Datasets:
IMISLab
/
GreekWikipedia

Dataset card Data Studio Files Community
1
title
stringlengths
1
108
article
stringlengths
150
266k
summary
stringlengths
126
13.8k
url
stringlengths
31
613
Γ΄ κατηγορία ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου 1996-97
Στο πρωτάθλημα της Γ΄ κατηγορίας 1996-97 συμμετείχαν 14 ομάδες. Όλες οι ομάδες αναμετρήθηκαν αναμεταξύ τους από δύο φορές, μία εντός και μία εκτός έδρας. Πρωταθλήτρια ανακηρύχτηκε η ομάδα που συγκέντρωσε τους περισσότερους βαθμούς. Οι τρεις πρώτες ομάδες προβιβάστηκαν στο πρωτάθλημα Β΄ κατηγορίας 1997-98. Οι τρεις τελευταίες ομάδες υποβιβάστηκαν στο πρωτάθλημα Δ΄ κατηγορίας 1997-98. Η νίκη βαθμολογείτο με 3 βαθμούς και η ισοπαλία με 1 βαθμό ενώ η ήττα δεν έδινε κανένα βαθμό. Ομάδες που δεν συμμετείχαν στο πρωτάθλημαΟμάδες που προήχθησαν στην Β΄ κατηγορία 1996-97 Ερμής Αραδίππου Αχυρώνας Λιοπετρίου ΑΕΚ ΚακοπετριάςΟμάδες που διαβαθμίστηκαν στην Δ΄ κατηγορία 1996-97: Διγενής Βορόκλινης Διγενής Ακρίτας Ύψωνα Φωτειακός ΦρενάρουΟμάδες που συμμετείχαν στο πρωτάθλημαΟμάδες που διαβαθμίστηκαν από την Β΄ κατηγορία 1995-96 Εθνικός Λατσιών Οθέλλος Αθηαίνου Α.Ο. Αγία ΝάπαΟμάδες που προήχθησαν από την Δ΄ κατηγορία 1995-96: Ηρακλής Γερολάκκου ΑΣΙΛ Λύσης Κινύρας Έμπας Η τελική βαθμολογία του πρωταθλήματος ήταν: Το σύστημα βαθμολόγησης που ίσχυε ήταν: Νίκη=3 βαθμοί, Ισοπαλία=1 βαθμός, Ήττα=0 βαθμοί Κανόνες βαθμολογίας: 1ος Βαθμοί, 2ος Διαφορά τερμάτων (τέρματα υπέρ-τέρματα κατά), 3ος Καλύτερη επίθεση. 1Ο Τσαγγάρης αποχώρησε από το πρωτάθλημα πριν από την έναρξη του και όλοι οι αγώνες του κατακυρώθηκαν με σκορ 2-0 στους αντιπάλους του. Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει τα αποτελέσματα των αγώνων του πρωταθλήματος: «1996/97 Cypriot Third Division». Rec.Sport.Soccer Statistics Foundation. 14 Ιανουαρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 14 Ιανουαρίου 2016. «Οι μικρές κατηγορίες». Ο Φιλελεύθερος: σελ. 23. 12 Μαΐου 1997. Γ΄ κατηγορία ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου Κύπελλο Κύπρου ποδοσφαίρου ανδρών 1996-97 Ποδόσφαιρο στην Κύπρο Σύστημα ποδοσφαιρικών πρωταθλημάτων Κύπρου
Η Γ΄ κατηγορία ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου 1996-97 ήταν η 26η έκδοση της Γ΄ κατηγορίας ποδοσφαίρου της Κύπρου. Το πρωτάθλημα κέρδισε ο Ροτσίδης Μάμμαρι για 1η φορά στην ιστορία του.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%84_%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%85_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD_%CE%9A%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%85_1996-97
The Old Spotted Dog Ground
Το γήπεδο κατασκευάστηκε το 1887 και αποτελούσε μέρος του νοσοκομείου St Bartholomew, η ομάδα μετακόμισε από το Hackney Downs στο Forest Gate όταν το νοσοκομείο σταμάτησε να μισθώνει την έκταση του Old Spotted Dog. Οι χώροι ήταν αρχικά μέρος του Old Spotted Dog Hunting Lodge του βασιλιά Χένρυ του 8ου, ο ξενώνας έγινε αργότερα μια παμπ, η Spotted Dog όπου και πήρε το γήπεδο το όνομα της. Η περιοχή πίσω από την παμπ ήταν χώροι για αγώνες κρίκετ πριν διαμορφωθεί το ποδοσφαιρικό γήπεδο. Για τα εγκαίνια του νέου της γηπέδου η Clapton FC έδωσε φιλικό αγώνα με τους Old Carthusians μπροστά σε 700 θεατές νίκησε με 1-0. Αν και ερασιτεχνική ομάδα, έχει δώσει κάποια φιλικά με μεγάλες ομάδες, όπως στης 26 Απριλίου του 1927 εναντίον του Ajax μπροστά σε 5000 θεατές! Επίσης, το Old Spotted Dog το χρησιμοποιούσε για πολλά χρόνιa η West Ham United για τις μικρές ομάδες της. Ενώ κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου χρησιμοποιήθηκε ως αντιαεροπορικός σταθμός. Μόλις στην πρώτη της κιόλας χρονία που εγκαταστάθηκε στην νέα της έδρα κατέκτησε και το πρώτο της τρόπαιο, το London Junior Cup!
Το Old Spotted Dog Ground στο Forest Gate είναι το παλαιότερο ποδοσφαίρου γήπεδο στο Λονδίνο. Η Κλάπτον Κομιούνιτι ΦΚ το πήρε στην κατοχή της τον Σεπτέμβριο του 2019, μετά από διαπραγματεύσεις από τον προηγούμενο ιδιοκτήτη. Η Κλάπτον ΦΚ έχασε την κατοχή του γηπέδου λόγο μη καταβολής των ενοικίων.
https://el.wikipedia.org/wiki/The_Old_Spotted_Dog_Ground
Βίλα ντ' Έστε
Το 1550 ο Πάπας Ιούλιος Γ΄ θέλοντας να ευχαριστήσει τον καρδινάλιο Ιππόλυτο Β΄ των Έστε (1509-1572), δευτερότοκο γιο του Αλφόνσου Α’ δούκα της Φερράρα και της Λουκρητία Βοργία, για τη συμβολή του στην εκλογή του στον παπικό θρόνο, τον ονόμασε ισόβιο κυβερνήτη της περιοχής του Τίβολι. Ο Ιππόλυτος έκανε τη θριαμβευτική του πρώτη είσοδο στο Τίβολι στις 9 Σεπτεμβρίου 1550 και τότε ανακάλυψε ότι για έδρα του κυβερνήτη είχαν προσαρμόσει ένα παλιό και καθόλου άνετο μοναστήρι των Βενεδικτίνων, που πλέον διαχειρίζονταν Φραγκισκανοί μοναχοί. Ο καρδινάλιος ήταν συνηθισμένος σε πολυτελή τρόπο διαβίωσης στην πόλη της καταγωγής του, τη Φερράρα, αλλά και σε άλλες πόλεις, που είχε περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, δηλαδή στο Παρίσι και στη Ρώμη, ήταν δε σπουδαίος μαικήνας και λάτρης των τεχνών. Η περιοχή του Τίβολι πάντως του άρεσε γιατί ήταν μέγας λάτρης των ρωμαϊκών αρχαιοτήτων και στο Τίβολι αυτές οι αρχαιότητες αφθονούσαν. Αποφάσισε λοιπόν να μετατρέψει το μοναστήρι σε μια μεγαλοπρεπή βίλα, αντίστοιχη με αυτή που έχτιζε στη Ρώμη εκείνη την εποχή. Η έπαυλη στη Ρώμη θα χρησίμευε για τις επίσημες δεξιώσεις ενώ το Τίβολι θα ήταν για αναψυχή, ξεκούραση και διασκέδαση, μακριά από τις επισημότητες της πόλης, γι’ αυτό και πήρε την ονομασία «βίλα αγαλλίαση». Οι εργασίες κατασκευής ανατέθηκαν στον αρχιτέκτονα Πίρρο Λιγκόριο, ο οποίος είχε υπό την επίβλεψή του έναν εντυπωσιακό αριθμό μαστόρων και καλλιτεχνών. Από το 1550 έως το 1555 ο Λιγκόριο ασχολήθηκε κυρίως με την εξαγορά των οικοπέδων γύρω από το παλιό μοναστήρι, την εξερεύνηση των αρχαιολογικών ερειπίων της περιοχής και το σχεδιασμό της βίλας. Το χτίσιμο της βίλας διήρκεσε αρκετά χρόνια γιατί συμβάδιζε με τις μεταπτώσεις στην καριέρα του καρδινάλιου, τον οποίο έπαυσε από το αξίωμα του κυβερνήτη ο Πάπας Παύλος Δ΄ το 1555, τον επανέφερε ο Πάπας Πίος Δ΄ το 1560 και του αφαίρεσε τα εκκλησιαστικά έσοδα ο Πάπας Πίος Ε΄. Πέραν αυτών των προβλημάτων ενέσκηψαν καθυστερήσεις στην κατασκευή της βίλας λόγω δυσκολιών στην εύρεση των υλικών που επιθυμούσε ο αρχιτέκτονας: ανακλήθηκε η άδεια που είχε αρχικά δοθεί για την αφαίρεση της ασβεστολιθικής επικάλυψης του ρωμαϊκού τάφου της Καικιλίας Μέτελλα, αφού όμως είχαν προλάβει να αφαιρέσουν όλη την επικάλυψη της κάτω πλευράς. Αγάλματα και αρχιτεκτονικά μέλη αφαιρέθηκαν και από τον κοντινό αρχαιολογικό χώρο της Έπαυλης του Αδριανού. Για την τροφοδότηση των πολυάριθμων σιντριβανιών κατασκευάστηκε ένα ειδικό υδραγωγείο για τη μεταφορά των υδάτων από το όρος Σαντ' Άντζελο. Ο Ιππόλυτος ελάχιστα πρόλαβε να χαρεί την αποπεράτωση της βίλας του. Τον Σεπτέμβρη του 1572 έγιναν με κάθε επισημότητα τα εγκαίνια της βίλας με την επίσκεψη του Πάπα Γρηγορίου ΙΓ΄. Στις 2 Δεκέμβρη ο καρδινάλιος πέθανε και τη βίλα κληρονόμησε, μαζί με τη διακυβέρνηση του Τίβολι, ο ανιψιός του καρδινάλιος Λουδοβίκος των Έστε. Το 1586 την κληρονόμησε ο καρδινάλιος Αλέξανδρος των Έστε, o οποίος εξασφάλισε την κατοχύρωση της ιδιοκτησίας της βίλας για τον οίκο των Έστε, ακόμη και άμα έχαναν τη διοικητική περιφέρεια. Έτσι η βίλα ακολούθησε τις τύχες του οίκου, που πέρασε στα χέρια των Αψβούργων στα τέλη του 18ου αιώνα. Ακολούθησε μια περίοδος μαρασμού μέχρι που ο καρδινάλιος Gustav Adolf von Hohenlohe-Schillingsfürst (1823-1896) εκτίμησε την αξία της και την επανέφερε στις παλιές της δόξες. Συχνός επισκέπτης της βίλας ήταν από το 1865 μέχρι το 1886 ο Φραντς Λιστ, ο οποίος εμπνεύστηκε από αυτήν μερικά από τα κομμάτια του έργου του "Χρόνια Προσκυνήματος" (Troisième année: Aux cyprès de la Villa d'Este, Thrénodie I – Aux cyprès de la Villa d'Este, Thrénodie II – Les jeux d'eaux à la Villa d'Este). Τελευταίος ιδιοκτήτης των Αψβούργων ήταν ο αρχιδούκας Φραγκίσκος Φερδινάνδος της Αυστρίας, ο οποίος προσπάθησε να πουλήσει τη βίλα στο ιταλικό κράτος για ένα αστρονομικό ποσόν, η δολοφονία του όμως το 1914 διέκοψε τις διαπραγματεύσεις. Το 1918, μετά το πέρας του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η βίλα πέρασε στο ιταλικό δημόσιο και ύστερα από τις απαραίτητες επισκευές έγινε επισκέψιμη για το ευρύ κοινό. Μια νέα φάση ανακαίνισης ακολούθησε μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου για να επισκευασθούν οι ζημιές που είχαν προκαλέσει οι βόμβες που έπεσαν στο συγκρότημα. Από το 2001 η Βίλα ντ' Έστε συγκαταλέγεται στα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Οι αίθουσες έχουν διακοσμηθεί από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του μανιερισμού, όπως ο Λίβιο Αγκρέστι, ο Φεντερίκο Τζούκκαρι και ο Τζιρόλαμο Μουτσιάνο. Η είσοδος της βίλας βρίσκεται στην Πλατεία Τρέντο, δίπλα από την είσοδο της εκκλησίας Σάντα Μαρία Ματζιόρε, αλλά την εποχή των Έστε σπάνια τη χρησιμοποιούσαν, οι επισκέπτες περνούσαν, για λόγους εντυπωσιασμού, πρώτα μέσα από τους κήπους, πριν οδηγηθούν στη βίλα. Η θύρα χρονολογείται γύρω στο 1521, πριν δηλαδή την άφιξη στην περιοχή του Ιππόλιτο. Η θολωτή οροφή του χολ ήταν διακοσμημένη με τοιχογραφίες που καταστράφηκαν κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Οι σκηνές ήταν παρμένες από την Παλαιά Διαθήκη, μερικές από τις οποίες, όπως η Θυσία του Ισαάκ, είναι ακόμη ορατές. Χρονολογούνται από το 1563 έως το 1965 και αποδίδονται στον Μουτσιάνο. Στον ίδιο και στο εργαστήριό του αποδίδεται και η διακόσμηση του επόμενου χώρου δηλαδή της Αίθουσας με τις ιστορίες του Σολομώντα, όπου, μέσα σε πλαίσια που έχουν ζωγραφιστεί με τρόπο που να μοιάζουν μαρμάρινα, παρουσιάζονται σκηνές από τη ζωή του βιβλικού βασιλιά. Η εσωτερική αυλή βρίσκεται στο ίδιο σημείο που ήταν η αυλή της μονής, που προϋπήρχε της βίλας. Την τωρινή της μορφή την πήρε το 1566-7. Περιβάλλεται από αψιδωτή στοά ενώ στη μια πλευρά της βρίσκεται το συντριβάνι της Αφροδίτης, το μοναδικό συντριβάνι του συγκροτήματος που διατηρεί την αρχική του μορφή και διακόσμηση. Σχεδιάστηκε το 1568-9 από τον Ραφφαέλλο Σανγκάλλο. Η κρήνη περιβάλλεται από δυο δωρικούς κίονες, η ένωση των οποίων αποτελεί τη βάση για μια μαρμάρινη προτομή του Μεγάλου Κωνσταντίνου του 4ου ή 5ου αιώνα. Το κεντρικό στοιχείο της κρήνης είναι μια κοιμωμένη Αφροδίτη. Το σαλόνι του ισογείου ήταν το πρώτο δωμάτιο των προσωπικών διαμερισμάτων του Ιππόλυτου. Χρησίμευε για δεξιώσεις και διαθέτει εκπληκτική θέα στον κήπο, στην έπαυλη του Αδριανού και τη γύρω ύπαιθρο. Οι τοίχοι, απογυμνωμένοι πλέον, ήταν καλυμμένοι από δέρμα διακοσμημένο με χρυσά και πράσινα σχέδια και με τους αετούς-σύμβολο της οικογένειας των Έστε. Η θολωτή οροφή της αίθουσας εξακολουθεί να καλύπτεται με ζωφόρο και με τοιχογραφίες με θέμα την αρετή, ζωγραφισμένη με είκοσι διαφορετικές προσωποποιήσεις. Άλλα θέματα εμφανίζουν τοπία με ερειπωμένους ναούς, εμπνευσμένους από την ύπαιθρο του Τϊβολι. Τα σχέδια έγιναν από τον Λίβιο Αγκρέστι το 1568 και δημιουργήθηκαν από μια ομάδα καλλιτεχνών και γυψαδόρων. Η κατασκευασμένη το 1576 θολωτή οροφή του μικρού προθαλάμου που οδηγεί στην κρεβατοκάμαρα του καρδινάλιου, ακολουθεί τη διακόσμηση του σαλονιού με τις προσωποποιήσεις της αρετής. Οι τοίχοι του υπνοδωματίου ήταν αρχικά καλυμμένοι με δέρμα βαμμένο σε χρυσό και ασημί. Το ξύλινο ταβάνι είναι το πιο αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό του δωματίου, φέρει το οικόσημο των Έστε, έναν αετό που περιβάλλεται από κλαδιά κυδωνιάς, ένα επισκοπικό καπέλο και το σύνθημα της οικογένειας: «ab insomnia non custodita dracone», στίχο του Οβίδιου που αναφέρεται στον δράκο που φυλάει τους κήπους των Εσπερίδων. Γυναίκες μορφές που αντιπροσωπεύουν τις διαφορετικές πτυχές της αρετής καταλαμβάνουν τις γωνίες του δωματίου. Το ιδιωτικό διαμέρισμα συμπληρώνεται από μια βιβλιοθήκη και από ένα παρεκκλήσι, των οποίων οι τοίχοι είναι διακοσμημένοι με νωπογραφίες που αναμιγνύουν τον αρχαίο και τον χριστιανικό συμβολισμό όπως Σίβυλλες, προφήτες και μια τοιχογραφία με τη στέψη της Παναγίας. Το διαμέρισμα συνδέεται με τη Μεγάλη Στοά που βγάζει στον κήπο. Ο όροφος κάτω από τα προσωπικά διαμερίσματα του Ιππόλυτου περιλαμβάνει μια σειρά δωματίων με πλούσια διακόσμηση, κάθε ένα αφιερωμένο σε ένα συγκεκριμένο θέμα, αλλά όλα εμπνευσμένα από τη φύση, τη μυθολογία και το νερό. Τα δωμάτια είναι λιγότερο επίσημα από αυτά του άνω ορόφου, όπως συνηθιζόταν στις επαύλεις της εποχής εκείνης. Χρησιμοποιήθηκαν για ιδιωτικές στιγμές της ζωής του καρδιναλίου, για στιγμές χαλάρωσης με μουσική ή ποίηση, ιδιωτικές συζητήσεις, διάβασμα και θρησκευτική περισυλλογή. Η είσοδος σ’ αυτό το επίπεδο γίνεται από μια μεγάλη μνημειώδη σκάλα που κατεβαίνει από την αυλή, οι δε χώροι συνδέονται μεταξύ τους με ένα μακρύ στενό διάδρομο με ψηλή θολωτή οροφή, που δέχεται το φως από μια σειρά ανοιγμάτων προς την αυλή. Η οροφή του διαδρόμου είναι διακοσμημένη με ψηφιδωτά από τα τέλη του 16ου αιώνα, που αναπαριστούν μια πέργκολα με πολύχρωμα πουλιά, κάνοντας τον διάδρομο να μοιάζει μέρος του κήπου. Ο διάδρομος διαθέτει επίσης τρία περίτεχνα ρουστίκ σιντριβάνια, που περιέχουν μικροσκοπικές σπηλιές πλαισιωμένες από κίονες και αετώματα. Η Αίθουσα του Νώε, όπως και οι άλλες αίθουσες αυτού του ορόφου, έχει τοίχους καλυμμένους με τοιχογραφίες σχεδιασμένες με τέτοιο τρόπο ώστε να μοιάζουν με ταπισερί. Σκηνές κλασικών τοπίων, αρχαία ερείπια, αγροτόσπιτα και άλλες αναπαραστάσεις καλύπτουν την οροφή και τους τοίχους. Η διακόσμηση αυτή χρονολογείται το 1571 (προς το τέλος της διακόσμησης της βίλας) και αποδίδεται στον Τζιρόλαμο Μουτσιάνο, ο οποίος ήταν διάσημος για παρόμοια έργα βενετσιάνικων τοπίων. Οι βασικές σκηνές που απεικονίζονται είναι οι τέσσερις εποχές, οι αλληγορίες της σύνεσης και της μετριοπάθειας και η κεντρική σκηνή του Νώε με την κιβωτό αμέσως μετά την προσάραξη στο όρος Αραράτ, ενώ προβαίνει σε συμφωνία με τον Θεό. Ένας λευκός αετός, το σύμβολο των Έστε, κάνει την εμφάνισή του μεγαλόπρεπα από την Κιβωτό.Το επόμενο δωμάτιο, η Αίθουσα του Μωυσή, διαθέτει μια νωπογραφία στο κέντρο της οροφής που δείχνει τον Μωυσή να χτυπά τον βράχο με τη ράβδο του και να φέρνει νερό στον λαό του Ισραήλ. Πρόκειται περί αλληγορικής αναφοράς για τον καρδινάλιο, ο οποίος έφερε νερό στους κήπους της βίλας φτιάχνοντας κανάλια μέσα από τον βράχο. Άλλοι πίνακες παρουσιάζουν σκηνές από τη ζωή του Μωυσή, μια Ύδρα με επτά κεφάλια, έμβλημα της οικογένειας του Έρκολε Α΄ των Έστε, πρόγονου του Ιππόλυτου και διάφορα φανταστικά τοπία.Η Αίθουσα της Αφροδίτης είχε αρχικά στο κέντρο της ένα μεγάλο σιντριβάνι, με έναν τεχνητό βράχο και μια σπηλιά σε γύψινο πλαίσιο. Το σιντριβάνι είχε μια γούρνα με νερό και το άγαλμα μιας κοιμωμένης Αφροδίτης, αλλά τον 19ο αιώνα η γούρνα αφαιρέθηκε και η Αφροδίτη, που είχε απομακρυνθεί μετά τον θάνατο του Ιππόλυτου, αντικαταστάθηκε από δύο νέα αγάλματα της Γαλήνης και της Θρησκείας, παρουσιάζοντας μια σκηνή από το σπήλαιο της Λούρδης. Το αρχικό δάπεδο από τερακότα είναι ακόμα στη θέση του, μαζί με τον λευκό αετό της οικογένειας των Έστε. Η μόνη άλλη διακόσμηση του χώρου είναι η ζωγραφιά του 17ου αιώνα στην οροφή, με τους αγγέλους να προσφέρουν λουλούδια στην Αφροδίτη.Η πρώτη και η δεύτερη Αίθουσα του Τίβολι δημιουργήθηκαν ταυτόχρονα από μια ομάδα ζωγράφων με επικεφαλής τον Τσέζαρε Νέμπια, έγιναν πριν από το 1569 και οι δύο έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: οι τοίχοι είναι καλυμμένοι με ζωγραφισμένα αρχιτεκτονικά στοιχεία, όπως κίονες, θύρες, περίτεχνες ζωγραφιστές ραβδώσεις και γλυπτά στοιχεία. Σχέδια ανθέων γεμίζουν τα διαστήματα μεταξύ των αρχιτεκτονικών στοιχείων, μαζί με μετάλλια, μάσκες και άλλα διακριτικά. Η διακόσμηση των δύο δωματίων απεικονίζει ιστορίες από τη μυθολογία και την αρχαία ιστορία της περιοχής του Τίβολι.Στην πρώτη Αίθουσα του Τίβολι η κύρια απεικόνιση αναφέρεται στα τρία μυθικά αδέλφια τον Τίβουρο, τον Κόρα και τον Κάτιλλο, που νίκησαν τους Σικελούς και έχτισαν μια νέα πόλη, τα Τίβουρα (σημερινή ονομασία: Τίβολι), Η μάχη τους απεικονίζεται στην κεντρική τοιχογραφία της οροφής. Η διακόσμηση του δωματίου περιλαμβάνει επίσης τον δέκατο άθλο του Ηρακλή, δηλαδή την κλοπή των Βοδιών του Γηρυόνη. Σε κόγχες είναι ζωγραφισμένα ζεύγη διαφόρων θεοτήτων: ο Ήφαιστος και η Αφροδίτη, ο Δίας και η Ήρα, ο Απόλλων με την Άρτεμη και ο Βάκχος με την Κίρκη. Το βασικό θέμα της δεύτερης Αίθουσας του Τίβολι είναι η ιστορία της Σίβυλλας Τιμπουρτίνας: σύμφωνα με τη μυθολογία, η βασίλισσα Ινώ για να γλιτώσει από την τρέλα του συζύγου της, του Αθάμαντα, μεταμορφώθηκε από την Αφροδίτη και τον Ποσειδώνα σε μάντισσα με το όνομα Λευκοθέα. Ταξίδεψε στην Ιταλία όπου έζησε στα δάση της περιοχής του Τίβολι, δίνοντας προφητείες και προβλέποντας τη γέννηση του Χριστού. Ένας άλλος θρύλος του Τίβολι που απεικονίζεται στο δωμάτιο αναφέρεται στον βασιλιά Ανίωνα: κυνηγώντας τον Ερμή, τον απαγωγέα της κόρης του, πνίγηκε στον ποταμό Ανιένε (που παρέχει το νερό για τις κρήνες της Βίλας) και του έδωσε το όνομά του. Η Σίβυλλα, ο βασιλιάς Άνιων και η προσωποποίηση του ποταμού Ανιένε συμπληρώνουν τον εντυπωσιακό θρίαμβο του Απόλλωνα. Η Αίθουσα της Κρήνης χρησιμοποιήθηκε από τον καρδινάλιο Ιππόλυτο για συναυλίες και άλλα καλλιτεχνικά γεγονότα όπως επίσης και ως αίθουσα υποδοχής για τους επισκέπτες που έφταναν από τον κήπο. Το δωμάτιο σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε μεταξύ του 1565 και του 1570, πιθανώς από τον Τζιρόλαμο Μουτσιάνο και το εργαστήρι του. Το κεντρικό στοιχείο είναι ένα επιτοίχιο σιντριβάνι, καλυμμένο με πολύχρωμα κεραμικά και γλυπτά, με κομμάτια από γυαλί, κοχύλια και πολύτιμους λίθους με κορωνίδα τον λευκό αετό της οικογένειας των Έστε. Η γούρνα του στηρίζεται σε δύο λίθινα δελφίνια. Το σιντριβάνι ολοκληρώθηκε το 1568 από τον Πάολο Καλαντρίνο. Τα ανάγλυφα στην κεντρική κόγχη απεικονίζουν την ακρόπολη του Τίβολι και τον ναό της Σίβυλλας. Στον ανατολικό τοίχο σε μια νωπογραφία απεικονίζεται η υπό κατασκευή βίλα και ο κήπος της με τα σιντριβάνια ενώ στον απέναντι τοίχο υπάρχει μια απεικόνιση του σιντριβανιού της βίλας του Ιππόλυτου στη Ρώμη. Οι ζωγραφιές της οροφής είναι παρμένες από τη μυθολογία, σε κάθε γωνία απεικονίζονται διάφορες θεότητες. Σύμφωνα με μια παράδοση, η απεικόνιση του Ερμή είναι αυτοπροσωπογραφία του ίδιου του Μουτσιάνο. Η κεντρική νωπογραφία στην οροφή απεικονίζει τη Σύναξη των Θεών, με τον Δία στο κέντρο να περιβάλλεται από όλους τους θεούς του Ολύμπου. Η νωπογραφία ακολουθεί μια παρόμοια δουλειά του Ραφαήλ στη «Λότζια του Έρωτα και της Ψυχής» της Βίλα Φαρνεζίνα στη Ρώμη. Η αίθουσα συνδέεται με τη Μεγάλη Στοά και από εκεί μια σκάλα οδηγεί στον κήπο.Η Αίθουσα του Ηρακλή χρονολογείται από το 1565-66 και είναι επίσης του Μουτσιάνο. Στην οροφή απεικονίζονται οκτώ από τους άθλους του Ηρακλή και περιστοιχίζονται από σχέδια τοπίων, αρχαιοτήτων και από τις Χάριτες και τις Αρετές. Η κεντρική νωπογραφία δείχνει τον Ηρακλής να καλωσορίζεται στον Όλυμπο από τους θεούς.Η Αίθουσα της Ευγένειας ήταν το έργο ενός διαφορετικού καλλιτέχνη, του Φεντερίκο Ζούκκαρι και του εργαστηρίου του. Η κεντρική τοιχογραφία στην οροφή απεικονίζει την «Ευγένεια στον θρόνο μεταξύ της Ελευθερίας και της Γενναιοδωρίας». Η διακόσμηση στους τοίχους περιλαμβάνει πίνακες με προτομές του Πλάτωνα, του Πυθαγόρα, του Διογένη, του Σωκράτη και άλλων κλασσικών φιλοσόφων, με τις Χάριτες και τις Αρετές και την Εφεσία Αρτέμιδα.Η Αίθουσα της Δόξας ολοκληρώθηκε μεταξύ 1566 και 1577 από τον Φεντερίκο Τζούκκαρι και από οκτώ βοηθούς του. Είναι ένα αριστούργημα του μανιερισμού της Ρώμης, με εικονικά παράθυρα, θύρες, ταπισερί, γλυπτά και καθημερινά αντικείμενα που χρησιμοποιούσε ο καρδινάλιος Ιππόλυτος. Η κεντρική νωπογραφία της οροφής, η «Αλληγορία της Δόξας», έχει χαθεί, αλλά έχουν διασωθεί οι αλληγορίες με τις Αρετές, τις Τέσσερις Εποχές, τη Θρησκεία, τη Μεγαλοψυχία, την Τύχη και τον Χρόνο.Η Αίθουσα του κυνηγιού είναι μεταγενέστερη των άλλων δωματίων, χρονολογείται προς το τέλος του 16ου ή τις αρχές του 17ου αιώνα και είναι σε διαφορετικό ύφος. Διαθέτει σκηνές κυνηγιού, αγροτικά τοπία, κυνηγετικά τρόπαια και σκηνές ναυμαχίας. Μια ελικοειδής σκάλα από τραβερτίνη οδηγεί στον κήπο. Κατασκευάστηκε αρχικά για να υπάρχει πρόσβαση σε ένα γήπεδο παιχνιδιού, πρόδρομου του σημερινού τένις (Pallacorda). Ο χώρος όπου βρισκόταν το γήπεδο στεγάζει τώρα την καφετέρια και το πωλητήριο. Ο εντυπωσιακός κήπος, δημιούργημα της ιδιοφυΐας του Πίρρο Λιγκόριο, εκτείνεται στην πίσω πλευρά της βίλας, ως προς τη σημερινή είσοδο του κτιρίου. Χωρίζεται σε βεράντες και επίπεδα, συνδέοντας με επιδεξιότητα την κλίση του λόφου, διαθέτει έναν κεντρικό άξονα και πέντε βασικούς εγκάρσιους άξονες, χρησιμοποιώντας ένα πολεοδομικό σχήμα, χαρακτηριστικό των ρωμαϊκών πόλεων. Η αρχική είσοδος, ωστόσο, ήταν στα πόδια του λόφου, κοντά στην εκκλησία του Αγίου Πέτρου, που εφάπτεται πλευρικά του κήπου, έτσι ώστε ο κήπος να γοητεύει με το μεγαλείο του τον επισκέπτη, που τον ανέβαινε. Το περιβάλλον τοπίο, που μπορεί κανείς να απολαύσει από τα διάφορα επίπεδα του κήπου, οι κρήνες με τα παιχνιδίσματα του νερού, τα καταπράσινα δέντρα και τα φυτά των διαφόρων ειδών έκαναν τον κήπο της Βίλα ντ' Έστε, ένα από τους ομορφότερους της Ευρώπης και μοντέλο για την υλοποίηση πολλών άλλων αργότερα. Ο Λιγκόριο αξιοποίησε τα παλιά τείχη της πόλης ως αντηρίδες για την κατασκευή του αναχώματος και έλυσε το πρόβλημα ανεφοδιασμού των υδάτων για τα συντριβάνια κατασκευάζοντας ένα σύστημα σωληνώσεων και μια σήραγγα μήκους περίπου εξακοσίων μέτρων, κάτω από την πόλη του Τίβολι, που εφοδίαζε μια δεξαμενή με νερό απευθείας από τον ποταμό Ανιένε, σήραγγα της οποίας ο ρυθμός ροής ήταν 300 λίτρα ανά δευτερόλεπτο. Η δεξαμενή τροφοδοτούσε όλα τα συντριβάνια χωρίς τη χρήση οποιουδήποτε μηχανισμού, παρά μόνο με την εκμετάλλευση της φυσικής πίεσης και βάσει της αρχής των συγκοινωνούντων δοχείων. Το αποτέλεσμα είναι μόνο εν μέρει ορατό στις μέρες μας και οι αριθμοί είναι εντυπωσιακοί: κήποι συνολικής επιφάνειας 35.000 m2, 250 πίδακες, 60 γούρνες νερού, 255 καταρράκτες, 100 δεξαμενές, 50 κρήνες, 20 εξέδρες και βεράντες, 300 βάνες, 30.000 εποχικά φυτά, 150 αιωνόβια ψηλά δέντρα, 15.000 πολυετή φυτά και καλλωπιστικά δένδρα, 9.000 m2 δρόμοι, αλέες και ράμπες. Κατεβαίνοντας τη μνημειακή διπλή σκάλα που σχεδίασε ο Λιγκόριο, μετά μια μικρή στοά, φτάνει κανείς στον κεντρικό άξονα του κήπου, τον επονομαζόμενο Βιαλόνε (Vialone=μεγάλη λεωφόρος), ο οποίος ακολουθεί παράλληλα την πρόσοψη της βίλας για περίπου διακόσια μέτρα και καταλήγει από τη μία πλευρά, στη Μεγάλη Στοά και από την άλλη πλευρά στην Κρήνη της Ευρώπης. Ο μεγάλος αυτός ανοιχτός χώρος αφήνει τον επισκέπτη, που ανεβαίνει από το κάτω μέρος του κήπου, να θαυμάσει τη βίλα σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια. Η Μεγάλη Στοά κτίστηκε μεταξύ 1568 και 1569, σε σχήμα αψίδας του θριάμβου και χρησιμοποιήθηκε σαν τραπεζαρία και σαλόνι στις περιπτώσεις που οι καλεσμένοι ήθελαν να χαρούν την εξοχή αλλά και να μένουν προστατευμένοι από τον ήλιο. Κατεβαίνοντας από τη βίλα, στην αριστερή πλευρά ενός μονοπατιού, βρίσκεται το Σπήλαιο της Αρτέμιδος, το οποίο φιλοτεχνήθηκε το 1570-2 από τους Λόλα και Πάολο Καλαντρίνο και τον Κούρτσιο Μακκαρόνε. Είναι ολοστόλιστο με ψηφιδωτά, γύψινες διακοσμήσεις, ανάγλυφα και διακοσμήσεις από σμάλτο. Το δε δάπεδο, όπως φαίνεται από κάποια ίχνη που έχουν σωθεί, ήταν διακοσμημένο με πολύχρωμες φαγιάντσες σε πολλά διαφορετικά μοτίβα. Τα κομψά και πολύτιμα αγάλματα που κοσμούσαν το σπήλαιο, απεικόνιζαν την Αθηνά και την Άρτεμη, ως 2 αμαζόνες, και σε αυτές ήταν αφιερωμένο ακριβώς το σπήλαιο. Τα αγάλματα βρίσκονται τώρα στο Μουσείο του Καπιτωλίου, όπου μεταφέρθηκαν μετά την αγορά τους από τον Πάπα Βενέδικτο ΙΔ'. Στους τοίχους, εκτός από γύψινα κλαδιά κυδωνιάς και καλάθια φρούτων, βρίσκουμε ανάγλυφα με τον Ποσειδώνα, την Αθηνά, τις Καρυάτιδες και τις Μούσες, που στη θέση των οφθαλμών έχουν πολύτιμους λίθους, και επίσης πέντε σκηνές της μυθολογίας: η μεταμόρφωση της Δάφνης, η απελευθέρωση της Ανδρομέδας από τον Περσέα, η μεταμόρφωση του κυνηγού Ακταίωνα σε ελάφι από την Άρτεμη, η μεταμόρφωση της νύμφης Σύριγγος σε καλάμι και τέλος η μεταμόρφωση της Καλλιστούς. Τον 16ο αιώνα, το κάτω τμήμα του κήπου, κοντά στην αρχική είσοδο της βίλας, κάτω από τις λίμνες με τα ψάρια, είχε αφιερωθεί στα κηπευτικά και στα βρώσιμα φυτά. Είχε χωριστεί σε δεκαέξι μεγάλα τετράγωνα, με μια πέργολα στο κέντρο κάθε τμήματος, την οποία περιέβαλαν παρτέρια με φαρμακευτικά βότανα και μεγάλες γλάστρες με οπωροφόρα δέντρα. Τα κυριότερα μονοπάτια που χώριζαν τον κήπο ήταν καλυμμένα με πέργολες στις οποίες στηρίζονταν τσαμπιά σταφύλια, ρείκια και γιασεμί. Στο κέντρο υπήρχε ένα μεγάλο ξύλινο περίπτερο, το οποίο περιείχε τέσσερα μικρά σιντριβάνια σε σχήμα λουλουδιών. Οι πέργολες και το περίπτερο κατεδαφίστηκαν στις αρχές του 17ου αιώνα και αντικαταστάθηκαν από τη Ροτόντα των Κυπαρισσιών, ένα κυκλικό πλάτωμα που περιείχε αρχικά δεκαέξι κυπαρίσσια και πρόσφερε σκιά στους επισκέπτες. Μέχρι τον 19ο αιώνα τα κυπαρίσσια είχαν γίνει τεράστια και ήταν από τα πιο γνωστά χαρακτηριστικά του κήπου, τα είχαν απαθανατίσει ζωγράφοι και είχαν εμπνεύσει τη μουσική του Φραντς Λιστ και την ποίηση του Γκαμπριέλε Ντ' Ανούντσιο. Δύο από τα αρχικά κυπαρίσσια έχουν διασωθεί, τα υπόλοιπα, μαζί με τις δάφνες, φυτεύτηκαν στα τέλη του 20ου αιώνα. Όσον αφορά στη διάταξη των σιντριβανιών, θα πρέπει να λαμβάνεται υπόψη ότι η είσοδος στην έπαυλη γινόταν από τη βάση του λόφου, στον οποίον εξαπλωνόταν ο κήπος, ο επισκέπτης διέσχιζε τις καταπράσινες αλέες με τα περίτεχνα σιντριβάνια, και εντυπωσιασμένος πλέον στο έπακρο, έμπαινε στο κτίριο. Η διαμόρφωση του κήπου και τα θέματα που επέλεξε ο Λιγκόριο για τις κρήνες, παραπέμπουν στον μύθο του κήπου των Εσπερίδων και στην ηθική επιλογή του Ηρακλή. Από την κεντρική Κρήνη του Δράκου, τον οποίον σκοτώνει ο Ηρακλής, διαλέγοντας τον δρόμο της Αρετής, ξετυλίγονται το ένα μετά το άλλο τα αγάλματα και τα σιντριβάνια της βίλας. Μα πάνω απ' όλα, μέσω του μύθου του Ηρακλή δοξάζεται η οικογένεια των Έστε, οι οποίοι θεωρούνταν απόγονοί του, και η πόλη του Τίβολι, τα αρχαία Τίβουρα, που ήταν αφιερωμένα στον ημίθεο. 1. Η Κρήνη του Κυπέλλου (Fontana del Bicchierone)Ονομάζεται επίσης Σιντριβάνι του Κρίνου (Fontana del Giglio) και βρίσκεται στον κύριο άξονα του κήπου της βίλας. Προστέθηκε σχεδόν έναν αιώνα μετά τη δημιουργία της βίλας, το 1661, όταν ανατέθηκε από τον καρδινάλιο Ρινάλντο των Έστε η κατασκευή της στον Τζαν Λορέντσο Μπερνίνι. Η κρήνη απεικονίζει ένα οδοντωτό δισκοπότηρο ή κύπελλο επάνω σε ένα άλλο παρόμοιο, τα οποία περιέχονται μέσα σε ένα μεγάλο κοχύλι. Η κρήνη ενεργοποιήθηκε τον Μάιο του 1661 για να τιμήσει τους διακεκριμένους επισκέπτες της βίλας, αλλά ο πίδακας του νερού στη συνέχεια μειώθηκε από τον ίδιο τον Μπερνίνι, διότι ήταν είναι ήταν πολύ ψηλός και εμπόδιζε τη θέα από τη βίλα. 2. Η Κρήνη της Ευρώπης (Fontana di Europa)Βρίσκεται στο Βιαλόνε, διαμετρικά αντίθετα από τη Μεγάλη Στοά, της οποίας μιμείται τη μορφή, είναι δηλαδή ένα είδος αψίδας του θριάμβου, που σχηματίζεται από δυο επάλληλες σειρές στύλων δωρικού και κορινθιακού ρυθμού, που οριοθετούν μια κόγχη στην οποία ήταν τοποθετημένο το γλυπτικό σύμπλεγμα της Ευρώπης ενώ αγκαλιάζει τον Ταύρο. Το γλυπτό αυτό κοσμεί τώρα τη Βίλα Αλμπάνι στη Ρώμη, ενώ η μαρμάρινη λεκάνη της βάσης έχει πια χαθεί. 3. Η Κρήνη του Πήγασου (Fontana del Pegaso)Η κρήνη αποτελείται από μια γούρνα κυκλικού σχήματος, στο κέντρο της οποίας βρίσκεται ένας βράχος, πάνω στον οποίο στέκεται το άγαλμα του Πήγασου, ανορθωμένο στα δύο πόδια και με απλωμένα τα φτερά του, σαν να είναι έτοιμο να πετάξει. Η σύνθεση θυμίζει έναν από τους μύθους που σχετίζονται με τον Πήγασο, σύμφωνα με τον οποίον το φτερωτό άλογο, λακτίζοντας με τις οπλές του την κορυφή του Ελικώνα δημιούργησε την πηγή Ιπποκρήνη, της οποίας τα νερά ενέπνεαν τις Μούσες. Στο βάθος φαίνεται η ρομανική εκκλησία του Αγίου Πέτρου της Φιλανθρωπίας, προς την οποία ανοίγει μία από τις πύλες της βίλας. Η εκκλησία χτίστηκε τον πέμπτο αιώνα στη θέση μιας ρωμαϊκής βίλας, υπό τις διαταγές του Πάπα Σιμπλίκιου, που καταγόταν από το Τίβολι. 4. Οι Εκατό Κρήνες (Cento Fontane)Σχεδιάστηκαν από τον Λιγκόριο, κατά μήκος μίας αλέας εκατό μέτρων που συνδέει την Ωοειδή Κρήνη (επίσης γνωστή ως Τίβολι) με την Κρήνη της Μικρής Ρώμης (επίσης γνωστή ως Ρώμη). Τα τρία μικρά παράλληλα κανάλια που σχηματίζονται, σε διαφορετικά ύψη, για τη τροφοδοσία των πιδάκων, αντιπροσωπεύουν αλληγορικά τους ποταμούς Αλμπούνεο, Ανιένε και Ερκολάνεο, δηλαδή τους τρεις παραποτάμους του Τίβερη (που αντιπροσωπεύεται από την Κρήνη της Μικρής Ρώμης), ο οποίος πηγάζει από τα Τιμπουρτίνια όρη (που αντιπροσωπεύεται από την Ωοειδή Κρήνη). Οι πίδακες που είναι τοποθετημένοι στις δύο πρώτες σειρές ξεπηδούν από ανθρωπόμορφες μάσκες, ενώ στο υψηλότερο κανάλι, οι πίδακες εκρέουν από γλυπτά κρίνα, οβελίσκους, ατράκτους και αϊτούς, σύμβολο της οικογένειας των Έστε. Τα κρίνα της Γαλλίας (fleur-de-lys)), επιπλέον αϊτοί καθώς επίσης και το σκάφος του Αγίου Πέτρου, ως σύμβολο της παπικής εξουσίας, προστέθηκαν το 1685 από τον Φραγκίσκο Β΄ των Έστε. Η θεαματική αυτή αλέα που πλαισιώνεται από τόσους πολλούς πίδακες με γάργαρα νερά υπήρξε το σκηνικό για πολλές ταινίες, όπως η σκηνή του συμποσίου στην ταινία Μπεν Χουρ. 5. Η Ωοειδής Κρήνη (Fontana dell'Ovato)Η επονομαζόμενη και «Κρήνη του Τίβολι» ή «Βασίλισσα των συντριβανιών» βρίσκεται ανατολικά της αλέας των Εκατό Κρηνών και κατασκευάστηκε μεταξύ 1565 και 1570 από τον Λιγκόριο. Σε αυτή ρέουν τα ύδατα που μεταφέρονται από τον ποταμό Ανιένε διαμέσου ενός καναλιού που περνά κάτω από την πόλη. Το όνομά της το πήρε από το οβάλ σχήμα της μεγάλης δεξαμενής στην οποία πέφτουν ορμητικά τα νερά του σιντριβανιού. Αυτό το σιντριβάνι είναι καθαρός προάγγελος του μπαρόκ, κυρίως λόγω του εντυπωσιακού σκηνικού που δημιουργείται από τους γύρω βράχους που τοποθετήθηκαν ως αναπαράσταση των Τιμπουρτίνιων ορέων, από τα οποία πηγάζουν τα τρία ποτάμια, ο Ανιένε, ο Ερκουλάνεο και ο Αλμπούνεο, τα οποία δηλώνονται με τρία αλληγορικά αγάλματα: στο κέντρο βρίσκεται η Σίβυλλα Τιμπουρτίνα ή Αλβούνεα, κρατώντας στα χέρια της τον μικρό Παλαίμονα, γιο της νύμφης Ινούς, ο οποίος συμβολίζει τον Αλμπούνεο, ενώ σε δύο πλευρικές κόγχες είναι τοποθετημένα τα αγάλματα που εκπροσωπούν τις θεότητες των ποταμών Ανιένε και Ερκουλάνεο. Επάνω από τους βράχους ξεπροβάλλει η Κρήνη του Πήγασου, η οποία μοιάζει να ολοκληρώνει τη σύνθεση. Το βραχώδες σκηνικό στεφανώνει ένα μαρμάρινο κιγκλίδωμα, το οποίο ανοίγει στο κεντρικό τμήμα, προκειμένου να δοθεί η δυνατότητα στα νερά να σχηματίσουν ένα είδος θολωτού καταρράκτη, που χύνεται στη μεγάλη δεξαμενή, έχοντας για υπόβαθρο ένα καμπυλόγραμμο νυμφαίο, ανάμεσα στους πεσσούς του οποίου, μέσα σε ειδικές κόγχες, βρίσκονται δέκα νύμφες που χύνουν νερό μέσα από στάμνες. Το στηθαίο της δεξαμενής είναι επενδυμένο με ζωηρόχρωμα κεραμικά με θεματικές λεπτομέρειες από το έμβλημα της οικογένειας των Έστε, μερικά από τα οποία είναι τα πρωτότυπα. Στην μπροστινή πλευρά βρίσκονται, σε ειδικές κόγχες, δύο γύψινα αγάλματα του Βάκχου, με δύο μικρά σιντριβάνια, ενώ το πλάτωμα μπροστά από την κρήνη κοσμείται από δύο μεγάλα πέτρινα τραπέζια και αιωνόβια πλατάνια, τρία από τα οποία χρονολογούνται από τον 16ο αιώνα. Στη νοτιοανατολική πλευρά της κρήνης, ένα κτίριο που στηρίζει το ανάχωμα, περιέχει το Σπήλαιο της Αφροδίτης, που χτίστηκε το 1565 - 1568 από τον Λιγκόριο για την ανάπαυλα των επισκεπτών τις ζεστές καλοκαιρινές ημέρες. 6. Η Κρήνη των Δράκων (Fontana dei Draghi)Κατεβαίνοντας από τον κύριο άξονα του κήπου, πιο κάτω από την αλέα με τις Εκατό Κρήνες, συναντάμε την εντυπωσιακή Κρήνη των Δράκων, η οποία λόγω της κεντρικής θέσης της, είναι η καρδιά του πάρκου. Σχεδιασμένη και κατασκευασμένη από τον Λιγκόριο, κτίστηκε, σύμφωνα με τον μύθο, μέσα σε μία νύχτα τον Σεπτέμβριο του 1572, ως φόρος τιμής στον Πάπα Γρηγόριο ΙΓ΄, ο οποίος ήρθε ως επισκέπτης της βίλας και του οποίου το οικογενειακό οικόσημο, των Μπονκομπάνι, είχε για σύμβολο έναν φτερωτό δράκο. Πιο πιθανό είναι η επίσκεψη του Πάπα να έπεισε τον Λουδοβίκο των Έστε να προχωρήσει στη δημιουργία του σιντριβανιού. Αποτελείται από ένα κεντρικό γλυπτικό σύμπλεγμα, που σχηματίζεται από τέσσερις αποτρόπαιους δράκους διατεταγμένους σε κύκλο, που ο καθένας τους ακουμπάει στην πλάτη του άλλου και βγάζει νερό από το στόμα του, ενώ ένας κεντρικός δυνατός πίδακας ξεχύνεται από το κέντρο του κύκλου. Στο πίσω μέρος, κάτω από το μπαλκόνι που σχηματίζει το άνω διάζωμα των Εκατό Κρηνών, υπάρχει μια κόγχη μέσα στην οποία βρίσκεται ένα μεγάλο άγαλμα του Ηρακλή. Μια διπλή σκάλα αγκαλιάζει εκατέρωθεν το σιντριβάνι, χαρίζοντας αρμονία στα διαφορετικά επίπεδα, ενώ ένα κανάλι δημιουργεί ένα μικρό ρυάκι και από τα αγγεία που υπάρχουν κατά διαστήματα ξεπετιούνται πίδακες που καταλήγουν στο κέντρο της γούρνας των δράκων. Η κρήνη ήταν μια νύξη στον μυθικό ενδέκατο άθλο του Ηρακλή, σύμφωνα με τον οποίον, ο Ηρακλής, για να αποκτήσει τα Μήλα των Εσπερίδων, σκότωσε τον δράκο με τα εκατό κεφάλια, τον Λάδωνα. Αρχικά η κρήνη ονομαζόταν του Τροχού των πυροτεχνημάτων λόγω των περίπλοκων υδραυλικών μηχανισμών και τεχνασμάτων που σχεδιάστηκαν από τον Τομάζο από τη Σιένα, που θύμιζαν μια γρήγορη ακολουθία πυροβολισμών, εκρήξεων και βροντών από βαρελότα, κανόνια, αρκεβούζια και άλλα πυροβόλα όπλα. 7. Η Κρήνη της Μικρής Ρώμης (La Rometta)Σχεδιασμένη από τον Λιγκόριο και ίσως και από τον Ιππόλυτο τον ίδιο, χτίστηκε το 1570 από τον ειδικό στα σιντριβάνια Λουδοβίκο Μακκαρόνε. Η Κρήνη είναι τοποθετημένη σε μια μεγάλη βάση, από την οποία οι επισκέπτες έχουν μια εξαιρετική θέα της κοιλάδας που ανοίγεται κάτω από τη βίλα. Ένα γεφυράκι διασχίζει ένα φιδωτό κανάλι, που συμβολίζει τον Τίβερη, κανάλι που τροφοδοτείται από δυο ρυάκια, όπως ο Τίβερης τροφοδοτείται από τον παραπόταμό του, τον Ανιένε. Στη μέση του ποταμού βρίσκεται ένα αρχαίο ρωμαϊκό πλοίο, που συμβολίζει τη νησίδα Τιβερίνα, το σημείο όπου σύμφωνα με έναν θρύλο ιδρύθηκε ο πρώτος ρωμαϊκός οικισμός. Η νησίδα ήταν και έδρα πολλών νοσοκομείων, στα οποία πιθανότατα παραπέμπει ο όφις (σύμβολο του θεού της ιατρικής Ασκληπιού) που περιστρέφεται κάτω από το γεφυράκι. Στο κέντρο της κρήνης ορθώνεται το άγαλμα της Νικηφόρου Ρώμης, οπλισμένης με κράνος, πανοπλία και δόρυ, ενώ δίπλα της έχει τη λύκαινα που θηλάζει τους Ρωμύλο και Ρώμο. Το σιντριβάνι πλαισίωναν αρχικά, πολλές άλλες ομάδες γλυπτών που αντιπροσώπευαν τα πιο εμβληματικά μνημεία της αρχαίας Ρώμης (Αψίδα του Τίτου, Αψίδα του Σεπτίμιου Σεβήρου Αψίδα του Μεγάλου Κωνσταντίνου, Κίονας του Τραϊανού, Πάνθεον, Κολοσσαίο και άλλα πολλά), όλα κατασκευασμένα από τον Πιέρ ντε λα Μοτ και σχεδιασμένα από τον Λιγκόριο, εκ των οποίων δεν έχει σωθεί κανένα έως τις μέρες μας. 8. Η Κρήνη της Προσερπίνας (Fontana di Proserpina)Βρίσκεται δίπλα στην Κρήνη της Κουκουβάγιας, με την οποία συνδέεται από αρχιτεκτονικής άποψης. Λόγω της θέσης της, εξισορροπεί τα δύο διαφορετικά επίπεδα του κήπου και χρησίμευε ως εξωτερική τραπεζαρία. Αποτελείται από ένα κεντρικό νυμφαίο και δύο πλευρικές κόγχες, στις οποίες παρεμβάλλονται τέσσερις σπειροειδείς στύλοι τυλιγμένοι με γύψινες κληματόβεργες, ενώ δύο κλίμακες επιτρέπουν την επικοινωνία μεταξύ των δύο διαφορετικών επιπέδων του πάρκου. Σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα Τζιοβάννι Αλμπέρτο Γκαλβάνι της Φερράρα ως «Κρήνη των αυτοκρατόρων», διακοσμημένη στις γωνίες με τα αγάλματα του Καίσαρα, του Αυγούστου, του Τραϊανού και του Αδριανού, ενώ την κεντρική κόγχη θα κοσμούσαν ένα άγαλμα της Αρέθουσας και άλλων νυμφών. Το σχέδιο ποτέ δεν πραγματοποιήθηκε και τον δέκατο έβδομο αιώνα τοποθετήθηκε ένα γύψινο σύμπλεγμα του Πλούτωνα που απαγάγει την Περσεφόνη, όρθια πάνω σε ένα άρμα σε σχήμα κοχυλιού που έλκεται από άλογα, ενώ δύο Σιληνοί παίζουν θαλάσσιες άρπες και δύο δελφίνια ανακινούν τα νερά. Το άγαλμα της Περσεφόνης μαζί με τα δύο αγάλματα στις κόγχες έχουν χαθεί. 9. Η Κρήνη της Κουκουβάγιας (Fontana della Civetta)Βρίσκεται στα αριστερά του της Κρήνης των Δράκων, στο τέλος της αλέας. Οικοδομήθηκε το 1596 από τον Ραφαέλλο Σανγκάλλο πάνω σε σχέδια του Τζιοβάννι ντελ Λούκα. Ονομάζεται της «Κουκουβάγια» ή των «πουλιών» λόγω του πολύπλοκου μηχανισμού που, αξιοποιώντας την πτώση του νερού, εμφάνιζε μεταλλικά πουλιά από τα μπρούτζινα κλαδιά που πλέκονταν στην κόγχη της κρήνης, εκπέμποντας ήχους παρόμοιους με κελάηδημα. Ένας άλλος μηχανισμός εμφάνιζε μια κουκουβάγια, το άχαρο κελάηδημα της οποίας φόβιζε τα πουλιά και χαμήλωνε το τραγούδι τους. Το πόσο αυτό το σιντριβάνι με τους αξιοθαύμαστους υδραυλικούς μηχανισμούς του ήταν σε θέση να εκπλήξει τους επισκέπτες της βίλας, μας φανερώνεται από τις μαρτυρίες πολλών συγγραφέων, που έμεναν έκθαμβοι από την εντυπωσιακή συσκευή. Ο μηχανισμός με την πάροδο του χρόνου χάθηκε και μόνο τα τελευταία χρόνια, μετά από μια μακρά αποκατάσταση της κρήνης, έχει αναδημιουργηθεί αν και είναι μόνο εν μέρει παρόμοιος με τον πρωτότυπο. Δυστυχώς έχουν χαθεί και άλλα μέρη της κρήνης: τα ψηφιδωτά του κεντρικού νυμφαίου, τα έκτυπα ανάγλυφα, τα ρωμαϊκά αγάλματα, και τα αγάλματα των Φαύνων και των Σάτυρων του Ουλίσσε Ματσιολίνι. Παραμένει, στο κέντρο της εσοχής, ο πίδακας του νερού που πέφτει σχηματίζοντας καταρράκτες σε δύο επίπεδα. Στην κόγχη παρεμβάλλονται δύο κολόνες με ψηφιδωτά στις οποίες είναι τυλιγμένα κλαδιά με μήλα, υπενθυμίζοντας το επεισόδιο του Ηρακλή στο σιντριβάνι των Δράκων. Στην κορυφή, ωστόσο, κυριαρχεί η ασπίδα του Ιππόλυτου, που στηρίζεται από δύο αγγέλους και πλευρικά, πάνω από τις κολόνες, είναι τοποθετημένες δύο γυναικείες μορφές. Τα σύμβολα των Έστε, ο κρίνος και ο αετός, κοσμούν το ψηλότερο μέρος του σιντριβανιού. 10. Η Κρήνη του Οργάνου (Fontana dell'Organo)Η Κρήνη του Υδραυλικού Οργάνου οφείλει το όνομά της στον αξιοθαύμαστο υδάτινο μηχανισμό που υπάρχει στο εσωτερικό της, μηχανισμό που παράγει ήχους κανονικού εκκλησιαστικού οργάνου. Το σιντριβάνι χτίστηκε μεταξύ 1568 και 1611 και αποτελείται από ένα κτίριο, που είναι σαφές προοίμιο του μπαρόκ, σχεδιασμένο από τον Λιγκόριο. Η πρόσοψη είναι κατάφορτη με μια σειρά από λουλουδένια διακοσμητικά μοτίβα, Σειρήνες, εραλδικά σύμβολα, φτερωτές νίκες και κοχύλια. Τέσσερις κολοσσιαίοι άτλαντες, φιλοτεχνημένοι από τον Πιρρίν ντελ Γκαλιάρντο, υποστηρίζουν το ψεύτικο τόξο. Στο κέντρο της αψίδας, σύμφωνα με το αρχικό σχέδιο, θα έπρεπε να τοποθετηθεί το άγαλμα της Εφεσίας Αρτέμιδος ή της «Μητέρας Φύσης», το οποίο στη συνέχεια τέθηκε στη μια από τις δύο μικρότερες πλευρικές κόγχες, ενώ στην άλλη στεγάζεται το άγαλμα του Απόλλωνα. Η οβάλ δεξαμενή περιβάλλεται από ένα μαρμάρινο κιγκλίδωμα με κολονάκια, περικλείοντας το οικοδόμημα, έτσι ώστε να δίνει την εντύπωση ότι το κτίριο αναδύεται από τα ύδατα. Ο καρδινάλιος Αλέξανδρος των Έστε ήταν αυτός που πρόσθεσε στην κεντρική αψίδα, στη συνέχεια, ένα περίπτερο ή ναΐσκο, κατασκευασμένο από τον Μπερνίνι, για την προστασία του υδραυλικού οργάνου. Ο μηχανισμός της κρήνης κατασκευάστηκε από δυο Γάλλους μηχανικούς, τον Λυκ Λεκλέρκ και τον Κλοντ Βενάρ. Η λειτουργία του βασίζεται στην πτώση του νερού, μέσω ενός σωλήνα, σε μια υπόγεια θολωτή κοιλότητα, όπου προκαλούσε, λόγω συμπίεσης, έναν ισχυρό πίδακα αέρος που κατευθυνόταν σε έναν σωλήνα, που λειτουργούσε ως φυσερό, κατευθύνοντας τον αέρα στους αυλούς του οργάνου. Ένας άλλος ισχυρός πίδακας νερού, από την άλλη, έθετε σε λειτουργία μια μεγάλη ρόδα (ή οδοντωτό κύλινδρο), του οποίου τα δόντια χτυπούσαν τα πλήκτρα του οργάνου, με αποτέλεσμα να βγαίνουν ευχάριστες μελωδίες. Ένας τέτοιος μηχανισμός προκαλούσε μεγάλο θαυμασμό στους επισκέπτες της βίλας, λέγεται μάλιστα ότι κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του, ο Πάπας Γρηγόριος ΙΓ’ το 1572, έμεινε τόσο έκπληκτος από αυτούς τους ήχους, ώστε θέλησε να ελέγξει αυτοπροσώπως ότι κανείς δεν έπαιζε μουσική. Πάμπολλες προσπάθειες έγιναν για την αποκατάσταση του μηχανισμού τα νεώτερα χρόνια και μόνο από το 2003 η Κρήνη του Οργάνου μπόρεσε να ηχήσει και πάλι. 11. Η Κρήνη του Ποσειδώνα (Fontana di Nettuno)Το πιο εντυπωσιακό σιντριβάνι της βίλας, λόγω της μεγάλης ποσότητας νερού που αναβλύζει και των ισχυρών πιδάκων που εκτοξεύουν ψηλά το νερό, είναι και το νεότερο: χτίστηκε το 1927 από τον Αττίλιο Ρόσσι σε συνεργασία με τον μηχανικό Έμο Σαλβάτι, αποκαθιστώντας τον εκπληκτικό καταρράκτη του Μπερνίνι, που είχε καταστραφεί σοβαρά, ύστερα από περίπου δύο αιώνες εγκατάλειψης. Η ομορφιά της κρήνης του Μπερνίνι, την οποίο μπορούμε να θαυμάσουμε σε παλιά χαρακτικά και σχέδια είχε γίνει πρότυπο για πολλές κρήνες του δέκατου όγδοου αιώνα, συμπεριλαμβανομένων και αυτών του περίφημου Βασιλικού Ανακτόρου της Καζέρτα. Το άνω άκρο της Κρήνης σχηματίζεται από το πεζούλι του πλατώματος που βρίσκεται μπροστά από την Κρήνη του Οργάνου, κάτω από το οποίο υπάρχουν τρία επισκέψιμα νυμφαία που επικοινωνούν μεταξύ τους (σπήλαια των Σιβύλλων), όπου ο θόρυβος των υδάτων που πέφτουν είναι εκκωφαντικός: τα δύο πλαϊνά αποτελούνται από υδάτινες βεντάλιες, ενώ το μεσαίο χαρακτηρίζεται από έναν ορμητικό καταρράκτη. Από τη βάση της βεράντας των νυμφαίων, με ύδατα του προέρχονται από ένα εξωτερικό κανάλι, ξεπετάγονται δώδεκα ισχυροί πίδακες, έξι σε κάθε πλευρά, των οποίων το ύψος μειώνεται από το κέντρο προς τα έξω, θέλοντας να μιμηθούν τη διάταξη των αυλών ενός εκκλησιαστικού οργάνου. Ο επιβλητικός όγκος του καταρράκτη του Μπερνίνι υπερπηδά αυτό το μπαλκόνι, (αρχικά λαξευμένο με τρόπο που να θυμίζει φυσικό βράχο), ο οποίος στη συνέχεια καταλήγει δυναμικά σε μια χαμηλότερη δεξαμενή που χωρίζει το νερό σε τρεις πιο χαμηλούς καταρράκτες. Κάτω από αυτό βρίσκεται ένα νυμφαίο, με μια προτομή του Ποσειδώνα του δέκατου έκτου αιώνα, που αρχικά προοριζόταν για την Κρήνη της Θάλασσας, που θα έπρεπε να χτιστεί στην απέναντι πλευρά, μετά τις Δεξαμενές, αλλά που ποτέ δεν έγινε, λόγω των οικονομικών δυσκολιών του καρδινάλιου Ιππόλυτου. Μπροστά από το νυμφαίο τρέχει ένα ρυάκι, το οποίο συλλέγει το νερό του καταρράκτη και εκείνο των άνω πιδάκων. Όλος αυτός ο όγκος του νερού πέφτει σε μια λεκάνη, από τις δύο πλευρές της οποίας, ξεπηδούν προς τον ουρανό ισχυροί πίδακες. Μεγάλες γούρνες βρίσκονται από κάτω, η κάθε μία χαμηλότερη από την άλλη, έτσι ώστε να πέφτει σταδιακά το νερό που ξεχειλίζει, σχηματίζοντας ήπιους καταρράκτες. Η τελευταία γούρνα κατευνάζει τα νερά της κρήνης, και στη συνέχεια τα χύνει στις μπροστινές Δεξαμενές, δημιουργώντας μια σταδιακή και πλήρη μεταμόρφωση των υδάτων, από ορμητικά σε ήρεμα. Έτσι, η Κρήνη αυτή παρεμβάλλεται, σχεδόν φυσικά, μεταξύ του υδάτινου οριζόντιου καθρέφτη των Δεξαμενών και του αρχιτεκτονικού οικοδομήματος της Κρήνης του Οργάνου, στην κορυφή. 12. Οι λιμνούλες με τα ψάρια (Le Peschiere)Πρόκειται για 3 ορθογώνιες λιμνούλες τοποθετημένες διαδοχικά μετά το Σιντριβάνι του Ποσειδώνα, του οποίου δέχονται τα ύδατα. Κατά μήκος των πλευρών τους έχουν στηθεί μικρές γλάστρες (οκτώ ανά λίμνη) από τις οποίες ξεπηδούν πίδακες νερού, διαφορετικής έντασης, δημιουργώντας ποικίλους κυματισμούς στο νερό των λιμνών και συνεχίζοντας τη διαβάθμιση της κίνησης του νερού που ξεκινά από το Σιντριβάνι του Ποσειδώνα, εξασθενώντας μέχρι την τελευταία λιμνούλα, κοντά στο πανοραμικό πλάτωμα, όπου ήταν να βρει θέση το άγαλμα του Θεού της θάλασσα, για να ολοκληρωθεί η σύνθεση του προηγούμενου σιντριβανιού. Ο Λιγκόριο δεν πρόλαβε να φέρει εις πέρας αυτό του το σχέδιο διότι, πριν την ολοκλήρωση της κατασκευής, μεσολάβησε ο θάνατος του καρδινάλιου Ιππόλυτου το 1572. Εκτός από το όμορφο θέαμα, οι λιμνούλες, κατά τη στιγμή της κατασκευής τους, χρησιμοποιήθηκαν για την αναπαραγωγή ψαριών του γλυκού νερού, κάτι που έδινε την ευκαιρία σε όσους έμεναν στη βίλα, να ασχολούνται με το ψάρεμα και να απολαμβάνουν στο τραπέζι τους τα θαλασσινά. Για τον σκοπό αυτό, στη γύρω περιοχή, είχαν σχεδιαστεί πολυτελή περίπτερα για μια ανάπαυλα κατά τη διάρκεια της βόλτας στον κήπο αλλά και για τη φύλαξη του αλιευτικού εξοπλισμού. 13. Η Κρήνες με τις Στοίβες (Fontane delle Mete)Πρόκειται για δύο κρήνες που βρίσκονται στο κάτω μέρος του κήπου, στην αλέα που βρίσκεται κατά μήκος του Σιντριβανιού της Αριάδνης, στο κέντρο δύο μεγάλων παρτεριών. Η κάθε μια αποτελείται από τρεις μεγάλους σφαιρικούς ογκόλιθους, στοιβαγμένους ο ένας πάνω στον άλλον κατά φθίνουσα σειρά και καλυμμένους με βρύα. Από την κορυφή τους ξεπηδά ο κάθε πίδακας. Αυτές οι δύο κρήνες είναι αναπαράσταση της περίφημης κρήνης με το όνομα Meta Sudans (Ιδρούσα Στοίβα) της αρχαίας Ρώμης, που βρισκόταν ανάμεσα στην Αψίδα του Κωνσταντίνου και στο Κολοσσαίο, στην οποίαν πλένονταν οι μονομάχοι μετά τις μάχες τους στην αρένα. 14. Η Κρήνη της Αριάδνης (Fontana di Arianna)Βρίσκεται σχεδόν στο κέντρο του στηθαίου της ταράτσας του πάρκου, έχοντας πίσω της την πανέμορφη κοιλάδα του Τίβολι. Έχει μείνει χωρίς τα αγάλματα που την κοσμούσαν αρχικά, για των οποίων την τύχη δεν έχουμε καμία πληροφορία. Πήρε το όνομά της από το άγαλμα της κοιμωμένης Αριάδνης, που είχε αρχικά τοποθετηθεί στην κεντρική κόγχη. 15. Η Κρήνη της Φύσης ή της Αφθονίας (Fontana della Natura o dell'Abbondanza)Βρίσκεται κοντά στον εξωτερικό τοίχο της βίλας, στη βόρεια πλευρά του κήπου, κοντά στην παλιά είσοδο της βίλας. Με φόντο έναν τοίχο από ασβεστολιθικό πέτρωμα, το οποίο χρησιμοποιήθηκε αρκετά στις διακοσμήσεις της κάτω μεριάς του κήπου, βρίσκεται ένα αντίγραφο από τραβερτίνη της Εφεσίας Αρτέμιδος με τους πολλούς μαστούς (σύμφωνα με ορισμένους μελετητές πρόκειται για τους όρχεις ταύρου, ζώο που συνδεόταν με τη λατρεία της θεάς), που συμβολίζουν τη γονιμότητα της φύσης και την απρόσκοπτη ροή της ζωής. Το άγαλμα ανατέθηκε στον Φλαμανδό γλύπτη Gillis Van den Vliete από τον Ιππόλυτο, για τη διακόσμηση της κεντρική κόγχης του Σιντριβανιού του Οργάνου. Ο Αλέξανδρος των Έστε το μετακίνησε το 1611 στη σημερινή του απόμερη θέση, ακολουθώντας τις επιταγές της Αντιμεταρρύθμισης, που καταδίκαζε τα έργα με παγανιστικό θέμα και στη θέση του έχτισε ένα ναΐσκο για την προστασία του υδραυλικού οργάνου. 16. Οι Κρήνες της Ροτόντας των Κυπαρισσιών (Fontane della Rotonda dei Cipressi)Πρόκειται για 4 μικρά σιντριβάνια τοποθετημένα κυκλικά, με μικρούς πίδακες και τριπλές γούρνες από τραβερτίνη. Λίγοι κήποι έχουν ζωγραφιστεί ή σχεδιαστεί από τόσους πολλούς αξιόλογους καλλιτέχνες όσο η Βίλα ντ’ Έστε, ιδιαίτερα κατά την Αναγέννηση και τον 19ο αιώνα. Τα έργα των Τζοβάνι Μπατίστα Πιρανέζι, Ζαν Ονορέ Φραγκονάρ, Ουίλλιαμ Τέρνερ, Ζαν-Μπατίστ Καμίλ Κορό, Καρλ Μπλέχεν, Σαρλ-Ζοζέφ Νατουάρ κ. ά., έκαναν διάσημη τη βίλα στα πέρατα του κόσμου. Ως αποτέλεσμα, τα χαρακτηριστικά του κήπου επηρέασαν τα γούστα και οδήγησαν στη μίμηση ως προς το στήσιμο πολλών άλλων κήπων σε όλη την Ευρώπη, από την Αγγλία έως τη Ρωσία. Στην αναγέννηση ο κήπος θεωρήθηκε ως βιτρίνα της κλασικής τέχνης και της νέας τεχνολογίας, ενώ στα τέλη του 18ου αιώνα, όταν ο κήπος είχε θεριέψει και είχε εγκαταλειφθεί στη μοίρα του, το κίνημα του ρομαντισμού βρήκε σε αυτόν την εικόνα του γραφικού ρομαντικού κήπου. I. Barisi, M. Fagiolo, M. L. Madonna (2003). Villa d'Este. Ρώμη: De Luca Editori d'Arte. ISBN 978-88-801-6515-6. Centroni, Alessandra (2008). Quattro secoli di storia e restauri. Ρώμη: Gangemi Editore. ISBN 978-88-492-1463-5. Επίσημος ιστότοπος του Δήμου του Τίβολι, Τμήμα πολιτισμού και τουρισμού
Η Βίλα ντ' Έστε είναι μια ιστορικής αξίας έπαυλη του 16ου αιώνα στο Τίβολι, 32 χιλιόμετρα ανατολικά της Ρώμης. Είναι ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα αναγεννησιακής αρχιτεκτονικής, οι δε κήποι της με τα δεκάδες μνημειώδη συντριβάνια επηρέασαν την εξέλιξη της κηποτεχνίας και της αρχιτεκτονικής τοπίου σε όλη την Ευρώπη και έγιναν σύμβολο της αναγεννησιακής αισθητικής.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%AF%CE%BB%CE%B1_%CE%BD%CF%84%27_%CE%88%CF%83%CF%84%CE%B5
Γκάμπριελ Λούντμπεργκ
Τον Ιούλιο του 2019, ο Λούντμπεργκ υπέγραψε με την ΚΜ 1939 Κανάριας για δύο χρόνια με δικαίωμα προαίρεσης για τρίτο χρόνο. Ήρθε στην ομάδα από την ανταγωνίστρια Μπάσκετ Μανρέσα όπου ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος της ομάδας που κέρδισε την άνοδο στη 1η Κατηγορία Ισπανίας (Liga ACB). Στις 9 Φεβρουαρίου 2020, κατέκτησε με την Τενερίφη το Διηπειρωτικό Κύπελλο με τον ίδιο να έχει στον τελικό κόντρα στην Μπολόνια 8 πόντους και 5 ριμπάουντ.Στις 13 Ιουλίου 2020 υπέγραψε με τη Στέλμετ Ζιελόνα Γκόρα του Πρωταθλήματος Πολωνίας. Είχε κατά μέσο όρο 20.4 πόντους, 3.8 ριμπάουντ, 5.4 ασίστ και 1.4 κλεψίματα ανά παιχνίδι στο VTB Πρωταθλήματος κατά τη διάρκεια της περιόδου 2020–21.Στις 15 Φεβρουαρίου 2021, άφησε τη Ζιελόνα Γκόρα και υπέγραψε με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας για το υπόλοιπο της περιόδου. Τη σεζόν 2020-21, αγωνίστηκε σε 15 αγώνες στην Ευρωλίγκα έχοντας μέσο όρο 11.3 πόντους (67,7% δίποντα, 43,6% στα τρίποντα), με 2.5 ριμπάουντ και 2.2 ασίστ σε 20 αγωνιστικά λεπτά. Αγωνίστηκε για πρώτη φορά με την ΤΣΣΚΑ στο Final-4 της Ευρωλίγκα, κάνοντας καλές εμφανίσεις αφού κόντρα στην Εφές είχε 15 πόντους και στον μικρό τελικό με την Αρμάνι πέτυχε 13 πόντους. Στις 10 Ιουνίου, κατέκτησε για πρώτη φορά την VTB Λίγκα, αφού η ΤΣΣΚΑ κέρδισε στη σειρά των τελικών την Ούνικς Καζάν με 3-0. Στις 2 Ιουλίου 2021, ο Λούντμπεργκ υπέγραψε επίσημα τριετή (2+1) επέκταση με τον ρωσικό σύλλογο. Στις 11 Μαρτίου 2022, αποχώρησε από την ΤΣΣΚΑ Μόσχας λόγω της ρώσικης εισβολής στην Ουκρανία. Συνολικά, ο Δανός γκαρντ αγωνίστηκε σε 65 αγώνες, μετρώντας 10.4 πόντους, 2.4 ριμπάουντ, 2.4 ασίστ και 1.1 κλεψίματα. Στις 12 Μαρτίου 2022, two-way συμβόλαιο με τους Φοίνιξ Σανς του ΝΒΑ, μέχρι το τέλος της σεζόν 2021-22. Με τους Σανς, μέτρησε 3.2 πόντους με 37.5% στα τρίποντα, 1.8 ριμπάουντ και 2.8 ασίστ σε 11 λεπτά κατά μέσο όρο. Στις 21 Ιουλίου 2022, ανακοινώθηκε η συμφωνία του με την Βίρτους Μπολόνια. Ο Λούντμπεργκ υπέγραψε διετές συμβόλαιο με την ιταλική ομάδα, με αποδοχές που φτάνουν τα 1.5 εκατομμύρια ευρώ ετησίως, κάνοντάς τον τον πιο ακριβοπληρωμένο Δανό στην ιστορία. Στις 29 Σεπτεμβρίου 2022, κατέκτησε το Σούπερ Καπ Ιταλίας, αφού η Βίρτους κέρδισε στον τελικό την Σάσσαρι 72-69, με τον ίδιο να έχει 6 πόντους, 6 ασίστ και 4 ριμπάουντ.΄Τον Ιούνιο, αφού είχε αποκλείσει 3-0 τόσο το Μπρίντιζι όσο και την Τορτόνα, η Βίρτους ηττήθηκε 4-3 από την Ολίμπια Μίλανο στους εθνικούς τελικούς. Τη σεζόν 2022-23, είχε κατά μέσο όρο 8.0 πόντους, 2.2 ριμπάουντ και 2.0 ασίστ με 56.2% στα δίποντα, 29.7% στα τρίποντα και 86% στις βολές σε 29 παιχνίδια στην Ευρωλίγκα. Στις 24 Σεπτεμβρίου 2023, η Βίρτους κέρδισε την Μπρέσια με 97-60 και κατέκτησε το Σούπερ Καπ Ιταλίας. Ο Λούντμπεργκ υπήρξε μέλος της εθνικής ομάδας καλαθοσφαίρισης της Δανίας. Τον Νοέμβριο του 2020, οδήγησε την ομάδα σε δύο συνεχόμενες νίκες-έκπληξη απέναντι στα φαβορί Λιθουανία και Τσεχία στον προκριματικό γύρο του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος. Ο Λούντμπεργκ είχε 28 πόντους στη νίκη επί της Λιθουανίας, η οποία ονομάστηκε αναμφισβήτητα η μεγαλύτερη νίκη στην ιστορία του δανικού μπάσκετ. Απέναντι στην ομάδα της Τσεχίας σημείωσε 38 πόντους, πετυχαίνοντας 7 στα 9 τρίποντα. Ο Λούντμπεργκ είναι νιγηριανής και δανικής καταγωγής. Χόρσενς Πρωτάθλημα Δανίας: (2016) Ιμπεροστάρ Τενερίφη Διηπειρωτικό Κύπελλο: (2020) Ζιελόνα Γκόρα Σούπερ Καπ Πολωνίας: (2020) Κύπελλο Πολωνίας: (2021) ΤΣΣΚΑ Μόσχας VTB Λίγκα: (2021) Βίρτους Μπολόνια 2x Σούπερ Καπ Ιταλίας: (2022, 2023) Καλύτερη ομάδα στο Πρωτάθλημα Πολωνίας: (2021) MVP του Τελικού του Κυπέλλου Πολωνίας: (2021) All Star Game VTB Λίγκα: (2021) Προφίλ Ευρωλίγκας Προφίλ Basketball Champions League Προφίλ RealGM Προφίλ στο Eurobasket.com
Ο Γκάμπριελ Ιφέανυι ''Ίφε'' Λούντμπεργκ (Κοπεγχάγη, 4 Δεκεμβρίου 1994) είναι Δανός επαγγελματίας καλαθοσφαιριστής. Με ύψος 1,93 μέτρα, αγωνίζεται ως πόιντ γκαρντ και σούτινγκ γκαρντ στην Βίρτους Μπολόνια του Πρωταθλήματος Ιταλίας και της Ευρωλίγκα. Σύμφωνα με τη δανική εφημερίδα Έκστρα Μπλάντετ, ο Λούντμπεργκ αποτελεί τον καλύτερο καλαθοσφαιριστή της Δανίας, ενώ είναι και ο πρώτος Δανός καλαθοσφαιριστής στην ιστορία, που αγωνίστηκε στο ΝΒΑ.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%AC%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%B9%CE%B5%CE%BB_%CE%9B%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%BC%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%BA
Συμβάσεις της Χάγης του 1899 και του 1907
Οι Συμβάσεις της Χάγης του 1899 και του 1907 ήταν οι πρώτες πολυμερείς συνθήκες που αφορούσαν τη διεξαγωγή πολέμου και βασίζονταν σε μεγάλο βαθμό στον κώδικα Λίμπερ, ο οποίος υπογράφηκε και εκδόθηκε από τον Αμερικανό πρόεδρο Αβραάμ Λίνκολν προς τις δυνάμεις της Ένωσης στις 24 Απριλίου 1863, κατά τη διάρκεια του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου. Ο κώδικας Λίμπερ ήταν ο πρώτος επίσημος περιεκτικός κωδικοποιημένος νόμος που θέσπισε κανονισμούς για τη συμπεριφορά σε περιόδους επιβολής στρατιωτικού νόμου. Αφορούσε την προστασία των πολιτών και της ιδιοκτησίας και την τιμωρία των εγκλημάτων, τους λιποτάκτες, τους αιχμάλωτους πολέμου, τους ομήρους και τις λεηλασίες, τους αντάρτες, τους κατασκόπους, τις εκεχειρίες και τις ανταλλαγές κρατουμένων, την απαγόρευση των πρώην επαναστατικών στρατευμάτων, τις συνθήκες οποιασδήποτε ανακωχής και τον σεβασμό της ανθρώπινης ζωής, τη δολοφονία και τη δολοφονία στρατιωτών ή πολιτών σε εχθρικό έδαφος και το καθεστώς των ατόμων που εμπλέκονται σε κατάσταση εμφυλίου πολέμου ενάντια στην κυβέρνηση. Ως εκ τούτου, ο κώδικας θεωρήθηκε ευρέως ως η καλύτερη σύνοψη των πρώτων νόμων και εθίμων του πολέμου τον 19ο αιώνα και έγινε ευπρόσδεκτος και υιοθετήθηκε από στρατιωτικά ιδρύματα άλλων εθνών. Η Δήλωση των Βρυξελλών του 1874 (η οποία δεν υιοθετήθηκε ποτέ από όλα τα μεγάλα έθνη) απαριθμεί 56 άρθρα που αντλούν το περιεχόμενο τους από τον κώδικα Λίμπερ. Πολλοί από τους κανονισμούς των Συμβάσεων της Χάγης δανείστηκαν σε μεγάλο βαθμό μέρος από τον κώδικα Λίμπερ. Και οι δύο διασκέψεις περιλάμβαναν διαπραγματεύσεις σχετικά με τον αφοπλισμό, τους νόμους του πολέμου και τα εγκλήματα πολέμου. Μια σημαντική προσπάθεια και στις δύο διασκέψεις ήταν η δημιουργία ενός δεσμευτικού διεθνούς δικαστηρίου για την υποχρεωτική διαιτησία για την επίλυση διεθνών διαφορών, που κρίθηκε απαραίτητο για την αντικατάσταση του θεσμού του πολέμου. Η προσπάθεια αυτή, ωστόσο, απέτυχε και στις δύο διασκέψεις. Αντίθετα, δημιουργήθηκε ένα εθελοντικό φόρουμ διαιτησίας, το Μόνιμο Διαιτητικό Δικαστήριο. Οι περισσότερες από τις παρούσες χώρες, συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Πολιτειών, του Ηνωμένου Βασιλείου, της Ρωσίας, της Γαλλίας, της Κίνας και της Περσίας, ήταν υπέρ μιας διαδικασίας δεσμευτικής διεθνούς διαιτησίας, αλλά η διάταξη απαξιώθηκε από μερικές χώρες, όπως η Γερμανία. Η Πρώτη Διάσκεψη της Χάγης έλαβε χώρα μετά από πρόταση, στις 24 Αυγούστου 1898, του Ρώσου Τσάρου Νικόλαου Β΄. Ο Νικόλαος και ο κόμης Μιχαήλ Νικολάεβιτς Μουραβιόφ, ο υπουργός Εξωτερικών του, συνέβαλαν στην έναρξη της διάσκεψης. Η διάσκεψη ξεκίνησε στις 18 Μαΐου 1899, ημέρα γενεθλίων του Τσάρου. Οι συνθήκες, οι δηλώσεις και η τελική πράξη της διάσκεψης υπογράφηκαν στις 29 Ιουλίου του ίδιου έτους και τέθηκαν σε ισχύ στις 4 Σεπτεμβρίου 1900. Η Σύμβαση της Χάγης του 1899 αποτελείται από τρεις βασικές συνθήκες και τρεις πρόσθετες δηλώσεις: (I): Σύμβαση για την επίλυση των διεθνών διαφορών στο πλαίσιο του ειρηνικού καθεστώτοςΗ σύμβαση αυτή περιελάμβανε τη δημιουργία του Μόνιμου Διαιτητικού Δικαστηρίου, το οποίο υπάρχει μέχρι σήμερα. Το τμήμα επικυρώθηκε από όλες τις μεγάλες δυνάμεις και από πολλές μικρότερες δυνάμεις - συνολικά 26 υπογράφοντες, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας, της Αυστροουγγαρίας, του Βελγίου, της Κίνας, της Δανίας, της Ισπανίας, των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, του Μεξικού, της Γαλλίας, της Μεγάλης Βρετανίας και της Ιρλανδίας, της Ελλάδας, της Ιταλίας, της Ιαπωνίας, του Λουξεμβούργου, του Μαυροβουνίου, των Κάτω Χωρών, της Περσίας, της Πορτογαλίας, της Ρουμανίας, της Ρωσίας, της Σερβίας, του Σιάμ, της Σουηδίας και της Νορβηγίας, της Ελβετίας, της Τουρκίας και της Βουλγαρίας.(II): Σύμβαση σχετικά με τους νόμους και τα έθιμα του χερσαίου πολέμουΑυτή η ογκώδης σύμβαση περιέχει τους νόμους που πρέπει να χρησιμοποιούνται σε όλους τους πολέμους επί ξηράς ανάμεσα στους υπογράφοντες. Καθορίζει τη μεταχείριση των αιχμαλώτων πολέμου, περιλαμβάνει τις διατάξεις της Σύμβασης της Γενεύης του 1864 για τη μεταχείριση των τραυματιών και απαγορεύει τη χρήση δηλητηρίων, τη δολοφονία εχθρικών στρατιωτικών που έχουν παραδοθεί, η λεηλασία πόλης ή τόπου και η επίθεση ή βομβαρδισμός απροστάτευτων πόλεων ή κατοικιών. Οι κάτοικοι των κατεχομένων εδαφών δεν μπορούν να αναγκαστούν να στρατολογηθούν εναντίον της χώρας τους και απαγορεύεται η συλλογική τιμωρία. Η σύμβαση επικυρώθηκε από όλες τις μεγάλες δυνάμεις που αναφέρθηκαν παραπάνω.(III): Σύμβαση για την προσαρμογή του θαλάσσιου πολέμου στις αρχές της Σύμβασης της Γενεύης της 22ας Αυγούστου 1864Αυτή η σύμβαση προβλέπει την προστασία των σηματοδοτημένων νοσοκομειακών πλοίων και υποχρεώνει την αντιμετώπιση των τραυματιών και ναυαγών ναυτικών όλων των εμπόλεμων μερών. Και αυτή κυρώθηκε από όλες τις μεγάλες δυνάμεις.(IV,1): Δήλωση σχετικά με την απαγόρευση της έκλυσης βλημάτων και εκρηκτικών από αερόστατα ή άλλες νέες ανάλογες μεθόδουςΗ δήλωση αυτή προβλέπει ότι, για περίοδο πέντε ετών, σε κάθε πόλεμο μεταξύ των υπογράφοντων δυνάμεων, δεν θα εκτοξεύονται βλήματα ή εκρηκτικά από αερόστατα «ή άλλες νέες μεθόδους παρόμοιας φύσης». Η δήλωση επικυρώθηκε από όλες τις μεγάλες δυνάμεις που αναφέρθηκαν παραπάνω, με εξαίρεση το Ηνωμένο Βασίλειο και τις Ηνωμένες Πολιτείες.(IV,2): Δήλωση σχετικά με την απαγόρευση της χρήσης βλημάτων με μοναδικό αντικείμενο την εξάπλωση ασφυκτικών δηλητηριωδών αερίωνΑυτή η δήλωση αναφέρει ότι, σε κάθε πόλεμο μεταξύ υπογράφοντων δυνάμεων, αυτές θα απέχουν από τη χρήση βλημάτων «που έχουν ως μοναδικό στόχο τη διάχυση ασφυξιακών ή επιβλαβών αερίων». Επικυρώθηκε από όλες τις μεγάλες δυνάμεις, εκτός από τις Ηνωμένες Πολιτείες.(IV,3): Δήλωση σχετικά με την απαγόρευση της χρήσης σφαιρών που μπορούν εύκολα να επεκταθούν ή να αλλάξουν μορφή μέσα στο ανθρώπινο σώμα όπως σφαίρες με σκληρό κάλυμμα που δεν καλύπτουν πλήρως τον πυρήνα ή που περιέχουν εσοχέςΑυτή η δήλωση αναφέρει ότι, σε κάθε πόλεμο ανάμεσα στις υπογράφουσες δυνάμεις, αυτές θα απέχουν από τη χρήση «σφαιρών που επεκτείνονται ή ισοπεδώνονται εύκολα στο ανθρώπινο σώμα». Το γεγονός αυτός απαγόρευσε άμεσα τις σφαίρες με απαλή άκρη και τις σφαίρες με «σταυρωτές άκρες». Επικυρώθηκε από όλες τις μεγάλες δυνάμεις, πλην των Ηνωμένων Πολιτειών. Η Δεύτερη Διάσκεψη της Χάγης, το 1907, κατέληξε σε συμβάσεις που περιελάμβαναν μόνο ελάχιστες σημαντικές βελτιώσεις από τη Σύμβαση του 1899. Ωστόσο, η συνάντηση των μεγάλων δυνάμεων προεικόνισε τις μετέπειτα απόπειρες διεθνούς συνεργασίας του 20ού αιώνα. Η δεύτερη διάσκεψη συγκλήθηκε κατόπιν εισήγησης του προέδρου των ΗΠΑ Θεόδωρου Ρούζβελτ το 1904, αλλά αναβλήθηκε λόγω του πολέμου μεταξύ Ρωσίας και Ιαπωνίας. Η Δεύτερη Ειρηνευτική Διάσκεψη πραγματοποιήθηκε από τις 15 Ιουνίου έως τις 18 Οκτωβρίου 1907. Σκοπός του συνεδρίου ήταν να επεκταθεί η σύμβαση της Χάγης του 1899, τροποποιώντας ορισμένα μέρη και προσθέτοντας νέα θέματα. Συγκεκριμένα, το συνέδριο του 1907 εστίασε κυρίως στις ναυμαχίες. Οι Βρετανοί προσπάθησαν να εξασφαλίσουν τον περιορισμό των εξοπλισμών, αλλά αυτές οι προσπάθειες υπερνικήθηκαν από τις άλλες δυνάμεις, υπό την ηγεσία της Γερμανίας, οι οποίες φοβούνταν μια βρετανική προσπάθεια ώστε να σταματήσει η ανάπτυξη του γερμανικού στόλου. Η Γερμανία απέρριψε επίσης προτάσεις για υποχρεωτική διαιτησία. Ωστόσο, το συνέδριο διεύρυνε τον μηχανισμό εθελοντικής διαιτησίας και θέσπισε συμβάσεις που ρύθμιζαν τη συλλογή χρεών, τους κανόνες του πολέμου και τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των ουδέτερων. Οι συνθήκες, οι δηλώσεις και η τελική πράξη της Δεύτερης Διάσκεψης υπογράφηκαν στις 18 Οκτωβρίου 1907 και τέθηκαν σε ισχύ στις 26 Ιανουαρίου 1910. Η Σύμβαση του 1907 αποτελείται από δεκατρείς Συνθήκες—από τις οποίες δώδεκα κυρώθηκαν και τέθηκαν σε ισχύ—και μία δήλωση: (I): Σύμβαση για την επίλυση των διεθνών διαφορών στο πλαίσιο του ειρηνικού καθεστώτοςΗ σύμβαση αυτή επιβεβαιώνει και επεκτείνει τη Σύμβαση (I) του 1899. Μέχρι τον Φεβρουάριο του 2017, αυτή η σύμβαση είχε εγκριθεί σε 102 κράτη, και 116 κράτη έχουν επικυρώσει μία ή και τις δύο από τη Σύμβαση του 1907 (I) και τη Σύμβαση (I) του 1899, οι οποίες μαζί αποτελούν τα ιδρυτικά έγγραφα του Μόνιμου Διαιτητικού Δικαστηρίου.(II): Σύμβαση για τον περιορισμό της απασχόλησης της δύναμης για την ανάκτηση των συμβατικών απαιτήσεων (III): Σύμβαση σχετικά με την έναρξη εχθροπραξιώνΑυτή η σύμβαση καθορίζει την αποδεκτή διαδικασία για ένα κράτος που διακηρύττει πόλεμο.(IV): Σύμβαση για τον σεβασμό των νόμων και εθίμων του χερσαίου πολέμουΗ σύμβαση αυτή επιβεβαιώνει, με μικρές τροποποιήσεις, τις διατάξεις της σύμβασης (II) του 1899. Όλες οι μεγάλες δυνάμεις την επικύρωσαν.(V): Σύμβαση σχετικά με τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των ουδέτερων δυνάμεων και προσώπων σε περίπτωση χερσαίου πολέμου (VI): Σύμβαση σχετικά με τη νομική θέση των εχθρικών εμπορικών πλοίων κατά την έναρξη των εχθροπραξιών (VII): Σύμβαση σχετικά με τη μετατροπή των εμπορικών πλοίων σε πολεμικά πλοία (VIII): Σύμβαση σχετικά με την τοποθέτηση αυτόματων υποβρύχιων ναρκών επαφής (IX): Σύμβαση περί βομβαρδισμού από ναυτικές δυνάμεις σε καιρό πολέμου (X): Σύμβαση για την προσαρμογή των αρχών της Σύμβασης της Γενεύης (της 6ης Ιουλίου 1906) στις θαλάσσιες συγκρούσειςΑυτή η σύμβαση επικαιροποίησε τη σύμβαση (ΙΙΙ) του 1899 για να αντικατοπτρίζει τις τροποποιήσεις που έγιναν στη σύμβαση της Γενεύης του 1864. Η Σύμβαση (Χ) επικυρώθηκε από όλα τα μεγάλα κράτη εκτός του Ηνωμένου Βασιλείου. Στη συνέχεια αντικαταστάθηκε από τη Δεύτερη Σύμβαση της Γενεύης.(XI): Σύμβαση σχετικά με ορισμένους περιορισμούς όσον αφορά την άσκηση του δικαιώματος σύλληψης σε θαλάσσιο πόλεμο (XII): Σύμβαση σχετικά με την ίδρυση Διεθνούς Δικαστηρίου ΛαφύρωνΗ σύμβαση αυτή θα καθιέρωνε το Διεθνές Δικαστήριο Λαφύρων για την επίλυση των συγκρουόμενων αξιώσεων σχετικά με τα αιχμαλωτισμένα πλοία κατά τη διάρκεια του πολέμου. Είναι η μόνη σύμβαση που δεν τέθηκε ποτέ σε ισχύ. Έχει επικυρωθεί μόνο από τη Νικαράγουα.(XIII): Σύμβαση σχετικά με τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των ουδέτερων δυνάμεων σε θαλάσσιο πόλεμο (XIV): Δήλωση απαγόρευσης της έκλυσης βλημάτων και εκρηκτικών από αερόσταταΗ δήλωση αυτή επέκτεινε τις διατάξεις της Διακήρυξης (IV, 1) του 1899 ώστε να ολοκληρωθεί στην προγραμματισμένη Τρίτη Ειρηνευτική Συνδιάσκεψη (η οποία δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ). Από τις μεγάλες δυνάμεις, αυτή κυρώθηκε μόνο από την Κίνα, το Ηνωμένο Βασίλειο και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η αντιπροσωπεία της Βραζιλίας ήταν υπό την ηγεσία του Ρούι Μπαρμπόσα, του οποίου οι συνεισφορές θεωρούνται σήμερα από ορισμένους αναλυτές ως ουσιώδεις για την υπεράσπιση της αρχής της ισότητας των εθνών. Η βρετανική αντιπροσωπεία περιελάμβανε τον Σερ Έντουαρντ Φράι, τον Σερ Έρνεστ Σάτοου, τον 11ο Λόρδο Ρέι (Ντόναλντ Τζέιμς Μακέι) και τον Σερ Χένρι Χάουαρντ ως αντιπροσώπους και τον Έιρ Κρόου ως τεχνικό εκπρόσωπο. Η ρωσική αντιπροσωπεία ήταν υπό την ηγεσία του Φρίντριχ Μάρτενς. Η αντιπροσωπεία της Ουρουγουάης ήταν υπό την ηγεσία του Χοσέ Μπατλέ ι Ορντόνιεζ, υπερασπιστή της ιδέας της υποχρεωτικής διαιτησίας. Μαζί με τον Λουί Ρενώ και τον Λεό Μπουρζουά, ο Πωλ Ανρί ντ'Εστουρνέλ ντε Κονστάντ ήταν μέλος της γαλλικής αντιπροσωπείας τόσο το 1899 όσο και το 1907. Αργότερα, το 1909, του απονεμήθηκε το Νόμπελ Ειρήνης για τις προσπάθειές του. Παρόλο που δεν διεξήχθη διαπραγμάτευση στη Χάγη, το Πρωτόκολλο της Γενεύης στις Συμβάσεις της Χάγης θεωρείται προσθήκη στις συμβάσεις. Το Πρωτόκολλο υπογράφηκε στις 17 Ιουνίου 1925 και τέθηκε σε ισχύ στις 8 Φεβρουαρίου 1928, και το μοναδικό του άρθρο απαγορεύει μόνιμα τη χρήση όλων των μορφών χημικού και βιολογικού πολέμου. Το πρωτόκολλο προέκυψε από την αυξανόμενη δημόσια κατακραυγή εναντίον του χημικού πολέμου μετά τη χρήση αερίου μουστάρδας και παρόμοιων μέσων στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τους φόβους ότι ο χημικός και βιολογικός πόλεμος θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε τρομακτικές συνέπειες σε οποιονδήποτε μελλοντικό πόλεμο. Το πρωτόκολλο ενισχύθηκε από τη Σύμβαση για τα Βιολογικά Όπλα (1972) και τη Σύμβαση για τα Χημικά Όπλα (1993). Πολλοί από τους κανόνες που θεσπίστηκαν στις συμβάσεις της Χάγης παραβιάστηκαν στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η γερμανική εισβολή στο Βέλγιο, για παράδειγμα, ήταν παραβίαση της Σύμβασης (III) του 1907, σύμφωνα με την οποία οι εχθροπραξίες δεν πρέπει να ξεκινούν χωρίς ρητή προειδοποίηση. Τα δηλητηριώδη αέρια εισήχθησαν και χρησιμοποιήθηκαν από όλους τις μεγάλες δυνάμεις κατά τη διάρκεια του πολέμου, κατά παράβαση της Διακήρυξης (IV, 2) του 1899 και της Σύμβασης (IV) του 1907, η οποία ρητά απαγόρευσε τη χρήση «δηλητηρίων ή δηλητηριασμένων όπλων».Γράφοντας το 1918, ο Γερμανός ερευνητής του διεθνούς δικαίου και νεοκαντιανός πασιφιστής Βάλτερ Σούκινγκ αποκάλεσε τις συνελεύσεις ως «διεθνή ένωση των διασκέψεων της Χάγης». Ο Σούκινγκ θεώρησε τα συνέδρια της Χάγης ως πυρήνα μιας μελλοντικής διεθνούς ομοσπονδίας που επρόκειτο να συνεδριάζει σε τακτά χρονικά διαστήματα για να διαχειρίζεται τη δικαιοσύνη και να αναπτύσσει διαδικασίες διεθνούς δικαίου για την ειρηνική επίλυση των διαφορών, υποστηρίζοντας ότι «μια συγκεκριμένη πολιτική ένωση των κρατών του κόσμου δημιουργήθηκε με την πρώτη και τη δεύτερη διάσκεψη».Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι δικαστές του στρατιωτικού δικαστηρίου της δίκης των Γερμανών εγκληματιών πολέμου στη Νυρεμβέργη διαπίστωσαν ότι μέχρι το 1939 οι κανόνες της σύμβασης της Χάγης του 1907 αναγνωρίστηκαν από όλα τα πολιτισμένα έθνη και θεωρήθηκαν ως δηλωτικοί των νόμων και τα εθίμων του πολέμου. Σύμφωνα με αυτή τη μεταπολεμική απόφαση, μια χώρα δεν είχε την υποχρέωση να επικυρώσει τη Σύμβαση της Χάγης του 1907 για να δεσμευτεί από αυτή.Αν και το περιεχόμενό τους έχει αντικατασταθεί σε μεγάλο βαθμό από άλλες συνθήκες, οι Συμβάσεις της Χάγης του 1899 και του 1907 εξακολουθούν να αποτελούν σύμβολα της ανάγκης περιορισμού του πολέμου και της σκοπιμότητας αυτού να αποφευχθεί. Από το 2000, η σύμβαση (I) του 1907 για την επίλυση των διεθνών διαφορών στο πλαίσιο του ειρηνικού καθεστώτος επικυρώθηκε από 20 επιπλέον κράτη. Barcroft, Stephen. "The Hague Peace Conference of 1899". Irish Studies in International Affairs 1989, τόμ. 3 τχ. 1, σσ. 55–68. Bettez, David J. "Unfulfilled Initiative: Disarmament Negotiations and the Hague Peace Conferences of 1899 and 1907". RUSI Journal: Royal United Services Institute for Defence Studies, Ιούνιος 1988, τόμ. 133 τχ. 3, σσ. 57–62. Scott, James Brown, επιμ. The Hague Peace Conferences of 1899 and 1907, Vol. 1, The Conferences. (The Johns Hopkins Press 1909). Trueblood, Benjamin Franklin (1914). The two Hague conferences and their results. American Peace Society. Tuchman, Barbara (1996). The Proud Tower. Ballantine Books. ISBN 0345405013. Ειρηνευτικές Συμβάσεις της Χάγης του 1899, Υπουργείο Εξωτερικών της Ολλανδίας Ειρηνευτικές Συμβάσεις της Χάγης του 1907, Υπουργείο Εξωτερικών της Ολλανδίας
Οι Συμβάσεις της Χάγης του 1899 και του 1907 είναι σειρά διεθνών συνθηκών και δηλώσεων που αποτέλεσαν αντικείμενο διαπραγμάτευσης σε δύο διεθνείς ειρηνευτικές διασκέψεις στη Χάγη της Ολλανδίας. Μαζί με τις Συμβάσεις της Γενεύης, οι Συμβάσεις της Χάγης συγκαταλέγονται στις πρώτες επίσημες ανακοινώσεις των νόμων του πολέμου και των εγκλημάτων πολέμου στο σώμα του κοσμικού διεθνούς δικαίου. Μια τρίτη διάσκεψη είχε σχεδιαστεί για το 1914 και αργότερα επαναπρογραμματίστηκε για το 1915, αλλά δεν έλαβε χώρα λόγω της έναρξης του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BC%CE%B2%CE%AC%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A7%CE%AC%CE%B3%CE%B7%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_1899_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CF%84%CE%BF%CF%85_1907
Γκούρα Κορινθίας
Η Γκούρα είναι κτισμένη στις πλαγιές του όρους Κυλλήνη (Ζήρεια) σε υψόμετρο 956 μέτρων στα νοτιοδυτικά της Κορίνθου. Δυτικά του οικισμού βρίσκονται τα Αροάνια και στα νότια εκτείνεται η πεδιάδα του Φενεού. Αν και στην Γκούρα παραδοσιακά δεν ομιλούνταν η αρβανίτικη διάλεκτος, η ονομασία του οικισμού φέρεται να προέρχεται από την ομώνυμη αρβανίτικη λέξη γκούρα που σημαίνει πέτρα και προσδιορίζει τη βραχώδη περιοχή. Σύμφωνα με άλλη εκδοχή το όνομα του χωριού προέρχεται από τη λέξη γούρνα.Η Γκούρα -όπως και άλλα χωριά της ορεινής Κορινθίας- ήταν γνωστή ήδη από την περίοδο της ελληνικής επανάστασης για τις οργανωμένες κομπανίες κτιστών που διέθετε. Κατά το 1853, σύμφωνα με τον λόγιο Ιάκωβο Ρίζο Ραγκαβή, ζούσαν στην Γκούρα 609 κάτοικοι, οι οποίοι ασχολούνταν κυρίως με την καλλιέργεια δημητριακών και την παραγωγή κρασιού. Επίσης στον οικισμό λειτουργούσαν δημοτικό σχολείο β' τάξεως και ειρηνοδικείο. Κατά τα μέσα του 19ου αιώνα, εγκαταστάθηκαν στην Γκούρα ή πολιτογραφήθηκαν ως δημότες της αρκετοί σκηνίτες κτηνοτρόφοι προερχόμενοι από τη Στερεά Ελλάδα και την Ήπειρο, οι οποίοι προστέθηκαν στους προϋπάρχοντες κτηνοτρόφους του χωριού και της ευρύτερης περιοχής. Τον Δεκέμβριο του 1947, στα πλαίσια του Εμφυλίου Πολέμου, δυνάμεις του Δ.Σ. Πελοποννήσου υπό τον Κώστα Μπασακίδη προσέβαλαν ανεπιτυχώς διλοχία του Ελληνικού Στρατού που έδρευε στον οικισμό.Μετά τη δημιουργία του ελληνικού κράτους ακολούθησε μέχρι σήμερα όλες τις διοικητικές μεταβολές της Κορινθίας (υπαγωγή το 1833 στο νομό Αργολιδοκορινθίας, δημιουργία αυτοτελούς νομού Κορινθίας το 1899, εκ νέου ένωση με την Αργολίδα το 1909 και οριστικός διαχωρισμός των δύο περιοχών το 1949). Σε επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης αποτέλεσε από τα μέσα του 19ου αιώνα πρωτεύουσα του δήμου Φενεού. Το 1912 αποτέλεσε κοινότητα, ενώ από το 1997 μέχρι το 2011 ήταν έδρα του ανασυσταθέντος, στα πλαίσια του σχεδίου Καποδίστρια, δήμου Φενεού. Έκτοτε υπάγεται στον καλλικρατικό δήμο Σικυωνίων. Σημαντικά αξιοθέατα της Γκούρας αποτελούν η κεντρική της πλατεία με την πετρόκτιστη εκκλησία της καθώς και τα αρχοντικά των Οικονόμου-Γκούρα, Σαρλή και Μούρτη, που χρονολογούνται από τον 19ο αιώνα. Η πλειοψηφία των κατοίκων της ασχολείται κυρίως με την κτηνοτροφία και δευτερευόντως με τις καλλιέργειες και την παροχή τουριστικών υπηρεσιών. Στην Γκούρα γεννήθηκαν ο τοπικοί οπλαρχηγοί της ελληνικής επανάστασης του 1821 Γεώργιος και Νικόλαος Οικονόμου-Γκούρας, ο ιεράρχης Ιωακείμ Αλεξόπουλος (1873-1959), οι πολιτικοί Ευστάθιος Οικονόμου ή Οικονομόπουλος (πέθανε το 1874), Δημήτριος Ν. Γαλάνης (1899-1973) και Παύλος Οικονόμου - Γκούρας (1897-1991) και ο μουσικός Νίκος Ρέλλιας (1892-1969). Ο Παύλος Οικονόμου-Γκούρας, καταγόμενος από την Γκούρα, ήταν διπλωμάτης. Χρήστος Γ. Κωνσταντινόπουλος, Η μαθητεία στις κομπανίες των χτιστών της Πελοποννήσου, ΙΑΕΝ - Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς, Αθήνα 1987. Κωνσταντίνου Μιχ. Λύρα, Η ποιμενική ζωή της Γκούρας Φενεού, Αθήνα 1989. Κωνσταντίνου Μ. Λύρα, Δήμος Φενεού Κορινθίας (Διοικητικά - Πληθυσμιακά - Ιστορικά και άλλα στοιχεία), Αθήνα 2003. Αντωνίου Μηλιαράκη, Γεωγραφία πολιτική νέα και αρχαία του νομού Αργολίδος και Κορινθίας. Μετά γεωγραφικού πίνακος του νομού, Βιβλιοπωλείον Εστίας, Εν Αθήναις 1886. Ιακώβου Ρ. Ραγκαβή, Τα Ελληνικά, Εν Αθήναις, 1853, τόμος δεύτερος. Μιχαήλ Σταματελάτος - Φωτεινή Βαμβά Σταματελάτου, Γεωγραφικό Λεξικό της Ελλάδας, ΤΑ ΝΕΑ, 2012, Α' τόμος. Φενεάτες Συγγραφείς και εκδότες τοπικών εντύπων - Εκδ. Εταιρεία Κορινθίων Συγγραφέων, Κόρινθος 2013
Η Γκούρα είναι ορεινό χωριό της Πελοποννήσου που διοικητικά υπάγεται στο δήμο Σικυωνίων του νομού Κορινθίας. Σύμφωνα με τα στοιχεία της απογραφής του 2021 στην Γκούρα κατοικούν 233 άτομα.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B1_%CE%9A%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%B8%CE%AF%CE%B1%CF%82
Αρίστανδρος
Κείμενα του Αρίστανδρου μαρτυρούνται από τον Πλίνιο, τον Αρτεμίδωρο, Ωριγένη. Είναι πιθανό πως τα έργα που τού αποδίδονται είναι προϊόντα μιας Αριστανδρικής σχολής μάντεων, καθώς η πατρίδα του Αρίστανδρου, η Τελμησσός της Λυκίας ήταν παροιμιώδης για την αγάπη της στους μάντεις. Berve, Helmut. Das Alexanderreich auf prosopographischer Grundlage, no. 117. F.L. Gattinoni, "L’indovino Aristandro e l’eredità dei Telmessii", in M. Sordi (ed.), La profezia nel mondo antico (Milan 1993), 123-38. ISBN 88-343-0355-5. Grunewalt, William Steven. "A Macedonian Mantis", AncW 5 (1982). Heckel, Waldemar. Who's Who in the Age of Alexander the Great: Prosopography of Alexander's Empire. Blackwell Publishing, 2006. ISBN 1-4051-1210-7 King, Carole J. Alexander and Divination: Dreams, Omens, and Aristander of Telmessus in the Alexander Historians. Unpublished Ph.D. thesis, Brown University, 2004. Nice, Alex. "The reputation of the mantis Aristander", Acta Classica 48 (2005) (in honorem Prof. J.E.A. Atkinson). Plezia, M. "De Aristandri vaticinio", Eos 59 (1971) 227-30. Robinson, C. A. "The Seer Aristander", AJP 50 (1929). Spalding, Tim. "Aristander the Prophet and the Alexander Historians" (Presentation at the 1997 meeting of the Classical Association of the Middle West and South). Wiki Classical Dictionary: Aristander of Telmessus Αρχειοθετήθηκε 2005-07-28 στο Wayback Machine. Pothos.org: Aristander βιογραφία του Marcus Pailing
Ο Αρίστανδρος επίσης Αρίστανδρος ο Τελμησσεύς ήταν μάντης της αρχαιότητας. Ακολούθησε την εκστρατεία του Αλεξάνδρου κατά των Περσών. Γεννήθηκε περί το 380 π.Χ., στη μικρασιατική Τελμησσό της Λυκίας, κοντά στα σύνορα με την Καρία. Ήδη στην αυλή του Φιλίππου το 357/6, ερμήνευσε ορθά ένα όνειρο για την εγκυμοσύνη της Ολυμπιάδας. Παρά το γεγονός ότι σήμερα ορισμένα περιστατικά για τη ζωή του δίπλα στον Αλέξανδρο θεωρούνται μυθεύματα, ο Αρίστανδρος ήταν μορφή που ασκούσε επιρροή κατά τις εκστρατείες του Αλεξάνδρου.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%AF%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%82
Η Πεντάμορφη και το Τέρας (ταινία, 1991)
