title
stringlengths 1
108
| article
stringlengths 150
266k
| summary
stringlengths 126
13.8k
| url
stringlengths 31
613
|
|---|---|---|---|
Εντουάρ Αλέτζ | Le dévouement des médecins français et des sœurs de Saint-Camille, à l'occasion de la fièvre jaune de Barcelone (= «Η αφοσίωσις των Γάλλων ιατρών και των αδελφών νοσοκόμων του Σαιν Καμίγ κατά την επιδημίαν κιτρίνου πυρετού της Βαρκελώνης»), εκδ. Didot, Παρίσι 1822 Walpole, δραματικό ποίημα σε τρεις ωδές (1825) Essai sur l'homme, ou Accord de la philosophie et de la religion (= «Δοκίμιο επί του ανθρώπου ή η συμφωνία φιλοσοφίας και θρησκείας»), 1826 Esquisses de la souffrance morale (= «Σκιαγραφήματα των νοητικών παθών»), 1828 La Nouvelle Messiade, ποίημα, 1830 Études poétiques du cœur humain (= «Ποιητικαί μελέται της ανθρωπίνης καρδίας»), 1832 Tableau de l'histoire générale de l'Europe depuis 1814 jusqu'en 1830 (= «Εικών της γενικής Ιστορίας της Ευρώπης από το 1814 έως το 1830»), 3 τόμοι, 1834 Caractères poétiques (= «Ποιητικοί χαρακτήρες»), 1834 Lettre à M. de Lamartine sur la vérité du christianisme envisagé dans ses rapports avec les passions (= «Επιστολή προς τον Κύριον Λαμαρτίνον επί της αληθείας του Χριστιανισμού εκ των σχέσεών του μετά των παθών»), 1835 Maladies du siècle (= «Ασθένειες του αιώνος»), 1836 (το κείμενο στο Διαδίκτυο) De la Démocratie nouvelle, ou des Mœurs et de la puissance des classes moyennes en France (= «Η νέα δημοκρατία, ή περί των τρόπων και της δυνάμεως των μεσαίων τάξεων της Γαλλίας»), 2 τόμοι, 1837 Aventures d'Alphonse Doria (= «Περιπέτειες του Αλφόνσο Ντόρια»), 2 τόμοι, 1838 Maximes politiques à l'usage de la démocratie nouvelle (= «Πολιτικά παραγγέλματα προς χρήσιν της νέας δημοκρατίας»), 1840 Signes de l'esprit nouveau dans le parlement (= «Σημάδια του νέου πνεύματος στο κοινοβούλιο»), 1841 Esquisses poétiques de la vie (= «Ποιητικά σκιαγραφήματα του βίου»), 2 τόμοι, 1841 Génie du dix-neuvième siècle, ou Esquisse des progrès de l'esprit humain depuis 1800 jusqu'à nos jours (= «Η ιδιοφυΐα του δεκάτου ενάτου αιώνος, ή σκιαγράφησις της προόδου του ανθρωπίνου πνεύματος από του 1800 έως της σήμερον»), 1842-1843 Discours sur la puissance et la ruine de la République de Venise (= «Λόγος επί της ισχύος και της πτώσεως της Δημοκρατίας της Βενετίας»), 1842 Harmonies de l'intelligence humaine (= «Αρμονίες της ανθρωπίνης διανοήσεως»), 2 τόμοι, 1846 Fernand Letessier: «Un littérateur oublié: Pierre-Édouard Alletz (1798-1850). Ses relations avec Lamartine», Bulletin de l'Association Guillaume Budé: Lettres d'humanité, n° 43, Δεκέμβριος 1984, σσ. 389-407 Το λήμμα «Αλλέτζ Πέτρος Εδουάρδος» στη Νέα Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια «Χάρη Πάτση», τόμος 4, σελίδα 395 | Ο Πιερ-Εντουάρ Αλέτζ (γαλλ. Pierre-Édouard Alletz, 23 Απριλίου 1798 – 16 Φεβρουαρίου 1850) ήταν Γάλλος διπλωμάτης, διανοούμενος και συγγραφέας. Ο Αλέτζ γεννήθηκε στο Παρίσι και ήταν εγγονός του επίσης συγγραφέα Πονς Ωγκυστέν Αλέτζ (Pons Augustin Alletz, 1703-1785). Ο Εντουάρ Αλέτζ υπηρέτησε ως γενικός πρόξενος της Γαλλίας στη Γένοβα και κατόπιν στη Βαρκελώνη. Το 1822 κέρδισε βραβείο (το prix extraordinaire) της Γαλλικής Ακαδημίας με το έργο του Le dévouement des médecins français et des sœurs de Saint-Camille, à l'occasion de la fièvre jaune de Barcelone, γεγονός το οποίο τον ενεθάρρυνε να αφοσιωθεί έκτοτε και στη συγγραφή. Ο Αλέτζ πέθανε στη Βαρκελώνη σε ηλικία 51 ετών. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%AC%CF%81_%CE%91%CE%BB%CE%AD%CF%84%CE%B6 |
Χέρριτ φαν Χόντχορστ | Ο Χόντχορστ γεννήθηκε στην Ουτρέχτη, γιος ενός ζωγράφου διακοσμήσεων και εκπαιδεύτηκε στη ζωγραφική αρχικά από τον πατέρα του και στη συνέχεια με τον Άμπραχαμ Μπλούμερτ (Abraham Bloemaert). Έχοντας συμπληρώσει την εκπαίδευσή του, ο Χόντχορστ πήγε στην Ιταλία, όπου καταγράφεται για πρώτη φορά το 1616. Ήταν ένας από τους καλλιτέχνες από την Ουτρέχτη που πήγαν στη Ρώμη εκείνη τη χρονική περίοδο και όλοι επηρεάστηκαν βαθιά από τη σύγχρονη τέχνη που αντίκρισαν εκεί. Επονομάστηκαν "Καραβατζιστές της Ουτρέχτης". Οι άλλοι τρεις ζωγράφοι ήταν οι Ντιρκ φαν Μπαμπούρεν, Χέντρικ τερ Μπρούγκεν και Γιαν φαν Μπάιλερτ (Jan van Bijlert).Στη Ρώμη διέμεινε στο ανάκτορο του Βιντσέντσο Τζουστινιάνι, όπου ζωγράφισε τον "Ιησού ενώπιον του Αρχιερέα", πίνακας που σήμερα βρίσκεται στην Εθνική Πινακοθήκη Λονδίνου. Ο Τζουστινιάνι διέθετε σημαντική συλλογή έργων τέχνης και ο Χόντχορστ επηρεάστηκε βλέποντας τους πίνακες των συγχρόνων του Ιταλών καλλιτεχνών, κυρίως των Καραβάτζιο, Μπαρτολομέο Μανφρέντι και Αννίμπαλε Καρράτσι. Έγινε ιδιαίτερα γνωστός για την απεικόνιση σκηνών με τεχνητό φωτισμό, αποκτώντας το προσωνύμιο "Gherardo delle Notti" (ο Γκεράρντο της νύχτας). Ο Καρδινάλιος Σκιπιόνε Μποργκέζε έγινε ένας ακόμη σημαντικός πάτρονάς του, εξασφαλίζοντας, για λογαριασμό του, σημαντικές παραγγελίες στο Σαν Σιλβέστρο ντέλλα Μαρίρο, το Μοντεκομπάτρι και τη Σάντα Μαρία ντέλλα Βιττόρια της Ρώμης. Εργάστηκε, επίσης, και για τον Κόζιμο Β΄ των Μεδίκων, μεγάλο δούκα της Τοσκάνης. Το 1620 ο φαν Χόντχορστ επέστρεψε στην Ουτρέχτη και δημιούργησε σημαντική φήμη, τόσο στην Ολλανδική Δημοκρατία όσο και στο εξωτερικό. Το 1623, έτος που νυμφεύτηκε, ήταν επίσης επικεφαλής της Συντεχνίας του Αγίου Λουκά στην Ουτρέχτη. Γρήγορα έγινε τόσο "της μόδας", ώστε ο Σερ Ντάντλεϊ Κάρλτον, 1ος υποκόμης του Ντόρτσεστερ, ο οποίος τότε ήταν ο Άγγλος απεσταλμένος στη Χάγη, συνέστησε τα έργα του στον Τόμας Χάουαρντ, 21ο Κόμητα της Αρουντέλ και Λόρδο του Ντόρτσεστερ. Το 1626 ο Χόντχορστ παρέθεσε δείπνο στον Πέτερ Πάουλ Ρούμπενς και τον ζωγράφισε ως τον έντιμο άνθρωπο που αναζητούσε ο Διογένης ο Κυνικός. Η βασίλισσα Ελισάβετ της Βοημίας, αδελφή του Καρόλου Α΄ της Αγγλίας και εκλέκτωρ παλατινάτη, η οποία τότε βρισκόταν σε εξορία στην Ολλανδία, προσέλαβε τον Χόντχορστ ως ζωγράφο και εκπαιδευτή στην τέχνη του των παιδιών της. Μέσω αυτής έγινε γνωστός στον Κάρολο, ο οποίος τον προσκάλεσε στην Αγγλία το 1628. Εκεί ζωγράφισε μερικά πορτρέτα και έναν μεγάλο αλληγορικό πίνακα, ο οποίος βρίσκεται σήμερα στο Ανάκτορο του Χάμπτον Κωρτ, με τον Κάρολο και τη σύζυγό του ως τους θεούς Απόλλωνα και Άρτεμι μέσα στα σύννεφα να υποδέχονται τον Τζωρτζ Βίλλιερς, 1ο Δούκα του Μπακιγχαμ, τον οποίο απεικονίζει ως Ερμή και φύλακα των παιδιών του βασιλέα της Βοημίας. Ζωγράφισε, επίσης, ένα πιο οικείο ομαδικό πορτρέτο με τα "τέσσερα μεγαλύτερα παιδιά του βασιλιά της Βοημίας" (επίσης στο Χάμπτον Κωρτ) από τα οποία τα δύο μεγαλύτερα επίσης απεικονίζονται ως Απόλλων και Άρτεμις. Επιστρέφοντας στην Ουτρέχτη, ο Χόντχορστ διατήρησε την πατρονία του Άγγλου μονάρχη, ζωγραφίζοντας για λογαριασμό του, το 1631, έναν μεγάλο πίνακα με τον βασιλέα και τη βασίλισσα της Βοημίας και όλα τους τα παιδιά. Εκείνη περίπου την εποχή ζωγράφισε και μερικούς πίνακες με σκηνές από την Οδύσσεια για τον Λόρδο Ντόρτσεστερ και ορισμένους άλλους με γεγονότα από τη Δανική ιστορία για λογαριασμό του Χριστιανού Δ΄ της Δανίας. Ζωγράφισε, επίσης, το πορτρέτο της κόρης του βασιλιά, κόμισσας Λεονόρα, όσο αυτή βρισκόταν στη Χάγη. Η δημοτικότητά του στην Ολλανδία ήταν τόση, ώστε άνοιξε δεύτερο εργαστήριο στη Χάγη, όπου ζωγράφισε πορτρέτα μελών της Αυλής και δίδαξε σχέδιο. Τα μεγάλα αυτά εργαστήρια, στα οποία περιλαμβανόταν και η εργασία δημιουργίας αντιγράφων των βασιλικών πορτρέτων του, απασχολούσαν μεγάλο αριθμό μαθητών και βοηθών. Σύμφωνα με τον μαθητή του Γιοάχιμ φον Σάντραρτ, που περιγράφει τις εμπειρίες του στα μέσα της δεκαετίας του 1620, ο Χόντχορστ είχε περίπου 24 μαθητές ταυτόχρονα, καθένας από τους οποίους κατέβαλε 100 γκίλντερς ανά έτος εκπαίδευσης.Ο αδελφός του Βίλλεμ φαν Χόντχορστ (1594 - 1666) ήταν επίσης προσωπογράφος. Πολλά από τα έργα του Βίλλεμ είχαν εσφαλμένα αποδοθεί στον Χέρριτ λόγω της ομοιότητας της υπογραφής τους. Ο Βίλλεμ ήταν μαθητής του Άμπραχαμ Μπλούμερτ και διδάχτηκε επίσης από τον μεγαλύτερο αδελφό του. Το 1646 πήγε στο Βερολίνο, όπου έγινε αυλικός ζωγράφος της Μαρίας - Εριέττας, συζύγου του εκλέκτορα Φρειδερίκου Β΄ του Βραδεμβούργου. Επέστρεψε στην Ουτρέχτη το 1664. Ο Χόντχορστ ήταν παραγωγικός καλλιτέχνης. Οι πιο ελκυστικοί του πίνακες είναι αυτοί στους οποίους υιοθετεί το ύφος του Καραβάτζιο, συχνά σκηνές ταβέρνας με μουσικούς, χαρτοπαίκτες και άτομα που δειπνούν. Ήταν πολύ επιδέξιος στην τεχνική του "κιαροσκούρο", συχνά ζωγραφίζοντας σκηνές οι οποίες φωτίζονται μόνον από ένα κερί. Μερικοί από τους πιο αξιοσημείωτους πίνακές του είναι τα πορτρέτα του Δούκα του Μπάκιγχαμ και της οικογένειάς του (στο Χάμπτον Κωρτ), ο βασιλέας και η βασίλισσα της Βοημίας (στο Ανόβερο και στο Αββαείο Κομπ), η Μαρία των Μεδίκων (Δημαρχείο του Άμστερνταμ, 1628), οι "Δήμαρχοι με τις συζύγους τους" (Άμστερνταμ και Χάγη), οι ανεψιοί του Καρόλου Α΄ Κάρολος Λουδοβίκος και Ρούπερτ (Μουσείο του Λούβρου, Αγία Πετρούπολη, Αββαείο Κομπ και Βίλλιν) και ο "Βαρώνος Κρέιβεν" (Εθνική πινακοθήκη πορτρέτων, Λονδίνο). Το πρώιμο ύφος του φαίνεται στον "παίκτη του λαούτου" (1614, Λούβρο), το "Μαρτύριο του Αγίου Ιωάννη" στη Σάντα Μαρία ντέλλα Σκάλα στη Ρώμη και η "Απελευθέρωση του Αγίου Πέτρου" στο μουσείο του Βερολίνου. Η "Προσκύνηση των Βοσκών", πίνακας του 1620, που φυλασσόταν στο Ουφίτσι καταστράφηκε ύστερα από τη βομβιστική επίθεση της οδού Γκεοργκοφίλι, όταν ένα Φίατ Φιορίνο, γεμάτο εκρηκτικά, ανατινάχθηκε στον ομώνυμο δρόμο έχοντας ως κύριο στόχο το κτίσμα Torre dei Pulci. Η ενέργεια αυτή ήταν έργο της Μαφίας και έγινε το 1993 με πέντε νεκρούς και 48 τραυματίες. Ο πίνακας του φαν Χόντχορστ "Το Κονσέρτο" (1623) αποκτήθηκε από την Εθνική Πινακοθήκη Τέχνης της Ουάσιγκτον για μη αναφερόμενο χρηματικό ποσό από ιδιωτική συλλογή στη Γαλλία το 2013. Το έργο δεν εξετίθετο από το 1795. "Το Κονσέρτο" εκτέθηκε για πρώτη φορά ύστερα από 218 χρόνια σε ειδική εγκατάσταση της πινακοθήκης στο δυτικό της κτίριο στις 23 Νοεμβρίου 2013. Παρέμεινε εκεί επί εξάμηνο πριν μετακινηθεί στις ειδικές για Φλαμανδούς και Ολλανδούς ζωγράφους αίθουσες της Πινακοθήκης. Θρησκευτικά έργα του Χέρριτ φαν Χόντχορστ Πίνακες μουσικών του Χέρριτ φαν Χόντχορστ Λοιπά έργα του Χέρριτ φαν Χόντχορστ Το παρόν λήμμα ενσωματώνει κείμενο από έκδοση που είναι πλέον κοινό κτήμα: Chisholm, Hugh, επιμ.. (1911) Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάννικα (11η έκδοση) Cambridge University Press Brown, Christopher (1997). Utrecht Painters of the Dutch Golden Age. London: National Gallery. ISBN 1-85709-214-7. Filippo Baldinucci: Artists in biographies by Filippo Baldinucci, 1610–1670, p. 198 Google books Gerrit-van-honthorst.org Works by Gerrit van Honthorst Picture gallery στο Web Gallery of Art Reproduction of The Laughing Violinist (Γαλλικά) Works and literature sto PubHist Vermeer and The Delft School, an exhibition catalog from The Metropolitan Museum of Art (fully available online as PDF), which contains material on Gerard van Honthorst Dutch and Flemish paintings from the Hermitage, an exhibition catalog from The Metropolitan Museum of Art (fully available online as PDF), which contains material on Gerard van Honthorst (cat. no. 12) | Ο Χέρριτ φαν Χόντχορστ (ολλανδικά: Gerrit van Honthorst, γνωστός και ως Gerard van Honthorst, 4 Νοεμβρίου 1592 - 27 Απριλίου 1656) ήταν Ολλανδός ζωγράφος της Χρυσής ολλανδικής εποχής στη ζωγραφική. Στις αρχές της σταδιοδρομίας του επισκέφθηκε τη Ρώμη, όπου σημείωσε μεγάλη επιτυχία, ζωγραφίζοντας σε ύφος επηρεασμένο από τον Καραβάτζιο. Μετά την επιστροφή του στην Ολλανδία έγινε ο κορυφαίος ζωγράφος πορτρέτων της εποχής του. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%AD%CF%81%CF%81%CE%B9%CF%84_%CF%86%CE%B1%CE%BD_%CE%A7%CF%8C%CE%BD%CF%84%CF%87%CE%BF%CF%81%CF%83%CF%84 |
Προεδρικές εκλογές Νότιας Κορέας 2022 | Σύμφωνα με το Νοτιοκορεατικό Σύνταγμα, ο Πρόεδρος εκλέγεται με δημοκρατικές, άμεσες εκλογές, με καθολική και μυστική ψηφοφορία, για πενταετή θητεία. Το εκλογικό σύστημα είναι απλό πλειοψηφικό, δηλαδή ο υποψήφιος που θα συγκεντρώσει τις περισσότερες ψήφους ανακηρύσσεται νικητής. Το Δημοκρατικό Κόμμα ήταν το κυβερνών κόμμα μετά τις νίκες του στην προεδρική εκλογή του 2017, στις περιφερειακές εκλογές του 2018 και στις βουλευτικές εκλογές του 2020. Θεωρείται ως ένα πολυσυλλεκτικό κόμμα με κεντρώες και φιλελεύθερες παρατάξεις. Η λαϊκιστική προεδρική εκστρατεία του Λι Τζε-μιούνγκ είχε καλή απήχηση κυρίως λόγω των προτάσεών του για την αντιμετώπιση της πανδημίας κορονοϊού και την υπόσχεση ενός βασικού άνευ όρων εισοδήματος. Υποσχέθηκε ότι θα καταπολεμήσει τις ανισότητες μεταξύ ισχυρών και αδυνάτων και ότι θα εφαρμόσει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο οικονομικής αναζωογόνησης. Η Εξουσία των Υπηκόων είναι συντηρητικό κόμμα, το οποίο ιδρύθηκε το 2020 από συγχώνευση αρκετών δεξιών συντηρητικών κομμάτων. Η υποψηφιότητα του Γιουν Σουκ-γεόλ στην προεδρική εκλογή είχε συζητηθεί από το 2020, παρόλο που δεν ήταν μέλος του κόμματος ακόμα. Στις δημοσκοπήσεις του Ιανουαρίου 2021 ο Γιουν Σουκ-γεόλ πήγε πολύ καλά, έφτασε το 30,4%. Ο Γιούν δεν είχε αποφασίσει αν θα μπει στην Εξουσία των Υπηκόων (ΕτΥ) ή αν θα ιδρύσει δικό του κόμμα για να συμμετάσχει στην προεδρική εκλογή. Ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του στις 29 Ιουνίου 2021 και από τις 30 Ιουλίου 2021 ήταν επίσημα μέλος της ΕτΥ. Τον Αύγουστο 2021 ο Γιουν Σουκ-γεόλ συγκρούστηκε με τον αρχηγό του ΕτΥ, τον Λι Τζουν-σεόκ, ο οποίος κατηγόρησε τον Γιουν ότι δεν ήταν έτοιμος να συμμετάσχει σε τηλεμαχίες, ότι έκανε λάθη και έδειχνε άγνοια για ορισμένα θέματα. Τον Σεπτέμβριο 2021 ο Γιουν Σουκ-γεόλ κατηγορήθηκε για διαφθορά από το Γραφείο Ερευνών, συγκεκριμένα για κατάχρηση εξουσίας, για παρακώλυση στην άσκηση δικαιώματος, για διαρροή απόρρητων πληροφοριών και για παραβιάσεις του νόμου προστασίας της ιδιωτικότητας. Μετά από αυτό, ο Χονγκ Τζουν-πιο ξεπέρασε τον Γιουν στις δημοσκοπήσεις. Στην προκριματική εκλογή του ΕτΥ, στις 5 Νοεμβρίου 2021, ο Γιουν Σουκ-γεόλ ήρθε πρώτος με το 47,85% των ψήφων και κέρδισε την υποψηφιότητά του στην προεδρική εκλογή. Ο Χονγκ Τζουν-πιο ήρθε δεύτερος. Η προεδρική εκστρατεία του Γιουν Σουκ-γεόλ είχε ασυνήθιστα στοιχεία τα οποία τράβηξαν την προσοχή των κριτικών. αναφερόμενος στην πολιτική 52 ωρών εργασίας εβδομαδιαία είπε ότι τα ωράρια εργασίας πρέπει να είναι πιο ευέλικτα. έριξε την ευθύνη για την υπογεννητικότητα στο φεμινιστικό κίνημα μίλησε για την διαρροή ραδιενέργειας από τον πυρηνικό σταθμό Φουκουσίμα Οι κάτοικοι εξωτερικού ψήφισαν από τις 23 μέχρι τις 28 Φεβρουαρίου 2022. Η 4η και η 5η Μαρτίου 2022 ήταν ημέρες πρόωρης ψηφοφορίας. Το 36,93% των εκλογέων ψήφισαν πρόωρα. | Στις 9 Μαρτίου 2022 διεξήχθησαν προεδρικές εκλογές στη Νότια Κορέα. Δώδεκα υποψήφιοι συμμετείχαν στην προεδρική εκλογή. Ο Γιουν Σουκ-γεόλ (ΕτΥ) κέρδισε με το 48,56% των ψήφων, ενώ ο Λι Τζε-μιούνγκ (ΔΚ) ήρθε δεύτερος με το 47,83%, δηλαδή με πολύ μικρή διαφορά, λιγότερο από 1%. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%BF%CE%B5%CE%B4%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82_%CE%9D%CF%8C%CF%84%CE%B9%CE%B1%CF%82_%CE%9A%CE%BF%CF%81%CE%AD%CE%B1%CF%82_2022 |
Ανακαία | Ο δήμος πήρε το όνομά του σύμφωνα με μια εκδοχή από την ομώνυμη γιορτή, τα Ανάκεια, τα οποία διεξάγονταν τον μήνα Ελαφηβολιώνα, προς τιμήν των Διόσκουρων, Κάστορα και Πολυδεύκη. Η εορτή γινόταν στο «Ανάκειον Ιερό», το οποίο βρισκόταν στην βόρεια πλευρά της Ακρόπολης. Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή η ονομασία προερχόταν είτε από τη λέξη «άναξ», (αρχαία ελληνικά: ἄναξ), που σήμαινε άρχοντας, βασιλιάς, κυρίαρχος, κύριος, προστάτης και σωτήρας, είτε από την λέξη «άνακες», η οποία εκτός από την αναφορά με αυτήν στους Διόσκουρους, χρησιμοποιείτο ως αναφορά και για προγονικά πνεύματα, τα οποία λατρεύονταν στην Αρχαία Αττική ή/και το Άργος. Τα πνεύματα αυτά αντιστοιχούσαν στην λειτουργία τους επί της Γης, όπως ο «Υιός του Δία» και το πιο διαδεδομένο σύμβολο της ύπαρξής τους, σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία, ήταν ο λύκος. Ο δήμος της Ανακαίας, ήταν δήμος των Μεσογείων. Πιστεύεται ότι βρισκόταν στο Θριάσιο Πεδίο, ίσως κοντά στην Ελευσίνα. Αν και η ακριβής τοποθεσία του δήμου αυτού δεν έχει προσδιορισθεί και δεν έχει ακόμα ταυτιστεί επακριβώς, οι σύγχρονοι μελετητές πιστεύουν, ότι ο δήμος βρίσκεται στην περιοχή Μυγδαλέζα, ή την περιοχή Άγιος Γεώργιος, στην κοιλάδα που βρίσκονται τα Κούντουρα Αττικής. Κάποιοι άλλοι ερευνητές τοποθετούν τον δήμο στην αριστερή όχθη του ποταμού είτε του γνωστού ποταμού Κηφισού, είτε του Θριάσιου Κηφισού ή Ελευσινιακού Κηφισού (αρχαία ονομασία του Σαρανταπόταμου της Αττικής), κοντά στην Δεκέλεια. Σύμφωνα με τον ερευνητή του 19ου αιώνα Διονύσιο Σουρμελή τα Ανάκαια βρισκόταν στην περιοχή που ήταν τα Ανάκασα ή η Ανάκασσα, (περιοχή νότια του Πύργου Βασιλίσσης, η οποία ανήκει στον Δήμο Αγίων Αναργύρων-Καματερού) και συνόρευαν στην κατεύθυνση προς την Φλύα, με τους δήμους της Βατής και της Ιτέας. Ο δήμος, η ύπαρξη του οποίου επιβεβαιώνεται και από διάφορες επιγραφές, ως μέλος της Ιπποθοωντίδας φυλής, συμμετείχε με 3 βουλευτές στην αρχαία Βουλή των 500, κατά την πρώτη περίοδο (508 – 307/306 π.Χ.). Κατά τη δεύτερη (307/306 – 224/223 π.Χ.) και την τρίτη περίοδο (224/223 – 201/200 π.Χ.) ο δήμος αντιπροσωπευόταν με 3 βουλευτές στη Βουλή των 600. Κατά την τέταρτη (201/200 π.Χ. – 126/127) και την πέμπτη περίοδο (126/127 – 3ος αιώνας) είναι άγνωστος ο αριθμός βουλευτών–αντιπροσώπων του δήμου. Ο δημότης της αρχαίας Ανακαίας ονομαζόταν Ανακαιεύς. Εκτός από την προετοιμασία της εορτής των Ανακείων προς τιμήν των Διόσκουρων, οι δημότες συμμετείχαν και στα Απολλώνια. Υπήρξαν διάφοροι γνωστοί πολίτες από τον δήμο της Ανακαίας, όπως ο Βόων ο Ανακαιεύς, ο Διοκλής ο Ανακαιεύς, ο βουλευτής Διονύσιος ο Ανακαιεύς, ο γραμματέας στην Πρυτανεία Διονύσιος ο Ανακαιεύς γιος του Διονυσίου κ.α. Αρχαία Αθήνα Ιπποθοωντίδα φυλή Πρωτογενείς πηγές Ελληνικές επιγραφές - IG Ανακ Attica (IG I-III).Δευτερογενείς πηγές Anacaea, στην ιστοσελίδα: referenceworks.brillonline.com, John S. Traill: The political organization of Attica: a study of the demes, trittyes, and phylai, and their representation in the Athenian Council,“Attica”. (52, 68, 109 (no. 11), table 8.). Princeton: American School of Classical Studies at Athens (ASCSA), 1975, ISBN 978-0-87661-514-0 John S. Traill: Demos and trittys. Epigraphical and topographical studies in the organization of Attica. Athenians Victoria College, Toronto 1986, p. 137. Peter Siewert, "Die Trittyen Attikas und die Heeresreform des Kleisthenes", C.H. Beck, München 1982, ISBN 3406080634, ISBN 9783406080630 H. Lohmann, "Das Kastro von H. Giorgios («Ereneia»)", in: MarbWPr 1988, 34-66. «Anakaia». www.ancientworlds.net. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Ιουλίου 2019. Ανακτήθηκε στις 2 Απριλίου 2015. Traill, J. «Places: 579864 (Anakaia?)». Pleiades. Ανακτήθηκε στις 11 Απριλίου 2017. Anakaia?, Mygdaleza, στις ιστοσελίδες: http://imperium.ahlfeldt.se & https://web.archive.org/web/20170808012018/http://dare.ht.lu.se/, Ψηφιακός Άτλας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ("Digital Atlas of the Roman Empire", Johan Ahlfeldt, Department of Archaeology and Ancient History, Lund University, Sweden), Πανεπιστήμιο Λουντ, Λουντ, Σουηδία, πρόγραμμα: Pelagios. Anakaia, Lexicon of Greek Personal Names (LGPN). Anakaia, Attic Inscriptions Online. | Η Ανακαία ή τα Ανάκαια (αρχαία ελληνικά: Ἀνακαία), (ο δήμος: Ανακαίας) ήταν αρχαίος οικισμός - πόλη και δήμος της Ιπποθοωντίδας (περιοχή της Αρχαίας Αττικής και φυλή της αρχαίας Αθήνας). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CE%AF%CE%B1 |
Γουατεμάλα | Η χώρα συνορεύει στα βόρεια και βορειοδυτικά με το Μεξικό (962 χιλιόμετρα), στα βορειοανατολικά με το Μπελίζ (266 χλμ.), και στα νοτιοανατολικά με το Ελ Σαλβαδόρ (203 χλμ.) και την Ονδούρα (256 χλμ.). Βρέχεται από τον Ειρηνικό ωκεανό (νοτιοδυτικά) και από την Καραϊβική Θάλασσα (ανατολικά). Το συνολικό μήκος των ακτογραμμών φτάνει τα τετρακόσια χιλιόμετρα, κυρίως στον Ειρηνικό ωκεανό. Τα μοναδικά φυσικά όρια της χώρας είναι οι ακτές της. Τα σύνορα με το Μεξικό και τις υπόλοιπες χώρες είναι τεχνητά.Το κύριο χαρακτηριστικό της χώρας είναι η Αμερικανική Κορδιλιέρα. Η οροσειρά αυτή χωρίζεται σε μια οροσειρά που αποτελείται από 33 επιβλητικά ηφαίστεια, κάποια από αυτά ενεργά, με ψηλότερο από όλα το Ταχουμούλκο (4.220μ.), την ψηλότερη κορυφή της Κεντρικής Αμερικής, και στους ορεινούς όγκους Κουτσουματάνες, Τσάμας και Λα Μίνας, οι οποίοι βρίσκονται βόρεια της ηφαιστειακής οροσειράς. Ένα μεγάλο τμήμα της χώρας εκτείνεται στα υψίπεδα της χερσονήσου Γιουκατάν. Υπάρχουν επίσης πεδινές περιοχές, μια πεδινή έκταση πλάτους 20 με 50 χιλιόμετρα στην ακτή του Ειρηνικού και μια προς τις ακτές της Καραϊβικής. Το έδαφος γενικά είναι τραχύ.Υδρολογικά, το έδαφος της Γουατεμάλας χωρίζεται σε τρεις λεκάνες, τη λεκάνη του Ειρηνικού, του Κόλπου του Μεξικού (η μεγαλύτερη) και της Καραϊβικής. Η λεκάνη του Ειρηνικού αποστραγγίζει τη νότια Γουατεμάλα, της Καραϊβικής την κεντρική και του Κόλπου του Μεξικού τη βόρεια. Μακρύτερος (486 χλμ.) και κύριος ποταμός της είναι ο Μοτάγουα, ο οποίος εκβάλλει στον Κόλπο της Ονδούρας. Υπάρχουν επίσης περίπου 20 λίμνες, από τις οποίες μόνο πέντε έχουν σημαντική έκταση. Το νερό σε όλες τις λίμνες είναι γλυκό, αλλά όχι πόσιμο. Η μεγαλύτερη λίμνη είναι η Λάγο ντε Ισαμπάλ, η οποία έχει έκταση 590 χλμ² και βρίσκεται κοντά στις ακτές της Καραϊβικής. Άλλες σημαντικές λίμνες είναι η λίμνη Ατιτλάν, η Ελ Γκοφέτε, η λάγο Πετέν Ιτσά και η λίμνη Αματιτλάν. Το κλίμα της χώρας είναι τροπικό, ενώ τα χαρακτηριστικά του επηρεάζονται από τους αληγείς ανέμους και μετριάζονται από τις υψομετρικές διακυμάνσεις. Οι βροχοπτώσεις χαρακτηρίζονται κανονικές και έχουν αποτέλεσμα την ύπαρξη δύο περιόδων: μιας ξηρής, από τον Νοέμβριο έως τον Μάιο, και μιας υγρής, από τον Ιούνιο έως τον Σεπτέμβριο. Δεν είναι σπάνιοι οι τροπικοί κυκλώνες, ιδιαίτερα στη νότια ακτή. Η Γουατεμάλα είναι η μεγαλύτερη σε πληθυσμό χώρα της Κεντρικής Αμερικής. Ο πληθυσμός της χώρας αποτελείται από τους Λαντίνος 53,4% (μεστίζος, οι οποίοι είναι Ινδιάνοι της Αμερικής αλλά ισπανόφωνοι) και Ευρωπαίους, ισπανικής, αγγλικής, ιταλικής, βελγικής, γερμανικής και σκανδιναβικής καταγωγής 6,5%. 40,1% είναι γηγενείς (Οι Κιτσέ αποτελούν το 9,1%, οι Κακτσικέλ το 8,4%, οι Μαμ το 7,9%, οι Κέκτσι το 6,3%, και οι άλλοι Μάγιας το 8,6%). Παρά το γεγονός ότι η Γουατεμάλα είναι κυρίως γεωργική χώρα, την τελευταία δεκαετία παρατηρείται έντονη αστικοποίηση. Το 1900, η Γουατεμάλα είχε 885.000 κατοίκους. Σε όλη τη διάρκεια του εικοστού αιώνα, ο πληθυσμός παρουσίασε αλματώδη εξέλιξη και είχε το μεγαλύτερο ρυθμό αύξησης στο δυτικό ημισφαίριο. Από τη δεκαετία του '70, πολλοί Γουατεμαλανοί μετανάστευσαν στις ΗΠΑ, με αποτέλεσμα να έχουν δημιουργηθεί σήμερα ολόκληρες παροικίες και κοινότητες με Γουατεμαλανούς σε πολλές αμερικανικές πόλεις. Το προσδόκιμο ζωής στο σύνολο του πληθυσμού, σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2019 του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας ήταν 72,0 χρόνια (69,0 χρόνια οι άνδρες και 75,0 οι γυναίκες). Τα ισπανικά μιλιούνται περισσότερο και είναι η επίσημη γλώσσα. Ωστόσο, ευρύτατα διαδεδομένες είναι οι γλώσσες των αυτοχθόνων. Σύμφωνα με υπολογισμούς, στη Γουατεμάλα ομιλούνται περισσότερες από 50 διαφορετικές διάλεκτοι των ιθαγενών. Οι περισσότεροι κάτοικοι της χώρας είναι Ρωμαιοκαθολικοί (47%). Υπάρχουν επίσης Προτεστάντες (40%), καθώς και άλλες τοπικές θρησκείες, που βασίζονται στους Μάγιας. Επίσης, υπάρχουν 37.048 Μάρτυρες του Ιεχωβά και 247.708 Μορμόνοι της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών. Το Σύνταγμα της χώρας κατοχυρώνει την ανεξιθρησκία. Η οικογένεια, που βασίζεται στην πατριαρχία, είναι ο πυρήνας της κοινωνικής οργάνωσης στις τάξεις των αυτοχθόνων. Η εκπαίδευση είναι δωρεάν, παρά το κόστος για στολές, βιβλία, εφόδια και μεταφορές. Πολλά παιδιά που προέρχονται από μεσαίες κοινωνικές τάξεις ή και ανώτερες, πηγαίνουν σε ιδιωτικά σχολεία. Η χώρα έχει ένα κρατικό πανεπιστήμιο (Universidad de San Carlos de Guatemala), και 9 ιδιωτικά. Μόνο το 69,1% των ανθρώπων ηλικίας 15 και άνω ξέρουν γραφή και ανάγνωση. Πρόκειται για το χαμηλότερο δείκτη αλφαβητισμού στην Κεντρική Αμερική. Οι πρώτοι κάτοικοι της χώρας ήταν οι Καραΐβοι, οι οποίοι είχαν εγκατασταθεί από τα πανάρχαια χρόνια στα υψίπεδα. Αργότερα εκδιώχθηκαν από λαούς που προέρχονταν από το Μεξικό και ανήκαν στον κορμό των Μάγιας. Η πρώτη απόδειξη ανθρώπινου εποικισμού στη χώρα ανάγεται στο 10.000 π.Χ., ωστόσο υπάρχουν μαρτυρίες που φέρουν τον εποικισμό αυτό να πραγματοποιήθηκε ήδη στο 18.000 π.Χ., με βάση τα ευρήματα της αρχαιολογικής σκαπάνης. Οι Μάγιας, οι οποίοι ήταν και οι πρώτοι κάτοικοι, ανέπτυξαν σημαντικότατο πολιτισμό. Ο ισπανικός αποικισμός ξεκίνησε από το 1518 και από την περίοδο αυτή και μετά, οι ιθαγενείς αποδεκατίστηκαν από τις ασθένειες που μεταδόθηκαν από τους λευκούς σε πολλές πόλεις. Η Γουατεμάλα ιδρύθηκε από τον τοποτηρητή του Ερνάν Κορτές, τον Πέδρο ντε Αλβαράδο. Στη διάρκεια της ισπανικής κατάκτησης, η Γουατεμάλα ήταν μία από τις πέντε επαρχίες της Γενικής Διοίκησης της Γουατεμάλας (Capitanía General de Guatemala) και μέρος της Νέας Ισπανίας (Μεξικό). Η πρώτη πρωτεύουσα ονομάστηκε Τεκπάν και ιδρύθηκε στις 25 Ιουλίου 1524 με το όνομα Πόλη του Σαντιάγο ντε Γουατεμάλα (Villa de Santiago de Guatemala). Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στη Βιέχα (Ciudad Vieja) το 1527. Το 1541 ηφαιστειακές εκρήξεις, πλημμύρες και άλλες φυσικές καταστροφές, όπως σεισμοί, συνετέλεσαν στη μεταφορά της πρωτεύουσας στην Αντίγουα. Η τελευταία καταστράφηκε από σεισμούς και η χώρα απέκτησε τη σημερινή της πρωτεύουσα το 1776. Στις 15 Σεπτεμβρίου 1821, η χώρα κηρύχθηκε ανεξάρτητη από την Ισπανία. Ωστόσο, το Μεξικό δε δέχθηκε την απόσχιση και επανέκτησε με στρατιωτικά μέσα τις αποσχισμένες επαρχίες. Οι επαρχίες όμως της Γουατεμάλας δημιούργησαν τις Ενωμένες Επαρχίες της Κεντρικής Αμερικής ή αλλιώς Ομοσπονδία της Κεντρικής Αμερικής (Federacion de Estados Centroamericanos). Ακολούθησε εμφύλιος πόλεμος (1826) ανάμεσα στους φιλοβασιλικούς και στους φιλελεύθερους, ο οποίος έληξε το 1829 με την επικράτηση των οπαδών της δημοκρατίας. Ο επικεφαλής της επανάστασης, Φρανσίσκο Μοραζάν έγινε Πρόεδρος και προσπάθησε να πραγματοποιήσει μεταρρυθμίσεις στο κράτος. Ωστόσο, η Εκκλησία έστρεψε τους αυτόχθονες κατά της κυβέρνησης και ξέσπασε νέος εμφύλιος πόλεμος, το 1837, ο οποίος οδήγησε στη διαίρεση των επαρχιών, οι οποίες έγιναν αυτόνομες. Η νεότερη πολιτική ιστορία της χώρας χαρακτηρίζεται από περιόδους συνεχούς αστάθειας και πολλά πραξικοπήματα. Έτσι, στις 4 Ιουλίου 1944, ο δικτάτορας Χόρχε Καστανιέδα παραιτήθηκε έπειτα από μαζικές κινητοποιήσεις και απεργίες. Ο Στρατηγός Χουάν Φεντερίκο Πόνσε, ο οποίος τον αντικατέστησε ανατράπηκε στις 20 Οκτωβρίου 1944 με πραξικόπημα, από τους Φρανσίσκο Χαβιέρ Αράνα και τον Χακόμπο Αρμπένς Γκουσμάν. Σχεδόν 100 άνθρωποι βρήκαν τον θάνατο στη διάρκεια του πραξικοπήματος και σχηματίστηκε στρατιωτική κυβέρνηση με διοικητές τους Αράνα, Αρμπένς και Χόρχε Τοριέγιο Γκαρίδο. Η χούντα διεξήγαγε τις πρώτες ελεύθερες εκλογές, στις οποίες αναδείχθηκε νικητής ο επιφανής συγγραφέας και εκπαιδευτικός Χουάν Χοσέ Αρέβαλο, με 85% των ψήφων. Ο χριστιανοσοσιαλιστής Αρέβαλο υπήρξε ο πρώτος δημοκρατικά εκλεγμένος ηγέτης στη χώρα, ο οποίος ολοκλήρωσε κανονικά τη θητεία του και ακολούθησε φιλοαμερικανική πολιτική, εμπνευσμένη από το «Νιου Ντιλ» του Ρούσβελτ. Το 1954, ανατράπηκε σε σχεδιασμένο από τις ΗΠΑ πραξικόπημα (γνωστό και ως «πραξικόπημα της μπανάνας», εξαιτίας των συμφερόντων της εταιρείας μπανάνας United Fruit Company για χάρη της οποίας έγινε το πραξικόπημα από τη CIA), ο Αρμπένς Γκουσμάν, δημοκρατικά εκλεγμένος διάδοχος του Αρέβαλο. Στο πραξικόπημα εκείνο έλαβαν μέρος επίσης εκκλησιαστικοί παράγοντες και Γουατεμαλανοί κτηματίες. Νέος ηγέτης ανέλαβε ο Συνταγματάρχης Κάρλος Καστίγιο Άρμας, ο οποίος δολοφονήθηκε το 1957. Ακολούθησε περίοδος συνεχών στρατιωτικών κυβερνήσεων. Την ίδια περίοδο, πολλοί αντάρτες άρχισαν να δραστηριοποιούνται στα βουνά και θέλησαν να εγκαθιδρύσουν μαρξιστικά καθεστώτα, ερχόμενοι σε ρήξη με τα ακροδεξιά καθεστώτα. Ο στρατιωτικός ηγέτης Μιγκέλ Ιντίγορας Φουέντες έμεινε γνωστός περισσότερο γιατί κάλεσε σε μονομαχία σε γέφυρα στα νότια σύνορα τον Πρόεδρο του Μεξικού, για να τερματιστεί η ένταση για την παράνομη αλιεία από μεξικανικά πλοία στις ακτές του Ειρηνικού. Δύο από αυτά τα σκάφη βυθίστηκαν από την Πολεμική Αεροπορία της Γουατεμάλας. Στη δεκαετία του ‘60, η χώρα ακολούθησε πολιτική ενάντια στην Κούβα, παραχωρώντας τον εναέριο χώρο της για την επίθεση στον Κόλπο των Χοίρων (1961). Τον Μάρτιο του 1962, ο στρατός κατέστειλε με προφανή βιαιότητα εξέγερση των φοιτητών. Μετά την ανατροπή του Ιντίγορας, το 1963, με πραξικόπημα, νέος ηγέτης ανέλαβε ο Συνταγματάρχης Ενρίκε Περάλτα Ασούρδια. Το 1966 εξελέγη Πρόεδρος ο κεντροαριστερός Χούλιο Σέσαρ Μοντενέγρο και την ίδια περίοδο άρχισαν να δρουν παραστρατιωτικές ομάδες προσκείμενες στις ΗΠΑ. Το 1970 εξελέγη Πρόεδρος ο Συνταγματάρχης Κάρλος Μανουέλ Αράνα Οσόριο και μια νέα ομάδα ανταρτών από το Μεξικό εμφανίστηκε στα δυτικά υψίπεδα το 1972. Στις αμφιλεγόμενες εκλογές του 1974 αναδείχθηκε νικητής ο Στρατηγός Γκαρσία, ο οποίος κέρδισε το στρατιωτικό Εφρέν Ρίος Μοντ.Ο τελευταίος έκανε λόγο για νοθεία. Το 1976 σεισμός προκάλεσε τον θάνατο 25.000 ανθρώπων και τεράστιες καταστροφές. Στις εκλογές νοθείας του 1978 ανέλαβε την εξουσία ο Στρατηγός Ρομέο Λούκας Γκαρσία. Στη δεκαετία του ‘70 γεννήθηκαν δύο νέοι στρατοί ανταρτών, Ο Στρατός των Φτωχών Ανταρτών (EGP) και η Οργάνωση των Λαών στα Όπλα (ORPA). Το 1979 οι ΗΠΑ διέταξαν την παύση της χορήγησης στρατιωτικής βοήθειας, εξαιτίας των συνεχών παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το Ισραήλ όμως άρχισε να προμηθεύει με όπλα τη χώρα. Το 1980 είδε την κατάληψη της ισπανικής πρεσβείας από ομάδα Ινδιάνων αυτοχθόνων, οι οποίοι θέλησαν να διαμαρτυρηθούν για τις σφαγές από τον στρατό. Η κυβέρνηση εξαπέλυσε επίθεση σκοτώνοντας τον καθένα στο εσωτερικό του κτιρίου, ως αποτέλεσμα πυρκαγιάς. Ο πρεσβευτής της Ισπανίας επέζησε της τραγωδίας και διέψευσε τους κυβερνητικούς ισχυρισμούς ότι τη φωτιά στο κτίριο την είχαν βάλει εσκεμμένα οι διαδηλωτές Ινδιάνοι και αυτοπυρπολήθηκαν. Η Ισπανία διέκοψε τις διπλωματικές σχέσεις με τη Γουατεμάλα και η κυβέρνηση ανατράπηκε το 1982 από χούντα με επικεφαλής τον Εφρέν Ρίος Μοντ, ο οποίος συνέχισε τα βασανιστήρια, τις εξαφανίσεις και την πολιτική «καμμένης γης», που οδήγησε στον εκτοπισμό 100.000 ανθρώπων προς το Μεξικό, όπου πήγαν ως πρόσφυγες. Ο Ρίος Μοντ ανατράπηκε από τον Όσκαρ Ουμπέρτο Μεχία Βίκτορες, ο οποίος προκήρυξε εκλογές και η νέα Συνέλευση θεσμοθέτησε ένα νέο Σύνταγμα. Αποτέλεσμα αυτού ήταν η διεξαγωγή ελεύθερων εκλογών, το 1986, στις οποίες νικητής αναδείχθηκε ο υποψήφιος του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος, Βινίσιο Σερέσο Αρέβαλο. Το 1982 τέσσερις ομάδες ανταρτών, οι EGP, ORPA, FAR και PGT, συγχωνεύτηκαν και δημιούργησαν την Εθνική Επαναστατική Ενότητα της Γουατεμάλας (URNG), επηρεασμένη από τον αντάρτικο στρατό FMLN στο Ελ Σαλβαδόρ και τις οργανώσεις σε Νικαράγουα και Κούβα,. Τον Ιανουάριο του 1991 ανέλαβε Πρόεδρος ο Χόρχε Σεράνο, ο οποίος ακολούθησε πολιτική λιτότητας και έτσι υποχρεώθηκε σε παραίτηση, δύο χρόνια αργότερα. Το 1993, έπειτα από τη διεξαγωγή νέων εκλογών, Πρόεδρος εξελέγη ο Ραμίρο δε Λεόν Κάρπιο. Το 1992 τιμήθηκε με Νόμπελ Ειρήνης η ακτιβίστρια Ριγοβέρτα Μεντσού για τις προσπάθειές της να φέρει στο επίκεντρο της Διεθνούς Κοινότητας τη γενοκτονία των αυτοχθόνων από τον κυβερνητικό στρατό. Ο εμφύλιος πόλεμος διήρκεσε 35 χρόνια και τερματίστηκε το 1996 με την υπογραφή ειρηνευτικής συμφωνίας (υπό την αιγίδα του ΟΗΕ) ανάμεσα στους αντάρτες και στον συντηρητικό Πρόεδρο (νικητή των εκλογών του 1996) Άλβαρο Αρσού. Και οι δύο πλευρές έκαναν υποχωρήσεις, όπως αφοπλισμός ανταρτών, αναδασμός της γης και δημιουργία Επιτροπής Συμφιλίωσης. Στις αρχές του 1997 οι αντάρτες συμφώνησαν να μετατρέψουν σταδιακά την αντάρτικη οργάνωσή τους σε πολιτικό κόμμα. Από την περίοδο του τερματισμού του πολέμου, η Γουατεμάλα απολαμβάνει τη διεξαγωγή ελεύθερων εκλογών, με πιο πρόσφατες αυτές του 2019. Στις εκλογές του 1999 επικράτησε ο Αλφόνσο Πορτίγιο του Δημοκρατικού Μετώπου, ο οποίος το 2000 προχώρησε στην πρώτη επίσημη κυβερνητική απολογία για τις καταπατήσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τα προηγούμενα χρόνια. Το 2001 η κυβέρνηση κατέβαλε αποζημίωση στις 226 οικογένειες των ισάριθμων θυμάτων της σφαγής από τον κυβερνητικό στρατό, που είχε λάβει χώρα το 1982 στα βόρεια της χώρας. Στις εκλογές του 2004 εξελέγη Πρόεδρος ο Όσκαρ Μπέρχερ. Η κυβέρνηση του Μπέρχερ έχει υπογράψει συμφωνίες για ελεύθερο εμπόριο με τις ΗΠΑ. Στις επόμενες εκλογές, τον Νοέμβριο του 2007 εξελέγη νέος Πρόεδρος ο Άλβαρο Κολόμ, ο οποίος ορκίστηκε στις 14 Ιανουαρίου του 2008. Τον Οκτώβριο του 2008 ο πρώην πρόεδρος της χώρας, Αλφόνσο Πορτίγιο, απελάθηκε από το Μεξικό και οδηγήθηκε στο δικαστήριο, με την κατηγορία της υπεξαίρεσης 32 εκατομμυρίων δολαρίων και της κατάχρησης εξουσίας. Οι εκλογές του 2011 είχαν ως αποτέλεσμα να εκλεγεί πρόεδρος ο Ότο Πέρες Μολίνα, ο οποίος παραιτήθηκε το 2015 εμπλεκόμενος σε σκάνδαλο. Η χώρα είναι κοινοβουλευτική δημοκρατία, με Αρχηγό Κράτους και αρχηγό Κυβέρνησης τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ο οποίος εκλέγεται από τον λαό με καθολική ψηφοφορία, κάθε 4 χρόνια. Η νομοθετική εξουσία ασκείται από την κυβέρνηση και το Κογκρέσο, τα μέλη του οποίου εκλέγονται επίσης από τον λαό για τετραετή θητεία. Η δικαστική εξουσία είναι ανεξάρτητη από τη νομοθετική και την εκτελεστική εξουσία. Δικαίωμα ψήφου στις εκλογές έχουν όσες και όσοι είναι ηλικίας 18 ετών και άνω. Τα ενεργά μέλη των Ενόπλων Δυνάμεων δεν ψηφίζουν και παραμένουν στους στρατώνες τους όταν γίνεται η ψηφοφορία. Πρόεδρος είναι ο Αλεχάντρο Γιαματέι από τον Ιανουάριο του 2020. Στις πιο πρόσφατες προεδρικές εκλογές, το 2019, κέρδισε ο Αλεχάντρο Γιαματέι. Η Γουατεμάλα διαρείται σε 22 διαμερίσματα] (departamentos) και επιπλέον σε περίπου 332 δήμους (municipios). Τα διαμερίσματα είναι: Η πρωτεύουσα, Πόλη της Γουατεμάλας, έχει περίπου 2 εκατομμύρια κατοίκους εντός της αστικής περιοχής και πάνω από 5 εκατομμύρια στην υπαίθρια περιοχή. Η δημογραφική αύξηση τον εικοστό αιώνα ήταν σημαντική. Το ένα τρίτο του ΑΕΠ και τα 2/3 των εξαγωγών βασίζονται στον πρωτογενή τομέα. Τα κυριότερα προϊόντα που εξάγονται είναι καφές, ζάχαρη, μπανάνες, υφάσματα και φρέσκα λαχανικά. Πολύ σημαντικά για την οικονομία είναι επίσης τα εμβάσματα που φέρνουν οι Γουατεμαλανοί από το εξωτερικό, όπου εργάζονται. Ο πληθωρισμός «έτρεχε» με ρυθμούς της τάξης του 5,5% το 2006. Οι επενδύσεις στη χώρα από τους ξένους άρχισαν ξανά μετά τη λήξη του εμφυλίου πολέμου, το 1996, οπότε και υπογράφηκε ειρηνευτική συμφωνία. Από το 1990, άρχισαν να παρουσιάζονται στη χώρα ενεργειακά προβλήματα. Η εντατική αξιοποίηση του δασικού πλούτου προκάλεσε τα τελευταία χρόνια σημαντικά προβλήματα. Στον τομέα της αλιείας, η χώρα εξάγει κυρίως γαρίδες. Υπάρχουν πολλές βιομηχανίες διατροφής, ένδυσης και υπόδησης. Στην περιοχή της Πετέν υπάρχουν σημαντικά κοιτάσματα πετρελαίου, τα οποία ανακαλύφθηκαν το 1974. Τον Μάρτιο του 2005, παρ’ όλες τις αντιδράσεις, το Κογκρέσο της Γουατεμάλας επικύρωσε τη Συμφωνία Ελευθέρου Εμπορίου της Κεντρικής Αμερικής και Δομινικανής Δημοκρατίας (DR-CAFTA), που υπέγραψαν πολλές χώρες της Κεντρικής Αμερικής με τις ΗΠΑ. Νόμισμα της χώρας είναι το Κετσάλ.Αξειοσημείωτο είναι το γεγονός, σχετιζόμενο με την οικονομία και την κοινωνική πόλωση, πως το 49% των παιδιών κάτω των 5 ετών πάσχει από υποσιτισμό. Το οδικό δίκτυο της χώρας ήταν περισσότερα από 14.000 χιλιόμετρα, σύμφωνα με στοιχεία του 1995. Οι συγκοινωνίες έχουν τους άξονές τους στον λεγόμενο Παναμερικανικό Αυτοκινητόδρομο, ο οποίος διασχίζει την Κορδιλιέρα. Υπάρχει επίσης σιδηροδρομικό δίκτυο, μήκους σχεδόν 900 χιλιομέτρων. Κυριότεροι λιμένες επί του Ατλαντικού είναι το Πουέρτο Μπαρίος, ή Μπάριος και ο Άγιος Θωμάς της Καστίλλης ενώ σημαντικοί εξ ίσου λιμένες επί του Ειρηνικού είναι το Σαν Χοσέ και το Τσαμπερίκο. Ο εθνικός αερομεταφορέας είναι η Aviateca, εταιρεία που εξυπηρετεί και διεθνείς πτήσεις. Υφίστανται επίσης και 6 ιδιωτικές εταιρείες διεθνών αερογραμμών. Το 2008 στη χώρα λειτουργούσαν 374 αεροδρόμια. Η οδήγηση γίνεται στα δεξιά. Η Γουατεμάλα διεκδικεί εδώ και πολλές δεκαετίες μέρος του σημερινού Μπελίζ, με το οποίο γειτνιάζει. Το τελευταίο είναι χώρα μέλος της Βρετανικής Κοινοπολιτείας, με Αρχηγό Κράτους τη Βασίλισσα Ελισάβετ Β’ της Αγγλίας. Η Γουατεμάλα αναγνώρισε την ανεξαρτησία του Μπελίζ το 1990, χωρίς ωστόσο να επιλυθεί η συνοριακή τους διαμάχη. Υπό την αιγίδα του Οργανισμού των Αμερικανικών Κρατών και της Βρετανικής Κοινοπολιτείας, διεξάγονται διαπραγματεύσεις για το ζήτημα Η τέχνη των Μάγιας είχε το λίκνο της στη Γουατεμάλα. Κατά την προκλασική περίοδο έχει να επιδείξει αγγεία και ειδώλια από τερακότα. Οι προκλασικές περίοδοι Τσάρκας και Μιραφλόρες αφορούν την ακτή του Ειρηνικού, ενώ οι Μάμον και Τσικανέλ τις χαμηλές ζώνες της βόρειας και κεντρικής Γουατεμάλας. Στην Ουαχακτούν βρίσκεται το παλαιότερο δείγμα οικοδομήματος από πέτρα, ο Ναός Ε VII Σουμπ. Κατά την Κλασική Εποχή (300-900) εδραιώνεται η τεχνοτροπία των Τεοτιουακάν, στο Μεξικό, ενώ βρέθηκαν και τύμβοι, μικροί ναοί, η στήλη 9 του 328 μ.Χ. και ερείπια από αρχαίες πόλεις, όπως η Τικάλ. Η Πόλη της Γουατεμάλας διαθέτει πολλές βιβλιοθήκες και μουσεία, όπως το Αρχαιολογικό και Εθνολογικό Μουσείο με εκθέματα της τέχνης των Μάγιας. Αξιοθέατα είναι στην πρωτεύουσα και ο καθεδρικός ναός του Σαν Χάιμε (1815), το Εθνικό Ωδείο (1880), το Εθνικό Μέγαρο (1943) και τα ισπανικά φρούρια Ματαμόρος και Σαν Χοσέ. Σχεδόν καθένας από τους 329 δήμους της χώρας έχει και από ένα Μουσείο. Ο αποικιοκρατικός ρυθμός που επικρατεί στα κτίρια είναι το μπαρόκ. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα αποικιακά μνημεία της παλαιάς πρωτεύουσας (Αντίγουα Γουατεμάλα), η οποία αποτέλεσε για περισσότερο από δύο αιώνες την έδρα της ισπανικής διοίκησης. Καταστράφηκε από σεισμό το 1773. Το 1776 έγινε νέα πρωτεύουσα η σημερινή, Πόλη της Γουατεμάλας. Στον χώρο της λογοτεχνίας, η χώρα έχει να επιδείξει μεγάλα ονόματα, όπως ο Μιγκέλ Άνχελ Αστούριας, ο οποίος τιμήθηκε με Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1966. Το 1988 θεσμοθετήθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού εθνικό λογοτεχνικό βραβείο. Συλλογικό έργο, Παγκόσμιος Γεωγραφικός Άτλαντας, τόμος 6, εκδ. ΔΟΜΗ, 2006. Άρθρο για την αύξηση των εγκλημάτων κατά γυναικών στη χώρα Foto Guatemala, Maya, Rigoberta Menchu Φωτογραφίες από τη χώρα Γουατεμάλα στο Curlie | Η Γουατεμάλα (επίσημη ονομασία: Δημοκρατία της Γουατεμάλας, ισπανικά: República de Guatemala, προφέρεται: [re̞ˈpuβlikä ðe̞ ɣwäte̞ˈmälä]) είναι μια χώρα με έκταση 108.890 τ.χλμ. και πληθυσμό 17.602.431 σύμφωνα με επίσημη εκτίμηση για το 2023. Το όνομα της πρωτεύουσας είναι Πόλη της Γουατεμάλας. Το όνομα της χώρας προήλθε από τη λέξη της γλώσσας Νάουατλ Cuauhtēmallān, δηλαδή «τόπος πολλών δέντρων», μια μετάφραση του «πολλά δέντρα» (δηλ. δάσος), στη γλώσσα των Μάγιας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BF%CF%85%CE%B1%CF%84%CE%B5%CE%BC%CE%AC%CE%BB%CE%B1 |
Rich & Famous | 1. Rich and Famous (Hoffmann, Baltes, Kaufmann, Dirkschneider, Deaffy) - 3:13μπόνους κομμάτι από το "Objection Overruled"2. Breaker (Hoffmann, Baltes, Kaufmann, Dirkschneider, Fischer) - 4:07ντέμο εκτέλεση από το "Breaker"3. Writing on the Wall (Hoffmann, Baltes, Kaufmann, Dirkschneider, Deaffy) - 4:10ακουστική εκτέλεση από το "Death Row" Το "Rich & Famous" ηχογραφήθηκε από τους εξής μουσικούς: Ούντο Ντιρκσνάιντερ - φωνητικά Βολφ Χόφμαν - κιθάρα Γιοργκ Φίσερ - κιθάρα Πέτερ Μπάλτες - μπάσο Στέφαν Κάουφμαν - τύμπανα Rich & Famous - Accept | Songs, Reviews, Credits, Awards | AllMusic Accept - Rich & Famous (EP) - Metal Storm Accept - Rich & Famous - Reviews - Encyclopaedia Metallum: The Metal Archives | Rich & Famous είναι ο τίτλος του ΕΡ του γερμανικού metal συγκροτήματος Accept, το οποίο κυκλοφόρησε το 2002 από την "Drakkar Entertainment GMBH". Το ΕΡ περιελάμβανε τρία τραγούδια, ένα μπόνους κομμάτι της ιαπωνικής έκδοσης του "Objection Overruled", μία ντέμο εκτέλεση του "Breaker" και μία ακουστική εκτέλεση του "Writing on the Wall" από το άλμπουμ "Death Row". | https://el.wikipedia.org/wiki/Rich_%26_Famous |
Εβγκένι Νταμίροβιτς Βαλίεφ | Στις 25 Ιουνίου 2019, υπέγραψε διετές συμβόλαιο με τη Χίμκι του Πρωταθλήματος VTB . Στις 2 Δεκεμβρίου 2019, υπέγραψε δανεικό συμβόλαιο διαρκείας με την Πάρμα . Ο Εβγκένι Βαλίεφ στο eurobasket.com Ο Εβγκένι Βαλίεφ στο euroleague.net | Ο Εβγκένι Νταμίροβιτς Βαλίεφ ( ρωσικά: Евгений Дамирович Валиев ; γεννήθηκε στις 3 Μαΐου 1990) είναι Ρώσος επαγγελματίας καλαθοσφαιριστής που παίζει για την ΟΥΝΙΚΣ του Πρωταθλήματος VTB . | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B2%CE%B3%CE%BA%CE%AD%CE%BD%CE%B9_%CE%9D%CF%84%CE%B1%CE%BC%CE%AF%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%B9%CF%84%CF%82_%CE%92%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B5%CF%86 |
Ναός της Γεννήσεως της Θεοτόκου στη Μουραβάνκα | Ο ναός της Γεννήσεως της Θεοτόκου στη Μουραβάνκα οικοδομήθηκε κατά το πρώτο μισό του 16ου αιώνα. Επιθεωρήσεις από αρχαιολόγους έδειξαν ότι η εκκλησία πιθανότατα χτίστηκε μεταξύ των ετών 1524 και 1542. Το κτήριο υπέστη σοβαρές ζημιές το 1656 κατά τη διάρκεια του πολέμου ενάντια στη Ρωσία αλλά και το 1706 κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Βορείου Πολέμου . Εκείνη την εποχή, το κτήριο έμεινε άδειο για πολλά χρόνια και αποκαταστάθηκε πλέον στα μέσα του 19ου αιώνα. Κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο γερμανικός στρατός χρησιμοποίησε τον χώρο της εκκλησίας ως αποθήκη για προμήθειες. Στην Πολωνία του Μεσοπολέμου ο ναός μετατράπηκε σε καθολική εκκλησία. Το 1990, η εκκλησία η σοβιετική κυβέρνηση επέστρεψε την εκκλησία στους ορθόδοξους πιστούς και έκτοτε χρησιμοποιείται από αυτούς. Ο ναός της Γεννήσεως της Θεοτόκου στη Μουραβάνκα είναι ένα από τα καλύτερα παραδείγματα της οχυρωμένης αρχιτεκτονικής ναού του πρώην Μεγάλου Δουκάτου της Λιθουανίας. Έχει τα χαρακτηριστικά τόσο της γοτθικής όσο και της αναγεννησιακής αρχιτεκτονικής. Το κτήριο του ναού βρίσκεται κοντά σε μια πλατεία και έχει διαστάσεις 15x13,5 μέτρα. Υπάρχει ένας στρογγυλός πύργος σε κάθε μια από τις γωνίες του. Η διάμετρος των πύργων είναι περίπου 4,5 μέτρα και το πάχος τους είναι περίπου 1,8 μέτρα. Στην ανατολική πλευρά της εκκλησίας είναι προσαρμοσμένη μια αψίδα. Οι προσόψεις καλύπτονται με πολλά διακοσμητικά στοιχεία. Η εκκλησία έχει μια είσοδο που βρίσκεται στο δυτικό της άκρο. Το εσωτερικό χωρίζεται στα τρία κλίτη ύψους περίπου 12 μέτρων το καθένα. Παρά τις ζημιές που προκλήθηκαν από τον πόλεμο και τις πολλαπλές απόπειρες αποκατάστασης, η εξωτερική όψη του κτηρίου είναι ακόμη παρόμοια με το αρχικό έργο. Τώρα προστατεύεται από το νόμο της Δημοκρατίας της Λευκορωσίας ως κτήριο που φέρει εθνική πολιτισμική και ιστορική αξία. Αυτό το μνημείο προστέθηκε στον Κατάλογο Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO στις 30 Ιανουαρίου 2004, στην κατηγορία Πολιτισμός. Φωτογραφίες στο Radzima.org Φωτογραφίες στο Globus. | Ο ναός της Γεννήσεως της Θεοτόκου (λευκορωσικά: Царква Раства Багародзіцы) είναι μια Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία στη Μουραβάνκα της περιοχής Στσουτσίν και της επαρχίας Χρόντνα, στη Λευκορωσία. Πρόκειται για ένα παράδειγμα του λευκορωσικού γοτθικού ρυθμού και για μια από τις πρώτες οχυρωμένες εκκλησίες που χτίστηκαν στο Μεγάλο Δουκάτο της Λιθουανίας, μαζί με τον Ναό του Αγίου Μιχαήλ στο Σινκαβίτσι . | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B1%CF%8C%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%93%CE%B5%CE%BD%CE%BD%CE%AE%CF%83%CE%B5%CF%89%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%98%CE%B5%CE%BF%CF%84%CF%8C%CE%BA%CE%BF%CF%85_%CF%83%CF%84%CE%B7_%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B1%CE%B2%CE%AC%CE%BD%CE%BA%CE%B1 |
Μιγιό | Το Μιγιό βρίσκεται κοντά στον ποταμό Ταρν, στη συμβολή με τον ποταμό Ντουρμπί, στο τοπικό φυσικό πάρκο Grands Causses. Η πόλη απέχει 641 χλμ. από το Παρίσι, 50 χλμ. από το Ροντέζ, 205 χλμ από τη Μασσαλία, 303 χλμ. από το Μπορντώ και 142 χλμ. από την Τουλούζη. Η κοινότητα του Μιγιό έχει έκταση 168,23 τ.χλμ. και το μέσο ύψος της είναι 379 μ. Το υψόμετρο στο κτίριο του δημαρχείου δείχνει 366 μ. Ο πληθυσμός του Μιγιό είναι 22.013 κάτοικοι (2012). Η πυκνότητα πληθυσμού είναι 130,9 κάτοικοι/τ.χλμ. Το Μιγιό είναι αδελφοποιημένο με τις εξής πόλεις: Λούγκα, Σενεγάλη (1962) Μπαντ Σαλτσούφλεν, Γερμανία (1975) Μπρίντλινγκτον, Ηνωμένο Βασίλειο (1992) Σαγούντο, Ισπανία (2006) Μόσταρ, Βοσνία και Ερζεγοβίνη (2006) Μεαλιάδα, Πορτογαλία (2010) Γέφυρα του Μιγιό | Το Μιγιό (γαλλικά: Millau) είναι γαλλική κοινότητα που ανήκει στο νομό Αβερόν, στη διοικητική περιοχή της Οξιτανίας. Το δημωνύμιό του στα γαλλικά είναι Millavois (θηλυκό: Millavoise). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B9%CE%B3%CE%B9%CF%8C |
Ευρωπαϊκή Οδός 79 | Ουγγαρία : Μίσκολτς - Ντέμπρετσεν - Μπερεττυουιφάλου Ρουμανία: Οράντεα - Ντέβα - Τίργκου Ζίου - Κραϊόβα - Καλαφάτ Βουλγαρία : Βιδίνιο - Βράτσα - Μπότεβγκραντ - Σόφια - Πέρνικ - Μπλαγκόεβγκραντ (Άνω Τζουμαγιά) Ελλάδα: Προμαχώνας - Σέρρες - ΘεσσαλονίκηΤο ελληνικό τμήμα του Ε79 έχει μήκος 120 χλμ. Αφού περάσει από τα ελληνοβουλγαρικά σύνορα η οδός βελτιώνεται δραματικά μιας και έχει αναβαθμιστεί σε αυτοκινητόδρομο, και ταχύτητες έως 120 χλμ/ώρα είναι αρκετά συνηθισμένες. Μετά τον συνοριακό σταθμό Προμαχώνα, υπάρχει ένας ισόπεδος κόμβος και στη συνέχεια ξεκινάει ο Αυτοκινητόδρομος 25, ο οποίος παραδόθηκε το 2017. Ο αυτοκινητόδρομος εν τέλει ολοκληρώνεται σε έναν μεγάλο κόμβο με την Εγνατία Οδό και την Ευρωπαϊκή Οδό 90, ο οποίος παρέχει άμεση πρόσβαση στη Περιφερειακή Θεσσαλονίκης και στη Χαλκιδική για τους κινούμενους νότια. Ηνωμένα Έθνη - Διεθνές Δίκτυο Οδών «Ε» | Η Ευρωπαϊκή Οδός Ε79 (ΕΟ79) του Διεθνούς Δικτύου Εθνικών Οδών ξεκινάει από το Μίσκολτς της Ουγγαρίας και διασχίζοντας τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία καταλήγει στην πόλη της Θεσσαλονίκης στην Ελλάδα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%85%CF%81%CF%89%CF%80%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CE%AE_%CE%9F%CE%B4%CF%8C%CF%82_79 |
Χάντι | Στη δεύτερη χιλιετία π.Χ., τα εδάφη μεταξύ των ποταμών Κάμα και Ιρτίς αποτελούσαν κατοικία ενός πληθυσμού που μιλούσε την πρωτοουραλική γλώσσα και είχε επαφές με Πρωτο-Ινδοευρωπαίους ομιλητές από το νότο. Ο πληθυσμός των δασών είναι ο πρόγονος των σύγχρονων κατοίκων των Ουραλίων. Μερικοί θεωρούν ότι οι πρόγονοι των Χάντι είναι ο προϊστορικός μεταλλουργικός πολιτισμός του Αντρόνοβο. Άλλοι ερευνητές λένε ότι ο λαός Χάντι προερχόταν από τη στέπα των νότιων Ουραλίων και μετακινήθηκαν βόρεια στην τρέχουσα θέση τους περίπου το 500 μ.Χ. Οι Χάντι πιθανότατα εμφανίζονται στα ρωσικά αρχεία με το όνομα Γιούγκρα περίπου τον 11ο αιώνα, όταν είχαν επαφή με Ρώσους κυνηγούς και εμπόρους. Το όνομα προέρχεται από τον όρο στην γλώσσα κόμι "jögra" ("Χάντι"). Είναι επίσης πιθανό ότι καταγράφηκαν για πρώτη φορά από τον Άγγλο Βασιλιά Αλφρέδο τον Μεγάλο περίπου τον 9ο αιώνα, ο οποίος εντόπισε τον υγροβιότοπο στα ανατολικά της Λευκής Θάλασσας στη Δυτική Σιβηρία. Το παλαιότερο ρωσικό όνομα Οστιάκ προέρχεται από τη λέξη στη γλώσσα χάντι "as-kho", που σημαίνει "άτομο από τον ποταμό Ομπ (ασ-)" με την κατάληξη -ιάκ, όπως και άλλοι εθνοτικοί όροι όπως το Περμιάκ. Ορισμένα πριγκιπάτα Χάντι συμπεριλήφθηκαν εν μέρει στο Χανάτο της Σιβηρίας από το 1440 έως το 1570. Τον 11ο αιώνα, ο όρος Γιούγκρα χαρακτήριζε στην πραγματικότητα πολλές φυλές, καθεμία από τις οποίες είχε το δικό της κέντρο και τον αρχηγό της. Κάθε φυλή είχε δύο εξωγαμικές φρατρίες και όλα τα μέλη θεωρούντο ότι είναι συγγενείς εξ αίματος. Αυτή η δομή αντικαταστάθηκε αργότερα με φυλές, όπου κάθε ηγέτης της φυλής (κνιάζετς) διαπραγματευόταν με το ρωσικό βασίλειο. Συμμετείχαν επίσης σε ρωσικές εκστρατείες και λάμβαναν το δικαίωμα να συλλέγουν γιασάκ (υποτελικό φόρο) από δύο βολόστ Χάντι (περιοχές) αντίστοιχα. Όταν αυτή η δομή δεν ήταν πλέον απαραίτητη, η Ρωσία τους στέρησε τα προνόμιά τους. Μεταξύ του 17ου και του 19ου αιώνα, υπήρξαν προσπάθειες εισαγωγής του Χριστιανισμού, αλλά ο τρόπος ζωής των Χάντι δεν υπέστη πραγματικές αλλαγές. Στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, δέχτηκαν σταδιακά τον κρατικό νόμο. Κατά τη διάρκεια της σοβιετικής περιόδου, οι Χάντι ήταν μια από τις λίγες αυτόχθονες μειονότητες της Σιβηρίας, που έλαβαν αυτονομία με τη μορφή ενός οκρούγκ (αυτόνομος θύλακας). Η καθιέρωση της αυτονομίας διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην ενοποίηση των εθνών (οι Δυτικοί Χάντι ονόμαζαν τους ανατολικούς γείτονές τους Καντόκ [οι "Άλλοι"]). Ωστόσο, τη δεκαετία του '30 έγιναν συντονισμένες προσπάθειες από το σοβιετικό κράτος για να τους ενοποιήσει. Τα αρχικά στάδια αυτού σήμαιναν την εκτέλεση φυλετικών αρχηγών, οι οποίοι χαρακτηρίστηκαν "κουλάκοι", δηλαδή πλούσιοι ανεξάρτητοι ηγέτες της υπαίθρου, που ορίζονταν ως ταξικοί εχθροί στην Σοβιετική Ένωση, ακολουθούμενη από την εκτέλεση σαμάνων. Η απαγωγή παιδιών από την πολιτεία, που στάλθηκαν σε ρωσόφωνα οικοτροφεία προκάλεσε μια εθνική εξέγερση το 1933, που ονομάζεται εξέγερση Καζίμ. Μετά το τέλος της σταλινικής περιόδου, αυτή η διαδικασία χαλάρωσε και εντατικοποιήθηκαν οι προσπάθειες τη δεκαετία του '80 και του '90 για την προστασία της κοινής τους επικράτειας από τη βιομηχανική επέκταση διαφόρων υπουργείων και οργανισμών. Η αυτονομία έχει επίσης διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στη διατήρηση του παραδοσιακού πολιτισμού και της γλώσσας. Τα παραδοσιακά επαγγέλματα των Χάντι ήταν η αλιεία, το κυνήγι στην τάιγκα και η εκτροφή ταράνδων. Οι Χάντι είναι μια από τις αυτόχθονες μειονότητες στη Σιβηρία με αυτονομία με τη μορφή ενός οκρούγκ (αυτόνομος θύλακας). Οι περισσότεροι Χάντι είναι σήμερα ορθόδοξοι χριστιανοί, αλλά και με παραδοσιακές πεποιθήσεις (σαμάνοι, μετενσάρκωση). Ο ιστορικός σαμάνος τους δεν φορούσε ιδιαίτερο ρουχισμό εκτός από έναν σκούφο. Οι παραδοσιακές λατρείες τους σχετίζονται στενά με τη φύση. Η γιορτή της άνοιξης γιορτάζεται τον Απρίλιο (στις μέρες μας στις 7 Απριλίου), την ίδια ημέρα με την ημέρα του Ευαγγελισμού. Ο Εορτασμός της Αρκούδας γιορτάζεται περιστασιακά μετά από ένα επιτυχημένο κυνήγι μιας αρκούδας. Συνεχίζεται για 5 ή 6 ημέρες (η διάρκεια εξαρτάται από το φύλο του ζώου). Πάνω από 300 τραγούδια και παραστάσεις λαμβάνουν χώρα κατά τη διάρκεια ενός τέτοιου εορτασμού. Η γλώσσα χάντι θεωρείται από καιρό ότι ανήκει στον ουγγρικό κλάδο των ουραλικών γλωσσών και ως εκ τούτου σχετίζεται στενότερα με τη γλώσσα μάνσι και τα ουγγρικά, αν και αυτό το συμπέρασμα έχει τεθεί υπό αμφισβήτηση. Αποτελείται από δέκα διαλέκτους, χωρισμένες σε νότιες, βόρειες και ανατολικές υποομάδες. Αμπάλ (~16ος-17ος αι.), Χάντι Τάταρος πρίγκιπας KHANTIA-MANSIA – YUGRA Αρχειοθετήθηκε 2021-01-17 στο Wayback Machine. Redbook: The Khants Endangered Uralic Peoples: Khants or Ostyaks | Οι Χάντι (παλαιότερα στη βιβλιογραφία συναντώνται ως Οστιάκ) είναι ουγγρικά ιθαγενή φύλα, που αυτοαποκαλούνται Χάντι, Χάντε, Κάντεκ και ζουν στη Χαντιμανσία, μια περιοχή που ιστορικά είναι γνωστή ως Γιούγκρα στη Ρωσία, μαζί με τους Μάνσι. Στον αυτόνομο θύλακα, οι γλώσσες χάντι και μάνσι έχουν συν-επίσημο καθεστώς με τα ρωσικά. Στην απογραφή του 2010, 30.943 άτομα ταυτοποιήθηκαν ως Χάντι. Από αυτούς, 26.694 κατοικούσαν στο Όμπλαστ του Τιουμέν, εκ των οποίων 17.128 ζούσαν στον αυτόνομο θύλακα της Χαντιμανσίας και 8.760 στον αυτόνομο θύλακα Γιαμάλων-Νένετς. 873 ήταν κάτοικοι της γειτονικής περιφέρειας Τομσκ και 88 κατοικούσαν στη Δημοκρατία των Κόμι. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B9 |
Mannish Boy | Η σύνθεση του κομματιού πραγματοποιήθηκε από τον Muddy Waters, τον Bo Diddley και τον Μελ Λόντον και η ηχογράφηση του έλαβε χώρα στο Σικάγο στις 24 Μαΐου 1955, με τον Waters να συνοδεύεται από τον Τζίμι Ρότζερς στην κιθάρα, τον Τζούνιορ Γουέλς στην φυσαρμόνικα και τον Φρεντ Μπέλοου στα τύμπανα. Ο τραγουδιστής ηχογράφησε μία νέα εκδοχή του κομματιού το 1968 για τον δίσκο "Electric Mud", προσπαθώντας να προσελκύσει το νεανικό ροκ κοινό της εποχής. Μετά την διάλυση της Chess Records, ηχογράφησε και πάλι το "Mannish Boy" το 1977 για το άλμπουμ "Hard Again", με παραγωγό τον Τζόνι Γουίντερ. Το σινγκλ του "Mannish Boy" με το κομμάτι "Young Fashioned Ways (Old Fashioned Ways)" ανέβηκε στην πέμπτη θέση του Billboard R&B chart, ενώ το 1988 μπήκε στις χαμηλές θέσεις του βρετανικού καταλόγου επιτυχιών, φθάνοντας ως το # 51 και παραμένοντας στα τσαρτ για επτά εβδομάδες. Το "Mannish Boy" έχει διασκευαστεί από τον Τζίμι Χέντριξ, μία εκτέλεση που συμπεριλήφθηκε στον δίσκο "Blues", τον Πολ Μπάτερφιλντ στο άλμπουμ "The Legendary Paul Butterfield Rides Again", όπως και από τους Hindu Love Gods, Hank Williams Jr., Elliott Murphy, The Rolling Stones, Wolfmother, Black Stone Cherry, Roger Daltrey, Erykah Badu, Aerosmith, Jeff Garlin, John Mayer, κ.α.. Mannish Boy - Muddy Waters | Song Info | AllMusic Muddy Waters - Guitarist, Songwriter, Singer - Biography.com Mannish Boy by Muddy Waters Songfacts Muddy Waters plays "Manish Boy" - YouTube Muddy Waters – Mannish Boy Lyrics | Genius Lyrics MANNISH BOY TAB by Muddy Waters @ Ultimate-Guitar.Com | Το Mannish Boy είναι τραγούδι του blues καλλιτέχνη Muddy Waters, το οποίο κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 1955 μέσω της Chess Records. Αποτέλεσε απάντηση στο τραγούδι "I'm a Man" του Bo Diddley, το οποίο ήταν εμπνευσμένο από ένα άλλο τραγούδι του Waters με τίτλο "I'm Your Hoochie Coochie Man".Έχει συμπεριληφθεί στην λίστα του Rock and Roll Hall of Fame με τα 500 τραγούδια που σχημάτισαν το ροκ εντ ρολ. | https://el.wikipedia.org/wiki/Mannish_Boy |
Υπερουράνια στοιχεία | Τα υπερουράνια στοιχεία ανήκουν σε διαφορετικές ομάδες όπως και τα άλλα στοιχεία ανάλογα με τις ιδιότητες τους. Ανήκουν στις παρακάτω ομάδες του περιοδικού πίνακα των στοιχείων: Ραδερφόρντιο, Ντούμπνιο, Σιμπόργκιο, Μπόριο, Χάσιο, Μαϊτνέριο, Νταρμστάντιο, Ρεντγκένιο και Κοπερνίκιο Νιχόνιο Φλερόβιο Μοσκόβιο Λιβερμόριο Τενέσιο Ογκανέσσιο Ποσειδώνιο, Πλουτώνιο, Αμερίκιο, Κιούριο, Μπερκέλιο, Καλιφόρνιο, Αϊνσταΐνιο, Φέρμιο, Μεντελεγέβιο, Νομπέλιο, Λωρένσιο. Παρόλο που τα υπερουράνια στοιχεία χωρίζονται στις πιο πάνω ομάδες έχουν όλα κοινά χαρακτηριστικά. Μερικά είναι τεχνητά και ασταθή και παρουσιάζονται με πολλά ισότοπα. Μερικά παρουσιάζουν εξαιρετικά μεγάλη αστάθεια που το πιο σταθερό ισότοπό τους έχει χρόνο ημισείας ζωής μόλις 3 δευτερόλεπτα. Η αστάθεια τους αυτή εμποδίζει τους επιστήμονες να μάθουν το σημείο τήξης και βρασμού αυτών των στοιχείων. Άλλα πάλι είναι πιό σταθερά και λιγότερο ραδιενεργά. Πολλά από τα στοιχεία έλαβαν το όνομά τους προς τιμήν σημαντικών επιστημόνων όπως το Ραδερφόρντιο (Έρνεστ Ράδερφορντ), Μαϊτνέριο (Λίζε Μάιτνερ), Φλερόβιο (Γκεόργκι Φλέροβ) κ.α. Μερικά πήραν την ονομασία τους από την Διεθνή Οργάνωση Καθαρής και Εφαρμοσμένης Χημείας ( IUPAC - International Union of Pure and Applied Chemistry ), όπως το Ουνούτριο, το Ουνουνέπτιο και άλλα. Η ονομασία τους προέρχεται από τους λατινικούς χαρακτήρες των αριθμών του ατομικού αριθμού των υπερουράνιων στοιχείων. Άλλα ονομάστηκαν από περιοχές (Αμερίκιο - Αμερική, Καλιφόρνιο - Καλιφόρνια, Λιβερμόριο - Λίβερμορ) ενώ κάποια άλλα από τις λατινικές τους ονομασίες. | Υπερουράνια στοιχεία ονομάζονται τα στοιχεία με ατομικό αριθμό άνω του 92 μέχρι 118 προς το παρόν. Ονομάζονται έτσι επειδή έχουν ατομικό αριθμό μεγαλύτερο από αυτόν του ουρανίου (92). Ο Ντμίτρι Μεντελέγιεφ, όταν συνέταξε τον περιοδικό πίνακα ενώ ακόμα δεν είχαν ανακαλυφθεί μερικά από αυτά, τους "άφησε χώρο", διότι προέβλεψε ότι μετά από χρόνια θα ανακαλυφθούν από άλλους επιστήμονες. Η θεωρία του επαληθεύτηκε, αφού πολλά από αυτά είναι στις μέρες μας γνωστά. Αρκετά από αυτά όμως ακόμα δεν ανακαλύφθηκαν και είναι τα λεγόμενα υποθετικά στοιχεία. Μέσα στα υπερουράνια στοιχεία είναι μερικά στοιχεία από τις Ακτινίδες μέχρι το 103 και από το 103 μέχρι το 118 λέγονται υπερακτινίδες ή υπέρβαρα στοιχεία. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A5%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%B1_%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%B9%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%B1 |
Τoυσκουλανές Διατριβές | To 45 ΠΚΕ, όταν ο Κικέρων ήταν περίπου 61 ετών, η κόρη του, η Τουλλία, πέθανε στη γέννα. H απώλειά της επηρέασε τον Κικέρωνα σε τέτοιο βαθμό που εγκατέλειψε τον δημόσιο βίο και έφυγε από την πόλη, αποσυρόμενος στην Αστέρρα, που ήταν μια εξοχική κατοικία που είχε δίπλα στο Άντιουμ Εκεί αφιερώθηκε στις φιλοσοφικές σποδές, γράφοντας αρκετά βιβλία, συμπεριλμβανομένου του. Ήταν το έθιμό του να παίρνει μερικούς φίλους μαζί του στην εξοχή για πνευματικές συζητήσεις. H βίλλα του είχε μια πινακοθήκη που ονομαζόταν Ακαδημία, στην οποία ο Κικέρων την είχε χτίσει για πραγματοποίηση φιλοσοφικών συζητήσεων. Eίναι εύρεως σύμφωνο ότι ο Κικέρων έγραψε τις Τουσκουλανές Διατριβές το καλοκαίρι και/ή το φθινόπωρο του 45 ΠΚΕ. O Kικέρων απευθύνει τις Διατριβές στον φίλο του Βρούτο, έναν αξιοσημείωτο πολιτικό και συνάδελφο, και αργότερα δολοφόνο του Ιούλιου Καίσαρα. Στο πρώτο βιβλίο ο Κικέρων ξεκινάει την ιστορία περιγράφοντας την πενθήμερη συζήτηση που είχε με τους φίλους του μετά την πρόσφατη αναχώρηση του Βρούτου. Το δεύτερο βιβλίο περιλαμβάνει την λεπτομέρεια οπού ο Κικέρων και οι φίλοι του περνούσαν τα πρωινά τους με ρητορικές ασκήσεις και τα απογεύματα τους με φιλοσοφικές συζητήσεις. Ωστόσο, είναι πολύ μονόπλευρες. Ο ανώνυμος φίλος του κάθε διαλόγου δρα μόνο και μόνο για συπληρώσει το θέμα της μέρας και να παρέχει ομαλές μεταβάσεις μέσα σ' αυτό. Το Tusculanae Disputationes αποτελείται από πέντε βιβλία: "Περί περιφρόνησης του θανάτου" "Περί αντοχής του πόνου" "Περί της θλίψης του μυαλού" "Περί άλλων διαταραχών του μυαλού" "Αν η Αρετή από μόνη της αρκεί για μια ευτυχισμένη ζωή "Ο σκοπός των διαλέξεων του Κικέρωνα ήταν να ενισχύσει το μυαλό με πρακτικά και φιλοσοφικά μαθήματα προσαρμοσμένα στις συνθήκες της ζωής, μας ανυψώσει πάνω από την επιρροή των παθών και των πόνων. Σε καθέναν από τους διαλόγους, ένας από τους καλεσμένους, που ονομάζεται o Ακροατής, ανοίγει ένα θέμα προς συζήτηση.Κάθε διάλογος ξεκινάει με μια εισαγωγή για την ανωτερότητα της φιλοσοφίας, και το πλεονέκτημα της υιοθέτησης της σοφίας των Ελλήνων στη Λατινική γλώσσα. Στον πρώτο διάλογο ο συγγραφέας διαβεβαιώνει ότι ο θάντατος είναι ένα κακό, που ο Κικέρων ακολουθεί να το διαψεύσει: Οποιαδήποτε από τις απόψεις σχετικά με τη σύσταση της ψυχής είναι αλήθεια, θα ακολουθήσει, ότι ο θάνατος είναι ή καλό, ή τουλάχιστον όχι κακό-- αν είναι εγκέφαλος, αίμα ή καρδιά, θα εξαφανιστεί μαζί με ολόκληρο το σώμα-- αν είναι φωτιά, θα κατασβησθεί-- αν είναι αναπνοή, θα εξανεμισθεί-- αν είναι αρμονία, θα σπάσει-- για να μη μιλήσουμε για εκείνα που κάποιος διαβεβαιώσει ότι δεν είναι τίποτα· αλλά διαφορετικές απόψεις δίνουν ελπίδα, ότι ζωτική σπίθα, όταν έχει εγκαταλέιψει το σώμα, μπορεί να συγκεντρωθεί στον Ουρανό, σαν τη κατάλληλη κατοικία της. Ο Κικέρων παρουσιάζει σε αρκετά μεγάλο βαθμό πλατωνικά επιχειρήματα σχετικά με την αθανασία της ψυχής και της ανόδου της προς τις ουράνιες περιοχές, όπου θα διασχίζει το διάστημα--λαμβάνοντας άπειρη ευχαρίστηση, μέσα από την πτήση της. Απορρίπτει τους σκοτεινούς μύθους περί του Κάτω Κόσμου. Αλλά ακόμα και αν ο θάνατος θεωρηθεί σαν ο απόλυτος αφανισμός των αισθήσεων, ο Κικέρων αρνείται ότι πρέπει να θεωρείται σαν κάτι κακό. Υποστηρίζει αυτή η άποψη με την σκέψη της ασημαντότητας των απολαύσεων, από τις οποίες στερούμαστε. Το επεξηγεί αυτό με την μοίρα πολλών ιστορικών χαρακτήρων,που, από έναν πρόωρο θάνατο, θα είχαν αποφύγει τις μεγαλύτερες αρρώστιες της ζωής. Στον δεύτερο διάλογο, ο ίδιος καλεσμένος ανακοινώνει ότι ο πόνος είναι κάτι κακό. Ο Κικέρων ισχυρίζεται ότι τα βάσανα και οι πόνοι μπορούν να υπερνικηθούν, όχι από τα επικούρεια ρητά, αλλά από τη δύναμη της ψυχής και την υπομονή· και επικρίνει εκείνους τους φιλοσόφους που έχουν αναπαραστήσει τον πόνο με πολύ θαυμαστά χρώματα, και επαναπροσεγγίζει τους ποιητές που έχουν περιγράψει τους ήρωές τους σαν να υποκύπτουν στην επιρροή του. Ο πόνος μπορεί να εξουδετερωθεί μόνο όταν το ηθικό κακό θεωρηθεί ως το μοναδικό κακό, ή από τα μεγαλύτερα κακά ώστε οι αρρώστιες του σώματος και της της τύχης να θεωρηθούν απειροελάχιστα μικρότερες σε σχέση με αυτόν. Στο τρίτο βιβλίο, ο Κικέρων αναλύει τις ανακουφίσεις της θλίψης. Αυτή η ανάλυση του Κικέρωνα είναι παράλληλη με αυτή του πόνου. Παρατηρεί ότι η θλίψη παραλείπεται ή αναβάλλεται σε στιγμές άγχους ή κινδύνου, και σημειώνει ότι αυτή η θλίψει πραγματοποιείται ή συνεχίζει επειδή ο κόσμος το περιμένει αυτό. Οι άνθρωποι έχουν μια εσφαλμένη εκτίμηση σχετικά με τα αίτια του πόνου: έλλειψη της γνώσης και της αρετής, οι οποίες είναι τα αντικείμενα της πιο βαθιάς θλίψης, επιφέροντας λιγότερη μετάνοια από αυτή που παράγεται από συγκριτικά ελαφριές απογοητεύσεις ή απώλειες. Για να προβλεφθούν οι συμφορές, και για να είμαστε έτοιμοι όταν έρθουν, είτε πρέπει να τις αποκρούσουμε, ή να περιορίσουμε την ένταση τους. Μετά το πέρας τους, πρέπει να θυμόμαστε ότι με το να θλιβόμαστε δεν μας βοηθάει, και ότι οι κακοτυχίες δεν είναι ξένες προς εμάς, αλλά είναι κάτι κοινό για όλη την ανθρωπότητα. Ο πόνος και η θλίψη μπορεί να ταυτίζονται, να μεταδίδονται και να υπερνικώνται, έτσι ώστε να μην επεμβαίνουν στην ευτυχία μας και στη μόνιμη ευημερία μας. Το τέταρτο βιβλίο αναλύει εκείνα τα πάθη και εκείνες τις ενοχλήσεις, τα οποία όλα αυτά τα θεωρεί ο Κικέρων ασθένεις της ψυχής. Τα κατηγοριοποιεί σε 4 μέρη σύμφωνα με τους Στωικούς: την θλίψη (συμπεριλαμβανομένων μορφών όπως η ζήλεια), τον φόβο, την υπερβολική χαρά και την υπερβολική επιθυμία. Όλα αυτά είναι αποτελέσματα εσφαλμένων απόψεων σχετικά με το κακό και το καλό. Η θλίψη και ο φόβος προκύπτουν από τη πεποίθηση ότι στόχοι τους είναι πραγματικοί και πολύ κακοί· η υπερβολική επιθυμία και χαρά από τη πεποίθηση ότι οι στόχοι τους είναι πραγματικοί και πολύ καλοί. Tο μόνο προληπτικό ή φάρμακο είναι , σύμφωνα με τους Στωικούς, η θεώρηση της αρετής σαν το αποκλειστικό καλό, και την κακία σαν το αποκλειστικό κακό, ή, τουλάχιστον, σύμφωνα με τους Περιπατητικούς, θεωρώντας το ηθικό καλό και κακό σαν τα άκρα του καλού και του κακού, όπου κανένα καλό ή κακό του σώματος ή της τύχης δεν μπορεί να Στο πέμπτο βιβλίο το Κικέρων επιχειρεί να αποδείξει ότι μόνο η αρετή είναι επαρκής για την ευτυχία. Εδώ η άποψή του συμπίπτει σε μεγάλο βαθμό με τη στωική άποψη, περισσότερο απ 'ότι σε μερικά από τα έργα του όπως το De Finibus που γράφτηκε λίγο πριν. Η αρετή είναι εξ ολοκλήρου επαρκής για μια ευτυχισμένη ζωή υπό όλες τις πιθανές περιστάσεις: στη φτώχεια, στην εξορία, στην τύφλωση, στην κώφωση, ακόμη και κάτω από βασανιστήρια. Η ευτυχία και η δυστυχία εξαρτώνται από τον χαρακτήρα και είναι ανεξάρτητες από τις περιστάσεις και η αρετή είναι η πηγή όλων σε αυτή τη γήινη ζωή που αξίζει να ζήσουμε. To έργο περιλαμβάνει συχνές αναφορές σε αρχαίους μύθους, γεγονότα της ελληνικής και ρωμαϊκής ιστορίας, και αξιομνημόνευτα γνωμικά ηρώων και σοφών. O Kικέρων αναφέρει επίσης Λατίνους ποιητές και φράσεις από τα έργα τους. Οι Τουσκουλανές Διατριβές είναι το πιο αντιπροσωπευτικό έργο για τον μύθο της Δαμόκλειου Σπάθης.Επίσης ο Κικέρων αναφέρεται επικριτικά για τον Αμαφίνιο, έναν από τους πρώτους Λατίνους συγγραφείς για την φιλοσοφία στην Ρώμη. To θέμα του ρήτορα De contemptu mundi, περί περιφρόνησης του κόσμου,είχε χρησιμοποιηθεί από τον Βοήθιο στην αρκετά ταραγμένη φάση της Ύστερης Αρχαιότητας και από τον Bερνάρδο του Κλυνύ το πρώτο μισό του 12ου αιώνος. Ο Τόμας Τζέφερσον συμπεριέλαβε τις "Τουσκουλανές Διατριβές", μαζί με το Περί καθήκοντος του Κικέρωνα, στην λίστα των προτεινόμενων βιβλίων του Ρόμπερτ Σκίπγουιθ για μια γενική βιβλιοθήκη. | Το Tusculanae Disputationes (επίσης και σαν Tusculanae Quaestiones· Στα ελληνικά: Τουσκουλανές Διατριβές) είναι μια σειρά 5 βιβλίων που γράφτηκαν από τον Κικέρωνα, περίπου το 45 π.Χ., επιχειρώντας να διαδόσει την ελληνική φιλοσοφία στην Αρχαία Ρώμη, συμπεριλαμβανομένου του Στωικισμού . Φημολογείται ότι έχουν γραφτεί στη βίλα του στο Τούσκουλο. H κόρη του είχε πεθάνει πρόσφατα και στο πένθος του ο Κικέρων αφιερώθηκε στις φιλοσοφικές σπουδές. Οι Τουσκουλανές Διατριβές αποτελούνται από πέντε βιβλία, με ένα συγκεκριμένο θέμα το καθένα: για την περιφρόνηση του θανάτου· για τον πόνο· για τη θλίψη· για τις συναισθηματικές ταραχές, και για το αν η Αρετή από μόνη της αρκεί για την επίτευξη μιας ευτυχισμένης ζωής. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4o%CF%85%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CE%AD%CF%82_%CE%94%CE%B9%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B2%CE%AD%CF%82 |
Green Day | Το 1986, οι παιδικοί φίλοι Μπίλι Τζο Άρμστρονγκ και Μάικ Ντερντ, και οι δύο σε ηλικία 14 ετών, έφτιαξαν ένα συγκρότημα δύο ατόμων ονόματι Sweet Children. Το 1987, έγινε η πρώτη τους συναυλία έγινε στο Rod's Hickory Pit στο Βαλέχο της Καλιφόρνια, όπου εργαζόταν η μητέρα του Άρμστρονγκ. Έκαναν λίγες ζωντανές εμφανίσεις, αλλά κατάφεραν να τραβήξουν το ενδιαφέρον της Skene! Records, μιας ανεξάρτητης δισκογραφικής εταιρίας από την Μινεάπολη των ΗΠΑ, για την οποία ηχογράφησαν κάποια τραγούδια που όμως δεν κυκλοφόρησαν ποτέ.Το 1989, στο συγκρότημα εισήχθη ο Τζον Κιφμάιερ, γνωστός και ως Αλ Σομπράντε. Το όνομα της μπάντας Sweet Children άλλαξε, διότι υπήρχε το τοπικό συγκρότημα Sweet Baby, και έγινε Green Day, συμβολίζοντας την συμπάθειά τους για την κάνναβη. Έπαιξαν για πρώτη φορά ως Green Day στο Contra Costa College, ένα κολέγιο διετούς φοίτησης στο Σαν Πάμπλο της Καλιφόρνια, στο οποίο παρακολουθούσε μαθήματα ο Σομπράντε. Λίγο αργότερα, ο Larry Livermore, ιδιοκτήτης της ανεξάρτητης εταιρείας Lookout! Records, ήταν σε ένα από τα σόου τους. Το συγκρότημα, όπως είπε, έπαιζε "Σαν τους Beatles στο Shea Stadium" και γι' αυτό φρόντισε να υπογράψει μαζί τους συμβόλαιο. Στα τέλη του 1989, κυκλοφόρησε το πρώτο τους extended play υπό τον τίτλο 1,000 Hours και γρήγορα το ακολούθησε το πρώτο τους άλμπουμ, το 39/Smooth, στις αρχές του 1990. Το βιβλιαράκι στίχων το δίσκου περιείχε ένα γράμμα, το οποίο έλεγε ότι η εταιρεία προσπάθησε να υπογράψει συμβόλαιο με το συγκρότημα. Περιείχε επίσης και το γράμμα-απάντηση του συγκροτήματος, το οποίο έλεγε ότι δεν δέχονταν και ότι θα έμεναν στην Lookout!Records, καθώς η I.R.S. Records ήταν "ξεπεσμένη". Αργότερα εκείνο τον χρόνο ηχογράφησαν ακόμα δύο EP, ονόματι Slappy και Sweet Children, τα οποία περιείχαν και κάποια κομμάτια που είχαν ηχογραφήσει παλιότερα με την Skene! Records. Το 1991, με την Lookout! κυκλοφόρησαν το 1,039/Smoothed Out Slappy Hours, μια συλλογή των προηγούμενων EP και LP. Στα τέλη του 1990 και λίγο μετά την πρώτη τους περιοδεία, ο Σομπράντε αποφάσισε να πάει στο κολέγιο και αντικαταστάθηκε προσωρινά από τον Τρε Κουλ, πράγμα που ο Σομπράντε δέχθηκε με ευγένεια. Όταν έγινε ξεκάθαρο ότι ο Σομπράντε δεν θα μπορούσε να είναι με το συγκρότημα συνεχώς, η παρουσία του Τρε Κουλ έγινε μόνιμη.Το συγκρότημα βρέθηκε σε περιοδεία το μεγαλύτερο μέρος του 1992 και του 1993 και έδωσε κάποιες συναυλίες στην Ευρώπη. Μέχρι το 2000, το Kerplunk πούλησε 50 χιλιάδες κομμάτια στις ΗΠΑ. Η επιτυχία του Kerplunk ώθησε το συγκρότημα να αφήσει την Lookout! και να συνεργαστεί με την Reprise Records, καθώς απέσπασε την προσοχή του παραγωγού Rob Cavallo. Το ότι υπέγραψαν με την Reprise τους αντάμειψε με φοβερές πωλήσεις, όμως το μέχρι τότε κοινό τους άρχισε να τους κατακρίνει, επειδή πήραν έναν πιο εμπορικό δρόμο. Το 1999, ο Άρμστρονγκ δήλωσε: "δεν μπορούσα να επιστρέψω στην πανκ σκηνή, όπου θα ήμασταν ή η μεγαλύτερη επιτυχία στον κόσμο ή η μεγαλύτερη αποτυχία... Το μόνο πράγμα που μπορούσα να κάνω ήταν να προχωρήσω".Ηχογράφησαν το Dookie με την βοήθεια του παραγωγού Rob Cavallo, το οποίο κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 1994 και ηχογραφήθηκε σε 3 εβδομάδες. Το Dookie σημείωσε τεράστια επιτυχία και τα τραγούδια Longview, Basket Case και When I Come Around έφτασαν την πρώτη θέση των Modern Rock Tracks Charts του MTV. Εκείνον τον χρόνο, οι Green Day πήγαν σε μια περιοδεία με το συγκρότημα Pansy Division. Την ίδια εποχή εμφανίστηκαν στο Lollappalooza Festival και στο Woodstock 1994, όπου και ξεκίνησαν πόλεμο με λάσπη. Κατά την διάρκεια της συναυλίας, ένας φύλακας ασφαλείας μπέρδεψε τον μπασίστα Μάικ Ντερντ για κάποιον θαυμαστή που είχε ανέβει στην σκηνή και του έριξε μια μπουνιά, σπάζοντας του μερικά δόντια. Εκατομμύρια άνθρωποι είδαν την συναυλία τους στην τηλεόραση, και έτσι το Woodstock 1994 ώθησε στο να αυξηθεί η δημοσιότητα και την αναγνώρισή τους. Το 1995, το Dookie απέσπασε ένα Βραβείο Γκράμι για το Καλύτερο Εναλλακτικό Άλμπουμ και το συγκρότημα έλαβε υποψηφιότητα σε εννέα κατηγορίες των MTV Video Music Awards, συμπεριλαμβανομένου και του Βίντεο της Χρονιάς. Το τέταρτο άλμπουμ τους με τίτλο Insomniac κυκλοφόρησε το 1995 και, σύμφωνα με μια εκδοχή, πήρε αυτόν τον τίτλο, επειδή ο Άρμστρονγκ είχε αϋπνία κατά την εποχή που ηχογράφησης, λόγω του κλάματος του γιου του, Τζόι.Το κοινό υποδέχτηκε θερμά το νέο δίσκο, το ίδιο και τα μουσικά περιοδικά, απέσπασε καλές κριτικές. Παρ' όλο που δεν γνώρισε την επιτυχία του Dookie, μέχρι το 2012 πούλησε περισσότερα από 3 εκατομμύρια κομμάτια στις ΗΠΑ. Μετά τις κριτικές που δέχτηκε, οι οποίες ανέφεραν ότι ήταν φανερά πιο σκοτεινός δίσκος, συγκριτικά με το πιο μελωδικό Dookie. Ο δίσκος κέρδισε πολλές υποψηφιότητες για Βραβεία Γκράμι και MTV Video Music Award. Το συγκρότημα ακύρωσε την ευρωπαϊκή του περιοδεία λόγω εξάντλησης. Το 1997, οι Green Day συνεργάστηκαν ξανά με τον Rob Cavallo και συμφώνησαν πως πρέπει να αλλάξει ο ήχος τους. Κυκλοφόρησαν το άλμπουμ Nimrod, το οποίο είχε εντελώς διαφορετικό ύφος από τις προηγούμενες δουλειές τους, όπως είδη μουσικής pop-punk και surf rock. Το τραγούδι που έκανε τη διαφορά ήταν μια ακουστική μπαλάντα με τίτλο "Time of your life (Good Riddance)", που τους χάρισε ένα Video Music Award για το καλύτερο εναλλακτικό βιντεοκλίπ. Επίσης αυτό το τραγούδι ήταν το πιο δημοφιλές τραγούδι γάμου για το 2002. Οι Green Day κυκλοφόρησαν το Warning, το οποίο διαθέτει ύφος παρόμοιο με το Nimrod. Δέχθηκε μέτρια υποδοχή από τα περιοδικά μουσικής και χαμηλές πωλήσεις, σε σύγκριση με τους προηγούμενους δίσκους, καθώς έγινε μία φορά χρυσό. Το μουσικό κοινό απογοητεύτηκε, το ίδιο και τα μέλη του συγκροτήματος. Η μέτρια πορεία του δίσκου οδήγησε σε φήμες, σχετικά με αποχωρήσεις μελών, ή ακόμα και για διάλυση της μπάντας. Ακολούθησε η κυκλοφορία ενός best-of album, πράγμα που πολλαπλασίασε αυτές τις φήμες. Το 2002, οι Green Day κυκλοφόρησαν την συλλογή τραγουδιών Shenanigans, και έπειτα έκαναν περιοδεία με τους Blink-182, στο Pop Disaster Tour. Το καλοκαίρι του 2003, το συγκρότημα ηχογράφησε νέο υλικό για το επερχόμενο άλμπουμ του, που θα ονομαζόταν Cigarettes and Valentines. Μόλις ολοκλήρωσαν 20 κομμάτια, ανακάλυψαν πως τα master tapes είχαν κλαπεί. Αν και απογοητευμένοι, οι Άρμστρονγκ, Ντερντ και Τρε Κουλ, αντί να ηχογραφήσουν τα κλεμμένα κομμάτια ξανά, αποφάσισαν να γράψουν νέα τραγούδια και να δημιουργήσουν ένα νέο άλμπουμ. Τον Σεπτέμβριο του 2004, κυκλοφόρησαν το American Idiot. Το άλμπουμ είναι πανκ/ροκ όπερα, η οποία εξιστορεί τη μίζερη ζωή του αυτοαποκαλούμενου "Jesus of Suburbia", ενός νεαρού εφήβου που ζει σε μια προαστιακή γειτονιά. Αγανακτισμένος από την καταπίεση και τη διπροσωπία των κοντινών του προσώπων και την αδικία από τους πολιτικούς αρχηγούς της εποχής, αποφασίζει να κάνει την επανάστασή του.Το άλμπουμ σημείωσε τεράστια εμπορική επιτυχία, αφού πούλησε πάνω από 15 εκατομμύρια κομμάτια παγκοσμίως και κέρδισε δεκάδες βραβεία. Κυκλοφόρησε δύο μήνες μετά την εκλογή του τότε Προέδρου της Αμερικής, Τζορτζ Μπους, και θεωρήθηκε ως ένδειξη διαμαρτυρίας μέσω της τέχνης.Το Νοέμβριο του 2005 κυκλοφόρησε το πρώτο live CD και DVD του συγκροτήματος, με το όνομα Bullet in a Bible. Το υλικό ηχογραφήθηκε και βιντεοσκοπήθηκε το βράδυ της 18ης και 19ης Ιουνίου 2005, στο Milton Keynes National Bowl στην Αγγλία. Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, δεν υπήρχαν πληροφορίες σχετικά με τους Green Day. Πολλοί ήταν εκείνοι που πίστευαν πως οι Green Day είχαν διαλυθεί, αφού το συγκρότημα από τα τέλη του 2005 δεν είχε κάνει δημόσια εμφάνιση. Στις 10 Οκτωβρίου του 2008, ένα μικρής διάρκειας video αναρτήθηκε στο Youtube. Το συγκεκριμένο video έδειχνε τους Green Day με τον παραγωγό Butch Vig να ηχογραφούν τραγούδια για το νέο δίσκο του συγκροτήματος. Όμως ακόμα δεν υπήρχε καμία επίσημη ανακοίνωση από το συγκρότημα σχετικά με τη νέα του δισκογραφική δουλειά. Οι αλλαγές στην επίσημη ιστοσελίδα των Green Day, αλλά και οι νέες συνεντεύξεις τους, που είχαν αρχίσει να δημοσιεύονται σε περιοδικά, αποκάλυπταν επιτέλους ορισμένα καινούργια στοιχεία για το νέο δίσκο. Στις 8 Φεβρουαρίου του 2009, οι Green Day πραγματοποίησαν την πρώτη τους δημόσια εμφάνιση, μετά από 4 χρόνια, στα βραβεία Grammy. Την ίδια μέρα, στην επίσημη ιστοσελίδα των Green Day ανακοινώθηκε πως στις 15 Μαΐου του 2009 θα κυκλοφορήσει ο νέος δίσκος των Green Day, με όνομα "21st Century Breakdown". Μέχρι εκείνη την ημέρα δημοσιεύονταν όλο και περισσότερες συνεντεύξεις του συγκροτήματος. Στις 7 Απριλίου του 2009, οι Green Day οργάνωσαν την πρώτη τους συναυλία ύστερα από 3,5 χρόνια σε ένα κλαμπ χωρητικότητας 500 ατόμων στο Σαν Φρανσίσκο. Εκεί παρουσίασαν τα τραγούδια που συμπεριλαμβάνονταν στο νέο δίσκο. Τελικά, στις 15 Μαΐου, κυκλοφόρησε το 21st Century Breakdown. Στις πρώτες 3 μέρες κυκλοφορίας του, ο δίσκος πούλησε 200.000 αντίτυπα. Την 1η Ιουλίου, το άλμπουμ γίνεται χρυσό, καθώς έχει πουλήσει πάνω από 500.000 αντίτυπα. Περίπου στις αρχές του Χειμώνα, μια δημοσίευση γνωστού περιοδικού έδειξε πως το άλμπουμ είχε πουλήσει πάνω από 3 εκατομμύρια αντίτυπα. Στην ειδική έκδοση του μουσικού περιοδικού Rolling Stone για το τέλος της δεκαετίας (2000-2009), οι αναγνώστες ανέδειξαν τους Green Day σαν καλύτερους καλλιτέχνες της δεκαετίας, το American Idiot σαν καλύτερο άλμπουμ της δεκαετίας και το τραγούδι Boulevard of Broken Dreams σαν το καλύτερο κομμάτι των περασμένων 10 ετών. Στις 31 Ιανουαρίου του 2010, το 21st Century Breakdown απέσπασε το Grammy Καλύτερου Ροκ Άλμπουμ. Στις 8 Ιουνίου του 2010 κυκλοφόρησε το βιντεοπαιχνίδι Green Day: Rock Band, βασισμένο στο συγκρότημα. Αφηγείται την πορεία του συγκροτήματος και δίνει την ευκαιρία στους παίκτες να παίξουν όλα τα τραγούδια από τα Dookie, American Idiot, και 21st Century Breakdown, αλλά και επιλεγμένα τραγούδια από άλλους δίσκους τους.Κατά τη διάρκεια του 21st Century Breakdown World Tour, τα μέλη της μπάντας δήλωσαν πως γράφουν νέο υλικό. Σε μία συνέντευξη στο περιοδικό Kerrang!, ο Άρμστρονγκ μίλησε για το νέο άλμπουμ: "Κάναμε κάποια demos στο Βερολίνο, κάποια στη Στοκχόλμη, κάποια έξω από τη Γλασκώβη και κάποια στο Άμστερνταμ. Θέλαμε [τα τραγούδια] σε κάποια πρώιμη μορφή". Επίσης, τα μέλη ανέφεραν ότι ηχογραφούσαν ένα δίσκο της live περιοδείας, που περιλαμβάνει ακυκλοφόρητα τραγούδια του Cigarettes and Valentines. Τον Οκτώβριο του 2012, ο Ντερντ δήλωσε, σε συνέντευξη στο Radio W, ότι η μπάντα ολοκλήρωσε τη διαδικασία της γραφής το ένατου στούντιο άλμπουμ τους. Επίσης, ανέφερε ότι ένα νέο live άλμπουμ είναι "πολύ πιθανό" να κυκλοφορήσει. Τα live CD/DVD και CD/Blu-ray, με τίτλο Awesome as Fuck, κυκλοφόρησαν στις 22 Μαρτίου του 2011. Επίσημη ιστοσελίδα Green Day, επίσημος λογαριασμός στο Facebook. Green Day, επίσημος λογαριασμός στο Twitter. | Οι Green Day είναι αμερικανικό πανκ ροκ συγκρότημα που δημιουργήθηκε το 1986 στην Καλιφόρνια και αποτελείται από τους Μπίλι Τζο Άρμστρονγκ (φωνητικά, κιθάρα) και Μάικ Ντερντ (μπάσο, βοηθητικά φωνητικά). Πρώην μέλος της μπάντας ήταν ο Τζον Κιφμέγιερ ή Αλ Σομπράντε (ντραμς, βοηθητικά φωνητικά), ο οποίος αποχώρησε πριν την κυκλοφορία του δεύτερου δίσκου τους, Kerplunk, και αντικαταστάθηκε με τον Τρε Κουλ (ντραμς). Επίσημο μέλος του συγκροτήματος έγινε ο Τζέισον Γουάιτ (κιθάρα) από το 2012 έως το 2016, καθώς συμμετείχε ως μέλος για τις συναυλίες από το 1999.Οι Green Day ήταν αρχικά μέλη της πανκ ροκ σκηνής του κλαμπ 924 Gilman Street στο Μπέρκλεϊ της Καλιφόρνια. Οι πρώιμες κυκλοφορίες τους έγιναν από την ανεξάρτητη εταιρεία Lookout! Records. Το 1994, το άλμπουμ Dookie (που κυκλοφόρησε από την Reprise Records) σημείωσε τεράστια επιτυχία και πούλησε περισσότερα από 10 εκατομμύρια κομμάτια στις Ηνωμένες Πολιτείες.Πολλές φορές έχουν δοθεί τα εύσημα στους Green Day, μαζί με τις άλλες καλιφορνέζικες μπάντες όπως οι Sublime, Bad Religion, The Offspring, και Rancid, για τη διεύρυνση και την αναγέννηση της πανκ ροκ στο mainstream κοινό των Ηνωμένων Πολιτειών.Τα τρία άλμπουμ που ακολούθησαν το Dookie, Insomniac, Nimrod και Warning δεν σημείωσαν την τεράστια επιτυχία του Dookie, ωστόσο ήταν επιτυχημένα, αφού τα Insomniac και Nimrod έγιναν διπλά πλατινένια, ενώ το Warning χρυσό. Η ροκ όπερα American Idiot (2004), κατάφερε να ελκύσει και νεαρότερο κοινό και πούλησε 6 εκατομμύρια κομμάτια στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το 21st Century Breakdown (2009) επίτευξε την καλύτερη θέση της μπάντας στα charts μέχρι εκείνη τη στιγμή.Η μπάντα έχει πουλήσει πάνω από 85 εκατομμύρια δίσκους παγκοσμίως, και έχει κερδίσει πέντε Βραβεία Γκράμι: Καλύτερο Άλμπουμ Εναλλακτικής Μουσικής για το Dookie, Καλύτερο Ροκ Άλμπουμ για το American Idiot, Δίσκος της Χρονιάς για το τραγούδι Boulevard of Broken Dreams, Καλύτερο Ροκ Άλμπουμ για δεύτερη φορά για το 21st Century Breakdown και Καλύτερη Μουσική Παράσταση για το American Idiot: The Original Broadway Cast Recording. | https://el.wikipedia.org/wiki/Green_Day |
