν την Ραμνούντα κοντά στη μονή Χρυσοσκαλίτισσας. Ανάμεσα στα χωριά Ραμνή και Παϊδοχώρι έχουν βρεθεί λείψανα λαξευτού ελληνορωμαϊκού κυκλικού τάφου. Το χωριό δεν αναφέρεται στις ενετικές απογραφές στα τέλη του 16ου αιώνα, αλλά υπήρχε, καθώς αναφέρεται στο χρονικό του Αντόνιο Τριβάν, του 1645, ως Ramni. Κατά τους οθωμανικούς χρόνους το χωριό ήταν βακούφι. Αναφέρεται στο έργο Κρητικά του Μιχαήλ Χουρμούζη, το 1842.Το 1881 ανήκε στον δήμο Φρε και σύμφωνα με την απογραφή είχε αμιγώς χριστιανικό πληθυσμό, με 270 κατοίκους. Στην απογραφή του 1900 είχε 247 κατοίκους και ανήκε στον ίδιο δήμο. Το 1920 αναφέρεται ως έδρα ομώνυμου αγροτικού δήμου.Αναλυτικά η δημογραφική πορεία του χωριού σύμφωνα με τις απογραφές: Αναφέρεται επίσημα το 1925 στο ΦΕΚ 27Α - 31/01/1925 να ορίζεται έδρα της ομώνυμης κοινότητας. Σύμφωνα με το σχέδιο Καλλικράτης και την τροποποίηση του Κλεισθένης Ι μαζί με τους οικισμούς Κυριακοσέλλια και Χιλιομουδού αποτελούν την κοινότητα Ραμνής που υπάγεται στη δημοτική ενότητα Αρμένων του δήμου Αποκορώνου ενώ σύμφωνα με την απογραφή του 2011 έχει 103 κατοίκους.Δείτε: Κοινότητα Ραμνής
Η Ραμνή είναι χωριό και έδρα ομώνυμης κοινότητας του δήμου Αποκορώνου στην περιφερειακή ενότητα Χανίων της Κρήτης. Απέχει 29 χιλιόμετρα από τα Χανιά και είναι κτισμένη σε υψόμετρο 400 μ. Έχει διάσπαρτη ανάπτυξη, η οποία όμως είναι εντονότερη κατά μήκος της επαρχιακής οδού που διασχίζει το χωριό.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%B1%CE%BC%CE%BD%CE%AE_%CE%A7%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CF%89%CE%BD
Τούθμωσις Α'
Βασίλεψε μετά τον Αμένοφι Α' (1525-1504), στην περίοδο μεταξύ 1504-1492 π.Χ. Τον διαδέχτηκε ο Τούθμωσις Β' (1492-1479 π.Χ.), γιός του από την Mutnofret, που ήταν δευτερεύουσα σύζυγός του. Ο Τούθμωσις Α' είχε δύο ακόμα γιούς, τον Amenmose και τον Wadjmose. Ο τελευταίος θεωρείται απόγονός του από την Mutnofret. Η κύρια σύζυγός του ήταν η Ahmose, βασιλικής καταγωγής, αδελφή του Αμενόφεως Α', με την οποία απέκτησε την Χατσεψούτ η οποία έγινε αργότερα φαραώ. Η Ahmose πιθανολογείται πως είναι η μητέρα μίας ακόμη κόρης του Τουθμώσεως Α', η οποία ονομαζόταν Nefrubity. Από τις πηγές δεν είναι εξακριβωμένο ποιος ήταν ο πατέρας του Τούθμωσι Α', όμως μητέρα του θεωρείται βέβαιο πως ήταν η Seniseneb. Ένας από τους σημαντικότερος στόχους της πολιτικής του Τουθμώσεως Α', όπως και των προκατόχων του, ήταν η εκμετάλλευση των πηγών χρυσού της Νουβίας. Για τον λόγο αυτό, συνέχισε τις εκστρατείες εναντίον του βασιλείου του Κους και πέτυχε να οδηγήσει τον στρατό του μέχρι τα απώτατα όρια του, στον πέμπτο και έκτο καταρράκτη του Νείλου, καταφέρνοντας να κατακτήσει την πρωτεύουσα, Κέρμα (Kerma) που βρίσκεται στο ύψος του 3ου καταρράκτη, προξενώντας σε αυτήν μεγάλες καταστροφές. Ο Τούθμωσις Α' είναι ιδιαιτέρως γνωστός ως ο πρώτος Αιγύπτιος ηγεμόνας που έφθασε με τον στρατό του μέχρι τον Ευφράτη ποταμό στη Συρία. Στη διάρκεια αυτών των εκστρατειών ήρθε αντιμέτωπος με το βασίλειο του Μιτάννι, μία από τις Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής. Ο κυριότερος αντίπαλος του Τούθμωση Α΄ στην περιοχή της Συροπαλαιστίνης ήταν οι τοπικοί άρχοντες οι οποίοι είχαν συμμαχήσει με το Μιτάννι. Δεν φαίνεται να υπήρξαν σημαντικές πολεμικές αναμετρήσεις. Οι επιδρομές του Τούθμωση Α΄ στην περιοχή είχαν περισσότερο "εξερευνητικό χαρακτήρα". Το αποτέλεσμά τους ήταν να ανοίξουν από τότε νέες εμπορικές και διπλωματικές οδοί για την Αίγυπτο, οι οποίες ισχυροποίησαν την θέση της στη διεθνή πολιτική σκηνή της Μεσογείου. Οι τοιχογραφίες που διακοσμούν τους τάφους αξιωματούχων των φαραώ αποτελούν σημαντική πηγή πληροφοριών. Ένας από τους τάφους αυτούς ανήκει στον Αχμόζε, γιό του Ιμπάνα και βρίσκεται στο Ελ Καμπ. Ο γιός του Ιμπάνα ήταν ναυτικός και υπηρέτησε διαδοχικά τους φαραώ Αχμόζε Α΄, Αμενχοτέπ Α΄ και Τούθμωση Α΄. Οι παραστάσεις του τάφου του είναι αυτοβιογραφικές και συνοδεύονται από ιερογλυφικές επιγραφές. Σε αυτές περιγράφει τις στρατιωτικές επιτυχίες του Τούθμωση Α΄ στην Νουβία και τα γεγονότα που ήταν ο ίδιος παρών. Ο βασιλιάς τον αντάμειψε για την αφοσίωσή του με χρυσάφι, σκλάβους, εκτάσεις γης και αξιώματα. Ο ναυτικός Αχμόζε περιγράφει ένα ταξίδι στο οποίο μετέφερε με πλοίο τον Τούθμωση Α' στην Νουβία μέσω του ποταμού Νείλου και αναφέρει την δυσκολία που συνάντησαν διασχίζοντας έναν καταρράκτη, λέγοντας: «Ήμουν γενναίος μπροστά του στα επικίνδυνα νερά όταν ρυμούλκησα το πλοίο πάνω από τον καταρράκτη. Γι' αυτό, με έκανε αξιωματικό.» Lichtheim 1976: 14 Μία ακόμη πηγή της εποχής προέρχεται από επιγραφή που βρίσκεται στον νεκρικό ναό της Χατσεψούτ στο Ντέιρ ελ-Μπαχάρι. Η επιγραφή αυτή αναφέρει ότι στη διάρκεια της εκστρατείας του στη Συροπαλαιστίνη ο Τούθμωσις Α΄ ασχολήθηκε με το κυνήγι ελεφάντων στην περιοχή Niy, η θέση της οποίας τοποθετείται νοτίως των κυριαρχούμενων από το Μιτάννι πόλεων. Αυτό συσχετίζεται με μία άλλη διακοσμητική παράσταση από τον ίδιο ναό που απεικονίζει την εμπορική αποστολή της Χατσεψούτ στο Πουντ, και δίνει έμφαση στο γεγονός ότι ο Τούθμωσις Α΄ μετέφερε στην Αίγυπτο πολύτιμα "εξωτικά προϊόντα" όπως είναι το ελεφαντόδοντο, παρά στις σχέσεις του με το βασίλειο του Μιτάννι. Ο τάφος με την κωδική ονομασία KV20 που βρίσκεται στην Κοιλάδα των Βασιλέων είναι ο πρώτος που κατασκευάστηκε στην νεκρόπολη αυτή, ειδικά για τον ενταφιασμό του Τούθμωση Α΄. Χρησιμοποιήθηκε και για τον ενταφιασμό της Χατσεψούτ. Αργότερα, ο Τούθμωσις Γ΄ κατασκεύασε ειδικά για τον παππού του έναν νέο τάφο, τον KV38. Στην διάρκεια της 21ης δυναστείας η μούμια του φαραώ μεταφέρθηκε για δεύτερη φορά και θεωρείται πιθανό ότι ταυτίζεται με μία από αυτές που εναποτέθηκαν μυστικά στην βασιλική κρύπτη DB320 στο Ντέιρ ελ-Μπαχάρι, για να προστατευτούν από τους τυμβωρύχους. Με τον ίδιο φόβο, της τυμβωρυχίας, οι ηγεμόνες του Νέου Βασιλείου υιοθέτησαν την πρακτική ενταφιασμού σε αυτήν την απομονωμένη και δυσπρόσιτη περιοχή των Θηβών, μακριά από τους νεκρικούς ναούς τους, οι οποίοι κτίζονταν σε περίοπτη θέση στην καλλιεργήσιμη έκταση της πεδιάδας του Νείλου. Είναι μία εποχή στην οποία οι επιβλητικές πυραμίδες του Παλαιού Βασιλείου, που οικοδομούνταν για να στεγάσουν τους βασιλείς στην μεταθανάτια ζωή, αντικαθίστανται από υπόγειους τάφους που λαξεύονται στις ερημικές πλαγιές των θηβαϊκών λόφων. Οι τάφοι αυτοί αποτελούνται από στενούς θαλάμους που ακολουθούν ο ένας τον άλλον σε κατωφερική πορεία στο εσωτερικό της γης και συνδέονται με βαθμίδες, σχηματίζοντας έναν διάδρομο που καταλήγει στον ταφικό θάλαμο στις πλευρές του οποίου ανοίγονταν δωμάτια για την τοποθέτηση του ταφικού εξοπλισμού. Ο ταφικός θάλαμος φιλοξενούσε την σαρκοφάγο με την μούμια του νεκρού. Οι διάδρομοι και οι θάλαμοι των λαξευτών τάφων είναι διακοσμημένοι με μοναδικές πολύχρωμες τοιχογραφίες και ανάγλυφα, που έχουν θρησκευτική θεματολογία ή απεικονίζουν σκηνές από την ζωή του νεκρού και συνοδεύονται από επιγραφές. Οι τάφοι αυτοί είναι γνωστοί για τα πολυτελή και ποικίλων ειδών κτερίσματά τους.
O Τούθμωσις Α' ή Τουτμόσε Α΄ (αγγλικά: Τhutmose I), είναι ο τρίτος φαραώ της 18ης Δυναστείας του Νέου Βασιλείου της Αιγύπτου. Το όνομα θρόνου του είναι Αakheperkara.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF%CF%8D%CE%B8%CE%BC%CF%89%CF%83%CE%B9%CF%82_%CE%91%27
Ρωσικός κινηματογράφος
Οι πρώτες ταινίες που εμφανίστηκαν στη Ρωσική Αυτοκρατορία παρουσιάστηκαν από τους αδελφούς Λυμιέρ, οι οποίοι πρόβαλαν τις ταινίες τους στη Μόσχα και την Αγία Πετρούπολη τον Μάιο του 1896. Τον ίδιο μήνα, ο καμεραμάν των Λυμιέρ, Καμίλ Σερφ, έκανε την πρώτη ταινία του στη Ρωσία, καταγράφοντας τη στέψη του Νικολάου Β' στο Κρεμλίνο. Ο Αλεξάντρ Ντρανκόφ γύρισε την πρώτη ρωσική αφηγηματική ταινία Στένκα Ράζιν, βασισμένη σε γεγονότα που αφηγείται ένα δημοφιλές λαϊκό τραγούδι σε σκηνοθεσία του Βλαντίμιρ Ρομάσκοφ. Ο Λαντισλάς (Βλαντισλάβ) Σταρέβιτς δημιούργησε την πρώτη ρωσική ταινία κινουμένων σχεδίων Lucanus Cervus (και την πρώτη ταινία με μαριονέτες) το 1910. Ανάμεσα στους αξιοσημείωτους Ρώσους κινηματογραφιστές της εποχής ήταν ο Αλεξάντρ Χανζόνκοφ και ο Ιβάν Μοσζούχιν, οι οποίοι γύρισαν την ταινία Άμυνα της Σεβαστούπολης το 1912, ο Γιάκοβ Προταζάνοφ που γύρισε την ταινία Η αναχώρηση ενός μεγάλου γέροντα, μια βιογραφική ταινία για τον Λέων Τολστόι. Κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, οι εισαγωγές μειώθηκαν δραστικά και οι Ρώσοι σκηνοθέτες δημιούργησαν αντι-γερμανικές και εθνικιστικές ταινίες. Το 1916, παρήχθησαν 499 ταινίες στη Ρωσία, τρεις φορές περισσότερες από μόλις τρία χρόνια νωρίτερα. Η Ρωσική Επανάσταση έφερε περισσότερες αλλαγές, όπου κυκλοφόρησαν μια σειρά ταινιών με αντι-τσαρικά θέματα. Η τελευταία σημαντική ταινία της εποχής, Πατέρας Σέργιος του 1917, θα γινόταν η τελευταία ταινία της εποχής της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και η πρώτη που κυκλοφόρησε επί της σοβιετικής εποχής. Αν και η ρωσική γλώσσα ήταν η κυρίαρχη στις ταινίες κατά τη σοβιετική εποχή, ο κινηματογράφος της Σοβιετικής Ένωσης περιελάμβανε ταινίες των Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών της Αρμενίας, της Γεωργίας, της Ουκρανίας και σε μικρότερο βαθμό, της Λιθουανίας, της Λευκορωσίας και της Μολδαβίας. Για μεγάλο μέρος της ιστορίας της Σοβιετικής Ένωσης, με αξιοσημείωτες εξαιρέσεις στη δεκαετία του 1920 και στα τέλη της δεκαετίας του 1980, το περιεχόμενο του κινηματογράφου περιορίστηκε σε μεγάλο βαθμό και υπόκειται σε λογοκρισία και γραφειοκρατικό έλεγχο του κράτους. Η ανάπτυξη της σοβιετικής κινηματογραφικής βιομηχανίας ήταν ιδιαίτερα καινοτόμος και συνδέθηκε με το κίνημα της κονστρουκτιβιστικής τέχνης. Το 1922, το Κινό-Φοτ (Kino-Fot) έγινε το πρώτο σοβιετικό κινηματογραφικό περιοδικό που αντικατόπτριζε τις εποικοδομητικές απόψεις του εκδότη του, Αλεξέι Γκαν. Όπως και με τη σοβιετική τέχνη κατά τη δεκαετία του 1920, οι ταινίες αφορούσαν σημαντικά κοινωνικά και πολιτικά γεγονότα της εποχής. Πιθανώς η πιο σημαντική ταινία αυτής της περιόδου ήταν το Θωρηκτό Ποτέμκιν του Σεργκέι Αϊζενστάιν, όχι μόνο λόγω της απεικόνισης γεγονότων που οδήγησαν στην Επανάσταση του 1905, αλλά και λόγω των καινοτόμων κινηματογραφικών τεχνικών, όπως η χρήση του μοντάζ. Άλλες αξιοσημείωτες ταινίες της περιόδου περιλαμβάνουν τη Μητέρα (1926) του Βσέβολοντ Πουντόβκιν από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Μαξίμ Γκόρκι και Ο άνθρωπος με την κινηματογραφική μηχανή (1929) του Τζίγκα Βέρτοφ.Ωστόσο, με την εδραίωση του Σταλινικού καθεστώτος στη Σοβιετική Ένωση και την εμφάνιση του σοσιαλιστικού ρεαλισμού ως κρατική πολιτική, που μεταφέρθηκε από τη ζωγραφική και τη γλυπτική στη δημιουργία ταινιών, η σοβιετική ταινία υπόκειται σε σχεδόν πλήρη κρατικό έλεγχο. Οι δημοφιλείς ταινίες που κυκλοφόρησαν τη δεκαετία του 1930 περιλαμβάνουν τα μιούζικαλ Circus, Jolly Fellows και Volga-Volga με πρωταγωνίστρια την ηθοποιό της εποχής Λιουμπόφ Ορλόβα. Τη δεκαετία του 1930 και του 1940 ο Αϊζενστάιν σκηνοθέτησε δύο ιστορικά έπη - τον Αλέξανδρο Νέφσκι (1938) και τον Ιβάν τον Τρομερό (1944). Αμέσως μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, κυκλοφόρησαν οι σοβιετικές έγχρωμες ταινίες όπως το Το Πέτρινο Λουλούδι (1947), Η μπαλάντα της Σιβηρίας (1947) και το Οι κοζάκοι του Κουμπάν (1949). Οι σοβιετικές ταινίες σημείωσαν σημαντική εμπορική και κρίσιμη επιτυχία από τη δεκαετία του 1950 ως παρόμοιο αποτέλεσμα, με τον κινηματογράφο άλλων χωρών του Ανατολικού Μπλοκ, που αντικατοπτρίζαν την ένταση μεταξύ της ανεξάρτητης δημιουργικότητας και των κρατικών παρεμβάσεων. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και στις αρχές της δεκαετίας του 1960 οι σοβιετικοί κινηματογραφιστές είχαν ένα λιγότερο περιορισμένο περιβάλλον και ενώ παρέμεινε σε λογοκρισία, εμφανίστηκαν ταινίες που άρχισαν να αναγνωρίζονται εκτός του σοβιετικού μπλοκ, όπως Η Μπαλάντα ενός στρατιώτη που κέρδισε το βραβείο BAFTA του 1961 για την καλύτερη ταινία και το Όταν περνούν οι γερανοί του 1958 που κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών. Το Ύψος (1957) θεωρείται μία από τις καλύτερες ταινίες της δεκαετίας του 1950 (έγινε επίσης το θεμέλιο του κινήματος Bard). Ωστόσο, ορισμένες σημαντικές ταινίες δεν κυκλοφόρησαν ευρέως όπως Η ιστορία της Άσια Κλιάτσινα (1966), Κομισάριος (1967) και Σύντομες συνατήσεις (1967). Ο πιο γνωστός Ρώσος σκηνοθέτης της δεκαετίας του 1960 και του 1970 ήταν ο Αντρέι Ταρκόφσκι, ο οποίος σκηνοθέτησε τις πρωτοποριακές ταινίες Τα παιδικά χρόνια του Ιβάν, Αντρέι Ρουμπλιόφ, Σολάρις, O καθρέφτης και Στάλκερ. Οι πιο δημοφιλείς σοβιετικές ταινίες της εποχής ήταν κωμωδίες σε σκηνοθεσία των Λεονίντ Γκαϊντάι, Ελντάρ Ριαζάνοφ, και Γκεόργι Ντανέλια, όπως οι: Αποκριάτικη βραδιά (1956), Η ειρωνία της μοίρας (1976), Απαγωγή, Καυκάσιο στυλ (1967), Επιχείρηση "Υ" και άλλες περιπέτειες του Σούρικ (1965), Οι δώδεκα καρέκλες (1976), Περπατώντας στη Μόσχα (1964) και Κύριοι της τύχης (1971). Οι σοβιετικοί σκηνοθέτες παρήγαγαν επίσης πολλές ιστορικές ταινίες περιπέτειας, όπως Ντ'Αρτανιάν και τρεις σωματοφύλακες και Θαλάσσιοι φρουροί, Εμπρός!. Μεταξύ αυτών των ταινιών του Ανατολικού Μπλοκ, οι σοβιετικοί παρήγαγαν και γουέστερν, τα οποία έγιναν επίσης δημοφιλή. Στα παραδείγματα περιλαμβάνονται Ο λευκός ήλιος της ερήμου (1970), Ο ακέφαλος καβαλάρης (1972), Οπλισμένος και πολύ επικίνδυνος (1977) και Άνθρωπος από τη λεωφόρο Καπουτσίνοφ (1987). Οι αντίστοιχες ταινίες που αναφέρονται στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο που έγιναν στις δεκαετίες του 1970 και του 1980 αναγνωρίστηκαν διεθνώς, μερικές από τις οποίες είναι η Απελευθέρωσις (1971), Ήρεμες ήταν οι αυγές (1972), Πολέμησαν για την πατρίδα τους (1975), Ανάβαση (1977) και Έλα να δεις (1985). Τη δεκαετία του 1980 ο φημισμένος Ρώσος σκηνοθέτης Αντρέι Κοντσαλόφσκι ήταν ο πρώτος σκηνοθέτης που έκανε επιτυχία στο Χόλυγουντ όπου και σκηνοθέτησε τις ταινίες: Maria's Lovers, Runaway Train και Tango & Cash. Με την έναρξη της Περεστρόικα και της Γκλάσνοστ στα μέσα της δεκαετίας του 1980, εμφανίστηκαν σοβιετικές ταινίες που άρχισαν να ασχολούνται με θέματα που είχαν λογοκριθεί στο παρελθόν, όπως