text
stringlengths 702
148k
|
|---|
زبان یک اندام عضلانی متحرک است که درون دهان قرار دارد و بخشی از آن تا قسمت فوقانی گلو ادامه می یابد. پیچیدگی این عضله در دهان ممکن است تعجب آور باشد. زبان یک عضله نیست بلکه یک هیدرواستات عضلانی است. هیدرواستات عضلانی در اصل، یک ساختار بیولوژیکی قوی و قابل انعطاف است که شامل یک دسته کامل از فیبرهای عضلانی می باشد اما ساختار اسکلتی ندارد. بر همین اساس زبان به راحتی می تواند آزادانه خم، دراز، کوتاه شود و پیچ بخورد. زبان برای کمک به بلع غذا و تولید صدا بسیار موثر بوده و اندام اصلی برای حس ذایقه هستند. بنابراین ما سعی کردیم در این مقاله اختلالات شایع زبان را مورد بررسی قرار دهیم. برجستگی های موجود در زبان را papillae می گویند (از ریشه ای لاتین به معنی "نوک پستان") که این برجستگی ها از نظر شکل و محل باهم فرق دارند و با جوانه های چشایی همراه است. ماهیچه های داخل و اطراف زبان حرکت آن را کنترل می کنند. با نگاه کردن زبان از سطح آن، می توان زبان را به قسمت های منحصر به فرد تقسیم کرد. قسمت های مختلف زبان ممکن است توسط اعصاب و رگ های مجزا پشتیبانی شود. یکی از مهمترین نشانه های این زبان سولکوس مرکزی یا ترمینال است که تقریبا دو سوم از نوک زبان را تشکیل می دهد. زبان توسط شیار وسط خط به دو قسمت راست و چپ تقسیم می شود. قسمت زیرین زبان با یک غشای مخاطی نازک و شفاف پوشانده شده است که در این قسمت می توان رگ های زیرین را مشاهده کرد. به طور کلی زبان از بخش های زیر تشکیل شده است: نوک زبان است که در جلو دهان قرار دارد و بسیار متحرک است. بقیه زبان، به ویژه دو سوم رو به جلو آن را بدنه می گویند که بسیار متحرک است و عملکردهای مختلفی را انجام می دهد. این قسمت از زبان از نظر توانایی تجسم رگ ها که باعث جذب سریع داروهای خاص می شوند، مهم است. این سطح فوقانی خمیده به سمت پشت است و دارای شیار V شکل می باشد که اصطلاحا به آن sulcus terminal گفته می شود. ریشه به عنوان قسمت پشت زبان تعریف می شود و نزدیک گلو قرار دارد و نسبتا ثابت است. ریشه زبان به استخوان هیویید و فک پایین وصل شده است. سطح رو به جلو تر زبان بوسیله برجستگی های کوچک به نام پاپیلا پوشانده شده است. بسیاری از آن ها با جوانه های چشایی همراه هستند، اما برخی ممکن است اهداف دیگری داشته باشند. قسمت پشت زبان فاقد پاپیلا است، اما بافت لنفاوی زیرین ممکن است ظاهری نامنظم و سنگفرشی داشته باشد. پاپیلا ممکن است اشکال، اندازه و کارکردهای مختلفی داشته باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ممکن است زبان مانند یک توده عضلانی بزرگ به نظر برسد. اما در واقع از بسیاری از عضلات درهم تنیده تشکیل شده است که این عضلات حرکات پیچیده زبان را کنترل می کنند. عضلات زبان به دو گروه عضلات درونی و عضلات بیرونی تقسیم می شوند: قد زبان را افزایش داده و باعث چسبیدن آن (برآمدگی) می شود. نوک زبان را به سمت پایین پیچ داده و زبان را کوتاه می کند. نوک و پهلوهای زبان را به سمت بالا پیچ داده و زبان را کوتاه می کند. زبان را درون دهان صاف کرده و آن را پهن تر می کند و باعث می شود به دندان های جلوی فشار وارد کند. در بالا بردن قسمت پشت زبان موثر است. ماهیچه ای باریک و چهار طرفه است که زبان را پایین آورده و آن را به سمت دهان می کشاند. یکی دیگر از ماهیچه های کوچکی است که می تواند زبان را به عقب بکشد و در بلع مواد غذایی نقش دارد. یک ماهیچه بزرگ که بیشتر بخش عمده ای زبان راتشکیل می دهد. زبان را پایین می آورد و ممکن است آن را به جلو بکشاند. زبان توده عضلانی است که توسط یک غشای مخاطی پوشانده شده و برای حس چشایی بسیار مهم است. فراتر از نقش بارز آن در خوردن غذا در گفتار هم نقش بسیار مهمی دارد و حتی ممکن است بر تنفس خصوصا در خواب ت ثیر بگذارد. زبان با کمک حس چشایی که توسط جوانه های چشایی تشخیص داده می شود در تشخیص احساسات اصلی طعم (شیرین، شور، ترش، تلخ و امامی ( Savory ( umami ) ) موثر است. نواحی مختلف زبان ممکن است نسبت به طعم های خاص حساس تر باشند. زبان همچنین نقش اصلی در گفتار را دارد. بیان کلمات و صحبت کردن بدون قرار گرفتن مناسب زبان در دهان ممکن نیست و به عضلات ذاتی و بیرونی بستگی دارد که شکل و موقعیت زبان را تغییر می دهد. اختلال در عملکرد زبان ممکن است منجر به یک اختلال جدی در گفتار شود. در تنفس طبیعی بینی، دهان بسته می شود و با جمع شدن دندان ها، فک پایین در حالت جلوتر قرار می گیرد. این امر احتمال انسداد زبان در مجاری هوایی را کاهش می دهد. تغییرات زبان در خواب که با تنفس دهانی همراه است می تواند منجر به بروز مشکلاتی از جمله و شود. افزایش وزن ممکن است باعث افزایش اندازه زبان و بدتر شدن شود. زبان چندین نقش مهم دیگر دارد و با پاسخ های مناسبی می تواند افراد را از مصرف مواد غیرقابل مصرف و حتی سمی محافظت کند. علاوه بر این، زبان امکان جذب سریع داروها را می دهد. به طور خاص، از نیتروگلیسیرین برای گشاد شدن رگ های خونی قلب هنگام بروز استفاده می شود. با استفاده از قرص یا اسپری که در زیر زبان قرار دارد، دارو به سرعت حل می شود و در کمتر از دقیقه وارد رگ ها می شود. شرایط معدودی وجود دارد که ممکن است با زبان همراه باشد غالبا بر توانایی بلعیدن یا صحبت کردن افراد ت ثیر می گذارد. برخی از بیماری های مربوط به زبان مادرزادی هستند و برخی دیگر ممکن است در اثر عفونت یا قرار گرفتن در معرض مواد سرطان زا ایجاد شوند. برخی از بیماری های زبان، عبارتند از: آنکیلوگلوزی فرنولوم زبانی یک قطعه کوچک از غشای مخاطی است که وسط سطح زیرین زبان را به کف دهان وصل می کند. در شرایطی که این قطعه به صورت مادرزادی خیلی کوتاه باشد، ممکن است زبان به طور غیر طبیعی در فک پایین جمع شود و وضعیتی را بوجود آورد که به آن " زبان گره خورده " گفته می شود. به ندرت (به خصوص اگر در پشت زبان باشد) مورد ارزیابی قرار می گیرد و اغلب درمان نمی شود. این بیماری ممکن است با مشکلات بلع در اوایل شیرخوارگی و اختلال در گفتار در سن مدرسه شناخته شود زیرا فرنولوم کوتاه ممکن است در حرکات و عملکرد زبان اختلال ایجاد کند. در این بیماری که با فلج شدن عضلات ژنیوگلویوس رخ می دهد، زبان به عقب برمی گردد و خطر انسداد مجاری هوایی و خفگی را افزایش می دهد. تروما به فک تحتانی (فک پایین) ممکن است باعث پارگی عصب هیپوگلوز و در نتیجه فلج و کوچک شدن احتمالی یک طرف زبان شود. سرطان می تواند بر روی زبان ت ثیر بگذارد. چند شرط دیگر وجود دارد که ممکن است با زبان همراه باشد، مانند: یک عفونت مخمر که توسط کاندیدا آلبیکنس ایجاد می شود و می تواند منجر به لخته های سفید رنگ روی مخاط دهان شود. این بیماری بیشتر در بین افرادی که سیستم ایمنی سرکوب شده و ضعیفی دارند دیده می شود. در این شرایط ممکن است سطح زبان به دلیل رشد زیاد پاپیلا ها سفید یا سیاه به نظر برسد. به معنای واقعی کلمه یک زبان بزرگ است که می تواند بر توانایی بلع یا نفس کشیدن فرد ت ثیر بگذارد. ظاهری لکه دار در سطح زبان با پشته ها و لکه های رنگی که به مرور زمان برطرف می شوند. اگرچه این بیماری بی ضرر است اما در ابتدا ممکن است باعث نگرانی فرد شود. علایم این شرایط می تواند ناخوشایند باشد و علل بوجود آورنده آن می تواند در برخی موارد جدی و خطرناک باشد. اندازه و موقعیت زبان ممکن است خطر انسداد خواب را به دلیل انسداد جریان هوا در گلو افزایش دهد. مشکلات بیشماری می تواند بر زبان شما ت ثیر بگذارد، مانند: درد ورم زخم ها تغییر رنگ تغییر در طعم تغییرات در بافت این مشکلات اغلب جدی نیستند. با این حال، گاهی اوقات علایم ممکن است به دلیل شرایط اساسی که نیاز به معالجه پزشکی دارد رخ دهد. با تمرین خوب بهداشت دهان و دندان می توانید از بروز بسیاری از مشکلات زبان جلوگیری کنید. اگر قبلا با مشکلات زبان روبرو شده اید، برخی از داروهای خانگی ساده ممکن است به تسکین علایم شما کمک کند. علایم این بیماری های می توانند علت اصلی مشکلات بوجود آورنده زبان را نشان دهند. احساس سوزش روی زبان ممکن است در زنان یایسه و در شرایط قرار گرفتن در معرض مواد تحریک کننده مانند دود سیگار رخ دهد. زبان سفید معمولا در نتیجه سیگار کشیدن، نوشیدن الکل و یا عدم رعایت بهداشت دهان رخ می دهد. رنگ صورتی روشن روی زبان اغلب به دلیل کمبود آهن، اسید فولیک یا ویتامین B - و یا واکنش آلرژیک به گلوتن ایجاد می شود. خطوط سفید یا برآمدگی ها ممکن است التهابی بنام گلسنگ دهان و یا پاسخ ایمنی غیر طبیعی یک بیماری زمینه ای مانند هپاتیت C یا آلرژی ایجاد باشد. احساس خز یا مودار بودن زبان به احتمال زیاد ناشی از عوارض آنتی بیوتیک، تابش به سر یا گردن، مصرف ماده تحریک کننده مانند قهوه یا دهانشویه یا سیگار زیاد می باشد. درد زبان معمولا به دلیل آسیب یا عفونت رخ می دهد. پاپیلا های التهابی یا جوانه های چشایی برجستگی های کوچک و دردناکی هستند که پس از آسیب دیدگی از نیش یا سوزش ناشی از غذاهای داغ ظاهر می شوند. این زخم یکی دیگر از علل شایع درد در یا زیر زبان است که می تواند یک زخم کوچک، سفید یا زرد بدون هیچ دلیل واضحی رخ دهد. برخی از دلایل احتمالی آن عبارتند از: آسیب های دهان حساسیت غذایی یا کمبودهای مغذی ها مواد ساینده در خمیردندان ها یا دهانشویه ها دلایل دیگر، کمتر رایج دردهای درد زبان شامل سرطان، کم خونی، تبخال دهان و دندان های تحریک کننده می باشد. نورالژی همچنین می تواند منبع درد زبان باشد. این یک درد بسیار شدید است که در امتداد یک عصب آسیب دیده رخ می دهد. نورالژی بدون هیچ دلیل واضحی رخ می دهد، یا از بیماری های زیر ناشی می شود: عفونت تومورها کهولت سن مولتیپل اسکلروزیس زبان متورم ممکن است نشانه بیماری یا وضعیت پزشکی باشد، مانند: گلو استرپ سرطان زبان سندرم بکویث - ویدمن تورم ناگهانی زبان به احتمال زیاد از یک واکنش آلرژیک ناشی می شود و نیاز به درمان دارد. علایم احتمالی که ممکن است در ارتباط با مشکلات و بیماری های زبان رخ دهند، عبارتند از: التهاب زبان مشکل در حرکت زبان ظاهری خزدار یا مودار زبان از دست دادن نسبی یا کامل حس چشایی و طعم احساس سوزش یا درد در تمام زبان یا فقط در قسمت خاص تغییر رنگ طبیعی زبان یا تکه های رنگی سفید، صورتی روشن، سیاه و قهوه ای به طور کلی، زبان برای ارزیابی سلامتی و عملکرد آن نیاز به آزمایش خاصی ندارد. پزشک یا دندانپزشک، متخصص گوش و حلق و بینی، یک متخصص مغز و اعصاب یا حتی یک آسیب شناس گفتار زبان می تواند زبان را معاینه کنند و آزمایشات زیر را پیشنهاد دهند: تست تبعیض طعم اسکن توموگرافی کامپیوتری ( اسکن تصویربرداری رزونانس مغناطیسی ( درمان های بیماری های زبان ممکن است به علت اصلی آن ها بستگی داشته باشد. با تمرین خوب بهداشت دندان می توانید از بروز برخی مشکلات زبان جلوگیری کنید یا آن ها را از بین ببرید. مرتبا مسواک بزنید و از نخ دندان استفاده کنید و برای معاینات سالیانه به دندانپزشک مراجعه کنید. برای درمان زخم های کانکر یا زخم های ناشی از آسیب دهان باید موارد زیر را انجام دهید: از خوردن غذاهای گرم و تند خودداری کنید. می توانید دهان خود را با آب نمکی گرم یا مخلوطی از آب گرم و جوش شیرین بشویید. سعی کنید تا زمان بهبودی درد فقط نوشیدنی های سرد بنوشید و غذاهای نرم و شیرین بخورید. اگر در دو یا سه هفته آینده شاهد بهبودی نبودید، به پزشک مراجعه کنید. |
تیموس، اندام کوچکی است که در قسمت فوقانی سینه در زیر استخوان سینه قرار دارد و بخشی از سیستم لنفاوی محسوب می شود. تیموس، سلول های سفید خون به نام لنفوسیت ها را ساخته و از بدن در برابر عفونت ها محافظت می کند. انواع مختلفی از تومورهای تیموس وجود دارند. در تومورهای تیموس، سلول های بدخیم و سرطان در سطح بیرونی تیموس شکل می گیرند. سلول های توموری شبیه سلول های طبیعی تیموس هستند و به آهستگی رشد می کنند و به ندرت در خارج از تیموس انتشار می یابند. علت تومورهای تیموس هنوز مشخص نیست و به نظر می رسد که داشتن یک بیماری ارثی نادر به نام MEN (نیوپلازی متعدد غدد درون ریز نوع ) می تواند با افزایش خطر برخی از انواع سرطان ها مرتبط باشد. تومورهای تیموس ممکن است در طول اشعه ایکس سینه معمولی تشخیص داده شوند و باعث بروز علایم یا نشانه های اولیه نشوند. طبق انجمن انجمن سرطان آمریکا، تقریبا از هر نفر نفر در هنگام تشخیص سرطان تیموس هیچ علامت مشخصی ندارند. برخی از علایم مربوطه در صورت بروز، عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید کاهش وزن صدای خشن کاهش اشتها اختلال در تنفس سرفه های خونی سرفه های مداومی که از بین نمی روند. دو نوع اصلی از سرطان تیموس وجود دارند هر دو نادر هستند. این سرطان شایع تر است و معمولا در افراد بین تا سال تشخیص داده می شود. بعضی از تیموم ها بسیار آهسته رشد می کنند و ممکن است هنگام تشخیص خارج از تیموس انتشار نیابند اما برخی از آن ها در ناحیه قفسه سینه پخش شده باشند. این سرطان می تواند افراد در هر سنی را مبتلا کرده و معمولا سریعتر رشد می کند. آنها غالبا در هنگام تشخیص، در خارج از تیموس پخش می شوند. انواع دیگر سرطان که می تواند بر غده تیموس ت ثیر بگذارد شامل، تومورهای سلول های زایا و تومورهای عصبی و غدد درون ریز می باشند که به روش های مختلف درمان می شوند. به تومورهای تیموس، تیموم نوع C هم گفته می شود. مبتلایان به تومورهای تیموس ممکن است یک بیماری خود ایمنی مانند، آپلازی گلبول های قرمز خالص یا نیز داشته باشند. تومورهای تیموس مکرر نوعی سرطان است که پس از درمان دوباره عود کرده و برمی گرد. ممکن است این سرطان در تیموس یا در قسمت های دیگر بدن عود کند. سرطان های تومورهای تیموس معمولا دوباره عود می کننند. علاوه بر آن احتمال ابتلا به انواع دیگر سرطان پس از ابتلا به تومورهای تیموس وجود دارد بر همین اساس پیگیری مادام العمر در بیماران مبتلا به این سرطان لازم و ضروری است. افراد مبتلا به thymoma اغلب به بیماری های خود ایمنی نیز مبتلا هستند. این بیماری ها باعث می شود سیستم ایمنی بدن به بافت و اندام های سالم حمله کند و عبارتند از: لوپوس اریتماتوز روماتیسم مفصل هیپوگاماگلوبولینمی آپلازی سلول های قرمز پزشکان برای تشخیص و یافتن تومورهای تیموس یا سرطان thymic از آزمایش و معاینات مربوط به تیموس استفاده می کنند. پزشک ممکن است برای تشخیص بهتر از روش های زیر استفاده کند: معاینه بدنی و بررسی سابقه پزشکی بیمار: معاینه بدن برای بررسی علایم عمومی بیماری مانند برآمدگی یا هر تغییرات غیرطبیعی دیگر انجام می گیرد. سی تی اسکن CAT : تصویربرداری با تشدید مغناطیسی ( MRI ) اسکن توموگرافی انتشار پوزیترون ( PET ) بیوپسی تومور با معاینه میکروسکوپی سلول های تیموس در صورت تشخیص تیموم یا کارسینوم تیموس، آسیب شناس نوع سلول سرطانی در تومور را تعیین می کند. در یک تیموم ممکن است بیش از یک نوع سلول سرطانی وجود داشته باشد. برخی از آزمایشات به منظور بررسی وضعیت سلول های سرطانی و تشخیص احتمالی سرطان عود کرده، هر از گاهی پس از پایان درمان، انجام خواهند شد. این آزمایش ها گاهی اوقات تست پیگیری یا چکاپ نامیده می شوند. برخی از عوامل مختلف در پیش آگهی و میزان بهبودی و گزینه های درمانی این بیماری ت ثیر دارند، از جمله: نوع سلول سرطانی سلامت عمومی بیمار پاسخ بیماری به روند درمانی جراحی سرطان به تازگی تشخیص داده شده است یا عود کرده ویزیت های پیگیری پس از اتمام درمان برای کنترل عوارض جانبی و اطمینان از بازگشت سرطان نیست. خطر بازگشت سرطان بسیار واقعی است و می تواند باعث اضطراب افراد شود بر همین اساس بیمارانی که از نظر عاطفی مشکل دارند بهتر است با یک مشاور و یا روان شناس در ارتباط باشند و با او مشورت کنند. نتایج آزمایشات به پزشکان کمک می کند تا اندازه، موقعیت سرطان و میزان شیوع آن را بررسی کنند تا اطلاعات بیشتری را برای تعیین نوع گزینه های درمانی به دست آورند و به اصطلاح سرطان را مرحله بندی کنند. دانستن مرحله و درجه سرطان غده تیموس به پزشکان کمک می کند تا بهترین درمان را برای بیمار انجام دهند. مرحله غیر تهاجمی است، در حالی که در مرحله ، سرطان به اندام های دوردست مانند یا انتشار یافته است. آزمایشاتی که برای تشخیص thymoma یا تومورهای تیموس انجام می شود نیز برای مرحله بیماری استفاده می شود. سیستم مرحله بندی استفاده شده برای thymoma گاهی اوقات برای سرطان تیموس استفاده می شود. مرحله اول، در مرحله اول، سرطان فقط در تیموس یافت می شود و تمام سلول های سرطانی در داخل کپسول (کیسه) قرار دارند که تیموس را احاطه کرده است. مرحله دوم، در مرحله دوم، سرطان از طریق کپسول و چربی های اطراف تیموس یا به داخل حفره قفسه سینه سرایت کرده است. مرحله سوم، در مرحله سوم، سرطان به اندام های اطراف قفسه سینه، از جمله ریه، کیسه اطراف قلب یا رگ های خونی بزرگی که خون را به قلب منتقل می کنند، انتشار یافته است. مرحله چهارم، مرحله چهارم بسته به محل انتشار سرطان به مرحله IVA و مرحله IVB تقسیم می شود. سرطان به طور گسترده در ریه ها و قلب انتشار یافته است. سرطان به خون یا سیستم لنفاوی سرایت کرده است. انواع مختلفی از درمانها برای بیماران مبتلا به تومورهای تیموس و تیموما وجود دارد. برخی از درمان ها استاندارد هستند و برخی در آزمایشات بالینی مورد آزمایش قرار می گیرند. نوع درمان به نوع تومور، مرحله و درجه تومور و وضعیت سلامتی عمومی بیمار بستگی دارد. برای اکثر بیماران، هدف از درمان از بین بردن سرطان و کاهش احتمال بازگشت آن می باشد. یک برنامه درمانی ممکن است شامل بیش از یک نوع درمان باشد. عمل جراحی مطمین ترین راه برای از بین بردن سرطان است و هر زمان ممکن است برای از بین بردن تومور، غده تیموس یا سایر بافت های بیمار انجام می شود. عمل جراحی، اصلی ترین درمان سرطان تیموس است. جراح تمام تیموس یا تا جایی که ممکن باشد از بین می برد. نوع عمل جراحی بستگی به مرحله سرطان دارد. از پرتوهای پر انرژی برای از بین بردن سلول های سرطانی استفاده می کند و آسیب کمتری به سلول های طبیعی وارد خواهد کرد. رادیوتراپی در جلسات کوتاه روزانه و در طی تا هفته انجام می شود. نحوه ارایه پرتودرمانی بستگی به نوع و مرحله سرطان معالجه دارد. از پرتودرمانی خارجی برای درمان تومورهای تیموس و تومورهای تیموس استفاده می شود. از داروهای ضد سرطان برای از بین بردن سلول های سرطانی استفاده می کند و ممکن است قبل از عمل، برای کوچک تر کردن سلول های سرطانی و یا پس از عمل جراحی برای کاهش خطر بازگشت سرطان انجام گیرد. در صورت عدم جراحی، می تواند شیمی درمانی به تنهایی یا همراه با رادیوتراپی به عنوان درمان اصلی تجویز شود. هورمون درمانی یک درمان سرطان است که هورمون ها را از بین می برد یا عملکرد آنها را مختل و رشد سلول های سرطانی را متوقف می کند. علاوه بر آن ممکن است از داروها، جراحی یا پرتودرمانی برای کاهش تولید هورمون ها یا از آن ها استفاده شود. هورمون درمانی با داروهایی به نام کورتیکواستروییدها ممکن است برای درمان تیموما یا تومورهای تیموس استفاده شود. محققان در تلاشند تا دریابند که درمان های هدفمند و داروهای ایمونوتراپی در درمان سرطان های تیموس تا چه اندازه مفید هستند. پزشک ممکن است بعد از سایر روش های درمانی آزمایشات بالینی را همراه با یکی داروها توصیه کند. داروهای هدفمند درمانی با نحوه سیگنال یا تعامل سلول های سرطانی با یکدیگر تداخل می کنند. درمان تومورهای تیموس در مرحله اول جراحی و در مرحله دوم جراحی و به دنبال آن پرتودرمانی است. درمان تومورهای تیموس در مرحله سوم و چهارم که ممکن است تومور به طور کامل با جراحی برداشته شود شامل موارد زیر است: جراحی با یا بدون پرتونگاری شیمی درمانی و پس از آن جراحی با یا بدون پرتونگاری آزمایش بالینی داروهای ضد سرطان در ترکیبات یا دوزهای جدید. یک کارآزمایی بالینی با روش های جدید پرتودرمانی درمان مرحله سوم و مرحله چهارم تیموما که با جراحی نمی تواند کاملا از بین برود، عبارت است از: شیمی درمانی و به دنبال آن جراحی و یا پرتودرمانی پرتو درمانی شیمی درمانی آزمایش بالینی داروهای ضد سرطان در ترکیبات یا دوزهای جدید یک کارآزمایی بالینی با استفاده از روش های جدید پرتودرمانی درمان کارسینوم تیموس که با جراحی ممکن است کاملا از بین برود شامل موارد زیر است: جراحی با یا بدون پرتونگاری آزمایش بالینی داروهای ضد سرطان در ترکیبات یا دوزهای جدید یک کارآزمایی بالینی با استفاده از روش های جدید پرتودرمانی درمان کارسینوم تیموما که با جراحی به طور کامل از بین نرود شامل موارد زیر است: پرتو درمانی شیمی درمانی با یا بدون عمل جراحی برای از بین بردن بخشی از تومور و یا پرتودرمانی شیمی درمانی با پرتودرمانی شیمی درمانی آزمایش بالینی داروهای ضد سرطان در ترکیبات یا دوزهای جدید یک کارآزمایی بالینی از روشهای جدید پرتودرمانی درمان تومورهای تیموس مکرر ممکن است شامل موارد زیر شود: جراحی با یا بدون پرتونگاری پرتو درمانی شیمی درمانی آزمایش بالینی داروهای ضد سرطان در ترکیبات یا دوزهای جدید یک کارآزمایی بالینی از روش های جدید پرتودرمانی بیماران باید بعد از درمان خود، جلسات درمانی خود را پیگیری کنند و این جلسات ممکن است تا چندین سال ادامه یابند و شامل انجام تست های مانند اسکن CT و آزمایشات پیگیری دیگر شود. بیماران همچنین بعد از درمان برای بهبودی بیشتر نیاز به برخی تغییرات در شیوه زندگی خود دارند، از جمله خوب غذا خوردن و فعالیت های بدنی که می تواند به سلامتی و روند بهبودی آن ها کمک کند. |
بیماری فیبروکیستیک پستان، نامی برای بافت سالم پستان است که در بعضی مواقع دردناک می شود. این یک بیماری واقعی و خطرناک نیست. بیماری فیبروکیستیک پستان بسیار شایع است. برخی از متخصصان تخمین می زنند که حدود درصد از زنان در سنین تا سال این تغییرات پستانی را تجربه می کنند. در حقیقت، متخصصان پزشکی، دیگر از اصطلاح "بیماری فیبروکیستیک پستان" استفاده نمی کنند و اکنون به عنوان "سینه های فیبروکیستیک" یا "تغییرات پستان فیبروکیستیک" عنوان می کنند، زیرا داشتن سینه های فیبروکیستیک در واقع بیماری محسوب نمی شود و تغییرات پستان به عنوان فیبروکیستیک، بافت طبیعی دسته بندی می شود. اگرچه سینه فیبروکیستیک در بسیاری از زنان منجر به بروز هیچ علایمی نمی شود، اما برخی از خانم ها ممکن است درد پستان، حساسیت و لمس سینه را به خصوص در ناحیه فوقانی و خارجی سینه تجربه کنند. این علایم پستان درست قبل از قاعدگی بیشتر بروز پیدا می کنند. اقدامات ساده خودمراقبتی معمولا می توانند ناراحتی همراه با سینه های فیبروکیستیک را کاهش دهد. تغییرات فیبروکیستیک پستان بیشتر در زنان از تا سالگی رخ می دهد. به ندرت زنان یایسه تغییرات پستان فیبروکیستیک را تجربه می کنند، مگر اینکه آن ها تحت هورمون درمانی قرار گرفته باشند. علت دقیق تغییرات پستان های فیبروکیستیک مشخص نیست، اما متخصصان گمان می کنند هورمون های تولید مثل بخصوص استروژن در بروز این تغییرات نقش دارند. نوسان سطح هورمون در دوران چرخه قاعدگی می تواند باعث تغییرات پستان شود. تغییرات فیبروکیستیک پستان قبل از شروع قاعدگی، تشدید و با شروع دوره قاعدگی کاهش می یابد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید داشتن سینه های فیبروکیستیک خطر ابتلا به را افزایش نمی دهد اما تغییرات در سینه می تواند تشخیص سرطان یا معاینه پستان و ماموگرافی را دشوارتر کند. مراکز پیشگیری از سرطان توصیه می کند که زنان بین تا سالگی هر دو سال یکبار ماموگرافی و همچنین خودآزمایی منظم سینه را انجام دهند و در صورت بروز هر نوع تغییرات غیر طبیعی به پزشک مراجعه کنند. علایم و نشانه های سینه های فیبروکیستیک ممکن است شامل موارد زیر باشد: تغییرات مشابه در هر دو سینه درد عمومی یا حساسیت به پستان توده های پستان یا نواحی ضخیم شده ترشح سبز یا قهوه ای تیره نوک سینه که تمایل به نشت دارد. توده های پستان که از نظر اندازه با چرخه قاعدگی تغییر پیدا می کنند. افزایش ماهانه دردهای پستان یا برآمدگی ناشی از چرخه میانی تا قبل از پریود آزمایشات برای ارزیابی وضعیت بیمار ممکن است شامل موارد زیر باشد: پزشک با معاینه چشمی و دستی سینه ها و غدد لنفاوی واقع در ناحیه زیر گردن و زیر بغل، مناطق غیر طبیعی را از نظر این غدد بررسی می کند. در صورتی که سابقه پزشکی و معاینه بالینی بافت پستان را طبیعی نشان دهد بیمار به آزمایش های جانبی نیازی ندارد اما اگر پزشک توده جدیدی را شناسایی کند و به تغییرات فیبروکیستیک مشکوک شود، ممکن است چند هفته بعد، پس از قاعدگی، دوباره معاینه سینه را تکرار کند. اگر این تغییرات ادامه داشته باشد، به احتمال زیاد یا را برای بیمار تجویز می کند. در صورت توده ضخیم و برجسته در پستان، پزشک را توصیه می کند. سونوگرافی از امواج صوتی برای تولید تصاویر استفاده می کند. اغلب به همراه ماموگرافی و در زنان کمتر از سال انجام می شود. سونوگرافی برای ارزیابی بافت متراکم در زنان جوان گزینه مناسبی است. سونوگرافی همچنین می تواند به پزشک کمک کند تا کیست های پر از مایعات را از توده های جامد تشخیص دهد. برای توده پستان که بسیار شبیه کیست است، پزشک ممکن است آسپیراسیون سوزن ریز را امتحان کند. این روش مفید را می توان در مطب انجام داد. یک آسپیراسیون سوزن ریز ممکن است کیست را از بین ببرد و ناراحتی را برطرف کند. اگر ماموگرافی تشخیصی و سونوگرافی بیمار طبیعی باشد، اما توده باعث نگرانی فرد شده باشد پزشک می تواند برای تشخیص بهتر، بیوپسی و نمونه برداری از بافت سینه را تجویز کند. پستان یک روش برای از بین بردن نمونه کوچکی از بافت سینه برای تجزیه و تحلیل میکروسکوپی است. اگر در هنگام معاینه ناحیه مشکوکی تشخیص داده شود، رادیولوژیست ممکن است بیوپسی سینه با سونوگرافی یا بیوپسی استروتاکتیک را توصیه کند، که در این روش از ماموگرافی برای مشخص کردن محل دقیق بیوپسی استفاده می شود. پیش آگهی مبتلایان به بیماری فیبروکیستیک پستان خوب است. برخی از افراد علایم خاصی را تجربه نمی کنند و معمولا نیازی به درمان های تهاجمی ندارد. در صورتی که بیماری فیبروکیستیک پستان، علایم خاصی را ایجاد نکرده و یا بروز علایم خفیف فرد نیاز به درمان ندارد. درد شدید یا کیست های دردناک و بزرگ همراه با سینه های فیبروکیستیک ممکن است نیاز به درمان داشته باشند. گزینه های درمانی کیست پستان شامل موارد زیر است: در این روش پزشک از یک سوزن نازک برای خارج کردن مایعات کیست های پستانی استفاده می کند. به ندرت ممکن است عمل جراحی برای برداشتن یک توده مانند کیست که پس از آسپیراسیون مکرر و نظارت دقیق برطرف نمی شود، لازم باشد. پزشکان ممکن است داروهای مختلفی را برای بیماری فیبروکیستیک پستان توصیه کنند. داروهای بدون نسخه، مانند ایبوپروفن یا استامینوفن، ممکن است ناراحتی را کاهش دهند. که سطح هورمون های مرتبط با چرخه قاعدگی زنان را کاهش می دهند، برای تسکین درد پستان می توانند موثر باشند. استفاده از کمپرس و یا کیسه های آب گرم می تواند به کاهش درد در سینه ها کمک کند. اما زنان باید مراقب میزان داغ بودن کیسه ها باشند تا بتوانند از سوختگی پوست بدن جلوگیری کنند. هورمون درمانی ممکن است سطح هورمون ها را متعادل و به کاهش درد پستان کمک کند. پزشک ممکن است داروهای ضد بارداری خوراکی حاوی استروژن مصنوعی، پروژسترون یا هر دو را توصیه کند. برخی مکمل ها ممکن است به کاهش درد همراه با بیماری فیبروکیستیک پستان کمک کنند. دو بار در روز و گروه سوم دارونما دریافت کردند. شرکت کنندگان این قرص ها را به مدت ماه مصرف کردند. B مصرف کرده بودند، کاهش شدت درد در ، و ماه بعد درمان را گزارش دادند. اگرچه سینه بند نمی تواند بافت فیبروز را درمان کند، اما در کاهش ناراحتی و تسکین علایم احتمالی می تواند تا حدودی موثر باشد. برخی روش های درمانی خانگی می توانند علایم بیماری را تسکین دهند، عبارتند از: محدود کردن مصرف کافیین کاهش مصرف چربی در رژیم غذایی کاهش و یا توقف هورمون درمانی در یایسگی استفاده از سینه بند ورزشی در حین ورزش و هنگام خواب به خصوص در شرایط حساس بودن سینه ها ویتامین ها و مکمل های غذایی ممکن است علایم درد پستان و شدت آن را برای برخی از خانم ها کاهش دهند. از پزشک خود بپرسید که آیا یکی از این موارد می توانند در تسکین علایم به شما کمک کند و درباره دوز و هرگونه عوارض جانبی احتمالی آن ها سوال کنید: این مکمل ممکن است تعادل اسیدهای چرب در سلول های بدن را تغییر دهد و در تسکین درد موثر باشد. مطالعات اولیه نشان داد که مصرف در درد پستان در زمان قبل از قاعدگی می تواند مفید باشد. در یک بررسی صورت گرفته مشخص شد که مصرف واحد بین المللی ( IU ) ویتامین E در دو بار در روز به مدت دو ماه می تواند علایم را در زنان مبتلا به درد سینه بهبود می بخشد. اما مصرف آن بعد از چهار ماه هیچ فایده نداشته است. برای خانم های بزرگتر از سال، زنان باردار و شیرده، حداکثر دوز ویتامین E به طور متوسط میلی گرم در روز یا ( IU ) است. در صورت مصرف مکمل ها و عدم بهبودی درد در پستان بعد از چند ماه، مصرف آن ها باید قطع شوند. قبل از مراجعه به پزشک و ارزیابی وضعیت و تغییرات شرایط خود، می توانید برای آمادگی بهتر تمام علایم، اطلاعات کلیدی شخصی، از جمله تاریخ و نتیجه هرگونه ماموگرافی قبلی، لیستی از تمام داروها، ویتامین ها، گیاهان و مکمل های مصرفی خود را یادداشت کنید و همراه خود داشته باشید. سوالات اساسی که باید از پزشک خود بپرسید عبارتند از: به چه نوع تست هایی نیاز دارم؟ چه عاملی باعث ایجاد علایم من می شود؟ آیا محدودیتی وجود دارد که باید رعایت کنم؟ آیا مواد چاپی وجود دارد که بتوانم از آن استفاده کنم؟ چه درمانی ممکن است به بهترین شکل ممکن انجام شود؟ گزینه های اصلی رویکرد اصلی که پیشنهاد می کنید چیست؟ آیا شرایط من خطر ابتلا به سرطان پستان را افزایش می دهد؟ پزشک ممکن است از شما سوالاتی بپرسد، مانند: آیا سابقه خانوادگی سرطان دارید؟ آیا علایم در یک یا هر دو سینه رخ می دهد؟ آخرین ماموگرافی خود را چه زمانی انجام دادید؟ آیا تاکنون مبتلا به سرطان پستان یا ضایعات پستانی بوده اید؟ علایم شما چیست و چه مدت است که متوجه آن ها شده اید؟ آیا درد پستان را تجربه می کنید؟ شدت درد شما به چه صورت است؟ منابع: |
سینه ها، که در قسمت جلوی قفسه سینه قرار دارند، از نظر پزشکی به عنوان غدد پستانی شناخته می شوند. اصطلاح "پستان" گاهی برای اشاره به ناحیه قسمت جلوی قفسه سینه به کار گرفته می شود. در این مقاله به ساختار و عملکرد پستان پرداخته می شود. بافت پستان در هفته چهارم از زندگی جنین شروع به تشکیل می کند. در جنین، بافت پستان در امتداد دو "خط شیر" ایجاد می شود که از زیر بغل شروع شده و تا کشاله ران انتشار می یابد. در بررسی ساختار و عملکرد پستان به آناتومی پستان پرداخته می شود. غده پستانی از لوبول ها ساخته شده است. لوبول ها به درون سیستم مجاری تخلیه می شوند و مجاری های پستانی را به هم متصل می کنند. بین بافت غده و مجاری بافت چربی و همبند وجود دارند. هیچ عضله ای در سینه ها وجود ندارد، اما عضلات در زیر هر پستان قرار دارند که دنده ها را پوشش می دهد. رگ های خونی و عروق لنفاوی در پستان قرار دارد. رگ های لنفاوی موجود در پستان به غدد لنفاوی در ناحیه زیر بغل و پشت استخوان پستان (استرنوم) تخلیه می شود. نوک پستان در مرکز منطقه تاریک پوست به نام آیرولا قرار دارد. آیرولا حاوی غدد کوچکی است و نوک پستان را در هنگام شیردهی چرب می کند. هر پستان تا بخش یا لوب دارد که نوک پستان را به صورت شعاعی احاطه می کند. در داخل این لوب ها بخش های کوچکتر به نام لوبول وجود دارد. در انتهای هر لوبول "مجاری" ریزی قرار دارند که شیر تولید می کنند. این سازه ها توسط لوله های کوچکی به نام مجاری، که شیر را به نوک پستان ها حمل می کنند، به هم وصل می شوند. چربی فاصله بین لوب ها و مجاری را پر می کند. همچنین هر پستان حاوی رگ های خونی و عروقی است که مایع لنفاوی را انتقال می دهند لنف مایعی است که از طریق شبکه ای از کانال ها به نام سیستم لنفاوی عبور می کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید رگ های لنفاوی به غدد لنفاوی منتهی می شوند. غدد لنفاوی در زیر بغل، بالاتر از قلوه سنگ، و در قفسه سینه قرار دارند. سرطانی شدن این گره ها نشان می دهد که سلول های سرطانی به سایر نقاط بدن انتشار یافته است. غدد لنفاوی همچنین در بسیاری از قسمت های دیگر بدن از جمله در داخل سینه، حفره شکمی و کشاله ران مشاهده می شوند. رشد و عملکرد پستان به هورمون های تولید شده توسط تخمدان ها، یعنی استروژن و پروژسترون بستگی دارد. استروژن مجاری را طولانی کرده و باعث ایجاد شاخه های جانبی می شود. پروژسترون به منظور آماده سازی پستان برای شیردهی، تعداد و اندازه لوبول ها را افزایش می دهد. پس از تخمک گذاری، پروژسترون باعث می شود سلول های پستان رشد کنند، و رگ های خونی بزرگ شده و با خون پر می شوند. در این زمان، سینه ها غالبا با مایعات پر و حساس و متورم می شوند. بافت پستان توسط یک لایه نازک از بافت همبند به نام فاشیا احاطه می شود. پوستی که پستان را می پوشاند شبیه پوست بقیه قسمت های بدن دارای غدد عرق، فولیکول های مو و سایر خصوصیات پوستی می باشد. پزشک هنگام انجام معاینه سینه علاوه بر خود بافت سینه پوست آن را معاینه می کند. ساختار پستان در مردان تقریبا مشابه با پستان زنان است، به جز اینکه بافت پستان مرد فاقد لوبول های تخصصی است، زیرا هیچ نیاز فیزیولوژیکی برای تولید شیر توسط پستان مردان وجود ندارد. بزرگ شدن غیر طبیعی سینه های مردان از نظر پزشکی به عنوان ژنیکوماستی شناخته می شود. در زنان، شیر از پستان در نوک سینه خارج می شود، که توسط منطقه تیره پوستی به نام آیرولا احاطه شده است. آیرولا حاوی غده های عرق کوچک و اصلاح شده ای است که به عنوان لوله های مونتگومری شناخته می شوند. این غدد مایعاتی را برای نرم شدن نوک پستان در هنگام شیردهی ترشح می کنند. پستان اندامی است که ساختار آن منعکس کننده عملکرد ویژه آن یعنی تولید شیر برای شیردهی است. از پستان در درجه اول از طریق شریان پستانی داخلی انجام می شود، که در زیر بافت اصلی پستان جریان دارد. خونرسانی، مواد مغذی مانند اکسیژن را در بافت پستان ت مین می کند. رگ های لنفاوی پستان در جهت مخالف جریان خون حرکت می کنند و به غدد لنفاوی متصل می شوند. از طریق رگ های لنفاوی در کل بدن پخش می شوند. بیشتر رگ های لنفاوی به غدد لنفاوی زیر بغل و برخی به غدد داخلی لنفاوی پستانی که در اعماق پستان قرار دارند جریان پیدا می کنند. بسیاری از تغییرات اضافی در بافت پستان در و شیردهی به دلیل تغییر در هورمون ها ایجاد می شوند. در دوران بارداری، سینه ها به دلیل تحریک، استروژن (هورمون های زنانه) بیشتری ترشح می کنند. رشد پستان در دوران بارداری نسبت به بلوغ یکنواخت تر است. زنان با سینه های کوچکتر به اندازه زنان با سینه های بزرگتر شیر تولید می کنند. در دوران بارداری، آیرولا تیره تر و از نظر اندازه بزرگ می شود. در بررسی ساختار و عملکرد پستان به بیماری های شایع پستان پرداخته می شود. زنان ممکن است در طول دوران زندگی خود برخی بیماری های مربوط به پستان مانند توده های پستانی، یا سینه های دردناک را تجربه کنند و سلامت پستان بیشتر نگرانی ها را در زنان ایجاد می کند. اگرچه سرطان پستان یک بدخیمی نسبتا شایع است که از هر هشت زن آمریکایی بر یک فرد ت ثیر دارد، اما شرایط خوش خیم (غیر سرطانی) پستان بسیار شایع تر است. در حقیقت، بیشتر توده های پستانی سرطان نیست. نیز رخ می دهد. در بین شرایط خوش خیم پستان، کیست و تغییرات فیبروکیستیک شایع هستند. به ویژه یکی از انواع تومورهای خوش خیم، که به عنوان یک فیبروبنوما شناخته می شود، در زنان جوان به وفور دیده می شود. عفونت های بافت پستان بخصوص در دوران شیردهی رخ می دهد. ورم پستان اصطلاح پزشکی برای است. شایع ترین علامت پستان و دلیل مراجعه به پزشکی است. علت واقعی آن هنوز شناخته نشده است، اما در زنان جوان اغلب با چرخه قاعدگی آنها مرتبط است و هر دو سینه درست قبل از پریود احساس می شوند. این یک اتفاق طبیعی است که ناشی از احتباس مایعات مربوط به قاعدگی و تغییرات هورمونی است. درد پستان همچنین در خانم های یایسه می تواند رخ دهد و معمولا غیر چرخه ای و یک طرفه است. زنان بهتر است در صورت احساس درد در سینه خود به پزشک مراجعه کنند. قرص ضد بارداری و همچنین هورمون درمانی یایسگی می توانند باعث ناراحتی پستان در برخی از خانم ها شوند. زنان می تواند برای کاهش حساسیت و درد پستان خود راهکارهای زیر را در نظر بگیرند: کاهش استرس کاهش مصرف نمک و چربی سینه بند راحت مانند سینه بند ورزشی کاهش مصرف کافیین، از جمله قهوه، چای، کولا و شکلات استفاده از ویتامین B (پیریدوکسین) ، ویتامین B (تیامین) یک حمام آب گرم، یا کیسه آب گرم روی سینه (قرار دادن بسته یخی روی پستان می تواند از گرما موثرتر باشد) برآمدگی یا گره خوردگی معمولا در قسمت فوقانی بیرونی پستان بروز می کند. احساس برآمدگی، به ویژه در دوره قاعدگی طبیعی است و علایم بیماری خاصی نمی باشد اما توده های پستان که در طولانی مدت تغییر پیدا می کنند باید توسط پزشک ارزیابی شوند. فیبرونونوما توده های شایع و غیر دردناک و خوش خیم پستانی هستند که از غدد و بافت فیبری تشکیل شده اند. این نوع توده ها احساس صاف و سفتی روی سینه ایجاد می کنند و در بافت پستان متحرک هستند. اغلب به آن موس پستانی گفته می شود. فیبرونونوما بیشتر در خانم های بین تا سال رخ می دهد اما ممکن گاهی اوقات در زنان مسن هم اتفاق مییفتد. اکثر فیبرونونوما ها کوچک هستند، اما می توانند به اندازه یک توپ گلف رشد کنند. تمام توده های جدید باید توسط پزشک معاینه و احتمالا ارزیابی شود. بعضی از توده ها ممکن است نیاز به جراحی داشته باشد. کیسه ای پر از مایع در بافت پستان است. آنها خوش خیم و بی ضرر هستند، اما می توانند دردناک باشند. کیست ها با چرخه قاعدگی می توانند رشد کنند و به مرور زمان به از بین می روند. کیست پستان معمولا بین سنین تا سالگی رخ می دهد. اما گاهی ممکن است در خانم های جوان تر نیز دیده می شوند. هر گونه توده جدید باید توسط پزشک ارزیابی شود. اگر کیست بزرگ و دردناک باشد، پزشک ممکن است با استفاده از سرنگ با، مایعات را از کیست خارج کند. وجود مایعات در توده به طور کلی تشخیص را ت یید می کند و به دنبال آسپیراسیون کیست معمولا از بین می رود. با این حال، گاهی اوقات کیست عود می کند و دوباره بر می گردد در این شرایط کیست نیاز به جراحی دارد. بعضی از خانم ها ترکیبی از کیست و بافت ضخیم سینه دارند که به آن بیماری خوش خیم فیبروستیک گفته می شود. این وضعیت با درد و حساسیت همراه هستند. این مشکلات اغلب پس از یایسگی از بین می روند، اما در صورت هورمون درمانی ممکن است ادامه یابند. ترشح نوک پستان می تواند دلایل مختلفی داشته باشد، از جمله: آبسه ها عفونت پستان سرطان پستان آسیب به پستان پاپیلوما داخل صفاقی توده های خوش خیم عدم تعادل هورمونی اکتازی مجرای پستانی سینه های فیبروکیستیک تحریک بیش از حد پستان برخی از داروها یا پرولاکتینوما این حالت باعث ایجاد قرمزی، التهاب، برآمدگی و درد در بافت پستان مبتلا می شود. بیشتر این موارد در اثر عفونت در دوران شیردهی ایجاد می شود. اما ممکن است در مواقع دیگر به دلیل انسداد و التهاب مجرای پستان با یک عفونت بوجود آیند. درمان ممکن است شامل موارد زیر باشد: برای عفونت باکتریایی برای رفع التهاب و درد ادامه شیردهی، زیرا تخلیه پستان به پاکسازی مجاری مسدود شده کمک می کند. در صورت بروز، باید برای جلوگیری از ایجاد آبسه بلافاصله درمان با آنتی بیوتیک ها شروع شود. اگر آبسه تشکیل شود، بیمار نیاز به جراحی پیدا می کند. این خارش بویژه در قسمت نوک آن، مشکلات شایع، ناراحت کننده و شرم آور است که برای بسیاری از خانم ها اتفاق میفتد. دلایل دیگر، عفونت پوستی (قارچی یا باکتریایی) و یا اختلالات پوستی مانند درماتیت سبورییک یا پسوریازیس است. خارش مداوم و سینه های خارش دار که با ترشحات نوک سینه یا برآمدگی پستان و یا توده ها همراه هستند باید جدی گرفته شوند. |
مری یک لوله عضلانی توخالی است که مسیول انتقال مواد غذایی از گلو به معده می باشد. سرطان مری یا تومور مری زمانی که تومور بدخیم در بافت داخلی مری شکل بگیرد، رخ می دهد، با بررسی علت و علایم سرطان مری و ارایه راهکار های مناسب میتوان از کانسر مری پیشگیری نمود. سرطان در این شرایط با رشد تومور، می تواند بر بافت های عمیق و عضله مری ت ثیر بگذارد. تومور می تواند در هر مکانی از مری به خصوص محل اتصال مری به معده ظاهر شود. مانند بیشتر سرطان ها، علت سرطان مری هنوز مشخص نیست. اعتقاد بر این است که تومورمربوط به ناهنجاری ها (جهش ها) در DNA سلول های مربوط به مری می باشد. این جهش ها به سلول ها پیام می دهند تا سریعتر از سلول های طبیعی تکثیر کرده و تجمع پیدا کنند که در نهایت می توانند به تومور تبدیل شوند. کارشناسان براین باورند که تحریک سلول های مری به پیشرفت سرطان کمک می کند. عواملی که باعث تحریک سلول های مری می شوند و خطر ابتلا به سرطان مری را افزایش می دهند، عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اضافه وزن مصرف الکل سیگار کشیدن عدم مصرف کافی میوه و سبزیجات سابقه پرتودرمانی در قفسه سینه یا شکم داشتن یک عادت ثابت برای نوشیدن مایعات بسیار گرم مشکل در بلع به دلیل اختلال در عملکرد اسفنکتر مری (آکالازی) داشتن یک عارضه رفلاکس مانند بیماری ریفلاکس معده به دستگاه گوارش ( GERD ) ابتلا به مری بارت barretts - esophagus ، که وضعیتی است که به دلیل ضخامت مری آسیب دیده ناشی از GERD ایجاد می شود. افراد در معرض خطر ابتلا به سرطان مری شامل موارد زیر هستند: مردان سه برابر بیشتر از زنان در معرض ابتلا به سرطان مری قرار دارند. سرطان مری در آفریقایی - آمریکایی ها بیشتر از قومیت های دیگر شایع است. احتمال ابتلا به سرطان مری با افزایش سن (بیشتر بالای سالگی) افزایش می یابد. سرطان مری ششمین عامل شایع مرگ و میر ناشی از سرطان در سراسر جهان است. میزان بروز آن در مناطق مختلف جغرافیایی متفاوت است. در بعضی از مناطق، میزان بیشتری از سرطان مری ممکن است به دخانیات و الکل یا عادات غذایی خاص و چاقی مربوط باشد. سرطان مری با توجه به نوع سلول های درگیر طبقه بندی می شود. نوع سرطان مری در تعیین گزینه های درمانی بیمار موثر می باشد. دو نوع متداول تومور مری وجود دارد: این نوع تومور با شروع سرطان در سلول های صاف و نازک که بافت پوششی مری را تشکیل می دهند رخ می دهد. این فرم اغلب در قسمت بالای یا وسط مری ظاهر می شود، اما می تواند در سایر قسمت های آن هم اتفاق بیفتد. سرطان سلول سنگفرشی شایعترین سرطان مری در سراسر جهان است. آدنوکارسینوما در سلول های غدد ترشح مخاط در مری شروع می شود. آدنوکارسینوما اغلب در قسمت تحتانی مری رخ می دهد. آدنوکارسینوما شایع ترین شکل سرطان مری در ایالات متحده است و در درجه اول مردان سفید پوست را تحت ت ثیر قرار می دهد. برخی از اشکال دیگری از سرطان مری که به ندرت دیده می شوند شامل سرطان سلول کوچک، سارکوم، لنفوم، ملانوما و کوریوکارسینوم است. در مراحل اولیه تومور، احتمالا هیچ علامتی خاصی بروز پیدا نمی کند. با پیشرفت سرطان بیمار علایم زیر را تجربه می کنند: خستگی استفراغ سکسکه سوء هاضمه سوزش سردل درد قفسه سینه کاهش وزن غیر عمدی خفگی مکرر هنگام غذا خوردن بازگشت مواد غذایی به مری درد یا مشکل هنگام بلع (اختلال در بلع) روش های آزمایش برای تشخیص سرطان مری شامل موارد زیر است: در طی آندوسکوپی، پزشک یک لوله انعطاف پذیر مجهز به لنز ویدیویی (آندوسکوپ) را به پایین گلو و داخل مری منتقل می کند. با استفاده از آندوسکوپ، پزشک معده را معاینه می کند و به دنبال سرطان یا مناطق تحریک کننده است. آندوسکوپی، به پزشک اجازه بررسی بافت پوششی مری و اختلالات مربوط به آن را می دهد. تست تصویربرداری اشعه ایکس است که امکان بررسی و ارزیابی بافت پوششی مری را می دهد. نمونه بافت تهیه شده برای جستجوی سلول های سرطانی به آزمایشگاه فرستاده می شود. هنگامی که تشخیص سرطان مری ت یید شد، پزشک ممکن است آزمایشات جانبی را برای تعیین اینکه سرطان به غدد لنفاوی یا سایر مناطق بدن انتشار یافته است، توصیه کند. آزمایشات ممکن است شامل موارد زیر باشد: توموگرافی کامپیوتری ( سونوگرافی آندوسکوپی ( EUS ) توموگرافی انتشار پوزیترون ( پزشک با توجه به جزییات به دست آمده از این روش ها برای تعیین مرحله سرطان استفاده می کند. مراحل سرطان مری توسط اعداد رومی نشان داده می شود که از تا IV متغیر است و کمترین مراحل نشان می دهد که سرطان کوچک است و فقط لایه های سطحی مری را تحت ت ثیر قرار می دهد. در مرحله چهارم، سرطان پیشرفته در نظر گرفته شده و در مناطق دیگر بدن شیوع یافته است. سیستم مرحله سرطان همچنان در حال تکامل است و با پیشرفت پزشکان در تشخیص سرطان و درمان، پیچیده تر می شود. پزشک از مرحله سرطان برای انتخاب روش های درمانی مناسب استفاده می کند. با پیشرفت سرطان مری، این بیماری می تواند عوارض زیادی ایجاد کند، از جمله: سرطان پیشرفته مری می تواند باعث درد شود. سرطان می تواند عبور از مری را از نظر غذا و مایع دشوار کند. اگر چه خونریزی معمولا به تدریج رخ می دهد، اما در بعضی مواقع می تواند ناگهانی و شدید باشد. شانس بیمار برای بهبودی به تشخیص زودرس و درمان به موقع آن بستگی دارد. اما متاسفانه سرطان مری معمولا در مراحل پیشرفته تر تشخیص داده می شود که فقط قابل کنترل است اما قابل درمان نخواهد بود. در شرایطی که سرطان در خارج از مری انتشار پیدا نکرده باشد، احتمال زنده ماندن بیمار با جراحی بیشتر می شود. اگرچه هیچ راه مطمینی برای جلوگیری از تومور مری وجود ندارد اما شما می توانید برخی راهکارها را برای کاهش خطر ابتلا به آن در نظر بگیرید: ترک مصرف الکل جلوگیری از کشیدن سیگار و جویدن دخانیات رعایت رژیم غذایی با میوه و سبزیجات فراوان و حفظ وزن سالم رفلاکس اسید، که به آن سوزش سر دل نیز گفته می شود، احساس سوزشی که ممکن است بعد از خوردن غذاهای خاص ایجاد شود. اکثر مردم حداقل یک بار در زندگی خود رفلاکس اسید را تجربه کرده اند. اما ریفلاکس اسید مزمن (رفلاکس اسید را که دو یا چند بار در هفته رخ می دهد) می تواند خطر ابتلا به تومور مری را افزایش دهد. در هنگام بروز رفلاکس، اسید معده وارد مری می شود. با گذشت زمان، این می تواند به بافت مری آسیب برساند و خطر ابتلا به سرطان در مری را افزایش دهد. بیماری ریفلاکس اسید خطر ابتلا به آدنوکارسینوما را بیشتر افزایش می دهد. بعضی اوقات آسیب بافت از ریفلاکس اسید می تواند به وضعیتی به نام مری بارت منجر شود. این حالت باعث می شود تا بافت موجود در مری با بافتی مشابه بافت روده جایگزین شود. بعضی اوقات این سلول ها به سلول های سرطانی تبدیل می شوند. اگر چه به نظر می رسد که مری بارت با خطر بیشتری از سرطان مری در ارتباط است، اما اکثر این بیماران، هرگز به سرطان مری مبتلا نمی شوند. با این حال، افرادی که هم GERD دارند و هم مری Barrett ، بیشتر از افرادی که فقط GERD دارند، به سرطان مری مبتلا می شوند. غربالگری سرطان مری ممکن است گزینه ای برای افراد مبتلا به مری بارت باشد. اگر مری بارت دارید، در مورد جوانب مثبت و منفی غربالگری با پزشک خود صحبت کنید. اگر سرطان به قسمت های دیگر بدن سرایت نکرده باشد، پزشک ممکن است برای درمان آن عمل جراحی را توصیه کند. در غیر این صورت پزشک می تواند یا پرتودرمانی را به عنوان بهترین دوره عمل پیشنهاد دهد. این روش های درمانی گاهی اوقات برای کوچک کردن تومورها در مری انجام می شوند تا جراح راحت تر بتواند آن ها را از بدن خارج کند. روند درمانی برای تومور مری، بر اساس نوع سلول های درگیر در سرطان، مرحله سرطان، سلامت کلی بیمار و ترجیحات او برای درمان تعیین می شود. عملیاتی که برای معالجه سرطان مری استفاده می شود عبارتند از: در شرایطی که تومور کوچک و هنوز انتشار نیافته باشند و محدود به لایه های سطحی مری باشد، پزشک می تواند با استفاده از روش آندوسکوپ و چندین برش کوچک، تومور و حاشیه بافت سالم اطراف آن را از بین ببرد. در روش جراحی باز و سنتی، جراح از طریق برش بزرگتر عمل می کند تا بخشی از مری و بعضا غدد لنفاوی اطراف آن را خارج کند. محل جراحی با بافت از معده یا روده بزرگ بازسازی می شود. در حین جراحی مری، جراح قسمتی از مری که حاوی سرطان است را همراه با بخشی از قسمت فوقانی معده و غدد لنفاوی مجاور از بین می برد و مری باقی مانده به معده وصل می شود. معمولا این کار با کشیدن معده به سمت بالا برای اتصال با مری باقیمانده انجام می شود. در طی این روش، جراح بخشی از مری، غدد لنفاوی مجاور و بخش بزرگی از معده را برمی دارد. سپس بقیه معده را به سمت بالا کشیده و به مری وصل می کند. در صورت لزوم، بخشی از روده بزرگ برای کمک به پیوستن به این دو استفاده می شود. جراحی سرطان مری خطر عوارض جدی مانند عفونت، خون ریزی و نشت از ناحیه ای را که مری باقی مانده به معده وصل می شود، دارد. جراحی برای برداشتن مری می تواند به عنوان یک روش باز با استفاده از برش های بزرگ یا با ابزار مخصوص جراحی که از طریق چندین برش کوچک در پوست وارد می شود ( انجام دهد. نحوه انجام عمل جراحی بستگی به وضعیت فردی و رویکرد خاص جراح برای مدیریت آن دارد. درمان انسداد مری و مشکل در بلع (دیسفاژی) می تواند شامل موارد زیر باشد: اگر تومور، مری را تنگ و مسدود کرده باشد، یک جراح از آندوسکوپ و ابزارهای ویژه ای برای قرار دادن یک لوله فلزی (استنت) برای باز نگه داشتن مری استفاده می کند. سایر گزینه ها شامل جراحی، پرتودرمانی، شیمی درمانی، و فتودینامیک درمانی است. فتودینامیک درمانی شامل تزریق یک داروی حساس به نور است که هنگام قرار گرفتن در معرض نور به تومور حمله می کند. در صورت بروز مشکل در بلع یا جراحی مری، پزشک ممکن است لوله تغذیه را توصیه کند. یک لوله تغذیه اجازه می دهد تا تغذیه به طور مستقیم به معده یا روده کوچک تحویل داده شود، و به مری فرصت می دهد تا بعد از درمان سرطان بهبود یابد. خطرات جراحی می تواند شامل موارد زیر باشد: درد تهوع عفونت خون ریزی عوارض ریه مشکلات بلع سوزش قلب نشت در ناحیه ای که مری بازسازی و به معده وصل شده شیمی درمانی شامل استفاده از داروها برای حمله به سلول های سرطانی است که می تواند قبل یا بعد از عمل جراحی انجام شود. بعضی اوقات همراه با پرتودرمانی صورت می گیرد. پرتودرمانی از پرتوهای پرتوان برای از بین بردن سلول های سرطانی استفاده می کند. پرتودرمانی معمولا همراه با شیمی درمانی انجام می شود و معمولا در هنگام استفاده از درمان ترکیبی عوارض جانبی شدیدتر است. عوارض جانبی اشعه می تواند شامل موارد زیر باشد: خستگی آسیب های پوستی درد یا مشکل هنگام بلع زخم های دردناک در پوشش مری بیماران ممکن است مدت ها پس از اتمام درمان برخی از عوارض جانبی درمان از جمله تنگی مری را تجربه کنند. که در این شرایط بافت مری انعطاف پذیرتر شده و باعث باریک شدن مری می شود که بلع را دردناک یا دشوار می کند. درمان های هدفمند، به عنوان روشی برای درمان سرطان می توانند پروتیین های خاصی را بر روی سلول های سرطانی هدف قرار دهند. بخش کوچکی از سرطانهای مری را می توان با داروی Trastuzumab درمان کرد که پروتیین HER را در سطح سلول سرطانی هدف قرار می دهد. همچنین، سرطان ها با ایجاد رگ های خونی جدید می توانند رشد پیدا کنند. Ramucirumab نوعی درمان هدفمند به نام "آنتی بادی مونوکلونال" است که می تواند در درمان تومور استفاده شود. درمان های مکمل و جایگزین می توانند در مقابله با عوارض جانبی سرطان و درمان آن موثر باشند. به عنوان مثال، افراد مبتلا به تومور مری درد ناشی از درمان سرطان یا تومور رو به رشد را تجربه می کنند. پزشک می تواند برای درمان درد دارو تجویز کند. با این وجود، درد ممکن است ادامه داشته باشد، و درمان های مکمل و جایگزین می توانند در مقابله با درد به بیماران کمک کنند. برخی از این روند های جایگزین عبارتند از: تصاویر هدایت شده مطلع شدن فرد از ابتلا به بیماری سرطان مری می تواند تا حدودی ناراحت کننده باشد. در صورت ابتلا به این بیماری برای مقابله و پشتیبانی از خود می توانید راهکارهای زیر را در نظر بگیرید: در مورد سرطان خود و جزییات آن و گزینه های درمانی بیشتر بیاموزید. با یک فرد قابل اعتماد صحبت کنید. صحبت با یک مشاور، مددکار اجتماعی پزشکی یا یک روانشناس می تواند در این زمینه موثر باشد. یک سیستم پشتبانی و حمایتی برای خود درست کنید و از دوستان و خانواده خود بخواهید برای شما یک شبکه پشتیبانی ایجاد کرده و در موارد ضروری به شما کمک کنند. با سایر بیماران سرطانی ارتباط برقرار کنید. ممکن است صحبت کردن با سایر بازماندگان سرطان بتواند در قبول بیماری و مدیریت شرایط روانی آن تاثیر به سزایی داشته باشد. تیم درمانی برای درمان تومور مری ممکن است شامل چند پزشک با تخصص متفاوت باشد، از جمله: جراح انکولوژیست متخصص انکولوژیست های پرتونگاری برای آمادگی بیشتر، بهتر است قبل از مراجعه به پزشک موارد زیر را یادداشت کنید: علایم خود و اطلاعات شخصی کلیدی، از جمله تغییرات اخیر یا عوامل استرس زا نام تمام داروهای خود، ویتامین ها و مکمل ها از جمله دوزهای مصرفی آن ها در مورد تومور مری، برخی از سوالات اساسی که باید از پزشک خود بپرسید عبارتند از: گزینه های درمان من کدامند؟ آیا باید یک متخصص را ببینم؟ به چه آزمایشات تشخیصی نیاز دارم؟ سرطان در کدام قسمت مری رخ داده است؟ سرطان چقدر پیشرفت کرده و انتشار یافته است؟ عوارض جانبی احتمالی هر گزینه درمانی چیست؟ آیا بروشور یا مواد چاپی دیگری وجود دارد که بتوانم برای کسب اطلاع بیشتر از آن ها استفاده کنم؟ چه وب سایتهایی را پیشنهاد می کنید؟ |
سال هاست که متخصصان پزشکی بر این باور بودند که زخم های گوارشی در اثر استرس یا غذاهای خاصی ایجاد می شوند. با این حال، پس از کشف عفونت اچ پیلوری H H . Helicobacter pylori ، که معمولا به آن H H . ( CDC ) ، دو سوم از جمعیت جهان دارای اچ پیلوری اچ پیلوری اچ پیلوری علت دقیق ابتلا افراد به اچ پیلوری هنوز مشخص نیست. در برخی موارد، ممکن است غذا یا آب آلوده علت عفونت باشد. البته این بیماری در بزاق انسان یافت شده و بر همین اساس محققان معتقدند که این بیماری ممکن است از یک فرد به فرد دیگر انتشار یابد. عفونت هلیکوباکتر پیلوری ( H . پیلوری) هنگامی رخ می دهد که باکتری های اچ پیلوری معده شما را آلوده می کنند. این عفونت به طور معمول در دوران کودکی رخ می دهد. باکتری H . پیلوری ممکن است از طریق تماس مستقیم با بزاق، استفراغ یا مدفوع از شخص به فرد دیگر منتقل شود. هلیکوباکتر پیلوری ممکن است از طریق غذای آلوده یا آب نیز پخش شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید هیچ روش شناخته شده ای برای جلوگیری از عفونت H پرهیز از مصرف غذاهای آلوده نوشیدن آب آشامیدنی تمیز و بی خطر شستن دستها قبل از غذا و بعد از دستشویی عفونت های هلیکوباکتر پیلوری در کشورهای در حال توسعه که در آن افراد ممکن است به غذای تمیز، بی خطر و آب دسترسی نداشته باشند شایع است. عفونت اچ پیلوری زندگی در شرایط شلوغ زندگی در مناطقی با آب آلوده زندگی در یک کشور در حال توسعه. خطر ابتلا به هلیکوباکتر پیلوری در کشورهای در حال توسعه به علت شلوغی و وجود شرایطی غیر بهداشتی شایع تر است. زندگی با شخصی که دارای عفونت اچ پیلوری است. اگر شخصی که با او زندگی می کنید مبتلا به عفونت هلیکوباکتر پیلوری باشد، به احتمال زیاد شما هم به عفونت اچ پیلوری علایم عفونت H . pylori ممکن است شامل درد معده و، و باشد. بسیاری از افراد مبتلا به هلیکوباکتر پیلوری هیچ علامت مشخصی ندارند. اما علایم زخم معده ممکن است شامل درد شدید یا سوزش در ناحیه فوقانی شکم باشد. گاهی اوقات درد در شب یا هنگامی که معده خالی است، بدتر می شود و با مصرف یک آنتی اسید به طور موقت تسکین می یابد اما ممکن است علایم دوباره عود کنند و برگردند. علایم گاستریت اغلب شامل درد در ناحیه فوقانی شکم، تهوع و استفراغ است. از آنجایی که احتمالا مبتلایان به عفونت اچ پیلوری اچ پیلوری عوارض مرتبط با عفونت اچ پیلوری عفونت هلیکوباکتر پیلوری یک عامل خطرناک برای انواع خاصی از سرطان معده است. عفونت اچ پیلوری این امر به اسید معده امکان ایجاد درد (زخم) باز را می دهد. حدود % از افراد مبتلا به هلیکوباکتر پیلوری به زخم مبتلا می شوند. این عوارض نیاز به درمان فوری پزشکی دارد. علایم احتمالی آن شامل موارد زیر است: لرز یا تب درد شدید معده مدفوع تیره یا خونی احساس سرگیجه یا ضعف احساس ضعف یا یا قهوه ای رنگ ممکن است برای کمک به تشخیص مشکلات معده ناشی از اچ پیلوری اچ پیلوری زخم های معده، گاستریت ها و سرطان معده معمولا با ترکیبی از آزمایش های زیر تشخیص داده می شوند: آندوسکوپی معاینه بدنی و شکمی اشعه ایکس ویژه از قسمت های داخلی معده تاریخچه پزشکی و بررسی مشکلات و علایم بیمار آزمایشات و روش های مورد استفاده برای تعیین اینکه آیا شما به عفونت اچ پیلوری تجزیه و تحلیل یک نمونه خون ممکن است شواهدی از عفونت فعال یا قبلی اچ پیلوری اچ پیلوری در حین آزمایش نفس بیمار باید قرص، مایع یا پودینگ حاوی مولکول های کربن برچسب خورده را ببلعد. در صورت ابتلا بیمار به عفونت اچ پیلوری ( PPIs ) ، بیسموت سوبالیسیلات (پپتو - بیسمول) و آنتی بیوتیک ها شناخته می شوند می توانند در صحت این آزمایش اختلال ایجاد کنند. بر همین اساس پزشک ممکن است به بیمار توصیه کند یک و یا دو هفته قبل از انجام آزمایش مصرف این داروها جلوگیری کنید. این تست برای بزرگسالان و کودکان در دسترس است. آزمایش آزمایشگاهی به نام تست آنتی ژن مدفوع به دنبال پروتیین های خارجی (آنتی ژن ها) مرتبط با عفونت اچ پیلوری PPI و بیسموت سوبلیسیلات می توانند نتایج این آزمایش را تحت ت ثیر قرار دهند. این آزمایش به طور کلی صرفا برای تشخیص عفونت اچ پیلوری اچ پیلوری در صورت یافتن زخم، ممکن است بیماران با داروهای مختلفی از جمله برخی یا همه موارد زیر درمان شوند: آنتی بیوتیک ها برای از بین بردن اچ پیلوری داروهایی که زخم را درمان و به بهبودی آن کمک می کنند. داروهایی که اسید معده را به نام مهارکننده های پمپ پروتون ( PPIs ) یا مسدود کننده های گیرنده هیستامین را کاهش می دهند. خوشبختانه، اچ پیلوری اچ پیلوری داروهایی که می توانند اسید را مهار کنند، عبارتند از: بیسموت بیشتر با نام تجاری Pepto - Bismol شناخته می شود و با پوشاندن زخم و محافظت از آن از اسید معده کار می کند. این داروها تولید اسید در معده را متوقف می کنند. برخی از نمونه های PPI عبارتند از: امپرازول ( Prilosec ) ، استروژنول ( Nexium ) ، لانسوپرازول ( Prevacid ) و پنتوپرازول (پروتونیکس) این داروها ماده ای به نام هیستامین را که باعث تولید اسید می شود را مسدود می کنند. یک نمونه آن سایمتیدین ( Tagamet HB ) است. پزشک ممکن است به بیمار توصیه کند حداقل چهار هفته پس از درمان، آزمایش هلیکوباکتر پیلوری را دوباره تکرار کنند و در صورتی که درمان ناموفق بوده باشد ترکیبی دیگر از داروهای آنتی بیوتیکی را تجویز خواهد کرد. گاهی اوقات، یک زخم معده پس از درمان می تواند مجددا عود کند و دوباره برگردد. برای جلوگیری از عود مجدد، متخصصان روندهای زیر را توصیه می کنند: از و کشیدن جدا پرهیز کنید. مصرف قرص های ضد التهابی استروییدی NSAID ها را متوقف و یا دوز مصرف آن ها را کاهش دهید. بیشتر عفونت های اچ پیلوری اچ پیلوری CDC توصیه می کند که مردم برای مبارزه با مقاومت باکتری ها در برابر آنتی بیوتیک راهکارهای زیر را رعایت کنند: هرگز آنتی بیوتیک ها را با دیگران به اشتراک نگذارید. از فقط در صورت تجویز پزشک استفاده کنید. هرگز از آنتی بیوتیک های قدیمی یا تاریخ گذشته استفاده نکنید. در صورت تجویز کل دوره درمان خود را آنتی بیوتیک ها طی کنید. هرگز از آنتی بیوتیک ها برای و استفاده نکنید چون آن ها عفونت های ویروسی هستند و آنتی بیوتیک ها در برابر این بیماری ها تاثیری ندارند. در صورت بروز علایمی که نشان دهنده عارضه عفونت اچ پیلوری تمام علایم، اطلاعات کلیدی شخصی، از جمله تاریخ و نتیجه هرگونه آزمایش قبلی، لیستی از تمام داروها، ویتامین ها، گیاهان و مکمل های مصرفی خود را یادداشت کنید و همراه خود داشته باشید. در مورد عفونت هلیکوباکتر پیلوری، برخی از سوالات اساسی که باید از پزشک خود بپرسید عبارتند از: به چه نوع تست هایی نیاز دارم؟ آیا اچ پیلوری چه درمانی را برای عفونت من پیشنهاد می کنید؟ آیا این آزمایشات تشخیصی به آمادگی خاصی نیاز دارد؟ پزشک ممکن است برای تشخیص بهتر سوالات زیادی را بپرسد از جمله: علایم شما چقدر شدید است؟ چه زمانی علایم شما شروع شده اند؟ آیا علایم شما مداوم بوده یا گاه به گاه بروز پیدا می کنند؟ چه عاملی باعث بهتر و یا بدتر شدن علایم شما می شوند؟ به طور مرتب چه داروهای و یا مکمل هایی مصرف می کنید؟ آیا والدین یا خواهر و برادران شما تا به حال مشکلات مشابهی را تجربه کرده اند؟ آیا داروهای مسکن بدون نسخه مانند آسپرین، ایبوپروفن یا ناپروکسن سدیم مصرف می کنید؟ |
سرکوب سیستم ایمنی بدن زمانی اتفاق میفتد که سیستم ایمنی بدن آنطور که باید عمل نمی کند و فرد در برابر عفونت آسیب پذیرتر می شود. سرکوب سیستم ایمنی می تواند ناشی از بیماری، عوارض داروهایی مانند شیمی درمانی و سرکوب کننده های سیستم ایمنی بدن باشد. سیستم ایمنی بدن مجموعه ای از تمام سلول ها، بافت ها و اندام های است که به بدن در مبارزه با عفونت کمک می کنند. در صورت ضعف سیستم ایمنی، عفونت ها می توانند بسیار تهاجمی و حتی کشنده شوند. سرکوب سیستم ایمنی نیز خطر ابتلا به سرطان را افزایش می دهد، زیرا سیستم ایمنی بدن به محافظت از بدن در برابر سرطان کمک می کند. موارد زیادی می تواند منجر به سرکوب سیستم ایمنی بدن شوند، از جمله: سیستم ایمنی بدن با افزایش سن، ضعیف تر می شود. با پیشرفت برخی از بیماری های مزمن مانند بیماری مزمن کلیوی مزمن، بیماری مزمن کبدی و دیابت قندی سیستم ایمنی ضعیف تر می شوند. تعدادی دارو وجود دارد که باعث کاهش می شود. برای درمان انواع بیماری های التهابی و خود ایمنی مانند و آرتروز استفاده می شود. ویروس نقص ایمنی بدن ( که می تواند باعث ایدز شود، یکی دیگر از دلایل سرکوب سیستم ایمنی بدن است. استروییدهای خوراکی یکی از دلایل اصلی سرکوب سیستم ایمنی بدن هستند و در شرایط بی شماری مورد استفاده قرار می گیرند. آن ها احتمالا هنگام استفاده در دوز زیاد در مدت طولانی منجر به ضعیف شدن می شوند اما مصرف آن ها در دوزهای پایین عموما مشکلی ایجاد نمی کنند. در بزرگسالان، مصرف دوز میلی گرم پردنیزولون در روز بیش از یک هفته ممکن است باعث سرکوب سیستم ایمنی شود. اما این دوز برای سایر استروییدها و برای کودکان متفاوت است. از آنجا که استروییدها باعث کاهش التهاب در بدن می شوند، آن ها برای انواع بیماری های خود ایمنی، حساسیت و التهاب مانند، و آسم مورد استفاده قرارمی گیرند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید مصرف دوز بالای استروییدها باعث می شود افراد مستعد ابتلا به عفونت های مختلفی از ارگانیسم ها Pneumocystis قرار بگیرند که باعث مرگ و میر پنومونی کشنده است. همچنین می توانند خطر فعال شدن مجدد یا سایر عفونت های نهفته را افزایش دهند. شیمی درمانی برای کوچک کردن سلول های سرطانی استفاده می شود. تعدادی از داروهای شیمی درمانی مختلف وجود دارد. بعضی اوقات درمان سرطان نیاز به ترکیبی از چندین دارو شیمی درمانی مختلف دارد. سلول های سرطانی به سرعت تکثیر می شوند. دارو های شیمی درمانی بر روی این سلول ها تاثیر می گذارند و آن ها را از بین می برند. در شرایط، سلول های مو و پوست به سرعت تولید مثل می کنند و به همین دلیل ریزش مو چنین عارضه جانبی شایع و قابل رویت شیمی درمانی است. برخلاف سلول های پوستی، سلول های ایمنی بدن درون بدن پنهان می شوند. آن ها تمایل دارند که در طول درمان با شیمی درمانی به میزان قابل توجهی کاهش پیدا کنند. در نتیجه خطر ابتلا به را در حین شیمی درمانی افزایش می دهند. این داروها سلول های بیماری را در بدن را هدف قرار می دهند. Rituximab نمونه ای از آنتی بادی مونوکلونال است که برای درمان لنفوم غیر هوچکین، آرتریت روماتویید و استفاده می شود. این داروها سیتوکین هستند. سیتوکین ها معمولا توسط سلول های ایمنی بدن تولید می شوند. مهار کننده های TNF - شامل داروهایی مانند اینفلیکسیماب و استرولیزوماب پگول هستند و برای درمان شرایط خود ایمنی مانند آرتریت روماتویید و استفاده می شوند. نکته قابل توجه این است که سرکوب ناشی از تجویز این داروها باعث ایجاد خطر ابتلا به عفونت با Listeria monocytogenes ، یک پاتوژن ناشی از غذا می شود که می تواند باعث مرگ جنین در زنان باردار شود. اچ آی وی، ویروسی است که با تماس جنسی، استفاده از داروی داخل وریدی ( IV ) با سوزن های آلوده یا از طریق مادر باردار به نوزاد خود منتقل می شود. این ویروس ممکن است تعداد زیادی سلول ایمنی به نام سلول های کمکی را که برای پاسخ دادن به پاسخ ایمنی ضروری هستند را از بین ببرد. HIV به ایدز با نقص شدید سیستم ایمنی بدن مشخص می شود. در این صورت ممکن است بیمار در معرض ابتلا به انواع عفونت قرار بگیرد، از جمله: بیماری سل کاندیدیازیس هیستوپلاسموز کوکسیدوییدومیکوز هرپس سیمپلکس توکسوپلاسموز مغز سیتومگالوویروس انسفالوپاتی مرتبط با HIV سارکوم کاپوسی (نوعی سرطان) پنومونی Pneumocystis carinii چندین روش وجود دارد که به طور مستقیم یا غیرمستقیم منجر به سرکوب سیستم ایمنی می شود. برداشتن طحال، فرسایش مغز استخوان و پیوند عضو همه با سرکوب سیستم ایمنی همراه می باشند. Asplenia آسپلنی، از بین رفتن عملکرد طحال، به دلیل شرایطی مانند کم خونی سلول داسی که می تواند به طحال آسیب برساند، رخ می دهد. جراحی برداشتن طحال به نام اسپلنکتومی ممکن است برای درمان سرطان، تروما یا اختلالات خونی (مانند پورپورا ترومبوتیک ایدیوپاتیک نسوز) لازم باشد. افراد مبتلا به آسپلنی در معرض خطر عفونت با ارگانیسم های محصور شده، مانند Streptococcus pneumoniae ، Haemophilus influenzae و برخی از اشکال منیزیتیدهای Neisseria قرار دارند. این عفونت ها احتمالا در چند سال اول ابتلا به Asplenia یا داشتن اسپلنکتومی بروز می کند. پس از دریافت پیوند عضو مانند کلیه، کبد، قلب یا لوزالمعده، درمان مادام العمر با برای کاهش خطر رد پیوند لازم است. در طی چند ماه اول پس از پیوند عضو، عفونت های مربوط به جراحی به خودی خود بروز می کنند. برخی از شایع ترین عفونت در این دوره شامل، عفونت های پوستی و عفونت زخم و همچنین فعال شدن مجدد ویروس تبخال یا سایر عفونت های نهفته است. قبل از پیوند، یا درمان سرطان خون یا، سلول ها در مغز استخوان با استفاده از پرتودرمانی یا داروهای قدرتمند سرکوب می شوند و در نتیجه سیستم ایمنی بدن در این مدت بسیار ضعیف شده و خطر عفونت را افزایش می یابد. پرتودرمانی می تواند به عنوان درمانی برای سرطان یا آماده سازی برای اقدامات خاص مانند پیوند مغز استخوان انجام شود. پرتودرمانی نواحی خاصی از بدن را مورد هدف قرار می ده، بنابراین همیشه منجر به سرکوب سیستم ایمنی نمی شود. با این حال، پرتوهای هدفمند به مغز استخوان منجر به سرکوب سیستم ایمنی می شوند. بیماری های ایمنی ارثی، به نام نقص ایمنی اولیه، به ندرت رخ می دهند و اصولا در سنین پایین تشخیص داده می شود. نقص ایمنی متغیر ( CVID ) و نقص ایمونوگلوبولین A ممکن است باعث ایجاد عفونت های تنفسی و دستگاه گوارشی در و بزرگسالی شوند. سیستم ایمنی بدن افراد سالم می تواند در طی روزها بدون هیچ گونه کمک پزشکی با بسیاری از عفونت های جزیی مقابله کند. برهمین اساس در صورت ابتلا به عفونت های جزیی شاید علایم شدیدی تجربه نکنند. اما بروز عفونت در افرادی که سیستم ایمنی بدن سرکوب شده ای دارند می تواند باعث بروز علایم شدیدتری شود. علاوه بر آن بیشتر اوقات، سرکوب سیستم ایمنی منجر به بروز علایم خاصی نمی شود. اما با این حال می تواند فرد را مستعد ابتلا به عفونت های مکرر قرار دهد. در صورت ابتلا فرد به عفونت ممکن است شرایط بیماری او را شدیدتر کرده و منجر به بروز عوارض جدی تر شود. این افراد باید در صورت بروز علایم زیر سریعا به پزشک مراجعه کنند: لرز تشنج سرگیجه خواب آلودگی تنقس سریع در کودکان گیجی و احساس ناخوشایندی بثورات پوستی و یا تغییر رنگ خال های پوستی درجه حرارت بالا (تب) بیش از درجه سانتی گراد در افرادی که سیستم ایمنی بدن آن ها سرکوب می شود عفونت ها می توانند انتشار پیدا کنند و موجب بروز علایم زیادی مانند گلو درد، عفونت قفسه سینه و شود. علاوه بر آن این افراد در معرض خطر ابتلا به انواع سرطان از جمله سرطان پوست مانند کارسینوم سلول سنگفرشی ( SCC ) ، و سارکوم Kaposi قرار دارند. به نظر می رسد که سیستم ایمنی بدن در از بین بردن سلول های پوستی که در اثر آفتاب آسیب دیده اند کمک می کند. در صورت سرکوب سیستم ایمنی، سلول های پوستی آسیب دیده تکثیر یافته و باعث سرطان می شوند. علاوه بر آن، برخی از داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی ممکن است به طور مستقیم بر روی سلول های پوستی ت ثیر بگذارند. احتمال ابتلا به سرطان های پوستی را افزایش دهند. درمان سرکوب سیستم ایمنی به علت آن بستگی دارد. ممکن است در برخی موارد درمان فقط به مدیریت علایم کمک کند. عفونت HIV و ایدز با داروهای خاص ضد HIV درمان می شوند. بسیاری از سرطان ها با شیمی درمانی با موفقیت درمان و یا حداقل از پیشرفت آن ها جلوگیری می شود. از پیوند سلول های بنیادی (یا مغز استخوان) در برخی از شرایط سرکوب سیستم ایمنی بدن استفاده می شود. در صورتی که سرکوب سیستم ایمنی بدن ناشی از مصرف دارو های خاصی باشد، جایگزین کردن دارو و یا کاهش دوز مصرفی آن می تواند در بروز عوارض موثر باشد البته این شرایط به مدت زمان مصرف دارو بستگی دارد. در برخی شرایط مانند اختلالات ایمنی ژنتیکی، تزریق پروتیین های آنتی بادی (ایمونوگلوبولین ها) می تواند برای مبارزه با عفونت موثر باشد. در بیمارانی که سیستم ایمنی سرکوب شده و ضعیفی دارند، درمان زود هنگام عفونت ها بسیار مهم است. حتی ممکن است برای آن بیماران نیاز به بستری شدن در بیمارستان داشته باشند. علاوه بر آن بیماران می تواند برای پیشگیری از بروز عفونت راهکارهای زیر را در نظر بگیرند: در صورت امکان از تماس نزدیک با افراد آلوده و بیمار خودداری شود. اقدامات بهداشتی عمومی برای تمیز نگه داشتن خانه و اطراف خود رعایت کنند. از خوردن مواد غذایی که ممکن است منجر به مسمومیت آن ها شود، خودداری کنند. تمام واکسن های معمول مانند واکسن های سالانه آنفولانزا را دریافت کنند. به بعضی از افرادی که تحت جراحی اسپلنکتومی قرار گرفته در معرض خطر ویژه عفونت هستند، توصیه می شود روزانه یک آنتی بیوتیک نظیر پنی سیلین مصرف کنند. عاقلانه است که این بیماران در هنگام مسافرت رفتن اقدامات احتیاطی خاصی را رعایت کرده و قبل از مسافرت نسبت به دریافت واکسن های مورد نیاز اقدام کنند. از مسافرت به کشورهایی که در معرض خطر بالای بیماری های عفونی قرار دارند احتیاط کرده و از رفتن به مکان هایی که وضعیت بهداشتی مناسبی ندارند، خودداری کنند. در حین مسافرت برای برای محافظت از پوست خود از کرم ضد آفتاب با spf بالا استفاده کنند. شیمی درمانی، HIV و فرسایش مغز استخوان نمونه هایی از سرکوب سیستم ایمنی شدید است که می تواند فرد را مستعد عفونت های کشنده کند. اگر شما هر یک از این نوع سرکوب های سیستم ایمنی را دارید، باید از تماس با افرادی که می توانند بیماری های مسری داشته باشند، مانند فرزندان مدرسه و کودک نو پا خودداری کنید. ممکن است لازم باشد از مکان های عمومی اجتناب کنید. یا در صورت استفاده از ماسک از لباس خود استفاده کنید تا خود را در برابر عفونت های مشترک جامعه محافظت کنید. چندین دلیل دیگر از سرکوب سیستم ایمنی خفیف، مانند وجود دارند، از جمله: دیابت الکلیسم سوء تغذیه نارسایی کلیه عفونت سیتومگالوویروس ( CMV ) داشتن سیستم ایمنی سرکوب شده می تواند شما را در معرض عفونت های مکرر قرار دهد که ممکن است برای بهبودی بیشتر از حد معمول طول بکشد. اگر یکی از عوامل خطر سرکوب سیستم ایمنی را دارید، در مورد جلوگیری از عفونت با پزشک خود مشورت کنید. |
انواع درمان سرطان لوزالمعده به مرحله و موقعیت سرطان و همچنین به وضعیت سلامتی و ترجیحات شخصی بیمار بستگی دارد. برای بیشتر افراد، اولین هدف از درمان سرطان لوزالمعده از بین بردن سرطان در صورت امکان می باشد. انواع درمان سرطان لوزالمعده ممکن است شامل جراحی، پرتودرمانی، شیمی درمانی یا ترکیبی از این موارد باشد. سرطان لوزالمعده یا تورمور لوزالمعده و یا پانکراس در بافت های لوزالمعده شروع می شود. انواع مختلفی از رشد سلول های غیرطبیعی از جمله تومورهای سرطانی و غیر سرطانی در لوزالمعده رخ می دهند. شایع ترین نوع سرطان ایجاد شده در لوزالمعده در سلول هایی شروع می شوند که از مجاری که حامل آنزیم های گوارشی از لوزالمعده هستند (آدنوکارسینوم مجرای لوزالمعده) حمایت و پشتیبانی می کنند. سرطان پانکراس در مراحل اولیه خود به ندرت قابل تشخیص است. اما ممکن است تا زمانی که به سایر قسمت های بدن انتشار پیدا نکند علایم خاصی را بروز ندهد. لوزالمعده حدود اینچ ( سانتیمتر) طول دارد و چیزی شبیه به گلابی است و هورمون های مختلفی از جمله انسولین و آنزیم های مختلفی را برای کمک به هضم غذا و جذب مواد مغذی تولید می کند. علت دقیق سرطان لوزالمعده، تشخیص داده نشده، اما پزشکان فاکتورهایی مانند و داشتن برخی جهش های ارثی را عامل خطر برای ابتلا به این نوع سرطان معرفی می کنند. سرطان لوزالمعده هنگامی رخ می دهد که سلول های لوزالمعده در DNA خود تغییراتی (جهش) ایجاد می کنند. DNA سلول حاوی دستورالعمل هایی است که به سلول می گوید چه کاری باید انجام شود. این جهش ها باعث رشد غیرطبیعی سلول ها می شود. تجمع سلول های غیرطبیعی منجر به تشکیل تومور خواهد شد. سلول های سرطانی لوزالمعده در صورت عدم درمان، می توانند به اندام های مجاور و رگ های خونی و قسمت های دیگر بدن انتشار یابند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عواملی که ممکن است خطر ابتلا به سرطان لوزالمعده را افزایش دهند، عبارتند از: التهاب مزمن لوزالمعده (پانکراس) سابقه خانوادگی سرطان لوزالمعده سن بالا، این بیماری بیشتر در افراد پس از سالگی تشخیص داده می شوند. سابقه خانوادگی سندرم های ژنتیکی که می توانند خطر ابتلا به را افزایش دهند، از جمله جهش ژن BRCA ، سندرم لینچ و سندرم ملانوم مول - بدخیم آتیپیک خانوادگی ( FAMMM ) یک مطالعه بزرگ نشان داد که ترکیب سیگار، دیابت طولانی مدت و رژیم غذایی ضعیف، خطر ابتلا به سرطان لوزالمعده را تا حدود زیادی افزایش می دهد. علایم و نشانه های سرطان لوزالمعده اغلب تا پیشرفت بیماری بروز نمی کنند. به طور کلی برخی از علایم این سرطان عبارتند از: مدفوع آبکی خارش پوست لخته شدن خون ادرار به رنگ تیره درد شکمی که به پشت کشیده می شود. زرد شدن پوست و سفیدی چشم ( از دست دادن اشتها یا کاهش وزن ناخواسته تشخیص جدید دیابت یا مشکل در کنترل دیابت بسته به اینکه سرطان بر عملکرد های غدد برون ریز و یا غدد درون ریز اثر می گذارد، دو نوع مختلف سرطان لوزالمعده وجود دارد. بیشتر سرطان لوزالمعده از سلول هایی که مجاری لوزالمعده را پشتیبانی می کنند شروع می شود. به این نوع سرطان، آدنوکارسینوم پانکراس یا سرطان اگزوکرین لوزالمعده گفته می شود. آن ها می توانند بدخیم یا خوش خیم باشند، اما بیشتر تومورهای پانکراس بدخیم یا سرطانی هستند. در موارد کمتری، می تواند در سلول های تولید کننده هورمون یا سلول های عصبی و غده لوزالمعده تشکیل شود. به این نوع سرطان ها تومورهای عصبی و لوزالمعده پانکراس، تومورهای سلول های جزایر یا سرطان غدد لوزالمعده گفته می شود. این نام از نوع سلول تولید کننده هورمون در جایی که سرطان شروع می شود، گرفته شده است. آن ها شامل موارد زیر هستند: انسولینوم (انسولین) گلوکاگونون (گلوکاگون) گاسترینوما (گاسترین) سوماتوستاتینوما (سوماتوستاتین) VIPomas پپتید وازواکتیو روده یا VIP پیشرفت این سرطان، می تواند باعث بروز عوارض جانبی بسیاری شود، از جمله: تعدادی از عوامل ممکن است باعث کاهش وزن در افراد مبتلا به سرطان لوزالمعده شود، از جمله: فشار تومور به معده اختلال در هضم مواد غذایی مصرف انرژی بدن برای مقابله با سرطان و استفراغ ناشی از سرطان لوزالمعده می تواند با انسداد مجرای صفراوی کبد باعث زردی شود. در این شرایط ممکن است پزشک برای باز نگه داشتن مجرای صفراوی یک لوله پلاستیکی یا فلزی (استنت) را در درون آن قرار دهد. این کار با کمک روشی به نام کولانژیوپانکراتوگرافی رتروگراد آندوسکوپی ( ERCP ) انجام می شود. در طی ERCP ، آندوسکوپ از طریق گلو وارد معده و قسمت فوقانی روده کوچک بیمار می شود. سپس یک رنگ از طریق یک لوله کوچک توخالی (سوند) عبور داده شده و به مجاری لوزالمعده و صفراوی تزریق می شود. سرانجام، تصاویر از مجاری صفراوی گرفته می شود. یک تومور رو به رشد ممکن است روی اعصاب شکم فشار بیاورد و باعث درد شدید می شود. داروهای مسکن و روش های درمانی مانند پرتودرمانی و شیمی درمانی می توانند به کند شدن رشد تومور و تسکین درد کمک کنند. در موارد شدید، پزشک ممکن است روشی را برای تزریق الکل به اعصاب کنترل کننده درد در شکم (بلوک سلیاک پلکس) توصیه کند. برای پیشگیری از ابتلا به این بیماری، می توانید راهکارهای زیر را در نظر بگیرید: ترک سیگار حفظ وزن سالم رعایت رژیم غذایی پر از میوه، سبزیجات و غلات در صورت داشتن سابقه خانوادگی سرطان پانکراس، بهتر است با یک مشاور ژنتیک مشورت کنید. او می تواند سابقه خانوادگی شما را بررسی و در صورت لزوم یک آزمایش ژنتیکی را برای ارزیابی میزان خطر ابتلا به سرطان، تجویز کند. در صورتی که پزشک معالج به سرطان پانکراس مشکوک شود می تواند برای ارزیابی و تشخیص بهتر آزمایشات زیر را پیشنهاد دهد: مانند اسکن سونوگرافی، توموگرافی کامپیوتری ( CT ) ، تصویربرداری با رزونانس مغناطیسی ( MRI ) و گاهی اوقات، توموگرافی انتشار پوزیترون ( و سونوگرافی آندوسکوپی ( EUS ) برای تهیه تصاویر از اندام های داخلی از جمله لوزالمعده لوزالمعده از طریق آندوسکوپ، در بیوپسی لوزالمعده به ندرت از آسپیراسیون سوزن ریز استفاده می شود. یک آزمایش نشانگر تومور که در سرطان لوزالمعده مورد استفاده قرار می گیرد، CA - نام دارد که در درک چگونگی واکنش سرطان به درمان مفید است. اما این آزمایش همیشه قابل اعتماد نیست زیرا برخی از افراد مبتلا به سرطان لوزالمعده سطح CA - بالایی ندارند. پزشک معالج بعد از تشخیص و تایید سرطان سعی می کند میزان (مرحله) سرطان را مشخص کند. تشخیص مرحله سرطان در تعیین روند درمانی بسیار مهم و مفید است. مرحله سرطان به عوامل زیر بستگی دارد: اندازه و میزان تومور اولیه میزان انتشار سرطان به غدد لنفاوی مجاور میزان انتشار سرطان به اندام های مجاور در مرحله ، سلول های سرطانی در لایه های بالای سلول های مجاری لوزالمعده وجود دارند و هنوز به بافت های عمیق تر حمله نکرده اند. در مرحله چهارم، سلول های سرطانی در قسمت های مختلف بدن انتشار یافته اند. در مرحله ، درمان موثر است. اما در مرحله چهارم، تومورها به اندام های دوردست انتشار یافته و پزشک ممکن است فقط برای تسکین درد یا رفع انسداد مجاری، جراحی را توصیه کند. انواع درمان سرطان لوزالمعده بستگی به مرحله و موقعیت سرطان و همچنین به وضعیت سلامتی و ترجیحات شخصی بیمار دارد. برای بیشتر افراد، اولین هدف از درمان سرطان لوزالمعده از بین بردن سرطان در صورت امکان می باشد. انواع درمان ممکن است شامل جراحی، پرتودرمانی، شیمی درمانی یا ترکیبی از این موارد باشد. در صورت پیشرفت سرطان لوزالمعده احتمالا این درمان ها فایده ای ندارند و پزشک بر روی تسکین علایم (مراقبت تسکین دهنده) تمرکز خواهد کرد. سه عمل جراحی اصلی که می تواند به افراد مبتلا به سرطان لوزالمعده کمک کند، عبارتند از: در شرایطی که سرطان قسمت لوزالمعده را درگیر کرده باشد، ممکن است بیمار تحت یک عمل Whipple (پانکراتریکودوودنکتومی) قرار بگیرد. عمل Whipple یک جراحی دشوار برای برداشتن سر لوزالمعده، قسمت اول روده کوچک (اثنی عشر) ، کیسه صفرا، بخشی از مجرای صفراوی و غدد لنفاوی مجاور است. در برخی شرایط، بخشی از معده و روده بزرگ هم ممکن است برداشته شود. جراح قسمت های باقی مانده از لوزالمعده، معده و روده را مجددا به یکدیگر وصل می کند تا به بیمار امکان هضم غذا را بدهد. روش Whipple یک روش پیچیده و خطرناک است و عوارض آن شامل نشت، عفونت، خونریزی و اختلالات معده است. جراح، دم لوزالمعده و بعضی اوقات سایر قسمت های لوزالمعده را به همراه طحال خارج می کند. پزشک معمولا این روش را برای درمان سلول های جزایر یا تومورهای عصبی و غدد درون ریز توصیه می کند. جراح، کل لوزالمعده و طحال را جراحی و از بدن خارج می کند. زندگی بدون لوزالمعده امکان پذیر است، اما امکان دارد بیمار به طور مادام العمر نیاز به مصرف انسولین و آنزیم های جایگزین داشته باشد، چون در این شرایط بدن دیگر سلول های انسولین تولید نمی کند. بسیاری از افراد مبتلا به سرطان پیشرفته لوزالمعده در صورتی که تومورهای آنها رگ های خونی مجاور را درگیر کرده باشد، واجد شرایط انجام عمل Whipple یا سایر جراحی های پانکراس نیستند. در این شرایط جراحان باتجربه در مراکز پزشکی بسیار تخصصی می توانند نوع خاصی از عمل جراحی لوزالمعده را انجام دهند که شامل از بین بردن و بازسازی رگ های خونی آسیب دیده می باشد. هر یک از این جراحی ها خطر خونریزی و عفونت را به همراه دارد و برخی از افراد بعد از جراحی، حالت تهوع و استفراغ را تجربه می کنند. بهبودی طولانی بعد از هر یک از این روش ها تا حدودی طولانی مدت می باشد. شیمی درمانی از داروهایی برای کمک به از بین بردن سلول های سرطانی استفاده می کند. این داروها می توانند به داخل ورید، تزریق یا به صورت خوراکی مصرف شوند. ممکن است بیمار یک داروی شیمی درمانی یا ترکیبی از آن ها را دریافت کند. شیمی درمانی همچنین می تواند با پرتودرمانی ترکیب شود. به طور معمول شیمی درمانی برای معالجه سرطان از لوزالمعده که در اندام های دیگر پخش نشده، استفاده می شود. در مراکز تخصصی پزشکی، این ترکیب ممکن است قبل از عمل برای کوچک کردن تومور استفاده شود. بعضی اوقات پس از عمل برای کاهش خطر بازگشت سرطان لوزالمعده هم کاربرد دارد. در مبتلایان به سرطان لوزالمعده و سرطان پیشرفته که به سایر قسمت های بدن سرایت کرده، ممکن است از شیمی درمانی برای کنترل رشد سرطان، تسکین علایم و پیش آگهی بهتر بیماری استفاده شود. پرتودرمانی، از پرتوهای پرانرژی برای تخریب سلول های سرطانی استفاده می کند و ممکن است قبل از عمل جراحی سرطان، یا اغلب در ترکیب با شیمی درمانی انجام بگیرد. در مواردی که سرطان با جراحی درمان نشود پزشک می تواند ترکیبی از پرتودرمانی و شیمی درمانی را توصیه کند. در برخی شرایط، از پروتون درمانی می توان برای درمان سرطان لوزالمعده استفاده کرد و ممکن است در مقایسه با پرتودرمانی استاندارد عوارض جانبی کمتری داشته باشد. کارآزمایی های بالینی مطالعاتی برای آزمایش درمان های جدید مانند سیستم درمانی و روش های جدید در مورد جراحی یا پرتودرمانی است. آزمایشات بالینی مربوط به سرطان لوزالمعده ممکن است به بیمار فرصت دهد که درمان جدید هدفمند، داروهای شیمی درمانی، درمان های ایمونوتراپی یا واکسن ها را امتحان کنند. آزمایشات بالینی نمی توانند یک درمان تضمینی مناسبی باشند و ممکن است عوارض جانبی جدی یا غیر منتظره ای را همراه داشته باشد. مراقبت تسکین دهنده، مراقبت های پزشکی تخصصی است که بر روی تسکین درد و سایر علایم یک بیماری جدی تمرکز دارد. مراقبت تسکینی توسط تیم های پزشکان، پرستاران، مددکاران اجتماعی و سایر متخصصان متخصص آموزش دیده ارایه می شود. هدف این تیم ها بهبود کیفیت زندگی افراد مبتلا به سرطان و خانواده های آن ها است. بیمار در شرایط استفاده از این شرایط ممکن است احساس بهتر و طول عمر بیشتری داشته باشند. برخی از رویکردهای پزشکی یکپارچه و جایگزین ممکن است در بهبود علایم بیمار موثر باشند. افراد مبتلا به سرطان غالبا دچار پریشانی زیادی می شوند که حتی این پریشانی می تواند منجر به بروز اختلالات خواب، عصبانیت و ناراحتی بیشتر شود. برخی تحقیقات نشان می دهد که پریشانی در افراد مبتلا به سرطان لوزالمعده بیشتر از افراد مبتلا به سایر انواع سرطان است. بیماران بهتر است در مورد احساسات خود با پزشک مشورت کنند. علاوه بر آن روش های درمانی جایگزین زیر می توانند در مقابله با این پریشانی موثر باشند: ورزش مراقبه طب سوزنی هنر درمانی بیمارانی که به این گزینه های درمانی علاقه دارید با پزشک خود مشورت کنند. مطلع شدن فرد از ابتلا به بیماری سرطان پانکراس می تواند تا حدودی ناراحت کننده باشد. در صورت ابتلا به این بیماری برای مقابله و پشتیبانی از خود می توانید راهکارهای زیر را در نظر بگیرید: در مورد سرطان خود و جزییات آن و گزینه های درمانی بیشتر بیاموزید. با یک فرد قابل اعتماد صحبت کنید. صحبت با یک مشاور، مددکار اجتماعی پزشکی یا یک روانشناس می تواند در این زمینه موثر باشد. یک سیستم پشتیبانی و حمایتی برای خود درست کنید و از دوستان و خانواده خود بخواهید برای شما یک شبکه پشتیبانی ایجاد کرده و در موارد ضروری به شما کمک کنند. با سایر بیماران سرطانی ارتباط برقرار کنید. ممکن است صحبت کردن با سایر بازماندگان سرطان بتواند در قبول بیماری و مدیریت شرایط روانی آن تاثیر به سزایی داشته باشد. در صورت مشکوک شدن پزشک به سرطان، وی می تواند بیمار را به متخصصین دیگر زیر ارجاع دهد: انکولوژیست متخصص گوارش انکولوژیست رادیولوژی برای آمادگی بیشتر، بهتر است موارد زیر را یادداشت کنید: علایم خود و اطلاعات شخصی کلیدی، از جمله تغییرات اخیر یا عوامل استرس زا نام تمام داروهای خود، ویتامین ها و مکمل ها از جمله دوزهای مصرفی آن ها سوالاتی که باید از پزشک خود بپرسید، عبارتند از: مرحله سرطان من چیست؟ آیا سرطان من قابل درمان است؟ خطرات احتمالی هر درمان چیست؟ آیا به تست های جانبی احتیاج دارم؟ کدام روند درمانی برای من بهتر است؟ چه راهکارهای برای مدیریت علایم من وجود دارند؟ با وضعیت من چه توصیه ای به اعضای خانواده من می کنید؟ تجربه شما در مورد تشخیص و درمان سرطان لوزالمعده چیست؟ هر سال چه تعداد عمل جراحی برای این نوع سرطان انجام می شود؟ چه آزمایشات بالینی برای سرطان لوزالمعده در دسترس است؟ آیا واجد شرایط انجام دادن آن ها هستم؟ آیا بروشور یا مواد چاپی دیگری دارید که بتوانم از آن ها استفاده کنم؟ چه وب سایتهایی را پیشنهاد می کنید؟ احتمالا پزشک از بیمار سوالات زیادی می پرسد از جمله: علایم شما از چه زمانی شروع شده اند؟ آیا چیزی باعث بهتر یا بدتر شدن علایم شما می شود؟ علایم شما چقدر شدید است؟ آیا آنها موقتی هستند یا مداوم بروز می کنند؟ |
رحم مضاعف و یا ( Double Uterus ) یک ناهنجاری نادر و مادرزادی است. رحم دیزل فیک، رحمی "دوتایی" است که در آن دو رحم و گاهی دو گردن رحم شکل می گیرد. علاوه بر آن ممکن است برخی از زنان مبتلا به این بیماری دو واژن داشته باشند. اما برخی دیگر فقط یک واژن دارند. اکثر زنانی که دو واژن دارند برای بارداری و یا برقراری رابطه جنسی نیازی به جراحی و درمان ندارند، زیرا به طور معمول در این زنان یک طرف رحم از طرف دیگر بزرگتر است و برای مقاربتی از قسمت بزرگتر استفاده می شود. در شرایط عادی هر رحم از دو لوله کوچک به نام مجاری مولر منشا می گیرند و با رشد و تکامل لوله ها با هم دیگر ترکیب شده و یک عضو بزرگتر و توخالی یا همان رحم ایجاد شود. اما در موارد نادر، لوله ها جدا از هم باقی می مانند و یا کاملا به هم نمی پیوندند. در عوض، هر یک به ساختار جداگانه و به دو رحم تبدیل می شوند. گاهی اوقات برای هر دو رحم فقط یک دهانه رحم وجود دارد و در سایر مواقع ممکن است هر رحم، دهانه جداگانه داشته باشد. در زنانی که رحم مضاعف دارند اغلب مهبل (واژن) توسط یک غشای نازک به دو دهانه مجزا تقسیم می شود. زنانی که رحم مضاعف دارند، بارداری های موفقی دارند. اما این بیماری می تواند خطر سقط جنین یا تولد زودرس را افزایش دهد. برهمین اساس، این بیماران قبل از شروع بارداری، باید درباره برنامه های خود در مورد باردار شدن با پزشک خود مشورت کنند. از هر زن در سراسر جهان یک مورد رحم مضاعف دارد. حدود یک در زن مبتلا به دیفلی رحم، دوقلو باردار می شوند. در این شرایط چون بارداری در هر دو رحم به طور هم زمان رخ می دهد، احتمالا نوزادان در عرض چند دقیقه با فاصله از یکدیگر متولد می شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید رحم مضاعف، یک ناهنجاری مادرزادی است که در حین رشد جنین رخ می دهد و از بدو تولد همراه با به دنیا آمدن دختران بوجود می آید. این وضعیت زمانی رخ می دهد که هر دو لوله مولر نتوانند به یکدیگر ادغام شوند. با این حال، علت اصلی این بیماری هنوز مشخص نیست اما ممکن است جنبه ژنتیکی داشته باشد. به طور کلی یک زن با رحم مضاعف هیچ علایم خاصی را تجربه نمی کند. ممکن است پزشک در طول معاینه معمولی لگن، این بیماری را شناسایی کند. در غیر این صورت، رحم مضاعف هنگام بررسی علت های، تشخیص داده می شود. علاوه بر آن، این امکان وجود دارد که زنان با واژن مضاعف همراه با رحم مضاعف حتی پس از قرار دادن تامپون، را تجربه کند، چون در این شرایط تامپون در یکی از واژن ها قرار می گیرد و واژن دیگر می تواند باعث خونریزی شود. زنانی که علیرغم قرار دادن تامپون، جریان خون قاعدگی زیادی دارند و یا دچار درد شدید در دوران قاعدگی هستند باید به پزشک مراجعه کنند. خانم هایی که رحم مضاعف دارند شاید دوره های قاعدگی طولانی مدتی داشته باشند که در صورت عدم کنترل، بهتر است به پزشک مراجعه کنند. بسیاری از زنان با رحم مضاعف زندگی جنسی طبیعی، و دارند. اما گاهی اوقات یک رحم مضاعف و سایر ناهنجاری های رشد رحم با موارد زیر همراه است: حقیقت نشان می دهد که شانس تولد زودرس برای زنان دارای رحم مضاعف تا درصد افزایش می یابد. ناهنجاری های مجرای مولر می تواند بر مجرای دیگری که در جنین ایجاد می شود، (مجرای ولفین) ت ثیر بگذارد. ناهنجاری های مجاری Wolffian می تواند باعث مشکلات کلیوی شود. این عارضه در تا درصد از زنان با رحم مضاعف بروز می کند. در تعداد بسیار کمی از موارد، خانمهایی که رحم دو تایی دارند، قادر به باردار شدن نیستند. گردن رحم دو تایی و یا رحم غیرطبیعی بیشتر در طی معاینه معمولی لگن و یا آزمایشات تشخیصی برای علت های سقط جنین مکرر تشخیص داده می شود. اگر پزشک به یک ناهنجاری مشکوک شود، می تواند یکی از آزمایش های زیر را توصیه کند: از امواج صوتی با فرکانس بالا برای ایجاد تصاویری از قسمت داخلی بدن استفاده می شود. پزشک می تواند برای تهیه تصاویر واضح تر از قسمت داخلی رحم سونوگرافی خارج واژینال را پیشنهاد دهند، که در آن مبدل به داخل واژن وارد می شود. برای بدست آوردن دید و تشخیص بهتر ممکن است از سونوگرافی بعدی هم استفاده شود. سونوهیستروگرام نوع دیگری از سونوگرافی است. در سونو هیستروگرام تصاویر بعد از وارد شدن مایع به داخل رحم از طریق یک لوله نازک که داخل واژن قرار می گیرد تهیه می شوند. سونوهیستروگرام به پزشک اجازه می دهد هرگونه ناهنجاری احتمالی در شکل رحم را ارزیابی کند. در طی آزمایش ( HSG ) ، یک رنگ از طریق دهانه رحم به رحم وارد می شود. با عبور رنگ از طریق پرتوهای ایکس، پزشک می تواند اندازه و شکل رحم را ببیند. گاهی اوقات رحم مضاعف با رحم جدا و یا رحم تقسیم شده ( Septate Uterus ) یا رحم دوقلو (به شکل قلب) اشتباه گرفته می شود. رحم جدا و یا تقسیم شده، شایع ترین ناهنجاری رحم است که در طول رشد جنین قبل از تولد اتفاق میفتد. در این شرایط غشایی به نام سپتوم قسمت داخلی رحم را در وسط به دو قسمت تقسیم می کند. این سپتوم تقسیم کننده نوار فیبر و ماهیچه ای از بافت است که می تواند ضخیم یا نازک باشد. زنانی که رحم جدا دارند در معرض خطر سقط جنین هستند. علت دقیق این ناهنجاری مشخص نیست. رحم جدا به طور معمول بر توانایی بارداری زن ت ثیر نمی گذارد، اما خطر ابتلا به سقط جنین را به میزان قابل توجهی افزایش می دهد. زنان مبتلا به رحم سپتوم همچنین می توانند دچار سقط مکرر شوند. این بیماری را می توان با جراحی درمان کرد که بهبودی زیادی به همراه دارد. رحم سپتوم را می توان با جراحی به نام متروپلاستی درمان کرد. اکنون این روش با هیستروسکوپی انجام می شود. روش هیستروسکوپی این امکان را می دهد که بدون نیاز به برش بیرونی شکم، درمان درون رحم انجام شود. رحم قلبی شکل و یا رحم دوسالانه ( Uterus Bicornuate ) بدین معنی است که رحم زن به شکل قلب است. رحم قلبی شکل به طور معمول در شانس بارداری زن ت ثیر نمی گذارد. رحم دوسالانه خطر ابتلا به سقط جنین بعدا در دوران بارداری و زایمان زودرس کودک را افزایش می دهد. برخی محققان پیشنهاد می کنند که این مشکلات به دلیل انقباضات نامنظم رحم یا کاهش ظرفیت رحم اتفاق میفتد. رحم قلبی شکل، بیشتر در حین سونوگرافی و یا سایر آزمایش های تصویربرداری، تشخیص داده می شود، زیرا اغلب باعث بروز علایم خاصی نمی کند. از طرف دیگر، برخی از خانم ها که دارای رحم دوقلو هستند علایم زیر را گزارش می دهند: ناراحتی شکم دوره های دردناک سقط جنین های مکرر علاوه بر این، نوزادانی که از مادرانی که دارای رحم دوقلو هستند متولد می شوند، چهار برابر، شانس بیشتری برای ابتلا به نقص هنگام تولد دارند. جراحی برای درمان رحم مضاعف می تواند موثر باشد اما این روش درمانی به ندرت مورد نیاز است. برای خانم هایی که رحم مضاعف دارند و هیچ علامتی را تجربه نمی کنند، نیازی به درمان بیماری نیست. اما خانم های که سقط جنین های مکرر را تجربه می کنند ممکن است تحت جراحی برای درمان این بیماری قرار بگیرند. خانم هایی که دارای واژن مضاعف و رحم مضاعف هستند ممکن است از عمل جراحی برای برداشتن غشای تقسیم کننده در واژن خود بهره مند شوند. در این شرایط جراحی می تواند زایمان را برای آنها آسانتر کند. داشتن رحم مضاعف معمولا در زن باردار هیچ مشکلی ایجاد نمی کند، اما در برخی مواقع شکل غیرطبیعی رحم منجر به سقط جنین می شود. همچنین زنان با رحم مضاعف عموما دارای رحم کوچکتر هستند که این شرایط می تواند منجر به زایمان زودرس شود. درزنانی که رحم مضاعف دارند و باردار هستند بهتر است برای کنترل وضعیت جنین، تحت نظر پزشک قرار بگیرند، چون این افراد ممکن است نیاز به زایمان زودرس از طریق ( C ) داشته باشند. یادآوری این نکته حایز اهمیت است که این شرایط بسیار نادر است و در بسیاری از موارد هرگز تشخیص داده نمی شود زیرا به هیچ وجه مشکلی ایجاد نمی کند. اما در برخی از زنان که دچار سقط جنین مکرر می شوند، احتمال دارد به جراحی نیاز داشته باشند. پزشک معالج برای تشخیص بهتر ممکن است بیمار را به متخصص زنان و یا متخصص غدد تناسلی ارجاع دهد. برای آمادگی بیشتر در هنگام مراجعه به پزشک، بهتر است لیستی از هرگونه علایم قاعدگی که تجربه کنید و اطلاعات اصلی پزشکی خود، از جمله شرایط دیگری که در آن تحت درمان قرار می گیرد و نام انواع داروها، ویتامین ها، گیاهان یا مکمل هایی که مصرف می کنید، بنویسید. برخی از سوالات اساسی که باید از پزشک خود بپرسید، عبارتند از: آیا من کاندید درمان جراحی هستم؟ محتمل ترین علت بروز این بیماری در من چیست؟ آیا در معرض خطر ابتلا به مشکلات در دوران بارداری قرار دارم؟ در صورت لزوم چه گزینه هایی برای بهبود شانس من در بارداری پیشهاد می کنید؟ آیا بروشور یا مواد چاپی دیگری وجود دارد که بتوانم برای کسب اطلاعات بیشتر از آن ها استفاده کنم؟ چه وب سایتهایی را پیشنهاد می کنید؟ علاوه بر آن پزشک ممکن است سوالات زیادی از بیمار بپرسد، از جمله: آیا دوره های قاعدگی شما منظم هستند؟ آیا تا به حال باردار شده اید؟ نتیجه آن چه بود؟ علایم و نشانه های شما چیست و چه زمانی برای اولین بار متوجه آنها شده اید؟ آیا در حال حاضر و یا اخیرا به دلیل شرایط پزشکی دیگری تحت معالجه قرار گرفته اید؟ |