Αμαρτωλή πόλη (ταινία) | Η Sin City είναι μια πόλη που βασιλεύει η αμαρτία. Νόμοι που δεν έχουν ισχύ, υπερβολική βία, μαφία, πορνεία και διεφθαρμένοι αστυνομικοί είναι τα στοιχεία πoυ συγκροτούν την πόλη. Η ταινία ξεκινάει με την σκηνή που έδωσε ο Ροντρίγκεζ στο Μίλλερ και αποτελείται από τρεις διαφορετικές ιστορίες. Ο Τζον (Μπρους Γουίλις), ένας έντιμος αστυνομικός, την τελευταία μέρα καταφέρνει να σώσει ένα 11χρονο κοριτσάκι από τον παιδεραστή Roark Junior. Μετά από πολλά χρόνια στην απομόνωση βγαίνει με σκοπό να βρει το κοριτσάκι που είχε σώσει, την Νάνσυ (Τζέσικα Άλμπα). Ο Μαρβ (Μίκι Ρούρκ) προσπαθεί να βρει το δολοφόνο (Ελάιτζα Γουντ) της μοναδικής κοπέλας που αγάπησε, την Γκόλντι (Τζέιμι Κινγκ). Ο Ντουάιτ (Κλάιβ Όουεν) θα προσπαθήσει να σώσει τις φίλες του από ένα μοιραίο λάθος βάζοντας τα με την αστυνομία. Η ταινία είναι εξολοκλήρου σκηνοθετημένη με μια Sony HDC-950 ψηφιακή κάμερα. Οι ηθοποιοί δουλεύουν μπροστά από ένα πράσινο φόντο και ύστερα με την βοήθεια υπολογιστών προστίθεται το κατάλληλο φόντο. Λίγα πράγματα τα οποία δεν προστέθηκαν ψηφιακά, όπως ένα αυτοκίνητο, το μπαρ, μια κουζίνα και το νοσοκομείο στον επίλογο. Η τεχνική αυτή χρησιμοποιήθηκε και στην ταινία 300, επίσης βασισμένη σε κόμικ του Φρανκ Μίλλερ. Η Τζέσικα Άλμπα επισκέφτηκε αρκετά strip clubs για να πάρει ιδέες σχετικά με τον ρόλο της, παρόλο αυτά δεν βοηθήθηκε καθόλου. Οι Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ και Φρανκ Μίλλερ χρησιμοποίησαν για storyboard τα καρέ του κόμικς. Και οι τρεις σκηνοθέτες εμφανίζονται στην ταινία. Ο Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ είναι αυτός με το καπέλο cowboy στο μπαρ. Ο Κουέντιν Ταραντίνο κάθεται δίπλα στον Marv, στη σκηνή που βλέπουν την Nancy να χορεύει. Ο Φρανκ Μίλλερ είναι ο ιερέας. Ο Κουέντιν Ταραντίνο σκηνοθετεί την σκηνή που ο Dwight μιλάει με τον Jackie Boy. Ο Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ έκανε την μουσική για το Kill Bill: Vol. 2 για ένα δολάριο έτσι και ο Ταραντίνο σκηνοθέτησε στην ταινία για ένα δολάριο. Στις πιο πολλές σκηνές όπου δεν είχαν αρκετοί ηθοποιοί προσληφθεί γυρίστηκαν χωριστά. Για παράδειγμα όταν ο Marv πάει την Wendy στην Nancy η Τζέσικα Άλμπα δεν είχε συμφωνήσει ακόμα, οπότε μπήκε η σκηνή της μετά. Το σπαθί που έχει η Ντεβόν Αόκι είναι το σπαθί του Crazy 88 στο Kill Bill: Vol. 1. Επίσημη Σελίδα Το Sin City στο imdb | Η Αμαρτωλή Πόλη (αγγλικά: Sin City) είναι ταινία του Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ, και βασίζεται στις τρεις από τις εφτά ιστορίες του ομώνυμου κόμικ του Φρανκ Μίλλερ. Η ταινία προβλήθηκε για πρώτη φορά το 2005 και είχε μεγάλη επιτυχία αποφέροντας εισπράξεις 160εκ δολαρίων παγκοσμίως. Στο imdb καταλαμβάνει την 63η θέση στις 250 καλύτερες ταινίες όλων των εποχών και σε αυτό έχει συμβάλει το νουάρ στυλ του, οι ηθοποιοί που είναι πολύ πειστικοί ως ήρωες κόμικς καθώς και η πιστή αντιγραφή με το κόμικς. Ο Φρανκ Μίλλερ δεν ήθελε να παραχωρήσει τα δικαιώματα του κόμικ για να γίνει ταινία. Το 2004 ο σκηνοθέτης Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ, ο οποίος είναι λάτρης των κόμικς του, συγκέντρωσε μερικούς ηθοποιούς και γύρισαν μια σεκάνς με τους ηθοποιούς Τζος Χάρτνετ και Μάρλεϊ Σέλτον, την οποία αργότερα έστειλαν στον Μίλλερ. Όταν ο Ροντρίγκεζ την παρουσίασε στον Μίλλερ του είπε: "Αν σου αρέσει αυτό, θα είναι το άνοιγμα της ταινίας. Αν δεν σου αρέσει, έχεις μια ταινία μικρού μήκους να δείχνεις στους φίλους σου". Στο Μίλλερ άρεσε πάρα πολύ και έτσι ένα χρόνο μετά πραγματοποιήθηκε η ταινία. Οι ιστορίες που βασίστηκε η ταινία είναι: The Hard Goodbye, The Big Fat Kill, That Yellow Bastard ενώ η πρώτη σκηνή είναι από το The Customer is Always Right. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BC%CE%B1%CF%81%CF%84%CF%89%CE%BB%CE%AE_%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%B7_(%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%B1) |
Τζάνετ Γέλεν | Η Τζάνετ Γέλεν γεννήθηκε τον Αύγουστο του 1946 από μία εβραιοπολωνική οικογένεια στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης των ΗΠΑ. Αποφοίτησε από το Λύκειο "Fort Hamilton High School" στο Μπρούκλιν το 1963. Σπούδασε Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Μπράουν και έλαβε πτυχίο (BA) με διάκριση το 1967. Από το 1967 έως το 1971 πραγματοποίησε μεταπτυχιακές και διδακτορικές σπουδές στο Πανεπιστήμιο Γέιλ, και έλαβε μεταπτυχιακό (MA) και διδακτορικό δίπλωμα (PhD) στα Οικονομικά το 1971.Δίδαξε ως καθηγήτρια, οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ και στο Πανεπιστήμιο Μπέρκλεϊ στην Καλιφόρνια. Από το 1978 είναι σύζυγος του οικονομολόγου, ακαδημαϊκού και νομπελίστα Τζορτζ Άκερλοφ. Έχουν αποκτήσει έναν γιο, τον Ρόμπερτ Άκερλοφ (ο οποίος είναι καθηγητής οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Γουόρικ). | Η Τζάνετ Λουίζ Γέλεν (αγγλικά: Janet Louise Yellen, 13 Αυγούστου 1946), είναι Αμερικανίδα οικονομολόγος, ακαδημαϊκός και κυβερνητική αξιωματούχος, που υπηρετεί ως 78η Υπουργός Οικονομικών των Ηνωμένων Πολιτειών από τον Ιανουάριο του 2021, στην Κυβέρνηση του Τζο Μπάιντεν. Είναι μέλος του Δημοκρατικού Κόμματος. Προηγουμένως, διατέλεσε ως 15η Πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Κεντρικής Τράπεζας των Ηνωμένων Πολιτειών από το 2014 έως το 2018. Παλαιότερα είχε διατελέσει επικεφαλής του συμβουλίου του προέδρου Μπιλ Κλίντον για οικονομικά θέματα. Είναι η πρώτη γυναίκα που αναλαμβάνει υπηρετεί στο αξίωμα αυτό. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%AC%CE%BD%CE%B5%CF%84_%CE%93%CE%AD%CE%BB%CE%B5%CE%BD |
Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία | Η εκκλησία είναι συγκροτημένη βάσει ιεραρχικής δομής. Στο κατώτερο επίπεδο αυτής της δομής βρίσκεται η ενορία, δηλαδή η εκκλησία με τους πιστούς της. Υπάρχουν περίπου 28.000 ενορίες κυρίως στη Ρωσία, την Ουκρανία και τη Λευκορωσία. Αριθμεί περίπου 135 εκατομμύρια μέλη παγκοσμίως γεγονός που την προσδιορίζει ως την πρώτη μεγαλύτερη τοπική εκκλησία μεταξύ των ορθοδόξων και δεύτερη μετά την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία του χριστιανικού κόσμου. Όλες οι ενορίες ανήκουν σε επαρχεία (επαρχίες) ισοδύναμα με τις επισκοπές κεφαλή των οποίων είναι οι αρχιερείς ή επίσκοποι. Παγκοσμίως υπάρχουν περίπου 130 επαρχεία. Κάποιες εκκλησίες ενίοτε οργανώνονται σε εξαρχείες, ή αυτόνομες εκκλησίες. Το υψηλότερο επίπεδο εξουσίας αντιπροσωπεύεται από τον πατριάρχη Μόσχας και πασών Ρωσιών, κεφαλή του πατριαρχείου της Μόσχας. Αν και ο πατριάρχης διακρίνεται για τις εκτεταμένες εξουσίες του δε θεωρείται αλάθητος ούτε έχει άμεση εξουσία σε ζητήματα πίστης. Αυτή η εξουσία ανήκει στη Σύνοδο των Επισκόπων (arhiereysky sobor). Στις 7 Ιουνίου 2022, κατά τη διάρκεια της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, η Ιερά Σύνοδος αποφάσισε οι Επισκοπές της Κριμαίας να υπάγονται απευθείας στον Πατριάρχη Μόσχας και πασών των Ρωσιών, Κύριλλο, μετά από εκκλήσεις που απηύθυναν οι μητροπολίτες Θεοδοσίας, Συμφερουπόλεως και Κριμαίας και ο επίσκοπος Ντζανκόι. Οι συγκεκριμένες Επισκοπές υπάγονταν στην αυτοδιοικούμενη Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία (Πατριαρχείο Μόσχας), η οποία την προηγούμενη περίοδο είχε αποφασίσει την πλήρη αυτονόμηση της από το Πατριαρχείο Μόσχας, ανακοινώνοντας ότι διαφωνεί με τις θέσεις του Πατριάρχη Κυρίλλου για τον πόλεμο στην Ουκρανία. Η καταγωγή της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας ανιχνεύεται πίσω στην περίοδο της χρυσής εποχής του κράτους των Ρως, τον πρόδρομο ουσιαστικά του ρωσικού κράτους. και την απόφαση του πρίγκιπα Βλαδίμηρου το 988 να κάνει τη βυζαντινή παραλλαγή του χριστιανισμού θρησκεία του κράτους της Ρωσίας. Η Ρωσική Εκκλησία υπαγόταν τότε στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως και η πρώτη γνωστή μητροπολιτική έδρα ήταν το Κίεβο. Όταν η πολιτική δύναμη μετακινήθηκε από το Κίεβο στη Μόσχα κατά τον 14ο αιώνα, μεταφέρθηκε και η έδρα. Έκτοτε διαμορφώθηκε η παράδοση ότι ο μητροπολίτης Μόσχας είναι και η κεφαλή της εκκλησίας. Διαμορφώνοντας τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της μέσα στον μεσαίωνα, η ρωσική εκκλησία έδωσε ιδιαίτερη έμφαση στον ασκητισμό, που εξελίχθηκε εντέλει σε μια ευρέως διαδεδομένη μοναστική παράδοση. Πολλές είναι οι μονές (Λαύρες) που ιδρύθηκαν σε τούτη την περίοδο στην επικράτεια της Μοσχοβίας, οι οποίες επεκτάθηκαν πληθυσμιακά, αναδεικνύοντας το μοναστικό κίνημα ως βάση της κοινωνικής, οικονομικής και πνευματικής ζωής. Μετά την πτώση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας το 1453, η ρωσική ορθόδοξη εκκλησία έγινε αυτοκέφαλο τμήμα του ανατολικού χριστιανισμού και το 1589 ο μητροπολίτης Μόσχας διεκδίκησε και πήρε τον τίτλο του πατριάρχη. Εν τη γενέσει της η ρωσική εκκλησία διατήρησε τη βυζαντινή παράδοση της αλληλεπίδρασης με την κοσμική εξουσία επιτρέποντας στην κρατική γραφειοκρατία να συμμετέχει ενεργά στις διοικητικές υποθέσεις της εκκλησίας. Τούτος ο έντονος βυζαντινισμός μαζί με το γεγονός ότι η Ρωσία παρέμεινε μετά τον μεσαίωνα για μακρό χρονικό διάστημα απομονωμένη από τη Δύση, κράτησε ουσιαστικά τη ρωσική εκκλησία ανέπαφη από τις ιστορικές εξελίξεις της Αναγέννησης και της Μεταρρύθμισης. Η εμμονή δε στο παραδοσιακό τυπικό προκάλεσε ισχυρές αντιδράσεις στη νεοτερικότητα Ουκρανών κληρικών κατά τον 17ο αιώνα να εισάγουν δογματικές και λειτουργικές μεταρρυθμίσεις με αποτέλεσμα την εκδήλωση σχίσματος στην εκκλησία και την εμφάνιση του κινήματος των Παλαιών Πιστών. Αργότερα, κατά τον 18ο αιώνα επαναπροσδιορίζοντας την αυτάρκεια της εξουσίας του (αυτοκρατία) ως τσάρος ο Πέτρος ο Μέγας ελαχιστοποίησε κατά το δυνατόν την εμπλοκή της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας στη διαχείριση του κράτους αλλάζοντας το καταστατικό της και καταργώντας το παλαιορωσικό ημερολόγιο, σύμφωνα με το οποίο η μέτρηση των χρόνων άρχιζε από κτίσεως κόσμου και το έτος ξεκινούσε το Σεπτέμβριο. Επενέβη περαιτέρω στην εκκλησιαστική διαχείριση, καταργώντας το πατριαρχείο το 1721 και ορίζοντας την Ιερά Σύνοδο ένα κρατικό όργανο στελεχωμένο από κοσμικούς υπαλλήλους, προορισμένο να διαχειρίζεται και να ελέγχει την εκκλησία. Η δυναμική του επέμβαση στην κοσμική εξουσία της ρωσικής εκκλησίας του απέφερε τον τίτλο αντίχριστος από τους δυσαρεστημένους εκκλησιαστικούς παράγοντες. Ο Τσάρος Παύλος Α' επανέφερε ωστόσο την εκκλησία στην προ Πέτρου εποχής της επαναφέροντας της πολλά προνόμια της τα οποία ενισχύθηκαν ακόμα περισσότερο όταν Τσάρος έγινε ο Νικόλαος Α'. Οι επεμβάσεις είχαν όμως ως αποτέλεσμα τη έναρξη μεταρρυθμίσεων στο εσωτερικού της Εκκλησίας με σκοπό να αυξήσει το κύρος και το γόητρό της. Επιπρόσθετα, κατά το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα η ούτως ή άλλως ισχυρή μοναστική παράδοση παρήγαγε ένα σεβαστό αριθμό πρεσβυτέρων της εκκλησίας, οι οποίοι κατόρθωσαν να κερδίσουν τον σεβασμό όλων των κοινωνικών τάξεων λειτουργώντας ως σύμβουλοι επί κοσμικών και πνευματικών θεμάτων. Στις αρχές του 20ου αιώνα, η ρωσική εκκλησία, όπως και κάθε άλλη θρησκευτική έκφραση, ακολούθησε το άρμα της αντίληψης και κυριολεκτικής ερμηνείας της ρήσης του Καρλ Μαρξ πως «η θρησκεία είναι το όπιο του λαού». Πέραν του ότι έγινε αναστολή των προνομίων που παρείχε η μετριοπαθής προσωρινή κυβέρνηση στην εκκλησία η εκκλησιαστική περιουσία κρατικοποιήθηκε και εκτελέστηκαν με διάφορες αιτιολογήσεις πάνω από 1200 απλοί ιερείς και αξιωματούχοι στην περίοδο 1922-26. Στην πραγματικότητα βέβαια η όλη αντιθρησκευτική πολιτική και προπαγάνδα δεν στόχευε αποκλειστικά στον χριστιανισμό, αλλά σε όλες τις πίστεις. Με έναρξη τη δεκαετία του 1920, βουδιστικοί και σαμανιστικοί τόποι λατρείας στην Μπουρυατία στην περιοχή της Βαϊκάλης καταστράφηκαν, ενώ οι Λάμα και οι σαμάνοι συλλαμβάνονταν και είτε οδηγούνταν στην εξορία είτε απειλούνταν με ποινή θανάτου. Το 1925, ιδιαίτερα ιδρύθηκε στη Σοβιετική Ένωση ο Σύνδεσμος των Άθεων Μαχητών ο οποίος κατεύθυνε μια πανσοβιετική εκστρατεία κατά των οργανωμένων θρησκειών. Οι ακραίες θέσεις της οργάνωσης οδήγησαν ακόμη και τη σοβιετική κυβέρνηση να αρνηθεί οποιαδήποτε άμεση σχέση με τις πρακτικές της. Κατά την εποχή του Μεσοπολέμου το πατριαρχείο της Ρωσίας πρακτικά έπαυσε να ελέγχει τις ρωσικές ενορίες που υπήρχαν στο εξωτερικό. Πολλές από αυτές (στη Φινλανδία, Βαλτικές Χώρες και Πολωνία) άφησαν το ρωσικό πατριαρχείο και υπήχθησαν στο πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. Μερικές μητροπόλεις (όπως π.χ. του Παρισιού) έκαναν ενέργειες ανεξαρτητοποίησης και μετατροπής τους σε Εξαρχείες. Το πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως παραχώρησε αυτοκεφαλία στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Πολωνίας. Μετά την εισβολή της Γερμανίας στη Σοβιετική Ένωση (22 Ιουν. 1941) το ρωσικό πατριαρχείο ανέκτησε τη δικαιοδοσία του επί των ρωσικών ενοριών του εξωτερικού, για λόγους πολιτικούς. Η Μόσχα θέλησε να προβάλλει τον πατριάρχη Σέργιο (Στραγκορόντσκι) ως τον μόνο νόμιμο (κανονικό) ηγέτη της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας παγκοσμίως. Το "κονκορδάτο" (συμφωνία) του 1943 μεταξύ του Στάλιν και του Πατριάρχη Σεργίου θεωρείται σταθμός στη μεταπολεμική επέκταση της παγκόσμιας δικαιοδοσίας της Ρωσικής Εκκλησίας. Ο πατριάρχης και οι υποστηρικτές του πρόβαλαν την εικόνα μιας πατριωτικής Εκκλησίας που υπεραμύνεται του αυτόχθονα λαού και μάχεται για εδαφική και κανονική ακεραιότητα. Μέσω αυτής της πολιτικής, το Ρωσικό Πατριαρχείο κέρδισε την αναγνώριση από την Εκκλησία της Αγγλίας και διάφορες οργανώσεις Ρώσων εμιγκρέδων, όπως και από τα πατριαρχεία Αλεξανδρείας, Αντιοχείας και Ιερουσαλήμ. Μετά τον θάνατο του Σεργίου τον Μάιο του 1944, η πολιτική του συνεχίστηκε από τον πατριάρχη Αλέξιο (Σιμάνσκι). Ο τελευταίος προσπάθησε να θέσει υπό τη δικαιοδοσία του τις μεγάλες ρωσικές εκκλησίες των Παρισίων και της Βόρειας Αμερικής. Αν και αυτό δεν επιτεύχθηκε, πάντως διατήρησε καλές σχέσεις και επικοινωνία με αυτές και επέκτεινε την επιρροή του. Μετά τον Β' ΠΠ το καθεστώς του Στάλιν επιχείρησε να συγκαλέσει μια "Όγδοη Οικουμενική Σύνοδο", μια απόπειρα για ένα "Ορθόδοξο Βατικανό", ιδέα που όμως απέτυχε. Το 1948 έγινε εφικτή μια παν-ορθόδοξη σύνοδος των Εκκλησιών που ανήκαν στις λεγόμενες Λαϊκές Δημοκρατίες. Αυτή χρησιμοποιήθηκε για την ισχυροποίηση του πατριαρχείου και του σοβιετικού καθεστώτος στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης υπό κομμουνιστικό καθεστώς. Η παραδοσιακή ιστοριογραφία θεωρεί ότι η υποστήριξη του σοβιετικούς κράτους προς την Εκκλησία οφείλεται κυρίως σε λόγους πατριωτικούς και χάριν εθνικής άμυνας. Μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ και το άνοιγμα των κρατικών αρχείων, νεότερες ιστορικές μελέτες έριξαν νέο φως σ' αυτή την περίοδο της ιστορίας της Εκκλησίας. Κατά τους Ρώσους σύγχρονους ιστορικούς, η Ρωσική Εκκλησία μετά τον πόλεμο απλά ανέκτησε την κανονική δικαιοδοσία της σε εδάφη που της ανήκαν από αιώνες (Ουκρανία, Βαλτικές Χώρες, Αν. Πολωνία κ.ά.). Οι μη-Ρώσοι ιστορικοί εξετάζουν το θέμα ως διεθνές. Πιστεύουν δηλαδή ότι η συμφωνία του πατριάρχη με τον Στάλιν έγινε προς αμοιβαίο όφελος. Ο μεν πρώτος επέκτεινε τη δικαιοδοσία του σε ενορίες και πιστούς στις προσαρτημένες χώρες στα δυτικά της Σοβ. Ένωσης, ο δε δεύτερος επέκτεινε επίσης την πολιτική επιρροή του. Στην εποχή του πολέμου και του Στάλιν χιλιάδες ναοί άνοιξαν εκ νέου στη Σοβιετική Ένωση, για να κλείσουν και πάλι χάριν της πολιτικής που ακολούθησαν ο Νικίτα Χρουτσώφ και ο Λεονίντ Μπρέζνιεφ στην περίοδο 1953-1982.Μία εκ νέου αλλαγή της σοβιετικής πολιτικής συνέβη ενόψει της Γκλάστνοστ και την προσέγγιση των αξιωματούχων της εκκλησίας από τον Μιχαήλ Γκορμπατσώφ. Το 1988 συναντήθηκε με ηγέτες της ορθόδοξης εκκλησίας, προκειμένου να συζητηθεί ο ρόλος των θρησκειών στη ζωή των πιστών τους. Λίγο αργότερα ο επίσημος εορτασμός της χιλιετηρίδας της ρωσικής ορθοδοξίας υπέδειξε ότι ήταν πλέον αποδεκτή η ελεύθερη θρησκευτική έκφραση. Έκτοτε με διαρκείς νομοθετικές ρυθμίσεις την άνοιξη του 1990 ψηφίστηκε ένας νέος νόμος που αναγνώριζε εξαιρετικές θρησκευτικές ελευθερίες. Ο νόμος παρέμεινε εν ισχύ όταν η Ρωσία έγινε ανεξάρτητο έθνος το επόμενο έτος. Ο κύριος εισηγητής του νόμου ωστόσο ο Γκλεμπ Γιάκουνιν αποσχηματίστηκε το 1994, λόγω επικρίσεών του προς την εκκλησιαστική ιεραρχία, κυρίως γιατί κατηγόρησε τον σημερινό προκαθήμενο για σχέσεις με την KGB. Σύμφωνα με τον επικεφαλής της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας Αλέξιο Β΄ μεταξύ των ετών 1990 και 1995 περισσότερες από 8000 ρωσικές ορθόδοξες εκκλησίες άνοιξαν, διπλασιάστηκαν οι ενεργές ενορίες και προστέθηκαν 32 επισκοπές. Ακολούθως η ρωσική κυβέρνηση επέστρεψε πολλά από τα δημευμένα κτήρια και εγκαταστάσεις παρέχοντας ταυτοχρόνως βοήθεια για την επισκευή και την ανακατασκευή των κατεστραμμένων συγκροτημάτων. Ο Αλέξιος Β΄ πέθανε το πρωί, 5 Δεκεμβρίου 2008, στην πατριαρχική κατοικία Περεδιέλκινο. Κηδεύτηκε στις 9 Δεκεμβρίου 2008, παρουσία του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου, του Προέδρου της Ρωσίας Ντμίτρι Μεντβέντεφ, του πρωθυπουργού Βλαντίμιρ Πούτιν, των προέδρων της Λευκορωσίας, της Αρμενίας και της Σερβίας και πλήθους κόσμου. Στις 27 Ιανουαρίου 2009 ο Μητροπολίτης Σμολένσκ και Καλίνινγκραντ κ. Κύριλλος εξελέγη 16ος Πατριάρχης Μόσχας και πασών των Ρωσιών, κερδίζοντας 508 (72%) από τις 702 ψήφους. Είναι Πατριάρχης Μόσχας και Πασών των Ρωσιών από την 1η Φεβρουαρίου του 2009, ημέρα της επίσημης ενθρόνισής του. Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρωσίας. Τμήμα Εξωτερικών Εκκλησιαστικών Σχέσεων Russian Orthodox Church official website Russian Orthodox Church Outside Russia official website Orthodox Church in America official website OrthodoxWiki Orthodox Christian's Library Αρχειοθετήθηκε 2008-03-02 στο Wayback Machine. Radio Radonezh The Holy Trinity St. Sergius Lavra Orthodox Calendar Orthodox Calendar on Pravoslavie.ru Valaam Monastery Page in English St. Tikhon’s Orthodox University Russian Orthodox Church links on Orthodox Christianity Directory Αρχειοθετήθηκε 2008-10-12 στο Wayback Machine. Orthodox World Russian Portal, in English A Brief Summary of the Russian Patriarchal Period Russian Orthodox Church links at Russian Orthodox Church in America | Η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία (ρωσικά: Ру́сская правосла́вная це́рковь), είναι μία από τις αυτοκέφαλες Ανατολικές Ορθόδοξες Χριστιανικές Εκκλησίες. Περιλαμβάνει 314 μητροπόλεις (2019) εντός της επικράτειας της Ρωσικής Ομοσπονδίας και των πρώην Δημοκρατιών της Σοβιετικής Ένωσης, εξαιρουμένης της Γεωργίας. Η Εκκλησία ανήκει στην τάξη των Νεοπαγών Πατριαρχείων, με την ονομασία Πατριαρχείο Μόσχας (ρωσικά: Моско́вский патриарха́т). Προκαθήμενος της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι ο Πατριάρχης Μόσχας και Πάσης Ρωσίας, Κύριλλος. Η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, όπως και ο προκαθήμενός της, βρίσκεται επίσημα στην πέμπτη θέση από πλευράς αρχαιότητας ανάμεσα στις Ορθόδοξες Εκκλησίες, αμέσως μετά τα τέσσερα πρεσβυγενή Πατριαρχεία (Κωνσταντινούπολης, Αλεξανδρείας, Αντιοχείας και Ιεροσολύμων).Ως «αυτοδιοικούμενη Εκκλησία με δικαιώματα ευρείας αυτονομίας» λειτουργεί η Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία (Πατριαρχείο Μόσχας), σύμφωνα με τον καταστατικό χάρτη του Πατριαρχείου Μόσχας. Με καθεστώς Αυτονομίας και πνευματική εξάρτηση από το Πατριαρχείο Μόσχας λειτουργούν οι Εκκλησίες Ιαπωνίας και Κίνας και, παράλληλα, ως αυτοδιοικούμενα τμήματα της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας λειτουργούν η Λετονική Ορθόδοξη Εκκλησία, η Λευκορωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, η Μητρόπολη Κισινάου και πάσης Μολδαβίας (Ορθόδοξη Εκκλησία Της Μολδαβίας), η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία εκτός Ρωσίας (ΗΠΑ) και η Αρχιεπισκοπή Ρωσικών Ορθόδοξων Εκκλησιών Δυτικής Ευρώπης. Ο εκχριστιανισμός της Κιέβινης Ρωσίας, θεωρείται από πολλούς ιστορικούς ως το χρονικό σημείο δημιουργίας της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Αυτός συνέβη το 988 όταν ο Ρώσος πρίγκιπας Βλαδίμηρος Α΄ ο Μέγας και ο λαός του βαπτίστηκε από κληρικούς που απέστειλε το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, στου οποίου τη δικαιοδοσία παρέμεινε η Ρωσική Εκκλησία για τους επόμενους έξι αιώνες (μέχρι το 1686). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CF%89%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%9F%CF%81%CE%B8%CF%8C%CE%B4%CE%BF%CE%BE%CE%B7_%CE%95%CE%BA%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%83%CE%AF%CE%B1 |
Βικτώρια της Σαξονίας-Κόμπουργκ-Ζάαλφελντ | Η Μαρία Λουίζα Βικτωρία γεννήθηκε στις 17 Αυγούστου 1786 στο Κοβούργο της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ήταν η τέταρτη κόρη και το έβδομο παιδί του Φραγκίσκου της Σαξονίας-Κοβούργου-Ζάαλφελντ και της Αυγούστας, κόρης του Ερρίκου ΚΔ΄ του Ρόυς-Έμπερσντορφ. Αδέλφια της ήταν ο Ερνέστος Α΄ της Σαξονίας-Κοβούργου & Γκότα και ο Λεοπόλδος Α΄, ιδρυτής του βελγικού βασιλείου, που νυμφεύτηκε το 1816 την Καρλόττα, Πριγκίπισσα της Ουαλίας, τη μοναδική (νόμιμη) κόρη του Γεωργίου Δ΄ του Ηνωμένου Βασιλείου. Η Βικτωρία παντρεύτηκε στις 21 Δεκεμβρίου 1803 στο Κοβούργο τον Έμιχ Κάρολο του Λάινινγκεν και μαζί απέκτησαν τέκνα: Κάρολος (1804 - 1856), 3ος Πρίγκιπας του Λάινινγκεν, παντρεύτηκε την κόμισσα Μαρία Κλέμπερσμπεργκ. Θεοδώρα (1807 - 1872), παντρεύτηκε τον Ερνέστο Α΄ του Χόενλοε-Λάνγκενμπουργκ.Μέσω αυτού του γάμου είναι πρόγονος διαφόρων βασιλέων της Ευρώπης, όπως του Κάρολου ΙΣΤ΄ Γουσταύου της Σουηδίας, του Φίλιππου ΣΤ΄ της Ισπανίας και του Κωνσταντίνου Β΄ της Ελλάδας. Μετά το τέλος τού πρώτου συζύγου της, υπήρξε επίτροπος του πριγκιπάτου του Λάινινγκεν έως την ενηλικίωση του γιου της, Καρόλου. Ο θάνατος το 1817 της Καρλόττας, Πριγκίπισσας της Ουαλίας, συζύγου του αδελφού της Βικτωρίας, Λεοπόλδου, προκάλεσε μία κρίση διαδοχής, ενώ τρεις από τους θείους της Καρλόττας, οι γιοι του Γεωργίου Γ΄, ήταν έτοιμοι να νυμφευτούν. Ένας από αυτούς, ο Εδουάρδος, Δούκας του Κεντ & του Στράθερν, έκανε πρόταση γάμου στη Βικτωρία και αυτή δέχτηκε. Το ζευγάρι παντρεύτηκε στις 29 Μαΐου 1818 στο Άμορμπαχ και πάλι στις 11 Ιουλίου 1818 στο Παλάτι Κιού, όπου η δεύτερη τελετή ήταν κοινή, στην οποία ο αδελφός του Εδουάρδου, ο Γουλιέλμος, Δούκας του Κλάρενς (αργότερα Γουλιέλμος Δ΄), νυμφεύτηκε την Αδελαΐδα της Σαξονίας-Μάινινγκεν. Λίγο μετά τον γάμο, το ζεύγος μετακόμισε στη Γερμανία, όπου το κόστος ζωής θα ήταν μικρότερο. Λίγο αργότερα η Βικτωρία έμεινε έγκυος και ο Δούκας και η Δούκισσα, αποφασισμένοι να γεννήσουν το παιδί τους στην Αγγλία, επέστρεψαν στο Ντόβερ στις 23 Απριλίου 1819 και μετακόμισαν στο Παλάτι του Κένσινγκτον, όπου σύντομα γεννήθηκε η κόρη τους: Βικτωρία (1819 - 1901), Πριγκίπισσα του Κεντ & του Στράθερν, μετέπειτα Βασίλισσα του Ηνωμένου Βασιλείου. Παντρεύτηκε τον εξάδελφό της, Αλβέρτο της Σαξονίας-Κοβούργου & Γκότα. Η δούκισσα Βικτωρία απεβίωσε στις 16 Μαρτίου 1861 στην Οικία Φρόγκμορ σε ηλικία 74 ετών. Τάφηκε στο Παρεκκλήσιο του Αγίου Γεωργίου στο Κάστρο του Ουίνδσορ και την 1η Αυγούστου 1861 μεταφέρθηκε στο Μαυσωλείο της Δούκισσας του Κεντ, στο Φρόγκμορ. Η κόρη της βασίλισσα Βικτωρία και ο σύζυγός της Αλβέρτος αφιέρωσαν ένα παράθυρο στο Βασιλικό Παρεκκλήσιο των Αγίων Πάντων στο Μεγάλο Πάρκο του Ουίνδσορ στη μνήμη της.Η βασίλισσα Βικτώρια επηρεάστηκε πολύ από το τέλος της μητέρας της. Ήταν η αρχή ενός καταστροφικού έτους, το οποίο θα τελείωνε με το τέλος του Αλβέρτου εννέα μήνες αργότερα. 1787 - 1803: Η Γαληνοτάτη Δουκική Υψηλότητα Πριγκίπισσα Βικτωρία της Σαξονίας-Κοβούργου-Ζάαλφελντ, Δούκισσα της Σαξονίας 1803 - 1807: Η Γαληνοτάτη Υψηλότητα Η Διάδοχος Πριγκίπισσα του Λάινινγκεν 1807 - 1814: Η Γαληνοτάτη Υψηλότητα Πριγκίπισσα του Λάινινγκεν 1814 - 1818: Η Γαληνοτάτη Υψηλότητα Η Χήρα Πριγκίπισσα του Λάινινγκεν 1818 - 1820: Η Αυτής Βασιλική Υψηλότητα Η Δούκισσα του Κεντ και του Στράθερν 1820 - 1861: Η Αυτής Βασιλική Υψηλότητα Η Χήρα Δούκισσα του Κεντ και του Στράθερν | Η Βικτωρία της Σαξονίας-Κοβούργου-Ζάαλφελντ (γερμανικά: Victoria von Sachsen-Coburg-Saalfeld, 17 Αυγούστου 1786 - 16 Μαρτίου 1861) ήταν η μητέρα της Βικτωρίας του Ηνωμένου Βασιλείου. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B9%CE%BA%CF%84%CF%8E%CF%81%CE%B9%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CE%B1%CE%BE%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CE%9A%CF%8C%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%BA-%CE%96%CE%AC%CE%B1%CE%BB%CF%86%CE%B5%CE%BB%CE%BD%CF%84 |
Αικατερίνη Ούρσουλα του Χόεντσολερν-Χέχινγκεν | Ήταν η τέταρτη κόρη του Ιωάννη-Γεωργίου πρίγκιπα του Χόεντσολερν-Χέχινγκεν και της Φραντσίσκας, κόρης του κόμη του Ζαλμ-Ντάουν. Παντρεύτηκε στις 13 Οκτωβρίου 1624 τον Γουλιέλμο των Τσέρινγκεν, μάργραβο του Μπάντεν-Μπάντεν και είχε τα ακόλουθα παιδιά: Φερδινάνδος-Μαξιμιλιανός (23 Σεπτεμβρίου 1625 στο Μπάντεν-Μπάντεν - 4 Νοεμβρίου 1669 στη Χαϊδελβέργη), διάδοχος πρίγκιπας του Μπάντεν-Μπάντεν. Λεοπόλδος-Γουλιέλμος (16 Σεπτεμβρίου 1626 - 23 Φεβρουαρίου 1671 στο Μπάντεν-Μπάντεν), μάργραβος του Μπάντεν-Μπάντεν. Φίλιππος-Ζήγκμουντ (25 Αυγούστου 1627 - πέθανε το 1647, σκοτώθηκε στη μάχη), απεβ. 20 ετών. Γουλιέλμος-Χριστόφορος (12 Οκτωβρίου 1628 στο Μπάντεν-Μπάντεν - 25 Αυγούστου 1652), μάργραβος του Μπάντεν. Χέρμαν (12 Οκτωβρίου 1628 Μπάντεν-Μπάντεν - 2 Οκτωβρίου 1691), μάργραβος του Μπάντεν. Bερνάρδος (22 Οκτωβρίου 1629 - 1648 στη Ρώμη), απεβ. 19 ετών. Φραγκίσκος (1637), απεβ. νήπιο. Iσαβέλλα-Κλάρα-Ευγενία (14 Νοεμβρίου 1630 - 1632), απεβ. 2 ετών. Αικατερίνη-Φραγκίσκα-Ερριέττα (19 Νοεμβρίου 1631 - Αύγουστος 1691 στη Μπεζανσόν) Κλαυδία (γενν. 15 Μαΐου 1633). Ερριέττα (γενν. 12 Ιουλίου 1634). Άννα (12 Ιουλίου 1634 - 31 Μαρτίου 1708 στο Μπάντεν-Μπάντεν). Μαρία (1636), απεβ. νήπιο. Μαρία-Γιουλιάνα (1638), απεβ. νήπιο. | Η Αικατερίνη-Ούρσουλα, γερμ.: Katharina Ursula von Hohenzollern-Hechingen (1610 - 2 Ιουνίου 1640 στο Μπάντεν-Μπάντεν) από τον Οίκο του Χόεντσολερν ήταν κόρη του πρίγκιπα του Χόεντσολερν-Χέχινγκεν και με τον γάμο της έγινε μαργραβίνα του Μπάντεν-Μπάντεν. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B7_%CE%9F%CF%8D%CF%81%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A7%CF%8C%CE%B5%CE%BD%CF%84%CF%83%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CF%81%CE%BD-%CE%A7%CE%AD%CF%87%CE%B9%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%B5%CE%BD |
Στανισλάς Ζυλιάν | Γεννήθηκε το 1797 στην Ορλεάνη και προερχόταν από φτωχή οικογένεια. Φοίτησε αρχικά στη γενέτειρά του και στη συνέχεια μετέβη στο Παρίσι όπου σπούδασε κλασική φιλολογία στο Collège de France όπου το 1821 διορίστηκε βοηθός καθηγητή των ελληνικών. Το 1822 μετέφρασε σε διάφορες γλώσσες (γαλλικά, λατινικά, ιταλικά, αγγλικά, ισπανικά και γερμανικά) την Αρπαγή της Ελένης του Έλληνα ποιητή του 5ου μ.Χ. αιώνα, Κόλουθου και λίγο καιρό αργότερα μετέφρασε στα γαλλικά Ύμνο εις την Ελευθερία του Διονυσίου Σολωμού με τη μετάφρασή του να δημοσιεύεται το 1825 στον β΄ τόμο των Νεοελληνικών δημοτικών τραγουδιών του Κλοντ Φοριέλ. Την ίδια δεκαετία μετέφρασε και έργα του Ανδρέα Κάλβου. Στη συνέχεια ακολούθησε τον σινολογικό κλάδο και ασχολήθηκε με την μετάφραση στα γαλλικά σημαντικών έργων της κινέζικης φιλολογίας και φιλοσοφίας ενώ αργότερα επιδόθηκε στην εκμάθηση και μελέτη των σανσκριτικών. Το 1832 αναδείχτηκε καθηγητής της κινέζικης γλώσσας και φιλολογίας στο Collège de France και το επόμενο έτος έγινε μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας Επιγραφών και Καλών Γραμμάτων. Το 1852 ονομάστηκε διευθυντής του Collège de France ενώ το 1872 η Γαλλική Ακαδημία Επιγραφών και Καλών Γραμμάτων καθιέρωσε προς τιμή του το ετήσιο βραβείο σινολογίας Prix Stanislas Julien, το οποίο απονεμήθηκε για πρώτη φορά το 1875. Απεβίωσε στις 14 Φεβρουαρίου του 1873 στο Παρίσι. Meng Tseu vel Mencium inter Sinenses philosophos, ingenio, doctrina, nominisque claritate Confucio proximum, edidit, Latina interpretatione, ad interpretationem Tartaricam utramque recensita, instruixit, et perpetuo commentario, e Sinicis deprompto, illustravit Stanislaus Julien (λατινικά). Παρίσι, 1824 - 1829. Le Livre de la Voie et de la Vertu, composé dans le VIe siècle avant l'ère chrétienne, par le philosophe Lao-Tseu, traduit en français et publié avec le texte chinois et un commentaire perpétuel (γαλλικά), Παρίσι, 1842. Mémoires sur les Contrées Occidentales (γαλλικά). Παρίσι, 1851. Histoire de la Vie de Hiouen-Thsang (γαλλικά). Παρίσι, 1856 Histoire et Fabrication de la Porcelaine Chinoise (γαλλικά) Παρίσι, 1856. Syntax Nouvelle de la Langue Chinoise (γαλλικά). Παρίσι, 1869. Εργογραφία του στην ψηφιακή εκδοτική συλλογή "Les classiques des sciences sociales" Βιογραφικό σημείωμα (Γαλλικά) | Ο Στανισλάς Ζυλιάν (γαλλ: Aignan Stanislas Julien, Ορλεάνη, 1797- Παρίσι, 1873) ήταν διακεκριμένος Γάλλος σινολόγος, λεβαντινολόγος και μεταφραστής του 19ου αιώνα. Υπήρξε ο πρώτος που μετέφρασε στη γαλλική γλώσσα τον Ύμνο εις την Ελευθερία του Διονυσίου Σολωμού. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BB%CE%AC%CF%82_%CE%96%CF%85%CE%BB%CE%B9%CE%AC%CE%BD |
Οικογένεια Μαυρομιχάλη | Για την καταγωγή των Μαυρομιχαλαίων πολλά κατά καιρούς έχουν γραφεί, αλλά τίποτε δεν είναι ιστορικά εξακριβωμένο. Εν πρώτοις γίνεται μνεία για την οικογένεια αυτή σε επιστολή του Βενιέρου, Γενικού Προβλεπτού της Θαλάσσης της Ενετικής Πολιτείας, ο οποίος είχε αναλάβει το 1700 τη διοίκηση των περιοχών της Πελοποννήσου. Στην επιστολή εκείνη, που γράφτηκε στην Πάτρα με ημερομηνία 27 Απριλίου του 1690, αναφέρεται το όνομα της οικογενείας των Μαυρομιχαλαίων, από τις ήδη εξέχουσες οικογένειες της Μάνης, περί το φρούριο Κελεφά. Επίσης κατά τη εντόπια λαϊκή παράδοση, όταν οι Τούρκοι διάβηκαν στην αρχή την Ευρώπη από τον Ελλήσποντο το 1340 και κατέκτησαν τη Θράκη, κάποιες οικογένειες, μεταξύ των οποίων και οι Μαυρομιχαλαίοι, κατέφυγαν στο χωριό της Μάνης Άλικα. Εκδιωχθέντες όμως από εκεί από ισχυρότερες τότε οικογένειες, μετοίκησαν στην Τσίπα (Οίτυλο). Κατ΄ άλλη εκδοχή, του καθηγητή Ν. Σαριπόλου, σε επικήδειο λόγο του στον γιο του Πετρόμπεη, Αναστάσιο (3 Μαΐου του 1870), επί Ενετών -πριν δύο αιώνες- στο χωριό Άλικα βρέθηκε ένα ορφανό παιδί που λεγόταν Μιχάλης. Κατά συνήθεια δε της Μάνης τα ορφανά παιδιά ονομαζόταν μαύρα. Τούτο προστέθηκε στο όνομα και έγινε Μαυρομιχάλης. Ο Μαυρομιχάλης αυτός όταν μεγάλωσε εγκαταστάθηκε στο Οίτυλο, όπου και νυμφεύθηκε και απέκτησε πολλά παιδιά, ένα από τα οποία έγινε κληρικός και προχειρίσθηκε από τον Οικουμενικό Πατριάρχη σε Έξαρχο της Μάνης. Ο πρωτότοκος δε γιος του Εξάρχου, ο Γεωργάκης (αποκαλούμενος και αυτός Έξαρχος λόγω του πατρικού αξιώματος), πήγε στην Κορώνη όπου και γνωρίσθηκε με έναν Οθωμανό επίσημο, που αργότερα έγινε βεζύρης και που όταν ανέλαβε το αξίωμα κάλεσε τον Γεωργάκη στην Κωνσταντινούπολη για έμπιστο βοηθό του. Εκεί τον περιέβαλε με τιμές δίνοντάς του την άδεια να εξοπλίζει και πλοία κατά των πειρατών της Μεσογείου. Έτσι, όταν επέστρεψε στη Μάνη με το αξίωμα το καπετάνιου της Μάνης με ευρωπαϊκό πλοίο, νυμφεύθηκε μια ονομαστή σε ομορφιά γυναίκα, εξ ου και οι απόγονοί του ονομάσθηκαν "νεραϊδογέννητοι". Ήταν μία (Ενετή μάλλον) πριγκίπισσα που αποβιβάστηκε στις ακτές της Μάνης. Του Γεωργάκη εκείνου παιδιά ήταν ο Ιωάννης ο Σκυλογιάννης, που ονομάστηκε έτσι από τις φωνές και τους καυγάδες που έστηνε, ο Πέτρος και ο Ηλίας. Μιχάλης Μαυρομιχάλης, γενάρχης της οικογένειας ΜαυρομιχάληΠιέρρος Μαυρομιχάλης, ιδρυτής του κλάδου των Πιερράκων και γιος του Μιχάλη Ιωάννης Μαυρομιχάλης, ιδρυτής του κλάδου των Γιαννάκων και γιος του Μιχάλη Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης, ιδρυτής του κλάδου των Βοϊδήδων και γιος του ΜιχάληΒοϊδής Μαυρομιχάλης, γιος του ΚωνσταντίνουΠιέρος Βοϊδής - Μαυρομιχάλης, οπλαρχηγός και γιος του ΒοϊδήΓεωργάκης Μαυρομιχάλης, πρόκριτος, αρχηγός του Πρεσβύτερου κλάδου και γιος του Έξαρχος Μαυρομιχάλης, ιερέας και γιος του ΓεωργάκηΓεωργάκης Μαυρομιχάλης, πρόκριτος και γιος του ΈξαρχουΙωάννης Μαυρομιχάλης (Σκυλογιάννης), αγωνιστής στα Ορλωφικά και γιος του ΓεωργάκηΓεωργάκης Μαυρομιχάλης, γιος του ΙωάννηΑντώνιος Μαυρομιχάλης, γενάρχης του κλάδου των Αντωνάκου Παναγιώτης Μαυρομιχάλης, γενάρχης του κλάδου των Παναγιωτάκου Ανδρέας Κουρής Μαυρομιχάλης, γενάρχης του κλάδου των ΚουράκουΣιουκούρ Μαυρομιχάλης, εξισλαμισμένος, υποστράτηγος του τουρκικού πεζικού και γιος του ΙωάννηΗλίας Μαυρομιχάλης, γιος του Γεωργάκη Πιέρρος (Ηλίας) Μαυρομιχάλης, αγωνιστής στα Ορλωφικά και γιος του ΓεωργάκηΠετρόμπεης Μαυρομιχάλης, ηγεμόνας της Μάνης, οπλαρχηγός, πρωθυπουργός και γιος του ΠιέρρουΗλίας Μαυρομιχάλης, αγωνιστής του '21 και πρωτότοκος γιος του Πετρόμπεη Παναγιωτίτσα Μαυρομιχάλη, σύζυγος του Δημητρίου Σαχίνη και κόρη του ΠετρόμπεηΣταματίνα Σαχίνη, σύζυγος του Ανδρέα Μιαούλη και κόρη της ΠαναγιωτίτσαςΑναστάσιος Μαυρομιχάλης, αγωνιστής του '21, υποναύαρχος, γερουσιαστής, βουλευτής και δευτερότοκος γιος του ΠετρόμπεηΙωάννης Μαυρομιχάλης (1835- 1879), νομικός, λόγιος και γιος του Αναστασίου Αντώνης Α. Μαυρομιχάλης, αντιναύαρχος, υπουργός, σύζυγος Πολυξένης Παπούδωφ και γιος του ΑναστασίουΠέτρος Μαυρομιχάλης, δικηγόρος, βουλευτής, σύζυγος της Στεφανίας Νικολάου Καλογεροπούλου και γιος του ΑντώνηΦωτεινή-Ναντίν Μαυρομιχάλη, σύζυγος του Αχιλλέα Θεόφραστου Χαιρέτη και κόρη του ΠέτρουΠέτρος Α. Μαυρομιχάλης, βουλευτής, υπουργός και γιος του Αναστασίου Ελένη Μαυρομιχάλη, σύζυγος Κωνσταντίνου Μουρούζη και κόρη του ΑναστασίουΓεώργιος Μουρούζης, αξιωματικός του ιππικού και γιος της Ελένης Ζωή Μουρούζη, σύζυγος Ιωάννη Βαλαωρίτη και κόρη της ΕλένηςΑριστοτέλης Ι. Βαλαωρίτης, βουλευτής και γιος της ΖωήςΕλένη Βαλαωρίτη, σύζυγος Λέοντος Καραπαναγιώτη και κόρη του ΑριστοτέληΤατιάνα Καραπαναγιώτη, τηλεοπτικός παραγωγός, βουλευτής, υπουργός και κόρη της ΕλένηςΚωνσταντίνος Βαλαωρίτης, διπλωματικός υπάλληλος και γιος της ΖωήςΝάνος Βαλαωρίτης, ποιητής και γιος του ΚωνσταντίνουΓεώργιος Μαυρομιχάλης, στρατιωτικός, πληρεξούσιος, σύζυγος Ελένης Σπυρίδωνος Ρώμα και γιος του ΑναστασίουΦωτεινή Μαυρομιχάλη, σύζυγος Κίμωνα Αργυρόπουλου και κόρη του ΓεωργίουΕλένη Αργυροπούλου, σύζυγος Αλέξανδρου Μάτσα και κόρη της ΦωτεινήςΦωτεινή Μαυρομιχάλη, δεσποινίς επί των τιμών και κόρη του ΑναστασίουΙωάννης Τζανής Μαυρομιχάλης (Κάτσης), αγωνιστής του '21, αρχηγός της ανταρσίας του 1830 και γιος του ΠιέρρουΓερμανός Μαυρομιχάλης, στρατηγός, βουλευτής και γιος του ΙωάννηΙωάννης (Γιαννούκος) Μαυρομιχάλης, βουλευτής και γιος του ΓερμανούΗλίας Κατσάκος Μαυρομιχάλης, αγωνιστής του ΄21, οπλαρχηγός και γιος του ΙωάννηΙωάννης Μαυρομιχάλης (Κατσάκος), βουλευτής και γιος του ΗλίαΚυριακούλης Μαυρομιχάλης, αγωνιστής του '21, σύζυγος της Μπενάκη, κόρης του Παναγιώτη Μπενάκη και γιος του ΠιέρρουΛεωνίδας Κ. Μαυρομιχάλης, βουλευτής, σύζυγος Αθηνάς Κολοβού και γιος του ΚυριακούληΚυριάκος Λ. Μαυρομιχάλης, βουλευτής και γιος του Λεωνίδα Παναγιώτης Μαυρομιχάλης, βουλευτής και γιος του ΛεωνίδαΠέτρος Μαυρομιχάλης, στρατιωτικός, βουλευτής, σύζυγος Ευφροσύνης Σούτσου και γιος του ΚυριακούληΑντωνία Μαυρομιχάλη, σύζυγος Ιωάννη Μπόταση και κόρη του Πέτρου Σοφία Μαυρομιχάλη, σύζυγος Δημητρίου Αργυρόπουλου και κόρη του ΠέτρουΙάκωβος Αργυρόπουλος, γιος της Σοφίας Γρηγόριος Αργυρόπουλος, σύζυγος Αλεξάνδρας Ιωάννη Τρικούπη και γιος της Σοφίας Μαρία Αργυροπούλου σύζυγος Εμμανουήλ Ζάννη και κόρη Γρηγορίου Γεώργιος Ζάννης, υιός της Μαρίας Σοφία Αργυροπούλου σύζυγος Κωνσταντίνου Στράφτη και κόρη Γρηγορίου Μαρίνα Κυριακή Στράφτη σύζυγος Σπυρίδωνος Αζαρία και κόρη της Σοφίας Γεώργιος Ιωάννης Στράφτης σύζυγος Ευγενίας Κομνηνού και υιός της Σοφίας Ειρήνη Αργυροπούλου, σύζυγος Γεωργίου Δούμα και κόρη της ΣοφίαςΣοφία Δούμα, σύζυγος του Γεωργίου Επαμεινώνδα Εμπειρίκου και κόρη της ΕιρήνηςΌλγα Εμπειρίκου, σύζυγος Τζον Γουλανδρή και κόρη της Σοφίας Ειρήνη Εμπειρίκου, σύζυγος του Κόμη André Skarbek - Borowski και κόρη της Σοφίας Επαμεινώνδας Γ. Εμπειρίκος, εφοπλιστής και γιος της ΣοφίαςΡωξάννη Μαυρομιχάλη, σύζυγος Θρασύβουλου Μάνου και κόρη του ΠέτρουΠέτρος Μάνος, αξιωματικός του στρατού, σύζυγος της Ελένης Ιακώβου Αργυροπούλου & της Σοφίας Τομπάζη και γιος της ΡωξάννηςΑσπασία Μάνου, σύζυγος του Βασιλιά Αλέξανδρου Α΄ της Ελλάδος και κόρη του Πέτρου & της ΕλένηςΠριγκίπισσα Αλεξάνδρα της Ελλάδας, σύζυγος του Βασιλιά Πέτρου Β΄ της Γιουγκοσλαβίας και κόρη της ΑσπασίαςΑλέξανδρος Β΄της Σερβίας, διάδοχος του θρόνου και γιος της ΑλεξάνδραςΡωξάννη Μάνου, σύζυγος Χρήστου Ζαλοκώστα και κόρη του Πέτρου & της Ελένης Αργυροπούλου Ραλλού Μάνου, χορογράφος, σύζυγος του Παύλου Μυλωνά και κόρη του Πέτρου & της Σοφίας ΤομπάζηΚωνσταντίνος Μάνος, ποιητής, πολιτικός, σύζυγος Ερριέτας Merlin και γιος της ΡωξάννηςΚυριακούλης Π. Μαυρομιχάλης (1850-1916) , πρωθυπουργός της Ελλάδας, σύζυγος Όρσολας Σπυρίδωνος Ρώμα και γιος του ΠέτρουΕυφροσύνη Μαυρομιχάλη, σύζυγος του Περικλή Αργυρόπουλου και κόρη του Κυριακούλη Πέτρος Κ. Μαυρομιχάλης (1887-1969), βουλευτής, υπουργός και γιος του Κυριακούλη Ασπασία Μαυρομιχάλη, σύζυγος του Ιωάννη Ράλλη, πρωθυπουργού, και κόρη του ΚυριακούληΔημήτριος Ράλλης, δικηγόρος και γιος της ΑσπασίαςΚωνσταντίνος Μαυρομιχάλης, αγωνιστής του '21, δολοφόνος του Καποδίστρια και γιος του ΠιέρρουΑικατερίνη Μαυρομιχάλη, πρώτη σύζυγος του Αλεξάνδρου Κουμουνδούρου και κόρη του ΓεωργίουΚωνσταντίνος Κουμουνδούρος, βουλευτής, υπουργός, αντιναύαρχος και γιος της ΑικατερίνηςΝικόλαος Πιεράκος Μαυρομιχάλης, αγωνιστής του '21, βουλευτής και γιος του ΠιέρρουΑικατερίνη Μαυρομιχάλη, σύζυγος Αριστείδη Γλαράκη και κόρη του ΝικολάουΔημήτριος Μαυρομιχάλης, αγωνιστής του '21 και γιος του ΠιέρρουΑντώνης Μαυρομιχάλης, αγωνιστής του '21, στρατηγός, γερουσιαστής, πληρεξούσιος, σύζυγος της Μαρίτσας Τζαμπλάκου-Μπενάκη, εγγονής του Παναγιώτη Μπενάκη και γιος του ΠιέρρουΠερικλής Πιερράκος Μαυρομιχάλης, αντιστράτηγος, Ολυμπιονίκης, πολιτικός και γιος του Αντωνίου Πέτρος Αντ. Μαυρομιχάλης, βουλευτής, δήμαρχος Καλαμάτας και γιος του ΑντωνίουΓεώργιος Μαυρομιχάλης, στρατιωτικός και γιος του Πέτρου Ηλίας Π. Μαυρομιχάλης, βουλευτής, Δήμαρχος Καλαμάτας και γιος του Πέτρου Αντώνιος Μαυρομιχάλης, στρατηγός και γιος του Πέτρου Στυλιανός Μαυρομιχάλης, πρωθυπουργός της Ελλάδας | Το όνομα Μαυρομιχάλης αναφέρεται στα μέλη σπουδαίας ηγεμονικής οικογένειας της Μάνης, που διακρίθηκε στον απελευθερωτικό αγώνα του '21 καθώς και στην πολιτική ζωή της Ελλάδας. Περισσότερα από τέσσερις δεκάδες μέλη της πέθαναν, από την εποχή του Ορλώφ (1769) μέχρι τους Βαλκανικούς πολέμους, πολεμώντας στους απελευθερωτικούς αγώνες των Ελλήνων. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CE%B1_%CE%9C%CE%B1%CF%85%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CF%87%CE%AC%CE%BB%CE%B7 |
Μπαδαχόθ (επαρχία) | Αν και σε πολλές περιφέρεις υπάρχουν χαμηλές σειρές λόφων, η επιφάνεια είναι πιο συχνά μια έρημη και μονότονη πεδιάδα, ευθεία ή ελαφρώς κυματιστή. Ένας μεγάλος ποταμός του είναι ο Γουαδιάνα, ο οποίος διατρέχει τα βόρεια της επαρχίας από τα ανατολικά προς τα δυτικά, τροφοδοτούμενος από πολλούς παραποτάμους· but it is only at certain seasons that the river-beds fill with any considerable volume of water, and the Guadiana may frequently be forded without difficulty. Το κλίμα είναι ηπειρωτικό με μεγάλες διακυμάνσεις ζέστης το θέρος και κρύου το καλοκαίρι, όταν άγριοι βόρειοι και βορειοδυτικοί άνεμοι φυσούν κατά πλάτος των πεδιάδων. Μετά το Μπαδαχόθ, την πρωτεύουσα, οι κυριότερες πόλεις είναι το Αλμεντραλέχο, η Αθουάγα, το Δον Μπενίτο, το Χέρεθ ντε λος Καμπαγιέρος, η Μέριδα, η Θάφρα, το Μοντίχο και η Βιγιανουέβα ντε λα Σερένα. Η Επαρχία του Μπαδαχόθ διαιρείται σε 134 δήμους: Κατάλογος δήμων στο ΜπαδαχόθΥπάρχουν επίσης παραδοσιακές κομητείες στην Επαρχία Μπαδαχόθ, όπως η Λα Σιμπέρια και η Γιάνος ντε Ολιβένθα, αλλά αυτές δεν έχουν πολύ επίσημη αναγνώριση. Εξτρεμαδούρα Diputación de Badajoz La Serena (Facebook) | Το Μπαδαχόθ είναι επαρχία της δυτικής Ισπανίας που βρίσκεται στην αυτόνομη κοινότητα της Εξτρεμαδούρα. Δημιουργήθηκε το 1833. Συνορεύει με τις επαρχίες του Κάθερες, του Τολέδο, της Θιουδάδ Ρεάλ, της Κόρδοβα, της Σεβίλλης, και της Ουέλβα, και με την Πορτογαλία. Με την έκταση της των 21.766 τ.χλμ., είναι η μεγαλύτερη επαρχία στην Ισπανία. Η άλλη επαρχία της Εξτρεμαδούρα, το Κάθερες, είναι η δεύτερη μεγαλύτερη. Το Μπαδαχόθ έχει πληθυσμό 662.808 (2002). Η πρωτεύουσά του είναι η πόλη του Μπαδαχόθ. Βλέπε επίσης Κατάλογος δήμων στο Μπαδαχόθ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%B1%CE%B4%CE%B1%CF%87%CF%8C%CE%B8_(%CE%B5%CF%80%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%AF%CE%B1) |
Τζεντίλε Μπελλίνι | Ο Τζεντίλε Μπελλίνι γεννήθηκε στην Δημοκρατία της Βενετίας από οικογένεια διάσημων ζωγράφων, μικρότερος γιος του επίσης διάσημου ζωγράφου Γιάκοπο Μπελλίνι, αδελφός του ήταν ο κορυφαίος Τζοβάνι Μπελλίνι και γαμπρός του ο επίσημος διάσημος ζωγράφος Αντρέα Μαντένια. Ο ανάδοχος του από τον οποίο πήρε το όνομα του ήταν ο εξίσου διάσημος Ιταλός ζωγράφος Τζεντίλε ντα Φαμπριάνο. Στην νεότητα του διδάχθηκε ζωγραφική από τον πατέρα του, αν και ζούσε στην σκιά των άλλων διάσημων μελών της οικογένειας του το ταλέντο του διακρίθηκε πολύ νωρίς. Η πιο γνωστή συνεργασία των τριών Μπελλίνι είναι τέσσερα τρίπτυχα για την εκκλησία της μονής της Carità της Βενετίας, η οποία σήμερα αποτελεί τμήμα της Πινακοθήκης της Ακαδημίας, όπου τα τρίπτυχα φυλάσσονται. Οι δύο αδελφοί συνέχισαν το έργο του πατέρα τους, ξεπερνώντας τον μάλιστα, και ο Τζεντίλε θαυμαζόταν για τους πίνακές του, όντας από το 1474 ο επίσημος προσωπογράφος του δόγη. Πολλά από τα έργα του όμως έχουν χαθεί, μεταξύ αυτών και οι πίνακες που ζωγραφισε για τον Μωάμεθ Β΄ κατά το διάστημα της παραμονής στην Κωνσταντινούπολη (1479-1481). Κατά τον Βαζάρι, ο σουλτάνος ήταν ενθουσιασμένος με τον Τζεντίλε και ο θαυμασμός του έφτασε στο έπακρο, όταν ο ζωγράφος του παρουσίασε την αυτοπροσωπογραφία του, που την έκανε κοιτάζοντας στον καθρέφτη. Σώθηκε πάντως η προσωπογραφία του Μωάμεθ, σήμερα στην Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου. Τα γνωστότερα από τα σωζόμενα έργα του Τζεντίλε είναι η «Λιτανεία στην Πλατεία του Αγίου Μάρκου» (1496) και «Το θαύμα του Σταυρού στην γέφυρα του Σαν Λορέντσο» (1500). Μας δίνουν μιαν εικόνα της Βενετίας όχι πολύ διαφορετική από την σημερινή (στην Πινακοθήκη της Ακαδημίας και οι δύο). Στην εποχή τους, ή τουλάχιστον στην αρχή της σταδιοδρομίας τους, ο Τζεντίλε απολάμβανε μεγαλύτερης εκτίμησης ως ζωγράφος, από τον Τζοβάννι. Η κρατούσα σήμερα άποψη είναι διαφορετική. Η σχέση πάντως των δύο αδελφών ήταν μέχρι τέλους υποδειγματική. Επιλογή έργων Giorgio Vasari, Le vite de' più eccellenti pittori, scultori, e architettori, 1550 (Τζόρτζο Βαζάρι, Οι βίοι των εξοχοτέρων ζωγράφων, γλυπτών και αρχιτεκτόνων -αποσπασματική ελληνική μετάφραση με τον τίτλο «Καλλιτέχνες της Αναγέννησης» από τον Στέλιο Λυδάκη, "Κανάκης", 1995) “The Consice Oxford Dictionary of Art and Artists”, Ian Chilvers (editor) – Oxford University Press 1990 | Ο Τζεντίλε Μπελλίνι (Βενετία, περί το 1429 - 23 Φεβρουαρίου 1507) ήταν μεγάλος Ιταλός ζωγράφος στην Βενετική Σχολή από μεγάλη καλλιτεχνική οικογένεια ζωγράφων. Ο μικρότερος αδελφός του ήταν ο κορυφαίος Ιταλός ζωγράφος Τζοβάνι Μπελλίνι, στην αρχή ήταν ο ίδιος ο Τζεντίλε πιο διάσημος σε σχέση με αυτόν αλλά αργότερα η κατάσταση αντιστράφηκε. Η ειδικότητα του ήταν από το 1474 οι προσωπογραφίες των Δόγηδων και άλλων διάσημων προσωπικοτήτων από την κοινωνική ζωή στην Δημοκρατία της Βενετίας. Αργότερα (1479) απεστάλη στην Κωνσταντινούπολη αφού ο φιλικός με την Βενετία, Οθωμανός Σουλτάνος Μωάμεθ Β΄ ο Πορθητής αναζητούσε έναν διάσημο Ευρωπαίο καλλιτέχνη, επέστρεψε την επόμενη χρονιά. Την εποχή που βρισκόταν στην Κωνσταντινούπολη δημιούργησε μιά μεγάλη σειρά από προσωπογραφίες, θεωρείται ο ιδρυτής του Οριενταλισμού, της μεταφοράς της Ευρωπαικής τέχνης στην Ανατολή. Οι προσωπογραφίες του Μωάμεθ του Πορθητή από τον Τζεντίλε Μπελλίνι έγιναν ανάρπαστες, τα αντίγραφα της διασκορπίστηκαν σε ολόκληρη την Ευρώπη. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BB%CE%B5_%CE%9C%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AF%CE%BD%CE%B9 |
Γιουνές Μπελχαντά | Μαροκινής καταγωγής και προερχόμενος από οικογένεια με έξι παιδιά, ο Γιουνές ανακαλύπτει το ποδόσφαιρο στην περιοχή του Γκαρ, στο Αραμόν και έπειτα στο Ρεμουλάν, πριν καθιερωθεί στην ΜΚΖ Αβινιόν.Αγωνίζεται στη θέση του λίμπερο μέχρι την κατηγορία under-13 αλλά ήδη παρακολουθείται στενά από αρκετούς συλλόγους όπως η Ολιμπίκ Μαρσέιγ, η Ολιμπίκ Λυών, η ΑΣ Σαιντ-Ετιέν και η ΑΣ Μονακό που ήδη διέκριναν το ταλέντο του. Πάντως, παρά την επιθυμία του να μετακομίσει στην περιοχή Φορέ (όπου εδρεύει η ΑΣ Σαιντ-Ετιέν), δεν υπογράφει με καμιά από αυτές τις ομάδες καθώς οι γονείς του δεν δέχονται αυτή την μετακίνηση, που θεωρούν πολύ μεγάλη για τις επιθυμίες τους. Τελικά καταλήγει στις ακαδημίες της Μονπελιέ ΣΚ όπου μετά από έξι χρόνια εκπαίδευσης επανατοποθετείται μπροστά από την άμυνα, στον χώρο της μεσαίας γραμμής. Κερδίζει με τους συμπαίκτες του τον τελικό του Κυπέλλου Γκαμπαρντέλα του 2009 απέναντι στην ΦΚ Ναντ με σκορ 2-0.Υπογράφει το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο το 2009. Πραγματοποιεί το ντεμπούτο του στην Πρώτη Κατηγορία στη διάρκεια του πρώτου αγώνα της σεζόν, στις 8 Αυγούστου του 2009 απέναντι στην Παρί Σεν Ζερμέν. Συμμετέχοντας σε 33 αγώνες, εκ των οποίων οι 19 ως βασικός, αποτελεί μια από τις αποκαλύψεις της σεζόν, που βρίσκει την Μονπελιέ ΣΚ να προκρίνεται για το Γιουρόπα Λιγκ χάρη σε μια 5η θέση στο πρωτάθλημα. Στο τέλος της σεζόν, ανανεώνει για δύο χρόνια το συμβόλαιό του με την Μονπελιέ ΣΚ, παραμένοντας έτσι μέλος της ομάδας μέχρι και τον Ιούνιο του 2014.Την επόμενη σεζόν, φτάνει με την ομάδα του στον τελικό του Λιγκ Καπ Γαλλίας του 2011 όπου η Μονπελιέ ηττήθηκε από την Μαρσέιγ με 1-0. Στις 9 Δεκεμβρίου 2011, ψηφίζεται καλύτερος παίκτης UNFP του μήνα Νοεμβρίου της Λιγκ 1, μπροστά από τον συμπαίκτη του Ολιβιέ Ζιρού. Στην αρχή της σεζόν 2010-2011 επιλέγει την Εθνική Μαρόκου, απορρίπτωντας την Εθνική Γαλλίας.Ο Γιουνές Μπελχαντά κάνει το ντεμπούτο του με την Εθνική Μαρόκου την Τετάρτη 17 Νοεμβρίου απέναντι στην Εθνική Ομάδα της Βορείου Ιρλανδίας.Στις 29 Δεκεμβρίου 2011, ο Έρικ Γκέρετς τον καλεί στην αποστολή που θα λάβει μέρος στο Κύπελλο Εθνών Αφρικής του 2012 που θα γίνει στην Γκαμπόν και στην Ισημερινή Γουινέα. | Ο Γιουνές Μπελχαντά είναι Γαλλο-μαροκινός ποδοσφαιριστής, διεθνής με την Εθνική Ομάδα του Μαρόκου, γεννημένος στις 25 Φεβρουαρίου του 1990 στην Αβινιόν. Αγωνιζόμενος στη θέση του μέσου, ξεκίνησε την επαγγελματική του καριέρα στην Μονπελιέ το 2009. Ο Γιουνές Μπελχαντά έχει μόλις έναν τίτλο στην τροπαιοθήκη του, αυτόν του νικητή του κυπέλλου Γκαμπαρντέλα που κέρδισε το 2009. Πάντως, συμμετείχε στον τελικό του Λιγκ Καπ Γαλλίας του 2011. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%AD%CF%82_%CE%9C%CF%80%CE%B5%CE%BB%CF%87%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AC |
Μποάκο | Το διαμέρισμα συνορεύει με τα διαμερίσματα Μούυ Μούυ στα βόρεια, Σαν Λορένσο στα νότια, Καμοάπα στα νότια και ανατολικά και Τεουστέπε, Σαν Χοσέ δε λος Ρεμάτες και Σάντα Λουσία στα δυτικά. Το ψηλότερο σημείο είναι το Σέρρο δε λα Βιέχα, με ύψος 1.020 μ. Το όνομα Μποάκο προέρχεται από την λέξη Boa(j) που σημαίνει «μάγοι» και την κατάληξη -ο που σημαίνει «τόπος». Ονομάζεται δε και Πόλη των Δύο Ορόφων (Ciudad de Dos Pisos) από τον Αρμάντο Ινσέρ Μπαρκέρο (Armando Incer Barquero). Η πόλη ιδρύθηκε από Ισπανούς αποίκους που μετανάστευσαν από την σημερινή Γουατεμάλα. Στο παρελθόν ανήκε στο διαμέρισμα Τσοντάλες. Στις 4 Φεβρουαρίου του 1910 η κυβέρνηση Χοσέ Μαδρίς ίδρυσε το διαμέρισμα Χερές (Jerez) με πρωτεύουσα την πόλη του Μποάκο. Ωστόσον ο εν λόγω νόμος ανηρέθη ώσπου στις 18 Ιουλίου του 1935 η κυβέρνηση Χουάν Μπαουτίστα Σακάσα δημιούργησε το διαμέρισμα Μποάκο. Η πόλη βρίσκεται 88 χιλιόμετρα ανατολικά της Μανάγουα. Η ψηλότρη κορυφή είναι ο Λόφος της Γραός (El Cerro de la Vieja). Κλίμα Η μέση θερμοκρασία της πόλης κυμαίνεται μεταξύ 27 και 30 °C κατά το θέρος και 18 °C κατά τον χειμώνα, ενώ ο ετήσιος υετός είναι 1.200-2.000 mm. Αγγλική Βικιπαίδεια Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Boaco στο Wikimedia Commons | Το Μποάκο (ισπανικά: Boaco) είναι ένας από τους έξι δήμους του Διαμερίσματος Μποάκο της Νικαράγουας. Πρωτεύουσα είναι η πόλη Μποάκο, η οποία είναι και πρωτεύουσα του διαμερίσματος. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%BF%CE%AC%CE%BA%CE%BF |
Υαλοθραύστης | Η χρήση υαλοθραυστών VSI σε εργασίες μεγάλης κλίμακας επιτρέπει την παραγωγή έως και 125 τόνων υαλοθραύσματος, ανά ώρα. Οι υαλοθραύστες VSI χρησιμοποιούν στρόβιλο υψηλής ταχύτητας, με άκρες ανθεκτικές στη φθορά και θάλαμο σύνθλιψης, που έχει σχεδιαστεί, για να «πετάει» το γυαλί. Οι υαλοθραύστες VSI χρησιμοποιούν την ταχύτητα και όχι την επιφανειακή δύναμη ως την κυρίαρχη δύναμη για να σπάσουν το γυαλί, καθώς αυτό επιτρέπει την ομοιόμορφη εφαρμογή της δύναμης θραύσης, τόσο σε όλη την επιφάνεια του υλικού, όσο και μέσω της μάζας του υλικού. Στην θρυμματισμένη του κατάσταση, το γυαλί έχει μια οδοντωτή και ανώμαλη επιφάνεια. Η εφαρμογή επιφανειακής δύναμης (πίεσης) έχει ως αποτέλεσμα απρόβλεπτα και τυπικά μη κυβικά σωματίδια. Καθώς το γυαλί «πετάται» από έναν ρότορα VSI πάνω σε έναν συμπαγή αμόνι, σπάει κατά μήκος των ρωγμών. Το τελικό μέγεθος σωματιδίων μπορεί να ελεγχθεί από πρώτον την ταχύτητα με την οποία το γυαλί ρίχνεται στον αμόνι και δεύτερον την απόσταση μεταξύ του άκρου του ρότορα και του σημείου πρόσκρουσης στον αμόνι. Το προϊόν που προκύπτει από τη σύνθλιψη VSI έχει γενικά ένα σταθερό σχήμα καμπίνας που μπορεί να βελτιστοποιήσει την απόδοση σε καταναλωτικές εφαρμογές, όπως η κατασκευή υαλοβάμβακα, κεραμικών σκευών, ρευστών και λειαντικών. Λόγω της εξαιρετικά λειαντικής φύσης του υλικού γυαλιού, προτιμάται γενικά η διαδικασία σύνθλιψης VSI έναντι της κρούσης οριζόντιου άξονα και των περισσότερων άλλων μεθόδων σύνθλιψης, με υψηλότερη συντήρηση και μικρότερη διάρκεια ζωής των εξαρτημάτων. Οι υαλοθραύστες VSI χρησιμοποιούν γενικά έναν περιστρεφόμενο ρότορα υψηλής ταχύτητας στο κέντρο του θαλάμου σύνθλιψης και μια εξωτερική επιφάνεια κρούσης, είτε από μεταλλικά αμόνια, ανθεκτικά στα λειαντικά, είτε από θρυμματισμένο γυαλί (ή πέτρα σε εφαρμογές αδρανών). Θραυστήρας γυαλιού για ανακύκλωση γυάλινων φιαλών (Πληροφορίες και βίντεο στην τοποθεσία Cogelme) | Ένας υαλοθραύστης παρέχει κονιοποίηση γυαλιού σε μέγεθος απόδοσης 5 εκατοστών ή λιγότερο. Οι εργασίες ανακύκλωσης μπορεί να κυμαίνονται από απλές, αυτόνομες μηχανές που τροφοδοτούνται με το χέρι έως πολυτελή συστήματα σύνθλιψης με σήτες, μεταφορείς, θραυστήρες και διαχωριστές. Όλοι οι ρύποι, που δεν είναι γυαλί, πρέπει γενικά να αφαιρούνται από το γυαλί, πριν από την ανακύκλωση. Οι διεργασίες που χρησιμοποιούνται στη σύνθλιψη γυαλιού για ανακύκλωση περιλαμβάνουν τις ίδιες μεθόδους που χρησιμοποιούνται από τη βιομηχανία αδρανών για τη σύνθλιψη πετρωμάτων σε άμμο (βραχοθραύστης). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A5%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%B8%CF%81%CE%B1%CF%8D%CF%83%CF%84%CE%B7%CF%82 |
Λυκάνθρωποι του Οσράιγκε | Οι λύκοι, αν και πλέον εξαφανισμένοι στην Ιρλανδία, κάποτε ήταν πολυάριθμοι· οι Ιρλανδοί λέγεται ότι μαστίζονταν από τα ζώα αυτά και εξέθρεψαν ένα ιδιαίτερο είδος σκύλου, το Ιρλανδέζικο κυνηγόσκυλο, για να τους κυνηγούν. Μέχρι και το 1650, λέγεται ότι το Κόουλρεϊν είχε δεχθεί επίθεση από αγέλη πεινασμένων λύκων. Ο λύκος είχε μια μακρόχρονη θέση στον ιρλανδικό πολιτισμό, και η ιρλανδική λογοτεχνία σε όλη τη μεσαιωνική περίοδο συνέδεε τους πολεμιστές με τους λύκους. Προέβαλλαν έναν συνδυασμό αγριάδας, ξέφρενης συμπεριφοράς, απρόβλεπτης και πρωτόγονης ζωώδους συμπεριφοράς, σεξουαλικής ικανότητας και πολεμικής γενναιότητας.Στο ιρλανδικό λογοτεχνικό μυαλό, οι λύκοι ήταν ιδιαίτερα στενά συνδεδεμένοι με τις πρακτικές των φιάννα, ομάδα πολεμιστών ακτημόνων νεαρών ανδρών που ζούσαν τον περισσότερο καιρό στην άγρια φύση και θεωρούνταν ότι ζούσαν κοντά σε υπερφυσικές δυνάμεις. Οι πολεμιστές απεικονίζονταν συχνά με κυνοειδή χαρακτηριστικά και μοιράζονταν ένα κοινό μοτίβο με την άγρια, ατημέλητη ή γυμνή εμφάνιση. Συχνά απεικονίζονταν ως λύκοι, κυνηγώντας τόσο ζώα όσο και ανθρώπους, και μπορεί να φορούσαν δέρματα λύκων ή να είχαν λυκίσιο χτένισμα ως μέρος μιας τελετουργικής μεταμόρφωσης. Οι λυκο-πολεμιστές ή λούχον (luchthonn, κυριολεκτικά «δέρματα λύκου») λέγεται ότι «πήγαιναν σε λυκο-κυνήγι» όταν πραγματοποιούσαν επιδρομές. Τέτοιοι συσχετισμοί μπορεί να οδήγησαν στους ιρλανδικούς θρύλους των λυκανθρώπων. Το μεσαιωνικό ιρλανδικό έργο Cóir Anmann (Ταίριασμα των Ονομάτων), το οποίο βασίστηκε πιθανότατα σε παλαιότερες παραδόσεις, δίνει αναφορά σε έναν θρυλικό λυκάνθρωπο πολεμιστή ονόματι Λάιγκνεχ Φάελαντ. Λέγεται ότι ήταν ο πρόγονος μιας φυλής λυκανθρώπων που σχετίζονταν με τους βασιλιάδες του Οσράιγκε στην ανατολική Ιρλανδία, που κάλυπτε το μεγαλύτερο μέρος της σημερινής Κομητείας Κίλκενι και Κομητείας Λις πριν από τη νορμανδική εισβολή στην Ιρλανδία τον 12ο αιώνα. Σύμφωνα με το Cóir Anmann, Ήταν ένας άνδρας που πήγαινε για λυκο-κυνήγι, δηλαδή πήγαινε για κυνήγι με μορφές λύκων, και οι απόγονοί του τον ακολουθούσαν και σκότωναν τα κοπάδια ακολουθώντας τη μέθοδο των λύκων, οπότε αυτός είναι ο λόγος που τον έλεγαν Λάιγκνεχ Φάελαντ, γιατί ήταν ο πρώτος από αυτούς που πήγε με τη μορφή λύκου. Λέγεται στις μεσαιωνικές γενεαλογίες ότι ήταν ο αδελφός του Φένταραχ μακ Ντούαχ (Feradach mac Duach), βασιλιά του Οσράιγκε, και προγόνου των επακόλουθων βασιλιάδων του, που κυβέρνησαν μέχρι να εκθρονιστούν από τους Νορμανδούς. Το Βιβλίο του Μπάλιμοουτ (Leabhar Bhaile an Mhóta) των τελών του 14ου αιώνα μπορεί να αναφέρεται σε αυτή την παράδοση σε ένα απόσπασμα που μιλάει για «τους απογόνους του λύκου» στο Οσράιγκε που έχουν την ικανότητα να μεταμορφωθούν και να πάνε να καταβροχθίσουν ανθρώπους. Άλλες αναφορές σε λυκανθρώπους της Ιρλανδίας εμφανίζονται στο ποίημα De Mirabilibus Hibernie (Περί των Θαυμάτων της Ιρλανδίας) του 11ου αιώνα, από τον επίσκοπο Πατρίκιο του Δουβλίνου, στο μέσο ιρλανδικό De Ingantaib Érenn (Περί των Θαυμάτων της Ιρλανδίας) και στο ποίημα του 13ου αιώνα De hominibus qui se vertunt in lupos (Άνθρωποι που μεταμορφώνονται σε λύκους). Το Historia Britonum (Ιστορία των Βρετανών) του Νέννιου του Μπάνγκορ παρουσιάζει μια ιρλανδική εκδοχή του τελευταίου ποιήματος. Οι αναφορές περιγράφουν ανθρώπους που μπορούν να μεταμορφωθούν σε λύκους, αφήνοντας πίσω τους το ανθρώπινό τους σώμα. Οι τραυματισμοί που δέχονται στη λυκίσια μορφή αντανακλώνται στο ανθρώπινό τους σώμα, ενώ κρέας από τα θηράματά τους θα φανεί στο στόμα τους. Το ανθρώπινο σώμα τους ήταν ευάλωτο ενώ βρισκόταν σε μορφή λύκου και οι φίλοι και η οικογένειά τους είχαν προειδοποιηθεί να μην τους μετακινήσουν. Τέτοιες ιστορίες αντικατόπτριζαν τις λαϊκές πεποιθήσεις ότι οι ψυχές μπορούσαν να εγκαταλείψουν το σώμα και να ταξιδεύουν αλλά δεν μπορούσαν να επιστρέψουν αν το σώμα ήταν διαταραγμένο.Το De Ingantaib Érenn μιλάει για τους λυκανθρώπους ως ζώντες στο Οσράιγκε, αλλά αυτή η λεπτομέρεια παραλείπεται στο νορβηγικό έργο Konungs Skuggsjá (Καθρέπτης του Βασιλέως) του 13ου αιώνα. Περιγράφει τους λυκανθρώπους ως ανθρώπους που είχαν καταραστεί ως θεία τιμωρία για μοχθηρία. Σύμφωνα με την αναφορά, Λέγεται ότι όταν ο Άγιος Πατρίκιος κήρυξε τον Χριστιανισμό σε αυτή τη χώρα, υπήρχε μια φατρία που αντιτάχτηκε σε αυτόν πιο πεισματικά από οποιονδήποτε άλλον στη χώρα· και αυτοί οι άνθρωποι πάσχισαν να υβρίσουν με πολλούς τρόπους τόσο τον Θεό όσο και τον ιερό άνθρωπο. Και όταν κήρυττε την πίστη σε αυτούς όπως στους άλλους και ήρθε να συσκεφθεί μαζί τους εκεί όπου πραγματοποιούσαν τις συναθροίσεις τους, αυτοί υιοθέτησαν το σχέδιο να ουρλιάζουν σε αυτόν σαν λύκοι. Ο Άγιος Πατρίκιος αποκρίθηκε προσευχόμενος στον Θεό να τιμωρήσει τη φατρία, με αποτέλεσμα να υποφέρουν από «μια αρμόζων και αυστηρή αλλά και πολύ θαυμαστή τιμωρία, διότι λέγεται ότι όλα τα μέλη αυτής της φατρίας μετατρέπονται σε λύκους για κάποιο χρονικό διάστημα και περιφέρονται μέσα στο δάσος τρώγοντας το ίδιο φαγητό με τους λύκους· αλλά είναι χειρότεροι από τους λύκους, γιατί σε όλες τους τις πονηριές έχουν το πνεύμα των ανθρώπων, μολονότι είναι τόσο πρόθυμοι να καταβροχθίσουν ανθρώπους όσο και να καταστρέψουν άλλα πλάσματα.» Οι λυκάνθρωποι δεν μεταμορφώνονταν μόνιμα, καθώς είτε έπερναν τη μορφή λύκου κάθε έβδομο χειμώνα είτε μεταμορφώνονταν σε λύκος για χρονικό διάστημα επτά ετών, μετά από το οποίο δεν μεταμορφώνονταν ποτέ ξανά. Η σκανδιναβική αναφορά βασίζεται σαφώς στις παλαιότερες αναφορές των λυκανθρώπων του Οσράιγκε, αν και χωρίς να αναφέρεται το Οσράιγκε, και σε εκτενή αναφορά στην Ιουερνική Τοπογραφία (Γεωγραφία της Ιρλανδίας) του 12ο αιώνα του Γεράλδου της Ουαλίας. Διορισμένος ως Αρχιδιάκονος του Μπρέκνοκ το 1175, εργάστηκε επίσης ως ιστορικός και συγγραφέας και συνόδευσε τον μελλοντικό Βασιλιά Ιωάννη της Αγγλίας σε μια αποστολή στην Ιρλανδία το 1185. Η Τοπογραφία του Γεράλδου παρουσιάζει την ιστορία ενός ανώνυμου ιερέα που ταξιδεύει από το Όλστερ ως το Μιθ όταν συναντά έναν λύκο στο δάσος. Προς έκπληξή του, ο λύκος του λέει να μην φοβάται και μιλάει για τον Θεό. Ο ιερέας ικετεύει τον λύκο να μην τον βλάψει και τον προτρέπει να εξηγήσει. Ο λύκος απαντά: Υπάρχουν δύο από εμάς, ένας άνδρας και μια γυναίκα, ντόπιοι του Οσράιγκε, οι οποίοι μέσω της κατάρας ενός Νατάλιου, αγίου και ηγούμενου, αναγκαζόμαστε κάθε επτά έτη να αναβάλλουμε την ανθρώπινη μορφή και να απομακρυνόμαστε από τις κατοικίες των ανθρώπων. Εγκαταλείποντας πλήρως την ανθρώπινη μορφή, παίρνοντας αυτή του λύκου. Στο τέλος των επτά ετών, εάν καταφέρουμε να επιβιώσουμε, δύο άλλοι αντικαθίστανται στις θέσεις μας, και επιστρέφουμε στη χώρα μας και στην προηγούμενή μας μορφή. Και τώρα, η συντρόφισσά μου σε αυτή την επίσκεψη κείτεται επικίνδυνα άρρωστη μη εμπνευσμένη από τη θεϊκή ελεημοσύνη, για να της δώσεις τις παρηγοριές του ιερατικού σας αξιώματος. Ο ιερέας υπακούει και εκτελεί τις τελευταίες ιεροτελεστίες πάνω στον άρρωστο θηλυκό λύκο. Ο αρσενικός λύκος τραβάει το δέρμα του θηλυκού λύκου, αποκαλύπτοντας μια ηλικιωμένη γυναίκα από κάτω, για να καθησυχάσει τον ιερέα ότι δεν πράττει βλασφημία. Αφού ο ιερέας έδωσε κοινωνία στην γυναίκα/λύκαινα, ο αρσενικός λύκος τον οδηγεί έξω από το δάσος και του δίνει πολλές προφητείες για το μέλλον της Ιρλανδίας και των Άγγλων εισβολέων της. Στη συνέχεια, ο ιερέας καλείται σε σύνοδο που συγκαλείται από τον επίσκοπο του Μιθ ο οποίος, σύμφωνα με τις συμβουλές του Γεράλδου, διατάζει τον ιερέα να εμφανιστεί ενώπιον του Πάπα. Ο ίδιος ο Γεράλδος δεν μπορεί να παρευρεθεί αλλά ακούει για το θέμα από τους κλητήρες του επισκόπου.Όπως έχουν παρατηρήσει αρκετοί σχολιαστές, η ιστορία είναι μοναδική από πολλές απόψεις. Είναι η μόνη στην οποία λυκάνθρωπος μιλάει, και δεν είναι συνηθισμένοι λυκάνθρωποι, που υποβάλλονται σε πλήρη μεταμόρφωση, αλλά εξακολουθούν να είναι ανθρώπινα όντα κάτω από τα δέρματα λύκου. Ως εκ τούτου, είναι εκχριστιανισμένοι λυκάνθρωποι· είναι άτομα δημιουργημένα κατ' εικόνα του Θεού που έχουν αλλάξει εξωτερικά την εμφάνισή τους αλλά διατηρούν την ανθρώπινη νοημοσύνη και τις μορφές τους, αν και κρυμμένες. Οι λυκάνθρωποι θεωρούνται επίσης ότι είναι θύματα μιας κατάρας που προκαλείται στην κοινότητά τους ως συλλογική τιμωρία για τις αμαρτίες τους.Ο Γεράλδος προχωράει στο να συζητήσει τα θεολογικά υπονοούμενα της ιστορίας του, αναφερόμενος σε αναφορές λυκανθρώπων στο έργο του Αυγουστίνου Ιππώνου του 5ου αιώνα Η Πολιτεία του Θεού. Επαναλαμβάνει τις απόψεις του Αυγουστίνου για τη μεταμόρφωση: Συνεπώς, συμφωνούμε με τον Αυγουστίνο, ότι ούτε οι δαίμονες ούτε οι μοχθηροί άνθρωποι δεν μπορούν ούτε να δημιουργήσουν ούτε να αλλάξουν πραγματικά την φύση τους· αλλά εκείνους που ο Θεός έχει δημιουργήσει μπορούν, προς την εξωτερική εμφάνιση, με την άδειά του, να μεταμορφωθούν, έτσι ώστε να φαίνονται ότι είναι αυτό που δεν είναι· οι αισθήσεις των ανθρώπων εξαπατούνται και αποκοιμούνται από έναν παράξενο υπαινιγμό, έτσι ώστε τα πράγματα δεν φαίνονται όπως υφίστανται πραγματικά, αλλά παράξενα έλκονται από τη δύναμη κάποιου φαντάσματος ή μαγικού ξορκιού για να στηρίξουν τα μάτια τους σε εξωπραγματικές και πλασματικές μορφές. Η αναφορά του για τους λυκανθρώπους του Οσράιγκε μπορεί επίσης να είχε πολιτικά στοιχεία ως μεταφορά για τη νορμανδική κατάκτηση της Ιρλανδίας. Η Κάθριν Ε. Κάρκοβ υποστηρίζει ότι η ιστορία παρουσιάζει έμμεσα τον ίδιο τον ιρλανδικό λαό ως κτηνώδη στην εμφάνιση, αλλά ακόμα εξαγοράσιμο μέσω του χριστιανικού μυστηρίου, σαν φτιάχτηκαν κατ' εικόνα του Θεού κάτω από όλα αυτά. Ο γηραιός ετοιμοθάνατος θηλυκός λυκάνθρωπος μπορεί να ερμηνευτεί ως προσωποποίηση της Ιρλανδίας και σύμβολο της μετάβασης της παλαιάς τάξης, από την ιθαγενή ιρλανδική εκκλησία με τις αμφισβητήσιμες πρακτικές της στην αγγλική εκκλησία. | Οι θρυλικοί λυκάνθρωποι του Οσράιγκε (Όσσορι), ενός βασιλείου της πρώιμης μεσαιωνικής Ιρλανδίας, αποτελούν το αντικείμενο πολλών αναφορών στα μεσαιωνικά ιρλανδικά, αγγλικά και σκανδιναβικά έργα. Οι λυκάνθρωποι λέγεται ότι ήταν οι απόγονοι μιας θρυλικής φιγούρας που ονομάζεται Λάιγκνεχ Φάελαντ (Laignech Fáelad), ο οποίος ήταν ένας από τους πρώτους βασιλιάδες του Οσράιγκε. Οι θρύλοι μπορεί να έχουν προέλθει από τις δραστηριότητες πολεμιστών στην αρχαία Ιρλανδία, οι οποίοι αποτελούσαν αντικείμενο συχνών λογοτεχνικών συγκρίσεων με τους λύκους, και οι οποίοι ενδεχομένως είχαν υιοθετήσει λυκίσια χτενίσματα ή φορούσαν δέρματα λύκων ενώ πήγαιναν για «λυκο-κυνήγι» και πραγματοποιούσαν επιδρομές. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CF%85%CE%BA%CE%AC%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%80%CE%BF%CE%B9_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9F%CF%83%CF%81%CE%AC%CE%B9%CE%B3%CE%BA%CE%B5 |
ΚηποΦατσούλες | Η παράσταση δημιουργήθηκε από τον Φιλ Βιχέρ και τον Μάικ Νάρακι όταν ήθελαν να δημιουργήσουν μια σειρά βίντεο που διδάσκουν τα παιδιά ιστορίες και μαθήματα από τη Βίβλο, κάνοντάς τα ελκυστικά και διασκεδαστικά. Ο Φιλ αρχικά ξεκίνησε το 1990. Το πρώτο του animated μοντέλο ήταν μια ανθρωπόμορφη μπάρα καραμέλας. Ωστόσο, η σύζυγός του πρότεινε ότι οι γονείς θα προτιμούσαν έναν ήρωα που αντιπροσωπεύει τις σωστές διατροφικές συνήθειες, και αυτός δημιούργησε χαρακτήρες βασισμένους σε φρούτα και λαχανικά. Σκέφτηκε ότι ένα αγγούρι ήταν η καλύτερη επιλογή. Αυτός επέλεξε αυτά τα αντικείμενα, όπως είπε ότι ήταν εύκολο να το χειριστείς σε σύγκριση με τους χαρακτήρες με τα άκρα, τα ρούχα ή τα μαλλιά λόγω των περιορισμών στα τρισδιάστατα γραφικά κατά τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Ο Φιλ στη συνέχεια συναντήθηκε με τον Μάικ Νάρακι, ο οποίος και οι δύο έκαναν κουκλοθέατρο στο κολέγιο της Βίβλου. Ο Φιλ έκανε ένα στο «Η πριγκίπισσα και το μπιζέλι», αλλά το έλεγε από την οπτική γωνία του μπιζελιού, αλλά ποτέ δεν το έκανε σαν κουκλοθέατρο. Τελικά, τα σκίτσα που είχε σχεδιάσει ο Φιλ ήταν η βάση για οι ΚηποΦατσούλες. Το ίδιο το αρχικό όνομα ήρθε από τον Μάικ Νάρακι, καθώς θεώρησε ότι ήταν ένας καλός τίτλος, καθώς ήταν για τα λαχανικά που έδιναν ιστορίες. Ενώ η το Toy Story θεωρείται η πρώτη ταινία κινουμένων σχεδίων που χρησιμοποιεί εικόνες υπολογιστή για ταινία, οι ΚηποΦατσούλες είναι η πρώτη σειρά βίντεο που χρησιμοποιεί αυτό το είδος κινούμενων σχεδίων πριν από την απελευθέρωση της ταινίας. Ο Μπομπ η ντομάτα (αγγλικά: Bob the Tomato) είναι ένας από τους δύο κύριους χαρακτήρες της σειράς. Συνήθως είναι μαζί με τον Λάρι και είναι συνήθως ευγενής και ευγενικός. Ωστόσο, μερικές φορές απογοητεύεται όταν τα πράγματα πάνε στραβά. Ο Λάρι το αγγούρι (αγγλικά: Larry the Cucumber) είναι ένας από τους δύο κύριους χαρακτήρες της σειράς. Συνήθως είναι μαζί με τον Μπομπ και του αρέσει να είναι αστείο. Έχει επίσης ένα τμήμα στη μέση της παράστασης όπου τραγουδά αστεία τραγούδια. Για παράδειγμα, το τραγούδι που τραγουδάει στο Είσαι Γείτονάς Μου (αγγλικά: Are You My Neighbor?) τον περιλαμβάνει να ψάχνει για την βούρτσα του. Σε ένα άλλο παράδειγμα, όπως φαίνεται στο Lyle the Kindly Viking, τραγουδάει για το πώς το καπέλο του είναι υπέροχο και σημαντικό. Ιστορίες Του Ψυγείου (αγγλικά: Where's God When I'm S-Scared?) Τα Σταφύλια της Οργής (αγγλικά: God Wants Me To Forgive Them!?!) Είσαι Γείτονάς Μου (αγγλικά: Are You My Neighbor?) Ο Ρακ, ο Σακ και ο Μπένι (αγγλικά: Rack, Shack & Benny) Ο Ντέιβ και το Τεράστιο Τουρσί (αγγλικά: Dave and the Giant Pickle) The Toy That Saved Christmas Very Silly Songs! Ο Λάρι και η Ιστορία Από το Διάστημα (αγγλικά: Larry-Boy! and the Fib from Outer Space!) Josh and the Big Wall! Η Κυρία Βατόμουρο (αγγλικά: Madame Blueberry) The End of Silliness? Ο Λάρι και η Φήμη-Ζιζάνιο (αγγλικά: Larry-Boy and the Rumor Weed) King George and the Ducky Esther...The Girl Who Became Queen Lyle the Kindly Viking The Ultimate Silly Song Countdown Ο Μικρός Ιωνάς: Οι ΚηποΦατσούλες σε Νέες Περιπέτειες (αγγλικά: Jonah: A VeggieTales Movie) Οι Πειρατές που δεν Κάνουν Τίποτα (αγγλικά: The Pirates Who Don't Do Anything: A VeggieTales Movie) Επίσημη ιστοσελίδα | Οι ΚηποΦατσούλες (αγγλικά: VeggieTales) είναι σειρά κινουμένων σχεδίων για παιδιά που δημιουργήθηκε από τη Big Idea Productions με ανθρωπόμορφα λαχανικά σε ιστορίες που μεταφέρουν ηθικά θέματα που βασίζονται στον Χριστιανισμό. Στην Ελλάδα, η σειρά διανεμήθηκε από την Προοπτική Α.Ε. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B7%CF%80%CE%BF%CE%A6%CE%B1%CF%84%CF%83%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B5%CF%82 |
Μαξιμιλιανός Ευγένιος, αρχιδούκας της Αυστρίας | Ο Μαξιμιλιανός Ευγένιος Λουδοβίκος Φρειδερίκος Φίλιππος Ιγνάτιος Ιωσήφ Μαρία γεννήθηκε στη Βιέννη και ήταν ο δευτερότοκος γιος του Όθωνα, Αρχιδούκα της Αυστρίας, και της Μαρίας Ιωσηφίνας των Βέττιν, κόρης του Γεωργίου της Σαξονίας. Το 1915 του απονεμήθηκε το διάσημο του Τάγματος του Χρυσόμαλλου Δέρατος από τον μεγάλο θείο του Φραγκίσκο Ιωσήφ της Αυστρο-Ουγγαρίας. Στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο υπηρέτησε ως ταγματάρχης στο Στρατό και ως αντιπλοίαρχος στο Ναυτικό. Το 1917 ο μεγαλύτερος αδελφός του Κάρολος έγινε αυτοκράτορας της Αυστρο-Ουγγαρίας και ο Μαξιμιλιανός Ευγένιος εστάλη να πληροφορήσει τον Γουλιέλμο Β΄ της Γερμανίας για το γεγονός. Με το γάμο του εγκαταστάθηκε στο ανάκτορο Μπελβεντέρε της Βιέννης. Το 1918 οδήγησε την αυστριακή επίθεση στο Ντόσο Άλτο, αλλά μία οβίδα πέρασε κοντά του και του έσπασε το τύμπανο του αυτιού του, με αποτέλεσμα να έχει μερική κώφωση. Νίκησαν οι Αυστριακοί και ο Μαξιμιλιανός Ευγένιος έλαβε τη διάκριση του μεγαλόσταυρου του Τάγματος του Λεοπόλδου. Τελικά το Ντόσο Άλτο ανακτήθηκε από τους Ιταλούς. Το 1918 εκτοπίστηκε ο Κάρολος και κηρύχθηκε Δημοκρατία. Το επόμενο έτος ψηφίστηκε ο νόμος για τους Αψβούργους-Λωρραίνης: μπορούσαν να μείνουν στη χώρα, μόνο αν αποποιούντο των δικαιωμάτων τους στο θρόνο, ακύρωναν την ιδιότητά τους ως μέλη της δυναστείας και γινόταν απλοί πολίτες. Ο Κάρολος προτίμησε να ζήσει με την οικογενειά του έξω από την Αυστρία και ο αδελφός του τον ακολούθησε. Τους δόθηκε άδεια για την Ελβετία. Από εκεί ο Μαξιμιλιανός Ευγένιος μετακόμισε στη Βαυαρία, στην άκρη της λίμνη Στάρνμπεργκ. Χρησιμοποιούσε μερικές φορές το ψευδώνυμο κόμης του Βέρνμπεργκ ή του Κύμπουργκ. Αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή με διδακτορικό. Ο Μαξιμιλιανός Ευγένιος πήγε στην κηδεία του Καρόλου, που απεβίωσε το 1922 στη νήσο Μαδέιρα της Πορτογαλίας. Μήνυσε τον τελευταίο γραμματέα του αδελφού του, τον Βαρόνο του Στάινερ, για απάτη στην πώληση οικογενειακών κοσμημάτων. Το 1930 ο πρωτότοκος γιος του Καρόλου, ο Όθων ενηλικιώθηκε και ο Μαξιμιλιανός Ευγένιος παραβρέθηκε στον εορτασμό, που έγινε στο Χαμ του Βελγίου. Το 1933 ο πρωθυπουργός Ένγκελμπερτ Ντόλφους του έδωσε άδεια διαμονής στην Αυστρία, όμως το 1945 η Β΄ Δημοκρατία επέστρεψε στους προηγούμενους νόμους. Ο Μαξιμιλιανός-Ευγένιος απεβίωσε από καρδιακή προσβολή το 1952 στη Νίκαια, σε ηλικία 56 ετών. Η σορός του βρίσκεται στην κρύπτη του ναού του ανακτόρου του Άλτσχαουζεν, τόπο ταφής των δουκών της Βυρτεμβέργης. Νυμφεύτηκε το 1917 τη Φραγκίσκη, κόρη του Κορράδου του Χόενλοε-Βάλντενμπουργκ-Σίλλινγκσφυρστ, και είχαν τέκνα: Φερδινάνδος (1918 - 2004), Αρχιδούκας της Αυστρίας, νυμφεύτηκε την Ελένη του Τέρρινγκ-Γιέττενμπαχ, κόρη της Ελισάβετ της Ελλάδας. Είχε τέκνα: Ελισάβετ Καικιλία Ελένη (1957 - 1983), παντρεύτηκε τον Τζέιμς Λίτχφηλτ. Σοφία Φραγκίσκη Μαρία Γερμανή (γενν. 1959), παντρεύτηκε τον Μαριάνο Ούγο του Βίνντις-Γκράετς. Μαξιμιλιανός Ερρίκος Φερδινάνδος (γενν. 1961), τιτουλάριος Αρχιδούκας της Αυστρίας. Ερρίκος (1925 - 2014), Αρχιδούκας της Αυστρίας. Είχε τέκνα: Φίλιππος (γενν. 1962), τιτουλάριος Αρχιδούκας της Αυστρίας. Μαρία Χριστίνα (γενν. 1964), παντρεύτηκε τον Κλέμενς Γκούγκενμπερκ φον Ρήντχοφεν. Φερδινάνδος (γενν. 1965), τιτουλάριος Αρχιδούκας της Αυστρίας. Κορράδος (γενν. 1971), τιτουλάριος Αρχιδούκας της Αυστρίας. | Ο Μαξιμιλιανός Ευγένιος (γερμ. Maximilian Eugen, 13 Απριλίου 1895 - 19 Ιανουαρίου 1952) από τον Οίκο των Αψβούργων-Λωρραίνης ήταν αρχιδούκας της Αυστρίας και πρίγκιπας της Ουγγαρίας και της Βοημίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%BE%CE%B9%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CF%82_%CE%95%CF%85%CE%B3%CE%AD%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CF%82,_%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B9%CE%B4%CE%BF%CF%8D%CE%BA%CE%B1%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%91%CF%85%CF%83%CF%84%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82 |
Εσθονική Αστυνομία | Ο ανώτερος αξιωματικός της αστυνομίας κατέχει τον τίτλο του Εθνικού Αστυνομικού Επίτροπου. Η κεντρική υπηρεσία είναι το Εσθονικό Αστυνομικό Συμβούλιο, το οποίο διαχειρίζεται, κατευθύνει και συντονίζει τις δραστηριότητες όλων των αστυνομικών μονάδων υπό την διοίκηση του. Η Αστυνομία της Εσθονίας έχει τρεις εθνικές μονάδες: την Κεντρική Εγκληματική Αστυνομία, την Αστυνομία Επιβολής του Νόμου, και την Ιατροδικαστική Υπηρεσία. Η Εσθονική Αστυνομία ιδρύθηκε στις 12 Νοεμβρίου του 1918. Η πρώτη περίοδος ύπαρξής της ήταν μέχρι το καλοκαίρι του 1940, όταν το Εσθονικό Κράτος έχασε την ανεξαρτησία του από την Σοβιετική Ένωση. Η ίδρυση της Εσθονικής Αστυνομίας έγινε σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες για την χώρα, την περίοδο του Πολέμου της Ανεξαρτησίας. Η Εσθονική Αστυνομία επανιδρύθηκε υπό την δικαιοδοσία του Υπουργείου Εσωτερικών, τον Μάρτιο του 1991, με τον Νόμο της Αστυνομίας. Ο νόμος, που ψηφίστηκε στις 20 Σεπτεμβρίου του 1990, όρισε την περίοδο μετάβασης από την Σοβιετική Πολιτοφυλακή, μέχρι την ολοκλήρωση του σχηματισμού της Εσθονικής Αστυνομίας. Η περίοδος έληξε στις 1 Μαρτίου του 1991, καθώς ήταν η ημέρα αποκατάστασης της Εσθονικής Αστυνομίας. Το 2010, η συνοριοφυλακή καταργήθηκε και το προσωπικό της απορροφήθηκε από την Αστυνομία. Στα τέλη του Απριλίου του 2017, ανακοινώθηκε ο εξοπλισμός των περιπολικών της Εσθονικής Αστυνομίας με λούτρινα αρκουδάκια. Έγκλημα στην Εσθονία Επίσημη ιστοσελίδα (Αγγλικά) Επίσημη ιστοσελίδα (Εσθονικά) | Η Εσθονική Αστυνομία (εσθονικά: Eesti Politsei) είναι η υπηρεσία επιβολής του νόμου της Εσθονίας. Από το 2010, επίσημα ονομάζεται ως Εσθονική Αστυνομία και Επιτροπή Συνοριοφυλακής (εσθονικά: Eesti Politsei- ja Piirivalveamet). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%83%CE%B8%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%91%CF%83%CF%84%CF%85%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%AF%CE%B1 |