Η ταινία ξεκινάει με μία μάγισσα που ζητά καταφύγιο σε ένα κάστρο και η οποία ως αντάλλαγμα θα έδινε ένα τριαντάφυλλο, στον νεαρό πρίγκιπα του κάστρου. Όμως, εκείνος, αρνήθηκε. Η γριά μάγισσα, για να τιμωρήσει την αλαζονεία του πρίγκιπα, του κάνει μάγια και τον μετέτρεψε σε ένα άσχημο τέρας. Μαζί με αυτό του έδωσε κι έναν καθρέφτη να βλέπει τι γίνεται έξω από το κάστρο του, αλλά και το τριαντάφυλλο, που εκείνος είχε αρνηθεί να πάρει. Τα μάγια θα έσπαγαν, αν το τέρας κατάφερνε να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Τα πέταλα από το τριαντάφυλλο πέφτανε, με το τελευταίο να πέφτει στα 21 πρώτα του γενέθλια. Αν, λοιπόν, δεν το είχε καταφέρει αυτό, τότε τα μάγια θα κράταγαν για πάντα. Μετά από δέκα χρόνια, μία νεαρή όμορφη, και λάτρης των βιβλίων, κοπέλα, η Μπέλ, δυσανασχετεί από τον τρόπο ζωής του χωριού της και ζητά μία ζωή διαφορετική, πιο ενθουσιώδης. Εξ αιτίας των μη-κομοφορμιστικών της ιδεών, η Μπελ γίνεται αντικείμενο χλεύης από τους συγχωριανούς της, εκτός, φυσικά, από τον πατέρα της, τον βιβλιοθηκάριο, αλλά και τον Γκαστόν, έναν αλαζόνα, μυώδη κυνηγό, ο οποίος θέλει να την κάνει γυναίκα του, τον οποίον, όμως, εκείνη απορρίπτει συνεχώς. Ο Μορίς (πατέρας της Μπελ) και το άλογο του, ο Φιλίπ, χάνονται στο δάσος, καθώς ο Μορίς πήγαινε να παρουσιάσει τη νέα του ευρεσιτεχνία. Ενόσω είναι χαμένοι, δέχονται επίθεση από μία αγέλη λύκων, και ο δρόμος τους οδηγεί στο κατώφλι του κάστρου, όπου ζούσε το Τέρας. Μπαίνοντας στο κάστρο για να ζητήσει καταφύγιο, συναντά τον Λουμιέρ (ένα κηροπήγιο), τον Κόγκσγουορθ (ένα ρολόι), την κυρία Ποτς την τσαγιέρα, και τον Τσιπ τον γιο της (που είχε τη μορφή φλιτζανιού). Το Τέρας αντιλαμβάνεται τον Μορίς, και αρνείται να του προσφέρει καταφύγιο, και τον φυλακίζει. Ο Φίλιπ, μετά από όλα αυτά, τρέχει να ειδοποιήσει την Μπελ, κι εκείνη βρίσκει τον πατέρα της, στο κάστρο και προτείνει στο Τέρας να πάρει αυτή στη θέση του, παρά τις διαφωνίες του πατέρα της, ο οποίος θα γυρίσει στο χωριό να ζητήσει βοήθεια, αλλά κανείς δεν θα τον πιστέψει ότι υπάρχει ένα τέρας στο κάστρο. Το Τέρας έγινε σκυθρωπός, καθώς η Μπελ αρνήθηκε να τον συντροφεύσει στο βραδινό γεύμα. Έτσι, ο Λουμιέρ της έδωσε φαγητό αργότερα. Κατόπιν, ο Λουμιέρ και ο Κόγκσγουορθ την ξεναγούσαν στο κάστρο, όμως εκείνη του ξέφυγε και πήγε στην απαγορευμένη Δυτική Πτέρυγα. Το Τέρας έγινε έξαλλο που εκείνη μπήκε εκεί, κι εκείνη άρχισε να τρέχει στο δάσος, όπου μία αγέλη λύκων πήγε να της επιτεθεί, όμως το Τέρας την έσωσε και τραυματίστηκε. Η Μπελ τότε τον ευχαρίστησε που της έσωσε τη ζωή. Ενώ εκείνη του περιποιούνταν την πληγή του, άρχισαν να τρέφουν ο ένας αισθήματα για τον άλλον, με αποκορύφωμα, όταν το Τέρας της έδειξε μια τεράστια βιβλιοθήκη που είχε στο κάστρο. Κι ενώ οι δύο τους είχαν αναπτύξει ένα δέσιμο, ο Γκαστόν πληρώνει τον κύριο Ντ'Αρκ να στείλει τον Μορίς στο ψυχιατρείο, αν η Μπελ αρνιόταν εκ νέου την πρόταση γάμου. Ενώ η Μπελ και το Τέρας είχαν ένα ρομαντικό δείπνο, εκείνη του αποκαλύπτει ότι της λείπει ο πατέρας της. Τότε το Τέρας της δίνει εκείνον τον μαγικό καθρέφτη για να τον δει μέσω αυτού. Κι εκείνη βλέπει τον πατέρα της, χαμένο μες στο δάσος, προσπαθώντας να τη βρει και να τη σώσει. Το Τέρας τότε την αφήνει ελεύθερη να πάει να βρει τον πατέρα της, δίνοντάς της και τον καθρέφτη για να τον θυμάται. Κι ενώ ο Γκαστόν ήταν έτοιμος να κλείσει στο ψυχιατρείο τον Μορίς, η Μπελ δείχνει στους χωρικούς το Τέρας μέσω του καθρέφτη, ώστε να πειστούν ότι το τέρας είναι αληθινό. Ο Γκαστόν, που αντιλήφθηκε τα αισθήματα της Μπελ για το τέρας, έπεισε τους χωρικούς ότι πρόκειται για ένα ανθρωποφάγο τέρας και τους οδηγεί στο κάστρο του, για να το εξοντώσουν. Ο Τσιπ, που είχε κρυφτεί στις αποσκευές της Μπελ, βοηθά εκείνη και τον πατέρα της να μπουν ξανά στο κάστρο. Παράλληλα, ο Γκαστόν πολεμούσε το Τέρας, ενώ οι υπηρέτες είχαν απωθήσει τους μαινόμενους χωρικούς. Το Τέρας, όμως, δεν είχε πλέον διάθεση για να απαντήσει στα χτυπήματα του Γκαστόν, πράγμα που άλλαξε μόλις είδε την Μπελ. Κερδίζοντάς τον στη μάχη, του χαρίζει τη ζωή, κι ενώ πήγε να ενωθεί ξανά με την Μπελ, ο Γκαστον του δίνει ένα καίριο χτύπημα και τον σκοτώνει, όμως χάνει την ισορροπία του και πέφτει από τη σκεπή του κάστρου και πεθαίνει. Η Μπελ τότε παραδέχεται ότι τον αγαπάει, πριν πέσει το τελευταίο πέταλο του τριαντάφυλλου. Με αυτόν τον τρόπο τα μάγια λύθηκαν, το Τέρας ζωντάνεψε και έγινε ξανά ένας όμορφος πρίγκιπας, ενώ μαζί με το Τέρας και οι υπηρέτες έγιναν ξανά άνθρωποι, και το κάστρο απέκτησε ξανά τη δόξα που είχε κάποτε. Η ταινία τελειώνει, στην αίθουσα χορού του κάστρου, με τον πρίγκιπα και την Μπελ να χορεύουν και όλοι να τους παρακολουθούν χαρούμενοι. Πέιτζ Ο'Χάρα (στη μεταγλώττιση η Κρίστη Στασινοπούλου) ως Μπελ – Μία όμορφη κοπέλα που αγαπά τα βιβλία και ψάχνει μια άλλη ζωή αντί αυτής της ανιαρής που προσφέρεται στο χωριό, όπου ζει. Ενώ παίρνει και τη θέση του φυλακισμένου πατέρα της στο κάστρο του Τέρατος, και βοηθά να σπάσουν τα μάγια. Οι σκηνοθέτες θέλανε η Μπελ να μην «γνωρίζει» την ομορφιά της, απλώς να είναι λίγο «περίεργη». Ο Γουάις, θυμάται στο κάστινγκ διανομής, πως την επέλεξε για τη μοναδική της φωνή, αλλά κι επειδή είχε «κάτι από την Τζούντι Γκάρλαντ», βάσει της οποίας και σχεδιάστηκε ο χαρακτήρας. Ο Τζέιμς Μπάξτερ και ο Μαρκ Χεν ήταν οι επικεφαλής του animation της Μπελ. Ρόμπι Μπένσον (στη μεταγλώττιση ο Γιάννης Παλαμίδας) ως το Τέρας – Ένας νεαρός πρίγκιπας, που μεταμορφώνεται σε τέρας, από μία μάγισσα, εξ αιτίας της αλαζονείας του. Έχει κέρατα και κεφάλι αμερικανικού βίσονα, χέρια και σώμα αρκούδας, αυτιά ελαφιού, φρύδια γορίλα, χαίτη, δόντια και σαγόνια λιονταριού, χαυλιόδοντες αγριογούρουνου, και πόδια, ουρά λύκου. Ο Κρις Σάντερς, ένας από τους καλλιτέχνες του storyboard, αρχικά είχε σκεφτεί να έχει στοιχεία εντόμων, ψαριών και πουλιών, πριν προσεγγίσει το τελικό στάδιο. Γκλεν Κιν, επικεφαλής του animator για το Τέρας, πήρε ιδέες για τη μορφή του τέρατος, με το να πηγαίνει σε ζωολογικούς κήπους και να μελετά τα ζώα, στα οποία ήταν βασισμένο το Τέρας. Ο Μπένσον, σχολίασε τον χαρακτήρα του, λέγοντας ότι «υπάρχει μία οργή και ένα βάσανο στον αυτόν τον χαρακτήρα, ρόλο που δεν τον έχει παίξει ποτέ». Οι σκηνοθέτες σημειώνουν ότι «μέσα από τη βραχνή φωνή του Μπένσον, μπορούσες να δεις τον νεαρό πρίγκιπα κάτω από τη γούνα [του Τέρατος]». Ρίτσαρντ Γουάιτ (στη μεταγλώττιση ο Γιάννης Βασιλάκης) ως Γκαστόν – Ένας ματαιόδοξος κυνηγός, ο οποίος προσπαθεί να νυμφευθεί την Μπελ, που δεν θα αφήσει κανέναν άλλον να της «κατακτήσει» την καρδιά. Ο Γκαστόν είναι επηρμένος, και ο κακός, επίσης, της ταινίας. Ο Τζόφρι Κάτζενμπεργκ είχε πείσει τον Αντρέας Τζέντα, επικεφαλής του animaton του Γκαστόν, να τον παρουσιάσει ως όμορφο, εν αντιθέσει των υπόλοιπων κακών της Disney, πράγμα που ήταν δύσκολο, καταρχήν, να πετύχει. Στην αρχή ο Γκαστόν, απεικονίζεται ως ένας απλά νάρκισσος, έως ότου, οδηγεί τους χωρικούς στο κάστρου του Τέρατος, για να το σκοτώσουν. Τζέρι Όρμπακ (στη μεταγλώττιση ο Γιώργος Μάζης) ως Λουμιέρ – Ένας καλόκαρδος, αλλά επαναστατικός αρχισερβιτόρος του κάστρου του Τέρατος, ο οποίος είχε μεταμορφωθεί σε κηροπήγιο. Συνήθειο του να αμελεί βασικούς κανόνες, με το Τέρας πολλές φορές να τον επιπλήττει, αλλά παράλληλα και να τον συμβουλεύεται. Εμφανίζεται να κάνει φλερτ με το Φτερό ξεσκονίσματος, αλλά αμέσως συμπαθεί την Μπελ. Μία από τις αστείες σκηνές της ταινίας είναι όταν ο Λουμιέρ καίει τον Κόγκσγουορθ. Ο επικεφαλής του animator του Λουμιέρ ήταν ο Νικ Ρανιέρι. Ντέιβιντ Όγκντεν Στιρς (στη μεταγλώττιση ο Κώστας Τριανταφυλλόπουλος) ως Κόγκσγουορθ – Ο μπάτλερ του κάστρου και καλύτερος φίλος του Λουμιέρ, μεταμορφωμένος σε ρολόι. Είναι άκρως πιστός στο Τέρας, και πολλές φορές προσπαθεί να σώσει τον εαυτό του για να μην αποκτήσει προβλήματα, ενώ σε πολλές περιπτώσεις υπάρχουν τριβές ανάμεσα σε αυτόν και τον Λουμιέρ. Ο επικεφαλής του animaton του χαρακτήρα ήταν ο Γουίλ Φιν. Ο Στιρς επίσης κάνει την αφήγηση στην αρχή της ταινίας. Άντζελα Λάνσμπερι (στη μεταγλώττιση η Χρυσούλα Διαβάτη) ως κυρία Ποτς – Η μαγείρισσα του κάστρου, η οποία μεταμορφώνεται σε τσαγιέρα και η οποία αντιμετωπίζει την Μπελ με μητρότητα. Οι δημιουργοί είχαν σκεφτεί διάφορα ονόματα για αυτόν τον χαρακτήρα, όπως «Mrs. Chamomile», όμως ο Άσμαν, πρότεινε να χρησιμοποιηθεί κάτι απλό και καθημερινό. Ο Ντέιβιντ Προύκσμα ήταν ο επικεφαλής του animation της. Μπράντλεϊ Πιρς(στη μεταγλώττιση ο Γιώργος Μανωλάς) ως Τσιπ – Ένα φλιτζανάκι, και γιος της Ποτς. Αρχικά, υπήρξε πρόθεση ο χαρακτήρας να λέει μόνο μερικές λέξεις, αλλά οι σκηνοθέτες μείναν έκπληκτοι με την ερμηνεία του Πιρς και ο χαρακτήρας επεκτάθηκε σημαντικά. Ο Προύκσμα ήταν επικεφαλής του animation και σε αυτόν τον χαρακτήρα. Ρεξ Έβερχαρτ (στη μεταγλώττιση ο Σπύρος Κωνσταντόπουλος) ως Μορίς – Ο πατέρας εφευρέτης της Μπελ, τον οποίον οι χωρικού τον θεωρούν παράφρονα. Εκείνος όμως είναι πιστός στα πιστεύω της κόρης του και μία μέρα θα γίνει διάσημος. Ο Ρούμπεν Ακίνο ήταν επικεφαλής του animation του χαρακτήρα. Τζέσε Κόρτι (στη μεταγλώττιση ο Γιάννης Καλατζόπουλος) ως ΛεΦού – Ο πιστός και αφελής φίλος του Γκαστόν, ο οποίος τον κακομεταχειρίζεται πολλάκις. Επικεφαλής animation του χαρακτήρα ήταν ο Κρις Γουάλ. Χαλ Σμιθ ως Φιλιπ – Το άλογο της Μπελ, το οποίο ειδοποιεί την Μπελ ότι ο πατέρας της κινδυνεύει. Επικεφαλής animation του χαρακτήρα ήταν ο Ρας Έντμοντς. Τζο Αν Γουόρλι (στη μεταγλώττιση η Ελένη Δακορώνια) ως Γκαρνταρόμπα – Η αυθεντία της μόδας στο κάστρο και πρώην τραγουδίστρια της όπερας, η οποία μεταμορφώθηκε σε γκαρνταρόμπα. Ο χαρακτήρας εισήχθη από τον Σου Σ. Νίκολς. Επίσης, είναι ο μόνος χαρακτήρας από τους βασικούς που αφού λυθούν τα μάγια υπάρχει εικόνα για την ανθρώπινη μορφή της, στη μεταφορά της ταινίας στο θέατρο. Ο Τόνι Ανσέλμο είναι ο επικεφαλής animation του χαρακτήρα. Μέρι Κέι Μπέργκμαν και Καθ Σούσι ως Bimbettes – Τρεις κοπέλες που αγαπούν τον Γκαστόν και τον ακολουθούν. Μπράιαν Κάμμινγκς ως Κουζίνα – Ο σεφ του κάστρου που μεταμορφώθηκε σε κουζίνα. Άλβιν Έπσταϊν ως Βιβλιοθηκάριος – Ο βιβλιοθηκάριος στο χωριό της Μπελ. Τόνι Τζέι ως κύριος Ντ'Αρκ – Ένας σαδιστικός φύλακας του ασύλου, που σκοπεύουν να κλείσουν τον Μορίς εκεί πέρα. Άλεκ Μέρφι ως Φούρναρης – Ο φούρναρης στο χωριό που ζει η Μπελ. Κίμι Ρόμπερτσον ως Φτερό – Μια υπηρέτρια και αγαπημένη του Λουμιέρ που μεταμορφώθηκε σε φτερό ξεσκονίσματος. Στην ταινία παραμένει ανώνυμος ο χαρακτήρας, αλλά στη θεατρική διασκευή, της δίνεται το όνομα Μπεμπέτ και το 1998 το όνομα Φιφί, στην ταινία Η Πεντάμορφη και το Τέρας 3: Ο μαγικός κόσμος της Μπελ. Φρανκ Γουέλκερ ως Σκαμπό – Ο σκύλος του κάστρου που μεταμορφώθηκε σε σκαμπό ποδιών. Μετά την επιτυχία της ταινίας Η Χιονάτη και οι επτά νάνοι (1937), ο Ουώλτ Ντίσνεϋ αναζητούσε κι άλλες ιστορίες να της διασκευάσει σε ταινία, με το Η Πεντάμορφη και το Τέρας, να είναι μεταξύ αυτών. Προσπαθούσε να εξελίξει αυτή την ιδέα του και να γίνει ταινία το έργο μεταξύ των δεκαετιών 1930 και 1950, αλλά η ιδέα εγκαταλείφθηκε εντελώς, καθώς «αποδείχθηκε ότι είναι πρόκληση» για την ομάδα συγγραφής. Ο Πίτερ Μ. Νίκολς δήλωσε ότι ο Ντίσνεϋ ίσως αργότερα να αποθαρρύνθηκε από την ταινία του Ζαν Κοκτώ, βασισμένη στο έργο.Δεκαετίες αργότερα, κατά τη διάρκεια της παραγωγής του Ποιος παγίδεψε τον Ρότζερ Ράμπιτ;, το 1987, η Disney αναβίωσε το πρότζεκτ «Η Πεντάμορφη και το Τέρας» για το στούντιο που είχε στο Λονδίνο, το οποίο δούλευε για το Ποιος παγίδεψε τον Ρότζερ Ράμπιτ;. Ο Ρίτσαρντ Ουίλιαμς, που ήδη είχε σκηνοθετήσει εν μέρει το φιλμ, προσεγγίσθηκε για να αναλάβει και τη σκηνοθεσία της Πεντάμορφης, όμως εκείνος αρνήθηκε γιατί είχε σκοπό να συνεχίσει ένα άλλο πρότζεκτ του, το The Thief and the Cobbler. Σε αυτό το σημείο, ο Ουίλιαμς, σύστησε έναν συνάδελφό του, έναν Άγγλο σκηνοθέτη κινουμένων σχεδίων, τον Ρίτσραντ Πέρντουμ και το πρότζεκτ άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά, υπό τη διεύθυνση του Ντον Χαν, αρχικά, ως μία μη- μιούζικαλ έκδοση της Πεντάμορφης, τοποθετημένη στον 19ο αιώνα, στη Γαλλία. Κατ' εντολή του Διευθύνοντα Συμβούλου της Disney, Η Πεντάμορφη και το Τέρας, θα ήταν η πρώτη ταινία κινουμένων σχεδίων της εταιρείας που θα έχει σεναριογράφο. Αυτό δεν ήταν κάτι συνηθισμένο για ταινία κινουμένων σχεδίων, καθόσον, έως τότε, την εξέλιξη της ιστορίας την ανέλαβε η storyboard ομάδα. Η Λίντα Γούλβερτον έγραψε το σενάριο, πριν ξεκινήσει το storyboarding, αλλά παράλληλα υπήρξε συνεργασία με τη σεναριογράφο και την ομάδα. Βλέποντας το αρχικό storyboard, το 1898, ο Τζέφρι Κάτζενμπεργκ, διευθυντής της Walt Disney Studios, διέταξε να αρχίσει η δουλειά από το μηδέν. Μερικούς μήνες μετά τη νέα αρχή, ο Πέρντουμ παραιτήθηκε από το πόστο του σκηνοθέτη. Το στούντιο, τότε, πλησίασε για αντικαταστάτες του, τον Ρον Κλέμεντς και τον Τζον Μάσκερ, όμως απέρριψαν την πρόταση, λέγοντας ότι ήταν κουρασμένοι, καθότι μόλις είχαν τελειώσει τη σκηνοθεσία της επιτυχημένες ταινίας Η Μικρή Γοργόνα. Η εταιρεία κατόπιν έδωσε τη σκηνοθεσία στους Κερκ Γουάις και Γκάρι Τρούσντεϊλ, η οποία θα ήταν η πρώτη τους σε μεγάλου μήκους ταινία. Ο Γουάις και Τρούσντεϊλ είχαν σκηνοθετήσει προηγουμένως τμήμα του Cranium Command, ένα μικρό φιλμ για τα θεματικά πάρκα της Disney. Επιπλέον, ο Κάτζενμπεργκ, ζήτησε από τους Χάουαρντ Άσμαν και Άλαν Μένκεν, να αναλάβουν τη μουσική της ταινίας, οι οποίοι είχαν γράψει και τη μουσική της Μικρής Γοργόνας, και να την κάνουν σε στυλ Μπρόντγουεϊ μιούζικαλ. Ο Άσμαν, ο οποίος εκείνη την περίοδο έμαθε ότι η κατάσταση της υγείας του είναι σοβαρή λόγω του AIDS, δούλευε σε ένα άλλο αγαπημένο του πρότζεκτ για την Disney, το Αλαντίν, και δέχτηκε σχεδόν απρόθυμα να ενταχθεί στην παραγωγή. Έτσι, για να διευκολυνθεί ο Άσμαν, η προ-παραγωγή της Πεντάμορφης, δεν έγινε στο Λονδίνο, αλλά στο ξενοδοχείο Residence Inn, στη Νέα Υόρκη, ώστε να είναι κοντά στον τόπο διαμονής του. Εκεί ο Άσμαν και ο Μένκεν, συναντήθηκαν με τους Χαν, Τρούσντεϊλ, Γουάις και Γούλβερτον, ώστε να συζητήσουν για το νέο σενάριο. Αφού το αρχικό σενάριο είχε μόνο δύο πρωτεύοντες χαρακτήρες, οι σκηνοθέτες τους ενίσχυσαν και πρόσθεσαν και νέους χαρακτήρες σε μορφή οικιακών αντικειμένων, τα οποία «προσδίδουν ζεστασιά και χιούμορ, σε μία λυπητερή ιστορία», τα οποία καθοδηγούν επίσης και τους θεατές κατά τη διάρκεια της ταινίας, επίσης, προστέθηκε κι ένας «κανονικός κακός» (villain), ο Γκαστόν.Αυτές οι ιδέες ήταν κατά κάποιον τρόπο κοντά στα στοιχεία που δημιούργησαν τη γαλλική έκδοση της ιστορίας, το 1946, τα οποία έδειχναν τον Γκαστόν ως έναν βλακώδη γαμπρό, όπως επίσης και άψυχα πράγματα που ζωντάνευαν στο κάστρο του Τέρατος. Ωστόσο, στα κινούμενα αντικείμενα της Disney, δόθηκαν σαφή στοιχεία προσωπικότητας. Στις αρχές του 1990, ο Κάτζενμπεργκ ενέκρινε το αναθεωρημένο σενάριο και το storyboard ξεκίνησε. Η παραγωγή έστελνε τους storyboard καλλιτέχνες στη Νέα Υόρκη, ώστε να εγκριθεί από τον Άσμαν το storyboard και μετά τους γύρναγε στην Καλιφόρνια, χωρίς όμως να ξέρουν γιατί γινόταν αυτό. Η Disney σκεφτόταν αρχικά την Τζόντι Μπένσον για τον ρόλο της Μπελ, η οποία είχε δώσει τη φωνή της προηγουμένως και στη Μικρή Γοργόνα. Όμως, τελικά, αποφάσισαν να δώσουν τον ρόλο στην Πέιτζ Ο'Χάρα, ηθοποιό και τραγουδίστρια στο Μπρόντγουεϊ, η οποία θα είχε μία «πιο γυναικεία, παρά κοριτσίστικη φωνή». Σύμφωνα με τον Κερκ Γουάις, η Ο'Χάρα πήρε τον ρόλο επειδή «είχε μοναδική ποιότητα και έναν τόνο, ο οποίος θα την έκανε ξεχωριστή», θυμίζοντάς του, την Αμερικανίδα ηθοποιό Τζούντι Γκάρλαντ. Η Ο'Χάρα, που είχε διαβάσει σχετικά με την ταινία στη New York Times, διαγωνίσθηκε με 500 άλλες επίδοξες για τον ρόλο, και η οποία τελικά πίστεψε ότι συμπεριλήφθηκε στο κάστινγκ, μετά το έργο της στο Show Boat, με τον στιχουργό Άσμαν να μένει έκπληκτος από την ερμηνεία της και τελικά να την επιλέγει. Η παραγωγή της Πεντάμορφης ολοκληρώθηκε σε μικρό χρονικό διάστημα, μόλις δύο ετών, σε αντίθεση με άλλες παραγωγές της εταιρείας που διαρκούσαν, παραδοσιακά, τέσσερα χρόνια. Αυτό ευθύνεται επειδή ξοδεύτηκε χρόνος για την υλοποίηση της έκδοσης του Πέρντουμ. Το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής της ταινίας έγινε στο Feature Animation studio, εγκατάσταση που βρίσκεται στο Γλέντεϊλ της Καλιφόρνια. Μία μικρότερη ομάδα στο Disney-MGM Studios των θεματικών πάρκων, στο Λέικ Μπουένα Βίστα, της Φλόριντα, βοήθησε την ομάδα της Καλιφόρνια, σε αρκετές σκηνές, και ειδικότερα στη «Be Our Guest».Η Πεντάμορφη και το Τέρας ήταν η δεύτερη ταινία, μετά το Μπερνάρ και Μπιάνκα: Περιπέτειες στην Άκρη της Γης, που η παραγωγή έγινε με CAPS (Computer Animation Production System), δηλαδή με ψηφιακή επεξεργασία, η οποία έγινε από την Pixar για την Disney. Το λογισμικό επέτρεψε τη χρήση μεγάλης γκάμας χρωμάτων, όπως επίσης και την ελαφριά απόχρωση και χρωμάτωση των χαρακτήρων, τεχνικές χαμένες όταν η Disney εγκατέλειψε το μελάνωμα με το χέρι για την ξηρογραφία, στα μέσα της δεκαετίας του 1950. Το CAPS, ωστόσο, επέτρεπε στην ομάδα της παραγωγής να προσομοιώσει πολλά εφέ, όπως για παράδειγμα, τοποθετώντας τους χαρακτήρες κάπου, το πίσω μέρος της εικόνας θα μπορούσε να κινείται μπροστά ή πίσω, από την κάμερα, δίνοντας την ψευδαίσθηση του βάθους, πετυχαίνοντας και την αλλαγή εστίασης της κάθε εικόνας.Επιπλέον, το CAPS επιτρέπει ευκολότερα τον συνδυασμό εικόνων που σχεδιάστηκαν με το χέρι, αλλά και σχεδίων που έγιναν μέσω ηλεκτρονικού υπολογιστή, το οποίο πρώτα γινόταν με κανονικό σχέδιο στο χέρι, κατόπιν το φωτοτυπούσαν και το χρωμάτιζαν παραδοσιακά. Αυτή η τεχνική χρησιμοποιήθηκε εκπληκτικά κατά τη διάρκεια της σκηνής που οι ήρωες χορεύουν βαλς, με την αίθουσα χορού να έχει δημιουργηθεί από ηλεκτρονικό υπολογιστή και με την κάμερα να κινείται τριγύρω του, δίνοντας την προσομοίωση ενός τρισδιάστατου χώρου. Οι σκηνοθέτες, καταρχήν, αποφάσισαν ότι θα κάνουν όλο το έργο με τον παραδοσιακό τρόπο, χωρίς τη χρήση ηλεκτρονικού υπολογιστή, όμως αργότερα, που μιας κι η τεχνολογία βελτιώθηκε, αποφάσισαν ότι μπορεί να τη χρησιμοποιήσουν στη σκηνή της αίθουσας χορού. Αφού στέφθηκε με επιτυχία η συγκεκριμένη σκηνή, η εταιρεία αποφάσισε να επενδύσει κι άλλο στο computer animation. Ο Άσμαν και ο Μένκεν έγραψαν το soundtrack της ταινίας, ξεκινώντας το με το στυλ οπερέτας κομμάτι «Belle». Μερικά ακόμα τραγούδια του soundtrack ήταν το Be Our Guest, (το οποίο κανονικά προοριζόταν για την πρώτη επίσκεψη του Μορίς στο κάστρο, όντας ο πρώτος καλεσμένος μετά από δεκαετίες), το Gaston, ένα τραγούδι που το ερμηνεύει ο «κακός», το Human Again, ένα ερωτικό τραγούδι, το οποίο επικεντρώνεται στο πώς βλέπουν τα αντικείμενα την Πεντάμορφη και το Τέρας να αναπτύσσουν δεσμούς αγάπης, την ερωτική μπαλάντα Beauty and the Beast, καθώς και το κλιμακωτό τραγούδι The Mob Song. Η παραγωγή ξεκίνησε στο Μπέρμπανκ, ενώ η φωνή και η μουσική γράφτηκαν στη Νέα Υόρκη. Τα τραγούδια της ταινίας ως επί το πλείστον γράφτηκαν με ζωντανή ορχήστρα, με το κάστινγκ να τραγουδά ταυτόχρονα, και όχι ξεχωριστά, με σκοπό τα τραγούδια να σφύζουν από τη ζωντάνια που επιθυμούσαν οι σκηνοθέτες και οι τραγουδοποιοί.Κατά τη διάρκεια της παραγωγής, έγιναν πολλές αλλαγές στη δομή της ταινίας, γεγονός που έφερε ως αποτέλεσμα και αλλαγές στους σκοπούς των τραγουδιών. Μετά την ετοιμασία της σκηνής του τραγουδιού Be Our Guest, ο story-arist Μπρους Γούντσαϊντ, πρότεινε πως θα ήταν καλύτερο το τραγούδι, τα αντικείμενα, να το τραγουδούν στην Belle και όχι στον πατέρα της. Ο Γουάις και ο Τρούσντεϊλ συμφώνησαν και η σκηνή επεξεργάστηκε, με σκοπό ο Μορίς να αντικατασταθεί από την Belle. Το κομμάτι τίτλων, κατά τη διάρκεια της παραγωγής, ήταν αβέβαιο αν και πώς θα χρησιμοποιηθεί. Αρχικά, το τραγούδι είχε κάποιους ροκ προσδιορισμούς, όμως αλλάχτηκε σε μία αργή και ερωτική μπαλάντα. Ο Άσμαν και ο Μένκεν, ζήτησαν από την Άντζελα Λάνσμπερι να ερμηνεύσει το κομμάτι, όμως εκείνη αρνήθηκε, πιστεύοντας ότι η φωνή της δεν ήταν κατάλληλη για τη μελωδία. Όταν αυτή εξέφρασε τους δισταγμούς της, τότε Ο Μένκεν και ο Άσμαν της ζήτησαν να το δοκιμάσει τουλάχιστον μία φορά, όπως εκείνη θέλει. Η ερμηνεία της συγκίνησε τους παρευρίσκοντες στο στούντιο και με μία μόνο δοκιμή, το ερμήνευσε πάρα πολύ καλά. Η εν λόγω έκδοση του κομματιού, κέρδισε Όσκαρ Καλύτερου Πρωτότυπου Τραγουδιού. Το Human Again τελικά δεν συμπεριλήφθηκε στην ταινία, καθώς οι στίχοι του προκαλούσαν προβλήματα στην ιστορία και τον χρόνο της. Έτσι, για να αντικατασταθεί το συγκεκριμένο τραγούδι, οι Μένκεν και Άσμαν έγραψαν το Something There, στο οποίο η Πεντάμορφη και το Τέρας, τραγουδούν για τον δεσμό που σιγά σιγά αναπτύσσουν μεταξύ τους.Ο Μένκεν αργότερα θα χρησιμοποιήσει το Human Again στη μεταφορά του Μπρόντγουεϊ, το 1994, ενώ και το 2002, σε μία Special Edition της ταινίας, σε μία νέα σκηνή, ακούγεται και το εν λόγω κομμάτι. Ο Άσμαν, που απεβίωσε από επιπλοκές του AIDS, σε ηλικία 40 ετών, δεν είδε ποτέ την ταινία ολοκληρωμένη, παρά μόνο ένα ανολοκλήρωτο φορμάτ της. Η δουλειά του Άσμαν, στην ταινία Αλαντίν (1992), ολοκληρώθηκε από τον Τιμ Ράις. Λίγες μέρες πριν τον θάνατό του, μέλη της παραγωγής τον επισκέφτηκαν, με τον Ντον Χαν να λέει: «η ταινία θα γίνει μία μεγάλη επιτυχία. Ποιος να το πίστευε;», με τον Άσμαν, να απαντάει: «Εγώ». Στη μνήμη του, στους τίτλους τέλους της ταινίας προστέθηκαν τα εξής: «Στον φίλο μας, Χάουαρντ, που έδωσε φωνή σε μία γοργόνα, και ψυχή σε ένα τέρας. Θα είμαστε για πάντα ευγνώμονες. Χάουαρντ Άσμαν: 1950-1991».Μία πιο ποπ έκδοση του Beauty and the Beast, ερμηνεύθηκε από τη Σελίν Ντιόν και τον Πίμπο Μπρύσον, η οποία κυκλοφόρησε ως διαφημιστικό single από το soundtrack της ταινίας, συνοδευόμενο κι από video clip. Η εν λόγω έκδοση έγινε μεγάλη επιτυχία και έγινε παγκόσμιο hit, το οποίο εισήλθε σε πολλά charts ανά τον κόσμο. Το τραγούδι αυτό, έγινε το δεύτερο της Ντιόν που βρέθηκε στη δεκάδα των αμερικανικών Billboard Hot 100, καθώς έφτασε έως το νούμερο 9. Στο Billboard Hot Adult Contemporary έφτασε στο νούμερο 3. Στον Καναδά έφτασε στο νούμερο 2. Εκτός Βορείου Αμερικής, το κομμάτι βρέθηκε στην πρώτη δεκάδα της Νέας Ζηλανδίας και του Ηνωμένου Βασιλείου, ενώ στην πρώτη εικοσάδα έφτασα στην Αυστραλία, στην Ολλανδία και στην Ιρλανδία. Το τραγούδι πούλησε πάνω από ένα εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως. Η συγκεκριμένη έκδοση υπήρξε υποψήφια για Record of the Year και Song of the Year στα Grammy, ενώ τελικά κέρδισε το βραβείο Best Pop Duo/Group Vocal Performance. Για πρώτη φορά για τη The Walt Disney Company, μία ημιτελής έκδοση της ταινίας παρουσιάστηκε στις 29 Σεπτεμβρίου του 1991, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Νέας Υόρκης. Το animation είχε ολοκληρωθεί λίγο λιγότερο από το 70%, ενώ αλλαγές έγιναν και στο storyboard, ώστε να αντικατασταθεί το εναπομείναν 30%. Επιπλέον και ορισμένα μέρη της ταινίας που είχαν ολοκληρωθεί, επανήλθαν σε προηγούμενα στάδια. Κατά το τέλος της παρουσίασης, το φιλμ δέχτηκε ένα δεκάλεπτο χειροκρότημα από το κοινό του Φεστιβάλ. Η ολοκληρωμένη έκδοση της ταινίας παρουσιάστηκε το 1992 και στο Φεστιβάλ Καννών. Η επίσημη πρεμιέρα ωστόσο του τελειωμένου φιλμ έγινε στο El Capitan Theatre, στο Χόλιγουντ, στις 13 Νοεμβρίου του 1991 και στις 22 Νοεμβρίου (του ίδιους έτους), ξεκίνησε και η διανομή της στις κινηματογραφικές αίθουσες από τη Walt Disney Pictures. Η ταινία επανήλθε σε βελτιωμένη ποιότητα και επανακυκλοφόρησε σε αίθουσες IMAX την Πρωτοχρονιά του 2002, με μια πρόσθετη μουσική σκηνή. Για αυτή την εκδοχή της ταινίας, η εικονογράφηση επεξεργάστηκε και μια νέα σκηνή με το κομμένο τραγούδι «Human Again» προστέθηκε στη δεύτερη πράξη της ταινίας, ενώ μια ψηφιακή επεξεργασία από τα αρχεία της αυθεντικής CAPS παραγωγής χρησιμοποιήθηκε για να φτιαχτεί εικόνα υψηλής ευκρίνειας σε αρνητικό φιλμ.Μια έκδοση όπου μπορούσες να τραγουδήσεις μαζί με τους ήρωες, παρουσιασμένη από την Τζόρντιν Σπαρκς, κυκλοφόρησε σε επιλεγμένες αίθουσες στις 29 Σεπτεμβρίου και 2 Οκτωβρίου του 2010. Πριν την προβολή της ταινίας, η Σπαρκς παρουσίασε μια αποκλειστική ματιά από τα παρασκήνια του πώς έγινε η επεξεργασία της νέας έκδοσης αλλά και από τα γυρίσματα του νέου μουσικού της βίντεο. Υπήρχε επίσης σχολιασμός από τον παραγωγό Ντον Χαν, συνεντεύξεις με τους ηθοποιούς και μια ματιά του πώς δημιουργήθηκε η εικονογράφηση.Μια 3D εκδοχή της ταινίας, η δεύτερη μιας ταινίας κινουμένων σχεδίων που έγινε αρχικά με τον παραδοσιακό τρόπο, είχε προγραμματιστεί αρχικά να κυκλοφορήσει στις αίθουσες των ΗΠΑ στις 12 Φεβρουαρίου 2010, αλλά αναβλήθηκε. Στις 25 Αυγούστου 2011, η Disney ανακοίνωσε ότι η συγκεκριμένη εκδοχή της ταινίας θα έκανε το αμερικανικό ντεμπούτο της στο θέατρο El Capitan, στο Χόλιγουντ, στις 2 Σεπτεμβρίου 2011 και θα προβαλλόταν μέχρι τις 15 του ίδιου μήνα. Η Disney ξόδεψε λιγότερο από 10 εκατομμύρια δολάρια για να γίνει η μετατροπή της ταινίας σε 3D. Μετά την επιτυχημένη 3D επανακυκλοφορία του Βασιλιά των Λιονταριών, η Disney ανακοίνωσε μια ευρεία 3D επανακυκλοφορία της Πεντάμορφης και του Τέρατος στη Βόρεια Αμερική, η οποία θα γινόταν στις 13 Ιανουαρίου 2012. Η ταινία κυκλοφόρησε σε κασέτα VHS στις 30 Οκτωβρίου 1992 ως μέρος της σειράς «Τα κλασικά της Disney» για λίγους μόνο μήνες, αφού στις 30 Απριλίου 1993, η Disney απέσυρε την κυκλοφορία της. Δεν συμπεριλήφθηκε στη λίστα της συλλογής «Τα αριστουργήματα της Disney». Αυτή η εκδοχή περιέχει μια μικρή επεξεργασία, αφού τα κρανία που εμφανίζονται στα μάτια του Γκαστόν κατά τη διάρκεια της πτώσης του προς τον θάνατο αφαιρέθηκαν από την αυθεντική κυκλοφορία. Αυτή η επεξεργασία δεν υπήρχε σε μεταγενέστερες επανεκδόσεις της ταινίας. Η έκδοση «δουλειά σε εξέλιξη» που προβλήθηκε στο Φεστιβάλ ταινιών της Νέας Υόρκης κυκλοφόρησε επίσης σε VHS και LaserDisc εκείνη την περίοδο. Ωστόσο, η προαναφερθείσα εκδοχή ήταν η μόνη διαθέσιμη μέχρι το φθινόπωρο του 1993, οπότε η ολοκληρωμένη εκδοχή κυκλοφόρησε. Αυτή η ενέργεια είχε ως σκοπό να μειώσει την απειλή της πειρατείας και της αντιγραφής της ταινίας από τα LaserDisc (τα οποία δεν είναι προστατευμένα από αντιγραφή) και την πώλησή της σε διεθνείς αγορές, όπου η ταινία δεν ήταν ακόμα διαθέσιμη για κυκλοφορία.Η Πλατινένια Έκδοση κυκλοφόρησε σε σετ δύο δίσκων DVD και VHS στις 8 Οκτωβρίου 2002. Το σετ του DVD περιέχει τρεις εκδοχές της ταινίας: την Ειδική Έκδοση των IMAX με τη σκηνή του τραγουδιού «Human Again», την αυθεντική εκδοχή που προβλήθηκε στις αίθουσες και τη «δουλειά σε εξέλιξη» εκδοχή που προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Ταινιών της Νέας Υόρκης. Αυτή η κυκλοφορία αποσύρθηκε από την Disney τον Ιανουάριο του 2003 μαζί με τις συνέχειες που είχαν κυκλοφορήσει απευθείας σε βίντεο, Η Πεντάμορφη και το Τέρας 2: Τα μαγεμένα Χριστούγεννα και Η Πεντάμορφη και το Τέρας 3: Ο μαγικός κόσμος της Μπελ.Η ταινία κυκλοφόρησε από την απόσυρση στις 5 Οκτωβρίου 2010 ως η δεύτερη ταινία της Disney από τη λίστα με τις «Διαμαντένιες Εκδόσεις» σε μορφή 3-δίσκων Blu-ray Disc σε συνδυασμό με DVD ως πακέτο — η πρώτη κυκλοφορία της Πεντάμορφης και του Τέρατος για το σπίτι σε υψηλή ευκρίνεια. Αυτή η έκδοση περιέχει τέσσερις εκδοχές της ταινίας: την αυθεντική θεατρική προβολή, την IMAX εκδοχή, την προβολή από το Φεστιβάλ Ταινιών της Νέας Υόρκης και μια τέταρτη επανάληψη που προβάλει την ιστορία βήμα βήμα από τα storyboards παράλληλα με την αυθεντική εκδοχή. Την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας, το Blu-ray πώλησε 1.1 εκατομμύρια αντίτυπα, φτάνοντας στην κορυφή των πωλήσεων για Blu-ray και τελειώνοντας στην τρίτη θέση στη λίστα πωλήσεων για Blu-ray και DVD στο τέλος της εβδομάδας στις 10 Οκτωβρίου 2010. Ήταν το δεύτερο καλύτερο Blu-ray σε πωλήσεις το 2010, πίσω από την ταινία Avatar. Μια έκδοση με 2 δίσκους DVD κυκλοφόρησε στις 23 Νοεμβρίου 2010. Ένα πακέτο με πέντε δίσκους, το οποίο περιείχε Blu-ray 3D, Blu-ray 2D, DVD και ένα ψηφιακό αντίγραφο, κυκλοφόρησε στις 4 Οκτωβρίου 2011. Το 3D πακέτο είναι το ίδιο με την αυθεντική Διαμαντένια Έκδοση, εκτός από την προσθήκη του δίσκου 3D και του ψηφιακού αντιγράφου. Η Blu-ray κυκλοφορία αποσύρθηκε από την Disney μαζί με τις δύο συνέχειες της ταινίας στις 30 Απριλίου 2012.Μια επετειακή έκδοση για τα 25 χρόνια κυκλοφορίας της ταινίας κυκλοφόρησε σε Ψηφιακή HD μορφή στις 6 Σεπτεμβρίου 2016 και ακολούθησε ένα πακέτο με συνδυασμό Blu-ray και DVD στις 20 Σεπτεμβρίου 2016. Την πρώτη εβδομάδα της κυκλοφορίας στις ΗΠΑ, βρέθηκε στην πρώτη θέση πωλήσεων Blu-ray και στην τρίτη θέση στη λίστα Nielsen VideoScan First Alert, η οποία μετράει συνολικές πωλήσεις δίσκων, πίσω από τις ταινίες Teenage Mutant Ninja Turtles: Out of the Shadows - Χελωνονιντζάκια ΙΙ και Captain America: Εμφύλιος Πόλεμος. Κατά την αρχική της κυκλοφορία το 1991, η ταινία είχε έσοδα $145.9 εκατομμύρια στη Βόρεια Αμερική και $351.9 εκατομμύρια παγκοσμίως. Ήταν η τρίτη πιο επιτυχημένη ταινία του 1991 στη Βόρεια Αμερική, πίσω από τις μεγάλες επιτυχίες Εξολοθρευτής 2: Μέρα Κρίσης και Ρομπέν των Δασών: Ο πρίγκιπας των κλεφτών. Τότε, η Πεντάμορφη και το Τέρας ήταν η πιο επιτυχημένη ταινία κινουμένων σχεδίων της Disney και η πρώτη ταινία κινουμένων σχεδίων που έφτασε τα $100 εκατομμύρια στη Βόρεια Αμερική. Στην επανακυκλοφορία της από τα IMAX, είχε έσοδα $25.5 εκατομμύρια στη Βόρεια Αμερική και $5.5 εκατομμύρια σε άλλες χώρες, φτάνοντας το συνολικό των $31 εκατομμυρίων παγκοσμίως. Είχε επίσης έσοδα $9.8 εκατομμύρια από την 3D κυκλοφορία. Κατά τη διάρκεια του πρώτου Σαββατοκύριακου της επανακυκλοφορίας σε 3D στη Βόρεια Αμερική το 2012, η Πεντάμορφη και το Τέρας είχε έσοδα $17.8 εκατομμύρια, κατακτώντας τη δεύτερη θέση, πίσω από την ταινία Το τελικό χτύπημα, πετυχαίνοντας το υψηλότερο άνοιγμα για ταινία κινουμένων σχεδίων τον Ιανουάριο. Η ταινία αναμενόταν να κάνει έσοδα $17.5 εκατομμύρια κατά τη διάρκεια του Σαββατοκύριακου, ωστόσο το αποτέλεσμα ξεπέρασε τις προβλέψεις των αναλυτών του box office. Η επανακυκλοφορία έκλεισε τον κύκλο της στις 3 Μαΐου 2012 κερδίζοντας $47.6 εκατομμύρια, τα οποία έφεραν τα συνολικά έσοδα στη Βόρεια Αμερική στα $219 εκατομμύρια. Εκτιμάται ότι έκανε έσοδα $206 εκατομμύρια σε άλλες χώρες, φτάνοντας συνολικά τα $425 εκατομμύρια παγκοσμίως. Η ιστοσελίδα συλλογής κριτικών Rotten Tomatoes δίνει στην ταινία ποσοστό έγκρισης 94% και μέσο όρο 8.5/10 βασισμένο σε 109 κριτικές. Στο τμήμα ομοφωνίας της σελίδας διαβάζουμε: «Γοητευτική, σαρωτικά ρομαντική και γεμάτη από πολλά υπέροχα μουσικά νούμερα, Η Πεντάμορφη και το Τέρας είναι μία από τις πιο κομψές ταινίες κινουμένων σχεδίων που προσέφερε η Disney». Η ταινία επίσης έχει σκορ 95/100 στην ιστοσελίδα Metacritic. Σε ψηφοφορία κοινού από τη CinemaScore, η ταινία έχει βαθμολογηθεί με «A+».Η Τζάνετ Μάσλιν από την εφημερίδα The New York Times εξύμνησε την ταινία λέγοντας: «Δύο χρόνια πριν, η Walt Disney Pictures επαναπροσδιόρισε τα κινούμενα σχέδια, όχι μόνο με μια ματιά που να ικανοποιεί τα παιδιά, αλλά και τους μεγαλύτερους. Η Disney πραγματικά γεφύρωσε το κενό μιας γενιάς με την ταινία Η Μικρή Γοργόνα … Τώρα, ο κεραυνός σίγουρα κτύπησε ξανά με την Πεντάμορφη και το Τέρας». Βραβεύοντας την ταινία με το απόλυτο σκορ των τεσσάρων αστεριών, ο Ρότζερ Ίμπερτ της εφημερίδας Chicago Sun-Times συνέκρινε την Πεντάμορφη και το Τέρας θετικά με τις ταινίες Η Χιονάτη και οι επτά νάνοι και Πινόκιο, γράφοντας: «Η Πεντάμορφη και το Τέρας επιστρέφει σε μια παλαιότερη και πιο υγιή παράδοση του Χόλιγουντ στην οποία οι καλύτεροι σεναριογράφοι, μουσικοί και παραγωγοί ταινιών μαζεύονταν για ένα πρότζεκτ με την υπόθεση ότι επίσης και το οικογενειακό κοινό αξίζει υπέροχη ψυχαγωγία». Το 2001, ο Ίμπερτ και πάλι έδωσε 4 αστέρια στην επανακυκλοφορία της ταινίας από τα IMAX. Ο Τζέιμς Μπεραντινέλλι από το ReelViews βαθμολόγησε την ταινία με τον ίδιο τρόπο ζητωκραυγάζοντας πως είναι «η καλύτερη ταινία κινουμένων σχεδίων που έγινε ποτέ» και γράφοντας «Η Πεντάμορφη και το Τέρας επιτυγχάνει μια σχεδόν τέλεια μίξη ρομαντισμού, μουσικής, εφεύρεσης και κινουμένων σχεδίων».Η χρησιμοποίηση υπολογιστή για τη δημιουργία των κινουμένων σχεδίων, ειδικά στη σκηνή του χορού, σχολιάστηκε σε αρκετές κριτικές ως μία από τις καλύτερες σκηνές της ταινίας. Ο Χαλ Χίνσον της εφημερίδας The Washington Post έδωσε στην ταινία θετική κριτική, αποκαλώντας την «έναν ευχάριστο, ικανοποιητικό, σύγχρονο μύθο, ένα σχεδόν αριστούργημα που αγγίζει το μεγαλείο της παράδοσης του παρελθόντος καθώς παραμένει τελείως συγχρονισμένο με την σύγχρονη εποχή». Η κριτική της Τζάνετ Μάσλιν από την εφημερίδα The New York Times ήταν επίσης θετική, η οποία είπε: «Η ταινία είναι μια έκπληξη. Σε μια εποχή συνεχειών, η νέα ταινία είναι τόσο φρέσκια και εντελώς θριαμβευτική από μόνη της». Ο Ντέιβ Κερ από την εφημερίδα Chicago Tribune έδωσε στην ταινία 3/4 λέγοντας: «Η Πεντάμορφη και το Τέρας είναι σίγουρα μια επαρκής διασκέδαση διακοπών για τα παιδιά και των πιο επιεικών γονιών τους … Αλλά η ταινία έχει λίγο από την τεχνική εγκατάσταση, τον ζωντανό χαρακτηρισμό και τον συναισθηματικό αντίκτυπο από τη Disney του παρελθόντος».Ο Τζέι Μπόγιαρ από την εφημερίδα Orlando Sentinel έδωσε στην ταινία 4/5 λέγοντας: «Δεν είναι ιδιαίτερα τρομακτική ταινία, αλλά από την αρχή μπορείς να πεις ότι αυτή η Πεντάμορφη και το Τέρας έχει την ομορφιά ενός δαγκώματος». Ο Τζον Χαρτλ της εφημερίδας The Seattle Times έδωσε στην ταινία 3,5/4 λέγοντας: «Είναι εξαιρετικά δύσκολο να κάνεις ένα κοινό να ενδιαφερθεί για χαρακτήρες κινουμένων σχεδίων εκτός αν είναι γοργόνες ή ανθρωπόμορφα ζώα ή έντομα. Κι όμως, οι σχεδιαστές της Disney, με μια μεγάλη βοήθεια από το ταλαντούχο καστ που χάρισε τις φωνές του στους χαρακτήρες, το κατάφεραν». Ο Τζιν Σίσκελ, επίσης από την εφημερίδα Chicago Tribune, έδωσε στην ταινία 4/4 λέγοντας: «Η Πεντάμορφη και το Τέρας είναι μία από τις πιο διασκεδαστικές ταινίες της χρονιάς τόσο για τα παιδιά όσο και για τους ενήλικες». Στην Σίσκελ & Ίμπερτ έκδοσή τους για την Πεντάμορφη και το Τέρας, και οι δύο υποστήριξαν ότι η ταινία είναι «νόμιμα υποψήφια για Όσκαρ για να θεωρηθεί η Καλύτερη Ταινία της Χρονιάς». Ο Μάικλ Σράγκοου από το περιοδικό The New Yorker έδωσε θετική κριτική στην ταινία λέγοντας: «Έχει ένα σθένος στην ιστορία και σαφήνεια, ζωντάνια και ηλεκτρισμό στην εικόνα καθώς και ζωηρό μουσικό πνεύμα». Ο Έρικ Σμούντιν γράφει στο βιβλίο του Animating Culture, ότι το στούντιο προσπαθούσε με αυτή την ταινία να αντισταθμίσει τα προηγούμενα στερεότυπα φύλου. Ο Σμούντιν επίσης δηλώνει ότι κατά κάποιο τρόπο, έχει προβληθεί φέρνοντας κοντά το παραδοσιακό παραμύθι και τον φεμινισμό καθώς επίσης και τον παραδοσιακό σχεδιασμό κινουμένων σχεδίων με τον σχεδιασμό σε υπολογιστή. «Το μεγαλείο της ταινίας θα μπορούσε να αποδειχθεί από την άποψη της τεχνολογικής αφήγησης ή ακόμα και της πολιτικής». Ο θρύλος των κινουμένων σχεδίων Τσακ Τζόουνς, εξύμνησε την ταινία σε μια γκεστ εμφάνισή του το 1992 στο talk show Later with Bob Costas. «Τη λάτρεψα. Νομίζω ότι θα έπρεπε να κερδίσει [Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας] … Πιστεύω πως η εικονογράφηση του Τέρατος είναι μία από τις καλύτερες εικονογραφήσεις που έχω δει ποτέ».Ο ιστορικός κινουμένων σχεδίων Μάικλ Μπάριερ, έγραψε πως η Μπελ «φαίνεται να γίνεται κάπως λιγότερο διανοητική διαβάζοντας βιβλία παρά από το να τα έχει απλά γύρω της» αλλά λέει ότι η ταινία πλησιάζει περισσότερο από άλλες ταινίες της Disney στο να «αποδεχτεί την πρόκληση του είδους που οι καλύτερες ταινίες της Disney διαθέτουν». Ο Ντέιβιντ Γουάιτλεϊ γράφει στο The Idea of Nature in Disney Animation ότι η Μπελ είναι διαφορετική από τις προηγούμενες ηρωίδες της Disney με την έννοια ότι είναι περισσότερο ελεύθερη από τις επιβαρύνσεις των δουλειών του σπιτιού. Ωστόσο, ο ρόλος της είναι κάπως απροσδιόριστος με τον ίδιο τρόπο που «τα έφηβα κορίτσια στην σύγχρονη κουλτούρα απαιτούν να συνεισφέρουν λίγο στις οικιακές εργασίες πριν φύγουν από το σπίτι οπότε και θα πρέπει να φορτωθούν με τις πολλαπλές ευθύνες μιας εργαζόμενης μητέρας». Ο Γουάιτλεϊ σημειώνει επίσης άλλα θέματα και σύγχρονες επιρροές όπως η κριτική ματιά της ταινίας στον σωβινισμό και στη συμπεριφορά του Γκαστόν απέναντι στη φύση, τους υπηρέτες που μοιάζουν με ρομπότ και τον ρόλο του πατέρα ως ένας εφευρέτης παρά ως έμπορος.Το 2010, το IGN ονόμασε την Πεντάμορφη και το Τέρας ως την καλύτερη ταινία κινουμένων σχεδίων, ακριβώς μπροστά από τις ταινίες ΓΟΥΟΛ·Υ, Οι Απίθανοι, Toy Story 2 και Σιδερένιος Γίγαντας.Αρκετοί κριτικοί θεωρούν την ταινία κινουμένων σχεδίων του 1991 ανώτερη από τη live-action διασκευή του 2017. Ο Μάικλ Φίλιπς της εφημερίδας Chicago Tribune είπε ότι η ταινία του 1991 «δούλεψε υπέροχα επειδή ήταν αγνό Broadway γραμμένο για την οθόνη, συνδυάζοντας κωμωδία με ρομαντισμό και μαγεία, με ίσα-ίσα αρκετά «φρικιά» στα περιθώρια». Η διασκευή του 2017 χάθηκε στη μετάφραση αφού «η ταινία παίρνει τη γνώση και το ενδιαφέρον μας ως δεδομένα. Πάει από το ένα νούμερο στο άλλο, πετώντας ένα σωρό σκηνές ξέφρενα επεξεργασμένες για να γλυκαθούν τα μάτια, χωρίς όμως γοητεία». Ο Φίλιπς έγραψε επίσης ότι στην ταινία του 2017 «βλέπουμε πολύ συχνά υψηλής απόδοσης ερμηνευτές μαζί με λιγότερο αξιοπρόσεκτους ταλαντούχους (πρωτίστως τη Γουάτσον), κολλημένους να τραγουδούν καραόκε ή μεσαίας ποιότητας δουλειά στις σκηνές». Η Ντάνα Σβαρτζ από Observer κριτίκαρε μερικές από τις αλλαγές στους χαρακτήρες στην ταινία του 2017, όπως ο Γκαστόν και το Τέρας, με αποτέλεσμα να υποχωρούν οι διακεκριμένες προσωπικότητές τους από την ταινία του 1991, υποστηρίζοντας επίσης πως η προσθήκη ιστορίας πίσω από τους χαρακτήρες απέτυχε στο να «προωθήσει την πλοκή ή το θέμα με κάποιο τρόπο που θα είχε νόημα». Ο Ντέιβιντ Σιμς από The Atlantic έγραψε ότι η ταινία του 2017 «είναι κατά κάποιο τρόπο ιδιαίτερα οδυνηρή, επειδή είναι τόσο δουλικά αφιερωμένη στην αυθεντική. Κάθε φορά που υπολείπεται της αυθεντικής (που είναι αρκετά συχνά) είναι δύσκολο να μην το προσέξεις». Το τραγούδι των Άλαν Μένκεν και Χάουαρντ Άσμαν «Beauty and the Beast» κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερου Τραγουδιού, ενώ η μουσική του Μένκεν κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης Μουσικής. Δύο άλλα τραγούδια των Μένκεν και Άσμαν από την ταινία, τα «Belle» και «Be Our Guest», ήταν επίσης υποψήφια στην κατηγορία του Καλύτερου Τραγουδιού. Η Πεντάμορφη και το Τέρας ήταν η πρώτη ταινία που έλαβε τρεις υποψηφιότητες για Όσκαρ στην κατηγορία του Καλύτερου Τραγουδιού, κάτι που επαναλήφθηκε από τις ταινίες Ο Βασιλιάς των Λιονταριών (1994), Dreamgirls (2006) και Η Μαγεμένη (2007). Οι κανόνες της Ακαδημίας έχουν αλλάξει από τότε, επιτρέποντας μόνο δύο τραγούδια για κάθε ταινία να είναι υποψήφια, λόγω της συνεχιζόμενης ακούσιας αποτυχίας από τις ταινίες Dreamgirls και Η Μαγεμένη να κερδίσουν το βραβείο.Η ταινία ήταν επίσης υποψήφια στην κατηγορία Καλύτερης Ταινίας και Καλύτερου Ήχου. Ήταν η πρώτη ταινία κινουμένων σχεδίων που προτάθηκε ποτέ στην κατηγορία της Καλύτερης Ταινίας και παρέμεινε η μοναδική ταινία κινουμένων σχεδίων με αυτή την υποψηφιότητα μέχρι και το 2009, όπου η κατηγορία επεκτάθηκε και είχε δέκα υποψηφιότητες αντί για πέντε. Έγινε το πρώτο μιούζικαλ μετά από δώδεκα χρόνια που προτάθηκε για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, ακολουθώντας το Η Παράσταση Αρχίζει (1979), και η τελευταία μέχρι το Moulin Rouge! (2001), το οποίο προτάθηκε δέκα χρόνια μετά. Έχασε το βραβείο Καλύτερης Ταινίας από τη Σιωπή των Αμνών. Με έξι υποψηφιότητες, η ταινία μοιράζεται το ρεκόρ στη λίστα με τις περισσότερες υποψηφιότητες για ταινία κινουμένων σχεδίων μαζί με την ταινία ΓΟΥΟΛ·Υ (2008), ωστόσο, με τρεις υποψηφιότητες στην κατηγορία Καλύτερου Τραγουδιού, οι υποψηφιότητες της ταινίας Η Πεντάμορφη και το Τέρας επεκτείνονται συνολικά σε τέσσερις κατηγορίες, ενώ της ταινίας ΓΟΥΟΛ·Υ καλύπτουν έξι διαφορετικές κατηγορίες.Καθώς η ταινία Η Μικρή Γοργόνα ήταν η πρώτη που έλαβε υποψηφιότητα, Η Πεντάμορφη και το Τέρας έγινε η πρώτη ταινία κινουμένων σχεδίων που κέρδισε Χρυσή Σφαίρα στην κατηγορία της Καλύτερης Ταινίας - Μιούζικαλ ή Κωμωδία. Αυτό επαναλήφθηκε αργότερα από τον Βασιλιά των Λιονταριών και το Toy Story 2. Το 2002, Η Πεντάμορφη και το Τέρας προστέθηκε στο Εθνικό Μητρώο Κινηματογράφου των Ηνωμένων Πολιτειών αφού θεωρήθηκε «πολιτιστικά, ιστορικά ή αισθητικά σημαντική». Τον Ιούνιο του 2008, το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου (AFI) αποκάλυψε τις λίστες των δέκα καλύτερων ταινιών σε δέκα διαφορετικές κατηγορίες, βασισμένες σε ψηφοφορίες όπου ψήφισαν πάνω από 1500 άτομα της δημιουργικής κοινότητας. Η Πεντάμορφη και το Τέρας αναγνωρίστηκε ως η έβδομη καλύτερη ταινία στην κατηγορία των κινουμένων σχεδίων. Σε προηγούμενες λίστες, κατέκτησε την 22η θέση στη λίστα με τα καλύτερα μιούζικαλ και την 34η θέση στη λίστα με τις καλύτερες ρομαντικές Αμερικανικές ταινίες. Στη λίστα με τα καλύτερα τραγούδια από Αμερικανικές ταινίες, το τραγούδι Beauty and the Beast κατέλαβε την 62η θέση.Αναγνώριση από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου: Εκατό καλύτερες ταινίες σε εκατό χρόνια – Υποψηφιότητα Εκατό καλύτερες ρομαντικές ταινίες – No. 34 Εκατό ήρωες και κακοί σε εκατό χρόνια: Μπελ – Υποψήφια ηρωίδα Εκατό καλύτερα τραγούδια σε εκατό χρόνια: «Beauty and the Beast» – No. 62 «Be Our Guest» – Υποψηφιότητα Καλύτερα μιούζικαλ – No. 22 100 ταινίες σε εκατό χρόνια (10η Επετειακή έκδοση) – Υποψηφιότητα Top 10 – No. 7 Ταινία κινουμένων σχεδίων Σύμφωνα με ένα άρθρο της εφημερίδας Houston Chronicle, ο καταλυτικός παράγοντας για να ανέβει ταινία της Disney στη σκηνή ήταν ένα άρθρο του κριτικού θεάτρου της εφημερίδας The new York Times, του Φρανκ Ριτς, ο οποίος εξύμνησε την Πεντάμορφη και το Τέρας ως το καλύτερο μιούζικαλ του 1991. Ο εκτελεστικός διευθυντής του θεάτρου Theatre Under The Stars (TUTS) στο Χιούστον, Φρανκ Γιανγκ, προσπαθούσε να τραβήξει το ενδιαφέρον της Disney για μια εκδοχή της Πεντάμορφης στη σκηνή περίπου την ίδια περίοδο που οι Μάικλ Άισνερ και Τζέφρι Κάτζενμπεργκ συζητούσαν το άρθρο του Ριτς. Αλλά φαίνεται ότι ο Γιανγκ δεν μπορούσε να έρθει σε επαφή με το κατάλληλο άτομο από την αυτοκρατορία της Disney. Τίποτα δεν συνέβη μέχρι τη στιγμή που οι άνθρωποι της Disney άρχισαν να επιδιώκουν αυτή τη μεταφορά στη σκηνή από τη δική τους πλευρά. Όταν ρώτησαν τον Τζορτζ Ιβς, τον επικεφαλής του Actors Equity στη Δυτική Ακτή, ποιο θέατρο στο Λος Άντζελες θα ήταν το καλύτερο για να ανέβει ένα νέο μιούζικαλ, ο Ιβς τους είπε ότι το κατάλληλο θέατρο για αυτόν τον σκοπό θα ήταν το TUTS. Όχι πολύ αργότερα από αυτό, οι Ντον Φραντζ και Μπετίνα Μπάκλεϊ της Disney επικοινώνησαν με τον Γιανγκ και η συνεργασία ξεκίνησε. Μια συμπυκνωμένη θεατρική έκδοση της ταινίας, σκηνοθετημένη από τον Ρόμπερτ Τζες Ροθ και με χορογραφίες του Ματ Γουέστ, οι οποίοι στη συνέχεια μεταφέρθηκαν και στην παραγωγή για το Broadway, παρουσιάστηκε ήδη στη Disneyland, στη σκηνή που τότε ονομαζόταν Videopolis. Η Πεντάμορφη και το Τέρας έκανε πρεμιέρα ως συμπαραγωγή του Theatre Under The Stars και της Disney Theatricals στο Music Hall στο Χιούστον του Τέξας από τις 28 Νοεμβρίου 1993 μέχρι τις 26 Δεκεμβρίου του ιδίου έτους.Τη Δευτέρα, 18 Απριλίου 1994, το μιούζικαλ Η Πεντάμορφη και το Τέρας έκανε πρεμιέρα στο Broadway στο Palace Theatre της Νέας Υόρκης, λαμβάνοντας μικτές κριτικές. Η παράσταση μεταφέρθηκε στο Lunt-Fontanne Theatre στις 11 Νοεμβρίου 1999. Η εμπορική (αλλά όχι κριτική) επιτυχία της παράστασης οδήγησε σε παραγωγές στο θέατρο του West End στο Τορόντο και σε όλο τον κόσμο. Η εκδοχή στο Broadway, η οποία παιζόταν για πάνω από μια δεκαετία, έλαβε βραβείο Tony και έγινε η πρώτη μιας ολόκληρης γραμμής από θεατρικές παραγωγές της Disney. Στο αυθεντικό καστ του Broadway συμμετείχαν οι Τέρανς Μαν ως το Τέρας, Σούζαν Ίγκαν ως Μπελ, Μπερκ Μόσες ως Γκαστόν, Γκάρι Μπιτς ως Λουμιέρ, Χιθ Λάμπερτς ως Κόγκσγουορθ, Τομ Μπόσλεϊ ως Μορίς, Μπεθ Φλάουερ ως Κυρία Ποτς και Στέισι Λόγκαν ως Φτερό. Πολλοί γνωστοί ηθοποιοί και τραγουδιστές πρωταγωνίστησαν επίσης στην παραγωγή του Broadway κατά τη διάρκεια των δεκατριών χρόνων που ανέβαινε, μεταξύ των οποίων οι Κέρι Μπάτλερ, Ντέμπι Γκίμπσον, Τόνι Μπράξτον, Άντρεα ΜακΆρντλ, Τζέιμι-Λιν Σίγκλερ, Κρίστι Κάρλσον Ρομάνο, Άσλεϊ Μπράουν και Αννλιές βαν ντερ Πολ στον ρόλο της Μπελ, Τσακ Γουάγκνερ, Τζέιμς Μπαρμπούρ και Τζεφ ΜακΚάρθι στον ρόλο του Τέρατος, Μέσαχ Τέιλορ, Πάτρικ Πέιτζ, Μπράιαν Μπατ, Τζέικοπ Γιανγκ και Τζον Ταρτάγκλια στον ρόλο του Λουμιέρ και Μαρκ Κούντις, Κρίστοφερ Σίμπερ και Ντόνι Όσμοντ στο ρόλο του Γκαστόν. Η παράσταση έκλεισε τον κύκλο της στο Broadway στις 29 Ιουλίου 2007 μετά από 46 ανεπίσημες προβολές και 5,461 παραστάσεις. Μέχρι το 2017, συμπεριλαμβάνεται στη λίστα του Broadway με τις δέκα μεγαλύτερες σε διάρκεια παραστάσεις που ανέβηκαν στο Broadway στην ιστορία. Τον Ιούνιο του 2014, η Walt Disney Pictures ανακοίνωσε ότι μια live-action διασκευή της αυθεντικής ταινίας βρισκόταν στα σκαριά, με τον Μπιλ Κόντον να τη σκηνοθετεί και τον Έβαν Σπηλιωτόπουλος να γράφει το σενάριο. Ο Κόντον σχεδίαζε αρχικά όχι μόνο να εμπνευστεί από την αυθεντική ταινία, αλλά και να συμπεριλάβει τα περισσότερα, αν όχι όλα,τα τραγούδια των Μένκεν και Ράις από το μιούζικαλ του Broadway, με την πρόθεση να φτιάξει την ταινία ως μια «απευθείας, live-action, μεγάλου μπάτζετ ταινία μιούζικαλ». Τον Σεπτέμβριο του 2014, ανακοινώθηκε ότι ο Στίβεν Τσμπόσκι θα ξαναέγραφε το σενάριο.Τον Ιανουάριο του 2015, η Έμμα Γουάτσον ανακοίνωσε στη σελίδα της στο Facebook ότι θα υποδυόταν την Μπελ στη νέα live-action διασκευή της ταινίας. Τον Μάρτιο του 2015, οι Νταν Στίβενς, Λουκ Έβανς, Έμμα Τόμσον, Τζος Γκαντ, Όντρα ΜακΝτόναλντ και Κέβιν Κλάιν προστέθηκαν στο καστ στους ρόλους των Τέρας, Γκαστόν, Κυρία Ποτς, Λε Φου, Γκαρνταρόμπα και Μορίς αντίστοιχα. Τον επόμενο μήνα, οι Ίαν ΜακΚέλεν, Γιούαν ΜακΓκρέγκορ, Στάνλεϊ Τούτσι και Γκούγκου Μπάθα Ρο προστέθηκαν επίσης στο καστ στους ρόλους των Κόγκσγουορθ, Λουμιέρ, Μαέστρο και Φτερό αντίστοιχα.Ο συνθέτης Άλαν Μένκεν επέστρεψε για να συνθέσει τη μουσική της ταινίας, εμπλουτισμένη με νέο υλικό από τον ίδιο αλλά και τον Τιμ Ράις. Τον Ιούνιο του 2015, ο Μένκεν είπε ότι η ταινία δεν θα περιέχει τα τραγούδια τα οποία γράφτηκαν για το μιούζικαλ του Broadway. Τα γυρίσματα ξεκίνησαν στις 18 Μαΐου 2015 στο Λονδίνο και ολοκληρώθηκαν επίσημα τον Αύγουστο του 2015. Η ταινία κυκλοφόρησε στις 17 Μαρτίου 2017. Τα εμπορικά προϊόντα της Πεντάμορφης και του Τέρατος κάλυψαν μια μεγάλη ποικιλία προϊόντων όπως εκδόσεις βιβλίων με την ιστορία της ταινίας, ένα βιβλίο κόμικ βασισμένο στην ταινία που εκδόθηκε από την εταιρεία Disney Comics, παιχνίδια, παιδικά κοστούμια και άλλα. Επιπρόσθετα, ο χαρακτήρας της Μπελ ενσωματώθηκε στη γραμμή «Πριγκίπισσες της Disney» και το κοστούμι της εμφανίζεται και σε αυτή τη σειρά ως προϊόν. Το 1995, μια παιδική live-action σειρά με τον τίτλο Sing Me a Story with Belle ξεκίνησε να μεταδίδεται, η οποία παρέμεινε στον αέρα μέχρι και το 1999. Δύο απευθείας-στο-βίντεο συνέχειες (οι οποίες έλαβαν χώρα κατά τη χρονική περίοδο της αυθεντικής ταινίας) κυκλοφόρησαν από την Disney Television Animation με τίτλους: Η Πεντάμορφη και το Τέρας 2: Τα μαγεμένα Χριστούγεννα (1997) και Η Πεντάμορφη και το Τέρας 3: Ο μαγικός κόσμος της Μπελ (1998). Σε αντίθεση με την συνολική αποδοχή της αυθεντικής ταινίας, οι συνέχειες έλαβαν εξαιρετικά αρνητική κριτική. Μια εκδοχή της ταινίας στον πάγο έγινε από την Disney on Ice, η οποία ανέβηκε πρώτη φορά το 1992 στο Λέικλαντ στη Φλόριντα. Η παράσταση είχε τόση μεγάλη εμπορική και κριτική επιτυχία κάνοντας περιοδεία σε όλο τον κόσμο που είχε ως αποτέλεσμα να βιντεογραφηθεί για την τηλεόραση όταν η παράσταση βρισκόταν στην Ισπανία το 1994. Η παράσταση έκλεισε τον κύκλο της το 2006, μετά από 14 χρόνια. Υπάρχουν αρκετά βιντεοπαιχνίδια τα οποία είναι ελαφρώς βασισμένα στην ταινία. Το πρώτο βιντεοπαιχνίδι που βασίστηκε στην ταινία είχε τίτλο Beauty and the Beast: Belle's Quest και είναι ένα παιχνίδι δράσης για την πλατφόρμα Sega Genesis. Αναπτύχθηκε από την εταιρία Software Creations του Ηνωμένου Βασιλείου και κυκλοφόρησε στη Βόρεια Αμερική το 1993. Είναι ένα από τα δύο βιντεοπαιχνίδια βασισμένα στην ταινία τα οποία η Sunsoft κυκλοφόρησε για το Genesis, με το άλλο να ονομάζεται Beauty & The Beast: Roar of the Beast. Χαρακτήρες από την ταινία, όπως ο Γκαστόν, βοηθάνε τον παίκτη να ξεπεράσει δύσκολες καταστάσεις. Ως Μπελ, ο παίκτης πρέπει να φτάσει στο κάστρο του Τέρατος και να σπάσει το ξόρκι για να ζήσουν το ευτυχισμένο τέλος. Για να το πετύχει, πρέπει να εξερευνήσει το χωριό, το δάσος, το κάστρο και το χιονισμένο δάσος, λύνοντας διάφορους γρίφους και περνώντας μίνι-παιχνίδια, σκύβοντας ή πηδώντας πάνω από εχθρούς. Η ζωή (HP) της Μπελ αντιπροσωπεύεται από μια στήλη από βιβλία, η οποία μειώνεται κάθε φορά που ακουμπάει νυχτερίδες, αρουραίους και άλλους κινδύνους στο παιχνίδι. Έξτρα ζωές, κλειδιά και άλλα αντικείμενα είναι κρυμμένα στα διάφορα επίπεδα. Ενώ δεν υπάρχει συνέχεια ή ικανότητα αποθήκευσης του παιχνιδιού, οι παίκτες μπορούν να χρησιμοποιήσουν έναν κωδικό για να ξεκινήσουν το παιχνίδι σε οποιοδήποτε από τα εφτά επίπεδα.Το δεύτερο βιντεοπαιχνίδι βασισμένο στην ταινία είχε τον τίτλο Beauty and the Beast: Roar of the Beast, επίσης για την Genesis. Ως το Τέρας, ο παίκτης πρέπει να ολοκληρώσει επιτυχημένα αρκετά επίπεδα, βασισμένα σε σκηνές της ταινίας, έτσι ώστε να προστατέψει το κάστρο από τους εισβολείς χωρικούς και τα ζώα του δάσους και να σώσει την Μπελ από τον Γκαστόν.Το τρίτο και τέταρτο βιντεοπαιχνίδι που βασίζονταν στην ταινία είναι παιχνίδια δράσης που αναπτύχθηκαν από την Probe Software και κυκλοφόρησαν από τη Hudson Soft. Το ένα, με τίτλο Beauty and the Beast, κυκλοφόρησε στην Ευρώπη το 1994 για την NES, ενώ το άλλο Disney's Beauty and the Beast, κυκλοφόρησε στη Βόρεια Αμερική τον Ιούλιο του 1994 και στην Ευρώπη στις 23 Φεβρουαρίου 1995 για την SNES. Όλο το παιχνίδι παίζεται από την οπτική γωνία του Τέρατος. Ως Τέρας, ο παίκτης πρέπει να κάνει την Μπελ να τον ερωτευτεί έτσι ώστε να σπάσει η κατάρα που έριξαν σε εκείνον και στο κάστρο του. Ο τελικός αρχηγός του παιχνιδιού είναι ο Γκαστόν. Το Τέρας μπορεί να περπατήσει, να πηδήξει, να σπρώξει, να κτυπήσει, να υπερκτυπήσει και να βρυχηθεί, με τον βρυχηθμό να χρησιμοποιείται και για να προκαλέσει ζημιά στους εχθρούς αλλά και για να αποκαλύψει κρυμμένα αντικείμενα.Το πέμπτο βιντεοπαιχνίδι έφερε τον τίτλο Disney's Beauty and the Beast: A Boardgame Adventure και είναι ένα παιχνίδι Boardgame περιπέτεια για το Game Boy Color. Κυκλοφόρησε στις 25 Οκτωβρίου 1999.Η σειρά βιντεοπαιχνιδιών Kingdom Hearts περιλαμβάνει έναν κόσμο που βασίζεται στην ταινία με το όνομα «Το Κάστρο του Τέρατος», μαζί με αρκετούς από τους χαρακτήρες της ταινίας. Στο πρώτο παιχνίδι, ο κόσμος έχει καταστραφεί και η Μπελ απαγάγεται από τους Heartless, με αρχηγό την Maleficent, αλλά το Τέρας ταξιδεύει στο κρησφύγετο της Maleficent και σε συνεργασία με τον Sora, νικάει τη Maleficent και διασώζει την Μπελ καθώς και τις άλλες πριγκίπισσες που είναι αιχμάλωτες. Στο Kingdom Hearts II, ο κόσμος έχει αποκατασταθεί ακολουθώντας την ήττα του Ansem, αλλά το Τέρας και η Μπελ αντιμετωπίζουν δυσκολίες λόγω του αινιγματικού Xaldin από τους Organization XIII, ο οποίος προσπαθεί να φέρει στην επιφάνεια τη σκοτεινή πλευρά του Τέρατος και να τον μετατρέψει σε Heartless και Nobody. Τελικά όμως το Τέρας επανέρχεται στον καλό του εαυτό και δουλεύει και πάλι με τον Sora για να νικήσουν τον Xaldin μια για πάντα. Στους τίτλους τέλους του παιχνιδιού, το Τέρας μετατρέπεται σε Πρίγκιπα. Στο Kingdom Hearts 358/2 Days, ο κόσμος παρουσιάζεται ως ένα επίπεδο αλλά η ιστορία δεν είναι ουσιαστικά δεμένη με τη βασική πλοκή. Στο Kingdom Hearts χ, ο κόσμος της ταινίας παρουσιάζεται και πάλι και ακολουθεί την πλοκή της ταινίας πιο καλά. Οι χαρακτήρες που παρουσιάζονται στη σειρά είναι το Τέρας, η Μπελ, ο Λουμιέρ, ο Γκαστόν, ο Κόγκσγουορθ, η κυρία Ποτς, ο Τσιπ, ο Μορίς και η Γκαρνταρόμπα. Ο Γκαστόν και ο Μορίς δεν εμφανίζονται μέχρι το Kingdom Hearts χ, το οποίο λαμβάνει χώρα πριν τη βασική σειρά. Μετά την ήττα του Γκαστόν, ο βασικός ανταγωνιστής γίνεται ο Xaldin, ένας αυθεντικός χαρακτήρας που δημιουργήθηκε για τη σειρά, αλλά μοιράζεται αρκετά κοινά χαρακτηριστικά με τον Forte, τον βασικό ανταγωνιστή στην ταινία Η Πεντάμορφη και το Τέρας 2: Τα μαγεμένα Χριστούγεννα. Επίσημος ιστότοπος Beauty and the Beast στην IMDb Beauty and the Beast στο Rotten Tomatoes Beauty and the Beast στο Box Office Mojo
Το Η Πεντάμορφη και το Τέρας (αγγλικά: Beauty and the Beast) είναι αμερικανική μιούζικαλ - ρομαντική ταινία φαντασίας κινουμένων σχεδίων του 1991, σε παραγωγή Walt Disney Animation Studios και σε κυκλοφορία Walt Disney Pictures. Είναι η 30η ταινία της εταιρείας καθώς και η τρίτη στην περίοδο της Αναγέννησής της. Το έργο βασίστηκε στο γαλλικό παραμύθι, με τον ίδιο τίτλο, της Ζαν-Μαρί Λεπρένς ντε Μπωμόν. Η ταινία πραγματεύεται τη σχέση που αναπτύσσουν το Τέρας – ένας πρίγκιπας μεταμορφωμένος με μάγια έτσι – κι η Μπελ, μία όμορφη κοπέλα που φυλακίζεται στο κάστρο του πρώτου. Το Τέρας, για να ξανά γίνει ο πρίγκιπας που ήταν, θα πρέπει να κάνει κάποια να τον αγαπήσει, αλλιώς θα έμενε τέρας για πάντα. Τους ρόλους αυτούς τους επωμίστηκαν ο Ρόμπι Μπένσον και η Πέιτζ Ο'Χάρα. Μεταξύ άλλων, έδωσαν τη φωνή τους, σε διάφορους χαρακτήρες της ταινίας και οι Ρίτσαρντ Γουάιτ, Τζέρι Όρμπατς, Ντέιβιντ Όγκντεν Στιρς, καθώς επίσης και η Άντζελα Λάνσμπερι. Η πρώτη απόπειρα του Ουώλτ Ντίσνεϋ, μεταξύ των δεκαετιών 1930 και 1950, να γυρίσει ταινία βασισμένη στο γαλλικό παραμύθι, απέτυχε. Μετά, όμως, την επιτυχία της ταινίας Η μικρή γοργόνα (1989), η εταιρεία αποφάσισε, τελικά, να τη γυρίσει, σε μία έκδοση όχι μιούζικαλ, βάσει τον Ρίτσαρντ Πάρντουμ. Από την άλλη, ο διευθυντής της Disney, Τζέφρι Κάτζενμπεργκ, διαφώνησε κι η ταινία απέκτησε μιούζικαλ χαρακτήρα, όπως είχε και η προηγούμενη ταινία της εταιρείας. Τη σκηνοθεσία την ανέλαβαν οι Γκάρι Τρούσντεϊλ και Κερκ Γουάις και το σενάριο η Λίντα Γούλβερτον. Τη μουσική της ταινίας τη συνέθεσε ο Άλαν Μένκεν, ενώ ο στιχουργός ήταν ο Χάουαρντ Άσμαν. Με τον τελευταίο να πεθαίνει από επιπλοκές της ασθένειας του AIDS, οχτώ μήνες πριν κυκλοφορήσει η ταινία, με την οποία τελικώς να αφιερώνεται στη μνήμη του. Η ταινία έκανε πρεμιέρα στις 29 Σεπτεμβρίου 1991, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Νέας Υόρκης ως μη ολοκληρωμένη. Κατόπιν, στο El Capitan Theatre, έγινε η κινηματογραφική της πρεμιέρα ως ολοκληρωμένη πλέον, στις 22 Νοεμβρίου του ίδιου έτους. Η ταινία, ακολούθως, έγινε επιτυχημένη στο box-office, με καθαρά έσοδα 425 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως. Επίσης, οι κριτικές που έλαβε ήταν θετικότατες. Ενώ, της πιστώνεται ότι είναι η πρώτη ταινία κινουμένων σχεδίων που είχε υποψηφιότητα για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας. Αν και δεν το έλαβε το συγκεκριμένο Όσκαρ, κέρδισε άλλα δύο: το Όσκαρ Καλύτερης Πρωτότυπης Μουσικής και το Όσκαρ Καλύτερου Πρωτότυπου Τραγουδιού, για το τραγούδι "Beauty and the Beast". Από την άλλη κέρδισε Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ταινίας Μιούζικαλ ή Κωμωδίας. Το 2002 η ταινία χαρακτηρίστηκε από την Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου ως «πολιτιστικά, αισθητικά και ιστορικά σημαντική» και επιλέχθηκε να ενταχθεί στο Εθνικό Μητρώο Κινηματογράφου των Ηνωμένων Πολιτειών.Το 1994, η ταινία έγινε η πρώτη ταινία κινουμένων σχεδίων, που μεταφέρθηκε στο Μπρόντγουεϊ. Η μεγάλη επιτυχία της ταινίας, έφερε κι άλλες δύο κυκλοφορίες της εταιρείας απευθείας-σε-βίντεο: το Η Πεντάμορφη και το Τέρας 2: Τα μαγεμένα Χριστούγεννα (1997) και το Η Πεντάμορφη και το Τέρας 3: Ο μαγικός κόσμος της Μπελ (1998). Αργότερα βγήκε και μία spin-off σειρά, το Sing Me a Story with Belle. Σε μία IMAX, κυκλοφορία της ταινίας το 2002, συμπεριλήφθηκε μία κομμένη μουσική σκηνή πέντε λεπτών (Human Again). Μετά την επιτυχημένη 3-D έκδοση του Ο Βασιλιάς των Λιονταριών, κυκλοφόρησε στην ίδια έκδοση, το 2012. Το 2014, ανακοινώθηκε ότι θα κυκλοφορήσει μία live-action ταινία, στην οποία οποία θα πρωταγωνιστεί, στον ρόλο της Μπελ, η Έμα Γουάτσον. Η live-action ταινία κυκλοφόρησε στις 17 Μαρτίου 2017.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97_%CE%A0%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%AC%CE%BC%CE%BF%CF%81%CF%86%CE%B7_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CF%84%CE%BF_%CE%A4%CE%AD%CF%81%CE%B1%CF%82_(%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%B1,_1991)
Προετοιμασία για Έγκλημα
Η Κέιτ Μίλερ είναι μια σεξουαλικά απογοητευμένη νοικοκυρά που κάνει θεραπεία με τον νεοϋρκέζο ψυχίατρο Δόκτωρ Ρόμπερτ Έλιοτ. Κατά τη διάρκεια του ραντεβού, η Κέιτ επιχειρεί να τον παρασύρει ερωτικά, αλλά ο Έλιοτ δεν ανταποκρίνεται στο φλερτ της. Η Κέιτ πηγαίνει στο Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης, όπου δέχεται ένα απρόσμενο φλερτ με έναν μυστηριώδη ξένο. Η Κέιτ και ο ξένος παρακολουθούν ο ένας τον άλλον μέσα στο μουσείο μέχρις ότου καταλήγουν μαζί έξω, όπου η Κέιτ τον συνοδεύει στο ταξί. Έπειτα πηγαίνουν στο διαμέρισμά του όπου κάνουν σεξ. Ώρες αργότερα, η Κέιτ ξυπνά και αποφασίζει να φύγει κρυφά ενώ ο άνδρας, Γουόρεν Λόκμαν, κοιμάται. Η Κέιτ αφήνει στο γραφείο του ένα σημείωμα και βρίσκει ένα έγγραφο που αναφέρει ότι ο Γουόρεν προσβάλλεται από μια σεξουαλικώς μεταδιδόμενη ασθένεια. Τρομοκρατημένη, φεύγει από το διαμέρισμα. Λόγω της βιασύνης της, ξεχνάει τη βέρα της στο κομοδίνο, και επιστρέφει για να το πάρει πίσω. Οι πόρτες του ανελκυστήρα ανοίγουν και εκεί βρίσκεται η φιγούρα μιας ψηλής, ξανθιάς γυναίκας, με σκούρα γυαλιά ηλίου, η οποία κρατάει ένα ξυράφι. Η Κέιτ μαχαιρώνεται μέχρι θανάτου στον ανελκυστήρα. Ένα ακριβοπληρωμένο κωλ γκερλ, η Λιζ Μπλέικ, πέφτει τυχαία πάνω στο πτώμα. Βλέπει φευγαλέα το δολοφόνο στο κυρτό κάτοπτρο του ανελκυστήρα, και στη συνέχεια γίνεται ο κύριος ύποπτος για το φόνο, καθώς και ο επόμενος στόχος του δολοφόνου. Ο Δόκτωρ Έλιοτ λαμβάνει ένα παράξενο μήνυμα στον τηλεφωνητή του από την "Μπόμπι", μια τρανσέξουαλ ασθενή. Η Μπόμπι χλευάζει τον ψυχίατρο για διακοπή των περιόδων θεραπείας τους, προφανώς επειδή ο Έλιοτ αρνείται να υπογράψει τα απαραίτητα έγγραφα για την Μπόμπι να κάνει χειρουργική επέμβαση επαναπροσδιορισμού φύλου. Ο Έλιοτ προσπαθεί να πείσει τον Δόκτωρ Λέβι, τον καινούριο γιατρό της ασθενούς, ότι η Μπόμπι αποτελεί κίνδυνο τόσο για τον εαυτό της όσο και για τους άλλους. Ο αστυνομικός ντετέκτιβ Μαρίνο (Ντένις Φραντς) είναι σκεπτικός για την ιστορία της Λιζ, εν μέρει λόγω του επαγγέλματός της, οπότε η Λιζ ενώνει τις δυνάμεις της με τον εκδικητικό γιο της Κέιτ, Πίτερ, (Κιθ Γκόρντον), για να βρουν το δολοφόνο. Ο Πίτερ, ένας εφευρέτης, χρησιμοποιεί μια σειρά από χειροποίητες ακουστικές συσκευές και κάμερες, για να καταγράφει τους ασθενείς που φεύγουν από το γραφείο του Έλιοτ. Εντοπίζουν την Μπόμπι στην κάμερα, και σύντομα η Λιζ καταδιώκεται από μια ψηλή ξανθιά με γυαλιά ηλίου. Στη συνέχεια αρκετές απόπειρες επίθεσης γίνονται στη ζωή της Λιζ. Μία, στο μετρό της Νέας Υόρκης, όπου αποτράπηκε από τον Πίτερ, ο οποίος ψεκάζει την Μπόμπι με χειροποίητο δακρυγόνο. Η Λιζ και ο Πίτερ σχεδιάζουν να μάθουν το πραγματικό όνομα της Μπόμπι με το να μπουν στο γραφείο του Δόκτωρ Έλιοτ. Η Λιζ δελεάζει τον θεραπευτή με το να γδυθεί μπροστά του, αποσπώντας του την προσοχή αρκετά, για να τον κάνει να βγει για λίγο έξω και να τσεκάρει το βιβλίο με τα ραντεβού του. Ο Πίτερ ενώ παρακολουθεί από το παράθυρο, μια ξανθιά εμφανίζεται και τον τραβάει. Όταν η Λιζ επιστρέφει, αντιμετωπίζει την ξανθιά με το ξυράφι. Η ξανθιά απ' έξω πυροβολεί την ξανθιά μέσα, με αποτέλεσμα να πέσει η περούκα και να αποκαλυφθεί ότι η Μπόμπι είναι στην ουσία ο Δόκτωρ Έλιοτ. Η ξανθιά που πυροβόλησε την Μπόμπι είναι στην πραγματικότητα αστυνομικός, αποκαλύπτοντας ότι ακολούθησε τη Λιζ. Ο Έλιοτ συλλαμβάνεται και οδηγείται στο ψυχιατρείο. Ο Δόκτωρ Λέβι εξηγεί αργότερα στη Λιζ ότι ο Έλιοτ ήθελε να γίνει γυναίκα, αλλά η αρσενική του πλευρά δεν του επέτρεπε να προχωρήσει σε αυτήν την επέμβαση. Κάθε φορά που μια γυναίκα προκαλούσε σεξουαλικά τον Έλιοτ, η Μπόμπι, που αντιπροσώπευε την ασταθή, γυναικεία πλευρά της προσωπικότητας του γιατρού, ένιωθε απειλούμενη σε σημείο που τελικά έγινε δολοφόνος. Ο Δόκτωρ Λέβι το συνειδητοποίησε στην τελευταία του συζήτηση με τον Έλιοτ, συνεπώς κάλεσε την αστυνομία, η οποία με τη βοήθειά του έκανε το καθήκον της. Στο τέλος, ο Έλιοτ δραπετεύει από το ψυχιατρείο και για να εκδικηθεί τη Λιζ, της κόβει το λαρύγγι. Εκείνη ξυπνά ουρλιάζοντας και ο Πίτερ σπεύδει στο πλάι της, συνειδητοποιώντας ότι απλώς ονειρευόταν. Μάικλ Κέιν ως Δόκτωρ Ρόμπερτ Έλιοτ/Μπόμπι Άντζι Ντίκινσον ως Κέιτ Μίλερ Νάνσυ Άλεν ως Λιζ Μπλέικ Κιθ Γκόρντον ως Πίτερ Μίλερ Ντένις Φραντς ως Ντετέκτιβ Μαρίνο Ντέιβιντ Μαργκιλιές ως Δόκτωρ Λέβι Κεν Μπέικερ ως Γουόρεν Λόκμαν Σουζάνα Κλεμ ως Μπέτι Λιους Μπράντον Μάγκαρτ ως Κλίβλαντ Σαμ Γουίλιαμ Φίνλι ως η φωνή της Μπόμπι Προετοιμασία για Έγκλημα στην IMDb
Προετοιμασία για Έγκλημα (αγγλικά: Dressed to Kill) είναι αμερικανική ταινία του 1980 του είδους ερωτικό θρίλερ/σλάσερ σε σκηνοθεσία του Μπράιαν ντε Πάλμα και πρωταγωνιστούν οι Μάικλ Κέιν, Άντζι Ντίκινσον, Νάνσυ Άλλεν και Κιθ Γκόρντον. Η υπόθεση επικεντρώνεται σε μια νεοϋρκέζα νοικοκυρά η οποία δολοφονείται άγρια σε έναν ανελκυστήρα, και στη συνέχεια ακολουθεί τη ζωή του ψυχιάτρου της, του έφηβου γιου της, και μιας πόρνης που ήταν μάρτυρας στη δολοφονία της. Ο Πίνο Ντονάτζο συνέθεσε τη μουσική επένδυση της ταινίας. Κυκλοφόρησε το καλοκαίρι του 1980 και αποτέλεσε μεγάλη επιτυχία αποφέροντας συνολικά πάνω από 30 εκατομμύρια δολάρια. Έλαβε κυρίως θετικές κριτικές.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%BF%CE%B5%CF%84%CE%BF%CE%B9%CE%BC%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B1_%CE%B3%CE%B9%CE%B1_%CE%88%CE%B3%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1
Ρόδα, τσάντα και κοπάνα Νο 3
Ο Άρης, ο Μπίλιας και η υπόλοιπη παρέα των μαθητών αποφασίζουν να επιστρέψουν στα θρανία με την πρόφαση να πάρουν επάξια το απολυτήριο του λυκείου χωρίς χατίρια αυτή τη φορά. Ο Άρης και ο Μπίλιας βάζουν σ' εφαρμογή το σχεδιό τους και οι πλάκες επανέρχονται στην καθημερινότητα. Στο προσκήνιο εμφανίζονται δύο καινούργιοι καθηγητές. Ο ένας είναι καθηγητής χημείας που από λάθος του μεταμορφώνεται κάθε λίγο και σε διαφορετικό ζώο και ο άλλος είναι νηπιαγωγός. Γιώργος Ρήγας Στηβ Ντούζος Μάκης Δελαπόρτας Νίκος Σταγόπουλος Σπύρος Θεοδόσης Ορέστης Δημητρίου Αλέκος Γιαννάκης Γιούλη Μπάρκα Μαίρη Παπανικολάου Λίζα Μαλινδρέτου Κώστας Ευριπιώτης Εύα Καμινάρη Μίμης Φωτόπουλος Γιάννης Γκιωνάκης Νίκος Ρίζος Γιάννης Βογιατζής Ντίνος Ηλιόπουλος Κώστας Τσάκωνας Απόστολος Σουγκλάκος Βίνα Ασίκη Βανέσα Τζελβέ Ισαβέλλα Μαυράκη Χαρούλα Βελέντζα Ελένη Τσάκαλου Άννα Τσώνη Ροδα, τσαντα και κοπανα Νο3 στο Cine.gr Ροδα, τσαντα και κοπανα Νο3 στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος
Ρόδα, τσάντα και κοπάνα Νο3 είναι Ελληνική κωμική ταινία του 1984, σε σενάριο Γιάννη Σκλάβου και σκηνοθεσία Όμηρου Ευστρατιάδη.Η ταινία προβλήθηκε τη σαιζόν 1984-1985 και έκοψε 48.902 εισιτήρια. Ήρθε στην 19η θέση σε 38 ταινίες.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CF%8C%CE%B4%CE%B1,_%CF%84%CF%83%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B1_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%AC%CE%BD%CE%B1_%CE%9D%CE%BF_3
Αλεσάντρο Φλορέντσι
Ξεκίνησε να αγωνίζεται επαγγελματικά το 2011 στη Ρόμα, όπου αγωνιζόταν μέχρι το 2022. Δόθηκε δανεικός στην Κροτόνε για έναν χρόνο (2011-2012). Το 2020, δόθηκε δανεικός στην Βαλένθια για έναν χρόνο. Για την σεζόν 2020-2021, αγωνίστηκε στην Παρί Σεν Ζερμέν ως δανεικός. Στις 1 Ιουλίου του 2022, ανακοινώθηκε και επίσημα από την Μίλαν, αφότου είχε αγωνιστεί ήδη έναν χρόνο ως δανεικός στον Μιλανέζικο σύλλογο. Το 2013 έπαιξε με την Εθνική Ιταλίας U21 στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, φτάνοντας μέχρι τον τελικό.Έκανε το ντεμπούτο του στην εθνική ομαδα των ανδρών το 2012 σε έναν φιλικό αγώνα με τη Γαλλία. Πέτυχε το πρώτο του γκολ το 2013 στον αγώνα με την Αρμενία για τα προκριματικά του Μουντιάλ του 2014. Ήταν στην αποστολή της ομάδας στο Euro του 2016 και στο Euro του 2020, το οποίο και κατέκτησε.
Ο Αλεσάντρο Φλορέντσι (Alessandro Florenzi, 11 Μαρτίου 1991) είναι Ιταλός ποδοσφαιριστής που αγωνίζεται στη Μίλαν και στην Εθνική Ιταλίας στη θέση του μέσου ή του αμυντικού.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%B5%CF%83%CE%AC%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%BF_%CE%A6%CE%BB%CE%BF%CF%81%CE%AD%CE%BD%CF%84%CF%83%CE%B9
Ελμάν ΦΚ
Ο σύλλογος ιδρύθηκε αρχικά το 1993 από τον επιχειρηματία και ακτιβιστή Ελμάν Αλί Αχμέτ, ο οποίος διέβλεπε ότι ο αθλητισμός θα μπορούσε να αποτελέσει μέσο για την ειρηνική συνύπαρξη στη περιοχή που συνταράσεται από τον εμφύλιο πόλεμο. Το επόμενο έτος της ίδρυσής του, η ομάδα ποδοσφαίρου των ανδρών κατέκτησε το Κυπέλλο Σομαλίας, κάτι το οποίο θεωρείται σημαντική επιτυχία στη σύντομη ιστορία της. Η ομάδα κατέκτησε συνεχόμενα από το 1997 έως το 2000 στο Πρωτάθλημα Α΄ Κατηγορίας. Η τελευταία φορά που η ομάδα ποδοσφαίρου ανδρών κατέκτησε το πρωτάθλημα ήταν το 2013, συγκεντώνοντας συνολικά στην ιστορίας της, 10 τίτλους στο πρωτάθλημα, 7 τίτλους κυπέλλου και ένα Σούπερ Καπ. Ο σύλλογος αποτελεί ένα από τα δύο ισχυρότερα αθλητικά σωματεία στη Σομαλία, γιατί εκτός από τον μεγάλο αριθμό των οπαδών λόγω της μικρής αλλά πλούσιας ιστορίας του, αποτελεί σημαντικό διεκδικητή τίτλων στη χώρα μαζί με τον Μπεναντίρ ΦΚ. Ώς πρωταθλητής Σομαλίας, συμμετείχε στο κύπελλο αθλητικών συλλόγων του Συμβουλίου Ποδοσφαιρικών Ομοσπονδιών Ανατολικής και Κεντρικής Αφρικής (CECAFA) χωρίς μεγάλη επιτυχία. Οι περισσότεροι από τους παίκτες της ομάδας, είναι επίσης μέλη της εθνικής ομάδας της Σομαλίας. Α΄ Κατηγορία: 101998/99, 1999/00, 2000/01, 2001/02, 2002/03, 2006/07, 2007/08, 2010/11, 2011/12, 2012/13Κύπελλο Σομαλίας: 71994, 1999, 2000, 2001, 2002, 2003, 2004.Σούπερ Καπ2013 Τα χρώματα της ομάδας δεν ήταν πάντα ίδια, αλλά τα τελευταία χρόνια είναι το κίτρινο και το μαύρο. Το λογότυπο της ομάδας εμφανίζει στο κέντρο του ένα περιστέρι, σύμβολο της ειρήνης, μια ποδοσφαιρική μπάλα και τα αρχικά της ομάδας. Περιμετρικά είναι ολογράφως το όνομα της ομάδας, ενώ στο κάτω μέρος αναγράφεται στο σλόγκαν της ομάδας στα αγγλικά "Peace through soccer", δηλαδή "Ειρήνη μέσω του ποδοσφαίρου", και το έτος ίδρυσης της ομάδας. Ιστοσ. somsoccer.com, Ομοσπονδία ποδοσφαίρου της Σομαλίας Ελμάν ΦΚ, επίσημος λογαριασμός στο Facebook.
Ο αθλητικός σύλλογος Ελμάν ΦΚ είναι ποδοσφαιρική ομάδα με έδρα την πρωτεύουσα της Σομαλίας Μογκαντίσου. Αποτελεί μια από τις πιο δημοφιλείς στη χώρα και μια από τις κύριες διεκδικήτριες τίτλων μαζί με την Μπεναντίρ ΦΚ. Από το 1993 που ιδρύθηκε, έχει κατακτήσει 10 τίτλους στο Πρωτάθλημα Α΄ Κατηγορίας, ενώ το 2013 κατέκτησε το Σούπερ Καπ.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%BC%CE%AC%CE%BD_%CE%A6%CE%9A
Πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ
Τον Ιανουάριο του 1632, δύο διεθνώς αναγνωρισμένοι επιστήμονες, ο Caspar Barlaeus και ο Gerardus Vossius, εγκαινίασαν στο Άμστερνταμ την Athenaeum Illustre - την λαμπρή σχολή - η οποία στεγαζόταν σε ένα παρεκκλήσι του δέκατου τετάρτου αιώνα, το Αgnietenkapel. Η σχολή αυτή ιδρύθηκε με σκοπό να παρέχει εκπαίδευση σχετική με το Εμπόριο και την Φιλοσοφία. Τα μαθήματα παραδίδονταν στην οικία των καθηγητών καθώς το ίδρυμα δεν ήταν ακόμη κανονικό πανεπιστήμιο. Η Athenaeum Illustre παρέμεινε ένα μικρό ίδρυμα μέχρι τον δέκατο ένατο αιώνα, με λιγότερους από 250 μαθητές και οκτώ καθηγητές. Η κατάσταση αυτή άλλαξε με αργούς ρυθμούς. Το 1815, η Athenaeum Illustre αναγνωρίστηκε επίσημα ως ίδρυμα ανώτατης εκπαίδευσης. Το 1877, έγινε Δημοτικό Πανεπιστήμιο (Ολλανδικά:Gemeentelijke Universiteit van Amsterdam) (GU) και είχε τη δυνατότητα να παρέχει πτυχία ανώτατης εκπαίδευσης. Οι καθηγητές διορίζονταν από το δημοτικό συμβούλιο και ο δήμαρχος προέδρευε της διοίκησης του πανεπιστημίου. Επειδή το συμβούλιο της πόλης του Άμστερνταμ ξεχώριζε για την προοδευτική του πολιτική το σχήμα αυτό εγγυόταν ένα μεγάλο βαθμό διανοητικής ελευθερίας για το πανεπιστήμιο. Ελάχιστα άλλαξαν μέχρι το 1961. Την χρονιά αυτή, το κράτος ανέλαβε τον οικονομικό έλεγχο. Το πανεπιστήμιο έπαψε να είναι Δημοτικό Πανεπιστήμιο και μετονομάστηκε σε Πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ. Το 1969, το πανεπιστήμιο βρέθηκε στην επικαιρότητα όταν το διοικητικό του κέντρο στο Maagdenhuis καταλήφθηκε από φοιτητές που απαιτούσαν μεγαλύτερη δημοκρατική επιρροή. Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών των εβδομήντα και ογδόντα το πανεπιστήμιο βρέθηκε αρκετές φορές στο επίκεντρο εθνικών φοιτητικών κινητοποιήσεων. Ο δικτυακός τόπος του Πανεπιστημίου του Άμστερνταμ (Αγγλικά) Ο δικτυακός τόπος του Πανεπιστημίου του Άμστερνταμ (Ολλανδικά)
Το Πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ (UvA) (Ολλανδικά: Universiteit van Amsterdam) βρίσκεται στην καρδιά της πόλης του Άμστερνταμ, στην Ολλανδία και είναι ένα από τα μεγαλύτερα Πανεπιστήμια στην Ευρώπη. Αποτελείται από επτά σχολές: Ανθρωπιστικών σπουδών, Κοινωνιολογίας και Ψυχολογίας, Οικονομικών, Νομικής, Θετικών επιστημών, Ιατρικής και Οδοντιατρικής. Έχει έντονο το διεθνές στοιχείο καθώς προσφέρει περισσότερα από 85 Αγγλόφωνα μεταπτυχιακά προγράμματα μάστερ. Η συντομογραφία UvA το διαχωρίζει από το δεύτερο πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ, το Ελεύθερο Πανεπιστήμιο (Ολλανδικά: Vrije Universiteit) (VU). Είναι το μοναδικό πανεπιστήμιο στο Μπενελούξ που διδάσκει τη νέα ελληνική γλώσσα.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CE%BC%CE%B9%CE%BF_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%86%CE%BC%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%BC
Κέβιν Χαρτ
Ο Χαρτ γεννήθηκε στη Φιλαδέλφεια της Πενσυλβάνια. Είναι απόφοιτος του Γυμνασίου George Washington και φοίτησε στο Temple University για δύο χρόνια. Μετά την αποφοίτησή του από το George Washington High School, ο Χαρτ φοίτησε για λίγο στο Κοινοτικό Κολλέγιο της Φιλαδέλφειας και μετακόμισε στη Νέα Υόρκη. Έπειτα βρήκε δουλειά ως πωλητής παπουτσιών. Άρχισε να ακολουθεί μια καριέρα στο stand-up comedy αφού έπαιξε σε ερασιτεχνικά σε ένα κλαμπ της Φιλαδέλφειας. Το πρώτο stand up του Χαρτ ήταν στο The Laff House στη Φιλαδέλφεια με το όνομα Lil Kev, το οποίο δεν πήγε καλά. Η καριέρα του ξεκίνησε με αργό ρυθμό, καθώς αποδοκιμάστηκε πολλές φορές, συμπεριλαμβανομένης μιας φοράς που του πέταξαν ένα κομμάτι κοτόπουλο. Μετά από εκείνες τις αρχικές αποτυχημένες παραστάσεις, ο Χαρτ άρχισε να συμμετέχει σε διαγωνισμούς κωμωδίας σε όλη τη Μασαχουσέτη και η υποδοχή του κοινού για τις παραστάσεις του βελτιώθηκε. Χρειάστηκε χρόνος στον Χαρτ για να αναπτύξει ένα μοναδικό κωμικό στυλ. Μετά από μια πρώιμη περίοδο προσπαθειών να μιμηθεί κωμικούς όπως ο Κρις Τάκερ, βρήκε τον δικό του ρυθμό εμβαθύνοντας στις ανασφάλειες και τις εμπειρίες της ζωής του. «Αυτό που κάνω, πρέπει να είναι ένα ανοιχτό βιβλίο», είπε. «Αλλά αυτή τη στιγμή αυτό είναι ένα βιβλίο που γράφεται».Οι περιοδείες κωμωδίας του Χαρτ ξεκίνησαν το 2009 με το έργο του με τίτλο I'm a Grown Little Man, ακολουθούμενη από το Seriously Funny το 2010, το Laugh at My Pain το 2011 και το Let Me Explain το 2013. Στις 9 Απριλίου 2015, ο Χαρτ ξεκίνησε μια παγκόσμια περιοδεία κωμωδίας με τίτλο What Now; Περιήγηση στο AT&T Centre στο Σαν Αντόνιο, η οποία ολοκληρώθηκε στις 7 Αυγούστου 2016, στο Columbus Civic Centre στο Columbus της Τζόρτζια. Στις 16 Ιουλίου 2015, η Universal Pictures ανακοίνωσε το Kevin Hart: What Now?, μια stand-up κωμωδία που περιλαμβάνει μια ερμηνεία του What Now του Κέβιν Χαρτ. Η περιοδεία έκανε πρεμιέρα στις Ηνωμένες Πολιτείες στις 14 Οκτωβρίου 2016. Η εκπομπή γυρίστηκε ζωντανά στις 30 Αυγούστου 2015, μπροστά σε 53.000 κόσμο. Επιτυγχάνοντας επιτυχία στην περιοχή του, παράτησε τη δουλειά του ως πωλητής παπουτσιών και ξεκίνησε μια καριέρα στην κωμωδία. Οι ερμηνείες του τον οδήγησαν σε ταινίες όπως The 40-Year-Old Virgin, Soul Plane, Paper Soldier, Scary Movie 3, Along Came Polly, Scary Movie 4, Death at a Funeral, Little Fockers, Not Easily Broken και One Day in Jersey. Το 2008, ο Χαρτ εμφανίστηκε στο βίντεο των Three 6 Mafia για το "Lolli Lolli (Pop That Body)" και το 2009, εμφανίστηκε σε μια σειρά από διαφημίσεις του eBay. Επίσης, το 2009, έπαιξε έναν μάγο, τον «Zezelryck», σε μια τηλεοπτική σειρά, το Kröd Mändoon and the Flaming Sword of Fire. Έχει κάνει αρκετές παραστάσεις stand-up κωμωδίας σε τηλεοπτικές σπεσιαλιτέ για το Comedy Central, όπως το I'm a Grown Little Man και το Seriously Funny. Το 2010, ο Χαρτ εμφανίστηκε σε διαφημίσεις της Air Jordan. Στις 6 Σεπτεμβρίου 2012, ήταν ο παρουσιαστής των MTV Video Music Awards 2012, η ​​τελετή των οποίων πραγματοποιήθηκε στο Staples Center στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνια. Το 2019, ο Χαρτ εμφανίζεται στο The Upside, τον πρώτο του πρωταγωνιστικό ρόλο σε ένα δράμα, που κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους. Πρωταγωνιστούσαν επίσης οι Μπράιαν Κράνστον και Νικόλ Κίντμαν. Ο Χαρτ επανέλαβε επίσης τον ρόλο του Snowball στο σίκουελ Μπάτε σκύλοι αλέστε 2. Το 2021, ο Χαρτ πρωταγωνίστησε στο Fatherhood, ένα δράμα για έναν άνδρα του οποίου η γυναίκα πεθαίνει λίγο μετά τον τοκετό, αφήνοντάς τον να μεγαλώσει μόνος του την κόρη τους. Έκανε πρεμιέρα στο Netflix στις 18 Ιουνίου 2021.Το 2020, η σειρά Die Hart έκανε πρεμιέρα στο Quibi στις 20 Ιουλίου και είχε ένα υπέροχο πρώτο Σαββατοκύριακο, με πολλά νοικοκυριά να μεταδίδουν τη σειρά. Στις 9 Ιουνίου, η ROKU και η πολυπλατφορμική κωμική επωνυμία Laugh Out Loud της σειράς του Χαρτ επιστρέφουν στο Roku με δεύτερη σεζόν. Εκτός από την επιστροφή στον πρωταγωνιστικό του ρόλο, ο Χαρτ θα είναι επίσης εκτελεστικός παραγωγός της δεύτερης σεζόν. Ο Διευθύνων Σύμβουλος του Laugh Out Loud και ο επί μακρόν επιχειρηματικός συνεργάτης του Χαρτ, Τζεφ Κλάαναγκαν, θα είναι παραγωγός στο έργο.Ο Χαρτ έπαιξε αργότερα τον Άρνολντ Ντράμοντ στο τμήμα Diff'rent Strokes της τρίτης έκδοσης του Live in Front of a Studio Audience.Τον Απρίλιο του 2022, ο Χαρτ εντάχθηκε στο καστ της ταινίας δράσης του Netflix, Lift, ως πρωταγωνιστής, δίπλα στην Ούρσουλα Κορμπερό του La casa de papel. Η ταινία είναι σκηνοθετημένη από τον Γκάρι Γκρέι, παραγωγή του Ματ Ριβς και θα κάνει πρεμιέρα στο Netflix στις 12 Ιανουαρίου 2024.Το 2022, ο Χαρτ πρωταγωνίστησε στο πλευρό του Μαρκ Γουόλμπεργκ στην κωμωδία, Me Time. Η ταινία δείχνει πώς ο Σόνι βιώνει ένα άγριο ταξίδι με τον φίλο του αφού βρίσκει ένα πολυπόθητο ελεύθερο Σαββατοκύριακο. Πρωταγωνίστησε στο βίντεο κλιπ του τραγουδιού "Kevin's Heart", που κυκλοφόρησε στις 24 Απριλίου 2018, που ανήκει στο άλμπουμ "KOD" του J. Cole, και κάνει ένα μικρό καμέο δίνοντας φωνή στον Κάνιε Γουέστ στο βίντεο κλιπ του "Earth'' του ράπερ Lil Dicky. Ο Χαρτ παντρεύτηκε την Τόρει Χαρτ το 2003. Τον Μάρτιο του 2005 γεννήθηκε η κόρη τους Χάιβεν Λι Χαρτ. Όπως αποκαλύφθηκε στο The 40-Year-Old Virgin, μισοαστεία σχολίασε ότι δεν θέλει να γίνει «στρίπερ». Στις 18 Φεβρουαρίου 2008, γεννήθηκε ο δεύτερος γιος τους, ο Χέντριξ Χαρτ. Το 2010, ο Χαρτ χώρισε νόμιμα από τη σύζυγό του, η οποία κάνει και stand-up περιοδείες μαζί του. Το διαζύγιο οριστικοποιήθηκε τον Νοέμβριο του 2011.Τον Αύγουστο του 2014, ο Χαρτ έκανε πρόταση γάμου στην Ενίκο Πάρις. Παντρεύτηκαν στις 13 Αυγούστου 2016, κοντά στη Σάντα Μπάρμπαρα της Καλιφόρνια. Το πρώτο παιδί του ζευγαριού και το τρίτο του Χαρτ, ο Κένζο Κας, γεννήθηκε στις 21 Νοεμβρίου 2017. Τον Δεκέμβριο του 2017, ο Χαρτ παραδέχτηκε δημόσια ότι είχε απιστία στη σύζυγό του ενώ ήταν έγκυος. Το τέταρτο παιδί τους, ένα κορίτσι που ονομάζεται Kάορι Μέι, γεννήθηκε τον Σεπτέμβριο του 2020. Kevin Hart στην IMDb Κέβιν Χαρτ, επίσημος λογαριασμός στο Twitter.