η χρήση των ναρκωτικών, η σεξουαλικότητα και η αποξένωση στη σοβιετική κοινωνία. Αρκετές σοβιετικές ταινίες έχουν κερδίσει βραβεία Όσκαρ όπως το Πόλεμος και Ειρήνη, Ντερσού Ουζαλά (Dersu Uzala) και Η Μόσχα δεν πιστεύει στα δάκρια. Μερικοί από τους δημοφιλείς ηθοποιούς της σοβιετικής περιόδου ήταν οι Ινοκέντι Σμοκτουνόφσκι, Ολέγκ Γιανκόφσκι, Αντρέι Μιρόνοφ, Νικίτα Μιχαλκόφ, Βλαντίμιρ Βισότσκι, Βασίλι Λανοβόι, Τατιάνα Σαμοΐλοβα, Μαργκαρίτα Τέρεχοβα, Μπαρμπάρα Μπρίλσκα, Γιελένα Κόρενεβα. Ο ρωσικός κινηματογράφος της δεκαετίας του '90 απέκτησε νέα χαρακτηριστικά και θέματα. Πολλές ταινίες εκείνης της εποχής ασχολήθηκαν με τον σταλινισμό. Η δραματική ταινία Ο τσεκιστής σε σκηνοθεσία του Αλεξάντρ Ρογκόσκιν αναφέρεται στην περίοδο της Κόκκινης Τρομοκρατίας και διηγείται την ιστορία ενός ηγέτη της Τσέκα που σταδιακά γίνεται ασταθής. Προβλήθηκε στο Φεστιβάλ των Καννών το 1992. Η δραματική ταινία Ψεύτης ήλιος (1994) του Νικίτα Μιχαλκόφ αναφέρεται σε μια μικρή εξοχική κοινότητα τη στιγμή που ο σταλινισμός αρχίζει να διαταράσσει το ειδυλλιακό τους καταφύγιο και να αλλάξει τους χαρακτήρες και τις μοίρες τους. Η ταινία έλαβε το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας και το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών το 1994. Στο πλαίσιο της Ρωσικής ιστορίας του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Πάβελ Τσουχράι σκηνοθέτησε το Κλέφτης (1997) που ανεφέρεται σε μια μητέρα που εμπλέκεται ρομαντικά με έναν εγκληματία που πλαστοπροσωπεί έναν αξιωματικό. Η ταινία βραβεύτηκε με 6 βραβεία Νίκα, πήρε ένα ειδικό βραβείο στη Βενετία και ήταν υποψήφια για Όσκαρ. Μία από τις πρώτες εμπορικά επιτυχημένες μετα-σοβιετικές ταινίες ήταν η δραματική αστυνομική ταινία Αδελφός σε σκηνοθεσία του Αλεξέι Μπαλαμπάνοφ. Προβλήθηκε και αυτήν στο Φεστιβάλ των Καννών του 1997. Η Χώρα των κωφών του Βαλέρι Τοντορόφσκι (1998), μια κωμική ταινία βασισμένη στο σενάριο της Ρενάτα Λιτβίνοβα περιγράφει το ταξίδι δύο γυναικών που εμπλέκονται στη μάχη δύο συμμοριών. Η ταινία συμμετείχε στο 48ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου. Το 1997 ο Αλεξάντρ Σοκούροφ ξεκίνησε την διεθνή καριέρα του με την δραματική ταινία Μητέρα και γιος και κέρδισε το Special Silver St. George στο 20ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Μόσχας το 1997. Η ταινία Ρωσική κιβωτός (2003) του Αλεξάντερ Σοκούροφ, γυρίστηκε σε μια μόνο σκηνή 96 λεπτών στο Μουσείο Ερμιτάζ της Ρωσίας που αφηγείται την κλασική ρωσική κουλτούρα που ταξιδεύει σε μια κιβωτό. Οι φύλακες της νύχτας που ήταν μία από τις πρώτες ταινίες που δημιουργήθηκαν μετά την κατάρρευση της σοβιετικής κινηματογραφικής βιομηχανίας, είναι ένα υπερφυσικό θρίλερ του 2004 σε σκηνοθεσία του Τιμούρ Μπεκμαμπέτοφ με πρωταγωνιστή τον Κονσταντίν Χαμπένσκι βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Σεργκέι Λουκιανένκο. Ακολούθησε το σικουέλ Οι φύλακες της μέρας (2006). Τα μυθιστορήματα του Μπορίς Ακούνιν που κυκλοφόρησαν στην προ-Επαναστατική Ρωσία εξελίσσονται γύρω από τις φανταστικές περιπέτειες του Εράστ Φαντόριν σε τρεις δημοφιλείς ταινίες: Αζαζέλ (2002), Το τουρκικό τέχνασμα (2005) και Ο κρατικός σύμβουλος (2005). Η ζωή σε ένα Ορθόδοξο Μοναστήρι και τα χριστιανικά του θαύματα περιγράφονται στην ταινία To νησί (2006) του Πάβελ Λουνγκίν. Η ταινία προβλήθηκε στο διαγωνιστικό τμήμα του 63ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας και έλαβε τα βραβεία Χρυσός Αετός και Νίκα. Μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της Ρωσίας στο box office ήταν η ρομαντική κωμωδία του Τιμούρ Μπεκμαμπέτοφ Η ειρωνία της μοίρας 2 το 2007 ως συνέχεια της ταινίας του 1976. Η μουσική ταινία Hipsters του 2008 σε σκηνοθεσία Βαλέρι Τοντορόφκσι που αναφέρεται στον τρόπο ζωής των νέων στην δεκαετία του 1950 στην Σοβιετική Ένωση ήταν μια επιτυχία στο box office. Έλαβε τα βραβεία Χρυσός Αετός και Νίκα για την καλύτερη ταινία. Η ταινία Πώς τελείωσε αυτό το καλοκαίρι του Αλεξέι Ποπογκρέμπσκι που γυρίστηκε στην απομακρυσμένη Τσουκότκα κέρδισε την Χρυσή Άρκτο του Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου το 2010. Την ίδια χρονιά, η ταινία Σιωπηλές ψυχές του Αλεξέι Φεντόρτσενκο κέρδισε το βραβείο Χρυσή Οσέλλα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας για την καλύτερη φωτογραφία. Μία από τις πιο επιτυχημένες ταινίες που έγινε με ηθοποιούς του Χόλιγουντ ήταν η κωμωδία Τυχερό πρόβλημα του 2011, όπου η Μίλα Γιόβοβιτς έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Τα τελευταία χρόνια, ο σημαντικότερος Ρώσος σκηνοθέτης που διαπρέπει στο Χόλυγουντ είναι ο παραγωγός και σκηνοθέτης Τιμούρ Μπεκμαμπέτοφ, όπου σκηνοθέτησε το Αβραάμ Λίνκολν: Κυνηγός βρυκολάκων (2012) και το Μπεν Χουρ (2016). Το επικό πολεμικό δράμα Στάλινγκραντ που σκηνοθέτησε ο Φιόντορ Μπονταρτσούκ το 2013 έθεσε νέα ρεκόρ στο box-office στη Ρωσία και στο εξωτερικό. Το 2014, η ταινία Λεβιάθαν του Αντρέι Ζβιάγκιντσεφ πήρε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών το 2014 και προτάθηκε για το Βραβείο καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας στην 87η απονομή των Όσκαρ. Επίσης κέρδισε τη Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας. Ο Αντρέι Κοντσαλόφσκι έλαβε τον Αργυρό Λέοντα στο 73ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας για το ασπρόμαυρο δράμα Παράδεισος το 2016 με θέμα το Ολοκαύτωμα. Η ταινία καταστροφής Πλήρωμα πτήσης, σε σκηνοθεσία του Νικολάι Λεμπέντεφ με πρωταγωνίστρια τον ηθοποιό Ντανίλα Κοζλόφσκι, σημείωσε μεγάλη επιτυχία στο box-office το 2016. Η αθλητική δραματική ταινία Πηγαίνοντας κάθετα του 2017 σε σκηνοθεσία Αντόν Μεγκερντίτσεφ ήταν η πιο κερδοφόρα ταινία της περιόδου του 2010. Τα τελευταία χρόνια πολλές ρωσικές ταινίες έχουν κυκλοφορήσει ευρέως στην Κίνα, και υπήρξε αυξημένος αριθμός προγραμματισμένων ρωσοκινεζικών συμπαραγωγών. Μερικές από τις ταινίες που έγιναν από τη Ρωσία και την Κίνα είναι οι Σημαδιακό όνειρο 3D, και Σημαδιακό όνειρο 3D 2: Ταξίδι στην Κίνα με πρωταγωνιστές τους Τζάκι Τσαν και Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ, το Η χιονάτη 3: Φωτιά και πάγος και το Quackerz.Οι πιο δημοφιλείς ηθοποιοί της περιόδου 2000-2010 είναι οι Κονσταντίν Χαμπένσκι, Ντανίλα Κοζλόφσκι, Αλεξέι Σερεμπριάκοφ, Ξένια Ραποπόρτ, Φιοντόρ Μπονταρτσούκ, Γελισαβέτα Μπογιάρσκαγια, Σεργκέι Μπεζρούκοφ, Γεβγκένι Μιρόνοφ, Ιβάν Οχλομπίστιν. Υπάρχουν περίπου 400 ιδιωτικές εταιρείες παραγωγής, οι οποίες δεν έχουν τις δικές τους εγκαταστάσεις για τη δημιουργία ταινιών και γι 'αυτό νοικιάζουν χώρους και εξοπλισμό από τους συνεργάτες τους. Υπάρχουν 35 κινηματογραφικά στούντιο (9 από αυτά είναι κυβερνητικά) που είναι οι κύριες υπηρεσίες ενοικίασης χώρου. Υπάρχουν 23 ιδιωτικές εταιρείες στη ρωσική αγορά που νοικιάζουν κάθε είδους εξοπλισμό τους στις εταιρείες παραγωγής. Ο κατάλογος συντάσσεται από το Ίδρυμα Κινηματογράφου της Ρωσίας που επιτρέπει στις εταιρείες να λαμβάνουν κυβερνητική οικονομική υποστήριξη. Το 2017 ο αριθμός των ηγετών της αγοράς αυξήθηκε σε 10 εταιρείες. Η Bazelevs που διευθύνεται από τον Τιμούρ Μπεκμαμπέτοφ Το Art Pictures Studio που διευθύνεται από τους Φιοντόρ Μπονταρτσούκ και Ντμίτρι Ρουντόφσκι Η СТВ που διευθύνεται από τον Σεργκέι Σελιάνοφ Η Trite που διευθύνεται από τον Νικήτα Μιχαλκόφ Η Enjoy Movies που διευθύνεται από τους αδερφούς Αντρεασιάν και τον Γκεόργκι Μάλκοφ Η Non-Stop Production που διευθύνεται από τον Αλεξάντερ Ροντνιάνσκι και τον Σεργκέι Μελκούμοφ Η Central Partnership που ανήκει στην Gazprom holding Η Film Direction που διευθύνεται από τον Ανατόλι Μαξίμοφ Η Profit που διευθύνεται από τον Ιγκόρ Τολστουνόφ Το VBD Group Russian film titles Αρχειοθετήθηκε 2009-01-27 στο Wayback Machine. στην Internet Movie Database
Ο Ρωσικός Κινηματογράφος ξεκίνησε κατά την περίοδο της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, όπου αναπτύχθηκε ευρέως στη Σοβιετική Ένωση και παρέμενε διεθνώς αναγνωρισμένος. Τον 21ο αιώνα, ο ρωσικός κινηματογράφος απέκτησε παγκόσμια φήμη με επιτυχίες όπως Σπίτι των τρελών (2002), Οι φύλακες της νύχτας (2004) και Αδερφός (1997). Από τα πιο σημαντικά φεστιβάλ θεωρείται το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Μόσχας που ξεκίνησε στη Μόσχα το 1935. Επίσης το Βραβείο Νίκα είναι το κύριο ετήσιο κινηματογραφικό βραβείο της Ρωσίας.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CF%89%CF%83%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%AC%CF%86%CE%BF%CF%82
67 (αριθμός)
Το 67 είναι πρώτος αριθμός, δηλαδή δεν έχει άλλους φυσικούς διαιρέτες, εκτός του 1 και του εαυτού του. Ο επόμενος πρώτος αριθμός είναι το 71. Το 67 είναι το άθροισμα πέντε διαδοχικών πρώτων αριθμών, αφού 67 = 7 + 11 + 13 + 17 + 19. Διάταξη κατά την σπείρα Ούλαμ. Πρώτοι αριθμοί με γαλανό χρωματισμό στο υπόβαθρο, πράσινο οι αριθμοί με 3 διαιρέτες, κόκκινο οι αριθμοί με μεγάλο σύνολο διαιρετών. Ο ατομικός αριθμός 67 αντιστοιχεί στο όλμιο. Το Μεσιέ 67 είναι ένα ανοικτό σμήνος σε απόσταση περίπου 2.700 ετών φωτός στον αστερισμό Καρκίνος. Είναι από τα γηραιότερα σμήνη του Γαλαξία με ηλικία περίπου τεσσάρων δισεκατομμυρίων ετών.
Το 67 (εξήντα επτά) είναι ο φυσικός αριθμός που βρίσκεται μετά από το 66 και πριν από το 68. Είναι ένας περιττός αριθμός, αφού δεν διαιρείται με το 2, στο σύνολο των φυσικών αριθμών. Ο αριθμός 67 συμβολίζεται ως LXVII στο ρωμαϊκό σύστημα αρίθμησης και ως ΞΖ´ στο ελληνικό σύστημα αρίθμησης.
https://el.wikipedia.org/wiki/67_(%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%B8%CE%BC%CF%8C%CF%82)
Ξενοφών Άκογλου
Γεννήθηκε το 1895 στην Σαμψούντα του Πόντου και ήταν γιος του Κοσμά Άκογλου και της Αφροδίτης Γρηγοριάδη. Πέρασε τα πρώτα του παιδικά χρόνια στην γενέτειρα της μητέρας του, Ορντού, όπου και έμαθε τα πρώτα γράμματα. Αργότερα επέστρεψε στη Σαμψούντα όπου ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του αποφοιτώντας από το τοπικό γυμνάσιο. Το 1915 ήρθε στην Ελλάδα και τον επόμενο χρόνο κατετάγη στα στρατεύματα της κυβέρνησης Εθνικής Αμύνης που έδρευε στη Θεσσαλονίκη, λαμβάνοντας μέρος στη μάχη του Σκρα όπου τραυματίστηκε. Μετά τη λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία ως έφεδρος ανθυπολοχαγός ενώ συμμετείχε στη Μικρασιατική εκστρατεία. Αργότερα μονιμοποιήθηκε στις ένοπλες δυνάμεις από τις οποίες αποστρατεύτηκε το 1935 με το βαθμό του ταγματάρχη. Επανήλθε προσωρινά στο στράτευμα κατά τη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου.Αν και είχε εκδηλώσει από νεαρή ηλικία το ενδιαφέρον του για τη λαογραφία της ιδιαίτερης πατρίδας του, δημοσίευσε τα πρώτα γραπτά του μετά την αποστράτευσή του, κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1930. Συγκεκριμένα εξέδωσε το 1939 τον πρώτο τόμο του έργου του «Λαογραφικά Κοτυώρων» και το επόμενο έτος τα «Ηθογραφικά διηγήματα». Κατά τη διάρκεια του πολέμου της Αλβανίας συνεργάστηκε με το περιοδικό Νεοελληνικά Γράμματα ως ανταποκριτής ενώ κατά την περίοδο της Κατοχής ανέλαβε τη διεύθυνση του λαογραφικού περιοδικού Χρονικά του Πόντου.Το 1945 εξέδωσε το βιβλίο «Το θαύμα της Αλβανίας απ’ τη σκοπιά της ΙΙΙ Μεραρχίας», το οποίο βασίστηκε στις ανταποκρίσεις του από το μέτωπο κατά τη διάρκεια του πολέμου και το 1949 εκδόθηκε το γραμμένο στην ποντιακή διάλεκτο ιστορικό δράμα του με τίτλο «Ο Ακρίτας». Τα επόμενα χρόνια συνεργάστηκε με περιοδικά όπως τα Μικρασιατικά Χρονικά, η Ποντιακή Εστία, το Αρχείον Πόντου κλπ καθώς και με την εφημερίδα Προσφυγικός Κόσμος. Απεβίωσε στην Αθήνα την 1η Δεκεμβρίου του 1961. Τρία χρόνια μετά το θάνατό του εκδόθηκε ο δεύτερος τόμος των «Λαογραφικών Κοτυώρων».
Ο Ξενοφών Άκογλου ή Άκογλους (Σαμψούντα, 1895 – Αθήνα, 1 Δεκεμβρίου 1961) ήταν Έλληνας λογοτέχνης, λαογράφος και στρατιωτικός, γνωστός και υπό το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Ξένος Ξενίτας.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9E%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CF%86%CF%8E%CE%BD_%CE%86%CE%BA%CE%BF%CE%B3%CE%BB%CE%BF%CF%85
Βαλκανικοί αγώνες καλαθοσφαίρισης ανδρών 1979
14/09 Ελλάδα-Τουρκία 92-71(40-44) 14/09 Βουλγαρία-Ρουμανία 84-91(37-52) 15/09 Ελλάδα-Ρουμανία 71-64(44-24) 15/09 Τουρκία-Γιουγκοσλαβία 62-88(36-41) 16/09 Τουρκία-Ρουμανία 75-72(34-32) 16/09 Βουλγαρία-Γιουγκοσλαβία 64-87(36-47) 17/09 Ελλάδα-Βουλγαρία 64-62(34-31) 17/09 Ρουμανία-Γιουγκοσλαβία 60-82(26-37) 18/09 Ελλάδα-Γιουγκοσλαβία 66-62(26-35) 18/09 Τουρκία-Βουλγαρία 79-66(48-30) Όλοι οι αγώνες της Εθνικής Ελλάδος στο Βαλκανικό Πρωτάθλημα [1] [2] Αρχειοθετήθηκε 2019-11-14 στο Wayback Machine. [3] [4] [5] [6] Durupınar, Mehmet. Türk Basketbolunun 100 yıllık tarihi, (2009). Efes Pazarlama ve Dağıtım Ticaret A.Ş. (ISBN 978-975-00995-1-9) Milivoje Karalejić, Saša Jakovljević, Žarko Kandić, Vladimir Stanković, Milan Tasić, Ivica Mihajlović. Košarkaška enciklopedija 1946-2000 : muške reprezentacije (2001) (ISBN 978-86-82989-03-5) 100 χρόνια Μπάσκετ 1891-1991, Περιοδικό Τρίποντο, 1991
Οι 21οι Βαλκανικοί Αγώνες καλαθοσφαίρισης διεξήχθησαν από τις 14-18 Σεπτεμβρίου 1979 στην Αθήνα, Ελλάδας. Μετείχαν πέντε χώρες και νικήτρια αναδείχθηκε η γηπεδούχος Ελλάδα για πρώτη φορά στην ιστορία της. Πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης αναδείχθηκε ο Ατάνας Γκολομέεβ με 106 πόντους.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CE%BB%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%AF_%CE%B1%CE%B3%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CF%82_%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B8%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7%CF%82_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD_1979
NGC 324
Δεδομένα για το NGC NGC 324 στα NGC/IC Database (Αγγλικά), 324&submit=SIMBAD+search SIMBAD (Αγγλικά), 324 NASA Extragalactic Database (Αγγλικά), 324 SEDS (Αγγλικά) και 324 VizieR Service (Αγγλικά) Εικόνες του NGC NGC 324 στο 324 Aladin (Αγγλικά) και στο 324&SURVEY=Digitized+Sky+Survey SkyView (Αγγλικά)
Ο NGC 324 είναι σπειροειδής γαλαξίας που απέχει περίπου 143 εκατομμύρια έτη φωτός από την Γη και βρίσκεται στον αστερισμό Φοίνιξ. Τον ανακάλυψε ο αστρονόμος Τζων Χέρσελ στις 23 Οκτωβρίου 1835.