Μελίτη Φλώρινας | Το παλιό όνομα του χωριού ήταν Βοστεράνη/Βοσταράνη (Воштарани) ή εκ παραφθοράς, Οφτσάρανη. Το όνομα Μελίτη αποτέλει ακριβή μετάφραση στα ελληνικά του Βοστάρανη, το οποίο σημαίνει τόπος με μελίσσια. Προέρχεται από το παλαιοσλαβικό Осы (όσι) που σημαίνει σφήκα, αλλά με την πάροδο των ετών, στην τοπική διάλεκτο επικράτησε να σημαίνει τη μέλισσα. Το όνομα του χωριού στην οθωμανική περίοδο ήταν Τούρμπελη (Türbeli). Υπάρχουν δυο βασικές εκδοχές για την τούρκικη ονομασια του χωριού. Η πρώτη βασίζεται στην τουρκική λέξη τουρμπές (türbe) που σημαίνει τάφος/μαυσωλείο ενώ η δεύτερη, στην τουρκική λέξη τούρμπα/turba που σημαίνει την τύρφη, μια μορφή ορυκτού άνθρακα. Το όνομα Οφτσάρανη (Овчарани) είναι μεταγενέστερο και ουσιαστικά παραφθορά του αρχικού Βοστεράνη/Βοσταράνη (Воштарани) και είναι άγνωστο το πότε χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά. Η Μελίτη είναι χτισμένη στη δυτική πλευρά των προπόδων του Βόρα. Τη διασχίζει ο Γεροπόταμος (ή Σταραρέκας) που πηγάζει από την κορυφή του Βόρα και χύνεται στον Σακουλέβα, ο οποίος με τη σειρά του ενώνεται μέσω του Εριγώνα με τον Αξιό. Στο χωριό υπήρχαν 9 νερόμυλοι, εκ των οποίων σήμερα διατηρείται μόνο ένας (του Ιωάννη Ταρτόρα). Στη Μελίτη υπάρχει η εκκλησία του Προφήτη Ηλία, η βυζαντινή εκκλησία του Αγίου Γεωργίου και τα ερείπια ρωμαϊκών λουτρών. Από τα λιγοστά αρχαιολογικά ευρήματα (τάφοι, αγγεία, επιγραφές και νομίσματα) εικάζεται η ύπαρξη στη Μελίτη ρωμαϊκού οικισμού και λουτρώνα. Η σημερινή ονομασία της οφείλεται στην αρχαία ελληνική πόλη Μελίτων που κατά τη ρωμαϊκή περίοδο, αποτέλεσε κόμβο της Εγνατίας οδού. Η βυζαντινή εκκλησία του Αγίου Γεωργίου που βρίσκεται στην άκρη του χωριού δείχνει της συνέχεια της πολίχνης κατά το μεσαίωνα.Η πρώτη νεώτερη αναφορά στο χωριό βρίσκεται σε Οθωμανικό τεφτέρι του 1481 στο οποίο το χωριό αναφερότανε με το όνομα Βοστεράνη και σύμφωνα με την περιγραφή είχε 98 οικογένειες. Ελληνικό (πρώτη γνωστή αναφορά είναι του 1894) και βουλγάρικο σχολείο υπήρχαν στο χωριό μέχρι τις αρχές του εικοστού αιώνα. Κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του Ίλιντεν και λόγω της μη συμμετοχής των Ελλήνων στην εξέγερση, οι Βούλγαροι κομιτατζήδες οργάνωσαν δολοφονικές ενέργειες κατά σημαινόντων Τούρκων της περιοχής έτσι ώστε να προκαλέσουν αντίποινα σε βάρος των χριστιανών (στα χωριά που δεν συμμετείχαν), για να αναγκαστούν έτσι τους κατοίκους της, να αναμιχθούν στο εγχείρημα. Τα γεγονότα αυτά ανάγκασαν τους κατοίκους της Βοστεράνης να αποστείλουν αντιπροσωπεία στα ευρωπαϊκά προξενεία προκειμένου να διαμαρτυρηθούν για τις τουρκικές βιαιότητες στο χωριό. Μετά την αποτυχία της εξέγερσης νέα ένοπλα βουλγαρικά σώματα κατέκλυσαν την περιοχή, ασκώντας πίεση στα χωριά προκειμένου οι κάτοικοι να προσέλθουν στην Εξαρχία. Η Βοστεράνη δέχεται αφόρητες πιέσεις στις αρχές του 1904 από πολυάριθμα βουλγαρικά σώματα, αλλά οι κάτοικοι ανθίστανται και παραμένουν στο Πατριαρχείο. Η ελληνική Κοινότητα Βοστεράνης αναφέρεται ως μία από τις πλέον ανθούσες ελληνικές κοινότητες της Βορειοδυτικής Μακεδονίας. Σε απόρρητη έκθεσή του ο Έλληνας πρόξενος Μοναστηρίου Δημήτριος Καλλέργης αναφέρει στις 20 Φεβρουαρίου του 1904 ότι "...υπό το κράτος βίας αόπλων ή ενόπλων Βουλγαρικών συμμοριών..." αρκετοί κάτοικοι της Βοστεράνης υπέγραψαν αναφορές αποσκιρτήσεως. Παρά τη συνεχιζόμενη και εντεινόμενη βουλγαρική βία καθ’ όλη τη διάρκεια του 1904 με την επαναδραστηριοποίηση των κομιτατζήδων Μήτρο Βλάχο, Σίσκο, Αλέκο, Κόλε Ποπγκεοργκίεφ, Κωνστάντη και Τάνε Κλιάντσεφ, οι κάτοικοι της Βοστεράνης κατάφεραν να προβάλουν αντίσταση και να παραμείνει η κοινότητα ελληνική ως τα τέλη του 1904. Κατά τη διάρκεια του Μακεδονικού αγώνα, το χωριό μαστίζεται από λεηλασίες των βουλγαρικών σωμάτων. Το 1908 οι Βοστερανιώτες τρομοκρατούνται από τους Βούλγαρους κομιταζήδες Τσούλκωφ, Σφέτκωφ, Τζάικωφ, Σίντωφ και Χρήστωφ που προς τα μέσα του έτους κατέστρεψαν την ελληνική εκκλησία του χωριού.Μετά τους Βαλκανικούς πολέμους το χωριό ενσωματώθηκε στην Ελλάδα. Στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο το χωριό κατακτήθηκε από τη Βουλγαρία αλλά με την Συνθήκη του Νεϊγύ επιστράφηκε στην Ελλάδα. Μετά την ανταλλαγή πληθυσμών το 1923-1924 ο τουρκικός πληθυσμός αποχώρησε από το χωριό και στη θέση του εγκαταστάθηκαν 211 Έλληνες πρόσφυγες (55 οικογένειες) από την Μικρά Ασία, τον Πόντο και την Ανατολική Θράκη. Μετά την επιδρομή των ναζιστών Γερμανών τον Απρίλιο 1941 μια τοπική διοίκηση εγκαταστάθηκε και κάτοικοι του χωριού συμμετείχαν στην Βουλγαρική οργάνωση "Οχράνα". Το 1946, 20 άτομα από την οργάνωση "Οχράνα" φυλακίστηκαν από το δικαστήριο της Φλώρινας. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, δρούσε στο χωριό η βουλγαρική προπαγάνδα διά μέσω του αξιωματικού Άντον Κάλτσεφ, που συνεργάζονταν με τα στρατεύματα Κατοχής. Είχε οργανώσει δίκτυο πληροφοριοδοτών και υποδείκνυε στους ναζιστές, αυτούς που έπρεπε να εκτελεστούν για την εθνική τους δράση. Το 1943 συνελήφθη στο χωριό του ο Μελιτηνός Ναούμ Κωστίδης (1879 - 1943), σημαντικό στέλεχος της Ελληνικής Εθνικής αντίστασης στην περιοχή, και εκτελέστηκε.Κατά την διάρκεια του Ελληνικού εμφύλιου το 1946-49, κάτοικοι του χωριού συμμετείχαν στο ΝΟΦ, πολιτική-στρατιωτική οργάνωση που συμμετείχαν κυρίως Σλαβομακεδόνες της Ελλάδας, αλλά και κάτοικοι της σημερινής Βόρειας Μακεδονίας. Μετά τον εμφύλιο πολλοί κάτοικοι του χωριού εγκατέλειψαν το χωριό. Στη Μελίτη υπήρχε ένταση ανάμεσα σε δύο μερίδες σλαβόφωνων κατοίκων. Για τη μια, η ταυτότητα είναι έννοια πολιτική και καθορίζεται από την επιλογή αφοσίωσης στο ελληνικό εθνικό κράτος. Οι σλαβόφωνοι ονομάζουν τους εαυτούς τους "ντόπιους" ή "Έλληνες Μακεδόνες", σε αντιδιαστολή με τους Πόντιους, τους Αρβανίτες και τους Βλάχους. Για την άλλη μερίδα, η ταυτότητα δεν είναι πολιτική επιλογή, αλλά έχει εθνικό περιεχόμενο και αποτελεί αίσθημα και συνείδηση της ιστορίας και της σλαβομακεδονικής ή βουλγαρικής γλωσσικής και μουσικοχορευτικής λαϊκής παράδοσης. Προβάλλουν δηλαδή περισσότερο, τη σλαβομακεδονική επιρροή στην περιοχή ως την κυρίαρχη, ενώ τη θεωρούν ξένη προς τον Ελληνισμό. Με βάση αυτή την ουσιοκρατική αντίληψη, αυτοαποκαλούνται "εθνικά Μακεδόνες", "Σλαβομακεδόνες" ή απλώς "δικοί μας" και ονομάζουν την άλλη μερίδα "ελληνόφρονες" ή ειρωνικά "Έλληνες" και "υπερέλληνες". Αντίστοιχα, για τους τελευταίους, εξαιτίας της κατανόησης της ταυτότητας ως πολιτικής επιλογής, οποιαδήποτε μη ελληνική ταυτότητα γίνεται αντιληπτή ως ανθελληνική, δηλαδή επιλογή αφοσίωσης σε ένα άλλο εθνικό κράτος, εν προκειμένω τη Βόρεια Μακεδονία, και γι' αυτό αποκαλούν την άλλη μερίδα "αυτονομιστές" ή ακόμη πιο υποτιμητικά "φιλοσκοπιανούς".Η διοργάνωση τοπικών γιορτών και η απόδοση τραγουδιών και στην διάλεκτο της σλαβομακεδονικής γλώσσας (γιορτές οργανώνονται στο Πανηγύρι του Προφήτη Ηλία που γιορτάζεται 19-20 Ιουλίου) είχαν γίνει αφορμή στο παρελθόν για εθνοτικές εντάσεις και αντίδραση των ελληνικών αρχών στην περιοχή. Το πανηγύρι του Προφήτη Ηλία για κάποιους παραπέμπει στην αντιοθωμανική εξέγερση του Ίλιντεν το 1903 (στην οποία βέβαια δεν συμμετείχαν οι κάτοικοι του χωριού) και "οι τοπικές αρχές το λαμβάνουν ως εκδήλωση ανταρσίας απέναντι στην ελληνική κυριαρχία στη περιοχή". Οι αντιδράσεις των αρχών σχολιάστηκαν από εφημερίδες των Σκοπίων.Το πρώτο καταγεγραμμένο επεισόδιο καταστολής (σε βίντεο) είναι από το 1988 όταν η αστυνομία προειδοποίησε τον πρόεδρο ότι απαγορεύονται τα τραγούδια στα σλαβομακεδονικά και ότι οι χοροί θα πρέπει να ανακοινώνονται με τα ελληνικά ονόματά τους. Στο πανηγύρι έγινε επέμβαση της αστυνομίας για να σταματήσει ο χορός, κόπηκε η παροχή ρεύματος και αποσπάθηκε το μικρόφωνο με βία από τον τραγουδιστή. Το 1990 επαναλήφθηκαν τα επεισόδια με βίαιη διακοπή του ρεύματος επειδή στο χωριό συμμετείχε συγκρότημα στην σλαβομακεδονική γλώσσα. Το 1994 το πανηγύρι της Μελίτης καλύφθηκε τηλεοπτικά από την εκπομπή του Νάσου Αθανάσιου στον σταθμό Mega Channel χρησιμοποιώντας, σύμφωνα με μία άποψη, "ύφος εθνικής κινδυνολογίας". Έχουν δημοσιευτεί άρθρα στον ελληνικό τύπο σύμφωνα με τα οποία στο τοπικό πανηγύρι της Μελίτης όταν αποχωρούν οι εκπρόσωποι των ελληνικών αρχών ακούγονται στο προαύλιο του δημοτικού σχολείου του χωριού τραγούδια στην τοπική σλαβομακεδονική γλώσσα, ακόμη και με εθνεγερτικό περιεχόμενο.Το φθινόπωρο 1991 σύμφωνα με δημοσίευση στην - εφημερίδα της ανανεωτικής Αριστεράς - Εποχή, ο ελληνικός στρατός πραγματοποίησε παρελάσεις σε "ατίθασα Σλαβομακεδονικά χωριά", ανάμεσα σε αυτά είναι και η Μελίτη με σκοπό "τον εντυπωσιασμό τους για να σταματήσουν τα [υποτιθέμενα] όνειρα και τις βλέψεις που έχουν - προσάρτηση με τα Σκόπια". Το 1998, ιερέας από την Μελίτη αρνήθηκε να βαπτίσει κορίτσι "με το όνομα Ντόνκα". Το 2008 κάτοικοι της Μελίτης μαζ'ι με άλλους κάτοικους από τα χωριά Λόφοι και Κέλλη εμπόδισαν την διεξαγωγή στρατιωτικών ασκήσεων στο πεδίο βολής των Λόφων, με το σκεπτικό πως αυτό βρίσκεται πολύ κοντά σε κατοικημένες περιοχές γύρω χωριά, θεωρώντας τη λειτουργία του παράνομη και επικίνδυνη για την ασφάλεια των πολιτών.Στις 14 Αυγούστου δημοσιεύτηκε η είδηση (6 Αυγούστου 2011 στο Κόσμο του Επενδυτή) ότι ο πρόεδρος του Δημοτικού Διαμερίσματος της Μελίτης έχει λάβει άδεια λειτουργίας ραδιοφωνικού σταθμού προκειμένου να εκπέμπει πρόγραμμα στα σλαβομακεδονικά. Το χωριό είχε πληθυσμό από δίγλωσσους και σλαβόφωνους (σύμφωνα με μια έρευνα που έγινε το 1993) Έλληνες και απόγονους Ελλήνων προσφύγων από τον Πόντο. Σύμφωνα με μια έρευνα, οι τελευταίοι αποτελούν περίπου το 15% του πληθυσμού. Κατά τον πρόεδρο του Δημοτικού Διαμερίσματος Μελίτης, Παναγιώτη Αναστασιάδη (περιστασιακά συστηνόμενο και ως Πάντε Ασλάκοφ), ορισμένοι κάτοικοι του χωριού αυτοπροδιορίζονται ως Σλαβομακεδόνες. Σύμφωνα με την επίσημη απογραφή του 2001, ο πληθυσμός της Μελίτης είναι 1.533 κάτοικοι. Ναούμ Κωστίδης (1879 - 1943), στέλεχος της Εθνικής Αντίστασης, εκτελέστηκε από τους Βούλγαρους. Ιουστίνος Μπαρδάκας, μητροπολίτης Νέας Κρήνης και Καλαμαριάς Χρήστος Ευαγγέλου, πολιτικός, διατέλεσε Αντιπεριφερειάρχης Δυτικής Μακεδονίας Από το καλοκαίρι του 2016, ο Α.Μ.Σ Μελιτέας Μελίτης διοργανώνει τριήμερες μουσικές εκδηλώσεις με την συμμετοχή καταξιωμένων Ελλήνων μουσικών που συγκεντρώνουν μεγάλο πλήθος κόσμου. Σοφία Ηλιάδου-Τάχου, Εξελλήνησις Ξενόφωνων: Όψεις της εκπαιδευτικής πολιτικής στη Μακεδονία του 1912-1936. Το παράδειγμα του νομού της Φλώρινας, Κλειώ-περιοδική έκδοση για τη νεότερη ιστορία, τ/χ2, (άνοιξη 2006),σελ.113-146 Γιάννης Κολιόπουλος: Λεηλασία Φρονημάτων,Τόμος Β', Εκδόσεις Βάνιας, Α' Έκδοση, Θεσσαλονίκη 1995, ISBN 960-288-040-6. Βιβλίο - Τάσος Κωστόπουλος: Η απαγορευμένη γλώσσα - Κρατική Καταστολή των Σλαβικών Διαλέκτων στην Ελληνική Μακεδονία, Εκδόσεις Βιβλιόραμα, Δ' Έκδοση, Αθήνα 2008, ISBN 978-960-8087-73-6. Rossini, Claudia (2003). «Graecophiles and Macedonophiles: Greek Macedonia's Slavic-Speakers, the Minority Identity Question and the Clash of Identities at Village Level». Jahrbücher für Geschichte und Kultur Südosteuropas 5: 161-172. | Η Μελίτη (παλαιότερη ονομασία Βοστέρανη, Βοσταράνη ή Οφτσάρανη; σλαβομακεδονικά: Воштарани - Овчарани Βοσταράνη ή Οφτσάρανη /; βουλγάρικα: Βοστάρανη /Вощарани) είναι χωριό που ανήκει στον δήμο Φλώρινας του ομώνυμου νομού. Βρίσκεται 18 χλμ. νοτιοανατολικά της πόλης της Φλώρινας και σε υψόμετρο 680 μέτρων. Οι κάτοικοι του χωριού είναι κυρίως γεωργοί, κτηνοτρόφοι και εργάτες-τεχνίτες. Κοντά στην Μελίτη υπάρχει ηλεκτροπαραγωγός σταθμός της ΔΕΗ.Στις 19-20 Ιουλίου γίνονται πανηγύρια στο χωριό, κατά την γιορτή του Προφήτη Ηλία, ενώ συνδυάζονται με γιορτές και παραδοσιακούς μακεδονικούς χορούς και τραγούδια. Λόγω της χρήσης σλαβικής διαλέκτου στα τραγούδια, οι γιορτές αυτές είχαν παλαιότερα χαρακτηριστεί ως ανθελληνικές και είχαν καταγραφεί αντιδράσεις των ελληνικών αρχών. Ορισμένες πηγές αναφέρουν τη Μελίτη ως επίκεντρο του σλαβομακεδονικού εθνικού ακτιβισμού στην Ελλάδα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CE%BB%CE%AF%CF%84%CE%B7_%CE%A6%CE%BB%CF%8E%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%B1%CF%82 |
Άγιος Γεώργιος Κοίτας Λακωνίας | Ο Άγιος Γεώργιος είναι πεδινός οικισμός στη ΝΔ. Λακωνία, στη δυτική πλευρά της Λακωνικής Μάνης. Βρίσκεται πάνω από τον όρμο του Μέζαπου, στον Μεσσηνιακό κόλπο, πολύ κοντά στον οικισμό Σταυρί και σε μέσο σταθμικό υψόμετρο 140. Απέχει 90 χλμ. περίπου Ν. της Σπάρτης. Ο οικισμός αναγνωρίστηκε το 1835 και προσαρτήθηκε στον δήμο Μέσσης. Το 1899 εντάχθηκε στον νομό Λακωνικής και το 1909 υπήχθη στον νομό Λακωνίας. Με το ΦΕΚ 244Α - 04/12/1997 αποσπάστηκε από την κοινότητα Κοίτας και προσαρτήθηκε στον δήμο Οιτύλου. Με το ΦΕΚ 87Α - 07/06/2010 αποσπάστηκε από τον δήμο Οιτύλου και προσαρτήθηκε στον δήμο Ανατολικής Μάνης. Η Εκκλησία της Επισκοπής, στην ομώνυμη τοποθεσία βόρεια του οικισμού, από τα σημαντικότερα βυζαντινά μνημεία της Μάνης. Πρόκειται για εξαιρετικής ποιότητας σύνολο, το σημαντικότερο στην περιοχή, που η τεχνοτροπία του συνδέεται με εκείνη της Κωνσταντινούπολης. Ο ναός χρονολογείται στα τέλη του 12ου αιώνα, ήταν ιδιόκτητος και ανήκε στον άρχοντα της περιοχής, τον Γεώργιο Δαιμονογιάννη. Είναι σταυροειδής με οκτάπλευρο τρούλο, ενώ στην τοιχοποιία του έχουν χρησιμοποιηθεί αρχαίο οικοδομικό υλικό, πώρινα λαξευτά μέλη και λιθόπλινθοι από βυσσινί μάρμαρο του Ταινάρου. Διασώζει σχεδόν ακέραιο τον γλυπτό του διάκοσμο, με τέμπλο αρχικά μαρμάρινο και σήμερα κτιστό. Ξεχωρίζει το πεταλόμορφο τόξο της Ωραίας Πύλης, που είναι μοναδικό στον ελλαδικό χώρο. Σημαντικές είναι και οι τοιχογραφίες, που χρονολογούνται γύρω στο 1200, οι παλαιές και στον 18ο αιώνα, οι νεότερες. Στην ίδια τοποθεσία της Επισκοπής υπάρχουν ίχνη μεσαιωνικού οικισμού και παραδοσιακά μανιάτικα πυργόσπιτα. Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 1978, 2006 (ΠΛΜ) Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, εκδ. 1963 (ΠΛ) Εγκυκλοπαίδεια Δομή, 2002-4 Περιοδικό «Διακοπές», εκδ. Δ.Ο.Λ., 2010 Οργανισμός εκδόσεων «Ελλάδα», χάρτες (Βαρελάς) eetaa.gr https://naoistimani.blogspot.com/p/blog-page_88.html | Ο Άγιος Γεώργιος είναι οικισμός της τοπικής κοινότητας Κοίτας, της δημοτικής ενότητας (τέως δήμου) Οιτύλου, του δήμου Ανατολικής Μάνης, της περιφερειακής ενότητας (τέως νομού) Λακωνίας, στην περιφέρεια Πελοποννήσου, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης Πριν το σχέδιο Καποδίστριας και το πρόγραμμα Καλλικράτης, ανήκε στην επαρχία Οιτύλου του νομού Λακωνίας, στο γεωγραφικό διαμέρισμα Πελοποννήσου. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%BF%CE%AF%CF%84%CE%B1%CF%82_%CE%9B%CE%B1%CE%BA%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82 |
Φώτιος Φισκ | Ο Φώτιος Καβασάλης Φισκ γεννήθηκε στο νησί της Ύδρας. Σε νεαρή ηλικία η οικογένειά του μετακόμισε στη Σμύρνη, όπου ο πατέρας του εργαζόταν ως λογιστής σε εμπορικό κατάστημα. Γύρω στο 1814, πανούκλα αφάνισε το μεγαλύτερο μέρος της οικογένειας Καβασάλη. Ο πατέρας του, η μητέρα του, δύο αδέρφια και δύο αδελφές του πέθαναν. Ο Φώτιος μολύνθηκε επίσης από την πανώλη, αλλά ανάρρωσε. Ο Φώτιος μετακόμισε στη Μάλτα, για να ζήσει με τον μεγαλύτερο αδελφό του Αθανάσιο. Το 1821 ξεκίνησε ο Ελληνικός Πόλεμος της Ανεξαρτησίας. Ο Φώτιος ήταν περίπου δεκατριών ετών. Ο αδελφός του Αθανάσιος εντάχθηκε στην ελληνική επανάσταση και πολέμησε σε πολλές μάχες.Το καλοκαίρι του 1822, ο Καβασάλης συνάντησε τον Αμερικανό Ιεραπόστολο Πλίνι Φισκ (Pliny Fisk). Ο Καβάσαλης ζούσε με τον θείο του Παναγιώτη Μάνεση (Panages Maneses). Ο Καβασάλης αποφάσισε ότι ήθελε να γίνει ιεραπόστολος. Ο θείος του συμβουλεύτηκε έναν τοπικό ιερέα και ήθελε πλήρη εξήγηση για τις βιβλικές σπουδές, που θα έκανε ο ανιψιός του στην Αμερική. Ο ορθόδοξος ιερέας ρωτήθηκε επίσης για τις εκπαιδευτικές πρακτικές των ιεραποστόλων. Ο ιερέας Ιωάννης Καραβέλης (John Karavelles) αποφάσισε να στείλει τον γιο του Αναστάσιο με τον Καβασάλη. Ο Φώτιος έλαβε οδηγίες ότι δεν μπορούσε να παντρευτεί. Και τα δύο αγόρια επιβιβάστηκαν σε ένα πλοίο, που ονομάζεται Αμερική στη Μάλτα. Μιλούσαν ελληνικά, ιταλικά και μαλτέζικα. Κανείς τους δεν μιλούσε Αγγλικά.Τα αγόρια έφτασαν στις Ηνωμένες Πολιτείες στα γενέθλια του Τζορτζ Ουάσινγκτον στις 22 Φεβρουαρίου 1823. Τα παιδιά ταξίδεψαν σε όλη τη Νέα Αγγλία και είδαν τις πιο μεγαλοπρεπείς εκκλησίες. Όταν έφτασαν στη Βοστόνη γνώρισαν πολλούς διακεκριμένους Αμερικανούς. Συναντήθηκαν επίσης με τον πρώην Πρόεδρο Τζον Κουίνσι Άνταμς (John Quincy Adams). Και οι δύο νεαροί στάλθηκαν σε ένα σχολείο αποστολής στην Κορνουάλη του Κονέκτικατ. Τους έδωσε οδηγίες ο διευθυντής του σχολείου, Ντάγκετ. Έμαθαν βασικές γνώσεις αγγλικών. Και τα δύο αγόρια ήταν μικρά και μακριά από το σπίτι. Οι νεαροί συναντήθηκαν με τον κυβερνήτη του Κονέκτικατ Όλιβερ Γουόλκοτ Τζούνιορ (Oliver Wolcott Jr.). Τους κάλεσε στο σπίτι του στις επόμενες διακοπές τους. Ο Ντίκον Λούμις (Deacon Loomis) είπε στον Φώτιο και τον Αναστάσιο ότι δεν μπορούσαν να ταξιδέψουν στο σπίτι του Κυβερνήτη, επειδή έπρεπε να οργώσουν τα χωράφια κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών. Ζούσαν και πήγαιναν σχολείο σε μια σχολική φάρμα. Τα αγόρια παράκουσαν και ταξίδεψαν κρυφά στο σπίτι του Κυβερνήτη. Όλη η πόλη νόμιζε ότι πνίγηκαν. Απόλαυσαν τις καλοκαιρινές τους διακοπές και έζησαν σαν βασιλιάδες. Ο Κυβερνήτης παρενέβη στο σχολείο και τους επετράπη να επιστρέψουν, για να συνεχίσουν την εκπαίδευσή τους.Μέχρι τα τέλη του φθινοπώρου του 1823, ο Φώτιος και ο Αναστάσιος μεταφέρθηκαν στο Νιου Χέιβεν του Κονέκτικατ (New Haven Connecticut). Τα αγόρια έμαθαν αγγλικά. Φοιτούσαν στην Ακαδημία Χόπκινς (Hopkins Academy) στο Νιου Χέιβεν Kονέκτικατ. Παρέμειναν στο ίδρυμα για δύο χρόνια. Ήταν με τον Δρ. Χέρικ (Rev. Dr. Herrick). Μελέτησαν αγγλικά, ελληνικά λατινικά, αριθμητική, άλγεβρα, γεωγραφία και την υπόλοιπη απαιτούμενη εκπαίδευση. Τα αγόρια ετοιμαζόντουσαν να φοιτήσουν στο κολέγιο Άμερστ της Μασαχουσέτης (Amherst Massachusetts). Δυστυχώς, το Συμβούλιο Ξένων Αποστολών χώρισε τον Φώτιο και τον Αναστάσιο. Δεν ζούσαν πια μαζί.Στάλθηκαν στο Άμχερστ (Amherst) και παρακολούθησαν μια ακαδημία, που συνδέεται με το Κολλέγιο Άμχερστ (Amherst College). Σε αυτό το ίδρυμα, ετοιμαζόντουσαν να παρευρεθούν στο Άμχερστ. Ήταν παρόμοιο με την προετοιμασία πριν το κολλέγιο. Έμαθαν ελληνικά και λατινικά, άλγεβρα, γεωμετρία, αστρονομία και άλλους κλάδους. Ο Φώτιος και ο Αναστάσιος δεν επιτρεπόταν να φύγουν από το σχολείο, επειδή ήταν από ξένη χώρα. Χρειάζονταν ειδική άδεια, όπως άδεια απουσίας κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών. Ο γιος ενός διακεκριμένου πάστορα προσκάλεσε τον Φώτιο σε διακοπές στο Μπράτλμπορο του Βερμόντ (Brattleboro, Vermont). Ο Αναστάσιος τον προειδοποίησε και τον παρακάλεσε να μην φύγει. Ο Φώτιος απόλαυσε ένα καταπληκτικό καλοκαίρι κάνοντας ιππασία στο Βερμόντ. Ο Φώτιος επέστρεψε στο Άμχερστ το φθινόπωρο και ενημερώθηκε από τον Πρόεδρο του Κολεγίου Άμχερστ Χέμαν Χάμπρει (Heman Humphrey) ότι αποβλήθηκε. Ήταν το δεύτερο παράπτωμα του εναντίον του Συμβουλίου Ξένων Αποστολών. Έστειλαν τον Φώτιο πίσω στο θείο του στη Μάλτα. Ο Αναστάσιος συνέχισε τις σπουδές του, αλλά αποφάσισε να μην γίνει ιερέας και να σπουδάσει νομικά. Ο Φώτιος ήταν πίσω στη Μάλτα με τον θείο του, Παναγή Μάνεση. Ο θείος του του εξασφάλισε μια θέση στη πρόσφατα σχηματισμένη κυβέρνηση. Ο Φώτιος είχε μια ειδική διαταγή υπογεγραμμένη από τον Ιωάννη Καποδίστρια. Ο νεαρός Φώτιος πήρε ένα πλοίο, με το όνομα Έλενα, στην Αίγινα. Είχε διαταγές να περιμένει το αποτέλεσμα της Ναυμαχίας του Ναυαρίνου. Αντιθέτως, ο νεαρός τυχοδιώκτης, με τα 40 δολάρια, που του δόθηκαν από τον Ιωάννη Καποδίστρια, ταξίδεψε στη Σμύρνη. Ήθελε να επιστρέψει πίσω στις Ηνωμένες Πολιτείες, για να ολοκληρώσει τις σπουδές του. Βρήκε έναν καπετάνιο, που ταξίδευε για τη Νέα Υόρκη. Το πλοίο δεν έφτασε ποτέ στη Νέα Υόρκη. Ο Φώτιος βρέθηκε εγκαταλελειμμένος στη Καραϊβική. Βρίσκονταν στο νησί Μαρτινίκ (Martinique). Ευτυχώς ήταν γνωστός με τον Αμερικανό πρόξενο, που τον γνώριζε από το Νιού Χέιβεν (New Haven). Στο νησί, ο Φώτιος έγινε μάρτυρας επεισοδίων σκλαβιάς. Ήταν τρομοκρατημένος από αυτόν το θεσμό. Είχε διδαχθεί για τη φρικιαστική Οθωμανική σκλαβιά ως παιδί και ο θεσμός ενστάλαξε φόβο στη ψυχή του. Μισούσε τη σκλαβιά. Ήταν ικανός ώστε να βρει ένα πέρασμα για τη Νέα Υόρκη από το νησί, αλλά σταμάτησε στο Γουίλμινγκτον, στη Βόρεια Καρολίνα (Wilmington, North Carolina). Σε αυτή τη τοποθεσία, έγινε μάρτυρας της αμερικανικής σκλαβιάς, ακόμα πιο φρικιαστικής από τη σκλαβιά στο νησί της Μαρτινίκ (Martinique).Το 1828, ήταν απομονωμένος στη Νέα Υόρκη χωρίς λεφτά. Ο πλούσιος φιλάνθρωπος και συντάκτης του περιοδικού “Journal of Commerce”, Τζέραντ Χάλεκ βοήθησε τον Φώτιο στην αρχή. Ο Φώτιος εργάστηκε ως φαρμακοποιός στην οδό Γκρίνουιτς (Greenwich Street). Εργάστηκε επίσης και σε κατάστημα υλικού στο Μπροντγουέι (Broadway). Έμεινε στη Νέα Υόρκη για αρκετά χρόνια. Ήταν ένας αγωνιστής για την κατάργηση της σκλαβιάς. Παρευρέθηκε σε χριστιανικές συναντήσεις. Γνώρισε τον Σάμουελ Χάνσον Κοξ (Samuel Hanson Cox). Ο Κοξ ήταν γνωστός αγωνιστής για την κατάργηση της σκλαβιάς και υπουργός. Ο Κοξ ολοκλήρωσε το εκκλησίασμα επιτρέποντας Αφροαμερικανικά μέλη. Η εκκλησία του ήταν η εκκλησία της οδού Λάιτ (Laight Street Church), βρίσκονταν στη γωνία μεταξύ των δρόμων Λάιτ και Βάρικ (Laight and Varick). Ο Άρθουρ Τάππαν (Arthur Tappan) ήταν μέλος της. Ο αφροαμερικανός πρεσβυτέριος αιδεσιμότατος Σάμουελ Κόρνις (Samuel Cornish) παρευρέθηκε στις λειτουργίες και κάθονταν δίπλα στον Άρθουρ Τάππαν. Ο Κοξ κήρυττε ότι ο Ιησούς μπορεί να ήταν έγχρωμος. Αυτή η πληροφορία ταξίδεψε σε όλη τη πόλη της Νέας Υόρκης και μια μαφία δημιουργήθηκε. Οι πολέμιοι της κατάργησης της σκλαβιάς ξέσπασαν. Η μαφία επιτέθηκε την εκκλησία της οδού Λάιτ. Κατέστρεψαν το σπίτι του Κοξ. Ο Κοξ έφυγε από την πόλη με την οικογένεια του και τον Φώτιο.Ο Φώτιος προσκλήθηκε να γίνει μέλος της Εκκλησιαστικής Εκκλησίας. Αφιέρωσε τη ζωή του στη διακονία του Ευαγγελίου και στη κατάργηση της σκλαβιάς. Έγινε δεκτός σε ολόκληρη υποτροφία από τον Δόκτορα Σάμουελ Χάνσον Κοξ (Dr. Rev Samuel Hanson Cox). Ο Κοξ πήρε μια θέση στο Θεολογικό Εκπαιδευτήριο Όμπερν (Auburn Theological Seminary) στο άνω μέρος της Νέας Υόρκης από το 1834 μέχρι το 1837. Το εκπαιδευτήριο βρίσκονταν στο Όμπερν, στη Νέα Υόρκη και ήταν ένα ασφαλές μέρος για τον υπουργό και την οικογένεια του. Ο Φώτιος έμεινε στο ίδρυμα για τρία χρόνια, όπου τον προετοίμασαν να γίνει διάκονος του Ευαγγελίου. Ο Φώτιος δεν ήταν πια περιορισμένος όπως ήταν στο Νιού Ίνγκλαντ (New England). Ευχαριστιόνταν τις καλοκαιρινές του διακοπές. Κάποια στιγμή ταξίδεψε στους καταρράκτες του Νιαγάρα (Niagara Falls). Ένα ποίημα είχε γραφτεί προς τιμήν του από τον φίλο του τον Καρούθ (Carruth). Το ποίημα εξηγούσε ολόκληρη την επίσκεψη του στους καταρράκτες του Νιαγάρα. Σημείωνε ότι ο περιπετειώδης Φώτιος πήγε κάτω από τους καταρράκτες και πήρε μια πέτρα. Ο Φώτιος ολοκλήρωσε τις σπουδές του για να γίνει ιερέας μετά από αυστηρή εξέταση. Τοποθετήθηκε σε μια εκκλησία στο Χάλιφαξ, στο Βερμόντ (Halifax, Vermont). Μετά που έγινε διάκονος, άρχισε να χρησιμοποιεί το όνομα «Φισκ» (το επίθετο του). Δεν του άρεσε η πόλη του Χάλιφαξ στο Βερμόντ, λόγω του κρύου καιρού. Το Βερμόντ ήταν μια πολιτεία, που ήταν φιλική προς τους ανθρώπους υπέρμαχους της κατάργησης της δουλείας. Ο φιλέλληνας και υπέρμαχος κατάργησης της δουλείας Τζόναθαν Πέκαμ Μίλλερ έζησε στο Βερμόντ. Μετά από λίγο καιρό, ταξίδεψε στη Νέα Υόρκη και σε άλλα μέρη του Βορειοανατολικής Αμερικής κάνοντας κήρυγμα σε διάφορες πόλεις. Μέχρι το 1840, έκανε κήρυγμα στην Ουάσινγκτον.Ο Τζον Κουίνσι Άνταμς ήταν μέλος του «Σπιτιού των Εκπροσώπων». Γνωριζόταν με τον Φώτιο. Πρότεινε στον Φώτιο να γίνει εφημέριος στο πολεμικό Ναυτικό. Ο Σάμουελ Λ. Σαουθαρντ και ο Τζοσουα Ριντ Γκίντιγκς ενέκριναν την υποψηφιότητα του. Κάποια μέλη γνώριζαν ότι ήταν υπέρμαχος κατάργησης της δουλείας, αλλά η νομοθετική και εκτελεστική εξουσία ενέκρινε την υποψηφιότητα του. Το πόστο του ήταν στη φρεγάτα της Κολούμπια.Στις 22 Ιουλίου του 1842, το πλοίο έφυγε από τη Νέα Υόρκη με προορισμό την Αφρική, καταδιώκοντας πλοία ανταλλαγής σκλάβων. Δυστυχώς, ο καπετάνιος και πολλά άλλα μέλη του πλοίου κατείχαν σκλάβους. Δεν καταδίωκαν ενεργά τους εμπόρους. Ο Φώτιος ήταν πολύ ανοιχτόμυαλος όσον αφορά τις απόψεις του για τη δουλεία, γεγονός που προκάλεσε εχθρότητα μεταξύ αυτού και μελών του πλοίου. Μέχρι τον Νοέμβριο του 1842, η φρεγάτα Κολούμπια είχε φτάσει στο Ρίο Ντε Τζανέιρο, στη Βραζιλία. Ο Φώτιος ήταν ένας μορφωμένος πανεπιστημιακός. Τον ενδιέφεραν πολύ οι επιστήμες. Όσο ήταν στη Βραζιλία, συνέλεγε μεταλλικά δείγματα και έκανε επιστημονικές παρατηρήσεις. Συνέλεγε τα μεταλλικά δείγματα για το κολέγιο του Άμχερστ και για άλλα ινστιτούτα της Αμερικής.Η φρεγάτα Κολούμπια έπλεε στα νερά της νότιας Αμερικής για παραπάνω από έναν χρόνο. Ο καπετάνιος και το πλήρωμα του διατάχθηκαν να ενωθούν με τη μεσογειακή μοίρα και τον Φεβρουάριο του 1844 άρχισαν να πλέουν. Ο καπετάνιος Έντουαρτ Ρούτλετζ Σούμπρικ ξαφνικά πέθανε στις 2 Μαρτίου του 1844. Ήταν υποναύαρχος του αδερφού του Γουίλιαμ Σούμπρικ. Το πλήρωμα έφτασε στον αμερικανικό ναυτικό σταθμό στο Μαχόν. Ο εφημέριος Φισκ εκτέλεσε τα δικαιώματα της κηδείας. Ο διοικητής Τζόσεφ Σμιθ και όλα τα μέλη της μεσογειακής μοίρας και όλο το πλήρωμα του Κολούμπια ήταν παρόντες στην κηδεία.Η φρεγάτα Κολούμπια ταξίδεψε όλη την Ευρώπη και τελικά έφτασε στη Νάπολη. Ο Φώτιος ζήτησε άδεια. Την άδεια την ενέκρινε ο διοικητής Τζόσεφ Σμιθ. Ο Φώτιος έφτασε στην Ύδρα, στην Ελλάδα και βρήκε κάποιους από τους συγγενείς του. Έψαχνε τη θεία του αλλά ήταν νεκρή. Βρήκε μια από τοις πρώτες ξαδέλφες του να ζει στη φτώχεια και της έδωσε όλα του τα λεφτά. Ταξίδεψε στην Αθήνα και συνάντησε τον Ρεβ. Τζόνας Κινγκ. Όσο ήταν στην Αθήνα, επισκέφτηκε μια από τις μπάλες του βασιλιά και συστήθηκε στον βασιλιά της Ελλάδας. Το αμερικανικό προξενείο έδωσε στον Φώτιο λεφτά για να γυρίσει στον στόλο επειδή είχε δώσει όλα τα λεφτά στην ξαδέλφη. Μετά από πλεύση δυο και μισού χρόνου, η φρεγάτα έφτασε στο Νόρφολκ, της Βιρτζίνιας στις 30 Δεκεμβρίου του 1844. Ο Φώτιος επέστρεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1845 και του ανατέθηκε η θέση του ιερέα από το Ναυπηγείο της Ουάσινγκτον. Έμεινε σε αυτό το πόστο για πέντε χρόνια. Πήγε στην Ουάσινγκτον, επειδή ήθελε να ασκήσει πιέσεις σε μέλη της κυβέρνησης για λόγους κατάργησης της δουλείας. Ο διακεκριμένος Ελληνοαμερικανός Πλοίαρχος Γκάνερ Τζορτζ Μάρσαλ (Gunner George Marshall) τοποθετήθηκε επίσης στο Ναυπηγείο του Ναυτικού. Ο Φώτιος έμεινε στο ίδιο οικοτροφείο με τους γερουσιαστές Σάμιουελ Λ. Σάουθαρντ (Samuel L. Southard). Ο Τζον Κουίνσι Άνταμς (John Quincy Adams) και ο Τζόσουα Ριντ Γκίντιγκς (Joshua Reed Giddings) ήταν επίσης στενοί φίλοι του Φώτιου και των υπέρμαχων της κατάργησης της δουλείας.Η μεγάλη πλειοψηφία των ιερών στο Ναυτικό των ΗΠΑ ήθελε να καταργήσει την πρακτική του μαστιγώματος. Ο Φώτιος εντάχθηκε στην ομάδα των ιερέων και άσκησε ακούραστα πιέσεις για την κατάργηση της πρακτικής. Ο Σάμιουελ Λ. Σάουθαρντ (Samuel L. Southard), ο Χένρι Κλέι (Henry Clay), ο Τζον Κουίνσι Άνταμς (John Quincy Adams) και ο Τζόσουα Ριντς Γκίντιγκς (Joshua Reed Ciddings) ήταν όλοι μέρος του κινήματος για την κατάργηση της πρακτικής, αλλά το νομοσχέδιο ηττήθηκε πολλές φορές κατά τη διάρκεια της πενταετούς θητείας του στο Ναυπηγείο της Ουάσινγκτον. Το έθνος ήταν διχασμένο στην ιδέα και τα ΜΜΕ δημοσίευαν ανάμεικτες απόψεις για το θέμα.Γύρω στις 21 Δεκεμβρίου 1847, η κυβέρνηση εισήγαγε ένα νομοσχέδιο, για να αλλάξει επίσημα το όνομα του Φώτιου Φισκ σε Φισκ Καβασάλη. Δυστυχώς, ο στενός φίλος του Φισκ, πρώην Πρόεδρος και υπέρμαχος της κατάργησης της δουλείας Τζον Κουίνσι Άνταμς (John Quincy Adams), πέθανε στις 23 Φεβρουαρίου 1848, μία ημέρα μετά τα γενέθλια της Ουάσιγκτον. Στις 3 Μαΐου 1848, ψηφίστηκε ένα νομοσχέδιο που άλλαζε τον Φώτη Καβασάλη σε Φώτιους Φισκ. Η κυβέρνηση τελικά κατήργησε το μαστίγωμα στο Ναυτικό των ΗΠΑ το 1850. Έξι μήνες πριν από την ψήφιση του νομοσχεδίου, ο Φισκ μετατέθηκε στη Φρεγάτα Ραριτάν (Frigate Raritan). Ο Φώτιος κέρδισε φήμη στο πολεμικό ναυτικό εξαιτίας της δουλειάς του πάνω στο νομοσχέδιο κατά του μαστιγώματος. Οι ναυτικοί τον εκτιμούσαν και σε κάποιους αστυνομικούς δεν άρεσαν οι απόψεις του. Στις 25 Αυγούστου 1850, η φρεγάτα Raritan έπλευσε προς τη Νότια Αμερική: μέχρι τον Οκτώβριο είχαν φτάσει στη Βραζιλία. Αφού ανατέθηκε στο Pacific Squador, το πλοίο πέρασε το Ακρωτήριο Χορν και στις 11 Ιανουαρίου 1851 βρίσκονταν στο Βαλπαραΐσο της Χιλής. Γύρω στην άνοιξη, το πλήρωμα συναντήθηκε με τη ναυαρχίδα της φρεγάτας Savannah στο Port Paita του Περού. Το Raritan ταξίδεψε σε όλη τη Νότια Αμερική και κάποια στιγμή τον Ιούνιο του 1852, το πλήρωμα ήθελε να πάει στο Σαν Φρανσίσκο. Ο Διοικητής δεν επέτρεψε στο πλήρωμα να το κάνει γιατί το 1849, είχε ελλιμενιστεί εκεί και πάνω από 1000 άνδρες του Pacific Squador είχαν εξαφανιστεί λόγω του κυνηγιού χρυσού στην Καλιφόρνια.Θυμηθείτε ότι ο Φώτιος συνέλεξε ορυκτά στην περιοδεία του ως κληρικός στη φρεγάτα Columbia. Διεξήγαγε ακόμη επιστημονική εξερεύνηση ορυκτών και φυτών. Σε αυτό το ταξίδι, συνέλεξε σπάνια φυτά και σπόρους για τον Βοτανικό Κήπο των Ηνωμένων Πολιτειών στην Ουάσιγκτον. Μερικά από τα γένη που συνέλεξε ήταν τα Stanhopea, Cattleya, Epidendrum, Dendrobium, το φυτό βανίλιας και πολλά άλλα επώνυμα και ανώνυμα είδη. Η πλειοψηφία των λουλουδιών ήταν από τη Βραζιλία. Συνέλεξε επίσης την πεταλούδα ορχιδέα Psychopsis papilio από τον Άγιο Θωμά, την οποία φύλαγε προσεκτικά. Κρατούσε προσεκτικές σημειώσεις για τις παρατηρήσεις του για τα φυτά. Κατά ειρωνικό τρόπο, το Raritan σταμάτησε στα νησιά Γκαλαπάγκος στις 6 Αυγούστου 1852, όπως και ο Κάρολος Δαρβίνος κατά τη δεκαετία του 1830. Όταν το πλοίο έφτασε στις Ηνωμένες Πολιτείες τον Φεβρουάριο του 1853, πήγε αμέσως στην Ουάσιγκτον και έδωσε τα φυτά στον επιθεωρητή και βοτανολόγο του Βοτανικού Κήπου των Ηνωμένων Πολιτειών, W. D. Breckenridge. Φιλανθρωπικές συνεισφορές Κολλέγιο Βέροιας Σχολείο Holley Γραφείο της Αμερικανικής Κοσμικής Ένωσης Εταιρία της Μασαχουσέτης για την προστασία των παιδιών απο τη βία Έγχρωμο σπίτι Άσυλο Ορφανών Αγοριών Αθήνα, Ελλάδα Κολέγιο της Αϊόβα Σχολή Τυφλών Perkins Εταιρία μνημείων του Thomas Paine Βοστώνη Γραφείο Ελεύθερης Σκέψης Σαν Φρανσίσκο Δωρεάν Θρησκευτικό Ευρετήριο Εταιρία ορφανών του Σάλεμ και φίλος παιδιού Ερευνητής της Βοστώνης. Μέχρι το καλοκαίρι του 1853, επανατοποθετήθηκε στη Ναυτική Αυλή της Πενσακόλα στη Φλόριντα (Pensacola Navy Yard, Florida). Παρέμεινε σε αυτή τη θέση για πέντε χρόνια. Ήταν γνωστός ακτιβιστής για τη κατάργηση της σκλαβιάς. Οι αξιωματικοί και οι ναύτες ήξεραν ότι ο Φώτιος πίεζε να σταματήσει το μαστίγωμα στο Ναυτικό των Ηνωμένων Πολιτειών. Αυτό ωφελούσε τους σκλάβους. Όσο αργά όσο και ο Ιούνιος του 1855, η μισθοδοσία του Ναυτικού απαριθμούσε 155 σκλάβους. Ένας με τρεις ανθρώπους πήγαιναν στην εκκλησιαστική λειτουργία τις Κυριακές. Όταν ο Φώτιος επισκέπτονταν την τοπική πόλη, κάποιες φορές ο κόσμος του φώναζε θυμωμένες βρισιές και τον έφτυνε. Φοβούνταν μήπως προκληθούν προβλήματα με τους τοπικούς ιδιοκτήτες σκλάβων και συχνά κρατούσε για τον εαυτό του (την άποψη του). Έμενε απομονωμένος να διαβάζει και να παίζει με τα κατοικίδια ζώα και πουλιά του. Κρατούσε συνεχή επικοινωνία με τους αγωνιστές για την κατάργηση της σκλαβιάς Σάμουελ Λ. Σάουθχαρντ (Samuel L. Southard) και Τζόσουα Ριντ Γκίντινγκς (Joshua Reid Giddings). Πλήρωσε για να υψωθεί ένα μνημείο για τον αγωνιστή για τη κατάργηση της σκλαβιάς, Καπετάνιο Ντάνιελ Ντρέιτον (Captain Daniel Drayton) το 1857. Μετά από πέντε χρόνια, το φθινόπωρο του 1858, τον επανατοποθέτησαν.Ο Φώτιος πήρε άδεια απουσίας για τρεις μήνες. Το Ναυτικό του έστειλε διαταγές να περιμένει στη Ναυτική Αυλή του Τσάρλεσταουν στη Βοστόνη (Charlestown Navy Yard in Boston) για δυο χρόνια μέχρι να ολοκληρώσουν την επανατοποθέτηση του. Γύρω στις αρχές του 1859, στη Βοστόνη, ήταν ενεργός στην κοινότητα των αγωνιστών για την κατάργηση της σκλαβιάς. Είχε πολύ στενή επαφή με τον Γουίλιαμ Λόιντ Γκάρισον (William Lloyd Garrison), Γουέντελ Φίλιπς (Wendell Phillips), Θίοντορ Γουέλντ (Theodore Weld), Πάρκερ Πίλσμπουρι (Parker Pillsbury) και με άλλους αγωνιστές κατά της σκλαβιάς. Δώρισε μεγάλες ποσότητες χρημάτων στον αγώνα για την κατάργησης της σκλαβιάς. Τον Μάιο του 1859, ο Φώτιος ήταν με τον Τζον Μπράουν (John Brown) στη Βοστόνη. Ο Μπράουν ετοιμάζονταν για την επιδρομή του στο Χάρπερς Φέρι (Harpers Ferry). Ο Φώτιος δώρισε εκατό δολάρια στο Μπράουν και στον αγώνα του. Χονδρικά 3000 δολάρια προσαρμοσμένα για τον πληθωρισμό του 2020. Επίσης απόκτησε το αυτόγραφο του το οποίο παρουσιάστηκε στην Ιστορική Κοινωνία του Κάνσας (Kansas Historical Society).Κατά το ξέσπασμα του Εμφυλίου Πολέμου στην Αμερική, ήταν στη Βοστόνη βοηθώντας στον αγώνα για την κατάργηση της σκλαβιάς. Κυρίως χρηματοδοτούσε διαφορετικές προσπάθειες. Γύρω στο 1861, ο Φώτιος δώρισε μια ουσιώδη ποσότητα χρημάτων στον αγωνιστή για την κατάργηση της σκλαβιάς Γουίλιαμ Σρεβ Μπέιλι (William Shreve Bailey).Ο Φώτιος είχα καθοριστική σημασία για τη χρηματοδότηση κινημάτων για την κατάργηση της σκλαβιάς κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου στην Αμερική. Ένας ακόμα Έλληνας αγωνιστής για την κατάργηση της σκλαβιάς ήταν ο Τζον Κελιβέργοςo Ζάχος (John Celivergos Zachos), βρίσκονταν στη Βοστόνη εκείνη τη περίοδο, συναρμολογώντας το βιβλίο του για τους ελεύθερους ανθρώπους του Νότου. Η άδεια του Φώτιου συνεχίστηκε μέχρι το 1864. Συνταξιοδοτήθηκε μετά από εντολή του Αβραάμ Λίκολν (Abraham Lincoln) στις 18 Ιουλίου το 1864. Μετά τον πόλεμο, ο Φώτιος συνέχισε τη φιλανθρωπική προσπάθεια του. Μάζεψε κοντά στα σαράντα χιλιάδες δοκάρια. Προσαρμοσμένα για τον πληθωρισμό του 2020, το ποσό έφτανε κοντά το ένα εκατομμύριο δολάρια. Συνείσφερε μεγάλες ποσότητες χρημάτων στο Κολλέγιο Μπερέα (Berea College) και στο Σχολείο Χόλεϊ στο Λότσβεργκ στη Βιρτζίνια (Lottsburg, Virginia). Τους έστειλε επίσης κροτίδες/ μπισκότα (crackers). Μετά τη συνταξιοδότησή του, αγόρασε ένα αγρόκτημα τριάντα έξι στρεμμάτων στο Φράνκλιν της Μασαχουσέτης. Το ενδιαφέρον του για τη μελέτη της βοτανικής συνεχίστηκε. Διασκέδασε πολλούς φίλους, που είχαν υποστηρίξει την κατάργηση της δουλείας όπως τους Γουίλιαμ Λόιντ Γκάρρισον, Γουέντελ Φίλλιπς, Θεόδωρ Γουελντ, Τζέιμς Ρέντπαθ και Πάρκερ Πίλσμπουρι. Πολλές πιο σημαντικές προσωπικότητες επισκέπτονταν συχνά το εξοχικό του. Προμήθευε τους ντόπιους φτωχούς και έδωσε ό,τι παρήγαγε στους άπορους. Η φάρμα του ήταν ανοιχτή σε ανθρώπους κάθε χρώματος, φυλής και κατάστασης. Μάζευε τα μήλα, τα αχλάδια, τα ροδάκινα και τα μούρα προσεκτικά. Αυτά στάλθηκαν ως δώρα σε φιλανθρωπικές οργανώσεις και φίλους κατά της δουλείας. Μετά από δύο χρόνια πούλησε τη φάρμα και μετακόμισε πίσω στη Βοστώνη.Ο Φώτιος συνέχισε το φιλανθρωπικό του έργο. Νοίκιαζε δωμάτια για φτωχούς ανθρώπους. Ταυτόχρονα βοηθούσε τους απόρους και τις τοπικές εφημερίδες. Πέρασε επίσης χρόνο με τον Γουέντελ Φίλλιπς και άλλους του φίλους. Το φθινόπωρο του 1870, πλήρωσε για να στήσει ένα μνημείο για τον Χένρι Κλαρκ Ράιτ στο νεκροταφείο Σουάν Ποϊντ, στο Πρόβιντενς, στο Ρόουντ Άιλαντ. Σε μια περίπτωση δώρισε εκατό δολάρια στον καπετάνιο και το πλήρωμα του Γουάιτ Ρόβερ για να σώσει τη ζωή δύο ανθρώπων.Ξόδεψε έξι χιλιάδες δολάρια, για να ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο και συγκεκριμένα στην Ελλάδα. Το ποσό ήταν κοντά στις εκατόν τριάντα χιλιάδες δολάρια σύμφωνα με τον πληθωρισμό του 2020. Αρχικά σκόπευε να ταξιδέψει μέχρι την Κίνα, αλλά το ταξίδι του διεκόπη. Ταξίδεψε στην Ελλάδα για δύο χρόνια. Επισκέφτηκε τους συγγενείς του και τους έδωσε πάλι χρήματα. Είδε τον παιδικό του φίλο Αναστάσιο Καραβέλλη. Το ταξίδι τελείωσε στις αρχές Μαΐου 1873. Ο Φώτιος φοβόταν ότι οι αγορές θα κατέρρεαν και ταξίδεψε πίσω στις Ηνωμένες Πολιτείες. Έφερε πίσω έργα τέχνης, εικόνες, λείψανα της αρχαιότητας, θαλάσσια όστρακα και δείγματα ορυκτών.Ο Φώτιος επέστρεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες και συνέβαλε σε μεγάλο βαθμό σε μνημεία κατά της δουλείας. Συνέβαλε στο μνημείο, που έστησε μια εταιρεία κατά της δουλείας για τον Τσαρλς Τέρνερ Τόρεϊ. Ο Γουίλιαμ Σρεβ Μπέικι τύπωνε δύο εβδομαδιαίες εφημερίδες που υποστήριζαν τον Στρατηγό Γκραντ στο Νάσβιλ του Τενεσί την άνοιξη του 1868. Συνέχισε να εκδίδει εγκυκλίους των Ρεπουμπλικανών αλλά στις 30 Νοεμβρίου 1875, το τυπογραφείο του κάηκε. Ο Φώτιος χάρισε και πάλι ένα σημαντικό χρηματικό ποσό στον Γουίλιαμ Σρεβ Μπέικι, για να συνεχίσει την τυπογραφική του επιχείρηση. Το 1878, ο Φώτιος έστησε ένα μνημείο για τον Τζόναθαν Γουόκερ.Έξι χιλιάδες άνθρωποι βρέθηκαν στην κηδεία. Το μνημείο έγινε εθνικό ιερό για όσους εργάζονται για τη φυλετική δικαιοσύνη.Ένας άλλος Ελληνοαμερικανός ο Μάικλ Αναγνός ζούσε στη Βοστώνη, και ήταν επικεφαλής της Σχολής Τυφλών Πέρκινς. Ο Φώτιος έδωσε στο ινστιτούτο μια μεγάλη δωρεά. Το 1881 δώρισε εκατό είκοσι εννέα τόμους αρχαίων ελληνικών βιβλίων στο Πανεπιστήμιο της Αϊόβα. Το 1884, ο Καπλάν Φισκ δώρισε χίλια δολάρια στην Πέιν Μεμόριαλ Κόμπανι, η οποία ανήκε στο κτήριο του Πέιν Μεμόριαλ και ήταν το σπίτι του ερευνητή της Βοστώνης. Η συμφωνία για την παραχώρηση της δωρεάς ήταν τα χρήματα να υποστηρίξουν διαλέξεις στο Πέιν Χολ. Δώρισε επίσης την πολύτιμη συλλογή του από εικόνες και αντικείμενα που συγκέντρωσε στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η συλλογή εκείνη την εποχή άξιζε χιλιάδες δολάρια και στάλθηκε στο Πέιν Μεμόριαλ Μπιλντινγκ στη Βοστώνη. Το κτίριο βρισκόταν στην οδό Άππλετον 11 και κάηκε το 1940. Το φθινόπωρο του 1886, ο Καπλάν Φισκ έχτισε ένα άλλο μνημείο για τον φίλο του που αγωνιζόταν κατά της δουλείας, Γουίλιαμ Σρεβ Μπέιλι. Ο Φισκ συνέχισε τη φιλανθρωπία του μέχρι το θάνατό του. Σε διάστημα είκοσι πέντε ετών από το τέλος του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου μέχρι το θάνατό του, ο Φώτιος συνέβαλε σε δεκάδες φιλανθρωπικές οργανώσεις και βοήθησε αμέτρητα άτομα. Βοήθησε φτωχούς φοιτητές πληρώνοντας τα δίδακτρα τους σε πανεπιστήμια όπως: το Χάρβαρντ, το Γέιλ, το Άμχερστ και το Ντάρτμουθ. Μετά το θάνατό του, η τεράστια περιουσία του δωρίστηκε σε φτωχούς και άπορους. Το σπίτι της έγχρωμης γυναίκας καταχωρήθηκε ονομαστικά. Οι εντολοδόχοι της διαθήκης του έλαβαν εντολή να εκταμιεύσουν τα χρήματα στους εξαθλιωμένους όπως έκριναν αυτοί. Ο Λάιμαβ Φ. Χοντζ δημοσίευσε την αυτοβιογραφία του το 1891. Περιέγραψε λεπτομερώς μερικές από τις φιλανθρωπικές συνεισφορές του Φωτίου και περιέγραψε την ιστορία της ζωής του. Κολλέγιο Βέροιας Σχολείο Holley Γραφείο της Αμερικανικής Κοσμικής Ένωσης Εταιρία της Μασαχουσέτης για την προστασία των παιδιών από τη βία Έγχρωμο σπίτι Άσυλο Ορφανών Αγοριών Αθήνα, Ελλάδα Κολέγιο της Αϊόβα Σχολή Τυφλών Perkins Εταιρία μνημείων του Thomas Paine Βοστώνη Γραφείο Ελεύθερης Σκέψης Σαν Φρανσίσκο Δωρεάν Θρησκευτικό Ευρετήριο Εταιρία ορφανών του Σάλεμ και φίλος παιδιού Ερευνητής της Βοστώνης George Colvocoresses Garafilia Mohalbi Joseph Stephanini Hodge, Lyman F. (1891). Boston, Mass: Lyman F. Hodge. Appleton, D (1891). Appletons Annual Cyclopedia and Register of Important Events of the Year. New York: D. Appleton and Company. Hamersly, Thomas H. S. (1888). Complete General Navy Register of the United States of America From 1776 to 1887. New York: T.H.S. Hamersly Publisher. https://www.google.com/books/edition/Photius_Fisk/X-l_AdfbROMC?hl=en&gbpv=1&dq=Photius+Fisk+A+Biography+saffron+or+bronze+complexion&pg=PA183&printsec=frontcover https://en.wikipedia.org/wiki/Photius_Fisk | Ο Φώτιος Φισκ επίσης γνωστός ως Φώτιος Καβασάλης ήταν Ελληνοαμερικανός πολίτης βοτανολόγος, φιλάνθρωπος, κληρικός, υπέρμαχος της κατάργησης της δουλείας, ακτιβιστής και υποστηρικτής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Είναι γνωστός για την ικανότητα του να επηρεάζει πολιτικούς και το ναυτικό της Αμερικής. Το Κογκρέσο πέρασε επίσημα το νομοσχέδιο του 1950. Η νομοθεσία ήταν πλεονεκτική για τους δούλους, που εργάζονταν στο ναυτικό της Αμερικής. Ο Φισκ χρηματοδότησε αμέτρητα κινήματα και ανύψωσε πολλαπλά μνημεία για την κατάργηση της δουλείας. Είχε βαθυκίτρινη όψη. Ο Φώτιος αφιέρωσε τη ζωή στους φτωχούς και τους άπορους. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%8E%CF%84%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A6%CE%B9%CF%83%CE%BA |
Ματθαίος Μονκάδα | Μετά τον Ιάκωβο Φαδρίκ, το 1359, για λίγο γενικός επίτροπος ορίζεται ο Γκονσάλβο Χιμένεθ ντε Αρενός. Στη συνέχεια μέσα στο 1359, ο δούκας Φρειδερίκος Γ΄ και βασιλιάς της Σικελίας (1355-1377), διορίζει γενικό επίτροπο τον Ματθαίο Μονκάδα. Παρά την επιμονή του βασιλιά ο Μονκάδα δεν ήλθε ποτέ στην Ελλάδα και προσπαθούσε να διοικήσει θέτοντας εκπροσώπους του ντόπιους Καταλανούς ευγενείς. Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθεί κατάσταση αποδιοργάνωσης στα δουκάτα με τους διάφορους ευγενείς να προσπαθούν να επιβάλουν την ηγεσία τους στο σύνολο των δουκάτων ή κατά περιοχές. Γι' αυτό δεν είναι περίεργο που υπάρχουν ασάφειες για το πότε, ποιός και πού κατείχε την εξουσία. Για παράδειγμα υπάρχει αβεβαιότητα για το ρόλο του Γκονσάλβο Χιμένεθ την περίοδο 1362-1363. Την εποχή αυτή κυριαρχούν δύο αντίπαλες φατρίες (ομάδες) στα Δουκάτα των Αθηνών και των Νέων Πατρών. Η μία με ηγετικό πρόσωπο τον Ρογήρο Α΄ ντε Λούρια που είναι εναντίον των καλών σχέσεων με την Βενετία και γι' αυτό επιθυμούν την συμμαχία και υποταγή στην Γένοβα, που ήταν ο κύριος αντίπαλός της. Η άλλη φατρία με αρχηγό τον Πέτρο ντε Που, αντιτίθεται σε αυτά τα σχέδια. Το 1361-1362, ο Πέτρος ντε Που ασκεί την επιτροπεία στο σύνολο ή σε περιοχές όπου έχει την δύναμη να επιβληθεί. Είναι γνωστό ότι ασκούσε για μεγάλο διάστημα την δικαστική εξουσία στα Δουκάτα των Αθηνών και των Νέων Πατρών. Χαρακτηρίστηκε όμως σαν βίαιος, πλεονέκτης, φιλόδοξος και κυρίως άδικος δικαστής. Κατείχε το ισχυρό κάστρο του Ζητουνίου (Λαμία). Αρχές του 1362, κατέλαβε κάστρα του αντιπάλου του, Ρογήρου Α΄ και φίλων του με την αιτιολογία της απώθησης αλβανικής επιδρομής, αλλά δεν τους τα επέστρεψε. Μέσα σε αυτά ήταν και τα κάστρα του Ιάκωβου Φαδρίκ στα Σάλωνα, στο Λιδορίκι και τη Veteranitsa. Το 1361 ή 1362, ο Ρογήρος Α΄ ντε Λούρια αναλαμβάνει ανεπίσημα (de facto) την επιτροπεία, παραγκωνίζοντας τον Πέτρο ντε Που. Ο Ρογήρος είχε αξιώματα, ισχυρούς φίλους και συγγενείς, αλλά και πολλούς αντιπάλους, όπως και μια διαμάχη, που προέκυψε μέσα στο 1362, με τους Βενετούς της Εύβοιας. Για να επιβάλλει την εξουσία του κάνει το λάθος, στα μέσα τού 1363, να καλέσει και να φιλοξενήσει τούρκους μισθοφόρους στη Θήβα. Στις 16 Αυγούστου του 1363, ο Ρογήρος παύεται από επίτροπος και την ίδια στιγμή επαναδιορίζεται ο Μονκάδα και καλείται επίμονα από τον Φρειδερίκο Γ΄ να αναλάβει προσωπικά την επιτροπεία, παρέχοντάς του και ενισχυμένες εξουσίες. Του ζητείται να εγκατασταθεί στην Θήβα και να δώσει αμνηστία για τις προηγηθείσες πράξεις. Παραχωρούνται στη δικαιοδοσία του τα κάστρα, οι διορισμοί αξιωματούχων, η συγκέντρωση των βασιλικών εσόδων για τη χρηματοδότησή του και επιπλέον «ισοβιότητα» στο αξίωμα του «γενικού επιτρόπου». Ούτε όλες αυτές οι παραχωρήσεις παρακινούν τον Μονκάδα να εγκατασταθεί στην Ελλάδα. Περιορίστηκε στο να στείλει στρατιωτική δύναμη εναντίον του Ρογήρου, που όμως αντιμετωπίστηκε από τους στρατιώτες του, στους οποίους μπορεί να συμπεριλαμβάνονταν και οι τούρκοι μισθοφόροι. Το σημαντικό είναι ότι υπήρξε μια μικρή «Σταυροφορία» εναντίον της τούρκικης απειλής, ασυνήθιστο για αυτή την εποχή των ανταγωνισμών στη Δύση. Ο πάπας Ουρβανός Ε΄ έκανε έκκληση σε όλους τους χριστιανούς να κινηθούν εναντίων των αλλόθρησκων Τούρκων. Τελικά οι συνεργαζόμενες δυνάμεις του βάιλου της Αχαΐας (Gautier de Lor), των Γάλλων βαρόνων, του Δεσπότη του Μυστρά Μανουήλ Καντακουζηνού, των ιπποτών του Αγίου Ιωάννη, του βασιλιά Πέτρου Α΄ της Κύπρου και του βενετικού στόλου, κατόρθωσαν να πυρπολήσουν 35 τούρκικα πλοία στο λιμάνι των Μεγάρων. Οι τούρκοι κατέφυγαν στην Θήβα και αποφεύχθηκε μια πιθανή επίθεσή τους στην Πελοπόννησο.Στις 25 Ιουλίου του 1365, ο Ρογήρος υπογράφει συμφωνία ειρήνης με του Βενετούς της Εύβοιας. Όταν έφυγαν και οι τούρκοι από την Θήβα επικράτησε ειρήνη και μεταξύ των Καταλανών με πρωτοβουλίες του Ρογήρου και του βασιλιά της Σικελίας. Μετά την απομάκρυνση του Ρογήρου το 1363, ήταν σημαντικός ο ρόλος του ικανού και μετριοπαθή Ιάκωβου Φαδρίκ. Ήταν έμπειρος, είχε διατελέσει γενικός επίτροπος στο παρελθόν (1356-1359) πριν διοριστεί ο Μονκάδα και μπορούσε να καλύψει το κενό της απουσίας του τελευταίου. Το 1365, όμως πεθαίνει, με αποτέλεσμα να ακολουθήσουν διαμάχες μεταξύ του Ρογήρου και του Πέτρου ντε Που. Πιθανότατα ο Μονκάδα να θεωρούσε πιο αξιόπιστο τον Πέτρο ντε Που από τον Ρογήρο, λόγο της προδοτικής συμπεριφοράς του τελευταίου, στο θέμα των τούρκων μισθοφόρων. Το καλοκαίρι όμως του 1366, υπήρξε εξέγερση εναντίον τού Πέτρου ντε Που, που είχε σαν αποτέλεσμα να δολοφονηθεί ο ίδιος, η σύζυγος του και οι σημαντικότεροι υποστηρικτές του. Το ίδιο συνέβη και με ανθρώπους του Μονκάδα, που επιχείρησαν να εκδικηθούν τον θάνατό του.Πριν από τον Αύγουστο του 1366, παρά τα προβλήματα που είχε προκαλέσει με τους τούρκους, ο Ρογήρος ντε Λούρια αναλαμβάνει επίσημα, με έγκριση από το βασίλειο της Σικελίας, την γενική επιτροπεία στη θέση τού Ματθαίου Μονκάδα, ο οποίος τελικά δεν πάτησε ποτέ το πόδι του στην Ελλάδα. Μίλλερ, Ουΐλλιαμ· Λάμπρος, Σπυρίδων Π. (1909–1910). Ιστορία της Φραγκοκρατίας εν Ελλάδι (1204-1566). Μετάφρασις Σπυρ. Π. Λάμπρου, μετά προσθηκών και βελτιώσεων. Tόμος A'. Αθήνα: Ελληνική Εκδοτική Εταιρεία. Miller, William (1908). The Latins in the Levant. A History of Frankish Greece (1204-1566) (PDF) (στα Αγγλικά). New York: E.P. Dutton and Company. Setton, Kenneth M. (1975). «The Catalans in Greece, 1311–1388». Στο: Hazard, Harry W. A History of the Crusades, Volume III: The fourteenth and fifteenth centuries (στα Αγγλικά). Μάντισον, Ουϊσκόνσιν: University of Wisconsin Press. σελίδες 167–224. ISBN 0-299-06670-3. | Ο Ματθαίος Μονκάδα (περί το 1325 - 1378) ήταν μέγας σενεσάλος του βασιλείου της Σικελίας, κόμης της Aderno και της Agosta στη Σικελία, γενικός επίτροπος του Δουκάτου των Αθηνών και των Νέων Πατρών (1359 - 1361 και 1363 - 1366). Δεν ήλθε ποτέ στην Ελλάδα και ασκούσε την εξουσία μέσω διαφόρων Καταλανών ευγενών, με αποτέλεσμα να επικρατεί αποδιοργάνωση. Τον διαδέχτηκε ο Ρογήρος Α΄ ντε Λούρια, το 1366. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%84%CE%B8%CE%B1%CE%AF%CE%BF%CF%82_%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%BA%CE%AC%CE%B4%CE%B1 |
Διαχείριση εφοδιαστικής αλυσίδας | Οι πιο συνηθισμένοι και αποδεκτοί ορισμοί για τη διαχείριση εφοδιαστικής αλυσίδας είναι: Η διαχείριση εφοδιαστικής αλυσίδας είναι ο συστηματικός, στρατηγικός συντονισμός των παραδοσιακών επιχειρηματικών λειτουργιών μέσα στην επιχείρηση και μεταξύ των επιχειρήσεων μέσα στην εφοδιαστική αλυσίδα, για τους σκοπούς βελτίωσης της μακροπρόθεσμης απόδοσης των μεμονωμένων επιχειρήσεων και της εφοδιαστικής αλυσίδας ως σύνολο (Mentzer et al. 2001). Ένας πελατοκεντρικός ορισμός δίνεται από τον Heins (2004:p76): Οι στρατηγικές εφοδιαστικής αλυσίδας απαιτούν μια συνολική εικόνα των συστημάτων διασύνδεσης στην αλυσίδα, τα οποία συνεργάζονται αποτελεσματικά για να δημιουργήσουν ικανοποίηση στον πελάτη κατά το τελικό στάδιο παράδοσης (των προϊόντων) σ' αυτόν. Ως συνέπεια, το κόστος πρέπει να μειώνεται διαμέσου της αλυσίδας με το να αποκλείονται μη απαραίτητα κόστη και να εστιάζεται η προσοχή στην πρόσθετη αξία. Μέσα απ' όλα αυτά, πρέπει να αυξάνεται η αποτελεσματικότητα, να παρακάμπτονται τα κωλύματα και η μέτρηση της απόδοσης πρέπει να εστιάζεται στην αποτελεσματικότητα των ολικών συστημά των και στην δίκαιη κατανομή ανταμοιβής σε αυτά. Το σύστημα εφοδιαστικής αλυσίδας πρέπει να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του πελάτη. Σύμφωνα με το Συμβούλιο των Επαγγελματιών Διαχείρισης Εφοδιαστικής Αλυσίδας (CSCMP), η διαχείριση εφοδιαστικής αλυσίδας περιλαμβάνει το σχεδιασμό και τη διαχείριση όλων των δραστηριοτήτων που εμπλέκονται στην προμήθεια, τη μετατροπή και τη διαχείριση της εφοδιαστικής αλυσίδας. Περιλαμβάνει επίσης τις βασικές συνιστώσες του συντονισμού και της συνεργασίας με εταιρικά κανάλια, τα οποία μπορεί να είναι οι προμηθευτές, μεσάζοντες, τρίτοι πάροχοι υπηρεσιών και οι πελάτες. Στην ουσία, η διαχείριση της εφοδιαστικής αλυσίδας ενσωματώνει την διαχείριση της προσφοράς και της ζήτησης εντός και μεταξύ των εταιρειών. Πιο πρόσφατα, η αυτο-οργάνωση του δικτύου των επιχειρήσεων που συνεργάζονται για την παροχή προϊόντων και υπηρεσιών έχει χαρακτηριστεί ως διευρυμένη επιχείρηση.Μια εφοδιαστική αλυσίδα, σε αντίθεση με την διαχείριση της (εφοδιαστικής αλυσίδας), είναι ένα σύνολο από οργανώσεις που συνδέονται άμεσα με μία ή περισσότερες ανοδικές (upstream) και καθοδικές (downstream) ροές προϊόντων, υπηρεσιών, χρηματοοικονομικών υπηρεσιών και πληροφοριών από μια πηγή σε έναν πελάτη. Το λογισμικό διαχείρισης εφοδιαστικής αλυσίδας περιλαμβάνει εργαλεία ή ενότητες που χρησιμοποιούνται για την εκτέλεση των συναλλαγών της εφοδιαστικής αλυσίδας, τη διαχείριση των σχέσεων με τους προμηθευτές και τον έλεγχο που συνδέεται με τις επιχειρηματικές διαδικασίες. Η περίπτωση διαχείρισης της εφοδιαστικής αλυσίδας (SCEM-Supply chain event management) είναι μια εξέταση όλων των πιθανών γεγονότων και παραγόντων που μπορούν να αναστατώσουν μια αλυσίδα εφοδιασμού. Με το SCEM, δημιουργούνται πιθανά σενάρια μπορούν προκειμένου να επινοηθούν οι αντίστοιχες λύσεις. Η διαχείριση εφοδιαστικής αλυσίδας πρέπει να επιλύει τα ακόλουθα προβλήματα: Διαμόρφωση Δικτύου Διανομής: αριθμό, θέση και δίκτυο αποστολών των προμηθευτών, των εγκαταστάσεων παραγωγής, των κέντρων διανομής, των αποθηκών, των αποβάθρων και των πελατών. Στρατηγική Διανομής: δίνει απάντηση σε ερωτήματα που αφορούν 1) τον έλεγχο λειτουργιών (κεντρικός, επιμερισμένος ή αποκεντρωμένος) , 2) τα συστήματα διανομής, π.χ., άμεση αποστολή, cross docking, άμεση παράδοση στο κατάστημα (DSD), 3) τα μέσα μεταφοράς, π.χ. φορτηγό, LTL, σιδηρόδρομο, TOFC ή COFC, θαλάσσιες μεταφορές, αερομεταφορές, 4) την στρατηγική αναπλήρωσης (π.χ. στρατηγική pull, push ή συνδυασμός) και 5) τον έλεγχο των μεταφορών ( π.χ. ιδιωτικός μεταφορέας ή 3PL). Συμφωνίες σε δραστηριότητες εφοδιαστικής: Οι παραπάνω δραστηριότητες πρέπει να είναι καλά συντονισμένες προκειμένου να επιτευχθεί το χαμηλότερο συνολικό κόστος. Οι συμφωνίες μπορεί να αυξήσουν το συνολικό κόστος, αν μόνο μία από τις δραστηριότητες, βελτιστοποιηθεί. Συνεπώς, είναι επιτακτική ανάγκη να ληφθεί μια συστημική προσέγγιση, κατά το σχεδιασμό των δραστηριοτήτων επιμελητείας. Οι συμβιβασμοί είναι το κλειδί για την ανάπτυξη της πιο αποδοτικής και αποτελεσματικής στρατηγικής ΔΕΑ. Πληροφορίες: Η ολοκλήρωση των διαδικασιών μέσω της αλυσίδας εφοδιασμού ώστε να μοιραστούν πολύτιμες πληροφορίες, συμπεριλαμβανομένων των δεικτών της ζήτησης, τις προβλέψεις, την απογραφή, τις μεταφορές, τις πιθανές συνεργασίες, κλπ. Διαχείριση Αποθεμάτων: Ποσότητα και τόπος των αποθεμάτων, συμπεριλαμβανομένων των πρώτων υλών, το έργο κατά την διαδικασία (WIP) και τα τελικά προϊόντα. Ροή μετρητών (Cash-Flow): τακτοποίηση των όρων πληρωμής και των μεθοδολογιών για την ανταλλαγή κεφαλαίων μεταξύ οντοτήτων στο πλαίσιο της αλυσίδας εφοδιασμού.Η εκτέλεση της εφοδιαστικής αλυσίδας υποδηλώνει την διαχείριση και τον συντονισμό της μεταφοράς των υλικών, των πληροφοριών και των κεφαλαίων σε όλη την αλυσίδα εφοδιασμού. Η ροή είναι διπλής κατεύθυνσης. Η διαχείριση της εφοδιαστικής αλυσίδας είναι μια προσέγγιση πολλαπλών λειτουργιών που περιλαμβάνει την διαχείριση της κυκλοφορίας των πρώτων υλών σε μια επιχείρηση, ορισμένες πτυχές της εσωτερικής μεταποίησης των υλών σε τελικά προϊόντα και την κυκλοφορία των τελικών προϊόντων από την επιχείρηση προς τον τελικό καταναλωτή. Καθώς οι επιχειρήσεις προσπαθούν να εστιάσουν στις βασικές ικανότητες και να γίνουν πιο ευέλικτες, μειώνουν την ιδιοκτησία τους από πηγές πρώτων υλών και καναλιών διανομής. Οι λειτουργίες αυτές είναι εξωτερικής ανάθεσης (outsourcing) σε άλλα πρόσωπα που μπορούν να εκτελέσουν τις δραστηριότητες καλύτερα ή πιο αποδοτικά. Το αποτέλεσμα είναι να αυξηθεί ο αριθμός των επιχειρήσεων που συμμετέχουν στην ικανοποίηση της ζήτησης των πελατών, με ταυτόχρονη μείωση του διαχειριστικού ελέγχου των καθημερινών λειτουργιών logistics. Λιγότερος έλεγχος και περισσότεροι εταίροι της εφοδιαστικής αλυσίδας οδήγησαν στη δημιουργία των εννοιών διαχείρισης της εφοδιαστικής αλυσίδας. Ο σκοπός της ΔΕΑ είναι η βελτίωση της εμπιστοσύνης και της συνεργασίας μεταξύ των εταίρων της εφοδιαστικής αλυσίδας, βελτιώνοντας έτσι την απογραφή των αποθεμάτων και την ταχύτητα της κίνησης τους. Αρκετά μοντέλα έχουν προταθεί για την κατανόηση των δραστηριοτήτων που απαιτούνται για τη διαχείριση της διακίνησης των υλικών σε όλα τα οργανωτικά και λειτουργικά όρια. Το SCOR είναι ένα μοντέλο διαχείρισης αλυσίδας εφοδιασμού που προωθείται από το Συμβούλιο της Εφοδιαστικής Αλυσίδας. Ένα άλλο μοντέλο είναι το μοντέλο SCM που προτείνεται από το Παγκόσμιο Φόρουμ Εφοδιαστικής Αλυσίδας (GSCF). Δραστηριότητες της εφοδιαστικής αλυσίδας μπορούν να ομαδοποιηθούν σε θέματα στρατηγικής, τακτικής, καθώς και σε επιχειρησιακό επίπεδο. Βελτιστοποίηση στρατηγικού δικτύου, συμπεριλαμβανομένων του αριθμού, της τοποθεσίας και του μεγέθους της αποθήκης, των κέντρων διανομής και των εγκαταστάσεων. Στρατηγικές συμφωνίες με προμηθευτές, διανομείς και πελάτες, δημιουργώντας κανάλια επικοινωνίας για κριτική πληροφόρηση και λειτουργικές βελτιώσεις όπως το cross-docking και τα 3PL. Διαχείριση κύκλου ζωής προϊόντος, έτσι ώστε τα νέα και υπάρχοντα προϊόντα να ενσωματωθούν με τον βέλτιστο τρόπο στην αλυσίδα αξίας και στις μεταφορικές ικανότητες. Λειτουργίες τεχνολογίας πληροφόρησης (IT) της αλυσίδας. Αποφάσεις για το πού και πώς να γίνονται οι λειτουργίες. Ευθυγράμμιση της συνολικής οργανωτικής στρατηγικής με τη στρατηγική της προσφοράς. Είναι μακροχρόνιο και χρειάζεται δέσμευση πηγών. Συμφωνίες προμηθειών πρώτων υλών και άλλες αποφάσεις συνδιαλλαγών. Αποφάσεις για την παραγωγή, συμπεριλαμβανομένων των συμβάσεων, τον προγραμματισμό και τον σχεδιασμό της διαδικασίας. Αποφάσεις απογραφής, συμπεριλαμβανομένων της ποσότητας, της τοποθεσίας και της ποιότητας της απογραφής. Στρατηγική μεταφορών, συμπεριλαμβανομένων της συχνότητας δρομολογίων και της σύναψης συμβάσεων. Συγκριτική αξιολόγηση όλων των λειτουργιών έναντι των ανταγωνιστών και την εφαρμογή των βέλτιστων πρακτικών σε ολόκληρη την επιχείρηση. Προκαθορισμένες πληρωμές. Εστίαση στις απαιτήσεις των πελατών και στις συνήθειές τους. Ημερήσια παραγωγή και προγραμματισμός της διανομής, συμπεριλαμβανομένων όλων των κόμβων της αλυσίδας εφοδιασμού. Προγραμματισμός παραγωγής για κάθε μονάδα παραγωγής στην αλυσίδα εφοδιασμού (λεπτό προς λεπτό). Σχεδιασμός ζήτησης και πρόβλεψης, που συντονίζει τις προβλέψεις για τη ζήτηση όλων των πελατών και την κοινή χρήση των αποτελεσμάτων με όλους τους προμηθευτές. Σχεδιασμός προμηθειών, συμπεριλαμβανομένων των υφιστάμενων αποθεμάτων και προβλέψεις για τη ζήτηση, σε συνεργασία με όλους τους προμηθευτές. Εσωτερικές λειτουργίες, συμπεριλαμβανομένης της μεταφοράς από τους προμηθευτές και της λήψης απογραφής. Δραστηριότητες παραγωγής, συμπεριλαμβανομένης της κατανάλωσης υλικών και της ροής των τελικών προϊόντων. Εξερχόμενες εργασίες, συμπεριλαμβανομένων όλων των δραστηριοτήτων που πρέπει να εκπληρωθούν, την αποθήκευση και τη μεταφορά στους πελάτες. Συμφωνημένες παραγγελίες, αντιπροσωπεύοντας όλους τους περιορισμούς στην αλυσίδα εφοδιασμού, συμπεριλαμβανομένων όλων των προμηθευτών, των εγκαταστάσεων παραγωγής, των κέντρων διανομής, και τους άλλους πελάτες. Οι επιχειρήσεις διαπιστώνουν σήμερα όλο και πιο πολύ ότι πρέπει να στηριχθούν στην αποτελεσματική εφοδιαστική αλυσίδα, ή δίκτυο, προκειμένου να ανταγωνιστούν στην παγκόσμια αγορά και την δικτυωμένη οικονομία. Στα υποδείγματα του Peter Drucker για τη διαχείριση (1998) ,η έννοια αυτή των επιχειρηματικών σχέσεων εκτείνεται πέρα από τα παραδοσιακά όρια των επιχειρήσεων και επιδιώκει να οργανώσει ολόκληρες επιχειρηματικές διαδικασίες σε μια αλυσίδα αξίας πολλών εταιρειών. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών, η παγκοσμιοποίηση, η εξωτερική ανάθεση και η τεχνολογία της πληροφόρησης έδωσαν τη δυνατότητα σε πολλές επιχειρήσεις, όπως την Dell και την Hewlett Packard να λειτουργήσουν με επιτυχία μια σειρά συνεργατικών εφοδιαστικών δικτύων στα οποία κάθε εξειδικευμένος συνεργάτης επικεντρώνονταν μόνο σε μερικές βασικές στρατηγικές δραστηριότητες (Scott, 1993). Αυτό το εσωτερικό δίκτυο εφοδιασμού μπορεί να αναγνωριστεί ως μια νέα μορφή οργάνωσης. Ωστόσο, με τις πολύπλοκες αλληλεπιδράσεις μεταξύ των παικτών η δομή του δικτύου δεν ταιριάζει ούτε στην «αγορά», ούτε στην «ιεραρχία»(Powell, 1990). Δεν είναι σαφές τι είδους επιπτώσεις θα έχουν στην απόδοση των επιχειρήσεων δίκτυα διανομών με διαφορετικές δομές. Ακόμα, λίγα είναι γνωστά για τους όρους συντονισμού και τους συμβιβασμούς που μπορεί να υπάρχουν μεταξύ των επιχειρήσεων. Από τη σκοπιά των συστημάτων, μία σύνθετη δομή ενός δικτύου μπορεί να αναλυθεί σε επιμέρους επιχειρηματικές συνιστώσες (Zhang και Dilts, 2004). Παραδοσιακά, οι εταιρείες σε ένα δίκτυο εφοδιασμού, επικεντρώνονται στις εισόδους και εξόδους των διαδικασιών, με λίγη ανησυχία για την εσωτερική διαχείριση της εργασίας των άλλων επιμέρους παραγόντων. Ως εκ τούτου, η επιλογή της διάρθρωσης εσωτερικού ελέγχου της διαχείρισης είναι γνωστό ότι επηρεάζει τοπικά την απόδοση της επιχείρησης (Mintzberg, 1979). Στον 21ο αιώνα, οι αλλαγές στο επιχειρηματικό περιβάλλον συνέβαλαν στην ανάπτυξη των δικτύων εφοδιαστικής αλυσίδας. Πρώτον, ως αποτέλεσμα της παγκοσμιοποίησης και της εξάπλωσης των πολυεθνικών εταιρειών, κοινοπραξιών, στρατηγικές συμμαχίες και επιχειρηματικές συνεργασίες, σημαντικοί παράγοντες επιτυχίας εντοπίστηκαν, συμπληρώνοντας τις προηγούμενες "Just-In-Time", "Lean Manufacturing» και «ευέλικτη παραγωγή» πρακτικές. Δεύτερον, οι τεχνολογικές αλλαγές, κυρίως στη δραματική πτώση του κόστους των πληροφοριών και των επικοινωνιών, οι οποίες αποτελούν σημαντική συνιστώσα του κόστους των συναλλαγών, έχουν οδηγήσει σε αλλαγές στο συντονισμό μεταξύ των μελών του δικτύου της εφοδιαστικής αλυσίδας (Coase, 1998). Πολλοί ερευνητές έχουν αναγνωρίσει αυτά τα είδη των δικτυακών δομών της προσφοράς ως μια νέα μορφή οργάνωσης, χρησιμοποιώντας όρους όπως "keiretsu", "Extended Enterprise", "Εικονική Επιχείρηση", "παγκόσμιο δίκτυο παραγωγής", και "Next Generation σύστημα παραγωγής». Σε γενικές γραμμές, μια τέτοια δομή μπορεί να οριστεί ως «μια ομάδα ημι-ανεξάρτητων επιχειρήσεων, η καθεμία με τις δυνατότητές της, οι οποίες συνεργάζονται στο συνεχώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον για να εξυπηρετήσουν μία ή περισσότερες αγορές, προκειμένου να επιτευχθεί κάποιος επιχειρηματικός στόχος ειδικά με αυτήν τη συνεργασία» (Akkermans, 2001). Το σύστημα διαχείρισης της ασφαλείας για τις εφοδιαστικές αλυσίδες περιγράφεται στα πρότυπο ISO / IEC 28000 και ISO / IEC 28001.Τα σχετικά πρότυπα δημοσιεύονται από κοινού από το ISO και από το IEC. Έξι μεγάλες κινήσεις μπορούν να παρατηρηθούν στην εξέλιξη των μελετών διαχείρισης της εφοδιαστικής αλυσίδας: Δημιουργία, Ενσωμάτωση, Παγκοσμιοποίηση, Φάσεις ειδίκευσης ένα και δύο, και SCM 2.0 (Movahedi et al, 2009.). Ο όρος διαχείριση της εφοδιαστικής αλυσίδας για πρώτη φορά επινοήθηκε από έναν σύμβουλο της βιομηχανίας των ΗΠΑ στις αρχές του 1980. Ωστόσο, η έννοια της εφοδιαστικής αλυσίδας στον τομέα της διαχείρισης είχε πολύ μεγάλη σημασία πολύ πριν, στις αρχές του 20ου αιώνα, με τη δημιουργία της γραμμής συναρμολόγησης. Τα χαρακτηριστικά αυτής της εποχής της διαχείρισης της εφοδιαστικής αλυσίδας όπως η ανάγκη για μεγάλης κλίμακας αλλαγές, ανασχεδιασμό και συρρίκνωση σηματοδοτήθηκαν από προγράμματα μείωσης του κόστους, και την ευρεία προσοχή στην ιαπωνική πρακτική της διαχείρισης. Αυτή η εποχή των μελετών διαχείρισης της εφοδιαστικής αλυσίδας τονίστηκε με την ανάπτυξη συστημάτων ηλεκτρονικής ανταλλαγής δεδομένων (EDI) στη δεκαετία του 1960 και αναπτύχθηκε μέσα από τη δεκαετία του 1990 με την εισαγωγή των συστημάτων Διαχείρισης Επιχειρησιακών Πόρων (ERP). Η εποχή αυτή συνέχισε να αναπτύσσεται τον 21ο αιώνα με την επέκταση του διαδικτύου, όπου βασίζονται τα συνεργατικά συστήματα. Αυτή η εποχή εξέλιξης της αλυσίδας εφοδιασμού χαρακτηρίζεται τόσο από την αύξηση της προστιθέμενης αξίας όσο και από την μείωση του κόστους μέσω της ενσωμάτωσης. Στην πραγματικότητα, μια αλυσίδα εφοδιασμού μπορεί να χαρακτηριστεί ως στάδιο 1, 2 ή 3 του δικτύου. Στο στάδιο τύπου 1 της εφοδιαστικής αλυσίδας, βρίσκονται διάφορα συστήματα όπως μάρκα, αποθήκευση, διανομή, έλεγχος υλικών, κλπ. τα οποία δεν συνδέονται και είναι ανεξάρτητα μεταξύ τους. Στο στάδιο 2 της εφοδιαστικής αλυσίδας, αυτά είναι ενσωματωμένα στο πλαίσιο ενός σχεδίου ERP , το οποίο είναι ενεργοποιημένο. Τέλος, το στάδιο 3 της εφοδιαστικής αλυσίδας είναι εκείνο κατά το οποίο επιτυγχάνεται κάθετη ολοκλήρωση των προμηθευτών με τους πελάτες. Ένα παράδειγμα αυτού του είδους της εφοδιαστικής αλυσίδας είναι το Tesco. Η τρίτη κίνηση της ανάπτυξης της διαχείρισης της εφοδιαστικής αλυσίδας, την εποχή της παγκοσμιοποίησης, μπορεί να χαρακτηριστεί από την προσοχή που δίδεται στα παγκόσμια συστήματα των σχέσεων με τους προμηθευτές και την επέκταση των αλυσίδων εφοδιασμού πάνω από τα εθνικά σύνορα και σε άλλες ηπείρους. Αν και η χρήση των παγκόσμιων πηγών στην αλυσίδα εφοδιασμού των οργανισμών μπορούν να επισημανθεί πίσω αρκετές δεκαετίες (π.χ., στον κλάδο των πετρελαιοειδών), δεν ήταν μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1980 όταν ένας σημαντικός αριθμός οργανώσεων ξεκίνησε να εντάσσει παγκόσμιες πηγές στις βασικές τους επιχειρηματικές δραστηριότητες. Αυτή η εποχή χαρακτηρίζεται από την παγκοσμιοποίηση της διαχείρισης της εφοδιαστικής αλυσίδας σε οργανισμούς με στόχο την αύξηση του ανταγωνιστικού τους πλεονεκτήματος, της υψηλής προστιθέμενης αξίας, και της μείωσης του κόστους μέσω των παγκόσμιων προμηθειών. Στη δεκαετία του 1990, οι βιομηχανίες άρχισαν να επικεντρώνονται σε «βασικές ικανότητες» και υιοθέτησαν ένα μοντέλο εξειδίκευσης. Οι εταιρείες εγκατέλειψαν την κάθετη ολοκλήρωση, την πώληση από μη κύριες δραστηριότητες, και τις λειτουργίες αυτές αναλάμβαναν πλέον άλλες εταιρείες. Αυτό άλλαξε τις διαχειριστικές απαιτήσεις, επεκτείνοντας την εφοδιαστική αλυσίδα πολύ πιο πέρα από τα στενά όρια της εταιρείας και του ελέγχου διανομής μεταξύ των εταιρικών σχέσεων της εφοδιαστικής αλυσίδας. Το μοντέλο εξειδίκευσης δημιουργεί δίκτυα παραγωγής και διανομής και αποτελείται από πολλές, μεμονωμένες εφοδιαστικές αλυσίδες ξεχωριστά για τα προϊόντα, τους προμηθευτές και τους πελάτες, οι οποίες συνεργάζονται για το σχεδιασμό, την κατασκευή, τη διανομή, αγορά, πώληση ενός προϊόντος και την εξυπηρέτηση των πελατών. Το σύνολο των εταίρων μπορεί να αλλάξει σύμφωνα με μια συγκεκριμένη αγορά, περιοχή, ή κανάλι, με αποτέλεσμα τον πολλαπλασιασμό των χώρων εμπορικού εταίρου, καθένας απ΄ τους οποίους με τα δικά του μοναδικά χαρακτηριστικά και τις απαιτήσεις του. Η εξειδίκευση στο πλαίσιο της εφοδιαστικής αλυσίδας ξεκίνησε στη δεκαετία του 1980 με την έναρξη των χρηματιστηριακών μεταφορών και της διαχείρισης αποθηκών, έχοντας βελτιωθεί πέρα από τις έννοιες της μεταφοράς και των logistics, σε πτυχές της προσφοράς, του σχεδιασμού, της συνεργασίας, της εκτέλεσης και διαχείρισης της απόδοσης. Σε κάθε δεδομένη στιγμή, οι δυνάμεις της αγοράς μπορούν να απαιτήσουν αλλαγές από τους παρόχους, τους προμηθευτές, την υλικοτεχνική υποστήριξη, τις τοποθεσίες και τους πελάτες. Αυτή η μεταβλητότητα έχει σημαντικές επιπτώσεις στην υποδομή της εφοδιαστικής αλυσίδας, από τα θεμέλιά της (ίδρυση και διαχείριση της ηλεκτρονικής επικοινωνίας μεταξύ των εμπορικών εταίρων) μέχρι πιο πολύπλοκες απαιτήσεις, συμπεριλαμβανομένης και της διαμόρφωσης των διαδικασιών και των ροών εργασίας που είναι απαραίτητες για τη διαχείριση του ίδιου του δικτύου. Η εξειδίκευση της εφοδιαστικής αλυσίδας δίνει τη δυνατότητα στις επιχειρήσεις να βελτιώσουν τη συνολική τους ικανότητά τους με τον ίδιο τρόπο που το κάνει η εξωτερική ανάθεση κατασκευής και διανομής. Επιτρέπει στις επιχειρήσεις να επικεντρώνονται στις κεντρικές τους δραστηριότητες και να συγκεντρώνουν ειδικά δίκτυα, με τους καλύτερους, στην κατηγορία τους, εταίρους να συμβάλλουν στη συνολική αλυσίδα αξίας, αυξάνοντας έτσι τη συνολική απόδοση και αποτελεσματικότητα. Η δυνατότητα για γρήγορη ανάπτυξη του εν λόγω τομέα της εφοδιαστικής αλυσίδας, χωρίς την ανάπτυξη και διατήρηση μίας μοναδικής και σύνθετης ικανότητας μέσα στην επιχείρηση είναι ο κυριότερος λόγος για τον οποίο αυτή η λύση κερδίζει δημοτικότητα. Η τεχνολογία προμηθειών για λύσεις εφοδιαστικής αλυσίδας παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στα τέλη της δεκαετίας του 1990 και έχει ευρεία εφαρμογή κυρίως στις μεταφορές και τις περιπτώσεις συνεργασίας. Αυτό έχει προχωρήσει από το μοντέλο παροχής υπηρεσιών εφαρμογών (ASP) από το 1998 μέχρι περίπου το 2003, και το μοντέλο On-Demand (2003-2006), έως το μοντέλο Software as a Service (SaaS) που βρίσκεται σήμερα στο επίκεντρο. Με βάση την παγκοσμιοποίηση και την εξειδίκευση, ο όρος SCM 2.0 επινοήθηκε για να περιγράψει τόσο τις αλλαγές στην ίδια την αλυσίδα εφοδιασμού όσο και την εξέλιξη των διαδικασιών, μεθόδων και εργαλείων που διαχειρίζονται σε αυτή τη νέα «εποχή». Το Web 2.0 ορίζεται ως μια τάση στη χρήση του παγκόσμιου ιστού (World Wide Web) που έχει ως στόχο να αυξήσει τη δημιουργικότητα, την ανταλλαγή πληροφοριών και τη συνεργασία μεταξύ των χρηστών. Στον πυρήνα του, το κοινό χαρακτηριστικό τους είναι ότι το Web 2.0 συνεισφέρει στην πλοήγηση ένας τεράστιου όγκου πληροφοριών που διατίθενται στο Διαδίκτυο για να βρει αυτό που επιζητά. Το SCM 2.0 ακολουθεί αυτή την ιδέα σε λειτουργίες της εφοδιαστικής αλυσίδας. Ακόμα, αξιοποιεί δοκιμασμένες λύσεις για να σχεδιάσει και να παρέχει γρήγορα αποτελέσματα, με ευελιξία, ώστε να διαχειριστεί γρήγορα ο προγραμματιστής τις μελλοντικές αλλαγές. Αυτά παρέχονται μέσω δικτύων, για να καταλάβουμε ποια στοιχεία, τόσο επιχειρησιακά όσο και οργανωτικά, είναι τα κρίσιμα που παρουσιάζουν τα επιθυμητά αποτελέσματα, σε συνδυασμό με την στενή κατανόηση αυτών. Τέλος, προσφέρονται σε μια ποικιλία από επιλογές, όπως μέσω του Business Process Outsourcing. Η επιτυχής ΔΕΑ απαιτεί μια αλλαγή από τη διαχείριση των μεμονωμένων λειτουργιών για την ενοποίηση των δραστηριοτήτων στις βασικές διαδικασίες της εφοδιαστικής αλυσίδας. Ένα παράδειγμα: το τμήμα αγοροπωλησιών ανακοινώνει κάποιες απαιτήσεις που έχει, μέχρι οι απαιτήσεις αυτές να ικανοποιηθούν. Το τμήμα μάρκετινγκ, για να ανταποκριθεί στη ζήτηση των πελατών, επικοινωνεί με διάφορους διανομείς και λιανοπωλητές, καθώς επιχειρεί να βρει τρόπους για να ικανοποιήσει αυτή τη ζήτηση. Οι πληροφορίες ανταλλάσσονται μεταξύ των εταίρων της αλυσίδας εφοδιασμού, καθώς δεν γίνεται παρά να υπάρχει τέλεια πληροφόρηση μέσω της ολοκλήρωσης της διαδικασίας. Η διαδικασία ολοκλήρωσης της ΔΕΑ περιλαμβάνει τη συλλογική εργασία μεταξύ αγοραστών και προμηθευτών, την από κοινού ανάπτυξη προϊόντων, τα κοινά συστήματα και τις κοινόχρηστες πληροφορίες. Σύμφωνα με τους Lambert και Cooper (2000), η λειτουργία μια ολοκληρωμένης αλυσίδας εφοδιασμού απαιτεί μια συνεχή ροή πληροφοριών. Ωστόσο, σε πολλές εταιρείες, η διοίκηση έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η βελτιστοποίηση της ροής των προϊόντων δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς την εφαρμογή μιας προσέγγισης της διαδικασίας για την επιχείρηση. Οι βασικές διαδικασίες της εφοδιαστικής αλυσίδας που δηλώνει ο Lambert (2004) είναι οι εξής: Διαχείριση των πελατειακών σχέσεων. Διαχείριση εξυπηρέτησης πελατών. Τρόποι διαχείρισης της ζήτησης. Εκτέλεση παραγγελιών. Διαχείριση βιομηχανικής ροής. Διαχείριση των σχέσεων με προμηθευτές. Ανάπτυξη προϊόντος και εμπορευματοποίηση. Διαχείριση Επιστροφών.Πολλά έχουν γραφτεί για τη διαχείριση της ζήτησης. Οι καλύτερες εταιρείες έχουν παρόμοια χαρακτηριστικά, τα οποία περιλαμβάνουν τα ακόλουθα: α) εσωτερική και εξωτερική συνεργασία β) πρωτοβουλίες για τη μείωση του χρόνου γ) ενίσχυση της ανατροφοδότησης (feedback) από τον πελάτη και τη ζήτηση της αγοράς δ) πρόβλεψη επιπέδου πελατών. Θα μπορούσε κανείς να προτείνει και άλλες βασικές κρίσιμες επιχειρηματικές διαδικασίες εφοδιασμού που συνδυάζουν αυτές τις διαδικασίες, οι οποίες δηλώνονται από τον Lambert, όπως: Διαχείριση πελατειακών σχέσεων. Προμήθεια. Ανάπτυξη προϊόντων και εμπορευματοποίηση. Διαχείριση βιομηχανικής ροής /υποστήριξη. Φυσική διανομή. Outsourcing/συνεργασίες. Αξιολόγηση της απόδοσης. Διαχείριση Αποθήκευσης. Η Διαχείριση Πελατειακών Σχέσεων αφορά τη σχέση μεταξύ του οργανισμού και των πελατών της. Η εξυπηρέτηση πελατών είναι η πηγή πληροφοριών των πελατών. Επίσης, παρέχει στον πελάτη σε πραγματικό χρόνο πληροφορίες σχετικά με τον προγραμματισμό και τη διαθεσιμότητα των προϊόντων μέσω των διασυνδέσεων με την παραγωγή της εταιρείας και της διανομής. Η επιτυχημένες επιχειρήσεις χρησιμοποιούν τα ακόλουθα βήματα για την οικοδόμηση των σχέσεών τους με τους πελάτες: προσδιορισμός αμοιβαίας ικανοποίησης των στόχων για την οργάνωση και τους πελάτες. Καθιέρωση και διατήρηση επικοινωνίας με τους πελάτες. Παραγωγή θετικών συναισθημάτων στην οργάνωση και στους πελάτες. Αφορά τα στρατηγικά σχέδια που καταρτίζονται με τους προμηθευτές για την υποστήριξη και την διαχείριση της ροής της παραγωγικής διαδικασίας και την ανάπτυξη νέων προϊόντων. Σε επιχειρήσεις στις οποίες οι ενέργειες εκτείνονται σε παγκόσμιο επίπεδο, η προμήθεια πρώτων υλών πρέπει να γίνεται σε παγκόσμια βάση. Το επιθυμητό αποτέλεσμα είναι μια επιτυχημένη σχέση όπου και τα δύο μέρη επωφελούνται (win-win), από τη μείωση του χρόνου που απαιτείται για τον κύκλο του σχεδιασμού και ανάπτυξης προϊόντων. Επίσης, χάρη στη λειτουργία της αγοράς αναπτύσσονται ραγδαία συστήματα επικοινωνίας, όπως η ηλεκτρονική ανταλλαγή δεδομένων (EDI) και η σύνδεση στο διαδίκτυο για να μεταφέρονται πιθανές απαιτήσεις πιο γρήγορα. Δραστηριότητες που σχετίζονται με την απόκτηση προϊόντων και υλικών από το εξωτερικό, αφορούν προμηθευτές, τον προγραμματισμό των πόρων, την προμήθεια πρώτων υλών, τη διαπραγμάτευση, την παραγγελιοληψία, τις εισερχόμενες μεταφορές, την αποθήκευση, τον χειρισμό και τη διασφάλιση της ποιότητας, πολλά από τα οποία περιλαμβάνουν την ευθύνη για το συντονισμό με τους προμηθευτές σε θέματα προγραμματισμού, αντιστάθμισης κινδύνων, και αναζήτησης νέων πηγών ή προγραμμάτων. Σε αυτό την διαδικασία, οι πελάτες και οι προμηθευτές πρέπει να ενταχθούν στη διαδικασία ανάπτυξης του προϊόντος, προκειμένου να μειωθεί ο χρόνος στην αγορά. Όπως μειώνονται οι κύκλοι ζωής των προϊόντων, νέα, καταλληλότερα προϊόντα, πρέπει να αναπτύσσονται και να ξεκινήσουν με επιτυχία με όλο και μκρότερα χρονοδιαγράμματα, προκειμένου να παραμείνουν ανταγωνιστικά. Σύμφωνα με τους Lambert και Cooper (2000), οι διαχειριστές της ανάπτυξης προϊόντων και διαδικασιών εμπορευματοποίησης πρέπει: 1. Σε συντονισμό με τη διαχείριση των πελατειακών σχέσεων να προσδιορίζουν τις πελατοκεντρικές ανάγκες. 2. Να επιλέγουν τα υλικά και τους προμηθευτές, σε συνδυασμό με τις προμήθειες, και 3. Να αναπτύξουν την κατάλληλη τεχνολογία στη ροή παραγωγής ώστε να ενταχθούν σε μια καλύτερη ροή της εφοδιαστικής αλυσίδας. Η διαδικασία παραγωγής παράγει και διαθέτει προϊόντα για τα κανάλια διανομής που βασίζονται σε προβλέψεις. Οι μέθοδοι παραγωγής πρέπει να είναι ευέλικτες ώστε να ανταποκρίνονται στις αλλαγές της αγοράς και να μπορούν να φιλοξενήσουν μαζικές, εξατομικευμένες πωλήσεις. Οι παραγγελίες των διαδικασιών λειτουργούν σε βάση just-in-time (JIT). Επίσης, οι αλλαγές στη διαδικασία ροής παραγωγής οδηγούν σε μείωση του χρόνου του κύκλου ζωής, που σημαίνει βελτίωση της αντίδρασης και της αποτελεσματικότητας στην αντιμετώπιση της ζήτησης των πελατών. Αυτή η διαδικασία αφορά την μεταφορά ενός τελικού προϊόντος/υπηρεσίας προς τους πελάτες. Στην φυσική διανομή, ο πελάτης είναι ο τελικός προορισμός ενός καναλιού μάρκετινγκ, και η διαθεσιμότητα του προϊόντος/υπηρεσίας είναι ένα ζωτικό μέρος της προσπάθειας μάρκετινγκ κάθε καναλιού που συμμετέχει. Επίσης, μέσω της φυσικής διαδικασίας διανομής, ο χώρος και ο χρόνος εξυπηρέτησης των πελατών γίνονται αναπόσπαστο τμήμα του μάρκετινγκ, με αποτέλεσμα να συνδέουν ένα κανάλι μάρκετινγκ με τους πελάτες της επιχείρησης (π.χ., συνδέσεις με κατασκευαστές, χονδρέμπορους, λιανοπωλητές). Αυτή η διαδικασία δεν αφορά μόνο την εξωτερική ανάθεση της προμήθειας υλικών και κατασκευαστικών στοιχείων, αλλά και την εξωτερική ανάθεση των υπηρεσιών που παραδοσιακά διενεργούνταν από την ίδια την επιχείρηση. Η λογική αυτής της τάσης είναι ότι η εταιρεία θα εστιάζει όλο και περισσότερο σε εκείνες τις δραστηριότητες στην αλυσίδα αξίας, όπου παρουσιάζουν ένα ξεχωριστό πλεονέκτημα, και αναθέτουν οποιαδήποτε άλλη. Αυτή η κίνηση ήταν ιδιαίτερα εμφανής στον τομέα της εφοδιαστικής, όπου η παροχή υπηρεσιών μεταφορών, αποθήκευσης και ελέγχου της απογραφής δίνονταν όλο και περισσότερο ως υπεργολαβία σε ειδικούς ή εταίρους της εφοδιαστικής. Επίσης, η διαχείριση και ο έλεγχος αυτού του δικτύου των συνεργατών και προμηθευτών απαιτεί ένα μίγμα τόσο σε κεντρική όσο και σε τοπική συμμετοχή. Ως εκ τούτου πρέπει να ληφθούν σε κεντρικό επίπεδο, στρατηγικές αποφάσεις για την παρακολούθηση και τον έλεγχο της απόδοσης του προμηθευτή με τους εταίρους της εφοδιαστικής. Αυτό, βελτιώνει τη διαχείριση σε τοπικό επίπεδο. Οι ειδικοί βρήκαν μια ισχυρή σχέση πού συνδέει τις δομές ολοκλήρωσης των προμηθευτών και των πελατών με το μερίδιο αγοράς και κερδοφορίας. Αξιοποιώντας τις δυνατότητες προμηθευτή και δίνοντας έμφαση στη μακροπρόθεσμη προοπτική της εφοδιαστικής αλυσίδας σε σχέσεις με τους πελάτες,οι δομές μπορούν να συσχετιστούν με την απόδοση της επιχείρησης. Όσο η εφοδιαστική ικανότητα γίνεται κρίσιμος παράγοντας για τη δημιουργία και διατήρηση ανταγωνιστικού πλεονεκτήματος, η υλικοτεχνική υποστήριξη των μετρήσεων γίνεται όλο και πιο σημαντική, διότι η διαφορά μεταξύ αποδοτικών και μη αποδοτικών επιχειρήσεων γίνεται πιο στενή. Η εταιρεία A.T. Kearney Consultants (1985) σημείωσε ότι οι επιχειρήσεις που πραγματοποιούν ολοκληρωμένη μέτρηση επιδόσεων, πραγματοποιούν βελτιώσεις της συνολικής παραγωγικότητας. Σύμφωνα με τους ειδικούς, τα εσωτερικά μέτρα που συγκεντρώνουν και αναλύουν οι επιχειρήσεις, συμπεριλαμβάνουν: Κόστος. Εξυπηρέτηση πελατών. Μέτρηση Παραγωγικότητας. Μέτρηση περιουσιακών στοιχείων, και Ποιότητα.Εξωτερικές μετρήσεις της απόδοσης περιλαμβάνουν 1) μέτρηση αντίληψης του πελάτη, και 2) συγκριτική αξιολόγηση βέλτιστης πρακτικής. Ως περίπτωση της μείωσης του κόστους της εταιρείας και των εξόδων, η διαχείριση αποθήκευσης παίζει σημαντικό ρόλο κατά των χειρισμών. Σε περίπτωση τέλειας αποθήκευσης και διοικητικών εγκαταστάσεων στο επίπεδο της επιχείρησης, μειώνεται το κόστος εργατικού δυναμικού, επιτυγχάνεται έγκαιρη παράδοση, βελτιώνεται το σύστημα φόρτωσης και εκφόρτωσης στις εγκαταστάσεις στην κατάλληλη περιοχή, βελτιώνεται το σύστημα διαχείρισης αποθεμάτων κ.λπ. Στοιχεία της διαχείρισης της εφοδιαστικής αλυσίδας είναι τα εξής: 1. Τυποποίηση 2. Αναβολή 3. Προσαρμογή. Αυτή τη στιγμή υπάρχει ένα κενό στη βιβλιογραφία η οποία είναι διαθέσιμη για τις μελέτες διαχείρισης της εφοδιαστικής αλυσίδας: δεν υπάρχει θεωρητική υποστήριξη η οποία να εξηγεί την ύπαρξη και τα όρια της διαχείρισης της εφοδιαστικής αλυσίδας. Λίγοι συγγραφείς όπως οι Halldorsson, (2003), Ketchen & Hult (2006) και Lavassani (2009), προσπάθησαν να παρέχουν θεωρητικές βάσεις για διαφορετικούς τομείς που σχετίζουν την εφοδιαστική αλυσίδα με την υιοθέτηση οργανωτικών θεωριών. Αυτές οι θεωρίες περιλαμβάνουν: Προσέγγιση βασισμένη στους πόρους (RBV). Ανάλυση Κόστους Συναλλαγών (TCA). Προσέγγιση βασισμένη στην γνώση (KBV). Θεωρία στρατηγικής επιλογής (SCT). Θεωρία του Οργανισμού (AT). Θεσμική θεωρία (InΤ). Θεωρία συστημάτων (ST). Προοπτική δικτύου (NP). Διαχείριση υλικών logistics (MLM). Just-in-Time (JIT). Σχεδιασμός απαιτήσεων υλικών (MRP). Θεωρία των Περιορισμών (TOC). Διοίκηση Ολικής Ποιότητας (TQM). Ευέλικτη παραγωγή. Ανταγωνισμός με βάση την ώρα (TBC). Βιομηχανία γρήγορης απόκρισης (QRM). Διαχείριση Πελατειακών Σχέσεων (CRM). Διαχείριση απαιτήσεων αλυσίδας (RCM). και πολλά άλλα.Ωστόσο, η μονάδα ανάλυσης των περισσότερων από αυτών των θεωριών δεν είναι το σύστημα «εφοδιαστικής αλυσίδας», αλλά ένα άλλο σύστημα, όπως η «εταιρεία» ή «η σχέση προμηθευτή/αγοραστή». Από τις λίγες εξαιρέσεις είναι η σχεσιακή άποψη, η οποία περιγράφει μια θεωρία για την εξέταση δυάδων και τα δίκτυα των επιχειρήσεων ως βασική μονάδα ανάλυσης για την εξήγηση ανώτερων ατομικών επιδόσεων στην εταιρεία (Dyer και Singh, 1998). Στη μελέτη της διαχείρισης της εφοδιαστικής αλυσίδας, η έννοια των κεντροβαρών στοιχείων έχει γίνει ένας σημαντικός οικονομικός παράγοντας. Ένα κέντρο βάρους είναι ένα μέρος που έχει ένα υψηλό ποσοστό του πληθυσμού μιας χώρας και ένα υψηλό ποσοστό της παραγωγής της, εν γένει σε απόσταση 500 μίλια (800 χλμ.). Στις ΗΠΑ, υπάρχουν δύο σημαντικά κέντρα βάρους εφοδιαστικών αλυσίδων τα οποία έχουν καθοριστεί, ένα κοντά στο Ντέιτον (Dayton) του Οχάιο και το δεύτερο κοντά στο Ρίβερσαϊντ (Riverside) στην Καλιφόρνια. Το κέντρο βάρους κοντά στο Ντέιτον είναι ιδιαίτερα σημαντικό, διότι είναι κοντά στο κέντρο του πληθυσμού των ΗΠΑ αλλά και σε εκείνο του Καναδά. Το Ντέιτον βρίσκεται σε απόσταση 500 μιλίων από το 60% του πληθυσμού και της παραγωγικής ικανότητας των ΗΠΑ, καθώς και από το 60% του πληθυσμού του Καναδά. Η περιοχή περιλαμβάνει τη διακρατική υποπεριοχή ανταλλαγής 70/75, η οποία είναι μία από τις πιο πολυσύχναστες στις ΗΠΑ με 154.000 οχήματα να διέρχονται από εκεί κάθε μέρα. Από αυτά, 30-35% είναι φορτηγά τα οποία μεταφέρουν αγαθά. Επιπλέον, η διαδρομή I-75 είναι η πιο πολυσύχναστη σιδηροδρομική διαδρομή βορρά-νότου ανατολικά του Μισισιπή. Ο φόρος αποτελεσματικής διαχείρισης της εφοδιαστικής αλυσίδας (Tax efficient SCM) είναι ένα επιχειρηματικό μοντέλο το οποίο εξετάζει τις επιπτώσεις της φορολογίας στο σχεδιασμό και την εφαρμογή της διαχείρισης της εφοδιαστικής αλυσίδας. Λόγω των συνεπειών της παγκοσμιοποίησης οι πολυεθνικές επιχειρήσεις θα πρέπει να πληρώσουν διαφορετικούς φορολογικούς συντελεστές σε διάφορες χώρες. Λόγω των διαφορών, οι παγκόσμιοι παίκτες έχουν τη δυνατότητα να υπολογίζουν και τη βελτιστοποίηση της εφοδιαστικής αλυσίδας με βάση τις νόμιμες φορολογικές αποδόσεις. Χρησιμοποιείται ως μέθοδος για αύξηση κερδών από εταιρείες η οποίες κατέχουν παγκόσμια εφοδιαστική αλυσίδα. Η βιωσιμότητα της εφοδιαστικής αλυσίδας είναι ένα ζήτημα που επηρεάζει την αλυσίδα αυτή καθ’ αυτή μέσα στις επιχειρήσεις ή στα δίκτυά τους και συχνά προσδιορίζεται ποσοτικά, με σύγκριση, μέσω αξιολόγησης SECH . Η αξιολόγηση SECH ορίζεται ως η κοινωνική, ηθική, πολιτιστική και υγειονομική αντανάκλαση της κοινωνίας. Οι καταναλωτές έχουν πλέον επίγνωση των περιβαλλοντικών επιπτώσεων των αγορών τους και οι βαθμολογίες SECH των εταιρειών, μαζί με τις μη κυβερνητικές οργανώσεις (ΜΚΟ), καθορίζουν την ατζέντα των αλλαγών στα τρόφιμα βιολογικής καλλιέργειας, την νομοθεσία κατά της παράνομης εργασίας και τα τοπικά παραγόμενα αγαθά που υποστηρίζονται από ανεξάρτητες και μικρές επιχειρήσεις. Επειδή οι εφοδιαστικές αλυσίδες συχνά αντανακλούν πάνω από το 75% των απαιτήσεων σε άνθρακα των επιχειρήσεων, πολλές εκ των οποίων επιδιώκουν να το μειώσουν και συνεπώς να βελτιώσουν την βαθμολογία τους. Για παράδειγμα, τον Ιούλιο του 2009 η αμερικάνικη Wal-Mart Corporation ανακοίνωσε τις προθέσεις της να δημιουργήσει ένα παγκόσμιο δείκτη βιωσιμότητας που θα αξιολογεί τα προϊόντα σύμφωνα με τις περιβαλλοντικές και κοινωνικές επιπτώσεις που έχουν, κατά τη διάρκεια που τα προϊόντα παράγονται και διανέμονται. Ο δείκτης αξιολόγησης της βιωσιμότητας έχει ως στόχο τη δημιουργία περιβαλλοντικής ευθύνης στην αλυσίδα εφοδιασμού της Wal-Mart, καθώς και να παρέχει τα κίνητρα και τις υποδομές για άλλες εταιρείες λιανικής βιομηχανίας να κάνουν το ίδιο. Το επίπεδο της ολοκλήρωσης και της διαχείρισης ενός συνδέσμου επιχειρηματικής διαδικασίας είναι συνάρτηση του αριθμού και του επιπέδου, που κυμαίνονται από χαμηλό σε υψηλό, των στοιχείων που προστίθενται στο σύνδεσμο (link) (Ellram και Cooper, 1990, Houlihan, 1985) μιας εφοδιαστικής αλυσίδας. Κατά συνέπεια, η προσθήκη περισσότερων στοιχείων διαχείρισης ή η αύξηση του επιπέδου του κάθε στοιχείου, μπορεί με τη σειρά της να αυξήσει το επίπεδο ολοκλήρωσης της σύνδεσης των επιχειρηματικών διαδικασιών. Η βιβλιογραφία σχετικά με τη διαδικασία επιχειρησιακού ανασχεδιασμού, σχέσεων αγοραστή-προμηθευτή και ΔΕΑ, προτείνει διάφορα πιθανά στοιχεία που πρέπει τα ανώτερα στελέχη να λάβουν υπόψην τους κατά τη διαχείριση των σχέσεων εφοδιασμού. Οι Lambert και Cooper (2000), προσδιόρισαν τα ακόλουθα στοιχεία: Σχεδιασμός και έλεγχος. Δομή εργασίας. Οργανωτική δομή. Εγκατάσταση δομής ροής προϊόντων. Εγκατάσταση δομής ροής πληροφοριών. Διαχείριση των μεθόδων. Εξουσία και δομή ηγεσίας. Κίνδυνος και δομή ανταμοιβής. Πολιτισμός και συμπεριφορά.Ωστόσο, μια πιο προσεκτική εξέταση της υπάρχουσας βιβλιογραφίας οδηγεί σε μια πιο ολοκληρωμένη κατανόηση για το ποια θα πρέπει να είναι τα βασικά και κρίσιμα στοιχεία της εφοδιαστικής αλυσίδας, δηλαδή, τι είδους σχέση μπορεί να έχουν τα στοιχεία τα οποία σχετίζονται με τους προμηθευτές και τους πελάτες. Οι Bowersox και Closs αναφέρουν ότι η έμφαση στη συνεργασία αντιπροσωπεύει την συνέργεια που οδηγεί στο υψηλότερο επίπεδο των κοινών επιτευγμάτων (Bowersox και Closs, 1996). Ένας, βασικού επιπέδου (πρωτεύων), συμμετέχων σε ένα κανάλι διανομής είναι μια επιχείρηση που είναι πρόθυμη να συμμετάσχει στην ευθύνη ιδιοκτησίας ή να αναλάβει και άλλες πτυχές των οικονομικών κινδύνων, με αποτέλεσμα να εντάσσεται στο πρώτο επίπεδο (επίπεδο πρώτων στοιχείων) (Bowersox και Closs, 1996). Ένας συμμετέχων δευτέρου επιπέδου (εξειδικευμένο) είναι μια επιχείρηση που συμμετέχει σε ένα κανάλι με την εκτέλεση των βασικών υπηρεσιών για τους συμμετέχοντες πρώτου βαθμού, συμπεριλαμβανομένου και του επιπέδου δευτεροβάθμιων στοιχείων, τα οποία υποστηρίζουν πρωτοβάθμιους συμμετέχοντες. Οι συμμετέχοντες από ένα κανάλι τρίτου επιπέδου και τα συστατικά που υποστηρίζουν τους πρωτοβάθμιους συμμετέχοντες στο κανάλι, είναι οι θεμελιώδεις κλάδοι των συστατικών δευτερογενούς επιπέδου, και μπορούν επίσης να συμπεριληφθούν. Ως εκ τούτου, το πλαίσιο των Lambert και Cooper για τα συστατικά της εφοδιαστικής αλυσίδας δεν οδηγεί σε κανένα συμπέρασμα σχετικά με το ποια είναι τα πρωτογενή ή δευτερογενή (εξειδικευμένη) στοιχεία των επιπέδων της εφοδιαστικής αλυσίδας (βλ. Bowersox και Closs, 1996, σ. 93). Δηλαδή, ποια είναι αυτά τα συστατικά της αλυσίδας που θα πρέπει να θεωρούνται κύρια ή δευτερεύοντα, πώς θα πρέπει αυτά τα στοιχεία να είναι δομημένα έτσι ώστε να υπάρχει μια πιο ολοκληρωμένη δομή της εφοδιαστικής αλυσίδας, και πώς να εξετάζεται η εφοδιαστική αλυσίδα ως ενοποιημένο σύνολο. Αντίστροφη εφοδιαστική αλυσίδα: Τα αντεστραμμένα logistics (reverse logistics) είναι η διαδικασία της διαχείρισης της επιστροφής των αγαθών. Τα αντεστραμμένα logistics είναι επίσης γνωστά και ως "Εξυπηρέτηση Πελατών μετά την αγορά (Aftermarket Customer Services)". Με άλλα λόγια, όποια χρήματα έχουν ληφθεί από το αποθεματικό εγγύησης μιας επιχείρησης ή μιας υπηρεσίας εφοδιαστικού προϋπολογισμού, αποτελούν περίπτωση όπου μπορεί κανείς να μιλήσει για μια αντίστροφη λειτουργία της εφοδιαστικής. Τα συστήματα εφοδιαστικής αλυσίδας ρυθμίζουν την αξία για εκείνους που οργανώνουν τα δίκτυα. Αξία είναι τα πρόσθετα εκείνα έσοδα πάνω από το κόστος της υλοποίησης του δικτύου. Η συν-δημιουργία αξίας και ο επιμερισμός των οφελών ενθαρρύνουν κατάλληλα την αποτελεσματική συμμετοχή και αποτελούν βασική πρόκληση για οποιοδήποτε σύστημα τροφοδοσίας. Ο Tony Hines ορίζει την αξία ως εξής: "Σε τελική ανάλυση, είναι ο πελάτης που πληρώνει το τίμημα για την παρασχεθείσα υπηρεσία που επιβεβαιώνει την αξία και όχι ο παραγωγός ο οποίος απλώς προσθέτει το κόστος μέχρι εκείνο το σημείο". Οι παγκόσμιες αλυσίδες εφοδιασμού θέτουν προκλήσεις, τόσο όσον αφορά την ποσότητα όσο και την αξία: Προμήθεια και αξία των τάσεων της αλυσίδας. Παγκοσμιοποίηση. Αυξημένη διασυνοριακή προμήθεια. Συνεργασία για τμήματα της αλυσίδας αξίας με χαμηλό κόστος παροχής. Κοινά κέντρα εξυπηρέτησης για υλικοτεχνικές και διοικητικές λειτουργίες. Ολοένα και περισσότερες παγκόσμιες δραστηριότητες, οι οποίες απαιτούν όλο και περισσότερο παγκόσμιο συντονισμό και σχεδιασμό για την επίτευξη παγκόσμιας προοπτικής. Σύνθετα προβλήματα περιλαμβάνουν επίσης μεσαίου μεγέθους επιχειρήσεις σε αυξανόμενο βαθμό.Οι τάσεις αυτές έχουν πολλά οφέλη για τους κατασκευαστές διότι επιτρέπουν μεγαλύτερα μεγέθη, χαμηλότερους φόρους, και καλύτερο περιβάλλον (τον πολιτισμό, τις υποδομές, ειδικές φορολογικές ζώνες) για τα προϊόντα τους. Εν τω μεταξύ, στην κορυφή των προβλημάτων που αναγνωρίζονται στη διαχείριση της αλυσίδας εφοδιασμού, θα υπάρχουν πολύ περισσότερες προκλήσεις, όταν το πεδίο εφαρμογής των αλυσίδων εφοδιασμού είναι παγκόσμιο. Αυτό συμβαίνει γιατί σε μια αλυσίδα εφοδιασμού με ευρύτερο πεδίο εφαρμογής, ο βασικός χρόνος είναι πολύ μεγαλύτερος. Επιπλέον, υπάρχουν περισσότερα θέματα που εμπλέκονται, όπως η πολυ-συναλλαγματικότητα, διαφορετικές πολιτικές και διαφορετικές νομοθεσίες. Τα προβλήματα που προκύπτουν, περιλαμβάνουν: 1. διάφορα νομίσματα και αποτιμήσεις σε διάφορες χώρες, 2. διαφορετικούς φορολογικούς νόμους (Φόρος Αποτελεσματικής Διαχείρισης Εφοδιαστικής Αλυσίδας), 3. διαφορετικά πρωτόκολλα συναλλαγών, 4. έλλειψη διαφάνειας του κόστους και του κέρδους. Cooper, M.C., Lambert, D.M., & Pagh, J. (1997) Supply Chain Management: More Than a New Name for Logistics. The International Journal of Logistics Management Vol 8, Iss 1, pp 1–14 FAO, 2007, Agro-industrial supply chain management: Concepts and applications. AGSF Occasional Paper 17 Rome. Haag, S., Cummings, M., McCubbrey, D., Pinsonneault, A., & Donovan, R. (2006), Management Information Systems For the Information Age (3rd Canadian Ed.), Canada: McGraw Hill Ryerson ISBN 0-072-81947-2 Halldorsson, Arni, Herbert Kotzab & Tage Skjott-Larsen (2003). Inter-organizational theories behind Supply Chain Management – discussion and applications, In Seuring, Stefan et al. (eds.), Strategy and Organization in Supply Chains, Physica Verlag. Halldorsson, A., Kotzab, H., Mikkola, J. H., Skjoett-Larsen, T. (2007). Complementary theories to supply chain management. Supply Chain Management: An International Journal, Volume 12 Issue 4, 284-296. Handfield and Bechtel, 2001; Prater et al., 2001; Kern and Willcocks, 2000; Bowersox and Closs, 1996; Christopher, 1992; Bowersox, 1989 Hines, T. 2004. Supply chain strategies: Customer driven and customer focused. Oxford: Elsevier. Kallrath, J., Maindl, T.I. (2006): Real Optimization with SAP® APO. Springer ISBN 3-540-22561-7. Kaushik K.D., & Cooper, M. (2000). Industrial Marketing Management. Volume29, Issue 1, January 2000, Pages 65–83 Ketchen Jr., G., & Hult, T.M. (2006). Bridging organization theory and supply chain management: The case of best value supply chains. Journal of Operations Management, 25(2) 573-580. Kouvelis, P.; Chambers, C.; Wang, H. (2006): Supply Chain Management Research and Production and Operations Management: Review, Trends, and Opportunities. In: Production and Operations Management, Vol. 15, No. 3, pp. 449–469. Larson, P.D. and Halldorsson, A. (2004). Logistics versus supply chain management: an international survey. International Journal of Logistics: Research & Application, Vol. 7, Issue 1, 17-31. Movahedi B., Lavassani K., Kumar V. (2009) Transition to B2B e-Marketplace Enabled Supply Chain: Readiness Assessment and Success Factors, The International Journal of Technology, Knowledge and Society, Volume 5, Issue 3, pp. 75–88. Lavassani K., Movahedi B., Kumar V. (2009) Developments in Theories of Supply Chain Management: The Case of B2B Electronic Marketplace Adoption, The International Journal of Knowledge, Culture and Change Management, Volume 9, Issue 6, pp. 85–98. Mentzer, J.T. et al. (2001): Defining Supply Chain Management, in: Journal of Business Logistics, Vol. 22, No. 2, 2001, pp. 1–25 Simchi-Levi D.,Kaminsky P., Simchi-levi E. (2007), Designing and Managing the Supply Chain, third edition, Mcgraw Hill | Η διαχείριση εφοδιαστικής αλυσίδας (ΔΕΑ) είναι η διαχείριση ενός δικτύου εσωτερικά συνδεδεμένων επιχειρήσεων που συμμετέχουν στην απώτερη παροχή πακέτων προϊόντων και υπηρεσιών, τα οποία απευθύνονται στους τελικούς καταναλωτές (Harland, 1996). Η διαχείριση εφοδιαστικής αλυσίδας εκτείνεται σε όλη τη διαδικασία μεταφοράς και αποθήκευσης των πρώτων υλών, ημιέτοιμων και ολοκληρωμένων αγαθών από τα σημεία προέλευσης προς τα σημεία κατανάλωσης. Ένας άλλος ορισμός δίνεται από το λεξικό APICS, όπου αναφέρει την ΔΕΑ ως το σχεδιασμό, την εκτέλεση, τον έλεγχο και την παρακολούθηση των δραστηριοτήτων εφοδιαστικής αλυσίδας με στόχο τη δημιουργία καθαρής αξίας, τη δόμηση μιας ανταγωνιστικής υποδομής, τη μόχλευση διεθνούς επιμελητείας (logistics), τον συγχρονισμό της παροχής με τη ζήτηση και τη μέτρηση της απόδοσης παγκοσμίως. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%B1%CF%87%CE%B5%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7_%CE%B5%CF%86%CE%BF%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82_%CE%B1%CE%BB%CF%85%CF%83%CE%AF%CE%B4%CE%B1%CF%82 |