Ο Κέβιν Ντάρνελ Χαρτ (Φιλαδέλφεια, Πενσυλβάνια, 6 Ιουλίου, 1979) είναι Αμερικανός ηθοποιός και κωμικός. Γεννημένος στη Φιλαδέλφεια της Πενσυλβάνια, ξεκίνησε ερασιτεχνικά, κερδίζοντας σε διάφορους κωμικούς διαγωνισμούς, σε κλαμπ της Νέας Αγγλίας, έως το 2000 που συμμετείχε για λίγα επεισόδια στη σειρά Undeclared. Η σειρά κράτησε μόνο για μία σεζόν, όμως αυτή ήταν αρχή, καθώς αργότερα συμμετείχε διάφορες ταινίες: Paper Soldiers (2002), Scary Movie 3 (2003), Γονείς της συμφοράς (2010), μεταξύ άλλων. Η καριέρα του ως κωμικός άνθισε από τότε που κυκλοφόρησε, το 2008, το I'm a Grown Little Man. Η κωμική του καριέρα ανέβηκε κι άλλο με συμμετοχές σε ταινίες όπως το Ride Along (2014), το Get Hard (2015) και άλλα. Επίσης, κυκλοφόρησε κι άλλα κωμικά άλμπουμ, όπως το Seriously Funny (2010), το Laugh at My Pain (2011), Let Me Explain (2013) και το What Now? (2016). Το περιοδικό Time, το 2015, τον κατέταξε ανάμεσα στις 100 Προσωπικότητες Παγκοσμίως, με τη μεγαλύτερη επιρροή, στη λίστα του Time 100.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AD%CE%B2%CE%B9%CE%BD_%CE%A7%CE%B1%CF%81%CF%84
Στα Μαχαίρια
Η οικογένεια του Χάρλαν Θρόμπι, ενός πλούσιου μυθιστοριογράφου μυστηρίου, παρευρίσκεται στο πάρτι των 85ων γενεθλίων του στην έπαυλή του στη Μασαχουσέτη. Το επόμενο πρωί, η οικονόμος του Χάρλαν, Φραν, τον βρίσκει νεκρό με κομμένο το λαιμό του. Ο υπολοχαγός Έλιοτ και ο στρατιώτης Βάγκνερ πιστεύουν ότι ο θάνατος του Χάρλαν είναι αυτοκτονία, αλλά ο ιδιωτικός ντετέκτιβ Μπενουά Μπλανκ προσλαμβάνεται ανώνυμα για να ερευνήσει. Ο Μπλανκ μαθαίνει ότι ο Χάρλαν είχε τεταμένες σχέσεις με την οικογένειά του. Την ημέρα του θανάτου του, ο Χάρλαν απείλησε να εκθέσει τον γαμπρό του Ρίτσαρντ επειδή απάτησε την κόρη του Λίντα, έκοψε το επίδομα της νύφης του Τζόνι για κλοπή από αυτόν, απέλυσε τον γιο του Γουόλτ από την εκδοτική του εταιρεία και είχε καβγά με τον εγγονό του Ράνσομ. Άγνωστη στον Μπλανκ, η νοσοκόμα του Χάρλαν, Μάρτα Καρμπέρα, μπέρδεψε τα φάρμακά του, κάνοντάς τη να πιστεύει ότι του πήρε υπερβολική δόση μορφίνης και δεν μπόρεσε να βρει το αντίδοτο, αφήνοντας προφανώς στον Χάρλαν μόνο λίγα λεπτά ζωής. Θέλοντας να σώσει την οικογένεια της Μάρτα από τον έλεγχο (η μητέρα της ήταν μετανάστης χωρίς έγγραφα), ο Χάρλαν της έδωσε οδηγίες να δημιουργήσει ένα ψεύτικο άλλοθι και στη συνέχεια έκοψε τον λαιμό του. Η μητέρα του Χάρλαν είδε τη Μάρτα να εκτελεί τις οδηγίες του, αλλά την μπέρδεψε με το Ράνσομ. Η Μάρτα δεν μπορεί να πει ψέματα χωρίς να κάνει εμετό, οπότε δίνει ακριβείς αλλά ελλιπείς απαντήσεις όταν την ρωτούν. Συμφωνεί να βοηθήσει την έρευνα του Μπλανκ και κρύβει στοιχεία για τις πράξεις της. Όταν διαβάζεται η διαθήκη του Χάρλαν, η Μάρτα είναι η μόνη δικαιούχος, σοκάροντας και εξοργίζοντας την οικογένειά του. Ο Ράνσομ βοηθά τη Μάρτα να τους ξεφύγει, αλλά εκείνος τη χειραγωγεί ώστε να του εξομολογηθεί. Προσφέρει βοήθεια με αντάλλαγμα μέρος της κληρονομιάς. Οι άλλοι Θρόμπι προσπαθούν να πείσουν τη Μάρτα να απαρνηθεί την κληρονομιά. Ο Γουόλτ απειλεί να αποκαλύψει το μεταναστευτικό καθεστώς της μητέρας της. Η Μάρτα λαμβάνει ένα εκβιαστικό σημείωμα με μερική φωτοτυπία της τοξικολογικής έκθεσης του Χάρλαν. Αυτή και ο Ράνσομ οδηγούν στο γραφείο του ιατροδικαστή, αλλά έχει καεί. Η Μάρτα λαμβάνει ένα email που προτείνει ένα ραντεβού με τον εκβιαστή. Ο Μπλανκ και η αστυνομία τους εντοπίζουν και μετά από μια σύντομη καταδίωξη με αυτοκίνητο, ο Ράνσομ συλλαμβάνεται. Ο Μπλανκ εξηγεί ότι η μητέρα του Χάρλαν είδε τον Ράνσομ να κατεβαίνει από το δωμάτιο του Χάρλαν τη νύχτα που πέθανε. Στο ραντεβού, η Μάρτα βρίσκει τη Φραν ναρκωμένη. Κάνει καρδιοπνευμονική αναζωογόνηση και καλεί ασθενοφόρο. Ομολογεί στον Μπλανκ, αν και ο Ράνσομ την έχει ήδη ενημερώσει, και αποφασίζει να πει στην οικογένεια ότι προκάλεσε το θάνατο του Χάρλαν, κάτι που θα ακύρωνε τη διαθήκη υπό τον κανόνα του φονιά. Πίσω στην έπαυλη, η Μάρτα βρίσκει ένα αντίγραφο της πλήρους έκθεσης τοξικολογίας στο απόθεμα κάνναβης της Φραν. Το δίνει στον Μπλανκ χωρίς να το διαβάσει η ίδια, και ο Μπλανκ βλέπει ότι δείχνει λίγη μορφίνη στο σύστημα του Χάρλαν και διακόπτει τη Μάρτα πριν προλάβει να ομολογήσει. Ο Μπλανκ αποκαλύπτει τις αφαιρέσεις του στους ντετέκτιβ, στην Μάρτα και στον Ράνσομ: Αφού ο Ράνσομ έμαθε ότι ο Χάράν άφηνε τα πάντα στη Μάρτα, άλλαξε το περιεχόμενο των φιαλιδίων του φαρμάκου του Χάρλαν και έκλεψε το αντίδοτο, οπότε η Μάρτα θα σκότωνε τον Χάρλαν και έτσι δεν θα μπορούσε να διεκδικήσει την κληρονομιά. Αλλά η Μάρτα έδωσε στον Χάρλαν τη σωστή φαρμακευτική αγωγή, αναγνωρίζοντάς το υποσυνείδητα, και νόμιζε ότι τον είχε δηλητηριάσει μόνο αφού διάβασε την ετικέτα. Όταν ο θάνατος αναφέρθηκε ως αυτοκτονία, ο Ράνσομ προσέλαβε ανώνυμα τον Μπλανκ για να εκθέσει τη Μάρτα. Η Φραν είδε τον Ράνσομ να παραποιεί τον τόπο του εγκλήματος και του έστειλε το εκβιαστικό σημείωμα. Αφού ο Ράνσομ συνειδητοποίησε ότι η Μάρτα δεν ήταν υπεύθυνη για τον θάνατο του Χάρλαν, αλλά η Μάρτα εξακολουθούσε να πιστεύει ότι ήταν, έστειλε την επιστολή στη Μάρτα και έκαψε το γραφείο του ιατροδικαστή για να καταστρέψει τα στοιχεία της αθωότητάς της. Έκανε υπερβολική δόση μορφίνης στην Φραν, σκοπεύοντας να πιαστεί η Μάρτα με το πτώμα της Φραν. Το νοσοκομείο καλεί και η Μάρτα λέει ότι η Φραν επέζησε και θα εμπλέξει τον Ράνσομ. Αυτός χλευάζει ότι αφού η προσπάθειά του να σκοτώσει τη Φραν απέτυχε, οι δικηγόροι του θα τον βοηθήσουν να ξεφύγει από τις κατηγορίες απόπειρας φόνου. Η Μάρτα κάνει εμετό πάνω του, αποκαλύπτοντας ότι είπε ψέματα: Η Φραν πέθανε. Συνειδητοποιώντας ότι ομολόγησε τη δολοφονία, με τον Βάγκνερ να ηχογραφεί τη συνομιλία, ο Ράνσομ επιτίθεται στη Μάρτα με ένα μαχαίρι από τη συλλογή του Χάρλαν, το οποίο αποδεικνύεται ότι είναι ένα ανασυρόμενο μαχαίρι σκηνής. Η αστυνομία τον συλλαμβάνει αμέσως. Η Λίντα βρίσκει ένα σημείωμα από τον Χάρλαν για τη μοιχεία του συζύγου της. Ο Μπλανκ λέει στη Μάρτα ότι υποψιάστηκε από νωρίς ότι έπαιξε ρόλο στον θάνατο του Χάρλαν, σημειώνοντας μια σταγόνα αίματος στο παπούτσι της. Καθώς ο Ράνσομ τίθεται υπό κράτηση, η Μάρτα παρακολουθεί από το μπαλκόνι της σημερινής έπαυλής της, με την οικογένεια Θρόμπι συγκεντρωμένη έξω. Ντάνιελ Κρεγκ ως Μπενουά Μπλανκ, ένας ιδιωκτικός ντετέκτιβ Κρις Έβανς ως Χιού Ρανσομ Ντρίσντεϊλ, ο γιος της Λίντα και του Ρίτσαρντ Άνα ντε Άρμας ως Μάρτα Καρμπέρα, η νοσοκόμα του Χάρλαν Τζέιμι Λι Κέρτις ως Λίντα Ντρίσντεϊλ, η μεγαλύτερη κόρη του Χάρλαν Μάικλ Σάνον ως Γουόλτ Θρόμπι, ο μικρότερος γιος του Χάρλαν Ντον Τζόνσον ως Ρίτσαρντ Ντρίσντεϊλ, ο σύζυγος της Λίντα Τόνι Κολέτ ως Τζόνι Θρόμπι, η χήρα του πεθαμένου γιου του Χάρλαν, Νιλ Λάκιθ Στάνφιλντ ως Ντετέκτιβ Λιεουτέταντ Έλιοτ Κάθριν Λάνγκφορντ ως Μεγκ Θρόμπι, η κόρη της Τζόνι Τζέιντεν Μάρτελ ως Τζέικομπ Θρόμπι, ο γιος του Γουόλτ Κρίστοφερ Πλάμερ ως Χάρλαν Θρόμπι, ένας 85χρονος μυθιστοριογράφος μυστηρίου Ρίκι Λίντχοουμ ως Ντόνα Θρόμπι, η γυναίκα του Γουόλτ Έντι Πάτερσον ως Φραν, η καμαριέρα του Χάρλαν Φρανκ Οζ ως Άλαν Στίβενς, ο συνηγόρος του Χάρλαν Κ Κάλαν ως Γουορνέτα Θρόμπι, η μητέρα του Χάρλαν Νόα Σίγκαν ως Τρούπερ Γουάγκνερ, ένας αστυνομικός Μάικλ Έμετ Γουόλς ως κ. Προύφροκ, ένας σεκιουριτάς Μαρλίν Φόρτε ως κ. Καρμπέρα, η μητέρα της Μάρτα Σίρλι Ροντρίγκεζ ως Άλις Καρμπέρα, η αδελφή της Μάρτα Κέρρυ Φράνσις ως Σάλι, η βοηθός του Άλαν Τζόζεφ Γκόρντον-Λέβιτ ως Ντετέκτιβ Χάρντροκ
Το Στα Μαχαίρια (πρωτότυπος τίτλος στα αγγλικά: Knives Out) είναι αμερικανική ταινία μυστηρίου σε σενάριο και σκηνοθεσία Ράιαν Τζόνσον και σε παραγωγή Τζόνσον και Ραμ Μπέργκμαν. Η πλοκή της ταινίας εξελίσσεται γύρω από τον θάνατο του διάσημου συγγραφέα βιβλίων μυστηρίου, Χάρλαν Θρόμπεϊ, ο οποίος βρίσκεται νεκρός στην έπαυλή του, ενώ την προηγούμενη νύχτα γιόρτασε με την πολυμελή οικογένειά του τα 85α γενέθλιά του. Παρά τη φαινομενική αυτοκτονία, ο ιδιόρρυθμος ντετέκτιβ Μπενουά Μπλάνκ προσλαμβάνεται ώστε να ξεσκεπάσει την πλεκτάνη πίσω από τον θάνατο του μεγάλου πατριάρχη. Το κάστ της ταινίας περιλαμβάνει τους Ντάνιελ Κραιγκ, Κρις Έβανς, Άνα ντε Άρμας, Τζέιμι Λι Κέρτις, Μάικλ Σάνον, Ντον Τζόνσον, Τόνι Κολέτ, Λάκιθ Στάνφιλντ, Κάθριν Λάνγκφορντ, Τζέιντεν Μαρτέλ και Κρίστοφερ Πλάμερ. Το Στα Μαχαίρια πραγματοποίησε την παγκόσμια πρεμιέρα του στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο τις 7 Σεπτεμβρίου 2019 και κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους των ΗΠΑ στις 27 Νοεμβρίου 2019, από τη Lionsgate. Η ταινία έλαβε καλές κριτικές, ιδίως για το σενάριο, τη σκηνοθεσία και τη ηθοποιία και είχε έσοδα ύψους 312 εκατομμυρίων δολαρίων παγκοσμίως, έναντι προϋπολογισμού 40 εκατομμυρίων. Στις 77ες Χρυσές Σφαίρες η ταινία είχε τρεις υποψηφιότητες στην κατηγορία Μιούσικαλ ή Κωμωδία: καλύτερη ταινία, καλύτερος ηθοποιός για τον Κραιγκ και καλύτερη ηθοποιός για την ντε Άρμας. Ήταν υποψήφια για καλύτερο πρωτότυπο σενάριο στα βραβεία BAFTA και στα βραβεία Όσκαρ. Επίσης, επιλέχθηκε τόσο από τον Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου όσο και το Εθνικό Γραφείο Κριτικών ως μία από τις δέκα καλύτερες ταινίες του 2019. Μία συνέχεια με τίτλο Glass Onion: Στα Μαχαίρια κυκλοφόρησε το 2022.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%B1_%CE%9C%CE%B1%CF%87%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CE%B1
Βιτέλο
Το όνομα του Βιτέλο ποικίλλει ανάλογα με ορισμένες πηγές. Σε προηγούμενες δημοσιεύσεις αναφέρθηκε ως Erazmus Ciolek Witelo, Erazm Ciołek, Vitellio abd Vitulon. Σήμερα, συνήθως αναφέρεται με το λατινικό του όνομα Vitello Thuringopolonis, που συχνά συντομεύεται σε Vitello. Το ακριβές όνομα και η γενέτειρα του Βιτέλο είναι αβέβαια. Πιθανότατα γεννήθηκε γύρω στο 1230 στη Σιλεσία, στην περιοχή της Λεγκνίτσα. Η μητέρα του καταγόταν από πολωνικό ιπποτικό οίκο, ενώ ο πατέρας του ήταν Γερμανός άποικος από τη Θουριγγία. Ονόμασε τον εαυτό του, στα λατινικά, «Thuringorum et Polonorum filius » — «γιος Θουριγγίων και Πολωνών». Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Πάδοβας περίπου το 1260 και μετά πήγε στο Βιτέρμπο. Έγινε φίλος με τον Γουλιέλμο του Μέρμπεκε, τον μεταφραστή του Αριστοτέλη από την ελληνική γλώσσα στα λατινικά. Το σημαντικότερο σωζόμενο έργο του Βιτέλο για την οπτική, Perspectiva, που ολοκληρώθηκε περίπου το 1270–78, ήταν αφιερωμένο στον Γουλιέλμο. Το 1284 περιέγραψε την ανάκλαση και τη διάθλαση του φωτός. Witelonis Perspectivae Liber Primus: Book I of Vitello's Perspectiva, έκδοση και αγγλική μετάφραση από τον Sabetai Unguru, με εισαγωγή και σχολιασμό, Βαρσοβία, The Polish Academy of Science Press, Studia Copernicana, τομ. XV, 1977. Witelonis Perspectivae Libri Duo - Liber Secundus et Liber Tertius: Books II and III of Vitello's Perspectiva, έκδοση και αγγλική μετάφραση από τον Sabetai Unguru, με εισαγωγή και σχολιασμό, Βαρσοβία, The Polish Academy of Science Press, Studia Copernicana, vol. XXVII, 1991. Witelonis Perspectivae Liber Quartus: Book IV of Vitello's Perspectiva, A Critical Edition and English Translation with Introduction, Notes and Commentary by Carl J. Kelso, Πανεπιστήμιο του Μιζούρι (Κολούμπια), 2003. Witelonis Perspectivae Liber Quintus: Books V of Vitello's Perspectiva, έκδοση και αγγλική μετάφραση από τον Mark A. Smith of the First Catoptrical Book of Witelo's Perspectiva, με εισαγωγή και σχολιασμό, Βαρσοβία, The Polish Academy of Science Press, 1983. Online Galleries, History of Science Collections, University of Oklahoma Libraries Εικόνες υψηλής ανάλυσης έργων από ή/και πορτρέτα του Βιτέλο σε μορφή .jpg και .tiff. Μνημείο Erasmus Ciołek Witelo στο χωριό Żórawina, Πόβιατ Βρότσουαφ, Βοεβοδάτο Κάτω Σιλεσίας, ΝΔ Πολωνία. [1]
Ο Βιτέλο (πολωνικά: Witelon‎, γερμανικά: Witelo‎) (π. 1230 – 1280/1314) ήταν μοναχός, θεολόγος, φιλόσοφος της φύσης και σημαντική προσωπικότητα στην ιστορία της φιλοσοφίας στην Πολωνία. Ο σεληνιακός κρατήρας Vitello ονομάστηκε από αυτόν.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B9%CF%84%CE%AD%CE%BB%CE%BF
Σκέιτμπορντινγκ
Το σύγχρονο σκέιτμπορντινγκ προέρχεται από τη δεκαετία του 1960 και προέκυψε από μίμηση του θαλάσσιου σερφ στο δρόμο και το πεζοδρόμιο. Αναπτύχθηκε και έγινε άθλημα της μόδας που εξασκούσαν κυρίως οι νέοι. Διεξήχθησαν επίσης πρωταθλήματα που περιλάμβαναν σλάλομ κατάβασης, εμπόδια και freestyle σε επίπεδες επιφάνειες. Ως αποτέλεσμα άλλων αναπτυσσόμενων τάσεων, ωστόσο, το άθλημα έχασε γρήγορα τους οπαδούς του και μέχρι το τέλος της δεκαετίας ήταν ακόμη και δύσκολο να προμηθευτεί κανείς σκέιτμπορντ. Το γεγονός ότι οι προηγουμένως χρησιμοποιούμενοι μεταλλικοί τροχοί αντικαταστάθηκαν από τροχούς από πολυουρεθάνη σήμαινε μια σημαντική τεχνική πρόοδο με καλύτερες ιδιότητες πρόσφυσης και κύλισης. Η κατασκευή του ρουλεμάν του άξονα με μαξιλάρι από καουτσούκ, το οποίο επιτρέπει την οδήγηση μετατοπίζοντας το βάρος στο πλάι της σανίδας και το οποίο επαναφέρει τον εαυτό του στην ευθεία, χρησιμοποιείται ακόμη και σήμερα. Αυτή η ανάρτηση χρησιμοποιήθηκε αργότερα και στο μπροστινό μέρος του skatebike και άλλων υβριδικών, οι εναλλακτικοί μηχανισμοί διεύθυνσης των snake και waveboards έφτασαν στην Ευρώπη μόλις γύρω στο 2005/2010. Αυτές οι τεχνικές εξελίξεις αναζωογόνησαν το άθλημα, καθώς κατέστησαν δυνατούς νέους ελιγμούς. Οι πρωτοπόροι της σημερινής κουλτούρας του σκέιτμπορντινγκ ήταν οι "Z-Boys" (Zephyr Competition Team) από το Dogtown, μια γειτονιά της Venice Beach στην Καλιφόρνια. Η ομάδα αυτή αποτελούνταν από παθιασμένους σέρφερ που έδωσαν στο σκέιτμπορντινγκ ένα νέο πρόσωπο στη δεκαετία του 1970, μεταφέροντας στιλιστικά το χόμπι τους στο δρόμο. Η πρωτοποριακή πειθαρχία που ανέπτυξαν ήταν το pool riding, το οποίο αποτέλεσε τη γέννηση του Vert Style και συνεχίζεται μέχρι σήμερα με τη μορφή του halfpipe. Ο Tony Alva, ο οποίος προερχόταν από την ομάδα, έγινε λίγο αργότερα ο πρώτος παγκόσμιος πρωταθλητής σκέιτμπορντινγκ και άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του στη σκηνή και την εντύπωση του κοινού με το στυλ του. Το άθλημα άρχισε στην Αυστρία στα μέσα της δεκαετίας του 1970. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, το σχήμα του κανονικού σκέιτμπορντ δρόμου άλλαξε σε ένα λεπτότερο, σχεδόν συμμετρικό κόψιμο εμπρός-πίσω με σχεδόν εξίσου μεγάλες προεξοχές στη μύτη και την ουρά. Αυτός ο σχεδιασμός και η επακόλουθη κίνηση και μόχλευση έκαναν δυνατή την εκτέλεση νέων μορφών κόλπων. Όσον αφορά την κατασκευή του, το σκέιτμπορντ φαίνεται να έχει πλέον ωριμάσει: οι προσπάθειες με νέα υλικά, όπως σανίδες από αλουμίνιο, στρώματα άνθρακα ή Kevlar και διαφορετικές τεχνικές άξονα για τα longboards δεν μπόρεσαν να επικρατήσουν. Τις προηγούμενες δεκαετίες, υπήρξαν διάφορες φάσεις κατά τις οποίες το πατινάζ απολάμβανε μεγάλη δημοτικότητα. Αυτές ακολουθήθηκαν από περιόδους κατά τις οποίες το άθλημα έχασε πολλούς από τους οπαδούς του. Από το 2020, το σκέιτμπορντινγκ είναι ολυμπιακό άθλημα μετά από απόφαση της ΔΟΕ στις 4 Αυγούστου 2016.. Σημαντικό μέσο επικοινωνίας για τη σκηνή είναι οι εκδόσεις που δημοσιεύονται τακτικά σε έντυπη και βιντεοσκοπημένη μορφή, καθώς και οι ιστότοποι στο διαδίκτυο με ιστολόγια και φόρουμ συζητήσεων. Ο αθλητικός εξοπλισμός είναι μια σανίδα με δύο άξονες και τέσσερις κυλινδρικούς τροχούς. Η κατασκευή χωρίζεται σε διάφορα εξαρτήματα που μπορούν να ρυθμιστούν ανάλογα. Για τους τροχούς, σημαντικά είναι τα ρουλεμάν, οι άξονες και οι ίδιοι οι τροχοί- για τη σανίδα, σημαντικό είναι το δάπεδο και το αντιολισθητικό κάλυμμα που είναι προσαρτημένο σε αυτό. Επιπλέον, υπάρχουν διάφορες ειδικές παραλλαγές σανίδων: longboards, slalom boards, snakeboards και waveboards. Το σκέιτμπορντινγκ δύσκολα συγκρίνεται με τα συμβατικά αθλήματα. Δεν υπάρχουν πρωταθλήματα ή ενώσεις που να χωρίζουν το άθλημα σε δημοτικές, εθνικές ή διεθνείς ιεραρχίες. Κυρίως, σε μικρές πόλεις με πάρκα σκέιτ, υπάρχουν τοπικοί σύλλογοι που φροντίζουν για τη συντήρηση των πάρκων και διοργανώνουν διαγωνισμούς. Πολλοί καθιερωμένοι skaters φροντίζουν για την ύπαρξη ενός παγκόσμιου δικτύου για τη διοργάνωση διεθνών αγώνων, όπως το πρώην Münster Monster Mastership στο Münster, το Mystic Sk8 Cup στην Πράγα ή τα X Games στην Καλιφόρνια. Το Münster Monster Mastership ήταν το επίσημο παγκόσμιο πρωτάθλημα skateboarding από το 1990 έως το 2005, με πρωτοβουλία του Titus Dittmann, ενός από τους σημαντικότερους Γερμανούς skateboarders. Το 1993, ο Don Bostick είχε την ιδέα για το Παγκόσμιο Κύπελλο Σκέιτμπορντ, αφού βοήθησε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο Münster για τέσσερα χρόνια. Το 1995, το WCS εισήγαγε ένα σύστημα κατάταξης για τους επαγγελματίες skaters, που τώρα ονομάζεται World Cup Skateboarding Tour. Σε αυτό καταγράφονταν όλοι οι αγώνες που διοργάνωνε το WCS και στο τέλος της σεζόν αναδεικνυόταν ο νικητής της σεζόν. Ο Ed Templeton στέφθηκε ο πρώτος πρωταθλητής του World Cup Street και ο Mike Frazier πήρε τον τίτλο για το Vert (Vertical Skateboarding - Κάθετο Σκέιντμπορντινγκ). Ο μόνος οργανισμός διασυλλογικών αγώνων με διεθνή παγκόσμια κατάταξη μέχρι στιγμής είναι το The Boardr, που ιδρύθηκε το 2013 από τον Ryan Clements και τον Rob Meronek. Το Boardr επεξεργάζεται τη διοργάνωση και την εκτέλεση εκδηλώσεων σκέιτμπορντινγκ, ενώ το κύριο βάρος πέφτει στις σχέσεις μεταξύ των διοργανωτών, των χορηγών και των σκέιτερ. Η βάση δεδομένων τους περιλαμβάνει πάνω από 28.000 skateboarders και αναβάτες BMX. Θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες Στις 3 Αυγούστου 2016, η ΔΟΕ ανακοίνωσε πέντε νέα αθλήματα για τους θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2020, συμπεριλαμβανομένου του σκέιτμπορντιγκ. Η διοργάνωση διεξήχθη στο Ariake Urban Sports Park από τις 25 Ιουλίου έως τις 5 Αυγούστου 2021 και για πρώτη φορά στέφθηκαν δύο Ολυμπιονίκες σε κάθε ένα από τα αγωνίσματα Street και Park. Οι νικήτριες των γυναικών ήταν η Momiji Nishiya στο Street και η Sakura Yosozumi στο Park, ενώ οι χρυσοί νικητές των ανδρών ήταν ο Yūto Horigome στο Street και ο Keegan Palmer στο Park. Ο πρώτος "διαγωνισμός skate" έγινε το 1963 στην Hermosa Beach της Καλιφόρνια. Οι εταιρείες κατασκευής σκέιτμπορντ αναζητούσαν τους καλύτερους σκέιτερ για τις ομάδες τους στους διαγωνισμούς, τις οποίες στη συνέχεια εξόπλιζαν με τις σανίδες ή τον ρουχισμό τους. Από αυτό το σημείο και μετά, οι πρώτοι skateboarders έγιναν επαγγελματίες και χρηματοδοτούμενοι. Από τότε, υπήρξε μεγάλη ανάπτυξη. Σημαντικοί διαγωνισμοί στη Βόρεια Αμερική περιλαμβάνουν το Slam City Jam, το USA Skateboarding National Championships, το Street League Skateboarding, τα Gravity Games και το Maloof Money Cup. Στη Γερμανία, η Λέσχη Skaters είναι μεγάλης σημασίας. Το COS Cup, το γερμανικό εθνικό πρωτάθλημα σκέιτμπορντινγκ, διεξάγεται κάθε χρόνο από το 1998. Χωρίζεται σε τέσσερα περιφερειακά πρωταθλήματα (Βόρεια, Ανατολική, Νότια και Δυτική Γερμανία) και τον επακόλουθο τελικό. Οι αγώνες περιλαμβάνουν σκέιτμπορντινγκ στα αγωνίσματα του δρόμου και του μπολ (πιο πρόσφατα το 2014). Από το 2016, υπάρχει επίσης ξεχωριστή κατηγορία για γυναίκες και σκέιτερ άνω των 35 ετών.. Στην Αυστρία, το Skateboard Club Innsbruck είναι το σημαντικότερο σωματείο σκέιτμπορντ στη χώρα. Ο σύλλογος διοργανώνει πολυάριθμους διαγωνισμούς με διεθνείς αναβάτες, καθώς και τα αυστριακά εθνικά πρωταθλήματα street και park σκέιτμπορντινγκ. Επιπλέον, συντηρεί τα τοπικά skatepark και προσφέρει μαθήματα σκέιτμπορντινγκ. Για πολλούς σκέιτερ, το σκέιτμπορντινγκ θεωρείται επίσης ως εξατομικευμένη έκφραση ζωής - μερικές φορές και ως ένα είδος τέχνης - παράλληλα με τον αθλητισμό. Οι εμπειρίες σύγκρουσης και ποινικοποίησης που συχνά προκύπτουν από τη χρήση και την "οικειοποίηση" του δημόσιου χώρου και η απαιτούμενη δημιουργικότητα έχουν ριζώσει το σκέιτινγκ σε υποκουλτούρα μέχρι σήμερα. Έτσι, έχει εισέλθει σε μια ορισμένη σύνδεση με τη μόδα, τις εικαστικές τέχνες όπως το graffiti, το graphic design και τη φωτογραφία ή διάφορες μουσικές σκηνές. Για παράδειγμα, οι ποικιλίες της πανκ και της σκληρής μουσικής που είναι κοντά στην κουλτούρα του σκέιτμπορντινγκ αναφέρονται μερικές φορές ως skate punk. . Λόγω της έλλειψης οργανωτικής δομής, του σκόπιμα μη ρυθμισμένου χαρακτήρα του και του γεγονότος ότι ασκείται κυρίως από νέους, το σκέιτμπορντινγκ συχνά κατατάσσεται στα αθλήματα αναψυχής. Ωστόσο, η συνέχεια του σκέιτμπορντινγκ , το οποίο ασκείται εδώ και δεκαετίες, συνηγορεί κατά της ταξινόμησης αυτής, πέραν της σύνδεσης του με την υποκουλτούρα. Επιπλέον, η πολυπλοκότητα του αθλήματος θέτει υψηλές απαιτήσεις σε επιμονή και προθυμία για μάθηση, γεγονός που έρχεται σε αντίθεση με τον χαρακτήρα των αθλημάτων της μόδας που μαθαίνονται και εξελίσσονται γρήγορα. Για μεγάλο χρονικό διάστημα, το σκέιτμπορντινγκ ήταν κατεξοχήν ανδροκρατούμενο. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια, όλο και περισσότερες γυναίκες ενδιαφέρονται για το άθλημα. Οι επαγγελματίες γυναίκες skateboarders, όπως η Elissa Steamer, δίνουν το παράδειγμα. Η βιομηχανία του σκέιτμπορντ, ιδίως στον τομέα της ένδυσης και των παπουτσιών, προσαρμόζεται σε αυτή την εξέλιξη και σχεδιάζει πλέον μόδα ειδικά για νεαρές γυναίκες. Mid90’s (2018) Slam (2016) This Ain’t California (2012) Paranoid Park (2007) Dogtown Boys (2005) Grind – Sex, Boards & Rock’n’Roll (2003) Dogtown & Z-Boys (2001) CKY (1999–2003) Video Days (1991) Gleaming the Cube (1989) Thrashin’ (1986) Rouli-roulant (1966) Iain Borden: Skateboard, χώρος και πόλη: αρχιτεκτονική και σώμα . Berg, Oxford et al. ένα. 2001, ISBN 1-85973-493-6 / ISBN 1-85973-488-X ). Titus Dittmann, Christian Ambach: Βασικές αρχές, κόλπα και συμβουλές για το Skateboard. 1. Έκδοση, Pietsch, Στουτγάρδη 2009, ISBN 978-3-613-50606-0 . Holger von Krosigk, Helge Tscharn: Absolute Beginners: Skateboard Streetstyle Book. Tropen-Verlag, Κολωνία 2000, ISBN 3-932170-42-3 . Holger von Krosigk, Helge Tscharn: Elements of Street: Skateboard Streetstyle Βιβλίο 2. 4. Έκδοση, Tropen-Verlag, Στουτγάρδη 2011, ISBN 978-3-608-50066-0 . Holger von Krosigk, Helge Tscharn: Τα πάντα για το skateboard: ιστορία, βασικά, κόλπα, υλικό. Tropen Verlag, Βερολίνο 2006, ISBN 3-932170-93-8 . Pit Lederle, Ralph Kenke: Ρόλοι: φωτογραφίες, διευθύνσεις, skateboards, ιστορίες, συνεντεύξεις, στίχοι, ποιήματα. 1. Έκδοση, Hannibal, Höfen 2004, ISBN 3-85445-239-X . Günter Mokulys: Flatland skateboard βιβλίο. Sir Marshall Verlag, Κολωνία 2004, ISBN 3-00-012548-5 . Günter Mokulys: Streetskating & Game of SKATE. (Αγγλικά-Γερμανικά) Sir-Marshall-Verlag, Βερολίνο 2008, ISBN 3-00-015615-1 . Δ : § 2 Abs. 1, § 24 Abs. 1, § 25 Abs. 1 StVO A : StVO για πατινάζ: § 9, § 17, § 88, ειδικότερα: § 88a; Ενότητα 94δ. Συνεχής ενοποίηση: Ομοσπονδιακή Καγκελαρία της Αυστρίας – Σύστημα Νομικών Πληροφοριών . Danny Kringiel: Legendary Skateboard Heroes. Ο πίνακας στο κεφάλι . Στις: spiegel.de – Spiegel Online – one day, 27. Ιούλιος 2010; τελευταία πρόσβαση στις 29. Σεπτέμβριος 2020 Οδηγίες συναρμολόγησης skateboard . Στις: oldschool.de ; τελευταία πρόσβαση στις 12. Μάιος 2014. wissenschaftliche Beschreibung der Skateboardkultur Perfekte Tricks im Video aus mehreren Blickwinkeln στο Die Geschichte des Skateboardens Rouli-roulant (γαλλικό πρωτότυπο), πλήρης ταινία στο Youtube, The Devil's Toys (Αγγλική μεταγλώττιση), τελευταία πρόσβαση στις 4 Μαΐου Οκτώβριος 2020
Το σκέιτμπορντινγκ (skateboarding) είναι ένα μοντέρνο άθλημα στο οποίο κάποιος προσπαθεί να ξεπεράσει εμπόδια ή να εκτελέσει κόλπα με τη χρήση σκέιτμπορντ. Τα στυλ οδήγησης «δρόμου» (street) και «πάρκου» (park) συμπεριλήφθηκαν για πρώτη φορά ως αθλήματα στους θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2020 στο Τόκιο. Ένα παλαιότερο, λιγότερο δημοφιλές πλέον στυλ είναι το freestyle skateboarding. Με την πάροδο των δεκαετιών, το σκέιτμπορντινγκ έχει εξελιχθεί σε ένα άθλημα με πλούσιο ρεπερτόριο κόλπων, γνωστούς επαγγελματίες αθλητές, εταιρείες και τη δική του κουλτούρα.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BA%CE%AD%CE%B9%CF%84%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%B3%CE%BA
Μαλκανγκίρι
Το Μαλκανγκίρι βρίσκεται στις γεωγραφικές συντεταγμένες 18.35°N 81.90°E / 18.35; 81.90. Έχει μέσο υψόμετρο 170 μέτρων. Σύμφωνα με την Ινδική απογραφή του 2011, το Μαλκανγκίρι είχε πληθυσμό 31.007 κατοίκων. Οι άνδρες αποτελούν το 52% του πληθυσμού και οι γυναίκες το 48%. Το Μαλκανγκίρι έχει μέσο ποσοστό αλφαβητισμού 57%, χαμηλότερο από τον εθνικό μέσο όρο του 59.5%: Ο αλφαβητισμός ανδρών είναι 65%, ενώ των γυναικών είναι 48%. Στο Μαλκανγκίρι, το 15% του πληθυσμού είναι κάτω των 6 ετών. Το τρέχων μέλος της νομοθετικής συνέλευσης από τη Συνελευσιακή Εκλογική Περιφέρεια του Μαλκανγκίρι είναι ο Μανάς Κουμάρ Μαντκάμι του BJD, ο οποίος κέρδισε την έδρα το 2014. Ο προηγούμενος σε αυτή τη θέση ήταν ο Αραμπίντα Ντάλι του ΚΜΤ το 2000 και το 1995, ο Νάκα Κανάγια το 1990 και το 1977, ο Ναντιαμπάσι Μπίσουας το 1985 και η Νάκα Λαξμάγια το 1980.Το Μαλκανγκίρι είναι μέρος της Ναμπαρανγκπούρ (εκλογική περιφέρεια της Λοκ Σαμπχα). Επίσημη ιστοσελίδα Χάρτης του Μαλκανγκίρι
Το Μαλκανγκίρι είναι μια πόλη και Δήμος στην επαρχία Μαλκανγκίρι στην Ινδική πολιτεία της Οντίσα. Είναι η έδρα της επαρχίας Μαλκανγκίρι. Το Μαλκανγκίρι είναι το νέο σπίτι των προσφύγων από το Μπανγκλαντές, που είχαν αποκατασταθεί από το 1965 υπό το εγχείρημα Νταντακαράνγια. Επίσης κάποιοι πρόσφυγες Ταμίλ από τη Σρι Λάνκα που ζουν στην πόλη Μαλκανγκίρι, λόγω της ένοπλης σύγκρουσης των Ταμίλ Ιλάμ στις αρχές της δεκαετίας του 1990 (οι περισσότεροι από αυτούς έχουν επιστρέψει, και έχουν παραμείνει λίγα άτομα). Σήμερα είναι μία από τις πιο επηρεασμένες επαρχίες από ναξαλίτες στη πολιτεία και αποτελεί μέρος του Κόκκινου Διαδρόμου.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%BB%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%AF%CF%81%CE%B9
Ξηρόκαμπος Ηλείας
Ο Ξηρόκαμπος βρίσκεται χτισμένος κοντά στον ποταμό Ερύμανθο, στα σύνορα με την Αρκαδία. Έχει υψόμετρο 344 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας. Η αρχική ονομασία του Ξηροκάμπου, όπως μαρτυρείται, ήταν «Φτερόκαμπος», από τις πολλές φτέρες που φύτρωναν εκεί. Ο Ξηρόκαμπος ως κοινότητα συγκροτείται μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους, το 1832. Γύρω στα 1850-1860 γίνονται οι πρώτες εγκαταστάσεις στον Ξηρόκαμπο. Την περιοχή πλέον την ονόμασαν «Ξηρόκαμπο», γιατί δεν είχαν αρκετές πηγές από όπου μπορούσαν να ποτίσουν αυτόν τον κάμπο. Στο χωριό υπάρχουν τέσσερα καφενεία και ένα ελαιοτριβείο. Στο κέντρο του χωριού υπάρχει ο Ιερός Ναός της Αγίας Μαρίνας και ο παλιός Ιερός Ναός της Αγίας Μαρίνας ακριβώς δίπλα. Υπάρχουν ακόμα και άλλες επτά εκκλησίες γύρω-γύρω από το χωριό. Οι κάτοικοι ασχολούνται κυρίως με τη γεωργία (ελιές, αμπέλια), αλλά και με την κτηνοτροφία.
Ο Ξηρόκαμπος είναι χωριό του δήμου Αρχαίας Ολυμπίας στην Περιφερειακή Ενότητα Ηλείας με πληθυσμό 200 κατοίκων, σύμφωνα με την απογραφή του 2011. Απέχει περίπου 40 χλμ από τον Πύργο και 22 χλμ από την Αρχαία Ολυμπία.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9E%CE%B7%CF%81%CF%8C%CE%BA%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%82_%CE%97%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%B1%CF%82
Α.Ο.Κ. Γουμένισσας
Η ομάδα της Γουμένισσας κατά την ίδρυσή της το 1981 εντάχθηκε στο δυναμικό της Ε.ΚΑ.Σ.ΚΕ.ΔΥ.Μ. και αργότερα της διαδόχου της Ε.ΚΑ.Σ.ΚΕ.Μ. Ο σύλλογος αναρριχήθηκε στην κορυφή του τοπικού πρωταθλήματος το 1996, οπότε και απέκτησε το δικαίωμα συμμετοχής στις εθνικές κατηγορίες της ελληνικής καλαθοσφαίρισης.Η αλλαγή της χιλιετίας βρήκε την ομάδα στη Γ' Εθνική Κατηγορία, στα πλαίσια της οποίας αγωνίστηκε μέχρι την άνοιξη του 2007. Από το 2001 και μετά έβρισκε σταθερά θέση στην πρώτη πεντάδα του τελικού βαθμολογικού πίνακα, καταλαμβάνοντας αξιοσημείωτα τη δεύτερη θέση στον όμιλό της κατά τις περιόδους 2002-03, 2003-04 και 2005-06. Ωστόσο η επιτυχία της ανόδου στη Β' Εθνική Κατηγορία πανηγυρίστηκε τη χρονιά 2006-07, οπότε και η Γουμένισσα ολοκλήρωσε τις αγωνιστικές της υποχρεώσεις στην κορυφή της βαθμολογίας του 1ου Ομίλου Βορρά με 22 νίκες και 4 ήττες.Κατά την αγωνιστική περίοδο 2007-08 ο σύλλογος αγωνίστηκε στο Πρωτάθλημα της Β' Εθνικής καταλαμβάνοντας την 11η θέση και αποφεύγοντας με επιτυχία τον υποβιβασμό. Δεν είχε, όμως, την ίδια τύχη και την επόμενη χρονιά, 2008-09, όταν τερμάτισε στη 13η θέση του τελικού βαθμολογικού πίνακα. Στα πλαίσια του θεσμού του Κυπέλλου Ελλάδος αγωνίστηκε σε ένα μόλις παιχνίδι, γνωρίζοντας τον αποκλεισμό από τον Ίκαρο Καλλιθέας με σκορ 95-62. Η καθοδική πορεία και τα οικονομικά προβλήματα συνεχίστηκαν και την επόμενη χρονιά, 2009-10, οπότε και ο σύλλογος παρέμεινε στην τελευταία θέση του βαθμολογικού πίνακα της Γ' Εθνικής με μόλις μία νίκη στο ενεργητικό του.Την αγωνιστική περίοδο 2010-11 η ομάδα της Γουμένισσας διαγωνίστηκε στο Πρωτάθλημα της Α' Κατηγορίας Ανδρών της Ε.ΚΑ.Σ.ΚΕ.Μ. ολοκληρώνοντας τις αγωνιστικές της υποχρεώσεις στην 9η θέση της βαθμολογίας. Την επόμενη περίοδο, 2011-12, επρόκειτο να λάβει μέρος στο Πρωτάθλημα της Β' Κατηγορίας, ωστόσο εν τέλει δε συμμετείχε με τα αποτελέσματά της να καταχωρούνται ως μηδενισμοί. Την περίοδο 2012-13 έλαβε μέρος στο Πρωτάθλημα της Β' Κατηγορίας Ανδρών, ολοκληρώνοντας τις αγωνιστικές της υποχρεώσεις στην 5η θέση του βαθμολογικού πίνακα του Α' Ομίλου.Το τμήμα εφήβων του συλλόγου διαθέτει στην τροπαιοθήκη του ένα Πρωτάθλημα Ε.ΚΑ.Σ.ΚΕ.Μ., του έτους 1999. Κατά την τρέχουσα αγωνιστική περίοδο, 2019-20, ο Α.Ο.Κ. Γουμένισσας διαγωνίζεται στο Πρωτάθλημα της Β' Κατηγορίας Ανδρών που διοργανώνει η Ε.ΚΑ.Σ.ΚΕ.Μ.Έδρα του συλλόγου είναι το το Κλειστό Γυμναστήριο Γουμένισσας. Το γυναικείο τμήμα καλαθοσφαίρισης του Α.Ο.Κ. Γουμένισσας έχει κατακτήσει δύο συνεχή Πρωταθλήματα Ε.ΚΑ.Σ.ΚΕ.Μ., το 1995 και το 1996, πανηγυρίζοντας στη δεύτερη περίπτωση την άνοδο της ομάδας στη Β' Εθνική Κατηγορία Γυναικών.Το τμήμα νεανίδων διαθέτει στην τροπαιοθήκη του ένα Πρωτάθλημα Ε.ΚΑ.Σ.ΚΕ.ΔΥ.Μ., εκείνο του 1985, και ένα Πρωτάθλημα Ε.ΚΑ.Σ.ΚΕ.Μ., του έτους 2008.Από τον Α.Ο.Κ. Γουμένισσας ξεκίνησαν την καριέρα τους οι διεθνείς καλαθοσφαιρίστριες Εβίνα Μάλτση και Νένα Νικολαΐδου. Κατά την αξιολόγηση των ελληνικών συλλόγων που εξέδωσε το Νοέμβριο του 2010 ο Σ.Ε.Γ.Α.Σ., ο Α.Ο.Κ. Γουμένισσας βρέθηκε στη 238η θέση (σε σύνολο 321 συλλόγων). Την επόμενη χρονιά βρέθηκε στη 234η θέση (σε σύνολο 299 συλλόγων). Στην αξιολόγηση του 2012 δεν περιλαμβάνεται. Στην κατάταξη για το έτος 2013 βρέθηκε στη 289η θέση (σε σύνολο 294 συλλόγων).
Ο Αθλητικός Όμιλος Καλαθοσφαιριστών Γουμένισσας είναι ελληνικό αθλητικό σωματείο με έδρα των δραστηριοτήτων του τη Γουμένισσα, στο Νομό Κιλκίς, όπου βρίσκεται και η έδρα του, το Κλειστό Γυμναστήριο Γουμένισσας. Επίσημο έτος ίδρυσής του είναι το 1981 και αγωνίζεται με χρώματα το πράσινο και το λευκό. Διαθέτει ενεργά τμήματα καλαθοσφαίρισης και στίβου.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91.%CE%9F.%CE%9A._%CE%93%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B1%CF%82
CMY
Το χρωματικό μοντέλο 'CMY' σχετίζεται με το RGB , γιατί πρόκειται στην ουσία για συμπληρωματικά μοντέλα με τις ίδιες βασικές αρχές και ιδιότητες. Το CMY επινοήθηκε για τις ανάγκες των εκτυπωτών στους οποίους και χρησιμοποιείται. Η διαφορά με το RGB είναι ότι στο CMY η επιφάνεια που αναπαράγονται/εκτυπώνονται τα χρώματα είναι πια το χαρτί , το οποίο είναι άσπρο σε αντίθεση με την μαύρη οθόνη των υπολογιστών. Έτσι οποιαδήποτε αναπαραγωγή χρωμάτων ξεκινά έχοντας ως βάση το λευκό και όχι το μαύρο. Με άλλα λόγια η αρχή των αξόνων (0,0,0) στο CMY είναι το λευκό και όχι το μαύρο χρώμα όπως στο RGB. Κατά συνέπεια, όλος ο χρωματικός κύβος αντιστρέφεται, ώστε το λευκό που πριν ήταν (1,1,1) να πάει στη θέση (0,0,0), με αποτέλεσμα οι κύριοι άξονες του χρωματικού χώρου να μην αντιστοιχούν στα βασικά χρώματα κόκκινο, πράσινο, μπλε, αλλά στα κυανό (Cyan), ματζέντα (Magenta), κίτρινο (Yellow), από τα οποία και προέρχεται το ακρωνύμιο CMY. Οι περισσότερες εκτυπωτικές έγχρωμες συσκευές (εκτυπωτές, φωτοτυπικά) τροφοδοτούνται με τις τρεις παραμέτρους του μοντέλου αυτού ή εκτελούν μετασχηματισμό του RGB σε CMY. Θεωρητικά είναι δυνατόν να δημιουργήσουμε κάθε χρωματική απόχρωση χρησιμοποιώντας τα RGB και CMY μοντέλα χρώματος. Ένας εκτυπωτής που χρησιμοποιεί αυτά τα τρία ως βασικά χρώματα μπορεί λοιπόν να παράγει κάθε πιθανή διαβάθμιση χρώματος. Στην πράξη όμως, τα τρία βασικά χρώματα γαλάζιο, μωβ και κίτρινο δεν υπάρχουν διαθέσιμα ως αμιγή χρώματα, αλλά είναι πάντοτε «λερωμένα» με μια συγκεκριμένη αναλογία χρώματος από τα άλλα βασικά χρώματα. Το αποτέλεσμα είναι ότι δεν είναι δυνατό να τυπωθεί καθαρό μαύρο και περιορίζεται ο αριθμός των ικανών για εκτύπωση χρωμάτων. Με σκοπό να υπερπηδηθεί αυτό το πρόβλημα, το χρωματικό μοντέλο CMY έχει επεκταθεί για να σχηματίσει το μοντέλο CMYK. Η διαφορά μεταξύ των δυο μοντέλων CMY και CMYK είναι ελάχιστη. Στην πράξη όμως το αποτέλεσμα είναι σημαντικό. Επιπρόσθετα, στα τρία βασικά χρώματα κυανό, ματζέντα και κίτρινο, το μοντέλο χρωμάτων CMYK επίσης περιέχει το μαύρο.
Το CMY (Cyan, Magenta, Yellow) είναι το μοντέλο απόδοσης χρώματος σε λευκό φόντο το οποίο χρησιμοποιεί το κυανό, το μαγεντιανό ερυθρό (ματζέντα) και το κίτρινο σε κατάλληλη αναλογία προκειμένου να αποδοθεί ολόκληρο το χρωματικό φάσμα.
https://el.wikipedia.org/wiki/CMY
1801 Τιτικάκα
Η μέση διάμετρος του Τιτικάκα εκτιμάται σε 23,18 ± 2,4 χιλιόμετρα. Ο φασματικός τύπος του είναι άγνωστος, ενώ το γεωμετρικό άλβεδό του είναι 0,131 ± 0,032. Ο Τιτικάκα περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του μία φορά κάθε 3 ώρες 12 λεπτά και 38 δευτερόλεπτα, μία γρήγορη περιστροφή. Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
Ο Τιτικάκα (Titicaca) είναι ένας αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 11,115. Ανακαλύφθηκε το 1952 από τον Αργεντινό αστρονόμο Μιγκέλ Ίτζιγκσον, που παρατηρούσε από τη Λα Πλάτα της Αργεντινής, και πήρε το όνομά του από την ομώνυμη μεγάλη λίμνη της Νότιας Αμερικής.
https://el.wikipedia.org/wiki/1801_%CE%A4%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC%CE%BA%CE%B1
Τζουλιάνο Τζέμα
Ο Τζουλιάνο Τζέμα γεννήθηκε στη Ρώμη. Η καριέρα του στον κινηματογράφο ξεκίνησε ως κασκαντέρ σε ηλικία 18 ετών, χάρη στη μεγάλη αγάπη του για τον αθλητισμό και ιδιαίτερα για την πυγμαχία. Ως ηθοποιός εμφανίσθηκε για πρώτη φορά το 1962 στην ταινία του Ντούτσιο Τεσάρι «Έρχονται οι Τιτάνες». Στη συνέχεια συμμετείχε στην ταινία του Λουκίνο Βισκόντι «Ο Γατόπαρδος» (1963), αλλά τη δόξα την κέρδισε με τη συμμετοχή του σε σπαγκέτι γουέστερν από τα μέσα της δεκαετίας του '60 με το ψευδώνυμο Μοντγκόμερι Γουντ όπως: «Ένα πιστόλι για τον Ρίνγκο» (Una pistola per Ringo)και «Η Επιστροφή του Ρίνγκο» (Il ritorno di Ringo) κ.ά. Μετά τη δύση των γουέστερν σπαγγέτι, ο Τζέμα ακολούθησε μία επιτυχημένη καριέρα στην τηλεόραση, συμμετέχοντας σε 25 τηλεοπτικές σειρές. Παράλληλα, ασχολήθηκε με πάθος με τη γλυπτική. Η τελευταία εμφάνισή του στη μεγάλη οθόνη, ήταν ο ρόλος του ξενοδόχου στην κομεντί του Γούντι Άλεν «Από τη Ρώμη με αγάπη». Ο Τζουλιάνο Τζέμα ήταν παντρεμένος με τη δημοσιογράφο Μπάμπα Ρικέρμε και είχε αποκτήσει δύο κόρες, από προηγούμενο γάμο του. Ο Τζέμα πέθανε σε ηλικία 75 ετών στις 1 Οκτωβρίου 2013, σε νοσοκομείο της Τσιβιταβέκια, όπου είχε μεταφερθεί βαρύτατα τραυματισμένος, εξαιτίας ενός τροχαίου δυστυχήματος. Μαζί του επέβαιναν αλλά δύο ατόμα, τα οποία τραυματιστήκαν σοβαρά. Η Βενετία, η Σελήνη και εσύ (1958, σκηνοθεσία Ντίνο Ρίζι) Ο εχθρός της συζύγου μου (1959, σκηνοθεσία Τζάννι Πουτσίνι) Είσαι μόνος σου (1959, σκηνοθεσία Μάουρο Μπολονίνι) Μπεν Χουρ (1959, σκηνοθεσία Γουίλιαμ Γουάιλερ Οι Κοζάκοι (1960, σκηνοθεσία Βίκτορ Τουρτζάνσκι) Μεσάλια (1960, σκηνοθεσία Βιτόριο Κοτάφαβι) Μάχη των Κόσμων (1961, σκηνοθεσία Αντόνιο Μαργκέριτι Boccaccio '70 (1962) Ο γιος μου, ο ήρωας (1962, σκηνοθεσία Ντούτσιο Τεσάρι) Η συντομότερη ημέρα (1963, σκηνοθεσία Σέρτζιο Κορμπούτσι) Ο γατόπαρδος (1963, σκηνοθεσία Λουκίνο Βισκόντι) Ένα πιστόλι για τον Ρίνγκο (1965, σκηνοθεσία Ντούτσιο Τεσάρι) Η Επιστροφή του Ρίνγκο (1965, σκηνοθεσία Ντούτσιο Τεσάρι) Όταν οι γυναίκες είχαν ουρά (1970, σκηνοθεσία Πασκουάλε Φέστα Καμπανίλε) Ο Τζουλιάνο Τζέμα στην IMDb (Αγγλικά)
Ο 'Τζουλιάνο Τζέμα' (ιταλικά: Giuliano Gemma) (2 Σεπτεμβρίου 1938 - 1 Οκτωβρίου 2013) ήταν Ιταλός ηθοποιός. Ήταν γνωστός διεθνώς για την καριέρα του στα σπαγκέτι γουέστερν, ιδιαίτερα για τις ταινίες «Ένα πιστόλι για τον Ρίνγκο» και «Η Επιστροφή του Ρίνγκο» (1965) και «Ένα Τρύπιο Δολάριο» (1966).
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BF_%CE%A4%CE%B6%CE%AD%CE%BC%CE%B1
Τσιτσαμούρι
Κοντά στο Τσιτσαμούρι, το οποίο προσδιορίζεται ως τα αρχαία Σευσάμορα (λατινικά: Seusamora) από τον Στράβωνα, βρίσκεται ερειπωμένη ακρόπολη της αρχαίας Ιβηρίας, η οποία ανακαλύφθηκε από τον αρχαιολόγο Αντρία Απακίντζι (γεωργιανά: ანდრია აფაქიძე, 1914-2005), το 1953. Το Τσιτσαμούρι πιθανόν και να ταυτίζεται με το «Φρούριο του Ζάντεν» (γεωργιανά: ზადენციხე), σύμφωνα με τα μεσαιωνικά «Γεωργιανά Χρονικά». Αυτό το φρούριο ήταν προγενέστερα, πιθανόν ναός του θεού Ζάντεν, του ειδωλολατρικού ιβηρικού πανθέου, στο όρος Ζενταζένι, όπου αργότερα κτίστηκε εκεί μια χριστιανική Μονή. Στη Νεκρόπολη της περιοχής, η οποία χρονολογείται μεταξύ του 1ου αιώνα ΠΚΕ και του 2ου αιώνα ΚΕ , μεταξύ των άλλων αρχαιολογικών ευρημάτων ήλθε στο φως, στις αρχές του 1980, ένα χάλκινο ρωμαϊκό φτυάρι διαφόρων χρήσεων (λατινικά: vatillum ή batillum, συνήθως ήταν από σίδηρο) και επίσης μια ρωμαϊκή οινοχόη. Αρμάζι Ντζάλισι
Το Τσιτσαμούρι (γεωργιανά: წიწამური· λατινική γραφή: Tsitsamuri· κοινή ελληνική: Σευσάμορα), είναι μικρό χωριό και αρχαιολογική θέση έξω από την Μτσκέτα, στη Γεωργία. Είναι γνωστό ως το μέρος όπου ο διάσημος Γεωργιανός συγγραφέας και ποιητής Ιλία Χαβχαβάντζι, (γεωργιανά: ილია ჭავჭავაძე, 1837—1907), δολοφονήθηκε εκεί το 1907.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%83%CE%B9%CF%84%CF%83%CE%B1%CE%BC%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B9
Υστερόγραφο μιας Σχέσης
Ο Γκραντ (Γκόρντον Πίνσεντ) και η Φιόνα Άντερσον (Τζούλι Κρίστι) είναι ένα ηλικιωμένο ζευγάρι με 44 χρόνια γάμου στις πλάτες. Ο γάμος τους ήταν σε γενικές γραμμές ευτυχισμένος, με μοναδικό μελανό σημείο την απιστία του Γκραντ με μια μαθήτρια του, όταν ήταν καθηγητής πανεπιστημίου. Μετά από πολλά χρόνια ευτυχίας, η ζωή του ζευγαριού πρόκειται έρθει αντιμέτωπη με μια νέα δοκιμασία: Η Φιόνα εμφανίζει συμπτώματα από τη νόσο του Αλτσχάιμερ. Τότε το ζεύγος αποφασίζει ότι η καλύτερη λύση για τη Φιόνα θα είναι να εισαχθεί σε ίδρυμα που αναλαμβάνει τη φροντίδα όλων όσων πάσχουν από την ασθένεια. Η Φίονα, που εμφανίζει μόνο κάποια κενά μνήμης βρίσκεται στο πρώτο στάδιο της ασθένειας και φαίνεται να έχει διατηρήσει τη διαύγεια πνεύματος που τη χαρακτηρίζει, αποδέχεται την εισαγωγή της στο ίδρυμα με ηρεμία, αλλά ο Γκραντ δυσκολεύεται να δεχτεί ότι από 'δω και στο εξής η σύζυγός του θα βρίσκεται μακριά του. Το ίδρυμα του απαγορεύει να επισκεφτεί τη Φιόνα για τις πρώτες 30 μέρες της νοσηλείας της προκειμένου η γυναίκα να προσαρμοστεί στη νέα τάξη των πραγμάτων. 30 μέρες αργότερα ο Γκραντ συναντάει ξανά τη Φιόνα, η οποία πέρα από το γεγονός ότι δείχνει να μην τον αναγνωρίζει, έχει ερωτευτεί έναν άλλο ασθενή, τον Όμπρεϊ (Μάικλ Μέρφι). Ο Γκραντ τότε αποφασίζει να συναντήσει τη Μαριάν (Ολυμπία Δουκάκη), σύζυγο του Όμπρεϊ, για να τον βοηθήσει να ξανακατακτήσει τη γυναίκα του. Η ταινία της ηθοποιού, σκηνοθέτιδος και σεναριογράφου, Σάρα Πόλεϊ, γεννήθηκε μετά από μια αποτυχημένη προσπάθειά της να μεταφέρει στη μεγάλη οθονη ένα σενάριο που είχε γράψει για τη ζωή μιας δωδεκάχρονης ηθοποιού που πρωταγωνιστούσε σε μια τηλεοπτική σειρά. Εφόσον κανένας παραγωγός δεν ενδιαφερόταν για το σενάριο αποφάσισε να διασκευάσει ένα από τα αγαπημένα της διηγήματα, το The Bear Came Over the Mountain της Άλις Μουνρό, πάνω στη ζωή ενός ηλικιωμένου ζευγαριού που καλείται να αντιμετωπίσει τη νόσο του Αλτσχάιμερ. Η Πόλεϊ που είχε συνεργαστεί στην ταινία του Χαλ Χάρτλεϊ, Η εξέλιξη του ανθρώπινου γένους (No Such Thing, 2001) με την ηθοποιό Θρύλο της δεκαετίας του '60, Τζούλι Κρίστι, προσπαθούσε επί σειρά ετών να πείσει τη διστακτική και κουρασμένη από τη δημοσιότητα ηθοποιό να επιστρέψει στα κινηματογραφικά δρώμενα. Όταν η Πόλεϊ πρότεινε στην Κρίστι το ρόλο της Φιόνα, ένα ρόλο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του, η Κρίστι δέχτηκε αμέσως, κυρίως επειδή η ταινία άγγιζε ένα θέμα για το οποίο πολύς κόσμος έχει άγνοια, τη νόσο του Αλτσχάιμερ. Πέρα από την Κρίστι, ο σκηνοθέτης Ατόμ Εγκογιάν ανέλαβε την παραγωγή της ταινίας και το αποτέλεσμα ήταν μια συγκινητική και αληθινή ιστορία με εξαιρετικές ερμηνείες από τους πρωταγωνιστές της. Η Κρίστι, που είχε γίνει διάσημη για τη σκιαγράφηση δυναμικών, αλλά εσωτερικά εύθραυστων γυναικών, όπως η Λάρα Αντίποβα του Δόκτωρ Ζιβάγκο (Doctor Zhivago, 1965), η Νταϊάνα Σκοτ του Ντάρλινγκ (Darling, 1965) και η Κονστάνς Μίλερ του Η Έντιμος Κυρία και ο Χαρτοπαίκτης (McCabe and Mrs. Miller, 1971), εκθειάστηκε από τους κριτικούς για την ερμηνεία της. Η ταινία έκανε εισπράξεις 9.194.283 δολαρίων παγκοσμίως. Η ταινία που παρουσιάστηκε αρχικά στο φεστιβάλ του Τορόντο κι έπειτα στο φεστιβάλ του Sundance, ξεκίνησε την ανοδική της πορεία και για τα όσκαρ, εφόσον οι περισσότεροι κριτικοί την συμπεριέλαβαν στη δεκάδα με τις καλύτερες ταινίες του 2007, ενώ στο τέλος του έτους ψηφίστηκε ως η Καλύτερη Δραματική Ταινία της Χρονιάς από την ιστοσελίδα των κριτικών Rotten Tomatoes, Η Κρίστι απέσπασε πολλά βραβεία κριτικών, τη Χρυσή Σφαίρα για καλύτερη γυναικεία ερμηνεία σε δράμα και το βραβείο της καλύτερης ηθοποιού από το Σωματείο των Ηθοποιών. Έλαβε την τέταρτη υποψηφιότητά της για όσκαρ (μετά τη νίκη της για την ταινία Ντάρλινγκ το 1965 και τις υποψηφιότητες για τις ταινίες Η έντιμος κυρία και ο χαρτοπαίκτης (McCabe and Mrs. Miller, 1971) και Συζυγικά παιχνίδια (Afterglow, 1997)), αλλά τελικά έχασε από τη Μαριόν Κοτιγιάρ, που κέρδισε το Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου για την ερμηνεία της, ως Εντίτ Πιάφ στην ταινία Ζωή σαν Τριαντάφυλλο (C'est La Vie / La Môme, 2007). Η Σάρα Πόλεϊ βρέθηκε επίσης υποψήφια για το σενάριο της ταινίας, αλλά έχασε απο το Καμιά Πατρίδα για τους Μελλοθάνατους (No Country For Old Men, 2007) των Αδελφών Κοέν. Υποψηφιότητα: Α’ Γυναικείου Ρόλου – Τζούλι Κρίστι Διασκευασμένου Σεναρίου – Σάρα Πόλεϊ Υστερόγραφο μιας Σχέσης στην IMDb
Η ταινία Υστερόγραφο μιας Σχέσης (αγγλ. Away from Her) είναι δράμα παραγωγής 2006, σε σκηνοθεσία Σάρα Πόλεϊ. Η ταινία είναι βασισμένη στο διήγημα της Άλις Μουνρό The Bear Came Over the Mountain το οποίο διασκεύασε για τη μεγάλη οθόνη η ίδια η Πόλεϊ. Οι πρωταγωνιστές της ταινίας Τζούλι Κρίστι και Γκόρντον Πίνσεντ ερμηνεύουν ένα ηλικιωμένο ζευγάρι που καλείται να αντιμετωπίσει τη νόσο Αλτσχάιμερ. Οι πρωταγωνιστές πλαισιώνονται από την Ολυμπία Δουκάκη, την Γουέντι Κρούσον, την Αλμπέρτα Γουότσον, το Μάικλ Μέρφι και την Κρίστεν Τόμπσον. Διευθυντής Εκτέλεσης Παραγωγής της ταινίας ήταν ο Ατόμ Εγκογιάν που είχε σκηνοθετήσει την Πόλεϊ στις ταινίες Exotica, 1994 και Το Γλυκό Πεπρωμένο (The Sweet Hereafter, 1997). Η ταινία προβλήθηκε για πρώτη φορά στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο το 2006. Προβλήθηκε επίσης στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Σάντανς του 2007, όπου απέσπασε θετικές κριτικές. Η ταινία έλαβε επίσης δυο υποψηφιότητες για βραβείο Όσκαρ, μεταξύ των οποίων και για Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου για την Τζούλι Κρίστι.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A5%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CF%8C%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%BF_%CE%BC%CE%B9%CE%B1%CF%82_%CE%A3%CF%87%CE%AD%CF%83%CE%B7%CF%82
Παλάτι του Αντιόχου
Το ανάκτορο του Αντιόχου κατασκευάστηκε ως κατοικία για τον Αντίοχο, ευνούχο περσικής καταγωγής, ο οποίος είχε σημαντική επιρροή κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Θεοδόσιου Β' (β. 408–450). Ως κουβικουλάριος (υπεύθυνος του βασιλικού κοιτώνα), ήταν διδάσκαλος του νεαρού Αυτοκράτορα και τελικά ανέβηκε στη θέση τού praepositus sacri cubiculi και στον βαθμό του πατρικίου. Η αυταρχική στάση και η κυριαρχία του στον νεαρό Αυτοκράτορα προκάλεσε την πτώση του (η ημερομηνία είναι αμφισβητήσιμη) από την Πουλχερία, αδελφή του Αυτοκράτορα, αλλά τού επιτράπηκε να επιστρέψει στο παλάτι του και να ζήσει εκεί. Παρέμεινε ενεργός στην πολιτική ζωή της πρωτεύουσας, έως ότου τελικά εξέπεσε από την εύνοια που είχε και έγινε κληρικός περί το 439. Μετά από αυτό η ιδιοκτησίες του, συμπεριλαμβανομένου του παλατιού, κατασχέθηκαν από τον Αυτοκράτορα. Το παλάτι ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά το 1939, όταν ήλθαν στο φως τοιχογραφίες, που απεικονίζουν τη ζωή της Αγίας Ευφημίας βορειοδυτικά του Ιπποδρόμου. Περαιτέρω ανασκαφές το 1942 από τον Alfons Maria Schneider αποκάλυψαν μία εξαγωνική αίθουσα, που ανοίγει σε μία ημικυκλική στοά, ενώ οι ανασκαφές του 1951–52 υπό τον R. Duyuran αποκάλυψαν μία στήλη με την επιγραφή «Αντιόχου πραιποσίτου», η οποία επέτρεψε την ταυτοποίηση του τόπου. Με βάση τις σφραγίσεις στους πλίνθους που βρέθηκαν στην τοποθεσία, ο J. Bardill προτείνει ημερομηνία κατασκευής όχι νωρίτερα από το 430. Η Εκκλησία της Αγίας Ευφημίας στον Ιππόδρομο (γνωστή και ως ευρισκόμενη στα Αντιόχου, δηλ. "στη συνοικία, στα παλάτια του Αντιόχου" ) ιδρύθηκε στην εξαγωνική αίθουσα πιθανώς κάποια στιγμή στις αρχές του 7ου αιώνα, όταν η αρχική εκκλησία στη Χαλκηδόνα καταστράφηκε κατά τη διάρκεια των περσικών εισβολών των Σασσανιδών και τα λείψανα μεταφέρθηκαν για ασφάλεια στην Κωνσταντινούπολη. Αρχικά το δυτικό παρεκκλήσιο είχε τοιχογραφίες, που απεικόνιζαν το μαρτύριο της Αγίας Ευφημίας και το ιερό είχε ουρανό με θόλο. Κατά τη διάρκεια της Εικονομαχίας το κτίριο εκκοσμικεύτηκε και φέρεται να μετατράπηκε σε αποθήκη όπλων και κοπριάς. Σύμφωνα με την παράδοση, τα οστά της Αγίας διατάχθηκε να πεταχτούν στη θάλασσα από τον Αυτοκράτορα Λέοντα Γ΄ τον Ίσαυρο (β. 717-741) ή από τον γιο του, τον Κωνσταντίνο Ε΄ (β. 741-775). Ωστόσο σώθηκαν από δύο ευσεβείς αδελφούς και μεταφέρθηκαν στη Λήμνο, από όπου τα επέστρεψαν το 796, μετά το τέλος της πρώτης περιόδου της Εικονομαχίας, από την Αυτοκράτειρα Ειρήνη (β. 797–802). Η εκκλησία επέζησε μέχρι το τέλος της Ρωμανίας και ανακαινίστηκε στα τέλη του 13ου αι. με τοιχογραφίες Παλαιολόγειας τεχνοτροπίας. Το αρχικό παλάτι αποτελείται από δύο τμήματα, ένα νότιο και ένα βόρειο. Το νότιο, απρόσιτο στο κοινό σήμερα, έχει μία μεγάλη αψιδωτή εξαγωνική αίθουσα, που αργότερα μετατράπηκε σε εκκλησία της Αγίας Ευφημίας, που συνδέεται με μία ευρεία ημικυκλική στοά, διαμέτρου περίπου 60 μ. και περικλείει μία αυλή στρωμένη με μαρμαρόπλακες. Η εξαγωνική αίθουσα αρχικά χρησίμευε πιθανώς ως τραπεζαρία (τρίκλινο, αίθουσα συμποσίων). Η διάμετρος της αίθουσας είναι περίπου 20 μ., με κάθε πλευρά του εξαγώνου 10.4 μ. Κάθε πλευρά έχει μία αψιδωτή κόγχη, πολυγωνική στο εξωτερικό και ημικυκλική στο εσωτερικό, καθεμία με 7,65 μ. πλάτος και 4,65 μ. βάθος, με έναν ημικυκλικό πάγκο (stibadium, σε σχήμα C) και ένα τραπέζι. Κάθε αψίδα είχε επίσης μία πόρτα, που επικοινωνούσε με μικρά κυκλικά δωμάτια, που βρίσκονται ανάμεσα στις αψίδες. Μία μαρμάρινη πισίνα βρισκόταν στο κέντρο της αίθουσας, ένα κοινό χαρακτηριστικό στην Ύστερη Αρχαιότητα. Το εξαγωνικό τρίκλινο πλαισιώνεται από άλλα δωμάτια, ομαδοποιημένα κατά μήκος της εξωτερικής καμπύλης της μεγάλης στοάς, συμπεριλαμβανομένου ενός περίτεχνου προθαλάμου με ένα κυκλικό δωμάτιο στο κέντρο του. Το βόρειο τμήμα, που βρίσκεται μεταξύ του δρόμου που πήγαινε γύρω από τον δυτικό τοίχο του Ιππόδρομου και της Μέσης Οδού, μέχρι πρόσφατα αναγνωριζόταν ως Παλάτι του Λαύσου. Αποτελείτο από μία μεγάλη Ροτόντα διάμετρου 20 μ. με 8 κόγχες στον τοίχο, που φαίνεται να λειτουργούσε ως αίθουσα ακροάσεων για τον Αντίοχο. Συνδεόταν στα ανατολικά με μία ημικυκλική στοά, ανοιχτή στον δρόμο στην πλευρά του Ιπποδρόμου. Ένα μικρό λουτρό, επίσης προσβάσιμο από τον δρόμο, βρισκόταν δίπλα στη νότια πλευρά της στοάς. Τον 5ο αιώνα, όταν το παλάτι έγινε Αυτοκρατορική ιδιοκτησία, προστέθηκε ένας επιμήκης διάδρομος στα δυτικά της Ροτόντας, προσπελάσιμος μέσω ενός προθάλαμου με δύο άκρες. Το σχήμα του δείχνει τη χρήση του ως τρίκλινου. Ήταν μήκους 52,5 μ. και πλάτους 12.4 μ. με μία κόγχη στο τέλος του, ενώ τον 6ο αιώνα προστέθηκαν 6 αψίδες σε κάθε μία από τις μακρές πλευρές του. Όταν η εξαγωνική αίθουσα μετατράπηκε σε εκκλησία, έγιναν πολλές τροποποιήσεις. Το Βήμα τοποθετήθηκε στα δεξιά της αρχικής εισόδου, στη νοτιοανατολική αψίδα και μια άλλη είσοδος άνοιξε στην απέναντι αψίδα. Η αρχική πύλη παρέμεινε σε χρήση, αλλά στένεψε κάποια στιγμή αργότερα. Δύο ακόμη πύλες άνοιξαν στις δύο βόρειες κυκλικές αίθουσες, στις οποίες προσαρτήθηκαν τελικά δύο μαυσωλεία. Οι ανασκαφές αποκάλυψαν τα ερείπια του συνθρόνου (καθίσματα για τον κλήρο, καθέδρες), το θεμέλιο του βωμού, το χώρισμα του τέμπλου και τον σολέα (το υπερυψωμένο επίπεδο του Βήματος). Δεν σώζεται καμία ένδειξη άμβωνα, αλλά η παρουσία του είναι δυνατή, σύμφωνα με άλλες πρώιμες βυζαντινές εκκλησίες της πόλης. Τα περισσότερα από αυτά τα γλυπτά υπολείμματα εμφανίζουν τυπικά χαρακτηριστικά του 6ου αιώνα, όπως μαρμάρινα ανάγλυφα επικαλυμμένα με γυαλί, αλλά το επιστύλιο χρονολογείται από την αναστήλωση της εκκλησίας το 797. Μία σειρά τοιχογραφιών, που χρονολογούνται στα τέλη του 13ου αιώνα, σώζονται στον νοτιοδυτικό τοίχο της εκκλησίας και μπορεί να ιδωθούν πίσω από ένα προστατευτικό γυαλί. Δεκατέσσερεις από αυτές σχηματίζουν ένα σύνολο, που αφηγείται τη ζωή και το μαρτύριο της Αγίας Ευφημίας, ενώ μία άλλη τοιχογραφία απεικονίζει το μαρτύριο των Αγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων της Σεβάστειας, ένα θέμα μοναδικό ανάμεσα στις εκκλησίες της πρωτεύουσας. Ιστορία ρωμαϊκών και βυζαντινών τρούλων Ball, Amanda (26 Μαΐου 2008). «Church of St. Euphemia». Encyclopedia of the Hellenic World, Constantinople. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Δεκεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 27 Σεπτεμβρίου 2009. Bardill, Jonathan (2004). Brickstamps of Constantinople, Volume 1. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-925524-5. Cameron, Averil· Herrin, Judith (1984). Constantinople in the early eighth century: the Parastaseis syntomoi chronikai (introduction, translation, and commentary). Brill Archive. ISBN 978-90-04-07010-3. Kazhdan, Alexander, επιμ. (1991). Oxford Dictionary of Byzantium. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-504652-6. Kostenec, Jan (26 Ιουλίου 2008). «Palace of Antiochos». Encyclopedia of the Hellenic World, Constantinople. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Δεκεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 27 Σεπτεμβρίου 2009. Martindale, John R.· Jones, A.H.M. (1992). The Prosopography of the Later Roman Empire, Volume II: A.D. 395–527. Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-20159-9. Τρισδιάστατη ανακατασκευή του ανακτόρου στο έργο Βυζάντιο 1200 Στρίγγλα. Ευφημία στο Ιππόδρομο , σχέδια και κυματοειδή του κτιρίου από τον καθηγητή Thomas Mathews, Οι Βυζαντινές Εκκλησίες της Κωνσταντινούπολης, Ινστιτούτο Καλών Τεχνών, Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης
Το Παλάτι της Αντιόχου ήταν ένα ανάκτορο των αρχών του 5ου αιώνα στην Κωνσταντινούπολη. Έχει ταυτιστεί με ένα παλάτι, που ανασκάφηκε τις δεκαετίες του 1940 και του 1950 κοντά στον Ιππόδρομο της Κωνσταντινούπολης, λείψανα του οποίου σώζονται ακόμη και σήμερα. Τον 7ο αιώνα ένα τμήμα του ανακτόρου μετατράπηκε σε εκκλησία, πιο σωστά σε μαρτύριο (δηλ.ένα ιερό μάρτυρα) στην Ἀγία Εὐφημία ἐν τῷ Ἱπποδρομίῳ, το οποίο επέζησε μέχρι την Παλαιολόγεια περίοδο.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BB%CE%AC%CF%84%CE%B9_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%8C%CF%87%CE%BF%CF%85
Σάμουελ Τσουκουέζε
Ο Τσουκουέζε γεννήθηκε στην πολιτεία Umuahia Abia της Νιγηρίας. Κατάγεται από τη φυλή ίγκμπο και μεγάλωσε σε μια χριστιανική οικογένεια με έναν μικρότερο αδερφό και μια μικρότερη αδερφή. Παρακολούθησε μαθήματα στο κολέγιο της Umuahia και το γυμνάσιο Evangel. Ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο σε ηλικία 8 ετών και θαύμαζε τον Jay-Jay Okocha και ήταν το ποδοσφαιρικό του είδωλο. Έχει εκπαιδευτεί από τον Hon Victor Apugo. Έβλεπε τον Victor Apugo σαν πατέρα, όπως δήλωσε σε προηγούμενη συνέντευξή του. Γεννήθηκε στην Amaokwe Ugba Ibeku, Ουμάχια, Άβια Στέιτ, και εντάχθηκε στη Βιγιαρεάλ στην ομάδα νέων το 2017, από την τοπική ομάδα Diamond Football Academy. Αφού αγωνίστηκε αρχικά στην ομάδα Juvenil A του συλλόγου, έκανε το ντεμπούτο του με ως αναπληρωματικός της Βιγιαρεάλ Β στις 15 Απριλίου 2018, ερχόμενος από τον πάγκο στο δεύτερο ημίχρονο στη θέση του Sergio Lozano στην ισοπαλία 1-1 στο πρωτάθλημα της Segunda División B ενάντια στην CE Sabadell FC. Ο Τσουκουέζε σημείωσε το πρώτο του γκολ στις 20 Μαΐου 2018, σε μια ήττα από την Μπιλμπάο Αθλέτικ Β με σκορ 3-1. Συνέβαλε με δύο γκολ σε 11 εμφανίσεις στην πρώτη του σεζόν, αλλά η ομάδα του έχασε το εισιτήριο για τα πλέι οφ ανόδου. Ο Chukwueze έκανε το ντεμπούτο του στην πρώτη ομάδα της Βιγιαρεάλ στις 20 Σεπτεμβρίου 2018, όταν μπήκε ως αλλαγή του Nicola Sansone σε μια ισοπαλία 2-2 εναντίον της Rangers, για το UEFA Europa League 2018-19. Στο πρωτάθλημα της Λα Λίγκα έκανε το ντεμπούτο του στις 5 Νοεμβρίου 2018, παίζοντας 90 λεπτά σε μια ισοπαλία 1-1 εναντίον της Λεβάντε, για τη La Liga 2018-19. Τον Απρίλιο του 2019 κέρδισε το βραβείο του καλύτερου νεαρού παίκτη της χρονιάς 2018 από την Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου της Νιγηρίας. Αφού έπαιξε για την Κ17 της εθνικής Νιγηρίας, κλήθηκε για πρώτη του φορά στην πρώτη ομάδα τον Οκτώβριο του 2018. Έκανε το ντεμπούτο του για την Εθνική της Νιγηρίας στις 20 Νοεμβρίου 2018 ως βασικός σε φιλικό 0-0 με την Ουγκάντα. Τον Μάϊο του 2019, ο Τσουκουέζε κλήθηκε στην εθνική και πάλι, για το Αφρικανικό Κύπελλο Εθνών και την ομάδα της Κ20 για το τουρνουά παγκόσμιου κυπέλλου ταυτόχρονα. Παρόλα αυτά η Βιγιαρεάλ ξεκαθάρισε ότι θα μπορεί να παίξει μόνο σε ένα από τα δύο τουρνουά με τον Τσουκουέζε να επιλέγει την πρώτη ομάδα της Εθνικής Νιγηρίας. Σκόραρε το πρώτο του γκολ με την εθνική σε μια νίκη 2-1 επί της Νότιας Αφρικής στα ημιτελικά του Αφρικανικού Κυπέλλου Εθνών που διεξήχθη στην Αίγυπτο. Συχνά παρομοιάζεται με αυτό του Arjen Robben λόγω της ικανότητας του με την μπάλα στα πόδια. Τελευταία ενημέρωση: match played 6 May 2021 Τελευταία ενημέρωση: match played 30 March 2021 Νιγηρία Κ17 Παγκόσμιο Κύπελλο FIFA U-17 : 2015 Παγκόσμιο Κύπελλο FIFA U-17 : Χάλκινο παπούτσι: 2015 DFA πιο σημαντικός παίκτης της χρονιάς: 2016 MCL Cup Ο πιο πολύτιμος παίκτης: 2016 Προφίλ Samu Chukwueze στο BDFutbol (Αγγλικά) Προφίλ Samu Chukwueze στο Soccerway
Ο Σάμουελ Τσιμερένκα Τσουκουέζε (Samuel Chimerenka Chukwueze) (γεννημένος στις 22 Μαΐου 1999) είναι επαγγελματίας ποδοσφαιριστής από τη Νιγηρία που παίζει για την ιταλική Μίλαν και την εθνική ομάδα της Νιγηρίας ως πλάγιος μέσος.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%AC%CE%BC%CE%BF%CF%85%CE%B5%CE%BB_%CE%A4%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%AD%CE%B6%CE%B5
Πυρόλυση
Η πυρόλυση εννοείται συνήθως ως άνυδρη (χωρίς νερό). Το φαινόμενο εμφανίζεται όποτε ένα στερεό οργανικό υλικό θερμαίνεται κατάλληλα, π.χ. τηγανίζεται, ψήνεται κλπ. Παρ' ότι αυτές οι διαδικασίες πραγματοποιούνται σε ανοικτή ατμόσφαιρα, τα εξωτερικά στρώματα του υλικού κρατούν το εσωτερικό μακριά από το οξυγόνο. Το φαινόμενο επίσης συμβαίνει κατά την καύση συμπαγούς στέρεου καύσιμου όπως το ξύλο. Οι φλόγες ενός ξύλου που καίγεται προκαλούνται από την καύση των αερίων που απελευθερώνονται από την πυρόλυση, όχι από την καύση του ίδιου του ξύλου. Συνεπώς, η πυρόλυση κοινών υλικών όπως ξύλο, πλαστικό και ύφασμα είναι πολύ σημαντική σε θέματα πυρασφάλειας και πυρόσβεσης. Μια πανάρχαια βιομηχανική χρήση της άνυδρης πυρόλυσης είναι η παραγωγή ξυλοκάρβουνου μέσω της πυρόλυσης του ξύλου. Πιο πρόσφατα, η πυρόλυση έχει χρησιμοποιηθεί για την μαζική μετατροπή ορυκτού κάρβουνου σε κοκ για την μεταλλουργία και ειδικότερα την κατασκευή ατσαλιού. Σε πολλές βιομηχανικές εφαρμογές η διαδικασία γίνεται κάτω από πίεση και σε θερμοκρασίες πάνω από 430°C. Η άνυδρη πυρόλυση μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί για την παραγωγή υγρών καυσίμων παραπλήσιων με το ντήζελ από στέρεα βιομάζα ή πλαστικό. Η περισσότερο κοινή τεχνική χρησιμοποιεί πολύ μικρούς χρόνους εφαρμογής (<2 δευτερόλεπτα) και υψηλά επίπεδα θέρμανσης σε θερμοκρασίες 350-500°C και λέγεται γρήγορη ή αστραπιαία πυρόλυση. Η πυρόλυση αποτελεί τεχνική μέθοδο που εφαρμόζουν τα διυλιστήρια πετρελαίου για την παραγωγή ελαφρύτερων υδρογονανθράκων του πετρελαίου όπως η βενζίνη, η κηροζίνη κλπ. Με την τεχνική αυτή των διυλιστηρίων παράγονται πλείστα προϊόντα και ανάλογα αυτών η πυρόλυση διακρίνεται σε «θερμική πυρόλυση» και σε «καταλυτική πυρόλυση». Θερμική πυρόλυση είναι η μέθοδος παραγωγής ελαίων (ελαφρών υδρογονανθράκων) στις στήλες απόσταξης των διυλιστηρίων που θερμαίνονται σε υψηλές θερμοκρασίες. Καταλυτική πυρόλυση είναι η μέθοδος παραγωγής ελαίων, όπως στη θερμική, που όμως στη συνέχεια υφίστανται επεξεργασία από κάποιο καταλύτη. Ο όρος πυρόλυση ορισμένες φορές χρησιμοποιείται για να περιγράψει την θερμόλυση παρουσία νερού, για παράδειγμα τον θερμικό αποπολυμερισμό οργανικών απόβλητων σε ελαφρύ ορυκτέλαιο. Στην πυρόλυση σε κενό, οργανικά υλικά θερμαίνονται σε κενό με τον σκοπό να μειωθεί το σημείο βρασμού και να αποφευχθούν παράπλευρες χημικές αντιδράσεις. Χρησιμοποιείται στην οργανική χημεία ως συνθετικό εργαλείο. Στην αστραπιαία πυρόλυση σε κενό, ο χρόνος παραμονής στην θερμοκρασία εργασίας περιορίζεται στον συντομότερο δυνατό ώστε να περιορισθούν δευτερεύουσες αντιδράσεις.
Η πυρόλυση είναι η χημική διάσπαση οργανικών υλικών με θέρμανση απουσία οξυγόνου και άλλων αντιδραστηρίων, εκτός πιθανόν από ατμό. Η εκτενής πυρόλυση που αφήνει μόνο άνθρακα ως κατάλοιπο λέγεται ανθρακοποίηση. Η πυρόλυση είναι μια ειδική περίπτωση θερμόλυσης.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%85%CF%81%CF%8C%CE%BB%CF%85%CF%83%CE%B7
Διεθνής Ομοσπονδία Χόκεϊ επί Πάγου
Ιδρύθηκε στο Παρίσι της Γαλλίας ως «Διεθνής Σύνδεσμος Χόκεϊ επί Πάγου» (Ligue International de Hockey sur Glace, LIHG). Οι ιδρυτές της ομοσπονδίας ήταν εκπρόσωποι από το Βέλγιο, τη Γαλλία, τη Μεγάλη Βρετανία, την Ελβετία και τη Βοεμία (Τσεχική Δημοκρατία). Ο Louis Magnus, ο γάλλος εκπρόσωπος, ήταν το πέμπτο μέλος που υπέγραψε το ιδρυτικό έγγραφο και επίσης ο πρώτος πρόεδρος του LIHG. Το δεύτερο συνέδριο πραγματοποιήθηκε από τις 22 έως τις 25 Ιανουαρίου 1909 στο Σαμονί της Γαλλίας. Οι κανόνες παιχνιδιού και διαγωνισμών θεσπίστηκαν και επιτεύχθηκε συμφωνία για ένα ετήσιο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Το τρίτο Συνέδριο πραγματοποιήθηκε στις 9 Ιανουαρίου 1910 στο Montreux της Ελβετίας. Ο Louis Magnus επανεξελέγη πρόεδρος και ο Peter Patton ανέλαβε τη θέση του αντιπροέδρου. Το πρώτο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ξεκίνησε στο Les Avants μία ημέρα μετά την ολοκλήρωση του συνεδρίου. Κερδίστηκε από τη Μεγάλη Βρετανία. Η Ρωσία προστέθηκε ως το έβδομο μέλος της LIHG και ο Herman Kleeberg αντικατέστησε τον Peter Patton ως αντιπρόεδρο στο τέταρτο συνέδριο LIHG, το οποίο πραγματοποιήθηκε στο Βερολίνο από τις 16 έως τις 17 Φεβρουαρίου 1911, σε συνδυασμό με το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1911. Στις 14 Μαρτίου 1911, η LIHG υιοθέτησε τους κανόνες του καναδικού χόκεϋ επί πάγου. Το πέμπτο Συνέδριο πραγματοποιήθηκε από τις 22-23 Μαρτίου 1912, στις Βρυξέλλες, στο Βέλγιο. Σε αντίθεση με τα δύο προηγούμενα συνέδρια, δεν πραγματοποιήθηκε σε συνδυασμό με τα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, τα οποία διοργανώθηκαν στην Πράγα στις αρχές Φεβρουαρίου. Ο Henri van den Bulcke διαδέχτηκε τον Louis Magnus ως πρόεδρο του LIHG και ο Max Sillig αντικατέστησε τον Herman Kleeberg ως αντιπρόεδρο. Στο συνέδριο του 1913 στο St. Moritz, ο Max Sillig παραιτήθηκε από την θέση του αντιπροέδρου και αντικαταστάθηκε από τον Peter Patton, ο οποίος προηγουμένως είχε υπηρετήσει στη θέση από το 1910-1911. Το Φεβρουάριο του 1913, η LIHF διοργάνωσε το πρώτο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Bandy στο Νταβός της Ελβετίας. Το συνέδριο του 1914 πραγματοποιήθηκε στο Βερολίνο. Ο Louis Magnus αντικατέστησε τον Van den Bulcke ως πρόεδρο, αλλά παραιτήθηκε αμέσως, καθώς οι άλλοι αντιπρόσωποι δεν ακολούθησαν το πρόγραμμά του. Ο Peter Patton, τότε αντιπρόεδρος, έγινε πρόεδρος και πραγματοποίησε νέες εκλογές. Ο Van den Bulcke εκλέχθηκε εκ νέου ως πρόεδρος (θέση που θα κρατούσε μέχρι το 1920) και ο Patton επέστρεψε στον προηγούμενο ρόλο του αντιπροέδρου. Ο Παγκόσμιος Πόλεμος διέκοψε όλες τις δραστηριότητες της ομοσπονδίας μεταξύ 1914 και 1920. Το LIHG απέλασσε την Αυστρία και τη Γερμανία από τις τάξεις του μετά τον πόλεμο το 1920. Η ένταξη της Βοημίας μεταφέρθηκε στη νέα χώρα της Τσεχοσλοβακίας την ίδια χρονιά. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1920 ήταν οι πρώτοι που ενσωμάτωσαν το χόκεϊ στο πρόγραμμα τους. Ο Καναδάς και οι Ηνωμένες Πολιτείες έκαναν το ντεμπούτο τους στη διεθνή σκηνή στο τουρνουά. Το επίπεδο παιχνιδιού τους ήταν εξαιρετικά ανώτερο από αυτό των Ευρωπαίων και ο Καναδάς πήρε το χρυσό ενώ οι ΗΠΑ κέρδισαν το ασημένιο μετάλλιο. Στις 26 Απριλίου 1920, στο συνέδριο της LIHG, που πραγματοποιήθηκε κατά τη διάρκεια του Ολυμπιακού τουρνουά, και οι δύο χώρες έγιναν μέλη της ομοσπονδίας. Επίσης, στο συνέδριο, ο Max Sillig έγινε πρόεδρος, και ο Paul Loicq και ο Frank Fellowes εκλέχθηκαν ως αντιπρόεδροι. Στο συνέδριο του 1923 αποφασίστηκε να θεωρηθούν οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες του 1924 ως Παγκόσμιο Πρωτάθλημα καθώς και να οργανωθεί ένα παράλληλο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Η Ρουμανία, η Ισπανία και η Ιταλία έγιναν δεκτές στο LIHG το ίδιο έτος. Η Αυστρία επανεμφανίστηκε στο LIHG το 1924, ενώ η σουηδική πρόταση για επανεισδοχή της Γερμανίας μειώθηκε. Οι Σουηδοί διαμαρτυρήθηκαν αφήνοντας το LIHG. Επιστράφηκαν το 1926 μετά την επανεισδοχή της Γερμανίας. Οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες του 1928, που επίσης χρησίμευαν ως Παγκόσμιο και Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα για το έτος, είδαν ένα ρεκόρ 11 χωρών συμμετέχουν καθώς ο Καναδάς διεκδίκησε το τρίτο χρυσό μετάλλιο τους. Στο συνέδριο του 1929, η LIHG αποφάσισε να οργανώσει αυτόνομο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, το οποίο ξεκίνησε το 1930. Το πρώτο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ξεκίνησε στο Chamonix, αλλά έπρεπε να ολοκληρωθεί στη Βιέννη και στο Βερολίνο, καθώς ο φυσικός πάγος στο Chamonix λειτούργησε προς το τέλος του τουρνουά. Ο Καναδάς θεωρήθηκε τόσο κυρίαρχος στον τελικό, όπου απέστειλε εύκολα τη Γερμανία για να κερδίσει το χρυσό μετάλλιο. Η Ιαπωνία, η οποία είχε προσχωρήσει στο LIHG μόλις λίγες μέρες πριν την έναρξη του τουρνουά, μπήκε σε ομάδα αποτελούμενη από φοιτητές ιατρικής. Οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες του 1932, που διεξήχθησαν στη Lake Placid, αποτελούνταν μόνο τέσσερις ομάδες λόγω της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Η Γερμανία και η Πολωνία ήταν τα μόνα ευρωπαϊκά έθνη, καθώς ο Καναδάς κέρδισε το τέταρτο ολυμπιακό χρυσό μετάλλιο. Το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1932 αμφισβητήθηκε ως το τελευταίο αυτόνομο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Εννέα χώρες συμμετείχαν και η Σουηδία κέρδισε τον τρίτο ευρωπαϊκό τίτλο. Η LIHG γιόρτασε την 25η επέτειό της το 1933. Από την ίδρυσή της το 1908, 18 ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, έξι Παγκόσμια Πρωταθλήματα και τέσσερα τουρνουά Ολυμπιακών Αγώνων αμφισβητήθηκαν. Το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1933 σημάδεψε την πρώτη φορά που ο Καναδάς απέτυχε να βγει νικητής σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ή Ολυμπιακό Τουρνουά. Ήταν ηττημένοι από τις Ηνωμένες Πολιτείες, 2-1 σε υπερωρίες. Οι Κάτω Χώρες και η Νορβηγία έγιναν μέλη του LIHG το 1935. Τα τρία κράτη της Βαλτικής, η Λετονία, η Εσθονία και η Λιθουανία προσχώρησαν στο LIHG το 1931, 1935 και 1938 αντίστοιχα. Η Νότια Αφρική έγινε δεκτή στο LIHG το 1937. Οι χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες του 1936 έθεσαν νέο ρεκόρ με 15 συμμετέχοντες. Η Μεγάλη Βρετανία, αποτελούμενη από μια ομάδα στην οποία εννέα από τους 13 παίκτες μεγάλωσαν στον Καναδά, κέρδισε το πρώτο και μοναδικό χρυσό μετάλλιο στο τουρνουά. Ο Β 'Παγκόσμιος Πόλεμος διακόπηκε όλα τα πρωτάθληματα του LIHG - Παγκόσμια, Ευρωπαϊκά και Ολυμπιακά - από το 1940 έως το 1946. Το πρώτο συνέδριο της LIHG σε επτά χρόνια πραγματοποιήθηκε στις Βρυξέλλες στις 27 Απριλίου 1946. Η Γερμανία και η Ιαπωνία απεκόπησαν από την ομοσπονδία, ενώ οι συντάξεις των τριών χωρών της Βαλτικής - Λιθουανία, Λετονία και Εσθονία - αφέθηκαν λόγω της προσάρτησης τους από την Σοβιετική Ένωση. Η Αυστρία είχε αποκατασταθεί η ιδιότητα του μέλους. Ήταν ακυρωθεί το 1939 μετά την ένωση της χώρας με τη Γερμανία. Η Δανία εισήλθε στο LIHG ως νέο μέλος. Το 1954, ο οργανισμός μετονομάστηκε σε «Διεθνή Ομοσπονδία Χόκεϊ επί Πάγου» (International Ice Hockey Federation, IIHF). Ακολουθούν οι διοργανώσεις της ομοσπονδίας: Διοργανώσεις Ανδρών Σε επίπεδο εθνικών ομάδων Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Διασυλλογικές Τσάμπιονς Χόκεϊ Λιγκ Κοντινένταλ ΚαπΔιοργανώσεις Γυναικών Παγκόσμιο ΠρωτάθλημαΔιοργανώσεις Τμημάτων Υποδομής Άνδρες Παγκόσμιο Πρωτάθλημα (Κ-20) Παγκόσμιο Πρωτάθλημα (Κ-18) Γυναίκες Παγκόσμιο Πρωτάθλημα (Κ-20)Ρόλερ χόκεϊ Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Επίσημος ιστότοπος
Η Διεθνής Ομοσπονδία Χόκεϊ επί Πάγου (αγγλικά: International Ice Hockey Federation, IIHF, γαλλικά: Fédération internationale de hockey sur glace) είναι η αρμόδια ομοσπονδία για το άθλημα του χόκεϊ επί πάγου σε διεθνές επίπεδο, επίσης διοργανώνει και πρωταθλήματα Ρόλερ ινλάιν χόκεϊ. Εδρεύει στη Ζυρίχη της Ελβετίας και είναι υπεύθυνη για τη διεξαγωγή διεθνών διοργανώσεων χόκεϊ επί πάγου. Επίσης, καταρτίζει την παγκόσμια κατάταξη των εθνικών ομάδων χόκεϊ επί πάγου. Όσον αφορά τις αποφάσεις της IIHF, μπορεί να ασκηθεί έφεση στο Αθλητικό Διαιτητικό Δικαστήριο της Λωζάνης, στην Ελβετία. Ως μέρος του εορτασμού των εκατό χρόνων την ίδρυση της IIHF, το 2008 IIHF Παγκόσμιο Πρωτάθλημα διεξήχθη στον Καναδά. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που τα πρωταθλήματα φιλοξενήθηκαν στον Καναδά. Η Ρωσία κέρδισε το πρωτάθλημα του 2008, με τον Καναδά να τερματίζει ως φιναλίστ.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%AE%CF%82_%CE%9F%CE%BC%CE%BF%CF%83%CF%80%CE%BF%CE%BD%CE%B4%CE%AF%CE%B1_%CE%A7%CF%8C%CE%BA%CE%B5%CF%8A_%CE%B5%CF%80%CE%AF_%CE%A0%CE%AC%CE%B3%CE%BF%CF%85
Πενταδεκάεδρο
Υπάρχουν 23.833.988.129 τοπολογικώς διακριτά κυρτά πενταδεκάεδρα που έχουν τουλάχιστον 10 κορυφές, εξαιρουμένων των καθρεφτισμών τους. Δύο πολύεδρα είναι «τοπολογικώς διακριτά» όταν έχουν εγγενώς διαφορετικές ρυθμίσεις εδρών και κορυφών, έτσι ώστε να είναι αδύνατο να στρεβλωθεί το ένα μέσα στο άλλο απλώς με την αλλαγή του μηκους των ακμών ή των γωνιών μεταξύ των ακμών ή των εδρών τους. Υπάρχει ένα ακόμα τοπολογικά πολυεδρικό σχήμα με δεκαπέντε έδρες, που εκφυλίζεται ως πολύεδρο, ενώ υφίσταται ως σφαιρική πλακόστρωση δίγωνων εδρών, το οποίο ονομάζεται πενταδεκαγωνικό οσόεδρο και έχει συμβολισμό Schläfli {2,15}. Το πενταδεκαγωνικό οσόεδρο διαθέτει 2 κορυφές (αντίποδα σημεία), 15 ακμές και 15 έδρες (δίγωνα). «What Are Polyhedra?». members.aol. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Φεβρουαρίου 2005. Ανακτήθηκε στις 10 Μαΐου 2016. (με ελληνικά αριθμητικά προθέματα) «Self-Dual Pentadecahedra». dmccooey.com.
Στη στερεομετρία, πενταδεκάεδρο λέγεται ένα πολύεδρο που έχει δεκαπέντε έδρες. Δεν υπάρχουν κανονικά πενταδεκάεδρα, συνεπώς η ονομασία αυτή είναι διφορούμενη. Υπάρχουν πολυάριθμες τοπολογικώς διακριτές μορφές ενός πενταδεκάεδρου, για παράδειγμα, η τετραδεκαγωνική πυραμίδα και το τριδεκαγωνικό πρίσμα.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B4%CE%B5%CE%BA%CE%AC%CE%B5%CE%B4%CF%81%CE%BF
Πρυμησσός
Στην περιοχή λειτουργούσε νομισματοκοπείο κατά την περίοδο της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, και διασώζονται αρκετά νομίσματα με παραστάσεις Ρωμαίων αυτοκρατόρων, της Δικαιοσύνης η οποία ήταν η κύρια θεότητα της πόλης, αλλά και του Μίδα, ιστορικού ηγεμόνα της Φρυγίας κατά τον 6ο αιώνα π.Χ. ο οποίος κατά την μυθολογία μετέτρεπε σε χρυσό ότι άγγιζε. Πιθανώς υπήρχε επίσης ναός της Αρτέμιδος στην πόλη. Ανάμεσα στα ευρήματα που διασώζονται από την αρχαία πόλη, είναι μια επιγραφή με αποσπάσματα από κείμενο επιστολής του αυτοκράτορα Σεπτίμιου Σεβήρου προς την πόλη κατά τον 2ο αιώνα μ.Χ.. Επίσης, από την πόλη καταγόταν ο ολυμπιονίκης της πάλης και του παγκράτιου, Νικόστρατος ο Αιγεύς, ο οποίος είχε απαχθεί όταν ήταν βρέφος και κατόπιν πωληθεί στις Αιγές της Κιλικίας. Κατά την χριστιανική παράδοση η πόλη υπήρξε ο τόπος μαρτυρίου της Αγίας Αριάδνης κατά τον 2ο αιώνα μ.Χ. κατά την περίοδο του Αδριανού, η οποία ήταν χριστιανή σε αντίθεση με τον ειδωλολατρικό περίγυρο της. Αποσπάσματα από το αρχικό χρονικό της ιστορίας της διασώζονται σε χειρόγραφο που βρίσκεται στην βιβλιοθήκη του Βατικανού. Κατά την παράδοση η Αριάδνη ήταν δούλη η οποία αρνήθηκε να λατρεύει τους ειδωλολατρικούς θεούς, και κατά την επακόλουθη καταδίωξη της άνοιξε ένας βράχος και την κατάπιε ώστε να την προστατεύσει από τους διώκτες της.
Η Πρυμησσός ή Πρυμνησσός ήταν αρχαία πόλη στην Φρυγία της Μικράς Ασίας, στα νότια του Δοκίμιου, και στα ανατολικά της Απάμειας Κιβωτού της Φρυγίας. Στην σημερινή εποχή σε κοντινή απόσταση βρίσκεται η πόλη του Αφιόν Καραχισάρ (αρχαίο Ακροϊνόν) της ομώνυμης επαρχίας της Τουρκίας.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%85%CE%BC%CE%B7%CF%83%CF%83%CF%8C%CF%82
Κροατικό Κοινωνικό Φιλελεύθερο Κόμμα
Το ΚΚΦΚ ιδρύθηκε στις 20 Μαΐου 1989 με την επωνυμία «Κροατική Κοινωνική Φιλελεύθερη Ένωση» ( κροατικά: Hrvatski socijalno liberalni savez‎). Ιδρυτής του κόμματος ήταν ο Σλάβκο Γκόλντστειν, ο οποίος έγινε και ο πρώτος αρχηγός του κόμματος. Στις αρχές του 1990, ο Ντράζεν Μπούντισα εξελέγη 2ος Πρόεδρος του κόμματος. Στις εκλογές του 1990 το ΚΚΦΚ συμμετείχε με τη «Συμμαχία της Λαϊκής Συμφωνίας» και κέρδισε 3 έδρες. Στις εκλογές του 1992, το ΚΚΦΚ ήρθε δεύτερο, συγκέντρωσε το 17,71% των ψήφων, κέρδισε τις 14 από τις 138 έδρες του 2ου Σάμπορ, και έγινε το κύριο κόμμα της αντιπολίτευσης.Στις εκλογές του 1995, το ΚΚΦΚ ήρθε τρίτο, συγκέντρωσε το 11,55% των ψήφων και κέρδισε τις 12 από τις 127 έδρες του 3ου Σάμπορ. Τον Φεβρουάριο του 1996, στο 6ο συνέδριο του κόμματος, ο Βλάντο Γκότοβατς εξελέγη 3ος Πρόεδρος του ΚΚΦΚ. Τότε, δήλωσε: «Μη φοβάστε Κροάτες, αυτή είναι η χώρα μας και έχουμε το δικαίωμα να την κυβερνήσουμε όπως θέλουμε!». Τον Νοέμβριο του 1997 ο Μπούντισα επανεξελέγη Πρόεδρος του κόμματος.Τότε, ο Γκότοβατς και η παράταξή του διασπάστηκαν από το ΚΚΦΚ και ίδρυσαν το Φιλελεύθερο Κόμμα.Στις εκλογές του 2000, το ΚΚΦΚ συμμετείχε με τη συμμαχία του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, που κέρδισε τις 71 από τις 151 έδρες του 4ου Σάμπορ και έγινε κυβέρνηση. Το ΚΚΦΚ κέρδισε 25 έδρες και ανέλαβε 4 Υπουργεία στην 1η κυβέρνηση του Πρωθυπουργού Ίβιτσα Ράτσαν. Τον Ιούλιο του 2001, ο Μπούντισα παραιτήθηκε από την ηγεσία του κόμματος λόγω ενδοκομματικών διαφωνιών. Ο Γιόζο Ράντος, ο τότε Υπουργός Άμυνας, εξελέγη 4ος Πρόεδρος του κόμματος. Τον Φεβρουάριο του 2002, ο Μπούντισα ανέλαβε και πάλι την ηγεσία του κόμματος. Η 1η κυβέρνηση του Ράτσαν διαλύθηκε όταν το ΚΚΦΚ εγκατέλειψε την κυβερνώσα συμμαχία. Τον Ιούλιο του 2002, ο Γιόζο Ράντος και ο Γκόραν Γκράνιτς, ηγήθηκαν σε μία ομάδα πολιτικών που διασπάστηκε από το ΚΚΦΚ και ίδρυσαν το «Λίμπρα – Κόμμα των Φιλελεύθερων Δημοκρατών». Στις βουλευτικές εκλογές του 2003, το ΚΚΦΚ συμμάχησε με το Δημοκρατικό Κέντρο, και κέρδισε τις δύο από τις 151 έδρες του 5ου Σάμπορ. Το αποτέλεσμα ήταν καταστροφικό, αφού το κόμμα έχασε τις 23 από τις 25 έδρες που είχε στη βουλή. Ένα μήνα μετά, ο Μπούντισα παραιτήθηκε από την ηγεσία του κόμματος. Ο Ίβαν Τσέχοκ εξελέγη 5ος Πρόεδρος του κόμματος. Τον Απρίλιο του 2006, το ΚΚΦΚ συγχωνεύτηκε με το Φιλελεύθερο Κόμμα. Τον Φεβρουάριο του 2006 η Ντούρντα Άντλεσιτς έγινε η πρώτη Προεδρίνα του κόμματος. Στις εκλογές του 2007, το ΚΚΦΚ συμμετείχε με τη συμμαχία του Κροατικού Αγροτικού Κόμματος. Κράτησε τις δύο έδρες του στη βουλή και συνέχισε να υποστηρίζει την κυβέρνηση του Ίβο Σάναντερ. Στις 12 Ιανουαρίου 2008 η Άντλεσιτς έγινε Αναπληρώτρια του Πρωθυπουργού Σάναντερ. Η Άντλεσιτς διατήρησε τη θέση της και στην κυβέρνηση της Γιαντράνκα Κόσορ. Τον Νοέμβριο του 2009 ο Νταρίνκο Κόσορ, ένας ξάδελφος της Γιαντράνκα, έγινε ο νέος Πρόεδρος του ΚΚΦΚ. Στις 10 Ιουλίου 2010, το κόμμα ανακοίνωσε την απόφασή του να εγκαταλείψει την κυβερνώσα συμμαχία. Ως αποτέλεσμα, η Άντλεσιτς έχασε τη θέση της στην κυβέρνηση, και οι δύο κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι, οι Ίβαν Τσέχοκ και Αντούν Κόρουσετς, εγκατέλειψαν το κόμμα. Στις 14 Ιουλίου 2010 το ΚΚΦΚ δεν είχε καμία εκπροσώπηση στο κοινοβούλιο.
Το Κροατικό Κοινωνικό Φιλελεύθερο Κόμμα ( κροατικά: Hrvatska socijalno-liberalna stranka‎, σύντμηση: HSLS / ΚΚΦΚ) είναι ένα συντηρητικό φιλελεύθερο πολιτικό κόμμα στην Κροατία . Ιδρύθηκε το 1989 με την αποκατάσταση του πολυκομματικού συστήματος. Το ΚΚΦΚ είναι μέλος της Φιλελεύθερης Διεθνούς από το 1992, και της Συμμαχίας Φιλελευθέρων και Δημοκρατών για την Ευρώπη από το 1993. Πρόεδρος του κόμματος είναι ο Ντάρινκο Κόσορ, από τον Νοέμβριο του 2009.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CE%BF%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%9A%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%A6%CE%B9%CE%BB%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%8D%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%BF_%CE%9A%CF%8C%CE%BC%CE%BC%CE%B1
Σκιροφόρια
Κατά την αρχαιότητα, υπήρχαν διαφορετικές θεωρίες για την ετυμολογία του ονόματος της γιορτής. Σκίρον αποκαλούνταν το "σκιάδειον" της Αθηνάς, μεγάλη λευκή υφασμάτινη ασπίδα-ήλιος, το οποίο μεταφερόταν σε μεγάλη πομπή από την Ακρόπολη στην τοποθεσία Σκίρον, στο ιερό της Αθηνάς Σκιράδος, κοντά στην Ιερά Οδό, στην αριστερή όχθη του ποταμού Κηφισού. Ωστόσο, ο Παυσανίας αναφέρει ότι η τοποθεσία πήρε το όνομά της από τον Σκίρο, μάντη της Δωδώνης, ο οποίος σκοτώθηκε στη μάχη μεταξύ Αθηναίων και Ελευσινίων επί του Ερεχθέα και τάφηκε σε εκείνη την περιοχή. Ο ίδιος είχε ιδρύσει και το ιερό της Αθηνάς Σκιράδος στο Φάληρο, όπου γιορτάζονταν τα Οσχοφόρια.Η άλλη ερμηνεία βασίζεται στην ερμηνεία της λέξης σκίρον στην αρχαία ελληνική γλώσσα, που σημαίνει σκληρή λευκή γη. Σύμφωνα με έναν αθηναϊκό μύθο, όταν ο ήρωας Θησέας επέστρεψε νικηφόρος από την Κρήτη, κατασκεύασε είδωλο της θεάς Αθηνάς από λευκή γη και το περιέφερε σε μεγαλοπρεπή πομπή. Η γιορτή διαρκούσε μια ημέρα, κατά την οποία οι γυναίκες έφευγαν από τις οικίες τους και κατασκήνωναν κοντά στο ιερό. Απαγορευόταν η σεξουαλική επαφή, γιατί πίστευαν ότι ενισχύει τη μετέπειτα γονιμότητα, γι' αυτό και οι γυναίκες έτρωγαν σκόρδο για να απομακρύνουν τους συζύγους τους. Την πομπή από την Ακρόπολη ως το ιερό της Αθηνάς οδηγούσε η πρωθιέρεια της θεάς και ο ιερέας του Ποσειδώνα, οι οποίοι προέρχονταν από το ιερατικό γένος των Ετεοβουτάδων. Μεταφερόταν το σκιάδειον, το οποίο προστάτευε τους αγρούς και την πόλη από το θερινό καύσωνα και εξασφάλιζε έτσι την ευφορία της γης τους επόμενους μήνες, καθώς επίσης και το κώδιον, δέρμα μαύρου προβάτου που είχε θυσιαστεί στο Μειλίχιο Δία. Στο Σκίρον εκτός από το ιερό της Σκιράδος Αθηνάς υπήρχε και ένα προς τιμήν της Δήμητρας και της Περσεφόνης. Λεπτομέρειες για την τελετή που γινόταν στο ιερό δεν έχουν διασωθεί. Ωστόσο, καθώς αναφέρεται από πηγές ότι τελούνταν όργωμα εκεί, τα Σκιροφόρια σχετίζονταν μάλλον με τη συγκομιδή και τη γονιμότητα της γης, και κατ' επέκτασιν των γυναικών. Έτσι, τα Σκιροφόρια συνδέονται και με τη θεά Δήμητρα και έχουν σχέση επίσης με τα Θεσμοφόρια και τα Αρρηφόρια, των οποίων οι τελετές έμοιαζαν μεταξύ τους και πολλές φορές συγχέονταν. Όταν ο Πλούτωνας απήγαγε την Περσεφόνη, στο χάσμα που δημιουργήθηκε στη γη έπεσαν και ζώα από το κοπάδι του Ευβουλέα. Εις ανάμνησιν του μύθου αυτού, οι γυναίκες έριχναν χοιρίδια μες στη γη αφιερωμένα στη Δήμητρα και την Περσεφόνη, τα λείψανα των οποίων ανέσυραν κατά τα Θεσμοφόρια, καθώς και αρτύματα σε σχήμα φαλλών και φιδιών, κλαδιά από πεύκα και κουκουνάρια (οι λεγόμενοι θεσμοί). Κατά τη διάρκεια της γιορτής λάμβανε χώρα αγώνας δρόμου, κατά τον οποίο οι νέοι της πόλης έφεραν κλαδιά από αμπέλια από το ιερό του Διονύσου στο ιερό της Αθηνάς Σκιράδος. Το έπαθλο για το νικητή ήταν ο πεντάπλοας, ένα ποτό που φτιαχνόταν από κρασί, μέλι, τυρί, αλεύρι και ελαιόλαδο, από το οποίο γίνονταν σπονδές προς τιμήν της Αθηνάς. Πληροφορίες για τη γιορτή Dictionnaire des Antiquités Grecques et Romaines de Daremberg et Saglio Αρχειοθετήθηκε 2006-12-09 στο Wayback Machine. "Skirophoria." Encyclopædia Britannica Online
Τα Σκιροφόρια ή Σκιραφόρια ή Σκίρα ήταν μια γιορτή στην αρχαία Αθήνα προς τιμήν της Αθηνάς Σκιράδος, του Φυταλμίου Ποσειδώνα, καθώς και των Ελευσινίων Δήμητρας και Κόρης. Πραγματοποιούνταν στο τέλος του έτους κατά το αττικό ημερολόγιο, τη δωδέκατη μέρα του μήνα Σκιροφοριώνα, δυο μέρες πριν από τα Διιπόλεια (Μάιος-Ιούνιος). Επρόκειτο για μια γιορτή με αρχαίες ρίζες και ήταν καθαρά γυναικεία, όπως φαίνεται από τις Θεσμοφοριάζουσες του Αριστοφάνη, αλλά και στις Εκκλησιάζουσες το σχέδιο των γυναικών για την επανάστασή τους απεικονίζεται με φόντο τη γιορτή αυτή.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BA%CE%B9%CF%81%CE%BF%CF%86%CF%8C%CF%81%CE%B9%CE%B1
Σίξτο Ροντρίγκεζ
Ο Ροντρίγκεζ γεννήθηκε το 1942 στο Ντιτρόιτ του Μίσιγκαν. Ήταν το έκτο παιδί σε μία εργατική οικογένεια. Ο πατέρας του μετανάστευσε στις Η.Π.Α. από το Μεξικό τη δεκαετία του 1920, ενώ η καταγωγή της μητέρας του ήταν επίσης από το Μεξικό. Είχαν ακολουθήσει ένα μεγάλο κύμα Μεξικανών μεταναστών που κατέληξαν στο Ντιτρόιτ αναζητώντας δουλειά στις ακμάζουσες βιομηχανίες της πόλης. Εκεί, οι μετανάστες βρέθηκαν αντιμέτωποι με βαθιά απομόνωση και έντονη περιθωριοποίηση. Αυτά τα βιώματα αντικατοπτρίζονται σε αρκετά τραγούδια του, καθώς πολύ συχνά μιλάει για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα χαμηλότερα οικονομικά στρώματα στο αστικό περιβάλλον. Παρά τις πολλές ελλείψεις λόγω της κακής οικονομικής κατάστασης της οικογένειας Ροντρίγκεζ, ο Σίξτο αποφοίτησε με πτυχίο στη Φιλοσοφία από το Monteith College του Πανεπιστημίου Wayne το 1981. Το 1967, χρησιμοποιώντας το όνομα Rod Riguez (ύστερα από υπόδειξη της δισκογραφικής του Impact Records) εξέδωσε το πρώτο του σινγκλ με τίτλο I'll Slip Away. Δεν ηχογράφησε τίποτα για τα επόμενα τρία χρόνια, μέχρι να υπογράψει με τη Sussex Records, μία θυγατρική της Buddah Records. Από εκείνο το σημείο και ύστερα χρησιμοποίησε το όνομα Rodriguez για όλες τις καλλιτεχνικές δραστηριότητές του. Με τη Sussex ηχογράφησε δύο δίσκους, το Cold Fact το 1970 και το Coming from Reality τον επόμενο χρόνο. Κανένα από τα δύο όμως δεν έκανε παρά ελάχιστες πωλήσεις στις Η.Π.Α., και σύντομα λύθηκε η συνεργασία του με τη Sussex, η οποία με τη σειρά της έκλεισε το 1975. Την περίοδο που τον έδιωξαν, ο Ροντρίγκεζ δούλευε σε έναν τρίτο δίσκο, ο οποίος εν τέλει δεν κυκλοφόρησε ποτέ. Ο Ροντρίγκεζ εγκατέλειψε τη μουσική, και στράφηκε σε χειρωνακτικές εργασίες, δουλεύοντας σαν εργάτης σε οικοδομές και κατεδαφίσεις κτιρίων. Μένει ακόμα στο ίδιο σπίτι που αγόρασε ερειπωμένο, τη δεκαετία του 70, από μία κρατική δημοπρασία προς 50 δολάρια. Παρέμεινε δραστήριος πολιτικά και μαχόταν συνεχώς για να βελτιώσει τις συνθήκες της εργατικής τάξης· το 1989 μάλιστα έβαλε υποψηφιότητα για το δημοτικό συμβούλιο της πόλης, αλλά δεν εξελέγη.Ο Ροντρίγκεζ έχει τρεις κόρες και είναι διαζευγμένος από τη δεύτερη γυναίκα του, την Κόνυ Κόσκος (Konny Koskos).Το 2013 ανακοινώθηκε ότι ο Ροντρίγκεζ βρισκόταν σε συζητήσεις με τον Στηβ Ρόουλαντ (Steve Rowland, γεν. 1932), τον παραγωγό του τελευταίου του δίσκου, Coming from Reality. «Έχω γράψει περίπου τριάντα καινούργια τραγούδια», δήλωσε ο Ροντρίγκεζ στο μουσικό περιοδικό Rolling Stone. «Μου είπε (ο Ρόουλαντ) να του στείλω μερικές κασέτες, και θα το κάνω. Θέλω σίγουρα να βρεθούμε, γιατί τώρα έχει πολλές νέες ιδέες». Στα μέσα της δεκαετίας του 1970, και ενώ ο Ροντρίγκεζ παρέμενε σχετικά άγνωστος στην πατρίδα του, τα τραγούδια του αποκτούσαν σταδιακά περισσότερο χρόνο στα ραδιόφωνα της Αυστραλίας, της Μποτσουάνας, της Νέας Ζηλανδίας, της Νότιας Αφρικής και της Ζιμπάμπουε. Η δισκογραφική Blue Goose Music αγόρασε τα δικαιώματα των δίσκων του Ροντρίγκεζ για την Αυστραλία και εξέδωσε τα δύο άλμπουμ, καθώς και μία συλλογή με τίτλο At His Best, το 1977. Σε αυτήν περιέχονταν, εκτός από τις γνωστές επιτυχίες του, ανέκδοτες ηχογραφήσεις από το 1973 - το "Can't Get Away", μία επανηχογράφηση του πρώτου του κομματιού "I'll Slip Away", όπως επίσης και το "Street Boy". Το At His Best έγινε πλατινένιο στη Νότια Αφρική, και για μία περίοδο υπήρξε το μοναδικό μέσο επικοινωνίας της μουσικής του Ροντρίγκεζ με τον κόσμο. Πολύ συχνά τον συνέκριναν με τους σύγχρονούς του, Μπομπ Ντίλαν (Bob Dylan, γεν. 1941) και Κατ Στίβενς (Cat Stevens, γεν. 1948). Ορισμένα τραγούδια του μετατράπηκαν σε αντικαθεστωτικούς ύμνους στη Νότια Αφρική, όπου επηρέασε αρκετούς καλλιτέχνες οι οποίοι αντιτίθεντο στο Απαρτχάιντ. Φημολογείται επίσης πως και ο διάσημος ακτιβιστής κατά του Απαρτχάιντ, Στηβ Μπίκο (Steve Biko, 1946 - 1977), ήταν φαν του Ροντρίγκεζ.Ο Ροντρίγκεζ γνώρισε επίσης την επιτυχία στην Αυστραλία, όπου πραγματοποίησε δυο περιοδείες σε ολόκληρη την ήπειρο το 1979 και το 1981. Το '91, κυκλοφόρησαν για το πρώτη φορά και τα δύο άλμπουμ του Ροντρίγκεζ σε CD στη Νότια Αφρική, συντηρώντας την αναγνωρισιμότητά του. Παρ' όλα αυτά, ελάχιστες λεπτομέρειες της ζωής του καλλιτέχνη είχαν γίνει γνωστές στους φαν του και κυκλοφορούσε η φημολογία ότι ο Ροντρίγκεζ είχε αυτοκτονήσει στη διάρκεια μίας συναυλίας του, στη δεκαετία του '70. Μέχρι και το 1997, χρονολογία κατά την οποία η μεγαλύτερη κόρη του Ροντρίγκεζ βρήκε στο ίντερνετ μία ιστοσελίδα αφιερωμένη στον πατέρα της, ο μουσικός αγνοούσε την επιτυχία και τη σημαντικότητα των τραγουδιών του στη χώρα της Αφρικής. Αφού επικοινώνησε με τους διαχειριστές της ιστοσελίδας και έμαθε για την επιτυχία του εκεί, ξεκίνησε για την πρώτη νοτιοαφρικανική περιοδεία, η οποία περιλάμβανε έξι συναυλίες ενώπιον χιλιάδων οπαδών του. Το κρατικό τηλεοπτικό κανάλι της χώρας, το SABC TV μετέδωσε το ντοκιμαντέρ Dead Men Don't Tour: Rodriguez in South Africa 1998 το 2001. Προτού επιστρέψει στη Νότια Αφρική το 2001 και το 2005, ο Ροντρίγκεζ έπαιξε ζωντανά και στη Σουηδία. Το '98 η Νοτιοαφρικανική ροκ μπάντα Just Jinjer διασκεύασε το "Sugar Man", τραγούδι - «κατατεθέν» του Ροντρίγκεζ. Τέσσερα χρόνια αργότερα, το 2002, ο DJ Ντέιβιντ Χολμς (David Holmes, γεν. 1969) χρησιμοποίησε το τραγούδι του Ροντρίγκεζ για να ανοίξει το άλμπουμ του Come Get It I Got It (2002), το οποίο προσέφερε στο "Sugar Man" αρκετό ραδιοφωνικό χρόνο. Μάλιστα, έναν χρόνο νωρίτερα, η χρήση της μελωδίας του "Sugar Man" από τον ράπερ Νας (Nas, γεν. 1973) στο τραγούδι "You're Da Man" από τον δίσκο Stillmatic (2001), του εξασφάλισε ακόμα περισσότερη αναγνωρισιμότητα.Τόσο το '07 όσο και το '10 ο Ροντρίγκεζ επέστρεψε στην Αυστραλία για να λάβει μέρος στο φεστιβάλ του Bluesfest Byron Bay, όπως επίσης και σε sold out συναυλίες σε Αδελαΐδα, Μελβούρνη και Σίδνεϋ. Το "Sugar Man" συμπεριλήφθηκε στο μουσικό θέμα της ταινίας Candy, με πρωταγωνιστή τον Χιθ Λέτζερ (Heath Ledger, 1979 - 2008). Ο Σκότος τραγουδοποιός Ρουάρι Τζόζεφ (Ruarri Joseph, γεν. 1982) διασκεύασε το "Rich Folks Hoax" για τον τρίτο προσωπικό του δίσκο. Μέχρι και σήμερα ο Ροντρίγκεζ συνεχίζει τις περιοδείες σε αρκετές χώρες. Το 2009, η ανεξάρτητη δισκογραφική Light in the Attic Records, με έδρα το Σηάτλ, επανέκδωσε τα δύο άλμπουμ του Ροντρίγκεζ, το Cold Fact και το Coming from Reality.Το 2014 επιφύλασσε μια ακόμα διασκευή τραγουδιού του Ροντρίγκεζ από εκπρόσωπο διαφορετικού μουσικού είδους, με τη νέα εκτέλεση του "Hate Street Dialogue" από τον Γάλλο μουσικό παραγωγό της deep house και της electro, The Avener. Η νέα αυτή διασκευή, η οποία περιλαμβάνει και φωνητικά από τον Ροντρίγκεζ, έφτασε στα τσαρτ στη Γαλλία. Ύστερα από την κυκλοφορία του Αναζητώντας τον Sugar Man στους κινηματογράφους, αναθερμάνθηκε το ενδιαφέρον για τον Ροντρίγκεζ, τόσο από τα μέσα επικοινωνίας όσο και από τους φαν του, εντός και εκτός Ηνωμένων Πολιτείων. Εμφανίστηκε ως μουσικός καλεσμένος στην εκπομπή Late Show with David Letterman στις 14 Αυγούστου 2012, ερμηνεύοντας το "Crucify Your Mind", ενώ 6 μήνες αργότερα, στις 11 Ιανουαρίου 2013 ερμήνευσε το "Can't Get Away" στην εκπομπή The Tonight Show with Jay Leno. Η ζωή και η απίθανη ιστορία του Ροντρίγκεζ έγιναν ρεπορτάζ από τον διακεκριμένο τηλεοπτικό σταθμό CNN στα μέσα Αυγούστου του 2012. Στις 7 Οκτωβρίου του ίδιου έτους ο Ροντρίγκεζ εμφανίστηκε στην ενημερωτική εκπομπή 60 Minutes, ενώ στις 18 Νοεμβρίου εμφανίστηκε στη Βρετανική τηλεόραση για την πρωινή ενημερωτική εκπομπή The Andrew Marr Show, όπου εκτός από συνέντευξη ερμήνευσε κι ένα κομμάτι στους τίτλους τέλους. Ο Ροντρίγκεζ ήταν επίσης προσκεκλημένος του Τζουλς Χόλαντ (Jools Holland, γεν. 1958) στην εκπομπή του τελευταίου Later... with Jools Holland, όπου έδωσε συνέντευξη και τραγούδησε ζωντανά. Εκτός των άλλων, ο Ροντρίγκεζ έχει εμφανιστεί και σε διαδικτυακές σειρές, όπως το μουσικό μαγκαζίνο The Weekly Comet. Το ντοκιμαντέρ υπονοεί έντονα ότι ο Ροντρίγκεζ δεν έλαβε ποτέ κανένα ποσοστό επί των πνευματικών δικαιωμάτων των πωλήσεων των δίσκων του, με υπαιτιότητα του Κλάρενς Αβάντ (Clarence Avant, γεν. 1931). Το ζήτημα βρίσκεται ακόμα υπό εξέταση από τις αρμόδιες αρχές. Ο Ροντρίγκεζ, αν και αρχικά έδειξε αδιαφορία σε αυτά τα «σύμβολα επιτυχίας», εν τέλει αποφάσισε να κυνηγήσει νομικά την υπόθεση.Επιπλέον των συναυλιών σε Αυστραλία, Νότια Αφρική και Νέα Ζηλανδία , η περιοδεία του Ροντρίγκεζ το 2013 περιλάμβανε μερικές από τις πιο αξιοσημείωτες εμφανίσεις του επί αμερικάνικου εδάφους μέχρι εκείνο το σημείο, όπως έναν μήνα εμφανίσεων στο ιστορικό Beacon Theatre της Νέας Υόρκης, καθώς επίσης και μία θέση στο φεστιβάλ Sasquatch! της Ουάσινγκτον. Επίσης έπαιξε στο περίφημο φεστιβάλ του Γκλάστονμπερι, στην Αγγλία, τον Ιούνιο του 2013. Λίγο αργότερα, στις 5 Ιούλιου, ο Ροντρίγκεζ άνοιξε το φημισμένο Montreux Jazz Festival, ενώ στις 10 Αυγούστου έλαβε μέρος στο Wilderness Festival, στη Μεγάλη Βρετανία. Οι Dave Matthews Band προσέφεραν στον Ροντρίγκεζ ακόμη περισσότερη δημοσιότητα το 2014, καθώς διασκεύαζαν συχνά το "Sugar Man" κατά τη διάρκεια της καλοκαιρινής τους περιοδείας. Ο Μάθιους (Dave Matthews, γεν. 1967) μάλιστα συνήθιζε να προλογίζει το τραγούδι, περιγράφοντας τις αναμνήσεις του από τα χρόνια που μεγάλωσε στη Νότια Αφρική σαν φαν του Ροντρίγκεζ, και εκφράζοντας την έκπληξή του για την πλήρη άγνοια του αμερικανικού κοινού για τον μουσικό. Η παγκόσμια πρεμιέρα του ντοκιμαντέρ Αναζητώντας τον Sugar Man πραγματοποιήθηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Σάντανς στις 19 Ιανουαρίου 2012. Το ντοκιμαντέρ, σε σκηνοθεσία του Σουηδού Μάλικ Μπεντζελούλ (Malik Bendjelloul, 1977 - 2014), αφηγείται τις προσπάθειες δύο νοτιοαφρικανών φαν να μάθουν αν ο Ροντρίγκεζ είχε πράγματι αυτοκτονήσει ή σε αντίθετη περίπτωση, τί είχε απογίνει. Η ταινία κέρδισε στο φεστιβάλ το βραβείο Καλύτερου Ντοκιμαντέρ, τόσο της κριτικής επιτροπής όσο και του κοινού. Εκτός από συμμετοχές σε άλλα φεστιβάλ, όπως το True/False Film Festival και το Traverse City Film Festival, η ταινία επίσης προβλήθηκε σε κινηματογράφους στη Νέα Υόρκη και το Λος Άντζελες στις 27 Ιουλίου 2012, πριν την επίσημη προβολή του στην υπόλοιπη χώρα. Στην Ευρώπη, το ντοκιμαντέρ παρουσιάστηκε το καλοκαίρι του ίδιου έτους στο μουσικό φεστιβάλ Way Out West, που λαμβάνει χώρα στο Γκέτεμποργκ της Σουηδίας. Ο Ροντρίγκεζ μάλιστα έπαιξε στο συγκεκριμένο φεστιβάλ. Τον Νοέμβριο το Sugar Man κέρδισε το βραβείο κοινού και Καλύτερου μουσικού ντοκιμαντέρ στο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ του Άμστερνταμ. Στην Ελλάδα η ταινία έκανε πρεμιέρα στις 23 Σεπτεμβρίου 2012, στο φεστιβάλ Νύχτες Πρεμιέρας, στο οποίο κέρδισε τη Χρυσή Αθηνά καλύτερου ντοκιμαντέρ.Η μουσική επένδυση της ταινίας περιλαμβάνει μια συλλογή κομματιών του Ροντρίγκεζ από τα δύο άλμπουμ του, καθώς και 3 ακυκλοφόρητα από τον τρίτο δίσκο του, ο οποίος δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Ο δίσκος κυκλοφόρησε στις 24 Ιουλίου 2012 στις Η.Π.Α., από τη δισκογραφική Light in the Attic Records. Στο οπισθόφυλλο αναγράφεται: «Ο Ροντρίγκεζ λαμβάνει δικαιώματα από τις πωλήσεις αυτού του δίσκου», για να κατευναστούν τυχόν αμφιβολίες του κόσμου για την τύχη των δικαιωμάτων, μετά τις υπόνοιες της ταινίας για την προηγούμενη δισκογραφική.Το Sugar Man κέρδισε το βραβείο Καλύτερου Ντοκιμαντέρ στα βρετανικά βραβεία BAFTA στις 10 Φεβρουαρίου 2013. Οι διακρίσεις της ταινίας δεν σταμάτησαν εκεί. Στις 13 Ιανουαρίου 2013 το Sugar Man προτάθηκε, και στις 24 Φεβρουαρίου κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερου Ντοκιμαντέρ στην 85η Απονομή των Βραβείων της Ακαδημίας Κινηματογράφου. Ο Ροντρίγκεζ αρνήθηκε να παρευρεθεί στην απονομή καθώς δεν ήθελε η παρουσία του να αποσπάσει την προσοχή από την επιτυχία των δημιουργών. Στον ευχαριστήριο λόγο του ο Σάιμον Τσιν (Simon Chinn), ένας από τους παραγωγούς, δήλωσε αναφερόμενος στην κίνηση του Ροντρίγκεζ: «Αυτό από μόνο του λέει όσα θα θέλατε να ξέρετε για τον άνθρωπο και την ιστορία του». Ο σκηνοθέτης Μάλικ Μπεντζελούλ προσέθεσε από τη σκηνή: «Ευχαριστούμε έναν από τους μεγαλύτερους τραγουδιστές όλων των εποχών, τον Ροντρίγκεζ». Επίσημη ιστοσελίδα του Ροντρίγκεζ Αρχειοθετήθηκε 2013-01-17 στο Wayback Machine. Επίσημη ιστοσελίδα φαν του Ροντρίγκεζ Rodriguez στην IMDb Συνέντευξη Αρχειοθετήθηκε 2021-02-27 στο Wayback Machine. στην εφημερίδα L.A. Record το 2008 (αγγλ.) Συνέντευξη στο site RocknRollDating (αγγλ.)