https://el.wikipedia.org/wiki/NGC_324
Αδρόμυλοι
Τα έτη 1894 και 1896 ο Άρθουρ Έβανς επισκέφθηκε την περιοχή και έκανε κάποια σχέδια. Το 1902, μετά από λαθρανασκαφή, παραδόθηκε στο Μουσείο Ηρακλείου γεωμετρική κεραμική από τάφο σε άγνωστη θέση της περιοχής Αδρομύλων, μέρος της οποίας παρουσιάστηκε από τον Βρετανό αρχαιολόγο John Percival Droop. Από τα αρχικά 101 αγγεία, η αρχαιολόγος Μεταξία Τσιποπούλου εντόπισε μόνον 51, τα οποία δημοσίευσε το 2005 και χρονολογούνται από την πρωτογεωμετρική μέχρι την πρώιμη ανατολίζουσα περίοδο. Κατά τη δεκαετία του 1950 ο τότε Έφορος Αρχαιοτήτων Νικόλαος Πλάτων ερεύνησε για λογαριασμό της Αρχαιολογικής Εταιρείας διάφορες θέσεις στους Αδρόμυλους. Συγκεκριμένα, το 1953 επισκέφθηκε δύο μικρά σπήλαια στο ύψωμα «Άγιος Αντώνιος», περίπου 3 χλμ. βορειοδυτικά των Λιθίνων. Στην κορυφή του υψώματος εντόπισε κτηριακά λείψανα. Σε απόσταση 500-600 μ. και ορατά από αυτό το σημείο, επεσήμανε δύο νεκροταφεία στα πεδινά της θέσης, το ένα συλημένο και αποτελούμενο από θαλαμωτούς τάφους, το άλλο γεωμετρικών χρόνων αποτελούμενο από κτιστούς θολωτούς τάφους. Το επόμενο έτος, σε θέση μεταξύ των Αδρομύλων και της βορειοανατολικά κείμενης Συκιάς, ο ίδιος ανέσκαψε νεκροταφείο με θολωτούς τάφους της πρώιμης εποχής του σιδήρου, αλλά και υστερομινωικό τάφο στη θέση «Καντέμη Κεφάλι» (βλ. σχετικό λήμμα). Σημειώνεται ότι το 1960 παραδόθηκαν ευρήματα γεωμετρικού τάφου από την τελευταία θέση, ενώ σε ανασκαφή της αρμόδιας Εφορείας Αρχαιοτήτων κατά το 1985 στη θέση «Μουσάδενας» των Αδρομύλων βρέθηκε κιβωτιόσχημος τάφος της αυτής εποχής. Οι έρευνες του 1953 στον Άγιο Αντώνιο: Τα δύο σπήλαια βρίσκονται πλησίον του ναϊδρίου του Αγίου Αντωνίου. Ο Πλάτων επεσήμανε την ύπαρξη μεταβυζαντινών οστράκων σε αυτά, ενώ απέδωσε τα λείψανα των κτηρίων που επισήμανε στην κορυφή του λοφίσκου σε ακρόπολη άγνωστου αρχαίου οικισμού, προφανώς λόγω των απότομων κλιτύων του υψώματος. Σύμφωνα με τον αρχαιολόγο Krzystzof Nowicki, ο οποίος επισκέφθηκε το χώρο, υπάρχει διάσπαρτη κεραμική διαφόρων περιόδων, κυρίως ανατολίζουσας, αλλά και ΥΜ ΙΙΙ Γ, πρωτογεωμετρικής, γεωμετρικής, αρχαϊκής και πιθανώς κλασικής περιόδου, οπότε η ύπαρξη οικισμού στο σημείο καθίσταται σχεδόν βέβαιη. Ως προς τα νεκροταφεία της θέσης, ο Πλάτων αναφέρει ότι εκείνο που απαρτίζεται από θαλαμωτούς τάφους ονομάστηκε από τους εντόπιους «τάφοι των μεγιστάνων», λόγω των πλουσίων ευρημάτων που βρέθηκαν και συλήθηκαν παλαιότερα και το χρονολογεί στους κλασικούς χρόνους. Για το δεύτερο νεκροταφείο, το οποίο οι εντόπιοι αποκαλούσαν «τάφοι των πτωχών» λόγω των λιτών κτερισμάτων που έβρισκαν στο εσωτερικό τους (κυρίως μικρά αγγεία), σημειώνει ότι οι κτιστοί θολωτοί τάφοι ήταν εξωτερικώς τετράγωνοι και τους τοποθετεί χρονικά στα πρωτογεωμετρικά χρόνια. Οι έρευνες του 1954: Ανασκάφηκαν δύο ομάδες τάφων: Πρώτον, τρεις μεμονωμένοι τάφοι, κείμενοι αντίστοιχα σε τρία γειτονικά υψώματα. Στον τάφος Β βρέθηκαν λάρνακα και περίπου 50 αγγεία, τα οποία ο Πλάτων χρονολογεί στα πρωτογεωμετρικά χρόνια. Δεύτερον, πυκνή συστάδα 15 τάφων σε χαμηλό ύψωμα. Επρόκειτο για πολύ καλά διατηρημένους τετράγωνους θολωτούς τάφους με υποτυπώδη δρόμο και με σωζόμενη κατά χώραν την πλάκα της κλείδας. Όλοι, εκτός ενός, ήταν συλημένοι, αλλά απέδωσαν πλούσια μεταλλικά κτερίσματα, μεταξύ αυτών δύο χρυσά δακτυλίδια με ελλειψοειδή ακόσμητη σφενδόνη και άλλα μικρά κοσμήματα, πόρπες, χάλκινες περόνες, αρκετά όπλα από σίδηρο –μεταξύ αυτών και ένα εγχειρίδιο ΥΜ ΙΙΙ χρόνων– και εργαλεία. Σημαντική είναι η εύρεση τριών μινωικών σφραγιδόλιθων, οι οποίοι πιθανώς χρησιμοποιήθηκαν ως περίαπτα από τους ταφέντες. Μεταξύ των πήλινων αντικειμένων υπήρχε και κιβωτιόσχημο σκεύος που ο Πλάτων τοποθέτησε στους υπομινωικούς χρόνους (εικ. 2), ενώ συνολικά βρέθηκαν πάνω από 180 αγγεία. Σύμφωνα με την Μεταξία Τσιποπούλου, τα αδημοσίευτα αγγεία, σήμερα στο Μουσείο Ηρακλείου, καλύπτουν χρονικά το διάστημα από την υπομινωική μέχρι την πρώιμη ανατολίζουσα περίοδο και διαθέτουν ευρύ φάσμα σχημάτων: Μεταξύ αυτών, ψευδόστομοι αμφορείς, κάλαθοι, κρατηρίσκοι και οινοχόες ανήκουν στα πιο πρώιμα, κυλινδρικοί πίθοι και αμφορείς με οριζόντιες λαβές στα γεωμετρικά και πυξίδες με λευκή βαφή στα νεότερα. Το χρονικό εύρος που καλύπτει η κεραμική είναι ταυτόσημο με εκείνης από τον τάφο που ήρθε στο φως το 1902, οπότε η γενική χρονολόγηση των ταφών από τον Πλάτωνα στην πρωτογεωμετρική εποχή πρέπει να αντιμετωπίζεται με προσοχή. Από την άλλη, στα ευρήματα των τάφων που ήρθαν στο φως κατά τα έτη 1960 και 1985 συγκαταλέγονται παρόμοια μεταλλικά αντικείμενα με εκείνα των ανασκαφών του Πλάτωνα (όπλα, πόρπες κ. ά.), τα οποία υποδεικνύουν ότι κατά τη γεωμετρική εποχή στην περιοχή των Αδρομύλων κτερίσματα αυτού του είδους δεν αποτελούσαν εξαίρεση. Ως προς την ακριβή θέση ευρέσεως των ταφών επικρατεί, όπως σημειώθηκε, ασάφεια. Σύμφωνα με την Ann Brown, οι πιθανές θέσεις των δύο ταφικών ομάδων είναι αντίστοιχα το «Χτιστό», βορειοδυτικά των Ανδρομύλων, για τους τρεις μεμονωμένους τάφους και οι «Κοντροβόλακοι», βόρεια των Ανδρομύλων, για τη συστάδα των 15 τάφων. Τέλος, στην έκθεση του 1954 ο Πλάτων αναφέρει την ύπαρξη λειψάνων μεγάλων κτηρίων «κυκλωπείου δομής, πολύ πιθανόν πρωίμων ελληνικών χρόνων» στην περιοχή των Αδρομύλων. Πιθανώς αναφέρεται σε πολυγωνικούς τοίχους στη θέση «Αγκιναρές», ανατολικά του ναϊδρίου του Αγίου Αντωνίου. Εν κατακλείδι, η περιοχή των Αδρομύλων φαίνεται ότι κατοικείται από την εποχή του χαλκού, καθότι ίχνη υστερομινωικού οικισμού έχουν βρεθεί στη θέση «Καντέμη Κεφάλι». Κατά την πρώιμη εποχή του σιδήρου στην περιοχή Αγίου Αντωνίου-Αγκιναρών υπήρχε ένας οικισμός, με τον οποίο προφανώς συνδέονταν όλα ή κάποια από τα νεκροταφεία που ερευνήθηκαν από τον Πλάτωνα. Η παραγωγή γεωργικών προϊόντων και η ενδιάμεση θέση μεταξύ της βορειοανατολικά κείμενης Πραισού και των νοτίων παραλίων έπαιξαν, προφανώς, καθοριστικό ρόλο στην ανάπτυξη του ακόμη αταύτιστου οικισμού. Ν. Πλάτων, Ανασκαφαί εις την περιοχήν Σητείας. Εξερευνητικαί εκδρομαί. Αδρόμυλοι. Ραβδιά του Διγενή, ΠΑΕ 1953, 296-297. Έργον 1954, 49. Ν. Πλάτων, Ανασκαφαί περιοχής Σητείας. Γεωμετρικόν νεκροταφείον θολωτών τάφων Συκιάς-Αδρομύλων, ΠΑΕ 1954, 365-367. Ν. Πλάτων, Η αρχαιολογική κίνησις εν Κρήτη κατά το έτος 1953, Κρητ. Χρον. 7, 1953, 489-490. Ν. Πλάτων, Η αρχαιολογική κίνησις εν Κρήτη κατά το έτος 1954, Κρητ. Χρον. 8, 1954, 511-512. Ν. Πλάτων, ΑΔ 16, 1960 (1962), 261-262 [θέση «Καντέμη Κεφάλι»]. J. P. Droop, Some Geometric Pottery from Crete, BSA 12, 1905-1906, 24-62, κυρίως 43-57. A. Kanta, The Late Minoan III Period in Crete. Α Survey of Sites, Pottery and Their Distribution (Göteborg 1980), 185-186. Μ. Τσιποπούλου, Τάφοι της πρώιμης εποχής του σιδήρου στην ανατολική Κρήτη. Συμπλήρωμα, ΑΔ 39, 1984 (1990), Μελ., 232-245. Ν. Παπαδάκης, ΑΔ 40, 1985 (1990), Χρον., 302-303 [θέση «Μουσάδενας»]. Ν. Π. Παπαδάκης, Σητεία. Η πατρίδα του Μύσωνα και του Κορνάρου. Οδηγός για την ιστορία, αρχαιολογία, πολιτισμό της 2(Σητεία 1989), 145. M. Tsipopoulou – L. Vagneti, Achladia. Scavi e ricerche della Missione Greco-Italiana in Creta Orientale (1991-1993) (Roma 1995), 182 με εικ. 115 [τοπογραφικό περιοχής]. K. Nowicki, Defensible Sites in Crete c.1200-800 B.C. (LM IIIB/IIIC through Early Geometric)([Liège] 2000), 218 αρ. 2. A. Brown (επιμ.), Arthur Evans’s Travels in Crete 1894-1899 (Oxford 2001), 306-309. L. Sjögren, Cretan Locations. Discerning Site Variations in Iron Age and Archaic Crete, 800-500 B.C. (Oxford 2003), 49, 75, αρ. κατ. Ε 79, Ε 124. Ν. Ξιφαράς, Οικιστική της πρωτογεωμετρικής και γεωμετρικής Κρήτης. Η μετάβαση από την «Μινωική» στην «Ελληνική» κοινωνία (Ρέθυμνο 2004), 306-308. Μ. Τσιποπούλου, Η Ανατολική Κρήτη στην Πρώιμη Εποχή του Σιδήρου (Ηράκλειο 2005), 199-218 αρ. 39, 339-340. M. S. Eaby, Mortuary Variability in Early Iron Age Cretan Burials (αδημ. διδ. διατριβή Chapel Hill/Univ. of N. Carolina 2007), 64-66 αρ. κατ. 29. J. N. Coldstream, Greek Geometric Pottery. A Survey of Ten Local Styles and their Chronology 2(Exeter 2008), 257-261. Κ. Θ. Συριόπουλος, Εισαγωγή εις την αρχαίαν ελληνικήν ιστορίαν. Oι μεταβατικοί χρόνοι από της μυκηναϊκής εις την αρχαϊκήν περίοδον 1200-700 π.Χ., Βιβλιοθήκη της εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας, αρ. 99 (Αθήναι 1983-1984), τ. Α΄, 219 αρ. 216· τ. Β΄, 666 αρ. CΧ. Αδρόμυλοι, Διαδραστικός Χάρτης των Ανασκαφών της Αρχαιολογικής Εταιρείας
Οι Αδρόμυλοι (γνωστοί και ως Άγιοι Απόστολοι) είναι ένας σήμερα σχεδόν εγκαταλελειμμένος οικισμός στα κεντρικά της επαρχίας Σητείας (νομός Λασιθίου), που βρίσκεται σε μια σχετικά εύφορη περιοχή μεταξύ των χωριών Συκιά και Λιθίνες. Κατά τα έτη 1953 και 1954 ο τότε Έφορος Αρχαιοτήτων Νικόλαος Πλάτων στο πλαίσιο ερευνών της Αρχαιολογικής Εταιρείας στην ανατολική Κρήτη επισκέφθηκε και ανέσκαψε σε διάφορες θέσεις της περιοχής Αδρομύλων Σητείας (νομός Λασιθίου) κτηριακά λείψανα και νεκροταφεία της Πρώιμης Εποχής του Σιδήρου.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B4%CF%81%CF%8C%CE%BC%CF%85%CE%BB%CE%BF%CE%B9
Κατάλογος βιβλιοθήκης
Το 1876 ο Charles Ammi Cutter ήταν ο πρώτος που προσδιόρισε τους στόχους ενός βιβλιογραφικού συστήματος. Σύμφωνα με τον Cutter, αυτοί οι στόχοι ήταν 1. να μπορεί κάποιος να εντοπίσει κάποιο βιβλίο γνωρίζοντας τον συγγραφέα, τον τίτλο ή το θέμα (εντοπισμός) 2. να μπορεί κάποιος να δει τι βιβλία διαθέτει η βιβλιοθήκη από κάποιον συγκεκριμένο συγγραφέα, πάνω σε κάποιο συγκεκριμένο θέμα ή σε κάποια συγκεκριμένη λογοτεχνία (ομαδοποίηση) 3. να βοηθήσει στην επιλογή κάποιου βιβλίου ως προς την έκδοσή του και ως προς τον χαρακτήρα του (επιλογή) Παραδοσιακά, σε έναν καρτοκατάλογο υπάρχουν τα ακόλουθα είδη καταλόγου: Ανά συγγραφέα: τα λήμματα τοποθετούνται με αλφαβητική σειρά σύμφωνα με τα ονόματα των συγγραφέων και των επιμελητών που υπάρχουν στις εγγραφές. Ανά τίτλο: τα λήμματα τοποθετούνται με αλφαβητική σειρά σύμφωνα με τους τίτλους των εγγραφών. Ανά λέξη-κλειδί: θεματικός κατάλογος, όπου τα λήμματα τοποθετούνται αλφαβητικά βάσει κάποιου συστήματος από λέξεις-κλειδιά. Μικτός αλφαβητικός κατάλογος: καμιά φορά βρίσκει κανείς μικτό κατάλογο με συγγραφέα / τίτλο, ή συγγραφέα / τίτλο / λέξη-κλειδί. Συστηματικός κατάλογος: θεματικός κατάλογος, βάσει συστηματικής υποδιαίρεσης θεμάτων. Κατάλογος ραφιού: τα λήμματα τοποθετούνται ακριβώς με τη σειρά που βρίσκονται στα ράφια. Η ηλεκτρονική καταλογογράφηση έχει συμβάλει τα μέγιστα στη χρηστικότητα του καταλόγου, χάρη στην εμφάνιση του πρότυπου ARC (Machine Readable Cataloging) τη δεκαετία του 1960. Οι κανόνες για τη δημιουργία ηλεκτρονικών εγγραφών περιλαμβάνουν όχι μόνο τους κανόνες καταλογογράφησης του AACR2, αλλά επίσης τους κανόνες κωδικοποίησης του MARC. Αρχικά, το MARC χρησιμοποιήθηκε για να αυτοματοποιηθούν οι καρτοκατάλογοι. Σήμερα, τα ηλεκτρονικά αρχεία MARC είναι προσβάσιμα και αναζητήσιμα άμεσα. Οι ηλεκτρονικοί κατάλογοι δημόσιας πρόσβασης OPAC πλεονεκτούν κατά πολύ σε σχέση με τον παραδοσιακό καρτοκατάλογο γιατί: Οι εγγραφές στον ηλεκτρονικό κατάλογο δεν χρειάζεται να ταξινομούνται ή να ανακτώνται χειροκίνητα. Ο χρήστης μπορεί να επιλέξει τον συγγραφέα, τίτλο ή θέμα δυναμικά. Οι περισσότεροι ηλεκτρονικοί κατάλογοι παρέχουν τη δυνατότητα αναζήτησης με οποιαδήποτε λέξη από τον τίτλο. Πολλοί κατάλογοι παρέχουν συνδέσμους ανάμεσα στις διάφορες παραλλαγές των ονομάτων συγγραφέων. Ένας online κατάλογος ανοιχτής πρόσβασης (συντομογραφία συχνά ως OPAC ή απλά κατάλογο της βιβλιοθήκης) είναι μια διαδικτυακή βάση δεδομένων των υλικών που κατέχονται από μια βιβλιοθήκη ή ομάδα των βιβλιοθηκών. Οι χρήστες κάνουν αναζήτηση στον κατάλογο της βιβλιοθήκης κυρίως για να εντοπίσουν βιβλία και άλλο υλικό που είναι διαθέσιμο σε μια βιβλιοθήκη ή δίκτυο βιβλιοθηκών. Βιβλιοθήκη Καταλογογράφηση A general overview of the ISBD Αρχειοθετήθηκε 2008-12-19 στο Wayback Machine. Very Innovative Webpacs - Online catalogs using particularly good design or functionality https://en.wikipedia.org/wiki/Online_public_access_catalog
Ο κατάλογος σε μια βιβλιοθήκη είναι το μητρώο ή βάση δεδομένων που περιλαμβάνει όλα τα βιβλιογραφικά τεκμήρια που υπάρχουν στη βιβλιοθήκη ή σε ένα σύνολο βιβλιοθηκών. Βιβλιογραφικό τεκμήριο είναι οποιαδήποτε πληροφοριακή οντότητα (π.χ. βιβλία, ηλεκτρονικά αρχεία, γραφικά, χαρτογραφικό υλικό, κ.τ.λ.) η οποία έχει κάποια αυτοτέλεια ανεξάρτητα από το φυσικό αντικείμενο που την περιέχει (π.χ. ένα μυθιστόρημα σε μια ανθολογία, αλλά και ένα τρίτομο έργο). Στην περίπτωση των ηλεκτρονικών αρχείων, είναι δυνατό το τεκμήριο να μη βρίσκεται στη βιβλιοθήκη, αλλά να υπάρχει μόνο σύνδεσμος (link) από τον κατάλογο, συνήθως σε κάποια ιστοσελίδα. Ο καρτοκατάλογος ήταν για πάρα πολλά χρονιά πολύ συνηθισμένο θέαμα στις βιβλιοθήκες, όμως πλέον τη θέση του έχει πάρει ο ηλεκτρονικός κατάλογος δημόσιας πρόσβασης OPAC. Μερικές βιβλιοθήκες που είναι πλέον αυτοματοποιημένες εξακολουθούν να διατηρούν καρτοκατάλογο, όμως κατά κανόνα δεν τον ενημερώνουν πια. Πολλές βιβλιοθήκες έχουν ξεφορτωθεί τον καρτοκατάλογο όχι μόνο γιατί αντικαταστάθηκε από την τεχνολογία, αλλά και λόγω έλλειψης χώρου.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CE%B2%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CE%B8%CE%AE%CE%BA%CE%B7%CF%82
Πανεπιστήμιο Παρί-Σορμπόν
Το Université Paris-Sorbonne γεννήθηκε μετά από μια μεταρρύθμιση στον χώρο του πανεπιστημίου που ετοιμάστηκε από τον Εντγκάρ Φωρ το 1968. Εκείνη την ημερομηνία, το Πανεπιστήμιο του Παρισιού, χωρισμένο σε πέντε σχολές, χωρίστηκε σε διάφορα αυτόνομα πανεπιστημιακά ιδρύματα. Ορισμένα, εκ των οποίων το Université Paris-Sorbonne, διατηρώντας το όνομα Sorbonne και γραφεία στο ιστορικό κέντρο του Πανεπιστημίου του Παρισιού, παρέμειναν αφοσιωμένα στην διδασκαλία των γραμμάτων και των επιστημών. Το ίδρυμα δημιουργήθηκε με το διάταγμα της 23ης Δεκεμβρίου 1970, που επικυρώθηκε από το διάταγμα της 17ης Ιουλίου του 1984. Καθώς οι καθηγητές του πανεπιστημίου ήταν ελεύθεροι να ενταχθούν στην σχολή της αρεσκείας τους, αρκετοί ήταν αυτοί που συγκεντρώθηκαν αρχικά σύμφωνα με τις πολιτικές τους ιδεολογίες, κυρίως λόγω των γεγονότων του Μάη του '68. Το Paris-Sorbonne συγκέντρωσε με αυτό τον τρόπο τους καθηγητές που ήταν κυρίως "δεξιών φρονημάτων" σε αντιπαράθεση με το Paris I Panthéon-Sorbonne, που έλαβε τον χαρακτηρισμό του "αριστερού". Αυτό αποτελεί εξήγηση των κακών σχέσεων ανάμεσα στις δύο πανεπιστημιακές σχολές και στους μεταξύ τους αντίθετους επιστημονικούς προσανατολισμούς. Έτσι, για παραδείγματα πάνω στην ιστορία των κοινωνιών, το Paris-Sorbonne χρησιμοποίησε μια ιστοριογραφία σύμφωνα με τις θέσεις του Ρολάν Μουνιέ, σε πλήρη αντίθεση με την μαρξιστικού τύπου ανάλυση του Μπόρις Πόρτσνεφ, στο Paris I Panthéon-Sorbonne. Παρά την ανανέωση γενεών τόσο σε επίπεδο καθηγητών όσο και σε φοιτητών, το πανεπιστήμιο Paris-Sorbonne διατήρησε την φήμη μιας "fac de droite" (σχολή της δεξιάς) που ακόμα και οι φοιτητικές απεργίες της Άνοιξης του 2009 δεν κατάφεραν να "τσαλακώσουν" σε αυτή τη σχολή. Από τον Οκτώβριο του 2009, αποτελεί ιδρυτικό μέλος μαζί με το Paris II Panthéon-Assas και το Université Pierre-et-Marie-Curie του PRES Sorbonne Universités".Τα τρία ιδρυτικά μέλη κατέθεσαν τα καταστατικά τους στις αρχές του 2010 και το PRES αναγνωρίστηκε με υπουργικό διάταγμα στις 22 Ιουνίου 2010 υπό την μορφή ενός ιδρύματος με στόχο την επιστημονική συνεργασία. Από τις 4 Φεβρουαρίου 2012, το σύνολο των Sorbonne Universités επιλέχτηκε ως νικητής του "δεύτερου κύματος των αξιέπαινων πρωτοβουλιών". Τον Φεβρουάριο του 2006, το πανεπιστήμιο και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα υπέγραψαν ένα σύμφωνο συνεργασίας για την δημιουργία ενός νέου πανεπιστημίου, που ονομάστηκε "Université Paris-Sorbonne-Abu Dhabi" (η πρωτεύουσα της χώρας), και τα εγκαίνιά του έγιναν στις 18 Νοεμβρίου του ίδιου έτους. Αυτή η συμφωνία (άρθρο 1-3) εξασφαλίζει σε αυτό το πανεπιστήμιο την αποκλειστική χρήση του ονόματος "Sorbonne" για το σύνολο της Εγγύς και της Μέσης Ανατολής. Αυτή είναι η πρώτη φορά που γαλλικό πανεπιστήμιο εγκαθίσταται στο εξωτερικό, ακολουθώντας έτσι το κίνημα διεθνοποίησης της ανώτατης εκπαίδευσης. Ο πρόεδρος, Ζαν-Ρομπέρ Πιτ, είχε τότε δηλώσει πως εξέταζε την δημιουργία άλλων παρόμοιου τύπου πανεπιστημιακών ιδρυμάτων στο εξωτερικό, στις Ηνωμένες Πολιτείες και στην Ανατολική Ασία. Από τη δημιουργία του, επτά πρόεδροι διηύθυναν το ίδρυμα για οκτώ θητείες : Κατάλογος των προέδρων του Université Paris Sorbonne : Το πανεπιστήμιο ήταν οργανωμένο σε κατηγορίες εκπαίδευσης και έρευνας για τα μαθήματα του 1ου και του 2ου κύκλου. Μετρά επίσης μια εσωτερική σχολή : την Σχολή Ανωτάτων Σπουδών στις Επιστήμες Πληροφόρησης και Επικοινωνίας (CELSA). Το ίδρυμα παρουσιάζονταν ως η διάδοχη κατάσταση της Σχολής Γραμμάτων του Παρισιού (Faculté de lettres de Paris). Εξαιτίας αυτού, οι έδρες της βρίσκονται γενικότερα προσανατολισμένες στην ανθρωπολογία και τις ανθρωπιστικές επιστήμες, όπως το δείχνουν οι σχολές εκπαίδευσης και έρευνας : Τέχνες :Ιστορία της Τέχνης και της Αρχαιολογίας Μουσική και ΜουσικολογίαΓλώσσες :Αγγλικά Ιταλικά και ρουμάνικα Αραβικές και εβραϊκές σπουδές Γερμανικές και βόρειες σπουδές Ιβηρικές και λατινοαμερικάνικες σπουδές Σλαβικές σπουδές Εφαρμοσμένες ξένες γλώσσες (LEA)Γράμματα:Ελληνικά Γαλλική Γλώσσα Λατινικά Γαλλική λογοτεχνία και συγκριτική λογοτεχνίαΑνθρωπιστικές Επιστήμες:Γεωγραφία και Σχεδιασμός Ιστορία. Φιλοσοφία και Κοινωνιολογία Ινστιτούτο εφαρμοζόμενων ανθρωπιστικών επιστημών (ISHA, που διαθέτει δικό της UFR) Ινστιτούτο ερευνών πάνω στους πολιτισμούς της σύγχρονης Δύσης (IRCOM, που αποτελεί μια διεπιστημονική UFR) Το πανεπιστήμιο διαθέτει επτά σχολές πτυχιούχων Αρχαίοι και Μεσαιωνικοί Κόσμοι Σύγχρονη και Νεότερη Ιστορία Γαλλική και Συγκριτική Λογοτεχνία Πολιτισμοί, κουλτούρες, κοινωνίες και λογοτεχνίες Έννοιες και γλώσσες Ιστορία της Τέχνης και της Αρχαιολογίας Γεωγραφία. Επίσημη ιστοσελίδα