بسیاری از عفونت ها از طریق واکسیناسیون قابل پیشگیری هستند. سازمان بهداشت جهانی ( WHO ) تخمین می زند که واکسیناسیون ها هر ساله از بروز انواع عفونت ها پبشگیری کرده و جان تا میلیون نفر را از مرگ نجات می دهد. عفونت هنگامی رخ می دهد که ارگانیسم دیگری وارد بدن شما شده و منجر به بیماری شود. ارگانیسم هایی که باعث عفونت می شوند بسیار متنوع هستند و می توانند مواردی مانند ویروس، باکتری، قارچ و انگل را دربرگیرند. شما می توانید با کسب آگاهی از انواع عفونت و راه های پیشگیری از آن ها از ابتلا به عفونت و بروز عوارض جانبی آن ها در امان باشید. تماس مستقیم با فرد مبتلا به عفونت از طریق غذای آلوده یا آب و حتی از طریق نیش حشرات شما را در معرض عفونت قرار می دهد. این ارگانیسم های میکروسکوپی عفونی به عنوان پاتوژن شناخته می شوند و می توانند به سرعت تکثیر پیدا کنند. نمونه هایی از پاتوژن ها که ممکن است منجر به انواع عفونت ها شوند، عبارتند از: قارچ باکتری ها ویروس ها آن ها می توانند به چندین روش مختلف انتشار پیدا کنند، از جمله از طریق: تماس پوستی تماس با مدفوع انتقال مایعات بدن مصرف مواد غذایی یا آب آلوده استنشاق ذرات یا قطرات موجود درهوا دست زدن به یک شی که شخص حامل بیماری زا آن را لمس کرده نحوه انتشار عفونت و اثرات آن بر روی بدن انسان بستگی به نوع پاتوژن دارد. سیستم ایمنی بدن سدی موثر در برابر عوامل عفونی است. با این حال، عوامل بیماری زا ممکن است گاهی اوقات توانایی سیستم ایمنی بدن را برای مقابله با آن ها تحت الشعاع قرار دهند و منجر به بروز عفونت شوند. برخی از عوامل بیماری زا اثر کمی دارند و برخی دیگر سموم یا مواد التهابی تولید می کنند که باعث پاسخ منفی بدن می شوند. این تغییر بدان معنی است که برخی از عفونت ها خفیف و به سختی قابل تشخیص هستند، در حالی که برخی دیگر می توانند شدید و جدی باشند. برخی از عوامل بیماری زا در برابر درمان مقاوم هستند. درمان عفونت به علت آن بستگی دارد. اما انواع عفونت ها، راه های پیشگیری زیادی دارند که رایج ترین و کشنده ترین انواع عفونت عبارتند از: باکتریایی، ویروسی، قارچی و پریون. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عفونت های ویروسی بر اثر آلودگی با ویروس رخ می دهند. میلیون ها ویروس مختلف ممکن است وجود داشته باشند، اما محققان تاکنون فقط حدود نوع آن ها را شناسایی کرده اند. ویروس ها حاوی یک قطعه از کد ژنتیکی هستند و یک لایه پروتیین و مولکول های چربی از آن ها محافظت می کند. ویروس ها به میزبان حمله کرده و به سلول بدن میزبان وصل می شوند. با ورود به سلول، مواد ژنتیکی خود را آزاد می کنند. این ماده سلول را مجبور به تکثیر ویروس کرده و ویروس تکثیر می شود. با این وجود همه ویروس ها سلول میزبان خود را از بین نمی برند. برخی از آن ها عملکرد سلول را تغییر می دهند. برخی ویروس ها، مانند ویروس پاپیلومای انسانی ( HPV ) و ویروس اپستین بار ( EBV ) ، با مجبور کردن سلول ها به تکثیر بیش از حد می توانند به سرطان منجر شوند. که نورو ویروس آن را ایجاد می کند. که از HPV و HSV ناشی می شوند. که عمدتا به دلیل ویروس، و آدنو ویروس اتفاق میفتد. یک بیماری تنفسی است که پس از یک عفونت کروناویروس جدید ایجاد می شود. ناشی از انتروویروس ها و ویروس تبخال ویروس ( HSV ) و همچنین ویروس ویروس نیل سایر شرایط ویروسی شامل موارد زیر است: ابولا تب دنگ هپاتیت C فلج اطفال ویروس زیکا سندرم تنفسی خاورمیانه ( MERS - CoV ) آنفلوانزا از جمله آنفولانزای خوکی HN داروهای ضد ویروسی می توانند به تسکین علایم برخی ویروس ها کمک کنند. آن ها می توانند از تولید مثل ویروس جلوگیری و یا سیستم ایمنی میزبان را تقویت کرده و اثرات ویروس را خنثی کنند. آنتی بیوتیک ها در برابر ویروس ها موثر نیستند و جلوی ویروس را نمی گیرند و استفاده از آن ها خطر مقاومت را افزایش می دهد. باکتری ها میکروارگانیسم های تک سلولی هستند که به آن ها پروکاریوت هم گفته می شود. کارشناسان تخمین می زنند که حداقل بیلیون باکتری بر روی زمین وجود دارد و آن ها بخش اعظم زیست توده زمین را تشکیل می دهند. باکتری های بر اساس شکل ظاهری خود به سه دسته زیر طبقه بندی می شوند: میله ای یا باسیل کروی یا کوکسی ها مارپیچ یا باکتری های کویل باکتری ها توانایی این را دارند که تقریبا در همه انواع محیطی زندگی از گرمای شدید تا سرمای بیش از حد زندگی کنند. برخی از عفونت های کشنده باکتریایی، عبارتند از: حصبه برخی از نمونه های دیگر عفونت های باکتریایی شامل موارد زیر است: گاستریت بیماری سل اوتیت مدیا عفونت چشم مننژیت باکتریایی عفونت های پوستی عفونت های مقاربتی ( STI ) عفونت دستگاه تنفسی فوقانی پزشک می تواند عفونت های باکتریایی را با آنتی بیوتیک درمان کند. با این حال، برخی از انواع آن ها نسبت به درمان مقاومت می کنند. قارچ اغلب یک انگل چند سلولی است که با استفاده از آنزیم می تواند مواد آلی را تجزیه و جذب کند. با این حال، برخی از انواع قارچ ها مانند مخمرها، تک سلولی هستند. بسیاری از عفونت های قارچی در لایه های بالایی پوست ایجاد می شوند و برخی به لایه های عمیق تر نیز نفوذ می کنند. مخمرهای استنشاق شده گاهی اوقات می توانند منجر به عفونت های قارچی مانند ذات الریه یا عفونت در بدن شوند که در این صورت به عنوان عفونت سیستمیک شناخته می شوند. افرادی با شرایط زیر در معرض خطر ابتلا بیشتری نسبت به عفونت قارچی قرار دارند: مبتلایان به مصرف کنندگان آنتی بیوتیک در طولانی مدت مصرف کنندگان نمونه هایی ازعفونت های قارچی عبارتند از: درماتوفیتوز کاندیدیازیس هیستوپلاسموز برخی عفونت های چشمی تب دره یا کوکسیدیوییدومایکوزیس بثورات پوستی می توانند نشان دهنده عفونت های قارچی پوست باشند. پریون پروتیینی است که هیچ ماده ژنتیکی ندارد و معمولا بی ضرر است. دانشمندان پریون ها را به عنوان میکروارگانیسم های زنده طبقه بندی نمی کنند. اما اگر پریون به شکل غیرطبیعی وارد بدن شود، می تواند به یک عامل بیماری زا تبدیل و منجر به بروز عفونت گردد. Prions می تواند بر روی ساختار مغز یا سایر قسمت های سیستم عصبی ت ثیر بگذارد. آن ها میزبان را تکثیر یا تغذیه نمی کنند. در عوض، آن ها باعث ایجاد رفتارغیرطبیعی در سلول ها و پروتیین های بدن می شوند. پریون ها باعث بیماری های دژنراسیون مغز می شوند که نادر اما به سرعت در حال پیشرفت و کشنده هستند. آن ها شامل انسفالوپاتی اسفنجی گاو ( BSE ) هستند که معمولا افراد از آن به عنوان بیماری گاو دیوانه یاد می کنند. محققان همچنین مواردی از بیماری آلزایمر را به عفونت پریون مرتبط می دانند. از جمله کنه ها، کنه ها، شپش ها، و کک ها با اتصال و یا نیش زدن می توانند باعث عفونت شوند. ارگانیسم های چند سلولی بزرگتر هستند که شامل کرم های مسطح و گرد می شوند و می توانند منجربه بروز عفونت در بدن شوند. یک ارگانیسم تک سلولی با هسته می تواند باعث عفونت تک یاخته شود. تک یاخته ها معمولا ویژگی هایی شبیه به حیوانات متحرک را نشان می دهند و می توانند در خارج از بدن انسان زنده بمانند. آن ها معمولا از طریق مدفوع به انسان های دیگر منتقل می شوند. علت انواع عفونت، وارد شدن عوامل بیماری زا به بدن است. علایم عفونت مانند التهاب یا آبریزش بینی به دلیل تلاش سیستم ایمنی بدن برای خلاص شدن از ارگانیسم مهاجم رخ می دهد. علایم انواع عفونت و راه های پیشگیری از آن ها، به عامل بیماری زا و همچنین محل عفونت بستگی دارد. ویروس ها سلول های خاصی مانند سلول های دستگاه تناسلی یا تنفسی فوقانی را هدف قرار می دهند. به طور مثال ویروس هاری به سیستم عصبی حمله می کند و برخی ویروس ها، سلول های پوستی را هدف قرار داده و باعث ایجاد زگیل می شوند. برخی دیگر از عوامل بیماری زا طیف وسیعی از سلول ها را هدف قرار می دهند و منجر به علایم مختلف می شوند. ویروس آنفولانزا می تواند باعث ایجاد آبریزش بینی، درد عضلات و ناراحتی معده شود. فرد مبتلا به عفونت باکتریایی اغلب در محل عفونت و همچنین غدد لنفاوی التهاب قرمزی، گرما، تب و درد را تجربه می کند. بثورات پوستی می تواند نشان دهنده عفونت قارچی پوست باشند، اما با این حال، ویروس ها و باکتری ها هم ممکن است باعث ایجاد شرایط پوستی و بثورات پوستی شوند. علایم شایع بیماری های پریون شامل بروز سریع آسیب مغزی، از دست دادن حافظه و مشکلات شناختی است. آن ها همچنین می توانند باعث ایجاد پلاک در مغز و باعث از بین رفتن آن شوند. برخی از نمونه های عفونت هایی که همیشه باعث ایجاد علایم نمی شوند شامل HPV ، سوزاک و کلامیدیا هستند. انواع عفونت ها، راه های انتقال مختلفی دارند که با شناخت آن ها می توان از ابتلا به انواع عفونت ها پیشگیری کرد: برخی، اما نه همه، عفونت ها می توانند هنگامی که مستقیما با شخصی که دچار عفونت است، از طریق تماس، بوسیدن یا برقراری رابطه جنسی منتقل شوند. خون بزاق مایع منی ترشحات واژن ترشحات بینی سرانجام، بعضی از عفونت ها می توانند مستقیما از طریق یک مادر آلوده به فرزند خود یا از طریق جفت درهنگام زایمان پخش شوند. برخی ارگانیسم های عفونی در سراسر محیط اطراف وجود دارند که ممکن است افراد با آن ها تماس برقرار کرده و آلوده شود. در بعضی موارد، ممکن است غذا یا آب به ارگانیسم های عفونی آلوده باشد، مانند: غذاهای کنسرو غذاهای آماده شده در شرایط غیر بهداشتی غذاهایی که به طور نادرست در انبار یا یخچال نگهداری شده اند. غذاهای خام یا پخته نشده، مانند محصولات، گوشت، غذاهای دریایی برخی از عفونت ها از حیوانات آلوده به افراد شیوع پیدا می کند. یک مثال آن ویروس هاری است که از نیش یک حیوان آلوده به شما منتقل می شود. انواع مختلفی از گزیدگی، از جمله کنه، پشه و شپش وجود دارد. در بعضی موارد، اگر حیوان آلوده به میکروارگانیسم عفونی، شما را نیش بزند، ممکن است به عفونت مبتلا شوید. برخی از نمونه های انتقال از راه گزیدگی شامل مالاریا، و ویروس نیل است. برخی از عفونت ها علایم بسیار مشخصی دارند. پزشک ممکن است بتواند بر اساس این علایم، تاریخچه پزشکی و معاینه جسمی، تشخیص را انجام دهد. در مواردی که مشخص نیست چه عاملی باعث ایجاد عفونت شده، پزشک ممکن است نمونه برداری کند. محل نمونه برداری به بیماری و نوع ارگانیسم مشکوک بستگی دارد. برخی از انواع نمونه می توانند شامل موارد زیر باشند: خلط خون ادرار مدفوع ترشحات بینی یا گلو مایع مغزی نخاعی ( CSF ) پزشک همچنین ممکن است از آزمایشات تصویربرداری مانند اشعه ایکس، سی تی اسکن یا اسکن MRI برای تشخیص استفاده کند. در برخی موارد، آن ها همچنین بیوپسی از بافت آسیب دیده را تجویز می کنند. هیچ روش واحدی برای جلوگیری از بیماری های عفونی وجود ندارد. با این حال، شما برای کاهش خطر انتقال باید اقدامات زیر را انجام دهید: هرگونه واکسیناسیون توصیه شده را دریافت کنید. با استفاده از کاندوم خطر ابتلا به عفونت های مقاربتی را کاهش دهید. دست ها را به خصوص قبل و بعد از تهیه غذا و بعد از دستشویی رفتن بشویید. زخم های احتمالی خود را بپوشانید. این کار می تواند شانس ابتلا به عفونت را کاهش دهد. از اشتراک گذاشتن وسایل شخصی مانند مسواک، شانه ها، تیغ، لیوان و وسایل آشپزخانه خودداری کنید. هنگام سرفه دهان خود را بپوشانید. اگر بیمار هستید، حتما هنگام سرفه و عطسه دهان خود را بپوشانید. اتاق هایی که احتمالا آلودگی بالایی نسبت به باکتری ها دارند، از جمله آشپزخانه و حمام را ضد عفونی کنید. سطح مختلف منزل خود را تمیز کرده و از نگهداری غذاهای قابل فساد در دمای اتاق به مدت طولانی خودداری کنید. در صورت ابتلا به عفونت برای پیشگیری از انتقال آن به دیگران توصیه های پزشکی را در حین کار و مسافرت رعایت کنید. از دافع حشرات یا اسپری ها استفاده کنید. این محصولات می توانند به شما در جلوگیری از گزیدگی پشه یا کنه موثر باشند. آنتی بیوتیک ها را فقط با تجویز پزشک خود مصرف کرده و حتما دوره درمان خود را تا پایان و حتی در صورت بهبود علایم ادامه دهید. اگر بیمار هستید در خانه بمانید. این کار می تواند از انتشار عفونت جلوگیری کند. از پزشک خود در مورد زمان بازگشت به محل کار مشورت بگیرید. پیروی از یک شیوه زندگی فعال و خوردن یک رژیم غذایی متعادل، می تواند به تقویت سیستم ایمنی بدن و دفاع از بدن در برابر انواع مختلف عفونت کمک کند. |
آسیب یا التهاب طولانی مدت کبد می تواند باعث ایجاد مقادیر بیش از حدی بافت زخم در کبد و فیبروز کبدی شود. علاوه بر آن، اکثر بیماری های مزمن کبدی در نهایت می توانند منجر به فیبروز شوند. برخلاف سلول های کبدی سالم که می توانند خودشان را ترمیم کنند، سلول های بافت اسکار این قابلیت و توانایی را ندارند و نمی توانند عملکرد مناسبی داشته باشند. برهمین اساس، فیبروز می تواند عملکرد کلی را کاهش دهد. بافت اسکار ناشی از فیبروز می تواند جریان خون درون کبد را مسدود یا محدود کند و منجر از بین بردن سلول های کبدی سالم شود که در نهایت ممکن است بافت اسکار بیشتری در این فرآیند ایجاد شود. مراحل درمان فیبروز کبدی شامل درمان عفونت ها، ایجاد تغییر در شیوه زندگی و مصرف داروهای خاص است که این روند های درمانی اغلب می توانند آسیب ناشی از فیبروز خفیف تا متوسط کبد را معکوس کنند. در صورت عدم درمان و ادامه یافتن ممکن است شرایط جدی تر کبدی ایجاد شود. فیبروز اولین مرحله از زخم کبد است. بعدا ، اگر بیشتر کبد دچار زخم شود، به معروف است. فیبروز کبدی پس از آنکه فرد آسیب دیدگی یا التهاب در کبد را تجربه کند، رخ می دهد. سلول های کبد بهبود زخم را تحریک می کنند. در طی این بهبود زخم، پروتیین های اضافی مانند کلاژن و گلیکوپروتیین ها در کبد ساخته می شوند. سرانجام، در طولانی مدت سلول های کبدی دیگر نمی توانند خودشان را ترمیم کنند. پروتیین های اضافی بافت اسکار یا فیبروز را تشکیل می دهند. شایع ترین علت های فیبروز کبدی در ایالات متحده، عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سوء مصرف مزمن ویروسی C یا B بیماری کبد چرب غیر الکلی ( NAFLD ) استیاته هپاتیت غیر الکلی ( NASH ) ، زیر گروه NAFLD NAFLD و NASH در افراد با وزن زیاد، مبتلا به، یا پیش دیابت و مقادیر بالای چربی و کلسترول که در جریان خون شیوع بیشتری دارد. سایر علل شایع فیبروز کبدی عبارتند از: هپاتیت خود ایمنی نارسایی مزمن قلب انسداد مجرای صفراوی یا آهن اضافی، که باعث تجمع مس در بدن می شود. برخی از داروهای خاص همچنین می توانند منجر به فیبروز کبدی شوند، از جمله: تولبوتامید ایزونیازید آمیودارون کلرپرومازین متوترکسات متیل دوپا oxyphenisatine در صورت تشخیص و مشکوک شدن پزشک به ابتلا فرد به فیبروز با استفاده از یک سوزن بزرگ، از بافت کبد نمونه برداری می کند. سپس نمونه زیر میکروسکوپ بررسی و معاینه می شود. کبد برای تعیین مراحل فیبروز و میزان آسیب دیدگی کبد انجام می گیرد. با این حال تعیین درجه فیبروز دشوار و سخت است چون این کار باید بر روی نمونه کوچک صورت بگیرد. پزشکان از چندین مقیاس برای تعریف مراحل فیبروز استفاده کنند. مقیاس های مورد استفاده شامل Metavir ، Ishak و Batts - Ludwig می باشند. هر مقیاس محدودیت های خاص خود را دارد. با این وجود پزشکان معمولا مرحله ای را به فیبروز کبدی اختصاص می دهند زیرا این امر به بیمار و سایر پزشکان کمک می کند تا میزان ت ثیر کبد شخص را درک کنند. یکی از محبوب ترین سیستم های امتیاز دهی، سیستم امتیاز دهی METAVIR است. این سیستم برای "فعالیت" یا پیش بینی پیشرفت فیبروز، و برای سطح فیبروز، نمره ای را تعیین می کند. پزشکان معمولا می توانند این نمره را تنها پس از گرفتن بیوپسی یا نمونه بافتی از یک قطعه کبد انجام دهند. سیستم مقیاس دهی Metavir نرخ پیشرفت فیبروز را به سه گروه از A تا A تقسیم بندی می کند. A : بدون فعالیت A : فعالیت خفیف A : فعالیت متوسط A : فعالیت شدید در پیشرفته ترین نوع فیبروز، فرد ممکن است به سیروز کبدی مبتلا شود. در صورت پیشرفت فیبروز به سیروز، فرد ممکن است دچار خستگی و اشتها ضعیف شود. افراد مبتلا به فیبروز معمولا از بیماری خود بی خبر هستند چون این بیماری به ندرت باعث بروز علایم آشکار می شود. با این حال فیبروز می تواند: جریان خون در اندام را محدود کند. توانایی کبد را در بازسازی خود محدود کند. عملکرد کلی، از جمله تصفیه خون، ذخیره انرژی و برطرف کردن عفونت ها را کاهش می دهد. افراد معمولا هنگام پیشرفت فیبروز به سیروز، علایم زیادی را تجربه می کنند. این علایم اولیه ممکن است در افراد مختلف متفاوت باشد، اما برخی از رایج ترین شاخص های سیروز زودرس شامل موارد زیر است: خستگی درد شکمی احساس ضعف اشتهای ضعیف حالت تهوع و استفراغ کاهش وزن غیر قابل توضیح برخی از علایم متداول سیروز در مراحل پیشرفته تر، عبارتند از: تیره شدن و چشم خارش بیش از حد پوست تمایل به کبودی یا خونریزی آسان آسیت یا نفخ شکم از ایجاد مایعات ادم یا احتباس مایعات در پاها، مچ پا یا پاها افزایش حساسیت به داروها و عوارض جانبی آن ها مشکلات عملکردهای شناختی خاص مانند اختلال در حافظه، تمرکز یا خوابیدن تخمین زده می شود که تا درصد از جمعیت جهان دارای فیبروز کبدی هستند و خودشان این آن را نمی دانند زیرا علایمی ندارند. مهمترین عارضه فیبروز کبدی می تواند سیروز کبدی یا زخم شدید باشد. البته بروز این عارضه معمولا مدت زمان زیادی مانند یک یا دو دهه طول می کشد. فرد برای زنده ماندن به کبد خود احتیاج دارد زیرا کبد مسیول فیلتر کردن مواد مضر در خون و انجام بسیاری از کارهای دیگر است که برای بدن مهم است. در نهایت، اگر فیبروز فرد به سیروز و نارسایی کبد مبتلا شود، می تواند منجر به بروز عوارض زیر شود: سندرم کبدی آسیت (ایجاد شدید مایع در شکم) هر یک از این شرایط برای فرد مبتلا به بیماری کبد می تواند کشنده باشد. به طور سنتی، پزشکان بیوپسی کبد را یک "استاندارد طلایی" برای تشخیص فیبروز کبدی می دانند. بیوپسی یک عمل جراحی است که در آن پزشک از بافت کبد نمونه برداری می کند. یک متخصص شناخته شده به عنوان یک آسیب شناس، بافت را برای تشخیص بافت اسکار یا فیبروز بررسی می کند. گزینه دیگر برای تشخیص این بیماری یک آزمایش تصویربرداری است که به الاستوگرافی گذرا معروف است و میزان سختی کبد را اندازه گیری می کند. هنگامی که فرد دارای فیبروز کبدی است، سلول های زخم باعث سفت شدن کبد می شوند. در این آزمایش از امواج صوتی با فرکانس پایین برای اندازه گیری میزان چسبندگی بافت کبد استفاده می شود. با این حال، پزشکان قادر به استفاده از آزمایشات دیگری برای تشخیص این بیماری هستند که نیازی به جراحی ندارند. آزمایش خون معمولا برای افرادی که عفونت مزمن شناخته شده دارند و به دلیل بیماریشان در معرض خطر ابتلا به فیبروز کبدی هستند، اختصاص دارد. پزشکان همچنین ممکن است از آزمایشاتی استفاده کنند که نیاز به محاسبات دارد. در برخی موارد نسبت آمینوترانسفراز به پلاکت ( APRI ) یا آزمایش خون به نام FibroSURE که شش نشانگر مختلف عملکرد کبد را اندازه گیری می کند در تشخیص این بیماری استفاده می شود. با این حال، پزشک معمولا نمی تواند بر اساس این آزمایشات، مرحله فیبروز کبدی را تعیین کند. در حالت ایده آل، این بیماری باید در مراحل اولیه که قابل درمان است تشخیص داده شود. اما، از آنجا که این بیماری معمولا در مراحل اولیه باعث ایجاد علایم نمی شود، پزشکان معمولا این بیماری را زود تشخیص نمی دهند. در فیبروز خفیف تا متوسط کبدی، درمان علت اصلی اغلب می تواند برخی یا تمام آسیب ها را معکوس کند. بسته به علت فیبروز و شدت آن، کبد ممکن است کندتر یا سریعتر بهبود یابد. تشخیص و درمان فیبروز در مراحل اولیه آن می تواند شانس فرد را برای بهبودی کامل تا حد زیادی بهبود بخشد. اگرچه آسیب هنوز ممکن است محدود و برگشت پذیر باشد، زیرا فیبروز در مراحل اولیه است، اما فیبروز پیشرفته تر باعث ایجاد آسیب بیشتر و غیر قابل برگشت می شود که در نهایت می تواند منجر به سیروز کبدی گردد. سیروز کبدی یکی از دلایل اصلی مرگ و میر در سراسر جهان است. بنابراین مهم است که فرد قبل از پیشرفت به سیروز کبد، در اسرع وقت از نظر فیبروز کبدی تشخیص داده شود و تحت درمان قرار گیرد. از آنجا که همیشه فیبروز کبدی باعث ایجاد علایم نمی شود، این کار دشوار است. بعضی اوقات پزشکان باید در تشخیص فیبروز و توصیه به درمان ها، عوامل خطرزا فرد مانند اضافه وزن یا نوشیدن زیاد الکل را در نظر بگیرند. فیبروز پیشرفته و سیروز همچنین می تواند عوارض جدی سلامتی مانند، و مرگ را به دنبال داشته باشد. بهترین راه برای درمان فیبروز کبدی شناسایی و درمان علت اصلی آن است. فیبروز زودرس و متوسط کبد ممکن است با تشخیص زودرس با موفقیت درمان شود. هر بیماری باعث التهاب پایدار در کبد می شود. این می تواند منجر به تشکیل بافت اسکار و فیبروز شود. بر همین اساس، تقریبا عدم درمان مناسب هر بیماری مزمن کبدی در نهایت منجر به فیبروز می شود. پس از تشخیص علت اصلی این بیماری، پزشک می تواند دوره درمانی خاصی را پیشنهاد کند. برخی از متداول ترین روش های درمانی شامل موارد زیر است: حل یا رفع انسداد مجاری صفراوی متوقف کردن استفاده از داروهای مرتبط با فیبروز درمان عفونت های مزمن هپاتیت ویروسی با داروهای ضد ویروسی مصرف داروهایی که باعث کاهش فعالیت می شوند. مصرف داروهایی که فلزات سنگین مانند آهن و مس را از بدن خارج کنند. متوقف کردن یا محدود کردن استفاده از الکل و استفاده از روش های درمانی برای کمک به بیمار در ترک الکل در درازمدت درمان NAFLD و NASH با متعادل کردن رژیم، از دست دادن حداقل % از وزن بدن و کنترل میزان چربی، کلسترول و قند خون دانشمندان هنوز داروهایی تولید نکرده اند که مستقیما آسیب های مرتبط با فیبروز کبدی را معکوس یا معالجه کنند. با این حال، تحقیقات در مورد داروهای آنتی بیوتیک، که باعث کاهش یا جلوگیری از روند این بیماری می شود، ادامه دارد. دانشمندان همچنین به دنبال راه های بهتری برای درمان برخی از دلایل فیبروز کبدی، مانند مصرف الکل یا NASH هستند. به عنوان مثال، تحقیقات مقدماتی نشان داده است که پیوگلیتازون داروی دیابت نوع برای بهبود NASH در افرادی است که دیابت ندارند. گزینه های درمانی رایج برای فیبروز پیشرفته یا سیروز، عبارتند از: محدود کردن مصرف نمک مصرف داروها برای از بین بردن سموم از مغز مصرف داروها برای از بین بردن مایعات اضافی بدن جراحی پیوند برای جایگزینی کبد آسیب دیده با یک فرد سالم از اهدا کننده مصرف داروهایی که باعث کاهش فشار در رگ های معده و مری می شوند. فراتر از داروهای معمولی، تحقیقات نشان می دهد که چند داروی طبیعی ممکن است در شرایط خاص به کاهش فیبروز کمک کند. برخی از این راه حل ها شامل موارد زیر است: نوشیدن مقدار متوسط قهوه مصرف برای NASH مصرف خارخار، که حاوی مقادیر زیادی آنتی اکسیدان سیلیمارین است. پزشکان مصرف آن را برای مصرف کنندگان داروهای هپاتیت C توصیه نمی کنند. هنگامی که فرد فیبروز کبدی یا سیروز پیشرفته دارد، اغلب به روند های درمانی بیشتری نیاز دارد و در این شرایط آسیب کبدی به طور کلی غیر قابل برگشت است. فیبروز کبدی هنگامی ایجاد می شود که آسیب مزمن یا التهاب باعث ایجاد بافت اسکار در اندام شده و توانایی عملکرد و ترمیم خود را محدود می کند. درمان اغلب می تواند اثرات فیبروز خفیف تا متوسط را معکوس کند. با این حال، این بیماری تا زمانی که پیشرفت نکند باعث ایجاد علایم قابل توجهی نمی شود. فیبروز منجر به آسیب جبران ناپذیری می شود و ممکن است شرایطی مانند سیروز ایجاد کند. به همین دلیل، تشخیص فیبروز در مراحل اولیه بسیار مهم است. اگر شخصی چندین عامل خطر دارد و گمان می کند که ممکن است فیبروز کبدی داشته باشد، باید با پزشک مراجعه کند. همچنین فرد بهتر است در مورد هرگونه علایم فیبروز پیشرفته یا سیروز، به دنبال مراقبت های پزشکی باشد. |
کم خونی آپلاستیک ( بیماری است که بدن فرد تولید سلول های خونی جدید را متوقف کرده و دیگر سلول های خونی به اندازه کافی تولید نخواهد شد. این بیماری بدن فرد را مستعد ابتلا به عفونت ها یا خونریزی های کنترل نشده قرار داده و می تواند باعث بروز حس خستگی در فرد شود. بیماری نادر و خطرناک کم خونی آپلاستیک ممکن است در هر سنی بروز پیدا کند. همچنین این بیماری ممکن است به طور ناگهانی بروز پیدا کرده یا به آرامی پیشرفت کرده و به مرور زمان بدتر شود. علاوه بر این کم خونی آپلاستیک ممکن است شدید یا خفیف باشد. ما در این مقاله سعی کردیم علل، علایم و راهکارهای درمانی کم خونی آپلاستیک را مورد بررسی قرار دهیم. درمان کم خونی آپلاستیک ممکن است شامل مصرف داروها، انتقال خون یا پیوند سلول های بنیادی یا همان پیوند مغز استخوان می شود. سلول های بنیادی در مغز استخوان وظیفه تولید سلول های خونی، گلبول های قرمز، گلبول های سفید و پلاکت ها را به عهده دارند. در بیماری کم خونی آپلاستیک این سلول های بنیادی دچار آسبی دیدگی شده و در نتیجه مغز استخوان خالی (آپلاستیک) شده یا حاوی تعداد کمی سلول خون (هیپوپلاستیک) خواهد بود. شایع ترین علت بروز کم خونی آپلاستیک ناشی از حمله به سلول های بنیادی مغز استخوان است. سایر عواملی که ممکن است بر تولید سلول های خونی ت ثیر بگذارد عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در حالی که این روش ها سرطان و سلول های سرطانی را از بین می برد. اما همین موارد درمانی می توانند به سلول های سالم از جمله سلول های بنیادی مغز استخوان نیز آسیب برساند. البته کم خونی آپلاستیک می تواند یک عارضه جانبی موقت ناشی از این درمان ها باشد. مواد شیمیایی سمی مانند سموم دفع آفات و حشره کش ها، بنزن، ماده تشکیل دهنده بنزین از جمله موادی هستند که با بروز کم خونی آپلاستیک ارتباط مستقیم دارند. در صورت جلوگیری از قرار گرفتن مکرر در معرض مواد شیمیایی ناشی نامبرده، علایم کم خونی آپلاستیک نیز کاهش خواهد یافت. برخی از داروها مانند داروهایی که برای درمان استفاده شده یا مصرف برخی از می تواند باعث ابتلا به کم خونی آپلاستیک شود. ابتلا به که در آن سیستم ایمنی بدن به سلول های سالم بدن حمله می کند ممکن است سلول های بنیادی مغز استخوان را نیز درگیر کرده و در نتیجه باعث بروز بیماری کم خونی آپلاستیک در فرد شود. عفونت های ویروسی که بر مغز استخوان ت ثیر می گذارند نیز می توانند در بروز کم خونی آپلاستیک نقش مهمی داشته باشند. همچنین ویروس هایی که با کم خونی آپلاستیک ارتباط دارند عبارتند از: هپاتیت، اپستین بار، پاروویروس B HIV . سیستم ایمنی بدن ممکن است در به دلایل نامعلومی به مغز استخوان شما حمله کند. در بسیاری موارد، پزشکان قادر به شناسایی علت کم خونی آپلاستیک (کم خونی آپلاستیک ایدیوپاتیک) نیستند. برخی از افراد مبتلا به کم خونی آپلاستیک مبتلا به یک اختلال نادر به نام هموگلوبینوریای شبانه پاروکسیسمال نیز هستند که باعث می شود تا گلبول های قرمز خیلی زود تجزیه شده و از بین بروند. این بیماری یکی از اختلالات نادری است که می تواند باعث بروز کم خونی آپلاستیک شود. کم خونی فانکونی نیز که یک بیماری نادر و ارثی است نیز می تواند منجر به کم خونی آپلاستیک شود. کودکانی که با این کم خونی متولد می شوند کوچکتر از هم سن و سالان خود بوده و دارای نقایص مادرزادی خواهند بود. این بیماری به سادگی با کمک آزمایش خون قابل تشخیص خواهد بود. همانطور که گفته شد بیماری کم خونی آپلاستیک یک بیماری نادر است. عواملی که می توانند خطر ابتلا به این بیماری را افزایش دهند شامل موارد زیر می شوند: در موارد نادر بارداری قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی سمی درمان با اشعه با دوز بالا یا برای سرطان برخی از انواع بیماری خونی، اختلالات خود ایمنی و عفونت های جدی استفاده از برخی داروهای بدون نسخه مانند کلرامفنیکل که برای درمان عفونت های باکتریایی استفاده شده یا ترکیبات طلای مورد استفاده در معالجه روماتیسم کم خونی آپلاستیک می تواند هیچ علایمی نداشته باشد. در صورت بروز علایم معمولا نشانه های این بیماری شامل موارد زیر می شود: تنگی نفس ضایعات پوستی پوست رنگ پریده خون دماغ و خون ریزی لثه ضربان قلب سریع یا نامنظم عفونت های مکرر یا طولانی کبودی غیر قابل توضیح یا آسان طولانی شدن خونریزی در اثر بریدگی کم خونی آپلاستیک ممکن است زندگی کوتاهی داشته و خیلی زود بهبود یابد یا اینکه تبدیل به یک بیماری مزمن شود. همچنین این بیماری ممکن است شدید بوده و حتی باعث مرگ فرد مبتلا شود. در اکثر موارد هیچ راه پیشگیری برای ابتلا به کم خونی آپلاستیک وجود ندارد. البته پرهیز از قرار گرفتن در معرض حشره کش ها، علف کش ها، حلال های آلی، مواد پاک کننده رنگ و سایر مواد شیمیایی سمی ممکن است خطر ابتلا به این بیماری را کاهش دهد. آزمایش های زیر می توانند به تشخیص کم خونی آپلاستیک کمک کنند: معمولا میزان گلبول های قرمز، گلبول های سفید و سطح پلاکت ها در محدوده مشخصی خواهد بود. در کم خونی آپلاستیک، هر سه نوع این سلول های خونی کم تر از میزان طبیعی خود خواهد بود. پزشک برای این کار از سوزنی استفاده می کند تا نمونه کوچکی از مغز استخوان را از استخوان بزرگی در بدن مانند استخوان ران خارج کند. این نمونه با دقت در زیر میکروسکوپ مورد بررسی قرار خواهد گرفت تا سایر بیماری های مرتبط با خون نیز مورد بررسی قرار گیرد. در کم خونی آپلاستیک، مغز استخوان دارای سلول های خونی کمتری نسبت به حالت عادی خواهد بود. در بیشتر موارد ت یید تشخیص کم خونی آپلاستیک، نیاز به خواهد داشت. پس از تشخیص کم خونی آپلاستیک ممکن است برای تعیین علت بروز این بیماری به آزمایش های دیگری نیاز داشته باشید. درمان های کم خونی آپلاستیک که به شدت بیماری و سن فرد بستگی داشته و ممکن است شامل بررسی، انتقال خون، استفاده از داروها یا پیوند مغز استخوان باشد. کم خونی آپلاستیک شدید که در آن تعداد سلول های خونی بیش از حد کم باشد خطرناک بوده و نیاز به بستری فوری خواهد داشت. اگرچه درمانی برای بیماری کم خونی آپلاستیک وجود ندارد، اما انتقال خون با در اختیار قرار دادن سلول های خونی که دیگر مغز استخوان آن ها را تولید نمی کند می تواند تا حد زیادی به کنترل بیماری کمک کند. انتقال خون ممکن است از طریق روش های زیر صورت بگیرد: با این کار تعداد گلبول های قرمز خون را افزایش پیدا کرده و این کار به رفع کم خونی و خستگی کمک خواهد کرد. تزریق پلاکت به جلوگیری از خونریزی بیش از حد کمک خواهد کرد. در حالی که به طور کلی محدودیتی در تعداد انتقال خون برای فرد مبتلا وجود ندارد اما گاهی اوقات تکرار بیش از حد انتقال خون می تواند باعث بروز عوارض جانبی شود. گلبول های قرمز خون منتقل شده به فرد ممکن است حاوی آهن بوده و تجمع آهن در بدن و عدم درمان آن به اندام های بدن آسیب خواهد رساند. البته داروها می تواند به بدن برای خلاص شدن از این آهن اضافه کمک کند. با گذشت زمان بدن شما ممکن است برای گلبول های قرمز انتقال یافته، آنتی بادی تولید کرده و ت ثیر گذاری گلبول های قرمز را تا حد زیادی کاهش دهد. البته استفاده از داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی به کاهش عوارض جانبی کمک خواهد کرد. پیوند برای بازسازی مغز استخوان با استفاده از سلول های بنیادی از یک اهدا کننده ممکن است تنها گزینه درمانی موفق برای افراد مبتلا به کم خونی آپلاستیک شدید باشد. پیوند سلول های بنیادی که پیوند مغز استخوان نیز خوانده می شود بهترین انتخاب درمانی برای افراد جوان مبتلا به این بیماری خواهد بود. بهتر است برای این پیوند از سلول های بنیادی خواهر یا برادر فرد استفاده شود. در صورتی که اهدا کننده این شیوه درمانی مشخص شود. ابتدا مغز استخوان بیمار توسط پرتو درمانی یا شیمی درمانی تخلیه شده و سپس سلول های بنیادی سالم از اهدا کننده خون جدا خواهد شد. سلول های بنیادی سالم به صورت وریدی داخل جریان خون فرد مبتلا وارد شده و وارد حفره های مغز استخوان جای گرفته و نهایتا شروع به تولید سلول های خونی جدید خواهد کرد. برای انجام این شیوه درمانی نیاز به بستری شدن طولانی مدت در بیمارستان خواهید داشت. پس از پیوند نیز برای جلوگیری از رد پیوند سلول های بنیادیی اهدایی باید داروهای به خصوصی را مصرف کنید. البته دقت داشته باشید که شیوه درمانی پیوند سلول های بنیادی نیز خطراتی را به همراه خواهد داشت. بدن شما ممکن است پیوند را رد کرده و منجر به عوارض خطرناکی در بدن شود. علاوه بر این همه افراد گزینه های خوبی برای انجام این پیوند نبوده و ابتدا باید یک اهدا کننده مناسب پیدا کنید. برای افرادی که نمی توانند تحت پیوند مغز استخوان قرار بگیرند یا برای افرادی که کم خونی آپلاستیک ناشی از اختلال خود ایمنی دارند، درمان می تواند شامل داروهایی باشد که سیستم ایمنی بدن را تغییر داده و یا آن ها را سرکوب می کند ( مصرف داروهایی مانند سیکلوسپورین ( Gengraf ، Neoral ، Sandimmune ) و گلوبولین آنتی تیروسیت سلول های ایمنی بدن را که به مغز استخوان آسیب می رسانند را سرکوب خواهد کرد. این به مغز استخوان شما کمک می کند تا سلول های خونی جدیدی را بازیابی و تولید کند. گلوبولین سیکلوسپورین و ضد تیموسیت اغلب به صورت همزمان با هم استفاده می شوند. اغلب، مانند متیل پردنیزولون ( Medrol ، Solu - Medrol برخی داروهای خاص مثل عوامل محرک کلونی، مانند سارگراموستیم (لوسین) ، فیلگراستیم ( Neupogen ) و پگفیلگراستیم ( Neulasta ) ، اپوتین آلفا ( Epogen / Procrit ) ، و eltrombopag ( Promacta ) به تحریک مغز استخوان برای تولید سلول های جدید خون کمک خواهد کرد. اغلب همزمان با داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی بدن از فاکتورهای رشد استفاده می شود. ابتلا به کم خونی آپلاستیک، سیستم ایمنی بدن را تضعیف کرده و فرد را مستعد ابتلا به عفونت خواهد کرد. در صورتی که کم خونی آپلاستیک دارید به محض مشاهده اولین علامت عفونت مانند تب به پزشک مراجعه کنید. نباید اجازه دهید تا عفونت شدت بگیرد زیرا می تواند تهدید کننده زندگی باشد. اگر دچار کم خونی آپلاستیک شدید هستید، پزشک ممکن است آنتی بیوتیک ها یا داروهای ضد ویروسی را برای جلوگیری از عفونت تجویز کند. کم خونی آپلاستیک ناشی از پرتودرمانی و شیمی درمانی برای سرطان معمولا پس از متوقف شدن این درمان ها بهبود خواهد یافت. در مورد سایر داروهایی که باعث کم خونی آپلاستیک می شوند نیز همین مسیله صادق خواهد بود. زنان باردار مبتلا به کم خونی آپلاستیک نیز با انتقال خون درمان خواهند شد. برای بسیاری از زنان، کم خونی آپلاستیک مرتبط با بارداری پس از پایان بارداری بهبود می یابد. در صورتی که بعد از زایمان بهبود حاصل نشد نشان دهنده این است که مادر به درمان بیشتری نیاز خواهد داشت. در صورت ابتلا به کم خونی آپلاستیک بهتر است مراقب خود بوده و موارد زیر را رعایت کنید: کم خونی می تواند حتی با فعالیت بدنی بسیار کم هم باعث ایجاد خستگی و تنگی نفس در فرد مبتلا شود. در صورت نیاز دست از کار کشیده و استراحت کنید. به دلیل خطر خونریزی و کم بودن تعداد پلاکت خون در افراد مبتلا به کم خونی آپلاستیک بهتر است از انجام ورزش ها و فعالیت هایی که احتمال آسیب دیدگی و بریدگی را افزایش می دهند را انجام ندهید. بهتر است مرتبا دستان خود را شسته و از افراد بیمار دوری کنید. اگر تب یا سایر علامت های عفونت را داشتید سریعا برای تشخیص و معالجه به پزشک مراجعه کنید. نکات زیر به خود فرد مبتلا و افراد خانواده برای کنار آمدن با بیماری کم خونی آپلاستیک کمک خواهد کرد: هرچقدر بیشتر در مورد این بیماری بدانید بدون شک بهتر تصمیم گرفته و می توانید درمان موثرتری را انتخاب کنید. هر سوالی که در مورد بیماری کم خونی آپلاستیک به ذهن شما خطور کرد را مطرح کنید. برای این کار بهتر است تمام سوالات خود را یادداشت کرده و در هنگام مراجعه به پزشک بپرسید. در مورد تمامی نگرانی ها و مشکلاتی که در نتیجه این بیماری با آن روبرو هستید با پزشک صحبت کنید، این کار به درمان سریع تر و بهتر شما کمک خواهد کرد. بهتر است از دوستان و اعضای خانواده خود برای درمان این بیماری کمک بخواهید. از آن ها بخواهید تا در صورت نیاز برای اهدای مغز استخوان یا خون آماده باشند. این کار می تواند تا حد زیادی به کنار آمدن با این بیماری کمک کند. مهم ترین نکته در زمان درمان این بیماری مراقبت و محافظت از خود است. بهتر است در طول روز خواب کافی داشته و تغذیه مناسبی داشته باشید. احتمالا بعد از مشاهده علایم و نشانه های اولیه این بیماری برای تشخیص به پزشک عمومی مراجعه خواهید کرد. پزشک نیز با توجه به تشخیص اولیه شما را به پزشک اختلالات خونی (هماتولوژیست) ارجاع خواهد داد. در صورتی که به صورت ناگهانی دچار علایم شدید کم خونی آپلاستیک شوید، احتمالا درمان شما در بخش اورژانس بیمارستان پیگیری خواهد شد. از آن جایی که مدت زمان ملاقات با پزشک کوتاه بوده و حرف های زیادی برای گفتن خواهید داشت. در نتیجه بهتر است با آمادگی کامل به پزشک مراجعه کرده و از این زمان کوتاه نهایت استفاده را ببرید. بهتر است قبل از حضور در مطب موارد زیر را آماده کنید: همه نشانه های مربوط و غیر مربوط به بیماری خود را یادداشت کرده و همراه خود داشته باشید. بهتر است استرس ها و تغییرات اخیری که در زندگی تان افتاده است را یادداشت کنید. نام تمامی داروها، مکمل ها و ویتامین های که مصرف می کنید را همراه با میزان مصرف خود یادداشت کنید. گاهی اوقات به خاطر سپردن تمامی موارد و اطلاعاتی که پزشک در اختیارتان قرار می دهد، کار دشواری است. در نتیجه بردن همراه به یادآوری اطلاعات مهم و نکات کمک زیادی خواهد کرد. تمامی سوالات مربوط و غیر مربوطی که به ذهنتان رسیده و قصد پرسیدن آن ها از پزشک را دارید را یادداشت کرده و همراه خود به مطب ببرید. بهتر است در مورد بیماری کم خونی آپلاستیک سوالات زیر را مطرح کنید: پیش آگهی من چیست؟ احتمال اصلی بروز علایم این بیماری چیست؟ آیا شیوه درمانی دیگری وجود دارد که پیشنهاد کنید؟ آیا علت دیگری ممکن است باعث بروز این بیماری شده باشد؟ برای کسب اطلاعات بیشتر مطالعه چه وب سایتی را پیشنهاد می کنید؟ آیا بروشور یا برگه پرینت شده در مورد این بیماری دارید که با خود به منزل ببرم؟ مبتلا به بیماری های دیگری هستم. چگونه می توانم این بیماری ها را در کنار هم مدیریت کنم؟ چه شیوه های درمانی برای این بیماری وجود داشته و کدام یک را با توجه به شرایط من پیشنهاد می کنید؟ پزشک احتمالا برای تشخیص و درمان این بیماری سوالات زیر را مطرح خواهد کرد: آیا اخیرا دچار عفونت شده اید؟ آیا به صورت غیر منتظره دچار خونریزی می شوید؟ آیا بیشتر از همیشه احساس خستگی و کوفتگی می کنید؟ آیا به نظر می رسد که عاملی باعث بهبود علایم شما می شود؟ آیا به نظر می رسد که عاملی باعث شدت گرفتن علایم شما می شود؟ کم خونی آپلاستیک بیماری است که بدن فرد تولید سلول های خونی جدید را متوقف کرده و دیگر سلول های خونی به اندازه کافی تولید نخواهد شد. این بیماری بدن فرد را مستعد ابتلا به عفونت ها یا خونریزی های کنترل نشده قرار داده و می تواند باعث بروز حس خستگی در فرد شود. درمان های کم خونی آپلاستیک که به شدت بیماری و سن فرد بستگی داشته و ممکن است شامل بررسی، انتقال خون، استفاده از داروها یا پیوند مغز استخوان باشد. کم خونی آپلاستیک شدید که در آن تعداد سلول های خونی بیش از حد کم باشد خطرناک بوده و نیاز به بستری فوری خواهد داشت. |
توانبخشی قلب، که به آن توان بازسازی قلبی نیز گفته می شود، یک برنامه سرپایی سفارشی ورزش و آموزش برای بیماران قلبی است. توانبخشی قلب به بیمار کمک می کند تا سلامت قلب خود را بهبود بخشیده و در بهبودی بیمار از، اشکال دیگر بیماری های قلبی یا جراحی برای درمان بیماری های قلبی موثر است. توانبخشی قلبی اغلب شامل تمرینات ورزشی، پشتیبانی عاطفی و آموزش در مورد تغییر شیوه زندگی برای کاهش خطر ابتلا به، مانند خوردن رژیم غذایی سالم، حفظ وزن سالم و ترک است. اهداف توانبخشی قلبی شامل ایجاد یک برنامه شخصی برای کمک به بیمار در بازیابی قدرت، جلوگیری از بدتر شدن وضعیت بیماری، کاهش خطر ابتلا به مشکلات قلبی در آینده و بهبود سلامتی و کیفیت زندگی بیمار می باشد. توانبخشی قلب گذشته بیمار را تغییر نمی دهد، اما می تواند به بیمار در بهبود آینده سلامت قلب کمک کند. تحقیقات نشان داده است که برنامه های توانبخشی قلبی می تواند خطر مرگ بیمار در اثر بیماری های قلبی و خطر ابتلا به مشکلات قلبی در آینده را کاهش دهد. انجمن قلب آمریکا و کالج قلب و عروق آمریکا برنامه های توانبخشی قلب را توصیه می کنند. این برنامه درمانی سه هدف مهم را دنبال می کند: ورزش باعث پمپاژ قلب و کل سیستم قلبی و عروقی بیمار می شود. بیمار یاد می گیرد که بدن خود را به روش هایی که باعث تقویت سلامت قلب می شود حرکت دهد. یکی از عناصر اصلی این برنامه درمانی، آموزش خود مراقبتی به بیماران است که یادبگیرند چگونه عوامل خطر خود را مدیریت کنند. به قلب آسیب می رساند. برهمین اساس بخشی از این برنامه درمانی کمک به بیمار برای مدیریت و کاهش استرس است. این برنامه درمانی اطلاعات، پشتیبانی و توصیه های لازم برای بازگشت به زندگی روزمره را به بیمار و خانواده بیمار می دهد. این برنامه درمانی نقش مهمی در بهبودی طولانی مدت بیمار دارد. تحقیقات نشان داده است که این برنامه درمانی می تواند خطر ابتلا به یک رویداد قلبی دیگر، بستری مجدد در بیمارستان را کاهش دهد و ت ثیر مثبتی بر بهزیستی و کیفیت زندگی بیمار بگذارد. شرکت در این برنامه درمانی به بیمار کمک می کند تا یک زندگی سالم داشته باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید این برنامه درمانی گزینه ای برای مبتلایان به اکثر بیماری های قلبی است، از جمله: نارسایی قلبی یا بیماری عروق کرونر درد قفسه سینه (آنژین) آنژیوپلاستی و استنت ترمیم یا تعویض دریچه قلب جراحی بای پس عروق کرونر برخی از این برنامه درمانی برای هرکسی که به بیماری قلبی مبتلا باشد مناسب نیست. تیم مراقبت های بهداشتی بیمار را، از نظر سابقه پزشکی، معاینه جسمی و آزمایشات انجام شده بررسی می کند، تا مطمین شوند بیمار کاندید مناسبی برای شروع این برنامه درمانی است یا نیست. به ندرت، برخی از افراد در حال توانبخشی قلبی، از جمله آسیب هایی مانند درد عضلات رنج می برند. تیم مراقبت های بهداشتی هنگام ورزش، بیمار را به دقت کنترل می کند و به بیمار آموزش های لازم را می دهند. بر همین اساس احتمال بروز خطر در حین تمرینات ورزشی کم است. نحوه استفاده و بهره مندی از این برنامه درمانی عبارت است: داروهای خود را به درستی مصرف کنید. برای دستیابی به اهداف خود نقش فعالی داشته باشید. با مشورت با تیم پزشکی، اهداف سلامت قلب خود را مشخص کنید. در صورت صلاحدید پزشک در یکی از برنامه های توانبخشی قلب ثبت نام کنید. در طول توانبخشی اگر علایم جدیدی را تجربه کردید به پزشک خود مراجعه کنید. اگر واجد شرایط هستید یا به یکی از بیماری های قلبی دچار شده اید در مورد شرکت در تمرینات توانبخشی با پزشک خود مشورت کنید. همچنین اگر به مبتلا شده اید یا دستگاهی از قبیل دارید، ممکن است بتوانید در این برنامه درمانی شرکت کنید. اگر پزشک یا پرستار توصیه کنند که شما نیازی به توانبخشی قلبی ندارید اما احساس می کنید از مزایای آن بهره مند می شوید، از بیان این مطلب برای آن ها نترسید و با پزشک خود این موضوع را در میان بگذارید شاید روش های جایگزین دیگری را به شما معرفی کنند. اگر دچار سکته قلبی یا جراحی قلب شده اید، یا اگر بیماری قلبی دیگری دارید، از پزشک خود در مورد عضویت در برنامه درمانی سوال کنید. بیمه اغلب هزینه های این درمان را ت مین می کنند. این درمان می تواند در حالی که بیمار هنوز در بیمارستان بستری است شروع شود. در غیر این صورت، ممکن است به بیمار توصیه شود حدود یک هفته پس از ترخیص از بیمارستان بعد از سکته قلبی یا آنژیوپلاستی و استنت این تمرینات را شروع کند. فارغ از سن، جنسیت یا قومیت همه بیماران قلبی می توانند از توانبخشی قلب بهره مند شوند. برنامه های توانبخشی قلبی - هفته و جلسات معمولا به طور همزمان حدود ساعت طول می کشد. اما برخی از افراد ممکن است مدت طولانی این برنامه ها را ادامه دهند. در شرایط خاص، افراد می توانند یک برنامه فشرده را انجام دهند که ممکن است یک یا دو هفته، چند ساعت در روز ادامه داشته باشد. یک برنامه توانبخشی قلبی گروهی حدود تا هفته تمرین ورزشی ساختار یافته متناسب با نیاز هر فرد را شامل می شود، که به آن ها اجازه می دهد با خیال راحت به آمادگی جسمانی قبلی خود برگردند و به تدریج بهبودی خود را بدست آورند. یک تمرین ورزشی معمولی شامل گرم کردن است. گرم کردن اصلی ترین قسمت تمرین است. گرم شدن با افزایش کم ضربان قلب، قلب بیمار را برای ورزش آماده می کند و باعث می شود بیمار کمی نفس بکشد و بدن و ماهیچه های بیمار را آماده کند تا خطر آسیب دیدگی را کاهش دهد. مولفه اصلی، تمرین با شدت مناسب است به گونه ای که بیمار احساس می کند که از ورزش لذت می برد. در این شرایط تیم درمانی و ضربان قلب بیمار را تحت نظر دارند. خنک شدن به تدریج ضربان قلب و سرعت تنفس بیمار را بالا می برد. بیمارانی که در این شرایط احساس ناراحتی می کنند نگران نباشند. تیم درمانی برای حمایت از بیمار و اطمینان از انجام ورزش درست و موثر در کنار بیمار قرار دارند. نوع فعالیتی که بیماران در طول ورزش انجام می دهند، می تواند به میزان آمادگی بدن قبل از وقوع یا تشخیص بیماری های قلب بستگی داشته باشد. بیماران بهتر است لباس راحت و کفش مناسبی داشته باشند تا به راحتی بتوانند در آن ها تمرینات خود را ادامه دهند. توانبخشی قلب یک تلاش تیمی است. در طی توانبخشی قلب، بیمار به احتمال زیاد با تیمی از متخصصان مراقبت های بهداشتی همکاری می کند، که ممکن است از افراد زیر تشکیل شده باشد: روان شناس مربی پرستار متخصص قلب متخصصان تغذیه متخصصان ورزش متخصصان درمانی و جسمی مراحل توانبخشی قلبی شامل موارد زیر است: تیم مراقبت های بهداشتی بیمار معمولا ارزیابی اولیه را برای بررسی توانایی های جسمی، محدودیت های پزشکی و سایر شرایطی که ممکن است بیمار داشته باشد انجام می دهند. ارزیابی های مداوم می تواند به تیم مراقبت های بهداشتی بیمار کمک کند تا پیشرفت بیمار را با گذشت زمان پیگیری کنند. در حین ارزیابی، تیم مراقبت های بهداشتی ممکن است عوامل خطر بیمار در مورد عوارض قلبی، به ویژه هنگام ورزش را بررسی کند. توانبخشی قلبی می تواند از طریق فعالیت بدنی باعث بهبود آمادگی قلبی عروقی شود. تیم درمانی به احتمال زیاد فعالیت هایی مانند پیاده روی، دوچرخه سواری، قایقرانی، دویدن و سایر فعالیت ها را با شدت کم پیشنهاد می کند که خطر آسیب کمتری دارند و تکنیک های ورزشی مناسبی مانند گرم کردن و خنک شدن را به بیمار آموزش می دهند. همچنین ممکن است هفته ای دو یا سه بار تمرینات تقویت عضله مانند وزنه برداری یا سایر تمرینات تمرین مقاومت را برای افزایش قدرت عضلانی به بیمار آموزش دهند. معمولا تیم درمانی در مورد ایجاد تغییراتی در سبک زندگی سالم، مانند خوردن، ورزش منظم، حفظ وزن سالم و ترک سیگار، از بیمار پشتیبانی کرده و آموزش های لازم را خواهند داد. علاوه بر آن در مورد مدیریت شرایطی مانند فشار خون بالا، دیابت و کلسترول بالا راهنمایی لازم به بیمار خواهد شد. در طی توانبخشی قلب بیمار باید روند مصرف دارو خود را ادامه دهد. در مورد موضوعاتی مانند فعالیت جنسی اگر سوالی دارند از تیم درمانی خود بپرسند. پذیرش یک بیماری اغلب به زمان نیاز دارد. ممکن است فرد بعد از دوره بیماری خود احساس افسردگی یا اضطراب کند، یا با دوستان و اطرافیان قطع ارتباط کرده و حتی مجبور باشد چندین هفته کار خودش را متوقف کند. افسردگی می تواند برنامه توانبخشی قلب بیمار را دشوارتر کند و بر روابط بیمار و سایر زمینه های زندگی و سلامتی بیمار ت ثیر بگذارد. مشاوره می تواند به بیمار در یادگیری راه های سالم برای مقابله با افسردگی و احساسات دیگر کمک کند. پزشک ممکن است داروهایی مانند را نیز تجویز کند. علاوه بر آن، کاردرمانی می تواند مهارت های جدیدی را به بیمار بیاموزد تا به بیمار در بازگشت به کار کمک کند. توانبخشی قلبی می تواند به بیمار در بازسازی زندگی خود از نظر جسمی و عاطفی کمک کند. با ادامه روند توانبخشی قلب یاد می گیرید که چگونه شرایط خود را مدیریت کنید. به احتمال زیاد به همراه عادتهای جدید رژیم غذایی و ورزش به یک روال عادی بر گردید. پس از اتمام برنامه توانبخشی قلبی به طور کلی بیماران باید برای حفظ فواید سلامت قلب رژیم، ورزش و سایر عادات زندگی سالم را که در طول دوران توانبخشی آموخته اند را ادامه دهند. یک برنامه توانبخشی قلبی که توسط بیمارستان ارایه می شود بصورت رایگان انجام می گیرد یا ممکن است هزینه کمی داشته باشند. توانبخشی قلبی یک برنامه نگهداری طولانی مدت است و به طور کلی بیمار باید تمرینات خود را ادامه داده و مهارت هایی که در این برنامه آموخته را تا آخر عمر دنبال کند. پس از گذشت حدود سه ماه، بیمار به احتمال زیاد روال ورزش خود را در خانه یا یک سالن ورزشی محلی باید ادامه دهد. بیمار اگر همچنان نگرانی های خاصی در زمینه سلامتی خودش دارد باید تماس خود را با تیم درمانی خود قطع نکند. آموزش در مورد تغذیه، سبک زندگی و وزن سالم بیمار بهتر است ادامه داشته باشد. برای به دست آوردن بیشترین مزایا از توانبخشی قلبی، حتما ورزش و شیوه زندگی خود را به عادت مادام العمر تبدیل کند. افراد غالبا از شروع توانبخشی قلب عصبی هستند زیرا نگران هستند که نتوانند به اندازه سایر افراد تمرینات را انجام دهند. یا فکر می کنند فرد عجیب و غریبی هستند که باید این تمرینات را انجام دهند. اما همه روز اول این مشکل را دارند و بیمار به سرعت آرامش خود را به دست می آورد. با این حال، دوره توانبخشی در دراز مدت، ممکن است در موارد زیر به شما کمک کند: وزن خود را مدیریت کنید. درک شرایط بیماری خود را درک کنید. راه هایی برای مدیریت استرس پیدا کنید. خطر بروز مشکلات قلبی بیشتر کاهش یابد. عادت های بد مانند سیگار کشیدن را ترک کنید. یاد بگیرید که چگونه با بیماری قلبی خود کنار بیایید. خطر ابتلا به بیماری عروق کرونر و سایر شرایط قلبی را کاهش دهید. رفتارهای سالم برای سلامت قلب، مانند ورزش منظم و یک رژیم غذایی سالم قلب را یاد بگیرید. یکی از مهمترین مزایای توانبخشی قلبی اغلب بهبود کیفیت کلی زندگی بیمار است. توانبخشی قلبی همچنین این فرصت را به بیمار می دهد تا با افرادی که تجربه های مشابه آن ها دارند، ملاقات کند. این راه در بالا بردن اعتماد به نفس بیمار بسیار موثر است. |
خشکی دهان یا زراستومیا به شرایطی اطلاق می شود که در آن غدد بزاقی در دهان، بزاق کافی برای مرطوب نگه داشتن دهان ایجاد نمی کند. خشکی دهان اغلب به دلیل عارضه برخی از داروها یا مشکلات پیری یا در نتیجه پرتودرمانی سرطان ایجاد می شود. در موارد نادر، زراستومیا ممکن است در اثر بیماری که به طور مستقیم بر غدد بزاقی ت ثیر بگذارد بوجود آید. بزاق با خنثی کردن اسیدهای تولید شده توسط باکتری ها، محدود کردن رشد باکتری ها و شستشوی ذرات مواد غذایی در جلوگیری از پوسیدگی دندان کمک می کند. بزاق همچنین توانایی تشخیص طعم را افزایش می دهد و جویدن و بلعیدن را آسان تر می کند. کاهش بزاق و خشکی دهان می تواند ناشی از مواردی باشد که ت ثیر عمده ای بر سلامت عمومی و سلامت دندان ها و لثه ها و همچنین اشتها و لذت بردن از غذا دارد. درمان خشکی دهان به علت آن بستگی دارد. خشکی دهان که به آن زهراستومی یا هیپوسالیزاسیون و یا زراستومیا گفته می شود علامتی است که منجر به کمبود بزاق می شود. افرادی که دارای خشکی دهان هستند، بزاق کافی برای مرطوب نگه داشتن دهان خود ندارند. زراستومیا ممکن است علایم یک بیماری جدی سیستمیک است. بیماری سیستمیک یک بیماری است که بر کل بدن ت ثیر می گذارد. خشکی دهان یک بیماری نیست بلکه نشانه ای از شرایط دیگر است. زراستومیا هنگامی ایجاد می شود که غدد بزاقی در دهان به اندازه کافی بزاق ایجاد نکند. برخی عوامل موثر در این موارد عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید صدها دارو، از جمله بسیاری از داروهای بدون نسخه، به عنوان یک اثر جانبی باعث خشکی دهان می شوند. از جمله برخی از این دارو ها، عبارتند از: داروهای ضد درد دارو ضد احتقانات شل کننده های عضلانی برخی از غدد بزاقی ممکن است خشک شوند زیرا مایعات بدن در جای دیگری از بدن متمرکز می شوند. علایم زراستومیا در هنگام تمرین و یا بازی شدید، بیشتر می شود بسیاری از افراد مسن با افزایش سن، زراستومیا را تجربه می کنند. عوامل موثر بر افزایش سن شامل استفاده از برخی داروهای خاص، تغییر در توانایی بدن در تحمل دارو، تغذیه نامناسب و داشتن مشکلات سلامتی طولانی مدت است. می توانند ماهیت بزاق و میزان تولید شده آن را تغییر دهند. البته این نوع تغییر ممکن است موقتی باشد و پس از اتمام درمان، جریان بزاق به حالت طبیعی خودش برگردد. درمان های پرتودرمانی در قسمت سر و گردن می تواند به غدد بزاقی آسیب برساند و باعث کاهش چشمگیر تولید بزاق شود. بسته به دوز تابش و منطقه تحت درمان ممکن است این عارضه موقت یا دایمی باشد. جراحی که باعث آسیب عصبی به ناحیه سر و گردن می شود می تواند زراستومیا را در پی داشته باشد. زراستومیا می تواند به دلیل شرایط خاص سلامتی مانند شرایط زیر باشد: و تنفس با دهان باز عفونت مخمر (برفک) در دهان بیماری های خود ایمنی مانند سندرم سوژرن یا HIV / AIDS و یا جویدن تنباکو می تواند علایم زراستومیا را افزایش دهد. استفاده از مت آمفتامین می تواند باعث زراستومیا و آسیب دیدن دندان ها و شرایطی به نام "دهان مت" شود. همچنین می تواند باعث خشکی دهان شود. عدم تولید کافی بزاق ممکن است منجر به بروز علایم و نشانه های زیر شود: تغییر حس ذایقه خشکی یا زبان خشک یا شیار دار بزاق که ضخیم و تند به نظر می رسد. خشکی یا احساس چسبندگی در دهان مشکل در جویدن، صحبت کردن و بلعیدن مشکل در قرار دادن دندان های مصنوعی بعلاوه، خشکی دهان ممکن است منجر به چسبیدن رژ لب به دندان ها هم شود. برای تعیین علت این حالت، پزشک احتمالا تاریخچه پزشکی و تمام داروهای مصرفی از جمله داروهای بدون نسخه بیمار را بررسی کرده و دهان او را معاینه می کند. بعضی اوقات ممکن است بیمار به آزمایش خون، اسکن تصویربرداری از غدد بزاقی یا آزمایش هایی نیاز داشته باشد که میزان بزاق را اندازه گیری کند تا علت خشکی دهان مشخص شود. آزمایش خون و اسکن تصویربرداری از غدد بزاقی نیز ممکن است سفارش داده شود. این یک بررسی رادیوگرافی از غدد بزاقی و مجاری است. سیالوگرافی ممکن است در شناسایی سنگ ها و توده های غده بزاقی مفید باشد. سیالومتری یک روش ساده است که سرعت جریان بزاق را اندازه گیری می کند. دستگاه های جمع آوری کننده بزاق روی مجاری غدد بزاقی قرار می گیرند و تولید بزاق با اسید سیتریک تحریک می شود. در بیوپسی نمونه کوچکی از بافت غده بزاقی گرفته می شود. این روش اغلب در تشخیص کاربرد دارد. پزشک اگر به بدخیمی و سرطان مشکوک باشد، می تواند بیوپسی را سفارش دهد. در برخی موارد کاهش بزاق بدون زراستومیا رخ می دهد که می تواند ناشی از عوامل زیر باشد: زخم دهان تغذیه ضعیف و بیماری لثه عفونت مخمر در دهان (برفک) زخم ها یا شکاف در گوشه های دهان یا لب های ترک خورده کارشناسان می گویند که درمان اصلی برای زراستومیا به طور معمول شامل چهار روش است: افزایش جریان بزاق کنترل پوسیدگی دندان جایگزین ترشحات از دست رفته اقدامات خاص، مانند درمان عفونت ها فرد مبتلا به زراستومیا باید به بهداشت دهان و دندان توجه ویژه ای کند. این شامل برداشتن پلاک و درمان عفونت های لثه، التهاب و پوسیدگی دندان می باشد. مسواک زدن دندان ها و نخ دندان زدن به طور مرتب مهم است. درمان بستگی به علت خشکی دهان دارد. پزشک یا دندانپزشک ممکن است: بیش از درصد موارد خشکی دهان ناشی از مصرف داروها است. اگر پزشک تشخیص دهد که دارو علت اصلی خشکی دهان است، ممکن است دوز آن را تنظیم دهد یا دارو را با داروی دیگری جایگزین کند که باعث خشکی دهان نشود. این موارد می تواند شامل تجویز یا محصولات شستشوی دهان بدون نسخه، بزاق مصنوعی یا مرطوب کننده برای باشد. دهانشویه هایی که برای خشکی دهان طراحی شده اند، به خصوص آن هایی که زایلیتول دارند، می توانند موثر باشند. در صورت داشتن خشکی شدید دهان، پزشک ممکن است داروهایی را برای تحریک بزاق تجویز کند. پزشک ممکن است برای تحریک تولید بزاق، پیلوکارپین (سالوژن) یا سوییملین ( Evoxac ) تجویز کند. خشکی دهان می تواند بسیار ناراحت کننده باشد، اما داروهای خانگی می توانند باعث تسکین شوند. علاوه بر توصیه های پزشک، این نکات ممکن است در تسکین علایم خشکی دهان به شما کمک کنند: لب های خود را مرطوب کنید تا مناطق خشک یا ترک خورده تسکین یابند. اگر مجبور هستید در طول شب از طریق دهان نفس بکشید بهتر است دنبال درمان خروپف خود باشید. از جایگزین های بزاق بدون نسخه که حاوی زایلیتول هستند، مانند اسپری دهان مرطوب کننده، یا حاوی کربوکسی متیل سلولز یا هیدروکسی اتیل سلولز استفاده کنید. محصولاتی که حاوی زایلیتول هستند نیز ممکن است به جلوگیری از حفره دندان کمک کنند. با این حال، در برخی افراد، زایلیتول در صورت مصرف مقدار زیادی ممکن است باعث نفخ یا اسهال شود. تهویه مناسب محیط اطراف می تواند به خشکی دهان کمک کند. یک مطالعه نشان داد که رطوبت زدایی می تواند علایم خشکی دهان را به میزان متوسط بهبود بخشد. استفاده از یک مرطوب کننده در طول شب ممکن است باعث کاهش ناراحتی خشکی دهان و بهبود خواب شود. مصرف آب و مرطوب نگه داشتن دهان می تواند به تسکین خشکی دهان کمک کند. مطالعات نشان داده است که کم آبی بدن می تواند عاملی برای خشکی دهان باشد. افزایش میزان مصرف آب می تواند به درمان کم آبی بدن کمک کند. برای مرطوب کردن دهان، آب یا نوشیدنی های بدون قند یا نوشیدنی های یخ را مکیده و در طول وعده های غذایی آب بنوشید تا به جویدن و بلع کمک کند. این داروها می توانند خشکی دهان را بدتر کند. مطالعات نشان داده است که نوشیدن قهوه کافیین دار یا چای باعث خشکی دهان می شود. الکل ممکن است به کم آبی بدن، که می تواند به خشکی دهان منجر شود کمک کند. هنگام تجربه خشکی دهان، به جای الکل نوشیدن آب را امتحان کنید. استعمال دخانیات همچنین باعث کمبود آب بدن می شود. قطع یا ترک آن ممکن است علایم خشکی دهان را کاهش دهد. مانند کافیین، الکل و سیگار کشیدن، قند ممکن است منجر به کم آبی بدن شود. درصورت امکان مصرف غذاهای قندی را کاهش دهید تا مشکلات خشکی دهان کاهش یابد. این غذاها خطر پوسیدگی دندان را افزایش می دهد. همچنین از مصرف غذاهای تند یا شور پرهیز کنید زیرا می توانند باعث تحریک شوند. بزاق برای حفظ سلامت دندان ها و دهان مهم است. انجام این مراحل برای محافظت از دندان های شما ممکن است به وضعیت خشکی دهان نیز کمک کند: قبل از خواب از دهانشویه فلوراید یا ژل فلوراید استفاده کنید. حداقل در طول سال دو بار به دندانپزشک مراجعه کنید تا دندان شما را معاینه کند و پلاک آن برداشته شود تا از پوسیدگی دندان جلوگیری کند. با یک خمیردندان فلوراید مسواک بزنید و از نخ دندان استفاده کنید. از دندان پزشک خود بپرسید که آیا می توانید خمیر دندان های تجویز شده فلوراید، خمیردندان حاوی بتایین یا ژل دندان استفاده می کنید تا اسیدهای باکتریایی را خنثی کنند. بسیاری از گیاهان می توانند به تحریک تولید بزاق کمک کرده و به طور موقت خشکی دهان را از بین ببرند، از جمله آن ها: زنجبیل به تحریک تولید بزاق و خشکی دهان کمک می کند. Hollyhock یک عمل مرطوب کننده مشابه آلویه ورا دارد. طبق مطالعه سال و یک مورد در سال ، فلفل دلمه ای باعث ترشح بزاق می شود. ژل یا آب موجود در برگ گیاهان آلویه ورا برای مرطوب کردن دهان مناسب است. خرید آب آلویه ورا یک روش عالی برای درمان خشکی دهان است. برای آمادگی بیشتر در هنگام ملاقات با پزشک بهتر است: علایمی را که تجربه می کنید را بنویسید. اطلاعات کلیدی شخصی، ازجمله هرگونه فشار عمده یا تغییرات زندگی اخیر، که ممکن است به خشکی دهان منجر شود را یادداشت کنید. تمام داروهای تجویز شده، ویتامین ها، گیاهان دارویی، سایر مکمل ها و داروهای بدون نسخه که مصرف می کنید، از جمله دوزهای آن ها را یادداشت کنید. برخی از سوالات اساسی که باید از پزشک خود بپرسید، عبارتند از: علل احتمالی دیگر چیست؟ بهترین دوره درمان برای من چیست؟ آیا محدودیتی وجود دارد که باید رعایت کنم؟ چه چیزی احتمالا باعث خشکی دهان من می شود؟ آیا شرایط من احتمالا موقت است یا در طولانی مدت ادامه دارد؟ آیا جایگزینی عمومی برای دارویی که تجویز می کنید وجود دارد؟ علاوه بر آن پزشک ممکن است سوالات زیر را از شما بپرسد: سیگار می کشید؟ چقدر الکل می نوشید؟ چه زمانی شروع به تجربه علایم کردید؟ آیا اخیرا شروع به مصرف داروهای جدید کرده اید؟ آیا علایم شما مداوم بوده یا گاه به گاه بروز می کنند؟ آیا عاملی علایم را بهبود می بخشد یا جریان بزاق را تحریک می کند؟ |
هنگام نیش زدن، زهر از غده مربوطه خارج شده و از طریق مجرایی به دندان های نیش های منتقل شده و سرانجام به بدن طعمه تزریق می شود. مارها می توانند میزان سم آزاد شده از دندان خود را تنظیم کنند. انواع زهر مار هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید مارهای سمی گاهی بدون تزریق زهر می توانند گاز بگیرند. این حالت به "نیش خشک" معروف است و باعث درد خفیف، سوراخ شدن پوست و همچنین اضطراب می شوند. اگر بعد از نیش، علایم دیگری مانند تورم وجود نداشته باشد، احتمالا نیش خشک است. در صورت نیش خشک شما باید فورا به اورژانس مراجعه کنید زیرا علایم تزریق سم ممکن است همان لحظه بروز نکند و حداکثر تا دو ساعت یا بیشتر پس از مار گزیدگی ظاهر شوند. علایم نیش مار سمی هنگام تزریق سم شامل موارد زیر است: اسهال ضربان قلب نامنظم درد شدید در محل نیش تورم لب، زبان، لثه و گلو سردرگمی ذهنی، سرگیجه یا غش توده های خارش دار بر روی پوست تورم، قرمزی و کبودی در محل نیش مشکلات تنفسی و خس خس سینه احساس بیماری (حالت تهوع) و به دنبال آن استفراغ برای نیش مار خارجی، علایم ممکن است شامل موارد زیر نیز باشد: سرگیجه، ضعف و شوک فلج عضله همراه با مشکلات تنفسی استفراغ خونی یا خون در ادرار یا مدفوع خون ریزی از دهان، بینی و محل زخم ها در شدیدترین موارد، نیش مار سمی می تواند باعث عوامل زیر شود: نارسایی کلیه خون ریزی زیاد مشکل در بلع و تنفس شوک و از دست دادن هوشیاری تورم شدید، تاول زدگی و سرانجام مرگ بافتی یا فلج اندام در ناحیه نیش در تعداد کمی از افراد، نیش مار می تواند یک واکنش شدید را ایجاد کند که به آنافیلاکسی یا شوک آنافیلاکسی گفته می شود. شوک آنافیلاکسی می تواند بلافاصله پس از گزش یا چند ساعت بعد آن اتفاق بیفتد. ضربان قلب سریع تورم صورت، لب ها، زبان و گلو حالت تهوع، استفراغ و اسهال خارش پوست با کهیر و قرمزی خس خس سینه و مشکل در تنفس تورم در گلو که می تواند باعث مشکلات تنفسی شود. پس از تماس با آمبولانس، فرد را بخوابانید و پاهای او را بلند کنید. برای گرم نگه داشتن فرد از پالتو یا پتو استفاده کنید. مار های دریایی می تواند به طور مستقیم بر سیستم اعصاب مرکزی ت ثیر بگذارد. سم کبرا و سم مامبا می توانند با متوقف کردن عضلات تنفسی باعث ایجاد اختلال در تنفس و مرگ شوند. در ابتدا، قربانیان ممکن است مشکلات بینایی و تکلم و تنفس و بی حسی در محل گزش را تجربه کنند. در صورت مار گزیدگی، سعی کنید راهکارهای زیر را رعایت کنید و هر چه سریع تر به بیمارستان مراجعه کنید. که می توانید بعد از مار گزیدگی انجام دهید شامل تمیز کردن زخم، آرام ماندن و بی تحرک نگه داشتن منطقه آسیب دیده است. در صورت امکان لباس های خود را دربیاورید. چون نیش مار معمولا جدی نیستند و به ندرت کشنده است. ممکن است در بیمارستان بستری شوید تا نیش و وضعیت شما از نزدیک مورد بررسی قرار گیرد. سعی کنید شکل، اندازه و رنگ مار را به خاطر بسپارید. شما باید به متخصصان مراقبت های بهداشتی مشخصات مار را بدهید تا در شناسایی آن کمک کنید. زمان بهبودی برای نیش مار بسته به نوع مار می تواند متفاوت باشد. در بیشتر موارد، کودکانی که دچار مار گزیدگی شده اند، طی یک تا دو هفته بهبودی کامل پیدا می کنند. برای بزرگسالان معمولا بیش از سه هفته زمان لازم است تا بهبودی کامل صورت گیرد. درمان زودرس با آنتی بادی می تواند زمان بهبودی را کاهش دهد. در طول دوره بهبودی و نقاهت، ممکن است در قسمت گزیدگی درد و تورم را تجربه کنید. این علایم معمولا با مصرف داروهای مسکن بدون نسخه و ادامه فعالیت، اندام قابل کنترل است. در چند آنتی بادی، پادزهر هایی برای زهر مار است و برای معالجه شدیدترین مار گزیدگی استفاده می شود. انتیونومس حاوی آنتی بادی، پروتیین هایی هستند که اثرات سموم مار را خنثی می کنند. گاهی آنتی بادی ها یک واکنش شدید به نام آنافیلاکسی ایجاد می کنند. تزریق آنتی بادی فقط باید توسط یک متخصص انجام شود. بعد از دریافت انتیونومس تحت نظر باشید. در صورت شدت نیش مار و کاهش شدید فشار خون، گاهی نیاز به مایعات داخل وریدی می باشد. در صورت خون ریزی زیاد تزریق خون لازم است. |
با نزدیک شدن کودکان به نوجوانی، بلوغ شروع می شود. تحولات از نظر اندازه، شکل و ترکیب بدن و همچنین سیستم ها و ساختار داخلی بدن بر بدن ت ثیر می گذارد و همزمان با آن ها تغییرات روانشناختی و اجتماعی نیز اتفاق میفتد. پسران و دختران در نیمه اول بلوغ به سرعت رشد می کنند و با تمام شدن بلوغ، رشد آن ها متوقف می شود. سیگنال های هورمونی از مغز به بدن، زمان شروع بلوغ را اعلام می کنند که این سیگنال ها در دختران به تخمدان ها و در پسران به بیضه ها انتقال پیدا خواهند کرد. در پاسخ، تخمدان ها و بیضه ها طیف وسیعی از هورمون ها را تحریک می کنند که باعث تغییرات رشد و قسمت های مختلف بدن از جمله اندام های تولید مثل، پستان ها، پوست، ماهیچه ها، استخوان ها، موها و مغز می شوند. بلوغ می تواند یک زمان هیجان انگیز و چالش برانگیز باشد. بلوغ از جهات مختلفی بین پسران و دختران متفاوت است. دختران بلوغ را حدود تا سال زودتر از پسران شروع می کنند و عموما سریعتر تمام می شود. بلوغ یک دختر می تواند از سن تا سالگی باشد، در حالی که دوره پسران از تا سالگی ادامه دارد. به عنوان یک بزرگسال، شما احتمالا دوران بلوغ خودتان را به یاد می آورید و اکنون شما، پدر و مادر فرزندی هستید که این تغییرات را تجربه می کند. شما می توانید با کسب اطلاعات بیشتر در مورد دوران بلوغ، در هر مرحله از رشد به فرزند خودتان کمک کنید تا بهتر بتوانند با تغییرات آن کنار بیایند. پروفسور جیمزم تنر، یک متخصص رشد کودک، اولین کسی بود که مراحل قابل مشاهده بلوغ را شناسایی کرد. امروزه، این مراحل با نام مراحل Tanner یا رتبه های بلوغ جنسی شناخته می شوند. مراحل بلوغ به عنوان یک راهنمای کلی برای رشد بدنی نوجوانان در نظر گرفته می شوند. اگرچه هر برنامه زمان بلوغ در افراد مختلف، متفاوت است. مرحله بلوغ قبل از بروز علایم جسمی آن، به ظاهر کودک مربوط می شود. در پایان مرحله ، مغز سیگنال هایی را برای آمادگی تغییرات دوران بلوغ به قسمت های مختلف بدن ارسال می کند. هیپوتالاموس ترشح هورمون GnRH را آغاز و آن را به غده هیپوفیز (ناحیه کوچکی در زیر مغز) ، منتقل می کند و منجر به ترشح هایی می شود که سایر غدد بدن را کنترل می کنند. غده هیپوفیز همچنین دو هورمون دیگر هورمون لوتیین کننده ( LH ) و هورمون تحریک کننده فولیکول ( FSH ) را ترشح می کند. این سیگنال های اولیه به طور معمول پس از سالگی تولد دختران و در یا سالگی پسران آغاز می شوند. در این مرحله هیچ تغییر جسمی قابل توجهی در پسران یا دختران دیده نمی شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید مرحله نشانه آغاز رشد جسمی است. هورمون ها شروع به ارسال سیگنال ها در سراسر بدن می کنند. بلوغ دختران معمولا در سنین تا سالگی شروع می شود. اولین علایم آن در دختران، رشد پستان ها و شکل گیری "جوانه ها" در زیر نوک پستان است که به طور طبیعی به خارش حساس می باشد. به طور کلی رشد پستان ها ممکن است در اندازه های مختلف باشند و با سرعت های متفاوتی از هم رشد کنند. بنابراین، طبیعی است یک جوانه از دیگری بزرگتر ظاهر شود. علاوه بر رشد پستان ها، منطقه تاریک تر اطراف نوک پستان ( areola ) نیز انتشار می یابد. رحم شروع به بزرگتر شدن می کند، و مقادیر کمی از روی لپ های واژن ظاهر می شوند. دختران با شاخص توده بدنی بالاتر و وزن بیشتر، بلوغ زودرس را تجربه می کنند. در پسران، بلوغ معمولا از سن سالگی شروع می شود. بیضه ها و پوست اطراف آن ها بزرگتر می شوند. همچنین در مراحل اولیه موهای ناحیه تناسلی روی پایه آلت تناسلی ظاهر می شوند. در مرحله بلوغ تغییرات بدنی آشکارتر و واضح تر می شوند. تغییرات بدنی در دختران معمولا بعد از سالگی شروع می شوند و عبارتند از: مو در زیر بغل شروع به رشد می کند. پستان ها به رشد و انتشارخود ادامه می دهند. باسن و ران ها شروع به تشکیل چربی می کنند. بالاترین سرعت رشد قدی افراد شروع می شود. اولین علایم ممکن است در صورت و پشت کمر ظاهر شود. تغییرات بدنی در پسران معمولا از سن سالگی شروع می شود. این تغییرات عبارتند از: صدا شروع به تغییر می کند. ماهیچه های بدن بزرگتر می شوند. رشد قد در طول سال افزایش می یابد. پسران انزال در شب را تجربه می کنند. با بزرگتر شدن بیضه ها، آلت تناسلی طولانی تر می شود. برخی از بافت های پستان ممکن است در زیر نوک سینه ها شروع به شکل گیری کنند. بلوغ در مرحله در هر دو دختر و پسر، تغییرات زیادی را ایجاد می کنند. در دختران، مرحله بلوغ معمولا از سن سالگی با تغییرات زیر شروع می شود: موهای پوستی و زاید ضخیم تر می شوند. پستان ها با گذر از مرحله جوانه، شکل کامل تری می گیرند. بسیاری از دختران دوره اول قاعدگی خود را، به طور معمول بین تا سالگی تجربه می کنند، اما برخی از دختران ممکن است این اتفاق زودتر رخ بدهد. در پسران، مرحله بلوغ معمولا از سن سالگی با تغییرات زیر شروع می شود: صدای فرد دایمی می شود. موهای زیر بغل شروع به رشد می کنند. ممکن است شروع به ظاهر شدن کند. بیضه ها، آلت تناسلی و کیسه های بیضه بزرگتر و تیره تر می شود. این مرحله آخر نشانگر پایان بلوغ جسمی است. در دختران، مرحله معمولا در حدود سن سالگی اتفاق میفتد که تغییرات زیر را به همراه دارد: باسن، ران و باسن به اصطلاح پر می شوند. اندام های تناسلی و تکامل یافته تر می شود. دوره های قاعدگی بعد از شش ماه تا دو سال منظم می شوند. پستان ها به اندازه و شکل تقریبی بزرگسالان می رسند، البته تا سالگی می توانند تغییر کنند. در پسران، مرحله معمولا از سن سالگی شروع می شود و با تغییرات زیر همراه هستند: در سن سالگی بیشتر پسران به رشد کامل می رسند. موهای شرمگاهی در قسمت داخلی ران پر و پخش می شوند. رشد قد کمتر می شود، اما ماهیچه ها هنوز هم می توانند رشد کنند. آلت تناسلی، بیضه ها و کیسه های بیضه به اندازه بزرگسالان رسیده است. موهای صورت شروع به رشد می کنند و برخی از پسران نیاز به یادگیری اصلاح صورت دارند. درحالی که متخصصان پزشکی در مورد محدوده سنی برای تعریف بلوغ زودرس موافق نیستند، بسیاری از پزشکان معتقدند که در صورت بروز علایم و نشانه های بلوغ (رشد موهای پستان یا پوستی) قبل از سن سالگی برای دختران و سالگی در پسران باید ارزیابی پزشکی برای بلوغ زودرس انجام شود. بلوغ زودرس می تواند با مشکلات روانی همراه باشد که ممکن است بر رشد عاطفی کودک ت ثیر بگذارد. بلوغ زودرس در دختران بسیار شایع تر از پسران است. بسیاری از دختران در صورت عدم بروز هرگونه بیماری یا شرایط بلوغ زودرس را تجربه می کنند. اما در پسران، بلوغ زودرس به احتمال زیاد با یک مشکل اساسی پزشکی همراه است. در حالی که در بسیاری موارد علت دقیق بلوغ زودرس مشخص نمی شود، تعداد کمی از موارد مربوط به ناهنجاری تخمدان ها یا بیضه ها، ناهنجاری های غده تیرویید یا سایر مشکلات هورمونی، شرایط ژنتیکی، تومورها یا عفونت های مغز و آسیب دیدگی به مغز می توانند در این زمینه تاثیر گذار باشند. دو نوع بلوغ زودرس وجود دارد که یکی از آن ها ممکن است نیاز به مراقبت پزشکی داشته باشد. علایم متداول تغییر زودرس، ظاهر زودرس موهای زاید و بو بدن است. ممکن است دختران رشد زودرس پستان را تجربه، اما این اغلب بافت چربی است. بیشتر این تغییرات رشد طبیعی و جسمی هستند که باعث نگرانی افراد نمی شود و نیازی به درمان ندارند. نوع بلوغ زودرس ترکیبی از ژنتیک، محیط و عوامل فردی مانند وزن است. از طرف دیگر بلوغ زودرس ممکن است نشانگر مشکلات اساسی باشد که در این شرایط ممکن است بلوغ از قبل از تا سالگی در دختران و قبل از سال در پسران شروع شود و با رشد پستان در طی تا ماه یا آلت تناسلی و بزرگ شدن بیضه در پسران همراه باشد و به طور کلی رشد سریعی دارند که حتی ممکن است نیاز به مراقبت پزشکی داشته باشند. در این شرایط نوجوان نیاز به روش های درمانی برای متوقف کردن ت ثیر هورمون ها خواهد داشت. اگر یک دختر تا سن سالگی هیچ علامتی از رشد پستان نداشته باشد یا تا سال قاعدگی نداشته باشد، یا بیضه های پسر تا سالگی ایجاد نشده باشد، باید به پزشک مراجعه کنند. در این شرایط پزشک می تواند با تجویز آزمایش خون مشکلات هورمونی را تشخیص دهد و یا با استناد به نتایج MRI یا سونوگرافی وضعیت غدد تناسلی را بررسی و ارزیابی کند. شرایط ژنتیکی مانند سندرم عدم حساسیت آندروژن ( AIS ) می تواند بر آن ت ثیر بگذارد. AIS مواردی است که بدن از برخی از هورمون ها استفاده نمی کند. بلوغ دیررس معمولا با استفاده از داروهای هورمونی با موفقیت درمان می شود. بعضی اوقات، بلوغ تاخیری جنبه ارثی دارد و رشد فرد پس از تاخیر به طور عادی پیش می رود. بلوغ تاخیری در پسران بسیار بیشتر از دختران دیده می شود. برخی از علت های اصلی بلوغ تاخیری، عبارتند از: شرایط ژنتیکی فیبروز کیستیک مشکلات تخمدان یا بیضه مشکلات غده هیپوفیز یا تیرویید اختلالات خوردن، مانند بسیاری از دخترانی که زیاد ورزش می کنند و چربی بدن بسیار کمی دارند ممکن است بلوغ دیررس را تجربه کنند، زیرا به نظر می رسد مقدار مشخصی از چربی بدن برای شروع بلوغ لازم است. رشد زنان بیشتر به استروژن و استرادیول بستگی دارد. استرادیول رشد رحم و سینه را تقویت می کند. هورمون های اصلی جنس مذکر تستوسترون و آندروژن هستند. تستوسترون تغییرات مربوط به ویرالیزاسیون یا "مرد شدن" از جمله صدای عمیق تر، موهای صورت و رشد عضلات را ایجاد می کند. استرادیول هم در دختران و هم پسران ترشح می شود، اما میزان آن در دختران زودتر از پسران افزایش می یابد و در زنان از مردان بیشتر است. تستوسترون در رشد زنان هم نقش دارد اما تاثیر آن نسبت به مردان کمتر است. بلوغ می تواند نه تنها از نظر جسمی بلکه از نظر روحی و عاطفی یک مرحله چالش برانگیز برای جوانان باشد. داشتن حمایت اعضای خانواده و دوستان در این زمان بسیار مهم است. از آنجا که رشد استخوان ها در نوجوانان معمولا قبل از کانی سازی کامل استخوان انجام می شود، نوجوانان در معرض خطر شکستگی استخوان و آسیب های اسکلتی و عضلانی قرار دارند. دخترانی که اخیرا قاعدگی را شروع کرده اند ممکن است دچار خون ریزی نامنظم و دوره های طولانی مدت شوند. هم برای پسران و هم برای دختران می تواند مشکل ساز باشد. تغییر هورمون ها باعث انسداد چربی روی پوست و منافذ آن می شود. آکنه ها می تواند بر روی صورت، کمر یا قفسه سینه ایجاد شوند و احتمال بروز آن ها در افرادی که سابقه خانوادگی دارند، بیشتر خواهد بود. اما به طور کلی افراد در سن بلوغ می توانند با شستشوی نواحی آسیب دیده به طور مرتب با آب و صابون ملایم، آکنه را درمان کنند. همچنین کرم ها و پمادهای بدون نسخه ( OTC ) برای کمک به کنترل آن ها وجود دارد. اما والدین بهتر است برای آکنه شدیدتر، کودک خود را به پزشک متخصص اطفال یا متخصص پوست ببرند. غدد عرق نیز در دوران بلوغ فعالیت خود را آغاز می کند. والدین می توانند برای جلوگیری از بو بد بدن، با کودک خود در مورد استفاده از دیودورانت صحبت و به آن ها توصیه کنند که به طور مرتب به خصوص پس از انجام فعالیت های بدنی شدید دوش بگیرند. بلوغ برای بچه ها و والدین می تواند چالش برانگیز باشد. علاوه بر ایجاد تغییرات جسمی زیادی، هورمون ها باعث ایجاد تغییرات عاطفی، نوسانات خلقی و یا رفتارهای متفاوتی می شوند. والدین در این شرایط بهتر است با صبر و درک، واکنش مناسبی را از خود نشان دهند و در مورد نحوه برخورد با و یا اطلاعات لازم را کسب کنند. |
اسکن توموگرافی انتشار پوزیترون ( PET ) یک آزمایش تصویربرداری است که به پزشک این امکان را می دهد تا بیماری های بدن را بررسی کند. اسکن PET گاهی اوقات می تواند بیماری را قبل از سایر آزمایش های تصویربرداری تشخیص دهد. اسکن توموگرافی انتشار پوزیترون یک روش موثر برای بررسی فعالیت شیمیایی در قسمت هایی از بدن است که ممکن است به شناسایی انواع مختلفی از جمله سرطان ها، بیماری های قلبی و اختلالات مغزی کمک کند. تصاویر حاصل از اسکن توموگرافی انتشار پوزیترون اطلاعات متفاوتی با اطلاعات موجود در اسکن های دیگر مانند توموگرافی کامپیوتری ( CT ) یا تصویربرداری با رزونانس مغناطیسی ( MRI ) ارایه می دهد. اسکن توموگرافی انتشار پوزیترون یا اسکن ترکیبی CT - PET به پزشک امکان می دهد بیماری را بهتر تشخیص داده و وضعیت بیمار را ارزیابی کند. نمایش داده می شوند. اسکن PET می تواند جریان خون، میزان اکسیژن، نحوه استفاده بدن از قند و موارد دیگر را اندازه گیری کند. معمولا یک عمل سرپایی است که بیمار می تواند بعد از اتمام تست به خانه برگردد. در ایالات متحده، سالانه حدود میلیون اسکن PET انجام می شود. پزشک ممکن است برای بررسی جریان خون، میزان اکسیژن یا متابولیسم اندام و بافت های بدن، اسکن PET را تجویز کند. اسکن PET مشکلات در سطح سلولی را نشان می دهد و به پزشک در تشخیص بهتر بیماری های پیچیده سیستمیک کمک می کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اسکن های PET معمولا برای تشخیص موارد زیر استفاده می شوند: سرطان اختلالات مغزی، از جمله مشکلات سیستم عصبی مرکزی ( CNS ) سلول های سرطانی نسبت به سلول های غیر سرطانی میزان متابولیک بالاتری دارند. به دلیل این میزان بالای فعالیت شیمیایی، سلول های سرطانی به عنوان نقاط روشن در اسکن PET ظاهر می شوند. بر همین اساس، اسکن PET هم برای تشخیص سرطان مفید است و هم در موارد زیر کاربرد دارند: میزان انتشار سرطان بررسی عود یا بازگشت بیماری سرطان بررسی کارایی درمان های صورت گرفته با این حال، این اسکن ها باید توسط پزشک به دقت خوانده شود، زیرا ممکن است شرایط غیر سرطانی شبیه سرطان در نتایج اسکن ظاهر شود. بسیاری از انواع تومورهای جامد در اسکن های PET تشخیص داده می شوند، از جمله: مغز مری لنفوم گردن تیرویید کولورکتال سر و گردن اسکن PET مناطقی از قلب که در آن قسمت جریان خون کاهش یافته را نشان می دهد، چون بافت های قلب ناسالم جریان خون را کاهش می دهند. رنگ و درجه روشنایی مختلف در اسکن می تواند سطوح مختلف قلب که عملکرد نامناسبی دارند را مشخص کند. اسکن PET می تواند مناطقی از کاهش جریان خون در قلب را نشان دهد. این اطلاعات در تصمیم گیری برای تعیین روند درمانی به منظور باز کردن شریان های قلبی مسدود شده (آنژیوپلاستی) یا جراحی بای پس عروق کرونر می تواند موثر باشد. گلوکز، سوخت اصلی در مغز است. در طول اسکن PET ، ردیاب ها به ترکیباتی مانند گلوکز متصل می شوند. اسکن PET با شناسایی گلوکز رادیواکتیو قادر به تشخیص مناطقی از مغز است که گلوکز بیشتری را مصرف می کنند. اسکن PET برای کمک به تشخیص و مدیریت بسیاری از اختلالات سیستم عصبی مرکزی ( CNS ) استفاده می شود، از جمله: ضربه مغزی بیماری پارکینسون از آنجایی که اغلب بیماری ها در سطح سلولی شروع می شوند، اسکن CT و MRI نمی توانند آن ها را شناسایی کنند. در این موارد اسکن های PET تغییرات متابولیکی را که در سطح سلول در اندام یا بافت اتفاق میفتند را نشان می دهد. اسکن PET می تواند تغییرات زود هنگام و اولیه سلول ها را تشخیص دهد. و فقط می توانند تغییرات بعدی و ثانویه را تشخیص دهند. تشخیص بیماری در سطح سلولی بهترین گزینه برای تشخیص بیماری های پیچیده سیستمیک است، از قبیل: اختلالات تشنج اختلالات حافظه تومورهای مغزی بیماری عروق کرونر ( CAD ) در بسیاری موارد، اسکن PET - CT یا اسکن PET - MRI به طور همزمان امکان پذیر هستند. درسی تی اسکن از تجهیزات ویژه اشعه ایکس برای تولید تصاویری از بدن استفاده می شود. اسکن های MRI از میدان های مغناطیسی و پالس های فرکانس رادیویی برای ایجاد تصاویر از ساختارهای داخلی مانند اندام ها، بافت های نرم و استخوان استفاده می کنند. هر یک از این اسکن ها می توانند همزمان با اسکن PET انجام بگیرند که در این شرایط به آن فیوژن تصویر گفته می شود. در این شرایط از یک کامپیوتر برای ایجاد یک تصویر سه بعدی استفاده می شود که تصاویر موجود از دو اسکن را با هم ترکیب می کند و اطلاعات بیشتری را در اختیار پزشک قرار می دهد و تشخیص دقیق تری را امکان پذیر می کند. اسکن گالیم شبیه به اسکن PET است که شامل تزریق سولفات گالیم (یک ردیاب رادیواکتیو) می باشد. اسکن گالیم به طور معمول یک یا سه روز پس از استفاده از ردیاب انجام می شود، بنابراین یک فرایند چند روزه است. این اسکن ها معمولا برای تشخیص سرطان انجام نمی شوند، اگرچه برخی از اشکال اسکن گالیم با آزمایش های جدیدتری مانند اسکن PET ترکیب خواهند شد. اسکن PET شامل ردیاب های رادیواکتیو است، اما میزان اشعه در ردیاب اندک است و خطرات کمی برای بدن دارد و خطرات آن در مقایسه با مزایای آزمایش برای تشخیص شرایط پزشکی، کمتر هستند. اما ردیاب ممکن است: نوزاد متولد نشده را در معرض اشعه قرار دهد. در موارد نادر، یک واکنش آلرژیک کلی ایجاد کند. در صورت شیردهی، کودک را در معرض مواد ردیاب قرار دهد. علاوه بر آن، برخی افراد ممکن است نسبت به ردیاب، حساسیت داشته باشند افرادی که به ید، آسپارتام یا ساکارین حساسیت دارند باید قبل از انجام آزمایش به پزشک، حساسیت خودشان را اطلاع دهند. پزشک می تواند ردیاب باریوم رقیق شده را جایگزین ردیاب ید کند. افراد با شرایط زیر احتمالا نسبت به ردیاب ید واکنش آلرژیک دارند: بیماری قلبی بیماری کلیوی کمبود آب بدن سابقه واکنش آلرژیک به اسکن PET یک رژیم دارویی که شامل مسدود کننده های بتا، ( NSAIDs ) یا اینترلوکین ( IL - ) تشعشع برای رشد جنین می تواند خطرناک باشد، بر همین اساس زنان باردار نباید اسکن PET انجام دهند. اسکن PET - CT نیاز به استفاده از ردیاب اضافی دارد که این مسیله می تواند برای افرادی که به بیماری کلیوی مبتلا هستند و یا سطح کراتینین بالایی دارند، مضر باشد. همچنین تزریق در حین اسکن PET ممکن است منجر به بروز علایمی مانند خون ریزی، کبودی یا التهاب شود. پزشک دستورات کاملی در مورد نحوه آماده سازی برای اسکن PET ارایه می دهد. اما بیمار باید در مورد هر نوع داروی مصرفی خود قبل از انجام تست با پزشک مشورت کند. ممکن است از بیمار خواسته شود که در تا ساعت قبل از انجام آزمایش از فعالیت بدنی شدید مانند ورزش خودداری کند. بیمار باید بیست و چهار ساعت قبل از انجام تست از مصرف غذاها و نوشیدنی های زیر پرهیز کند: نان الکل برنج غلات ماکارونی آب میوه و میوه نوشیدنی های کافیین دار آب نبات، از جمله آدامس و نعناع شیر و ماست، چه لبنیات و چه غیر لبنی غذاهایی که در این شرایط بیمار می تواند بخورد، شامل گوشت، آجیل و سبزیجات می باشد. اگر تست نیاز به بیهوشی داشته باشد بیمار باید برای انجام آن کاملا ناشتا باشد و درصورت نیاز به مصرف هرگونه دارویی، فقط چند قطره آب بنوشد. در مواردی که تست نیاز به بیهوشی ندارد بیمار باید شش ساعت قبل از اسکن از خوردن هر چیزی حتی جویدن آدامس یا مکیدن آب نبات های سفت خودداری کند. با این وجود می تواند آب بنوشد و طبق توصیه پزشک از داروهای خود استفاده کند. به بیمار توصیه می شود لباس خود را به لباس بیمارستانی تغییر دهد. از آنجا که فلز می تواند در تجهیزات آزمایش اختلال ایجاد کند، بیمار باید همه جواهرات و فلز را از بدن خود خارج کند. در اسکن PET - CT ، دستگاه های پزشکی مانند ضربان سازها و پروتز روی نتایج ت ثیر نمی گذارد. اما ممکن است در نتایج PET - MRI تداخل ایجاد کند. همچنین بیمار باید در مورد شرایط پزشکی دیگر خود قبل از انجام تست مشورت کند، برخی از این شرایط عبارتند از: بیمارانی که از فضاهای محصور می ترسند (کلاستروفوبیک) زنان شیرده نمی توانند ساعت بعد از آزمایش به کودک خود شیر بدهند برای همین بهتر است ساعت قبل از تست، شیر خود را پمپاژ و ذخیره کنند. بیماران دیابتی دستورالعمل های ویژه ای را برای آماده شدن این تست دریافت می کنند. چون ناشتا بودن می تواند روی قند خون آن ها ت ثیر بگذارد. به احتمال زیاد به این بیماران گفته می شود که مقدار طبیعی انسولین را مصرف کرده و ساعت قبل از اسکن، یک وعده غذایی سبک میل کنند. قبل از اسکن، ردیاب ها از طریق وریدی به بازو بیمار تزریق می شود و یا بیمار باید از طریق محلول آن ها را بنوشد و یا بو کند. بدن برای جذب ردیاب ها به زمان نیاز دارد، بنابراین حدود یک ساعت قبل از شروع اسکن این کار باید صورت بگیرد. مدت زمان جذب مواد به ناحیه بدن در حال اسکن بستگی دارد. در مدت انتظار برای انجام اسکن بیمار بهتر است حرکت نکند و خودش را گرم نگه دارد. بیمارانی که تحت آزمایش اسکن مغز قرار می گیرند در این فاصله بهتر است از گوش دادن به موسیقی و خواندن هر مطلبی خودداری کنند. قبل از انجام اسکن PET بیمار باید مثانه خود را خالی کند. PET ممکن است به تنهایی تا دقیقه طول بکشد. برای انجام آن، بیمار روی تخت دراز می کشد و به دستگاه PET متصل می شود. اسکنر PET یک دستگاه بزرگ است که به نظر می رسد کمی شبیه به یک پیراشکی غول پیکر به صورت ایستاده و شبیه به یک دستگاه توموگرافی کامپیوتری ( CT ) است. در برخی از موسسات پزشکی از یک اسکنر CT - PET به صورت ترکیبی استفاده می شود. اسکنر به آرامی داخل دستگاه می چرخد تا اسکن انجام شود. بیمار در حین تست صدای وزوز و کلیک کردن را می شنود. بعد از ضبط کامل تصاویر بیمار از دستگاه خارج می شود. آزمایش بدون درد است. اما اگر بیمار از فضاهای محصور می ترسد، ممکن است هنگام اسکنر احساس ترس داشته باشد. در این شرایط بیمار باید به پرستار یا تکنسین ترس خودش را اطلاع دهد. پرستار ممکن دارویی برای آرام شدن بیمار به او بدهد. در بعضی موارد همزمان اسکن CT و PET در یک دستگاه با هم انجام می گیرند. ابتدا سی تی اسکن انجام می شود که حدود دقیقه طول می کشد. بعد از انجام آزمایش بیمار می تواند به خانه برگردد مگر اینکه پزشک دستورات دیگری بدهد. با این حال، از آنجا که مواد رادیواکتیو حدود ساعت در بدن باقی خواهد ماند، بیماران باید در این مدت تماس خود را با زنان باردار و نوزادان محدود کنند. علاوه بر آن، بیماران باید بعد از انجام آزمایشات، مایعات زیادی بنوشند تا به دفع ردیاب ها از بدن کمک کند. به طور کلی، همه ردیاب ها بعد از دو روز از بدن دفع می شوند. در همین حال، یک متخصص آموزش دیده تصاویر اسکن PET را تفسیر می کند و اطلاعات را با پزشک به اشتراک می گذارد. نتایج معمولا در دو روز کاری برای پزشک آماده می شود. |