Ο Σίξτο Ντίαζ Ροντρίγκεζ (αγγλ. Sixto Diaz Rodriguez ,10 Ιουλίου 1942 - 8 Αυγούστου 2023), επίσης γνωστός και ως Ροντρίγκεζ ή Χεσούς Ροντρίγκεζ, ήταν Αμερικανός μουσικός της φολκ από το Ντιτρόιτ του Μίσιγκαν. Η σταδιοδρομία του αρχικά φάνηκε σύντομη, έχοντας στο ενεργητικό του δυο άλμπουμ με χαμηλές πωλήσεις από τις αρχές τις δεκαετίας του '70 και δύο περιοδείες στην Αυστραλία. Παρόλου που απέκτησε πιστούς ακόλουθους στην Αυστραλία, η μουσική του έμελλε να γνωρίσει την επιτυχία και να επηρεάσει μία ολόκληρη γενιά στη Νότια Αφρική, χωρίς να το γνωρίζει ο ίδιος. Σύμφωνα με τους δημιουργούς του ντοκιμαντέρ για την ιστορία του, το Αναζητώντας τον Sugar Man (Searching for Sugar Man, 2012), οι πωλήσεις των δίσκων του Ροντρίγκεζ ξεπέρασαν τις αντίστοιχες του Έλβις Πρίσλεϊ (Elvis Presley, 1935 - 1977) στη Νότια Αφρική. Την εποχή του απόγειου της φήμης του μουσικού στη χώρα της Αφρικής, κυκλοφορούσε η φημολογία ότι ο Ροντρίγκεζ είχε αυτοκτονήσει.Τη δεκαετία του 1990 ορισμένοι Νοτιοαφρικανοί φαν του Ροντρίγκεζ κατάφεραν μετά από μακροχρόνιες έρευνες να τον εντοπίσουν και να επικοινωνήσουν μαζί του, γεγονός το οποίο οδήγησε σε μια αναπάντεχη αναγέννηση της μουσικής του καριέρας. Αυτή η αναζήτηση περιγράφεται στο βραβευμένο με Όσκαρ ντοκιμαντέρ Αναζητώντας τον Sugar Man, έργο το οποίο προσέφερε στον Ροντρίγκεζ ψήγματα διασημότητας στην πατρίδα του. Στις 9 Μαΐου 2013 το Πανεπιστήμιο Wayne (WSU) του Ντιτρόιτ, από το οποίο αποφοίτησε ο Ροντρίγκεζ το 1981, του απένειμε τον τίτλο του επίτιμου διδάκτορα ανθρωπιστικών επιστημών. Ο Ροντρίγκεζ μένει στην ιστορική συνοικία Γούντμπριτζ (Woodbridge) του Ντιτρόιτ, στην οποία φαίνεται να περπατά σε πλάνα του Αναζητώντας τον Sugar Man. Απεβίωσε στις 8 Αυγούστου 2023 σε ηλικία 81 ετών
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%AF%CE%BE%CF%84%CE%BF_%CE%A1%CE%BF%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%AF%CE%B3%CE%BA%CE%B5%CE%B6
Volkswagen Phaeton
Η απόφαση για την κατασκευή του Volkswagen Phaeton ελήφθη από τον τότε πρόεδρο του Ομίλου Volkswagen, Ferdinand Piëch, ο οποίος απαίτησε από τους μηχανικούς της Volkswagen να δημιουργήσουν ένα αυτοκίνητο που θα ήταν καλύτερο σε όλες τις παραμέτρους από τους Γερμανούς ηγέτες της κατηγορίας F των μεγάλων πολυτελών αυτοκινήτων, Mercedes-Benz και BMW. Με την κίνηση αυτή, αποσκοπούσε να δημιουργήσει ένα αυτοκίνητο που θα εξέπληττε στην αγορά οχημάτων κύρους και θα κατάφερνε να εξυψώσει το πρεστίζ της Volkswagen σε πολύ υψηλότερα επίπεδα και μάλιστα σε βαθμό που το νέο της μοντέλο να χτυπήσει απευθείας την Mercedes-Benz S-Class, ενώ αντιθέτως η ναυαρχίδα του Ομίλου Volkswagen, το Audi A8, θα αποκτούσε έναν πιο σπορ χαρακτήρα, με σκοπό να ανταγωνιστεί την BMW Σειρά 7, όπως δήλωσε τότε. Όταν ξεκίνησε το πρότζεκτ για τη δημιουργία του Phaeton, που έφερε τον εσωτερικό κωδικό VW611, ο Piëch έδωσε στους μηχανικούς μια λίστα με 10 παραμέτρους που θα έπρεπε να εκπληρωθούν. Οι περισσότερες από αυτές δεν έγιναν ποτέ γνωστές, αλλά υπήρξαν και κάποιες που τελικώς αποκαλύφθηκαν στον Τύπο αυτοκινήτου. Μία από αυτές ήταν ότι το Phaeton θα έπρεπε να μπορεί να οδηγηθεί ολόκληρη την ημέρα με ταχύτητα 300 χιλιόμετρα την ώρα σε εξωτερική θερμοκρασία 50 °C και να διατηρεί, παράλληλα, τη θερμοκρασία στο σαλόνι του στους 22 °C. Είναι εντυπωσιακό ότι ο Piëch το απαίτησε αυτό παρά το γεγονός ότι η τελική ταχύτητα του Phaeton περιοριζόταν ηλεκτρονικά στα 250 χιλιόμετρα την ώρα. Μία άλλη απαίτηση ήταν ότι το μοντέλο θα έπρεπε να έχει πλαίσιο (που ήταν αυτοφερόμενο, δηλαδή ενιαίο δομικό σύνολο) με εξαιρετικά υψηλή στρεπτική ακαμψία στα 37.000 N·m / μοίρα. Μια πρώτη εντύπωση για το Volkswagen Phaeton δόθηκε στο Σαλόνι Αυτοκινήτου της Φρανκφούρτης τον Σεπτέμβριο του 1999, με το πρωτότυπο μοντέλο Volkswagen Concept D. Το αυτοκίνητο ήταν ουσιαστικά μια 5-πορτη liftback εκδοχή του μετέπειτα Phaeton, με κινητήρα ντίζελ V10 TDI 5.0 λίτρων, 6-τάχυτο αυτόματο κιβώτιο με Tiptronic, αερανάρτηση μεταβλητής απόσβεσης, 4-κίνηση 4Motion και προβολείς με φώτα Bi-Xenon. Τελικώς, το Volkswagen Phaeton παρουσιάστηκε τον Μάρτιο του 2002 στο Σαλόνι Αυτοκινήτου της Γενεύης και μπήκε στη μαζική παραγωγή τον Απρίλιο, αποκλειστικά σε 4-πορτη σεντάν εκδοχή αμαξώματος σε ολόκληρη την καριέρα του. Κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στην αγορά τον Μάιο του 2002, ενώ από τον Νοέμβριο του 2002 προσφερόταν επίσης και σε μια έκδοση με μακρύτερο μεταξόνιο, η οποία προσέφερε περισσότερο χώρο για τα πόδια στο πίσω μέρος. Επεκτείνει τον πίσω χώρο κατά 12 εκατοστά και προσέφερε στάνταρ ηλιοροφή. Το Phaeton είχε στενή συγγένεια με το Audi A8, μόνο που το Phaeton ήταν αρκετά βαρύτερο λόγω της δομής του αμαξώματός του από χάλυβα, ενώ στο σασί του Audi A8 είχε γίνει εκτενής χρήση αλουμινίου. Ως αποτέλεσμα, το Phaeton είχε υψηλή κατανάλωση: η κορυφαία έκδοση 6.0 λίτρων W12 βενζίνης φτάνει τα 14 λίτρα ανά 100 χιλιόμετρα στον αυτοκινητόδρομο και υπερβαίνει τα 21 λίτρα μέσα στην πόλη. Χαρακτηριστικά του Phaeton είναι το πολυτελές εσωτερικό του, η αερανάρτηση και η μόνιμη τετρακίνηση 4Motion. Υπήρξε και μια σπάνια έκδοση τύπου λιμουζίνας, που ήταν ακόμα πιο πολυτελής. Αυτή η έκδοση μείωνε τον αριθμό των καθισμάτων σε τέσσερα και προσέθετε αρκετά ακόμα ηλεκτρονικά χειριστήρια, όπως θέρμανση και κλιματισμό των μπροστινών και των πίσω καθισμάτων, λειτουργία μασάζ για όλα τα καθίσματα και κονσόλα ελέγχου που βρίσκεται μεταξύ των δύο πίσω καθισμάτων. Το Volkswagen Phaeton κατασκευαζόταν στο εργοστάσιο της εταιρείας στη Δρέσδη της Γερμανίας, το οποίο θεωρήθηκε ένα αρχιτεκτονικό θαύμα, καθώς είχε ένα εντυπωσιακό εξωτερικό από γυαλί, εξ ου και η ονομασία του, Gläserne Manufaktur. Επίσης, το κτίριο ήταν και ιδιαίτερα οικολογικής κατασκευής, ενώ και η τελική συναρμολόγηση του μοντέλου γινόταν σε μεγάλο βαθμό στο χέρι, με τους εργαζόμενους να συναρμολογούν τα οχήματα σε ένα κινούμενο ξύλινο πάτωμα. Στο εργοστάσιο αυτό, παράγονταν αρχικά και όσες Bentley Continental Flying Spur προορίζονταν για την Ευρώπη, έως τον Οκτώβριο του 2006, όταν το σύνολο των μονάδων συναρμολόγησης όλων των μοντέλων της Bentley μεταφέρθηκε στο Κρου, Ηνωμένο Βασίλειο. Μάλιστα όσα μοντέλα εισήγαγε τότε η Bentley, μετά την εξαγορά της από τον Όμιλο Volkswagen, βασίστηκαν και συνέχισαν διαχρονικά να βασίζονται στην πλατφόρμα του Phaeton. Παρά το εντυπωσιακό του τεχνολογικό υπόβαθρο και τα υψηλά επίπεδα εξοπλισμού, ωστόσο, το Phaeton απεδείχθη μια εμπορική καταστροφή σε όλες τις αγορές διεθνώς, λόγω της απροθυμίας των υποψήφιων αγοραστών των μεγάλων πολυτελών αυτοκινήτων να διαθέσουν ένα εξαιρετικά μεγάλο χρηματικό ποσό για μια εταιρεία που έχει νοητά ταυτιστεί στο ευρύ κοινό με την έννοια «αυτοκίνητο του λαού» που σημαίνει η ονομασία «Volkswagen». Μάλιστα φαίνεται ότι η κατάσταση επιδεινώθηκε και λόγω της ύπαρξης, ήδη από το 1994 και σε διαδοχικές γενιές, και του Audi A8, που είχε καθιερωθεί από τότε ως ο ηγέτης στα μεγάλα πολυτελή σεντάν της κατηγορίας F για τον Όμιλο Volkswagen. Ενδεικτικώς, ενώ το εργοστάσιο κατασκευής του Phaeton είχε δυνατότητα παραγωγής 20.000 αντίτυπα ετησίως και τότε μάλιστα σχεδιαζόταν να αυξηθεί μελλοντικώς στα 35.000 αντίτυπα ετησίως, και ο αρχικός στόχος των παγκόσμιων πωλήσεων του Phaeton ήταν στα 20.000 αυτοκίνητα ετησίως, συνολικά παρήχθησαν μόλις 25.000 αντίτυπα από το 2002 μέχρι το 2006 και τελικώς στα 14 συνολικά χρόνια της παραγωγής του πουλήθηκαν μόλις 84.253 αυτοκίνητα. Το εντυπωσιακό είναι ότι ακόμα και στις Ηνωμένες Πολιτείες και στον Καναδά, όπου κυκλοφόρησε για πρώτη φορά τη σεζόν του 2004 και διατέθηκε αποκλειστικά με τους κινητήρες βενζίνης 4.2 λίτρων V8 και 6.0 λίτρων W12, οι πωλήσεις ήταν τόσο χαμηλές, μόλις 1.433 αντίτυπα το 2004 και 820 αντίτυπα το 2005 στις ΗΠΑ, ενώ στον Καναδά μόλις 93 αντίτυπα το 2004 και 21 αντίτυπα τους πρώτους 8 μήνες του 2005, που τελικώς στα μέσα του 2006 διακόπηκε η εξαγωγή του στη Βόρεια Αμερική και δεν επανήλθε ποτέ. Συνολικά, έχει εκτιμηθεί ότι η Volkswagen έχανε 28.000 ευρώ για κάθε Phaeton που είχε πωλήσει από το 2002 μέχρι το 2012 (εν μέρει και λόγω της αρκετά χαμηλότερης τιμής του από τα άλλα γερμανικά μοντέλα της κατηγορίας F, μια σκόπιμη τιμολογιακή επιλογή, προκειμένου να προσελκύσει το ενδιαφέρον του κοινού), ενώ μεταγενέστερα η απήχηση του Phaeton κατρακύλησε σε εντελώς αμελητέα επίπεδα, καθώς το 2012 παρήχθησαν μόλις 10.190 αντίτυπα, το 2013 μόλις 5.812 αντίτυπα και το 2014 η παραγωγή έπεσε στα 4.000 αντίτυπα. Ειδικά μάλιστα τα αντίτυπα με τον κορυφαίο κινητήρα 6.0 λίτρων W12 (και φυσικά, κατά συνέπεια, και την μέγιστη εμπορική τιμή ως καινούρια) υπέστησαν καταστροφική τιμολογιακή απαξίωση ως μεταχειρισμένα και μέσα σε λίγα χρόνια έφτασαν να πωλούνται σε ένα μικρό κλάσμα της αρχικής της αξίας, ιδίως στη Βόρεια Αμερική. Το τελειωτικό χτύπημα ήρθε με το σκάνδαλο εκπομπών καυσαερίων των κινητήρων ντίζελ του Ομίλου Volkswagen (dieselgate), που ξέσπασε τον Σεπτέμβριο του 2015 και έφερε την εταιρεία σε απελπιστική ανάγκη για περικοπή δαπανών, λόγω των οικονομικών κυρώσεων και της υποχρέωσης μαζικών ανακλήσεων που ήδη από τότε αναμένονταν. Τελικώς η παραγωγή του Phaeton έληξε στις 18 Μαρτίου 2016 (με μόλις 452 αντίτυπα να παράγονται το 2016) και μάλιστα τα τελευταία αντίτυπα πωλήθηκαν με μεγάλη δυσκολία, με κάποια από αυτά να διατίθενται στις αντιπροσωπείες ως καινούρια ακόμα και έως το 2018. Μετά τη λήξη της παραγωγής του, υπολογίστηκε, σύμφωνα με την εταιρεία αναλύσεων Bernstein Research, ότι η Volkswagen έχανε κατά μέσον όρο 28.101 ευρώ από κάθε Phaeton που πώλησε κατά τον 14ετή κύκλο ζωής του αυτοκινήτου, με αποτέλεσμα να θεωρείται ως ένα από τα πιο ζημιογόνα μοντέλα επιβατικών αυτοκινήτων του πρόσφατου παρελθόντος. Αντικαταστάθηκε το 2016 από το Volkswagen Phideon, που είναι αποκλειστικό μοντέλο στην αγορά της Κίνας και βασίζεται στα Audi A6 και Audi A7. Ωστόσο, το Phaeton ολοκληρώθηκε παρά τις όποιες δυσκολίες που αντιμετώπισε η γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία, με έναν αριθμό αντιτύπων που θεωρήθηκε σχετικά ικανοποιητικός, καθώς παρήχθησαν συνολικά 84.325 αυτοκίνητα, από τα οποία τα 31.988 πωλήθηκαν στη Γερμανία, μεταξύ των ετών 2002 έως 2018, με τον μέγιστο αριθμό στη χώρα αυτή να καταγράφεται το έτος 2005, με 3.211 πωλήσεις. Εκτός από τη Γερμανία, η μοναδική άλλη χώρα όπου κατάφερε αξιόλογες πωλήσεις ήταν η Κίνα, και σε κάποιο βαθμό και η Νότια Κορέα.Τον Ιούλιο του 2022, η Volkswagen αποκάλυψε ότι το Phaeton επρόκειτο αρχικά να έχει μια δεύτερη γενιά και αποκάλυψε τότε ένα λειτουργικό πρωτότυπο του, που είχε βασιστεί στο Audi A8 D5. Το πρότζεκτ ενώ είχε αρχικά προχωρήσει σημαντικά, τελικώς ακυρώθηκε λόγω των στρατηγικών αλλαγών από τη μάρκα μετά το dieselgate. Στα πλαίσια της μαζικής στροφής προς την ηλεκτροκίνηση, τόσο του Ομίλου Volkswagen όσο και των άλλων εταιρειών, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να κατασκευαστεί και μια επόμενη γενιά του μοντέλου, πιθανότατα από τα μέσα της δεκαετίας του 2020 και αυτή την φορά αποκλειστικά ως αμιγώς ηλεκτροκίνητη, αν και προς το παρόν έχει δοθεί προτεραιότητα στα μικρότερα ηλεκτροκίνητα μοντέλα. Μολονότι η μαζική παραγωγή του Phaeton ξεκίνησε τον Απρίλιο του 2002, υπήρξαν και 371 δοκιμαστικά αντίτυπα προ-παραγωγής που κατασκευάστηκαν τον Δεκέμβριο του 2001, ξεκινώντας από τις 11 Δεκεμβρίου 2001. Όλα τα μοντέλα είχαν στάνταρ μόνιμη τετρακίνηση 4Motion, με μοναδική εξαίρεση τον κινητήρα 3.2 λίτρων VR6 βενζίνης, που μπορούσε προαιρετικά να συνδυαστεί με εμπρόσθια κίνηση, με μια έκπτωση στην τιμή πώλησης. Αν και ο βενζινοκινητήρας 6.0 λίτρων W12 τυπικώς διακόπηκε στα μέσα Ιανουαρίου του 2011, μετά από 9 έτη παραγωγής, λόγω της ακραίας τιμολογιακής απαξίωσης της κορυφαίας έκδοσης ως μεταχειρισμένο, ωστόσο διατηρήθηκε για λίγα χρόνια ακόμα στην Κίνα. Για την ιστορία, τον Μάιο του 2005 άλλαξε από Euro 4 σε Euro 5. Αντιθέτως, ο κινητήρας ντίζελ 5.0 λίτρων V10 TDI (ο μοναδικός στην παλέτα που ήταν προδιαγραφών μόνο Euro 3) διατηρήθηκε στην παραγωγή μόλις για 4 έτη, από τον Νοέμβριο του 2002 έως τον Οκτώβριο του 2006, και διακόπηκε επειγόντως, λόγω διαδοχικών κρουσμάτων καταστροφικής αναξιοπιστίας. Ο άλλος πετρελαιοκινητήρας, ωστόσο, ο 3.0 λίτρων V6 TDI, απεδείχθη ιδιαίτερα αξιόπιστος και παρήχθη από τον Σεπτέμβριο του 2004 έως τον Ιούνιο του 2015, ενώ τον Ιούνιο του 2008 άλλαξε από Euro 4 σε Euro 5. Ο τελευταίος κινητήρας που είχε μείνει έως τη λήξη της παραγωγής του Phaeton ήταν ο βενζινοκινητήρας 4.2 λίτρων V8, επειδή ήταν ο μοναδικός που κατάφερε έως τότε να εκπληρώσει τις ακόμα αυστηρότερες προδιαγραφές καυσαερίων Euro 6 (05/2003–10/2008 ήταν Euro 4 και 10/2008–04/2015 ήταν Euro 5 και 04/2015–03/2016 ήταν Euro 6, με την ιπποδύναμη, την ροπή και τις επιδόσεις να παραμένουν αμετάβλητες). VW Phaeton, Sonderausgabe von ATZ und MTZ, Wiesbaden, Juli 2002. 2004 - 2006 Volkswagen Phaeton review (αναφέρεται στο Volkswagen Phaeton αμερικανικών προδιαγραφών) Volkswagen Phaeton του 2005
Το Volkswagen Phaeton είναι ένα μεγάλο πολυτελές σεντάν αυτοκίνητο της κατηγορίας F, που παρήχθη από τη γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία Volkswagen. Παρουσιάστηκε τον Μάρτιο του 2002 στο Σαλόνι Αυτοκινήτου της Γενεύης και διατηρήθηκε στη μαζική παραγωγή από τον Απρίλιο του 2002 έως τις 18 Μαρτίου 2016, χωρίς ριζικές αλλαγές στο ντιζάιν, αλλά με περαιτέρω αναβαθμίσεις στον εξοπλισμό και βελτιώσεις στους κινητήρες. Τον Μάρτιο του 2007, τον Απρίλιο του 2010 και στα μέσα του 2013, υπέστη τρεις ελαφρές αισθητικές ανανεώσεις. Το όνομα του αυτοκινήτου προήλθε από τον Φαέθοντα, τον γιο του Ήλιου κατά την Ελληνική μυθολογία. Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να κυκλοφορήσει στα μέσα της δεκαετίας του 2020 μια δεύτερη γενιά του μοντέλου και να είναι πλήρως ηλεκτροκίνητη.
https://el.wikipedia.org/wiki/Volkswagen_Phaeton
Λακκοσκήτη
Ο δρόμος της ανατολικής ακτής διακλαδώνεται και προς την ενδοχώρα, όπου οδηγεί ένας μικρότερος δρόμος. Στο τέλος του, σε απόσταση μιας ώρας βρίσκεται η Λακκοσκήτη, που ονομάζεται και ρουμάνικη Σκήτη του Αγίου Δημητρίου. Υπάρχει και μια άλλη πρόσβαση στη Σκήτη με τον δρόμο να περνά πάνω από τις βουνοκορφές και να συνδέει την Σκήτη με την Μονή Αγίου Παύλου, η οποία όμως βρίσκεται σε απόσταση τεσσάρων ωρών. Ωστόσο, δύσκολα μπορεί κανείς να τον βρει ακόμα και σήμερα που άνοιξε ο πλατύς αυτοκινητόδρομος που συνδέει την Μονή Φιλοθέου με την Μονή Αγίου Παύλου. Κατά την παράδοση, η ίδρυση της Σκήτης ανάγεται στο 10ο αιώνα, όπου και ζούσαν Λατίνοι μοναχοί μέχρι το 1054 και ανήκε στην λατινική μονή των Αμαλφηνών Βενεδικτίνων, που υπήρχε μέχρι τότε στο Άγιο Όρος και εγκαταλείφθηκε και ερημώθηκε, όταν επήρθε το Σχίσμα μεταξύ της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και της Δυτικής Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Το πρώτο μισό του 14ου αιώνα ασκήτευσαν εδώ Σέρβοι μοναχοί, οι οποίοι λόγω χρηματικών οφειλών προς τη Μονή Βατοπεδίου αναγκάστηκαν να παραχωρήσουν σ' αυτή όλη την περιοχή στην οποία περιλαμβάνονταν και η Σκήτη με τα κτίρια της. Αργότερα, τέλη 14ου αιώνα, η Μονή Βατοπεδίου την παραχώρησε στη Μονή Αγίου Παύλου από την οποία έλαβε ως αντάλλαγμα κάποια κτήματα πλησίον του Πρόβλακα, όπου σήμερα είναι η Ουρανούπολη.Σλαβική επιγραφή του έτους 1606 στην καλύβα του Αγίου Νικολάου μαρτυρεί την ύπαρξη στη Σκήτη Σλάβων μοναχών, μάλλον Σέρβων, μέχρι και τον 17ο αιώνα. Από τα μέσα του 18ου αιώνα και μετά μαρτυρείται η παρουσία Μολδαβών μοναχών. Το 1754 η Σκήτη του Αγίου Δημητρίου ερημώνεται για να ανασυσταθεί έξι χρόνια αργότερα το 1760 από το Μολδαβό μοναχό Δανιήλ. Μετά την έναρξη της ελληνικής Επανάστασης, το 1821 και κατά την διάρκεια αυτής, σταμάτησαν να έρχονται στο Άγιο Όρος μοναχοί από την Μολδοβλαχία λόγω των κινδύνων της εποχής, ενώ πολλοί μοναχοί που ήδη μόναζαν εκεί, άρχισαν να εγκαταλείπουν την Σκήτη και να επιστρέφουν στην πατρίδα τους ενώ οι γηραιότεροι που παρέμειναν εκεί απεβίωσαν στα επόμενα χρόνια. Μετά το 1830 οι Μολδαβοί άρχισαν να επιστρέφουν στην Σκήτη και έφθασαν στο σημείο να ξεπεράσουν και να υπερκαλύψουν αριθμητικά (πάνω από 90) όλους τους άλλους και επανέκτησαν και πάλι τη Σκήτη και μοιράστηκαν σε 24 καλύβες.Οι μοναχοί από την Μολδοβλαχία είχαν πάντα την σημαντική οικονομική υποστήριξη από την κυβέρνηση της χώρας τους αποφεύγοντας την εμπλοκή τους σε πολιτικά και εθνικιστικά προβλήματα. Το 1849, οικοδομήθηκε ο ναός του Κοιμητηρίου, στη μνήμη της Αγίας Σκέπης από τον Μολδαβό μοναχό Iάκωβο και αργότερα ο υδρόμυλος και το κοιμητήριο. Το συγκρότημα του Κυριακού περιλαμβάνει το αρχονταρίκι, την τράπεζα (τραπεζαρία) και άλλα βοηθητικά κτιρία. Το Κυριακό της Σκήτης τιμάται στον Άγιο Δημήτριο, άρχισε να ανεγείρεται το 1898 και ολοκληρώθηκε το 1899, για τις λειτουργικές ανάγκες των Ρουμάνων και Μολδαβών μοναχών που ασκούνται στις 25 καλύβες της σκήτης. Μέχρι το 1904 προστέθηκε η λητή και το κωδωνοστάσιο. Η αδελφότητα της Λακκοσκήτης μειώθηκε και πάλι και έτσι στα μέσα της δεκαετίας του 1990 έμεινε μόνο ένας ηλικιωμένος μοναχός, και έτσι ξεκίνησε μια νέα προσπάθεια να δημιουργηθεί μια νέα αδελφότητα, που προερχόταν εν μέρει από τη ρουμανική κοινοβιανή σκήτη του Τιμίου Προδρόμου και εν μέρει από μοναχούς που ήρθαν από τη Ρουμανία υπό την καθοδήγηση του γέροντος Στεφάνου. Καθώς το Λακκοσκήτη απέχει πολύ από τους κεντρικούς δρόμους, οι προσκυνητές-επισκέπτες είναι σπάνιοι. Μέχρι και το πρώτο μισό του 20ου αιώνα στη Σκήτη του Αγίου Δημητρίου υπήρχαν 24 καλύβες από τις οποίες έξι χωρίς ναό. Σήμερα κατοικούνται μόνον πέντε καλύβες: της Αγίας Σκέπης, του Ευαγγελισμού, του Αγίου Νικολάου που είναι και η αρχαιότερη Καλύβη της σκήτης κτισμένη το 1606, η Καλύβη της Υπαπαντής και η Καλύβη των Αγίων Αρχαγγέλων. "Sfântul Munte Athos - Grădina Maicii Domnului" (Holy Mountain Athos - The Garden of Theotokos), 2nd edition, by monk Pimen Vlad, St. Martyr Artemios cell, Lakkoskete, Holy Mount Athos. "Το Άγιον Όρος μύηση στην ιστορία του και τη ζωή του" - Δωροθέου Μοναχού,εκδ.Τέρτιος, Κατερίνη 1986 "ΑΘΩΣ-Το Άγιο Ορος" - Gerhard Trumler, εκδόσεις ΑΔΑΜ 1993. "Το Άγιον Όρος" - Παναγιώτης Χρήστου, Πατριαρχικό ινστιτούτο Πατερικών μελετών, εκδόσεις Εποπτεία - Αθήνα 1987, σελ.236. "Το Άγιον Όρος" - Παναγιώτης Χρήστου, Πατριαρχικό ινστιτούτο Πατερικών μελετών, εκδόσεις Εποπτεία - Αθήνα 1987, σελ.303.
Η Σκήτη του Αγίου Δημητρίου ή Λακκοσκήτη βρίσκεται στη νοτιοανατολική πλευρά του Αγίου Όρους, σε υψόμετρο 280μ. στη μέση της απόστασης της Μονής Καρακάλλου και της Μονής της Μεγίστης Λαύρας, υπάγεται στην Μονή Αγίου Παύλου και απέχει απ' αυτή μιάμιση ώρα απόσταση. Βρίσκεται μέσα σε περιβάλλον εντονότατης βλάστησης αλλά ασφυκτικό και περιορισμένο, πλησίον της παλαιάς μονής των Αμαλφηνών, η οποία καταργήθηκε τον 11ο αιώνα. Οι διαμένοντες μοναχοί είναι Ρουμανικής και Μολδαβικής καταγωγής.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B1%CE%BA%CE%BA%CE%BF%CF%83%CE%BA%CE%AE%CF%84%CE%B7
Ουγγρική Ομοσπονδία Στίβου
20;;−τώρα: Μίκλος Γκιουλάι Ουγγρικό Πρωτάθλημα Στίβου (από το 1896) Ουγγρικό Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου (από το 1974) Ουγγρικό Πρωτάθλημα Στίβου Νέων Ουγγρικό Πρωτάθλημα Ανώμαλου Δρόμου Συμμετοχή της Ουγγαρίας στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες Συμμετοχή της Ουγγαρίας στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου Συμμετοχή της Ουγγαρίας στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου Συμμετοχή της Ουγγαρίας στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου Συμμετοχή της Ουγγαρίας στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου Συμμετοχή της Ουγγαρίας στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ομάδων Συμμετοχή της Ουγγαρίας στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου U23 Συμμετοχή της Ουγγαρίας στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου U20 Συμμετοχή της Ουγγαρίας στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου U20 Συμμετοχή της Ουγγαρίας στο Ευρωπαϊκό Κύπελλο (Κύπελλο Μπρούνο Ζάουλι, 1965−2008) Εθνική Ουγγαρίας Ουγγρικά ρεκόρ στίβου Επίσημη ιστοσελίδα της Ουγγρικής Ομοσπονδίας Στίβου
Η Ουγγρική Ομοσπονδία Στίβου (ουγγρικά: Magyar Atlétikai Szövetség, MASz) είναι ο εθνικός οργανισμός που διατηρεί την εποπτεία του αθλήματος του στίβου στην Ουγγαρία. Ιδρύθηκε το 1897 στην Αυστροουγγαρία, με πρωτοβουλία του συλλόγου Magyar AC, ακόμη και πριν από την Αυστριακή Ομοσπονδία Στίβου. Η ομοσπονδία είναι μέλος της IAAF από το 1912, της EAA, και της Ουγγρικής Ολυμπιακής Επιτροπής, η έδρα της βρίσκεται στη Βουδαπέστη και ο πρόεδρός της είναι ο Μίκλος Γκιουλάι.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%85%CE%B3%CE%B3%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%9F%CE%BC%CE%BF%CF%83%CF%80%CE%BF%CE%BD%CE%B4%CE%AF%CE%B1_%CE%A3%CF%84%CE%AF%CE%B2%CE%BF%CF%85
Μπάτνα
Τα πρώτα βασικά θεμέλια (στρατιωτικός καταυλισμός) της πόλης ανεγέρθηκαν από τη γαλλική φρουρά το 1844, με στρατηγική αποστολή τη δημιουργία ενός μόνιμα φυλασσόμενου σημείου πρόσβασης για τον κύριο δρόμο της Σαχάρας.Η γεωγραφική θέση της Μπάτνα προσφέρει ένα φυσικό χώρισμα μέσα από τα όρη του Άτλαντα. Οι Ρωμαίοι δεν ανίχνευσαν αυτό το πέρασμα στη φάση της πρώιμης εισβολής τους. Οι αρχαίες πόλεις Τιμγκάντ και Λαμπέσε, που χτίστηκαν περίπου στον 1ο αιώνα μ.Χ., αποτελούν ζωντανά παραδείγματα της σημασίας που έδωσαν οι Ρωμαίοι στον εμπορικό έλεγχο της περιοχής. Οι κάτοικοι της πόλης εξεγέρθηκαν εναντίον των γαλλικών αρχών στην αρχή του αποικισμού. Στη συνέχεια διοργάνωσαν την αλγερινή επανάσταση ενάντια στη γαλλική αποικιοκρατία. Οι πρώτοι κάτοικοι της πόλης προσχώρησαν στο Μεσαλί Χατζ, όπως και ο Ουλεμάς Μπεν Μπαντίς και το Κίνημα για τον Θρίαμβο των Δημοκρατικών Ελευθεριών και μαζί διοργάνωσαν τη μεγάλη ιστορική σύσκεψη της 22ας Ιουνίου 1954.Η αλγερινή επανάσταση ξεκίνησε στη Μπάτνα υπό την ηγεσία του Μουσταφά Μπενμπουλαΐντ. Η Μπάτνα ήταν η πρώτη στρατιωτική περιοχή της Αλγερίας (ζώνη 1) μεταξύ 1954 και 1962. Τη νύχτα της 1ης Νοεμβρίου 1954, οι στρατώνες της πόλης Μπάτνα δέχθηκαν επίθεση από τους μουτζαχεντίν. Η Μπάτνα ήταν το αρχηγείο της αλγερινής επανάστασης μέχρι την ανεξαρτησία. (Harbi, Mohammed· Stora, Benjamin (2005). La Guerre D'Algerie (στα Γαλλικά). European Schoolbooks. ISBN 9782012792791. ) Στις 6 Σεπτεμβρίου 2007, η Μπάτνα ήρθε αντιμέτωπη με μαζικό βομβαρδισμό αυτοκτονίας της Αλ Κάιντα. Η βομβιστική επίθεση, που έλαβε χώρα λίγο πριν την επίσκεψη του Προέδρου της Αλγερίας Αμπντελαζίζ Μπουτεφλίκα, είχε ως αποτέλεσμα περίπου 15–20 θανάτους και 107 τραυματισμούς, καθώς ο βομβιστής πυροδότησε τη συσκευή του ανάμεσα στο πλήθος που περίμενε να δει τον Πρόεδρο, ο οποίος βρισκόταν στο τέλος μιας τριήμερης περιοδείας στην ανατολική Αλγερία. Οι βομβιστικές επιθέσεις καταδικάστηκαν από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Ευρισκόμενη στα όρη Ωρές (μέρος της οροσειράς του Άτλαντα), στα 1.048 μ. πάνω από τη στάθμη της θάλασσας, η Μπάτνα έχει ψυχρό ημίξηρο κλίμα (Κλιματική ταξινόμηση Κέππεν BSk) με μεσογειακές επιρροές και μέση ετήσια βροχόπτωση 326 mm. Τα καλοκαίρια είναι σε μέτριο βαθμό ζεστά (σύμφωνα με τις τιμές της Σαχάρας) και η ξηρή περίοδος και οι χειμώνες είναι ψυχροί και υγροί, με πιθανότητα χιονοπτώσεων. Ουριά Αϊτσί, μουσικός Ραχίντ Μουφούκ, γλύπτης. Τουριστικές πληροφορίες
Η Μπάτνα (αραβικά: باتنة‎) είναι η πρωτεύουσα της ομώνυμης επαρχίας της Αλγερίας. Με πληθυσμό 290.645 (απογραφή του 2008) είναι η πέμπτη μεγαλύτερη πόλη στην Αλγερία. Είναι επίσης μια από τις μεγάλες πόλεις της περιοχής των Σαουί και θεωρείται πρωτεύουσα των Ωρές.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%AC%CF%84%CE%BD%CE%B1
Walk the Line
Η ταινία εξετάζει τα πρώτα χρόνια της σταδιοδρομίας του θρυλικού αστέρα της κάντρι μουσικής Τζόνι Κας, που με τα τραγούδια του κατάφερε να ξεπεράσει τα όρια της αμερικάνικης παράδοσης και να αγγίξει τα μαζικά ακροατήρια. Αφήνοντας πίσω του μια κληρονομιά για το τί σημαίνει τέχνη, μουσική και νιάτα, γνωρίζει την γυναίκα της ζωής του, Τζούν Κάρτερ (Ρις Γουίδερσπουν). Ο Τζέιμς Μάνγκολντ ήξερε ότι η μεγαλύτερη πρόκληση που είχε να αντιμετωπίσει ήταν να "δώσει ζωή" στη μουσική και τις ζωντανές εμφανίσεις του Τζόνι Κας. Ήθελε το κοινό που θα δει το φιλμ να βιώσει ρεαλιστικά τον ενθουσιασμό των συναυλιών της εποχής. Όπως εξηγεί, "εστίασα στη μουσική ως εκφραστικό μέσο των χαρακτήρων- την ιδέα ότι ένα τραγούδι πηγάζει απ' ό,τι αισθάνεται πραγματικά ο τραγουδιστής και από την ανικανότητά του να εκφραστεί με οποιονδήποτε άλλο τρόπο. Αισθάνθηκα ότι προκειμένου να δούμε τον Τζόνι να δημιουργεί τα τραγούδια του, δεν έπρεπε απλά να πατήσουμε ένα κουμπί στο κασετόφωνο και αυτό είναι όλο. Ήθελα να δω το Folsom Prison να ξαναγεννιέται στα άθλια κτίρια μιας Γερμανικής στρατιωτικής βάσης. Ήθελα να δω την οντισιόν του Τζόνι για τον Σαμ Φίλιπς, στη διάρκεια της οποίας στεκόταν σα να ήταν γυμνός και έκφυλος." Για το λόγο αυτό, οι πρωταγωνιστές ερμηνεύουν οι ίδιοι τα τραγούδια, κάτι που η Ρις Γουίδερσπουν βρήκε εξαιρετικά δύσκολο, από τη στιγμή που δεν είχε κάνει στο παρελθόν κάτι ανάλογο και μάλιστα μπροστά σε κοινό. Και οι δύο πάντως το είδαν ως μια ιδιαίτερα συναρπαστική εμπειρία και μια ευκαιρία να μπουν περισσότερο βαθιά μέσα στους ρόλους τους. Ο Τζόνι Κας υπήρξε θαυμαστής του Χοακίν Φίνιξ, παρακολουθώντας τον στο ρόλο του Αυτοκράτορα Κόμμοδου στην ταινία Μονομάχος, για την οποία προτάθηκε για Όσκαρ. Σύμφωνα με τη Τζουν Κάρτερ, ο Τζόνι Κας είχε δύο ξεχωριστές προσωπικότητες: ήταν ο άντρας που εκείνη αποκαλούσε Τζον και το alter ego του που ονόμαζε Κας. Ο Κας ήταν ο άγριος, πεισματάρης, εγωπαθής άντρας που παρασύρθηκε στη σκοτεινή πλευρά της ζωής, ενώ ο Τζόνι ήταν ο ειλικρινής, ευαίσθητος άνθρωπος που έψαχνε βαθιά μέσα του. Σημαντική βοήθεια στη μουσική επένδυση της ταινίας παρείχε ο μουσικός παραγωγός και στιχουργός Τι-Μπόουν Μπερνέτ, που είχε συνεργαστεί και στα σάουντρακ των ταινιών Επιστροφή στο Cold Mountain και Ω Αδελφέ, Που Είσαι;. Ο Μπερνέτ συνεργάστηκε με τον Φίνιξ σε 25 τραγούδια του Τζόνι Κας. Η μουσικός της ροκ και κάντρι, Σέλμπι Λιν, κάνει με αυτή την ταινία το ντεμπούτο της στον κινηματογράφο, υποδυόμενη την πολυαγαπημένη μητέρα του Κας. Έχει γράψει μάλιστα το τραγούδι Johnny Met June τη μέρα του θανάτου του Κας, το οποίο υπάρχει στο τελευταίο της άλμπουμ, Suit Yourself. (Αγγλικά) Walk the Line Επίσημη ιστοσελίδα (Αγγλικά) New York Times - Κριτική της ταινίας, του A. O. Scott
Το Walk the Line είναι ο τίτλος μουσικής - αισθηματικής ταινίας Αμερικάνικης παραγωγής του 2005. Αφηγείται την αληθινή ιστορία του κάντρι μουσικού Τζόνι Κας. Παράχθηκε από την 20th Century Fox, η οποία και διένειμε την ταινία στις Ηνωμένες Πολιτείες, και την χρηματοδότησε με το ποσόν των 29,000,000 δολλαρίων. Η πρεμιέρα της έγινε στις Ηνωμένες Πολιτείες, στις 18 Νοεμβρίου 2005, ενώ στην Ελλάδα, όπου την διανομή της ανέλαβε η εταιρεία Odeon, προβλήθηκε για πρώτη φορά στις 9 Φεβρουαρίου 2006. Έχει προταθεί για 5 Βραβεία Όσκαρ και οι δύο προταγωνιστές της (Χοακίν Φίνιξ και Ρις Γουίδερσπουν) κέρδισαν από μία Χρυσή Σφαίρα για την ερμηνεία τους στην ταινία.
https://el.wikipedia.org/wiki/Walk_the_Line
Προκριματικά Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ποδοσφαίρου 2020
Δεν θα υπάρξει αυτόματη πρόκριση για καμία χώρα και έτσι οι 55 εθνικές ομάδες της UEFA, συμπεριλαμβανομένων των 12 εθνικών ομάδων των οποίων οι χώρες θα φιλοξενήσουν αγώνες της τελικής φάσης, θα πρέπει να αγωνιστούν στους προκριματικούς για να διεκδικήσουν τις 24 θέσεις στο τουρνουά των τελικών. Δεδομένου ότι οι διοργανώτριες πόλεις αποφασίστηκαν από την UEFA τον Σεπτέμβριο του 2014, πριν από τους προκριματικούς του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ποδοσφαίρου 2020, είναι πιθανό οι εθνικές ομάδες των διοργανώτριων πόλεων να αποτύχουν να συμμετάσχουν στην τελική φάση. Με τη δημιουργία του Πρωταθλήματος Εθνών της ΟΥΕΦΑ που άρ, το Πρωτάθλημα Εθνών ΟΥΕΦΑ 2018–19 θα συνδεθεί με τα προκριματικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ποδοσφαίρου 2020, δίνοντας στις ομάδες άλλη μια ευκαιρία να προκριθούν στο UEFA Euro 2020. Είναι υποχρεωτικό τουλάχιστον μία ομάδα από κάθε κατηγορία της προηγούμενης σεζόν του Πρωταθλήματος Εθνών να προκριθεί στην τελική φάση (είτε απευθείας είτε μέσω του play-off). Το κύριο μέρος των προκριματικών αγώνων ξεκίνησε τον Μάρτιο του 2019, αντί για τα τέλη του 2018 αμέσως μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου 2018 και θα λήξει τον Νοέμβριο του 2019. Οι προκριματικοί αγώνες θα διεξαχθούν τον Μάρτιο, τον Ιούνιο, τον Σεπτέμβριο, τον Οκτώβριο και τον Νοέμβριο του 2019(2 αγώνες κάθε μήνα). Η μορφή θα παραμείνει σε μεγάλο βαθμό η ίδια, με 20 από τις 24 ομάδες να προκρίνονται στην τελική φάση μέσω αυτής της φάσης. Μετά την είσοδο του Κοσσυφοπεδίου στην ΟΥΕΦΑ τον Μάιο του 2016, ανακοινώθηκε ότι οι 55 ομάδες θα χωριστούν σε 10 ομίλους μετά την ολοκλήρωση της φάσης των ομίλων του Πρωταθλήματος Εθνών της ΟΥΕΦΑ 2018-19 και η κλήρωση θα βασιστεί στην κατάταξη των ομάδων στο Πρωτάθλημα Εθνών 2018-19. Θα υπάρξουν πέντε όμιλοι των πέντε ομάδων και πέντε όμιλοι των έξι ομάδων, με τους τέσσερις συμμετέχοντες στους τελικούς του πρωταθλήματος Εθνών 2018-19 να είναι υποχρεωτικό να κληρωθούν σε όμιλους των πέντε ομάδων (έτσι ώστε να μπορέσουν να αγωνιστούν στους τελικούς του Πρωταθλήματος Εθνών τον Ιούνιο του 2019). Οι δύο πρώτες ομάδες σε κάθε έναν από τους 10 ομίλους προκρίνονται στο Euro 2020. Μετά την φάση των ομίλων, θα λάβουν χώρα το Μάρτιο του 2020 τα play-offs για να προκύψουν οι υπόλοιπες 4 ομάδες της τελικής φάσης. Σε αντίθεση με τις προηγούμενες διοργανώσεις προκριματικών, οι συμμετέχοντες των πλέι-οφ δεν θα αποφασιστούν με βάση τα αποτελέσματά τους στην φάση των ομίλων των προκριματικών. Αντ 'αυτού, θα επιλεγούν 16 ομάδες με βάση την απόδοσή τους στο Πρωτάθλημα Εθνών ΟΥΕΦΑ 2018–19. Αυτές οι ομάδες θα χωριστούν σε τέσσερα "μονοπάτια", που θα περιλαμβάνουν τέσσερις ομάδες, με μία ομάδα από κάθε "μονοπάτι" να προκρίνεται στην τελική φάση. Κάθε κατηγορία του Πρωταθλήματος Εθνών θα έχει το δικό της "μονοπάτι", εάν τουλάχιστον τέσσερις ομάδες δεν έχουν ήδη προκριθεί στην τελική φάση μέσω της φάσης των ομίλων των προκριματικών αγώνων. Οι 1οι των ομίλων του Πρωταθλήματος Εθνών 2018-19 θα συμμετάσχουν αυτόματα στην φάση των play-offs. Εάν ο 1ος ενός ομίλου έχει ήδη προκριθεί μέσω της φάσης των ομίλων των προκριματικών αγώνων, θα αντικατασταθεί από την επόμενη ομάδα με την καλύτερη βαθμολογία στον ίδιο όμιλο. Ωστόσο, αν υπάρχουν αρκετές προκρινόμενες ομάδες στην ίδια κατηγορία, τότε στα play-offs θα συμμετέχει η επόμενη καλύτερη ομάδα στη συνολική κατάταξη. Οι 1οι των ομίλων δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν ομάδες από υψηλότερη κατηγορία. Κάθε "μονοπάτι" των play-offs θα περιλαμβάνει δύο ημιτελικούς με μονό αγώνα και έναν τελικό με μονό αγώνα. Η καλύτερη ομάδα θα φιλοξενήσει την ομάδα με την τέταρτη καλύτερη βαθμολογία, ενώ η 2η καλύτερη ομάδα θα φιλοξενήσει την 3η καλύτερη. Ο γηπεδούχος του τελικού θα αποφασιστεί με κλήρωση και θα είναι ένας εκ των 2 νικητών των ημιτελικών. Οι τέσσερις νικητές των τεσσάρων "μονοπατιών" θα προκριθούν μαζί με τις υπόλοιπες 20 ομάδες στο UEFA Euro 2020. Παρακάτω είναι το πρόγραμμα των προκριματικών του UEFA Euro 2020. Οι αγώνες θα διεξαχθούν από τις 21 Μαρτίου έως τις 19 Νοεμβρίου 2019.
Οι προκριματικοί αγώνες για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου 2020 είναι μία ποδοσφαιρική διοργάνωση που διεξάγεται από τον Μάρτιο του 2019 μέχρι τον Μάρτιο του 2020 για να καθορίσει τις 24 ανδρικές εθνικές ομάδες της UEFA που θα προκριθούν στα τελικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ποδοσφαίρου 2020. Η διοργάνωση αυτή συνδέεται με το Πρωτάθλημα Εθνών ΟΥΕΦΑ 2018–19, δίνοντας στις χώρες μια δεύτερη δυνατότητα να προκριθούν στην τελική φάση. Για πρώτη φορά από το 1976, καμία ομάδα δεν θα αποκτήσει αυτόματα το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της UEFA ως διοργανώτρια χώρα. Υπάρχουν 55 εθνικές ομάδες που συμμετέχουν στην προκριματική διαδικασία, με συμμετοχή του Κοσσυφοπεδίου για πρώτη φορά. Η κλήρωση έγινε στο συνεδριακό κέντρο του Δουβλίνου, στη Δημοκρατία της Ιρλανδίας, στις 2 Δεκεμβρίου 2018.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B9%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC_%CE%95%CF%85%CF%81%CF%89%CF%80%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CE%BF%CF%8D_%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%B1%CE%B8%CE%BB%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%82_%CE%A0%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%85_2020
Αλέκος Παπασίκας
Ο Αλέκος Παπασίκας είναι γέννημα θρέμμα Νεοσμυρνιώτης. Εντάχθηκε στην ομάδα του Πανιώνιου από τα τσικό και παιδί ακόμα κυνηγούσε τη μπάλα πίσω από τις εστίες του γηπέδου, όταν στην ομάδα αγωνίζονταν οι θρύλοι Θανάσης Σαραβάκος και Στάθης Μαυρίδης. Στις αρχές της δεκαετίας του ’60 υπέγραψε δελτίο στο σύλλογο με αντίτιμο ένα σάμαλι και μια πορτοκαλάδα. Τη σεζόν 1966-67 έπαιξε δανεικός στον Αστέρα Ζωγράφου στη Γ΄ Εθνική και στη συνέχεια έπαιξε συνεχώς στον Πανιώνιο. Αν και είχε ένα σοβαρό τραυματισμό από τα πρώτα χρόνια της καριέρας του, που άλλος στη θέση του θα σταματούσε να αγωνίζεται, αποφάσισε να συνεχίσει στην αγαπημένη του ομάδα. Έπαιξε 17 χρόνια στην αμυντική γραμμή γνωρίζοντας μεγάλες χαρές. Παράλληλα υπήρξε υπόδειγμα αθλητικού ήθους, αφού ουδέποτε παρατηρήθηκε από διαιτητή ή αποβλήθηκε. Ήταν μέλος της σπουδαίας ομάδας του Πανιωνίου που έφτασε ως τον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος το 1967, έπαιξε στο Κύπελλο Διεθνών Εκθέσεων το 1969 και τερμάτισε στη δεύτερη θέση του πρωταθλήματος Α΄ Εθνικής το 1970-71 πίσω από την ΑΕΚ και μπροστά από τον ΠΑΟ, φιναλίστ τότε του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Το ίδιο έτος κατέκτησε με το σύλλογό του το Βαλκανικό Κύπελλο και την επόμενη σεζόν 1971-72 αγωνίστηκε στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Στην Εθνική ΝέωνΣτις 1 και 15 Απριλίου 1970 ο Αλέκος Παπασίκας αγωνίστηκε με την Εθνική Νέων της Ελλάδας στους δύο αγώνες εναντίον της Τουρκίας για την προκριματική φάση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Νέων της ΟΥΕΦΑ, στο Στάδιο Καραϊσκάκη (νίκη της ελληνικής ομάδας με 2-1) και στην Προύσα (ήττα-αποκλεισμός με 0-1). Σημείωση : τα στοιχεία προέρχονται από http://www.rsssf.com/tablesg/grkhist.html#81 Βαλκανικό Κύπελλο (1): 1971. Φιναλίστ Κυπέλλου Ελλάδος: 1967. 2η θέση Α΄ Εθνικής: 1970-71. 17 χρόνια επαγγελματικής καριέρας χωρίς κόκκινη ή κίτρινη κάρτα. "Πανιώνιος Κόσμος", τ. 22 (6/6/2009), σελ. 14.
Ο Αλέκος Παπασίκας είναι Έλληνας παλαίμαχος ποδοσφαιριστής που αγωνίστηκε για 17 χρόνια στον Πανιώνιο τις δεκαετίες 1960-70, από τα οποία τα έξι ως αρχηγός. Αποτέλεσε το στυλοβάτη της άμυνας του συλλόγου, από τον οποίο ουδέποτε πήρε μεταγραφή. Στην καριέρα του κατέχει ένα σπάνιο ρεκόρ, αφού δεν δέχτηκε ποτέ κίτρινη ή κόκκινη κάρτα. Υπήρξε διεθνής με την Εθνική Νέων.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%AD%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CF%80%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BA%CE%B1%CF%82
Απελευθέρωση του Λέιντισμιθ
Η αποικία Νατάλ χωριζόταν από τα ανατολικά προς τα δυτικά από τον ποταμό Τουγκέλα, που πηγάζει στο Ντράκενσμπεργκ (στα δυτικά) και ρέει ανατολικά προς τον Ινδικό Ωκεανό. Η αποικία διασχιζόταν από βορρά προς νότο από τη σιδηροδρομική γραμμή που συνέδεε το Ντέρμπαν και το Γιοχάνεσμπουργκ (ολοκληρώθηκε το 1895). Η σιδηροδρομική γραμμή διέσχιζε τον ποταμό στο Κολένσο. Κατάντη από το Κολένσο, ο Τουγκέλα εισχωρεί σε ένα φαράγγι, ενώ ανάντη, οι λόφοι που δέσποζαν του ποταμού βρισκόταν μόνο στη βόρεια όχθη του — η νότια όχθη ήταν μια σχετικά επίπεδη πεδιάδα πλάτους πολλών χιλιομέτρων. Το Λέιντισμιθ βρίσκεται επί της σιδηροδρομικής γραμμής Ντέρμπαν-Γιοχάνεσμπουργκ, σε ένα κοίλο στον ποταμό Κλιπ, περίπου 20 χιλιόμετρα βόρεια του Κολένσο. Όταν ξέσπασε ο Δεύτερος Πόλεμος των Μπόερς, οι δυνάμεις των Μπόερς διέθεταν 21.000 στρατιώτες υπό την καθοδήγηση του στρατηγού Πιέτ Ζούμπερτ έτοιμους να εισβάλουν στην αποικία Νατάλ. Αντίστοιχα, οι Βρετανοί είχαν 13.000 άνδρες υπό την ηγεσία του υπολοχαγού Σερ Τζορτζ Γουάιτ.Οι Μπόερς διέσχισαν τα σύνορα στην αποικία και μετά από μάχες στο Ταλάνα Χιλ, Ελαντσλάαγκτε και την παράδοση μεγάλου αριθμού βρετανικών στρατευμάτων στο Νίκολσονς Νεκ, ο Γουάιτ προτίμησε να υπερασπιστεί τη θέση του στο Λέιντισμιθ, περίπου 20 χιλιόμετρα βόρεια του ποταμού Τουγκέλα. Ο Τσόρτσιλ ισχυρίζεται ότι το σχέδιο της βρετανικής κυβέρνησης, το οποίο διατηρήθηκε κρυφό, ήταν για τον Γουάιτ να υποχωρήσει σε μια θέση νότια του ποταμού Τουγκέλα.Μετά τη μάχη του Λέιντισμιθ που ακολούθησε στις 28 Οκτωβρίου, οι Μπόερς κατάφεραν να παγιδεύσουν τον Γουάιτ και περίπου 8.000 Βρετανούς στρατιώτες στο Λέιντισμιθ. Οι υπόλοιπες βρετανικές δυνάμεις αποσύρθηκαν νότια από τον ποταμό Τουγκέλα και την πόλη Έστκορτ, 30 χιλιόμετρα νότια από το Κολένσο, μετατράπηκαν αποτελεσματικά στο βρετανικό μέτωπο και ο Ζούμπερτ, παρά τις συμβουλές για το αντίθετο από τον Μπούτα απέτυχε να χρησιμοποιήσει το πλεονέκτημά του και να καταλάβει την πόλη του Ντέρμπαν. Την ημέρα που ολοκληρώθηκε η περικύκλωση του Λέιντισμιθ, οι ενισχύσεις με επικεφαλής τον στρατηγό Σερ Ρέντεβερς Μπούλερ έφτασαν στο Κέιπ Τάουν καθ' οδόν προς το Νατάλ. Ο Μπούλερ παρέμεινε στο Κέιπ Τάουν για τρεις εβδομάδες, προτού κινηθεί προς το Πιτερμάριτζμπεργκ. Στις 15 Νοεμβρίου, ένα επιδρομικό άγημα έπληξε ένα θωρακισμένο τρένο στο Φρερ, 11 χιλιόμετρα νότια του Κολένσο, παίρνοντας 70 αιχμάλωτους, συμπεριλαμβανομένου του Ουίνστον Τσόρτσιλ. Μετά από ένα ακόμη επιδρομικό άγημα που πραγματοποίησε αιφνιδιασμό στις 23 Νοεμβρίου στο Γουίλοου Γκρέιντζ, 10 χιλιόμετρα νότια του Έστκορτ, οι Μπόερς υποχώρησαν πίσω από τον ποταμό Τουγκέλα. Κατά τη διάρκεια αυτών των επιχειρήσεων ο Ζούμπερτ έπεσε από το άλογό του και υπέστη τραυματισμούς από τους οποίους πέθανε στις 28 Μαρτίου 1900. Είχε αφήσει τον έλεγχο των δυνάμεων των Μπόερς στον Λουί Μπότοα, αλλά παρέμεινε στον έλεγχο των δυνάμεων μέχρι τον θάνατό του. Μέχρι τα μέσα Δεκεμβρίου, βρετανικά και αυτοκρατορικά στρατεύματα βρισκόταν στην αποικία και ο Μπούλερ, ο οποίος κινούνταν με 20.000 στρατιώτες, μετέφερε την έδρα του βόρεια προς το Φρερ. Η πρώτη προσπάθεια του Μπούλερ να διασχίσει τον ποταμό ήταν η μάχη του Κολένσο. Από βρετανικής άποψης, η μάχη ήταν αποτυχία. Στη δυτική πλευρά, οι βρετανικές δυνάμεις υπέστησαν σημαντικές απώλειες όταν η ιρλανδική ταξιαρχία ήταν παγιδευμένη σε βρόχο στον ποταμό 3 χιλιόμετρα από το Κολένσο. Στο κέντρο έχασαν δέκα πυροβόλα ενώ στην ανατολική πλευρά, ο Μπούλερ διέταξε τους άντρες του να υποχωρήσουν, παρόλο που οι Μπόερς είχαν εγκαταλείψει τον λόφο Χλανγκγουάνε. Έξι Σταυροί της Βικτώριας απονεμήθηκαν σε στρατιώτες για την ανδρεία τους κατά τη διάρκεια της μάχης. Ενισχύσεις συνέχισαν να διαχύνονται στο Νατάλ και με την άφιξη του τμήματος του Σερ Τσαρλς Γουόρεν, ο Μπούλερ είχε 30.000 στρατιώτες υπό την ηγεσία του.Περίπου 30 χιλιόμετρα δυτικά του Κολένσο, το Σπάιον Κοπ, ένας λόφος υψομέτρου 430 μέτρων πάνω από τις πεδιάδες, δέσποζε του ρέματος Τρίκαρντς, ενός από τα σημεία διέλευσης του ποταμού Τουγκέλα. Ο Μπούλερ αποφάσισε να καταλάβει το λόφο και έτσι να εξασφαλίσει πρόσβαση στο Λέιντισμιθ από τα δυτικά. Η κύρια επίθεση ανατέθηκε στον Γουόρεν και ταυτόχρονα ξεκίνησε μια διατροπική επίθεση υπό τον στρατηγό Έντουαρντ Γουντγκέιτ στο ρέμα του Ποτγκίτερ, 4 χιλιόμετρα ανατολικά. Από τη θέση τους στους λόφους, οι Μπόερς ήταν σε θέση να παρακολουθήσουν τις βρετανικές δύναμεις που κινούνταν προς τα πάνω στην νότια όχθη του ποταμού δημιουργώντας τις κατάλληλες άμυνες. Στις 18 Ιανουαρίου οι Βρετανοί κατασκεύασαν μια πλωτή γέφυρα στον ποταμό και άρχισαν να τον διασχίζουν. Τη νύχτα της 23ης Ιανουαρίου, μέσα σε έντονη ομίχλη, οι Βρετανοί ξεκίνησαν μια επίθεση σε αυτό που θεωρούσαν ότι ήταν το Σπάιον Κοπ, αλλά αποδείχθηκε ότι ήταν ένα μικρότερο ανάχωμα περίπου 500 μέτρα από την κύρια κορυφή. Την επόμενη ημέρα υπήρξαν αιματηρές μάχες, καθώς οι Βρετανοί προσπάθησαν να κινηθούν προς την κύρια κορυφή. Μέχρι το βράδυ, και οι δύο πλευρές θεωρούσαν ότι ο αντίπαλός τους είχε καταλάβει τον λόφο, και έτσι εγκατέλειψαν τις θέσεις τους. Ένας κατάσκοπος των Μπόερς συνειδητοποίησε την κατάσταση και οι Μπόερς κατέλαβαν και πάλι τον λόφο, ενώ οι Βρετανοί υπεχώρησαν πίσω από τον Τούγκελα. Το Βάαλ Κραντζ ήταν κορυφογραμμή από μικρών λόφων (kopjes) λίγα χιλιόμετρα ανατολικά του Σπάιον Κοπ. Ο Μπούλερ προσπάθησε να επιχειρήσει ένα προγεφύρωμα στον ποταμό Τουγκέλα. Μετά από τρεις ημέρες αψιμαχιών, ο Βρετανός στρατηγός διαπίστωσε ότι η θέση του ήταν τόσο περιορισμένη ώστε δεν υπήρχε περιθώριο να φέρει το ανώτερο πυροβολικό του για να στηρίξει τις επιθέσεις του βρετανικού πεζικού. Ο Μπούλερ συγκάλεσε ένα πολεμικό συμβούλιο και «Όλοι οι στρατηγοί του συμφώνησαν ότι δεν υπήρχε τίποτα εκτός από το να δοκιμάσουν μια νέα προσπάθεια αλλού». Παρόλο που τα Υψώματα του Τουγκέλα βρίσκονται στη βόρεια όχθη του ποταμού Τουγκέλα λίγα χιλιόμετρα από το Κολένσο, η μάχη έλαβε χώρα σε πολλούς λόφους και στις δύο πλευρές του Τουγκέλα. Κατά την πρώτη φάση της συμπλοκής, οι Βρετανοί κατέλαβαν τους λόφους του Μόντε Κρίστο, περίπου πέντε χιλιόμετρα δυτικά του Κολένσο στη νότια όχθη, υπερφαλαγγίζοντας έτσι τους Μπόερς στο λόφο Χλανγκουάνε. Οι Μπόερς, υπό έντονο βομβαρδισμό των θέσεών τους, εγκατέλειψαν τον Χλανγκουάνε και υποχώρησαν βόρεια του Τουγκέλα. Στις 21 Φεβρουαρίου κατασκευάστηκε πλωτή γέφυρα που επέτρεψε στους Βρετανούς να καταλάβουν το Ρέιλγουεϊ Χιλ και το Γουάινες Χιλ, αλλά τελικά απέτυχαν να καταλάβουν το Χιλ Χαρτς και το Γουάινες Χιλ. Στις 25 Φεβρουαρίου, οι Βρετανοί μετέφεραν την πλωτή γέφυρα κατάντη στο στόμιο του φαραγγιού Τοουγκέλα όπου θα μπορούσαν να διασχίσουν τον ποταμό χωρίς να θεαθούν και να υπερφαλαγγίσουν τις θέσεις των Μπόερς. Στις 27 Φεβρουαρίου οι Βρετανοί κατέλαβαν τόσο το Πίτερς Χιλ όσο και το Χαρτς Χιλ, όταν και κατέρρευσε η αντίσταση των Μπόερς. Στις 28 Φεβρουαρίου, οι διοικητές των Μπόερς διέταξαν τα στρατεύματά τους να αποσυρθούν στο Μπίγκαρσμπεργκ, περίπου 45 χιλιόμετρα βόρεια του Λέιντισμιθ. Η απόσυρση δεν ήταν οργανωμένη, αλλά οι βρετανικές δυνάμεις είχαν την εντολή να μην ακολουθήσουν. Οι βρετανικές δυνάμεις υπό την ηγεσία του Λόρδου Νταντόναλντ με τον Τσόρτσιλ δίπλα του εισήλθαν στο Λέιντισμιθ το απόγευμα της 1ης Μαρτίου 1900.Οι Μπόερς στο μεταξύ δημιούργησαν γραμμή άμυνας κατά μήκος του Μπίγκαρσμπεργκ, αλλά, εκτός από τη συνήθη περιπολία, υπήρχε μικρή κίνηση από τις δύο πλευρές για δύο μήνες: Ο Μπούλερ ανασυγκροτούσε τις δυνάμεις του ενώ ο Μπότα, ο οποίος ανέλαβε τη θέση του γενικού διοικητή των δυνάμεων των Μπόερς μετά τον θάνατο του Ζούμπερτ παρέδωσε τον έλεγχο του Νατάλ στον Λούκας Μέγιερ. Οι δυνάμεις των Μπόερς στο Νατάλ εν τω μεταξύ είχαν συρρικνωθεί μεταξύ 4.500 και 6.000 στρατιωτών. Κατά το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Μαΐου, ο Μπούλερ επανέλαβε την επίθεση και πριν από το τέλος του μήνα είχε καταλάβει τις πόλεις του Βόρειου Νατάλ Νταντί, Γκλένκοου και Νιούκαστλ.Τα γεγονότα στη Νατάλ ξεπεράστηκαν σύντομα λόγω γεγονότων σε άλλες περιοχές της Νότιας Αφρικής. Στις 15 Φεβρουαρίου, πριν τη διάλυση του πολιορκίας του Λέιντισμιθ, ο Ρόμπερτς είχε άρει την πολιορκία του Κίμπερλεϊ, και την ημέρα που οι Βρετανοί ξεπέρασαν τα Υψώματα του Τουγκέλα, ο στρατηγός Κρόνιε παραδόθηκε στον Λόρδο Ρόμπερτς με 4.000 στρατιώτες στο Παάρντεμπεργκ. Στις 13 Μαρτίου, ο Ρόμπερτς κατέλαβε το Μπλουμφοντέιν, πρωτεύουσα του Ελεύθερου Κράτους της Οράγγης, και στις 5 Ιουλίου 1900 κατέλαβε την Πρετόρια, πρωτεύουσα της Δημοκρατίας της Νότιας Αφρικής. Στο μεταξύ, στη Νατάλ, ο Μπούλερ δεν είχε ακόμη εξασφαλίσει τα περάσματα του βουνού μεταξύ της αποικίας και του Ελεύθερου Κράτους της Οράγγης – ένας στόχος που επετεύχθη στις 11 Ιουνίου 1900, που ουσιαστικά οδήγησε στην ολοκλήρωση της φάσης του Νατάλ στον πόλεμο.
Όταν ξέσπασε ο Δεύτερος Πόλεμος των Μπόερς στις 11 Οκτωβρίου 1899, οι Μπόερς είχαν αριθμητική υπεροχή εντός της Νότιας Αφρικής. Ταχέως εισέβαλαν στο βρετανικό έδαφος και πολιόρκησαν τις πόλεις Λέιντισμιθ, Κίμπερλεϊ και Μάχεκινγκ. Εν τω μεταξύ, η Μεγάλη Βρετανία μετέφερε χιλιάδες στρατιώτες, τόσο από το ίδιο το Ηνωμένο Βασίλειο όσο και από άλλες περιοχές της Αυτοκρατορίας, και από τη στιγμή που είχε αρθεί η πολιορκία του Λέιντισμιθ, είχε τεράστια αριθμητική υπεροχή.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%85%CE%B8%CE%AD%CF%81%CF%89%CF%83%CE%B7_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9B%CE%AD%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%B9%CE%B8
Κύπελλο Λίχτενσταϊν ποδοσφαίρου ανδρών 2011-12
Στον πρώτο γύρο αγωνίστηκαν οκτώ ομάδες: οι επτά ρεζέρβες των συλλόγων της χώρας καθώς και η ΦΚ Τρίσεν. Οι αγώνες πραγματοποιήθηκαν στις 16 και 17 Αυγούστου 2011. Στον δεύτερο γύρο αγωνίστηκαν οι τέσσερις νικητές του πρώτου γύρου καθώς και οι ομάδες Σάαν, Ρούγκελ, ΦΚ Σάαν Ατζούρι (ρεζέρβες της ΦΚ Σάαν) και η ΦΚ Μπάλζερς Β΄ (ρεζέρβες της ΦΚ Μπάλζερς). Οι αγώνες πραγματοποιήθηκαν στις 14 Σεπτεμβρίου 2011. Οι τέσσερις νικητές του 2ου γύρου, καθώς και οι ομάδες: Βαντούζ, ΟΣΦ Έσεν/Μάουρεν, Μπάλζερς και Τρίσενμπεργκ συμμετείχαν στα προημιτελικά. Οι τέσσερις νικητές των προημιτελικών συμμετείχαν στα ημιτελικά. Ο τελικός πραγματοποιήθηκε στο Ράινπαρκ Στάντιον. Επίσημη ιστοσελίδα
Το Κύπελλο ποδοσφαίρου ανδρών του Λίχτενσταϊν 2011-12 ήταν η 67η διοργάνωση του ετήσιου Κυπέλλου του κράτους του Λίχτενσταϊν. Νικήτρια αναδείχτηκε η ΟΣΦ Έσεν/Μάουρεν (αυτός ήταν ο 5ος τίτλος της), η οποία κέρδισε έτσι το εισιτήριο για τον πρώτο προκριματικό γύρο του Γιουρόπα Λιγκ 2012-13.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8D%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%BF_%CE%9B%CE%AF%CF%87%CF%84%CE%B5%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%8A%CE%BD_%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%85_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD_2011-12
Πρόσβαση σε δημόσια πληροφόρηση στη Σλοβενία
Η Σλοβενία ​​διαθέτει ένα καλό νομοθετικό πλαίσιο για την πρόσβαση σε δημόσιες πληροφορίες. Ο νόμος περί πρόσβασης στην πληροφόρηση της Σλοβενίας θεωρείται ως ένας από τους καλύτερους στην Ευρώπη.Το Σύνταγμα της Σλοβενίας, που εγκρίθηκε το 1991, για πρώτη φορά όρισε το νόμιμο δικαίωμα πρόσβασης σε δημόσιες πληροφορίες.Στη Σλοβενία, η πρόσβαση σε δημόσιες πληροφορίες ρυθμίζεται από τον Νόμο για την πρόσβαση στην πληροφόρηση του κοινού (2004), το Διάταγμα για την επικοινωνία και την επαναχρησιμοποίηση πληροφοριών δημοσίου χαρακτήρα (2005) και το τροποποιημένο Διάταγμα του (2007), και τον Νόμο περί Επιτρόπου πληροφόρησης (2005). Στόχος του νόμου για τη πρόσβαση στη δημόσια πληροφόρηση της Σλοβενίας είναι να διασφαλιστεί ότι το έργο των δημόσιων φορέων είναι ανοικτό και διαφανές και επιτρέπει στα φυσικά και νομικά πρόσωπα να ασκούν τα δικαιώματά τους για τη λήψη δημόσιας πληροφόρησης από δημόσιες αρχές που διαθέτουν τέτοιες πληροφορίες. Προκειμένου να επιτευχθεί αυτός ο στόχος, ο νόμος ορίζει ότι οι δημόσιες αρχές πρέπει να υποχρεούνται να ενημερώνουν το κοινό για το έργο τους στο μέγιστο δυνατό βαθμό. Ο νόμος ορίζει τις πληροφορίες που πρέπει να θεωρούνται «δημόσιες», ορίζοντας ότι οι δημόσιες πληροφορίες που υπόκεινται σε πρόσβαση στη νομοθεσία πληροφοριών αναφέρονται σε πληροφορίες και δεδομένα που προέρχονται από το πεδίο εργασίας των δημόσιων αρχών, ανεξάρτητα από τη μορφή ή την προέλευσή τους.Εξαιρέσεις από τον κανόνα δημοσιοποίησης ορίζονται στο άρθρο 6 του νόμου. Λόγοι απόρριψης μπορεί να οφείλονται στον ευαίσθητο χαρακτήρα των πληροφοριών που ζητούνται, για παράδειγμα πληροφορίες που ορίζονται ως ταξινομημένες σύμφωνα με τον Νόμο που διέπει διαβαθμισμένα δεδομένα ή πληροφορίες σχετικά με προσωπικά δεδομένα ή όταν η αποκάλυψη τέτοιων πληροφοριών θα προκαλούσε ζημία στην εφαρμογή δικαστικής ή διοικητικής διαδικασίας.Οι δημόσιες αρχές υποχρεούνται να παρέχουν πρόσβαση σε πληροφορίες τόσο σε Σλοβένους υπηκόους όσο και σε αλλοδαπούς, συμπεριλαμβανομένων των ξένων μέσων ενημέρωσης. Οι σχετικοί φορείς πρέπει να λάβουν απόφαση σχετικά με ένα αίτημα εντός 20 εργάσιμων ημερών, το οποίο μπορεί να παραταθεί σε 30 εργάσιμες ημέρες κατ 'ανώτατο όριο σε περίπτωση αιτημάτων που απαιτούν σύνθετη συλλογή των ζητηθέντων εγγράφων. Σε περίπτωση που δεν δοθεί απάντηση εντός της προβλεπόμενης χρονικής περιόδου η αίτηση θεωρείται απορριφθείσα και ο αιτών μπορεί να υποβάλει καταγγελία στον Επίτροπο Πληροφοριών.Το 2005, ο νόμος για τον Επίτροπο Πληροφοριών ίδρυσε τον θεσμό του Επιτρόπου Πληροφοριών, έναν αυτόνομο και ανεξάρτητο φορέα υπεύθυνο για την εποπτεία της προστασίας των προσωπικών δεδομένων και της πρόσβασης σε δημόσιες πληροφορίες. Ο Επίτροπος διορίζεται από την Εθνοσυνέλευση μετά από πρόταση του Προέδρου της Δημοκρατίας. Όταν το δικαίωμα πρόσβασης σε δημόσιες πληροφορίες εισήχθη για πρώτη φορά στο Σύνταγμα, οι περισσότεροι Σλοβένοι δεν γνώριζαν αυτό το δικαίωμα. Σύμφωνα με ορισμένους ειδικούς, χρειάστηκε μια δεκαετία για να γίνει το δικαίωμα γνωστό, αποδεκτό και να χρησιμοποιείται από πολίτες της Σλοβενίας.Το δικαίωμα πρόσβασης σε δημόσιες πληροφορίες χρησιμοποιείται ευρύτερα από δημοσιογράφους και τις ΜΚΟ, ενώ οι πολίτες ζητούν δημόσιες πληροφορίες όλο και πιο συχνά.Με την ευκαιρία της Διεθνούς Ημέρας για το δικαίωμα γνώσης που εορτάστηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2015, ο Επίτροπος Πληροφοριών τόνισε ότι ένα βασικό πρόβλημα που επηρεάζει το δικαίωμα πρόσβασης σε δημόσιες πληροφορίες στη Σλοβενία ​​είναι η αποτυχία των κρατικών ιδρυμάτων να αποθηκεύουν ορισμένα δεδομένα, κάτι που είναι ιδιαίτερα προβληματικό σε τομείς όπως η προστασία του περιβάλλοντος, η υγιεινή διατροφή και η προστασία των καταναλωτών. Πρόσβαση σε δημόσια πληροφόρηση στην Ευρώπη Ελευθερία ενημέρωσης Διαφάνεια της ιδιοκτησίας των μέσων ενημέρωσης στην Ευρώπη Μέσα μαζικής ενημέρωσης της Σλοβενίας Διαφάνεια της ιδιοκτησίας των μέσων ενημέρωσης στη Σλοβενία
Η πρόσβαση σε δημόσια πληροφόρηση και η ελευθερία πληροφόρησης αναφέρονται στο δικαίωμα πρόσβασης σε πληροφορίες που κατέχουν δημόσιοι φορείς γνωστοί και ως «δικαίωμα γνώσης». Η πρόσβαση στις πληροφορίες του κοινού θεωρείται θεμελιώδους σημασίας για την αποτελεσματική λειτουργία των δημοκρατικών συστημάτων, καθώς ενισχύει τη λογοδοσία των κυβερνήσεων και των δημοσίων υπαλλήλων, ενισχύοντας τη συμμετοχή των ανθρώπων και επιτρέποντας την ενημερωμένη συμμετοχή τους στη δημόσια ζωή. Η θεμελιώδης προϋπόθεση του δικαιώματος πρόσβασης σε δημόσιες πληροφορίες είναι ότι οι πληροφορίες που κατέχουν κυβερνητικοί οργανισμοί είναι κατ 'αρχήν δημόσιες και μπορούν να αποκρυφθούν μόνο βάσει νόμιμων λόγων που θα πρέπει να αναφέρονται λεπτομερώς στο νόμο.Στη Σλοβενία, η πρόσβαση σε δημόσιες πληροφορίες διασφαλίζεται από το άρθρο 39 του Συντάγματος που προστατεύει την ελευθερία του λόγου και το δικαίωμα πρόσβασης σε δημόσιες πληροφορίες. Το συνταγματικό δικαίωμα πρόσβασης σε δημόσιες πληροφορίες ενσωματώνεται στον νόμο για την πρόσβαση στην πληροφόρηση του κοινού που εγκρίθηκε το 2004. Στη Σλοβενία ​​ο καθένας έχει το δικαίωμα να λαμβάνει πληροφορίες δημοσίου χαρακτήρα στην οποία έχει θεμελιωμένο νομικό συμφέρον βάσει του νόμου, με οι μόνες εξαιρέσεις που προβλέπονται από το νόμο. Ο νόμος περί πρόσβασης σε δημόσιες πληροφορίες επιτρέπει επίσης σε κάθε πολίτη να απολαμβάνει το δικαίωμα που κατοχυρώνεται από το άρθρο 44 του Συντάγματος να συμμετέχει ενεργά στη διαχείριση των δημοσίων υποθέσεων.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%8C%CF%83%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%B7_%CF%83%CE%B5_%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CF%8C%CF%83%CE%B9%CE%B1_%CF%80%CE%BB%CE%B7%CF%81%CE%BF%CF%86%CF%8C%CF%81%CE%B7%CF%83%CE%B7_%CF%83%CF%84%CE%B7_%CE%A3%CE%BB%CE%BF%CE%B2%CE%B5%CE%BD%CE%AF%CE%B1
Δάσος Ρόμινσκα
Τα πολωνικά και τα γερμανικά ονόματα όπως το ποτάμι Ρομίντα/Ρομίντε προέρχονται από τη λιθουανική συλλαβή rom, που σημαίνει ήρεμος , καθώς το δάσος βρίσκεται στην περιοχή της Λιθουανίας η οποία συμπεριλαμβανόταν στην Πρωσία.Το ρωσικό όνομα, Krasny Les, σημαίνει 'το κόκκινο δάσος'. Η συνολική έκταση του τοπίου Ρόμινσκα είναι 250 τετραγωνικά χιλιόμετρα(97 τετραγωνικά μίλια), και εκτείνεται από τη περιοχή της Λίμνης Μασούριαν έως τα σύνορα με τη Λουθιανία στη λίμνη Βιστίτης στα ανατολικά.Το νότιο τμήμα της Πολωνίας (περίπου το ένα τρίτο της περιοχής) είναι προστατευόμενη ζώνη γνωστή ως πάρκο 'Puszcza Romincka'. Ο ποταμός Krasnaya ρέει μέσω του δάσους Ρόμινσκα. Σημαντικοί οικισμοί στην περιοχή περιλαμβάνουν το 'Krasnolesye' στην περιοχή Καλίνινγκραντ, καθώς και τα 'Żytkiejmy' και 'Gołdap' στην Πολωνία. Μέρος της ιστορικής περιοχής της Ανατολικής Πρωσίας, τα εκτεταμένα δάση ήταν γνωστά για τους ερυθρούς πληθυσμούς των ελάτων τους και έγιναν δημοφιλές μέρος για κυνήγι για τους πρίγκιπες 'Hohenzollern' που κυβερνούσαν το Δουκάτο της Πρωσίας από το 1525. Μέρος της Γερμανικής Αυτοκρατορίας από το 1871 και μετά, ένα μεγάλο μέρος στο 'Rominter Ο Heide' αγοράστηκε από τον αυτοκράτορα 'Wilhelm II', ο οποίος είχε χτίσει εδώ το 1891 το κυνηγετικό καταφύγιο Rominten , καθώς και ένα παρεκκλήσι αφιερωμένο στον Άγιο Χούμπερτ. Οι σκηνές κυνηγιού διαιωνίστηκαν από αξιοσημείωτους ζωγράφους όπως ο Richard Friese (1854-1918). Έχοντας καταστραφεί από τις ρωσικές δυνάμεις κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, διοικούνταν μαζί με το κυνηγετικό καταφύγιο, μετά την παραίτηση του Wilhelm το 1918, από το Ελεύθερο Κράτος της Πρωσίας.Ο υπουργός-πρόεδρος Όττο Μπράουν επισκέπτονταν ήταν συχνός επισκέπτης.Αργότερα τα ακίνητα κατασχέθηκαν από τον ναζιστή υπουργό Χέρμαν Γκόρινγκ ο οποίος στη συνέχεια έφτιαξε το κυνηγετικό καταφύγιο 'Reichsjägerhof Rominten' γύρω στο 1936.Χρησίμευσε επίσης ως έδρα του Γκόρινγκ κατά τη διάρκεια της γερμανικής επιχείρησης Μπαρμπαρόσσα το 1941. Η Διάσκεψη του Πότσδαμ μετά τον Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος διαίρεσε τη περιοχή μεταξύ αποκατασταθείσας Πολωνικής Δημοκρατίας και της Σοβιετικής ένωσης. Η γερμανική ιστορία της περιοχής τεκμηριώνεται στο Περιφερειακό Μουσείο Ανατολικής Πρωσίας στο Λύνεμπουργκ και στο γερμανικό Μουσείο Κυνηγιού και Ψαρέματος στο Μόναχο. Τα τελευταία χρόνια, ο κυνηγετικός τουρισμός έχει γίνει και πάλι δημοφιλής. Authority Control : GND: 4050500-5 , NKC :ge519532 , VIAF :236799994
Το δάσος Ρόμινσκα (Πολωνικά: Puszcza Romincka, Λιθουανικά: Romintos giria, Γερμανική γλώσσα: Rominter Heide) γνωστό και ως Krasny Les (Ρώσικα: Красный лес), είναι ένα δάσος που εκτείνεται από το νοτιοανατολικό ρώσικο Όμπλαστ του Καλίνινγκραντ έως το βορειοανατολικό πολωνικό βοεβοδάτο Βαρμίνσκο-μαζούρο. Η Παλαιαρκτική οικοπεριοχή είναι μέρος του Τάιγκα Μεγαοικοσύστηματος.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AC%CF%83%CE%BF%CF%82_%CE%A1%CF%8C%CE%BC%CE%B9%CE%BD%CF%83%CE%BA%CE%B1
Σέρχι Μαρτίνεθ Κόστα
Ο Σέρχι άρχισε να παίζει μπάσκετ σε ηλικία εννέα ετών όταν οι γονείς του τον ενθάρρυναν να ξεκινήσει το άθλημα του καλαθιού μόλις είδαν τις σωματικές του ικανότητες. Αν και στην αρχή ο Σέρχι ταυτιζόταν περισσότερο με το ποδόσφαιρο, σύντομα θα άφηνε την CEB Σαντ Γιόρδι για να ενταχθεί στην Μπαρτσελόνα . Ήδη την περίοδο 2015-16, έπαιξε 7 παιχνίδια με την Μπαρτσελόνα B στην 2η Ισπανίας (LEB Oro League). Τη χρονιά 2016-7 ήταν μέλος της θυγατρικής Μπαρτσελόνα B, η οποία αγωνιζόταν στη 2η Ισπανίας (LEB Oro), εναλλάσσοντας λίγα λεπτά και στην πρώτη ομάδα στην 1η Ισπανίας (ACB League) . Με την έλευση του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους στον πάγκο της πρώτης ομάδας για την περίοδο 2020-2021, επιβεβαιώθηκε ότι θα υπογράψει με τη θυγατρική, αλλά και ότι θα ενταχθεί δυναμικά στην πρώτη ομάδα. Την 4η αγωνιστική του Ισπανικού Πρωταθλήματος (ACB League) απέναντι στην Ακούνσα GBC, είχε την καλύτερη του απόδοση μέχρι σήμερα, πετυχαίνοντας 10 πόντους και βαθμό αξιολόγησης (PIR) 17 που ήταν το μέγιστο. Μέρες αργότερα, έκανε την πρώτη εμφάνισή του σε έναν αγώνα ''κλάσικο'' απέναντι στη Ρεάλ Μαδρίτης την 5η αγωνιστική της Ευρωλίγκας της περιόδου 2020-21 . Σε εκείνο το παιχνίδι, ο Σέρχι Μαρτίνεθ σημείωσε 7 πόντους και πήρε 9 ριμπάουντ, αποτελώντας έναν από τους πιο αξιόλογους στη νίκη της ομάδας της Μπαρτσελόνα. Τον Ιανουάριο του 2021, ήταν ο παίκτης που έπαιξε τα περισσότερα λεπτά για τη Μπάρτσελόνα στο Ισπανικό Πρωτάθλημα (ACB), με μέσο όρο 23,5 λεπτά ανά παιχνίδι. Ταξίδεψε με την πρώτη ομάδα για το Κύπελλο Ισπανίας (Copa del Rey), όπου τελικά η Μπαρτσελόνα θα κατακτούσε τον τίτλο, παρόλο που δεν πήρε λεπτά συμμετοχής. Αφού ολοκλήρωσε την χρονιά 2020-21, ανανέωσε το συμβόλαιό του με την ομάδα του μέχρι το 2024. Υπήρξε διεθνής με την Ισπανία στην κατηγορία κάτω των 16, μέσω των κατηγοριών κάτω των 17 και κάτω των 18. Στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Καλαθοσφαίρισης κάτω των 17 του 2016 που διεξήχθη στη Σαραγόσα, συμπεριλήφθηκε στην Ιδανική Πεντάδα του τουρνουά, οδηγώντας την Ισπανία στην 4η θέση. Ο Σέρχι Μαρτίνεθ ηγήθηκε της Ισπανίας στις περισσότερες στατιστικές κατηγορίες, τερματίζοντας 4ος σε πόντους ανά αγώνα και 2ος σε ριμπάουντ σε ολόκληρο το πρωτάθλημα. Η πρώτη του κλήση με την εθνική Ισπανίας ήταν στους αγώνες προετοιμασίας τον Ιούνιο του 2021, στο πλαίσιο της προετοιμασίας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο. Έκανε την πρώτη συμμετοχή του σε αγώνα με το Ιράν και την επανέλαβε λίγες μέρες αργότερα απέναντι στην ίδια ομάδα στο WiZink Center . Μετά τα δύο πρώτα παιχνίδια, ήταν η πρώτη κομμένη επιλογή του Σέρτζιο Σκαριόλο μαζί με τον Σέμπας Σάιθ . Ισπανικό Πρωτάθλημα (Liga ACB) (1): 2020-2021 Κύπελλο Ισπανίας (Copa del Rey) (1): 2021 . 20x20εσ</img> Χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Παίδων 2014 στη Λετονία . 20x20εσ</img> Ασημένιο μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Νέων Ανδρών 2019 στο Ισραήλ . Πρωτάθλημα Παίδων Ισπανίας (1): 2013-14 Πρωτάθλημα Παίδων Εθνικής Ισπανίας (1): 2014-15 Πρωτάθλημα Εφήβων Ισπανίας (1): 2015-16 Καλύτερη Πεντάδα του Παγκοσμίου Κυπέλλου Εφήβων (1): 2016 Καλύτερη Πεντάδα Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Εφήβων (1): 2017 Ενημερώθηκαν στο τέλος της περιόδου 2020-21. Προφίλ παίκτη στο ACB
Ο Σέρχι Μαρτίνεθ Κόστα (γεννήθηκε στο Ρούμπι, στην Ισπανία, στις 10 Μαΐου 1999 ) είναι Ισπανός καλαθοσφαιριστής . Παίζει επιθετικός και η σημερινή του ομάδα είναι η Μπαρτσελόνα του Ισπανικού Πρωταθλήματος (Liga ACB) .
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%AD%CF%81%CF%87%CE%B9_%CE%9C%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%B5%CE%B8_%CE%9A%CF%8C%CF%83%CF%84%CE%B1
Λεωνίδας Μυλωνάδης
Ανέλαβε δεύτερος δήμαρχος μετά την απελευθέρωση για πρώτη φορά το 1916 και παρέμεινε στο θώκο ως το 1920.Η δεύτερη (μη συνεχής) δημαρχιακή θητεία του ήταν το 1922. Απεβίωσε εν ενεργεία . Πέθανε στη Χίο στις 20 Δεκεμβρίου 1922.
Ο Λεωνίδας Μυλωνάδης του Δημόκριτου (18??-1922) ήταν Έλληνας πολιτικός. Υπηρέτησε ως δήμαρχος Χίου από το 1916 ως το 1920 και ξανά το 1922, χρονιά στην οποία απεβίωσε.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B5%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B4%CE%B1%CF%82_%CE%9C%CF%85%CE%BB%CF%89%CE%BD%CE%AC%CE%B4%CE%B7%CF%82
Σόμερσετ Κάλθορπ
Ο Σόμερσετ Κάλθορπ γεννήθηκε στο Λονδίνο το 1865. Ολοκληρώνοντας τις εγκύκλιες σπουδές του ακολούθησε το επάγγελμα στρατιωτικού στο βρετανικό ναυτικό. Το 1901 ήταν κυβερνήτης του «Πανδώρα» με το οποίο γίνονταν οι πειραματικές δοκιμές της εφαρμογής έλικας στα πλοία και τον επόμενο χρόνο προαχθείς στο βαθμό του πλοιάρχου ανέλαβε καθηγητής στην αντίστοιχη Σχολή Δοκίμων του βρετανικού ναυτικού. Κατά τον Ρωσο-ιαπωνικό πόλεμο υπήρξε ναυτικός ακόλουθος και παρατηρητής στο αυτοκρατορικό ρωσικό ναυτικό. Το 1911 προήχθη στο βαθμό του υποναυάρχου όπου και ανέλαβε το επόμενο έτος διοικητής της 1ης ναυτικής μοίρας. Με το ξέσπασμα του Α΄ Π.Π. ανέλαβε τη διοίκηση της μοίρας καταδρομικών μέχρι το 1916 οπότε και διορίστηκε 2ος Λόρδος του Βασιλικού Ναυαρχείου, θέση που διατήρησε μέχρι το τέλος του έτους, όταν επιλέχθηκε ως αρχηγός της ακτοφυλακής και αποθεματικών. Τον Ιούλιο του 1917 διορίστηκε γενικός διοικητής του στόλου της Μεσογείου με έδρα τη Μάλτα, ενώ λίγο αργότερα ανέλαβε διοικητής Αιγαίου διαδεχόμενος τον Γάλλο ναύαρχο Αμέ. Στις 30 Οκτωβρίου του 1918 ως πληρεξούσιος όλων των Συμμάχων χωρών της Αντάντ υπέγραψε τη συνθήκη ανακωχής του Μούδρου με την οποία η Οθωμανική Αυτοκρατορία ουσιαστικά παραδόθηκε στις συμμαχικές δυνάμεις. Λίγους μήνες αργότερα, μετά τη λήξη του πολέμου επίβλεψε τη μεταφορά των ελληνικών στρατευμάτων στη Σμύρνη και ακολούθως μετά τη Συνθήκη των Σεβρών με την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης, ανέλαβε καθήκοντα Βρετανού Επιτρόπου (στην Κωνσταντινούπολη), μέχρι το 1920, όταν και επέστρεψε στην Αγγλία αναλαμβάνοντας αρχικά διοικητής του Πόρτσμουθ και στη συνέχεια αρχηγός του Στρατιωτικού Οίκου του Βασιλέως, θέση από την οποία και αποσύρθηκε το 1930. Ο Κάλθορπ ήταν νυμφεμένος με την Έφη Κάλθορπ. Είχε τιμηθεί με πολλά παράσημα μεταξύ των οποίων τον Μεγαλόσταυρο του Ιπποτικού τάγματος Μπάθ, τον Μεγαλόσταυρο του τάγματος Αγ. Μιχαήλ και Αγ. Γεωργίου καθώς και του Τάγματος Βικτωρίας. Πέθανε στο Λονδίνο το 1937 Συνθήκη του Μούδρου Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Somerset Gough-Calthorpe στο Wikimedia Commons
Ο Σερ Σόμερσετ Κάλθορπ (Sir Arthur Somerset Gough-Calthorpe), (1865 - 1937), ήταν Άγγλος ναύαρχος του Βρετανικού Βασιλικού Ναυτικού στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο καθώς και μέλος της βρετανικής οικογένειας ευπατριδών Γκαφ-Κάλθροπ.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%8C%CE%BC%CE%B5%CF%81%CF%83%CE%B5%CF%84_%CE%9A%CE%AC%CE%BB%CE%B8%CE%BF%CF%81%CF%80
Εξοπλισμός ποδοσφαιριστή
Οι Κανόνες του Παιχνιδιού καθορίζουν το βασικό εξοπλισμό που πρέπει να φοριέται από όλους τους ποδοσφαιριστές στον Κανόνα 4: Ο Εξοπλισμός του Ποδοσφαιριστή. Αναφέρονται πέντε ξεχωριστά αντικείμενα: φανέλα ή κοντομάνικη φανέλα, παντελονάκι, κάλτσες, υποδήματα και επικαλαμίδες. Επίσης, επιτρέπεται οι τερματοφύλακες να φοράνε μακριές φόρμες αντί για κοντά παντελονάκια. Οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές φοράνε ποδοσφαιρικά παπούτσια με καρφιά αν και οι Κανόνες του Παιχνιδιού δε διευκρινίζουν ότι απαιτούνται. Οι φανέλες πρέπει να έχουν μανίκια (είτε κοντά είτε μακριά) και ο κάθε τερματοφύλακας πρέπει να φέρει χρώματα τα οποία θα τον ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους παίχτες, το διαιτητή και τους βοηθούς διαιτητές. Μπορούν επίσης να φορεθούν κάτω από το παντελονάκι εφαρμοστά εσώρουχα («κολλάν»), εφόσον έχουν το ίδιο χρώμα με το παντελονάκι αλλά δεν πρέπει να είναι μακρύτερα από το γόνατο. Οι επικαλαμίδες πρέπει να καλύπτονται πλήρως από τις κάλτσες, να είναι κατασκευασμένες από καουτσούκ, πλαστικό ή παρόμοιο υλικό και «να παρέχουν ικανοποιητικό βαθμό προστασίας». Επιπρόσθετα, οι Κανόνες του Παιχνιδιού θέτουν τον περιορισμό ότι ένας ποδοσφαιριστής δεν μπορεί να χρησιμοποιεί ή να φέρει εξοπλισμό που είναι επικίνδυνος για τον ίδιο ή κάποιο άλλο ποδοσφαιριστή.Είναι σύνηθες κάποιες διοργανώσεις να διευκρινίζουν ότι οι αναπληρωματικοί ποδοσφαιριστές μιας ομάδας πρέπει να φοράνε τα ίδια χρώματα με τους συμπαίχτες τους που βρίσκονται εντός του αγωνιστικού χώρου, παρόλο που οι Κανόνες του Παιχνιδιού αναφέρουν μόνο ότι οι δύο ομάδες πρέπει να φοράνε χρώματα που τις διαφοροποιούν μεταξύ τους, το διαιτητή και τους βοηθούς διαιτητές. Σε ένα ποδοσφαιρικό αγώνα μεταξύ δύο ομάδων που χρησιμοποιούν τα ίδια ή παρόμοια χρώματα, η φιλοξενούμενη ομάδα πρέπει να χρησιμοποιήσει ενδυμασία άλλου χρώματος Λόγω αυτής της οδηγίας, η δεύτερη επιλογή μιας ομάδας συχνά αναφέρεται ως «εκτός έδρας στολή», αν και είναι σύνηθες φαινόμενο, ειδικά σε διεθνές επίπεδο, μια ομάδα να επιλέγει να φορέσει την εκτός έδρας στολή ακόμη και όταν δεν απαιτείται λόγω ομοιότητας χρωμάτων με την αντίπαλη ομάδα ή στα εντός έδρας παιχνίδια της. Η Εθνική Αγγλίας μερικές φορές αγωνίζεται με κόκκινες φανέλες ακόμα και αν δεν απαιτείται, καθώς είναι η στολή την οποία χρησιμοποίησε όταν κέρδισε το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου 1966. Ακόμη, πολλές επαγγελματικές ομάδες χρησιμοποιούν επίσης μια τρίτη στολή, η οποία φαινομενικά χρησιμοποιείται όταν δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν η κύρια στολή και η εκτός έδρας στολή λόγω ομοιότητας χρωμάτων με την αντίπαλη ομάδα. Πολλές επαγγελματικές ομάδες έχουν διατηρήσει το ίδιο βασικό σχήμα χρωμάτων για πολλές δεκαετίες και τα χρώματα τους αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της κουλτούρας της ομάδας. Οι ομάδες που εκπροσωπούν χώρες σε διεθνείς διοργανώσεις γενικά φοράνε τα εθνικά χρώματα από κοινού με άλλες αθλητικές ομάδες του ίδιου έθνους. Αυτά τα χρώματα είναι συνήθως τα χρώματα της εθνικής σημαίας της χώρας, αν και υπάρχουν εξαιρέσεις. Για παράδειγμα, η Εθνική Ιταλίας χρησιμοποιεί το μπλε χρώμα το οποίο ήταν το χρώμα του Οίκου της Σαβοΐας, η Εθνική Αυστραλίας όπως και οι περισσότερες αυστραλιανές εθνικές αθλητικές ομάδες χρησιμοποιούν τα εθνικά χρώματα της Αυστραλίας, πράσινο και χρυσό, τα οποία δεν εμφανίζονται στη σημαία της χώρας και η Εθνική Ολλανδίας φοράει πορτοκαλί χρώμα, το χρώμα του Οίκου της Οράγγης Νάσσαου. Οι φανέλες συνήθως είναι κατασκευασμένες από ένα πλέγμα πολυεστέρα, που δεν παγιδεύει τον ιδρώτα και τη θερμότητα του σώματος με τον ίδιο τρόπο που μια φανέλα κατασκευάζεται από μια φυσική ίνα. Οι περισσότεροι επαγγελματικοί σύλλογοι έχουν τα λογότυπα των χορηγών στην μπροστινή όψη της φανέλας, τα οποία μπορεί να αποφέρουν σημαντικά εισοδηματικά οφέλη στην ομάδα, ενώ κάποιοι προσφέρουν στους χορηγούς την ευκαιρία να τοποθετήσουν το λογότυπο τους και στην πίσω πλευρά της φανέλας. Αναλόγως των τοπικών κανόνων, μπορεί να υπάρχουν περιορισμοί για το μέγεθος των λογότυπων ή για το ποια λογότυπα μπορούν να εμφανίζονται. Διοργανώσεις όπως η Πρέμιερ Λιγκ μπορούν επίσης να απαιτούν από τους παίκτες να φορούν μπαλώματα στα μανίκια τα οποία απεικονίζουν το λογότυπο της διοργάνωσης. Ο αριθμός του ποδοσφαιριστή συνήθως τυπώνεται στην πίσω πλευρά της φανέλας, παρόλο που οι εθνικές ομάδες συχνά τοποθετούν τους αριθμούς στην μπροστινή πλευρά και οι επαγγελματικές ομάδες γενικά τυπώνουν το επώνυμο του ποδοσφαιριστή πάνω από τον αριθμό του. Ο αρχηγός κάθε ομάδας συνήθως απαιτείται να φοράει ένα ειδικό διακριτικό σήμα της ιδιότητας του, ένα ελαστικό περιβραχιόνιο γύρω από το αριστερό μανίκι του, ώστε να αναγνωρίζεται ως ο αρχηγός της ομάδας από το διαιτητή και τους φιλάθλους. Οι πιο σύγχρονοι ποδοσφαιριστές φοράνε ειδικά ποδοσφαιρικά παπούτσια, τα οποία κατασκευάζονται είτε από δέρμα είτε από συνθετικό υλικό. Τα σύγχρονα παπούτσια κόβονται ελαφρά κάτω από τους αστραγάλους, σε αντίθεση με τα παπούτσια που χρησιμοποιούνταν προηγουμένως, έχοντας επίσης καρφιά που συνδέονται με τα πέλματα. Τα καρφιά μπορεί να είναι φορμαρισμένα απευθείας τοποθετημένα στη σόλα ή αποσπασμένα, συνήθως μέσω ενός σπειρωματοειδούς κοχλία. Τα μοντέρνα παπούτσια, όπως τα Adidas Predator, που αρχικά σχεδιάστηκαν από τον πρώην ποδοσφαιριστή της Λίβερπουλ Φ.Κ. Κρεγκ Τζόνστον, διαθέτουν όλο και πιο περίπλοκους, με επιστημονική βοήθεια, σχεδιασμούς όπως θύλακες αέρα στα πέλματα και «καρφιά» με μορφή λεπίδας κατασκευασμένα από καουτσούκ. Οι λεπίδες αυτές έχουν αποτελέσει αντικείμενο διαμάχης καθώς πολλοί κορυφαίοι ποδοσφαιριστές τις θεωρούν υπεύθυνες για τραυματισμούς τόσο στους αντίπαλους ποδοσφαιριστές όσο και στον ίδιο τον ποδοσφαιριστή που φοράει τα παπούτσια.Οι Κανόνες του Παιχνιδιού διευκρινίζουν ότι όλοι οι ποδοσφαιριστές, ανεξάρτητα από το φύλο, πρέπει να φορούν την ίδια στολή. Ωστόσο, το Σεπτέμβριο του 2008 η γυναικεία ολλανδική ομάδα FC ντε Ρακτ έγινε πρωτοσέλιδο διεθνώς αλλάζοντας την παλιά στολή για μια νέα που περιείχε κοντές φούστες και στενές φανέλες. Αυτή η καινοτομία, η οποία είχε ζητηθεί από την ίδια την ομάδα, απορρίφθηκε αρχικά από την Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία Ολλανδίας. Στη συνέχεια όμως η απόφαση ανατράπηκε όταν αποκαλύφθηκε ότι οι ποδοσφαιριστές της FC ντε Ρακτ φορούσαν παντελονάκια κάτω από τις φούστες και ως εκ τούτου ήταν τεχνικά σε συμμόρφωση με τους κανόνες. Όλοι οι ποδοσφαιριστές επιτρέπεται να φοράνε γάντια και οι τερματοφύλακες συνήθως φοράνε ειδικά γάντια. Πριν τη δεκαετία του 1970, τα γάντια φοριόντουσαν σπάνια, αλλά στη σύγχρονη εποχή είναι εξαιρετικά ασυνήθιστο κάποιος ποδοσφαιριστής να μη χρησιμοποιήσει γάντια. Στον αγώνα της Εθνικής Πορτογαλίας με αντίπαλο την Εθνική Αγγλίας στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου 2004, ο Ρικάρντο Περέιρα σχολιάστηκε έντονα για την απόφαση του να αφαιρέσει τα γάντια του κατά τη διαδικασία εκτέλεσης πέναλτι. Από τη δεκαετία του 1980, έχουν γίνει σημαντικές πρόοδοι στο σχεδιασμό των γαντιών, τα οποία τώρα διαθέτουν προστατευτικά για την αποφυγή της κάμψη των δακτύλων προς τα πίσω, είναι χωρισμένα σε τμήματα για να επιτρέπουν μεγαλύτερη ευελιξία και οι παλάμες είναι κατασκευασμένες από κατάλληλα υλικά ώστε να προστατεύουν τα χέρια και να ενισχύουν τη λαβή του ποδοσφαιριστή. Τα γάντια είναι διαθέσιμα σε μια ποικιλία διαφορετικών ειδών, όπως τα γάντια με επίπεδη παλάμη, με κόψιμο rollfinger και negative cut για απόλυτη εφαρμογή, με διαφοροποιήσεις στη ραφή και στην εφαρμογή. Οι τερματοφύλακες μερικές φορές φοράνε και καπέλα για να προστατευτούν από την αντανάκλαση του ηλίου ή τους προβολείς που θα μπορούσαν να επηρεάσουν την απόδοσή τους. Ποδοσφαιριστές με προβλήματα όρασης μπορούν να φοράνε και γυαλιά εφόσον δεν υπάρχει κίνδυνος για τους ίδιους από πτώση ή θραύση ώστε να καθίστανται επικίνδυνα. Οι περισσότεροι παίχτες με προβλήματα όρασης επιλέγουν να φορούν φακούς επαφής, αν και ο Ολλανδός ποδοσφαιριστής Έντγκαρ Ντάβιντς, ο οποίος δεν μπορεί να φοράει φακούς επαφής λόγω γλαυκώματος, είναι γνωστός για τα χαρακτηριστικά γυαλιά του που τυλίγονται γύρω από το κεφάλι του. Άλλα αντικείμενα που μπορεί να είναι επικίνδυνα για τους υπόλοιπους ποδοσφαιριστές, όπως κοσμήματα, δεν επιτρέπονται. Άλλα αντικείμενα τα οποία φοριούνται από τους παίχτες είναι οι εσωτερικές επενδύσεις. Οι ποδοσφαιριστές μπορούν επίσης να επιλέξουν να φορέσουν καλύμματα κεφαλής για να προστατέψουν τους εαυτούς τους από τραυματισμούς στο κεφάλι εφόσον δεν υπάρχει κίνδυνος για τον ποδοσφαιριστή που τα φοράει και για τους άλλους ποδοσφαιριστές. Ο διαιτητής, οι βοηθοί διαιτητές και ο τέταρτος διαιτητής φοράνε στολές με παρόμοιο στυλ με τη στολή των ποδοσφαιριστών. Μέχρι το 1950, οι διαιτητές συχνότερα φορούσαν σπορ σακάκια αντί φανέλες. Η διαιτητική ομάδα πρέπει να φοράει στολή διαφορετικού χρώματος από τη στολή των ποδοσφαιριστών. Το 1998, ο διαιτητής της Πρέμιερ Λιγκ Ντέιβιντ Έλερεϊ αναγκάστηκε να αλλάξει τη φανέλα του στα μέσα ενός παιχνιδιού μεταξύ της Άστον Βίλα και της Γουίμπλεντον ΦΚ καθώς κρίθηκε πολύ παρόμοια με τη φανέλα που φορούσαν οι ποδοσφαιριστές της Γουίμπλεντον ΦΚ. Το μαύρο χρώμα είναι το παραδοσιακό χρώμα που έχουν οι στολές της διαιτητικής ομάδας. Η έκφραση «ο άντρας με τα μαύρα» χρησιμοποιείται ευρέως ως ένας ανεπίσημος όρος για το διαιτητή, παρόλο που όλο και περισσότερα χρώματα χρησιμοποιούνται στη σύγχρονη εποχή. Το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου 1994 ήταν το πρώτο στο οποίο η FIFA επέτρεψε στη διαιτητική ομάδα να φορέσει στολή που δεν ήταν μαύρου χρώματος. Μερικές φορές οι διαιτητές έχουν στη φανέλα τους το λογότυπο του χορηγού, αν και περιορίζονται συνήθως στα μανίκια. Η πρώτη γραπτή μαρτυρία ενός ρούχου ειδικά αφιερωμένου στο ποδόσφαιρο προέρχεται από το 1526 από μια αναφορά για παραγγελία του βασιλιά Ερρίκου Η΄ της Αγγλίας ενός ζευγαριού ποδοσφαιρικών παπουτσιών από το «Great Wardrobe», το γραφείο που ήταν υπεύθυνο για να τον προμηθεύει με ρούχα. Τα πρώτα στοιχεία έγχρωμων φανέλων που χρησιμοποιήθηκαν για τον προσδιορισμό των ποδοσφαιρικών ομάδων προέρχονται από ποδοσφαιρικά παιχνίδια αγγλικών δημόσιων σχολείων, για παράδειγμα μια εικόνα του Κολλεγίου Γουίντσεστερ από το 1840 με τίτλο «Οι αστοί έχουν κόκκινες και τα αγόρια του κολλεγίου μπλε φανέλες». Τα ίδια χρώματα αναφέρονται και πάλι σε ένα άρθρο του 1858 της αγγλικής αθλητικής εφημερίδας «Bell's Life in London». Το 1848, διαπιστώθηκε στο ράγκμπι ότι «σημαντική βελτίωση έχει λάβει χώρα τα τελευταία χρόνια, στην εμφάνιση ενός αγώνα... με τη χρήση ιδιαίτερων στολών που αποτελούνται από βελούδινα καπέλα και μπλούζες»Οργανωμένο ποδόσφαιρο πρωτοπαίχτηκε στην Αγγλία τη δεκαετία του 1860 και πολλές ομάδες πιθανόν θα έπαιζαν με ότι ρούχα είχαν διαθέσιμα, με τους ποδοσφαιριστές μιας ομάδας να διακρίνονται από έγχρωμα καπέλα ή κορδέλες. Η ρύθμιση αυτή ήταν προβληματική και ένα εγχειρίδιο του παιχνιδιού το 1867 πρότεινε ότι οι ομάδες «θα πρέπει να προσπαθήσουν, αν αυτό μπορεί να ρυθμιστεί προηγουμένως, να έχουν στη μια πλευρά της μπλούζας ρίγες ενός χρώματος, για παράδειγμα κόκκινο, και η άλλη ομάδα άλλο χρώμα, για παράδειγμα μπλε. Αυτό θα απέτρεπε τη σύγχυση και την άγρια προσπάθεια να αποσπάσεις τη μπάλα από το γείτονα σου». Οι πρώτες τυποποιημένες λωρίδες άρχισαν να εμφανίζονται τη δεκαετία του 1870, με πολλές ομάδες να επιλέγουν για χρώματα τους αυτά που συνδέονται με τα σχολεία ή άλλες αθλητικές οργανώσεις από τις οποίες προέκυψαν οι ομάδες. Οι Μπλάκμπερν Ρόβερς, για παράδειγμα, υιοθέτησαν φανέλες των οποίων το σχέδιο κατά το ήμισυ βασιζόταν στο σχέδιο της ομάδας των πρώην μαθητών του Κολλεγίου Μάλβερν, ένα από τα σχολεία όπου το άθλημα αναπτύχθηκε. Τα αυθεντικά τους χρώματα, γαλάζιο και λευκό, επιλέγηκαν ώστε να αντικατοπτρίζουν τη σύνδεση τους με το Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ, στο οποίο είχε εκπαιδευτεί ένας αριθμός των ιδρυτών της ομάδας. Τα χρώματα και οι σχεδιασμοί άλλαζαν συχνά στους αγώνες με την Μπόλτον Γουόντερερς, είτε με ροζ φανέλες είτε με άσπρες φανέλες και κόκκινες κηλίδες μέσα στο ίδιο έτος. Αντί τα σύγχρονα παντελονάκια, οι ποδοσφαιριστές φορούσαν μακριές φουφούλες ή μακριά παντελόνια, συχνά με μια ζώνη ή με τιράντες. Ο Λόρδος Κίνεϊρντ, ένα πρώιμο αστέρι του ποδοσφαίρου, αναφέρεται ότι πάντα ήταν περίλαμπρος με ένα μακρύ άσπρο παντελόνι. Δεν υπήρχαν τυπωμένοι αριθμοί στις φανέλες για τον εντοπισμό κάθε ποδοσφαιριστή. Το πρόγραμμα για έναν αγώνα μεταξύ της Κουίνς Παρκ FC και της Γουόντερερς ΦΚ στη Γλασκώβη προσδιορίζει τους ποδοσφαιριστές από τα χρώματα των καπέλων ή των καλτσών τους.Οι πρώτες επικαλαμίδες φορέθηκαν το 1874 από τον ποδοσφαιριστή της Νότιγχαμ Φόρεστ Σαμ Γουέλερ Γουίντοσον, που έκοψε ένα ζευγάρι βάτων του κρίκετ και τις τοποθέτησε έξω από τις κάλτσες του. Αρχικά η ιδέα γελοιοποιήθηκε αλλά σύντομα υιοθετήθηκε και από άλλους ποδοσφαιριστές. Με την αλλαγή του αιώνα, οι βάτες έγιναν μικρότερες και φορέθηκαν στο εσωτερικό της κάλτσας.Καθώς το παιχνίδι άρχισε σταδιακά να απομακρύνεται από το να είναι μια άσκηση για τους πλούσιους ερασιτέχνες και να κυριαρχείται από επαγγελματίες της εργατικής τάξης, οι στολές τροποποιήθηκαν ανάλογα. Οι ίδιες οι ομάδες, και όχι οι ποδοσφαιριστές, ήταν πλέον υπεύθυνες για την αγορά των στολών και τα οικονομικά θέματα. Σε συνδυασμό με την ανάγκη των αυξανόμενων θεατών να εντοπίζουν εύκολα τους ποδοσφαιριστές, εγκαταλείφθηκαν τα ζωηρά χρώματα υπέρ των απλών συνδυασμών των βασικών χρωμάτων. Το 1890, η Football League, η οποία δημιουργήθηκε δύο χρόνια προηγουμένως, καθόρισε ότι δε γίνεται να υπάρχουν δύο ομάδες μέλη της με τα ίδια χρώματα, ώστε να αποφευχθούν οι συγκρούσεις. Ο κανόνας αυτός εγκαταλείφθηκε αργότερα υπέρ ενός άλλου κανόνα που καθόριζε ότι όλες οι ομάδες πρέπει να έχουν διαθέσιμη μια δεύτερη φανέλα διαφορετικού χρώματος. Αρχικά, η γηπεδούχος ομάδα ήταν υποχρεωμένη να αλλάξει τα χρώματα σε περίπτωση ομοιότητας χρωμάτων μεταξύ των δύο ομάδων ενός αγώνα, αλλά το 1921 ο κανόνας τροποποιήθηκε ώστε να απαιτείται να αλλάζει στολή η φιλοξενούμενη ομάδα.Εξειδικευμένα ποδοσφαιρικά παπούτσια άρχισαν να εμφανίζονται στην επαγγελματική εποχή του ποδοσφαίρου, παίρνοντας τη θέση των καθημερινών παπουτσιών ή των παπουτσιών εργασίας. Οι ποδοσφαιριστές αρχικά απλά κάρφωναν λωρίδες από δέρμα στα παπούτσια τους για να ενισχύσουν τη λαβή τους, οδηγώντας την Ένωση Ποδοσφαίρου Αγγλίας να αποφανθεί το 1863 ότι δεν επιτρεπόταν να προβάλλονται καρφιά από τα παπούτσια. Από τη δεκαετία του 1880, τα παπούτσια της εποχής κατασκευάζονταν από σκληρό δέρμα, είχαν σκληρά καλύμματα δακτύλων και έφταναν ψηλά στους αστραγάλους του ποδοσφαιριστή. Καθώς το ποδόσφαιρο άρχισε να εξαπλώνεται στην Ευρώπη και πέρα από αυτήν, διάφορες ομάδες υιοθέτησαν στολές παρόμοιες με αυτές που χρησιμοποιούνταν στο Ηνωμένο Βασίλειο και σε ορισμένες περιπτώσεις επέλεγαν χρώματα άμεσα εμπνευσμένα από τις βρετανικές ομάδες. Το 1903, η ιταλική Γιουβέντους υιοθέτησε τις μαύρες και άσπρες λωρίδες εμπνευσμένη από τη Νοτς Κάουντι. Δύο χρόνια αργότερα, η Ιντεπεντιέντε της Αργεντινής υιοθέτησε τις κόκκινες φανέλες αφότου ο πρόεδρος της παρακολούθησε τη Νότιγχαμ Φόρεστ να αγωνίζεται. Το 1904, η Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία Αγγλίας κατήργησε τον κανόνα ότι οι φουφούλες των ποδοσφαιριστών πρέπει να καλύπτουν τα γόνατά τους και οι ομάδες άρχισαν να φοράνε πιο κοντές. Έγιναν γνωστά ως «σλιπ», όρος που διατηρήθηκε μέχρι το 1960 όπου άρχισε να προτιμάται περισσότερο ο όρος «σορτς». Αρχικά, σχεδόν όλες οι ομάδες φορούσαν σλιπ με χρωματισμό αντίθετο από αυτόν των φανέλων τους. Το 1909, σε μια προσπάθεια να βοηθηθεί ο διαιτητής στον εντοπισμό του τερματοφύλακα ανάμεσα σε ένα πλήθος παιχτών, οι Κανόνες του Παιχνιδιού τροποποιήθηκαν ώστε να προβλέπεται ο τερματοφύλακας να πρέπει φοράει διαφορετικού χρώματος φανέλα από τους συμπαίχτες του. Αρχικά, είχε οριστεί ότι οι φανέλες των τερματοφυλάκων πρέπει να είναι είτε πορφυρές είτε μπλε ρουά, αλλά όταν το πράσινο προστέθηκε ως τρίτη επιλογή το 1912, σχεδόν όλοι οι τερματοφύλακες άρχισαν να παίζουν με πράσινη φανέλα. Την περίοδο αυτή όλοι οι τερματοφύλακες φορούσαν γενικά ένα βαρύ μάλλινο ρούχο που έμοιαζε με πουλόβερ αντί των φανέλων που φορούσαν οι παίχτες εκτός αγωνιστικού χώρου. Μερικά σποραδικά πειράματα με αριθμημένες φανέλες πραγματοποιήθηκαν τη δεκαετία του 1920, αλλά η ιδέα δεν υιοθετήθηκε. Ο πρώτος σημαντικός αγώνας στον οποίο φορέθηκαν αριθμοί ήταν στον τελικό του κυπέλλου Αγγλίας το 1933 μεταξύ της Έβερτον και της Μάντσεστερ Σίτι. Αντί οι αριθμοί να προστεθούν στις υπάρχουσες λωρίδες των ομάδων, έγιναν δύο ειδικά σετ ειδικά για τον τελικό, ένα λευκό και ένα κόκκινο. Η επιλογή για κάθε ομάδα έγινε με το ρίξιμο ενός νομίσματος. Οι ποδοσφαιριστές της Έβερτον φορούσαν αριθμούς από το 1 έως το 11 και οι ποδοσφαιριστές της Μάντσεστερ Σίτι αριθμούς από το 12 έως το 22. Ωστόσο, η τυποποιημένη χρήση των αριθμών από το 1 έως το 11 ήρθε την εποχή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Παρά το γεγονός ότι δεν υπήρχαν κανόνων για το ποιος παίχτης θα φοράει κάθε αριθμό, συγκεκριμένοι αριθμοί συνδέονταν με συγκεκριμένες θέσεις στον αγωνιστικό χώρο, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τη φανέλα με τον αριθμό 9, η οποία συνήθως ανήκε στον κύριο επιθετικό της ομάδας. Σε αντίθεση με τις συνηθισμένες πρακτικές, οι ποδοσφαιριστές της σκοτσέζικης Σέλτικ Γλασκώβης φορούσαν αριθμούς στα παντελονάκια αντί στις φανέλες τους μέχρι το 1975 για τους διεθνείς αγώνες και μέχρι το 1994 για τους τοπικούς αγώνες. Τη δεκαετία του 1930, υπήρξε επίσης μεγάλη πρόοδος στην κατασκευή παπουτσιών, αφού ήταν διαθέσιμα νέα συνθετικά υλικά και μαλακότερα δέρματα. Από το 1936, οι παίκτες στην Ευρώπη φορούσαν παπούτσια που ζύγιζαν μόνο το ένα τρίτος του βάρους των άκαμπτων παπουτσιών της περασμένης δεκαετίας, παρόλο που οι βρετανικές ομάδες δεν υιοθέτησαν το νέο στυλ παπουτσιών, με ποδοσφαιριστές όπως ο Μπίλι Ράιτ, να εκδηλώνουν ανοικτά την αντίθεση τους για τα νέα υποδήματα, ισχυριζόμενοι ότι ήταν πιο κατάλληλα για μπαλέτο παρά για ποδόσφαιρο. Την περίοδο αμέσως μετά το Β' Παγκόσμιο πόλεμο, πολλές ομάδες στην Ευρώπη αναγκάστηκαν να φοράνε ασυνήθιστες στολές λόγω των περιορισμών στα ρούχα. Η αγγλική Όλνταμ Αθλέτικ, που παραδοσιακά φορούσε μπλε και λευκά, αγωνίστηκε για δύο περιόδους με κόκκινες και λευκές φανέλες που είχε δανειστεί από μια τοπική ομάδα ράγκμπι και η σκοτσέζικη Κλάιντ FC φορούσε χακί στολές. Τη δεκαετία του 1950, οι στολές των ποδοσφαιριστών της νότιας Ευρώπης και της Νότιας Αμερικής έγιναν ελαφρύτερες με σχέδιο V-λαιμό να αντικαθιστά τα κολάρα των φανέλων και τα συνθετικά υφάσματα αντικατέστησαν τις βαριές φυσικές ίνες. Τα πρώτα παπούτσια με κόψιμο κάτω από τον αστράγαλο εισήχθησαν από την Adidas το 1954. Παρόλο που κόστιζαν διπλάσια από τα υφιστάμενα παπούτσια, είχαν τεράστια επιτυχία και παγίωσαν τη θέση της γερμανικής εταιρείας στην ποδοσφαιρική αγορά. Περίπου την ίδια εποχή, η Adidas ανέπτυξε τα πρώτα παπούτσια με βιδωτά καρφιά που μπορούσαν να αλλάξουν ανάλογα με τις συνθήκες του αγωνιστικού χώρου. Άλλες περιοχές άργησαν να εγκρίνουν τα νέα στυλ. Οι βρετανικές ομάδες και πάλι αντιστάθηκαν στην αλλαγή και επέμεναν να φοράνε στολές λίγο διαφορετικές από εκείνες που φοριούνταν πριν τον πόλεμο, ενώ οι ομάδες της ανατολικής Ευρώπης συνέχιζαν να φοράνε στολές που στις υπόλοιπες περιοχές χαρακτηρίζονταν ως παλιομοδίτικες. Η Ντιναμό Μόσχας που περιόδευσε στη Δυτική Ευρώπη το 1945 δέχτηκε σωρεία σχολίων για τα φαρδιά παντελόνια των ποδοσφαιριστών της και την ποιότητα του ποδοσφαίρου τους. Με την έλευση των διεθνών διοργανώσεων όπως το Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης, το στυλ της νότιας Ευρώπης εξαπλώθηκε στην υπόλοιπη ήπειρο και μέχρι το τέλος της δεκαετίας οι προπολεμικές, βαριές φανέλες και παπούτσια αποσύρθηκαν ολοκληρωτικά. Τη δεκαετία του 1960, υπήρξε μια μικρή καινοτομία στο σχεδιασμό της στολής, με τις ομάδες να επιλέγουν γενικά πιο απλούς συνδυασμούς χρωμάτων, οι οποίοι φαίνονταν καλοί κάτω από το φως των νεοεμφανιζόμενων στο άθλημα προβολέων. Τα σχέδια από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 και από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 τυγχάνουν υψηλής εκτίμησης από τους οπαδούς ποδοσφαίρου. Στη δεκαετία του 1970, οι ομάδες άρχισαν να δημιουργούν έντονα μεμονωμένες λωρίδες. Το 1975, η Λιντς Γιουνάιτεντ, που είχε αλλάξει τα παραδοσιακά της χρώματα, μπλε και χρυσό, σε λευκό χρώμα για να μιμηθεί τη Ρεάλ Μαδρίτης. Έτσι, έγινε η πρώτη ομάδα που σχεδίασε φανέλες που θα μπορούσαν να πωληθούν στους φιλάθλους της ως αυθεντικές φανέλες της ομάδας. Καθοδηγούμενες από εμπορικές επιχειρήσεις, άλλες ομάδες ακολούθησαν σύντομα το παράδειγμα της, προσθέτοντας τα λογότυπα των κατασκευαστών και ένα υψηλότερο επίπεδο ταινιοπλεκτικής. Το 1973, η γερμανική ομάδα Άιντραχτ Μπράουνσβαϊχ υπέγραψε συμφωνία με την τοπική παραγωγό αλκοόλ Jägermeister για να τοποθετηθεί το λογότυπο της στο μπροστινό μέρος των φανελών των ποδοσφαιριστών. Σύντομα όλες οι σημαντικές ομάδες υπέγραψαν παρόμοιες συμφωνίες και το κόστος για τις εταιρείες που χορηγούσαν μεγάλες ομάδες αυξήθηκε δραματικά. Το 2008, η γερμανική Μπάγερν Μονάχου έλαβε 25 εκατομμύρια ευρώ ως χορηγία από την εταιρεία τηλεπικοινωνιών Deutsche Telekom. Ωστόσο, οι ισπανικές ομάδες Μπαρτσελόνα και Αθλέτικ Μπιλμπάο αρνήθηκαν να επιτρέψουν την εμφάνιση λογότυπων στις φανέλες τους, μέχρι το 2005. Μέχρι το 2011, η Μπαρτσελόνα αρνήθηκε τους πληρωμένους διαφημιστές αλλά αποδέχτηκε την τοποθέτηση του λογότυπου της UNICEF στη φανέλα της ενώ προσφέρει και 1,5 εκατομμύριο ευρώ στη UNICEF ως φιλανθρωπία ανά έτος. Επιπρόσθετα και οι ποδοσφαιριστές άρχισαν να υπογράφουν ατομικά συμφωνίες χορηγίας με εταιρίες. Το 1974, ο Γιόχαν Κρόιφ αρνήθηκε να φορέσει τη στολή της Εθνικής Ολλανδίας με την επωνυμία της Adidas αφού ερχόταν σε σύγκρουση με το ατομικό του συμβόλαιο με την Puma και του επιτράπηκε να φορέσει μια έκδοση της ίδιας στολής χωρίς την επωνυμία της Adidas. Η Puma έχει επίσης καταβάλει στον Πελέ 120.000 δολάρια για να φορέσει τα παπούτσια της και συγκεκριμένα ζήτησε να λυγίσει προς τα κάτω και να δέσει τα κορδόνια του στην έναρξη του τελικού του Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου 1970, εξασφαλίζοντας μια κοντινή εικόνα των παπουτσιών για το παγκόσμιο τηλεοπτικό κοινό.Στη δεκαετία του 1980, κατασκευαστές, όπως η Hummel και η Adidas, ξεκίνησαν να σχεδιάζουν φανέλες με διάσπαρτα περίτεχνα σχέδια, καθώς η νέα τεχνολογία οδήγησε στην εισαγωγή στοιχείων όπως εκτύπωση σκιών και λεπτών ριγών. Η Hummel σχεδίασε μια καινοτόμα για την εποχή φανέλα για την Εθνική Δανίας για το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου 1986, μοιράζοντας τη φανέλα σε δύο μέρη: το πρώτο ήταν λευκό και το δεύτερο αποτελείτο από κόκκινες και λευκές λωρίδες. Τα παντελονάκια έγιναν κοντύτερα όσο ποτέ προηγουμένως τις δεκαετίες του 1970 και του 1980, και συνήθως περιλάμβαναν τον αριθμό του ποδοσφαιριστή στην μπροστινή όψη τους. Στον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας 1991 οι ποδοσφαιριστές της Τότεναμ παρατάχθηκαν με πολύ μακριά παντελονάκια. Εκείνη την εποχή η νέα εμφάνιση χλευάστηκε, αλλά μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα οι ομάδες της Βρετανίας αλλά και του υπόλοιπου κόσμου υιοθέτησαν τα μακρύτερα παντελονάκια. Τη δεκαετία του 1990, ο σχεδιασμός των φανέλων γινόταν όλο και πιο πολύπλοκος, με πολλές ομάδες να αγωνίζονται με εξαιρετικά φανταχτερά χρώματα. Οι αποφάσεις για το σχεδιασμό των φανέλων επηρεάζονταν όλο και περισσότερο από την ανάγκη η φανέλα να δείχνει καλή όταν φοριόταν από τους φιλάθλους σαν ένα αντικείμενο μόδας, αλλά πολλοί σχεδιασμοί της εποχής εκείνης έχουν χαρακτηριστεί ως οι χειρότεροι όλων των εποχών. Το 1996, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ πρόσθεσε μια γκρι λωρίδα που είχε σχεδιαστεί για να δείχνει καλά όταν φοριόταν με τζιν παντελόνι, αλλά εγκαταλείφθηκε στη διάρκεια της περιόδου καθώς, στο ημίχρονο ενός αγώνα, ο προπονητής της ομάδας Άλεξ Φέργκιουσον υποστήριξε ότι ο λόγος που η ομάδα του έχανε με σκορ 3-0 ήταν το γεγονός ότι οι παίχτες του δεν μπορούσαν να διακρίνουν ο ένας τον άλλο στον αγωνιστικό χώρο. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ διαφοροποίησε τα χρώματα της στο δεύτερο ημίχρονο και σκόραρε ένα τέρμα, χωρίς να δεχτεί κάποιο άλλο. Επιπρόσθετα, τα κορυφαία πρωταθλήματα εισήγαγαν τους αριθμούς στα ρόστερ της ομάδας, όπου κάθε ποδοσφαιριστής αντιστοιχούσε σε ένα συγκεκριμένο αριθμό σε όλη τη διάρκεια της περιόδου. Ακόμη, είχε επικρατήσει η σύντομη σε διάρκεια μανία, μετά από την επίτευξη ενός γκολ, η μετακίνηση ή η πλήρης αφαίρεση της φανέλας κατά τον πανηγυρισμό, αποκαλύπτοντας πολιτικά, θρησκευτικά ή προσωπικά συνθήματα τα οποία είχαν εκτυπωθεί στις εσωτερικές φανέλες. Το γεγονός αυτό οδήγησε στην απόφαση του Διεθνούς Ποδοσφαιρικού Συμβουλίου (το οποίο καθορίζει τους Κανόνες του Παιχνιδιού) το 2002, ότι οι εσωτερικές φανέλες δεν πρέπει να περιέχουν συνθήματα ή λογότυπα. Από το 2004 αν κάποιος ποδοσφαιριστής αφαιρέσει τη φανέλα του τιμωρείται. Η αγορά των πανομοιότυπων, αυθεντικών φανέλων των ομάδων έχει αυξηθεί πάρα πολύ, με τα έσοδα των κορυφαίων συλλόγων και τη συχνότητα με την οποία οι σχεδιασμοί τους διαφοροποιούνται να υπόκεινται σε αυξημένο έλεγχο, ειδικότερα στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπου οι αγορά τέτοιων φανέλων είναι μεγαλύτερη από 200 εκατομμύρια λίρες. Αρκετές ομάδες έχουν κατηγορηθεί για τον προκαθορισμό των τιμών. Το 2003, επιβλήθηκε πρόστιμο 1,65 εκατομμυρίων λιρών στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ από το Υπουργείο Δικαίου Εμπορίου του Ηνωμένου Βασιλείου. Οι υψηλές τιμές των αυθεντικών φανέλων μιας ομάδας οδήγησε πολλούς φιλάθλους στην αγορά ψεύτικων απομιμήσεων που εισάγονται από χώρες όπως η Ταϊλάνδη και η Μαλαισία. Παρ' όλα αυτά, η δυνατότητα αγοράς φανέλας της ομάδας από τους φιλάθλους με το όνομα και τον αριθμό ενός παίχτη που είναι το αστέρι της ομάδας, μπορεί να επιφέρει σημαντικά έσοδα σε μια ομάδα. Τους πρώτους έξι μήνες μετά τη μεταγραφή του Ντέιβιντ Μπέκαμ στη Ρεάλ Μαδρίτης, η ομάδα πούλησε περισσότερες από ένα εκατομμύριο φανέλες που έφεραν το όνομα του. Έχει επίσης αναπτυχθεί η αγορά φανέλων που φορούσαν διάφοροι ποδοσφαιριστές κατά τη διάρκεια σημαντικών αγώνων, οι οποίες πωλούνται ως συλλεκτικά αντικείμενα. Η φανέλα που φορούσε ο Πελέ στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου του 1970 πωλήθηκε σε δημοπρασία για πάνω από 150.000 λίρες το 2002.Πολλές εξελίξεις έχουν λάβει χώρα από το 2000 σχετικά με το σχεδιασμό της ποδοσφαιρικής στολής, με διάφορους βαθμούς επιτυχίας. Το 2002, η Εθνική Καμερούν αγωνίστηκε στο Κύπελλο Εθνών Αφρικής στο Μάλι φορώντας φανέλες χωρίς μανίκια, αλλά αργότερα η ΦΙΦΑ έκρινε ότι τα ενδύματα αυτά δεν μπορούσαν να θεωρηθούν φανέλες και ως εκ τούτου δεν επιτρέπονται σύμφωνα με τους Κανόνες του Παιχνιδιού. Η Puma αρχικά πρόσθεσε «αόρατα» μαύρα μανίκια, προκειμένου η στολή να συμμορφωθεί με την απόφαση της ΦΙΦΑ, αλλά αργότερα προμήθευσε την ομάδα με ένα νέο είδος αμάνικων φανελών. Η ΦΙΦΑ διέταξε την ομάδα να μη φορέσει το νέο είδος αλλά δε λήφθηκε υπόψη, με αποτέλεσμα η Εθνική Καμερούν να τιμωρηθεί με αφαίρεση έξι βαθμών στα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2006, Η απόφαση αυτή ανατράπηκε ύστερα από προσφυγή. Πιο πετυχημένες ήταν οι στενές εφαρμοστές φανέλες που σχεδιάστηκαν για την Εθνική Ιταλίας από την εταιρεία Kappa, ένα στυλ που μιμήθηκαν και άλλες εθνικές ομάδες και σύλλογοι.Μια άλλη σύντομη μόδα ήταν τα καλύμματα κεφαλής, των οποίων η χρήση τερματίστηκε όταν το Διεθνές Ποδοσφαιρικό Συμβούλιο τα απαγόρευσε ως δυνητικά επικίνδυνα. Το 2007, το Διεθνές Ποδοσφαιρικό Συμβούλιο απαγόρευσε τη χρήση μαντίλας από γυναίκες ποδοσφαιριστές. Η απαγόρευση αυτή τερματίστηκε το 2012 μετά από πίεση του πρίγκιπα της Ιορδανίας Αλί Μπιν Αλ Χουσεΐν Ωστόσο, η Γαλλική Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου ανακοίνωσε ότι θα διατηρήσει την απαγόρευση, λόγω της γαλλικής άποψης για απαγόρευση της μαντίλας.Η FIFA έχει θεσπίσει κανόνες σχετικά με τη θέση και το μέγεθος των συμβόλων, λογότυπων και σημαιών στις εμφανίσεις των εθνικών ομάδων. Για παράδειγμα, απαγορεύει τη χρήση χορηγών στις φανέλες των εθνικών ομάδων, σε επίσημες και φιλικές αναμετρήσεις. Επίσης, απαγορεύει τη χρήση αναφορών με θρησκευτικό ή πολιτικό περιεχόμενο, στις εμφανίσεις εθνικών ομάδων και συλλόγων. Ball, Phil (2003). Morbo: The Story of Spanish Football (στα Αγγλικά). WSC Books Ltd. σελ. 113. ISBN 0-9540134-6-8. Richard Cox· Dave Russell· Wray Vamplew (2002). Encyclopedia of British Football (στα Αγγλικά). Routledge. σελ. 74-76. ISBN 0-7146-5249-0. Crisfield, Deborah (1999). The complete idiot's guide to soccer. The Complete Idiot's Guide to... (στα Αγγλικά). Alpha Books. σελ. 47. ISBN 0-02-862725-3. Davies, Hunter (2003). «Chapter 3. Equipment: Bring on the Balls». Boots, Balls and Haircuts: An Illustrated History of Football from Then to Now (στα Αγγλικά). Cassell Illustrated. σελ. 158. ISBN 1-84403-261-2. Richard Giulianotti· Norman Bonney· Mike Hepworth (1994). Football, Violence and Social Identity (στα Αγγλικά). Routledge. σελ. 75. ISBN 0-415-09838-6. Thomas Reilly· A.M. Williams (2003). Science and Soccer (στα Αγγλικά). Routledge. σελ. 125. ISBN 0-415-26232-1. Phil Soar· Martin Tyler (1983). «The Game in Scotland». Encyclopedia of British Football (στα Αγγλικά). Willow Books. σελ. 65. ISBN 0-00-218049-9. Κανόνες παιχνιδιού 2012/13 Τελευταίες ποδοσφαιρικές στολές Αρχειοθετήθηκε 2016-04-20 στο Wayback Machine. (Αγγλικά) Η ιστοριά της Αγγλικής και Σκοτσέζικη ποδοσφαιρικής στολής (Αγγλικά) Ιστορία γαντιών τερματοφύλακα - Αρχειοθετημένο εδώ (Αγγλικά) Φωτογραφική ιστορία των φανέλων ποδοσφαίρου από όλο τον κόσμο (Αγγλικά) Κανονισμός 4 - Εξοπλισμός Παικτών Σχολή Ποδοσφαίρου Ολυμπιακού Πειραιώς
Ο Εξοπλισμός ποδοσφαιριστή είναι ο τέταρτος κανόνας από τους Κανόνες του Παιχνιδιού (κανόνες ποδοσφαίρου) και αναφέρεται στον καθιερωμένο εξοπλισμό και την ενδυμασία των παιχτών στο άθλημα του ποδοσφαίρου. Ο κανόνας αυτός καθορίζει τον ελάχιστο εξοπλισμό τον οποίο μπορεί να χρησιμοποιεί ένας ποδοσφαιριστής. Επιπρόσθετα, απαγορεύουν τη χρήση οποιουδήποτε αντικειμένου που είναι επικίνδυνο είτε για τον ποδοσφαιριστή, είτε για κάποιο άλλο συμμετέχοντα. Διάφορες διοργανώσεις έχουν τη δυνατότητα να επιβάλλουν μεμονωμένα περαιτέρω περιορισμούς, όπως η ρύθμιση του μεγέθους του λογότυπου που εμφανίζεται στις φανέλες των ποδοσφαιριστών ή σε περίπτωση που αγωνίζονται δύο ομάδες με τα ίδια ή παρόμοια χρώματα, η φιλοξενούμενη ομάδα οφείλει να χρησιμοποιήσει ενδυμασία διαφορετικού χρώματος. Γενικά, οι ποδοσφαιριστές αναγνωρίζονται από τον αριθμό που φέρουν στη στολή τους (πλάτη). Αρχικά, οι ποδοσφαιριστές μιας ομάδας φορούσαν αριθμούς από το 1 έως το 11 που αντιστοιχούσαν στις ποδοσφαιρικές τους θέσεις. Ωστόσο, στο επαγγελματικό επίπεδο η αρίθμηση αυτή δεν υφίσταται και κάθε ποδοσφαιριστής κατέχει ένα σταθερό αριθμό στο ρόστερ της ομάδας για όλη τη διάρκεια της ποδοσφαιρικής περιόδου. Επίσης, τα επαγγελματικά σωματεία παρουσιάζουν συνήθως τα επώνυμα ή ψευδώνυμα των ποδοσφαιριστών τους στις φανέλες τους, πάνω (ή σπανιότερα από κάτω) από τον αριθμό κάθε ποδοσφαιριστή. Ο ποδοσφαιρικός εξοπλισμός έχει εξελιχθεί σημαντικά σε σχέση με τα πρώτα στάδια εμφάνισης του παιχνιδιού, όταν οι παίχτες φορούσαν συνήθως παχιές βαμβακερές φανέλες, φουφούλες (παντελόνι που έχει φουσκωτά μπατζάκια) και βαριά και άκαμπτα δερμάτινα παπούτσια. Στον 20ό αιώνα, τα υποδήματα έγιναν πιο ελαφριά και μαλακά και οι ποδοσφαιριστές φορούσαν κοντύτερα παντελονάκια. Επιπρόσθετα, με την αναβάθμιση στην κατασκευή ενδυμάτων και την ελευθερία εκτύπωσης στη στολή οι φανέλες κατασκευάζονταν με ελαφρύτερες, συνθετικές ίνες με όλο και πιο πολύχρωμα και πολύπλοκα σχέδια. Με την άνοδο της διαφήμισης κατά τον ίδιο αιώνα, τα λογότυπα των χορηγών άρχισαν να εμφανίζονται στις φανέλες και πανομοιότυπες, αυθεντικές στολές άρχισαν να παράγονται για πώληση στους φιλάθλους, παρέχοντας υψηλά ποσά εσόδων στις ποδοσφαιρικές ομάδες.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BE%CE%BF%CF%80%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82_%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE
Ελίνι Δημούτσος
Ξεκίνησε την καριέρα του στον Ηλυσιακό προτού παραχωρηθεί δανεικός το 2006 στον Φωστήρα. Το καλοκαίρι του 2007 οι εμφανίσεις του με την εθνική Νέων προκάλεσαν τη μεταγραφή στον Παναθηναϊκό, αν και για την απόκτησή του είχε ενδιαφερθεί νωρίτερα και η ΑΕΚ, όμως μετά από μία περίοδο στο "τριφύλλι" χωρίς πολλές συμμετοχές, παραχωρήθηκε ως δανεικός στον ΟΦΗ για την περίοδο 2008-09. Το καλοκαίρι του 2009 επέστρεψε στον Παναθηναϊκό χωρίς όμως και πάλι να πάρει αρκετό χρόνο συμμετοχής, με αποτέλεσμα τον Ιανουάριο του 2010 να παραχωρηθεί εκ νέου ως δανεικός αρχικά στον Παναιτωλικό για έξι μήνες και στη συνέχεια στην τσέχικη Μλάντα Μπόλεσλαβ.Το καλοκαίρι του 2011 έμεινε ελεύθερος, υπογράφοντας συμβόλαιο με τον Ατρόμητο Αθηνών, με τον οποίο τον Μάιο του 2012 αγωνίστηκε στον τελικό του κυπέλλου Ελλάδας. Έπειτα από τέσσερα χρόνια παρουσίας στην ομάδα των δυτικών προαστίων αποχώρησε το καλοκαίρι του 2015, έχοντας συνολικά 131 συμμετοχές πρωταθλήματος και 4 τέρματα, για να συνεχίσει την καριέρα του στον Αστέρα Τρίπολης, με τον οποίο υπέγραψε τριετές συμβόλαιο συνεργασίας. Στον αρκαδικό σύλλογο παρέμεινε τελικά δύο χρόνια, καθώς τον Αύγουστο του 2017 έλυσε το συμβόλαιό του, υπογράφοντας μερικές ημέρες αργότερα στον Πλατανιά.Το καλοκαίρι του 2018, ο Δημούτσος υπέγραψε συμβόλαιο με τον Π.Α.Σ. Λαμία 1964. Υπήρξε μέλος της εθνικής Νέων που τον Ιούλιο του 2007 κατέκτησε τη δεύτερη θέση στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα Νέων. Με την εθνική Ελπίδων αγωνίστηκε το διάστημα 2008-10, σημειώνοντας 24 συμμετοχές και 3 γκολ. Στις 15 Αυγούστου 2012, έκανε το ντεμπούτο του με την εθνική Ανδρών, στην εκτός έδρας φιλική αναμέτρηση εναντίον της Νορβηγίας. Ο Ελίνι Δημούτσος στο soccerway Προφίλ στο transfermarkt.co.uk Προφίλ στο onsports.gr
Ο Χαράλαμπος - Ελίνι Δημούτσος (Λαμία, 18 Ιουνίου 1988), είναι Έλληνας διεθνής ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνίζεται ως μέσος για την Αναγέννηση Καρδίτσας. Η καταγωγή του είναι από ένα χωριό της Χειμάρρας, μερικά χιλιόμετρα μακριά από εκείνο του Σωτήρη Νίνη, κάτι που αμφότεροι ανακάλυψαν αργότερα.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%AF%CE%BD%CE%B9_%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%8D%CF%84%CF%83%CE%BF%CF%82
Ανθολογία του Πλανούδη
Παρόλο που είναι φανερό ότι η Ανθολογία του Πλανούδη βασίζεται στην Ανθολογία του Κεφαλά, η σύγκριση με την Παλατινή Ανθολογία δείχνει ότι αφενός παραλείφθηκαν αρκετά ποιήματα, αφετέρου σε άλλα έχουν γίνει λάθη και έχουν συμπληρωθεί από τον ίδιο. Συγκεκριμένα, ενώ στην αρχή η μεταγραφή έχει γίνει καλά, από ένα σημείο και πέρα οι παραλείψεις γίνoνται περισσότερες σαν να έχασε το ενδιαφέρον του ο συντάκτης ή σαν να πιεζόταν να τελειώσει. Ως αποτέλεσμα, όταν ανακαλύφθηκε η Παλατινή Ανθολογία, η Ανθολογία του Πλανούδη έχασε το ενδιαφέρον των ερευνητών. Μόνο σημαντικό στοιχείο της από τότε ήταν τα 397 επιγράμματα, τα οποία θεωρείται ότι ήταν μέρος της Ανθολογίας του Κεφαλά, αλλά άγνωστο γιατί δεν είχαν καταγραφεί στην Παλατινή Ανθολογία. Ο Πλανούδης είχε αλλάξει τη σειρά στα επιγράμματα των προηγούμενων ανθολογιών και τα εξέδωσε με εννοιολογική σειρά (Εις αγώνας, εις άμπελον, εις αναθήματα κλπ.). Η Ανθολογία του Πλανούδη αποτελείται από επτά κεφάλαια («βιβλία»): 1 Επιδεικτικά 2 Σκωπτικά 3 Επιτύμβια 4 Επιγράμματα από μνημεία κλπ 5 Χριστοδώρου περιγραφή αγαλμάτων από το γυμνάσιο του Ζεύξιππου και επιγράμματα από τον Ιππόδρομο της Κωνσταντινούπολης 6 Αναθεματικά 7 Ερωτικά Τα χειρόγραφα της Ανθολογίας του Πλανούδη είναι τα εξής (σε παρένθεση αναφέρεται όπου υπάρχουν πληροφορίες ο λόγιος στην κατοχή του οποίου ήταν το χειρόγραφο ή ο οποίος έχει κάνει σχόλια πάνω στο χειρόγραφο, όχι απαραίτητα ο γραφέας)«Παράδοση D του Πλανούδη» Marc. Gr. 481 (1299-1301), αυτόγραφο του Πλανούδη Χειρόγραφο d, Χαμένο χειρόγραφο της σχολής του Πλανούδη (πριν το 1305) Par. gr. 2739 (1464-1468) (Μιχαήλ Αποστόλης)Στην «Παράδοση C» (του Τρικλινίου) ανήκει ένας σημαντικός αριθμός χειρογράφων: BM Add. 16409 (περίπου 1300), χειρόγραφο πριν την τελική έκδοση Par. gr. 2744 (περίπου 1315 -1320), χειρόγραφο της σχολής του Τρικλινίουκαθώς και τα Ambros. A 161 sup (περίπου 1370-1380) - το μόνο βυζαντινό απόγραφο, όλα τα άλλα είναι ιταλικά Vat. gr. 62 (περίπου 1430-1440) Ravennas 210 (1447) (Βασίλειος Βησσαρίων) Matrit. N 24 1464 (Κωνσταντίνος Λάσκαρις) Laur. XXXI 28 (1466) (Δημήτριος Χαλκοκονδύλης) Par. gr. 2740 (περίπου 1460-1472) Μάξιμος ο Αγιορείτης (Μιχαήλ Τριβώλης) Marc. Gr. 521 (1472) (Τριβόλης Trivoles) - Μάξιμος ο Αγιορείτης (Μιχαήλ Τριβώλης) Vat. gr. 1373 (περίπου 1472) (Poliziano) Vat. Urb. gr. 110 (περίπου 1473-1474) (Poliziano;) Vat. Ottob. gr. 388 (1484) (Bartolommeo Comparini) Par. gr. 2864 (περίπου 1480-1490) Το παλαιότερο διαθέσιμο χειρόγραφο βρίσκεται στη Βρετανική Βιβλιοθήκη, με αριθμό 16409 και είναι διαθέσιμο στο διαδίκτυο: Ανθολογία διαφόρων επιγραμμάτων ΒM Add. 16409, περίπου 1300 μ.Χ.Η Ανθολογία του Πλανούδη εκδόθηκε πολλές φορές από το 1494 (πρώτη έκδοση) μέχρι τον 19ο αιώνα. Η πρώτη έντυπη έκδοση της Ανθολογίας του Πλανούδη (editio princeps) έγινε από τον Ιανό Λάσκαρη (Φλωρεντία, 1494) με τον τίτλο «Anthologia Graeca», τυπωμένη με κεφαλαία γράμματα: Anthologia Graeca, Janus Lascaris, Florentia, 11 VIII, 1494Αντίτυπα από αυτή την έκδοση και άλλες μετέπειτα, υπάρχουν σε πολλές βιβλιοθήκες σε όλο τον κόσμο όπως φαίνεται από σχετικό κατάλογο της Βρεταννικής Βιβλιοθήκης. Την Ανθολογία του Πλανούδη εξέδωσαν και οι : Άλδος Μανούτιος (Βενετία 1503, 1521, 1551), Badius Ascensius ή Josse Bade (Παρίσι 1531): Ανθολογία διαφόρων επιγραμμάτων παλαιών, εις επτά βιβλία διηρημένη, Florilegium diversorum epigrammatum in septem libros (a Maximo Planude collectorum) solerti nuper repurgatum cura: nunc exit castigatius quam alias unquam pristinis elustratum erroribus, multisque adauctum adiectis epigrammatibus, Εκδ. Josse Bade (Sub Prelo Ascensiano, mense Maio, 1531) (έκδοση με μικρά γράμματα) και στο σύνδεσμο [3] και [4]Στη συνέχεια την Ανθολογία εκτύπωσαν οι P. και J.-M. Nicolini (Βενετία 1550): Ανθολογία διαφόρων επιγραμμάτων αρχαίοις συντεθειμένων σοφοίς επί διαφόροις υποθέσεσιν, εις επτά τμήματα διηρημένη, Petrus et Joan. Maria Nicolini Sabienses, imp. Melchioris Sessae, 1550ο Ζαν Μπροντό (Jean Brodeau) (Βασιλεία 1549) εξέδωσε το 7ο βιβλίο: Epigrammatum Graecorum libri VII Annotationibus Joannis Brodaei Toronensis illustrati. Quibus additus est in calce operis rerum acuocum explicatarum Index diligentissimi conscriptus, Froben, Basiliae, 1549που επανεκδόθηκε το 1600 [5]. Ο Ερρίκος Στέφανος εκτύπωσε το Epigrammata Graeca, selecta ex Anthologia στο Παρίσι το 1566: Epigrammata Graeca, selecta ex Anthologia, Henri Estienne, 1570, Excudebat Henricus Stephanus (τυπώθηκε από τον Ενρίκο Στέφανο) (και στο σύνδεσμο: [6])Μεταξύ 1795 και 1822 τυπώθηκε η έκδοση του Ιερώνυμου ντε Μπος στην Ουτρέχτη 1795-1822 σε πέντε τόμους με λατινική μετάφραση του Γκρότιους με τίτλο «Anthologia Graeca cum versione Latina Hugonis Grotii». Η έκδοση αυτή, εκτός από τα κείμενα του χειρογράφου του Πλανούδη είχε και άλλα κείμενα μετά το μέσον του τρίτου βιβλίου και σήμερα είναι διαθέσιμη για ανάγνωση στο διαδίκτυο. Anthologia Graeca cum versione Latina Hugonis Grotii, Τόμος 1, Hieronymo de Bosch, Ultrajecti e Τypographia B. Wild & J. Altheer, 1795 Εξώφυλλο του τόμου 1 και αρχή του κειμένου της Πλανούδειας Ανθολογίας, Βιβλία 1-2 Anthologia Graeca cum versione Latina Hugonis Grotii editae Ab Hieronymo de Bosch, Τόμος 2, Jeronimo de Bosch, Hugo Grotius, Ultrajecti e typographia Wild & Altheer, 1797 Εξώφυλλο του τόμου 2 και κείμενο της Πλανούδειας Ανθολογίας - Βιβλία 3-4 Anthologia Graeca cum versione Latina Hugonis Grotii editae Ab Hieronymo de Bosch, Τόμος 3, Ultrajecti e typographia B. Wild & J. Altheer, 1798 (αφιερωμένο στους Cornellio van Lennep και Danieli Hooft) Εξώφυλλο του τόμου 3 και κείμενο της Πλανούδειας Ανθολογίας - Βιβλίο 5-7 και Mantissa Vetus, σελ. 288, Mantissa secunda de Graecis heriobus adjecta ab Henrico Stephano, σελ. 399, μέχρι 4η και μετά κείμενα του Θεοκρίτου (Ειδύλλια) μέχρι τη σελίδα 469. Observationes et notae in Anthologiam Graecam quibus accetum Cl. Salmasii, Notae ineditae, Τόμος 4, Hieronymi de Bosch, David Jacob van Lennep, Claude Saumaise, Ultrajecti e typographia B. Wild & J. Altheer, 1810, Εξώφυλλο τόμου 4 και Περιεχόμενα Hieronymi de Bosch Observationum et Notarum in Anthologiam Graecam volumen alterum quod indices continet, opus Boschii morte interruptum David Jacobus van Lennep aboluit, Ultrajecti e typographia J. Altheer, 1822, Εξώφυλλο τόμου 5 και Κατάλογος ποιητών (σελ. 439) Φωτογραφίες του τυπωμένου βιβλίου της Ανθολογίας του Πλανούδη: Anthologia Graeca Planudea, Janus Lascaris. Florence: Laurentius (Francisci) de Alopa, Venetus, 11 August. 1494. Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου της Γλασκώβης Η ανθολογία του Πλανούδη σε έκδοση του 1494 και το αντίστοιχο pdf Κατάλογος ανθολογιών επιγραμμάτων ελληνικής γραμματείας Η. Καλλέργης, Η Πλανούδεια Ανθολογία, Παρνασσός 34 (1992), 366‐384.