Το Πανεπιστήμιο Παρί-Σορμπόν (γαλλικά: Université Paris-Sorbonne, Paris IV ), ήταν ένα από τα δεκατρία πανεπιστήμια της πόλης του Παρισιού. Αποτελούσε το μεγαλύτερο γαλλικό ίδρυμα ανωτάτων σπουδών πλήρως αφιερωμένο στα γράμματα, τις γλώσσες, τους πολιτισμούς, τις τέχνες, τις ανθρωπιστικές και κοινωνικές επιστήμες.Αποτελούσε ιδρυτικό μέλος του PRES Sorbonne Universités, το οποίο από το 2010 περιλάμβανε και δύο άλλα παριζιάνικα πανεπιστήμια, το Université Panthéon-Assas και το Université Pierre-et-Marie-Curie, που παρείχαν αντίστοιχα σπουδές με αντικείμενο το Δίκαιο και τις Επιστήμες . Οι κτιριακές του εγκαταστάσεις ήταν μοιρασμένες μεταξύ μιας ιστορικής έδρας που βρίσκεται στη συνοικία του Καρτιέ Λατέν και μια σειρά από ιδρύματα-δορυφόρους του στην rive droite.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CE%BC%CE%B9%CE%BF_%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%AF-%CE%A3%CE%BF%CF%81%CE%BC%CF%80%CF%8C%CE%BD
Λεονάρντο Μπιτενκούρ
Ο Λεονάρντο είναι γιος του Βραζιλιάνου επιθετικού Φράνκλιν Μπιτενκούρ, ο οποίος αποκτήθηκε το 1998 από την Ένερτζι Κότμπους, στην οποία αγωνίζεται ακόμα και σήμερα, μετά το πέρας της αγωνιστικής του καρέρας, ως προπονητής στα τμήματα υποδομής του συλλόγου. Ο Λεονάρντο Μπιτενκούρ, ο οποίος προέρχεται από τα τμήματα υποδομής της Κότμπους, κλήθηκε για πρώτη φορά το 2009 στην Εθνική Γερμανίας U-17, περνώντας στην σύνέχεια από όλες τις ηλικιακές κατηγορίες των ομάδων νέων της Γερμανίας. Εκτός από Γερμανός είναι και Βραζιλιάνος, καθότι τέτοιος και ο πατέρας του. Από μικρή ηλικία διακρινόταν το ταλέντο του, καθώς ήδη από το 2010 ο ομάδα του Κότμπους είχε φροντίσει να του προσφέρει συμβόλαιο μακρύ σε διάρκεια το οποίο θα τον κρατούσε στην ομάδα μέχρι και το 2014. Στις αρχές του 2011, σε ηλικία 17 ετών, ξεκίνησε να προπονείται με την πρώτη ομάδα του γερμανικού συλλόγου, που μετείχε τότε στην 2η Μπούντεσλιγκα. Την πρώτη του συμμετοχή με την ομάδα την σημείωσε με την φανέλα των ρεζέρβων αγωνιζόμενος σε έναν αγώνα για την Regionalliga Nord, η οποία συνοδεύτηκε από άλλες τρεις κατά τις οποίες σημείωσε δύο τέρματα, ενώ είχε και μία ασίστ. Στις 16 Απριλίου έγινε και επίσημα μέλος της πρώτης ομάδας, ενώ λίγο αργότερα πραγματοποίησε την πρώτη του συμμετοχή με την πρώτη ομάδα μπαίνοντας ως αλλαγή σε ένα αγώνα με αντίπαλο την ΜΣΦ Ντούισμπουργκ. Πέτυχε το πρώτο του τέρμα στην Τσβάιτελιγκα, στις 22 Ιουλίου, και πάλι σε έναν αγώνα απέναντι στην Ντούισμπουργκ. Με την επίτευξη αυτού του τέρματος έγινε ο νεαρότερος σκόρερ στην ιστορία της Τσβάιτελιγκα. Στη διάρκεια της καλοκαιρινής μεταγραφικής περιόδου του 2012, ο Μπιτενκούρ μεταγράφηκε στην Μπορούσια Ντόρτμουντ, σε μια μεταγραφή που είχε κανονιστεί από τον προηγούμενο Δεκέμβριο μεταξύ των δύο ομάδων. Ο Λεονάρντο είναι γιος του παλιού επιθετικού της Ένερτζι Κότμπους και νυν προπονητή νέων του συλλόγου Φράνκλιν Μπιτενκούρ. Προφίλ στο transfermarkt.de
Ο Λεονάρντο Μπιτενκούρ (γεννημένος στις 19 Δεκεμβρίου 1993) είναι ένας Γερμανός επαγγελματίας ποδοσφαιριστής βραζιλιάνικης καταγωγής, ο οποίος αγωνίζεται ως μέσος στην γερμανική ΦΚ Κολωνία και την Εθνική Γερμανίας U-21. Την 1η Δεκεμβρίου 2011, ανακοινώθηκε πως ο Μπιτενκούρ υπέγραψε τετραετές συμβόλαιο με την Μπορούσια Ντόρτμουντ, σε ισχύ από την 1η Ιουλίου 2012.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B5%CE%BF%CE%BD%CE%AC%CF%81%CE%BD%CF%84%CE%BF_%CE%9C%CF%80%CE%B9%CF%84%CE%B5%CE%BD%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%81
Το άγνωστο αριστούργημα
Ο νεαρός Νικολά Πουσέν, άγνωστος ακόμη, επισκέπτεται τον ζωγράφο Πάουρμπους στο εργαστήριό του. Στις σκοτεινές σκάλες συναντά τον ηλικιωμένο δάσκαλο Φρενχόφερ, ο οποίος επίσης επισκέπτεται τον Πάουρμπους. Μέσα στο εργαστήριο, ο Πουσέν γοητεύεται από έναν μεγάλο πίνακα, παραγγελία της Μαρίας των Μεδίκων, που μόλις τελείωσε ο Πάουρμπους. Απεικονίζει τη Μαρία την Αιγύπτια. Ο Φρενχόφερ επαινεί το έργο αλλά αφήνει να εννοηθεί ότι του φαίνεται ημιτελές. Με λίγες πινελιές, ο ηλικιωμένος ζωγράφος μεταμορφώνει τον πίνακα του Πάουρμπους έτσι που η Μαρία η Αιγύπτια φαίνεται να ζωντανεύει μπροστά στα μάτια τους. Ωστόσο, ο Φρενχόφερ έχει ένα πρόβλημα: αν και έχει φθάσει στο απόγειο της τεχνικής και της καριέρας του, παραδέχεται ότι δεν έχει καταφέρει να βρει το κατάλληλο μοντέλο για να ολοκληρώσει το αριστούργημά του, μια γυναίκα που θα του ενέπνεε την τελειότητα προς την οποία πάντα φροντίζει να φτάνει. Το έργο του απεικονίζει μια όμορφη εταίρα που ονομάζεται Κατρίν Λεσκώ γνωστή ως Η Ωραία Καβγατζού. Δουλεύει πάνω σ' αυτό το μελλοντικό αριστούργημα που κανείς δεν έχει δει ακόμη εδώ και δέκα χρόνια. Ο Νικολά Πουσέν προσφέρει στον γέρο δάσκαλο να ποζάρει η δική του ερωμένη, Ζιλέτ, ως μοντέλο. Η νεαρή γυναίκα διστάζει στην αρχή από σεμνότητα και φόβο, μετά δέχεται. Η Ζιλέτ είναι τόσο όμορφη και ο Φρενχόφερ εμπνέεται σε τέτοιο βαθμό που ολοκληρώνει το έργο του σύντομα. Όμως, όταν ο Πουσέν και ο Πάουρμπους έρχονται να θαυμάσουν τον πίνακα στο εργαστήριο του καλλιτέχνη, το μόνο που μπορούν να διακρίνουν στον πίνακα είναι μέρος ενός υπέροχου, σχεδόν ζωντανού, ποδιού, ο υπόλοιπος πίνακας έχει καλυφθεί από μια δίνη χρωμάτων με πινελιές πάνω από αλλεπάλληλα στρώματα χρωμάτων, ενώ ο Φρενχόφερ τους εξηγεί αναλυτικά και εκθειάζει τον πίνακα. Η απογοήτευση οδηγεί τον Φρενχόφερ στην τρέλα, την επόμενη μέρα μαθαίνουν ότι ο ζωγράφος πέθανε τη νύχτα αφού προηγουμένως είχε κάψει όλους τους πίνακές του. Από τους τρεις καλλιτέχνες που απεικονίζονται σε αυτήν την ιστορία, ο Νικολά Πουσέν και ο Φρανς Πάουρμπους ο νεότερος ήταν πραγματικοί καλλιτέχνες του 17ου αιώνα. Ο Φρενχόφερ είναι ένας καθαρά φανταστικός χαρακτήρας.Σε αντίθεση με τις περισσότερες ιστορίες της Ανθρώπινης κωμωδίας, η υπόθεση διαδραματίζεται στον 17ο αιώνα, το έτος 1612. Η αρχή: «Προς τα τέλη του 1612, ένα κρύο πρωινό του Δεκέμβρη, ένας νεαρός ντυμένος πολύ φτωχικά, πηγαινοερχόταν μπροστά στην πόρτα ενός σπιτιού της οδού Des Grands-Augustins, στο Παρίσι.» Η γραφή είναι σαφώς ρεαλιστική λόγω της ακρίβειας και της λεπτομερειακής περιγραφής. Ωστόσο, πολύ σύντομα, ο Μπαλζάκ υπαινίσσεται ότι αυτή η επιφάνεια θα μπορούσε να κρύβει σκοτεινές δυνάμεις, κάτι που οδηγεί σε μια φανταστική διάσταση της ιστορίας του. Ο Μπαλζάκ στο διήγημα εκμεταλλεύεται αρκετούς μύθους (Προμηθέα, Πρωτέα, Πυγμαλίωνα) για να δώσει τον φανταστικό χαρακτήρα του έργου. Αναφέρεται στο έργο του καλλιτέχνη που τρέφεται με ό,τι έχει παραχθεί πριν από αυτό, και που πρέπει να προχωρήσει πολύ πιο πέρα ​​από την απλή αναπαράσταση της πραγματικότητας. Αλλά και την προσπάθεια επίτευξης του ιδανικού, του απόλυτου, κινητήρια δύναμη της καλλιτεχνικής δημιουργίας, που μπορεί να φθάσει στα όρια της τρέλας. Το 1931, ο έμπορος τέχνης Αμπρουάζ Βολάρ πρότεινε στον Πικάσο να εικονογραφήσει Το άγνωστο αριστούργημα.Ο Πικάσο γοητεύτηκε από το κείμενο και το εικονογράφησε, ταυτίστηκε δε με τον Φρενχόφερ τόσο πολύ που νοίκιασε ένα εργαστήριο στην οδό des Grands-Augustins στο Παρίσι στον αριθμό 7, καθώς το εργαστήριο του Φρενχόφερ βρίσκονταν κοντά σ' αυτό του Πάουρμπους, στον ίδιο δρόμο.Εκεί, το 1937 ζωγράφισε το δικό του αριστούργημα, την Γκουέρνικα. Ο Πικάσο παρέμεινε σε αυτό το στούντιο κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Μια αναμνηστική πλάκα στην πρόσοψη θυμίζει αυτά τα δύο επεισόδια. Το άγνωστο αριστούργημα ενέπνευσε την ταινία Η Ωραία Καβγατζού του Ζακ Ριβέτ (1991) Το άγνωστο αριστούργημα, μετάφραση: Δημήτρης Δημητριάδης, εκδόσεις Άγρα, 1983. Περιλαμβάνει 12 σχέδια του Πικάσο.
Το άγνωστο αριστούργημα (γαλλικός τίτλος: Le Chef-d'œuvre inconnu) είναι διήγημα του Ονορέ ντε Μπαλζάκ που δημοσιεύτηκε το 1831 στην εφημερίδα L'Artiste με τον τίτλο Δάσκαλος Φρενχόφερ και στη συνέχεια, στην ίδια εφημερίδα, με τον τίτλο Κατρίν Λεσκώ, φανταστική ιστορία, την ίδια χρονιά. Εμφανίστηκε ξανά στις Φιλοσοφικές μελέτες το 1837 και ενσωματώθηκε στην Ανθρώπινη κωμωδία το 1846. Το διήγημα χωρίζεται σε δύο κεφάλαια: Ζιλέτ και Κατρίν Λεσκώ.Το άγνωστο αριστούργημα είναι ένα από τα σημαντικότερα κείμενα του Μπαλζάκ, ένας προβληματισμός για την τέχνη, τον καλλιτέχνη και γενικότερα τη δημιουργία.Το έργο είναι χαρακτηριστικό των φανταστικών διηγημάτων που έγραψαν οι ρομαντικοί συγγραφείς στις αρχές του 19ου αιώνα, με επιρροή από τα έργα του Ε.Τ.Α. Χόφμαν.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF_%CE%AC%CE%B3%CE%BD%CF%89%CF%83%CF%84%CE%BF_%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B3%CE%B7%CE%BC%CE%B1
2-μεθυλοπυριδίνη
Η 2-πικολίνη ήταν η πρώτη «θυγατρική» πυριδίνη ένωση που αναφέρθηκε ότι απομονώθηκε σε χημικά καθαρή μορφή. Συγκεκριμένα, πρωτοαπομονώθηκε από τη λιθανθρακόπισσα, το 1846 από τον Τ. Άντερσον (T. Anderson). Στις μέρες μας παράγεται κυρίως από δύο κύριες παραγωγικές οδούς: 1. Συμπύκνωση ακεταλδεΰδης (CH3CHO), φορμαλδεΰδης (HCHO) και αμμωνίας (NH3). 2. Κυκλοποίηση της νιτριλίων (RCN) και ασετυλίνης (HC≡CH). Παράδειγμα της #1 αντίδρασης είναι ο συνδυασμός της ακεταλδεΰδης και αμμωνίας: Περίπου 8000 τόνοι/έτος παράγονταν παγκοσμίως στον κόσμο το 1989.Ακόμη, η παραγωγή της 2-μεθυλοπυριδίνης μπορεί να γίνει με διάφορες μεθόδους, που προκύπτουν από τις γενικές μεθόδους παραγωγής πυριδινών: Με μείγμα αιθινίου (HC≡CH) και αιθανονιτριλίου (CH3CN), σε αναλογία 2:1 υπέρ του πρώτου, παρουσία διαλυτών ενώσεων του κοβαλτίου, όπως το κοβαλτιοκένιο [Co(C5H5)2], παράγεται 2-μεθυλοπυριδίνη. (Πρόκειται για τη #2 βιομηχανική παραγωγική οδό): Με επίδραση 1-προπεν-2-αμίνης [CH2=C(NH)CH3] σε προπανοδιάλη (HCOCH2CHO), που αντιδρά με τη μορφή της ταυτομερούς της 3-υδροξυπροπενάλης (HOCH=CHCHO): Με επίδραση 2-μεθυλ-1,3-οξαζολίου ή 5-αιθυλ-1,3-οξαζολίου σε αιθένιο (CH2=CH2), παράγεται αρχικά 2-μεθυλο-2-πυριδινόλη ή 5-μεθυλο-2,3-διυδρο-2-πυριδινόλη, αντίστοιχα, που και οι δύο δίνουν τελικά με αφυδάτωση 2-μεθυλοπυριδίνη: Η 2-μεθυλοπυριδίνη είναι μονοϋποκατεστημένη «θυγατρική» πυριδίνη και γι' αυτό είναι σημαντικά δραστικότερη από τη «μητρική» πυριδίνη και αρκετά δραστικότερη από τις μεθυλοπυριδίνες. Ιδιαίτερα, η μεθυλομάδα της 2-μεθυλοπυριδίνης δίνει αντιδράσεις με διάφορα αντιδραστήρια, όπως για παράδειγμα το φαινυλολίθιο (PhLi), που μεταφέρει το λίθιο στη 2-μεθυλομάδα.Ωστόσο και πάλι, τα ηλεκτρονιόφιλα αντιδραστήρια συνήθως προτιμούν να αντιδρούν με το περισσότερο ηλεκτραρνητικό και επομένως ισχυρότερο πυρινόφιλο άτομο αζώτου της 2-μεθυλοπυριδίνης, σχηματίζοντας άλατα 2-μεθυλοπυριδινωνίου. Ο σχηματισμός του 2-μεθυλοπυριδινωνίου ενισχύει επιπλέον τη δραστικότητα της ένωσης έναντι πυρινόφιλων αντιδραστηρίων, που αντιδρά και πάλι με τη 2-μεθυλομάδα του. Οι περισσότερες από τις αντιδράσεις της 2-πικολίνης έχουν επίκεντρο την μεθυλομάδα (CH3-) της. Για παράδειγμα, η κύρια χρήση της 2-πικολίνης είναι ως πρόδρομη ένωση της 2-βινυλοπυριδίνης. Η μετατροπή αυτή επιτυγχάνεται μετά από συμπύκνωση της 2-πικολίνης με φορμαλδεΰδη (ΗCHO): Το συμπολυμερές 2-βινυλοπυριδίνης, 1,3-βουταδιένιου (CH2=CHCH=CH2) και στυρόλιου (PhVi) χρησιμοποιείται ως συγκολλητικό για την υφαντική ελαστικού νήματος. Η 2-πικολίνη είναι επίσης ένας πρόδρομη ένωση για τη νιτραπυρίνη, η οποία είναι αγροχημικό, που αποτρέπει την απώλεια της αμμωνίας από τα (αζωτούχα) λιπάσματα. Η 2-πικολίνη μετά από οξείδωση με υπερμαγγανικό κάλιο (KMnO4) παράγει 2-πικολινικό οξύ: Η αποπρωτονίωση της μεθυλομάδας της 2-πικολίνης (για παράδειγμα) από βουτυλολίθιο (BuLi) δίνει 2-πικολινυλολίθιο (C5H4NCH2Li), που είναι ευέλικτο πυρινόφιλο αντιδραστήριο. Εφαρμογές παραγώγων σε φάρμακα Η Ν-αλκυλίωση της 2-πικολίνης χρησιμοποιείται στην παραγωγή του αμπρολίου, ενός αντιπρωτοζωικού αντιβιοτικού. Η πικοπλατίνη είναι επίσης N-αλκυλιωμένο παράγωγο της 2-πικολίνης. Η διμεθινδενίνη επίσης είναι παράγωγο της 2-πικολίνης. Η ενκαϊνίδη, επίσης είναι παράγωγο της 2-πικολίνης. Η βουτοπροζίνη, επίσης είναι παράγωγο της 2-πικολίνης. Όπως άλλες «θυγατρικές» πυριδίνες, 2-μεθυλοπυριδίνη συχνά αναφέρεται ως περιβαλλοντικός ρυπαντής που σχετίζεται με εγκαταστάσεις επεξεργασίας σχιστολιθικού πετρελαίου ή αεριοποίησης άνθρακα, και έχει επίσης βρεθεί στις τοποθεσίες επεξεγασίας ξύλου legacy. Ωστόσο, η 2-μεθυλοπυριδίνη μπορεί να βιοαποικοδομηθεί γρήγορα, από ορισμένους μικροοργανισμούς, όπως το arthrobacter sp. στέλεχος R1 (ATTC στέλεχος #49987), το οποίο (πρωτο)απομονώθηκε από ένα μολυσμένο υδροφόρο ορίζοντα μαζί με ένα πολύπλοκο μείγμα (διαφόρων( «θυγατρικών» πυριδινών . Το arthrobacter και οι στενά συνδεδεμένοι μαζί του ακτινομύκητες συχνά σχετίζονται με την αποικοδόμηση «θυγατρικών» πυριδινών, καθώς και άλλων αζωτούχων ετεροκυκλικών ενώσεων. Η 2-μεθυλοπυριδίνη και η 4-μεθυλοπυριδίνη παρουσιάζουν λιγότερη απώλεια πτητικοποίησης από περιβαλλοντικά δείγματα, σε σύγκριση με την 3-μεθυλοπυριδίνη. Πυριδίνη 3-μεθυλοπυριδίνη 4-μεθυλοπυριδίνη 2-αιθυλοπυριδίνη 3-αιθυλοπυριδίνη 2,3-λουτιδίνη 2,4-λουτιδίνη 2,5-λουτιδίνη 2,6-λουτιδίνη 3,4-λουτιδίνη 3,5-λουτιδίνη Τολουόλιο Ανιλίνη ο-τολουϊδίνη
Η 2-μεθυλοπυριδίνη ή 2-πικολίνη (αγγλικά 2-methylpyridine) είναι βασική ετεροκυκλική αρωματική (δηλαδή ετεροαρωματική) οργανική ένωση, που περιέχει άνθρακα, υδρογόνο και άζωτο, με μοριακό τύπο C6H7N. Η χημικά καθαρή 2-πικολίνη, στις κανονικές συνθήκες περιβάλλοντος, δηλαδή σε θερμοκρασία 25°C και υπό πίεση 1 atm, είναι άχρωμο ή ξεθωριασμένο κιτρινοπράσινο υγρό που έχει δυσάρεστη οσμή, παρόμοια με της «μητρικής» πυριδίνης. Είναι μία από τις τρεις (3) ισομερείς του μεθυλοπυριδίνες, των οποίων οι δομές διαφέρουν ανάλογα με τη θέση που η μεθυλομάδα (CH3) τους επισυνάπτεται γύρω από το πυριδινικό τους δακτύλιο. Χρησιμοποιείται κυρίως για την παραγωγή βινυλοπυριδίνης, η οποία με τη σειρά της χρησιμεύει για τη βιομηχανία πλαστικών, και της νιτραπυρίνης, που είναι αγροχημικό.