Αμπάς Μιρζά | Ο Αμπάς Μιρζά γεννήθηκε στις 26 Αυγούστου 1789 στη Νάβα του Μαζανταράν. Ήταν ο μικρότερος γιος του Φαθ Αλί Σαχ, αλλά λόγω της βασιλικής καταγωγής της μητέρας του προοριζόταν από τον πατέρα του να τον διαδεχθεί. Θεωρήθηκε ο αγαπημένος γιος του πατέρα του και διορίστηκε κυβερνήτης (beglarbeg) της περιοχής του Αζερμπαϊτζάν της Περσίας, περίπου το 1798, όταν ήταν 10 ετών. Το 1801, τρία χρόνια μετά τον θάνατο του Αγά Μοχαμάντ Χαν, οι Ρώσοι εκμεταλλεύτηκαν τη συγκυρία και προσάρτησαν το Καρτλί-Καχετία. Καθώς η (Ανατολική) Γεωργία βρισκόταν υπό την περιοδική ιρανική επικυριαρχία από τις αρχές του 16ου αιώνα, η πράξη αυτή των Ρώσων θεωρήθηκε ως εισβολή στην ιρανική επικράτεια. Το 1804, πρόθυμος να καταλάβει και τα υπόλοιπα εδάφη του Ιράν, ο ρωσικός στρατός με επικεφαλής τον στρατηγό Πάβελ Τσιτσιάνοφ, πολιόρκησε, κατέλαβε και λεηλάτησε την πόλη Γκαντζά, ξεκινώντας έτσι τον Ρωσοπερσικό Πόλεμο (1804-13). Ο Φαθ Αλί Σαχ διόρισε τον Αμπάς Μιρζά διοικητή του εκστρατευτικού σώματος των 30.000 ανδρών. Τη βοήθειά του ζήτησαν διακαώς τόσο η Αγγλία όσο και ο Ναπολέων, που επιθυμούσαν να αλληλοεξουδετερωθούν στην Ανατολή, ιδίως καθώς η Περσία συνορεύει με έναν κοινό αντίπαλο, την αυτοκρατορική Ρωσία. Τα πρώτα στάδια του πολέμου που ακολούθησε τις εντολές του Φαθ Αλί Σαχ να εισβάλει και να ανακτήσει τη Γεωργία και τα βόρεια τμήματα της σύγχρονης Δημοκρατίας του Αζερμπαϊτζάν κατέληξαν σε χρόνια σχετικά αδρανούς εδαφικού πολέμου. Ωστόσο, όπως προσθέτει ο καθηγητής Αλεξάντερ Μικαμπερίτζε, ο Αμπάς Μιρζά ηγήθηκε του στρατού σε μια συνολικά καταστροφική εκστρατεία κατά των Ρώσων, υποφέροντας ήττες στο Γκιουμρί, το Καλαγκίρι, τον ποταμό Ζαγκάμ (1805), το Καρακαπέτ (1806), το Καραμπάμπα (1808), τη Γκαντζά (1809), το Μεγρί, τον ποταμό Αράς και το Αχαλκαλάκι (1810). Η κατάσταση άρχισε να αλλάζει αποφασιστικά, καθώς η Ρωσία έστελνε όλο και πιο προηγμένα όπλα και αυξανόμενο αριθμό στρατιωτών. Διοικώντας τις νοτιότερες ρωσικές μεραρχίες κατά τη διάρκεια του μακροχρόνιου πολέμου, ο Κοτλιαρέφσκι νίκησε τον αριθμητικά ανώτερο περσικό στρατό στη μάχη του Ασλαντούζ (1812) και στις αρχές του 1813 εισέβαλε και κατέλαβε το Λανκαράν. Οι Ρώσοι είχαν στρατοπεδεύσει στην απέναντι όχθη του ποταμού Αράς, όταν οι δύο Βρετανοί σύμβουλοί του, ο λοχαγός Κρίστι και ο υπολοχαγός Πότινγκερ, του είπαν να τοποθετήσει φρουρούς σε σύντομο χρονικό διάστημα, αλλά ο Μιρζά αγνόησε τις προειδοποιήσεις. Ο Κρίστι και άλλοι Βρετανοί αξιωματικοί προσπάθησαν να συσπειρώσουν έναν στρατό που υποχωρούσε πανικόβλητος. Για μέρες οι Ρώσοι εξαπέλυαν σφοδρές επιθέσεις, αλλά τελικά ο Κρίστι υποχώρησε και ο Μιρζά διέταξε πλήρη υποχώρηση. Ο εφησυχασμός κόστισε 10.000 περσικές ζωές. Ο Μιρζά πίστεψε λανθασμένα στο βάρος της αριθμητικής υπεροχής. Παρά την απουσία ηγεσίας, οι Πέρσες στο Λανκαράν άντεξαν για εβδομάδες, μέχρι που οι Ρώσοι σφαγίασαν τη φρουρά των 4.000 αξιωματικών και ανδρών. Τον Οκτώβριο του 1813, με τον Αμπάς Μιρζά ακόμα αρχιστράτηγο, η Περσία αναγκάστηκε να συνάψει μια εξαιρετικά δυσμενή ειρήνη, γνωστή ως Συνθήκη του Γκουλιστάν, παραχωρώντας αμετάκλητα τμήματα των εδαφών της στον Καύκασο, που περιλάμβαναν τη σημερινή Γεωργία, το Νταγκεστάν και το μεγαλύτερο μέρος αυτού που αποτελεί σήμερα τη Δημοκρατία του Αζερμπαϊτζάν. Η μόνη υπόσχεση που έλαβε ο Σάχης σε αντάλλαγμα ήταν μια χλιαρή εγγύηση ότι ο Μιρζά θα διαδεχόταν τον θρόνο του, χωρίς κάποιο εμπόδιο. Οι δραστικές απώλειες που υπέστησαν οι δυνάμεις του τον έκαναν να συνειδητοποιήσει ότι έπρεπε να εκπαιδεύσει τον στρατό της Περσίας στον ευρωπαϊκό τρόπο πολέμου και άρχισε να στέλνει τους μαθητές του στην Ευρώπη για στρατιωτική εκπαίδευση. Με την εισαγωγή ταγμάτων ευρωπαϊκού τύπου, ο Αμπάς Μιρζά πίστευε ότι αυτό θα επέτρεπε στο Ιράν να αποκτήσει το πάνω χέρι έναντι της Ρωσίας και να διεκδικήσει τα χαμένα εδάφη του. Επηρεασμένος από τις μεταρρυθμίσεις του σουλτάνου Σελίμ Γ΄, ο Αμπάς Μιρζά έθεσε ως στόχο να δημιουργήσει μια ιρανική εκδοχή του οθωμανικού Νιζάμ-ı Τσεντίντ και να μειώσει την εξάρτηση των Κατζάρ από τις φυλετικές και επαρχιακές δυνάμεις. Το 1811 και το 1815, δύο ομάδες στάλθηκαν στη Βρετανία και το 1812 κατασκευάστηκε ένα τυπογραφείο στην Ταμπρίζ ως μέσο αναπαραγωγής ευρωπαϊκών στρατιωτικών εγχειριδίων. Στην Ταμπρίζ λειτούργησαν επίσης ένα εργοστάσιο πυρίτιδας και μια αποθήκη πυρομαχικών. Η εκπαίδευση συνεχίστηκε με συνεχείς ασκήσεις από Βρετανούς συμβούλους, με έμφαση στο πεζικό και το πυροβολικό. Ο Αμπάς Μιρζά είχε την ευκαιρία να δοκιμάσει τον πρόσφατα αναμορφωμένο στρατό του όταν άρχισε ο Οθωμανοπερσικός Πόλεμος (1821-1823), ο οποίος αποδείχθηκε ικανός με αρκετές νίκες. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την υπογραφή συνθήκης ειρήνης το 1823 μετά τη μάχη του Ερζερούμ. Ο πόλεμος ήταν μια νίκη για την Περσία, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι οι στρατιώτες της ήταν λιγότεροι, και αυτό έδωσε την απαραίτητη αυτοπεποίθηση στις δυνάμεις. Ο δεύτερος πόλεμός του με τη Ρωσία, που ξεκίνησε το 1826, ξεκίνησε με καλό πρόσημο, καθώς ανέκτησε το μεγαλύτερο μέρος των εδαφών που είχε χάσει στον Ρωσοπερσικό Πόλεμο (1804-13), ωστόσο κατέληξε σε μια σειρά δαπανηρών ηττών, μετά τις οποίες η Περσία αναγκάστηκε να παραχωρήσει τα τελευταία εδάφη του Καυκάσου, που περιλάμβαναν όλη τη σημερινή Αρμενία, το Ναχιτσεβάν, το υπόλοιπο της σύγχρονης Δημοκρατίας του Αζερμπαϊτζάν που βρισκόταν ακόμη στα χέρια του Ιράν, και την επαρχία Ιγκντίρ, όλα σύμφωνα με τη Συνθήκη του Τουρκμεντσάι του 1828. Η τελική απώλεια οφειλόταν λιγότερο στην ικανότητα του ίδιου και του στρατού του και περισσότερο στην έλλειψη ενισχύσεων και στη συντριπτική αριθμητική υπεροχή των Ρώσων. Οι αμετάκλητες απώλειες, οι οποίες συνολικά ανέρχονταν σε όλα τα εδάφη του Ιράν των Κατζάρ στον Βόρειο και στον Νότιο Καύκασο, επηρέασαν σοβαρά τον Αμπάς Μιρζά και η υγεία του άρχισε να κλονίζεται. Έχασε επίσης τον ενθουσιασμό του για οποιαδήποτε άλλη στρατιωτική μεταρρύθμιση. Το 1833 προσπάθησε να αποκαταστήσει την τάξη στην επαρχία Χορασάν, η οποία βρισκόταν ονομαστικά υπό περσική κυριαρχία, και ενώ ασχολιόταν με το έργο αυτό πέθανε στο Μασχάντ το 1833. Το 1834, ο μεγαλύτερος γιος του, Μοχαμάντ Μιρζά, διαδέχθηκε τον Φαθ Αλί Σαχ ως ο επόμενος βασιλιάς. Ο Ρ. Γ. Γουάτσον (History of Persia, 128-9) τον περιέγραψε ως «τον ευγενέστερο της φυλής των Κατζάρ».Έμεινε περισσότερο στην ιστορία για την ανδρεία του στη μάχη και τις αποτυχημένες προσπάθειές του να εκσυγχρονίσει τον περσικό στρατό. Δεν ήταν επιτυχής εν μέρει λόγω της έλλειψης κυβερνητικού συγκεντρωτισμού στο Ιράν κατά τη διάρκεια της εποχής του. Επιπλέον, ο Αμπάς Μιρζά ήταν ο πρώτος που έστειλε Ιρανούς φοιτητές στην Ευρώπη για δυτική εκπαίδευση. Δεν μπόρεσε να αποδειχθεί μακροπρόθεσμα επιτυχημένος στους πολέμους του με τη Ρωσία, καθώς κατέληξε να χάσει περισσότερα εδάφη από όσα κέρδισε. Μοχάμαντ Σαχ Κατζάρ, σάχης τού Ιράν. Μπαχράμ Μιρζά Ντζαχανγκίρ Μιρζά Μπαχμάν Μιρζά Κατζάρ Φερεϊντούν Μιρζά Ασκαντάρ Μιρζά (Κατζάρ) Χοσρόβ Μιρζά Αρντασίρ Μιρζά Νοσράτ-οντ-Ντοβλέ Φιρούζ Μιρζά Χανλάρ Μιρζά «αρθρα Abbas Mirza, Persia-Russia Wars, Persia-Ottoman wars, Golestan Treaty, και Torkaman-Chay Treaty». The Persian Encyclopedia. Bournoutian, George (2021). From the Kur to the Aras: A Military History of Russia's Move into the South Caucasus and the First Russo-Iranian War, 1801–1813. Brill. ISBN 978-9004445154. Busse, H. (1982). «ʿAbbās Mīrzā Qajar». Στο: Yarshater, Ehsan, επιμ. Encyclopædia Iranica. 1. London & New York: Routledge & Kegan Paul, σσ. 79–84. ISBN 978-0-71009-090-4. Clawson, Patrick· Rubin, Michael (2005). Eternal Iran: Continuity and Chaos. New York, NY: Palgrave Macmillan. ISBN 1-4039-6276-6. Dowling, Timothy C.· Menning, Bruce (2015). Russia at war : from the Mongol conquest to Afghanistan, Chechnya, and beyond. Santa Barbara, California: ABC Clio. ISBN 978-1-59884-947-9. Hoiberg, Dale H. (2010). «'Abbās Mīrzā». Encyclopædia Britannica. 1 (15η έκδοση). Chicago, IL: Encyclopædia Britannica, Inc. ISBN 978-1-59339-837-8. https://archive.org/details/newencyclopaedia2009ency. Ανακτήθηκε στις 2022-08-03. Hambly, Gavin R.G (1991). «Agha Muhammad Khan and the establishment of the Qajar dynasty». The Cambridge History of Iran, Vol. 7: From Nadir Shah to the Islamic Republic. Cambridge: Cambridge University Press. σελίδες 104–144. ISBN 9780521200950. Keddie, Nikki R., επιμ. (1981). Modern Iran: The Dialectics of Continuity and Change. Albany, NY: State University of New York Press. ISBN 0-8739-5465-3. Lockhart, L. (2007). «Abbas Mirza». Στο: Bearman, P.; Bianquis, Th; Bosworth, C. E.; van Donzel, E.; Heinrichs, W. P., επιμ. Encyclopaedia of Islam. Leiden, Netherlands: Brill. Magnusson, Magnus; Goring, Rosemary (1990). «Abbas Mirza». Cambridge Biographical Dictionary (Cambridge, UK: Cambridge University Press). ISBN 0-521-39518-6. https://archive.org/details/cambridgebiograp0000unse. Mikaberidze, Alexander (2011). Conflict and Conquest in the Islamic World: A Historical Encyclopedia [2 volumes]: A Historical Encyclopedia. ABC-CLIO. ISBN 978-1-59884-337-8. Shahvar, Soli (2020). «Domestic and external considerations in the struggle over regency in early Qajar Iran: The princely rivalry between ʿAbbas Mirza and Muhammad-ʿAli Mirza». Middle Eastern Studies 56 (4): 549–569. doi:10.1080/00263206.2020.1751617. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Abbas Mirza Qajar στο Wikimedia Commons | Ο Αμπάς Μιρζά (περσικά: عباس میرزا, 26 Αυγούστου 1789 – 25 Οκτωβρίου 1833) ήταν διάδοχος του θρόνου των Κατζάρ του Ιράν. Απέκτησε φήμη ως στρατιωτικός διοικητής κατά τη διάρκεια του Ρωσοπερσικού Πολέμου του 1804-1813 και του Ρωσοπερσικού Πολέμου του 1826-1828, καθώς και μέσω του Οθωμανοπερσικού Πολέμου του 1821-1823. Επιπλέον, είναι γνωστός ως πρώιμος εκσυγχρονιστής των ενόπλων δυνάμεων και των θεσμών της Περσίας, καθώς και για τον θάνατό του πριν από τον πατέρα του, Φαθ Αλί Σαχ. Ο Αμπάς ήταν ένας ευφυής πρίγκιπας, είχε αρκετό λογοτεχνικό γούστο και είναι αξιοσημείωτος λόγω της συγκριτικής απλότητας της ζωής του.Με τον Αμπάς Μιρζά ως στρατιωτικό διοικητή των περσικών δυνάμεων, το Ιράν έχασε όλα τα εδάφη του στον Καύκασο που περιλάμβαναν τον Νότιο Καύκασο και τμήματα του Βόρειου Καυκάσου (Νταγκεστάν) από τη Ρωσία σύμφωνα με τη Συνθήκη του Γκουλιστάν του 1813 και τη Συνθήκη του Τουρκμαντσάι του 1828, μετά τα αποτελέσματα των πολέμων του 1804-1813 και του 1826-1828. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BC%CF%80%CE%AC%CF%82_%CE%9C%CE%B9%CF%81%CE%B6%CE%AC |
Ποταμός Μάρα | Η λεκάνη απορροής του Μάρα έχει έκταση 13.504 km², τα δύο τρίτα περίπου αυτής στην Κένυα και το ένα τρίτο στην Τανζανία.Ο ποταμός ξεκινά τον ρου του από τον βάλτο Ναπουιγιάπι, σε υψόμετρο 2.932 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας και 1.796 μ. πάνω από την επιφάνεια της Λίμνης Βικτόριας. Εκεί σχηματίζεται από τη συμβολή των ποταμών Αμάλα και Νυανγκόρες. Στη συνέχεια ο Μάρα ελίσσεται μέσα σε χλοερή σαβάνα, όπου κυριαρχούν τα συνεργατικά αγροκτήματα των Μασσάι. Οι εκτάσεις αυτές χρησιμεύουν τόσο ως βοσκότοποι, όσο και για μικρής και μεσαίας κλίμακας καλλιέργειες. Την περιοχή αυτή διαρρέουν 4 αξιόλογοι παραπόταμους του Μάρα, οι Τάλεκ, Ενγκάρε, Σαντ και Εντζίτο. Κατόπιν ο ποταμός εισέρχεται στην ομώνυμη Εθνική Προστατευόμενη Περιοχή Μασσάι Μάρα, όπου δέχεται τα νερά των τριών από τους παραπάνω παραπόταμους. Στα σύνορα Κένυας-Τανζανίας ο Μάρα αλλάζει χώρα και ταυτοχρόνως αρχίζει να διαρρέει το Εθνικό Πάρκο Σερενγκέτι, ενώ δέχεται τα νερά και του τέταρτου παραπόταμου, του Σαντ ή Λονγκαγιάνιετ. Σε αυτά τα πάρκα άγριας ζωής η ανθρώπινη δραστηριότητα περιορίζεται στην παρατήρηση των ζώων. Ο ποταμός συνεχίζει τον ρου του στην ομώνυμη Περιφέρεια Μάρα της Τανζανίας, στρεφόμενος από τη νοτιοδυτική στη δυτική κατεύθυνση, την οποία διατηρεί μέχρι τις εκβολές του. Διέρχεται από το καταφύγιο θηραμάτων Ικορόνγκο (που γειτνιάζει με το Σερενγκέτι). Αρκετά πιο κάτω η βασική κοίτη του διασπάται σε διαφορετικά ρεύματα, τα οποία τροφοδοτούν τους «Υγρότοπους του Μάρα». Αυτή η διάσπαση και υγρότοποι συνεχίζονται για τα επόμενα 70 χιλιόμετρα περίπου του ρου του ποταμού. Σε αυτό το τμήμα η πυκνότητα του ανθρώπινου πληθυσμού είναι μεγάλη, όπως και εκείνη των ζώων της κτηνοτροφίας, ενώ τα μικρά χωράφια αποτελούν βασική χρήση της γης. Η λεκάνη του Μάρα είναι η μία από τις δέκα επί μέρους λεκάνες απορροής που τροφοδοτούν με νερό τη μεγάλη Λίμνη Βικτόρια, από όπου μέσω του Λευκού Νείλου η περίσσεια των νερών αυτών καταλήγει στη Μεσόγειο Θάλασσα. Τα υψόμετρα στη λεκάνη απορροής του Μάρα ποικίλλουν από 2.932 μέτρα στην περιοχή των πηγών μέχρι 1.134 μέτρα γύρω από τη Λίμνη Βικτόρια. Η μέση ετήσια βροχόπτωση επίσης διαφέρει ανάλογα με αυτά τα υψόμετρα. Η ράχη Μάου δέχεται τη μεγαλύτερη ποσότητα βροχής, μεταξύ 1.000 και 1.750 χιλιοστόμετρα (mm) ανά έτος. Οι ενδιάμεσες υγρές σαβάνες δέχονται κατά μέσο όρο από 900 μέχρι 1.000 mm, ενώ η περιοχή γύρω από τη λίμνη δέχεται από 700 έως 850 mm ετησίως. Η κατανομή των βροχών μέσα στο έτος εμφανίζει έντονη ανισοκατανομή. Οι μεγάλες βροχές αρχίζουν από τα μέσα Μαρτίου και διαρκούν μέχρι και τον Ιούνιο, με αποκορύφωση κατά τον Απρίλιο, ενώ λιγοστές είναι οι βροχοπτώσεις από τον Σεπτέμβριο μέχρι τον Δεκέμβριο Ο Μάρα αποτελεί ζωτικό παράγοντα για την επιβίωση των φυτοφάγων ζώων στα πάρκα και καταφύγια θηραμάτων από όπου περνά. Παρά το ότι είναι αβαθής κατά την ξηρή εποχή, μπορεί να διπλασιάσει τον όγκο νερού του μετά από δυνατές βροχές. Αυτό το γεγονός, σε συνδυασμό με το ορμητικό ρεύμα, δυσκολεύει τους θηρευτές (σαρκοφάγα ζώα), καθώς δεν μπορούν να διασχίσουν τον ποταμό για να κυνηγήσουν.[1][2] Λευκός Νείλος Νζόγια Εθνικό Πάρκο Σερενγκέτι Περιφέρεια Μάρα «Mara Conservancy» στο «Τρίγωνο του Μάρα» Το Σερενγκέτι | Ο Μάρα (αγγλ. Mara River) είναι ποταμός της ανατολικής Αφρικής με μήκος 395 χιλιόμετρα. Πηγάζει από Κομητεία Νάροκ της Κένυας και καταλήγει στην ομώνυμή του Περιφέρεια Μάρα της Τανζανίας, όπου εκβάλλει στη Λίμνη Βικτόρια (τη μεγαλύτερη σε έκταση λίμνη της Αφρικής). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CF%84%CE%B1%CE%BC%CF%8C%CF%82_%CE%9C%CE%AC%CF%81%CE%B1 |
Ώρα στη Νορβηγία | Η βάση δεδομένων ζώνης ώρας IANA περιέχει μία ζώνη για την περιοχή με το πρότυπο ISO 3166-1 άλφα-2 κωδικό ΝΟ (Νορβηγία) στο αρχείο zone.tab, που ονομάζεται "Europe/Oslo". Το αρχιπέλαγος Σβάλμπαρντ καλύπτεται από τη ζώνη Arctic/Longyearbyen, ενώ το Γιαν Μάγεν καλύπτεται από τη ζώνη ώρας Atlantic/Jan_Mayen. Και οι δύο συνδέονται με το Europe/Oslo. Παρακάτω παρατίθονται στα στοιχεία για τη Νορβηγία άμεσα από το αρχείο zone.tab της βάσης δεδομένων ζώνης ώρας IANA. Οι στήλες που σημειώνονται με * είναι οι στήλες από το ίδιο το αρχείο. Η Νορβηγία ακολουθεί τους κανόνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε αυτό το θέμα. Μια επίσημη ώρα παρουσιάστηκε το 1895. Έκτοτε η ζώνη ώρας είναι πάντα Γκρίνουιτς + 1. Στη Νορβηγία η θερινή ώρα χρησιμοποιήθηκε τα έτη 1916, 1943-45, και 1959-65. Η διάταξη 1959-65 ήταν αμφιλεγόμενη και καταργήθηκε το 1965. Η γειτονική Σουηδία δεν τη χρησιμοποιούσε κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Ωστόσο το 1980 η θερινή ώρα επαναφέρθηκε (μαζί με τη Σουηδία και Δανία) και από το 1996 η Νορβηγία έχει ακολουθήσει τους κανόνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης σχετικά με τις ημερομηνίες μετάβασης. https://web.archive.org/web/20060928081509/http://met.no/met/met_lex/q_u/sommertid.html Υπάρχει ένα νορβηγικός νόμος που λέει ότι η ζώνη ώρας για το νορβηγικό έδαφος είναι η UTC+1, εκτός από ένα μέρος του έτους (θερινή ώρα) «LOV 2007-01-26 nr 04: Lov om målenheter, måling og normaltid. (Νόμος σχετικά με τη μέτρηση, μονάδες και επίσημη ώρα)». Νορβηγική κυβέρνηση, NHD. 1 Ιανουαρίου 2008. . | Στη Νορβηγία η χειμερινή ώρα είναι η Ώρα Κεντρικής Ευρώπης (UTC+01:00). Η Νορβηγία χρησιμοποιεί τη Θερινή Ώρα (νορβηγικά: sommertid, θερινή ώρα). Η ημερομηνία μετάβασης είναι η ίδια όπως γίνεται και στις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Οι νήσοι Σβάλμπαρντ και Γιαν Μάγεν τηρούν την ίδια ώρα με την ηπειρωτική χώρα. Η Νορβηγία εκτείνεται περισσότερο προς τα δυτικά και ανατολικά σε σύγκριση με αυτό που φαίνεται στο χάρτη. Το δυτικότερο σημείο στην ηπειρωτική Νορβηγία βρίσκεται στο γεωγραφικό μήκος 4°29′Α, που σημαίνει ότι υπάρχει διαφορά 42 λεπτών μεταξύ της μέσης ηλιακής ώρας και της επίσημης ώρας. Το ανατολικότερο σημείο στην ηπειρωτική Νορβηγία βρίσκεται στο γεωγραφικό μήκος 31°10′Α, που σημαίνει ότι υπάρχει διαφορά 64 λεπτών μεταξύ της μέσης ηλιακής ώρας και της επίσημης ώρας. Η διαφορά γεωγραφικού μήκους μεταξύ αυτών των σημείων είναι 26°41' ή 1 ώρα και 46 λεπτά. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8F%CF%81%CE%B1_%CF%83%CF%84%CE%B7_%CE%9D%CE%BF%CF%81%CE%B2%CE%B7%CE%B3%CE%AF%CE%B1 |
Oxford English Dictionary | Παρά το γεγονός ότι οι εργασίες είχαν αρχίσει στο λεξικό το 1857, μόλις το 1884 άρχισε να δημοσιεύεται, σε μη δεσμευμένες σειρές καθώς συνεχίστηκαν οι εργασίες για το έργο, υπό την ονομασία A New English Dictionary on Historical Principles; Founded Mainly on the Materials Collected by The Philological Society (Ένα Νέο Αγγλικό Λεξικό Ιστορικών Αρχών, Βασισμένο Κυρίως στην Ύλη που συλλέχθηκε από το Φιλολογικό Σύλλογο). Το 1895 ο τίτλος The Oxford English Dictionary (OED, Το Αγγλικό Λεξικό της Οξφόρδης) χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά ανεπίσημα στα εξώφυλλα της σειράς και το 1928 το πλήρες λεξικό δημοσιεύθηκε σε δέκα τόμους. Το 1933, τον τίτλο The Oxford English Dictionary αντικατέστησε πλήρως το προηγούμενο όνομα σε όλες τις περιπτώσεις, σε μία ανατύπωσή του σε δώδεκα τόμους, με ένα επιπρόσθετο τόμο. Περισσότερες προσθήκες ακολούθησαν κατά τα έτη μέχρι το 1989, όταν η δεύτερη έκδοση δόθηκε στη δημοσιότητα. Από το 2000, μια τρίτη έκδοση του λεξικού ήταν σε εξέλιξη, το ένα τρίτο των οποίων έχει πλέον ολοκληρωθεί. Η πρώτη ηλεκτρονική έκδοση του λεξικού διαμορφώθηκε το 1988. Η ηλεκτρονική έκδοση είναι διαθέσιμη από το 2000, ενώ τον Απρίλιο του 2014 είχε πάνω από δύο εκατομμύρια επισκέψεις το μήνα. Η τρίτη έκδοση του λεξικού πιθανότατα θα εμφανίζεται μόνο σε ηλεκτρονική μορφή, καθώς ο διευθύνων σύμβουλος της Oxford University Press, Νάιτζελ Πόρτγουντ, θεωρεί απίθανο ότι θα μπορέσει ποτέ να εκτυπωθεί. Επίσημος ιστότοπος | Το Oxford English Dictionary (OED, σε μετάφραση: Αγγλικό Λεξικό της Οξφόρδης), που δημοσιεύθηκε από την Oxford University Press, είναι ένα περιγραφικό (και όχι καθοδηγητικό) λεξικό της αγγλικής γλώσσας. Εμπεριέχει την περιγραφή της αγγλικής γλώσσας σε πολλές παραλλαγές της σε ολόκληρο τον κόσμο, ανιχνεύει την ιστορική εξέλιξη της γλώσσας, παρέχοντας μια ολοκληρωμένη πηγή για τους μελετητές και ακαδημαϊκούς ερευνητές. Η δεύτερη έκδοση, που δημοσιεύθηκε το 1989, έφτασε τις 21.728 σελίδες σε 20 τόμους. | https://el.wikipedia.org/wiki/Oxford_English_Dictionary |
Πρωταθλήματα ποδοσφαίρου υποδομής Σούπερ Λιγκ | Σε κάθε διοργάνωση μετέχουν οι ομάδες υποδομής των ΠΑΕ που μετέχουν στο πρωτάθλημα ανδρών. Έτσι μία ομάδα δύναται να αναδειχθεί πρωταθλήτρια σε κάποιο από τα πρωταθλήματα υποδομής, αλλά να μην μετέχει στο πρωτάθλημα του επόμενου έτους αν η ανδρική ομάδα υποβιβαστεί. 2001–02: Πρώτη περίοδος, μία ενιαία κατηγορία με τις ομάδες τις Α' Εθνικής ανδρών και την ονομασία "Πρωτάθλημα Νέων". Διατηρήθηκε ως την περίοδο 2005–06.2006–07: Η Σούπερ Λίγκα αναλαμβάνει τη διοργάνωση του πρωταθλήματος με την ονομασία "Σούπερ Λίγκα Νέων κάτω των 21 ετών".2008–09: Ο χαρακτηρισμός "Νέων" αφαιρείται, και το πρωτάθλημα ονομάζεται "Σούπερ Λίγκα κάτω των 21 ετών (Κ–21). Δημιουργείται και η δεύτερη διοργάνωση, το πρωτάθλημα "Σούπερ Λίγκα κάτω των 18 ετών (Κ–18)"..2009–10: Το ηλικιακό όριο στην δεύτερη κατηγορία πέφτει από τα 18 στα 17 έτη (μετονομασία σε "Σούπερ Λίγκα Κ–17")..2010–11: Το ηλικιακό όριο στην πρώτη κατηγορία πέφτει από τα 21 στα 20 έτη (μετονομασία σε "Σούπερ Λίγκα Κ–20")..2013–14: Δημιουργείται και η τρίτη διοργάνωση, το πρωτάθλημα "Σούπερ Λίγκα κάτω των 15 ετών (Κ–15)".2018–19: το ηλικιακό όριο στην πρώτη κατηγορία πέφτει από τα 20 στα 19 έτη. Διεξάγεται σε έναν ενιαίο όμιλο. Η πρώτη ομάδα στη βαθμολογία μετά την ολοκλήρωση των αγώνων αναδεικνύεται πρωταθλήτρια. Το πρόγραμμα των αγωνιστικών είναι κοινό με το πρωτάθλημα ανδρών. Ως την περίοδο 2005-06 και πριν την ανάληψη της διοργάνωσης από τη Σούπερ Λίγκα, οι έδρες των αναμετρήσεων στο πρωτάθλημα νέων ήταν αντίστροφες με αυτές του πρωταθλήματος ανδρών (οι ομάδες που στα πλαίσια κάθε αγωνιστικής αγωνίζονταν ως φιλοξενούμενες στο πρωτάθλημα ανδρών, ήταν αντίστροφα γηπεδούχες στο πρωτάθλημα νέων ενάντια στους ίδιους αντιπάλους), ενώ ίσχυε και διεξαγωγή πλέι οφ μεταξύ των τεσσάρων πρώτων της βαθμολογίας (μονοί αγώνες) σε περίπτωση που η διαφορά μεταξύ πρώτου και δεύτερου ήταν μικρότερη των έξι βαθμών. Διεξάγεται σε δύο ομίλους όπου τοποθετούνται με γεωγραφικά κριτήρια οι ομάδες. Οι δύο πρώτες ομάδες κάθε ομίλου προκρίνονται στην τελική φάση, η οποία διεξάγεται σε ένα γήπεδο με νοκ-άουτ αναμετρήσεις (ημιτελικοί και τελικός). Η νικήτρια του τελικού αναδεικνύεται πρωταθλήτρια. Διεξάγεται σε δύο ομίλους όπου τοποθετούνται με γεωγραφικά κριτήρια οι ομάδες. Η συμμετοχή σε αυτή την κατηγορία είναι προαιρετική. Η πρώτη ομάδα κάθε ομίλου προκρίνεται στον μονό τελικό που διεξάγεται σε ουδέτερο γήπεδο, με τη νικήτρια να αναδεικνύεται πρωταθλήτρια. Πρωταθλήματα Υποδομής Super League | Τα Πρωταθλήματα Υποδομής Super League, είναι οι διοργανώσεις στις οποίες μετέχουν οι ομάδες υποδομής των συλλόγων που αγωνίζονται στην Σούπερ Λίγκα. Ιδρύθηκε το 2002 ως μία ενιαία κατηγορία, ενώ το 2008 διασπάστηκε σε δύο, κι από το 2013 σε τρία επίπεδα ηλικιών. Παλαιότερα ήταν γνωστό ως "Πρωτάθλημα Ερασιτεχνών". | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%B1%CE%B8%CE%BB%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1_%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%85_%CF%85%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CE%BC%CE%AE%CF%82_%CE%A3%CE%BF%CF%8D%CF%80%CE%B5%CF%81_%CE%9B%CE%B9%CE%B3%CE%BA |
Ροζάν Μπαρ | Η Μπαρ γεννήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 1952, στο Σολτ Λέικ Σίτι της Γιούτας, από εβραϊκή οικογένεια. Είναι το μεγαλύτερο από τα τέσσερα παιδιά της Χέλεν (το γένος Ντέιβις), λογίστριας και ταμία, και του Τζερόμ (Τζέρι) Χέρσελ Μπαρ, πωλητή. Η οικογένεια του πατέρα της ήταν Εβραίοι μετανάστες από τη Ρωσία και οι παππούδες της από τη μητέρα της ήταν Εβραίοι μετανάστες από την Αυστροουγγαρία και τη Λιθουανία. Ο παππούς της από την πλευρά του πατέρα της άλλαξε το επώνυμό του από "Μπορισόφσκι" σε "Μπαρ" κατά την είσοδό του στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η εβραϊκή της ανατροφή επηρεάστηκε από την ορθόδοξη Εβραία γιαγιά της. Οι γονείς της Μπαρ κράτησαν μυστική την εβραϊκή κληρονομιά τους και συμμετείχαν εν μέρει στην Εκκλησία του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών. Η Μπαρ έχει δηλώσει: «Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή πρωί ήμουν Εβραία· Κυριακή απόγευμα, Τρίτη απόγευμα και Τετάρτη απόγευμα ήμασταν Μορμόνοι». Όταν η Μπαρ ήταν τριών ετών, παρέλυσε η αριστερή πλευρά του προσώπου της. Η Μπαρ είπε, «η μητέρα μου κάλεσε έναν ραβίνο να προσευχηθεί για μένα, αλλά δεν συνέβη τίποτα. Τότε η μητέρα μου κάλεσε έναν Μορμόνο ιεροκήρυκα, προσευχήθηκε και εγώ θεραπεύθηκα από θαύμα». Χρόνια αργότερα, η Μπαρ έμαθε ότι αυτού του τύπου η παράλυση ήταν συνήθως προσωρινή και ότι ο πρεσβύτερος των Μορμόνων ήρθε «ακριβώς την κατάλληλη στιγμή». Η Μπαρ έχει δηλώσει ότι ανήκει στο φάσμα του αυτισμού. Σε ηλικία έξι ετών, ανακάλυψε την πρώτη της δημόσια σκηνή δίνοντας διαλέξεις σε εκκλησίες γύρω από τη Γιούτα και εξελέγη πρόεδρος μιας ομάδας νέων Μορμόνων. Στα 16, η Μπαρ χτυπήθηκε από αυτοκίνητο. Το περιστατικό της άφησε εγκεφαλική κάκωση. Η συμπεριφορά της άλλαξε τόσο ριζικά που νοσηλεύτηκε για οκτώ μήνες στο κρατικό νοσοκομείο της Γιούτα. Το 1970, όταν η Μπαρ ήταν 18 ετών, έφυγε από το σπίτι λέγοντας στους γονείς της ότι επρόκειτο να επισκεφτεί μια φίλη της στο Κολοράντο για δύο εβδομάδες, αλλά δεν επέστρεψε ποτέ. Την επόμενη χρονιά, η Μπαρ απέκτησε μωρό, το οποίο έδωσε για υιοθεσία. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, ενώθηκαν ξανά φιλικά. Ενώ βρισκόταν στο Κολοράντο, η Μπαρ έδινε stand-up παραστάσεις σε κλαμπ στο Ντένβερ και σε άλλες πόλεις του Κολοράντο. Αργότερα δοκίμασε στο The Comedy Store στο Λος Άντζελες και άρχισε να εμφανίζεται στο The Tonight Show το 1985. Το 1986, έπαιξε σε μια ειδική εκπομπή του Rodney Dangerfield και στο Late Night με τον David Letterman, και την επόμενη χρονιά έκανε δική της εκπομπή στο HBO με τίτλο The Roseanne Barr Show, που της χάρισε ένα Αμερικανικό Βραβείο Κωμωδίας για την πιο αστεία γυναίκα ερμηνεύτρια σε ειδική τηλεοπτική εκπομπή. Στην Μπαρ προτάθηκε ο ρόλος της Πεγκ Μπάντι στο Παντρεμένοι... με παιδιά αλλά τον απέρριψε. Η επιτυχία της οδήγησε στην απόκτηση δικής της σειρά στο ABC, με τον τίτλο Ροζάν. Το 1987, οι εκτελεστικοί παραγωγοί του Μπιλ Κόσμπι, Μάρσι Κάρσεϊ και Τομ Βέρνερ προσέλαβαν τον συγγραφέα του Κόσμπι Ματ Γουίλιαμς για να γράψει ένα σενάριο με ήρωες εργάτες εργοστασίου και επέλεξαν την Μπαρ για να παίξει τη Ροζάν Κόνερ. Η εκπομπή έκανε πρεμιέρα στις 18 Οκτωβρίου 1988 και την παρακολούθησαν 21,4 εκατομμύρια νοικοκυριά, καθιστώντας την το πιλοτικό επεισόδιο με την υψηλότερη βαθμολογία εκείνης της χρονιάς. Η Μπαρ εξοργίστηκε όταν παρακολούθησε το πρώτο επεισόδιο της Ροζάν και παρατήρησε ότι στους τίτλους ο Γουίλιαμς αναγράφεται ως δημιουργός. Είπε στην εφημερίδα Entertainment Weekly: «Χτίσαμε την εκπομπή γύρω από την πραγματική μου ζωή και τα παιδιά μου». Η σειρά έκλεισε εννέα κύκλους από το 1988 έως το 1997. Η Μπαρ κέρδισε Emmy, Χρυσή Σφαίρα, Βραβείο Nickelodeon Kids' Choice και τρία Αμερικανικά Βραβεία Κωμωδίας για τη συμμετοχή της στην εκπομπή. Τις δύο τελευταίες σεζόν, η Μπαρ κέρδισε 40 εκατομμύρια δολάρια, καθιστώντας την τη δεύτερη πιο ακριβοπληρωμένη γυναίκα στη show business εκείνη την εποχή, μετά την Όπρα Γουίνφρεϊ. Η Μπαρ κυκλοφόρησε την αυτοβιογραφία της το 1989, με τίτλο Roseanne—My Life As a Woman. Την ίδια χρονιά, έκανε το κινηματογραφικό της ντεμπούτο στην ταινία Διαβολογυναίκα, υποδυόμενη μια περιφρονημένη νοικοκυρά, τη Ρουθ. Ο κριτικός κινηματογράφου Ρότζερ Ίμπερτ της έδωσε θετική κριτική λέγοντας: «Η Μπαρ θα μπορούσε να είχε κάνει μια εύκολη, προβλέψιμη και χαζή κωμωδία ανά πάσα στιγμή τα τελευταία δύο χρόνια. Αντίθετα, ρισκάρισε με ένα φιλόδοξο έργο — μια πραγματική ταινία. Αποδίδει καρπούς, καθώς η Μπαρ δείχνει ότι υπάρχει ένας πυρήνας πραγματικότητας μέσα στην τηλεοπτική της περσόνα, ένας πυρήνας αναγνωρίσιμων ανθρώπινων συναισθημάτων όπως η ζήλια και η υπερηφάνεια, και αυτά παρέχουν μια υγιή βάση για την κωμική της υποκριτική». Το 1991, έδωσε τη φωνή του μωρού Τζούλι στο Look Who's Talking Too. Ήταν υποψήφια για Χρυσό Βατόμουρο για τη Χειρότερη Γυναικεία Ερμηνεία. Το 1994, κυκλοφόρησε ένα δεύτερο βιβλίο, με τίτλο My Lives. Την ίδια χρονιά, η Μπαρ έγινε η πρώτη γυναίκα κωμικός που παρουσίασε μόνη της τα MTV Video Music Awards. Το 1997, έκανε γκεστ εμφανίσεις σε εκπομπές όπως το Νταντά αμέσου δράσεως. Το 1998, έπαιξε την κακιά μάγισσα της Δύσης σε μια παραγωγή του παραμυθιού Ο Μάγος του Οζ στο Madison Square Garden. Την ίδια χρονιά, η Μπαρ παρουσίασε το δικό της τοκ σόου, με τίτλο The Roseanne Show, το οποίο μεταδιδόταν για δύο χρόνια. Το 2004, δάνεισε τη φωνή της Μάγκι, μια από τους βασικούς χαρακτήρες στην ταινία κινουμένων σχεδίων Μια τρελή, τρελή φάρμα. Τον Μάρτιο του 2008, η Μπαρ εμφανίστηκε στο Sahara Hotel and Casino στο Λας Βέγκας. Από το 2009 έως το 2010, παρουσίαζε μια ραδιοφωνική εκπομπή με πολιτικά θέματα στον σταθμό KPFK. Στις 23 Μαρτίου 2009, ανακοινώθηκε ότι η Μπαρ θα επέστρεφε στην τηλεόραση με μια νέα κωμική σειρά, όπου θα έπαιζε ξανά τη δυναμική μητέρα. Αργότερα δήλωσε στον ιστότοπό της ότι το εγχείρημα είχε εγκαταλειφθεί. Το 2010, η Μπαρ εμφανίστηκε στο ντοκιμαντέρ του Τζόρνταν Μπρέιντι για την stand-up κωμωδία με τίτλο I Am Comic. Τον Ιανουάριο του 2011, η Μπαρ κυκλοφόρησε το τρίτο της βιβλίο με τίτλο Roseannearchy: Dispatches from the Nut Farm. Το 2011, εμφανίστηκε σε μια διαφήμιση για το σνακ Snickers μαζί με τον κωμικό Ρίτσαρντ Λούις. Ήταν η πιο δημοφιλής διαφήμιση, με βάση τον αριθμό των χρηστών του TiVo που την την παρακολουθούσαν. Στις 13 Ιουλίου 2011, το Roseanne's Nuts, ένα ριάλιτι σόου με την Μπαρ, τον φίλο της Τζόνι Άρτζεντ και τον γιο της Τζέικ έκανε πρεμιέρα στο Lifetime, αλλά κόπηκε τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους. Στις 28 Νοεμβρίου 2014, η σειρά της Μπαρ Momsters: When Moms Go Bad έκανε το ντεμπούτο της στο καλωδιακό κανάλι Investigation Discovery, με το οποίο λέει ότι έχει «εμμονή». Στις 27 Μαρτίου 2018, ο ανανεωμένος, 10η κύκλος της σειράς Ροζάν έκανε πρεμιέρα στο ABC με υψηλές τηλεθεάσεις. Στις 30 Μαρτίου 2018, το ABC ανανέωσε τη σειρά για 11η κύκλο, με δεκατρία επεισόδια. Στις 29 Μαΐου 2018, η σειρά κόπηκε από το ABC μετά από ένα tweet που θεωρήθηκε ευρέως ρατσιστικό. Η Μπαρ έχει παντρευτεί τρεις φορές και έχει πέντε παιδιά. Το 1970, όταν ήταν 17 ετών, η Μπαρ απέκτησε μια κόρη την οποία έδωσε για υιοθεσία. Αργότερα οι δυο τους ενώθηκαν ξανά. Στις 4 Φεβρουαρίου 1974, η Μπαρ παντρεύτηκε τον Μπιλ Πέντλαντ, έναν υπάλληλο μοτέλ που γνώρισε στο Κολοράντο. Έκαναν τρία παιδιά: την Τζέσικα, την Τζένιφερ και τον Τζέικ. Ο Πέντλαντ και η Μπαρ χώρισαν στις 16 Ιανουαρίου 1990. Τέσσερις μέρες αργότερα, στις 20 Ιανουαρίου 1990, η Μπαρ παντρεύτηκε τον συνάδελφό της κωμικό Τομ Άρνολντ και έγινε γνωστή ως Ροζάν Άρνολντ κατά τη διάρκεια του γάμου. Η Μπαρ είχε γνωρίσει τον Άρνολντ το 1983 στη Μινεάπολη, όπου δούλευε. Το 1988, η Μπαρ έφερε τον Άρνολντ στη κωμική σειρά της, Ροζάν, ως συγγραφέα. Η Μπαρ υπέβαλε αίτηση διαζυγίου από τον Τομ Άρνολντ στις 18 Απριλίου 1994 στο Ανώτατο Δικαστήριο της Κομητείας του Λος Άντζελες, επικαλούμενη ασυμβίβαστες διαφορές. Οι προσπάθειές τους να κάνουν παιδιά απέτυχαν. Στις 14 Φεβρουαρίου 1995, η Μπαρ παντρεύτηκε τον Μπεν Τόμας, πρώην σωματοφύλακά της. Τον Νοέμβριο του 1994, έμεινε έγκυος μέσω εξωσωματικής γονιμοποίησης και απέκτησαν έναν γιο που τον έλεγαν Μπακ. Το ζευγάρι έμεινε μαζί μέχρι το 2002 Το 2002, η Μπαρ γνώρισε τον Τζόνι Άρτζεντ μέσω διαδικτύου μετά από διαγωνισμό συγγραφής στο ιστολόγιό της και άρχισε σχέση μαζί του το 2003, μετά από έναν χρόνο τηλεφωνικών συνομιλιών. Ζουν σε μια φάρμα στη Χαβάη. Η Μπαρ αγόρασε το ακίνητο το 2007 έναντι 1,78 εκατομμυρίων δολαρίων. Ο Μπαρ έχει μελετήσει Καμπάλα στο Κέντρο Καμπάλα. Η αδερφή της Μπαρ, Τζεραλντίν, είναι λεσβία, ενώ ο αδερφός της, Μπεν, είναι γκέι. Η Μπαρ έχει δηλώσει ότι αυτό την ενέπνευσε να εισαγάγει γκέι χαρακτήρες στη σειρά της και να υποστηρίξει τον γάμο ομοφύλων. Η Τζεραλντίν εργάστηκε ως μάνατζερ της Μπαρ στην αρχή της καριέρας της και συγκρούστηκε με τον δεύτερο σύζυγο της Μπαρ, Τομ Άρνολντ. Η Μπαρ απέλυσε την Τζεραλντίν, με αποτέλεσμα η Τζεραλντίν να καταθέσει αγωγή 70,3 εκατομμυρίων δολαρίων για καταπάτηση συμβολαίου στο Ανώτατο Δικαστήριο της Κομητείας του Λος Άντζελες στις 18 Δεκεμβρίου 1991. Είπε ότι η Μπαρ της υποσχέθηκε τα μισά κέρδη από το σόου της Ροζάν ως ανταμοιβή επειδή βοήθησε να εφευρεθεί ο ρόλος της το 1981 και επειδή υπηρέτησε ως «συγγραφέας, διοργανώτρια, λογίστρια και άτομο εμπιστοσύνης». Δεδομένου ότι είχε επέλθει παραγραφή, η αγωγή απορρίφθηκε. Σε μια συνέντευξη στο περιοδικό People το 1991, η Μπαρ δήλωσε ότι επέζησε από αιμομιξία, κατηγορώντας και τους δύο γονείς της για σωματική και σεξουαλική κακοποίηση ισχυρισμούς που αυτοί και η Τζεραλντίν αρνήθηκαν δημόσια. Ο Μέλβιν Μπέλι, δικηγόρος των γονιών της, είπε ότι είχαν περάσει τεστ με ανιχνευτή ψεύδους "με μεγάλη επιτυχία". Η Μπαρ ήταν μέλος μιας ομάδας αποκατάστασης θυμάτων αιμομιξίας, κάτι που όπως είπε οι γονείς της γνώριζαν αλλά για το οποίο «ήταν σε άρνηση». Στις 14 Φεβρουαρίου 2011, η Μπαρ και η Τζεραλντίν εμφανίστηκαν στο The Oprah Winfrey Show όπου η Μπαρ παραδέχτηκε ότι η λέξη "αιμομιξία" θα μπορούσε να είναι η λάθος λέξη για χρήση και θα έπρεπε να περιμένει μέχρι να τελειώσει η θεραπεία της πριν αποκαλύψει την "πιο σκοτεινή στιγμή" στη ζωή της. Είπε στην Όπρα Γουίνφρεϊ: «Ήμουν σε μια πολύ δυστυχισμένη σχέση και μου συνταγογραφήθηκαν πολλά ψυχιατρικά φάρμακα... για να αντιμετωπίσω το γεγονός ότι είχα κάποια ψυχική ασθένεια. . . Έχασα τελείως την επαφή με την πραγματικότητα... (και) δεν ήξερα ποια ήταν η αλήθεια. . . Ήθελα απλώς να ρίξω μια βόμβα στην οικογένειά μου». Η Τζεραλντίν είπε ότι δεν μιλούσαν για 12 χρόνια, αλλά είχαν συμφιλιωθεί. Στα μέσα της δεκαετίας του 1990, η Μπαρ έκανε πολλές αισθητικές επεμβάσεις, όπως μείωση στήθους, κοιλιοπλαστική και ρινοπλαστική. Στα τέλη της δεκαετίας του 1990 έκανε χειρουργική επέμβαση γαστρικής παράκαμψης. Το 1994, η Μπαρ ανακοίνωσε ότι είχε διασχιστική διαταραχή ταυτότητας που προκλήθηκε από κακοποίηση στην παιδική της ηλικία. Είχε πολλαπλές προσωπικότητες καθώς και την κύρια προσωπικότητά της, Ροζάν. Μέχρι το 2001, οι προσωπικότητες της είχαν ως επί το πλείστον συγχωνευθεί σε μια προσωπικότητα μετά από δεκαετή σκληρή δουλειά. Το 2015, η Μπαρ αποκάλυψε ότι είχε διαγνωστεί τόσο με εκφύλιση της ωχράς κηλίδας όσο και με γλαύκωμα, και έτσι σταδιακά έχανε την όρασή της και αναμενόταν τελικά να τυφλωθεί. Κατανάλωνε ιατρική κάνναβη για να μειώσει την υψηλή της ενδοφθάλμια πίεση - χαρακτηριστικό αυτών των ασθενειών. Η Μπαρ αργότερα αποκάλυψε ότι της έγινε λάθος διάγνωση και ότι το πρόβλημα με την όρασή της οφείλεται πραγματικά σε έναν σπίλο που ακουμπούσε πίσω από το μάτι της, ο οποίος θα μπορούσε να διορθωθεί μέσω χειρουργικής επέμβασης. Τον Νοέμβριο του 2018, ειπώθηκε ότι η Μπαρ είχε καρδιακή προσβολή, αλλά αργότερα η ίδια δήλωσε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ότι δεν αντιμετώπιζε κανένα ιατρικό πρόβλημα. Στις 25 Ιουλίου 1990, η Μπαρ ερμήνευσε παράφωνα τον εθνικό ύμνο των Ηνωμένων Πολιτειών πριν από έναν αγώνα μπέιζμπολ μεταξύ των San Diego Padres και των Cincinnati Reds στο στάδιο Jack Murphy. Αργότερα είπε ότι τραγουδούσε όσο πιο δυνατά γινόταν για να ακούει τον εαυτό της μέσω του συστήματος αναγγελιών. Μετά την ερμηνεία της, μιμήθηκε τις συχνές ενέργειες παικτών φτύνοντας και πιάνοντας τον καβάλο της. Η Μπαρ είπε αργότερα ότι οι Padres της είχαν προτείνει "να βάλει χιούμορ στο τραγούδι", αλλά πολλοί επέκριναν το επεισόδιο, συμπεριλαμβανομένου του προέδρου Τζορτζ Μπους, ο οποίος χαρακτήρισε την ερμηνεία της "επαίσχυντη". Η Μπαρ επικρίθηκε τον Ιούλιο του 2009 όταν πόζαρε ως Αδόλφος Χίτλερ σε μια ταινία για το σατιρικό εβραϊκό περιοδικό That Oven. Το θέμα των ναζί φέρεται να ήταν η πρότασή της και την παρουσίαζε με μουστάκι Χίτλερ και με σβάστικα στο μπράτσο, κρατώντας έναν δίσκο με καμένα μπισκότα σε σχήμα ανθρώπων, που το άρθρο αναφέρει ως «καμένα εβραϊκά μπισκότα». Ο εκδότης του περιοδικού, Josh Neuman, είπε ότι οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν για σάτιρα. Η Μπαρ, η οποία είναι Εβραία, είπε ότι "διακωμωδεί τον Χίτλερ, όχι με τα θύματά του". Ο τηλεπαρουσιαστής του Fox News, Μπιλ Οράιλι, την επέκρινε έντονα επειδή "ειρωνεύτηκε το Ολοκαύτωμα " και ο Μάριο Λόπεζ του Extra δήλωσε "Έλα τώρα, Ροζάν. Τα χιτλερικά αστεία δεν είναι ποτέ αστεία» Η Μπαρ ισχυρίστηκε ότι ο Τζορτζ Σόρος βοήθησε τους ναζί να συγκεντρώσουν Εβραίους για να σταλούν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Στην πραγματικότητα, ο αφομοιωμένος πατέρας του τον εμπιστεύτηκε σε έναν Ούγγρο αξιωματούχο με τον οποίο ο 14χρονος Σόρος πήγε για απογραφή εβραϊκής περιουσίας. Απαντώντας σε ένα tweet για τον Σόρος από την Τσέλσι Κλίντον, η Μπαρ χρησιμοποίησε ένα απόσπασμα από τη συνέντευξη του Σόρος στην εκπομπή 60 Minutes. Αργότερα ζήτησε συγγνώμη για τα σχόλιά της. Στις 5 Αυγούστου 2011, η Μπαρ ανακοίνωσε την υποψηφιότητά της για πρόεδρος στις προεδρικές εκλογές του 2012, συμμετέχοντας στο εισιτήριο "Green Tea Party" που δημιούργησε η ίδια. Η υποψηφιότητά της έστρεψε την προσοχή στα οικονομικά, την προσωπική υγεία και τον διαλογισμό. Δήλωσε επίσης ότι θα είναι υποψήφια για πρωθυπουργός του Ισραήλ. Η Μπαρ συμμετείχε στο ψηφοδέλτιο στην Καλιφόρνια, το Κολοράντο και τη Φλόριντα. Δεν συμμετείχε στο ψηφοδέλτιο στην πολιτεία καταγωγής της, τη Χαβάη, η οποία δεν επέτρεπε την εγγραφή. Κατέληξε να ψηφίσει τον Πρόεδρο Ομπάμα. Έλαβε 67.326 ψήφους σε εθνικό επίπεδο, καταλαμβάνοντας την έκτη θέση συνολικά με 0,05% της λαϊκής ψήφου. Η Μπαρ ακολουθήθηκε από κινηματογραφικό συνεργείο καθ' όλη τη διάρκεια της καμπάνιας της, με τον Έρικ Γουάινριμπ να τη σκηνοθετεί, γεγονός που οδήγησε σε ερωτήματα σχετικά με την ειλικρίνεια της καμπάνιας της. Πάνω από 300 ώρες γυρίστηκαν και κυκλοφόρησαν ως ταινία που ονομάζεται Roseanne for President! Παρά τα ερωτήματα για την ειλικρίνειά της σχετικά με την εκστρατεία της, η Μπαρ και η οικογένειά της επέμειναν ότι η επιθυμία της να θέσει υποψηφιότητα για πρόεδρος ήταν «πολύ πραγματική». Πράσινο Κόμμα Black Caucus Εθνικός Οργανισμός για τη Μεταρρύθμιση των Νόμων για τη Μαριχουάνα Cynthia McKinney, 2008 υποψήφια για το Green Party Η Μπαρ εξέφρασε την υποστήριξή της στον ρεπουμπλικανό υποψήφιο για την προεδρία Ντόναλντ Τραμπ σε μια συνέντευξη του Ιουνίου 2016 στο Hollywood Reporter. «Πιστεύω ότι θα ήμασταν τυχεροί αν κέρδιζε ο Τραμπ. Γιατί τότε δεν θα έβγαινε η Χίλαρι." Μια είδηση του CNN τον Ιούλιο του 2016 ανέφερε ότι δεν υποστήριξε τον Τραμπ, καθώς υποστηρίζει μόνο τον εαυτό της για πρόεδρο — «Θα γράφω τον εαυτό μου σε κάθε εκλογή από τώρα μέχρι να κερδίσω». Τον Μάιο του 2018, η Μπαρ υπερασπίστηκε την υποστήριξή της στον Τραμπ. Ροζάν Μπαρ στην IMDb | Η Ροζάν Τσέρι Μπαρ (3 Νοεμβρίου 1952 - ) είναι Αμερικανίδα ηθοποιός, κωμικός, συγγραφέας, πρώην υποψήφια για την προεδρία των ΗΠΑ και παραγωγός. Η Μπαρ ξεκίνησε την καριέρα της στη stand-up κωμωδία προτού κερδίσει την αναγνώριση στην τηλεοπτική κωμική σειρά Ροζάν (1988–1997, 2018). Κέρδισε βραβείο Emmy και Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ηθοποιού για τη δουλειά της στην εκπομπή. Η Μπαρ έγινε stand-up κωμικός το 1980. Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και στις αρχές της δεκαετίας του 1990, κέρδισε τη φήμη της μέσω του ρόλου της στο Ροζάν και άλλες σειρές. Η Μπαρ πυροδότησε διαμάχη όταν ερμήνευσε τον εθνικό ύμνο των Ηνωμένων Πολιτειών σε έναν αγώνα μπέιζμπολ που μεταδόθηκε εθνικά στις 25 Ιουλίου 1990. Αφού τραγούδησε τον ύμνο με σκόπιμα ασεβή τρόπο, η Μπαρ άρπαξε τη βουβωνική της χώρα και την έφτυσε. Αυτή η κίνηση καταδικάστηκε από τους φιλάθλους του μπέιζμπολ και τους αθλητικογράφους και χαρακτηρίστηκε «επαίσχυντη» από τον τότε πρόεδρο Τζορτζ Μπους. Η Μπαρ ήταν ενεργή και ειλικρινής σε πολιτικά ζητήματα. Κέρδισε σχεδόν 70.000 ψήφους όταν κατέβηκε για πρόεδρος στις προεδρικές εκλογές του 2012 ως υποψήφια του αριστερού Κόμματος Ειρήνης και Ελευθερίας. Όταν ο Ντόναλντ Τραμπ ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του για πρόεδρος το 2015, η Κέλι Γουάιλ από την The Daily Beast έγραψε ότι η Μπαρ «στράφηκε σωστά» στην πολιτική της. Όταν η σειρά Ροζάν αναβίωσε, ο Τραμπ της τηλεφώνησε για να τη συγχαρεί για τα νούμερα της εκπομπής της και να την ευχαριστήσει για την υποστήριξή της. Έχει υπερασπιστεί συχνά την υποστήριξή της στον Τραμπ και έχει επικριθεί για προσωπικές επιθέσεις και για προώθηση θεωριών συνωμοσίας και ψευδών ειδήσεων. Η σειρά Ροζάν αναβίωσε το 2018 στο κανάλι ABC. Λόγω υψηλής τηλεθέασης, ανανεώθηκε για έναν επιπλέον κύκλο, αλλά ακυρώθηκε αφού η Μπαρ ανάρτησε ένα αμφιλεγόμενο tweet που καταδικάστηκε ως ρατσιστικό από πολλούς σχολιαστές. Η Μπαρ αναφέρθηκε στο tweet ως "κακό αστείο". | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%BF%CE%B6%CE%AC%CE%BD_%CE%9C%CF%80%CE%B1%CF%81 |
Γκεόργκι Ασπαρούχοφ | Ο Ασπαρούχοφ ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του στη Λέφσκι Σόφιας στα τέλη της σεζόν 1959–60, σε ηλικία 17 ετών. Έκανε το ντεμπούτο του στις 5 Ιουνίου 1960, σε μια εντός έδρας ήττα με 1–0 εναντίον της Λοκομοτίβ Σόφιας, μπαίνοντας ως αλλαγή στο δεύτερο ημίχρονο. Το πρώτο του γκολ ήρθε την επόμενη σεζόν, όταν σκόραρε σε μια εκτός έδρας ισοπαλία με 1–1 εναντίον της Μπότεφ Πλόβντιφ στις 28 Σεπτεμβρίου 1960. Τον Ιανουάριο του 1962, ο Ασπαρούχοφ εντάχθηκε στην ΠΦΚ Μπότεφ Πλόβντιφ, με την οποία κέρδισε το Κύπελλο Βουλγαρίας 1961–62 λίγους μήνες αργότερα. Στις 13 Σεπτεμβρίου 1962, σημείωσε το ευρωπαϊκό του ντεμπούτο στον εκτός έδρας αγώνα εναντίον της ΦΚ Στεάουα Βουκουρεστίου, όπου σημείωσε δύο γκολ, με την Μπότεφ τελικά να χάνει με 3–2 στον πρώτο αγώνα του προκριματικού γύρου του Κυπέλλου Κυπελλούχων 1962–63. Μια εβδομάδα αργότερα, στον δεύτερο αγώνα εναντίον της Στεάουα, ο Ασπαρούχοφ σημείωσε το πρώτο του χατ τρικ σε μια ηχηρή εντός έδρας νίκη με 5–1. Σκόραρε επίσης σε μια εκτός έδρας νίκη με 4–0 επί της Σάμροκ Ρόβερς στις 24 Οκτωβρίου 1962 και έγινε πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης με 6 γκολ. Τον Οκτώβριο του 1963, ο Ασπαρούχοφ επέστρεψε στη Λέφσκι Σόφιας. Θεωρούμενος ευρέως ως ο καλύτερος παίκτης της Λέφσκι όλων των εποχών, ο Ασπαρούχοφ έπαιξε πάνω από 230 αγώνες για τον σύλλογο, κερδίζοντας τρεις τίτλους Πρωταθλήματος Βουλγαρίας και τρία Κύπελλα Βουλγαρίας. Κατά τη διάρκεια της θητείας του στον σύλλογο κέρδισε τα βραβεία του Βούλγαρου Ποδοσφαιριστή της Χρονιάς και του Βούλγαρου Αθλητή της Χρονιάς το 1965. Ο Ασπαρούχοφ είναι ο τρίτος σκόρερ όλων των εποχών της Λέφσκι (153). Τη σεζόν 1964–65, ήταν ο κορυφαίος σκόρερ του πρωταθλήματος, με 27 γκολ σε 29 αγώνες. Κάποιοι από τους κορυφαίους ευρωπαϊκούς συλλόγους εκείνη την εποχή αναζήτησαν τις υπηρεσίες του. Στο Ευρωπαϊκο Κύπελλο 1965–66, η Λέφσκι έπαιξε με την Μπενφίκα, με τον Εουσέμπιο στην ομάδα των Πορτογάλων. Όταν η Μπενφίκα απέκλεισε τη Λέφσκι σε στενή ισοπαλία και ο Γκούντι είχε πετύχει 3 από τα 4 γκολ της Λέφσκι και στους δύο αγώνες, οι σύλλογοι άρχισαν να τον βλέπουν με ενδιαφέρον. Μάλιστα, ήταν ο πρώτος ξένος παίκτης που πέτυχε δύο γκολ στο γήπεδο της Μπενφίκα. Τον Ασπαρούχοφ ήθελε να αποκτήσει η ίδια η Μπενφίκα, καθώς και η ιταλική ΑΚ Μίλαν, αλλά η κομμουνιστική κυβέρνηση της Βουλγαρίας δεν επέτρεψε τη μεταγραφή. Στον απεσταλμένο της Μίλαν, σχετικά με την προσφορά της, απάντησε έτσι: «Πες τους ότι υπάρχει μια χώρα που ονομάζεται Βουλγαρία. Σε αυτή τη χώρα υπάρχει μια ομάδα που ονομάζεται Λέφσκι, ίσως να μην την έχετε ακούσει. Όμως γεννήθηκα σε αυτή την ομάδα και θα πεθάνω εκεί». Ο Ασπαρούχοφ έκανε το ντεμπούτο του για την Εθνική Βουλγαρίας σε έναν φιλικό αγώνα ενάντια στην Αυστρία στο Πράτερσταντιον της Βιέννης στις 6 Μαΐου 1962 και ονομάστηκε στην 22μελής ομάδας της Βουλγαρίας για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1962. Έκανε το ντεμπούτο του στο Παγκόσμιο Κύπελλο στο δεύτερο παιχνίδι των ομίλων εναντίον της Ουγγαρίας στο Στάδιο Μπράντεν Κόπερ στη Ρανκάγουα στις 3 Ιουνίου 1962. Ο Ασπαρούχοφ σημείωσε τα πρώτα του γκολ για τη Βουλγαρία στις 7 Νοεμβρίου 1962, σκοράροντας δύο φορές σε μια εντός έδρας νίκη με 3–1 επί της Πορτογαλίας σε έναν αγώνα για τα προκριματικά του Κυπέλλου Εθνών Ευρώπης του 1964. Στη συνέχεια, ήταν ο κορυφαίος σκόρερ για τη Βουλγαρία στα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1966, με πέντε γκολ. Κατά τη διάρκεια του Παγκοσμίου Κυπέλλου, σημείωσε το μοναδικό γκολ της Βουλγαρίας σε μια ήττα με 1–3 από την Ουγγαρία στο Ολντ Τράφορντ του Μάντσεστερ. Ο Ασπαρούχοφ πέθανε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα το 1971, μαζί με συμπαίκτη του, Νικόλα Κότκοφ. Πάνω από 550.000 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στην κηδεία του στη Σόφια. Το στάδιο της Λέφσκι Σόφιας ονομάζεται Στάδιο Γκεόργκι Ασπαρούχοφ προς τιμήν του διάσημου επιθετικού. Μπότεφ ΠλόβντιφΚύπελλο Βουλγαρίας: 1961–62Λέφσκι ΣόφιαςΠρωτάθλημα Βουλγαρίας (3): 1964–65, 1967–68, 1969–70 Κύπελλο Βουλγαρίας (3): 1966–67, 1969–70, 1970–71 Κορυφαίος σκόρερ Πρωταθλήματος Βουλγαρίας: 1964–65 (27 γκολ) Πρώτος σκόρερ του Κυπέλλου Κυπελλούχων: 1962–63 (6 γκολ) Βούλγαρος Αθλητής της Χρονιάς: 1965 Βούλγαρος Ποδοσφαιριστής της Χρονιάς: 1965 Καλύτερος Βούλγαρος ποδοσφαιριστής του 20ου αιώνα (bg) Χρυσή Μπάλα 1965: 8η θέση Κάτοχος Τάγματος της Εργασίας Άξιος Master of Sports Κάτοχος του βραβείου Fairplay (μεταθανάτια): 1999 IFFHS 100 Καλύτεροι Ευρωπαίοι Παίκτες του 20ου αιώνα: 40η θέση ΒουλγαρίαΕυρωπαϊκό Πρωτάθλημα 1968: 5η θέση Γκεόργκι Ασπαρούχοφ στην ιστοσελίδα National-Football-Teams.com Asparuhov's goal against England στο YouTube Προφίλ παίκτη Αρχειοθετήθηκε 2014-07-30 στο Wayback Machine. στο levskisofia.info | Ο Γκεόργκι Ασπαρούχοφ Ρανγκέλοφ (βουλγαρικά: Георги Аспарухов Рангелов) (4 Μαΐου 1943 – 30 Ιουνίου 1971), με το ψευδώνυμο Γκούντι (Gundi), ήταν Βούλγαρος ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνιζόταν ως επιθετικός. Ένας παραγωγικός επιθετικός της γενιάς του, ο Ασπαρούχοφ ήταν διάσημος για το τελείωμα, την τεχνική και την ικανότητά του με το κεφάλι. Ψηφίστηκε ως ο καλύτερος Βούλγαρος ποδοσφαιριστής του 20ου αιώνα και ο 40ος καλύτερος παίκτης του αιώνα στην Ευρώπη, μια θέση που μοιράστηκε με τον Πάολο Ρόσι. Ο Ασπαρούχοφ ήταν επίσης υποψήφιος για το βραβείο της Χρυσής Μπάλας του 1965, τερματίζοντας 8ος στην τελική κατάταξη.Στο διεθνές ποδόσφαιρο, ο Ασπαρούχοφ έκανε το ντεμπούτο του για την Εθνική Βουλγαρίας στις 6 Μαΐου 1962, σε ηλικία 19 ετών. Έκανε 49 συμμετοχές συνολικά, εμφανίστηκε σε τρεις διοργανώσεις του Παγκοσμίου Κυπέλλου, το 1962, το 1966 και το 1970, και σημείωσε 18 γκολ. Η καριέρα του Ασπαρούχοφ κόπηκε απότομα το 1971 σε ηλικία 28 ετών, όταν σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχημα. Το στάδιο της Λέφσκι Σόφιας έχει ονομαστεί προς τιμήν του. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%B5%CF%8C%CF%81%CE%B3%CE%BA%CE%B9_%CE%91%CF%83%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%BF%CF%8D%CF%87%CE%BF%CF%86 |
Καρκίνος του δέρματος | Υπάρχουν τρεις κύριοι τύποι καρκίνου του δέρματος: καρκίνωμα των βασικο- κυττάρων (BCC), καρκίνωμα πλακωδών κυττάρων (SCC) και το κακόηθες μελάνωμα. Τα καρκινώματα βασικών κυττάρων είναι παρόντα σε εκτεθειμένες στον ήλιο περιοχές του δέρματος, ειδικά στο πρόσωπο. Σπάνια κάνουν μετάσταση και σπάνια προκαλούν το θάνατο. Είναι εύκολο να αντιμετωπιστούν με χειρουργική επέμβαση ή ακτινοβολία.Τα καρκινώματα πλακωδών κυττάρων (SCC) είναι κοινά, αλλά λιγότερο συχνά από ό,τι οι καρκίνοι των βασικών κυττάρων. Αυτοί δημιουργούν μεταστάσεις πιο συχνά από ό, τι οι καρκίνοι των βασικών κυττάρων. Ακόμη και τότε, ο ρυθμός της μετάστασης είναι αρκετά χαμηλός, με την εξαίρεση του καρκινώματος των πλακώδων κυττάρων του χείλους, του αυτιού και σε άτομα που είναι σε ανοσοκαταστολή. Τα μελανώματα είναι τα λιγότερο συχνά από τους 3 κοινούς καρκίνους του δέρματος.Αυτά συχνά κάνουν μεταστάσεις, και θα μπορούσαν ενδεχομένως να προκαλέσουν θάνατο από τη στιγμή που εξαπλώθηκαν. Λιγότερο συχνές μορφές καρκίνου του δέρματος περιλαμβάνουν: προκονδυλικό δερματοϊνοσάρκωμα, καρκίνωμα των κυττάρων Μέρκελ, σάρκωμα Kaposi, κερατοακάνθωμα, όγκους της κυτταρικής ατράκτου, σμηγματογόνα καρκινώματα, μικροκυστικό εξαρτηματικό καρκίνωμα, η νόσος του Paget του μαστού, άτυπο ινοξάνθωμα, λειομυοσάρκωμα και αγγειοσάρκωμα. Ο καρκίνος των βασικο-κυττάρων και ο καρκίνος των πλακώδων κυττάρων συχνά φέρουν μετάλλαξη υπεριώδους(UV)-υπογραφής, που δείχνει ότι αυτοί οι καρκίνοι προκαλούνται από την υπεριώδη Β ακτινοβολία (UV-B) μέσω της άμεσης βλάβης του DNA. Ωστόσο, το κακόηθες μελάνωμα κυρίως προκαλείται από την υπεριώδη Α ακτινοβολία (UV-A), μέσω της έμμεσης καταστροφής του DNA.Η έμμεση βλάβη του DNA προκαλείται από τις ελεύθερες ρίζες και τα αντιδραστικά είδη οξυγόνου. Η έρευνα δείχνει ότι η απορρόφηση τριών αντηλιακών συστατικών στο δέρμα, σε συνδυασμό με έκθεση 60 λεπτών σε υπεριώδη ακτινοβολία (UV), οδηγεί σε αύξηση των ελεύθερων ριζών στο δέρμα, αν εφαρμοστεί σε πολύ μικρή ποσότητα και πολύ σπάνια. Ωστόσο, οι ερευνητές προσθέτουν ότι οι νεώτερες κρέμες συχνά δεν περιέχουν αυτές τις συγκεκριμένες ενώσεις, και ότι ο συνδυασμός των άλλων συστατικών τείνει να διατηρήσει τις ενώσεις επί της επιφανείας του δέρματος. Προσθέτουν, επίσης, ότι η συχνή εκ νέου εφαρμογή μειώνει τον κίνδυνο σχηματισμού ριζών. Υπάρχει μια ποικιλία από διαφορετικά συμπτώματα καρκίνου του δέρματος. Αυτά περιλαμβάνουν τις αλλαγές στο δέρμα που δεν επουλώνονται, ανοιχτές πληγές στο δέρμα, πανάδες και οι αλλαγές στις υπάρχουσες κρεατοελιές, όπως οδοντωτές άκρες στην κρεατοελιά και τη διεύρυνση της κρεατοελιάς. Το καρκίνωμα βασικών κυττάρων συνήθως εμφανίζεται ως ένα ανυψωμένο, λείο, περλέ oίδημα στο εκτεθειμένο στον ήλιο δέρμα της κεφαλής, του αυχένα ή τους ώμους. Μερικές φορές μικρά αγγεία αίματος (που ονομάζεται ευρυαγγείωση) μπορεί να παρατηρηθούν μέσα στον όγκο. Συχνά αναπτύσσεται αποξήρανση και αιμορραγία στο κέντρο του όγκου. Αυτό συχνά συγχέεται με μια πληγή που δεν επουλώνεται. Αυτή η μορφή καρκίνου του δέρματος είναι η λιγότερο θανατηφόρα και με την κατάλληλη θεραπεία μπορεί να εξαλειφθεί εντελώς, συχνά χωρίς ουλές. Ακανθοκυτταρικό καρκίνωμα είναι συνήθως μία κόκκινη, επιθηλιακή, συμπυκνωμένη κηλίδα σε εκτεθειμένο στον ήλιο δέρμα. Μερικά ακανθοκυτταρικά καρκινώματα είναι σταθερά σκληρά οζίδια και κερατοακανθώματα σε σχήμα θόλου. Μπορεί να συμβεί εξέλκωση και αιμορραγία. Όταν το ακανθοκυτταρικό καρκίνωμα δεν αντιμετωπιστεί, μπορεί να εξελιχθεί σε μια μεγάλη μάζα.Ο καρκίνος των πλακωδών κυττάρων είναι η δεύτερη πιο κοινή μορφή καρκίνου του δέρματος. Είναι επικίνδυνο, αλλά όχι τόσο επικίνδυνο όσο ένα μελάνωμα. Τα περισσότερα μελανώματα αποτελούνται από διάφορα χρώματα από αποχρώσεις του καφέ έως αποχρώσεις του μαύρου. Μια μικρή ποσότητα μελανωμάτων είναι ροζ, κόκκινα ή σαρκωειδή στο χρώμα. Αυτά ονομάζονται αμελανωτικά μελανώματα, τα οποία τείνουν να είναι πιο επιθετικά. Προειδοποιητικά σημεία του κακοήθους μελανώματος περιλαμβάνουν αλλαγή στο μέγεθος, το σχήμα, το χρώμα ή την όψη μιας κρεατοελιάς. Άλλα συμπτώματα είναι η εμφάνιση μιας νέας κρεατοελιάς κατά την ενήλικη ζωή ή πόνος, κνησμός, έλκος, ερυθρότητα γύρω από την περιοχή, ή αιμορραγία στο σημείο. Μια συχνά χρησιμοποιούμενη μνημονική είναι «ABCDE», όπου το Α είναι για "ασύμμετρη" ("asymmetrical"), B για "σύνορα" ("borders") (αντικανονική: «σημάδι της Ακτής του Maine »), C για "χρώμα" ("color")(διαφοροποιημένα), D για "διάμετρος" ("diameter") (μεγαλύτερο από 6 mm -το μέγεθος μιας γόμας μολυβιού) και E για "εξελίσσεται" ("evolving"). Τα καρκινώματα των κυττάρων Μέρκελ είναι συνήθως ταχέως αναπτυσσόμενες, μη-χλωρές κόκκινες, μοβ ή χρωματιστές δερματικές ανωμαλίες που δεν είναι επώδυνες ή με αίσθηση φαγούρας. Μπορεί να θεωρηθούν λανθασμένα ως μια κύστη ή ως κάποιος άλλος τύπος καρκίνου. Η υπεριώδης ακτινοβολία από την έκθεση στον ήλιο είναι η κύρια αιτία του καρκίνου του δέρματος. Άλλοι παράγοντες που παίζουν ρόλο περιλαμβάνουν: Κάπνισμα Λοιμώξεις από τον ιό HPV αυξάνουν τον κίνδυνο ακανθοκυτταρικού καρκινώματος. Μερικά γενετικά σύνδρομα συμπεριλαμβανομένoυ του συνδρόμου των συγγενών μελανοκυτταρικών σπίλων, το οποίο χαρακτηρίζεται από την παρουσία σπίλων (εκ γενετής σημάδια ή κρεατοελιές) διαφόρων μεγεθών οι οποίοι είτε είναι παρόντες κατά τη γέννηση ή εμφανίζονται μέσα σε 6 μήνες από τη γέννηση. Σπίλοι μεγαλύτεροι από 20 mm (3/4 ") σε μέγεθος διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο για να γίνουν καρκινικοί.Χρόνια μη-επούλωση πληγών. Αυτά ονομάζονται έλκη Marjolin σύμφωνα με την εμφάνισή τους και μπορεί να εξελιχθούν σε ακανθοκυτταρικό καρκίνωμα.Η ιονίζουσα ακτινοβολία, οι καρκινογόνες ουσίες στο περιβάλλον, η τεχνητή υπεριώδης ακτινοβολία (π.χ. κρεβάτια μαυρίσματος), η γήρανση και το ανοιχτό χρώμα του δέρματος. Πιστεύεται ότι το σολάριουμ είναι η αιτία των εκατοντάδων χιλιάδων βασικών και πλακωδών κυττάρων καρκινωμάτων. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας τοποθετεί πλέον τους άνθρωποι που χρησιμοποιούν τεχνητά κρεβάτια μαυρίσματος στην υψηλότερη κατηγορία κινδύνου για καρκίνο του δέρματος.Η χρήση πολλών ανοσοκατασταλτικών φαρμάκων αυξάνει τον κίνδυνο του καρκίνου του δέρματος.Η κυκλοσπορίνη Α, ένας αναστολέας καλσινευρίνης, για παράδειγμα, αυξάνει τον κίνδυνο περίπου 200 φορές και η αζαθειοπρίνη περίπου 60 φορές. Ένας κακοήθης επιθηλιακός όγκος που δημιουργείται κατά κύριο λόγο στην επιδερμίδα, σε πλακώδες βλεννογόνο ή σε περιοχές του πλακώδους μεταπλασίας αναφέρεται ως ακανθοκυτταρικό καρκίνωμα.Μακροσκοπικά, ο όγκος είναι συχνά αυξημένος ή μπορεί να είναι πληγωσμένος με ακανόνιστα σύνορα. Μικροσκοπικά, τα καρκινικά κύτταρα καταστρέφουν τη βασική μεμβράνη και παίρνουν τη μορφή φύλλων ή συμπαγών μαζών οι οποίες εισβάλλουν στον υποκείμενη συνδετικό ιστό (χόριο). Σε καλά διαφοροποιημένα καρκινώματα, τα καρκινικά κύτταρα είναι πλειομορφικά / άτυπα, αλλά μοιάζουν με φυσιολογικά κερατινοκύτταρα από στρώμα αγκαθιού (μεγάλα, πολυγωνικά, με άφθονο ηωσινοφιλικό (ροζ) κυτταρόπλασμα και κεντρικό πυρήνα).Η διάθεσή τους τείνει να είναι παρόμοια με εκείνη της φυσιολογικής επιδερμίδας: ανώριμα / βασικά κύτταρα στην περιφέρεια,γίνεται πιο ώριμη προς το κέντρο των μαζών του όγκου. Καρκινικά κύτταρα μετατρέπονται σε κερατινοποιημένα πλακώδη κύτταρα και σχηματίζουν στρογγυλά οζίδια με ομόκεντρα, διαδοχικά στρώματα, που ονομάζονται «φωλιές των κυττάρων» ή «επιθηλιακά / κερατινώδη μαργαριτάρια". Το γύρω στρώμα μειώνεται και περιέχει φλεγμονώδες διήθημα (λεμφοκύτταρα). Τα χαμηλής διαφοροποίησης καρκινώματα πλακωδών περιέχουν περισσότερο πλειομορφικά κύτταρα και καθόλου κερατινοποίηση. Η χρήση αντηλιακής προστασίας θεωρείται αποτελεσματική και επομένως ενδείκνυται για την πρόληψη του μελανώματος και του καρκινώματος των πλακωδών επιθηλιακών κυττάρων. Ωστόσο, υπάρχουν λιγοστά δεδομένα και έρευνες που να υποστηρίζουν ευεργετική της επίδραση στη πρόληψη των καρκινωμάτων των βασικών κυττάρων. Η αποφυγή του ηλιακού εγκαύματος, η ένδυση με τα κατάλληλα προστατευτικά ρούχα, η χρήση γυαλιών ηλίου και καπέλου καθώς και η αποφυγή έκθεσης στον ήλιο σε περιόδους μεγάλης εκπομπής ακτινοβολίας επίσης βοηθούν στη μείωση των ποσοστών εκδήλωσης καρκίνου του δέρματος. Μάλιστα, το σωματείο πρόληψης των Η.Π.Α. συνιστά να αποφεύγεται η έκθεση των ατόμων ηλικίας 9 έως 25 ετών σε υπεριώδη ακτινοβολία.Η πιθανότητα ανάπτυξης καρκίνου του δέρματος μπορεί να μειωθεί μέσω αρκετών κατάλληλων μέτρων, που περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων τον περιορισμό του τεχνητού μαυρίσματος και της έκθεσης μας στον ήλιο τις μεσημεριανές ώρες, αύξηση της εφαρμογής αντηλιακής προστασίας και αποφυγή της χρήσης προϊόντων καπνού. Επιπλέον, δεν υπάρχουν αρκετά στοιχεία που να ενισχύουν ή αντιθέτως να απορρίπτουν την εφαρμογή τεχνικών διαλογής στον πληθυσμό για την ασθένεια αυτή. Τα συμπληρώματα βιταμινών καθώς και τα συμπληρώματα αντιοξειδωτικών δεν ενισχύουν την πρόληψη του καρκίνου του δέρματος. Ακόμη, είναι διστακτικά τα μέχρι τώρα στοιχεία όσον αφορά την επίδραση και τα οφέλη της διατροφής στη πρόληψη του καρκίνου. Η θεραπεία εξαρτάται από τον τύπο του καρκίνου, την θέση ανάπτυξης αυτού, την ηλικία του πάσχοντα, καθώς και αν αυτός είναι πρωτοπαθής καρκίνος ή είναι αποτέλεσμα υποτροπής αυτού. Η θεραπεία λοιπόν καθορίζεται από το συγκεκριμένο τύπο καρκίνου που πρέπει να αντιμετωπιστεί. Για καρκίνους βασικών κυττάρων, με μικρή έκταση και σε νεαρά άτομα, συνιστάται θεραπεία με τα καλύτερα αποτελέσματα, που είναι είτε εγχείρηση Mohs ή διαδικασία CCPDMA. Στη περίπτωση ενός ασθενή της τρίτης ηλικίας, με πολλαπλά πολύπλοκα ιατρικά προβλήματα, ένας δύσκολος για εξαγωγή όγκος βασικών κυττάρων ίσως υποδεικνύει θεραπεία με ακτινοβολία (που έχει όμως ελαφρώς χαμηλότερη θεραπευτική δράση) ή ακόμη και παράληψη επεμβατικής προσέγγισης. Τοπική χημειοθεραπεία ενδείκνυται για μεγάλα επιφανειακά καρκινώματα βασικών κυττάρων (με στόχο ένα καλό αισθητικό αποτέλεσμα), ενώ μπορεί να είναι ανεπαρκής για παρεμβατικά οζώδη καρκινώματα βασικών κυττάρων ή για διηθητικά καρκινώματα επιθηλιακών κυττάρων. Σε γενικές γραμμές τα μελανώματα έχουν χαμηλό δείκτη ανταπόκρισης σε χημειοθεραπείες και θεραπείες με χρήση ραδιενέργειας. Για χαμηλού ρίσκου περιστατικά, θεραπεία με ραδιενέργεια (ραδιοθεραπεία εξωτερικής δέσμης ή βραχυθεραπεία), τοπική χημειοθεραπεία (με φθοριοουρακίλη ) και κρυοθεραπεία (όπου γίνεται ψύξη μέχρι αφαίρεσης του καρκίνου) δίνουν δυνατότητα επαρκούς ελέγχου της ασθένειας. Ωστόσο, όλες οι παραπάνω προσεγγίσεις μπορεί ναι έχουν χαμηλότερους θεραπευτικούς δείκτες σε σχέση με συγκεκριμένου τύπου εγχειρίσεις. Άλλου τύπου θεραπευτικές μέθοδοι όπως η φωτοδυναμική θεραπεία, η τοπική χημειοθεραπεία, η αφυδάτωση ιστού δια ηλεκτρικού ρεύματος και η απόξεση βρίσκονται στη βάση των συζητήσεων σχετικά με την αποδοτικότητά τους για καρκινώματα βασικών και πλακωδών κυττάρων. Η μικρογραφική εγχείριση του Mohs είναι η τεχνική αφαίρεσης του καρκινικού ιστού με την αφαίρεση της ελάχιστης δυνατής ποσότητας από τον περιβάλλοντα ιστό, ενώ οι άκρες του αποκοπέντος κομματιού ελέγχονται αμέσως για τυχόν εμφάνιση όγκων στις περιοχές αυτές. Η διαδικασία αυτή δίνει τη δυνατότητα αφαίρεσης της μικρότερης ποσότητας ιστού και παρέχει κοσμητικώς τα καλύτερα αποτελέσματα, κάτι όπου είναι ιδιαίτερα σημαντικό όταν αφορά περιοχές του σώματος με ελάχιστη ποσότητα επιπλέον δέρματος όπως λ.χ. το πρόσωπο. Οι θεραπευτικοί δείκτες είναι αντίστοιχοι αυτών της διαδικασίας ευρείας αφαίρεσης. Μια εναλλακτική μέθοδος είναι η CCPDMA και μπορεί να εφαρμοστεί από παθολόγους που δεν είναι εξοικειωμένοι με την εγχείριση Mohs. Στη περίπτωση που η ασθένεια έχει εξαπλωθεί και έχει επέλθει μετάσταση, μπορεί να χρειαστούν περαιτέρω εγχειρητικές διαδικασίες ή χημειοθεραπείες.Η θεραπεία για ένα μεταστατικό καρκίνωμα περιλαμβάνει βιολογικούς ανοσοθεραπευτικούς παράγοντες, αναστολείς του γονιδίου BRAF, και έναν αναστολέα του γονιδίου ΜΕΚ. Σήμερα, η χειρουργική εκτομή αποτελεί τη πιο συχνή τακτική αντιμετώπισης των καρκίνων του δέρματος. Ο στόχος της ανακατασκευαστικής χειρουργικής είναι η επαναφορά της φυσιολογικής εμφάνισης και λειτουργίας. Η επιλογή της ανακατασκευαστικής διαδικασίας που ακολουθείται εξαρτάται από το μέγεθος και την τοποθεσία του προβλήματος. Η εκτομή και η ανακατασκευή των καρκίνων του δέρματος που εντοπίζονται στο πρόσωπο αποτελεί μια ιδιαίτερη πρόκληση λόγω της ύπαρξης ορατών και λειτουργικών ανατομικών δομών στο χώρο αυτό. Όταν τα προβλήματα που παρουσιάζονται στο δέρμα είναι μικρά σε μέγεθος, τα περισσότερα μπορεί να αποκατασταθούν με μια απλή διαδικασία επιδιόρθωσης όπου οι άκρες του κομμένου πλέον δέρματος συγκλείνουν με τη βοήθεια ραμμάτων – κάτι που καταλήγει στη δημιουργία τη δημιουργία μιας γραμμικής ουλής στη περιοχή αυτή. Αν η επιδιόρθωση αυτή πραγματοποιηθεί κατά μήκος μιας φυσικής περιοχής αναδίπλωσης του δέρματος ή μιας περιοχής ρυτίδωσης αυτού, η ουλή που παραμένει είναι μετα βίας αντιληπτό. Τα μεγαλύτερα προβλήματα απαιτούν πολλές φορές αναδόμηση με δερματικά μοσχεύματα, τοπικό κρημνό μεταμοσχεύσεως, έμμισχο κρημνό μεταμοσχεύσεως ή ένα ελεύθερο από αγγεία κρημνό. Τα δερματικά μοσχεύματα και οι τοπικοί κρημνοί μεταμοσχεύσεως είναι κατά πολύ τα πιο συνηθισμένα από τις προαναφερθείσες επιλογές. Μεταμόσχευση δέρματος είναι η διαδικασία με την οποία μεταφέρεται ένα κομμάτι δέρματος από μία περιοχή του σώματος για την επιδιόρθωση ενός ελαττώματος σε άλλη περιοχή. Το μόσχευμα αυτό ράβεται στις άκρες του με την προβληματική περιοχή και μια υποστηρικτική επιφάνεια τοποθετείται πάνω από το μόσχευμα για επτά έως δέκα μέρες, ώστε να το ακινητοποιήσει καθώς αυτό εγκαθίσταται στη νέα περιοχή. Υπάρχουν δύο μορφές μεταμόσχευσης δέρματος: πλήρους και μερικής πυκνότητας δερματικό μόσχευμα. Σε ένα μερικούς πυκνότητας μόσχευμα, ένα ξυραφάκι χρησιμοποιείται για την αφαίρεση μιας στιβάδας δέρματος από την περιοχή του μηρού και των κοιλιακών μυών. Η περιοχή -δότης αναπληρώνει το υπόλοιπο δέρμα σε μια περίοδο δυο εβδομάδων. Αντίθετα, σε ένα πλήρους πυκνότητας μόσχευμα, μια μερίδα δέρματος αφαιρείται εντελώς από την περιοχή-δότη και αυτή στη συνέχεια σφραγίζεται με ράμματα.Μοσχεύματα μερικούς πυκνότητας μπορεί να χρησιμοποιηθούν για την αντιμετώπιση μεγαλύτερων προβλημάτων, αλλά τα μοσχεύματα και το συνολικό αποτέλεσμα είναι κατώτερης αισθητικής άποψης, σε αντίθεση με τα πλήρους πυκνότητας μοσχεύματα που επιφέρουν ένα πιο ανεκτό αισθητικά αποτέλεσμα. Ωστόσο, τα τελευταία χρησιμοποιούνται μόνο για μικρά ή μεσαίου μεγέθους παρόμοια περιστατικά. Οι τοπικοί κρημνοί μεταμοσχεύσεως χρησιμοποιούνται ως μέρος μιας διαδικασίας επιδιόρθωσης της βλάβης με τη χρήση ιστού που ταιριάζει κατά προσέγγιση στο χρώμα και την ποιότητα με την περιοχή όπου εντοπίζεται το ελάττωμα. Δέρμα από την περιφέρεια της ελαττωματικής περιοχής επιστρατεύεται και επανατοποθετείται ώστε να γεμίσει το παραγόμενο έλλειμμα. Πολλές μορφές κρημνών μπορούν να σχεδιαστούν για να περιοριστεί στο ελάχιστο η ασυνέχεια των γειτνιαζόντων ιστών και για να μεγιστοποιηθεί το αισθητικό αποτέλεσμα της αποκατάστασης. Οι έμμισχοι κρημνοί μεταμοσχεύσεως χρησιμοποιούνται σε διαδικασίες μεταφοράς δέρματος με ακέραιη αιματική ροή από μια γειτονική περιοχή στο σώμα. Ένα παράδειγμα τέτοιας ανακατασκευής είναι η χρήση έμμισχου κρημνού από το μέτωπο για την αντιμετώπιση και αποκατάσταση ελαττώματος στην περιοχή του δέρματος της ρινός. Όταν ο κρημνός αναπτύξει μια δική του πηγή αιμάτωσης από το νέο του υπόστρωμα, ο αγγειακός κρημνός μπορεί να αποκολληθεί. Το ποσοστό θνησιμότητας των καρκινωμάτων των βασικών και των πλακωδών επιθηλιακών κυττάρων είναι περίπου 0.3%, προκαλώντας 2000 θανάτους το χρόνο στις Η.Π.Α.. Για λόγους σύγκρισης, αναφέρεται ότι το ποσοστό θνησιμότητας του μελανώματος προσεγγίζει το 15-20% και προκαλεί 6500 θανάτους ανά έτος. Επιπλέον, αν και είναι πολύ λιγότερα συχνό, το κακοήθες μελάνωμα είναι υπεύθυνο για το 75% όλων των θανάτων σχετιζόμενων με το καρκίνο του δέρματος. Από το 2010 ο καρκίνος του δέρματος ευθύνεται για 80.000 θανάτους το χρόνο, αριθμό αισθητά αυξημένο σε σχέση με τους 51.000 θανάτους του 1990. Από αυτούς, οι 49.000 οφείλονται σε μελανώματα και οι 31000 είναι καρκίνοι του δέρματος που δεν σχετίζονται με μελάνωμα.Στις Η.Π.Α. το 2008, 59.695 ασθενείς διαγνώστηκαν με μελάνωμα και 8.623 απεβίωσαν λόγω αυτού. Στη Αυστραλία, περισσότερα από 12.500 νέα περιστατικά μελανώματος αναφέρονται κάθε χρόνο από τα οποία περισσότερα από 1.500 καταλλήγουν. Η Αυστραλία έχει τη μεγαλύτερη κατά κεφαλήν συχνότητα μελανωμάτων στο πληθυσμό σε όλο τον κόσμο.Περισσότερες από 3,5 εκατομμύρια περιπτώσεις καρκίνου του δέρματος διαγιγνώσκονται ετησίως στις Η.Π.Α., κάτι που κάνει τον τύπο αυτό καρκίνου τη πιο συχνή μορφή στη χώρα. Συμφώνα με το ίδρυμα Καρκίνου του Δέρματος ένας στους πέντε αμερικάνους θα αναπτύξει καρκίνο του δέρματος κάποια στιγμή στη ζωή του. Η πιο συχνή μορφή του καρκίνου αυτού είναι ο καρκίνος των βασικών κυττάρων και ακολουθείται από τον καρκίνο τον επιθηλιακών πλακωδών κυττάρων. Αν και οι περιπτώσεις πολλών καρκίνων στις Η.Π.Α. μειώνονται, τα περιστατικά εμφάνισης μελανωμάτων συνεχίζουν να αυξάνονται, με περίπου 68.729 μελανώματα να έχουν διαγνωστεί το 2004 συμφώνα με στοιχεία του Εθνικού Ινστιτούτου Καρκίνου.Ο καρκίνος του δέρματος (και κυρίως το κακοήθες μελάνωμα) είναι η πέμπτη πιο συχνή μορφή καρκίνου στο Ηνωμένο Βασίλειο (περίπου 13.300 ασθενείς διεγνώσθησαν με κακοήθες μαλάνωμα το 2011) και η ασθένεια ευθύνεται για το 1% των θανάτων από καρκίνο ( περίπου 2.100 ασθενείς κατέληξαν το 2012).Το ποσοστό επιβίωσης για άτομα με μελάνωμα εξαρτάται από την περίοδο έναρξης της θεραπευτικής αγωγής. Ο θεραπευτικός δείκτης είναι ιδιαίτερα υψηλός όταν γίνεται διάγνωση του μελανώματος σε αρχικά στάδια, οπότε και μπορεί εύκολα να αφαιρεθεί χειρουργικά. Η πρόγνωση όμως είναι λιγότερο ευνοϊκή αν το μελάνωμα έχει επεκταθεί και σε άλλες περιοχές του σώματος.Η Αυστραλία και η Νέα Ζηλανδία έχουν τα μεγαλύτερα ποσοστά καρκίνου του δέρματος στο κόσμο, περίπου τέσσερις φορές περισσότερο του αριθμού που έχει καταγραφέι στις Η.Π.Α., στο Η.Β. και τον Καναδά. Σε περίπου 434.000 ασθενείς παρέχεται θεραπεία για μη μελανωματικούς καρκίνους του δέρματος και σε 10.300 γίνεται θεραπεία για μελάνωμα. Το μελάνωμα είναι ο πιο συχνός τύπος καρκίνου του δέρματος για άτομα ηλικίας 15-44 ετών και στις δυο χώρες. Μάλιστα, τα περιστατικά καρκίνων του δέρματος παρουσιάζουν αύξηση. Τα περιστατικά μελανώματος σε Ευρωπαϊκής καταγωγής κατοίκους του Ώκλαντ το 1995 ήταν 77.7 περιστατικά για κάθε 100.000 κατοίκους το χρόνο, και προβλέφθηκε ότι θα αυξανόταν τον 21ο αιώνα εξαιτίας της «επίδρασης της τοπικής εξασθένισης της στιβάδας του όζοντος στη στρατόσφαιρα και της χρονικής καθυστέρησης από την ηλιακή έκθεση στην εκδήλωση του μελανώματος». | Ο καρκίνος του δέρματος είναι τύπος καρκίνου που αναπτύσσεται στο δέρμα. Οφείλεται στην ανάπτυξη των ανώμαλων κυττάρων, τα οποία έχουν την ικανότητα να εισβάλουν ή να εξαπλώνονται σε άλλα μέρη του σώματος. Υπάρχουν τρεις κύριοι τύποι: Καρκίνος βασικο-κυττάρων (BCC), καρκίνος πλακωδών κυττάρων (SCC) και το μελάνωμα . Τα πρώτα δύο, μαζί με έναν αριθμό από λιγότερο κοινούς καρκίνους του δέρματος είναι γνωστά ως καρκίνος του δέρματος χωρίς μελάνωμα (NMSC). Ο καρκίνος των βασικο-κυττάρων αναπτύσσεται αργά και μπορεί να βλάψει τον ιστό γύρω από αυτόν, αλλά είναι απίθανο να εξαπλωθεί σε απομακρυσμένες περιοχές ή να οδηγήσει σε θάνατο. Συχνά εμφανίζεται ως ανώδυνη ανυψωμένη περιοχή του δέρματος, που μπορεί να είναι λαμπερή με ένα μικρό αγγείο να τρέχει πάνω της ή μπορεί να παρουσιαστεί ως υπερυψωμένος χώρος με έλκος. Ο καρκίνος των πλακωδών κυττάρων είναι πιο πιθανό να εξαπλωθεί. Συνήθως παρουσιάζεται ως ένα σκληρό εξόγκωμα με μία φολιδωτή κορυφή, αλλά μπορεί επίσης να σχηματίσει ένα έλκος. Τα μελανώματα είναι οι πιο επιθετικοί καρκίνοι. Τα συμπτώματα περιλαμβάνουν μια ελιά που έχει αλλάξει στο μέγεθος, στο σχήμα, στο χρώμα, έχει ακανόνιστα άκρα, έχει περισσότερα από ένα χρώματα, είναι ερεθισμένη ή αιμορραγεί.Περισσότερο από 90% των περιπτώσεων προκαλούνται από την έκθεση στην υπεριώδη ακτινοβολία του Ηλίου. Αυτή η έκθεση αυξάνει τον κίνδυνο των τριών κύριων τύπων καρκίνου του δέρματος. Η έκθεση έχει αυξηθεί, εν μέρει λόγω του λεπτότερου στρώματος του όζοντος. Τα κρεβάτια μαυρίσματος γίνονται μια άλλη κοινή πηγή υπεριώδους ακτινοβολίας. Για τα μελανώματα και τους καρκίνους των βασικο-κυττάρων η έκθεση κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας είναι ιδιαίτερα επιβλαβής. Για τους καρκίνους των πλακωδών κυττάρων, η συνολική έκθεση -ανεξάρτητα από το πότε θα συμβεί αυτό- είναι πιο σημαντική. Μεταξύ του 20% και 30% των μελανωμάτων αναπτύσσονται από κρεατοελιές. Οι άνθρωποι με ανοιχτόχρωμο δέρμα είναι σε υψηλότερο κίνδυνο, όπως είναι εκείνοι με κακή λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος, για παράδειγμα από φάρμακα ή HIV / AIDS. Η διάγνωση γίνεται από βιοψία.Η μείωση της έκθεσης σε υπεριώδη ακτινοβολία και η χρήση των αντηλιακών φαίνεται να είναι αποτελεσματικές μέθοδοι για την πρόληψη του μελανώματος και του καρκίνου των πλακωδών κυττάρων. Δεν είναι σαφές εάν το αντηλιακό επηρεάζει τον κίνδυνο καρκίνου βασικο-κυττάρων. Ο καρκίνος του δέρματος χωρίς την ανάπτυξη μελανώματος είναι συνήθως ιάσιμος. Η θεραπεία είναι γενικά με χειρουργική αφαίρεση, αλλά μπορεί σπανιότερα να περιλαμβάνει ακτινοθεραπεία ή τοπικά φάρμακα όπως η φθοριοουρακίλη. Η θεραπεία του μελανώματος μπορεί να περιλαμβάνει κάποιο συνδυασμό από χειρουργική επέμβαση, χημειοθεραπεία, θεραπεία με ακτινοβολία, και στοχευμένη θεραπεία. Σε εκείνους τους ανθρώπους των οποίων η νόσος έχει εξαπλωθεί σε άλλες περιοχές του σώματός τους, παρηγορητική φροντίδα μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη βελτίωση της ποιότητας της ζωής. Το μελάνωμα έχει ένα από τα υψηλότερα ποσοστά επιβίωσης μεταξύ των καρκίνων, με πάνω από το 86% των ατόμων στο Ηνωμένο Βασίλειο και περισσότερο από 90% στις Ηνωμένες Πολιτείες να επιβιώνουν περισσότερο από 5 έτη.Ο καρκίνος του δέρματος είναι η πιο κοινή μορφή καρκίνου, αντιπροσωπεύοντας παγκοσμίως τουλάχιστον το 40% των περιπτώσεων. Είναι ιδιαίτερα συχνός σε άτομα με ανοιχτόχρωμο δέρμα. Ο πιο κοινός τύπος είναι ο καρκίνος του δέρματος χωρίς μελάνωμα, ο οποίος εμφανίζεται σε τουλάχιστον 2-3 εκατομμύρια ανθρώπους ετησίως. Αυτή είναι μια πρόχειρη εκτίμηση, ωστόσο, τόσο καλά στατιστικά στοιχεία δεν τηρούνται. Από τους καρκίνους του δέρματος χωρίς μελάνωμα, περίπου το 80% είναι καρκίνοι βασικών κυττάρων και 20% καρκίνοι πλακωδών κυττάρων. Οι καρκίνοι βασικών κυττάρων και πλακωδών κυττάρων σπανίως να οδηγούν σε θάνατο. Στις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν η αιτία του λιγότερο από το 0,1% του συνόλου των θανάτων από καρκίνο. Παγκοσμίως το 2012 μελάνωμα συνέβη σε 232.000 ανθρώπους, και οδήγησε σε 55.000 θανάτους. Η Αυστραλία και η Νέα Ζηλανδία έχουν τα υψηλότερα ποσοστά μελανώματος στον κόσμο. Οι τρεις κύριοι τύποι καρκίνου του δέρματος έχουν γίνει πιο συχνοί τα τελευταία 20 με 40 χρόνια, ιδιαίτερα σε εκείνες τις περιοχές που είναι κυρίως Καυκάσιοι πληθυσμοί. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%BA%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%B4%CE%AD%CF%81%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%82 |