Ανθολογία του Πλανούδη ή Πλανούδεια Ανθολογία, γνωστή στη διεθνή βιβλιογραφία και ως Anthologia Planudea ή σπανιότερα Ανθολογία διαφόρων επιγραμμάτων, τυπωμένη από το 1494 έως το 1822 με την ονομασία Anthologia Graeca, ονομάζεται η ανθολογία ελληνικής ποίησης και επιγραμμάτων που κατέγραψε ο Μάξιμος Πλανούδης το 1299, Βυζαντινός λόγιος μοναχός, συγγραφέας, βασιζόμενος στην Ανθολογία του Κεφαλά. Περιλαμβάνει 2.400 επιγράμματα. Η Ανθολογία του Πλανούδη επιγράφεται: «Ανθολογία διαφόρων επιγραμμάτων, συντεθειμένων σοφοίς, επί διαφόροις υποθέσεσιν, ερμηνείας εχόντων επίδειξιν και πραγμάτων ή γενομένων ή ως γενομένων αφήγησιν» και αποτελείται από επτά βιβλία. Σώζεται σε χειρόγραφο του ίδιου του Πλανούδη στη Μαρκιανή Βιβλιοθήκη (codex Marcianus gr. 481) στη Βενετία (με ημερομηνία 1299) αλλά και σε δυο μεταγενέστερα χειρόγραφα, το ένα σε ημιτελή έκδοση (στο Λονδίνο, BM Add. 16409) και το άλλο στην τελική έκδοση της ανθολογίας (που σώζεται όμως σε αποσπασματική μορφή, στο Παρίσι, Codex Parisinus B.N. gr. 2744), καθώς και σε μετέπειτα τυπωμένες εκδόσεις. Η Ανθολογία του Πλανούδη ήταν η μόνη γνωστή ανθολογία ελληνικών επιγραμμάτων και ποιημάτων μέχρι το 1606 που βρέθηκε το χειρόγραφο της Παλατινής Ανθολογίας και είχε εκτυπωθεί σε αρκετά αντίγραφα και ήταν λοιπόν γνωστή με το όνομα Ελληνική Ανθολογία (Anthologia Graeca ή Anthologia Graeca Planudea) Η Ανθολογία του Πλανούδη αποτελεί μέρος της γνωστής σήμερα ως Ελληνικής ανθολογίας. Τα 397 επιγράμματα που δεν υπάρχουν στην Παλατινή Ανθολογία (αναφέρονται και ως 395 αλλά και συχνά 388), περιλαμβάνονται σε εκδόσεις της Ελληνικής ανθολογίας (όπως Epigrammatum Anthologia Palatina cum Planudeis et appendice nova του Dübner, 1864-1890, The Greek anthology with an English translation του Patton, 1918, Anthologia Graeca του Beckby, 1957 και Anthologie Grecque, R. Aubreton, F. Buffière, Les Belles Lettres, 1980) και χαρακτηρίζονται ως Πλανούδειο Παράρτημα (Appendix Planudea) ή ακόμη και με τον σύντομο τίτλο «Ανθολογία του Πλανούδη».
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%B8%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A0%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%8D%CE%B4%CE%B7
Τσαρλς Γκλόβερ Μπάρκλα
Ο Μπάρκλα γεννήθηκε στην Αγγλία το 1877 και σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Λίβερπουλ. Το 1899 πήγε στο Κολέγιο Τρίνιτι του Κέιμπριτζ για να δουλέψει στο εργαστήριο Κάβεντις υπό την επίβλεψη του φυσικού Τζόζεφ Τόμσον. Αργότερα η αγάπη του για τη μουσική τον οδήγησε στο Κινγκς Κόλετζ, όπου εντάχθηκε στη χορωδία της εκκλησίας. Το 1903 πήρε το πτυχίο του και το 1907 το μεταπτυχιακό. Δεν υπάρχουν πληροφορίες για το πότε και που πήρε το διδακτορικό του αλλά είναι γνωστό ότι ο φυσικός Τζόζεφ Τόμσον και ο Όλιβερ Λοντζ ήταν διδακτορικοί καθηγητές του. Το 1913, αφού είχε δουλέψει στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ, στο Πανεπιστήμιο του Λίβερπουλ και στο Κινγκς Κόλετζ, ο Μπάρκλα διορίστηκε καθηγητής της φυσικής φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου, θέση την οποία κράτησε μέχρι τον θάνατό του. Νυμφεύθηκε τη Μαίρη Έστερ Κάουελ (Mary Esther Cowell) το 1907. Ο Μπάρκλα συνέβαλε σημαντικά στην ανάπτυξη και τελειοποίηση των νόμων των ακτίνων Χ, και της φασματοσκοπίας ακτίνων Χ, καθώς και των αρχών που διέπουν τη διαβίβαση των ακτίνων Χ μέσω της ύλης, και ιδίως των αρχών της διέγερσης της δευτεροβάθμιας ακτινοβολίας Χ. Για την ανακάλυψη των χαρακτηριστικών ακτίνων Χ των στοιχείων, του απονεμήθηκε το Βραβείο Νόμπελ Φυσικής το 1917. Του απονεμήθηκε επίσης το Μετάλλιο Χιουζ της Βρετανικής Βασιλικής Εταιρείας το ίδιο έτος. Ο κρατήρας Μπάρκλα στη Σελήνη πήρε το όνομά του στη μνήμη του Τσαρλς Μπάρκλα. Επίσης μια αναμνηστική πλάκα έχει τοποθετηθεί στην περιοχή Canongate, κοντά στην Παιδαγωγική Σχολή, στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου. Η ομιλία του Μπάρκλα στα Βραβεία Νόμπελ το 1920 (Αγγλικά)
Ο Τσαρλς Γκλόβερ Μπάρκλα (αγγλ. Charles Glover Barkla, 7 Ιουνίου 1877 – 23 Οκτωβρίου 1944) ήταν Βρετανός φυσικός και κάτοχος του Βραβείου Νόμπελ Φυσικής το 1917 για την ανακάλυψη της χαρακτηριστικής ακτινοβολίας Ρέντγκεν των στοιχείων.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%83%CE%B1%CF%81%CE%BB%CF%82_%CE%93%CE%BA%CE%BB%CF%8C%CE%B2%CE%B5%CF%81_%CE%9C%CF%80%CE%AC%CF%81%CE%BA%CE%BB%CE%B1
Λεωνής Καλβοκορέσης
Γιος του Μιλτιάδη, γεννήθηκε στην Καλκούτα. Ο Λεωνής καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια του Βυζαντίου. Διακρίθηκε ως νομικός. Εξελέγη βουλευτής Χίου για πρώτη φορά το 1915 και υπηρέτησε ως το 1920. Εν συνεχεία ανέλαβε δήμαρχος Χίου από το 1929 ως το 1944. Είχε πολιτευτεί με το Κόμμα Φιλελευθέρων. Αναδείχθηκε σε ευεργέτη της Χίου, ενισχύοντας φιλανθρωπικά ιδρύματα.. Απεβίωσε στην Αθήνα στις 5 Σεπτεμβρίου 1962 και κηδεύτηκε την μεθεπομένη στη Χίο. Η σορός του μεταφέρθηκε από την Αθήνα στο νησί και εξετέθη σε λαϊκό προσκύνημα στον Μητροπολιτικό Ναό της Χίου. Η ταφή έγινε στο νεκροταφείο Αγιοδεκτινής του Κάμπου. Καββάδας, Στέφανος, Ο Λεωνής Καλβοκορέσης ένας Χίος ευπατρίδης, Εκδόσεις Ιδιωτική, 1965.
Ο Λεωνής Καλβοκορέσης (1881-1962) ήταν Έλληνας λόγιος, συγγραφέας και πολιτικός από τη Χίο . Υπηρέτησε ως βουλευτής και ως δήμαρχος επί 15 χρόνια και ανέπτυξε φιλανθρωπικό έργο.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B5%CF%89%CE%BD%CE%AE%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%B2%CE%BF%CE%BA%CE%BF%CF%81%CE%AD%CF%83%CE%B7%CF%82
Υδατάνθρακες
Οι υδατάνθρακες βιολογικού ενδιαφέροντος έχουν χωριστεί σε τέσσερις κατηγορίες: Οι μονοσακχαρίτες, όπως η γλυκόζη και η φρουκτόζη, που είναι τα μονομερή για τη σύνθεση πολυπλοκότερων δομών. Οι δισακχαρίτες, οι οποίοι αποτελούνται από δύο μονοσακχαρίτες. Οι ολιγοσακχαρίτες αποτελούνται 2-10 μονοσακχαρίτες, όπως λ.χ. οι ημικυτταρίνες. Τέλος, οι πολυσακχαρίτες, όπως το άμυλο, το γλυκογόνο και η κυτταρίνη, που μπορεί να αποτελούνται ακόμα και από εκατοντάδες χιλιάδες υποομάδες γλυκόζης.Συνεπώς όλοι οι σύνθετοι υδατάνθρακες είναι δημιουργήματα από απλές μονάδες που λέγονται μονοσακχαρίτες οι οποίοι και δεν μπορούν να υδρολυθούν σε απλούστερη δομή. Κυριότεροι υδατάνθρακες είναι: οι μονοσακχαρίτες γλυκόζη, φρουκτόζη, μαννόζη και ξυλόζη, οι δισακχαρίτες λακτόζη, μαλτόζη και σακχαρόζη, οι πολυσακχαρίτες άμυλο, γλυκογόνο και κυτταρίνη, και τέλος οι ανάγοντες μονοσακχαρίτες ριβόζη και δεοξυριβόζη. Οι δισακχαρίτες αποτελούν συνδυασμό δύο μονοσακχαριτών. Η μαλτόζη για παράδειγμα είναι συνδυασμός δύο μορίων γλυκόζης, η λακτόζη διασπάται σε ένα μόριο γλυκόζης και ένα μόριο γαλακτόζης και η σακχαρόζη σε ένα μόριο γλυκόζης και ένα μόριο φρουκτόζης. Οι υδατάνθρακες αποτελούν σημαντικές συνιστώσες στη διατροφή όλων των ζωικών οργανισμών τροφοδοτώντας τους με την απαιτούμενη ενέργεια επιβίωσης. Οι αυτότροφοι οργανισμοί, δημιουργούν μόνοι τους υδατάνθρακες και οξυγόνο με τη βοήθεια του ηλιακού φωτός κατά τη διαδικασία της φωτοσύνθεσης από διοξείδιο του άνθρακα και νερό. Οι ετερότροφοι οργανισμοί δεν μπορούν να φωτοσυνθέτουν, αλλά ούτε και να αποθηκεύουν αποτελεσματικά σε μορφή υδατανθράκων τη λαμβανόμενη ενέργεια. Οι περισσότεροι υδατάνθρακες έλκονται από μόρια νερού, γεγονός που καθιστά την αποθήκευση πολλών υδατανθράκων δύσκολη λόγω του μοριακού βάρους του συμπλέγματος διαλυμένων σε νερό υδατανθράκων. Η υδροφοβική συμπεριφορά των λιπαρών οξέων τα καθιστά πιο αποτελεσματικά για την αποθήκευση ενέργειας, σε αντίθεση με τον υδρόφιλο χαρακτήρα των υδατανθράκων. Για τον λόγο αυτό στους περισσότερους ζωικούς οργανισμούς οι πλεονάζοντες υδατάνθρακες, δηλαδή εκείνοι που δε χρησιμεύουν άμεσα, μετατρέπονται σε σωματικό λίπος. Οι υδατάνθρακες που λαμβάνει ο άνθρωπος μετατρέπονται σε γλυκόζη που σχηματίζει μόρια γλυκογόνου. Ο άνθρωπος, επιπλέον, δεν διαθέτει τα κατάλληλα ένζυμα για να συνθέτει γλυκόζη από το αποθηκευμένο σωματικό λίπος. Η απελευθέρωση της γλυκόζης στο αίμα, επιτρέπει στο γλυκογόνο να λειτουργεί ως προσωρινό αποθεματικό ενέργειας για την κάλυψη άμεσων αναγκών σε γλυκόζη. Ωστόσο, τα αποθέματα ενέργειας σε γλυκογόνο βρίσκονται σε λιγότερο συμπυκνωμένη μορφή από ότι τα αποθέματα ενέργειας σε τριγλυκερίδια. Ο οργανισμός εξισορροπεί την αύξηση των σακχάρων στο αίμα με επακόλουθη έκκριση ινσουλίνης από το πάγκρεας. οι υδατάνθρακες, ως πηγη ενέργειας, αποδιδουν 4 kcal/gr.
Οι υδατάνθρακες αποτελούν μια ομάδα οργανικών ουσιών, που ως προς το χημικό τύπο τους, είναι «ενυδατωμένος άνθρακας», με γενικό τύπο Cn(H2O)ν. Οι βιολογικής σημασίας υδατάνθρακες ονομάζονται και σάκχαρα ή ακόμη και γλυκίδια αρχίζουν από τους μονοσακχαρίτες (π.χ. γλυκόζη, φρουκτόζη), και φθάνουν μέχρι σύνθετα μόρια, που λέγονται πολυσακχαρίτες, όπως το άμυλο και η κυτταρίνη. Έτσι μερικοί είναι σχετικά μικροί, με μοριακά βάρη μικρότερα του 100 g·mol-1, ενώ άλλοι είναι πραγματικά μακρομόρια, με μοριακό βάρος πολλές εκατοντάδες ή χιλιάδες g·mol-1.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A5%CE%B4%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BD%CE%B8%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%B5%CF%82
Ρενιέ Γ΄ του Μονακό
Ο Ρενιέ γεννήθηκε στις 31 Μαΐου 1923 στο Μονακό. Ήταν ο μόνος γιος του Πιέρ ντε Πολινιάκ και της Πριγκίπισσας Καρλότας του Μονακό. Είχε μία αδελφή, την Πριγκίπισσα Αντουανέτα του Μονακό, η οποία ήταν σχετικά μη δημοφιλής εξαιτίας των κακών σχέσεών της με την Πριγκίπισσα Γκρέις και των προσπαθειών που έκανε ανατροπής του Ρενιέ.Ο Ρενιέ αρχικά στάλθηκε για εκπαίδευση στο προκολεγιακό σχολείο Σάμερφιλντς και έπειτα στο Στόου, ένα φημισμένο δημόσιο αγγλικό σχολείο. Από εκεί, πήγε στο Ινστιτούτο Λε Ροσέ της Ελβετίας, πριν συνεχίσει στο Πανεπιστήμιο του Μονπελιέ της Γαλλίας, και τελικώς στο Ινστιτούτο Πολιτικών Επιστημών του Παρισιού.Τον Σεπτέμβριο του 1944 ο Ρενιέ, σε αντίθεση με τη φιλογερμανική στάση του παππού του Πρίγκιπα Λουδοβίκου Β΄, εντάχθηκε στον Ελεύθερο Γαλλικό Στρατό ως αξιωματικός πυροβολικού. Ως ανθυπολοχαγός πολέμησε κατά τη διάρκεια της γερμανικής αντεπίθεσης στην Αλσατία. Για τη συμμετοχή του αυτή έλαβε τον γαλλικό Πολεμικό Σταυρό και του δόθηκε ο τίτλος του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής.Στις 9 Μαΐου 1949, μετά το θάνατο του παππού του Λουδοβίκου, ο Ρενιέ ανέλαβε το θρόνο του πριγκιπάτου, καθώς η μητέρα του είχε παραιτηθεί από το 1944 από τα δικαιώματά της στο θρόνο.Τις δεκαετίες του 1940 και του 1950 ο Πρίγκιπας ζούσε με τη Γαλλίδα ηθοποιό Ζιζέλ Πασκάλ. Το ζευγάρι φαίνεται να χώρισε όταν η αδελφή του διέδωσε φήμες ότι η ηθοποιός δεν μπορούσε να αποκτήσει παιδί, κάτι που διαψεύστηκε αργότερα όταν η Ζιζέλ παντρεύτηκε και απέκτησε ένα παιδί. Μετά την άνοδό του στο θρόνο, ο Ρενιέ, εργάστηκε επιμελώς για την ανάκτηση της λάμψης του Μονακό, η οποία είχε δεχτεί πλήγματα από παραμέληση (κυρίως οικονομική) και από τα σκάνδαλα, όπως η σχέση της μητέρας του με γνωστό κλέφτη κοσμημάτων. Ο Πρίγκιπας είχε να αντιμετωπίσει μετά την άνοδό του με ένα θησαυροφυλάκιο που ήταν πρακτικά άδειο. Ο κάτοχος του 55% των αποθεμάτων της χώρας, η Societé Monégasque de Banques et de Métaux Précieux, είχε πτωχεύσει. Η παραδοσιακή πελατεία τυχερών παιχνιδιών του κράτους, που αποτελούνταν σε μεγάλο βαθμό από Ευρωπαίους αριστοκράτες, είχε πλέον μειωμένους πόρους εξαιτίας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ταυτόχρονα νέοι προορισμοί τυχερών παιχνιδιών ανταγωνίζονταν το Μονακό. Για να αντισταθμιστεί αυτή η απώλεια εισοδήματος, ο Ρενιέ, αποφάσισε να προωθήσει το Μονακό ως φορολογικό παράδεισο, κέντρο εμπορίου, κέντρο ευκαιρίας αγοράς ακινήτων και ως δημοφιλή τουριστικό προορισμό.Το 1953 ο Έλληνας κροίσος της ναυτιλίας Αριστοτέλης Ωνάσης αγοράζει την Εταιρεία Θαλασσίων Λουτρών (Societe des Bains de Mer) με όνειρό του να κάνει το Μονακό ένα ξενοδοχείο πολυτελείας αποκλειστικά για πλουσίους. Ο Ρενιέ, ωστόσο, δεν ασπαζόταν την αριστοκρατική άποψη του Ωνάση και επιθυμούσε το Μονακό να είναι πιο ανοικτό σε ανθρώπους και επιχειρήσεις. Η σύγκρουση του Ωνάση με τον Ρενιέ είχε ως αποτέλεσμα την πώληση του μεριδίου του πρώτου έναντι 9,5 εκατομμυρίων δολαρίων το 1966.Το 1959 ο Ρενιέ έμαθε ότι η αδελφή του Αντουανέτα και ο εραστής της Ζαν Σαρλ Ρε του εργαζόταν παρασκηνιακά για την ανατροπή του. Ως απάντηση ο Πρίγκιπας κήρυξε ουσιαστικά στρατιωτικό νόμο τον Ιανουάριο του 1959 μέσω της έκδοσης διαταγμάτων απαγόρευσης διαδηλώσεων, αναστολής του συντάγματος και διάλυσης του Εθνικού Συμβουλίου, πρόεδρος του οποίου ήταν ο Ζαν Σαρλ Ρε. Το 1962 επανέφερε την ομαλότητα και ενέκρινε ένα νέο σύνταγμα το οποίο ήταν πιο φιλελεύθερο και περιόριζε τις εξουσίες του μονάρχη. Μετά από ένα χρόνο σχέσης με την διάσημη Αμερικανίδα ηθοποιό Γκρέις Κέλι, ο Πρίγκιπας Ρενιέ θα την παντρευτεί τον Απρίλιο του 1956. Οι τελετές διεξήχθησαν στο Μονακό στις 18 Απριλίου 1956 (πολιτική) και στις 19 Απριλίου 1956 (θρησκευτική). Το ζευγάρι απέκτησε τρία παιδιά: την Καρολίνα στις 23 Ιανουαρίου 1957 τον Αλβέρτο στις 14 Μαρτίου 1958 την Στεφανία στις 1 Φεβρουαρίου 1965Η σύζυγός του Ρενιέ, Γκρέις, πέθανε το 1982 σε αυτοκινητιστικό δυστήχημα. Μετά το θάνατό της εκείνος δεν ξαναπαντρεύτηκε, ενώ λέγεται ότι κάπνιζε 60 τριγάρα τη μέρα. Κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής του, η υγεία του Πρίγκιπα Ρενιέ, σταδιακά επιδεινώθηκε. Το 1999 υποβλήθηκε σε εγχείρηση καρδιάς και το 2000 σε επέμβαση αφαίρεσης τμήματος του πνεύμονά του. Το Νοέμβριο του 2002 εισήχθη στο νοσοκομείο με λοίμωξη του αναπνευστικού. Τον Ιανουάριο του 2004 πέρασε τρεις εβδομάδες στο νοσοκομείο για την αντιμετώπιση κόπωσης. Τον Φεβρουάριο του 2004 θα εισαχθή ξανά στο νοσοκομείο με στεφανιαία βλάβη και ένα κατεστραμμένο αιμοφόρο αγγείο. Τον Οκτώβριο του ίδιου έτους θα παρουσιάσει ξανά λοίμωξη του αναπνευστικού.Στις 7 Μαρτίου 2005 ο Ρενιέ Γ΄ εισήχθη πάλι στο νοσοκομείο με λοίμωξη του αναπνευστικού. Στις 22 Μαρτίου μεταφέρθηκε στη μονάδα εντατικής θεραπείας του νοσοκομείου, ενώ μία ημέρα αργότερα, στις 23 Μαρτίου, ανακοινώθηκε ότι ο Πρίγκιπας υποστηριζόταν με μηχανική υποστήριξη και ότι υπέφερε από νεφρική και καρδιακή ανεπάρκεια. Στις 26 Μαρτίου το παλάτι ανέφερε ότι παρά τις εντατικές συνεχιζόμενες προσπάθειες για τη βελτίωση της υγείας του πρίγκιπα, η κατάσταση συνέχιζε να επιδεινώνεται. Στις 31 Μαρτίου 2005 ανακοινώθηκε ότι ο γιος του Ρενιέ, ο Αλβέρτος, αναλάμβανε τα καθήκοντα του πατέρα του ως αντιβασιλέας, καθώς ο Ρενιέ δεν ήταν πλέον σε θέση να τα ασκήσει.Την 6η Απριλίου 2005 ανακοινώθηκε ότι ο Πρίγκιπας Ρενιέ είχε πεθάνει στις 6.35 πμ, σε ηλικία 81 ετών. Στον θρόνο τον διαδέχθηκε ο γιος του ως Αλβέρτος Β΄. Κηδεύτηκε στις 15 Απριλίου 2005, δίπλα στη σύζυγό του, Γκρέις Κέλι, στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Νικολάου. Πρίγκιπα Τζιοβάνι Νατόλι Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Rainier III, Prince of Monaco στο Wikimedia Commons
Ο Πρίγκιπας Ρενιέ Γ΄ (πλήρες όνομα: Ρενιέ Λουδοβίκος Ερρίκος Μαξέντιος Βερτράνδος Γκριμάλντι, Rainier Louis Henri Maxence Bertrand Grimaldi, 31 Μαΐου 1923 - 6 Απριλίου 2005) ήταν ο μονάρχης του Πριγκιπάτου του Μονακό για σχεδόν 56 χρόνια. Αποτέλεσε έναν από τους μακροβιότερους μονάρχες του 20ου αιώνα.Αν και ήταν περισσότερο γνωστός εκτός της Ευρώπης για τον γάμο του με την Αμερικανίδα ηθοποιό Γκρέις Κέλι, ήταν επίσης υπεύθυνος για μεταρρυθμίσεις στο Σύνταγμα του Μονακό και για την επέκταση της οικονομίας του πριγκιπάτου πέρα από την παραδοσιακή του βάση των τυχερών παιχνιδιών. Τα τυχερά παιχνίδια σήμερα αντιπροσωπεύουν το 3% περίπου των ετήσιων εσόδων του κράτους, ενώ όταν ο Ρενιέ ανέβηκε στο θρόνο το 1949, αντιπροσώπευαν περισσότερο από το 95%.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CE%AD_%CE%93%CE%84_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CE%BA%CF%8C
Ιλίς
Συνήθη ονόματα είναι τα ιλίς, ελίς, ψάρι πάλα, χίλσα, κλπ. (Βεγγαλικά: ইলিশ‎: ilish, γκουτζαρατικά: મોદાર/પાલ્વા, Modar ή Palva, Όντια: ଇଲିଶି ilishi, Σίντι: پلو مڇي, palo machhi, πουλάσα στα Τελούγκου). Το όνομα ιλίς επίσης χρησιμοποιείται στην ινδική κοινότητα των Ασσαμέζων, των Μπενγκάλι και Όντια. Στο Ιράκ ονομάζεται σμπουρ (صبور). Στη Μαλαισία και τη Ινδονησία, είναι κοινώς γνωστό ως τερουμπούκ. Επειδή το κρέας του είναι λιπαρό και τρυφερό κάποιοι Μαλαισιανοί το ονομάζουν "τερουμπούκ ουμνό'. Το Ιλίς είναι είδος ρέγγας (της οικογένειας Clupeidae). Τα ψάρια ζει στη θάλασσα και σε περιοχές με γλυκό ή υφάλμυρο νερό. Ζει σε τροπικές περιοχές σε βάθους μέχρι 200 μέτρα. Το μήκος του μπορεί να φτάσει τα 60 εκ. και το βάρος του τα 3 κιλά. Ζεί σε ποτάμια και εκβολές ποταμών στο Μπαγκλαντές, την Ινδία, το Πακιστάν, τη Μιανμάρ και του Περσικού Κόλπου όπου μπορεί να βρεθεί στον Τίγρη και Ευφράτη μέσα και γύρω από το Ιράν και το νότιο Ιράκ. Δεν έχει αγκάθια αλλά 18 – 21 ραχιαίες μαλακές ακτίνες. Ζει σε παράκτια ύδατα και ανεβαίνει τα ποτάμια (ανάδρομα) για περίπου 50 – 100 χιλιόμετρα να αναπαράγεται κατά τη διάρκεια του νοτιοδυτικού μουσώνα (Ιούνιος-Σεπτέμβριος) και επίσης τον Ιανουάριο έως τον Απρίλιο. Ο Απρίλιος είναι ο πιο εύφορος μήνας για την αναπαραγωγή των ιλίς. Τα νεαρά ψάρια που επιστρέφουν στη θάλασσα είναι γνωστά στο Μπαγκλαντές ως τζάτκα, όνομα το οποίο περιλαμβάνει κάθε ψάρι ιλίς που έχει μήκος έως 9 ίντσες (περίπου 23 εκατοστά). Τα ψάρια είναι δημοφιλές φαγητό μεταξύ στη Νότια Ασία και τη Μέση Ανατολή, κυρίως στους Μπενγκάλι και Όντια. Το βεγγαλικό ψάρι με κάρυ είναι δημοφιλές πιάτο, μαζί με λάδι ή σπόρο μουστάρδας. Οι Μπενγκάλι γενικά το ονομάζουν σόρσε ιλίς. Είναι επίσης δημοφιλές στην Ινδία, ιδιαίτερα στη Δυτική Βεγγάλη, την Οντίσα, τη Τρίπουρα, το Ασσάμ, το Νότιο Γκουτζαράτ, τη Μιζόραμ και το Άντρα Πραντές. Επίσης εξάγεται σε παγκόσμιο επίπεδο. Στη Βόρεια Αμερική (όπου το ιλίς δεν είναι πάντα άμεσα διαθέσιμο) άλλα ψάρια σαντ μερικές φορές χρησιμοποιείται ως υποκατάστατο του ιλίς, ειδικά στη βεγγαλική κουζίνα. Αυτό συμβαίνει συνήθως κοντά στην Ανατολική ακτή της Βόρειας Αμερικής, όπου μπορούν να βρεθούν φρέσκα σαντ με παρόμοια γεύση. Στο Μπαγκλαντές, τα ψάρια πιάνονται στο δέλτα Πάντμα-Μέγκνα-Τζαμούνα, το οποίο εκβάλλει στον Κόλπο της Βεγγάλης και τους ποταμούς Μέγκνα (κάτω Βραχμαπούτρας), και Τζαμούνα. Στην Ινδία, το ψάρεμα είναι δημοφιλές στους ποταμούς Ρουπναραγιάν (ο οποίος έχει ττο κολαγκάτερ ιλίς), Γάγγη, Μαχανάντι, στη λίμνη Τσίλκα, στους ποταμούς Ναρμάντα και Γκονταβάρι. Στο Πακιστάν, τα ψάρια είναι αλιεύονται στον Ινδό Ποταμό. Επίσης αλιεύεται στη θάλασσα, αλλά ορισμένοι θεωρούν ότι η θαλάσσια φάση των ψαριών δεν είναι τόσο νόστιμη. Το ψάρι έχει πολύ μυτερά και σκληρά οστά, καθιστώντας την κατανάλωση προβληματική για κάποια άτομα. Το ιλίς είναι ένα λιπαρό ψάρι πλούσιο σε ωμέγα-3 λιπαρά οξέα. Πρόσφατα πειράματα έχουν δείξει τις ευεργετικές συνέπειες στη μείωση των επιπέδων χοληστερόλης σε αρουραίους και του επιπέδου της ινσουλίνης.Στη Βεγγάλη και την Οντίσα, το ιλίς μπορεί να είναι καπνιστό, τηγανητό ή ψητό, σε μικρά φύλλα μπανάνας Αντιλλών. Παρασκευάζεται με προσθήκη σπόρων μουστάρδας, πηγμένου γάλατος για τυρί, μελιτζάνας, διάφορων καρυκευμάτων, όπως το τζίρα (κύμινο), και ούτω καθεξής. Λέγεται ότι οι άνθρωποι μπορούν να μαγειρέψουν το ιλίς σε περισσότερους από 50 τρόπους. Το ιλίς ροέ είναι επίσης δημοφιλής ως ένα δευτερεύον πιάτο. Το Ιλίς μπορεί να μαγειρευτεί με πολύ λίγο λάδι καθώς είναι πολύ λιπαρό. Στο Άντρα Πραντές, υπάρχει και η παροιμία "Πουστέλου άμμι αγίνα πουλάσα τινότσχου", με την έννοια ότι αξίζει η κατανάλωση πουλάσα/ιλίς στο γάμο. Στο Μπαγκλαντές, το ιλίς θεωρείται εθνικό ψάρι. Πολλές βεγγαλικές ινδουιστικές οικογένειες αγοράζουν ένα ζευγάρι ψαριών ιλίς (Βεγγαλικά: τζόντα ιλίς) για τις ευοίωνες ημέρες, για παράδειγμα για τις ειδικές προσευχές ή τις ημέρες πούτζα για την ινδουιστική θεά της μουσικής, της τέχνης και της γνώσης Σαρασουάτι Πούτζα, η οποία λαμβάνει χώρα στην αρχή της Άνοιξης ή κατά την ημέρα της Λάξμι Πούτζα (Η Θεά του Πλούτου και της Ευημερίας), η οποία λαμβάνει χώρα το φθινόπωρο. Μερικοί άνθρωποι προσφέρουν τα ψάρια στη θεά Λάξμι, χωρίς τα οποία πιστεύεται ότι μερικές φορές η Πούτζα ότι είναι ελλιπής. Στη Βεγγάλη τα Ιλίς χρησιμοποιούνται επίσης κατά τη διάρκεια του γάμου, ως δώρο τάτουα. Κατά τη διάρκεια του Γκάγιε Χολούντ Τάτουα η οικογένεια του γαμπρού παρουσιάζει ένα ζευγάρι ιλίς στην οικογένεια της νύφης. Ωστόσο, λόγω της σπανιότητας του ιλίς, σήμερα στη Δυτική Βεγγάλη συχνά αντικαθίσταται από ρόχου, ενώ η παράδοση συνεχίζεται στο Μπαγκλαντές. Στη Δυτική Βεγγάλη, ένα διάσημο πιάτο που έχει ωραία γεύση με το τηγανητό ψάρι ιλίς είναι το "χιτσούντι" (ειδικός τρόπος μαγειρέματος φακών και ρυζιού μαζί με τη προσθήκη βοτάνων). Είναι δημοφιλές μεταξύ όλων των Μπενγκάλι κατά τη διάρκεια των μουσώνων, που είναι γνωστή ως μήνας ιλίς. Στη Δυτική Βεγγάλη και το Μπαγκλαντές, το ιλίς αποκαλείται συχνά ως η "βασίλισσα" των ψαριών. Στην επαρχία Γκονταβάρι του Άντρα Πραντές στην Ινδία, αυτό το ψάρι ονομάζεται πουλάσα . Το όνομα πουλάσα μένει με τα ψάρια για περιορισμένο χρονικό διάστημα μεταξύ του Ιουλίου-Σεπτεμβρίου του έτους, όταν το νερό των πλημμυρών ρέει στον ποταμό Γκονταβάρι. Αυτό το ψάρι έχει υψηλή ζήτηση, και μερικές φορές κοστίζει περίπου 90 ευρώ το κιλό. Το Πάλο Μάτσχι είναι σημαντικό μέρος της κουζίνας των Σίντι, που παρασκευάζεται με πολλές μεθόδους μαγειρέματος. Μπορεί να τηγανιστεί και να γαρνιριστεί με τοπικά μπαχαρικά, και μπορεί να μαγειρευτεί με κρεμμύδια και πατάτες σε ένα παραδοσιακό γεύμα με ψάρι ή στα κάρβουνα. Τα ψάρια συχνά έχει ρόε, το οποίο ονομάζεται "άανι" στα Σίντι και απολαμβάνεται ως λιχουδιά. Συχνά τηγανίζεται παράλληλα με το πάλλα και σερβίρεται με φιλέτα ψαριού. Σε όλο τον κόσμο υπάρχουν πέντε είδη ιλίς. Η ετήσια σοδειά ιλίς είναι 5.000.000 τόνοι. Ανάμεσά τους, το 50%-60% αλιεύονται στο Μπαγκλαντές και το 15%-20% αλιεύεται στην Ινδία. Το είδος είναι αντικείμενο υπεραλίευσης και αρχίζει να γίνεται δύσκολο το να βρει κανείς δείγματα των 2 ή 3 κιλών. Υπάρχουν επακόλουθες αυξήσεις των τιμών και πληθυσμοί που καταρρέουν. Στο παρελθόν το ιλίς δεν αλιευόταν μεταξύ του Βιτζάγια Ντασάμι και του Σαρασουάτι Πούτζα λόγω κάποιων άτυπων εθίμων στους Όντια και τους Ινδουιστές Μπενγκάλι, όπως είναι ο χρόνος όταν τα νεαρά ψάρια που γεννιούνται και κάνουν το δρόμο τους προς τη θάλασσα. Αλλά, καθώς το διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών αυξήθηκε, οι πλουσιότεροι καταναλωτές εγκατέλειψαν τις παλιές παραδόσεις. Το παράδοξο είναι ότι η αύξηση των τιμών οδήγησε σε ακόμα περισσότερη αλιεία. Η έλευση λεπτότερων διχτυών ψαρέματος και προηγμένη αλιείας με νέες τεχνικές και η περιβαλλοντική υποβάθμιση των ποταμών έχουν επιδεινώσει τη κατάσταση. Οι αλιείς αγνοούν τις εκκλήσεις να αφήνονται τουλάχιστον τα νεαρά "τζάτκα" για να διαιωνίζεται το είδος τους. Η αλιεία των νεαρών τζάτκα είναι παράνομη σε πολλές χώρες. Πιστεύεται ότι περίπου 83.000 εποχικοί αλιείς απασχολούνται στο ψάρεμά τους και οι έμποροι προσφέρουν υπερβολικά υψηλές τιμές. Επιπλέον, οι αλλαγές που επέρχονται λόγω της υπερθέρμανσης του πλανήτη οδήγησαν σε σταδιακή εξάντληση των τόπων αναπαραγωγής του ιλίς, μειώνοντας περαιτέρω τον πληθυσμό. Το ψάρι οδεύει προς εξαφάνιση σε ορισμένες περιοχές. Μπανγκλαντεσιανή κουζίνα Βεγγαλική κουζίνα Κουζίνα των Όντια Υπεραλίευση Περιβαλλοντικές επιπτώσεις της αλιείας Hilsa Research in the Bay of Bengal Ντοκιμαντέρ του Τμήματος Αλιείας του Μπαγκλαντές Tenualosa ilisha.BdFISH «Tenualosa ilisha». ITIS. Ανακτήθηκε στις 6 Ιουνίου 2006. Ilish Hut (ইলিশ হাট) - Online Ilish Fish Selling Website from Bangladesh «High levels of genetic variability and differentiation in hilsa shad, Tenualosa ilisha (Clupeidae, Clupeiformes) populations revealed by PCR-RFLP analysis of the mitochondrial DNA D-loop region». Genet Mol Biol 32 (1): 190–196. January–March 2009. doi:10.1590/S1415-47572009005000023. PMID 21637667. «Reproductive biology of Hilsa shad (Tenualosa ilisha) in coastal Waters of the Northwest of Persian Gulf». Iranian Journal of Fisheries Sciences 13 (1): 201–2015. October 2013. http://www.jifro.ir/files/site1/user_files_eb12be/eng/fallahi-A-10-1272-74-9886856.pdf.
Το Tenualosa ilisha (ιλίς, χίλσα "ইলিশ" στα βεγγαλικά, ή ίλσα σαντ) είναι το εθνικό ψάρι του Μπανγκλαντές και είναι πολύ δημοφιλές και περιζήτητο ψάρι στη Νότια Ασία. Αποτελεί περίπου το 12% της συνολικής αλιευτικής παραγωγής στο Μπαγκλαντές και το 1.15% του ΑΕΠ της χωρας. Στις 6 Αυγούστου 2017, η Διεύθυνση των Διπλωμάτων Ευρεσιτεχνίας, Σχεδιασμού και Εμπορικών Σημάτων που υπάγεται στο Υπουργείο Βιομηχανίας του Μπαγκλαντές έχει δηλώσει την αναγνώριση του ιλίς ως προϊόντος του Μπαγκλαντές. Το 65% του συνολικού παραγόμενου ιλίς στον κόσμο παράγεται στο Μπαγκλαντές που ζήτησε Γεωγραφική Ένδειξη (ΓΕ) το 2004. Περίπου 450.000 άτομα ασχολούνται με το ψάρεμα του ιλίς και αυτό αποτελεί μεγάλο μέρος του εισοδήματός τους, ενώ περίπου τέσσερα έως πέντε εκατομμύρια άνθρωποι ασχολούνται με την εμπορία του.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%BB%CE%AF%CF%82
Γενικές εκλογές των Φιλιππίνων (2019)
Το Σύνταγμα των Φιλιππίνων του 1987 ορίζει ότι, εκτός εάν ορίζεται διαφορετικά από το νόμο, η εκλογή των μελών του Κογκρέσου πραγματοποιείται κάθε δεύτερη Δευτέρα του Μαΐου. Σύμφωνα με τον νόμο αριθ. 7166 της Δημοκρατίας, οι εκλογές για εθνικές, επαρχιακές, αστικές και δημοτικές εκλογές διεξάγονται τη δεύτερη Δευτέρα του Μαΐου, από το 1992 και στη συνέχεια κάθε τρία χρόνια, με τον πρόεδρο και τον αντιπρόεδρο να εκλέγονται σε εξαετή διαστήματα. Έχουν περάσει τρία χρόνια από τις τελευταίες γενικές εκλογές του 2016 και καθώς δεν υπήρχε νομοθεσία που θα ακύρωνε τις εκλογές, αυτό σήμαινε ότι οι εκλογές διεξήχθησαν τη Δευτέρα 13 Μαΐου 2019. Οι Φιλιππίνες υιοθέτησαν ένα αυτοματοποιημένο εκλογικό σύστημα (AES) για τις εκλογές του 2019. Το COMELEC ανακοίνωσε τον Δεκέμβριο του 2018 ότι η Φιλιππινέζικη AES πέρασε την κριτική που διενήργησε η διεθνής εταιρεία δοκιμών συστημάτων και λογισμικού, Pro V&V, στην Αλαμπάμα των ΗΠΑ. Το 18ο Κογκρέσο των Φιλιππίνων συμπεριέλαβε τους νικητές αυτών των εκλογών, μαζί με τους νικητές υποψηφίους στις εκλογές της Γερουσίας του 2016 . Γερουσία Δώδεκα έδρες στη Γερουσία, ή εκείνες που αμφισβητήθηκαν για πρώτη φορά το 1995, και διατηρήθηκαν το 2013, διεκδικήθηκαν στις εκλογές. Βουλή των Αντιπροσώπων Όλες οι έδρες στη Βουλή των Αντιπροσώπων ήταν έτοιμες για εκλογή. | width="50%" align="left" valign="top" |
Οι γενικές εκλογές του 2019 στις Φιλιππίνες διεξήχθησαν στις 13 Μαΐου 2019. Ήταν μεσοπρόθεσμες εκλογές και τα πρόσωπα που εξελέγησαν ανέλαβαν τα καθήκοντά τους στις 30 Ιουνίου 2019, στα μέσα της θητείας του προέδρου Ροντρίγκο Ντουτέρτε . Οι ακόλουθες θέσεις διεκδικήθηκαν: 12 έδρες στη Γερουσία των Φιλιππίνων Όλες οι έδρες στη Βουλή των Αντιπροσώπων των Φιλιππίνων Όλοι οι κυβερνήτες και τα Sangguniang Panlalawigan (επαρχιακά συμβούλια) στις επαρχίες των Φιλιππίνων Όλοι οι δήμαρχοι και τα Sangguniang Panlungsod (Αστικά Συμβούλια) ή τα Sangguniang Bayan (Δημοτικά Συμβούλια) στις πόλεις ή τους δήμους των ΦιλιππίνωνΣύμφωνα με τον Κώδικα Τοπικής Αυτοδιοίκησης και το Σύνταγμα του 1987, όλες οι θητείες ξεκίνησαν στις 30 Ιουνίου 2019 και λήγουν στις 30 Ιουνίου 2022, εκτός από τους εκλεγμένους γερουσιαστές, των οποίων οι θητείες λήγουν στις 30 Ιουνίου 2025. Η Επιτροπή Εκλογών επόπτευσε τις εκλογές.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%A6%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CF%80%CF%80%CE%AF%CE%BD%CF%89%CE%BD_(2019)
Μέσα Μουλιανά Λασιθίου
Είναι επίσης μία σπουδαία αρχαιολογική περιοχή με πλήθος ευρημάτων. Στην τοποθεσία "Σελλάδες" το 1903 ο Στέφανος Ξανθουδίδης ανάσκαψε δύο Μινωικούς θολωτούς τάφους της ύστερο-μινωικής εποχής με συνέχεια ταφών και κατά την πρωτογεωμετρική εποχή. Στον πρώτο τάφο παρατηρούνται και τα δυο συστήματα ταφής και της καύσεως και του ενταφιασμού που είναι χαρακτηριστικό της πρωτογεωμετρικής εποχής. Μεταξύ των ευρημάτων ήταν χρυσή προσωπίδα, ψευδόστομοι αμφορείς, πήλινα και χάλκινα αγγεία, ξίφη, χάλκινη πόρπη. Πολύ σημαντικός είναι ο κωδωνόσχημος πρωτογεωμετρικός κρατήρας, στον οποίο από την μία πλευρά εικονίζεται ένας κυνηγός που θηρεύει δύο αγρίμια - προφανώς γίδες άγριες - και στην άλλη η πρώτη γνωστή στην Κρήτη απεικόνιση έφιππου άνδρα. Στην ίδια τοποθεσία έχει εντοπιστεί Μινωικός οικισμός ενώ επίσης μινωικά ευρήματα προέρχονται από τις θέσεις Βουρλιά (θολωτός τάφος), Γούβες και Ελληνικά ή Πύργος. Τοποθεσίες με την ονομασιά Σαρακίνα παραπέμπουν στην κατάκτηση της Κρήτης από τους Σαρακηνούς τον 8ο και 9ο αιώνα μ.Χ. Ακολουθούν τα χρόνια της Ενετοκρατίας με την πιθανή ονομασία του χωριού από τους αδελφούς Mouliani που έδωσαν το όνομα στα Μέσα και στα Έξω Μουλιανά. Μια άλλη εκδοχή που πρότεινε ο Ξανθουδίδης και ακολούθησε ο Μιχαήλ Καταπότης είναι το όνομα Μουλιανά προέρχεται από το ρήμα μύλλω - μουλλώνω, που σημαίνει κύπτω, κλίνω, επειδή ο οικισμός βρίσκεται στην κατωφέρεια του βουνού. Η παλαιότερη μνεία στο χωριό γίνεται σε δικόγραφο του 1370, τμήμα του Δουκικού Αρχείου του Χάνδακα, όπου αναφέρεται ως Muliana. Ο Φραγκίσκος Μπαρόκιος το 1577 τα αναφέρει ως Mesamuliana στην επαρχεία Σητείας. Στην απογραφή του Καστροφύλακα το 1583 (Κ138) αναφέρονται δύο συνοικίες, η Mugliana messa ditto Vardacori με 291 κατοίκους και Mugliana messa με 458 κατοίκους, τις οποίες χωρίζει το ρέμα Κεφαλοβρύσι. Οι δύο συνοικίες μαζί είχαν 749 κατοίκους, γεγονός που καθιστούσε τα Μουλιανά το μεγαλύτερο χωριό της επαρχίας. Ο Φραντσέσκο Μπαζιλικάτα αναφέρει επίσης το χωριό το 1630. Στην τουρκική απογραφή του 1671 αναφέρεται ως Mesa Mulyana με 20 χαράτσια.Στην απογραφή του 1881 τα Μέσα Μουλιανά είχε 472 Χριστιανούς κατοίκους και 14 Τούρκους κατοίκους, και ανήκε στο δήμο Τουρλώτης. Πολύ από τους νεότερους κάτοικους, ακολουθώντας το κύμα της αστικοποίησης, κατέφυγαν στις πόλεις ώστε να έχουν περισσότερες ευκαιρίες για επαγγελματικό προσανατολισμό, έτσι οι κάτοικοι του είναι στην πλειοψηφία ηλικιωμένοι. Παρόλα ταύτα οι Μουλιανίτες που έχουν φύγει δεν ξεχνούν την καταγωγή τους και τον τόπο τους. Έτσι επιστρέφουν συχνά στο χωριό είτε για διακοπές είτε για να καλλιεργήσουν τα αμπέλια και τις ελιές τους. Πορεία πληθυσμού σύμφωνα με τις απογραφές: Στην παλιά εκκλησία της Αγίας Τριάδας στο κεντρικό κλίτος διακρίνονται υπολείμματα τοιχογραφιών. Στο σπήλαιο Κρυφός Σπήλιος υπάρχουν ενδείξεις κατοικήσεως της ύστερο-μινωικής εποχής. Στο κέντρο του χωριού υπάρχει μιά θαυμάσια περίοπτη οθωμανική κρήνη σε πολύ καλή διατήρηση. Επίσης στο κέντρο του χωριού βρίσκεται μία θαυμάσια κρήνη από την περίοδο της Τουρκοκρατίας με την ονομασία "Κυμέρι". Το χωριό αν και μικρό έχει τρία καφενεία, ένα βενζινάδικο, μία ταβέρνα καθώς και ένα μπακάλικο για τα απαραίτητα των κατοίκων του. Αποτελείτε από ένα όμορφου τοπίου ειδικότερα, λόγο κάποιων σημείων του χωριού που το κάνουν να ξεχωρίζει και ένα από αυτά είναι το κεφαλοβρύσι, όπου υπάρχουν τρεχούμενα νερά, εκεί βρίσκεται κ η ταβέρνα. Παίρνοντας κανείς το μονοπάτι που οδηγεί, μέσα από πλούσια χλωρίδα με πανύψηλα δέντρα πολλών χρόνων και τα τρεχούμενα νερά που σχηματίζουν ένα μικρό ποτάμι, ως στο τέρμα του χωριού οπού είναι και τα καφενεία. Οι κύριες ασχολίες των κατοίκων είναι η καλλιέργεια σταφυλιών για την παραγωγή κρασιού και ρακής, και η καλλιέργεια της ελιάς για παραγωγή ελαιόλαδου. Οι ντόπιοι ασχολούνται επίσης με το κυνήγι, την κτηνοτροφία και την καλλιέργεια διαφόρων προϊόντων. Το χωριό είναι γνωστό και από την αρχαιότητα, για το Μουλιανίτικο κρασί που προέρχεται από λιάτικο σταφύλι καλλιεργημένο κυρίως σε αμπελώνες στης περιοχή Αγριλός, μία εξαιρετική τοποθεσία για την καλλιέργεια τους, που βρίσκεται λίγα μέτρα πάνω από το χωριό. Δείτε: Κοινότητα Μέσα Μουλιανών Τα Μέσα Μουλιανά αναφέρονται επίσημα το 1925 στο ΦΕΚ 27Α - 31/01/1925 να προσαρτόνται στην κοινότητα Έξω Μουλιανών και το 1928 στο ΦΕΚ 4Α - 16/01/1928 να ορίζονται έδρα της ομώνυμης νεοϊδρυθείσας κοινότητας. Σύμφωνα με το σχέδιο Καλλικράτης και την τροποποίηση του Κλεισθένης Ι, μαζί με τον οικισμό Καλαβρό αποτελούν την κοινότητα Μέσα Μουλιανών που υπάγεται στη δημοτική ενότητα Σητείας του δήμου Σητείας ενώ σύμφωνα με την απογραφή του 2011 έχουν 208 κατοίκους.
Τα Μέσα Μουλιανά είναι χωριό και έδρα ομώνυμης κοινότητος του Δήμου Σητείας στην Περιφερειακή Ενότητα Λασιθίου της Κρήτης. Απέχει 19 χιλιόμετρα από την Σητεία επί της οδού πρός τον Αγιο Νικόλαο. Είναι κτισμένο σε υψόμετρο 400 μέτρα.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AD%CF%83%CE%B1_%CE%9C%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%AC_%CE%9B%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%B8%CE%AF%CE%BF%CF%85
Ράντιτς Μπόζιτς
Έφυγε από την τουρκοκρατούμενη Σερβία για την Ουγγαρία όπου έλαβε φέουδα τις πόλεις της Σόλυμου και της Λίππα από τον Βλαντισλάβο Β΄ της Ουγγαρίας. Πήρε μέρος στον ουγγροΣερβικό Στρατό που πέρασε στη Σερβία το 1502 και έκαψε τις βάσεις του οθωμανικού στρατού στο Κλάδοβο, Βιντίν και Νικόπολη. Το 1523 μαζί με Παλ Τομόρι νίκησε τον Βόσνιο Πασά Φεράτ στο Σίρμιο. Παρά το γεγονός ότι ήταν άρρωστος, πήρε μέρος στην μάχη του Πετροβαραντίν και νίκησε το 1526, στη συνέχεια, συμμετείχε στην Μάχη του Μοχάκς , καθώς και στην καταστροφή του οθωμανικού στρατού στο Τίτελ. Το 1527 έλαβε τον τίτλο του δεσπότη από τον βασιλιά της Ουγγαρίας. Πέθανε το Σεπτέμβριο του 1528. Stanojević, Pavle, Classification of archive material in the Church of Saints Peter and Paul in Arad a comprehensive list of documents, in Temišvarski zbornik 2006, iss. 4, pp. 143–174, Matica srpska, Novi Sad Aleksa Ivić: Istorija Srba u Vojvodini. Novi Sad 1929. Tekst dr Bogomila Hrabaka akademika ANUK univ. prof, Filozofskog fakulteta u Novom Sadu i Beogradu za Enciklopediju Jugoslavije JLZ, Zagreb 1982. god.
Ο Ράντιτς Μπόζιτς (σερβικά : Радич Божић) (1502 - Σεπτέμβριος 1528) ήταν κατά όνομα, στην εξορία, Δεσπότης της Σερβίας από το 1527 μέχρι το θάνατό του το Σεπτέμβριο του 1528. Ήταν ο βοεβόδας μεγάλου στρατού που πολέμησαν την Οθωμανική Αυτοκρατορία σε πολλές μάχες, και κυρίως η μάχη του Μοχάτς.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%84%CF%82_%CE%9C%CF%80%CF%8C%CE%B6%CE%B9%CF%84%CF%82
Γιάκομπ Μπάκεμα
Γεννήθηκε στο Χρόνινγκεν της Ολλανδίας. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Χρόνινγκεν (1931-36) και στην Ακαδημία αρχιτεκτονικής του Άμστερνταμ (1941), όπου ήταν μαθητής του Μαρτ Σταμ. Εργάστηκε με τον Κορνέλις φαν Έιστερεν στον κλάδο αστικής ανάπτυξης του τμήματος δημοσίων έργων του δήμου του Άμστερνταμ. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου συνεργάστηκε με το αρχιτεκτονικό γραφείο των Van Tijen και Maaskant στο Ρότερνταμ. Μετά τον πόλεμο, εργάστηκε στην υπηρεσία δημόσιας κατοικίας του Ρότερνταμ. Το 1946, ξεκίνησε να συμμετέχει στα Διεθνή Συνέδρια Μοντέρνας Αρχιτεκτονικής, τα λεγόμενα CIAM, ενώ το 1955 έγινε γραμματέας τους και ήταν ο πυρήνας της TeamX, παρακλαδιού της CIAM. Το 1948, ο Bakema συνεργάστηκε με τον Γιοχάνες βαν ντεν Μπροκ στο γραφείο Μπρίνκμαν και Βαν ντεν Μπροκ. Το 1951 μετά το θάνατο του Μπρίνκμαν, το γραφείο ονομάστηκε Βαν ντεν Μπροκ και Μπάκεμα, το οποίο διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στη μεταπολεμική προσπάθεια αναδόμησης της Ολλανδίας και στην επίλυση του προβλήματος έλλειψης κατοικίας. Το γραφείο πέτυχε διεθνή αναγνώριση, με έργα όπως: Το εμπορικό κέντρο Lijnbuan (1949-53) Τα κτίρια για τα καταστήματα Ter Heulen, Wassen και Van Vorst (1948-51)και τα δύο στο Ρότερνταμ. Την ίδια περίοδο, τους ανατέθηκαν οι πρώτες εργασίες για το Πολυτεχνείο του Ντελφτ, συμπεριλαμβάνοντας και το σχεδιασμό της αρχιτεκτονικής σχολής (1959-64) και του αμφιθεάτρου (1959-66). Ανάμεσα στα πιο διακεκριμένα έργα τους, είναι: Το συγκρότημα κατοικιών Χανσαβίρτελ στο Βερολίνο (1957-60) Τα δημαρχεία του Marl (1958-62) και Terneuzen (1963-72) Τα περιφερειακά σχέδια του Kennemerland (1957-59) Το μεγαλειώδης Pampusplan (1965)Ο Μπάκεμα υπήρξε επίσης διοικητικό μέλος της κοινότητας Architectura et Amicitia και εκδότης του περιοδικού Forum. Από το 1959-63, ήταν μέλος της συντακτικής ομάδας του περιοδικού μαζί με τους Άλντο βαν Έικ και Hertzberger, το οποίο χρησιμοποιούσαν ως βάση ιδεών της Team 10. Διατηρώντας τις αρχές του CIAM για την αστυφιλία, το γραφείο έκανε έρευνα σε νέες οικιστικές περιοχές και σε τρόπους με τους οποίους θα δημιουργούσαν μία νέα προσέγγιση στον αστικό σχεδιασμό. Εφάρμοσαν την ιδέα του "wooneenheid", τη συγκρότηση δηλαδή κατοικιών σε οικιστικές ενότητες. Ο Μπάκεμα συμμετείχε στις μελέτες της ομάδας Opbouw για το Pendrecht (1949-51) και το Alexander Polder (1953-56), ενώ αποκορύφωμα του ερευνητικού αυτού έργου, αποτέλεσε το σχέδιο Kennemerland, το οποίο πραγματοποίησε ο Μπάκεμα σε συνεργασία με τον J.M. Stokla και παρουσιάστηκε στο συνέδριο του Otterlo (1959). Παρόλο που ο Μπάκεμα ασχολήθηκε με την έννοια της πολεοδομικής σταθεράς (την αίσθηση τόπου-χώρου), δεν κατάφερε να απελευθερωθεί από τις ντετερμινιστικές του τάσεις (αιτιοκρατία), προτείνοντας μεγακτίρια ως την ψυχολογική σταθερά του μητροπολιτικού τοπίου. Το 1964, ο Μπάκεμα έγινε καθηγητής στο Πολυτεχνείο του Ντελφτ και το 1965, έγινε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Staatliche Hochschule στο Αμβούργο της Γερμανίας. Ο Μπάκεμα μετά το θάνατο του Βαν ντεν Μπροκ, συνέχισε να εργάζεται στο γραφείο. Μετά το θάνατό του, το γραφείο άρχισε να λειτουργεί με την ονομασία "Αρχιτεκτονικό Γραφείο Βαν ντεν Μπροκ και Μπάκεμα". http://www.team10online.org/team10/bakema/index.html Η «ΧΑΡΤΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ» και το ιστορικό της πλαίσιο (Β μέρος)
Ο Γιάκομπ Μπάκεμα (Jacob Berend (Jaap) Bakema) (8 Μαρτίου 1914 - 20 Φεβρουαρίου 1981) ήταν Ολλανδός αρχιτέκτονας της μοντέρνας αρχιτεκτονικής. Ξεχώρισε για το έργο του στη δημόσια κατοίκηση και τη συμμετοχή του στην αναδόμηση του Ρότερνταμ μετά τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CF%80_%CE%9C%CF%80%CE%AC%CE%BA%CE%B5%CE%BC%CE%B1
Λιθόκερος ο πατρούλιος
Τα γιγάντια ζωύφια είναι μεγάλα έντομα, καφέ έως πράσινου χρώματος, που βοηθά τα ζωύφια να καμουφλάρονται καλύτερα στο περιβάλλον τους. Το σχήμα του σώματος είναι ελλειπτικό έως επιμήκη, ραχιαία-κοιλιακά πεπλατυσμένο. Μερικά δείγματα φτάνουν σε μήκος έως και 8 εκατοστά, αν και ορισμένα άλλα είδη αυτού του γένους μπορούν να φτάσουν σε μήκος έως και 12 εκατοστά. Όπως και άλλοι εκπρόσωποι της υποκατηγορίας των νερόμορφων, οι κεραίες είναι κοντές και αόρατες. Το πρώτο ζευγάρι ποδιών είναι προσαρμοσμένο για να πιάνει και να κρατά θηράματα. Οι ημιέλυτρα είναι μεγάλες και καλύπτουν σχεδόν ολόκληρη την κοιλιά του ζώου. Κάτω από το έλυτρο υπάρχει ένα άλλο ζεύγος φτερών, που επιτρέπει σε αυτά τα μεγάλα έντομα να πετάξουν και να μεταναστεύσουν από τη μια επιφάνεια του νερού στην άλλη εάν οι συνθήκες γίνουν μη ικανοποιητικές. Στο τέλος της κοιλιάς υπάρχουν δύο σωληνοειδή σπειροειδή που χρησιμεύουν για την απορρόφηση του οξυγόνου από την επιφάνεια, ενώ το ζώο είναι βυθισμένο με όλο του το σώμα και περιμένει το θήραμα. Όπως όλα τα άλλα υμενόπτερα, ο κύκλος ανάπτυξης του λιθόκερου είναι ατελής, δηλαδή ημιμεταβολικός. Οι νεαρές νύμφες εκκολάπτονται από τα αυγά μορφολογικά παρόμοια με τα ενήλικα και δεν αλλάζουν το σχήμα τους κατά την ανάπτυξη, αναπτύσσοντας μόνο αναλογικά. Τόσο οι προνύμφες όσο και τα ενήλικα είναι υποχρεωτικά αρπακτικά και τρέφονται με άλλα υδρόβια αρθρόποδα, γυρίνους και μικρά ψάρια. Ο λιθόκερος είναι κυνηγός που χρησιμοποιεί τους μίσχους υδρόβιων φυτών για υποστήριξη. Όταν πιάνει θήραμα, εγχέει το σάλιο του πλούσιο σε πεπτικά ένζυμα και στη συνέχεια ρουφάει τον διαλυμένο ιστό στο υγρό με το ρύγχος του. Ο λιθόκερος κατοικεί σε μια μεγάλη περιοχή, από τη νοτιοανατολική Ευρώπη και τα νότια της Βαλκανικής χερσονήσου μέσω της Μικράς Ασίας, του Πακιστάν, της Ινδίας μέχρι τη Μιανμάρ. Λόγω των πρόσφατων κλιματικών αλλαγών, έχει παρατηρηθεί η πρόοδος αυτού του είδους προς την κατεύθυνση του βορρά στο έδαφος της Βαλκανικής Χερσονήσου. Στην Ελλάδα έχει εντοπιστεί στις εξής περιοχές, βάσει έρευνας της Παγκόσμιας Διευκόλυνσης Πληροφοριών για τη Βιοποικιλότητα (GBIF): Αμβρακικός κόλπος Ζάκυνθος Θεσσαλονίκη Λίμνη Κερκίνη Νέα Ηρακλείτσα Σιθωνία Χαλκιδικής Σιδηρόλακκος Χαλκιδικής Σταυρός Χανίων Θάσος Έβρος Λέσβος Τήλος
Ο Λιθόκερος ο πατρούλιος (επιστ. ονομ.: Lethocerus patruelis) είναι υδρόβιο ζωύφιο της οικογένειας των βελοστοματιδών . Είναι γηγενές στη νοτιοανατολική Ευρώπη, μέσω της Νοτιοδυτικής Ασίας, στο Πακιστάν, την Ινδία και τη Βιρμανία . Είναι το μεγαλύτερο ευρωπαϊκό ημίπτερο και υδρόβιο έντομο. Τα ενήλικα θηλυκά έχουν μέγεθος 7 με 8 εκατοστόμετρα, ενώ τα ενήλικα αρσενικά 6 με 7 εκατοστόμετρα .
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B9%CE%B8%CF%8C%CE%BA%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%BF_%CF%80%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%82
Γουάιτχορς
Η πόλη ιδρύθηκε το 1898, την εποχή του Πυρετού του Χρυσού, όταν στο Γιούκον πήγαιναν χιλιάδες χρυσοθήρες για να κάνουν την τύχη τους. Τον καιρό εκείνο, ο μόνος τρόπος να φτάσει κανείς στο Γουάιτχορς από τα νότια, ήταν με μουλάρια και με πλωτά μέσα, που ανέβαιναν τον ποταμό Γιούκον. Για τους χρυσοθήρες, το Γουάιτχορς ήταν σημαντικό κέντρο ανεφοδιασμού. Το 1900, η πόλη συνδέθηκε στο σιδηροδρομικό δίκτυο του δυτικού Καναδά, αλλά η σιδηροδρομική σύνδεση διακόπηκε το 1982. Από το Γουάιτχορς διέρχεται ο Αυτοκινητόδρομος της Αλάσκας (αγγλ., Alaska Highway), που ξεκινάει από το Ντόσον Κρικ (αγγλ., Dawson Creek) της Βρετανικής Κολομβίας και καταλήγει στο Φαίρμπανκς της Αλάσκας. Ο αυτοκινητόδρομος αυτός διανοίχθηκε με έξοδα των Ηνωμένων Πολιτειών στα χρόνια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου για τον φόβο μιας ιαπωνικής επίθεσης στην Αλάσκα. Το 1946, οι Αμερικανοί πούλησαν το καναδικό τμήμα του αυτοκινητόδρομου στην κυβέρνηση του Καναδά. Το Γουάιτχορς έγινε πρωτεύουσα του Γιούκον το 1953. Μέχρι τότε, πρωτεύουσα του Γιούκον ήταν το Ντόσον Σίτι. Από το 1972, το Γουάιτχορς έχει φιλοξενήσει επανειλημμένα αγώνες χειμερινών αθλημάτων. Το 2007, στο Γουάιτχορς έγιναν οι Χειμερινοί Καναδικοί Αγώνες (αγγλ., Canada Winter Games). Το Γουάιτχορς είναι χτισμένο σε υψόμετρο 600 μ. από την επιφάνεια της θάλασσας, στις όχθες του ποταμού Γιούκον, 2000 χλμ. ΒΔ από το Έντμοντον και 600 χλμ. ΝΑ από το Φαίρμπανκς της Αλάσκας. Το κλίμα της περιοχής είναι ξηρό υποαρκτικό. Το καλοκαίρι η μέση θερμοκρασία ξεπερνάει λίγο τους 20 °C, ενώ τον χειμώνα πέφτει πιο χαμηλά από −20 °C. Παρότι βρίσκεται πολύ βόρεια, το Γουάιτχορς είναι η πόλη με το πιο ξηρό κλίμα στον Καναδά, με συνολική ετήσια χιονόπτωση μόνον 145 εκ. και συνολική ετήσια βροχόπτωση 163 χιλ. Το Γουάιτχορς συνδέεται με τον υπόλοιπο Καναδά, το Φαίρμπανκς της Αλάσκας, αλλά και με τη Φραγκφούρτη της Γερμανίας μέσω του Διεθνούς Αεροδρομίου του Γουάιτχορς. Το αεροδρόμιο αυτό χτίστηκε το 1941–42, για στρατιωτικούς σκοπούς, αλλά από τη δεκαετία του 1960 χρησιμοποιείται κυρίως ως πολιτικό αεροδρόμιο. Το Γουάιτχορς συνδέεται επίσης με τον υπόλοιπο Καναδά και την Αλάσκα μέσω του Αυτοκινητόδρομου της Αλάσκας (Αυτοκινητόδρομος 43). Ο ποταμός Γιούκον, παρότι πλωτός, δεν χρησιμοποιείται πλέον για τη μεταφορά ατόμων και εμπορευμάτων. Μέσα στην πόλη του Γουάιτχορς, ο επισκέπτης μπορεί να μετακινηθεί με τα δημοτικά λεωφορεία ή με ταξί. Στο Γουάιτχορς έχει την έδρα του το Κολέγιο του Γιούκον (αγγλ., Yukon College), το οποίο συνδέεται με το Πανεπιστήμιο της Βόρειας Βρετανικής Κολομβίας. Άλλα αξιοθέατα για τον επισκέπτη είναι το φαράγγι Μάιλς (Miles Canyon), το Μουσείο Μάκμπριτζ (MacBride Museum), το Κέντρο Φυσικής Ιστορίας Μπερίνγκια (Beringia Centre), κ.α. City of Whitehorse Αρχειοθετήθηκε 2011-08-08 στο Wayback Machine. — Δήμος του Γουάιτχορς title The Whitehorse Interactive Traveller's Guide — Ταξιδιωτικός οδηγός για το Γουάιτχορς Whithorse Community Profile — Η κοινωνία του Γουάιτχορς
Το Γουάιτχορς (αγγλικά: Whitehorse, «Άσπρο Άλογο») είναι πόλη του Καναδά και πρωτεύουσα του ομοσπονδιακού εδάφους του Γιούκον. Στο Γουάιτχορς, του οποίου ο πληθυσμός ανέρχεται σε 28.201 κατοίκους, σύμφωνα με την απογραφή του 2021 κατοικούν τα δύο τρίτα όλων των κατοίκων του Γιούκον. Η πόλη πήρε το όνομά της από κάποιους κοντινούς καταρράκτες που έμοιαζαν σαν τη χαίτη άσπρου αλόγου. Σήμερα, οι καταρράκτες αυτοί δεν υπάρχουν, γιατί καλύφθηκαν από τα νερά ενός υδροηλεκτρικού φράγματος που χτίστηκε το 1958.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BF%CF%85%CE%AC%CE%B9%CF%84%CF%87%CE%BF%CF%81%CF%82
Ελ Μπαγιάντ
Η κοινότητα του Ελ Μπαγιάντ βρίσκεται στα βόρεια της επαρχίας Ελ Μπαγιάντ. Βρίσκεται νοτιοδυτικά του Τζεμπέλ Αμούρ, στον Άτλαντα της Σαχάρας, σε υψόμετρο 1.200 μέτρων. Η πόλη διαθέτει αεροδρόμιο 10 χλμ. βορειοανατολικά της. Το 1861, κατά τη διάρκεια του εποικισμού, η πόλη ονομάστηκε Ζερυβίλ και ήταν τμήμα του νομού του Οράν. Το 1958, η πόλη έγινε τμήμα του νομού της Σαϊντά. Μετά την ανεξαρτησία, πήρε το όνομα Ελ Μπαγιάντ. .
Το Ελ Μπαγιάντ (αραβικά: البيض‎, πρώην Ζερυβίλ, γαλλικά: Géryville‎ κατά τη διάρκεια του γαλλικού αποικισμού) είναι κοινότητα της ομώνυμης επαρχίας, της οποίας είναι η πρωτεύουσα, στην Αλγερία. Βρίσκεται 370 χλμ. νοτιοανατολικά του Οράν, 520 χλμ. νοτιοδυτικά του Αλγερίου και 500 χλμ. βορειοανατολικά του Μπετσάρ. Σύμφωνα με την απογραφή του 2008, ο πληθυσμός της πόλης ανέρχεται σε 85.577 κατοίκους.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB_%CE%9C%CF%80%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CF%84
Μεταξοτυπία
Η μεταξοτυπία έχει τις ρίζες της στα απλά στένσιλ που χρησιμοποιούνταν στην ιαπωνική τεχνοτροπία του Καταζούμι για την διακόσμηση υφασμάτων. Επίσης μια παραπλήσια τεχνική “πρόγονος” της μεταξοτυπίας χρησιμοποιήθηκε από ιθαγενείς της Ινδονησίας οι οποίοι χρησιμοποιώντας στένσιλ κατασκευασμένα από φύλλα μπανανιάς διακοσμούσαν τα κανό τους. Παρόμοια είναι και οι τεχνική που χρησιμοποιείται από του αρχαίους Έλληνες και Αιγύπτιους από το 2500 π.Χ. Η σύγχρονη μεταξοτυπία χρονολογείται από τις αρχές του 20ού αιώνα βασιζόμενη σε τεχνικές του Άγγλου Σάμιουελ Σάιμον. Αυτές οι τεχνικές υιοθετήθηκαν από τον Τζον Πίλσγουορθ το 1914 στο Σαν Φρανσίσκο της Καλιφόρνιας για την εκτύπωση πολύχρωμων εικόνων. Χρησιμοποιήθηκε και στη βιομηχανική παραγωγή κατά τη διάρκεια του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου για την εκτύπωση σημαιών. Η μεταξοτυπία χρησιμοποιήθηκε εκτενώς και κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου για τη μαζική προπαγάνδα μέσα από αφίσες. Σύντομα, όμως, ανακαλύφθηκε πως τα υλικά μεταξοτυπίας έβρισκαν εφαρμογή σε πλήθος άλλων αντικειμένων, όχι μόνο χάρτινων, και έτσι η μεταξοτυπία άρχισε να χρησιμοποιείται σε στρατιωτικά ρούχα, κιτ πρώτων βοηθειών, ακόμη και χαλκομανίες για αεροσκάφη. Η χρήση πλέγματος με φωτοευαίσθητη επίστρωση εκείνη την περίοδο έκανε την τεχνική της μεταξοτυπίας πιο εύχρηστη και διέδωσε την εφαρμογή της. Ωστόσο, από τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά σταματά η χρήση του μεταξιού για την κατασκευή του πλέγματος αφού το μετάξι χρησιμοποιείται στον πόλεμο για κατασκευή αλεξιπτώτων, με αποτέλεσμα να υπάρχει μεγάλη έλλειψη, οπότε οι τεχνίτες της μεταξοτυπίας αναγκάζονται να στραφούν σε άλλα υλικά. Αρχικά χρησιμοποιούνται πλέγματα με ίνες από νάιλον, λύση που είχε αρκετές τεχνικές δυσκολίες. Αργότερα τα πλέγματα άρχισαν να κατασκευάζονται από πολυεστερικές ίνες, λύση που χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα. Την ίδια περίπου εποχή δόθηκε και το πρώτο διαφημιστικό T-shirt με τη μέθοδο της μεταξοτυπίας, στην πρεμιέρα της ταινίας Ο μάγος του Οζ. Το πρώτο βήμα στη μεταξοτυπία είναι η εμφάνιση της μακέτας (φιλμ) πάνω στο τελάρο.Στη μία πλευρά ενός πλαισίου (τελάρου) κολλάμε και τεντώνουμε καλά ένα πλέγμα από πολυεστερικές ίνες. Στη συνέχεια απλώνουμε πάνω στο πλέγμα μια φωτοευαίσθητη αλοιφή (γνωστή και ως εμουλσιόν) και την αφήνουμε να στεγνώσει με τη βοήθεια ζεστού αέρα. Γι’ αυτή την εργασία υπάρχουν και φούρνοι μεταξοτυπίας για γρήγορο στέγνωμα, ενώ υπάρχουν και σχάρες, για φυσικό στέγνωμα. Δημιουργούμε το θέμα που θέλουμε να εκτυπώσουμε πάνω σε μία διάφανη επιφάνεια (διάφανο πλαστικό, ρυζόχαρτο κ.τ.λ) είτε με το χέρι είτε με χρήση ενός εκτυπωτή. Τοποθετούμε πάνω σε ισχυρό φως (όπως σε ένα φωτομεταφορείο) τη διαφάνεια με το θέμα μας και από πάνω το πλαίσιο. Στα σημεία που υπάρχει το θέμα, το φως δεν φτάνει στη φωτοευαίσθητη πάστα, ενώ στα σημεία που δεν υπάρχει η πάστα σκληραίνει. Πλένουμε το πλαίσιο και η αλοιφή που δεν πολυμερίστηκε και δεν έχει σκληρύνει ξεπλένεται αφήνοντας πάνω στο πλέγμα ένα αντίγραφο του θέματός μας. Στη συνέχεια τοποθετούμε το πλαίσιο πάνω στην επιφάνεια που θέλουμε να εκτυπώσουμε, απλώνουμε χρώμα και με τη βοήθεια μιας σπάτουλας πιέζουμε το χρώμα για να περάσει μέσα από τα τμήματα του πλέγματος που είναι ανοιχτά. Αν θέλουμε πολύχρωμη εκτύπωση για κάθε χρώμα χρησιμοποιούμε και διαφορετικό πλαίσιο ενώ για φωτογραφικές εκτυπώσεις χρησιμοποιούμε την τεχνική της τετραχρωμίας. Πλέον στον εμπόριο κυκλοφορούν και έτοιμα σιλικονούχα φύλλα plastisol για θερμομεταφορά, ώστε να έχουμε έτοιμο ένα σχέδιο και να το τυπώνουμε όποτε χρειάζεται. Η μεταξοτυπία έχει βρει εφαρμογή σε μια σειρά από καλλιτεχνικές και εμπορικές εργασίες. Πολλαπλά αντίγραφα αφισών ή πινάκων ζωγραφικής, εκτύπωση θεμάτων σε ύφασμα (μπλούζες, χαλιά, τέντες κτλ.), εκτύπωση οργάνων ενδείξεων (καντράν) οχημάτων και ρολογιών, αναπτήρων, στιλό, CD, ντοσιέ κ.τ.λ. Κύριο χαρακτηριστικό της μεταξοτυπίας είναι ότι με τη χρήση του κατάλληλου χρώματος μπορεί να εκτυπώσει μια σειρά από υλικά (χαρτί, πλαστικό, μέταλλο, ξύλο, ύφασμα κτλ.) αλλά και μια σειρά από επιφάνειες, λείες ή όχι, αφού για την εκτύπωση δεν απαιτείται πίεση ή κάποιος άλλος περιοριστικός παράγοντας. Σήμερα υπάρχουν μια σειρά αυτόματων αλλά και χειροκίνητων μηχανών που μπορούν να φέρουν εις πέρας μια σειρά εκτυπώσεων με χαμηλό κόστος και υψηλή ταχύτητα. Στην καλλιτεχνική, όμως, μεταξοτυπία χρησιμοποιούνται πιο παραδοσιακές μέθοδοι με μικρότερη συμμετοχή της μηχανής και της τεχνολογίας και μεγαλύτερη συμμετοχή του «χεριού του καλλιτέχνη». Σήμερα, η μεταξοτυπία βρίσκει εφαρμογές και στην τεχνολογία. Ειδικά αγώγιμα μελάνια χρησιμοποιούνται στη δημιουργία μικρομπαταριών και μικροαισθητήρων. Who’s Who in Screenprinting Αρχειοθετήθηκε 2012-11-08 στο Wayback Machine.
Η µεταξοτυπία είναι τεχνική εκτύπωσης για τη δημιουργία μιας εικόνας με τη χρήση ενός πλαισίου με τεντωμένο πάνω σε αυτό ένα πλέγμα. Μεταξοτυπία ονομάζεται, επίσης, και η εικόνα που εκτυπώνεται με αυτή την τεχνική. Ξεκίνησε ως βιομηχανική εφαρμογή και υιοθετήθηκε από Αμερικανούς καλλιτέχνες στις αρχές του 20ού αιώνα. Το κίνημα της ποπ αρττη δεκαετία του ΄60 έκανε ευρύτερα γνωστή την τεχνική. Πολλές απ΄ τις πιο γνωστές δουλειές του Άντι Γουόρχολ δημιουργήθηκαν με τη χρήση αυτής της τεχνικής. Πλέον, είναι μια δημοφιλής τεχνική τόσο στις καλές τέχνες όσο και στη βιομηχανία, στην οποία χρησιμοποιείται κυρίως για εκτύπωση διαφόρων θεμάτων πάνω σε μπλούζες, καπέλα, κεραμικά, γυαλί, πολυουρεθάνη, πολυπροπυλένιο, χαρτί, μέταλλο και ξύλο. Η μεταξοτυπία συχνά προτιμάται έναντι της κλασικής εκτύπωσης λόγω χαμηλότερου κόστους, αλλά και επειδή με αυτή την τεχνική μπορούμε να τυπώσουμε σε μια μεγάλη γκάμα επιφανειών και υλικών.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BE%CE%BF%CF%84%CF%85%CF%80%CE%AF%CE%B1
Index Librorum Prohibitorum
Τζόζεφ Άντισον Φράνσις Μπέικον Ονορέ ντε Μπαλζάκ Τζορτζ Μπέρκλεϋ Τζιορντάνο Μπρούνο Τζιάκομο Καζανόβα Νικόλαος Κοπέρνικος Ντάνιελ Ντεφόε Ρενέ Ντεκάρτ Ντενί Ντιντερό Αλέξανδρος Δουμάς (πατέρας) Αλέξανδρος Δουμάς (υιός) Ντεζιντέριους Έρασμος Γκυστάβ Φλωμπέρ Ανατόλ Φρανς Γαλιλαίος Γαλιλέι Έντουαρντ Γκίμπον Αντρέ Ζιντ Βιντσέντσο Τζιομπέρτι Τόμας Χομπς Βίκτωρ Ουγκό Ντέιβιντ Χιουμ Ιμμάνουελ Καντ Νίκος Καζαντζάκης Hughes Felicité Robert de Lamennais Τζον Λοκ Νικολό Μακιαβέλι Μορίς Μαίτερλινκ Νικολά Μαλμπράνς Καρλ Μαρξ Τζον Μίλτον Μπλεζ Πασκάλ Φρανσουά Ραμπελαί Σάμιουελ Ρίτσαρνσον Ζαν Ζακ Ρουσώ Γεωργία Σάνδη Ζαν-Πωλ Σαρτρ Μπαρούχ Σπινόζα Λώρενς Στερν Εμάνουελ Σβέντενμποργκ Τζόναθαν Σουίφτ Τέοντορ Χέντρικ φαν ντερ Φέλντε Βολταίρος Εμίλ Ζολά Gerard Walschap Σιμόν ντε Μπωβουάρ Απαγορευμένα βιβλία Λογοκρισία Πιστό αντίγραφο της λίστας του 1559 Αρχειοθετήθηκε 2010-02-10 στο Wayback Machine. Πιστό αντίγραφο ενός Ισπανικού index librorum prohibitorum et expurgatorum - πλήρες Η πλήρης λίστα απαγορευμένων βιβλίων το 1948 Αρχειοθετήθηκε 2015-09-01 στο Wayback Machine. Λίστα διάσημων συγγραφέων στο index "Index of Prohibited Books", The Catholic Encyclopedia, 1913: "The first Roman Index of Prohibited Books (Index librorum prohibitorum), published in 1559 under Paul IV, was very severe, and was therefore mitigated under that pontiff by decree of the Holy Office of 14 June of the same year. It was only in 1909 that this Moderatio Indicis librorum prohibitorum (Mitigation of the Index of Prohibited Books) was rediscovered in Codex Vaticanus lat. 3958, fol. 74, and was published for the first time." Η αποτελεσματικότηταμιας τέτοιας άμβλυνσης είναι ανοιχτή προς αμφισβήτηση. Οι δέκα κανόνες "tridentine" στην λογοκρισία βιβλίων (Αγγλικά) Το παπικό διάταγμα Sollicita ac provida που ρυθμίζει το έργο των Συνάξεων του Αγίου Γραφείου και του Index (Λατινικά) Αρχειοθετήθηκε 2020-01-28 στο Wayback Machine. Κείμενο από το Vatican II: The Church is Opening Up to the World - Περιλαμβάνει αποσπάσματα από το Δεύτερο Συμβούλιο του Βατικανού, από άτομα που διαχειρίζονται το Ευρετήριο (Index) Το Βατικανό παρουσιάζει μυστικά του Index of Forbidden Books, 22 Δεκεμβρίου 2005 Μυστικά Πίσω από τα Απαγορευμένα Βιβλία - Περιοδικό America, 7 Φεβρουαρίου 2005
Το Index Librorum Prohibitorum ("Κατάλογος Απαγορευμένων Βιβλίων") είναι κατάλογος εντύπων τα οποία λογοκρίθηκαν από την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία καθώς τα θεωρούσε επικίνδυνα για την ίδια και για την πίστη των μελών της. Στις διάφορες εκδόσεις του περιέχονται οι εκκλησιαστικοί κανόνες σχετικά με την ανάγνωση, την πώληση και τη λογοκρισία των βιβλίων. Ο σκοπός του καταλόγου ήταν η αποτροπή της ανάγνωσης ανήθικων βιβλίων και έργων, τα οποία περιείχαν θεολογικά σφάλματα, και της διαφθοράς των πιστών. Ο κατάλογος δεν συμπληρωνόταν αποκλειστικά ως αντίδραση σε βιβλία που είχαν ήδη κυκλοφορήσει. Οι Καθολικοί συγγραφείς είχαν τη δυνατότητα να υπερασπίσουν τα γραφόμενά τους και μπορούσαν στη συνέχεια να ετοιμάσουν μια νέα έκδοση του έργου τους με τις απαιτούμενες διορθώσεις ή περικοπές έτσι ώστε να αποφύγουν ή έστω να περιορίσουν την απαγόρευσή του. Η λογοκρισία πριν την έκδοση των βιβλίων ενθαρρυνόταν. Ο πρώτος κατάλογος αυτού του είδους δεν δημοσιεύθηκε στην Ρώμη, αλλά στην Ολλανδία το 1529. Η Βενετία και το Παρίσι ακολούθησαν αυτό το παράδειγμα (1543 και 1551). Το πρώτο ρωμαϊκό Index (Κατάλογος) ήταν έργο του Πάπα Παύλου Δ' (1557, 1559). Το έργο της λογοκρισίας θεωρήθηκε πολύ αυστηρό και, μετά από τον επαναπροσδιορισμό της εκκλησιαστικής νομοθεσίας στο ζήτημα της απαγόρευσης των βιβλίων, ο Πάπας Πίος Δ΄ ανακοίνωσε επίσημα το λεγόμενο Tridentine Index (Κατάλογος του Τριδέντου), την βάση όλων των μετέπειτα καταλόγων μέχρι που ο Πάπας Λέων ΙΓ΄, το 1897, δημοσίευσε το Index Leonianus (Λεόντειος Κατάλογος). Οι πολύ πρώιμοι κατάλογοι ήταν έργο της Επιτροπής της Ιερής Υπηρεσίας (Congregation of the Holy Office) της Καθολικής Εκκλησίας (πρόκειται για την Επιτροπή της Ιεράς Εξέτασης [Sacred Congregation of the Inquisition], αργότερα γνωστής ως Επιτροπή για τo Δόγμα της Πίστης [Congregation for the Doctrine of the Faith]).
https://el.wikipedia.org/wiki/Index_Librorum_Prohibitorum
Αρχαϊσμός
Οι αρχαϊσμοί απαντώνται συχνά στην ποίηση, το δίκαιο στην τελετουργική γραφή και λόγο. Συνήθως διαιρούνται σε φιλολογικούς αρχαϊσμούς -που στοχεύουν στη δημιουργία ενός ύφους αρχαίας λαλιάς και γραφής- και τους λεξικολογικούς αρχαϊσμούς, μέσω της χρήσης λέξεων που δε βρίσκονται πλέον σε κοινή χρήση. Σύμφωνα με τον Α.-Φ. Χριστίδη ο αρχαϊσμός είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένος με την 'μαγεία' της γλώσσας, αυτό που αποκαλεί οριακή 'παλινδρόμηση' του μαγικού λόγου. "Η συγκίνηση που βρίσκεται εγκλωβισμένη στα όρια της προτασιακής γλώσσας με τις διακεκριμένες κατηγορίες και σημασίες της διεκδικεί την ελευθερία της. Ο γλωσσικός ήχος -ως ρυθμός, συλλαβή, επιφώνημα, μορφή χωρίς οριοθετημένο λεξικό νόημα- επιχειρεί να 'ξαναγίνει' βιωματικός 'δείκτης'. "Η σήμανση -διάχυτη, εξεγερμένη ενάντια στα δεσμά της αναλυτικής, κατηγοριακής γλώσσας- αγωνιά να προσεγγίσει την αρχέγονη ολικότητα της βιωματικής δείξης. Και η προσέγγιση αυτή -όπως αποκαλύπτεται στην 'πρωτογλώσσα' του μαγικού ιδιώματος- είναι, κατά βάση, μεταφορικά συγκροτημένη: το ακατανόητο ως μεταφορά για το άρρητο, ο (γλωσσικός και πολιτιστικός) αρχαϊσμός, η γλώσσα των θεών και τα 'αληθινά ονόματα' ως μεταφορές για την αρχέγονη, δεικτική σήμανση. Αυτό δεν είναι, βέβαια, ούτε παράξενο ούτε παράδοξο. Η επιστροφή στον χαμένο παράδεισο της αρχέγονης 'πυκνότητας' της προγλωσσικής, βιωματικής σήμανσης της εμπειρίας -στο 'πρωτογενές σύστημα σήμανσης'- δεν μπορεί ποτέ να είναι άμεση και πλήρης, γιατί 'φράζεται' από τον 'τοίχο' του 'δευτερογενούς συστήματος σήμανσης', της αναλυτικής, προτασιακής γλώσσας". Οι αρχαϊσμοί διατηρούνται ζώντες μέσω των λειτουργικών και φιλολογικών χρήσεων και της μελέτης της αρχαίας φιλολογίας. Στις ανθρωπολογικές πολιτισμικές μελέτες, ο αρχαϊσμός υποδηλώνει την απουσία συστήματος γραφής αρχής. Στην ιστορία ο αρχαϊσμός χρησιμοποιείται για να υποδηλώσει μια ανώτερη αν και μυθική "χρυσή εποχή". Στην νομισματική με τον όρο αρχαϊσμός εννοείται η τάση ορισμένων καλλιτεχνών, της κλασικής και της ελληνιστικής περιόδου, να αντιγράφουν σε μερικά νομίσματα το ύφος της αρχαϊκής περιόδου. Χριστίδης, A.-Φ., 1997, "Η μαγική χρήση της γλώσσας", στο Γλώσσα και μαγεία: κείμενα από την αρχαιότητα, (επιμ. Α.-Φ. Χριστίδης & D. Jordan), Αθήνα: Ιστός, 52-64.
Ο όρος αρχαϊσμός υποδηλώνει την εκούσια χρήση μιας αρχαιότερης μορφής έκφρασης γλώσσας, είτε επί του γραμματικού τύπου των λέξεων, είτε επί της γραφής των λέξεων, που δεν χρησιμοποιείται πλέον. Σε ό,τι αφορά τη γραπτή και την προφορική έκφραση ο όρος δηλώνει ενίοτε τη χρησιμοποίηση εκφράσεων που προσομοιάζουν στα γλωσσικά πρότυπα της κλασικής Αρχαιότητας. Το αντίθετο του αρχαϊσμού είναι η λεγόμενη νεολογία. Στις εικαστικές τέχνες ο όρος αποδίδεται με την σημασία του μιμητισμού του ρυθμού και του τρόπου παράστασης των αρχαιότερων καλλιτεχνών.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B1%CF%8A%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82
Αυτοκράτορας Γκο-Τσουτσιμικάντο
Πριν από την άνοδό του στον Θρόνο των Χρυσανθέμων, το προσωπικό του όνομα (imina) ήταν Φουσαχίτo . Ήταν ο μεγαλύτερος γιος του αυτοκράτορα Γκο-Χαναζόνο. Η μητέρα του ήταν η Όινομικάντo (Φουτζιβάρα) Nομπούκo (大炊御門（藤原）信子), κόρη του Φουτζιβάρα Tακανάγκα (藤原高長). Με τις ακόλουθες συζύγους είχε τέκνα: Κυρία των τιμών: Nιβάτα (Mιναμότo) Aσάκo (庭田（源）朝子; 1437–1492) αργότερα Σόγκγιοκου-mονίν (蒼玉門院), κόρη του Nιβάτα Σικεγκάτα Πρώτος γιος: Αυτοκρατορικός Πρίγκιπας Κατσουχίτο (勝仁親王) μετέπειτα Αυτοκράτορας Γκο-Κασιβαμπάρα Δεύτερος γιος: Αυτοκρατορικός Πρίγκιπας Tακαάσα (1472–1504; 尊敦親王) μετέπειτα Αυτοκρατορικός Πρίγκιπας Ιερέας Σόντεν (尊伝入道親王) Υιός: (1475) Κυρία των τιμών: Kατζούτζι (Φουτζιβάρα) Φουσάκo (勧修寺（藤原）房子), κόρη του Kατζούτζι Noριχίντε Πρώτη κόρη: Πριγκίπισσα Νταϊτζικό-ιν (大慈光院宮) Πέμπτη κόρη: Πριγκίπισσα Ρίσου (理秀女王) Τέταρτη κόρη: Πριγκίπισσα Σίεν (智円女王) κόρη: (1485) Σύζυγος: Kασανόιν (Φουτζιβάτα) Tομόκo (花山院（藤原）兼子), κόρη του Kασανόιν Moσιτάντα Τρίτη κόρη: Πριγκίπισσα Γιόζεν (応善女王) Τρίτος γιος: Αυτοκρατορικός Πρίγκιπας Ιερέας Νίνσoν (仁尊法親王) Δεύτερη κόρη: Πριγκίπισσα Σίεν (知円女王) Τέταρτος γιος: Πρίγκιπας Ιμαβάκα (今若宮) άγνωστος Πριγκίπισσα Τζίσο (慈勝女王) 21 Αυγούστου 1464 (Kανσό 5, 7ος μήνας): Κατά το 36ο έτος της βασιλείας του Αυτοκράτορα Γκο-Χαναζόνο (後花園天皇三十六年), ο Αυτοκράτορας παραιτήθηκε, και τη διαδοχή (senso) κατέλαβε ο γιος του. Λίγο αργότερα, ο Αυτοκράτορας Γκο-Τσουτσιμικάντo λέγεται ότι ανέβηκε στον θρόνο (sokui). Λίγο μετά την ενθρόνισή του, έλαβε χώρα ο πόλεμος του Όνιν. Ναοί, ιερά και μέγαρα αυλικών ευγενών, μεταξύ άλλων, κάηκαν ολοσχερώς. Τα οικονομικά της Αυτοκρατορικής Αυλής στέρεψαν και η Αυλή παρήκμασε. Ο Αυτοκράτορας υποστήριξε την πολιτική της οικογένειας Γιοσίντα για την ίδρυση ενός νέου είδους Σιντοϊστικού Κράτους, που θα μπορούσε να δώσει κοινωνική και πολιτική συνοχή στη χώρα, που καταστράφηκε από τον εμφύλιο πόλεμο. Μέχρι να αποβιώσει ο πρώην Αυτοκράτορας Γκο-Κομάτσου το 1433, ο Γκο-Χαναζόνo κατείχε τον τίτλο του επίσημου αρχηγού των Ντάιρι, την πραγματική εξουσία στην Αυλή ασκούσε ο θείος του, ο οποίος συνέχισε μία πρακτική γνωστή ως μοναστηριακή εξουσία. Μετά από αυτό, ο Γκο-Χαναζόνo απόλαυσε 30 χρόνια άμεσης αυτοκρατορικής διακυβέρνησης, μέχρι την παραίτησή του, και στη συνέχεια επαναλήφθηκε το συμβατικό μοτίβο της έμμεσης διακυβέρνησης από μοναστηριακούς Αυτοκράτορες. Η εκτεταμένη διάρκεια της βασιλείας του Γκο-Τσουτσιμικάντo -που διαρκεί τριάντα έξι χρόνια και δύο μήνες- είναι η μεγαλύτερη από οποιονδήποτε άλλον ηγεμόνα στην ιστορική περίοδο πριν από τον Αυτοκράτορα Kόκακου. Μετά το τέλος του Πολέμου, υπήρχε ελάχιστος ενθουσιασμός για την αναβίωση των αρχαίων τελετών της Αυτοκρατορικής Αυλής. Στις 21 Οκτωβρίου 1500 απεβίωσε ο Αυτοκράτορας. Ο διάδοχός του Γκο-Κουσιβαμπάρα δεν είχε τα χρήματα για να πληρώσει την τελετή της κηδείας, και το σώμα του νεκρού Αυτοκράτορα βρισκόταν σε μία αποθήκη του ανακτόρου για περισσότερο από έναν μήνα, πριν γίνει μία δωρεά στην Αυλή και η κηδεία μπορούσε να τελεστεί. Αυτοκράτορας της Ιαπωνίας Κατάλογος Αυτοκρατόρων της Ιαπωνίας Αυτοκρατορική λατρεία Ponsonby-Fane, Richard Arthur Brabazon. (1959). The Imperial House of Japan. Kyoto: Ponsonby Memorial Society. OCLC 194887 Titsingh, Isaac. (1834). Nihon Ōdai Ichiran; ou, Annales des empereurs du Japon. Paris: Royal Asiatic Society, Oriental Translation Fund of Great Britain and Ireland. OCLC 5850691 Πολυμέσα σχετικά με το θέμα στο Wikimedia Commons
Ο Αυτοκράτορς Γκο-Τσουτσιμικάντo (後土御門天皇, Go-tsuchimikado-tennō) (3 Ιουλίου 1442 – 21 Oκτωβρίου 1500) ήταν ο 103ος Αυτοκράτορας της Ιαπωνίας, σύμφωνα με την παραδοσιακή σειρά διαδοχής. H βασιλεία του εκτείνεται από το 1464 ως το έτος 1500.Αυτός ο μονάρχης του 15ου αι. πήρε το όνομά του από τον Αυτοκράτορα Tσουτσιμικάντo του 12ου αι. Το go- (後), μεταφράζεται κυριολεκτικά ως "μετέπειτα", έτσι θα μπορούσε να ονομαστεί ο «Μεταγενέστερος Αυτοκράτορας Tσουτσιμικάντo», ή, σε ορισμένες παλαιότερες πηγές, μπορεί να αναφέρεται ως «Αυτοκράτορας Tσουτσιμικάντo ο δεύτερος» ή ως «Αυτοκράτορας Tσουτσιμικάντο Β΄».
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B1%CF%82_%CE%93%CE%BA%CE%BF-%CE%A4%CF%83%CE%BF%CF%85%CF%84%CF%83%CE%B9%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%BF
Α.Ο. Ελπιδοφόρος Κηφισιάς
Η ποδοσφαιρική ομάδα του Αθλητικού Ομίλου Νέας Κηφισιάς «Ελπιδοφόρου» από το 1971 που ιδρύθηκε, όπου το 1997 μετονομάστηκε σε Αθλητικό Όμιλο Κηφισιάς «Ελπιδοφόρο», ως το 2009 αγωνιζόταν στα πρωταθλήματα της ΕΠΣ Αθήνας. Κατά την πενταετία 2005-2010 παρουσίασε εντυπωσιακή πορεία, αφού κατάφερε μέσα σε τρία χρόνια να βρεθεί από την Γ΄ κατηγορία της ΕΠΣ Αθήνας στη Δ΄ Εθνική. Επιπλέον, το 2010 έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου ΕΠΣΑ και τερμάτισε 2ος στον όμιλό του στη Δ΄ εθνική, χάνοντας πρωτάθλημα και κύπελλο από τον Απόλλωνα Σμύρνης. 2006-07: Γ΄ ΕΠΣ Αθήνας, άνοδος στην Β΄. 2007-08: Β΄ ΕΠΣ Αθήνας, άνοδος στην Α΄. 2008-09: Α΄ ΕΠΣ Αθήνας, άνοδος στη Δ΄ Εθνική επικρατώντας στον αγώνα μπαράζ της Α.Ε. Ηράκλειο. 2009-10: Δ΄ Εθνική (8ος όμιλος): 2η θέση, 70 β. 2010: Φιναλίστ Κυπέλλου ΕΠΣ Αθήνας (ηττήθηκε στον τελικό με 1-2 από τον Απόλλωνα Σμύρνης). 2010-11: Δ΄ Εθνική (8ος όμιλος): 2η θέση, 50β. 2011-12: Δ΄ Εθνική (όμιλος): 2η θέση. ΕΠΣΑ Η μαγική συνταγή. Στη Δ΄ Εθνική ο Ελπιδοφόρος Κηφισιάς.