https://el.wikipedia.org/wiki/2-%CE%BC%CE%B5%CE%B8%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%80%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B4%CE%AF%CE%BD%CE%B7
Ίγκορ Σιπνιέφσκι
Γεννημένος στο Λοτζ, ο Σιπνιέφσκι ξεκίνησε την καριέρα του με την ΛΚΣ Λοτζ, έναν σύλλογο για τον οποίο θα έπαιζε αρκετές σεζόν στην πολωνική Εκστρακλάσα και στην 1 Λίγκα. Επίσης, πέρασε αρκετές σεζόν παίζοντας στο Πρωτάθλημα Ελλάδας, με την Καβάλα, τον Παναθηναϊκό και τον ΟΦΗ. Αγωνίστηκε επίσης στο ΟΥΕΦΑ Τσάμπιονς Λιγκ με τον Παναθηναϊκό και ήταν αρκετά επιτυχημένος με τον σύλλογο, παρόλο που δεν κατάφερε να κερδίσει το ελληνικό πρωτάθλημα, συμπεριλαμβανομένης της εξαιρετικής του εμφάνισης για τον Παναθηναϊκό σε αγώνα εναντίον της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.Ο Σιπνιέφσκι έκανε δύο εμφανίσεις για την Εθνική Πολωνίας από το 1999 έως το 2001. Μετά την περίοδο στην Ελλάδα, ο Σιπνιέφσκι μετά από λίγο καιρό στην ΡΚΣ Ραντόμσκο, η οποία συμμετείχε στην Εκστρακλάσα, σκοράροντας 5 γκολ σε 9 αγώνες, ήταν αρκετά εντυπωσιακός ώστε να κάνει μεταγραφή στην Βίσλα Κρακοβίας, η οποία εκείνη την εποχή κυριαρχούσε πλήρως στο πολωνικό ποδόσφαιρο. Ωστόσο, αρκετές εβδομάδες μετά τη μεταγραφή του, λόγω της συχνής απουσίας του και της υπερβολικής κατανάλωσης αλκοόλ, ο σύλλογος τον αποδέσμευσε.Στη συνέχεια υπέγραψε στη σουηδική Χάλμσταντ ΜΚ, όπου σκόραρε 9 γκολ σε 13 παιχνίδια κατά τη διάρκεια της άνοιξης της σεζόν 2003 της Άλσβενσκαν, γεγονός που του έδωσε τη φήμη ως τρομακτικού επιθετικού. Επίσης, απέρριψε τις διεθνείς προσκλήσεις από την εθνική Πολωνίας για να επικεντρωθεί στις εμφανίσεις του στο σύλλογο. Κατά τη διάρκεια της φθινοπωρινής σεζόν ο Σιπνιέφσκι υπέφερε από μυστηριώδη ασθένεια, ενώ η Χάλμσταντ έπεσε από την 4η στην 9η θέση στη βαθμολογία. Αποκλείστηκε από τον σύλλογο από το να λάβει μέρος στον τελευταίο αγώνα της σεζόν, καθώς είχε συμφωνήσει να ενταχθεί στη Μάλμε ΦΦ με ελεύθερη μεταγραφή για τη σεζόν 2004. Ο Σιπνιέφσκι επέστρεψε στην Πολωνία και σημείωσε 22 γκολ σε μια σεζόν με τη Λοτζ. Στη συνέχεια, ο Σιπνιέφσκι επέστρεψε στην πόλη του Μάλμε για να παίξει με την Bunkeflo στην τρίτη κατηγορία. Μετά από ένα πολλά υποσχόμενο ξεκίνημα με πολλά γκολ και με φήμες για ενδιαφέρον από υψηλότερα επίπεδα, ο Σιπνιέφσκι κατάφερε να μπει ξανά σε μπελάδες, οδηγώντας μεθυσμένος στο Μάλμε, κάτι που τον απέλυσε από το Bunkeflo και αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Πολωνία. Η ΛΚΣ Λοτζ του πρόσφερε ένα χέρι βοήθειας, αλλά τα προσωπικά του προβλήματα συνεχίστηκαν.Έκτοτε έκανε αρκετές προσπάθειες να επιστρέψει στο ποδόσφαιρο, αλλά λόγω του εθισμού του, δοκίμασε με πολλούς συλλόγους εκτός από τη ΛΚΣ, κυρίως τοπικές ομάδες χαμηλότερης κατηγορίας, μέχρι που τελικά αποσύρθηκε εντελώς. Εμφανίστηκε ξανά το 2007 όταν πήγε να παρακολουθήσει την ΛΚΣ Λοτζ σε αγώνα εναντίον της Λεχ Πόζναν ως θεατής στις εξέδρες. Σε κατάσταση μέθης, μαζί με μια ομάδα χούλιγκαν της ΛΚΣ, επιτέθηκε στους οπαδούς της Λεχ στον εκτός έδρας τομέα. Καταδικάστηκε για ενάμιση χρόνο μετά από ένα διαφορετικό περιστατικό για βία.Η ημι-αυτοβιογραφία του δημοσιεύτηκε το Νοέμβριο του 2014 με τη βοήθεια δύο τοπικών δημοσιογράφων του Λοτζ, των Ζελισουαφ Ζιζίνσκι και Πάβεου Χότσστιμ. Ο Σιπνιέφσκι πέθανε στις 4 Νοεμβρίου 2022. Προφίλ στο Transfermarkt.com
Ο Ίγκορ Σιπνιέφσκι (πολωνικά: Igor Sypniewski) (10 Νοεμβρίου 1974 – 4 Νοεμβρίου 2022), γνωστός και με το ψευδώνυμο Σίπα (Sypa), ήταν Πολωνός επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνιζόταν ως επιθετικός. Θεωρήθηκε ότι ήταν ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα του πολωνικού ποδοσφαίρου, ωστόσο ο αγώνας του με τον αλκοολισμό και τα προβλήματα ψυχικής υγείας τον εμπόδισαν να αξιοποιήσει πλήρως τις δυνατότητές του και θεωρείται μέχρι σήμερα ένα από τα μεγαλύτερα ανεκπλήρωτα ταλέντα.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8A%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%81_%CE%A3%CE%B9%CF%80%CE%BD%CE%B9%CE%AD%CF%86%CF%83%CE%BA%CE%B9
Διοικητική διαίρεση νομού Γρεβενών (πρόγραμμα Καποδίστριας)
Ο δήμος Γρεβενών έχει (πραγματικό) πληθυσμό 15.481 κατοίκους. Στον δήμο περιλαμβάνονται: Δ.δ. Γρεβενών [ 10.447 ] τα Γρεβενά [ 10.177 ] ο Δοξαράς [ 212 ] το Καλαμίτσι [ 58 ] Δ.δ. Αγίων Θεοδώρων [ 520 ] οι Άγιοι Θεόδωροι [ 299 ] ο Αιμιλιανός [ 61 ] η Ανθρακιά [ 124 ] η Γεωργίτσα [ 0 ] ο Δεσπότης [ 36 ] το Μελίσσι [ 0 ] Δ.δ. Αμυγδαλεών [ 854 ] οι Αμυγδαλιές [ 714 ] η Αγία Τριάς [ 93 ] η Λόχμη [ 47 ] Δ.δ. Βατολάκκου -- ο Βατόλακκος [ 386 ] Δ.δ. Ελάτου [ 262 ] ο Έλατος [ 233 ] το Κάστρο [ 29 ] Δ.δ. Ελευθέρου [ 269 ] το Ελεύθερο [ 81 ] το Ελεύθερο Προσφύγων [ 188 ] Δ.δ. Καλοχίου [ 236 ] το Καλόχι [ 90 ] η Αγάπη [ 58 ] ο Μεσόλακκος [ 88 ] Δ.δ. Κυρακαλής -- η Κυρακαλή [ 163 ] Δ.δ. Μεγάλου Σειρηνίου [ 858 ] το Μέγα Σειρήνιο [ 696 ] το Μικρόν Σειρήνιον [ 162 ] Δ.δ. Μυρσίνης [ 387 ] η Μυρσίνα [ 266 ] ο Ασπρόκαμπος [ 121 ] Δ.δ. Ροδιάς -- η Ροδιά [ 383 ] Δ.δ. Συνδένδρου -- το Σύνδενδρο [ 345 ] Δ.δ. Φελλίου [ 371 ] το Φελλί [ 289 ] το Ελευθεροχώρι [ 82 ] Ο δήμος Βεντζίου έχει (πραγματικό) πληθυσμό 2.957 κατοίκους. Στον δήμο περιλαμβάνονται: Δ.δ. Κνίδης [ 1.046 ] η Κνίδη [ 443 ] η Ιτέα [ 242 ] η Μικροκλεισούρα [ 133 ] το Πιστικό [ 80 ] ο Πόρος [ 148 ] Δ.δ. Εξάρχου [ 179 ] ο Έξαρχος [ 103 ] ο Βάρης [ 76 ] Δ.δ. Κέντρου [ 306 ] το Κέντρον [ 114 ] οι Αγαλαίοι [ 72 ] το Νησί [ 120 ] Δ.δ. Παλαιοχωρίου -- το Παλαιοχώρι [ 388 ] Δ.δ. Ποντινής -- η Ποντινή [ 322 ] Δ.δ. Πυλωρών -- οι Πυλωροί [ 146 ] Δ.δ. Σαρακήνας [ 570 ] η Σαρακήνα [ 313 ] το Δίπορο [ 119 ] το Νεοχώρι [ 138 ] Ο δήμος Γόργιανης έχει (πραγματικό) πληθυσμό 1.707 κατοίκους. Στον δήμο περιλαμβάνονται: Δ.δ. Κηπουρείου -- το Κηπουρείο [ 437 ] Δ.δ. Καλλιθέας [ 335 ] η Καλλιθέα [ 169 ] τα Πριόνια [ 166 ] Δ.δ. Κρανέας -- η Κρανέα [ 589 ] Δ.δ. Μικρολιβάδου -- το Μικρολίβαδο [ 96 ] Δ.δ. Πηγαδίτσης -- η Πηγαδίτσα [ 166 ] Δ.δ. Σιταρά -- ο Σιταράς [ 84 ] Ο δήμος Δεσκάτης έχει (πραγματικό) πληθυσμό 5.066 κατοίκους. Στον δήμο περιλαμβάνονται: Δ.δ. Δεσκάτης [ 4.187 ] η Δεσκάτη [ 4.028 ] ο Άγιος Γεώργιος [ 10 ] ο Γήλοφος [ 141 ] το Διασελλάκι [ 8 ] Δ.δ. Δασοχωρίου -- το Δασοχώρι [ 205 ] Δ.δ. Παλιουριάς -- η Παλιουριά [ 412 ] Δ.δ. Παναγίας [ 121 ] η Παναγία [ 116 ] η Μονή Αγίου Νικάνορος [ 3 ] η Σκούμτσια [ 2 ] Δ.δ. Παρασκευής -- η Παρασκευή [ 141 ] Ο δήμος Ηρακλεωτών έχει (πραγματικό) πληθυσμό 3.080 κατοίκους. Στον δήμο περιλαμβάνονται: Δ.δ. Αγίου Γεωργίου -- ο Άγιος Γεώργιος [ 824 ] Δ.δ. Αηδονίων [ 155 ] τα Αηδόνια [ 136 ] το Δασάκι [ 19 ] Δ.δ. Κιβωτού -- η Κιβωτός [ 708 ] Δ.δ. Κληματακίου [ 171 ] το Κληματάκι [ 156 ] τα Κριθαράκια [ 15 ] Δ.δ. Κοκκινιάς [ 258 ] η Κοκκινιά [ 229 ] η Νέα Τραπεζούς [ 29 ] Δ.δ. Μηλέας -- η Μηλέα [ 306 ] Δ.δ. Πολυδένδρου -- το Πολύδενδρο [ 250 ] Δ.δ. Ταξιάρχου -- ο Ταξιάρχης [ 408 ] Ο δήμος Θεόδωρου Ζιάκα έχει (πραγματικό) πληθυσμό 2.855 κατοίκους. Στον δήμο περιλαμβάνονται: Δ.δ. Μαυραναίων [ 442 ] οι Μαυραναίοι [ 229 ] το Μαυρονόρος [ 136 ] ο Σταυρός [ 77 ] Δ.δ. Αλατόπετρας -- η Αλατόπετρα [ 140 ] Δ.δ. Αναβρυτών -- τα Αναβρυτά [ 43 ] Δ.δ. Ζάκα [ 371 ] ο Ζάκας [ 341 ] η Κρύα Βρύση [ 0 ] το Περιβολάκι [ 30 ] Δ.δ. Κοσματίου -- το Κοσμάτι [ 330 ] Δ.δ. Λάβδα -- ο Λάβδας [ 132 ] Δ.δ. Μοναχιτίου -- το Μοναχίτι [ 183 ] Δ.δ. Πανοράματος -- το Πανόραμα [ 126 ] Δ.δ. Πολυνερίου -- το Πολυνέρι [ 221 ] Δ.δ. Προσβόρρου -- το Πρόσβορρο [ 186 ] Δ.δ. Σπηλαίου -- το Σπήλαιο [ 447 ] Δ.δ. Τρικώμου [ 234 ] το Τρίκωμο [ 201 ] το Παρόρειο [ 33 ] Ο δήμος Κοσμά Αιτωλού έχει (πραγματικό) πληθυσμό 1.792 κατοίκους. Στον δήμο περιλαμβάνονται: Δ.δ. Μεγάρου -- το Μέγαρον [ 561 ] Δ.δ. Αγίου Κοσμά [ 192 ] ο Άγιος Κοσμάς [ 68 ] η Άνω Εκκλησία [ 79 ] η Εκκλησία [ 45 ] Δ.δ. Δασυλλίου -- το Δασύλλιο [ 43 ] Δ.δ. Καληράχης -- η Καληράχη [ 222 ] Δ.δ. Καλλονής -- η Καλλονή [ 171 ] Δ.δ. Κυδωνιών [ 238 ] οι Κυδωνίες [ 163 ] το Λείψι [ 75 ] Δ.δ. Κυπαρισσίου -- το Κυπαρίσσι [ 111 ] Δ.δ. Οροπεδίου -- το Οροπέδιο [ 189 ] Δ.δ. Τρικόρφου -- το Τρίκορφο [ 65 ] Ο δήμος Χασίων έχει (πραγματικό) πληθυσμό 2.317 κατοίκους. Στον δήμο περιλαμβάνονται: Δ.δ. Καρπερού [ 1.457 ] το Καρπερό [ 745 ] η Δήμητρα [ 712 ] Δ.δ. Κατάκαλης -- η Κατάκαλη [ 220 ] Δ.δ. Τρικοκκιάς [ 640 ] η Τρικοκκιά [ 305 ] η Άνοιξη [ 151 ] το Τριφύλλι [ 184 ] Η κοινότητα Αβδέλλας έχει (πραγματικό) πληθυσμό 448 κατοίκους και περιλαμβάνει: Κ.δ. Αβδέλλας -- η Αβδέλλα [ 448 ] Η κοινότητα Δοτσικού έχει (πραγματικό) πληθυσμό 187 κατοίκους και περιλαμβάνει: Κ.δ. Δοτσικού -- το Δοτσικό [ 187 ] Η κοινότητα Μεσολουρίου έχει (πραγματικό) πληθυσμό 139 κατοίκους και περιλαμβάνει: Κ.δ. Μεσολουρίου -- το Μεσολούρι [ 139 ] Η κοινότητα Περιβολίου έχει (πραγματικό) πληθυσμό 454 κατοίκους και περιλαμβάνει: Κ.δ. Περιβολίου -- το Περιβόλι [ 454 ] Η κοινότητα Σαμαρίνας έχει (πραγματικό) πληθυσμό 701 κατοίκους και περιλαμβάνει: Κ.δ. Σαμαρίνας -- η Σαμαρίνα [ 701 ] Η κοινότητα Σμίξης έχει (πραγματικό) πληθυσμό 509 κατοίκους και περιλαμβάνει: Κ.δ. Σμίξης -- η Σμίξη [ 509 ] Η κοινότητα Φιλιππαίων έχει (πραγματικό) πληθυσμό 254 κατοίκους και περιλαμβάνει: Κ.δ. Φιλιππαίων [ 254 ] οι Φιλιππαίοι [ 206 ] η Αετιά [ 48 ] η Κουρούνα [ 0 ]
Στον παρακάτω κατάλογο αναφέρονται οι δήμοι, οι κοινότητες, τα δημοτικά, κοινοτικά διαμερίσματα και οι οικισμοί του νομού Γρεβενών σύμφωνα με το Σχέδιο Καποδίστριας, που ήταν σε ισχύ μέχρι το 2010. Τα στοιχεία προέρχονται από επεξεργασία του αρχείου της στατιστικής υπηρεσίας για την απογραφή πληθυσμού (Ελλάδας) του 2001. Ο αριθμός μέσα στα [ ] είναι ο πραγματικός πληθυσμός κατά περίπτωση. Η σειρά είναι (γενικά) αλφαβητική. Νομός Γρεβενών [ 37.947 ]
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B5%CF%83%CE%B7_%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CF%8D_%CE%93%CF%81%CE%B5%CE%B2%CE%B5%CE%BD%CF%8E%CE%BD_(%CF%80%CF%81%CF%8C%CE%B3%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%BC%CE%B1_%CE%9A%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%AF%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B1%CF%82)
Λούντβιχ Άιχροντ
Ο Λούντβιχ Άιχροντ ήταν γιος του αξιωματικού Λούντβιχ Φρήντριχ Άιχροντ (1798-1844) και της συζύγου του Ελίζαμπετ, το γένος Γιόος (El. Joos, 1809-1891). Σπούδασε στα πανεπιστήμια της Χαϊδελβέργης και του Φράιμπουργκ, και εμφανίσθηκε στα γράμματα το 1848 με το κωμικό τραγούδι «Wanderlust» στο σατιρικό περιοδικό Fliegende Blätter, που είχε μεγάλη αποδοχή από το αναγνωστικό κοινό. Gedichte in allerlei Humoren (Στουτγάρδη 1853) Schneiderbüchlein (ανώνυμα με τον H. Goll, Στουτγάρδη 1853) Leben und Liebe, ποιήματα (Φραγκφούρτη 1856) Die Pfalzgrafen, δραματικό ποίημα (Lahr 1859) Deutsches Knabenbuch; Weltruhm in Reimsprüchen (Lahr 1865) Alboin, δραματικό ποίημα (Bühl 1865) Rhein-schwäbisch, ποίημα στη διάλεκτο του μέσου Μπάντεν (Καρλσρούη 1869, 2η έκδοση 1873) Lyrischer Kehraus (Στρασβούργο 1869, 2 Teile) Lyrische Karikaturen, ανθολογία (Στρασβούργο 1869) Biedermeiers Liederlust (Στρασβούργο 1870) Melodien, τραγούδια (Στουτγάρδη 1875) Hortus dellclarum, χιουμοριστική ανθολογία, Lahr 1876-1880, 6 τόμοι Gold. Sammlung des Ursprünglichen und Genialen in deutscher Lyrik (Λειψία 1882)Τα άπαντά του εκδόθηκαν στη Στουτγάρδη το 1890. Το λήμμα «Άιχροντ, Λουδοβίκος» στη Νέα Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια «Χάρη Πάτση», τόμ. 3 (1967), σελ. 174 Το λήμμα «Eichrodt, Ludwig» στην Encyclopedia Americana του 1920 Karlsruhe: Ludwig Eichrodt (στη γερμανική) Ludwig Eichrodt: άπαντα τα ποιήματα
Ο Λούντβιχ Άιχροντ (γερμ. Ludwig Eichrodt, 2 Φεβρουαρίου 1827 – 2 Φεβρουαρίου 1892) ήταν Γερμανός ποιητής και θεατρικός συγγραφέας. Γεννήθηκε στον Δήμο Ντούρλαχ της Καρλσρούης και πέθανε στο Λαρ. Πολλά από τα έργα του τα δημοσίευσε με το λογοτεχνικό ψευδώνυμο Ρούντολφ Ροντ.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B2%CE%B9%CF%87_%CE%86%CE%B9%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD%CF%84
Αυλές Κοζάνης
Οι Αυλές είναι χωριό στο Ν. ΝΑ. τμήμα του νομού Κοζάνης, στην περιοχή των Σερβίων, μεταξύ των Πιερίων ορέων και της τεχνητής λίμνης Αλιάκμονα (Πολυφύτου), σε μέσο σταθμικό υψόμετρο 360. Το χωριό απέχει 31 χλμ. περίπου ΝΑ. της Κοζάνης. Η τοπική κοινότητα είναι χαρακτηρισμένη ως αγροτικός πεδινός οικισμός, με έκταση 10,986 χμ² (2011). Ο οικισμός εμφανίζεται επίσημα το 1918 να προσαρτάται στην κοινότητα Σερβίων του νομού Κοζάνης. Το 1920 ορίστηκε έδρα της ομώνυμης κοινότητας. Με το ΦΕΚ 244Α - 04/12/1997 αποσπάστηκε από την κοινότητα Αυλών και προσαρτήθηκε στον δήμο Σερβίων. Με το ΦΕΚ 87Α - 07/06/2010 αποσπάστηκε από τον δήμο Σερβίων και προσαρτήθηκε στον δήμο Σερβίων-Βελβεντού. Με το ΦΕΚ 43Α - 09/03/2019 αποσπάστηκε από τον δήμο Σερβίων-Βελβεντού και προσαρτήθηκε στον δήμο Σερβίων. Ο ναός του Αγίου Γεωργίου στο νοτιοδυτικό τμήμα του οικισμού Τα εκκλησάκια του Αγίου Αθανασίου και του Αγίου Νεκταρίου, στη νότια έξοδο του οικισμού Η τεχνητή λίμνη Αλιάκμονα (Πολυφύτου), δυτικά του οικισμού Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 1996, 2006 (ΠΛΜ) Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, 1963 (ΠΛ) Περιοδικό «Διακοπές», εκδ. Δ.Ο.Λ., 2010 Οργανισμός εκδόσεων «Ελλάδα», χάρτες (Βαρελάς) Google Earth eetaa.gr https://www.youtube.com/watch?v=VcQCNvS9yHo
Οι Αυλές (επίσημη ονομασία Αυλαί) είναι χωριό και έδρα ομώνυμης τοπικής κοινότητας, της δημοτικής ενότητας και δήμου Σερβίων, της περιφερειακής ενότητας (τέως νομού) Κοζάνης, στην περιφέρεια περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης, καθώς και των μεταβολών που ακολούθησαν αυτό το πρόγραμμα. Πρίν το πρόγραμμα Καλλικράτης και το σχέδιο Καποδίστριας, ανήκε στην επαρχία Κοζάνης του νομού Κοζάνης , στο γεωγραφικό διαμέρισμα Μακεδονίας.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%85%CE%BB%CE%AD%CF%82_%CE%9A%CE%BF%CE%B6%CE%AC%CE%BD%CE%B7%CF%82
Μαρία Άννα Σοφία της Σαξονίας
Η Μαρία Άννα Σοφία Σαββίνα Αγγέλα Φραγκίσκη Ξαβερία ήταν η τρίτη κόρη του Αυγούστου Β΄ της Σαξονίας (Αυγούστου Γ΄ της Πολωνίας) και της Μαρίας Ιωσηφίνας των Αψβούργων, κόρης του Ιωσήφ Α΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Παντρεύτηκε το 1747 τον Μαξιμιλιανό Γ΄ Ιωσήφ της Βαυαρίας. Δεν απέκτησαν απογόνους. Genealogie ascendante jusqu'au quatrieme degre inclusivement de tous les Rois et Princes de maisons souveraines de l'Europe actuellement vivans [Genealogy up to the fourth degree inclusive of all the Kings and Princes of sovereign houses of Europe currently living] (in French). Bourdeaux: Frederic Guillaume Birnstiel. 1768. p. 100.