پورفیریا گروهی از اختلالات خونی ارثی نادر هستند. Heme یکی از اجزای هموگلوبین است و از مواد شیمیایی بدن به نام پورفیریان ساخته شده است که به آهن متصل می شود. Heme ، پروتیین موجود در گلبول های قرمز که حامل اکسیژن است و رنگ قرمز را به آن ها می دهد. همچنین در میوگلوبین قلب و عضلات اسکلتی یافت می شود. بدن برای ساخت هما چندین مرحله را طی می کند. در افراد مبتلا به پورفیریا، بدن فاقد آنزیم های خاصی که برای تکمیل این روند لازم است، می باشد. خفیف تا شدید می شود. شایع ترین علایم پورفیریا، درد شکم، حساسیت به نور و مشکلات عضلات و سیستم عصبی است. علایم پورفیریا متفاوت است و به فقدان نوع آنزیم بستگی دارد. پورفیریا یک بیماری ژنتیکی است. بر اساس آمار موسسه ملی بهداشت، بیشتر انواع پورفیریا از یک ژن غیر طبیعی به نام جهش ژنی به دست می آید. با این حال، برخی از عوامل ممکن است علایم پورفیریا را ایجاد کنند که به حملات معروف است. پورفیریان ها، برای عملکرد هموگلوبین در گلبول های قرمز خون ضروری هستند اما تجمع بیش از حد مواد شیمیایی طبیعی بدن ها می توانند میزان و سطح پورفیریان ها را افزایش دهد. تجمع بیش از حد پورفیریان ها منجر به مشکلات زیادی در بدن می شود. پورفیریا، به گروهی از اختلالات اشاره دارد که با تجمع مواد شیمیایی طبیعی باعث افزایش تولید پورفیریان می شوند. انواع مختلفی از پورفیریا وجود دارد که به دو دسته کبدی یا حاد و اریتروپویتی یا جلدی طبقه بندی می شوند. که به طور عمده بر سیستم عصبی ت ثیر می گذارد و در اثر مشکلات کبد ایجاد می شود. آن ها با علایمی مانند درد شکم و مشکلات سیستم عصبی مرکزی همراه هستند. که عمدتا روی پوست ت ثیر می گذارد و در اثر مشکل در گلبول های قرمز ایجاد می شود. آن ها با حساسیت به نور همراه هستند. انواع اصلی پورفیریا ها شامل موارد زیر است: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید پورفیریا واریگیت پورفیریا حاد متناوب coproporphyria ارثی پورفیریا هپاتوژروپوییتی پورفیریا مادرزادی اریتروپوییتی protoporphyria porphyria cutanea tarda ( PCT پورفیریا کمبود delph - aminolevulinate - dehydratase طبق گزارش بنیاد پورفیریای آمریکا، PCT شایع ترین نوع پورفیریا است که با حساسیت شدید به نور خورشید همراه می باشد. برخی از انواع پورفیریا، هم علایم سیستم عصبی و هم علایم پوستی دارند. علایم و نشانه های پورفیریا بسته به نوع و شدت آن متفاوت است. پورفیریا معمولا جنبه ارثی دارد که در آن یک یا هر دو والدین یک ژن غیر طبیعی را به فرزند خود منتقل می کنند. اگرچه نمی توان پورفیریا را درمان کرد، برخی از تغییرات در شیوه زندگی برای جلوگیری از ایجاد علایم ممکن است به بیمار در مدیریت علایم کمک کند. درمان علایم، به نوع پورفیریا بستگی دارد. انواع پورفیریا مشکلی در تولید هم ایجاد می کند. Heme یک جزء هموگلوبین در گلبول های قرمز خون است که اکسیژن را از ریه ها به تمام قسمت های بدن منتقل می کند. بیشتر انواع پورفیریا ارثی هستند و فرد در صورت ارث بردن ژن های معیوب زیر می تواند به این بیماری مبتلا شود: ژن های والدین (الگوی مغلوب اتوزومال) یک ژن معیوب از یکی والدین (الگوی غالب اتوزومی) به ارث بردن ژن یا ژن های معیوب از والدین به معنای بروز حتمی علایم بیماری نیست. شاید فرد به بیماری مبتلا باشد ولی علایمی را تجربه نکند. در این شرایط به این بیماری، پورفیریا نهفته گفته می شود. درشرایط Porphyria cutanea tarda ) PCT ) گذارند، می توانند منجر به بروز علایم شوند، برخی از این عوامل عبارتند از: بیماری های کبد استعمال سیگار دارو های استروژن تجمع آهن زیاد در بدن استفاده بیش از حد از الکل علاوه بر خطرات ژنتیکی، عوامل محیطی ممکن است باعث ایجاد علایم و نشانه ها در پورفیریا شوند. این امر کمبود آنزیم را تحت الشعاع قرار داده و در نهایت منجر به پورفیریان ها می شود. نمونه هایی از محرک ها عبارتند از: گرسنگی فشار عاطفی داروهای تفریحی قرار گرفتن در معرض نور خورشید بیماری جسمی مانند یا بیماری های دیگر برخی داروهای خاص، از جمله داروهای هورمونی هورمون های قاعدگی (حملات حاد پورفیریا قبل از بلوغ و بعد از یایسگی در زنان نادر است) علایم این اختلالات می تواند از نظر شدت و نوع آن در بیماران مختلف، متفاوت باشد. برخی از افراد با جهش ژنی که باعث ایجاد این بیماری می شوند، هرگز هیچ علامتی را تجربه نمی کنند. علایم بستگی به نوع پورفیریا دارد. درد شدید شکم ادرار که به رنگ قرمز مایل به قهوه ای در همه انواع آن ها وجود دارد. این امر در اثر ایجاد پورفیریان ها ایجاد می شود و به طور معمول پس از حمله رخ می دهد. پورفیریای حاد شامل اشکال بیماری است که به طور معمول باعث علایم سیستم عصبی می شوند، که در این شرایط علایم به سرعت ظاهر شده و می توانند شدیدتر شوند. علایم ممکن است روزها تا هفته ها ادامه داشته باشند و معمولا بعد از حمله به آرامی بهبود می یابند. پورفیریا حاد متناوب، شکل رایج نوع حاد است. علایم و نشانه های پورفیریا حاد ممکن است شامل موارد زیر باشد: درد عضلانی تهوع و استفراغ مشکلات تنفسی یبوست یا اسهال بی حسی، ضعف یا فلج درد در سینه، پاها یا کمر ضربان قلب سریع یا نامنظم (تپش قلب) تغییرات ذهنی مانند اضطراب، سردرگمی، بی نظمی یا پارانویا پورفیریا جلدی شامل اشکال بیماری است که در نتیجه حساسیت به نور خورشید باعث ایجاد علایم پوستی می شود، اما این اشکال معمولا بر سیستم عصبی ت ثیر نمی گذارد. Porphyria cutanea tarda ) PCT ) شایع ترین نوع همه پورفیریا ها است. بیماران مبتلا به این نوع ممکن است در نتیجه قرار گرفتن در معرض آفتاب، علایم زیر را تجربه کنند: خارش ادرار قرمز یا قهوه ای رشد بیش از حد مو در نواحی آسیب دیده قرمزی ناگهانی دردناک پوست (اریتم) و التهاب پوست نازک شکننده با تغییر رنگ پوست (رنگدانه) تاول های روی پوست، معمولا دست، بازو و صورت سوزش و درد ناشی از حساسیت به خورشید و گاهی اوقات نور مصنوعی بسیاری از علایم و نشانه های پورفیریا مشابه علایم سایر بیماری های شایع هستند. از آنجایی که بسیاری از علایم و نشانه های پورفیریا همانند سایر بیماری های شایع دیگر هستند و پورفیریا یک بیماری است که به ندرت دیده می شود، تشخیص آن دشوار و تا حدودی مشکل است. برای تشخیص قطعی پورفیریا و تعیین نوع آن، بیمار به انجام آزمایشات آزمایشگاهی نیاز دارد. بسته به نوع بیماری آزمایش های مختلفی انجام می شود. آزمایشات شامل ترکیبی از آزمایش خون، ادرار یا مدفوع می باشد اما بیمار برای ت یید نهایی نوع بیماری به آزمایش های بیشتری نیاز دارد. آزمایش ژنتیکی و مشاوره ممکن است در خانواده یک فرد مبتلا به پورفیریا توصیه شود. بسیاری از آزمایشات می توانند به تشخیص این بیماری کمک کنند. آزمایشاتی که به دنبال مشکلات جسمی در مبتلایان به این بیماری هستند، عبارتند از: اشعه ایکس قفسه سینه اسکن توموگرافی کامپیوتری ( CT ) آزمایشات مربوط به مشکلات خونی این بیماران، عبارتند از: آزمایش ادرار porphobilinogen ) PBG ) عوارض احتمالی به نوع بیماری بستگی دارد: در حین حمله، ممکن است فرد دچار کم آبی، مشکلات تنفسی، تشنج و فشار خون بالا شود. بیماران اغلب در این شرایط برای معالجه به بستری نیاز دارند. عوارض طولانی مدت با حملات حاد مکرر می تواند شامل درد مزمن، نارسایی مزمن کلیه و آسیب کبدی باشد. همچنین، تاول های پوستی ناشی از آن می توانند آلوده و عفونی گردند. پوست بعد از بهبودی ممکن است ظاهر و رنگ غیرطبیعی داشته و شکننده شود یا حتی جای زخم آن بماند. پیش آگهی این بیماری بسیار متفاوت است و حتی امکان دارد تا زمان بروز علایم در مبتلایان تشخیص داده نشود. از طرفی هم عوارض دایمی آن ممکن است شامل موارد زیر باشد: جای زخم حملات اضطراب مشکلات پیاده روی مشکلات تنفسی که به اکسیژن درمانی مداوم نیاز دارد. تشخیص زود هنگام بیماری می تواند در بهبود کیفیت زندگی بیمار موثر باشد. مبتلایان به نوع ارثی آن بهتر است برای درک خطر انتقال بیماری به فرزند خود اگر شرایط ارثی دارید، با یک مشاور ژنتیک مشورت کنند. درمان بستگی به نوع بیماری و شدت علایم بیمار دارد. اجتناب از محرک ممکن است شامل موارد زیر باشد: ترک سیگار کاهش و عاطفی عدم استفاده از الکل یا داروهای تفریحی درمان فوری عفونت ها و سایر بیماری ها مصرف برخی از هورمون ها برای جلوگیری از حملات قبل از قاعدگی پرهیز از روزه گرفتن و رژیم های غذایی که شامل محدودیت شدید کالری هستند. در داخل خانه، از فیلترهای پنجره استفاده کنند. درمان حملات حاد بر ارایه سریع درمان علایم و جلوگیری از عوارض تمرکز دارد: بستری در بیمارستان برای درمان علایم مانند درد شدید، استفراغ، کم آبی یا مشکلات تنفسی تزریق همین ( hemin ) ، نوعی هم ( heme ) ، برای محدود کردن تولید بدن پورفیریان در بدن قند داخل وریدی (گلوکز) ، یا شکر که از طریق دهان در صورت امکان، مصرف کافی کربوهیدرات ها را حفظ می کند. درمان نوع جلدی بر کاهش قرار گرفتن در معرض محرک هایی مانند نور آفتاب و کاهش میزان پورفیریان در بدن متمرکز است تا به بیمار در از بین بردن علایم کمک کند: یک مکمل رژیم غذایی برای جایگزینی کمبود ناشی از جلوگیری از نور خورشید کشیدن خون به صورت دوره ای (فلبوتومی) برای کاهش آهن در بدن که باعث کاهش پورفیریان ها می شود. مصرف دارویی که برای درمان مالاریا استفاده می شود مانند هیدروکسی کلروکین ( Plaquenil ) یا کلروکین ( Aralen ) که به جذب پورفیریان های اضافی در بدن کمک می کند. این داروها معمولا فقط در افرادی استفاده می شود که تحمل فلبوتومی را ندارند. مبتلایان به این بیماری برای تسکین علایم خود بهتر است: اطلاعاتی درباره وضعیت خود درج شده بر روی دستبند هشدار پزشکی یا گردنبند همیشه همراه خود داشته باشند. در موارد نادر ممکن است آسیب فتوتوکسیک ایجاد شود. این حالت هنگامی اتفاق میفتد که نور، اندام ها را سوراخ می کند و منجر به عفونت می شود. با پزشک معالج در مورد نوع بیماری و محرک های احتمالی، علایم و روش های جلوگیری از آنها مشورت کنند. از آنجایی که در برخی مواقع بسیاری از درمان ها، داروها یا جراحی می توانند علایم این بیماری را ایجاد کنند، بیماران در هنگام مراجعه به مراکز درمانی به پزشک و تیم درمانی اطلاع دهند که به این بیماری مبتلا هستند. پورفیریا یک بیماری مزمن محسوب می شود، زیرا علت اصلی آن را نمی توان درمان کرد. با این حال، این بیماری معمولا با درمان و تغییر شیوه زندگی قابل کنترل است تا فرد بتواند یک زندگی کامل و سالم را تجربه کند. اگرچه راهی برای پیشگیری از این بیماری وجود ندارد، اما بیماران باید از قرار گرفتن در معرض محرک ها جلوگیری کنند. ازآنجا که پورفیریا معمولا یک اختلال ارثی است، خواهران و برادران و سایر اعضای خانواده فرد بیمار بهتر است برای تشخیص احتمالی این بیماری تحت آزمایش ژنتیکی و در صورت لزوم مشاوره ژنتیکی قرار بگیرند. بیماران در صورت تشخیص احتمالی ابتلا به این بیماری ممکن است به پزشک متخصص در اختلالات خونی (هماتولوژیست) ارجاع داده شوند. بیمار برای آمادگی بیشتر در هنگام مراجعه به پزشک بهتر است لیستی از موارد زیر را یادداشت کرده و همراه خود داشته باشند: ویتامین ها، گیاهان و یا مکمل های دیگر مصرفی، از جمله دوزها از جمله هرگونه فشار عمده یا تغییرات زندگی اخیر سوالاتی که بیمار باید از پزشک خود بپرسند، عبارتند از: محتمل ترین علایم من چیست؟ آیا به آزمایش ژنتیکی احتیاج دارم؟ بهترین دوره درمان برای من کدامند؟ به چه نوع تست هایی تشخیصی نیاز دارم؟ آیا اعضای خانواده من باید غربالگری شوند؟ آیا اقدامات احتیاطی یا محدودیتی وجود دارد که باید رعایت کنم؟ من بیماری دیگری دارم. چگونه می توانم به بهترین وجه آن ها را با همدیگر مدیریت کنم؟ آیا بروشور یا مواد چاپی دیگری وجود دارد که بتوانم از آن ها استفاده کنم؟ چه وب سایتهایی را پیشنهاد می کنید؟ برخی از سوالات احتمالی که پزشک ممکن است از بیمار بپرسد، عبارتند از: از چه زمانی شروع به تجربه علایم کردید؟ آیا اعضای خانواده شما علایم مشابهی دارند؟ آیا علایم شما مداوم بوده یا گاه به گاه بروز پیدا می کنند؟ فکر می کنید چه عاملی باعث بهتر و یا بدتر شدن علایم شما می شود؟ |
بیماری کاستلمن ( نوعی اختلال نادر است که شامل رشد بیش از حد سلول ها در غدد لنفاوی بدن فرد مبتلا می شود. شایع ترین شکل این اختلال تنها یکی از غدد لنفاوی را درگیر خواهد کرد که معمولا در آن قفسه سینه یا شکم تحت ت ثیر آن قرار خواهد گرفت. بیماری کاستلمن چند مرکزی نیز چندین غدد لنفاوی را به صورت همزمان درگیر می کند که با ویروس تبخال نوع انسانی ( HHV - ) و ویروس نقص ایمنی بدن ( HIV ) همراه است. درمان بیماری کاستلمن و نتیجه درمان به نوع آن بستگی خواهد داشت. معمولا نوعی از کاستلمن که تنها یکی از غدد لنفاوی را درگیر می کند با موفقیت و با انجام عمل جراحی قابل بهبود خواهد بود. علت اصلی ابتلا به هنوز مشخص نیست. با این حال عفونت ناشی از ویروسی به نام ویروس تبخال انسانی ( HHV - ) یکی از مواردی است که با بیماری کاستلمن چند مرکزی ارتباط دارد. همچنین ویروس HHV - به پیشرفت بیماری ساکورما کاپوسی، نوعی تومور سرطانی کمک می کند که می تواند به عارضه HIV / AIDS مرتبط باشد. مطالعات نشان داده اند که تقریبا در تمام مبتلایان به بیماری ایدز ویروس HHV - وجود داشته و نیمی از موارد مبتلا به نیز آزمایش ایدز آن ها منفی بوده است. می تواند افراد در هر سنی را مبتلا کند. اما میانگین سنی افرادی که به تک مرکزی مبتلا شده اند حدود سال گزارش شده است. نوع چند مرکزی نیز در مردان شیوع بیشتری نسبت به زنان داشته است. همچنین خطر ابتلا به چند مرکزی در افراد آلوده به ویروس تبخالی انسان ( HHV - ) بیشتر از افراد دیگر غیر مبتلا به این ویروس است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بسیاری از افراد مبتلا به بیماری کاستلمن تک مرکزی شاهد بروز هیچ گونه علامت و نشانه از این بیماری نیستند. گره های لنفاوی بزرگ شده که یکی از علایم این بیماری نیست نیز ممکن است در حین معاینه بدنی یا تصویربرداری های صورت گرفته برای بیماری های دیگر تشخیص داده شود. برخی از افراد مبتلا به بیماری کاستلمن تک مرکزی ممکن است شاهد بروز علایمی باشند که در کاستلمن چند مرکزی شایع است. این علایم ممکن است شامل موارد زیر باشد: عرق شبانه کاهش وزن ناخواسته یا طحال بزرگ شدگی غدد لنفاوی مرتبط با بیماری کاستلمن چند مرکزی بیشتر در مناطقی مثل گردن، زیر بغل و کشاله ران ها بروز پیدا کند. در صورت مشاهده هر گونه بزرگ شدگی لنفاوی در یکی از طرفین گردن یا در زیر بازو یا ناحیه کشاله ران بهتر است برای تشخیص و درمان به پزشک مراجعه کنید. همچنین اگر دچار احساس، تب، بدن درد یا کاهش وزن ناخواسته شدید نیز بهتر است با دکتر در ارتباط بوده و این موارد را به اطلاع پزشک معالج خود برسانید. معمولا افراد مبتلا به بیماری کاستلمن تک مرکزی به محض برداشتن غده لنفاوی، بهبود خواهند یافت. اما بیماری قلبی چند مرکزی ممکن است منجر به عفونت های بسیار خطرناک یا نارسایی اندام ها فرد مبتلا شود. افراد مبتلا به بیماری HIV / AIDS بعد از انجام معاینه بدنی، پزشک ممکن است شیوه های زیر را برای تشخیص دقیق تر بیماری کاستلمن توصیه کند: برای کمک به رد احتمال ابتلا به سایر عفونت ها یا بیماری ها. این آزمایشات می تواند کم خونی و ناهنجاری های موجود در پروتیین های خونی را که در بعضی موارد مشخصه ابتلا به بیماری کاستلمن است را نشان دهد. برای شناسایی غدد لنفاوی، کبد یا طحال بزرگ شده ممکن است از شیوه های تصویربرداری مثل یا ام آر آی گردن، قفسه سینه، شکم و لگن استفاده شود. برای تشخیص بیماری کاستلمن و ارزیابی اینکه آیا شیوه درمانی انتخاب شده موثر واقع شده نیز ممکن است از شیوه های تصویربرداری استفاده شود. برای تمایز بیماری کاستلمن از انواع دیگر اختلالات بافت لنفاوی مانند لنفوم ممکن است از یکی از نمونه برداری شده و در آزمایشگاه مورد بررسی دقیق تری قرار بگیرد. درمان این بیماری بستگی به نوع کاستلمن خواهد داشت. بیماری کاستلمن تک مرکزی با برداشتن غده لنفاوی بیمار به شیوه عمل جراحی قابل درمان خواهد بود. البته اگر غده لنفاوی در قفسه سینه یا شکم فرد مبتلا باشد عمل جراحی وسیع تر خواهد بود. در صورتی که خارج کردن غده لنفاوی با عمل جراحی امکان پذیر نباشد ممکن است دارو برای کوچک کردن این غده استفاده شود. پرترو درمانی نیز یکی از روش های موثر برای از بین بردن بافت آسیب دیده در نتیجه این بیماری است. برای بررسی بازگشت مجدد بیماری فرد نیاز به معاینه و تصویربرداری مجدد خواهد داشت. درمان بیماری کاستلمن چند مرکزی عموما شامل مصرف داروها و استفاده از سایر روش های درمانی برای کنترل رشد سلول ها خواهد بود. درمان متفاوت و خاص این بیماری نیز بستگی به میزان بیماری و ابتلای فرد به ویروس HIV یا HHV - یا هردو بیماری بستگی خواهد داشت. گزینه های درمانی برای بیماری کاستلمن چند مرکزی ممکن است شامل موارد زیر باشد: استفاده از داروهایی مانند سیلتوکسیماب ( Sylvant ) یا ریتوکسیماب ( Rituxan ) می تواند عملکرد پروتیینی بیش از حد در افراد مبتلا به بیماری کاستلمن چند مرکزی را مسدود کند. این نوع داروها می توانند رشد سلول های لنفاوی را تا حد قابل توجهی کندتر کنند. در صورت عدم پاسخ به ایمونوتراپی یا نارسایی اندام ها، پزشک ممکن است استفاده از شیوه درمانی را توصیه کند. داروهایی مانند پردنیزون می توانند به کنترل التهاب کمک کنند. در صورت داشتن یکی از هر دو نوع ویروس، این داروها می توانند فعالیت این ویروس ها، HHV - یا HIV را مسدود کنند. بعد از تشخیص علایم اولیه ممکن است برای درمان یا تشخیص دقیق تر به متخصص اختلالات خونی (هماتولوژیست) ارجاع داده شوید. از آن جایی که مدت زمان ملاقات با پزشک کوتاه بوده و حرف های زیادی برای گفتن خواهید داشت. در نتیجه بهتر است با آمادگی کامل به پزشک مراجعه کرده و از این زمان کوتاه نهایت استفاده را ببرید. بهتر است قبل از حضور در مطب موارد زیر را آماده کنید: همه نشانه های مربوط و غیر مربوط به بیماری خود را یادداشت کرده و همراه خود داشته باشید. بهتر است استرس ها و تغییرات اخیری که در زندگی تان افتاده است را یادداشت کنید. نام تمامی داروها، مکمل ها و ویتامین های که مصرف می کنید را همراه با میزان مصرف خود یادداشت کنید. گاهی اوقات به خاطر سپردن تمامی موارد و اطلاعاتی که پزشک در اختیارتان قرار می دهد، کار دشواری است. در نتیجه بردن همراه به یادآوری اطلاعات مهم و نکات کمک زیادی خواهد کرد. تمامی سوالات مربوط و غیر مربوطی که به ذهنتان رسیده و قصد پرسیدن آن ها از پزشک را دارید را یادداشت کرده و همراه خود به مطب ببرید. بهتر است در مورد بیماری کاستلمن سوالات زیر را مطرح کنید: علت اصلی بروز علایم این بیماری چیست؟ انجام چه شیوه درمانی را توصیه می کنید؟ آیا نیاز به عمل جراحی خواهم داشت؟ آیا برای تشخیص نیاز به انجام آزمایش خاصی خواهم داشت؟ آیا انجام این آزمایشات نیاز به آمادگی به خصوصی خواهد داشت؟ علاوه بر سوالات گفته شده هر سوال یا ابهامی که در مورد این بیماری به ذهنتان رسید را مطرح کرده و در پرسیدن آن ها شک نداشته باشید. پزشک نیز در حین معاینه و تشخیص بیماری ممکن است سوالات را مطرح کند. در نتیجه بهتر است برای استفاده بهتر از زمانی که در اختیارتان قرار گرفته، آمادگی پاسخ گویی به سوالات زیر را داشته باشید: علایم این بیماری از چه زمانی شروع شد؟ علایم این بیماری تا چه میزان شدید است؟ آیا عاملی باعث بهبود علایم این بیماری می شود؟ آیا عاملی باعث شدت گرفتن علایم این بیماری می شود؟ آیا علایم شما دایمی بوده یا به صورت موقتی ظاهر می شود؟ آیا مبتلا به بیماری دیگری مثل ایدز/ HIV یا سارکوم کاپوسی هستید؟ بیماری کاستلمن نوعی اختلال نادر است که شامل رشد بیش از حد سلول ها در غدد لنفاوی بدن فرد مبتلا می شود. شایع ترین شکل این اختلال تنها یکی از غدد لنفاوی را درگیر خواهد کرد که معمولا در آن قفسه سینه یا شکم تحت ت ثیر آن قرار خواهد گرفت. درمان این بیماری بستگی به نوع کاستلمن خواهد داشت. بیماری کاستلمن تک مرکزی با برداشتن غده لنفاوی بیمار به شیوه عمل جراحی قابل درمان خواهد بود. البته اگر غده لنفاوی در قفسه سینه یا شکم فرد مبتلا باشد عمل جراحی وسیع تر خواهد بود. علاوه بر این درمان بیماری کاستلمن چند مرکزی عموما شامل مصرف داروها و استفاده از سایر روش های درمانی برای کنترل رشد سلول ها خواهد بود. |
شب زفاف، اولین شب در کنار هم بودن زوجین به عنوان زن و شوهر است و احتمالا مهیج ترین شب برای تازه عروس ها و تازه داماد ها می باشد. شکی نیست که اصطلاح شب عروسی باعث ایجاد هیجان در ذهن عروس و داماد می شود. هیچ کسی نمی تواند منکر این واقعیت شود که ایده های شب عروسی که یکی از لحظه های انتظار و جادویی از زندگی افرادی است که تازه ازدواج کرده اند، میتواند جالب و هیجانی باشد. به طور طبیعی بسیاری از افراد در مورد اولین شب زندگی خود خیال پردازی های زیادی می کنند اما بسیاری از تازه عروس ها در این شب با احساس عصبانیت و حتی خجالت بیش از حد روبرو می شوند. اما باید در نظر داشت این شب، هرگز دوباره تکرار نمی شود و می تواند خاطره انگیز ترین شب برای تازه عروس ها و تازه داماد ها باشد. اما برخی راهکارهای برای جذاب کردن و کاهش اضطراب در شب زفاف وجود دارد که ما در این مقاله سعی کردیم به این موضوع بپردازیم. رابطه جسمی یکی از مهمترین راه ابراز عشق به شریک زندگی است. با این حال، چند نکته وجود دارد که فرد باید قبل از صمیمی شدن آن ها را به خاطر بسپارید. صمیمیت جسمی برای باکره ها می تواند کمی ترسناک و اضطراب آور باشد. تازه عروس ها نباید از خون ریزی، درد و واکنش های جسمی دیگر بترسند این علایم تا حدودی طبیعی و در بسیاری موارد، ملایم هستند و دوام چندانی ندارد. بر همین اساس توصیه می شود برای کاهش اضظراب ناشی از بروز این علایم افراد پیش نوازی طولانی مدتی در این شب داشته باشند. عجله کردن در عمل می تواند بسیار وسوسه‌انگیز باشد، اما بهتر است این کار صورت نگیرد. مقدمه شروع این شب بسیار مهم است و می توان این کار را فقط در آغوش گرفتن و بوسیدن شریک زندگی خود انجام دهید. اما بهتر است که پیش نوازی را آرام شروع کنید و زیاد عجله نداشته باشید. شما می توانید در طول پیش نوازی به یکدیگر غذا بدهید. کمی شکلات یا یک میوه با هم بخورید. به شریک زندگی خود بگویید که مدت هاست منتظر این لحظه بوده اید. اشتیاق خود را با حرکات عاشقانه ابراز کنید و سعی کنید بیشتر عشق و محبت خود را نشان دهید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید. برای آمادگی بهتر سعی کنید به زبان بدن خود گوش دهید و بفهمید از نظر جنسی چه چیزی نیاز شما را برطرف می کند و چه چیزی را نمی توانید تحمل کنید. در طول رابطه جنسی چه چیزی باعث هیجان و لذت بیشتر شما می شود. بهتر است قبل از برقراری رابطه جنسی این موارد را در خود و طرف مقابل تان شناسایی کنید. همچنین می توانید یک ست لباس زیر زنانه زیبا و عطرهای مورد علاقه همدیگر را تهیه کنید تا در تنظیم روحیه و افزایش اعتماد به نفس به شما کمک کنند. نوعروسان باید لباس های که با آن ها احساس راحتی می کنید را بپوشند. حتی اگر سال هاست همدیگر را می شناسید، همیشه بهتر است ابتدا با همسرتان ارتباط عاطفی برقرار کنید. یک عبارت کوچک مانند، "متشکرم که نیمی از وجود من شده ای" نیز می تواند شگفتی کند. ابراز قدردانی از اینکه شما را به عنوان همسر خود در شب عروسی انتخاب کرده است بسیار شگفت انگیز است. مطمین شوید که شریک زندگی تان در کنار شما احساس راحتی می کند. قبل از عروسی در مورد ترس و رویاهای خود در شب اول قبل از ازدواج صحبت کنید و از انتظارات شریک زندگی خود آگاه شوید. برقراری ارتباط صحیح و مناسب قبل از شروع روابط عاشقانه بسیار مهم است. همچنین بهتر است قبل از ازدواج با شریک زندگی خود در مورد برنامه ریزی برای بچه دار شدن و استفاده از داروهای ضد بارداری صحبت کنید. . بسیاری از زوج ها در اولین شب خود رابطه جنسی ندارند و این کاملا طبیعی است. جای نگرانی و ناامیدی نیست و مهمترین نکته این است که شریک زندگی تان با شما احساس راحتی کند. این نکات می تواند رابطه شما و همسرتان را به یک سطح کاملا جدید ارتقاء دهد، به طوری که هر دو نفر از شروع زندگی خودتان در کنار هم لذت ببرید: مطمینا ، زوجین در طول روز عروسی تمام وقتشان را در کنار مهمان ها هستند و شاید فرصتی برای با هم بودن پیدا نکنند. اما بهتر است در این روز آن ها برای همدیگر هم وقت بگذارند و گاهی در طول روز بازو یا دست یکدیگر را لمس و یا همدیگر را ببوسند. انجام برخی کارهای کوچک در طول روز می تواند افراد را برای شب عروسی بیشتر آماده کند. هیلدا هاتچرسون، بنیان گذار مرکز نیویورک برای سلامت جنسی زنان معتقد است: "رایحه به مرکز عاطفی مغز افراد جایی که می توانند خاطرات، احساسات و خلق و خوی را تحریک کنند، منتقل می شود و می تواند منجر به آرامش افراد شود و به آن ها انرژی ببخشد. " برای این منظور زوجین می توانند دسته گل هایی خوشبو، شمع های معطر را در کنار تخت خواب خود قرار دهند. یا از اسانس های گیاهی و یا عودهای خوشبو کننده استفاده کنند. رایحه های ایلانگ یانگ، چوب صندل، اسطوخودوس یا یشم باعث افزایش برانگیختگی و تمایل جنسی در افراد می شود. ماساژ دادن زوجین یک رسم عاشقانه ای است که از زمان روم مرسوم بوده و حتی برخی اعتقاد دارند که خوشبختی زوجین را تضمین می کند. بهتر است که ماساژ را از پاهای همدیگر شروع کرده و به آرامی به سمت کل بدن پیش ببرید. سعی کنید بعد از عروسی خود را با یک رمانتیک درمان کنید. ماساژ به شما کمک می کند تا هرگونه فشار، خستگی و را از بدن خود دور کنید. برای این شب سعی کنید از قبل آهنگ های مورد علاقه همدیگر را بشناسید و آن ها را از قبل تهیه کنید و هنگام ورود این آهنگ ها را پخش کنید. ویدیویی از خودتان ضبط کنید و در آن چیزی را که دوست دارید به همسرتان بگویید. متقابلا همسر شما می تواند یک کلیپی برای شما بسازد. در این کلیپ سعی کنید موارد جسمی، روانی و عاطفی که دوست دارید و به او مربوط می شود را ذکر کنید. خوردن خوراکی مانند میوه، شکلات یا سایر میان وعده های شیرین در کنار تخت خواب قبل از خواب یک راه عالی برای صمیمی شدن قبل از برقراری رابطه جنسی است. برخی از میان وعده ها واقعا می توانند میل جنسی افراد را تقویت کنند. به طور مثال شکلات حاوی کافیین و یا عسل می تواند خلق و خوی افراد را قبل از رابطه جنسی بهبود ببخشد. با قرار دادن لباس های زیر زنانه و یا فانتزی و یا لوازم سکسی می توانید تا حدودی میل جنسی طرف مقابل را برانگیخته و فضا را مهیج تر کنید. استفاده از وان و حمام های آب گرم می تواند در صمیمی شدن این شب به زوجین کمک کند. استفاده از گلبرگ های گل رز، و شمع در کنار وان می تواند لذت و صمیمیت این با هم بودن را افزایش دهد. سعی کنید اتاق های خانه را با عکس های جالب و عاشقانه دو نفره خود تزیین کنید. حتی می توانید یک کلیپی را از مجموع این عکس های خاص درست کرده و آن را در گوشه از اتاق پخش کنید. مهمترین نکته برای داشتن یک شب خاطره انگیز این است که دوستان و اعضاء خانواده را بعد از مراسم عروسی به خانه خودتان دعوت نکنید. خودداری کردن قبل از مراسم عروسی به مدت چند ماه می تواند هیجان این شب را افزایش دهد، چون باعث می شود که زوجین احساس کنند که یک بار دیگر قرار است برای اولین بار در کنار همدیگر قرار بگیرند. شاید این شب فرصتی باشد که افراد بخواهند از تجربیات قبلی خودشان در مورد سوابق روابط جنسی شان صحبت کنند. اما در این شرایط باید در نظر داشته باشید با یکدیگر شفاف باشید و به همدیگر دروغ نگوید و در صورتی که احساس راحتی نمی کنید نیازی به گفتن حقیقت نیست. این را در نظر داشته باشید که هیچ کسی کامل نیست. پس خودخواه نباشید و شریک زندگی تان را همانطور که هست دوست بدارید. |
سندرم گیلن باره نوعی اختلال نادر است که در آن سیستم ایمنی بدن به اعصاب حمله کرده و به آن ها آسیب خواهد رساند. ضعف و سوزن سوزن شدن اندام معمولا اولین علامت این بیماری است. این احساسات ممکن است به سرعت گسترش پیدا کرده و در نهایت کل بدن شما را فلج کنند. در شدیدترین شکل بیماری سندرم گیلن باره فرد نیاز به مراجعه به اورژانس خواهد داشت. بیشتر افراد مبتلا به این بیماری باید برای درمان در بیمارستان بستری شده و مدتی تحت درمان قرار گیرند. علت دقیق بروز سندرم گیلن باره مشخص نیست. اما غالبا پیش از ابتلا به سندرم گیلن باره فرد به بیماری عفونی مانند عفونت تنفسی یا آنفولانزای معده مبتلا شده است. در حال حاضر هیچ روش درمانی شناخته شده ای برای سندرم گیلن بار وجود ندارد، اما چندین روش درمانی وجود دارد که می توانند علایم را کاهش داده و مدت زمان بیماری را کاهش دهند. بیشتر افراد مبتلا به سندرم گیلن باره بهبود می یابند، اگرچه برخی از آنها ممکن است برای طولانی مدت شاهد علایمی مثل ضعف، بی حسی یا را داشته باشند. علت دقیق سندرم گیلن باره مشخص نیست. این اختلال معمولا روزها یا هفته ها بعد از ابتلا به عفونت دستگاه تنفسی یا بروز می کند. در بعضی از موارد نیز عمل جراحی ممکن است به عنوان محرکی برای بروز این سندرم عمل کند. البته اخیرا چند مورد گزارش شده است که افراد در پی ابتلا به عفونت با ویروس Zika AIDP با آسیب زدن به پوشش محافظ اعصاب (غلاف میلین) بروز پیدا می کند. این آسیب از انتقال پیام های عصبی به مغز جلوگیری کرده و در نتیجه باعث بروز علایمی مثل ضعف، بی حسی یا فلج می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بیماری سندرم گیلن باره ممکن است هر فردی در هر سنی را مبتلا کند. اما افراد در شرایط زیر بیشتر از دیگران در معرض ابتلا به این بیماری قرار خواهند داشت: مردان نوجوان یا جوان بودن شایع ترین علت، عفونت با باکتری campylobacter است که اغلب در طیور خوب پخته نشده وجود دارد. علاوه بر این موارد زیر ممکن است محرک بروز این بیماری باشد: ویروس زیکا لنفوم هوچکین ویروس آنفولانزا انجام عمل جراحی ویروس اپشتین بار هپاتیت E ، C مایکوپلاسما پنومونی ویروس که مسیول بروز ایدز است. در بعضی موارد آنفولانزا یا دیگر واکسن های دوران کودکی این بیماری اغلب با و ضعف بدن شروع در پاها و ران ها شروع شده و به قسمت فوقانی بدن و بازوها گسترش می یابد. در حدود نیمی از مبتلایان به این اختلال، علایم این سندرم از بازوها یا صورت آن ها شروع می شود. با پیشرفت سندرم گیلن باره، ضعف عضلات ناشی از آن می تواند باعث فلج شدن فرد مبتلا شود. علایم و نشانه های ابتلا به این بیماری باره ممکن است شامل موارد زیر شود: مشکل در تنفس ضربان سریع قلب فشار خون پایین یا بالا مشکل در کنترل مثانه یا عملکرد روده درد شدید که ممکن است در ساعات انتهایی شب شدت بگیرد. مشکل در پیاده روی یا عدم توانایی در راه رفتن یا بالا رفتن از پله ها مشکل در حرکات چشم یا صورت از جمله صحبت کردن، جویدن یا بلعیدن ضعف در پاها که بعد از مدتی به قسمت های بالایی بدن گسترش می یابد. احساس سوزن سوزن و مور مور شدن دست ها، انگشتان دست، پا، مچ پا یا مچ دست افراد مبتلا به سندرم گیلن باره معمولا در طی دو تا چهار هفته بعد از شروع علایم، شاهد نمایان شدن بیشتر علایم و ضعف شدیدی خواهند بود. زمانی تصور می شد که این سندرم تنها یک نوع دارد اما اکنون مشخص شده است که سندرم گیلن باره به اشکال مختلفی بروز پیدا می کند. انواع اصلی این بیماری شامل موارد زیر می شود: شایع ترین شکل این بیماری در ایالات متحده آمریکا نوع AIDP آن است. علایم و نشانه های این نوع از سندرم گیلن باره شامل ضعف عضلانی است که از قسمت های پایینی بدن شروع شده و آرام آرام به قسمت های بالایی بدن می رسد. در این نوع از سندرم فلج شدن از چشم ها شروع خواهد شد. سندرم MFS با مشکلات تعادلی همراه بوده و تنها درصد از مبتلایان به سندرم گیلن باره در آمریکا دچار این نوع می شوند. بیشترین آمار مبتلایان به سندرم میلر فیشر در قاره آسیا است. این نوع از سندرم گیلن باره در ایالات متحده کمتر دیده شده و بیشتر در چین، ژاپن و مکزیک شایع است. در صورتی که احساس می کنید انگشتان پاها یا دست های شما دچار حالت مور مور شدن شده و با گذشت زمان منطقه وسیع تری از بدن دیگر می شود، حتما به پزشک مراجعه کنید. البته در صورتی که شاهد بروز علایم و نشانه های زیر بودید حتما به اورژانس مراجعه کنید: مشکلات بزاق دهان مشکل در تنفس و تنگی نفس در حین دراز کشیدن مور مور شدن یا ضعفی که به سرعت در بدن پخش می شود. مور مور شدنی که از پاها و انگشتان پا شروع شده و به سمت بالای بدن گسترش می یابد. سندرم گیلن باره یک بیماری جدی است که نیاز به بستری فوری خواهد داشت زیرا این بیماری با سرعت بسیار زیادی شدت گرفته و قسمت های مختلف بدن را درگیر خواهد کرد. در نتیجه هرچه تشخیص این بیماری با سرعت بیشتری صورت گرفته و درمان زودتر آغاز شود، بدون شک درمان موفقیت آمیز تر خواهد بود. همانطور که پیش از این نیز گفته شد، سندرم گیلن باره عصب ها را تحت ت ثیر خود قرار می دهد. از آن جایی که عصب ها مسیول کنترل حرکات و عملکرد کلی بدن هستند به همین خاطر افراد مبتلا ممکن است دچار عوارض جانبی زیر شوند: ضعف یا فلج ناشی از این سندرم می تواند بر روی ماهیچه های تنفس نیز اثر گذار بوده و حتی باعث مرگ فرد مبتلا شود. نزدیک به درصد از افراد مبتلا به بیماری سندرم گیلن باره که در بیمارستان بستری می شوند برای تنفس نیاز به دستگاه های تنفسی خواهند داشت. اکثر افراد مبتلا به سندرم گیلن باره به طور کامل بهبود می یابند اما در بعضی از موارد افراد ممکن حتی پس از درمان نیز دچار علایم خفیف مور مور شدن، بی حسی یا ضعف در اندام های خود شوند. نوسانات فشار خون و ضربان قلب نامنظم ( از جمله عوارض جانبی شایع در سندرم گیلن باره است. نیمی از افراد مبتلا به سندرم گیلن باره درد شدید عصبی را تجربه می کنند که ممکن است با دارو بهبود یابد. عملکرد روده باریک و احتباس ادرار علایمی است که ممکن است ناشی از سندرم گیلن باره باشد. افرادی که به دلیل سندرم گیلن باره بی حرکت هستند، در معرض خطر لخته شدن خون قرار خواهند داشت. تا زمانی که قادر به راه رفتن به طور مستقل باشید ممکن است پزشک برای جلوگیری از لخته شدن خون، مصرف قرص های رقیق کننده خون یا جوراب های ساق بلند را توصیه کند. بی حرکت ماندن طولانی مدت در نتیجه ابتلا به این سندرم احتمال بروز زخم بستر را افزایش خواهد داد. حدود درصد از افراد بهبود یافته از سندرم گیلن باره ممکن است علایم آن ها مجددا عود کند. علایم شدید و اولیه سندرم گیلن باره اهمیت بسیار زیادی داشته در صورت عدم رسیدگی باعث بروز عوارض جدی و جبران ناپذیری خواهد شد. در بعضی از موارد و در صورت تحت درمان قرار نگرفتن فرد مبتلا ممکن است به خاطر حمله قلبی یا پریشانی های تنفسی جان خود را از دست بدهد. تشخیص سندرم گیلن باره ممکن است در مراحل ابتدایی خود مشکل باشد. زیرا علایم و نشانه های آن مشابه علایم سایر اختلالات عصبی بوده و ممکن است در افراد مختلف متفاوت باشد. احتمالا پزشک روند تشخیص بیماری را با بررسی سابقه پزشکی و معاینه کامل جسمی شروع خواهد کرد. سپس پزشک ممکن است موارد زیر را توصیه کند: در این شیوه مقدار کمی از مایع نخاعی از قسمت تحتانی کمر خارج شده و تحت آزمایش قرار می گیرد. برای این کار الکترودهای سوزنی نازک در داخل عضلات مورد مطالعه قرار می گیرد. این الکترودها فعالیت عصبی در عضلات را بررسی خواهد کرد. الکترودها بر روی پوست در بالای عصب ها چسبانده شده و شوک کوچکی از طریق الکترود به عصب ها ارسال خواهد شد. سپس با توجه به سرعت عکس العمل فرد نسبت به این شوک ها می توان عملکرد کلی عصب های فرد را مورد سنجش قرار داد. هیچ درمانی برای سندرم گیلن باره وجود ندارد. اما دو نوع درمان وجود دارد که می تواند بهبودی را سرعت بخشیده و شدت بیماری را کاهش دهد: ابتدا از بدن فرد خون گرفته می شود تا بخش پلاسمای آن خارج شده و سلول های خونی مجددا به خون بازگردانده شوند تا پلاسمای برداشته شده از خون را مجددا تولید کنند. پلاسمافرس با خلاص شدن از آنتی بادی های به خصوصی که باعث حمله سیستم ایمنی بدن به اعصاب محیطی موثر خواهد بود. ایموگلوبولین حاوی آنتی بادی سالم از اهدا کنندگان خون است که از طریق رگ به داخل بدن فرد تزریق خواهد شد. میزان بالای ایمونوگولوبین می تواند آنتی بادی های مضر را که ممکن است در سندرم گیلن باره نقش داشته باشند را مسدود کرده و تا حد زیادی به درمان این بیماری کمک کنند. میزان اثر گذاری این شیوه های درمانی با هم برابر بوده و ترکیب یا اجرای هرکدام از آن ها به تنهایی ت ثیری در موثر بودن شیوه درمانی نخواهد داشت. البته درمان ممکن است با اهداف زیر صورت گیرد: کاهش درد که ممکن است شدید باشد. جلوگیری از لخته شدن خون که ممکن است در هنگام بی تحرکی ناشی از این بیماری به وجود بیاید. افراد مبتلا به سندرم گیلن باره قبل و در حین درمان خود نیاز به کمک جسمی و درمانی خواهد داشت. مراقبت در حین دوره درمان ممکن است شامل موارد زیر باشد: حرکت دادن دست ها و پاها توسط مراقبان قبل از بهبود به منظور حفظ انعطاف پذیری و قدرت عضلات در دوران نقاهت برای کمک به برطرف کردن خستگی و بازیابی قدرت و حرکت بدن آموزش با وسایل کمکی مثل صندلی چرخدار یا عصا و مهارت های خود مراقبتی در دوران درمان اگرچه که بازیابی بعضی از افراد مبتلا ممکن است ماه ها تا سال ها به طول بیانجامد، اما روند بروز علایم در بسیاری از افراد مبتلا به سندرم گیلن باره طبق زمانبندی زیر صورت خواهد گرفت: بعد از اولین علایم و نشانه ها، این بیماری بعد از گذشت حدود دو هفته به تدریج وخیم تر می شود. علایم طی چهار هفته به اوج خود می رسند. بهبودی شروع شده و معمولا شش تا ماه طول می کشد، اگرچه که این روند درمانی برای بعضی از افراد ممکن است تا سه سال طول بکشد. در میان بزرگسالانی که از سندرم گیلن باره بهبود می یابند علایم به صورت زیر خواهد بود: حدود تا درصد افراد با ت خیر بهبود می یابند. حدود درصد از افراد می توانند شش ماه پس از تشخیص به طور مستقل راه بروند. حدود درصد افراد حدود یک سال بعد از زمان تشخیص، قدرت خود را مجددا به دست می آورند. معمولا بهبود کودکان مبتلا به سندرم گیلن باره نسبت به بزرگسالان کامل تر بوده و با سرعت بیشتری اتفاق می افتد. تشخیص ابتلای فرد به سندرم گیلن باره ممکن است برای فرد دشوار و حتی ناراحت کننده باشد. با وجود اینکه بیشتر مبتلایان به این بیماری بهبود می یابند اما این بیماری به طور کلی دردناک بوده و نیاز به بستری شدن چند ماهه در بیمارستان خواهد داشت. یعنی شما باید مدت زمانی را با کمترین میزان تحرک تجربه کنید و همین می تواند بسیار نگران کننده باشد. برای کنترل استرس و نگرانی های خود در مورد سندرم گیلن باره، بهتر است از توصیه های زیر استفاده کنید: در مورد احساسات خود با مشاور صحبت کنید. سعی کنید از حمایت و پشتیبانی دوستان و اعضای خانواده خود بهره ببرید. با گروه های پشتیبان این بیماری در تماس بوده و در جمع های آن ها شرکت کنید. از آن جایی که مدت زمان ملاقات با پزشک کوتاه بوده و حرف های زیادی برای گفتن خواهید داشت. در نتیجه بهتر است با آمادگی کامل به پزشک مراجعه کرده و از این زمان کوتاه نهایت استفاده را ببرید. بهتر است قبل از حضور در مطب موارد زیر را آماده کنید: بهتر است استرس ها و تغییرات اخیری که در زندگی تان افتاده است را یادداشت کنید. همه نشانه های مربوط و غیر مربوط به بیماری خود را یادداشت کرده و همراه خود داشته باشید. نام تمامی داروها، مکمل ها و ویتامین های که مصرف می کنید را همراه با میزان مصرف خود یادداشت کنید. گاهی اوقاتت به خاطر سپردن تمامی موارد و اطلاعاتی که پزشک در اختیارتان قرار می دهد، کار دشواری است. در نتیجه بردن همراه به یادآوری اطلاعات مهم و نکات کمک زیادی خواهد کرد. تمامی سوالات مربوط و غیر مربوطی که به ذهنتان رسیده و قصد پرسیدن آن ها از پزشک را دارید را یادداشت کرده و همراه خود به مطب ببرید. بهتر است از پزشک معالج خود سوالات زیر را مطرح کنید: علت اصلی بروز این علایم چیست؟ آیا به طور کامل از بین رفته و بهبود خواهم یافت؟ بازیابی این بیماری چه مدت زمان طول خواهد کشید؟ برای تشخیص نیاز به انجام چه آزمایشاتی خواهم داشت؟ چه مدت زمانی طول خواهد کشید تا علایم بهبود پیدا کند؟ آیا ممکن است عوارض جانبی بیماری طولانی مدت ادامه داشته باشد؟ پزشک در حین معاینه برای تشخیص دقیق تر بیماری ممکن است سوالات زیر را مطرح کند: آیا اخیرا یک بیماری عفونی داشته اید؟ آیا در کنترل مثانه یا روده مشکل دارید؟ آیا در دید، تنفس، جویدن یا بلع مشکلی نداشته اید؟ آیا اخیرا هیچ روش پزشکی از جمله واکسیناسیون را انجام داده اید؟ علایم شما چیست و چه قسمت هایی از بدن شما تحت ت ثیر قرار می گیرد؟ به نظر می رسد علایم شما در حال گسترش است یا به مرور زمان بدتر می شود؟ آیا اخیرا وقت خود را در یک منطقه جنگلی گذرانده اید یا به خارج از کشور سفر کرده اید؟ از چه زمانی شروع به تجربه علایم کردید؟ آیا این علایم ناگهانی بوده یا به تدریج شروع شدند؟ اگر دچار ضعف شده اید، آیا این حس بر روی یک یا هر دو طرف بدن شما ت ثیر گذار بوده است؟ سندرم گیلن باره نوعی اختلال نادر است که در آن سیستم ایمنی بدن به اعصاب حمله کرده و به آن ها آسیب خواهد رساند. ضعف و سوزن سوزن شدن اندام معمولا اولین علامت این بیماری است. علت دقیق سندرم گیلین باره مشخص نیست. این اختلال معمولا روزها یا هفته ها بعد از ابتلا به عفونت دستگاه تنفسی یا دستگاه گوارش بروز می کند. در بعضی از موارد نیز عمل جراحی ممکن است به عنوان محرکی برای بروز این سندرم عمل کند. هیچ درمانی برای سندرم گیلن باره وجود ندارد. البته شیوه های درمانی وجود دارد که می تواند به کاهش علایم و بهبود بیماری کمک کند. |
عفونت رحم و یا آندومتریت یک بیماری التهابی غده رحم است که معمولا به دلیل عفونت ایجاد می شود. به طور کلی عفونت رحم خطرناک و جدی نیست، اما بهتر است که هر چه سریعتر درمان شود. آندومتریت معمولا با مصرف آنتی بیوتیک با تجویز پزشک برطرف می شود. اما از طرفی هم عفونت های درمان نشده می توانند منجر به بروز عوارض در اندام، مشکلات و سایر مشکلات سلامت عمومی زنان شوند. بر همین اساس خانم ها بهتر است برای به حداقل رساندن خطرات، علل و علایم عفونت رحم را بشناسند تا در صورت بروز علایم زودتر بتوانند آن را تشخیص دهند. آندومتریت معمولا در اثر عفونت ایجاد می شود. عفونت هایی که می توانند عفونت رحم را ایجاد کنند، عبارتند از: عفونت ناشی از ترکیب باکتری های طبیعی واژن عفونت های مقاربتی ( STI ) مانند کلامیدیا و سوزاک همه خانم ها در واژن خود به طور طبیعی تعدادی باکتری دارند، اما به هم خوردن ترکیب طبیعی باکتری ها پس از یک تغییر در سبک زندگی آن ها می تواند منجر به آندومتریت شود. دهانه رحم معمولا باکتری ها را از رحم خارج می کند. با این حال، هنگامی که دهانه رحم باز است، مانند هنگام زایمان یا جراحی، باکتری ها می توانند وارد رحم شوند. هر دو باکتری، باکتری های عادی واژن و باکتری های غیر طبیعی یافت می شود می تواند عامل آندومتریت باشد. زنان بعد از یا به خصوص پس از زایمان طولانی یا سزارین در معرض ابتلا به این عفونت قرار دارند. همچنین احتمال دارد برخی از خانم ها بعد از انجام عمل پزشکی مربوط به دستگاه تناسلی و یا رحم در معرض ابتلا به عفونت رحم قرار بگیرند، چون جراحی می تواند مسیری را برای ورود باکتری ها به داخل رحم فراهم کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عوامل خطر احتمالی آندومتریت عبارتند از: این ها شایع ترین دلایل عفونی شدن رحم هستند. التهاب رحم پس از یک عمل جراحی نسبت به یک زایمان طبیعی شایع تر است. عفونت های مقاربتی در طی فعالیت جنسی منتقل می شوند. این موارد شامل کلامیدیا یا سوزاک است که می تواند باعث عفونت در لایه رحم گردند بر همین اساس خانم بهتر است که همیشه رابطه جنسی محافظت شده ای داشته باشند. باکتری هایی که به طور معمول در واژن و دهانه رحم یافت می شوند در صورت راه یافتن به رحم می توانند باعث آندومتریت شوند. یا همان عفونت در لگن غالبا با آندومتریت یا علت آن همراه هستند. بیماری التهابی لگن در صورت عدم درمان می تواند جدی باشد و نیاز به مراقبت سریع پزشکی و حتی بستری شدن در بیمارستان دارد. برخی از روش های جراحی یا پزشکی می توانند باکتری ها را وارد رحم کنند، از جمله: سزارین قرار دادن ( D & C ) ، یا جراحی مربوط به رحم بیوپسی آندومتر، برای نمونه برداری از بافت لایه رحم، برای تشخیص ناهنجاری ها و به دنبال آن وارد کردن هیسترسکوپ به داخل رحم آندومتریت به طور معمول باعث بروز علایم زیر می شود: تب یبوست التهاب شکم احساس بیماری ترشحات غیر طبیعی واژن خون ریزی غیر طبیعی واژن ناراحتی هنگام دفع مدفوع درد در لگن، ناحیه تحتانی شکم یا ناحیه رکتوم خانم ها بهتر است در صورت بروز درد یا ناراحتی لگن یا ترشحات غیرعادی واژن یا خون ریزی غیر طبیعی به پزشک مراجعه کنند. برخی از عفونت های لگنی می توانند عوارض بسیار جدی داشته باشند و مهم است که درمان به سرعت شروع شود. شمارش کامل خون، یا CBC ، می تواند عفونت را تشخیص دهد و ممکن است برای رد سایر دلایل علایم بیمار استفاده شود. هنگام تشخیص اندومتریت، پزشک با گرفتن سابقه پزشکی و انجام معاینه فیزیکی شروع می کند. احتمالا پزشک معاینه لگن را برای ارزیابی اندام های تولید مثل داخلی انجام می دهد. پزشک به دنبال حساسیت در رحم و ترشحات احتمالی از دهانه رحم است. پزشک اغلب می خواهد علت های احتمالی علایم را رد کند. این روند ممکن است شامل موارد زیر باشد: از یا CBC می توان برای نظارت بر عفونت احتمالی یا ارزیابی شرایط التهابی استفاده کرد. آزمایش خون نیز می تواند برای اندازه گیری تعداد گلبول های سفید ( و میزان رسوب گلبول های قرمز ( WBC و ESR . پزشک برای تشخیص کلامیدیا، سوزاک یا سایر باکتری ها با استفاده سواپ از دهانه رحم آن را بررسی می کند. علاوه بر آن ترشحات دهانه رحم جمع و تحت میکروسکوپ بررسی شود. نمونه برداری دهانه رحم می تواند در شناسایی علل دیگر عفونت یا التهاب موثر باشد. این روش در مطب پزشک انجام می شود، که دهانه رحم گشاد و یک وسیله کوچک به داخل رحم وارد شود. پزشک با کمک ابزارهای کوچک از بافت آندومتر نمونه برداری کرده سپس آن را برای تجزیه و تحلیل به آزمایشگاه ارسال می کند. این روشهای جراحی به پزشک اجازه می دهد مستقیما داخل رحم را بررسی کند. اندومتریت با فرق دارد، هر چند هر دو بیماری بر روی لایه رحم ت ثیر می گذارند. در اندومتریت عفونت منجر به التهاب بافت پوشش رحم می شود. آندومتریوز شرایطی است که پوشش رحم در خارج از آن رشد می کند و باعث درد شکم و لگن می شود. آندومتریوز ناشی از عفونت نیست. آندومتریت احتمالا یک بیماری کوتاه مدت است که آسانتر از آندومتریوز قابل درمان می باشد. مشخص شده است که عفونت رحم در توانایی زن در بارداری یا ماندن آن ت ثیر دارد. التهاب رحم می تواند باعث ایجاد زخم شود، که از لانه گزینی و رشد طبیعی جنین در دیواره رحم جلوگیری می کند. تحقیقات منتشر شده در سال نشان داد که اندومتریت مزمن می تواند به روش های زیر بر باروری ت ثیر بگذارد: با افزایش احتمال با متوقف کردن تخم لقاح یافته از لانه گزینی به رحم با این حال، همان مطالعه گزارش می دهند که درمان آنتی بیوتیکی می تواند منجر به بهبود قابل توجهی در باروری و حاملگی های موفق در زنان مبتلا به عفونت رحم شود. یک مطالعه در سال با زن که دارای مشکلات باروری بودند، انجام شد. آن ها دریافتند که بیش از نیمی از زنان مبتلا به آندومتریت مزمن هستند و آنتی بیوتیک درمانی علایم آنها را بیش از درصد بهبود می بخشد. با درمان موفق، این زنان میزان شانس بارداری و زایمان را افزایش داده بودند. متخصصان باروری بعضی مواقع پیشنهاد می کنند که زنان با چندین چرخه ( IVF ) ، از نظر آندومتریت مورد آزمایش یا درمان قرار گیرند. اگر عفونت رحم با آنتی بیوتیک درمان نشود، می تواند منجر به بروز عوارض جانبی و حتی شدیدتر شدن بیماری در فرد شود. برخی از عوارض جانبی، عبارتند از: پریتونیت لگن، که یک عفونت عمومی لگن است. شوک سپتیک، که یک عفونت بیش از حد خون است که منجر به فشار خون بسیار پایین می شود. سپتی سمی می تواند باعث سپسیس شود. سپسیس یک عفونت شدید است که می تواند خیلی سریع بدتر و شدیدتر شود و حتی می تواند به شوک سپتیک منجر شود، که یک وضعیت اضطراری و خطرناک است. سپسیس و شوک سپتیک، هر دو نیاز به درمان سریع در بیمارستان دارند. اندومتریت با آنتی بیوتیک درمان می شود. در صورت تشخیص عفونت مقاربتی، همسر بیمار هم باید تحت درمان با آنتی بیوتیک قرار بگیرد. برای درمان بهتر بیمار باید تمام داروهای تجویز شده توسط پزشک خود را تا پایان دوره درمان مصرف کند. درمان عفونت رحم در موارد جدی یا پیچیده ممکن است نیاز به مایعات داخل وریدی ( IV ) هدف از درمان آندومتریت از بین بردن عفونت و التهاب از رحم است. این ممکن است شامل موارد زیر باشد: آنتی بیوتیک برای مبارزه با باکتری های ایجادکننده التهاب غده رحم استفاده می شود. اگر عفونت بسیار شدید باشد، ممکن است بیمار به آنتی بیوتیک داخل وریدی نیاز داشته باشد که در این شرایط باید در بیمارستان بستری شود. در برخی مواقع کشت دهانه رحم یا بیوپسی آندومتر برای اطمینان از کاهش عفونت پس از اتمام دوره آنتی بیوتیک ها انجام می گیرد. ممکن است بعد از نتایج تست، بیمار به آنتی بیوتیک دیگری نیاز داشته باشد. اگر بعد از زایمان یا سقط جنین بافتی در رحم باقی مانده باشد، ممکن است بیمار به جراحی برای از بین بردن بافت نیاز داشته باشد. در صورت ایجاد آبسه ناشی از عفونت، عمل جراحی یا آسپیراسیون سوزن برای از بین بردن مایع یا چرک آلوده لازم خواهد بود. پیش آگهی زنی که به آندومتریت مبتلا می شود و سریعا تحت درمان قرار می گیرد، به طور کلی بسیار مناسب است. آندومتریت معمولا بدون داشتن هرگونه عوارض بیشتر با آنتی بیوتیک برطرف می شود. با این وجود، در صورت عدم درمان بیماری ممکن است منجر به بروز عفونت های شدید و حتی ناباروری یا شوک سپتیک شود. زنان بهتر است برای پیشگیری و حتی کاهش خطر ابتلا به عفونت رحم در هنگام جراحی و یا زایمان از استریل بودن تجهیزات و روش درمان مطمین شوند. علاوه بر آن پزشک نیز به احتمال زیاد قبل از سزارین و درست قبل از شروع عمل جراحی می تواند آنتی بیوتیک را برای فرد تجویز کند. بعد از زایمان، مراحل یا عمل جراحی روی لگن، پزشک یا پرستار نیز باید در مورد علایم عفونت دستورالعمل لازم را به بیمار ارایه دهند. فردی که تحت درمان قرار می گیرد باید از درک دستورالعمل خود کاملا مطمین شود و در صورت لزوم از پرسیدن سوالات خود دریغ نکند. از آنجا که آندومتریت همچنین می تواند ناشی از STI باشد، حفظ رفتارهای بهداشت جنسی خوب، به ویژه در مورد شرکای غیر همجنس بسیار مهم است. این موارد شامل غربالگری منظم برای عفونت های مقاربتی و استفاده مداوم از پیشگیری از بارداری، مانند کاندوم است. علاوه بر آن خانم ها می توانند برای کاهش خطر آندومتریت ناشی از STI راهکارهای زیر را رعایت کنند: انجام مراحل درمانی تجویز شده برای STI رابطه جنسی سالم و محافظت شده مانند استفاده از کاندوم انجام غربالگری روتین و تشخیص زودرس STI های مشکوک، در بیمار و شریک زندگی او |
گانگرن، به مرگ بافت بدن به دلیل عدم جریان خون یا عفونت جدی باکتریایی اشاره دارد. گانگرن معمولا بر روی اندام ها، از جمله انگشتان پا ت ثیر می گذارد، اما می تواند در عضلات و اندام های داخلی نیز رخ دهد. ابتلا به برخی بیماری های که بتوانند به رگ های خونی و جریان خون آسیب برسانند مانند دیابت یا شریان های سخت شده (آترواسکلروز) احتمال ابتلا به گانگرن را بیشتر می کند. درمان گانگرن شامل جراحی برای از بین بردن بافت مرده، آنتی بیوتیک ها و است. در صورت تشخیص زود هنگام و درمان فوری، این بیماری پیش آگهی بهتری خواهد داشت. این شرایط و بیماری ممکن است به دلیل یک یا برخی از دلایل زیر رخ دهد: در برخی شرایطی باکتری ها می تواند با ایجاد باعث از بین رفتن بافت و گانگرن شوند. ضربه های آسیب زا مانند زخم های ناشی از شلیک گلوله یا آسیب دیدگی در تصادفات رانندگی می توانند باعث حمله باکتری ها به بافت های عمیق در بدن و گانگرن شوند. خون برای جلوگیری از عفونت ها، اکسیژن مواد مغذی را برای تغذیه سلول های بدن و اجزای مانند آنتی بادی ها فراهم می کند. در صورت عدم خون رسانی مناسب، سلول ها نمی توانند زنده بمانند و بافت پوسیده می شود. چندین عامل، خطر ابتلا به گانگرن را افزایش می دهند، از جمله: خطر ابتلا به این بیماری در افرادی که می کشند بیشتر است. شریان های سخت و باریک ( و لخته شدن خون نیز می توانند جریان خون به ناحیه ای از بدن را مسدود کنند. هر صدمه به پوست و بافت زیرین آن به خصوص در افرادی که بیماری زمینه ای دارند، احتمال ابتلا به گانگرن را افزایش می دهد. در موارد نادر، برخی از داروهای خاص و داروهای غیرقانونی تزریقی می توانند باعث عفونت باکتری های ایجاد کننده گانگرن شوند. در مبتلایان به ویروس نقص سیستم ایمنی بدن ( و یا افراد تحت یا پرتو درمانی ممکن است بدن آن ها در مقابله با عفونت توانایی لازم را نداشته باشد. در مبتلایان به، بدن به اندازه کافی هورمون انسولین تولید نمی کند یا در برابر اثرات انسولین مقاوم است. سطح قند خون می تواند به رگ های خونی آسیب برساند و جریان خون را کاهش دهد و یا قطع کند. چاقی اغلب با دیابت و همراه است، اما فشار وزن اضافی به تنهایی می تواند شریان ها را سخت کند و منجر به کاهش جریان خون و افزایش خطر عفونت و بهبود ضعیف زخم شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید گانگرن بر روی پوست می تواند منجر به بروز برخی علایم شود، از جمله: ترشح ناخوشایند از ناحیه زخم پوست نازک و براق یا پوست بدون مو یک خط روشن بین پوست سالم و آسیب دیده التهاب یا تشکیل تاول های پر از مایعات روی پوست درد شدید و ناگهانی به دنبال آن احساس بی حسی پوستی که در اثر لمس باعث احساس خنکی یا سردی می شود. تغییر رنگ پوست از رنگ کم رنگ تا آبی، بنفش، مشکی، برنز یا قرمز بسته به نوع بیماری گانگرن که روی بافت های زیر سطح پوست مانند گانگرن گاز یا گانگرن داخلی ت ثیر می گذارد، ممکن است باعث بروز علایم زیر شوند: تب کم احساس ناخوشایندی بافت آسیب دیده متورم و بسیار دردناک اگر یک عفونت باکتریایی که در بافت گانگلیون ایجاد شده است در سراسر بدن انتشار یابد، شرایطی به نام شوک سپتیک ایجاد می شود. علایم شوک سپتیک عبارتند از: گیجی فشار خون پایین ضربان قلب سریع گانگرن یک وضعیت جدی است و نیاز به درمان فوری دارد. اگر درد مداوم و غیر قابل توضیح در هر ناحیه از بدن به همراه یک یا چند علامت و نشانه‌زیر دارید، سریعا به پزشک مراجعه کنید: تب مداوم ترشح ناخوشایند از ناحیه زخم پوستی کمرنگ، سخت، سرد و بی حس درد ناگهانی در محل جراحی یا تروما اخیر تغییرات پوستی از جمله تغییر رنگ، گرما، تورم، تاول یا ضایعات پوستی که از بین نمی رود. این نوع نادر گانگرن معمولا بعد از عمل جراحی اتفاق میفتد و یک یا دو هفته بعد از عمل جراحی ضایعات پوستی دردناک ایجاد می کند. گانگرن خشک ممکن است به آرامی گسترش یابد. این بیماری بیشتر در افرادی که بیماری عروق خونی شریانی دارند، مانند یا افرادی که به دیابت مبتلا هستند رخ می دهد. این نوع از گانگرن هنگامی رخ می دهد که جریان خون به یک اندام داخلی مسدود باعث تب و درد شدید شود و در صورت عدم درمان می تواند کشنده باشد. این نوع گانگرن ممکن است بعد از سوختگی شدید، سرمازدگی یا آسیب دیدگی ایجاد شود. اغلب در مبتلایان به دیابت اتفاق میفتد که انگشت پا یا پای آن ها را آزار می دهد. گانگرن گاز به طور معمول بر روی بافت عضلات عمیق ت ثیر می گذارد. در این نوع ممکن است سطح پوست در ابتدا طبیعی به نظر برسد. با پیشرفت شرایط پوست کمرنگ و سپس قرمز خاکستری یا بنفش می شود. ممکن است ظاهر حبابی روی پوست نمایان شود و پوست آسیب دیده هنگام فشار دادن روی آن به دلیل گاز موجود در بافت، صدای ترک خوردگی ایجاد کند. گانگرن گازی بیشتر در اثر عفونت با باکتری کلستریدیوم پرفینوژنز ایجاد می شود. عفونت باکتریایی باعث تولید سموم گاز می شود و بنابراین نام آن گانگرن "گاز" است و باعث مرگ بافت می شود. مانند گانگرن مرطوب، گانگرن گازی می تواند خطرناک باشد. این عارضه می تواند منجر به جای زخم شود و یا نیاز به جراحی بازسازی داشته باشد. بعضی اوقات، میزان مرگ و میر بافت به حدی زیاد است که ممکن است پزشک مجبور به قطع عضو شود. آزمایشاتی که برای کمک به این عارضه انجام می شوند، عبارتند از: عمل جراحی برای تشخیص میزان انتشار گانگرن در بدن انجام می شود. کشت مایعات از تاول در پوست ممکن است برای بررسی باکتری Clostridium perfringens انجام بگیرد. غیرطبیعی اغلب نشانگر وجود عفونت است. پزشک همچنین ممکن است را برای تشخیص برخی باکتری ها یا میکروب های دیگر تجویز کند. از اسکن اشعه ایکس، توموگرافی کامپیوتری ( CT ) یا یک تصویربرداری با رزونانس مغناطیسی ( می توان برای مشاهده ساختارهای داخلی بدن، مانند اندام های داخلی، رگ های خونی یا استخوان های استفاده کرد و میزان انتشار گانگرن را مشخص می کند. یک آزمایش تصویربرداری است که برای تجسم شریان های بیمار استفاده می شود. به طور کلی، افرادی که گانگرن خشک دارند فرصت لازم را برای بهبودی کامل دارند زیرا این بیماری شامل عفونت باکتریایی نمی شود و کندتر از سایر انواع گانگرن گسترش می یابد. با این حال، تشخیص سریع و درمان به موقع گانگرن شانس بهبودی را افزایش می دهد. پزشک می تواند برای جلوگیری از انتشار بیماری و بهبودی بافت سالم عمل جراحی را انجام دهد. در صورت نیاز به جراحی ترمیمی، پزشک از پیوند پوست برای ترمیم آسیب های پوستی استفاده می کند. پوست سالم ممکن است توسط یک پانسمان یا توسط دو بخیه کوچک نگه داشته شود. در موارد شدید تر، یک قسمت از بدن آسیب دیده، مانند انگشت پا، انگشت یا اندام، ممکن است بیمار نیاز به برداشتن جراحی ( داشته باشد. علاوه بر آن، پزشک بعد از جراحی هم احتمالا آنتی بیوتیک های خاصی را تجویز می کند تا بیمار نیازی به جراحی های بعدی نداشته نباشد و عفونت برطرف شود. پزشک ممکن است تجویز در هنگام درمان با اکسیژن درمانی تجویز کند. علاوه بر آنتی بیوتیک ها و جراحی، ممکن است از بیش فعالی نیز برای درمان گانگرن استفاده شود. تحت اکسیژن درمانی فشار زیاد خون قادر به حمل مقادیر بیشتری از اکسیژن است. خون غنی از اکسیژن رشد باکتری ها را کند و به بهبود زخم ها کمک می کند. سایر روش های درمانی گانگرن ممکن است شامل مراقبت های حمایتی، از جمله مایعات، مواد مغذی و داروهای ضد درد برای رفع ناراحتی باشد. برخی راهکارها برای کاهش خطر ابتلا به گانگرن، عبارتند از: استفاده مزمن از محصولات دخانیات می تواند به رگ های خونی بدن آسیب برساند. هرگونه زخم باز را با صابون و آب ملایم بشویید و سعی کنید تا زمان بهبودی زخم ها را تمیز و خشک نگه دارید. پوست یخ زده می تواند منجر به گانگرن شود زیرا باعث کاهش گردش خون در یک منطقه آسیب دیده می شود. اگر مبتلا به دیابت هستید، حتما روزانه دست و پای خودتان را برای بریدگی، زخم و علایم عفونت مانند، تورم یا چرک معاینه و سعی کنید قند خون خود را کنترل کنید. چاقی نه تنها شما را خطر ابتلا به دیابت را افزایش می دهد بلکه فشار خون را به شریان های وارد، جریان خون را محدود و شما را در معرض خطر عفونت و کندی بهبود زخم قرار می دهد. در صورت بروز علایم گانگرن، فورا به پزشک مراجعه کنید. برای آمادگی بیشتر در هنگام مراجعه به پزشک بهتر است: اطلاعات کلیدی پزشکی و لیست تمام داروها، ویتامین ها یا مکمل هایی که مصرف می کنید را بنویسید. علایمی را که تجربه می کنید، بنویسید. تا حد ممکن جزییات بیشتری را در مورد علایم و نحوه بدتر شدن یا شیوع آن را یادداشت کنید. هرگونه آسیب دیدگی اخیر به پوست، از جمله بریدگی، نیش حشرات، تزریق، جراحی یا سرمازدگی احتمالی را بنویسید. اگر اخیرا از داروهای تفریحی تزریقی استفاده کرده اید، صددرصد به پزشک اطلاع دهید. در مورد گانگرن، برخی از سوالات اساسی که باید از پزشک خود بپرسید عبارتند از: به چه درمانی نیاز دارم؟ به چه نوع تست هایی نیاز دارم؟ بهبودی کامل چقدر طول خواهد کشید؟ آیا نیاز به بستری شدن در بیمارستان دارم؟ محتمل ترین علت علایم یا وضعیت من چیست؟ آیا من در معرض عوارض طولانی مدت قرار دارم؟ علاوه بر آن پزشک ممکن است سوالات زیادی بپرسد از جمله: علایم شما چیست؟ آیا بیماری های دیگری دارید؟ منطقه آسیب دیده چقدر درد دارد؟ از چه زمانی شروع به تجربه علایم کردید؟ آیا اخیرا طولانی مدت در معرض سرما قرار گرفته اید؟ چه داروهایی را مصرف می کنید یا اخیرا مصرف کرده اید؟ به نظر می رسد علایم شما با گذشت زمان بدتر می شوند؟ آیا از داروهای تزریقی از جمله داروهای تفریحی استفاده می کنید؟ آیا اخیرا صدماتی مانند بریدگی، زخم، نیش یا عمل جراحی به پوست خود وارد کرده اید؟ |
بدن برای انتقال اکسیژن به تمام سلول های خون، به گلبول های قرمز وابسته است. بدون آهن کافی، گلبول های قرمز قادر به تامین اکسیژن کافی نیستند. با این حال، آهن بیش از حد برای بدن نیز مناسب نیست. هر دو سطح زیاد و پایین آهن ممکن است نشان دهنده یک مشکل اساسی در بدن شود. اگر پزشک مشکوک به کمبود آهن یا اضافه بار آهن باشد، ممکن است آزمایش فریتین را تجویز کند. آزمایش خون فریتین میزان آهن ذخیره شده در بدن را اندازه گیری می کند، که می تواند تصویر کلی از میزان آهن بیمار را به پزشک ارایه دهد. آزمایش خون فریتین می تواند در تشخیص شرایط مربوط به میزان بالا یا پایین آهن به پزشک کمک کند. علاوه بر آن، آزمایش خون فریتین به تشخیص بسیاری از شرایط سلامتی کمک می کنند، از جمله: یا کاهش تعداد گلبول های قرمز خون کم افرادی که یکی از این شرایط را دارند ممکن است برای نظارت بر سلامتی خود به آزمایش منظم فریتین خون نیاز داشته باشند. یک پزشک همچنین می تواند آزمایش های دیگر خون را برای کشف اطلاعات بیشتر در مورد آهن های بدن فرد سفارش دهد. از جمله: سطح آهن خون ژن HFE برای تشخیص هموکروماتوز سطح هموگلوبین، برای بررسی تعداد گلبولهای قرمز ظرفیت اتصال کل آهن، که سطح ترانسفرین را اندازه گیری می کند. فریتین همان آهن موجود در بدن نیست. در عوض، فریتین پروتیینی است که آهن را ذخیره و در صورت نیاز بدن آن را آزاد می کند. فریتین معمولا در سلول های بدن زندگی می کند و به میزان بسیار کمتری در خون جریان دارد. بیشترین غلظت فریتین به طور معمول در سلول های کبدی و سیستم ایمنی بدن (معروف به سلول های رتیکولو آندوتلیال) دیده می شود. فریتین در سلول های بدن ذخیره می شود و در زمان نیاز، بدن به سلول ها سیگنال می دهد تا فریتین آزاد شود. سپس فریتین با ماده دیگری به نام ترانسفرین متصل می شود. ترانسفرین، پروتیینی است که با فریتین ترکیب و آن را به مکانی که گلبول های قرمز جدید ساخته می شود منتقل می کند. ترانسفرین را به عنوان یک تاکسی اختصاصی برای تصور کنید. هرچه فریتین در خون بیشتر باشد، آهن بیشتری در بدن ذخیره می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید روش آزمایش خون فریتین، شبیه سایر انواع آزمایش خون است. به طور معمول، یک متخصص با تمیز کردن پوست با استفاده از محلول مبتنی بر الکل در قسمت داخلی آرنج بیمار، از خون وی نمونه گیری می کند. آن ها ممکن است ابتدا یک باند الاستیک را در اطراف بازوی بیمار ببندند تا رگ برجسته تر شود و سپس سوزن را که به دستگاه جمع آوری خلاء وصل شده است، وارد رگ می کنند. ممکن است افراد به محض ورود سوزن به پوست، ناراحتی جزیی احساس کنند. پس از جمع آوری خون، پزشک سوزن را جدا کرده و در صورت وجود، باند الاستیک را برمی دارد. روند جمع آوری خون فقط چند دقیقه طول می کشد. بعید نیست که فرد عوارض جانبی را تجربه کند و در صورت بروز، آنها معمولا خفیف هستند. به عنوان مثال، برخی از افراد ممکن است عوارض زیر را تجربه کنند: یا هنگام دیدن خون کبودی خفیف ساعت ها یا روزها پس از آزمایش افراد معمولا نیازی به آماده سازی ویژه برای آزمایش خون فریتین ندارند. آزمایش فریتین فقط به مقدار کمی خون نیاز دارد تا سطح فریتین بیمار به طور دقیق تشخیص داده شود. در برخی موارد، پزشک ممکن است از بیمار بخواهد حداقل ساعت قبل از آزمایش خون غذا نخورد. طبق گفته انجمن آمریکایی شیمی بالینی ( AACC ) ، آزمایش بعد از مدتی ناشتا بودن، دقیق تر انجام می شود. بعد از تهیه نمونه خون، نمونه برای بررسی به آزمایشگاه فرستاده می شود. معمولا چند روز طول می کشد تا نتایج آماده شوند که ممکن است به حالت عادی، کم یا زیاد تفسیر گردد. توجه داشته باشید که همه آزمایشگاه ها برای سطح فریتین در خون نتایج یکسانی ندارند. مراکز آزمایشگاهی، دامنه استاندارد متفاوتی دارند، اما آزمایشگاه های جداگانه ممکن است مقادیر متفاوتی داشته باشند. نتایج این تست در نانوگرم در میلی لیتر خون خوانده می شود که این اعداد می تواند در آزمایشگاه های مختلف، متفاوت باشند. به گفته برخی منابع، محدوده طبیعی فریتین در خون به شرح زیر است: منابع دیگر سطح آزمایش خون فریتین را با کمی اختلاف ارایه می دهند، به طوری که برخی آزمایشگاه ها میزان فریتین در خانم ها بیش از نانوگرم در میلی لیتر و در آقایان نانوگرم در میلی لیتر را غیر طبیعی می دانند. سطح پایین فریتین می تواند باعث سردرد و رنگ پریدگی شود. یک علت کاهش سطح فریتین، کمبود آهن است. بدن برای ساخت هموگلوبین به آهن احتیاج دارد. بدون آهن کافی، فرد ممکن است به کم خونی فقر آهن مبتلا شود. بدن برای شرایط زیر به آهن نیاز دارد: رشد متابولیسم طبیعی تولید هورمون ها می تواند موارد زیر را ایجاد کند: ضعف سردرد خستگی سرگیجه تنگی نفس رنگ پریدگی ضربان قلب نامنظم ممکن است علایمی ایجاد نکند. علاوه بر آن، در صورت بروز هر یک از علایم زیر پزشک ممکن است آزمایش فریتین را سفارش دهد: سرگیجه دردهای پا تنگی نفس زنگ گوش تحریک پذیری سردردهای مزمن ضعف غیر قابل توضیح خستگی غیر قابل توضیح فریتین به عنوان یک واکنش دهنده فاز حاد شناخته می شود، یعنی در مواجهه با التهاب، سطح فریتین بالا می رود. به همین دلیل سطح فریتین در افرادی که به بیماری کبد یا انواع سرطان مانند هوچکین مبتلا هستند، می تواند زیاد باشد. سلول های کبدی، فریتین را ذخیره می کنند. هنگامی که کبد فرد آسیب دیده باشد، فریتین درون سلول ها شروع به نشت می کند. شایع ترین علل افزایش سطح فریتین چاقی، و مصرف روزانه الکل است. شایع ترین دلایل افزایش سطح فریتین مرتبط با ژنتیک، بیماری است. اگر نتایج تست، سطح فریتین زیاد باشد، پزشک احتمالا آزمایشات دیگری را انجام می دهد که بتوانند جزییات بیشتری را به دست آورد. این آزمایشات عبارتند از: آزمایش آهن که میزان آهن موجود در بدن را اندازه گیری می کند. یک تست ظرفیت اتصال کل آهن ( TIBC ) ، که میزان ترانسفرین در بدن را اندازه می گیرد. سطح فریتین بالاتر از حد معمول ممکن است ناشی از موارد زیر هم باشد: بیماری کبد هموکروماتوز لنفوم هوچکین پرکاری تیرویید استفاده بیش از حد الکل شرایط التهابی مزمن، مانند افرادی که دوره های مکرر تزریق خون داشته اند ممکن است میزان فریتین بالایی را تجربه کنند. در مواردی که سطح فریتین بالاتر از حد طبیعی باشد فرد برای کشف علت اصلی و کمک به پزشکان در تعیین بهترین دوره درمانی به آزمایشات بیشتر نیاز دارد. علایم سطح بالایی فریتین شامل موارد زیر است: دل درد درد مفاصل ضعف غیر قابل توضیح خستگی غیر قابل توضیح تپش قلب یا دردهای قفسه سینه همچنین سطح فریتین در نتیجه آسیب دیدن به اندام های مانند کبد و طحال افزایش می یابد. پزشکان سطح فریتین کم را با مکمل های آهن خوراکی درمان می کنند. در موارد شدید کم خونی، ممکن است فرد به درمان با آهن داخل وریدی نیاز داشته باشد. برای کسب نتیجه بهتر، افراد برای افزایش جذب آهن باید مکمل های آهن خوراکی را همراه با منبع ویتامین C استفاده کنند. آن ها باید ساعت بعد از مکمل آهن از مصرف آنتی اسیدها، مکمل های کلسیم و چای یا قهوه خودداری کنند. اگر به دنبال مکمل آهن، سطح فریتین و آهن خون به حالت عادی برنگردد، پزشک ممکن است آزمایش های جانبی را پیشنهاد دهد تا علت کمبود را مشخص و درمان کند. علل احتمالی کمبود آهن عبارتند از: زخم معده فیبروم یا پولیپ درمان سطوح بالای فریتین به علت اصلی آن بستگی دارد. برای هموکروماتوز ارثی، پزشکان به طور معمول توصیه می کنند فرد به طور منظم خون خود را در فرآیندی به نام فلبوتومی از بدن خارج کند. میزان خونی که از بدن بیمار در طی فلبوتومی خارج می شود و مدت زمان آن بسته به سن، سلامتی و میزان فریتین فرد متفاوت خواهد بود. در ابتدا ممکن است فرد نیاز داشته باشد که حدود میلی لیتر خون را به طور هفتگی از بدن خارج کند تا اینکه سطح فریتین او به حالت عادی برگردد. این افراد برای حفظ سطح طبیعی فریتین خون به درمان مداوم نیاز دارند. بیمارانی که شرایط دیگری برای سطح فریتین بالایی دارند، بسته به علت ممکن است نیاز به درمان های جانبی، مانند داروها یا روش های دیگر داشته باشند. آزمایش خون فریتین، یک آزمایش خون ساده برای اندازه گیری میزان فریتین در بدن فرد است. آزمایش، روند مطمینی است که معمولا نیازی به آماده سازی خاصی ندارد. نتایج غیر طبیعی ممکن است نشان دهنده یک بیماری اساسی مانند کمبود آهن، هموکروماتوز یا برخی از انواع سرطان باشد. معمولا پزشک برای ت یید تشخیص و کمک به تدوین برنامه درمانی به آزمایش های جانبی نیاز دارد. |
تستوسترون هورمونی است که قبل از بلوغ، سطح آن در مردان پایین است. اما با افزایش بلوغ جنسی افزایش می یابد. تستوسترون هورمونی است که تغییرات معمولی در دوران بلوغ مردان را تحریک می کند و باعث ایجاد صداهای عمیق، توده عضلانی و رویش مو و صورت و بدن در مردان می شود. با افزایش سن در مردان، سطح تستوسترون در بدن آن ها و تولید اسپرم به تدریج کاهش می یابد و منجر به بروز علایم جسمی و روانی می شود. این تغییرات بخشی از روند پیری طبیعی در مردان است و تخمین زده می شود که تستوسترون پس از رسیدن مردان به سن سالگی، حدود از مردان در سالگی علایم یایسگی ناشی از پایین بودن تستوسترون را تجربه می کنند. فرد مبتلا به یایسگی ممکن است تعدادی از علایم مربوط به این بیماری را داشته باشد و در صورت عدم درمان مناسب فرد در معرض سایر بیماری های جدی سلامتی مانند پوکی استخوان قرار می گیرد. اما همه مردان آن را تجربه نمی کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید کاهش تستوسترون یک عامل مهم در مردانی است که مشکوک به یایسگی هستند. با این حال، با افزایش سن، بدن نه تنها تستوسترون کمتری تولید می کند بلکه سطح هورمون دیگری به نام گلوبولین اتصال دهنده هورمون جنسی ( SHBG ) که تستوسترون قابل استفاده را از خون را خارج می کند، آغاز می شود. مردانی که علایم مرتبط با آندروپوز را تجربه می کنند مقدار تستوسترون موجود در خون آن ها کاهش یافته است. بنابراین، کمبود تستوسترون در بافت های بدن ممکن است باعث ایجاد تغییرات جسمی و احتمالا ذهنی در فرد مانند نوسانات خلقی یا خستگی شود. علایم یایسگی مردان می تواند از یک فرد به فرد دیگر متفاوت باشد. یایسگی مردان می تواند باعث مشکلات جسمی، جنسی و روانی شود که این علایم با افزایش سن بدتر می شوند. اما رایج ترین علایم متداولی که مردان که از طریق یایسگی به آن دچار می شوند، عبارتند از: بعضی اوقات تستوسترون پایین باعث، مانند بی خوابی یا افزایش خواب آلودگی می شود. تغییر در عملکرد جنسی ممکن است شامل کاهش میل جنسی، اختلال در نعوظ، کاهش نعوظ، کوچکتر شدن بیضه ها و ناباروری باشد. تغییرات بدنی مختلفی از جمله افزایش چربی بدن، کاهش حجم عضلات و قدرت و کاهش تراکم استخوان ممکن است همراه با آندروپوز رخ دهند. سینه های متورم یا براق (ژنیکوماستی) و ریزش موهای بدن هم امکان پذیر است. به ندرت ممکن است مردان را تجربه کند. تستوسترون پایین می تواند منجر به کاهش انگیزه یا اعتماد به نفس شود. ممکن است فرد احساس ناراحتی یا افسردگی کند و یا در تمرکز یا به خاطر سپردن چیزها دچار مشکل شود. برخی از این علایم و نشانه ها می توانند ناشی از عوامل اساسی دیگر باشد از جمله: مشکلات تیرویید همچنین شرایطی مانند می تواند سطح تستوسترون را تحت ت ثیر قرار دهد. پس از شناسایی و درمان این شرایط، تستوسترون به طور معمول به سطح عادی برمی گردد. عوارض مرتبط با آندروپوز شامل افزایش خطر ابتلا به و پوکی استخوان (استخوان شکننده) می باشد. پزشک احتمالا یایسگی مرد را تشخیص نمی دهد چون مجموعه علایم آن با طیف وسیعی از عوامل بیماری های زمینه ای دیگر شباهت دارند. پزشک برای تشخیص و یا رد کردن سایر بیماری های دیگر علایم را بررسی می کند و معاینه جسمی را انجام می دهد. از آنجایی که برخی شرایط مشابه مانند هیپوگنادیسم هم می توانند منجر به کاهش سطح تستوسترون در مردان شود، بر همین اساس پزشک یک آزمایش خون برای بررسی سطح تستوسترون در خون را تجویز خواهد کرد. آزمایش خون تنها روش تشخیص سطح تستوسترون پایین است. بعضی از مردان سطح پایین تر از حد طبیعی تستوسترون را بدون علایم و نشانه ها دارند. در این حالت، هیچ درمانی لازم نیست. بزرگترین مشکل در درمان یایسگی مردان ممکن است صحبت کردن با پزشک در مورد علایم آن باشد. بسیاری از مردان برای گفتگو در مورد مباحث جنسی با پزشکان خود مشکل دارند و یا خجالت می کشند. بر همین اساس اکثر مردان سعی می کنند علایم خود را با بدون درمان، مدیریت کنند و ترجیح می دهند در موارد بروز علایم شدید که زندگی روزمره آن ها را مختل کرده، به پزشک مراجعه کنند. از طرفی هم بسیاری از علایم مرتبط با یایسگی مردان نیز بخشی طبیعی از کهولت سن در مردان محسوب می شوند و ممکن است با درمان برگشت پذیر نباشند. متداول ترین نوع درمان علایم یایسگی مردان، انتخاب سالم تر شیوه زندگی است. به عنوان مثال، پزشک ممکن است به فرد توصیه کند: به طور منظم ورزش کنند. خواب کافی داشته باشد. خود را کاهش دهد. یک رژیم غذایی سالمی را انتخاب کند. این عادات سبک زندگی می تواند برای همه مردان سودمند باشد. پس از اتخاذ این عادت ها، مردانی که علایم یایسگی را تجربه می کنند، ممکن است شاهد تغییر چشمگیر در سلامت کلی خود باشند. اگر فرد دچار باشد، پزشک ممکن است داروهای ضد افسردگی، درمانی و تغییر شیوه زندگی را تجویز کند. درمان کم تستوسترون مربوط به پیری با درمان جایگزینی تستوسترون بحث برانگیز است. برای دیگران، مزایای آن مشخص نیست و احتمال بروز عوارض هم وجود دارد. تستوسترون درمانی همچنین ممکن است خطر حمله قلبی و سکته مغزی را افزایش داده و در ایجاد لخته های خون در رگ ها نقش داشته باشد. جوانب مثبت و منفی از درمان با پزشک خود مشورت کنند. اما با این حال جایگزینی تستوسترون در خون رایج ترین درمان برای مردانی است که از علایم اندروپوز رنج می برند. هورمون درمانی، یک روش درمانی است که در تسکین بسیاری از علایم و بهبود کیفیت زندگی مردان موثر است. داروهای تستوسترون در انواع مختلفی از جمله لکه های پوستی، کپسول ها، ژل و مصرف تزریقی در دسترس هستند. پزشک بر اساس ترجیحات بیمار نوع روند دارویی را تعیین می کند. برخی از اشکال مختلف دارو های تستوسترون، عبارتند از: افرادی که از لکه ای حاوی تستوسترون استفاده می کنند، این هورمون از طریق پوست جذب بدن آن ها خواهد شد. لکه های پوستی، به تدریج تستوسترون را به جریان خون منتشر می کنند و به طور معمول روزی یک بار روی ناحیه ای از پوست در قسمت پشت، شکم، بازوها یا ران ها اعمال می شوند. این روش درمانی نیز بطور مستقیم روی پوست و معمولا روی بازوها اعمال می شود. اما از آنجایی که ممکن است ژل از طریق تماس پوستی به افراد دیگر منتقل شود، فرد باید بعد از استفاده ژل حتما دست های خودش را به خوبی بشویید. علاوه بر این، لباس های شسته نشده با آثار دارویی باید دور از دسترس کودکان نگهداری شود. احتمالا پزشک مصرف کپسول تستوسترون را دو بار در روز بعد از غذا تجویز می کند. مردان با شرایط زیر باید از مصرف کپسول تستوسترون اجتناب کنند: عملکرد ضعیف بیماری جدی قلب یا کلیه کلسیم بیش از حد در خون تستوسترون تزریقی، شامل تزریق تستوسترون سیپیونات و آنزانات در عضله هر تا هفته است. البته مصرف آن ها ممکن است به دلیل تغییر در سطح تستوسترون موجب بروز نوسانات خلقی در مردان شوند. مبتلایان به، بیماران قلبی که داروهای رقیق کننده خون می خورند نباید از تستوسترون تزریقی استفاده کنند. مردان نمی توانند تولید تستوسترون طبیعی خود را تقویت کنند. برخی راهکارهای می توانند تا حدودی در تسکین علایم آن ها تاثیر داشته باشند: با پزشک خود همکاری کنید تا مشکلات بهداشتی را که ممکن است باعث علایم و عوارض شما شده مانند گرفته تا اختلال نعوظ و سایر مشکلات جنسی را برای شما شناسایی و درمان کند. یک رژیم غذایی سالم بخورید و فعالیت های بدنی را در کارهای روزمره خود بگنجانید. انتخاب سبک زندگی سالم به شما کمک می کند قدرت، انرژی و توده عضلانی ضعیف شده خود را حفظ کنید. فعالیت بدنی منظم حتی می تواند روحیه شما را بهبود بخشد و خواب بهتری را ترویج کند. مردان همیشه افسردگی را به عنوان احساس غم و اندوه تجربه نمی کنند. ممکن است شما به طور غیرمعمول خسته، تحریک پذیر و حتی عصبانی شوید و ممکن است در انجام وظایف خود در محل کار و خانه با مشکل روبرو شوید. سایر علایم شایع در مردان شامل مشکل در خواب و است. اگر فکر می کنید ممکن است افسرده شده باشید، با پزشک خود صحبت کنید. مکمل های گیاهی برای کاهش سطح تستوسترون مربوط به کهولت سن اثبات نشده اند. برخی مکمل ها حتی ممکن است خطرناک باشند. به عنوان مثال، استفاده طولانی مدت از DHEA فواید اثبات شده ای ندارد و می تواند تا حدودی خطر ابتلا به سرطان پروستات را افزایش دهد. طبیعی است که مردان با بالا رفتن سن شان، کاهش سطح تستوسترون را تجربه می کنند. برای بسیاری از مردان، علایم قابل کنترل است و حتی بدون درمان برطرف می شوند. آن ها توصیه هایی برای کمک به فرد در مدیریت یا درمان علایم ارایه می دهند. |
دیسوریا یا سوزش ادرار، اصطلاح کلی برای ناراحتی های است که فرد در هنگام ادرار کردن آن ها را تجربه می کند. شرایطی که بر مثانه یا قسم انتهای اطراف بدن ت ثیر می گذارد می تواند باعث سوزش ادرار شود. دلایل زیادی برای این علایم وجود دارد، و بسیاری از آن ها قابل درمان هستند. مبتلایان به دیسوریا باید پزشک خود را از سایر علایمی که دارند مطلع کنند. در صورتی که علایم مربوط به سوزش ادرار باشد، تشخیص زود هنگام می تواند موثر باشد و در این صورت پزشک می تواند درمان مناسب تری را توصیه کنند. این درد ممکن است در مثانه، مجرای ادراری یا پرینه احساس شود. مجرای ادرار لوله ای است که ادرار را به خارج از بدن حمل می کند. در مردان، ناحیه بین آلت تناسلی و مقعد به عنوان پرینه شناخته می شود. در زنان، پرینه منطقه بین مقعد و ناحیه باز شدن مهبل است. سوزش ادرار بسیار شایع و رایج است. درد، سوزش یا خون در ادرار می توانند نشان دهنده و علایمی از برخی بیماری ها باشند. بسیاری از شرایط مختلف می تواند باعث دیسوریا شود. اکثرا قابل درمان هستند. سوزش ادرار نشانه شایع ( UTI ) است. عفونت ادراری می تواند نتیجه یک عفونت باکتریایی و یا مجاری ادراری باشد. مجرای ادرار، مثانه، مجرای ادرار و کلیه، را تشکیل می دهند. مجرای ادرار، لوله هایی هستند که ادرار را از کلیه ها به مثانه منتقل می کنند. التهاب در هر یک از این اندام ها می تواند باعث درد هنگام ادرار شود. فرد مبتلا به UTI ممکن است علایم دیگری را تجربه کند، از جمله: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ادرار ابری تکرر ادرار درد در پهلو و پشت خون در ادرار یا سایر شرایط پزشکی که می تواند باعث دیسوریا در زنان و مردان شوند، عبارتند از: پروستاتیت یا، یکی از علت اصلی سوزش ادرار در مردان است که باعث سوزش ادرار، درد و ناراحتی ادرار می شود. یک عفونت باکتریایی کوتاه مدت می تواند منجر به عفونت پروستات یا پروستاتیت شود. التهاب مزمن ناشی از بیماری های دیگر مانند STI نیز می تواند باعث ایجاد پروستاتیت شود. عفونت پروستات همچنین ممکن است باعث بروز علایم زیر شود: مشکل در ادرار کردن تکرر ادرار مخصوصا در شب مشکل در انزال و انزال دردناک، بیضه ها و آلت تناسلی مرد ابتلا به عفونت مقاربتی ( STI ) می تواند موجب درد در هنگام ادرار کردن شود. برخی از این عفونت ها، عبارتند از: سوزاک کلامیدیا برخی از اعمال جنسی مانند رابطه جنسی بدون کاندوم و محافظت نشده فرد را در معرض خطر ابتلا به STI قرار می دهد. علایم بیماری های مقاربتی ممکن است بسته به نوع STI متفاوت باشد. به عنوان مثال، تبخال به طور معمول باعث ایجاد ضایعات شبیه تاول در دستگاه تناسلی می شود. یکی دیگر از علت درد در هنگام ادرار کردن، است. سیستیت بینابینی ( IC ) که به عنوان سندرم مثانه دردناک شناخته می شود شایع ترین نوع سیستیت است. سیستیت بینابینی وضعیتی است که باعث تحریک مزمن مثانه به مدت هفته یا بیشتر بدون عفونت زمینه ای می شود. سیستیت بینابینی همچنین ممکن است علاوه بر درد در هنگام ادرار با علایم دیگری همراه باشد، مانند: درد در بیضه درد در ولو یا واژن ادرار اغلب، اما کم فشار در ناحیه مثانه درد در حین مقاربت در بعضی موارد، پرتو درمانی می تواند باعث درد مثانه و سوزش ادرار شود که به عنوان سیستیت تابشی شناخته می شود. باعث احساس ناراحتی در حین ادرار کردن می شود. سنگ کلیه مجموعه ای از مواد مانند کلسیم یا اسید اوریک است که سنگ های سخت شده را در کلیه ها و اطراف آن تشکیل می دهد. گاهی اوقات، سنگ کلیه در نزدیکی مناطقی که ادرار وارد مثانه می شود، قرار می گیرد و باعث درد در هنگام ادرار کردن می گردد. علاوه بر دیسوریا، سنگ کلیه می تواند علایم زیر را ایجاد کند: ادرار ابری درد در پهلو و پشت درد که در شدت تغییر می کند. ادرار با رنگ صورتی یا قهوه ای تقریبا مانند می تواند در یک یا هر دو تخمدان ایجاد شود و بر روی مثانه فشار وارد کند و باعث سوزش ادرار شود. افراد مبتلا به کیست تخمدان ممکن است علاوه بر دیسوریا، علایم دیگری را هم تجربه کنند، از جمله: درد لگن حساسیت به پستان مشکل در تخلیه مثانه خون ریزی غیر طبیعی واژن یک درد کسل کننده در قسمت تحتانی کمر گاهی اوقات سوزش ادرار ناشی از عفونت نیست و ممکن است ناشی از محصولاتی باشد که فرد در نواحی از آن ها استفاده می کند. مواد شیمیایی خارجی مانند عطرها می توانند بافت های بدن را تحریک و باعث سوزش ادرار و در موارد شدیدتر سوزش ادرار شوند. محصولاتی که می توانند باعث ایجاد حساسیت شیمیایی شوند، عبارتند از: صابون لوسیون ها دستمال توالت معطر سایر محصولات توالت رنگ های موجود در مواد شوینده لباسشویی افرادی که به محصولات شیمیایی حساسیت دارند، ممکن است متوجه بروز برخی علایم زیر همراه با سوزش ادرار شوند: التهاب قرمزی خارش تحریک پوست روی دستگاه تناسلی یا اطراف آن عفونت واژن یا واژینیت (واژینوز) بیشتر به دلیل رشد زیاد باکتری ها یا مخمرها ایجاد می شود. علاوه بر آن بیماری مقاربتی به نام تریکومونیازیس می تواند باعث عفونت واژن شود. علایم دیگری از واژینیت همراه با درد در هنگام ادرار کردن، عبارتند از: خون ریزی خفیف واژن ترشح ناخوشایند یا ترشحات غیر معمول واژن برخی از داروها، از جمله داروهایی که پزشکان برای معالجه سرطان مثانه تجویز می کنند، ممکن است باعث تحریک و تورم بافت مثانه و اغلب سوزش ادرار شوند. در شرایطی که بیماران مصرف کننده این داروها، سوزش ادراری را تجربه می کنند بهتر است به پزشک خود اطلاع دهند و نباید مصرف دارو را به طور خودسرانه قطع کنند. با شروع سلول های سرطانی در مثانه شروع می شود. احساس درد هنگام ادرار معمولا علامت اولیه این بیماری نیست. در عوض، فرد معمولا متوجه خون در ادرار خود می شود. سایر علایم احتمالی سرطان مثانه، عبارتند از: خستگی تورم پا کمر درد تکرر ادرار کاهش وزن درد استخوان از دست دادن اشتها مشکل در ادرار کردن یا عبور جریان ضعیف ادرار زنان و مردان در هر سنی می توانند سوزش ادرار را تجربه کنند اما این درد در زنان شیوع بیشتری دارد. این بیماری معمولا با همراه است. زنان باردار، مبتلایان به و یا هر نوع بیماری مربوط به مثانه در معرض خطر ابتلا با دیسوریا قرار دارند. زن و مرد هر دو در هنگام ادرار کردن می توانند درد را تجربه کنند و دلایل آن ممکن است وابسته به آناتومی و ساختار دستگاه تناسلی و ادراری آن ها باشد. به عنوان مثال، خانم ها از مجرای ادرار کوتاهتری نسبت به مردان برخوردار هستند. در نتیجه، باکتری ها اغلب راحت تر می توانند وارد مثانه شوند. بر همین اساس عفونت مجرای ادراری علایم سوزش ادرار می تواند در بین زن و مرد متفاوت باشد، اما هر دو جنس معمولا آن را به عنوان احساس سوزش، لک و یا خارش تجربه می کنند. درد می تواند در شروع ادرار یا بعد از ادرار شروع شود. درد در شروع ادرار اغلب علایم عفونت ادراری است. درد بعد از دفع ادرار می تواند مشکل یا را نشان دهد. در بسیاری از مردان، درد در آلت تناسلی قبل و بعد از ادرار هم وجود دارد. علایم مربوط به بیماران زن می تواند داخلی یا خارجی باشد. درد در قسمت خارج از ناحیه واژن ممکن است در اثر التهاب یا سوزش این پوست حساس ایجاد شود. درد داخلی می تواند نشانه عفونت ادراری باشد. هر فردی امکان دارد هر از گاهی سوزش ادرار را تجربه کند. اما در صورت بروز سوزش ادرار همراه با علایم زیر و یا مداوم بودن درد، فرد باید به پزشک مراجعه کند. تب درد در پهلو یا پشت دردی که بیش از ساعت طول بکشد. ترشحات غیر معمول از آلت تناسلی مرد یا زن، که معمولا صورتی، قهوه ای یا قرمز ظاهر می شود. شخص نباید هنگام ادرار کردن، درد را نادیده بگیرد. پزشک اغلب می تواند در شناسایی درمان هایی که باعث کاهش درد می شوند، کمک کند. هم زن و هم مردی که سوزش ادرار را تجربه می کنند باید به پزشک مراجعه کنند. دیسوریا می تواند نشانه ای از یک وضعیت جسمی بدتر باشد که ممکن است به درمان نیاز داشته باشد. پزشک معمولا می تواند با توصیف علایم و تجزیه و تحلیل، علت درد را تشخیص دهد و آزمایشی را برای بررسی گلبول های سفید، گلبول های قرمز یا مواد شیمیایی خارجی توصیه کند. افزایش سطح گلبول های سفید خون می تواند نشان دهنده التهاب در مجاری ادراری باشد. کشت ادرار، عفونت و نوع آن را تشخیص می دهد. اگر هیچ نشانه ای از عفونت در نمونه ادرار یافت نشود، پزشک ممکن است آزمایش های جانبی را برای بررسی مثانه یا پروستات پیشنهاد کند. پزشک همچنین در زنان می تواند از نمونه برداری بافت پوششی واژن یا مجرای ادراری برای بررسی علایم عفونت استفاده کند. علاوه بر آن پزشک سوالاتی را در مورد شرایط و سابقه پزشکی بیمار مانند دیابت قندی یا اختلالات نقص ایمنی می پرسد و حتی ممکن است در مورد تاریخچه جنسی بیماران سوالاتی را برای تشخیص بیماری های مقاربتی بپرسد و در نهایت آزمایش غربالگری را برای STI توصیه کند. گزینه های درمانی برای سوزش ادرار به علت اصلی بستگی دارد. برخی از نمونه های درمانی عبارتند از: آنتی بیوتیک ها می توانند عفونت های مقاربتی را درمان کنند. درمان عفونت ادراری بیشتر با مصرف آنتی بیوتیک انجام می شود. عفونت های ادراری شدیدی که بر کلیه ها اثر می گذارد ممکن است به آنتی بیوتیک داخل وریدی نیاز داشته باشند. پزشک برای آرام کردن مثانه تحریک شده می تواند به بیمار دارو بدهد. داروهای مورد استفاده در درمان سیستیت بینابینی شامل، پلی سولفات پنتوزان پلی سولفات (المیرون) و استامینوفن (تیلنول) همراه با کدیین است. در صورت ابتلا به پروستاتیت مزمن باکتریایی، فرد مجبور است را تا هفته آنتی بیوتیک ها مصرف کند. سایر درمان های احتمالی پروستاتیت شامل دارو های ضد التهابات بدون نسخه ( OTC ) ، ماساژ پروستات، حمام گرم و داروهای موسوم به آلفا بلاکر است که باعث آرامش عضلات اطراف پروستات می شوند. امتناع از مصرف صابون های محرک یا سایر محصولات شیمیایی در نزدیکی دستگاه تناسلی که به طور بالقوه می توانند منجر به تحریک شوند می تواند در تسکین علایم ناراحتی های ادرار موثر باشد. سوزش ادرار ناشی از عفونت باکتریایی معمولا بعد از شروع مصرف دارو به سرعت بهبود می یابد. اما بیمار باید برای نتیجه گیری بهتر داروها را دقیقا مطابق تجویز پزشک علیرغم بهبودی علایم خود مصرف کند. درد همراه با سیستیت بینابینی برای درمان چالش برانگیز تر می باشد و روند دارو درمانی را کندتر کند و ممکن است بیمار برای بهبودی کامل تا چهار ماه نیاز به مصرف دارو داشته باشد. مراقبت در منزل برای سوزش ادرار اغلب شامل مصرف OTC مانند ایبوپروفن است. پزشک غالبا فرد را به نوشیدن مایعات بیشتر تشویق می کند زیرا این ماده باعث رقیق شدن ادرار می شود استراحت و مصرف داروهای مطابق دستورالعمل معمولا می تواند به تسکین بیشتر علایم کمک کند. بیماران می توانند برای تسکین علایم خود تغییراتی را در سبک زندگی شان ایجاد کنند، از جمله: برای پیشگیری از ابتلا به بیماری های مقاربتی، حتما در حین فعالیت جنسی از کاندوم استفاده شود. برای کاهش خظر تحریک ناشی از مصرف محرک ها، از استفاده مواد پاک کننده معطر و لوازم آرایشی پرهیز کنید. با اصلاح رژیم غذایی خود از مصرف مواد غذایی و نوشیدنی هایی که باعث تحریک مثانه می شوند، پرهیز کنید، از جمله: الکل کافیین غذاهای پر ادویه مرکبات و آب میوه ها محصولات گوجه فرنگی شیرین کننده های مصنوعی همچنین باید برای بهبودی مثانه از مصرف غذاهای بسیار اسیدی جلوگیری شود. |
آرتریت ایدیوپاتیک نوجوانان Juvenile idiopathic arthritis علت اصلی بروز این عارضه هنوز مشخص نیست. متخصصان بر این باورند که مسایل ارثی و محیطی نقش مهمی در بروز این بیماری دارند. بعضی از جهش های ژنی نیز می توانند بدن فرد را در برابر عوامل محیطی مثل ویروس ها حساس تر کرده و در نتیجه همانند محرکی برای بروز بیماری آرتریت ایدیوپاتیک جوانان عمل کند. آرتریت ایدیوپاتیک جوانان زمانی اتفاق می افتد که به اشتباه به سلول ها و بافت های خود بدن حمله می کند. بعضی از انواع آرتریت ایدوپایتک در دختران شایع تر از پسران است. علایم و نشانه های شایع در ابتلا به آرتریت ایدیوپاتیک جوانان عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در حالی که کودک ممکن است از درد مفصلی به وجود آمده شکایتی نکند اما والدین کودک ممکن است شاهد به وجود آمدن برآمدگی هایی بر روی مفاصل کودک شوند. این ورم ها بیشتر در صبح یا بعد از خواب ظاهر می شوند. تورم مفصلی یکی از علایم شایع این بیماری است اما در مراحل اولیه بیشتر مفاصل بزرگ مثل زانوها را درگیر خواهد کرد. ممکن است کودک در حین راه رفتن دچار خشکی مفاصل بوده و مثل همیشه نتواند راه برود. این علایم نیز بیشتر در هنگام صبح یا بعد از خواب بروز پیدا می کند. برآمدگی گره های لنفاوی و در بعضی از موارد مبتلا فرد ممکن است دچار تب بالا، تورم گره های لنفاوی یا ضایعات پوستی بر روی کمر شود که این علایم در هنگام غروب شدت پیدا می کند. بیماری آرتریت ایدیوپاتیک جوانان ممکن است یک یا چندین مفصل را به صورت همزمان درگیر کند. انواع مختلفی از بیماری آرتریت ایدیوپاتیک جوانان وجود دارد اما تنها انواع اصلی آن با عنوان oligoarticular و polyarticular سیستمیک هستند. تعیین نوع این بیماری با توجه به علایم، تعداد مفاصل درگیر و بروز تب و ضایعات پوستی صورت خواهد گرفت. همانند انواع دیگر آرتریت، علایم نیز ممکن است در بعضی از مواقع عود کرده و یا به کلی ناپدید شود. در صورت بروز هرگونه تورم، درد یا خشکی مفصلی که بیشتر از یک هفته به طول انجامید بهتر است برای تشخیص و درمان کودک به پزشک مراجعه کنید. خصوصا در مواردی که این علایم کودک با تب همراه بود باید سریعا به پزشک مراجعه کنید. عوارض جدی ممکن است در نتیجه ابتلا به آرتریت ایدیوپاتیک جوانان به وجود بیاید. اما مراقبت از کودک و درمان به موقع و مناسب از جمله مواردی است که می تواند احتمال بروز عوارض جانبی را تا حد قابل توجهی کاهش دهد. برخی از عوارض این بیماری عبارتند از: برخی از انواع این بیماری می توانند باعث بروز التهاب چشم شوند (یووییت) در صورتی که این بیماری با چنین علایمی درمان نشود، ممکن است منجر به بروز آب مروارید، و حتی کوری کودک مبتلا شود. غالبا بدون علایم اتفاق خواهد افتاد. در نتیجه معاینه منظم چشم کودکان و نوجوانان مبتلا به این بیماری اهمیت بسیار زیادی داشته و می تواند از بروز چنین عوارض جانبی جلوگیری کند. آرتریت ایدیوپاتیک جوانان می تواند باعث بروز اختلالات رشد در کودک و رشد استخوانی او شود. همچنین برخی از داروهای مورد استفاده برای درمان این بیماری مثل، می تواند رشد کودک را با مشکلاتی مواجه کند. تشخیص این بیماری ممکن است به خاطر درد مفصلی که در بین بسیاری از بیماری ها شایع است، کار بسیار دشواری باشد. مت سفانه هیچ آزمایشی برای تشخیص یا ت یید تشخیص این بیماری وجود نداشته و تنها می توان از آزمایشات برای رد دیگر بیماری های دارای علایم مشابه با آرتریت ایدیوپاتیک جوانان استفاده کرد. برخی از متداول ترین برای تشخیص موارد مشکوک عبارتند از: میزان رسوب، سرعتی است که در آن گلبول های قرمز شما در انتهای یک لوله خون ته نشین می شوند. سرعت زیاد رسوب می تواند نشان دهنده التهاب باشد. اندازه گیری ESR این آزمایش خون نیز میزان التهاب عمومی در بدن را در مقیاسی متفاوت از ESR آنتی بادی های ضد هسته ای پروتیین هایی هستند که معمولا توسط افراد با بیماری های خود ایمنی خاص از جمله آرتریت تولید می شوند. این آنتی بادی های ضد هسته ای نشانگر افزایش احتمال التهاب چشم هستند. این آنتی بادی گاهی اوقات در خون کودکانی که مبتلا به آرتریت ایدیوپایتیک جوانان هستند یافت می شود. مانند فاکتور روماتویید، CCP در بسیاری از کودکان مبتلا به آرتریت ایدیوپاتیک جوانان، در این آزمایش خون ها نیز هیچ ناهنجاری قابل توجهی مشاهده نخواهد شد. ممکن است برای رد احتمال ابتلای فرد به بیماری های دیگر مثل شکستگی ها، تومورها، عفونت ها یا نقص های مادرزادی از شیوه های تصویربرداری مثل اشعه ایکس، استفاده شود. همچنین از شیوه های تصویربرداری ممکن است هر از گاهی پس از تشخیص برای نظارت بر رشد استخوان و تشخیص آسیب مفاصل استفاده شود. در حقیقت درمان آرتریت ایدیوپاتیک جوانان با هدف کمک به فرزند شما در حفظ سطح عادی فعالیت های جسمی و اجتماعی انجام خواهد گرفت. برای تحقق این امر، پزشکان ممکن است از روش های ترکیبی برای تسکین درد و تورم، حفظ حرکت و قدرت و جلوگیری از عوارض جانبی این بیماری استفاده کنند. داروهای مورد استفاده برای کمک به کودکان مبتلا به آرتریت ایدیوپاتیک جوانان با هدف کاهش درد، بهبود عملکرد و به حداقل رساندن آسیب های احتمالی مفصل انتخاب خواهند شد. این داروها معمولا شامل موارد زیر می شوند: این داروها شامل ایبوپروفن و ناپروکسن سدیم بوده و باعث کاهش درد و تورم می شوند. عوارض جانبی مصرف این داروها نیز شامل ناراحتی معده و مشکلات کبدی می شود. پزشکان از این داروها در صورتی استفاده می کنند که NSAID داروهای DMARDs ممکن است در ترکیب با NSAIDs به کار گرفته شده و برای کند کردن پیشرفت آرتریت ایدیوپاتیک نوجوانان استفاده شوند. متداول ترین DMARD برای کودکان متوترکسات ( Trexall ) است. عوارض جانبی متوترکسات نیز شامل بروز علایمی مثل و مشکلات کبدی می شود. این دسته از داروها که به عنوان اصلاح کننده واکنش های زیست شناختی نیز شناخته می شوند شامل مسدود کننده های فاکتور نکروز تومور ( TNF ) مانند اتانرسپ و آدالیمامب می شوند. این داروها می توانند تا حد زیادی به کاهش التهابات سیستمیک و جلوگیری از آسیب مفاصل کمک کنند. داروهایی مانند پردنیزون نیز ممکن است تا زمانی که داروی دیگری موثر واقع شود برای کنترل علایم این بیماری مورد استفاده قرار گیرند. همچنین از کورتیکواستروییدها برای درمان التهابات غیر مفصلی مثل التهاب کیسه اطراف قلب (پریکاردیت) استفاده می شود. البته مصرف این داروها ممکن است با رشد طبیعی کودک تداخل داشته و احتمال ابتلا به عفونت را افزایش دهند. به همین خاطر این داروها نباید برای مدت زمان طولانی مورد استفاده قرار گیرد. پزشک ممکن است برای درمان خشکی مفاصل، حفظ محدوده حرکتی و قدرت عضلات، تمرینات را توصیه کند. همچنین فیزیوتراپ یا یک متخصص کاردرمانی ممکن است توصیه های دیگری را در مورد بهترین ورزش و تجهیزات حفاظتی برای فرزند شما ارایه دهد. در موارد بسیار شدید بیماری ممکن است برای بهبود وضعیت مفصل کودک به عمل جراحی نیاز داشته باشد. روش های خود مراقبتی می تواند به محدود کردن اثرات جانبی بیماری کمک کند. این روش ها شامل موارد زیر می شوند: ورزش در این بیماری اهمیت زیادی خواهد داشت. وزرش علاوه بر قدرت عضلانی، انعطاف پذیری مفصل را نیز تقویت خواهد کرد. شنا، انتخاب عالی برای این بیماران است که حداقل استرس را روی مفاصل ایجاد می کند. خشکی مفصلی یکی از علایمی است که کودکان مبتلا به این بیماری را درگیر می کند. به خصوص کودکان مبتلا در ساعات اول صبح دچار علایم شدید خشکی مفصلی خواهند بود. استفاده از کمپرس سرد یا گرم می تواند به کاهش خشکی مفاصل کمک زیادی کند. برخی از کودکان مبتلا اشتهای نامناسبی داشته و به اندازه کافی غذا نمی خورند. برخی مبتلایان شاید در نتیجه مصرف داروها یا عدم تحرک جسمی دچار اضافه وزن شوند. در نتیجه داشتن یک رژیم غذایی سالم می تواند به حفظ وزن مناسب کودک کمک زیادی کند. بیشتر کودکان مبتلا به این بیماری در معرض ابتلا به پوکی استخوان قرار دارند به همین خاطر مصرف کلسیم کافی یکی از مواردی است که بهتر است حتما توجه کافی به آن داشته باشید. در صورتی که پزشک اطفال یا پزشک خانوادگی شما به ابتلای کودک به آرتریت ایدیوپاتیک جوانان شک کند ممکن است شما را برای تشخیص و درمان به پزشک متخصص در درمان آرتروز (روماتولوژیست) ارجاع دهد. بهتر است قبل از مراجعه به پزشک لیستی از موارد زیر آماده کرده با خود به همراه ببرید: توصیف کامل علایم کودک سوالاتی که تصمیم دارید از پزشک بپرسید. تمامی اطلاعات دارویی و مکملی که کودک مصرف می کند. اطلاعات کافی درباره مشکلات پزشکی که در خانواده شایع است. اطلاعات کافی در مورد مشکلات پزشکی که کودک در گذشته داشته است. پزشک ممکن است در حین معاینه سوالات زیر را مطرح کند: علایم از چه زمانی شروع شد؟ کدام مفصل به نظر شما درگیر شده است؟ آیا علایم موقت بوده یا به صورت دایمی هستند؟ چه چیزی باعث بهتر و یا بدتر شدن علایم بیمار می شود؟ آیا عاملی باعث بهبود یا شدت گرفتن علایم کودک شما می شود؟ آیا بعد از استراحت کودک احساس می کنید مفاصل کودک خشک شده اند؟ آرتریت ایدیوپاتیک نوجوانان: شایع ترین نوع در کودکان زیر سال است. این بیماری می تواند باعث بروز علایمی مثل درد مداوم، تورم و خشکی مفاصل شود. در حقیقت درمان آن با هدف کمک به فرزند شما در حفظ سطح عادی فعالیت های جسمی و اجتماعی انجام خواهد گرفت. برای تحقق این امر، پزشکان ممکن است از روش های ترکیبی برای تسکین درد و تورم، حفظ حرکت و قدرت و جلوگیری از عوارض جانبی این بیماری استفاده کنند. |