Ηλιούπολη | Η περιοχή χαρακτηριζόταν έως και πρόσφατα από χαμηλές κατοικίες, καθώς η ύπαρξη του Αεροδρομίου του Ελληνικού σε σχετικά μικρή απόσταση απαγόρευε τη δόμηση πάνω από δύο ορόφους. Με τη μεταφορά του αεροδρομίου στα Σπάτα, ο περιορισμός αυτός καταργήθηκε, κι έτσι τα τελευταία χρόνια παρατηρείται έντονη οικοδομική δραστηριότητα. Η περιοχή χαρακτηρίζεται επίσης από αρκετό πράσινο, καλή ρυμοτομία όσον αφορά το κεντρικό και ανατολικό της τμήμα. Έχει πολλές πλατείες, όπως η πλατεία Εθνικής Αντίστασης, Ανεξαρτησίας, 25ης Μαρτίου, 28ης Οκτωβρίου, Αεροπορίας, Παλαιών Πατρών Γερμανού κ.ά. Διαθέτει το Δημοτικό Θέατρο Ηλιούπολης «Δημήτρης Κιντής», στο οποίο διεξάγονται θεατρικές παραστάσεις και συναυλίες,τη Δημοτική Βιβλιοθήκη και το Μουσείο Εθνικής Αντίστασης. Στην Ηλιούπολη λειτουργούν 22 δημοτικά σχολεία, 6 γυμνάσια, 1 Ειδικό Γυμνάσιο, 5 Γενικά Λύκεια, 1 Ειδικό Λύκειο, 1 Επαγγελματικό Λύκειο, 1 ΕΚ και 1 ΔΙΕΚ και 1 ιδιωτικό γυμνάσιο και Λύκειο. Οι συνοικίες της Ηλιούπολης είναι οι εξής: Αγία Μαρίνα Αγία Μαύρα Αγία Παρασκευή Άγιος Κωνσταντίνος - Κανάρια (Κανάρη) Άνω Ηλιούπολη Αστυνομικά - Πανόραμα Κάτω Ηλιούπολη Κέντρο Νησάκι Χαλικάκι Στην αρχαιότητα, η περιοχή ήταν γνωστή ως δήμος Ευωνύμου και ανήκε στην Ερεχθηίδας φυλή. Ο δήμος πήρε το όνομα του από τον Ευώνυμο -γιο του Ουρανού και της Γαίας- και αποτελούσε έναν από τους εκατό δήμους της αρχαίας Αθήνας που περιλάμβανε ολόκληρη την σημερινή Αττική, εκτός της Μεγαρίδας. Αρχαιολογικές ανασκαφές επιβεβαιώνουν την ύπαρξη μυκηναϊκού οικισμού στην περιοχή του Αγίου Νικολάου και άλλου, νεώτερου, του 4ου π.χ. αιώνα, στην πλατεία Νικηταρά, όπου εντοπίστηκαν επιτύμβιοι λήκυθοι, πιθάρια, λίθινες πλάκες, αρχαϊκά και παλαιοχριστιανικά λείψανα. Στην περιοχή βρέθηκαν ακόμη, χρυσά, αργυρά και χάλκινα νομίσματα, βέλη, βλήματα και αγγεία, απόδειξη του γεγονότος ότι η περιοχή χρησιμοποιήθηκε ως στρατόπεδο στο Χρεμωνίδειο Πόλεμο μεταξύ Μακεδόνων, Πτολεμαίων και Σελευκιδών. Στους χάρτες που υπάρχουν στον δήμο απεικονίζονται πάρα πολλοί τύμβοι. Με την πάροδο των αιώνων, η περιοχή ακολουθεί την πορεία της υπόλοιπης Αθήνας. Παρακμάζει προοδευτικά, ερημώνει, γίνεται έρμαιο ληστρικών και βαρβαρικών επιδρομών, και οι κατακτητές διαδέχονται ο ένας τον άλλο: Φράγκοι, Καταλανοί, Ενετοί, Τούρκοι. Αφέντης της ευρύτερης περιοχής στην διάρκεια της Τουρκοκρατίας ήταν ο Καρά Αλή, ο οποίος άφησε το στίγμα του ονοματίζοντας το μέρος, που αποτελούσε τσιφλίκι του. Το 1830 οι μέχρι τότε Τούρκοι ιδιοκτήτες του, πούλησαν το "τσιφλίκι Καρά" στον Νικόλαο Καπετανάκη και τον Γαετάνο Μοράλια. Στα χοτζέτια με αριθμούς 315.316,317 (συμβόλαια της αγοραπωλησίας, που σήμερα βρίσκονται στα Γενικά Αρχεία του Κράτους) αναφέρεται ότι το "τσιφλίκι Καρά" επιπροσθέτως προς τα θέρετρα και τα χειμαδιά του, ήταν επιδεκτικό "4 ζευγαριών". Τα γεωγραφικά του όρια ήταν βορείως: Οι γαίες της Μονής Πετράκη, νοτίως: Το τσιφλίκι Μουσταφά Μπέη μέχρι τη θέση Γύρισμα, δυτικά: Η παλιά λεωφόρος Βουλιαγμένης και ανατολικά: Το όρος Υμηττός με σύνορο τις γαιές των Κουρσαλάδων (σημερινό Κορωπί) στη μοιρασιά των οποίων (έγγραφο του 1793 - συλλογή Καμπούρογλου Β' τόμος) αναφέρεται ως όμορο κτήμα. Από τότε το "τσιφλίκι (ή κτήμα) Καρά" άλλαξε αρκετούς ιδιοκτήτες (W. Bell, C. H. Bracebridge, Ι. Σωτηριάδης, Ι. Σκουζέ, Μ. Σκουφής). Το "τσιφλίκι Καρά" αγοράστηκε το 1922 από τον Αλέξιο Νάστο έναντι 600.000 δραχμών που αντιστοιχούσαν σε 9.500 χρυσές λίρες περίπου. Ο Σπύρος Θεοδωρόπουλος (προοδευτικός βουλευτής, ιδρυτής του Εργατικού Κέντρου Αθηνών και νομικός σύμβουλος της Ενώσεως Αποκαταστάσεως Αγροτικών Συνεταιρισμών Ελλάδος) σε υπόμνημά του στη Βουλή το 1920 για τα τσιφλίκια της Αττικής, υπολογίζει την έκταση του κτήματος σε 15.000 στρέμματα (αρχείο πρωθυπουργού Βενιζέλου). Οι πρώτοι που ζήτησαν να εγκατασταθούν εκεί ήταν Μικρασιάτες πρόσφυγες, το 1923. Το τωρινό όνομά του ο δήμος το οφείλει στους πρώτους επιχειρηματίες ιδιώτες που δημιούργησαν αυτό το σύγχρονο προάστιο οι οποίοι ήταν Αιγυπτιώτες (Ελληνες εξ Αιγύπτου) και ειδικά στον Δρανδάκη (γόνο κρητικής οικογένειας από το Ρέθυμνο, που σπούδασε στην Ηλιούπολη Καΐρου), ο οποίος με την εταιρία "Ελληνική Εταιρία Αστικών και Αγροτικών Συνοικισμών - Δρανδάκης Πάγκαλος και Σία" αγόρασε από τον Αλέξιο Νάστο 1.030 στρέμματα τα οποία και οικοπεδοποίησε, ενώ έδωσε στο καινούριο προάστιο το όνομα της αρχαίας αιγυπτιακής πόλης Ηλιούπολης (Πι-Ρα το αιγυπτιακό της όνομα, πόλη του Ρα, θεού του ήλιου). Έτσι, το 1924, εκπονήθηκε το πρώτο πολεοδομικό σχέδιο σύμφωνα με το οποίο κτίστηκε σιγά-σιγά ο σύγχρονος οικισμός. Περιέργως, όμως, οι πρώτοι που εγκαταστάθηκαν εκεί ήταν κυρίως Λευκαδίτες. Αρχικά κατασκευάστηκαν κυρίως εξοχικές κατοικίες μεγαλοαστών με κήπους και ανεμόμυλους. Η περιοχή Λόφος Γερμανού ονομάστηκε από την οικία ενός Γερμανού που υπήρχε εκεί προπολεμικά. Το 1927 αγοράστηκαν δύο λεωφορεία τα οποία άρχισαν δρομολόγια καθημερινά για την εξυπηρέτηση των απασχολουμένων με τα έργα, των κατοίκων και των επισκεπτών-αγοραστών οικοπέδων. Με νομοθετικό διάταγμα στις 16 Οκτωβρίου 1928, η Ηλιούπολη, που απαριθμούσε περί τους 600 μόνιμους κατοίκους, έγινε κοινότητα, με πρώτο κοινοτάρχη το βιομήχανο Θεόδωρο Παλαμίδα. Μέχρι τότε αποτελούσε περιοχή του Αγίου Δημητρίου (Μπραχαμίου). Γύρω στο 1930 η Ηλιούπολη οργανώθηκε καλύτερα ως κοινότητα και άρχισε να αναπτύσσεται. Τότε δεν υπερέβαινε τους 1400-1500 κατοίκους. Οι δρόμοι μέχρι το 1945 δεν είχαν ονομασίες, όμως ο πρόεδρος Πάνος Κωνσταντινίδης, άλλαξε τα έως τότε δεδομένα, δίνοντας βυζαντινά και ιστορικά ονόματα στα «βραχοστράτια». Ο ηλεκτροφωτισμός τα πρώτα χρόνια καλύφθηκε από ιδιωτική επιχείρηση. Τα εγκαίνια του ηλεκτροφωτισμού έγιναν την Τρίτη, 5 Αυγούστου 1948. Την περίοδο εκείνη, δεν υπήρχε νερό στα σπίτια. Υπήρχαν όμως πολλά τρεχούμενα νερά, ρέματα (με σημαντικότερα τους 2-3 κλάδους του ρέματος της Πικροδάφνης), πηγές και μια δεξαμενή ψηλά στην πλαγιά του βουνού που τροφοδοτούσε τον πληθυσμό μέρα παρά μέρα. Επίσης υπήρχε και ένας νερόμυλος κοντά στη λεωφόρο Πρωτόπαππα. Το 1964 η Ηλιούπολη έγινε δήμος, ενώ κατά την περίοδο της Δικτατορίας αποχαρακτηρίστηκε μεγάλη συνορεύουσα δασική έκταση που απετέλεσε τον οικισμό Αστυνομικά, με καταφανή παραβίαση της τότε οικιστικής ανάπτυξης, γεγονός που επαναλήφθηκε αργότερα και σε άλλους νοτιότερους δήμους π.χ. Γλυφάδας, Βάρης κ.λπ. Η περιοχή του Δήμου Ηλιούπολης χαρακτηρίζεται ημιορεινή με ιδιαίτερα επικλινές έδαφος. Το μέσο υψόμετρο της περιοχής είναι 150μ. Ο οικισμός έχει αναπτυχθεί στις ηπιότερες κλίσεις εδάφους φτάνοντας ουσιαστικά μέχρι τις βουνοπλαγιές του όρους Υμηττού. Εξαίρεση αποτελεί το ανατολικό τμήμα της περιοχής των Αστυνομικών, που βρίσκεται σε κλίσεις 15% και άνω, οι οποίες είναι ιδιαίτερα μεγάλες. Στην έκταση του Δήμου Ηλιούπολης δεν υπάρχουν εσωτερικά ύδατα (ποτάμια μόνιμης ροής ή λίμνες). Σημαντικός φυσικός πόρος της περιοχής είναι η νοτιοδυτική πλευρά του δάσους του Υμηττού που προσφέρεται για περιπάτους και αναψυχή. Επίσης σημαντικοί φυσικοί πόροι της περιοχής είναι το Ρέμα της Πικροδάφνης, ένα από τα μεγαλύτερα εναπομείναντα ρέματα του Λεκανοπεδίου, καθώς και το σπήλαιο μεγάλης φυσικής σημασίας που βρίσκεται κοντά στην διασταύρωση των οδών Ειρήνης και Αμαλίας, το οποίο όμως πρέπει να αναδειχθεί και να αξιοποιηθεί. Το ρέμα της Πικροδάφνης διασχίζει τους δήμους Ηλιούπολης, Αγίου Δημητρίου, Παλαιού Φαλήρου, Αλίμου και εκβάλλει στον κόλπο του Σαρωνικού. Χαρακτηρίστηκε "χώρος ιδιαιτέρου περιβαλλοντικού ενδιαφέροντος", με την απόφαση 9173/1642/1983 του Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε. Παλαιότερα, περί το 2000, η Νομαρχία Αθηνών ξεκίνησε εργασίες για την διευθέτηση της κοίτης του ρέματος με ανοιχτό πετρόχτιστο αγωγό. Το έργο διακόπηκε προσωρινά από το Σ.τ.Ε. μετά από προσφυγή των κατοίκων, διότι η διευθέτηση αυτού του είδους θα είχε ως συνέπεια την αλλοίωση του μικροκλίματος της περιοχής, την καταστροφή των καταφυγίων των σημαντικών πληθυσμών πουλιών και των 16 ειδών ορνιθοπανίδας, καθώς και την εξάλειψη των βατραχιών, χελωνών, σκαντζόχοιρων και άλλων μικρών ζώων που διαβιούν στο χώρο του ρέματος. Μετά από ένα χρόνο διαλύθηκε η εργολαβία. Ακόμα μέχρι σήμερα το έργο παραμένει μισό. Δηλαδή το μισό του συνολικού μήκους του ρέματος (περίπου 350μ.) είναι διευθετημένο με ανοιχτό αγωγό με επικάλυψη πέτρας και το υπόλοιπο χωρίς καμία επέμβαση ούτε καν για την προστασία των παριών του ρέματος. Το κλίμα της περιοχής σε γενική εκτίμηση είναι θερμό-μεσογειακό (αττικό), το οποίο χαρακτηρίζεται από το ξηρό και θερμό καλοκαίρι και από τις ανοιξιάτικες και φθινοπωρινές βροχοπτώσεις. Άνεμοι Οι επικρατέστεροι άνεμοι στις περιοχές είναι οι βόρειοι, οι βορειοανατολικοί και οι νότιοι, και ακολουθούν οι νοτιοδυτικοί, οι βορειοδυτικοί, οι δυτικοί, και οι νοτιοανατολικοί. Η συχνότερη ένταση των επικρατούντων ανέμων είναι 2-5 μποφόρ. Άνεμοι μεγάλης εντάσεως δεν αποτελούν γνώρισμα της περιοχής μελέτης και σπάνια εμφανίζονται άνεμοι εντάσεως μεγαλύτερης των 6 μποφόρ (συχνότητα εμφάνισης 1%). Θερμοκρασία Ο θερμότερος μήνας στις περιοχές είναι ο Ιούλιος (28,6 °C) ενώ ο ψυχρότερος είναι ο Ιανουάριος (9,2 °C). Το μέσο ετήσιο θερμοκρασιακό εύρος είναι 19,4 °C. Η μέση μέγιστη θερμοκρασία που έχει σημειωθεί στην περίοδο 1958-1993 είναι 32,9 °C, ενώ η μέση ελάχιστη είναι 5,4 °C. Σε απόλυτες τιμές η μέγιστη θερμοκρασία στην ίδια περίοδο σημειώθηκε τον μήνα Ιούλιο (48,0 °C), ενώ η ελάχιστη τον μήνα Ιανουάριο (-5,0 °C). Βροχοπτώσεις και υγρασία Το μέσο ετήσιο ύψος υετού ανέρχεται στα 365,2 mm. Ο ξηρότερος μήνας είναι ο Ιούλιος (5,0mm) και υγρότερος (βροχερότερος) ο Δεκέμβριος (61,5 mm). Το ποσοστό υγρασίας κυμαίνεται από 43.6% το μήνα Ιούλιο ως 73,4% το Δεκέμβριο. Άλλα καιρικά φαινόμενα Χαλάζι: Χαλαζοπτώσεις σπάνια σημειώνονται στην περιοχή και συνήθως έχουν μικρή διάρκεια και περιορισμένες έως μηδαμινές επιπτώσεις. Τα τελευταία αξιόλογα φαινόμενα χαλαζόπτωσης κατεγράφησαν τις πρώτες μεσημβρινές ώρες της 16ης Οκτωβρίου 2009 και τις απογευματινές ώρες της 24ης Ιανουαρίου 2013, που η ένταση του φαινομένου ήταν τέτοια που προκλήθηκε και χαλαζόστρωση. Χιόνι: Πτώση χιονιού παρατηρείται κυρίως τους χειμερινούς μήνες, ενώ σπάνια εμφανίζονται χιονοπτώσεις τον Μάρτιο και τον Νοέμβριο. Ο μέσος αριθμός των ημερών με χιονόπτωση στη διάρκεια του έτους είναι 2,6. Η πιο έντονη χιονόπτωση των τελευταίων ετών σημειώθηκε τη 17η Φεβρουαρίου 2008, που συνοδεύτηκε από εξαιρετικά χαμηλές θερμοκρασίες και σημαντικά -για τα δεδομένα της περιοχής- ύψη χιονιού. Παγετοί: Παγετοί στην περιοχή εμφανίζονται σπάνια, κυρίως τον Ιανουάριο. Ο μέσος αριθμός των ημερών με παγετό στη διάρκεια του έτους είναι 2,5. Η Ηλιούπολη είναι μία από τις περιοχές της Αθήνας που διαθέτει φυσική αντισεισμική προστασία, σύμφωνα με έρευνα του Πανεπιστημίου Αθηνών. Κατά τον ισχυρό σεισμό της 7ης Σεπτεμβρίου 1999 που έπληξε το Λεκανοπέδιο της Αθήνας κανένα κτήριο στην περιοχή της Ηλιούπολης δεν κατέρρευσε, ενώ κατά το μετασεισμικό έλεγχο από τις αρμόδιες υπηρεσίες, κανένα κτήριο δε χαρακτηρίστηκε με κόκκινο χρώμα και 120 κτήρια χαρακτηρίστηκαν με κίτρινο χρώμα. Η Ηλιούπολη εξυπηρετείται μέσω της δημοτικής συγκοινωνίας, 18 λεωφορειακών γραμμών και 3 σταθμών του μετρό "Άγιος Δημήτριος/Αλέξανδρος Παναγούλης". Στα όρια της πόλης λειτουργεί από τις 5 Ιουνίου 2004 ο σταθμός Άγιος Δημήτριος - Αλέξανδρος Παναγούλης της γραμμής 2 του μετρό της Αθήνας. Στις 26 Ιουλίου 2013 παραδόθηκε ο σταθμός Ηλιούπολη της γραμμής 2 του μετρό, που βρίσκεται στη Β' Είσοδο της πόλης. Στις 22 Μαΐου 2015, κατ' απαίτηση του δήμου, προστέθηκε στην ονομασία του σταθμού το όνομα του αγωνιστή Γρηγόρη Λαμπράκη.Μαζί με το σταθμό Ηλιούπολη παραδόθηκε ο σταθμός της γραμμής 2 Άλιμος που βρίσκεται στα σύνορα με το δήμο Ελληνικού-Αργυρούπολης, κοντά στη Δ' Είσοδο Ηλιούπολης και στο σχολικό συγκρότημα των Πολυκλαδικών, οι σταθμοί Αργυρούπολη και Ελληνικό. Μελλοντικά, αναμένεται να κατασκευαστεί στην περιοχή της Αγίας Μαρίνας και συγκεκριμένα στην Πλατεία Ανεξαρτησίας ο σταθμός Άνω Ηλιούπολη, στον κλάδο Ευαγγελισμός-Άνω Ηλιούπολη της γραμμής 5. Ο δήμος Ηλιούπολης βρίσκεται στην Περιφερειακή ενότητα Κεντρικού Τομέα Αθηνών της Περιφέρειας Αττικής. Δήμαρχος είναι ο Γιώργος Χατζηδάκης και αντιδήμαρχοι οι Ιωάννης Αντζινάς, Κωνσταντίνος Σεφτελής, Παναγιώτης Βιδάλης, Ιωάννης Πούλος, Αποστόλης Στασινόπουλος και Αικατερίνη Χωματά, ενώ η θεση του Συμπαραστάτη του Δημότη είναι κενή. Το 1925, με την εφαρμογή για πρώτη φορά του συστήματος αποκεντρωμένης διοίκησης στην Αθήνα, συστάθηκε η κοινότητα Μπραχαμίου, η οποία αποσπάστηκε από το Δήμο Αθηναίων, μαζί με άλλες 6 ακόμη (Κηφισιάς, Αμαρουσίου, Νέου Ηρακλείου, Χαλανδρίου, Νέων Λιοσίων, Καλλιθέας). Στην κοινότητα Μπραχαμίου εντάχθηκε και ο οικισμός της Ηλιούπολης. Στις 16/10/1928 η Ηλιούπολη ανακηρύχθηκε κοινότητα. Είχε προηγηθεί η ανάκληση της ένταξης της περιοχής στο σχέδιο πόλης τον Ιανουάριο του ιδίου έτους, στο οποίο επανεντάχθηκε στη συνέχεια μικρότερο τμήμα της πόλης. Το 1964 αναγνωρίζεται σαν δήμος, με πρώτο δήμαρχο τον Παύλο Πεντάρη. Έκτοτε δεν έχει συντελεστεί καμία διοικητική μεταβολή στα όρια του δήμου. Με την εφαρμογή της νέας διοικητικής διαίρεσης της χώρας κατά το Πρόγραμμα Καλλικράτης το 2011 ουδεμία μεταβολή επήλθε στον δήμο, σύμφωνα με το άρθρο 1,§ 5.1.Β αυτού. Το 1928 έγινε η αναγνώριση της Ηλιούπολης ως ανεξάρτητης κοινότητας. Πρόεδροι διετέλεσαν οι εξής: 1929-1933 Θεόδωρος Παλαμίδης, Αρ. Λουκίδης, Ιωάννης Καρτζουλιάκος, Ε. Δάλμαρ, Κωνσταντίνος Νάστος 1933-1938 Θ. Παλαμίδης, Παν. Αθανασόπουλος, Γ. Ζολώτας 1938-1940 Κωνσταντίνος Καρτζουλιάκος, Παν. Λέκκας, Παν. Κωνσταντινίδης 1941-1944 Χαρ. Βασιλειάδης, Παν. Κωνσταντινίδης 1945 Παναγιώτης Παλαμίδης 1946 Παναγιώτης Κωνσταντινίδης 1947-1948 Δημήτριος Γεωργάκης 1948-1949 Παναγιώτης Παλαμίδης 1950-1951 Γεώργιος Ζολώτας 1951-1953 Αναστάσιος Αναστασιάδης 1953-1955 Παναγιώτης Κωνσταντινίδης 1955-1960 Κωνσταντίνος Ζωγράφος Αναγνωρίστηκε ως δήμος το 1963. 1963-1967 Παύλος Πεντάρης 1967 Ιωάννης Πλακομιχελάκης 1967-1969 Γεώργιος Σβαρνιάς (διορισμένος, με αναπληρωτή τον Σαράντο Παναγόπουλο) 1969-1973 Κωνσταντίνος Δελλαπόρτας (1931-2012) 1974-1978 Παύλος Πεντάρης 1979-1990 Δημήτριος Κιντής (1922-1995) Καταγόταν από τα Τρόπαια Αρκαδίας. Υπηρέτησε ως δήμαρχος επί 12 χρόνια. Πέθανε στις 22 Δεκεμβρίου 1995. 1991-2006 Θεόδωρος Γεωργάκης 2007-2010 Ιωάννης Αναγνώστου 2011-2019 Βασίλειος Βαλασόπουλος 2019- Γεώργιος Χατζηδάκης (εκλεγείς το 2019) Δημοτικές εκλογές 2010 Στον Α' γύρο των Δημοτικών Εκλογών 2010, που διεξήχθη στις 7 Νοεμβρίου 2010, προηγήθηκε ο Ιωάννης Αναγνώστου, με ποσοστό 26,17% ακολουθούμενος από τον Βασίλειο Βαλασόπουλο που συγκέντρωσε ποσοστό 25,98%. Στον επαναληπτικό γύρο (Β' γύρος) που διεξήχθη στις 14 Νοεμβρίου 2010 δήμαρχος του δήμου Ηλιούπολης εξελέγη ο Βασίλειος Βαλασόπουλος, ανατρέποντας τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου, καθώς κατόρθωσε να συγκεντρώσει ποσοστό 53,55% έναντι 46,45% του αντιπάλου του, πρώην δημάρχου Ιωάννη Αναγνώστου . Δημοτικές εκλογές 2014 Δήμος Ηλιούπολης - Επίσημη Διαδικτυακή Πύλη City of Ilioupolis Πολιτιστικός Αθλητικός Οργανισμός Δήμου Ηλιούπολης (Π.Α.Ο.Δ.ΗΛ.) – Γρηγόρης Γρηγορίου https://neahlioupolis.blogspot.com/ https://sylgynilioupolis.com Αρχειοθετήθηκε 2021-04-18 στο Wayback Machine. https://www.kathimerini.gr/society/562209442/elstat-ta-apotelesmata-tis-apografis-toy-nomimoy-plithysmoy-stin-ellada/ | Η Ηλιούπολη είναι περιοχή του Κεντρικού Τομέα Αθηνών και βρίσκεται στις νοτιοδυτικές παρυφές του Υμηττού σε υψόμετρο 210 μέτρων. Αποτελεί δήμο της Περιφέρειας Αττικής και μέρος του Πολεοδομικού Συγκροτήματος της Αθήνας. Έχει έκταση περίπου 12.700 στρέμματα, από τα οποία τα 5.700 είναι δάση και τα 7.000 είναι έκταση που καλύπτει ο οικισμός (πλατείες, δρόμοι, κατοικίες κ.λ.π.). Το μέσο υψόμετρο της περιοχής είναι 150μ. Σύμφωνα με την απογραφή του 2021 έχει πληθυσμό 78.153 κατοίκους. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B7 |
Αντωνία του Ουέλλινγκτον | Γεννήθηκε στις 28 Απριλίου 1955 στο Λονδίνο, και είναι το νεότερο παιδί και κόρη του Φρειδερίκου, πρώην πρίγκιπα της Πρωσίας, και της Λαίδης Μπρίγκιντ Γκίννες.Σπούδασε στο Cobham Hall School και στο King's College London, όπου απέκτησε πτυχίο στα Αγγλικά.Στις 3 Φεβρουαρίου 1977 παντρεύτηκε τον Κάρολο Γουέλσλεϊ, Μαρκήσιο του Ντούρο στην Εκκλησία του Αγίου Παύλου στο Νάιτσμπριτζ του Λονδίνου. Μαζί απέκτησαν πέντε παιδιά: τον Αρθούρο Γεράλδο (γενν. το 1978-), παντρεύτηκε την Τζέμα Κιντ. Απέκτησαν 3 παιδιά. την Χόνορ Βικτώρια (γενν. το 1979-), παντρεύτηκε τον Ορλάντο Μόνταγκιου. Απέκτησαν 2 παιδιά. την Μαίρη Λουίζα (γενν. το 1986-) την Καρλότα Άννα (γενν. το 1990-), παντρεύτηκε τον Αλεχάντρο Σάντο Ντομίνγκο. Απέκτησαν 2 παιδιά. τον Φρειδερίκο (γενν. το 1992-)Το 2007 διορίστηκε πρόεδρος του The Guinness Partnership, μιας φιλανθρωπικής κοινωνικής οικονομικής στέγης στο Ηνωμένο Βασίλειο και της απονεμήθηκε ο τίτλος της Αξιωματικού του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας για υπηρεσίες της στην κοινωνική στέγη. Πριν γίνει πρόεδρος, ήταν μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Partnership's Board of Trustees από το 1976.Το 2008 η Αντωνία διορίστηκε μέλος του Eton College, υπηρετώντας ως μέλος του διοικητικού σώματος του κολεγίου. Επίσης υπηρετεί ως μέλος του King's College του Λονδίνου. Έχει μια πολιτιστική έκθεση, το "Maggi Hambling's War Requiem & Aftermath" στο King's College.Το 2009 έγινε πρόεδρος της Βασιλικής Σχολής Μπαλέτου, μέχρι τον Δεκέμβριο του 2019. Ως πρόεδρος, βοήθησε να ηγηθεί του προγράμματος Healthy Dancer του σχολείου και να συγκεντρώσει χρήματα για τα ακαδημαϊκά προγράμματα του σχολείου. 28 Απριλίου 1955 - 3 Φεβρουαρίου 1977: Η Βασιλική Υψηλότητα Πριγκίπισσα Αντωνία της Πρωσίας 3 Φεβρουαρίου 1977 - 3 Φεβρουαρίου 2010: Η Βασιλική Υψηλότητα Πριγκίπισσα Αντωνία, Μαρκησία του Ντούρο 3 Φεβρουαρίου 2010 - 31 Δεκεμβρίου 2014: Η Βασιλική Υψηλότητα Πριγκίπισσα Αντωνία, Μαρκησία του Ντούρο, Δούκισσα της Σιουδάδ Ροδρίγο 31 Δεκεμβρίου 2014 - μέχρι σήμερα: Η Βασιλική Υψηλότητα Πριγκίπισσα Αντωνία της Πρωσίας, Δούκισσα του Ουέλλινγκτον, Δούκισσα της Σιουδάδ Ροδρίγο | Η Αντωνία του Ουέλλινγκτον (Antonia of Wellington, 28 Απριλίου 1955 -) είναι Βρετανίδα αριστοκράτισσα, φιλάνθρωπος και κόρη του Πρίγκιπα Φρειδερίκου της Πρωσίας. Επίσης είναι δισέγγονη του Γερμανού Αυτοκράτορα Γουλιέλμου Β΄. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9F%CF%85%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CF%84%CE%BF%CE%BD |
Αττίκ | Γεννήθηκε στην Αθήνα και ήταν γιος της Εριθέλγης Ραπτάκη. Από την μητέρα του ήταν εγγονός του Δημητρίου Ραπτάκη, ιατρού και βουλευτή Κυθήρων στην Ιόνιο Βουλή, και της Κλεοπάτρας Κορωναίου, αδελφής του στρατιωτικού Πάνου Κορωναίου. Μεγάλωσε στην Αίγυπτο, όπου παρακολούθησε μαθήματα μουσικής. Το 1907 φτάνει στο Παρίσι, για να σπουδάσει πολιτικές και οικονομικές επιστήμες - ως συνέχεια των σπουδών του στη Νομική Σχολή Αθηνών - όμως αποφάσισε να τις εγκαταλείψει γρήγορα για να γραφτεί στο Ωδείο του Παρισιού, όπου θα έχει καθηγητές τον Γκαμπριέλ Φωρέ, τον Καμίγ Σαιν-Σανς και τον Εμίλ Πεσάρ. Στο Παρίσι είχε εκδώσει περίπου 300 συνθέσεις, τραγούδια, μουσική για πιάνο, για οπερέτα, για μπαλέτο κ.ά. και έγινε ιδιαίτερα γνωστός. Συνεργάστηκε ως ηθοποιός με διάφορους θιάσους και συμμετείχε σε περιοδείες σε διάφορες χώρες ως το 1930, οπότε εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και δημιούργησε την περίφημη Μάντρα του Αττίκ. Λίγο πριν από τον θάνατό του πρωταγωνίστησε στην ταινία Χειροκροτήματα του Γιώργου Τζαβέλλα που είχε κάποια σχεδόν αυτοβιογραφικά στοιχεία. Στην ταινία αυτή ο Αττίκ, κουρασμένος από τις κακουχίες της Κατοχής και υπερβολικά μελοδραματικός, σε λίγα θύμιζε τη γεμάτη δυναμισμό και ευφυΐα προσωπικότητα του δημιουργού της «Μάντρας». Τραγούδια του συνθέτη στην ταινία απέδωσε η ηθοποιός Ζινέτ Λακάζ. Λίγους μήνες μετά αυτοκτόνησε παίρνοντας υπερβολική δόση υπνωτικών χαπιών. Ένα επεισόδιο με έναν Γερμανό στρατιώτη που τον χτύπησε καθώς οδηγούσε το ποδήλατό του φαίνεται πως στάθηκε η αφορμή για μια προαναγγελθείσα αυτοκτονία, αποτέλεσμα κατάθλιψης στην οποία είχε περιπέσει. Μοναδικά τραγούδησαν τα τραγούδια του η Κάκια Μένδρη (προπολεμικά) και η Δανάη (μεταπολεμικά), και οι δυο υπήρξαν τραγουδίστριες της Μάντρας και δικές του "ανακαλύψεις". Η Στέλλα Γκρέκα είπε επανειλημμένως πως η ερμηνεία της Νινής Ζαχά στο δίσκο LP "Η Νινή Ζαχά στα ωραιότερα τραγούδια του Αττίκ" (1969) είναι η ιδανική ερμηνεία των τραγουδιών του. Ορισμένα από τα πιο γνωστά τραγούδια του είναι τα: Παπαρούνα (1936), ερμ. Δανάη. Της μιας δραχμής τα γιασεμιά (1939). Το τραγούδι αυτό γεννήθηκε από μια σύντομη απιστία της Σούρα, Ρωσίδας χορεύτριας την οποία νυμφεύθηκε σε τρίτο γάμο το 1919. Είδα μάτια (1909). Ζητάτε να σας πω (1930) ερμ. Δανάη. Σύμφωνα με θρύλο της εποχής, ο Αττίκ (γνωστός για την αυτοσχεδιαστική του ικανότητα) αυτοσχεδίασε το τραγούδι στη «Μάντρα». Ο δεύτερος γάμος του Αττίκ με την καλλονή της εποχής, την ηθοποιό Μαρίκα Φιλιππίδου, είχε ατυχή κατάληξη. Κάποιο βράδυ η Φιλιππίδου με τον νέο σύζυγό της εμφανίστηκε στη Μάντρα και το κοινό, περιπαιχτικά, άρχισε να ζητά το Είδα μάτια, που ήταν γραμμένο για εκείνην. Ο Αττίκ αποσύρθηκε πικραμένος, και μετά από 10 λεπτά, αφού αυτοσχεδίασε, επέστρεψε και έπαιξε το Ζητάτε να σας πω ως απάντηση. Μαραμένα τα γιούλια (1935), ερμ. Δανάη. Άδικα πήγαν τα νιάτα μου (1936) ερμ. Αττίκ. Αν βγουν αλήθεια (1920). Τα καημένα τα νιάτα (1918). Πόσο λυπάμαι (πικραμένος για τα νιάτα του που είχαν περάσει, έγραψε αυτό το τραγούδι για την τελευταία του αγάπη, μία νεαρή Ιταλίδα που δούλευε στη "Μάντρα" μαζί του. Δεν της αποκάλυψε ποτέ τα αισθήματά του, καθώς πίστευε η ηλικία του δεν του το επέτρεπε. Με την κήρυξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, η αγαπητή του υποχρεώθηκε να επιστρέψει στην Ιταλία, και ο Αττίκ, έτσι, δεν την ξαναείδε, το οποίο ακριβώς εκφράζει με τον στίχο του τραγουδιού: "Μα πως φοβάμαι, πως ίσως μια μέρα σε χάσω, και πώς να σε ξεχάσω, που τόσο σ' αγαπώ"). Αναφορές στο έργο του Αττίκ υπήρξαν αρκετές στην δεκαετία του 1980 (1986: Αττίκ με τον Μίμη Χρυσομάλη) και του 1990. Συνοπτικό αφιέρωμα για τη ζωή του παρουσίασε η ΕΡΤ τον Ιανουάριο του 2002 στην εκπομπή του Δαυίδ Ναχμία Ιχνηλάτες που παρουσίασε άγνωστο υλικό του συνθέτη (ημερολόγια, το πιάνο του και σπάνιες φωτογραφίες από το προσωπικό αρχείο της ανιψιάς του, Πέλειας Τζαρτίλη Τριανταφύλλου). Γ. Καιροφύλα - Σ. Φιλιππότη: Αθηναϊκό Ημερολόγιο 2003, σσ. 222-227 Βιογραφική Εγκυκλοπαίδεια του Νεωτέρου Ελληνισμού 1830-2010 - Αρχεία Ελληνικής Βιογραφίας, τόμ. 1, σελ. 158 (ttps://web.archive.org/web/20121029061814/http://www.ekdoseismetron.gr/) Λάμπρος Λιάβας: Το Ελληνικό τραγούδι: από το 1821 έως τη δεκαετία του 1950, Εμπορική Τράπεζα της Ελλάδος, Αθήνα 2009, σσ. 146-157 Κώστας Μυλωνάς: Ιστορία του ελληνικού τραγουδιού, τόμ. 1 (1824-1960), εκδ. «Κέδρος», Αθήνα 1984, σσ. 134-154 Γιώργης Χριστοδούλου: Ο Αττίκ στο Παρίσι, βιβλίο-cd, εκδόσεις Μικρή Άρκτος, Αθήνα 2016 (https://www.mikri-arktos.gr/) «O θείος μου, ο Αττίκ», αφήγηση της Πέλειας Τζαρτίλη, ανηψιάς του καλλιτέχνη, Περιοδικό «Κ» Αττίκ Ιχνηλάτες του Δαυίδ Ναχμία (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) Αττίκ στον Πανδέκτη, του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών. | Για προσωπικότητες με ίδιο επίθετο, δείτε: ΤριανταφύλλουΟ Αττίκ (πραγματικό όνομα: Κλέων Τριανταφύλλου, 19 Μαρτίου 1885 - 29 Αυγούστου 1944) ήταν Έλληνας συνθέτης, στιχουργός και ερμηνευτής των τραγουδιών του. Υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους εκφραστές του ελληνικού ελαφρού τραγουδιού στις αρχές του 20ού αιώνα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%84%CF%84%CE%AF%CE%BA |
Καρποφόρα Μεσσηνίας | Καρακασέλι (Μεσσηνίας) 21-04-1835: Ο οικισμός προσαρτάται στο δήμο Βίαντος. ΦΕΚ 22Α - 18/12/1840: Ο οικισμός αποσπάται από το δήμο Βίαντος και προσαρτάται στο δήμο Βουφράσου. ΦΕΚ 262Α - 31/08/1912: Ο οικισμός αποσπάται από το δήμο Βουφράδος και προσαρτάται στην κοινότητα Μίσκας. ΦΕΚ 69Α - 26/03/1919: Ο οικισμός αποσπάται από την κοινότητα Μίσκας και ορίζεται έδρα της κοινότητας Καρακαβελίου ή Καρακασελίου. ΦΕΚ 306Α - 22/12/1927: Ο οικισμός μετονομάζεται σε Καρποφόρα.Καρποφόρα (Μεσσηνίας) ΦΕΚ 306Α - 22/12/1927: Ο οικισμός προήλθε από τη μετονομασία του οικισμού Καρακασέλι. ΦΕΚ 244Α - 04/12/1997: Ο οικισμός αποσπάται από την κοινότητα Καρποφόρων και προσαρτάται στο δήμο Πεταλιδίου. ΦΕΚ 87Α - 07/06/2010: Ο οικισμός αποσπάται από το δήμο Πεταλιδίου και προσαρτάται στο δήμο Μεσσήνης.Κ. Καρακαβελίου ή Καρακασελίου (Μεσσηνίας) ΦΕΚ 69Α - 26/03/1919: Σύσταση της κοινότητας με την απόσπαση του οικισμού Καρακασέλι από την κοινότητα Μίσκας και τον ορισμό του ως έδρα της κοινότητας. ΦΕΚ 306Α - 22/12/1927: Ο οικισμός Καρακασέλι της κοινότητας μετονομάζεται σε Καρποφόρα. Η κοινότητα μετονομάζεται σε κοινότητα Καρποφόρων.Κ. Καρποφόρων (Μεσσηνίας) ΦΕΚ 306Α - 22/12/1927: Η κοινότητα προήλθε από τη μετονομασία της κοινότητας Καρακαβελίου ή Καρακασελίου. 16/10/1940: Αναγνώριση του οικισμού Ριζόμυλος και προσάρτησή του στην κοινότητα Καρποφόρων. ΦΕΚ 244Α - 04/12/1997: Ο οικισμός Ριζόμυλος αποσπάται από την κοινότητα και προσαρτάται στο δήμο Πεταλιδίου. Ο οικισμός Καρποφόρα αποσπάται από την κοινότητα και προσαρτάται στο δήμο Πεταλιδίου. Η κοινότητα καταργείται. Η εξέλιξη του πληθυσμού της τοπικής κοινότητας Καρποφόρων κατά τις τελευταίες δεκαετίες φαίνεται στον παρακάτω πίνακα σύμφωνα με την Ελληνική Στατιστική Αρχή: Στην περιοχή της τοπικής κοινότητας Καρποφόρων υπάρχει ο αρχαίος οικισμός Νιχωρίων, που κατοικήθηκε από το 3500 έως 750 π.Χ. περίπου, και ξανακατοικήθηκε στους ελληνιστικούς χρόνους από τον 4ο αιώνα έως τις αρχές του 13ου αιώνα μ.Χ. Έχουν ανακαλυφθεί αρκετοί τάφοι μεταξύ των οποίων ένας θολωτός τάφος Μυκηναϊκής περιόδου. Ανασκαφές στον αρχαιολογικό χώρο διεξήχθησαν από το Αμερικανικό Πανεπιστήμιο της Minnesota (1969 έως 1973). Ευρήματα από τους τάφους εκτίθενται στο Μπενάκειο αρχαιολογικό μουσείο Καλαμάτας. | Η Καρποφόρα είναι χωριό στον νομό Μεσσηνίας. Διοικητικά υπάγεται στη δημοτική ενότητα Πεταλιδίου του Δήμου Μεσσήνης. Στην απογραφή του 2011 είχε πληθυσμό 176 κατοίκων. Παλιότερα ονομαζόταν Καρακαβέλι. Παραλλαγή της παλιάς ονομασίας ήταν Καρακασέλι. Μετονομάστηκε σε κοινότητα Καρποφόρων στις 4/11/1927 (ΦΕΚ 306/1927). Η τοπική κοινότητα Καρποφόρων απαρτίζεται από τους οικισμούς: α. τα Καρποφόρα και β. ο Ριζόμυλος. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%81%CF%80%CE%BF%CF%86%CF%8C%CF%81%CE%B1_%CE%9C%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B7%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82 |
Επίθεση στο Μαχένγκε | Εντός του πλαισίου του ουδέτερου κράτους του Βελγικού Κονγκό, η Force Publique (FP) το μόνο που μπορούσε να εφαρμόσει ήταν αμυντική στάση. Αυτό όμως άλλαξε όταν στις 15 Αυγούστου 1914, Γερμανικά πλοία που βρίσκονταν σε λιμάνια στη Λίμνη Τανγκανίκα, βομβάρδισαν το λιμάνι του Μοκολόμπου (Mokolobu) και μία εβδομάδα αργότερα, το φυλάκιο στη Λουκούγκα (Lukuga). Μετά την κατάληψη της Ρουάντα τον Μάιο του 1916 και του Ουρούντι τον Ιούνιο του 1916, οι Βελγο-Κονγκολέζικες δυνάμεις προήλασαν νοτιότερα από την Κιτέγκα (Kitega) κατά μήκος της ανατολικής όχθης της Λίμνης Τανγκανίκα. Στις 28 Ιουλίου η Force Publique κατέλαβε το λιμένα της Κιγκόμα, τερματικό σταθμό της στρατηγικής σιδηροδρομικής γραμμής από το Νταρ ες Σαλάαμ η οποία περνά μέσω της Ταμπόρα στην Κιγκόμα. Στις 19 Σεπτεμβρίου 1916 η πόλη της Ταμπόρα, πέρασε υπό των έλεγχο των Βελγικών δυνάμεων. Μετά τη Μάχη της Ταμπόρα οι κυβερνήσεις της Βρετανίας και του Βελγίου συμφώνησαν ώστε η τελευταία θα υποχωρούσε την πλειοψηφία των δυνάμεών της στη Ρουάντα και στο Ουρούντι και να ολοκληρώσει τη στρατιωτική της εκστρατεία στη Γερμανική Ανατολική Αφρική.Αυτό συνέβη λόγω των Βρετανικών φόβων ότι το Βέλγιο θα εγείρει αξιώσεις για τα εδάφη που είχε κατακτήσει. Λόγω της συνεχιζόμενης Γερμανικής αντίστασης και της αυξανόμενης εμπειρίας τους στις τακτικές ανταρτοπόλεμου, κατόπιν αιτήματος της Βρετανικής κυβέρνησης, τα στρατεύματα της «Force Publique» μεταφέρθηκαν στην περιοχή Ντοντόμα-Κιλόσα τον Ιούλιο του 1917. Στο πλαίσιο της προετοιμασίας για την επίθεση, οι Βελγικές δυνάμεις στρατολόγησαν 20.000 άνδρες από τη Ρουάντα-Ουρούντι για να χρησιμοποιηθούν ως αχθοφόροι. Εκείνη την περίοδο η περιοχή του Μαχένγκε ελέγχετο από 12 Γερμανικές ομάδες υπό τις διαταγές του Hauptmann (Λοχαγού) Theodor Tafel. Οι Βελγο-Κονγκολέζικες μονάδες προωθήθηκαν στο Οροπέδιο Μαχένγκε το Σεπτέμβριο του 1917 και κατέλαβαν το Μαχένγκε τον Οκτώβριο του 1917. Ο Λοχαγός Tafel οπισθοχώρησε προς τα νότιο-ανατολικά. Λόγω των προβλημάτων στρατιωτικής επιμελητείας (military logistics)—η εποχή των βροχών, κατέστησε το δρόμο από την Κιλόσα προς το Μαχένγκε μη χρησιμοποιήσιμο, μόνο δύο Βελγικά τάγματα μπορούσαν να παραμείνουν στο Μαχένγκε, οι υπόλοιποι στάλθηκαν στον κεντρικό σιδηρόδρομο για επανατοποθέτηση στην Κίλουα (Kilwa) και το Λίντι. Μετά την επίθεση στο Μαχένγκε και την κατάληψη του Μαχένγκε κατά το 1917, ο Βελγο-Κονγκολέζικος στρατός ήλεγχε περί το ένα τρίτο της Γερμανικής Ανατολικής Αφρικής. Από τους 20.000 αχθοφόρους εκ της Ρουάντα-Ουρούντι που αξιοποιήθηκαν στην εκστρατεία, τα δύο τρίτα δεν επέστρεψαν ποτέ στις εστίες των. Μετά τον πόλεμο, όπως περιγράφηκε στη Συνθήκη των Βερσαλλιών, η Γερμανία υποχρεώθηκε να παραχωρήσει τον "έλεγχο" της Γερμανικής Ανατολικής Αφρικής στους Συμμάχους. Εκστρατεία Ανατολικής Αφρικής (Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος) Πάουλ Έμιλ φον Λέτοβ-Φόρμπεκ (Paul Emil von Lettow-Vorbeck) Μάχη της Γέφυρας Κιάουε Μάχη της Μαχίουα Παραπομπές Σημειώσεων (Γαλλικά) Chrétien, Jean-Pierre (2016). «La guerre de 1914-1918 au Burundi. Le vécu local d’un conflit mondial» (στα French). Outre-Mers 1 (390–391): 127–151. https://www.cairn.info/revue-outre-mers-2016-1-page-127.htm. (Γαλλικά) Daye, Pierre (1918). Avec les vainqueurs de Tabora: notes d'un colonial belge en Afrique Orientale Allemande. Paris: Perrin. (Γαλλικά) Delpierre, Georges (2002). «Tabora 1916: de la symbolique d'une victoire». Belgisch Tijdschrift voor Nieuwste Geschiedenis 3-4: 351–81. http://www.journalbelgianhistory.be/fr/node/899. (Γαλλικά) Various (1929). Les campagnes coloniales belges, 1914-1918. II: La campagne de Tabora. Brussels: Service historique de l'Armée. (Αγγλικά) Tucker, Spencer C., επιμ. (2014). World War I: The Definitive Encyclopedia and Document Collection (2nd έκδοση). Santa Barbara, CA: ABC-CLIO. ISBN 978-1-85109-964-1. (Αγγλικά) | Η Επίθεση στο Μαχένγκε (γαλλικά: Offensive sur Mahenge, αγγλικά: Mahenge Offensive) ήταν μία στρατιωτική σύγκρουση που συνέβη γύρω από την Περιφέρεια Μορογκόρο στα ανατολικά της Γερμανικής Ανατολικής Αφρικής (σημερινή Τανζανία) κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η μάχη ήταν τμήμα της Εκστρατείας στην Ανατολική Αφρική και τερματίστηκε με την κατάληψη του Μαχένγκε από τις Βελγικές δυνάμεις στις 9 Οκτωβρίου 1917. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%AF%CE%B8%CE%B5%CF%83%CE%B7_%CF%83%CF%84%CE%BF_%CE%9C%CE%B1%CF%87%CE%AD%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%B5 |
Μηδενικός πίνακας | Παρακάτω δίνονται κάποια παραδείγματα μηδενικών πινάκων για διάφορες διαστάσεις: 0 2 , 2 = [ 0 0 0 0 ] ⏟ 2 × 2 0 3 , 3 = [ 0 0 0 0 0 0 0 0 0 ] ⏟ 3 × 3 0 3 , 2 = [ 0 0 0 0 0 0 ] ⏟ 3 × 2 0 2 , 3 = [ 0 0 0 0 0 0 ] ⏟ 2 × 3 0 3 , 1 = [ 0 0 0 ] ⏟ 3 × 1 0 1 , 3 = [ 0 0 0 ] ⏟ 1 × 3 {\displaystyle \mathbf {0} _{2,2}=\underbrace {\begin{bmatrix}0&0\\0&0\end{bmatrix}} _{2\times 2}\qquad \mathbf {0} _{3,3}=\underbrace {\begin{bmatrix}0&0&0\\0&0&0\\0&0&0\end{bmatrix}} _{3\times 3}\qquad \mathbf {0} _{3,2}=\underbrace {\begin{bmatrix}0&0\\0&0\\0&0\end{bmatrix}} _{3\times 2}\qquad \mathbf {0} _{2,3}=\underbrace {\begin{bmatrix}0&0&0\\0&0&0\end{bmatrix}} _{2\times 3}\qquad \mathbf {0} _{3,1}=\underbrace {\begin{bmatrix}0\\0\\0\end{bmatrix}} _{3\times 1}\qquad \mathbf {0} _{1,3}=\underbrace {\begin{bmatrix}0&0&0\end{bmatrix}} _{1\times 3}\qquad } Ο μηδενικός πίνακας 0 n , m {\displaystyle \mathbf {0} _{n,m}} , Είναι το ουδέτερο στοιχείο των πινάκων με πράξη την πρόσθεση πινάκων διαστάσεων n × m {\displaystyle n\times m} .:18 Δηλαδή, για κάθε πίνακα A {\displaystyle A} διαστάσεων n × m {\displaystyle n\times m} , ισχύει ότι A + 0 n , m = 0 n , m + A = A {\displaystyle A+\mathbf {0} _{n,m}=\mathbf {0} _{n,m}+A=A} .Είναι συμμετρικός, καθώς ( 0 n , m ) i j = ( 0 n , m ) j i = 0 {\displaystyle (\mathbf {0} _{n,m})_{ij}=(\mathbf {0} _{n,m})_{ji}=0} , για κάθε 1 ≤ i ≤ n {\displaystyle 1\leq i\leq n} και 1 ≤ j ≤ m {\displaystyle 1\leq j\leq m} . Είναι αντισυμμετρικός, καθώς ( 0 n , m ) i j = − ( 0 n , m ) j i = 0 {\displaystyle (\mathbf {0} _{n,m})_{ij}=-(\mathbf {0} _{n,m})_{ji}=0} , για κάθε 1 ≤ i ≤ n {\displaystyle 1\leq i\leq n} και 1 ≤ j ≤ m {\displaystyle 1\leq j\leq m} . Είναι διαγώνιος, καθώς ( 0 n , m ) i j = 0 {\displaystyle (\mathbf {0} _{n,m})_{ij}=0} (και) για κάθε i = j {\displaystyle i=j} .:365 Έχει ίχνος t r ( 0 n , m ) = 0 {\displaystyle \mathrm {tr} (\mathbf {0} _{n,m})=0} . Έχει ορίζουσα d e t ( 0 n , m ) = 0 {\displaystyle \mathrm {det} (\mathbf {0} _{n,m})=0} και έτσι είναι μη-αντιστρέψιμος πίνακας. Το μηδενικό διάνυσμα ( 0 , 0 , … , 0 ) ∈ R n {\displaystyle (0,0,\ldots ,0)\in R^{n}} σε έναν δακτύλιο R {\displaystyle R} (για παράδειγμα R = R {\displaystyle R=\mathbb {R} } ή R = C {\displaystyle R=\mathbb {C} } ) συμβολίζεται ως 0 {\displaystyle \mathbf {0} } και είναι μία ειδική περίπτωση του μηδενικού πίνακα. Συγκεκριμένα, για m = 1 {\displaystyle m=1} παίρνουμε το μηδενικό διάνυσμα στήλης 0 n , 1 = [ 0 0 ⋮ 0 ] , {\displaystyle \mathbf {0} _{n,1}={\begin{bmatrix}0\\0\\\vdots \\0\end{bmatrix}},} και για n = 1 {\displaystyle n=1} το μηδενικό διάνυσμα γραμμής 0 1 , m = [ 0 0 … 0 ] . {\displaystyle \mathbf {0} _{1,m}={\begin{bmatrix}0&0&\ldots &0\end{bmatrix}}.} | Στην γραμμική άλγεβρα, ο μηδενικός πίνακας είναι ο πίνακας του οποίου όλα τα στοιχεία είναι μηδέν 0. Ο πίνακας διαστάσεων n × m {\displaystyle n\times m} συμβολίζεται ως 0 n , m {\displaystyle \mathbf {0} _{n,m}} και ( 0 n , m ) i j {\displaystyle (\mathbf {0} _{n,m})_{ij}} , για κάθε 1 ≤ i ≤ n {\displaystyle 1\leq i\leq n} και 1 ≤ j ≤ m {\displaystyle 1\leq j\leq m} . Ή διαγραμματικά, 0 n , m = [ 0 0 … 0 0 0 … 0 ⋮ ⋮ ⋱ ⋮ 0 0 … 0 ] . {\displaystyle \mathbf {0} _{n,m}={\begin{bmatrix}0&0&\ldots &0\\0&0&\ldots &0\\\vdots &\vdots &\ddots &\vdots \\0&0&\ldots &0\end{bmatrix}}.} Όταν οι διαστάσεις του είναι ξεκάθαρες, συμβολίζεται απλά ως 0 {\displaystyle \mathbf {0} } .:6 Γενικότερα, σε έναν δακτύλιο το μηδέν είναι το ουδέτερο στοιχείο της πρόσθεσης στον μηδενικό πίνακα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B7%CE%B4%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CF%80%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CF%82 |
Εικονικοποίηση | Σε ένα εικονικοποιημένο σύστημα συμμετέχουν τρεις παράγοντες: ο πελάτης μιας υπηρεσίας, ο παροχέας της υπηρεσίας και ένας ενδιάμεσος. Ο πελάτης και ο παροχέας αλληλεπιδρούν μέσω μίας πρότυπης διασύνδεσης, τις κλήσεις προς την οποία όμως αναχαιτίζει ο ενδιάμεσος. Ο τελευταίος επιτελεί την εικονικοποίηση λειτουργώντας ως παροχέας για τον πελάτη και ως πελάτης για τον παροχέα. Ένα παράδειγμα είναι ο μηχανισμός εικονικής μνήμης των σύγχρονων λειτουργικών συστημάτων, όπου ο διαχειριστής εικονικής μνήμης (ο ενδιάμεσος) παρεμβάλλεται μεταξύ ενός πραγματικού χώρου διευθύνσεων (παροχέας) και ενός εικονικού που γίνεται αντιληπτός από κάθε διεργασία (πελάτης). Ο ενδιάμεσος παρέχει την ψευδαίσθηση πολλών ισομεγέθων χώρων διευθύνσεων (ένας για κάθε διεργασία), ενώ στην πραγματικότητα υπάρχει μόνο ένας συνολικά (η πραγματική μνήμη). Ο πελάτης και ο παροχέας δεν γνωρίζουν τίποτα για την εικονικοποίηση και τη μεσολάβηση του ενδιάμεσου. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η εικονικοποίηση πλατφόρμας, όπου ένα λογισμικό ελέγχου («επόπτης» ή hypervisor) εκτελούμενο σε πραγματικό υλικό προσομοιώνει ένα υπολογιστικό περιβάλλον, μία «εικονική μηχανή», επάνω από το οποίο μπορεί να τρέξει κάποιο φιλοξενούμενο λογισμικό (συνήθως ένας πλήρης πυρήνας), απομονωμένο από το υπόλοιπο σύστημα. Η θεμελιώδης λογική πίσω από την εικονικοποίηση πλατφόρμας είναι η αρχή πως οποιαδήποτε λειτουργία μπορεί να εκτελεστεί είτε από λογισμικό είτε από εξειδικευμένο υλικό· οι μόνες διαφορές αφορούν την ευελιξία και την απόδοση. Είναι δυνατόν να προσομοιώνονται ταυτόχρονα πολλαπλές εικονικές μηχανές, εντελώς απομονωμένες μεταξύ τους, από το ίδιο λογισμικό ελέγχου. Η εικονικοποίηση πλατφόρμας εμφανίστηκε αρχικά τη δεκαετία του 1960, πριν από την επέλαση των μικροϋπολογιστών, σε μεγάλα, συγκεντρωτικά συστήματα (mainframes), αλλά μετά το 2000 και την αλματώδη αύξηση των επιδόσεων του υλικού των PC έχει γίνει πλέον κοινή πρακτική. Υπάρχουν πολλά είδη εικονικοποίησης πλατφόρμας. Ακολουθούν τα σημαντικότερα: Εξομοίωση: η εικονική μηχανή προσομοιώνει εξολοκλήρου μία αρχιτεκτονική υλικού, πιθανώς διαφορετική από το πραγματικό υποκείμενο υλικό, επιτρέποντας έτσι να εκτελεστεί επάνω της ένα μη τροποποιημένο, φιλοξενούμενο ΛΣ σχεδιασμένο για τον εξομοιούμενο επεξεργαστή (π.χ. QEMU, έκδοση για PowerPC του VirtualPC κλπ). Η εξομοίωση είναι διερμηνεία σε χρόνο εκτέλεσης του κώδικα του φιλοξενούμενου ΛΣ, με έναν κύκλο ανάγνωσης-αποκωδικοποίησης-εκτέλεσης όπου κάθε εντολή που ανήκει στο σύνολο εντολών του επεξεργαστή-πηγή μεταφράζεται σε μία εντολή του συνόλου εντολών του επεξεργαστή-στόχου. Παράλληλα η εικονική μηχανή παρέχει μία αφαίρεση της μνήμης, των συσκευών Εισόδου / Εξόδου κλπ, φροντίζοντας ώστε κάθε μεταφρασμένη εντολή που απευθύνεται σε αυτά τα υποσυστήματα να τροποποιεί μόνο τις αφαιρέσεις / λογικές αναπαραστάσεις τους, οι οποίες κατευθύνονται και υλοποιούνται από το λογισμικό ελέγχου, και όχι το πραγματικό υλικό. Προκειμένου να αυξηθούν οι επιδόσεις είναι δυνατόν να χρησιμοποιηθεί δυναμική μετάφραση αντί για απλή εξομοίωση, όπου οι μεταφρασμένες εντολές αποθηκεύονται σε κρυφή μνήμη και μπορούν να επαναχρησιμοποιηθούν αργότερα χωρίς εκ νέου μετάφραση, ή δυναμική επαναμεταγλώττιση, όπου εκτός της χρήσης κρυφής μνήμης γίνεται και βελτιστοποίηση κρίσιμων τμημάτων του κώδικα (παρόμοια με τη μεταγλώττιση JIT της Java, του .NET και άλλων παρόμοιων πλατφορμών υψηλού επιπέδου).Πλήρης: η εικονική μηχανή προσομοιώνει επαρκές τμήμα του πραγματικού υποκείμενου υλικού ώστε να επιτρέπει την εκτέλεση επάνω της ενός μη τροποποιημένου, φιλοξενούμενου ΛΣ σχεδιασμένου για τον ίδιο τύπο επεξεργαστή με την πραγματική CPU (π.χ. VirtualPC, VMware, Win4Lin κλπ). Στην πλήρη εικονικοποίηση δεν χρειάζεται εξομοίωση του συνόλου εντολών του επεξεργαστή και μάλιστα ένα τμήμα του κώδικα του φιλοξενούμενου ΛΣ μπορεί να εκτελείται απευθείας από το υλικό, χωρίς μεσολάβηση του επόπτη, αρκεί να μην επηρεάζει υποσυστήματα εκτός του άμεσου ελέγχου του τελευταίου. Τα κρίσιμα σημεία του φιλοξενούμενου κώδικα ωστόσο, όπως αυτά που προσπαθούν να αποκτήσουν πρόσβαση στο υλικό (π.χ. κλήσεις συστήματος), συλλαμβάνονται από το λογισμικό ελέγχου και προσομοιώνονται, αφού τα αποτελέσματα κάθε λειτουργίας που επιτελείται σε μία εικονική μηχανή δεν επιτρέπεται να τροποποιούν την κατάσταση άλλων εικονικών μηχανών, του επόπτη ή του υλικού. Αν το πραγματικό υλικό βοηθά και επιταχύνει τη λειτουργία του λογισμικού ελέγχου τότε η πλήρης εικονικοποίηση ονομάζεται εγγενής (native). Η βοήθεια αυτή αφορά κυρίως εύκολη διάκριση μεταξύ εντολών που μπορούν να εκτελεστούν απευθείας και εντολών που πρέπει να προσομοιωθούν από το λογισμικό. Όπως και στην εξομοίωση η εικονική μηχανή παρέχει στο φιλοξενούμενο ΛΣ μία αφαίρεση της μνήμης, των συσκευών Εισόδου / Εξόδου κλπ, ενώ η εγγενής εκτέλεση μεγάλου μέρους του κώδικα παρέχει πολύ καλύτερες επιδόσεις σε σχέση με την εξομοίωση.Παραεικονικοποίηση: η εικονική μηχανή δεν προσομοιώνει επακριβώς το υλικό αλλά παρέχει στις εικονικές μηχανές ένα API, μία προγραμματιστική διασύνδεση, ώστε να επιτρέπει την εκτέλεση επάνω της ενός τροποποιημένου, φιλοξενούμενου ΛΣ σχεδιασμένου για εκτέλεση από τον συγκεκριμένο επόπτη (π.χ. Denali, XEN). Το προαναφερθέν API ονομάζεται διασύνδεση υπερκλήσεων και ένα λειτουργικό σύστημα πρέπει να μεταφερθεί ρητά σε έκδοση κατάλληλη για εκτέλεση από ένα σύστημα παραεικονικοποίησης, ώστε ο φιλοξενούμενος πυρήνας αντί να προσπελαύνει το υλικό άμεσα να εκτελεί υπερκλήσεις και να αναμένει απαντήσεις ή ασύγχρονες ειδοποιήσεις από τον επόπτη. Το όφελος από τη βελτίωση των επιδόσεων και την απλοποίηση της γραφής του επόπτη είναι μεγάλο.Μία άλλου είδους κατηγοριοποίηση των εποπτών εικονικοποίησης είναι σε αυτούς που εκτελούνται ως εφαρμογές πάνω από ένα υποκείμενο λειτουργικό σύστημα-ξενιστή (π.χ. VirtualPC, VMware κλπ) και σε αυτούς που λειτουργούν οι ίδιοι ως λιτά λειτουργικά συστήματα και άρα εκτελούνται απευθείας επάνω από το υποκείμενο υλικό (π.χ. Xen). Xen and the art of virtualization, Paul Barham et al., 2003 | Στην επιστήμη της πληροφορικής, η εικονικοποίηση (virtualization) είναι ένας ευρύς όρος των υπολογιστικών συστημάτων που αναφέρεται σε έναν μηχανισμό αφαίρεσης, στοχευμένο στην απόκρυψη λεπτομερειών της υλοποίησης και της κατάστασης ορισμένων υπολογιστικών πόρων από πελάτες των πόρων αυτών (π.χ. εφαρμογές, άλλα συστήματα, χρήστες κλπ). Η εν λόγω αφαίρεση μπορεί είτε να αναγκάζει έναν πόρο να συμπεριφέρεται ως πλειάδα πόρων (π.χ. μία συσκευή αποθήκευσης σε διακομιστή τοπικού δικτύου), είτε πολλαπλούς πόρους να συμπεριφέρονται ως ένας (π.χ. συσκευές αποθήκευσης σε κατανεμημένα συστήματα). Η εικονικοποίηση δημιουργεί μία εξωτερική διασύνδεση η οποία αποκρύπτει την υποκείμενη υλοποίηση (π.χ. πολυπλέκοντας την πρόσβαση από διαφορετικούς χρήστες). Αυτή η προσέγγιση στην εικονικοποίηση αναφέρεται ως εικονικοποίηση πόρων. Μία άλλη προσέγγιση, ίδιας όμως νοοτροπίας, είναι η εικονικοποίηση πλατφόρμας, όπου η αφαίρεση που επιτελείται προσομοιώνει ολόκληρους υπολογιστές. Το αντίθετο της εικονικοποίησης είναι η διαφάνεια: ένας εικονικός πόρος είναι ορατός, αντιληπτός, αλλά στην πραγματικότητα ανύπαρκτος, ενώ ένας διαφανής πόρος είναι υπαρκτός αλλά αόρατος. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CF%83%CE%B7 |
Ντανιέλα Αμαβία | Γεννήθηκε στην Ελλάδα, μεγάλωσε στη Γερμανία και πήγε σχολείο στο Ηνωμένο Βασίλειο. Η Αμαβία μιλάει άπταιστα ελληνικά, αγγλικά, γερμανικά και γαλλικά. Στα νιάτα της ήταν χορεύτρια αλλά η δασκάλα της θεωρούσε ότι ήταν πολύ ψηλή για μπαλέτο και της πρότεινε να δοκιμάσει την υποκριτική. Ξεκίνησε μαθήματα υποκριτικής στο State Theatre Corps de Ballet. Σπούδασε δραματική τέχνη και λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο Γκαίτε και υποκριτική στο Λονδίνο όπου σύντομα έλαβε μικρούς ρόλους. Κατά τις σπουδές της, ασχολήθηκε με το μόντελινγκ κάνοντας πασαρέλα στο Παρίσι για τους Chanel και Dior, εκπρόσωπος της Chloé και εξώφυλλα για τα περιοδικά Vogue, Elle και Femme. Το 2001, η Αμαβία κέρδισε το βραβείο Καλύτερης Ηθοποιού στο Διεθνές Φεστιβάλ Ανεξάρτητων Ταινιών στη Νέα Υόρκη για την ταινια The Woman Every Man Wants (aka Perfect Lover), καθώς και το Deutscher Filmpreis, το γερμανικό αντίστοιχο βραβείο Όσκαρ. Παράλληλα με την υποκριτική και το μόντελινγκ, η Αμαβία έχει επίσης γράψει, σκηνοθετήσει και κάνει την παραγωγή αρκετών ταινιών μικρού μήκους. Το 2003, η Αμαβία εμφανίστηκε στην τηλεοπτική μίνι σειρά Frank Herbert's Children of Dune. Η Laura Fries του περιοδικού Variety αποκάλεσε την ερμηνεία της "επιφανειακή". Το 2013, η Αμαβία έγραψε και σκηνοθέτησε τη δραματική ταινία A Beautiful Now, που ασχολείται με μια παθιασμένη χορεύτρια που σκέφτεται να κάνει μια ακραία ενέργεια όταν φτάνει σε αδιέξοδο στη ζωή της. https://www.nytimes.com/2003/03/15/arts/television-review-a-stormy-family-on-a-sandy-planet.html https://www.nytimes.com/2003/03/16/tv/cover-story-where-spice-of-life-is-the-vital-variety.html? https://web.archive.org/web/20150821193344/http://variety.com/2003/tv/reviews/children-of-dune-1200542893/ http://www.hollywoodreporter.com/news/oz-actress-abigail-spencer-star-425597 | Η Ντανιέλα Αμαβία (4 Μαρτίου 1966), γνωστή και ως Daniela Elle και Daniela Lunkewitz, είναι ηθοποιός και μοντέλο, με εμφανίσεις σε αρκετές ταινίες και διεθνή σόου μόδας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%AD%CE%BB%CE%B1_%CE%91%CE%BC%CE%B1%CE%B2%CE%AF%CE%B1 |
Σοφία Ελισάβετ του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν-Σόντερμπουργκ-Βίζενμπουργκ | Ήταν η δεύτερη κόρη (πρώτη από τον δεύτερο γάμο) του Φίλιππου-Λουδοβίκου, δούκα του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν-Σόντερμπουργκ-Βίζενμπουργκ και της δεύτερης συζύγου του Άννας-Μαργαρίτας, κόρης του Φρειδερίκου Α΄ λαντγράβου της Έσσης-Χόμπουργκ. Παντρεύτηκε το 1676 τον Μαυρίκιο των Βέττιν, δούκα της Σαξονίας-Τσάιτς. Δεν απέκτησαν απογόνους. Claudia Tietz: Johann Winckler (1642-1705) p. 68 ff | H Σοφία Ελισάβετ, δανικά: Sophie Elisabeth af Schleswig-Holstein-Sonderburg-Wiesenburg (4 Μαΐου 1653 - 19 Αυγούστου 1684) από τον Οίκο του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν-Σόντερμπουργκ ήταν κόρη του δούκα του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν-Σόντερμπουργκ-Βίζενμπουργκ και με τον γάμο της έγινε δούκισσα της Σαξονίας-Τσάιτς. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BF%CF%86%CE%AF%CE%B1_%CE%95%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%AC%CE%B2%CE%B5%CF%84_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A3%CE%BB%CE%AD%CF%83%CE%B2%CE%B9%CF%87-%CE%A7%CF%8C%CE%BB%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%8A%CE%BD-%CE%A3%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%BA-%CE%92%CE%AF%CE%B6%CE%B5%CE%BD%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%BA |
Ιερά Μητρόπολις Δημητριάδος και Αλμυρού | Δεν είναι γνωστό πότε εξαπλώθηκε ο Χριστιανισμός στη Θεσσαλία, αλλά είναι βέβαιο ότι τον 4ο αιώνα κυριάρχησε στην Μαγνησία. Η πρώτη αναφορά σε επίσκοπο της περιοχής γίνεται στα πρακτικά της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου της Νίκαιας το 325, όπου υπογράφουν οι επίσκοποι Θηβών Θεσσαλίας Κλεόνικος και Λαρίσης Αχίλλειος. Η Θεσσαλία Θήβα βρίσκεται λίγα χιλιόμετρα από την Δημητριάδα. Η πρώτη επίσημη αναφορά σε επίσκοπο Δημητριάδος είναι στα πρακτικά της Γ΄ Οικουμενικής Συνόδου στην Έφεσο στις 22 Ιουλίου 431, όπου υπογράφει ο Δημητριάδος Μάξιμος. Ο διάδοχός του Κωνσταντίνος αναφέρεται στα πρακτικά της «Ληστρικής» Β΄ Συνόδου της Εφέσου (449) και της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου της Χαλκηδόνας (451). Οι επόμενοι επίσκοποι Αβουδάντιος και Προβιανός, με την διαμάχη τους για τον θρόνο αποκάλυψαν ότι η πνευματική διοίκηση της επισκοπής Δημητριάδος υπαγόταν στον επίσκοπο Ρώμης, προς τον οποίο διαμαρτυρήθηκε ο Αβουδάντιος. Ακολουθούν 350 χρόνια χωρίς πληροφορίες σχετικά με την επισκοπή. Ο επίσκοπος Ξενοφών αναφέρεται στα πρακτικά της «Εν Αγία Σοφία» Συνόδου του 879, που συνεκλήθη από τον Πατριάρχη Φώτιο. Έδρα του επισκόπου ήταν η Δημητριάδα, η οποία, προστατευμένη από τα τείχη του Ιουστινιανού, συνέχισε την ύπαρξή της κατά τα βυζαντινά χρόνια, παρά τις μεγάλες επιδρομές από τον 9ο έως τον 11ο αιώνα. Ο επόμενος γνωστός επίσκοπος ήταν ο Ιωάννης το 1100-1115. Μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204 και την ίδρυση της Λατινικής Αυτοκρατορίας, ιδρύθηκε Λατινική επισκοπή στην Δημητριάδα. Αναφερόμενοι Ορθόδοξοι επίσκοποι είναι ο Αρσένιος (1215 - 1222), Νικόλαος Βλαττής (1230 - 1240), Νεόφυτος Α΄ (1240), τιτουλάριος. Από το 1272 έως το 1280 επίσκοπος Δημητριάδος ήταν ο Μιχαήλ Πανάρετος, ακολουθούμενος από τον Βισσαρίωνα (1490). Η έλλειψη επισκόπων πριν από αυτόν εξηγείται από την κατάληψη της περιοχής από καταλανούς τυχοδιώκτες το 1318, οι οποίοι κατήργησαν τους Ορθόδοξους επισκόπους και διατήρησαν μόνο τους Λατίνους. Το 1423, η Μαγνησία έπεσε στα χέρια των Οθωμανών και κέντρο έγινε το φρούριο των Βόλου. Μέχρι το 1600, οπότε πιστοποιείται επίσκοπος στον Βόλο, η τοποθεσία του καθεδρικού ναού ήταν ασαφής. Η Δημητριάδα εξαφανίστηκε τον 6ο ή τον 16ο αιώνα και παρέμεινε μόνο ως επισκοπικός τίτλος. Στην Οθωμανική εποχή, οι Λατίνοι ιερείς εξαφανίστηκαν και παρέμειναν μόνο Ορθόδοξοι. Στα τέλη του 16ου αιώνα, η περιοχή επλήγη από πειρατικές επιθέσεις Ισπανών, Γενουατών και Φλωρεντίνων, οι οποίοι ανάγκασαν τους κατοίκους να εγκαταλείψουν τους παράκτιους οικισμούς. Σύμφωνα με τον Θεόκλητο Α΄ το 1626, σύμφωνα με μια έκθεση του Βενετού προξένου της Κέρκυρας, ο Βόλος δεν ήταν ούτε πόλη ούτε χωριό, αλλά ένα μεγάλο λιμάνι όπου αγκυροβολούσαν πολλά πλοία. Ο Κάλλιστος (1630 - 1639) ίδρυσε την Επισκοπή στον Βόλο. Κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Κρητικού Πολέμου, το φρούριο του Βόλου και η περιοχή καταλήφθηκαν από τους Ενετούς με επικεφαλής τον Μοροζίνι και τα τείχη του φρουρίου καταστράφηκαν. Αργότερα, οι Οθωμανοί ανακατέλαβαν την πόλη. Η επισκοπή, όπως και όλες οι άλλες στην Θεσσαλία κατά τους Οθωμανικούς χρόνους, υπαγόταν στην μητρόπολη Λαρίσης και όλοι οι επίσκοποι της περιοχής σχημάτιζαν Σύνοδο, η οποία εξέλεγε τους νέους επισκόπους. Το 1757, ο πατριάρχης Καλλίνικος Δ΄, γεννημένος στη Ζαγορά, κατάργησε την υπαγωγή της επισκοπής Δημητριάδος στην Λάρισα και την προήγαγε σε αρχιεπισκοπή, διορίζοντας τον αδελφό του Γρηγόριο (1757 - 1794) ως αρχιεπίσκοπο με έδρα στην Ζαγορά. Κατά τη διάρκεια του Ρωσοτουρκικού Πολέμου (1768-1774), ρωσικά πολεμικά πλοία κατέλαβαν το 1771 το λιμάνι του Βόλου και κατάσχεσαν όλα τα σιτηρά. Επέστρεψαν τον επόμενο χρόνο με τον Έλληνα Ναύαρχο Αντώνιο Ψαρό ως ηγέτη τους και το 1789 κατά τη διάρκεια του επόμενου Ρωσοτουρκικού Πολέμου με τον θρυλικό Λάμπρο Κατσώνη. Οι Τούρκοι, οχυρωμένοι στο λιμάνι του Βόλου, άρχισαν να ανησυχούν για το πόσο πιστός προς αυτούς ήταν ο κλήρος, και ο Αρχιεπίσκοπος Γρηγόριος παραιτήθηκε «λόγω γήρατος» το 1794. Στη συνέχεια ο Πατριάρχης Γεράσιμος Γ΄ ανύψωσε την Αρχιεπισκοπή σε Μητρόπολη και χειροτόνησε Μητροπολίτη τον ανιψιό του, αρχιδιάκονο του Πατριαρχείου Αθανάσιο, με τον τίτλο Μητροπολίτης Δημητριάδος και Ζαγοράς, υπέρτιμος και έξαρχος Πελασγών. Η έδρα της Μητρόπολης μετακινούνταν συχνά μεταξύ Βόλου, Ζαγοράς, Μακρινίτσας και Αγιάς. Συρεγγέλας, Ιωάννης Παναγιώτης (2005). Η επαρχία Δημητριάδος 1821 - 1923. Θεσσαλονίκη: Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ). Σχολή Θεολογική. Τμήμα Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας. Ανακτήθηκε στις 11 Αυγούστου 2021. Μυστακίδης, Βασίλειος (1936). «Επισκοπικοί κατάλογοι». Επετηρίς Εταιρείας Βυζαντινών Σπουδών. https://core.ac.uk/download/pdf/132806845.pdf. Ανακτήθηκε στις 28 Ιουλίου 2020. | H Ιερά Μητρόπολις Δημητριάδος και Αλμυρού είναι μια από τις σαράντα έξι Μητροπόλεις της Παλαιάς Ελλάδας και ογδόντα δύο συνολικά της Εκκλησίας της Ελλάδος, με έδρα της την πόλη του Βόλου. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%B5%CF%81%CE%AC_%CE%9C%CE%B7%CF%84%CF%81%CF%8C%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%82_%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%B7%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%BF%CF%82_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%91%CE%BB%CE%BC%CF%85%CF%81%CE%BF%CF%8D |
Τόμου Σιόνε | Ο Σιόνε εξελέγη βουλευτής στην περιφέρεια Νιουτάο στη βουλή των Γκίλμπερτ και Έλις, όταν ήταν η χώρα βρετανική αποικία, το 1974. Μετά την απόσπαση του Τουβαλού από το Κιριμπάτι υπηρέτησε στη συνέλευση της αποικίας του Τουβαλού.Μετά την ανεξαρτησία ο Σιόνε εξελέγη στο Κοινοβούλιο του Τουβαλού στην περιφέρεια Νιουτάο στις εκλογές που διεξήχθησαν στις 27 Αυγούστου 1977. Ο Σιόνε υπηρέτησε ως Γενικός Κυβερνήτης από την 1η Δεκεμβρίου 1993 ως τις 21 Ιουνίου 1994. Κάπως ασυνήθιστο γεγονός για γενικό κυβερνήτη αποτελεί το ότι μετά την αποχώρησή του από το αξίωμα, κατήλθε ξανά ως υποψήφιος στις βουλευτικές εκλογές. Εξελέγη στην περιφέρεια Νιουτάο και υπηρέτησε ως πρόεδρος του Κοινοβουλίου από το 1998 ως το 2002.Τιμήθηκε με τον τίτλο GCMG το 2001. Στις γενικές εκλογές του 2002 έχασε την έδρα του. Ωστόσο, επανεξελέγη στις εκλογές του 2006. Ήταν υποψήφιος στην περιφέρεια Νιουτάο μέχρι τις εκλογές του 2010. Στις εκλογές του 2015 απέτυχε να εκλεγεί βουλευτής, αν και έλαβε 300 ψήφους. | Ο Σερ Τόμου Μαλαεφόνε Σιόνε (Sir Tomu Malaefone Sione, GCMG, OBE, (γενν. στις 17 Νοεμβρίου 1941) είναι πολιτικός από το Τουβαλού και Γενικός Κυβερνήτης από το 1993 ως το 1994. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος την περίοδο 1962–68. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CF%85_%CE%A3%CE%B9%CF%8C%CE%BD%CE%B5 |
Αυτοκράτειρα Μιτσίκο | Γεννήθηκε στις 24 Οκτωβρίου 1934 στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο του Τόκιο. Γονείς της ήταν ο Χιντεσαμπούρο Σόντα και η Φουμίκο Σοετζίμα. Παντρεύτηκε τον τότε διάδοχο πρίγκιπα Ακιχίτο στις 10 Απριλίου 1959, και μαζί απέκτησαν: Ναρουχίτο (γεν. το 1960), παντρεμένος με την Μασάκο Οουάντα. Απέκτησαν 1 παιδί. Φουμιχίτο (γεν. το 1965), παντρεμένος με την Κίκο Καουασίμα. Απέκτησαν 3 παιδιά. Σαγιάκο Νόρι-νο-μίγια, μετέπειτα Σαγιάκο Κουρόντα (γεν. το 1969), παντρεμένη με τον Γιοσίκι Κουρόντα. Δεν απέκτησαν παιδιά. Japanese Empress who dreams of being invisible - Telegraph Empress Michiko - The Japan Times | Η Μιτσίκο (ιαπωνικά: 正田美智子, Michiko Shōda, γεννήθηκε ως Μιτσίκο Σόντα, 24 Οκτωβρίου 1934) είναι η σύζυγος του 125ου αυτοκράτορα της Ιαπωνίας Ακιχίτο και η βασιλομήτωρ του 126ου αυτοκράτορα της Ιαπωνίας Ναρουχίτο.Είναι η πρώτη αυτοκράτειρα της Ιαπωνίας που δεν προέρχεται από τον Αυτοκρατορικό Οίκο της Ιαπωνίας αλλά από την αστική τάξη της Ιαπωνίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%B1_%CE%9C%CE%B9%CF%84%CF%83%CE%AF%CE%BA%CE%BF |
Γιώργος Πέτσος | Ο Γιώργος Πέτσος καταγόταν από παλαιά οικογένεια πολιτικών και Μακεδονομάχων και ήταν γιος του βουλευτή Πέλλας και φίλου του Γεωργίου Παπανδρέου Ευάγγελου Πέτσου, ο οποίος όμως απεβίωσε όταν ο Γιώργος ήταν μόλις 18 ετών και έτσι ο Γ. Πέτσος σπούδασε εργαζόμενος, πρώτα πολιτικές επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και μετά νομικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Ακολουθώντας την παράδοση του πατέρα του στον ίδιο κομματικό χώρο, οργανώθηκε στις τάξεις της πολιτικής νεολαίας της Ενώσεως Κέντρου, διατελώντας πρόεδρος και αντιπρόεδρος του Συλλόγου Φοιτητών μέχρι τη δικτατορία του 1967. Στη διάρκεια της δικτατορίας πέρασε στην παρανομία και τον Μάιο του 1968 φυλακίστηκε. Πολιτεύθηκε για πρώτη φορά το 1977, οπότε εξελέγη βουλευτής Πέλλας με το ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ. Η συνύπαρξή του στην Πέλλα με τις τοπικές οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ ήταν πάντως πολύ δύσκολη,καθώς τον θεωρούσαν συντηρητικό κάτι που εκείνη την εποχή αντιμετώπιζαν πολλοί παλιοί κεντρώοι που προσχώρησαν στο ΠΑΣΟΚ σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας. Επανεξελέγη το 1981 και στην πρώτη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ διορίσθηκε υφυπουργός Εθνικής Άμυνας, αλλά αποπέμφθηκε από τον Ανδρέα Παπανδρέου (ο οποίος τότε κατείχε, εκτός από τη θέση του πρωθυπουργού, και τη θέση του υπουργού Εθνικής Άμυνας) οκτώ μήνες αργότερα και στις 19 Ιουλίου 1982 διεγράφη από το ΠΑΣΟΚ. Η διαγραφή του συνοδεύτηκε με την έκφραση από τον Ανδρέα Παπανδρέου, η οποία έμεινε στην ιστορία έθεσεν εαυτόν εκτός κινήματος. Τον Απρίλιο του 1985, επανεντάσσεται στο κίνημα. Ακολούθησαν σύντομες θητείες υφυπουργού και αναπληρωτή υπουργού, και τον Ιούνιο του 1988 έγινε υπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών, ενώ τον Νοέμβριο του ίδιου έτους υπουργός Δημόσιας Τάξεως, αξίωμα το οποίο διατήρησε μέχρι τον Μάρτιο του 1989. Στις 27 Σεπτεμβρίου 1989 ο Πέτσος παραπέμφθηκε στο Ειδικό Δικαστήριο για παράβαση του νόμου περί ευθύνης υπουργών, για το αδίκημα της παθητικής δωροδοκίας σε βαθμό κακουργήματος και της ηθικής αυτουργίας σε απιστία κατ' εξακολούθηση μόνο για τις καταθέσεις των ΕΛΤΑ στην Τράπεζα Κρήτης. Είχε ήδη αποχωρήσει από το ΠΑΣΟΚ τον Ιούνιο με βολές κατά της ηγεσίας του. Στις 30 Οκτωβρίου 1990 διατάχθηκε η προφυλάκισή του, αλλά έμεινε στη φυλακή μόνο για 25 μέρες, καθώς στις 25 Νοεμβρίου έγινε δεκτή η αίτηση αποφυλάκισής του, επειδή κρίθηκε ότι δεν είναι ύποπτος φυγής. Στις 16 Ιανουαρίου 1992 το Ειδικό Δικαστήριο τον αθώωσε για τα αδικήματα της παθητικής δωροδοκίας και της ηθικής αυτουργίας σε απιστία, αλλά τον έκρινε ένοχο, με ψήφους 7-6, για το αδίκημα της παραβάσεως του νόμου περί ευθύνης υπουργών (για την επέκταση των εγκαταστάσεων και τις πολεοδομικές παραβάσεις του Κοσκωτά στην Παλλήνη) και τον καταδίκασε σε φυλάκιση 10 μηνών με τριετή αναστολή και στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων για δύο χρόνια. Τον Οκτώβριο του 1998 ο Πέτσος εκλέχθηκε νομάρχης Πέλλας με ποσοστό 52,5% στις αυτοδιοικητικές εκλογές εκείνης της χρονιάς, ως επικεφαλής ανεξάρτητου συνδυασμού. Υπήρξε ο μοναδικός νομάρχης σε ολόκληρη την Ελλάδα που εκλέχθηκε σε εκείνες τις εκλογές χωρίς να υποστηριχθεί από κανένα κόμμα. Μάλιστα, τον Φεβρουάριο του 1999 εκλέχθηκε γενικός γραμματέας της Ένωσης Νομαρχιακών Αυτοδιοικήσεων Ελλάδας (ΕΝΑΕ). Ωστόσο, παραιτήθηκε από νομάρχης το 2000, καταγγέλλοντας την άρνηση του κράτους να χορηγήσει κονδύλια στο νομό του. Τον Ιανουάριο του 2004 προσχώρησε στη Νέα Δημοκρατία, με την οποία ήταν υποψήφιος βουλευτής Α΄ Θεσσαλονίκης το 2004 και υποψήφιος βουλευτής Πέλλας το 2007, χωρίς επιτυχία. Ο Γιώργος Πέτσος νυμφεύθηκε την αδελφή του μετέπειτα Προέδρου της Βουλής Βαγγέλη Μεϊμαράκη Βάσω και απέκτησαν μαζί ένα γιο, τον Βαγγέλη. Σε δεύτερο γάμο ο Γ. Πέτσος νυμφεύθηκε την Ντενίζ (Διονυσία) Γκιουστόζι, με την οποία δεν απέκτησαν τέκνα. Ο Γιώργος Πέτσος πέθανε στην Αθήνα από καρκίνο του προστάτη, σε ηλικία 67 ετών. Η κηδεία του έγινε στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών στις 12 Δεκεμβρίου 2014. Η σορός του τάφηκε στη Ζάκυνθο, ιδιαίτερη πατρίδα της συζύγου του Ντενίζ, στην οποία περνούσε τα καλοκαίρια του. Στις 8 Μαΐου 1989 ο Γιώργος Πέτσος έγινε στόχος δολοφονικής βομβιστικής επιθέσεως από την τρομοκρατική οργάνωση «17 Νοέμβρη», στη Φιλοθέη, κατά την οποία τραυματίστηκε ελαφρά, καθώς η έκρηξη έγινε με διαφορά λίγων δευτερολέπτων από τη στιγμή που το αυτοκίνητό του πέρασε από το σημείο. Σύμφωνα με την προκήρυξη της οργάνωσης, επιλέχθηκε γιατί θεωρήθηκε ως ένας από τους πολιτικούς που ήταν ένοχοι για το σκάνδαλο Κοσκωτά: λίγους μήνες αργότερα, το Σεπτέμβριο του 1989, ο συνάδελφός του βουλευτής Παύλος Μπακογιάννης από το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας δεν ήταν τόσο τυχερός, καθώς δολοφονήθηκε από τη 17 Νοέμβρη. 1974–1976: Γενικός γραμματέας της επιστημονικής εταιρείας Ο.Σ.Ο. («Ομάδα Συνεργαζομένων Οικονομολόγων») 1977–1989: βουλευτής Πέλλας με το ΠΑΣΟΚ Οκτώβριος 1981 – Ιούνιος 1982: υφυπουργός Εθνικής Άμυνας Φεβρουάριος 1987 – Οκτώβριος 1987: υφυπουργός Βιομηχανίας Ενέργειας και Τεχνολογίας Οκτώβριος 1987 – Ιούνιος 1988 αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Ιούνιος 1988 – Νοέμβριος 1988: υπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών Νοέμβριος 1988 – Μάρτιος 1989: υπουργός Δημόσιας Τάξεως Νοέμβριος 1993 – Φεβρουάριος 1996: πρόεδρος του ΟΣΕ Οκτώβριος 1998 – Φεβρουάριος 2000: Νομάρχης Πέλλας (παραιτήθηκε) Φεβρουάριος 1999 – Ιούλιος 1999: γενικός γραμματέας της Ένωσης Νομαρχιακών Αυτοδιοικήσεων Ελλάδας (ΕΝΑΕ) (παραιτήθηκε) 2007-2010: πρόεδρος (Country Chairman) για μία τριετία στην Ελλάδα και την Κύπρο, στη γαλλική πολυεθνική εταιρεία μεταφορών και ενέργειας Alstom Επίσημος ιστότοπος «Πέθανε ξαφνικά ο Γιώργος Πέτσος (ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ)» στο REPORTAZ NET «Πέθανε ο πρώην υπουργός Γιώργος Πέτσος» στο news247 | Ο Γεώργιος (Γιώργος) Πέτσος (13 Μαΐου 1947 – 10 Δεκεμβρίου 2014) ήταν Έλληνας πολιτικός που διετέλεσε βουλευτής Πέλλας, υφυπουργός και υπουργός με το ΠΑΣΟΚ, και στη συνέχεια ανεξάρτητος νομάρχης Πέλλας. Το 1989 επέζησε από απόπειρα δολοφονίας της «17 Νοέμβρη». | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CE%A0%CE%AD%CF%84%CF%83%CE%BF%CF%82 |
Ποντλιπόγκλαβ | Το όνομα Ποντλιπόγκλαβ είναι ένας συγχωνευμένος εμπρόθετος προσδιορισμός που σημαίνει "κάτω από το Λιπόγκλαβ", στο οποίο το ουσιαστικό έχει χάσει την πτώση. Το όνομα Λιπόγκλαβ προέρχεται από το Λουπόγκλαβ, πιθανώς από την ρίζα lupъ 'γυμνός, εκτεθειμένος", που σημαίνει "γυμνός στην κορυφή του λόφου". Το χωριό ήταν γνωστό και ως Ποντλιπόγκλου στα γερμανικά στο παρελθόν. Ένα νεκροταφείο χρονολογούμενο από την Ρωμαϊκή περίοδο με 33 ταφές από τον 1ο και 2ο αιώνα ανασκάφτηκαν εν μέρει στο Πόντλιπόγκλαβ από το Μουσείο της Πόλης της Λιουμπλιάνα, το 1997. Μερικά από τα ευρήματα, όπως λάμπες πετρελαίου και χάλκινα βραχιόλια, χρονολογούνται από τον 4ο ή 5ο αιώνα μ.Χ.. Εκτός από το νεκροταφείο της Ρωμαϊκής εποχής, αρκετές άλλες δομές στο Ποντλιπόγκλαβ έχουν εγγραφεί σε κατάσταση πολιτιστικής κληρονομιάς: Ένα ελαιοτριβείο και ένα κόζολετς βρίσκονται στο αγρόκτημα Ντολέντς στο Ποντλιπόγκλαβ, με αριθμό 25. Ο μύλος που χρονολογείται από το 19ο αιώνα και περιλαμβάνει δύο ζεύγη μυλόπετρων και μύλους. Ο μύλος που χρησιμοποιείται για να αλέσει το αλεύρι και αργότερα για να αλέσει τα μπαχαρικά. Λειτουργούσε μέχρι τη δεκαετία του 1990. Το κόζολετς στο αγρόκτημα φέρει το έτος 1912 στο αέτωμα και έχει στέγη καταρρίχησης στη μία πλευρά. Ένα σπίτι στο Ποντλιπόγκλαβ έχει μετατραπεί σε ένα Κομματική μνημείο με πλάκες για τον εορτασμό πολλών τοπικών εκδηλώσεων από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και την ίδρυση της Εταιρείας Μόλνικ (σλοβενικά: Molniška četa) στις 13 Ιουλίου 1941, την ίδρυση του Δεύτερου Τάγματος της Στυρίας στις 15 Δεκεμβρίου 1941, το κάψιμο 11 σπιτιών στο Ποντλιπόγκλαβ από τα ιταλικά στρατεύματα στις 24 Μαρτίου του 1942, ένα Κομματικό στρατόπεδο από τον Απρίλιο έως τον Σεπτέμβριο του 1942, τη μάχη στο Λόφο Πούγκλεντ στις 23 Μαρτίου του 1942, και τη μάχη στο Γιάντσε από τις 19 έως τις 21 Μαΐου του 1942, τη μάχη στο Λιμπέργκα στις 24 Δεκεμβρίου 1942, τη παρουσία της κεντρικής επιτροπής της Σλοβενικής Κομμουνιστικού Κόμματος στο χωριό, από το Σεπτέμβριο έως τον Οκτώβριο του 1942, και τη λειτουργία ενός υπόγειου κομμουνιστικού καταστήματος εκτύπωσης στο Σαντίνια Βας. Τα γλυπτά πάνω από την πόρτα του σπιτιού δημιουργήθηκε από τον Μάρκο Σλάιμερ (1927-1969) και Φράντσισεκ Σμέρντου (1908-1964). Το σπίτι και η συλλογή του μουσείου ολοκληρώθηκε το 1959. Το σπίτι βρίσκεται στο κέντρο του χωριού, στη διασταύρωση του δρόμου για το Σεντπάβελ. Στην άκρη του δάσους πίσω από το σπίτι στο Ποντλιπόγκλαβ 23 υπάρχει ένας δείκτης στη θέση όπου το υπόγειο τυπογραφείο Ούρσκα λειτούργησε από τους Παρτιζάνους το φθινόπωρο του 1942. Στα αξιοσημείωτα άτομα που γεννήθηκαν ή έζησαν στο Ποντλιπόγκλαβ περιλαμβάνονται: Γιανέζ Χρίμπαρ (1918–1978), Παρτιζάνος, κομμουνιστής πολιτικής και λαϊκός ήρωας της Γιουγκοσλαβίας Το Ποντλιπόγκλαβ στην Geopedia | Το Ποντλιπόγκλαβ (προφέρεται pɔˈdliːpɔɡlau̯, σλοβενικά: Podlipoglav) είναι χωριό του Δήμου της Λιουμπλιάνας στην κεντρική Σλοβενία. Η περιοχή ήταν μέρος της παραδοσιακής περιοχής της Κάτω Καρνιόλας, και σήμερα που περιλαμβάνονται με το υπόλοιπο του δήμου στην Στατιστική Περιοχή της Κεντρικής Σλοβενίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%BB%CE%B9%CF%80%CF%8C%CE%B3%CE%BA%CE%BB%CE%B1%CE%B2 |
IETF | Η πρώτη συνάντηση της IETF, πραγματοποιήθηκε στις 16 Ιανουαρίου του 1986 και αποτελούταν από 21 ερευνητές χρηματοδοτούμενους από την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Ήταν συνέχεια της δουλειάς της προγενέστερης GADS Task Force. Αρχικά οι συναντήσεις γίνονταν κάθε τρίμηνο, αλλά από το 1991 γίνονται 3 φορές το χρόνο. Από την τέταρτη συνάντηση της IETF, προσκαλούνται και μη κυβερνητικοί φορείς. Από τότε όλες οι συναντήσεις είναι δημόσιες. Η πλειονότητα της δουλειάς της IETF γίνεται με ταχυδρομικές λίστες χωρίς να είναι απαραίτητη η παρακολούθηση των συναντήσεων από τους συνεισφέροντες. Οι αρχικές συναντήσεις ήταν πολύ μικρές, με λιγότερο από 35 ανθρώπους να παρακολουθούν σε κάθε μία από τις 5 πρώτες συναντήσεις. Η μέγιστη συμμετοχή κατά τις 13 πρώτες συναντήσεις, ήταν μόνο 120 συμμετέχοντες. Αυτό συνέβη στην 12η συνάντηση τον Ιανουάριο του 1989. Οι συναντήσεις διογκώθηκαν έντονα και σε συμμετοχή και σε στόχους στις αρχές του 1990. Η συνάντηση στο San Diego το Δεκέμβριο του 2000 στην Καλιφόρνια είχε 2810 συμμετέχοντες. Η συμμετοχή μειώθηκε μετά το 2000 και σήμερα κυμαίνεται περί τα 1200 άτομα. Στις αρχές του 1990 η IETF άλλαξε μορφή, από μία δραστηριότητα της κυβέρνησης των ΗΠΑ, σε μία ανεξάρτητη διεθνή δραστηριότητα συνδεμένη με την κοινότητα του Ίντερνετ (Internet Society). Υπάρχουν στατιστικά στοιχεία , από εκδόσεις της RFC, τα οποία δείχνουν ποιοι είναι οι κορυφαίοι στη συνεισφορά. Mike Corrigan (1986) Phill Gross (1986–1994) Paul Mockapetris|Paul Mockapetris (1994–1996) Fred Baker (1996–2001) Harald Tveit Alvestrand (2001–2005) Brian Carpenter (2005–2007) Russ Housley (2007–)[11] GADS Task Force|GADS Task Force Internet Architecture Board Internet Engineering Steering Group Internet Research Task Force Internet standard Request for Comments Standardization Επίσημη Ιστοσελίδα του IETF IETF Online Proceedings Early IETF Proceedings (note: large pdf files, one for each volume) Past Meetings of the IETF Past IESG Members and IETF Chairs The Tao of the IETF: details on how IETF is organized IAOC information MyIETF Personalized notification service on RFC's and drafts with full archive of old drafts etc. | Η IETF (Internet Engineering Task Force, Τακτική Δύναμη Μηχανικών Internet) αναπτύσσει και προωθεί πρότυπα (Standards) του Internet, συνεργαζόμενη στενά με τους οργανισμούς W3C και ISO/IEC. Ασχολείται ιδιαίτερα με πρότυπα του (TCP/IP). Είναι ένας οργανισμός ανοικτών προτύπων, χωρίς τυπικά μέλη ή τυπικές απαιτήσεις από τα μέλη του. Όλοι οι ιθύνοντες και οι συμμετέχοντες είναι εθελοντές, αν και η δουλειά τους συνήθως χρηματοδοτείται είτε από τους εργοδότες τους, είτε από τρίτους χρηματοδότες. Για παράδειγμα ο νυν (2011) πρόεδρος, χρηματοδοτείται από την εταιρεία Verisign και από την υπηρεσία Εθνικής Ασφάλειας των Ηνωμένων Πολιτειών. | https://el.wikipedia.org/wiki/IETF |
Άρι Φερμίρ | Ο Φερμίρ έκανε το ντεμπούτο του στην Εξέλσιορ στις 4 Οκτωβρίου 1942, ενάντια στη Νέπτουνους. Συνολικά αγωνίστηκε σε 278 αγώνες με τη φανέλα της Εξέλσιορ, ενώ άγνωστος είναι ο αριθμός των γκολ που πέτυχε. Ο Φέρμιρ είχε μία συμμετοχή με την εθνική ομάδα της χώρας του. Αγωνίστηκε σε ένα φιλικό με αντίπαλο την Εθνική Αγγλίας. Ήταν ένας από τους 4 ποδοσφαιριστές της Εξέλσιορ που αγωνίστηκαν στην Εθνική Ολλανδίας. Μετά την απόσυρσή του από την ενεργό δράση άνοιξε κρεοπωλείο στο δυτικό Ρότερνταμ. Πέθανε στις 16 Δεκεμβρίου 2013 μετά από σύντομη αρρώστια. Προφίλ Φερμίρ (Αγγλικά) Προφίλ (Αγγλικά) | Ο Άρι Φερμίρ (ολλανδικά: Arie Vermeer, πλήρες όνομα Αντριάνους Φερμίρ) ήταν Ολλανδός ποδοσφαιριστής, γεννημένος στις 17 Ιουλίου 1922 στο Ρότερνταμ της Ολλανδίας. Αγωνιζόταν από το 1942 ως το 1956 στην Εξέλσιορ, ενώ είχε μία συμμετοχή στην Εθνική Ολλανδίας το 1946. Απεβίωσε στις 16 Δεκεμβρίου 2013. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CF%81%CE%B9_%CE%A6%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%AF%CF%81 |
Μόνιμα παγωμένο έδαφος | Σε περιοχές που δεν επικαλύπτονται από πάγο, το μόνιμα παγωμένο έδαφος διαμορφώνεται κάτω από ένα στρώμα εδάφους, πετρώματος ή ιζήματος, που παγώνει και λειώνει σε ετήσια βάση και ονομάζεται ενεργό στρώμα. Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι το μόνιμο στρώμα πάγου ή πέρμαφροστ συμβαίνει σε μέση θερμοκρασία αέρα έως -2°C. Το πάγος του ενεργού στρώματος ποικίλει ανάλογα την εποχή, από 0.3 έως 4 μ (ρηχό κατά μήκος των αρκτικών ακτών, βαθύ στη νότια Σιβηρία και το υψίπεδο του Θιβέτ). Στο βόρειο ημισφαίριο, το 24% της γης που είναι ελεύθερη χιονού, με έκτασης 19 εκ χλμ² επηρεάζεται σε μεγάλο ή μικρό βαθμό από το πέρμαφροστ. Το μεγαλύτερο τμήμα αυτής της περιοχής βρίσκεται στη Σιβηρία, τον βόρειο Καναδά, την Αλάσκα και τη Γροιλανδία. Κάτω από το ενεργό στρώμα οι θερμοκρασιακές μεταβολές γίνονται μικρότερες, όσο αυξάνεται το βάθος. Στο βαθύτερο στρώμα του πέρμαφροστ η γεωθερμία αποδίδει θερμοκρασία τήξης. Πάνω από αυτό το όριο είναι πιθανό να υπάρχει μόνιμα παγωμένο έδαφος με θερμοκρασία που δεν αλλάζει ετησίως και το οποίο ονομάζεται "ισοθερμικό πέρμαφροστ". Η έκταση του πέρμαφροστ αλλάζει ανάλογα με τις συνθήκες. Σήμερα, μια σημαντική περιοχή του αρκτικού κύκλου καλύπτεται από πέρμαφροστ, στην οποία περιλάμβάνονται και οι σχετικές ασυνέχειες. Η φυτική ζωή υποστηρίζεται μόνο στο ενεργό στρώμα του πέρμαφροστ, και σε ορισμένες εποχές. Σε περιοχές συνεχούς πέρμαφροστ και παγωμένων χειμώνων, το βάθος του πέρμαφροστ μπορεί να φθάσει τα 1,493 m (4,898 ft) στις βόρειες λεκάνες του Λένα και του Γιάνα στη Σιβηρία. Σε αυτό το μόνιμα παγωμένο έδαφος αποθηκεύεται άνθρακας, τόσο ως τύρφη όσο και ως μεθάνιο. Στην πλέον πρόσφατη έρευνα για το μέγεθος της αποθήκευσης άνθρακα υπολογίζεται ότι 1400–1700 Μτ άνθρακα αποθηκεύονται σε πέρμαφροστ παγκοσμίως. Αυτή η μεγάλη δεξαμενή άνθρακα περιλαμβάνει περισσότερο άνθρακα από αυτόν που υπάρχει επί του παρόντος σε όλες τις ζώσες υπάρξεις και διπλάσιο άνθρακα από αυτόν που υπάρχει στην ατμόσφαιρα. Center for Permafrost (CENPERM) International Permafrost Association (IPA) Romanovsky, Vladimir E. (13 Ιουλίου 2004). «How rapidly is permafrost changing and what are the impacts of these changes?». Essays on the Arctic. National Oceanic & Atmospheric Administration. Melting Russian Permafrost Could Accelerate Global Warming - ENS (7 September 2006) Smith, Mike W. «Permafrost in Canada». Department of Geography and Environmental Studies, Carleton University. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Μαρτίου 2005. Ανακτήθηκε στις 16 Οκτωβρίου 2014. «Earth's permafrost starts to squelch». BBC. 29 December 2004. http://news.bbc.co.uk/2/hi/science/nature/4120755.stm. PERMAFROST: A Building Problem For Alaska Permafrost Young Researchers Network (PYRN) United States Permafrost Association (USPA) Conversion Calculator Legget, R.F. (1954). «Permafrost Research» (PDF). Arctic (Arctic Institute of North America) 7 (3–4): 153–8. doi:10.14430/arctic3839. ASTIS record 9741. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2018-07-13. https://web.archive.org/web/20180713021735/http://pubs.aina.ucalgary.ca/arctic/Arctic7-3%264-153.pdf. Ανακτήθηκε στις 2014-10-16. Geophysical Institute Permafrost Lab Αρχειοθετήθηκε 2017-11-15 στο Wayback Machine., University of Alaska Fairbanks | Ως μόνιμο παγωμένο έδαφος, γνωστό και ως πέρμαφροστ, ορίζεται το παγωμένο έδαφος, ίζημα ή πέτρωμα. Η κατάταξη του εδάφους ως μόνιμα παγωμένο σχετίζεται αποκλειστικά με τη θερμοκρασία, όχι με την υγρασία ή οποιασδήποτε μορφής εδαφοκάλυψη. Για να θεωρηθεί μόνιμα παγωμένο, το έδαφος θα πρέπει να βρίσκεται σε θερμοκρασία μικρότερη ή ίση των -2°C επί δύο τουλάχιστον χρόνια. Όπως είναι φυσικό, τέτοιου είδους έδαφος μπορεί να είναι χιλιάδων ετών σε ορισμένες περιοχές του πλανήτη. Το μόνιμα παγωμένο έδαφος που έχει απωλέσει την υγρασία του και συνεπώς δεν περιέχει πάγο, ορίζεται ως ξηρό μόνιμα παγωμένο έδαφος. Το μόνιμα παγωμένο έδαφος απαντάται σε σημεία με ψυχρούς χειμώνες με λίγο χιόνι και σχετικά ξηρά, ψυχρά και σύντομα καλοκαίρια. Τέτοιος τύπος εδάφους απαντάται στον αρκτικό και υποαρκτικό κύκλο και στην Ανταρκτική. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%BC%CE%B1_%CF%80%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF_%CE%AD%CE%B4%CE%B1%CF%86%CE%BF%CF%82 |
The Gate | Στις 3 Αυγούστου 2017, το περιοδικό Dazed κυκλοφόρησε το Φθινοπωρινό του τεύχος, με αφιέρωμα στη Μπιορκ. Στη συνέντευξή της, η μουσικός αποκάλυψε τον τίτλο του "The Gate" και ανέφερε πως το βίντεο κλιπ του είχε ήδη γυριστεί. Ένα μήνα αργότερα, στις 5 Σεπτεμβρίου ανακοίνωσε πως θα είναι το πρώτο σίνγκλ του επερχόμενου άλμπουμ της και πως θα κυκλοφορούσε στις 18 Σεπτεμβρίου σε ψηφιακές μορφές και στις 22 Σεπτεμβρίου σε μια περιορισμένη έκδοση βινυλίου με ελαφρώς διαφορετικό εξώφυλλο.Το σίνγκλ ανακοινώθηκε με tweet από την εκπομπή BBC Radio Music 6 πως θα έκανε πρεμιέρα στις 5 πμ , αλλά ως έκπληξη κυκλοφόρησε τα μεσάνυχτα στις 15 Σεπτεμβρίου 2017, τρεις μέρες πριν την προκαθορισμένη ημερομηνία. Το "The Gate" έγινε διαθέσιμο διαδικτυακά στις υπηρεσίες streaming και στα ηλεκτρονικά καταστήματα μουσικής απρόσμενα, κάτι που η ίδια χαρακτήρησε "μεσονύκτιο κέρασμα". Εκτός από το Radio Edit, δηλαδή την συντόμευση του τραγουδιού για το ραδιόφωνο και τη μικρή διαφορά της εκδοχής του άλμπουμ με αυτή του σίνγκλ, η εκδοχή του βινυλίου είχε ένα αποκλειστικό κλείσιμο με φλάουτο. Single Version 6:39 Vinyl Version 7:32 Radio Edit 3:56 Album Version 6:33 | Το The Gate είναι ένα τραγούδι της Ισλανδής μουσικού Μπιορκ. Κυκλοφόρησε στις 15 Σεπτεμβρίου 2017 από την One Little Indian ως το πρώτο σίνγκλ από το ένατο στούντιο άλμπουμ της Utopia. Πρόκειται για ένα τραγούδι που συνδυάζει ατμοσφαιρικούς και ηλεκτρονικούς ήχους, την παραγωγή του οποίου ανέλαβε η Μπιορκ και ο Βενεζουελανός μουσικός Arca.Θεματικά, το τραγούδι περιγράφει τις δυνατότητες που έχει η αγάπη, τόσο από αμφιδβητούμενη όσο και από εμφατική άποψη. Θεωρείται από κάποιους η μετάβαση από τα θέματα και τις εικόνες του προηγούμενου άλμπουμ, Vulnicura (2015) στο αισιόδοξο κλίμα του Utopia. | https://el.wikipedia.org/wiki/The_Gate |
Γιατροί, Η γραμμή της ζωής | Οι γιατροί εργάζονται στο διάσημο Ινστιτούτο Ιατρικών Ειδικοτήτων με επικεφαλής έναν ιδεαλιστικό διευθυντή, τον Γκονσάλο Ολμέδο, ο οποίος συνειδητοποιεί την πολυπλοκότητα λειτουργίας ενός νοσοκομείου αυτού του μεγέθους, οπότε προσλαμβάνει τους πιο εξειδικευμένους γιατρούς όλων των κλάδων. Λίβια Μπρίτο ως Ρεχίνα Βιγιασενιόρ Χιλ Ντανιέλ Αρένας ως Νταβίντ Παρέδες Γκρέτελ Βαλντές ως Άνα Καμπαγιέρο Χοσέ Ελίας Μορένο Τζ. ως Γκονσάλο Ολμέδο Κάρλος ντε λα Μότα ως Λουίς Γαλβάν Ισαμπέλ Μπουρ ως Σίντια Γκερρέρο Μαρισόλ ντελ Όλμο ως Κονστάνσα Μαδαριάγα ντε Καστίγιο Έρικα ντε λα Ρόσα ως Μιρέγια Ναβάρρο Ροδρίγο Μουράϊ ως Ρενέ Καστίγιο Φεντερίκο Αγιός ως Ραφαέλ "Ράφα" Καλντερόν Ντανιέλ Τοβάρ ως Ντανιέλ Χουάρες Νταλίλα Πολάνκο ως Λους Γκονσάλες Εσκάρλετ Γκρούμπερ ως Τάνια Ολιβάρες Μαουρίσιο Ενάο ως Μάρκο Σαβάλα Λορένα Γκαρσία ως Πάμελα Μιράντα Μίτσελ Λόπεζ ως Ντιέγο Μαρτίνες Ροδόλφο Σάλας ως Αρτούρο Μολίνα Χόρχε Ορτίς ντε Πινέδο ως Δρ. Ενρίκε Λάρα Ιλιάνα Φοξ ως Σουσάνα Αλβάρες ντε Γαλβάν Οσβάλντο ντε Λεόν ως Σέρχιο Άβιλα Λουίς Γατίκα ως Φρανσίσκο "Πάκο" Χουάρες Ρακέλ Γκάρσα ως Ελένα ντε Χουάρες Εουχένια Καουδούρο ως Πατρίσια Γκερρέρο Ιρινέο Άλβαρες ως Αντρές Γκερρέρο Λία Φερρέ ως Σεσίλια Μαρία Αλίσια Ντελχάδο ως Μάρτα Μιγκέλ Πισάρρο ως Εστέμπαν Σαβάλα Καρίνα Ρίκο ως Πιλάρ ντε Μιράντα Ρομπέρτο Μιγκέλ ως Αγουστίν Μιράντα Εουχένιο Μοντεσόρο ως Σαντιάγο Μοντεσίνος Ρικάρδο Μεντόσα "Ελ Κογιότε" ως Μιγκέλ Χάιμε Μακέο ως Γκαμπριέλ Γαλβάν Αλβάρες Κάρεν Φουρλόγ ως Καρολίνα Παλμέιρα Κρους ως Λίλι Σίντια Κλίτμπο ως ΚάρμενΓκεστ εμφανίσεις Η Τηλενουβέλα βραβεύτηκε με τα εξής βραβεία: 1 Βραβείο TVyNovelas (Ανταγωνιστής) 3 Βραβεία Los favoritos del público TVyNovelas (Η πιο όμορφη κακιά, Ο πιο όμορφος, Το πιο όμορφο χαμόγελο) Γιατροί, Η γραμμή της ζωής στην IMDb | Οι Γιατροί, Η γραμμή της ζωής (Ισπανικά: Médicos, línea de vida) είναι τηλενουβέλα μεξικάνικης παραγωγής του 2019.Πρωταγωνιστούν Λίβια Μπρίτο, Ντανιέλ Αρένας, Γκρέτελ Βαλντές, Χοσέ Ελίας Μορένο Τζ. και Κάρλος ντε λα Μότα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%BF%CE%AF,_%CE%97_%CE%B3%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%BC%CE%AE_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%B6%CF%89%CE%AE%CF%82 |
Ρομπέρ Σαλ | Ο Ρομπέρ Σαλ γεννήθηκε στο Παρίσι, το μικρότερο από τα πέντε παιδιά του δεύτερου γάμου του Ζαν Σαλ, μικροαστού δημόσιου υπαλλήλου. Είχε δύο αδέρφια και δύο αδερφές. Ήταν έξυπνο αγόρι και καλός μαθητής και η ζωή του φαίνεται να ήταν άνετη μέχρι το θάνατο του πατέρα του το 1681. Η επιρροή της μητέρας του, η οποία φαίνεται να προτιμούσε τον μεγαλύτερο γιο της, συνέβαλε στην άδικη μεταχείρισή του στη διαθήκη του πατέρα, λαμβάνοντας μόνο το ένα δέκατο της περιουσίας, έτσι άρχισε βίαιη διαμάχη με τα δύο μεγαλύτερα αδέρφια του, μονομάχησε με έναν από αυτούς και τον τραυμάτισε. Αντιμέτωπος με τη φυλάκιση ή την εξορία, διάλεξε το δεύτερο και έφυγε για τη Νέα Γαλλία.Με οικονομική βοήθεια από έναν θείο, αγόρασε αρχικά μετοχές σε μια εταιρεία και αργότερα δημιούργησε δική του εμπορική εταιρεία, που εμπορεύονταν δέρματα κάστορα, γούνες και άλλα προϊόντα στην Ακαδία (σήμερα ανήκει στις καναδικές επαρχίες της Νέας Σκωτίας). Ευημερούσε ως το 1688, ωστόσο, ως αποτέλεσμα επιδρομών Άγγλων πειρατών η επιχείρησή του καταστράφηκε. Ένα αποτέλεσμα αυτής της εμπειρίας ήταν να αφυπνίσει μέσα του την περιφρόνηση για τους Βρετανούς, όπως επίσης περιφρονούσε τους Ιησουίτες. Αναγκάστηκε να επιστρέψει στη Γαλλία, αποβιβάστηκε στη Λα Ροσέλ. Τον Μάρτιο του 1690 ναυτολογήθηκε ως λογιστής σε ένα πλοίο που έπλεε από το Λοριάν της δυτικής Γαλλίας για το Πουντουτσέρι της Ινδίας και άλλους προορισμούς στην Άπω Ανατολή. Οι πολλές περιπέτειες του πλοίου στο οποίο επέβαινε, που είχε πλήρωμα 350 ανδρών, περιγράφονται στο δίτομο Ημερολόγιο ενός ταξιδιού στις Ανατολικές Ινδίες. Το πλοίο, ένα από έναν στόλο έξι πλοίων, ανήκε στην Γαλλική Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών και ήταν εμπορικό εφοδιασμένο με 38 κανόνια, που ταξίδευε για εμπόριο αλλά και για διπλωματικές αποστολές στο βασίλειο του Σιάμ. Κατά την επιστροφή στη Γαλλία, το πλοίο σταμάτησε στη Νήσο της Αναλήψεως και στη συνέχεια έκανε μια μεγάλη παράκαμψη πέρα από τον Ατλαντικό προς τις Αντίλλες, όπου έκανε μια μεγάλη στάση. Επέστρεψε στη Γαλλία τον Αύγουστο του 1691. Το 1692, ο Ρομπέρ Σαλ επανεμφανίζεται ως λογιστής, αλλά αυτή τη φορά σε ένα σκάφος του γαλλικού ναυτικού, το Le Prince. Συμμετείχε στη μάχη του Μπάρφλερ (1692) εναντίον των Άγγλων και των Ολλανδών, κατά τον Εννεαετή Πόλεμο. Η ναυτική σταδιοδρομία του, ωστόσο, ήταν βραχύβια καθώς απολύθηκε το 1693 ή το 1694, πιθανώς για διαφθορά. Από το 1695 και μετά, έζησε φτωχικά και επικεντρώθηκε στη συγγραφή, βασιζόμενος στις προηγούμενες περιπέτειές του ως ναυτικός. Δημοσίευσε ένα μυθιστόρημα: Συνέχεια της ιστορίας του αξιοθαύμαστου Δον Κιχώτη της Λα Μάντσα καθώς και τις Επιφανείς Γαλλίδες και ολοκλήρωσε το Ημερολόγιο, που δημοσιεύτηκε μετά τον θάνατό του το 1721.Το 1717 καταγγέλθηκε από έναν κατάσκοπο της αστυνομίας για επαναστατικά σχόλια σε ένα καφέ του Παρισιού και φυλακίστηκε. Μόλις απελευθερώθηκε, εξορίστηκε από το Παρίσι και εγκαταστάθηκε στη Σαρτρ. Πέθανε φτωχός στις 25 Ιανουαρίου 1721. «Παρά τα ελαττώματα και τις προκαταλήψεις, είναι εντυπωσιακή η λαμπρή πολιτική ευφυΐα του Ρομπέρ Σαλ, μεταξύ άλλων σε σχέση με την κατάσταση στον Καναδά και ειδικά στην Ακαδία. Πολύ πριν από τον Γαλλοϊνδιανικό πόλεμο (1754-1763), οπότε η Γαλλία παραχώρησε τις περισσότερες αποικίες της του Καναδά στην Μεγάλη Βρετανία, ο Σαλ προέβλεψε την καταστροφική έκβαση της γαλλικής αποικιακής πολιτικής και διέκρινε ξεκάθαρα μερικούς από τους παράγοντες αυτής της αποτυχίας. » | Ο Ρομπέρ Σαλ (γαλλικά: Robert Challe) (17 Αυγούστου 1659 – 25 Ιανουαρίου 1721) ήταν Γάλλος συγγραφέας και ναυτικός. Δεν δημοσίευσε ποτέ με το όνομά του, γεγονός που εξηγεί την αφάνειά του μέχρι την εκ νέου ανακάλυψή του στη δεκαετία του 1970. Τα δύο πιο γνωστά έργα του είναι Οι επιφανείς Γαλλίδες, που δημοσιεύθηκε ανώνυμα στη Χάγη το 1713 και περιλαμβάνει αληθινές ιστορίες της προσωπικής ζωής πολλών γνωστών Γαλλίδων της εποχής του και το Ημερολόγιο ενός ταξιδιού στις Ανατολικές Ινδίες, που δημοσιεύτηκε μετά τον θάνατό του το 1721. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%BF%CE%BC%CF%80%CE%AD%CF%81_%CE%A3%CE%B1%CE%BB |