Η Μαρία Άννα Σοφία (γερμ. Maria Anna Sophia von Sachsen, 29 Αυγούστου 1728 - 17 Φεβρουαρίου 1797) από τον Οίκο των Βέττιν ήταν κόρη του Εκλέκτορα της Σαξονίας & Βασιλιά της Πολωνίας και με τον γάμο της έγινε εκλέκτειρα της Βαυαρίας.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CE%86%CE%BD%CE%BD%CE%B1_%CE%A3%CE%BF%CF%86%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CE%B1%CE%BE%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
22 Αυγούστου
392 - Με την υποστήριξη του στρατηγού Αρβογάστη, ο Φλάβιος Ευγένιος κηρύσσεται αυτοκράτορας της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. 1485 - Ο Ριχάρδος Γ΄ της Αγγλίας σκοτώνεται στη Μάχη του Μπόσγουορθ. Τέλος του Οίκου των Πλανταγενετών. 1639 - Ιδρύεται στην Ινδία η σημερινή πόλη Τσεννάι από την Αγγλική Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών. 1642 - Αρχίζει ο Αγγλικός εμφύλιος πόλεμος μεταξύ βασιλοφρόνων και κοινοβουλευτικών. 1645 - Οι Ενετοί παραδίδουν τα Χανιά στους Οθωμανούς. 1686 - Ο Φραντσέσκο Μοροζίνι καταλαμβάνει από τους Οθωμανούς το Ναύπλιο. 1770 - Ο Τζέιμς Κουκ φτάνει στο Κουίνσλαντ και ονομάζει την ανατολική ακτή της Αυστραλίας, Νέα Νότια Ουαλία, την οποία και διεκδικεί εν ονόματι του βασιλιά Γεώργιου Γ΄. 1791 - Ξεσπά επανάσταση στην Αϊτή. 1851 - Το σκάφος America κερδίζει το πρώτο Κύπελλο Αμερικής (ιστιοπλοΐα). 1864 - Δώδεκα κράτη υπογράφουν την Πρώτη Σύμβαση της Γενεύης. 1902 - Ιδρύεται η Cadillac. 1902 - Ο Θεόδωρος Ρούζβελτ γίνεται ο πρώτος πρόεδρος των Η.Π.Α. που οδηγεί αυτοκίνητο. 1910 - Η Κορέα προσαρτάται από την Ιαπωνία, ξεκινώντας μία περίοδο ιαπωνικής κυριαρχίας στην Κορέα, που κράτησε μέχρι το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. 1920 - Μικρασιατική Εκστρατεία: ο Ελληνικός Στρατός καταλαμβάνει το Τσεντίζ. 1926 - Κίνημα Κονδύλη (1926) - Στις 03.00 ρίχτηκαν δύο κανονιοβολισμοί από τον Λυκαβηττό που ήταν το σύνθημα της εκδήλωσης των μυημένων οι οποίοι στις επόμενες τρεις ώρες κατέλαβαν όλα τα επίκαιρα κτίρια, στρατόπεδα γύρω από την Αθήνα καθώς και τα αεροδρόμια Φαλήρου και Τατοΐου. Τις πρωινές ώρες το κίνημα πλέον είχε επικρατήσει αναίμακτα. Το βράδυ της ίδιας ημέρας μετά από περιπετειώδη καταδίωξη συνελήφθη ο Δικτάτορας Θεόδωρος Πάγκαλος. 1942 - Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος: Η Βραζιλία κηρύσσει πόλεμο στις Δυνάμεις του Άξονα, (Γερμανία και Ιταλία, όχι όμως Ιαπωνία). 1944 - Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος: Οι Γερμανοί αρχίζουν το ολοκαύτωμα των χωριών του Κέδρους στην Κρήτη. 1953 - Κλείνουν οι φυλακές στο Νησί του Διαβόλου. 1962 - Αποτυγχάνει απόπειρα δολοφονίας του Γάλλου προέδρου Σαρλ ντε Γκωλ. 1968 - Ο Πάπας Παύλος ΣΤ΄ φτάνει στην Μπογκοτά, Κολομβία. Είναι η πρώτη επίσκεψη Πάπα στη Λατινική Αμερική. 1971 - Πραξικόπημα στη Βολιβία. Ανατρέπεται η κυβέρνηση από χούντα. Την εξουσία καταλαμβάνει ο Ούγκο Μπανζέρ Σουάρεζ. 1975 - Αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας κατά του Προέδρου των ΗΠΑ Τζέραλντ Φορντ. 1985 - Από συντριβή Μπόινγκ 737 της "Airtours" στο αεροδρόμιο του Μάντσεστερ σκοτώνονται 55 άνθρωποι. 1988 - Κυκλοφορεί το πρώτο νόμισμα από λευκόχρυσο στην Αυστραλία, το κοάλα. 1989 - Ανακαλύπτεται ο πρώτος ολοκληρωμένος δακτύλιος γύρω από τον Ποσειδώνα. 1995 - Έπειτα από τις πρώτες πολυκομματικές εκλογές στην Αιθιοπία, Πρόεδρος αναλαμβάνει ο Νεγκάσο Γκιντάντα και στις 23 Αυγούστου ανέλαβε Πρωθυπουργός ο Μέλες Ζενάουι. Η χώρα κηρύσσεται Ομόσπονδη Λαοκρατική Δημοκρατία. 2004 - Ένα ιστορικό ρεκόρ ισοφαρίζει η Άρσεναλ, νικώντας τη Μίντλεσμπρο με 5-3. Οι «κανονιέρηδες» συμπλήρωσαν 42 αγώνες αήττητοι, όσες και η ομάδα της Νότιγχαμ Φόρεστ από τον Νοέμβριο του 1977 έως το Δεκέμβριο του 1978. 2004 - Άγνωστοι εισβάλλουν στο Μουσείο του Όσλο και αφαιρούν δύο πίνακες του Έντβαρτ Μουνκ, ανάμεσά τους τον πασίγνωστο πίνακα "Η Κραυγή" 2005 - Εκλέγεται νέος Πατριάρχης Ιεροσολύμων ο Θεόφιλος. 1412 - Φρειδερίκος Β΄, εκλέκτορας της Σαξονίας 1647 - Ντενί Παπέν, Γάλλος φυσικός, μαθηματικός και εφευρέτης 1834 - Σάμιουελ Πίρποντ Λάνγκλεϊ, Αμερικανός αστρονόμος 1844 - Τζορτζ Ντε Λονγκ, Αμερικανός στρατιωτικός και εξερευνητής 1854 - Μίλαν Γ΄ Ομπρένοβιτς, βασιλιάς της Σερβίας 1862 - Κλωντ Ντεμπυσσύ, Γάλλος συνθέτης 1882 - Δημήτρης Γληνός, Έλληνας εκπαιδευτικός και συγγραφέας 1882 - Θεμιστοκλής Διακίδης, Έλληνας αθλητής 1887 - Γιόχαν Λούντβιχ Γκραφ Σβερίν φον Κρόσιγκ, Γερμανός πολιτικός 1887 - Τσαζίμ Κοτσούλι, Αλβανός πολιτικός 1891 - Ζακ Λιπσίτζ, Λιθουανός γλύπτης 1893 - Ντόροθι Πάρκερ, Αμερικανίδα συγγραφέας 1902 - Λένι Ρίφενσταλ, Γερμανίδα σκηνοθέτης 1904 - Τενγκ Σιαοπίνγκ, Κινέζος πολιτικός 1908 - Ανρί Καρτιέ-Μπρεσόν, Γάλλος φωτογράφος 1909 - Τζούλιους Έπσταϊν, Αμερικανός σεναριογράφος 1909 - Φίλιπ Έπσταϊν, Αμερικανός σεναριογράφος 1917 - Τζον Λη Χούκερ, Αμερικανός τραγουδιστής και κιθαρίστας 1918 - Σαΐντ Μοχάμεντ Τζοχάρ, πολιτικός από τις Κομόρες 1920 - Ντέντον Κούλεϊ, Αμερικανός χειρουργός 1920 - Ρέι Μπράντμπερι, Αμερικανός συγγραφέας 1921 - Ντίνος Δημόπουλος, Έλληνας σκηνοθέτης και συγγραφέας 1921 - Σωτηρία Μπέλλου , Ελληνίδα τραγουδίστρια 1922 - Θεώνη Βαχλιώτη-Όλντριτζ, Ελληνίδα ενδυματολόγος 1922 - Γιώργος Σαββάκης, Έλληνας ζωγράφος 1932 - Ανδρέας Βουτσινάς, Έλληνας σκηνοθέτης 1943 - Ναχάς Άνγκουλα, πρωθυπουργός της Ναμίμπια 1963 - Τόρι Έιμος, Αμερικανίδα τραγουδίστρια 1967 - Αντεουάλε Ακινουόγιε-Αγκμπάζε, Άγγλος ηθοποιός 1968 - Χορστ Σκοφ, Αυστριακός αντισφαιριστής 1971 - Μπενουά Βιολιέ, Γάλλος σεφ 1973 - Κρίστεν Γουίγκ, Αμερικανίδα ηθοποιός 1978 - Γιάννης Γκαγκαλούδης, Έλληνας καλαθοσφαιριστής 1979 - Ναταλία Μπάρμπου, Μολδαβή τραγουδίστρια 1986 - Πακ, Άγγλος παλαιστής 1990 - Ζόζεφιν, Ελληνίδα τραγουδίστρια 1995 - Ντούα Λίπα, Αλβανίδα τραγουδίστρια 408 - Στιλίχων, Ρωμαίος στρατηγός 1241 - Πάπας Γρηγόριος Θ΄ 1280 - Πάπας Νικόλαος Γ΄ 1304 - Ιωάννης Β΄, κόμης του Αινώ 1338 - Γουλιέλμος Β΄, δούκας των Αθηνών 1350 - Φίλιππος ΣΤ΄, βασιλιάς της Γαλλίας 1358 - Ισαβέλλα της Γαλλίας, βασίλισσα της Αγγλίας 1485 - Ριχάρδος Γ΄, βασιλιάς της Αγγλίας 1584 - Γιαν Κοχανόφσκι, Πολωνός ποιητής 1806 - Ζαν Ονορέ Φραγκονάρ, Γάλλος ζωγράφος 1891 - Γιαν Νερούντα, Τσέχος συγγραφέας 1899 - Πατριάρχης Σωφρόνιος Γ΄ 1920 - Άντερς Ζορν, Σουηδός ζωγράφος 1929 - Όθων Λίμαν φον Σάντερς, Γερμανός στρατηγός 1933 - Αλέξανδρος Κοντούλης, Έλληνας στρατιωτικός 1935 - Παύλος Κουντουριώτης, Έλληνας στρατιωτικός και πολιτικός 1976 - Τζίνα Μπαχάουερ, Ελληνίδα πιανίστρια 1978 - Γιόμο Κενυάτα, Κενυάτης πολιτικός 1979 - Χένρι Τάσκα, Αμερικανός διπλωμάτης 1986 - Τζελάλ Μπαγιάρ, Τούρκος πολιτικός 1996 - Μιρέιγ Φλερύ, Ελληνίδα υψίφωνος 2010 - Στέφαν Μπόμπεκ, Γιουγκοσλάβος ποδοσφαιριστής και προπονητής 2014 - Εμμανουήλ Κριαράς, Έλληνας φιλόλογος 2015 - Δημήτρης Παρίδης, Έλληνας ποδοσφαιριστής 2016 - Σελαπάν Ραμανάθαν, Σιγκαπουριανός πολιτικός Μάρτυρος Αγαθονίκου και των συν αυτώ Ακινδύνου, Ζήνωνος, Ζωτικού, Θεοπρεπίου και Σεβηριανού (†δ΄αι.) Μαρτύρων Ειρηναίου, Ορόψεως και Ωρ Ανθούσης οσίας και Αθανασίου επισκόπου Χαρισίμου, Νεοφύτου, Αριάδνης της βασιλίσσης και Λουκίου
Ιούνιος | Ιούλιος | Αύγουστος | Σεπτέμβριος | Οκτώβριος 21 Αυγούστου | 22 Αυγούστου | 23 Αυγούστου Η 22α Αυγούστου είναι η 234η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο (235η σε δίσεκτα έτη). Υπολείπονται 131 ημέρες.
https://el.wikipedia.org/wiki/22_%CE%91%CF%85%CE%B3%CE%BF%CF%8D%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85
Βίκτωρ Αμεδαίος του Άνχαλτ-Μπέρνμπουργκ-Σάουμμπουργκ-Χόιμ
Ήταν ο πέμπτος γιος του Βίκτωρα Α΄, πρίγκιπα του Άνχαλτ-Μπέρνμπουργκ-Σάουμμπουργκ-Χόιμ και της Χέντβιχ Σοφίας του Χένκελ, κόρης του Βέντσελ Λουδοβίκου, κόμη του Ντόνερσμαρκ. Γεννήθηκε στο Σάουμμπουργκ και το 1772 εισήλθε στον ρωσικό στρατό. Το 1775 διορίστηκε αντισυνταγματάρχης και για τις εξαίρετες πράξεις του τού απονεμήθηκε η διάκριση του Τάγματος του Αγ. Γεωργίου 4ης τάξης. Το 1782 προήχθη σε αντιστράτηγο. Το 1788 εισήλθε στον στρατό του πρίγκιπα Ποτέμκιν για την εκστρατεία του εναντίον των Οθωμανών το 1788. Διακρίθηκε στη μάχη του Οχλάκοβ: διοικούσε δύο παρατάξεις κατά την έφοδο του φρουρίου και τις ανέβασε στα τείχη. Γι' αυτό του απονεμήθηκε η διάκριση του Αγ. Γεωργίου 2ης τάξης. Νυμφεύτηκε το 1778 τη Μαγδαληνή-Σοφία 1742-1819, κόρη του Φρειδερίκου-Γουλιέλμου, πρίγκιπα του Ζολμς-Μπράουνφελς. Απέκτησαν έναν γιο, που απεβίωσε 4 ετών: Βίκτωρ-Αμεδαίος 1779-1783 Brockhaus and Efron Encyclopedic Dictionary: In 86 volumes (82 vols. and 4 additional) - St. Petersburg: 1890-1907. Ганкевич В.Ю. Генерал-поручик Віктор Амадей Ангальт-Бернбург-Шаумбург-Хойм: (призабута біографія генерала катерининської доби) // Ученые записки Таврического национального университета им. В.И. Вернадского. Серия «Исторические науки». - 2011. - Том 24 (63). № 1, спецвыпуск «История Украины». – С. 3 – 22. ISSN 1606-3715 (PDF) Ганкевич В. Ю. Принц Виктор Амадей Ангальт-Бернбург-Шаймбург-Хоймский соратник и учитель российских полководцев – героев Отечественной войны 1812 года // Российская империя в исторической ретроспективе: Вып. VIII. – Белгород: ГиК, 2013. – С. 33–37. (ISBN 978-5-902583-98-1)
Ο Βίκτωρ Αμεδαίος, γερμ. Victor Amadeus (21 Μαΐου 1744 - 2 Μαΐου 1790) από τον Οίκο των Ασκάνια ήταν πρίγκιπας (ονομαστικά μόνο) του Άνχαλτ-Μπέρνμπουργκ-Σάουμμπουργκ-Χόιμ. Έγινε στρατηγός στη Ρωσία, στις υπηρεσίες της τέταρτης εξαδέλφης του πατέρα του Αικατερίνης Β΄ της μεγάλης, Αυτοκράτειρας της Ρωσίας.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%AF%CE%BA%CF%84%CF%89%CF%81_%CE%91%CE%BC%CE%B5%CE%B4%CE%B1%CE%AF%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%86%CE%BD%CF%87%CE%B1%CE%BB%CF%84-%CE%9C%CF%80%CE%AD%CF%81%CE%BD%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%BA-%CE%A3%CE%AC%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%BA-%CE%A7%CF%8C%CE%B9%CE%BC
Άννα Τζιν Αίαρς
Η Αίαρς γεννήθηκε το 1920 σε ένα αγρόκτημα στη Βισάλια της Καλιφόρνιας των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, από δύο δασκάλους, τους Φλέτσερ και Λουίζ (Σταμ) Αίαρς. Μεγαλώνοντας, η Ayres φέρεται να είχε συμπτώματα παρόμοια με τις δυσλειτουργίες που αργότερα θα μελετούσε. Η Ayres πήρε το Bachelor of Arts στην Εργοθεραπεία το 1945, το Master οf Arts στην Εργοθεραπεία το 1954 και το Διδακτορικό της στην εκπαιδευτική ψυχολογία το 1961, όλα από το Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας (αγγλικά: University of Southern California, συντ. USC) στο Λος Άντζελες. Ξεκίνησε τη μετα-διδακτορική της εργασία στο Ινστιτούτο Ερευνών Εγκεφάλου του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας, Λος Άντζελες (UCLA) από το 1964 έως το 1966, υπό τον Δρ. Arthur Parmelee. Ήταν επίσης μέλος του διδακτικού προσωπικού των τμημάτων Εργοθεραπείας και Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου της Νότιας Καλιφόρνιας από το 1955 έως το 1984. Η Ayres έγραψε δύο βιβλία και περισσότερα από τριάντα άρθρα σε περιοδικά. Το 1975 στάθμισε τις τυποποιημένες δοκιμές αρχικά γνωστές ως η Southern California Sensory Integration Tests και αργότερα την αναθεωρημένη έκδοση με την ονομασία Sensory Integration and Praxis Tests (SIPT) το 1989. Το 1976 η Αίαρς ίδρυσε μια ιδιωτική παιδιατρική κλινική που ονομάστηκε Ayres Clinic στο Τόρανς της Καλιφόρνιας των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, όπου διεξήγαγε αξιολόγηση και παρέμβαση Εργοθεραπείας σε παιδιά και ενήλικες με ποικίλες διαταραχές, συμπεριλαμβανομένων των μαθησιακών δυσκολιών και του αυτισμού. Ξεκινώντας με βάση της το έργο του Charles S. Sherrington και άλλων, άρχισε να αναπτύσσει τη θεωρία και τις συναφείς τεχνικές παρέμβασης της Αισθητηριακής Ολοκλήρωσης στη δεκαετία του 1950, εξετάζοντας τη σχέση μεταξύ εγκεφάλου και συμπεριφοράς. Από τη δεκαετία του 1960, η Δρ. Ayres αναγνώρισε και περιέγραψε "κρυφές αναπηρίες" ή "δυσλειτουργία στις διεργασίες αισθητηριακής ολοκλήρωσης" (Ayres, 1963, 1968), στην οποία αργότερα αναφέρεται ως δυσλειτουργία αισθητηριακής ολοκλήρωσης. Δημιούργησε τη θεωρία για να "εξηγήσει τη σχέση μεταξύ ελλειμμάτων στην ερμηνεία της αίσθηση από το σώμα και το περιβάλλον και τις δυσκολίες στην ακαδημαϊκή ή κινητική μάθηση." Μεταξύ 1968 και 1989, η Ayres χρησιμοποίησε δοκιμασίες λειτουργιών αισθητηριακής ολοκλήρωσης και πρακτικών λειτουργιών με παιδιά με και χωρίς μαθησιακές και αισθητικοκινητικές δυσκολίες. Αυτές οι δοκιμασίες είχαν αρχικά δημοσιευτεί ως "Southern California Sensory Integration Tests" (SCSIT; 1975) και αργότερα εκδόθηκε η αναθεώρησή τους με την ονομασία "Sensory Integration and Praxis Tests (SIPT; 1989). Είχε δημοσιεύσει πολυάριθμες αναλύσεις παραγόντων (factor analyses) ευρημάτων αξιολόγησης που της επέτρεψε να εντοπίσει μοτίβα δυσλειτουργίας αισθητηριακής ολοκλήρωσης, τα οποία αργότερα επιβεβαιώθηκαν και από άλλους ερευνητές και να διευρύνθηκαν (π.χ. στο πλαίσιο της διαταραχής ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας). "Η θεωρία Αισθητηριακής Ολοκλήρωσης χρησιμοποιείται για να εξηγήσει γιατί τα άτομα συμπεριφέρονται με συγκεκριμένους τρόπους, να σχεδιάσει πλάνα παρέμβασης για τη βελτίωση ιδιαίτερων δυσκολιών, και να προβλέψει πώς η συμπεριφορά θα αλλάξει ως αποτέλεσμα της παρέμβασης" (σελ. 5). Η Δρ. Ayres όρισε την Αισθητηριακή Ολοκλήρωση ως την "οργάνωση των αισθήσεων προς χρήση. Οι αισθήσεις μας μας δίνουν πληροφορίες για τις φυσικές συνθήκες του σώματός μας και του περιβάλλοντος γύρω μας... Ο εγκέφαλος πρέπει να οργανώσει όλες μας τις αισθήσεις αν ένα άτομο είναι να μετακινηθεί και να μάθει και να συμπεριφέρεται με έναν παραγωγικό τρόπο" (σελ. 5). Η Ayres δημοσίευσε το ορισμό της "αισθητηριακής ολοκλήρωσης" το 1972 ως την νευρολογική διαδικασία που οργανώνει την αίσθηση από το ίδιο το σώμα κάποιου και από το περιβάλλον και καθιστά ικανό το να χρησιμοποιήσει το σώμα αποτελεσματικά εντός του περιβάλλοντος (σελ. 11). Το 1979 η Δρ. Ayres δημοσίευσε το Sensory Integration and the Child, ένα βιβλίο για να "βοηθήσει τους γονείς να αναγνωρίσουν προβλήματα αισθητηριακής ολοκλήρωσης στο παιδί τους, να καταλάβουμε τι συμβαίνει και να κάνουν κάτι για να βοηθήσουν το παιδί τους" Ως μια προσέγγιση της παρέμβασης η θεραπεία Αισθητηριακής ολοκλήρωσης χρησιμοποιείται ως "ένα κλινικό πλαίσιο αναφοράς για την αξιολόγηση και τη θεραπεία ανθρώπων που έχουν λειτουργικές διαταραχές στην αισθητηριακή επεξεργασία" (σελ. 325). Η Ayres θεωρούσε την παρέμβαση αισθητηριακής ολοκλήρωσης "μια εξειδίκευση της Εργοθεραπείας" (Ayres 1979, σελ. 155). Έτσι, η αξιολόγηση και η παρέμβαση από την οπτική της αισθητηριακής ολοκλήρωσης χρησιμοποιούνται πιο συχνά από ασκούντες την Εργοθεραπεία, κυρίως Εργοθεραπευτές, στη θεραπεία παιδιών με δυσκολίες στην εκτέλεση έργου και τη συμμετοχή σε έργο που σχετίζονται με την αισθητηριακή ολοκλήρωση ή την δυσλειτουργία αισθητηριακής επεξεργασίας. Ανέπτυξε την προσέγγιση της παρέμβασης μέσα από εμπειρική έρευνα Πολλοί επαγγελματίες υποστηρίζουν ότι η Δρ. Ayres δημιούργησε μία από τις πρώτες δομές για την τεκμηριωμένη πρακτική στην Εργοθεραπεία μέσα από την ανάπτυξη της θεωρίας της (Ayres, 1972), την ανάπτυξη του μοντέλου της (Ayres, 1979-2005), την ανάπτυξη της αξιολόγησής της (Ayres, 1989) και τις στρατηγικές παρέμβασης της (Ayres, 1972).Μια πρόσφατη ανασκόπηση κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η Θεραπεία Αισθητηριακής Ολοκλήρωσης είναι "αναποτελεσματική και ότι το θεωρητικό υπόβαθρο και οι πρακτικές αξιολόγησης είναι μη έγκυρα." Επιπλέον, οι συγγραφείς προειδοποίησαν ότι οι τεχνικές της Θεραπείας Αισθητηριακής Ολοκλήρωσης υπάρχουν "εκτός των ορίων της καθιερωμένης βασισμένης σε τεκμήρια πρακτικής" και ότι είναι "πολύ πιθανή η εσφαλμένη χρήση των περιορισμένων πόρων."Η θεωρία και πρακτική της Αισθητηριακής ολοκλήρωσης έχει βρει αντίσταση εντός του επαγγέλματος της Εργοθεραπείας καθώς και άλλων κλάδων. Η Ayres έλαβε πολυάριθμες τιμητικές διακρίσεις από τον Αμερικανικό Σύλλογο Εργοθεραπείας (αγγλικά: American Occupational Therapy Association, συντ.: AOTA)--συμπεριλαμβανομένης της τιμητικής θέσης λέκτορα Eleanor Clark Slagle (αγγλικά: Eleanor Clark Slagle Lectureship), του Βραβείου Αξίας (αγγλικά: Award of Merit), και της ιδιότητας του τακτικού μέλους της Ακαδημία της Έρευνας του Αμερικανικού Συλλόγου Εργοθεραπείας (αγγλικά: AOTA Academy of Research). Έχει περιγραφεί από τους μαθητές και τους συναδέλφους της ως "μια πρωτοπόρος στην συναισθηματική νευροεπιστήμη (αγγλικά: affective neuroscience)" (Schneider, 2005), μια "αναπτυξιακή θεωρητικός" (Knox, 2005), "μία από τις αρχικές θεωρητικούς της αντιληπτικο-κινητικής" (Smith Roley, 2005), "μια πρωτοπόρος στην κατανόηση της αναπτυξιακής δυσπραξίας" (Cermak, 2005), και "μια έξυπνη παρατηρήτρια της ανθρώπινης συμπεριφοράς και νευρολογικής ανάπτυξης" (Bauman, 2005). Αφιερώθηκε στην προώθηση του ότι οι καθοδηγούμενες από την επιστήμη στρατηγικές παρέμβασης οδηγούν σε μια καλύτερη ποιότητα ζωής για τα άτομα με αναπηρίες και τις οικογένειές τους. "Το έργο της σημείωσε σημαντική πρόοδο στην κατανόηση της κλινικής νευροεπιστήμης, της σημασίας της εμπειρίας στην ανάπτυξη του εγκεφάλου, του ρόλου της απτικής αμυντικότητας και των διαταραχών αισθητηριακής ρύθμισης ως συντελεστές στις διαταραχές συμπεριφοράς, καθώς και του αντίκτυπου της αισθητηριακής καταγραφής στον αυτισμό, μεταξύ άλλων." Η Ayres πέθανε από επιπλοκές του καρκίνου του μαστού στις 16 Δεκεμβρίου 1988. Ayres, A. Jean· Philip R. Erwin (2004). Love, Jean: Inspiration for Families Living With Dysfunction of Sensory Integration. Crestport Press. ISBN 0-9725098-1-X. (posthumous collection of correspondence) Ayres, A. Jean (1970). Sensory Integration and the Child. Western Psychological Services. ISBN 0-87424-437-4. Ayres, A. Jean (1973). Sensory Integration and Learning Disorders. Western Psychological Services. ISBN 0-87424-303-3. Ayres, A. Jean (1974). The Development of Sensory Integrative Theory and Practice: A Collection of the Works of A. Jean Ayres. Kendall/Hunt Pub Co. ISBN 0-8403-0971-6. Ayres A. J. (1954). Ontogenetic principles in the development of arm and hand functions. Am. J. Occup. Ther. 8, 95–99, 121. Ayres A. J. (1958). The visual-motor function. Am. J. Occup. Ther. 12, 130–138, 155. Ayres A. J. (1961). Development of the body scheme in children. Am. J. Occup. Ther. 15, 99–102, 128. Ayres A. J. (1963). The development of perceptual-motor abilities: a theoretical basis for treatment of dysfunction. Am. J. Occup. Ther. 27, 221–225. Ayres A. J. (1965). Patterns of perceptual-motor dysfunction in children: a factor analytic study. Percept. Mot. Skills 20, 335–368. Ayres A. J. (1966). Interrelation of perception, function, and treatment. J. Am. Phys. Ther. Assoc. 46, 741–744. Ayres A. J. (1966). Interrelations among perceptual-motor abilities in a group of normal children. Am. J. Occup. Ther. 20, 288–292. Ayres, A. J. (1968). Sensory integrative processes and neuropsychological learning disability. Learning Disorders, 3, 41–58. Ayres, A. J. (1971). Characteristics of types of sensory integrative dysfunction. American Journal of Occupational Therapy, 25, 329–334. Ayres A. J. (1972). Overview. In Sensory Integration and Learning Disorders, Ayres A. J., editor. , ed. (Los Angeles, CA, Western Psychological Services; ), pp. 1–12. Ayres A. J. (1972). Sensory Integration and Learning Disorders. Los Angeles, CA, Western Psychological Services. Ayres A. J. (1972). Some general principles of brain function. In Sensory Integration and Learning Disorders, Ayres A. J., editor. , ed. (Los Angeles, CA, Western Psychological Services; ), pp. 13–24 Ayres, A. J. (1972). Types of sensory integrative dysfunction among disabled learners. American Journal of Occupational Therapy, 26, 13–18. Ayres, A. J. (1974). The development of sensory integrative theory and practice: A collection of the works of A. Jean Ayres. Dubuque, IA: Kendall/Hunt. Ayres A. J. (1975). Sensorimotor foundations of academic ability. In Perceptual and Learning Disabilities in Children, Cruickshank W. M., Hallahan D. P., editors. , eds (Syracuse, NY, Syracuse University Press; ), pp. 301–358. Ayres, A. J., & Tickle, L. S. (1980). Hyper-responsivity to touch and vestibular stimuli as a predictor of positive response to sensory integration procedures by autistic children. American Journal of Occupational Therapy, 34, 375–381. Ayres, A. J. (1989). Sensory integration and praxis tests. Los Angeles, CA: Western Psychological Services. Ayres, A. J. (2004). Sensory integration and praxis tests manual: Updated edition. Los Angeles, CA: Western Psychological Services. Διαταραχή αισθητηριακής επεξεργασίας Εργοθεραπεία Εργοθεραπευτής
Η Άννα Τζιν Αίαρς (Anna Jean Ayres) (10 Ιανουαρίου 1920 – 16 Δεκεμβρίου 1988) ήταν Αμερικανίδα Εργοθεραπεύτρια, εκπαιδευτική ψυχολόγος και υπερασπίστρια των ατόμων με ειδικές ανάγκες. Έγινε γνωστή για τη δουλειά της στη θεωρία Αισθητηριακής Ολοκλήρωσης (SIT).