سیروز کبدی، مرحله دیررس زخم (فیبروز) کبد است که در بسیاری از انواع بیماری ها و مانند و الکلیسم مزمن ایجاد می شود. در هر بار آسیب دیدگی، سعی می کند خودش را ترمیم کند. در فرآیند بازسازی، یک بافت اسکار شکل می گیرد. با پیشرفت سیروز، بافت اسکار بیشتر و بیشتر می شود و عملکرد کبد را مختل می کند. سیروز در مراحل پیشرفته می تواند خطرناک و جدی باشد. طیف وسیعی از بیماری ها و شرایط می تواند به آسیب برساند و به سیروز منجر شوند، از جمله: فیبروز کیستیک سوء مصرف مزمن الکل کمبود آنتی تریپسین Alpha - عفونت، مانند سفلیس یا تجمع آهن در بدن ( مجاری صفراوی ضعیف تشکیل شده اختلال گوارش ژنتیکی (سندرم آلاژیل) داروها از جمله متوترکسات یا ایزونیازید انباشته شدن مس در کبد ( هپاتیت ویروسی مزمن مانند هپاتیت B ، C و D تخریب مجاری صفراوی (سیروز صفراوی اولیه) تجمع چربی در کبد (بیماری کبد چرب غیر الکلی) بیماری کبد ناشی از (هپاتیت خود ایمنی) سخت شدن و زخم مجاری صفراوی (کولانژیت اسکلروزان اولیه) اختلالات ارثی متابولیسم قند (گالاکتوزمی یا بیماری ذخیره گلیکوژن) برخی عواملی که خطر ابتلا به این بیماری را افزایش می دهند، عبارتند از: مصرف زیاد الکل یک عامل خطر برای سیروز است. ، خطر ابتلا به شرایطی را که ممکن است منجر به سیروز شود، مانند بیماری کبد چرب غیر الکلی و استیاته هپاتیت غیر الکلی، افزایش می دهد. همه مبتلایان به هپاتیت مزمن به سیروز مبتلا نمی شوند، اما یکی از مهمترین دلایل بیماری های کبدی در جهان است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سیروز اغلب تا زمانی که آسیب کبد زیاد نباشد، هیچ علامتی ندارد. در صورت بروز علایم ممکن است فرد موارد زیر را تجربه کند: کبودی کاهش وزن خارش پوست از دست دادن اشتها ورم در پاها، پا یا مچ پا قرمزی در کف دست ها تجمع مایع در شکم (آسیت) رگ های خونی عنکبوتی روی پوست تغییر رنگ زرد در پوست و چشم ( برای زنان، از بین رفتن دوره های قاعدگی گیجی، خواب آلودگی و گفتار نادرست ( برای آقایان، از دست دادن میل جنسی، بزرگ شدن پستان (ژنیکوماستی) یا تحلیل رفتن بیضه عوارض سیروز می تواند شامل موارد زیر باشد: در بسیاری از مبتلایان به از قبل سیروز کبدی را تجربه کرده اند. برخی از افراد در نهایت دچار نارسایی چند اندام و سیروز حاد مزمن می شوند. زردی زمانی اتفاق میفتد که کبد بیمار بیلی روبین را به اندازه کافی از خون خارج نمی کند. سیروز ممکن است تجزیه مواد مغذی را برای بدن دشوارتر کند و منجر به ضعف و کاهش وزن شود. افزایش فشار در ورید پورتال می تواند باعث تجمع مایعات در پاها (ورم) و شکم (آسیت) شود. برخی از افراد مبتلا به سیروز استحکام استخوان خود را از دست می دهند و بیشتر در معرض شکستگی استخوان قرار می گیرند. در پرتال می تواند باعث تغییر و تورم طحال و به دام افتادن گلبول های سفید و پلاکت ها شود. کاهش گلبول های سفید و پلاکت ها در خون می تواند اولین علامت سیروز باشد. سیروز، جریان طبیعی خون را از طریق کبد کند می کند، بنابراین فشار در وریدی که خون را از روده و طحال به کبد می رساند، افزایش می یابد. فشار خون بالا می تواند باعث هدایت خون به رگ های کوچکتر و خونریزی جدی شود. فشارخون پورتال ممکن است باعث بزرگ شدن رگ ها در مری (واریس مری) یا معده (واریس معده) شود. در صورت ابتلا به سیروز، بدن ممکن است در مبارزه با عفونت ها مشکل داشته باشد. آسیت می تواند منجر به پریتونیت باکتریایی که یک عفونت جدی است، شود. کبد آسیب دیده در سیروز قادر به پاک کردن سموم از خون نیست. این سموم در مغز می توانند منجر به سردرگمی ذهنی و اختلال در تمرکز شوند. با گذشت زمان، انسفالوپاتی کبدی می تواند منجر به اغما شود. افراد مبتلا به سیروز زودرس کبد معمولا علایمی ندارند و اغلب، این بیماری از طریق یک آزمایش معمولی خون تشخیص داده می شود و در ادامه پزشکان می توانند برای ت یید تشخیص، ترکیبی از آزمایشات بالینی و تصویربرداری را پیشنهاد دهند. پزشک ممکن است آزمایش خون را برای بررسی علایم نقص کبد، مانند بیلی روبین اضافی، و آنزیم های خاصی که نشان دهنده آسیب کبدی می باشند، تجویز کند. برای ارزیابی عملکرد کلیه، خون از نظر سطح کراتینین بررسی می شود. بر اساس نتایج، پزشک ممکن است بتواند علت اصلی سیروز و شدت آن را تشخیص دهد. برای تشخیص بهتر این بیماری این امکان وجود دارد که پزشک الاستوگرافی رزونانس مغناطیسی ( MRE ) را توصیه کند. این تست تصویربرداری پیشرفته غیر تهاجمی، سخت یا سفت شدن کبد را تشخیص می دهد. آزمایش های تصویربرداری دیگری مانند MRI ، CT و سونوگرافی نیز هم احتمالا تجویز می شوند. لزوما نمونه برداری برای تشخیص این بیماری لازم نیست. با این حال، پزشک می تواند برای ارزیابی شدت، میزان و علت آسیب کبدی از آن استفاده کند. در صورت ابتلا به سیروز، پزشک به احتمال زیاد آزمایشات تشخیصی منظم را برای نظارت بر علایم پیشرفت بیماری یا عوارض، به ویژه واریس مری و سرطان کبد توصیه می کند. درمان سیروز به علت و میزان آسیب کبدی بستگی دارد. اهداف درمان، کند کردن پیشرفت بافت اسکار در کبد و جلوگیری یا معالجه علایم و عوارض سیروز است. در صورت آسیب شدید کبدی، ممکن است بیمار نیاز به بستری شدن در بیمارستان داشته باشد. در سیروز زودرس، ممکن است با درمان علت اصلی آسیب های کبدی به حداقل برسند. گزینه های درمانی علت اصلی آن، عبارتند از: افراد مبتلا به سیروز ناشی از بیماری کبد چرب غیر الکلی ممکن است در صورت کاهش وزن و کنترل قند خون خود احساس بهتر و وضعیت مناسب تری داشته باشند. داروها می توانند آسیب های جانبی به سلول های کبدی ناشی از هپاتیت B یا C را محدود کنند. در این شرایط برخی از داروها ممکن است از پیشرفت انواع سیروز پیشگیری کنند. به عنوان مثال، برای مبتلایان به سیروز صفراوی اولیه که زود تشخیص داده می شود، مصرف دارو می تواند پیشرفت بیماری به تاخیر بیاندازد. افراد مبتلا به سیروز ناشی از مصرف بیش از حد الکل باید مصرف الکل را ترک کنند و برای این منظور می توانند از یک برنامه درمانی برای ترک اعتیاد به الکل استفاده کند. در صورت ابتلا به سیروز، ترک کامل الکل بسیار مهم است زیرا الکل حتی به میزان جزیی هم برای کبد سمی است. سایر داروها می توانند علایم خاصی از جمله خارش، خستگی و درد را برطرف کنند. علاوه بر آن پزشک می تواند مکمل های غذایی برای مقابله با سوء تغذیه مرتبط با سیروز و جلوگیری از ضعف استخوان ها (پوکی استخوان) تجویز کند. پزشک برای درمان هرگونه عوارض ناشی از این بیماری می تواند راهکارهای زیر را پیشنهاد کند: رژیم غذایی کم سدیم و دارو برای جلوگیری از ایجاد مایعات در بدن ممکن است به کنترل آسیت و تورم ناشی از تجمع مایعات اضافی در بدن کمک کند. تجمع بیش از حد مایعات ممکن است برای تخلیه نیاز به جراحی داشته باشد. برخی از داروهای فشار خون ممکن است افزایش فشار در رگ های ت مین کننده کبد (فشار خون بالا) و جلوگیری از خونریزی شدید را کنترل کنند. در این شرایط پزشک، آندوسکوپی فوقانی را برای تشخیص واریس مری و معده احتمالی در فواصل منظم انجام می دهد. در صورت ایجاد واریس، به احتمال زیاد برای کاهش خطر خونریزی دارو تجویز می شود. در صورت بروز عفونت پزشک می تواند آنتی بیوتیک و احتمالا واکسیناسیون های آنفولانزا، و هپاتیت را توصیه کند. در موارد سیروز پیشرفته و توقف عملکرد کبد، ممکن است پیوند کبد تنها گزینه درمانی باشد. سیروز یکی از شایع ترین دلایل پیوند کبد است. از نظر پزشکی، افراد مبتلا به سیروز الکلی به دلیل احتمال رد پیوند کاندید نخواهند بود. دانشمندان در تلاشند تا روش های درمانی فعلی برای سیروز را گسترش دهند، اما تا به حال موفقیت محدودی در این زمینه کسب شده است چون که سیروز دلایل و عوارض بی شماری دارد. اما استفاده از گزینه های درمانی به صورت ترکیبی از غربالگری ها، تغییر در شیوه زندگی و استفاده از داروهای جدید ممکن است در صورت تشخیص زودرس آسیب های کبدی را بهبود ببخشند. محققان در حال کار بر روی روش های درمانی هستند که بتوانند فقط سلول های کبدی را هدف قرار دهند و به کند شدن یا حتی معکوس کردن فیبروز منجر به سیروز کمک کنند. اگر به سیروز مبتلا هستید، بهتر است با رعایت راهکارهای زیر، از بروز آسیب های کبدی جدی تر پیشگیری کنید: نمک بیش از حد می تواند باعث تجمع مایعات در بدن و تورم در شکم و پاها شود. افراد مبتلا به سیروز ممکن است سوء تغذیه را تجربه کنند. اما شما می توانید با رعایت رژیم غذایی سالم مبتنی بر گیاهان که شامل انواع میوه و سبزیجات است، با این بیماری مبارزه کنید. پروتیین بدون چربی، مانند حبوبات، مرغ یا ماهی را انتخاب کرده و از مصرف غذاهای دریایی خام پرهیز کنید. سیروز مبارزه با عفونت ها را دشوارتر می کند. با دور شدن از افرادی که مریض هستند و شستن مرتب دستان خود از ابتلا به عفونت پیشگیری کنید و واکسن هپاتیت A و B ، آنفولانزا و ذات الریه بزنید. سیروز تجزیه داروها برای کبد را دشوارتر می کند. به همین دلیل قبل از مصرف هرگونه دارو از جمله داروهای بدون نسخه، با پزشک خود مشورت کنید و از مصرف داروهایی مانند، ایبوپروفن و استامینوفن اجتناب کرده یا برای تسکین درد استامینوفن را در دوز های کم مصرف کنید. با انجام این اقدامات به منظور مراقبت از کبد خود می توانید خطر ابتلا به سیروز را کاهش دهید: در صورت ابتلا به سیروز، از مصرف الکل به طور جدی خودداری کنید. یک رژیم غذایی گیاهی سالم پر از میوه و سبزیجات را انتخاب کنید و مصرف غذاهای چرب و سرخ کرده را تا جایی که می توانید کاهش دهید. مقدار اضافی چربی بدن می تواند به کبد آسیب برساند، پس بهتر است برای پیشگیری از بروز سیروز کبدی، وزن خود را به یک وزن سالم و ایده آلی برسانید. خطر ابتلا به هپاتیت را کاهش دهید. توجه داشته باشید که اشتراک گذاشتن سوزن و داشتن رابطه جنسی محافظت نشده می تواند خطر ابتلا به هپاتیت B و را افزایش دهد. درصورت ابتلا به سیروز، بهتر است به پزشک متخصص در دستگاه گوارش (متخصص گوارش) یا کبد (کبد) مراجعه کرده و برای آمادگی بیشتر در هنگام مراجعه موارد زیر را یادداشت کنید: علایم خود تان از جمله زمان شروع و تغییرات آن ها در طول زمان لیستی از تمام داروهای خود و همچنین هر نوع ویتامین یا مکمل های مصرفی اطلاعات پزشکی اصلی خود، از جمله سابقه بیماری و وضعیت پزشکی خودتان اطلاعات شخصی کلیدی، ازجمله تغییرات اخیر یا عوامل استرس زا که تجربه کرده اید. نتایج آزمایشهای پزشکی که تاکنون انجام شده، از جمله نسخه های دیجیتالی CT ، MRI یا تصاویر سونوگرافی و اسلایدهای بیوپسی سوالاتی که باید از پزشک خود بپرسید، عبارتند از: گزینه های درمان من کدام است؟ چه چیزی به احتمال زیاد باعث سیروز من شده است؟ آیا راهی برای کاهش یا متوقف کردن آسیب کبدی وجود دارد؟ آیا داروها یا مکمل هایی وجود دارد که بتواند به کبد من آسیب برساند؟ بیماری دیگری هم دارم. چگونه می توانم به بهترین وجه آن ها را با هم مدیریت کنم؟ متقابلا ممکن است پزشک برخی سوالات زیر را از بیمار بپرسد: آیا الکل مصرف می کنید؟ علایم شما چقدر شدید است؟ از چه زمانی شروع به تجربه علایم کردید؟ آیا علایم شما مداوم بوده یا گاه به گاه اتفاق میفتند؟ آیا تا به حال هپاتیت ویروسی و یا زردی داشته اید؟ چه چیزی باعث بهتر و یا بدتر شدن علایم شما می شود؟ آیا سابقه خانوادگی از بیماری کبد، هموکروماتوز یا چاقی دارید؟ آیا در معرض داروهای سمی قرار گرفته اید یا مصرف کرده اید؟ آیا تاکنون تزریق خون انجام داده اید یا از داروهای تزریقی استفاده کرده اید؟ |
اسیدفولیک یک فرم مصنوعی پایدار ویتامین B است. این ماده به طور طبیعی در مواد غذایی یافت نمی شود اما اغلب به غذاهای فرآوری شده اضافه شده و در مکمل های مولتی ویتامین - معدنی مورد استفاده قرارمی گیرد. با این حال، قبل از اینکه بدن بتواند از آن استفاده کند، باید اسید فولیک به ویتامین فعال B معروف به - MTHF تبدیل شود. اما برخی جهش های ژنتیکی می توانند این روند را کندتر کنند. فولات برای سنتز و ترمیم DNA و سایر مواد ژنتیکی و تقسیم سلول ها ضروری است. مغز، چشم، مو، کبد، سیستم عصبی و پوست برای عملکرد مناسب و سلامتی به ویتامین های B نیاز دارد. فولات و اسیدفولیک به ویژه در دوره های رشد سریع و رشد مانند دوران بارداری، نوزادی و بزرگسالی از اهمیت ویژه ای برخوردار هستند. کمبود فولات در دوران بارداری می تواند منجر به بی نظمی لوله های عصبی مانند و آنانسفالی شود. علاوه بر آن، فولات برای طیف وسیعی از عملکردهای بدن مهم است. به عنوان مثال به بدن کمک می کند گلبول های قرمز جدید سالم بسازد. گلبول های قرمز خون، اکسیژن را در سراسر بدن حمل می کنند. اگر بدن گلبول های قرمز کافی تولید نکند، باعث ابتلا فرد به و بروز علایم مانند، ضعف و رنگ پریدگی او می شود. با این حال، تحقیقات نشان می دهد که بیشتر مردم به اندازه کافی غذاهای سرشار از فولات را برای ت مین نیازهای خود مصرف نمی کنند. اما به دلیل اهمیت آن برای سلامتی، سازمان غذا و داروی ( FDA ) از تولید کنندگان درخواست کرده است که اسید فولیک را به نان غنی شده، ماکارونی، برنج، غلات و سایر محصولات غلات اضافه کنند. از زمان معرفی این مسیله، تعداد نوزادانی که با بی نظمی لوله های عصبی متولد شده اند کاهش یافته است. کمبود فولات زمانی رخ می دهد که میزان کافی فولات در بدن وجود نداشته باشد. کمبود آن در بدن می تواند به نوعی کم خونی به نام کم خونی مگالوبلاستیک منجر شود. در دوران بارداری، کمبود فولات خطر بی نظمی های مادرزادی را افزایش می دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برخی از علایم کمبود فولات، عبارتند از: تحریک پذیری زخم بر روی زبان و داخل دهان تغییر رنگ پوست، مو یا ناخن ها برخی از افراد با شرایط خاص درمعرض خطر کمبود فولات هستند، از جمله: زنان باردار افراد سیگاری افراد در سن باروری افراد مبتلا به افراد دارای شرایطی که بر جذب مواد مغذی ت ثیر می گذارد از جمله کمبود فولات را می توان با اندازه گیری مقدار فولات ذخیره شده در گلبول های قرمز خون یا گردش خون و تجویز تشخیص دارد. کمبود مکمل های اسید فولیک می توانند بر روی برخی از شرایط های پزشکی و بیماری های مختلفی ت ثیر بگذارد، از جمله: چون اسید فولیک برای رشد زودرس جنین بسیار مهم است. نخاع یکی از اولین قسمت های بدن است که شکل می گیرد و کمبود فولات می تواند منجر به بی نظمی در نخاع شود. سطح پایین فولات در هفته های اول بارداری با نقص لوله عصبی در نوزادان مانند ناهنجاری های مغز، ستون فقرات و یا نخاع ارتباط دارد. مصرف مکمل های اسید فولیک قبل و در دوران بارداری به جلوگیری از بی نظمی لوله های عصبی در جنین کمک کند و خطرات زایمان زودرس، بی نظمی قلب و شکاف کام را کاهش دهد. بر همین اساس اصولا به زنان باردار توصیه می شود که روزانه میکروگرم اسید فولیک در روز (از مکمل یا غذاهای غنی شده) دریافت کنند. به نظر می رسد که مصرف بیش از حد فولات ممکن است در پیشگیری برخی سرطان ها از جمله پستان، روده، ریه و لوزالمعده موثر باشد. برخی محققان معتقدند که سطح پایین فولات می تواند خطر رشد غیر طبیعی سلول و سرطان را افزایش می دهد. سطح پایین فولات همچنین به تشکیل DNA ناپایدار منجر می شود که در این شرایط DNA به راحتی تجزیه شده و ممکن است خطر بروز سرطان را افزایش دهد. با این حال، در افراد مبتلا به سرطان، شواهد نشان می دهد مصرف زیاد فولات ممکن است باعث رشد تومور شود. این در حالی است که مصرف مکمل های اسید فولیک (اما نه فولات غذایی طبیعی) در طولانی مدت با افزایش بروز برخی از انواع سرطان ها مرتبط هستند. تحقیقات بیشتری در این باره نیاز است. کمبود فولات در برخی افراد ممکن است منجر به شود. با این حال، مصرف مکمل های اسید فولیک می تواند تاثیر را بیشتر کند. برخی تحقیقات نشان می دهد که مصرف اسید فولیک قبل و در دوران بارداری می تواند احتمال ابتلا نوزادان را به کاهش دهد. پزشکان ممکن است از اسید فولیک برای حمایت تجویز متوترکسات برای استفاده کنند. متوترکسات یک داروی موثر برای این بیماری است، اما ممکن است فولات را از بدن خارج کند و باعث بروز علایم می شود. مطالعات نشان می دهد که مصرف مکمل های اسید فولیک می تواند این عوارض جانبی را در حدود % کاهش دهد. مصرف مقدار توصیه شده فولات در رژیم غذایی ممکن است به محافظت در برابر بیماری های قلبی کمک کند، اگرچه هنوز مشخص نیست که مصرف مکمل های اسید فولیک همان اثر را داشته باشد. بدن اسید فولیک را از مکمل ها و غذاهای غنی شده بهتر از فولات جذب می کند. ذکر این نکته حایز اهمیت است که اسید فولیک می تواند با برخی از داروهای تعامل برقرار کند و ممکن است مصرف آن برای همه بدون خطر نباشد. دوز از دست رفته را به محض یادآوری مصرف کنید. علایم مصرف بیش از حد آن ممکن است شامل بی حسی یا، درد دهان و زبان، ضعف، احساس سردرگمی احساس خستگی یا مشکل در تمرکز باشد. دفتر مکمل های طبیعی میزان مصرف مورد نیاز اسید فولیک را برای سنین های مختلف به صورت زیر توصیه می کند: اگر تاکنون واکنش آلرژیک به اسید فولیک داشته اید، نباید از این دارو استفاده کنید. در صورت ابتلا به هر یک از موارد زیر، قبل از مصرف اسید فولیک با پزشک مشورت شود. بیماران دیالیزی روماتیسم مفصلی ( IBD ) از آنجا که اسید فولیک مصنوعی است، به طور طبیعی در غذاها وجود ندارد. اسید فولیک در مکمل های غذایی و غذاهای غنی شده از جمله نان، آرد، غلات و حبوبات موجود است. همچنین اسید فولیک یک افزودنی رایج در ویتامین های کمپلکس B است. غذاهایی که غالبا با اسید فولیک غنی شده اند، عبارتند از: نان کراکر کیک ها آرد ذرت برنج سفید بیسکویت ها ماکارونی سفید غلات های صبحانه نوشیدنی های انرژی زا بسیاری از غذاها به طور طبیعی غنی از فولات هستند. بهترین منابع آن عبارتند از: موز کاهو نخود لوبیا پاپایا طالبی آووکادو مارچوبه جگر گاو آب پرتقال نخود سبز کلم بروکلی سبزی خردل اسفناج آب پز جوانه بروکسلی تخم مرغ پخته شده بادام زمینی خشک شده پرتقال تازه و گریپ فروت آب گوجه فرنگی کنسرو شده در صورت وجود هر یک از این علایم ممکن است به حساسیت داشته باشید: اختلال در تنفس التهاب صورت، لب ها، زبان یا گلو عوارض جانبی کمتر جدی آن ممکن است شامل موارد زیر باشد: نفخ، گاز مشکلات خواب از دست دادن اشتها طعم تلخ یا ناخوشایند در دهان احساس هیجان یا تحریک پذیری برخی از عوارض و احتیاطات لازم در مورد مصرف اسید فولیک عبارتند از: کم خونی مگالوبلاستیک می تواند نشانه ای از کمبود فولات و کمبود ویتامین B باشد. مکمل اسید فولیک برای مبتلایان به کم خونی مگالوبلاستیک که در آن ها کمبود ویتامین B وجود دارد، مناسب نیست و احتمالا منجر به آسیب عصبی شود. سید فولیک ممکن است برای افرادی که جهش ژنتیکی MTHFR یا سرطان های از قبل موجود دارند مناسب نباشد. در برخی تحقیقات نشان داده شده که ممکن است ارتباط بین مصرف اسید فولیک و پیشرفت برخی سرطان ها وجود داشته باشد. اسیدفولیک همچنین ممکن است رشد تومورهای قبلی در بیماران با سابقه سرطان را تقویت کند، اما تحقیقات بیشتری در این زمینه لازم است. از آنجا که تبدیل اسید فولیک به فرم فعال آن روند آهسته ای است، اسید فولیک آزاد می تواند در جریان خون ایجاد و منجر به ضعف و کاهش عملکرد مغز شود. در موارد بسیار نادر، افراد ممکن است ناراحتی معده را تجربه کنند. اسید فولیک محلول در آب است و میزان بیش از حد آن از طریق ادرار دفع می شود و بدن آن ها را ذخیره نمی کند. به طورکلی، سالمندان یا کودکان، افرادی که شرایط پزشکی خاصی دارند (مانند مشکلات کبدی یا کلیوی، بیماری قلبی، تشنج) یا افرادی که داروهای دیگری مصرف می کنند بیشتر در معرض خطر ابتلا به طیف وسیع تری از عوارض جانبی هستند. مکمل های اسید فولیک را با یک لیوان آب کامل، یا بعد غذا میل کنید. دوز بسته به سن و وضعیت حاملگی شیردهی ممکن است متفاوت باشد. بیشتر از مقدار توصیه شده مصرف نکنید. اگر به دلیل کمبود فولات، اسید فولیک مصرف می کنید، ممکن است با کاهش کمبود خون، مقدار اسید فولیک نیز کاهش یابد. خانم ها بهتر است حتی اگر قصد باردار شدن ندارند، یا در سنین باروری هستند، روزانه . میلی گرم ( میکروگرم) اسید فولیک مصرف کنند. اگر نگران خطر ابتلا به بیماری قلبی هستید، مطمین شوید که رژیم غذایی شما حاوی مقادیر کافی ویتامین های گروه B به عنوان غذاهای سرشار از است. داروهایی که با اسید فولیک تداخل می کنند یا ممکن است اثر آن را کاهش دهند و یا احتمال بروز عوارض جانبی را افزایش دهند. تعامل بین دو دارو همیشه بدان معنی نیست که شما باید یکی از داروها را متوقف کنید. با این حال، بعضی اوقات در مورد چگونگی مدیریت تداخلات دارویی با پزشک خود صحبت کنید. داروهای متداول که ممکن است با اسید فولیک در تعامل باشند، عبارتند از: روفینامید متوترکسات داروها شیمی درمانی مانند کپسیتابین و فلورووراسیل ضد تشنج مانند کاربامازپین، دیبالوپروکس، فنیتویین و فنوباربیتال ممکن است دوز داروهای دیگری که مصرف می کنید در هنگام مصرف تغییر یابد. بر همین اساس در مورد تمام داروهای دیگری که استفاده می کنید، به پزشک خود بگویید، به ویژه: raltitrexed فنیتویین (دیلانتین) پیریمامین (داراپریم) روماتکس، Trexall ، متوترکسات تتراسایکلین (برودپشت، سومین) nitrofurantoin ، Macrobid ) Macrodantin داروهای تشنج مانند فنیتویین (دیلانتین) یا پریمیدون (میسولین) یک باربیتورات مانند butabarbital ( Butisol ) ، secobarbital ( Seconal ) ، pentobarbital Nembutal یا فنوباربیتال ( Solfoton ) این لیست کامل نیست و ممکن است داروهای دیگری نیز وجود داشته باشد که با اسید فولیک ارتباط برقرار کنند. در مورد تمام داروهای بدون نسخه، ویتامین ها، مواد معدنی، محصولات گیاهی و داروهای تجویز شده توسط پزشکان دیگر به پزشک خود بگویید. بدون مشورت با پزشک، داروی جدیدی را شروع نکنید. رشد مو به معنای واقعی کلمه می تواند فراز و نشیب های خود را در طول یک عمر داشته باشد. وقتی جوان هستید و از نظر سلامتی کاملا خوب هستید، به نظر می رسد موهای شما به سرعت رشد می کنند. با افزایش سن، روند رشد به دلایل مختلفی از جمله کاهش متابولیسم، تغییر هورمون ها و تغییر در فولیکول های مو که وظیفه تولید موهای جدید را بر عهده دارند، می تواند کند شود. با این وجود واقعیت این است که موهای سالم به تغذیه مناسب وابسته هستند. مواد مغذی نیز می توانند روی رشد مو ت ثیر بگذارند. |
مری بارت بیماری ناشی از سوزش در بافت پوشش مری (لوله غذایی) است که در آن بافت پوششی مری تغییر کرده و به بافتی مشابه بافت پوششی روده تبدیل می شود. مری بارت زمانی رخ می دهد که سلول های بافت پوششی مری در اثر تماس زیاد از حد با اسید معده آسیب ببینند. بر همین اساس این بیماری اغلب در افرادی که طولانی مدت ریفلاکس معده دستگاه گوارش ( GERD ) را تجربه کرده اند، تشخیص داده می شود. مری بارت با افزایش خطر ابتلا به سرطان مری همراه است. تخمین زده می شود که در حدود / درصد از مبتلایان به مری بارت مبتلا به سرطان هستند. بر همین اساس انجام معاینه منظم برای سلول های سرطانی (دیسپلازی) در مبتلایان به این بیماری بسیار مهم است. تشخیص سلول های پیش سرطانی می تواند در پیشگیری به سرطان مری موثر باشد. علت دقیق مری بارت مشخص نیست. بیشتر مبتلایان به مری بارت سابقه دارند. GERD زمانی اتفاق می افتد که ماهیچه های پایین مری به درستی کار نکنند. در این شرایط عضلات ضعیف شده از بازگشت مواد غذایی و اسید به مری جلوگیری نمی کنند. در GERD ، محتویات معده دوباره به داخل مری برگشت داده می شوند و به بافت مری آسیب می رساند. همزمان با اینکه مری سعی می کند خودش را بهبود ببخشد، سلول ها ممکن است عوامل خطر به سلول های موجود در مری بارت تغییر کنند. با این حال، برخی از افرادی که مری بارت دارند ممکن است هرگز به سوزش سر دل یا ریفلاکس اسید مبتلا نشده باشند. هنوز مشخص نیست که چه عواملی باعث ایجاد مری بارت در این افراد می شود. عواملی که خطر ابتلا به مری بارت را افزایش می دهند، عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید یا داشتن سابقه سیگاری بودن احتمالا این بیماری بیشتر در مردان دیده می شود. افراد سفید پوست بیشتر از سایر نژادها در معرض خطر این بیماری قرار دارند. چربی بدن در اطراف شکم خطر ابتلا به این بیماری را افزایش می دهد. سابقه ابتلا به GERD که با مصرف داروهای موسوم به مهارکننده پمپ پروتون بهتر نمی شود، می تواند خطر ابتلا به این بیماری را افزایش دهد. این بیماری می تواند در هر سنی اتفاق بیفتد اما در بزرگسالان بالای سال بیشتر دیده می شود. عواملی که GERD را تشدید می کنند، می توانند مری بارت را بدتر کنند، از جمله: غذاهای ادویه دار خوردن وعده های سنگین غذایی استفاده مکرر از NSAIDS یا رژیم های غذایی حاوی چربی های اشباع بالا کمتر از چهار ساعت بعد از غذا به رختخواب رفتن و یا دراز کشیدن تغییرات بافتی مری بارت ممکن است هیچ علامت خاصی را ایجاد نمی کند. علایم در صورت بروز عموما ناشی از GERD است که عبارتند از: سوزش مکرر قلب (به ندرت دیده می شود) بسیاری از مبتلایان به مری بارت علایم خاصی ندارند. اگر بیش از پنج سال سابقه سوزش سر دل و دارید و علایم زیر را تجربه می کنید بهتر است از پزشک خود در مورد خطر ابتلا به مری بارت مشورت بگیرید. بلع مشکل مدفوع سیاه، تیره یا تنها راه ت یید تشخیص مری بارت با آزمایش با نام آندوسکوپی فوقانی است که در این روش پزشک آندوسکوپ (یک لوله روشن شده با دوربین در انتها) را از گلو عبور می دهد تا علایم تغییر بافت مری را بررسی کند. بافت مری طبیعی کمرنگ و براق به نظر می رسد. در مری بارت، بافت قرمز و مخملی می شود. پزشک از بافت مری، نمونه برداری می کند. آسیب شناس در آزمایشگاه، نمونه بافتی را برای تعیین میزان دیسپلازی سلول های مری بررسی می کند. از آنجایی که تشخیص دیسپلازی در مری دشوار است، دو متخصص آسیب شناس در مورد نمونه بافتی نظر خواهند داد. آسیب بافتی ممکن است به صورت زیر طبقه بندی شود: که در این شرایط هیچ ناهنجاری سلولی قابل مشاهده نیست. سلول ها علایم کمی از تغییرات پیش سرطانی را نشان دهند و مقدار کمی از ناهنجاری های سلولی دیده می شود. سلول تغییرات زیادی را نشان دهد و مقدار زیادی از ناهنجاری ها و سلول های سرطانی دیده می شوند. دیسپلازی درجه بالا، آخرین مرحله قبل از تغییر سلول ها به می باشد. غربالگری به منظور پیشگیری از ابتلا به این بیماری بیشتر برای مردانی که علایم GERD آن ها به درمان با داروهای مهار کننده پمپ پروتون پاسخ نداده، و حداقل دو عامل خطر دیگر دارند توصیه می شود. اما غربالگری در زنانی که شرایط ابتلا به ریفلاکس کنترل نشده یا سایر عوامل خطر بیماری را دارند، توصیه می گردد. در بیماران مبتلا به مری بارت خطر ابتلا به بیشتر است. البته بیشتر مبتلایان به مری بارت هرگز به سرطان مری مبتلا نمی شوند. درمان مری بارت به میزان رشد غیر طبیعی سلول در مری و سلامتی کلی بیمار بستگی دارد: در شرایطی که بیوپسی، دیسپلازی را تشخیص ندهد، احتمالا پزشک آندوسکوپی دوره ای و سالانه را توصیه می کند. داروها و تغییر شیوه زندگی می توانند علایم بیماری را تسکین دهند. بیماران مبتلا به مری بارت به طور معمول به داروهای تجویز شده مانند امپرازول، پنتوپرازول یا دککسلانسوپرازول (دگزیلانت) نیاز دارند. برخی از این داروها اکنون به عنوان داروهای بدون نسخه نیز در دسترس هستند. این داروها معمولا یک بار در روز قبل از صبحانه یا دو بار در روز قبل از صبحانه و شام مصرف می شوند. داروها برای درمان GERD شامل آنتاگونیست های گیرنده H و مهار کننده های پمپ پروتون کاربرد دارند. آنتاگونیست های گیرنده H به صورت نسخه ای یا داروهای بدون نسخه در دسترس هستند و عموما در کاهش آسیب اسیدی به مری موثر در مری بارت موثر نیستند، اما ممکن است در تسکین علایم برخی از بیماران موثر باشند. جراحی، برای سفت کردن اسفنکتر که جریان اسید معده را کنترل می کند ممکن است گزینه درمانی دیگری باشد. درمان GERD بیماری اصلی را درمان نمی کند و احتمالا خطر ابتلا به سرطان مری را کاهش نمی دهد، اما می تواند در تشخیص دیسپلازی موثر باشد. چند عمل جراحی وجود دارد که معمولا روی مبتلایان به GERD انجام می شوند و عبارتند از: پزشک در این عمل جراحی سعی دارد با پیچاندن قسمت بالای شکم در قسمت بیرونی اسفنکتر پایین مری ( LES ) ، آن را تقویت کند. در این روش پزشک دستگاه LINX را در اطراف مری تحتانی وارد می کند. دستگاه LINX از مهره های فلزی ریز تشکیل شده است که با استفاده از جاذبه نیروی مغناطیسی از نشت محتویات معده به درون مری جلوگیری می کند. پزشک این روش را با آندوسکوپ انجام می دهد که از امواج رادیویی برای ایجاد تغییر در عضلات مری در نزدیکی محل اتصال معده استفاده می شود. این تکنیک باعث تقویت عضلات و کاهش ریفلاکس در معده می شود. دیسپلازی درجه پایین باید توسط یک آسیب شناس باتجربه ت یید شود. برای دیسپلازی درجه پایین، پزشک ممکن است آندوسکوپی دیگری را در شش ماه، با پیگیری های بیشتر هر شش تا ماه یکبار توصیه کند. این جراحی از آندوسکوپ برای از بین بردن سلول های آسیب دیده استفاده می کند. فرسایش رادیوفرکانس از انرژی گرمایی رادیو فرکانس (انرژی تحویل شده از طریق الکترودهای مشابه انرژی مایکروویو است) برای از بین بردن پوشش بارت و جایگزینی آن با سلول های مری معمولی استفاده می کند. فرسایش پرتونگاری ممکن است بعد از جراحی آندوسکوپی انجام شود. این روند درمانی برای درمان دیسپلازی درجه پایین و دیسپلازی درجه بالا امیدوار کننده است. اگر در اولیه التهاب بیش از حد مری تشخیص داده شود، بعد از تا ماه درمان کاهش اسید معده، آندوسکوپی دیگری انجام می شود. در صورت وجود دیسپلازی درجه بالا، پزشک ممکن است روش های تهاجمی تر را توصیه کند. دیسپلازی درجه بالا به طور کلی به عنوان سرطان مری پیشرونده در نظر گرفته می شود. به همین دلیل، پزشک ممکن است جراحی آندوسکوپی یا فرکانس رادیوگرافی را توصیه کند. گزینه های دیگر برای درمان دیسپلازی درجه بالا شامل موارد زیر است: فتودینامیک با ایجاد حساسیت به نور، سلول های غیر طبیعی را از بین می برد. پزشک ماده شیمیایی حساس به نور به نام porfimer (فوتوفرین) را به بیمار تزریق می کند. آندوسکوپی تا ساعت پس از تزریق انجام می شود. در طی آندوسکوپی، لیزر ماده شیمیایی را فعال کرده و سلول های غیر طبیعی را از بین می برد. کرایوتراپی شامل منجمد کردن پوشش مری و سپس تعویض آن با سلول های طبیعی مری است. در کرایوتراپی از آندوسکوپ برای تزریق مایع یا گاز سرد در سلول های غیر طبیعی مری استفاده می کند. سلول ها گرم و دوباره منجمد می شوند. چرخه انجماد و ذوب به سلول های غیر طبیعی آسیب می رساند و آن ها را از بین می برد. این روند تا زمانی که سلول ها از بین بروند تکرار می شود. این روش هنوز آزمایشی و در حال حاضر تحت مطالعه و بررسی است. در روش جراحی برای از بین بردن این بیماری قسمت آسیب دیده مری برداشته و قسمت باقیمانده به معده وصل می شود. جراحی برای مری بارت با سرطان فقط در مواردی مورد استفاده قرار می گیرد که بیمار به اندازه کافی قوی باشد تا بتواند عمل جراحی را تحمل کند و دارای دیسپلازی یا سرطان درجه بالایی باشد. عوارض احتمالی برای همه این روش ها می تواند شامل، تنگ شدن مری، بریدگی مری یا پارگی مری باشد. علاوه بر آن بیماری ممکن است بعد از درمان دوباره برگردد بر همین اساس بیماران باید بعد از درمان مجددا آزمایش پیگیری خود را دنبال کنند و اگر درمانی غیر از جراحی برای از بین بردن بافت غیر طبیعی مری صورت گرفته باشد، پزشک احتمالا برای کاهش اسید و کمک به بهبودی مری دارو تجویز می کند. تغییر سبک زندگی می تواند علایم GERD که ممکن است زمینه ساز مری بارت باشد را کاهش دهد. افراد مبتلا می توانند راهکارهای زیر را برای تسکین علایم خود در نظر بگیرند: حفظ وزن سالم ترک سیگار و الکل بلند کردن سر تختخواب پرهیز از مصرف غذاها و نوشیدنی هایی که باعث سوزش قلب می شوند، مانند شکلات، قهوه، الکل و نعناع همه این اقدامات باعث کاهش ریفلاکس معده در می شود. مری بارت بیشتر در افراد مبتلا به GERD تشخیص داده می شود که به دلیل عوارض GERD مورد معاینه قرار می گیرند. اگر پزشک را در معاینه آندوسکوپی به این بیماری مشکوک شود ممکن است بیمار را به متخصص گوارش ارجاع دهد. بیمار برای آمادگی بیشتر قبل از مراجعه به پزشک بهتر است موارد زیر را یادداشت کند: نام تمام داروها، ویتامین ها و مکمل ها از جمله دوزهای مصرفی آن ها لیستی از علایم و اطلاعات شخصی کلیدی، از جمله تغییرات اخیر یا عوامل استرس زا و مواردی مربوط به سابقه پزشکی در این زمینه برخی سوالات مهمی که بهتر است از پزشک پرسیده شوند، عبارتند از: آیا من دیسپلازی دارم؟ گزینه های درمانی من کدامند؟ میزان خطر ابتلا من به سرطان مری چقدر است؟ چه مقدار از مری من تحت ت ثیر قرار گرفته است؟ آیا باید رژیم غذایی یا سایر شیوه های زندگی را تغییر دهم؟ بیماری دیگری دارم. چگونه می توانم به بهترین نحو این شرایط را با همدیگر مدیریت کنم؟ آیا گزارشات آزمایشگاه من تغییرات پیش سرطانی (دیسپلازی) را نشان می دهد؟ اگر چنین است، درجه دیسپلازی من چقدر است؟ در مقابل برخی سوالاتی که پزشک ممکن است از بیمار بپرسد، عبارتند از: آیا وزن کم کرده اید؟ آیا در بلع مشکل دارید؟ علایم شما چقدر شدید هستند؟ آیا علایم ریفلاکس اسید را تجربه می کنید؟ از چه زمانی شروع به تجربه علایم کردید؟ علایم شما مداوم بوده یا گاه به گاه بروز می کنند؟ آیا داروهایی برای ریفلاکس یا سوء هاضمه مصرف می کنید؟ فکر می کنید چه عواملی منجر به بدتر و یا بهتر شدن علایم شما می شود؟ |
سیستم عضلانی، شامل انواع مختلفی از ماهیچه می باشد که هر کدام نقش اساسی در عملکرد بدن دارند. ماهیچه ها به فرد اجازه می دهند حرکت کند، حرف بزند و غذا بخورد. آن ها ضربان قلب، تنفس و هضم را کنترل می کنند. سایر عملکردهای به ظاهر نامربوط، از جمله تنظیم دمای بدن و بینایی هم به نوبه ای به سیستم عضلانی وابسته هستند. ما در این مقاله سعی کردیم با بررسی عملکرد و ساختار سیستم عضلانی بتوانیم شما را با این سیستم و چگونگی کنترل بدن آشنا کنیم. سیستم عضلانی حاوی بیش از عضله است که با هم کار می کنند تا عملکرد کامل بدن را فعال نگه دارند. عضلات حدود درصد از وزن فرد را تشکیل می دهند و بیشترین عضله در بدن گلوتیوس ماکسیموس در باسن است. بر اساس اعلام انستیتوی ملی بهداشت ( NIH ) ، فعالیت ماهیچه ها اغلب با فعالیت های پاها، بازوها و سایر اندام ها همراه هستند، اما عضلات در حرکات ظریف تر مانند حالت صورت، حرکات چشم و تنفس نقش دارند. به گزارش NIH ، سیستم عضلانی را می توان به سه نوع ماهیچه اسکلتی، صاف و قلبی تقسیم کرد. ماهیچه های اسکلتی، ماهیچه هایی هستند که فرد می توانند آگاهانه آن ها را کنترل کند. آن ها به استخوان ها متصل شده و با انقباض خود باعث حرکت استخوان ها می شوند. هر عملی که شخص آگاهانه انجام دهد مستلزم استفاده از عضلات اسکلتی است. نمونه هایی از چنین فعالیت هایی شامل دویدن، جویدن و نوشتن می باشد. عضلات اسکلتی تنها بافت عضلانی ارادی در بدن انسان هستند و هر عملی را که فرد آگاهانه انجام می دهد، کنترل می کند. بیشتر عضلات اسکلتی به دو استخوان در طول مفصل متصل می شوند. عضله احشایی در داخل اندام هایی مانند معده و روده ها و همچنین در رگ های خونی یافت می شود که به آن عضله صاف نیز گفته می شود زیرا برخلاف عضله اسکلتی، از لحاظ ظاهری دارای باند های اسکلتی یا قلبی نیستند. عضلات احشایی که ضعیف ترین بافت عضله می باشند از طریق اندام های بدن، در نقل و انتقال مواد های مختلف بدن نقش دارند. از آنجا که عضله احشایی توسط قسمت ناخودآگاه مغز کنترل می شود، به عنوان عضله غیر ارادی شناخته می شود، زیرا فرد نمی تواند آن ها را کنترل کند. این عضله ها در حرکت مواد غذایی در طول و حفظ گردش خون از طریق رگ ها نقش اساسی دارد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید قلب یک ماهیچه غیر ارادی است که وظیفه پمپاژ خون در بدن را برعهده دارد. عضله قلب انقباضات خاص خود را که ضربان قلب را تشکیل می دهد تحریک می کند. سیگنال های سیستم عصبی میزان این انقباض را کنترل می کنند. این نوع عضله قوی است و به طور غیر ارادی عمل می کند و مانند عضلات احشایی، عضله قلب به طور غیرمستقیم کنترل می شود. عملکردهای اصلی سیستم عضلانی، عبارتند از: وظیفه اصلی سیستم عضلانی تحرک است. وقتی عضلات منقبض می شوند، آن ها منجر به حرکت ناخالص و مفید بدن می شوند. حرکت ناخالص به حرکات بزرگ و هماهنگ اشاره دارد و شامل موارد زیر است: دویدن پیاده روی شنا کردن حرکت خوب شامل حرکات کوچکتر، مانند: نوشتن حالات چهره صحبت کردن تاندون های عضلانی بر روی مفاصل کشیده شده و به ثبات مفصل کمک می کنند. تاندون های عضلانی در مفصل زانو و مفصل شانه در ثبات بدن بسیار مهم هستند. عضلات اصلی ماهیچه های شکمی، پشت و لگن هستند که باعث تثبیت بدن شده و برای انجام کارهایی مانند بلند کردن وزنه ها کمک می کنند. ماهیچه های اسکلتی در هنگام نشستن یا ایستادن بدن به وضعیت صحیح بدن کمک می کنند. وضعیت مناسب بدن به قوی بودن عضلات و انعطاف پذیری آن ها وابسته است. ماهیچه های سفت، ضعیف یا محکم منجر به وضعیت ضعیف بدن و نامناسب بودن شکل ظاهری بدن می شود حتی وضعیت نامناسب در طولانی مدت می تواند به درد مفاصل و عضلات در شانه ها، کمر، گردن و قسمت های دیگر بدن منجر شود. عضله صاف در شریان ها و رگ ها نقش بسیار مهمی در گردش خون در بدن دارند. این عضلات فشار خون و گردش خون را در شرایط و یا کم آبی بدن حفظ می کنند. آن ها برای افزایش جریان خون در مواقع ورزش شدید وقتی بدن نیاز به اکسیژن بیشتری دارد، گسترش می یابند. تنفس به استفاده از عضله دیافراگمی وابسته است. دیافراگم یک عضله گنبدی شکل می باشد که در زیر ریه ها قرار دارد. انقباض دیافراگم منجر به بزرگ شدن حفره قفسه سینه و پر شدن ریه ها از هوا می شود. وقتی عضله دیافراگم شل می شود، هوا را از ریه ها خارج می کند. غذا از طریق با حرکتی مانند موج به نام پریستالالیس حرکت می کند. عضلات موجود در دیواره های اندام های توخالی منقبض و باعث می شوند غذا از طریق مری به معده منتقل شود. ماهیچه فوقانی معده برای ورود مواد غذایی شل می شود، در حالی که ماهیچه های تحتانی ذرات مواد غذایی را با اسید معده و آنزیم ها مخلوط می کنند. غذای هضم شده از طریق معده توسط پریستالالیس به داخل روده منتقل می شود. انقباض ماهیچه ها باعث دفع مدفوع می شود. عضلات صاف و اسکلتی را شامل می شود که عبارتند از: مجرای ادرار آلت تناسلی مرد یا مهبل ماهیچه ها و اعصاب برای نگه داشتن و رهایی ادرار از مثانه باید با یکدیگر همکاری کنند. مانند کنترل مثانه ضعیف یا احتباس ادرار، در اثر آسیب به اعصاب حامل سیگنال به عضلات ایجاد می شود. عضلات صاف در رحم هنگام منبسط و منقبض می شوند. این حرکات جنین را از طریق واژن انتقال می دهند. همچنین، عضلات کف لگن به هدایت سر نوزاد در کانال زایمان کمک می کند. شش ماهیچه اسکلتی در اطراف، حرکات آن را کنترل می کند. این ماهیچه ها به سرعت و دقیق کار می کنند و به چشم اجازه می دهند: اطراف را ببیند. اشیاء متحرک را ردیابی کند. یک تصویر پایدار را تشکیل دهد. آسیب به عضلات چشم باعث اختلال در بینایی می شود. ماهیچه های داخل تنه از اندام های داخلی در قسمت جلویی کناره ها و پشت بدن محافظت می کنند. استخوان های ستون فقرات و دنده ها نقش بیشتری در محافظت از بدن دارند. حفظ دمای طبیعی بدن عملکرد مهم سیستم عضلانی است. تقریبا درصد از گرمایی که فرد در بدن خود ایجاد می کند از انقباض عضلات ناشی می شود. کاهش گرمای بدن از یک حد خاص موجب می شود عضلات اسکلتی فعالیت خود را برای ایجاد گرما افزایش دهند. لرزیدن یکی از نمونه های این مکانیسم است. عضلات موجود در رگ های خونی نیز برای حفظ گرمای بدن منقبض می شوند. حرکت عضله صاف در رگ های خونی می تواند دمای بدن را در محدوده طبیعی برگرداند. این عمل جریان خون را افزایش داده و گرمای اضافی را از طریق پوست آزاد می کند. ماهیچه ها تقریبا درصد از وزن کل را تشکیل می دهند. گلوتیوس ماکسیموس بزرگترین عضله بدن است که در باسن قرار دارد. قلب سخت ترین عضله بدن است که روزانه کوارتز خون و ، گالن در روز پمپاژ می کند. گوش دارای کوچکترین ماهیچه های بدن در کنار کوچکترین استخوان ها است. این ماهیچه ها گوش داخلی را در کنار هم نگه داشته و به پرده گوش متصل می شوند. ماهیچه ای به نام ماساژ دهنده در فک قوی ترین عضله از نظر وزن هستند که به دندان اجازه می دهد تا با نیرویی حداکثر پوند بر روی دندان ها بسته شود. عضلات در تمام عملکردهای بدن از ضربان قلب و تنفس گرفته تا دویدن و پریدن نقش دارند. آسیب دیدگی عضلات می تواند بر حرکت، گفتار و موارد دیگر بدن ت ثیر بگذارد. در صورت مشاهده علایم ضعف عضلانی یا دردی که هیچ علت مشخصی ندارد، فرد باید به پزشک مراجعه کند. پزشک می تواند در مورد مشکل تصمیم بگیرد و یک برنامه درمانی مناسب ارایه دهد. انواع مختلف دیستروفی عضلانی گروهی از بیماری های ارثی هستند که با ضعف و هدر رفتن بافت عضله مشخص می شود. نوع دیستروفی عضلانی وجود دارد که انواع آن ها باعث از بین رفتن قدرت، افزایش ناتوانی و تغییر شکل احتمالی عضله می شوند. انواع مختلف دیستروفی عضلانی از نظر نوع عضلات آسیب دیده، سن شروع و میزان پیشرفت آن متفاوت و مشهورترین دیستروفی عضلانی، دیستروفی عضلانی دوشن و دیستروفی عضلانی بکر ( BMD ) هستند. اختلالات اسکلتی عضلانی ( MSD ) شرایطی هستند که می توانند بر روی عضلات، استخوان ها و مفاصل ت ثیر بگذارند. MSD ها به طور کلی شامل موارد زیر می باشند: تاندونیت فیبرومیالژیا شکستگی استخوان MSDs رایج هستند و خطر ابتلا به آن ها با افزایش سن افزایش می یابد. شدت MSD می تواند متفاوت باشد. در بعضی موارد باعث درد و ناراحتی می شوند که فعالیت های روزمره فرد را مختل می کند. تشخیص زودرس و درمان آن ها ممکن است به کاهش علایم و بهبود پیش آگهی بلند مدت بیماری کمک کنند. علایم MSD علایم MSD می تواند شامل موارد زیر باشد: ورم درد مکرر مفاصل سفت آن ها می توانند بر روی هر قسمت عمده سیستم اسکلتی عضلانی ت ثیر بگذارند، از جمله موارد زیر: پا زانو باسن گردن شانه ها مچ دست بازگشت در برخی موارد، علایم MSD در فعالیت های روزمره مانند پیاده روی یا نوشتن دخالت می کند. برخی از عواملی که می توانند خطر ابتلا به این اختلالات را افزایش دهند، عبارتند از: سن اشتغال شیوه زندگی سطح فعالیت سابقه خانوادگی برخی فعالیت ها زیر می توانند باعث پارگی و ضعف در سیستم اسکلتی عضلانی و منجر به MSD شوند: نشستن های طولانی مدت بلند کردن وزنه های سنگین درگیر شدن در حرکات تکراری وضعیت نامناسب نشستن و ایستادن در محل کار بسته به علت علایم، برنامه درمانی بیمار متفاوت خواهد بود و به تشخیص درست و به موقع بیماری بستگی دارد. پزشک احتمالا برای تشخیص وضعیت بیمار یک معاینه فیزیکی انجام می دهند و شرایط مختلف بدن را بررسی می کنند، از جمله: ورم درد قرمزی آتروفی عضله ضعف عضلانی رفلکس های غیرطبیعی پزشک ممکن است آزمایش های تصویربرداری مانند اشعه X یا اسکن MRI و حتی را برای بررسی بیماری های روماتیسمی مانند RA سفارش دهند. پزشک بر اساس تشخیص و شدت علایم، یک برنامه درمانی را توصیه می کند. برای رفع درد موقت آن ها ممکن است ورزش ملایم و مانند ایبوپروفن یا استامینوفن را پیشنهاد کنند. برای علایم شدیدتر، داروهایی برای کاهش التهاب و درد تجویز می شود. در بعضی موارد، آن ها ممکن است، کاردرمانی یا هر دو را توصیه کنند. ماهیچه ها، استخوان ها و مفاصل به طور طبیعی با افزایش سن ضعیف تر می شوند و خطر ابتلا به MSD را با افزایش سن افزایش می دهند اما این بدان معنا نیست که MSD ها قابل پیشگیری نباشند. افراد می توانند با مراقبت از بدن خطر ابتلا به این اختلالات را کاهش دهند. ایجاد عادات سبک زندگی سالم بسیار مهم است. تمرینات تقویت منظم و کشش می تواند به قوی نگه داشتن استخوان ها، مفاصل و ماهیچه ها کمک کند. همچنین انجام فعالیت های روزمره به روش های مطمین و ایمن نیز در جلوگیری از اهمیت زیادی دارند. |
سندرم چرگ اشتراوس ( نوعی اختلال است که با التهاب رگ های خونی بروز پیدا می کند. این التهاب می تواند جریان خون به اندام ها و بافت ها را محدود کرده و به همین سبب گاهی اوقات باعث آسیب دایمی به آن ها شود. این بیماری همچنین به نام بیماری گرانولوماتوز ایوزینوفیلیک با پالانژییت ( EGPA ) نیز شناخته می شود. آسم شایع ترین علامت ابتلا به سندرم چرگ اشتراوس است. همچنین این اختلال می تواند باعث بروز مشکلات دیگری مانند تب یونجه، ضایعات پوستی، درد و بی حسی در دست و پا شود. سندرم چرگ اشتراوس یک نوع بیماری نادر بوده و در حال حاضر درمانی برای آن وجود ندارد. پزشک معمولا با استفاده از استروییدها و سایر داروهای تقویت کننده سیستم ایمنی بدن به فرد مبتلا در کنترل علایم این بیماری کمک خواهد کرد. علت اصلی ابتلا به سندرم چرگ اشتراوس نامعلوم است. اما احتمال بر این است که ترکیبی از عوامل محیطی و ژنتیکی مثل آلرژن ها یا استفاده از بعضی از داروها به عنوان محرک عمل کرده و با تحریک بیش از حد باعث بروز این واکنش ها می شود. این واکنش ها باعث می شود تا سیستم ایمنی بدن به جای محافظت از آن در برابر باکتری ها و ویروس های مهاجم، به بافت های سالم بدن حمله کرده و باعث گسترده شود. عوامل خطر احتمالی در بروز این سندرم شامل موارد زیر می شود: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید به طور متوسط افراد مبتلا به سندرم چرگ اشتراوس بیشتر در سنین بین تا سال تشخیص داده می شوند. بیشتر افراد مبتلا به سندرم چرگ اشتراوس سابقه آلرژی شدید تنفسی، یا دارند. علایم ابتلا به سندرم چرگ اشتراوس در هر فرد متفاوت خواهد بود. به عنوان مثال برخی از افراد فقط شاهد بروز علایم خفیف این بیماری بوده و برخی دیگر عوارض شدید یا مرگ آوری را در نتیجه ابتلا به این بیماری تجربه می کنند. به طور کلی این سندرم نادر که همچنین با نام EGPA نیز شناخته می شود، در سه مرحله بروز پیدا کرده و به مرور زمان علایم آن شدت می گیرد. تقریبا همه مبتلایان به این بیماری به آسم، سینوزیت مزمن و تعداد زیاد گلبول های سفید به نام ایوزینوفیل نیز مبتلا هستند. معمولا تا سال قبل از تشخیص سندرم چرگ اشتراوس در فرد بروز پیدا می کند. دیگر علایم و نشانه های ابتلا به این بیماری شامل موارد زیر می شود: سرفه تب یونجه درد شدید شکمی درد مفاصل و ماهیچه ها ضایعات یا زخم های پوستی وجود یا مدفوع از دست دادن اشتها و کاهش وزن درد شکم و خونریزی دستگاه گوارش ضعف، خستگی یا احساس کلی بدحالی درد، بی حسی و در صورت بروز علایم و که با گذشت زمان بهبود نمی یابد، بهتر است به پزشک مراجعه کنید. به خصوص اگر این مشکلات تنفسی با درد مداوم همراه بوده و فرد مبتلا به آسم یا تب یونجه باشد، هر چه سریع تر باید برای تشخیص و مداوا به پزشک مراجعه کنید. همانطور که پیش از این نیز گفته شد، سندرم چرگ اشتراوس یک بیماری نادر است و در نتیجه احتمال بروز علایمی متفاوت از علایم گفته شده نیز وجود دارد. به همین خاطر بهتر است علایم ناشناس نیز سریع تر مورد ارزیابی پزشک قرار گیرند. به خاطر داشته باشید که تشخیص و درمان زود هنگام شانس بهبود این بیماری را تا حد زیادی افزایش خواهد داد. سندرم چرگ اشتراوس می تواند بر روی قسمت های مختلف بدن از جمله، کلیه ها، ماهیچه ها، مفاصل و حتی قلب فرد مبتلا ت ثیر بگذارد. در نتیجه در صورت عدم درمان به موقع، این بیماری می تواند باعث مرگ فرد مبتلا شود. عوارض جانبی این بیماری که می تواند قسمت های مختلف بدن را درگیر کند، شامل موارد زیر می شود: ناشی از این بیماری می تواند باعث بروز زخم های پوستی شود. سندرم چرگ اشتراوس می تواند به اعصاب دست و پاها آسیب رسانده و منجر به بروز بی حسی، سوزش و از بین رفتن عملکرد آن ها شود. عوارض جانبی مرتبط با قلب در سندرم چرگ اشتراوس شامل التهاب غشای اطراف قلب، التهاب ماهیچه های دیواره قلب، حمله قلبی و نارسایی قلبی می شود. اگر سندرم چرگ اشتراوس بر روی کلیه های فرد مبتلا ت ثیر بگذارد، می تواند باعث بروز بیماری گلومرولونفریت شود. این بیماری توانایی فیلتر کلیه ها را با اختلال روبرو کرده و باعث می شود تا مواد زاید در داخل خون فرد مبتلا جمع شود. هیچ آزمایش به خصوصی برای ت یید ابتلا به چرگ اشتراوس وجود ندارد. علاوه بر این به علت تشابه بسیار زیاد علایم این سندرم با بیماری های دیگر، تشخیص این بیماری نیز کار بسیار دشواری خواهد بود. علایم و نشانه های اولیه مانند آسم و بسیار طبیعی بوده و به همین خاطر ممکن است تا زمانی که التهاب ناشی از بیماری آسیب جدی به اندام ها و اعصاب وارد نکرده باشد، پزشک قادر به تشخیص این بیماری نادر نباشد. دانشکده روماتولوژی آمریکا معیارهایی را برای تشخیص دقیق تر سندرم چرگ اشتراوس تعیین کرده است. در صورتی که فرد مراجعه کننده از معیار، معیار این بیماری را داشته باشد مبتلا به این بیماری تشخیص داده خواهد شد: بیشتر افرادی که به سندرم چرگ اشتراوس مبتلا هستند، غالبا دچار علایم آسم مزمن و شدید هستند. سابقه ابتلا به سینوزیت مزمن یا حاد در بیماران مبتلا به سندرم چرگ اشتراوس شایع است. بیشتر افراد مبتلا به سندرم چرگ اشتراوس دارای نوعی از آسیب عصبی هستند که باعث بی حسی یا درد در دست ها و پاها می شود. پزشک ممکن است به منظور تشخیص وجود ایوزینوفیل در بیرون از رگ های خونی، نمونه برداری از پوست یا مجرای بینی را تجویز کند. این گلبول های سفید باید به طور طبیعی تا است. این زخم ها به طور طبیعی از قسمتی به قسمت دیگر حرکت کرده و یا ظاهر و ناپدید می شود. در تصویر اشعه ایکس گرفته شده از قفسه سینه، این زخم ها شبیه پنومونی هستند. برای تشخیص سندرم چرگ اشتراوس، پزشک احتمالا چندین آزمایش از جمله موارد زیر را تجویز خواهد کرد: هنگامی که سیستم ایمنی بدن در سندرم چرگ اشتراوس به سلول های بدن فرد حمله می کند، پروتیین هایی به نام آنتی بادی در بدن تشکیل خواهد شد. می تواند آنتی بادی های خاصی را که در خون تشکیل شده است را تشخیص دهد. همچنین آزمایش خون می تواند به اندازه گیری میزان ایوزینوفیل های موجود در خون کمک کند، اگرچه بیماری های دیگر از جمله آسم نیز می تواند تعداد این سلول های خونی را افزایش دهد. تصویر بردارهای اشعه ایکس و سی تی اسکن می تواند به تشخیص علایم غیر طبیعی موجود در سینوس ها و سیستم تنفسی کمک کند. اگر آزمایش های دیگر نشان دهنده ابتلای فرد به سندرم چرگ اشتراوس باشد، ممکن است برای تشخیص دقیق تر نمونه کوچکی از بافت آسیب دیده برای معاینه میکروسکوپی برداشته شود. این نمونه برداری بافتی می تواند از ریه ها یا اعضای دیگر بدن مثل پوست یا ماهیچه ها فرد مبتلا گرفته شده و به رد احتمال ابتلای فرد به دیگر بیماری ها کمک کند. هیچ درمانی برای سندرم چرگ اشتراوس وجود ندارد. اما مصرف داروها می توانند به مدیریت علایم فرد مبتلا کمک کنند. داروهای مناسب برای درمان سندرم چرگ اشتراوس شامل موارد زیر می شود: داروهایی مانند mepolizumab اخیرا مورد ت یید سازمان غذا و دارو قرارگرفته و همچنین می توان از بنرالیزوماب و rituximab برای کاهش علایم و کاهش تعداد ایوزینوفیل های موجود در خون فرد مبتلا استفاده کرد. گلوبولین ایمنی به طور کلی برای افرادی تجویز می شود که بدن آن ها به درمان های دیگر پاسخ نداده باشد. شایع ترین عوارض جانبی مصرف این دارو شامل بروز علایم آنفلوانزا است که معمولا فقط یک روز یا بیشتر طول خواهد کشید. گلوبولین ایمنی داروی گران قیمتی بوده و ممکن است برای همه افراد مبتلا به سندرم چرگ اشتراوس موثر واقع نشود. برای افرادی که علایم خفیف دارند، ممکن است تجویز یک نوع به تنهایی کافی باشد. سایر افراد نیز برای کاهش واکنش ایمنی بدن به تجویز دیگری مانند سیکلوفسفامید، آزاتیوپرین (آزازان، ایموران) یا متوترکسات ( Trexall ) نیاز خواهند داشت. از آنجا که این داروها توانایی بدن در مقابله با عفونت را مختل می کنند به همین خاطر می توانند عوارض جانبی جدی دیگری را به وجود آورند. به همین خاطر در هنگام مصرف این داروها وضعیت فرد از نزدیک تحت نظارت قرار خواهد گرفت. داروی پردنیزون که باعث کاهش التهاب می شود، رایج ترین دارو برای کنترل علایم سندرم چرگ اشتراوس است. پزشک ممکن است مقدار زیادی داروهای کورتیکواستروییدی تجویز کرده یا دوز فعلی کورتیکواسترویید را تا زمانی که علایم تحت کنترل دربیاید، افزایش دهد. اما از آنجا که دوز بالای کورتیکواستروییدها می توانند عوارض جانبی جدی ایجاد کنند، پزشک بعد از مدتی دوز تجویزی دارو را به تدریج کاهش می دهد تا زمانی که کمترین مقدار مصرف بتواند بیماری را کنترل کند. به خاطر داشته باشید که حتی دوز کم این داروها برای طولانی مدت می تواند باعث بروز عوارض جانبی شود. از عوارض جانبی می توان به پوکی استخوان، قند خون بالا، افزایش وزن، آب مروارید و عفونت های سخت درمانی اشاره کرد. دارو درمانی می تواند علایم ناشی از سندرم چرگ اشتراوس را تسکین داده و این بیماری را به سمت بهبودی سوق دهد. اما عود بیماری بعد از درمان آن تا حد زیادی رایج است. به احتمال زیاد پزشک بعد از تجویز داروها برای نظارت بیشتر بر روی وضعیت بیمار، مرتبا آزمایش خون و سایر آزمایشات را تجویز خواهد کرد. درمان طولانی مدت با پردنیزون می تواند باعث بروز عوارض جانبی متعددی در فرد مصرف کنند شود. با انجام اقدامات زیر می توانید بروز این مشکلات را به حداقل برسانید: از پزشک خود در مورد مصرف مکمل های و سوال کرده و ببینید آیا باید از مکمل در دوره درمان خود استفاده کنید یا خیر. استروییدها می توانند باعث بالا رفتن قند خون و در نهایت ابتلا به دیابت نوع شوند. در نتیجه بهتر است غذاهایی بخورید که به تثبیت قند خون کمک کند. این غذاهای مفید شامل میوه، سبزیجات و غلات کامل می شود. ورزش می تواند به حفظ وزن سالم کمک کند. زیرا مصرف داروهای کورتیکواسترویید می تواند باعث افزایش وزن در فرد شود. همچنین انجام تمرینات قدرتی، تمرین با وزنه، پیاده روی و آهسته دویدن نیز به بهبود سلامت استخوان ها کمک خواهد کرد. این یکی از مهمترین کارهایی است که می توانید برای سلامتی خود انجام دهید. استعمال دخانیات علاوه بر ایجاد مشکلات جدی برای سلامتی، مصرف سیگار مشکلات و علایم فرد مبتلا به سندرم چرگ اشتراوس را نیز بدتر کرده و می تواند عوارض جانبی داروها را افزایش دهد. توصیه هایی برای حمایت از افراد مبتلا به سندرم چرگ اشتراوس وجود دارد که می توانید از آن ها برای کنار آمدن با بیماری کمک بگیرید. داشتن اطلاعات کافی در مورد بیماری باعث می شود تا با اعتماد به نفس بیشتری در مورد انتخاب بهترین شیوه درمانی تصمیم گرفته و آمادگی بروز هر گونه عوارض جانبی یا عود مجدد بیماری بعد از درمان را داشته باشید. بهتر است از دوستان و اعضای خانواده خود برای تشکیل یک تیم حمایتی در مقابل این بیماری کمک بگیرید. همچنین می توانید در روال درمانی خود به مشاوره، روانشناس یا مددکار اجتماعی نیز مراجعه کرده و در مورد بیماری و مشکلات خودتان با آن ها صحبت کنید. اگر دچار علایم رایج در سندرم چرگ اشتراوس شدید، بهتر است با پزشک خود ملاقات کنید. تشخیص و درمان سریع تر احتمال موفقیت درمان را افزایش داده و احتمال بروز عوارض جانبی این بیماری را به حداقل خواهد رساند. در صورتی که پزشک عمومی نسبت به ابتلای شما به سندرم چرگ اشتراوس مشکوک باشد، شما را به احتمال زیاد به پزشک متخصص مربوط به اختلالات ایجاد التهاب رگ های خونی (واسکولیت) مانند روماتولوژیست یا ایمونولوژیست ارجاع خواهد داد. از آن جایی که مدت زمان ملاقات با پزشک کوتاه بوده و حرف های زیادی برای گفتن خواهید داشت. در نتیجه بهتر است با آمادگی کامل به پزشک مراجعه کرده و از این زمان کوتاه نهایت استفاده را ببرید. بهتر است قبل از حضور در مطب موارد زیر را آماده کنید: بهتر است استرس ها و تغییرات اخیری که در زندگی تان افتاده است را یادداشت کنید. همه نشانه های مربوط و غیر مربوط به بیماری خود را یادداشت کرده و همراه خود داشته باشید. نام تمامی داروها، مکمل ها و ویتامین های که مصرف می کنید را همراه با میزان مصرف خود یادداشت کنید. گاهی اوقاتت به خاطر سپردن تمامی موارد و اطلاعاتی که پزشک در اختیارتان قرار می دهد، کار دشواری است. در نتیجه بردن همراه به یادآوری اطلاعات مهم و نکات کمک زیادی خواهد کرد. تمامی سوالات مربوط و غیر مربوطی که به ذهنتان رسیده و قصد پرسیدن آن ها از پزشک را دارید را یادداشت کرده و همراه خود به مطب ببرید. بهتر است در مورد سندرم چرگ اشتراوس سوالات زیر را مطرح کنید: علت احتمالی بروز علایم این بیماری چیست؟ علت های احتمالی دیگر شامل چه مواردی می شود؟ برای تشخیص نیاز به انجام چه آزمایشاتی خواهم داشت؟ چه درمان هایی را برای بهبود این بیماری توصیه می کنید؟ تغییر در سبک زندگی چگونه می تواند به کاهش علایم کمک کند؟ هر چند وقت یک بار باید دوباره آزمایش داده و برای ویزیت مجدد مراجعه کنم؟ پزشک در حین معاینه و تشخیص سندرم چرگ اشتراوس ممکن است سوالات زیر را مطرح کند: آیا علایم مشکلات سینوزیتی دارید؟ آیا بدون هیچ تلاشی دچار کاهش وزن شده اید؟ آیا دچار علایمی مثل تنگی نفس یا خس خس سینه هستید؟ آیا دچار احساس درد، بی حسی یا ضعف در دست یا پا خود می شوید؟ آیا دچار علایم مربوط به دستگاه گوارش، حالت تهوع و استفراغ هستید؟ آیا علایم شما به خصوص علایم مربوط به آسم به مرور زمان شدت پیدا می کند؟ آیا مبتلا به بیماری های دیگری مثل حساسیت یا آسم هستید؟ چه مدت زمانی است که دچار این بیماری ها هستید؟ سندرم چرگ اشتراوس نوعی اختلال است که با التهاب رگ های خونی بروز پیدا می کند. این التهاب می تواند جریان خون به اندام ها و بافت ها را محدود کرده و به همین سبب گاهی اوقات باعث آسیب دایمی به آن ها شود. آسم شایع ترین علامت ابتلا به سندرم چرگ اشتراوس است. همچنین این اختلال می تواند باعث بروز مشکلات دیگری مانند تب یونجه، ضایعات پوستی، خونریزی دستگاه گوارش، درد و بی حسی در دست و پا شود. هیچ درمانی برای سندرم چرگ اشتراوس وجود ندارد. اما مصرف داروها می توانند به مدیریت علایم فرد مبتلا کمک کنند. به خاطر داشته باشید که تشخیص و درمان زود هنگام شانس بهبود این بیماری را تا حد زیادی افزایش خواهد داد. |
دیالیز صفاقی یا PD راهی برای دفع سموم و ضایعات خون در بدن بیماران مبتلا به است. دیالیز صفاقی، یک روش پاکسازی خون است که با روش تصفیه خون معمولی یا همودیالیز فرق دارد. در طی دیالیز صفاقی، یک مایع تمیز کننده از طریق یک لوله (کاتتر) به بخشی از شکم منتقل می شود. پوشش شکم (صفاقی) به عنوان فیلتر عمل کرده و مواد زاید را از خون بیمار دفع می کند. پس از مدت زمان مشخصی، مایع با مواد زاید فیلتر شده از شکم جاری و دور ریخته می شود. این روش درمانی را می توان در خانه، محل کار یا هنگام مسافرت انجام داد. اما دیالیز صفاقی برای همه مبتلایان به نارسایی کلیوی گزینه درمانی مناسبی نیست. مبتلایان برای بهره گرفتن از این روش به مهارت های خاص و توانایی های خود مراقبتی در خانه و یا یک مراقب مطمین نیاز دارند. در شرایطی که کلیه های فرد دیگر عملکرد مناسبی نداشته باشند و به اصطلاح از کارافتاده شوند فرد به دیالیز احتیاج پیدا می کند. نارسایی کلیه به دلیل آسیب طولانی مدت کلیه ممکن است در شرایط زیر ایجاد شود: التهاب کلیه (گلومرولونفریت) (بیماری کلیه پلی کیستیک) هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اگرچه هردو نوع می توانند به طور موثر خون بیمار را فیلتر کنند، اما دیالیز صفاقی در مقایسه با همودیالیز فواید زیادی دارد از جمله: تعداد دفعاتی که بیمار به دیالیز صفاقی نیاز پیدا می کند به مراتب بیشتر از تعداد جلسات همودیالیز می باشد. در این صورت میزان کمتری از پتاسیم، سدیم و مایع ممکن است در طی جلسات درمانی در بدن بیمار تجمع پیدا کنند. این ویژگی به بیمار امکان می دهد رژیم غذایی متنوع تری نسبت به بیماران همو دیالیزی داشته باشند. علاوه بر آن، باقیمانده در بیمارانی که از دیالیز صفاقی استفاده می کنند ممکن است حفظ و طولانی تر می شود. در همو دیالیز خون از بدن خارج و از طریق دستگاه فیلتر می شود و سپس خون فیلتر شده به بدن بیمار باز می گردد. همو دیالیز به طور معمول در یک مرکز درمانی، مانند مرکز دیالیز یا بیمارستان انجام می شود، اگرچه بعضی اوقات در خانه هم ممکن است صورت بگیرد. بیمارانی که تحت دیالیز صفاقی قرار می گیرند می توانند دور از مرکز دیالیز زندگی کنند و استقلال بیشتری در روند زندگی خودشان داشته باشند درحالی که بیمارانی که تحت همو دیالیز قرار می گیرند برای انجام دیالیز حتما باید به مراکز خاصی مراجعه کنند. تعیین و تشخیص نوع دیالیز برای بیمار به عوامل مختلفی بستگی دارد، از جمله: عملکرد کلیه باقیمانده سلامتی کلی بیمار ترجیحات شخصی بیمار وضعیت خانه و سبک زندگی بیمار در برخی بیماران با شرایط زیر ممکن است پزشک دیالیز صفاقی را به همو دیالیز ترجیح دهند: بیمار می خواهد راحت تر کار کند یا به مسافرت برود. بیمار ترجیح می دهد که فعالیت های روزانه او را زیاد مختل نکند. بیمار نمی تواند تغییرات سریع تعادل مایعات همراه با همو دیالیز را تحمل کند. کلیه باقیمانده برخی عملکرد های خودش را حفظ کرده و آن ها را نگه داشته است. در برخی مواقع ممکن است بیمار نتواند تحت درمان دیالیز صفاقی قرار بگیرد، از جمله: داشتن زخم های جراحی گسترده در شکم ضعف ناحیه بزرگی از عضلات شکمی (فتق) ابتلا به یا دوره های مکرر دیورتیکولیت توانایی محدود مراقبت از خود، یا عدم حمایت و مراقبت از بیمار همچنین افرادی که از دیالیز صفاقی استفاده می کنند، احتمال دارد در نهایت به علت کاهش عملکرد کلیه به همو دیالیز یا حتی پیوند کلیه نیاز پیدا کنند. برخی عوارض عفونی که در بیماران دیالیز صفاقی دیده می شوند، عبارتند از: دیالیز حاوی قند (دکستروز) است، بر همین اساس می تواند منجر به مصرف کالری روزانه فرد و اضافه وزن شود. کالری اضافی همچنین می تواند باعث بالا رفتن قند خون به خصوص در بیماران دیابتی شود. نگه داشتن مایعات در شکم برای مدت طولانی به طور تدریجی می تواند عضلات بیمار را سست کند. دیالیز صفاقی ممکن است در طولانی مدت تاثیر خودش را از دست بدهد و فرد را مجبور کند که روند دیالیز خود را به همو دیالیز تغییر دهد. لوله دیالیز که در شکم بیمار قرار می گیرد به نام کاتتر PD ، اغلب پاشنه آشیل دیالیز صفاقی است. بسته به محلی که لوله قرار می گیرد ممکن است باعث بروز عفونت های مختلفی در بدن بیمار شود، از جمله: عفونت در حفره شکمی، که "پریتونیت" نامیده می شود. عفونت در امتداد "تونل" که در زیر پوست و در عضله شکمی ممکن است رخ دهد. عفونت در محل خروج کاتتر PD یا نقطه ای که کاتتر از پوست خارج می شود، می باشد. گروه های خاصی از بیماران در معرض خطر عوارض عفونی مانند پریتونیت هستند، از جمله: زنان دیابتی سیاه پوستان بیمارانی که دیالیز آن ها از همو دیالیز به دیالیز صفاقی تغییر کرده به طور کلی، نحوه انجام PD نباید در بروز خطر ابتلا به پریتونیت تفاوت داشته باشد. طبق اطلاعات مربوط به انجمن کلیوی انگلستان، هر بیمار ممکن است هر ماه یکبار در معرض ابتلا به پریتونیت قرار بگیرد. عفونت اغلب توسط خود بیمار تشخیص داده می شود و علایم بر اساس محل عفونت متفاوت هستند: عفونت تونل منجر به درد در طول مسیر سوند به همراه تب می باشد. عفونت پریتونیت در حفره شکمی (صفاقی) می تواند منجر به درد شکم با ادرار ابری و تب شود. یک عفونت سطحی مانند عفونت محل خروج ممکن است قرمزی یا ترشح در اطراف نقطه ای که کاتتر از پوست بیرون می آید را نشان دهد و منجر به درد در محل عفونت و تب شود. در صورت بروز علایم عفونت بیمار سریعا باید با نفرولوژیست خود تماس بگیرد. پریتونیت مربوط به PD توسط آنتی بیوتیک ها درمان می شود. آنتی بیوتیک می توان به طور مستقیم در داخل صفاق همراه با کیسه های دیالیز به طور منظم تزریق و یا به صورت داخل وریدی تزریق شوند. درمان ممکن است برای هفته ها در پایان دیالیز انجام باشد. عفونت های سطحی فقط با آنتی بیوتیک های خوراکی قابل درمان هستند. اما به طور کلی، خطاهای فردی که دیالیز را انجام می دهد، خطر بروز عفونت را افزایش می دهد. مبتلایان به بیماری های کلیوی که تحت دیالیز صفاقی قرار می گیرند باید از موارد زیر جدا خودداری کنند: مصرف برخی و مکمل های که می توانند به کلیه آسیب وارد کنند از جمله. خیساندن در حمام یا وان گرم و یا شنا در دریاچه، استخر، رودخانه یا استخر غیر کلر که خطر عفونت را افزایش می دهد. دوش و شنا در استخرهای کلراتیو بلامانع می باشد. وارد کردن کاتتری که دیالیز را در داخل و خارج از شکم انجام می دهد، به جراحی نیاز دارد. در جراحی ممکن است تحت بی حسی موضعی یا عمومی انجام شود. لوله معمولا در نزدیکی شکم بیمار قرار می گیرد. بیمار یا مراقب او بهتر است نحوه استفاده از تجهیزات دیالیز صفاقی را به طور کامل آموزش ببیند. دستگاه دیالیز به شکم بیمار وصل می شود و برای مدت زمانی مشخص (معمولا چهار تا شش ساعت) در آنجا می ماند. دکستروز موجود در به بیمار کمک می کند تا سموم، مواد شیمیایی و مایعات اضافی موجود در خون از رگ های خونی ریز در پوشش حفره شکمی بیمار فیلتر شود. با پایان یافتن زمان ساکن شدن، محلول به همراه سمومی که از خون گرفته شده درون یک کیسه استریل جمع آوری و تخلیه می شود. روند پر کردن و سپس تخلیه شکم یک روش مبادله ای نامیده می شود که بر این اساس دو نوع دیالیز صفاقی وجود دارد. درمان اصلی برای هر یکسان است. با این وجود، تعداد روش های درمانی و نحوه انجام آن ها در هر روش با همدیگر فرق می کند. CAPD بدون نیاز به دستگاه انجام می شود. در این روش بیمار یک کیسه پلاستیکی حاوی مایعات تمیز کننده را به لوله در شکم خود متصل می کند. بالا نگه داشتن کیسه پلاستیکی از سطح شانه باعث می شود تا نیروی جاذبه مایعات به شکم منتقل شود. بعد از تخلیه، کیسه پلاستیکی برداشته و دور ریخته می شود. این روند معمولا سه، چهار یا پنج بار در یک دوره ساعته انجام می شود و در طی آن بیمار می تواند فعالیت های عادی روزمره خودش را انجم دهد. هر مبادله حدود تا دقیقه طول می کشد. برخی از بیماران دوست دارند مبادلات خود را در بین وعده های غذایی و هنگام خواب انجام دهند. بیمار می تواند دیالیز را در خانه، محل کار یا هر مکان تمیز دیگری انجام دهد. APD با CAPD فرق دارد زیرا در این روش دستگاه، مایعات تمیز کننده را تخلیه می کند و درمان معمولا شب در هنگام خواب انجام می شود. ( APD ) شناخته می شود. دستگاه به طور خودکار شکم بیمار را با مایع دیالیز پر می کند و به آن اجازه می دهد تا در آنجا باقی بماند و سپس بیمار صبح آن را به درون یک کیسه استریل تخلیه کند. بیمار باید حدود تا ساعت در طول شب به دستگاه متصل باشد، اما در طول روز نیازی به دستگاه ندارد. در این روش ممکن است خطر ابتلا به پریتونیت کمتر باشد زیرا بیمار کمتر به تجهیزات دیالیز وصل می شود. با دیالیز مداوم، بیمار می تواند مایعات اضافی را راحت تر کنترل کند و این کنترل فشار روی قلب و رگ های خونی را کاهش دهد. پزشک برای انتخاب روند دیالیز صفاقی وضعیت پزشکی، سبک زندگی و ترجیحات شخصی خود بیمار را در نظر می گیرد. پزشک ممکن است تغییرات خاصی را برای شخصی سازی برنامه درمان پیشنهاد دهد. CAPD و APD در مقایسه با همو دیالیز فواید زیادی دارند. فاکتورهای زیادی در چگونگی عملکرد دیالیز صفاقی در از بین بردن ضایعات و مایعات اضافی از خون ت ثیر می گذارد. این عوامل عبارتند از: اندازه مدت زمان استفاده سرعت فیلتر صفاقی تعداد مبادلات روزانه غلظت قند در محلول دیالیز برای بررسی میزان موثر بودن دیالیز، پزشک احتمالا آزمایشاتی را تجویز می کند، از جمله: این آزمایش نمونه خون و محلول دیالیز بیمار را در حین دیالیز بررسی می کند. نتایج سرعت جداسازی سموم از خون را نشان می دهد. این اطلاعات به تعیین مدت زمان باقی ماندن محلول در شکم بیمار کمک می کند. در این آزمایش یک نمونه خون و یک نمونه از محلول دیالیز استفاده شده بیمار تجزیه و تحلیل می شود. نتایج می توانند میزان مواد زاید خاص (اوره) تخلیه شده از خون را اندازه گیری کند. بعد از این روش، پزشک می تواند برای اندازه گیری غلظت اوره بیمار، یک را تجویز کند. اگر نتایج آزمایشات نشان دهد که دیالیز به اندازه کافی سموم را دفع نمی کند، پزشک می تواند روال دیالیز را به این موارد تغییر دهد: افزایش تعداد مبادلات استفاده از دیالیز با غلظت بیشتر دکستروز افزایش مقدار دیالیز مورد استفاده برای هر مبادله علاوه بر آن بیماران می توانند با خوردن غذاهای مناسب از جمله غذاهای کم نمک و فسفر، نتایج دیالیز و سلامت کلی خود را بهبود ببخشند. یک متخصص تغذیه می تواند در تهیه یک برنامه وعده غذایی فردی به بیمار کمک کند. رژیم غذایی بیمار به وزن، ترجیحات شخصی او و عملکرد کلیه باقیمانده و سایر شرایط پزشکی مانند یا بستگی دارد. |
تومورهای هیپوفیز، رشد غیر طبیعی غده هیپوفیز می باشد. تومورهای هیپوفیز باعث کاهش و یا افزایش ترشح هورمون های می شوند که عملکردهای مهم بدن را تنظیم می کنند. بیشتر تومورهای هیپوفیز، رشد غیر سرطانی یا آدنوم (خوش خیم) هستند. آدنوما در غده هیپوفیز یا بافت های اطراف باقی می ماند و به قسمت های دیگر بدن سرایت نمی کند. گزینه های مختلفی برای از بین بردن تومور، کنترل رشد آن و مدیریت سطح هورمون با داروها برای درمان تومورهای هیپوفیز وجود دارد. غده هیپوفیز هورمون هایی را برای تنظیم اعضای و غدد بدن ترشح می کند، از جمله: بیضه ها تخمدان ها غدد آدرنال غده تیرویید تومورهایی که در غده هیپوفیز تشکیل می شوند نادر و معمولا غیر سرطانی یا خوش خیم هستند. اکثر آن ها همچنین "عملکردی" به حساب می آیند، به این معنی که هورمونی را تولید می کنند. تومورهایی که هورمون تولید نمی کنند "غیر عملکردی" نامیده می شوند. سرطان هیپوفیز نادر است. چند صد مورد از آن در ایالات متحده ثبت شده است. بیشتر بیماران، سالمندان بوده اند و درصد مورد بعد از مرگ بیماران تشخیص داده شدند. طبق گزارش انجمن تومور مغزی آمریکا، تومورهای خوش خیم حدود تا درصد از کل تومورهای هیپوفیز را تشکیل می دهند. آن ها بیشتر در زنان و مردان با سن باروری در دهه و مشاهده می شوند. ممکن است از هر نفر یک تومور خوش خیم هیپوفیز (آدنوما) داشته باشد و حتی شخص متوجه بیماری خودش نمی شود. تومورهای هیپوفیز غالبا تومورهای مغزی محسوب می شوند و تا درصد از کل تومورهای اولیه مغز را تشکیل می دهند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علت رشد کنترل نشده سلول در غده هیپوفیز، که توموری ایجاد می کند، ناشناخته است. غده هیپوفیز یک غده کوچک باقلایی شکل در پایه مغز است که تا حدودی در پشت بینی و بین گوش قرار دارد. با وجود اندازه کوچک آن، غده تقریبا بر تمام قسمت از بدن ت ثیر می گذارد. هورمون های تولید شده در هیپوفیز به تنظیم عملکردهای مهم مانند رشد، فشار خون و تولید مثل کمک می کنند. درصد کمی از موارد تومور هیپوفیز جنبه ژنتیکی دارند، اما بیشتر آن ها عامل ارثی آشکاری ندارند. اما با این حال دانشمندان معتقدند که تغییرات ژنتیکی نقش مهمی در رشد تومورهای هیپوفیز دارند. افراد دارای سابقه خانوادگی با شرایط ارثی خاص، مانند نیوپلازی متعدد غدد درون ریز، نوع ( MEN ) ، بیشتر در معرض خطر تومورهای هیپوفیز هستند. در MEN I ، تومورهای متعدد در قسمت های مختلف سیستم غدد درون ریز اتفاق میفتند. آزمایش ژنتیکی برای تشخیص این اختلال در دسترس می باشد. علایم و نشانه های فشار ناشی از تومور هیپوفیز، عبارتند از: سردرد از دست دادن بینایی، به ویژه بینایی محیطی تومورهای بزرگ می تواند باعث نقایص هورمونی شوند. علایم و نشانه آن ها، عبارتند از: ضعف احساس سرما و افزایش مقدار ادرار اختلال عملکرد جنسی کاهش دوره های قاعدگی کاهش یا افزایش وزن بدون علت همه تومورهای هیپوفیز باعث بروز علایم نمی شوند. تومورهای هیپوفیز بسته به هورمونی که تولید می کنند، علایم و نشانه های مختلفی دارند. علایم و نشانه های تومورهای هیپوفیز که هورمونی ایجاد نمی کنند و عملکردی ندارند مربوط به رشد و فشار آن ها به سایر ساختارها است. تومورهای کوچکتر از سانتی متر میکرو ادونوما نامیده می شوند. تومورهای بزرگ هیپوفیز که اندازه آن ها در حدود سانتی متر یا بزرگتر است به عنوان ماکرو اودنوما شناخته می شوند. ماکرو ادنوما به دلیل اندازه، می توانند بر غده هیپوفیز طبیعی و ساختارهای اطراف فشار بیاورند. انواع معمول تومورهای خوش خیم هیپوفیز، عبارتند از: حدود درصد از تومورهای هیپوفیز منجر به ترشح بیش از حد هورمون آدرنوکورتیکوپروپیک ( ACTH ) و سندرم کوشینگ می شوند. تومورهای ACTH باعث تولید هورمون آدرنوکورتیکوتروپین می شوند که غدد فوق کلیوی را برای ساخت هورمون کورتیزول تحریک می کند. سندرم کوشینگ ناشی از غدد فوق کلیوی باعث ایجاد کورتیزول بیش از حد می شود. علایم و نشانه های احتمالی عبارتند از: کبودی ضعیف شدن استخوان گرد بودن بیش از حد صورت اضطراب، تحریک پذیری یا نازک شدن بازوها و پاها با ضعف عضلانی تجمع چربی در اطراف میانه و قسمت فوقانی پشت سندرم کوشینگ همیشه ناشی از تومور نیست، اما در صورت مشاهده هر یک از علایم تومور ACTH ، به پزشک مراجعه کنید. این تومورها ممکن است منجر به افزایش هورمون های رشد و آکرومگالی و بروز علایم زیر شوند: قند خون بالا درد مفاصل مشکلات قلبی دندان های نامنظم افزایش موهای بدن دست و پا بزرگ شده ویژگی های درشت صورت کودکان و نوجوانان مبتلا ممکن است خیلی سریع رشد کنند و قد بلندی داشته باشند. تولید بیش از حد پرولاکتین ناشی از تومور هیپوفیز (پرولاکتینوما) می تواند باعث کاهش سطح طبیعی هورمون های جنسی مانند استروژن در زنان و تستوسترون در مردان شود. پرولاکتین بیش از حد در خون، زنان و مردان منجر به بروز عوارض و علایم متفاوتی از هم می شود. پرولاکتینوما در زنان می تواند منجر به بروز علایم زیر شود: ترشح شیر از پستان در مردان، تومور پرولاکتین باعث هیپوگنادیسم مردان و بروز علایم احتمالی می شود، از جمله: رشد پستان اختلال در نعوظ کاهش تعداد اسپرم از دست دادن رابطه جنسی هنگامی که یک تومور هیپوفیز باعث ترشح بیش از حد هورمون تحریک کننده تیرویید شود، غده تیرویید به اندازه زیادی از هورمون تیروکسین استفاده می کند. استفاده بیش از حد تیروکسین یک دلیل نادر پرکاری تیرویید یا بیماری بیش فعال تیرویید است. می تواند متابولیسم بدن را تسریع کند و منجر به علایم زیر شود: کاهش وزن تعریق بیش از حد حرکات مکرر دفع مدفوع ضربان قلب سریع یا نامنظم عصبی بودن یا تحریک پذیری MEN ) دارند بهتر است برای تشخیص زود هنگام تومور هیپوفیز احتمالی با پزشک مشورت کنند. تومورهای هیپوفیز غالبا تشخیص داده نمی شوند زیرا علایم آن ها شبیه به سایر شرایط و بیماری ها می باشد. برخی از تومورهای هیپوفیز در مواقع آزمایش های پزشکی برای شرایط دیگر یافت می شوند. برای تایید تومور هیپوفیز، پزشک به احتمال زیاد تاریخچه پزشکی بیمار را بررسی کرده و معاینه فیزیکی را انجام می دهد و در نهایت آزمایشات زیر را تجویز می کند: و برای بررسی کمبود و یا افزایش بیش از حد هورمون ها تست دید برای تشخیص اینکه آیا تومور بر بینایی یا دید محیطی بیمار تاثیری داشته یا نداشته تصویربرداری از مغز مانند یا از مغز برای بررسی مکان و اندازه تومور هیپوفیز علاوه براین، پزشک می تواند بیمار را برای آزمایش های بیشتر به متخصص غدد ارجاع دهد. تومورهای هیپوفیز معمولا به طور گسترده رشد نمی کنند. با این حال، آن ها می توانند بر سلامتی بیمار ت ثیر بگذارند و باعث بروز عوارض احتمالی زیر شوند: از بین رفتن یک تومور هیپوفیز می تواند بر اعصاب نوری فشار بیاورد. وجود تومور هیپوفیز یا از بین بردن آن می تواند منجر به کمبود دایمی هورمون در بدن شود که در این شرایط بیمار ممکن است به هورمون درمانی نیاز پیدا کند. یک عارضه نادر اما به طور بالقوه جدی تومور هیپوفیز، آپوپلکسی هیپوفیز است که منجر به خون ریزی ناگهانی در تومور و بروز سردرد شدید می شود. آپوپلکسی هیپوفیز، معمولا با داروهای کورتیکواستروییدها و احتمالا عمل جراحی، نیاز به درمان فوری دارد. پیش آگهی افراد مبتلا به سرطان هیپوفیز مبتنی بر شیوع تومور است. این بیماری اغلب پس از شیوع سرطان در اواخر دوره خود تشخیص داده می شود. اما تحقیقات در مورد بهترین دوره درمانی سرطان هیپوفیز ادامه دارد. بسیاری از تومورهای هیپوفیز نیازی به درمان ندارند و در صورت نیاز، درمان به نوع تومور، اندازه آن و میزان رشد آن در مغز بستگی دارد. سن و سلامت بیمار در روند درمان موثر هستند. درمان شامل تیمی از متخصصان پزشکی است که احتمالا شامل یک جراح مغز (جراح مغز و اعصاب) ، متخصص سیستم غدد درون ریز و یک متخصص رادیولوژی است. پزشکان عموما از عمل جراحی، پرتودرمانی و داروها، به تنهایی یا ترکیبی، برای درمان تومور هیپوفیز و تولید هورمون به سطح طبیعی استفاده می کنند. برداشتن جراحی تومور هیپوفیز معمولا در صورت فشار آوردن تومور روی اعصاب نوری یا در شرایط خاص، انجام می گیرد. موفقیت عمل به نوع تومور، محل، اندازه و میزان انتشار آن بستگی دارد. دو روش اصلی جراحی برای درمان تومورهای هیپوفیز، عبارتند از: این روش به طور معمول پزشک را قادر می سازد بدون برش تومور را از طریق بینی و سینوس بیمار خارج کند. هیچ بخش دیگری از مغز بیمار تحت تاثیر قرار نمی گیرد، و هیچ زخم قابل مشاهده در این روش دیده نمی شود. اما از بین بردن تومورهای بزرگ با این روش ممکن است دشوار باشد، به خصوص اگر تومور به اعصاب یا بافت مغزی نزدیک حمله کرده باشد. در این روش تومور از طریق قسمت بالای جمجمه و با برش در پوست سر برداشته می شود. با استفاده از این روش رسیدن به تومورهای بزرگ یا پیچیده تر، آسان تر است. پرتودرمانی از منابع پر انرژی اشعه برای از بین بردن تومورها استفاده می کند. در صورتی که جراحی امکان پذیر نباشد، می توان از آن بعد از عمل جراحی یا به تنهایی استفاده کرد. علاوه بر آن، پرتودرمانی در مواردی که تومور پس از عمل باقی بماند یا عود کرده و دوباره بازگشته می تواند مفید باشد. روش های پرتودرمانی شامل موارد زیر است: جراحی پرتونگاری غالبا به عنوان یک دوز بالا صورت می گیرد، که پرتوهای پرتودرمانی بدون برش بر روی تومور متمرکز می شود. در این نوع پرتودرمانی، پزشک با استفاده از یک رایانه تومور را از بسیاری از زوایای مختلف احاطه و پرتوها را برای تابش به تومور متمرکز می کند. توان پرتوها در این روش می تواند ضعیف باشد که نتواند به بافت های اطراف آسیبی برساند. این روند های درمانی، معمولا پنج بار در هفته طی یک دوره چهار تا شش هفته ای، به صورت سرپایی انجام می شوند. در حالی که این روش درمانی اغلب موثر هستند، ممکن است سال ها طول بکشد تا رشد تومور و تولید هورمون به طور کامل کنترل شود. پرتودرمانی ممکن است به سلول های طبیعی هیپوفیز و بافت طبیعی مغز به خصوص در نزدیکی غده هیپوفیز آسیب برساند. یکی دیگر از گزینه های تابش، استفاده از پروتون به جای اشعه X است. برخلاف پرتوهای ایکس، پرتوهای پروتون پس از آزاد شدن انرژی در هدف خود متوقف می شوند. در این روش پرتوها به خوبی کنترل می شوند و در تومورهایی که خطر کمتری روی بافت های سالم دارند کاربرد دارند. این نوع از درمان نیاز به تجهیزات خاص دارند و به طور گسترده در دسترس نیستند. فواید و عوارض این نوع پرتودرمانی معمولا فوری نیست و ممکن است ماه ها یا سال ها طول بکشد تا کاملا موثر باشد. یک متخصص انکولوژیست وضعیت بیمار را ارزیابی می کند و در مورد جوانب مثبت و منفی هر گزینه با بیمار صحبت می کند. داروها ممکن است برای کمک به جلوگیری از ترشح بیش از حد هورمون و گاهی اوقات کوچک کردن انواع خاصی از تومورهای هیپوفیز تجویز شوند. داروهای کابرگولین و بروموکریپتین (پارلودل) ترشح پرولاکتین و اغلب اندازه تومور را کاهش می دهند. عوارض جانبی احتمالی آن ها عبارتند از: سرگیجه استفراغ حالت تهوع خواب آلودگی اسهال یا یبوست گیجی و افسردگی برخی افراد ضمن مصرف این داروها، رفتارهای اجباری مانند قمار را تجربه می کنند. برای افرادی که مبتلا به سندرم کوشینگ و همراه با آن دیابت نوع یا عدم تحمل گلوکز هستند، ت یید شده است. Mifepristone تولید کورتیزول را کاهش نمی دهد، اما اثر کورتیزول را بر روی بافت ها را مسدود می کند. عوارض جانبی این دارو عبارتند از: سردرد التهاب خستگی استفراغ حالت تهوع درد عضلات فشار خون بالا کاهش پتاسیم جدیدترین دارو برای سندرم کوشینگ، پاسییروتید ( Signifor ) است و تولید ACTH از تومور هیپوفیز را کاهش می دهد. این دارو به صورت تزریقی دو بار در روز تجویز می شود و در مواردی که جراحی ناموفق و یا غیرممکن است کاربرد دارد. عوارض جانبی این دارو بسیار شایع هستند و عبارتند از: اسهال سردرد خستگی درد شکم حالت تهوع قند خون بالا دو نوع دارو برای این نوع از تومورهای هیپوفیز موجود است و در صورت عدم موفقیت جراحی تجویز می شوند. یکی از داروها معروف به آنالوگ سوماتوستاتین هستند که باعث کاهش تولید هورمون رشد می شوند و ممکن است تومور را کوچک کنند. این دارو ها معمولا هر چهار هفته یکبار تزریق می شوند. این داروها می توانند عوارض جانبی زیر را ایجاد کنند: تهوع اسهال سردرد سرگیجه استفراغ درد معده بدتر شدن دیابت درد در محل تزریق بسیاری از این عوارض با گذشت زمان بهبود می یابند یا حتی از بین می روند. نوع دوم داروها pegvisomant ) Somavert ) اثر هورمون رشد اضافی را در بدن مسدود می کند. این دارو با تزریق روزانه ممکن است در بعضی از افراد منجر به بروز آسیب کبدی شود. بیمار بعد از برداشتن تومور هیپوفیز با جراحی بیمار به احتمال زیاد برای حفظ سطح طبیعی هورمون به نیاز پیدا خواهد کرد. برخی از افرادی که تحت درمان با اشعه قرار دارند نیز به جایگزینی هورمون هیپوفیز نیاز دارند. در برخی مواقع بیمار باید منتظر بماند و آزمایش های منظم خود را پیگیری کند تا مشخص شود که تومور رشد می کند یا ثابت باقی مانده است. اگر تومور علایم خاصی نداشته باشد پزشک می تواند انتظار درمانی را پیشنهاد کند. در این شرایط در صورت بروز علایم و عوارض خطرناک پزشک تصمیم به درمان خواهد گرفت. همچنین، ایجاد برخی از سبک های زندگی در طی و بعد از درمان می توانند پیش آگهی و کیفیت زندگی بیمار را بهبود بخشد، از جمله: دستورالعمل پزشک را در مورد ورزش دنبال کنید. از سیگار کشیدن و مصرف زیاد الکل خودداری کنید. برای جلوگیری از خستگی، به اندازه کافی بخوابید و استراحت کنید و مانند مراقبه و را برای خود در نظر بگیرید. انتخاب های سالم و متعادل رژیم غذایی را انجام دهید. انواع میوه، سبزیجات و پروتیین های بدون چربی بخورید و از مصرف غذاهای فرآوری شده خودداری کنید. درمان سرطان می تواند باعث ضعف شود. خوردن رژیم غذایی سالم به همراه کاهش استرس می تواند در هنگام درمان سرطان هیپوفیز موثر باشد. روند تشخیص تومور های هیپوفیز می تواند بسیار ناراحت کننده و حتی ترسناک باشد. به همین دلیل بیمار بهتر است در مورد بیماری و شرایط پیش رو خود اطلاعات بیشتری را کسب کند و حتی خانواده بیمار بهتر است وضعیت بیماری فرد را درک و در روند مراقبت از بیمار حمایت کنند. علاوه بر آن بیمار می تواند احساسات خود را با سایر بیماران با موقعیت های مشابه در میان بگذارد و گروه های حمایتی برای مبتلایان به تومورهای هیپوفیز را شناسایی کند. تیم پزشکی ممکن است بتواند بیمار را در یافتن پشتیبانی عاطفی مورد نیاز راهنمایی کند. پزشک در صورت تشخیص احتمالی تومور هیپوفیز می تواند بیمار را به برخی متخصصین مانند جراح مغز، اعصاب یا متخصص در اختلالات سیستم غدد درون ریز ارجاع دهد. برای آمادگی بیشتر قبل از مراجعه به پزشک بهتر است موارد زیر را یادداشت کنید: داروها، ویتامین ها یا مکمل های مصرفی از جمله دوز علایم و اطلاعات شخصی اصلی، از جمله استرس های اساسی یا تغییرات اخیر زندگی و سابقه پزشکی خانواده برای تومور غده هیپوفیز، می توانید سوالات زیر را از پزشک خود بپرسید: بهترین دوره درمان برای من کدامند؟ به چه تست های تشخیصی نیاز دارم؟ آیا محدودیت هایی وجود دارد که باید رعایت کنم؟ چه عاملی باعث ایجاد علایم یا وضعیت من شده است؟ من بیماری دیگری دارم. چگونه می توانم آن ها را با همدیگر مدیریت کنم؟ احتمالا پزشک سوالاتی از شما خواهد پرسید، از جمله: آیا آن ها مداوم بوده اند یا گاه به گاه بروز می کنند؟ علایم شما چه زمانی شروع شدند و چقدر شدید هستند؟ فکر می کنید چه عاملی باعث بهتر و یا بدتر علایم شما می شود؟ |
کیسه صفرا اندام کوچک و گلابی شکل است که دقیقا زیر کبد واقع شده است و صفرا را از کبد جمع و ذخیره می کند. مشکلاتی که می توانند کیسه صفرا را تحت ت ثیر قرار دهند شامل سنگ کیسه صفرا و سرطان است، اما انتخاب رژیم غذایی سنگ کیسه صفرا ممکن است به جلوگیری از بروز این موارد کمک کند. تحقیقات نشان می دهد افرادی که از رژیم غذایی سالم پیروی می کنند، خطر کمتری در ابتلا به بیمارهای کیسه صفرا دارند. دانستن اینکه چه غذاهایی را برای سلامت کیسه صفرا مفید هستند و از مصرف چه غذاهای باید اجتناب کرد ممکن است به خصوص برای افرادی که قبلا سنگ کیسه صفرا یا سایر مشکلات کیسه صفرا را تجربه کرده اند مفید باشد. هیچ رژیم خاصی برای کیسه صفرا سالم وجود ندارد، اما پیروی از برخی دستورالعمل ها می تواند به سالم نگه داشتن کیسه صفرا و عملکرد آن کمک کند. معمولا سنگ های صفراوی حاوی توده هایی از مواد چرب مانند کلسترول هستند که جامد و سخت شده اند. بعضی اوقات رنگدانه های صفراوی یا رسوبات کلسیم سنگ های کیسه صفرا را تشکیل می دهند. کیسه صفرا ممکن است در برخی موارد فقط چند سنگ کوچک و یا فقط یک سنگ بزرگ را تشکیل دهد. اما در برخی مواقع می توان با رعایت رژیم غذایی مناسب از بروز سنگ کیسه صفرا تا حدودی پیشگیری کرد. تشکیل سنگ های صفراوی با افزایش سن شایع تر می شوند. خطر تشکیل آن ها در شرایط زیر بیشتر هم می شود: کاهش وزن سریع مصرف برخی داروهای خاص مانند قرص های ضد بارداری خوردن یک رژیم غذایی معمولا ناسالم، به ویژه رژیم غذایی پر چربی داشتن یک خویشاوند نزدیک با سنگ های صفراوی و یا سابقه خانوادگی کیسه صفرا در هضم غذا نقش مهمی دارد. صفرا را جمع و ذخیره می کند، سپس وقتی غذا وارد روده کوچک معده می شود، صفرا را به داخل روده کوچک رها می سازد و با این کار به هضم غذا کمک می کند زیرا کیسه صفرا حاوی نمک صفرا و سایر مواد است که چربی را تجزیه می کند. در برخی موارد ممکن است مجرای صفراوی که کیسه صفرا را به روده کوچک متصل می کند توسط مسدود و باعث بروز علایمی مانند درد، نفخ، احساس بیماری ( و بیمار شدن ( شود. سنگ های کیسه صفرا می توانند آزاد شدن صفرا از مجرای صفراوی را دشوار و مختل کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید هیچ رژیم خاصی برای درمان علایم یا سنگ های کیسه صفرا وجود ندارد. اکثر مبتلایان به سنگ کیسه صفرا در عملیاتی به نام کوله سیستکتومی، عمل جراحی برای برداشتن کیسه صفرا را انجام می دهند. با این حال، خوردن یک رژیم غذایی کم چربی می تواند در تسکین علایم سنگ کیسه صفرا موثر باشد. مبتلایان به سنگ کیسه صفرا باید سعی کنند به محض اینکه متوجه شدند که غذایی خاصی باعث شروع درد آن ها می شود از خوردن آن غذا تا زمان جراحی کیسه صفرا، پرهیز کنند. پس از عمل جراحی، دیگر نیازی به پیروی از رژیم های غذایی خاصی نیست، اما بهتر است این بیماران همیشه رژیم غذایی سالمی را رعایت کنند. اگر اضافه وزن دارید، رسیدن به وزن سالم و مناسب برای شما مفید خواهد بود. با این حال، رسیدن به وزن سالم باید به مرور زمان و به صورت تدریجی صورت بگیرد، زیرا کاهش سریع وزن با رشد سنگ های کیسه صفرا همراه است. کاهش وزن . تا کیلوگرم در هفته، بی خطر محسوب می شود. یک رژیم غذایی متعادل سالم شامل موارد زیر است: به اندازه کافی حداقل دو لیتر در روز مایعات بنوشید. در طول روز حداقل پنج وعده میوه ها و سبزیجات مصرف کنید. حداقل الی وعده شیر و فراورده های لبنی به خصوص محصولات لبنی کم چرب را در طول روز مصرف کنید. رژیم غذایی پر فیبر مانند مصرف لوبیا، میوه و سبزیجات، جو دوسر و محصولات سبوس دار مانند نان، ماکارونی را انتخاب کنید. نشاسته ای مانند نان، برنج، غلات، ماکارونی، سیب زمینی و گیاه چنار را مصرف کنید و در صورت امکان انواع سبوس دار را انتخاب کنید. مصرف غذاهای پرچربی و پرکربوهیدرات و چربی های اشباع شده در محصولات حیوانی مانند کره، پنیر، گوشت، کیک، بیسکویت و شیرینی را محدود کرده و آن ها را با چربی های اشباع نشده موجود در محصولات غیر حیوانی مانند گل آفتابگردان، کلزا و روغن زیتون، آووکادو، آجیل و حبوبات جایگزین کنید. اما به یاد داشته باشید که چربی های اشباع نشده همچنین می توانند باعث درد سنگ کیسه صفرا شوند. مصرف زیاد میوه و سبزیجات تازه، آب میوه، لبنیات کم چرب، غلات کامل، آجیل، ادویه جات و حبوبات به عنوان رژیم غذایی مفید شناخته می شود. منظور از رژیم غذایی غیرمفید مصرف زیاد گوشت فرآوری شده، نوشیدنی های نرم، غلات تصفیه شده، گوشت قرمز، لبنیات پرچرب، شکر، چای، چربی جامد، سیب زمینی پخته شده، میان وعده ها، تخم مرغ، نمک، ترشی و سوسیس می باشد. برای رعایت رژیم غذایی مناسب در سنگ کیسه صفرا سعی کنید در بین وعده های غذایی خود، میان وعده های پرچرب میل نکنید. بهتر است وعده های غذا های کوچکتر و بیشتری داشته باشید. برخی افراد متوجه می شوند که غذاهای خاص باعث بدتر شدن علایم آن ها می شود. برای شناسایی غذاهای محرک که باعث تشدید علایم شما می شوند بهتر است یک دفترچه یادداشت غذایی و علایمی را برای خود تهیه کنید و برای یک دوره آزمایشی غذا های را که می خورید و علایمی که بعد از آن تجربه می کنید را یادداشت کنید. سپس از مصرف این غذا ها تا دو هفته بررسی کنید تا علایم شما تسکین پیدا کنند. علاوه بر آن برخی بررسی ها نشان داده است که بین رژیم گیاهخواری و بیماری سنگ کیسه صفرا ارتباط کمی اما آماری معنی دار وجود دارد. در تاثیر رژیم غذایی پرچرب و غذاهای چرب در سنگ کیسه صفرا باید به این نکته توجه کنید که غذاهای پرچرب ممکن است گاهی اوقات باعث ناراحتی و بدتر شدن علایم مربوط به سنگ کیسه صفرا شود. آن ها همچنین می توانند باعث (ایجاد مدفوع چربی استاتراوره Steatorrhoea ) شوند که روغنی و کم رنگ است. Steatorrhoea ، نشانه هضم نامناسب و نادرست چربی است. برخی راهکارها برای کاهش چربی در رژیم غذایی، عبارتند از: بسیاری از غذاهای فرآوری شده که دارای چربی کم هستند می توانند حاوی مقادیر زیادی قند باشند. برچسب های محصولات قند بالا را بررسی و سعی کنید مصرف این موارد را به حداقل برسانید. محصولاتی که حاوی بیش از گرم شکر در گرم باشند قند بالایی دارند. محصولات کم چربی، محصولاتی هستند که حاوی گرم یا کمتر چربی در گرم باشند. توجه کنید که منظور از محصولات کم چرب مواد غذایی نیست که چربی نداشته باشد بلکه این محصولات چربی کمتری نسبت به محصولات اصلی هستند. بنابراین، هنگام انتخاب محصولات کم چرب یا نیمه چرب، این موارد را در نظر داشته باشید و مصرف خود را کنترل کنید. عادت های سالم غذایی می تواند بر میزان چربی مصرف شده ت ثیر بگذارد. برخی راهکارها برای کاهش میزان مصرف چربی در هنگام پخت و پز و تهیه غذا عبارتند از: چربی را از بالای قابلمه ها و خورشت ها پاک کنید. سعی کنید از مصرف غذاهای فرآوری شده خودداری شود. وعده های غذایی خود را با سبزیجات و ادویه جات تزیین کنید. در هنگام تهیه مواد غذایی فقط در موارد ضروری از چربی و یا روغن استفاده کنید. تمام چربی و پوست قابل مشاهده را از گوشت جدا و برش های گوشت را کوچک تر کنید. مواد غذایی را سرخ نکنید و به جای آن مواد غذایی را بخارپز و یا کبابی کنید و یا بجوشانید. به جای ریختن مستقیم روغن بر روی غذا میزان مصرف روغن را با یک قاشق چایخوری اندازه گیری کنید. هنگام پخت و پز از اسپری روغن استفاده کنید یا روغن اضافی را با استفاده از یک حوله کاغذی بگیرید. در هنگام پخت و پز گوشتی که به ته ماهیتابه چسبیده به جای اضافه کردن روغن بیشتر، چند قطره آب اضافه کنید. به جای استفاده از سس های آماده سعی کنید با ماست کم چرب، آب لیمو، لیموترش و ادویه جات خودتان سس درست کنید. برچسب های محصولات پرچرب را بررسی کنید. محصولی که پر چربی باشد حاوی / گرم یا بیشتر چربی در گرم است. سعی کنید از غذاهایی که با رنگ قرمز در قسمت برچسب چربی کد گذاری شده اند، خودداری کنید. به دنبال غذاهایی باشید که حاوی گرم چربی یا کمتر داشته باشند. یک رژیم غذایی سالم انواع مختلفی از مواد مغذی را فراهم می کند. رژیم غذایی شامل طیف وسیعی از غذاهای گیاهی است که می تواند مواد مغذی مورد نیاز بدن برای سالم ماندن را ت مین کند. غذاهای گیاهی منبع خوبی از ویتامین ها، مواد معدنی و آنتی اکسیدان ها هستند و می توانند در جلوگیری از بیماری کیسه صفرا موثر باشند. آنتی اکسیدان ها مواد مغذی هستند که باعث آزاد شدن مولکول های سمی معروف به رادیکال های آزاد در بدن می شوند. تشکیل رادیکال های آزاد منجر به استرس اکسیداتیو و در نهایت آسیب سلولی و بیماری های مختلفی از جمله سرطان می شود. پروتیین برای ترمیم و رشد بافت های بدن ضروری است. گوشت قرمز و لبنیات منبع خوبی از پروتیین هستند، اما می توانند چربی زیادی داشته باشند و مصرف زیاد چربی می تواند بر سلامت کیسه صفرا تاثیر منفی داشته باشد. غذاهای پروتیینی کم چربی گزینه مناسبی هستند از جمله: مرغ ماهی آجیل و دانه ها لبنیات کم چرب محصولات سویا حبوبات مانند لوبیا و عدس فیبر می تواند با تقویت حرکت مواد غذایی از طریق روده و کاهش تولید اسیدهای صفراوی ثانویه، از بیماری کیسه صفرا و سلامت حمایت کند. از طرفی هم افراد چاقی که برای لاغر شدن سریع خود از رژیم غذایی پر فیبر استفاده می کنند باید توجه داشته باشند که رژیم غذایی پرفیبر برای کاهش وزن سریع بر تولید لجن صفراوی ت ثیر دارد. لجن صفراوی یا کیسه صفرا ماده ای است که خطر ابتلا به بیماری کیسه صفرا را افزایش می دهد. این بیماری در افرادی که به سرعت وزن خودشان را کاهش می دهند ایجاد می شود. منابع پرفیبر، عبارتند از: میوه ها حبوبات سبزیجات غلات کامل آجیل و دانه ها چربی های غیر اشباع مانند امگا می توانند در محافظت از کیسه صفرا موثر باشند: ماهی آجیل مانند گردو دانه ها، مانند دانه کتان روغن های ماهی یا تخم کتان مواد موجود در قهوه می تواند برای عملکرد و محافظت از کیسه صفرا موثر باشد. مصرف کافی در رژیم غذایی می تواند برای سلامت کیسه صفرا موثر باشد. و فولات ممکن است در جلوگیری از بیماری کیسه صفرا به بدن کمک کند. میوه و سبزیجات تازه منابع خوبی از این مواد مغذی هستند. برخی از غذاها ممکن است احتمال بروز اختلالات کیسه صفرا مانند سنگ کیسه صفرا را افزایش دهند. افرادی که نگران سلامتی کیسه صفرا هستند، از مصرف مواد غذایی زیر پرهیز کرده و یا مصرف آن را محدود کنند: کربوهیدرات ها بخش اصلی رژیم غذایی اکثر مردم هستند و کربوهیدرات های تصفیه شده مانند غلات کامل و جو دوسر می توانند مواد مغذی اساسی را ت مین کنند. با این حال، کربوهیدرات های تصفیه شده ممکن است خطر اختلالات کیسه صفرا را افزایش دهد. در یک مطالعه، محققان دریافتند که خوردن گرم یا بیشتر قند در روز، خطر سنگ صفرا با تشدید علایم آن را دو برابر می کند. برای پیشگیری از بیماری و یا تشدید علایم سنگ کیسه صفرا از مواد غذایی زیر پرهیز کنید: آرد سفید آب نبات و شکلات سایر غلات تصفیه شده شکر و شیرین کننده ها کالاهای پخته شده از جمله کوکی ها و کیک ها کیسه صفرا، صفرا را تولید می کند که در هضم چربی ها موثر است. مصرف زیاد چربی ها و به ویژه چربی های اشباع شده و ترانس ممکن است فشار بیشتری را بر این فرآیند وارد کند. محققان دریافته اند افرادی که گوشت قرمز، فرآوری شده و تخم مرغ را به عنوان بخشی از یک رژیم غذایی کلی ناسالم مصرف می کنند خطر بروز سنگ صفرا را افزایش می دهند. افرادی که کیسه صفرا خود را جراحی می کنند، باز هم قادر به هضم غذا خواهند بود، اما بهتر است حداقل برای چند روز یا هفته اول بعد از جراحی وعده های غذایی کوچک و کم چربی را رعایت کنند. |