Ο Αθλητικός Όμιλος Κηφισιάς «Ελπιδοφόρος» ήταν ποδοσφαιρικό σωματείο με έδρα την Κηφισιά της Αττικής. Ιδρύθηκε το 1971 και από το 2009 έως το 2012 αγωνίστηκε στη Δ΄ Εθνική. Είχε χρώματα κόκκινο και μπλε και έμβλημα τον πυρσό. Προπονούνταν σε ιδιόκτητο γήπεδο στη Νέα Κηφισιά και αγωνίζόταν στο «Ζηρίνειο». Το Μάιο του 2012 συγχωνεύτηκε με τον Α.Π.Ο. Κηφισιάς και δημιούργησαν την Α.Ε. Κηφισιάς.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91.%CE%9F._%CE%95%CE%BB%CF%80%CE%B9%CE%B4%CE%BF%CF%86%CF%8C%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%B7%CF%86%CE%B9%CF%83%CE%B9%CE%AC%CF%82
Μοναστήρι του Ικάλτο
Το μοναστήρι του Ικάλτο ιδρύθηκε από τον Άγιο Ζήνων, έναν από τους 13 Ασσύριους Πατέρες, στα τέλη του 6ου αιώνα.Η μοναστηριακή ακαδημία ιδρύθηκε στις αρχές του 12ου αιώνα, τον καιρό της βασιλείας του Δαβίδ Δ' του Κτίστη, από τον Αρσένιο του Ικάλτο. Αποτέλεσε ένα από τα σημαντικότερα πολιτιστικά-εκπαιδευτικά κέντρα της Γεωργίας. Στην Ακαδημία του Ικάλτο οι σπουδαστές διδάσκονταν θεολογία, ρητορική, αστρονομία, φιλοσοφία, γεωγραφία, γεωμετρία και ψαλμωδία, ή και εφαρμοσμένες τέχνες όπως κεραμική, μεταλλουργία, αμπελοκαλλιέργεια, οινοποιεία και φαρμακολογία. Λέγεται ότι ο διάσημος Γεωργιανός ποιητής του 12ου αιώνα Σότα Ρουσταβελί σπούδασε στην Ακαδημία.Το 1616, κατά τη διάρκεια μιας εισβολής, οι Πέρσες με αρχηγό τον Σάχ Αμπάς Α' έβαλαν πυρκαγιά στην Ακαδημία του Ικάλτο και την κατέστρεψαν. Στους επόμενους αιώνες, η μοναστική ζωή του Ικάλτο αποκαταστάθηκε αλλά οι δραστηριότητες της ακαδημίας όχι. Το 1921, μετά την ίδρυση της Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Γεωργίας και την προσάρτηση της Γεωργίας στη Σοβιετική Ρωσία το μοναστήρι έκλεισε. Το 1965 η εκκλησία του Αγίου Πνεύματος λειτούργησε ως μουσείο, αλλά πολλά χειρόγραφα, εικόνες και άλλα σημαντικά αντικείμενα, όπως η καμπάνα, χάθηκαν κατά την κομμουνιστική περίοδο. Το 1991, μετά την ανεξαρτητοποίηση της Γεωργίας το Μοναστήρι του Ικάλτο αποκαταστάθηκε.Τα έτη 2007-2009 ορισμένα από τα κτίρια του συγκροτήματος αποκαταστάθηκαν. Επί του παρόντος, η επιμέλεια της μονής έχει ανατεθεί στον Πατέρα Ζαχαρία υπό την επίβλεψη του επισκόπου Δαβίδ του Αλαβερντί. Στο μοναστηριακό συγκρότημα υπάρχουν 3 εκκλησίες: η Εκκλησία του Αγίου Πνεύματος (Χβταέμπα), η Εκκλησία των Αγίων Πάντων (Κβελατσμίντα) και η Εκκλησία της Αγίας Τριάδας (Σαμέμπα). Η κύρια εκκλησία, η εκκλησία του Αγίου Πνεύματος, χτίστηκε τον 8ο-9ο αιώνα στην θέση μιας παλαιότερης εκκλησίας (στην οποία είχε θαφτεί ο Άγιος Ζήνων). Πρόκειται για μια σταυροειδή εκκλησία με έναν θόλο και καμπαναριό. Έχει υποβληθεί σε εργασίες ανακατασκευής κατά τους 10ο-12ο αιώνες.Η εκκλησία των Αγίων Πάντων είναι μία απλή μη διακοσμημένη βασιλική που χρονολογείται του 7ου αιώνα. Η μικρή εκκλησία της Αγίας Τριάδας είναι η παλαιότερη και χρονολογείται του του 6ου αιώνα. Το κτίριο της μοναστηριακής ακαδημίας ήταν ένα μεγάλο διώροφο πέτρινο κτίριο, διαστάσεων 43 μ. x 35 μ. Τα ερείπια του βρίσκονται πίσω από τις 3 εκκλησίες. Στα κτίρια του συγκροτήματος περιλαμβάνονται κελάρια κρασιών, τραπεζαρία, και άλλες δομές που σχετίζονται με την αμπελοκαλλιέργεια και την οινοποιεία. Η παραγωγή κρασιού γινόταν με την παραδοσιακή Γεωργιανή μέθοδο των κβέβρι (μεγάλοι χειροποίητοι περιέκτες που αντικαθιστούσαν τα βαρέλια και θάβονταν στο έδαφος). Στα κελάρια (μαράνι) και διάσπαρτα ολόγυρα στο χώρο υπάρχουν πολλά κβέβρι.
Το Μοναστήρι του Ικάλτο ( γεωργιανά: იყალთო) είναι ένα μοναστηριακό συγκρότημα στο ομώνυμο χωριό, που βρίσκεται περίπου 10 χλμ. δυτικά της πόλης Τελάβι στο μχάρε Καχέτι στην ανατολική Γεωργία.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B9_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%99%CE%BA%CE%AC%CE%BB%CF%84%CE%BF
Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών
Η Νομική Σχολή Αθηνών (Δικαστική τότε) ιδρύθηκε με βασιλικό διάταγμα τον Απρίλιο του 1837 και ήταν μια από τέσσερις σχολές του Πανεπιστημίου Αθηνών. Οι πρώτοι καθηγητές που διορίστηκαν ήταν ο Γεώργιος Α. Ράλλης, ο οποίος διετέλεσε και πρώτος Κοσμήτορας της Σχολής, ο Χριστόδουλος Κλωνάρης, ο οποίος δεν αποδέχθηκε τον διορισμό του, ο Λέων Μελάς, ο οποίος επίσης δεν αποδέχθηκε τον διορισμό του, ο Περικλής Αργυρόπουλος, ο Γοδεφρείδος Φέδερ, ο Ιωάννης Σούτσος, ο οποίος υπήρξε και ο πρώτος καθηγητής της έδρας της "Πλουτολογίας", δηλαδή των Οικονομικών και ο Γεώργιος Μαυροκορδάτος. Στις 21 Φεβρουαρίου 1973 4.000 φοιτητές κατέλαβαν το κτήριο της Νομικής διαμαρτυρόμενοι για το νομοθετικό διάταγμα 1347 της Χούντας των Συνταγματαρχών, με το οποίο το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας μπορούσε να ανακαλεί τις αναβολές στράτευσης των φοιτητών που απείχαν λόγω μαθημάτων. Η κατάληψη έληξε στο τέλος της επόμενης μέρας ύστερα από διαπραγματεύσεις φοιτητών και αστυνομίας. Στις 20 Μαρτίου πραγματοποιήθηκε δεύτερη απόπειρα κατάληψης χωρίς όμως επιτυχία. Η κατάληψη της Νομικής αποτελεί την πρώτη οργανωμένη φοιτητική αντίδραση κατά του δικτατορικού καθεστώτος. Σήμερα στον προαύλιο χώρο της Νομικής Αθηνών υπάρχει αναμνηστική στήλη. Το κεντρικό κτήριο της Σχολής βρίσκεται στο οικοδομικό τετράγωνο μεταξύ των οδών Σόλωνος, Σίνα, Μασσαλίας και Ακαδημίας, ενώ μαθήματα πραγματοποιούνται σε κτήριο στην Ιπποκράτους 7, στο κτήριο της Γραμματείας της Σχολής (Ακαδημίας 45) και στα γραφεία των καθηγητών (Ιπποκράτους 33). Τα γραφεία των καθηγητών της Σχολής βρίσκονται σε τρία μέρη: στην Ακαδημίας 45, το τμήμα διεθνούς και ποινικού δικαίου, στην Ιπποκράτους 33, στην Σίνα 14 και στην Ασκληπιού 9. Γενικότερα, λόγω της επαγγελματικής αποκατάστασης, της κοινωνικής θέσης του δικηγόρου, της φήμης που έχουν σχολές όπως οι νομικές, και των υψηλών προσόδων, η Νομική Σχολή αποτελεί μια πολύ δημοφιλή σχολή για τους υποψηφίους στις πανελλήνιες εξετάσεις. Η Νομική Σχολή δέχεται 364 φοιτητές τον χρόνο, με σχεδόν όλους να την έχουν σαν πρώτη επιλογή, κάτι σπάνιο, ενώ αποτελεί την πρώτη προτίμηση για πάνω από 1.000 μαθητές τον χρόνο, αν και η ζήτηση έχει πέσει φανερά τα τελευταία χρόνια. Υπάγεται στο 1ο πεδίο. Άλλες δημοφιλείς σχολές του 1ου πεδίου είναι οι υπόλοιπες σχολές νομικής, οι ψυχολογίες και οι ελληνικές φιλολογίες-ιστορίες. Γενικά, η πίεση από τις οικογένειες για την απόκτηση ενός πτυχίου κύρους (π.χ. ιατρική η νομική) οδηγεί πάρα πολλούς μαθητές να επιλέγουν νομικές σχολές, με αποτέλεσμα να το μετανιώνουν αργότερα. Είναι ενδεικτικό ότι πέρα από τους 2.796 ενεργούς φοιτητές που είναι γραμμένοι σε κανονικά εξάμηνα (στοιχεία 2019) υπάρχουν και άλλοι 7.103 γραμμένοι εκτός κανονικών εξαμήνων, κάτι που οφείλεται στα συχνά λανθασμένα κριτήρια επιλογής σχολών από τους νέους. Καρακώστας, Ιωάννης (2000). Νομική Σχολή (1837-1982). Ιστορικό Αρχείο Πανεπιστημίου Αθηνών. Αθήνα: Αντ. Ν. Σάκκουλας. Καρακώστας, Ιωάννης (2004). Ο Βασιλεύς Όθων, το Οθώνειο Πανεπιστήμιο και η Νομική του Σχολή. Αθήνα-Κομοτηνή: Αντ. Ν. Σάκκουλας. ISBN 960-15-1304-3. Τμήμα Νομικής ΕΚΠΑ (2009). Οδηγός Σπουδών Ακαδημαϊκού Έτους 2009-2010 (PDF). Αθήνα-Κομοτηνή: Αντ. Ν. Σάκκουλας. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 15 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 25 Νοεμβρίου 2015. Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο - Τμήμα Νομικής Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο, η ιστορία της νομικής Σαν Σήμερα.gr, η κατάληψη της Νομικής το 1973
Η Νομική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών είναι μια από τις εννέα σχολές του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Κοσμήτορας του τμήματος της Νομικής είναι ο καθηγητής διεθνούς δικαίου και πρώην πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου Λίνος-Αλέξανδρος Σισιλιάνος.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%A3%CF%87%CE%BF%CE%BB%CE%AE_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%AF%CE%BF%CF%85_%CE%91%CE%B8%CE%B7%CE%BD%CF%8E%CE%BD
Η Πορεία της Αυτοκρατορίας
Ο πρώτος πίνακας, Η Άγρια Πολιτεία, δείχνει την κοιλάδα από την ακτή απέναντι από το βράχο, υπό το αμυδρό φως του ξημερώματος μιας θυελλώδους ημέρας. Ένας κυνηγός επενδυμένος σε δέρματα σπεύδει μέσα στην άγρια φύση, καταδιώκοντας ένα ελάφι· πιρόγες κωπηλατούν ανηφορίζοντας το ποτάμι· στη μακρινή ακτή μπορεί να δει κανείς σε ένα ξέφωτο, ένα σύμπλεγμα τριγωνικών σκηνών γύρω από μια φωτιά, ο πυρήνας της πόλης που μέλλεται να συμβεί. Η οπτικές αναφορές είναι εκείνες της ζωής των Αμερικανών Ιθαγενών. Αυτός ο πίνακας συμβολίζει την ιδανική κατάσταση του φυσικού κόσμου. Είναι ένας υγιής κόσμος, αμετάβλητος από την ανθρωπότητα. Στο δεύτερο πίνακα, Η Αρκαδική ή Ποιμαντική Πολιτεία, ο ουρανός έχει καθαρίσει και είμαστε σ' ένα καθαρό πρωινό μιας ημέρας την άνοιξη ή το καλοκαίρι. Η έποψη έχει μετατοπιστεί μακρύτερα, στον ποταμό παρακάτω, καθώς ο απόκρημνος βράχος με τον ογκόλιθο βρίσκεται τώρα στην αριστερή πλευρά του πίνακα· σε απόσταση πέρα από αυτήν, μπορεί να δει κανείς μια διχαλωτή κορυφή. Ένα μεγάλο τμήμα της άγριας φύσης, έχει δώσει τη θέση του σε κατοικημένα εδάφη, με οργωμένους αγρούς και ορατούς χλοοτάπητες. Διάφορες δραστηριότητες συντελούνται στο παρασκήνιο: όργωμα, κατασκευή-σκάφους, εκτροφή προβάτων, χορός· σε πρώτο πλάνο, ένας ηλικιωμένος σκιαγραφεί με το ραβδί του, αυτό που θα μπορούσε να είναι ένα γεωμετρικό πρόβλημα. Σ' ένα κρημνό στην κοντινή πλευρά του ποταμού, ένας μεγαλιθικός ναός έχει χτιστεί, από τον οποίον αναδύεται καπνός (προφανώς από τις θυσίες). Οι εικόνες αντανακλούν μια εξιδανικευμένη, προ-αστική αρχαία Ελλάδα. Αυτό το έργο δείχνει την ανθρωπότητα να είναι σε ειρήνη με τη φύση. Συμβολίζει πως το περιβάλλον έχει μεταβληθεί, αλλά όχι τόσο πολύ ώστε αυτό ή οι κάτοικοί του να διατρέχουν κίνδυνο. Ο τρίτος πίνακας, «Η Ολοκλήρωση της Αυτοκρατορίας» («The Consummation of Empire»), μετατοπίζει την έποψη στην απέναντι όχθη, περίπου στη θέση του ξέφωτου στον πρώτο πίνακα ζωγραφικής. Είναι μεσημβρία, μιας λαμπρής καλοκαιρινής ημέρας. Αμφότερες οι πλευρές της κοιλάδας του ποταμού, καλύπτονται τώρα με κατασκευές σε περιστύλια μαρμάρου, των οποίων τα σκαλοπάτια καταλήγουν στο νερό. Ο μεγαλιθικός ναός φαίνεται πως έχει μεταμορφωθεί σε μια κατασκευή με ένα τεράστιο τρούλο, ο οποίος δεσπόζει στην όχθη. Η εκβολή του ποταμού φυλάσσεται από δύο φάρους και πλοία με τριγωνικά ιστία εξέρχονται στη θάλασσα παραπέρα. Ένα χαρούμενο πλήθος συνωστίζεται στα μπαλκόνια και τις βεράντες, καθώς ένας πορφυρά-ενδεδυμένος βασιλιάς ή νικηφόρος στρατηγός, διασχίζει την γέφυρα, η οποία συνδέει τις δύο πλευρές του ποταμού, σε μια θριαμβευτική πομπή. Σε πρώτο πλάνο, αναβλύζει ένα περίτεχνο σιντριβάνι. Η συνολική εικόνα υπαινίσσεται το ύψος της αρχαίας Ρώμης. Η παρακμή φαίνεται σε κάθε λεπτομέρεια αυτού του αστικού τοπίου, προμηνύοντας την αναπόφευκτη πτώση αυτού του ισχυρού πολιτισμού. Ο τέταρτος πίνακας, «Καταστροφή» («Destruction»), έχει σχεδόν την ίδια προοπτική όπως και ο τρίτος, αν και ο καλλιτέχνης έχει βηματίσει κάπως προς τα οπίσω, ώστε να επιτρέψει μια ευρύτερη σκηνή της δράσης και προχώρησε σχεδόν στο κέντρο του ποταμού. Η δράση αποτελεί τη λεηλασία και την καταστροφή της πόλης, κατά τη διάρκεια μιας καταιγίδας, η οποία φαίνεται σε απόσταση. Φαίνεται ότι ένας στόλος από πολεμιστές του εχθρού, έχει ανατρέψει την άμυνα της πόλης, έπλευσε μέχρι το ποτάμι και είναι πολυάσχολος πυρπολώντας την πόλη, σκοτώνοντας και βιάζοντας τους κατοίκους της. Η γέφυρα πάνω από την οποία διέσχισε η θριαμβευτική πομπή, είναι σπασμένη· μια πρόχειρη διάβαση έχει λυγίσει υπό το βάρος των στρατιωτών και των προσφύγων. Οι κολώνες έχουν σπάσει, ξεσπά πυρκαγιά από τους επάνω ορόφους του παλατιού, στην όχθη του ποταμού. Σε πρώτο πλάνο, το άγαλμα κάποιου σεπτού ήρωα (ο οποίος έχει λάβει τη στάση, όπως ο Μονομάχος του Μποργκέζε) στέκει ακέφαλο, εξακολουθεί να διασκελίζει προς τα εμπρός, εντός του αβέβαιου μέλλοντος. Στο εξασθενισμένο φως, κατά το τέλος του απογεύματος, οι νεκροί κείνται εκεί όπου σωριάστηκαν, σε κρήνες και πάνω στα μνημεία που κτίστηκαν για να εορτάσουν την ευημερία του τώρα πλέον αλωθέντος πολιτισμού. Η σκηνή είναι ίσως υπαινίσσεται τη λεηλασία των Βανδάλων της Ρώμης το 455. Αφ 'ετέρου, μια λεπτομέρεια κάτω δεξιά του πίνακα «Η Ολοκλήρωση της Αυτοκρατορίας» («The Consummation of Empire»), δεικνύει δυο παιδιά τα οποία παλεύουν, το ένα ενδεδυμένο με κόκκινα και το άλλο στα πράσινα, τα χρώματα των λαβάρων των δύο ανταγωνιστικών δυνάμεων στην «Καταστροφή» («Destruction»), τα οποία ως εκ τούτου, θα μπορούσαν να απεικονίσουν έναν προαναγγελθέντα εμφύλιο πόλεμο. Ο πέμπτος πίνακας, «Ερήμωση» («Desolation»), δεικνύει τα αποτελέσματα, μετά την παρέλευση ετών. Βλέπουμε τα απομεινάρια της πόλης, υπό το μολυβένιο φως μιας ετοιμοθάνατης ημέρας. Το τοπίο έχει αρχίσει να επιστρέφει στην έρημο και δεν φαίνονται ανθρώπινα όντα· αλλά τα απομεινάρια της αρχιτεκτονικής τους αναδύονται από κάτω από ένα μανδύα δέντρων, κισσών και άλλων υπέρ-αναπτυσσομένων φυτών. Τα σπασμένα υπολείμματα των κορμών από τους φάρους, διαγράφονται στο παρασκήνιο. Οι αψίδες της γκρεμισμένης γέφυρας και οι κίονες του ναού είναι ακόμα ορατοί· ένας μοναχικός κίων διαγράφεται σε πρώτο πλάνο, τώρα πλέον τόπος ωοτοκίας των πτηνών. Η ανατολή του πρώτου πίνακα ζωγραφικής, εδώ αντικατοπτρίζεται, με την ανατολή της σελήνης, ένα χλωμό φως αντικατοπτρίζεται στον πνιγμένο από τα ερείπια ποταμό, ενώ ο όρθιος πυλώνας, αντανακλά τις τελευταίες ακτίνες της δύσης του ηλίου. Αυτή η δυσοίωνη εικόνα, συμβολίζει ό, τι όλες οι αυτοκρατορίες θα μπορούσαν να είναι, μετά την πτώση τους. Είναι μια σκληρή μελλοντική πιθανότητα, κατά την οποία, η ανθρωπότητα καταστράφηκε από ίδια της τα χέρια. Παραπομπές σημειώσεων (Αγγλικά) Powell, Earl A. (1990). Thomas Cole. New York: Harry N. Abrams. (Αγγλικά) Miller, Angela (1993). The Empire of the Eye: Landscape Representation and American Cultural Politics, 1825–1875. Ithaca, N.Y: Cornell University Press. (Αγγλικά) Noble, Lous Legrand (1853). The Life and Works of Thomas Cole. Black Dome Press. (Αγγλικά) "Property and Progress: Antebellum Landscape Art and Property Law
Η Πορεία της Αυτοκρατορίας (The Course of Empire), είναι μια σειρά πινάκων ζωγραφικής, αποτελούμενη από πέντε-μέρη, οι οποίοι δημιουργήθηκαν από τον Τόμας Κόουλ (Thomas Cole) κατά τα έτη 1833–36. Είναι αξιοσημείωτο εν μέρει, γιατί αντανακλά δημοφιλή Αμερικανικά συναισθήματα των καιρών, όταν πολλοί έβλεπαν τη νομαδική κτηνοτροφία ως την ιδανική φάση του ανθρώπινου πολιτισμού, φοβούμενοι ότι η αυτοκρατορία θα οδηγούσε στη λαιμαργία και την αναπόφευκτη παρακμή. Το θέμα των κύκλων είναι επίσης ένα από τα οποία ο Κόουλ επέστρεφε συχνά, όπως στο έργο του «Το Ταξίδι των σειρών της Ζωής» («The Voyage of Life series»). Η σειρά αποκτήθηκε το 1858, από τη New-York Historical Society ως δώρο της Γκαλερί Καλών Τεχνών της Νέας Υόρκης (New-York Gallery of Fine Art) και περιλαμβάνει τα ακόλουθα έργα: «Η Πορεία της Αυτοκρατορίας – Η Άγρια Πολιτεία» («The Course of Empire – The Savage State»)· «Η Πορεία της Αυτοκρατορίας – Η Αρκαδική ή Ποιμαντική Πολιτεία» («The Course of Empire – The Arcadian or Pastoral State»)· «Η Πορεία της Αυτοκρατορίας – Η Ολοκλήρωση της Αυτοκρατορίας» («The Course of Empire – The Consummation of Empire»)· «Η Πορεία της Αυτοκρατορίας – Καταστροφή» («The Course of Empire – Destruction»)· και «Η Πορεία της Αυτοκρατορίας – Ερήμωση» («The Course of Empire – Desolation»).Η σειρά από τους πίνακες ζωγραφικής, απεικονίζει την ανάπτυξη και την πτώση μιας φανταστικής πόλης, που βρίσκεται στο κάτω άκρο της κοιλάδας του ποταμού, κοντά στην συνάντηση του με έναν κόλπο προς τη θάλασσα. Η κοιλάδα είναι σαφώς αναγνωρίσιμη σε κάθε έναν από τους πίνακες, εν μέρει λόγω ενός ασυνήθιστου διακριτικού σημείου: ενός μεγάλου βράχου, ο οποίος ευρίσκεται επισφαλώς στην κορυφή ενός απόκρημνου βράχου, με θέα στην κοιλάδα. Κάποιοι κριτικοί πιστεύουν ότι αυτό έχει ως στόχο να αντιπαραβάλει την αμεταβλητότητα της γης με την παροδικότητα του ανθρώπου. Μια άμεση πηγή της λογοτεχνικής έμπνευσης για τους πίνακες με την Πορεία της Αυτοκρατορίας, είναι το ποίημα Το προσκύνημα του Τσάιλντ Χάρολντ (1812–18) του Βύρωνα. Ο Κόουλ (Cole) ανέφερε αυτό το εδάφιο, από το Canto IV, στις διαφημίσεις της εφημερίδας του· για τη σειρά: Υπάρχει το ηθικό δίδαγμα από όλες τις ανθρώπινες ιστορίες· Άλλ' είν' η ίδια πρόβα του παρελθόντος. Πρώτα ελευθερία και κατόπιν Δόξα – όταν τούτη αποτυγχάνει Πλούτο, φαυλότητα, διαφθορά – βαρβαρότητα κατά το τέλος. Και η Ιστορία με όλους της τους τόμους αχανής. Έχων, αλλά μια σελίδα...There is the moral of all human tales; 'Tis but the same rehearsal of the past. First freedom and then Glory – when that fails, Wealth, vice, corruption – barbarism at last. And History, with all her volumes vast, Hath but one page...
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97_%CE%A0%CE%BF%CF%81%CE%B5%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%91%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82
Universal Music Group
Τα κεντρικά γραφεία της UMG βρίσκονται στο 2220 Colorado Avenue στη Σάντα Μόνικα. Στο Κένσινγκτον, Λονδίνο. Η Universal Music GmbH είναι η γερμανική θυγατρική της Universal με έδρα στο Βερολίνο. Το 2002 μετακόμισε από το Αμβούργο στην περιοχή Friedrichshain στο ποταμό Spree. Universal Music Latin στο Woodland Hills, Καλιφόρνια. Universal Music Group Νάσβιλ στο Nashville, Tennessee. Universal Music Group στο Παρίσι, Γαλλία.
H Universal Music Group (σύντμηση: UMG) είναι ένας Αμερικανικός όμιλος μουσικών επιχειρήσεων παγκόσμιας εμβέλειας και θυγατρική του γαλλικού ομίλου Μ.Μ.Ε. Vivendi. Η έδρα της εταιρείας βρίσκεται στη Santa Monica Καλιφόρνιας. Πρόκειται για τη μία από τις "Τρεις Μεγάλες" δισκογραφικές εταιρείες, μαζί με την Sony Music και την Warner Music Group.
https://el.wikipedia.org/wiki/Universal_Music_Group
Τιέρ
Η κοινότητα Τιέρ βρίσκεται στο ανατολικό τμήμα του νομού Πουί-ντε-Ντομ, στη διοικητική περιοχή Ωβέρνη-Ρον-Αλπ. Έως το 2015 αποτελούσε τμήμα της πρώην διοικητικής περιοχής της Ωβέρνης. Είναι μία από τις τρεις υπονομαρχίες του νομού, οι άλλες είναι οι Ισουάρ, Αμπέρ και Ριόν. Έχει πληθυσμό 11.847 κατοίκους (2017) και είναι το κέντρο ευρύτερης περιοχής που συγκεντρώνει 18.934 κατοίκους (2015).Η πόλη βρίσκεται στην καρδιά της Κεντρικής Οροσειράς (Μασίφ Σαντράλ) και χωρίζεται σε δύο ξεχωριστά τμήματα. Το πρώτο, όπου βρίσκεται το μεσαιωνικό ιστορικό κέντρο, είναι το μεγαλύτερο και είναι χτισμένο σε μια πολύ λοφώδη ορεινή περιοχή στους πρόποδες της οροσειράς Μπουά Νουάρ και στα όρη του Φορέζ, τα οποία, υψηλότερα σε υψόμετρο, προσφέρουν ένα τεράστιο πανόραμα στην οροσειρά Σαιν ντε Πουί και στην πεδιάδα της Λιμάνι. Το δεύτερο τμήμα της πόλης, πιο σύγχρονο, αναπτύχθηκε περίπου από τη δεκαετία του 1950, εκτείνεται στην πεδιάδα του ποταμού Ντορ και Ντυρόλ, ανατολικά της Λιμάνι. Η κοινότητα βρίσκεται μέσα στο περιφερειακό φυσικό πάρκο Λιβραντουά-Φορέζ. Απέχει 346 χλμ. από το Παρίσι και βρίσκεται στο κέντρο ενός δικτύου σημαντικών πόλεων όπως η Λυών στα 128 χλμ., το Σαιντ-Ετιέν στα 106 χλμ. και το Κλερμόν-Φεράν στα 45 χλμ. οδικώς. Η έκταση της κοινότητας είναι 44,49 τετραγωνικά χιλιόμετρα και είναι χτισμένη στις όχθες του ποταμού Ντυρόλ, σε μέσο υψόμετρο 450 μέτρων. Στη θέση της κοινότητας Τιέρ υπήρχε ένας γαλατικός οικισμός. Η πρώτη πόλη φαίνεται ότι ήταν σταθμός πάνω στο ρωμαϊκό δρόμο (την οδό Αγκρίπα) που συνέδεε το Μεδιόλανο με το Λούγδουνο.Ο οικισμός που είχε αναπτυχθεί στην αριστερή όχθη του ποταμού Ντυρόλ καταστράφηκε το 532 από τους Φράγκους. Η ανοικοδόμηση πραγματοποιήθηκε στη δεξιά όχθη της σημερινής παλιάς πόλης. Από εδώ, η πόλη συνέχισε να αναπτύσσεται στην πλαγιά. Η ακμή της πόλης άρχισε με την άφιξη της τέχνης κατασκευής μαχαιροπίρουχων. Ο θρύλος λέει ότι αυτοκρατορικοί σταυροφόροι έφεραν αυτή την τέχνη στην πόλη από την Ανατολή. Τα πρώτα εργαστήρια κατασκευής μαχαιροπίρουνων ιδρύθηκαν εδώ τον 14ο αιώνα και χρησιμοποίησαν την απότομη κλίση του ποταμού Ντυρόλ για τα σφυριά σφυρηλάτησης τους. Η επιχείρηση έφερε γρήγορα κύρος και πλούτο στην πόλη. Από τον 15ο αιώνα, τα προϊόντα άρχισαν να εξάγονται, κυρίως στην Ισπανία και στη βόρεια Ιταλία. Στα τέλη του 18ου αιώνα, περίπου 10.000, ή τα δύο τρίτα του πληθυσμού, ζούσαν από τα σιδηρουργεία. Σήμερα, περίπου 5.000 άνθρωποι απασχολούνται σε περίπου 300 εργαστήρια μαχαιροποιίας στην πόλη. Η κοινότητα Τιέρ ήταν επί αιώνες η γαλλική πρωτεύουσα της μαχαιροποιίας και έχει διατηρήσει μεγάλη αρχιτεκτονική και πολιτιστική κληρονομιά που συνδέονται με αυτή την παραδοσιακή βιομηχανία. Η Κοιλάδα των Εργοστασίων (Vallée des Usines), που βρίσκεται κάτω από τη μεσαιωνική συνοικία, ήταν κέντρο παραγωγής μαχαιροποιίας από τον 14ο έως τον 20ό αιώνα και είναι πλέον μια τοποθεσία με μια σειρά από βιομηχανικά κατάλοιπα κτηρίων που βρίσκονται κατά μήκος του ορμητικού ποταμού Ντυρόλ. Μερικά από αυτά έχουν ανακαινιστεί πλέον, όπως το Κρε ντε λ'Ανφέρ, ένα παλιό εργοστάσιο μαχαιροπίρουνων που σήμερα αποτελεί σύγχρονο κέντρο τέχνης και το Εργοστάσιο Μαι, που σήμερα στεγάζει το Μουσείο βιομηχανικής ιστορίας. Οι στενοί δρόμοι της παλιάς πόλης στο άνω τμήμα της πόλης είναι πολύ γραφικοί και πλαισιώνονται από κτίσματα με ξυλοδεσιές στις προσόψεις που κοσμούν τα τυπικά παλιά σπίτια. Χαρακτηριστικά είναι το Μέγαρο Πιρού, με τα πολυάριθμα παράθυρα και ξυλοδεσιές, καθώς και το Maison de l'Homme des Bois, το οποίο διαθέτει ένα γραφικό σκαλιστό άγαλμα. Το Μουσείο μαχαιροπίρουνων είναι πολύ ενδιαφέρον και εστιάζει στην ιστορία της παραγωγής μαχαιροποιίας στην πόλη και παρουσιάζει επιδείξεις και εργαστήρια αυτής της παραδοσιακής τέχνης. Κάθε χρόνο τον Μάιο, διοργανώνεται το Φεστιβάλ της τέχνης κατασκευής μαχαιριών.Κτήρια στο ιστορικό κέντρο του Τιέρ Η επίσημη ιστοσελίδα της κοινότητας Τιέρ (γαλλικά) Η ιστοσελίδα του περιφερειακού φυσικού πάρκου Λιβραντουά-Φορέζ. (αγγλικά, γαλλικά)
Το Τιέρ (γαλλικά: Thiers) είναι κοινότητα στο νομό Πουί-ντε-Ντομ, στην περιοχή Ωβέρνη-Ρον-Αλπ, στην κεντρική Γαλλία. Είναι υπονομαρχία του νομού και ο πληθυσμός ανέρχεται σε 11.847 κατοίκους (2017). Η κοινότητα Τιέρ είναι η γαλλική πρωτεύουσα της μαχαιροποιίας με περίπου εκατό επιχειρήσεις του κλάδου και ένα μουσείο μαχαιροπίρουνων. Περισσότερο από το 80% των μαχαιριών που παράγονται στη Γαλλία παράγονται από τις εταιρείες του Τιέρ. Το 1994, δημιουργήθηκε το επώνυμο μαχαίρι με το όνομα της πόλης, για να τιμηθεί το βιομηχανικό παρελθόν της πόλης. Οι κάτοικοι ονομάζονται Τιερνουά (ζ).
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B9%CE%AD%CF%81
354 Μοίρα Τακτικών Μεταφορών
Συγκροτήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1950 με αεροσκάφη C-47 Dakota. Ανέστειλε την λειτουργία της για πρώτη φορά στα μέσα της δεκατίας του 1960. Επανασυγκροτήθηκε στις 16 Μαΐου του 1970 και αρχικά ονομαζόταν 354 Μοίρα Μεταφορών με την ονομασία «Πήγασος». Εξοπλίστηκε με τα νεοπαραληφθέντα μεταγωγικά αεροσκάφη NORD N2501D NORATLAS Γαλλικής προέλευσης. Αρχικά η Μοίρα παρέλαβε 16 αεροσκάφη, τα οποία θα συμπλήρωναν το έργο των γερασμένων αεροσκαφών C-47 Dakota. Αργότερα ο αριθμός τους θα έφθανε στα 51 αεροσκάφη που μέχρι τότε εξυπηρετούσαν τις ανάγκες της Γερμανικής Αεροπορίας. Τα πρώτα πληρώματα αέρος και τεχνικό προσωπικό είχαν μεταφερθεί στο WUNSTORF της Γερμανίας, την έδρα της Ακαδημίας Μεταφορικών Αεροσκαφών για παρακολούθηση Θεωρητικής Εκπαίδευσης. Ακολούθησε Επιχειρησιακή Εκπαίδευση και αργότερα όλο το προσωπικό εντάχθηκε σε Γερμανική Μοίρα και εκτελούσε κανονικές αποστολές. Στούς Πέντε αυτούς μήνες εντατικής εκπαίδευσης απέκτησαν τις γνώσεις οπού χρειάζονταν ωστε να στελεχώσουν την νέα Μοίρα της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας. Πρώτος Διοικητής ήταν ο Αντισμήναρχος Ζαφείρης Λινοξυλάκης από το (15-05-1970 έως 26-06-1971), έμβλημά της ήταν ο Πήγασος (μυθολογία) Διοικητικά και επιχειρησιακά ανήκε στο 28ο Αρχηγείο Τακτικών Αεροπορικών Δυνάμεων (ΑΤΑΔ). Αποστολή της Μοίρας ήταν η εκτέλεση των Τακτικών Μεταφορών της Πολεμικής Αεροπορίας καθώς και όλων των κλάδων των Ενόπλων Δυνάμεων. Σύντομα και παρά τις δυσκολίες αναπτύχθηκε πλήρως σε προσωπικό και μέσα και αποτέλεσε πλέον την κυριότερη Μοίρα Μεταφορών. Οκτώ μήνες από της συστάσεώς της παρελαβε 14 αεροσκάφη NORD N2501D NORATLAS Εκτός από Αερομεταφορές πραγματοποίουσε και αποστολές ρίψεις αλεξιπτωτιστών και εφοδίων πραγματοποίησαν και ρίψεις των πρώτων γυναικών αλεξιπτωτιστριών,το 1973 η Μοίρα αξιολογήθηκε με επιτυχία από το ΝΑΤΟ. Στις 18 Δεκεμβρίου του 1976 μετονομάσθηκε «354 Μοίρα Τακτικών Μεταφορών» για να δηλωθεί έτσι το ευρύ φάσμα του έργου και των αποστολών της. Μαζί αλλάζει και το έμβλημα της Μοίρας, Ο Πήγασος παίρνει διαφορετική μορφή. Σημαντικότερη στιγμή της δράσης της 354 ΜΤΜ ήταν η παράτολμη επιχείρηση Νίκη τη νύχτα της 21ης προς 22ας Ιουλίου του 1974 στην Κύπρο, η οποία είχε ως στόχο την αερομεταφορά δύναμης Ελλήνων καταδρομέων για την προστασία του αεροδρομίου Λευκωσίας από τα τουρκικά στρατεύματα εισβολής. Τον Ιούλιο του 1980 η 354 ΜΤΜ παραδίδει τα αεροσκάφη της στην 355 ΜΤΜ και λειτουργεί ως Σμήνος Αεροσκαφών NORATLAS συνεχίζοντας την δράση της. Στις 18 Απριλίου του 1982, μετά από 12ετή συνεχή παρουσία, έχοντας επιτελέσει σημαντικό επιχειρησιακό και κοινωνικό έργο, η λειτουργία της 354 Μ.Τ.Μ. αναστέλλεται Στις 3 Ιανουαρίου του 2005 ανασυγκροτειται εκ νέου και εξοπλίζεται με τo νέο αεροσκάφος C-27J Spartan ενώ αυτήν την φορά προσωπικό στέλνεται για εκπαίδευση στο Τορίνο της Ιταλίας οπού και βρίσκονται οι εγκαταστάσεις της κατασκεύαστριας εταιρίας Alenia Aeronautica. Σήμερα η 112 Π.Μ. έρχεται να καλύψει τις αυξανόμενες απαιτήσεις, ως αιχμή του δόρατος της Διοίκησης Αεροπορικής Υποστήριξης. Ελληνική Αεροπορία Hellas Army Γενικό Επιτελείο Αεροπορίας. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑΣ.
Η 354 Μοίρα Τακτικών Μεταφορών αποτελεί Μοίρα Τακτικών Μεταφορών της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας έχει ως έδρα το Στρατιωτικό Αεροδρόμιο της Ελευσίνας και ανήκει στην 112 Πτέρυγα Μάχης.
https://el.wikipedia.org/wiki/354_%CE%9C%CE%BF%CE%AF%CF%81%CE%B1_%CE%A4%CE%B1%CE%BA%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD_%CE%9C%CE%B5%CF%84%CE%B1%CF%86%CE%BF%CF%81%CF%8E%CE%BD
Παναγιώτης Σ. Πίστας
Γεννήθηκε το 1939 στη Θεσσαλονίκη, όπου και κατοικεί. Η μητέρα του, Ευαγγελία Ράδη, ήταν οικοκυρά και είχε γεννηθεί κι αυτή στη Θεσσαλονίκη. Ο πατέρας του, Σωτήριος Πίστας, ήταν ταχυδρομικός και είχε γεννηθεί στη Λυκούρια Καλαβρύτων. Τελείωσε το Β΄ Γυμνάσιο Αρρένων και τη Φιλοσοφική Σχολή Θεσσαλονίκης (1961). Σημαντική γι’ αυτόν στάθηκε η νεανική γνωριμία του με τον ποιητή Μανόλη Αναγνωστάκη στα χρόνια του περιοδικού Κριτική. Αφού υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία, ειδικεύτηκε στη νεοελληνική φιλολογία (1964-1966) κοντά στον καθηγητή Λίνο Πολίτη, του οποίου υπήρξε μαθητής. Το 1967 παντρεύτηκε την Αντωνία Κατσιαντώνη (1940-1997), καθηγήτρια της γαλλικής γλώσσας και φιλολογίας. Από το 1966 ως και το 1995 εργάστηκε στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης: αρχικά και ως το 1970 ήταν συνεργάτης του Ιδρύματος Μανόλη Τριανταφυλλίδη, στη συνέχεια δίδαξε νεοελληνική φιλολογία στο Φιλολογικό Τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής. Ως μελετητή της λογοτεχνίας τον ενδιαφέρει η «φιλολογική ματιά» απέναντι στο λογοτεχνικό κείμενο, η οποία, κατά την αντίληψή του, ξεκινά από τα πρώτα στάδια της συγγραφής, περνάει ακόμη και από την τυπογραφική επιμέλεια και φτάνει μέχρι την αξιολογική κριτική, αλλά εστιάζεται κυρίως στην ερμηνευτική φροντίδα γι’ αυτό. Οι κυριότερες φιλολογικές εργασίες του είναι: η έρευνα της πατρότητας και της ταυτότητας των ερωτικών και επαναστατικών τραγουδιών που περιέχονται στα έργα του Ρήγα (1967, 1969)· οι σχολιασμένες επανεκδόσεις (1971, 2000) του πρώτου έργου του Ρήγα (Σχολείον των ντελικάτων εραστών) και τα μελετήματα που τις συνοδεύουν («Το νεανικό έργο ενός εθνομάρτυρα: Φιλολογικά και ιδεολογικά προβλήματα του Σχολείου...» και «Η συνάντηση Ρήγα Βελεστινλή και Retif de la Bretonne»)· η μελέτη της σύζευξης ιστορίας και λογοτεχνίας στο λογοτεχνικό έργο του Γιάννη Βλαχογιάννη (1975, 1976)· η ποσοτική έρευνα στο λεξιλόγιο των ποιητών Καβάφη, Καρυωτάκη, Σεφέρη κ.ά. (1977, 1979, 1984)· η επιμέλεια, σε συνεργασία με τη Μάρθα Θωμαΐδου-Μώρου και άλλους, της έκδοσης επιστολών του Ίωνα Δραγούμη, καθώς και της αλληλογραφίας των πρώτων δημοτικιστών που είχε συγκεντρώσει ο Σταμάτης Καρατζάς (1985)· η επισήμανση της λογοτεχνικής αξίας του έργου παλαιότερων συγγραφέων, όπως του Γ. Μόδη (1966/1973), και η παρακολούθηση του έργου σύγχρονων λογοτεχνών, όπως του Ντίνου Χριστιανόπουλου (1988, 2011) και του Νίκου Μπακόλα (1989, 2009)· μια νέα προσωπικά «επιλεκτική» (και φιλολογικά προεπεξεργασμένη) «ανάγνωση» των Ωδών του Κάλβου (2002) και της κριτικής τους από τον Αποστολάκη (1992)· κ.ά. Έχει γράψει και αρκετά άλλα άρθρα, κριτικές και σημειώματα για θέματα κινηματογράφου, θεάτρου, λογοτεχνίας, φιλολογίας και παιδείας σε εφημερίδες, περιοδικά και λεξικά· πολλά από αυτά, τα παλαιότερα, περιλαμβάνονται στο βιβλίο του Εν Θεσσαλονίκη (1973) και είχαν προδημοσιευθεί συνήθως με το ψευδώνυμο Π. Σωτηρίου. Με το ψευδώνυμο αυτό εξέδωσε το 1982 την πλακέτα Η καινούρια σιωπή (ανάτυπο από το περιοδικό Διαγώνιος), το 1989 το βιβλίο Ωσάν ποιήματα και το 2008 το ανάτυπο Ωσάν ποιήματα (η συνέχεια). Το 1988 συμμετείχε στη συλλογική έκδοση Iδίοις αναλώμασιν. Ήταν μέλος της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού Φιλόλογος σε δύο από τις δημιουργικότερες περιόδους του (τα χρόνια πριν και αμέσως μετά τη Δικτατορία). Υπήρξε επίσης από τους πρωτεργάτες μερικών συλλογικών εκδοτικών προσπαθειών, μη κερδοσκοπικών, όπως ο «Αιγόκερως» (1970-1971) και τα «Χειρόγραφα» (1989-1995), στο πλαίσιο κυρίως των οποίων επιμελήθηκε φιλολογικά επανεκδόσεις έργων των Στρατή Δούκα (1969), Ν. Γ. Πεντζίκη (1970), Δημ. Στ. Δήμου (1991), Τόλη Καζαντζή (1992), Ανέστη Ευαγγέλου (1995) και του Ν. Μπακόλα (2000, 2001). Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων από το 1986, και της Ελληνικής Εταιρείας Γενικής και Συγκριτικής Γραμματολογίας από την ίδρυσή της. Υπήρξε μέλος της Société française d’ Étude du 18e siècle και της Société Rétif de la Bretonne. Ρήγα, Σχολείον των ντελικάτων εραστών, εισαγωγή και επιμέλεια εκδόσεως, Αθήνα, Ερμής 1971. Εν Θεσσαλονίκη. Άρθρα και σημειώματα, Θεσσαλονίκη, Διαγώνιος 1973. Από την αλληλογραφία των πρώτων δημοτικιστών: 562 γράμματα των Ε. Γιανίδη, Ι. Δραγούμη, Α. Εφταλιώτη, Κ. Παλαμά, Α. Πάλλη, Γ. Ψυχάρη κ.ά., Θεσσαλονίκη, Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης 1985 (σε συνεργασία με άλλους). Ντ. Χριστιανόπουλος, Ανυπεράσπιστοι και υπερασπισμένοι καημοί, εισαγωγή και επιλογή ποιημάτων, Θεσσαλονίκη, Παρατηρητής 1988. Ρήγα Βελεστινλή, Άπαντα τα σωζόμενα, τόμ. Α΄: Σχολείον των ντελικάτων εραστών, εισαγωγή, επιμέλεια και σχόλια, Αθήνα, Βουλή των Ελλήνων 2000 [=2002]. Ανδρέας Κάλβος, Μικρές ωδές και άλλα ποιήματα, επιμέλεια, Αθήνα, Σύγχρονοι Ορίζοντες 2002. Με επίκεντρο τη «Μεγάλη Πλατεία», Μια θεώρηση του πεζογραφικού έργου του Νίκου Μπακόλα, Αθήνα, Σοκόλης, 2002 (σε συνεργασία με τη Β. Αποστολίδου). «Η πατρότητα των στιχουργημάτων του “Σχολείου των ντελικάτων εραστών”», Ελληνικά, τόμ . 20, 1967. «Τα τραγούδια του “Εγκολπίου” του Ρήγα», Ελληνικά, τόμ. 22, 1969. «Γιάννης Βλαχογιάννης. Τριάντα χρόνια από τον θάνατό του», Διαγώνιος, τεύχ. 12, 1975. «Λογοτεχνία και ιστορία: σύζευξη και διάκρισή τους στο αφηγηματικό έργο του Γ. Βλαχογιάννη», Λόγος και Πράξη, τεύχ. 4, 1976. «Οι πίνακες λέξεων νεοελληνικών ποιητικών έργων», Κώδικας, τεύχ. 3, 1977. «Το πρόβλημα των βοηθημάτων», στο: Η διδασκαλία της σύγχρονης ποίησης στη μέση εκπαίδευση, 1978. «Προβλήματα εκτίμησης του “λεξιλoγικού πλούτου” των ποιητικών κειμένων», στο: Αφιέρωμα στον Λίνο Πολίτη, 1979. «Σταθερότητα και εξέλιξη στο βασικό χρωματικό λεξιλόγιο των «Ποιημάτων» του Σεφέρη», στο: Αντίχαρη. Αφιέρωμα στον Σταμ. Καρατζά, 1984. «Προ της Μεγάλης πλατείας. Η πορεία της πεζογραφίας του Ν. Μπακόλα», Ο παρατηρητής, τεύχ. 9-10, 1988-1989. «Νίκος Μπακόλας», παρουσίαση-ανθολόγηση στο: Εκδόσεις Σοκόλη, Η μεταπολεμική πεζογραφία, τόμ. Στ΄, 1989. «Μια άγνωστη (ή μάλλον λανθάνουσα) μελέτη για τον Κάλβο», Αντί, τεύχ. 510, 1992. «Σημειώσεις στο περιθώριο του έργου του Ντίνου Χριστιανόπουλου», Εντευκτήριο, τόμ. 24, τεύχ. 95, 2011. Κ. Θ. Δημαράς, Το Βήμα, 26.11.1971. Λίνος Πολίτης, «Τα βιβλία της χρονιάς», Το Βήμα, 1.1.1972. C. Papacostea-Danielopolu, «Rigas Velestinlis et les recherches contemporaines», Revue des études sud-est européennes, τόμ. 11, 1973. Π. Δ. Μαστροδημήτρη, Εισαγωγή στη νεοελληνική φιλολογία, 1996, σ. 259. Γ. Κεχαγιόγλου, «Μεσαιωνική και νεοελληνική φιλολογία», στο: Φιλοσοφική Σχολή Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Τα πρώτα 75 χρόνια, 2000, σ. 56.
Ο Παναγιώτης Σ. Πίστας είναι φιλόλογος, δοκιμιογράφος και ποιητής. Στην ποίηση εμφανίζεται χρησιμοποιώντας τη λογοτεχνική περσόνα Π. Σωτηρίου, για την οποία κρίνεται χωρίς διασύνδεση με το βίο και το έργο του φιλολόγου και πανεπιστημιακού δασκάλου Π. Πίστα.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A3._%CE%A0%CE%AF%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%82
Α΄ κατηγορία ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου 1994-95
Στο πρωτάθλημα της Α΄ κατηγορίας 1994-95 συμμετείχαν 12 ομάδες. Διεξήχθη σε 3 γύρους. Στον Α΄ και στον Β΄ γύρο, οι ομάδες αναμετρήθηκαν αναμεταξύ τους από δύο φορές, μία εντός και μία εκτός έδρας. Στον Γ΄ γύρο κάθε ομάδα αντιμετώπισε όλες τις υπόλοιπες ομάδες για τρίτη φορά. Η έδρα του τρίτου αγώνα καθορίστηκε με βάση τη βαθμολογία στο τέλος του Β΄ γύρου ως εξής: Η 1η στην κατάταξη αγωνίζεται στην έδρα της με την 2η, 3η, 4η, 8η και 9η ομάδα. Η 2η στην κατάταξη αγωνίζεται στην έδρα της με την 3η, 4η, 5η, 9η και 10η ομάδα. Η 3η στην κατάταξη αγωνίζεται στην έδρα της με την 4η, 5η, 6η, 10η και 11η ομάδα. Η 4η στην κατάταξη αγωνίζεται στην έδρα της με την 5η, 6η, 7η, 11η και 12η ομάδα. Η 5η στην κατάταξη αγωνίζεται στην έδρα της με την 6η, 7η, 8η, 12η και 1η ομάδα. Η 6η στην κατάταξη αγωνίζεται στην έδρα της με την 7η, 8η, 9η, 1η και 2η ομάδα. Η 7η στην κατάταξη αγωνίζεται στην έδρα της με την 8η, 9η, 10η, 1η, 2η και 3η ομάδα. Η 8η στην κατάταξη αγωνίζεται στην έδρα της με την 9η, 10η, 11η, 2η, 3η και 4η ομάδα. Η 9η στην κατάταξη αγωνίζεται στην έδρα της με την 10η, 11η, 12η, 3η, 4η και 5η ομάδα. Η 10η στην κατάταξη αγωνίζεται στην έδρα της με την 11η, 12η, 1η, 4η, 5η και 6η ομάδα. Η 11η στην κατάταξη αγωνίζεται στην έδρα της με την 12η, 1η, 2η, 5η, 6η και 7η ομάδα. Η 12η στην κατάταξη αγωνίζεται στην έδρα της με την 1η, 2η, 3η, 6η, 7η και 8η ομάδα.Πρωταθλήτρια ανακηρύχτηκε η ομάδα που συγκέντρωσε τους περισσότερους βαθμούς. Παρόλο που σύμφωνα με την προκήρυξη υποβιβάζονταν οι δύο τελευταίες ομάδες, δεν υποβιβάστηκε καμία ομάδα καθώς αποφασίστηκε, μετά την ολοκλήρωση του πρωταθλήματος Α΄ κατηγορίας 1994-95, για το πρωτάθλημα Α΄ κατηγορίας 1995-96 αύξηση του αριθμού των ομάδων σε 14 και η επαναφορά της διεξαγωγής του πρωταθλήματος σε δύο γύρους, με αυτόματη τριπλή διαβάθμιση.Η πρωταθλήτρια ομάδα εξασφάλιζε τη συμμετοχή της στο ΟΥΕΦΑ Τσάμπιονς Λιγκ 1995-96. Επιπλέον, η ομάδα που τερμάτισε στη δεύτερη θέση εξασφάλιζε τη συμμετοχή της στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ 1995-1996.Για πρώτη φορά η Κύπρος εξασφάλισε δικαίωμα συμμετοχής στο Κύπελλο Ιντερτότο ΟΥΕΦΑ. Η ΚΟΠ αποφάσισε όπως τη θέση που εδικαιούτο η Κύπρος στο Κυπέλλου Ιντερτότο 1995 να καταλάβει η ομάδα που θα τερμάτιζε στην τρίτη θέση της βαθμολογίας, εκτός και αν εξασφάλιζε συμμετοχή σε άλλη ευρωπαϊκή διοργάνωση ή αν αρνιόταν να συμμετάσχει. Στην περίπτωση αυτή στο Ιντερτότο θα έπαιρνε μέρος η αμέσως επόμενη στη βαθμολογία ομάδα. Η νίκη βαθμολογείτο με 3 βαθμούς και η ισοπαλία με 1 βαθμό ενώ η ήττα δεν έδινε κανένα βαθμό. Σε σχέση με το πρωτάθλημα Α΄ κατηγορίας 1993-94, στο πρωτάθλημα της περιόδου 1994-95 συμμετείχε ο πρωταθλητής της Β΄ κατηγορίας 1993-94 Άρης Λεμεσού. Στο πρωτάθλημα δεν συμμετείχαν η Ε.Π.Α. Λάρνακας, ο Ευαγόρας Πάφου και η ΑΠΕΠ Πιτσιλιάς που είχαν υποβιβαστεί στη Β΄ κατηγορία 1994-95.Toν Ιούλιο του 1994, πριν από την έναρξη του πρωταθλήματος, ο Πεζοπορικός Όμιλος Λάρνακας και η Ε.Π.Α. Λάρνακας συγχωνεύθηκαν δημιουργώντας την ΑΕΚ Λάρνακας, η οποία πήρε τη θέση του Πεζοπορικού στο πρωτάθλημα. Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει αλφαβητικά τις ομάδες που συμμετείχαν στο πρωτάθλημα και τα στάδια που χρησιμοποίησαν. Η βαθμολογία του πρωταθλήματος μετά τη διεξαγωγή του Α΄ και Β΄ γύρου, με βάση την οποία καθορίστηκε το πρόγραμμα του Γ΄ γύρου, ήταν: Το σύστημα βαθμολόγησης που ίσχυε ήταν: Νίκη=3 βαθμοί, Ισοπαλία=1 βαθμός, Ήττα=0 βαθμοί Κανόνες βαθμολογίας: 1ος Βαθμοί, 2ος Διαφορά τερμάτων (τέρματα υπέρ-τέρματα κατά), 3ος Καλύτερη επίθεση. Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει τα αποτελέσματα των αγώνων του Α΄ και Β΄ γύρου: Η τελική βαθμολογία του πρωταθλήματος ήταν: Το σύστημα βαθμολόγησης που ίσχυε ήταν: Νίκη=3 βαθμοί, Ισοπαλία=1 βαθμός, Ήττα=0 βαθμοί Κανόνες βαθμολογίας: 1ος Βαθμοί, 2ος Διαφορά τερμάτων (τέρματα υπέρ-τέρματα κατά), 3ος Καλύτερη επίθεση. Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει τα αποτελέσματα των αγώνων του Γ΄ γύρου: «1994/95 Cypriot First Division». Rec.Sport.Soccer Statistics Foundation. 14 Ιανουαρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 14 Ιανουαρίου 2016. «Ένα πρωτάθλημα... διαφορετικό». Ο Φιλελεύθερος: σελ. 13. 27 Αυγούστου 1994. «Βαθμολογία 22ης αγωνιστικής». Ο Φιλελεύθερος: σελ. 11. 20 Φεβρουαρίου 1995. «Πρωτάθλημα Α΄ κατηγορίας». Ο Φιλελεύθερος: σελ. 11. 22 Μαΐου 1995. Γαβριηλίδης, Μιχάλης· Παπαμωυσέως, Στέλιος (2001). Ένας αιώνας Κυπριακό ποδόσφαιρο. Λευκωσία: Ο Συγγραφέας. σελ. 136. ISBN 9963-8720-1-8. Στεφανίδης, Γιώργος (2003). 40 χρόνια κυπριακές ομάδες στην Ευρώπη. Λευκωσία: Χαραυγή. σελ. 263. ISBN 9963-8841-1-3. Α΄ κατηγορία ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου Κύπελλο Κύπρου ποδοσφαίρου ανδρών 1994-95 Πρώτοι σκόρερ Α΄ κατηγορίας ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου Πορεία των κυπριακών ομάδων στα ευρωπαϊκά κύπελλα ποδοσφαίρου
Η Α΄ κατηγορία ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου 1994-95 ήταν η 56η έκδοση της Α΄ κατηγορίας ποδοσφαίρου της Κύπρου. Το πρωτάθλημα κέρδισε η Ανόρθωση για 7η φορά στην ιστορία της.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%84_%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%85_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD_%CE%9A%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%85_1994-95
Galidictis
Έχει κοντά πόδια, φουντωτή ουρά και μακρόστενο κεφάλι. Έχει γκρι-μπεζ χρώμα με λευκή κοιλιά και πέντε οριζόντιες καφέ η μαύρες ρίγες σε κάθε πλευρά. Το κεφάλι της είναι πιο σκουρόχρωμο και η ουρά της άσπρη. Τα αυτιά της είναι μικρά και στρογγυλά. Τα θηλυκά είναι μικρότερα και πιο ανοιχτόχρωμα από τα αρσενικά. Ζυγίζει περίπου 600 γραμμάρια και το μήκος της είναι 32–34 cm χωρίς την ουρά, η οποία έχει μήκος 28–30 cm. Η περίοδος αναπαραγωγής διαρκεί από τον Απρίλιο έως τον Νοέμβριο και τα μικρά γεννιούνται μεταξύ Ιουλίου και Φεβρουαρίου μετά από κύηση 79-92 ημερών. Σε κάθε γεννά γεννιέται ένα μόνο μικρό. Τα μικρά απογαλακτίζονται στην ηλικία των δυο μηνών και ωριμάζουν σεξουαλικά στο δυο χρόνια. Λίγα είναι γνωστά για το πόσο οι γονείς φροντίζουν τα μικρά τους και δεν ξέρουμε τίποτα για τη διάρκεια ζωής τους. Μπορεί να βρεθεί σε ζευγάρια, σε ομάδες αρσενικών η μόνη της. Είναι νυκτόβιο ζώο. Τρέφεται με μικρούς λεμούριους, ερπετά, αμφίβια και έντομα. Κατά την ιστορία της ταξινομίας της έχει τοποθετηθεί στις οικογένειες βιβερίδες (μοσχογαλές), φελίδες (γάτες) και ερπηστίδες (μαγκούστες), αλλά πια κατατάσσεται στη δίκη της οικογένεια, τις ευπλευρίδες. Κατατάσσεται από την IUCN ως απειλούμενη. Απειλείται από την αποψίλωση των δασών και από τα οικόσιτα ζώα όπως σκύλοι και γάτες. https://en.wikipedia.org/wiki/Galidictis https://animaldiversity.org/accounts/Galidictis_fasciata/
Η Galidictis είναι μαλαγασικό σαρκοφάγο της οικογένειας των ευπλευρίδων. Περιλαμβάνει δυο είδη, το G. Fasciata και το G. Grandidieri. Είναι ενδημική στα τροπικά δάση της ανατολικής Μαδαγασκάρης. Ζει σε υψόμετρο περίπου 440-1500 μέτρων.
https://el.wikipedia.org/wiki/Galidictis
Δήμος Θίσβης
Η περιοχή κατοικείται από την αρχαιότητα και υπάρχουν ακόμα ερείπια της Μυκηναϊκής οχύρωσης και κάποιοι θολωτοί τάφοι. Αρκετά αρχαιολογικά ευρήματα της περιοχής βρίσκονται σήμερα στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Θήβας. Η Θίσβη αναφέρεται από τον Όμηρο στην Ιλιάδα (Β 502), στον κατάλογο των ελληνικών πόλεων που πήραν μέρος στον Τρωικό Πόλεμο, ως πολυτρήρων Θίσβη. Μέχρι και τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ο δήμος γνώριζε μεγάλη ανάπτυξη και είχε πολλούς κατοίκους. Τον Αύγουστο του 1943 όμως τα χωριά Δομβραίνα, Θίσβη και Πρόδρομος καταστράφηκαν ως αντίποινα για την αντιστασιακή δράση των κατοίκων. Από τότε ο πληθυσμός τους μειώνεται καθώς οι κάτοικοι άρχισαν να τα εγκαταλείπουν και να εγκαθίστανται κυρίως στην κοντινή Θήβα ή την Αθήνα ή να μεταναστεύουν στις Η.Π.Α. Ο δήμος περιλάμβανε τα παρακάτω δημοτικά διαμερίσματα και οικισμούς Δ.δ. Δομβραίνης [1267] η Δομβραίνα [1188] ο Άγιος Νικόλαος [63] η Μονή Μακαριωτίσσης [16] Δ.δ. Ελλοπίας -- η Ελλοπία [601] Δ.δ. Θίσβης [460] η Θίσβη [455] ο Όρμος Αγίου Ιωάννου [5] Δ.δ. Ξηρονομής [990] η Ξηρονομή [608] η Αλυκή [382] Δ.δ. Προδρόμου [1162] ο Πρόδρομος [830] η Παραλία [332] Τριμηνιαία Εφημερίδα: Θισβιακή Ηχώ Θίσβη:ιστορία και φωτογραφίες Δήμος Θίσβης
Ο Δήμος Θίσβης ήταν δήμος του νομού Βοιωτίας που συστάθηκε με το πρόγραμμα Καποδίστριας από τη συνένωση παλαιότερων κοινοτήτων της περιοχής, που αποτέλεσαν στη συνέχεια τα δημοτικά διαμερίσματα του δήμου. Λειτούργησε την περίοδο 1999 -2010 οπότε και καταργήθηκε με την εφαρμογή του προγράμματος Καλλικράτης και εντάχθηκε στον νέο δήμο Θηβαίων. Έδρα του ήταν η Δομβραίνα και ο πληθυσμός του ήταν 4.480 κάτοικοι. Αποτελούταν από 5 δημοτικά διαμερίσματα: Δομβραίνας, Ελλοπίας, Θίσβης, Ξηρονόμης και Προδρόμου. Περιλάμβανε τα χωριά Ελλοπία (τοπικό όνομα Καραντάς), Ξηρονομή, Δομβραίνα, Θίσβη (τοπικό όνομα Κακόσι), Πρόδρομος (τοπικό όνομα Χώστια), τους παραθαλάσσιους οικισμούς Αλυκή, Άγιο Νικόλαο, Άγιο Ιωάννη, Σαράντι και το λιμάνι Βαθύ.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AE%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CE%98%CE%AF%CF%83%CE%B2%CE%B7%CF%82
Το τσίμπημα της καρφίτσας
Η Αρλένα είναι μία πολύ όμορφη πρώην ηθοποιός και επιρρεπής στο φλερτ νεαρή γυναίκα με πολλούς άνδρες να ελκύονται από αυτήν. Πηγαίνει στο Ξενοδοχείο Τζόλλυ Ρότζερ με τον σύζυγο της Κέννεθ και την κόρη (από προηγούμενο γάμο) του Λίντα Μάρσαλ. Η Λίντα Μάρσαλ, ένα δεκαεξάχρονο κορίτσι, αντιπαθεί την μητριά της πάρα πολύ. Η Αρλένα φλερτάρει στο ξενοδοχείο με έναν όμορφο άνδρα ονόματι Πάτρικ Ρέντφερν, που είναι ξετρελαμένος μαζί της. Αυτό κάνει τη σύζυγό του Κριστίν Ρέντφερν, μια μορφωμένη δασκάλα σχολείου, ζηλόφθονη και πληγωμένη. Επίσης στο ξενοδοχείο μένουν ο διάσημος ντετέκτιβ Ηρακλής Πουαρό, η ενδυματολόγος και παιδική φίλη τού Κέννεθ Ρόζμουντ Ντάρνλεϋ, οι Αμερικανοί Οντίλ και Κάρρι Γκάρντενερ, ο συνταξιούχος Μέιτζορ Μπάρρυ, ο χυδαίος Χόρας Μπλατ, ο εφημέριος Στίβεν Λέιν και η γεροντοκόρη Έμιλυ Μπρούστερ. Νωρίς το πρωί του φόνου, η Κριστίν βλέπει τη Λίντα κατά λάθος να ρίχνει ένα δέμα, που αποκαλύπτει μερικά κεριά. Η Κριστίν ζητά από την Λίντα να έρθει στον Κόλπο του Γλάρου μαζί της. Το ίδιο πρωινό, η Αρλένα βγαίνει με ένα θαλάσσιο ποδήλατο (ένα είδος σκάφους) και ζητά από τον Πουαρό να μην πει σε κανέναν που πηγαίνει. Στο μυαλό του Πουαρό η Αρλένα πάει να συναντήσει τον Πάτρικ Ρέντφερν, αλλά αποδεικνύεται λάθος, όταν ο Πάτρικ τον ρωτά αν έχει δει την Αρλένα. Ο Πάτρικ Ρέντφερν ζητά από την Έμιλυ Μπρούστερ να τον συνοδεύσει σε μια εκδρομούλα με μηχανοκίνητο σκάφος. Ουσιαστικά φθάνουν στο Pixy Cove και βρίσκουν ένα πτώμα να κείται εκεί, με τεντωμένα χέρια και το πρόσωπο κρυμμένο με ένα καπέλο. Είναι το στραγγαλισμένο σώμα της Αρλένα, που δολοφονήθηκε στις 12 παρά τέταρτο. Όταν αρχίζουν να ανακρίνουν τους ανθρώπους, ο Κένεθ Μάρσαλ λέει ότι ήταν στο δωμάτιό του δακτυλογραφώντας γράμματα την ώρα του φόνου. Η Λίντα ψεύδεται ότι συμπαθούσε την μητριά της. Επίσης ισχυρίζεται ότι αυτή και η Κριστίν πήγαν στον Όρμο του Γλάρου (Gull Cove) περίπου στις 10:30 και ότι επέστρεψε στο ξενοδοχείο περίπου στις 12 παρά τέταρτο, το οποίο θα σήμαινε ότι ήταν αδύνατο γι' αυτήν να έχει διαπράξει τον φόνο, επειδή ο φόνος διαπράχθηκε ακριβώς στις 12 παρά τέταρτο. Οι Γκάρντενερ ήταν με τον Ηρακλή Πουαρό την ώρα το φόνου και γι'αυτό υπεράνω υποψίας. Η Ρόζαμουντ Ντάρνλεϊ ισχυρίζεται ότι πήγε στο Sunny Ledge (άνωθεν του Όρμου της Νεράϊδας (Pixy Cove)) για να διαβάσει ένα βιβλίο. Λέει ότι δεν είδε κανέναν, επειδή συγκεντρωνόταν στο διάβασμα, αλλά, ενώ η Έμιλυ και ο Πάτρικ ήταν σε μια βάρκα, την είδαν εκεί. Όσο για τους υπόλοιπους της ομάδας, ο Στίβεν Λέιν και ο ταγματάρχης Μπάρρυ πήγε έξω και ο Χόρας Μπλατ σάλπαρε. Η Κριστίν, η Ρόζαμουντ, ο Κέννεθ και ο κος Γκάρντενερ όλοι πήγαν να παίξουν τένις το μεσημέρι. Εν τω μεταξύ, ο Πουαρό ρωτά την καμαριέρα, τη Γκλάντυς Νάρρακοτ, αν έχει παρατηρήσει αν έλειπε ένα μπουκάλι. Ρωτά αυτό, επειδή νωρίτερα την ημέρα του φόνου η Έμιλυ Μπρούστερ τους είπε ότι είχε σχεδόν χτυπηθεί από μια πεταμένη μποτίλια. Η καμαριέρα δεν παρατήρησε ότι ένα μπουκάλι έλειπε, αλλά σημειώνει κάτι άλλο που φαινόταν παράξενο· κάποιος γέμισε τη μπανιέρα το μεσημέρι. Ο Πουαρό λέει ότι το μπάνιο δεν ήταν σημαντικό, αλλά το μπουκάλι ήταν πολύ σημαντικό. Η καμαριέρα επίσης άκουσε τον Κέννεθ Μάρσαλ να δακτυλογραφεί στο δωμάτιο του, επιβεβαιώνοντας την ιστορία του Κέννεθ και αποκαθαίροντάς τον από τις υποψίες. Ηρακλής Πουαρό, ο διάσημος Βέλγος ντιτέκτιβ με το μικρά "φαιά κύτταρα". Συνταγματάρχης Ουέστον, ο Αρχιεπιθεωρητής. Επιθεωρητής Κόλγκεϊτ, ο αξιωματικός της έρευνας. Λοχίας Φίλιπς, ένας αστυνομικός στην υπόθεση. Δρ. Νήσντον, ο χειρουργός της αστυνομίας. Λοχαγός Κένεθ Μάρσαλ, παρών σύζυγος της Αρλίνα, περήφανος σαν τον Εωσφόρο. Αρλίνα Στιούαρτ Μάρσαλ, μια πρώην ηθοποιός και σύζυγος του Κέννεθ Μάρσαλ. Λίντα Μάρσαλ, κόρη του Κένεθ και θετή κόρη της Αρλίνα, αφελής. Πάτρικ Ρέντφερν, εραστής της Αρλίνα και σύζυγος της Κριστίν. Κριστίν Ρέντφερν, σύζυγος του Πάτρικ, όμορφη με έναν άτονο τρόπο και μια "τρωκτική"/σιωπηλή γυναίκα. Ρόζαμουντ Ντάρνλι, μια μοντέρνα σχεδιάστρια ρούχων και παλιά παιδική φίλη του Κένεθ. Έμιλι Μπριούστερ, μια ηλικιωμένη παραθερίστρια. κα Κάρι Γκάρντενερ, μια φλύαρη Αμερικανίδα τουρίστρια. κος Όντελ Γκάρντενερ, Ο σύζυγος της κας Γκάρντενερ,ο οποίος πολύ υποχρεωτικά κάνει ότι του λέει η σύζυγός του. κος Χόρας Μπλατ, ένας άνθρωπος με γιοτ, ένας "αυτοδημιούργητος" άνδρας.
Το τσίμπημα της καρφίτσας -γνωστό και με τον τίτλο «Κακό κάτω από τον ήλιο»- (αγγλ. τίτλος "Evil Under the Sun") είναι αστυνομικό μυθιστόρημα της Αγκάθα Κρίστι και πρωτοεκδόθηκε στην Αγγλία από την "Collins Crime Club" τον Ιούνιο του 1941και στις ΗΠΑ από την "Dodd, Mead and Company" τον Οκτώβριο του ίδιου έτους. Το βιβλίο μεταφέρθηκε στο κινηματογράφο με τον πρωτότυπο τίτλο του, "Evil Under the Sun", (ελλ. τίτλος «Δύο εγκλήματα κάτω από τον ήλιο»)) το 1982 με πρωταγωνιστή, στον ρόλο του Ηρακλή Πουαρό, τον Πίτερ Ουστίνοφ.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF_%CF%84%CF%83%CE%AF%CE%BC%CF%80%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%BA%CE%B1%CF%81%CF%86%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%B1%CF%82
Στάνισλαβ Τίλλιχ
Γεννήθηκε στην Νοϊντέρφελ (Σορβικά: Nowa Wjeska) κοντά στο Κάμενζ (Σορβικά: Kamjenc), ο Τίλλιχ μελέτησε τεχνικές κατασκευής και κίνησης στο Πανεπιστήμιο Τεχνολογίας της Δρέσδης, μετά την ολοκλήρωση του Abitur στο σορβικού Γυμνάσιο στο Μπάουτσεν το 1977. Αποφοίτησε από το πανεπιστήμιο με μεταπτυχιακό δίπλωμα μηχανικού το 1984. Ο Τίλλιχ ήταν υπάλληλος της περιφερειακής διοίκησης του Κάμενζ μεταξύ 1987 και 1989. Αργότερα έγινε επιχειρηματίας. Ο Τίλλιχ εντάχθηκε στη Χριστιανοδημοκρατική Ένωση (Ανατολική Γερμανία) το 1987 και έγινε μέλος του CDU μετά τη γερμανική επανένωση το 1990. Ήταν μέλος του Φολκσκάμμερ το 1990 και του ανατέθηκε η αποστολή να είναι παρατηρητής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου μεταξύ 1991 και 1994. Προσχώρησε στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα και ήταν μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου μεταξύ 1994 και 1999, όπου ήταν εισηγητής του Κοινοβουλίου για τον προϋπολογισμό της ΕΕ για το 1998. Ο Τίλλιχ είναι υπουργός στην κυβέρνηση της Σαξονίας από το 1999. Υπήρξε υπουργός Ομοσπονδιακών και Ευρωπαϊκών Υποθέσεων μέχρι το 2002, όταν έγινε υπουργός και επικεφαλής του Staatskanzlei. Το 2004 έγινε κρατικός υπουργός Περιβάλλοντος και Γεωργίας της Σαξονίας. Έγινε Υπουργός Οικονομικών το 2007 και είναι μέλος του Landtag της Σαξονίας από το 2004. Ο Τίλλιχ προτάθηκε από τον Γκέοργκ Μίλμπραντ στις 14 Απριλίου 2008 για να γίνει ο διάδοχός του ως Υπουργός-Πρόεδρος της Σαξονίας. Το Landtag της Σαξονίας τον εξέλεξε στις 28 Μαΐου 2008. Είναι ο πρώτος επικεφαλής της Σορβικής κυβέρνησης σε περισσότερα από χίλια χρόνια συνύπαρξης σορβικών-Γερμανών στη Σαξωνία . Στις διαπραγματεύσεις για τον σχηματισμό κυβέρνησης συνασπισμού των Χριστιανοδημοκρατών (CDU μαζί με τη Βαυαρική CSU ) και του Ελεύθερου Δημοκρατικού Κόμματος (FDP) μετά τις εθνικές εκλογές του 2009, ο Τίλλιχ ήταν μέλος της αντιπροσωπείας CDU / CSU στην ομάδα εργασίας για τα οικονομικά θέματα και ενεργειακή πολιτική, με επικεφαλής τον Καρλ‑Τέοντορ τσου Γκούτενμπεργκ και τον Ράινερ Μπρύντερλε. Από το 2010, ο Τίλλιχ είναι μέλος του 20ετούς εκτελεστικού συμβουλίου της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης. Μέχρι το 2012, οι δημοσκοπήσεις έθεσαν την υποστήριξη του CDU του Τίλλιχ στο 44%, τότε το υψηλότερο επίπεδο υποστήριξης σε οποιοδήποτε από τα 16 γερμανικά ομοσπονδιακά κράτη. Αυτό έκανε τους σχολιαστές να τον περιγράφουν ως «ο δεύτερος ισχυρότερος πολιτικός της Γερμανίας από την πρώην Κομμουνιστική Ανατολή» μετά την καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ. Ο Τίλλιχ συμμετείχε στις διερευνητικές συνομιλίες μεταξύ των κομμάτων CDU, CSU και SPD, για να σχηματίσει κυβέρνηση συνασπισμού υπό τη Μέρκελ μετά τις ομοσπονδιακές εκλογές του 2013. Ο Τίλλιχ κέρδισε την επανεκλογή στις κρατικές εκλογές του 2014. Πριν από τις εκλογές, σύντομα έβαλε τέλος στις εικασίες ότι θα μπορούσε να συνεργαστεί με το νεοσύστατο AfD, το οποίο αντίθετα προσπάθησε να χαρακτηρίσει το CDU ως περιθώριο, που φλερτάρει με την ακροδεξιά. Εκείνη την εποχή, η Σαξονία ήταν η πρώτη από τις τρεις ανατολικές περιφέρειες, που διενήργησαν εκλογές σε διάστημα δύο εβδομάδων, με το Βρανδεμβούργο και τη Θουριγγία να ολοκληρώνουν αργότερα το πρώτο σετ εκλογών από τότε που η Μέρκελ κέρδισε τρίτη θητεία. Ως εκπρόσωπος της Σαξονίας στο Ομοσπονδιακό Συμβούλιο της Γερμανίας (Bundesrat), ο Τίλλιχ διετέλεσε πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων από τον Οκτώβριο του 2016. Επιπλέον, ήταν μέλος της γερμανικής-ρωσικής ομάδας φιλίας, που συστάθηκε σε συνεργασία με το Ρωσικό Ομοσπονδιακό Συμβούλιο. Όταν το AfD ξεπέρασε το CDU για πρώτη φορά ως το πιο δημοφιλές κόμμα της Σαξονίας στις εθνικές εκλογές του 2017, ο Τίλλιχ παραιτήθηκε και ο Μίχαελ Κρέτσμερ ανέλαβε. Το 2017, ο Τίλλιχ είπε ότι «οι άνθρωποι θέλουν η Γερμανία να παραμείνει στη Γερμανία». Από το 2018 έως το 2019, ο Τίλλιχ συμπροεδρεύει τη λεγόμενη επιτροπή άνθρακα της γερμανικής κυβέρνησης, στην οποία ανατέθηκε η ανάπτυξη ενός γενικού σχεδίου πριν από το τέλος του έτους σχετικά με τον τρόπο σταδιακής κατάργησης του άνθρακα και τη δημιουργία μιας νέας οικονομικής προοπτικής τις περιφέρειες της χώρας, που διαθέτουν ορυχεία άνθρακα. Mitteldeutsche Braunkohlengesellschaft (MIBRAG), πρόεδρος του εποπτικού συμβουλίου (από το 2019) Volga-Dnepr Airlines, Σύμβουλος (από το 2019) ZDF, αναπληρωτής πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου Επιτροπή για την προετοιμασία της επετείου της Μεταρρύθμισης 2017, αυτεπάγγελτα μέλη του διοικητικού συμβουλίου Λειψία 2015 - 1000η επέτειος, μέλος του διοικητικού συμβουλίου Δωρεά για τον πολιτισμό της ελεύθερης πολιτείας της Σαξονίας (KdFS), αυτεπάγγελτα πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου (-2017) Ίδρυμα Φράουενκιρχε Δρέσδη, αυτεπαγγέλτως μέλος του διοικητικού συμβουλίου (-2017) Γερμανικό Μουσείο, μέλος του διοικητικού συμβουλίου Ίδρυμα Ανάπτυξης και Ειρήνης (SEF), αναπληρωτής πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου Γερμανικό Ίδρυμα Παιδιών και Νεολαίας (DKJS), μέλος του διοικητικού συμβουλίου Εταιρεία Μαξ Πλανκ, μέλος της γερουσίας Βραβείο Ειρήνης της Βεστφαλίας, μέλος της κριτικής επιτροπής Διεθνές Ρόταρυ, μέλος Εκτός από τη μητρική του γλώσσα Άνω Σορβικά, ο Τίλλιχ μιλά άπταιστα Γερμανικά, Τσέχικα και Πολωνικά. Η σύζυγός του, Βερόνικα, είναι μισή Πολωνέζα, μισή Σορβικής καταγωγής. Ο πατέρας της ήταν ένας καταναγκαστικός εργάτης από την Πολωνία, που εγκαταστάθηκε στη Λουσατία μετά τον Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο και παντρεύτηκε μια Σορβιά. Ο Τίλλιχ και η σύζυγός του έχουν δύο παιδιά.
Ο Στάνισλαβ Τίλλιχ (Γερμανική προφορά: [ˈstanɪslaf ˈtɪlɪç] ; Άνω Σορβικά: Stanisław Tilich; γεννημένος στις 10 Απριλίου 1959) είναι Γερμανός πολιτικός του CDU. Διετέλεσε 3ος Πρωθυπουργός της Σαξονίας από το 2008 έως το 2017. Από την 1η Νοεμβρίου 2015 έως τις 31 Οκτωβρίου 2016 διετέλεσε πρόεδρος του Ομοσπονδιακού Συμβουλίου της Γερμανίας (Bundesrat) και αυτεπαγγέλτως αναπληρωτής του προέδρου της Γερμανίας. Ο Τίλλιχ είναι σορβικής εθνικότητας και ζει στην Πάνσβιτς-Κούκαου (Pančicy-Kukow), η οποία απέχει 35 χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Δρέσδης κοντά Κάμενζ.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BB%CE%B1%CE%B2_%CE%A4%CE%AF%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CF%87
Μπόζινταρ Μπάντοβιτς
Ο Μπόζινταρ Μπάντοβιτς έκανε τα πρώτα του βήματα στο χώρο του ποδοσφαίρου στις ακαδημίες της Σούτγιεσκα Νίκσιτς, τοπική ομάδα της γενέτειράς του. Στις ακαδημίες της Νίκσιτς παρέμεινε μέχρι το 1986, χρονιά κατά τη διάρκεια της οποίας άφησε τη Γιουγκοσλαβία καθώς μεταπήδησε στις ΗΠΑ. Την τριετία 1986-89, αγωνίστηκε στο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου των ΗΠΑ με τους Σεντ Λούις Στρίμερς, ενώ στη συνέχεια επέστρεψε στη Γιουγκοσλαβία και τη Σούτγιεσκα Νίκσιτς. Στην ομάδα της Νίκσιτς παρέμεινε για τρία χρόνια πραγματοποιώντας κατά διαστήματα πολύ καλές εμφανίσεις, οι οποίες προκάλεσαν το ενδιαφέρον αρκετών ομάδων. Τελικά, η ομάδα που τον απέκτησε ήταν ο Ερυθρός Αστέρας. Στην ομάδα του Βελιγραδίου παρέμεινε μέχρι το 1995 πραγματοποιώντας συνολικά 35 εμφανίσεις και πετυχαίνοντας και 3 γκολ. Επίσης, κατάφερε να κατακτήσει ένα Κύπελλο Σερβίας (1993). Το καλοκαίρι του 1994 ταξίδεψε στην Ελλάδα, αρχικά για λογαριασμό του Εθνικού Πειραιώς, στον οποίο παρέμεινε για δύο χρόνια. Την αγωνιστική περίοδο 1996-97 αγωνίστηκε με τη φανέλα του Πανηλειακού ενώ την αμέσως επόμενη περίοδο αγωνιζόταν με τη φανέλα του Ολυμπιακού Πειραιώς. Με την ομάδα του Πειραιά κατάφερε να κατακτήσει το πρωτάθλημα Ελλάδας της σεζόν 1997-98. Κατά τη μεταγραφική περίοδο του καλοκαιριού του 1998, ο Μπόζινταρ Μπάντοβιτς ανηφόρισε με προορισμό τη Θεσσαλονίκη για λογαριασμό του ΠΑΟΚ, στον οποίο παρέμεινε για δύο χρόνια, χωρίς ωστόσο να καταφέρει να κατακτήσει κάποιον εγχώριο τίτλο και στη συνέχεια, ο Μπάντοβιτς επέστρεψε για μια χρονιά στον Πανηλειακό (2000-01). Ακολούθως αγωνίστηκε για μια χρονιά στον Εθνικό Αστέρα Καισαριανής (2001-02) και το 2002 και σε ηλικία 33 ετών, ο Μπόζινταρ Μπάντοβιτς αποφάσισε να κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια και να βάλει τέλος στην πολυετή καριέρα του. Μετά το τέλος της επαγγελματικής του καριέρας ως ποδοσφαιριστής, ο Μπόζινταρ Μπάντοβιτς αποφάσισε να συνεχίσει να ασχολείται με το άθλημα, αλλά από ένα άλλο πόστο και συγκεκριμένα αυτό του προπονητή. Ο Μπάντοβιτς έκανε τα πρώτα του βήματα στο χώρο της προπονητικής στην Αμερικάνικη Χιούστον Ντάιναμο, στην οποία διατέλεσε προπονητής νέων την περίοδο 2003-04. Τη διετία 2004-06 εργάστηκε ως βοηθός προπονητή αρχικά στην ομάδα του Ακράτητου κι έπειτα στην ομάδα της Κέρκυρας. Από το 2008 και μέχρι το 2010, ο Μπάντοβιτς εργάστηκε στον Ολυμπιακό αρχικά ως βοηθός προπονητή, στη συνέχεια ως προσωρινός υπηρεσιακός προπονητής και έπειτα ως πρώτος προπονητής της ομάδας (2010). Η σεζόν 2009-10 ήταν πολύ κακή για τον Ολυμπιακό με αποτέλεσμα να γίνουν ριζικές αλλαγές τόσο στην ομάδα, όσο και στο προπονητικό τιμ, με τον Μπάντοβιτς να μην αποτελεί εξαίρεση, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα την αποχώρησή του από το σύλλογο του Πειραιά. Στις 30 Νοεμβρίου του 2010 ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της Κέρκυρας, στην οποία παρέμεινε μέχρι τις 9 Νοεμβρίου του 2011. Μετά την Κέρκυρα, διατέλεσε προπονητής στην Λάρισα και τη Μπακού. Σήμερα, εργάζεται ως προπονητής στη Μπίριραμ Γιουνάιτεντ, ομάδα της Ταϊλάνδης 1 Κύπελλο Σερβίας: 1993 1 Πρωτάθλημα Ελλάδας: 1998 Το προφίλ του Μπόζινταρ Μπάντοβιτς στο transfermarkt.co.uk Το προφίλ του Μπόζινταρ Μπάντοβιτς στο worldfootball.net Συνέντευξη του Μπόζινταρ Μπάντοβιτς στο sportculture.gr
Ο Μπόζινταρ Μπάντοβιτς (γεννημένος στις 30 Αυγούστου 1969 στην πόλη Νίκσιτς της πρώην Γιουγκοσλαβίας) είναι παλαίμαχος διεθνής ποδοσφαιριστής και νυν προπονητής ποδοσφαίρου. Έχει αγωνιστεί στα πρωταθλήματα της Σερβίας, των ΗΠΑ και της Ελλάδας.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CF%8C%CE%B6%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%81_%CE%9C%CF%80%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%BF%CE%B2%CE%B9%CF%84%CF%82
Χάινριχ Ρόις
Ο Οίκος των Ρόις, από τον οποίο έλκει την καταγωγή του, χρονολογείται από τον 12ο αιώνα και ιστορικά ήλεγχε τις περιοχές Γκέρα και Γκρέιζ. Ο Οίκος διαλύθηκε μαζί με τη Γερμανική Αυτοκρατορία, και τα εδάφη του Πριγκιπάτου Ρόις - Γκέρα (1806 - 1918) ενσωματώθηκαν στο σημερινό κρατίδιο της Θουριγγίας.Γεννήθηκε στο Μπύσινγκεν στις 4 Δεκεμβρίου 1951, γιος του πρίγκιπα Ερρίκου Α' (1910-1982) και της Δούκισσας Βόιτσλαβα Φεοντόρα του Μεκλεμβούργου (1918-2019).Φαίνεται ότι εργαζόταν στον τομέα των ακινήτων στην εταιρεία Buero Prinz Reuss στη Φρανκφούρτη, και στην παραγωγή αφρώδους κρασιού. Το 2017 υποστήριξε τον εκ νέου ενταφιασμό των λειψάνων αρκετών προγόνων του, κυρίως του Ερρίκου Β', στην αρχική τους τοποθεσία.Υποστηρίζει ότι η σημερινή γερμανική κυβέρνηση και η Ευρωπαϊκή Ένωση, εν αντιθέσει με τους πρίγκιπες, είναι αποξενωμένη από τον λαό. Ο Ρόις έχει δηλώσει ότι η Γερμανία είναι υποτελές κράτος έπειτα από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.Σε μια σύνοδο κορυφής για τις ψηφιακές επιχειρήσεις το 2019, ο Ρόις, σε ομιλία του, κατηγόρησε τους Ρότσιλντ και τους μασόνους για τους πολέμους του 20ου αιώνα. Το 2020, ο Ρόις συμμετείχε στην εκδήλωση "Celebrating the First International Awareness Day" στη Βιέννη.Τον Αύγουστο του 2022, αφού εμφανίστηκε σε ένα πάρτι που έγινε προς τιμήν ενός Γερμανού πολιτικού φιλικά προσκείμενου στο Κίνημα Πολιτών του Ράιχ και ο οποίος κατηγορήθηκε για επίθεση σε δημοσιογράφο, ο σημερινός αρχηγός της οικογένειας Ρόις, ο Ερρίκος ο 14ος, αποκάλεσε τον Ρόιχ «μακρινό συγγενή». Στις 7 Δεκεμβρίου 2022, ο Ρόις συνελήφθη στο σπίτι του στη Φρανκφούρτη κατά τη διάρκεια μιας επιχείρησης της γερμανικής αστυνομίας για αναζήτηση ύποπτων ακροδεξιών συνωμοτών που συμμετείχαν σε σχεδιασμούς πραξικοπήματος. Σύμφωνα με την αστυνομία, οι πραξικοπηματίες, μεταξύ των οποίων και η πρώην βουλευτής της Μπούντεσταγκ, Μπίργκιτ Μάλσακ-Ουίνκεμαν, ήταν υποστηρικτές του Κινήματος Πολιτών του Ράιχ που ήλπιζαν να ορίσουν τον Ρόις βασιλιά της Γερμανίας. Η οικία του τελευταίου στη Θουριγγία φέρεται να ήταν ο χώρος αποθήκευσης όπλων και διεξαγωγής μυστικών συναντήσεων.
Ο Χάινριχ Ρόις ( Πρίγκιπας Ερρίκος ο 13ος) ( Μπύντινγκεν, 4 Δεκεμβρίου 1951 ) είναι Γερμανός αριστοκράτης που συνελήφθη από τη γερμανική ομοσπονδιακή αστυνομία το 2022 λόγω πιθανής εμπλοκής του σε σχεδιαζόμενο πραξικόπημα.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%AC%CE%B9%CE%BD%CF%81%CE%B9%CF%87_%CE%A1%CF%8C%CE%B9%CF%82
Αλάριχος Β΄
Ο ιστορικός Χέρβιχ Βόλφραμ αρχίζει το κεφαλαιό του για τον 8ο βασιλιά των Βησιγότθων λέγοντας πως "η βασιλεία του Αλάριχου δεν αναφέρεται πλήρως στις πηγές και οι λίγες πληροφορίες επισκιάζονται από το τέλος του στη μάχη του Βουγιέ και την πτώση του βασιλείου της Τουλούζης". Ένα παράδειγμα είναι ο Ισίδωρος της Σεβίλλης, που έχει μία μόνο παράγραφο για τη βασιλεία του Αλάριχου Β΄ και είναι κυρίως για το τέλος του στη μάχη. Edward Gibbon, History of the Decline and Fall of the Roman Empire Chapter 38 Alarico II (in Spanish), Diccionario biográfico español, Luis Agustín García Moreno, Real Academia de la Historia. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Alaric II στο Wikimedia Commons
Ο Αλάριχος Β΄, γοτθικά: 𐌰𐌻𐌰𐍂𐌴𐌹𐌺𐍃 Alareiks, δηλ. όλων ρηξ (π.458/466 - Αύγουστος 507) από τον Οίκο των Μπαλτ ήταν βασιλιάς των Βησιγότθων. Διαδέχθηκε τον πατέρα του Ευάριχο ως βασιλιάς των Βησιγότθων στην Τουλούζη τον Δεκέμβριο του 484. Ήταν δισεγγονός του διάσημου Αλάριχου Α΄ που είχε λεηλατήσει τη Ρώμη το 410. Ίδρυσε την πρωτεύουσά του στο Αιρ-συρ-λ'Αντούρ (Vicus Julii) στην Ακουιτανία. Η επικράτειά του περιελάμβανε, όχι μόνο το μεγαλύτερο μέρος της Ισπανίας (εκτός του βορειο-δυτικού μέρους της), αλλά επίσης και την Ακουιτανία της Γαλατίας και το μεγαλύτερο μέρος της -ως τότε αδιαίρετης- Ναρβωνικής της Γαλατίας (Gallia Narbonensis).