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CE%BD%CE%B1_%CE%A4%CE%B6%CE%B9%CE%BD_%CE%91%CE%AF%CE%B1%CF%81%CF%82
Πρωτάθλημα Φόρμουλα 3
Στις 13 Μαρτίου 2017 ανακοινώθηκε ότι η Σειρά GP3 θα συγχωνευόταν με το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα FIA Formula 3 της FIA και της DMSB και ως εκ τούτου, και τα δύο σώματα θα συγχωνεύσουν και τις δύο τριτοβάθμιες σειρές αγώνων μονοθέσιου ανοιχτού τροχού, τη σειρά GP3 και τη FIA Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Formula 3 αντίστοιχα, με σχέδια να κάνει ντεμπούτο το 2019. Την 1η Σεπτεμβρίου 2017 η επιτροπή συγχώνευσης ανακοίνωσε ότι το Παγκόσμιο Συμβούλιο Μηχανοκίνητου Αθλητισμού επελέγη για να αναπτύξει το όνομα, το λογότυπο και την ταυτότητα της νέας σειράς. Η ημερομηνία αποκάλυψης για τη νέα σειρά ήταν στις 10 Μαρτίου 2018 στα κεντρικά γραφεία της FIA στο Παρίσι, Γαλλία. Διευθύνων Σύμβουλος της σειράς GP3 Bruno Michelανακοίνωσε ότι το νέο όργανο επιβολής κυρώσεων θα τιμωρηθεί από τη FIA από τη σεζόν 2019 και έτσι θα γίνει το μοναδικό υποστηρικτικό Σαββατοκύριακο Grand Prix της Formula 1 κυρίως στην Ευρώπη. Ο πρόεδρος της FIA Jean Todt ανακοίνωσε στη συνέχεια τον νέο τίτλο και το λογότυπο του Πρωταθλήματος FIA Formula 3 αργότερα τον Οκτώβριο του 2018. Τα πιτ στοπ είναι προαιρετικά εάν υπάρχει ένα γεγονός ανωτέρας βίας όπως αλλαγή στις καιρικές συνθήκες, τρύπημα ελαστικού, ζημιά στο μπροστινό ή πίσω φτερό ή άλλα. Την Παρασκευή, υπάρχει μία δωρεάν προπόνηση 45 λεπτών και μία προκριματική συνεδρία 30 λεπτών. Το Σάββατο θα διεξαχθεί ένας Αγώνας Σπριντ και θα αποτελείται από 40 λεπτά + έναν γύρο. Το αρχικό πλέγμα θα καθοριστεί με την αντιστροφή των 12 πρώτων από τα Προκριματικά της Παρασκευής. Την Κυριακή, ο Αγώνας Χαρακτηριστικών θα διεξαχθεί ενόψει του Grand Prix της Formula 1 και θα αποτελείται από 45 λεπτά + έναν γύρο. Στους Αγώνες σπρίντ, η βαθμολογία είναι αυτή: 1ος: 10 2ος: 9 3ος: 8 4ος: 7 5ος: 6 6ος: 5 7ος: 4 8ος: 3 9ος: 2 10ος: 1 Στους Κύριους αγώνες, η βαθμολογία είναι αυτή: 1ος :25 2ος: 18 3ος: 15 4ος: 12 5ος: 10 6ος: 8 7ος: 6 8ος: 4 9ος: 2 10ος: 1 Ο οδηγός που προκρίθηκε στην pole position για τον αγώνα Feature κατά τη διάρκεια της προκριματικής περιόδου της Παρασκευής λαμβάνει επιπλέον 2 βαθμούς. Σε κάθε αγώνα, ένας βαθμός θα απονέμεται στον οδηγό που θα πετύχει τον ταχύτερο χρόνο γύρου, υπό την προϋπόθεση ότι βρίσκεται στις 10 πρώτες θέσεις της τελικής κατάταξης του αγώνα. Ο μέγιστος αριθμός πόντων που μπορεί να σημειώσει ένας οδηγός σε κάθε γύρο θα είναι 38. Ένα σύστημα αντίστροφης μέτρησης χρησιμοποιείται για τον καθορισμό θέσεων οδηγών με ίσους βαθμούς στο πρωτάθλημα με τον οδηγό με τις περισσότερες νίκες να κατατάσσεται υψηλότερα από αυτούς με ίσα σύνολα πόντων. Εάν εξακολουθεί να υπάρχει ισοπαλία, οι περισσότεροι τερματισμοί στη δεύτερη θέση, τότε οι περισσότεροι τερματισμοί τρίτης θέσης, κ.λπ., χρησιμοποιούνται για τον διαχωρισμό των ισόβαθμων οδηγών. Αυτό το σύστημα αντίστροφης μέτρησης εφαρμόζεται σε όλα τα στάδια του πρωταθλήματος. Το μονοθέσιο του Πρωταθλήματος FIA Formula 3 χρησιμοποιείται από όλες τις ομάδες και διαθέτει μονοκόκ σασί Dallara από ανθρακονήματα που τροφοδοτείται από κινητήρα άμεσου ψεκασμού Mecachrome με ατμοσφαιρικό κινητήρα V6 και ελαστικά Pirelli με στεγνό πέλμα και βροχή.Ενώ προορίζεται ως μια συγκριτικά χαμηλού κόστους σειρά ανάπτυξης, το απόλυτο κόστος του να ανταγωνίζεται το πρωτάθλημα είναι πολύ πέρα από τα προσωπικά οικονομικά μέσα των περισσότερων ατόμων. Ενώ προορίζεται ως μια συγκριτικά χαμηλού κόστους σειρά ανάπτυξης, το απόλυτο κόστος του να ανταγωνίζεται το πρωτάθλημα είναι πολύ πέρα από τα προσωπικά οικονομικά μέσα των περισσότερων ατόμων. Σύμφωνα με μια εκτίμηση, το κόστος συμμετοχής στο πρωτάθλημα FIA Formula 3 είναι περίπου 1,2 εκατομμύρια USD ανά σεζόν. Αυτό είναι περίπου το μισό του κόστους συμμετοχής στο πρωτάθλημα F2. Συνήθως, τα περισσότερα από αυτά τα έξοδα πρέπει να πληρωθούν από τον οδηγό, μέσω προσωπικής χορηγίας ή προσωπικής ή οικογενειακής περιουσίας. Μια σειρά από μέτρα ελέγχου κόστους εισήχθησαν από τη FIA για τη σεζόν 2021. Η εναρκτήρια σεζόν του Πρωταθλήματος FIA Formula 3 αποτελούνταν από 16 αγώνες που διεξήχθησαν σε οκτώ γύρους σε ευρωπαϊκές πίστες, ξεκινώντας στις 11 Μαΐου στο Circuit de Barcelona-Catalunya και ολοκληρώνοντας στις 29 Σεπτεμβρίου στο Sochi Autodrom . Το 2019 σηματοδότησε το ντεμπούτο του νέου πλαισίου Dallara F3 2019 , που τροφοδοτείται από έναν ατμοσφαιρικό κινητήρα V6 3,4 L που αναπτύχθηκε από τη Mecachrome , τον ίδιο κινητήρα που χρησιμοποιήθηκε στον προκάτοχο της σειράς GP3 του αυτοκινήτου, το Dallara GP3/16 . Αυτό σηματοδότησε επίσης το ντεμπούτο του HALLO ασφαλείας, αμάξωμα που είχε εισαχθεί στη Formula 1 και τη Formula 2 το 2018 .[1] Η Prema Racing κέρδισε το πρωτάθλημα των ομάδων, σημειώνοντας πάνω από διπλάσιο βαθμό από τους επιλαχόντες Hitech Grand Prix και επεκτείνοντας το σερί τους σε επτά διαδοχικά πρωταθλήματα ομάδων από το προηγούμενο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της FIA Formula 3 . Οι τρεις οδηγοί της Prema Racing τερμάτισαν στις τρεις πρώτες θέσεις στο πρωτάθλημα οδηγών. Ο Robert Shwartzman τελείωσε τη σεζόν ως πρωταθλητής, έχοντας κερδίσει τρεις νίκες σε αγώνες συμπεριλαμβανομένου του πρώτου αγώνα στη Βαρκελώνη. Ο Μάρκους Άρμστρονγκ τερμάτισε δεύτερος με τον Τζεχάν Νταρουβάλα στην τρίτη θέση. Το πρωτάθλημα του 2020 επρόκειτο να ξεκινήσει στη διεθνή πίστα του Μπαχρέιν στις 21 Μαρτίου, με το Circuit Paul Ricard να αποσύρεται από το ημερολόγιο υπέρ του Circuit Zandvoort . Ωστόσο, οι τρεις πρώτοι γύροι του πρωταθλήματος αναβλήθηκαν ως απάντηση στην πανδημία του COVID-19 . Ένα αναθεωρημένο ημερολόγιο δημοσιεύθηκε τον Ιούνιο, αποτελούμενο από 18 αγώνες σε εννέα γύρους που διεξήχθησαν παράλληλα με τους πρώτους εννέα αγώνες του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος της Formula 1 . Η σεζόν ξεκίνησε στο Red Bull Ring στις 4 Ιουλίου και ολοκληρώθηκε στο Mugello Circuit στις 13 Σεπτεμβρίου. Η Prema Racing εξασφάλισε το όγδοο συνεχόμενο πρωτάθλημα ομάδων με τρεις αγώνες να απομένουν. Ο οδηγός της Prema Oscar Piastri ολοκλήρωσε τη σεζόν ως πρωταθλητής, εξασφαλίζοντας τον τίτλο στον τελευταίο αγώνα. Τερμάτισε τρεις βαθμούς μπροστά από τον οδηγό του Grand Prix ART Théo Pourchaire , με τον Logan Sargeant της Prema στην τρίτη θέση. Ως μέτρο μείωσης του κόστους, το ημερολόγιο του πρωταθλήματος του 2021 μειώθηκε σε επτά γύρους με κάθε γύρο να αποτελείται από τρεις αγώνες, με είκοσι έναν αγώνες συνολικά, σύμφωνα με τις αλλαγές που έγιναν στο Πρωτάθλημα FIA Formula 2 2021 . Οι αγώνες πραγματοποιήθηκαν στις πίστες: Πίστα του Σίλβερστόουν , Autodromo Nazionale di Monza και Mugello Circuit αποσύρθηκαν από το ημερολόγιο. Στο Circuit Paul Ricard και στο Circuit Zandvoort επέστρεψαν, αφού ακυρώθηκαν το 2020. Το πρωτάθλημα ξεκίνησε στις 8 Μαΐου στο Circuit de Barcelona-Catalunya . Η σεζόν προοριζόταν αρχικά να ολοκληρωθεί στις 24 Οκτωβρίου στο Circuit of the Americas , ωστόσο αυτό ακυρώθηκε και αντικαταστάθηκε με έναν γύρο στο Sochi Autodrom, που έληξε στις 26 Σεπτεμβρίου. Το πρωτάθλημα οδηγών κέρδισε ο Dennis Hauger της Prema Racing , ο οποίος κέρδισε τέσσερις νίκες σε αγώνες και διεκδίκησε τον τίτλο του πρωταθλήματος με δύο αγώνες να απομένουν. Οι οδηγοί της Trident Jack Doohan και Clément Novalak τερμάτισαν δεύτεροι και τρίτοι αντίστοιχα. Η Trident τερμάτισε το σερί νικών πρωταθλημάτων των ομάδων της Prema Racing, διεκδικώντας τον τίτλο στον τελευταίο αγώνα με διαφορά τεσσάρων πόντων. Η σειρά επέστρεψε στη δράση πριν από το 2021 με δύο αγώνες ανά τριήμερο, και περιλάμβανε εννέα γύρους. Οι γύροι στο Silverstone και τη Monza επέστρεψαν στο ημερολόγιο, ενώ οι γύροι στο Circuit Paul Ricard και στο Sochi Autodrome αφαιρέθηκαν. Το ημερολόγιο περιελάμβανε δύο νέους χώρους, με το Μπαχρέιν και το Imola Circuit να φιλοξενούν αγώνες για πρώτη φορά. Η μορφή βαθμολογίας άλλαξε επίσης, μειώνοντας τον αριθμό των πόντων που προσφέρονται για αγώνες σπριντ, ταχύτερους γύρους και pole positions. Η πρώτη αλλαγή ομάδας της σειράς έγινε το 2022. Η HWA Racelab αποχώρησε από το πρωτάθλημα και αντικαταστάθηκε από τη Van Amersfoort Racing . Το πρωτάθλημα ξεκίνησε στο Μπαχρέιν στις 19 Μαρτίου και ολοκληρώθηκε στη Μόντσα στις 11 Σεπτεμβρίου. Ο οδηγός της ART Grand Prix Victor Martins κέρδισε το πρωτάθλημα οδηγών στον τελικό αγώνα, πριν από τον οποίο υπήρχαν έξι οδηγοί μαθηματικά στη διεκδίκηση του τίτλου. Δεύτερος ήταν ο Zane Maloney της Trident , ακολουθούμενος από τον οδηγό της Prema Racing, Oliver Bearman . Η Prema Racing ανέκτησε το πρωτάθλημα των ομάδων μπροστά από τη δεύτερη Trident. Ρόμπερτ Σβάρτζμαν, 2019 Όσκαρ Πιάστρι, 2020 Ντένις Χάουγκερ, 2021 Βίκτωρ Μαρτίν, 2022 Formula 3 Official Site
Το Πρωτάθλημα Φόρμουλα 3 είναι ένα διεθνές πρωτάθλημα μονοθέσιων αγώνων τρίτης κατηγορίας και διοργανώνεται από τη Διεθνή Ομοσπονδία Αυτοκινήτων (FIA). Το πρωτάθλημα ξεκίνησε το 2019 ως τροφοδοτική σειρά για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Φόρμουλα 1 της FIA και Πρωταθλήματα Φόρμουλα 2 της FIA .Ήταν το αποτέλεσμα μιας συγχώνευσης μεταξύ δύο πρωταθλημάτων μηχανοκίνητου αθηλητισμού τρίτης κατηγορίας, της σειράς GP3 και του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος FIA Formula 3 όπως ανακοινώθηκε στις 10 Μαρτίου 2018.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CE%A6%CF%8C%CF%81%CE%BC%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B1_3
Έκλειψη
Προϋπόθεση για να συμβεί μία έκλειψη είναι η ευθυγράμμιση τριών ουρανίων σωμάτων από τα οποία το ένα τουλάχιστον είναι αυτόφωτο (αστέρας). Ο όρος είναι ευρύτερα γνωστός από τις εκλείψεις της Σελήνης και του Ηλίου που παρατηρούμε από τη Γη. Στις εκλείψεις αυτές το αυτόφωτο σώμα είναι ο Ήλιος και τα άλλα δύο σώματα που ευθυγραμμίζονται με τον Ήλιο είναι η Γη και η Σελήνη. Εκτός από τις εκλείψεις της Ηλίου και Σελήνης υπάρχουν και άλλες περιπτώσεις, όπως όταν ο φυσικός δορυφόρος ενός πλανήτη του ηλιακού μας συστήματος εισέρχεται στη σκιά του πλανήτη, ή στην περίπτωση ενός διπλού ζεύγους αστέρων που το επίπεδο της τροχιάς τους διέρχεται από τη Γη. Στην τελευταία περίπτωση η φωτεινότητα του ζεύγους αυξομειώνεται περιοδικά καθώς ο ένας αστέρας «κρύβεται» πίσω από τον άλλον. Η περίπτωση μεταβολής της φωτεινότητας μερικών αστέρων αποδίδεται σήμερα στην ύπαρξη γιγαντιαίων πλανητών (μεγαλύτερου μεγέθους από τον Δία) στο πλανητικό σύστημα του αστέρα, όταν παρεμβάλλονται μεταξύ του αστέρα και της Γης. Η μελέτη της μεταβολής της φωτεινότητας και της περιόδου του φαινομένου έδωσε για πρώτη φορά αποδείξεις για την ύπαρξη πλανητών εκτός του ηλιακού μας συστήματος. Έκλειψη Σελήνης: Φυσικό φαινόμενο κατά το οποίο η Γη παρεμβάλλεται ανάμεσα στον Ήλιο και τη Σελήνη,οπότε η Σελήνη δέχεται λιγότερο ηλιακό φως απ ότι συνήθως αν βρεθεί στην παρασκιά της Γης,ή σταματάει να δέχεται εντελώς το ηλιακό φως αν βρεθεί στη σκιά της Γης.Έκλειψη Σελήνης μπορεί να παρατηρηθεί κατά τη νύχτα και όταν η Σελήνη βρίσκεται στη φάση της Πανσελήνου. Έκλειψη Ηλίου: Φυσικό φαινόμενο κατά το οποίο η Σελήνη παρεμβάλλεται ανάμεσα στον Ήλιο και στη Γη με αποτέλεσμα ορισμένες περιοχές της Γης να δέχονται λιγότερο ηλιακό φως από ότι συνήθως αν η Σελήνη καλύψει μερικώς τον Ήλιο,ή σταματούν να δέχονται εντελώς το ηλιακό φως αν η Σελήνη καλύψει τελείως τον Ήλιο.Έκλειψη Ηλίου μπορεί να παρατηρηθεί κατά την ημέρα και όταν η Σελήνη βρίσκεται στη φάση της νέας Σελήνης. Κάθε ετερόφωτο ουράνιο σώμα του ηλιακού μας συστήματος όταν δέχεται από την μία πλευρά του το φως του Ήλιου δημιουργεί από την άλλη του πλευρά μία περιοχή που ονομάζεται κώνος σκιάς ή σκιά του σώματος αυτού. Στην περιοχή της σκιάς δεν μπορούν να φτάσουν οι ακτίνες του Ήλιου. Όταν ένα δεύτερο σώμα βρεθεί στην περιοχή της σκιάς αυτής τότε σταματάει να δέχεται το φως του Ήλιου και το φαινόμενο αυτό ονομάζεται έκλειψη του δεύτερου σώματος. Στην πλευρά της σκιάς δημιουργείται επίσης και μία περιοχή στην οποία αποκόπτεται τμήμα της ακτινοβολίας του Ήλιου. Η περιοχή αυτή ονομάζεται παρασκιά. Όταν ένα ουράνιο σώμα βρεθεί στην παρασκιά ενός άλλου ουράνιου σώματος δέχεται λιγότερο φως από ότι συνήθως με αποτέλεσμα η φωτεινότητά του να ελαττώνεται. Η Σελήνη και η Γη ανήκουν στα ετερόφωτα ουράνια σώματα όπως όλοι οι πλανήτες και οι φυσικοί δορυφόροι τους. Το φως που παρατηρούμε να εκπέμπει τη νύχτα η Σελήνη προέρχεται από την ανάκλαση του φωτός του Ήλιου στην επιφάνειά της. Ανάλογα με τη θέση της Γης, του Ήλιου και της Σελήνης δημιουργούνται οι φάσεις της Σελήνης (νέα Σελήνη, πρώτο ή τελευταίο τέταρτο, πανσέληνος). Για να συμβεί έκλειψη Σελήνης θα πρέπει αυτή να βρεθεί στη σκιά της Γης. Αυτό μπορεί να συμβεί μόνο όταν ο Ήλιος, η Γη και η Σελήνη βρίσκονται πάνω στην ίδια ευθεία γραμμή ή περίπου πάνω στην ίδια ευθεία γραμμή και με τη Γη να βρίσκεται ανάμεσα στα δύο ουράνια σώματα. Ανάλογα για να συμβεί έκλειψη Ηλίου θα πρέπει η Γη να βρεθεί στη σκιά της Σελήνης. Αυτό μπορεί να συμβεί μόνο όταν ο Ήλιος, η Γη και η Σελήνη βρίσκονται πάνω στην ίδια ευθεία γραμμή ή περίπου πάνω στην ίδια ευθεία γραμμή και όταν η Σελήνη βρίσκεται ανάμεσα στα δύο ουράνια σώματα. Αν το επίπεδο της τροχιάς της Σελήνης γύρω από τη Γη ήταν ίδιο με το επίπεδο της τροχιάς της Γης γύρω από τον Ήλιο (επίπεδο της εκλειπτικής), τότε θα είχαμε έκλειψη Σελήνης και Ηλίου κάθε μήνα, δηλαδή κάθε φορά που η Σελήνη θα βρισκόταν στη φάση της πανσέληνου και της νέας Σελήνης αντίστοιχα, καθώς κάθε μήνα θα ευθυγραμμίζονταν τα τρία ουράνια σώματα. Όμως τα δύο αυτά επίπεδα σχηματίζουν μεταξύ τους γωνία περίπου 5ο 8’ και οι δύο τροχιές τέμνονται στην ουράνια σφαίρα σε δύο σημεία που ονομάζονται αναβιβάζων σύνδεσμος και καταβιβάζων σύνδεσμος. Η ευθεία που συνδέει του δύο συνδέσμους ονομάζεται γραμμή των συνδέσμων. Για να ευθυγραμμιστούν λοιπόν τα τρία ουράνια σώματα θα πρέπει ο Ήλιος και η Σελήνη να βρίσκονται κοντά στους συνδέσμους αυτούς. Όταν ο Ήλιος και η Σελήνη βρίσκονται ταυτόχρονα κοντά στον ίδιο σύνδεσμο (σύνοδος) τότε έχουμε έκλειψη Ηλίου, ενώ όταν τα δύο ουράνια σώματα βρίσκονται σε διαφορετικούς συνδέσμους (αντίθεση) τότε συμβαίνει έκλειψη της Σελήνης. Κατά τη διάρκεια ενός έτους ο Ήλιος διέρχεται μία φορά από κάθε σύνδεσμο με αποτέλεσμα να δημιουργούνται κάθε έτος δύο «εκλειπτικές εποχές» δύο δηλαδή χρονικά διαστήματα μέσα στα οποία μπορούν να συμβούν οι εκλείψεις. Η Γη καθώς έχει μεγαλύτερο όγκο από τη Σελήνη δημιουργεί και μεγαλύτερο κώνο σκιάς. Για το λόγο αυτό η εκλειπτική εποχή των ηλιακών εκλείψεων διαρκεί 30 έως 36 ημέρες και η εκλειπτική εποχή των σεληνιακών εκλείψεων διαρκεί 19 έως 24 ημέρες. Η Σελήνη για να επανέλθει στην ίδια φάση (συνοδικός μήνας) χρειάζεται 29,5 περίπου ημέρες. Έτσι σε κάθε εκλειπτική εποχή μπορεί να συμβούν μία ή δύο ηλιακές εκλείψεις και μία ή καμία σεληνιακή έκλειψη. Εξαιτίας των παρέλξεων που δέχεται η Σελήνη η γραμμή των συνδέσμων στρέφεται δυτικά κατά 20ο που αντιστοιχούν σε 20 περίπου ημέρες. Έτσι υπάρχει περίπτωση σε ένα έτος να ανήκουν τρεις εκλειπτικές εποχές αν η πρώτη εκλειπτική εποχή συμπέσει με την αρχή του έτους. Μέσα σε ένα έτος λοιπόν μπορούμε να έχουμε 2 έως 5 ηλιακές εκλείψεις και καμία έως 3 σεληνιακές εκλείψεις. Η παραπάνω συχνότητα με την οποία συμβαίνουν οι ηλιακές και οι σεληνιακές εκλείψεις ίσως φαίνεται περίεργη καθώς από την καθημερινή εμπειρία γνωρίζουμε ότι οι ανακοινώσεις των σεληνιακών εκλείψεων είναι πιο συχνές από αυτές των ηλιακών εκλείψεων. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι ηλιακές εκλείψεις αν και συμβαίνουν πιο συχνά, έχουν μικρότερη διάρκεια, με αποτέλεσμα να είναι δυνατόν να παρατηρηθούν μόνο από πολύ λίγες και συγκεκριμένες περιοχές πάνω στη Γη. Μία ολική έκλειψη Ηλίου μπορεί να διαρκέσει μέχρι 7,5 λεπτά ενώ ο συνήθης χρόνος είναι κατά πολύ μικρότερος. Αντίθετα μία ολική έκλειψη σελήνης μπορεί να διαρκέσει περισσότερο από 1,5 ώρα και γι αυτό το λόγο είναι ορατή από περισσότερες περιοχές της Γης. Το φαινόμενο των εκλείψεων είναι περιοδικό και γι αυτό το λόγο είναι εύκολο να προβλεφτεί ο χρόνος που αυτές θα συμβούν. Η κίνηση της γραμμής των συνδέσμων εκτελεί μία πλήρη περιστροφή σε περίπου 18 χρόνια και 11 ημέρες. Η περίοδος αυτή ονομάζεται περίοδος Σάρος (Saros) και η μέθοδος προσδιορισμού των εκλείψεων ονομάζεται κύκλος του Σάρος. Έκλειψη Σελήνης Έκλειψη Ηλίου https://web.archive.org/web/20060213041123/http://www.galaxies.com/eclipse.aspx Δικτυακός τόπος της ΝΑΣΑ για τις εκλείψεις Ηλίου και Σελήνης Εξήγηση των ηλιακών εκλείψεων και προβλέψεις των μελλοντικών ηλιακών εκλείψεων. Έκλειψη Ηλίου Εξήγηση της χρήσης του κύκλου του Σάρου Η ιστοσελίδα του Γυμνασίου του Νέου Σουλίου με ενδιαφέροντα θέματα Άρθρο για την επόμενη έκλειψη Ηλίου στην Ελλάδα