Πονοκέφαλος | Ανάλογα με την κλινική τους εικόνα και με βάση στοιχεία όπως η διάρκεια, εντόπιση, ένταση και τα τυχόν σύνοδο συμπτώματα, οι πρωτοπαθείς κεφαλαλγίες (ΠΚ) ταξινομούνται σε διάφορες παθήσεις. Οι συνηθέστερες μορφές κεφαλαλγίας είναι: η κεφαλαλγία τύπου τάσης (ο απλός πονοκέφαλος δηλαδή) και η ημικρανία, ενώ σπανιότερες μορφές είναι η αθροιστική κεφαλαλγία, η νευραλγία του τριδύμου, η παροξυσμική μονόπλευρη κεφαλαλγία και άλλες. Η κεφαλαλγία τάσης είναι η συχνότερη μορφή κεφαλαλγίας. Η εντόπιση του πόνου δεν είναι ειδική. Ο πόνος συνήθως περιγράφεται ως επώδυνο και σταθερό αίσθημα σύσφιξης, "σαν κράνος" ή "σαν μέγγενη" που πιέζει όλο το κεφάλι, ίσως περισσότερο στην περιοχή του μετώπου ή στους κροτάφους. Ο πόνος δεν είναι μεγάλης έντασης και δεν συνοδεύεται από άλλα συμπτώματα, εκτός ενδεχομένως από ελαφρά ζάλη. Μπορεί να διαρκέσει αρκετά, ακόμη και για ημέρες. Συνήθως απαντά καλά σε απλά αναλγητικά όπως η παρακεταμόλη και στα μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη (ΜΣΑΦ). Σε περιπτώσεις συχνών εξάρσεων, μπορεί να χορηγηθεί προφυλακτική αγωγή. Αυτή χρησιμοποιεί κυρίως τα αντικαταθλιπτικά φάρμακα, παλαιότερα ή νεότερα. Τα νεότερα αντικαταθλιπτικά, όπως οι SSRIs, έχουν πολύ καλύτερο προφίλ ανεπιθύμητων ενεργειών, ωστόσο κάποια από τα παλιότερα αντικαταθλιπτικά φάρμακα (τρικυκλικά) ίσως έχουν καλύτερη αποτελεσματικότητα. Αν και πολλοί άνθρωποι νομίζουν ότι ημικρανία σημαίνει απαραίτητα «πονοκέφαλος στο μισό κεφάλι», αυτό δεν είναι απαραίτητο. Πραγματικά, τις περισσότερες φορές, ο πόνος στην ημικρανία εντοπίζεται στο μισό του κεφαλιού: συχνά στην περιοχή πίσω από το ένα μάτι και τον κρόταφο, αλλά μπορεί επίσης να βρίσκεται μόνο στην κορυφή του κεφαλιού, ακόμα και μόνο στο πίσω μέρος του κεφαλιού ή και στον αυχένα. Ωστόσο, δεν είναι καθόλου σπάνιο ο πόνος στην ημικρανία να υπάρχει σε ολόκληρο το κεφάλι. Οι περισσότεροι άνθρωποι που έχουν ημικρανία έχουν παρατηρήσει ότι ο πόνος στην ημικρανία μπορεί να αλλάζει εντόπιση από κρίση σε κρίση. Δηλαδή, μπορεί τη μία φορά να εντοπίζεται στο δεξιό μισό του κεφαλιού και την επόμενη φορά στο αριστερό. Αυτό είναι ένα τυπικό χαρακτηριστικό της ημικρανίας. Ο πόνος στην ημικρανία είναι πόνος ιδιαίτερα δυνατός και συνοδεύεται από μία σειρά άλλων συμπτωμάτων, όπως το ότι ο άνθρωπος που έχει ημικρανία δεν μπορεί να ανεχθεί το φως, τους έντονους ήχους, τις μυρωδιές και επίσης ότι μπορεί να έχει τάση για εμετό ή και να κάνει εμετούς. Η κάθε κρίση ημικρανίας μπορεί να διαρκεί από λίγες ώρες ως και 2-3 ή και περισσότερες ημέρες, μέχρι να υφεθεί. Μετά από κάποιο διάστημα η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται, καθώς η κρίση επανέρχεται (σε κάποιους ανθρώπους μετά από αρκετούς μήνες, ενώ σε κάποιους μετά από λίγες ημέρες). Ως αποτέλεσμα του πόνου αλλά και των υπολοίπων συμπτωμάτων, ο άνθρωπος που έχει ημικρανία δεν μπορεί να έχει φυσιολογική δραστηριότητα την ώρα της κρίσης, ενώ μπορεί να φτάνει σε ανάγκη για κατάκλιση σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Πέρα όμως από αυτό, οι άνθρωποι με ημικρανία συχνά ζουν με την αγωνία του πότε θα έρθει η επόμενη κρίση, και η ποιότητα της ζωής τους επηρεάζεται ακόμη και τις ημέρες του μήνα που δεν πονούν [Δείτε επίσης: [1] Αρχειοθετήθηκε 2010-02-04 στο Wayback Machine. Τα διαγνωστικά κριτήρια της International Headache Society για την ημικρανία χρησιμοποιούν έναν συνδυασμό των τυπικών κλινικών χαρακτηριστικών της, αλλά όχι απαραίτητα παρακλινικές εξετάσεις, για να θέσουν τη διάγνωση. Η αντιμετώπιση της ημικρανίας διαχωρίζεται σε αυτήν της κρίσης και στην προφυλακτική θεραπεία. Η ιατρική αντιμετώπιση κατά την κρίση περιλαμβάνει την παραμονή σε ήσυχο χώρο και τη λήψη παρακεταμόλης (μόνης ή μαζί με καφεΐνη), σαλικυλικών, παραγώγων της εργοταμίνης, άλλων μη στεροειδών αντιφλεγμονωδών (ΜΣΑ) και βέβαια των τριπτανών. Οι τριπτάνες, που είναι ειδικά αντιημικρανικά φάρμακα, αποτελούν την πρώτη επιλογή για τη θεραπεία των μέτριας ή μεγάλης έντασης ημικρανικών κρίσεων. Τα σαλικυλικά και τα ΜΣΑ δεν θα πρέπει να συνδυάζονται ή να λαμβάνονται διαδοχικά, λόγω αύξησης του κινδύνου γαστρορραγίας. Επίσης, οι τριπτάνες παρουσιάζουν ορισμένες αντενδείξεις, με κυριότερη την περίπτωση της στεφανιαίας νόσου (διαγνωσμένης ή πιθανής), του ΑΕΕ ή άλλων αγγειοπαθειών, της ημιπληγικής ημικρανίας και της ημικρανίας της βασικής αρτηρίας, ενώ δεν πρέπει να συνδυάζονται εντός του ίδιου 24ωρου με εργοταμινικά παράγωγα. Προληπτική αγωγή απαιτείται στην περίπτωση που εμφανίζονται σοβαρές εξάρσεις που προκαλούν διαταραχή στην καθημερινή λειτουργικότητα για περισσότερες από 1-2 φορές την εβδομάδα. Στην περίπτωση αυτή μπορεί να χρησιμοποιηθεί η προπρανολόλη και τους λοιπούς β-αναστολείς με πολύ καλά αποτελέσματα, εφόσον δεν συνυπάρχουν αντενδείξεις. Χρησιμοποιούνται επίσης τα αντιεπιληπτικά και τα αντικαταθλιπτικά φάρμακα, αλλά και η βοτουλινική τοξίνη τύπου Α στην χρόνια ημικρανία. Πιο πρόσφατη εξέλιξη αποτελούν τα μονοκλωνικά αντισώματα κατά του CGRP ή του υποδοχέα του, θεραπεία καινοτόμος και εξειδικευμένη με ιδιαίτερα χαμηλά ποσοστά ανεπιθύμητων ενεργειών. Υπάρχουν και πολλές άλλες μορφές κεφαλαλγίας, όπως η κεφαλαλγία από βήχα, η υπνική κεφαλαλγία, μετά από κόπωση, η αυχενογενής κεφαλαλγία, η οδοντογενής κεφαλαλγία κ.ά. Οι περιπτώσεις αυτές απαιτούν την κατάλληλη διερεύνηση και αντιμετώπιση. Οι πρωτοπαθείς κεφαλαλγίες εξ ορισμού δεν αναμένεται να εμφανίσουν επιπλοκές. Ωστόσο, πολύ σπάνια περιγράφεται η «κακοήθης ημικρανία», όπου μία εντελώς «κανονική» κατά άλλα ημικρανία μπορεί εάν παραταθεί να προκαλέσει εγκεφαλικό έμφρακτο, δηλαδή κανονικό αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο. Ως προς τις επιπλοκές της πρωτοπαθούς κεφαλαλγίας θα πρέπει μάλλον περισσότερη έμφαση να δοθεί σε αυτές που αφορούν την κακή και ανορθολογική χρήση φαρμάκων, με προεξάρχον ανάμεσα σε αυτές, το σύνδρομο κατάχρησης αναλγητικών, καθώς και τις γαστρεντερικές (αντιφλεγμονώδη), ηπατικές (παρακεταμόλη) ή νεφρικές (αντιφλεγμονώδη) βλάβες. Τελευταία, οι νευρολόγοι αναγνωρίζουν μία ακόμη «επιπλοκή»: η ημικρανία, όπως όλα τα «σύνδρομα χρόνιου πόνου», εάν δεν αντιμετωπιστεί εγκαίρως αφήνει «επώδυνα σημάδια» στο σύστημα ενδογενούς αναλγησίας, που μπορεί τελικά αθροιζόμενα να συμβάλουν στη μετατροπή της κατάστασης σε φαρμακο-ανθεκτική. Έτσι, υπάρχουν ασθενείς που ξεκινούν με μορφές κεφαλαλγίας που απαντούν πλήρως και καλά στην αγωγή και που στην πορεία ανακαλύπτουν ότι τα φάρμακα πλέον «δεν τους πιάνουν». Κατά συνέπεια, στην ημικρανία συστήνεται η άμεση αναγνώριση των προειδοποιητικών συμπτωμάτων και η λήψη της κατάλληλης αγωγής, ακόμη και πριν την εμφάνιση του πόνου. Πέραν αυτών, οι κίνδυνοι στην κεφαλαλγία προέρχονται από τη μη έγκαιρη αναγνώριση σοβαρών νευρολογικών καταστάσεων που πρωτοεκδηλώνονται με κεφαλαλγία. Μεταξύ αυτών διαβόητο είναι το ανεύρυσμα του εγκεφάλου. Ένα ανεύρυσμα μπορεί να εκδηλωθεί για πρώτη φορά με μία πολύ μικρή και αυτοπεριοριζόμενη «διαρροή» που προκαλεί μόνο κεφαλαλγία αιφνίδιας έναρξης, ενώ επίκειται ρήξη του και μεγαλύτερη αιμορραγία (του τύπου της υπαραχνοειδούς αιμορραγίας), συχνά καταστροφική. Άλλη βλάβη που μπορεί να προκαλεί κεφαλαλγίες που μάλιστα μιμούνται την ημικρανία είναι η αγγειακή δυσπλασία. Η κατάσταση αυτή προκαλεί επίσης κρίσεις σπασμών ή εστιακά νευρολογικά συμπτώματα. Οι όγκοι εγκεφάλου σπάνια εκδηλώνονται μόνο με κεφαλαλγία, αν και ο περισσότερος κόσμος που εμφανίζει κεφαλαλγίες αυτή την κατάσταση φέρνει πρώτη στο μυαλό του. Για τη διάγνωση των παραπάνω βλαβών μπορεί να διενεργηθούν αξονική τομογραφία, μαγνητική τομογραφία και αγγειογραφία εγκεφάλου. Η αντιμετώπιση μπορεί να είναι ακτινο-επεμβατική για τις αγγειακές βλάβες ή νευροχειρουργική. Στις περιπτώσεις συνύπαρξης πυρετού θα πρέπει πάντα να αποκλειστεί η μηνιγγίτιδα, αν και στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, ο πυρετός ή η ίδια η - ιογενής συνήθως - λοίμωξη προκαλούν έξαρση κεφαλαλγίας τάσης ή ημικρανίας σε προδιαθετιμένα άτομα. Στην περίπτωση πυρετού, μία όχι τόσο σοβαρή κατάσταση που επίσης θα πρέπει να αποκλειστεί είναι η ιγμορίτιδα. Εάν ο πόνος ξεκίνησε αιφνίδια, ιδίως μάλιστα κατά τη διάρκεια σωματικής άσκησης ή της συνουσίας. Η ερμηνεία αυτού του χαρακτηριστικού χρειάζεται προσοχή: σημαίνει ότι ο πόνος ξεκίνησε απότομα με τη μέγιστη ένταση, ως κεραυνός εν αιθρία. Υπάρχουν μάλιστα ασθενείς που περιγράφουν ακόμη και ήχους που ακούστηκαν μέσα στο κεφάλι τους την ίδια χρονική στιγμή, «σαν να σπάει κάτι». Στις περιπτώσεις αυτές θα πρέπει να αποκλειστεί το ενδεχόμενο υπαραχνοειδούς αιμορραγίας. Κάθε πρωτοεμφανιζόμενη κεφαλαλγία θα πρέπει να εκτιμάται από το νευρολόγο. Επομένως, το πρώτο βασικό ερώτημα είναι εάν ο ασθενής πάσχει γενικά από πονοκεφάλους ή εάν του συμβαίνει για πρώτη φορά στη ζωή του. Ακόμη όμως και στην περίπτωση του προϋπάρχοντος σχετικού ιστορικού, υπάρχουν ορισμένες ενδείξεις για ιατρική αξιολόγηση και πιθανή περαιτέρω διερεύνηση: αυτές είναι βασικά οι μεταβολές από το γνωστό στον ασθενή «μοτίβο»: μεταβολές στη συχνότητα των πονοκεφάλων, ασυνήθιστη ένταση, ανεπαρκής απάντηση σε ένα «δοκιμασμένο» και αποτελεσματικό έως τώρα αναλγητικό, διαφορετική εντόπιση, πρωτοεμφανιζόμενα συμπτώματα. Οι μεταβολές αυτές επίσης είναι «προβλεπόμενες» στις λειτουργικές κεφαλαλγίας, όποτε ο ίδιος ο ασθενής συνήθως μπορεί να απαντήσει στο εάν η παρούσα κατάστασή του διαφέρει από «ό, τι ήξερε έως τώρα». Στην περίπτωση που συνυπάρχει πυρετός, «θόλωση», οποιασδήποτε μορφής εξάνθημα στο πρόσωπο ή αλλού, ρινική καταρροή, ρινική συμφόρηση. Στην περίπτωση που υπάρχουν στα μεσοδιαστήματα των πονοκεφάλων άλλα συμπτώματα. Υπάρχουν ασθενείς που εξ αιτίας της φτωχής απάντησης των πονοκεφάλων τους στα συνήθη αναλγητικά καταλήγουν να λαμβάνουν τέτοια φάρμακα κατά κόρον και σχεδόν καθημερινά, συχνά αναμειγνύοντάς τα. Οι ασθενείς αυτοί θα πρέπει να παραπέμπονται στο νευρολόγο, διότι πέραν των επιπλοκών της μακροχρόνιας χρήσης φαρμάκων, κινδυνεύουν από το «σύνδρομο κατάχρησης αναλγητικών». Βασικό χαρακτηριστικό αυτού του συνδρόμου είναι η καθημερινή εμφάνιση πονοκεφάλου, που προοδευτικά γίνεται ανθεκτικότερος στα αναλγητικά, προκαλώντας τελικά εξάρτηση του ατόμου από αυτά. Έχει ειδική φαρμακολογική και συμπεριφεριολογική αντιμετώπιση, βάση της οποίας είναι η πλήρης απαγόρευση της χρήσης αναλγητικών. Ιδιαίτερα η παρακεταμόλη, μαζί με τα σκευάσματα που περιέχουν ταυτόχρονα κωδεΐνη ή καφεΐνη είναι στις πρώτες θέσεις μεταξύ των ουσιών που προκαλούν τέτοιους είδους προβλήματα, αφού άλλωστε έρχεται και πρώτη στη χρήση. Γενικά, τα απλά αναλγητικά δεν θα πρέπει να λαμβάνονται σε περισσότερες από 15 συνολικά ημέρες το μήνα. Η ανάγκη για μεγαλύτερη χρήση τους σηματοδοτεί την παραπομπή στο νευρολόγο προκείμενου να χορηγηθεί αγωγή πρόληψης. Αν και στο Δυτικό κόσμο η τάση είναι ο ασθενής με πονοκέφαλο να προσμένει ταχεία υποχώρηση λαμβάνοντας ένα χάπι, όλες οι μορφές κεφαλαλγίας και ιδιαίτερα η ημικρανία υποχωρούν συνήθως με την ανάπαυση, την ηρεμία και τον ύπνο. Σε ορισμένες χώρες μάλιστα, υπάρχουν ιατρεία κεφαλαλγίας εκτός νοσοκομείων, όπου στην αγωγή, εκτός από το κατάλληλο παυσίπονο περιλαμβάνεται η ανάπαυση ή ύπνος σε ήσυχο και απομονωμένο δωμάτιο. Η σύγκριση με τα τμήματα επειγόντων περιστατικών της πλειοψηφίας των νοσοκομείων παγκοσμίως μάλλον είναι κωμική. Στην κεφαλαλγία τάσης, η παρακεταμόλη συνήθως επαρκεί. Η καλύτερη πρακτική είναι να λαμβάνει κανείς την παρακεταμόλη αμέσως μόλις αντιλαμβάνεται την έναρξη του πονοκεφάλου. Η δόση της παρακεταμόλης με πλήρες αναλγητικό αποτέλεσμα είναι τα 1000 mg. Η δόση αυτή ωστόσο, καλό να μην επαναληφθεί πριν την πάροδο 8ώρου. Αντίθετα, η δόση των 500 mg μπορεί να επαναληφθεί σε 4 ώρες εάν απαιτείται. Στην περίπτωση που δεν επέλθει ανακούφιση ή που από το ιστορικό χρήσης παρακεταμόλης δεν αναμένεται ανακούφιση, εναλλακτικά μπορούν να χρησιμοποιηθούν μη στερινοειδή αντιφλεγμονώδη (ΜΣΑ) φάρμακα, με συνηθέστερο εκπρόσωπο την ασπιρίνη. Όλα τα ΜΣΑ είναι αποτελεσματικά, όποτε θα πρέπει να δίνεται σημασία στη δυνατότητα πρόκλησης ανεπιθύμητων ενεργειών, κυρίως από το στομάχι και θα πρέπει να μην υπάρχει ιστορικό γαστρίτιδας ή έλκους. Προσοχή χρειάζεται επίσης στην καρδιακή ανεπάρκεια, στο άσθμα, στην αρτηριακή υπέρταση και στη νεφρική ανεπάρκεια. Η επαναλαμβανόμενη χρήση των ΜΣΑ θα πρέπει να είναι ακόμη πολύ πιο μετρημένη σε σχέση με αυτήν της παρακεταμόλης. Στην περίπτωση της ημικρανιακής κρίσης γενικά ισχύουν τα παραπάνω, με την επισήμανση ότι η παρακεταμολη δεν έχει συνήθως καλή δράση και είναι απαραίτητη η προσφυγή σε ένα ΜΣΑ του οποίου καλό είναι να γνωρίζουμε καλά τη δοσολογία και τις αντενδείξεις. Η ασπιρίνη θα πρέπει να χορηγείται στην πλήρη δόση ενηλίκου, δηλαδή τα 1000 mg. Αν χορηγηθεί παρακεταμόλη, πολύ γρηγορότερη έναρξη δράσης έχουν οι διαλυόμενες μορφές. Γενικά στην ημικρανία έχει πολύ μεγάλη σημασία ο χρόνος λήψης της αγωγής, αφού εάν ο πόνος «έχει εγκατασταθεί για τα καλά», η απάντηση στην αναλγητική αγωγή είναι αποδεδειγμένα μικρότερη. Έτσι, καλό είναι ο ασθενής να προμηθεύεται το σκεύασμα που τον βοηθά ώστε να το λαμβάνει εγκαίρως. Η παραπάνω αρχή εξάλλου αποτελεί λόγο αποκλεισμού ορισμένων ΜΣΑ με βραδεία έναρξη δράσης. Κατόπιν συνταγής ιατρού μπορούν να χορηγηθούν και οι τριπτάνες, με την προϋπόθεση ότι θα τηρηθούν οι κανόνες ασφάλειας που αναφέρονται παραπάνω, ο ίδιος ο ασθενής είναι βέβαιος για τη διάγνωση και την απάντηση του πονοκεφάλου του στην αγωγή, έχει ξαναλάβει τριπτάνη με συνταγή νευρολόγου και είναι βέβαια αξιόπιστος. Οι διαφορές τριπτανες έχουν διαφορετικό προφίλ έναρξης και αποδρομής της δράσης, ενώ μία τριπτανη μπορεί να είναι αποτελεσματική σε συγκεκριμένο ασθενή τη στιγμή που μία άλλη απέτυχε. Οι συνήθεις ανεπιθύμητες ενέργειες των τριπτανών περιλαμβάνουν αστάθεια, ζάλη, ναυτία και συσφικτικό αίσθημα σε διαφορά σημεία του σώματος. Εάν η κεφαλαλγία συμβαίνει πάνω από 1-2 φορές την εβδομάδα απαιτεί καθημερινή θεραπεία για ένα διάστημα, με φάρμακα που θα επιλέξει ο νευρολόγος. Τα κοινά παυσίπονα που αναφέρονται παραπάνω δεν θα πρέπει να χρησιμοποιούνται για πάνω από 5 συνεχόμενες ημέρες, λόγω του κινδύνου ανεπιθύμητων ενεργειών, ενίοτε σοβαρών. Ελληνική Εταιρία Κεφαλαλγίας Headaches.gr- Ενημερωτική ιστοσελίδα για την ημικρανία, αλλά και για άλλους πονοκεφάλους Σύλλογος Ασθενών με Ημικρανία και Κεφαλαλγία Ελλάδος | Ο πονοκέφαλος ή κεφαλαλγία θεωρείται ότι είναι το συχνότερο σύμπτωμα για το οποίο αναζητείται ιατρική συμβουλή. Σε κάποιες περιπτώσεις ο πονοκέφαλος αποτελεί σύμπτωμα μιας υποκείμενης πάθησης ή συνδρόμου και τότε ονομάζεται "δευτεροπαθής κεφαλαλγία", ενώ - συχνότερα- δεν υπάρχει κάποια υποκείμενη αιτία και ο πονοκέφαλος αποτελεί ο ίδιος νόσο, οπότε και αποκαλείται "πρωτοπαθής" κεφαλαλγία. Η διάκριση μεταξύ των δύο καταστάσεων ανήκει στην αρμοδιότητα του νευρολόγου, ενώ ενίοτε μπορεί να απαιτηθεί συμβολή και από ιατρούς άλλων ειδικοτήτων, όπως οφθαλμίατρος, ΩΡΛ, οδοντίατρος, γναθολόγος και άλλοι. Ο πονοκέφαλος είναι ένα σύμπτωμα που μπορεί να εμφανιστεί στον οποιονδήποτε και είναι ένα από τα πλέον διφορούμενης σημασίας συμπτώματα. Για κάποιους μπορεί να αποτελεί τακτική ρουτίνα και «κομμάτι της ζωής τους», ενώ άλλοι δεν εμφανίζουν πονοκέφαλο σχεδόν ποτέ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BA%CE%AD%CF%86%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CF%82 |
Διανθρωπισμός | Σύμφωνα με μια μελέτη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου το 2006, ο διανθρωπισμός είναι η πολιτική έκφραση της ιδεολογίας ότι η τεχνολογία και η επιστήμη πρέπει να χρησιμοποιούνται για την ενίσχυση των ανθρώπινων ικανοτήτων. Σύμφωνα με τον Amon Twyman του Ινστιτούτου Δεοντολογίας και Αναδυόμενων Τεχνολογιών (IEET), οι πολιτικές φιλοσοφίες που υποστηρίζουν τον δανθρωπισμό περιλαμβάνουν τον κοινωνικό φουτουρισμό, τον τεχνο-προοδευτισμό, τον τεχνο-ελευθερισμό και τον αναρχο-διανθρωπισμό. Ο Twyman θεωρεί ότι τέτοιες φιλοσοφίες αποτελούν συλλογικά τον πολιτικό διανθρωπισμό. Ο αναρχο-διανθρωπισμός ή αναρχο-τρανσουμανισμός είναι μια φιλοσοφία που συνθέτει τον αναρχισμό με τον διανθρωπισμό που αφορά τόσο την κοινωνική όσο και τη σωματική ελευθερία αντίστοιχα. Οι αναρχο-διανθρωπιστές ορίζουν την ελευθερία ως επέκταση της ικανότητάς του να βιώνει τον κόσμο γύρω τους. Η φιλοσοφία αντλείται σε μεγάλο βαθμό από τον ατομικιστικό αναρχισμό των William Godwin, Max Stirner και Voltairine de Cleyre καθώς και τον κυβερνοφεμινισμό που παρουσίασε η Donna Haraway στο μανιφέστο του Cyborg . Εξετάζει ζητήματα που αφορούν τη σωματική αυτονομία, αναπηρία, φύλο, νευρο -ποικιλομορφία, queer θεωρία επιστήμη και σεξουαλικότητα ενώ παρουσιάζουν κριτικές μέσω αναρχικών και διανθρωπιστικών φακών ικανότητας, cisheteropatriarchy και πριμιτιβισμού . Οι αναρχο-διανθρωπιστές επικρίνουν επίσης τις μη αναρχικές μορφές του διανθρωπισμού, όπως ο δημοκρατικός διανθρωπισμός και ο ελευθεριακός διανθρωπισμός ως ασυνεπείς και αδιαμφισβήτητες λόγω του ότι διατηρούν το κράτος . Θεωρούν τέτοια όργανα εξουσίας ως εγγενώς ανήθικα και ασυμβίβαστα με την επιτάχυνση της κοινωνικής και υλικής ελευθερίας για όλα τα άτομα. Ο αναρχο-διανθρωπισμός είναι αντι-καπιταλιστικός, υποστηρίζοντας ότι η καπιταλιστική συσσώρευση πλούτου θα οδηγούσε σε δυστοπία αν συνεργάστεί με τον διανθρωπισμό. Ο αναρχο-διανθρωπισμός υποστηρίζει την ίση πρόσβαση σε προηγμένες τεχνολογίες που επιτρέπουν τη μορφολογική ελευθερία και τα διαστημικά ταξίδια. Ο δημοκρατικός διανθρωπισμός, ένας όρος που επινοήθηκε από τον Τζέιμς Χιουζ το 2002, αναφέρεται στη στάση των διανθρωπιστών (υποστηρικτές για την ανάπτυξη και χρήση τεχνολογιών ανθρώπινης ενίσχυσης ) που υποστηρίζουν φιλελεύθερες, κοινωνικές ή / και ριζοσπαστικές δημοκρατικές πολιτικές απόψεις. Ο ελευθεριακός τρανσουμανισμός είναι μια πολιτική ιδεολογία που συνθέτει τον ελευθεριασμό και τον διανθρωπισμό . Αυτοπροσδιορισμένοι ελευθεριακοί διανθρωπιστές, όπως ο Ronald Bailey του <i id="mwAVM">περιοδικού Reason</i> και ο Glenn Reynolds του Instapundit, υποστηρίζουν το «δικαίωμα στην ανθρώπινη ενίσχυση » που υποστηρίζουν ότι η ελεύθερη αγορά είναι ο καλύτερος εγγυητής αυτού του δικαιώματος, ισχυριζόμενος ότι παράγει μεγαλύτερη ευημερία και προσωπική ελευθερία από άλλα οικονομικά συστήματα. Maher, Derek F.· Mercer, Calvin, επιμ. (2009). Religion and the implications of radical life extension (1st έκδοση). New York: Palgrave Macmillan. ISBN 978-0-230-10072-5. Cole-Turner, Ronald, επιμ. (2011). Transhumanism and transcendence : Christian hope in an age of technological enhancement. Washington, D.C.: Georgetown University Press. ISBN 978-1-58901-780-1. Hansell, Gregory R· Grassie, William, επιμ. (2011). H+/-: Transhumanism and Its Critics. Philadelphia: Metanexus Institute. ISBN 978-1-45681-567-7. More, Max· Vita-More, Natasha, επιμ. (2013). The transhumanist reader : classical and contemporary essays on the science, technology, and philosophy of the human future (1.publ. έκδοση). Hoboken, N.J.: Wiley. ISBN 978-1-118-33429-4. Mercer, Calvin· Trothen, Tracy, επιμ. (2014). Religion and transhumanism : the unknown future of human enhancement. Westport, CT: Praeger. ISBN 9781440833250. Mercer, Calvin· Maher, Derek, επιμ. (2014). Transhumanism and the Body: The World Religions Speak. New York: Palgrave Macmillan. ISBN 9781137365835. Ranisch, Robert· Sorgner, Stefan Lorenz, επιμ. (2014). Post- and Transhumanism. Bruxelles: Peter Lang. ISBN 978-3-631-60662-9. Εισαγωγή στην πολιτική του αύριο Δημοκρατία του Cyborg Αρχειοθετήθηκε 2016-09-08 στο Wayback Machine. Ινστιτούτο Ηθικής και Αναδυόμενων Τεχνολογιών "Διανθρωπισμός : το επόμενο βήμα του πολιτισμού" του Jan Krepelka H+Pedia Transhumanist Wiki What is Transhumanism? | Ο διανθρωπισμός (Transhumanism) είναι φιλοσοφικό κίνημα που υποστηρίζει τον μετασχηματισμό της ανθρώπινης κατάστασης αναπτύσσοντας και καθιστώντας ευρέως διαθέσιμες εξελιγμένες τεχνολογίες για να ενισχύσει σημαντικά την ανθρώπινη διάνοια και φυσιολογία.Οι διανθρωπιστές στοχαστές μελετούν τα πιθανά οφέλη και τους κινδύνους των αναδυόμενων τεχνολογιών που θα μπορούσαν να ξεπεράσουν τους θεμελιώδεις ανθρώπινους περιορισμούς, καθώς και τους ηθικούς. περιορισμούς της χρήσης τέτοιων τεχνολογιών. Η πιο συνηθισμένη δια-ανθρωπιστική θεωρία είναι ότι τα ανθρώπινα όντα μπορεί τελικά να είναι σε θέση να μεταμορφωθούν σε διαφορετικά όντα με ικανότητες που επεκτάθηκαν σε μεγάλο βαθμό από την τρέχουσα κατάσταση ώστε να αξίζουν την ετικέτα των μεταθανάτων όντων.Η σύγχρονη έννοια του όρου «διανθρωπισμός» είχε πρωτοπαρουσιαστεί από έναν από τους πρώτους καθηγητές της μελλοντολογίας, ενός ανθρώπου που άλλαξε το όνομά του σε FM-2030. Στη δεκαετία του 1960, δίδαξε «νέες έννοιες του ανθρώπου» στο The New School όταν άρχισε να εντοπίζει ανθρώπους που υιοθετούν τεχνολογίες, τρόπους ζωής και κοσμοθεωρίες «μεταβατικές» στον μεταθανάτιο ως «μετάνθρωπος». Ο ισχυρισμός του θα έθετε το πνευματικό θεμέλιο για τον Βρετανό φιλόσοφο Max More να αρχίσει να αρθρώνει τις αρχές του Μετανθρωπισμόυ ως φουτουριστικής φιλοσοφίας το 1990 και να οργανώνει στην Καλιφόρνια μια ιντελιγκέντσια που έχει έκτοτε εξελιχθεί στο παγκόσμιο υπερ-ανθρωπιστικό κίνημα.Επηρεασμένο από σπερματικά έργα επιστημονικής φαντασίας, το υπερανθρωπιστικό όραμα μιας μεταμορφωμένης μελλοντικής ανθρωπότητας έχει προσελκύσει πολλούς υποστηρικτές και επικριτές από ένα ευρύ φάσμα προοπτικών, συμπεριλαμβανομένης της φιλοσοφίας και της θρησκείας. Το 2017 το Penn State University Press, σε συνεργασία με τους Stefan Lorenz Sorgner και James Hughes, δημιούργησαν το περιοδικό Postthuman Studies, το οποίο είναι το πρώτο ακαδημαϊκό περιοδικό αφιερωμένο αποκλειστικά στο posthuman που έχει ως στόχο να αποσαφηνίσει τις έννοιες του μετανθρωπισμού και του υπερανθρωπισμού, καθώς και σύγκριση και αντίθεση και των δύο. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%80%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82 |
Λάμπεια Ηλείας | Το όνομα «Λάμπεια» δόθηκε στο χωριό λόγω της τοποθεσίας στην οποία είναι χτισμένο, στα Λάμπεια Όρη του Ερυμάνθου. Το όνομα «Δίβρη», με το οποίο το χωριό είναι γνωστό στους ντόπιους και τους κατοίκους των γύρω περιοχών, έχει αρκετές και πολλές φορές αντικρουόμενες εκδοχές ως προς τη σημασία του. Η παλιά ονομασία Δίβρη αντικαταστάθηκε την περίοδο 1928-1929 σε Πρινόφυτον προτού αλλάξει ξανά σε Λάμπεια με το ΦΕΚ 164Α της 03/05/1929. Η Λάμπεια βρίσκεται στα σύνορα των νομών Ηλείας, Αχαΐας και Αρκαδίας, ανήκει ωστόσο στον Νομό Ηλείας. Είναι χτισμένη περίπου σε υψόμετρο 900μ. στα Λάμπεια Όρη, που αποτελούν κομμάτι του Ερυμάνθου. Συνορεύει με τους Νομούς Αχαΐας και Αρκαδίας, καθώς και με τους Δήμους Φολόης και Λασιώνος του Νομού Ηλείας. Βρίσκεται περίπου στα μισά της Εθνικής οδού Πατρών - Τρίπολης «111», απέχοντας 86χλμ. από την Τρίπολη και 84χλμ. από την Πάτρα. Για την Λάμπεια στην αρχαιότητα δεν έχουμε επαρκείς πληροφορίες, καθώς δεν σώζονται ιδιαίτερα αρχαιολογικά ευρήματα. Η γραπτή περιγραφή του Παυσανία ωστόσο πως: «Εν Λαμπεία είχε τας πηγάς ο ποταμός Ερύμανθος, ήν δε το όρος τούτο ιερόν του Πανός και μοίρα του όρους Ερυμάνθου» καθώς και σημαντικότατα αρχαιολογικά ευρήματα σε όμορους Δήμους, καταμαρτυρούν ότι στην ευρύτερη περιοχή υπήρχαν αξιόλογοι οικισμοί οι οποίοι προκαλούσαν το ενδιαφέρον περιηγητών. Λόγω του δύσβατου της περιοχής και της ορεινής τοποθεσίας της, στη Λαμπεία δεν υπήρξε ποτέ έντονη παρουσία κατακτητών, συμπεριλαμβανομένων και των Τούρκων, οι οποίοι προτιμούσαν για στρατηγικούς λόγους να στρατοπεδεύουν στα πεδινά του νομού. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η περιοχή να μπορέσει να ανθίσει τόσο οικονομικά όσο και πνευματικά καθώς και να προσφέρει κατα καιρούς αγωνιστές στον αγώνα για την απελευθέρωση του Έθνους. Ξεχωριστή αναφορά θα πρέπει να γίνει για τη μονή Ζωοδόχου Πηγής στην οποία λειτουργούσε και κρυφό σχολειό, το οποίο είναι σήμερα ανοιχτό για τους επισκέπτες. Μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους, η Λάμπεια αξιοποίησε στο έπακρο την ευνοϊκή θέση της καθώς και τη μικρή της απόσταση από μεγάλες πόλεις της Πελοποννήσου (Πάτρα, Πύργος, Τρίπολη) και εξελίχθηκε σε σημαντικό οικονομικό, εμπορικό και πολιτισμικό κέντρο για τα γύρω χωριά και την ευρύτερη περιοχή. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι στη Δίβρη λειτούργησε το πρώτο σχολείο στην Ηλεία μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους το 1821 ενώ αποτελεί γενέτειρα πολλών πολιτικών οικογενειών, όπως είναι οι οικογένειες Πετραλιά, Στεφανόπουλου, Παναγούλη, Ζαφειρόπουλου κ.ά. Το κύμα εσωτερικής μετανάστευσης που εμφανίστηκε στην Ελλάδα κατά τη δεκαετία του '50 δε θα μπορούσε να αφήσει ανεπηρέαστη και την Λάμπεια. Πολλοί κάτοικοί της μετανάστευσαν σε μεγάλες πόλεις (κυρίως στον Πύργο, στην Πάτρα και στην Αθήνα), κατάσταση που συνεχίζεται ακόμα και στις μέρες μας. Οι πεντακόσιοι περίπου μόνιμοι κάτοικοί της (απογραφή 2011) ασχολούνται κυρίως με το εμπόριο και την κτηνοτροφία. Το καλοκαίρι ωστόσο ο πληθυσμός αυξάνεται σημαντικά καθώς οι μετανάστες από τις γειτονικές μεγάλες πόλεις επιστρέφουν για μεγάλα διαστήματα. Ο πληθυσμός της Λαμπείας γνώρισε σημαντική αύξηση την περίοδο 1861 - 1879 και απο τότε έχει μειωθεί δραματικά. Απο τους 2.017 κατοίκους του 1879 έχει φτάσει τους 468 μόνιμους κατοίκους το 2011, ακολουθόντας την τάση μεγάλης πληθυσμιακής συρρίκνωσης των ορεινών οικισμών της χώρας εξαιτίας της αστυφιλίας. Η Λάμπεια περιβάλλεται από φυσική ομορφιά, ενώ οι συνοικισμοί της έχουν διατηρήσει σε πολύ μεγάλο βαθμό την παραδοσιακή πελοποννησιακή αρχιτεκτονική. Αξιοθέατα του χωριού αποτελούν η βυζαντινή εκκλησία του 12ου αιώνα, το κρυφό σχολειό, η Μονή Ζωοδόχου Πηγής ή Μονή Άνω Δίβρης, που χρονολογείται από τον 15ο αιώνα, οι βρύσες της κ.ά. Στην περιφέρεια της Λάμπειας βρίσκεται και το γεφύρι της «Κλομποκής», κτισμένο μάλλον τον 19ο αιώνα αποτελώντας σημαντικό κόμβο επικοινωνίας του παρελθόντος, που γεφυρώνει τον ομώνυμο χείμαρρο ή «Διβριώτικο ποτάμι» και αποτελεί, μαζί με τα υπόλοιπα γεφύρια της περιοχής, υπέροχο δείγμα παραδοσιακής λαϊκής τεχνικής. Στη Λάμπεια υπάρχει το Πνευματικό Κέντρο Δίβρης στο οποίο διοργανώνονται κοινωνικές, μορφωτικές, πολιτιστικές εκδηλώσεις και δραστηριότητες, όπως λ.χ. το «Φεστιβάλ του Βουνού». Το «Χορευτικό Σεργιάνι» στις 20 Ιουνίου και το «Αντάμωμα στα Έλατα» στις 27 Ιουλίου είναι επίσης αξιοσημείωτες εκδηλώσεις της περιοχής. Τη Λάμπεια έχουν ως αναφορά η Πανελλήνια Εκπολιτιστική Ένωση Λαμπειέων (Διβριωτών) και ο Σύλλογος Διβριωτών Αθηναίων ενώ στην Λάμπεια έχει έδρα η τοπική εφημερίδα «Εντός» καθώς και το περιοδικό «Δίβρη». Σύλλογος Διβριωτών υπάρχει και στην Πάτρα. Γιώργος Βασιλακόπουλος, πρώην καλαθοσφαιριστής, πολιτικός, επιχειρηματίας και επί χρόνια σημαντικός αθλητικός παράγοντας του μπάσκετ Τάσης Καζάζης, πολιτικός, δήμαρχος Πύργου Παύλος Μάτεσις, θεατρικός συγγραφέας και μεταφραστής Φάνη Πάλλη-Πετραλιά, πολιτικός Αλέξανδρος Παναγούλης, πολιτικός και ποιητής Στάθης Παναγούλης, πολιτικός Άγγελος Πετραλιάς, πολιτικός Αντώνιος Αγγ. Πετραλιάς, πολιτικός, δήμαρχος Δίβρης Αντώνιος Ν. Πετραλιάς, πολιτικός Επαμεινώνδας Πετραλιάς, αθλητής σε πολλά αθλήματα, αθλητικός παράγοντας και ιδρυτής πολλών συλλόγων στην Ελλάδα Θάνος Πετραλιάς, πολιτικός, δήμαρχος Δίβρης Στέφανος Πετραλιάς, πολιτικός Βάσος Στεφανόπουλος, πολιτικός, Στέφανος Β. Στεφανόπουλος, πολιτικός, πανεπιστημιακός Στέφανος Χ. Στεφανόπουλος, πολιτικός, πρώην πρωθυπουργός Χρήστος Στεφανόπουλος, πολιτικός, δήμαρχος Δίβρης Ηλίας Τσεριώνης, πολιτικός Οικογένεια Πετραλιά Οικογένεια Στεφανόπουλου Αποτελέσματα της Απογραφής Πληθυσμού-Κατοικιών 2011 που αφορούν στο Μόνιμο Πληθυσμό της Χώρας, Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας, τχ. 2ο, φ. 3465 (28 Δεκεμβρίου 2012). Ε.Σ.Υ.Ε. - Μόνιμος Πληθυσμός της Ελλάδος. Απογραφή 2001, Αθήνα 2004. ISBN 960-86704-8-9. Νίκος Β. Αναστόπουλος, Η Δίβρη Ηλείας στο διάβα των αιώνων, Αθήνα 1994. Πολιτιστικός Αναπτυξιακός Σύνδεσμος «ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ», Τα χωριά νότια του Ερυμάνθου, Εκδόσεις Κόμβος, Αθήνα 2001. Μητροπολίτης πρώην Ηλείας Αντώνιος, «Η Δίβρη», Πελοποννησιακή Πρωτοχρονιά 1961, σελ. 29-42. Αφιέρωμα στο χωριό από την εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ. tanea.gr Γεφύρι Κλομποκής στη Δίβρη της Ηλείας. Ιστολόγιο: «Αρχείο Γεφυριών Πελοποννήσου», 17 Ιανουαρίου 2013. Ανακτήθηκε: 08/09/2016. Δήμος Λάμπειας. erymanthos.eu. Ανακτήθηκε: 08/09/2016. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Λάμπειας Ηλείας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 09/04/2018. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Κοινότητας Λάμπειας Ηλείας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 09/04/2018. Η Λάμπεια στο χάρτη της Google Ιερά Μονή Χρυσοπηγής Δίβρης. imilias.gr. Ανακτήθηκε: 08/09/2016. Κώστας Παπαντωνόπουλος, «Η συγκοινωνία στην ορεινή Ηλεία – η Ζέμπελη». antroni.gr. 28 Δεκεμβρίου 2011. Ανακτήθηκε: 31/01/2019. Σελίδα για τη Λαμπεία από site του γειτονικού δήμου Λασιώνος. antroni.gr Σελίδα για τη Λαμπεία με πολλές πληροφορίες και πλούσιο φωτογραφικό υλικό. arcadia.ceid.upatras.gr Σελίδα με αρκετό φωτογραφικό υλικό. mydivri.gr Video από αφιέρωμα της εκπομπής «Γυρίσματα» στην Λάμπεια. Video από αφιέρωμα της εκπομπής «Μένουμε Ελλάδα» στην Λάμπεια. | Για τοπωνύμια με την ονομασία Δίβρη, δείτε: ΔίβρηΗ Λάμπεια, γνωστή και ως Λαμπεία ή ακόμα περισσότερο με την παλαιότερή της ονομασία Δίβρη, είναι ιστορικό κεφαλοχώρι της Ηλείας. Διοικητικά ανήκει στον Δήμο Αρχαίας Ολυμπίας ενώ παλαιότερα αποτελούσε την έδρα του Καποδιστριακού Δήμου Λάμπειας. Στην απογραφή του 2001 είχε 506 μόνιμους κατοίκους και η ομώνυμη κοινότητα συνολικά 578. Στην απογραφή του 2011 βρέθηκε να έχει 468 μόνιμους κάτοικους ενώ η Τοπική Κοινότητα Λάμπειας είχε 529. Στο κέντρο του χωριού υπάρχουν ξενοδοχείο, ξενώνας, ενοικιαζόμενα δωμάτια, παραδοσιακά και σύγχρονα καφενεία, εστιατόρια, και εμπορικά καταστήματα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%AC%CE%BC%CF%80%CE%B5%CE%B9%CE%B1_%CE%97%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%B1%CF%82 |
Αειφόρος σχεδίαση | Η πρόθεση της αειφόρου σχεδίασης είναι «η εξάλειψη των αρνητικών επιπτώσεων στο περιβάλλον μέσα από τον επιδέξιο και ευαίσθητο σχεδιασμό». [1] Οι εφαρμογές της αειφόρου σχεδίασης στοχεύουν στους ανανεώσιμους πόρους, σε όσο το δυνατόν λιγότερες επιπτώσεις στο περιβάλλον, και στη σύνδεση του ανθρώπου με το φυσικό περιβάλλον. Πέρα από την «εξάλειψη των αρνητικών περιβαλλοντικών επιπτώσεων», στην αειφόρος σχεδίαση πρέπει να δημιουργούνται έργα που να είναι ουσιαστικά καινοτομίες έτσι ώστε να μπορεί να αλλάξει η συμπεριφορά του. Μια δυναμική ισορροπία μεταξύ της οικονομίας και της κοινωνίας, που προορίζεται για τη δημιουργία μακροχρόνιων σχέσεων μεταξύ του χρήστη και του αντικειμένου / υπηρεσίας και, τέλος, να σέβεται και να λαμβάνει υπόψη τις περιβαλλοντικές και κοινωνικές διαφορές. Νόμος ελάχιστου κόστους Η αρχή ότι όλες οι κατευθύνσεις της προόδου έχουν εκτραπεί, τελειώνει με το νόμο του ελάχιστου κόστους, και είναι προφανές στην τυπική «S» καμπύλη της τεχνολογίας του κύκλου ζωής και στην ωφέλιμη ζωή του κάθε συστήματος. Ελάχιστο κόστος είναι το αποτέλεσμα της επίτευξης των φυσικών ορίων. Κοινή πρακτική διαχείρισης των επιχειρήσεων είναι να ερευνά το ελάχιστο κόστος σε κάθε κατεύθυνση που κινείται μια εκστρατεία, ως ένδειξη ελαxiστοποίησης της ευκαιρίας, δηλαδή της δυνατότητας για επιταχυνόμενη αποκλιμάκωση και ένα σήμα για να αναζητηθούν νέες ευκαιρίες αλλού. Μη βιώσιμη επένδυση Ένα πρόβλημα προκύπτει όταν δυσκολευόμαστε να διακρίνουμε τα όρια ενός πόρου, έτσι αυξάνοντας τις επενδύσεις στα ελάχιστα κόστη, μπορεί να φανεί κερδοφόρα κίνηση, όπως στην τραγωδία των «κοινών πολιτικών», αλλά μπορεί να οδηγήσει σε κατάρρευση. Αυτό το πρόβλημα της αύξησης των επενδύσεων σε μείωση των πόρων έχει επίσης μελετηθεί σε σχέση με τα αίτια κατάρρευσης του πολιτισμού από τον Joseph Tainter. [3] Αυτή το φυσικό σφάλμα στην επενδυτική πολιτική συνέβαλε στην κατάρρευση τόσο της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας όσο και των Μάγια. Η ανακούφιση πιεσμένων πηγών απαιτεί την μείωση της πίεσης που τους ασκείται, όχι τη συνεχή αύξηση της κι ας είναι αποτελεσματικό κάποιες φορές. Πρόληψη δημιουργίας αποβλήτων Αρνητικές επιδράσεις των αποβλήτων Περίπου 80 εκατομμύρια τόνοι αποβλήτων παράγονται συνολικά μόνο στο Ηνωμένο Βασίλειο, κάθε χρόνο, για παράδειγμα. [5] Και με αναφορά μόνο σε οικιακά απορρίμματα, μεταξύ 1991/92 και 2007/08, παράγονται κατά μέσο όρο 1,35 κιλά αποβλήτων ανά ημέρα κατ’ άτομο στη Αγγλία. Η πείρα έχει δείξει ότι πλέον δεν υπάρχει απόλυτα ασφαλής μέθοδος απόρριψης των αποβλήτων. Όλες οι μορφές απόρριψης έχουν αρνητικές επιπτώσεις στο περιβάλλον, στη δημόσια υγεία, καθώς και στις τοπικές οικονομίες. Οι χώροι υγειονομικής ταφής έχουν μολύνει το πόσιμο νερό. Σκουπίδια που καίγονται σε εγκαταστάσεις αποτέφρωσης έχουν δηλητηριάσει τον αέρα, το έδαφος και το νερό. Η πλειοψηφία των συστημάτων επεξεργασίας νερού αλλάζει την τοπική οικολογία. Οι προσπάθειες για τον έλεγχο ή τη διαχείριση των αποβλήτων αποτυγχάνουν να εξαλείψουν τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις. Τα τοξικά συστατικά των προϊόντων οικιακής χρήσης εγκυμονούν σοβαρούς κινδύνους για την υγεία και επιδεινώνουν το πρόβλημα των σκουπιδιών. Στις ΗΠΑ, περίπου οκτώ κιλά, σε κάθε τόνο οικιακών απορριμάτων, περιέχουν τοξικές ουσίες, όπως βαρέα μέταλλα (νικέλιο, μόλυβδος, κάδμιο, υδράργυρος από μπαταρίες, οργανικές ενώσεις που βρίσκονται στα φυτοφάρμακα και στα καταναλωτικά προϊόντα, όπως σπρέι αποσμητικό χώρου, βερνίκια νυχιών, καθαριστικά, και άλλα προϊόντα. [7] Όταν καίγονται ή θάβονται, τοξικά υλικά αποτελούν επίσης μια σοβαρή απειλή για τη δημόσια υγεία και το περιβάλλον. Ο μόνος τρόπος για να αποφευχθεί η περιβαλλοντική ζημία από τα απόβλητα είναι να αποτραπεί η δημιουργία τους. Πρόληψη της ρύπανσης σημαίνει ότι αλλάζει ο τρόπος που διεξάγονται οι δραστηριότητες και εξαλείφεται η πηγή του προβλήματος. Αυτό δεν σημαίνει να μην το κάνουμε καθόλου, αλλά να γίνεται διαφορετικά. Για παράδειγμα, προλαμβάνοντας τη ρύπανση από σκουπίδια που προκαλούνται από δοχεία αναψυκτικών μιας χρήσης δεν σημαίνει πως θα σταματήσουμε να παράγουμε και να πίνουμε αναψυκτικά, απλά θα επαναχρησιμοποιούμε τα δοχεία. Θα ανακυκλώνουμε κοινώς. Στρατηγικές πρόληψης αποβλήτων Κατά το σχεδιασμό των εγκαταστάσεων, μια ολοκληρωμένη στρατηγική σχεδιασμού είναι απαραίτητη για την πρόληψη της δημιουργίας στερεών αποβλήτων. Μια καλή στρατηγική για την πρόληψη των απορριμμάτων θα απαιτούσε όλα όσα έρχονται σε μια εγκατάσταση να ανακυκλώνονται για να επαναχρησιμοποιηθούν ή να ανακυκλώνονται εκ νέου σε περιβάλλον με βιοαποικοδόμηση. Αυτό θα σήμαινε μια μεγαλύτερη εξάρτηση από φυσικά υλικά ή προϊόντα που είναι συμβατά με το περιβάλλον. Οποιαδήποτε εξέλιξη των σχετιζόμενων πόρων πρόκειται να έχει δύο βασικές πηγές των στερεών αποβλήτων - τα υλικά που αγοράζονται και χρησιμοποιούνται από την εγκατάσταση και εκείνα που εισέρχονται στην εγκατάσταση από τους επισκέπτες. Οι ακόλουθες στρατηγικές πρόληψης της δημιουργίας αποβλήτων ισχύουν και στις δύο περιπτώσεις, αν και διαφορετικές προσεγγίσεις θα χρειαστούν για την εφαρμογή τους: χρησιμοποίηση προϊόντων τα οποία την ελαχιστοποιούν τα απορρίμματα και είναι μη τοξικά κομπόστ ή αναερόβια πέψη των βιοαποδομήσιμων αποβλήτων την επαναχρησιμοποίηση των υλικών επιτόπου ή συλλογή κατάλληλων υλικών για ανακύκλωση Αν και η πρακτική εφαρμογή ποικίλλει μεταξύ των διάφορων κλάδων, ορισμένες αρχές είναι κοινές και είναι οι εξής: Υλικά χαμηλών επιπτώσεων ως προς το περιβάλλον: επιλογή μη-τοξικών, που παράγονται με βιώσιμο τρόπο ή ανακυκλούμενων υλικών που απαιτούν λίγη ενέργεια για την επεξεργασία τους. Ενεργειακή απόδοση: χρήση διαδικασιών παραγωγής και παραγώγων που απαιτούν την ελάχιστη ενέργεια. Συναισθηματικά ανθεκτικός σχεδιασμός: μείωση της κατανάλωσης και της σπατάλης πόρων, αυξάνοντας την αντοχή των σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων και των προϊόντων, μέσω του σχεδιασμού. Σχεδιασμός για την επαναχρησιμοποίηση και την ανακύκλωση: τα προϊόντα, οι διαδικασίες και τα συστήματα θα πρέπει να σχεδιάζονται με βάση την εμπορική τους «μετά θάνατον ζωή» ως χαρακτηριστικό τους. Μέτρα των επιπτώσεων του σχεδιασμού για το συνολικό αποτύπωμα άνθρακα και αξιολόγηση του κύκλου ζωής κάθε πόρου που χρησιμοποιείται, απαιτούνται και διατιθοποιούνται όλο και περισσότερο.^ Αν και τα περισσότερα μέτρα είναι πολύπλοκα, δίνουν γρήγορες και ακριβείς εκτιμήσεις ολόκληρου του πεδίου των επιτώσεων. Κάθε μέτρο υπολογίζει οποιουδήποτε είδους δαπάνη όπως αυτή καταναλώνει το μέσο οικονομικό μερίδιο συμμετοχής της πλανητικής ενέργειας από 8.000 BTU (8.400 kJ) ανά δολάριο και την παραγωγή CO2, με τη μέση τιμή των 0,57 kg CO2 ανά δολάριο (1995 δολάρια ΗΠΑ) από τα στοιχεία της DOE. Τα πρότυπα αειφόρου σχεδίασης και οι σχεδιαστικές προδιαγραφές ενός έργου, επίσης, δημιουργούνται διαρκώς και αναπτύσσονται δυναμικά από ένα ευρές φάσμα ιδιωτικών οργανισμών και ιδιωτών. Υπάρχει, ακόμη, μια μεγάλη λίστα νέων μεθόδων που προκύπτουν από την ταχεία ανάπτυξη της «επιστήμη της βιωσιμότητας» και προωθείται από μια μεγάλη ποικιλία εκπαιδευτικών και κυβερνητικών οργάνων. Βιομίμηση: "επανασχεδιασμός των βιομηχανικών συστημάτων στη βιολογική γραμμή ... που επιτρέπει τη συνεχή επαναχρησιμοποίηση των υλικών σε συνεχείς κλειστούς κύκλους ...» Υπηρεσία υποκατάστασης: η διαδικασία αλλαγής του τρόπου κατανάλωσης ενός προϊόντος από προσωπική ιδιοκτησία για την παροχή υπηρεσιών που παρέχουν παρόμοιες λειτουργίες, για παράδειγμα μετατροπή ενός ιδιωτικού αυτοκινήτου σε μια υπηρεσία car-sharing. Ένα τέτοιο σύστημα προωθεί την ελάχιστη χρήση των πόρων ανά μονάδα κατανάλωσης. Στο προκείμενο παράδειγμα ανά ταξίδι που οδηγείται το αυτοκίνητο. Δυνατότητα ανανέωσης: τα υλικά πρέπει να προέρχονται από κοντινές περιοχές, να χρησιμοποιούνται με στόχο την αειφορία έτσι ώστε να μπορούν να κομποστοποιούνται όταν η χρήση τους έχει πια εξαντληθεί. Αυτοδύναμος οικολογικός σχεδιασμός: οι αρχές του αυτοδύναμου οικολογικού σχεδιασμού έχουν εφαρμοστεί σε τομείς σχεδίασης για την ρύπανση. Ένα μοντέλο των νέων αρχών σχεδιασμού που απαιτείται για τη βιωσιμότητα εξηγείται από την«Διακήρυξη των Δικαιωμάτων για τον Πλανήτη» ή «Αρχές του Αννόβερο» - αναπτύχθηκε από τον William McDonough, αρχιτέκτονας για το EXPO 2000, που πραγματοποιήθηκε στο Ανόβερο της Γερμανίας. Και είναι οι εξής: Επιμονή στο δικαίωμα της ανθρωπότητας και της φύσης να συνυπάρχουν σε μία υγιή, υποστηρικτική, πολύμορφη και βιώσιμη κατάσταση. Αναγνώριση της αλληλεξάρτησης. Τα στοιχεία του ανθρώπινου σχεδιασμού αλληλεπιδρούν και εξαρτώνται από το φυσικό κόσμο, με ευρείς και ποικίλες επιπτώσεις σε κάθε κλίμακα. Αναπτύσσεται το design thinking που προβλέπει ακόμη και μακροπρόθεσμες συνέπειες. Σεβασμός μεταξύ των σχέσεων του πνεύματος και του σκοπού. Λαμβάνουμε υπόψιν μας όλες τις όψεις της ανθρώπινης κοινωνίας, από την επικοινωνία,,την κατοικία και τη βιομηχάνία έως το εμπόριο υπό την άποψη των υφιστάμενων και εξελισώμενων συνδέσεων μεταξύ της πνευματικής και της υλικής συνείδησης. Αποδοχή ευθυνών ως προς τις συνέπειες των αποφάσεων που λήφθηκαν κατά το σχεδιασμό για την ευημερία του ανθρώπου, τη βιωσιμότητα των φυσικών συστημάτων, καθώς και το δικαίωμά τους να συνυπάρχουν. Δημιουργία ασφαλών αντικειμένων με αξία μακράς διάρκειας. Δε θα πρέπει δηλαδή το προϊόν να επιβαρύνει τις μελλοντικές γενιές με απαιτήσεις για διατήρηση ή προσεχτική διοίκηση με φόβο κάποιου δυνητικού κινδύνου λόγω απερίσκεπτης δημιουργίας προϊόντων, διαδικασιών, ή προτύπων. Εξάλειψη της έννοιας των αποβλήτων. Αξιολόγηση και βελτιστοποίηση του πλήρους κύκλου ζωής των προϊόντων και των διαδικασιών, για την προσέγγιση της κατάστασης των φυσικών συστημάτων, στην οποία δεν υπάρχουν απόβλητα. Υποστήριξη στις φυσικές ροές ενέργειας. Ο ανθρώπινος σχεδιασμός θα πρέπει να αντλεί τις δημιουργικές δυνάμεις του από την αέναη ηλιακή ενέργεια. Ενσωματώνοντας αυτή την ενέργεια αποτελεσματικά και με ασφάλεια για υπεύθυνη χρήση. Κατανόηση των περιορισμών σχεδίασης. Κανένα ανθρώπινο δημιούργημα δεν διαρκεί για πάντα και ο σχεδιασμός δε λύνει κάθε πρόβλημα. Εκείνοι που δημιουργούν και σχεδιάζουν θα πρέπει να δείχνουν ταπεινότητα στο πρόσωπο της φύσης. Να μεταχειρίζονται την φύση σαν ένα μοντέλο και μέντορα, όχι σαν μία ενόχληση η οποία πρέπει να παρακαμφθεί ή να ελεγχθεί. Επιδίωξη της συνεχούς βελτίωσης μέσω ανταλλαγής γνώσης. Ενθαρρύνετε την άμεση και ανοιχτή επικοινωνία μεταξύ των συναδέλφων, των κατασκευαστών και των χρηστών ώστε να συνδέσουν, μακροπρόθεσμα, τη βιώσιμη συνείδηση με την ηθική ευθύνη, και να αποκαταστήσουν την ολοκληρωμένη σχέση μεταξύ των φυσικών διεργασιών και της ανθρώπινης δραστηριότητας.Οι αρχές αυτές εγκρίθηκαν από το Παγκόσμιο Συνέδριο της Διεθνούς Ένωσης Αρχιτεκτόνων (UIA), τον Ιούνιο του 1993, από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Αρχιτεκτόνων (ΑΙΑ) Expo 93 στο Σικάγο. Περαιτέρω, ο ΑΙΑ και της UIA υπέγραψαν ένα «Διακήρυξη αλληλεξάρτησης για ένα βιώσιμο μέλλον." Εν ολίγοις, η δήλωση αναφέρει ότι η σημερινή κοινωνία υποβαθμίζει το περιβάλλον της και ότι το ΑΙΑ, της UIA, και τα μέλη τους δεσμεύονται να: Τοποθετήσουν την περιβαλλοντική και κοινωνική βιωσιμότητα στον πυρήνα των πρακτικών και επαγγελματικών ευθυνών. Να αναπτύξουν και να συνεχίσουν βελτιώσεις σε πρακτικές, διαδικασίες, προϊόντα, υπηρεσίες, και πρότυπα για την αειφόρο σχεδίαση. Να εκπαιδεύσουν την οικοδομική βιομηχανία, τους πελάτες, καθώς και το ευρύτερο κοινό, σχετικά με τη σημασία της αειφόρου σχεδίασης. Να αλλάξουν τις πολιτικές, τους κανονισμούς και τα πρότυπα της κυβέρνησης και των επιχειρήσεων, έτσι ώστε η αειφόρος σχεδίαση να υποστηρίζεται πλήρως ως βασική πρακτική. Να ανάγουν το ήδη υπάρχον δομημένο περιβάλλον στα πρότυπα της αειφόρου σχεδίασης.Ακόμη, το Συμβούλιο διεπαγγελματικών για περιββαλοντική μελέτη (ICED), ένας σύνδεσμος αρχιτεκτόνων, αρχιτέκτονες τοπίου, και οργανώσεις μηχανικών, ανέπτυξαν μια δήλωση οράματος, σε μια προσπάθεια να προωθηθεί μια ομαδική προσέγγιση για την αειφόρο σχεδιασμό. Οι δραστηριότητες αυτές αποτελούν ένδειξη ότι η έννοια της αειφόρου σχεδίασης υποστηρίζεται σε παγκόσμια κλίμακα και ότι ο απώτερος στόχος είναι να ευαισθητοποιηθούμε περιβαλλοντικά. Ο κόσμος χρειάζεται εγκαταστάσεις οι οποίες θα είναι περισσότερο αποδοτικές ενεργειακά και οι ίδιες θα θα προωθούν τη διατήρηση και την ανακύκλωση των φυσικών και οικονομικών πόρων. Η ελληνική κυβέρνηση ανακοίνωσε στις 11 Φεβρουαρίου 2011 στην επίσημη εφημερίδα της κυβέρνησης το Προεδρικό Διάταγμα υπ’ αριθμ. 7 (τροποποίηση του Π.Δ. 32/2010 (ΦΕΚ Α 70)) για τον Καθορισμό απαιτήσεων οικολογικού σχεδιασμού, όσον αφορά τα προϊόντα που καταναλώνουν ενέργεια και τροποποίηση των ΠΔ 335/1993 (ΦΕΚ 143/Α/93), 178/1998 (ΦΕΚ 131/Α/1998) και της ΚΥΑ Δ6/Β/17682 (ΦΕΚ 1407/Β/2001) σε συμμόρφωση προς την Οδηγία 2009/125/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 21ης Οκτωβρίου 2009 για τη θέσπιση πλαισίου για τον καθορισμό απαιτήσεων οικολογικού σχεδιασμού, όσον αφορά τα συνδεόμενα με την ενέργεια προϊόντα. Οι τροποποιημένες διατάξεις της απόφασης είναι σε εφαρμογή από την ημέρα έκδοσης του Διατάγματος στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης, ενώ αυτές που έμειναν ανέγγιχτες ισχύουν από τις 10.08.2007. Σκοπός του διατάγματος είναι να ορίσει το πλαίσιο για τη θέσπιση απαιτήσεων οικολογικού σχεδιασμού για τα προϊόντα που καταναλώνουν ενέργεια (ΠΚΕ), ώστε να διασφαλίζεται η ελεύθερη κυκλοφορία τους στην αγορά, με τρόπο που συμβάλλει στην αειφόρο ανάπτυξη, βελτιώνοντας την ενεργειακή απόδοση και το επίπεδο προστασίας του περιβάλλοντος, με ταυτόχρονη αύξηση της ασφάλειας του ενεργειακού εφοδιασμού. Για τον σκοπό αυτό, τροποποιεί κάποια παλιότερα προεδρικά διατάγματα. Αξίζει να σημειωθεί ο ορισμός του προïόντος που καταναλώνει ενέργεια (ΠΚΕ), όπως αυτός αποτυπώνεται στο Προεδρικό Διάταγμα• "είναι το προϊόν το οποίο, αφού διατεθεί στην αγορά ή/και τεθεί σε λειτουργία, εξαρτάται από την κατανάλωση ενέργειας (ηλεκτρική ενέργεια, ορυκτά καύσιμα και ανανεώσιμες ενεργειακές πηγές) για να λειτουργήσει σύμφωνα με τη χρήση για την οποία προορίζεται, καθώς και το προϊόν το οποίο χρησιμοποιείται για την παραγωγή, τη μεταφορά και τη μέτρηση της ενέργειας αυτής, συμπεριλαμβανομένων των τμημάτων που εξαρτώνται από την κατανάλωση ενέργειας και προορίζονται να ενσωματωθούν σε ΠΚΕ που καλύπτονται από το παρόν, και τα οποία διατίθενται στην αγορά ή/και τίθενται σε λειτουργία ως μεμονωμένα εξαρτήματα για τελικούς χρήστες, και των οποίων οι περιβαλλοντικές επιδόσεις μπορούν να αξιολογούνται με ανεξάρτητο τρόπο".Το πεδίο εφαρμογής του Διατάγματος, αφορά όλα τα προïόντα που καταναλώνουν ενέργεια, προκειμένου να διατίθενται στην αγορά, ή/και να τίθενται σε λειτουργία, και δεν εφαρμόζεται στα μέσα μεταφοράς ανθρώπων και εμπορευμάτων. Σε κάθε κράτος ορίζονται οι αρχές που θα είναι αρμόδιες για τον έλεγχο της συμμόρφωσης των προïόντων με τα μέτρα, την επιβολή κυρώσεων σε περίπτωση μη συμμόρφωσης, την συλλογή όλων των απαιτούμενων πληφοριών γύρω από το προïόν και έτσι όπως αυτές ορίζονται από τα μέτρα, καθώς και την διασφάλιση της δυνατότητας υποβολής παρατηρήσεων εκ μέρους των καταναλωτών ή άλλων ενδιαφερόμενων, σχετικά με τη μη συμμόρφωση του προïόντος. Στην Ελλάδα αρμόδια αρχή ορίζεται η 4η Διεύθυνση Κλαδικής Βιομηχανικής Πολιτικής της Γενικής Γραμματείας Βιομηχανίας του Υπουργείου Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας. Όποιο προïόν έχει κριθεί πως συμμορφώνεται με τα μέτρα του Διατάγματος,και φέρει το σήμα CE, πάνω του, ή/και πάνω στην συσκευασία του, ή/και τα συνοδευτικά του έγγραφα, μπορεί να κυκλοφορεί ελεύθερα σε κάθε κράτος της Κοινότητας, εφόσον δεν έρχεται αντιμέτωπο με κάποια συγκεκριμένη νομοθεσία του κράτους αυτού. Στη Ελλάδα μπορεί να διακινείται ελεύθερα οποιοδήποτε προïόν φέρει το σήμα CE καθώς προβλέπεται απαίτηση οικολογικού σχεδιασμού για αυτό, όπως και οποιοδήποτε προïόν φέρει το σήμα CE, έστω και αν δεν υπάρχει κάποια αντίστοιχη απαίτηση. Συμμορφωμένα με τους κανονισμούς των μέτρων εφαρμογής θεωρούνται και τα προïόντα που φέρουν διαφορετικά σήματα οικολογικής πιστοποίησης, όπως το κοινοτικό οικολογικό σήμα, εφόσον αυτά έχουν εγκριθεί από την Επιτροπή. Για την αξιολόγηση κάθε προïόντος προυποθέτεται η ύπαρξη μιας λίστας απαιτήσεων με ορισμένες παραμέτρους, ώστε τα συμπεράσματα της αξιολόγησης να είναι μετρήσιμα και συγκρίσιμα. Για το καθορισμό των απαιτήσεων αυτών εφαρμόζεται μια γενική μεθοδολογία, η οποία τροποποιείται απο την Επιτροπή έτσι ώστε να ανταποκρίνεται στα χαρακτηριστικά κάθε προïόντος. Αναγνωρίζονται αρχικά οι φάσεις του κύκλου ζωής του προïόντος: επιλογή και χρησιμοποίηση πρώτων υλών κατασκευή συσκευασία, μεταφορά και διανομή εγκατάσταση και συντήρηση χρήση τέλος ζωής, μέχρι την τελική διάθεσή τουΈπειτα, για καθε φάση ελέγχεται ο βαθμός στον οποίο επηρεάζονται οι παρακάτω περιβαλλοντικές πτυχές: προβλεπόμενη κατανάλωση υλικών, ενέργειας και άλλων πόρων, όπως γλυκού νερού προβλεπόμενες εκπομπές στον αέρα, το νερό, ή το έδαφος προβλεπόμενη ρύπανση μέσω φυσικών φαινομένων, όπως ο θόρυβος, οι δονήσεις, οι ακτινοβολίες, τα ηλεκτρομαγνητικά πεδία προβλεπόμενη παραγωγή αποβλήτων δυνατότητες επαναχρησιμοποίησης, ανακύκλωσης και ανάκτησης υλικών ή/και ενέργειας γεωμετρικά χαρακτηριστικά, χρήση τοξικών ουσίων, χρήση επιπλέον υλικών- εξαρτημάτων, ευχέρεια ανκύκλωσης/ επαναχρησιμοποίησης, παράταση χρόνου ζωής, κ.ά.Η παραπάνω προσέγγιση καταλήγει στον καθορισμό γενικών απαιτήσεων οικολογικού σχεδιασμού. Στην περίπτωση που οι απαιτήσεις πρέπει να παρέχουν πιο ειδική πληροφορία, ακολουθείται διαφορετική μεθοδολογία, κατά την οποία ελέγχονται οι περιβαλλοντικές πτυχές αντιπροσωπευτικού πλήθους ίδιων προïόντων, που κυκλοφορούν ήδη στην αγορά, και σύμφωνα με τα αποτελέσματα που εξάγωνται ορίζονται οριακές τιμές για τις διάφορες τεχνικές, περιβαλλοντικές και οικονομικές παραμέτρους για το προς σχεδίαση προïόν. Επιπλέον, δίνονται ευκαιρίες σε μικρές και μικρομεσαίες επιχειρήσεις να υιοθετήσουν μια πιο περιβαλλοντικά υγιή προσέγγιση στον σχεδιασμό των προïόντων τους, ακόμα και από τα πρώτα στάδια του σχεδιασμού, καθώς το Διάταγμα εξασφαλίζει την νομοθετική εγκυρότητα αυτών των κινήσεων. Σύμφωνα με το άρθρο 16(1) της οδηγίας 2009/125/ΕΚ της Ε.Ε. για τον οικολογικό σχεδιασμό, οι κατηγορίες των προïόντων που έχουν προτεραιότητα να ενταχθούν μέσα στο πλάνο εργασίας για το διάστημα 2012-2014, και θεωρούνται ΠκΕ είναι οι εξής: Θερμαντήρες νερού Ηλεκτρικές σκούπες Υπολογιστές και εξυπηρετητές υπολογιστών Οικιακά στεγνωτήρια ρούχων Κυκλοφορητές Υδραντλίες Κλιματιστικά και ανεμιστήρες δροσισμού Ανεμιστήρες (με κινητήρες ισχύος μεταξύ 125W και 500 kW) Βιομηχανικοί ανεμιστήρες Οικιακά πλυντήρια πιάτων Οικιακά πλυντήρια ρούχων Προïόντα οικιακού φωτισμού Προïόντα φωτισμού τριτογενούς τομέα (γραφεία και οδοί) Οικιακές συσκευές ψύξης Τηλεοράσεις Ηλεκτροκινητήρες Εξωτερικά τροφοδοτικά ισχύος Απλοί και σύνθετοι αποκωδικοποιητές Ιατρικός εξοπλισμός απεικόνισης Απώλειες σε κατάσταση αναμονής και εκτός λειτουργίας ηλεκτρικών και ηλεκτρονικών συσκευών (οικιακών και γραφείου) Με τον Κανονισμό (ΕΚ) αριθ. 66/2010 του Ευρωπαïκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 25ης Νοεμβρίου 2009, στο Στρασβούργο, ορίστηκαν τα κριτήρια σύμφωνα με τα οποία ένα προïόν διακαιούται το οικολογικό σήμα της ΕΕ (EU Ecolabel) (ή κοινοτικό οικολογικό σήμα), με αποτέλεσμα να χαρακτηρίζεται ως οικολογικό προïόν. Ο Κανονισμός δημοσιεύτηκε στις 30.1.2010 στην επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαïκής Ένωσης, και είναι σε ισχύ είκοσι ημέρες μέτα την δημισίευση αυτή. Τα κριτήρια που αναφέρονται στον Κανονισμό αφορούν τις περιβαλλοντικές απαιτήσεις που πρέπει να ικανοποιεί ένα προïόν, ώστε να είναι ικανό να φέρει το οικολογικό σήμα, τα οποία ορίζονται βάσει επιστημονικών στοιχείων και λαμβανομένου υπόψη ολόκληρου του κύκλου ζωής των προϊόντων. Επίσης, λαμβάνονται υπόψη και παράγοντες όπως οι κλιματικές αλλαγές που μπορεί να επιφέρει το προïόν, η τοξικότητά του, παράπλευροι κοινωνικοί συντελεστές, όπως και οι απαιτήσεις που προκύπτουν από το Διάταγμα για τα προïόντα που καταναλώνουν ενέργεια. Για κάθε κατηγορία, τα κριτήρια που έχουν θεσπιστεί είναι ξεκάθαρα και διαφορετικά. Το οικολογικό σήμα είναι μια ειδική σήμανση- αναγνώριση του προïόντος, το οποίο την φέρει έπειτα από έγκριση της σχετικής αίτησης που πρέπει να υποβάλλει ο δημιουργός του στους αρμόδιους φορείς που έχουν επιλεγεί από το κράτος. Η έγκριση αποφασίζεται από ειδική επιτροπή. Μέσα στον Κανονισμό ορίζονται επακριβώς οι αποδεκτές μορφές που μπορεί να πάρει το σήμα, όπως και οι συγκεκριμένες υποχρεώσεις που αποκτά ή ο κατασκευαστής, ή ο εξουσιοδοτημένος αντιπρόσωπος ή ο εισαγωγέας του προïόντος, εφόσον αυτό εγκριθει πως μπορεί να φέρει το σήμα. Προς το παρόν, με το κανονισμό θεσπίζονται οικολογικά κριτήρια για 11 κατηγορίες προïόντων (23 συνολικά προïόντα), και 2 κατηγορίες υπηρεσιών: Προϊόντα καθαρισμού: απορρυπαντικά για χώρους υγιεινής, απορρυπαντικά γενικής χρήσης, απορρυπαντικά για πλυντήρια πιάτων, απορρυπαντικά πιάτων, απορρυπαντικά για πλυντήρια ρούχων, σαπούνια, σαμπουάν και μαλακτικά μαλλιών Ηλεκτρονικές συσκευές: ηλεκτρονικοί υπολογιστές, φορητοί υπολογιστές, τηλεοράσεις Ένδυση: κλωστουφαντουργικά προϊόντα, υποδήματα Επικαλύψεις – επενδύσεις δαπέδων: ξύλινες επικαλύψεις δαπέδων, επενδύσεις δαπέδων από υφαντικές ύλες, σκληρές επικαλύψεις δαπέδων Κηπουρική: βελτιωτικά εδάφους, καλλιεργητικά μέσα Έπιπλα: ξύλινα έπιπλα Χαρτί: φωτοαντιγραφικό και χαρτί γραφής, χαρτί υγείας – καθαριότητας Οικιακές συσκευές/αντικείμενα: ηλεκτρικοί λαμπτήρες, αντλίες θερμότητας (ηλεκτροκίνητες, αεριοκίνητες ή λειτουργούσες με απορρόφηση) Υπόλοιπα οικιακά αντικείμενα: στρώματα κρεβατιών Λιπαντικά: λιπαντικά Φτιάξτο μόνος σου: χρώματα και βερνίκια εσωτερικού χώρου, χρώματα και βερνίκια εξωτερικού χώρου Υπηρεσίες τουριστικών καταλυμάτων Υπηρεσίες κατασκηνώσεων/κάμπινγκ Το νομικό πλαίσιο που διέπει τη διαχείριση των αποβλήτων στην Ελλάδα καθορίζεται πλέον από : το Ν. 2939/2001 (ΦΕΚ 179/Α/06.08.2001) «Συσκευασίες και εναλλακτική διαχείριση των συσκευασιών άλλων προϊόντων – Ιδρυση Εθνικού Οργανισμού Εναλλακτικής Διαχείρισης Συσκευασιών και άλλων Προϊόντων (ΕΟΕΔΣΑΠ) και άλλες διατάξεις», όπως τροποποιήθηκε με το Ν. 3854/10 (ΦΕΚ 94/Α/23.06.2010) «Τροποποίηση της νομοθεσίας για την εναλλακτική διαχείριση των συσκευασιών και άλλων προϊόντων και τον Εθνικό Οργανισμό Εναλλακτικής Διαχείρισης Συσκευασιών και Άλλων Προϊόντων (Ε.Ο.Ε.Δ.Σ.Α.Π.) και άλλες διατάξεις» και το Ν.4042/2012, το Ν.4042/2012 (ΦΕΚ 24/Α/13-2-2012) «Ποινική Προστασία του περιβάλλοντος – Εναρμόνιση με την Οδηγία 2008/99/ΕΚ – Πλαίσιο παραγωγής και διαχείρισης αποβλήτων – Εναρμόνιση με την Οδηγία 2008/98/ΕΚ – Ρύθμιση θεμάτων Υπουργείου Περιβάλλοντος Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής» που ενσωματώνει στο εθνικό δίκαιο την οδηγία-πλαίσιο 2008/98/ΕΕ για τα απόβλητα,καθώς και από τις ειδικές προβλέψεις του Ν. 4014/11 (ΦΕΚ 209/Α/21-9-11) «Περιβαλλοντική αδειοδότηση έργων και δραστηριοτήτων, ρύθμιση αυθαιρέτων σε συνάρτηση με δημιουργία περιβαλλοντικού ισοζυγίου και άλλες διατάξεις αρμοδιότητας Υπουργείου Περιβάλλοντος» όπως τροποποιήθηκε και ισχύει. Στο εθνικό δίκαιο έχουν επίσης ενσωματωθεί βασικές οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τα απόβλητα, όπως: η ΚΥΑ 29407/3508/2002 (ΦΕΚ 1572 B) «Μέτρα και όροι για την υγειονομική ταφή των αποβλήτων», προς ενσωμάτωση της Οδηγίας 1999/31/ΕΚ, και η ΚΥΑ 22912/1117/2005 (ΦΕΚ 759 B) «Μέτρα και όροι για την πρόληψη και τον περιορισμό της ρύπανσης του περιβάλλοντος από την αποτέφρωση των αποβλήτων», προς ενσωμάτωση της Οδηγίας 2000/76/ΕΚ,ενώ έχει άμεση ισχύ ο Ευρωπαϊκός Κατάλογος Αποβλήτων (ΕΚΑ), σύμφωνα με το Παράρτημα της Απόφασης 2002/532/ΕΚ, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει.Για τη ρύθμιση επιμέρους θεμάτων έχει εκδοθεί σειρά κοινών υπουργικών αποφάσεων, οι σημαντικότερες από τις οποίες είναι: ΚΥΑ με αρ. 50910/2727/2003 «Μέτρα και Όροι για τη Διαχείριση Στερεών Αποβλήτων. Εθνικός και Περιφερειακός Σχεδιασμός Διαχείρισης», όπως έχει τροποποιηθεί με το Ν. 4042/2012 ΚΥΑ 13588/725/2006 «Μέτρα, όροι και περιορισμοί για την διαχείριση επικινδύνων αποβλήτων σε συμμόρφωση με τις διατάξεις της οδηγίας 91/689/ΕΟΚ «για τα επικίνδυνα απόβλητα» του Συμβουλίου της 12ης Δεκεμβρίου 1991», όπως έχει τροποποιηθεί με το Ν. 4042/2012 και ΚΥΑ με αρ. Κ.Υ.Α. 146163//2012 «Μέτρα και όροι για τη Διαχείριση Αποβλήτων Υγειονομικών Μονάδων 1991», που εκδόθηκε κατ΄εξουσιοδότηση του άρθρου 38, παρ. 7 του ν. 4042/2012. Τα μέτρα, τα οποία λαμβάνονται σύμφωνα με την παρούσα οδηγία, αποσκοπούν στη διασφάλιση της διατήρησης ή της αποκατάστασης σε ικανοποιητική κατάσταση διατήρησης, των φυσικών οικοτόπων και των άγριων ειδών χλωρίδας και πανίδας κοινοτικού ενδιαφέροντος. Κατά τη λήψη μέτρων, σύμφωνα με την Οδηγία 92/43/ΕΟΚ, λαμβάνονται υπόψη οι οικονομικές, κοινωνικές και πολιτιστικές απαιτήσεις, καθώς και οι περιφερειακές και τοπικές ιδιομορφίες. Οδηγία 2009/147/ΕΟΚ (πρώην 79/409/ΕΟΚ) περί της διατηρήσεως των αγρίων πτηνών Η Οδηγία 2009/147/ΕΟΚ θεσμοθετήθηκε με σκοπό την προστασία, τη διατήρηση και τη ρύθμιση της εκμετάλλευσης όλων των ειδών πτηνών που ζουν εκ φύσεως σε άγρια κατάσταση στο ευρωπαϊκό έδαφος των κρατών μελών. Η Οδηγία 92/43/ΕΟΚ ενσωματώθηκε στην εθνική νομοθεσία με τις ακόλουθες ΚΥΑ: ΚΥΑ 33318/3028/11-12-1998 (ΦΕΚ 1289/Β/28-12-98) «Καθορισμός μέτρων και διαδικασιών για τη διατήρηση των φυσικών οικοτόπων (ενδιαιτημάτων) καθώς και της άγριας πανίδας και χλωρίδας» ΚΥΑ Η.Π. 14849/853/Ε103/4-4-2008 (ΦΕΚ 645/Β/11-4-08) «Τροποποίηση των υπ' αριθμ. 33318/3028/1998 κοινών υπουργικών αποφάσεων (Β΄1289) και υπ' αριθμ. 29459/1510/2005 κοινών υπουργικών αποφάσεων (Β΄992), σε συμμόρφωση με διατάξεις της οδηγίας 2006/105 του Συμβουλίου της 20ης Νοεμβρίου 2006 της Ευρωπαϊκής Ένωσης.Η Οδηγία 79/409/ΕΟΚ (όπως κωδικοποιήθηκε με την Οδηγία 2009/147/ΕΚ) ενσωματώθηκε στην εθνική νομοθεσία με τις ακόλουθες ΥΑ και ΚΥΑ: ΥΑ 414985/29-11-85 (ΦΕΚ Β΄757) «Μέτρα διαχείρισης της άγριας πτηνοπανίδας» KYA H.Π. 37338/1807/E.103/1-9-10 (ΦΕΚ 1495/B/6-9-10) «Καθορισμός μέτρων και διαδικασιών για τη διατήρηση της άγριας ορνιθοπανίδας και των οικοτόπων/ενδιαιτημάτων της, σε συμμόρφωση με τις διατάξεις της Οδηγίας 79/409/ΕΟΚ, «Περί διατηρήσεως των άγριων πτηνών», του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της 2ας Απριλίου 1979, όπως κωδικοποιήθηκε με την οδηγία 2009/147/ΕΚ.» ΚΥΑ Η.Π. 8353/276/Ε103/17-2-2012 (ΦΕΚ 415/Β/23-2-2012) «Τροποποίηση και συμπλήρωση της υπ’ αριθ. 37338/1807/2010 κοινής υπουργικής απόφασης «Καθορισμός μέτρων και διαδικασιών για τη διατήρηση της άγριας ορνιθοπανίδας και των οικοτόπων/ενδιαιτημάτων της, σε συμμόρφωση με την Οδηγία 79/409/ΕΟΚ....» (Β΄ 1495), σε συμμόρφωση με τις διατάξεις του πρώτου εδαφίου της παραγράφου 1 του άρθρου 4 της Οδηγίας 79/409/ΕΟΚ «Για τη διατήρηση των άγριων πτηνών» του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της 2ας Απριλίου 1979, όπως κωδικοποιήθηκε με την οδηγία 2009/147/ΕΚ»Περαιτέρω, σε εθνικό επίπεδο, για την προστασία και διαχείριση του φυσικού περιβάλλοντος εφαρμόζεται η ακόλουθη νομοθεσία: Π.Δ. 67/81 (ΦΕΚ 23/Α/81) «Περί Προστασίας της αυτοφυούς χλώρίδος και άγριας πανίδος και καθορισμού διαδικασίας συνονισμού και ελέγχου της ερεύνης επ’ αυτών», όπως διορθώθηκε με το ΦΕΚ 43/Α/1981.*ν. 1650/86 (ΦΕΚ 160/Α/18-10-86) «Για την προστασία του περιβάλλοντος», όπως τροποποιήθηκε με το ν. 3937/11 (ΦΕΚ 60/Α/31-3-2011) «Διατήρησης της βιοποικιλότητας και άλλες διατάξεις», 2742/99 (ΦΕΚ 207/Α/7-10-99) «Χωροταξικός σχεδιασμός και αειφόρος ανάπτυξη και άλλες διατάξεις»ν. 3044/02 (ΦΕΚ197/Α/27-8-02) «Μεταφορά συντελεστή δόμησης και ρυθμίσεις άλλων θεμάτων αρμοδιότητας Υπουργείου Περιβάλλοντος, Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων»ν. 4109/2013 (ΦΕΚ 16/Α/23-1-2013) «Κατάργηση και συγχώνευση νομικών προσώπων του Δημοσίου και του ευρύτερου δημόσιου τομέα - Σύσταση Γενική Γραμματείας για το συντονισμό του κυβερνητικού έργου και άλλες διατάξεις» Ν. 2939/2001 (ΦΕΚ A 179/6.8.01)Συσκευασίες και εναλλακτική διαχείριση των συσκευασιών και άλλων προϊόντων – Ίδρυση Εθνικού Οργανισμού Εναλλακτικής Διαχείρισης Συσκευασιών και Άλλων Προϊόντων (ΕΟΕΔΣΑΠ) και άλλες διατάξεις. Ν. 2939/2001 (ΦΕΚ A 179/6.8.01)Ν. 3854/2010 (Φ.Ε.Κ. 94 Α/23.06.2010)Τροποποίηση της νομοθεσίας για την εναλλακτική διαχείριση των συσκευασιών και άλλων προϊόντων και τον Εθνικό Οργανισμό Εναλλακτικής Διαχείρισης Συσκευασιών και Άλλων Προϊόντων (Ε.Ο.Ε.Δ.Σ.Α.Π.) και άλλες διατάξεις. Ν. 3854/2010 (Φ.Ε.Κ. 94 Α/23.06.2010)Ν. 4042/2012 (Φ.Ε.Κ. 24Α/13.2.2012)Ρύθμιση θεμάτων Υπουργείου Περιβάλλοντος Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής» και συγκεκριμένα το Άρθρο 46 για μετονομασία του Ε.Ο.Ε.Δ.Σ.Α.Π. σε «Ελληνικό Οργανισμό Ανακύκλωσης» (Ε.Ο.ΑΝ.). ΚΥΑ 50910/2727/2003 (ΦΕΚ B 1909/22.12.2003)Μέτρα και Όροι για τη Διαχείριση Στερεών Αποβλήτων. Εθνικός και Περιφερειακός Σχεδιασμός Διαχείρισης. ΚΥΑ 50910/2727/2003 (ΦΕΚ B 1909/22.12.2003)ΠΔ 99/2008 (ΦΕΚ 154 Α /31.7.08)Συγκρότηση και λειτουργία του Εθνικού Οργανισμού Εναλλακτικής Διαχείρισης Συσκευασιών και Άλλων Προϊόντων (Ε.Ο.Ε.Δ.Σ.Α.Π.) και Κανονισμός Οικονομικής Διαχείρισης και Προμηθειών του Οργανισμού. ΠΔ 99/2008 (ΦΕΚ 154 Α /31.7.08)ΠΔ 170/2008 (ΦΕΚ 228 Α/ 7.11.08)Οργανισμός υπηρεσιών και προσωπικού του Εθνικού Οργανισμού Εναλλακτικής Διαχείρισης Συσκευασιών και Άλλων Προϊόντων (Ε.Ο.Ε.Δ.Σ.Α.Π.). ΠΔ 170/2008 (ΦΕΚ 228 Α/ 7.11.08)ΚΥΑ 112145/2004 (ΦΕΚ 1916 Β/24.12.2004)Ξεχωριστή αναγραφή της χρηματικής εισφοράς επί των τιμολογίων πώλησης σε όλα τα στάδια πώλησης των ελαστικών των οχημάτων, των ηλεκτρικών στηλών και συσσωρευτών, του ηλεκτρικού και ηλεκτρονικού εξοπλισμού, των οχημάτων, των λιπαντικών ελαίων, εκτός των τιμολογίων που απευθύνονται στους τελικούς αγοραστές χρήστες - επιτηδευματίες ΚΥΑ 112145/2004 (ΦΕΚ 1916 Β/24.12.2004)ΚΥΑ 104826/2004 (ΦΕΚ 849 Β/9.6.2004)Καθορισμός ύψους ανταποδοτικών τελών από ατομικά ή συλλογικά συστήματα εναλλακτικής διαχείρισης συσκευασιών / άλλων προϊόντων. ΚΥΑ 104826/2004 (ΦΕΚ 849 Β/9.6.2004)ΚΥΑ 9303/454/E103/2009 (ΦΕΚ 408 Β/5.3.09)Καθορισμός ύψους ανταποδοτικών τελών από ατομικά ή συλλογικά συστήματα εναλλακτικής διαχείρισης συσκευασιών / άλλων προϊόντων για την έκδοση πιστοποιητικού εναλλακτικής διαχείρισης (Π.Ε.Δ). ΚΥΑ 9303/454/E103/2009 (ΦΕΚ 408 Β/5.3.09)ΦΕΚ Αρ. 216 / Υ.Ο.Δ.Δ./30.04.2012 (σχ.ΑΔΑ: Β49ΚΟ-Ζ6Β)Συγκρότηση Διοικητικού Συμβουλίου του Ε.Ο.ΑΝ. ΦΕΚ Αρ. 216 / Υ.Ο.Δ.Δ./30.04.2012YA 23153 ΦΕΚ 174/ ΥΟΔΔ/ 18.4.2013Τροποποίηση της 20878/26−4−2012 απόφασης Υπουργού ΠΕΚΑ «Συγκρότηση του Διοικητικού Συμβουλίου του Ελληνικού Οργανισμού Ανακύκλωσης (Ε.Ο.ΑΝ.) YA 23153 ΦΕΚ 174/ ΥΟΔΔ/ 18.4.2013 Ecological Design. By Sim Van der Ryn, Stuart Cowan, Published by Island Press, 2007. ISBN 978-1-59726-141-8 (2nd ed., 1st, 1996) https://www.ucy.ac.cy/fae/documents/EDTS_Curiculum_11__01_2013.pdf http://www.law.cornell.edu/wex/environmental_law https://web.archive.org/web/20141120201610/http://www.eoan.gr/el/content/30 http://www.gsd.harvard.edu/#/academics/courses/ses-05206-00-fall-2013.html http://www.fenwickelliott.com/files/Sustainability%20Policy,%20current%20law,%20legislation%20and%20what%20is%20on%20the%20stocks.pdf http://www.steelconstruction.info/Sustainable_construction_legislation,_regulation_and_drivers https://web.archive.org/web/20160313202814/http://www.internationalpaper.com/documents/en/sustainability/emeawoodprocurement.pdf http://www.evonymos.org/greek/viewarticle.asp?id=4528 https://web.archive.org/web/20141230072314/http://www.ypeka.gr/Default.aspx?tabid=437&language=el-GR http://portal.tee.gr/portal/page/portal/teetkm/DRASTHRIOTHTES/SEMINARIA/PALAIOTERA_SEMINARIA/Z_EKTAKTOS_KYKLOS_DECEMBER_07/giannakou.pdf | Αειφόρος σχεδίαση (ονομάζεται επίσης και περιβαλλοντικός σχεδιασμός, περιβαλλοντικά βιώσιμη σχεδίαση, φιλική προς το περιβάλλον σχεδίαση, κ.λπ.) είναι η φιλοσοφία του σχεδιασμού φυσικών αντικειμένων, τον σχεδιασμό κτιρίων και δομημένου περιβάλλοντος, καθώς και υπηρεσιών οι οποίες θα συμμορφώνονται με τις αρχές της κοινωνικής, οικονομικής και οικολογικής βιωσιμότητας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B5%CE%B9%CF%86%CF%8C%CF%81%CE%BF%CF%82_%CF%83%CF%87%CE%B5%CE%B4%CE%AF%CE%B1%CF%83%CE%B7 |
Ράμελσμπεργκ | Σύμφωνα με το μύθο, το βουνό πήρε το όνομά του από έναν ιππότη που ονομαζόταν "Ραμμ" και ήταν πρωτοπαλίκαρο του Αυτοκράτορα Όθωνα του Μεγάλου. Το 968 σε ώρα κυνηγιού ο ιππότης έδεσε το άλογο του σε ένα δέντρο, προκειμένου να κυνηγήσει ένα ελάφι μέσα σε δύσβατο έδαφος. Το άτι ενώ περίμενε με ανυπομονησία τον αφέντη του να επιστρέψει, σκούντηξε το χώμα με τις οπλές του και έτσι εκτέθηκε μια φλέβα μεταλλεύματος αργύρου. Σύμφωνα με μια άλλη εξήγηση, η ονομασία μπορεί να σχετίζεται με τα πολλά ράμσον (τα άγρια σκόρδα στα γερμανικά), που βρίσκονται στις πλαγιές. Είναι, ωστόσο, πιθανότερο ότι "ραμ" είναι μια πολύ αρχαία λέξη που σημαίνει "μετάλλευμα χαλκού". Στα ιταλικά, σήμερα, "ράμε" σημαίνει "χαλκός". Σε αντίθεση με τα ορυκτά κοιτάσματα του Άνω Χαρζ, τα κοιτάσματα στο Ράμελσμπεργκ προέκυψαν από τη διαφυγή των καυτών, μεταλλούχων, θερμών πηγών στον πυθμένα της θάλασσας κατά την Δεβόνια περίοδο. Τα ορυκτά δημιουργήθηκαν από ιζηματογενή απόθεση. Η εξόρυξη μεταλλευμάτων ξεκίνησε στο "Παλαιο Μπεντ" (Αλτες Λάγκερ) που εκτέθηκε στην επιφάνεια από διάβρωση, κατά τη διάρκεια της εποχής του Χαλκού. Το "Νέο Μπεντ" ανακαλύφθηκε τον 19ο αιώνα κατόπιν εξερεύνησης. Τα ορυχεία εξαντλήθηκαν κατά τη δεκαετία του 1980 και έκλεισαν το 1988. Τα ορυκτά περιείχαν κατά μέσο όρο 14% ψευδάργυρο, 6% μόλυβδο, 2% χαλκό, 1 γ/τ χρυσό και 140 γ/τ ασήμι. Η μεταλλευτική ιστορία του Ράμελσμπεργκ ήταν μια συνεχής διαδικασία με διαφορετικές φάσεις. Αρχικά το κύριο ορυκτό ήταν χαλκός, και αργότερα άρχισε να εξορύσσεται μόλυβδος και άργυρος. Από ανάλυση γραπτών πηγών και των αρχαιολογικών ευρημάτων από ακατέργαστα κομμάτια μεταλλευμάτων και σκωρίας που βρέθηκαν κατά τη διάρκεια αρχαιολογικών ανασκαφών μεταξύ του 1981 και του 1985 στο Ντούνα (κοντά στην Οστερόδη) του Νότιου Χαρζ φαίνεται πως οι πρώτες εργασίες εξόρυξης στο Ράμελσμπεργκ άρχισαν προς τα τέλη του 7ου αιώνα. Η εξόρυξη στο Ράμελσμπεργκ αναφέρθηκε για πρώτη φορά σε κείμενα του 968 μ.Χ. από τον Σάξονα χρονικογράφο, Βιντουκιντ του Κόρβεϊ. Σε 1005 τα κοιτάσματα αργύρου προσέλκυσαν τον Βασιλιά Ερρίκο Β' της Γερμανίας που έχτισε το Αυτοκρατορικό Παλάτι του Γκόσλαρ στους πρόποδες του βουνού Ράμελσμπεργκ, το οποία επεκτάθηκε από τους διαδόχους των Σαλίων, Κορράδο Β' και Ερρίκο Γ' και σταδιακά αντικατέστησε το παλαιό Βασιλικό παλάτι του Βερλα. Τα προσοδοφόρα ορυχεία παρέμειναν στην άμεση ιδιοκτησία του Αγίου Ρωμαίου Αυτοκράτορα. To 1175 όταν ο Αυτοκράτορας Φρειδερίκος Βαρβαρόσσα ζήτησε υποστήριξη στην εκστρατεία του εναντίον των ιταλικών πόλεων της Συμμαχίας της Λομβάρδης, ο δούκας των Γουέλφων ο Ερρίκος ο Λέων ζήτησε ως αντάλλαγμα τα ορυχεία του Γκόσλαρ αλλά ο Φρειδερίκος αρνήθηκε. Ο δούκας Ερρίκος πολιόρκησε την πόλη και κατέστρεψε τις μεταλλευτικές εγκαταστάσεις. Το 1180 τα ορυχεία άρχισαν να αποκαθίστανται, αλλά το 1198-99 βρέθηκαν και πάλι να είναι αντικείμενο διαμάχης μεταξύ Γουέλφων-Χοενστάουφεν για τη διαδοχή στο θρόνο από τον Όθων Δ' ή τον Φίλιππο της Σουαβίας. Όταν η Αυτοκρατορική επιρροή εξασθένισε, τα ορυχεία κυβερνούνταν από το συμβούλιο της Αυτοκρατορικής πόλης του Γκόσλαρ, που επίσημα αγόρασε τα δικαιώματα εξόρυξης (Μπεργκρεγκάλ) το 1359. Ένα ατύχημα τεκμηριώθηκε ότι συνέβη το 1376, στο οποίο περισσότεροι από 100 μεταλλωρύχοι θάφτηκαν και σκοτώθηκαν. Τα κύρια μεταλλεύματα που εξορύσσονταν στο Ράμελσμπεργκ ήταν μολύβδου-ψευδαργύρου, χαλκού, θείου, μεικτά ορυκτά, βαρίτες διαφόρων χρωμάτων και ταινιωτά ορυκτά μαζί με τα σημαντικά μέταλλα γαληνίτης, χαλκοπυρίτης, σφαλερίτης, βαρύτης και βιτριόλες. Τα κύρια μέταλλα που εξάγονταν από αυτά τα μεταλλεύματα ήταν ασήμι, μόλυβδος, χαλκός και ψευδάργυρος, στα οποία βασίστηκε ο πλούτος του Γκόσλαρ. Τα ορυχεία του Γκόσλαρ για αιώνες ήταν ένα αγκάθι στα πλευρά των δουκών του Μπράουνσβαϊγκ-Βόλφενμπυτελ, που διοικούσαν τα παρακείμενα κτήματα του Χαρζ. Το 1552 - μετά από δεκαετίες νομικών διεκδικήσεων, ερίδων και συγκρούσεων - όταν η πόλη ήταν εξασθενημένη από τον Σμακαλντικό πόλεμο, ο Δούκας Ερρίκος Ε', εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία και οικειοποιήθηκε τα ορυχεία. Οι εργασίες εξόρυξης επεκτάθηκαν περαιτέρω από τον διάδοχο Δούκα Ιούλιο του Βολφενμπύτελ από το 1568. Κατά τη διάρκεια του τριακονταετούς Πολέμου οι πολίτες του Γκόσλαρ, για άλλη μια φορά, προσπάθησαν να ανακτήσουν τα ορυχεία παριστάνοντας τους πιστούς υποστηρικτές των αυτοκρατορικών δυνάμεων εναντίον του Προτεστάντη διοικητή Χριστιανού του Χάλμπερστατ, αλλά απέτυχαν, αφού ο ανιψιός του Δούκα, ο Αύγουστος Β', συμφιλιώθηκε με τον Αυτοκράτορα Φερδινάνδο το 1642. Από τον 18ο αιώνα και μετά, υπό την διοίκηση των Γουέλφων αποκόμιζαν και χρυσό.. Το 1814 τα ορυχεία πέρασαν στην κατοχή του Βασιλείου του Ανόβερου και το 1866 στο Βασίλειο της Πρωσίας. Το 1936/37 τα ορυχεία επεκτάθηκαν σε μεγάλο βαθμό κατ ' εντολή των Ναζί ως μέρος του Τετραετούς σχεδίου. Για τους Ναζί τα κοιτάσματα του Ράμελσμπεργκ ήταν ζωτικής σημασίας για τις πολεμικές προσπάθειες, όπως και ο εμπλουτισμός των μεταλλευμάτων με τεχνικές επίπλευσης. Έτσι, κατασκεύασαν τα φρεάτια και τις εγκαταστάσεις για επεξεργασία των μεταλλευμάτων όπως είναι σήμερα. Αρχιτέκτονες ήταν οι Φριτζ Σουπ και Μάρτιν Κρέμερ, που σχεδίασαν και άλλα σημαντικά βιομηχανικά κτίρια (όπως τα Ορυχεία Ζολβερέιν στο Ρουρ, που αναγνωρίστηκαν επίσης ως Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ). Πάνω από 1000 χρόνια μετά, κατά τα οποία έχουν εξαχθεί σχεδόν 30 εκατομμύρια τόνοι μεταλλευμάτων, το ορυχείο τελικά έκλεισε από την εταιρεία Preussag την 30 Ιουνίου 1988 λόγω εξάντλησης των κοιτασμάτων. Ο σύλλογος πολιτών αντέδρασε σθεναρά στα σχέδια για την κατεδάφιση των επιφανειακών εγκαταστάσεων και την καταστροφή των υπόγειων τμημάτων του ορυχείου. Τελικά, το εγκαταλελειμμένο ορυχείο μετατράπηκε σε μουσείο. Το 1992, το μουσείο αναγνωρίστηκε ως ένα Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς μαζί με την Παλαιά Πόλη του Γκόσλαρ. Το 2010 αυτό το μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς επεκτάθηκε για να συμπεριλάβει τις Εγκαταστάσεις Διαχείρισης Υδάτων στο Άνω Χαρζ, το Αββαείο του Βαλκενρίετν και τον ιστορικό Λάκκο του Σαμψών. Το Μουσείο και τα Ανθρακωρυχεία του Ράμελσμπεργκ είναι ένα σημείο αγκυροβόλησης για την Ευρωπαϊκή Διαδρομή της Βιομηχανικής Κληρονομιάς (ERIH). Τα ιστορικά ανθρακωρυχεία έχουν αρκετά αξιοθέατα, όπως: Η Γαλαρία Ροεντερ (με σύστημα υδροτροχών για την αποστράγγιση του λάκκου και την ανέλκυση των μεταλλευμάτων. Υπάρχει μια ρεπλίκα της στο Γερμανικό Μουσείο του Μόναχου) το Φοιεργκεζάχερ (ο παλαιότερος υπόγειος χώρος εξορύξεων στην Κεντρική Ευρώπη) η Γαλαρία Ραθστιεφστε (μεσαιωνική στοά προσπέλασης διακοσμημένη με χρωματιστές βιτριόλες) Οι επιφανειακές εγκασταστάσεις (18ος αι.) Ο Πύργος Μάστερ Μάλτερ (παλαιότερο κτίριο ορυχείων στη Γερμανία) παλιές εξορυκτικές χωματερές (από τον 11ο - 12ο αιώνα). Ο Πύργος Μάστερ Μάλτερ (Μάλτερμειστερτουρμ) είναι το παλαιότερο διασωζόμενο υπέργειο κτίριο των ορυχείων στο Ράμελσμπεργκ και, πιθανώς, και σε όλη τη Γερμανία. Χτίστηκε περί το 1500 σε ένα σωρό σκωρίας στην πλαγιά του Ράμελσμπεργκ. Αρχικά ο πύργος χρησίμευε για την επίβλεψη των λάκκων, και από το 1578 λειτουργούσε ως καμπαναριό. Από τα μέσα του 18ου αιώνα στον πύργο ζούσε ο μάστερ μάλτερ. Διαχειριζόταν την προμήθεια ξύλου στο ορυχείο, το οποίο μετρούταν σε μάλτερς (μονάδα μέτρησης), εξ ου και το όνομα. Η λίμνη δημιουργήθηκε το 1561 για κίνηση των υδροτροχών κατά τις περιόδους ξηρασίας. Από το 1926, χρησιμοποιούταν ως πισίνα του δάσους. Μέχρι το κλείσιμο του ορυχείου, το νερό χρησίμευε ως ψυκτικό μέσο και το ζεστό νερό διοχετευόταν πίσω στη λίμνη, όπου θέρμαινε το νερό της πισίνας. Λόγω του γερμανικού Βιρτσαφτσγουντερ («οικονομικό θαύμα») μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και την ραγδαία αύξηση στις τιμές μολύβδου και ψευδαργύρου το 1950, πραγματοποιήθηκαν έρευνες στα κοιτάσματα ταινιωτών μεταλλευμάτων (μπαντερζ). Μετά από επιτυχείς δοκιμές στην επεξεργασία των υποβαθμισμένων μεταλλευμάτων (ανακτήσιμη περιεκτικότητα σε μέταλλα περίπου 25%), άρχισαν οι εργασίες επεξεργασίας για εμπλουτισμό των μεταλλευμάτων στο Μπόλριτς πάνω από το χωριό Όκερ. Για άλλη μια φορά ο αρχιτέκτονας Φριτζ Σουπ ήταν υπεύθυνος για το σχεδιασμό των εγκαταστάσεων. Η περιοχή συνδέθηκε με τα ορυχεία του Ράμεσλσμπεργκ μέσω σιδηροδρομικού δικτύου στη Γαλαρία Γκελενμπηκ. Οι μεταφορές προς το χυτήριο μολύβδου του Όκερ και τις εγκασταστάσεις επεξεργασίας του ψευδαργύρου στο Χαρλινγκεροντ γίνονταν με σιδηροδρομική γραμμή κανονικού εύρους. Stoppel D. (2002). «Spuren des Bergbaus im Westharz». Akad. Geowiss. Hannover, Veröffentl. 20: 77–84. Εξόρυξη χρυσού στη Γερμανία : Ιστορία και προοπτικές στο Μέλλον, pdf, στο γερμανικά Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Rammelsberg στο Wikimedia Commons | Το Ράμελσμπεργκ είναι ένα βουνό ύψους 635 μ. στο βόρειο άκρο της οροσειράς Χαρζ, νότια της ιστορικής πόλης Γκόσλαρ στο Βόρειο γερμανικό κράτος της Κάτω Σαξονίας. Στα ορυχεία του βουνού εξορύσσονταν σημαντικές ποσότητες μεταλλευμάτων αργύρου, χαλκού και μολύβδου, και το ορυχείο λειτούργησε αδιάκοπα για πάνω από 1.000 χρόνια μέχρις ότου τελικά έκλεισε το 1988. Από το 1992, τα ανθρακωρυχεία Ράμελσμπεργκ έχουν αναγνωριστεί ως ένα Μνημείο Παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%AC%CE%BC%CE%B5%CE%BB%CF%83%CE%BC%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%BA |
Σπήλαιο Γκόραμ | Το σπήλαιο βρίσκεται στην νοτιοανατολική πλευρά του βράχου του Γιβραλτάρ. Στη σημερινή εποχή απέχει ελάχιστα μέτρα από τη θάλασσα, όμως λόγω των αλλαγών στη στάθμη του νερού, έχει υπολογιστεί ότι την εποχή που κατοικήθηκε, πρέπει να απείχε περίπου 5 χιλιόμετρα από την ακτή. Το σπήλαιο, όπως και ολόκληρος ο βράχος του Γιβραλτάρ, αποτελείται από δολομιτικούς ασβεστόλιθους της Ιουράσιας περιόδου. Το σπήλαιο πήρε το όνομά του από τον λοχαγό Α. Γκόραμ του 2ου βασιλικού τάγματος Πεζικού τυφεκιοφόρων του Μάνστερ, που το ανακάλυψε το 1907, ανοίγοντας μια τρύπα στο πίσω μέρος της σπηλιάς. Έγραψε μάλιστα το όνομά του και την ημερομηνία της ανακάλυψής του, με φούμο στα τοιχώματα του σπηλαίου. Στη συνέχεια, το σπήλαιο ξεχάστηκε και κανένας δεν ενδιαφέρθηκε γι' αυτό για αρκετά χρόνια. Η παραλία μπροστά από το σπήλαιο ήταν αρχικά απροσπέλαστη από τα υπερκείμενα βράχια. Λόγω όμως ενός έργου για τη διάνοιξη μιας σήραγγας, η παραλία και η σπηλιά έγινε προσβάσιμα κι έτσι άρχισε μια σειρά επισκέψεων και εξερευνήσεων. Η εύρεση αρχαιολογικού υλικού, δηλαδή θραύσματα αγγείων και λίθινων εργαλείων, καθώς και ανθρώπινων οστών, οδήγησε τον κυβερνήτη του Γιβραλτάρ να ζητήσει τη συμβουλή του Βρετανικού Μουσείου, έκκληση που επανέλαβε και το 1948. Στο μεταξύ, το 1945 είχε εμφανιστεί στο Γιβραλτάρ ο υπολοχαγός Τζορτζ Μπέικερ Αλεξάντερ, μηχανικός και γεωλόγος, που με δική του πρωτοβουλία και χωρίς να του έχει ανατεθεί από κάποιον φορέα, έκανε γεωλογικές και τοπογραφικές έρευνες, οι οποίες είχαν σαν αποτέλεσμα να φτιάξει έναν νέο γεωλογικό χάρτη του βράχου του Γιβραλτάρ. Ο Αλεξάντερ ήταν και ο πρώτος που διενήργησε ανασκαφές στο σπήλαιο Γκόραμ, ανασκαφές για τις οποίες δεν είναι γνωστό αν είχε κάποια άδεια, αποτελέσματα των οποίων δεν δημοσίευσε ποτέ. Την έκκληση του κυβερνήτη, το βρετανικό Μουσείο αδυνατούσε να εξυπηρετήσει λόγω έλλειψης ανθρώπινου δυναμικού και την προώθησε σε μια καθηγήτρια αρχαιολογίας του Κέιμπριτζ, και αυτή με τη σειρά της ειδοποίησε τον Τζον Ντ' Άρσυ Γουέιτερ, έναν υπότροφο του Βρετανικού Ινστιτούτου αρχαιολογίας στην Άγκυρα. Ο Γουέιτερ έφτασε στο Γιβραλτάρ τον Σεπτέμβρη του 1948 και για δυο μήνες έκανε δοκιμαστικές τομές στο σπήλαιο. Επέστρεψε τον Ιούνιο του 1950, διενήργησε ανασκαφές μέχρι το Μάρτη του 1951, επέστρεψε ένα χρόνο μετά και δούλεψε για άλλους 5 μήνες και το 1954, αφού βρήκε τους απαραίτητους οικονομικούς πόρους, κατάφερε να ολοκληρώσει το ανασκαφικό του έργο. Το 1989 ξανάρχισαν οι ανασκαφές υπό την εποπτεία του Μουσείου του Γιβραλτάρ, τα δε τελευταία χρόνια διεξάγονται από τον διευθυντή του Μουσείου, καθηγητή παλαιοανθρωπολογίας και παλαιοντολογίας Κάλβιν Φίνλεϊσον . Οι ανασκαφές αποκάλυψαν μια στρωματογραφία αποτελούμενη από 4 στρώματα. Το 1ο στρώμα έδωσε στοιχεία για παρουσία τον Φοινίκων από τον 8ο στον 3ο αιώνα π.Χ. Κάτω από αυτό, στο 2ο στρώμα βρέθηκαν ίχνη σύντομης χρήσης του σπηλαίου κατά τη Νεολιθική εποχή. Το 3ο στρώμα έδωσε τουλάχιστον 240 ευρήματα της Ανώτερης Παλαιολιθικής Περιόδου, του Μαγδαληναίου (11.000 με 17.000 χρόνια πριν) και του Σολουτριναίου πολιτισμού (20.000-18.000 χρόνια πριν). Το τελευταίο στρώμα έδωσε αντικείμενα της Μουστιαίας περιόδου (300.000 έως το 30.000 χρόνια πριν), όπως φολίδες, αιχμές βελών, ξέστρα κ.ά.. Το 4ο αυτό στρώμα ανασκάφτηκε από το 1997 έως το 2005, δίνοντας 222 λίθινα ευρήματα και ξανά από το 2011 έως το 2012, με επιπλέον άλλα 72 ευρήματα. Τα αποτελέσματα της Φασματομετρίας Επιταχυντή Μάζας (AMS) δίνουν χρονολόγηση για το 4ο στρώμα 33.000-23.000 χρόνια πριν, όμως οι ερευνητές θεώρησαν ότι σε τέτοιο βάθος χρόνου μια βαθμονόμηση είναι ανέφικτη, κατά συνέπεια προτείνουν μια χρήση του σπηλαίου τουλάχιστον από 28.000 έως 24.000 χρόνια. Η έλλειψη απολιθωμένων οστών εμποδίζει τη σύνδεση του σπηλαίου με τους Νεάντερταλ ή με τον Χόμο Σάπιενς αλλά τα εργαλεία της Μουστιαίας Περιόδου που βρέθηκαν συνήθως ταυτίζονται με τους Νεάντερταλ στην Ευρώπη. Ο Χόμο Σάπιενς πιστεύεται ότι εμφανίστηκε στην Ευρώπη 40.000 χρόνια πριν και η εξαφάνιση του Νεάντερταλ χρονολογείται περίπου την ίδια εποχή. Συνεπώς το σπήλαιο του Γκόραμ μπορεί να θεωρηθεί ένα από τα τελευταία προπύργια των Νεάντερταλ. Η περιοχή είχε αρκετά πλούσιο κυνήγι, κυρίως ελάφια, γεγονός που θα πρέπει να συνέβαλε στην επιβίωσή τους. Το σπήλαιο δε, θα πρέπει να ήταν γι’ αυτούς μια καλή κρυψώνα για ανάπαυση και προστασία από τα λιοντάρια, τις ύαινες και τους λύκους που υπήρχαν τότε στην περιοχή. Τον Ιούλιο του 2012 στα τοιχώματα του σπηλαίου βρέθηκε ένα σκαλισμένο σχέδιο, που αποτελείται από 8 βαθιά χαραγμένες γραμμές που διασταυρώνονται κάθετα με δυο ομάδες τριών και δυο σύντομων λεπτών γραμμών, καλύπτοντας μια συνολική επιφάνεια 30cm2. Οι γραμμές έχουν βάθος 1-4 εκ. . Τα χαρακτικά πιστεύεται ότι είναι τουλάχιστον 39 χιλιάδες χρόνια παλιά, επειδή βρέθηκαν κάτω από ένα κλειστό στρώμα στο οποία ανακαλύφθηκαν 294 λίθινα εργαλεία της Μουστιαίας εποχής, που μας δίνουν ένα terminus ante quem για τη χρονολόγηση της βραχογραφίας. Η βραχογραφία είναι εξαιρετικής σημασίας γιατί αντιπροσωπεύει το πρώτο ανακαλυφθέν δείγμα της διανοητικής εξέλιξης των ανθρώπων του Νεάντερταλ. Η χάραξη ή το ζωγράφισμα συμβόλων ή σχεδίων είναι ένα γνωσιακό επιπεδο για το οποίο ο Νεάντερταλ δεν θεωρείτο μέχρι τώρα ικανός από τους μελετητές. Δοκιμές που έγιναν με εργαλεία αντίστοιχα των παλαιολιθικών, απέδειξαν ότι για να γίνουν αυτές οι γραμμές στον ασβεστόλιθο, πρέπει να περαστούν 54 φορές, κάτι που αποκλείει κάτι το τυχαίο και η επιμονή υποδηλώνει τη σημαντικότητα του εν λόγω σχεδίου από τη μεριά αυτού/αυτών που το έκαναν. και τη δυνατότητα των Νεάντερταλ για κάποιο είδος αφηρημένης σκέψης, κάτι το οποίο, οι επιστήμονες μέχρι πρόσφατα απέδιδαν αποκλειστικά και μόνο στον Χόμο Σάπιενς. Το γεγονός ότι η χρονολόγηση της βραχογραφίας γίνεται βάσει έμμεσων στοιχείων οδήγησε κάποιους επιστήμονες να αμφισβητήσουν την απόδοσή της στους Νεάντερταλ. Διατυπώθηκε η άποψη ότι ίσως είναι μεταγενέστερη, της εποχής που πλέον είχαν φτάσει οι Χόμο Σάπιενς μέχρι το νοτιότερο άκρο της Ιβηρικής χερσονήσου, και καλύφθηκε από παλαιότερα διαταραγμένα στρώματα, που περιείχαν, εργαλεία των Νεάντερταλ. Η ιστορία του Σπηλαίου Γκόραμ από την επίσημη ιστοσελίδα του Μουσείου του Γιβραλτάρ | Το Σπήλαιο Γκόραμ είναι ένα ασβεστολιθικό σπήλαιο στο Γιβραλτάρ, στο οποίο έχουν βρεθεί ίχνη κατοίκησης από τον άνθρωπο του Νεάντερταλ. Το σπήλαιο αυτό, μαζί με τα παρακείμενα σπήλαια Vanguard Cave, Hyaena Cave και Bennett's Cave αποτελούν το Σύμπλεγμα σπηλαίων Γκόραμ, το οποίο έχει κηρυχθεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την Ουνέσκο από τις 15 Ιουλίου του 2016. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%80%CE%AE%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CE%BF_%CE%93%CE%BA%CF%8C%CF%81%CE%B1%CE%BC |