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%AC%CF%81%CE%B9%CF%87%CE%BF%CF%82_%CE%92%CE%84
Α΄ Εθνική ποδοσφαίρου ανδρών 1994-1995
Παναθηναϊκός Προπονητής: Χουάν Ραμόν Ρότσα. Ποδοσφαιριστές: (Σε παρένθεση συμμετοχές/τέρματα) Τερματοφύλακες: Βάντσικ (31), Νικοπολίδης (5), Χαλκιάς (δεν αγωνίστηκε). Αμυντικοί: Αποστολάκης (29/5), Γ.Σ.Γεωργιάδης (10/1), Γκούμας (2), Καλιτζάκης (28/2), Καπουράνης (24/2), Κολιτσιδάκης (26), Ουζουνίδης (27). Μέσοι: Γ.Χ.Γεωργιάδης (29/10), Μαραγκός (29/4), Μάρκος (28/5), Μητρόπουλος (1), Μπορέλι (28/7), Νιόπλιας (30/2), Λ.Χριστοδούλου (24/2). Επιθετικοί: Αλεξούδης (12/2), Βαζέχα (33/29), Δώνης (28/9), Λαγωνικάκης (15). Β = Βαθμοί , Αγ.= Αγώνες, Ν =Νίκες; Ι = Ισοπαλίες, Η = Ήττες, ΓΥ= Γκολ Υπέρ, ΓΚ =Γκολ Κατά, Δ =Διαφορά τερμάτων; Βαθμολογία (νίκη: 3 βαθμοί, ισοπαλία: 1 βαθμός, ήττα: 0 βαθμοί) Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία RSSSF 1994-95
Το πρωτάθλημα της περιόδου 1994-95 ήταν το 36ο που διεξήχθη σε μορφή εθνικής κατηγορίας και το 16ο από καταβολής του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Το κατέκτησε ο Παναθηναϊκός για 17η φορά στην ιστορία του, τερματίζοντας 16 βαθμούς μπροστά από τον δεύτερο Ολυμπιακό.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%84_%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%85_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD_1994-1995
Πολωνοί
Οι Σλάβοι βρίσκονται στο έδαφος της σύγχρονης Πολωνίας για πάνω από 1500 χρόνια. Οργανώθηκαν σε φυλετικές μονάδες, από τις οποίες οι μεγαλύτερες αργότερα ήταν γνωστές ως πολωνικές φυλές. Τα ονόματα πολλών φυλών βρίσκονται στη λίστα που συνέταξε ο ανώνυμος Βαυαρός γεωγράφος τον 9ο αιώνα. Στους 9ο και 10ο αιώνες, οι φυλές αναπτύχθηκαν σε περιοχές κατά μήκος του άνω Βιστούλα (οι Βιστούλοι εντός της σφαίρας της Αυτοκρατορικής Μεγάλης Μοραβίας), στις ακτές της Βαλτικής Θάλασσας και στη Μείζων Πολωνία. Το τελευταίο φυλετική εγχείρημα τον 10ο αιώνα είχε ως αποτέλεσμα μια διαρκή πολιτική δομή και κράτος, την Πολωνία, ένα από τα δυτικά σλαβικά έθνη.Η ιδέα που έγινε γνωστή ως Ιδέα των Πιαστ, ο κύριος υποστηρικτής της οποίας ήταν ο Γιαν Λούντβικ Ποπουάφσκι, βασίστηκε στη δήλωση ότι η πατρίδα των Πιαστ κατοικήθηκε από τους λεγόμενους «γηγενείς» αυτόχθονες Σλάβους και Σλαβικούς Πολωνούς από αμνημονεύτων χρόνων και μόνο αργότερα «διαποτίστηκε» από «ξένους» Κέλτες, Γερμανούς, Βαλτικούς και άλλους. Μετά το 1945, η λεγόμενες «αυτόχθονες» ή «γηγενής» σχολές της πολωνικής προϊστορίας έλαβαν επίσημη υποστήριξη στην Πολωνία και σημαντικό βαθμό λαϊκής υποστήριξης. Σύμφωνα με αυτήν την άποψη, ο Λουσάτιος πολιτισμός που οι αρχαιολόγοι έχουν αναγνωρίσει μεταξύ του Όντερ και του Βίστουλα στην πρώιμη Εποχή του Σιδήρου, λέγεται ότι είναι σλαβικός και όλες οι μη σλαβικές φυλές και λαοί που καταγράφηκαν στην περιοχή σε διάφορα σημεία στην αρχαιότητα απορρίπτονται ως «μετανάστες» και «επισκέπτες». Αντίθετα, οι επικριτές αυτής της θεωρίας, όπως η Μαρίγια Γκιμπούτας, την θεωρούν ως μη αποδεδειγμένη υπόθεση και γι' αυτούς η ημερομηνία και η προέλευση της δυτικής μετανάστευσης των Σλάβων είναι σε μεγάλο βαθμό ανεξέλεγκτη, καθώς οι σλαβικές συνδέσεις του Λουσάτιου Πολιτισμού είναι εντελώς φανταστικές και η παρουσία μιας εθνικώς μικτής και συνεχώς μεταβαλλόμενης συγκέντρωσης λαών στην Πεδιάδα της Μέσης Ευρώπης θεωρείται δεδομένη. Οι Πολωνοί είναι η 6η μεγαλύτερη εθνοτική ομάδα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι εκτιμήσεις ποικίλλουν ανάλογα με την πηγή, αν και τα διαθέσιμα δεδομένα δείχνουν συνολικό αριθμό περίπου 60 εκατομμυρίων ανθρώπων παγκοσμίως (με περίπου 18-20 εκατομμύρια που ζουν εκτός Πολωνίας, πολλοί από τους οποίους δεν είναι πολωνικής εθνικότητας, αλλά Πολωνοί υπήκοοι). Υπάρχουν σχεδόν 38 εκατομμύρια Πολωνοί μόνο στην Πολωνία. Υπάρχουν επίσης πολωνικές μειονότητες στις γύρω χώρες και αυτόχθονες μειονότητες στην Τσεχία, την Ουγγαρία, τη Σλοβακία, τη βόρεια και ανατολική Λιθουανία, τη δυτική Ουκρανία και τη δυτική Λευκορωσία. Υπάρχουν μερικές μικρότερες αυτόχθονες μειονότητες σε γειτονικές χώρες, όπως η Μολδαβία. Υπάρχει επίσης μια πολωνική μειονότητα στη Ρωσία που περιλαμβάνει αυτόχθονες Πολωνούς, καθώς και εκείνους που απελάθηκαν βίαια κατά τη διάρκεια και μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο συνολικός αριθμός των Πολωνών στην πρώην Σοβιετική Ένωση εκτιμάται σε 3 εκατομμύρια. Ο όρος «Polonia» χρησιμοποιείται συνήθως στην Πολωνία για να αναφερθεί σε άτομα πολωνικής καταγωγής που ζουν έξω από τα πολωνικά σύνορα, οι οποίοι εκτιμούνται επίσημα σε περίπου 10 έως 20 εκατομμύρια. Υπάρχει μια αξιοσημείωτη πολωνική διασπορά στις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Βραζιλία και τον Καναδά. Η Γαλλία έχει μια ιστορική σχέση με την Πολωνία και έχει έναν σχετικά μεγάλο πληθυσμό Πολωνών. Οι Πολωνοί ζούσαν στη Γαλλία από τον 18ο αιώνα. Στις αρχές του 20ού αιώνα, πάνω από 1 εκατομμύριο Πολωνοί εγκαταστάθηκαν στη Γαλλία, κυρίως κατά τη διάρκεια των Παγκόσμιων Πολέμων, μεταξύ των οποίων Πολωνοί μετανάστες που τράπηκαν σε φυγή είτε από τη ναζιστική κατοχή είτε αργότερα από τη σοβιετική κυριαρχία. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, ένας σημαντικός αριθμός Πολωνών μεταναστών εγκαταστάθηκε στο Σικάγο (που αναφέρεται ως η πιο πολωνική πόλη στον κόσμο εκτός Πολωνίας), στο Μιλγουόκι, στο Οχάιο, στο Ντιτρόιτ, στο Νιου Τζέρσεϊ, στη Νέα Υόρκη, στο Ορλάντο, στο Πίτσμπεργκ, στο Μπάφαλο και στη Νέα Αγγλία. Η υψηλότερη συγκέντρωση Πολωνοαμερικανών σε έναν δήμο της Νέας Αγγλίας είναι στη Νέα Βρετανία του Κονέκτικατ. Η πλειοψηφία των Πολωνοκαναδών έχουν φτάσει στον Καναδά από το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο αριθμός των Πολωνών μεταναστών αυξήθηκε μεταξύ 1945 και 1970, και ξανά μετά το τέλος του κομμουνισμού στην Πολωνία το 1989. Στη Βραζιλία, η πλειοψηφία των Πολωνών μεταναστών εγκαταστάθηκαν στην πολιτεία Παρανά. Μικρότεροι, αλλά σημαντικοί αριθμοί εγκαταστάθηκαν στις πολιτείες Ρίο Γκράντε ντο Σουλ, Εσπίριτο Σάντο και Σάο Πάολο. Η πόλη Κουριτίμπα έχει τη δεύτερη μεγαλύτερη πολωνική διασπορά στον κόσμο (μετά το Σικάγο) και η πολωνική μουσική, κουζίνα και πολιτισμός είναι αρκετά κοινά στην περιοχή. Μια πρόσφατη μεγάλη μετανάστευση των Πολωνών πραγματοποιήθηκε μετά την ένταξη της Πολωνίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση το 2004 και με το άνοιγμα της αγοράς εργασίας στην ΕΕ, όπου, κατά προσέγγιση, ένας αριθμός 2 εκατομμυρίων, κυρίως νέων, Πολωνών εργάζονται στο εξωτερικό. Υπολογίζεται ότι πάνω από μισό εκατομμύριο Πολωνοί έχουν μεταναστεύσει για εργασία στο Ηνωμένο Βασίλειο από την Πολωνία. Από το 2011, οι Πολωνοί μπόρεσαν να εργαστούν ελεύθερα σε ολόκληρη την ΕΕ και όχι μόνο στο Ηνωμένο Βασίλειο, αλλά και σε χώρες όπως η Ιρλανδία και η Σουηδία, όπου είχαν πλήρη δικαιώματα εργασίας από την ένταξη της Πολωνίας στην ΕΕ το 2004. Η πολωνική κοινότητα στη Νορβηγία έχει αυξηθεί σημαντικά σε συνολικό αριθμό 120.000, καθιστώντας τους Πολωνούς τη μεγαλύτερη ομάδα μεταναστών στη Νορβηγία. Μόνο τα τελευταία χρόνια ο πληθυσμός στο εξωτερικό έχει μειωθεί, ειδικά στο Ηνωμένο Βασίλειο, με 116.000 να εγκαταλείπουν το Ηνωμένο Βασίλειο μόνο το 2018. Ο πολιτισμός της Πολωνίας έχει ιστορία πάνω από 1000 χρόνια. Η Πολωνία, η οποία βρίσκεται στην Κεντρική Ευρώπη, ανέπτυξε έναν χαρακτήρα που επηρεάστηκε λόγω της γεωγραφίας της και της διασταύρωσης με πολιτισμούς γειτονικών χωρών της Κεντρικής Ευρώπης (Αυστριακοί, Τσέχοι, Γερμανοί, Ούγγροι και Σλοβάκοι), καθώς και με πολιτισμούς της Δυτικής Ευρώπης (Γάλλοι, Ισπανοί και Ολλανδοί), πολιτισμούς της Νότιας Ευρώπης (Ιταλοί και Έλληνες), βαλτικούς/βορειοανατολικούς πολιτισμούς (Λιθουανοί, Εσθονοί και Λετονοί), πολιτισμούς της Ανατολικής Ευρώπης (Λευκορώσοι και Ουκρανοί) και πολιτισμούς της Δυτικής Ασίας και του Καυκάσου (Οθωμανοί Τούρκοι, Αρμένιοι και Γεωργιανοί). Οι επιρροές μεταφέρθηκαν επίσης από μετανάστες (Ούγγρους, Σλοβάκους, Τσέχους, Εβραίους, Γερμανούς και Ολλανδούς), από πολιτικές συμμαχίες (με τις Λιθουανία, Ουγγαρία, Σαξονία, Γαλλία και Σουηδία), από ανατολικές κατακτήσεις από το Πολωνικό-Λιθουανικό κράτος (Ουκρανία, Λευκορωσία, Μολδαβία, Ρουμανία και Λετονία) και από τους κατακτητές των πολωνικών εδαφών (Ρωσική Αυτοκρατορία, Βασίλειο της Πρωσίας και Μοναρχία των Αψβούργων, αργότερα γνωστή ως Αυστριακή Αυτοκρατορία ή Αυστροουγγαρία). Με την πάροδο του χρόνου, ο πολωνικός πολιτισμός επηρεάστηκε σε μεγάλο βαθμό από τους δεσμούς της με τον γερμανικό, ουγγρικό και λατινικό κόσμο και άλλες εθνοτικές ομάδες και μειονότητες που ζούσαν στην Πολωνία. Ο λαός της Πολωνίας παραδοσιακά θεωρείται φιλόξενος προς τους καλλιτέχνες από το εξωτερικό (ειδικά από την Ιταλία) και είναι ανοιχτός σε πολιτιστικές και καλλιτεχνικές τάσεις που είναι δημοφιλείς σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Λόγω αυτής της κεντρικής θέσης, οι Πολωνοί ήρθαν πολύ νωρίς σε επαφή με τους δύο πολιτισμούς - ανατολικό και δυτικό -, και ως εκ τούτου αναπτύχθηκαν οικονομικά, πολιτιστικά και πολιτικά. Ένας Γερμανός στρατηγός, ο Χέλμουτ Καρλ Μπέρνχαρντ φον Μόλτκε, στο έργο του Πολωνία. Ένα ιστορικό σκίτσο (1885), δήλωσε ότι «η Πολωνία του 15ου αιώνα ήταν ένα από τα πιο πολιτισμένα κράτη της Ευρώπης». Τον 19ο και τον 20ο αιώνα, η εστίαση της Πολωνίας στην πολιτιστική πρόοδο υπερίσχυε συχνά έναντι της πολιτικής και οικονομικής δραστηριότητας, βιώνοντας σοβαρές κρίσεις, ειδικά κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και τα επόμενα χρόνια. Αυτοί οι παράγοντες έχουν συμβάλει στην ευέλικτη φύση της πολωνικής τέχνης, με όλες τις πολυσύνθετες αποχρώσεις της.Η Πολωνία ήταν για αιώνες καταφύγιο για πολλούς Εβραίους από όλη την Ευρώπη. Τον εικοστό αιώνα, ένας μεγάλος αριθμός μετανάστευσε στο Ισραήλ. Αρκετοί εξέχοντες Ισραηλινοί πολιτικοί γεννήθηκαν στην Πολωνία, μεταξύ των οποίων ο ιδρυτής του Ισραήλ Νταβίντ Μπεν Γκουριόν, ο πρώην Πρόεδρος του Ισραήλ Σιμόν Πέρες και οι Πρωθυπουργοί Γιτζάκ Σαμίρ και Μεναχέμ Μπέγκιν. Η πολωνική γλώσσα (πολωνικά: język polski) είναι μια δυτική σλαβική γλώσσα της λεχιτικής ομάδας και η επίσημη γλώσσα της Πολωνίας. Η γραπτή της μορφή χρησιμοποιεί το πολωνικό αλφάβητο, το οποίο είναι το λατινικό αλφάβητο με την προσθήκη μερικών διακριτικών σημείων. Η Πολωνία είναι η πιο γλωσσικά ομοιογενής ευρωπαϊκή χώρα, με σχεδόν το 97% των πολιτών της Πολωνίας να δηλώνουν την πολωνική ως τη μητρική τους γλώσσα. Οι εθνοτικοί Πολωνοί αποτελούν μεγάλες μειονότητες στη Γερμανία, τη βόρεια Σλοβακία και την Τσεχία, την Ουγγαρία, τη βορειοανατολική Λιθουανία, τη δυτική Λευκορωσία και την Ουκρανία. Η πολωνική γλώσσα είναι η πιο ευρέως χρησιμοποιούμενη μειονοτική γλώσσα στην Επαρχία Βίλνιους της Λιθουανίας (26% του πληθυσμού, σύμφωνα με τα αποτελέσματα της απογραφής του 2001) και ομιλείται αλλού στη βορειοανατολική και δυτική Λιθουανία. Στην Ουκρανία είναι πιο συχνή στη δυτική επαρχίες Λβιβ και Βόλιν, ενώ στη δυτική Λευκορωσία ομιλείται από τη σημαντική πολωνική μειονότητα, ειδικά στις περιοχές της Μπρεστ και του Γκρόντνο και σε περιοχές κατά μήκος των λιθουανικών συνόρων. Η γεωγραφική κατανομή της πολωνικής γλώσσας επηρεάστηκε σε μεγάλο βαθμό από τις αλλαγές στα σύνορα και τις μεταφορές πληθυσμού που ακολούθησαν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι Πολωνοί επανεγκαταστάθηκαν στις «Ανακτημένες Περιοχές» στα δυτικά και βόρεια. Κάποιοι Πολωνοί παρέμειναν στα παλαιότερα υπό πολωνική κυριαρχία εδάφη στα ανατολικά που προσαρτήθηκαν από την ΕΣΣΔ, με αποτέλεσμα τις σημερινές πολωνόφωνες μειονότητες στη Λιθουανία, τη Λευκορωσία και την Ουκρανία, αν και πολλοί Πολωνοί εκδιώχθηκαν ή μετανάστευσαν από αυτές τις περιοχές σε περιοχές εντός των νέων συνόρων της Πολωνίας. Εν τω μεταξύ, η φυγή και η απέλαση των Γερμανών, καθώς και η απέλαση των Ουκρανών και η επανεγκατάσταση των εκδιωγμένων Πολωνών εντός της Πολωνίας, συνέβαλαν στη γλωσσική ομοιογένεια της χώρας. Οι πολωνόφωνοι χρησιμοποιούν τη γλώσσα με ομοιόμορφο τρόπο σε όλη την Πολωνία, αν και πολλές γλώσσες και διάλεκτοι συνυπάρχουν παράλληλα με την τυπική πολωνική γλώσσα. Οι πιο συνηθισμένες διάλεκτοι στην Πολωνία είναι η σιλεσική, η οποία ομιλείται στην Άνω Σιλεσία και η κασουβική, η οποία ομιλείται ευρέως στην ιστορική Ανατολική Πομερανία (Πομερέλια), σήμερα στο βορειοδυτικό τμήμα της Πολωνίας. Η εκπαίδευση έχει υπάρξει πρωταρχικού ενδιαφέροντος για την Πολωνία από τις αρχές του 12ου αιώνα. Ο κατάλογος της βιβλιοθήκης της Καθεδρικής Αίθουσας στην Κρακοβία, που χρονολογείται από το 1110, δείχνει ότι οι Πολωνοί μελετητές είχαν τότε πρόσβαση σε λογοτεχνία από όλη την Ευρώπη. Το 1364, ο Βασιλιάς Καζίμιρ Γ΄ ο Μέγας ίδρυσε την Ακαδημία της Κρακοβίας, η οποία αργότερα θα γινόταν το Γιαγκιελόνιο Πανεπιστήμιο, ένα από τα σπουδαία πανεπιστήμια της Ευρώπης. Οι Πολωνοί έχουν συνεισφέρει σημαντικά στους τομείς της επιστήμης, της τεχνολογίας και των μαθηματικών.Ο κατάλογος των πρώτων διάσημων επιστημόνων στην Πολωνία ξεκινά τον 13ου αιώνα με τον Βιτέλο και περιλαμβάνει τον πολυμαθή και αστρονόμο Νικόλαο Κοπέρνικο, ο οποίος διαμόρφωσε ένα μοντέλο του σύμπαντος που έθετε τον Ήλιο και όχι τη Γη στο κέντρο του. Η δημοσίευση του βιβλίου του Κοπέρνικου, De Revolutionibus Orbium Coelestium (Περί των Περιστροφών των Ουρανίων Σφαιρών), λίγο πριν το θάνατό του το 1543 θεωρείται ένα σημαντικό γεγονός στην ιστορία της επιστήμης, πυροδοτώντας την Κοπερνίκεια Επανάσταση και συμβάλλοντας σημαντικά στην Επιστημονική Επανάσταση. Το 1773, ο Βασιλιάς Στανίσουαφ Αύγουστος Πονιατόφσκι ίδρυσε την Επιτροπή Εθνικής Παιδείας, το πρώτο Υπουργείο Παιδείας στον κόσμο. Μετά τον τρίτο διαμελισμό της Πολωνίας το 1795, δεν υπήρχε ελεύθερο πολωνικό κράτος. Ο 19ος και ο 20ος αιώνας είδαν πολλούς Πολωνούς επιστήμονες να εργάζονται στο εξωτερικό. Η σπουδαιότερη ήταν η Μαρία Σκλοντόφσκα Κιουρί (1867-1934), μια φυσικός και χημικός που διεξήγαγε πρωτοποριακή έρευνα στη ραδιενέργεια και η οποία ήταν η πρώτη γυναίκα που κέρδισε το Βραβείο Νόμπελ, το πρώτο άτομο και η μόνη γυναίκα που το κέρδισε δύο φορές, το μοναδικό άτομο που κέρδισε δύο φορές σε πολλαπλές επιστήμες και ήταν μέρος της κληρονομιάς της οικογένειας Κιουρί με πέντε βραβεία Νόμπελ. Ένας άλλος αξιοσημείωτος Πολωνός απόδημος επιστήμονας ήταν ο Ιγκνάτσι Ντομέικο (1802-1989), γεωλόγος και ορυκτολόγος, ο οποίος έζησε και εργάστηκε στη Χιλή της Νότιας Αμερικής. Ο Καζίμιες Φουνκ (1884-1967), γνωστός ως Καζίμιρ Φουνκ, ήταν Πολωνός βιοχημικός, που γενικά θεωρείται ότι ήταν μεταξύ των πρώτων που διατύπωσαν (το 1912) την έννοια των βιταμινών, τις οποίες ονόμασε «ζωτικές αμίνες» ή «βιταμίνες». Σύμφωνα με τη NASA, Πολωνοί επιστήμονες ήταν μεταξύ των πρωτοπόρων της πυραυλικής. Στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα, η Πολωνία ήταν ένα παγκόσμιο κέντρο των μαθηματικών. Οι εξαιρετικοί Πολωνοί μαθηματικοί δημιούργησαν τη Σχολή Μαθηματικών της Λβιβ (συμπεριλαμβανομένων των Στέφαν Μπάναχ, Χιούγκο Στάινχαους και Στανίσουαφ Ούλαμ) και τη Σχολή Μαθηματικών της Βαρσοβίας (συμπεριλαμβανομένων των Άλφρεντ Τάρσκι, Καζίμιες Κουρατόφσκι και Βάτσουαφ Σιερπίνσκι). Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος έσπρωξε πολλούς από αυτούς στην εξορία. Η οικογένεια του Μπενουά Μάντελμπροτ έφυγε από την Πολωνία όταν ήταν ακόμη παιδί. Ένας απόφοιτος της Σχολής Μαθηματικών της Βαρσοβίας ήταν ο Αντόνι Ζίγκμουντ, ένας διαμορφωτής της μαθηματικής ανάλυσης του 20ου αιώνα. Ο Μάριαν Ρεγέφσκι (1905-1980), Πολωνός μαθηματικός, το Δεκέμβριο του 1932 επίλυσε το εξοπλισμένο με πλακέτα μηχάνημα Enigma, την κύρια συσκευή κρυπτογράφησης που χρησιμοποιούταν από τη ναζιστική Γερμανία. Οι κρυπτολογικές επιτυχίες του Ρεγέφσκι και των συναδέλφων του μαθηματικών Γέζι Ρουζίτσκι και Χένρικ Ζιγκάλσκι, πάνω από 6,5 χρόνια αργότερα, ξεκίνησαν τη βρετανική ανάγνωση του Enigma στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η νοημοσύνη που είχε αποκτηθεί, με κωδικό όνομα Ultra, συνέβαλε, ίσως αποφασιστικά, στην ήττα της Γερμανίας.Ο Σερ Τζόζεφ Ρότμπλατ (1908-2005) ήταν Πολωνός φυσικός, ο οποίος εγκατέλειψε το Πρόγραμμα Μανχάταν των ΗΠΑ για λόγους συνείδησης. Το έργο του σχετικά με τα πυρηνικά ραδιενεργά κατάλοιπα ήταν μια σημαντική συμβολή στην επικύρωση της συνθήκης μερικής απαγόρευσης πυρηνικών δοκιμών του 1963. Υπογράφων του Μανιφέστου Ράσελ - Αϊνστάιν, ήταν γενικός γραμματέας των Συνεδρίων του Πάγκουος για την Επιστήμη και τις Παγκόσμιες Υποθέσεις από την ίδρυσή τους μέχρι το 1973. Μοιράστηκε, με τα Συνέδρια του Πάγκουος, το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης του 1995 για τις προσπάθειες για τον πυρηνικό αφοπλισμό.Ο Χιλάρι Κοπρόφσκι (1916-2013) ήταν Πολωνός ιολόγος και ανοσολόγος, και ο εφευρέτης του πρώτου αποτελεσματικού εμβολίου κατά της πολιομυελίτιδας στον κόσμο. Ενώ ήταν στις Ηνωμένες Πολιτείες, έγραψε ή συνέγραψε πάνω από 875 επιστημονικές εργασίες και συνέταξε πολλά επιστημονικά περιοδικά. Ο Αλεκσάντερ Βόλστσαν (γεννημένος το 1946), Πολωνός αστρονόμος, είναι ένα από τα άτομα που ανακάλυψε τους πρώτους εξωηλιακούς πλανήτες και πλανήτες πάλσαρ. Σήμερα, η Πολωνία διαθέτει περισσότερα από 100 ιδρύματα μεταδευτεροβάθμιας εκπαίδευσης - τεχνικά, ιατρικά, οικονομικά, καθώς και 500 πανεπιστήμια - που βρίσκονται σε μεγάλες πόλεις όπως το Γκντανσκ, η Κρακοβία, το Βρότσουαφ, το Λούμπλιν, το Λοτζ, το Πόζναν, το Ζέσουφ και η Βαρσοβία. Απασχολούν πάνω από 61.000 επιστήμονες και μελετητές. Άλλα 300 ινστιτούτα έρευνας και ανάπτυξης φιλοξενούν περίπου 10.000 ερευνητές. Υπάρχουν επίσης ορισμένα μικρότερα εργαστήρια. Συνολικά, αυτά τα ιδρύματα υποστηρίζουν περίπου 91.000 επιστήμονες και μελετητές. Η προέλευση της πολωνικής μουσικής μπορεί να ανιχνευθεί ήδη από τον 13ο αιώνα, από όπου έχουν βρεθεί χειρόγραφα στο Στάρι Σοντς, που περιέχουν πολυφωνικές συνθέσεις που σχετίζονται με την παριζιάνικη Σχολή του Νοτρ-Νταμ. Άλλες πρώιμες συνθέσεις, όπως η μελωδία του Μπογκουροντζίτσα (Bogurodzica), μπορεί επίσης να χρονολογηθεί από αυτήν την περίοδο. Ο πρώτος γνωστός συνθέτης, ωστόσο, ο Μικοουάι Ραντόμσκι, έζησε τον 15ο αιώνα. Κατά τη διάρκεια του 16ου αιώνα, κυρίως δύο μουσικές ομάδες - και οι δύο με έδρα την Κρακοβία, όπου ανήκαν στον Βασιλιά και τον Αρχιεπίσκοπο του Βάβελ - οδήγησαν στην ταχεία καινοτομία της πολωνικής μουσικής. Οι συνθέτες που έγραφαν κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου περιλαμβάνουν τους Βάτσουαφ του Σαμοτούουι, Μικοουάι Ζιελένσκι και Μικοουάι Γκομούουκα. Ο Διομήδης Κάτο, ένας ιθαγενής Ιταλός που ζούσε στην Κρακοβία από την ηλικία των πέντε ετών, έγινε ένας από τους πιο διάσημους λαουτίστες στην αυλή του Σιγισμούνδου Γ΄, ο οποίος όχι μόνο εισήγαγε μερικά από τα μουσικά στυλ από τη νότια Ευρώπη, αλλά τα ένωσε με την πολωνική λαϊκή μουσική. 17ος-18ος αιώνας Τα τελευταία χρόνια του 16ου αιώνα και το πρώτο μέρος του 17ου αιώνα, αρκετοί Ιταλοί μουσικοί ήταν φιλοξενούμενοι στις βασιλικές αυλές του Βασιλιά Σιγισμούνδου Γ΄ και του γιου του, Βλαδίσλαου Δ΄. Σε αυτούς περιλαμβάνονται οι Λούκα Μαρέντσιο, Τζοβάνι Φραντσέσκο Ανέριο και Μάρκο Σκάκι. Οι Πολωνοί συνθέτες από αυτήν την περίοδο επικεντρώθηκαν στη μπαρόκ θρησκευτική μουσική, στο κονσέρτο για φωνές, στα όργανα και στο μπάσο κοντίνουο, μια παράδοση που συνεχίστηκε τον 18ο αιώνα. Ο πιο γνωστός συνθέτης αυτής της περιόδου είναι ο Άνταμ Γιαζέμπσκι, γνωστός για τα οργανικά έργα του όπως Chromatica, Tamburetta, Sentinella, Bentrovata και Nova Casa. Άλλοι συνθέτες περιλαμβάνουν τους Γκζέγκος Γκερβάζι Γκορτσίτσκι, Φραντσίσεκ Λίλιους, Μπαρτουόμιεϊ Πένκιελ, Στανίσουαφ Σιλβέστερ Σαζίνσκι και Μάρτσιν Μιελτσέφσκι. Επιπλέον, η παράδοση της παραγωγής όπερας ξεκίνησε στη Βαρσοβία το 1628, με μια παράσταση της Γαλάτειας (αβέβαιος συνθέτης), της πρώτης ιταλικής όπερας που παρήχθη εκτός Ιταλίας. Λίγο μετά από αυτήν την παράσταση, η αυλή παρήγαγε την όπερα της Φραντσέσκα Κατσίνι La liberazione di Ruggiero dall'isola d'Alcina, την οποία είχε γράψει για τον πρίγκιπα Βλαδίσλαο τρία χρόνια νωρίτερα όταν ήταν στην Ιταλία. Μια άλλη πρωτιά, αυτή είναι η πρώτη διασωθείσα όπερα που γράφτηκε από γυναίκα. Όταν ο Βλαδίσλαος έγινε βασιλιάς (ως Βλαδίσλαος Δ΄) επέβλεψε την παραγωγή τουλάχιστον δέκα οπερών κατά τα τέλη του 1630 και του 1640, καθιστώντας τη Βαρσοβία κέντρο της τέχνης. Οι συνθέτες αυτών των οπερών δεν είναι γνωστοί: μπορεί να ήταν Πολωνοί που εργάζονταν υπό τον Μάρκο Σκάκι στο βασιλικό παρεκκλήσι ή μπορεί να ήταν μεταξύ των Ιταλών που εισήγαγε ο Βλαδίσλαος. Στα τέλη του 17ου αιώνα και στον 18ο αιώνα, η Πολωνία βρέθηκε σε κοινωνικοπολιτική παρακμή, η οποία εμπόδισε την ανάπτυξη της μουσικής. Ορισμένοι συνθέτες (όπως ο Γιαν Στεφάνι και ο Μάτσεϊ Καμιένσκι) προσπάθησαν να δημιουργήσουν μια πολωνική όπερα. Άλλοι μιμήθηκαν ξένους συνθέτες, όπως ο Γιόζεφ Χάυντν και ο Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ. Η πιο σημαντική εξέλιξη εκείνη τη στιγμή, ωστόσο, ήταν η πολωνέζα, ίσως η πρώτη χαρακτηριστική πολωνική μουσική τέχνης. Οι πολωνέζες για πιάνο ήταν και παραμένουν δημοφιλείς, όπως αυτές των Μίχαου Κλεόφας Ογκίνσκι, Κάρολ Κουρπίνσκι, Γιούλιους Ζαρέμπσκι, Χένρυκ Βινιάφσκι, Μιετσίσουαφ Καρουόβιτς, Γιόζεφ Έλσνερ και, πιο διάσημες, του Φρεντερίκ Σοπέν. Ο Σοπέν παραμένει πολύ γνωστός και έχει αναγνωριστεί για τη σύνθεση μιας μεγάλης ποικιλίας έργων, όπως μαζούρκες, νυκτωδίες, βαλς και κονσέρτα, και για τη χρήση παραδοσιακών πολωνικών στοιχείων στα κομμάτια του. Την ίδια περίοδο ήκμαζε ο Στανίσουαφ Μονιούσκο, το κορυφαίο άτομο στην επιτυχή ανάπτυξη της πολωνικής όπερας, που εξακολουθεί να φημίζεται για όπερες όπως η Halka και Η Στοιχειωμένη Έπαυλη. Παραδοσιακή μουσική Η πολωνική παραδοσιακή μουσική συλλέχθηκε τον 19ο αιώνα από τον Όσκαρ Κόλμπεργκ, ως μέρος ενός κύματος εθνικής αναβίωσης της Πολωνίας. Με την έλευση των παγκόσμιων πολέμων και στη συνέχεια του κομμουνιστικού κράτους, οι λαϊκές παραδόσεις καταπιέστηκαν ή εντάχθηκαν σε λαϊκές μπάντες εγκεκριμένες από το κράτος. Οι πιο διάσημες από τις κρατικές μπάντες είναι οι Μαζόφσε και Σλονσκ, όπου και οι δύο εξακολουθούν να παίζουν. Αν και αυτές οι μπάντες είχαν μια τοπική πινελιά στην παρουσίαση τους, ο συνολικός ήχος ήταν ένα ομογενοποιημένο μείγμα πολωνικών στυλ. Υπήρχαν πιο αυθεντικές υποστηριζόμενες από το κράτος ομάδες, όπως η Σουοβιάνκι, αλλά η κομμουνιστική λογοκρισία της παραδοσιακής μουσικής έκανε το όλο πεδίο να φαίνεται ασύμβατο με το νεανικό κοινό και πολλές παραδόσεις μίκρυναν γρήγορα. Η πολωνική χορευτική μουσική, ειδικά η μαζούρκα και η πολωνέζα, διαδόθηκαν από τον Φρεντερίκ Σοπέν και σύντομα εξαπλώθηκαν σε όλη την Ευρώπη και παραπέρα. Αυτοί είναι χοροί τριπλού χρόνου, ενώ οι φόρμες πέντε ρυθμών είναι πιο συχνές στα βορειοανατολικά και οι χοροί διπλού χρόνου, όπως ο κρακόβιακ, προέρχονται από το νότο. Η πολωνέζα (polonaise) προέρχεται από τη γαλλική λέξη για το πολωνική, για να προσδιορίσει την προέλευσή της ανάμεσα στην πολωνική αριστοκρατία, οι οποίοι είχαν προσαρμόσει τον χορό από έναν βραδύτερο χορό περπατήματος που ονομάζεται chodzony (χοντζόνι). Στη συνέχεια, η πολωνέζα επανήλθε στη μουσική ζωή των κατώτερων στρωμάτων και έγινε αναπόσπαστο μέρος της πολωνικής μουσικής. Η πολωνική λογοτεχνία είναι η λογοτεχνική παράδοση της Πολωνίας. Η περισσότερη πολωνική λογοτεχνία έχει γραφτεί στην πολωνική γλώσσα, αν και άλλες γλώσσες, που χρησιμοποιήθηκαν στην Πολωνία κατά τη διάρκεια των αιώνων, έχουν συμβάλει επίσης στην πολωνική λογοτεχνική παράδοση, συμπεριλαμβανομένων των λατινικών, γερμανικών, γίντις, ρουθενιανών, ουκρανικών, λευκορωσικών, ουγγρικών, σλοβακικών, τσεχικών, λιθουανικών και εσπεράντο. Μεσαίωνας Σχεδόν τίποτα δεν έχει απομείνει από την πολωνική λογοτεχνία πριν από τον εκχριστιανισμό της χώρας το 966. Οι παγανιστές κάτοικοι της Πολωνίας είχαν σίγουρα προφορική λογοτεχνία που επεκτείνεται σε σλαβικά τραγούδια, θρύλους και πεποιθήσεις, αλλά οι πρώιμοι Χριστιανοί συγγραφείς δεν την έκριναν άξια αναφοράς στα υποχρεωτικά λατινικά και έτσι χάθηκε. Η πρώτη καταγεγραμμένη πρόταση στην πολωνική γλώσσα έχει ως εξής: «Day ut ia pobrusa, a ti poziwai» («Επιτρέψτε μου να αλέσω, και μπορείτε να ξεκουραστείτε») - μια παράφραση του λατινικού «Sine, ut ego etiam molam». Το έργο, στο οποίο εμφανίστηκε αυτή η φράση, αντικατοπτρίζει τον πολιτισμό της πρώιμης Πολωνίας. Η πρόταση γράφτηκε στο λατινικό χρονικό Liber fundationis (Βιβλίο του Χενρίκουφ) μεταξύ 1269 και 1273, μια ιστορία του Κιστερκιανού μοναστηριού στο Χενρίκουφ της Σιλεσίας. Καταγράφηκε από έναν ηγούμενο γνωστό απλώς ως Πιότρ (Πέτρος) και αναφέρεται σε ένα γεγονός σχεδόν εκατό χρόνια νωρίτερα. Η πρόταση φέρεται να εκφωνήθηκε από έναν άποικο από τη Βοημία, τον Μπόγκβαλ («Μπόγκβαλους Μποέμους»), υποτελή του Μπολέσλαφ Α΄ του Υψηλού, εκφράζοντας συμπόνια για τη σύζυγό του, η οποία «πολύ συχνά στεκόταν και άλεθε στον πέτρινο χειρόμυλο». Τα πιο αξιοσημείωτα πρώιμα μεσαιωνικά πολωνικά έργα στα λατινικά και παλαιά πολωνικά περιλαμβάνουν το παλαιότερο υπάρχον χειρόγραφο εκλεκτής πεζογραφίας στην πολωνική γλώσσα με τίτλο «Κηρύγματα Τιμίου Σταυρού», καθώς και την πρώιμο πολωνόγλωσσο Βίβλο της Βασίλισσας Σαφίας και το Χρονικό του Γιαν του Τσάρνκουφ από τον 14ο αιώνα, καθώς και το Puławy Psalter. Στις αρχές της δεκαετίας του 1470, ένα από τα πρώτα τυπογραφεία στην Πολωνία ιδρύθηκε από τον Κάσπερ Στράουμπε στην Κρακοβία (βλ.: παγκόσμια εξάπλωση του τυπογραφικού πιεστηρίου). Το 1475, ο Κάσπερ Έλιαν του Γκλόγκαου (Γκουόγκουφ) δημιούργησε ένα τυπογραφείο στο Μπρέσλαου (Βρότσουαφ) της Σιλεσίας. Είκοσι χρόνια αργότερα, ο πρώτος κυριλλικός τυπογραφικός οίκος δημιουργήθηκε στην Κρακοβία από τον Σβάιπολτ Φίολ για τους ιεράρχες της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Τα πιο αξιοσημείωτα κείμενα που παράχθηκαν εκείνη την περίοδο περιλαμβάνουν τη Σύνοψη του Αγίου Φλωριανού, τυπωμένο εν μέρει στα πολωνικά στα τέλη του 14ου αιώνα, το Statua synodalia Wratislaviensia (1475), μια έντυπη συλλογή πολωνικών και λατινικών προσευχών, καθώς και το Χρονικό του Γιαν Ντουούγκος του 15ου αιώνα και το Catalogus archiepiscoporum Gnesnensium. Αναγέννηση Με την έλευση της Αναγέννησης, η πολωνική γλώσσα έγινε τελικά αποδεκτή στην Πολωνία σε ίση βάση με τη λατινική. Η πολωνική τέχνη και ο πολιτισμός άνθισαν υπό τη δυναστεία των Γιαγκελλόνων και πολλοί ξένοι ποιητές και συγγραφείς εγκαταστάθηκαν στην Πολωνία, φέρνοντας μαζί τους νέες λογοτεχνικές τάσεις. Αυτοί οι συγγραφείς περιλαμβάνουν τους Καλλίμαχο (Φιλίπο Μπουονακόρσι) και Κόνραντ Κέλτις. Ο Μικόουαϊ Ρέι και ο Γιαν Κοχανόφσκι έθεσαν τα θεμέλια για την πολωνική λογοτεχνική γλώσσα και τη σύγχρονη πολωνική γραμματική. Το πρώτο βιβλίο γραμμένο εξ ολοκλήρου στην πολωνική γλώσσα εμφανίστηκε σε αυτήν την περίοδο: ένα προσευχητάρι από τον Μπιέρνατ του Λούμπλιν (περ. 1465 - μετά το 1529), Raj duszny (Hortulus Animae, Εδέμ της Ψυχής), τυπωμένο στην Κρακοβία το 1513 σε μια από τις πρώτες τυπογραφικές εγκαταστάσεις της Πολωνίας, που λειτουργούσε από τον Φλόριαν Ούνγκλερ (με καταγωγή από τη Βαυαρία). Πολλοί Πολωνοί συγγραφείς σπούδασαν στο εξωτερικό και στην Ακαδημία της Κρακοβίας (τώρα Γιαγκιελόνιο Πανεπιστήμιο), η οποία έγινε ένα χωνευτήρι για νέες ιδέες και ρεύματα. Σε αυτήν την περίοδο (όπως είχε νωρίτερα, και θα είχε και στο μέλλον), η Πολωνία είχε αξιοσημείωτους φιλόσοφους, συμπεριλαμβανομένων των Νικόλαου Κοπέρνικου, Σεμπάστιαν Πετρίτσι, Άντζεϊ Φριτς Μοντζέφσκι, Βαβζίνιετς Γκζιμάουα Γκοσλίτσκι, Γιαν Τζόνστον (Βρετανός), Ιωάννη Αμός Κομένιου (Τσέχος) και Στανίσουαφ Λεστσίνσκι (Πολωνός βασιλιάς). Μια άλλη αξιοσημείωτη λογοτεχνική φιγούρα από αυτήν την περίοδο είναι ο Πιότρ Σκάργκα (1536-1612), Πολωνός Ιησουίτης, ιεροκήρυκας, αγιογράφος, πολεμικός και ηγετική φυσιογνωμία της Αντιμεταρρύθμισης στην Πολωνική-Λιθουανική Κοινοπολιτεία. Σπουδαιότερα έργα του περιλαμβάνουν το Οι ζωές των αγίων (Żywoty świętych, 1579), το οποίο ήταν για αρκετούς αιώνες ένα από τα πιο δημοφιλή βιβλία στην πολωνική γλώσσα και το Οκτώ κηρύγματα πριν από το Σέιμ (Kazania sejmowe, 1597), μια πολιτική πραγματεία, η οποία έγινε δημοφιλής στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, όταν ο Σκάργκα θεωρήθηκε ως «πατριωτικός μάντης» που προέβλεψε τους διαμελισμούς της Πολωνίας. Το 1488, η πρώτη λογοτεχνική κοινωνία στον κόσμο, Sodalitas Litterarum Vistulana (Λογοτεχνική Κοινωνία του Βιστούλα) ιδρύθηκε στην Κρακοβία. Στα αξιοσημείωτα μέλη περιλαμβάνονται οι Κόνραντ Κέλτις, Άλμπερτ Μπρουντζέφσκι, Φιλίπο Μπουονακόρσι και Λαουρέντιους Κορβίνους. Μπαρόκ Η πολωνική μπαρόκ λογοτεχνία (1620-1764) επηρεάστηκε από τη διάδοση των δευτεροβάθμιων σχολείων των Ιησουιτών, τα οποία προσέφεραν μια εκπαίδευση βασισμένη στις λατινικές κλασικές σπουδές ως μέρος μιας προετοιμασίας για μια καριέρα στην πολιτική. Η μελέτη της ποίησης απαιτούσε πρακτική εξειδίκευση στη συγγραφή τόσο λατινικών όσο και πολωνικών ποιημάτων και αύξησε ριζικά τον αριθμό των ποιητών και των στιχουργών σε όλη τη χώρα. Μερικοί εξαιρετικοί συγγραφείς μεγάλωσαν επίσης στο έδαφος της ανθρωπιστικής εκπαίδευσης: ο Πιότρ Κοχανόφσκι (1566-1620) παρήγαγε μια μετάφραση του Απελευθερωμένη Ιερουσαλήμ του Τορκουάτο Τάσσο, ο επίσημος κρατικός ποιητής Μάτσεϊ Καζίμιες Σαρμπιέφσκι έγινε γνωστός σε όλη την Ευρώπη για τα λατινικά γραπτά του, όπως το Horatius christianus («Χριστιανός Οράτιος»). Ο Γιαν Άντζεϊ Μόρστιν (1621-1693), επικούρειος αυλικός και διπλωμάτης, επισήμανε στα εκλεπτυσμένα ποιήματά του την αξία των επίγειων απολαύσεων και ο Βάτσουαφ Ποτότσκι (1621-1696), ο πιο παραγωγικός συγγραφέας του πολωνικού μπαρόκ, ένωσε τις τυπικές πολωνικές απόψεις της σλάχτα (αριστοκρατία) με βαθύτερες σκέψεις και υπαρξιακές εμπειρίες. Άλλοι σημαντικοί Πολωνοί ποιητές και πεζογράφοι της περιόδου περιλάμβαναν: Διαφωτισμός Η περίοδος του Διαφωτισμού στην Πολωνία ξεκίνησε στις δεκαετίες 1730 και 1740 και κορυφώθηκε στο δεύτερο μισό του 18ου αιώνα, κατά τη διάρκεια της βασιλείας του τελευταίου βασιλιά της Πολωνίας, του Στανίσουαφβ Αυγούστου Πονιατόφσκι. Ωθήθηκε σε απότομη παρακμή με τον τρίτο και τελευταίο διαμελισμό της Πολωνίας (1795), ακολουθούμενη από πολιτική, πολιτιστική και οικονομική καταστροφή της χώρας, που οδήγησε στη Μεγάλη Μετανάστευση της αφρόκρεμας της Πολωνίας. Ο Διαφωτισμός τελείωσε γύρω στο 1822 και αντικαταστάθηκε από τον πολωνικό Ρομαντισμό στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Τα κορυφαία επιτεύγματα του πολωνικού Διαφωτισμού περιλαμβάνουν την έγκριση του Συντάγματος της 3ης Μαΐου 1791, του παλαιότερου γραπτού συντάγματος της Ευρώπης, καθώς και τη δημιουργία της Επιτροπής Εθνικής Παιδείας, του πρώτου Υπουργείου Παιδείας στον κόσμο. Ένας από τους κορυφαίους Πολωνούς ποιητές του Διαφωτισμού ήταν ο Ιγκνάτσι Κρασίτσκι (1735-1801), γνωστός ως «Πρίγκιπας των Ποιητών» και ο Λα Φονταίν της Πολωνίας, συγγραφέας του Μύθοι και παραβολές (Bajki i przypowieści), καθώς και του πρώτου πολωνικού μυθιστορήματος με τίτλο Οι περιπέτειες του Νικόλαου Εμπειρικού (Mikołaja Doświadczyńskiego przypadki), ο οποίος ήταν επίσης θεατρικός συγγραφέας, δημοσιογράφος, εγκυκλοπαιδιστής και μεταφραστής από γαλλικά και ελληνικά. Ένας άλλος εξέχων συγγραφέας της περιόδου ήταν ο Γιαν Ποτότσκι (1761-1815), Πολωνός ευγενής, Αιγυπτιολόγος, γλωσσολόγος και τυχοδιώκτης, των οποίων τα ταξιδιωτικά απομνημονεύματα τον έκαναν θρυλικό στην πατρίδα του. Εκτός Πολωνίας, είναι γνωστός κυρίως για το μυθιστόρημά του, Το χειρόγραφο που βρέθηκε στη Σαραγόσα, το οποίο έχει συγκριθεί με διάσημα έργα όπως Το Δεκαήμερο και οι Χίλιες και μια νύχτες. Ρομαντισμός Λόγω των τριών διαδοχικών διαμελισμών που διεξήχθησαν από τρεις γειτονικές αυτοκρατορίες - τερματίζοντας την ύπαρξη του κυρίαρχου πολωνικού κράτους το 1795 - ο πολωνικός Ρομαντισμός, σε αντίθεση με τον Ρομαντισμό αλλού στην Ευρώπη, ήταν σε μεγάλο βαθμό ένα κίνημα ανεξαρτησίας από την ξένη κατοχή και εξέφρασε τα ιδανικά και τον παραδοσιακό τρόπο ζωής του πολωνικού λαού. Η περίοδος του Ρομαντισμού στην Πολωνία τελείωσε με την καταστολή της Ρωσικής Αυτοκρατορίας από την Ιανουαριανή Εξέγερση του 1863, με αποκορύφωμα τις δημόσιες εκτελέσεις και απελάσεις στη Σιβηρία.Η λογοτεχνία του πολωνικού Ρομαντισμού εμπίπτει σε δύο ξεχωριστές υποπεριόδους, όπου κάθε μία τελειώνει με μια εξέγερση: η πρώτη, γύρω στο 1820-1830, η οποία τελειώνει με τη Νοεμβριανή Εξέγερση του 1830 και η δεύτερη το 1830-1864, που πυροδοτεί τον πολωνικό Θετικισμό. Στην πρώτη ρομαντική υποπερίοδο, οι Πολωνοί Ρομαντικοί επηρεάστηκαν σε μεγάλο βαθμό από άλλους Ευρωπαίους Ρομαντικούς: το έργο τους περιείχε συναισθηματισμό και φαντασία, λαογραφία και αγροτική ζωή, εκτός από την επιθυμία για ανεξαρτησία. Οι πιο διάσημοι συγγραφείς της περιόδου ήταν οι Άνταμ Μιτσκιέβιτς, Σεβέριν Γκοστσίνσκι, Τόμας Ζαν και Μαουρίτσι Μοχνάτσκι. Στη δεύτερη ρομαντική υποπερίοδο, μετά την Νοεμβριανή Εξέγερση του 1830, πολλοί Πολωνοί Ρομαντικοί εργάστηκαν στο εξωτερικό, καθώς είχαν εκδιωχθεί από την Πολωνία από τις κατοχικές δυνάμεις. Το έργο τους κυριαρχήθηκε από τη φιλοδοξία να ανακτήσουν την χαμένη κυριαρχία της χώρας τους. Τα στοιχεία του μυστικισμού έγιναν πιο εμφανή. Επίσης, αναπτύχθηκε η έννοια των Τριών Βάρδων (trzej wieszcze), οι οποίοι λειτούργησαν ως πνευματικοί ηγέτες των καταπιεσμένων ανθρώπων. Ο πιο αξιοσημείωτος ποιητής των Τριών Βάρδων, που αναγνωρίστηκε και στις δύο πολωνικές Ρομαντικές υποπεριόδους, ήταν ο Άνταμ Μιτσκιέβιτς. Οι άλλοι δύο εθνικοί βάρδοι ήταν οι Γιούλιους Σλοβάτσκι και Ζίγκμουντ Κρασίνσκι. Θετικισμός Μετά την αποτυχημένη Ιανουαριανή Εξέγερση του 1863 εναντίον της ρωσικής κατοχής, μια νέα περίοδος σκέψης και λογοτεχνίας, ο πολωνικός Θετικισμός, προχώρησε στην υπεράσπιση της επιπεδότητας, του σκεπτικισμού, της άσκησης της λογικής και της «οργανικής εργασίας». Οι «θετικιστές» συγγραφείς υποστήριξαν την καθιέρωση ίσων δικαιωμάτων για όλα τα μέλη της κοινωνίας, για την αφομοίωση της εβραϊκής μειονότητας της Πολωνίας και για την υπεράσπιση του πληθυσμού της Δυτικής Πολωνίας, στο κατεχόμενο από τη Γερμανία τμήμα της Πολωνίας, ενάντια στο γερμανικό Κουλτούρκαμπφ (Kulturkampf) και τον εκτοπισμό του πολωνικού πληθυσμού από τον γερμανικό αποικισμό. Συγγραφείς όπως ο Μπολέσουαφ Πρους προσπάθησαν να εκπαιδεύσουν το κοινό για έναν εποικοδομητικό πατριωτισμό που θα επέτρεπε στην πολωνική κοινωνία να λειτουργεί ως ένας πλήρως ολοκληρωμένος κοινωνικός οργανισμός, ανεξάρτητα από τις εξωτερικές συνθήκες. Ένας άλλος σημαντικός Πολωνός μυθιστοριογράφος που δραστηριοποιήθηκε εκείνη την περίοδο ήταν ο Χένρικ Σιενκιέβιτς, ο οποίος έλαβε το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1905. Η περίοδος του Θετικισμού διήρκεσε μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα και την έλευση του κινήματος της Νέας Πολωνίας. Νέα Πολωνία (1890-1918) Η μοντερνιστική περίοδος γνωστή ως το κίνημα της Νέας Πολωνίας στις εικαστικές τέχνες, τη λογοτεχνία και τη μουσική, δημιουργήθηκε γύρω στο 1890 και ολοκληρώθηκε με την επιστροφή της Πολωνίας στην ανεξαρτησία (1918). Η περίοδος βασίστηκε σε δύο έννοιες. Το αρχικό της στάδιο χαρακτηριζόταν από έντονη αισθητική αντίθεση στα ιδανικά του προκατόχου της (προώθηση της οργανικής εργασίας ενόψει της ξένης κατοχής). Οι καλλιτέχνες που ακολούθησαν αυτήν την πρώιμη φιλοσοφία της Νέας Πολωνίας πίστευαν στην παρακμή, τον συμβολισμό, τη σύγκρουση μεταξύ των ανθρώπινων αξιών και του πολιτισμού και την ύπαρξη της τέχνης για χάρη της τέχνης. Διακεκριμένοι συγγραφείς που ακολούθησαν αυτήν την τάση ήταν οι Τζόζεφ Κόνραντ, Καζίμιες Πσέρβα-Τετμάγιερ, Στανίσουαφ Πσιμπισέφσκι και Γιαν Κασπρόβιτς. Αποκατεστημένη ανεξαρτησία (1918-39) Η λογοτεχνία στη Δεύτερη Πολωνική Δημοκρατία (1918-39) αποτέλεσε μια σύντομη αλλά εξαιρετικά γόνιμη περίοδο. Με την αποκατάσταση της ανεξαρτησίας της χώρας στο τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η Πολωνία αναπτύχθηκε κοινωνικοπολιτικά και πολιτισμικά. Αναδύθηκαν νέα πρωτοποριακά ρεύματα. Ο Μεσοπόλεμος των μόλις είκοσι ετών μεταξύ των Παγκοσμίων Πολέμων καλλιέργησε πολλούς αξιοσημείωτους συγγραφείς, όπως οι Γιούλιαν Τούβιμ, Στανίσουαφ Ιγκνάτσι Βιτκιέβιτς, Ταντέους Ντοουένγκα-Μοστόβιτς, Βίτολντ Γκομπρόβιτς, Τσέσλαφ Μίλος, Μάρια Ντομπρόφσκα και Ζόφια Ναουκόφσκα, που είδαν τους εαυτούς τους ως εκπροσώπους του εξελισσόμενου και προοδευτικού ευρωπαϊκού πολιτισμού. Μετά το 1945 Μεγάλο μέρος της πολωνικής λογοτεχνίας που γράφτηκε κατά τη διάρκεια της κατοχής της Πολωνίας εμφανίστηκε σε έντυπη μορφή μόνο μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, συμπεριλαμβανομένων των βιβλίων των Ζόφια Ναουκόφσκα, Άντολφ Ρουντνίτσκι, Ταντέους Μπορόφσκι και άλλων. Η σοβιετική κατάληψη της χώρας δεν αποθάρρυνε τους μετανάστες και τους εξόριστους να επιστρέψουν, ειδικά πριν από τον ερχομό του σταλινισμού. Πράγματι, πολλοί συγγραφείς προσπάθησαν να αναδημιουργήσουν την πολωνική λογοτεχνική σκηνή, συχνά με ένα άγγιγμα νοσταλγίας για την προπολεμική πραγματικότητα, συμπεριλαμβανομένου του Γέζι Αντζεγιέφσκι, συγγραφέα του Στάχτες και διαμάντια, που περιγράφει τα πολιτικά και ηθικά διλήμματα που σχετίζονταν με την αντικομμουνιστική αντίσταση στην Πολωνία. Το μυθιστόρημα του προσαρμόστηκε σε ταινία μια δεκαετία αργότερα από τον Άντζεϊ Βάιντα. Οι νέοι αναδυόμενοι πεζογράφοι, όπως ο Στανίσουαφ Ντίγκατ και ο Στέφαν Κισιελέφσκι προσέγγισαν την καταστροφή του πολέμου από τη δική τους οπτική γωνία. Ο Καζίμιες Βίκα επινόησε τον όρο «μυθιστόρημα διαχωριστικής γραμμής» για το μυθιστορηματικό ντοκιμαντέρ.Στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα, πολλοί Πολωνοί συγγραφείς κατάφεραν διεθνή αναγνώριση, συμπεριλαμβανομένων των Στανίσουαφ Λεμ, Τσέσλαφ Μίλος (βραβευμένος με Νόμπελ Λογοτεχνίας, 1980), Ζμπίγκνιεφ Χέρμπερτ, Σουαβόμιρ Μρόζεκ, Βισουάβα Σιμπόρσκα ( βραβευμένη με Νόμπελ Λογοτεχνίας, 1996), Γέζι Κοσίνσκι, Άνταμ Ζαγκαγιέφσκι, Άντζεϊ Σαπκόφσκι και Όλγκα Τοκάρτσουκ (βραβευμένη με Νόμπελ Λογοτεχνίας, 2019). Προς το παρόν, ο Πολωνός ηθοποιός θεάτρου που είναι πιο γνωστός εκτός της χώρας είναι ο Άντζεϊ Σεβέριν, ο οποίος κατά τα έτη 1984-1988 ήταν μέλος της διεθνούς ομάδας που συγκροτήθηκε από τον Πίτερ Μπρουκ για να εργαστεί στην παραγωγή του The Mahabharata και από το 1993 έχει συνδεθεί με την Κομεντί Φρανσαίζ. Ο πιο σεβαστός ηθοποιός του δεύτερου μισού του εικοστού αιώνα στην Πολωνία θεωρείται γενικά ο Ταντέους Γουομνίτσκι, ο οποίος πέθανε το 1992 από καρδιακή προσβολή ενώ έκανε πρόβες για το Βασιλιάς Ληρ. Κατά το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1990, εμφανίστηκε στο πολωνικό δραματικό θέατρο μια νέα γενιά νέων σκηνοθετών, οι οποίοι προσπάθησαν να δημιουργήσουν παραγωγές σχετικές με την εμπειρία και τα προβλήματα μιας γενιάς των τριάντα κάτι που μεγάλωσε περιτριγυρισμένη από μαζική κουλτούρα, συνηθισμένη σε ένα γρήγορο τρόπος ζωής, αλλά ταυτόχρονα όλο και περισσότερο χαμένη στον κόσμο του καταναλωτικού καπιταλισμού. Δεν υπάρχει αυστηρή διαίρεση στην Πολωνία μεταξύ σκηνοθετών και ηθοποιών θεάτρου και κινηματογράφου, επομένως πολλοί καλλιτέχνες του κινηματογράφου είναι γνωστοί στους θεατρόφιλους από ταινίες του Άντζεϊ Βάιντα, όπως για παράδειγμα οι Βόιτσεχ Πσόνιακ, Ντάνιελ Ολμπρίχσκι, Κριστίνα Γιάντα, Γέζι Ραντζιβιουόβιτς και από ταινίες του Κσίστοφ Κιεσλόφσκι. Σημαντικοί ηθοποιοί από την Πολωνία περιλαμβάνουν τους: Γέζι Στουρ, Γιάνους Γκάγιος, Γέζι Σκολιμόφσκι και Μίχαου Ζεμπρόφσκι. Πολωνοί και Πολωνές ηθοποιοί που πέτυχαν μεγάλη επιτυχία στο εξωτερικό, κυρίως στο Χόλιγουντ, περιλαμβάνουν τους: Μπέλα Ντάρβι, Πόλα Νέγκρι, Ρος Μάρτιν, Ίνγκριντ Πιτ, Νεντ Γκλας, Λι Στράσμπεργκ, Ιζαμπέλα Σκορούπκο, Πολ Γουέσλι και Τζον Μπλούθαλ. Σημαντικοί Αμερικανοί και Αμερικανίδες ηθοποιοί πολωνικής καταγωγής του Χόλιγουντ, περιλαμβάνουν τους: Ντέιβιντ Αρκέτ, Κάρολ Μπέικερ (γεννημένη Καρολίνα Πιεκάρσκι), Κριστίν Μπαράνσκι, Κρίστεν Μπελ, Μαρία Μπέλο, Τζακ Μπένι, Τσαρλς Μπρόνσον, Μαγίμ Μπιάλικ, Κέιτ Μπλάνσετ, Άλεξ Μπόρσταϊν, Ντέιβιντ Μπούρτκα, Στιβ Καρέλ, Άννα Κλάμσκι, Τζένιφερ Κόνελι, Τζέσι Άιζενμπεργκ, Εστέλ Γκέτι, Σκάρλετ Τζοχάνσον, Χάρβεϊ Καϊτέλ, Τζον Κρασίνσκι, Λίζα Κούντροου, Μπεν Στίλερ, Κάρολ Λάντις, Τέια Λεόνι, Πωλ Νιούμαν, Ίλαϊ Γουάλακ, Τζάρεντ Πανταλέκι, Γκουίνεθ Πάλτροου, Ρόμπερτ Πρόσκι, Μάγκι Κιου, Γουίλιαμ Σάτνερ, Σάρα Σίλβερμαν, Λίλι Σομπιέσκι, Λορέτα Σουίτ και άλλους. Οι Πολωνοί παραδοσιακά ακολούθησαν στη χριστιανική πίστη, με την πλειοψηφία να ανήκει στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, με το 87,5% των Πολωνών το 2011 να αυτοπροσδιορίζονται ως Ρωμαιοκαθολικοί. Το υπόλοιπο μέρος του πληθυσμού αποτελείται κυρίως από Προτεστάντες (ειδικά Λουθηρανούς), Ορθόδοξους Χριστιανούς, Μάρτυρες του Ιεχωβά, Άθρησκους και Ιουδαϊστές (κυρίως από τους εβραϊκούς πληθυσμούς στην Πολωνία που έζησαν εκεί πριν από τον Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο). Επιπλέον, πολλά Πολωνοί Τάταροι είναι Σουνίτες Μουσουλμάνοι. Οι Ρωμαιοκαθολικοί ζουν σε όλη τη χώρα, ενώ οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί βρίσκονται κυρίως στα βορειοανατολικά, στην περιοχή του Μπιαουίστοκ και οι Προτεστάντες (κυρίως Λουθηρανοί) στη Σιλεσία του Τσιέσιν και στη Βαρμία-Μαζουρία. Ένας αυξανόμενος εβραϊκός πληθυσμός υπάρχει σε μεγάλες πόλεις, ειδικά στη Βαρσοβία, την Κρακοβία και το Βρότσουαφ. Πάνω από δύο εκατομμύρια Εβραίοι πολωνικής καταγωγής κατοικούν στις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Βραζιλία και το Ισραήλ. Σύμφωνα με το Σύνταγμα της Πολωνίας, η θρησκευτική ελευθερία διασφαλίζεται σε όλους. Επιτρέπει επίσης στις εθνικές και εθνοτικές μειονότητες να έχουν το δικαίωμα να ιδρύουν εκπαιδευτικά και πολιτιστικά ιδρύματα, ιδρύματα σχεδιασμένα για την προστασία της θρησκευτικής ταυτότητας τους, καθώς και να συμμετέχουν στην επίλυση θεμάτων που σχετίζονται με την πολιτιστική ταυτότητα τους. Οι θρησκευτικές οργανώσεις στη Δημοκρατία της Πολωνίας μπορούν να εγγράψουν το ίδρυμά τους στο Υπουργείο Εσωτερικών και Διοίκησης και να δημιουργήσουν ένα αρχείο εκκλησιών και άλλων θρησκευτικών οργανώσεων που λειτουργούν βάσει ξεχωριστών πολωνικών νόμων. Αυτή η εγγραφή δεν είναι απαραίτητη, ωστόσο, είναι επωφελές για την εξυπηρέτηση των νόμων περί ελευθερίας των θρησκευτικών πρακτικών. Ομάδες της σλαβικής ιθαγενούς πίστης (rodzimowierstwo słowiańskie), η οποία καταχωρήθηκε στις πολωνικές αρχές το 1995, είναι η Ιθαγενής Εκκλησία της Πολωνίας (Rodzimy Kościół Polski), η οποία αντιπροσωπεύει μια ειδωλολατρική παράδοση που πηγαίνει πίσω στον Ιερό Κύκλο των πιστών του Σβάντεβιτ (Święte Koło Czcicieli Światowida) του 1921 του Βουαντίσουαφ Κοουόντζιεϊ και την Πολωνική Σλαβική Εκκλησία (Polski Kościół Słowiański). Υπάρχει επίσης η Ένωσης Ιθαγενούς Πίστης (Zrzeszenie Rodzimej Wiary, ZRW), η οποία ιδρύθηκε το 1996. Μεταξύ των εξωνύμων για το «Πολωνός», που δεν είναι εγγενής στους Πολωνούς ή τη γλώσσα τους, είναι το лях (λιαχ), που χρησιμοποιείται στις ανατολικές σλαβικές γλώσσες. Σήμερα η λέξη Lachy (Λάχι, «Πολωνοί») χρησιμοποιείται στα λευκορωσικά, στα ουκρανικά (αλλά τώρα θεωρείται προσβλητική και έχει αντικατασταθεί από το ουδέτερο поляк [πολιάκ]) και στα ρωσικά. Τα ξένα εξώνυμα περιλαμβάνουν επίσης: λιθουανικά Lenkai (Λενκάι), ουγγρικά Lengyelek (Λενγκιέλεκ), τουρκικά Leh (Λεχ), αρμενικά Լեհաստան (Λεχαστάν) και περσικά لهستان (Λαχεστάν). Οι Γουεντσιτσιανοί ζουν μεταξύ της Μείζονος Πολωνίας και της Μασοβίας και είναι μια ενδιάμεση ομάδα, αρχικά πιο κοντά στους Πολωνούς της Μείζονος Πολωνίας, αλλά με σημαντικές επιρροές από τους Μαζούριους. Οι Σιεραντσιανοί από την άλλη πλευρά, περιβάλλονται από την Μείζων Πολωνία, την Ελάσσων Πολωνία και τη Σιλεσία, και έχει υπάρξει υπό ισχυρές επιρροές και από τις τρεις επαρχίες. Έχασαν μεγάλο μέρος της αρχικής τους διαφορετικότητας. Η κύρια πόλη σε αυτήν την περιοχή είναι το Λοτζ, το οποίο αναπτύχθηκε κατά τη διάρκεια της Βιομηχανικής Επανάστασης, καθώς πριν από αυτήν ήταν απλώς μια μικρή πόλη. Οι Μείζονες Πολωνοί (Wielkopolanie) κατοικούν λίγο πολύ στην αρχική επικράτεια της φυλής των Πολάνων (από την οποία προέρχονται τα ονόματα Πολωνία και Πολωνοί), καθώς και σε άλλες περιοχές όπου η Μείζονες Πολωνοί και η διάλεκτός τους επεκτάθηκαν σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας. Η Μείζων Πολωνία είναι εκεί όπου το πολωνικό κράτος εμφανίστηκε κατά τον 9ο και 10ο αιώνα. Με μέρη όπως το Γκνιέζνο, το Γκιέτς και το Όστρουφ Λεντνίτσκι, είναι το παλαιότερο βοεβοδάτο της Πολωνίας. Το Πόζναν είναι η κύρια πόλη του. Μπορούν να διακριθούν μικρότερες εθνογραφικές υποδιαιρέσεις μεταξύ των Μείζονων Πολωνών, όπως για παράδειγμα οι Παλουτσάνοι, οι Μπισκουπιανοί (κοντά στην Κρόμπια), οι Μπάμπζοι και οι Χανόμπζοι (καταγόταν από πολωνοποιημένους Γερμανούς εποίκους από τις περιοχές του Μπάμπεργκ και του Ανόβερο), οι Καλίσιοι, οι Βιελένοι Μαζούριοι, οι Σαμοτούλοι, οι Γκοστινιανοί και άλλοι. Λόγω των προηγούμενων μεταναστεύσεων και της μετατόπισης των συνόρων των ιστορικών περιοχών, επίσης δύο σιλεσικές εθνογραφικές ομάδες ζουν στο έδαφος της Μείζονος Πολωνίας, οι Χαζάτσοι, που κατοικούν στην περιοχή του Ράβιτς και οι Χφαλιμιάτσοι, που ζουν γύρω από τα Χφάλιμ, Νόβε Κράμσκο και Στάρε Κράμσκο. Ορισμένοι γλωσσολόγοι και εθνογράφοι θεώρησαν τους Κουγιαβιανούς ως υποδιαίρεση των Μείζονων Πολωνών, αλλά οι περισσότεροι αναγνωρίζουν τον ξεχωριστό πολιτισμό και την ταυτότητά τους. Κατοικούν στις περιοχές από τη λίμνη Γκόπουο στα νότια έως τον ποταμό Νότετς στα βορειοδυτικά και τον ποταμό Βιστούλα στα βορειοανατολικά. Το Τόρουν, που περιλαμβάνεται στη λίστα των Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO από το 1997, βρίσκεται στα σύνορα μεταξύ Κουγιαβίας, Περιοχής Χέουμνο και Περιοχής Ντόμπζιν. Άλλες σημαντικές πόλεις περιλαμβάνουν το Μπίντγκοστς, το Βουοτσουάβεκ και το Ινοβρότσουαφ. Οι Ελάσσονες Πολωνοί (ή Νότιοι Πολωνοί) μπορούν να διαιρεθούν σε αρκετές μεγάλες υποομάδες: Κρακοβιανοί (στην ιστορική Περιοχή της Κρακοβίας), Λασοβιάτσοι, Σαντομιεσνοί, Γκουράλοι (Πολωνοί ορεσίβιοι), Λάχοι, Ποσανιάτσοι, Βιλαμονιανοί, Χαλτσνοβιανοί, Λουμπλινιανοί και κάτοικοι του Βοεβοδάτου Κάτω Καρπαθίων, όπως οι Ντολινιανοί, οι Ζεσουφιανοί, οι Πογκουζάνοι ή οι Κωφοί Γερμανοί. Η Κρακοβιανοί ζουν στα βόρεια των Γκουράλων, στα ανατολικά των Σιλέσιων, στα δυτικά των Σαντομιεσνών και στα βόρεια εκτείνονται μέχρι την Τσενστοχόβα και το Κιέλτσε. Αυτή η ομάδα μπορεί να υποδιαιρεθεί περαιτέρω σε μικρότερες εθνογραφικές περιοχές. Μεταξύ των Ελάσσονων Πολωνών, ιδιαίτερα έντονα διαφοροποιημένοι είναι οι Γκουράλοι, οι οποίοι μπορούν να χωριστούν περαιτέρω σε Μπεσκίντες Γκουράλους, Ποντχαλάνιους, Κλιστσάτσιους, Σπισιανούς, Οράβιους και πολλές μικρότερες ομάδες. Στα ανατολικά, οι Ελάσσονες Πολωνοί Γκουράλοι περιλαμβάνουν τους ρουθενιανόφωνους Γκουράλους (Μποΐκοι, Λέμκοι, Χουτσούλοι) και τους Ρουθήνιους. Υπάρχει αλληλεπικάλυψη με τους σλοβακικόφωνους Γκουράλους στο νότο. Οι Σαντομιεσνοί εκτείνονται στο βορρά εώς το Σκαρίσεφ και την Ίουζα και στα δυτικά πέρα από το Χεντσίνι. Οι Λουμπλινιανοί ζουν στα ανατολικά των Σαντομιεσνών, γύρω από τις πόλεις Λούμπλιν, Χέουμ, Ζάμοστς, Τομάσουφ Λουμπέλσκι, Γιάνουφ Λουμπέλσκι και Μπιουγκόραϊ. Οι Μαζούριοι (Μασόβιοι) αποτελούνται από τους τυπικούς Μαζούριους, γνωστούς και ως Κεντρικούς Μαζούριους, οι οποίοι ζουν από την περιοχή μεταξύ Σιέρπτς και Πουότσκ μέχρι τον κάτω ποταμό Βιεπς. Μεταξύ των Κεντρικών Μαζούριων και των Ποντλάχιων βρίσκεται η πατρίδα των Ανατολικών Μαζούριων και στα νότια τμήματα της Βαρμίας-Μαζουρίας βρίσκεται η πατρίδα των Λουθηρανών Πρωσικών Μαζούριων, οι οποίοι κατάγονται από τους Κεντρικούς Μαζούριους που εγκαταστάθηκαν εκεί τους 14ο, 15ο και 16ο αιώνες και αφομοίωσαν τα απομεινάρια του βαλτικόφωνου παλαιού πρωσικού πληθυσμού. Μια άλλη μεσαιωνική διάιρεση των Μαζούριων, στα ανατολικά, σε πρώην εδάφη Γοτβίνγκιων (εθνοτικά Δυτικοί Βαλτικοί), οδήγησε στην ανάδυση των Πολωνών του Σουβάουκι και των Ποντλάχων Μαζούριων (στις περιοχές γύρω από τις πόλεις Βένγκρουφ, Σιέντλτσε, Πουουάβι, Γούκουφ, Σοκόουουφ Ποντλάσκι, Βουοντάβα μέχρι τον ποταμό Μπιέμπζα). Μια άλλη ομάδα προήλθε από έναν συνδυασμό Πολωνών (κυρίως Μαζούριων) και Δυτικών Βαλτικών είναι οι Κούρπιοι, οι οποίοι ζουν κυρίως στο Πούστσα Ζιελόνα και στο Πούστσα Μπιάουα (το Πράσινο Δάσος και το Λευκό Δάσος). Μια ακόμη υποδιαίρεση των Μαζούριων, η οποία ανέπτυξε έναν πολύ πλούσιο λαϊκό πολιτισμό χάρη στο ότι έχει ειδικά προνόμια και ευημερία, είναι οι Γουοβιτσάνοι (γύρω από το Γουόβιτς). Μια άλλη ομάδα είναι οι Πομποζάνοι στις περιοχές της Μουάβα και του Ζάφκσε. Η πρωτεύουσα της Πολωνίας, Βαρσοβία, βρίσκεται στο έδαφος των Κεντρικών Μαζούριων. Ωστόσο, όπως κάθε μεγάλη πόλη υπήρξε πάντοτε ένα χωνευτήρι ανθρώπων από όλες τις περιοχές της Πολωνίας, καθώς και ξένων. Είναι το σπίτι της μεγαλύτερης εβραϊκής κοινότητας στην Πολωνία, καθώς και το πολιτιστικό κέντρο των Πολωνών Καραϊτών. Οι πολίτες της Βαρσοβίας ονομάζονται Βαρσοβιανοί. Κατά τον Πρώιμο Μεσαίωνα, το Πουότσκ ήταν η κύρια πόλη της Μασοβίας. Κατά μήκος των ανατολικών συνόρων της Πολωνίας, μεταξύ Ποντλάχιας και Βοεβοδάτου Λούμπλιν, μπορούν να βρεθούν μερικοί κάτοικοι που ταυτίζονται ως Πολεσούκοι. Στην Περιοχή Σουβάουκι και το Βοεβοδάτο Ποντλάσκιε, μπορούν να βρεθούν διασκορπισμένες κοινότητες Πολωνών Τάταρων και Παλαιών Πιστών, καθώς και οικισμοί λιθουανικών και λευκορωσικών μειονοτήτων. Ομάδες ενδιάμεσες μεταξύ των Μείζονων Πολωνών και των Μαζούριων (αλλά πλησιέστερες στους Μείζονες Πολωνούς), είναι οι Χεούμνοι και οι Ντομπζινιανοί (που ζουν στα εδάφη του Χέουμνο και του Ντόμπζιν του Βιστούλα), καθώς και οι Λουμπάβιοι (στα εδάφη της Λουμπάβα). Μια άλλη ενδιάμεση ομάδα, αλλά πιο κοντινή στους Μαζούριους, είναι οι Καθολικοί Βαρμιανοί στην περιοχή της Ανατολικής Πρωσίας της Βαρμίας. Από τον Πρώιμο Μεσαίωνα και μετά, η Πομερανία βρισκόταν υπό ισχυρές επιρροές από την Πολωνία (ιδιαίτερα από τους Μείζονες Πολωνούς και τους Κουγιαβιανούς). Από το μείγμα των Κασούβιων και των Μείζονων Πολωνών, προέκυψε μια εθνογραφική ομάδα που ονομάζεται Μποροβιάτσι Τουχόλτσι, που ζει στην περιοχή του Δάσους Τουχόλα, μεταξύ των Τουχόλα, Κορονόβο, Σφιέτσιε και Σταρόγκαρντ Γκντάνσκι. Οι Μποροβιάτσι είναι ενδιάμεσοι, ενώ μια άλλη μικτή ομάδα - οι Κραϊνιάτσι - έχει ως επί το πλείστον χαρακτήρα Μείζονων Πολωνών, με σχετικά μικρές επιρροές από τους Κασούβιους. Ζουν στην περιοχή της Κράινα. Δύο άλλες εθνογραφικές ομάδες στη Βόρεια Πολωνία είναι οι Ποβισλάνοι (των οποίων οι πατρίδες είναι οι περιοχές γύρω από το Στουμ, το Κφίτζιν και το Μάλμπορκ) και οι Κοσναΐντζοι. Το Ζουουάβι Βισλάνε στη Βόρεια Πολωνία ήταν η πατρίδα των Μενονιτών, οι οποίοι θεωρούνται είτε Ολλανδοί ή Γερμανοί είτε αυτόνομη ομάδα. Οι Πρώιμοι Μεσαιωνικοί Πομεράνιοι κατοικούσαν σε ολόκληρη το έδαφος που βρίσκεται στα βόρεια των Πολάνων, μεταξύ του Νότετς και της Βαλτικής Θάλασσας. Στα δυτικά, οι Πομεράνιοι επεκτάθηκαν ίσως μέχρι και το Ούζεντομ. Στα ανατολικά, επεκτάθηκαν μέχρι τη Λιμνοθάλασσα του Βιστούλα και οι ανατολικοί γείτονές τους ήταν οι βαλτικόφωνοι Προύσοι. Η Κρινίτσα Μόρσκα ήταν το ανατολικότερο σλαβικό χωριό στην ακτή της Βαλτικής, ενώ η περιοχή του Τρούσο (σήμερα Έλμπλονγκ) στα νότια ήταν εθνοτικά παλαιά πρωσική. Οι περισσότεροι Πομεράνιοι γερμανικοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια όλης της ιστορίας. Μόνο οι Ανατολικοί Πομεράνιοι διατήρησαν τη σλαβική τους εθνικότητα και είναι γνωστοί σήμερα ως Κασούβιοι. Οι Κασούβιοι που ήταν υπό την πολωνική κυριαρχία κατά τη διάρκεια των 16ου-18ου αιώνων παρέμειναν Ρωμαιοκαθολικοί, ενώ όσοι ζούσαν στο Βρανδεμβούργο-Πρωσία την περίοδο του 1700, έγιναν Λουθηρανοί μετά την Προτεσταντική Μεταρρύθμιση. Οι Κασούβιοι μπορούν να χωριστούν σε πολλές υποδιαιρέσεις, όπως οι Σλοβίνσιοι. Από τον Πρώιμο Μεσαίωνα και μετά, η Πομερανία βρισκόταν υπό ισχυρές επιρροές από την Πολωνία (ιδιαίτερα από τη Μείζων Πολωνία και την Κουγιαβία), οι οποίες οδήγησαν στην εμφάνιση αρκετών ενδιάμεσων εθνογραφικών ομάδων. Καταγόμενοι κυρίως από τους Μείζονες Πολωνούς και Κουγιάβιους εποίκους που αναμίχθηκαν με τους Κασούβιους, είναι οι Κοτσιέβιοι στην περιοχή Κοτσιέβιε, που βρίσκεται μεταξύ των Σταρόγκαρντ Γκντάνσκι, Ττσεφ, Γκνιέφ, Σφιέτσιε και μέχρι τα περίχωρα του Γκντανσκ στα βόρεια. Η κύρια πόλη της Ανατολικής Πομερανίας ήταν πάντα το Γκντανσκ, που βρίσκεται στα σύνορα μεταξύ τριών περιοχών: της Κασουβίας στα δυτικά, του Κοτσιέβιε στα νότια και της Πρωσίας στα ανατολικά. Στον Πρώιμο Μεσαίωνα, η Σιλεσία κατοικήθηκε από πολλές λεχιτικές φυλές, γνωστές από γραπτές πηγές με τα λατινοποιημένα ονόματά τους. Η πιο σημαντική φυλή (που τελικά έδωσε το όνομά της στην περιοχή) ήταν οι Σιλέσιοι που ζούσαν σε περιοχές κοντά στο σύγχρονο Βρότσουαφ και κατά μήκος του ποταμού Σλένζα, καθώς και κοντά στο Όρος Σλένζα. Οι Οπολάνοι ζούσαν σε εδάφη κοντά στο σύγχρονο Οπόλε. Οι Ντζιαντοσάνοι (Dziadoszanie) ζούσαν σε περιοχές κοντά στο σύγχρονο Γκουόγκουφ. Οι Γκολενσίζοι κατοικούσαν κοντά στις σύγχρονες Ρατσίμπους, Τσιέσιν και Οπάβα. Οι Γκουουμπτσίτσοι πιθανότατα ζούσαν στο Οροπέδιο Γκουουμπτσίτσε, κοντά στο Γκουουμπτσίτσε. Οι Τσεμποβιάνοι, οι οποίοι αναφέρονται στο Έγγραφο της Πράγας (το οποίο περιγράφει την κατάσταση από το 973 ή νωρίτερα), κατέλαβαν περιοχές κοντά στη σύγχρονη Λεγκνίτσα. Οι Πομποράνοι - που αναφέρονται στο ίδιο έγγραφο - έζησαν κατά μήκος της κάτω και της μεσαίας πορείας του ποταμού Μπουμπρ. Οι Πσουβιανοί (Pszowianie) ζούσαν κοντά στο Πσουφ, στα ανατολικά των Οπολάνων και στα δυτικά της Κρακοβίας. Κατά μήκος των παραμεθόριων περιοχών μεταξύ της Κάτω Σιλεσίας και της Λουσατίας, έζησαν φυλές που σχετίζονται με τους σύγχρονους Σόρβους. Στη στροφή από το 10οο στον 11ο αιώνα (1000 μ.Χ.), ο συνολικός πληθυσμός της Σιλεσίας εκτιμάται σε περίπου 250.000 άτομα. Μέχρι το 2ο μισό του 12ου αιώνα (περ. 1150-1200 μ.Χ.) ο πληθυσμός αυξήθηκε σε 330.000, εξακολουθώντας να είναι στη συντριπτική πλειοψηφία του σλαβόφωνος. Μετά το γερμανικό Όστζιντλουνγκ (περ. 1350-1400 μ.Χ.), ο πληθυσμός της Κάτω Σιλεσίας ήταν περίπου 2/3 σλαβικός και 1/3 γερμανικός (σύμφωνα με εκτιμήσεις των Κόκοτ, Κάρολ Μαλετσίνσκι και Τόμας Καμουσέλα), ενώ η Άνω Σιλεσία παρέμεινε 80% εθνικά πολωνική, με το υπόλοιπο 20% να μοιράζεται κυρίως μεταξύ Γερμανών και Τσέχων. Κατά τους επόμενους αιώνες η πολιτιστική γερμανοποίηση μετατόπισε σταδιακά την εθνοτική δομή της Σιλεσίας, έτσι ώστε έως τον 20ο αιώνα σχεδόν όλη η Κάτω Σιλεσία είχε μια γερμανόφωνη πλειοψηφία. Όμως η Άνω Σιλεσία παρέμεινε στην πλειοψηφία πολωνόφωνη. Υπήρξαν επίσης κοινότητες Μοράβιων και Τσέχων. Οι Πολωνοί Σιλέσιοι μπορούν να χωριστούν σε πολλές μικρότερες ομάδες, όπως οι Τσιεσίνοι Βλάχοι, οι Λάχοι, οι Σιλέσιοι Γκουράλοι, οι Οπολάνοι και άλλοι. Η παλαιότερη πολωνική πόλη στις ΗΠΑ, η Πάνα Μάρια στο Τέξας, ιδρύθηκε από Σιλέσιους το 1854. Μιλούν την τεξανή σιλεσιακή διάλεκτο της πολωνικής γλώσσας. Πολωνοί από τα πρώην ανατολικά εδάφη της Πολωνίας και άλλες περιοχές της Πολωνικής-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας. Από τον 14ο αιώνα και μετά, η επέκταση των Πολωνών (κυρίως των Μαζούριων από τη Μασοβία, αλλά και των Μείζονων Πολωνών και άλλων) εποίκων προς τα βορειοανατολικά, καθώς και η πολωνοποίηση των ντόπιων κατοίκων, οδήγησε στην εμφάνιση της Δημοκρατίας της Κεντρικής Λιθουανίας (βορειοανατολικοί Κρεσοβιάτσοι) στις περιοχές Γκρόντνο και Βίλνιους, η οποία περιλαμβάνει τις γειτονικές περιοχές της βόρειας Λευκορωσίας, της νότιας Λιθουανίας και της νότια Λετονίας (πρώην Βοεβοδάτο Ινφλάντι, συμπεριλαμβανομένων των Ντίνεμπουργκ και Ιλούκστε). Ταυτόχρονα, η επέκταση των Πολωνών εποίκων (κυρίως Ελάσσονων Πολωνών και Μαζούριων) προς τα νοτιοανατολικά, καθώς και η πολωνοποίηση των ντόπιων κατοίκων, οδήγησε στην ανάδυση των νοτιοανατολικών Κρεσοβιάτσων στην Χαλίτσνα της Ερυθράς Ρουθηνίας (με την κύρια πόλη της, το Λβουβ), στη Βολυνία και στην Ποδολία. Στις παραδοσιακές εθνικές και εθνοτικές μειονότητες στα σύγχρονα σύνορα της Πολωνίας περιλαμβάνονται οι Γερμανοί, οι Εβραίοι, οι Ουκρανοί, οι Λευκορώσοι, οι Λιθουανοί, οι Τσέχοι (συμπεριλαμβανομένων των πολωνοποιημένων απογόνων των προσφύγων των Βοήμιων Αδελφών προσφύγων), οι Σλοβάκοι, οι Ρομά, οι Ολλανδοί (Ολέντσοι, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν πολωνοποιημένοι), οι Αρμένιοι (υπήρχαν τουλάχιστον τέσσερα κύματα μετανάστευσης Αρμενίων στην Πολωνία, τα πρώτα από τα οποία έλαβαν χώρα τον 11ο αιώνα), οι Βλάχοι (ρομανόφωνοι βοσκοί) και οι Σκωτσέζοι (οι περισσότερα Σκωτσέζοι στην Πολωνία έχουν επίσης πολωνοποιηθεί). Ιστορικά, υπήρχαν επίσης μικρότερες κοινότητες Ούγγρων, Ρώσων, Βαλλώνων, Γάλλων, Ιταλών και άλλων. Σήμερα οι Πολωνοί Γερμανοί κατοικούν κυρίως στη Σιλεσία, όπου ήρθαν για πρώτη φορά κατά τον Ύστερο Μεσαίωνα.Πριν από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, περίπου το ένα τρίτο του πληθυσμού της Πολωνίας αποτελούταν από εθνοτικές μειονότητες. Μετά τον πόλεμο, ωστόσο, οι μειονότητες της Πολωνίας εξαφανίστηκαν, κυρίως λόγω της αναθεώρησης των συνόρων του 1945 και του Ολοκαυτώματος. Ειδικότερα, ο πληθυσμός των Εβραίων στην Πολωνία, ο οποίος αποτέλεσε τη δεύτερη μεγαλύτερη (μετά την ΕΣΣΔ) εβραϊκή κοινότητα στην προπολεμική Ευρώπη με περίπου 3 εκατομμύρια ανθρώπους, σχεδόν εξαφανίστηκε μέχρι το 1945. 8 τυπικά πολωνικά γνωρίσματα Πολωνοαμερικανοί
Οι Πολωνοί (πολωνικά: Polacy, προφέρεται: [pɔˈlat͡sɨ] [Πολάτσι], αρσενικό ενικό: Polak [Πόλακ], θηλυκό ενικό: Polka [Πόλκα]) είναι δυτική σλαβική εθνοτική ομάδα και ένα ιθαγενές έθνος της Πολωνίας στην Κεντρική Ευρώπη, που μοιράζονται μια κοινή πολωνική καταγωγή, ιστορία και πολιτισμό και είναι ομιλητές της πολωνικής γλώσσας. Ο πληθυσμός των αυτοδηλωθέντων Πολωνών στην Πολωνία εκτιμάται σε 37.394.000 από ένα συνολικό πληθυσμό 38.538.000 (βάσει της απογραφής του 2011), των οποίων 36.522.000 δήλωσαν μόνο Πολωνοί. Μια ευρεία πολωνική διασπορά (Polonia) υπάρχει σε όλη την Ευρώπη, την Αμερική και την Αυστραλασία. Σήμερα, οι μεγαλύτερες αστικές συγκεντρώσεις των Πολωνών βρίσκονται στις μητροπολιτικές περιοχές της Βαρσοβίας και της Σιλεσίας. Οι εθνοτικοί Πολωνοί θεωρούνται οι απόγονοι των αρχαίων δυτικών σλαβικών Λεχιτών και άλλων φυλών που κατοικούσαν στα πολωνικά εδάφη κατά την ύστερη περίοδο της αρχαιότητας. Η καταγεγραμμένη ιστορία της Πολωνίας χρονολογείται προς τα πίσω για πάνω από χίλια χρόνια έως περίπου το 930-960 μ.Χ., όταν οι Δυτικοί Πολάνοι - μια ισχυρή φυλή στην περιοχή της Μείζονος Πολωνίας - ένωσε διάφορες λεχιτικές φυλές κάτω από αυτό που έγινε ο Οίκος των Πιαστ, δημιουργώντας έτσι το πρώτο πολωνικό κράτος. Ο επακόλουθος εκχριστιανισμός της Πολωνίας από την Δυτική Εκκλησία, το 966 μ.Χ., σηματοδότησε την έλευση της Πολωνίας στην κοινότητα του Δυτικού Χριστιανισμού. Ωστόσο, καθ' όλη τη διάρκεια της ύπαρξής του, το πολωνικό κράτος ακολούθησε μια ανεκτική πολιτική απέναντι στις μειονότητες με αποτέλεσμα την ύπαρξη πολλών εθνοτικών και θρησκευτικών ταυτοτήτων των Πολωνών, όπως οι Πολωνοί Εβραίοι. Οι Πολωνοί έχουν συνεισφέρει σημαντικά στον κόσμο σε κάθε σημαντικό πεδίο των ανθρώπινων εγχειρημάτων, μεταξύ των οποίων οι: Νικόλαος Κοπέρνικος, Μαρία Κιουρί, Τζόζεφ Κόνραντ, Φρεντερίκ Σοπέν και Πάπας Ιωάννης Παύλος Β΄. Σημαντικοί Πολωνοί μετανάστες - πολλοί από τους οποίους εξαναγκάστηκαν να φύγουν από την πατρίδα τους από ιστορικές αντιξοότητες - συμπεριλαμβάνουν τον φυσικό Τζόζεφ Ρότμπλατ, τον μαθηματικό Στανίσουαφ Ούλαμ, τον πιανίστα Άρτουρ Ρούμπινσταϊν, τις ηθοποιούς Χελένα Μοντιέσκα και Πόλα Νέγκρι, τους στρατιωτικούς ηγέτες Ταντέους Κοστσιούσκο και Κάσιμιρ Πουλάσκι, τον Σύμβουλο Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι, την πολιτικό Ρόζα Λούξεμπουργκ, τη ζωγράφο Ταμάρα ντε Γουεμπίτσκα, τους σκηνοθέτες Σάμιουελ Γκόλντγουϊν και τους αδερφούς Γουόρνερ, τον γελοιογράφο Μαξ Φλάισερ και τους αισθητικούς Χελένα Ρούμπινσταϊν και Μαξ Φάκτορ.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CF%89%CE%BD%CE%BF%CE%AF
Τζοβάννι Πίκο ντελλά Μιράντολα
Ο Τζοβάννι γεννήθηκε στη Μιράντολα, κοντά στη Μόντενα, ως ο νεότερος γιος του Τζιανφραντσέσκο Πίκο (Gianfrancesco I Pico, 1415-1467), δούκα της Μιράντολα και κόμη της Κονκόρντια, και της συζύγου του Ιουλίας, κόρης του Φελτρίνο, γιού του ποιητή Ματτέο Μπογιάρντο, κόμη του Σκαντιάνο. Η οικογένεια ζούσε από καιρό στο Κάστρο της Μιράντολα και σχετιζόταν στενά με τους οίκους των Σφόρτσα, των Γκοντζάγκα και των Έστε, ενώ τα αδέλφια του Τζοβάννι συνδέθηκαν με γάμους με τους απογόνους των κληρονομικών ηγετών της Κορσικής, της Φερράρα, της Μπολόνια και του Φορλί.Ο Τζοβάννι, γεννημένος 23 χρόνια μετά τον γάμο των γονέων του, είχε δύο πολύ μεγαλύτερους αδελφούς, οι οποίοι έζησαν και μετά τον θάνατό του: τον Κόμη Γκαλεότο Α΄, που συνέχισε τη δυναστεία, και τον Αντόνιο, που έγινε στρατηγός της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.Η οικογένεια της μητέρας τους είχε διακριθεί στις τέχνες και στα γράμματα της Αναγεννήσεως.Ο Τζοβάννι είχε μια αντιφατική σχέση με τον ανεψιό του, τον Τζιανφραντσέσκο Πίκο ντελλά Μιράντολα, ο οποίος ήταν μεγάλος θαυμαστής του θείου του, αλλά παρά το γεγονός αυτό δημοσίευσε το Examen vanitatis doctrinae gentium (1520), που περιγράφηκε από τον ιστορικό Τσαρλς Μπ. Σμιτ ως μία απόπειρα «να καταστρέψει ό,τι είχε κτίσει ο θείος του». Διαθέτοντας εξαιρετική μνήμη ως παιδί, ο Τζοβάννι έμαθε λατινικά και ίσως και ελληνικά από πολύ μικρή ηλικία. Προοριζόμενος για εκκλησιαστική σταδιοδρομία, έγινε παπικός πρωτονοτάριος (ίσως επί τιμή) σε ηλικία 10 ετών και το 1477 πήγε στην Μπολόνια για να σπουδάσει Κανονικό Δίκαιο.Αλλά όταν η μητέρα του πέθανε τρία χρόνια αργότερα, ο Πίκο παράτησε το Κανονικό Δίκαιο και άρχισε να σπουδές φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Φερράρα. Σε μια σύντομη επίσκεψη στη Φλωρεντία, συνάντησε τον Πολιτσιάνο, τον αυλικό ποιητή Τζιρόλαμο Μπενιβιένι, ίσως και τον νέο τότε Δομινικανό μοναχό Τζιρόλαμο Σαβοναρόλα. Για την υπόλοιπη ζωή του παρέμεινε στενός φίλος και με τους τρεις τους. He may also have been a lover of Poliziano. Από το 1480 μέχρι το 1482, ο Τζοβάννι Πίκο συνέχισε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο της Πάδοβας, ένα μείζον κέντρο του αριστοτελισμού στην Ιταλία. Εκεί έμαθε και την εβραϊκή και την αραβική γλώσσα από τον Εβραίο αβερροϊστή Ελία ντελ Μέντιγκο, ο οποίος μετέφρασε ραββινική βιβλιογραφία για λογαριασμό του Πίκο. Ο Πίκο συνέγραψε σονέτα στη λατινική και την ιταλική, τα οποία, εξαιτίας της επιδράσεως των ιδεών του Σαβοναρόλα, κατέστρεψε στο τέλος της ζωής του. Πέρασε τα επόμενα 4 χρόνια στο σπίτι του ή επισκεπτόμενος κέντρα του ανθρωπισμού στην Ιταλία. Το 1485 επισκέφθηκε το Πανεπιστήμιο των Παρισίων, το σημαντικότερο κέντρο στην Ευρώπη για τη σχολαστική φιλοσοφία και θεολογία. Πιθανώς στο Παρίσι άρχισε να συγγράφει τις 900 θέσεις του και συνέλαβε την ιδέα να τις υπερασπισθεί σε δημόσια συζήτηση. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του Τζοβάννι Πίκο, δύο εξελίξεις διαμόρφωσαν τη συνέχεια. Η πρώτη ήταν όταν επέστρεψε για να μείνει για λίγο καιρό στη Φλωρεντία τον Νοέμβριο του 1484 και συνάντησε τον Λαυρέντιο των Μεδίκων και τον Μαρσίλιο Φιτσίνο. Ήταν μία αστρολογικώς ευνοϊκή ημέρα, την οποία ο Φιτσίνο είχε επιλέξει για να δημοσιεύσει τις μεταφράσεις του των έργων του Πλάτωνος από την ελληνική στη λατινική, υπό την ενθουσιώδη στήριξη του Λαυρεντίου. Ο Πίκο φαίνεται ότι τους γοήτευσε, και, παρά τις φιλοσοφικές διαφορές με τον Φιτσίνο, ο τελευταίος φαίνεται ότι πείσθηκε για τη θεϊκή πρόνοια της αφίξεώς του. Ο Λαυρέντιος θα υπεστήριζε και θα προστάτευε τον Πίκο μέχρι τον θάνατό του το 1492. Χωρίς τη στήριξη αυτή, είναι αμφίβολο αν θα είχε επιζήσει ο Πίκο από την Ιερά Εξέταση. Λίγο αργότερα, ο Πίκο ταξίδευε για τη Ρώμη, όπου σκόπευε να εκδώσει τις 900 θέσεις του και να ετοιμάσει μια «σύνοδο» λογίων από όλη την Ευρώπη για να τις συζητήσουν. Σταματώντας στο Αρέτσο όμως, έμπλεξε σε μια ερωτική σχέση με τη σύζυγο ενός από τους εξαδέλφους του Λαυρεντίου των Μεδίκων. Επεχείρησε να την απαγάγει, αλλά συνελήφθη, τραυματίσθηκε και φυλακίσθηκε από τον σύζυγό της. Απελευθερώθηκε μόνο μετά από προσωπική παρέμβαση του Λαυρεντίου. Το περιστατικό είναι ενδεικτικό του τολμηρού χαρακτήρα του Πίκο. Ο Πίκο πέρασε αρκετούς μήνες στην Περούτζια και την κοντινή Φράττα, αναρρώνοντας από τα τραύματά του. Εκεί, όπως έγραψε στον Φιτσίνο, «θεία πρόνοια... συνετέλεσε ώστε κάποια βιβλία να πέσουν στα χέρια μου... ...Χαλδαιικά, ... ...του Ζωροάστρη και του Μελχιόρ, χρησμοί των Μάγων, που περιέχουν μια συνοπτική και στεγνή ερμηνεία της χαλδαιικής φιλοσοφίας, αλλά γεμάτη μυστήριο.» Ο Πίκο γνώρισε τη μυστικιστική εβραϊκή Καμπάλα, η οποία τον συνάρπασε, όπως και οι κλασικοί συγγραφείς του ερμητισμού (Ερμής ο Τρισμέγιστος). Η Καμπάλα και τα ερμητικά κείμενα πιστευόταν την εποχή εκείνη ότι είχαν την ηλικία της Παλαιάς Διαθήκης. Οι πλέον πρωτότυπες από τις 900 θέσεις του σχετίζονταν με την Καμπάλα. Ως αποτέλεσμα έγινε ο ιδρυτής της παραδόσεως που είναι γνωστή ως «χριστιανική Καμπάλα» και εξελίχθηκε αργότερα σε κεντρικό μέρος του πρώιμου νεώτερου δυτικού εσωτερισμού. Η προσέγγιση του Πίκο στις διαφορετικές φιλοσοφίες υπήρξε εξαιρετικά συγκρητιστική, τοποθετώντας τις παράλληλα αντί να επιχειρήσει να περιγράψει μία αναπτυξιακή ιστορία τους.Ο Πίκο βάσιζε τις ιδέες του κυρίως στον Πλάτωνα, όπως και ο δάσκαλός του Μαρσίλιο Φιτσίνο, αλλά διατηρούσε βαθύ σεβασμό για τον Αριστοτέλη. Αν και γέννημα των studia humanitatis, ο Πίκο ήταν ένας εκλεκτικιστής, και σε κάποιες πλευρές του αντιπροσώπευε μία αντίδραση κατά των υπερβολών του καθαρού ουμανισμού, υπερασπιζόμενος εκείνους που πίστευε ως τους καλύτερους εκ των μεσαιωνικών και Αράβων σχολιαστών του Αριστοτέλη, όπως ήταν ο Αβερρόης και ο Αβικέννας, σε μια περίφημη επιστολή του προς τον Ερμόλαο Μπάρμπαρο το 1485. Στόχος του Πίκο ήταν πάντοτε να συμφιλιώσει τον πλατωνισμό με τον αριστοτελισμό, καθώς πίστευε ότι χρησιμοποιούσαν διαφορετικές λέξεις για να εκφράσουν τις ίδιες έννοιες. Πιθανώς για τον λόγο αυτόν οι φίλοι του τον αποκαλούσαν «Princeps Concordiae» δηλαδή «Πρίγκιπα της Συμφιλιώσεως» (ένα λογοπαίγνιο με τον τίτλο του κόμη της Κονκόρντια σουλλα Σέκκια που έφερε ο πατέρας του). Ο Πίκο πίστευε ότι ένας μορφωμένος άνθρωπος θα έπρεπε να μελετά και τις εβραϊκές και ταλμουδικές πηγές, καθώς και τις ερμητικές, επειδή κατ' αυτόν αντιπροσώπευαν την ίδια έννοια του Θεού που περιέχει η Παλαιά Διαθήκη, με διαφορετικά λόγια. Αποτέλειωσε τον Λόγο επί της αξιοπρεπείας του ανθρώπου ως συνοδό των 900 θέσεων και πήγε στη Ρώμη προκειμένου να συνεχίσει το σχέδιό του να τις υπερασπισθεί δημοσίως. Κυκλοφόρησε μαζί αμφότερα τα κείμενα τον Δεκέμβριο του 1486 υπό τον τίτλο «Conclusiones philosophicae, cabalasticae et theologicae», και προσφέρθηκε να πληρώσει τα έξοδα κάθε σοφού που θα ερχόταν στη Ρώμη για να τις συζητήσει δημοσίως. Αφού θα εξερχόταν νικητής από το «ντιμπέιτ», ο Πίκο οραματιζόταν όχι μόνο τη συμβολική συναίνεση-συμφιλίωση των ειδωλολατρών σοφών με τον Χριστιανισμό, αλλά και τη μεταστροφή των Εβραίων σε αυτόν, καθώς θα συνειδητοποιούσαν ότι ο Ιησούς ήταν το πραγματικό μυστικό των παραδόσεών τους. Τον Φεβρουάριο του 1487, ωστόσο, ο Πάπας Ιννοκέντιος Η΄ σταμάτησε τις ετπιμασίες για την προτεινόμενη συζήτηση και όρισε μια επιτροπή για να εξετάσει το εάν οι 900 θέσεις ήταν αιρετικές ή όχι. Μολονότι ο Πίκο απάντησε στις κατηγορίες εναντίον των Θέσεων, 13 από αυτές καταδικάσθηκαν. Ο Πίκο συμφώνησε να γράψει την αναίρεσή τους, αλλά δεν μετέβαλε άποψη ως προς την εγκυρότητά τους. Τελικώς και οι 900 θέσεις καταδικάσθηκαν. Ο συγγραφέας έγραψε μία apologia προς υπεράσπισή τους (Apologia J. Pici Mirandolani, Concordiae comitis), που δόθηκε στη δημοσιότητα το 1489, αφιερωμένη στον προστάτη του Λαυρέντιο των Μεδίκων. Μόλις ο Πάπας πληροφορήθηκε την κυκλοφόρηση αυτού του χειρογράφου, συνεκάλεσε ένα εξεταστικό σώμα, υποχρεώνοντας τον Πίκο να αποκηρύξει και την Απολογία, όπως και τις καταδικασμένες θέσεις, πράγμα που ο συγγραφέας συμφώνησε να πράξει. Ο Πάπας διεκήρυξε ότι οι 900 θέσεις ήταν: Εν μέρει αιρετικαί, εν μέρει καρπός της αιρέσεως, εν πολλοίς σκανδαλώδεις και προσβλητικές προς τα ευσεβή ώτα. Οι περισσότερες δεν συνίστανται παρά στην αναπαραγωγή των πλανών των ειδωλολατρών φιλοσόφων... ...άλλες είναι ικανές να ερεθίσουν την δυσσέβειαν των Εβραίων. Ορισμένες, τέλος, υπό το πρόσχημα της «φυσικής φιλοσοφίας», ευνοούν τέχνας [δηλ. τη μαγεία] εχθρικάς προς την Καθολικήν Πίστην και το ανθρώπινον γένος. Αυτή υπήρξε η πρώτη φορά που ένα τυπωμένο βιβλίου απαγορεύθηκε από τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, ενώ σχεδόν όλα τα αντίγραφά του κάηκαν. Ο Πίκο διέφυγε στη Γαλλία το 1488, αλλά εκεί τον συνέλαβε ο Φίλιππος Β΄ της Σαβοΐας μετά από απαίτηση του παπικού Νούντσιου και τον φυλάκισε στη Βενσέν. Με τη διαμεσολάβηση αρκετών Ιταλών πριγκίπων (που υποκινήθηκαν από τον Λαυρέντιο των Μεδίκων) ο βασιλιάς Κάρολος Η΄ της Γαλλίας τον απελευθέρωσε, ενώ ο Πάπας πείσθηκε να επιτρέψει στον Πίκο να εγκατασταθεί στη Φλωρεντία και να ζήσει υπό την προστασία του Λαυρεντίου. Ωστόσο, δεν ακυρώθηκαν οι παπικές λογοκρισίες και περιορισμοί μέχρι το 1493, μετά την άνοδο στο παπικό αξίωμα του Αλεξάνδρου ΣΤ΄, του διαβόητου Βοργία. Η εμπειρία συγκλόνισε τον Πίκο. Συμφιλιώθηκε με τον Σαβοναρόλα, με τον οποίον παρέμειναν πολύ στενοί φίλοι. Πειθόμενος από τον Πίκο, ο Λαυρέντιος προσεκάλεσε τον Σαβοναρόλα στη Φλωρεντία. Αλλά ο Πίκο δεν αποκήρυξε ποτέ τις αμφιλεγόμενες πεποιθήσεις του. Εγκαταστάθηκε σε μία έπαυλη κοντά στο Φιέζολε, την οποία ετοίμασε για αυτόν ο Λαυρέντιος. Εκεί συνέγραψε τα έργα Heptaplus id est de Dei creatoris opere (1489) και De Ente et Uno (= «Περί του όντος και του Ενός», 1491), όπως και το άλλο περίφημο έργο του, την Disputationes adversus astrologiam divinicatrium (= «Πραγματεία κατά της προγνωστικής αστρολογίας»), που εκδόθηκε μετά το θάνατό του. Σε αυτή την πραγματεία κατεδίκαζε με δριμύ τρόπο τις αιτιοκρατικές πρακτικές των αστρολόγων της εποχής του. Μετά τον θάνατο του Λαυρεντίου των Μεδίκων, in 1492, ο Πίκο μετακόμισε στη Φερράρα, αν και συνέχισε να επισκέπτεται τη Φλωρεντία. Εκεί, η πολιτική αστάθεια προκάλεσε την αύξηση της επιρροής του Σαβοναρόλα και ο Πίκο άρχισε να ακολουθεί και τις ακραίες απόψεις του φίλου του: αποφάσισε να γίνει μοναχός, αποκήρυξε το ενδιαφέρον του για τα αιγυπτιακά και χαλδαιικά κείμενα, κατέστρεψε τα ποιήματά του και χάρισε την περιουσία του. Στις 17 Νοεμβρίου 1494 βρέθηκε νεκρός στη Φλωρεντία, σε ηλικία 31 ετών. Δηλητηριάστηκε υπό ανεξιχνίαστες συνθήκες μαζί με τον φίλο του Άντζελο Πολιτσιάνο. Θρυλήθηκε τότε ότι τον δηλητηρίασε ο ίδιος ο γραμματέας του επειδή είχε προσχωρήσει υπερβολικά στις απόψεις του Σαβοναρόλα, χωρίς όμως καμμία απόδειξη. Η σορός του θάφτηκε μαζί με αυτή του Τζιρόλαμο Μπενιβιένι στον Άγιο Μάρκο, ενώ ο Σαβοναρόλα εκφώνησε τον επικήδειο λόγο. Ο Φιτσίνο έγραψε: «Ο αγαπημένος μας Πίκο μάς άφησε την ίδια ημέρα που ο Κάρολος Η΄ εισερχόταν στη Φλωρεντία, και τα δάκρυα των ανθρώπων των γραμμάτων αντιστάθμισαν τη χαρά του λαού. Χωρίς το φως που έφερε ο βασιλιάς της Γαλλίας, η Φλωρεντία ίσως να μην είχε δει ποτέ μια τόσο λυπημένη μέρα από αυτή που έσβησε το φως του Μιράντολα.»Το 2007 έγινε εκταφή των σορών του Πολιτσιάνο και του Πίκο ντελλά Μιράντολα από τη βασιλική του Αγίου Μάρκου στη Φλωρεντία. Επιστήμονες υπό τον Τζιόρτζιο Γκρουπιόνι, καθηγητή της ανθρωπολογίας στη Μπολόνια, με σύγχρονη τεχνολογία δειγματοληψίας για να προσδιορίσουν την αιτία του θανάτου τους. Τον Φεβρουάριο του 2008 ανακοίνωσαν ότι αυτές οι ιατροδικαστικές εξετάσεις έδειξαν ότι αμφότεροι είχαν πεθάνει από δηλητηρίαση με αρσενικό, πιθανώς μετά από εντολή του διαδόχου του Λαυρεντίου, του Πέτρου του Άτυχου. Στον Oratio de hominis dignitate (Λόγος επί της αξιοπρεπείας του ανθρώπου, 1486), ο Πίκο δικαιολογεί την ανθρώπινη αναζήτηση της γνώσεως μέσα σε ένα νεοπλατωνικό πλαίσιο. Ο Λόγος επί της αξιοπρεπείας του ανθρώπου έπαιξε και τον ρόλο εισαγωγής στις 900 θέσεις, που ο Πίκο πίστευε ότι παρείχαν μια πλήρη και επαρκή βάση για την ανακάλυψη όλης της γνώσεως, και επομένως ένα πρότυπο για την άνοδο της ανθρωπότητας στην κλίμακα της υπάρξεως. Οι 900 θέσεις είναι καλό παράδειγμα ουμανιστικού συγκρητισμού, καθώς ο Πίκο συνδύασε τον πλατωνισμό, τον νεοπλατωνισμό, τον αριστοτελισμό, τον ερμητισμό και την Καμπάλα. 72 από τις «θέσεις» περιγράφουν αυτό που ο Πίκο πίστευε ότι ήταν ένα πλήρες σύστημα φυσικής. Στο έργο De animae immortalitate (Παρίσι 1541) και άλλα, ο Πίκο αναπτύσσει το δόγμα πως η κατοχή αθάνατης ψυχής από τον άνθρωπο τον ελευθερώνει από την ιεραρχική στάση. Ο συγγραφέας πίστευε στην τελική επανασυμφιλίωση όλων των ψυχών με τον Θεό: μία από τις 900 θέσεις του ήταν η εξής: «Μια θανάσιμη αμαρτία πεπερασμένης διαρκείας δεν αξίζει μια αιώνια-άπειρη τιμωρία, αλλά μόνον προσωρινή». Αυτή ήταν μία από τις 13 που κηρύχθηκαν αιρετικές από τον Πάπα με την απόφαση της 4ης Αυγούστου 1487. Στον Λόγο ο Πίκο γράφει «η ανθρώπινη κληση είναι μία μυστικιστική κλήση που πρέπει να πραγματώνεται ακολουθώντας μία διαδρομή τριών σταδίων, που περιλαμβάνει απαραίτητα τον ηθικό μετασχηματισμό, τη διανοητική έρευνα και την τελική τελειοποίηση δια της ταυτίσεως με την απόλυτη πραγματικότητα. Αυτό το πρότυπο είναι παγκόσμιο (γενικό), επειδή μπορεί να ανιχνευθεί σε κάθε παράδοση.»Από το έργο του Disputationes adversus astrologiam divinatricem ένα τμήμα εκδόθηκε στην Μπολόνια μετά τον θάνατο του συγγραφέα. Σε αυτό παρουσιάζονται επιχειρήματα εναντίον της ασκήσεως της αστρολογίας, τα οποία είχαν τεράστια απήχηση επί αιώνες, μέχρι την εποχή μας. Οι Disputationes είναι επηρεασμένες από τα επιχειρήματα κατά της αστρολογίας που διετύπωσε ένας από τους διανοητικούς ήρωες του Πίκο, ο Ιερός Αυγουστίνος, αλλά και από τη μεσαιωνική φιλοσοφική διήγηση «Hayy Ibn-Yaqzan», η οποία προήγε τον αυτοδιδακτισμό ως φιλοσοφικό πρόγραμμα. Η θέση του Πίκο κατά της αστρολογίας προέρχεται κυρίως από τη σύγκρουση της αστρολογικής προβλέψεως με τη χριστιανική αρχή της ελευθερίας της βουλήσεως. Αλλά τα επιχειρήματα του Πίκο κινούνται πέρα από τις αντιρρήσεις του Φιτσίνο. Το χειρόγραφο επιμελήθηκε προς έκδοση μετά τον θάνατο του συγγραφέα ο ανεψιός του, ο Τζιανφραντσέσκο Πίκο ντελλά Μιράντολα], ένας ένθερμος οπαδός του Σαβοναρόλα, που ίσως το τροποποίησε ώστε να είναι πιο δριμεία η κριτική του. Σε νεαρή ηλικία ο Πίκο έγραψε ένα Commento sopra una canzone d'amore di Girolamo Benivieni (= «Σχόλιο επί μιας ερωτικής ωδής του Μπενιβιένι»), όπου αποκαλύπτει το σχέδιό του να γράψει ένα βιβλίο με τίτλο Poetica Theologia. Το Heptaplus είναι μια μυστικιστική αλληγορική έκθεση της Δημιουργίας σύμφωνα με τις επτά βιβλικές αισθήσεις, που αναλύει την ιδέα πως διαφορετικές θρησκείες και παραδόσεις περιγράφουν τον ίδιο Θεό. Το βιβλίο είναι γραμμένο στο χαρακτηριστικό του απολογητικό και πολεμικό ύφος: Αν κάπου συμφωνούν με εμάς, θα παροτρύνουμε τους Εβραίους να σταθούν πλάι στις αρχαίες παραδόσεις των πατέρων τους. Αν κάπου διαφωνούν, τότε συντασσόμενοι με την Εκκλησία θα τους επιτεθούμε. Εν συντομία, οτιδήποτε ανιχνεύσουμε που είναι ξένο προς την αλήθεια των Ευαγγελίων θα το αποκρούομε με όλες τις δυνάμεις μας, ενώ οτιδήποτε βρίσκουμε να είναι ιερό και αληθινό θα το παίρνουμε από τη συναγωγή, σαν από λάθος κάτοχο, για τους εαυτούς μας, τους νόμιμους Ισραηλίτες. Πλατωνική Ακαδημία Φλωρεντιας
Ο Τζοβάννι Πίκο ντέλλα Μιράντολα (Giovanni Pico della Mirandola, 24 Φεβρουαρίου 1463 – 17 Νοεμβρίου 1494) ήταν φιλόσοφος και ευγενής της ιταλικής Αναγεννήσεως. Είναι γνωστός για τα γεγονότα του 1486, όταν πρότεινε να υπερασπισθεί 900 θέσεις για τη θρησκεία, τη φιλοσοφία, τη φυσική φιλοσοφία και τη μαγεία, ενώ συνέγραψε σχετικά τον Λόγο επί της αξιοπρεπείας του ανθρώπου, που έχει αποκληθεί «το μανιφέστο της Αναγεννήσεως» Oration on the Dignity of Man (1486). . Οι 900 θέσεις του υπήρξε το πρώτο τυπωμένο βιβλίο που απαγορεύθηκε παγκοσμίως από τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Θεμελίωσε την παράδοση της χριστιανικής Καμπάλα, μία από τις βάσεις του πρώιμου νεώτερου δυτικού εσωτερισμού.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%BF%CE%B2%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B9_%CE%A0%CE%AF%CE%BA%CE%BF_%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC_%CE%9C%CE%B9%CF%81%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%B1
Days of Purgatory
1. Enter the Realm (Schaffer) - 0:54 από το ντέμο "Enter the Realm"2. Colors (Shawver, Schaffer) - 4:50 από το άλμπουμ "Iced Earth"3. Angels Holocaust (Schaffer) - 4:53 από το άλμπουμ "Night of the Stormrider"4. Stormrider (Shawver, Schaffer) - 4:47 από το άλμπουμ "Night of the Stormrider"5. Winter Nights (Schaffer) - 3:55 πρώην ακυκλοφόρητο κομμάτι6. Nightmares (Schaffer) - 3:42 από το ντέμο "Enter the Realm"7. Pure Evil (Shawver, Schaffer) - 6:33 από το άλμπουμ "Night of the Stormrider"8. Solitude (Schaffer, Shawver) - 1:44 από το άλμπουμ "Iced Earth"9. When the Night Falls (Schaffer) - 9:01 από το άλμπουμ "Iced Earth"10. Desert Rain (Schaffer, Abell) - 6:56 από το άλμπουμ "Night of the Stormrider"11. The Funeral (Shawver, Schaffer) - 6:15 από το άλμπουμ "Iced Earth"12. Cast in Stone (Shawver, Schaffer, Abell) - 5:59 από το άλμπουμ "Iced Earth"13. Reaching the End (Schaffer) - 1:11 από το άλμπουμ "Night of the Stormrider"14. Travel in Stygian (Schaffer) - 9:32 από το άλμπουμ "Night of the Stormrider"15. Iced Earth (Schaffer) - 5:22 από το άλμπουμ "Iced Earth" CD 1 1. Enter the Realm (Schaffer) - 0:54 από το ντέμο "Enter the Realm"2. Colors (Shawver, Schaffer) - 4:50 από το άλμπουμ "Iced Earth"3. Angels Holocaust (Schaffer) - 4:53 από το άλμπουμ "Night of the Stormrider"4. Stormrider (Shawver, Schaffer) - 4:47 από το άλμπουμ "Night of the Stormrider"5. Winter Nights (Schaffer) - 3:55 πρώην ακυκλοφόρητο κομμάτι6. Nightmares (Schaffer) - 3:42 από το ντέμο "Enter the Realm"7. Before the Vision (Schaffer, Shawver, Abell) - 1:35 από το άλμπουμ "Night of the Stormrider"8. Pure Evil (Shawver, Schaffer) - 6:33 από το άλμπουμ "Night of the Stormrider"9. Solitude (Schaffer, Shawver) - 1:44 από το άλμπουμ "Iced Earth"10. The Funeral (Shawver, Schaffer) - 6:15 από το άλμπουμ "Iced Earth"11. When the Night Falls (Schaffer) - 9:01 από το άλμπουμ "Iced Earth" CD 2 1. Burnt Offerings (Shawver, Schaffer) - 7:22 από το άλμπουμ "Burnt Offerings"2. Cast in Stone (Shawver, Schaffer, Abell) - 5:59 από το άλμπουμ "Iced Earth"3. Desert Rain (Schaffer, Abell) - 6:56 από το άλμπουμ "Night of the Stormrider"4. Brainwashed (Shawver, Schaffer) - 5:22 από το άλμπουμ "Burnt Offerings"5. Life and Death (Shawver, Schaffer) - 6:07 από το άλμπουμ "Iced Earth"6. Creator Failure (Shawver, Schaffer, Abell) - 6:02 από το άλμπουμ "Burnt Offerings"7. Reaching the End (Schaffer) - 1:11 από το άλμπουμ "Night of the Stormrider"8. Travel in Stygian (Schaffer) - 9:32 από το άλμπουμ "Night of the Stormrider"9. Dante's Inferno (Schaffer) - 16:26 από το άλμπουμ "Burnt Offerings"10. Iced Earth (Schaffer) - 5:22 από το άλμπουμ "Iced Earth" Τα μέλη του συγκροτήματος που ηχογράφησαν τα τραγούδια του "Days of Purgatory" ήταν τα εξής: Ματ Μπάρλοου - φωνητικά Τζον Σέιφερ - κιθάρα, φωνητικά Ράνταλ Σόβερ - κιθάρα Τζέιμς Μακ Ντόνο - μπάσο Ντέιβ Αμπέλ - μπάσο Μπρεντ Σμέντλι - τύμπανα Μάικ ΜακΓκιλ - τύμπανα Ρικ Σεκιάρι - τύμπανα Ρόντνι Μπίσλι - τύμπανα Γκεστ συμμετοχέςΧάουαρντ Χελμ - πλήκτρα Κεντ Σμιθ - πλήκτρα Days of Purgatory - Iced Earth | Songs, Reviews, Credits, Awards | AllMusic Days of Purgatory | The Official Iced Earth Website Iced Earth - Days of Purgatory - Encyclopaedia Metallum: The Metal Archives
Days of Purgatory είναι ο τίτλος της συλλογής τραγουδιών του αμερικανικού heavy metal συγκροτήματος Iced Earth, το οποίο κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 1997 μέσω της δισκογραφικής εταιρείας "Century Media". Η συγκεκριμένη κυκλοφορία παρουσιάζει τραγούδια από τους δύο πρώτους δίσκους του συγκροτήματος, επανηχογραφημένα με τον Ματ Μπάρλοου στα φωνητικά. Επίσης, υπάρχουν κομμάτια τα οποία είχαν κυκλοφορήσει αρχικά στο ντέμο "Enter the Realm", όπως και νέες μίξεις τραγουδιών από το άλμπουμ "Burnt Offerings". Το κομμάτι "Cast in Stone" είναι το "Written on the Walls" από το πρώτο άλμπουμ του συγκροτήματος, με νέους στίχους, γραμμένους από τον Μπάρλοου. Το εξώφυλλο του άλμπουμ απεικονίζει τη χαρακτήρα Purgatori της Chaos! Comics . Οι κριτικές για την συλλογή υπήρξαν θετικές, με το "AllMusic" να το βαθμολογεί με 4,5 / 5 αστέρια.
https://el.wikipedia.org/wiki/Days_of_Purgatory
687 Τινέτ
Η μέση διάμετρος της Τινέτ δεν είναι γνωστή με ακρίβεια. Ο φασματικός τύπος της είναι X. Η Τινέτ περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της μία φορά κάθε 7 ώρες και 24 λεπτά. Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
Η Τινέτ (Tinette) είναι ένας αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 11,541. Ανακαλύφθηκε το 1909 από τον Αυστριακό αστρονόμο Γιόχαν Παλίζα, που παρατηρούσε από τη Βιέννη.