Έκλειψη στην αστρονομία είναι το φαινόμενο κατά το οποίο επηρεάζεται η φωτεινότητα ενός ουράνιου σώματος, είτε διότι εισέρχεται στη σκιά ενός άλλου ουράνιου σώματος, είτε διότι ένα άλλο ουράνιο σώμα εισέρχεται ανάμεσα σε εκείνο και τον παρατηρητή. Η έκλειψη είναι μία μορφή συζυγίας. Συνήθως, ο όρος έκλειψη χρησιμοποιείται για την περιγραφή μιας έκλειψης Ηλίου ή μιας έκλειψης Σελήνης. Την σημερινή εποχή, η έκλειψη Ηλίου μπορεί να είναι μερική, όταν ο παρατηρητής στη Γη βλέπει τη Σελήνη να καλύπτει ένα τμήμα απο τον δίσκο του Ήλιου, ολική, όταν η Σελήνη καλύπτει ολόκληρο τον Ηλιακό δίσκο ή δακτυλιοειδής, όταν η Σελήνη αφήνει ακάλυπτη την περιφέρεια του Ηλιακού δίσκου ο οποίος μοιάζει με φωτεινό δαχτυλίδι. Η έκλειψη Σελήνης μπορεί να είναι μερική, όταν μόνο ενα τμήμα της Σελήνης εισέρχεται στη σκιά της Γης, ολική, όταν ολόκληρη η Σελήνη εισέρχεται μέσα στη Γήινη σκιά ή παρασκιώδης, όταν η Σελήνη εισέρχεται μόνο στην παρασκιά της Γης και ο παρατηρητής στη Γη αντιλαμβάνεται απλώς μια μείωση της φωτεινότητας της Σελήνης.Η παρασκιώδης έκλειψη μπορεί να είναι είτε μερική είτε ολική καθώς η Σελήνη μπορεί να εισέλθει είτε εν μέρει είτε ολόκληρη μέσα στην Γήινη παρασκιά. Εκλείψεις μπορούν να παρατηρηθούν και σε συστήματα πέρα από το σύστημα Γη-Σελήνη, όπως για παράδειγμα σε πλανήτες με δορυφόρους, σε δορυφόρους που περνούν στην σκιά άλλου δορυφόρου, ή σε διπλούς αστεροειδείς.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CF%88%CE%B7
Αβέρωφ Νεοφύτου
Ο Αβέρωφ Νεοφύτου γεννήθηκε στην Αργάκα στις 31 Ιουλίου 1961. Ομιλεί, πέρα από την ελληνική, την αγγλική γλώσσα. Σπούδασε οικονομικά και λογιστική στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο Νέας Υόρκης των ΗΠΑ. Εργαζόταν ως οικονομολόγος.Είναι νυμφευμένος με τη Μαρία Σελίπα και έχει ένα γιο. Διετέλεσε Επαρχιακός Γραμματέας και στη συνέχεια Αντιπρόεδρος της Νεολαίας του Δημοκρατικού Συναγερμού Πάφου.Στις Δημοτικές εκλογές του 1991 εκλέχθηκε Δήμαρχος Πόλης Χρυσοχούς. Λίγο πριν την ολοκλήρωση της θητείας του εκλέχτηκε βουλευτής στις βουλευτικές εκλογές του 1996 στην Εκλογική Περιφέρεια Πάφου με τον συνασπισμό Δημοκρατικός Συναγερμός-Κόμμα Φιλελευθέρων για την Ζ΄ Κοινοβουλευτική Περίοδο.Διετέλεσε μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας της Ένωσης Δήμων Κύπρου, Επίτιμος Γραμματέας του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Πάφου, Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Σωματείου Ευαγόρας Πάφου, μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου και της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κυπριακής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου και πρόεδρος της Αντικαρκινικής Εταιρείας της περιοχής Χρυσοχούς.Στις 25 Αυγούστου 1999 διορίστηκε Υπουργός Συγκοινωνιών και Έργων στην κυβέρνηση Γλαύκου Κληρίδη, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το τέλος της θητείας της κυβέρνησης, δηλαδή έως την 28η Φεβρουαρίου 2003.Στις βουλευτικές εκλογές του 2006 εκλέχτηκε βουλευτής στην Εκλογική Περιφέρεια Λευκωσίας με τον ΔΗΣΥ για την Θ΄ Κοινοβουλευτική Περίοδο . Επανεκλέχθηκε στις βουλευτικές εκλογές του 2011 για την Ι΄ Κοινοβουλευτική Περίοδο, στις βουλευτικές εκλογές του 2016 για την ΙΑ΄ Κοινοβουλευτική Περίοδο και στις βουλευτικές εκλογές του 2021 για την ΙΒ΄ Κοινοβουλευτική Περίοδο.Στις 25 Μαΐου 2003 εξελέγη Αναπληρωτής Πρόεδρος του ΔΗΣΥ. Στις 11 Μαΐου 2013 εκλέχτηκε πρόεδρος του ΔΗΣΥ, διαδεχόμενος τον Νίκο Αναστασιάδη ο οποίος είχε εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας.Ως βουλευτής, διετέλεσε μέλος της Επιτροπής Επιλογής, πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Οικονομικών και Προϋπολογισμού, πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Εξωτερικών και Ευρωπαϊκών Υποθέσεων, αρχηγός της αντιπροσωπίας της Βουλής στη Διάσκεψη των Προέδρων των Κοινοβουλευτικών Επιτροπών Εξωτερικών των Χωρών Μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αρχηγός της αντιπροσωπίας της Βουλής στη Διάσκεψη των Επιτροπών Ευρωπαϊκών Υποθέσεων των Κοινοβουλίων των Χωρών Μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και αρχηγός της αντιπροσωπίας της Βουλής στη Διακοινοβουλευτική Ένωση.Από τον Μάιο του 2013 είναι αρχηγός της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΔΗΣΥ. Είναι μέλος της Επιτροπής Επιλογής, μέλος της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Οικονομικών και Προϋπολογισμού, αρχηγός της αντιπροσωπίας της Βουλής στη Διακοινοβουλευτική Ένωση και επικεφαλής της αντιπροσωπίας της Βουλής στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση της Ένωσης για τη Μεσόγειο και επικεφαλής της αντιπροσωπίας της Βουλής στη Διακοινοβουλευτική Διάσκεψη για τη Σταθερότητα, τον Οικονομικό Συντονισμό και τη Διακυβέρνηση στην Ευρωπαϊκή Ένωση.Η θητεία του στην προεδρία του ΔΗ.ΣΥ ολοκληρώθηκε τον Μάρτιο του 2023. Στις 22 Δεκεμβρίου 2021, ο Αβέρωφ Νεοφύτου έθεσε υποψηφιότητα για τις προεδρικές εκλογές του 2023, ως υποψήφιος του Δημοκρατικού Συναγερμού.Στον πρώτο γύρο έλαβε την τρίτη θέση, με ποσοστό 26,11%, πίσω από τον Νίκο Χριστοδουλίδη (32,04%) και τον Ανδρέα Μαυρογιάννη (29,60%) και αποκλείστηκε από τον δεύτερο γύρο.Μετά την ήττα στις προεδρικές εκλογές, συγκάλεσε στο έκτακτο συνέδριο παγκύπρια εκλογική συνέλευση για τις 11 Μαρτίου 2023 για την εκλογή νέας ηγεσίας. Υποψήφιοι για την προεδρία από τις 21 Φεβρουαρίου 2023 ήταν η πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων, Αννίτα Δημητρίου, και ο βουλευτής και τέως εκπρόσωπος τύπου του κόμματος, Δημήτρης Δημητρίου. Τελικά η Δημητρίου επικράτησε με ποσοστό 69,1% (σε ψήφους 14.287) και εκλέχθηκε πρόεδρος. Ο Δημητρίου είχε 6.365 ψήφους ή 30,8%. «ΝΕΟΦΥΤΟΥ Αβέρωφ». www.parliament.cy. Βουλή των Αντιπροσώπων (Κύπρος). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Απριλίου 2021. Ανακτήθηκε στις 28 Απριλίου 2021. «ΝΕΟΦΥΤΟΥ Αβέρωφ». www.parliament.cy. Βουλή των Αντιπροσώπων (Κύπρος). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Ιουλίου 2019. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουλίου 2019. «Βιογραφικό - Αβέρωφ Νεοφύτου». www.averof.org.cy. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Ιουλίου 2019. Ανακτήθηκε στις 7 Ιουλίου 2019. «Αβέρωφ Νεοφύτου». Δημοκρατικός Συναγερμός. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Ιουλίου 2019. Ανακτήθηκε στις 7 Ιουλίου 2019. «Νεοφύτου Αβέρωφ – Δημοκρατικός Συναγερμός». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Φεβρουαρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 14 Φεβρουαρίου 2021.
Ο Αβέρωφ Νεοφύτου (Αργάκα Πάφου, 31 Ιουλίου 1961) είναι Ελληνοκύπριος πολιτικός. Ήταν πρόεδρος του Δημοκρατικού Συναγερμού (ΔΗΣΥ) από τον Μάιο του 2013 έως τον Μάρτιο του 2023. Από το 2006 είναι βουλευτής Λευκωσίας. Επιπρόσθετα, έχει διατελέσει Δήμαρχος Πόλης Χρυσοχούς και Υπουργός Συγκοινωνιών και Έργων.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B2%CE%AD%CF%81%CF%89%CF%86_%CE%9D%CE%B5%CE%BF%CF%86%CF%8D%CF%84%CE%BF%CF%85
Κεντρικές Ανατολικές Άλπεις
Οι Κεντρικές Άλπεις έχουν τις υψηλότερες κορυφές των Ανατολικών Άλπεων και βρίσκονται μεταξύ των Βόρειων ασβεστολιθικών Άλπεων και των Νότιων ασβεστολιθικών Άλπεων, από τις οποίες διαφέρουν ως προς γεωλογική τους σύνθεση.Βρίσκονται κυρίως στην Αυστρία και περιλαμβάνουν τους πρόποδες των Άλπεων του Μπέργκαμο στη Λίμνη Κόμο, την Οροσειρά Μπερνίνα στo Γκραουμπύντεν, μέρος του Ρήνου στο Λίχτενσταϊν, του Μούρα ποταμού, συμπεριλαμβανομένου του Περάσματος Βέξελ στην αυστριακή Στυρία. Οι κοιλάδες των ποταμών Ιν, Σάλτσαχ και Ενς σηματοδοτούν το βόρειο όριό τους, ενώ ο Δράβος ποταμός το νότιο όριο. Στην Αυστρία οι Ανατολικές Άλπεις διαιρούνται στις Βόρειες Άλπεις, τη Ζώνη Γκράουβακεν, τις Κεντρικές Άλπεις και τις Νότιες Άλπεις. Οι τελευταίες βρίσκονται στη νότια Καρινθία, καθώς και στη Βορειοανατολική Ιταλία. Οι Κεντρικές και Βόρειες Άλπεις χωρίζονται από τη Βόρεια Διαμήκη Αύλακα (nördliche Längstalfurche), τη γραμμή Κλόστερταλ–Άρλμπεργκ–Κοιλάδα του Ινν και του Σάλτσαχ μέχρι τη γραμμή Λίμνη Τσελ–Υψίπεδα του Βάγκραϊν-Άνω Κοιλάδα του Ενς-Πέρασμα Σόμπερ–Άλπεων Κοιλάδας Μυρτς-Πέρασμα Σέμερινγκ–νότια Λεκάνη της Βιέννης. Η οροσειρά έχει τις υψηλότερες κορυφές στις Ανατολικές Άλπεις και είναι η πιο χιονισμένη κατά τη διάρκεια του έτους. Στη μεταβατική ζώνη μεταξύ Ανατολικών και Δυτικών Άλπεων οι κορυφές της κυριαρχούν στην περιοχή προς τα δυτικά (Πιτς ντ' Ερ, Πιτς Ροζέτς). Στην περίμετρο εντούτοις υπάρχουν και λιγότερο υψηλές, συχνά και λιγότερο τραχιές οροσειρές, όπως αυτές των Άλπεων Γκούρκταλερ και οι ανατολικές παρυφές.Οι Ανατολικές Άλπεις είναι χωρισμένες από τις Δυτικές Άλπεις από τη γραμμή της Λίμνης Κωνσταντίας ως τη Λίμνη Κόμο, κατά μήκος της κοιλάδας του Αλπικού Ρήνου και μέσω του Περάσματος Σπλύγκεν. Οι Κεντρικές Άλπεις αποτελούνται κυρίως από γνευσίτη και σχιστόλιθο διαφόρων αυστροαλπινικών καλλυμάτων, με εξαίρεση τα τεκτονικά παράθυρα Χόε Τάουερν και Ένγκαντιν, που συνήθως αποτελούνται από ιουρασικό βράχο και ασβεστόλιθο και κατά τόπους από γρανίτη. Μάζες από αυτόχθονα, κρυστάλλινο βράχο δεν εμφανίζονται στις Κεντρικές Άλπεις, σε αντίθεση με τις Δυτικές Άλπεις.
Οι Κεντρικές Ανατολικές Άλπεις (γερμανικά: Zentralalpen ή Zentrale Ostalpen), γνωστές επίσης και ως Αυστριακές Κεντρικές Άλπεις (Österreichische Zentralalpen) ή απλώς Κεντρικές Άλπεις, περιλαμβάνουν το κύριο μέρος των Ανατολικών Άλπεων στην Αυστρία και τις γειτονικές περιοχές της Ελβετίας, του Λίχτενσταϊν, της Ιταλίας και της Σλοβενίας. Ο όρος «Κεντρικές Άλπεις» είναι πολύ κοινός στη Γεωγραφία της Αυστρίας, καθώς ανταποκρίνεται σε μία από τις επτά μεγάλες γεωγραφικές περιφέρειες της χώρας. Από την άλλη ο όρος «Κεντρικές Ανατολικές Άλπεις» χρησιμοποιείται συνήθως σε συνδυασμό με την ταξινόμηση της Αλπικής Λέσχης για τις Ανατολικές Άλπεις. Οι Κεντρικές Άλπεις συνιστούν το ανατολικό τμήμα του χάσματος των Άλπεων.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B5%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%91%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%86%CE%BB%CF%80%CE%B5%CE%B9%CF%82
Δημήτρης Γερογιάννης
Γεννήθηκε στην Έδεσσα το 1961, όπου μεγάλωσε και εκπλήρωσε με άριστα τις εγκύκλιες σπουδές του. Κατέχει το πτυχίο του ηλεκτρολόγου μηχανικού από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (1984) και επίσης διδακτορικό δίπλωμα από το Πανεπιστήμιο του Yale (1989).Τα έτη 1989-1997, ο Γερογιάννης κατείχε διάφορες διοικητικές θέσεις στη εταιρεία Daimler Benz AG ζώντας στη Γερμανία. Επανήλθε στην Ελλάδα το 1997 και το χρονικό διάστημα 1997-1999 διετέλεσε διευθυντής προμηθειών και συμβολαίων στον Διεθνή Αερολιμένα Αθηνών «Ελ. Βενιζέλος». Εντάχθηκε στο στελεχιακό δυναμικό της ελληνικής αεροπορικής εταιρείας Aegean Airlines το 1999. Αρχικά υπηρέτησε στη θέση του γενικού διευθυντή από το έτος 2001. Υπηρετεί ως διευθύνων σύμβουλος από το 2007 και είναι επίσης αντιπρόεδρος της Olympic Air. Είναι παντρεμένος και έχει δύο παιδιά.
Ο Δημήτρης Γερογιάννης (γεν. 1961) είναι Έλληνας επιχειρηματίας, ο οποίος σήμερα κατέχει τη θέση του διευθύνοντα συμβούλου (CEO) της εταιρείας Aegean Airlines ενώ έχει διατελέσει εκτελεστικό μέλος των διοικητικών συμβουλίων των εταιρειών Aegean και Olympic Air.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%82_%CE%93%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82
Ιερός Λόχος 2012
Τον Ιούνιο του 2017, μέλη της οργάνωσης επιχείρησαν να διακόψουν την παρέλαση του 6ου Thessaloniki Pride, με συνέπεια να τους απωθήσουν τα ΜΑΤ. Τον Οκτώβριο του 2017, μέλη της οργάνωσης επιχείρησαν να διακόψουν τη θεατρική παράσταση Η Ώρα του Διαβόλου (βασισμένη σε κείμενο του Πορτογάλου Φερνάντο Πεσσόα) στο θέατρο Αριστοτέλειον, με συνέπεια να τους απωθήσουν τα ΜΑΤ. Τον Μάιο του 2018, σύμφωνα με την Ελληνική Αστυνομία, μέλη της οργάνωσης είχαν πρωτοστατήσει στον ξυλοδαρμό του -τότε δημάρχου Θεσσαλονίκης- Γιάννη Μπουτάρη. Φαίνεται, επίσης, πως διατηρούν στενές σχέσεις με παράγοντες της Χρυσής Αυγής. Για την επίθεση καταδικάστηκαν τρία άτομα με την κατηγορία της συμμετοχής σε προσχεδιασμένη επίθεση. Λίγες ημέρες νωρίτερα, είχε κυκλοφορήσει στο διαδίκτυο η ψευδής είδηση ότι ο Μπουτάρης είχε διοργανώσει gay pride την ίδια μέρα με τις εκδηλώσεις για τη γενοκτονία των Ποντίων. Τον Φεβρουάριο του 2019 στην Κατερίνη, εννιά μέλη της οργάνωσης προσήχθησαν από την Αστυνομία κατά τη διάρκεια συγκέντρωσης που διοργανώθηκε από ακροδεξιές ομάδες ενόψει εκδήλωσης του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς εξαπέλυαν ύβρεις και απειλές προς τους συμμετέχοντες. Ο -τότε βουλευτής της Χρυσής Αυγής- Ηλίας Παναγιώταρος δημοσίευσε μήνυμα συμπαράστασης στους προσαχθέντες. Τον Μάρτιο του 2019, τέσσερις άντρες επιχείρησαν να διακόψουν τη θεατρική παράσταση Πυρκαγιές του Λιβανοκαναδού Ουαζντί Μουαουάντ (διευθυντή σήμερα του θεάτρου La Colline του Παρισιού) στο Βασιλικό Θέατρο ΚΘΒΕ, διαμαρτυρόμενοι για «εξύβριση των Θείων». Με ανακοινώσεις τους καταδίκασαν το περιστατικό ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ. Τον Απρίλιο του 2019, επιχείρησαν να διοργανώσουν εκδήλωση στη Θεσσαλονίκη με τίτλο Makedonian Pride απευθυνόμενοι προς όλες τις εθνικιστικές ομάδες, με σκοπό «να γίνει ένας εθνικιστικός θεσμός» για την πόλη. Τελικά ματαιώθηκε καθώς το Δημοτικό Συμβούλιο Καλαμαριάς αρνήθηκε να παραχωρήσει την απαραίτητη άδεια, ενώ την ίδια ώρα πραγματοποιήθηκε αντιφασιστικό συλλαλητήριο. Αναλυτικό ρεπορτάζ του ελληνικού VICE (14/03/2019) Το επίσημο ιστολόγιο της οργάνωσης Ο λογαριασμός της οργάνωσης στο VK
Ο Ιερός Λόχος 2012 είναι ελληνική εθνικιστική οργάνωση με έδρα την Θεσσαλονίκη. Ιδρύθηκε το 2012 από μία ομάδα εφέδρων καταδρομέων στη Λάρισα. Εκδίδει το διμηνιαίο έντυπο Ο Ιερολοχίτης. Διατηρεί σχέσεις με τους παλαιοημερολογίτες μοναχούς της Μονής Εσφιγμένου του Αγίου Όρους. Τα μέλη της συμμετέχουν σε συλλαλητήρια υπέρ της ελληνικότητας της Μακεδονίας, εναντίον των παράνομων μεταναστών, εναντίον του gay pride, ενώ έχουν κατηγορηθεί επανειλημμένα για επεισόδια κατά τη διάρκεια πολιτικών και πολιτιστικών εκδηλώσεων.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%B5%CF%81%CF%8C%CF%82_%CE%9B%CF%8C%CF%87%CE%BF%CF%82_2012