درد زمان تخمک گذاری یا درد چرخه میانی درد یک طرفه و پایین شکم است که همراه با تخمک گذاری در اواسط چرخه (حدود روز قبل از دوره قاعدگی) رخ می دهد. بر همین اساس به آن درد چرخه میانی هم گفته می شود. در بیشتر موارد، میتلسچمرز نیازی به مراقبت پزشکی ندارد. برای ناراحتی جزیی از میتسچمرز، بدون نسخه و داروهای خانگی اغلب موثر هستند. در صورت شدید شدن درد، پزشک ممکن است برای متوقف کردن تخمک گذاری و جلوگیری از درد چرخه میانی، یک داروی ضد بارداری خوراکی تجویز کند. درد زمان تخمک گذاری می تواند مانند یک درد تیز یا کسل کننده باشد، و در سمت شکم جایی که تخمدان تخمک را آزاد می کند اتفاق بیفتد. این درد چند ساعت طول می کشد و برای برخی افراد می تواند چند روز دوام داشته باشد، خطرناک نیست و معمولا خفیف است. از نظر آماری، به نظر می رسد که زمان درد چرخه میانی در پیش بینی تخمک گذاری می تواند موثر باشد. از هر زن یک نفر در طی آزاد شدن تخمک از تخمدان خود احساس درد می کند. درد چرخه میانی هنگام تخمک گذاری که فولیکول پاره و تخم را آزاد می کند، رخ می دهد. علت دقیق درد چرخه میانی ناشناخته است، اما دلایل احتمالی درد، عبارتند از: خون یا مایعی که از فولیکول پاره شده رها می شود، صفاق شکم را تحریک کرده و منجر به درد می شود. درست قبل از آزاد شدن تخمک با، رشد فولیکول سطح تخمدان را کشیده و باعث ایجاد درد می شود. با این حال، اعتقاد بر این است که این درد ناشی از مقدار کمی مایعات (یا بعضی اوقات خون) است که همزمان با آزاد شدن سلول تخمک از تخمدان آزاد می شود. این مایع باعث تحریک اعصاب می شود و به نوبه خود باعث درد زمان تخمک گذاری می شود. در بعضی موارد ممکن است عوامل دیگری در کاهش درد چرخه میانی نقش داشته باشند. آندومتریوز شرایطی است که می تواند باعث تورم تخمدان ها و لوله های فالوپ شود و همچنین می تواند منجر به درد زمان تخمک گذاری شود. بافت اسکار بعد از عمل جراحی نیز می تواند باعث درد چرخه میانی شود. در بعضی موارد عفونت های مقاربتی ( STI ) نیز می توانند باعث التهاب و زخم شود. برای بسیاری از خانم ها، درد چرخه میانی بخشی سالم از چرخه قاعدگی است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید درد چرخه میانی ممکن است با علایم زیر همراه باشد: درد تیز و ناگهانی درد به ندرت، شدید درد یک طرفه در پایین شکم درد کسل کننده و شیبه به گرفتگی درد همراه با خون ریزی یا ترشحات خفیف واژن درد چرخه میانی در طرف تخمدان که تخمک را آزاد می کند (تخمک گذاری) رخ می دهد. این درد ممکن است هر ماه تغییر کند، یا ممکن است چندین ماه در یک طرف احساس شود. درد چرخه میانی بندرت نیاز به درمان پزشکی دارد. با این حال، درد لگن جدید شدید اگر همراه با یا باشد، یا درد مداوم نیاز به مراجعه به پزشک دارد. هر یک از این موارد می تواند نشان دهد یک بیماری جدی تر ازدرد چرخه میانی، مانند، یا حتی یک بیماری دیگر مانند باشد. آپاندیسیت، حاملگی خارج رحمی یا عوارض همگی می توانند علایم مشابه درد چرخه میانی داشته باشند، اما این درد ها به طور کلی شدیدتر و غیر منتظره هستند و نیاز به درمان فوری پزشکی دارد. درد مداوم لگن می تواند نشانه بیماری یا عفونت مانند بیماری التهابی لگن یا باشد، که به درمان یا مدیریت پزشکی نیز نیاز دارد. خانم های مبتلا به کیست تخمدان، فولیکول هایی دارند که بزرگ می شوند و حتی می توانند پارگی ایجاد کنند. پارگی کیست تخمدان شبیه درد زمان تخمک گذاری است، اما بیشتر با تخمک گذاری نامنظم همراه است. پارگی باعث درد متوسط تا شدید می شود و می تواند منجر به بروز عوارض جانبی دیگری گردد. کیست تخمدان شایع نیست و ممکن است در اثر برخی از انواع کنترل های هورمونی هنگام تولد مانند IUD های هورمونی ایجاد شود. انواع دیگر کنترل زایمان هورمونی که تخمک گذاری را متوقف می کنند، گاهی اوقات برای درمان کیست تخمدان استفاده می شوند. بهترین راه برای اثبات این که آیا درد با چرخه قاعدگی ارتباط دارد یا نه، پیگیری آن در طی چند ماه است. درد چرخه میانی معمولا دو هفته قبل از شروع پریود احساس می شود و این عارضه معمولا در یک طرف پایین شکم برای بیش از یک روز یا بیشتر ظاهر می شود. خانم ها می توانند برای تشخیص این درد از سایر درد های لگنی راهکارهای زیر را برای بیان علایم و نوع درد خود در هنگام مراجعه به پزشک در نظر بگیرند: احساسات یا درد چرخه میانی در زنان مختلف، متفاوت است برای برخی، دردناک نیست، اما می تواند تا حدودی ناراحت کننده باشد، برخی آن را تنش توصیف می کنند. این درد می تواند از یک درد حاد تا شدید متغیر باشد. درد چرخه میانی به طور معمول در طرف تخمدانی که تخمک آزاد می شود، رخ می دهد. در حدود نیمی از زنان، تخمک گذاری بین تخمدان چپ و راست به صورت متناوب اتفاق میفتد. بیشتر خانم ها درد را در یک طرف احساس می کنند، اما دیگران گزارش کرده اند که همزمان در هر دو طرف تخمدان این درد را دارند اما درد در یک طرف بیشتر احساس می شود. برخی از خانم ها هنگام شروع قاعدگی برای اولین بار احساس درد چرخه میانی می کنند و برخی هم دیرتر آن را تجربه خواهند کرد، اما این درد بیشتر در خانم های زیر سال مشاهده می شود. برای برخی از خانم ها، در هر چرخه، درد را احساس می کنند و در بیشتر خانم ها زمان بروز این درد در چرخه های مختلف نامنظم است. به طور کلی وقوع ر به منظم بودن تخمک گذاری بستگی دارد. این درد معمولا درست قبل از وقوع تخمک گذاری احساس می شود. برای برخی از خانم ها، درد چرخه میانی با خون ریزی تخمک گذاری نیز همراه است. به طور کلی، درد زمان تخمک گذاری نگران کننده نیست. درد زمان تخمک گذاری یک عارضه کاملا معمولی بی ضرر می باشد، اما خانم ها در صورت کنترل درد شدید یا دشوار بهتر است برای کنترل آن با پزشک مشورت کنند، به خصوص اگر با علایم زیر همراه باشد: تب خون ریزی استفراغ، درد با ادرار یک دوره از دست رفته قرمزی یا سوزش پوست در محل درد هیچ روند درمانی مشخصی برای این درد وجود ندارد و در بیشتر زنان این درد زیاد شدید نیست. اما زنانی که درد برای آن ها ناخوشایند است می توانند از یک داروی بدون نسخه درد استفاده کنند. کیسه های آب گرم یا حمام همچنین می تواند به تسکین این درد کمک کند. اما در موارد شدید بهتر است زن به پزشک مراجعه کند. پزشک می تواند داروهای هورمونی برای متوقف کردن تخمک گذاری را تجویز کند. درمان های احتمالی برای میتلسچمرز، عبارتند از: خانم ها می توانند برای رفع ناراحتی از میتلسچمرز، یک داروی بدون نسخه مانند استامینوفن، ایبوپروفن یا ناپروکسن سدیم ( Aleve ) را امتحان کنند. خانم های که درد باعث ناراحتی زیادی در آن ها شده می توانند در مورد مصرف قرص های ضد بارداری با پزشک خود مشورت کنند. این قرص ها از تخمک گذاری جلوگیری می کنند و درد را کاهش می دهند. مبتلایان از آنجا که گرما جریان خون را افزایش و عضلات پرتنش را شل می کند و گرفتگی را کاهش می دهد، بهتر است در قسمتی که احساس درد دارند از کیسه های آب گرم استفاده کنند. درد زمان تخمک گذاری در بیشتر موارد، نیازی به مراجعه پزشک ندارد. با این حال، خانم ها در موارد درد شدید برای تشخیص سایر علت های احتمالی می توانند به پزشک مراجعه کنند. قبل از مراجعه به پزشک برای آمادگی بیشتر می توانید موارد زیر را یادداشت کنید: توضیحات مفصل از علایم تاریخ شروع دو دوره قاعدگی قبلی اطلاعات مربوط به مشکلات پزشکی لیستی از تمام داروها و مکمل های مصرفی اطلاعات مربوط به سابقه پزشکی مادر و خواهر برخی از سوالات اساسی که باید در مور درد زمان تخمک گذاری از پزشک بپرسید، عبارتند از: آیا آزمایش نیاز دارم؟ آیا علایم من به مرور زمان تغییر می کند؟ چه عاملی باعث ایجاد علایم من می شود؟ آیا علل احتمالی دیگری برای علایم من وجود دارد؟ چه روش های درمانی یا داروهای خانگی ممکن است در تسکین درد من موثر باشند؟ احتمالا پزشک از شما سوالاتی می پرسد، از جمله: درد خود را چگونه توصیف می کنید؟ دقیقا در کدام قسمت احساس درد می کنید؟ چه مدت است که این درد را تجربه می کنید؟ در مقیاس تا ، درد شما چقدر شدید است؟ چه مدت قبل یا بعد از پریود درد ایجاد می شود؟ درد چند روز از دوره قاعدگی شما فاصله دارد و مدت چه مدت طول می کشد؟ آیا درد شما مداوم است یا بعد از چند دقیقه یا چند ساعت فروکش می کند؟ آیا علایم دیگری مانند تهوع، استفراغ، اسهال، کمردرد، سرگیجه یا سردرد دارید؟ زنان اغلب در هر چرخه آن را احساس نمی کنند اغلب زنان تقریبا در نیمی از چرخه های خود ولی برخی در هر چرخه آن را احساس می کنند. بیشتر افراد درد زمان تخمک گذاری را فقط برای یک روز اما برخی به مدت دو یا چند روز تجربه می کنند. |
قطع عضو عملی برای از بین بردن تمام یا بخشی از اندام بدن می باشد. این نوع جراحی گاهی اوقات برای معالجه سرطان اولیه استخوان یا سارکوم بافت نرم در بازو یا پا کاربرد دارد که در این روش معمولا بدون نیاز به خارج کردن کل اندام، می توان سرطان را در بازو یا پا از بین برد. به قطع عضو عمل جراحی صرفه جویی در اندام یا عمل جراحی نجات اندام هم گفته می شود. عمل جراحی قطع عضو نیاز به تیم پزشکی و توانبخشی دارد که این تیم از پزشکان و پرستاران و متخصصان دیگری تشکیل شده است، از جمله: یک فیزیوتراپیست یک متخصص کاردرمانی ( OT ) یک متخصص پروتز در صورت لزوم به اندام مصنوعی اعضاء تیم توانبخشی می توانند به هرگونه سوال بیمار در طی و بعد از جراحی پاسخ دهند یا راه های را در مورد نگرانی های بیمار برای بعد از جراحی به بیمار آموزش دهند. آن ها همچنین در مورد هرگونه تمرین و مراقبت های که باید بیمار در خانه انجام دهد او را راهنمایی می کنند. علاوه بر آن دریافت پشتیبانی روانی بعد از قطع عضو برای بیماران بسیار مهم است. بر همین اساس برخی از بیمارستان ها دارای یک مشاور یا روان شناس هستند که بیماران می توانند قبل از عمل در مورد احساسات و نگرانی های خود با او مشورت کنند. قطع عضو را می توان تحت بی حسی عمومی یا با استفاده از بی حسی اپیدورال یا بی حسی نخاعی (که هر دو نیمه بدن را بی حس می کنند) انجام گیرد. انتخاب داروی به عضو مورد نظر بستگی دارد. بیشتر قطع عضو شامل از بین بردن بخشی از اندام به جای کل اندام است. پس از قطع عضو در اندام، می توان از تکنیک های اضافی برای بهبود عملکرد قسمت باقی مانده اندام و کاهش خطر عوارض استفاده کرد. این موارد شامل کوتاه شدن و صاف کردن استخوان در قسمت باقیمانده اندام است. بنابراین محل قطع شده با مقدار کافی از بافت نرم و ماهیچه پوشانده می شود. جراح سپس برای تقویت بخش باقی مانده در تکنیکی به نام میودز، عضله را به استخوان متصل می کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اکثر بیماران پس از قطع عضو، معمولا برای جبران کمبود آب بدن به تزریق داخل وریدی نیاز دارند. بعد از عمل در طی دوره بهبودی معمولا برای چند روز اول اکسیژن از طریق ماسک و مایعات از طریق قطره به بیمار داده می شود. برای تخلیه ادرار ممکن است یک لوله انعطاف پذیر کوچک (سوند ادرار) در مثانه بیمار قرار گیرد. پس از قطع عضو، زخم بیمار با بخیه ها یا مفاصل جراحی بسته و با یک باند پوشانده می شود و ممکن است یک لوله زیر پوست بیمار قرار گیرد تا مایعات اضافی تخلیه گردد. معمولا لازم است بانداژ برای چند روز در محل نگهداری شود تا خطر عفونت کاهش یابد. بعضی اوقات ممکن است مایعات چرکی اطراف زخم جمع شوند که به آن سرم گفته می شود و ممکن است توسط پزشک یا پرستار تخلیه شود. این منطقه باید طی چند هفته کاهش یابد. بعد از برداشته شدن پانسمان و یا بانداژ، فیزیوتراپیست یا پرستار یک باند فشرده سازی را در آن قسمت قرار می دهد. این باند برای کاهش تورم موثر است. برای بیمارانی که تحت جراحی قطع عضو قرار گرفته اند، بسیار مهم است که برای کاهش خطر ابتلا به تحریک و یا عفونت، پوست روی سطح زخم خود را تمیز نگه دارند. بیماران باید حداقل یک بار در روز (در هوای گرم یکبار بیشتر) محل زخم خود را با آب و صابون شسته و آن را با دقت خشک کنند. در هنگام استحمام از قرار دادن محل زخم خود برای مدت طولانی در آب پرهیز کنند زیرا آب باعث نرم شدن محل زخم و آسیب پذیری آن می شود. برای جلوگیری از خشک شدن پوست بیمار قبل از خواب، از کرم مرطوب کننده استفاده شود. هر روز علایم عفونت را در محل زخم برسی کنند، برخی از این علایم، عبارتند از: التهاب زیاد قرمزی پوست ترشح مایع یا چرک پس از قطع پا، بیماران باید از آسیب رساندن به پای قطع شده خودداری و از پای باقی مانده "خوب" مواظبت کنند، به خصوص اگر قطع عضو بیمار به دلیل دیابت صورت گرفته باشد در این شرایط ممکن است پای باقیمانده در معرض خطر باشد. محل عمل ممکن است دردناک باشد، بنابراین در صورت نیاز به بیمار مسکن داده می شود. بیماران قطع عضو می توانند مسکن را به روش های زیر دریافت کنند: به عنوان قرص تزریق به رگ (داخل وریدی) تزریق به عضله (به طور عضلانی) تزریق به فضای اطراف نخاع (اپیدورال) در موارد شدیدتر ممکن است از یک لوله کوچک برای تزریق بی حسی موضعی استفاده شود تا درد را کاهش دهد. بعضی از افراد دردی دارند که احساس می کنند از بخشی از اندامی که قطع شده خارج می شود. به این درد فانتوم یا احساس فانتوم گفته می شود. اگرچه این درد باید به مرور زمان از بین برود، اما در برخی مواقع ممکن است برای مدتی بعد از عمل احساس شود. علایم درد اندام فانتوم می تواند از خفیف تا شدید متغیر باشد. برخی از افراد " " از درد خفیف، شبیه به شوک الکتریکی را توصیف کرده اند، که چند ثانیه طول می کشد. دیگران درد شدید مداوم را تجربه کرده اند. در صورت وجود هرگونه درد فانتوم، بیمار باید وضعیت خود را به پرستاران و پزشک خود اطلاع دهند. آن ها می توانند داروهایی برای کنترل آن تجویز کند. دردهای اندام و فانتوم معمولا با گذشت زمان بهبود می یابند، اما درمان هایی برای کمک به تسکین علایم وجود دارند، ازجمله: داروهایی که ممکن است برای تسکین درد در قطع عضو استفاده شوند، عبارتند از: دارو های مسکن مانند کدیین یا مورفین و یا بی حسی موضعی تزریق که در درمان درد عصبی مفید هستند. ( NSAIDs ) ، مانند ایبوپروفن چندین روش غیر تهاجمی و غیر آسیب زننده برای تسکین درد در برخی از این بیماران وجود دارد، از جمله: ماساژ برای افزایش گردش خون و تحریک عضلات طب سوزنی که باعث تحریک و تسکین درد می شود. استفاده از گرما یا سرما بر روی اندام بیمار، مانند استفاده از بسته های حرارتی یا یخی، مالش و پماد تحریک عصب الکتریکی از راه پوست ( TENS ) ، که از یک وسیله کوچک و با عملکرد برای انتقال محرک های الکتریکی به منطقه آسیب دیده بدن که برای مسدود کردن یا کاهش سیگنال های درد استفاده می کند. تحقیقات نشان داده است افرادی که روزانه دقیقه اندام قطع شده خود را تصور می کنند، مانند کشیدن انگشتان خود یا جمع کردن "انگشتان پا"، علایم درد را کمتر تجربه خواهند کرد. این تیوری با درد اندام فانتوم مرتبط است. محققان فکر می کنند که مغز از اندام قطع شده بازخورد دریافت می کند، و این تمرینات ذهنی ممکن است جایگزین موثری برای این بازخورد ها باشد. تکنیک دیگری که به بازخورد بصری آینه معروف است شامل استفاده از آینه برای ایجاد بازتاب اندام دیگر است. ورزش کردن و حرکت دادن اندام دیگر می تواند به تسکین درد فانتوم کمک کند. پرستاران یا فیزیوتراپیست به بیمار تمریناتی را آموزش می دهند. این تمرینات در جلوگیری از ابتلا به عفونت قفسه سینه و لخته شدن خون در بیماران کمک می کند. به طور معمول، عفونت های قفسه سینه یا لخته های خون در صورت عدم تحرک بیمار ایجاد می شوند. برای جلوگیری از لخته شدن خون در پا به بیماران توصیه می شود بعد از جراحی از جوراب های ساق بلند واریس، استفاده کنند و در صورت امکان به بیماران داروهای ضد لخته خون تزریق می شود. فیزیوتراپیست یا کار درمانگر ( OT ) در بلند شدن به بیمار کمک می کند. در قطع پا، اغلب بیماران می توانند در روز اول یا دوم بعد از عمل از جای خود بلند شوند. شاید بلند شدن در ابتدا برای بیمار سخت باشد. برخی از بیماران ممکن است برای حرکت به صندلی چرخ دار، عصا یا اندام مصنوعی و یا ویلچر نیاز داشته باشند. فیزیوتراپیست به بیماران برای حرکت کردن اولیه کمک می کنند. در صورت قطع بازو بیماران پس از کنترل درد و بهبودی از بیهوشی می توانند از جای خود بلند شوند و حرکت کنند. بعد از جراحی قطع عضو مهمترین عامل در روند بهبودی بیماران است. فیزیوتراپیست می تواند تمریناتی را برای بهبودی زخم و افزایش توانایی و قدرت بیماران به آن ها آموزش دهند. آن ها به بیمار آموزش می دهند که چگونه ماهیچه های خودشان را در اطراف اندام قطع شده قوی و نرم نگه دارند. این کار، استفاده از اندام مصنوعی را آسان تر می کند. قطع عضو یک عمل بزرگ است و توانبخشی می تواند مدت زیادی طول بکشد و ممکن است در بعضی مواقع ناامید کننده باشد. برنامه توانبخشی بیمار متناسب با نیازهای فردی بیمار تنظیم و معمولا چند روز پس از عمل شروع می شود. توان بخشی ممکن است با تمریناتی ساده برای خوابیدن یا نشستن بیمار، شروع شود. به بیماران قطع عضو توصیه می شود هر چه سریعتر با استفاده از صندلی چرخدار حرکت کنند. توانبخشی به بیماران در آموزش"تکنیک های انتقال مانند نحوه ورود به صندلی چرخدار از تختخواب خود " کمک می کند تا راحت تر حرکت کنند. پس از قطع عضو، کار درمان به بیمار کمک می کند تا فعالیت های روزانه خود مانند شستشو، لباس و استفاده از توالت را مدیریت کند. آن ها می توانند راه هایی برای مدیریت فعالیت ها به بیمار نشان دهند و به بیمار کمک کنند تا حد امکان مستقل باشند. اگر قطع عضو وجود داشته باشد، متخصص درمانگر بیمار ممکن است روش هایی برای کاهش تورم را به بیمار یاد دهد. آن ها همچنین روش های انجام برخی فعالیت ها را با یک دست به بیمار یاد می دهند. متخصص درمانگر همچنین در مورد رانندگی کار و بازگشت به فعالیت های اجتماعی به بیمار توصیه های لازم را می کند. مدت زمان لازم برای رفتن به خانه به نوع قطع عضو بیمار و وضعیت سلامتی بیمار بستگی دارد. قبل از ترک بیمارستان، پرستار، فیزیوتراپیست و متخصص درمانگر در مورد نحوه مدیریت در خانه با بیمار صحبت خواهند کرد. ممکن است بیمار نیاز به ایجاد تغییراتی در خانه خود و نحوه انجام فعالیت های خاص داشته باشد. متخصص درمانگر و فیزیوتراپیست در این امر به بیمار کمک می کند. برای بیماران قطع عضو، تغییراتی وجود دارد که می تواند برای رانندگی آسان تر و مطمین در در اتومبیل خود ایجاد کنند. متخصص درمانگر بیمار می تواند در مورد آن ها اطلاعات بیشتری به بیمار بدهد. آن ها همچنین می توانند سازمان هایی را پیشنهاد دهند که بتوانند در مورد تغییرات مورد نیاز به بیماران کمک کنند. بیشتر افراد بعد از قطع عضو، می توانند با اندام مصنوعی به نام پروتز جایگزینی برای اندام قطع شده داشته باشند. یک متخصص پروتز (متخصص در اندامهای پروتز) در مورد نوع و عملکرد اندامهای پروتز یا سایر دستگاههای موجود به بیمار توضیحات لازم را می دهد. اندام های پروتز برای همه افرادی که جراحی قطع عضو را انجام داده اند مناسب نیست زیرا به یک دوره طولانی مدت از فیزیوتراپی و توانبخشی نیاز دارد. مدیریت زندگی با اندام پروتزی انرژی زیادی را از بیمار می گیرد زیرا این اندام ها باید جایگزین ماهیچه و استخوان در اندام قطع شده بیماران شوند. به همین دلیل ممکن است افراد ضعیف یا افرادی که وضعیت سلامتی جدی مانند بیماری قلبی دارند، برای اندام پروتز مناسب نباشد. نوع اندام پروتز برای جایگزینی عضو قطع شده به عوامل زیر بستگی دارد: نوع عضو قطع شده وضعیت عمومی بیمار هدف استفاده از اندام پزوتز وظایفی که بیمار از اندام پروتز انتظار دارد. میزان قدرت عضلات در قسمت باقیمانده اندام در بیمارانی که به نظر می رسد نمی توانند فشار ناشی از اندام پروتز را نمی توانند تحمل کنند، ممکن است یک اندام آرایشی برای آن ها توصیه شود که در اصل واقعی به نظر می رسد، اما نمی تواند مانند یک اندام پروتز مورد استفاده قرار گیرد و کارایی لازم را ندارد. داشتن یک اندام پروتز ممکن است که از نظر جسمی نیز واقع موثر و کاربردی باشد. قطع عضو به سه دلیل اصلی می تواند ت ثیر روان شناختی قابل توجهی داشته باشد: بیمار باید با از بین رفتن عملکرد اندام قطع شده خود کنار بیایید. بیمار باید با از دست دادن احساس اندام قطع شده خود کنار بیایید. احساس بیمار از بدن و درک دیگران از تصویر بدن تغییر کرده است. افکار و احساسات منفی پس از قطع عضو بسیار رایج هستند. این امر به ویژه در افرادی که قطع عضو اورژانسی و فوری داشته اند صادق است، زیرا وقت لازم برای آمادگی ذهنی برای اثرات جراحی را ندارند. احساسات و افکار عمومی که افراد بعد از قطع عضو تجربه می کنند عبارتند از: احساس انکار (امتناع از پذیرش آن ها نیاز به ایجاد تغییراتی، مانند داشتن فیزیوتراپی، برای سازگاری با زندگی پس از قطع عضو دارند) افرادی که به دلیل تروما قطع عضو شده اند (بویژه اعضای نیروهای مسلح) نیز در معرض خطر ابتلا به اختلال استرس پس از ضربه ( PTSD ) قرار دارند. از بین رفتن اندام می تواند ت ثیر روانشناختی قابل توجهی داشته باشد. بسیاری از افرادی که قطع عضو شده اند، احساساتی مانند اندوه و ناامیدی را مانند تجربه مرگ یک دوست تجربه می کنند. از دست دادن بازو یا پا می تواند باعث ایجاد احساس دلسردی در بیماران شود. بیمار برای ابراز غم و اندوه و کنار آمدن با احساسات ناشی از دست دادن عضو خود به زمان و کمک دیگران نیاز دارد. برای برخی از این افراد صحبت کردن در مورد احساسات خود با یک دوست نزدیک و یا مشاور می تواند بسیار مفید باشد. تنظیم زندگی پس از قطع عضو می تواند چالش برانگیز باشد، اما بسیاری از افراد هنگامی که موفق به انطباق شوند از کیفیت زندگی خوبی برخوردار می شوند. برخی از افراد در شرایط زیر ممکن است مجبور به قطع عضوی از بدن خود شوند: عفونت شدید در اندام آسیب جدی به اندام بیمار مانند زخم شدید یا انفجار اندام بیمار تغییر شکل یافته و حرکت و عملکرد محدودی دارد. (ابتلا اندام به گانگرن که اغلب نتیجه است. درصورت نیاز به قطع عضو، بیمار قبل از عمل به طور کامل ارزیابی می شود تا مناسب ترین نوع قطع عضو و هر عاملی که می تواند بر توانبخشی بیمار ت ثیر بگذارد، شناسایی شود. این ارزیابی به احتمال زیاد شامل معاینه پزشکی کامل برای بررسی وضعیت جسمی بیمار، مانند وضعیت تغذیه ای، عملکرد روده و مثانه، سیستم قلبی عروقی (قلب، خون و رگ های خونی) و دستگاه تنفسی بیمار (ریه ها و مجاری هوایی) است. پزشک همچنین وضعیت و عملکرد اندام سالم بیمار را بررسی می کند. از بین بردن یک اندام می تواند فشار زیادی را روی اندام باقیمانده ایجاد کند، بنابراین مراقبت و حفاظت از اندام های سالم در حین قطع عضو بسیار مهم است. همچنین ممکن است یک ارزیابی روانشناختی برای تعیین اینکه چگونه بیمار با ت ثیر روانی و عاطفی قطع عضو مقابله می کند، و اینکه آیا بیمار به حمایت بیشتری نیاز دارند، انجام شود. علاوه بر آن از محیط خانه، محل کار و محیط های اجتماعی بیمار هم امکان دارد مورد ارزیابی قرار گیرد تا به بیمار برای مقابله با نگرانی ها و کنار آمدن با شرایط جدید کمک شود. مانند هر نوع عمل، قطع عضو با خطر بروز عوارض زیاد همراه است. تعدادی از عوامل موثر بر خطر عوارض ناشی از قطع عضو، عبارتند از: سن بیمار نوع قطع عضو بیمار سلامت عمومی بیمار خطر عوارض جدی در قطع عضو برنامه ریزی شده کمتر از قطع عضو اورژانسی و فوری است. عوارض مرتبط با قطع عضو شامل موارد زیر است: درد و ضایعات "اندام فانتوم" ترومبوز ورید عمقی ( DVT ) مشکلات قلبی مانند کندی بهبود زخم و عفونت زخم در بعضی موارد، ممکن است بیمار برای اصلاح مشکلاتی که ایجاد می شوند یا به تسکین درد کمک می کند، به عمل جراحی جانبی نیاز داشته باشد. |
فیبروز ریوی یک بیماری ریه است که با آسیب دیدن و زخم شدن بافت ریه ایجاد می شود. بافت ضخیم و آسیب دیده ریه منجر به اختلال در عملکرد صحیح ریه ها شده با بدتر شدن فیبروز ریوی به تدریج فرد دچار می شود. زخم مرتبط با فیبروز ریوی می تواند در اثر عوامل زیادی ایجاد شود. اما در بیشتر موارد، پزشکان نمی توانند علت اصلی این زخم را تشخیص دهند. آسیب ریه ناشی از فیبروز ریوی نمی تواند ترمیم شود، اما داروها و روش های درمانی گاهی اوقات می توانند به سهولت در علایم و بهبود کیفیت زندگی بیمار کمک کنند. برای برخی از افراد، ممکن است گزینه مناسبی باشد. فیبروز ریوی بافت اطراف و بین کیسه های هوا (آلویول) در ریه ها را زخم و ضخیم و عبور اکسیژن در جریان خون را دشوارتر می کند. این آسیب ها می توانند توسط عوامل مختلفی ایجاد شوند، از جمله: پرتودرمانی برخی از داروها برخی شرایط پزشکی قرار گرفتن طولانی مدت در معرض برخی از سموم قرار گرفتن طولانی مدت در معرض تعدادی از سموم و آلاینده ها می تواند به ریه های شما آسیب برساند، مانند: غبار غلات الیاف آزبست گرد و غبار سیلیس غبارهای فلزی سخت گرد و غبار زغال سنگ برخی از افرادی که را برای یا دریافت می کنند، ماه ها یا بعضی اوقات سال ها پس از درمان اولیه علایم آسیب را تجربه می کنند. شدت علایم آسیب ریه در این افراد ممکن است به این موارد بستگی داشته باشد: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید وجود بیماری زمینه ای ریه مقدار کل پرتوهای تجویز شده نوع مورد استفاده قرار گرفته بسیاری از داروها می توانند به ریه های شما وارد کنند، به ویژه داروهایی مانند: داروهای طراحی شده برای از بین بردن سلولهای سرطانی، مانند متوترکسات و سیکلوفسفامید، می توانند به بافت ریه آسیب بزنند. برخی از داروهایی که برای درمان ضربان قلب نامنظم، مانند آمیودارون استفاده می شود، ممکن است به بافت ریه آسیب برساند. آنتی بیوتیک هایی مانند نیتروفورانتویین (ماکروبید و ماکروودانتین) یا اتامبوتول می توانند باعث آسیب ریوی شوند. برخی داروهای ضد التهاب مانند ریتوکسیماب (ریتوکسان) یا سولفاسالازین (آزولفیدین) می توانند باعث آسیب ریوی شوند. آسیب ریه همچنین می تواند ناشی از تعدادی از شرایط باشد، از جمله: سارکوییدوز روماتیسم مفصلی اسکلرودرما درماتومیوزیت بیماری بافت همبند مختلط لوپوس اریتماتوی سیستمیک با این وجود، در بیشتر موارد، علت بیماری هرگز یافت نمی شود. فیبروز ریوی بدون دلیل شناخته شده، فیبروز ریوی ایدیوپاتیک نامیده می شود. در شرایطی که علت مشخصی برای بیماری تشخیص داده نشود، بیماری، فیبروز ریوی ایدیوپاتیک تلقی می شود. بر اساس برخی نظریه ها عوامل مختلفی مانند ویروس و قرار گرفتن در معرض دود تنباکو ممکن است باعث ایجاد فیبروز ریوی ایدیوپاتیک شود. همچنین، برخی از اشکال فیبروز ریوی ایدیوپاتیک در خانواده ها جنبه ارثی دارند و وراثت می تواند در فیبروز ریوی ایدیوپاتیک نقش داشته باشد. بسیاری از مبتلایان به فیبروز ریوی ایدیوپاتیک نیز ممکن است ( GERD ) داشته باشند. تحقیقات زیادی در حال بررسی این مسیله است که آیا GERD ممکن است یک عامل خطر برای فیبروز ریوی ایدیوپاتیک باشد یا اینکه ممکن است GERD منجر به پیشرفت سریع تر این بیماری شود. با این وجود، تحقیقات بیشتری برای تعیین ارتباط بین فیبروز ریوی ایدیوپاتیک و GERD مورد نیاز است. عواملی که شما را مستعد ابتلا به فیبروز ریوی می کنند عبارتند از: فیبروز ریوی ایدیوپاتیک بیشتر در مردان ت ثیر دارد. برخی از انواع فیبروز ریوی جنبه ژنتیکی دارند. اگرچه فیبروز ریوی در کودکان و نوزادان تشخیص داده شده، اما این اختلال به احتمال زیاد در بزرگسالان میانسال و سالمندان بیشتر دیده می شود. استفاده از پرتودرمانی در قفسه سینه یا استفاده از داروهای شیمی درمانی خاص می تواند خطر ابتلا به فیبروز ریوی را افزایش دهد. افراد سیگاری و سیگاری های نسبت به افرادی که هرگز سیگاری نکشیده اند بیشتر دچار فیبروز ریوی می شوند. فیبروز ریوی در بیماران مبتلا به آمفیزم ممکن است رخ دهد. افرادی که در معدن کاری، کشاورزی یا ساخت و ساز کار می کنند یا در معرض آلاینده هایی هستند که به ریه ها آسیب می رسانند، بیشتر در معرض خطر ابتلا به فیبروز ریوی قرار دارند. علایم و نشانه های فیبروز ریوی ممکن است شامل موارد زیر باشد: سرفه خشک کاهش وزن غیر قابل توضیح پهن و گرد شدن نوک انگشتان پا یا چماق زدن انگشتان پا دوره فیبروز ریوی و شدت علایم آن می تواند در بیماران مختلف متفاوت باشد. بعضی از افراد با علایم شدید خیلی سریع بیمار می شوند. برخی دیگر علایم متوسطی دارند که در طی ماهها یا سالها بیماری آن ها وخیم تر می شود. عوارض فیبروز ریوی ممکن است شامل موارد زیر باشد: بر خلاف، فقط بر شریان های ریه های بیمار ت ثیر می گذارد. فشار خون ریوی به نوبه خود باعث افزایش فشار در شریان های ریوی و محفظه قلب راست تحتانی (بطن راست) می شود. برخی از اشکال فشار خون ریوی بیماری های جدی هستند که به تدریج بدتر می شوند و گاه کشنده هستند. ( cor pulmonale ) این وضعیت جدی در شرایطی اتفاق میفتد که محفظه راست قلب (بطن) سخت تر از حد معمول پمپاژ می شود تا بتواند خون را از طریق شریان های ریوی مسدود شده حرکت دهد. نارسایی تنفسی اغلب آخرین مرحله از بیماری مزمن ریه است و زمانی رخ می دهد که میزان اکسیژن خون به شدت خطرناک کاهش پیدا کند. فیبروز ریوی در طولانی مدت، خطر ابتلا به را نیز افزایش می دهد. بیماران مبتلا به این بیماری ممکن است با پیشرفت فیبروز ریوی، عوارضی مانند لخته شدن خون در ریه ها یا عفونت ریه را تجربه کنند. برای تشخیص وضعیت بیمار، پزشک ممکن است تاریخچه پزشکی و خانوادگی او را بررسی کند و در مورد علایم و نشانه هایی که تجربه کرده است سوالاتی بپرسد. در حین معاینه فیزیکی، پزشک با استفاده از در هنگام نفس کشیدن به دقت به ریه های بیمار گوش می دهد. علاوه بر آن، پزشک برای تشخیص بهتر می تواند یک یا چند آزمایش زیر را تجویز کند: اشعه ایکس قفسه سینه تصاویری از قفسه سینه بیمار و بافت زخم معمولی فیبروز ریوی را نشان دهد و می تواند برای نظارت بر روند بیماری و معالجه مفید باشد. با این وجود، بعضی اوقات ممکن است اشعه X قفسه سینه طبیعی باشد و برای تشخیص علت تنگی نفس پزشک آزمایش های بعدی را تجویز می کند. اسکن CT با وضوح بالا می تواند به ویژه در تعیین میزان آسیب ریه ناشی از فیبروز ریوی مفید باشد. می تواند تصاویری ثابت از ساختارهای قلب و همچنین فیلم هایی از عملکرد قلب را نشان دهد. این آزمایش میزان فشار در سمت راست قلب بیمار را ارزیابی می کند. چندین نوع ممکن است انجام شود که برای اندازه گیری حجم ریه و ظرفیت انتشار آن مفید و موثر هستند. در این آزمایش ساده از دستگاه کوچکی که در یکی از انگشتان بیمار قرار می گیرند برای اندازه گیری اشباع اکسیژن در خون استفاده می کند. اکسی متری می تواند یک روش برای نظارت بر روند بیماری باشد. از بر روی یک تردمیل یا دوچرخه ثابت برای نظارت بر عملکرد ریه های بیمار هنگام فعالیت استفاده شود. در این آزمایش، پزشک نمونه ای از خون بیمار را که معمولا از شریان در مچ دست گرفته می شود، آزمایش می کند. سطح اکسیژن و دی اکسید کربن در نمونه اندازه گیری می شوند. اگر آزمایش های دیگر این بیماری را تشخیص ندادند، پزشکان ممکن است نیاز به برداشتن مقدار کمی از بافت ریه ( داشته باشند. سپس نمونه گرفته شده در آزمایشگاه برای تشخیص فیبروز ریوی و یا رد کردن شرایط دیگر مورد آزمایش قرار می گیرد. نمونه بافت ریه به یکی از این روش های برونکوسکوپی و بیوپسی جراحی قابل نمونه برداری است. اگرچه بیوپسی جراحی تهاجمی تر است و عوارض زیادی دارد، ممکن است تنها راه برای به دست آوردن یک نمونه بافت مناسب تشخیص دقیق باشد. این روش ممکن است به عنوان یک عمل جراحی با حداقل تهاجمی به نام جراحی توراکوسکوپی با کمک ویدیو ( VSS ) یا به عنوان یک عمل جراحی باز (توراکوتومی) انجام شود. پزشکان همچنین ممکن است را برای ارزیابی عملکرد و و بررسی سایر شرایط آزمایش کنند. جای زخم ریه که در فیبروز ریوی رخ می دهد قابل برگشت نیست و هیچ درمان فعلی در جلوگیری از پیشرفت بیماری موثر نخواهد بود. برخی از درمان ها ممکن است علایم این بیماری را به طور موقت بهبود بخشند و یا جلو پیشرفت بیماری را بگیرند و در بهبود کیفیت زندگی بیمار موثر باشند. پزشکان میزان شدت بیماری را برای تعیین مناسب ترین روند درمانی ارزیابی می کنند. پزشک می تواند داروهای جدیدی از جمله پیرفنیدون ( Esbriet ) و نینتتانیب ( Ofev ) را برای این بیماری توصیه کند. این داروها ممکن است به کند شدن روند پیشرفت فیبروز ریه ایدیوپاتیک کمک کنند. هر دو دارو توسط سازمان غذا و داروی ( FDA ) ت یید شده است. داروهای جانبی و فرمولاسیون جدیدی از این داروها در حال تولید هستند اما هنوز FDA ت یید نشده است. نینتتانیب می تواند عوارض جانبی مانند اسهال و ایجاد کند. عوارض جانبی پیرفنیدون شامل بثورات، تهوع و اسهال است. محققان همچنان به مطالعه داروهایی برای درمان فیبروز ریوی پرداخته اند. پزشکان ممکن است داروهای ضد اسید را برای درمان بیماری رفلاکس معده به دستگاه گوارش ( GERD ) توصیه کنند. استفاده از نمی تواند آسیب ریه را متوقف کند، اما می تواند: تنفس و ورزش را برای بیمار آسانتر کند. خواب و کیفیت زندگی بیمار را بهبود ببخشد. فشار خون را در سمت راست قلب بیمار کاهش دهد. عوارض ناشی از کمبود اکسیژن خون جلوگیری یا پیشرفت آن ها را کاهش دهد. برخی از بیماران فقط در هنگام خوابیدن و یا ورزش کردن به اکسیژن درمانی نیاز دارند اما برخی مجبور هستند به طور دایم از آن استفاده کنند. توانبخشی ریوی می تواند در مدیریت علایم و بهبود عملکرد روزانه بیماران موثر باشد. برنامه های توانبخشی ریوی روی موارد زیر تمرکز دارد: مشاوره تغذیه ای حمایت از بیماران تمرین بدنی برای بهبود استقامت آموزش موارد لازم در مورد بیماری تکنیک های تنفسی برای بهبود کارایی ریه می تواند گزینه مناسبی برای مبتلایان به فیبروز ریوی باشد. پیوند ریه کیفیت زندگی بیمار را بهبود می بخشد. با این حال، پیوند ریه می تواند عوارضی مانند رد و عفونت را در پی داشته باشد. ادامه دادن و پیگیری روند درمانی و سالم ماندن در بیماران فیبروز ریوی ضروری است. به همین دلیل بیماران باید راهکارهای زیر را در نظر بگیرند: وقت گذاشتن برای استراحت می تواند در داشتن انرژی بیشتر و مقابله با استرس موثر باشد. ورزش منظم می تواند در حفظ عملکرد ریه و مدیریت استرس موثر باشد. بیماران باید فعالیتهای جسمی مانند پیاده روی یا دوچرخه سواری را در برنامه روزمره خود قرار دهند. عفونت های تنفسی می توانند علایم فیبروز ریوی را بدتر کنند. حتما واکسن ذات الریه و آنفولانزای سالانه بزنید و حتی بهتر است اعضای خانواده شما هم در این زمینه واکسینه شوند و در نهایت برنامه درمانی خود را دنبال کنید. در شرایط ابتلا به بیمارهای ریه، ترک سیگار بسیار مهم است. با پزشک خود در مورد گزینه های ترک، از جمله برنامه های ترک سیگار مشورت کنید. از آنجایی که دود دست دوم می تواند برای ریه های شما مضر باشد، از قرار گرفتن در اطراف افرادی که سیگار می کشند جدا خودداری کنید. افراد مبتلا به بیماری ریه وزن خودشان را از دست بدهند چون شاید دچار سوءهاضمه شود. با این حال، یک رژیم غذایی سرشار از مواد مغذی و حاوی کالری کافی برای این بیماران کاملا ضروری و مفید است. سعی کنید در طول روز وعده های غذایی کوچکتری میل کنید. در رژیم غذایی خود انواع میوه و سبزیجات، غلات سبوس دار، لبنیات کم چرب یا بدون چربی و گوشت بدون چربی را در مصرف کنید و از چربی ترانس و اشباع، بیش از حد نمک و قندهای اضافه شده خودداری کنید. فیبروز ریوی یک بیماری مزمن و پیشرونده است که با گذشت زمان بدتر می شود. کسب اطلاعات بیشتر در مورد این بیماری می تواند به بیمار و خانواده او کمک زیادی برای مقابله با شرایط بیماری کند. شرکت در توانبخشی ریوی می تواند در مدیریت علایم و بهبود عملکرد روزانه بیماران موثر باشد. علاوه بر آن، فیبروز ریوی می تواند باعث ترس و استرس شود. در صورت ابتلا به این بیماری بهتر است با خانواده و دوستان وقت خودتان را سپری کنید و به آن ها بگویید که چگونه می توانند از شما پشتیبانی و به شما کمک کنند. در مورد وضعیت و احساسات خود با پزشک خود صحبت کنید. در صورت افسردگی، پزشک ممکن است شما را به روان شناس ارجاع دهد. شرکت در یک گروه پشتیبانی با افرادی که فیبروز ریوی دارند ممکن است مفید باشد. اگر پزشک عمومی مشکوک به یک مشکل جدی در ریه شود، به احتمال زیاد بیمار را به یک متخصص ریه ارجاع می دهد. برخی سوالاتی که پزشک ممکن است از بیمار بپرسند، عبارتند از: آیا سیگار می کشید؟ علایم شما چیست و از چه زمانی شروع شده است؟ آیا شرایط پزشکی دیگری به ویژه آرتریت داشته اید؟ آیا شما برای بیماری خاص دیگری تحت درمان هستید؟ آیا اعضای خانواده شما بیماری مزمن ریه مبتلا بوده اند؟ در پنج سال گذشته چه داروها و مکمل هایی مصرف کرده اید؟ آیا تاکنون تحت شیمی درمانی یا پرتودرمانی برای درمان سرطان قرار گرفته اید؟ تمام مشاغلی که تاکنون داشته اید، حتی اگر فقط برای چند ماه باشد، چه بوده اند؟ |
سرطان یا تومور کیسه صفرا، سرطانی است که در لایه داخلی کیسه صفرا شروع می شود و با رشد آن در لایه های بیرونی انتشار می یابد. کیسه صفرا یک اندام کوچک و گلابی شکل در سمت راست شکم، درست زیر کبد واقع شده است و صفرا را ذخیره می کند. سرطان کیسه صفرا نادر است و در صورت تشخیص آن در مراحل اولیه پیش آگهی خوبی دارد اما متاسفانه بیشتر تومورهای کیسه صفرا در مراحل پیشرفته تشخیص داده می شوند، که پیش آگهی ها آن ها اغلب بسیار ضعیف است. تشخیص سرطان کیسه صفرا دشوار است زیرا کیسه صفرا در پشت کبد پنهان است در بیشتر مواقع باعث ایجاد علایم و نشانه های خاصی نمی شود و علایم آن، در صورت وجود، مانند علایم بسیاری از بیماری های دیگر است. سرطان کیسه صفرا گاهی اوقات در هنگام جراحی برداشتن کیسه صفرا، تشخیص داده می شود. بیماران مبتلا به سنگ کیسه صفرا به ندرت دچار سرطان کیسه صفرا می شوند. پزشکان می دانند که این تومور در اثر تغییرات غیر طبیعی (جهش) در سلول های کیسه صفرا ایجاد می شود. سلول های تغییر یافته توموری را تشکیل می دهند که می تواند فراتر از کیسه صفرا باشد و سرطان به مناطق دیگر بدن انتشار یابد. شایعترین سرطان کیسه صفرا در سلول های غده ای در بافت داخلی کیسه صفرا آغاز می شود و به آدنوکارسینوما معروف است. عواملی که می توانند خطر ابتلا به تومور کیسه صفرا را افزایش دهند، عبارتند از: سرطان کیسه صفرا در زنان شایع تر است. با افزایش سن، خطر ابتلا به تومور کیسه صفرا افزایش می یابد. سرطان کیسه صفرا بیشتر در افرادی که در گذشته داشتند دیده می شود. سایر شرایط کیسه صفرا شامل پولیپ کیسه صفرا و عفونت مزمن کیسه صفرا می توانند خطر ابتلا به این بیماری را افزایش دهند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علایم تومور کیسه صفرا در صورت بروز، عبارتند از: آزمایشات و مراحل انجام سرطان کیسه صفرا معمولا همزمان با تشخیص انجام می شود. در مرحله ، سلول های غیر طبیعی در مخاط (لایه درونی) دیواره کیسه صفرا مشاهده می شود. این سلول های غیر طبیعی ممکن است به سرطان تبدیل شده و در بافت نرمال اطراف انتشار یابد. مرحله به کارسینوما درجا معروف است. در این مرحله، سرطان در مخاط (لایه داخلی) کیسه صفرا ایجاد و ممکن است در لایه ماهیچه ای دیواره کیسه صفرا انتشار یابد. مرحله دوم بسته به جایی که سرطان در کیسه صفرا انتشار یافته است به مراحل IIA و IIB تقسیم می شود. در مرحله IIA ، سرطان از طریق لایه ماهیچه ای به لایه بافت پیوندی دیواره کیسه صفرا انتشار یافته است. در مرحله IIB ، سرطان از طریق لایه عضله به لایه بافت پیوندی دیواره کیسه صفرا در طرف کبد انتشار یافته اما سرطان به سرایت نکرده است. مرحله III بسته به محل گسترش سرطان به مراحل IIIA و IIIB تقسیم می شود که در طی این مراحل ممکن است سرطان از طریق لایه بافت پیوندی دیواره کیسه صفرا انتشار یافته و به یک عضو یا ساختار مجاور (مانند معده، روده کوچک، روده بزرگ، یا مجاری صفراوی خارج از کبد) انتشار یافته باشد. مرحله IV به مراحل IVA و IVB تقسیم می شود که در طی این مراحل ممکن است سرطان به ورید پورتال یا شریان کبدی یا به دو یا چند عضو یا ساختار دیگر غیر از کبد و یا قسمت های دیگر بدن مانند صفاق و کبد انتشار یافته است. سرطان ممکن است به یک یا سه غده لنفاوی مجاور گسترش یافته باشد. آزمایشات و روش های مورد استفاده برای تشخیص تومور کیسه صفرا، عبارتند از: برای ارزیابی عملکرد کبد ممکن است به پزشک کمک کند تا علت تومور را تشخیص دهد. آزمایشات تصویربرداری که می توانند تصاویری از کیسه صفرا را ایجاد کنند شامل، توموگرافی کامپیوتری ( و تصویربرداری با رزونانس مغناطیسی است. پزشک برای تشخیص نهایی و تایید تومور مراحل زیر را انجام می دهد: معاینه بدن برای بررسی علایم عمومی، از جمله بررسی علایم بیماری مانند برآمدگی یا هر چیز دیگری که به نظر غیرمعمولی است انجام می گیرد. سابقه پزشکی و بیماری ها و درمان های انجام شده نیز بررسی می شود. مقدار بالا می تواند نشانه بیماری کبد باشد که ممکن است در اثر سرطان کیسه صفرا ایجاد شود. مقدار غیرطبیعی (بالاتر یا پایین تر از حد معمول) عوامل تشکیل دهنده خون می تواند نشانه بیماری باشد. هنگامی که پزشک سرطان کیسه صفرا را تشخیص داد، برای یافتن میزان (مرحله) سرطان تلاش می کند. مرحله سرطان کیسه صفرا در تعیین پیش آگهی و گزینه های درمانی موثر هستند. آزمایشات و روش های مورد استفاده در مرحله سرطان کیسه صفرا شامل موارد زیر است: پزشک می تواند برای نشان دادن نشانه هایی از شیوع این سرطان در داخل شکم، جراحی را توصیه کند. در روشی به نام، جراح برش کوچکی در شکم ایجاد و یک دوربین ریز درج می کند. دوربین به پزشک اجازه می دهد تا علایم مربوط به شیوع تومور، اندام های اطراف کیسه صفرا را معاینه کند. پزشک برای بررسی مجاری صفرا روش های تزریق رنگ به مجاری صفراوی را توصیه کند. این آزمایشات می تواند انسداد مجاری صفراوی را تشخیص دهد. این آزمایشات ممکن است شامل کلانژیوپانکراتوگرافی رتروگراد آندوسکوپی، کلانژیوگرافی رزونانس مغناطیسی و کولانژیوگرافی ترانس کبدی جلدی باشد. PTC روشی که در آن از اشعه ایکس برای بررسی ساختار کبد و مجاری صفراوی استفاده می شود. یک سوزن نازک از طریق پوست زیر دنده ها و داخل کبد بیمار وارد و رنگ به مجاری کبدی یا صفراوی تزریق و اشعه ایکس گرفته می شود. در صورت یافتن انسداد، یک لوله نازک و انعطاف پذیر به نام استنت گاهی اوقات در کبد باقی می ماند تا صفرا را به داخل روده کوچک یا یک کیسه در خارج از بدن جمع آوری و تخلیه کند. ERCP روشی که در آن برای گرفتن تصاویر از اشعه ایکس استفاده می شود. در این روش آندوسکوپ از طریق دهان، وارد مری و معده می شود. سپس یک سوند (لوله کوچکتر) از طریق آندوسکوپ به مجاری صفراوی وارد می شود. یک رنگ از طریق کاتتر به مجاری تزریق و اشعه ایکس گرفته می شود. روشی که از آهنربا، امواج رادیویی و رایانه ای استفاده می کند تا یک سری از تصاویر دقیق از نواحی داخل بدن را تهیه کند. ماده ای به نام گادولینیوم به رگ تزریق می شود. گادولینیوم در اطراف سلول های سرطانی جمع و در تصویر روشن تر ظاهر می شوند. این روش همچنین تصویربرداری رزونانس مغناطیسی هسته ای ( NMRI ) نامیده می شود. اکثر مبتلایان به این سرطان برای تعیین میزان شیوع، تحت یک سری اسکن قرار می گیرند. نوع اسکن بر اساس شرایط بیمار متفاوت است. اسکن های متداول شامل یک CT از قفسه سینه و شکم، سونوگرافی و MRI از کبد می باشد. برخی از عوامل در پیش آگهی (احتمال بهبودی) و گزینه های درمانی تومور کیسه صفرا ت ثیر دارند، از جمله: نوع مرحله سرطان پاسخ به درمان این که آیا سرطان به تازگی تشخیص داده شده است یا عود کرده (بازگشت) همچنین پیش آگهی ممکن است به سن و سلامت عمومی بیمار و اینکه سرطان باعث علایم خاصی شده یا نه بستگی داشته باشد. انواع مختلفی از درمان برای بیماران مبتلایان به این تومور وجود دارد، از جمله: عمل جراحی پرتو درمانی گزینه های درمانی برای درمان این سرطان بستگی به مرحله سرطان، سلامت و وضعیت بیمار و ترجیحات او بستگی دارد. هدف اصلی درمان از بین بردن تومور کیسه صفرا است، اما در صورتی که درمان کامل امکان پذیر نباشد، سایر روش های درمانی می تواند به کنترل شیوع بیماری کمک کنند. درمان در مراحل اولیه می توان شامل عمل جراحی مختلف باشند، از جمله: سرطان اولیه کیسه صفرا که محدود به کیسه صفرا باشد با عملیاتی برای از بین بردن کیسه صفرا (کوله سیستکتومی) درمان می شود. تومور کیسه صفرا که فراتر از کیسه صفرا انتشار پیدا کند، گاهی اوقات با عمل جراحی برای برداشتن کیسه صفرا و همچنین بخش هایی از مجاری کبد و صفرا که کیسه صفرا را احاطه می کند، انجام می شود. در بعضی موارد، پزشک ممکن است شیمی درمانی، پرتودرمانی یا ترکیبی از هر دو را بعد از عمل توصیه کند. جراحی نمی تواند سرطان کیسه صفرا را که در مناطق دیگر بدن انتشار یافته است، درمان کند. در عوض، پزشکان از درمان هایی برای تسکین علایم بیمار استفاده می کنند. گزینه های تسکینی ممکن است شامل موارد زیر باشد: که از یک دارو درمانی است که از مواد شیمیایی برای از بین بردن سلول های سرطانی استفاده می کند. در این روش از پرتوهای پر انرژی مانند پرتوهای ایکس و پروتون ها برای از بین بردن سلول های سرطانی استفاده می شود. آزمایشات بالینی، آزمایشاتی است که داروهای تجربی یا جدیدی را برای درمان سرطان کیسه صفرا استفاده می کند. سرطان پیشرفته کیسه صفرا می تواند منجر به انسداد مجاری صفراوی و بروز عوارض بعدی شود. روش های تسکین انسداد ممکن است به درمان مجاری مسدود شده کمک کند. در صورت انسداد تومور مجاری صفراوی ممکن است یک بای پس صفرا انجام شود. در طی این عمل پزشک قبل از انسداد، مجاری صفراوی در آن منطقه را قطع کرده و آن را به روده کوچک وصل می کند تا مسیر جدیدی در اطراف منطقه مسدود شده ایجاد شود. اطلاع از ابتلا به هر بیماری خطرناک برای زندگی می تواند ویران کننده باشد. علاوه بر آن مقابله با تشخیص تومور کیسه صفرا می تواند مشکل باشد زیرا این بیماری اغلب دارای پیش آگهی ضعیف است. برخی از ایده های مناسب برای یادگیری مقابله با تومور کیسه صفرا شامل موارد زیر است: در مورد سرطان خود و جزییات آن و گزینه های درمانی بیشتر بیاموزید. با یک فرد قابل اعتماد صحبت کنید. صحبت با یک مشاور، مددکار اجتماعی پزشکی یا یک روانشناس می تواند در این زمینه موثر باشد. یک سیستم دوستی و حمایتی برای خود درست کنید و از دوستان و خانواده خود بخواهید برای شما یک شبکه پشتیبانی ایجاد کرده و در موارد ضروری به شما کمک کنند. با سایر بیماران سرطانی ارتباط برقرار کنید. ممکن است صحبت کردن با سایر بازماندگان سرطان بتواند در قبول بیماری و مدیریت شرایط روانی آن تاثیر به سزایی داشته باشد. در صورت شک پزشک به تومور کیسه صفرا ممکن است شما را به متخصصین زیر ارجاع دهد: انکولوژیست متخصص گوارش جراح کیسه صفرا برای آمادگی بیشتر، بهتر است قبل از مراجعه به پزشک موارد زیر را یادداشت کنید: نام تمام داروهای خود، ویتامین ها و مکمل ها از جمله دوز های مصرفی آن ها علایم خود و اطلاعات شخصی کلیدی، از جمله تغییرات اخیر یا عوامل استرس زا در مورد تومور کیسه صفرا، برخی از سوالات اساسی که باید از پزشک خود بپرسید عبارتند از: مرحله سرطان من چیست؟ آیا به تست های تشخیصی بیشتری احتیاج دارم؟ بهترین گزینه درمانی برای من کدام است؟ درمان چه عوارضی دارد؟ گزینه های درمانی سرطان کیسه صفرا چیست؟ مزایا و خطرات هر گزینه کدام است؟ آیا می توانید گزارش آسیب شناسی را برای من توضیح دهید؟ آیا می توانم نسخه ای از گزارش آسیب شناسی خود داشته باشم؟ آیا بروشور یا مواد چاپی دیگری وجود دارد که بتوانم از آن استفاده کنم؟ چه وب سایتهایی را برای کسب اطلاعات بیشتر پیشنهاد می کنید؟ : از چه زمانی شروع به تجربه علایم کردید؟ آیا علایم شما مداوم بوده یا گاه به گاه بروز می کند؟ چه عاملی باعث بهتر و یا بدتر شدن علایم شما می شود؟ |
بر اساس اهمیت و نقش به سزایی این اندام در دستگاه ادراری، ما در این مقاله سعی کردیم ساختار و عملکرد مثانه و بیماری های شایع آن را عنوان کنیم تا با درک اهمیت آن برای حفظ و سلامت آن راهکاری های لازم را رعایت کنید. مثانه (آبدان، پیشابدان، میزه‌دان) یک کیسه عضلانی در لگن است که درست در بالا و پشت استخوان شرمگاهی قرار دارد. ظاهر مثانه بسته به میزان ادرار ذخیره شده در آن متفاوت است و در صورت پر شدن به شکل بیضی در می آید و هنگام خالی بودن به اندازه و شکل یک گلابی است. مثانه توسط لایه هایی از بافت ماهیچه ای که برای نگه داشتن ادرار خاصیت ارتجاعی دارند، پوشیده شده است. بافت داخلی مثانه به داخل مثانه چین خورده است و به آن خاصیتی ارتجاعی و قابل انعطاف پذیری می دهد. مثانه هنگام خالی شدن ادرار، دوباره منقبض می شود و به حالت طبیعی خود بر می گردد و دیواره عضله مثانه ضخیم تر و کل مثانه سفت می شود. ساختار خارجی مثانه عبارتند از: که توسط رباط میانی (بقایای ادرار) به ناف متصل می شود. که قسمت اصلی مثانه است و در قسمت بالایی آن قرار دارد. ساختار مثلثی شکل در قسمت پشت یا انتهایی مثانه واقع شده است. که به مجرای ادراری متصل است. عضلات مثانه نقش کلیدی در ذخیره سازی و تخلیه ادرار دارند. دیواره مثانه حاوی عضله صاف تخصصی معروف به عضله دترسور است که یکپارچگی ساختار مثانه را هنگام کشش حفظ می کنند و در هنگام انقباض مثانه باعث دفع ادرار می شود: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اسفنکتر مجرای داخلی زنان یک اسفنکتر عملکردی است و هیچ عضله ای ندارد. اسفنکتر مجرای داخلی در مردان از الیاف صاف دایره ای تشکیل شده است، که تحت کنترل اعصاب ارادی هستند و در هنگام انزال از جلوگیری مجدد منی جلوگیری می کنند. این اسفنکتر در زنان و مردان ساختار یکسانی دارد. اسفنکتر مجرای ادراری خارجی یک عضله اسکلتی است و تحت کنترل اعصاب غیرارادی قرار دارد است. با این حال، مکانیسم اسفنکتر خارجی در مردان پیچیده تر است. مثانه از نظر ساختار و عملکرد یک عضوی از است که دو نقش اصلی و مهم را در بدن ایفا می کند: مثانه ارگان توخالی با دیواره های قابل انعطاف پذیر است که این دیواره در بزرگسالان به مثانه اجازه می دهد تا تا میلی لیتر ادرار را بتوانند به طور موقت تا زمان تخلیه ذخیره کنند. بسته به میزان تجمع ادرار، اندازه مثانه می تواند افزایش پیدا کند. به طور طبیعی مثانه تا میلی لیتر ادرار را در خود جای می دهد، اما زمانی که تقریبا یک چهارم آن پر شود، فرد نیاز به ادرار کردن پیدا می کند. ساختار و عملکرد مثانه به گونه ای است که می تواند در دفع ادرار نقش موثری داشته باشد. ادرار در کلیه ها ساخته و بوسیله دو لوله به نام مجرای ادرار به مثانه منتقل می شود. مثانه ادرار را ذخیره و دفع آن را کنترل می کند. مثانه هنگامی که پر می شود، ادرار را از طریق مجرای ادرار، آزاد می کند. در زنان، این لوله بین کلیتوریس و مهبل ختم می شود. در حین ادرار کردن، ماهیچه های مثانه فشرده می شوند و دو اسفنکتر (دریچه) باز می شوند تا ادرار از بدن خارج شود. اسفنکتر داخلی در مثانه یک دریچه ای عضلانی است که از نشت ادرار جلوگیری می کند. تریگون در مثانه یک پایه مثلثی شکل است که از کشش مجرای ادرار یا برگشت جریان ادرار به مجرای ادرار جلوگیری می کند. رفلکس کشش مثانه یک رفلکس نخاعی بدوی است که در پاسخ به کشش دیواره مثانه تحریک می شود. در طول آموزش توالت در نوزادان، این رفلکس نخاعی توسط مراکز بالاتر مغز از بین می رود. مثانه با ادرار پر می شود و دیواره مثانه دراز می شود. اعصاب حسی دیواره این کشش را تشخیص داده و این اطلاعات را به نخاع انتقال می دهند. گیرنده های عصبی در داخل نخاع، سیگنال را به عصب لگن منتقل می کنند. عصب لگن عضله دفع کننده را منقبض و نیاز به ادرار کردن را تحریک می کند. اگرچه این کار پس از دوران کودکی و آموزش توالت در کودکان غیر کاربردی می شود، اما رفلکس کشش مثانه در آسیب های ستون فقرات و نقش دارد. از نظر ساختار و عملکرد مثانه های سالم تا زمانی که افراد فرصت استفاده از دستشویی کردن را نداشته باشند، ادرار را نگه می دارند، اما مثانه ممکن است به دلایل مختلف دچار مشکلات زیادی شود. و عفونت های مجاری ادراری در خانم ها شایع تر هستند زیرا محل و طول مجرای ادرار آن ها باعث می شود که مجاری ادراری آن ها بیشتر در معرض باکتری ها قرار بگیرد. همچنین، زنانی که اخیرا زایمان کرده اند ممکن است مشکلات ادراری زیادی را تجربه کنند. بیماری های مختلفی از مثانه که در زنان بالای سال رایج هستند، عبارتند از: سیستیت احتباس ادرار مثانه نوروژنیک مثانه اسپاستیک التهاب یا عفونت مثانه است که باعث درد حاد یا مزمن، ناراحتی یا دفع ادرار می شود. ممکن است سنگ ها در کلیه شکل گرفته و به سمت مثانه حرکت کنند که در این صورت می تواند باعث درد شدید شود. معمولا پس از یافتن خون در ادرار، کشف می شود. استعمال سیگار و قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی در محیط کار خطر ابتلا به سرطان مثانه را افزایش می دهد. می تواند دلایل بسیاری زیادی داشته باشد. در این شرایط عضله مثانه کنترل خود را از دست می دهد و باعث نشت ادرار می شود. بیش فعالی عضله مثانه یک علت شایع بی اختیاری ادرار است. ممکن است بی ضرر باشد و یا در اثر عفونت یا یک وضعیت جدی مانند ایجاد شود. در این شرایط به دلیل انسداد یا اختلال در فعالیت عضله مثانه ادرار به طور عادی از مثانه خارج نمی شود. معمولا پس از بر اثر ضعیف شدن ماهیچه های لگن ایجاد و منجر به فشار مثانه بر روی واژن و بروز مشکلات ادراری می شود. این شرایط مربوط به درد یا ناراحتی در هنگام ادرار به دلیل عفونت، سوزش یا، مجرای ادرار یا دستگاه تناسلی خارجی می باشد. علاوه بر اختلال عملکرد عصبی مثانه، تخلیه طبیعی مثانه ممکن است با هر نوع انسداد از سطح گردن مثانه به سمت پایین مسدود شود. در مردان، شایع ترین علت انسداد به دلیل بزرگ شدن پروستات ( BPH ) هم بصورت روتین و هم برای بررسی مشکلات مثانه یا کلیه انجام می شود. در این روش تشخیصی یک لوله باریک از مجرای ادرار و مثانه عبور می کند و به پزشک اجازه می دهد مشکلات مثانه را تشخیص و درمان کند. آزمایش اورودینامیک یک سری آزمایشات مربوط به ادرار کردن است که معمولا در مطب پزشک انجام می شود. جریان ادرار، فشار، ظرفیت مثانه و اندازه گیری های دیگر می تواند به شناسایی مشکلات مثانه موثر باشند. به طور کلی نیاز به جراحی دارد. علاوه بر این برخی از موارد بی اختیاری ادرار و سیستوسل نیز ممکن است با جراحی درمان شوند. در صورت انسداد جریان ادرار، پزشک می تواند از یک سوند برای تسکین فشار در مثانه استفاده کند. این داروها می توانند به کاهش برخی از علایم مثانه بیش فعال و بی اختیاری کمک کنند. ورزش دادن ماهیچه های لگنی با (مانند قطع جریان ادرار) ممکن است بی اختیاری ادرار را بهبود بخشد. در صورت بروز بیماری های مربوط به مثانه پزشک می تواند در درک علت بیماری به شما کمک کرده و یک برنامه درمانی را پیشنهاد دهد همچنین تغییر سبک زندگی می تواند در کنترل و سلامت ساختار و عملکرد مثانه بسیار موثر باشد. علاوه بر آن شما می توانید با در نظر گرفتن راهکارهایی کنترل مثانه خود را به دست بگیرید، از جمله: کافیین و الکل اثر مدر و ادرار آور بودن بر روی بدن دارند و می توانند میزان ادرار را افزایش می دهند. به همین منظور در صورتی که در کنترل مثانه خود مشکلی دارید، مصرف نوشیدنی های کافیین دار می تواند در بروز این مشکل نقش داشته باشد. برای کمک به مدیریت علایم خود، مصرف کافیین و الکل را محدود کنید، یا از مصرف آن ها کلا اجتناب کنید. قهوه، چای، نوشابه، شکلات و برخی داروهای خاص حاوی کافیین زیادی هستند. برخی از شیرین کننده های مصنوعی، از جمله سدیم ساکارین، استسولفام K برخی غذاها ممکن است مثانه و تولید ادرار را تحریک کنند. این موارد می تواند شامل موارد زیر باشد: سیب گوجه فرنگی ها غذاهای ادویه دار میوه های خانواده مرکبات غذاهای حاوی شربت ذرت سعی کنید مصرف این غذاها را محدود کنید. مثانه بیش فعال یکی از دلایل عمده مشکلات کنترل مثانه، به ویژه در زنان است. انجام تمرینات منظم Kegel Kegel Kegel گاهی اوقات، شما می توانید موارد خفیف بی اختیاری را با تغییر سبک زندگی به تنهایی درمان کنید. در موارد دیگر، ممکن است شما به دارو، جراحی یا سایر روش های درمانی احتیاج داشته باشید. به عنوان مثال، داروهای تجویزی می توانند به کاهش اسپاسم عضلات و مشکلات عصبی کمک کند. اگر در کنترل مثانه خود مشکل دارید، به پزشک مراجعه کنید. آن ها می توانند در تشخیص علت علایم و گزینه های درمانی شما را راهنمایی کنند. پیروی از برنامه درمانی توصیه شده توسط پزشک، می تواند در کنترل مثانه به شما کمک کند. |
بلفاریت میبومین ( یا همان اختلال عملکرد غده میبومین ( MGD ) انسداد یا برخی ناهنجاری های دیگر غدد میبومی است به طوری که عملکرد غدد میبومین قرار گرفته در داخل پلک ها با مشکل مواجه شده و دیگر روغن کافی مورد نیاز چشم را ترشح نخواهند کرد. از آنجا که اشک روی سطح چشم به علت تماس مستقیم با هوا و دیگر عوامل خیلی سریع تبخیر می شود، اختلال عملکرد غده میبومین با سندرم خشکی چشم همراه خواهد بود. همچنین این بیماری با مشکل پلک به نام بلفاریت مرتبط است. این بیماری نام های دیگری نیز دارد که یکی از آن ها "میبومیانتیس" است. اختلال عملکرد غده میبومین چشم یکی از رایج ترین مشکلات چشمی است که شاید تاکنون حتی نامی از آن نشنیده باشید. میبومین به نوع خاصی از غده در پلک ها اشاره دارد. غدد میبومین به نام هاینریش میبوم، پزشک آلمانی نام گذاری شده است. هاینریش میبوم پزشکی است که برای اولین بار در سال به شرح و ترسیم این غده و محل قرار گیری این غده ها پرداخت. حدود تا غده میبومیا در پلک فوقانی و تا در پلک تحتانی وجود دارد. عملکرد این غدد ترشح روغن بر روی سطح چشم است. این روغن ها به جلوگیری از تبخیر سریع اشک از روی سطح چشم کمک کرده و در نتیجه مانع خشکی چشم ها خواهد شد. سن نقش بسیار مهمی در عملکرد غدد میبومین چشمی دارد. با افزایش سن و گذشت سن، رفته رفته تعداد غدد میبومین چشمی کاهش پیدا خواهد کرد. البته علاوه بر سن قومیت و نژاد افراد نیز در بروز این بیماری موثر است. به صورتی که احتمال بروز بلفاریت میبومین در افراد آسیایی حدود برابر بیشتر از اروپایی ها است. علاوه بر موارد گفته شده، استفاده از لنزهای چشمی نیز می تواند احتمال بروز این بیماری را تا حد قابل توجهی افزایش دهد. بعضی از بیماری ها نیز ممکن است به بروز این بیماری مرتبط باشند. این بیماری های زمینه ای شامل موارد زیر می شود: عفونت های باکتریایی التهاب پلک یا قرنیه چشم کلسترول و تری گلیسرید بالا آسیب دیدگی پلک یا قرنیه چشم التهاب ملتحمه آلرژیک و دیگری بیماری های چشمی بیماری های خود ایمنی مثل روزاسه، لوپوس، آرتروز روماتویید و سندرم شوگرن بعضی از درمان ها و داروها نیز می تواند ترشح روغن غدد میبومین چشمی را با اختلال روبرو کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید این داروها و درمان ها شامل موارد زیر می شوند: جایگزینی استروژن داروهای کاهش دهنده آندروژن رتینوییدها، از داروهای آکنه گرفته تا کرم های ضد پیری چندین عامل وجود دارد که می تواند خطر ابتلا به اختلال عملکرد غده میبومین را افزایش دهد. همانند خطر بروز خشکی چشم، خطر ابتلا به اختلال عملکرد غده میبومین با افزایش سن افزایش خواهد یافت. در نتیجه خطر بروز این بیماری در افراد بالای سال نسبت به کودکان و نوجوانان بسیار بیشتر است. تحقیقی که بر روی فرد مسن صورت گرفت ( درصد مرد و میانگین سنی سال) نشان داد که درصد حداقل یکی از علامت های بروز اختلال بلفاریت میبومین را دارند. پیشینه قومی نیز در بروز این بیماری نقش دارد. یک بررسی گسترده از تحقیقات منتشر شده در مورد بلفاریت میبومین نشان داد که از سفید پوستان غیر اسپانیایی در ایالات متحده و استرالیا مبتلا به این بیماری هستند که نسبت به آسیایی ها مبتلا، آمار بسیار کمی است. استفاده از لوازم آرایش چشم یکی دیگر از عوامل موثر در ابتلا به بلفاریت میبومین است. خط چشم و سایر لوازم آرایشی می توانند باعث بسته شدن غدد میبومی و بروز این اختلال چشمی شوند. این مشکل بیشتر زمانی اتفاق میفتد که بعد از آرایش پلک های خود را به خوبی تمیز نکرده یا قبل از خوابیدن آرایش صورت خود را پاک نکنید. علاوه بر این برخی از محققان معتقدند که استفاده از لنزهای چشمی نیز می تواند خطر ابتلا به بلفاریت چشمی را تا حد زیادی افزایش دهد. تحقیقات اخیر نشان داده است که ممکن است سایش لنزهای چشمی باعث بروز تغییراتی در غدد میبومین شده و بعد از مدت ماه کنار گذاشتن لنزها ممکن است عملکرد غدد میبومین به حالت طبیعی خود بازگردد. اما هنوز کاملا مشخص نیست که آیا استفاده از لنزهای تماسی باعث بروز اختلال در عملکرد غده میبومین می شود یا خیر. اکثریت محققان این حوزه بر این باورند که ارتباط بین بلفاریت میبومین و استفاده از لنزهای چشمی از جمله مواردی است که نیاز به مطالعه و بررسی های بیشتری دارد. در مراحل اولیه این بیماری فرد ممکن است شاهد بروز هیچ گونه علایم یا نشانه ای نباشد. اما با پیشرفت عارضه بلفاریت غده میبومین و کاهش ترشح یا کیفیت روغن روی سطح چشم، ممکن است دچار خارش، خشکی یا حتی سوزش چشمی شوید. در بعضی از موارد نیز ممکن است احساس کنید دانه ای از شن یا گرد و غبار وارد چشم تان شده است. در موارد شدیدتر نیز ممکن است پلک چشم شما با قرمزی و التهاب همراه باشد. در برخی از افراد ممکن است عارضه خود را با ناهموار و زبر شدن لبه داخلی پلک نشان دهد، اما همه مبتلایان شاهد بروز این علامت نخواهند بود. برخی از افراد مبتلا نیز لحظه ای دچار تاری دید می شوند و بلافاصله بعد از چشمک زدن بهبود خواهند یافت. این علایم با استفاده طولانی مدت از کامپیوتر، قرار گرفتن در مقابل دستگاه های گرمایشی و خنک کننده و محیط های بسیار گرم و خشک تشدید خواهد شد. علایم اختلال عملکرد غدد میبومین شامل قرمزی، احساس خارش و سوزش و تاری دید می شود که پزشک می تواند با استفاده از علایم یا بروز سندرم خشکی چشم این بیماری را تشخیص دهد. به خاطر داشته باشید که تنها چشم پزشک می تواند این اختلال را با معاینه چشمی تشخیص دهد. یکی از تکنیک های ساده ای که چشم پزشک ممکن است از آن برای تشخیص بلفاریت میبومین استفاده کند، وارد کردن فشار بر روی پلک برای بررسی میزان ترشح این غدد است. پزشک با مشاهده میزان ترشحات خارج شده از چشم، قادر به تشخیص اختلال عملکرد غدد میبومین خواهد بود. یک آزمایشات متداول برای تشخیص این بیماری، تست زمان شکستگی اشک ( TBUT ) نامیده می شود. این روش ساده و بدون درد شامل استفاده از مقدار کمی از رنگ بر روی پرده اشکی و در سطح جلوی چشم می شود. سپس پزشک با چراغ آبی کبالت (که باعث درخشش اشک شما می شود) چشم را معاینه خواهد کرد تا ببیند پرده اشکی شما چقدر سریع استحکام (شکستن) خود را از دست خواهد داد. در بعضی از موارد امکان جلوگیری از بروز این بیماری تقریبا غیر ممکن است. اما به طور کلی با محدود کردن استفاده از لنزهای چشمی، حفظ بهداشت چشمی و تمیز کردن آرایش چشم در هنگام خواب می توان تا حد زیادی از بروز این عارضه چشمی پیشگیری کرد. همچنین اگر مبتلا به آکنه یا روزاسه هستید، بهتر است به دنبال راه درمانی برای این بیماری های پوستی باشید زیرا این مشکلات پوستی می تواند باعث بروز این اختلال شود. علاوه بر این مصرف برخی از غذاها مثل شکلات نیز می تواند علایم این بیماری را تشدید کند. به عنوان مثال اگر قبلا دچار این عارضه شده اید، بهتر است برای پیشگیری از بازگشت مجدد آن موارد گفته شده را با دقت بیشتری رعایت کنید. بلفاریت میبومین یا اختلال عملکرد غدد میبومین شایعترین علت بروز سندرم خشکی چشم است (که به آن بیماری خشکی چشم نیز گفته می شود) در صورت عدم درمان به موقع این بیماری، MGD مت سفانه استفاده از کمپرس های گرم یا ماساژ ممکن است برای درمان این عارضه و بازگرداندن عملکرد طبیعی غدد میبومین کافی نباشد. پزشک ممکن است از شیوه probing برای درمان این عارضه کمک بگیرد. عمل پروب یک روش جراحی است که در آن با استفاده از یک پروب فلزی نازک از داخل مجرای اشکی بسته عبور داده شده و پزشک سعی می کند تا این انسداد را برطرف کند. این شیوه در بیشتر موارد موثر بوده و به درمان کامل این عارضه کمک خواهد کرد با این حال ممکن است ناراحتی های برای فرد مبتلا به وجود بیاورد. در موارد شدید بیماری بلفاریت میبومین و با توجه به دیگر بیماری های فرد، پزشک ممکن است دارو را برای مداوا و بهبود علایم فرد تجویز کند. این داروها ممکن است به صورت دارو، قطره های چشمی، اسپری، کرم یا قرص تجویز شود. علاوه بر این پزشک ممکن است با استفاده از دستگاه های خاصی که گرما یا نور pulse را متساطع می کنند برای باز کردن غدد میبومین و کاهش علایم فرد استفاده کند. برخی ازاین داوها عبارتند از: آنتی بیوتیک ها برای عفونت اشک های چشمی و روان کننده ها سیکلوسپورین برای سرکوب سیستم ایمنی استرویید ها که به کاهش التهابات کمک می کند. بلفاریت میبومین یا همان اختلال عملکرد غده میبومین، انسداد یا برخی ناهنجاری های دیگر مرتبط با غدد میبومین است به طوری که عملکرد غدد میبومین قرار گرفته در داخل پلک ها با مشکل مواجه شده و دیگر روغن کافی مورد نیاز چشم را ترشح نخواهند کرد. از آنجا که اشک روی سطح چشم به علت تماس مستقیم با هوا و دیگر عوامل خیلی سریع تبخیر می شود، اختلال عملکرد غده میبومین با سندرم خشکی چشم همراه خواهد بود. همچنین این بیماری با مشکل پلک به نام بلفاریت مرتبط است. برای درمان این عارضه چشمی، پزشک ممکن است داروهایی به صورت دارو، قطره های چشمی، اسپری، کرم یا قرص برای فرد مبتلا تجویز کند. مصرف منظم این داروها اهمیت بسیاری در درمان و جلوگیری از بازگشت مجدد این عارضه چشمی خواهد داشت. |
آشالازی ( نوعی اختلال نادر است که عبور مواد غذایی و مایعات را در معده شما دشوار می کند. بیماری آشالازی زمانی اتفاق می افتد که اعصاب موجود در لوله ای که دهان و معده شما را به هم متصل می کند (مری) ، آسیب می بینند. در نتیجه، مری توانایی بلع غذا را از دست داده و دریچه ماهیچه بین مری و معده (اسفنکتر پایین مری) به حالت آرامش کامل در نیامده و نهایتا عبور غذا به سمت معده با مشکل مواجه خواهد شد. علایم شایع آشالازی شامل مشکلات در بلع غذا (دیسفاژیا) ، و بازگشت مواد غذایی و مایعات به مری است. همچنین فرد مبتلا ممکن است دچار عوارض جانبی مثل مشکلات تنفسی و کاهش وزن ناگهانی شود. البته در بعضی از موارد این عارضه ممکن است خطر ابتلا به را افزایش دهد که این قضیه هنوز کاملا ت یید نشده است. هیچ درمانی برای بیماری آشالازی وجود ندارد. اما معمولا علایم را می توان با اقدامات نیمه تهاجمی یا جراحی کنترل کرد. این شیوه های درمانی معمولا شامل داروهای خوراکی، گشاد کردن یا کشش مری و تزریق مستقیم به عضلات مری می شود. علت اصلی بروز این بیماری ناشناخته است. در بعضی از فرضیه ها تصور می شود که عفونت، وراثت یا بروز ناهنجاری های از جمله مواردی است که باعث می شود تا بدن خود به خود به مری آسیب زده (بیماری خود ایمنی) و منجر به بروز آشالازی شود. مری از عضلات و اعصاب تشکیل شده است. اعصاب قرار گرفته در مری باز شدن و منقبض شدن اسفنکترها کنترل کرده و امواج پریستالتیک در بدنه مری را هماهنگ می کند. بیماری آشالازی بر روی عضلات و اعصاب قرار گرفته در مری به صورت همزمان اثر گذار خواهد بود. البته پزشکان بر این باورند که ت ثیر گذاری این بیماری بر روی اعصاب بیشتر از عضلات است. در اوایل ابتلا به بیماری آشالازی شاهد بروز التهاب در عضلات قسمت پایینی مری به خصوص در اطراف محل قرار گیری عصب ها خواهیم بود. با پیشرفت بیماری، اعصاب شروع به ضعیف تر شدن کرده و در نهایت کاملا از بین خواهند رفت. در اثر این بیماری، عصب هایی که باعث شل شدن اسفنکتر قسمت انتهایی مری می شوند بیشتر از دیگر عصب ها آسیب خواهند دید. بعد از آسیب دیدگی عصب ها نوبت به تحلیل رفتن عضلات رسیده و به علت آسیب های وارده به عصب ها، عضلات این قسمت نیز بعد از مدتی از بین خواهند رفت. نتیجه همه این تغییرات باعث می شود تا دیگر قسمت انتهایی اسفنکتر دیگر قدرت منبسط شدن نداشته و عضلات در قسمت پایینی بدنه مری دیگر قابلیت حمایت از امواج پریستالتیک را نخواهند داشت. با گذشت زمان، بدنه مری کاملا به حالت کشیده در آمده و بزرگ خواهد شد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علایم ابتلا به آشالازی معمولا شامل موارد زیر می شود: سوزش سر معده مشکل در بلع غذاهای مایع و جامد درد ناگهانی و شدید قفسه سینه که معمولا دلیل مشخصی ندارد. کاهش ناگهانی وزن به خاطر مشکلات تغذیه و ناتوانی در بلع غذا ناراحتی قفسه سینه به خاطر مواد غذایی در داخل مری مانده یا گشاد شدن مری بازگشت غذای باقی مانده در داخل مری فرد، این بازگشت غذا بیشتر در طول شب اتفاق افتاده و می تواند برای سیستم تنفسی مشکلات جدی به دنبال داشته باشد. آشالازی به علت بروز علایمی مشابه با سایر ممکن است به اشتباه تشخیص داده شده یا به کلی نادیده گرفته شود. برای آزمایش پزشک ممکن است از آزمایشات زیر استفاده کند: این آزمایش انقباضات عضلانی ریتمیک در مری را هنگام بلع، هماهنگی و نیرویی که توسط عضلات مری اعمال می شود را اندازه گیری کرده و اینکه چه میزان اسفنکتر قسمت انتهایی مری شما در حین بلع شل یا باز می شود، مورد بررسی قرار خواهد گرفت. تصویر اشعه ایکس بعد از نوشیدن مایعی که جداره داخلی مسیر گوارشی را می پوشاند، گرفته خواهد شد. این مایع پوشاننده باعث می شود تا پزشک تصویر دقیق تری از وضعیت مری، معده و روده شما داشته باشد. همچنین پزشک ممکن است درخواست کند تا یک قرص باریوم میل کنید تا هر گونه انسداد مری به خوبی نمایان شود. پزشک شما لوله نازک و انعطاف پذیر مجهز به نور و دوربین (آندوسکوپ) را در داخل گلوی شما قرار می دهد تا وضعیت داخل مری و معده شما با استفاده از دوربین به خوبی معاینه شود. در صورتی که علایم یا نتایج بررسی باریوم نشان دهنده احتمال ابتلای به آشالازی باشد، می تواند انسداد بخشی از مری را ت یید کند. همچنین با استفاده از اندوسکوپی می توان از بافت مری نمونه برداری ( کرده و برای عوارض جانبی رفلاکس مثل مری بارت یا همان تغییر بافت قسمت انتهایی مری مورد بررسی قرار داد. درمان آشالازی با تمرکز بر روی شل کردن عضلات یا باز کردن اسفنکتر قسمت انحنای مری انجام خواهد شد. این کار کمک می کند تا غذا و مایعات بتوانند به راحتی از مسیر دستگاه گوارش عبور کرده و به معده برسند. انتخاب بهترین شیوه درمان آشالازی به سن و شدت بیماری آشالازی بستگی خواهد داشت. گزینه های غیر جراحی درمان بیماری آشالازی شامل موارد زیر می شود: در طی این فرآیند یک بالن در داخل اسفنکتر مری وارد شده و برای بزرگ تر شدن دهانه اسفنکتر باد می شود. در صورت باز نماندن اسفکتر ممکن است نیاز باشد تا این فرایند به صورت سرپایی مجددا تکرار شود. تقریبا یک سوم افراد تحت درمان قرار گرفته با شیوه اتساع پنوماتیک باید در طول سال آینده این کار را مجددا تکرار کنند. این شل کننده عضلانی را می توان مستقیما با یک آندوسکوپ به داخل اسفنکتر مری تزریق کرد. این تزریق ممکن است بعدا نیاز به تکرار داشته باشد و تکرار تزریق نیز می تواند انجام عمل جراحی بعدی در صورت لزوم را دشوارتر سازد. بوتاکس معمولا برای افرادی پیشنهاد می شود که به دلیل افزایش سن یا وضعیت سلامتی، کاندید مناسبی برای اتساع پنوماتیک یا عمل جراحی نیستند. پزشک ممکن است قبل از غذا استفاده از شل کننده های عضلانی مانند نیتروگلیسیرین (نیترواستات) یا نیفدیپین ( Procardia ) را پیشنهاد کند. این داروها دارای اثر محدود درمانی و عوارض جانبی شدید بوده و به همین خاطر کمتر توصیه می شوند. این داروها فقط در صورتی که فرد کاندیدای خوبی برای اتساع اسفنکتر یا عمل جراحی پنوماتیک نبوده و بوتاکس کمکی به درمان فرد نکرده باشد، استفاده خواهد شد. ممکن است برای افراد جوان تر استفاده از عمل جراحی توصیه شود. زیرا درمان غیر جراحی در این گروه ت ثیر کمتری خواهد داشت. گزینه های جراحی موجود شامل موارد زیر می شود: جراح عضله انتهای اسفنکتر مری را قطع می کند تا غذا راحت تر به معده منتقل شوند. این روش می تواند به صورت غیر تهاجمی ( myotomy لاپاروسکوپی هلر) انجام شود. افرادی که میوتومی هلر انجام می دهند ممکن است بعدا به ریفلاکس معده مبتلا شوند. در این نوع جراحی از یک دریچه مصنوعی در قسمت بالایی معده استفاده خواهد داد. دریچه از رفلاکس جلوگیری کرده و جراحی با برش در شکم یا قفسه سینه انجام می شود. عمل جراحی فوندوپلیکاسیون ممکن است هم زمان با میوتومی هلر انجام شود. فوندوپلیکاسیون معمولا همراه با فرآیند غیر تهاجمی صورت می گیرد. جراح از آندوسکوپی برای ایجاد برش در داخل مجرای مری استفاده خواهد کرد. سپس همانند میوتومی هلر، عضله انتهایی اسفنکتر مری را برداشته می شود. شیوه POEM معمولا شامل فرآیند ضد رفلاکس نمی شود. آشالازی نوعی اختلال نادر است که عبور مواد غذایی و مایعات را در معده دشوار می کند. بیماری آشالازی زمانی اتفاق می افتد که اعصاب موجود در مری آسیب می بینند. علت اصلی بروز این بیماری ناشناخته است. در بعضی از فرضیه ها تصور می شود که عفونت، وراثت یا بروز ناهنجاری های از جمله مواردی است که باعث می شود تا بدن خود به خود به مری آسیب زده ( و منجر به بروز آشالازی شود. درمان آشالازی با تمرکز بر روی شل کردن عضلات یا باز کردن اسفنکتر قسمت انحنای مری انجام خواهد شد. این کار کمک می کند تا غذا و مایعات بتوانند به راحتی از مسیر دستگاه گوارش عبور کرده و به معده برسند. |
گاستریت یا التهاب معده یک اصطلاح عمومی برای گروهی از بیماری ها وشرایطی است که منجر به التهاب پوشش محافظ معده می شوند. گاستریت اغلب نتیجه عفونت باکتریایی است که بیشتر از زخم های معده ایجاد می شود. علاوه بر آن، استفاده منظم از داروهای تسکین دهنده درد و نوشیدن زیاد الکل می تواند منجر به بروز گاستریت شود. التهاب معده ممکن است ناگهانی و شدید باشد که در این صورت به آن گاستریت حاد گفته می شود و یا به مرور زمان به آرامی در طولانی مدت ظاهر شود که به گاستریت مزمن معروف است و اگر درمان نشود ممکن است سال ها ادامه یابد. در برخی موارد، گاستریت می تواند منجر به زخم معده شده و خطر ابتلا به سرطان معده را افزایش دهد. با این حال، برای اکثر افراد، گاستریت جدی نیست و با درمان به موقع به سرعت بهبود می یابد. گاستریت، التهاب پوشش معده است. نقاط ضعیف شده و یا آسیب دیده معده که از دیواره معده در برابر مخاط آن محافظت می کند موجب می شود که آنزیم های گوارشی بتوانند به معده آسیب رسانده و آن را ملتهب کند. تعدادی از بیماری ها و شرایط ها مانند حمله و سارکوییدوز می توانند خطر ابتلا به گاستریت را افزایش دهند. علاوه بر آن داشتن بافت معده نازک یا آسیب دیده خطر ابتلا به التهاب را تا حدودی افزایش می دهد. اگرچه عفونت با Helicobacter pylori از شایع ترین عفونت های انسانی در سراسر جهان است اما فقط برخی از افراد مبتلا به این عفونت دچار گاستریت یا سایر فوقانی می شوند. پزشکان معتقدند آسیب پذیری در برابر باکتری می تواند به دلیل انتخاب سبک زندگی مانند و رژیم غذایی نادرست به ارث برسد. تسکین دهنده درد رایج مانند، ایبوپروفن و ناپروکسن می توانند هم موجب گاستریت حاد و هم مزمن شوند. استفاده از این داروهای تسکین دهنده درد به طور مرتب یا مصرف زیاد آن ها ممکن است ماده اصلی محافظت کننده از بافت پوششی معده را کاهش دهند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سالمندان بیشتر درمعرض خطر ابتلا به التهاب معده قرار دارند زیرا با افزایش سن، بافت معده آن ها تمایل به سست و ضعیف شدن دارد و از طرفی هم شیوع بیماری های مانند یا در بین سالمندان نسبت به افراد دیگر بیشتر است. الکل می تواند بافت داخلی معده را تحریک کرده و آن را از بین ببرد و معده را در برابر آنزیم های گوارشی آسیب پذیرتر کند. استفاده بیش از حد از الکل به احتمال زیاد باعث گاستریت حاد می شود. شدید به دلیل جراحی های بزرگ، آسیب دیدگی، سوختگی یا عفونت های شدید می تواند باعث التهاب معده حاد شود. این نوع گاستریت هنگامی اتفاق میفتد که بدن به سلول هایی که بافت پوششی معده را تشکیل می دهند حمله کند و سد محافظ معده را از بین ببرد. گاستریت خود ایمنی در مبتلایان به سایر اختلالات خود ایمنی از جمله بیماری هاشیموتو و دیابت نوع شیوع بیشتری دارد و می تواند با همراه باشد. التهاب ممکن است با سایر شرایط پزشکی، از جمله HIV / AIDS ، و عفونت های انگلی همراه باشد. علایم و نشانه های گاستریت، عبارتند از: احساس پر بودن در قسمت بالای شکم بعد از خوردن غذا احساس درد یا سوزش در قسمت بالای شکم که ممکن است با خوردن غذا بدتر یا بهتر شود. گاستریت همیشه باعث بروز علایم شاخص نمی شود. تقریبا هر کسی ممکن است در طول دوره ای سوء هاضمه و سوزش معده داشته باشد و سوء هاضمه در بیشتر مواقع کوتاه مدت است و نیازی به مراقبت پزشکی ندارد. اما اگر علایم و نشانه های گاستریت بیشتر از یک هفته طول بکشند فرد باید به پزشک مراجعه کند. اگر فرد پس از مصرف نسخه های دارویی یا داروهای بدون نسخه، به خصوص آسپرین یا سایر داروهای تسکین دهنده درد دچار ناراحتی معده می شود باید این موضوع را به پزشک خود بگوید و در صورت بروز علایمی مانند، و یا مدفوع تیره، سریعا باید به پزشک مراجعه کند. التهاب معده، در صورت عدم درمان می تواند منجر به زخم و خون ریزی معده شود. برخی از اشکال گاستریت مزمن ممکن است خطر ابتلا به را افزایش دهند، اما این موارد به ندرت رخ می دهد. برهمین اساس بیمار باید در صورت بهبودی علایم التهاب معده، علیرغم درمان بیمار باید دوباره به پزشک مراجعه کند. اگرچه پزشک با بررسی علایم و تاریخچه پزشکی و انجام معاینات می تواند التهاب معده را تشخیص دهد اما ممکن است یک یا چند مورد از آزمایش های زیر را برای تشخیص علت دقیق آن تجویز کند: پزشک ممکن است آزمایشاتی را برای تعیین و یا رد کردن ابتلا به توصیه کند. نوع آزمایش به وضعیت بیماری فرد بستگی دارد. H . پیلوری ممکن است با یک آزمایش خون، آزمایش مدفوع یا تست تنفس تشخیص داده شود. برای آزمایش تنفس، فرد یک لیوان کوچک از مایع شفاف و بی مزه که حاوی کربن رادیواکتیو است می نوشد. باکتری های H . pylori مایع را در معده تجزیه می کنند. سپس، بیمار درون کیسه ای نفس می کشد. در صورت آلوده بود فرد به هلیکوباکتر پیلوری کربن رادیواکتیو در نمونه تنفس بیمار قابل تشخیص است. در طی، پزشک یک لوله انعطاف پذیر مجهز به یک لنز (آندوسکوپ) را به پایین گلو و درون مری، معده و روده کوچک بیمار منتقل می کند. با استفاده از آندوسکوپ، پزشک علایم التهاب را بررسی کرده و در صورت یافتن ناحیه مشکوک، پزشک نمونه های کوچک بافت ( را برای معاینه نمونه برداری، از بافت معده جدا می کند. بیوپسی همچنین می تواند وجود H . پیلوری را در معده تشخیص دهد. پرتونگاری از دستگاه فوقانی همراه با برای تشخیص و یافتن ناهنجاری ها تصاویری از مری، معده و روده بیمار انجام می گیرد. در برخی مواقع برای تشخیص بهتر زخم های معده احتمالی پزشک ممکن است بلع باریم را تجویز کند. چشم انداز گاستریت بستگی به علت اصلی آن دارد. گاستریت حاد معمولا با درمان سریع برطرف می شود. به عنوان مثال، عفونت های H . پیلوری اغلب با یک یا دو دور آنتی بیوتیک قابل درمان هستند. با این حال، گاهی اوقات درمان با شکست مواجه می شود و می تواند به التهاب معده مزمن یا طولانی مدت تبدیل شود. برای تهیه یک برنامه درمانی موثر با پزشک خود صحبت کنید. درمان گاستریت بستگی به علت اصلی آن دارد. گاستریت حاد ناشی از یا الکل ممکن است با قطع استفاده از این مواد تسکین یابد. داروهای مورد استفاده در درمان گاستریت، عبارتند از: برای هلیکوباکتر پیلوری در، پزشک ممکن است ترکیبی از آنتی بیوتیک ها، مانند کلاریترومایسین ( Biaxin ) و آموکسی سیلین یا مترونیدازول ( Flagyl ) را برای از بین بردن باکتری توصیه کند. بیمار باید حتما نسخه هفتگی آنتی بیوتیک را معمولا برای هفت تا روز حتی بعد از بهبود علایم خود مصرف کند. مهارکننده های پمپ پروتون با مسدود کردن قسمت هایی از سلول های تولید کننده اسید، اسید معده را کاهش می دهند. این داروها شامل و امپرازول ( Prilosec ) ، لانسوپرازول ( Prevacid ) ، رابپرازول ( Aciphex ) ، استروژن ( Nexium ) ، اسومپرازول ( Nexium ) ، دککسلانسوپرازول ( Dexilant ) و پنتوپرازول (پروتونیکس) می باشند. استفاده طولانی مدت از مهارکننده های پمپ پروتون، به ویژه در دوزهای زیاد، ممکن است خطر شکستگی لگن، مچ دست و ستون فقرات را افزایش دهد که در این شرایط مصرف مکمل های کلسیم می تواند این خطر را کاهش دهد. مسدود کننده های اسید که به آن انسداد کننده هیستامین نیز گفته می شود میزان اسید موجود در دستگاه گوارش را کاهش و درد گاستریت را تسکین می دهند و بهبودی را تسریع می کند. مسدود کننده های اسید موجود با یا بدون نسخه، شامل فاموتیدین تاگامت HB و نیاتاتیدین ( Axid AR ) هستند. آنتی اسیدها اسید معده موجود را خنثی و در تسریع بهبودی و تسکین علایم موثر هستند. اما این داروها بسته به علت اصلی ممکن است باعث برو عوارض جانبی از جمله یبوست یا اسهال شوند. تحقیقات نشان داده که پروبیوتیک ها در بهبود علایم گوارشی و زخم معده موثر هستند. با این حال، هیچ مدرکی مبنی بر اثرگذاری آن ها بر ترشح اسید معده وجود ندارد. در صورت ابتلا به التهاب معده، رعایت برخی راهکارها می تواند در تسکین علایم موثر باشند، از جمله: الکل می تواند لایه مخاطی معده را تحریک کند. اگر به طور مکرر دچار سوء هاضمه می شوید بهتر است وعده های غذایی کوچکتر را انتخاب کنید تا اثرات اسید معده کاهش پیدا کند. مصرف غذاهایی خصوصا غذاهای تند، اسیدی، سرخ شده یا چرب موجب تحریک بافت معده می شوند. از آنجایی که مصرف برخی داروهای تسکین دهنده درد استفاده خطر ابتلا به گاستریت را افزایش می دهد، از پزشک خود در مورد مصرف استامینوفن مشورت بگیرید. مصرف این دارو کمتر می تواند مشکل معده را تشدید کند. هنوز علت دقیق انتشار H . pylori مشخص نیست، اما شواهد نشان می دهد که این عفونت می تواند از شخص به شخص دیگر یا از طریق غذا و آب آلوده منتقل شود. با شستن مکرر دستان خود با آب و صابون و خوردن غذاهایی که کاملا پخته شده اند می توانید خود تان را در برابر عفونت های مانند H . پیلوری محافظت کنید. در صورتی که پزشک عمومی به التهاب معده مشکوک شود می تواند شما را به متخصص اختلالات گوارشی (متخصص گوارش) ارجاع دهد. برای آمادگی بیشتر قبل از مراجعه به پزشک بهتر است: از محدودیت های قبل از قرار ملاقات مطلع شوید. شاید لازم باشد برای معاینه معده قبل از مراجعه ناشتا و یا حداقل معده شما خالی باشد. علایمی را که تجربه می کنید از جمله مواردی که ممکن است به قرار ملاقات شما بی ربط باشند را بنویسید. اطلاعات شخصی کلیدی، از جمله فشارهای اساسی یا تغییرات اخیر زندگی را یادداشت کنید. لیستی از تمام داروها، ویتامین ها یا مکمل های مصرف خود تهیه کنید. در مورد گاستریت، برخی از سوالات اساسی که باید از پزشک خود بپرسید، عبارتند از: آیا احتیاج به جلسات پیگیری دارم؟ به چه تست های تشخیص نیاز دارم؟ گزینه های درمانی که پیشنهاد می کنید چیست؟ چه عاملی باعث ایجاد علایم یا وضعیت من شده است؟ دلایل دیگر برای بروز علایم یا وضعیت من کدام است؟ من بیماری دیگری دارم. چگونه می توانم به بهترین وجه آن ها را با همدیگر مدیریت کنم؟ احتمالا پزشک سوالاتی از شما خواهد پرسید، از جمله: علایم شما چیست؟ سطح استرس خود را چگونه ارزیابی می کنید؟ آیا علایم شما مداوم بوده یا گاه به گاه بروز پیدا می کنند؟ علایم شما چقدر شدید است؟ آیا درد معده خود را ملایم یا ناراحت کننده توصیف می کنید؟ چند مدت از داروهای تسکین دهنده درد مانند آسپرین، ایبوپروفن یا ناپروکسن استفاده کرده اید؟ قبل از متوقف کردن داروهای تجویزی که مصرف می کنید با پزشک خود مشورت کنید. |
فیوکروموسیتوم ( Pheochromocytoma ) یک نوع تومور نادر است که معمولا غیر سرطانی و خوش خیم بوده و یکی از غدد فوق کلیوی را درگیر می کند. هر فردی دو غده آدرنال دارد که در بالای هر کلیه قرار گرفته است. معمولا فیوکروموسیتوم فقط یکی از غدد فوق کلیوی را درگیر می کند اما تومورها ممکن است هر دو غده را به طور همزمان درگیر کند. در صورتی که دچار فیوکروموسیتوم شده باشید، تومور هورمون هایی را آزاد می کند که ممکن است باعث بروز علایمی مثل، و علایم وحشت زدگی شود. همچنین اگر فیوکروموسیتوم درمان نشود ممکن است باعث آسیب شدید به دیگر سیستم های بدن و به خطر افتادن زندگی فرد شود. اغلب فیوکروموسیتوم ها افراد بین تا سال را درگیر می کند. اما تومور عارضه ای است که ممکن است در هر سنی به وجود بیاید. جراحی و برداشتن فیوکروموسیتوم معمولا فشار خون فرد مبتلا را به حالت عادی باز خواهد گرداند. محققان دقیقا نمی دانند که چه عواملی باعث ایجاد فیوکروموسیتوم می شود. این تومور در سلول های تخصصی به نام سلول های کرومافین در مرکز غده فوق کلیوی ایجاد می شود. این سلول های تخصصی به نام کرومافین هورمون های خاصی مثل آدرنالین (اپی نفرین) و نورآدرنالین (نوراپی نفرین) را از خود آزاد می کنند که به کنترل بسیاری از عملکردهای بدن مانند ضربان قلب، فشار خون و قند خون کمک می کند. آدرنالین و نورآدرنالین به عنوان محرکی برای واکنش بدن نسبت به تهدیدها عمل می کند. این هورمون ها باعث می شود تا فشار خون و ضربان قلب شما سریع تر شوند. آن ها سیستم های دیگر بدن را نیز در حالت آماده باش قرار می دهند تا باعث شوند که بدن شما هرچه سریع تر نسبت به این تهدید ها واکنش نشان دهد. فیوکروموسیتوم باعث آزاد شدن بیشتر این هورمون ها شده و در نتیجه در حتی در مواقعی که هیچ خطری برای بدن شما وجود ندارد نیز شما در حالت آماده باش کامل قرار خواهید داشت. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در حالی که بیشتر سلول های کرومافین در غدد فوق کلیوی قرار دارند، اما دسته های کوچکی از این سلول ها در قلب، سر، گردن، مثانه، دیواره پشتی شکم و در امتداد ستون فقرات قرار گرفته اند. تومورهای سلولی کرومافین به نام پاراگانژیوما نیز ممکن است ت ثیرات یکسانی بر روی بدن داشته باشند. افراد مبتلا به برخی از اختلالات ارثی نادر بیش از دیگران در معرض ابتلا به فیوکروموسیتوم یا پاراگانگیلوما قرار دارند. تورمو های مرتبط با این اختلالات احتمال زیاد سرطانی هستند. این بیماری های ژنتیکی ت ثیر گذار شامل موارد زیر می شوند: نوعی اختلال است که باعث می شود تا در بیش از یک قسمت از سیستم تولید کننده هورمون در بدن (غدد درون ریز) تومورها به وجود بیایند. سایر تومورهای مرتبط با این بیماری می توانند در تیرویید، پاراتیرویید، لب، زبان و ظاهر شوند. می تواند در چند قسمت از جمله، سیستم غدد درون ریز، و ایجاد تومور کند. منجر به بروز تومورهای متعدد در پوست (نوروفیبروما) ، لکه های رنگی پوست و تومورهای عصب بینایی می شود. اختلالات ارثی هستند که منجر به فیوکروموسیتوم یا پاراگانژیلیوما می شوند. اغلب علایم بروز فیوکروموسیتوما شامل موارد زیر می شود: ضربان قلب سریع علایم وحشت زدگی رنگ پریدگی در چهره علایمی که بروز آن ها احتمال کمتری دارد نیز شامل موارد زیر می شود: کاهش وزن اضطراب یا احساس عذاب علایمی که در بالا به آن ها اشاره شد ممکن است ثابت بوده، به صورت ناگهانی بروز پیدا کرده یا در زمان های خاصی شدت پیدا کند. برخی از فعالیت ها یا شرایط خاص نیز می تواند این علایم را بدتر شود: فشار بدنی جراحی و اضطراب یا تغییر در وضعیت بدن غذاهای سرشار از تیرامین نیز بر فشار خون ت ثیر گذاشته و می تواند علایم شما را بدتر کند. میزان ترامین در غذاهای تخمیری، ترشی شده یا بیش از حد رسیده یا خراب بیشتر از دیگر موارد است. این مواد غذایی حاوی مقادیر زیاد تیرامین شامل موارد زیر می شود: شکلات بعضی از پنیرها گوشت خشک شده یا دودی شده بعضی از داروها که ممکن است مصرف آن ها علایم فیوکروموسیتوما را شدت ببخشد: مواد محرک مثل آمفتامین یا کوکایین مهار کننده های مونوآمین اکسیداز ( MAOIs ) مانند فنلزین، ترانیل سی پرومین و ایزوکاربوکسازید اگرچه فشار خون بالا نشانه اصلی فیوکروموسیتوم است. اما بیشتر افرادی که فشار خون بالایی دارند، تومور آدرنال ندارند. اگر هر یک از عوامل زیر برای شما صدق می کند، حتما در مورد آن با پزشک خود صحبت کنید: سابقه خانوادگی فیوکروموسیتوم بدتر شدن اپیزودیک مشکل در کنترل فشار خون بالا با درمان فعلی سابقه خانوادگی یک اختلال ژنتیکی مرتبط: نیوپلازی متعدد غدد درون ریز، نوع ( MEN ) بیماری فون هیپل - لینداو پاراگانژیلیوم خانوادگی یا نوروفیبروماتوز ( NF ) می تواند به بعضی از عضوهای بدن به ویژه بافت های سیستم قلبی عروقی، مغز و کلیه فرد آسیب برساند. این آسیب ها می تواند باعث به وجود آمدن شرایط بحرانی زیر در فرد شود: مشکل در عصب چشمی به ندرت ممکن است که فیوکروموسیتوم سرطانی (بدخیم) بوده و سلول های سرطانی ناشی از آن به سایر قسمت های بدن نیز سرایت کند. اما در صورت سرطانی بودن فیوکروموسیتوم، این سلول های سرطانی فیوکروموسیتوم یا پاراژانژیوما اغلب به سیستم لنفاوی، استخوان ها، کبد یا گسترش می یابد. برای تشخیص این عارضه پزشک ممکن است از آزمایش های متعددی کمک بگیرد. آزمایش های زیر میزان آدرنالین، نورآدرنالین یا فرآورده های جانبی هورمون ها در بدن شما را اندازه گیری خواهد کرد: پزشک ممکن است برای بررسی خون از شما بگیرد. در این آزمایش، هر بار بعد از گذشت ساعت یک بار نمونه ادرار خود را داخل ظرفی جمع آوری کرده و بعد از برچسب زدن آن را با توجه به دستور العمل در اختیار آزمایشگاه قرار خواهید داد. برای انجام هر دو آزمایش و آمادگی انجام آن ها بهتر است با پزشک خود صحبت کرده و ببینید آیا نیازی به کنار گذاشتن دارو یا ناشتا بودن خواهید داشت. دقت داشته باشید که هیچ گاه بدون مشورت پزشک مصرف داروی خود را قطع نکنید. در صورتی که آزمایش های قبلی نشان دهنده وجود فیوکروموسیتوما یا پاراگانلیوما بود، پزشک احتمالا برای مشخص شدن محل احتمالی وجود تومور، شیوه های تصویر برداری را برای فرد تجویز خواهد کرد. این شیوه های تصویربرداری شامل موارد زیر می شود: سی تی اسکن که تکنولوژی به خصوص اشعه ایکس است. ام آی آی که در آن از امواج رادیویی و یک میدان مغناطیسی برای تصویر برداری دقیق استفاده می شود. تصویر برداری ( M - iodobenzylguandine ( MIBG یکی از شیوه های تصویربرداری است که مقدار کم ترکیبات رادیواکتیوی تزریق شده و جذب شده توسط فیوکروموسیتوما یا پاراگانگیلوماس را نشان خواهد داد. برش نگاری با گسیل پوزیترون ( PET نیز یکی از شیوه های تصویر برداری است که میزان جذب ترکیبات رادیواکتیوی توسط تومور را نشان خواهد داد. از آن جا که برخی از اختلالات به احتمال زیاد عود کننده یا سرطانی هستند، نتایج آزمایش ممکن است به تصمیمات درمانی یا برنامه های طولانی مدت نظارت وضعیت سلامت فرد تا حد زیادی ت ثیر گذار خواهد بود. نتایج به دست آمده از آزمایشات می تواند نشان دهد که آیا دیگر اعضای خانواده نیز باید برای تشخیص فیوکروموسیتوم یا بیماری های مربوط به آن مورد معاینه و آزمایش قرار گیرند یا خیر. بهتر است برای درک فواید و پیامدهای آزمایش ژنتیک در مورد خدمات مشاوره ژنتیک با پزشک خود صحبت کنید. درمان اصلی فیوکروموسیتوما انجام عمل جراحی و خارج کردن تومور است. قبل از عمل جراحی پزشک به احتمال زیاد داروهای خاص فشار خون را تجویز می کند تا عملکرد هورمون های high - adrenaline مسدود شده و خطر بالا رفتن فشار خون شدید در حین عمل به حداقل ممکن برسد. به احتمال زیاد مدت تا روز پیش از عمل جراحی از دو دارو برای کاهش فشار خون استفاده خواهید کرد. این داروها ممکن است جایگزین داروهای قبلی شده یا نیاز باشد تا در کنار داروهای فشار خون دیگر خود مصرف کنید. این داروها شریان ها و رگه ای کوچکتر را باز و در حالت آرامش نگه داشته و باعث بهبود جریان خون و کاهش فشار خون می شوند. مسدود کننده های آلفا شامل فنوکسی بنزامین، دوکسازوزین (کاردورا) و پرازوسین (مینی پرس) می شوند. عوارض جانبی مصرف این داروها ممکن است شامل ضربان قلب نامنظم، سرگیجه، خستگی، مشکلات بینایی، اختلال عملکرد جنسی در مردان و تورم در اندام ها باشد. این داروها باعث می شوند تا قلب شما با فشار کمتر و آرامش بیشتری ضربان داشته باشد. همچنین مصرف این داروها به باز شدن و آرامش عروق خونی کمک خواهد کرد. در روند آماده سازی پیش از عمل جراحی، پزشک احتمالا چند روز پس از شروع مسدود کننده آلفا، مسدود کننده بتا را تجویز می کند. شامل آتنولول، متوپرولول و پروپرانولول می شود. عوارض جانبی مصرف این داروها شامل، ناراحتی معده، اسهال، ضربان قلب نامنظم، مشکل در تنفس و تورم در اندام ها می شود. مسدود کننده های آلفا و بتا رگ های خونی را بازتر کرده و باعث می شوند تا مقدار مایعات درون رگ های خونی کم باشند. این موضوع می تواند باعث افت شدید فشار خون فرد شود. به همین خاطر رژیم غذایی پرنمک باعث می شود تا مایعات بیشتری در رگ های خونی جریان داشته و در نتیجه از فشار خون پایین در حین و بعد از عمل جلوگیری خواهد کرد. در بیشتر موارد جراح با یک عمل جراحی نیمه تهاجمی، کل غده فوق کلیوی را همراه با فیوکروموسیتوم از بدن خارج خواهد کرد. جراح برای انجام این عمل جراحی چند منفذ کوچک را در این قسمت ایجاد کرده و از طریق این منافذ ابزار جراحی و دوربین خود را وارد بدن خواهد کرد. بعد از عمل غده فوق کلیوی سالم، مسیولیت غده کلیوی خارج شده را بر عهده گرفته و معمولا فشار خون به حالت عادی خود باز خواهد گشت. در بعضی موارد مانند زمانی که قبلا یکی از غدد فوق کلیوی برداشته شده باشد، پزشک ممکن است تنها بافت تومور را از بدن خارج کرده و کاری به بافت سالم غده فوق کلیوی نداشته باشد. البته اگر تومور سرطانی باشد، تومور و سایر بافت های سرطانی حتما باید از بدن خارج شود. با این حال حتی اگر تمام بافت سرطانی طی عمل جراحی از بین نرود، این عمل تولید هورمون را محدود کرده و باعث می شود تا فشار خون تا حدی به حالت طبیعی خود بازگردد. وجود تومور در غده آدرنال ممکن است در حین تصویربرداری با اهداف دیگر شناسایی شود. در چنین مواردی، پزشک برای تشخیص علت بروز و ماهیت تومور ممکن است آزمایشات دیگری را برای شما تجویز کند. پزشک برای تشخیص احتمال اینکه ابتلای فرد به فیوکروموسیتوما به علت اختلالات ارثی باشد، ممکن است آزمایش های ژنتیکی را تجویز کند. اطلاعات به دست آمده در مورد فاکتورهای ژنتیکی به دلایل زیر از اهمیت بسیاری برخوردار است: زیرا بعضی از اختلالات ارثی می تواند زمینه ساز بیماری های متعددی باشد، به همین خاطر نتایج آزمایش ممکن است نیاز به غربالگری برای سایز بیماری ها را نشان دهد. فیوکروموسیتومهای بسیار کمی سرطانی هستند. به همین خاطر تحقیقات در مورد بهترین روش های درمانی این عارضه محدود است. اما معمولا درمان تومورهای سرطانی و سرطان مربوط به فیوکروموسیتوم، شامل موارد زیر می شود: رادیو داروی MIBG در درمان تومورهای با منش غددی عصبی مثل فیوکروموسیتوم، پاراگانگلیوم و نوروبلاستوم موثر خواهد بود. یفاته ها نشان می دهد که استفاده از شیوه MIBG برای تومورهای فیوکروموسیتوم بهترین و موثر ترین روش درمانی غیر جراحی است. PRRT دارویی را ترکیب می کند که سلول های سرطانی را با مقدار کمی از ماده رادیواکتیو هدف قرار می دهد. این درمان اجازه می دهد تا پرتودرمانی مستقیما به سلول های سرطانی منتقل شود. یک از داروهای PRRT ، لوتیوم لو است که برای درمان تومورهای پیشرفته عصبی و غدد درون ریز استفاده می شود. شامل استفاده از داروهای قدرتمندی است که سلول های سرطانی در حال رشد را از بین می برد. پرتو درمانی. این شیوه درمانی ممکن است برای درمان تومورهایی که به استخوان گسترش یافته اند، استفاده شود. احتمالا بعد از بروز علایم این بیماری در قدم اول به پزشک عمومی مراجعه خواهید کرد. پزشک نیز پس از تشخیص اولیه شما را به پزشک متخصص اختلالات هورمونی (متخصص غدد) ارجاع خواهد داد. از آن جایی که مدت زمان ملاقات با پزشک کوتاه بوده و حرف های زیادی برای گفتن خواهید داشت. در نتیجه بهتر است با آمادگی کامل به پزشک مراجعه کرده و از این زمان کوتاه نهایت استفاده را ببرید. بهتر است قبل از حضور در مطب موارد زیر را آماده کنید: بهتر است استرس ها و تغییرات اخیری که در زندگی تان افتاده است را یادداشت کنید. همه نشانه های مربوط و غیر مربوط به بیماری خود را یادداشت کرده و همراه خود داشته باشید. نام تمامی داروها، مکمل ها و ویتامین های که مصرف می کنید را همراه با میزان مصرف خود یادداشت کنید. تمامی سوالات مربوط و غیر مربوطی که به ذهنتان رسیده و قصد پرسیدن آن ها از پزشک را دارید را یادداشت کرده و همراه خود به مطب ببرید. گاهی اوقاتت به خاطر سپردن تمامی موارد و اطلاعاتی که پزشک در اختیارتان قرار می دهد، کار دشواری است. در نتیجه بردن همراه به یادآوری اطلاعات مهم و نکات کمک زیادی خواهد کرد. بهتر است در حین معاینه سوالات زیر را در مورد فیوکروموسیتوما مطرح کنید: بهترین شیوه درمانی چیست؟ آیا باید به متخصص مراجعه کنم؟ علایم این بیماری موقتی است یا دایمی؟ چه عاملی باعث وجود علایم این بیماری شده است؟ آیا علل دیگری برای بروز این بیماری و علایم آن ممکن است وجود داشته باشد؟ مبتلا به بیماری های دیگری هستم. چگونه می توانم این بیماری ها را در کنار هم مدیریت کنم؟ برای تشخیص نیاز به انجام چه آزمایشاتی خواهم داشت؟ آیا این آزمایشات نیاز به آمادگی خاصی دارد؟ بروشور یا برگه چاپ شده در مورد این بیماری دارید؟ برای کسب اطلاعات بیشتر مطالعه کدام وب سایت ها را توصیه می کنید؟ پزشک برای تشخیص دقیق تر ممکن است در حین معاینه سوالات زیر را مطرح کند به همین خاطر بهتر است آمادگی پاسخگوی به آن ها را داشته باشید: آیا علایم شما دایمی یا موقتی بوده است؟ آیا عاملی باعث بهبود علایم شما می شود؟ آیا عاملی باعث شدت گرفتن علایم شما می شود؟ آیا مبتلا به بیماری های دیگری هستید؟ چگونه این بیماری را کنترل می کنید؟ ایا سابقه خانوادگی ابتلا به تومورهای آدرنال یا سایر غدد درون ریز را داشته اید؟ فیوکروموسیتوم یک نوع تومور نادر است که معمولا غیر سرطانی و خوش خیم بوده و یکی از غدد فوق کلیوی را درگیر می کند. اگر فردی دچار فیوکروموسیتوم شده باشد، تومور هورمون هایی را آزاد می کند که ممکن است باعث بروز علایمی مثل فشار خون بالا، سردرد، تعریق و علایم وحشت زدگی شود. همچنین اگر فیوکروموسیتوم درمان نشود ممکن است باعث آسیب شدید به دیگر سیستم های بدن و به خطر افتادن زندگی فرد شود. درمان اصلی فیوکروموسیتوما انجام عمل جراحی و خارج کردن تومور است. |