Opel Kapitän | Το πρώτο Opel Kapitän άρχισε να παράγεται τον Νοέμβριο του 1938, για να αντικαταστήσει το Opel Super 6, το οποίο όμως ήταν λίγο μικρότερο, αν και είχε τον ίδιο κινητήρα, που επίσης χρησιμοποιούταν στο Opel Blitz. Το αυτοκίνητο ξεκίνησε να παράγεται λίγο πριν αρχίσει ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος και έτσι δεν πωλήθηκαν πολλά από αυτά τα αυτοκίνητα, αν και μέχρι το φθινόπωρο του 1940, όταν σταμάτησε να παράγεται, είχαν πωληθεί 25.371 αντίτυπα, μολονότι κάποια αυτοκίνητα που φτιάχτηκαν με εξαρτήματα που είχαν μείνει στο εργοστάσιο της εταιρείας, συνέχισαν να πωλούνται μέχρι το 1948. Από την πρώτη του γενιά, η Kapitän πρότεινε καινοτόμες τεχνικές και αισθητικές λύσεις: σε τεχνικό επίπεδο υπήρχε στην πραγματικότητα η χρήση του αυτοφερόμενου αμαξώματος (ενιαίο δομικό σύνολο), το οποίο άρχιζε πλέον να εξαπλώνεται σε όλη την Ευρώπη. Με αυτόν τον τρόπο, το Kapitän έκανε μια αποφασιστική ρήξη με τις «ναυαρχίδες» της Opel του παρελθόντος, συνδεδεμένες μέχρι τότε (συμπεριλαμβανομένου του Super 6 που μόλις είχε βγει από την παραγωγή) με την παλιά αρχιτεκτονική του πλαισίου τύπου σκάλας (κοινώς «χτιστό» πάνω σε επίπεδη πλατφόρμα σχήματος σκάλας). Επίσης, όσον αφορά το εξωτερικό στυλ του οχήματος, υπήρχαν πολλά μοντέρνα στοιχεία που χαρακτήριζαν το Kapitän. Η επιρροή του αμερικανικού ομίλου της General Motors, ιδιοκτήτη της μάρκας για σχεδόν δέκα χρόνια τότε (ήταν ο μητρικός όμιλος της Opel από το 1929 έως τον Μάρτιο του 2017), έγινε αισθητή με συνέπεια. Το Kapitän είχε πολύ αμερικανικού τύπου επιρροές στο στυλ του, οι οποίες έμοιαζαν πολύ με τα σύγχρονα μοντέλα του εξωτερικού και προεικόνιζαν τις σειρές των μεγάλων ευρωπαϊκών σεντάν που επρόκειτο να παραχθούν δέκα χρόνια αργότερα. Χαρακτηριστικό αυτού του στυλ ήταν γενικά το πολύ στρογγυλεμένο αμάξωμα με ένα πολύ τοξωτό και καμπυλωτό προφίλ και πιο αναλυτικά το μπροστινό μέρος με ογκώδη φτερά, στα οποία ενσωματώθηκαν εξ ολοκλήρου οι εξάγωνοι προβολείς. Αυτή η λύση ωρίμασε τη διαδικασία του στιλιστικού εκσυγχρονισμού που ξεκίνησε ήδη το 1935 με το αρκετά μικρότερο Olympia και συνεχίστηκε με τα Kadett και Admiral, στα οποία οι μπροστινοί προβολείς ήταν πλέον ημι-ενσωματωμένοι στο αμάξωμα. Το καπό είχε αυλακώσεις από το πλάι με κάποιες σχισμές που ενώνονταν στις πολύ πιο πολλές οριζόντιες σχισμές που σχημάτιζαν τη γρίλια, οι τελευταίες πολύ στρογγυλευμένες. Η συνολική όψη του μπροστινού μέρους θύμιζε επίσης αυτή του Cord 812, ενός καινοτόμου αμερικανικού μοντέλου από τα τέλη της δεκαετίας του 1930. Χαρακτηριστικό ήταν και το δίτμημο παρμπρίζ. Η πρώτη σειρά του Kapitän ήταν εξοπλισμένη με τον ίδιο βενζινοκινητήρα με το Super 6, δηλαδή έναν εξακύλινδρο σε σειρά (I6) 2.473 κυβικών εκατοστών με χρονισμό βαλβίδων πάνω και ικανό να αποδίδει μέγιστη ισχύ 55 ίππων στις 3.500 στροφές το λεπτό, με μέγιστη κορυφή ροπής τιμή 145 N·m στις 1.600 στροφές το λεπτό. Το κιβώτιο ταχυτήτων ήταν τριών σχέσεων με αθόρυβους συνδέσμους, ενώ ο συμπλέκτης μονόδισκος. Αυτός ο κινητήρας ήταν βασισμένος σε σχέδια της Chevrolet. Οι αναρτήσεις ήταν μπροστά με ανεξάρτητους τροχούς με διπλά εγκάρσια τραπεζοειδή, σπειροειδή ελατήρια και υδραυλικά αμορτισέρ μοχλού, ενώ στο προηγούμενο Super 6 τοποθετήθηκαν αναρτήσεις με σχήμα Dubonnet, λιγότερο εκλεπτυσμένες και αξιόπιστες. Ο πίσω άξονας, από την άλλη, πρότεινε μια πιο κλασική λύση άκαμπτου άξονα, αλλά και με μοχλούς υδραυλικά αμορτισέρ και διαμήκη φυλλώδη ελατήρια. Το σύστημα πέδησης ήταν τετρατύμπανο (με ταμπούρα εμπρός και πίσω). Η πρώτη σειρά του Kapitän έφτανε σε τελική ταχύτητα τα 126 km/h και προσφερόταν σε τρεις εκδόσεις αμαξώματος: δίθυρο ή τετράθυρο σεντάν και δίθυρο κάμπριο. Η παραγωγή του Kapitän πραγματοποιήθηκε στο εργοστάσιο του Ρύσελσχαϊμ: τρεις παραλλαγές αμαξώματος σχεδιάστηκαν αμέσως, συγκεκριμένα 2-θυρο σεντάν, 4-θυρο σεντάν και 2-θυρο 4-θέσιο κάμπριο. Το soft top της τελευταίας έκδοσης κατασκευάστηκε από την Hebmüller, αλλά η τελική συναρμολόγηση πραγματοποιήθηκε μόνο στο Ρύσελσχαϊμ. Το Kapitän έγινε η βάση για το Ρωσικό GAZ Pobeda (1946 - 1958), και μάλιστα αρκετά αντίτυπα αγοράστηκαν τότε από την Σοβιετική Ένωση για να μελετήσουν τον σχεδιασμό τους. Μετά τον πόλεμο, η παραγωγή του αυτοκινήτου άρχισε και πάλι από τον Οκτώβριο του 1948, αν και το μοντέλο ήταν αρκετά παρόμοιο με το προπολεμικό, αλλά με μερικές αλλαγές για την αύξηση της ασφάλειας του και την αντοχή του κινητήρα του. Μέχρι τον Φεβρουάριο του 1951, είχαν πωληθεί ακόμα 30.431 αντίτυπα. Τον Μάρτιο του 1951, το μοντέλο έλαβε μια νέα αισθητική, μια νέα μπροστινή γρίλια που ήταν παρόμοια με τα Αμερικάνικα μοντέλα του ομίλου της General Motors, όπου ανήκε τότε η Opel. Άλλα 48.562 αντίτυπα παράχθηκαν από τον Μάρτιο του 1951 μέχρι τον Ιούλιο του 1953. Στις επόμενες γενιές του, το αυτοκίνητο γινόταν όλο και πιο δημοφιλές, καθώς η οικονομία της Γερμανίας (τότε Δυτικής Γερμανίας) βελτιώθηκε και το αποκορύφωμα της εμπορικής απήχησης έλαβε χώρα το 1960. Το 1964, η Opel εισήγαγε την εντελώς νέα σειρά μοντέλων KAD (από τα αρχικά των μοντέλων Kapitän, Admiral, Diplomat) και από αυτά το Kapitän A (όπως ονομάστηκε η νέα τότε γενιά) ήταν το βασικό μοντέλο. Μάλιστα η γενιά αυτή έφτασε τις μέγιστες στα χρονικά του μοντέλου διαστάσεις, με μήκος 4.948 χιλιοστά, αλλά από το έτος αυτό και μετά, ανταγωνιστικά μοντέλα από την Mercedes άρχισαν να παίρνουν πωλήσεις από το μοντέλο, καθώς η Opel ήταν καλύτερα γνωστή για οικονομικά αυτοκίνητα. Το αποτέλεσμα ήταν μια ξαφνική και ραγδαία πτώση στις πωλήσεις του και τελικώς η παραγωγή του Kapitän A διακόπηκε τον Νοέμβριο του 1968, έχοντας πωλήσει 24.249 αντίτυπα. Λόγω χαμηλών πωλήσεων, η τελευταία γενιά του αυτοκινήτου, γνωστή ως Kapitän B και με μήκος 4.907 χιλιοστά, ενώ είχε μπει στην παραγωγή τον Μάρτιο του 1969 σταμάτησε να παράγεται τον Μάιο του 1970, αφού είχαν κατασκευαστεί μόλις 4.976 αντίτυπα του Kapitän B. Ωστόσο, οι πληρέστερες εκδόσεις Admiral και Diplomat, συνέχισαν να παράγονται μέχρι το 1978, όταν και αντικαταστάθηκαν όλες μαζί από το Opel Senator. Werner Oswald: Deutsche Autos 1945–1975. Motorbuch Verlag, Stuttgart 1975, ISBN 3-87943-391-7, S. 72–142. Oswald, Werner (2003). Deutsche Autos 1945-1990, Band (vol) 3 (στα Γερμανικά). Motorbuch Verlag. ISBN 3-613-02116-1. Eckhart Bartels: Das Opel Kapitän Buch. Die Geschichte der Opel 6-und-8-Zylinder-Großwagen von 1916 bis heute. Podszun Verlag, Brilon 1999, ISBN 3-86133-193-4. Zuerst erschienen 1987 im gleichen Verlag unter dem Titel: Das Opel-Kapitän-Buch: 40 Jahre Opel-Grosswagen; vom „Super 6“ bis zum „Diplomat V8“; 1937 bis 1977. ISBN 3-923448-39-2. Classic Opel Parts database https://www.zeit.de/zustimmung?url=https%3A%2F%2Fwww.zeit.de%2Fauto%2F2013-04%2Fwirtschaftswunder-limousine-opel-kapitaen 80 χρόνια Opel Kapitän Opel Kapitan 2.6 Specs Opel Kapitan P2 1960 Opel Kapitän | Το Opel Kapitän ήταν ένα πολυτελές αυτοκίνητο που παράχθηκε από τη γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία Opel από τον Μάρτιο του 1939 μέχρι τον Μάιο του 1970, σε αρκετές διαδοχικές γενιές. | https://el.wikipedia.org/wiki/Opel_Kapit%C3%A4n |
Κωνσταντίνος Τσώπρος | Ο Τσώπρος φοίτησε στο Δημοτικό Σχολείο της συνοικίας Αγίων Θεοδώρων και στις τελευταίες τάξεις στο Ελληνικό Σχολείο που λειτουργούσε στο Μελένικο από 18ο αι. και αποφοίτησε το 1900 από την όγδοη τάξη που αντιστοιχούσε με την 2α ή 3 γυμνασίου. Στο Ελληνικό Σχολείο υπήρχε πλούσια βιβλιοθήκη. Από το 1913 η βιβλιοθήκη που μεταφέρθηκε στο Σιδηρόκαστρο υπέστη φθορά κατά τη βουλγαρική κατοχή του 1918. Ανάμεσα στα σωζόμενα τότε, των 120 περίπου τόμων, υπήρχαν και τα παρακάτω άξιας μνείας για την αρχαιότητα εκδόσεις: Οι Βίοι Παράλληλοι του Πλουτάρχου, Φλωρεντία, 1516 Αλεξάνδρου Μαυροκορδάτου, Ιστορία Ιερά ήτοι Ιουδαϊκά, Βουκουρέστι, 1716 Χρυσάνθου Πατριάρχου Ιεροσολύμων, Συνταγμάτιον περί Οφφικίων, Ενετία, 1778 Μελετίου Γεωγραφία. Ενετία 1828 Το έτος 1900 τοποθετήθηκε στο Μελένιο ως Διευθυντής του ημιγυμνασίου ο Γεώργιος Σφήκας, Σιατιστεύς, και το 1904 ιδρύθηκε ο Σύνδεσμος Ευελπίδων Μελενοίκου που ανέπτυξε αξιόλογη εθνική και κοινωνική δράση μέχρι το 1913 συνεχίζοντας έκτοτε στο Σιδηρόκαστρο τις δραστηριότητές του ως φιλανθρωπικό πλέον σωματείο, όπου ανήγειρε τον Κινηματογράφο Παλλάς και το κέντρο Ομόνοια. Το Ιδαδί (Αυτοκρατορικό Λύκειο) Μεκτεπί, όπως ονομάζονταν, ήταν κρατικό, συνεπώς δεν καταβάλλονταν δίδακτρα αλλά τροφεία (12 τουρκικές χρυσές λίρες ετησίως), στεγάζονταν δε στο κτίριο όπου είναι σήμερα το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Ανεγέρθηκε το 1892 και η σχετική δαπάνη ανήλθε στο ποσό των 12.000 χρυσών τουρκικών λιρών και ήταν επτατάξιο. Υπήρχε πλήρες εργαστήριο επιστημονικών οργάνων Φυσικής και Χημείας όπως και μικρό μουσείο Φυσικής ιστορίας και Ζωολογίας που ατυχώς διήρπασαν οι Βούλγαροι κατά τον στρατωνισμό τους το 1912 και τα απέστειλαν στη Σόφια, αίθουσα διασκευασμένη σε τζαμί, αίθουσα νοσοκομείου και φαρμακείο με φαρμακοποιό τον Νικόλαο Μαρτίνη. Το Λύκειο αυτό ήταν επτατάξιοςβ[›] σχολή μέσης εκπαίδευσης, όπως το τότε ελληνικόν γυμνάσιο Θεσσαλονίκης, αντί δε των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων διδάσκονταν τα αρχαία περσικά συγγράμματα «Γκουλιστάν» και «Μποστάν και τα δυο έργα του Πέρση ποιητή Σεϊχ Σαδή και τα εγκύκλια μαθήματα ήταν: Θρησκευτικά των οποίων η διδασκαλία για τους μη μουσουλμάνους δεν ήταν υποχρεωτική, Τουρκικά, Αραβικά, Περσικά, Γαλλικά, επίσημη αλληλογραφία, Θεωρητική Αριθμητική, Γεωμετρία, Άλγεβρα, Τριγωνομετρία,, Στοιχεία Μηχανικής, Κοσμογραφία, Ιστορία, Υγιεινή, Φυσική και Χημεία, Ιχνογραφία και Καλλιγραφία. Η τουρκική Νομική Σχολή Θεσσαλονίκης ιδρύθηκε, όπως μας πληροφορεί ο συγγραφέας, με εισήγηση του Γενικού Επιθεωρητή των Νομών Θεσσαλονίκης, Μοναστηρίου και Σκοπίων Χιλμή Πασσα για τη μόρφωση δικαστών που κατάγονταν από τους τρεις νομούς. Ήταν ομότιμη της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Κωνσταντινουπόλεως. Ιδρύθηκε το 1907 και λειτούργησε μέχρι το 1912 στα καινούργια κτίρια της Γαλλικής Εταιρείας Λιμένος. Στη σχολή αυτή διδάσκονταν το Ρωμαϊκό Δίκαιο, ο τότε εν ισχύει Κώδικα «Μετζελέ» που ήταν κωδικοποίηση του Ιερού Νόμου (Κοράνιον), το δίκαιο των ενοχών μαζί με κάποιες βασικές διατάξεις του Εμπράγματου Δικαίου, Πολιτική Δικονομία, Πολιτική Δικονομία, Ποινικό Δίκαιο, Ποινική Δικονομία, Πολιτική Οικονομία, Διοικητικό Δίκαιο, Οικογενειακό Δίκαιο, Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο και Ιδιωτικό Διεθνές Δίκαιο». Η ρωσική στρατιωτική αποστολή αποτελούσε κλιμάκιο των Ευρωπαίων αξιωματικών στους οποίους είχε ανατεθεί από το 1904, ύστερα από πιέσεις των Μεγάλων Δυνάμεων για μεταρρυθμίσεις στη Μακεδονία που αφορούσαν την αναδιοργάνωση της χωροφυλακής. Οι Ρώσοι, όπως όλοι οι Ευρωπαίοι αξιωματικοί διοργανωτές φορούσαν υποχρεωτικά τη νέα στολή των αξιωματικών της τουρκικής χωροφυλακής, αλλά αντί για φέσι έφεραν μαύρο καλπάκι με μπλε κάλυμμα εκτός από τους Άγγλους και τους Ιταλούς, οι οποίοι, υπολαμβάνοντας το καλπάκι ως ρωσικό, έφεραν επιδεικτικά ψηλά κόκκινα φέσια. Η υπηρεσία που του ανετέθη ήταν η μετάφραση μετάφραση από την τουρκικά στη γαλλική όλων των υποβαλλομένων εκθέσεων των διοικητών και υποδιοικητών χωροφυλακής των επαρχιών (καζάδων) Θεσσαλονίκης και Γιαννιτσών, όπως και το αντίστροφο. Η ρωσική, όπως και οι άλλες στρατιωτικές αποστολές, αποχώρησαν μετά την ανακήρυξη του Τουρκικού Συντάγματος (Ιούλιος 1908), παρέμεινε όμως επί συμβάσει από τα μέλη της γαλλικής αποστολής συνταγματάρχης Foulon μέχρι το 1912. Όλα σχεδόν τα σπίτια στο Μελένικο ήταν λιθόκτιστα που αποτελούνταν τα περισσότερα από δυο ορόφους, ιδιαίτερα όσα βρίσκονταν στην κοίτη του χειμάρρου., μερικά από τα οποία είχαν διπλούς προστατευτικούς τοίχους για να μη καταρρεύσουν συνεπεία διαβρώσεων των θεμελίων τους από τα ορμητικά νερά. Ο ισόγειος όροφος χρησιμοποιούνταν ως οιναποθήκη με τεράστια βαγένια και τους «κουρήτους» χωρητικότητας 30-50 χιλιάδων οίνου. Από αυτά τα μεν βαγένια είχαν σχήμα μεγάλων βαρελιών οι δε «κουρήτοι» σχήμα κύβου. Από τις σπιτικές οιναποθήκες τα κρασιά μεταφέρονταν σε ασκούς στα εντός των βράχων λαξευτές αποθήκες «τρυπητές», διαστάσεων κατά μέσον όρον 25Χ3Χ6 με στενή είσοδο βάθους 8-15 μέτρων μήκους, 3 μέτρων πλάτους και 4 μέτρων ύψους. Μέσα στις τρυπητές αυτές συναρμολογούνταν τα τεράστια βαγένια. Τις παράξενες αυτές στοές ή κατακόμβες απεθαύμασε Γάλλος περιηγητής εκφράζοντας την απορία του πως εισήχθησαν σε αυτές τα τεράστια αυτά βαγένια μέσα από τόσες στενές εισόδους. Ο ίδιος στο εισαγωγικό σημείωμά του ομολογεί ότι δεν θα προσφέρει σπουδαία πράγματα, αφού έχουν δημοσιευτεί πολλά για το ίδιο θέμα· έχει όμως την πεποίθηση ότι μερικά γεγονότα που καταγράφει δεν περιλαμβάνονται στην υπάρχουσα έως την εποχή του, βιβλιογραφία για το Μελένικο. Η αφήγησή του επικεντρώνεται κυρίως στην περίοδο της προετοιμασίας της εξέγερσης του Ίλιντεν τόσο στο Μελένικο όσο και στη Θεσσαλονίκη με ενδιάμεση αναφορά στις σχέσεις των Ελλήνων με τους σλαβόφωνους της της ίδιας περιφέρειας που έως το 1895 ήταν αγαθές. από το έτος αυτό ενεργοποιείται δυναμικά η Ανωτάτη Μακεδονο-Θρακική Οργάνωση. Και καταλήγει στην επικύρωση του Μελενίκου βάσει της Συνθήκη Βουκουρεστίου (1913) στη Βουλγαρία. Διατυπώνει την πικρία του καθόσον το Μελένικο απελευθερώθηκε από τον προελάσαντα νικηφόρο Ελληνικό στρατό τον Ιούνιο του 1913 και παρέμεινε ελληνικό (υπό ελληνικήν στρατιωτικήν κατοχήν) (sic) για δυο περίπου μήνες. Ολόκληρος ο πληθυσμός της πόλης μεταναστεύσει αναγκαστικά σε ελληνικό έδαφος για να εγκατασταθεί στο Σιδηρόκαστρο, Σέρρες και Θεσσαλονίκη. ^ α: Όταν είχε τελειώσει τη σύνταξη των αναμνήσεών του ο συγγραφέας, παρέδωσε το δακτυλογραφημένο κείμενό του στον τότε διευθυντή του Ιδρύματος Μελετών Χερσονήσου του Αίμου Βασίλη Λαούρδα (1912-1971), που είχε ήδη αρχίσει τη συστηματική συγκέντρωση τέτοιων κειμένων που είχαν συντάξει Μακεδονομάχοι. Ο Λαούρδας με τη σειρά του, το παρέδωσε στον τότε Πρόεδρο του Ιδρύματος καθηγητή Στίλπωνα Κυριακίδη, που φαίνεται και λόγω πολλαπλών υποχρεώσεών του δεν πρόλαβε να το ελέγξει. ^ β: Επτατάξια Λύκεια λειτουργούσαν σε όλες τις έδρες των μεγάλων Διοικητικών Περιφερειών {Νομοί), όπως Θεσσαλονίκη, Σκόπια, Μοναστήρι (Μπίτολα), πεντατάξια στις έδρες των Σαντζακίων, όπως Σέρρες, Δράμα Σέρβια κτλ, ενώ στις έδρες των επαρχιών (καζάδων), όπως Γιαννιτσά, Βέροια, Έδεσα κλπ., λειτουργούσαν δημοτικές σχολές, ενώ τα Ιεροσπουδαστήρια υπάγονταν στην εποπτεία των Μουφτήδων. Τρύφων Ευαγγελίδης, Η Παιδεία επί τουρκοκρατίας, τ. 1, Αθήνα 1936, σσ 13-132 Απόστολος Γκισδαβίδης, Το Μελένικο, τ. 1, 1957 Πέτρος Πέννας, Συμβολή εις την ιστορίαν του Μελενίκου Πέτρος Σπανδωνίδης, Μελένικος ο νεκρός μακεδονικός Ακρίτας, Θεσσαλονίκη 1930 Σερραϊκά Χρονικά, τ. 5, 1969 σσ. 89-122 | Ο Κωνσταντίνος Τσώπρος (Μελένικο, 1885 - Θεσσαλονίκη, 1964) που έζησε και ως αυτόπτης μάρτυρας μιας ταραγμένης περιόδου (1895-1913), διετέλεσε διερμηνέας (Οκτ. 1903 - Ιούλ. 1908) του συνταγματάρχη Θεοφίλ Φράντσεβιτς Σβίρσκυ, της ρωσικής στρατιωτικής αποστολής αναδιοργάνωσης της τουρκικής χωροφυλακής μέσα στα πλαίσια της Συμφωνίας της Μυρστέγης και μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης (1912) άσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου στην ίδια πόλη. Έγινε περισσότερο γνωστός μετά την έκδοση των αναμνήσεων του (Μελένοικο - Θεσσαλονίκη) που παρέμεναν ως αρχειακό υλικό στο Ίδρυμα Μελετών Χερσονήσου του Αίμου για είκοσι οκτώ χρόνια (1964-1992)a[›] | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%A4%CF%83%CF%8E%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%82 |
Ελεονώρα της Πορτογαλίας, βασίλισσα της Αραγωνίας | Δεν είναι γνωστά πολλά για την παιδική της ηλικία, πρώτη αναφορά στο όνομα της έγινε όταν έφτασε σε ηλικία 18 ετών, δύο βασιλείς στην Ιβηρική ζήτησαν το χέρι της για να εξασφαλίσουν συμμαχία με την Πορτογαλία. Ο Αλφόνσος ΙΑ΄ της Καστίλης την ήθελε για χάρη του ανεψιού του Φερδινάνδου αλλά τελικά την παντρεύτηκε ο Πέτρος Δ΄ της Αραγωνίας στην Βαρκελώνη (14 Νοεμβρίου 1347). Την ίδια χρονιά πέθανε πρόωρα η πρώτη σύζυγος του Αραγωνέζου βασιλιά Μαρία της Ναβάρρας. Η Ελεονώρα της Πορτογαλίας ήταν η πρώτη βασίλισσα της Αραγωνίας που γεννήθηκε στην Πορτογαλία.Η Ελεονώρα πέθανε στην Τερουέλ περίπου έναν χρόνο μετά τον γάμο της από την Μαύρη Πανώλη (29 Οκτωβρίου 1348). Μερικοί συγγραφείς όπως ο Σουρίτα Ι Κάστρο και ο Ρούι ντι Πίνα (1440-1522) αναφέρουν ότι απέκτησε μια κόρη την Βεατρίκη που μεγάλωσε με την γιαγιά της και πέθανε σε παιδική ηλικία, δεν καταγράφεται ωστόσο κανένα παιδί της. Η σύγχυση γίνεται με μια νόθη κόρη του αδελφού της Πέτρου Α΄ επίσης Βεατρίκη που είχε ταφεί στην μονή του Αγίου Φραγκίσκου στην Σανταρέμ, η Βεατρίκη της Καστίλης ζήτησε στην διπλή διαθήκη της (1357, 1358) να μεταφερθούν τα οστά της δίπλα από τον τάφο της. Η Ελεονώρα της Πορτογαλίας τάφηκε τελικά στην Τζέρικα, τον Ιούνιο του 1350 τα οστά της μεταφέρθηκαν στο Βασιλικό Κοιμητήριο, στο Μοναστήρι του Πομπλέτ όπως είχε η ίδια τον Σεπτέμβριο του 1348 ζητήσει στην διαθήκη της. Almeida Rodrigues, Ana Maria de Seabra (2013). "Un destin interrompu: Aliénor de Portugal, brève reine d'Aragón". Les femmes dans l’espace nord-méditerranéen. Etudes Roussillonnaises. Revue d'Historie et d'archéologie Méditerranéennes (in French). XXV. Canet-en-Rousillon: Éditions Trabucaire. Rodrigues Oliveira, Ana (2010). Rainhas medievais de Portugal. Dezassete mulheres, duas dinastias, quatro séculos de História (in Portuguese). Lisbon: A esfera dos livros. | Η Ελεονώρα της Πορτογαλίας, (Πορτογαλική γλώσσα: Eleanor, 1328 - 30 Οκτωβρίου 1348) μέλος του Πορτογαλικού Οίκου της Βουργουνδίας ήταν πριγκίπισσα της Πορτογαλίας και με τον γάμο της με τον Πέτρο Δ΄ του Οίκου της Βαρκελώνης (1347) έγινε βασίλισσα της Αραγωνίας (1347-1348). Η Ελεονώρα της Πορτογαλίας ήταν μικρότερη κόρη του Αλφόνσου Δ΄ της Πορτογαλίας και της Βεατρίκης των Ιβρέα-Καστίλης. Οι παππούδες της από πατέρα ήταν ο Διονύσιος της Πορτογαλίας και ο Ελισάβετ της Πορτογαλίας, οι παππούδες της από μητέρα ήταν ο Σάντσο Δ΄ της Καστίλης και η Μαρία της Μολίνα, αδελφός της ήταν ο Πέτρος Α΄ της Πορτογαλίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%B5%CE%BF%CE%BD%CF%8E%CF%81%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A0%CE%BF%CF%81%CF%84%CE%BF%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82,_%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BB%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%91%CF%81%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82 |
Κώστας Πρετεντέρης | Γεννήθηκε στην Αθήνα και φοίτησε στο Πειραματικό Γυμνάσιο. Από μαθητής άρχισε να γράφει νούμερα για επιθεωρήσεις. Συνεργάστηκε με τον Γιώργο Οικονομίδη σε ραδιοφωνικές εκπομπές και επιθεωρήσεις. Το 1953 παρουσίασε στο θέατρο Περοκέ, το έργο του Και ο μήνας έχει Εννιά. Το 1962 συνεργάζεται με τον Ασημάκη Γιαλαμά σε έργα πρόζας. Σε συνεργασία με το θίασο της κυρίας Κατερίνας παρουσιάζει το έργο Τα παιδιά μας οι κέρβεροι. Τα επόμενα δέκα χρόνια μαζί με τον Ασημάκη Γιαλαμά έγραψαν είκοσι κωμωδίες που παρουσιάστηκαν από τους καλύτερους θιάσους και μεταφέρθηκαν με μεγάλη επιτυχία και στον κινηματογράφο. Χαρακτηριστικότερα δείγματα της δουλειάς τους είναι τα θεατρικά έργα: Δεσποινίς Διευθυντής (1963), Μιας Πεντάρας Νιάτα (1965), Τζένη Τζένη (1966), Κάτι Κουρασμένα Παληκάρια (1967), Ένας ιππότης για τη Βασούλα (1967). Στον κινηματογράφο πρωτοεμφανίστηκε σαν σεναριογράφος μαζί με τον Γιώργο Οικονομίδη και τον Ασημάκη Γιαλαμά το 1954 στην ταινία Χαρούμενο Ξεκίνημα. Συνολικά αναφέρονται 55 θεατρικά έργα, κωμωδίες και επιθεωρήσεις, τα οποία έγραψε ή συμμετείχε στο διάστημα 1953 με 1978.Ο Κώστας Πρετεντέρης εργάστηκε ως χρονογράφος στον ημερήσιο τύπο, όπως οι εφημερίδες: Βραδυνή, Αθηναϊκή, Καθημερινή, Ελευθεροτυπία. Τη δεκαετία του ’60 συμμετείχε σε πολλές ραδιοφωνικές εκπομπές, όπως: Το Ημερολόγιο ενός Θυρωρού, Τα καθημερινά του καθημερινού με τον Δημήτρη Χορν, Το Νυφικό Κρεβάτι με την Έλλη Λαμπέτη και τον Δημήτρη Χορν. Στην τηλεόραση έγραψε τα σενάρια για αρκετές τηλεοπτικές σειρές: Ο Κύριος Συνήγορος (1970), Η Κοκορόμυαλη, Η Γειτονιά μας (1972), Ο Ονειροπαρμένος (1973), κ.ά..Το 1998 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Εστία βιβλίο με τρία θεατρικά έργα του Κώστα Πρετεντέρη με τη συμπλήρωση 20 χρόνων από το θάνατό του. Το βιβλίο περιλαμβάνει τα έργα: Ο κουνενές, το τελευταίο που έγραψε, Η κόμισσα της φάμπρικας και Ένας ιππότης για τη Βασούλα που έγραψε από κοινού με τον Ασημάκη Γιαλαμά.Ο Πρετεντέρης ήταν πατέρας του δημοσιογράφου Γιάννη Πρετεντέρη. Χαρούμενο Ξεκίνημα (1954) μαζί με τους Γιώργο Οικονομίδη και Ασημάκη Γιαλαμά Μικροί και μεγάλοι εν δράσει (1963) μαζί με τον Ασημάκη Γιαλαμά, βασισμένη σε θεατρικό τους έργο Δεσποινίς Διευθυντής (1964) μαζί με τον Ασημάκη Γιαλαμά, βασισμένη σε θεατρικό τους έργο Τζένη, Τζένη (1966) μαζί με τον Ασημάκη Γιαλαμά, βασισμένη σε θεατρικό τους έργο Κάτι κουρασμένα παλικάρια (1967) μαζί με τον Ασημάκη Γιαλαμά, βασισμένη σε θεατρικό τους έργο Ένας ιππότης για τη Βασούλα (1968) διασκευή από τον Γιάννη Δαλιανίδη ενός θεατρικού έργου του ίδιου και του Ασημάκη Γιαλαμά Ο φαφλατάς (1971) διασκευή από τον Ντίνο Δημόπουλο και τον Λάκη Μιχαηλίδη ενός θεατρικού έργου του ίδιου Ο τρελοπενηντάρης (1971) σεναριογράφος της κινηματογραφικής διασκευής ενός θεατρικού έργου του Τι 30, τι 40, τι 50 (1972) μαζί με τον Ασημάκη Γιαλαμά διασκευάζουν για τον κινηματογράφο ένα δικό τους θεατρικό έργο Ο κύριος συνήγορος (1970-72, ΥΕΝΕΔ), με πρωταγωνιστή τον Γιάννη Μιχαλόπουλο Ο κύριος, η κυρία και η μαμά (1971-73, ΥΕΝΕΔ) οικογενειακή σειρά Η κοκκορόμυαλη (1971-73, ΥΕΝΕΔ) με πρωταγωνίστρια την Κατερίνα Γιουλάκη Η γειτονιά μας (1972-77, ΥΕΝΕΔ) με πρωταγωνιστές τον Μάκη Δεμίρη και την Σάσα Καστούρα Τα παιδιά του Ζεβεδαίου (1973-75, ΕΙΡΤ) με πρωταγωνιστές τον Γιάννη Μιχαλόπουλο και την Κατερίνα Γιουλάκη Ο ονειροπαρμένος (1973-75, ΥΕΝΕΔ) με πρωταγωνιστή τον Κώστα Βουτσά Ο άνθρωπός μας (1975-76, ΥΕΝΕΔ) με πρωταγωνιστή τον Κώστα Βουτσά σε μια συνέχεια του Ονειροπαρμένου Εκείνες κι εγώ (1976-77, ΥΕΝΕΔ) με πρωταγωνιστή τον Λάμπρο Κωνσταντάρα Ο δρόμος (1977-80, ΥΕΝΕΔ)* με πρωταγωνιστές τον Νίκο Ρίζο και την Μάρθα Καραγιάννη Το ημερολόγιο ενός θυρωρού (1979-82, ΥΕΝΕΔ)* με πρωταγωνιστές τον Κώστα Βουτσά (1979-1980), Βασίλη Μπουγιουκλάκη (1980-1982) και την Κατερίνα Γιουλάκη Ο Κώστας Πρετεντέρης έγραφε και κείμενα για ραδιοφωνικές εκπομπές. Κάποιες από αυτές ήταν: Τα καθημερινά του καθημερινού με τον Δημήτρη Χορν και Το ημερολόγιο ενός θυρωρού με τον Παντελή Ζερβό, την Σαπφώ Νοταρά, τον Σταύρο Ξενίδη και τον Γιάννη Βογιατζή. Η δημοφιλία του Ημερολόγιου ενός θυρωρού, το οδήγησε στην τηλεοπτική του διασκευή. Σε Χρόνο TV Αφιέρωμα στον Κώστα Πρετεντέρη στην ΕΤ1 Βιογραφία του Κώστα Πρετεντέρη στο ishow.gr Η σειρά "Η γειτονιά μας" στη Μηχανή του χρόνου [1]] | Ο Κώστας Πρετεντέρης (1926 – 19 Δεκεμβρίου 1978) ήταν Έλληνας θεατρικός συγγραφέας, σεναριογράφος και δημοσιογράφος. Σατίρισε με χαρακτηριστικό τρόπο, αλλά κυρίως με ήθος και σεβασμό, τον ελληνικό λαό των δεκαετιών του 1950, 1960 και 1970. Ασχολήθηκε με τον κινηματογράφο, το ραδιόφωνο και την τηλεόραση. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%82_%CE%A0%CF%81%CE%B5%CF%84%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%B7%CF%82 |
Αριστοτελισμός | Στον ισλαμικό κόσμο τα έργα του Αριστοτέλη μεταφράστηκαν στα αραβικά από φιλοσόφους, όπως ο Αβικέννας και Αβερρόης. Αν και υπήρχε κάποια γνώση των λογικών έργων του Αριστοτέλη, στη Δυτική Ευρώπη μέχρι τις λατινικές μεταφράσεις του 12ου αιώνα, τα έργα του Αριστοτέλη μέσω των αραβικών σχολιαστών έγιναν ευρύτερα γνωστά. Οι μελετητές όπως Αλβέρτος ο Μέγας (Albertus Magnus) και ο Θωμάς ο Ακινάτης, αλλά και ο Γεώργιος Παχυμέρης στο Βυζάντιο ερμηνεύουν και συστηματοποιούν τα έργα του Αριστοτέλη, σύμφωνα με τη χριστιανική θεολογία. Η χαρακτηριστική, όμως, αριστοτελική ιδέα της τελεολογίας διαβιβάστηκε μέσω Καντ και Χέγκελ. Έκτοτε, η μελέτη των έργων του Αριστοτέλη συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας. Είναι αδύνατον εδώ να επιχειρηθεί μια συστηματική έκθεση της υποδοχής που είχε η αριστοτελική φιλοσοφία στο Βυζάντιο. Ωστόσο, ενδεικτικά θα αναφέρουμε μερικούς βυζαντινούς λογίους που ασχολήθηκαν με το έργο του μεγάλου Σταγειρίτη φιλοσόφου. Ένας εξ αυτών είναι ο Ιωάννης Φιλόπονος ή Γραμματικός, ο οποίος υπήρξε κατεξοχήν αριστοτελικός φιλόσοφος κατά τον 6ο αιώνα. Σύμφωνα με τον Β. Ν. Τατάκη, σύνθεσε υπομνήματα στον Αριστοτέλη, κυρίως στις Κατηγορίες, στα Αναλυτικά, στα Φυσικά, στο Περί Γνώσεως και φθοράς και στην πραγματεία Περί ψυχής. Στον ίδιο, εξάλλου, οφείλεται η σύνθεση της αριστοτελικής σκέψης με τη χριστιανική πίστη. Ενώ υπήρξε «ένθερμος χριστιανός», κάποιες φορές καταλήγει και σε αιρετικές αποκλίσεις, ιδιαίτερα προς το μονοφυσιτισμό. Ο Λεόντιος Βυζάντιος, λόγιος του τέλους του 5ου και του πρώτου μισού του 6ου αιώνα είναι ακόμη ένα σημαντικός βυζαντινός λόγιος που επηρεάστηκε από το έργο του Αριστοτέλη. Δέχεται τον ορισμό του Αριστοτέλη για το σώμα. Ωστόσο, στην περί ψυχής αντίληψή του περισσότερο πλησιάζει την πλατωνική φιλοσοφία. Αυτό, όμως, δεν τον εμποδίζει να παραμείνει πιστός στη χριστιανική πίστη, εξασφαλίζοντας όπως υποστηρίζει ο Β. Ν. Τατάκης την «εντελέχεια της ανθρώπινης σύνθεσης».Ο Ιωάννης Δαμασκηνός, διαπρεπέστατος Πατέρας της Εκκλησίας του 8ου αιώνα, ασχολήθηκε και μελέτησε βαθύτατα την αριστοτελική θεωρία. Αρχικά, το έργο του έγινε εγχειρίδιο σπουδής της Λογικής του Αριστοτέλη. Στην προσπάθειά του να τεκμηριώσει την ύπαρξη του Θεού, χρησιμοποίησε επιχειρήματα της αριστοτελικής φιλοσοφίας, εξ ου και το γνωστό απόφθεγμά του για το ακατάληπτο του Θεού: «άπειρον ουν το θείον και ακατάληπτον».Στην ίδια τροχιά κινείται και ο Αρέθας, λόγιος που ανήκε στον κύκλο του Πατριάρχη Φωτίου (9ος αιώνας). Κάτοχος μιας από τις μεγαλύτερες βιβλιοθήκες του καιρού του επιμελήθηκε και εξέδωσε πολλά έργα κλασικών κειμένων, μεταξύ αυτών και του Αριστοτέλη. Ξεχωριστό ενδιαφέρον για την προώθηση της αριστοτελικής φιλοσοφίας στο Βυζάντιο παρουσιάζει η προσωπικότητα του Γεωργίου Παχυμέρη (13ο αιώνας). Στο έργο του Φιλοσοφία – σύμφωνα με τον Β. Ν. Τατάκη στους καταλόγους φέρει τον λατινικό τίτλο: Paraphrasis in universam philosophian Aristotelis – εντάσσονται διάφορες πραγματείες έργων του Αριστοτέλη. Κατά την περίοδο πριν και μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης (1453) γνωστή είναι διαμάχη αριστοτελιστών και πλατωνιστών Ελλήνων λογίων. Η κυριότερη είναι αυτή μεταξύ του Γεώργιου Γεμιστού Πλήθωνα με τον Γεώργιο Σχολάριο, πρώτο Οικουμενικό Πατριάρχη μετά την Άλωση, με το όνομα Γεννάδιος Β΄.Σημαντικότατο κεφάλαιο του αριστοτελισμού στον μεταβυζαντινό χώρο είναι το έργο του Θεόφιλου Κορυδαλέα (1570-1646), του κατεξοχήν σχολιαστή του Αριστοτέλη κατά τον 16ο αιώνα, με ισχυρότατη επίδραση σε μεταγενέστερους Έλληνες λογίους μέχρι και τα μέσα του 18ου αιώνα, εποχή που στη Δύση εμφανίζεται ο Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός και στην καθ’ ημάς Ανατολή ο Νεοελληνικός Διαφωτισμός.Στο παραπάνω πλουσιότατο υλικό των μεταβυζαντινών λογίων που ασχολήθηκαν με τον Αριστοτέλη, οφείλουμε να εντάξουμε και το έργο Ελλήνων λογίων, γνωστών ως Διδασκάλων του Γένους που στο διδακτικό τους έργο σε περιώνυμες σχολές του 18ο αιώνα, έργα του Αριστοτέλη αποτέλεσαν τον κυριότερο κορμό διδακτικών κειμένων. Χαρακτηριστική, εδώ, είναι η περίπτωση του Δωρόθεου Λεσβίου, λαμπρού λογίου του 18ου αιώνα, ο οποίος δίδαξε αριστοτελική φιλοσοφία και φυσική στην Πατριαρχική Ακαδημία Κωνσταντινουπόλεως. Οι Άραβες κατά την περίοδο της ακμής τους (8ος-13ος αι.) καλλιέργησαν τα γράμματα και τις τέχνες και δημιούργησαν το λεγόμενο αραβοϊσλαμικό πολιτισμό, που εξαρτήθηκε σε μεγάλο βαθμό από τις θεμελιώδεις αρχές της αριστοτελικής σκέψης. Η τελευταία μεταβιβάστηκε στον ισλαμικό κόσμο με τη μεγάλη μεταφραστική κίνηση που σημειώθηκε την περίοδο των ελληνιστικών χρόνων από τα ελληνικά στα αραβικά, θέτοντας, έτσι, τις βάσεις της αραβικής φιλοσοφίας (falsafa) και των αραβικών επιστημών. Τον 13ο αιώνα ο αριστοτελικός λόγος εισήλθε θριαμβευτικά στη Δύση με τις λατινικές μεταφράσεις του από την αραβική γλώσσα. Η κίνηση αυτή, γνωστή ως Σχολαστικισμός, διέδωσε την αριστοτελική φιλοσοφία στη Δύση. Συνεπώς, η Σχολαστική Φιλοσοφία του Δυτικού Μεσαίωνα φέρει αδρά τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του αραβικού αριστοτελισμού. Από αυτήν επηρεάστηκαν αρκετοί λόγιοι της Δύσης, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τον Θωμά Ακινάτη (13ος αιώνας). Γνωστότεροι Άραβες αριστοτελιστές φιλόσοφοι ήταν ο Αμπού Ναζρ Μουχάμαντ ιμπν αλ-Φαράχ αλ-Φαραμπί (10ος αιώνας), ο Αβικέννας (11ο αιώνας) και ο Αβερρόης (12ος αιώνας). φιλία: Ο Αριστοτέλης στα Ηθικά Νικομάχεια χαρακτηρίζει τον δούλο σαν ζωντανό εργαλείο ("έμψυχον όργανον"), την φιλία, όμως, μ' αυτόν τη θεωρεί δυνατή τόσο μόνο, όσο και ο δούλος είναι άνθρωπος. Δεν παραχωρεί καμία θέση στη σωματική εργασία μέσα στο σύστημα των αξιών, κι αυτό συμπίπτει με τη γραμμή του φιλοσόφου, για τον οποίο η ανθρώπινη ευτυχία ολοκληρώνεται στην πνευματική δραστηριότητα. φύσις: Αληθινή πραγματικότητα εννοούσε τη φύση, που δίνει τον κανόνα. Στον άνθρωπο η φύση είναι προσιτή μόνο με θεωρητική γνώση. Σαν θέατρο παρομοιάζεται η φύση, κάθε αυτόματης κίνησης και μεταβολής, ενώ η αιτιολογία αυτών των φαινομένων ως προϋπόθεση όλων των μελετών των φυσικών επιστημών. Οι βασικές αρχές της αριστοτελικής ερμηνείας της φύσης είναι το εννοιολογικό ζευγάρι ύλη και είδος (=μορφή), χάρη στο οποίο ο Αριστοτέλης υπερπήδησε τον Πλατωνικό χωρισμό ανάμεσα σε μια καθαρή νοητική πραγματικότητα και τον κόσμο των αισθήσεων. Η διατύπωση του βασικού αξιώματος για την έρευνα (στα Μεταφυσικά) αφορά στο ότι πάντα πρέπει να ξεκινούμε από αυτό που μας δίνεται σαν βέβαιο από τις αισθήσεις και από κει να προχωρούμε προς τα αντικείμενα της καθαρής σκέψης. Για να μπορούν η ύλη και το είδος να βρίσκονται σ' εκείνες τις σχέσεις που θα επιτρέπουν στη μορφή να πραγματοποιείται μέσα στην ύλη, χρειαζόταν μια τρίτη αρχή, η αρχή της κίνησης, η οποία εκτός από την τοπική κίνηση, περιλαμβάνει και την ποσοτική αύξηση και την ποιοτική μεταβολή. Η πορεία της κίνησης ή καλύτερα της μεταβολής (παράδειγμα: σπόρος-αύξηση-φυτό) εκφράζει τη μετάβαση από τη δυνατότητα μιας μορφής (δύναμις) στην πραγματοποίησή της (ενέργεια), δύο έννοιες που στη σκέψη του Αριστοτέλη παίρνουν κεντρική θέση. Ως τέταρτη αρχή κοντά στην ύλη, το είδος και την κίνηση, εμφανίζεται ο σκοπός (τέλος), ως ο πιο βασικός εκπρόσωπος της τελεολογικής σκέψης. ἀγαθόν: Ο Αριστοτέλης αναζητεί τη φύση της ευδαιμονίας, που είναι το ύψιστο αγαθό που μπορούμε να φτάσουμε με τη δράση μας. Οι αρετές του χαρακτήρα, όπως η ανδρεία, η υψηλοφροσύνη, η επιείκεια αντιτίθενται προς τις νοητικές αρετές. Απαραίτητη, όμως, για κάθε ηθική ενέργεια είναι η φρόνηση, η οποία με τη σειρά της στηρίζεται, όχι επάνω σε μια γνώση, αλλά σε μια σταθερή κατεύθυνση της βούλησης ως περιοχή της ανθρώπινης ψυχής. Η μεσότητα ανάμεσα σε δύο ακρότητες, την υπερβολή και την έλλειψη, αποτελεί την κεντρική σκέψη της ηθικής. Θεός: Το όν και το έν αποτελούν ουσιαστικά μία δυσκολοσύλληπτη έννοια του Θεού, στην οποία ολοκληρώνεται η μεταφυσική του σκέψη. Ο Θεός του ως ακίνητος πρώτος κινητής, είναι ύψιστη μορφή χωρίς οποιαδήποτε ανάμειξη της ύλης. Τον θεωρεί ολοκληρωμένη νοητική δύναμη, που μπορεί να στρέφεται μόνο προς το πληρέστατο, δηλαδή μόνο προς τον εαυτό του. Η θεότητα αυτή δεν δημιούργησε τον κόσμο και δεν τον κυβερνά με το πνεύμα της Πρόνοιας. Μίλησε για έναν χωρισμό που ξεχωρίζει τον Θεό και τον κόσμο, ένα ανώτερο πνεύμα στην κορυφή του κόσμου. Όμως, έστω κι αν δεν δέχεται ο Αριστοτέλης καμμία ενέργεια Θεού, που να επιδρά στον κόσμο, μολαταύτα η κίνηση του κόσμου κατευθύνεται σ' αυτόν. Κάθε κίνηση έχει την εντελέχειά της στη μορφή που θέλει να πραγματοποιήσει. Η ανώτατη από όλες τις εντελέχειες είναι αναγκαστικά και η ανώτατη από όλες τις μορφές, δηλαδή ο Θεός, προς τον οποίο τείνει η κίνηση ολόκληρου του κόσμου. Ακίνητος ο ίδιος, είναι η αιτία της κίνησης. "Ο δε Θεός και η φύσις ουδέν μάτην ποιούσιν". Δηλαδή, η φύση δημιουργεί με επίγνωση του σκοπού της από τον τομέα της θεϊκής επενέργειας. σώμα-ψυχή: Η κεντρική σκέψη του Αριστοτέλης τα περιγράφει ως δυό όψεις, μιας και της ίδιας ουσίας, που μεταξύ τους βρίσκονται σε σχέση ύλης και μορφής (ύλη-είδος). Ως μορφή του ζωντανού όντος η ψυχή είναι σύμφωνα με τη θεωρία του Αριστοτέλη συγχρόνως και η εντελέχειά του. Το απλούστατο είδος ψυχής που το έχει ακόμα και το φυτό, διαθέτει μόνο τη δύναμη της διατροφής (θρεπτικόν), μαζί με την οποία υπάρχει και η δύναμη της αναπαραγωγής. Τα ζώα έχουν την ικανότητα, έστω και σε πολύ διαφορετικό βαθμό, να αντιλαμβάνονται με τις αισθήσεις (αισθητικόν), ενώ στα ανώτερα είδη προστίθενται σ' αυτά η επιθυμητική διάθεση (ορεκτικόν) και η κινητική ( κινητικόν). Μόνο στον άνθρωπο προσιδιάζει η νοητική ικανότητα (διανοητικόν). Μόνο ο νους είναι απαλλαγμένος από τον σύνδεσμο με το σωματικό. Μπαίνει προφανώς απ' έξω μέσα στο έμβρυο και σ' αυτήν τη βαθμίδα της αριστοτελικής σκέψης είναι και το μόνο τμήμα της ψυχής το οποίο επιζεί, με την έννοια της αθανασίας. φιλία: "Τῆς φιλίας τρία εἴδη ἐστίν· ἡ μὲν γὰρ αὐτῆς ἐστι φυσική͵ ἡ δὲ ἑταιρική͵ ἡ δὲ ξενική.φυσικὴν μὲν οὖν ταύτην λέγομεν͵ ἣν οἱ γονεῖς πρὸς τὰ ἔκγονα ἔχουσι καὶ οἱ συγγενεῖς πρὸς ἀλλήλους· ταύτην δὲ κεκλήρωται καὶ τἆλλα ζῷα. ἑταιρικὴν δὲ καλοῦμεν τὴν ἀπὸ συνηθείας γινομένην καὶ μηδὲν προσήκουσαν γένει͵ ἀλλ΄ οἷον ἡ Πυλάδου πρὸς Ὀρέστην. ἡ δὲ ξενικὴ φιλία ἡ ἀπὸ συστάσεως καὶ διὰ γραμμάτων γινομένη πρὸς τοὺς ξένους. τῆς ἄρα φιλίας ἡ μέν ἐστι φυσική͵ ἡ δὲ ἑταιρική͵ ἡ δὲ ξενική· προστιθέασι δέ τινες τετάρτην ἐρωτικήν". Τῆς ἰατρικῆς ἐστιν εἴδη πέντε· ἡ μὲν φαρμακευτική͵ ἡ δὲ χειρουργική͵ ἡ δὲ διαιτητική͵ ἡ δὲ νοσογνωμονική͵ ἡ δὲ βοηθητική. ἡ μὲν φαρμακευτικὴ διὰ φαρμάκων ἰᾶται τὰς ἀρρωστίας. ἡ δὲ χειρουργικὴ διὰ τοῦ τέμνειν καὶ καίειν ὑγιάζει͵ ἡ δὲ διαιτητικὴ διὰ τοῦ διαιτᾶν ἀπαλλάττει τῆς ἀρρωστίας͵ ἡ δὲ νοσογνωμονικὴ διὰ τοῦ γνῶ ναι τὸ ἀρρώστημα͵ ἡ δὲ βοηθητικὴ διὰ τοῦ βοηθῆσαι εἰς τὸ παραχρῆμα ἀπαλλάττει τῆς ἀλγηδόνος. τῆς ἄρα ἰατρικῆς ἡ μέν ἐστι φαρμακευτική͵ ἡ δὲ χειρουργική͵ ἡ δὲ διαιτητική͵ ἡ δὲ νοσογνωμονική͵ ἡ δὲ βοηθητική. Νόμου διαιρέσεις δύο, ὁ μὲν γὰρ αὐτοῦ γεγραμμένος͵ ὁ δὲ ἄγραφος. ᾧ μὲν ἐν ταῖς πόλεσι πολιτευόμεθα͵ γεγραμμένος ἐστίν· ὁ δὲ κατὰ ἔθη γινόμενος οὗτος ἄγραφος καλεῖται· οἷον τὸ μὴ γυμνὸν πορεύεσθαι εἰς τὴν ἀγορὰν μηδὲ γυναικεῖον ἱμάτιον περιβάλλεσθαι. ταῦτα γὰρ οὐδεὶς νόμος κωλύει͵ ἀλλ΄ ὅμως οὐ πράττομεν διὰ τὸ ἀγράφῳ νόμῳ κωλύεσθαι. τοῦ ἄρα νόμου ἐστὶν ὁ μὲν γεγραμμένος͵ ὁ δὲ ἄγραφος. ὁ λόγος διαιρεῖται εἰς πέντε͵ ὧν εἷς μέν ἐστιν͵ ὃν οἱ πολιτευόμενοι λέγουσιν ἐν ταῖς ἐκκλησίαις͵ ὃς καλεῖται πολιτικός· ἑτέρα δὲ διαίρεσις λόγου ὃν οἱ ῥήτορες γράφουσι καὶ εἰς ἐπίδειξίν τε προφέρουσι καὶ εἰς δικαστήριον͵ οἷον ἐγκώμια καὶ ψόγους καὶ κατηγορίας καὶ ἀπολογίας τὸ δὴ τοιοῦτον εἶδός ἐστι ῥητορικόν. τρίτη δὲ διαίρεσις λόγου͵ ὃν οἱ ἰδιῶται διαλέγονται πρὸς ἀλλήλους· οὗτος δὴ ὁ τρόπος προσαγορεύεται ἰδιωτικός. ἑτέρα δὲ διαίρεσις λόγου͵ ὃν οἱ κατὰ βραχὺ ἐρωτῶντες καὶ ἀποκρινόμενοι τοῖς ἐρωτῶσι διαλέγονται· οὗτος δὲ καλεῖ ται ὁ λόγος διαλεκτικός. πέμπτη δὲ διαίρεσις λόγου͵ ὃν οἱ τεχνῖται περὶ τῆς ἑαυτῶν. διαιρεῖται ἡ εὐταξία εἰς τέσσαρα. ἔστι γὰρ αὐτῆς ἓν μὲν περὶ ψυχήν͵ ἓν δὲ περὶ σῶμα͵ ἓν δὲ περὶ πλῆθος͵ ἓν δὲ περὶ κινήσεις. ἡ μὲν οὖν ἐν τῇ ψυχῇ εὐταξία ἐγγινομένη κοσμιότης καλεῖται͵ ἡ δὲ ἐν τῷ σώματι εὐταξία κάλλος καλεῖται͵ ἡ δὲ ἐν κινήσει εὐταξία εὐρυθμία ὀνομάζεται͵ ἡ δὲ ἐν τῷ πλήθει͵ οἷον ἡ πρὸς ἄρχοντας πειθαρχία εὐταξία προσαγορεύεται. διαιρεῖται ἡ ἀταξία εἰς τέσσαρα. ἔστι γὰρ αὐτῆς ἓν μὲν ἐν ψυχῇ͵ ἓν δὲ ἐν σώματι͵ ἓν δὲ ἐν πλήθει͵ ἓν δὲ ἐν κινήσει. ἡ μὲν οὖν ἐν τῇ ψυχῇ ἀταξία ἐγγινομένη ἀσωτία ἢ ἀκολασία καλεῖται͵ ἡ δὲ ἐν τῷ σώματι ἀταξία αἰσχρότης καλεῖται͵ ἡ δὲ ἐν τῷ πλήθει ἀταξία ἀπειθαρχία καλεῖται͵ ἡ δὲ ἐν κινήσει ἀρρυθμία προσαγορεύεται. Τῆς φιλανθρωπίας ἐστὶν εἴδη τρία· ἓν μὲν διὰ τῆς προσηγορίας γινόμενον͵ οἷον ἐν ᾧ τινες τὸν ἐντυχόντα πάντα προσαγορεύουσι καὶ τὴν δεξιὰν ἐμβάλλοντες χαι ρετίζουσιν· ἄλλο εἶδος͵ ὅταν τις βοηθητικὸς ᾖ παντὶ τῷ ἀτυχοῦντι· ἕτερον εἶδός ἐστι τῆς φιλανθρωπίας͵ ἐν ᾧ τινες φιλοδειπνισταί εἰσι. τῆς ἄρα φιλανθρωπίας τὸ μέν ἐστι διὰ τοῦ προσαγορεύειν͵ τὸ δὲ διὰ τοῦ εὐεργετεῖν͵ τὸ δὲ διὰ τοῦ ἑστιᾶν καὶ φιλοσυνουσιάζειν. τὸ κάλλος διαιρεῖται εἰς τρία· ἓν μὲν γὰρ αὐτοῦ ἐστιν ἐπαινετόν͵ οἷον ἡ διὰ τῆς ὄψεως εὐμορφία· ἄλλο δὲ χρηστικόν͵ οἷον ὄργανον καὶ οἰκία καὶ τὰ τοιαῦτα πρὸς χρῆσίν ἐστι καλά· τὰ δὲ πρὸς νόμους καὶ ἐπιτηδεύματα καὶ τὰ τοιαῦτα πρὸς ὠφέλειάν ἐστι καλά. τοῦ ἄρα κάλλους τὸ μέν ἐστι πρὸς ἔπαινον͵ τὸ δὲ πρὸς χρῆσιν͵ τὸ δὲ πρὸς ὠφέλειαν. Τῆς τελείας ἀρετῆς εἴδη ἐστὶ τέτταρα· ἓν μὲν φρόνησις͵ ἓν δὲ δικαιοσύνη͵ ἄλλο δ΄ ἀνδρεία͵ τέταρτον σωφροσύνη. τούτων ἡ μὲν φρό νησις αἰτία τοῦ πράττειν ὀρθῶς τὰ πράγματα· ἡ δὲ δικαιοσύνη τοῦ ἐν ταῖς κοινωνίαις καὶ τοῖς συναλλάγμασι δικαιοπραγεῖν· ἡ δὲ ἀνδρεία τοῦ ἐν τοῖς κινδύνοις καὶ φοβεροῖς μὴ [ἐξίστασθαι] τρεῖν ͵ ἀλλὰ μένειν· ἡ δὲ σωφροσύνη τοῦ κρατεῖν τῶν ἐπιθυμιῶν καὶ ὑπὸ μηδεμιᾶς ἡδονῆς δουλοῦσθαι͵ ἀλλὰ κοσμίως ζῆν. τῆς ἀρετῆς ἄρα τὸ μέν ἐστι φρόνησις͵ ἄλλο δικαιοσύνη͵ τρίτον ἀνδρεία͵ τέταρτον σωφροσύνη. Διαιρεῖται ἡ κίνησις εἰς τρία. ἔστι γὰρ αὐτῆς ἓν μὲν κατὰ τόπον͵ ἓν δὲ κατὰ ἀλλοίωσιν͵ ἓν δὲ αὐτὴ καθ΄ ἑαυτὴν ἡ κίνησις. ἔστι δὲ ἡ μὲν κατὰ τόπον τὸ ἐξαλλάσσειν τόπον ἐκ τόπου͵ οἷον οἱ τρέχοντες καὶ πηδῶντες καὶ πλέοντες καὶ αἱ ἄλλαι αἱ τοιαῦται κινήσεις. ἡ δὲ κατὰ ἀλλοίωσιν͵ οἷον οἱ αὐξανόμενοι καὶ γηράσκοντες καὶ φθίνοντες καὶ ἄλλα τοιαῦτα. ἡ δὲ αὐτὴ καθ΄ ἑαυτήν͵ οἷον οἱ τροχοὶ καὶ οἱ ἔμβικες καὶ ὁ κόσμος καὶ ἄλλα τοιαῦτα. Αθεϊσμός στην Αρχαία Ελλάδα Απόψεις του Αριστοτέλη για τις γυναίκες Μπέρτραντ Ράσελ, Ιστορία της Δυτικής φιλοσοφίας «Η αρχαία φιλοσοφία μετά τον Αριστοτέλη», εκδ. Αρσενίδης ISBN 960-253-093-6 Μπέρτραντ Ράσελ, Η φιλοσοφική μου εξέλιξη, εκδ. Αρσενίδης, 2007 ISBN 978-960-253-207-2 Robert B. Todd «Bryn Mawr Classical Review», Σχόλια από τον Σιμπλίκιο και Ιωάννη Φιλόπονο, Βερολίνο και Νέα Υόρκη, 2008 ISBN 9783110195415 Αργυροπούλου Δ. Ρωξάνη, (2004), Προσεγγίσεις της Νεοελληνικής Φιλοσοφίας, Θεσσαλονίκη: Βάνιας. Ζιάκας Γρηγόριος, (1986), Τα ελληνικά γράμματα και ο Αριστοτέλης στην αραβική παράδοση, Θεσσαλονίκη: Έκδοση Υπηρεσίας Δημοσιευμάτων ΑΠΘ. Κονδύλης Παναγιώτης, (1988), Νεοελληνικός Διαφωτισμός. Οι φιλοσοφικές ιδέες, Αθήνα: Θεμέλιο. Ματσούκας Ν., Ιστορία της Βυζαντινής Φιλοσοφίας. Με παράρτημα το σχολαστικισμό του Δυτικού Μεσαίωνα, Θεσσαλονίκη: Πουρναράς. Μπενάκης Λίνος, (2002), Βυζαντινή Φιλοσοφία. Κείμενα και Μελέτες, Αθήνα: Παρουσία. Ο ίδιος, (2013), Βυζαντινή Φιλοσοφία, τ. Β΄, Αθήνα: Παρουσία. Νούτσος Παναγιώτης, (2005), Νεοελληνικός Διαφωτισμός. Τα όρια της Διακινδύνευσης, Αθήνα: Ελληνικά Γράμματα. Παπαδόπουλος Στυλιανός, (1970) Συνάντησις Ορθοδόξου και Σχολαστικής Θεολογίας. Εν τω προσώπω Καλλίστου Αγγελικούδη και Θωμά Ακινάτου, Θεσσαλονίκη: Πατριαρχικό Ίδρυμα Πατερικών Μελετών. Παπανούτσος, Π. Ε., (1956), Νεοελληνική φιλοσοφία, ττ. 2. Αθήνα: Βασική Βιβλιοθήκη, Ι. Ν. Ζαχαρόπουλος. Πέτσιος Θ. Κωνσταντίνος, (2007), Νεοελληνική φιλοσοφία. Από την έρευνα των πηγών στην προβολή των δεδομένων. Το Εργαστήριο Ερευνών Νεοελληνικής Φιλοσοφίας στην ψηφιακή κοινωνία, Ιωάννινα: Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. PodskalskyGerhard, (2008), Η Ελληνική Θεολογία επί Τουρκοκρατίας 1453-1821. Η Ορθοδοξία στη σφαίρα επιρροής των δυτικών δογμάτων μετά τη Μεταρρύθμιση, μτφρ., πρωτοπρ. Γ. Δ. Μεταλληνός, Αθήνα: Μορφωτικό ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης. Ρωμανός Π. Κωνσταντίνος, (2001), Ελληνιστικό Ισλάμ. Ο ελλείπων κρίκος στη διαχρονική πορεία της ελληνικής παιδείας, Αθήνα: Αλεξάνδρεια. Τατάκης Ν. Βασίλειος, (1952), «Πλατωνισμός και Αριστοτελισμός στο Βυζάντιο», στο: Θέματα Χριστιανικής και Βυζαντινής Φιλοσοφίας, Αθήναι: Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος, σσ. 147-194. Ο ίδιος, (1977), Η Βυζαντινή Φιλοσοφία, μτφρ. Εύα Καλπουρτζή, επιμ. Λίνος Μπενάκης, Αθήνα: Εταιρεία Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας. Τερέζης Χρήστος, (2001), «Ο βυζαντινός Αρέθας ως σχολιαστής του Αριστοτέλη», στο: Αθήνα και Εσπερία, Αθήνα:Εταιρεία Αριστοτελικών Μελετών Το Λύκειον, σσ. 278-291. Ο ίδιος, (2011), Πλάτων και Αριστοτέλης. Προς μια συμφιλίωση, Θεσσαλονίκη: Ζήτρος. Ψημμένος Ν., (1988-1989), Η ελληνική φιλοσοφία από το 1453 ως το 1821. Ανθολογία κειμένων με εισαγωγή και σχόλια, ττ. 2, Αθήνα: Γνώση. WilsonG. N., Οι λόγιοι στο Βυζάντιο, μτφρ. Νίκος Κονομής, Αθήνα: Καρδαμίτσας. Αριστοτέλης και Αριστοτελισμός Αρχειοθετήθηκε 2012-04-02 στο Wayback Machine. | Με τον όρο αριστοτελισμός εννοούμε τη συνέχεια του φιλοσοφικού έργου του Αριστοτέλη τόσο στην εποχή του Βυζαντίου και του Δυτικού Μεσαίωνα, όσο και στην εποχή των Νεότερων Χρόνων. Ολόκληρο το έργο του (Λογική, Φυσική, Κοσμολογία, Βιολογία, Φυσιολογία, Πολιτική και Μεταφυσική), κατά την παραπάνω μακρά ιστορική περίοδο (5ος – 18ος αιώνες), έτυχε πολλαπλών ερμηνευτικών προσεγγίσεων από βυζαντινούς, Έλληνες και Ευρωπαίους λογίους. Ο αριστοτελισμός δηλώνει έναν τρόπο σκέψης πλησιέστερο στο νεότερο ορθολογικό πνεύμα: πριμοδοτεί την παρατήρηση και το πείραμα για να ταξινομήσει τις μορφές των πραγμάτων, όπως μας τα μεταφέρουν οι αισθήσεις μας, καθώς και να τις αναλύσει με βάση συγκεκριμένους κανόνες επιστημονικής σκέψης. Δεν αποκλείει την πίστη σε μια θεϊκή τάξη πραγμάτων αλλά προϋποθέτει, για την αποκάλυψη ή την κατανόησή της, τη διαμεσολάβηση της λειτουργίας του ορθού λόγου. Ειδικότερα, στο Βυζάντιο όταν μιλούμε για αριστοτελισμό εννοούμε το «σύνολο των οντολογικών και των κοσμολογικών ‐ με ισχυρή, μάλιστα, συνοδεία των περί λογικής – θεωριών του Αριστοτέλη στις οποίες κατέφυγαν οι Βυζαντινοί θεολόγοι και φιλόσοφοι, για να εξηγήσουν το ότι ο κόσμος της αισθητής εμπειρίας έχει θετικό αξιολογικό νόημα, το οποίο απορρέει εκ του ότι ο Θεός είναι η τελική αιτία του, η ανώτατη σημασιοτοδότησή του». | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82 |
Ροδόλφος της Γαλλίας | Ο πεθερός του σκοτώθηκε σε μάχη εναντίον του Καρόλου του Απλού και οι Φράγκοι ευγενείς εξέλεξαν νέο βασιλιά τον γαμπρό του Ροδόλφο, στέφτηκε στο Σουασόν από τον Βάλτερ, αρχιεπίσκοπο του Ρενς στις 13 Ιουλίου του 923. Στο δουκάτο της Βουργουνδίας αναγκάστηκε να παραιτηθεί υπέρ του μικρότερου αδελφού του Ούγου του Μελανού. To όνομα του σύμφωνα με Λατινικά έγγραφα είναι Γερμανικής προέλευσης που μεταφράζεται ως "δοξασμένος" ή "λύκος", λεγόταν και Ροδόλφους όνομα που χρησιμοποιούσε στην προσωπική του σφραγίδα. Ο εκθρονιστείς βασιλιάς Κάρολος ο Απλός ήταν ακόμα ζωντανός και διεκδικούσε τον θρόνο του, o μπατζανάκης του Ροδόλφου Ερμπέρ Β΄ του Βερμαντουά που είχε παντρευτεί την Αδέλα αδελφή της Έμμας εξαπάτησε τον Κάρολο σε συνάντηση και τον συνέλαβε αιχμάλωτο. Η πρώτη πράξη του Ροδόλφου ήταν να επιτεθεί στον βασιλιά των Ανατολικών Φράγκων Ερρίκο τον Ορνιθοθήρα που είχε συμμαχήσει τον ίδιο χρόνο με τον Ροβέρτο Α΄, μετά απο μια αποτυχημένη απόπειρα να προσαρτήσει την Λοθαριγγία έκλεισαν ειρήνη. Ο Ερμπέρ Β΄ του Βερμαντουά ωστόσο επιτέθηκε στον Γιλβέρτο, δούκα της Λωρραίνης και κατέλαβε την Λοθαριγγία, ο Ροδόλφος δεν μπόρεσε να αντισταθεί. Οι Βίκινγκ ξεκίνησαν επιδρομές στην χώρα των Δυτικών Φράγκων (924), από την κοιλάδα του Λίγηρα απείλησαν τον κουνιάδο του Ούγο τον Μέγα και ο Ροδόλφος δεν μπόρεσε να κάνει τίποτα. Επιτέθηκαν στην συνέχεια στην Βουργουνδία που την διοικούσε ο αδελφός του βασιλιά Ούγος αλλά αποκρούστηκαν, στην συνέχεια επιτέθηκαν στα βασιλικά κτήματα, κατάφερε να τους αντιμετωπίσει σε συμμαχία με τον αδελφό του Ούγο, τον Ερμπέρ και εκκλησιαστικούς υποτελείς του. Οι Βίκινγκ της Νορμανδίας στην συνέχεια που είχαν εγκατασταθεί στην βόρεια Γαλλία ύστερα από άδεια του Καρόλου του Απλού (911) άρχισαν να λεηλατούν ολόκληρη την περιοχή. Ο Ροδόλφος συμμάχησε με τον Ερμπέρ και τον Αρνούλφο τον Γηραιό, κατάφεραν να καταλάβουν την Έ αλλά στην συνέχεια έπεσαν στην παγίδα, ο βασιλιά τραυματίστηκε, ο κόμης του Πονθιέ και πολλοί ευγενείς σκοτώθηκαν. Την ίδια χρονιά ο Ροδόλφος συνομίλησε με τον Λουδοβίκο τον Τυφλό, βασιλιά της Προβηγκίας σχετικά με την νέα Ευρωπαϊκή απειλή τον βάρβαρο λαό των Μαγυάρων που ενοχλούσαν τον Λουδοβίκο. Επιτέθηκαν στην περιοχή γύρω από το Ρενς αλλά αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν πριν εμπλακεί ο βασιλιάς σε μάχη μαζί τους (930). Στην συνέχεια επιτέθηκαν στην Βουργουνδία, ο Ροδόλφος συγκέντρωσε έναν τεράστιο στρατό και τους ανάγκασαν να υποχωρήσουν χωρίς μάχη (935), την εποχή του θανάτου του Ροδόλφου οι απειλές των Βίκινγκ και των Μαγυάρων είχαν εξαλειφθεί. Ο Ερμπέρ Β΄ του Βερμαντουά χρησιμοποίησε τον αιχμάλωτο πρώην βασιλιά Κάρολο για να αυξήσει την εξουσία του, πέτυχε να κάνει τον γιο του Ούγο αρχιεπίσκοπο του Ρενς (925) και να δώσει την κομητεία του Λον στον γιο του Ούγο (927). Τα παράπονα του βασιλιά στον Ερμπέρ για τον Κάρολο τον ανάγκασαν να τον φέρει μπροστά στον Γουλιέλμο τον Μακρόξιφο κόμη της Ρουέν για να δώσει όρκο υποτέλειας, στην συνέχεια έκανε αίτημα στον πάπα Ιωάννη Ι΄ για να διεκδικήσει τα δικαιώματα του. O πρώην βασιλιάς Κάρολος πέθανε στο Περόν (929) και ο Ερμπέρ έχασε τα πλεονεκτήματα που είχε όσο ήταν ζωντανός. Μετά την ήττα των Βίκινγκ στο Λιμουζίν ο Ροδόλφος δέχτηκε την συμμαχία των Ακουιτανών και όρκο υποτέλειας από τον Γουλιέλμο τον Μακρόξιφο και του παραχώρσε τα νησιά στην ακτή της Νορμανδίας που είναι γνωστά σήμερα σαν Νησιά της Μάγχης. Ο Ροδόλφος προσπάθησε να περιορίσει την δύναμη του Εμπλ της Ακουιτανίας (929), οπισθοχώρησε από Μπέρρυ και παραχώρησε τον τίτλο του πρίγκιπα της Γοτθίας στον Ραυμόνδο Πονς, κόμη της Τουλούζης, στον ίδιο μετέφερε και τον τίτλο του κόμητος της Ωβέρνης. Η μαργραβία ωστόσο βρισκόταν υπό τον έλεγχο του λόρδου του Χάρουξ ο οποίος την είχε μετατρέψει σε ανεξάρτητη κομητεία. Αργότερα εξεστράτευσε μαζί με τον Εμπλ προκειμένου να εξουδετερώσουν τις τελευταίες εστίες των Βίκινγκ. Στράφηκε στην συνέχεια σταδιακά εναντίον του Ερμπέρ συμμαχώντας με τον Ούγο τον Μέγα, έκαψε το κάστρο του Θιερρύ που είχε φυλακίσει τον Κάρολο (933 - 934). Τελικά έκλεισε ειρήνη μαζί του (935) στην συνέχεια αρρώστησε και σε λίγους μήνες πέθανε. Gwatking, H. M., Whitney, J. P., et al. Cambridge Medieval History: Volume III—Germany and the Western Empire. Cambridge University Press: London, 1930. Jean Dufour, Recueil des actes de Robert Ier et de Raoul, rois de France: 922–936 (Paris, 1978) Stapleton, Thomas (1840). Magni rotuli scaccarii Normanniæ sub regibus Angliæ. p. lii. | Ο Ροδόλφος της Γαλλίας (Γαλλ.:Raoul de Bourgogne, περί το 890 - 15 Ιανουαρίου 936) ήταν Δούκας της Βουργουνδίας (921 - 923), Κόμης του Τρουά (921 - 936) και Βασιλιάς των Δυτικών Φράγκων (923 - 936). Ο Ροδόλφος μέλος του Οίκου των Μποζονιδών ήταν ο μεγαλύτερος γιος του Ριχάρδου, δούκα της Βουργουνδίας και της Αδελαΐδας του Οσέρ, διάδοχος του πατέρα του στο δουκάτο της Βουργουνδίας. Παντρεύτηκε την Έμμα της Γαλλίας κόρη του Ροβέρτου Α΄ των Φράγκων και ετεροθαλή αδελφή του Ούγου του Μεγάλου. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%BF%CE%B4%CF%8C%CE%BB%CF%86%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%93%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82 |
Πελεκάνος Κοζάνης | Βρίσκεται στο δυτικό τμήμα του νομού, στην πρώην επαρχία και νυν δήμο Βοΐου, στις πλαγιές του Άσκιου όρους σε υψόμετρο 760 μ. Απέχει οδικώς 48 χλμ. από την Κοζάνη, 32 χλμ. από την Καστοριά και 165 χλμ. από τη Θεσσαλονίκη, με τις οποίες συνδέεται μέσω υπερσύγχρονου παρακείμενου κάθετου άξονα της Εγνατίας Οδού. Βάσει της απογραφής του 2001, το δημοτικό διαμέρισμα Πελεκάνου εκτείνεται σε 29.586 στρέμματα και έχει πληθυσμό 527 κατοίκων, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι ηλικιωμένοι. Πριν την ένταξή του στον Καλλικρατικό Δήμο Βοΐου υπάγονταν στον Καποδιστριακό Δήμο Ασκίου. Το τοπωνύμιο «Πέλεκον»,που αναφέρει ο ιστορικός Προκόπιος και αργότερα τροποποιήθηκε σε «Πέλκα» είναι από τα αρχαιότερα μακεδονικά τοπωνύμια, με προέλευση το σχήμα «πέλεκυς-πελεκώ» και από το «Πέλλα-πέτρα». Η επιτροπή τοπωνυμίων το 1927 άλλαξε το όνομα στο σύγχρονο Πελεκάνος, έχοντας στο νου τους ομώνυμους ξακουστούς μαστόρους πέτρας του χωριού, που έφθαναν μέχρι το Πήλιο και την Πόλη. Κοιτίδα του σύγχρονου Πελεκάνου θεωρούνται οι δύο μονόλιθοι ύψους 1,5 μέτρου που είναι μπηγμένοι στο κέντρο του οικισμού. Εκεί θέλει η παράδοση να έχουν ταφεί ζωντανά δύο δαμάλια που κατέληξαν στο εν λόγω σημείο, στην προσπάθεια των χωρικών να επιλέξουν έναν τόπο για τον οικισμό που θα τους εξασφάλιζε την επιβίωση και την συνέχιση. Στο χωριό υπάρχουν μερικά δείγματα παραδοσιακής δυτικομακεδονικής αρχιτεκτονικής. Στον κάμπο, 2 χλμ. νότια του χωριού βρίσκεται παραδοσιακό πέτρινο γεφύρι, χτισμένο το 1935 σε χείμαρρο, ονομαζόμενο «Του Φασούλη η Γούρνα». Είναι το νεώτερο γεφύρι του είδους του στη Δυτ.Μακεδονία και διατηρείται σε άψογη κατάσταση. Ο Ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου ανεγέρθη το 1938. Η αρχαιότερη εκκλησία της Αγίας Παρασκευής κτίστηκε το έτος 1643. Ο Ναός του Αγίου Γεωργίου βρίκεται στην κορυφή του ομώνυμου λόφου που δεσπόζει βορείως του χωριού. Στις ανατολικές παρυφές του λόφου εκτείνεται το «Ρουμάνι», δάσος φυλλοβόλων δέντρων εκτάσεως άνω των 2.000 στρεμμάτων. Στην άκρη του δάσους ορθώνεται ο ογκώδης μονόλιθος της «Κουκουπέτρας», τοπικού τοπωνυμίου. Το κλίμα της περιοχής είναι μεταβατικό μεταξύ του μεσογειακού και του ηπειρωτικού τύπου και χαρακτηρίζεται από ψυχρούς-δριμείς και βροχερούς χειμώνες με συχνή χιονόπτωση και από θερμά-ξηρά και άνυδρα καλοκαίρια. Η σχετική υγρασία της ατμόσφαιρας είναι μικρή, με συνέπεια ευχάριστες και υγιεινές κλιματολογικές συνθήκες. Η περιοχή κατοικείται από τους προϊστορικούς χρόνους καθώς εντοπίζονται νεολιθικά λείψανα πλησίον του σημερινού οικισμού. Στην ευρύτερη περιοχή υπάρχουν τείχη και οχυρώσεις που χρονολογούνται από το 13o αιώνα π.Χ και αναβάθμιστηκαν επί Ιουστινιανού σε οχυρό αποκαλούμενο «Πέλεκον», σύμφωνα με τον ιστορικό Προκόπιο. Στην περιοχή «Βαρκό», δίπλα στον ποταμό Μύριχο, υπάρχει ρωμαϊκός οικισμός που δίνει τακτικά τροφή σε λαθρανασκαφείς. Οι πρώτοι σύγχρονοι κάτοικοι, που κατά παράδοση μετανάστευσαν από την Ήπειρο (περιοχές Φούρκας και Σουλίου) εγκαταστάθηκαν κατά φατρίες νοτιοανατολικά του σύγχρονου οικισμού, στην αριστερή όχθη του χειμαροπόταμου Μύριχου, που ξεκινάει από το Σινιάτσικο και καταλήγει στον Αλιάκμωνα. Οι Τούρκοι αποκαλούσαν τον οικισμό αυτό «Ντερέκιοϊ» (Dereköy - μτφ: Ποταμοχώρι). Εικάζεται οτι κάπου στον 17ο αιώνα, πολυάριθμες ομάδες μετακινήθηκαν στη σημερινή θέση του χωριού. Στον κατάλογο του Νεοφύτου (Κώδικας Ζωσίμα) της Μητροπόλεως Σιατίστης & Σισανίου το 1797 αναφέρεται σαν «χωρίον Πέλκα». Κατά την επανάσταση του 1821 κάτοικοι του Πελεκάνου αγωνίστηκαν κατά των Οθωμανών, με πιο αξιόλογους τον Δημήτριο και Ιωάννη Κώστα. Το 1913 (το χωριό υπάγεται στην Οθωμανική Επαρχία Ανασελίτσας) απογράφονται 664 κάτοικοι, άπαντες ελληνόφωνοι χριστιανοί ορθόδοξοι.. Μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, το χωριό μαράζωσε από τη μετανάστευση, τόσο εσωτερική (κυρίως προς Κοζάνη, Βέροια, Θεσσαλονίκη) όσο και εξωτερική (κατά βάση Σικάγο, Τορόντο, Μελβούρνη). Οι απόγονοι των Πελκιωτών διαπρέπουν σε ποικιλία επαγγελματικών κλάδων και επισκέπτονται την ιδιαίτερη πατρίδα τους στις γιορτές και κυρίως το Δεκαπενταύγουστο. Σήμερα οι λιγοστοί οικονομικά ενεργοί μόνιμοι κάτοικοι ασχολούνται κατά βάσει με τη γεωργία (αμπέλια, καπνά, σιτηρά) και την κτηνοτροφία (αιγοπρόβατα) καθώς και την παραγωγή τυροκομικών προϊόντων εξαιρετικής ποιότητας. Η αμπελουργία είναι μια από τις ασχολίες των κατοίκων. Καλλιεργούνται περίπου 550 στρέμματα αμπελώνων στην περιοχή. Η καλλιέργεια γίνεται με τον παραδοσιακό τρόπο, με ξερικά κλήματα διαμορφωμένα σε κύπελλο, ώστε να εκτίθενται συνεχώς στην ηλιακή ακτινοβολία, που σε συνδυασμό με τη χαμηλή υγρασία αποδίδουν πρώτη ύλη εξαιρετικής ποιότητας. Οι βασικές ποικιλίες είναι το Βουλγάρικο, το Ξινόμαυρο, τα Μοσχάτα, τα Χονδρομαύρα και τα Μοσχομαύρα. Παράγεται ερυθρός ξηρός οίνος (μπρούσκο) που καταναλώνεται φρέσκος μέχρι τις αρχές της Άνοιξης, αλλά και λευκός ημίξηρος ή ημίγλυκος, που επιδέχεται παλαίωσης. Το κρασί όμως που ξεχωρίζει είναι ο «γλυκός» που παράγεται προσθέτοντας σερμπέτι και επιδέχεται μακροχρόνια παλαίωση που γίνεται σε ειδικούς ημιυπόγειους χώρους των σπιτιών (κατώγια) διαμορφωμένους να εξυπηρετούν τις ανάγκες των κατοίκων για υγιεινή και ασφαλή αποθήκευση τροφίμων, από την εποχή που δεν υπήρχε ηλεκτρισμός. Στο χωριό λειτουργούν Λαογραφικός και Πολιτιστικός σύλλογος. Καθ΄ όλη τη διάρκεια του έτους πραγματοποιούνται πλείστες εκδηλώσεις πολιτισμού που προάγουν την τοπική λαογραφία. Αντιπροσωπευτικότερες είναι η Γιορτή του Δράκου στα τέλη Ιουλίου, η Γιορτή Κρασιού στα τέλη Αυγούστου και η Γιορτή του Μούστου στις αρχές Οκτωβρίου. Την παραμονή του Δεκαπενταύγουστου γίνεται μεγάλο γλέντι στην αυλή του παλιού Σχολείου, προς τιμήν της πολιούχου Θεοτόκου, όπου ανταμώνονται οι απανταχού Πελκιώτες. Αργύριος Παπαρίζος - Λόγιος, Οθωμανική Περίοδος Κωνσταντίνος Παπαρίζος - Καθηγητής Πανεπιστημίου Μακεδονίας Θεοδώρα Λειψιστινού - Συγγραφέας, Δημοτική Σύμβουλος Θεσσαλονίκης Πολιτιστικός Σύλλογος Πελεκάνου Μικρό ιστορικό από το Πολιτιστικό Σύλλογο Πελεκάνου | Ο Πελεκάνος ή Πέλκα είναι ένας μικρός ημιορεινός οικισμός του Νομού Κοζάνης. Στο χωριό γυρίστηκε το πρώτο μέρος της αντιπολεμικής ταινίας «Ουρανός», που εκπροσώπησε την Ελλάδα στο Φεστιβάλ Καννών το 1963. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CE%BA%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%BF%CE%B6%CE%AC%CE%BD%CE%B7%CF%82 |
Κλόβις Δ΄ | Διαδέχθηκε τη διετία 690/691 τον πατέρα του σαν μοναδικός βασιλιάς των Φράγκων, κυβέρνησε τη Βουργουνδία, την Αυστρασία και τη Νευστρία. Σύμφωνα με τα "Χρονικά της Μετς" μια από τις παλιότερες πηγές των Πεπινιδών τον διόρισε βασιλιά ο Μαγιορδόμος της Αυστρασίας Πεπίνος του Χέρσταλ, κυβέρνησε τέσσερα χρόνια. Ο Κλόβις Δ΄ ήταν ανήλικος και όλες οι εξουσίες βρέθηκαν στα χέρια του Πεπίνου του Χέρσταλ. Η εποχή που ανέβηκε στον θρόνο σε πολύ μικρή ηλικία ακολούθησε τις αποτυχημένες προσπάθειες του πατέρα του να ενισχύσει την βασιλική εξουσία, αυτό εξασθένησε οριστικά τους Μεροβίγγειους. Ο Κλόβις Δ΄ έζησε το μεγαλύτερο διάστημα της βασιλείας του στην Κομπιένη.Την εποχή του Κλόβις Δ΄ εκδόθηκαν και δημοσιοποιήθηκαν εννιά διατάγματα, τα τέσσερα από αυτά είναι δημόσιες δικαστικές ακροάσεις με την παρουσία του βασιλιά, παρά την μεγάλη άνοδο του Πεπίνου του Χέρσταλ και της οικογένειας του η βασιλικά αυλή σύμφωνα με τα "Χρονικά του Μετς" είχε ακόμα κύρος. Σε Σύνοδο στο Βαλανσιέν (693) βρέθηκαν 12 επίσκοποι, 12 Λαμπρότατοι, 9 κόμητες και αμέτρητοι αξιωματούχοι. Ο μελλοντικός Μαγιορδόμος των ανακτόρων της Νευστρίας Ράγκενφριντ ξεκίνησε την σταδιοδρομία του με τον Κλόβις Δ΄ ως Δομέστικος. Ο Κλόβις Δ΄ παραχώρησε στο Αβαείο του Σαίντ-Ντενίς το δικαίωμα να συλλέγει φόρους από τη Μασσαλία, το δικαίωμα αυτό το είχε παραχωρήσει ο Δαγοβέρτος Α΄. Παραχώρησε στο Αβαείο του Σαιν-Μεντάρ την γειτονική κατοικία, μια από τις κύριες οικίες του πρώην Μαγιορδόμου των Ανακτόρων Εμπρόιν στη Σουασόν. Τα "Χρονικά του Φρεντεγκάρ" γράφουν: "Ο βασιλιάς Θευδέριχος πέθανε και τον διαδέχθηκε ο γιος του Κλόβις, σύντομα αρρώστησε και πέθανε πρόωρα αφού βασίλευσε τέσσερα χρόνια", πέθανε τη διετία 694-695. Τον διαδέχτηκε ο αδελφός του Χιλδεβέρτος Γ΄ που άφησε μεγαλύτερη εντύπωση στην εποχή του από τον Κλόβις Δ΄. Bradbury, Jim (2004). The Routledge Companion to Medieval Warfare. Routledge. Bradbury, Jim (2007). The Capetians: Kings of France 987-1328. Hambledon Continuum. Geary, Patrick J. (1988). Before France and Germany: The Creation and Transformation of the Merovingian World. Oxford: Oxford University Press. Gerberding, Richard A. (1987). The Rise of the Carolingians and the Liber Historiae Francorum. Oxford: Oxford University Press. Grierson, Philip; Blackburn, Mark (2007). Medieval European Coinage, Volume 1: The Early Middle Ages (5th–10th Centuries). Cambridge: Cambridge University Press. McConville, Julia (2018). "Clovis III". In Nicholson, Oliver (ed.). The Oxford Dictionary of Late Antiquity. Oxford University Press. Vergauteren, F. (1928). "Étude critique d'un diplôme attribué à Chilpéric I". Revue belge de Philologie et d'Histoire. 7 (1): 83–112. doi:10.3406/rbph.1928.6486. Wallace-Hadrill, J. M., ed. (1960). The Fourth Book of the Chronicle of Fredegar with its Continuations. Thomas Nelson and Sons. Wood, Ian N. (1994). The Merovingian Kingdoms, 450–751. Harlow: Longman. | Ο Κλόβις Δ΄ (Γαλλική γλώσσα : Clovis IV, 677/682 - 695) από τον Οίκο των Μεροβιγγείων ήταν Βασιλιάς των Φράγκων (691 - 695). Ο Κλόβις Δ΄ ήταν γιος του Θευδέριχου Γ΄ των Φράγκων (της Αυστρασίας & Νευστρίας) και της Κλοτίλδης των Αρνουλφιδών, κόρης τού Ανσέγκιζελ μαγιορδόμου της Αυστρασίας. Μερικοί ιστορικοί θεωρούν τον Κλόβις Δ΄ σαν σφετεριστή, καταγράφεται από τους ίδιους ως "Κλόβις Γ΄". | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BB%CF%8C%CE%B2%CE%B9%CF%82_%CE%94%CE%84 |
Κορίνα Μεντζελοπούλου | Η κόρη του επιτυχημένου Έλληνα μεγιστάνα των σούπερ μάρκετ Ανδρέα Μεντζελόπουλου, η Κορίνα Μεντζελόπουλος γεννήθηκε στη Μπουλόν-Μπιγιανκούρ, ακριβώς δυτικά του Παρισιού. Αφού αποφοίτησε με πτυχίο στην κλασική λογοτεχνία, παρακολούθησε το Ινστιτούτο Πολιτικών Επιστημών στο Παρίσι όπου έλαβε το μεταπτυχιακό της το 1979. Ο μόνος αδερφός της πέθανε σε νεαρή ηλικία αφήνοντας την μοναδική κληρονόμο του κτήματος Σατό Μαργκό που άφησε ο πατέρας της. Ήταν περήφανη για αυτήν την κληρονομιά και συνέβαλε στην περαιτέρω ανάπτυξή της. Αφού εργάστηκε αρχικά στη διαφημιστική εταιρία Havas, η Μεντζελοπούλου μετακόμισε στην οικογενειακή επιχείρηση ηγούμενη της εταιρείας χαρτοφυλακίου Primistères που ελέγχει την αλυσίδα λιανικών ειδών παντοπωλείου του πατέρα της Félix Potin. Το 1977, ο πατέρας της αποφάσισε να μετακομίσει στον τομέα του κρασιού και αγόρασε το κτήμα Σατό Μαργκό (η παλαιότερη ιστορία του χρονολογείται στον 16ο αιώνα ) για 72 εκατομμύρια φράγκα (16 εκατομμύρια δολάρια). Με το θάνατό του το 1980, η χήρα του Λόρα και η κόρη του Κορίνα Μεντζελόπουλος κληρονόμησαν το κτήμα και προχώρησαν σε σημαντικές βελτιώσεις στο οινοποιείο. Η Κορίνα είπε για αυτό, "Στην αρχή συνεχίσαμε το έργο του πατέρα μου με υπερηφάνεια. Εμείς απλά δεν είχαμε το δικαίωμα να το αφήσει να αποτύχει.» Το 1990, ο όμιλος Agnelli έγινε ο κύριος μέτοχος, αλλά το 2003 η Μετζελοπούλου απέκτησε ξανά την κυριότητα μετά την εξαγορά των μετοχών της Agnelli. Σε συνέντευξη της στην Rose Hoare το 2012, τόνισε πώς αναγνώρισε την επιτυχία της στον πατέρα της: «Νομίζω ότι ήταν ιδιοφυΐα....Το μεγάλο πραξικόπημά του ήταν το Σατό Μαργκό: ήταν σε πώληση για δύο χρόνια και ήταν ο μόνος που συνειδητοποίησε τι αξία είχε αυτό το όνομα. " Την εποχή που η οικογένεια Μεντζελόπουλος αγόρασε το Σατό Μαργκό, η φήμη του αμπελώνα είχε αμαυρωθεί από μέτριες σοδειές, ένα σκάνδαλο με ετικέτες και χαμηλές τιμές κρασιού. Για την αντιμετώπιση αυτών των ζητημάτων, η Κορίνα συνεργάστηκε αρχικά με τον γενικό διευθυντή Φιλίπ Μπαρέ και τον σύμβουλο οινολόγο καθηγητή Εμίλ Πεϊνό στη διαχείριση του αμπελώνα. Το 1983 ο διορισμός του Πολ Πονταλιέ ως αναπληρωτή διευθυντή του Μπαρέ αποδείχθηκε μια εμπνευσμένη επιλογή. Υπό την ηγεσία του, προστέθηκε ένα νέο κελάρι, βελτιώθηκε η αποστράγγιση και δημιουργήθηκε ένα δεύτερο υπόγειο κελάρι για να φιλοξενήσει τα βαρέλια του δεύτερου έτους. Ο Πολ Πονταλιέ πέθανε το 2016. Μέχρι το 2012 ο Βρετανός αρχιτέκτονας Νόρμαν Φόστερ είχε αναλάβει να επανασχεδιάσει και να επεκτείνει τα κελάρια, καθώς και να χτίσει μία νέα αίθουσα οινοποίησης και μία βιβλιοθήκη για τις χρονιές κρασιού. Η εργασία ολοκληρώθηκε έως το 2015 και είναι ανοιχτή για προγραμματισμένες επισκέψεις.Η Μεντζελοπούλου διευθύνει την επιχείρηση από ένα γραφείο στο Παρίσι. Το επιχειρηματικό της πνεύμα μπορεί να κριθεί από την αυξανόμενη περιουσία της. Το 2012, εκτιμήθηκε ότι ανερχόταν σε 600 εκατομμύρια ευρώ, από περίπου 300 εκατομμύρια το 2004. Η Μεντζελοπούλου έλαβε τη διάκριση του Λειτουργού της Λεγεώνας της Τιμής το 2012. Είναι παντρεμένη με τον Hubert Leven. Η νεότερη από τις τρεις κόρες της, η Αλεξάνδρα Πετίτ-Μεντζελόπουλος, εντάχθηκε στο Σατό Μαργκό το φθινόπωρο του 2012 και αναμένεται να αναλάβει την επιχείρηση μία μέρα. Η μητέρα του Μεντζελόπουλου, η Βερόνικα, ξαναπαντρεύτηκε τον Αλέξη Μερσέντες. Για το Coffeeland Landmine Victims Trust, ένα Πρόγραμμα του Polus Center, στη Νικαράγουα, την Ονδούρα, την Κολούμπια, το Βιετνάμ, το Λάος και την Καμπότζη, διοργανώθηκε ένα "Fine Wine Dinner" με τα κρασιά του Σατό Μαργκό, στο οποίο η Μετζελοπούλου του Σατό Μαργκό ήταν η επίτημη προσκεκλημένη. Η δωρεά της για τον σκοπό ήταν τα κρασιά Σατό Μαργκό από το κελάρι της στο Μπορντό. Τα κρασιά περιελάμβαναν Pavillon Blanc 2005, Pavillon Rouge 1995, Château Margaux 1999, Château Margaux 1996, Château Margaux 1989 plus Château d'Yquem 1999 και Dom Pérignon Champagne 1999. Το δείπνο συγκέντρωσε 100.000 δολάρια για το ίδρυμα. | Η Κορίνα Μεντζελοπούλου-Petit (γεννήθηκε στις 6 Ιουλίου 1953) είναι Γαλλοελληνίδα επιχειρηματίας που κατέχει και διαχειρίζεται το περίφημο κτήμα κρασιού του Μπορντό, το Σατό Μαργκό. Τα κρασιά της έχουν κερδίσει συχνά το βραβείο του Μπορντό Κρασί της Χρονιάς. Έχει αναφερθεί ως μία από τις κορυφαίες γυναίκες στη βιομηχανία κρασιού. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B1_%CE%9C%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%B6%CE%B5%CE%BB%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%85 |
Κριστίνα Γκρίμι | Η Κριστίνα μεγάλωσε στο Μάρλτον, Νιου Τζέρσει. Πήγε στο Baptist Περιφερειακό Δημοτικό σχολείο και στο Γυμνάσιο του Cherokee. Ο πατέρας της είχε καταλάβει ότι η κόρη του, η Κριστίνα είχε ταλέντο στο τραγούδι όταν εκείνη ήταν 6 ετών (τότε άρχισε να τραγουδάει) και σε ηλικία των 10 ετών άρχισε να παίζει πιάνο. Παρά το γεγονός ότι λάμβανε μαθήματα πιάνου, η ίδια μάλιστα είπε πως άκουγε από την τηλεόραση και έπαιζε στο πιάνο της. Η Γκρίμι προσδιόριζε τον εαυτό της ως χριστιανή. Η Κριστίνα είχε έναν αδερφό, τον Mάρκους. Η μητέρα της εργαζόταν ως ρεσεψιονίστ μέχρι που διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού ενώ ο πατέρας της εργαζόταν στην εταιρία Verizon Communications από το 2014. Ο πατέρας της ήταν ιταλικής και ρουμάνικης καταγωγής. Η Κριστίνα άρχιζε να ανεβάζει βίντεο στο YouTube από το 2009 σε ηλικία 15 ετών.Το πρώτο βίντεο που ανέβασε ήταν cover της Χάνα Μοντάνα το Don`t Wanna Be Torn . Έφθασε το πρώτο καλλιτεχνικό στερέωμα στο YouTube με το cover της Μάιλι Σάιρους το Party In The USA (Πάρτι στις ΗΠΑ) τον Αύγουστο του 2009. Έγινε γνωστή για το cover της με τους συναδέλφους του YouTube, του Σαμ Τσουι, το οποίο είχε πάνω από 128 προβολές μεταξύ των τριών επίσημες εκδόσεις του βίντεο από 9 Φεβρουαρίου 2016. Από τότε που ανέβαζε βίντεο στο YouTube, είχε συνολικά πάνω από 375.000.000 προβολές και πάνω από δύο εκατομμύρια συνδρομητές στο κανάλι της ως της 28η Απριλίου 2013, η οποία βγήκε η 4η καλύτερη μουσική Youtuber στην ιστορία του YouTube. Επίσης, βγήκε 2η στον διαγωνισμό MyYouTube. Καθώς η διασημότητα της αυξανόταν, η μητέρα της Σελένα Γκόμεζ και ο σύζυγος της έγιναν μάνατζερς της Γκρίμι. Γι`αυτό άλλωστε η Κριστίνα και η Σελένα ήταν πολύ καλές φίλες. Η Κριστίνα τραγούδησε σε μια συναυλία της UNICEF (για φιλανθρωπικό σκοπό βέβαια) καθώς έκανε τα φωνητικά σε μια συναυλία της Σελένα Γκόμεζ. Εμφανίστηκε στην πρώτη εκδήλωση DigiTour το 2011, η οποία δημιουργήθηκε ειδικά για τους καλλιτέχνες του YouTube. Αργότερα η Γκόμεζ έγινε ο μέντορας της. Η Γκρίμι εμφανίστηκε και στα Social Billboard 50.Άνοιξε την σκηνή με την Σελένα, το συγκρότημα TheScene,τον Allstar Weekend και με τους Jonas Brothers κατά την διάρκεια της συναυλίας της Ελπίδας.Έκανε περιοδεία με την Σελενα και με τους TheScene για 6 εβδομάδες. Στις 14 Ιουνίου,2011 κυκλοφόρησε το 1ο της άλμπουμ με τίτλο Find me . Επίσης κυκλοφόρησε και το τραγούδι της Advice το οποίο τραγούδησε για 1η φορά στο Radio Disney στις 11 Ιουνίου 2011. Στις 10 Οκτωβρίου,2011 εμφανίστηκε στο σόου της Ellen DeGeneres μα κάτι συναδέλφους του YouTube και τραγούδησε ένα τραγούδι του Lil Wayne με τίτλο `How to love`. Στις 20 Νοεμβρίου 2011 τραγούδησε στα 39α Αμερικάνικα Μουσικά Βραβεία μαζί με τον Τάιο Κρουζ. Απέδωσε επίσης το τραγούδι της Not Fragile (Όχι Εύθραυστο) στα Αμερικάνικα Μουσικά Βραβεία μαζί με την Σελένα. Επίσης, παρουσίασε μαζί με την Σελένα στην εκδήλωση Coca Cola Red Carpet. Τον Ιανουάριο του 2012, η Γκίμι μετακόμισε στο Λος Άντζελες για να ακολουθήσει την σταδιοδρομία της μουσικής της καριέρας. Αρχές Απριλίου υπέγραψε συμβόλαιο με τη Δημιουργική Αντιπροσωπεία Καλλιτεχνών (Creative Artists Agency). Στην ιστοσελίδα του Disney(disney.com) πρωταγωνίστησε στην διαδικτυακή εκπομπή: Power Up With Christina Grimmie, η οποία είχε διάρκεια από 29 Μαρτίου 2012 μέχρι τις 5 Ιουνίου 2012. Αποκάλυψε επίσης θα εργαζόταν με ένα νέο συγκρότημα το Rising Tide, πρόκειται για ένα εφηβικό συγκρότημα που προερχόταν από το Νιού Τζέρσει (N.J).Στη συνέχεια έκανε περιοδεία, η λεγόμενη `Stars Dance Tour` στην οποία τραγουδούσε τα τραγούδια του 2ο της Άλμπουμ που το αποκάλεσε `With Love`το οποίο κυκλοφόρησε 6 Αυγούστου 2013.Στις 3 Οκτωβρίου το μουσικό της βίντεο για το τραγούδι της `Tell My Mama` έκανε πρεμιέρα στην ιστοσελίδα του Billboard(Billboard.com) και η Κριστίνα είπε: Το βίντεο έχει να κάνει με ένα κορίτσι (έμενα) στο σχολείο που ερωτεύτηκε ένα αγόρι αλλά αυτό το αγόρι είναι ξέρω`γω επικίνδυνο για μένα και εγώ είμαι ο τύπος που τα λέει όλα στην μητέρα της. | Η Κριστίνα Γκρίμι (Christina Victoria Grimmie, 12 Μαρτίου 1994 – 10 Ιουνίου 2016) ήταν Αμερικανίδα τραγουδίστρια και συνθέτης, γνωστή για τη συμμετοχή της στο Τhe Voice και για τα covers των τραγουδιών από την σύγχρονη ποπ. Τον Ιούνιο του 2011, κυκλοφόρησε το ντεμπούτο της EP, Find Me. Το 2014, η Γκρίμι έλαβε μέρος στην 6η σεζόν του The Voice και τερμάτισε στην τρίτη θέση. Στις 10 Ιουνίου 2016, η Γκρίμι πυροβολήθηκε ενώ υπέγραφε αυτόγραφα μετά από μια συναυλία στο The Plaza Live, Ορλάντο, Φλόριντα, από τον Kevin James Loibl που μετά αυτοκτόνησε. Πέθανε από τα τραύματά της λίγες ώρες αργότερα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%B1_%CE%93%CE%BA%CF%81%CE%AF%CE%BC%CE%B9 |
Εθνική Οδός 77 (Ελλάδα) | Το έργο δημοπρατήθηκε το 2013 και αναμενόταν να ολοκληρωθεί το 2015. Έχει προϋπολογισμό 7.000.000 ευρώ Από τα τρία χιλιόμετρα του συγκεκριμένου δρόμου τα δύο έχουν αποπερατωθεί και ασφαλτοστρωθεί, ενώ το άλλο ένα παραμένει χωματόδρομος, ο οποίος έχει υποστεί πολλές διαβρώσεις λόγω της μακροχρόνιας εγκατάλειψης. Στο συγκεκριμένο έργο υπάρχει πρόβλεψη και για τις καταπτώσεις που υπάρχουν στην είσοδο της Λουτρόπολης, οι οποίες θα αντιμετωπισθούν με τοποθέτηση μεταλλικών πλεγμάτων και κατασκευή μικρών τοίχων ανάσχεσης. Τέλος προβλέπεται η ανακατασκευή οδοστρωσίας μέρους της οδού και η ασφαλτόστρωση όλου του μήκους της οδού και εργασίες σήμανσης – ασφάλισης. Ο σημερινός δρόμος θεωρείται ενας μη ασφαλής άξονας καθώς έχει κατασκευαστεί με προδιαγραφές 20ού αιώνα. Το συγκεκριμένο τμήμα έχει τα βασικά χαρακτηριστηκά και αντιμετωπίζει τα εξής προβλήματα: Πλήρως αστικοποιημένο μέχρι Αρτάκη, ημιαστικό μέχρι Ψαχνά. Ανοιχτή γεωμετρία σε πεδινό έδαφος. Πολλά προβλήματα σε πεζούς - ανυπαρξία πεζοδιαβάσεων για ευπαθείς ομάδες (παιδιά - ηλικιωμένοι). Προβλήματα στη σήμανση και στο οδόστρωμα λόγω της βαριάς κυκλοφορίας. Μειωμένη ορατότητα σε κόμβους. Υψηλοί κυκλοφοριακοί φόρτοι που οδηγούν σε φωτεινή σηματοδότηση. Το συγκεκριμένο τμήμα έχει τα βασικά χαρακτηριστηκά και αντιμετωπίζει τα εξής προβλήματα: Έντονο ανάγλυφο στο ορεινό τμήμα με εξαιρετικά χαμηλή γεωμετρία. Σοβαρή χειμερινή συντήρηση (χιόνι-πάγος) στην περιοχή Άγιος και Παγώντας. Προβλήματα στο οδόστρωμα λόγω χιονοπτώσεων και παγετού. Πιο τεταμένη χάραξη στο τμήμα Προκόπι - Στροφυλιά με μειωμένη ορατότητα. Χαλκίδα Νέα Αρτάκη Καστέλλα Ψαχνά Δροσιά Καμαρίτσα Κυπαρίσσι Άκρες Άγιος (Κοντά στον Νέο Παγώντα) Νέος Παγώντας Προκόπι Μαντούδι Κήρινθος Στροφυλιά Αγία Άννα Κερασιά Κοκκινομηλιά Βουτάς Μονοκαρυά Καμάρια Αβγαριά Ιστιαία Ωρεοί Νέος Πύργος Σκεπαστή Άγιος (Κοντά στην Σκεπαστή) Αιδηψός Λουτρά Αιδηψού Κήρινθος Στροφυλιά Αγία Αννα Ταξιδεύοντας στην Εθνική οδό 77 μπορεί κάποιος να επισκευτεί: Το κάστρο της Χαλκίδας. Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείο Λίμνης. Μονή Γαλατάκη. Ο Πύργος της Αιδηψού Το Μουσείο Θαλάσσιων Ευρημάτων «Ναυτίλος» Την Παναγία Ντινιούς. Την Μονή Αγίου Γεωργίου. Την Μονή Οσίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου. Δίας ή Ποσειδώνας του Αρτεμισίου. Το Μουσείο «Πύργος του Δροσίνη». Το Λαογραφικό Μουσείο Ιστιαίας Το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Ιστιαίας Το Μουσείο Λαϊκής Τέχνης και Αγροτικής Ζωής Αγίας Άννας Πευκί Λουτρών Αιδηψού Ψαροπούλι (Βασιλικά) Νέος Πύργος Μπάνια Γιάλτρων Ήλια Αγιόκαμπος Αγίας Άννας (Αγκάλη) Ελληνικά (Άγιος Νικόλαος) | Η Εθνική Οδός 77 (ΕΟ77) είναι εθνική οδός στο νησί της Εύβοιας. Ξεκινάει από την Χαλκίδα και μέσω της Ιστιαίας καταλήγει στην Αιδηψό. Έχει μήκος 143 χιλιόμετρα και από το 28ο εώς το 34ο χιλιόμετρο έχει εκσυγχρονιστεί με δύο λωρίδες στα ανηφορικά ρεύματα κυκλοφορίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%9F%CE%B4%CF%8C%CF%82_77_(%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1) |
Ηράκλεια Φθιώτιδας | Μέχρι το 1915, ονομαζόταν Μουσταφάμπεη.Το όνομά της προέρχεται από τη μυθολογία, επειδή το χωριό είναι κτισμένο επάνω από την αρχαία Ηράκλεια, η οποία ιδρύθηκε από τους Σπαρτιάτες προς τιμή του Ηρακλή, που ήθελαν να την προστατέψουν από τις επιθέσεις των Θεσσαλών και άλλων εισβολέων. Ήταν κτισμένη δίπλα στην αρχαία Τραχίνα και στο ποτάμι του Ασωπού, σύμφωνα με προφητεία του Μαντείου των Δελφών. Η νεοϊδρυθείσα πόλη κατοικήθηκε από πολλούς Πελοποννήσιους και αρκετούς Βοιωτούς. Σε μικρή απόσταση από το χωριό συναντάται το φαράγγι του Ασωπού Φθιώτιδας, το οποίο είναι προσβάσιμο. Από την ίδια τοποθεσία ξεκινά το Μονοπάτι Σιδηροδρομικών, το οποίο αναπτύσσεται παράλληλα στο φαράγγι. Εξυπηρετούνταν από τον σιδηροδρομικό σταθμό Τραχίνα. Αρχαία ερείπια στην πεδιάδα της Ηράκλειας Τραχίνας στη Φθιώτιδα, Ίδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδη | Για οικισμούς με το ίδιο όνομα, δείτε το λήμμα Ηράκλεια (αποσαφήνιση) Η Ηράκλεια είναι πεδινό χωριό της Φθιώτιδας, της δημοτικής ενότητας Γοργοποτάμου, του δήμου Λαμιέων, σε υψόμετρο 35 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας. Βρίσκεται 11 χιλιόμετρα νοτίως της Λαμίας, σε γεωγραφικό πλάτος 38° 48' και γεωγραφικό μήκος 22° 26'. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011, έχει πληθυσμό 469 κατοίκους. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%B1_%CE%A6%CE%B8%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B9%CE%B4%CE%B1%CF%82 |
Ερρίκος του Γκρουμπενχάγκεν | Ήταν ο μόνος γιος του Αλβέρτου Α', πρίγκιπα του Γκρουμπενχάγκεν και της Αγνής A΄ των Γουέλφων, κόρης του Μάγκνους Β΄, πρίγκιπα του Βολφενμπύτελ. Ο πατέρας του απεβίωσε μάλλον το έτος που γεννήθηκε ο Ερρρίκος, οπότε κηδεμόνας έγινε ο θείος του Φρειδερίκος. Ενηλικιώθηκε το 1402 και μετακινήθηκε στο Σαλτσντερχέλντεν, έδρα του πατέρα του. Οι διαφωνίες του με τους δύο (εκ μητρός) θείους του Βερνάρδο Α΄ και Φρειδερίκο Α΄, με την πόλη του Μπράουνσβαϊγκ, με τον θείο του Φρειδερίκο και με τον λαντγράβο της Θουριγγίας επιλύθηκαν γρήγορα. Το 1406 σε διαμάχη με τους κυρίους του Χάρντενμπεργκ αιχμαλωτίστηκε. Τον ελευθέρωσαν μόνο με τη γραπτή υπόσχεση ότι δεν θα συνεχίσει με αντεκδικήσεις και την εγγύηση του Οστερόντε αμ Χαρτς. Το 1415 έκανε πόλεμο με τους τρεις κόμητες του Χόενσταϊν για την κομητεία του Μπαντ Λάουτερμπεργκ και τους νίκησε στο Οστερχάγκεν: ο ένας σκοτώθηκε στη μάχη και οι άλλοι δύο έπρεπε να αποκηρύξουν τα δικαιώματά τους και να πληρώσουν 8.000 φλωρίνια για την ελευθερία τους. Η φιλονικία με τους κυρίους του Μπόρτφελντ και η φιλονικία με τον Φρειδερίκο Α΄, εκλέκτορα της Σαξονίας για την πόλη του Άινμπεκ, διευθετήθηκαν σύντομα. Το 1422 η κόρη του Αγνή, ηγουμένη του Γκάντερσχαϊμ του παραχώρησε ως φέουδο το Έλμπινγκεροντε. Το 1424 η Αδελαΐδα του Ίζενμπουργκ, ηγουμένη του Κβέντλινμπουργκ του παραχώρησε ως φέουδο το Ντούντερστατ και το Γκιμπολντσχάουζεν. Νυμφεύτηκε την τρίτη εξαδέλφη του Ελισάβετ των Γουέλφων, κόρη του Όθωνα Α', πρίγκιπα του Γκέτινγκεν και είχε τέκνα: Ερρίκος Γ΄ 1416-1464, πρίγκιπας του Γκρουμπενχάγκεν. Ερνέστος Β΄ 1418-1466, πρίγκιπας του Γκρουμπενχάγκεν, διοικητής (provost) της μονής του Αγ. Αλεξάνδρου στο Άινμπεκ και μετά αρχιδιάκονος (canon) στο Χάλμπερστατ. Αλβέρτος Β' 1419-1485, πρίγκιπας του Γκρουμπενχάγκεν. Αγνή π. 1406-1439, ηγουμένη του Γκάντερσχαϊμ. Άννα1414-1474, παντρεύτηκε πρώτα τον Αλβέρτο Γ΄ των Βίττελσμπαχ, δούκα της Βαυαρίας-Μονάχου και έπειτα τον Φρειδερίκο Γ΄ των Γουέλφων, πρίγκιπα του Κάλενμπεργκ. Ελισάβετ, παντρεύτηκε τον Καζιμίρ Ε΄ δούκα της Πομερανίας. Ferdinand Spehr (1877), "Erich I., Herzog von Braunschweig-Grubenhagen", Allgemeine Deutsche Biographie (ADB) (in German), 6, Leipzig: Duncker & Humblot, pp. 201–202 | Ο Ερρίκος ο νικητής (Erich I., 1383 - 28 Μαΐου 1427) από τον Οίκο των Γουέλφων ήταν πρίγκιπας του Γκρουμπενχάγκεν (1383-1427), που ήταν μέρος του δουκάτου του Μπράουνσβαϊγκ. Στη μάχη του Οστερχάγκεν νίκησε τους τρεις κόμητες του Χόενσταϊν. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%81%CF%81%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%93%CE%BA%CF%81%CE%BF%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%B5%CE%BD%CF%87%CE%AC%CE%B3%CE%BA%CE%B5%CE%BD |
Εφαρμοσμένα μαθηματικά | Ιστορικά, τα μαθηματικά ήταν πιο σημαντικά στις φυσικές επιστήμες και τη μηχανική. Ωστόσο, μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, τομείς εκτός των φυσικών επιστημών γέννησαν νέους τομείς των μαθηματικών, όπως η θεωρία παιγνίων και η θεωρία κοινωνικών επιλογών, που προέκυψαν από οικονομικές εκτιμήσεις. Περαιτέρω, η αξιοποίηση και η ανάπτυξη μαθηματικών μεθόδων επεκτάθηκε σε άλλους τομείς οδηγώντας στη δημιουργία νέων τομέων, όπως η μαθηματική χρηματοοικονομική και η επιστήμη των δεδομένων. Η εμφάνιση των υπολογιστών επέτρεψε νέες εφαρμογές: τη μελέτη και τη χρήση της ίδιας της νέας τεχνολογίας των υπολογιστών (επιστήμη των υπολογιστών) για τη μελέτη προβλημάτων που προκύπτουν σε άλλους τομείς της επιστήμης (υπολογιστική επιστήμη), καθώς και των μαθηματικών των υπολογισμών (για παράδειγμα, θεωρητική επιστήμη των υπολογιστών, άλγεβρα υπολογιστών, αριθμητική ανάλυση). Η στατιστική είναι ίσως η πιο διαδεδομένη μαθηματική επιστήμη που χρησιμοποιείται στις κοινωνικές επιστήμες. William J. Clark, Robert A. Brechner: Applied Basic Mathematics, Addison-Wesley, 2008, ISBN 978-0-321-19407-7. Kenneth Eriksson, Donald Estep, Claes Johnson: Angewandte Mathematik: Body & Soul, Springer Verlag, 2004/05, mehrere Bände, ISBN 978-3-540-24340-3, 978-3540228790, 978-3540214014. Norbert Herrmann: Mathematik ist überall, Oldenbourg Wissenschaftsverlag, 2012, ISBN 978-3-486-71291-9. James P. Keener: Principles Of Applied Mathematics, Westview Press, 2000, ISBN 978-0-7382-0129-0. Burkhard Lenze: Basiswissen Angewandte Mathematik -Numerik, Grafik, Kryptik-, Springer-Vieweg, 2020, ISBN 978-3-658-30027-2. J. David Logan: Applied Mathematics, Wiley-Interscience, 2006, ISBN 978-0-471-74662-1. Josef Trölß: Angewandte Mathematik mit MathCad, Springer Verlag, 2007/08, mehrere Bände, ISBN 978-3-211-76742-9, 978-3211711781, 978-3211767467, 978-3211767481. | Εφαρμοσμένα μαθηματικά είναι κλάδος των μαθηματικών που ασχολείται με τις μαθηματικές μεθόδους που χρησιμοποιούνται για την επιλύση προβλημάτων στους τομείς των άλλων θετικών επιστημών, όπως είναι η φυσική, η χημεία, η πληροφορική και τα οικονομικά. Τα εφαρμοσμένα μαθηματικά είναι ο ένας μεγάλος κλάδος των μαθηματικών - ο άλλος είναι τα καθαρά ή θεωρητικά μαθηματικά που ασχολούνται με την επίλυση προβλημάτων μέσα στα ίδια τα μαθηματικά. Ο όρος «εφαρμοσμένα μαθηματικά» περιγράφει τον κλάδο που στοχεύει στην επίλυση πρακτικών προβλημάτων και στη διαμόρφωση και μελέτη μαθηματικών μοντέλων. Στο παρελθόν, οι πρακτικές εφαρμογές ήταν το κίνητρο για την ανάπτυξη των μαθηματικών θεωριών, οι οποίες στη συνέχεια γίνονταν αντικείμενο μελέτης από τα καθαρά μαθηματικά: τα μη εφαρμοσμένα μαθηματικά, τα οποία αναπτύσσονται και μελετώνται χωρίς να είναι στόχος η άμεση εφαρμογή τους στην επίλυση προβλημάτων από άλλες επιστήμες. Γι' αυτό και η λειτουργία των εφαρμοσμένων μαθηματικών είναι εξαιρετικά συνδεδεμένη με την έρευνα σε καθαρά μαθηματικά. Τα όρια ταξινόμησης των γνωστικών αντικειμένων σε πεδία δεν είναι ξεκάθαρα, αλλά ενδεικτικά δίνονται παρακάτω κάποια επιμέρους πεδία των μαθηματικών που συνήθως κατατάσσονται στα εφαρμοσμένα μαθηματικά: διαφορικές εξισώσεις αριθμητική ανάλυση θεωρία πιθανοτήτων στατιστική θεωρία αυτομάτου ελέγχου θεωρία γραφημάτων θεωρία πληροφορίας κρυπτογραφία θεωρία παιγνίων επεξεργασία σήματος | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%86%CE%B1%CF%81%CE%BC%CE%BF%CF%83%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B1_%CE%BC%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC |
Αντρέι Μιχαΐλοβιτς Λοπάτιν | Ο Λοπάτιν ξεκίνησε να παίζει μπάσκετ σε ηλικία 7 ετών, στο Εφεδρικό Σχολείο Τρίντα Ολυμπίκ Κατάταξης 49ης θέσης. Πρώτος προπονητής είναι ο Αντρέι Βιατσεσλάβοβιτς Σιγκίν . Από το 2014 αγωνίζεται στον σύλλογο ΤΣΣΚΑ . Το 2015, ο Αντρέι έγινε ο μοναδικός Ρώσος εκπρόσωπος που προσκλήθηκε στον Ευρωπαϊκό αγώνα U-18 All-Star κάτω των 18, ο οποίος έλαβε χώρα στη Λιλ της Γαλλίας, κατά τη διάρκεια του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 2015 . Τον Σεπτέμβριο του 2016 πήρε μέρος σε προπονήσεις προετοιμασίας με την κύρια ομάδα . Την περίοδο 2016-17 της Πρωταθλήματος Νέων VTB, ο Λοπάτιν αναγνωρίστηκε ως ο «πολυτιμότερος παίκτης» τον Απρίλιο και επιλέχτηκε στη συμβολική πεντάδα της κανονικής περιόδου . Τον Ιούνιο του 2017, ο Αντρέι υπέγραψε 5ετές συμβόλαιο με την ΤΣΣΚΑ . Τη χρονιά 2017-18, ο Λοπάτιν έγινε 3 φορές πρωταθλητής του Πρωταθλήματος Νέων VTB και αναγνωρίστηκε επίσης ως ο "πολυτιμότερος παίκτης" του "Φάιναλ Έιτ" και επιλέχτηκε στη συμβολική πεντάδα του τελικού τουρνουά . Στις 5 Οκτωβρίου 2018, ο Λοπάτιν έκανε την παρθενική εμφάνισή του για την κύρια ομάδα της ΤΣΣΚΑ στον αγώνα του VTB Πρωταθλήματος στην 1η Αγωνιστική απέναντι στην Ενισέι (91:66). Σε αυτό το παιχνίδι ο Αντρέι σημείωσε 1 πόντο και 1 τάπα . Τον Δεκέμβριο του 2016, ο Λοπατιν συμπεριλήφθηκε στην τελική αποστολή της εθνικής ομάδας της Ρωσίας (κάτω των 18 ετών) για την συμμετοχή στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα . Τον Ιούνιο του 2019, ο Λοπάτιν έλαβε πρόσκληση σε ανοιχτό στρατόπεδο προπόνησης για την πλησιέστερη εφεδρεία της εθνικής ομάδας της Ρωσίας . Στις 18 Ιουνίου 2021, ο Αντρέι και η κοπέλα του Ταϊσίγια έγιναν επίσημα σύζυγοι . Файл:Med_1.png</img> Πρωταθλητής Ευρωλίγκας : 2018/2019 Файл:Med_1.png</img> Πρωταθλητής VTB (2): 2018/2019, 2020/2021 Файл:Med_1.png</img> Πρωταθλητής Ρωσίας (2): 2018/2019, 2020/2021 Файл:Med_1.png</img> Πρωταθλητής Νέων VTB (3): 2015/2016, 2016/2017, 2017/2018 Файл:Med_1.png</img> Πρωταθλητής JBL : 2015/2016 Файл:Med_2.png</img> 2η θέση στο DUBL: 2014/2015 Προφίλ στον ιστότοπο της ΠΜΚ ΤΣΣΚΑ Μόσχας | Ο Αντρέι Μιχαΐλοβιτς Λοπάτιν (γεννημένος στις 27 Αυγούστου 1998, στη Μόσχα, στη Ρωσία ) είναι Ρώσος επαγγελματίας καλαθοσφαιριστής που παίζει στη θέση του πάουερ φόργουορντ στο σύλλογο καλαθοσφαίρισης ΤΣΣΚΑ Μόσχας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%AD%CE%B9_%CE%9C%CE%B9%CF%87%CE%B1%CE%90%CE%BB%CE%BF%CE%B2%CE%B9%CF%84%CF%82_%CE%9B%CE%BF%CF%80%CE%AC%CF%84%CE%B9%CE%BD |
Βιτάλι Μπιάνκι | Το επίθετο του είναι ιταλικό, καθώς οι πρόγονοί του κατάγονταν από την Ιταλία. Σπούδασε στο Τμήμα Φυσικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο της Αγίας Πετρούπολης. Διακόπηκαν όμως οι σπουδές του λόγω των κινητοποιήσεων κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Ο πατέρας του Βιτάλι, ο Βαλεντίν Λβόβιτς Μπιάνκι (1857-1920), ήταν γνωστός Ρώσος ζωολόγος, ορνιθολόγος και εντομολόγος, που εργαζόταν στο Ζωολογικό Μουσείο της Ακαδημίας των Επιστημών. Ο Βιτάλι από την παιδική του ηλικία ενδιαφερόταν για τις φυσικές επιστήμες. Στις σχολικές του διακοπές έκανε ζωολογικές και βοτανικές συλλογές. Τον Απρίλιο του 1887 ο πατέρας του μετατέθηκε στο Τμήμα του Ζωολογικού Μουσείου της Ακαδημίας Επιστημών (Αγίας Πετρούπολης) και ειδικεύθηκε κυρίως πάνω στις πεταλούδες και τα σκαθάρια. Ο Μπιάνκι δίδαξε στον γιό του Βιτάλι να καταγράφει όλα όσα παρατηρεί. Μετά από πολλά χρόνια όλα αυτά μετατράπηκαν σε συναρπαστικές ιστορίες και σε παραμύθια. Τα καλοκαίρια η οικογένεια του Μπιάνκι έφευγε για το Λεμπιάζε, το οποίο βρίσκεται στον κόλπο της Φινλανδίας, ένα μέρος δια του οποίου περνούν τη Μεγάλη Θάλασσα μεταναστευτικά πουλιά. Εδώ ο Βιτάλι για πρώτη φορά πήγε για διακοπές στο δάσος. Ο πατέρας του τον έπαιρνε πάντοτε μαζί του στο δάσος, εξηγώντας του τις συνήθειες πτηνών και των μικρών ζώων. Μετά την Οκτωβριανή επανάσταση, εργάστηκε ως δάσκαλος σε σχολείο και έκανε πολλά πράγματα για το τοπικό Μουσείο Ιστορίας. Εδώ ο μελλοντικός συγγραφέας απέδειξε τις πρώτες του λογοτεχνικές δεξιότητες, δημοσιεύοντας μικρές σημειώσεις και ποιήματα για τη φύση. Το 1922 επέστρεψε στην Πετρούπολη για να αφοσιωθεί στο λογοτεχνικό έργο. Στο τέλος του 1925 ο Μπιάνκι συνελήφθη με την υποψία της ανατρεπτικής δράσεως και καταδικάστηκε σε τρία χρόνια εξορίας στο Οράλ. Την άνοιξη του 1928 αφέθηκε ελεύθερος να επιστρέψει στο Λένινγκραντ. Τον Νοέμβριο του 1932 συνελήφθη και πάλι, αλλά αφέθηκε ελεύθερος μετά από τρεισήμισι εβδομάδες λόγω έλλειψης αποδεικτικών στοιχείων. Τον Μάρτιο του 1935 συνελήφθη ως «ενεργό μέλος της ένοπλης εξέγερσης εναντίον της σοβιετικής διακυβέρνησης», αλλά αφέθηκε ελεύθερος μετά από μεσολάβηση της πρώην συζύγου τού Μαξίμ Γκόρκι, Γεκατερίνα Πέσκοβα. Το 1941 επέστρεψε στο Λένινγκραντ. Λόγω της κακής υγείας δεν κατατάχθηκε για υπηρεσία στον στρατό κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά αποσύρθηκε πέρα από τα Ουράλια. Μετά τον πόλεμο επέστρεψε και πάλι στο Λένινγκραντ. Ο Μπιάνκι μαζί με τον Μικαΐλ Πρισβίν θεωρούνται οι δύο μεγαλύτεροι Σοβιετικοί συγγραφείς για τη φύση και στα έργα τους συναντιέται η ποίηση με την επιστήμη. Από το 1923 ο Βιτάλι συμμετείχε στον κύκλο των συγγραφέων για τα παιδιά που ήταν υπό τη διεύθυνση του Σαμουήλ Μαρσάκ. Η πρώτη ιστορία του ήταν το Ταξίδι του κοκκινοκέφαλου σπουργιτιού που προσέλκυσε την προσοχή των αναγνωστών και ενέπνευσε τον συγγραφέα να δημιουργήσει νέες ιστορίες και βιβλία για τα μικρά παιδιά. Από το 1923 άρχισαν να εκδίδονται και άλλα βιβλία όπως Οι καλύβες του δάσους, Ποιανού μύτη είναι η καλύτερη;, Πικ το ποντίκι, Το Αρχοντικό και άλλα έργα, τα οποία έδωσαν μεγαλύτερη φήμη στον συγγραφέα. Τα παραμύθια του συνδέονται με την παράδοση των λαϊκών παραμυθιών (Το Αρχοντικό, Η αλεπού και το ποντίκι, Οι καλύβες του δάσους, Ποιανού μύτη είναι η καλύτερη; κ.ά.) περιέχουν πολλές αξιόπιστες και ειλικρινείς περιγραφές σχετικά με τη φύση. Οι ιστορίες του βοηθούν τα παιδιά να αναπτύξουν την παρατήρηση, να κατανοήσουν τη γλώσσα της φύσης που δεν έχει διερευνηθεί πλήρως από τον άνθρωπο και είναι γεμάτη από θαύματα και μυστήρια. Για τέσσερα χρόνια μελέτησε τα πουλιά του Νόβγκοροντ και έγραψε ένα βιβλίο για αυτά. Τα έργα του Μπιάνκι αποτελούν υλικό για την ανάγνωση, την εκπαίδευση και την ανάπτυξη των παιδιών, ειδικά σήμερα, όπου η ανθρωπότητα βρίσκεται στο χείλος της οικολογικής καταστροφής. Η Εφημερίδα του δάσους είναι το πιο διάσημο βιβλίο του Βιτάλι, το οποίο αποτελείται από 12 κεφάλαια. Οι ιστορίες του μεταφέρθηκαν στο ραδιόφωνο. Το όνομά του δόθηκε στο Περιφερειακό Μουσείο του Μπισκ και σε οδούς μεγάλων πόλεων της Ρωσίας. Ο Βιτάλι Μπιάνκι έγραψε περισσότερες από 300 ιστορίες, παραμύθια και άρθρα. Κυκλοφόρησε 120 βιβλία που τυπώθηκαν σε μια συνολική κυκλοφορία 40.000.000 αντίτυπων. Biography of Vitaly Bianki (Αγγλικά) | Ο Βιτάλι Βαλεντίνοβιτς Μπιάνκι (ρωσικά: Виталий Валентинович Бианки, 11 Φεβρουαρίου 1894, Αγία Πετρούπολη — 10 Ιουνίου 1959, Λένινγκραντ) ήταν δημοφιλής συγγραφέας παιδικών ιστοριών και βιβλίων σχετικών με τη φύση. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B9%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%B9_%CE%9C%CF%80%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BA%CE%B9 |
Φαβίλα των Αστουριών | Το 737 ίδρυσε την εκκλησία της Σάντα Κρουθ, στην πρωτεύουσά του, Κάνγας δε Ονίς, αλλά εκτός από αυτό, τίποτε άλλο για τη βασιλεία του δεν είναι γνωστό. Η Φαβίλα σκοτώθηκε από μία αρκούδα, ενώ βρισκόταν σε κυνήγι το 739. Ως αποτέλεσμα, οι χρονογράφοι των Αστουριών ήταν επικριτικοί εναντίον του για την υπερβολική ελαφρότητά του. Ωστόσο, τα βασιλικά κυνήγια δεν ήταν μόνο για διασκέδαση, αλλά βοηθούσαν στην ενίσχυση της πολιτικής ενότητας μέσα στην αυλή. Ο Φαβίλα τάφηκε με τη σύζυγό του Φροϊλούβα στην εκκλησία Σάντα Κρουθ δε Κάνγας δε Ονίς. Τον διαδέχθηκε ο κουνιάδος του Αλφόνσος Α΄, σύζυγος της αδελφής του Ερμεσίνδας. Collins, Roger (1989a). The Arab Conquest of Spain, 710-797. Oxford, UK: B. Blackwell. ISBN 0-631-15923-1. Collins, Roger (1989b). «Doubts and Certainties on the Churches of Early Medieval Spain». God and Man in Medieval Spain : essays in honour of J.R.L. Highfield. Derek W. Lomax, David Mackenzie, J. R. L. Highfield. Warminster: Aris & Phillips. ISBN 0-85668-443-0. Collins, Roger (2003). «Fafila, King of Asturias». Στο: Gerli, E. Michael. Medieval Iberia : an encyclopedia. New York: Routledge. ISBN 0-415-93918-6. | Ο Φαβίλα ή Φαφίλα, λατιν.: Favila, Fafila, (απεβ. το 739) ήταν ο δεύτερος βασιλιάς των Αστουριών από το 737 μέχρι το τέλος του. Ήταν ο μοναχογιός και διάδοχος του Πελάγιου, του πρώτου μονάρχη των Αστουριών. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B1%CE%B2%CE%AF%CE%BB%CE%B1_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%91%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B9%CF%8E%CE%BD |
Λίζα ΜακΒέι | Η ΜακΒέι αφηγήθηκε λεπτομερώς την εμπειρία της ως θύμα κακοποίησης, η οποία ξεκίνησε πριν ακόμα από την απαγωγή της. «Κακοποιούμουν σεξουαλικά στο σπίτι. Ο σύντροφος της γιαγιάς μου συνήθιζε να βάζει ένα όπλο στον κρόταφό μου κάθε φορά που με παρενοχλούσε για τρία χρόνια. Δεν ήταν κάτι καινούριο για μένα. Το να με οδηγήσει μία κακιά κατάσταση σε μία άλλη κακιά κατάσταση είναι αυτό που μου έσωσε τη ζωή. Επειδή τη νύχτα πριν την απαγωγή έγραφα το σημείωμα αυτοκτονίας μου και την επόμενη νύχτα βρέθηκα να παλεύω για τη ζωή μου». Είχε εξαναγκαστεί από την εθισμένη στα ναρκωτικά και στο αλκοόλ μητέρα της να μετακομίσει στη γιαγιά της για να την φροντίζει στην ηλικία των 14 ετών, ενώ πριν από αυτό, μπαινόβγαινε στο σύστημα αναδοχής. Στις 3 Νοεμβρίου 1984, καθώς η ΜακΒέι επέστρεφε από τη δουλειά στο σπίτι της γιαγιάς της με το ποδήλατό της, κάποιος την άρπαξε. Για 26 ώρες, την κρατούσε με κλειστά τα μάτια, τη σημάδευε με όπλο και τη βίαζε. Αργότερα έμαθε πως ο δράστης ήταν ο Λονγκ, ο οποίος ευθυνόταν για τουλάχιστον 10 δολοφονίες και πάνω από 50 βιασμούς.Κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας της, η ΜακΒέι προσέφυγε στο παιδικό μυαλό του απαγωγέα της και προσφέρθηκε να είναι η μυστική κοπέλα του. Έπειτα κατάφερε να αποσπάσει τη συμπάθειά του ισχυριζόμενη πως ήταν το μοναδικό παιδί ενός άρρωστου πατέρα που εξαρτώταν από εκείνη. Τον έπεισε να την απελευθερώσει, κάτι το οποίο έκανε σε μία απομακρυσμένη περιοχή, δίνοντάς της οδηγίες να κρατήσει τα μάτια της κλειστά για πέντε λεπτά ώστε εκείνος να φύγει. Φτάνοντας στο σπίτι, για πέντε ώρες ξυλοκοπήθηκε και ανακρίθηκε για το πού βρισκόταν. Επέμενε και παρέμεινε συνεπής στην ιστορία της κι έτσι έγινε κλήση στην αστυνομία.Η ΜακΒέι είχε αποθηκεύσει στη μνήμη της αρκετές λεπτομέρειες για την απαγωγή της, ενώ άφηνε επίτηδες τα αποτυπώματά της σε αρκετές επιφάνειες στο μπάνιο του Λονγκ, για να βοηθήσει την αστυνομία να επιβεβαιώσει την παρουσία της εκεί σε περίπτωση θανάτου της. Μέσω της περιγραφής που έδωσε για τον άνθρωπο που την κρατούσε, για το αυτοκίνητό του, τον δρόμο που ακολούθησε και άλλες λεπτομέρειες, η αστυνομία κατάφερε να εντοπίσει τον Λονγκ και να τον συνδέσει και με άλλα εγκλήματα. Η αστυνομία ξεκίνησε μία επιχείρηση παρακολούθησης και συνέλαβε τον Λονγκ στις 16 Νοεμβρίου 1984 για σεξουαλικά εγκλήματα και για την απαγωγή της ΜακΒέι.Στις 23 Σεπτεμβρίου 1985, ο Λονγκ δήλωσε ένοχος για τα εγκλήματά του ενάντια στη ΜακΒέι και σε επιπλέον οκτώ κατηγορίες δολοφονίας πρώτου βαθμού, οκτώ κατηγορίες απαγωγής και εφτά κατηγορίες σεξουαλικών εγκλημάτων. Καταδικάστηκε σε ισόβια για κάθε κατηγορία στην Κομητεία του Χίλσμπορο και, επιπρόσθετα, καταδικάστηκε δύο φορές σε θάνατο για τις δολοφονίες των Μισέλ Ντένις Σιμς και Βιρτζίνια Τζόνσον.Η ΜακΒέι και ένα άλλο θύμα του που επιβίωσε, η Λίντα Νάτολ, ήταν παρούσες κατά τη διάρκεια της εκτέλεσής του στις 23 Μαΐου 2019. Το 1994, η ΜακΒέι ξεκίνησε να εργάζεται στο τμήμα Πάρκων και Αναψυχής της Κομητείας του Χίλσμπορο. Όταν ανέφερε μία διάρρηξη που έγινε στα γραφεία τους, ο αστυνομικός που ήρθε να καταγράψει το γεγονός της είπε: «Έχεις το τσαγανό για να γίνεις αστυνομικός. Το σκέφτηκες ποτέ;» Το 1999, μεταφέρθηκε στο Γραφείο του Σερίφη της Κομητείας του Χίλσμπορο ως αποστολέας. Φοίτησε στην αστυνομική ακαδημία και διορίστηκε ως αστυνομικός το 2004. Εργάζεται στο ίδιο τμήμα που βρήκε και συνέλαβε τον απαγωγέα της και ειδικεύεται στην καταπολέμηση σεξουαλικών εγκλημάτων και στην προστασία παιδιών.Εργάζεται επίσης ως αστυνομικός πόρων σε σχολείο μέσης εκπαίδευσης και χρησιμοποιεί την ιστορία της για να διδάξει τους μαθητές πώς να χειρίζονται πιθανές επικίνδυνες καταστάσεις. Η ΜακΒέι αφηγείται την ιστορία της στο βιβλίο του Τζόι Γουέλμαν που κυκλοφόρησε το 1997 με τίτλο Smoldering Embers. Το 2013, η ΜακΒέι συμμετείχε στο επεισόδιο «Nobody's Victim» της εγκληματολογικής σειράς ντοκιμαντέρ Surviving Evil με παρουσιάστρια τη Χαρίσμα Καρπέντερ. Η ιστορία της ΜακΒέι δραματοποιήθηκε το 2018 σε τηλεοπτική ταινία με τίτλο Πιστέψτε με: Η Απαγωγή της Λίζα ΜακΒέι, η οποία προβλήθηκε για πρώτη φορά στα κανάλια Showcase (Καναδάς) και Lifetime (ΗΠΑ), ενώ μετέπειτα κυκλοφόρησε και στην πλατφόρμα του Netflix. | Η Λίζα ΜακΒέι Νόλαντ (γεννημένη το 1966/1967 στην Τάμπα της Φλόριντα) είναι Αμερικανίδα αστυνομικός, η οποία εργάζεται στο τμήμα προστασίας παιδιών αλλά και ως παρακινητική ομιλήτρια. Στην ηλικία των 17 ετών, απήχθη από τον Μπόμπι Τζο Λονγκ, έναν κατά συρροή δολοφόνο και βιαστή, ο οποίος είχε κακοποιήσει σεξουαλικά και δολοφονήσει δεκάδες γυναίκες στην περιοχή του κόλπου της Τάμπα το 1984. Η ΜακΒέι ήταν ένα από τα τελευταία θύματα του Λονγκ και οι πληροφορίες που παρείχε στην αστυνομία οδήγησαν στη σύλληψή του. Λίγα χρόνια μετά τη δοκιμασία της, η ΜακΒέι ξεκίνησε την καριέρα της στην αστυνομία. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%AF%CE%B6%CE%B1_%CE%9C%CE%B1%CE%BA%CE%92%CE%AD%CE%B9 |
Καρολίνα Γιάγκεμανν | Η Ερριέττα-Φρειδερίκη Γιάγκεμανν ήταν κόρη του μελετητή και βιβλιοθηκονόμου Κρίστιαν-Γιόζεφ Γιάγκεμανν (1735-1804) και αδελφή του ζωγράφου Φερδινάνδου Γιάγκεμανν (1780–1820). Σπούδασε πρώτα στην Πριγκιπική Σχολή ελεύθερου Σχεδίου Βαϊμάρης, όπου αργότερα ο αδελφός της έγινε λέκτορας. Από το 1790 εκπαιδεύτηκε στο θέατρο και το τραγούδι στο Μάνχαϊμ υπό τον Άουγκουστ Βίλχελμ Ίφλαντ και τον Χάινριχ Μπεκ. Έκανε το ξεκίνημά της το 1792 στον κύριο ρόλο της όπερας Όμπερον - Ο βασιλιάς των Νεράιδων του Πάουλ Βρανίτσκυ στο Εθνικό Θέατρο του Μάνχαϊμ και ασχολήθηκε ως τραγουδίστρια στη Βαϊμάρη το 1797. Αυτή, η σοπράνο Ενριέττε Έμπερβαϊν (1790 - 1849), ο τενόρος Καρλ-Μέλχιορ-Γιάκομπ Μόλτκε και ο μπάσος Καρλ Στρόμαϊρ συγκροτούσαν συλλογικά το "Κουαρτέτο της Βαϊμάρης". Ήταν προσκεκλημένη τραγουδίστρια το 1798 στο Βερολίνο, το 1800 στη Βιέννη και αργότερα στη Στουτγκάρδη, τη Φρανκφούρτη επί του Μάιν και τη Λειψία. Το 1809 ο εραστής της, ο μεγάλος δούκας Κάρολος-Αύγουστος, την έκανε «βαρόνη του Χάυγκεντορφ» και της άφησε το αρχοντικό Χάυγκεντορφ. Με μάρτυρα τον μεγάλο δούκα, ο γιος τους Κάρολος έλαβε επίσημα τον τίτλο του βαρόνου του Χάυγκεντροφ στις 16 Μαΐου 1809 και αυτός και τα παιδιά του μπήκαν στην αριστοκρατία της Σαξονίας. Την ίδια χρονιά η Καρολίνα φον Χάυγκεντορφ έγινε διευθύντρια της όπερας και -μετά την αποχώρηση του Γκαίτε από το θέατρο- ανέλαβε ως μοναδική διευθύντρια το θέατρο της Αυλής: από το 1824 ήταν Γενική Διευθύντρια (Oberdirektor). Μετά το τέλος του Καρόλου-Αυγούστου το 1828, η Καρολίνα αποσύρθηκε από τη σκηνή και έζησε τα τελευταία χρόνια με τον γιο της στη Δρέσδη. Έγινε η ερωμένη του Καρόλου-Αυγούστου των Βέττιν δούκα της Σαξονίας-Βαϊμάρης-Άιζεναχ και είχε τέκνα, που έφεραν τον τίτλο του βαρόνου (-νης) του Χάυγκεντορφ; (|νόθος) Κάρολος-Βόλφγκανγκ (Βαϊμάρη, 25 Δεκεμβρίου 1806 - Δρέσδη, 17 Φεβρουαρίου 1895), βαρόνος του Χάυγκερντορφ. (νόθος) Αύγουστος (Βαϊμάρη, 10 Αυγούστου 1810 - Δρέσδη, 23 Ιανουαρίου 1874). (νόθη) Μαριάννα (Βαϊμάρη, 8 Απριλίου 1812 - Γκράβεναγκε, 10 Αυγούστου 1836), παντρεύτηκε στις 15 Οκτωβρίου 1835 με τον Ντάνιελ βαρόνο του Τίνταλ. Η Karoline Jagemann στο Allgemeine Deutsche Biographie Hans Wahl, Anton Kippenberg: Goethe und seine Welt, Insel-Verlag, Λειψία 1932 Karoline Jagemann in the German National Library catalogue | Η Καρολίνα Γιάγκεμανν του Χάυγκεντορφ, γερμ.: Carolina Jagemann, feiherr von Heygendorff (25 Ιανουαρίου 1777, στη Βαϊμάρη - 10 Ιουλίου 1848, στη Δρέσδη ) ήταν μία μεγάλη γερμανίδα ηθοποιός και τραγουδίστρια όπερας. Οι σπουδαίοι ρόλοι της περιλάμβαναν την Ελισάβετ στη Μαρία Στιούαρτ (1800) και τη Μπεατρίτσε στη Νύφη της Μεσσίνα (1803). Επίσης έγινε γνωστή ως ερωμένη του Καρόλου-Αυγούστου μεγάλου δούκα της Σαξονίας-Βαϊμάρης-Άιζεναχ, πατέρα των τριών παιδιών της. Τόσο αυτής όσο και του Καρόλου-Αυγούστου οι προσωπογραφίες ζωγραφίστηκαν από τον Χάινριχ Κρίστοφ Κολμπ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CE%BD%CE%B1_%CE%93%CE%B9%CE%AC%CE%B3%CE%BA%CE%B5%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%BD |
Ο Ηλίθιος και ο Πανηλίθιος | Ο Λόιντ Κρίσμας (Τζιμ Κάρεϊ) και ο Χάρι Ντιούν (Jeff Daniels) είναι δύο ανόητοι φίλοι οι οποίοι μοιράζονται ένα διαμέρισμα στο Πρόβιντενς. Είναι συνεχώς και οι δύο τους στο τρέξιμο από τους πιστωτές και είναι ανίκανοι να διατηρήσουν τις θέσεις εργασίας τους λόγω της ανικανότητας τους. Γι' αυτό αποφασίζουν να κινηθούν προς το Άσπεν για να επιστρέψουν ένα χαρτοφύλακα στην πλούσια Μαίρη Σουάνσον (Λόρεν Χόλι) η οποία τον άφησε στο αεροδρόμιο του Πρόβιντενς μετά τον Λόιντ ο οποίος δούλευε εν συντομία ως οδηγός λιμουζίνας και αυτός είχε πάει την Μαίρη στο αεροδρόμιο. Οι δύο φίλοι ελπίζουν να κάνουν μια νέα αρχή στο Άσπεν. Ο Λόιντ ο οποίος είχε ερωτευθεί κεραυνοβόλα την Μαίρη πίστευε πως εκείνη θα τους βοηθούσε να ανέβουν την κοινωνική σκάλα. Άγνωστοι στην Μαίρη και οι δύο φίλοι, ο χαρτοφύλακας περιείχε πραγματικά χρηματικά λύτρα τα οποία έμελλε να παραδοθούν σε κάτι απαγωγείς που πήραν τον σύζυγο της Μαίρης. Κάνοντας το μακρύ οδικό ταξίδι τους ο Λόιντ και ο Χάρι πηγαίνουν από το ένα απρόβλεπτο γεγονός στο άλλο ιδιαίτερα εκείνο κατά το οποίο σκοτώνουν κατά λάθος έναν από τους απαγωγείς, τον Τζο Μενταλίνο (Μάικ Σταρ) δίνοντας του ποντικοφάρμακο (το οποίο ο απαγωγέας θα χρησιμοποιούσε εναντίον τους). Όσο οι δύο φίλοι ταξιδεύουν ο Λόιντ ακούσια παίρνει τη λάθος διαδρομή και οδηγεί σχεδόν το ένα έκτο της διαδρομής κατά μήκος ολόκληρης της χώρας στην λάθος κατεύθυνση εξαγριώνοντας τον Χάρι ο οποίος αναγκάστηκε να αφήσει πίσω τον Λόιντ με το αυτοκίνητο στη μέση του πουθενά. Ευτυχώς ο Λόιντ λυτρώνεται γρήγορα από το εμπόριο του αυτοκινήτου για ένα μοτοποδήλατο και έτσι οι δύο τους συνεχίζουν το ταξίδι για το Άσπεν. Ενώ είναι εκεί οι δύο τους ανοίγουν το χαρτοφύλακα κατά τη διάρκεια μιας συμπλοκής και ανακαλύπτουν τα χρήματα. Αμέσως τα ξοδεύουν πλουσιοπάροχα ζώντας σε μια σουίτα που ήταν για βασιλικές οικογένειες, αγοράζοντας ένα σπορ αμάξι και καινούργια ρούχα απολαμβάνοντας τους εαυτούς τους. Μέρες αργότερα ο Λόιντ αναγνωρίζει τη Μαίρη σε ένα άρθρο ειδήσεων το οποίο δημοσιοποιεί ένα δείπνο για μια φιλανθρωπική εκδήλωση. Αφού κάνουν ολόσωμα makeovers και νοικιάζουν σμόκιν με φωτεινά χρώματα κατευθύνονται προς το δείπνο. Εκεί συναντούν τη Μαίρη και ενώ ο Λόιντ είναι πολύ νευρικός για να μιλήσει μαζί της, στέλνει τον Χάρι για να τον συστήσει. Τότε η Μαίρη γοητεύεται από τον Χάρι η οποία έχει κάνει λάθη εξαιτίας του σκόπιμου χιούμορ του Χάρι. Η Μαίρη και ο Χάρι τελικά σχεδιάζουν να πάνε την επόμενη μέρα για σκι. Ο Χάρι λέει ψέματα στον Λόιντ λέγοντάς του ότι θα πάει με τη Μαίρη σε ένα μπαρ. Αφού ο Λόιντ καταλαβαίνει το όλο σχέδιο, αχρηστεύει θυμωμένα τον Χάρι και συναντά τη Μαίρη ενημερώνοντας την για τον χαρτοφύλακα. Σε αυτό το σημείο ο ευεργέτης της απαγωγής (Τσαρλς Ρόκετ) έχει φτάσει στο σημείο να απειλήσει τον Λόιντ, τη Μαίρη, και τον Χάρι ότι θα τους σκοτώσει αλλά το FBI εμφανίζεται πάνω στην ώρα για να παρέμβει. Τζιμ Κάρεϊ στο ρόλο του Λόιντ Κρίσμας ενός ημιεγγράματου και άτακτου ανθρώπου ο οποίος έχει απολυθεί από πολλές θέσεις εργασίας αφού αρνούνταν να δουλέψει "40 ώρες την εβδομάδα". Η πιο πρόσφατη από αυτές είναι οδηγός λιμουζίνας. Τζεφ Ντάνιελς στο ρόλο του Χάρι Ντιούνς ενός καλής φύσεως περιποιητή σκυλιών και ο καλύτερος φίλος του Λόιντ. Λόρεν Χόλι στο ρόλο της Μαίρης Σουάνσον μίας γυναίκας της οποίας ο άντρας είναι θύμα απαγωγέων Τσαρλς Ρόκετ στο ρόλο του Νίκολας Αντρέ ενός πλούσιου κατοίκου του Άσπεν ο οποίος απολαμβάνει την πλουσιοπάροχη ζωή του.Είναι εδώ και καιρό έμπιστος μιας εξίσου πλούσιας οικογένειας του Άσπεν τους Σουανσόνς. Μάικ Σταρ στο ρόλο του Τζο "Μένταλ/Γκάσμαν" Μενταλίνο ενός εγκληματία που δουλεύει ως μπράβος για τον Νίκολας Αντρέ Κάρεν Ντάφι στο ρόλο της Τζ. Π. Σέι μιας γυναίκας συνεργού της Ψυχικής. Βικτόρια Ρόουελ στο ρόλο της Μπεθ Τζόρνταν (που πιστώνεται ως Αθλητική Ομορφιά) μια πράκτορας του FBI η οποία μεταμφιέζεται σαν μία ομιλητική γυναίκα η οποία κινείται προς το Άσπεν για να ξεφύγει από το φίλο της. Καμ Νίλι στο ρόλο του Σι Μπας ενός οδηγού φορτηγού Τζο Μπέικερ στο ρόλο του Μπάρναρντ Μπραντ Λόκερμαν στο ρόλο του Μπόμπι Σουάνσον συζύγου της Μαίρης Λιν Σέι στο ρόλο της κ.Νόιγκεμπόρεν Τέρυ Γκαρ στο ρόλο της Έλεν Σουάνσον Χανκ Μπραντ στο ρόλο του Καρλ Σουάνσον Χάρλαντ Ουίλιαμς στο ρόλο του έφφιπου κρατικού αστυνομικού της Πενσυλβανίας Μπράντι Μπλουμ] στο ρόλο του Μπίλι του Μπλάιντ Κίντ Ρομπ Μόραν στο ρόλο του μπάρμαν Λίζα Στότχαρντ στο ρόλο της Ομορφιάς της Αυστριακής στάσης λεωφορείου Κόνι Σόιερ στο ρόλο της γηραιάς γυναίκας Φρεντ Στόλερ στο ρόλο του νευρικού άντρα στο τηλέφωνο Ο Τζιμ Κάρεϊ βασίστηκε στην κινηματογραφική επιτυχία Αce Ventura: Pet Detective (1994) και κέρδισε ένα μισθό των 7 εκατομμυρίων δολαρίων για αυτή τη ταινία..Ο Στηβ Μάρτιν και ο Μάρτιν Σορτ απέρριψαν το ρόλο του Λόιντ. Τα σκηνικά που έλαβαν χώρα στο Άσπεν γυρίστηκαν στο Μπρέκενριτζ, στο Κολοράντο, και στο Παρκ Σίτι, Γιούτα. Το Στάνλεϊ Χοτέλ στο Έστες Παρκ στο Κολοράντο μεταμορφώθηκε στο Ντάνμπερι Χοτέλ για τα γυρίσματα της ταινίας. Η σκηνή στο μπαρ στο Ντάνμπερι Χοτέλ και η βολή στη σκάλα γυρίστηκαν εκεί. Τα σκηνικά στο χιόνι ήταν γυρισμένα στο Κόππερ Μάουνταιν Ριζόρτ. Οι περισσότερες εξωτερικές σκηνές γυρίστηκαν στο Σολτ Λέϊκ Σίτι. Μερικές σκηνές στην αρχή της ταινίας γυρίστηκαν στην τοποθεσία του Πρόβιντενς, Ροντ Άϊλαντ μια μητροπολιτική περιοχή, περιλαμβάνοντας κάποια γυρίσματα στη γραμμή του ορίζοντα. Το Μπιγκ Μπλου Μπαγκ και σκηνές από την αρχή του ταξιδιού του Λόιντ και του Χάρι γυρίστηκαν στο Κάμπερλαντ. Dumb and Dumber Original Motion Picture Soundtrack είναι η πραγματική ηχητική ζώνη της ταινίας. Η ηχητική ζώνη της ταινίας κυκλοφόρησε από την RCA Records στις 22 Νοεμβρίου 1944. "The Ballad of Peter the Pumpkinhead" από τους Crash Test Dummies (χαρακτηρίζει την Έλλεν Ράιντ) "The New Age Girl" από τον Deadeye Dick "New Age Girl" από τον Deadeye Dick "Insomniac" από τους Echobelly "If You Don't Love Me (I'll Kill Myself)" από τον Πιτ Ντρόγκ "Crash (The '95 Mix)" από τους The Primitives "Whiney, Whiney (What Really Drives Me Crazy)" από τον Willi One Blood "Too Much of a Good Thing" από τους The Sons χαρακτηρίζοντας την Μπρέτ Ρέιλι "You Sexy Thing" από τον Deee-Lite "Where I Find My Heaven" από τον Gigolo Aunts "Hurdy Gurdy Man" από τους Butthole Surfers "Take" by The Lupins "The Bear Song" από τον Green Jellÿ "Get Ready" από τους The ProclaimersΤο τραγούδι "The Rain, The Park & Other Things" από τους The Cowsills δεν ήταν στην ηχητική ζώνη της ταινίας,αλλά παίχτηκε αρκετά εμφανώς στο μοντάζ του Λόιντ να φαντάζεται την Μαίρη, ενώ το "Oh, Pretty Woman" από τον Roy Orbison, χαρακτηρίστηκε εμφανώς στο make-over μοντάζ Επίσης τα τραγούδια που δεν ήταν στην ηχητική ζώνη ήταν τα: "Rollin' Down the Hill" από τους The Rembrandts, "Mmm Mmm Mmm Mmm" από τους Crash Test Dummies, "Red Right Hand" από τον Nick Cave και το Bad Seeds, "Can We Still Be Friends" από το Todd Rundgren (ο οποίος έγραψε την πραγματική ηχητική ζώνη της ταινίας), "Boom Shack-A-Lak" από τους Apache Indian και το "Make Love Now" από τον Patrick Wilson. Η ταινία συγκεντρώνει 63% από την βαθμολογία της ιστοσελίδας Rotten Tomatoes. Η Metacritic, η οποία αποδίδει μια κανονικοποιημένη βαθμολογία από 100 σχόλια από τους κριτικούς κινηματογράφου και έχει βαθμολογία 39% με βάση τα σχόλια από τους 13 κριτικούς, με την ένδειξη "Γενικά δυσμενή σχόλια».Ενώ ο Ρότζερ Έμπερτ έδωσε μόνο 2 αστέρια στη βαθμολογία (παρά τους επαίνους για τις επιδόσεις του Κάρεϊ και την μεταγλώπιση ως αυθεντικός, και το νεκρό παπαγαλίστικο αστείο) , οι περισσότερες κριτικές ήταν θετικές.Ο Στέφεν Χόλντεν από τη Νέα Υόρκη αποκάλεσε τον Τζιμ Κάρεϊ τον νέο Τζέρι Λούις και ο Πίτερ Στάκ από το Σαν Φρανσίσκο τον αποκάλεσε ταραχώδη και διασπαστή πλευρών και έδωσε στην ταινία επαίνους επειδή είναι και αργή και χοντροκομμένη αλλά και μια έξυπνη κωμωδία την ίδια στιγμή. Η ταινία δεν κέρδισε κανένα κύριο Αμερικάνικο βραβείο ταινίας. Όμως είχε επιτυχία στα MTV Movie Awards 1995.Ο Κάρεϊ κέρδισε το βραβείο της Καλύτερης Κωμικής Απόδοσης, ο Κάρεϊ και η Λόρεν Χόλι, ένα ζευγάρι το οποίο θα μπορούσε να ζήσει ένα βραχύβιο γάμο κέρδισαν το βραβείο Καλύτερου Φιλιού και επίσης ο Κάρεϊ και ο Ντάνιελς προτάθηκαν το βραβείο Καλύτερου επι της οθόνης ντουέτο. Το 2000 αναγνώστες του περιοδικού Total Film ψήφισαν το Ήλίθιος και Πανηλίθιος η 5η καλύτερη κωμωδία όλων των εποχών.Η ταινία παίρνει την θέση 445 στο περιοδικό Empire Magazine στη λιστά των 500 καλύτερων ταινιών όλων των εποχών. Η ταινία ήταν μια κινηματογραφική επιτυχία συγκεντρόνωντας 127.175.374 δολάρια στις Ηνωμένες Πολιτείες και 247.275.374 παγκοσμίως και ολόκλήρωσε την εορταστική περίοδο με τα έσοδα της ταινίας. Το 1995, οι Hanna-Barbera (Joseph Barbera-William Hanna) δημιούργησαν μια σειρά κινουμένων σχεδίων που προβάλλονταν στο κανάλι ABC. Ο Ματτ Φρούερ έκανε τη φωνή του Λόιντ, ενώ ο Μπιλ Φάγκερμπέικ έκανε τη φωνή του Χάρι. Στο καρτούν,ο Λόιντ και ο Χάρι επαναπόκτησαν το αυτοκίνητο τους. Το καρτούν χαρακτηρίζει ακόμα έναν νέο χαρακτήρα την Κίττυ ένα θηλυκό κάστορα που φαίνεται να είναι πιο έξυπνος από τον Λόιντ και τον Χάρι a new character, Kitty. Τα κινούμενα σχέδια είχαν σεναριογράφο τους τον Μπένετ Γέλιν ο οποίος ήταν συνσυγγραφέας της ταινίας. Το 2003 μια θεατρική παράσταση με τίτλο Ηλίθιος και Πανηλίθιος: όταν ο Λόιντ γνώρισε τον Χάρι (Dumb and Dumberer: When Lloyd met Harry). Η θεατρική παράσταση είχε διαφορετικούς ηθοποιούς από την ταινία. Είχε ένα μεγάλο ποσοστό βαθμολογίας στο Rotten Tomatoes (10%) και ήταν μόνο μια μέτρια επιτυχία συγκεντρώνοντας περίπου 39.2 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως κατά έναν προϋπολογισμό των 19 εκατομμυρίων δολαρίων σε αντίθεση με την ταινία η οποία είχε 279 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως κατά έναν προϋπολογισμό των 17 εκατομμυρίων δολαρίων Στις 28 Φεβρουαρίου 2011 ο Μπόμπι Φαρέλι είχε αποκαλύψει στην Moviehole πως μια συνέχεια της ταινίας Ηλίθιος και Πανηλίθιος είναι πιθανόν να γίνει με τον Τζιμ Κάρεϊ και τον Τζεφ Ντάνιελς να υποδύονται τους Λόιντ Κρίσμας και Χάρι Ντιούνς αντίστοιχα. Είπε επίσης πως η ταινία "Ηλίθιος και Πανηλίθιος" προβλήθηκε στην τηλεόραση πολλές φορές φορές και τα παιδιά θα έρθουν και θα είναι σε θέση να αναφέρουν γραμμές και γραμμές που έχω πλέον ξεχάσει. Αν μπορούσαμε να πάρουμε αυτά τα δύο παιδιά πάλι μαζί τον Τζιμ Κάρεϊ και τον Τζεφ Ντάνιελς θα μπορούσε να είναι μια αξιόλογη συνέχεια. Αρχίσαμε να σκεφτόμαστε τι θα έκαναν αυτοί οι δύο βλάκες έπειτα από 20 χρόνια αργότερα στη ζωή τους και ελπίζουμε να είμαστε ικανοί να σκεφτούμε κάτι αξιόλογο για τη συνέχεια.Στις 26 Οκτωβρίου 2011 ο Σον Άντερς και ο Τζον Μόρις πληρώθηκαν για να γράψουν το σενάριο. Οι δυο τους είχαν συνεργαστεί για να συγγράψουν το, σε σκηνοθεσία του Σον Άντερς, Sex Drive και πρόσφατα είχαν συνεργαστεί για να σκηνοθετήσουν την κωμωδία That's my Boy με τον Άνταμ Σάντλερ.Στις 1 Απριλίου 2012 ανακοινώθηκε ότι ο Τζιμ Κάρεϊ και ο Τζεφ Ντάνιελς είχαν υπογράψει για τη συνέχεια και ότι η κύρια φωτογραφία θα ξεκινήσει το Σεπτέμβριο. Οι Αδερφοί Φαρέλι θα συνέγραφαν και θα σκηνοθετούσαν το σενάριο. Διαπιστώθηκε πως οι Αδελφοί Φαρέλι και ο Τζεφ Ντάνιελς ήταν πάντα ενδιαφερόμενοι για τη συνέχεια και για ένα μεγάλο μέρος της καθυστέρησης ευθυνόταν ο Κάρεϊ διότι εκτός από το Ace Ventura: When Nature Calls είχε αποκτήσει μια φήμη η οποία τον θέλει να μην επιθυμεί να κάνει συνέχειες στις ταινίες (ήταν απών λόγω των συνεχειών των ταινιών The Mask και Bruce Almighty) και είχε ενδιαφέρον πρόσφατα για τη συνέχεια της ταινίας Ηλίθιος και Πανηλίθιος.Τελικά η συνέχεια της ταινίας γυρίστηκε και είκοσι χρόνια μετά την τελευταία τους περιπέτεια, οι δύο φίλοι, Harry Dunne και Lloyd Christmass, αυτή την φορά, είναι σε αναζήτηση της χαμένης κόρης του Χάρι, καθώς ο Lloyd ερωτεύεται... και πάλι. Η ταινία Ο Ηλίθιος και ο Πανηλίθιος 2 θα βγει στις κινηματογραφικές αίθουσες τον Νοέμβριο του 2014. Dumb & Dumber movie script | Ο Ηλίθιος και Πανηλίθιος (αγγλικά: Dumb and Dumber) είναι μια αμερικάνικη κωμωδία με πρωταγωνιστές τους Τζιμ Κάρεϊ και Τζεφ Ντάνιελς. Σκηνοθετημένο και γραμμένο από τους Αδερφούς Φαρέλι η ταινία ακολουθεί το οδοιπορικό ταξίδι του Λόιντ Κρίσμας και του Χάρι Ντιούν δύο καλής φύσεως μεν αλλά απίστευτα ηλίθιους φίλους. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F_%CE%97%CE%BB%CE%AF%CE%B8%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%BF_%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B7%CE%BB%CE%AF%CE%B8%CE%B9%CE%BF%CF%82 |
31η Μηχανοκίνητη Ταξιαρχία (Ελλάδα) | Ο σχηματισμός συγκροτήθηκε στην Κοζάνη το 1914 ως 31ο Σύνταγμα Πεζικού (31ο ΣΠ) και τέθηκε υπό τη διοίκηση της 12ης Μεραρχίας Πεζικού. Ανασυγκροτήθηκε ως σχηματισμός επιπέδου ταξιαρχίας το 1946, όταν τέθηκε υπό τη διοίκηση της 11ης Μεραρχίας Πεζικού. Το 2000 πήρε την τιμητική ονομασία «Κάμια». Το έμβλημα της απεικονίζει την Ι.Μ. Κοσμοσώτηρας και έναν αετό που κρατά την επιγραφή ΒΗΡΑ. Στην κορυφή του θυρεού υπάρχει το ρητό ΤΩΝ ΚΟΠΙΩΝΤΩΝ ΟΙ ΣΤΕΦΑΝΟΙ. Επίσημος ιστότοπος Γ.Ε.Σ. | Η 31η Μηχανοκίνητη Ταξιαρχία (31η Μ/Κ ΤΑΞ «Κάμια») είναι στρατιωτικός σχηματισμός του Ελληνικού Στρατού με έδρα την Καβησό στις Φέρες του Έβρου. Βρίσκεται υπό τη διοίκηση της 12ης Μηχανοκίνητης Μεραρχίας Πεζικού. | https://el.wikipedia.org/wiki/31%CE%B7_%CE%9C%CE%B7%CF%87%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%BA%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%B7_%CE%A4%CE%B1%CE%BE%CE%B9%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%AF%CE%B1_(%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1) |
Ακίμπα Ρούμπινσταϊν | Ο Ακίμπα ΚΙβελόβιτς Ρούμπινσταϊν γεννήθηκε την 1η Δεκεμβρίου 1880 στο Σταβίσκι στο Βασίλειο της Πολωνίας από εβραϊκή οικογένεια. Ήταν ο μεγαλύτερος από 12 παιδιά, αλλά μόνο μια αδελφή επέζησε έως την ενηλικίωση. Ο Ρούμπινσταϊν έμαθε να παίζει σκάκι στη σχετικά μεγάλη ηλικία των 14 ετών και η οικογένειά του είχε προγραμματίσει να γίνει ραββίνος. Εκπαιδεύτηκε και έπαιξε εναντίον του ισχυρού master Γκερς Σάλβε στο Λοτζ και το 1903, αφού τερμάτισε πέμπτος σε ένα τουρνουά στο Κίεβο, ο Ρούμπινσταϊν αποφάσισε να εγκαταλείψει τις ραβινικές σπουδές του και να αφιερωθεί πλήρως στο σκάκι. Μεταξύ 1907 και 1912, ο Ρούμπινσταϊν καθιερώθηκε ως ένας από τους ισχυρότερους παίκτες στον κόσμο. Το 1907, κέρδισε το τουρνουά Κάρσλμπαντ και μοιράστηκε την πρωτιά στην Αγία Πετρούπολη. Το 1912 είχε ένα ρεκόρ νικών, τερματίζοντας πρώτος σε πέντε συνεχόμενα μεγάλα τουρνουά: Σαν Σεμπαστιάν, Πίστιαν, Μπρέσλαου, Βαρσοβία και Βίλνιους, αν και σε κανένα από αυτά τα τουρνουά δεν συμμετείχαν ο Λάσκερ ή ο Καπαμπλάνκα. Ορισμένες πηγές πιστεύουν ότι ήταν ισχυρότερος από τον παγκόσμιο πρωταθλητή Εμάνουελ Λάσκερ εκείνη την εποχή. Οι βαθμολογίες από τη σκακιστικές μετρικές υποστηρίζουν αυτό το συμπέρασμα, τοποθετώντας τον ως τον Νο. 1 στον κόσμο μεταξύ των μέσων του 1912 και των μέσων του 1914.Κατά τη διάρκεια της πρώτης δεκαετίας του 20ού αιώνα, το αγωνιστικό πεδίο στο ανταγωνιστικό σκάκι ήταν σχετικά λεπτό. Ο Βίλχελμ Στάινιτς, ο πρώτος παγκοσμίως αναγνωρισμένος παγκόσμιος πρωταθλητής, πέθανε το 1900 αφού αποσύρθηκε σε μεγάλο βαθμό από το σκάκι για αρκετά χρόνια, ο Ρώσος master Μιχαΐλ Τσιγκόριν πλησίαζε στο τέλος της ζωής του, ενώ ο Αμερικανός master Frank Marshall ζούσε στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού από το κέντρο της σκακιστικής δραστηριότητας στην Ευρώπη. Ένας άλλος υποσχόμενος Αμερικανός master, ο Χάρι Νέλσον Πίλσμπουρι, πέθανε το 1906, σε ηλικία μόλις 33 ετών. Στην εποχή πριν από το FIDE, ο παγκόσμιος πρωταθλητής επέλεξε τον αντίπαλό του, και ο Εμάνουελ Λάσκερ ζητούσε ένα υψηλό χρηματικό ποσό που δεν μπορούσε να βρει ο Ρούμπινσταϊν. Στο τουρνουά της Αγίας Πετρούπολης το 1909, ήταν ισόπαλος με τον Λάσκερ και κέρδισε στην ατομική τους συνάντηση. Ωστόσο, είχε μια κακή εμφάνιση στο τουρνουά της Αγίας Πετρούπολης του 1914, όπου δεν κατατάχθηκε στους πέντε πρώτους. Ένας αγώνας με τον Λάσκερ διοργανώθηκε τον Οκτώβριο του 1914, αλλά δεν πραγματοποιήθηκε λόγω του ξεσπάσματος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.Η αποκορύφωση του Ρούμπινσταϊν ως παίκτης θεωρείται γενικά μεταξύ του 1907 και του 1914. Κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, περιορίστηκε στην Πολωνία, αν και έπαιξε σε μερικές οργανωμένες σκακιστικές εκδηλώσεις εκεί και ταξίδεψε στο Βερολίνο στις αρχές του 1918 για ένα τουρνουά. Το παιχνίδι του μετά τον πόλεμο δεν ανέκτησε ποτέ την ίδια συνέπεια με εκείνη που είχε πριν από το 1914, αν και παρέμεινε αρκετά δυνατός μέχρι τη δεκαετία του 1920. Αυτός και η οικογένειά του μετακόμισαν στη Σουηδία μετά την ανακωχή τον Νοέμβριο του 1918, όπου έμειναν μέχρι το 1922 και μετά μετακόμισαν στη Γερμανία. Ο Ρούμπινσταϊν κέρδισε στη Βιέννη το 1922, μπροστά από τον μελλοντικό παγκόσμιο πρωταθλητή Αλεξάντρ Αλιέχιν, και ήταν ο ηγέτης της πολωνικής ομάδας που κέρδισε την 3η Σκακιστική Ολυμπιάδα του 1930 στο Αμβούργο, με ρεκόρ δεκατριών νικών και τεσσάρων ισοπαλιών. Κέρδισε επίσης ένα ασημένιο μετάλλιο στην 4η Σκακιστική Ολυμπιάδα του 1931, όπου ήταν πάλι ο ηγέτης της πολωνικής ομάδας. Ο Ρούμπινσταϊν ήρθε στην τέταρτη θέση στο τουρνουά του Λονδίνου το 1922, μετά από τον οποίο ο νέος παγκόσμιος πρωταθλητής Χοσέ Ραούλ Καπαμπλάνκα προσφέρθηκε να τον παίξει σε έναν αγώνα αν μπορούσε να συγκεντρώσει τα χρήματα, κάτι που για άλλη μια φορά δεν μπορούσε να κάνει. Στο Χέιστινγκς το 1922, ήρθε στη δεύτερη θέση, ακολουθούμενη από την πέμπτη θέση στο Τέπλιτζ-Σχόναου στα τέλη του έτους, και στη συνέχεια κέρδισε στη Βιέννη με εξαιρετική επιτυχία. Αυτός ο θρίαμβος όμως προξένησε όταν οι Αυστριακοί συνοριοφύλακες κατακράτησαν το μεγαλύτερο μέρος του χρηματικού επάθλου που είχε κερδίσει. Ο Ρούμπινσταϊν έκλεισε το 1922 με μια άλλη εμφάνιση στο Χέιστινγκς, το οποίο κέρδισε, αλλά το ρεκόρ του τουρνουά κατά τη διάρκεια του 1923 ήταν απογοητευτικό καθώς τερμάτισε μόλις στη δωδέκατη θέση στο Κάρλσμπαντ και στη δέκατη στο Μέχρισχ-Όστραου. Το πρώτο τουρνουά του το 1924, στο Μεράνο, τον είδε να έρχεται στην τρίτη θέση. Προσπάθησε να συμμετάσχει στο τουρνουά της Νέας Υόρκης την άνοιξη, αλλά αποκλείστηκε από την εκδήλωση λόγω περιορισμένου αριθμού διαθέσιμων θέσεων, όπου ήταν όλες κλεισμένες, και σε κάθε περίπτωση ο πρώην παγκόσμιος πρωταθλητής Λάσκερ κυριάρχησε στην εκδήλωση με μεγάλη διαφορά. Το ρεκόρ του τουρνουά του Ρούμπινσταϊν το 1925 ήταν αρκετά καλό, αλλά η εμφάνιση του στο τέλος του έτους στη Μόσχα τον είδε να έρχεται στην 14η θέση. Το ρεκόρ του το 1926 ήταν καλό αλλά όχι εξαιρετικό. Εκείνη τη χρονιά, η οικογένεια Ρούμπινσταϊν μετακόμισε μόνιμα στο Βέλγιο. Το 1927, ο Ρούμπινσταϊν επισκέφθηκε τη γενέτειρά του στην Πολωνία, όπου κέρδισε το Πολωνικό Πρωτάθλημα στο Λοτζ. Ξεκίνησε μία περιοδεία στις Ηνωμένες Πολιτείες στις αρχές του 1928. Αν και προτάθηκε ένας αγώνας με τον κάτοχο του σκακιστικού πρωταθλήματος των ΗΠΑ, Φρανκ Μάρσαλ, μαζί με ένα διεθνές τουρνουά, δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Ήρθε ισόπαλος στην τρίτη θέση με τον Μαξ Όυβε στο Μπαντ Κίσινγκεν και μετά είχε κακή επίδοση στο Βερολίνο. Ο Ρούμπινσταϊν είχε την καλύτερη εμφάνισή του μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο κατά τη διάρκεια του 1929, όταν κυριάρχησε στο τουρνουά Ράμσγκεϊτ στη Βρετανία και είχε εξαιρετικές επιδόσεις στο Κάρλσμπαντ και στη Βουδαπέστη. Κέρδισε το τουρνουά στη Ρογκάσκα Σλάτινα. Καθώς ξεκίνησε τη δεκαετία του 1930, ο Ρούμπινσταϊν διεκδίκησε το τουρνουά του Σαν Ρέμο, φτάνοντας στην τέταρτη θέση. Έπαιξε καλά σε μερικά βελγικά τουρνουά εκείνο το έτος και στη συνέχεια κατέλαβε την τρίτη θέση στο Σκάρμπορο. Η απόδοσή του στη Λιέγη ήταν αδύναμη, πιθανώς λόγω εξάντλησης. Παράλειψε το Μπλετ το 1931 παρά την πρόσκληση, έπαιξε καλά στην Αμβέρσα, αλλά ήρθε τελευταίος στο Ρότερνταμ. Αυτή ήταν η τελευταία μεγάλη σκακιστική διοργάνωση στην οποία συμμετείχε. Μετά το 1932, αποχώρησε από τους αγώνες σε τουρνουά καθώς η ανθρωποφοβία του έδειξε ίχνη σχιζοφρένειας κατά τη διάρκεια μιας διανοητικής βλάβης. Σε μια περίοδο, αφού έκανε μια κίνηση σκακιού, πήγαινε και κρυβόταν στη γωνία της αίθουσας του τουρνουά περιμένοντας την απάντηση του αντιπάλου του. Ανεξάρτητα, η προηγούμενη δύναμή του αναγνωρίστηκε από τον FIDE όταν ήταν ένας από τους 27 παίκτες που απονεμήθηκαν τον πρώτο τίτλο Grandmaster το 1950. Σε αντίθεση με πολλούς άλλους grandmasters, δεν άφησε πίσω του καμία λογοτεχνική κληρονομιά, η οποία μπορεί να αποδοθεί στα ψυχικά του προβλήματα. Πέρασε τα τελευταία 29 χρόνια της ζωής του με σοβαρή ψυχική ασθένεια, ζώντας πολλές φορές στο σπίτι με την οικογένειά του και σε ένα σανατόριο. Δεν είναι ξεκάθαρο πώς ο Εβραίος grandmaster επέζησε του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στο γερμανοκρατούμενο Βέλγιο. Χερμάνις Μάτιοσν εναντίον Ακίμπα Ρούμπινσταΐν, Κάρλσμπαντ 1929, (C68), 0-1. Αυτό το παιχνίδι περιέχει ένα τελείωμα και ένα πιόνι που έμοιαζε «απελπισμένο», αλλά κέρδισε ο Ρουμπινστάιν. Ο συντάκτης του βιβλίου του τουρνουά είπε ότι αν αυτό το παιχνίδι είχε παιχτεί 300 χρόνια νωρίτερα, ο Ρούμπινσταϊν θα είχε καεί στο διακύβευμα για την αντιμετώπιση των κακών πνευμάτων. Ρότλεβι εναντίον Ρούμπινσταϊν , Λοτζ 1907, Άμυνα Tarrasch: Συμμετρική παραλλαγή (D02), 0–1. Αυτό το παιχνίδι περιέχει έναν επιθετικό συνδυασμό που ονομάστηκε «ίσως ο πιο υπέροχος ... όλων των εποχών» από τον Καρλ Σλέχτερ. Ρούμπινσταϊν vs Λάσκερ, Αγία Πετρούπολη 1909, Απόρριψη Queen's Gambit: Ορθόδοξη Παραλλαγή (D30), 1–0. Αυτό το παιχνίδι τελειώνει σε μια θέση όπου ο Λάσκερ δεν έχει καμία καλή κίνηση (zugzwang). Ρούμπινσταϊν vs Χρομάντκα, Μοράβσκα Όστραβα 1923, απόρριψη King's Gambit: Κλασική παραλλαγή (C30), 1–0. Ένα παιχνίδι γεμάτο τακτικές και κρεμασμένα κομμάτια στα οποία ο Ρούμπινσταϊν νίκησε τον πρώην Τσέχο πρωταθλητή Καρέλ Χρομάντκα. Ρούμπινσταϊν vs Καρλ Σλέχτερ, Σαν Σεμπαστιάν 1912, 1-0. Ο Καπαμπλάνκα χαρακτήρισε αυτό το παιχνίδι «δείγμα εξαιρετικής ακρίβειας». Το 1917, ο Ρούμπινσταϊν παντρεύτηκε την Οζένι Λεβ. Απέκτησαν δύο γιους, τον Γιόνας το 1918 και τον Σάμμι το 1927. Για ένα διάστημα, ζούσαν πάνω από το εστιατόριο που λειτουργούσε η Οζένι. Αφού πέθανε το 1954, ο Ρούμπινσταϊν ζούσε σε γηροκομείο μέχρι το θάνατό του το 1961 σε ηλικία 80 ετών. Σύμφωνα με πληροφορίες, ακολούθησε ακόμα το σκάκι στα τελευταία του χρόνια. Οι γιοι του θυμήθηκαν να βλέπουν τους αγώνες του στο Παγκόσμιο Σκακιστικό Πρωτάθλημα του 1954 μαζί του. Ουίλιαμ Τζον Ντόναλντσον και Νικολάι Μίνεφ (1994). Akiva Rubinstein: Uncrowned King. International Chess Enterprises. ISBN 1-879479-19-2. Τσέρνεβ, Έρβινγκ (1995). Twelve Great Chess Players and Their Best Games. Νέα Υόρη: Dover. σελίδες 14–28. ISBN 0-486-28674-6. Χανς Κμοχ (1960). Rubinstein's Chess Masterpieces/100 Selected Games. Μπάρνι Φ. Ουίνκελμαν. Dover. ISBN 0-486-20617-3. Βιογραφικό στο Starfire Βιογραφικό στο Supreme Chess Ίδρυμα Ακίμπα Ρούμπινσταϊν Αρχειοθετήθηκε 2021-12-10 στο Wayback Machine. | Ο Ακίμπα ΚΙβελόβιτς Ρούμπινσταϊν (πολωνικά: Akiba Kiwelowicz Rubinstein) (1 Δεκεμβρίου 1880 - 14 Μαρτίου 1961) ήταν Πολωνός σκακιστής. Θεωρείται ότι ήταν ένας από τους ισχυρότερους παίκτες που δεν έγινε ποτέ Παγκόσμιος Πρωταθλητής Σκακιού. Ο Ρούμπινσταϊν έλαβε τον τίτλο Διεθνής Grandmaster το 1950, κατά την εγκαινίαση του. Ως νέος, νίκησε κορυφαίους παίκτες όπως ο Χοσέ Ραούλ Καπαμπλάνκα και ο Καρλ Σλέχτερ και είχε προγραμματιστεί να παίξει έναν αγώνα με τον Εμάνουελ Λάσκερ για το Παγκόσμιο Σκακιστικό Πρωτάθλημα το 1914, αλλά ακυρώθηκε λόγω του ξεσπάσματος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Δεν μπόρεσε να ξαναβρεί την ίδια φόρμα μετά τον πόλεμο και η μετέπειτα ζωή του μαστιζόταν από ψυχικές ασθένειες. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BA%CE%AF%CE%BC%CF%80%CE%B1_%CE%A1%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%8A%CE%BD |
Πρώτος Πόλεμος του Σλέσβιχ | Τα δουκάτα του Χόλσταϊν, του Σαξ-Λάουενμπουργκ και του Σλέσβιχ ήσαν και τα τρία κυρίως αγροτικής φύσεως δουκάτα, τα οποία ευρίσκονταν υπό την εξουσία του βασιλέα της Δανίας. Η Συνθήκη του Ρίμπε, η οποία χρονολογείτο από τον 15ο αιώνα, δεν επέτρεπε τη μεταξύ τους ένωση, με αποτέλεσμα, με την πάροδο του χρόνου, το γεγονός αυτό να οδηγήσει σε ορισμένες ανομοιογένειες μεταξύ των διαφορετικών δουκάτων. Ως συνέπεια, τα δύο πρώτα αποτελούσαν μέρος της Γερμανικής Συνομοσπονδίας, ενώ, αντιθέτως, το Σλέσβιχ αποτελούσε μέρος της Δανίας. Οι κανόνες διαδοχής ήσαν, γενικώς, οι ίδιοι εντός των τριών δουκάτων και της Δανίας, ωστόσο, εντός των δουκάτων, εφαρμοζόταν ο σαλικός νόμος, αποτρέποντας, ως εκ τούτου, γυναίκες από τη διαδοχή. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1840, ο διάδοχος πρίγκιπας της Δανίας, ο μετέπειτα Φρειδερίκος Ζ΄, δεν είχε ακόμη αποκτήσει απογόνους, με αποτέλεσμα η περίπτωση μιας ενδεχόμενης απόσπασης των δουκάτων από τα εδάφη του Στέμματος της Δανίας να φαίνεται ως πιθανή. Προς αποφυγή του συγκεκριμένου ενδεχομένου, ο Βασιλέας της Δανίας, Χριστιανός Η΄, συνέταξε, το 1846, την «ανοιχτή επιστολή» (Offenen Brief), μέσω της οποίας παραβλεπόταν το ζήτημα του σαλικού νόμου, προκειμένου να γίνει εκ νέου αναφορά στα δικαιώματα της Δανίας επί των δουκάτων. Το γεγονός αυτό είχε ως άμεση συνέπεια την απομάκρυνση του γερμανικού οίκου του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν-Σόντερμπουργκ-Αουγκούστενμπουργκ, διάδοχο οίκο των δουκάτων και δημιούργησε ένα κίνημα πατριωτισμού εντός των τάξεων των Γερμανών εθνικιστών. Πράγματι, από τη ναπολεόντεια περίοδο ο εθνικισμός και ο φιλελευθερισμός ευρίσκονταν σε άνοδο στην Ευρώπη. Τα δουκάτα δεν αποτέλεσαν εξαίρεση. Οι έννοιες της πατρίδας και του λαού αντικατέστησαν τα δυναστικά ζητήματα. Τα προνόμια, καθώς και ένας μονάρχης ελέω θεού ήσαν, από την πλευρά τους, δυσκόλως αποδεκτά από τους φιλελεύθερους. Στο Σλέσβιχ, τα γερμανικά αποτελούσαν, τότε, τη γλώσσα του δικαίου και της ελίτ. Οι Δανοί δεν αποδέχονταν, πλέον, τη συγκεκριμένη κατάσταση, η οποία, ως αποτέλεσμα, ήταν τεταμένη. Στις 20 Ιανουαρίου 1848, λίγο καιρό μετά την άνοδό του στον θρόνο, ο Φρειδερίκος Ζ΄ εξέδωσε νέο σύνταγμα για τη Δανία, το οποίο προέβλεπε την προσάρτηση των τριών δουκάτων. Το γεγονός αυτό δεν άφησε αδιάφορο τον Υπουργό Εξωτερικών Υποθέσεων της Πρωσίας, Άρμιν-Ζούκοβ, ο οποίος άσκησε πίεση στον βασιλέα του, προκειμένου να παρέμβει. Στις 21 Μαρτίου 1848, η νέα δανική κυβέρνηση προχώρησε στην προσάρτηση του Σλέσβιχ. Επηρεασμένοι εθνικά κινήματα του 1848, οι Γερμανοί κάτοικοι των δουκάτων εξεγέρθηκαν και σχημάτισαν προσωρινή κυβέρνηση. Ο Βασιλέας της Δανίας, επισήμως, δεν εκθρονίστηκε, ωστόσο η κυβέρνηση του αφαίρεσε τις αρμοδιότητές του. Το Bundestag αναγνώρισε τη νέα κυβέρνηση, με αποτέλεσμα οι εκλογές του Κοινοβουλίου της Φρανκφούρτης να λάβουν, επίσης, χώρα εντός του Δουκάτου του Σλέσβιχ. Κληθείσες από την κυβέρνηση, οι πρωσικές στρατιωτικές δυνάμεις, συμμαχώντας με ορισμένα άλλα γερμανικά κρατίδια, και ευρισκόμενες υπό εντολή της Γερμανικής Συνομοσπονδίας, κατέλαβαν, στις 23 Απριλίου, το Σλέσβιχ. Στα τέλη Μαΐου, οι πρωσικές δυνάμεις υποχώρησαν νοτιότερα κατόπιν διαπραγματεύσεων με τους Βρετανούς. Το Κοινοβούλιο της Φρανκφούρτης διαμαρτυρήθηκε απέναντι στη συγκεκριμένη απόφαση, η οποία δεν είχε τύχει προηγούμενης έγκρισής του. Η Ρωσία, για λόγους ναυτικής στρατηγικής, τάχθηκε, επίσης, με το μέρος των Δανών. Επρόκειτο για την ίδια, όπως και για τη Μεγάλη Βρετανία, να προστατευτεί το βόρειο τμήμα του Βοσπόρου απέναντι στη γερμανική κυριαρχία. Οι Βρετανοί, ωστόσο, επιθυμούσαν τη μη εμπλοκή των Ρώσων και την εύρεση ειρηνικής επίλυσης του συγκεκριμένου ζητήματος. Μια μονομερής ανακωχή της Πρωσίας, η εκεχειρία του Μάλμε, υπεγράφη στις 26 Αυγούστου, υπό ρωσική και βρετανική πίεση. Αρχικώς απορριφθείσα από το Κοινοβούλιο της Φρανκφούρτης, το οποίο ήταν υπεύθυνο για την ενοποίηση της Γερμανίας, ωστόσο το τελευταίο ευρέθηκε αντιμέτωπο με την απουσία επαρκούς χρηματοδότησης προκειμένου να συνεχιστεί ο πόλεμος, με αποτέλεσμα να επικυρώσει τη συγκεκριμένη συνθήκη στις 16 Σεπτεμβρίου. Ωστόσο, η εκεχειρία διεκόπη από τη Δανία, στις 10 Ιουλίου 1849. Συνθήκη ειρήνης υπεγράφη στο Βερολίνο, στις 2 Ιουλίου 1850. Έναν μήνα αργότερα, υπεγράφη το πρωτόκολλο του Λονδίνου, το οποίο αποκαθιστούσε τις διαφοροποιήσεις μεταξύ των δουκάτων και της Δανίας. Ένα δεύτερο πρωτόκολλο υπεγράφη στο Λονδίνο, το 1852, το οποίο παραχωρούσε τη διαδοχή των δουκάτων στο Βασίλειο της Δανίας, ενώ, ταυτόχρονα, εγγυόταν την αυτονομία των τελευταίων. Ωστόσο, ο γερμανικός εθνικισμός ασκούσε πιέσεις με απώτερο σκοπό την είσοδο των δουκάτων εντός της Συνομοσπονδίας. Είναι συχνά αποδεκτό πως η εκεχειρία του Μάλμε αποτέλεσε συνέπεια της παρέμβασης εξωτερικών παραγόντων, δηλαδή των διπλωματικών πιέσεων οι οποίες προέρχονταν από τη Μεγάλη Βρετανία και τη Ρωσία. Ναυτικοί ελιγμοί έλαβαν χώρα από βρετανικής πλευράς στη Βόρεια Θάλασσα, ενώ οι Ρώσοι έπραξαν αναλόγως σε χερσαία εδάφη τα οποία συνόρευαν με τα εδάφη της Πρωσίας. Ο Φρειδερίκος-Γουλιέλμος Δ΄, τότε, υποχρεώθηκε να υποχωρήσει, προκειμένου να αποφευχθεί το ενδεχόμενο πολέμου. Ο Α. Τ. Π. Τέιλορ έθεσε υπό αμφισβήτηση τη συγκεκριμένη περιγραφή του τρόπου με τον οποίον έλαβαν χώρα τα γεγονότα. Συγκεκριμένα, ανέφερε πως ο Λόρδος Πάλμερστον απηύθυνε, μεν, έκκληση για ειρήνη, ωστόσο ήταν ιδιαίτερα γενικός στα λόγια του. Επαναλαμβανόμενα απηύθυνε επιστολές προς την πρωσική διπλωματία αναφέροντας εντός των οποίων πως η Ρωσία θα κατέληγε να αποτελέσει απειλή προς αυτήν, ωστόσο ουδεμία αντίδραση υπήρξε. Η Γαλλία, από την πλευρά της, επίσης δεν προχώρησε σε κάποια απειλή προς την Πρωσία. Επιπλέον, ο Φρειδερίκος-Γουλιέλμος δεν επιθυμούσε να βρεθεί αντιμέτωπος με την αποκήρυξη του Τσάρου. Ο Τέιλορ ανέφερε τον φόβο του πολέμου ως έναν παιδικό φόβο, ο οποίος ήταν πλήρως αδικαιολόγητος. Καθώς το ζήτημα της διαδοχής δεν είχε πλήρως επιλυθεί, μετά τον θάνατο του Χριστιανού Ζ΄ στις 15 Νοεμβρίου 1863, ο Κρίστιαν φον Γκλύκσμπουργκ, ο οποίος έλαβε την ονομασία Χριστιανός Θ΄, εξέδωσε ένα νέο σύνταγμα, με στόχο τη διατήρηση εντός των κτήσεών του τα δύο δουκάτα, ερχόμενος σε πλήρη αντίθεση με τη Συνθήκη του Λονδίνου του 1852. Η Γερμανική Συνομοσπονδία αντιτάχθηκε σθεναρά και αποφάσισε, στις 7 Δεκεμβρίου, να εισβάλει στο Χόλσταϊν. Η συγκεκριμένη ενέργεια είχε ως άμεση συνέπεια το ξέσπασμα του Πολέμου των Δουκάτων, ή Δεύτερου Πολέμου του Σλέσβιχ. (Αγγλικά) Clark, Christopher (2008). «Der Deutsch-Dänische Krieg». Iron kingdom, The rise and fall of Prussia, 1600-1947. Μόναχο: Pantheon. σελ. 598-606. ISBN 978-3-570-55060-1. cl. (Γερμανικά) Gall, Lothar (1998). 1848, Aufbruch zur Freiheit. Βερολίνο: Nicolaische Verlag. ISBN 3-87584-677-X. (Γερμανικά) Langewiesche, Dieter (1983). Die deutsche Révolution von 1848/1849. Wege der Forschung. Ντάρμστατ: Wissenschaftliche Buchgesellschaft. ISBN 3-534-08404-7. (Γερμανικά) Nipperdey, Thomas (1994). Deutsche Geschichte 1800-1866. Bürgerwelt und starker Staat. Μόναχο: C. H. Beck. ISBN 3-406-09354-X. | Ο Πρώτος Πόλεμος του Σλέσβιχ ή Πρώτος Πρωσικός-Δανικός Πόλεμος ήταν πολεμική σύγκρουση η οποία έφερε αντιμέτωπες τη Γερμανική Συνομοσπονδία και τη Δανία, ενώ διήρκεσε από τον Μάρτιο του 1848 έως το 1851. Η εκεχειρία του Μάλμε, η οποία υπεγράφη στις 26 Αυγούστου 1848, αποτέλεσε μία πρώτη ανακωχή στη συγκεκριμένη σύγκρουση. Ωστόσο, η εκεχειρία διεκόπη από τη Δανία στις 10 Ιουλίου 1849. Η συνθήκη ειρήνης μεταξύ των δύο πλευρών υπεγράφη στο Βερολίνο, στις 2 Ιουλίου 1850. Έναν μήνα αργότερα, υπεγράφη το Πρωτόκολλο του Λονδίνου, το οποίο αποκαθιστούσε τις διαφοροποιήσεις μεταξύ των δουκάτων και της Δανίας. Ένα δεύτερο πρωτόκολλο υπεγράφη στο Λονδίνο, το 1852, μέσω του οποίου παραχωρείτο η διαδοχή των δουκάτων στο Βασίλειο της Δανίας, ενώ, ταυτόχρονα, εγγυόταν την αυτονομία των τελευταίων. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%8E%CF%84%CE%BF%CF%82_%CE%A0%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A3%CE%BB%CE%AD%CF%83%CE%B2%CE%B9%CF%87 |
Μουσείο Πολωνικού Στρατού | Το μουσείο άνοιξε το 1920. Επεκτάθηκε το 1993, με το Μουσείο του Κάτιν και το Μουσείο Πολωνικής Στρατιωτικής Τεχνολογίας να ανοίγουν στο 9ο Φρούριο Τσερνιακόφσκι. Ο προαύλιος χώρος του μουσείου φιλοξενεί αρκετές δεκάδες τεθωρακισμένα οχήματα, πυροβολικά και αεροσκάφη, ένα εκλεκτικό μείγμα σοβιετικού, δυτικού και πολωνικού εξοπλισμού, κυρίως από την εποχή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Οι εσωτερικές εκθέσεις επικεντρώνονται στη στρατιωτική ιστορία της Πολωνίας από τον 10ο αιώνα και είναι ιδιαίτερα ισχυρές στην εποχή του στρατιωτικού μεγαλείου της Πολωνίας τον 17ο αιώνα, μέσω της παρακμής στην αναρχία τον 18ο αιώνα. Αρκετές αίθουσες είναι αφιερωμένες στη συμμετοχή της Πολωνίας στους Ναπολεόντειους Πολέμους και στις εθνικές εξεγέρσεις του 1830-31 και του 1863. Με διαφορά το μεγαλύτερο μέρος του εκθεσιακού χώρου είναι αφιερωμένο στον 20ο αιώνα, ιδιαίτερα στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τα κυριότερα σημεία της συλλογής του μουσείου περιλαμβάνουν ένα εξαιρετικά σπάνιο επιχρυσωμένο κράνος του 10ου αιώνα, το οποίο λέγεται ότι ανήκε σε έναν Πολωνό οπλαρχηγό και τη συλλογή πανοπλιών των ουσάρων.Επιπλέον, υπάρχει μια μόνιμη έκθεση ανατολίτικων όπλων και πανοπλιών από την εκτενή συλλογή του μουσείου, η οποία περιλαμβάνει πολλά αντικείμενα παγκόσμιας κλάσης από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, το Χανάτο της Κριμαίας, τη Μογγολία και την Ιαπωνία. Ο βαρύς οπλισμός εκτίθεται στο παρακείμενο πάρκο και στο Φρούριο Τσερνιακόφσκι (Μουσείο Πολωνικής Στρατιωτικής Τεχνολογίας). Το πάρκο που περιβάλλει το μουσείο φιλοξενεί μια υπαίθρια έκθεση βαρέος στρατιωτικού εξοπλισμού (τανκς, πυροβολικό, αεροσκάφη και ανίχνευση και διάχυση ναρκών). Το φρούριο στεγάζει επίσης το Μουσείο Θυμάτων του Κάτιν, παράρτημα του Μουσείου Πολωνικού Στρατού.Στο μουσείο δόθηκε πρόσφατα ο εξοπλισμός από τους στρατιώτες που χάθηκαν στην αεροπορική καταστροφή του προεδρικού αεροσκάφους στο Σμολένσκ. Ο εξοπλισμός περιλαμβάνει τις κάρτες ταυτότητας, φορητά ραδιόφωνα, φακούς, θήκες και πολλά άλλα, όλα στην αρχική τους κατάσταση. Στις 15 Δεκεμβρίου 2008, το Μουσείο Πολωνικού Στρατού ανακοίνωσε ότι θα χορηγήσει έναν διεθνή διαγωνισμό για την επιλογή ενός αρχιτεκτονικού σχεδίου για τους νέους του χώρους και τη γύρω περιοχή. Το κτίριο θα χτιστεί στην ιστορικό Οχυρό της Βαρσοβίας που βρίσκεται στην περιοχή Ζόλιμπος της Βαρσοβίας. Το νέο μουσείο αναμένεται να είναι ένας σύγχρονος θεσμός πολυμέσων παρόμοιος σε σύλληψη με το εξαιρετικά επιτυχημένο Μουσείο Εξέγερσης της Βαρσοβίας. Ο νικητής αναμενόταν να επιλεγεί τον Αύγουστο του 2009, η κατασκευή του μουσείου έπρεπε να ξεκινήσει το 2009 ή το 2010 και να ολοκληρωθεί το 2013, ωστόσο στις αρχές του 2014, αυτό δεν είχε συμβεί ακόμα. Μόλις κατασκευαστεί το νέο Μουσείο Πολωνικού Στρατού, το σημερινό του κτίριο στο κέντρο της πόλης θα αναλάβει το Εθνικό Μουσείο της Βαρσοβίας. Muzeum Wojska Polskiego (πολωνικά) | Το Μουσείο Πολωνικού Στρατού (πολωνικά: Muzeum Wojska Polskiego) είναι μουσείο στη Βαρσοβία, το οποίο καταγράφει τη στρατιωτική ιστορία της Πολωνίας. Ιδρύθηκε το 1920 υπό τη Δεύτερη Πολωνική Δημοκρατία, καταλαμβάνει μια πτέρυγα του κτιρίου του Εθνικού Μουσείου της Πολωνίας, καθώς και πολλά παραρτήματα στην Πολωνία. Είναι το δεύτερο μεγαλύτερο μουσείο της Βαρσοβίας και η μεγαλύτερη συλλογή στρατιωτικών αντικειμένων στην Πολωνία. Η συλλογή απεικονίζει χίλια χρόνια πολωνικής στρατιωτικής ιστορίας, από τον 10ο αιώνα έως τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B5%CE%AF%CE%BF_%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CF%89%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D_%CE%A3%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%8D |
Β΄ κατηγορία ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου 2007-08 | Στο πρωτάθλημα της Β΄ κατηγορίας 2007-08 συμμετείχαν 14 ομάδες. Όλες οι ομάδες αναμετρήθηκαν αναμεταξύ τους από δύο φορές, μία εντός και μία εκτός έδρας. Πρωταθλήτρια ανακηρύχτηκε η ομάδα που συγκέντρωσε τους περισσότερους βαθμούς. Οι τρεις πρώτες ομάδες προβιβάστηκαν στο πρωτάθλημα Α΄ κατηγορίας 2008-09. Οι τρεις τελευταίες ομάδες υποβιβάστηκαν στο πρωτάθλημα Γ΄ κατηγορίας 2008-09. Η νίκη βαθμολογείτο με 3 βαθμούς και η ισοπαλία με 1 βαθμό ενώ η ήττα δεν έδινε κανένα βαθμό. Ομάδες που δεν συμμετείχαν στο πρωτάθλημαΟμάδες που προήχθησαν στην Α΄ κατηγορία 2007-08 ΑΠΟΠ Κινύρας Πέγειας Αλκή Λάρνακας Δόξα ΚατωκοπιάςΟμάδες που διαβαθμίστηκαν στην Γ΄ κατηγορία 2007-08: Χαλκάνορας Ιδαλίου Ηρακλής Γερολάκκου ΑΕΜ Μεσόγης-ΓιόλουΟμάδες που συμμετείχαν στο πρωτάθλημαΟμάδες που διαβαθμίστηκαν από την Α΄ κατηγορία 2006-07 Διγενής Ακρίτας Μόρφου Α.Ο. Αγία Νάπα ΑΕΠ ΠάφουΟμάδες που προήχθησαν από την Γ΄ κατηγορία 2006-07: Ερμής Αραδίππου Ατρόμητος Γεροσκήπου Όλυμπος Ξυλοφάγου Η τελική βαθμολογία του πρωταθλήματος ήταν: Το σύστημα βαθμολόγησης που ίσχυε ήταν: Νίκη=3 βαθμοί, Ισοπαλία=1 βαθμός, Ήττα=0 βαθμοί Κανόνες βαθμολογίας: 1ος Βαθμοί, 2ος Μεταξύ των ισόβαθμων ομάδων αγώνες (i. Βαθμοί από τα μεταξύ των ισόβαθμων ομάδων παιχνίδια, ii. Διαφορά τερμάτων σε μεταξύ των ισόβαθμων ομάδων παιχνίδια, iii. Καλύτερη εκτός έδρας επίθεση στα μεταξύ των ισόβαθμων ομάδων παιχνίδια), 3ος Γενική διαφορά τερμάτων, 4ος Καλύτερη επίθεση. Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει τα αποτελέσματα των αγώνων του πρωταθλήματος: «2007/08 Cypriot Second Division». Rec.Sport.Soccer Statistics Foundation. 14 Ιανουαρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 14 Ιανουαρίου 2016. Β΄ κατηγορία ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου Κύπελλο Κύπρου ποδοσφαίρου ανδρών 2007-08 Ποδόσφαιρο στην Κύπρο Σύστημα ποδοσφαιρικών πρωταθλημάτων Κύπρου | Η Β΄ κατηγορία ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου 2007-08 ήταν η 53η έκδοση της Β΄ κατηγορίας ποδοσφαίρου της Κύπρου. Το πρωτάθλημα κέρδισε η ΑΕΠ Πάφου για 2η φορά στην ιστορία της. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%84_%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%85_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD_%CE%9A%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%85_2007-08 |
ΦΚ Αχμάτ Γκρόζνι | Ιδρύθηκε το 1946 ως «Δυναμό» (Ντινάμο στα ρωσικά) και άλλαξε το όνομά της το 1948 σε «Νεφτιάνικ» και το 1955 σε «Τέρεκ». Το 1992 μετονομάστηκε για λίγο σε «Μπουλάτ» και την ίδια χρονιά επανήλθε στο όνομα «Τέρεκ». Τη δεκαετία του '90 ανέστειλε για λίγο την αθλητική της δραστηριότητα λόγω του Πολέμου της Τσετσενίας. Κατά τη δεκαετία αυτή έως το 2007, αγωνιζόταν στη γειτονική πόλη-θέρετρο του Πιατιγκόρσκ, στην Περιφέρεια της Σταυρούπολης. Πριν από την έναρξη της ρωσικής Πρέμιερ Λιγκ (η κορυφαία κατηγορία του ρωσικού ποδοσφαίρου) του 2008, η Ρωσική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία επέτρεψε στην Τέρεκ να αγωνίζεται στη φυσική της έδρα, την πόλη του Γκρόζνι. Το 2017 μετανομάστηκε σε Αχμάτ προς τιμήν του πρ. Προέδρου της Τσετσενίας Αχμάτ Καντίροφ. Το έμβλημα της ομάδας έχει εξελιχθεί με την πάροδο του χρόνου. Το 2013 παρουσιάστηκε ένα νέο λογότυπο, τα στοιχεία του οποίου μεταβλήθηκαν έπειτα από τη μετονομασία της ομάδας από «Τέρεκ» σε «Αχμάτ». Επίσημος ιστότοπος | Η ΡΦΚ Αχμάτ Γκρόζνι (ρωσικά: РФК «Ахмат» Грозный) είναι ρωσική ποδοσφαιρική ομάδα που αγωνίζεται στην Πρέμιερ Λιγκ. Είναι ομάδα της Δημοκρατίας της Τσετσενίας, ομοσπονδιακού υποκειμένου της Ρωσίας και εδρεύει στην πρωτεύουσα της Τσετσενίας, το πολύπαθο στη δεκαετία του '90, Γκρόζνυ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%9A_%CE%91%CF%87%CE%BC%CE%AC%CF%84_%CE%93%CE%BA%CF%81%CF%8C%CE%B6%CE%BD%CE%B9 |
Ντολμάς | Ντολμαδάκια Σαρμαδάκια Γιαπράκια Γιαρμάς Γιαλαντζί Γιεγκαλίς Κουπέπια Η γέμιση αποτελείται συνήθως από ρύζι, κιμά ή σιτάρι. Σε κάθε περίπτωση, η γέμιση περιλαμβάνει κρεμμύδι, μαϊντανό, βότανα και μπαχαρικά. Τα νηστίσιμα γεμιστά είναι μαγειρεμένα με ελαιόλαδο και περιλαμβάνουν σταφίδες, κρεμμύδι, ξηρούς καρπούς ή όσπρια. Η λέξη «ντολμά» είναι ένα ρηματικό ουσιαστικό της τουρκικής γλώσσης. Ειδικότερα, προκύπτει από το ρήμα doldurmak (=γεμίζω) Ο ντολμάς είναι συνήθως ένα γεμιστό λαχανικό. Λόγου χάριν, τα γεμιστά κολοκυθάκια, η γεμιστή ντομάτα, πιπεριά ή μελιτζάνα, όπως και τα γεμιστά από σκουμπρί, καλαμάρια και μύδια καλούνται επίσης «ντολμά». Πιάτα που περιλαμβάνουν φύλλα περιτυλίγματος όπως τα αμπελόφυλλα, λαχανοντολμάδες ή γύρω από ένα γέμισμα ονομάζονται σάρμα αν και σε πολλές γλώσσες η διάκριση αυτή δεν γίνεται συνήθως. Ο όρος «σάρμα» προέρχεται από το τουρκικό ρήμα sarmak που σημαίνει «τυλίγω». Άλλες παραλλαγές προκύπτουν από την τουρκική λέξη για το «φύλλο», yaprak. Ο ντολμάς μπορεί να μαγειρευτεί με ελαιόλαδο, ή ακόμη χωρίς κιμά, πιάτο που μερικές φορές ονομάζεται γιαλατζί (τουρκ. yalancı) που σημαίνει «ψεύτης» ή «ψεύτικος» στα Τούρκικα .«Ψεύτικο» πιάτο επειδή ακριβώς δεν περιέχει κρέας.Σε ορισμένες χώρες, η κοινή ονομασία για το πιάτο είναι ένα δάνειο της λέξεως «ντολμά» ή «γιαπράκ», σε άλλους είναι μια γηγενής λέξη, και μερικές φορές συνυπάρχουν οι δύο με διαφορετικές σημασίες: αλβανικά: japrak, Αραβικά: محشي (maḥshi, «γεμιστό») ή دولمة (ντολμά), محشي ورق عنب (maḥshī waraq inab, «γεμιστά φύλλα»), κουρδικά: ντολμά (دۆلمە), yaprakh (یاپراخ). Στο συριακό Χαλέπι, η λέξη yabraq (يبرق) αναφέρεται σε ντολμαδάκια, ενώ η λέξη maḥshī (محشي) αναφέρεται σε λαχανοντολμάδες και γεμιστά. | Ο ντολμάς (απαντάται και ως σαρμάς ή Σαρμαδάκια κύριως στην (Βόρεια Ελλάδα) ή γιαρμάς ή κουπέπι είναι φαγητό, το οποίο το φτιάχνει η συγκεκριμένα σε ένα είδος πιάτων με γεμιστά λαχανικά. Το ντολμά τον συναντάμε στην Ελληνική κουζίνα, Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και των γύρω περιοχών, όπως Ρωσία, Μέση Ανατολή, Καυκασία και Κεντρική και Νότια Ασία. Ίσως ο πιο γνωστός είναι αυτός, που παρασκευάζεται με αμπελόφυλλα, ενώ στην Ελλάδα χρησιμοποιούνται επίσης φύλλα μαρουλιού και λάχανου για να τυλιχτεί η γέμιση. Εκτός Ελλάδας, με τη λέξη ντολμάς αναφέρονται και γεμιστά πιάτα όπου γεμίζονται άλλα λαχανικά, όπως κρεμμύδι, κολοκυθάκια, μελιτζάνες, ντομάτα και πιπεριά. Οι ντολμάδες με κρέας γενικά σερβίρονται ζεστοί, συχνά με σάλτσα ή αυγολέμονο. Οι νηστίσιμοι γενικώς σερβίρονται κρύοι, αν και στο Ιράν τρώγονται και με τους δύο τρόπους. Νηστίσιμοι και μη συχνά τρώγονται με γιαούρτι. Σε ένα μικρό χωριό,την Νικήσιανη Καβάλας γιορτάζουν οι κάτοικοι του χωριού κάθε χρόνο τον Ιούνιο , κάνοντας την «γιορτή του σαρμά». | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%BC%CE%AC%CF%82 |
Διακοινοτικές ταραχές του 1963-64 | Η Κυπριακή Δημοκρατία ιδρύθηκε ως δικοινοτικό ενιαίο κράτος το 1960. Καμία από τις δύο κοινότητες δεν ήταν ικανοποιημένη με αυτήν την κατάσταση, καθώς οι Ελληνοκύπριοι θεώρησαν ότι ήταν δικαίωμά τους να ενώσουν την Κύπρο με την Ελλάδα ( ένωση ), ενώ οι Τουρκοκύπριοι αγωνιζόταν για διχοτόμηση ( taksim ). Μετά από δύο σχετικά ειρηνικά χρόνια, τον Νοέμβριο του 1963 οι εντάσεις αυξήθηκαν όταν ο Πρόεδρος και ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος Γ΄ πρότειναν 13 συνταγματικές αλλαγές που αντιμετώπισαν οργή από τους Τουρκοκύπριους. Το περιστατικό που πυροδότησε τα γεγονότα των αιματηρών Χριστουγέννων συνέβη τις πρώτες πρωινές ώρες της 21ης Δεκεμβρίου 1963. Η ελληνοκυπριακή αστυνομία που λειτουργούσε στα παλιά τείχη της Βενετίας της Λευκωσίας ζήτησε να δει τα έγγραφα ταυτότητας ορισμένων Τουρκοκυπρίων που επέστρεφαν στο σπίτι με ταξί από ένα βράδυ έξω. Όταν οι αστυνομικοί προσπάθησαν να ερευνήσουν τις γυναίκες στο αυτοκίνητο, ο οδηγός αντιτάχθηκε και ακολούθησε φιλονικία. Σύντομα συγκεντρώθηκε πλήθος και έπεσαν πυροβολισμοί. Μέχρι την αυγή, δύο Τουρκοκύπριοι είχαν σκοτωθεί και οκτώ άλλοι, τόσο Ελληνοκύπριοι όσο και Τουρκοκύπριοι, τραυματίστηκαν. Μετά τους πυροβολισμούς, πλήθη Τουρκοκυπρίων συγκεντρώθηκαν στο βόρειο τμήμα της Λευκωσίας, με επικεφαλής τον τουρκικό Οργανισμό Αντίστασης (TMT). Στις 22 Δεκεμβρίου, οι κηδείες των δύο Τουρκοκυπρίων που σκοτώθηκαν πραγματοποιήθηκαν χωρίς περιστατικό. Ωστόσο, οι πυροβολισμοί ξέσπασαν το απόγευμα της 22ης Δεκεμβρίου. Αυτοκίνητα γεμάτα ένοπλους Ελληνοκύπριους περιπλανήθηκαν στους δρόμους της Λευκωσίας και πυροβόλησαν αδιάκριτα και Τουρκοκύπριοι πυροβόλησαν σε περιπολικά αστυνομικά αυτοκίνητα. Τουρκοκύπριοι ελεύθεροι σκοπευτές πυροβόλησαν από μιναρέδες και την οροφή του ξενοδοχείου Saray στην πλατεία Sarayönü . Κάποια γυρίσματα εξαπλώθηκαν στα προάστια και στη Λάρνακα . Η ελληνοκυπριακή διοίκηση έκοψε τηλεφωνικές και τηλεγραφικές γραμμές σε τουρκοκυπριακές συνοικίες της Λευκωσίας και η αστυνομία ανέλαβε τον έλεγχο του Διεθνούς Αερολιμένα Λευκωσίας. Ενεργοποιήθηκαν ελληνικές παραστρατιωτικές ομάδες με επικεφαλής τον Νίκο Σάμπσον και τον Βάσο Λυσσαρίδη. Στις 23 Δεκεμβρίου, συμφωνήθηκε η κατάπαυση του πυρός από τον Μακάριο Γ 'και την τουρκοκυπριακή ηγεσία. Ωστόσο, οι μάχες συνεχίστηκαν και εντατικοποιήθηκαν στη Λευκωσία και τη Λάρνακα. Πολυβόλα πυροβολήθηκαν από τζαμιά σε τουρκικές κατοικημένες περιοχές. Αργότερα στις 23 Δεκεμβρίου, Ελληνοκύπριοι παρατυπίες με επικεφαλής τον Σάμπσον διέπραξαν τη σφαγή των Ομορφίτων : επιτέθηκαν στο προάστιο, σκοτώνοντας Τουρκοκύπριους, συμπεριλαμβανομένων γυναικών και παιδιών, "προφανώς αδιάκριτα". Οι Τουρκοκύπριοι κάτοικοι της συνοικίας εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους. Ένας αριθμός τουρκοκυπριακών τζαμιών, ιερών και άλλων τόπων λατρείας βεβηλώθηκαν.Οι Ελληνοκύπριοι παράτυποι επιτέθηκαν στους Τουρκοκύπριους στα μικτά χωριά του Μαθιάτη στις 23 Δεκεμβρίου και στον Άγιο Βασίλη στις 24 Δεκεμβρίου. Ολόκληρος ο Τουρκοκύπριος πληθυσμός Μαθιάτης, 208 άτομα, κατέφυγε σε κοντινά τουρκοκυπριακά χωριά. Ο Χάρι Σκοτ Γκίμπονς, δημοσιογράφος στην Κύπρο τότε, ανέφερε τη δολοφονία 21 Τουρκοκυπρίων ασθενών από το Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας την Παραμονή των Χριστουγέννων. Αυτό θεωρείται ως γεγονός στην τουρκοκυπριακή αφήγηση, αλλά αμφισβητείται στην ελληνοκυπριακή αφήγηση. Μια έρευνα για το περιστατικό από μια «εξαιρετικά αξιόπιστη» ελληνοκυπριακή πηγή διαπίστωσε ότι τρεις Τουρκοκύπριοι πέθαναν, εκ των οποίων ο ένας πέθανε από καρδιακή προσβολή και οι άλλοι δύο πυροβολήθηκαν από έναν «μοναχικό ψυχοπαθή». Μια κοινή πρόσκληση για ηρεμία εκδόθηκε στις 24 Δεκεμβρίου από τις κυβερνήσεις της Τουρκίας, της Ελλάδας και του Ηνωμένου Βασιλείου. Καθώς η Κύπρος έπεσε σε όλεθρο, η Ελλάδα, η Τουρκία και η Βρετανία, με την έγκριση του Μακάριου, δημιούργησαν μια Κοινή Εκεχειρία υπό την ηγεσία του Στρατηγού Peter Young, του οποίου στόχος ήταν η διατήρηση, ή μάλλον η αποκατάσταση, του νόμου, της τάξης και της ειρήνης στην Κύπρο. Έως τις 31 Δεκεμβρίου, 49 Τουρκοκύπριοι και 20 Ελληνοκύπριοι σκοτώθηκαν και 30 και 4, Τουρκοκύπριοι και Ελληνοκύπριοι αντίστοιχα, έλειπαν. Επιπλέον, ορισμένοι Τουρκοκύπριοι που είχαν εγκαταλείψει τα σπίτια τους για να αποφύγουν τις θανατηφόρες ελληνοκυπριακές παραστρατιωτικές συμμορίες και βρήκαν καταφύγιο σε τουρκικά μόνο χωριά της βόρειας πλευράς της Κύπρου – ένα από τα πρώτα βήματα προς την κατάτμηση. Ένα συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στο Λονδίνο τον Ιανουάριο μεταξύ των πρωταγωνιστών των εκδηλώσεων, απέτυχε λόγω των μαξιμαλιστικών θέσεων της ηγεσίας των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων. Η Κυπριακή Δημοκρατία δηλώνει ότι μεταξύ 21 Δεκεμβρίου 1963 και 10 Αυγούστου 1964, 191 Τουρκοκύπριοι σκοτώθηκαν και 173 εξαφανίστηκαν, υποτίθεται ότι σκοτώθηκαν, ενώ Ελληνοκύπριοι υπέστησαν 133 νεκρούς και 41 αγνοούμενους, υποτίθεται ότι σκοτώθηκαν Συνολικά, 364 Τουρκοκύπριοι και 174 Ελληνοκύπριοι σκοτώθηκαν στη σύγκρουση του 1963-64. Περίπου 25.000 Τουρκοκύπριοι από 104 διαφορετικά χωριά εγκατέλειψαν τα σπίτια τους. Αυτά αποτελούσαν 72 μεικτά και 24 τουρκοκυπριακά χωριά που εκκενώθηκαν πλήρως και 8 μεικτά χωριά που μερικώς εκκενώθηκαν. Ο εκτοπισμός ανήλθε στο ένα τέταρτο του τουρκοκυπριακού πληθυσμού. Περίπου 1.200 Αρμένιοι Κύπριοι και 500 Ελληνοκύπριοι εκτοπίστηκαν επίσης. Το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας που εγκαταλείφθηκε από τους Τουρκοκύπριους λεηλατήθηκε, υπέστη ζημιά, κάηκε ή καταστράφηκε από Ελληνοκύπριους. Μια έκθεση των Ηνωμένων Εθνών του 1964 που χρησιμοποίησε αεροφωτογραφίες έδειξε ότι τουλάχιστον 977 Τουρκοκυπριακές κατοικίες είχαν καταστραφεί και ότι 2.000 Τουρκοκύπριοι είχαν υποστεί σοβαρές ζημιές και λεηλασίες. Η έκθεση του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ στις 10 Σεπτεμβρίου 1964 αναφέρει τον αριθμό των κατεστραμμένων σπιτιών ως 527 και τον αριθμό των λεηλατημένων σπιτιών 2.000. Αυτό περιελάμβανε 50 πλήρως καταστραφεί και 240 καταστράφηκαν εν μέρει στα Ομόρφυτα και τα γύρω προάστια, και 38 συνολικά και 122 καταστράφηκαν εν μέρει και καταστήματα στην πόλη της Πάφου. Μαζικός τάφος του Αγίου Βασιλείου Ένας μαζικός τάφος εκταφίστηκε στον Άγιο Βασίλη στις 12 Ιανουαρίου 1964 παρουσία ξένων δημοσιογράφων, αξιωματικών του Βρετανικού Στρατού και αξιωματούχων του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού . Τα πτώματα 21 Τουρκοκυπρίων βρέθηκαν σε αυτόν τον τάφο. Υποτίθεται ότι είχαν σκοτωθεί στον Άγιο Βασίλη ή κοντά στις 24 Δεκεμβρίου 1963. Οι παρατηρητές επαληθεύτηκαν ότι ορισμένα θύματα φάνηκαν να βασανίζονται και να πυροβολήθηκαν μετά τα χέρια και τα πόδια τους. δεμένο.Μια ερευνητική επιτροπή με επικεφαλής ανεξάρτητους Βρετανούς ερευνητές συνέδεσε το περιστατικό με μια φαινομενικά εξαφάνιση Τουρκοκυπρίων ασθενών στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας, αλλά δεν καθορίστηκε πριν από δεκαετίες ότι πολλά από τα πτώματα είχαν δολοφονηθεί αλλού, αποθηκευμένα στο νοσοκομείο για ενώ και μετά θάφτηκε στον Άγιο Βασίλη Ωστόσο, αρκετοί από τους κατοίκους του χωριού ήταν επίσης μεταξύ εκείνων που σκοτώθηκαν από Ελληνοκύπριους. Τα τουρκικά σώματα εκταφώθηκαν από τις τουρκοκυπριακές αρχές στην αυλή του Μεβλεβί Τεκκέ στη Λευκωσία. Τα πτώματα εκταφίστηκαν το 2010 από την Επιτροπή Αγνοουμένων, οι οκτώ χωρικοί του Αγίου Βασιλείου ταυτοποίησαν και θάφτηκαν μεμονωμένα. Είναι γενικά αποδεκτό και από τις δύο πλευρές του νησιού ότι η εκδήλωση δεν είναι σαφώς μια ευκαιρία για εορτασμό, λιγότερο σημαντικό από τη σύνδεση με το ζήτημα της διακοινοτικής βίας και από αυτό που οδήγησε, και κυρίως από τη δική του σειρά τραγικών γεγονότων. Συχνά θεωρείται επίσης ότι συμβάλλει στις σκέψεις ότι το νησί της Κύπρου εξακολουθεί να διαιρείται περισσότερο από 50 χρόνια αργότερα, γεγονός που αποτελεί διαρκή υπενθύμιση και στις δύο πλευρές ότι από τότε δεν υπήρξε σχεδόν κοινό κοινοτικό επίτευγμα, και ως εκ τούτου φαίνεται από πολλά ως μια στιγμή προβληματισμού και προσπαθώντας να βρούμε μια λύση για τις μελλοντικές γενιές. Τουρκοκύπριοι ετησίως, και επίσημα, εορτάζουν το 1963 ως «Kanlı Noel» (Bloody Christmas) στις 21 Δεκεμβρίου, ως συλλογική τραγωδία, για την οποία οι Ελληνοκύπριοι δεν έχουν επίσημο εορτασμό. Η επέτειος εορτάζεται από τους Τουρκοκύπριους ως «εβδομάδα μνήμης» και «αγώνας μαρτύρων του 1963–1974», και ακολουθεί την Ημέρα Ανεξαρτησίας της ΤΔΒΚ, η οποία είναι στις 15 Νοεμβρίου και χαρακτηρίζεται από διαμαρτυρίες στο Νότος. Υπάρχουν και οι δύο πλευρές που θεωρούν αυτές τις εορταστικές εκδηλώσεις ή την έλλειψή τους ως ζητήματα διαμάχης κατά τις ειρηνευτικές συνομιλίες της Κύπρου. Συχνά συμβαίνει ότι οι λίγες δημόσιες κινήσεις των Τούρκων και Ελληνοκυπρίων αξιωματούχων που σηματοδοτούν πιθανή επανένωση συχνά έρχονται σε αντίθεση με αυτά τα στοιχεία που έχουν ως αποτέλεσμα την ενίσχυση της νοοτροπίας των συγκρούσεων. Κυπριακή ενδοκοινοτική βία Κυπριακή διαμάχη Βόρεια Κύπρος Κυπριακή Δημοκρατία Σχέδιο Akritas | Οι διακοινοτικές ταραχές του 1963-64 (τουρκικά: Kanlı Noel) αναφέρεται στην επανέναρξη της ενδοκοινοτικής βίας μεταξύ των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων κατά τη διάρκεια της Κυπριακής κρίσης του 1963–64, το βράδυ της 20-21 Δεκεμβρίου 1963 και η επακόλουθη περίοδος βίας σε ολόκληρο το νησί που ισοδυναμεί με εμφύλιο πόλεμο. Η βία οδήγησε στο θάνατο 364 Τουρκοκυπρίων και 174 Ελληνοκυπρίων. Περίπου 25.000 Τουρκοκύπριοι από 104 χωριά, που αντιστοιχούν στο ένα τέταρτο του τουρκοκυπριακού πληθυσμού, εγκατέλειψαν τα χωριά τους και εκτοπίστηκαν σε θύλακες. Χιλιάδες τουρκοκυπριακά σπίτια που αφέθηκαν πίσω λεηλατήθηκαν ή καταστράφηκαν εντελώς. Περίπου 1.200 Αρμένιοι Κύπριοι και 500 Ελληνοκύπριοι εκτοπίστηκαν επίσης. Η βία προκάλεσε το τέλος της τουρκοκυπριακής εκπροσώπησης στην Κυπριακή Δημοκρατία. Στην ελληνική ιστοριογραφία υπάρχει η άποψη που υποστηρίζει ότι το ξέσπασμα της βίας ήταν αποτέλεσμα τουρκοκυπριακής εξέγερσης εναντίον της νόμιμης κυβέρνησης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η ελληνική και τουρκική ιστοριογραφία έχει διαφορετικές απόψεις πάνω στο θέμα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CF%84%CE%B1%CF%81%CE%B1%CF%87%CE%AD%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_1963-64 |
Α΄ Εθνική ποδοσφαίρου ανδρών 1963-1964 | Την 10η αγωνιστική, ο Ολυμπιακός κέρδιζε 1-0 τον ΠΑΟΚ στο Στάδιο Νίκος Γκούμας, καθώς το Γ. Καραϊσκάκης ήταν κλειστό λόγω εργασιών. Σύμφωνα με τους παίκτες του ΠΑΟΚ, ο Βούλγαρος διαιτητής Ρουμέντσεφ τους "αρνήθηκε" κάποιο πέναλτι και αποχώρησαν από το γήπεδο . Το παιχνίδι κατοχυρώθηκε με 2-0 στον Ολυμπιακό, ο ΠΑΟΚ μηδενίστηκε αρχικά για δυο αγώνες αλλά τελικά η τιμωρία του μειώθηκε και μηδενίστηκε μόνο στο συγκεκριμένο παιχνίδι (τότε ίσχυε το βαθμολογικό σύστημα 3-2-1). Παναθηναϊκός Προπονητής: Στέφαν Μπόμπεκ. Ποδοσφαιριστές: (Σε παρένθεση συμμετοχές/τέρματα) Τερματοφύλακες: Βουτσαράς (9), Οικονομόπουλος (16). Αμυντικοί: Αγγελόπουλος (2), Ανδρέου (25/3), Καμάρας (30), Παπουλίδης (30), Τζουνάκος (1). Μέσοι: Γιαννακόπουλος (7), Θεοφάνης (1/2), Λουκανίδης (30/7), Πυτιχούτης (15), Σούρπης (29). Επιθετικοί: Δομάζος (27/5), Κομιανίδης (11/6), Παναγιωτίδης (12/6), Πανάκης (24/15), Παπαεμμανουήλ (21/3), Παπουτσάκης (21/12), Τουμπέλης (5/1), Χολέβας (8). Στην ομάδα ανήκαν και οι: Βασιλάκης, Βόμβας, Δρακότας, Καραγιάννης, Κοζαδίνος, Λάρδας, Μακρής, Μουσούλης, Μπενάρδος, Σπετσαρίας, Φυλακούρης. Το σύστημα βαθμολογίας ήταν: Νίκη: 3 βαθμοί - Ισοπαλία: 2 βαθμοί - Ήττα: 1 βαθμός Ο ΠΑΟΚ και το Αιγάλεω είχαν τιμωρηθεί με αφαίρεση ενός βαθμού 14η θέση 14η θέση – Νίκη Βόλου (Εξαιτίας καλύτερης αναλογίας τερμάτων) Β΄ Εθνική 1963–64 Ελληνική Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου RSSSF 1963-64 | Το πρωτάθλημα της περιόδου 1963-64 ήταν το πέμπτο που διεξήχθη σε μορφή εθνικής κατηγορίας. Πρωταθλητής αναδείχθηκε ο Παναθηναϊκός για 7η φορά στην ιστορία του. Κατέκτησε μάλιστα το πρωτάθλημα αήττητος, γεγονός που συνέβαινε για πρώτη φορά στην Α' Εθνική κατηγορία. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%84_%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%85_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD_1963-1964 |
Λόρενς Άλογουεϊ | Μεταξύ 1943 και 1947, ο Άλογουεϊ σπούδασε ιστορία της τέχνης στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου, όπου γνώρισε τον μετέπειτα κριτικό και έφορο Ντέιβιντ Σιλβέστερ. Ο Άλογουεϊ έγραψε σύντομες βιβλιοκριτικές για τους Times του Λονδίνου το 1944 και το 1945, όταν είχε ηλικία μεταξύ 17 και 19 ετών. Ο Alloway άρχισε να γράφει κριτικές για το βρετανικό περιοδικό Art News and Review (που αργότερα μετονομάστηκε σε ArtReview) το 1949 και για το αμερικανικό περιοδικό Art News το 1953. Στο Nine Abstract Artists (1954) προώθησε τους κονστρουκτιβιστές καλλιτέχνες που εμφανίστηκαν στη Βρετανία μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο: Ρόμπερτ Άνταμς, Τέρι Φροστ, Άντριαν Χιθ, Άντονι Χιλ, Ρότζερ Χίλτον, Κένεθ Μάρτιν, Μαίρη Μάρτιν, Βίκτορ Πάσμορ και Γουίλιαμ Σκοτ. Η θεωρία του Άλογουεϊ για την τέχνη που αντανακλά τα συγκεκριμένα υλικά της σύγχρονης ζωής έδωσε τη θέση της στο ενδιαφέρον για τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τον καταναλωτισμό. Ο Άλογουεϊ εντάχθηκε στο Independent Group το 1952 και έδωσε διαλέξεις σχετικά με τη θεωρία του για την κυκλική σύνδεση μεταξύ της λαϊκής πολιτιστικής «χαμηλής τέχνης» και της «υψηλής τέχνης». Από το 1955 έως το 1960 ήταν βοηθός διευθυντή του Ινστιτούτου Σύγχρονων Τεχνών στο Λονδίνο. Οργάνωσε την έκθεση Collages and Objects (Κολάζ και αντικείμενα, 1954). Το 1956 ο Άλογουεϊ συνέβαλε στη διοργάνωση της έκθεσης This Is Tomorrow (Αυτό είναι το αύριο). Όταν σε ένα άρθρο του 1958 έκανε κριτική για την έκθεση αυτή και για άλλα έργα που είχε δει σε ένα ταξίδι του στις ΗΠΑ, χρησιμοποίησε για πρώτη φορά τον όρο «μαζική λαϊκή τέχνη». Το 1961, μέσω των επαφών του με τον Αμερικανό ζωγράφο Μπάρνετ Νιούμαν, προσφέρθηκε στον Άλογουεϊ μια θέση λέκτορα στο Κολλέγιο Μπέρνινγκτον στο Βερμόντ. Ο ίδιος και η σύζυγός του, η ρεαλίστρια ζωγράφος Σύλβια Σλέι, έζησαν στο Μπένινγκτον μόνο για ένα χρόνο πριν ο Άλογουεϊ διοριστεί έφορος στο Μουσείο Γκούγκενχαϊμ στη Νέα Υόρκη, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το 1966. Το 1963 οργάνωσε την έκθεση ποπ αρτ, Six Painters and the Object (Έξι ζωγράφοι και το αντικείμενο). Ήταν πρόεδρος της κριτικής επιτροπής των βραβείων Γκούγκενχαϊμ του 1964, ένα από τα οποία αρνήθηκε ο ζωγράφος Άσγκερ Γιορν.Το 1966, ο Άλογουεϊ επιμελήθηκε την επιδραστική έκθεση Systemic Painting (Συστημική τέχνη) που παρουσίασε τη γεωμετρική αφαίρεση στην αμερικανική τέχνη μέσω της μινιμαλιστικής τέχνης, του διαμορφωμένου καμβά και της σκληρής ζωγραφικής. Ο ίδιος επινόησε τον όρο Συστημική Τέχνη για να «περιγράψει έναν τύπο αφηρημένης τέχνης που χαρακτηρίζεται από τη χρήση πολύ απλών τυποποιημένων μορφών, συνήθως γεωμετρικού χαρακτήρα, είτε σε μια ενιαία συγκεντρωμένη εικόνα είτε επαναλαμβανόμενη σε ένα σύστημα που είναι τοποθετημένο σύμφωνα με μια σαφώς ορατή αρχή οργάνωσης». Ο Άλογουεϊ ήταν επίσης ένθερμος υποστηρικτής του αφηρημένου εξπρεσιονισμού και των Αμερικανών καλλιτεχνών της ποπ, όπως ο Ρόι Λίχτενσταϊν, ο Κλάες Όλντενμπουργκ και ο Άντι Γουόρχολ. Παραιτήθηκε από το Γκούγκενχαϊμ, αφού ο Τόμας Μ. Μέσερ, διευθυντής του μουσείου, απέρριψε τις επιλογές του Άλογουεϊ -που αποτελούνταν κυρίως από γλυπτά- για την επερχόμενη Μπιενάλε της Βενετίας.Το 1966-67, ο Άλογουεϊ διορίστηκε επισκέπτης καθηγητής στη Σχολή Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Καρμποντέιλ του Νότιου Ιλινόις, όπου εργάζονταν επίσης ο Τζον ΜακΧέιλ και ο Μπάκμινστερ Φούλερ.Στη δεκαετία του 1970, ο Άλογουεϊ έγραψε για το The Nation και το Artforum και έδωσε διαλέξεις στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, στο Στόνι Μπρουκ, όπου διορίστηκε καθηγητής ιστορίας της τέχνης. Εκεί συνίδρυσε το περιοδικό Art Criticism με τον κριτικό Ντόναλντ Κούσπιτ. Με την άνοδο του φεμινιστικού κινήματος για την τέχνη, ο Άλογουεϊ υπερασπίστηκε το έργο των γυναικών- παρατήρησε, για παράδειγμα, «ένα πλεονέκτημα 3 προς 1» των ανδρών έναντι των γυναικών στην Ετήσια Έκθεση του Γουίτνι το 1977. Όσον αφορά την προέλευση του όρου Ποπ αρτ, ο Άλογουεϊ δήλωσε: «Ο όρος, προέρχεται από εμένα στην Αγγλία, ως περιγραφή των μαζικών επικοινωνιών, ειδικά, αλλά όχι αποκλειστικά, των οπτικών». Σε μια υποσημείωση στο δοκίμιό του Pop Art the words, αναφέρει επίσης: «Η πρώτη δημοσιευμένη εμφάνιση των όρων που γνωρίζω είναι στο: Lawrence Alloway, 'The Arts and the Mass Media', Architectural Design, Φεβρουάριος 1958, Λονδίνο. Οι ιδέες για την ποπ αρτ συζητήθηκαν από τους Ρέινερ Μπάνχαμ, Θίο Κρόσμπι, Φρανκ Κόρντελ, Τόνι ντελ Ρέντζιο, Ρίτσαρντ Χάμιλτον, Νάιτζελ Χέντερσον, Τζον ΜακΧέιλ, Εντουάρντο Παολότσι, Άλισον και Πίτερ Σμίθσον, τον γλύπτη Γουίλιαμ Τέρνμπουλ και εμένα».Ωστόσο, υπάρχουν αντικρουόμενες αναφορές σχετικά με την προέλευση του όρου: σύμφωνα με τον γιο του Τζον ΜακΧέιλ, ο πατέρας του επινόησε για πρώτη φορά τον όρο το 1954 σε συνομιλία με τον Φρανκ Κόρντελ και ο όρος χρησιμοποιήθηκε στις συζητήσεις του Independent Group από τα μέσα του 1955. Ο Άλογουεϊ χρησιμοποίησε τον όρο «μαζική λαϊκή τέχνη» στο συχνά αναφερόμενο άρθρο του το 1958, αλλά δεν χρησιμοποίησε τον συγκεκριμένο όρο "Pop Art" στο κομμάτι αυτό. Ο Άλογουεϊ έπασχε από νευρολογική διαταραχή και πέθανε από καρδιακή ανακοπή στις 2 Ιανουαρίου 1990, σε ηλικία 63 ετών. | Ο Λόρενς Ρέτζιναλντ Άλογουεϊ (αγγλικά: Lawrence Reginald Alloway, 17 Σεπτεμβρίου 1926 – 2 Ιανουαρίου 1990) ήταν Άγγλος κριτικός τέχνης και έφορος μουσείου που εργάστηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες από το 1961. Τη δεκαετία του 1950 ήταν ηγετικό μέλος του Independent Group στο Ηνωμένο Βασίλειο και τη δεκαετία του 1960 ήταν σημαντικός συγγραφέας και έφορος στις ΗΠΑ. Χρησιμοποίησε για πρώτη φορά τον όρο «μαζική λαϊκή τέχνη» στα μέσα της δεκαετίας του 1950 και χρησιμοποίησε τον όρο «ποπ αρτ» τη δεκαετία του 1960 για να υποδηλώσει ότι η τέχνη έχει μια βάση στη λαϊκή κουλτούρα της εποχής της και αντλεί από αυτήν μια πίστη στη δύναμη των εικόνων. Από το 1954 μέχρι τον θάνατό του το 1990, ήταν παντρεμένος με τη ζωγράφο Σύλβια Σλέι. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CF%8C%CF%81%CE%B5%CE%BD%CF%82_%CE%86%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%B5%CF%8A |
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.