https://el.wikipedia.org/wiki/687_%CE%A4%CE%B9%CE%BD%CE%AD%CF%84
Μαρία Α΄ της Σκωτίας
Η Μαρία γεννήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου στα Ανάκτορα του Λινλίθγκοου όπως ο πατέρας της. Λέγεται ότι γεννήθηκε πρόωρα και ήταν το μοναδικό νόμιμο παιδί του Ιακώβου Ε΄ που επέζησε.[4] Ήταν μικρανιψιά του Ερρίκου Η΄ της Αγγλίας καθώς η εκ πατρός γιαγιά της, Μαργαρίτα Τυδώρ, ήταν αδελφή του. Στις 14 Δεκεμβρίου 1542 σε ηλικία μόλις έξι ημερών στέφθηκε βασίλισσα της Σκωτίας, όταν ο πατέρας της πέθανε πρόωρα από νευρική κρίση μετά τη συντριβή του στρατού του στο Σόλγουεϋ, ή από μολυσμένο νερό που ήπιε σε εκστρατεία.Ένας δημοφιλής θρύλος που διασώθηκε από τον Τζον Νοξ αναφέρει ότι όταν άκουσε ο πατέρας της στην επιθανάτιο κλίνη του ότι το παιδί που γεννήθηκε ήταν κορίτσι είπε τη φράση "ξεκίνησε με μια γυναίκα και τελειώνει με μια γυναίκα". Η φράση έχει σχέση με τον Οίκο των Στιούαρτ που ξεκίνησε με τη Μάρτζορι Μπρους, κόρη του Ρόμπερτ Μπρους, που παντρεύτηκε τον Ουόλτερ Στιούαρτ, 6ο Υψηλό Στιούαρτ της Σκωτίας και τελειώνει με τη Μαρία. Ο θρύλος δεν διαδόθηκε όμως από την ίδια τη Μαρία, αλλά από την απόγονό της, Άννα. Η Μαρία βαπτίστηκε στη γειτονική Εκκλησία του Αγίου Μιχαήλ αμέσως μετά τη γέννηση της. Οι φήμες έλεγαν ότι ήταν πολύ αδύναμη και ετοιμοθάνατη, ωστόσο ο Άγγλος διπλωμάτης Ραλφ Σάντλερ που την είδε από κοντά τον Μάρτιο του 1543 στα Ανάκτορα του Λινλίθγκοου έγραψε: "είναι το πιο γερό παιδί που έχω δει, είναι βέβαιο ότι θα ζήσει". Η Μαρία, λόγω πολύ μικρής ηλικίας, θα κυβερνούσε με έναν αντιβασιλέα. Οι δυο βασικοί διεκδικητές ήταν: ο Καθολικός καρδινάλιος Ντέηβιντ Μπήτον και ο Προτεστάντης Τζέημς Χάμιλτον, Κόμης του Άρραν και Δούκας του Σατελλερώ, που ήταν ο επόμενος στη σειρά διαδοχής. Τα δικαιώματα του Μπήτον βασίστηκαν σε ισχυρισμό του ίδιου ότι ήταν επιθυμία του Βασιλιά, αλλά απορρίφθηκαν σαν ανυπόστατα. Ο Κόμης του Άρραν, με την υποστήριξη των φίλων και των συγγενών του, ανέλαβε τελικά την αντιβασιλεία και τη διατήρησε μέχρις ότου η μητέρα τής Μαρίας τον ανέτρεψε και τον διαδέχθηκε. Η μόλις έξι ημερών Μαρία διαδέχτηκε τον τριαντάχρονο πατέρα της, που απεβίωσε από χολέρα ή από νευρική κρίση που έπαθε μετά τη συντριπτική ήττα του από τους Άγγλους. Ο Κόμης του Άρραν, δεύτερος στη σειρά διαδοχής, ήταν αντιβασιλέας έως το 1554 και στη συνέχεια την αντιβασιλεία ανέλαβε η μητέρα της έως τον θάνατό της (1560). Τον Ιούλιο του 1543 με τη συνθήκη του Γκρήνουιτς, η δύο ετών Μαρία θα παντρευόταν σε ηλικία 10 ετών τον Εδουάρδο ΣΤ΄ της Αγγλίας, γιο του Ερρίκου Η΄ της Αγγλίας, κληρονομώντας το ενωμένο βασίλειο της Αγγλίας και Σκωτίας για τους απογόνους τους, η Μαρία θα πήγαινε στο Λονδίνο για την ανατροφή της από τον Ερρίκο Η΄. Η ίδια συνθήκη καθόριζε ότι τα δυο βασίλεια θα ήταν διακριτές περιοχές και αν το ζευγάρι δεν μπορούσε να κάνει παιδιά θα ήταν άκυρη. Ο καρδινάλιος Μπήτον ανέβηκε στην εξουσία και άρχισε να πιέζει έντονα για συμμαχία με τη Γαλλία, μάλιστα έστειλε τη Μαρία μακριά από την ακτή, στο ασφαλές Κάστρο του Στέρλινγκ. Ο Κόμης του Άρραν αντιστάθηκε, αλλά αναγκάστηκε να υποχωρήσει, όταν οι οπαδοί του Καρδιναλίου συγκεντρώθηκαν στο Λινλίθγκοου. Ο Μάθιου Στιούαρτ, Κόμης του Λέννοξ, συνόδευσε τη Μαρία και τη μητέρα της στις 27 Ιουλίου 1543 στο Στέρλινγκ με 3500 οπλισμένους άνδρες, όπου η Μαρία στέφθηκε στο παρεκκλήσιο του κάστρου στις 9 Σεπτεμβρίου 1543. Οι ιστορικοί Ραλφ Σάντλερ (1507 - 1587) και Χένρυ Ρέυ αναφέρουν ότι η στέψη έγινε με τη "μεγαλύτερη δυνατή σοβαρότητα και δεν ήταν δαπανηρή."Λίγο πριν τη στέψη της Σκωτσέζοι έμποροι, που ταξίδευαν για τη Γαλλία, συνελήφθησαν από τον Ερρίκο Η΄ και έγινε κατάσχεση των αγαθών τους. Οι πράξεις αυτές έφεραν οργή στη Σκωτία, με αποτέλεσμα ο Κόμης του Άρραν να ενωθεί με τον Μπήτον και να γίνει Καθολικός. Η Συνθήκη του Γκρήνουϊτς απορρίφθηκε από το Κοινοβούλιο τον Δεκέμβριο, το οποίο ανανέωσε την "Παλαιά Συμμαχία". Αυτό εξόργισε τον Ερρίκο Η΄, που αποφάσισε να την επιβάλει μαζί με τον γάμο τού γιου του με τη βία. Οι Αγγλικές δυνάμεις άρχισαν επιδρομές σε σκωτσέζικες και γαλλικές περιοχές· ο Κόμης του Χάρτφορντ επιτέθηκε στο Εδιμβούργο τον Μάιο του 1544 και οι Σκωτσέζοι μετέφεραν τη Μαρία στο Ντάνκελντ για ασφάλεια. Ο καρδινάλιος Μπήτον δολοφονήθηκε τον Μάιο του 1546 από Προτεστάντες και στις 10 Σεπτεμβρίου 1547, εννιά μήνες μετά τον θάνατο του Ερρίκου Η΄, οι Σκωτσέζοι συνετρίβησαν από τους Άγγλους στη μάχη του Πίνκι Κλαφ. Οι φρουροί της Μαρίας, τρομοκρατημένοι, την έστειλαν στο Κάστρο του Ίνκμαχομ για περισσότερο από τρεις εβδομάδες και στράφηκαν στους Γάλλους για βοήθεια. Ο Ερρίκος Β΄ της Γαλλίας πρότεινε να ενωθούν τα στέμματα της Γαλλίας και της Σκωτίας με τον γάμο τού τρίχρονου γιου και διαδόχου του, Φραγκίσκου, με τη Μαρία και μια σημαντική βοήθεια· ο Άρραν το δέχτηκε. Η Μαρία μετακινήθηκε τον Φεβρουάριο του 1548 ξανά για την ασφάλεια της στο Κάστρο του Ντάμπαρτον. Οι Άγγλοι άφησαν πίσω τους σημαντικές λεηλασίες και κυρίευσαν τη στρατηγική πόλη του Χάντινγκτον· τον Ιούνιο έφτασε Γαλλική βοήθεια στο Λιθ και οι Άγγλοι με τη βοήθεια αυτή μπόρεσαν να ανακαταλάβουν το Χάντινγκτον. Το Κοινοβούλιο της Σκωτίας συνεκλήθη στις 7 Ιουλίου 1548 σε μια μονή κοντά στην πόλη και επικύρωσε τη γαμήλια συνθήκη με τους Γάλλους. Με τη σύναψη της γαλλικής συνθήκης η πεντάχρονη Μαρία στάλθηκε τα επόμενα 13 χρόνια στη Γαλλική αυλή: ο Γαλλικός στόλος του Ερρίκου Β΄ υπό τον Νικολά ντε Βιλλεγκάν απέπλευσε με τη Μαρία από το Νταμπάρτον στις 7 Αυγούστου 1548 και έφτασε σε λιγότερο από μία βδομάδα στο Σαιν-Πωλ-ντε-Λεόν στη Βρετάνη. Η Μαρία συνοδεύτηκε στη γαλλική αυλή από δυο νόθους (ετεροθαλείς) αδελφούς της και τέσσερις ευγενείς κοπέλες στην ηλικία της με το όνομα 'Μαίρυ' από τις οικογένειες Μπήτον, Σίτον, Φλέμινγκ και Λίβινγκστον. Η λαίδη Τζάνετ Φλέμινγκ, μητέρα της Μαίρυ Φλέμινγκ και ετεροθαλής αδελφή του Ιακώβου Ε΄ διορίστηκε κυβερνήτης. Η Μαρία, σαν πολύ όμορφη και έξυπνη, είχε αρκετά προνομιακή παιδική ηλικία στη Γαλλική αυλή, ήταν αγαπητή σε όλους εκτός από τη βασίλισσα Αικατερίνη των Μεδίκων. Έμαθε να παίζει δημοφιλή παιχνίδια όπως λάουτο και παρθένες, εξασκήθηκε στην ποίηση, την ιππασία, τη μαγειρική και τα κεντήματα, έμαθε γαλλικά, ιταλικά, λατινικά, ισπανικά και ελληνικά. Η μελλοντική της κουνιάδα Ελισάβετ των Βαλουά έγινε τόσο στενή μαζί της, που της άφησε "νοσταλγικές αναμνήσεις σε μεγάλη ηλικία". Η εκ μητρός γιαγιά της, Αντουανέττα των Βουρβόνων, είχε επίσης ισχυρή επιρροή στην παιδική της ηλικία και ήταν μία από τις συμβούλους της.Η Μαρία είχε ένα μικρό ωοειδές πρόσωπο με μακρύ λαιμό, λαμπερά και καστανά μαλλιά, καστανά μάτια με βαριά βλέφαρα και τοξωτά φρύδια, και απαλό ανοιχτό δέρμα, χαρακτηριστικά που θεωρήθηκαν εντυπωσιακά. Σαν παιδί ήταν όμορφη και σαν γυναίκα εντυπωσιακή. Την περίοδο της εφηβείας της κόλλησε κάποια στιγμή ιλαρά, αλλά αυτό δεν επηρέασε καθόλου τα χαρακτηριστικά της. Η Μαρία ήταν ασυνήθιστα υψηλή γυναίκα για την εποχή της, το ύψος της έφτανε περίπου το 1.80, αντίθετα ο γιος του Ερρίκου Β΄ τραύλιζε και ήταν ασυνήθιστα κοντός. Ο Ερρίκος Β΄ σημειώνει: "η συμπεριφορά τού γιου μου και της νύφης μου από την πρώτη ημέρα ήταν σαν να γνωρίζονται μεταξύ τους πολλά χρόνια". Η Μαρία υπέγραψε μυστική συνθήκη στις 4 Απριλίου 1558, με την οποία θα παραχωρούσε τα δικαιώματά της στους θρόνους της Σκωτίας και της Αγγλίας στο γαλλικό Στέμμα, σε περίπτωση που πέθαινε χωρίς απογόνους. Σε 20 ημέρες παντρεύτηκε τον δελφίνο Φραγκίσκο στην Παναγία των Παρισίων και έγινε βασίλισσα της Σκωτίας. Τη μεγαλύτερη κόρη του Ερρίκου Η΄, Μαρία Α΄ της Αγγλίας, διαδέχθηκε η αδελφή της, Ελισάβετ Α΄ της Αγγλίας. Σύμφωνα με την Γ΄ πράξη διαδοχής στο Αγγλικό Κοινοβούλιο (1543) η Ελισάβετ αναγνωρίστηκε διάδοχος επειδή ο πατέρας της είχε αποκλείσει τους Στιούαρτ. Οι περισσότεροι Καθολικοί στην Αγγλία ωστόσο θεωρούσαν την Ελισάβετ νόθη και η Μαρία Στιούαρτ σαν εγγονή της μεγαλύτερης αδελφής του Ερρίκου νόμιμη διάδοχο. Ο Ερρίκος Β΄ κήρυξε τον μεγαλύτερο γιο του και τη νύφη του νόμιμους βασιλείς της Αγγλίας, τα αγγλικά βασιλικά σύμβολα που κυκλοφόρησαν στη Γαλλία είχαν στο ένα τεταρτημόριο τα σύμβολα του Φραγκίσκου και της Μαρίας. Οι διεκδικήσεις της Μαρίας στον Αγγλικό θρόνο ήταν πεδίο σύγκρουσης ανάμεσα στην ίδια και την Ελισάβετ που κράτησε πολλά χρόνια.Ο Ερρίκος Β΄ πέθανε από τα τραύματα του μετά από κονταρομαχία στις 10 Ιουλίου 1559. Τον διαδέχτηκε ο 15χρονος Φραγκίσκος και η 16χρονη νύφη του Μαρία. Οι δυο θείοι της βασίλισσας, ο Δούκας του Γκιζ και ο καρδινάλιος Κάρολος της Λωρραίνης, ήταν κυρίαρχοι στο βασίλειο της Γαλλίας, η πολιτική τους σύμφωνα με μερικούς ιστορικούς έμεινε γνωστή σαν τυραννία των Γκιζ. Η δύναμη των Προτεσταντών λόρδων στη Σκωτία ανέβηκε χάρη στη μητέρα της Μαρίας που είχε διατηρήσει τον έλεγχο στη χώρα με τα Γαλλικά στρατεύματα. Οι Προτεστάντες λόρδοι κάλεσαν τα Γαλλικά στρατεύματα και μια εξέγερση Ουγενότων στη Γαλλία, η Συνωμοσία του Αμπουάζ, δήλωσε τον Μάρτιο του 1560 ότι οι Γάλλοι δεν μπορούσαν να στείλουν περισσότερους, οι αδελφοί Γκιζ έστειλαν απεσταλμένους να κλείσουν ειρήνη. Η μητέρα της Μαρίας και αδελφή των Γκιζ πέθανε στις 11 Ιουνίου του 1560 με αποτέλεσμα οι σχέσεις ανάμεσα στη Γαλλία και τη Σκωτία να περάσουν κρίση. Με τους όρους της Συνθήκης του Εδιμβούργου που υπογράφηκε στις 6 Ιουλίου 1560 από τους απεσταλμένους της Μαρίας, η Αγγλία και η Γαλλία θα έπρεπε να αποσύρουν τον στρατό τους από τη Σκωτία και η Γαλλία θα έπρεπε να αναγνωρίσει τα δικαιώματα της Ελισάβετ στην Αγγλία. Η 17χρονη Μαρία που βρισκόταν εκείνη την εποχή στη Γαλλία και θρηνούσε τον θάνατο της μητέρας της αρνήθηκε να επιβεβαιώσει τη συνθήκη. Ο σύζυγος της Φραγκίσκος Β΄ πέθανε πρόωρα σε ηλικία 16 από μια λοίμωξη στο μεσαίο αυτί που εξελίχτηκε σε απόστημα στον εγκέφαλο. Η Μαρία ήταν συντετριμμένη. Η Αικατερίνη των Μεδίκων έγινε αντιβασίλισσα για λογαριασμό του νεότερου δεκάχρονου γιου της Καρόλου Θ΄ της Γαλλίας που τον διαδέχθηκε. Η Μαρία επέστρεψε στη Σκωτία και έφτασε στο Λιθ στις 19 Αυγούστου 1561. Καθώς ζούσε στη Γαλλία από 5 ετών, γνώριζε ελάχιστα την πολιτική κατάσταση στη Σκωτία και τους κινδύνους. Η Μαρία ήταν πιστή Καθολική γι'αυτό την έβλεπαν με μεγάλη καχυποψία πολλοί από τους υπηκόους της όπως και η βασίλισσα της Αγγλίας. Η Σκωτία βρισκόταν στο κέντρο συγκρούσεων ανάμεσα στους Προτεστάντες και στους Καθολικούς και ο νόθος ετεροθαλής αδελφός της Τζέημς Στιούαρτ, 1ος Κόμης του Μάρυ, ήταν αρχηγός των Προτεσταντών. Ο Προτεστάντης μεταρρυθμιστής Τζον Νοξ την κατηγόρησε για ροπή στους χορούς, σε πολυτελή φορέματα και σε ανήθικο τρόπο ζωής. Η Μαρία τον κάλεσε να διαμαρτυρηθεί ανεπιτυχώς, αργότερα τον κατηγόρησε για προδοσία αλλά αθωώθηκε και ελευθερώθηκε.Μετά την κρίση των Καθολικών η Μαρία δέχτηκε το νέο Προτεσταντικό συμβούλιο και κράτησε τον ετεροθαλή αδελφό της κόμη του Μάρυ κύριο σύμβουλο. Το συμβούλιο διορίστηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 1561 με 16 άντρες που ήταν επικεφαλής της Προτεσταντικής ομάδας και διατήρησαν τα αξιώματα τους από την κρίση του 1559 - 1560 όπως οι κόμητες του Αργκάυλ και του Μάρυ. Μόνο τέσσερις σύμβουλοι ήταν Καθολικοί οι κόμητες του Άθολ, του Έρρολ, του Μόντροουζ και του Χάντλυ που ήταν και ο καγκελάριος. Η σύγχρονη ιστορικός Τζέννυ Ουόρμαλντ (1942 - 2015) σημειώνει ότι η αποτυχία της Μαρίας να διορίσει ένα συμπαθές συμβούλιο στην Καθολική Εκκλησία και στα γαλλικά ενδιαφέροντα δείχνει ότι βασικός της στόχος ήταν να ανέβει στον αγγλικό θρόνο. Στο συμβούλιο προστέθηκε τον Δεκέμβριο του 1563 ο Λόρδος Ράθβεν που ήταν φανατικός Προτεστάντης και η Μαρία μέχρι τότε αντιπαθούσε. Η Μαρία επιπλέον δεν ασχολήθηκε ποτέ σοβαρά με στρατιωτική εκστρατεία εναντίον των Προτεσταντών αντίθετα όταν εξεγέρθηκε ο Καθολικός Λόρδος του Χάντλυ ενώθηκε αμέσως με τον Κόμη του Μάρυ εναντίον του (1562). Η Μαρία έστειλε τον Ουίλλιαμ Μαίτλαντ του Λέθινγκτον στην αγγλική Αυλή για να θέσει το ζήτημα της διαδοχής στον θρόνο της Αγγλίας, η Ελισάβετ απέφευγε με κάθε μέσο να ορίσει διάδοχο επειδή φοβόταν τις συνωμοσίες. Η Ελισάβετ τον διαβεβαίωσε ωστόσο ότι δεν έχει αναγνωρίσει κανέναν πιο κοντινό διάδοχο από τη Μαρία. Στα τέλη του 1561 και στις αρχές του 1562 έγιναν διαπραγματεύσεις ανάμεσα στις δυο βασίλισσες να συναντηθούν στο Γιορκ ή στο Νόττιγχαμ τον Αύγουστο ή τον Σεπτέμβριο του 1562 αλλά η Ελισάβετ έστειλε τον σερ Χένρυ Σίντνευ (1529 - 1586) να ακυρώσει οποιαδήποτε συνάντηση λόγω του εμφυλίου στη Γαλλία.Η Μαρία έστρεψε την προσοχή της να βρει νέο σύζυγο από τους βασιλικούς οίκους της Ευρώπης. Ο θείος της, Κάρολος της Λωρραίνης, ξεκίνησε διαπραγματεύσεις να την παντρέψει με τον αρχιδούκα Κάρολο της Αυστρίας χωρίς να το γνωρίζει η ίδια η Μαρία. Όταν το έμαθε διέταξε οργισμένη να διακοπούν οι διαπραγματεύσεις. Οι προσπάθειες της Μαρίας να παντρευτεί τον Ισπανό πρίγκιπα Κάρολο των Αστουριών, γιο και διάδοχο του Φίλιππου Β΄ της Ισπανίας, απορρίφθηκαν από τον πατέρα του. Η ξαδέλφη της Ελισάβετ πρότεινε στη Μαρία γάμο με τον ευνοούμενο της Ρόμπερτ Ντάντλεϋ, 1ο Κόμη του Λέστερ, για να μπορέσει να την έχει υπό τον έλεγχο της. Η Ελισάβετ της έστειλε τον πρέσβη Τόμας Ράντολφ για να της πει ότι εάν παντρευτεί έναν Άγγλο ευγενή "θα έχει και η ίδια τα νόμιμα δικαιώματα σαν ξάδελφος της να είναι και κληρονόμος". Η πρόταση δεν έφερε τελικά κανένα αποτέλεσμα επειδή η Μαρία δεν ενδιαφέρθηκε.Ένας Γάλλος ποιητής που βρέθηκε στην αυλή της Μαρίας, ο Πιερ ντε Μποκοζέλ ντε Σαστελάρ, έδειχνε ότι ήταν γοητευμένος μαζί της. Στις αρχές του 1563 όταν βρέθηκε σε μια έρευνα κάτω από το κρεβάτι της Μαρίας ότι είχε σχέδια να της κάνει έκπληξη όταν βρεθούν μόνοι με πρόταση γάμου διέταξε την απέλαση του από τη Σκωτία. Ο Σαστελάρ σε δυο μέρες επέστρεψε και έκανε έφοδο στην κρεβατοκάμαρα της Μαρίας, η Βασίλισσα έξαλλη με φωνές διέταξε τον Κόμη του Μάρυ να τον σκοτώσει αλλά εκείνος από σεβασμό το αρνήθηκε, ο Σαστελάρ συνελήφθη, δικάστηκε για προδοσία και αποκεφαλίστηκε. Ο Μαίτλαντ ισχυρίστηκε ότι η ιστορία με τον Σαστελάρ είναι ψευδής, δημιουργήθηκε από την προπαγάνδα των εχθρών της Ουγενότων που ήθελαν να αμαυρώσουν τη φήμη της. Η Μαρία τον Φεβρουάριο του 1561 που θρηνούσε τον θάνατο του νεαρού Φραγκίσκου είχε μια σύντομη συνάντηση με τον πρώτο της ξάδελφο Χένρυ Στιούαρτ, Λόρδο Ντάρνλεϋ και 1ο Δούκα του Ώλμπανυ. Οι γονείς του Ντάρνλεϋ, ο Κόμης και η Κόμισσα του Λέννοξ, Σκωτσέζοι αριστοκράτες από πλάγιο κλάδο των Στιούαρτ και Άγγλοι γαιοκτήμονες, τον έστειλαν στη Γαλλία με την ελπίδα να δημιουργηθεί μια ερωτική σχέση ανάμεσα στον ίδιο και τη Μαρία. Η Μαρία και ο Ντάρνλεϋ ήταν πρώτα ξαδέλφια σαν εγγόνια της Μαργαρίτας Τυδώρ, αδελφής του Ερρίκου Η΄ της Αγγλίας. Ο Ντάρνλεϋ είχε επιπλέον στο γενεαλογικό του δέντρο καταγωγή και από τους πρόσφατους βασιλείς Στιούαρτ μέσω της οικογένειας του Χάμιλτον που καταγόταν από τη Μαίρυ Στιούαρτ, Κόμισσα του Άρραν, κόρη του Ιάκωβου Β΄ της Σκωτίας. Συναντήθηκαν το Σάββατο 17 Φεβρουαρίου 1565 στο Κάστρο του Ουέμις, εκεί η Μαρία ερωτεύτηκε τον "μακρύ κύριο" όπως τον έλεγε η βασίλισσα Ελισάβετ επειδή ήταν έξι πόδια ψηλός. Παντρεύτηκαν στις 29 Ιουλίου 1565 στα Ανάκτορα του Χόλυρουντ, ήταν και οι δυο Καθολικοί γι'αυτό δεν χρειάστηκε παπική απαλλαγή για τον γάμο τους επειδή ήταν ξαδέλφια.Ο Άγγλος πολιτικός Ουίλιαμ Σήσιλ και ο Κόμης του Λέστερ εργάστηκαν σκληρά για να πάρει την άδεια ο Ντάρνλεϋ να ταξιδεύσει στη Σκωτία από το σπίτι του στην Αγγλία. Οι σύμβουλοι της Ελισάβετ είχαν προσεγγίσει το νεαρό ζευγάρι αλλά η ίδια είχε ενοχληθεί έντονα επειδή ήταν και οι δυο διεκδικητές του Αγγλικού θρόνου με αποτέλεσμα τα παιδιά τους να έχουν ισχυρότατα δικαιώματα. Η Μαρία τον παντρεύτηκε ωστόσο από μεγάλο έρωτα χωρίς να σκεφτεί αυτό το ενδεχόμενο. Ο Άγγλος διπλωμάτης Νίκολας Θρόκμορτον (1515 - 1571) σημειώνει ότι "η μικρή Μαρία ήταν μαγεμένη μαζί του" και ο γάμος θα μπορούσε να σταματήσει μόνο "με τη βία". Η ένωση εξόργισε σε μεγάλο βαθμό την Ελισάβετ που ισχυριζόταν ότι επειδή ο Λόρδος Ντάρνλεϋ ήταν ξάδελφος της και Άγγλος υπήκοος θα έπρεπε να πάρει τη δική της άδεια για τέτοιο γάμο. Ο γάμος της Μαρίας με έναν επιφανή Καθολικό έφερε μεγάλες αντιδράσεις στη Σκωτία από τους διαμαρτυρόμενους λόρδους. Ο ετεροθαλής αδελφός της, Κόμης του Μάρυ, ενώθηκε με άλλους προτεστάντες, όπως ο Λόρδος του Αργκάυλ, σε ανοιχτή επανάσταση. Η Μαρία απέπλευσε από το Εδιμβούργο στις 26 Αυγούστου 1565 για να τους αντιμετωπίσει. Στις 30 του μήνα ο Μόρεϊ πολιόρκησε το Εδιμβούργο αλλά απέτυχε να καταλάβει το κάστρο, η Μαρία επέστρεψε στο Εδιμβούργο τον επόμενο μήνα να συγκροτήσει τον στρατό της. Στην επιδρομή του Τζάζιμπου που ακολούθησε οι στρατοί της Μαρίας και του Μάρυ έκαναν συνεχείς λεηλασίες χωρίς να έρθουν σε ανοιχτή σύγκρουση μεταξύ τους. Ο στρατός της Μαρίας ενισχύθηκε μετά την απελευθέρωση του γιου του Λόρδου Χάντλυ και μετά την επιστροφή του Τζέημς Χέπμπορν, 4ου Κόμη του Μπόθγουελ, από την εξορία στη Γαλλία. Ο Κόμης του Μάρυ βρέθηκε σε αδιέξοδο και αναγκάστηκε να ζητήσει άσυλο στην Αγγλία. Η Μαρία στη συνέχεια ενίσχυσε το βασιλικό της συμβούλιο τόσο με Καθολικούς όσο και με Προτεστάντες. Ο Λόρδος Ντάρνλεϋ σταδιακά δυσαρεστήθηκε περισσότερο, δεν δέχτηκε τον τίτλο του βασιλικού συζύγου της Σκωτίας και διεκδίκησε τον τίτλο του βασιλιά. Έκανε αίτημα στη Μαρία να γίνει ο ίδιος βασιλιάς, αν εκείνη πεθάνει πριν από αυτόν, αλλά το αρνήθηκε. Οι σχέσεις τους εξακολουθούσαν να είναι τεταμένες ενώ κύριος στόχος του Ντάρνλεϋ ήταν ο Καθολικός αυλικός Ντέηβιντ Ρίτσιο (1533 - 1566) για τον οποίο είχαν κυκλοφορήσει φήμες ότι ήταν ο πατέρας του παιδιού της Μαρίας. Ο Λόρδος Ντάρνλεϋ συνωμότησε με Προτεστάντες λόρδους που ήταν εχθροί της Μαρίας και πολέμησαν εναντίον της στην επιδρομή της Καταδίωξης. Στις 9 Μαρτίου 1566 μια ομάδα στασιαστών με αρχηγό τον ίδιο τον Ντάρνλεϋ δολοφόνησαν τον Ντέηβιντ Ρίτσιο μπροστά στην έγκυο Μαρία σε δείπνο στα Ανάκτορα του Χόλυρουντ. Τις επόμενες δυο μέρες ο απελπισμένος Λόρδος Ντάρνλεϋ αναγκάστηκε να αλλάξει συνεχώς πλευρές και η Μαρία δέχτηκε τον Μάρυ στο Χόλυρουντ. Τη νύχτα της 11ης Μαρτίου ο Ντάρνλεϋ και η Μαρία δραπέτευσαν από τα ανάκτορα και βρήκαν προσωρινά καταφύγιο στο Κάστρο του Ντάνμπαρ πριν επιστρέψουν στο Εδιμβούργο στις 18 Μαρτίου. Οι πρώην επαναστάτες λόρδοι του Μάρυ και του Αργκάυλ αποκαταστάθηκαν στο βασιλικό συμβούλιο.Ο γιος της Μαρίας και του Ντάρνλεϋ, Ιάκωβος, γεννήθηκε στις 19 Ιουνίου 1566 στο Κάστρο του Εδιμβούργου αλλά ο φόνος του Ρίτσιο είχε φέρει μεγάλη ένταση στις σχέσεις τους. Τον Οκτώβριο του 1566 ενώ η Μαρία έμενε στο Τζέντμπουργκ στα Σκωτσέζικα σύνορα έκανε τετράωρο ταξίδι στο Κάστρο του Έρμιτατζ για να επισκεφτεί τον Κόμη του Μπόθγουελ που είχε τραυματιστεί μετά από αψιμαχίες στα σύνορα. Το ταξίδι αυτό χρησιμοποιήθηκε σαν πρόφαση από τους εχθρούς της Μαρίας για τους οποίους δεν υπήρχαν υποψίες την ίδια εποχή που η ίδια συνοδευόταν από τους σύμβουλους και φρουρούς της. Αμέσως μετά την επιστροφή της στο Τζέντμπουργκ, η Μαρία αρρώστησε βαριά, είχε συχνούς εμετούς, απώλειας όρασης, συνείδησης και ομιλίας και άρχισε να πιστεύει σοβαρά ότι πλησιάζει ο θάνατος της. Κατόρθωσε να αναρρώσει από τις 25 Οκτωβρίου χάρη στην πολύτιμη βοήθεια και ικανότητα Γάλλων γιατρών. Τα αίτια της ασθένειας σύμφωνα με τις ιατρικές διαγνώσεις ήταν έντονο άγχος ή πεπτικές διαταραχές ή πορφυρία. Η Μαρία συγκέντρωσε πολλούς διακεκριμένους ευγενείς τον Νοέμβριο του 1566 στο Κάστρο του Κραιγκμίλλαρ κοντά στο Εδιμβούργο να συζητήσουν για "το πρόβλημα του Ντάρνλεϋ". Η περίπτωση του διαζυγίου συζητήθηκε έντονα και έναν όρκος ανάμεσα στους ευγενείς για να διώξουν τον Ντάρνλεϋ από την εξουσία δέσμευσε τις πράξεις τους:"Θα ήταν ωφέλιμο για το δημόσιο καλό αυτός ο νεαρός τρελός τύραννος να μην πάρει ποτέ εξουσία στα χέρια του, θα πρέπει να αναβληθεί αυτό το κακό με κάθε μέσο και ο καθένας μας πρέπει να πάρει την πρωτοβουλία να το αποτρέψει". Ο Λόρδος Ντάρνλεϋ φοβήθηκε για τη ζωή του και λίγο μετά τη βάπτιση του γιου του δραπέτευσε για τη Γλασκώβη για να μείνει στα κτήματα του πατέρα του. Όταν ξεκίνησε το ταξίδι αρρώστησε βαριά από πυρετό ή ευλογιά ή σύφιλη ή κατά άλλους είχε συμπτώματα δηλητηρίου, παρέμεινε άρρωστος μερικές βδομάδες. Στα τέλη Ιανουαρίου του 1567 η Μαρία δέχτηκε τον σύζυγο της στο Εδιμβούργο. Ανέκαμψε από την ασθένεια σε ένα σπίτι που ανήκε στον αδελφό του σερ Τζέημς Μπάλφουρ στο πρώην Αββαείο του Κερκ ο' Φίλντ μέσα στα τείχη της πόλης. Η Μαρία του έκανε καθημερινές επισκέψεις και το διάστημα αυτό σταδιακά συμφιλιώθηκαν. Η Μαρία επισκέφτηκε τον σύζυγο της στις 9 Φεβρουαρίου 1567 τις πρώτες απογευματινές ώρες και στη συνέχεια παρέστη στους γάμους του Μπαστιάν Παγκέζ ενός μέλους του βασιλικού της νοικοκυριού. Τις πρώτες πρωινές ώρες της 10ης Φεβρουαρίου μια δυνατή έκρηξη ακούστηκε στο Αββαείο του Κερκ ο' Φίλντ και ο Λόρδος Ντάρνλεϋ βρέθηκε νεκρός στον κήπο. Δεν υπήρχαν στο σώμα του σημάδια στραγγαλισμού ή οποιασδήποτε άλλης κακοποίηση. Οι ύποπτοι για τη δολοφονία ήταν ο Μπόθγουελ, ο Μάρυ, ο Τζέημς Ντάγκλας, Κόμης του Μόρτον, και η ίδια η Μαρία. Η Ελισάβετ έγραψε τον ίδιο καιρό στη Μαρία σχετικά με τις φήμες: "Έχω υποχρέωση σαν ξαδέλφη και φίλη να σας αναφέρω σχετικά με τις φήμες που κυκλοφορούν εναντίον σας, οι περισσότεροι λένε ότι δεν κάνατε τίποτα να συλλάβετε τους δολοφόνους και τους αφήσατε να φύγουν μέσα από τα χέρια σας. Το γεγονός ότι δεν θέλετε να τους τιμωρήσετε μου φαίνεται ευχάριστο αλλά να γνωρίζετε ότι τα εγκλήματα πάντοτε τιμωρούνται, αυτά ήθελα να σας πώ και θέλω να πιστέψετε ότι δεν είχα κακό σκοπό".Στα τέλη του Φεβρουαρίου ο Κόμης του Μπόθγουελ ήταν ο κύριος ύποπτος για τη δολοφονία του Ντάρνλεϋ. Ο Κόμης του Λέννοξ, πατέρας του Ντάρνλεϋ, ζήτησε από το Κοινοβούλιο της Σκωτίας να περάσει ο Μπόθγουελ σε δίκη αλλά το αίτημα του να καθυστερήσει η δίκη για να συγκεντρωθούν περισσότερα ενοχοποιητικά στοιχεία απορρίφθηκε από τη Μαρία. Η δίκη που έγινε με την απουσία του Κόμητος του Λέννοξ είχε αποτέλεσμα μετά από 7ωρη δικαστική διαδικασία να αθωωθεί στις 12 Απριλίου. Σε μια βδομάδα μετά την αθώωση του ο Κόμης του Μπόθγουελ κατάφερε να πείσει τους λόρδους και τους επισκόπους να υπογράψουν το "Έγγραφο του Έινσλι Ταβέρν" στη ταβέρνα Έινσλι στο Εδιμβούργο, σύμφωνα με την οποία συμφωνούσαν να παντρευτεί τη Βασίλισσα. Την περίοδο 21 - 23 Απριλίου 1567 η Μαρία επισκέφτηκε τον γιο της στο Στέρλινγκ, στο δρόμο της επιστροφής της για το Εδιμβούργο απήχθη στις 24 Απριλίου από τον Λόρδο Μπόθγουελ και μεταφέρθηκε στο Κάστρο του Ντάνμπαρ. Εκεί πολύ πιθανό βιάστηκε. Η Μαρία και ο Μπόθγουελ επέστρεψαν στις 6 Μαΐου στο Εδιμβούργο, στις 15 Μαΐου παντρεύτηκαν στο Χόλυρουντ σύμφωνα με τις προτεσταντικές τελετές. Ο Μπόθγουελ και η πρώτη σύζυγος του Τζην Γκόρντον, που ήταν αδελφή του Λόρδου Χάντλυ, είχαν χωρίσει πριν 12 μέρες. Η Μαρία στην αρχή πίστευε ότι οι ευγενείς υποστήριζαν τον τρίτο της γάμο αλλά σύντομα κατάλαβε ότι ο Λόρδος Μπόθγουελ και η σχέση τους είχαν γίνει μισητή από τους πρώην οπαδούς της. Οι Καθολικοί θεωρούσαν τον γάμο παράνομο επειδή δεν αναγνώρισαν το διαζύγιο του Μπόθγουελ με την πρώτη του σύζυγο που είχε εκδοθεί με προτεσταντικές οδηγίες. Οι Προτεστάντες από την άλλη όπως και οι Καθολικοί δήλωσαν σοκαρισμένοι για την πράξη της Μαρίας να παντρευτεί έναν άνθρωπο που ήταν βασικός κατηγορούμενος για τη δολοφονία του συζύγου της.Ο γάμος ήταν περιπετειώδης και η θέση της Μαρίας πολύ δύσκολη, 26 επιφανείς Σκωτσέζοι ευγενείς συγκέντρωσαν στρατό εναντίον της Μαρίας και του Μπόθγουελ, βρέθηκαν αντιμέτωποι στον λόφο του Κάρμπερρυ στις 15 Ιουνίου αλλά οι δυνάμεις της Μαρίας οπισθοχώρησαν χωρίς μάχη στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων. Ο Μπόθγουελ δραπέτευσε με ασφάλεια από τη μάχη και οι λόρδοι πήραν τη Μαρία στο Εδιμβούργο με τις κατηγορίες της μοιχείας και της δολοφονίας. Την επόμενη νύχτα η Μαρία φυλακίστηκε στο Κάστρο του Λοχ Λέβεν σε ένα νησί στο μέσο του Λοχ Λέβεν. Μεταξύ 20 - 23 Ιουλίου απέβαλε δίδυμα. Η Μαρία αναγκάστηκε να παραιτηθεί στις 24 Ιουλίου υπέρ του ενός έτους γιου της Ιακώβου, ο Κόμης του Μάρυ έγινε αντιβασιλέας και ο Μπόθγουελ εξορίστηκε στη Δανία όπου φυλακίστηκε, και πέθανε στη φυλακή παράφρων (1578). Η Μαρία δραπέτευσε από το Κάστρο του Λοχ Λέβεν με τη βοήθεια του Τζορτζ Ντάγκλας, αδελφού του Ουίλλιαμ Ντάγκλας, ιδιοκτήτη του κάστρου. Συγκέντρωσε στρατό 6.000 αντρών και αντιμετώπισε τον Μάρυ στις 13 Μαΐου στη μάχη του Λάνγκσαιντ που ηττήθηκε. Μετά την ήττα της δραπέτευσε νότια, πέρασε τη νύχτα στο Αββαείο του Νταντρένναν και πέρασε στην Αγγλία με αλιευτικό στις 16 Μαΐου. Στρατοπέδευσε στο Ουόρκινγκτον στα βόρεια της Αγγλίας και πέρασε τη νύχτα στα ανάκτορα της πόλης, στις 18 Μαΐου κρατικοί υπάλληλοι τη μετέφεραν για προστασία στο Κάστρο του Καρλάιλ. Η Μαρία ζήτησε από την ξαδέλφη της Ελισάβετ να τη βοηθήσει να πάρει πίσω τον θρόνο. Η Ελισάβετ ήταν όμως πολύ προσεκτική, διέταξε τους νομικούς της αυλής της να διεξάγουν έρευνα σχετικά με τον φόνο του Λόρδου Ντάρνλεϋ και τη συμμετοχή της Μαρίας σε αυτόν. Τον Ιούλιο του 1568 οι Άγγλοι μετέφεραν τη Μαρία στο Κάστρο του Μπόλτον που βρισκόταν μακριά τόσο από τα σύνορα με τη Σκωτία και από το Λονδίνο. Ανάμεσα στον Οκτώβριο του 1568 και τον Ιανουάριο του 1569 η έρευνα προχώρησε στο Γιορκ και στη συνέχεια στο Ουέστμινστερ, στη Σκωτία ξέσπασε εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα στην αντιβασιλεία του Μάρυ και τους οπαδούς της Μαρίας. Η Μαρία σαν εστεμμένη βασίλισσα αρνήθηκε να αναγνωρίσει την εξουσία σε οποιαδήποτε επιτροπή και αρνήθηκε να βρεθεί προσωπικά στο Γιορκ αλλά η Ελισάβετ είχε απαγορεύσει τη συμμετοχή της. Ο Κόμης του Μάρυ παρουσίασε σαν αποδεικτικά στοιχεία για την ενοχή της δυο υποσχέσεις γάμου και ένα τραγούδι αγάπης γραμμένα που ισχυριζόταν ότι γράφτηκαν από τη Μαρία σε μια κασετίνα μήκους 30 εκατοστών διακοσμημένη με το μονόγραμμα του Φραγκίσκου Β΄. Η Μαρία αρνήθηκε να το αναγνωρίσει σαν έγκυρο και επέμενε σταθερά ότι τα έγγραφα ήταν πλαστά. Για την Ελισάβετ, το βασικό ήταν ο βαθμός συμμετοχής της Μαρίας στη δολοφονία του Ντάρνλεϋ. Ο Δούκας του Νόρφοκ, που ήταν και πρόεδρος της εξεταστικής ανέφερε στην Ελισάβετ ότι τα γράμματα ήταν φάρσα και της έστειλε πολλά αντίγραφα για να αποδείξει ότι ήταν πλαστά.Η αυθεντικότητα των γραμμάτων έγινε αντικείμενο διαφωνίας ανάμεσα στους ιστορικούς αλλά δεν αποδείχτηκε ποτέ, τα αυθεντικά γράμματα πολύ πιθανό να γράφτηκαν στη Γαλλία και να καταστράφηκαν από τον γιο της Μαρίας (1584). Οι γαλλικές αντιγραφές και οι μεταφράσεις στα αγγλικά δεν δημιούργησαν μια τέλεια σειρά, από τα τέλη της δεκαετίας του 1570 υπάρχουν πολλές άλλες ατελείς μεταφράσεις στα σκωτσέζικα, αγγλικά, γαλλικά και λατινικά. Άλλα έγραφα αφορούσαν το διαζύγιο του Μπόθγουελ με την Τζην Γκόρντον, ο Μάρυ έστειλε τον Σεπτέμβριο απεσταλμένους στο Ντάνμπαρ να βρουν αντίγραφα στις καταγραφές της πόλης. Οι βιογράφοι της Μαρίας όπως η Αντόνια Φρέιζερ (γεν. 1932), η Άλισον Ουίαρ (γεν. 1951), και ο Τζον Γκάυ (γεν. 1949) έγραψαν με βεβαιότητα ότι τα γράμματα ήταν πλαστά ή ότι αφορούσαν κάποια άλλη Μαρία. Ο Γκάυ τονίζει επιπλέον ότι η ακατάστατη σύνταξη δεν συμφωνεί καθόλου με τον τρόπο γραφής της Μαρίας και τα τραγούδια δεν είχαν καμιά σχέση με την εκπαίδευση της Μαρίας. Μερικές φράσεις ωστόσο ταιριάζουν άριστα με τα χαρακτηριστικά και τον τρόπο γραφής της Μαρίας. Τα γράμματα της κασετίνας δεν ήταν γνωστά μέχρι τη Διάσκεψη του 1568 αν και το Σκωτσέζικο βασιλικό συμβούλιο τα είχε δει από τον Δεκέμβριο του 1567. Η Μαρία είχε πιεστεί να παραιτηθεί και έμεινε φυλακισμένη έναν χρόνο στη Σκωτία, τα γράμματα δεν διαδόθηκαν ποτέ για να μην γίνουν γνωστά τα γεγονότα στους Σκωτσέζους. Η ιστορικός Τζέννυ Ουόρμαλντ σημειώνει ότι τμήμα των γραμμάτων της καταστράφηκαν από τους Σκωτσέζους (1584) και αυτό είναι απόδειξη της ενοχής της Μαρίας. Η Ουίαρ το δικαιολογεί στο ότι οι άρχοντες χρειάστηκαν χρόνο να τα κατασκευάσουν. Μερικοί σύγχρονοι της Μαρίας ανάμεσα τους και ο Δούκας του Νόρφοκ τονίζουν με βεβαιότητα ότι ήταν γνήσια τα γράμματα, ακούστηκε ότι ο Νόρφοκ συνωμοτούσε κρυφά να παντρευτεί τη Μαρία. Η βασίλισσα Ελισάβετ που γνώριζε τις φήμες το απέκλεισε από τον Δούκα του Νόρφοκ με τη φράση "μην είσαι τόσο σίγουρος ότι θα παντρευτείς αυτή που θέλεις". Η πλειοψηφία των απεσταλμένων ύστερα από μελέτη σχετικά με τον γραφικό χαρακτήρα της Μαρίας δέχτηκε τα γράμματα σαν γνήσια. Η Ελισάβετ όπως είχε σκοπό αποφάσισε ότι γράμματα δεν απέδειξαν τίποτα για την ενοχή ή την αθωότητα της Μαρίας και επιφυλάχτηκε για τη στάση της. Η Ελισάβετ δεν είχε σκοπό από την αρχή ούτε να καταδικάσει ούτε να αθωώσει τη Μαρία, η στάση της με τον διορισμό της δικαστικής επιτροπής δείχνει μονάχα προσωπικούς πολιτικούς ελιγμούς, στη Σκωτία παρέμεινε μια κυβέρνηση Προτεσταντών και η Μαρία έμεινε αιχμάλωτη στην Αγγλία. Η Φρέιζερ αναφέρει ότι η δίκη αυτή ήταν ένα από τα μεγαλύτερα δικαστικά αινίγματα στην ιστορία της Αγγλίας. Η Μαρία μετακινήθηκε στις 26 Ιανουαρίου 1569 στο Κάστρο του Τάτμπερυ και μπήκε στη συνοδεία του Κόμη του Σρώσμπερυ και της συζύγου του, Μπες του Χάρντγουικ. Η Ελισάβετ θεωρούσε τα σχέδια της Μαρίας για τον θρόνο σοβαρή απειλή γι'αυτό την περιόρισε στα εδάφη του Σρώσμπερυ ανάμεσα στα οποία βρισκόταν το Τάτμπερυ, το Κάστρο του Σέφιλντ, η Έπαυλη Σέφιλντ, η Έπαυλη Ουίνγκφιλντ και το Μέγαρο Τσάτσγουορθ, όλες οι περιοχές ήταν μεταξύ Σκωτίας - Αγγλίας και μακριά από τη θάλασσα. Η Μαρία μπορούσε να έχει το προσωπικό της νοικοκυριό που ήταν λιγότεροι από 16 ευγενείς και περίπου τριάντα άμαξες για να μπορεί να μετακινήσει τις προμήθειες της. Οι θάλαμοι ήταν διακοσμημένοι με ταπεστρί, χαλιά και εκτυπώσεις με τη γαλλική φράση "εκεί που τελειώνω αρχίζω". Τα κρεβατοσκεπάσματα της άλλαζαν καθημερινά και οι μάγειροι της πρόσφεραν καθημερινά μια ποικιλία από 32 δίσκους σε ασημένια πιάτα. Μπορούσε περιστασιακά να αποκτήσει την ελευθερία της και πέρασε πολλά καλοκαίρια στο Μπάξτον, ασχολήθηκε μεγάλο μέρος του χρόνου της με κεντήματα. Η υγεία της άρχισε σταδιακά να παθαίνει κρίση λόγω της ακινησίας, υπέφερε από ρευματισμούς που της έφεραν μερική παράλυση.Τον Μάιο του 1569 η Ελισάβετ έκανε πρόταση στη Μαρία να την αποκαταστήσει, σε αντάλλαγμα έπρεπε να ασπαστεί την Προτεσταντική θρησκεία. Ένα συμβούλιο που συνεκλήθη αμέσως μετά στο Περθ απέρριψε την πρόταση με συντριπτική πλειοψηφία. Ο Δούκας του Νόρφοκ συνέχισε τις προσπάθειες να παντρευτεί τη Μαρία και η Ελισάβετ τον φυλάκισε στον Πύργο του Λονδίνου ανάμεσα στον Οκτώβριο του 1569 και τον Αύγουστο του 1570. Στις αρχές της επόμενης χρονιάς ο Μάρυ δολοφονήθηκε σε μια εξέγερση στα βόρεια της Αγγλίας από Καθολικούς κόμητες, ενώ η εξέγερση έπεισε την Ελισάβετ ότι η Μαρία αποτελούσε μεγάλο κίνδυνο. Τα Αγγλικά στρατεύματα έκαναν επέμβαση στη Σκωτία εναντίον των Καθολικών δυνάμεων της Μαρίας. Οι γραμματείς της Ελισάβετ Φράνσις Ουώλσιγχαμ και Ουίλλιαμ Σήσιλ πήραν εντολές από τη Βασίλισσα να παρακολουθούν στενά τη Μαρία και τοποθέτησαν κοριούς στο νοικοκυριό της. Ο Ουώλσιγχαμ και ο Σήσιλ ανακάλυψαν τη "Συνομωσία του Ριντόλφι", σχέδιο ανατροπής της Ελισάβετ με τη βοήθεια ισπανικών στρατευμάτων και του Δούκα του Νόρφοκ, με στόχο την ανάρρηση στον θρόνο της Σκωτίας τη Μαρία (1571). Ο Νόρφοκ εκτελέστηκε και το Αγγλικό Κοινοβούλιο απέκλεισε τη Μαρία από όλα τα κληρονομικά της δικαιώματα στον θρόνο της Αγγλίας. Η Μαρία δυσφημίστηκε ακόμα περισσότερο όταν δημοσιοποιήθηκαν στο Λονδίνο οι επιστολές της κασετίνας. Ο Πάπας Γρηγόριος ΙΓ΄ πρότεινε στη Μαρία το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1570 να την παντρέψει με τον δον Χουάν της Αυστρίας, κυβερνήτη των Κάτω Χωρών και ετεροθαλή αδελφό του Φιλίππου Β΄ της Ισπανίας, και να επιτεθούν στην Αγγλία με βοήθεια από τις Ισπανικές Κάτω Χώρες. Μετά την "Εξέγερση του Θρόκμορτον" (1583) ο Ουώλσιγχαμ εισήγαγε την "Πράξη της Σωτηρίας της βασίλισσας", σύμφωνα με την οποία οποιοσδήποτε ύποπτος για συνωμοσία εναντίον της βασίλισσας θα εκτελείται.Η Μαρία πρότεινε στον γιο της Ιάκωβο τη "Συσχέτιση" (1584) σύμφωνα με την οποία θα έμενε στην Αγγλία, θα παραιτούνταν από όλες τις διεκδικήσεις της στο αγγλικό Στέμμα, θα ενωνόταν και η ίδια εναντίον της Γαλλίας και θα συμφωνούσε στον γάμο του Ιακώβου με την έγκριση της Ελισάβετ. Το μοναδικό αντάλλαγμα που ζητούσε ήταν να βελτιωθούν οι συνθήκες αιχμαλωσίας της. Ο Ιάκωβος απέρριψε την πρόταση και συμμάχησε με την Ελισάβετ εγκαταλείποντας τη μητέρα του. Η Ελισάβετ απέρριψε επίσης τη "Συσχέτιση" επειδή όπως δήλωσε δεν είχε καμμία εμπιστοσύνη στη Μαρία ότι θα κρατούσε τον λόγο της. Τον Φεβρουάριο του 1585 ο Ουίλλιαμ Πάρρυ συνωμότησε να δολοφονήσει την Ελισάβετ ενώ στη συνωμοσία είχε εμπλακεί και ο κατάσκοπος της Μαρίας, Τόμας Μόργκαν. Η Μαρία τοποθετήθηκε τον Απρίλιο υπό τη συνοδεία του Σερ Έιμιας Πώλετ και τα Χριστούγεννα μετακινήθηκε στην ασφαλή έπαυλη Τσάρτλεϋ. Μετά την εμπλοκή της στη Συνωμοσία του Μπάμπινγκτον, η Μαρία συνελήφθη στις 11 Αυγούστου 1586 ενώ έκανε ιππασία στο Τίξαλ Χωλ. Ο Ουώλσιγχαμ την εξαπάτησε και της ζήτησε να πάρει τα γράμματα και να τα καταστρέψει. Η Μαρία τα έδωσε από αφέλεια νομίζοντας ότι δεν μπορεί να τα διαβάσει, αλλά ο Ουώλσιγχαμ κατάφερε να τα αποκρυπτογραφήσει και να δει ότι σχεδίαζε με συνεργάτες να δολοφονήσουν της Ελισάβετ. Μεταφέρθηκε με τετραήμερο ταξίδι στο Κάστρο του Φόδερινγκεϋ στις 25 Σεπτεμβρίου και τον Οκτώβριο δικάστηκε για εσχάτη προδοσία σύμφωνα με την "Πράξη της Σωτηρίας της βασίλισσας" σε ένα συμβούλιο από 36 ευγενείς ανάμεσα στους οποίους ο Σήσιλ, ο Σρώσμπερυ και ο Ουώλσιγχαμ. Η Μαρία αρνήθηκε κατηγορηματικά όλες τις κατηγορίες και είπε "Κοιτάξτε τον κόσμο γύρω σας, είναι πολύ ευρύτερος από τα στενά όρια του βασιλείου της Αγγλίας". Απορρίφθηκε το αίτημα της να καθυστερήσει η δίκη για να φέρει αθωωτικά στοιχεία και δεν της επέτρεψαν να έχει συνήγορο επειδή δεν ήταν Αγγλίδα υπήκοος, καταδικάστηκε σε θάνατο με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. Η καταδίκη της Μαρίας έγινε με έναν μόνο επίτροπο τον Λόρδο Ζάους.Η Ελισάβετ δίστασε αρχικά να υπογράψει την καταδίκη, όπως δήλωσε ο φόνος μιας βασίλισσας ήταν πολύ βαρύ πράγμα και φοβήθηκε μήπως ο γιος της συμμαχήσει με τον Γάλλους Καθολικούς εναντίον της Αγγλίας. Η Ελισάβετ ζήτησε από τον Πώλετ να τη θανατώσει με κάποιο παράνομο τρόπο χωρίς να φανεί ότι υπέγραψε η ίδια αλλά εκείνος της απάντησε "δεν μπορώ να κηλιδώσω τη φτωχή μου καριέρα με μια τόσο ατιμωτική πράξη". Η Ελισάβετ αναγκάστηκε να υπογράψει τη θανατική καταδίκη της Μαρίας στις 1 Φεβρουαρίου 1587 και ανέθεσε στον καγκελάριο Ουίλλιαμ Ντέηβισον (1541 - 1608) να την εκτελέσει. Στις 3 Φεβρουαρίου 10 μέλη του βασιλικού συμβουλίου αποφάσισαν να εκτελέσουν την ποινή χωρίς να ενημερώσουν την Ελισάβετ. Το απόγευμα της 7ης Φεβρουαρίου 1587 η Μαρία ειδοποιήθηκε στο Φόδερινγκεϋ ότι θα εκτελεστεί το επόμενο πρωί. Τις τελευταίες ώρες της ζωής της προσευχήθηκε και έγραψε στον Βασιλιά της Γαλλίας για την τελευταία της επιθυμία. Το ικρίωμα που στήθηκε στη μεγάλη αίθουσα είχε δυο πόδια ύψος και ήταν ντυμένο στα μαύρα, έφτανε τα 2 - 3 σκαλιά, ένα μαξιλάρι για να γονατίσει και τρία σκαμνιά για την ίδια και για τους κόμητες του Σρώσμπερυ και του Κεντ που θα παρακολουθούσαν την εκτέλεση. Οι εκτελεστές γονάτισαν μπροστά της και της ζήτησαν συγχώρεση, ήταν συνηθισμένο γεγονός τότε για τον εκτελεστή να ζητήσει τη συγχώρεση από τον άνθρωπο που θα θανατώσει, η Μαρία του απάντησε "σε συγχωρώ με όλη μου την καρδιά, ελπίζω ο θάνατος να είναι το τέλος των προβλημάτων μου".Οι υπηρέτριες Τζέην Κέννεντυ και Ελίζαμπεθ Κερλ και οι εκτελεστές βοήθησαν τη Μαρία να βγάλει τα εξωτερικά της ενδύματα αποκαλύπτοντας μια βελούδινη φούστα και ένα ζεύγος από μανίκια σε βυσσινί σκούρο που ήταν το χρώμα του μαρτυρίου για την Καθολική εκκλησία με μια μαύρη σατέν ποδιά με μαύρες τομές. Στη συνέχεια χαμογέλασε και είπε "ποτέ δεν είχα τέτοιους γαμπρούς όπως ποτέ πριν δεν πέταξα τα ρούχα μου έτσι". Δέθηκε από την Κέννεντυ με ένα ύφασμα κεντημένο σε χρυσό με το τρίχωμα μπροστά που τοποθέτησε το κεφάλι της, στη συνέχεια τέντωσε τα χέρια της μπροστά και είπε: "Στα χέρια σου Θεέ παραδίδω το πνεύμα μου". Η Μαρία δεν αποκεφαλίστηκε με μια μόνο κίνηση: στο πρώτο χτύπημα ο δήμιος χτύπησε το πίσω μέρος της κεφαλής, στο δεύτερο χτύπημα της έκοψε το λαιμό εκτός από ένα μικρό κομμάτι κρανίου που το έκοψε με το τσεκούρι. Ο δήμιος στη συνέχεια κράτησε το κεφάλι της Μαρίας και φώναξε "Ο Θεός σώζει τη βασίλισσα", τότε το κεφάλι της Μαρίας έπεσε κάτω και αποκαλύφτηκε ότι τα μαλλιά της ήταν πολύ κοντά σκούρα γκρι και φορούσε περούκα. Ένα μικρό σκυλί που ανήκε στη Βασίλισσα βγήκε μέσα από τις φούστες της αν και ο μάρτυρας Εμάνουέλ Τόμασον δεν το αναφέρει στην έκθεση του. Τα αντικείμενα που φορούσε στην εκτέλεση της ήταν αμφίβολης προέλευσης, κάηκαν όλα στην εστία της μεγάλης αίθουσας για να μην γίνουν αντικείμενα λαθρεμπορίας κειμηλίων. Όταν η Ελισάβετ έμαθε τα νέα για την εκτέλεση της Μαρίας, εξοργίστηκε, επειδή ο καρδινάλιος Ουίλλιαμ Ντέηβισον δεν ακολούθησε τις οδηγίες της και το βασιλικό συμβούλιο αποφάσισε να ενεργήσει αυτόνομα χωρίς να την ενημερώσει. Η Ελισάβετ ήθελε να αποφύγει την προσωπική της συμμετοχή στον αποκεφαλισμό της Μαρίας, αλλά η δυσπιστία της και οι κακές οδηγίες δεν της το επέτρεψαν. Ο Ντέηβισον συνελήφθη, φυλακίστηκε στον Πύργο του Λονδίνου και απελευθερώθηκε 19 μήνες αργότερα με την παρέμβαση του Σήσιλ και του Ουώλσιγχαμ.Το αίτημα της Μαρίας να ταφεί στη Γαλλία δεν έγινε δεκτό από την Ελισάβετ. Το σώμα της βαλσαμώθηκε και τοποθετήθηκε σε ένα φέρετρο μέχρι να γίνει η ταφή της με Προτεστάντες ιερείς στα τέλη του Ιουλίου του 1587 στον Καθεδρικό Ναό του Πήτερμπρω. Τα εντόσθια της αφαιρέθηκαν και τάφηκαν μυστικά στο Κάστρο του Φόδερινγκεϋ. Το σώμα της εξήχθη (1612) όταν ο γιος της Ιάκωβος Α΄ διέταξε την εκταφή της στο Αββαείο του Ουέστμινστερ σε ένα παρεκκλήσι δίπλα από τον τάφο της Ελισάβετ Α΄. Ο τάφος της ανοίχτηκε (1867) για να εντοπιστεί η ακριβή θέση ταφής του Ιακώβου Α΄, η σορός της βρέθηκε μαζί με αυτήν του Ερρίκου Ζ΄ και πολλών άλλων απογόνων της όπως της Ελισάβετ Στιούαρτ, του Ροβέρτου του Παλατινάτου και των παιδιών της Άννας της Μεγάλης Βρετανίας. Οι εκτιμήσεις για τη Μαρία τον 16ο αιώνα άγγιζαν τα δυο άκρα: από τους Προτεστάντες μεταρρυθμιστές όπως οι Τζωρτζ Μπιουκάναν και Τζον Νοξ οι οποίοι την κακοποίησαν ανελέητα μέχρι τους Καθολικούς απολογητές όπως ο Άνταμ Μπλάκυουντ (1539 - 1613) που προσεύχονταν στη μνήμη της και την ευλογούσαν. Μετά την άνοδο στον θρόνο του Ιακώβου Α΄ ο ιστορικός Ουίλλιαμ Κάμντεν έγραψε μια μεγάλη βιογραφία της με βάση έγγραφα της εποχής της. Στο βιβλιο του κατηγορεί το έργο του Μπιουκάναν σαν προσωπική του εφεύρεση ενώ δίνει έμφαση "στην κακή τύχη της Μαρίας, και όχι τον κακό χαρακτήρα της". Οι γνώμες διαφέρουν και σε συγγραφείς τον 18ο αιώνα: ο Ουίλλιαμ Ρόμπερτσον (1721 - 1793) και Ντέηβιντ Χιουμ την κατηγορούν για προδοσία και μοιχεία ενώ ο Ουίλλιαμ Τύτλερ (1711 - 1792) υπερασπίζεται την αθωότητά της.Το τελευταίο μισό του 20ου αιώνα το έργο της Αντόνια Φρέιζερ θεωρήθηκε το πιο αντικειμενικό χωρίς τις "σκληρές και άδικες προσωπικές επιθέσεις των προηγούμενων". Το δρόμο της αντικειμενικότητας ακολούθησαν και τα έργα των σύγχρονων συγγραφέων Γκόρντον Ντόνάλντσον (1913 - 1993) και Ίαν Κόουαν. Η ιστορικός Τζέννυ Ουόρμαλντ σημειώνει ότι η Μαρία ήταν μια τραγική μορφή που δεν κατάφερε να ανταποκριθεί στις συνθήκες της εποχής της ενώ παρουσιάζει την πρωτότυπη άποψη ότι η Μαρία έγινε πιόνι στα χέρια των σχισματικών ευγενών.Από ότι φαίνεται δεν υπάρχουν αποδείξεις για τη συμμετοχή της στον φόνο του Λόρδου Ντάρνλεϋ ούτε στη συνωμοσία με τον Μπόθγουελ. Οι κατηγορίες αυτές όπως και η βιογραφία του Μπιουκάναν θεωρήθηκαν "εντελώς φανταστικές". Το θάρρος της Μαρίας και η στάση που έδειξε στην εκτέλεση της τη μετέτρεψαν σε λαϊκή ηρωίδα και έγινε το ηρωικό θύμα σε πολλές τραγωδίες. Bain, Joseph (editor) (1900). Calendar State Papers, Scotland: Volume II. Edinburgh: General Register Office (Scotland). Bingham, Caroline (1995). Darnley: A Life of Henry Stuart, Lord Darnley, Consort of Mary Queen of Scots. London: Constable. Boyd, William K. (editor) (1915). Calendar of State Papers, Scotland: Volume IX. Glasgow: General Register Office (Scotland). Clifford, Arthur (editor) (1809). The State Papers and Letters of Sir Ralph Sadler. Edinburgh: Archibald Constable and Co. Donaldson, Gordon (1974). Mary, Queen of Scots. London: English Universities Press. Fraser, Antonia (1994) [1969]. Mary Queen of Scots. London: Weidenfeld and Nicolson. Greig, Elaine Finnie (2004). "Stewart, Henry, duke of Albany [Lord Darnley] (1545/6–1567)". Oxford Dictionary of National Biography. Oxford University Press. Guy, John (2004). "My Heart is my Own": The Life of Mary Queen of Scots. London: Fourth Estate. Lewis, Jayne Elizabeth (1999). The Trial of Mary Queen of Scots: A Brief History with Documents. Boston: Bedford/St. Martin's. McInnes, Charles T. (editor) (1970). Accounts of the Lord High Treasurer of Scotland Volume 12. Edinburgh: General Register Office (Scotland). Weir, Alison (2008) [2003]. Mary, Queen of Scots and the Murder of Lord Darnley. London: Random House. Williams, Neville (1964). Thomas Howard, Fourth Duke of Norfolk. London: Barrie & Rockliff. Wormald, Jenny (1988). Mary, Queen of Scots. London: George Philip. Bath, Michael (2008). Emblems for a Queen: The Needlework of Mary Queen of Scots. London: Archetype Publications. Labanov, A. I. (Prince Lobanov-Rostovsky) (1844). Lettres et Memoires de Marie, Reine d'Ecosse. London: Charles Dolman. Marshall, Rosalind (2006). Queen Mary's Women: Female Relatives, Servants, Friends and Enemies of Mary, Queen of Scots. Edinburgh: John Donald. Marshall, Rosalind (2013). Mary, Queen of Scots. Edinburgh: National Museums of Scotland. Read, Conyers (1909). The Bardon Papers: Documents relating to the imprisonment and trial of Mary, Queen of Scots. London: Camden Series. Swain, Margaret (1973). The Needlework of Mary Queen of Scots. New York: Van Nostrand Reinhold. Warnicke, Retha M. (2006). Mary Queen of Scots. New York: Routledge. Wilkinson, Alexander S. (2004). Mary Queen of Scots and French Public Opinion, 1542–1600. Basingstoke: Palgrave Macmillan.
Η Μαρία Α΄ (Mary, Queen of Scots, 8 Δεκεμβρίου 1542 – 8 Φεβρουαρίου 1587) από τον Οίκο των Στιούαρτ ήταν βασίλισσα της Σκωτίας (14 Δεκεμβρίου 1542 - 24 Ιουλίου 1567) και βασιλική σύζυγος της Γαλλίας (10 Ιουλίου 1559 - 5 Δεκεμβρίου 1560).Η Μαρία, μοναδική κόρη και νόμιμο παιδί που επέζησε του Ιακώβου Ε΄ της Σκωτίας και της Μαρίας του Γκιζ, διαδέχτηκε τον πατέρα της μόλις έξι ημερών. Έζησε την παιδική της ηλικία στη Γαλλία. Την ίδια εποχή η Σκωτία κυβερνήθηκε από αντιβασιλείς. Παντρεύτηκε (1558) τον Φραγκίσκο, Δελφίνο της Γαλλίας. Ο σύζυγος της ανέβηκε στον θρόνο της Γαλλίας ως Φραγκίσκος Β΄ (1559) και η Μαρία έγινε βασίλισσα της Γαλλίας μέχρι τον πρόωρο θάνατο του Φραγκίσκου τον Δεκέμβριο του 1560. Τότε η μικρή χήρα επέστρεψε στη Σκωτία, έφτασε στο Λιθ στις 19 Αυγούστου 1561 και τέσσερα χρόνια αργότερα προχώρησε σε δεύτερο γάμο με τον εξάδελφό της Χένρυ Στιούαρτ, Λόρδο Ντάρνλεϋ, 1ο Δούκα του Ώλμπανυ από νεότερο κλάδο του Οίκου των Στιούαρτ. Το ζεύγος απέκτησε ένα γιο, τον Ιάκωβο. Ο δεύτερος γάμος της Μαρίας ήταν επίσης ατυχής: τον Φεβρουάριο του 1567 η κατοικία του ζεύγους καταστράφηκε από μεγάλη έκρηξη και ο Δούκας του Ώλμπανυ βρέθηκε νεκρός στον κήπο. Ο Τζέημς Χέπμπορν, 4ος Κόμης του Μπόθγουελ κατηγορήθηκε για τον θάνατο του Δούκα του Ώλμπανυ, αλλά απαλλάχτηκε από τις κατηγορίες και η Μαρία προχώρησε μαζί του τον επόμενο μήνα στον τρίτο της γάμο. Ακολούθησε πραξικόπημα και η Μαρία φυλακίστηκε στο κάστρο του Λοχ Λέβεν. Στις 24 Ιουλίου 1567 η Μαρία πιέστηκε να παραιτηθεί υπέρ του ενός έτους γιου της, Ιάκωβου ΣΤ΄. Η Μαρία, μετά από αποτυχημένες προσπάθειες να ανακαταλάβει τον θρόνο, δραπέτευσε στην Αγγλία και βρέθηκε υπό την προστασία της εξαδέλφης της, Ελισάβετ Α΄ της Αγγλίας. Πολλοί Καθολικοί στην Αγγλία άρχισαν να προσεγγίζουν τη Μαρία ως νόμιμη βασίλισσα της Αγγλίας, καθώς ο πατέρας της ήταν εξάδελφος της Ελισάβετ Α΄. Οι επαφές προκάλεσαν εξέγερση, που έμεινε γνωστή σαν "Επανάσταση του Βορρά". Η Ελισάβετ είδε την προσπάθεια σαν απειλή για τον θρόνο της, έκανε κατάσχεση σε όλα τα κάστρα της και την κράτησε φυλακισμένη στη συνοδεία της 19 χρόνια. Η Μαρία της Σκωτίας κρίθηκε ένοχη με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας εναντίον της Ελισάβετ ύστερα από δίκη, με την κατηγορία ότι σχεδίαζε τη δολοφονία της (1586), και αποκεφαλίστηκε.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CE%91%CE%84_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CE%BA%CF%89%CF%84%CE%AF%CE%B1%CF%82
Αυτοκράτορας Ταϊτζού των Σονγκ
Γεννημένος στο Λουογιάνγκ από τον διοικητή Τζάο Χονγκγίν, ο Τζάο Κουανγκγίν μεγάλωσε με εξαιρετική ικανότητα στην τοξοβολία . Κάποτε, ιππεύοντας ένα ανήμερο άλογο χωρίς χαλινάρι, χτύπησε το μέτωπό του στον τοίχο πάνω από την πύλη της πόλης και έπεσε, αλλά σηκώθηκε πίσω και κυνήγησεε το άλογο, υποτάσσοντάς το, τελικά, χωρίς ταρυματισμούς. Στα μέσα της δεκαετίας του 940, παντρεύτηκε την Λαίδη Χε, μετά από ετοιμασίες του πατέρα του. Αφού περιπλανήθηκε για λίγα χρόνια, το 949 προσχώρησε στο στρατό του Γκούο Γουέι, ενός jiedushi (στρατιωτικού κυβερνήτη) της δυναστείας των Μεταγενέστερων Χαν, και βοήθησε τον Γκούο να καταστρέψει την εξέγερση του Λι Σοουτζέν. Το 951, ο Γκούο Γουέι επαναστάτησε και δημιούργησε τη Μεταγενέστερη Δυναστεία Τζόου . Λόγω των λαμπρών δεξιοτήτων μάχης του, ο Τζάο Κουάνγκγιν προήχθη σε διοικητή της φρουράς του παλατιού. Ο Τσάι Ρονγκ (Αυτοκράτορας Σιτζόνγκ του Μεταγενέστερου Τζόου) συναντούσε συχνά τον Γκούο Γουέι και παρατήρησε τις δυνατότητες του Τζάο Κουανγκίν. Υπό την ηγεσία του, ο Τζάο Κουανγκίν έγινε διοικητής των μονάδων ιππικού. Κάτω από τον Τσάι Ρονγκ, είχε αρχίσει η άνοδος του Τζάο Κουανγκίν στην εξουσία. Η καριέρα του Τζάο Κουανγκίν ξεκίνησε στη Μάχη του Γκαοπίνγκ, ενάντια στη συμμαχία των δυναστειών του Βόρειου Χαν και του Λιάο . Αυτή η αντιπαλότητα ξεκίνησε όταν ο Τσάι Ρονγκ ανέβηκε στο θρόνο και ο Λιου Τσονγκ αποφάσισε να συνεργαστεί με τη δυναστεία Λιάο. Στην αρχική αντιπαράθεση, η δεξιά πλευρά του στρατού, με επικεφαλής τον Φαν Αϊνένγκ (樊愛能) και τον Χε Χούι (何徽), ηττήθηκε. Κοιτάζοντας την κατάσταση, Τζάο Κουανγκίν και ο Τζανγκ Γιόνγκντε (張永德) οδήγησε 4.000 ελίτ στρατεύματα του παλατιού για να αντιμετωπίσει τον στρατό του Λιάο. Η προτροπή του Τζάο Κουανγκίν για πίστη στον αυτοκράτορα γρήγορα ενίσχυσε το ηθικό. Οι ολιγάριθμες δυνάμεις απέκρουαν τον μεγαλύτερο στρατό του Λιάο μέχρι να φτάσουν οι ενισχύσεις. Στο τέλος, η επιτυχημένη αντεπίθεση απώθησε το Βόρειο Χαν πίσω στο Ταϊγιουάν . Η νίκη ανέβασε τον Τζάο Κουανγκίν στη θέση του μεγάλου διοικητή των φρουρών του ανακτόρου, καθώς ανέλαβε και την αναδιοργάνωση και εκπαίδευσή τους. Το πιο σημαντικό, ανέπτυξε σχέσεις με άλλους στρατηγούς και αξιωματούχους που σχετίζονταν με τον Αρχηγό του Παλατιού, συμπεριλαμβανομένων των Σι Σόουσιν, Γουαάνγ Σέντζι (王審琦), Γιανγκ Γκουάνγκγι (楊光義), Γουάνγκ Τζενγκτζόνγκ (王政忠), Λίου Τσίνγκγι (劉慶義), Λιου Σούτζονγκ (劉守忠), Λίου Γιανράνγκ (劉延讓), Μι Σιν (米信), Τιαν Τσόνγκτζιν (田重進 ), Παν Μέι, ο αδερφός τουΤζάο Κουανγκίν, Σεν Γιλούν (沈義倫), Λου Σουτσίνγκ, Τζάο Που (趙普), Τσου Τζαοφού (楚楚昭輔). Μέσα σε λίγα χρόνια, ο Τζάο Κουανγκίν έλεγχε πλήρως τους φρουρούς των ανακτόρων και μάλιστα ανέπτυξε μια ομάδα υπαλλήλων υπό αυτόν με τους ανθρώπους που αναφέρονται παραπάνω. Σύντομα, προήχθη σε τζίε-ντου-σι (jiedushi: στρατιωτικός κυβερνήτης), ελέγχοντας το μεγαλύτερο μέρος της στρατιωτικής εξουσίας υπό τον Chai Rong. Παρ 'όλα αυτά, είχε ακόμα δύο αντιπάλους - τον Τζανγκ Γιόνγκντε (γαμπρός του Γκούο Γουέι ) και τον Λι Τσονγκτζίν (ανιψιός του Γκούο Γουέι). Το 959, μετά από παγίδα στημένη από τον Τζάο Κουανγκίν, ο Τζάνγκ Γιόνγκντε υποβιβάστηκε. Μετά το θάνατο του Τσάι Ρονγκ, ο θρόνος του Μεταγενέστερου Τζόου αφέθηκε στον επτάχρονο γιο του Γκουο Ζονγκσούν και ο δεύτερος αντίπαλός του, Λι Τσονγκτζίν, σύντομα βρέθηκε να στερείται πολιτικής υποστήριξης. Ως αποτέλεσμα, ο Τζάο Κουανγκίν μπόρεσε να χρησιμοποιήσει την επιρροή του για να μεταφέρει τον Λι Τσονγκτζίν στο νομό Γιάνγκ ως jiedushi.
Ο αυτοκράτορας Ταϊτζού των Song (21 Μαρτίου 927 - 14 Νοεμβρίου 976), προσωπικό όνομα Τζάο Κουάνγκγιν, ευγενική ονομασία Γιουανλάνγκ, ήταν ο ιδρυτής και πρώτος αυτοκράτορας της δυναστείας Σονγκ στην Κίνα. Βασίλευσε από το 960 μέχρι το θάνατό του το 976. Στο παρελθόν ένας διακεκριμένος στρατηγός της δυναστείας του μεταγενέστερου Τζόου, ο αυτοκράτορας Ταϊτζού ήρθε στην εξουσία μετά τη διεξαγωγή πραξικοπήματος και ανάγκασε τον αυτοκράτορα Γκονγκ, τον τελευταίο αργότερα κυβερνήτη του Τζόου, να παραιτηθεί από το θρόνο του. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του, ο αυτοκράτορας Ταϊτζού κατέκτησε τις πολιτείες του Νότιου Τανγκ, Μεταγενέστερου Σου, Νότιου Χαν και Τζινγκναν, επανενώνοντας έτσι το μεγαλύτερο μέρος της Εσωτερικής Κίνας και τερματίζοντας αποτελεσματικά την ταραχώδη περίοδο των Πέντε Δυναστειών και των Δέκα Βασιλείων . Για να ενισχύσει τον έλεγχό του, μείωσε τη δύναμη των στρατηγών του στρατού και βασίστηκε σε πολιτικούς αξιωματούχους στη διοίκηση. Τον διαδέχθηκε ο μικρότερος αδερφός του, ο Τζάο Κουάνγκγι (αυτοκράτορας Ταιτζόνγκ).
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B1%CF%82_%CE%A4%CE%B1%CF%8A%CF%84%CE%B6%CE%BF%CF%8D_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%A3%CE%BF%CE%BD%CE%B3%CE%BA
Γκλάστονμπερι
Κατά την 7η χιλιετία ΠΚΕ, ανέβηκε η στάθμη των υδάτων κι έτσι πλημμύρισαν οι κοιλάδες και οι χαμηλού υψόμετρου περιοχές γύρω από το Γκλάστονμπερι, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι της εποχής να δημιουργήσουν εποχιακούς οικισμούς σε μεγαλύτερο υψόμετρο. Κατά τη Νεολιθική εποχή, συνεχίστηκε η εκμετάλλευση των καλαμιών στους βαλτότοπους και η κατασκευή ξύλινων αρχαίων δρόμων, μεταξύ των οποίων και ο Sweet Track (από τον Ray Sweet, τον άνθρωπο που τον ανακάλυψε), δυτικά του Γκλάστονμπερι, ένας από τους παλαιότερους δρόμους μεταφοράς ξυλείας στη Βόρεια Ευρώπη. Η δενδροχρονολόγηση έδειξε ότι κατασκευάστηκε το 3807-6 ΠΚΕ. Ο οικισμός Γκλάστονμπερι Λέικ κοντά στην παλιά κοίτη του ποταμού Μπρου εκτεινόταν σε περιοχή 122 μέτρων από βορρά προς νότο και 91 μέτρων ανατολικά προς δυτικά, στεγάζοντας περίπου 100 άτομα σε 5-7 ομάδες κατοικιών. Χτίστηκε περίπου το 300 π.Χ. και καταλήφθηκε κατά την πρώιμη ρωμαϊκή περίοδο (περίπου 100 π.Χ.), οπότε και εγκαταλείφθηκε, πιθανώς λόγο αύξησης της στάθμης των υδάτων.Το Πάρκο Σάρπχαμ είναι ένα ιστορικό πάρκο έκτασης 1,2 τετραγωνικών χιλιομέτρων περίπου 3 χιλιόμετρα δυτικά του Γκλάστονμπερι, το οποίο χρονολογείται από την Εποχή του Χαλκού. Η ετυμολογία της ονομασίας Γκλάστονμπερι είναι ασαφής, αλλά όταν ο οικισμός καταγράφεται για πρώτη φορά κατά τον 7ο και στις αρχές του 8ου αιώνα, ονομαζόταν Glestingaburg. Η κατάληξη -μπουργκ είναι αγγλοσαξονικό στοιχείο, το οποίο θα μπορούσε να αναφέρεται είτε σε οχυρωμένο μέρος ή σε κάποια μοναστική περίφραξη, ωστόσο το Glestinga παραμένει μυστήριο, καθώς μπορεί να προέρχεται από λέξη της παλαιάς αγγλικής ή από κάποιο σαξονικό ή κέλτικο κύριο όνομα. Μπορεί να προέρχεται από κάποιο άτομο ή φυλετική ομάδα ονόματι Γκλαστ.Ο Γουίλιαμ του Μάλμσμπουρι στο έργο του "De Antiquitate Glastonie Ecclesie" δίνει ως αρχαιότερη ονομασία την Παλαιά Κελτική Ineswitrin ή Ynys Witrin, και βεβαιώνει πως ιδρυτής της πόλης ήταν ο επώνυμος Γκλαστ, απόγονος του Κένεθ απ Έντερν.Ο Κέντβιν (676–685) ήταν ο πρώτος Σάξονας ηγέτης του Αββαείου του Γκλάστονμπερι. Το 1016, ο Έντμουντ ο Σιδηρόπλευρος εστέφθη βασιλιάς στο Γκλάστονμπερι. Ετάφη στο αββαείο, αφότου πέθανε την ίδια χρονιά.Στα νοτιοδυτικά της πόλης βρίσκεται το Μπέκερι, κάποτε ανεξάρτητος οικισμός, αλλά πλέον προάστιο της πόλης. Γύρω στον 7ο-8ο αιώνα, κυριαρχούσε εκεί μια μικρή μοναστική κοινότητα με κοιμητήριο πλησίον.Το Πάρκο Σάρπχαμ δωρίστηκε από τον Έντουι της Αγγλίας στον τότε επίσκοπο Έθελβολντ το 957. Το 1191, παραχωρήθηκε από τον μέλλοντα Βασιλιά Ιωάννη Α' στο Αββαείο του Γκλάστονμπερι και παρέμεινε στην κατοχή του μέχρι τη διάλυση των μοναστηριών το 1539. Από το 1539 μέχρι το 1707, το πάρκο αποτελούσε ιδιοκτησία του Δούκα του Σόμερσετ, Σερ Έντουαρντ Σέιμουρ, αδερφού της βασίλισσας Τζέην Σέημουρ, της οικογένειας Thynne και της οικογένειας του Σερ Χένρι Γκουλντ. Στη δεκαετία του 1070, το Παρεκκλήσι της Αγίας Μαργαρίτας χτίστηκε στην Οδό Magdelene, αρχικά ως νοσοκομείο και έπειτα ως οίκος φιλοξενίας για τους φτωχούς. Το κτίριο χρονολογείται από το 1444. Κατά τον Μεσαίωνα, η πόλη εξαρτούνταν σε μεγάλο βαθμό από το αββαείο, αλλά αποτελούσε επίσης κέντρο για εμπόριο μαλλιού μέχρι τον 18ο αιώνα. Ένα κανάλι συνέδεε το αββαείο με τον Ποταμό Μπρου. Ο Ρίτσαρντ Γουίτινγκ, τελευταίος Επίσκοπος του Γκλάστονμπερι, εκτελέστηκε με δυο μοναχούς στις 15 Νοεμβρίου 1539 κατά τη διάλυση των μοναστηριών.Κατά τη δεύτερη Εξέγερση της Κορνουάλης του 1497, ο Πέρκιν Γουάρμπεκ παραδόθηκε, όταν άκουσε ότι τα σώματα του Λόρδου Τζάιλς Ντώμπνεϊ, πιστού του Ερρίκου Ζ', είχαν στρατοπεδεύσει στο Γκλάστονμπερι. Μέχρι τα μέσα του 18ου αιώνα, προβλήματα διαρροής στο Κανάλι του Γκλάστονμπερι και ο ανταγωνισμός από τους νέους σιδηροδρόμους προκάλεσαν παρακμή στο εμπόριο και την οικονομία της πόλης. Το κανάλι έκλεισε την 1η Ιουλίου 1854. Ο σιδηρόδρομος άνοιξε στις 17 Αυγούστου 1854.Κατά τον 19ο και 20ό αιώνα, αναπτύχθηκε ο τουρισμός στην πόλη, με βάση τη στροφή προς την αρχαιολατρία, τον συσχετισμό με το αββαείο και τον μυστικισμό της πόλης. Το Γκλάστονμπερι είναι γνωστό για τους μύθους και θρύλους σχετικά με τον Ιωσήφ από Αριμαθαίας, το Άγιο Δισκοπότηρο και τον βασιλιά Αρθούρο. Ο θρύλος πως ο Ιωσήφ εξ Αριμαθαίας επανέκτησε κάποια ιερά κειμήλια προέρχεται από τον Γάλλο ποιητή Ρομπέρ ντε Μπορόν και τη δική του εκδοχή για την ιστορία του Δισκοπότηρου τον 13ο αιώνα, για την οποία πιστεύεται ότι επρόκειτο για τριλογία, εκ της οποίας μόνο αποσπάσματα σώζονται μέχρι σήμερα. Το έργο αποτέλεσε έμπνευση για το μεταγενέστερο Κύκλο αρθουριανών ιστοριών.Η εξιστόρηση του Ντε Μπορόν αναφέρεται στο πώς ο Ιωσήφ πήρε λίγο από το αίμα του Ιησού σε ένα κύπελλο (το "Άγιο Δισκοπότηρο"), το οποίο στη συνέχεια μεταφέρθηκε στη Βρετανία. Ο Κύκλος της Βουλγάτας επανεξιστόρησε την αρχική αφήγηση του Ντε Μπορόν. Ο Ιωσήφ εξ Αριμαθαίας δεν αποτελούσε πλέον τον κύριο χαρακτήρα στην καταγωγή του Δισκοπότηρου: ο Ιώσηπος, γιος του Ιωσήφ, ανέλαβε τον ρόλο του Φύλακα του Δισκοπότηρου. Ωστόσο, οι πρώιμες εκδοχές της μυθολογίας του Δισκοπότηρου, δεν το αποκαλούν "Άγιο" ούτε αναφέρουν τίποτα για αίμα, τον Ιωσήφ ή το Γκλάστονμπερι. Το 1191, μοναχοί στο αββαείο ισχυρίστηκαν ότι ανακάλυψαν τους τάφους του Αρθούρου και της Γκουίνεβιρ στο νότιο τμήμα του Ναού του Αββαείου, το οποίο επισκέφθηκαν αρκετοί σύγχρονοι ιστορικοί. Τα ευρήματα μετακινήθηκαν αργότερα και χάθηκαν κατά την Αγγλική Μεταρρύθμιση. Πολλοί ερευνητές υποψιάζονται ότι η ανακάλυψη αυτή ήταν χαλκευμένη, προκειμένου να καθιερωθεί η αρχαιότητα της ίδρυσης του Γκλάστονμπερι και για να γίνει ευρέως γνωστό.Σε ορισμένα αποσπάσματα της αρθουριανής λογοτεχνίας, το Γκλάστονμπερι ταυτίζεται με το θρυλικό νησί Άβαλον. Ένα παλιό ουαλικό ποίημα συνδέει τον Αρθούρο με το Γκλάστονμπερι Τορ, στο πλαίσιο μιας διαμάχης μεταξύ Αρθούρου και Μάλαγκαντ, όταν ο τελευταίος είχε απαγάγει τη βασίλισσα Γκουίνεβιρ. Σύμφωνα με κάποιες εκδοχές του Αρθουριανού θρύλου, ο Λάνσελοτ αποτραβήχτηκε στο Αββαείο του Γκλάστονμπερι μετά τον θάνατο του Αρθούρου. Ο Ιωσήφ λέγεται ότι έφτασε με βάρκα στο Γκλάστονμπερι. Αποβιβαζόμενος, κάρφωσε το ραβδί του στο έδαφος και αυτό βλάστησε θαυματουργά ως Ιερός Άκανθος. Έτσι εξηγείται η ύπαρξη ενός υβριδικού δένδρου λευκάκανθρας λίγα χιλιόμετρα μακριά από το Γκλάστονμπερι, το οποίο ανθίζει δυο φορές τον χρόνο, μια την άνοιξη και μια κοντά στα Χριστούγεννα (ανάλογα με τον καιρό). Κάθε χρόνο, κόβεται ένα βλαστάρι από τον τοπικό Αγγλικανό ιερέα και το μεγαλύτερο μαθητή του Σχολείου St John και στέλνεται στη Βασίλισσα.Ο αρχικός Ιερός Άκανθος αποτέλεσε κέντρο προσκυνήματος κατά τον Μεσαίωνα, αλλά κόπηκε κατά τον Αγγλικό Εμφύλιο Πόλεμο. Αντικαταστάθηκε τον 20ό αιώνα με ένα δέντρο στον λόφο Γουέργιαλ, αλλά επαναφυτεύτηκε την επόμενη χρονιά, καθώς η πρώτη προσπάθεια ήταν ανεπιτυχής.Σήμερα, το Αββαείο του Γκλάστονμπερι αυτοπαρουσιάζεται ως "παραδοσιακά ο αρχαιότερος υπέργειος χριστιανικός ναός στον κόσμο", ο οποίος σύμφωνα με τον θρύλο κατασκευάστηκε από τον Ιωσήφ για να στεγάσει το Άγιο Δισκοπότηρο, περίπου 65 χρόνια μετά τον θάνατο του Ιησού. Ο θρύλος λέει επίσης πως ως παιδί, ο Ιησούς είχε επισκεφθεί το Γκλάστονμπερι μαζί με τον Ιωσήφ, ωστόσο μάλλον δημιουργήθηκε κατά τη μεσαιωνική περίοδο, οπότε τα θρησκευτικά κειμήλια και προσκυνήματα ήταν επικερδές εμπόριο για τα αββαεία. Ο Γουίλιαμ Μπλέικ ανέφερε τον θρύλο σε ένα ποίημα του που έγινε "δημοφιλής ύμνος", με τίτλο "Ιερουσαλήμ": Περπατήσαν άραγε τούτα τα πόδια Πάνω στα πράσινα βουνά της Αγγλίας; Το Γκλάστονμπερι βρίσκεται κοντά στον Ποταμό Μπρου, ο οποίος τον καιρό του Αρθούρου σχημάτιζε μια λίμνη νοτίως του λόφου στον οποίο βρίσκεται η πόλη. Η λίμνη είναι μια από τις τοποθεσίες που προτείνονται κατά τον Αρθουριανό θρύλο ως κατοικία της Κυράς της Λίμνης. Geoffrey Ashe, King Arthur's Avalon: The Story of Glastonbury, 1957 Επίσημη ιστοσελίδα του Δημοτικού Συμβουλίου της πόλης Χάρτης της πόλης του 1900
Το Γκλάστονμπερι (αγγλικά: Glastonbury) είναι μικρή πόλη στο Σόμερσετ της Αγγλίας, νότια του Μπρίστολ. Στην απογραφή του 2001, η πόλη είχε πληθυσμό 8.784 κατοίκων.Ευρήματα τεκμηριώνουν την ύπαρξη ανθρώπινου στοιχείου από τη Νεολιθική εποχή. Το χωριό Γκλάστονμπερι Λέικ ήταν οικισμός της Εποχής του Σιδήρου, κοντά στην παλιά κοίτη του ποταμού Μπρου, περίπου 3 χιλιόμετρα δυτικά του Γκλάστονμπερι. Ο Κέντβιν ήταν ο πρώτος Σάξονας ηγέτης του Αββαείου του Γκλάστονμπερι, που κυριάρχησε στην πόλη τα επόμενα 700 χρόνια. Υπήρξε ένα από τα σημαντικότερα αββαεία στην Αγγλία και ήταν ο τόπος στέψης του Έντμουντ του Σιδηρόπλευρου ως Βασιλιά της Αγγλίας το 1016. Το Γκλάστονμπερι αποτελεί πόλο έλξης ως κοινότητα New Age και είναι γνωστό για τους μύθους και τους θρύλους που συνδέονται με το Γκλάστονμπερι Τορ, όσον αφορά τον Ιωσήφ από την Αριμαθαία, το Άγιο Δισκοπότηρο και τον βασιλιά Αρθούρο. Σε αποσπάσματα αρθουριανής λογοτεχνίας, το Γκλάστονμπερι ταυτίζεται με το θρυλικό νησί Άβαλον. Στο γειτονικό χωριό Πίλτον πραγματοποιείται το Φεστιβάλ του Γκλάστονμπερι.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%BB%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD%CE%BC%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9
Γλωσσική οικογένεια
Σύμφωνα με το Ethnologue, οι μεγαλύτερες γλωσσικές οικογένειες βάσει του αριθμού γλωσσών είναι: Νιγηροκονγκολεζικές γλώσσες (1514 γλώσσες) Αυστρονησιακές γλώσσες (1268 γλώσσες) Τρανς-Νέα Γουινέα γλώσσες (564 γλώσσες) (αμφισβητήσιμη εγκυρότητα) Ινδοευρωπαϊκές γλώσσες (449 γλώσσες) Σινοθιβετικές γλώσσες (403 γλώσσες) Αφροασιατικές γλώσσες (375 γλώσσες) Νειλοσαχαρικές γλώσσες (204 γλώσσες) Πάμα-Νιουνγκάν γλώσσες (178 γλώσσες) Οτομανγκουεϊκές γλώσσες (174 γλώσσες) (αμφισβητήσιμος αριθμός: ο Λάιλ Κάμπελ (Lyle Campbell) περιλαμβάνει μόνον 27) Αυστροασιατικές γλώσσες (169 γλώσσες) Σέπικ-Ραμού γλώσσες (100 γλώσσες) (αμφισβητήσιμη εγκυρότητα) Τάι-Καντάι γλώσσες (76 γλώσσες) Τουπικές γλώσσες (76 γλώσσες) Δραβιδικές (73 γλώσσες) Γλώσσες Μάγια (69 γλώσσες) Ethnologue Gebaren.ugent.be - Άρθρα και πληροφορίες online Αρχειοθετήθηκε 2018-11-08 στο Wayback Machine. Αριθμός ομιλητών ανά γλώσσα Boas, Franz. (1911). Handbook of American Indian languages (Vol. 1). Bureau of American Ethnology, Bulletin 40. Washington: Government Print Office (Smithsonian Institution, Bureau of American Ethnology). Boas, Franz. (1922). Handbook of American Indian languages (Vol. 2). Bureau of American Ethnology, Bulletin 40. Washington: Government Print Office (Smithsonian Institution, Bureau of American Ethnology). Boas, Franz. (1933). Handbook of American Indian languages (Vol. 3). Native American legal materials collection, title 1227. Glückstadt: J.J. Augustin. Campbell, Lyle. (1997). American Indian languages: The historical linguistics of Native America. New York: Oxford University Press. ISBN 0-19-509427-1. Campbell, Lyle; & Mithun, Marianne (Eds.). (1979). The languages of native America: Historical and comparative assessment. Austin: University of Texas Press. Goddard, Ives (Ed.). (1996). Languages. Handbook of North American Indians (W. C. Sturtevant, General Ed.) (Vol. 17). Washington, D. C.: Smithsonian Institution. ISBN 0-1604-8774-9. Goddard, Ives. (1999). Native languages and language families of North America (rev. and enlarged ed. with additions and corrections). [Map]. Lincoln, NE: University of Nebraska Press (Smithsonian Institute). (Updated version of the map in Goddard 1996). ISBN 0-8032-9271-6. Gordon, Raymond G., Jr. (Ed.). (2005). Ethnologue: Languages of the world (15th ed.). Dallas, TX: SIL International. ISBN 1-55671-159-X. (Online version: http://www.ethnologue.com). Greenberg, Joseph H. (1966). The Languages of Africa (2nd ed.). Bloomington: Indiana University. Mithun, Marianne. (1999). The languages of Native North America. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 0-521-23228-7 (hbk); ISBN 0-521-29875-X. Ruhlen, Merritt. (1987). A guide to the world's languages. Stanford: Stanford University Press. Sturtevant, William C. (Ed.). (1978-present). Handbook of North American Indians (Vol. 1-20). Washington, D. C.: Smithsonian Institution. (Vols. 1-3, 16, 18-20 not yet published). Voegelin, C. F.; & Voegelin, F. M. (1977). Classification and index of the world's languages. New York: Elsevier.
Οι περισσότερες από τις ομιλούμενες ή γραπτές γλώσσες ανήκουν σε κάποια γλωσσική οικογένεια. Η επακριβώς καθορισμένη οικογένεια είναι μια φυλογενετική μονάδα. Τούτο σημαίνει ότι όλα τα μέλη της προέρχονται από έναν κοινό πρόγονο. Ο πρόγονος σπανίως είναι άμεσα γνωστός, καθώς οι περισσότερες γλώσσες διαθέτουν μικρή ιστορία της γραπτής τους έκφρασης. Πολλά από τα διαθέσιμα χαρακτηριστικά τους αποκτώνται με τη συγκριτική μέθοδο -μια διαδικασία αναδόμησης/επανασύνθεσης την οποία επεξεργάστηκε ο γλωσσολόγος Άουγκουστ Σλάιχερ τον 19ο αιώνα. Βάσει της συγκριτικής μεθόδου αποδεικνύεται η εγκυρότητα μίας ή πολλών από τις γλωσσικές οικογένειες που προτάθηκαν κατά καιρούς. Οι γλωσσικές οικογένειες διαιρούνται σε μικρότερες φυλογενετικές ομάδες, που αναφέρονται συμβατικά ως κλάδοι της οικογένειας, καθώς η ιστορία της γλωσσικής οικογένειας αναπαρίσταται συχνά υπό τη μορφή διαγράμματος δένδρου. Ωστόσο, ο όρος οικογένεια δεν περιορίζεται σε κάποιο επίπεδο αυτού του δένδρου. Για παράδειγμα η Γερμανική οικογένεια είναι κλάδος της Ινδοευρωπαϊκής οικογένειας. Ορισμένοι ταξινομητές περιορίζουν τον όρο οικογένεια σε ένα συγκεκριμένο επίπεδο, υποδιαιρώντας τους κλάδους σε ομάδες και τις ομάδες σε συμπλέγματα. Οι οικογένειες συναθροίζονται σε φύλα γνωστά επίσης και ως υπεροικογένειες. Τέτοιου είδους ταξινομία απαντάται συνήθως στις προσπάθειες ομαδοποίησης των γλωσσικών οικογενειών των αμερικανών Ινδιάνων και μία από τις μεθόδους που χρησιμοποιούνται είναι η γλωσσοχρονολόγηση. Ο κοινός πρόγονος μιας οικογένειας ονομάζεται Πρωτογλώσσα. Για παράδειγμα, η αναδομήσιμη πρωτογλώσσα της Ινδοευρωπαϊκής οικογένειας ονομάζεται Πρωτοϊνδοευρωπαϊκή γλώσσα. Η πρωτογλώσσα δεν είναι γνωστή από τα γραπτά της αρχεία, αφού ομιλείτο πριν την επινόηση της γραφής, αλλά ταυτίζεται ενίοτε με κάποια ιστορικά γνωστή γλώσσα. Για παράδειγμα, οι επαρχιακές διάλεκτοι των Λατινικών (Λαϊκή Λατινική γλώσσα) προκάλεσε την εμφάνιση των ρομανικών γλωσσών. Η πρωτορωμανική γλώσσα σε αυτή την περίπτωση λίγο-πολύ ταυτίζεται με την Λατινική (όχι όμως στη φιλολογική μορφή που χρησιμοποίησαν οι κλασικοί συγγραφείς). Κατά τον ίδιο τρόπο οι διάλεκτοι της Αρχαίας σκανδιναβικής γλώσσας συνιστούν πρωτογλώσσα της Νορβηγικής, της Σουηδικής, της Δανέζικης και της Ισλανδικής. Γλώσσες που δεν είναι δυνατόν να ταξινομηθούν με αξιόπιστο τρόπο σε κάποια οικογένεια αναφέρονται ως απομονωμένες γλώσσες. Γλώσσα απομονωμένη στον κλάδο της μέσα σε μια οικογένεια, όπως είναι η Ελληνική μέσα στην Ινδοευρωπαϊκή οικογένεια, αναφέρεται ενίοτε ως απομονωμένη, αλλά είναι ξεκαθαρισμένος σε μεγάλο βαθμό η προγονική της γλώσσα.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BB%CF%89%CF%83%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CE%B1
Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Κόλλια 1967
Αφού οι πραξικοπηματίες έχοντας τον έλεγχο μονάδων του Στρατού Ξηράς (Τεθωρακισμένα, ΕΣΑ και Ευέλπιδες), κατέλαβαν στρατηγικής σημασίας σημεία της Αθήνας (Πεντάγωνο, Αεροδρόμιο, κτίριο ΟΤΕ επί της οδού Πατησίων, ΕΙΡ, Παλαιά Ανάκτορα), συνέλαβαν τον μέχρι τότε Πρωθυπουργό, Παναγιώτη Κανελλόπουλο, και τους πολιτικούς Γεώργιο και Ανδρέα Παπανδρέου, Παναγή Παπαληγούρα, Ηλία Ηλιού, Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, Μανώλη Γλέζο, Λεωνίδα Κύρκο κ.α., καθώς και 8. 270 πολίτες αριστερών κυρίως πεποιθήσεων τους οποίου η Αστυνομία Πόλεων συγκέντρωσε στον Ιππόδρομο του Φαλήρου, το γήπεδο Καραϊσκάκη και το γήπεδο της ΑΕΚ, περικύκλωσαν τα Ανάκτορα του Τατοΐου όπου διέμενε τότε ο Βασιλιάς, και η ηγετική τριανδρία (Παπαδόπουλος, Μακαρέζος, Παττακός) απαίτησαν από τον Βασιλιά τη νομιμοποίηση του Πραξικοπήματος. Οι πραξικοπηματίες υπέδειξαν στον Βασιλιά σαν Πρωθυπουργό τον αρχηγό του Γενικού Επιτελείου του ΓΕΣ (Α/ΓΕΣ) στρατηγό Γρηγόριο Σπαντιδάκη,ο οποίος θεωρείτο άνθρωπος των Ανακτόρων, αλλά είχε τελικά συνταχθεί μαζί τους. Ωστόσο ο Βασιλιάς διαφώνησε με την επιλογή, και ύστερα από διαπραγματεύσεις κατέληξαν στον φιλοβασιλικό και έμπιστο του Παλατιού Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, Κωνσταντίνο Κόλλια. Στις 6:30 το πρωί της 21ης Απρίλη το ραδιόφωνο μετέδωσε : Στις 7 το πρωί μεταδόθηκε επίσης το βασιλικό διάταγμα υπ' αριθμόν 280 «περί κηρύξεως της χώρας εις κατάστασιν πολιορκίας και αναστολής άρθρων του συντάγματος» (διαβάστε το ΦΕΚ εδώ:Φύλλο Εφημερίδας της Κυβερνήσεως, αριθμ. 57, 21 Απριλίου 1967). Πρόκειται στην ουσία για την πρώτη πλαστογραφία του νέου καθεστώτος αφού ο Βασιλιάς δεν είχε υπογράψει το διάταγμα. Όπως αναφέρει ο καθηγητής της Νομικής, Αστέριος Μπουζιάς : «Με τη δημοσίευση του πλαστού διατάγματος, οι πραξικοπηματίες επιδίωκαν να προκαλέσουν σύγχυση στην κοινή γνώμη και στο στράτευμα, κυρίως σε όσα στελέχη του δεν είχαν συμμετάσχει στη συνωμοσία. Ο στόχος τους ήταν να δοθεί η εντύπωση ότι πίσω από το πραξικόπημα βρισκόταν ο βασιλιάς και γενικότερα, να δημιουργηθεί μία επίφαση νομιμότητας.»Η κυβέρνηση ορκίστηκε στις 7 το απόγευμα της 21ης Απριλίου και αμέσως μετά ο νέος Πρωθυπουργός εκφώνησε το παρακάτω διάγγελμα : «Ελληνικέ λαέ, από μακρού παριστάμεθα μάρτυρες ενός εγκλήματος, το οποίο διεπράττετο εις βάρος του κοινωνικού συνόλου και του έθνους μας. Η αδίστακτος και αθλία κομματική συναλλαγή, ο εκτραχηλισμός μεγάλης μερίδος του Τύπου, η μεθοδική επίθεσης εναντίων όλων των θεσμών, η διάβρωσίς των, ο κατευξελισμός του κοινοβουλίου, η κατασυκοφάντησις των πάντων, η παράλυσις της κρατικής μηχανής, η πλήρης έλλειψις κατανοήσεως προς τα φλέγοντα ζητήματα της νεολαίας μας, η κακομεταχείρισις των φοιτητών και σπουδαστών μας, η ηθική κάμψις, η σύγχισις και η θολότης, η μυστική και φανερά συνεργασία με τους ανατροπείς και τέλος τα συνεχή εμπρηστικά κηρύγματα ασυνείδητων δημοκόπων, κατέστρεψαν τη γαλήνη του τόπου, εδημιούργησαν κλίμα αναρχίας και χάους, εκαλλιέργησαν συνθήκας μίσους και διχασμού και μας ωδήγησαν εις το χείλος της εθνικής καταστροφής. Δεν απέμενεν πλέον άλλος τρόπος σωτηρίας από την επέμβασιν του στρατού μας. Η επέμβασις αύτη βεβαίος αποτελεί εκτροπήν εκ του Συντάγματος αλλά η εκτροπήν αύτη ήτο επιβεβλημένη δια την σωτηρίαν της πατρίδος. Η σωτηρία της πατρίδος είναι ο υπέρτατος νόμος. Αι εκλογαί, αι οποίαι προεκυρήχθησαν δεν ήτο δυνατόν να δώσουν λύσιν εις το δημιουργηθέν αδιέξοδον... ...Ποίοι είμεθα; Δεν ανήκομεν εις ουδέν πολιτικόν κόμμα και ουδεμίαν πολιτικήν παράταξιν είμεθα διατεθειμένοι να ευνοήσωμεν είς βάρος της άλλης. Δεν ανήκομεν ούτε εις την οικονομικήν ολιγαρχίαν, την οποία όμως δεν είμεθα διατεθειμένοι να αφήσωμεν να προκαλή την πενίαν. Ανήκομεν εις την τάξιν του μόχθου.... ...Μετά την παγίωσιν ομαλού ρυθμού και την δημιουργίαν των καταλλήλων προς τούτο συνθηκών το ταχύτερον δυνατόν θα επανέλθει η χώρα εις τον κοινοβουλευτισμόν επί υγιούς βάσεως... ...Η κυβέρνησις οφείλει να προειδοποιήση κατά τον πλέον κατηγορηματικό τρόπον, ότι οιαδήποτε αντίδρασις εις το εθνικόν της έργο της αλλαγής οποθενδήποτε προερχομένη θα παταχθή πάραυτα δια παντός εις την διάθεσίν της μέσου. Ζήτω το Έθνος! Ζήτων ο Βασιλεύς! Ζήτω η αιωνία Ελλάς!» Η ανεπιτυχής προσπάθεια του Βασιλιά Κωνσταντίνου στις 13 Δεκεμβρίου 1967 να ανατρέψει το χουντικό καθεστώς και να αναλάβει και πάλι την ηγεσία όλων των Ενόπλων Δυνάμεων, που έμεινε γνωστή ως «Αντικίνημα της 13ης Δεκεμβρίου» οδήγησε στη διάλυση της κυβέρνησης Κόλλια, στη φυγή του Βασιλιά στο εξωτερικό και στην παγίωση του δικτατορικού πολιτεύματος με τη νέα κυβέρνηση του Γεωργίου Παπαδόπουλου. «Πρωθυπουργός» - («Πρόεδρος του υπουργικού συμβουλίου»): Κωνσταντίνος Κόλλιας - (Εισαγγελέας Αρείου Πάγου)«Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης» : Γρηγόριος Σπαντιδάκης - (Αρχηγός Γ.Ε.Σ.)«Υπουργός Συντονισμού» : Νικόλαος Μακαρέζος - (Συνταγματάρχης Πυροβολικού) «Αναπληρωτής Υπουργός Συντονισμού» : - «Υφυπουργός Συντονισμού»: Ιωάννης Ροδινός - Ορλάνδος - (Οικονομολόγος) «Υπουργός Εθνικής Αμύνης» : Γρηγόριος Σπαντιδάκης «Υφυπουργός Εθνικής Αμύνης» : Γεώργιος Ζωιτάκης - (Αντιστράτηγος, Διοικητής Γ΄ Σώματος Στρατού) «Υπουργός Εξωτερικών» : Παύλος Οικονόμου - Γκούρας - (Πρέσβυς ε.ε.)- αντικαταστάθηκε στις 3 Νοεμβρίου από τον Πρωθυπουργό - αντικαταστάθηκε στις 20 Νοεμβρίου από τον Παναγιώτη Πιπινέλη - (πολιτικός)«Υφυπουργός Εξωτερικών» : - «Μόνιμος Υφυπουργός Εξωτερικών» : Γεώργιος Χριστόπουλος (πρέσβυς ε.ε) (από 24 Απριλίου) «Υπουργός Δικαιοσύνης» : Λεωνίδας Ροζάκης - (Αρεοπαγίτης)- αντικαταστάθηκε την 1η Νοεμβρίου 1967 από τον Κωνσταντίνο Καλαμποκιά«Υπουργός Εσωτερικών» : Στυλιανός Παττακός - (Ταξίαρχος Τεθωρακισμένων) «Υπουργός Δημοσίας Τάξεως»: Παύλος Τοτόμης - (Οικονομολόγος) «Υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων» : Κωνσταντίνος Καλαμποκιάς - (Αρεοπαγίτης)- αντικαταστάθηκε την 1η Νοεμβρίου 1967 από τον Θεοφύλακτο Παπακωνσταντίνου«Υφυπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων» : - «Υπουργός Οικονομικών» : Αδαμάντιος Ανδρουτσόπουλος - (Δικηγόρος) «Υφυπουργός Οικονομικών» : Σπυρίδων Λιζάρδος (από 26 Απριλίου) «Υπουργός Εμπορίου» : Γεώργιος Παπαδημητρακόπουλος - (Βιομήχανος) «Υφυπουργός Εμπορίου» : Γεώργιος Γεωργακέλος - (Αντιπρόεδρος του Εμπορικού τμήματος του «Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Αθηνών» (ΕΒΕΑ))(από 26 Απριλίου) «Υπουργός Βιομηχανίας» : Νικόλαος Οικονομόπουλος - (Αρεοπαγίτης)- παραιτήθηκε την 1η Νοεμβρίου και τα καθήκοντά του ανατέθηκαν στον Υπουργό Εμπορίου«Υφυπουργός Βιομηχανίας»: Κωνσταντίνος Κυπραίος - (Χημικός) (από 1η Νοεμβρίου) «Υπουργός Δημοσίων Έργων»: Παναγιώτης Τσαρούχης - (Αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου)- παραιτήθηκε την 1η Νοεμβρίου - στις 3 Νοεμβρίου ανέλαβε ο Κωνσταντίνος Παπαδημητρίου«Υφυπουργός Δημοσίων Έργων» : - «Υπουργός Συγκοινωνιών» : Δημήτριος Οικονομόπουλος - (Αρεοπαγίτης)- αντικαταστάθηκε στις 26 Απριλίου από τον Ιωάννη Τσαντίλα - (Εισαγγελέας Εφετών) «Υφυπουργός Συγκοινωνιών» : - «Υπουργός Γεωργίας» : Αλέξανδρος Ματθαίου - (καθηγητής Μέσης Εκπαίδευσης) «Υφυπουργός Γεωργίας» : - «Υπουργός Κοινωνικής Προνοίας»: Ευστάθιος Πουλαντζάς - (πρώην Γενικός Διευθυντής Υπουργείου Υγιεινής) «Υφυπουργός Κοινωνικής Προνοίας» : Σπυρίδων Λαμπίρης - (Γιατρός) (από 1η Νοεμβρίου) «Υπουργός Υγιεινής» : Ευστάθιος Πουλαντζάς «Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας : Αθανάσιος Αθανασίου - (Αντιναύαρχος ε.α.) «Υπουργός Εργασίας» : Αλέξανδρος Λέκκας - (Νομικός Σύμβουλος του Κράτους) (από 26 Απριλίου) - αντικαταστάθηκε την 1η Νοεμβρίου από τον Ιωάννη Ξυδόπουλο - (δικηγόρος) - αντικαταστάθηκε στις 24 Νοεμβρίου από τον Δημήτριο Πουλέα«Υπουργός Προεδρείας της Κυβερνήσεως» : Γεώργιος Παπαδόπουλος - (Συνταγματάρχης Πυροβολικού) «Υφυπουργός της Προεδρείας της Κυβερνήσεως» : Θεοφύλακτος Παπακωνσταντίνου - (Δημοσιογράφος) (από 24 Ιουλίου) «Υπουργός Βορείου Ελλάδος» : Δημήτριος Πατίλης - (Υποστράτηγος ε.α.) (από 5 Μαΐου) Η κυβέρνηση Κόλλια δημιούργησε το θεσμικό πλαίσιο με το οποίο κυβερνήθηκε η χώρα τα επόμενα 7 χρόνια. Με την καταστατική συντακτική πράξη Α’ της 5ης/6ης Μαΐου 1967 «περί ασκήσεως της συντακτικής και νομοθετικής εξουσίας και τροποποιήσεως του Συντάγματος», η κυβέρνηση πήρε στα χέρια της και τη συντακτική και τη νομοθετική εξουσία, ενώ διοικούσε με συντακτικές πράξεις, αναγκαστικούς νόμους και νομοθετικά διατάγματα. Αυτή η εκτροπή από τον κοινοβουλευτισμό, έγινε δεκτή από τα ανώτατα δικαστικά σώματα της χώρας, αφού «...τόσο το Συμβούλιο της Επικρατείας όσο και ο Άρειος Πάγος, με αποφάσεις τους, αναγνώρισαν την εγκυρότητα των συντακτικών πράξεων των δικτατορικών κυβερνήσεων. Ειδικώς, ο Άρειος Πάγος, με την 496/1970 απόφασή του, έκανε λόγο για κυβέρνηση προερχόμενη «εξ επαναστάσεως ήτις δημιουργεί δίκαιον...» . Κατά τη διάρκεια της πρώτης αυτής κυβέρνησης και με τη συναίνεση του Βασιλιά, είχαν εκδοθεί 35 νέες συντακτικές διατάξεις και 215 αναγκαστικοί νόμοι. «Ελληνικά Επίκαιρα»: Ορκωμοσία της Κυβέρνησης Κωνσταντίνου Κόλλια στα Ανάκτορα Αθηνών (Εθνικό Οπτικοακουστικό Αρχείο)
Η Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Κόλλια 1967 (Απρίλιος - Δεκέμβριος 1967) ήταν η πρώτη κυβέρνηση της Στρατιωτικής Δικτατορίας που επιβλήθηκε στη χώρα, με το Πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%85%CE%B2%CE%AD%CF%81%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B7_%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%85_%CE%9A%CF%8C%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CE%B1_1967
Πτολεμαίος Νιος
Υπήρξε συμβασιλέας της Αιγύπτου με τον Πτολεμαίο Β΄ τον Φιλάδελφο κατά την περίοδο 267 – 259 π.Χ. Η συμβασιλεία αυτή έλαβε τέλος εξαιτίας της επανάστασης που υποκίνησε από κοινού με τον Τίμαρχο της Μιλήτου, κατά το έτος 259 π.Χ. Πιθανώς να πρόκειται για γιο της Αρσινόης Β΄ από τον βασιλιά της Θράκης, Λυσίμαχο, ο οποίος γεννήθηκε μεταξύ 299 και 286 π.Χ. Ο τελευταίος πρέπει να ήταν υποψήφιος για βασιλεύς της Μακεδονίας το 281 π.Χ. από την Κασσάνδρεια όπου διέμενε με τη μητέρα του. Κατά μια εκδοχή ταυτίζεται και με τον Πτολεμαίο Επίγονο, που κυβέρνησε την Τελμεσσό. Πέθανε μετά το 240 π.Χ. αφήνοντας απογόνους. Βιογραφία από τον Christopher Bennett Αρχειοθετήθηκε 2008-03-09 στο Wayback Machine.. Δυναστεία των Πτολεμαίων Αρχαία Αίγυπτος Ελληνιστική Περίοδος
Ο Πτολεμαίος ο Νιος, αποτελεί πιθανό μέλος της Δυναστείας των Πτολεμαίων, η οποία κυβέρνησε την Αίγυπτο καθ’ όλη τη διάρκεια της ελληνιστικής περιόδου. Η ταυτότητά του είναι ίσως η πιο αμφιλεγόμενη στη γενεολογία των Πτολεμαίων.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%B1%CE%AF%CE%BF%CF%82_%CE%9D%CE%B9%CE%BF%CF%82
Μουσεία Κρεμλίνου της Μόσχας
Το «Κρατικό Ιστορικό και Πολιτιστικό Μουσείο και Μνημείο Κληρονομιάς του Κρεμλίνου της Μόσχας»11111 αποτελείται από την αίθουσα Οπλισμού και την Πλατεία των καθεδρικών ναών. Στην Πλατεία των Καθεδρικών ναών βρίσκονται οι τρεις καθεδρικοί ναοί της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, του Αρχαγγέλου Μιχαήλ και του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, ο ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, το Μέγαρο του Πατριάρχη με την Εκκλησία των Δώδεκα Αποστόλων και το συγκρότημα του Κωδωνοστασίου «Ιβάν ο Μέγας», καθώς και οι εκθεσιακοί χώροι στο Καμπαναριό της Κοιμήσεως και στον Μονόστυλο Θάλαμο του Πατριαρχικού Μεγάρου. Κατά τη διάρκεια της εισβολής του Ναπολέοντα Α΄ στη Ρωσία, το προσωπικό του Μουσείου του Κρεμλίνου ανέλαβε να διατηρήσει τις συλλογές του μουσείου. Κατά τη διάρκεια της εισβολής, πολλά πολιτιστικά αντικείμενα υπέστησαν ζημιές, καταστράφηκαν, χάθηκαν ή μεταφέρθηκαν. Τα καθήκοντα που εκτελούσε το προσωπικό ίδρυσαν το Κρατικό Οπλοστάσιο ως εθνικό-ιστορικό μουσείο. Η πρώτη έκθεση του μουσείου ήταν ανοιχτή στους επισκέπτες το 1814. Ο αυτοκράτορας Νικόλαος Α' άλλαξε το όνομα του μουσείου και το έκανε "Οι θάλαμοι Οπλισμού της Μόσχας", στις 22 Αυγούστου 1831. Το κτίριο του Οπλοστασίου είναι μέρος του συγκροτήματος του Μεγάλου Ανακτόρου του Κρεμλίνου. Βρίσκεται στο κτίριο που ανατέθηκε στον αρχιτέκτονα Koνσταντίν Τον το 1851. Το Οπλοστάσιο αποθηκεύει τις βάσεις των συλλογών του μουσείου. Διατηρεί αρχαία κρατικά διάσημα, τελετουργικά βασιλικά ρούχα και ενδύματα στέψης, άμφια ιεραρχών της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, την πιο εκτεταμένη συλλογή χρυσών και αργυρών από Ρώσους τεχνίτες, δυτικοευρωπαϊκά καλλιτεχνικά ασημικά, τελετουργικά όπλα και πανοπλίες, άμαξες και τελετουργικές ιμάντες αλόγων. Το Οπλοστάσιο περιέχει περισσότερα από τέσσερις χιλιάδες αντικείμενα από τη Ρωσία, τις ευρωπαϊκές και ανατολικές χώρες από τον 4ο έως τις αρχές του 20ού αι. Ο Καθεδρικός Ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου βρίσκεται στην Πλατεία των Καθεδρικών Ναών, που περιέχει, σύμφωνα με την παλαιά ρωσική αρχιτεκτονική, καθεδρικούς ναούς και εκκλησίες, το κωδωνοστάσιο του Ιβάν του Μεγάλου, το Ανάκτορο των Όψεων και το Μέγαρο του Πατριάρχη. Ο καθεδρικός ναός είναι αφιερωμένος στην εορτή της Κοιμήσεως της Αειπαρθένου Μαρίας και κτίστηκε ως η κύρια εκκλησία του ρωσικού κράτους. Το 1326, ο πρώτος Μητροπολίτης Μόσχας Πέτρος διέταξε να μεταφερθούν οι συνοικίες από το Βλαντίμιρ στη Μόσχα. Ένα νέο κτίριο κατασκευάστηκε το 1479 με διάταγμα του μεγάλου πρίγκιπα της Ρωσίας Ιβάν Γ', όπου ο αρχιτέκτονας Αριστοτέλης Φιοραβάντι της Μπολόνια κλήθηκε να το σχεδιάσει και να το κατασκευάσει. Για έξι αιώνες, ο Καθεδρικός Ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου ήταν το εθνικό και θρησκευτικό κέντρο της Ρωσίας: Τσάροι και Αυτοκράτορες στέφθηκαν εκεί. Ο καθεδρικός ναός έγινε τόπος ταφής των Ρώσων Ιεραρχών του 14ου-17ου αι. Υπάρχουν ιερά με τα λείψανα των Πέτρου, Ιωνά, Φίλιππου και Ερμογένη των θαυματουργών της Μόσχας στον καθεδρικό ναό. Ο Καθεδρικός Ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου ξεπέρασε όλες τις παλαιότερες εκκλησίες, τόσο σε μέγεθος όσο και σε μεγαλοπρέπεια στο εσωτερικό του. Οι τοίχοι του είναι γεμάτοι με τοιχογραφίες από εξαιρετικούς ζωγράφους από όλο τον κόσμο και τελικά γέμισε με μια μοναδική συλλογή από μνημεία μεσαιωνικής τέχνης της Ρωσίας. Μετά την Επανάσταση του 1917, η εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου έγινε μουσείο. Οι θείες λειτουργίες επαναλήφθηκαν στον καθεδρικό ναό το 1990. Ο Καθεδρικός Ναός του Αρχαγγέλου Μιχαήλ κατασκευάστηκε από το 1505 έως το 1508 από τον Ιταλό αρχιτέκτονα Aλοΐσιο Νόβυι και θεωρείται το πιο μοναδικό μνημείο σε ολόκληρο το σύνολο της πλατείας των Καθεδρικών Ναών του Κρεμλίνου της Μόσχας. Ο καθεδρικός ναός κτίστηκε για να σηματοδοτήσει το τέλος της μογγολικής κυριαρχίας και τη δύναμη των μεγάλων πριγκίπων της Ρωσίας. Ο καθεδρικός ναός είναι αφιερωμένος στον Αρχάγγελο Μιχαήλ, τον προστάτη άγιο των πριγκίπων στους άθλους των όπλων. Οι μεγάλοι πρίγκιπες πήγαιναν εκεί για να προσευχηθούν πριν φύγουν για πόλεμο και ο μικρότερος αδελφός των πριγκίπων ορκιζόταν πίστη στους μεγάλους πρίγκιπες εδώ. Αργότερα, οι τσάροι θα απέτειαν φόρο τιμής στους προγόνους τους μετά από μια τελετή στέψης στον καθεδρικό ναό. Ο καθεδρικός ναός του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου κτίστηκε το 1484-1489 κατά τη διάρκεια της βασιλείας του ηγεμόνα Πασών των Ρωσιών Ιβάν Γ'. Σε αντίθεση με το άλλο νέο κτίριο κατοικιών στο Κρεμλίνο, ο καθεδρικός ναός του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου κτίστηκε από αρχιτέκτονες του Πσκοφ και όχι από Ιταλούς αρχιτέκτονες. Διαθέτει χαρακτηριστικά της αρχιτεκτονικής παράδοσης τόσο της Μόσχας, όσο και του ΠΣκοφ. Ο καθεδρικός ναός καθαγιάστηκε προς τιμήν της Ημέρας του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, αφιερωμένη στην ανακοίνωση από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ στην Παναγία ότι επρόκειτο να γεννήσει τον γιο του Θεού. Το 1508, με διάταγμα του μεγάλου πρίγκιπα Βασίλειου Ιβάνοβιτς, οι θόλοι επιχρυσώθηκαν και οι εικόνες του τέμπλου καλύφθηκαν με ασημένιες, χρυσές και γυάλινες χάντρες. Ο Τσάρος Ιβάν Δ' ο Τρομερός πρόσθεσε τέσσερις μικρές πλευρικές εκκλησίες στις γωνίες των στοών, ενώ δύο μαύροι τρούλοι κτίστηκαν επάνω από το δυτικό τμήμα του καθεδρικού ναού και οι θόλοι και η οροφή καλύφθηκαν με χάλκινες επιχρυσωμένες πλάκες. Ο καθεδρικός ναός του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου χρησίμευσε ως το ιδιωτικό παρεκκλήσι των μεγάλων πριγκίπων και τσάρων της Μόσχας για αιώνες. Μετά την Επανάσταση του 1917, ο καθεδρικός ναός έκλεισε και το Μουσείο του Κρεμλίνου ανέλαβε τη φροντίδα του καθεδρικού ναού σε προσπάθειες να διατηρήσει και να αποκαταστήσει τα έργα τέχνης του. Το 1450, ο Μητροπολίτης Ιωνάς έκτισε την Εκκλησία της Εναπόθεσης του Ιματίου της Παναγίας, ωστόσο μια πυρκαγιά το 1473 κατέστρεψε ολόκληρη την κατοικία. Οι αρχιτέκτονες του Πσκοφ έχτισαν μια νέα εκκλησία της εναπόθεσης του ιματίου της Παναγίας από το 1484 έως το 1485. Μια άλλη πυρκαγιά το 1626 κατέστρεψε την Πατριαρχική Αυλή και οι αναστηλώσεις ξεκίνησαν το 1643 επί Πατριάρχη Ιωσήφ. Εκεί κτίστηκαν οι θάλαμοι του Σταυρού, του Χρυσού, του Κελιού και του Θησαυροφυλακίου. Στην επόμενη περίοδο της ζωής του η Πατριαρχική Αυλή στο Κρεμλίνο ανακαινίστηκε από τον Πατριάρχη Νίκωνα, μέχρι να φύγει. Αργότερα Πατριάρχες ανακατασκεύασαν και διακόσμησαν το παλάτι σε διάφορους βαθμούς. Όταν το πατριαρχείο και οι θεσμοί της Ιεράς Συνόδου, βρισκόταν εκεί, το Συνοδικό Γραφείο της Μόσχας τον 18ο – 19ο αι. Μόλις το 1918 το Πατριαρχικό Μέγαρο μεταφέρθηκε στη δικαιοδοσία του μουσείου. Έκτοτε, το μουσείο έχει ξεκινήσει μια μακρά διαδικασία συντήρησης και αποκατάστασης των αρχικών εικόνων. Πρόσφατα το 2013, αποκαλύφθηκαν αρκετοί πίνακες του 17ου αι. Η Εκκλησία της Εναπόθεσης του Ιματίου της Θεοτόκου βρίσκεται μεταξύ του Καθεδρικού Ναού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου και της Αίθουσας των Όψεων. Για αιώνες, η εκκλησία ήταν μέρος του μητροπολιτικού οίκου και ιδιωτικό παρεκκλήσιο για Ρώσους Μητροπολίτες και Πατριάρχες. Το κωδωνοστάσιο είναι το επίκεντρο του Κρεμλίνου, και βρίσκεται μεταξύ της πλατείας του καθεδρικού ναού και της πλατείας Iβανόφσκαγια. Το κωδωνοστάσιο χρειάστηκε περισσότερα από τριακόσια χρόνια για να ολοκληρωθεί και αποτελείται από το καμπαναριό «Ιβάν ο Μέγας», το καμπαναριό της Κοίμησης και το Παράρτημα του Φιλάρετου. Χτίστηκε από το 1505 έως το 1508 από τον Ιταλό αρχιτέκτονα Μπον Φριαζίν και υψώνεται στα 81 μ.. Κατά την υποχώρησή του από τη Μόσχα, ο στρατός του Ναπολέοντα Α΄ ανατίναξε το καμπαναριό, ωστόσο επέζησε, και μόνο το καμπαναριό και το παράρτημα του Φιλάρετου καταστράφηκαν. Αυτά ξανακτίστηκαν στις αρχικές τους διαστάσεις το 1814-1815. Το μνημείο της παλαιάς ρωσικής αρχιτεκτονικής στεγάζει το μουσείο αφιερωμένο στην ιστορία του αρχιτεκτονικού συνόλου του Κρεμλίνου της Μόσχας. Το Μουσείο του Κρεμλίνου της Μόσχας και το Διεθνές Μουσείο του Κάνσας συνεργάστηκαν για να μεταφέρουν ένα έκθεμα στο Tοπίκε, KS το 2002. Η έκθεση «Τσάροι: 400 έτη Αυτοκρατορικού Μεγαλείου» επρόκειτο να εκτεθεί στο μουσείο του Κάνσας. Το Κρεμλίνο μισθώνει τα εκθέματά του, έτσι ώστε οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο να έχουν την ευκαιρία να δουν τη ρωσική ιστορία. Ακόμη και εντός της Ρωσίας, είναι δύσκολο για όλους να επισκεφτούν το Μουσείο του Κρεμλίνου. Το Κρατικό Ιστορικό και Πολιτιστικό Μουσείο-Αποθετήριο και το Κρατικό Μουσείο Πριμόρσκυ υπέγραψαν Συμφωνία Συνεργασίας το 2018, δηλώνοντας ότι το Μουσείο του Κρεμλίνου της Μόσχας θα επιτρέψει στο Κρατικό Κρατικό Μουσείο Πριμόρσκυ να εκθέσει ορισμένα από τα εκθέματά του για τα επόμενα πέντε χρόνια. Λίστα με τα πιο δημοφιλή μουσεία τέχνης Επίσημος ιστότοπος των Μουσείων του Κρεμλίνου της Μόσχας Μουσεία Κάντε μια συμφωνία Μόσχας Επισκέπτονται την Αμερική
Τα Μουσεία του Κρεμλίνου της Μόσχας (ρωσικά Музеи Московского Кремля, MMK ή Государственный историко-культурный музей-заповедник «Московский Кремль») είναι ένα σημαντικό κρατικό μουσείο στο Κρεμλίνο της Μόσχας. Οι ρίζες του βρίσκονται στο μουσείο Οπλοστάσιου του Κρεμλίνου που ιδρύθηκε το 1806, ενώ η σημερινή μορφή του μουσείου ξεκίνησε το 1991. Επικεφαλής του μουσείου (από το 2001) είναι η Γιελένα Γκαγκάρινα, κόρη του κοσμοναύτη Γιούρι Γκαγκάριν. Υπήρχαν 424.922 επισκέπτες στα Μουσεία του Κρεμλίνου το 2020, μια πτώση 86 % από το 2019 λόγω της πανδημίας COVID-19, αλλά εξακολουθεί να βρίσκεται στην 46η θέση στη λίστα με τα μουσεία τέχνης με τις περισσότερες επισκέψεις στον κόσμο το 2020. Τα Μουσεία του Κρεμλίνου της Μόσχας απαρτίζονται από τα: Οπλοστάσιο του Κρεμλίνου (Оружейная палата) Αδαμάντινο Αποθετήριο (Алмазный фонд) Καθεδρικός Ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου (Успенский Собор) Καθεδρικός Ναός του Αρχαγγέλου Μιχαήλ (Архангельский собор) Καθεδρικός Ναός του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου (Благовещенский собор) Κατοικία Πατριαρχών και Εκκλησία των Δώδεκα Αποστόλων (Патриарший дворец и церковь Двенадцати апостолов) Εκκλησία της Κατάθεσης του Ιματίου της Θεοτόκου (Церковь Ризоположения) Κωδωνοστάσιο του Ιβάν του Μεγάλου (Колокольня Ивана Великого)
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B5%CE%AF%CE%B1_%CE%9A%CF%81%CE%B5%CE%BC%CE%BB%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%85_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9C%CF%8C%CF%83%CF%87%CE%B1%CF%82
On Parole
Η αρχική σύνθεση των Motörhead περιελάμβανε τον Lemmy στα φωνητικά και το μπάσο, τον Λάρι Γουόλις στην κιθάρα και τον Λούκας Φοξ στα τύμπανα. Οι πρώτες τους ηχογραφήσεις, το Σεπτέμβριο του 1975 περιελάμβαναν τα κομμάτια "Motörhead", "Lost Johnny", "On Parole" και "Iron Horse / Born to Lose". Το χειμώνα του 1975, ο Φοξ αντικαταστάθηκε από τον Φιλ "Philthy Animal" Τέιλορ ο οποίος έπαιξε και πάλι τα τύμπανα για τις συγκεκριμένες ηχογραφήσεις, με εξαίρεση το τραγούδι "Lost Johnny", λόγω του ότι ο Τέιλορ συνελήφθη μεθυσμένος, πριν προλάβει να μεταβεί στο στούντιο. Το άλμπουμ περιλαμβάνει τρία τραγούδια τα οποία είχε γράψει ο Lemmy για το προηγούμενο συγκρότημα του, τους Hawkwind, δύο διασκευές στο "City Kids" των Pink Fairies και το "Leaving Here", όπως και τα "Vibrator" και "Fools" τα οποία είχε γράψει και τραγούδησε ο Γουόλις. Η δισκογραφική εταιρεία "United Artists" αποφάσισε να μην κυκλοφορήσει το δίσκο θεωρώντας ότι δε θα γνώριζε εμπορική επιτυχία, με αποτέλεσμα οι Motörhead να κυκλοφορήσουν το ομώνυμο άλμπουμ τους μέσω της "Chiswick", ένα χρόνο αργότερα. Παρ' όλα αυτά, μετά την κυκλοφορία του δίσκου "Bomber" το 1979 και αφού το συγκρότημα είχε γνωρίσει μεγάλη επιτυχία, η "United Artists" αποφάσισε να πραγματοποιήσει την κυκλοφορία, με το άλμπουμ να ανεβαίνει στο # 65 των βρετανικών τσαρτ, παραμένοντας στο Top-75 για δύο εβδομάδες. Motörhead (άλμπουμ) Επίσημη κυκλοφορία: 8 Δεκεμβρίου 1979 Το "On Parole" ηχογραφήθηκε από τους εξής μουσικούς: Lemmy - μπάσο, φωνητικά Λάρι Γουόλις - κιθάρα Φιλ "Philthy Animal" Τέιλορ - τύμπανα Λούκας Φοξ - τύμπανα στο "Lost Johnny" On Parole CD Booklet, 2001, Chiswick Records Allmusic review Sputnik Music review Βρετανικά τσαρτ
Το On Parole είναι άλμπουμ του βρετανικού χέβι μέταλ συγκροτήματος Motörhead, το οποίο κυκλοφόρησε σε μορφή βινυλίου τον Δεκέμβριο του 1979 μέσω της δισκογραφικής εταιρείας "United Artists" και επανεκδόθηκε σε μορφή CD το 1997 από την "EMI", με τέσσερα επιπλέον τραγούδια. Η αρχική ηχογράφηση της εν λόγω κυκλοφορίας έγινε στα τέλη του 1975 και στις αρχές του επόμενου έτους, με τον Λάρι Γουόλις στην κιθάρα, λίγο πριν ακτικατασταθεί από τον Έντι Κλαρκ.
https://el.wikipedia.org/wiki/On_Parole
Χοβίκ Αμπραχαμιάν
Ο Αμπραχαμιάν γεννήθηκε στο χωριό Μκτσιάν στην στην Επαρχία Αραράτ της Αρμενίας, άρχισε την επαγγελματική του καριέρα το 1990, ως επικεφαλής του τμήματος της Μπουραστάν και αργότερα ως πρόεδρος της Αρτασχάτ, βιομηχανίας κρασιού και κονιάκ. Το 1995 έγινε μέλος του αρμενικού κοινοβουλίου. Εξελέγη δήμαρχος της Αρτασάτ το 1996, και κυβερνήτης της Επαρχίας Αραράτ το 1998. Υπό την προεδρία του Ρόμπερτ Κοτσαριάν, το 2002 διορίστηκε υπουργός της Εδαφικής Διοίκησης (το οποίο επιβλέπει τις δομές της περιφερειακής κυβέρνησης), πόστο που διατήρησε μέχρι το 2008, όταν παραιτήθηκε για να διοριστεί τον Απρίλιο του 2008, από τον νέο Πρόεδρο, Σερζ Σαρκισιάν ως επικεφαλής του προεδρικού προσωπικού. Τον Αύγουστο του 2008, εξελέγη σε μη αμφισβητούμενες εκλογές στην Εθνική Συνέλευση (τέταρτη σύγκληση), και τον Σεπτέμβριο του 2008 εξελέγη πρόεδρος της Εθνοσυνέλευσης της Αρμενίας. Παραιτήθηκε από Πρόεδρος, τον Νοέμβριο του 2011 και επανεξελέγη στην Εθνοσυνέλευση στις 6 Μαΐου του 2012, ως βουλευτής από το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα της Αρμενίας. Ήταν αντίθετος με τον προκάτοχό του, το σχέδιο του οποίου, προέβλεπε από τους Αρμένιους πολιτικούς και τους δημόσιους υπάλληλους να δηλώνουν τις επιχειρήσεις τους και τα ενδιαφέροντά τους. Διορίστηκε πρωθυπουργός τον Απρίλιο του 2014, έπειτα από την παραίτηση του Τιγκράν Σαρκισιάν για άγνωστους λόγους. Ο Αμπραχαμιάν προτάθηκε για τον ρόλο του Πρωθυπουργού από τον πρόεδρο, Σερζ Σαρκισιάν, ο οποίος τον απεκάλεσε "πολύ αποτελεσματικό πρωθυπουργό". Δέχτηκε συγχαρητήρια από τον Ρώσο ομόλογό του, Ντμίτρι Μεντβέντεφ. Στις 8 Σεπτεμβρίου 2016 παραιτήθηκε από την πρωθυπουργία, επικαλούμενος την πολιτική αναταραχή και τη ραγδαία οικονομική καθίζηση.
Ο Χοβίκ Αμπραχαμιάν (αρμενικά: Հովիկ Արգամի Աբրահամյան‎, ρωσικά: Овик Аргамович Абраамян‎, Ovik Argamovich Abraamyan; 24 Ιανουαρίου 1958-) είναι Αρμένιος πολιτικός. Μέλος του κυβερνώντος Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, υπηρέτησε ως πρωθυπουργός της Αρμενίας από τις 13 Απριλίου 2014 ως τις 8 Σεπτεμβρίου 2016. Προηγουμένως ήταν ο Πρόεδρος της Εθνικής Συνέλευσης της Αρμενίας.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%BF%CE%B2%CE%AF%CE%BA_%CE%91%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%B1%CF%87%CE%B1%CE%BC%CE%B9%CE%AC%CE%BD
Ισότοπα του ρηνίου
Οι τιμές που σημειώνονται με # δεν είναι απόλυτα τεκμηριωμένες από πειραματικά δεδομένα, αλλά προέρχονται, τουλάχιστον εν μέρει, από θεωρητικά μοντέλα. Αμφίβολες τιμές spin είναι κλεισμένες σε παρενθέσεις. Οι αβεβαιότητες δίνονται επίσης σε παρενθέσεις, αφορώντας στα τελευταία ψηφία. Οι τιμές της αβεβαιότητας αναφέρονται στην φυσική διαφοροποίηση, εκτός από την ισοτοπική σύνθεση και την χαρακτηρισμένη ως πρότυπη ατομική μάζα από την IUPAC, που αυξάνουν τις αβεβαιότητες. Οι συντομογραφίες χρόνων ημιζωής (t1/2) σημαίνουν : a = χρόνια, d = μέρες, min = λεπτά, s = δευτερόλεπτα, 1 ms = 10-3 s, 1 μs = 10-6 s, 1 ns = 10-9 s. Ο εκθέτης m (ή m2, κλπ.), αναφέρεται σε πυρηνικό ισομερές του συγκεκριμένου ισοτόπου.
Το ρήνιο (Re) που απαντά στη φύση αποτελείται κατά 37,4% από το σταθερό ισότοπο 185Re,και κατά 62,6% από το ασταθές ραδιοϊσότοπο 187Re το οποίο όμως έχει πολύ μεγάλο χρόνο ημιζωής.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%83%CF%8C%CF%84%CE%BF%CF%80%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CF%81%CE%B7%CE%BD%CE%AF%CE%BF%CF%85
Οικογένεια Ρώμα
Μπερναντίνο Ρώμας, αξιωματούχος του ενετικού κράτουςΚούρτιος Ρώμας, αξιωματούχος του ενετικού κράτους, γενάρχης του κλάδου της Ζακύνθου και γιος του ΜπερναντίνοΚανδιάνος Ρώμας, αξιωματούχος του ενετικού κράτους και γιος του ΚούρτιοBortolo Ρώμας, αξιωματούχος του ενετικού κράτους και γιος του ΚανδιάνουΜούκιος Ρώμας, στρατιωτικός και γιος του BortoloΦραγκίσκος Ρώμας, αξιωματούχος του ενετικού κράτους και γιος του ΚανδιάνουΚανδιάνος Ρώμας, αξιωματούχος του ενετικού κράτους και γιος του Φραγκίσκουκόμης Φραγκίσκος Ρώμας, αξιωματούχος του ενετικού κράτους, στρατιωτικός και γιος του ΚανδιάνουΓεώργιος Ρώμας, αξιωματούχος του ενετικού κράτους και γιος του ΦραγκίσκουΔιονύσιος Ρώμας, πολιτικός, διπλωμάτης και γιος του ΓεωργίουΓεώργιος Κανδιανός Ρώμας, ποιητής, πρόεδρος της γερουσίας του Ιονίου κράτους και γιος του ΔιονυσίουΔιαμαντίνα Ρώμα, σύζυγος του Sir George Ferguson Bowen και κόρη του ΚανδιανούΠέτρος Ρώμας, γενάρχης του ρουμάνικου κλάδου και γιος του Γεωργίου ΚανδιανούΚαίσαρ Ρώμας, αξιωματικός του στρατού, βουλευτής και γιος του Γεωργίου ΚανδιάνουΓεώργιος Δημήτριος Ρώμας, πολιτικός και γιος του Γεωργίου ΚανδάνουΡοβέρτος Ρώμας, βουλευτής, υπουργός, σύζυγος Μαρίας Τυπάλδου και γιος του Γεωργίου ΚανδιάνουΑνδριάνα Ρώμα, σύζυγος Λάζαρου Βούλγαρη και κόρη του ΡοβέρτουΜαρία Βούλγαρη, σύζυγος Αλέξανδρου Καραπάνου και κόρη της ΑνδριάναςΧριστίνα Καραπάνου, σύζυγος Μιχαήλ Μελά και κόρη της ΜαρίαςΚωνσταντίνος Μελάς, γιος της ΧριστίναςΝικόλαος Ρώμας, αξιωματικός του στρατού και γιος του Γεωργίου ΚανδιάνουΣπυρίδων Ρώμας, βουλευτής, υπουργός, σύζυγος Ασπασίας Αλεξάνδρου Μουρούζη και γιος του Γεωργίου ΚανδιάνουΕλένη Ρώμα, σύζυγος Γεωργίου Μαυρομιχάλη και κόρη του ΣπυρίδωναΦωτεινή Μαυρομιχάλη, σύζυγος Κίμωνος Αργυρόπουλου και κόρη της ΕλένηςΕλένη Αργυροπούλου, σύζυγος Αλέξανδρου Μάτσα και κόρη της ΦωτεινήςΡωξάνη Μάτσα, αμπελουργός και κόρη της ΕλένηςΌρσολα Ρώμα, σύζυγος Κυριακούλη Μαυρομιχάλη και κόρη του ΣπυρίδωναΕυφροσύνη Μαυρομιχάλη, σύζυγος του Περικλή Αργυρόπουλου και κόρη της Όρσολας Πέτρος Μαυρομιχάλης, βουλευτής, υπουργός και γιος της Όρσολας Ασπασία Μαυρομιχάλη, σύζυγος του Ιωάννη Ράλλη και κόρη της ΌρσολαςΔημήτριος Ράλλης, δικηγόρος και γιος της ΑσπασίαςΣοφία Ρώμα, σύζυγος Αθανάσιου Δημητρίου Μπότσαρη και κόρη του Σπυρίδωνα Αλέξανδρος Ρώμας, πολιτικός, σύζυγος Σοφίας Χρηστάκη Ζωγράφου και γιος του ΣπυρίδωναΔομηνίκη Ρώμα, σύζυγος Ιωάννη Πλανύτερου και κόρη του ΑλέξανδρουΚωνσταντινος Πλανητερος ΠλοιαρχοςΔιονύσιος Ρώμας (συγγραφέας), θεατρικός συγγραφέας, ιδρυτής του τρίτου προγράμματος της ΕΡΤ, βουλευτής και γιος του Αλέξανδρου σύζυγος Μαριας Σπηλιωτακη Ασπασία Ρώμα, σύζυγος του Ιωάννη Βούλτζου και κόρη του ΑλέξανδρουΑλέξανδρος - Κωνσταντίνος Βούλτζος, αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού, βουλευτής, υπουργός και γιος της ΑσπασίαςΓεώργιος Δημήτριος Ρώμας, πολιτικός και γιος του ΔιονυσίουΛουδοβίκος Ρώμας, βουλευτής και γιος του Γεωργίου - Δημητρίου Λεωνίδα Ζώη, Λεξικόν Ιστορικόν και Λαογραφικόν Ζακύνθου, τόμος Α, Αθήνα 1963 Οικογένεια Ρώμα
Οι Ρώμα ή Δε Ρώμα ή Δα Ρώμα (De Roma) είναι Ελληνική Ιστορική οικογένεια της Ζακύνθου με καταγωγή από τη Σικελία. Η αρχική κοιτίδα των Ρώμα ήταν η Σικελία και το αρχικό όνομα της οικογένειας ήταν De Regolo ή Regoli με πρώτο μέλος της οικογένειας που αναφέρεται τον Φρειδερίκο De Regolo στρατηγό το 1284 ο οποίος εγκαταστάθηκε στη Ρώμη. Ο Ιωάννης De Regolo το 1388 εγκαταστάθηκε στη Βιτσέντζα απέκτησε τον τίτλο του Κόμη και γράφτηκε στους καταλόγους των ευγενών, οι απόγονοι του πρόσθεσαν στο επώνυμο τους το De Roma αλλάζοντας το σε Regoli De Roma που σταδιακά επικράτησε το De Roma. Αργότερα κλάδος της οικογένειας βρέθηκε στη Βεκεντία με γενάρχη τον Ιωάννη, και κλάδος στη Γαλλία με γενάρχη τον Ιωάννη Φραγκίσκο. Γενάρχης του κλάδου της Ζακύνθου είναι ο Βερναρδίνος, η οικογένεια έφερε τον τίτλο του κόμη, από την οικογένεια της Ζακύνθου κλάδος δημιουργήθηκε και στη Ρουμανία.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CE%B1_%CE%A1%CF%8E%CE%BC%CE%B1
Αρμενικές βουλευτικές εκλογές 2018
Τα 101 μέλη της Εθνοσυνέλευσης εκλέγονται με σύστημα αναλογικής εκπροσώπησης . Οι έδρες κατανέμονται με τη μέθοδο d'Hondt και το όριο εισόδου στη Βουλή είναι 5% για τα κόμματα και 7% για τις πολυκομματικές συμμαχίες. Ωστόσο, τουλάχιστον τρεις πολιτικές δυνάμεις πρέπει να μπουν στο κοινοβούλιο, ανεξάρτητα από τα εκλογικά αποτελέσματα του τρίτου κόμματος ή συμμαχίας. Το ψηφοδέλτιο έχει δύο τμήματα. το ένα είναι μία κλειστή λίστα υποψηφίων του κόμματος για τις έδρες εθνικού επιπέδου και το άλλο είναι μία ανοιχτή λίστα υποψηφίων για την εκλογική περιφέρεια (υπάρχουν 13 στην Αρμενία) όπου ψηφίζει ο ψηφοφόρος. Δηλαδή, οι ψηφοφόροι ψηφίζουν κόμμα σε εθνικό επίπεδο (ολόκληρη τη λίστα χωρίς σταυρό προτίμησης) και υποψήφιο σε περιφερειακό επίπεδο (με σταυρό προτίμησης). Οι έδρες κατανέμονται στα κόμματα αναλογικά με το ποσοστό ψήφων που συγκέντρωσαν. Τέσσερις έδρες προορίζονται για τις εθνικές μειονότητες ( Ασσύριοι, Κούρδοι, Ρώσοι και Γιαζίδντι), και τα κόμματα έχουν διαφορετικές λίστες για τις τέσσερις ομάδες. Μια ποσόστωση κατά φύλο απαιτεί τουλάχιστον το 25% μίας λίστας να είναι άνδρες ή γυναίκες, και οι εθνικές λίστες δεν επιτρέπεται να αναγράφουν πάνω από τρία διαδοχικά μέλη του ίδιου φύλου. Εάν ένα κόμμα συγκεντρώσει την πλειοψηφία των ψήφων αλλά λιγότερες από το 54% των εδρών, τότε θα επιβραβευθεί με πρόσθετες έδρες ώστε να φτάσει το 54%. Εάν ένα κόμμα κερδίσει πάνω από τα 2/3 των εδρών, τότε θα κρατήσει αριθμό εδρών ίσο με τα 2/3 του συνόλου και οι υπόλοιπες έδρες θα μοιραστούν στα υπόλοιπα κόμματα. Εάν δεν σχηματιστεί κυβέρνηση εντός έξι ημερών από την ανακοίνωση των προκαταρκτικών αποτελεσμάτων, τότε εντός 28 ημερών πρέπει να διεξαχθεί δεύτερος εκλογικός γύρος μεταξύ των δύο κορυφαίων κομμάτων. Το κόμμα που θα κερδίσει στο δεύτερο γύρο θα πάρει και τις πρόσθετες έδρες που απαιτούνται για να φτάσει την πλειοψηφία του 54%, διατηρώντας όλες τις θέσεις που κέρδισε στον πρώτο γύρο. Η προσέλευση ήταν 48,63%, 12% χαμηλότερη από τις εκλογές του 2017. Τις τέσσερις έδρες που προορίζονται για τις εθνικές μειονότητες (Ασσύριοι, Κούρδοι, Ρώσοι και Γιαζίντι) τις κέρδισε η Συμμαχία Το Βήμα Μου.
Οι πρόωρες βουλευτικές εκλογές που διεξήχθησαν στην Αρμενία την 9 Δεκεμβρίου 2018 ήταν οι πρώτες εκλογές μετά τις ταραχές του 2018. Έγιναν πρόωρα επειδή τα κόμματα της Εθνοσυνέλευσης δεν εξέλεξαν νέο Πρωθυπουργό εμπρόθεσμα, δηλαδή εντός δύο εβδομάδων από την παραίτηση του πρώην πρωθυπουργού Νικόλ Πασινιάν την 16η Οκτωβρίου. Το αποτέλεσμα ήταν συντριπτική νίκη για την Συμμαχία Το Βήμα Μου του Πασινιάν, που συγκέντρωσε το 70% των ψήφων και κέρδισε τις 88 από τις 132 έδρες της Εθνοσυνέλευσης.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82_2018