کلیه ها با جداسازی مواد زاید و سموم از خون، آن ها را به صورت ادرار از بدن خارج می کنند. کلیه ها همچنین در تنظیم فشار خون و مدیریت بسیاری از عملکرد های مهم دیگر بدن نقش بسیار مهم و حیاتی دارند. کیست کلیه، کیسه های کلیوی مایع هستند که در کلیه ها شکل می گیرند و می تواند با اختلالات جدی همراه باشند که ممکن است عملکرد کلیه را مختل کند. اما شایع ترین نوع آن، کیست ساده کلیه می باشد که کیست غیر سرطانی است. شاید تشخیص کیست بر روی کلیه تا حدودی جدی به نظر جدی برسد، اما داشتن نوع ساده آن، نگران کننده نیست و نسبتا شایع می باشد. در بیشتر موارد، انواع ساده آن به هیچ وجه عارضه ای ایجاد نمی کنند و را تحت ت ثیر قرار نمی دهند. با این وجود، در صورت بزرگ شدن، ممکن است باعث ایجاد درد، عفونت یا علایم دیگری شود. هنوز علت دقیق بروز این کیست ها مشخص نیست به طور معمول، فقط یک کیست در سطح یک کلیه تشکیل می شود، اما کیست های متعدد می توانند یک یا هر دو کلیه را تحت ت ثیر قرار دهند. کیست معمولا بی ضرر است. از آنجا که آن ها اغلب علایم ایجاد نمی کنند، حتی ممکن است فرد متوجه آن ها نشود. کیست ساده کلیه اغلب در طی آزمایش تصویربرداری برای شرایط دیگری تشخیص داده می شود. کیست های که علامت یا علایم خاصی ایجاد نمی کنند معمولا نیازی به درمان ندارند. هنوز مشخص نیست که چه عواملی باعث ایجاد کیست ساده می شود. چندین تیوری مهم در این مورد وجود دارند. به عنوان مثال، هر کلیه حدود یک میلیون لوله‌ی ریز دارد که ادرار را جمع می کند. کیست ممکن است با انسداد لوله، متورم و پر از مایعات شود و رشد کند. یک تیوری دیگری نشان می دهد وقتی لایه سطحی کلیه ضعیف شوند می توانند کیسه ای (دیورتیکولوم) را ایجاد کند که این کیسه با تجمع مایعات به کیست تبدیل می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید با افزایش سن، خطر ابتلا به این کیست افزایش می یابد، اگرچه در هر سنی ممکن است رخ دهد. به غیر از پیری، هیچ عامل خطر واقعی برای ایجاد کیست ساده وجود ندارد. دو نوع کیست کلیه وجود دارد که عبارتند از: کیست ساده بیماری کلیه پلی کیستیک کیست های ساده، کیست های جداگانه ای هستند که روی کلیه ها تشکیل می شوند. آن ها دارای دیواره های نازک و حاوی مایعی مانند آب هستند. کیست های ساده به کلیه ها آسیب نمی رسانند و بر عملکرد آن ها ت ثیر نمی گذارد. بیماری کلیه پلی کیستیک، ( PKD ) بعضی از کیست ها به حدی کوچک هستند که بدون میکروسکوپ نمی توانید آن ها را ببینید. برخی از کیست ها می توانند به اندازه یک توپ تنیس رشد کنند. با بزرگتر شدن، کیست ها می توانند بر روی اندام های اطراف فشار وارد کنند و باعث ایجاد درد شوند. یک کیست ساده ممکن است علامت خاصی نداشته باشد. اما اگر کیست بزرگ شود می تواند باعث بروز علایم زیر گردد: ادرار تیره تورم شکم درد در قسمت بالای شکم ادرار کردن بیشتر از حد معمول درد در ناحیه پشت و بین دنده ها و لگن (درد معمولا کسل کننده است، اما در صورت ترکیدن کیست می تواند شدید شود) بیماری کلیه پلی کیستیک می تواند باعث بروز علایم زیر شود: خون در ادرار درد در ناحیه پشت و پهلو بیشتر کیست های کلیوی ساده باعث ایجاد عوارض یا مشکلی نمی شوند، اگرچه این موارد ممکن است در موارد نادر رخ دهد. عوارض کیست ساده در صورت بروز شامل موارد زیر است: کیست که ترکیده است باعث ایجاد درد شدید در پشت یا پهلو می شود. کیست ممکن است آلوده شود و باعث بروز تب و درد شود. کیست کلیه که مانع جریان طبیعی ادرار شود می تواند منجر به تورم کلیه ها گردد ( در صورت بروز عوارض، علایم ممکن است شدت یابد و فرد باید فورا به دنبال مراقبت پزشکی باشد. بیشتر اوقات، کیست ساده در طول آزمایشات تصویربرداری برای تشخیص بیماری های دیگر شناسایی می شود. پس از یافتن کیست، ممکن است پزشک دستورات دیگری را برای تشخیص اطلاعات بیشتر تجویز کند. برخی آزمایشات احتمالی برای تشخیص این کیست ها، عبارتند از: سی تی اسکن برای نشان دادن تومورها یا کیست ها، یک تصویر سه بعدی از کلیه ها ایجاد می کند. تصویربرداری از امواج رادیویی و آهن ربا است و برای نشان دادن تصاویری از بافت ها و اندام های نرم بدن از جمله کلیه ها مورد استفاده قرار می گیرد. نوعی تصویربرداری برای تهیه تصویری از کلیه ها می باشد. آزمایش عملکرد کلیه یک ساده است که عملکرد کلیه ها را بررسی می کند. آزمایش ادرار روشی است که محتویات ادرار بیمار را از یک نمونه ادرار بررسی می کند. همه این آزمایشات می توانند به صورت سرپایی انجام شوند و بیشتر اوقات نیاز به هیچ گونه آمادگی خاصی ندارند. بیشتر کیست های ساده کلیوی بی ضرر هستند و مشکلی ایجاد نمی کنند و نیازی به درمان ندارد. اگر کیست رشد کند، یا جراحی می تواند بدون هیچ عارضه طولانی مدت آن را از بین ببرد. بیماری کلیه پلی کیستیک می تواند جدی تر باشد. PKD بدون درمان می تواند عوارضی مانند و ایجاد کند. بیشتر کیست های ساده به هیچ وجه نیازی به درمان بیش از کنترل دوره ای ندارند. اگر کیست ساده کلیه شما علامت خاصی نداشته باشد و عملکرد کلیه را مختل نکند، ممکن است نیازی به درمان نداشته باشید. در عوض، پزشک ممکن است توصیه کند که یک آزمایش تصویربرداری مانند را به صورت دوره ای انجام دهید تا بررسی شود که کیست کلیه شما بزرگ شده است یا تغییری نمی کند. اگر کلیه تغییر کند و منجر به بروز علایم شدید شود، ممکن است در آن زمان نیاز به درمان داشته باشید. گاهی اوقات یک کیست ساده به خودی خود از بین می رود. کیست های کلیوی که باعث علایم می شوند ممکن است نیاز به درمان داشته باشند، به ویژه اگر جریان ادرار یا خون را از طریق کلیه ها مسدود کنند. در طول، پزشک از سونوگرافی برای هدایت سوزن به کیست استفاده می کند. کیسه مایعات با سوزن سوراخ شده و تخلیه می شود. در مرحله بعد، پزشک برای محکم کردن بافت اطراف، محلول نمکی را به آن ناحیه تزریق می کند تا از ایجاد کیست دیگر جلوگیری شود. این روش با استفاده از بی حسی موضعی و به صورت سرپایی انجام می شود. یک کیست بزرگ یا علامت دار که عملکرد کلیه را تحت تاثیر قرار می دهد ممکن است برای تخلیه و برداشتن آن نیاز به جراحی داشته باشد. این عمل تحت انجام می گیرد. جراحان اغلب کیست ها را از طریق چند برش کوچک به روش از بین می برند. آن ها عمل جراحی را با استفاده از دوربین و ابزارهای کوچک انجام می دهند. بسته به نوع روشی که پزشک برای جراحی توصیه می کند، ممکن است نیاز به بستری کوتاه مدت در بیمارستان داشته باشید. برداشتن کیست معمولا در بیمارستان تحت بیهوشی عمومی انجام می شود. در مورد کیست آلوده، پزشک ممکن است قبل از هر نوع درمان دیگر، برای شما تجویز کند. یک کیست ساده کلیه که در طی آزمایش تصویربرداری برای بیماری دیگری کشف شده است ممکن است شما را نگران کند. قبل از ملاقات با پزشک، لیستی از سوالاتی را که باید از پزشک در مورد بیماری پرسیده شوند، را بنویسید. برخی از این سوالات عبارتند از: کیست من چقدر بزرگ است؟ گزینه های درمان من کدام است؟ آیا باید این کیست برداشته شود؟ آیا به پیگیری های بعدی احتیاج دارم؟ خطرات احتمالی هر گزینه درمانی چیست؟ آیا محدودیتی وجود دارد که باید رعایت کنم؟ علایمی که ممکن است نشان دهنده رشد کیست کلیه باشد، کدام هستند؟ آیا کیست کلیه جدید است یا در سایر اسکن های قبلی هم دیده می شود؟ آیا کیست کلیه احتمالا رشد می کند و می تواند به کلیه من آسیب برساند؟ من این علایم غیر قابل توضیح را دارم. آیا ممکن است در اثر کیست کلیوی ایجاد شده باشند؟ احتمالا پزشک از شما سوالات زیادی می پرسد، از قبیل: آیا علایم خاصی دارید؟ آیا خون در ادرار شما وجود دارد؟ آیا شرایط پزشکی دیگری دارید؟ آیا در کمر یا پهلو خود درد داشتید؟ آیا با گذشت زمان علایم شما بدتر شده است؟ چه دارویی، ویتامین یا مکمل مصرف می کنید؟ اگر چنین است، چه مدت این علایم را تجربه کرده اید؟ |
HIV HIV درمان نشده سلول های CD را که نوعی سلول ایمنی به نام سلول های T هستند، را آلوده کرده و از بین می برد. با گذشت زمان، بیمار احتمالا به انواع مختلفی از عفونت ها و سرطان ها مبتلا می شود. HIV از طریق مایعات بدن منتقل می شود، از جمله: خون مایع منی مایعات واژن و رکتال ویروس در هوا یا آب یا از طریق تماس موقتی انتشار نمی یابد. اچ آی وی یک بیماری مادام العمر است و در حال حاضر هیچ درمان قطعی برای آن وجود ندارد اما می توان با مراقبت های پزشکی، از جمله درمانی به نام درمان ضد ویروسی آن را کنترل کرده و امید به زندگی بیمار را تا حدود زیادی افزایش داد. فرد مبتلا به HIV در صورت عدم درمان به موقع و مناسب احتمالا به بیماری جدی به نام ایدز مبتلا می شود. HIV می تواند باعث ایجاد تغییراتی در بدن شود که در این شرایط بیمار برای مقابله با سایر بیماری ها و عفونت ها بسیار ضعیف می شود. تخمین زده می شود که . میلیون آمریکایی در حال حاضر با اچ آی وی زندگی می کنند. از بین این افراد، از نفر آن ها از بیماری خود اطلاع ندارند و نمی دانند که مبتلا هستند. ایدز نوعی بیماری است که می تواند در مبتلایان به ویروس HIV ایجاد شود. این پیشرفته ترین مرحله HIV است. اما ابتلا به HIV HIV سلول های CD را در بدن از بین می برد. بزرگسالان سالم معمولا تعداد تا در هر میلی متر مکعب سلول های CD HIV HIV هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در این شرایط فرد در معرض ابتلا به انواع بیماری ها و سرطان قرار می گیرد، از جمله: ذات الریه بیماری سل توکسوپلاسموز، عفونت مغزی ناشی از انگل برفک دهان، یک عفونت قارچی در دهان یا گلو ( CMV ) ، نوعی ویروس تبخال مننژیت کریپتوکوکی، یک عفونت قارچی در مغز cryptosporidiosis ، عفونت ناشی از انگل روده سرطان، از جمله سارکوم Kaposi ) KS ) و کوتاه شدن امید به زندگی در ارتباط با ایدز درمان نشده نتیجه مستقیمی از خود این سندرم نیست. در عوض، نتیجه بیماری ها و عوارضی است که از سیستم ایمنی بدن ضعیف ناشی می شود. برای ابتلا فرد به ایدز حتما باید مبتلا به HIV شود. اما ابتلا به HIV لزوما به معنای ابتلا به بیماری ایدز نیست. در موارد پیشرفت این بیماری به سه مرحله زیر تقسیم می شود: مرحله حاد، چند هفته اول پس از انتقال ت خیر بالینی یا مرحله مزمن ایدز با کاهش تعداد سلول های CD ، سیستم ایمنی بدن تضعیف می شود. تعداد CD در بزرگسالان تا در هر میلی متر مکعب است و در مبتلایان به ایدز به زیر میلی متر مکعب می رسد. سرعت پیشرفت HIV در مرحله مزمن از فردی به فرد دیگر متفاوت است. هیچ درمانی برای HIV وجود ندارد، اما این بیماری می تواند کنترل شود. افراد مبتلا به HIV معمولا با درمان زود هنگام با درمان ضد ویروسی طول عمر تقریبا عادی خواهند داشت. اما هیچ درمانی برای ایدز وجود ندارد اما برخی گزینه های درمانی می توانند تعداد CD فرد را افزایش دهند. علاوه بر آن، درمان می تواند عفونت های ناشی از آن را مدیریت کند. اچ آی وی و ایدز مرتبط هستند، اما آن ها یکسان نیستند. هرکسی می تواند با HIV مبتلا شود و ویروس آن در مایعات مختلف بدن وجود دارند، از جمله: خون مایع منی شیر مادر مایعات واژن و رکتال برخی از شیوه های انتقال HIV از شخص به فرد دیگر، عبارتند از: اشتراک گذاشتن تجهیزات خال کوبی بدون استریل از طریق جویدن غذای کودک قبل از دادن غذا به آن ها از طریق قرار گرفتن در معرض خون مبتلایان به HIV انتقال از مادر به نوزاد در، و شیردهی اشتراک گذاشتن سوزن، سرنگ و موارد دیگر برای تزریق مواد مخدر سکس واژینال یا مقعد، رایج ترین مسیر انتقال، به ویژه در بین مردانی که با هم رابطه جنسی دارند. ویروس همچنین می تواند از طریق انتقال خون یا و بافت منتقل شود. این روش از نظر تیوری امکان پذیر است، اما به ندرت رخ می دهد. اما این ویروس از طریق موارد زیر شیوع نمی یابد: هوا یا آب بزاق، اشک یا عرق تماس پوست به پوست پشه ها یا حشرات دیگر در آغوش گرفتن، تکان دادن دست یا بوسیدن به اشتراک گذاری غذا یا نوشیدنی، از جمله نوشیدن چشمه ها HIV به محض اینکه HIV HIV و زمان تشخیص آن در خون، دوره پنجره HIV نامیده می شود. بیشتر افراد در طی تا روز پس از عفونت، آنتی بادی های قابل تشخیص HIV را ایجاد می کنند. اگر فرد در طول این دور برای تشخیص بیماری اقدام کنند. به احتمال زیاد نتیجه آزمایش او منفی خواهد بود. با این حال، در این مدت بیماران هنوز هم می توانند ویروس را به دیگران منتقل کنند و برای جلوگیری از شیوع ویروس HIV باید از کاندوم استفاده کرده و آزمایش را به مدت سه ماه تکرار کنند. علاوه بر آن باید در ایده آل ترین حالت حداکثر ساعت بعد از قرار در معرض ویروس، دارودرمانی را شروع کند. بر همین اساس زمان تشخیص و انجام آزمایش اچ آی وی بسیار مهم است. چند هفته اول بعد از ابتلا فرد به HIV HIV پاسخ می دهد. برخی افراد در این مرحله هیچ علامتی ندارند اما بعضی از مبتلایان در یک یا دو ماه اول دچار علایم می شوند، اما غالبا نمی دانند که آن ها به دلیل ویروس HIV ایجاد شده اند چون علایم مرحله حاد شبیه به علایم یا سایر ویروس های فصلی می باشد و ممکن است از خفیف تا شدید متغیر باشند، و حتی ممکن است به صورت موقت بروز کنند و یا از چند روز تا چند هفته ادامه داشته باشند. علایم اولیه HIV ، عبارتند از: درد عمومی بثورات پوستی ناراحتی های معده تورم و در این مرحله چه علایم بروز کنند و یا نکنند، بار ویروس افراد بسیار زیاد است و ویروس های زیادی در خون افراد وجود دارد و فرد مبتلا در این مرحله به راحتی می تواند ویروس را به شخص دیگری منتقل کند. علایم اولیه HIV معمولا در طی چند ماه با ورود فرد به مرحله تاخیر مزمن یا مزمن بالینی، برطرف می شوند. این مرحله می تواند سال ها یا حتی چندین دهه با درمان ادامه یابد. بعد از ماه اول فرد وارد مرحله ت خیر بالینی می شود. این مرحله می تواند از چند سال تا چند دهه ادامه داشته باشد. برخی از افراد در این مدت هیچ علامتی ندارند، در حالی که برخی دیگر ممکن است علایم حداقل یا علایم غیراختصاصی که شبیه علایم سایر بیماری ها می باشند را تجربه کنند. این علایم غیر اختصاصی ممکن است شامل موارد زیر باشد: عرق شبانه کاهش وزن تب های مکرر بثورات پوستی تورم غدد لنفاوی سردرد و سایر دردها عفونت های مکرر دهان یا واژینال همانند مراحل اولیه، در این مرحله هم فرد مبتلا ممکن است هیچ علایم عفونی نداشته باشد ولی می تواند ویروس را به فرد دیگری منتقل کند. علایم HIV در این مرحله ممکن است به سرعت پیشرفت کنند اما با درمان قابل کنترل هستند و از ابتلا فرد به ایدز پیشگیری کند. حدود درصد از افراد مبتلا به HIV دچار تغییراتی در پوست خود می شوند. راش اغلب یکی از اولین علایم عفونت HIV است. به طور کلی، بثورات HIV به عنوان ضایعات قرمز کوچک متعدد ظاهر می شوند که صاف و بزرگ هستند. ظاهر بثورات، مدت زمان ماندگاری و نحوه درمان آن بستگی به علت دارد. علایم HIV در افراد مختلف متفاوت است، اما در زنان و مردان مشابه هستند. این علایم می توانند به صورت موقت بروز پیدا کنند و یا به تدریج بدتر شوند. اگر شخصی در معرض HIV قرار داشته باشد، ممکن است در معرض سایر عفونت های مقاربتی ( STI ) نیز باشد، از جمله: سفلیس سوزاک کلامیدیا تریکومونیازیس هم مردان و هم زنان مبتلا به HIV در معرض خطر عفونت های مقاربتی ( STI ) قرار دارند. با این وجود، ممکن است زنان کمتر از مردان متوجه لکه های کوچک یا سایر تغییرات در خود شوند. علاوه بر این، زنان مبتلا به HIV در معرض خطر بیشتر عفونت های زیر قرار دارند: تغییر در چرخه قاعدگی ( PID ) عفونت های مکرر مخمر واژن سایر عفونت های واژن، از جمله ویروس پاپیلومای انسانی ( HPV ) ، که می تواند باعث ایجاد و سرطان دهانه رحم شود. خطر دیگر برای زنان مبتلا به HIV این است که ویروس می تواند در دوران بارداری به کودک منتقل شود. با این حال، درمان ضد ویروسی در دوران بارداری بی خطر تلقی می شود. زنانی که تحت درمان با ضد ویروسی قرار دارند، در معرض خطر انتقال HIV به کودک خود در دوران بارداری و زایمان هستند. تغذیه با شیر مادر در زنان مبتلا به HIV نیز دیده می شود و این ویروس را می توان از طریق شیر مادر به کودک منتقل کرد. بر همین اساس به زنان مبتلا به HIV ایدز به سندرم نقص ایمنی اکتسابی اطلاق می شود. با این شرایط، سیستم ایمنی بدن به دلیل ویروس HIV ضعیف می شود. در صورتی که مبتلایان به HIV HIV که به درمان ضد ویروسی مقاوم است و در برابر آن پاسخ نمی دهند به ایدز مبتلا شوند. علایم بیماری ایدز می تواند شامل موارد زیر باشد: تب مکرر عرق شبانه خستگی مزمن کاهش سریع وزن اضطراب و افسردگی اسهال مکرر یا مزمن برجستگی ها، ضایعات یا بثورات پوستی شکاف های تیره زیر پوست یا داخل دهان، بینی یا پلک ها غدد لنفاوی متورم مزمن، به ویژه زیر بغل، گردن و کشاله ران زخم ها، لکه ها یا ضایعات دهان و زبان، دستگاه تناسلی یا مقعد مشکلات عصبی مانند مشکل در تمرکز، کاهش حافظه و سردرگمی درمان ضد ویروس در این شرایط می تواند ویروس را کنترل می کند و معمولا از پیشرفت به ایدز جلوگیری می کند. سایر عفونت ها و عوارض ایدز نیز قابل درمان هستند. این روش درمانی باید متناسب با نیازهای فردی تنظیم شوند. چندین آزمایش مختلف برای تشخیص HIV وجود دارند که عبارتند از: تست های آنتی بادی/آنتی ژن رایج ترین آزمایش ها می باشند. این آزمایش ها، آنتی بادی ها و آنتی ژن های موجود در خون بیمار را بررسی می کنند. آنتی بادی نوعی پروتیین است که بدن برای مبارزه با عفونت ایجاد می کند. از طرف دیگر آنتی ژن بخشی از ویروس است که سیستم ایمنی بدن را فعال می کند. این آزمایش ها خون را صرفا آنتی بادی ها را در خون و یا بزاق بیمار بررسی و شناسایی می کنند و با استفاده از آزمایش خون یا سواب دهان و در مطب پزشک و مراکز درمانی انجام می شود و هیچ آمادگی خاصی نیاز ندارد. برخی از این آزمایشات نتایج را در دقیقه یا کمتر ارایه می دهند. آزمایش های دیگر آنتی بادی را می توان در خانه انجام داد: یک سواب خوراکی که نتیجه را تقریبا دقیقه بعد نشان می دهد. در صورتی که فرد فکر می کند در معرض HIV قرار گرفته اما در آزمایش خانگی نتایج او منفی بوده، باید آزمایش را تا سه ماه تکرار کند. فرد در صورتی که بخواهد ناشناس باقی بماند می تواند نمونه خون خود را در خانه تهیه کند و آن را به آزمایشگاه دارای مجوز ارسال کند و روز بعد جواب آزمایش خودش را پیگیری کند. این تست گران قیمت برای غربالگری عمومی استفاده نمی شود و بیشتر برای افرادی که علایم اولیه HIV دارند یا از عوامل خطر شناخته شده ای برخوردار هستند انجام می گیرد. این آزمایش به دنبال آنتی بادی نیست و برای تشخیص خود ویروس انجام می گیرد و تا روز طول می کشد تا نتایج آن مشخص شود. در دهه ، یک فرد ساله مبتلا به HIV دارای امید به زندگی ساله بوده اما این امید به زندگی اکنون پیشرفت چشمگیری پیدا کرده است. با معالجه مناسب، بسیاری از مبتلایان به ویروس اچ آی وی می توانند طول عمر طبیعی یا تقریبا عادی داشته باشند. البته بسیاری از موارد بر امید به زندگی مبتلایان ت ثیر دارد، از جمله: سن بار ویروسی سیگار کشیدن استفاده مواد مخدر سایر شرایط بهداشتی تعداد سلول های CD مکان و جغرافیای محل زندگی بیمار دسترسی، پایبندی و پاسخ به روند درمانی بیماری های جدی مرتبط با HIV در حالی که هنوز واکسنی برای جلوگیری از HIV وجود ندارد، مبتلایان به HIV می توانند از سایر واکسن ها برای جلوگیری از بیماری های مرتبط با HIV سود ببرند، مانند: زونا ذات الریه هپاتیت A و B در سال ، میلیون نفر در اثر بیماری های مرتبط با ایدز جان خود را از دست دادند. در سال ، حدود . میلیون نفر در سراسر جهان مبتلا به HIV بودند. از این تعداد، . میلیون کودک زیر سال سن داشتند. در سال تنها . میلیون نفر که مبتلا به HIV بودند، از درمان ضد ویروسی استفاده می کردند. در دهه ، یک فرد ساله مبتلا به HIV سال امید به زندگی داشته و تا سال ، این پیشرفت به سال رسیده است. هر . دقیقه یکبار در ایالات متحده این ویروس منتشر می شود. تخمین زده می شود که . میلیون آمریکایی در حال حاضر با ویروس اچ آی وی زندگی می کنند، و از هر نفر نفر نمی دانند که به این بیماری مبتلا است. در صورت عدم درمان، زن مبتلا به HIV درصد احتمال دارد HIV را به نوزاد خود در دوران بارداری یا شیردهی انتقال دهد. با درمان ضد ویروسی در طول دوران بارداری و جلوگیری از شیردهی، خطر آن تا درصد کاهش می یابد. بدون در نظر گرفتن بار ویروسی، باید درمان در اسرع وقت شروع شود. درمان اصلی HIV ، درمان ضد ویروسی، ترکیبی از داروهای روزانه است که تولید مثل ویروس را متوقف و به محافظت از سلول های CD کمک می کند و منجر به تقویت سیستم ایمنی بدن می شود. درمان ضد ویروسی به جلوگیری از پیشرفت HIV به ایدز و کاهش خطر انتقال ویروس به دیگران کمک می کند. بیش از داروی ضد ویروس درمانی برای درمان HIV ت یید شده است. آن ها برای جلوگیری از تولید مثل و از بین بردن ویروس سلول های CD این داروهای ضد ویروسی در شش کلاس گروه بندی می شوند که عبارتند از: مهارکننده های فیوژن مهارکننده های پروتیاز آنتاگونیست های CCR مهارکننده های انتقال رشته integrase مهار کننده های ترانسکتریپاز معکوس نوکلیوزید ( NRTI ) مهارکننده های ترانسکریپاز معکوس غیر نوکلیوزیدی ( NNRTIs ) بسیاری از داروهای ضد ویروسی با دارو های دیگر ترکیب می شوند به طوری که فرد مبتلا معمولا در طول روز فقط یک یا دو قرص را مصرف می کند. ارایه دهنده خدمات بهداشتی به شخص مبتلا به HIV کمک می کند که بر اساس شرایط کلی سلامتی و شخصی، رژیم درمانی خودش را انتخاب کند. این داروها باید هر روز، دقیقا طبق تجویز، مصرف شوند. آزمایش خون برای تشخیص و تعیین رژیم های درمانی بیماران موثر می باشد. عوارض جانبی ضد ویروسی درمانی متفاوت است و ممکن است منجر به تهوع، سردرد و سرگیجه شود. این علایم اغلب موقتی هستند و با گذشت زمان از بین می روند. عوارض جانبی جدی می تواند شامل التهاب دهان و زبان و آسیب کبد یا کلیه باشند که این عوارض با تنظیم دارو، قابل کنترل هستند. هزینه های درمان ضد ویروسی با توجه به موقعیت جغرافیایی و نوع پوشش بیمه متفاوت است. در حال حاضر هیچ واکسنی برای جلوگیری از انتقال HIV وجود ندارد. با این حال، انجام برخی اقدامات خاص می تواند به جلوگیری از شیوع HIV کمک کنند، از جمله: متداول ترین روش انتشار HIV رابطه جنسی مقعد یا واژینال بدون کاندوم است. البته این روش خطر ابتلا را به طور کامل از بین نمی برود اما آن را تا حد قابل توجهی کاهش می دهد. شخصی که نگران خطر ابتلا به HIV است باید: آزمایش تشخیصی HIV را انجام دهد. برای سایر عفونت های مقاربتی ( STI ) تحت درمان قرار بگیرید زیرا داشتن STI خطر ابتلا به HIV را افزایش می دهد. اگر HIV دارید داروهای خود را طبق دستورالعمل مصرف کنید. مصرف دارو خطر انتقال ویروس به شریک جنسی خود را کاهش می دهد. از به اشتراک گذاشتن سوزن یا سایر مواد مخدر جلوگیری کنید. اچ آی وی از طریق خون منتقل می شود و با استفاده از مواد آلوده می تواند منتشر شود. هنگام برقراری رابطه جنسی از کاندوم استفاده کنید. این را باید در نظر داشته باشید که مایعات قبل از منی (که قبل از انزال مردان ظاهر می شوند) می توانند حاوی HIV باشند. درمان با PREP را در نظر بگیرید. PREP در صورت مصرف مداوم می تواند خطر ابتلا به HIV را کاهش دهد PrEP ترکیبی از دو دارو است که به شکل قرص در دسترس قرار دارد. روند درمانی با PEP PEP می تواند خطر ابتلا به HIV را کاهش دهد. دارو PEP PEP باید در اسرع وقت پس از قرار گرفتن در معرض ویروس تا الی ساعت مصرف شود. سلامتی خود را در اولویت اصلی قرار دهد و برای این منظور: به طور منظم ورزش کند. استراحت کافی داشته باشد. از مصرف دخانیات و سایر داروها اجتناب کند. بلافاصله هرگونه علایم جدید را به پزشک خود گزارش دهد. بدن خود را با داشتن یک رژیم غذایی مناسب و متعادل تقویت کند. روی سلامت عاطفی خود متمرکز شود و در صورت امکان با یک درمان گر با تجربه در زمینه معالجه افراد مبتلا به HIV HIV بپیوندد تا بتواند با بیماران دیگر در ارتباط باشد. |
طبیعی است که بعد از ابتلا به بیمارهایی قلبی و یا انجام جراحی های مربوط به این بیماری ها در مورد برقراری رابطه جنسی دچار اضطراب شوید. اما هیچ دلیلی وجود ندارد که بیماران قلبی نتوانند به زندگی جنسی خود ادامه دهند چون برقراری رابطه جنسی در بیماران قلبی باعث ایجاد مشکلات قلبی مانند حمله قلبی نخواهد شد. در بیشتر موارد، مشکلات جنسی از خود بیماری های قلبی یا گردش خون و یا نگرانی ها و اضطراب های مربوط به آن ناشی می شوند. به طور مثال ناتوانی جنسی یا اختلال نعوظ (عدم توانایی در دستیابی یا حفظ نعوظ) می تواند یک عارضه جانبی دارویی باشد. طبق بیانیه علمی جدیدی که توسط انجمن قلب آمریکا صادر شده است، در صورت تثبیت بیماری قلبی و عروقی، احتمال برقراری رابطه جنسی بی خطر است. فعالیت جنسی برای زنان و مردان دارای بیماری قلبی عروقی و شرکای آن ها مسیله اصلی زندگی محسوب می شود. حوادث قلبی و عروقی مانند حملات قلبی یا درد قفسه سینه ناشی از بیماری قلبی به ندرت در طول فعالیت جنسی رخ می دهد، زیرا فعالیت جنسی معمولا برای مدت کوتاهی انجام می شود. برخی از بیماران فعالیت های جنسی را به تعویق می اندازند که برخی از پزشکان معتقدند به تعویق انداختن فعالیت جنسی تا زمان بهبودی و تثبیت شرایط بیمار کار عاقلانه ای است. بیمارانی که علایم آن ها شدید است باید قبل از رابطه جنسی تحت درمان قرار بگیرند. برخی از بیماری های قلبی و گردش خون باعث بروز علایم جنسی می شود، از جمله: خشکی واژن عدم رسیدن به ارگاسم از دست دادن میل جنسی ناتوانی جنسی یا اختلال نعوظ از بین رفتن میل جنسی یا، زنان و مردان را تحت ت ثیر قرار می دهد و یک مشکل شایع است که می تواند بیماران باشد. همچنین می تواند ت ثیر زیادی در میل جنسی و توانایی افراد در ارگاسم داشته باشد. در این مواقع افراد باید در مورد مشکلات خود حتما با پزشک معالج و یا پرستار توانبخشی قلبی خود صحبت و موضوع را مطرح کنند. در صورتی که کاهش میل جنسی ناشی از عوارض داروی مصرفی بیماران باشد پزشک می تواند دوز آن ها را تغییر یا کاهش دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید مبتلایان به یا بهبود یافتگان از یا جراحی قلب می توانند به محض خوب شدن و بهبودی کامل رابطه جنسی خود را دوباره شروع کنند. اما بهترین زمان برای برقراری رابطه جنسی در این شرایط معمولا حدود دو تا چهار هفته پس از حمله قلبی می باشد. در بیمارانی که جراحی مربوط به را انجام داده اند ممکن است نیاز به مدت زمان طولانی تری داشته باشند. بیماران باید موقعیتی را برای برقراری رابطه جنسی خود پیدا کند که برای آن ها مفید باشد و فشار زیادی روی زخم آن ها وارد نکند. شاید قرار دادن بالش کوچک بر روی زخم بین فرد و شریک زندگی او بتواند راهکار مفیدی باشد. راهکارهای زیادی برای کاهش اضطراب در برقراری رابطه جنسی در بیماران قلبی وجود دارد، از جمله: یک فضای آرامش بخش را برای برقراری رابطه جنسی خود انتخاب کنید. در مورد هرگونه نگرانی که دارید با شریک زندگی خود یا پزشک عمومی صحبت کنید. زمان برقراری رابطه جنسی را به ساعت های که کمتر احساس می کنید تغییر دهید. رویکردهای جدید برای صمیمی شدن، مانند یک نوازش کردن و لذت بردن از همدیگر پیدا کنید. شما هنوز هم می توانید بدون برقراری رابطه جنسی با شریک زندگی خود تان صمیمی باشید. هنگامی که آمادگی لازم را برای برقراری دوباره رابطه جنسی خود دارید، رابطه برقرار کنید، و راهکارهای زیر را هم در نظر بگیرید: موقعیتی راحت پیدا کنید که برای شما مفید باشد. از شریک زندگی خود بخواهید که نقش بیشتر و فعال تری داشته باشد. قبل از رابطه جنسی از مصرف الکل جدا خودداری کنید زیرا این امر خطر ابتلا به را افزایش می دهد. بعد از غذا های سنگین از رابطه جنسی خودداری کنید زیرا خطر سوء هاضمه بعد از خوردن غذا وجود دارد که می تواند شبیه به شود. فعالیت بدنی در بیماران با می تواند باعث احساس خستگی یا کمبود نفس شود. رابطه جنسی به طور معمول یک نوع ورزش متوسط محسوب می شود. بنابراین، برای کسانی که نارسایی قلبی دارند برقراری رابطه جنسی نباید باعث نگرانی افراد شود. اما داروهای نارسایی قلبی ممکن است باعث کاهش فشار جنسی یا ایجاد عوارض جانبی ناخوشایند شود. حدود تا درصد از مبتلایان به نارسایی قلبی گزارش داده اند که به نوعی مشکلات جنسی را تجربه کرده اند. با این وجود، فعالیت جنسی برای حفظ کیفیت زندگی سالم و در ارتباط ماندن با شریک زندگی بسیار مهم است. تمام داروهای خود را طبق دستورالعمل مصرف کنند. از ترس عوارض جنسی به طور خودسرانه مصرف دارو ها را قطع نکنند. برای تقویت محرک جنسی خود از گیاهان بدون نسخه و مکمل ها نیز استفاده نکنند. انجمن قلب آمریکا بیان کرده که و ورزش می تواند خطر عوارض ناشی از رابطه جنسی را در افراد مبتلا به نارسایی قلبی کاهش دهد. تحقیقات نشان می دهد که شرکت در یک برنامه ورزشی به تقویت سطح اکسیژن بیماران کمک می کند، ضربان قلب را در حین فعالیت جنسی کاهش می دهد، رابطه جنسی را مطمین تر و خوشایند تر می کند. برخی راهکارها در بیماران قلبی برای برقراری رابطه جنسی مطمین تر، عبارتند از: قبل از از سرگیری فعالیت جنسی از پزشک خود بخواهید تا شما را ارزیابی کند. زنانی که تصمیم به بارداری شدن دارند قبل از اقدام به بارداری با پزشک خود مشورت کنند. اگر اختلال عملکرد جنسی را تجربه می کنید برای تشخیص علت اصلی آن با پزشک خود مشورت کنید. مصرف داروهایی که می توانند علایم قلبی عروقی را بهبود ببخشند، قطع نکنید. سلامتی قلب شما باید در اولویت باشد. اگر نارسایی قلبی یا سکته قلبی داشته باشید، توانبخشی قلب و فعالیت بدنی منظم می تواند خطر عوارض مربوط به فعالیت جنسی را کاهش دهد. به طور کلی در زنان یایسه مبتلا به استفاده از استروژن موضعی یا واژینال برای درمان مقاربت دردناک، بی خطر است. به طور کلی داروهای مورد استفاده برای درمان اختلال نعوظ می توانند بی خطر باشد، اما در صورت نیترات درمانی برای دردهای قفسه سینه در، نباید از آن ها استفاده کرد. داشتن وضعیت قلبی می تواند بر نحوه مقابله بدن زنان با بارداری ت ثیر بگذارد. برای اکثر خانم ها، بیماری قلبی یا مانعی برای باردار شدن یا زایمان نیست اما باردار شدن ممکن است فشار بیشتری بر قلب وارد و وضعیت فعلی قلب را بدتر کند. خطر قلب به وضعیت قلب بستگی دارد. مهمترین نکته در زنان مبتلا به بیماری های قلبی این است که قبل از تصمیم به باردار شدن با پزشک خود صحبت کرده و از خطرات ناشی از بارداری با شرایط و بیماری آگاهی کسب کنند. زنان باردار مبتلا به بیماری های قلبی باید در تمام و هنگام زایمان، توسط پزشک خود بسیار دقیق تحت نظر قرار بگیرند و تمام جلسات درمانی معاینات خود را پیگیری کنند. این افراد باید درصورت ابتلا به دیابت، از داروهای خاصی برای کنترل فشار خون و قند خون استفاده کند و اگر در حین زایمان به فکر داشتن اپیدورال هستند، باید این موضوع را در اوایل بارداری خود با پزشک درمیان بگذارید، زیرا اپیدورال می تواند باعث افت قابل توجه فشار خون در این بیماران شود. برخی از شرایط بیماری های قلبی جنبه ژنتیکی دارند. حتی می توانند به ارث برده یا در رحم (مادرزادی) ایجاد شوند. بیماران قلبی که نگران انتقال شرایط خود به فرزندان خودشان هستند بهتر است در این موارد با پزشک خود صحبت کنند. پزشک می تواند برخی آزمایش های اولیه را برای بررسی بیماری قلبی در جنین تجویز کند. در بیماران قلبی ممکن است برخی از انواع پیشگیری از بارداری مناسب تر از سایر روش ها باشند. بیماران باید از روشی استفاده کنند که برای قلب آن ها بی خطر و در عین حال موثر باشد. قرص ضد بارداری ترکیبی می تواند فشارخون را کمی افزایش دهد. بر همین اساس پزشک قبل از تجویز آن ها برای بیماران باید فشار خون بیمار را بررسی کنند. در بیمارانی که احتمال ابتلا به لخته شدن خون در آن ها بیشتر است و یا فشار خون دارند، به احتمال زیاد پزشک انواع روش های پیشگیری از بارداری که حاوی استروژن هستند را توصیه می کند. همچنین در این بیماران ممکن است خطر ترومبوز ورید عمقی ( DVT ) یا تشکیل لخته های خونی در قسمت پایینی پا وجود داشته باشد. این امر خطر را افزایش می دهد. آمبولی ریوی خطرناک و جدی است و به درمان فوری نیاز دارد. در بیماران قلبی که احتمال ابتلا به لخته شدن خون زیاد است و یا فشار خون بالایی دارند، پزشک به احتمال زیاد انواع پیشگیری از بارداری که حاوی استروژن هستند را توصیه می کند. کاشت یک میله کوچک است که دقیقا زیر پوست زنان در بازوی فوقانی کاشته می شود. این ماده حاوی پروژسترون است و برای بیشتر زنان با بیماری قلبی بی خطر می باشد. بیماران قلبی بهتر است قبل از قرار دادن ایمپلنت با پزشک معالج خود مشورت کنند. دستگاه داخل رحمی ( و سیستم داخل رحمی ( IUS ) با خطر عفونت همراه است. به همین علت پزشک ممکن است بعد از انجام این روش ها، یک دوره آنتی بیوتیک را تجویز کند. عقیم سازی گاهی اوقات تحت انجام می شود. در صورت تشخیص بیماری قلبی ممکن است برای بیماران خطر ایجاد کند. زنان باید قبل از جراحی گزینه های لازم را با پزشک خود بررسی کنند. عقیم سازی یک روش دایمی برای پیشگیری از بارداری و یک عمل جراحی است. " بیماری نیست". بلکه یک مرحله طبیعی از چرخه زندگی یک زن است. زنان با نزدیک شدن به یایسگی، باید از سلامتی خوبی برخوردار باشند. به طور متوسط، شروع یایسگی، هنگامی که دوره قاعدگی به طور دایم متوقف شود، در حدود سالگی رخ می دهد. این در حالی است که در هر سه زن، یک نفر به نوعی بیماری قلبی عروقی دارد. تقریبا سال پس از یایسگی افزایش کلی حملات قلبی در زنان دیده می شود. به طوری که برخی معتقدند بیماری قلبی قاتل اصلی زنان است. خطر بیماری های قلبی با افزایش سن برای همه افزایش می یابد. اما برای خانم ها علایم بعد از شروع یایسگی مشهودتر می شود. یایسگی باعث بیماری های قلبی عروقی نمی شود. با این حال، برخی از عوامل خطر در طول یایسگی افزایش می یابد و رژیم غذایی پرچرب، استعمال سیگار یا سایر عادات ناسالم که در اوایل زندگی شروع شده اند نیز می تواند عوارض زیادی را به دنبال داشته باشند. کاهش هورمون طبیعی استروژن ممکن است عاملی در افزایش بیماری های قلبی در زنان یایسه باشد. چون استروژن ت ثیر مثبتی بر لایه داخلی دیواره شریان دارد و به انعطاف پذیری رگ های خونی کمک می کند و آن ها می توانند در شل شدن جریان خون موثر باشند. اما کاهش استروژن تنها دلیل ابتلا زنان یایسه به بیماری قلبی عروقی نیست. اما زنان یایسه می توانند با پیروی از یک شیوه زندگی سالم خطر ابتلا به بیماری های قلبی و سکته را کاهش دهند. البته سابقه خانوادگی نیز در میزان خطر آن ها نقش مهمی دارد. خانم ها باید از طریق ورزش منظم و تغذیه مناسب و با از بین بردن عادات ناسالم مانند سیگار کشیدن از قلب خود مراقبت کنند. این عوامل ممکن است باعث بروز عوارض زیر شود: کاهش سطح کلسترول HDL افزایش خطر لخته شدن خون کاهش انعطاف پذیری شریان ها برای بدست آوردن مواد مغذی مورد نیاز، انجمن قلب آمریکا به زنان توصیه می کند که یک الگوی رژیم غذایی مصرف کنند از جمله: میوه مرغ آجیل ماهی سبزیجات غلات کامل محصولات لبنی کم چربی محدود کردن گوشت قرمز و غذاهای شیرین و نوشیدنی زنان باید هر هفته حداقل دقیقه فعالیت بدنی را برای کمک به پیشگیری از بیماری های قلبی هدف قرار دهند. پیاده روی، دوچرخه سواری، رقصیدن یا شنا تمرینات هوازی مناسبی برای زنان یایسه برای ابتلا به بیماری های قلبی هستند. |
سرگیجه اصطلاحی است که برای توصیف طیف وسیعی از احساسات از قبیل احساس ضعف، سستی، ضعف یا ناپایداری به کار می رود. این عامل روی اندام های حسی، به ویژه چشم و گوش ت ثیر می گذارد، بنابراین ممکن است گاهی اوقات باعث غش شود. سرگیجه یک بیماری نیست، بلکه نشانه ای از اختلالات مختلف است. این اختلال یکی از شایعترین دلایلی است که بزرگسالان به خاطر آن به پزشک مراجعه می کنند و حتی می تواند زندگی فرد را تحت ت ثیر قرار دهد. اما به ندرت خطرناک و جدی می باشد. درمان سرگیجه به علت و علایم آن بستگی دارد و معمولا درمان موثر است، اما ممکن است مشکل عود کند و دوباره برگردد. این حالت دلایل بسیار زیادی از جمله اختلال در گوش داخلی، بیماری حرکتی و اثرات دارویی دارد و گاهی اوقات ممکن است ناشی از یک وضعیت بهداشتی اساسی مانند گردش خون ضعیف، عفونت یا آسیب دیدگی باشد. طول مدت سرگیجه و علایم همراه آن به علت اصلی بستگی دارد. حس تعادل به ورودی ترکیبی از قسمت های مختلف سیستم حسی مانند، اعصاب حسی و گوش داخلی بستگی دارد. سرگیجه مربوط به اختلال در عملکرد این ورودی ها می باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سرگیجه در مبتلایان به سردردهای میگرنی هم دیده می شود و ممکن است چند دقیقه تا ساعت ها به طول انجامد. عفونت ویروسی عصب دهلیزی، به نام نوریت وستیبولار، می تواند منجر به سرگیجه شدید و مداوم شود. همراه با سرگیجه می تواند مربوط به لابریتینیت باشد. باعث ایجاد یک حس شدید و کوتاه اما کاذب می شود و بیشتر از تغییر سریع حرکات سر در مواردی مانند ضربه به سر ناشی می شود. BPPV شایع ترین علت سرگیجه است. این بیماری شامل تجمع و ایجاد بیش از حد مایعات در گوش داخلی است و با حملات ناگهانی سرگیجه همراه می باشد که ممکن است تا چند ساعت ادامه یابد. همچنین در این شرایط ممکن است فرد احساس زنگ در گوش را تجربه کند. در صورت عدم خون رسانی به مغز ممکن است فرد احساس سرگیجه، ضعف یا خستگی کند. برخی که می تواند منجر به این احساس شوند، عبارتند از: افت فشار خون سیستولیک گردش خون ضعیف در شرایطی مانند، و حمله ایسکمیک گذرا گرمای بیش از حد (هایپرترمی) و کمبود آب بدن داروهای مانند، آرام بخش برخی از اختلالات عصبی مانند بیماری پارکینسون و در این شرایط سرگیجه ممکن است با تعریق و اضطراب همراه باشد. حملات وحشت و ترس از ترک خانه یا قرار گرفتن در فضاهای بزرگ و باز ( از این اختلالات با سرگیجه همراه است. که در این شرایط سرگیجه می تواند با سایر علایم مانند خستگی، ضعف و رنگ پریدگی همراه باشد. با علایمی مانند سردرد، سرگیجه، ضعف، معده ناراحت، استفراغ، و سردرگمی همراه است. عواملی که ممکن است خطر سرگیجه را افزایش دهند، عبارتند از: سابقه بروز سرگیجه در گذشته که احتمال بازگشت و عود دوباره آن را بیشتر می کند. سالمندان به علت شرایط پزشکی و مصرف دارو های زیاد بیشتر این حس را همراه با عدم تعادل تجربه می کنند. افرادی که دچار این حالت می شوند ممکن است آن را به صورت احساسات زیر توصیف کنند: احساس شناور بودن سبکی یا احساس ضعف از دست دادن حس تعادل حس کاذب حرکت یا چرخش این احساسات ممکن است با راه رفتن، ایستادن یا حرکت دادن سر برانگیخته یا بدتر شود. غش تشنج دوبینی استفراغ مداوم اختلال در تنفس درد قفسه سینه اختلال در راه رفتن تغییر ناگهانی در شنوایی تهوع یا فلج بازوها یا پاها بی حسی یا ضعف صورت ضربان قلب سریع یا نامنظم سردرگمی یا اختلال در تکلم سرگیجه ناگهانی همراه با سردرد شدید سرگیجه می تواند خطر سقوط و آسیب دیدگی و احتمال تصادف را افزایش دهد. در صورت عدم درمان سرگیجه ناشی از بیماری ممکن است باعث بروز عواقب طولانی مدت در افراد شود. پزشکان در بیشتر مواقع برای تشخیص و علت آن، تاریخچه و سابقه بیماری فرد را بررسی کرده و معاینات جسمی را انجام می دهند و ممکن است برای تشخیص و ارزیابی بیشتر دستور انجام اسکن MRI یا سی تی اسکن بدهند. حتی این امکان وجود دارد که فرد به تست شنوایی و تست تعادل نیاز داشته باشد، از جمله: پساتوگرافی تست حرکت سر تست حرکت چشم تست صندلی چرخشی در این تست پزشک هنگام ردیابی یک جسم متحرک، مسیر چشم بیمار را رصد و ارزیابی می کند. درصورت مشکوک شدن به، پزشک ممکن است آزمایش حرکت سر به نام مانور دیکس هالپایک را برای بررسی و تشخیص تجویز کند. علاوه بر این، پزشک می تواند یک آزمایش خون برای بررسی عفونت و سایر آزمایش ها را برای ارزیابی سلامت قلب و عروق خون توصیه کند. سرگیجه اغلب بدون درمان برطرف می شود و معمولا بدن در طی دو هفته با آن سازگاری پیدا می کند. در صورت تمایل فرد به درمان، پزشک آن را بر اساس علت وضعیت و علایم پایه گذاری می کند و ممکن است شامل داروها و تمرینات تعادلی باشد. داروهای پیشگیری از حملات میگرن قرص های ادرار آور در صورت ابتلا فرد به بیماری منیر همراه با رژیم غذایی کم نمک برای تسکین فوری سرگیجه همراه با حالت تهوع از جمله و ضد آلرژیک ها مانند دیازپام ( Valium ) و الپرازولام ( Xanax ) روان درمانی در کمک به افرادی که سرگیجه آن ها در اثر ایجاد می شود، موثر است. از شرایط گوش داخلی مانند نوریت وستیبولار باشد. تکنیکی به نام جابجایی کانال ( Epley ) یا مانور معمولا در تسکین نوع خوش خیم موقعیت پراکسیسمال موثر هستند. این تکنیک ها توسط پزشک، شنوایی سنج یا یک انجام می شود و معمولا بعد از یک یا دو روش درمانی موثر خواهند بود. بیمار باید قبل از انجام این عمل، در مورد مشکلات گردن یا کمر، شبکیه جدا شده یا رگ های خونی خود با پزشک مشورت کند. تزریق پزشک در برخی موارد ممکن است آنتی بیوتیک جنتامایسین را برای غیرفعال کردن عملکرد تعادل به گوش داخلی تزریق کند. برداشتن اندام حس گوش داخلی یا لابیرینتکتومی روشی است که بندرت مورد استفاده قرار می گیرد و در آن لابیرنت هشتی در گوش آسیب دیده غیرفعال می شود. از حرکت یا تعویض موقعیت به طور ناگهانی خودداری کنید در صورت لزوم از حرکت ناگهانی خودداری کنید و با یک عصا قدم بزنید فعالیت هایی مانند یوگا و تای چی را انجام دهید که تعادل را بهبود می بخشند. همیشه هنگام قدم زدن از پله ها یا پایین رفتن از پله ها، از نرده ها استفاده کنید از احتمال عدم تعادل خود آگاه باشید، که می تواند منجر به سقوط و آسیب جدی شود اگر دچار سرگیجه مکرر و بدون هشدار می شوید از رانندگی یا کار با ماشین آلات سنگین خودداری کنید روزانه حداقل هشت لیوان آب بنوشید، هفت ساعت یا بیشتر بخوابید و از موقعیت های استرس زا خودداری کنید به مقدار کافی مایعات بنوشید، رژیم غذایی سالم بخورید، به اندازه کافی بخوابید و از خودداری کنید برای جلوگیری از سرگیجه یک رژیم غذایی سالم و حاوی سبزیجات، میوه ها و پروتیین های بدون چربی بخورید اگر سرگیجه به دلیل گرمای بیش از حد یا کمبود آب بدن ایجاد شده، در یک مکان خنک استراحت کنید و آب یا یک نوشیدنی بنوشید از مصرف کافیین، نمک و دخانیات خودداری کنید. استفاده بیش از حد از این مواد می تواند علایم و نشانه های شما را بدتر کند اگر گمان می کنید سرگیجه شما به دلیل دارویی ایجاد شده است، در مورد کاهش دوز یا جابجایی به داروی دیگر با پزشک خود مشورت کنید هنگامی که احساس سرگیجه می کنید و استراحت کنید تا سرگیجه از بین برود، بلافاصله بنشینید یا دراز بکشید. اگر سرگیجه با همراه است، یک آنتی هیستامین بدون نسخه مانند مکلزین یا دیمن هیدرینات (درامامین) را امتحان کنید. اما در نظر داشته باشید که این داروها ممکن است باعث خواب آلودگی شود. آنتی هیستامین های بدون نسخه زیاد موثر نیستند بیشتر موارد سرگیجه به محض اینکه علت اصلی درمان شود، به خودی خود برطرف می شوند. در موارد نادر، سرگیجه می تواند نشانه مشکل جدی سلامتی باشد. سرگیجه ممکن است هنگام ایجاد غش یا از بین رفتن تعادل منجر به عوارض شود. این مسیله به ویژه هنگامی که شخصی در حال رانندگی یا کار با ماشین آلات سنگین است، خطرناک است. اگر احساس می کنید دچار این حالت شده اید احتیاط کنید. احتمالا پزشک عمومی قادر به تشخیص و درمان علت سرگیجه هستند و حتی ممکن است شما را به یک متخصص گوش و حلق و بینی یا متخصص مغز و اعصاب ارجاع دهد. برای آمادگی بهتر هنگام مراجعه به پزشک سعی کنید علایمی را که تجربه کرده اید همراه با اتفاقات اخیر مانند افسردگی و یا اضطراب را یادداشت کرده و لیستی از تمام داروهای بدون نسخه ویتامین ها یا مکمل هایی که مصرف می کنید، بنویسید. در این مورد برخی سوالات مهمی که می توانید از پزشک بپرسید، عبارتند از: محتمل ترین علایم من چیست؟ آیا باید محدودیت های خاصی را رعایت کنم؟ چه آزمایش های تشخیصی را پیشنهاد می کنید؟ آیا علایم من ممکن است بدون درمان از بین برود؟ آیا علل احتمالی دیگری برای علایم من وجود دارد؟ آیا مشکل من موقتی است و یا در طولانی مدت ادامه دارد؟ چه گزینه های درمانی می توانند به تسکین علایم من کمک کنند؟ آیا بروشور یا مواد چاپی دیگری دارید که بتوانم از آن ها استفاده کنم؟ پزشک به احتمال زیاد سوالاتی راجع به وضعیت شما می پرسد، از جمله: آیا تعادل خود را از دست می دهید؟ چه دارویی، ویتامین یا مکمل مصرف می کنید؟ آیا همراه با آن بینایی شما دچار اختلال می شود؟ آیا سرگیجه با حرکت دادن سرتان بدتر می شود؟ آیا هنگام سرگیجه دچار ضعف یا حالت تهوع هم می شوید؟ فکر می کنید چه مواقعی این حالت اتفاق میفتد و علت آن چیست؟ آیا می توانید اولین باری که دچار سرگیجه شده اید را توصیف کنید؟ آیا همراه با آن دچار زنگ و یا یا مشکلات شنوایی شده اید؟ |
سندرم آلفا گال ( نوعی به گوشت قرمز است که اخیرا شناسایی شده است. در ایالات متحده، این وضعیت اغلب از زمانی شروع می شود که نیش کنه به نام لون استار، یک مولکول قند به نام آلفا گال را به بدن منتقل می کند. در برخی از افراد این مولکول قند وارد شده به بدن یک واکنش سیستم ایمنی در بدن فرد ایجاد می کند که بعدا در هنگام خوردن گوشت قرمز، واکنش های آلرژیک خفیف تا شدید به وجود می آید. کنه لون استار ( Lone star ) عمدتا در جنوب شرقی ایالات متحده یافت شده و بیشتر موارد مبتلا به سندرم آلفا گال در این ناحیه شناسایی می شوند. به نظر می رسد که این بیماری به مناطق دور دست تر مثل شمال و غرب آمریکا نیز در حال گسترش است زیرا این کنه ها همراه با گوزن ها در سرتاسر آمریکا در حال حرکت هستند. البته مواردی از ابتلا به بیماری سندرم آلفا گال در اروپا، استرالیا و آسیا نیز شناسایی شده که کنه ای به غیر از لون استار مسیول انتشار مولکول های آلفا گال بوده است. اکنون محققان بر این باورند که برخی از افرادی که واکنش های آنافیلاکتیک مکرر و غیر قابل توضیح داشته و نتیجه انواع دیگر آزمایش های آلرژی برای آن ها منفی است، ممکن است دچار سندرم آلفا گال شده باشند. در حال حاضر هیچ درمانی به جز پرهیز از مصرف گوشت قرمز برای این افراد مبتلا وجود ندارد. بیشتر افراد مبتلا به سندرم آلفا گال در ایالات متحده آمریکا زندگی کرده و هنگامی که کنه لون استار آن ها را نیش می زند دچار این بیماری می شوند. البته نیش انواع دیگر کنه نیز می تواند باعث بروز این بیماری شود به همین خاطر بعضی از مبتلایان در کشورهای اروپایی، استرالیا و آسیا زندگی می کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اعتقاد بر این است که کنه های به وجود آورنده سندرم آلفا گال، ناقل مولکول های آلفا گالی هستند که از خون حیواناتی مثل گاوها و گوسفندان دریافت کرده اند. زمانی که این کنه ناقل یک انسان را می گزد، این آلفا گال ها از طریق کنه به انسان منتقل شده و در نتیجه فرد دچار سندرم آلفا گال خواهد شد. به دلایل ناشناخته بدن برخی از افراد نسبت به این مولکول ها واکنش شدید ایمنی نشان داده و باعث می شود تا این افراد دیگر نتوانند گوشت قرمز مصرف کنند. در صورتی که افراد مبتلا به سندرم آلفا گال از گوشت قرمز استفاده کنند، واکنش های متوسط تا شدید حساسیتی به سراغ آن ها خواهد آمد. همچنین افرادی که به این بیماری دچار می شوند ممکن است به مرور زمان علایم در آن ها شدت گرفته و بعد از مدتی واکنش های حساسیتی شدیدتری از خود بروز دهند. پزشکان هنوز اطلاعات دقیقی در مورد بیماری آلفا گال نداشته و نمی دانند که چرا بعضی از افراد بعد از در معرض این مولکول قرار گرفتن دچار علایم سندرم آلفا گال شده و بعضی ها دچار این بیماری نمی شوند. البته این بیماری بیشتر در جنوب شرقی ایالات متحده و بخش هایی از نیویورک، نیوجرسی و انگلستان شیوع داشته است. در نتیجه اگر در این مناطق زندگی کرده یا وقت خود را در این مناطق سپری می کنید در نتیجه در معرض خطر بیشتری قرار خواهید داشت: زمان زیادی را در بیرون از منزل می گذرانید. چندین بار مورد گزش کنه لون استار قرار گرفته اید. ابتلا به ناهنجاری سلول ماست مانند ماستوسیتوز پوستی ( indolent systemic mastocytosis ) در طی تا سال گذشته، کنه لون استار در شمال غربی Maine و غرب تگزاش و اوکلاهما آمریکا بیشتر بوده و در نتیجه احتمال ابتلای افراد ساکن در این مناطق بیشتر از دیگر مناطق خواهد بود. علایم و نشانه های واکنش آلرژیک آلفا گال اغلب با سایر آلرژی های غذایی مقایسه می شود. برای مثل بیشتر واکنش ها به آلرژن های غذایی شایع مثل یا صدف در عرض چند دقیقه بعد از قرار گرفتن در معرض آلرژن اتفاق می افتد. اما در سندرم آلفا گال، علایم و نشانه های این سندرم معمولا به فاصله تا ساعت بعد از خوردن گوشت قرمز نمایان می شود. علایم شایع سندرم آلفا گال شامل موارد زیر می شود: عطسه آبریزش از بینی یا درد شکم، اسهال، یا استفراغ، خارش پوستی، پوسته پوسته شدن ( تورم لب ها، صورت، زبان، گلو یا سایر قسمت های بدن آنافیلاکسی یک واکنش آلرژیک شدید که باعث محدودیت های تنفسی شده و می تواند کشنده باشد. پزشکان بر این باورند که احتمالا ت خیر بین زمان خوردن گوشت قرمز و بروز واکنش حساسیتی در فرد یکی از دلایلی است که باعث شده تا همین اواخر این بیماری کاملا نادیده گرفته شود. شاید ذهن هیچ کسی نتواند ارتباط احتمالی خوردن استیک شب و کهیرهای نیمه شب را باور کند. در صورتی که بعد از خوردن غذا یا چندین ساعت بعد از خوردن غذا دچار علایم حساسیت شدید بهتر است به پزشک عمومی یا پزشک متخصص تشخیص و درمان آلرژی ها مراجعه کنید. اگر در مناطقی مثل جنوب شرقی ایالات متحده یا سایر مناطق جهان که در آن سندرم آلفا گال شایع است زندگی می کرده و ساعات زیادی از روز را بیرون از منزل هستید، بهتر است بعد از بروز این واکنش ها گوشت قرمز را برای مدتی از برنامه غذایی خود حذف کنید و ببینید که آیا مجددا شاهد بروز علایم هستید یا خیر. در صورت بروز علایم زیر بهتر است سریعا با اورژانس تماس بگیرید: عدم توانایی در بلع نبض سریع یا ضعیف و قرمزی و کل بدن ابتلا به سندرم آلفا گال می تواند باعث بروز آنافیلاکسی ناشی از غذا در فرد شود. آنافیلاکسی عارضه است که برای درمان نیاز به تزریق اپی نفرین (آدرنالین) داشته و باید تحت مراقبت پزشکی قرار بگیرید. علایم آنافیلاکسی شامل موارد زیر می شود: نبض سریع سرگیجه یا حالت غش افت شدید فشار خون (حالت شوک) محدودیت و بسته شدن راه های هوایی تورم گلو که تنفس را دشوار تر می کند. یکی از کلیدی ترین نکات برای جلوگیری از ابتلا به این بیماری، پرهیز از گزیده شدن توسط کنه ها است. می توانید با پوشیدن لباس، شلوارهای بلند و دافع حشرات در مناطق جنگلی تا حد زیادی از بروز این بیماری جلوگیری کنید. همچنین پیشنهاد می کنیم بعد از گذراندن ساعات طولانی در محیط های جنگلی، حتما تمامی قسمت های بدن خود را بررسی کنید تا کنه به بدن شما نچسبیده باشد. هنگامی که مشغول قدم زدن یا تفریح در مناطق جنگلی هستید حتما کفش پوشیده و از لباس های بلند استفاده کنید. پوشیدن پیراهن آستین بلند، کلاه و دستکش در چنین مناطقی اهمیت بسیار زیادی دارد. همچنین از قدم زدن در مناطق پر از چمن های بلند پرهیز کرده و حیوانات خود را در چنین مناطقی رها نکنید. در طول زمانی که در جنگل و علف زارها به سر می برید از دافع حشرات استفاده کنید. حتی برای کودکان خود نیز باید از اسپری های دافع حشرات برای همه قسمت های بدن به جز دست، دهان و چشم های کودک استفاده کنید. دقت کنید که این دافع حشرات ممکن است شیمیایی باشند به همین خاطر باید طبق دستور العمل درج شده روی محصول از آن استفاده کنید. برای جلوگیری از نفوذ کنه ها به داخل حیاط منازل، الوارهای چوب را زیر نور خورشید نگهداری کرده و با استفاده از دستگاه چمن زنی، چمن های حیاط را در فواصل زمانی مشخصی کوتاه کنید. به خاطر داشته باشید که کنه ها تا ساعت ها پس از نشستن بر روی بدن فرد قربانی او را نمی گزند. به همین خاطر بهتر است از فرصت استفاده کرده و بلافاصله بعد از ورود به منزل دوش بگیرید. دوش گرفتن و خشک کردن بدن با حوله می تواند باعث کنده شدن کنه ای شود که هنوز خود را به بدن فرد متصل نکرده است. در صورتی که متوجه وجود کنه بر روی بدن خود شدید، بهتر است آن را با استفاده از موچین از قسمت سر یا دهان گرفته و جدا کنید و سپس با دقت محل گزش کنه را ضد عفونی کنید. پزشکان می توانند با استفاده از تاریخچه شخص و آزمایشات پزشکی خاص، سندرم آلفا گال را تشخیص دهند. پزشک احتمال روند تشخیص را با پرسیدن سوالاتی در مورد قرار گرفتن شما در معرض کنه، علایم و زمان بروز علایم بعد از خوردن گوشت قرمز شروع خواهد کرد. همچنین پزشک ممکن است برای تشخیص دقیق تر بدن فرد را نیز مورد معاینه قرار دهد. آزمایش های دیگری که ممکن است برای تشخیص سندرم آلفا گال مورد استفاده قرار گیرد شامل موارد زیر می شود: آزمایش خون می تواند میزان آنتی بادی های آلفا گال موجود در جریان خون شما را اندازه گیری کرده و به تشخیص سندرم آلفا گال کمک کند. این آزمایش اهمیت بسیار زیادی در تشخیص این بیماری دارد. برای اینکار پزشک ممکن است قسمتی از پوست بدن شما را در معرض گوشت قرمز تازه یا عصاره این ماده قرار دهد تا واکنش پوست شما نسبت به آن را بسنجد. در صورت واکنش آلرژیک شاهد بروز در قسمت مورد آزمایش قرار گرفته خواهید بود. مانند تمامی حساسیت های غذایی دیگر، سندرم آلفا گال نیز با محدودیت های غذایی قابل درمان خواهد بود. به همین خاطر همیشه در هنگام خرید مواد غذایی محتویات داخل محصول را بررسی کرده و اطمینان حاصل کنید که از گوشت قرمز یا مواد گوشتی در داخل آن استفاده نشده باشد. بهتر است از پزشک معالج خود بخواهید تا لیست مواد غذایی که باید در رژیم غذایی خود از آن پرهیز کنید را در اختیار شما قرار دهد. زیرا نام برخی از طعم کننده ها و عصاره های گوشتی متفاوت است. حتی باعث می شود تا شناخت آن ها به عنوان مواد غذایی با پایه گوشت کار دشواری باشد. هنگام غذا خوردن در رستوران ها و دورهمی ها نیز باید بیشتر احتیاط کنید. بسیاری از مردم هیچ اطلاعی در مورد این حساسیت نداشته و حتی تصور این را نمی کنند که کسی ممکن است به گوشت حساسیت داشته باشد. در صورتی که احتمال می دهید یک ماده غذایی ممکن است باعث بروز حساسیت در شما شود، بهتر است اصلا آن را امتحان نکنید. اما در صورتی که دچار واکنش حساسیتی شدیدی شده باشید باید سریعا به اورژانس مراجعه کرده و تزریق اپی نفرین داشته باشید. البته پزشک ممکن است سرنگ مخفی را روی بدن فرد نصب کند که در صورت فشار دادن یک دکمه مقدار مشخصی از اپی نفرین وارد جریان خون فرد شود. بهتر است در این مورد با پزشک معالج خود صحبت کنید. علایم سندرم آلفا گال ممکن است به مرور زمان کاهش یافته یا به کلی ناپدید شوند. حتی بعضی از افراد مبتلا بعد از گذشت تا سال از این بیماری قادر خواهند بود تا مجددا گوشت قرمز را به رژیم غذایی خود اضافه کنند. برای اینکه بیشترین استفاده را از ملاقات با پزشک ببرید، بهتر است با آمادگی کامل وارد مطب شوید. از آن جایی که مدت زمان ملاقات با پزشک کوتاه بوده و حرف های زیادی برای گفتن خواهید داشت. در نتیجه بهتر است با آمادگی کامل به پزشک مراجعه کرده و از این زمان کوتاه نهایت استفاده را ببرید. بهتر است قبل از حضور در مطب موارد زیر را آماده کنید: همه نشانه های مربوط و غیر مربوط به بیماری خود را یادداشت کرده و همراه خود داشته باشید. بهتر است استرس ها و تغییرات اخیری که در زندگی تان افتاده است را یادداشت کنید. نام تمامی داروها، مکمل ها و ویتامین های که مصرف می کنید را همراه با میزان مصرف خود یادداشت کنید. گاهی اوقاتت به خاطر سپردن تمامی موارد و اطلاعاتی که پزشک در اختیارتان قرار می دهد، کار دشواری است. در نتیجه بردن همراه به یادآوری اطلاعات مهم و نکات کمک زیادی خواهد کرد. تمامی سوالات مربوط و غیر مربوطی که به ذهنتان رسیده و قصد پرسیدن آن ها از پزشک را دارید را یادداشت کرده و همراه خود به مطب ببرید. همچنین بهتر است در مورد سندرم آلفا گال سوالات زیر را مطرح کنید: بهترین روش درمانی چیست؟ آیا باید به متخصص مراجعه کنیم؟ آیا نیاز به تزریق خودکار اپی نفرین خواهم داشت؟ چه چیز دیگری ممکن است باعث بروز این علایم شود؟ آیا جایگزینی عمومی برای دارویی که تجویز می کنید وجود دارد؟ به چه آزمایش هایی برای تشخیص و ت یید این سندرم نیاز دارم؟ آیا این علایم به دلیل حساسیت به گوشت قرمز ایجاد می شود؟ آیا بروشور یا برگه چاپ شده در مورد این بیماری دارید؟ برای کسب اطلاعات بیشتر مطالعه چه وب سایت هایی را پیشنهاد می کنید؟ پزشک در حین معاینه ممکن است برای تشخیص دقیق تر سوالات زیر را مطرح کند که بهتر است آمادگی پاسخ گویی به آن ها را داشته باشید: علایم تا چه میزان شدید است؟ در کدام منطقه زندگی می کنید؟ از چه زمانی شاهد بروز علایم بودید؟ آیا عاملی باعث بهبود علایم شما می شود؟ آیا بیشتر وقت خود را در بیرون از منزل می گذرانید؟ آیا عاملی باعث شدت گرفتن علایم شما می شود؟ ایا فقط گوشت قرمز دچار بروز علایم حساسیت شما می شوند؟ بعد از خوردن گوشت قرمز چه مدت زمانی طول کشید تا علایم ظاهر شوند؟ قبل از بروز علایم از چه نوع گوشتی استفاده کرده و چه میزان از آن خورده اید؟ آیا در گذشته دچار گزش کنه شده اید؟ چند بار این اتفاق افتاده و آن کنه ها چه ظاهری داشتند؟ آیا از داروهای ضد حساسیت بدون نسخه مثل آنتی هیستامین ها استفاده می کنید؟ مصرف این داروها کمکی به بهبود علایم کرده است؟ سندرم آلفا گال نوعی حساسیت غذایی به گوشت قرمز است که اخیرا شناسایی شده است. در ایالات متحده، این وضعیت اغلب از زمانی شروع می شود که نیش کنه به نام لون استار، یک مولکول قند به نام آلفا گال را به بدن منتقل می کند. در برخی از افراد این مولکول قند وارد شده به بدن یک واکنش سیستم ایمنی در بدن فرد ایجاد می کند که بعدا در هنگام خوردن گوشت قرمز، واکنش های آلرژیک خفیف تا شدید به وجود می آید. مانند تمامی حساسیت های غذایی دیگر، سندرم آلفا گال نیز با محدودیت های غذایی قابل درمان خواهد بود. به همین خاطر همیشه در هنگام خرید مواد غذایی محتویات داخل محصول را بررسی کرده و اطمینان حاصل کنید که از گوشت قرمز یا مواد گوشتی در داخل آن استفاده نشده باشد. |
اگر لکه های تیره رنگ یا نورهای چشمک زنی در محدوده بینایی خود می بینید، احتمال اینکه دچار عارضه جداشدگی زجاجیه خلفی شده باشید، وجود خواهد داشت. البته این مشکل چشمی بیشتر در افراد مسن بروز پیدا می کند. انسان از قسمت های مختلفی تشکیل شده است که این قسمت ها شامل موارد زیر می شود: ساختار شفافی که در پشت عنبیه چشم قرار گرفته است. که بیرونی ترین لایه چشم است. بافت صاف و منسجمی که در پشت چشم ها قرار دارد. ماده ژل مانند و شفافی که فضای بین لنز و شبکیه چشم را پر می کند. با بالا رفتن سن، میزان ژل در داخل چشم به نام ژل زجاجیه کاهش می یابد. علاوه بر آن، این ژل ممکن است به آرامی از شبکیه شما جدا شود. شبکیه یک لایه عصبی در قسمت پشت چشم است که کمک می کند تا بر روی تصاویری که در اطراف خود می بینید، تمرکز کنید. مشکلات بینایی ناشی از جداشدگی زجاجیه خلفی ( PVD ) به مرور زمان و بعد از گذشت چند هفته بهبود خواهد یافت. در حقیقت بسیاری از افراد مبتلا به این عارضه چشمی، دچار هیچ علامت خاصی نشده و شاید هیچ گاه متوجه بروز آن نشوند. اما برای سایر افراد، جداشدگی زجاجیه خلفی ممکن است با علایمی و مشکلاتی مثل خون ریزی چشمی و افزایش اشک چشم همراه باشد. در چنین مواردی اگر جداشدگی ژل زجاجیه از شبکیه به سرعت درمان نشود، فرد مبتلا ممکن است برای همیشه بینایی خود را از دست بدهد. بیشتر ژل زجاجیه از آب تشکیل شده است. در طول زندگی فرد، این ژل دقیقا در پشت چشم در نزدیکی عصب بینایی قرار گرفته و به وسیله فیبرهای کوچکی به شبکیه چشم متصل می شود. با افزایش سن، ممکن است حفره های در داخل این ژل تشکیل شود. در نتیجه این فیبرهای ریز که ژل را در نزدیکی شبکیه چشم نگه می دارد ممکن است شکسته شده و باعث جدا شدن آن از شبکیه و عصب بینایی شود. نهایتا این عارضه ممکن است باعث پارگی شبکیه یا ایجاد یک حفره در داخل عصب چشم فرد مبتلا شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید البته بیشتر افراد مبتلا به جداشدگی زجاجیه خلفی دارای سن یا بالاتر بوده و شیوع این بیماری بعد از سالگی شایع است. همچنین میزان احتمال ابتلای زنان و مردان به این بیماری چشمی یکسان است. اگر چشمان داشته، عمل جراحی آب مروارید انجام داده اید یا ضربه به چشمان شما وارد شده است، احتمال بروز جداشدگی زجاجیه خلفی ( PVD ) در شما تا حد قابل توجهی افزایش خواهد یافت. عوامل زیر می تواند احتمال بروز بیماری را تشدید کرده و باعث بروز آن در سنین کم شود: آب مروارید جراحی های چشمی آسیب و ضربه چشمی عارضه جدا شدگی زجاجیه خلفی معمولا هر دو چشم فرد را درگیر خواهد کرد. به صورتی که اگر فرد مبتلا به جداشدگی زجاجیه خلفی چشم چپ شده باشد، این عارضه چشم راست فرد را نیز درگیر خواهد کرد. معمولا زجاجیه خلفی با درد یا از دست دادن دایمی بینایی همراه نخواهد بود. اما ممکن است شاهد بروز علایم زیر باشید: این نورهای چشمک زن بسیار شبیه ستاره ها است. این نورهای چشمک زن ممکن است دایمی بوده یا بعد از چند دقیقه یا چند ثانیه کاملا از بین بروند. فرد مبتلا به این عارضه ممکن است در محدوده بینایی خود شاهد پرواز نقطه ها یا لکه های شفافی باشد. این علامت معمولا در هفته های اول ابتلا به جداشدگی زجاجیه خلفی بروز پیدا کرده و با نگاه کردن فرد به یک سطح شفاف مثل دیوار سفید یا آسمان علایم تشدید خواهد شد. ممکن است با شروع جدا شدن ژل زجاجیه از شبکیه قادر به دیدن لبه زجاجیه باشید. ژل زجاجیه در لحظه جدا شدن ظاهری شبیه تار عنکبوت داشته و به محض جداشدن کامل زجاجیه محو خواهد شد. ممکن است بعد از ابتلا به این عارضه چشمی، شاهد بروز این علایم در یک چشم خود باشید. اما بدون شک بعد از گذشت مدت زمانی، چشم دیگر نیز به این عارضه دچار خواهد شد. حتی در صورتی که هیچ علایم و مشکل چشمی نداشته باشید، بازهم بهتر است هر سال تحت معاینه چشمی قرار بگیرید. در این صورت پزشک با تشخیص زودهنگام جداشدگی زجاجیه خلفی می تواند از صدمات و عوارض جانبی این عارضه چشمی جلوگیری کند. زیرا همانطور که گفته شد ممکن است این جداشدگی هیچ علامتی نداشته و فرد مبتلا حتی متوجه بروز آن نشود. پزشک ممکن است از قطره برای بزرگ تر کردن مردمک (حفره موجود در مرکز چشم) و slit lamp برای بررسی علایم بروز جداشدگی زجاجیه خلفی استفاده کند. این کار با استفاده از میکروسکوپ مخصوصی صورت خواهد گرفت. این معاینه می تواند پارگی شبکیه یا ناشی از PVD را نیز قبل از آسیب رساندن به بینایی، تشخیص دهد. از آزمایش های زیر برای اطمینان از جدا نشدن ژل از شبکیه چشم استفاده می شود: که یک اسکن سه بعدی از وضعیت داخلی چشم فرد است. آزمایشی که در آن با استفاده از امواج صوتی تصویری از وضعیت داخلی چشم به دست خواهد آمد. فلوترها یا نورهای چشمک زن معمولا بعد از گذشت ماه بهتر خواهد شد اما بعد از گذشت سه ماه از تشخیص این عارضه باید مجددا برای بررسی معاینه چشم و اطمینان از عدم آسیب دیدگی شبکیه به چشم پزشک متخصص مراجعه کنید. اگر بعد از گذشت چند ماه از جداشدن زجاجیه خلفی، همچنان شاهد پرواز فلوترها در محدوده بینایی خود بودید، پزشک ممکن است از لیزر برای کاهش فلوترها یا از عمل جراحی برای خارج کردن ژل زجاجیه و پاک سازی فلوترها کمک بگیرد. چنانچه دچار پارگی شبکیه شده باشید، جراحی لیزر یا کرایوپکسی که در آن پارگی را منجمد کرده و اقدام به ترمیم آن می کنند، کمک کننده خواهد بود. در صورتی که شاهد تغییر در وضعیت بینایی بوده یا فلوترها و نورهای چشمک زن را مشاهده کردید، بهتر است سریعا به چشم پزشک متخصص مراجعه کنید. زیرا این علایم ممکن است نشان دهنده جداشدگی زجاجیه خلفی، شبکیه یا دیگر باشد. از آن جایی که مدت زمان ملاقات با پزشک کوتاه بوده و حرف های زیادی برای گفتن خواهید داشت. در نتیجه بهتر است با آمادگی کامل به پزشک مراجعه کرده و از این زمان کوتاه نهایت استفاده را ببرید. بهتر است قبل از حضور در مطب موارد زیر را آماده کنید: همه نشانه های مربوط و غیر مربوط به بیماری خود را یادداشت کرده و همراه خود داشته باشید. بهتر است استرس ها و تغییرات اخیری که در زندگی تان افتاده است را یادداشت کنید. نام تمامی داروها، مکمل ها و ویتامین های که مصرف می کنید را همراه با میزان مصرف خود یادداشت کنید. گاهی اوقاتت به خاطر سپردن تمامی موارد و اطلاعاتی که پزشک در اختیارتان قرار می دهد، کار دشواری است. در نتیجه بردن همراه به یادآوری اطلاعات مهم و نکات کمک زیادی خواهد کرد. تمامی سوالات مربوط و غیر مربوطی که به ذهنتان رسیده و قصد پرسیدن آن ها از پزشک را دارید را یادداشت کرده و همراه خود به مطب ببرید. بیشتر ژل زجاجیه از آب تشکیل شده است. در طول زندگی فرد، این ژل دقیقا در پشت چشم در نزدیکی عصب بینایی قرار گرفته و به وسیله فیبرهای کوچکی به شبکیه چشم متصل می شود. با افزایش سن، ممکن است حفره های در داخل این ژل تشکیل شود. در نتیجه این فیبرهای ریز که ژل را در نزدیکی شبکیه چشم نگه می دارد ممکن است شکسته شده و باعث جدا شدن آن از شبکیه و عصب بینایی شود. نهایتا این عارضه ممکن است باعث پارگی شبکیه یا ایجاد یک حفره در داخل عصب چشم فرد مبتلا شود. در صورت عدم تشخیص و درمان به موقع جداشدگی زجاجیه خلفی، فرد ممکن است برای همیشه بینایی خود را از دست بدهد. در نتیجه بهتر است به محض مشاهده علایم به پزشک متخصص مراجعه کنید. |
سندرم دویک ( نوعی اختلال سیستم عصبی مرکزی است که در درجه اول اعصاب چشم فرد (نوریت اپتیک) و نخاع (میلیتیت) را درگیر می کند. بیماری دویک همچنین به عنوان اختلال طیف عصبی یا نورمیلیت اپتیکا نیز شناخته می شود. در حقیقت این بیماری هنگامی رخ می دهد که در مقابل سلول های سیستم عصبی مرکزی خود به خصوص در اعصاب بینایی و نخاعی واکنش نشان می دهد. البته گاهی اوقات این مشکل ممکن است مغز فرد را درگیر کند. نورومیلیت اپتیک ممکن است باعث بروز کوری یک یا هر دو چشم، ضعف یا فلج در پاها و بازوها، اسپاسم دردناک، از دست دادن احساس، استفراغ غیرقابل کنترل و سکسکه و اختلال عملکرد مثانه یا روده ناشی از آسیب نخاعی شود. کودکان نیز ممکن است پس از ابتلا به این بیماری دچار سردرگمی، یا حالت اغما شوند. علایم بیماری نورومیلیت اپتیک ممکن است برگشت پذیر بوده و در بعضی از مواقع عود پیدا کند. در بعضی موارد نیز ممکن است حملات این بیماری به قدری شدید باشد که باعث از دست دادن کامل قدرت بینایی و بروز مشکلاتی در راه رفتن فرد مبتلا شود. بیماری دویک یا NMO دویک ( NMO ) زمانی اتفاق میفتد که سیستم ایمنی بدن به سلول های سالم سیستم عصبی مرکزی (مغز و نخاع) حمله می کند. این حملات ممکن است طی روزها یا هفته ها اتفاق بیفتد که به این عمل NMO ، مونو فازیک گفته می شود. البته در بعضی از موارد ممکن است بین حملات این بیماری ماه ها یا سال ها فاصله افتاده و بعد از مدتی مجددا دچار حملات آن شوید. به این بیماری دویک عود کننده گفته می شود. در دویک عود کننده علایم از بین می روند اما به مرور زمان برگشته و بدتر از گذشته می شوند. معمولا زنان و مردان به یک اندازه دچار نوع مونوفازیک این بیماری می شوند. اما شیوع دویک عود کننده ( Relapsing NMO ) در زنان بیشتر از مردان است. این بیماری می تواند علاوه بر بزرگسالان کودکان را نیز درگیر کند. معمولا علت اصلی بروز نورومیلیت اپتیک ناشناخته و غیر قابل تشخیص است. البته در بعضی از موارد ممکن است بیماری پس از بروز عفونت یا همراه با بیماری خود ایمنی دیگری به وجود بیاید. بیماری دویک غالبا به عنوان ( MS ) یا به عنوان نوعی بیماری ام اس تشخیص داده شده و علایم آن با این بیماری اشتباه گرفته می شود. اما باید به خاطر داشته باشید که بیماری دویک یا نورولیت اپتیکا با ام اس کاملا متفاوت است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید دلایل اصلی بروز بیماری دویک هنوز ت یید نشده است. اما به طور کلی NMO این بیماری معمولا بین اعضای خانواده مشترک نبوده و در بعضی موارد نادر، توبرکلوزیس ( TB ) و ارگانیسم های محیطی ممکن است باعث بروز این بیماری شوند. با این حال تا کنون دانشمندان نتوانستند نوع ارگانیسم های مسبب این بیماری را به طور دقیق تشخیص دهند. بسیاری از افراد مبتلا به بیماری دویک، آنتی بادی بنام نورومیلیت اپتیکا ایمونوگلوبین ( NMO IgG ) NMO IgG aquaporin - علایم و نشانه های این بیماری بسیار متنوع است. فرد مبتلا به بیماری دویک حداقل یک دوره التهاب عصب بینایی و نخاعی را تجربه خواهد کرد. علایم التهاب عصب بینایی که با نام نوریت اپتیک ( ON ) شناخته می شود، عبارتند از: تورم نقطه کور بینایی ( optic disk ) خطر از بین رفتن دایمی بینایی فرد مبتلا کاهش حساسیت چشم ها نسبت به رنگ از دست دادن بینایی موقت حداقل یکی از چشم ها درد چشم که عموما با حرکت چشم ها بدتر شده و بعد از یک هفته شدیدتر از قبل می شود، البته این درد پس از چند هفته برطرف خواهد شد. افرادی که به بیماری دویک مبتلا می شوند به دلیل کاهش دید، اجازه رانندگی با وسایل نقلیه را نخواهند داشت. ممکن است علاوه بر علایم گفته شده، علایمی نخاع فرد را نیز درگیر کند: بی حسی تغییر حس لامسه حساسیت به دما و احساس سرما یا سوزش تغییر در وضعیت ادراری از جمله، مشکل در ادرار و تکرر ادرار احساس ضعف و سنگینی در اندام ها که گاهی منجر به فلج کامل فرد مبتلا می شود. فرد مبتلا به بیماری دویک ممکن است فقط شاهد یک حمله خفیف به ON یا قسمتی از TM باشد. سپس کاملا بهبود یافته و دیگر شاهد برگشت علایم بیماری یا حمله مجدد نباشد. برخی دیگر ممکن است در طول زندگی دچار چندین حمله شده و برای همیشه فلج شوند. اختلال طیف بیماری دویک اصطلاحی است که برای افرادی که فقط با یکی از مشکلات التهاب اعصاب بینایی یا نخاع را روبرو می شوند، مورد استفاده قرار می گیرد. در بیشتر موارد، فقط عصب بینایی و نخاع فرد مبتلا تحت ت ثیر قرار می گیرند. در موارد بسیار نادر نیز ممکن است قسمت هایی از مغز نیز تحت ت ثیر قرار گیرند. هنگامی که ساقه مغز در نتیجه این بیماری آسیب ببیند، فرد ممکن است شاهد بروز غیرقابل کنترل یا استفراغ باشد. دو نوع بیماری دویک وجود دارد: عود کننده که شایع و نوع مونوفازیک که نادر است. در نتیجه ابتلا به این نوع از بیماری دویک، حمله اولیه باعث التهاب در عصب بینایی و نخاع فرد مبتلا شده و به دنبال آن حملات در طی یک دوره چند ساله تکرار خواهد شد. برای ت یید علت و محرک بروز این حملات، تحقیقات بیشتری مورد نیاز است. فرد مبتلا به این نوع از بیماری دویک ممکن است نتواند به طور کامل سلامت خود را به دست آورده و آسیب های عصبی برای همیشه باقی بمانند. این موضوع می تواند باعث فلج فرد مبتلا شود. فلج ناشی از این آسیب ها در زنان شایع تر از مردان مبتلا است. نوع بیماری دویک بر میزان شدت علایم و احتمال بروز عوارض و ناتوانی های احتمالی ت ثیر خواهد گذاشت. بیماری دویک عود کننده بسیار شایع تر از نوع دویک مونوفازیک بوده و درصد افراد مبتلا، بیش از یک حمله را تجربه خواهند کرد. پزشک چکاب و معاینه کامل را برای رد احتمال ابتلای فرد به بیماری های دیگر با علایم و نشانه مشابه تجویز خواهد نمود. تشخیص دقیق بیماری و تفاوت آن با بیماری مولتیپل اسکلروزیس می تواند به درمان مناسب و سریع تر این بیماری کمک کند. علاوه بر این برای تشخیص وضعیت بیماری، پزشک تاریخچه و علایم پزشکی فرد را مرور کرده و بدن فرد را معاینه خواهد کرد. پزشک ممکن است موارد زیر را علاوه بر موارد گفته شده انجام دهد: برای انجام این معاینه متخصص مغز و اعصاب حرکات، قدرت عضلات، هماهنگی، لامسه، حافظه و تفکر (شناختی) عملکرد و بینایی و گفتار فرد را مورد بررسی قرار خواهد داد. همچنین ممکن است برای تشخیص دقیق تر نیاز به معاینه چشم پزشک داشته باشد. پزشک ممکن است خون شما را برای بررسی وجود آنتی بادی NMO - IgG (که به عنوان آنتی بادی aquaporin - AQP NMO MS در حین این آزمایش، پزشک سوزنی را در داخل قسمت پایینی کمر فرو کرده و مقدار کمی از مایع نخاعی را خارج خواهد کرد. پزشک در این آزمایش سطح سلول های ایمنی، پروتیینی ها و آنتی بادی ها را مورد بررسی قرار خواهند داد. این آزمایش به تشخیص بیماری دویک از ام اس کمک زیادی خواهد کرد. در صورت ابتلای فرد به بیماری دویک، میزان سلول های سفید خون فرد بیشتر از میزان افراد مبتلا به ام اس خواهد بود. اگرچه همیشه ممکن است این اتفاق نیفتد. برای اندازه گیری وضعیت عکس العمل مغز شما نسبت به محرک هایی مانند صداها، دیدنی ها یا حس لامسه از این آزمایش استفاده می شود. در طی این آزمایش ها، پزشکان سیم های کوچکی (الکترود) را به پوست سر فرد و در برخی موارد گوش، گردن، بازو، پا و پشت فرد مبتلا متصل می کنند. تجهیزات متصل به الکترودها پاسخ مغز شما نسبت به محرک ها را ثبت می کنند. این آزمایشات به پزشک کمک می کند تا محل دقیق بروز ضایعات یا نواحی آسیب دیده موجود در اعصاب، نخاع، عصب بینایی، مغز یا ساقه مغز پیدا کنند. بیماری دویک قابل درمان نیست، با این حال ترمیم طولانی مدت با مدیریت صحیح ممکن است شدنی باشد. درمان دویک با هدف بهبود و کاهش علایم و جلوگیری از بروز حمله های بعدی صورت می گیرد. در مرحله اولیه حمله بیماری دویک، پزشک ممکن است از طریق تزریق وریدی در داخل رگ بازو داروی، را وارد جریان خون شما کند. حدود روز به شما دارو داده می شود. پس از چند روز به تدریج میزان داروی تجویزی کاهش می یابد. تبادل پلاسما یکی از درمان های توصیه شده به عنوان درمان اولیه یا ثانویه در کنار استرویید تراپی است. در این روند، قسمتی از خون از بدن خارج شده و سلول های خونی به صورت مکانیکی از مایع خون (پلاسما) جداسازی خواهد شد. سپس پزشکان سلول های خونی فرد با محلول جایگزین ترکیب کرده و خون به دست آمده را به بدن فرد مبتلا تزریق خواهند کرد. این شیوه درمانی می تواند به کنترل علایمی مثل درد یا مشکلات عضلانی کمک کند. پزشکان ممکن است برای جلوگیری از عود و حمله مجدد این بیماری در آینده، مصرف مقدار کمی از داروهای کورتیکواسترویید را برای طولانی مدت تجویز کنند. همچنین پزشک ممکن است علاوه بر کورتیکواستروییدها، داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی بدن نیز تجویز کنند. این داروها به جلوگیری از حملات بعدی بیماری دویک کمک خواهد کرد. بیماری دویک یا NMO : قابل درمان نیست، با این حال ترمیم طولانی مدت با مدیریت صحیح می تواند شدنی باشد. درمان دویک با هدف بهبود و کاهش علایم و جلوگیری از بروز حمله های بعدی صورت می گیرد. |
پارگی تاندون آشیل ( جراحتی است که بر روی قسمت تحتانی پای فرد ت ثیر گذاشته و باعث پاره شدن تاندون آشیل پشت پای فرد می شود. این عارضه عمدتا در افرادی که به صورت تفریحی ورزش می کنند اتفاق می افتد، اما فقط مختص ورزشکاران نبوده و می تواند برای هر کسی اتفاق بیفتد. تاندون آشیل نوعی فیبر قوی است که عضلات قسمت پشت ساق پا شما را به استخوان پاشنه شما متصل می کند. در صورتی که تاندون آشیل بیش از حد توان خود کشیده شود، می تواند به صورت کامل یا جزیی دچار پارگی شود. اگر به هر دلیلی دچار پارگی تاندون آشیل شده باشید، ممکن است در حین بروز پارگی متوجه صدای پارگی شده و بلافاصله درد شدیدی در قسمت پشت پا و مچ پا خود حس کنید. بعد از آن به خاطر آسیب دیدگی احتمالا دیگر نمی توانید به درستی قدم بردارید. برای درمان پارگی تاندون آشیل معمولا از جراحی استفاده می شود. با این حال راه های درمانی غیر جراحی نیز برای این عارضه وجود دارد که می توان از آن ها به عنوان یکی از گزینه های درمانی استفاده کرد. نقش تاندون آشیل در زندگی روزانه بسیار موثر بوده کمک می کند تا بتوانید پای خود را به سمت پایین خم کنید. روی نوک پای خود بلند شده و پای خود را از زمین بلند کرده و قدم بردارید. یعنی برای هر قدمی که در طول روز برمی دارید و پای خود را تکان می دهید باید از تاندون آشیل خود استفاده کنید. پارگی معمولا در قسمتی از تاندون با فاصله / / اینچ (حدود سانتیمتر) از نقطه ای که به استخوان پاشنه پا وصل می شود، رخ می دهد. این بخش ممکن است مستعد پارگی باشد، همچنین از آن جایی که جریان خون در این قسمت ضعیف است. همین موضوع می تواند باعث طولانی تر شدن روند درمانی فرد شده و تا مدت ها روال عادی زندگی فرد را مختل کند. پارگی اغلب با افزایش ناگهانی فشار بر روی تاندون آشیل فرد ایجاد می شود. علت های اصلی و متداول برای بروز پارگی تاندون آشیل عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید افتادن از ارتفاع پا گذاشتن در داخل یک گودال یا چاله افزایش شدت ورزش به خصوص در ورزش هایی که نیازمند پریدن هستند. عواملی که ممکن است خطر پارگی تاندون آشیل را افزایش دهند عبارتند از: سن شیوع برای بروز پارگی تاندون آشیل تا سال است. مردان برابر بیش تر از زنان دچار پارگی تاندون آشیل می شوند. صدمات تاندون آشیل بیشتر در زمان ورزش کردن رخ می دهد. این ورزش ها شامل دویدن، پریدن، شروع و توقف ناگهانی یک حرکت مانند حرکات فوتبال، بسکتبال و تنیس می شود. پزشکان برای کاهش درد و گاهی اوقات استروییدها را در مفصل مچ پا تزریق می کنند. این داروها جنبه درمانی دارد. اما همین داروها می تواند تاندون های اطراف را تضعیف کرده و باعث بروز پارگی تاندون آشیل شود. های مثل فلویوروکینولون، سیپروفلوکساسین (سیپرو) یا لووفلوکساسین خطر بروز عارضه را را افزایش می دهند. وزن بیش از حد فشار بیشتری روی تاندون ایجاد کرده و می تواند در طولانی مدت باعث بروز این اختلال در فرد شود. اگرچه که ممکن است این عارضه هیچ گونه علامت و نشانه به دنبال نداشته باشد. اما معمولا علایم شایع همراه این پارگی شامل موارد زیر می شود: تورم در نزدیکی پاشنه پا احساس وارد شدن ضربه ساق پا دردی که ممکن است بسیار شدید و غیر عادی باشد. مشکل در ایستادن بر روی انگشتان نوک پا در پای آسیب دیده شنیدن صدای ترکیدن چیزی در لحظه بروز پارگی تاندون آشیل مشکل در خم کردن پا به سمت پایین و برداشتن پای آسیب دیده از روی زمین در صورتی که صدای ترکیدن چیزی در پشت پا یا مچ پای خود شنیدید و بعد از آن احساس می کنید نمی توانید به راحتی قدم بردارید. بهتر است در اولین فرصت برای تشخیص و درمان به پزشک مراجعه کنید. برای کاهش احتمال پارگی تاندون آشیل و مشکلات مربوط به این تاندون بهتر است نکات زیر را رعایت کنید: بهتر است کمی عضله پشت پا را بکشید اما دقت کنید که این کشش نباید به قدری باشد که با احساس درد همراه باشد. همچنین در هنگام کشیدن پا به یکباره پای خود را تکان نداده یا پرشی انجام ندهید. علاوه بر این ورزش های قدرتی برای تقویت عضلات پشت پا نیز می توانند احتمال بروز پارگی تاندون آشیل را به حداقل برساند. زیرا عضله قوی تر ضربه یا آسیب احتمال را جذب کرده و از بروز پارگی جلوگیری خواهد کرد. ورزش های پرفشار مثل دویدن و پریدن را با ورزش های کم فشاری مثل دوچرخه سواری، شنا و قدم زدن ترکیب کنید. از انجام ورزش هایی مثل دویدن و پریدن که باعث وارد شدن فشار بیش از حد بر روی تاندون آشیل می شود، تا حد امکان بپرهیزید. بهتر است در انتخاب سطح دویدن و پیاده روی دقت بیشتری داشته و از دویدن بر روی سطوح شیب دار یا لغزنده خودداری کنید. برای تمرین در هوای سرد نیز بهتر است از لباس گرم و کفش مناسب پای خود استفاده کنید. دقت داشته باشید که کفش باید به خوبی از پاشنه و کف پای شما در حین دویدن حمایت کند. صدمات تاندون آشیل مثل پارگی، معمولا بعد از افزایش ناگهانی شدت تمرین اتفاق می افتد، در طول هفته شدت و مدت تمرینی خود را بیشتر از درصد افزایش ندهید. برای تشخیص بروز پارگی در تاندون آشیل در حین معاینه فیزیکی، پزشک به بررسی درد و تورم در قسمت پشت پا فرد مراجعه کننده توجه خواهد کرد. پزشک در حین معاینه ممکن است متوجه فضای خالی به وجود آمده بین قسمت پاره شده تاندون آشیل شما شود. پزشک ممکن است برای تشخیص دقیق تر این پارگی از شما بخواهد تا یک سری حرکات را انجام دهید. به عنوان مثال ممکن است از شما بخواهد تا روی صندلی زانو زده یا روی میز به شکم دراز کشیده و پاهای خود را آویزان کنید. علاوه بر این پزشک ممکن است در طول معاینه، ساق پا شما را فشار دهد تا ببیند آیا پای شما به طور خود به خود خم خواهد شد یا خیر. در صورتی که پای فرد بعد از فشار دادن عضله ساق پا خم نشد، احتمالا تاندون آشیل او دچار پارگی شده است. در صورت عدم اطمینان از پارگی یا بررسی میزان پارگی، پزشک ممکن است اسکن یا را توصیه کند. این شیوه ها تصاویر دقیقی از بافت های بدن ارایه کرده و می تواند به تشخیص دقیق تر کمک کند. شیوه درمان پارگی تاندون آشیل اغلب به سن، میزان فعالیت و شدت آسیب فرد بستگی خواهد داشت. به طور کلی جوان تر و فعال تر به ویژه ورزشکاران تمایل دارند تا برای ترمیم تاندون آشیل پاره شده از گزینه جراحی استفاده کنند. اما افراد مسن بیشتر داوطلب شیوه های درمانی غیر جراحی هستند. با این حال مطالعات اخیر نشان داده است که احتمال انتخاب شیوه درمانی جراحی و غیر جراحی نسبت برابری داشته و تفاوت چندانی از نظر محبوبیت نمی کند. این شیوه های غیر جراحی معمولا شامل موارد زیر می شود: کمپرس یخ بر روی محل آسیب دیده استراحت دادن به تاندون با استفاده از عصا مصرف مسکن های بدون نیاز به نسخه برای کاهش درد در طول چند هفته ابتدایی بعد از بروز این عارضه از تکان دادن مچ پا پرهیز کرده و با استفاده از عصا و دیگر وسایل کمکی راه رفتن نکته بسیار مهم این است که درمان های غیر جراحی دیگر خطرات مرتبط با جراحی مثل عفونت را به دنبال نخواهد داشت. با این حال، درمان با شیوه غیر جراحی ممکن است با پارگی مجدد تاندون آشیل همراه باشد. همچنین مدت زمان بهبودی در شیوه غیر جراحی ممکن است طولانی تر باشد. اگرچه که مطالعات جدید نشان می دهد، افرادی که از گزینه های درمانی غیر جراحی برای درمان پارگی تاندون آشیل استفاده می کنند اگر از همان ابتدا شیوه های توانبخشی همراه با تحمل وزن بدن را انجام دهند، درمان موفقیت آمیزتری خواهند داشت. این عمل معمولا با ایجاد برش در قسمت پایینی پا و بخیه زدن تاندون پاره شده به یکدیگر انجام می شود. با توجه به وضعیت پارگی بافت، روند درمان ممکن است با تقویت تاندون های دیگر پا همراه باشد. عوارض جانبی عمل جراحی می تواند شامل و آسیب عصبی در ناحیه عمل شده باشد. روش های غیر تهاجمی یا نیمه تهاجمی میزان عفونت را به حداقل ممکن می رساند. بعد از انجام هر کدام از شیوه های درمانی جراحی یا غیر جراحی، تمرینات با هدف تقویت عضلات ساق پا و تاندون آشیل تجویز خواهد شد. بسیاری از افراد بعد از انجام تا ماه تمرینات توانبخشی مجددا به فعالیت خود بازگشته و هیچ مشکلی نخواهند داشت. اما نکته بسیار مهم بعد از درمان این است که اگر می خواهند اثرات درمانی ماندگاری داشته باشد، باید حداقل به مدت سال تمرینات توانبخشی خود را تکرار کرده و کنار نگذارند. یکی از انواع توانبخشی موثر در درمان پارگی تاندون آشیل به نام توانبخشی عملکردی ( functional rehablilitation ) شناخته شده و بر هماهنگی قسمت های مختلف بدن و نحوه انجام حرکات در طول روز تمرکز دارد. هدف اصلی این شیوه توانبخشی، بازگشت زندگی ورزشکاران یا افراد دیگر به سطح قبلی زندگی یا فعالیت ورزشی شان است. همچنین انجام تمرینات توانبخشی بعد از درمان های جراحی و غیر جراحی می تواند روند درمان را سرعت بخشیده و به بازگشت فرد به زندگی عادی خود تا حد زیادی کمک کند. افراد بعد از بروز پارگی تاندون آشیل پا احتمالا به اورژانش مراجعه خواهند کرد. با این حال اگر برای تشخیص و درمان به پزشک ارتوپد یا پزشک ورزشی مراجعه کردید می توانید از موارد زیر برای تشخیص و درمان موثرتر کمک بگیرید. از آن جایی که مدت زمان ملاقات با پزشک کوتاه بوده و حرف های زیادی برای گفتن خواهید داشت. در نتیجه بهتر است با آمادگی کامل به پزشک مراجعه کرده و از این زمان کوتاه نهایت استفاده را ببرید. بهتر است قبل از حضور در مطب موارد زیر را آماده کنید: همه نشانه های مربوط و غیر مربوط به بیماری خود را یادداشت کرده و همراه خود داشته باشید. بهتر است استرس ها و تغییرات اخیری که در زندگی تان افتاده است را یادداشت کنید. نام تمامی داروها، مکمل ها و ویتامین های که مصرف می کنید را همراه با میزان مصرف خود یادداشت کنید. گاهی اوقاتت به خاطر سپردن تمامی موارد و اطلاعاتی که پزشک در اختیارتان قرار می دهد، کار دشواری است. در نتیجه بردن همراه به یادآوری اطلاعات مهم و نکات کمک زیادی خواهد کرد. تمامی سوالات مربوط و غیر مربوطی که به ذهنتان رسیده و قصد پرسیدن آن ها از پزشک را دارید را یادداشت کرده و همراه خود به مطب ببرید. پزشک ممکن است در حین معاینه سوالات زیر را مطرح کند: چگونه دچار آسیب دیدگی شدید؟ آیا می توانید بر روی انگشتان پای خود بلند شوید؟ آیا در حین بروز این عارضه، صدایی شبیه ترکیدن شنیدید؟ پارگی تاندون آشیل جراحتی است که بر روی قسمت تحتانی پای فرد ت ثیر گذاشته و باعث پاره شدن تاندون آشیل پشت پای فرد می شود. این عارضه عمدتا در افرادی که به صورت تفریحی ورزش می کنند اتفاق می افتد، اما فقط مختص ورزشکاران نبوده و می تواند برای هر کسی اتفاق بیفتد. در صورتی که صدای ترکیدن چیزی در پشت پا یا مچ پای خود شنیدید و بعد از آن احساس می کنید نمی توانید به راحتی قدم بردارید. بهتر است در اولین فرصت برای تشخیص و درمان به پزشک مراجعه کنید. شیوه درمان پارگی تاندون آشیل اغلب به سن، میزان فعالیت و شدت آسیب فرد بستگی خواهد داشت. به طور کلی جوان تر و فعال تر به ویژه ورزشکاران تمایل دارند تا برای ترمیم تاندون آشیل پاره شده از گزینه جراحی استفاده کنند. اما افراد مسن بیشتر داوطلب شیوه های درمانی غیر جراحی هستند. |
گلیوما ( Glioma ) نوعی تومور است که در مغز و نخاع فرد مبتلا به وجود می آید. گلیوما معمولا از سلول های پشتیبان گلویی (سلولهای گلیال) که سلولهای عصبی را احاطه کرده و به عملکرد آنها کمک می کند، شروع می شود. سه نوع از سلول های گلیال می توانند باعث به وجود آمدن تومور شوند. بیماری گلیوما با توجه به سلول گلیال درگیر شده و ویژگی های ژنتیکی تومور دسته بندی شده و با توجه به این موارد می تواند وضعیت این تومور را در آینده پیش بینی نمود. علاوه بر این شناسایی این موارد می تواند تا حد زیادی به درمان عارضه گلیوما کمک کند. گلیوما با توجه به نوع، به محل بروز و میزان رشد می تواند بر عملکرد مغز ت ثیر گذاشته و حتی زندگی فرد را به خطر بیاندازد. گلیوما یکی از شایع ترین نوع از تومورهای مغزی است. تشخیص نوع گلیوما از جمله موارد بسیار مهمی است که می تواند به تشخیص و درمان صحیح این تومور کمک کند. البته به طور کلی، گزینه های درمانی گلیوما شامل جراحی، رادیوتراپی، و درمان هدفمند می شود. همانند دیگر تومورهای اولیه مغز، علت اصلی بروز تومور گلیوما نیز مشخص نیست. اما عواملی وجود دارد که می تواند خطر ابتلا به این را افزایش دهد. با وجود مشخص نبودن علت اصلی بروز این تومور، موارد زیر می تواند احتمال بروز تومور مغزی را افزایش دهد: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید خطر ابتلا به تومور مغزی با افزایش سن افزایش می یابد. بروز تومور گلیوما بیشتر در بزرگسالان بین تا سال شایع است. با این حال، این تومور مغزی ممکن است در هر سنی بروز پیدا کرده و افراد را درگیر کند. البته بروز انواع خاصی از گلیوما، مانند اپندیموما و آستروسیتومهای پیلوسیتیک در کودکان و نوجوانان شایع تر است. افرادی که در معرض تابش نوعی تشعشع به نام تابش یونیزان قرار بگیرند، احتمال بروز این تومور در آن ها افزایش خواهد یافت. تابش یونیزان معمولا برای درمان سرطان مورد استفاده قرار گرفته و در نتیجه بمب های اتمی افراد ممکن است در معرض این تابش ها قرار بگیرند. به نظر نمی رسد که اشکال متداول پرتو مانند میدان های الکترومغناطیسی ناشی از خطوط برق و تابش اجاق های مایکروویو بتواند زمینه ساز بروز تومور گلیوما باشد. همچنین اینکه آیا استفاده از تلفن های همراه خطر ابتلا به سرطان مغزی را افزایش می دهد هنوز مشخص نشده است. در برخی مطالعات ارتباط احتمالی بین استفاده از تلفن همراه و نوعی از سرطان مغز به نام نوروم آکوستیک مشاهده است اما مطالعات دیگر هیچ ارتباطی بین این دو موضوع پیدا نکرده اند. از آن جا که دستگاه های تلفن همراه یک راه ارتباطی جدید است به همین خاطر درک ت ثیر احتمالی استفاده از موبایل بر روی انواع سرطان و تومور نیاز به تحقیقات طولانی مدت خواهد داشت. اگر نگران ارتباط احتمالی تلفن همراه با بروز انواع سرطان هستید، متخصصان توصیه می کنند تا با استفاده از بلندگو یا هندزفری تلفن همراه را از سر خود در کرده و قرار گرفتن در معرض امواج را به حداقل برسانید. احتمال شیوع بیماری گلیوما در خانواده ها بسیار کم است. اما در صورتی که یکی از اعضای خانواده دچار گلیوما شده باشد، احتمال بروز گلیوما در دیگر اعضای خانواده تا حد بسیار زیادی افزایش خواهد یافت. همچنین بعضی از ژن ها ممکن است با بروز گلیوما در فرد ارتباط ضعیفی داشته باشد، اما ت یید این ارتباط نیاز به تحقیق و مطالعه بیشتر و دقیق تری خواهد داشت. با توجه به نوع تومور، اندازه، محل بروز و میزان رشد علایم گلیوما ممکن است متفاوت باشد. علایم و نشانه های شایع بروز گلیوما شامل موارد زیر می شود: از دست دادن حافظه مشکل در حفظ تعادل بروز مشکلات گفتاری یا استفراغ سردرگمی یا کاهش عملکرد مغز تغییر در خلق و خو و حساسیت بیشتر تشنج به ویژه در اشخاصی که سابقه تشنج نداشته باشند. مشکلات بینایی مثل، دو بینی یا از بین رفتن دید محیطی سه نوع گلیوما وجود دارد که شامل موارد زیر می شود: از جمله آستروسیتوم، آستروسیتومای آناپلاستیک و گلیوبلاستوما از جمله اپیدیموما آناپلاستیک، اپیدیموما میکسوپاپیلاری و سابپاندیموما از جمله الیگودندروگلیوما، الیگودندروگلیوما آناپلاستیک و الیگواستروسیتوم آناپلاستیک اگر پزشک عمومی مشکوک به ابتلای شما به تومور مغزی باشد، ممکن است شما را به یک متخصص در معالجه اختلالات مغزی و (متخصص مغز و اعصاب) آموزش دیده ارجاع دهد. پزشک نیز ممکن است از آزمایشات و شیوه های زیر برای تشخیص گلیوما استفاده کند: در طی معاینه عصبی، پزشک ممکن است بینایی، شنوایی، تعادل، هماهنگی، قدرت و وضعیت رفلکس بدنی شما را بررسی کند. مشکل در یک یا چند ناحیه از بدن می تواند سرنخ هایی در مورد احتمال ابتلای فرد به تومور مغزی به همراه داشته باشد. اغلب برای کمک به تشخیص تومورهای مغزی از شیوه تصویر برداری ام آر آی استفاده می شود. در بعضی موارد ممکن است در طول مطالعه ام آر آی، رنگ از طریق رگ در بازوی فرد تزریق شود تا تفاوت در بافت های مغزی آسیب دیده را با وضوح بیشتری نشان دهد. تعدادی از اجزای تخصصی اسکن ام آر آی - از جمله ام آر آی عملکردی، ام آر آی پرفیوژن و طیف سنجی ام آر آی می تواند به ارزیابی تومور و برنامه ریزی درمانی کمک کند. سایر آزمایش های تصویر برداری ممکن است شامل سی تی اسکن و برش نگاری با گسیل پوزیترون باشد. برای رد سایر انواع تومورهای مغزی که ممکن است قسمت های دیگر بدن را درگیر کرده باشد، پزشک ممکن است آزمایشات و روش های دیگری را برای تعیین قسمت درگیر شده به سرطان توصیه کند. گلیوما از مغز سرچشمه گرفته و نمی تواند از قسمت های دیگر (متاستاز) بدن به مغز گسترش یابد. زیرا در این صورت نوع سرطان متفاوت خواهد بود. باتوجه به محل بروز گلیوما، نمونه برداری ممکن است قبل از درمان با استفاده یک سوزن یا به عنوان بخشی از عمل جراحی برای برداشتن تومور صورت بگیرد. در نواحی به خصوصی از مغز که دسترسی به آن ها دشوار یا خطرناک است، شیوه نمونه برداری سوزنی استریوتاکتیک ( stereotactice needle biopasy ) ممکن است مورد استفاده قرار بگیرد. برای انجام این شیوه نمونه برداری، جراح مغز و اعصاب سوراخ کوچکی را در داخل جمجمه ایجاد کرده و سپس یک سوزن نازک را از طریق سوراخ وارد جمجمه خواهند کرد. در مرحله بعدی با راهنمایی تصاویر گرفته تصویر سی تی اسکن و ام آر آی، بافت مورد نظر با استفاده از سوزن از داخل مغز خارج خواهد شد. سپس نمونه برداشته شده از بافت مشکوک در زیر میکروسکوپ مورد بررسی قرار می گیرد تا مشخص شود که آیا سرطان خوش خیم یا خطرناک است. نمونه برداری مغزی یکی از قطعی ترین شیوه ها برای تشخیص تومور مغزی و درمان این عارضه است. بر اساس این اطلاعات، پزشک متخصص می تواند به تشخیص سرطان و دیگر بافت های غیر طبیعی مغز پرداخته و مرحله و میزان پیشرفت تومور را مشخص کند. همچنین پاتولوژیست ظاهر و میزان رشد نمونه برداشته شده را برای تشخیص مولکولی مورد بررسی قرار خواهد داد. پزشک یافته های به دست آمده از پاتولوژی را برای فرد توضیح داده و در مورد برنامه درمانی با مشورت شما تصمیم گیری خواهد نمود. در صورتی که شاهد بروز علایم گفته شده این بیماری بودید، بهتر است برای تشخیص گلیوما به پزشک مراجعه کنید. انتخاب شیوه درمانی گلیوما به نوع، اندازه، میزان پیشرفت و محل بروز تومور، سن، سلامتی و حتی ترجیحات شخصی فرد مبتلا بستگی خواهد داشت. علاوه بر اقدامات صورت گرفته برای برداشتن تومور به وجود آمده، در درمان گلیوما فرد ممکن است نیاز به استفاده از داروها برای کاهش علایم و نشانه های ناشی از تومور نیز داشته باشد. پزشک ممکن است برای کاهش التهابات و فشار در ناحیه تحت ت ثیر قرار گرفته در مغز، مصرف استرویید را تجویز کند. برای کنترل تشنج نیز ممکن است از داروهای ضد صرع استفاده شود. معمولا اولین قدم برای درمان انواع گلیوما، انجام عمل جراحی برای برداشتن تومور تا حد امکان است. در بعضی موارد، تومور گلیوما کوچک بوده و جداسازی آن از اطراف بافت مغزی سالم آسان خواهد بود. در بعضی از موارد که تومور را نمی توان با عمل جراحی از بافت سالم اطراف آن جدا کرد یا تومور در ناحیه حساسی از مغز قرار گرفته یا عمل جراحی خطر آفرین خواهد بود. پزشک تا حد امکان اقدام به برداشتن تومور خواهد نمود. حتی برداشتن قسمتی از تومور می تواند به کاهش علایم و نشانه های گلیوما کمک کند. در برخی موارد، متخصصان مغز و اعصاب ممکن است نمونه های بافتی را که توسط جراح برداشته شده تجزیه و تحلیل کرده و در حین جراحی، نتایج را به شخص جراح گزارش دهد. این اطلاعات به جراح کمک می کند تا بداند که چه میزان از بافت را حذف کند. تکنولوژی و تکنیک های متنوع جراحی ممکن است برای انجام این عمل جراحی و محافظت بیشتر از بافت سالم مغزی مورد استفاده قرار گیرد. به عنوان مثال ممکن است شخص را بدون بیهوشی کامل جراحی کنند تا در حین برداشتن تومور از آسیب نرسیدن به قسمت های عملکردی مغز اطمینان حاصل کرده و با دادن دستوراتی به فرد از سالم بودن قسمت های مختلف مغز او اطمینان حاصل کنند. به طور کلی عمل جراحی برای برداشتن تومور گلیوما می تواند با خطراتی مثل بروز عفونت و خونریزی همراه باشد. سایر خطرات ممکن است به نوع تومور و بخشی از مغز که درگیر شده مرتبط باشد. به عنوان مثال جراحی بر روی تومور گلیوما به وجود آمده در نزدیکی اعصاب چشم ممکن است خطر از دست دادن کامل بینایی را برای فرد مبتلا به همراه داشته باشد. شیوه پرتو درمانی یکی از روش های درمانی است که معمولا بعد از عمل جراحی برای موارد شدید گلیوما مورد استفاده قرار می گیرد. در پرتو درمانی از پرتوهای پر انرژی مثل اشعه ایکس یا پروتون برای از بین بردن سلول های تومور استفاده می شود. دقت داشته باشید که پرتو درمانی با استفاده از دستگاهی در بیرون بدن صورت می پذیرد. در حال حاضر از انواع مختلفی از پرتوها خارجی برای درمان گلیوما استفاده می شود. انتخاب پرتو بستگی به نوع گلیوما و میزان پیشرفت آن بستگی خواهد داشت. پزشک متخصص پرتودرمانی سرطان (انکولوژیست پرتونگاری) با پزشکان دیگر همکاری کرده تا بتواند مناسب ترین روش پرتودرمانی را برای درمان شما برنامه ریزی کند. گزینه های موجود برای پرتو درمانی، عبارتند از: استفاده از کامپیوترها برای هدف گذاری درمان پرتودرمانی با توجه به محلی که دچار تومور مغزی شده است. شیوه ها شامل پرتو درمانی intensity - modulated و پرتو درمانی کنفورماسی سه بعدی می شود. استفاده از پروتون ها بخش مثبت اتم ها به جای اشعه X conforml proton beam therapy نیز گفته می شود. مستقیما اشعه های پروتون به سمت تومور هدایت می شود تا احتمال آسیب دیدگی در بافت های اطراف تومور و بافت های سالم به حداقل ممکن برسد. استفاده از پرتوها متعدد برای درمان با تمرکز بالا. در حالی که این تکنیک را به عنوان stereotactic radiation therapy می شناسند، این شیوه نیازی به عمل جراحی نخواهد داشت. در این شیوه درمانی هر کدام از پرتوها قدرتمند نبوده اما ترکیب همه این پرتوها در نقطه ای از تومور مغزی بسیار قدرتمند بوده و به از بین بردن سلول های تومور کمک خواهد کرد. از داروهایی است که برای کشتن سلول های تومور مورد استفاده قرار می گیرد. قرص های شیمی درمانی ممکن است به دو صورت خوراکی (قرص) یا تزریقی (وریدی) مورد استفاده قرار بگیرد. درمان شیمی درمانی معمولا به صورت ترکیبی همراه با پرتو درمانی برای از بین بردن سلول های تومور مورد استفاده قرار می گیرد. عوارض جانبی شیمی درمانی به نوع و میزان مصرف داروهای دریافتی فرد بستگی خواهد داشت. معمولا شامل تهوع، استفراغ، سردرد، تب و ضعف می شود. برخی از این عوارض جانبی با داروهای دیگر قابل درمان و بهبود خواهد بود. درمان های دارویی هدفمند با هدف از بین بردن ناهنجاری های موجود در سلول های سرطانی مورد استفاده قرار می گیرد. به وسیله مسدود کردن این ناهنجاری می توان باعث مرگ سلول های سرطانی شود. یکی از داروهای هدفمندی که برای درمان نوعی از سرطان مغزی به نام گلیوبلاستوما استفاده می شود، بواسیزوماب (آواستین) است. این دارو که از طریق ورید (به صورت تزریقی) تجویز شده و تشکیل عروق خونی جدید و خون رسانی به تومور را قطع کرده و نهایتا سلول های تومور سرطانی را نابود خواهد کرد. تومورهای مغزی می توانند بخش هایی از مغز را درگیر کنند که مهارت های حرکتی، گفتار، بینایی و تفکر فرد را تحت کنترل دارد. به همین خاطر بعد از درمان و بهبودی گلیوما، توان بخشی یکی از مراحل درمانی محسوب می شود. پزشک میتواند شما را به یکی از مراکز زیر ارجاع دهد: می تواند به شما در بازیابی مهارت های حرکتی از دست رفته یا قدرت عضلات کمک کند. کاردرمانی به شما کمک می کند تا بعد از تومور مغزی یا بیماری های دیگر، به فعالیت های روزمره خود از جمله کار بازگردید. گفتاردرمانی متخصصان در مشکلات گفتاری (آسیب شناسان گفتار) در صورت بروز مشکلات تکلم به شما کمک خواهد کرد. معلمین خصوصی می تواند به کودکانی که بعد از جراحی تومور مغزی دچار مشکلات حافظه و تفکر شده اند، کمک زیادی کند. تحقیقات کمی در مورد درمان های مکمل و جایگزین تومور مغز انجام شده است. موثر بودن هیچ درمانی جایگزین برای درمان گلیوما ثابت نشده است. با این حال، درمان های تکمیلی ممکن است به شما در مقابله با تومور مغزی و درمان آن کمک کند. در مورد گزینه های خود با پزشک خود صحبت کنید. بعضی از درمان های تکمیلی که ممکن است به شما پس از تشخیص گلیوما کمک کند شامل موارد زیر می شود: مراقبه طب سوزنی موزیک درمانی تمرینات آرامش تشخیص تومور مغزی و گفتن آن به بیمار می تواند تا حد زیادی ترسناک و آزار دهنده باشد. این باعث می شود که احساس کنید تا حد زیادی سلامتی شما به خطر افتاده و دیگر هیچ کنترلی روی این موضوع نخواهید داشت. می توانید برای مقابله با ناراحتی و شوک ناشی از این عارضه، اقدامات زیر را انجام دهید: از پزشک خود در مورد نوع خاص تومور مغزی خود، گزینه های درمانی سوال کنید. با کسب اطلاعات بیشتر در مورد تومورهای مغزی، ممکن است بتوانید در تصمیم گیری های درمانی با اعتماد به نفس بیشتری تصمیم گیری کنید. قوی نگه داشتن رابطه شما با اعضای خانواده و دوستان می تواند تا حد زیادی به مقابله با تومور مغزی کمک کند. دوستان و خانواده می توانند به شما در روند درمانی و زمان حضور در بیمارستان کمک کنند تا احساس تنهایی و خستگی نکرده و با انرژی بیشتری روند درمانی خود را دنبال کنید. شنونده خوبی پیدا کنید که مایل به گوش دادن به حرف های شما بوده و در مورد امیدها و ترس های خود با او صحبت کند. این فرد شنونده ممکن است یک دوست یا یکی از اعضای خانواده باشد. همچنین صحبت با روان درمان، مشاور یا روحانی می تواند تا حد زیادی نگرانی های شما را کمتر کند. از پزشک خود در مورد گروه های حمایتی برای افراد مبتلا به سرطان یا گلیوما سوال کرده و سعی کنید در یکی از این گروه ها عضو باشید. از آن جایی که مدت زمان ملاقات با پزشک کوتاه بوده و حرف های زیادی برای گفتن خواهید داشت. در نتیجه بهتر است با آمادگی کامل به پزشک مراجعه کرده و از این زمان کوتاه نهایت استفاده را ببرید. بهتر است قبل از حضور در مطب موارد زیر را آماده کنید: همه نشانه های مربوط و غیر مربوط به بیماری خود را یادداشت کرده و همراه خود داشته باشید. بهتر است استرس ها و تغییرات اخیری که در زندگی تان افتاده است را یادداشت کنید. نام تمامی داروها، مکمل ها و ویتامین های که مصرف می کنید را همراه با میزان مصرف خود یادداشت کنید. گاهی اوقاتت به خاطر سپردن تمامی موارد و اطلاعاتی که پزشک در اختیارتان قرار می دهد، کار دشواری است. در نتیجه بردن همراه به یادآوری اطلاعات مهم و نکات کمک زیادی خواهد کرد. تمامی سوالات مربوط و غیر مربوطی که به ذهنتان رسیده و قصد پرسیدن آن ها از پزشک را دارید را یادداشت کرده و همراه خود به مطب ببرید. سوالاتی که بهتر است در مورد گلیوما مطرح کنید شامل موارد زیر می شود: یا گلیوما سرطانی است؟ گیلوم تا چه حد شدید است؟ دچار چه نوع تومور مغزی شده ام؟ آیا نیاز به انجام آزمایشات بیشتری دارم؟ تومور در کدام قسمت مغز قرار گرفته است؟ تومور مغزی به وجود آمده خوش خیم است یا بدخیم؟ چه گزینه های درمانی برای این نوع از گلیوما وجود دارد؟ آیا بروشور یا برگه پرینت شده در مورد بیماری گلیوما دارید؟ چه وب سایت هایی را برای مطالعه در مورد این بیماری توصیه می کنید؟ آیا این بیماری بر روی فعالیت های روزمره مثل راه رفتن، صحبت کردن یا دیگر موارد ت ثیر گذار خواهد بود؟ آیا باید به متخصص مراجعه کنم؟ این کار چه میزان هزینه به همراه خواهد داشت؟ آیا بیمه هزینه درمانی را تقبل خواهد کرد؟ پزشک احتمالا در حین معاینه سوالاتی را برای تشخیص دقیق تر عارضه مطرح خواهد کرد. بهتر است برای پاسخ دهی به این سوالات آماده باشید: علایم از چه زمانی شروع شد؟ تا چه میزان علایم به وجود آمده شدید است؟ آیا عاملی باعث بهبود علایم شما شده است؟ آیا عاملی باعث شدت گرفتن علایم شما شده است؟ آیا علایم شما دایمی بوده یا به صورت موقت بروز پیدا می کند؟ گلیوما نوعی تومور است که در مغز و نخاع فرد مبتلا به وجود می آید. گلیوما معمولا ابتدا سلول های پشتیبان گلویی (سلولهای گلیال) که سلولهای عصبی را احاطه کرده و به عملکرد آنها کمک می کند، را درگیر خواهد کرد. سه نوع از سلول های گلیال می توانند باعث به وجود آمدن تومور شوند. انتخاب شیوه درمانی گلیوما به نوع، اندازه، میزان پیشرفت و محل بروز تومور، سن، سلامتی و حتی ترجیحات شخصی فرد مبتلا بستگی خواهد داشت. |
فراموشی کلی گذرا ( Transient global amnesia ) از دست دادن ناگهانی و موقتی بخشی از حافظه است که بروز آن را نمی توان آن را به یک بیماری عصبی شایع تر مانند صرع یا سکته مغزی نسبت داد. در طی یک دوره فراموشی کلی گذرا به یکباره قدرت به خاطر آوردن واقع اخیر را از دست خواهید داد یعنی نمی توانید به خاطر بیاورید که کجا هستید و چگونه به محل کنونی رسیده اید. علاوه بر این ممکن است در آینده چیزی در مورد آنچه اتفاق می افتد به خاطر نیاورید. در نتیجه ممکن است دایما سوالاتی در ذهن شما تکرار شود که هیچ پاسخی برای آن ها نداشته باشید. همچنین در حین تلاش برای یادآوری وقایع روزانه، ماهانه یا حتی سالانه با ذهنی کاملا خالی مواجه شوید. این بیماری بیشتر در افراد میانسال یا بزرگسال به وجود می آید. با برطرف شودن فراموشی کلی گذرا به خاطر می آورید که چه کسی هستید و قادر به شناسایی دیگران خواهید بود. معمولا دوره های این بیماری بعد از گذشت چند ساعت بهبود خواهند یافت. فرایند بازیابی و بازگشت خاطرات معمولا به آرامی اتفاق افتاده و کم کم می توانید خاطرات مربوط به اطراف و وقایع را به خاطر بیاورید. بیماری فراموشی کلی گذرا معمولا جدی نیست اما می تواند باعث ترس فرد مبتلا شود. علت اصلی بروز فراموشی کلی گذرا ناشناخته است. اما به نظر می رسد که ارتباطی بین تاریخچه میگرن و این بیماری وجود دارد. با این حال هنوز ت ثیر این دو مورد بر روی یکدیگر به دقیق مشخص نشده است. یکی دیگر از دلایل احتمالی پر شدن رگ ها با خون و بروز نوعی انسداد یا ناهنجاری دیگر مرتبط با جریان خون (احتقان وریدی) است. اگرچه که احتمال بروز فراموشی کلی گذرا پس از این اتفاقات بسیار کم است اما گزارشات متعددی شده که احتمالا همین وقایع باعث تحریک بروز این بیماری می شوند: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید رابطه جنسی ضربه مغزی خفیف فعالیت بدنی شدید غوطه ور شدن ناگهانی در آب سرد یا گرم روش های پزشکی مثل آنژیوگرافی یا پریشانی عاطفی در نتیجه شنیدن اخبار بد یا کار زیاد نکته بسیار جالب در مورد این بیماری مربوط به حافظه این است که و که ارتباط مستقیم با بروز دارند، به عنوان عوامل خطر بروز فراموشی کلی گذرا محسوب نمی شوند. احتمالا علت این موضوع این است که فراموشی کلی گذرا نشان دهنده بیماری رگ های خونی مرتبط با افزایش سن نیست. علاوه بر این جنسیت نیز نمی تواند بر روی احتمال بروز این بیماری در افراد ت ثیری داشته باشد. عوامل خطر مرتبط با بروز بیماری فراموش کلی گذرا شامل موارد زیر می شود: افراد بالای سال و میانسال بیشتر از دیگران در معرض ابتلا به فراموشی کلی گذرا خواهند داشت. ابتلا به از جمله موارد خطرناک در ابتلا به این بیماری است. به نحی که خطر ابتلا به فراموشی کلی گذرا در افراد مبتلا به میگرن تا حد قابل توجهی نسبت به افراد بدون سابقه میگرن بیشتر خواهد بود. علایم اصلی بروز فراموش کلی گذرا شامل عدم توانایی در شکل گیری خاطرات جدید و مشکل در به یاد آوردن خاطرات اخیر است. پس از ت یید علایم این بیماری، رد سایر علل احتمالی بروز فراموشی اهمیت بسیار زیادی خواهد داشت. برای تشخیص فراموشی کلی گذرا بهتر است به دنبال علایم و نشانه های زیر باشید: از دست دادن ناگهانی حافظه که فردی آن را ت یید کند. آگاهی از هویت شخصی با وجود از دست دادن حافظه شناخت طبیعی مثل توانایی تشخیص اجسام و شناسایی افراد آشنا عدم وجوید علایمی حاکی از بروز آسیب به ناحیه خاصی از مغز مانند فلج اندام، حرکت غیر عادی یا اختلال در تشخیص کلمات علاوه بر این علایم زیر نیز می تواند به تشخیص بیماری فراموش کلی گذرا کمک کند: بازگشت تدریجی حافظه فرد سابقه صرع فعال نداشته باشد. عدم آسیب دیدگی یا ضربه خوردن سر مذت زمان بیش از ساعت یا کوتاه تر از این زمان هیچ تشنجی در طول از دست دادن حافظه اتفاق نیفتاده باشد. در کنار این علایم و نشانه ها، یک ویژگی مشترک فراموشی کلی گذرا پرسیدن سوال های تکراری است مثلا "من اینجا چه کار می کنم؟ " یا "چگونه به اینجا رسیدیم؟ " در صورتی که مشاهده کردید فردی به یکباره از حالت عادی وارد حالت فراموشی شده و سوالات عجیبی در مورد اتفاقاتی که در این لحظه افتاده پرسیده و حافظه خود را از دست داده بهتر است به او کمک کرده و به اورژانس زنگ بزنید. اگرچه که بروز فراموشی کلی گذرا مضر نیست اما تشخیص آن از بیماری های تهدید کننده و کشنده دیگر کار چندان راحتی نخواهد بود. زیرا بیماری های دیگر نیز می تواند باعث از دست رفتن ناگهانی حافظه فرد مبتلا شود. بیماری فراموشی کلی گذرا عوارض جانبی مستقیم نخواهد داشت. این بیماری عامل خطری برای سکته مغزی یا صرع نبوده و تنها عارضه جانبی آن ممکن است بازگشت مجدد فراموشی کلی گذرا در آینده باشد. البته تکرار پشت سرهم این عارضه بسیار نادر است. اما از دست دادن حافظه به صورت موقتی هم می تواند باعث آشفته شدن فرد شود. بهتر است برای اطمینان خاطر فرد از سلامت خود از او بخواهید تا نتایج آزمایش عصبی و آزمایش های تشخیصی خود را مشاهده کند. از آن جایی که هنوز علت بروز فراموشی کلی گذرا و احتمال بازگشت آن مشخص نیست. هیچ راه مشخصی برای پیشگیری از بروز این بیماری وجود ندارد. تشخیص این اختلال با هدف رد موارد و بیماری های جدی تری مثل سکته مغزی، تشنج یا آسیب دیدگی سر صورت خواهد گرفت. زیرا این موارد نیز می تواند منجر به از دست دادن حافظه شود. روند معاینه با انجام آزمایش عصبی، بررسی رفلکس ها، وضعیت عضلانی، قدرت عضلات، عملکرد حسی، وضعیت راه رفتن، حالت ایستادن، هماهنگی و تعادل آغاز خواهد شد. همچنین پزشک ممکن است برای بررسی وضعیت تفکر، قضاوت و حافظه سوالاتی را از بیمار بپرسد. قدم بعدی جستجو به دنبال ناهنجاری در فعالیت الکتریکی مغز و جریان خون فرد خواهد بود. پزشک برای تشخیص این موارد از آزمایش ها زیر یا ترکیبی از این موارد استفاده خواهد کرد: در این تکنیک با استفاده از یک میدان مغناطیسی و امواج رادیویی تصاویر دقیق و مقطعی از مغز فرد گرفته خواهد شد. دستگاه ام آر آی می تواند این تصاویر مقطعی را برای تولید تصاویر سه بعدی کنار هم قرار دهد تا بتوان وضعیت سلامت مغز را از زوایای مختلف مورد بررسی قرار داد. با استفاده از تجهیزات ویژه اشعه ایکس، پزشک از زوایای مختلف مغز و جمجمه تصاویری خواهد گرفت که به تشخیص ناهنجاری های موجود در ساختار مغز کمک خواهد کرد. این ناهنجاری های موجود در ساختار مغز شامل باریک شدن رگ های خونی، کشیده شدن، پارگی یا سکته در گذشته خواهد بود. دستگاه EEG فعالیت الکتریکی مغز را از طریق الکترودهای متصل به پوست سر ثبت خواهد کرد. افراد مبتلا به صرع حتی در مواردی که دچار تشنج نمی شوند، تغییراتی را در موج های مغزی خود نشان خواهند داد. این آزمایش در صورتی برای فرد مبتلا تجویز می شود که فرد بیش از دوبار دچار فراموشی کلی گذرا شده باشد. زیرا این تکرار دوره فراموشی کلی گذرا می تواند نشان دهنده ابتلای فرد به تشنج باشد. فرد مبتلا به بیماری فراموشی کلی گذرا برای بهبودی نیاز به هیچ درمانی نخواهد داشت. زیرا این بیماری خود به خود بعد از گذشت مدت کوتاهی بهبود خواهد یافت. در صورتی که خود شما یا اطرافیان شما دچار عارضه فراموشی کلی گذرا شدند بهتر است سریعا با اورژانس تماس بگیرید. اگر احساس می کنید که یکی از اعضای خانواده یا دوستان شما دچار این عارضه شده ولی هنوز مطمین نیستید بهتر است همراه فرد به بیمارستان مراجعه کنید. خصوصا اگر فرد نمی تواند اتفاقات اخیر را به خوبی به خاطر بیاورد باید حتما این موارد را با پزشک در میان بگذارید. از آن جایی که مدت زمان ملاقات با پزشک کوتاه بوده و حرف های زیادی برای گفتن خواهید داشت. در نتیجه بهتر است با آمادگی کامل به پزشک مراجعه کرده و از این زمان کوتاه نهایت استفاده را ببرید. بهتر است قبل از حضور در مطب موارد زیر را آماده کنید: همه نشانه های مربوط و غیر مربوط به بیماری خود را یادداشت کرده و همراه خود داشته باشید. بهتر است استرس ها و تغییرات اخیری که در زندگی تان افتاده است را یادداشت کنید. نام تمامی داروها، مکمل ها و ویتامین های که مصرف می کنید را همراه با میزان مصرف خود یادداشت کنید. گاهی اوقات به خاطر سپردن تمامی موارد و اطلاعاتی که پزشک در اختیارتان قرار می دهد، کار دشواری است. در نتیجه بردن همراه به یادآوری اطلاعات مهم و نکات کمک زیادی خواهد کرد. تمامی سوالات مربوط و غیر مربوطی که به ذهنتان رسیده و قصد پرسیدن آن ها از پزشک را دارید را یادداشت کرده و همراه خود به مطب ببرید. بهتر است در مورد فراموشی کلی گذرا سوالات زیر را مطرح کنید: آیا برای بهبود نیاز به درمان خواهم داشت؟ علت احتمالی بروز علایم این بیماری چیست؟ آیا علت دیگری برای بروز این بیماری نیز وجود دارد؟ آیا حافظه کاملا به حالت اول بازخواهد گشت یا خیر؟ آیا انجام این آزمایشات نیاز به آمادگی خاصی خواهد داشت؟ برای تشخیص این بیماری نیاز به انجام چه آزمایشاتی خواهم داشت؟ در صورت بروز چه علایم و نشانه هایی باید سریعا با اورژانس تماس بگیرم؟ چه اقداماتی را برای جلوگیری از بازگشت مجدد این عارضه توصیه می کنید؟ آیا ممکن است این بیماری در طولانی مدت باعث بروز عوارض جانبی شود؟ چه مدت زمان طول می کشد تا علایم و نشانه های این بیماری بهبود یابد؟ علایم و نشانه هایی که باید مراقب بروز آن ها باشم شامل چه مواردی می شود؟ هر سوال دیگری که در مورد این بیماری به ذهن شما رسید را نیز مطرح کرده و به هیچ وجه در این موضوع شک نکنید. پزشک ممکن است در حین معاینه فرد مبتلا و تشخیص این بیماری سوالاتی را مطرح کند. در نتیجه بهتر است آمادگی پاسخ دادن به این سوالات را داشته باشید تا بتوانید از زمان کوتاهی که در اختیارتان قرار گرفته نهایت استفاده را ببرید. آیا علایمی مثل سردرد دارید؟ آیا دچار مشکل بینایی هستید؟ دچار علامتی مثل سرگیجه شده اید؟ آیا علایمی غیر از کاهش حافظه دارید؟ آخرین چیزی که به یاد می آورید چه چیزی است؟ آیا کسی که همراه شما آمده است را می شناسید؟ آیا در هر طرف از بدن احساس ضعف یا بی حسی می کنید؟ آیا می دانید چه کسی هستید؟ می توانید خود را معرفی کنید؟ آیا در حفظ تعادل یا هماهنگی اعضای بدن خود دچار مشکل هستید؟ برای تشخیص میزان از دست دادن حافظه، پزشک ممکن است در مورد مسایل مورد علاقه یا اطلاعات عمومی سوالاتی مطرح کند. مثلا از شما بپرسد که نام ریاست جمهوری کنونی چیست؟ پزشک همچنین ممکن است برای اینکار سوالات زیر را مطرح کند: آیا فرد سابقه میگرن دارد؟ آیا ضربه ای به سر فرد وارد شده است؟ از چه زمانی از دست دادن حافظه شروع شد؟ آیا قبلا هم شاهد بروز چنین اتفاقی بوده اید؟ آیا از زمان بروز علایم دچار تشنج شده است؟ درست قبل از دست دادن حافظه چه اتفاقی افتاد؟ آیا اخیرا فرد دچار درگیری، یا مشکل خاصی شده است؟ آیا از دست دادن حافظه ناگهانی بود یا به صورت تدریجی اتفاق افتاد؟ چه داروهای تجویزی، بدون نسخه، گیاهی یا مکملی را مصرف می کنید؟ آیا اخیرا فرد تحت عمل جراحی یا روند درمانی بیماری خاصی قرار گرفته است؟ فراموشی کلی گذرا از دست دادن ناگهانی و موقتی بخشی از حافظه است که در طی یک دوره فراموشی کلی گذرا به یکباره قدرت به خاطر آوردن واقع اخیر را از دست خواهید داد یعنی نمی توانید به خاطر بیاورید که کجا هستید و چگونه به محل کنونی رسیده اید. علت اصلی بروز فراموشی کلی گذرا ناشناخته است. اما به نظر می رسد که ارتباطی بین تاریخچه میگرن و این بیماری وجود دارد. فرد مبتلا به بیماری فراموشی کلی گذرا برای بهبودی نیاز به هیچ درمانی نخواهد داشت. زیرا این بیماری خود به خود بعد از گذشت مدت کوتاهی بهبود خواهد یافت. |
کم خونی ناشی از کمبود ویتامین ( همان عدم وجود گلبول های قرمز سالم در خون است که در نتیجه کمبود ویتامین های خاص مورد نیاز بدن به وجود می آید. ویتامین های مرتبط با کم خونی شامل کمبود ویتامین فولات، می شود. ناشی از کمبود ویتامین در صورت نخوردن غذاهای حاوی فولات، ویتامین B - C در نتیجه تشخیص و درمان این بیماری توسط پزشک اهمیت بسیار زیادی دارد. کم خونی ناشی از کمبود ویتامین معمولا با مکمل های ویتامینی و تغییر در رژیم غذایی قابل بهبود خواهد بود. کم خونی ناشی از کمبود ویتامین زمانی اتفاق می افتد که بدن شما به علت کمبود ویتامین توانایی تولید کافی و سالم گلبول های قرمز خون را ندارد. گلبول های قرمز خون به اکسیژن رسانی از ریه ها به سراسر بدن کمک می کنند در نتیجه کمبود آن ها می تواند مشکلات زیادی را برای بدن به وجود آورد. در صورتی که رژیم غذایی شما فاقد ویتامین به خصوصی باشد، شما نیز ممکن است دچار کم خونی ناشی از کمبود ویتامین ها شوید. البته یکی دیگر از دلایل بروز این نوع کم خونی، عدم توانایی بدن در جذب ویتامین های مصرفی در رژیم غذایی است. به طور کلی علل بروز کم خونی ناشی از کمبود ویتامین شامل موارد زیر می شود: فولات که به عنوان ویتامین B - نیز شناخته می شود یک ماده مغذی است که در داخل میوه ها و برگ های سبز گیاهان وجود دارد. در نتیجه رژیم غذایی فاقد این مواد غذایی منجر به بروز کمبود ویتامین و نهایتا کم خونی در فرد خواهد شد. همچنین اگر بدن توانایی جذب فولات موجود در رژیم غذایی را نداشته باشد، بازهم فرد ممکن است دچار کم خونی شود. بیشتر مواد مغذی موجود در مواد غذایی در داخل روده کوچک جذب می شوند. در صورتی که در جذب فولات یا مشکل داشته باشید پزشک ممکن است این ماده مغذی را به شکل مصنوعی و قرص برای شما تجویز کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید این تجویز معمولا در صورت وجود موارد زیر اتفاق خواهد افتاد: مصرف بیش از حد الکل بیماری روده کوچک مانند از داروهای خاصی مثل استفاده می کنید. بخش بزرگی از روده کوچک از طریق جراحی برداشته شده باشد. زنان باردار و شیرده همانند افراد و بیماران کلیوی نیاز بیشتری به فولات خواهند داشت. دقت داشته باشید که در دوران بارداری اگر میزان مورد نیاز فولات ت مین نشود ممکن است باعث بروز نقص در جنین شود. کمبود ویتامین B - نیز در نتیجه مصرف ناکافی غذاهای حاوی ویتامین B - رخ خواهد داد این ماده مغذی بیشتر در گوشت، تخم مرغ و شیر موجود است. با این حال شایع ترین علت بروز کم خونی کمبود ناشی از ویتامین B - ، نبود ماده ای به نام فاکتور ذاتی است که می تواند به دلیل حمله به سلول های معده تولید کننده این ماده اتفاق بی افتد. این نوع کم خونی را کم خونی pernicious نیز می نامند. فاکتوز ذاتی پروتیینی است که توسط معده ترشح شده و به ویتامین B - در معده پیوسته و به حرکت آن در داخل روده کمک می کند تا نهایتا توسط جریان خون جذب شود. در نتیجه بدون وجود فاکتور ذاتی، ویتامین B - دیگر توانایی جذب در بدن را نداشته و همانند ماده زایدی از بدن دفع خواهد شد. خطر ابتلا به کم خونی pernicious در مبتلایان به مرتبط با غدد درون ریز مانند یا بیماری تیرویید بسیار بیشتر از دیگر افراد است. همچنین کم خونی ناشی از کمبود ویتامین B - ممکن است در صورت عدم توانایی جذب ویتامین B - توسط روده اتفاق افتاده و هیچ ارتباطی به عدم وجود فاکتور ذاتی نداشته باشد. عدم توانایی جذب ویتامین ب توسط روده در صورت بروز موارد زیر ممکن خواهد بود: مبتلا به بیماری روده مثل کرون یا سلیاک باشید. توده غیر طبیعی باکتریایی در داخل روده کوچک خود داشته باشید. در نتیجه خوردن تن ماهی انگل های کرمی وارد شده باشند. عمل معده یا روده انجام داده باشید مثلا یکی از مواردی است که منجر به این مشکل خواهد شد. کمبود ویتامین C نیز در صورت عدم مصرف کافی غذاها و میوه های حاوی ویتامین C اتفاق خواهد افتاد. همچنین در صورت عدم توانایی در جذب ویتامین C نیز ممکن است دچار این کم خونی شوید. به عنوان مثال سیگار کشیدن یکی از مواردی است که توانایی جذب از بدن را خواهد گرفت. برخی از بیماری های مزمن موثر بر جذب ویتامین C که خطر ابتلا به کم خونی ناشی از کمبود ویتامین C را افزایش می دهند شامل برخی از انواع سرطان یا بیماری های مزمن کلیه می شوند. عوامل خطر کم خونی ناشی از کمبود ویتامین برخی از عوامل ممکن است بر روی جذب ویتامین های بدن ت ثیر گذاشته و باعث بروز این عارضه شوند. این عوامل عبارتند از: رژیم غذایی شما حاوی منابع طبیعی طبیعی کافی مثل گوشت، لبنیات، میوه و سبزیجات نباشد. گیاه خوارانی که لبنیات و گوشت را به دلیل رژیم خود کاملا کنار می گذارند جزء افراد این دسته قرار می گیرند. پخت بیش از حد غذاها نیز یکی از دلایلی است که می تواند باعث کاهش ویتامین های مورد نیاز بدن شود. بارداری و عدم مصرف مولتی ویتامین ها یکی دیگر از مواردی است که باعث بروز کمبود ویتامین ها در بدن خواهد شد. در نیتجه بهتر است در حین بارداری با تجویز پزشک از مکمل هایی مثل فولیک اسیدها استفاده کنید. مشکلات روده یا سایر بیماری ها که جذب ویتامین ها را مختل می کنند. رشد غیر طبیعی باکتریایی در معده یا عمل جراحی مربوط به روده و معده از جمله مواردی است که جذب ویتامین B - را مختل خواهد کرد. مصرف داروهای خاص که مانع جذب ویتامین ها می شوند. از جمله داروهایی است که مانع جذب فولات ها می شود. آنتی اسیدها و برخی داروهای مورد استفاده در درمان نوع دیابت نوع نیز ممکن است در جذب ویتامین B - اختلال ایجاد کند. علایم و نشانه های این کم خونی معمولا شامل موارد زیر می شود: خستگی سرگیجه کاهش وزن تنگی نفس رنگ پریدگی ضعف عضلانی تغییر شخصیت ضربان نامنظم قلب عدم تعادل در حرکت سردرگمی ذهنی یا کم خونی ناشی از کمبود ویتامین معمولا به آرامی اتفاق افتاده و ممکن است سال ها به طول بیانجامد. علایم و نشانه های این بیماری نیز در ابتدا ممکن است چندان قابل توجه نبوده و به مرور زمان شدت بگیرد. کمبود ویتامین خطر ابتلا به بسیاری از مشکلات و بیماری ها را افزایش می دهد. این مشکلات و بیماری ها شامل موارد زیر می شوند: زنان باردار مبتلا به کمبود فولات احتمالا عوارضی مانند را تجربه خواهند کرد. علاوه بر این جنین در حال رشدی که فولات کافی از مادر خود دریافت نکند ممکن است با نقایص هنگام تولد مانند مغزی و نخاعی متولد شود. در صورتی که قصد باردار شدن دارید حتما از پزشک خود در مورد نیاز به مصرف مکمل های سوال کنید تا مقدار مورد نیاز برای رشد کودک را در اختیار او قرار دهید. در حالی که ویتامین B - عدم درمان کمبود ویتامین B - B - بدون درمان کمبود ویتامین B - ، عوارض و اختلالات عصبی فرد می تواند همیشگی باشد. کمبود ویتامین C نیز می تواند باعث بیماری اسکوربوت شود. علایم ابتلا به این بیماری نادر شامل خون ریزی زیر پوستی و در اطراف لثه ها می شود. خوشبختانه با انتخاب یک رژیم غذایی سالم و سرشار از غذاهای متنوع می توانید از برخی از انواع کم خونی ناشی از کمبود ویتامین ها پیشگیری کنید. غذاهای سرشار از فولات شامل موارد زیر می شود: میوه و آب میوه آجیل و خشکبار سبزیجات برگ سبز تیره محصولات غنی شده غلات مانند نان، غلات، ماکارونی و برنج غذاهای سرشار از ویتامین B - نیز شامل موارد زیر می شوند: تخم مرغ گوشت و صدف شیر، پنیر و ماست غذاهای غنی شده مانند غلات صبحانه غذاهای سرشار از ویتامین C توت فرنگی فلفل سبز گوجه فرنگی کلم بروکلی مرکبات و آب میوه ها بیشتر بزرگسالان به صورت روزانه به مقدار مشخصی از ویتامین ها نیاز خواهند داشت: ویتامین C فولات یا اسید فولیک میکروگرم ویتامین - B - . بدون شک زنان شیرده و باردار به مقدار بیشتری از هر ویتامین در طول روز نیاز خواهند داشت. اگر نگران دریافت میزان کافی ویتامین در طول روز هستید، بهتر است از پزشک در مورد مصرف مولتی ویتامین سوال کنید. بیشتر افراد ویتامین های کافی را از طریق رژیم غذایی خود دریافت می کنند اما اگر به هر دلیلی رژیم غذایی محدودی داشته باشید بهتر است از مولتی ویتامین ها برای کاهش احتمال بروز کمبود ویتامین استفاده کنید. استعمال دخانیات جذب مواد مغذی موجود در غذاها مثل ویتامین C را مختل خواهد کرد در نتیجه خطر کمبود این ویتامین در بدن افراد سیگاری بسیار بیشتر از دیگران خواهد بود. در نتیجه در صورتی که سیگار می کشید بهتر است آن را ترک کنید. در صورتی که بارها برای سعی تلاش کرده اید و موفق نشده اید، بهتر است با پزشک در این مورد صحبت کنید. پزشکان از طریق آزمایش خون می توانند کم خونی ناشی از کمبود ویتامین را تشخیص دهند. در این آزمایش خون موارد زیر مورد بررسی قرار خواهد گرفت: افراد مبتلا به کم خونی دارای مقدار کمتری گلبول قرمز در مقایسه با افراد سالم هستند. در کم خونی های مرتبط با کمبود ویتامین B - و فولات، گلبول های قرمز از نظر ظاهری بزرگ و ناقص به نظر خواهند رسید. در کم خونی های پیشرفته، تعداد گلبول های سفید و پلاکت ها نیز ممکن است کاهش یافته و در زیر میکروسکوپ غیر طبیعی به نظر برسد. B - در صورتی که آزمایش خون نشان دهنده کمبود ویتامین باشد، پزشک ممکن است برای تشخیص نوع و علت این عارضه ممکن است آزمایش های زیر را تجویز کند: پزشک برای انجام این آزمایش از بدن فرد خون می گیرد تا بتواند آنتی بادی های موجود در آن را بررسی کند. حضور این آنتی بادی ها نشان دهنده از کم خونی شدید خواهد بود. علاوه بر این ممکن است نمونه خون دیگری از فرد گرفته شود تا وجود ماده ای به نام اسید متیلمالونیک اندازه گیری شود. میزان موجود این ماده در خون افرادی که کمبود ویتامین B - دارند بیشتر است. درمان کم خونی ناشی از کمبود ویتامین درمان کم خونی ناشی از کمبود ویتامین شامل اضافه کردن مکمل ها و تغییر در رژیم غذایی خواهد بود. درمان کم خونی ناشی از کمبود فولات درمان شامل شامل داشتن رژیم غذایی سالم و مصرف مکمل های اسید فولیک طبق دستور پزشک است. در بیشتر موارد، مکمل های اسید فولیک به صورت خوراکی مصرف می شود. پس از افزایش سطح فولات بدن و رسیدن به حالت عادی، ممکن است دیگر نیازی به مصرف مکمل ها نداشته باشید. اما اگر علت بروز کمبود فولات در بدن اصلاح نشد، ممکن است لازم باشد تا برای همیشه از مکمل های اسید فولیک استفاده کنید. گاهی اوقات کمبود فولات و کمبود B - B - اگر دچار کم خونی Prenicious شده اید، تزریق ویتامین B - یکی از بهترین راه های درمانی خواهد بود. چنانچه تصمیم بگیرید مکمل های B - را به صورت خوراکی مصرف کنید باید در طول درمان تحت نظارت پزشک قرار داشته باشید. اگر به دلایل دیگری مثل جذب ویتامین B - B - B - در ابتدا ممکن است نیاز باشد تا هر روز تزریق انجام دهید. اما در نهایت پس از درمان تنها ماهی یکبار به تزریق ویتامین B - نیاز خواهید داشت. در موارد خفیف تر بیماری کمبود ویتامین B - ، درمان ممکن است شامل تغییر در رژیم غذایی و مکمل های ویتامین B - درمان کم خونی مرتبط با کمبود ویتامین C ، مصرف قرص های ویتامین C خواهد بود. همچنین بهتر است در کنار این قرص های مکمل از غذاهای حاوی ویتامین C و قرص های جوشان حاوی آن استفاده کنید. احتمالا در صورت مشکوک شدن به ابتلای به کم خونی ناشی از کمبود ویتامین ابتدا به پزشک عمومی یا پزشک خانوادگی مراجعه خواهید کرد. پزشک نیز در بعضی از موارد پس از تشخیص شما را برای تشخیص و درمان دقیق تر به متخصص اختلالات خونی (هماتولوژیست) ارجاع خواهد داد. از آن جایی که مدت زمان ملاقات با پزشک کوتاه بوده و حرف های زیادی برای گفتن خواهید داشت. در نتیجه بهتر است با آمادگی کامل به پزشک مراجعه کرده و از این زمان کوتاه نهایت استفاده را ببرید. بهتر است قبل از حضور در مطب موارد زیر را آماده کنید: همه نشانه های مربوط و غیر مربوط به بیماری خود را یادداشت کرده و همراه خود داشته باشید. بهتر است استرس ها و تغییرات اخیری که در زندگی تان افتاده است را یادداشت کنید. نام تمامی داروها، مکمل ها و ویتامین های که مصرف می کنید را همراه با میزان مصرف خود یادداشت کنید. گاهی اوقات به خاطر سپردن تمامی موارد و اطلاعاتی که پزشک در اختیارتان قرار می دهد، کار دشواری است. در نتیجه بردن همراه به یادآوری اطلاعات مهم و نکات کمک زیادی خواهد کرد. تمامی سوالات مربوط و غیر مربوطی که به ذهنتان رسیده و قصد پرسیدن آن ها از پزشک را دارید را یادداشت کرده و همراه خود به مطب ببرید. می توانید در مورد کم خونی ناشی از کمبود ویتامین ها سوالات زیر را مطرح کنید: علت بروز این علایم چیست؟ آیا بیماری من موقتی است یا دایمی؟ چه درمانی را برای این بیماری تجویز می کنید؟ آیا جایگزین دیگری برای این شیوه درمانی وجود دارد؟ آیا غذای به خصوصی را باید به رژیم غذایی خود اضافه کنم؟ آیا علت دیگری ممکن است باعث بروز این علایم شده باشد؟ مبتلا به بیماری دیگری هستم. چگونه این بیماری ها را در کنار هم مدیریت کنم؟ آیا بروشور یا برگه پرینت شده در مورد بیماری دارید که با خود به منزل ببرم؟ برای کسب اطلاعات بیشتر مطالعه چه سایتی را توصیه می کنید؟ در حین معاینه و تشخیص بیماری پزشک ممکن است سوالات زیر را مطرح کند که بهتر است آمادگی پاسخ دادن به آن ها را داشته باشید: آیا سیگار می کشید؟ تا چه میزان علایم شدید بودند؟ از چه زمانی متوجه بروز علایم شدید؟ آیا شما از رژیم گیاهخواری پیروی می کنید؟ آیا عاملی باعث بهبود علایم شما می شود؟ آیا عاملی باعث شدت گرفتن علایم شما می شود؟ در طول روز چند بار از میوه و سبزیجات استفاده می کنید؟ کم خونی ناشی از کمبود ویتامین همان عدم وجود گلبول های قرمز سالم در خون است که در نتیجه کمبود ویتامین های خاص مورد نیاز بدن به وجود می آید. ویتامین های مرتبط با کم خونی شامل کمبود ویتامین فولات، ویتامین B - C می شود. در صورتی که رژیم غذایی شما فاقد ویتامین به خصوصی باشد، شما نیز ممکن است دچار کم خونی ناشی از کمبود ویتامین ها شوید. البته یکی دیگر از دلایل بروز این نوع کم خونی، عدم توانایی بدن در جذب ویتامین های مصرفی در رژیم غذایی است. درمان کم خونی ناشی از کمبود ویتامین شامل اضافه کردن مکمل ها و تغییر در رژیم غذایی خواهد بود. |
آرتریت گیجگاهی ( در حقیقت التهاب غشای پوشاننده شریان ها است. در اغلب اوقات شریان ها در سر فرد خصوصا گیجگاه ها درگیر این بیماری خواهد شد. به همین خاطر به بیماری التهاب سرخرگی غول یاخته ای، آرتریت گیجگاهی نیز گفته می شود. ابتلا به آرتریت گیجگاهی معمولا باعث بروز علایمی مثل، حساسیت پوست سر، درد فک و مشکلات بینایی در فرد خواهد شد. این بیماری جدی بوده در صورت درمان نشدن این بیماری ممکن است منجر به نابینایی فرد مبتلا شود. درمان سریع با معمولا علایم شریانی بیماری آرتریت گیجگاهی را تسکین داده و ممکن است مانع بروز نابینایی شود. به احتمال زیاد بعد از شروع روند درمانی وضعیت بهتری خواهید داشت اما ممکن است حتی با وجود درمان بازهم بیماری عود کند. در نتیجه در طی دوران درمان با کورتیکو استروییدها بازهم باید برای معاینه به پزشک مراجعه کرده و تحت نظر باشید. در صورت ابتلا به بیماری آرتریت گیجگاهی، غشای پوشاننده داخل شریان ها ملتهب و متورم خواهد شد. این تورم باعث کاهش روند جریان خون داخل رگ های خونی شده و در نتیجه میزان خون، اکسیژن و مواد مغذی مورد نیاز کمتر از میزان مورد نیاز به بافت های بدن شما خواهد رسید. تقریبا هر شریان بزرگ یا متوسطی ممکن است در جریان این بیماری دچار آسیب دیدگی شود، اما تجربه نشان داده است که تورم ناشی از این بیماری بیشتر شریان های موجود در گیجگاهی سر را درگیر خواهد کرد. گیجگاهی در قسمت جلویی گوش ها قرار گرفته و تا پوست سر ادامه پیدا می کند. علت اصلی التهاب این شریان ها به طور دقیق مشخص نیست اما تصور بر این است که به دیواره شریان ها حمله کرده و موجب آن ها می شود. برخی از ژن ها و عوامل محیطی نیز ممکن است احتمال ابتلا به این بیماری را افزایش دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عوامل متعددی می تواند احتمال ابتلا به بیماری آرتریت گیجگاهی را افزایش دهد. این عوامل شامل موارد زیر می شود: احتمال ابتلای زنان به این بیماری تقریبا دو برابر بیشتر از مردان است. گاهی اوقات این بیماری در بین خانواده ها شیوع خواهد داشت. این بیماری بیشتر در بین سفید پوستان جمعیت اروپای شمالی یا نژادهای اسکاندیناوی شایع است. ابتلا به بیماری پلی میالژی روماتیکا احتمال ابتلای فرد به بیماری آرتریت گیجگاهی را تا حد قابل توجهی افزایش خواهد داد. بیماری آرتریت گیجگاهی تنها افراد بزرگسال و بالغ را درگیر کرده و به ندرت ممکن است فردی زیر سال به این بیماری مبتلا شود. بیشتر افراد مبتلا به این بیماری در سنین بین تا سال شروع به بروز علایم و نشانه های این بیماری می کنند. شایع ترین علایم و نشانه های ابتلا به آرتریت گیجگاهی شامل سردرد و حساسیت پوست سر خواهد بود که معمولا شدید بوده و هر دو گیجگاه را درگیر می کند. این دردسر ناشی از بیماری ممکن است به تدریج بدتر شده، به صورت موقتی ظاهر شده و پس از ناپدید شدن بعد از مدتی دوباره ظاهر شود. به طور کلی علایم و نشانه های آرتریت گیجگاهی شامل موارد زیر می شود: کاهش وزن ناخواسته حساسیت به پوست سر درد فک هنگام جویدن یا باز کردن بیش از حد دهان درد مداوم و شدید سر، معمولا در ناحیه گیجگاهی سر از دست دادن ناگهانی بینایی یک چشم به صورت دایمی از دست دادن بینایی یا دو بینی به ویژه در افرادی که درد فک دارند. درد و خشکی گردن، شانه ها یا لگن نیز از جمله علایمی است که در صورت ابتلا به بیماری پلی میالژی روماتیکا شایع است. نکته بسیار جالب این است که در حدود درصد از مبتلایان به بیماری آرتریت گیجگاهی علاوه بر این بیماری مبتلا به بیماری میالژی روماتیکا هستند. زمان مراجعه به پزشک در صورت بروز سردردهای جدید و مداوم یا بروز هر یک از علایم و نشانه های ذکر شده در قسمت علایم بالا، بدون درنگ یا از دست دادن لحظه ای به پزشک مراجعه کنید. دقت داشته باشید که در صورت ابتلا به آرتریت گیجگاهی هر چه سریع تر تحت درمان قرار بگیرید، بدون شک عوارض جانبی کاهش یافته و درمان موثر تر خواهد بود. عوارض آرتریت گیجگاهی معمولا عوارض جانبی ناشی از این بیماری شامل موارد زیر می شود: این یک عارضه غیر معمول یکی از عوارض جانبی آرتریت گیجگاهی است. کاهش جریان خون به چشم در نتیجه این بیماری می تواند باعث از بین رفتن ناگهانی و بدون درد بینایی یک چشم یا به ندرت هر دو چشم به صورت همزمان شود. از دست دادن بینایی معمولا دایمی و غیر قابل بازگشت خواهد بود. آ برآمدگی است که در رگ های ضعیف خونی به وجود می آید. این عارضه معمولا در شریان بزرگی که از مرکز سینه و شکم شما (آیورت) به سمت پایین کشیده شده اند، بروز پیدا می کند. این عارضه خطرناک بوده و ممکن است آنوریسم آیورت دچار آسیب دیدگی شده و باعث خونریزی داخلی و مرگ فرد شود. از آن جا که این عارضه ممکن است تا سال ها بعد از تشخیص بیماری آرتریت گیجگاهی اتفاق بیفتد، پزشک باید به صورت سالیانه با استفاده از تصویر برداری اشعه ایکس، سونوگرافی و سی تی اسکن وضعیت آیورت شما را مورد بررسی منظم قرار دهد. تشخیص شریان آرتریت گیجگاهی کار دشواری است زیرا علایم و نشانه های اولیه این بیماری بسیار شبیه بیماری های شایع دیگر است. به همین دلیل پزشک برای تشخیص ابتدا شروع به رد کردن احتمال ابتلا به بیماری های دیگر کرده و نهایتا به سراغ بیماری آرتریت گیجگاهی خوهد رفت. علاوه بر سوال در مورد علایم و تاریخچه پزشکی، پزشک احتمالا معاینه جسمی انجام داده و شریان های گیجگاهی شما را مورد توجه ویژه قرار خواهد داد. معمولا یک یا هر دو گیجگاه قرار گرفته در جلوی سر حساس شده و شاید حتی ظاهر آن نیز به علت ابتلا به این بیماری تغییر کرده باشد. همچنین پزشک ممکن است برای تشخیص آزمایش های زیر را نیز تجویز کند: برای تشخیص این بیماری یا بررسی وضعیت ت ثیر گذاری شیوه درمانی، پزشک ممکن است از آزمایشات زیر استفاده کند: این آزمایش میزان وجود ماده ای در کبد را مورد برررسی قرار خواهد داد. این آزمایش معمولا به عنوان sed rate شناخته شده و سرعت رسوب و ته نشینی گلبول های قرمز داخل خون را اندازه گیری خواهد نمود. سلول های قرمزی که به سرعت ته نشین می شوند ممکن است نشان دهنده التهاب در بدن فرد باشند. آزمایش های تصویربرداری ممکن است برای تشخیص ابتلای فرد به آرتریت گیجگاهی و نظارت بر پاسخ شما به شیوه های درمانی به کار گرفته شده، انجام آزمایشات زیر نیز مورد نیاز باشد: در این آزمایش از امواج صوتی برای تولید تصویر جریان خون در رگ های خونی فرد استفاده خواهد شد. در این شیوه تصاویر دقیقی از رگ های خونی بیمار به دست خواهد آمد که به تشخیص دقیق تر این بیماری یا بیماری با علایم مشابه کمک خواهد کرد. البته دقت داشته باشید که برای انجام این آزمایش باید داخل یک دستگاه لوله ای قرار بگیرید. در صورتی که پزشک به ابتلای شما به بیماری آرتریت گیجگاهی مشکوک باشد ممکن است انجام شیوه تصویر برداری برش نگاری با گسیل پوزیترون یا همان PET را توصیه کند. در این آزمایش از محلول ردیاب که حاوی مقدار کمی رادیواکتیو است استفاده خواهد شد تا تصاویر دقیقی از رگ های خونی بزرگ گرفته شده و هر گونه التهاب در داخل این شریان ها به خوبی مشخص شود. بهترین شیوه برای ت یید تشخیص بیماری آرتریت گیجگاهی از شریان گیجگاهی فرد خواهد بود. این شریان نزدیک به پوست سر در جلوی گوش ها قرار گرفته و تا قسمت بالای سر نیز ادامه پیدا می کند. این عمل معمولا به صورت سرپایی و با استفاده از بی حسی موضعی انجام خواهد گرفت. این شیوه ممکن است با جای زخم و کمی درد نیز همراه باشد. سپس نمونه برداشته شده از شریان های گیجگاهی برای بررسی دقیق تر و میکروسکوپی به آزمایشگاه ارسال خواهد شد. در صورتی که مبتلا به آرتریت گیجگاهی هستید، شریان ها اغلب نشان دهنده التهاب بوده و باعث بزرگ شدن غیر عادی سلول ها می شوند به همین خاطر نام دیگر این بیماری سلول های غول پیکر است. نکته بسیار مهم در مورد این بیماری این است که ممکن است با وجود ابتلا به آرتریت گیجگاهی، نتیجه نمونه برداری شما منفی باشد. در صورتی که نتایج به دست آمده از این آزمایش مشخص نبود، پزشک ممکن است نمونه برداری از شریان گیجگاهی قسمت دیگر سر فرد را توصیه کند. درمان اصلی بیماری آرتریت گیجگاهی شامل تجویز دوز بالای داروی مانند پردنیزون خواهد بود. از آنجا که درمان فوری برای جلوگیری از کاهش بینایی فرد مبتلا ضروری است، احتمالا پزشک حتی قبل از ت یید تشخیص با نمونه برداری شریانی، درمان با کورتیکواسترویید را شروع کند. احتمالا طی چند روز پس از شروع درمان احساس بهتری خواهید داشت. البته اگر قبل از شروع درمان با کورتیکواستروییدها دچار کاهش بینایی شده باشید، بهبود بینایی تقریبا غیر ممکن خواهد بود. با این وجود در بعضی از موارد ممکن است چشم بتواند بعد از شروع درمان تا حدی بینایی از دست رفته خود را به حالت قبلی خود بازگرداند. ممکن است برای درمان آرتریت گیجگاهی تا سال نیاز به مصرف داروهای تجویزی داشته باشید. البته بعد از گذشت ماه اول پزشک ممکن است به تدریج دوز داروی تجویزی را کاهش داده و نهایتا با نزدیک شدن به پایان دوره درمان میزان آن را به حداقل ممکن برای کنترل التهاب برساند. برخی از علایم مثل سردرد نیز با شروع درمان کاهش خواهد یافت. البته بعد از درمان ممکن است علایم بیماری پلی مالاژیا روماتیکا ظاهر شود. علایم این بیماری نیز معمولا با افزایش نسبی دوز کورتیکو استروییدها قابل درمان خواهد بود. علاوه بر این پزشک ممکن است مصرف به نام متوترکسات را برای فرد مبتلا تجویز کند. مصرف کورتیکو استروییدها ممکن است در طولانی مدت موجب بروز عوارض جانبی مثل، و ضعف عضلات شود. برای بررسی این عوارض جانبی احتمالی، پزشک احتمالا تراکم استخوان شما را مورد بررسی قرار داده و برای جلوگیری از پوک شدن استخوان ها مصرف مکمل های، یا داروهای موثر دیگر را تجویز خواهد کرد. در صورتی که بیماری آرتریت گیجگاهی به سرعت شناسایی شده و تحت درمان قرار گیرد، نتیجه درمان فوق العاده خواهد بود. علایم فرد مبتلا نیز بعد از شروع درمان با کورتیکو استرویید ها بهبود یافته و احتمال درگیر شدن بینایی شما به حداقل ممکن خواهد رسید. بهتر است برای مدیریت علایم بیماری و کنار آمدن با عوارض جانبی داروهای مصرفی از راه کارهای زیر استفاده کنید: مصرف غذاهای سالم می تواند تا حد زیادی از بروز مشکلات احتمالی مثل نازک شدن استخوان ها، فشار خون بالا و دیابت جلوگیری کند. در نتیجه بهتر است میوه ها، سبزیجات تازه، غلات سبوس دار، گوشت، مرغ و ماهی بدون چربی را به رژیم غذایی خود اضافه کرده و مصرف نمک و شکر را تا حد امکان محدود کنید. مطمین شوید که در طول روز به میزان کافی کلسیم و ویتامین D دریافت می کنید. ورزش منظم هوازی مثل پیاده روی می تواند به جلوگیری از پوکی استخوان، درمان فشار خون بالا و دیابت کمک کند. همچنین ورزش کردن به صورت منظم برای قلب و ریه ها مفید بوده و تا حد زیادی می تواند روحیه شما در فرآیند درمانی را بهبود ببخشد. اگر عادت به ورزش کردن ندارید بهتر است به آرامی ورزش را شروع کرده و رفته رفته میزان و شدت ورزش خود را افزایش دهید. با این کار تا حد زیادی از بروز آسیب دیدگی جلوگیری خواهید کرد. بهتر است به طور منظم به پزشک مراجعه کرده و در طول دوره درمان تحت نظر پزشک باشید. از آن جایی که مصرف مقدار کمی آسپرین احتمال بروز نابینایی و سکته مغزی را کاهش می دهد. بهتر است از پزشک خود در مورد مصرف به صورت روزانه سوال کنید. بهتر است اطلاعات خود در مورد بیماری آرتریت گیجگاهی را افزایش دهید. زیرا در صورت داشتن اطلاعات کافی می توانید در مورد انتخاب بهترین شیوه درمانی تصمیم گرفته و به نحو موثرتری بیماری را کنترل کنید. احتمالا بعد از بروز علایم این بیماری به پزشک عمومی مراجعه خواهید کرد. پزشک نیز با توجه به تشخیص اولیه و علایم شما را به متخصص چشم پزشک، متخصص سیستم عصبی (نورولوژیست) متخصص بیماری های مفصلی، استخوانی و عضلانی (روماتولوژیست) ارجاع خواهد داد. از آن جایی که مدت زمان ملاقات با پزشک کوتاه بوده و حرف های زیادی برای گفتن خواهید داشت. در نتیجه بهتر است با آمادگی کامل به پزشک مراجعه کرده و از این زمان کوتاه نهایت استفاده را ببرید. بهتر است قبل از حضور در مطب موارد زیر را آماده کنید: همه نشانه های مربوط و غیر مربوط به بیماری خود را یادداشت کرده و همراه خود داشته باشید. بهتر است استرس ها و تغییرات اخیری که در زندگی تان افتاده است را یادداشت کنید. نام تمامی داروها، مکمل ها و ویتامین های که مصرف می کنید را همراه با میزان مصرف خود یادداشت کنید. گاهی اوقات به خاطر سپردن تمامی موارد و اطلاعاتی که پزشک در اختیارتان قرار می دهد، کار دشواری است. در نتیجه بردن همراه به یادآوری اطلاعات مهم و نکات کمک زیادی خواهد کرد. تمامی سوالات مربوط و غیر مربوطی که به ذهنتان رسیده و قصد پرسیدن آن ها از پزشک را دارید را یادداشت کرده و همراه خود به مطب ببرید. بهتر است در مورد بیماری آرتریت گیجگاهی سوالات زیر را مطرح کنید: به چه آزمایشاتی نیاز خواهم داشت؟ آیا درمان دارویی توصیه شده ممکن است عوارض جانبی داشته باشد؟ برای چه مدتی باید از دارو استفاده کنم؟ آیا باید رژیم غذایی خاصی داشته باشم؟ مبتلا به بیماری های دیگری هستم. چگونه می توانم این بیماری ها را در کنار هم مدیریت کنم؟ آیا بروشور یا برگه چاپ شده در مورد این بیماری دارید که با خود به منزل ببرم؟ برای کسب اطلاعات بیشتر مطالعه چه سایتی را توصیه می کنید؟ پزشک ممکن است در حین فرآیند تشخیص و درمان سوالات زیر را از شما بپرسد. در نتیجه بهتر است آمادگی پاسخ دادن به این سوالات را داشته باشید: علایم شما تا چه میزان شدید است؟ آیا عاملی باعث بهبود علایم شما می شود؟ آیا عاملی باعث شدت گرفتن علایم شما می شود؟ علایم این بیماری به صورت موقتی ظاهر می شود یا دایمی است؟ آرتریت گیجگاهی در حقیقت التهاب غشای پوشاننده شریان ها است. در اغلب اوقات شریان ها در سر فرد خصوصا گیجگاه ها درگیر این بیماری خواهد شد. ابتلا به آرتریت گیجگاهی معمولا باعث بروز علایمی مثل سردرد، حساسیت پوست سر، درد فک و مشکلات بینایی در فرد خواهد شد. درمان سریع با داروهای کورتیکواستروییدی معمولا علایم شریانی بیماری آرتریت گیجگاهی را تسکین داده و ممکن است مانع بروز نابینایی شود. به احتمال زیاد بعد از شروع روند درمانی وضعیت بهتری خواهید داشت اما ممکن است حتی با وجود درمان بازهم بیماری عود کند. |
جداشدگی شبکیه ( وضعیت اضطراری را توصیف می کند که در آن یک لایه نازک از بافت (شبکیه) در پشت چشم از حالت طبیعی خود جدا می شود. جداشدگی شبکیه، سلول های شبکیه را از لایه رگ های خونی که اکسیژن و تغذیه سلول ها را ت مین می کند، جدا خواهد کرد. هرچه جداشدگی شبکیه مدت طولانی تری اتفاق افتاده و درمان نشده باشد، احتمال از دست دادن قدرت بینایی فرد مبتلا افزایش خواهد یافت. علایم هشدار دهنده جداشدگی شبکیه ممکن است شامل یک یا همه موارد زیر باشد: ظاهر ناگهانی فلوترها یا ذرات شناور، گرگرفتگی ها و کاهش قدرت دید. در صورت بروز چنین علایمی فرد باید سریعا به پزشک مراجعه کند زیرا احتمال از دست دادن قدرت بینایی بسیار زیاد خواهد بود. این عارضه برای چشم جدی بوده و زمانی اتفاق میفتد که شبکیه لایه ای از بافت در پشت چشم که نور را پردازش می کند از بافت اطراف آن جدا شود. از آن جایی که بعد از بروز این عارضه چشمی دیگر شبکیه نمی تواند به درستی کار خود را انجام دهد، فرد ممکن است در صورت عدم درمان به موقع، برای همیشه بینایی خود را از دست بدهد. جداشدگی شبکیه سه نوع متفاوت دارد: این نوع از جداشدگی شبکیه شایع ترین نوع آن است. جدا شدن رگماتوژن در نتیجه سوراخ یا پارگی شبکیه به وجود آمده و باعث می شود تا مایعات از قسمت زیرین شبکیه عبور کرده و در آنجا شروع به جمع شدن کنند. همین جمع شدن مایعات باعث جدا شدن شبکیه از بافت های زیرین خود خواهد شد. در نواحی که ارتباط شبکیه با بافت های اطراف خود قطع شده باشد، دیگر خون رسانی و اکسیژن رسانی با مشکل مواجه شده و فرد ممکن است بینایی خود را از دست بدهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید شایع ترین علت جدا شدن رگماتوژن شبکیه، افزایش سن و پیری است. با بالا رفتن سن، ماده ژل مانند معروف به زجاجیه ممکن است در داخل چشم جمع شده و قوام این قسمت را از بین ببرد. به طور طبیعی، زجاجیه از سطح شبکیه جداست اما با کاهش قوام زجاجیه شاید این حالت طبیعی برهم خورده و باعث بروز عوارض جانبی شود. یکی از عوارض جانبی این عارضه، پارگی است. با جدا شدن زجاجیه از شبکیه، ممکن است فشار به وجود آمده و منجر به پارگی شبکیه شود. در صورت عدم درمان به موقع این عارضه چشمی، مایع زجاجیه به داخل پارگی شبکیه نفوذ کرده و راهی برای رسیدن به پشت شبکیه پیدا خواهد کرد. در نتیجه تمامی این اتفاقات، جداشدگی شبکیه اتفاق خواهد افتاد. این جداشدگی شبکیه زمانی اتفاق میفتد که بافت زخم بر روی سطح شبکیه رشد کرده و باعث دور شدن شبکیه از قسمت پشت چشم می شود. این نوع از جداشدگی شبکیه بیشتر در ارادی اتفاق میفتد که مبتلا به کنترل نشده یا دیگر بیماری ها هستند. در این نوع جداشدگی شبکیه، مایع در زیر شبکیه جمع می شود اما هیچ سوراخ یا پارگی در شبکیه وجود ندارد. علت اصلی بروز این نوع از جداشدگی شبکیه به علت دژنراسیون ماکولار وابسته به سن، آسیب به چشم، تومور یا اختلالات التهابی چشمی است. عوامل زیر احتمال بروز جداشدگی شبکیه را تا حد قابل توجهی افزایش خواهد داد: نزدیکی بینی بیش از حد (میوپیا) سابقه خانوادگی بروز جداشدگی شبکیه جداشدگی شبکیه قبلی در یکی از چشم ها آسیب دیدگی چشم یا ضربه دیدن چشم در گذشته انجام عمل جراحی چشم در گذشته مثل عمل آب مروارید بیماری یا اختلالات چشمی در گذشته مثل یووییت یا نازک شدن شبکیه محیطی سن، بروز جداشدگی شبکیه در افراد بالای سال شایع تر از دیگر سنین است. جدا شدن شبکیه معمولا بدون درد است. اما علایم هشدار دهنده بروز این عارضه قبل از ظاهر شدن بیماری به وجود خواهد آمد. این علایم هشدار دهنده شامل موارد زیر می شود: چشمک زدن نور در یک یا هر دو چشم به تدریج بینایی جانبی (محیطی) فرد مبتلا کاهش می یابد. سایه ای شبیه یک پرده بر روی محدوده بینایی فرد به وجود می آید. ظاهر شدن ناگهانی فلوترها یا اجسام شناور در محدوده بینایی ذرات ریز و درشتی که به نظر می رسد با حرکت دادن چشم ها حرکت می کنند. اگر علایم یا نشانه های جداشدگی شبکیه را تجربه کردید، فورا به پزشک مراجعه کنید. زیرا جداشدگی شبکیه یک عارضه اورژانسی بوده که ممکن است در نتیجه بروز آن برای همیشه بینایی خود را از دست بدهید. پزشک برای تشخیص جداشدگی شبکیه ممکن است از موارد زیر استفاده کند: پزشک ممکن است از ابزاری با نور روشن و لنزهای خاص برای معاینه قسمت پشتی چشم از جمله شبکیه استفاده کند. این نوع دستگاه نمایی کاملا دقیق از کل چشم شما ارایه داده و به پزشک این امکان را می دهد تا متوجه بروز هرگونه سوراخ، پارگی یا جداشدگی شبکیه شود. اگر خونریزی در چشم اتفاق افتاده باشد، پزشک ممکن است از تصویربرداری با برای تشخیص این عارضه استفاده کند. زیرا خون ریزی معاینه چشم و تشخیص این بیماری را دشوار خواهد کرد. پزشک حتی در صورتی که فقط یکی از چشم ها دچار علایم شده باشد، بازهم هر دو را معاینه خواهد کرد. اگر در این بازدید پارگی تشخیص داده نشود، ممکن است پزشک بخواهد تا بعد از گذشت چند هفته برای ت یید علت اصلی بروز علایم، به مطب مراجعه کنید. همچنین اگر شاهد بروز علایم جدیدی در چشم خود بودید باید سریعا به پزشک مراجعه کنید. تقریبا در همه موارد برای ترمیم پارگی، سوراخ یا جداشدن شبکیه چشم از عمل جراحی استفاده می شود. با توجه به اینکه تکنیک های مختلفی برای انجام این عمل جراحی وجود دارد در نتیجه بهتر است در مورد انتخاب بهترین شیوه عمل جراحی، خطرات و مزایای هر کدام از گزینه ها با پزشک خود گفتگو کنید. بهتر است بدانید که کدام شیوه جراحی یا ترکیب کدام موارد برای وضعیت به وجود آمده برای شما موثر بوده و چه عوارض جانبی و مزایایی به دنبال خواهد داشت. هنگامی که پارگی یا سوراخ شبکیه هنوز منجر به جداشدگی شبکیه نشده باشد، جراح چشم ممکن است یکی از روشهای زیر را برای جلوگیری از جدا شدن شبکیه و حفظ بینایی پیشنهاد کند. جراح یک پرتو لیزر را از طریق مردمک به داخل چشم هدایت می کند. لیزر باعث ایجاد سوختگی در اطراف پارگی شبکیه می شود. زخمی ایجاد می کند که معمولا این زخم شبکیه را به بافت زیرین خود متصل خواهد کرد. جراح بعد از استفاده از بی حسی موضعی برای بی حس کردن چشم، پروب انجماد را بر روی سطح بیرونی چشم مستقیما بر روی پارگی قرار خواهد داد. انجماد یکی از شیوه هایی است که با ایجاد اسکار به اتصال شبکیه به دیوار چشم کمک می کند. هر دو این روش ها به صورت سرپایی انجام می شود. بعد از انجام عمل به شما توصیه می شود تا چند هفته از فعالیت هایی مانند دویدن که ممکن است به چشم ها فشار بیاورد، بپرهیزید. اگر شبکیه شما به هر علتی جدا شده باشد، بهتر است بعد از گذشت چند روز از تشخیص تحت عمل جراحی درمانی قرار بگیرید. نوع جراحی که جراح شما توصیه می کند به عوامل مختلفی مثل میزان شدت و وخامت جداشدگی شبکیه بستگی خواهد داشت. در این روش، به نام رتینوپوکسی پنوماتیک، جراح حباب هوا یا گاز را به قسمت مرکزی چشم (حفره زجاجیه) تزریق می کند. در صورت قرار گرفتن صحیح حباب ها، این حباب باعث می شود تا سوراخ ها به وجود آمده گرفته شده و از حرکت مایعات به سمت پشت شبکیه جلوگیری شود. برای ترمیم شکاف شبکیه نیز پزشک ممکن است علاوه بر این شیوه از کرایوپکسی استفاده کند. مایعاتی که در زیر شبکیه جمع شده اند به خودی خود جذب شده و مجددا شبکیه به دیوار چشم بچسبد. البته ممکن است نیاز باشد تا چند روز سر خود را در موقعیت خاصی نگه دارید تا حباب در جای مناسب خود قرار گیرد. این شیوه درمانی که به آن scleral buckling نیز گفته می شود با بخیه یک تکه سیلیون به قسمت سفیدی چشم (اسکلرا) در ناحیه آسیب دیده انجام خواهد گرفت. این شیوه باعث تو رفتگی دیواره چشم شده و بخشی از فشار وارد شده از سمت زجاجیه بر روی شبکیه را کاهش خواهد داد. اگر شبکیه چشم از چندین قسمت دچار سوراخ یا پارگی شده یا پارگی بیش از حد شدید باشد، پزشک scleral buckle ایجاد می کند که تمامی چشم را همانند یک کمربند محافظتی احاطه کند. این کمربند به نحوی قرار می گیرد که مشکلی برای بینایی فرد ایجاد نکرده و به طور دایم در جای خود ثابت باقی بماند. در این روش که ویترکتومی نامیده می شود، جراح مایع ژله ای زجاجیه را به همراه تمامی بافت های موجود در اطراف شبکیه از داخل چشم خارج می کند. سپس روغن، گاز یا روغن سیلیکون به داخل فضای خالی تزریق خواهد کرد. این شیوه به صاف کردن شبکیه چشم کمک خواهد کرد. سرانجام هوا، گاز یا مایع تزریق شده در داخل چشم جذب شده و فضای مایع زجاجیه با مایعات بدن دوباره پر خواهد شد. در صورت استفاده از روغن سیلیکون، ممکن است ماه ها بعد این روغن از طریق عمل جراحی از داخل چشم خارج شود. ممکن است برای درمان جداشدگی شبکیه همزمان از ویترکتومی و scleral buckling استفاده شود. بعد از درمان جداشدگی شبکیه، بازگشت و بهبود بینایی فرد ممکن است چندین ماهی طول بکشد. در بعضی موارد نیز ممکن است فرد نیاز به انجام عمل جراحی مجدد داشته باشد. در بعضی از افراد نیز حتی با وجود عمل های جراحی مکرر هیچ بهبودی در بینایی شان مشاهده نخواهد شد. جدا شدن شبکیه ممکن است باعث از دست دادن قدرت بینایی فرد شود. البته با توجه به میزان از دست دادن بینایی، ممکن است سبک زندگی فرد تغییر کرده و با چالش های جدیدی روبرو شود. در صورت کاهش قدرت بینایی می توانید از موارد زیر برای کنار آمدن با این مشکل استفاده کنید: در صورتی که قدرت بینایی تان در نتیجه جداشدگی شبکیه کاهش یافته می توانید از عینک ها یا لنزهای چشمی مناسب برای چشم خود استفاده کنید. روشنایی بیشتر منزل می تواند در فعالیت های مثل مطالعه یا خیاطی کمک کرده و باعث شود تا کاهش بینایی خود را کمتر احساس کنید. قالیچه های دست و پا گیر را در روی زمین جمع کنید تا موقع راه رفتن با مشکل مواجه نشوید. علاوه بر این می توانید از نوارهای رنگی برای مشخص کردن لبه ها و پله های منزل استفاده کنید. بهتر است در مورد مشکلات چشمی و بینایی خود با دوستان و اطرافیان خود صحبت کرده و از آن ها کمک بخواهید. کتاب خوان های دیجیتالی، کامپیوترهای نسل جدید یا کتاب های صوتی می توانند تا حد زیادی به کاهش مشکلات شما در حین مطالعه کمک کنند. بهتر است از ون ها یا تاکسی های اینترنتی نزدیک به محل زندگی خود برای جابه جایی استفاده کرده و چالش های خود را به حداقل برسانید. بهتر است در گروه های مخصوص مبتلایان به بیماری خود یا دچار مشکلات بینایی شرکت کرده و در مورد مشکلات خود با آن ها صحبت کنید. از آن جایی که مدت زمان ملاقات با پزشک کوتاه بوده و حرف های زیادی برای گفتن خواهید داشت. در نتیجه بهتر است با آمادگی کامل به پزشک مراجعه کرده و از این زمان کوتاه نهایت استفاده را ببرید. بهتر است قبل از حضور در مطب موارد زیر را آماده کنید: همه نشانه های مربوط و غیر مربوط به بیماری خود را یادداشت کرده و همراه خود داشته باشید. بهتر است استرس ها و تغییرات اخیری که در زندگی تان افتاده است را یادداشت کنید. نام تمامی داروها، مکمل ها و ویتامین های که مصرف می کنید را همراه با میزان مصرف خود یادداشت کنید. گاهی اوقاتت به خاطر سپردن تمامی موارد و اطلاعاتی که پزشک در اختیارتان قرار می دهد، کار دشواری است. در نتیجه بردن همراه به یادآوری اطلاعات مهم و نکات کمک زیادی خواهد کرد. تمامی سوالات مربوط و غیر مربوطی که به ذهنتان رسیده و قصد پرسیدن آن ها از پزشک را دارید را یادداشت کرده و همراه خود به مطب ببرید. بهتر است در مورد بیماری جداشدگی شبکیه سوالات زیر را مطرح کنید: علت اصلی بروز علایم این بیماری چیست؟ علل احتمالی دیگر بروز این علایم چیست؟ آیا نیاز به مراجعه به متخصص دیگری دارم؟ آیا باید فعالیت خود در خارج از منزل محدود کنم؟ گزینه های درمانی دارای اولویت بیشتر کدام است؟ آیا بروشور یا برگه چاپ شده اید در مورد این بیماری دارید؟ در صورت بروز چه علایمی باید سریعا به پزشک مراجعه کنم؟ آیا شرایط به وجود آمده موقتی است یا همیشگی خواهد بود؟ به انجام چه آزمایشاتی نیاز دارم؟ آیا انجام آنها نیاز به آمادگی خاصی دارد؟ آیا بعد از عمل می توانم مسافرت کنم؟ آیا مسافرت با هواپیما بی خطر است؟ اگر به عمل جراحی نیاز داشته باشم، بهبودی بعد از عمل چقدر طول خواهد کشید؟ گزینه های درمانی پیش رو چیست و با توجه به شرایط بنده کدام یک را توصیه می کنید؟ مبتلا به بیماری های دیگری هستم. چگونه می توانم این دو بیماری را در کنار هم مدیریت کنم؟ برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد این بیماری مطالعه چه وب سایت هایی را پیشنهاد می کنید؟ پزشک احتمالا سوالات زیرا در حین ویزیت و معاینه مطرح خواهد کرد: از چه زمانی علایم شروع شد؟ علایم شما تا چه حد شدید است؟ آیا تاکنون جراحی چشم انجام داده اید؟ آیا تا به حال التهاب چشم را تجربه کرده اید؟ آیا در چشم دیگر خود نیز علایمی دیده اید؟ آیا تا به حال آسیب دیدگی چشم داشته اید؟ آیا مبتلا به بیماری دیگری مانند دیابت هستید؟ آیا همیشه شاهد بروز علایم هستید یا علایم موقتی است؟ آیا تاکنون هیچ یک از اعضای خانواده شما دچار جداشدگی شبکیه شده اند؟ جداشدگی شبکیه وضعیت اضطراری را توصیف می کند که در آن یک لایه نازک از بافت (شبکیه) در پشت چشم از حالت طبیعی خود جدا می شود. جداشدگی شبکیه، سلول های شبکیه را از لایه رگ های خونی که اکسیژن و تغذیه سلول ها را ت مین می کند، جدا خواهد کرد. هرچه جداشدگی شبکیه مدت طولانی تری اتفاق افتاده و درمان نشده باشد، احتمال از دست دادن قدرت بینایی فرد مبتلا افزایش خواهد یافت. جداشدگی شبکیه یک عارضه اورژانسی بوده و در صورت بروز علایم آن باید سریعا به پزشک مراجعه کنید. |
آسیب رباط صلیبی قدامی در حقیقت بروز آسیب دیدگی یا پارگی رباط صلیبی قدامی یکی از مهم ترین رباط های قرار گرفته در زانوی پا است. آسیب رباط صلیبی قدامی یکی از آسیب های بسیار رایجی است که معمولا در حین ورزش هایی مثل فوتبال، بسکتبال و اسکی رو تپه یا حرکت های ناگهانی مثل پریدن، تغییر مسیر و فرود آمدن روی زمین اتفاق می افتد. بسیاری از افراد هنگام بروز آسیب رباط صلیبی قدامی در زانو متوجه صدای ترکیدن خواهند شد. بعد از بروز عارضه نیز ممکن است زانو متورم شده یا احساس کنید که نمی توانید وزن خود را روی پای خود بیاندازید. بسته به شدت آسیب رباط صلیبی قدامی ( ACL ) ، درمان ممکن است شامل تمرینات، استراحت و توانبخشی باشد. این اقدامات به فرد کمک می کند تا بتواند قدرت خود بعد از بروز پارگی را بازیابی کرده و به وضعیت قبلی خود قبل از بروز آسیب دیدگی باز گردد. تمرینات مناسب می تواند تا حد زیادی احتمال بروز آسیب دیدگی رباط صلیبی قدامی زانو را به حداقل برساند. رباط ها در حقیقت نوارهای قدرتمند بافتی هستند که استخوان ها را به یکدیگر متصل می کنند. رباط صلیبی قدامی نیز یکی از دو رباطی است که از میانه زانو عبور کرده و استخوان ران (فمور) را به استخوان ساق پا (تیبیا) متصل می کند. صدمات ناشی از آسیب رباط صلیبی قدامی اغلب در طول انجام فعالیت های ورزشی و بدنسازی که باعث وارد شدن فشار به زانو می شوند به وجود می آید. این فعالیت ها معمولا شامل موارد زیر می شود: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید فرود ناگهانی بعد از پریدن توقف ناگهانی در حین حرکت فشار بیش از حد بر روی پای کاشته شده کند کردن تمرین به صورت ناگهانی و تغییر مسیر در حین حرکت ضربه مستقیم به زانو یا برخورد با جسم مثل برخورد در حین انجام ورزش فوتبال معمولا در صورتی که بافت رباط به صورت نسبی یا کامل دچار پارگی شده باشد، فرد دچار آسبی دیدگی رباط خواهد شد. چندین عامل وجود دارد که خطر ابتلا به ACL خانم ها به دلیل تفاوت در آناتومی، قدرت عضلات و ت ثیرات هورمونی بیشتر از مردان در معرض ابتلا به آسیب رباط صلیبی قدامی پا قرار خواهند داشت. نوع ورزش انتخابی و شرکت در تمرینات مختلف می تواند ت ثیر متفاوتی در احتمال بروز این آسیب دیدگی داشته باشد. به عنوان مثال ورزش هایی مثل ژیمناستیک، فوتبال، بسکتبال و اسکی احتمال بروز آسیب رباط صلیبی قدامی را افزایش خواهد داد. علایم بروز آسیب ACL معمولا شامل موارد زیر می شود: تورم سریع شنیدن صدای ترکیدن چیزی در زانو درد شدید و عدم توانایی در ادامه حرکت از دست دادن قسمتی از محدوده حرکتی مشکل در تحمل وزن بر روی پا آسیب دیده در صورت بروز آسیب دیدگی زانو یا علایم نشان دهنده آسیب رباط صلیبی قدامی بهتر است سریعا به پزشک مراجعه کنید. ساختار زانو بسیار پیچیده بوده و از استخوان ها، رباط ها، تاندون ها و دیگر بافت ها تشکیل شده به همین خاطر تشخیص عارضه به وجود آمده کار خود فرد نخواهد بود. به خاطر داشته باشید تشخیص به موقع و شروع درمان با توجه به شدت آسیب دیدگی اهمیت بسیار زیادی در موفقیت آمیز بودن درمان خواهد داشت. افرادی که دچار این حالت می شوند بیش از دیگران در معرض ابتلا به آرتروز زانو قرار خواهند داشت. حتی ممکن است بعد از انجام عمل جراحی درمان رباط صلیبی قدامی نیز فرد دچار آرتروز شود. عوامل متعددی مثل شدت آسیب دیدگی زانو، آسیب دیدگی های قبلی زانو و شدت فعالیت بعد از درمان از جمله موارد است که می تواند بر روی احتمال بروز آرتروز ت ثیر گذار باشد. تمرین مناسب و ورزش احتمال بروز آسیب دیدگی رباط صلیبی قدامی ( ACL ) را به حداقل ممکن خواهد رساند. یک فیزیوتراپ، مربی ورزش، پزشک ورزشی می تواند وضعیت ورزش و درستی حرکات ورزشی فرد را مورد بررسی قرار داده و احتمال بروز هر گونه آسیب دیدگی در حین ورزش را به حداقل برساند. اقدامات مناسب برای کاهش احتمال بروز آسیب دیدگی رباط صلیبی قدامی عبارتند از: آموزش بهبود تکنیک هنگام انجام حرکات محوری و توقف ناگهانی تمریناتی برای تقویت هسته بدن از جمله باسن، لگن و قسمت پایین تنه تمرین و ورزش با ت کید بر تکنیک مناسب و موقعیت درست زانو هنگام پرش و فرود بعد از پرش انجام تمریناتی که ماهیچه های پا به خصوص عضله همسترینگ را تقویت می کنند. این تمرینات باعث می شود تا در مورد تعادل کلی بین عضلات پا اطمینان حاصل شود. آموزش تمرینات قدرتی پا، لگن و هسته بدن همراه با تمریناتی برای بهبود پرش و تکنیک های فرود آمدن پس از پرش می تواند احتمال بروز آسیب دیدگی رباط صلیبی قدامی در زنان ورزش کار را تا حد زیادی کاهش دهد. پوشیدن کفش مناسب با توجه به ورزش اهمیت بسیار زیادی در بروز این آسیب دیدگی خواهد داشت. همچنین اگر اهل انجام ورزش اسکی هستید، تنظیم بودن گیره های اسکی اهمیت بسیار زیادی در احتمال کاهش آسیب دیدگی بعد از زمین خوردن خواهد داشت. بهتر است در این مورد با مربی اسکی مشورت کنید. همچنین بهتر است در حین ورزش برای کاهش احتمال آسیب به زانو از زانو بند مناسب استفاده کنید. در حین معاینه بدنی، پزشک زانوی فرد مراجعه کننده را از نظر میزان تورم و درد با زانوی سالم مقایسه خواهد کرد. همچنین ممکن است برای ارزیابی دامنه حرکت و عملکرد کلی مفصل از شما درخواست کند تا حرکات خاصی را در داخل مطب انجام دهید. اغلب برای تشخیص تنها نمی توان به معاینه بدنی فرد اکتفا کرد به همین خاطر برای بررسی علت دقیق و شدت آسیب دیدگی، پزشک ممکن است آزمایشات مختلفی را توصیه کند. این آزمایشات ممکن است شامل موارد زیر شود: برای تشخیص شکستگی استخوان، نیاز به تصویر برداری با اشعه ایکس خواهد بود. اما دقت داشته باشید که این شیوه تصویر برداری بافت های نرم مثل رباط ها و تاندون ها را نشان نخواهد داد. در این شیوه تصویر برداری از امواج رادیویی و میدان مغناطیسی قوی برای عکس گرفتن از بافت های سخت و نرم بدن استفاده می شود. ام آر آی می تواند با دقت بالا میزان آسیب دیدگی رباط صلیبی قدامی، علایم آسیب سایر بافت های زانو از جمله غضروف را نشان دهد. با استفاده از امواج صوتی سونوگرافی صدمات وارد شده به رباط ها، تاندون ها و عضلات زانو مورد بررسی قرار خواهد گرفت. پزشک ممکن است در ابتدای شروع آسیب دیدگی رباط صلیبی قدامی، انجام اقدامات مراقبتی زیر را توصیه کند: پرهیز از انجام فعالیت هایی که باعث بروز درد آرنج و شدت گرفتن علایم آن می شود. بهتر است از مسکن های بدون نیاز به نسخه مثل ایبوپروفن و ناپروکسن استفاده کنید. استفاده از یخ سه یا بار در روز آن هم به مدت دقیقه می تواند به کاهش علایم این عارضه کمک کند. اگر باید همیشه یک سری حرکت تکراری را برای کار یا ورزش خود انجام دهید، بهتر است تکنیک صحیح انجام دادن و کاهش فشار بر روی تاندون ها را یاد بگیرید تا از بروز مجدد این عارضه تا حد قابل توجهی جلوگیری کنید. درمان پزشکی برای آسیب ACL معمولا با چند هفته انجام تمرینات توانبخشی شروع خواهد شد. در این جلسات درمانی یک متخصص فیزیوتراپی به شما آموزش می دهد تا از چه ورزش هایی برای بازیابی توان قبلی خود بعد از بروز آسیب دیدگی استفاده کنید. همچنین ممکن است از شما بخواهد تا برای مدتی از عصا یا زانو بند استفاده کنید تا در طول مدت درمان فشار کمتری به زانوهای شما وارد شود. هدف از توانبخشی در این مرحله کاهش درد و تورم، بازیابی محدوده حرکتی زانو و تقویت عضلات اطراف زانو است. این مرحله از فیزیوتراپی و توانبخشی معمولا در درمان افراد نیمه فعال موثر واقع شده و می تواند باعث کاهش فشار بر روی زانوها شود. پزشک ممکن است در موارد زیر عمل جراحی را برای درمان آسیب رباط صلیبی قدامی توصیه خواهد کرد: در صورتی که بیش از یک رباط یا منیسک در زانو آسیب دیده باشد. آسیب دیدگی باعث شده تا زانوی شما در حین انجام فعالیت های روزانه خشک شود. در صورتی که ورزشکار هستید و می خواهید تمرینات خود را پس از درمان از سر بگیرید. در حین بازسازی رباط صلیبی قدامی، جراحی رباط آسیب دیده را برداشته و آن را با قسمتی از تاندون بافت مشابه به رباط که عضله را به استخون متصل می کند - جایگزین خواهد کرد. این بافت جایگزین گرافت نامیده می شود. همچنین جراح ممکن است در روند درمانی از یک تکه تاندون گرفته شده از قسمت های دیگر زانو یا تاندون اهدا شده استفاده کند. بعد از انجام عمل جراحی نیز مجددا نیاز به جلسات بیشتر توانبخشی خواهید داشت. بازسازی موفقیت آمیز آسیب رباط صلیبی قدامی معمولا با تمرینات منظم توانبخشی میسر بوده و می توان استقامت و عملکرد زانو را به وضعیت قبل از بروز آسیب دیدگی بازگرداند. هیچ چارچوب زمانی مشخصی برای بازگشت فرد آسیب دیده به ورزش وجود نخواهد داشت. مطالعات اخیر نیز نشان داده است که حدود یک سوم از ورزشکاران آسیب دیده بعد از درمان دچار پارگی دیگری در همان زانو یا زانوی دیگر خود پس از مدت دو سال خواهند شد. ریکاوری طولانی مدت می تواند احتمال بروز مجدد آسیب دیدگی را به حداقل ممکن برساند. به طور کلی، ممکن است بعد از درمان آسیب دیدگی ACL ، یک یا چند سال طول بکشد تا فرد بتواند با خیال راحت به ورزش و تمرینات خود ادامه دهد. در طول مدت زمان توانبخشی پزشکان و فیزیوتراپ ها از آزمایش های مختلفی برای سنجش پایداری، قدرت و عملکرد زانوی آسیب دیده استفاده خواهند کرد. درد و ناتوانی همراه شده با آسیب دیدگی رباط صلیبی قدامی زانو احتمالا باعث می شود تا فرد هرچه سریع تر به پزشک مراجعه کند تا تحت درمان قرار گیرد. البته همه این گونه نبوده و ممکن است برای تشخیص اولیه به پزشک عمومی یا خانوادگی خود مراجعه کنند. پزشک نیز بعد از تشخیص با توجه به شدت آسیب دیدگی، ممکن است فرد را به پزشک متخصص ورزش درمانی یا متخصص جراحی زانو و مفصل (جراح ارتوپدی) ارجاع دهد. از آن جایی که مدت زمان ملاقات با پزشک کوتاه بوده و حرف های زیادی برای گفتن خواهید داشت. در نتیجه بهتر است با آمادگی کامل به پزشک مراجعه کرده و از این زمان کوتاه نهایت استفاده را ببرید. بهتر است قبل از حضور در مطب موارد زیر را آماده کنید: همه نشانه های مربوط و غیر مربوط به بیماری خود را یادداشت کرده و همراه خود داشته باشید. بهتر است استرس ها و تغییرات اخیری که در زندگی تان افتاده است را یادداشت کنید. نام تمامی داروها، مکمل ها و ویتامین های که مصرف می کنید را همراه با میزان مصرف خود یادداشت کنید. گاهی اوقاتت به خاطر سپردن تمامی موارد و اطلاعاتی که پزشک در اختیارتان قرار می دهد، کار دشواری است. در نتیجه بردن همراه به یادآوری اطلاعات مهم و نکات کمک زیادی خواهد کرد. تمامی سوالات مربوط و غیر مربوطی که به ذهنتان رسیده و قصد پرسیدن آن ها از پزشک را دارید را یادداشت کرده و همراه خود به مطب ببرید. برای آمادگی پیش از ملاقات می توانید سوالات زیر را آماده کرده و همراه خود به مطب ببرید: چه زمانی آسیب دیدگی به وجود آمد؟ بعد از بروز آسیب ناحیه آسیب دیده دچار تورم شد؟ آیا قبلا نیز زانوی شما دچار آسیب دیدگی شده بود؟ علایم این عارضه ناگهانی ظاهر شده یا دایمی است؟ در لحظه بروز آسیب دیدگی مشغول انجام چه کاری بودید؟ آیا در حین بروز آسیب، متوجه صدایی شبیه ترکیدن یا شکستن شدید؟ آیا انجام حرکت خاصی باعث بهتر شدن یا شدت گرفتن علایم این آسیب دیدگی می شود؟ آیا زانوی شما در حین حرکت دادن زانو قفل شده یا مشکلی در حین راه رفتن داشته اید؟ آیا احساس می کنید که در انداختن وزن خود بر روی پا آسیب دیده با مشکل روبرو هستید؟ آسیب ACL در حقیقت بروز آسیب دیدگی یا پارگی رباط صلیبی قدامی یکی از مهم ترین رباط های قرار گرفته در زانوی پا است. صدمات ناشی از آسیب رباط صلیبی قدامی اغلب در طول انجام فعالیت های ورزشی و بدنسازی که باعث وارد شدن فشار به زانو می شوند به وجود می آید. در صورت بروز آسیب دیدگی زانو یا علایم نشان دهنده آسیب رباط صلیبی قدامی بهتر است سریعا به پزشک مراجعه کنید. بسته به شدت آسیب رباط صلیبی قدامی ( ACL ) ، درمان ممکن است شامل تمرینات، استراحت و توانبخشی باشد. |
استیومیلیتیس ( همان عفونت استخوانی است. عفونت ها می توانند با عبور از جریان خون یا گسترش از بافت مجاور خود را به استخوان رسانده و باعث آلودگی بافت استخوانی شوند. البته عفونت ممکن است در داخل خود استخوان شروع شود، این اتفاق زمانی می افتد که استخوان در اثر بروز آسیب دیدگی، آلوده به میکروب ها می شود. افراد سیگاری و افرادی که مبتلا به بیماری های مزمن مانند دیابت یا نارسایی کلیه هستند، بیشتر از دیگران در معرض ابتلا به عفونت استخوان قرار دارند. به عنوان مثال در افراد دیابتی در صورتی که فرد دچار زخم پای دیابتی شود احتمال ابتلا به عفونت استخوانی بیشتر خواهد شد. اگرچه که زمانی درمان عفونت های استخوانی غیر ممکن در نظر گرفته می شد، با این وجود اکنون می توان عفونت استخوانی را با موفقیت درمان کرد. البته در روند درمان بیشتر افراد مبتلا برای برداشتن استخوان های از بین رفته نیاز به عمل جراحی خواهند داشت. پس از عمل جراحی، معمولا برای جلوگیری از عود مجدد عفونت، مصرف آنتی بیوتیک های قوی داخل وریدی مورد نیاز خواهد بود. بیشتر موارد ابتلا به عفونت استخوانی ناشی از باکتری های استافیلوکوک و انواع میکروب هایی است که معمولا روی پوست یا در بینی بیماران یا حتی افراد سالم مشاهده می شود. این میکروب ها به روش های مختلفی می توانند وارد استخوان شده و عفونت ایجاد کنند. این روش ها شامل موارد زیر می شود: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید میکروب های موجود در سایر قسمت های بدن شما مثل ریه ها ناشی از ذات الریه یا مثانه، ناشی از عفونت ادراری می توانند از طریق جریان خون خود را به یکی از نقاط ضعیف استخوانی رسانده و باعث بروز عفونت استخوانی در فرد شوند. زخم های شدید و عمقی می توانند همانند دریچه ای میکروب ها را وارد بدن کنند. اگر چنین زخم هایی آلوده به میکروب شوند. این میکروب ها ممکن است در بافت های استخوانی در مجاورت زخم پخش شده و باعث عفونت استخوانی شوند. همچنین اگر فرد دچار شکستگی شدید استخوانی شده باشد و قسمتی از استخوان از داخل پوست بیرون زده باشد، بازهم میکروب ها می توانند از طریق بیرون زدگی استخوانی وارد بافت های استخوانی نفوذ کرده و آن را به سادگی عفونی کنند. در حین عمل جراحی برای جایگزینی مفاصل یا ترمیم شکستگی ها، میکروب ها می تواند در طول جراحی مستقیما وارد بدن شده و باعث بروز عفونت استخوانی شوند. معمولا استخوان ها در برابر ابتلا به عفونت های استخوانی مقاوم هستند اما با افزایش سن رفته رفته میزان این محافظت استخوانی کاهش خواهد یافت. سایر عواملی که احتمال بروز عفونت های استخوانی را در فرد افزایش می دهند، عبارتند از: شکستگی شدید استخوان یا بروز یک زخم عمیق مسیری را برای ورود باکتری ها به استخوان یا بافت مجاور ایجاد خواهد کرد. زخم های عمیقی مثل گاز گرفتگی حیوانات یا پیرسینگ ناخن نیز می توانند مسیری برای ورود باکتری های به داخل قسمت های عمیق و استخوانی به وجود آورد. جراحی برای ترمیم استخوان های شکسته یا جایگزینی مفاصل فرسوده نیز می تواند به طور تصادفی مسیری را برای ورود میکروب ها به استخوان باز کند. ایمپلنت های ارتوپدی کاشته شده در داخل بدن نیز یکی از عوامل خطر برای ابتلای فرد به عفونت محسوب می شوند. هنگامی که رگ های خونی آسیب دیده یا مسدود شوند، شما در توزیع سلول های ضد عفونت بدن مورد نیاز و جلوگیری از رشد عفونت ها دچار مشکل خواهد شد. آنچه که به عنوان یک برش کوچک پوستی شروع می شود ممکن است به مرور زمان تبدیل به یک زخم عمیق شده و بافت عمقی پوست و استخوان ها را در معرض ابتلا به عفونت قرار دهد. بیماری هایی که جریان خون را با اختلال روبرو می کنند شامل موارد زیر می شود: بیماری دیابت کنترل نشده بیماری سلول سیکل ( Sickle cell ) مشکلاتی که نیاز به تزریق داخل وریدی یا آنژیوکت داشته باشد. بیماری های شریان محیط که اغلب مربوط به سیگار کشیدن هستند. بیماری های وجود دارد که به دلیل ابتلا به آن ها برای اتصال دنیای بیرون به اندام های داخلی بدن نیاز به استفاده از لوله پزشکی خواهد بود. با وجود درمانی بودن این اتصالات اما همین لوله ها می تواند راه مستقیمی برای ورود میکروب به داخل بدن فرد مبتلا باشد. به همین خاطر این بیماری ها خطر ابتلا به عفونت های مختلف و همچنین عفونت های استخوانی در فرد را تا حد قابل توجهی افزایش خواهد داد. آنژیوکت های ادراری لوله های دستگاه دیالیز استفاده از لوله های داخل وریدی برای زمان طولانی اگر سیستم ایمنی بدن شما تحت ت ثیر بیماری یا دارو ضعیف شده باشد، احتمال ابتلا به پوکی استخوان در فرد افزایش خواهد یافت. عواملی که می تواند باعث سرکوب سیستم ایمنی بدن شود عبارتند از: درمان سرطان دیابت کنترل نشده نیاز به مصرف کورتیکواستروییدها یا داروهایی به نام مهار کننده فاکتور نکروز تومور افرادی که به صورت غیر استریل اقدام به تزریق داروها می کنند بیش از دیگران در معرض ابتلا به عفونت های استخوانی قرار دارند. زیرا ضد عفونی نکردن پوست قبل از تزریق و استفاده از سرنگ های آلوده احتمال ورود میکروب ها به بدن را تا حد زیادی افزایش خواهد داد. علایم و نشانه های ابتلا به عفونت استخوانی شامل موارد زیر می شود: تب بدن درد خستگی در در ناحیه اطراف عفونت التهاب، گرمای بدن و قرمزی در اطراف ناحیه بروز عفونت گاهی اوقات عفونت استخوانی ممکن است با هیچ علامت یا نشانه ای همراه نیست. حتی تشخیص آن از دیگر بیماری ها کار بسیار دشواری باشد. تشخیص این بیماری در نوزادان، افراد مسن و افرادی که دارای سیستم ایمنی بدنی ضعیفی هستند بسیار سخت تر از دیگران خواهد بود. در صورتی که علایم بیماری شدیدتر شده و دچار دردهای استخوانی همراه با تب بودید. حتما باید برای تشخیص و درمان به پزشک مراجعه کنید. همچنین در صورتی که به خاطر بیماری های دیگر یا جراحی های اخیر خود در معرض ابتلا به عفونت استخوانی قرار گرفته اید باید سریعا به پزشک مراجعه کنید. عوارض جانبی ناشی از عفونت استخوانی شامل موارد زیر می شود: گاهی اوقات عفونت درون استخوان ها می تواند به مفصل مجاور گسترش یابد. رشد طبیعی در استخوان ها یا مفاصل کودکان مبتلا به عفونت استخوانی در صورتی که نواحی نرم تر که به عنوان صفحات رشد شناخته شده و در انتهای استخوان های بزرگ بازوها و پاها قرار دارد را درگیر کرده و رشد کودک را با مشکل روبرو کند. عفونت در استخوان می تواند گردش خون استخوانی را مختل کرده و نهایتا منجر به مرگ استخوان شود. برای موثر بودن درمان های آنتی بیوتیکی باید ناحیه که استخوان آن از بین رفته از طریق جراحی برداشته شود. اگر عفونت استخوان منجر به زخم بازی شود که چرک از آن خارج می شود، پوست اطراف این زخم در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به سرطان سلول سنگفرشی قرار خواهد داشت. در صورتی که به شما گفته شده است که احتمال ابتلا به عفونت در شما بیشتر از دیگران است، بهتر است در مورد راه های جلوگیری از بروز عفونت با پزشک خود مشورت کنید. کاهش خطر ابتلا به عفونت به کاهش خطر ابتلا به عفونت استخوان نیز کمک خواهد کرد. به طور کلی برای جلوگیری از بریدگی، خراشیده شدن و گاز گرفتگی حیواناتی که باعث نفوذ میکروب ها به داخل بدن شما می شوند، احتیاط کنید. اگر خود یا فرزند شما به یکی از موارد گفته شده دچار شده باشد. سریعا محل را ضد عفونی کرده و با باند تمیز پانسمان کنید. سپس در طول روند درمان به طور منظم محل زخم و گزش را از نظر بروز علایم عفونی با دقت بررسی کنید. برای تشخیص عفونت استخوانی پزشک ممکن است اطراف استخوان آسیب دیده را از نظر احتمال بروز هرگونه حساسیت، تورم یا گرمی غیر طبیعی مورد بررسی قرار دهد. همچنین در صورت بروز زخم های پا پزشک ممکن است از یک پروب ( dull probe ) پزشک برای تشخیص عفونت استخوانی انجام آزمایشات زیر را توصیه کند: آزمایش خون ممکن است بالا بودن سطح گلبول های سفید و دیگر عوامل موثر را نشان دهد. بالا بودن میزان موارد گفته شده ممکن است نشانگر این باشد که بدن شما در حال مبارزه با عفونت های احتمالی است. اگر عفونت استخوانی در اثر عفونت در خون ایجاد شده باشد، آزمایشات می تواند نوع میکروب به وجود آورنده این عفونت ها را نیز مشخص کند. البته دقت داشته باشید که هیچ آزمایش خونی نمی تواند به پزشک بگوید که دچار عفونت استخوانی هستید یا خیر. با این حال، آزمایش خون می تواند سرنخ هایی برای تشخیص دقیق تر این عفونت در اختیار پزشک قرار دهد. در نتیجه پزشک علاوه بر آزمایش خون ممکن است به آزمایشات دیگری نیاز داشته باشد. پرتوهای اشعه ایکس می توانند نشان دهنده آسیب های استخوانی باشند. اما ممکن است این آسیب های استخوانی تا چندین هفته بعد از ابتلا به عفونت استخوانی در داخل تصاویر اشعه ایکس قابل مشاهده و تشخیص نباشند. در مواردی که اخیرا دچار پوکی استخوان شده باشید، پزشک ممکن است آزمایش های تصویربرداری دقیق تری را برای تشخیص توصیه کند. با استفاده از امواج رادیویی و یک میدان مغناطیسی قوی، اسکن های MRI می توانند تصاویر با کیفیتی از مفاصل، استخوان ها و بافت اطراف آن در اختیار پزشک قرار دهند. سی تی اسکن ترکیبی از تصاویر اشعه ایکس است که از زوایای مختلفی گرفته شده و نمای دقیق مقطعی از ساختارهای داخلی بدن یک فرد در اختیار پزشک قرار می دهد. تصویرسی تی اسکن معمولا فقط در صورتی انجام می شود که شخص مبتلا نتواند ام آر آی انجام دهد. بیوپسی استخوانی می تواند نشان دهد که چه نوع میکروبی استخوان شما را آلوده کرده است. دانستن نوع میکروب به پزشک اجازه می دهد تا نوع موثرتری از آنتی بیوتیک را برای مبارزه با عفونت استخوانی به وجود آمده، انتخاب کرده و روند درمان با سرعت بیشتری اتفاق بیفتد. بیوپسی باز که برای نمونه برداری از بافت استخوانی انجام می شود نیاز به بیهوشی و جراحی خواهد داشت. در بعضی مواقع نیز جراح یک سوزن بلند را از طریق پوست وارد استخوان خواهد کرد تا بیوپسی از طریق آن انجام شود. در این روش برای وارد کردن سوزن به داخل بدن فرد نیاز به بی حسی موضعی خواهد داشت. برای وارد کردن دقیق سوزن در داخل بدن فرد از تصویر برداری اشعه ایکس یا اسکن های دیگر کمک گرفته خواهد شد. متداول ترین درمان برای عفونت استخوانی جراحی و برداشتن بخش هایی از استخوان آلوده یا مرده است. به دنبال آن از آنتی بیوتیک های داخل وریدی برای از بین بردن کامل عفونت در بیمارستان استفاده خواهد شد. با توجه به شدت عفونت به وجود آمده، جراحی عفونت استخوانی ممکن است با یک یا چند روش زیر صورت گیرد: باز کردن ناحیه اطراف استخوان آلوده شما به جراح شما اجازه می دهد هرگونه چرک یا مایعی را که در پاسخ به عفونت در زیر پوست جمع شده باشد را تخلیه کند. جراح ممکن است تمامی فضای خالی به وجود آمده از شیوه debridement را با استفاده از یک تکه استخوان یا بافت های دیگر مثل پوست یا عضله گرفته شده از دیگر قسمت های بدن پر کند. در روشی به نام دبریدرمنت ( debridement ) گاهی اوقات ممکن است از فیلرهای موقت برای پر کردن قسمت خالی شده زیر پوست استفاده شود. تا فرد سلامتی خود را مجددا به دست آورده و گرافت بافتی یا استخوانی برای او انجام گیرد. گرافت به بازیابی رگ های خونی آسیب دیده و تشکیل استخوان جدید کمک خواهد کرد. در بعضی از موارد اشیاء خارجی مثل صفحات جراحی یا پیچ هایی که در حین عمل های جراحی قبلی داخل بدن تعبیه شده اند را خارج خواهند کرد. آخرین راه حل درمانی قطع کردن عضو دچار عفونت شده است. جراحان اگر شیوه های درمان موثر نباشد، ممکن است برای جلوگیری از گسترش عفونت به بافت ها و استخوان های دیگر اقدام به قطع کردن عضو عفونی شده کنند. بیوپسی استخوانی مشخص می کند چه نوع میکروب باعث عفونت استخوانی شده و در نتیجه پزشک شما می تواند آنتی بیوتیک مناسب تری را برای مبارزه با عفونت استخوانی تجویز کند. آنتی بیوتیک ها معمولا حدود شش هفته از طریق ورید بازویی تجویز می شوند. البته در مواردی که عفونت شدیدتر باشد، ممکن است دوره های مصرف آنتی بیوتیک خوراکی نیز برای فرد مبتلا تجویز شود. اگر سیگار می کشید، ترک سیگار می تواند به بهبودی سریع تر بیمار کمک زیادی کند. همچنین برای مدیریت بیماری های مزمن دیگر مثل دیابت برای درمان سریع تر باید قند خون خود را کنترل کنید. از آن جایی که مدت زمان ملاقات با پزشک کوتاه بوده و حرف های زیادی برای گفتن خواهید داشت. در نتیجه بهتر است با آمادگی کامل به پزشک مراجعه کرده و از این زمان کوتاه نهایت استفاده را ببرید. بهتر است قبل از حضور در مطب موارد زیر را آماده کنید: همه نشانه های مربوط و غیر مربوط به بیماری خود را یادداشت کرده و همراه خود داشته باشید. بهتر است استرس ها و تغییرات اخیری که در زندگی تان افتاده است را یادداشت کنید. نام تمامی داروها، مکمل ها و ویتامین های که مصرف می کنید را همراه با میزان مصرف خود یادداشت کنید. گاهی اوقاتت به خاطر سپردن تمامی موارد و اطلاعاتی که پزشک در اختیارتان قرار می دهد، کار دشواری است. در نتیجه بردن همراه به یادآوری اطلاعات مهم و نکات کمک زیادی خواهد کرد. تمامی سوالات مربوط و غیر مربوطی که به ذهنتان رسیده و قصد پرسیدن آن ها از پزشک را دارید را یادداشت کرده و همراه خود به مطب ببرید. سوالاتی که در مورد عفونت استخوان از پزشک بپرسید شامل موارد زیر می شود: علت احتمالی بروز علایم این بیماری چیست؟ آیا بروشور یا برگه پرینت شده در مورد بیماری دارید؟ آیا برای درمان نیاز به انجام عمل جراحی خواهم داشت؟ آیا جایگزینی برای داروهای که تجویز کرده اید وجود دارد؟ عوارض جانبی احتمالی برای درمان عفونت استخوانی چیست؟ چه مدت زمانی طول خواهید کشید تا علایم کاهش یافته و درمان شوم؟ برای کسب اطلاعات بیشتر مطالعه کدام سایت پزشکی را توصیه می کنید؟ چه درمان هایی برای این بیماری وجود دارد و شما کدام موارد را پیشنهاد می کنید؟ دچار بیماری های دیگری هستیم. چگونه می توانم به بهترین شکل ممکن این بیماری ها را در کنار یکدیگر کنترل کنم؟ به چه نوع آزمایشاتی برای تشخیص این بیماری نیاز خواهم داشت؟ آیا انجام این آزمایشات نیاز به آمادگی خاصی خواهد داشت؟ پزشک در حین معاینه و تشخیص بیماری احتمالا سوالات زیر را مطرح خواهد کرد: آیا دچار تب یا تشنج شده اید؟ اخیرا عمل جراحی خاصی انجام داده اید؟ از چه زمانی شاهد بروز علایم این بیماری بوده اید؟ آیا عاملی باعث بهبود علایم این بیماری شده است؟ آیا اخیرا دچار بریدگی یا آسیب دیدگی خاصی شده اید؟ آیا عاملی باعث بدتر شدن علایم این بیماری شده است؟ آیا مبتلا به بیماری دیابت هستید؟ آیا تا کنون دچار زخم پای دیابتی شده اید؟ آیا تا کنون عمل تعویض مفصل انجام داده اید؟ آیا تا کنون عمل جراحی اصلاح استخوان شکسته انجام داده اید؟ عفونت ها می توانند با عبور از جریان خون یا گسترش از بافت مجاور خود را به استخوان رسانده و باعث آلودگی بافت استخوانی شوند. البته عفونت ممکن است در داخل خود استخوان شروع شود، این اتفاق زمانی می افتد که استخوان در اثر بروز آسیب دیدگی، آلوده به میکروب ها می شود. افراد سیگاری و افرادی که مبتلا به بیماری های مزمن مانند دیابت یا نارسایی کلیه هستند، بیشتر از دیگران در معرض ابتلا به عفونت استخوان قرار دارند. به عنوان مثال در افراد دیابتی در صورتی که فرد دچار زخم پای دیابتی شود احتمال ابتلا به عفونت استخوانی بیشتر خواهد شد. خوشبختانه این بیماری قابل درمان بوده و می توان با یک دوره مصرف آنتی بیوتیک احتمال بروز مجدد عفونت استخوانی را به حداقل رساند. |
خارش مقعد ( یک بیماری شایع است. خارش ناشی از این بیماری ناحیه مقدی و اطراف آن را درگیر کرده و اغلب به قدری شدید است که فرد ممکن است به این ناحیه آسیب برساند. ممکن است خارش مقعد بسیار ناراحت کننده و آزار دهنده باشد. ابتلا به خارش مقعد ممکن است دلایل زیادی داشته باشد که از این بین می توان به مشکلات پوستی، بواسیر و شستشوی بیش از حد یا ناکافی ناحیه مقعدی اشاره کرد. در صورتی که خارش مقعد با گذشت زمان بهبود نیافت، بهتر است برای درمان آن به پزشک مراجعه کنید. البته ببا خود مراقبتی و درمان مناسب، خارش مقعدی در بیشتر افراد بهبود می یابد. گاهی اوقات علت بروز خارش مقعد قابل تشخیص نیست. اما به طور کلی علل احتمالی بروز خارش مقعد شامل موارد زیر می شود: این موارد شامل عفونت های مقاربتی، Pinoworms این موارد شامل دیابت، بیماری تیرویید، بواسیر و تومورهای مقعدی می شود. گاهی اوقات خارش مقعد نتیجه ابتلا به بیماری خاص پوستی مثل پسوزیاریس یا درماتیت تماسی است. بی اختیاری مدفوع و اسهال طولانی مدت (مزمن) از جمله مواردی است که می تواند باعث تحریک پوست ناحیه مقعدی شود. همچنین استفاده از صابون های خشک، دستمال های مرطوب کننده یا شستشوی بیش از حد از جمله مواردی است که می تواند باعث تحریک پوست این ناحیه شود. بیماری خارش مقعدی همانطور که از اسم آن هم مشخص است، اصلی ترین نشانه آن بروز خارش در نواحی مقعدی است. علاوه بر خارش فرد ممکن است دچار علایمی مثل قرمزی، سوزش یا درد در این ناحیه شود. این عارضه با توجه به علت بروز ممکن است با خارش موقت یا پایدار همراه باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بیشتر خارش های مقعدی نیازی به درمان نخواهد داشت. اما در صورت بروز موارد زیر بهتر است برای تشخیص و درمان به پزشک مراجعه کنید: خارش مقعدی شدید یا مداوم احتمال عفونی شدن ناحیه مقعدی خونریزی مقعدی یا بی اختیاری مدفوع نمی توانید دلیل اصلی بروز خارش های مقعدی را شناسایی کنید. در صورتی که خارش مداوم مقعد به علت بیماری های پوستی زمینه ای یا بیماری دیگر به وجود آمده باشد، بدون شک برای درمان نیاز به مراجعه به پزشک خواهید داشت. پزشک ممکن است با طرح سوالاتی در مورد علایم، تاریخچه بیماری ها و عادت های شخصی فرد، بتواند علت بروز خارش در ناحیه مقعد را تشخیص دهد. اگر فرد مشکوک ابتلا به pinworms در صورتی که علت اصلی بروز خارش مقعدی مشخص نبوده یا به درمان اولیه پاسخ نداده باشد. پزشک ممکن است فرد را به متخصص پوست (متخصص پوست و مو) ارجاع دهد. البته در بعضی از موارد مبتلا ممکن است هرگز علت اصلی بروز خارش مشخص نشود. درمان خارش مقعد به علت بروز این مشکل بستگی خواهد داشت. درمان خارش مقعدی ممکن است شامل انجام اقدامات خود مراقبت از خود مانند استفاده از کرم ضد خارش بدون نسخه یا درمان عفونت و بواسیر باشد. در صورتی که علایم این عارضه شب ها در هنگام خواب شدت می گیرد. ممکن است مصرف آنتی هیستامین خوراکی تا زمان اثر کردن کرم های ضد خارش تا حد زیادی به بهبود خواب شبانه شما کمک کند. با استفاده از مراقبت های مناسب، اکثر افراد بدون مراجعه به پزشک از خارش مقعد رهایی خواهد یافت. اما در صورتی که خارش ها ادامه دار باشد، بهتر است برای تشخیص و درمان به پزشک مراجعه کنید. اگر دچار خارش مقعدی شده اید، اقدامات زیر را انجام دهید: روزانه با مقداری آب و صابون یا شوینده های با pH کم ناحیه مقعدی را شسته و بدون تحریک پوستی آن را خشک کنید. می توانید با ضربه زدن حوله یا سشوار این ناحیه را تا زمان بهبودی خشک کنید. اگر دچار بی اختیاری مدفوع بوده یا اسهال دارید، بهتر است ناحیه مقعد را با استفاده از آب یا پنبه های خیس تمیز کنید. خاراندن پوست، می تواند باعث تحریک بیشتر پوست شود. بهتر است ناخن های خود را کوتاه کرده و در هنگام خواب دستکش دست کنید تا از خارش شدید این ناحیه در هنگام خواب جلوگیری کنید. استفاده از لباس زیر به خشک نگه داشتن ناحیه کمک خواهد کرد. البته به هیچ وجه نباید تا زمان بهبودی خارش مقعد از لباس زیر تنگ و چسبان استفاده کنید. تا زمان بهبودی خارش مقعدی از استفاده از صابون، دستمال های مرطوب، دیودورانت مقعدی یا حمام آب داغ بپرهیزید. همچنین بهتر است از دستمال توالت های غیر معطر و سفید برای خشک کردن مقعد خود استفاده کنید. ا استفاده از پماد زینک اکساید یا یک لایه نازک از مرطوب کننده یا وازلین می تواند به بهبود سریع تر این عارضه کمک کنید. همچنین در صورت نیاز می توانید برای کاهش علایم و خارش از کرم هیدروکورتیزون درصد در ناحیه مقعد استفاده کنید. در صورتی که نرم بودن بیش از حد مدفوع یا حرکات مکرر روده برای شما مشکل ساز شده، بهتر است فیبر را به تدریج به رژیم غذایی خود اضافه کنید. همچنین می توانید از مکمل های فیبری موجود برای درمان سریع تر خارش مقعدی کمک بگیرید. مصرف قهوه، نوشابه، مرکبات، شکلات، غذاهای پرادویه، گوجه فرنگی و غذاهایی که ممکن است باعث اسهال شود را قطع کرده یا از مصرف آن ها تا حد امکان خودداری کنید. به طور کلی نباید در رژیم غذایی خود بیش از حد از ملین کننده ها استفاده کنید. اغلب برای درمان خارش مقعدی نیازی به مراجعه به پزشک نخواهید داشت. اما اگر خارش های مقعدی بعد از انجام اقدامات مراقبتی و درمان های خانگی، بهبود نیافت یا شدت گرفت. بهتر است به پزشک مراجعه کنید. احتمالا بعد از بروز علایمی همچون خارش، قرمزی و درد در ناحیه مقعدی به پزشک عمومی مراجعه خواهید کرد. پزشک نیز در صورت نیاز برای درمان شما را به متخصص مشکلات روده و مقعد یا پزشک پوست ارجاع خواهد داد. از آن جایی که مدت زمان ملاقات با پزشک کوتاه بوده و حرف های زیادی برای گفتن خواهید داشت. در نتیجه بهتر است با آمادگی کامل به پزشک مراجعه کرده و از این زمان کوتاه نهایت استفاده را ببرید. بهتر است قبل از حضور در مطب موارد زیر را آماده کنید: همه نشانه های مربوط و غیر مربوط به بیماری خود را یادداشت کرده و همراه خود داشته باشید. بهتر است استرس ها و تغییرات اخیری که در زندگی تان افتاده است را یادداشت کنید. نام تمامی داروها، مکمل ها و ویتامین های که مصرف می کنید را همراه با میزان مصرف خود یادداشت کنید. گاهی اوقات به خاطر سپردن تمامی موارد و اطلاعاتی که پزشک در اختیارتان قرار می دهد، کار دشواری است. در نتیجه بردن همراه به یادآوری اطلاعات مهم و نکات کمک زیادی خواهد کرد. تمامی سوالات مربوط و غیر مربوطی که به ذهنتان رسیده و قصد پرسیدن آن ها از پزشک را دارید را یادداشت کرده و همراه خود به مطب ببرید. بهتر است در مورد خارش مقعدی سوالات زیر را مطرح کنید: علت احتمالی بروز این علایم چیست؟ آیا برای تشخیص نیاز به انجام آزمایش خاصی خواهم داشت؟ آیا فکر می کنید برای درمان نیاز به مراجعه به متخصص خواهم داشت؟ چه شیوه های درمانی برای خارش مقعدی وجود دارد؟ کدام مورد را شما توصیه می کنید؟ بروشور یا برگه چاپ شده در مورد این بیماری دارید که با خود به منزل ببرم؟ برای کسب اطلاعات بیشتر مطالعه چه وب سایتی را توصیه می کنید؟ علایم شما تا چه حد شدید است؟ آیا عاملی باعث بهبودی علایم شما می شود؟ آیا اخیرا شاهد بروز تغییر در حرکات روده یا اسهال بوده اید؟ آیا از صابون برای شستشوی مقعد خود استفاده می کنید؟ آیا عاملی باعث شدت گرفتن علایم این بیماری می شود؟ آیا متوجه تغییرات دیگری در وضعیت سلامتی خود شده اید؟ آیا علایم این عارضه مداوم بوده یا به صورت موقتی ظاهر می شود؟ آیا دیگر افراد منزل دیگر دچار خارش مقعدی یا خارش مشابهی شده اند؟ خارش مقعد یک بیماری شایع است. خارش ناشی از این بیماری ناحیه مقدی و اطراف آن را درگیر کرده و اغلب به قدری شدید است که فرد ممکن است به این ناحیه آسیب برساند. ممکن است خارش مقعد بسیار ناراحت کننده و آزار دهنده باشد. ابتلا به خارش مقعد ممکن است دلایل زیادی داشته باشد که از این بین می توان به مشکلات پوستی، بواسیر و شستشوی بیش از حد یا ناکافی ناحیه مقعدی اشاره کرد. درمان خارش مقعد به علت بروز این مشکل بستگی خواهد داشت. درمان خارش مقعدی ممکن است شامل انجام اقدامات خود مراقبت از خود مانند استفاده از کرم ضد خارش بدون نسخه یا درمان عفونت و بواسیر باشد. اقدامات مناسب برای پیشگیری از بروز خارش مقعدی عمدتا شامل شستشوی دقیق ناحیه مقعدی و خشک و تمیز کردن آن بدون تحریک پوستی است. |
التهاب پاسخ طبیعی در برابر آسیب یا بیماری و یک مکانیسم دفاعی در بدن است. سیستم ایمنی بدن سلول های آسیب دیده، محرک ها و پاتوژن ها را شناسایی کرده و روند بهبودی را آغاز می کند که این روند ممکن است باعث بروز التهاب در بدن شود. علایم و نشانه های آن می تواند تا حدودی ناراحت کننده باشند اما علایم نشان می دهد که بدن برای بهبودی خودش تلاش می کند. با این حال، گاهی اوقات التهاب طولانی مدت ممکن است باعث بروز عوارض و آسیب های بیشتر از فواید آن شود. در صورت بروز آسیب و جراحت، گلبول های سفید خون مواد شیمیایی التهابی را در خون و بافت های آسیب دیده آزاد می کنند تا بدن را از مهاجمان خارجی مانند باکتری ها و ویروس ها محافظت کنند. ترشح شیمیایی باعث افزایش جریان خون به مناطق آسیب دیده و ایجاد قرمزی و التهاب می شود. برخی از مواد شیمیایی ممکن است به بافت اطراف نشت کنند و منجر به تورم شوند. این مکانیسم دفاعی می تواند باعث سفتی اندام ها شده و تحرک را محدود کند چون التهاب اغلب در اثر صدمه ایجاد می شود. بسته به شدت و میزان التهاب، افراد احساس درد، سفتی و ناراحتی می کنند. نوع درد متفاوت است و می توان آن را ثابت و پایدار، سوزش و لرزش یا ضرب و شتم یا ضربه ای توصیف کرد. این حالت در درجه اول باعث درد می شود زیرا تورم به انتهای عصب فشار می آورد. این سیگنال های درد را به مغز می فرستند. سایر فرآیندهای بیوشیمیایی نیز رخ می دهند و با تاثیر بر روی اعصاب با تشدید درد می شوند. التهاب از برخی واکنش های جسمی و سیستم ایمنی بدن در پاسخ به آسیب جسمی یا عفونت ناشی می شود، که لزوما به معنای وجود عفونت نیست بلکه عفونت می تواند باعث التهاب شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علایم آن به حاد و یا مزمن بودن آن بستگی دارد که انواع آن در میزان تشدید علایم و ماندگاری آن ها متفاوت است. موارد حاد معمولا در اثر تروما، مواد مضر یا تهاجم میکروبی (یعنی باکتری و ویروس) ایجاد می شود. اثرات التهاب حاد را می توان با اختصار PRISH خلاصه کرد. آن ها شامل موارد زیر هستند: در صورت بروز نوع حاد، ناحیه ملتهب به ویژه در حین و بعد از لمس، دردناک خواهد بود. قرمزی زمانی که مویرگ های موجود در منطقه بیش از حد پر از خون شوند رخ می دهد. التهاب می تواند منجر به از بین رفتن عملکرد و تحرک شود. تورم به دلیل تجمع مایعات ایجاد می شود. جریان خون در ناحیه آسیب دیده منجر به داغی و گرم شدن این منطقه می شود. التهاب حاد همیشه باعث ایجاد هر پنج علامت نمی شود. این حالت همچنین می تواند خاموش باشد و علایمی ایجاد نکند. این پنج علامت التهابی حاد فقط در التهابات پوستی دیده می شود اما التهاب در اعماق بدن باعث بروز برخی علایم می شود. به عنوان مثال، برخی از اندام های داخلی مانند ممکن است انتهای عصب حسی در نزدیک پوست نداشته باشند و در نتیجه فرد در این شرایط هیچ دردی را احساس نمی کند. سه فرآیند اصلی قبل و حین التهاب حاد رخ می دهد: شاخه های کوچک شریان ها هنگام ت مین خون به منطقه آسیب دیده بزرگ می شوند و در نتیجه جریان خون افزایش می یابد. مویرگ ها می توانند بین خون و سلول ها حرکت کنند. بدن نوتروفیل ها را آزاد می کند. نوتروفیل نوعی گلبول سفید پر از کیسه های ریز هستند که حاوی آنزیم ها و میکروارگانیسم های هضم شده می باشند. التهاب حاد به سرعت شروع و در مدت زمان کوتاهی شدید می شود. علایم و نشانه ها به طور معمول فقط برای چند روز وجود دارد اما در بعضی موارد ممکن است تا چند هفته ادامه یابند. نمونه هایی از بیماری ها، شرایط و موقعیت هایی که منجر به التهاب حاد می شوند، عبارتند از: حاد خراش یا برش روی پوست گلو درد ناشی از یا این نوع به التهاب طولانی مدت اشاره دارد و می تواند چندین ماه و حتی سال ها ادامه یابد و از موارد زیر ناشی شود: عدم درمان التهاب حاد اختلال سیستم های ایمنی بدن قرار گرفتن در معرض سطح کم محرک های خاص، مانند یک ماده شیمیایی صنعتی، در طی یک دوره طولانی مدت نمونه هایی از بیماری هایی که می توانند منجر به التهاب مزمن شوند، عبارتند از: و اگرچه بافت آسیب دیده نمی تواند بدون التهاب بهبود یابد، اما در نهایت التهاب مزمن می تواند باعث بیماری ها و شرایط مختلفی از جمله برخی سرطان ها، آرتریت روماتویید، آترواسکلروز، پریودنتیت و تب یونجه شود. بر همین اساس التهاب باید به خوبی مدیریت و درمان گردد. تخمین زده می شود که % از سرطآن های انسان مربوط به التهاب مزمن است. علایم التهاب مزمن می تواند شامل موارد زیر باشد: تب کهیر خستگی درد شکم درد مفاصل زخم های دهان درد قفسه سینه در بعضی از بیماری ها حتی در صورت عدم وجود مهاجمان خارجی، روند التهابی نیز می تواند آغاز شود. در بیماری های خود ایمنی، سیستم ایمنی بدن به طور معمول به بافت های خود آسیب می زند، زیرا به اشتباه آن ها را بیگانه یا غیر طبیعی تشخیص می دهد. بیش از بیماری مختلف خود ایمنی وجود دارند محققان در واقع نمی دانند چه چیزی باعث بیماری خود ایمنی، اما آن ها معتقدند که عوامل ژنتیکی، رژیم غذایی، عفونت، و قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی ممکن است در بروز این بیماری ها نقش داشته باشند. درمان بیماری های خود ایمنی به طور کلی بر کاهش بیش از حد فعالیت سیستم ایمنی بدن تمرکز دارد. نمونه هایی از بیماری های خود ایمنی عبارتند از: واسکولیت بیماری گریوز سندرم گیلین باره میاستنی گراویس ورم مفاصل التهابی ورم مفاصل خود ایمنی التهابی برخی از انواع آرتروز خود ایمنی نتیجه التهاب غیر مستقیم است. آرتروز یک اصطلاح کلی است که التهاب مفاصل را توصیف می کند. برخی از بیماریهای خود ایمنی که باعث التهاب مفاصل می شوند عبارتند از: آرتریت پسوریاتیک آرتریت روماتویید ( RA ) لوپوس اریتماتوز سیستمیک و یا لوپوس اسپوندیلیت آنکیلوزان آرتریت ایدیوپاتیک نوجوانان افزایش التهاب منجر به آرتروز التهابی می شود و در بعضی از انواع آرتروزهای التهابی مانند RA ، همین التهاب می تواند روی اندام ها ت ثیر بگذارد. تحقیقات نشان می دهد که التهاب یک عنصر اساسی در پیشرفت بیماری التهابی است که منجر به بیماری اندام های دیگر بدن می شود. علایم درگیری اندام ها به محل درگیر شده بستگی دارد. مثلا: التهاب قلب (میوکاردیت) می تواند باعث تنگی نفس یا احتباس مایعات شود. التهاب کلیه ها (نفریت) ممکن است باعث نارسایی کلیه یا فشار خون بالا شود. التهاب روده بزرگ، معروف به کولیت، ممکن است باعث گرفتگی و اسهال شود. التهاب از ورم مفاصل خود ایمنی بخصوص RA خطر مرگ قلبی را افزایش می دهد. هیچ آزمایش مشخصی برای تشخیص بیماری های التهابی وجود ندارد و پزشک براساس علایم و بررسی تاریخچه پزشکی و معاینه جسمی بیماری را تشخیص می دهد و آزمایشات زیر را تجویز می کند: آزمایش خون می تواند نشانگرهای التهابی را که نشان دهنده التهاب در بدن است را مشخص کند. الکتروفورز پروتیین سرم ( SPE ) بهترین روش برای ت یید التهاب است. سایر ازمایشات خونی که ممکن است تجویز شوند، عبارتند از: ( CRP پروتیینی است که به طور طبیعی در پاسخ به التهاب در کبد تولید می شود. سطح بالای CRP در شرایط التهابی رخ می دهد. آزمایش ESR معمولا برای شناسایی التهاب انجام می شود. با این وجود از این تست به تنهایی برای تشخیص استفاده نمی شود. این آزمایش غلظت خون را اندازه گیری می کند. التهاب پلاسما را غلیظ تر می کند. اشعه ایکس، تصویربرداری با رزونانس مغناطیسی ( MRI ) و سونوگرافی تست های تصویربرداری هستند که برای تشخیص و نظارت بر شرایط ورم مفاصل استفاده می شوند. تصویربرداری به دنبال علایم التهاب، شکستگی استخوان، آسیب بافت و خراب شدن مفصل خواهد بود. این مکانیسم همیشه به درمان نیازی ندارد. اما اگر التهاب ناشی از بیماری خود ایمنی باشد، درمان به بیماری خاص و شدت علایم بستگی دارد. برخی درمان های احتمالی آن عبارتند از: برای کاهش دردو ناشی از التهاب کوتاه مدت می توان از داروهای ضد التهابی غیر استروییدی ( NSAIDs ) استفاده کرد. آن ها از بروز دوباره درد پیشگیری کرده و یا آن را تسکین می دهد. نمونه هایی از NSAID ها شامل ناپروکسن، ایبوپروفن و آسپیرین هستند. اما بهتر است از مصرف طولانی مدت NSAID ها خودداری کنید مگر اینکه توسط پزشک توصیه شود. آن ها خطر ابتلا به زخم معده را افزایش می دهند، که می تواند منجر به خونریزی شدید و جدی شوند. NSAID ها همچنین ممکن است علایم آسم را بدتر کنند و حتی باعث آسیب کلیه شوند و خطر سکته یا حمله قلبی را افزایش دهند. استامینوفن، مانندپاراستامول یا تیلنول، بدون ت ثیر در التهاب، می تواند درد را کاهش دهد. آن ها ممکن است برای کسانی که مایل به درمان فقط درد هستند مفید باشد در حالی که اجازه می دهد عامل بهبودی التهاب مسیر خود را طی کند. کورتیکواستروییدها، مانند کورتیزول، طبقه ای از هورمون های استروییدی هستند که از برخی مکانیسم های درگیر در التهاب جلوگیری می کنند و معمولا برای درمان تورم و التهاب استفاده می شود. کورتیکواستروییدها به صورت قرص و به صورت تزریق در دسترس هستند. این داروها فقط برای دوره های کوتاه مدت تجویز می شوند، زیرا می توانند باعث بروز عوارض جانبی شوند. گلوکوکورتیکوییدها نوعی کورتیکواسترویید هستند که برای طیف وسیعی از شرایط تجویز می شوند، از جمله: آسم آرتروز هپاتیت درماتیت سارکوییدوز شریانی موقت لوپوس سیستمی واکنش های آلرژیک بیماری التهابی روده ( IBS ) آن ها برای التهاب پوست، چشم ها، ریه ها، روده ها و بینی تجویز می شود. نوع دیگری از کورتیکواستروییدها هستند که برای درمان و پیشگیری از هدر رفتن نمک مغزی و جایگزینی هورمون های مهم برای مبتلایان به کمبود آدرنال استفاده می شود. درمان شرایط التهابی از جمله آرتریت شامل داروها، استراحت، ورزش و جراحی برای اصلاح آسیب مفاصل است. نوع درمان بستگی به نوع بیماری، سن فرد و سلامت کلی و شدت علایم دارد. علاوه بر درمان درد مفاصل و التهاب، داروهای بیماری های التهابی می توانند در جلوگیری یا به حداقل رساندن پیشرفت بیماری موثر باشد. از آنجا که داروهای درمان کننده بیماری های التهابی باعث عوارض جانبی شدیدی می شوند، لازم است که مرتبا به پزشک مراجعه کنید. برخی از مکمل های گیاهی خواص ضدالتهابی دارند که برای تسکین التهاب می توان از آن ها استفاده کرد اما افراد بهتر است قبل از مصرف مکمل های گیاهی خود با پزشک مشورت کنند. همچنین به عنوان پنجه شیطان، عنکبوت چوب یا گیاه انگور معروف است، این گیاه از آفریقای جنوبی سرچشمه می گیرد و مربوط به خانواده کنجد است. برخی تحقیقات نشان داده اند که ممکن است دارای خواص ضد التهابی باشد. صدها سال است که زنجبیل برای درمان سوءهاضمه، یبوست، کولیک و سایر مشکلات دستگاه گوارش و همچنین دردهای روماتیسم مفصلی مورد استفاده قرار می گیرد. کورکومین، ماده ای که در زردچوبه یافت می شود و برای درمان چندین بیماری و اختلال از جمله التهاب مصرف می شود. غذاهای مختلفی وجود دارند که می توانند در کاهش خطر التهاب موثر باشند، از جمله: روغن زیتون گوجه فرنگی آجیل مانند گردو و بادام میوه، از جمله زغال اخته و پرتقال سبزیجات برگدار، از جمله اسفناج و کلم ماهی های چرب مانند ماهی قزل آلا و ماهی خال مخالی علاوه بر آن افراد باید از خوردن غذاهایی که منجر به تشدید التهاب می شوند خودداری کنند، از جمله: نوشابه مارگارین گوشت قرمز غذاهای سرخ شده، از جمله سیب زمینی سرخ کرده نان سفید، شیرینی و سایر غذاهایی که حاوی کربوهیدرات های تصفیه شده هستند. در حالی که التهاب یک پاسخ سیستم ایمنی طبیعی است، التهاب طولانی مدت می تواند با اختلالات خود ایمنی همراه باشد. اگر دچار التهاب طولانی مدت هستید، به پزشک خود مراجعه کنید. |
ارلیشوز ( Echrlichiosis ) یک بیماری باکتریایی است که از طریق کنه منتقل شده و باعث علایمی شبیه به آنفولانزا خواهد شد. علایم و نشانه های ارلیشوز شامل درد خفیف بدن، تب شدید شده و معمولا بعد از گذشت یک تا دو هفته از نیش کنه علایم این بیماری ظاهر خواهد شد. در صورتی که این بیماری به سرعت با آنتی بیوتیک های مناسب درمان شود، ارلیشیوز در عرض چند روز بهبود خواهد یافت. یکی دیگر از عفونت های ناشی از کنه آناپلاسموز نام دارد که به ارلیشیوز ارتباط نزدیکی دارد. اما این دو نوع تفاوت های قابل توجهی داشته و در اثر میکرو ارگانیسم های متفاوتی به وجود خواهند آمد. بهترین راه برای جلوگیری از این عفونت ها، پیشگیری از گزیده شدن توسط نیش کنه ها است. دافع حشرات در زمان خروج از منزل و جدا کردن سریع کنه از روی پوست از جمله بهترین اقداماتی است که می تواند از بروز ارلیشوز پیشگیری کند. ارلیشوز توسط باکتری ارلیشیا ایجاد شده و در درجه اول توسط کنه Lone star منتقل خواهد شد. کنه ها روی پوست بدن میزبان چسبیده و از خون آن ها تغذیه می کنند تا چندین برابر اندازه طبیعی خود می شوند. در حین تغذیه کنه هایی که آلوده به باکتری های تولید کننده بیماری هستند نیز از طریق نیش این حیوانات وارد بدن فرد میزبان خواهند شد. همچنین این کنه ها ممکن است در صورت نیش زدن حیوانات آلوده خود نیز بیمار شده و ناقل این باکتری ها به میزبانان بعدی خود باشند. معمولا برای ابتلا به بیماری ارلیشیوز باید بیمار توسط کنه آلوده گزیده شود. این باکتری ها سپس از طریق نیش وارد پوست شده و نهایتا خود را وارد جریان خون خواهند کرد. قبل از انتقال باکتری، کنه باید حداقل به مدت ساعت روی پوست باقی مانده و از میزبان تغذیه کرده باشد. در صورتی که کنه ظاهری متورم پیدا کرده باشد، نشان می دهد که فرصت کافی برای انتقال باکتری ها به بدن فرد داشته است. به خاطر داشته باشید که از بین بردن کنه در سریع ترین زمان ممکن از بروز عفونت جلوگیری خواهد کرد. همچنین بیماری ارلیشوز ممکن است از طریق خون مادر به جنین و از طریق تماس مستقیم با حیوان آلوده به افراد دیگر منتقل شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بیماری ارلیشوز در زمان گزیده شدن توسط کنه آلوده که در بیشتر موارد کنه Lone star است به بدن فرد میزبان منتقل خواهد شد. این فرآیند آلوده شدن فرد ممکن است ساعت به طول بیانجامد. اما عوامل زیر احتمال ابتلا فرد به عفونت ارلیشوز را افزایش می دهند: بیشترین موارد ابتلا به بیماری ارلیشوز مربوط به ماه های بهار و تابستان خواهد بود. زیرا جمعیت کنه های Lone star در این ماه ها بسیار بیشتر از فصل های دیگر بوده و در نتیجه احتمال گزیده شدن توسط آن ها نیز افزایش خواهد یافت. اگر در منطقه ای با تعداد کنه Lone Star زیاد زندگی کرده یا در معرض این کنه ها قرار گرفتید، بدون شک احتمال ابتلای شما به بیماری ارلیشوز بیشتر از دیگران خواهد بود. این کنه ها بیشتر در ایالات متحده آمریکا، کشورهای جنوب شرقی، شرقی و جنوب مرکزی یافت می شوند. عفونت های ارلیشوز در مردان شایع تر از زنان است. احتمالا این شیوع بیشتر به علت این است که مردان ساعات بیشتری را بیرون از منزل سپری می کنند. اگر کنه حامل باکتری بیماری ارلیشوز به مدت ساعت از بدن فردی تغذیه کرده باشد. فرد دچار علایمی مشابه آنفولانزا خواهد شد که معمولا این علایم بعد از گذشت تا روز ظاهر می شوند. برخی از علایم این بیماری عبارتند از: لرز سرفه اسهال سردرد خستگی استفراغ سرگیجه تب خفیف درد مفاصل حالت تهوع ضایعات پوستی دردهای عضلانی از دست دادن اشتها برخی از افراد آلوده به ارلیشوز ممکن است شاهد بروز علایم بسیار خفیفی بوده و هیچ گاه احتمال ندهند که حتی این بیماری مبتلا شده اند. درنتیجه بدون هیچ کمک پزشکی، بدن به مبارزه با این بیماری خواهد پرداخت. اما ارلیشوز درمان نشده با علایم پایدار بیماری خطرناکی بوده و ممکن است نیاز به بستری شدن داشته باشد. بروز علایم و نشانه های بیماری ارلیشوز ممکن است حتی تا روز پس از گزیده شدن طول بکشد. اگر بعد از گذشته دو هفته از گزش کنه آلوده دچار علایم این بیماری شدید بهتر است به پزشک مراجعه کنید. در صورتی که شاهد بروز طیف وسیعی از علایم گفته شده بوده و در مناطق شیوع کنه Lone star زندگی می کنید بهتر است تحت معاینه پزشک قرار بگیرید. حتما به پزشک بگویید که طی چند روز گذشته دچار گزیدگی توسط کنه شده اید یا از مناطق این چنینی بازدید کرده اید. در صورت عدم درمان سریع و به موقع این بیماری ممکن است خطرناک بوده و مشکلات جدی برای کودک یا بزرگسال مبتلا به این بیماری به وجود آورد. افراد دارای سیستم ایمنی ضعیف در معرض عوارض جانبی بیشتری در مقایسه با افراد سالم قرار خواهند داشت. عوارض جدی عفونت درمان نشده ارلیشوز شامل موارد زیر می شود: نارسایی کلیه نارسایی تنفسی نارسایی قلبی تشنج کما بهترین و منطقی ترین راه برای جلوگیری از ابتلا به این بیماری دور ماندن از گزش کنه ها است. بیشتر این کنه ها در حین راه رفتن شما در چمن زارها و مناطق جنگلی خود را به پاهای میزبان چسبانده و شروع به تغذیه از خون او می کنند. البته این کنه ها بعد از چسبیدن به بدن خزیده و سعی می کنند تا خود را از دید شما مخفی کنند. ممکن است این کنه ها را بتوانید در پشت زانو، ناحیه تناسلی، زیر بغل، گوش ها یا پشت گردن پیدا کنید. اگر بتوانید این کنه را طی ساعت اولیه چسبیدن به بدن خود تشخیص داده و جدا کنید احتمال عفونی شدن شما به حداقل ممکن خواهد رسید. برای در امان ماندن از این کنه ها بهتر است: رنگ کنه ها تیره بوده و پوشیدن لباس های روشن به تشخیص سریع تر کنه ها روی بدن کمک زیادی خواهد کرد. به طور کلی کنه ها در داخل علف زارها و مراتع زندگی می کنند و در حین راه رفتن خود را به پاهای شما می چسبانند. بهتر است برای کاهش احتمال چسبیدن این حشرات به پای خود، به هیچ وجه پا برهنه یا با کفش های روباز و صندل در داخل مناطق مشکوک قدم نزنید. بهتر است قبل از ورود به مناطق با احتمال زیاد آلوده به کنه از دافع حشرات استفاده کرده و طبق دستورالعمل درج شده بر روی محصول آن را به بدن خود بزنید. پوشیدن لباس های پوشیده احتمال قرار گرفتن بدن شما در معرض این کنه ها را به حداقل خواهد رساند. با همین راهکار ساده احتمال خزیدن و مخفی شدن کنه در زیر لباس شما غیر ممکن شده و قادر به تشخیص کنه بر روی لباس خود خواهید بود. پیشنهاد می کنیم در صورت خروج از منزل و حضور در مناطق جنگلی با احتمال آلودگی مرتبا لباس خود را بررسی کنید. بهتر است هر روز بدن حیوانات خانگی خود را از نظر وجود کنه ها بررسی کنید. زیرا حیوانات خانگی بیشتر زمان خود را در بیرون از منزل سپری کرده و احتمال آلوده شدن آن ها بسیار زیاد است. تشخیص عفونت های ناشی از کنه آن هم بر اساس علایم و نشانه ها کار دشواری خواهد بود زیرا علایمی مانند تب و درد عضلات در بیماری های مختلف رایج بوده و همین تشخیص ارلیشوز را دشوار خواهد کرد. نتایج غیر طبیعی در آزمایش خون همراه با سابقه مواجهه احتمالی فرد با کنه های آلوده می تواند پزشک را به احتمال ابتلای فرد به ارلیشوز مشکوک کند. اگر مبتلا به بیماری ارلیشوز باشید آزمایشات زیر می تواند به تشخیص این بیماری کمک کند: تعداد کم گلبول های سفید خون، این سلول ها مسیول مبارزه با بیماری های بدن هستند. پلاکت های کم خون، وجود پلاکت ها برای لخته شدن خون ضروری خواهد بود. عملکرد غیر طبیعی کبد آزمایش های خونی مخصوص برای تشخیص بیماری ارلیشوز شامل موارد زیر می شود: این آزمایش به شناسایی ژن های خاص منحصر به فرد مبتلا به بیماری ارلیشوز کمک خواهد کرد. اما اگر قبلا درمان را شروع کرده باشید، ممکن است نتایج این آزمایش تحت ت ثیر درمان ها قرار گرفته باشد. این آزمایش معمولا به عنوان تست PCR اگر در مناطق با شیوع بالای این بیماری زندگی می کنید، پزشک ممکن است قبل از اعلام نتایج آزمایش خون، درمان آنتی بیوتیکی را برای شما آغاز کند. زیرا تشخیص و درمان به موقع در بهبود این بیماری ت ثیر بسیار زیادی خواهد داشت. اگر پزشک احتمال ابتلای شما به بیماری ارلیشوز یا بیماری های دیگر ناشی از کنه را بدهد. احتمالا آنتی بیوتیک داکسی سایکلین را برای شما تجویز خواهد کرد. به طور کلی در این دوره درمانی باید روز آنتی بیوتیک مصرف کنید اما با توجه به شدت بیماری ممکن است دوره مصرف آنتی بیوتیک طولانی تر نیز باشد. در صورتی که بارداری هستید، پزشک ممکن است به جای داکسی سایکلین برای شما آنتی بیوتیک ریفامپین را تجویز کند. زیرا مصرف داکسی سایکلین در دوران بارداری توصیه نمی شود. احتمالا بعد از بروز علایم اولیه بیماری به پزشک عمومی یا در صورت وخامت علایم به اورژانس مراجعه خواهید کرد. پزشک نیز بعد از تشخیص شما را به متخصص بیماری های عفونی ارجاع خواهد داد. از آن جایی که مدت زمان ملاقات با پزشک کوتاه بوده و حرف های زیادی برای گفتن خواهید داشت. در نتیجه بهتر است با آمادگی کامل به پزشک مراجعه کرده و از این زمان کوتاه نهایت استفاده را ببرید. بهتر است قبل از حضور در مطب موارد زیر را آماده کنید: همه نشانه های مربوط و غیر مربوط به بیماری خود را یادداشت کرده و همراه خود داشته باشید. بهتر است استرس ها و تغییرات اخیری که در زندگی تان افتاده است را یادداشت کنید. نام تمامی داروها، مکمل ها و ویتامین های که مصرف می کنید را همراه با میزان مصرف خود یادداشت کنید. گاهی اوقات به خاطر سپردن تمامی موارد و اطلاعاتی که پزشک در اختیارتان قرار می دهد، کار دشواری است. در نتیجه بردن همراه به یادآوری اطلاعات مهم و نکات کمک زیادی خواهد کرد. تمامی سوالات مربوط و غیر مربوطی که به ذهنتان رسیده و قصد پرسیدن آن ها از پزشک را دارید را یادداشت کرده و همراه خود به مطب ببرید. بهتر است در مورد ارلیشوز سوالات زیر را مطرح کنید: آیا ت ثیر این عفونت در بدن ماندگار خواهد بود؟ آیا جایگزین درمانی دیگری برای این رویکرد وجود دارد؟ چه درمان های وجود دارد و کدام را پیشنهاد می کنید؟ برای تشخیص نیاز به انجام چه آزمایشاتی خواهم داشت؟ آیا گزیده شدن توسط کنه باعث بروز این بیماری شده است؟ آیا علت احتمالی دیگری برای ابتلا به این بیماری وجود دارد؟ چگونه می توان از بروز مجدد این بیماری در آینده پیشگیری کرد؟ این درمان ها ممکن است چه عوارض جانبی به همراه داشته باشد؟ مبتلا به بیماری های دیگری هستم. چگونه این بیماری ها را در کنار هم مدیریت کنم؟ آیا بروشور یا برگه پرینت شده در مورد این بیماری دارید؟ برای کسب اطلاعات بیشتر مطالعه چه وب سایتی را توصیه می کنید؟ علایم تا چه میزان شدید است؟ آیا خیرا به مکان خاصی مسافرت کرده اید؟ از چه زمانی علایم این بیماری آغاز شده است؟ آیا کنه بر روی بدن خود پیدا کرده اید؟ چه زمانی؟ آیا برای گلف یا دوچرخه سواری وارد چمن زار شده اید؟ آیا در گذشته با مصرف آنتی بیوتیک ها مشکل داشته اید؟ آیا علایم این بیماری دایمی است یا به صورت موقتی ظاهر می شود؟ ارلیشوز یک بیماری باکتریایی است که از طریق کنه منتقل شده و باعث علایمی شبیه به آنفولانزا خواهد شد. علایم و نشانه های ارلیشوز شامل درد خفیف بدن، تب شدید شده و معمولا بعد از گذشت یک تا دو هفته از نیش کنه علایم این بیماری ظاهر خواهد شد. اگر پزشک احتمال ابتلای شما به بیماری ارلیشوز یا بیماری های دیگر ناشی از کنه را بدهد. احتمالا آنتی بیوتیک داکسی سایکلین را برای شما تجویز خواهد کرد. به طور کلی در این دوره درمانی باید روز آنتی بیوتیک مصرف کنید اما با توجه به شدت بیماری ممکن است دوره مصرف آنتی بیوتیک طولانی تر نیز باشد. |
بیماری بورگر ( یک بیماری نادر است که شریان ها و رگ های بازوها و پاها را درگیر می کند. در بیماری بورگر که به آن ترومبوآنژیت ابلیترانس نیز گفته می شود، رگ های خونی فرد ملتهب شده و ممکن است توسط لخته های خون مسدود شود. این بیماری در نهایت و با پیشرفت موجب از بین رفتن بافت های پوستی و آسیب دیدگی آن ها شده و می تواند منجر به بروز عفونت و گانگرن شود. روند پیشرفتی این بیماری به صورتی است که بیماری بورگر ابتدا علایم خود را در دست و پاها نشان داده و نهایتا ران ها و بازوها را درگیر خواهد کرد. تقریبا هر فردی که به بیماری بورگر مبتلا می شود، مصرف کننده سیگار و تنباکو است. در نتیجه ترک تمامی شیوه های استعمال دخانیات یکی از شیوه های اصلی برای متوقف کردن این بیماری است. در افرادی که بعد از ابتلا به این بیماری سیگار خود را همچنان ترک نکرده و به استعمال آن ادامه می دهند، ممکن است در بعضی موارد نیاز به قطع عضو یا بخشی از اندام باشد. علت دقیق بروز بیماری بورگر مشخص نیست. این در حالی که مصرف دخانیات به طور قطع در پیشرفت این بیماری موثر است اما هنوز مشخص نیست که دقیقا چگونه استعمال دخانیات باعث پیشرفت بیماری می شود. اما تصور کلی بر این است که مواد شیمیایی موجود در تنباکو ممکن است باعث تحریک پوشش رگ های خونی و نهایتا تورم شریان ها شود. کارشناسان گمان می کنند که احتمالا برخی از افراد به طور ژنتیکی مستعد ابتلا به این بیماری هستند. همچنین ممکن است این بیماری در اثر واکنش خود ایمنی که در آن سیستم ایمنی بدن به اشتباه به بافت سالم حمله می کند به وجود آمده باشد. استعمال سیگار خطر ابتلا به بیماری بوجر را به شدت افزایش می دهد. البته این بیماری فقط مربوط به سیگار نبوده و بیماری بورگر می تواند در تمامی افرادی که از انواع شیوه های استعمال دخانیات استفاده کرده یا حتی تنباکو می جوند هم بروز پیدا کند. با این حال احتمال ابتلای افرادی که روزانه بیش از یک پاکت سیگار مصرف می کنند بسیار بیشتر از دیگران است. همچنین میزان ابتلا به بیماری بورگر در مناطقی از مدیترانه، خاورمیانه و آسیا که استعمال سیگار شایع است بیشتر از دیگر مناطق است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عفونت طولانی مدت لثه ها با ابتلا به بیماری بورگر مرتبط بوده و احتمال بروز این بیماری را افزایش خواهد داد. البته هنوز علت دقیق این ارتباط مشخص نیست. شیوع بیماری بورگر در مردان بسیار بیشتر از زنان است. این تفاوت میزان شیوع ممکن است با رواج سیگار کشیدن در بین مردان ارتباط مستقیم داشته باشد. این بیماری اغلب در افراد کمتر از سال مشاهده می شود. علایم بیماری بورگر ممکن است شامل موارد زیر باشد: سوزن سوزن شدن یا بی حسی در دست یا پا دست ها یا پاهای رنگ پریده، قرمز یا مایل به آبی زخم های دردناک باز روی انگشتان دست و انگشتان پا التهاب در امتداد ورید، دقیقا در زیر سطح پوست (به دلیل لخته شدن خون در ورید) دردی که ممکن است در پاها و ران ها یا بازوها و دستان شما به وجود آمده و ناپدید شود. انگشتان پا و انگشتان دست که در معرض سرما حالت رنگ پدیدگی پیدا می کنند (پدیده رینود) این درد ممکن است هنگام استفاده از دست یا پای شما شدت گرفته و با استراحت دادن به دست ها و پاها فروکش کند. در صورتی که فکر می کنید دچار علایم و نشانه های بیماری بورگر شدید بهتر است به پزشک مراجعه کنید. در صورتی که بیماری بورگر شدت پیدا کند، جریان خون به بازوها و پاها کاهش پیدا خواهد کرد. این به دلیل انسدادی است که رسیدن خون به نوک انگشتان دست و پا را سخت تر از قبل خواهد کرد. بافت هایی که خون دریافت نمی کنند، دیگر نمی توانند اکسیژن و مواد مغذی مورد نیاز خود را ت مین کرده و در نتیجه با مشکل روبرو خواهند بود. این انسداد می تواند باعث شود تا پوست و بافت در انتهای انگشتان دست و پا (گانگرن) به مرور زمان از بین رفته و علایم و نشانه های عارضه گانگرن مثل تغییر رنگ پوست، از بین رفتن احساس در انگشتان یا بوی ناخوشایند این قسمت ها ظاهر شوند. گانگرن یک بیماری جدی است که معمولا نیاز به قطع انگشتان دست یا پا خواهد داشت. تقریبا هر شخصی که دچار بیماری بورگر می شود به نوعی استعمال دخانیات داشته است و بیشتر مبتلایان از سیگار استفاده می کردند. در نتیجه برای پیشگیری از ابتلا به این بیماری، کنار گذاشتن مصرف سیگار اهمیت بسیار زیادی خواهد داشت. ترک سیگار می تواند کار سختی باشد. در صورتی که سیگاری باشید، احتمالا در گذشته یکبار سعی کرده اید که آن را برای همیشه کنار بگذارید. برای دوباره امتحان کردن خیلی دیر نیست. پیشنهاد می کنیم در مورد راهکارها با پزشک خود صحبت کنید تا در ترک آن به شما کمک کنند. در حالیکه هیچ آزمایشاتی نمی تواند ابتلا به بیماری بورگر را ت یید کند. اما پزشک ممکن است برای رد احتمال ابتلا به بیماری های شایع دیگر با علایم و نشانه های مشابه بیماری بورگر آزمایشاتی را تجویز کند. این آزمایشات تشخیصی ممکن است شامل موارد زیر باشد: آزمایش خون با هدف جستجو برای وجود موارد خاصی در خون انجام شده و می تواند به رد کردن احتمال ابتلای فرد به دیگر بیماری ها با علایم مشابه کمک کند. به عنوان مثال آزمایش خون به تشخیص بیماری های خود ایمنی مثل اسکلرودرما یا لوپوس، اختلالات لخته شدن خون و دیابت کمک خواهد کرد. پزشک ممکن است برای بررسی جریان خون در شریان های حامل خون از آزمایش ساده ای به نام تست آلن استفاده کند. در این آزمایش شما دست خود را مشت خواهید کرد تا خون از دست شما خارج شود. سپس پزشک رگ های مچ دست را فشار می دهد تا جریان بازگشت خون به دست شما کند شده و دست رنگ طبیعی خود را از دست بدهد. در مرحله بعد شما مشت دست خود را باز می کنید و پزشک فشار بر روی یکی از رگ ها را برداشته و سپس به سراغ رگ بعدی خواهد رفت. سرعت بازگشت رنگ دست شما به حالت طبیعی می تواند نشان دهنده سلامت شریان های دست شما باشد. اما کند بودن جریان خون در این قسمت می تواند یکی از نشانه های ابتلا به بیماری بورگر باشد. آنژیوگرام به بررسی وضعیت شریان های شما کمک خواهد کرد. با استفاده از سی تی اسکن یا ام آر آی می توان آنژیوگرام را غیر تهاجمی انجام داد. یا این شیوه ممکن است با وارد کردن سوند به شریان انجام شود. در طی این روش، یک رنگ مخصوص به داخل شریان تزریق شده و پس از آن یک سری تصاویر با اشعه ایکس از فرد گرفته خواهد شد. این رنگ به مشاهده آسان تر هرگونه انسداد شریان در تصاویر به دست آمده کمک می کند. پزشک ممکن است حتی درصورتی که هیچ گونه علامتی از بیماری بورگر نداشته باشید، بازهم آنژیوگرام را برای دست ها و پاهای شما انجام دهد. بیماری بورگر معمولا همیشه بیش تر از یکی از اندام ها را درگیر کرده و در نیتجه ممکن است سایر اندام ها علایم و نشانه نداشته باشند. اگرچه که هیچ شیوه درمانی نمی تواند بیماری بورگر را درمان کند اما موثرترین روش برای پیشرفت بیماری ترک استعمال تنباکو و دخانیات است. حتی کشیدن چند نخ سیگار در طول روز هم می تواند به شدت گرفتن علایم این بیماری کمک کند. برای ترک سیگار می توانید از پزشک خود کمک بگیرید. پزشک با تجویز داروهایی به کنار گذاشتن سیگار کمک کرده و تورم در رگ های خونی را متوقف خواهد کرد. یکی دیگر از گزینه های ترک سیگار، مراجعه به مراکز ترک اعتیاد و بستری شدن در این مراکز است. در این مراکز با کمک مشاوره روزانه و فعالیت های منظم سعی می کنند تا هوس سیگار در زندگی را کاهش داده و به زندگی بدون دخانیات تا حد زیادی کمک می کنند. روش های درمانی دیگری نیز برای بیماری بورگر وجود دارد اما بدون شک موثرترین شیوه همان ترک سیگار است. این شیوه های درمان شامل موارد زیر می شود: تحریک نخاع فشرده سازی متناوب بازوها و پاها برای افزایش جریان خون به اندام ها اگر عفونت یا گانگرن اتفاق بیفتد فرد برای درمان به قطع عضو نیاز خواهد داشت. داروهایی برای اتساع رگ های خونی، بهبود جریان خون یا برطرف کردن لخته های خون چندین راهکار وجود دارد که می توانید برای کمک به خود و بهبود علایم این بیماری از آن ها کمک بگیرید. این راهکارها شامل موارد زیر می شود: نباید در معرض دود سیگار و قلیان افراد دیگر نیز قرار بگیرید. داشتن فعالیت بدنی منظم می تواند با کاهش درد ناشی از بیماری بوجر به کمک شما بیاید. سعی کنید روزانه حداقل دقیقه فعالیت هوازی متوسط مثل پیاده روی یا دوچرخه سواری داشته باشید. در صورت ابتلا به بیماری بورگر، باید به طور منظم از انگشتان دست و انگشتان پا مراقبت کنید. روزانه پوست دست، بازوها و پاها را از نظر بریدگی و آسیب دیدگی بررسی کرده و به خاطر داشته باشید که ممکن است در حین وقوع آسیب یا هرگونه بریدگی ممکن است آن را به هیچ وجه احساس نکنید. همچنین زمانی که در معرض سرما قرار می گیرد بهتر است انگشتان دست و پا خود را به خوبی بپوشانید. جریان خون ضعیف به اندام شما به این معنی است که بدن شما به راحتی نمی تواند در برابر عفونت مقاومت کند. در نتیجه بریدگی های کوچک و ضایعات به راحتی می توانند به عفونت های جدی تبدیل شوند. بریدگی های به وجود آمده را به طور منظم با آب و صابون تمیز کرده و برای پانسمان آن از پماد آنتی بیوتیک استفاده کنید. در صورتی که بریدگی ها با وجود مراقبت های خانگی بهبود نیافت، باید سریعا به پزشک مراجعه کنید. به طور مرتب به دندانپزشک مراجعه کنید تا لثه ها و دندان های شما از سلامتی خوبی برخوردار بوده و از ابتلا به بیماری لثه جلوگیری شود. به خاطر داشته باشید که بیماری لثه به صورت مزمن با بیماری بورگر در ارتباط است. از آن جایی که مدت زمان ملاقات با پزشک کوتاه بوده و حرف های زیادی برای گفتن خواهید داشت. در نتیجه بهتر است با آمادگی کامل به پزشک مراجعه کرده و از این زمان کوتاه نهایت استفاده را ببرید. بهتر است قبل از حضور در مطب موارد زیر را آماده کنید: همه نشانه های مربوط و غیر مربوط به بیماری خود را یادداشت کرده و همراه خود داشته باشید. بهتر است استرس ها و تغییرات اخیری که در زندگی تان افتاده است را یادداشت کنید. نام تمامی داروها، مکمل ها و ویتامین های که مصرف می کنید را همراه با میزان مصرف خود یادداشت کنید. گاهی اوقات به خاطر سپردن تمامی موارد و اطلاعاتی که پزشک در اختیارتان قرار می دهد، کار دشواری است. در نتیجه بردن همراه به یادآوری اطلاعات مهم و نکات کمک زیادی خواهد کرد. تمامی سوالات مربوط و غیر مربوطی که به ذهنتان رسیده و قصد پرسیدن آن ها از پزشک را دارید را یادداشت کرده و همراه خود به مطب ببرید. می توانید در مورد بیماری بورگر سوالات زیر را مطرح کنید: آیا نیاز به مراجعه به متخصص خواهم داشت؟ احتمال اصلی بروز علایم این بیماری چیست؟ آیا محدودیتی وجود دارد که باید از آن پیروی کنم؟ آیا علت احتمالی دیگری نیز برای ابتلا به این بیماری وجود دارد؟ برای تشخیص این بیماری نیاز به انجام چه آزمایشاتی خواهم داشت؟ آیا علایم این بیماری دایمی بوده یا به صورت موقت ظاهر شده است؟ مبتلا به بیماری های دیگری هستم. چگونه می توانم این بیماری ها را در کنار هم مدیریت کنم؟ آیا بروشور یا برگه پرینت شده در مورد این بیماری دارید که با خود به خانه ببرم؟ برای کسب اطلاعات بیشتر مطالعه چه وب سایتی را توصیه می کنید؟ علایم شما تا چه میزان شدید است؟ از چه زمانی علایم این بیماری شروع شد؟ آیا تاکنون به هر شکلی دخانیات مصرف کرده اید یا می کنید؟ آیا به نظر می رسد که عاملی باعث بهبود علایم شما می شود؟ آیا انگشتان دست یا پا شما در مواجهه با سرما تغییر رنگ می دهد؟ آیا به نظر می رسد که عاملی باعث شدت گرفتن علایم شما می شود؟ آیا همیشه شاهد بروز علایم این بیماری هستید یا به صورت موقتی ظاهر می شوند؟ بیماری بورگر یک بیماری نادر است که شریان ها و رگ های بازوها و پاها را درگیر می کند. در بیماری بورگر که به آن ترومبوآنژیت ابلیترانس نیز گفته می شود، رگ های خونی فرد ملتهب شده و ممکن است توسط لخته های خون مسدود شود. این بیماری در نهایت و با پیشرفت موجب از بین رفتن بافت های پوستی و آسیب دیدگی آن ها شده و می تواند منجر به بروز عفونت و گانگرن شود. اگرچه که هیچ شیوه درمانی نمی تواند بیماری بورگر را درمان کند اما موثرترین روش برای پیشرفت بیماری ترک استعمال تنباکو و دخانیات است. |
( یک توصیف کلی برای بروز التهابات مزمن و پیشرونده درگیر کننده عضلات است. برخی انواع میوزیت با بثورات پوستی همراه است. تشخیص این بیماری نادر بسیار دشوار بوده و علت آن نیز گاه برای همیشه ناشناخته باقی خواهد ماند. علایم و نشانه های این بیماری ممکن است با گذشت زمان به سرعت یا به تدریج بهبود یابد. علایم اولیه این بیماری ممکن است شامل بدن درد و درد عضلانی، خستگی، بلع و مشکلاتی در تنفس فرد مبتلا باشد. در ایالات متحده آمریکا، سالانه تا مورد جدید در سال به این بیماری مبتلا شده و به طور کلی ، تا ، نفر با بیماری میوزیت زندگی می کنند. میوزیت می تواند کودکان و بزرگسالان را به طور همزمان درگیر کند. به استثنای یکی از انواع میوزیت، زنان بیشتر از آقایان به انواع مختلف بیماری التهاب عضلانی مبتلا می شوند. بیماری میوزیت می تواند در نتیجه هر عارضه التهابی در عضلات به وجود بی آید. علل بروز میوزیت به چندین دسته متفاوت تقسیم می شود: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بیماری که باعث ایجاد التهاب در بدن شده و بر عضلات ت ثیر بگذارد از جمله مواردی است که می تواند باعث بروز میوزیت شود. بسیاری از این علل بیماری های خود ایمنی هستند که در آن بدن به اشتباه به بافت های خود حمله می کند. بیماری های التهابی که باعث میوزیت شدید می شود عبارتند از: درماتومیوزیت پولی میوزیت میوزیت جسم انکلوزیونی سایر بیماری های التهابی که باعث بروز انواع خفیف تری از میوزیت می شوند. شامل موارد زیر می شود: لوپوس اسکلرودرما روماتیسم مفصلی بیماری های التهابی اغلب جدی ترین علت بروز انواع میوزیت ها بوده و بهبود آن ها نیاز به درمان طولانی مدت خواهد داشت. عفونت های ویروسی شایع ترین عفونت های ایجاد کننده میوزیت است. به ندرت، باکتری ها، قارچ ها یا ارگانیسم های دیگر نیز می توانند باعث بروز بیماری میوزیت شوند. ویروس ها یا باکتری ها ممکن است به طور مستقیم به بافت عضله فرد مبتلا حمله کرده یا به صورت غیر مستقیم موادی را آزاد کنند که به فیبرهای عضلانی آسیب می رسانند. ویروس بیماری های مثل سرماخوردگی و آنفولانزا، و همچنین ویروس HIV ، تنها تعداد کمی از ویروس هایی هستند که می توانند باعث بروز میوزیت شوند. مصرف بعضی از داروها نیز می توانند باعث آسیب موقت عضلات شوند. از آنجا که التهاب در ماهیچه ها اغلب مشخص نمی شود، ممکن است مشکل عضلات به جای میوزیت به عنوان میوپاتی شناخته شوند. داروهای به وجود آورنده میوزیت یا میوپاتی شامل موارد زیر می شود: الکل Statins کوکایین پلاکونیل Colchicine آلفا - اینترفرون میوپاتی ممکن است بلافاصله پس از شروع دارو یا بعد از مصرف دارو برای ماه ها یا سال ها اتفاق بیفتد. گاهی اوقات در اثر تداخل دارویی بین دو داروی مختلف این عارضه ایجاد می شود. بروز میوزیت شدید نیز ناشی از مصرف داروهای نادر است. ورزش شدید ممکن است بعد از ساعت ها یا روزها پس از تمرین منجر به درد عضله، تورم و ضعف عضلات شود. التهاب علت اصلی بروز این علایم بوده و باعث بروز نوع خاصی از میوزیت می شود. علایم میوزیت بعد از ورزش یا آسیب دیدگی تقریبا با استراحت برطرف شده و بهبود می یابد. رابدومیولیز هنگامی اتفاق می افتد که عضلات به سرعت تجزیه شوند. درد عضلانی، ضعف و تورم از جمله علایم رابدومیولیز هستند. همچنین در نتیجه ابتلا به این بیماری ممکن است ادرار به رنگ قهوه ای تیره یا قرمز روشن در بیاید. علایم اصلی میوزیت ضعف عضلات است. این ضعف ممکن است قابل توجه بوده یا به قدری کم باشد فقط با آزمایش قابل تشخیص باشد. این بیماری ممکن است با درد عضلانی (میالژی) همراه بوده یا بدون آن باشد. درماتومیوزیت، پلی میتوزیت و سایر بیماری های التهابی میوزیت باعث ضعف می شود که طی هفته ها یا ماه ها به آرامی شدت می گیرد. این ضعف بر روی گروه های بزرگ عضلانی گردن، شانه ها، باسن، و کمر ت ثیر گذار بوده و معمولا عضلات هر دو طرف بدن را تحت ت ثیر قرار خواهد داد. ضعف ناشی از بیماری میوزیت در بعضی مواقع به قدری شدید است که ممکن است باعث زمین خوردن فرد مبتلا شده یا بلند شدن فرد از روی زمین یا از روی صندلی را با مشکلاتی همراه کند. دیگر علایمی که ممکن است با بیماری های التهابی ظاهر شود شامل موارد زیر می شود: بثورات پوستی خستگی بدنی مشکل در بلع غذا مشکلات تنفسی ضخیم شدن پوست دست ها افراد مبتلا به میوزیت ناشی از ویروس معمولا همان علایم عفونت ویروسی مانند آبریزش بینی، تب، سرفه و گلو درد یا تهوع و اسهال را خواهند داشت. با این تفاوت که علایم عفونت ویروسی ممکن است روزها یا هفته ها قبل از شروع بروز علایم میوزیت از بین برود. برخی از افراد مبتلا به میوزیت دچار درد عضلانی می شوند، اما این علامت همیشگی نیست. بیشتر درد عضلات ناشی از میوزیت نیست، بلکه در اثر صدمات یا بیماری های معمولی مانند سرماخوردگی و آنفولانزا ایجاد می شود. به این دردهای عضلانی و سایر دردهای معمولی که عضلات را درگیر می کند، میالژی گفته می شود. به طور کلی بیماری میوزیت دارای نوع مختلف است. انواع مختلف این بیماری شامل موارد زیر می شود: پلی میوزیت درماتومیوزیت میوزیت کودکان میوزیت سمی میوزیت جسم انکلوزیونی درماتومیوزیت ( DM ) ساده ترین شکل میوزیت است که تشخیص آن به دلیل بروز بثورات بنفش - قرمز به شکل گل هلیوتروپ بسیار ساده تر از انواع دیگر میوزیت است. بثورات روی پلک ها، صورت، سینه، گردن و پشت ایجاد می شود. این بیماری همچنین بر روی مفاصل مانند ناحیه مچ پا، آرنج، زانو و انگشتان پا ایجاد می شود. ضعف ماهیچه به طور معمول دنبال می شود. علایم دیگر DM بلعیدن کاهش وزن درد عضلانی گرفتگی صدا التهاب مفاصل ضربان قلب نامنظم خستگی و بدن درد زخم های دستگاه گوارش ناهنجاری و تغییر شکل ناخن توده های کلسیم سخت شده زیر پوست ضعف در عضلات گردن، لگن، پشت و شانه پوسته پوسته شدن، خشک یا خشن شدن پوست مشکل در برخاستن و خارج شدن از حالت نشسته بروز پاپول های Gottron Gottron (برآمدگی هایی که در ناحیه مفصل، آرنج و زانوها یافت شده و اغلب ظاهر پوسته پوسته شده و برآمده دارند) میوزیت جسم انکلوزیونی ( IBM ) تنها نوعی از میوزیت است که نسبت به زنان بیشتر مردان را درگیر می کند. اکثر افرادی که به این بیماری مبتلا هستند، بالای سال سن دارند. IBM با ضعف عضلات در مچ و انگشتان دست و همچنین ران ها شروع می شود. ضعف عضلات در گروه های عضلانی کوچک شدید تر بوده و نامتقارن است. بدین معنی که یک طرف بدن بیش از سمت دیگر بدن تحت ت ثیر قرار خواهد گرفت. اعتقاد بر این است که ابتلا به آی بی ام ژنتیکی است. علایم و نشانه های ابتلا به IBM شامل موارد زیر می شود: مشکلات بلع درد عضلانی ضعف عضلانی مشکل در راه رفتن از دست دادن تعادل زمین خوردن های پشت سرهم مشکل در بلند شدن از روی صندلی کاهش رفلکس های تاندون های عمقی ضعیف شدن دست و کاهش چربی در دست و انگشت ها میوزیت کودکان ( JM ) بیشتر در کودکان زیر سال رخ می دهد. این بیماری حدود ، تا کودک آمریکایی را تحت ت ثیر خود قرار داده است. البته تعداد دختران مبتلا به این بیماری دو برابر بیشتر از پسران است. مشابه سایر اشکال میوزیت، میوزیت کودکان خود را با ضعف عضلانی و بثورات پوستی نشان خواهد داد. علایم میوزیت کودکان شامل موارد زیر می شود: دل درد بروز تب بلع مشکل ضعف عضلانی خستگی بدنی خشن شدن صدا عضلات و درد مفاصل مشکل در بالا بردن سر تغییرات خلقی یا تحریک پذیری تورم یا قرمزی پوست در اطراف ناخن ها توده های کلسیم سخت شده زیر پوست مشکل در هنگام بالا بردن دست ها مانند شامپو زدن یا شانه کردن موها پاپول های Gottron (برجستگی هایی که بر روی مفصل ها، آرنج ها و زانوها یافت شده است) مشکلات عملکرد حرکتی مانند مشکلی در بالا رفتن از پله ها، ایستادن از حالت نشسته و لباس پوشیدن ضایعات پوستی مایل به رنگ قرمز، بنفش یا تغییر رنگ مایل به قرمز روی پلکها یا مفاصل که گاهی به شکل گل هلیوتروپ دیده می شود. پولیموزیت ( PM ) با ضعف در عضلات نزدیک به بالا تنه بدن شروع شده و سپس از آنجا به تمام بدن گسترش خواهد یافت. علایم بروز پولیموزیت در هر فردی منحصر به فرد بوده و فرد ممکن است دچار بیماری های خود ایمنی دیگری نیز باشد. به طور کلی علایم ابتلا به پلی میوزیت شامل موارد زیر می شود: تب افتادن بلعیدن خستگی کاهش وزن درد عضلانی صدای خشن ضعف عضلانی مشکلات تنفسی سرفه خشک مزمن ضخیم شدن پوست روی دست ها مشکل در برخاستن از حالت نشسته تصور می شود که میوزیت سمی ناشی از مصرف برخی داروهای تجویز شده و داروهای غیرمجاز است. داروهای کاهش دهنده کلسترول مانند استاتین ممکن است یکی از رایج ترین داروهای ایجاد کننده این بیماری باشد. اگرچه این بیماری نادر است، اما سایر داروها و موادی که باعث بروز آن می شود عبارتند از: امپرازول کوکایین adalimumab سرکوب کننده های سیستم ایمنی خاص تولوین (حلال مورد استفاده در رقیق کننده های رنگ که بعضا بطور غیرقانونی استفاده می شود) علایم میوزیت سمی مشابه سایر انواع میوزیت است. افرادی که این بیماری را تجربه می کنند، معمولا پس از قطع دارویی که باعث ایجاد مسمومیت شده، بهبود پیدا خواهند کرد. غالبا فرآیند تشخیص بیماران مبتلا به میوزیت به اشتباه صورت می گیرد. تشخیص میوزیت به علت نادر بودن و همچنین به دلیل علایم اصلی ضعف و خستگی ماهیچه که بین بیماری های مختلف مشترک است، کار دشواری است. این علایم در بسیاری از بیماریهای رایج دیگر نیز یافت می شود. پزشکان برای تشخیص این بیماری ممکن است از روش های زیر استفاده کنند: معاینه بدنی آزمایش ژنتیک بیوپسی عضله الکترومیوگرافی بررسی هدایت عصب تصویربرداری ام آی آی ( MRI ) آزمایش خون برای تعیین سطح CPK آزمایش خون آنتی بادی antinuclear آزمایش خون پانل آنتی بادی اختصاصی میوزیت هیچ داروی خاصی برای درمان میوزیت وجود ندارد. با این حال، اغلب برای درمان این بیماری داروهای کورتیکواسترویید تجویز می شوند. پزشکان اغلب این دارو را با داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی مانند آزاتیوپرین و متوترکسات تجویز می کنند. با توجه به ماهیت این بیماری، ممکن است چندین تغییر در برنامه درمانی به وجود بیاید تا پزشک بتواند بهترین و مناسب ترین برنامه درمانی برای شما را پیدا کند. در نتیجه بهتر است درمان خود را با پزشک متخصص شروع کرده و برای رسیدن به بهترین نتیجه صبر داشته باشید. فیزیوتراپی، ورزش، حرکات کششی و یوگا می تواند به تقویت و انعطاف پذیری عضلات کمک کرده و تا حد زیادی از بروز آتروفی عضلات جلوگیری کند. میوزیت ناشی از عفونت معمولا ناشی از ویروس بوده و هیچ درمان خاصی لازم نیست. اما بروز میوزیت ناشی از باکتری معمولا نادر بوده و برای جلوگیری از شیوع عفونت، فرد مبتلا نیاز به مصرف آنتی بیوتیک ها خواهد داشت. اگرچه رابدومیولیز به ندرت در نتیجه میوزیت به وجود می آید اما می تواند باعث آسیب دایمی کلیه فرد مبتلا شود. افراد مبتلا به رابدومیولیز برای تزریق مایعات داخل وریدی مداوم باید در بیمارستان بستری شده و تحت نظر قرار بگیرند. میوزیت ناشی از دارو با قطع دارو درمان خواهد شد. در موارد میوزیت ناشی از داروهای استاتین، التهاب عضله معمولا پس از قطع مصرف دارو پس از چند هفته فروکش خواهد کرد. میوزیت یک توصیف کلی برای بروز التهابات مزمن و پیشرونده درگیر کننده عضلات است. برخی انواع میوزیت با بثورات پوستی همراه است. تشخیص این بیماری نادر بسیار دشوار بوده و علت آن نیز گاه برای همیشه ناشناخته باقی خواهد ماند. علایم و نشانه های این بیماری ممکن است با گذشت زمان به سرعت یا به تدریج بهبود یابد. علایم اولیه این بیماری ممکن است شامل بدن درد و درد عضلانی، خستگی، بلع و مشکلاتی در تنفس فرد مبتلا باشد. این بیماری انواع مختلفی داشته و تشخیص آن به علت داشتن علایم مشابه با دیگر بیماری ها کار بسیار دشواری خواهد بود. علاوه بر این هیچ داروی خاصی برای درمان میوزیت وجود ندارد. با این حال، اغلب برای درمان این بیماری داروهای کورتیکواسترویید تجویز می شوند. پزشکان اغلب این دارو را با داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی تجویز می کنند. |
آنورگاسمی در زنان ( Anorgasmia in women ) یک اصطلاح پزشکی برای توصیف مشکل در رسیدن به ارگاسم پس از تحریک جنسی فراوان است. فقدان ارگاسم می تواند برای فرد مبتلا ناراحت کننده بوده و حتی بر روی روابط با همسر اثر منفی بگذارد. ارگاسم از نظر شدت تفاوت داشته و خانم ها از نظر تعداد دفعات ارگاسم و میزان تحریک مورد نیاز برای ارگاسم متفاوت خواهند بود. اکثر خانم ها برای ارگاسم نیاز تحریک مستقیم و غیر مستقیم کلیتورال داشته و تنها با دخول به ارگاسم نمی رسند. علاوه بر این ارگاسم غالبا با افزایش سن، مسایل پزشکی یا داروهای مصرفی فرد تغییر خواهد کرد. اگر از اوج فعالیت های جنسی خود در روابط راضی هستید، دیگر نیازی به نگرانی و پیگیری این موضوع نخواهد بود. با این حال، اگر از عدم ارگاسم یا شدت ارگاسم خود ناراضی هستید، بهتر است با پزشک خود در مورد آنورگاسمی صحبت کنید. ارگاسم یک واکنش پیچیده است که عوامل مختلف جسمی، عاطفی و روانی می تواند بر روی آن اثر گذار باشد. مشکل در هر یک از این مسایل می تواند بر توانایی شما در ارگاسم ت ثیر گذار باشد. طیف گسترده ای از بیماری ها، تغییرات جسمی و داروها می توانند آنورگاسمی در زنان ایجاد کنند که معمولا این عوامل شامل موارد زیر می شوند: بیماری های جدی مانند بیماری اسکلروز چندگانه و بیماری پارکینسون و اثرات مرتبط با آن می تواند مانع به ارگاسم رسیدن فرد مبتلا شود. جراحی های زنان مانند هیسترکتومی یا جراحی های سرطان می توانند بر ارگاسم اثر بگذارند. همچنین، عدم ارگاسم اغلب با نگرانی های جنسی دیگر مانند مقاربت ناراحت کننده یا دردناک همراه خواهد بود. بسیاری از داروهای بدون نسخه و تجویزی می توانند مانع به ارگاسم رسیدن فرد مصرف کننده شوند. این داروها شامل داروهای فشار خون، داروهای ضد روان پریشی، آنتی هیستامین ها و داروهای ضد افسردگی بخصوص مهار کننده های انتخابی بازگشت سروتونین ( SSRIs ) می شوند. مصرف الکل و مواد مخدر یا سیگار توانایی شما در به اوج رسیدن در روابط جنسی را مختل خواهد کرد. سیگار کشیدن می تواند شدت جریان خون به اندام های جنسی شما را محدود کند. با افزایش سن تغییراتی در آناتومی، هورمون ها، سیستم عصبی و سیستم گردش خون به وجود می آید که می تواند بر روی فعالیت جنسی فرد نیز اثرگذار باشد. کاهش سطح استروژن در دوره یایسگی و علایمی مثل تعریق شبانه و تغییر خلق و خوی فرد از جمله مواردی است که بر فعالیت جنسی زنان اثرگذار خواهد بود. بسیاری از عوامل روانشناختی در توانایی شما در ارگاسم نقش دارند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید این عوامل شامل موارد زیر می شود: تصویر بد از بدن خجالت کشیدن فشارهای استرس و مالی اعتقادات فرهنگی و مذهبی احساس گناه در صورت لذت بردن از رابطه جنسی مشکلات بهداشت روانی مانند اضطراب یا افسردگی سوء استفاده های جنسی قبلی یا سوء استفاده های احساسی مشکلات زوجین در خارج از تختخواب از جمله عواملی است که می تواند بر روی رابطه جنسی آن ها ت ثیر گذار باشد. این مشکلات معمولا شامل موارد زیر می شود: خشونت شریک جنسی خیانت یا از بین رفتن اعتماد بینابین ارتباط ضعیف و ترجیحات جنسی همسر عدم ارتباط مناسب با شریک زندگی خود درگیری ها و مشکلات حل نشده بین زوجین ارگاسم در حقیقت احساس لذت جسمی شدید و رهایی از تنش است که با انقباضات غیر ارادی و ریتمیک عضلات کف لگن زنان همراه خواهد بود. البته ارگاسم در زنان همیشه شبیه فیلم ها نخواهد بود. احساس ارگاسم در زنان متفاوت بوده و هر شخصی به نحو به خصوصی ارگاسم شود. طبق همین تعریف، شایع ترین علایم آنورگاسمی عدم توانایی فرد در رسیدن به ارگاسم یا ت خیر طولانی در رسیدن به ارگاسم است که می تواند برای زنان آزار دهنده باشد. البته دقت داشته باشید که انواع مختلفی از انورگاسمی وجود دارد: شما هرگز ارگاسم نداشته اید. قبلا ارگاسم می شدید، اما اکنون در رسیدن به اوج مشکل دارید. شما در هر شرایطی و یا با هر شریک زندگی دیگر قادر به ارگاسم نیستید. شما فقط در شرایطی خاص، مانند رابطه جنسی دهانی یا استمناء یا فقط با یک شریک خاص می توانید ارگاسم داشته باشید. در صورتی که سوالاتی در مورد ارگاسم به ذهن شما رسیده و جوابی برای آن پیدا نمی کنید یا نگران توانایی خود در به ارگاسم رسیدن هستید بهتر است به پزشک مراجعه کنید. ارزیابی پزشکی برای تشخیص آنورگاسمی در افراد معمولا شامل موارد زیر می شود: پزشک ممکن است در حین این بررسی در مورد تاریخچه روابط جنسی، سابقه جراحی و رابطه فعلی سوالاتی را مطرح کند. حتما به این سوالات بدون احساس شرمساری پاسخ صریح بدهید زیرا به تشخیص دقیق تر آنورگاسمی کمک زیادی خواهد کرد. در حقیقت جواب این سوالات سر نخ برای یافتن علت مشکل شما خواهد بود. پزشک احتمالا برای جستجوی دلایل جسمی آنورگاسمی مثل وضعیت سلامتی بدن فرد و ناحیه تناسلی را معاینه خواهد کرد تا ببیند آیا مشکل جسمی یا آناتومیکی دلیل نرسیدن فرد به ارگاسم است یا علت دیگری دارد. درمان آنورگاسمی بستگی به علت بروز علایم آن خواهد داشت. این درمان ممکن است شامل تغییر در سبک زندگی، درمان و تجویز دارو شود. برای اکثر خانم های مبتلا به آنورگاسمی، قسمت اصلی درمان شامل پرداختن به مسایل مربوط به روابط و استرس زا در زندگی روزمره آن ها خواهد بود. شناخت بدن همسر و تلاش برای تحریک جنسی نیز از جمله مواردی است که می تواند به درمان آنورگاسمی کمک کند. مراجعه به مشاور از جمله دیگر مواردی است که می تواند با برطرف کردن مشکلات در روابط بین همسران، توانایی زنان در رسیدن به ارگاسم را افزایش دهد. متخصصین جنسی در درمان نگرانی ها و مشکلات جنسی تخصص داشته و در نتیجه می توانند تا حد زیادی به درمان آنورگاسمی کمک کنند. سکس درمانی اغلب شامل آموزش جنسی، کمک به مهارت های ارتباطی و تمرین های رفتاری می شود که با استفاده از این تمرینات فرد می تواند روابط بهتری با همسر خود داشته و درنتیجه احتمال ارگاسم را تا حد زیادی افزایش دهد. شناخت آناتومی بدن خود و اینکه تمایل دارید به چه صورت و کدام قسمت از بدن شما لمس شود کمک بسیار زیادی در رسیدن به ارگاسم خواهد کرد. اگر با دستگاه تناسلی خود آشنایی دقیقی ندارید بهتر است از پزشک برای شناسایی قسمت های مختلف کمک گرفته یا در مقابل آینه این کار را انجام دهید. تحریک خود با دست یا ویبراتور می تواند به شما کمک کند تا کشف کنید که کدام قسمت ها باعث ارگاسم شما شده و سپس این اطلاعات را با شریک جنسی و همسر خود به اشتراک بگذارید. اگر تمایل دارید بهتر است بررسی نقاط تحریک پذیر خود را با همسرتان انجام دهید تا به نتایج بهتری دست یابید. زنانی که هرگز ارگاسم نداشته اند، ممکن است در نتیجه تحریک جنسی ناکافی دچار چنین حالتی شده باشند. بیشتر زنان به تحریک مستقیم یا غیر مستقیم کلیتوریس برای به ارگاسم رسیدن نیاز خواهند داشت. تغیر پوزیشن جنسی از جمله مواردی است که می تواند میزان تحریک کلیتوریس در حین دخول به واژن را افزایش داده و در نتیجه باعث بروز ارگاسم در زنان شود. استفاده از ویبراتور یا خیال پردازی در حین رابطه جنسی نیز از جمله مواردی است که می تواند به ارگاسم رسیدن زنان کمک کند. برای برخی از خانم ها وسیله ای به نام خلاء کلیتورال می تواند با بهبود جریان خون باعث افزایش تحریک این ناحیه شود. این دستگاه دستی بوده و با باتری کار می کند، برای استفاده از آن کافی است آن را بر روی کلیتوریس قرار داده و روشن کنید. در صورتی که یک بیماری زمینه ای مانع رسیدن فرد به ارگاسم شده باشد، درمان آن می تواند مشکل آنورگاسمی را کاملا برطرف کند. تغییر یا اصلاح داروهای شناخته شده برای مهار ارگاسم نیز ممکن است آنورگاسمی را کاملا برطرف کند. اگر آنورگاسمی با علایم یایسگی مانند تعریق شبانه و گرگرفتگی همراه باشد، استروژن درمانی سیستمیک از طریق قرص، پچ یا ژل ممکن است این علایم را تسکین داده و پاسخ جنسی زنان را بهبود ببخشد. درمان با استروژن موضعی به صورت کرم واژینال یا شیاف داخل واژن نیز با افزایش جریان خون واژن به بهبود برانگیختگی جنسی زنان کمک خواهد کرد. تستوسترون در عملکرد جنسی زنان نقش مهمی خواهد داشت البته هنوز میزان ت ثیر گذاری آن به طور دقیق مشخص نیست. جایگزینی تستوسترون در خانم ها بحث برانگیز بوده و به دلیل اختلال عملکرد جنسی در خانم ها، این شیوه درمانی هنوز توسط سازمان غذا و دارو ( FDA ) ت یید نشده است. علاوه بر این عوارض جانبی این شیوه درمانی مثل آکنه، موهای زاید بدن (هیرسوتیسم) و طاسی با الگوی مردانه مواردی است که قبل از استفاده از این شیوه درمان آنورگاسمی به آن توجه داشت. به نظر می رسد تستوسترون برای خانم هایی که در نتیجه انجام عمل جراحی برداشتن تخمدان ها (اوفورکتومی) سطح تستوسترون پایینی دارند موثر خواهد بود. در صورتی که این شیوه درمانی را برای آنورگاسمی انتخاب کردید، بهتر است قبل از شروع آن در مورد عوارض جانبی ناشی از آن با پزشک خود صحبت کنید. محصولات طبیعی مانند قرص های ساخته شده با ال آرژنین نیز بهبود روابط جنسی زنانه و رفع مشکلات آنورگاسمی در بازار موجود هستند. اما این مکمل ها به خوبی مورد مطالعه قرار نگرفته و توسط سازمان غذا و دارو ت یید نشده اند. قبل از انتخاب داروها و محصولات درمانی بدون نیاز به نسخه از داروخانه ها حتما با پزشک در مورد عوارض جانبی این داروها مشورت کنید. مشکل در رسیدن به ارگاسم از جمله مواردی است که ممکن است باعث ناامیدی شما و شریک جنسی شما شود. علاوه بر این تمرکز بر روی نقطه اوج مشکل را بدتر هم خواهد کرد. بسیاری از زوجین علایم ارگاسمی که داخل فیلم ها به تصویر کشیده می شود را نداشته و هیچ مشکلی در رابطه جنسی ندارند. بهتر است توقع دیدن چنین صحنه هایی را در زندگی زناشویی خود نداشته باشید. به جای ارگاسم بر روی لذت خود و همسرتان تمرکز کنید. اگر نرسیدن به ارگاسم شما را نگران کرده و رابطه جنسی تان را تحت ت ثیر قرار داده بهتر است به پزشک خانوادگی یا پزشک زنان و زایمان مراجعه کنید. از آن جایی که مدت زمان ملاقات با پزشک کوتاه بوده و حرف های زیادی برای گفتن خواهید داشت. در نتیجه بهتر است با آمادگی کامل به پزشک مراجعه کرده و از این زمان کوتاه نهایت استفاده را ببرید. بهتر است قبل از حضور در مطب موارد زیر را آماده کنید: همه نشانه های مربوط و غیر مربوط به بیماری خود را یادداشت کرده و همراه خود داشته باشید. بهتر است استرس ها و تغییرات اخیری که در زندگی تان افتاده است را یادداشت کنید. نام تمامی داروها، مکمل ها و ویتامین های که مصرف می کنید را همراه با میزان مصرف خود یادداشت کنید. تمامی سوالات مربوط و غیر مربوطی که به ذهنتان رسیده و قصد پرسیدن آن ها از پزشک را دارید را یادداشت کرده و همراه خود به مطب ببرید. بهتر است در مورد آنورگاسمی سوالات زیر را مطرح کنید: چه روش درمان را توصیه می کنید؟ آیا همسرم نیز باید در روند معالجه همراهم باشد؟ برای تشخیص نیاز به چه آزمایش هایی خواهم داشت؟ آیا تغییر در شیوه زندگی یا مراقبت هایی وجود دارد که بتواند به من کمک کند؟ چه عواملی ممکن است باعث بروز مشکل در به ارگاسم رسیدن من شده باشد؟ آیا بروشور یا برگه پرینت شده در مورد این بیماری دارید؟ برای کسب اطلاعات بیشتر مطالعه چه سایتی را توصیه می کنید؟ پزشک در حین معاینه و تشخیص یا درمان آنورگاسمی ممکن است سوالات زیر را مطرح کند. در نتیجه بهتر است آمادگی پاسخگویی به سوالات زیر را داشته باشید: آیا از داروی خاصی استفاده می کنید؟ از چه سنی فعالیت جنسی را شروع کردید؟ آیا در هنگام دخول دردی را احساس می کنید؟ از روابط فعلی خود با همسرتان راضی هستید؟ برای جلوگیری از بارداری از چه شیوه ای استفاده می کنید؟ چه مدتی است که در رسیدن به ارگاسم به مشکل خورده اید؟ آیا در طول رابطه جنسی با همسر خود دچار برانگیختگی جنسی می شوید؟ آنورگاسمی یک اصطلاح پزشکی برای توصیف مشکل در رسیدن به ارگاسم پس از تحریک جنسی فراوان است. فقدان ارگاسم می تواند برای فرد مبتلا ناراحت کننده بوده و حتی بر روی روابط با همسر اثر منفی بگذارد. درمان آنورگاسمی بستگی به علت بروز علایم آن خواهد داشت. این درمان ممکن است شامل تغییر در سبک زندگی، درمان و تجویز دارو شود. |
نرمی کشکک پا ( زمانی اتفاق می افتد که غضروف زیر زانو نرم و به مرور زمان دچار ساییدگی می شود. این عارضه می تواند در حین بالا رفتن فرد از پله ها باعث بروز درد زانو شود. حتی در موارد دیگر هیچ علامتی نداشته باشد. علاوه بر نرمی کشکک به این عارضه کنرومالاسی کشکک یا Chondromalacia patellae نیز گفته می شود. ابتدا بهتر است با قسمت های مختلف زانو آشنا شده و سپس در مورد علت بروز و علایم این عارضه صحبت کنیم. زانو از قسمت های متحرک از جمله استخوان ران ( femur ) ، استخوان ساق پا ( tibia ) و کشکک زانو ( patella ) تشکیل شده است. با حرکت کردن اعضای بدن، غضروف های قرار گرفته در داخل مفاصل به مرور زمان فرسوده شده و با مشکل روبرو خواهد شد. همزمان با بروز آسیب دیدگی و فرسوده شدن غضروف ها، زانو بخشی از حمایت خود را از دست می دهد. حتی باعث بروز عارضه دردناکی با نام نرمی کشکک خواهد شد. بروز نرمی کشکک پا مختص سن خاصی نیست. ورزش کاران در هر سنی ممکن است دچار این عارضه شوند. فعالیت هایی که ممکن است در فرد مبتلا به نرمی کشکک باعث بروز درد شود، عبارتند از: بالا رفتن از پله ها پایین رفتن از تپه ها و پله ها صاف کردن زانو در زمانی که وزن بدن روی زانوها افتاده است. شایع ترین علل بروز عارضه نرمی کشکک پا شامل آسیب دیدگی و استفاده بیش از حد عضو آسیب دیده می شود. بسیاری از مردم از اینکه غضروف پای آن ها آسیب دیده باشد، تعجب می کنند. زیرا با خود تصور می کنند که آسیب دیدگی غضروف تنها زمانی اتفاق می افتد که ضربه ای مستقیما به آن وارد شده باشد. این در حالی است که عوامل بسیاری می تواند زمینه ساز بروز این عارضه در فرد باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید به طور کلی رایج ترین علت های بروز این عارضه شامل موارد زیر می شود: در صورتی که فرد به صورت مکرر با دویدن، پریدن و دیگر فعالیت های سنگین به غضروف های خود فشار آورده باشد، ممکن است به مرور زمان دچار عارضه نرمی کشکک شود. در صورتی که وضعیت قرار گیری کشکک پا در حالت طبیعی نباشد، دیگر قادر به محافظت از غضروف در برابر ساییدگی ها نخواهد بود. بعضی از کودکان به صورت مادرزادی با مشکلات مربوط به تراز نبودن کشکک به دنیا آمده و با افزایش سن دچار عارضه نرمی کشکک می شوند. عضلات پا از زانو محافظت کرده و آن را در جای خود ثابت نگه خواهد داشت. حال اگر عضلات پا به اندازه کافی قوی نباشد، زانو ممکن است از تراز بودن خارج شده و فرد با مشکلاتی مثل نرمی کشکک پا روبرو شود. حتی کوچک ترین تراز نبودنی می تواند باعث ساییده شدن غضروف پا و بروز درد در آینده شود. آسیب دیدگی، زمین خوردن یا ضربه به زانو می تواند کشکک پا را از وضعیت قرار گیری طبیعی خارج کرده و باعث بروز آسیب غضروفی یا هر دو مورد به صورت همزمان شود. احتمال بروز نرمی کشکک در صورت وجود موارد زیر بیشتر خواهد شد: افرادی که دارای گرفتگی همسترینگ، صافی کف پا و تفاوت در طول باشند. افرادی که در گذشته دچار آسیب های زانویی مثل در رفتگی زانو شده باشند. ورزشکاران و سایر افرادی که به خاطر ورزش یا دیگر فعالیت ها بیش از حد به زانو فشار می آورند. بزرگسالان در سنین رشد به طور موقت تعادل عضلانی شان برهم خورده و همین می تواند باعث بروز نرمی کشکک شود. زنان به علت اینکه توده عضلانی کمتری در اطراف زانوهای شان وجود دارد به همین خاطر بیشتر از مردان در معرض ابتلا به این عارضه هستند. فعالیت هایی زیر از می تواند باعث شدت گرفتن عارضه نرمی کشکک شوند: دویدن اسکی ابتلا به دوچرخه سواری پریدن بیش از حد بالا رفتن از پله ها انجام حرکت اسکوات نشستن طولانی در حالت دو زانو ترکیبی از سبک زندگی سالم همراه با انجام ورزش، جزء بهترین اقدامات برای محافظت از زانو و دیگر مفاصل بدن محسوب می شود. نباید در چنین مواردی، درد زانو را نادیده بگیرید. بروز درد در حین انجام بعضی از فعالیت ها خاص همانند زنگ خطری برای این بیماری یا دیگر عارضه ها باشد. به خاطر داشته باشید که استفاده از بعضی از محصولات ارتوپدی مثل کفی طی کفش و محافظ زانو می تواند به حفظ تعادل عضلات پا در راه رفتن و دویدن کمک کرده و احتمال بروز نرمی کشکک را به حداقل ممکن برساند. افرادی که دچار درد زانو بوده یا علایم عارضه نرمی کشکک را دارند باید برای تشخیص و درمان به پزشک مراجعه کنند. درمان اولیه در این عارضه اهمیت زیادی داشته و می تواند از آسیب بیشتر غضروف پیشگیری کرده و درد را تا حد قابل توجهی کاهش دهد. در این عمل جراحی ابتدا ممکن است سطح رویی غضروف برای کاهش درد برداشته شود. همچنین جراح ممکن است بتواند در حین عمل جراحی هر گونه گرفتگی تاندونی و رباطی را برطرف کرده و با این شیوه به تراز کردن کشکک زانو کمک زیادی کند. معمولا درمان های غیر تهاجمی و خانگی برای بهبود نرمی کشکک می تواند موثر واقع شود. این درمان ها شامل موارد زیر می شود: ورزش های مثل پیاده روی و شنا از بهترین گزینه هایی است که می توان از آن ها برای قوی تر کردن پا و عضلات آن بدون وارد شدن فشار به زانو استفاده کرد. علاوه بر این شنا و پیاده روی به و خلقیات فرد کمک خواهد کرد. تنظیم میزان قوس پا داخل کفش یکی دیگر از مواردی است که با پشتیبانی بیشتر از قوس پا احتمال ساییدگی کشکک پا را کاهش خواهد داد. بسیاری از افراد به خاطر بروز درد زانو باید از بالا رفتن از پله ها بپرهیزند. به جای این کار این افراد باید سراغ ورزش هایی بروند که انجام آن برایشان راحت بوده و به کاهش احتمال آسیب دیدگی مفصلی و کشکک کمک می کند. داشتن رژیم غذایی متنوع از جمله موارد مهمی است که باعث می شود تا تمامی مواد مغذی مورد نیاز بدن را دریافت کرده و وزن سالم داشته باشید. زیرا داشتن رژیم غذایی ناسالم و اضافه وزن با وارد کردن فشار بیشتر بر روی مفصل زانو احتمال بروز نرمی کشکک را افزایش خواهد داد. داشتن خواب کافی به کاهش بدن درد و دردهای ناحیه آسیب دیده کمک خواهد کرد. استفاده از بدون نیاز به نسخه مثل ایبوپروفن از جمله داروهایی است که به کنترل درد ناشی از نرمی کشکک کمک می کند. در صورتی که معاینه بدنی نشان دهنده عدم تعادل در قدرت عضلانی باشد، انجام ورزش های مشخصی می تواند به حفظ قدرت عضلانی و هم تراز نگه داشتن کشکک زانو کمک کند. به عنوان مثال اگر عضله بیرونی از عضله داخلی قوی تر باشد. متخصص با توصیه ورزش هایی سعی در قوی تر کردن عضله ضعیف تر کرده و این هم تراز نبودن را درمان خواهد کرد. فیزیوتراپ برای درمان این عدم تعادل ها از ورزش های مخصوص و حرکات کششی متناسب با علت بروز مشکل استفاده می کند. او تمرکز خود را بر روی عضلاتی قرار می دهد که نیاز به قدرت بیشتری دارند. با توجه به علت اصلی، متخصص مجموعه ای از حرکات ورزشی را تجویز می کند. این حرکات شامل موارد زیر می شود: صاف بایستید و پاهای خود را به اندازه عرض باسن باز کرده و زانوهای خود را درجه خم کنید. یکی از پاها را بر روی یک استپ سانتیمتری قرار دهید. سپس همزمان با برداشتن پای خود، پای دیگر خود را بر روی استپ قرار داده و این حرکت را چندین بار تکرار کنید. روی زمین نشسته و پاهای خود را در مقابل خود دراز کنید. یکی از پاها را بالا آورده و سپس به آرامی پایین ببرید. همین حرکت را برای پای دیگر خود نیز تکرار کنید. بر روی لبه صندلی یا تخت نشسته و کف پاهای خود را بر روی زمین قرار دهید. یکی یکی پاها را بالا آورده و سپس به آرامی پایین ببرید. هر کدام از حرکات گفته شده را در ست تایی تکرار کنید. بعد از تکرار روزانه این تمرینات ورزشی به مدت هفته ادامه دهید. درمانگر می تواند برای سخت تر شدن حرکات تعداد ست ها و تکرار ها را افزایش دهد. نرمی کشکک پا: زمانی رخ می دهد که غضروف زیر زانو نرم و دچار ساییدگی می شود. این عارضه در حین بالا رفتن فرد از پله ها باعث بروز درد زانو می شود. استفاده بیش از حد از زانوها، هم تراز نبودن کشکک پا، ضعیف بودن عضلات ران یا ساق پا و آسیب دیدگی زانو از جمله مواردی است که می تواند باعث بروز نرمی کشکک پا شود. افرادی که دچار درد زانو بوده یا علایم عارضه نرمی کشکک را دارند باید برای تشخیص و درمان به پزشک مراجعه کنند. |
یا آرتریت سپتیک ( همان عفونت دردناک مفصلی است. این عفونت می تواند در نتیجه ورود میکروب هایی باشد که از قسمت های دیگر بدن به جریان خون شما منتقل می شوند. همچنین عفونت مفصلی ممکن است در نتیجه آسیب دیدگی مستقیما وارد مفصل شده و آن را آلوده به عفونت کند. احتمال ابتلا به عفونت مفصلی در نوزادان و افراد بالغ بسیار بیشتر از دیگر افراد است. در بیشتر موارد نیز عفونت مفصلی، مفصل زانو را درگیر می کند با این حال همیشگی نبوده و مفصل لگن، شانه ها و دیگر مفاصل نیز ممکن است درگیر شود. این عفونت به وجود آمده می تواند به سرعت و شدت زیاد غضروف و استخوان داخلی مفاصل را درگیر کرده و به آن ها آسیب جدی برساند. به همین خاطر تشخیص و درمان سریع عفونت مفصلی از اهمیت بسیار زیادی برخوردار است. درمان این عفونت شامل تخلیه مفصل با سوزن یا از طریق عمل جراحی است. معمولا برای درمان این عفونت فرد نیاز به مصرف دوره ای آنتی بیوتیک خواهد داشت. عفونت مفصلی می تواند در اثر عفونت های باکتریایی، ویروسی یا قارچی به وجود بیاید. عفونت باکتریایی با استافیلوکوکوس اوریوس (استاف) شایع ترین علت بروز عفونت مفصلی است. باکتری استافیلوکوکوس اوریوس که به اختصار به آن استاف ( Staph ) نیز گفته می شود حتی ممکن است بر روی پوست افراد سالم نیز وجود داشته باشد. عفونت مفصلی می تواند زمانی به وجود بیاید که عفونت پوستی یا عفونت ادراری وارد جریان خون شده و از آن جا خود را به مفاصل برساند. به ندرت نیز ممکن است زخم ها، محل تزریق یا انجام عمل جراحی در نزدیک مفصل باعث ورود میکروب ها به فضای مفصلی و بروز عفونت مفصل شوند. پوشش مفصلی (سینوویوم) توانایی کمی در برابر عفونت داشته و نمی تواند به خوبی از مفصل در برابر انواع عفونت ها مراقبت کند. واکنش بدن نسبت به عفونت معمولا شامل التهاباتی است که می تواند با افزایش فشار و کاهش جریان خون در مفصل همراه بوده و منجر به آسیب دیدگی مفصلی شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید معمولا عواملی که می تواند احتمال ابتلا به عفونت مفصلی را افزایش دهند، عبارتند از: بیماری های مزمن و بیماری های دیگری که بر روی مفاصل ت ثیر می گذارند مانند استیوآرتریت نقرس، آرتروز روماتویید یا لوپوس می توانند خطر ابتلا به عفونت مفصلی را تا حد قابل توجهی افزایش دهند. علاوه بر این مفصل مصنوعی یا جراحی های قبلی مفصلی و آسیب دیدگی مفصلی از جمله دیگر مواردی است که در افزایش احتمال ابتلا به عفونت مفصلی بی ت ثیر نخواهد بود. افراد مبتلا به آرتروز روماتویید به دلیل داروهای مصرفی که باعث سرکوب سیستم ایمنی بدن می شوند، احتمال ابتلا به انواع عفونت در آن ها تا حد قابل توجهی افزایش خواهد یافت. تشخیص این بیماری در مبتلایان به آرتروز روماتویید کار بسیار دشواری است زیرا بسیاری از علایم و نشانه های این دو عارضه شبیه به هم هستند. پوستی که به راحتی آسیب دیده و ضعیف شده است می تواند دسترسی باکتری ها به بدن را افزایش دهد. بیماری های پوستی مانند پسوریازیس و اگزما دقیقا به اندازه زخم های پوستی عفونی خطر ابتلا به عفونت پوستی را افزایش خواهند داد. افرادی که به طور مرتب دارو تزریق می کنند نیز احتمال ورود عفونت به داخل بدنشان از محل تزریق بسیار بیشتر از دیگر افراد خواهد بود. افرادی که سیستم ایمنی بدن ضعیفی دارند بیشتر از دیگران در معرض ابتلا به بیماری قرار دارند. گاز گرفتگی حیوانات، زخم های عمقی یا برش های ایجاد شده در نزدیکی مفصل احتمال بروز بیماری را افزایش می دهند. دقت داشته باشید که بدون شک ترکیبی از چندین عامل خطر بیشتر از یک عامل خطر شما را در معرض ابتلا به این بیماری قرار خواهد داد. معمولا ابتلا به این بیماری باعث بروز ناراحتی شدید در فرد مبتلا و مشکل در استفاده از مفصل آسیب دیده خواهد شد. در نتیجه ابتلا به این بیماری، مفصل ممکن است متورم، قرمز و حالت گر گرفته داشته باشد و فرد مبتلا دچار تب شده باشد. در صورتی که به صورت ناگهانی دچار درد مفصلی شدید می شوید بهتر است سریعا برای تشخیص و درمان به پزشک متخصص مراجعه کنید. زیرا هرچه روند تشخیص و درمان با سرعت بیشتری صورت بگیرد، احتمال موفقیت آمیز بودن درمان بیشتر بوده و عوارض جانبی بیماری به حداقل خواهد رسید. انجام آزمایشات زیر می تواند به تشخیص بیماری کمک کند: عفونت ها می توانند رنگ، قوام، حجم و فرم گیری مایعات موجود در مفاصل را تغییر دهند. برای انجام این آزمایش نمونه ای از مایع مفصلی با سوزن از مفصل آسیب دیده خارج شده و برای آزمایشات بیشتر به آزمایشگاه ارسال خواهد شد. این آزمایشات می تواند به تشخیص ارگانیزم های به وجود آورنده عفونت کمک کرده و پزشک بتواند داروهای مناسبی را با توجه به علت بروز عفونت تجویز کند. این آزمایش می تواند به تشخیص وجود علایم عفونت در خون فرد کمک کند. برای انجام این آزمایش نمونه ای از خون گرفته شده و برای بررسی بیشتر به آزمایشگاه ارسال خواهد شد. تصویر برداری اشعه ایکس و دیگر شیوه های تصویر برداری می تواند میزان آسیب دیدگی مفصلی را مشخص کند. پزشکان برای درمان عفونت مفصلی از داروهای آنتی بیوتیکی و تخلیه مفصلی استفاده خواهند کرد. خارج کردن مایع مفصلی عفونی شده در درمان عفونت مفصلی اهمیت بسیار زیادی دارد. شیوه های موجود برای تخلیه این مایع مفصلی شامل موارد زیر می شود: در بعضی موارد پزشک می تواند مایع مفصلی عفونی شده را با وارد کردن سوزن به داخل فضای مفصلی تخلیه کند. در آرتروسکوپی یک لوله انعطاف پذیر دارای دوربین را از طریق برش در ناحیه مفصلی وارد مفصل عفونی شده کرده و سپس با استفاده از مکش مایع عفونی اطراف مفصل را خارج خواهند کرد. تخلیه مایع مفصلی در بعضی از نواحی با استفاده از سوزن و آرتروسکوپی دشوار و تا حدی غیر ممکن بوده به همین خاطر برای خارج کردن مایع مفصلی عفونی شده در نواحی مثل لگن باید از عمل جراحی استفاده کرد. برای انتخاب موثرترین دارو، پزشک باید میکروبی را که باعث عفونت شما شده است را به درستی شناسایی کند. معمولا ابتدا آنتی بیوتیک های داخل وریدی برای درمان عفونت مفصلی تجویز شده و در مرحله بعدی ممکن است بتوانید به آنتی بیوتیک های خوراکی بروید. معمولا درمان با آنتی بیوتیک ها از دو تا شش هفته ادامه خواهد داشت. البته مصرف آنتی بیوتیک ها خطر بروز عوارض جانبی از جمله تهوع، استفراغ و اسهال را به همراه خواهد داشت. واکنش های حساسیتی نیز می تواند در نتیجه مصرف منظم آنتی بیوتیک ها رخ دهد. بهتر است از پزشک در مورد عوارض جانبی احتمالی مصرف آنتی بیوتیک ها سوال کنید. در صورتی که دچار التهاب یا درد مفصلی شده باشید، احتمالا در اولین قدم به سراغ پزشک خانوادگی یا پزشک عمومی خواهید رفت. پزشک عمومی بعد از تشخیص ممکن است شما را به جراح ارتوپد، متخصص بیماری های عفونی یا متخصص مفاصل (روماتولوژیست) ارجاع دهد. از آن جایی که مدت زمان ملاقات با پزشک کوتاه بوده و حرف های زیادی برای گفتن خواهید داشت. در نتیجه بهتر است با آمادگی کامل به پزشک مراجعه کرده و از این زمان کوتاه نهایت استفاده را ببرید. بهتر است قبل از حضور در مطب موارد زیر را آماده کنید: همه نشانه های مربوط و غیر مربوط به بیماری خود را یادداشت کرده و همراه خود داشته باشید. بهتر است استرس ها و تغییرات اخیری که در زندگی تان افتاده است را یادداشت کنید. نام تمامی داروها، مکمل ها و ویتامین های که مصرف می کنید را همراه با میزان مصرف خود یادداشت کنید. گاهی اوقاتت به خاطر سپردن تمامی موارد و اطلاعاتی که پزشک در اختیارتان قرار می دهد، کار دشواری است. در نتیجه بردن همراه به یادآوری اطلاعات مهم و نکات کمک زیادی خواهد کرد. تمامی سوالات مربوط و غیر مربوطی که به ذهنتان رسیده و قصد پرسیدن آن ها از پزشک را دارید را یادداشت کرده و همراه خود به مطب ببرید. سوالاتی که بهتر است در مورد بیماری عفونت مفصلی از پزشک بپرسید شامل موارد زیر می شود: علت اصلی بروز علایم این بیماری چیست؟ بهترین اقدام برای درمان این عفونت چیست؟ آیا درمان های جایگزین دیگری را پیشنهاد می کنید؟ آیا برای درمان باید به متخصص به خصوصی مراجعه کنم؟ آیا علت احتمالی دیگری برای بروز این عارضه وجود دارد؟ بهبود علایم این عارضه چه مدت زمان طول خواهد کشید؟ علایم این بیماری دایمی بوده یا به صورت موقت خواهد بود؟ آیا احتمال بروز عوارض جانبی دیگری در نتیجه درمان این عارضه وجود دارد؟ مبتلا به بیماری های دیگری هستم. چگونه می توانم این بیماری ها را در کنار هم مدیریت کنم؟ برای تشخیص این بیماری نیاز به چه آزمایشاتی خواهم داشت؟ آیا این آزمایشات نیاز به آمادگی خاصی خواهد داشت؟ آیا بروشور یا برگه پرینت شده در مورد این بیماری دارید؟ برای کسب اطلاعات بیشتر مطالعه چه وب سایت هایی را پیشنهاد می دهید؟ پزشک احتمالا در حین معاینه و تشخیص بیماری سوالات زیر را مطرح خواهد کرد: احتمالا پزشک از شما سوالاتی می کند، مانند: علایم شما چقدر شدید است؟ آیا داروی خاصی مصرف می کنید؟ از چه زمانی علایم شما شروع شد؟ آیا علایم شما دایمی بوده یا به صورت موقتی ظاهر می شود؟ آیا تاکنون عمل جراحی مفصل یا تعویض مفصل انجام داده اید؟ آیا به نظر می رسد که عاملی باعث بهبود علایم این عارضه می شود؟ آیا به نظر می رسد که عاملی باعث بدتر شدن علایم این عارضه می شود؟ عفونت مفصلی می تواند در نتیجه ورود میکروب هایی باشد که از قسمت های دیگر بدن به جریان خون شما منتقل می شود به وجود بیاید. همچنین عفونت مفصلی ممکن است در نتیجه آسیب دیدگی مستقیما وارد مفصل شده و آن را آلوده به عفونت کند. احتمال ابتلا به عفونت مفصلی در نوزادان و افراد بالغ بسیار بیشتر از دیگر افراد است. در بیشتر موارد نیز عفونت مفصلی، مفصل زانو را درگیر می کند با این حال همیشگی نبوده و مفصل لگن، شانه ها و دیگر مفاصل نیز ممکن است درگیر شود. این عفونت به وجود آمده می تواند به سرعت و شدت زیاد غضروف و استخوان داخلی مفاصل را درگیر کرده و به آن ها آسیب جدی برساند. به همین خاطر تشخیص و درمان سریع عفونت مفصلی از اهمیت بسیار زیادی برخوردار است. |
بیماری شاگاس ( یک بیماری التهابی و عفونی است که توسط انگل Trypanosoma cruzi بیماری چاگاس همچنین به عنوان بیماری تریپانوزومیازیس آمریکایی نیز شناخته می شود. در صورت عدم درمان به موقع این بیماری، چاگاس می تواند منجر به بروز مشکلات جدی قلبی و گوارشی در فرد مبتلا شود. درمان بیماری چاگاس با هدف کشتن انگل در عفونت حاد و مدیریت علایم و نشانه ها در مراحل بعدی انجام خواهد گرفت. همچنین اقداماتی وجود دارد که خود فرد می تواند برای جلوگیری از عفونت از آن ها استفاده کند. علت ابتلا به بیماری شاگاس انگل Trypanosoma cruzi تریاتومین ها معمولا در مکزیک، آمریکا جنوبی، آمریکای مرکزی در داخل خانه های کاهگلی، خاکی و خشتی زندگی می کنند. آن ها در طول روز در داخل شکاف های بین دیوارها یا سقف پنهان شده و شب ها بیرون می آیند. این حشرات غالبا در هنگام خواب از خون انسان ها تغذیه می کنند. تریاتومین های آلوده به انگل بعد از تغذیه از فرد، انگل را روی پوست فرد باقی خواهند گذاشت. سپس انگل از طریق چشم، دهان، بریدگی، خراش یا زخم ناشی از نیش حشره وارد بدن فرد خواهند شد. خراشیدن یا مالش محل نیش به ورود انگل ها به داخل بدن کمک خواهد کرد. به محض ورود انگل به بدن فرد، انگل با سرعت زیادی شروع به تکثیر کرده و در تمام بدن پخش خواهد شد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید همچنین فرد ممکن است با موارد زیر آلوده شود: انتقال خون آلوده متولد شدن از زنی که آلوده به cruzi است. پیوند عضو از بدن فردی که مبتلا به آلودگی cruzi بوده کار در آزمایشگاه و قرار گرفتن به صورت تصادفی در معرض انگل خوردن غذاهای پخته نشده آلوده به مدفوع حشره مبتلا به انگل cruzi گذراندن زمانی در جنگل هایی که حیوانات وحشی آلوده مثل راکون ها زندگی می کنند. عوامل زیر ممکن است خطر ابتلا به بیماری شاگاس را افزایش دهد: دریافت خون یا پیوند عضو فردی که آلوده باشد. زندگی در اقامتگاه هایی که در آن تریاتومین زندگی می کند. زندگی در مناطق روستایی فقیرنشین آمریکای مرکزی، آمریکای جنوی و مکزیک سفر به مناطق در معرض خطر مثل آمریکای جنوبی، آمریکای مرکزی و مکزیک به ندرت باعث ابتلا به بیماری شاگاس خواهد شد. زیرا بیشتر مسافران تمایل به ماندن در داخل هتل ها و ساختمان های تمیز و تازه ساز دارند. همانطور که پیش از این هم گفته شد تریاتومین ها معمولا در ساختمان های کاهگلی یا خشتی زندگی می کنند. بیماری شاگاس می تواند یک بیماری ناگهانی و مختصر (حاد) ایجاد کند یا ممکن است به یک بیماری طولانی مدت (مزمن) منجر شود. علایم این بیماری درجات مختلفی داشته و ممکن است خفیف تا شدید باشد. اگرچه که بسیاری از این افراد تا مرحله مزمن بیماری هیچ علایمی را تجربه نمی کنند. مرحله حاد بیماری شاگاس ممکن است هفته ها تا ماه ها ادامه داشته و اغلب بدون علامت است. در صورت بروز علایم و نشانه نیز، معمولا خفیف بوده و شامل موارد زیر می شود: تب سردرد درد بدن تورم پلک خستگی تورم غدد ضایعات پوستی از دست دادن اشتها تورم در محل عفونت بزرگ شدن کبد یا طحال حالت تهوع، اسهال یا استفراغ علایم و نشانه های مرحله حاد معمولا خود به خود از بین خواهند رفت. اما در صورت عدم درمان، عفونت ادامه یافته و در بعضی موارد وارد مرحله مزمن بیماری می شود. علایم و نشانه های مرحله مزمن بیماری شاگاس ممکن است تا سال پس از عفونت اولیه ظاهر شده یا حتی ممکن است هرگز بروز پیدا نکند. اما در موارد شدید، علایم و نشانه های بیماری شاگاس مزمن شامل موارد زیر است: ضربان قلب نامنظم ایست قلبی ناگهانی نارسایی احتقانی قلب بلع مشکل به دلیل بزرگ شدن مری درد شکم یا یبوست به دلیل بزرگ شدن روده بزرگ اگر در مناطق یا محله های پر خطر بیماری شاگاس سفر کرده یا در آنجا زندگی می کنید بهتر است با بروز علایم و نشانه های این بیماری مثل تورم در محل عفونت، تب، خستگی، بدن درد، ضایعات پوستی و حالت تهوع به پزشک مراجعه کنید. اگر بیماری شاگاس تا مرحله مزمن پیشروی کند، ممکن است عوارض جدی قلبی یا گوارشی برای فرد مبتلا به وجود آورد. این عوارض جانبی شامل موارد زیر می شود: نارسایی قلبی هنگامی رخ می دهد که قلب شما آنقدر ضعیف یا سفت شود که نتواند خون کافی را برای ت مین نیازهای بدن به قسمت های دیگر بدن پمپاژ کند. این بیماری نادر ناشی از بزرگ شدن غیر عادی (اتساع) مری فرد است که می تواند در بلع و هضم غذا مشکلاتی را به وجود آورد. بزرگ شدن روده بزرگ زمانی اتفاق می افتد که روده بزرگ شما بطور غیرطبیعی گشاده شده و باعث درد شکم، تحریک و یبوست شدید شود. اگر در مناطق پر خطر بیماری شاگاس زندگی می کنید، اقدامات زیر می تواند تا حدی به جلوگیری از بروز عفونت کمک کند: برای خارج کردن حشرات از محل زندگی خود از حشره کش ها استفاده کنید. زمان خوابیدن در خانه های کاهگلی از حشره کش ها در اطراف محل خواب یا تختخواب خود استفاده کنید. از خوابیدن در خانه های کاهگلی و خشتی اجتناب کنید. احتمال آلوده بودن این منازل به تریاتومین ها بسیار زیاد است. استفاده از دافع حشرات بر روی پوست. برای محافظت از پوست خود در برابر آلودگی و حشرات از دافع حشرات استفاده کنید. پزشک برای تشخیص این بیماری فرد را معاینه کرده و برای تشخیص دقیق تر در مورد علایم و نشانه های احتمالی سوالاتی را مطرح خواهد کرد. اگر علایم و نشانه های بیماری شاگاس را داشته باشید، آزمایش خون می تواند وجود انگل T . cruzi یا پروتیین هایی که سیستم ایمنی بدن فرد مبتلا برای مبارزه با انگل در خون ایجاد می کند (آنتی بادی ها) را ت یید کند. اگر به بیماری شاگاس مبتلا شده باشید به احتمال زیاد آزمایش های بیشتری برای تشخیص دقیق بیماری، تشخیص اینکه آیا این بیماری وارد فاز مزمن شده یا باعث عوارض قلبی یا گوارشی شده باشد، مورد نیاز خواهد بود. این آزمایشات ممکن است شامل موارد زیر باشد: روشی است که فعالیت الکتریکی قلب فرد را ثبت خواهد کرد. تصاویر به دست آمده از این شیوه به پزشک اجازه می دهد تا احتمال بزرگ شدن قلب فرد را مورد بررسی قرار دهد. آزمایشی که با استفاده از امواج صوتی تصویر متحرکی از قلب فراهم می کند که به پزشک اجازه می دهد تا هرگونه تغییر در قلب یا عملکرد آن را متوجه شود. روشی که در آن از یک لوله نازک به نام آندوسکوپ استفاده می شود تا تصاویر دقیقی از وضعیت مری گرفته شود. درمان بیماری شاگاس با هدف کشتن انگل و مدیریت علایم و نشانه ها انجام خواهد شد. در مرحله حاد بیماری شاگاس، داروهای تجویز شده بنزنیدازول و نیفورتیموکس می توانند در درمان بیماری شاگاس موثر باشند. اگرچه بنزنیدازول مورد ت یید سازمان غذا و داروی ( FDA ) برای استفاده در کودکان تا ساله است، اما هنوز در داروخانه های ایالات متحده موجود نیست. داروی Nifurtimox نیز در حال حاضر توسط سازمان غذا و داروت یید نشده است. البته خوشبختانه هر دو داروی نامبرده در مناطق درگیر، در دسترس هستند. با این حال، در ایالات متحده آمریکا، این داروها فقط از طریق مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها ( CDC ) قابل تهیه خواهد بود. پس از رسیدن بیماری شاگاس به مرحله مزمن، دیگر داروها ت ثیری در درمان بیماری نخواهند داشت. اما این داروها ممکن است برای افراد جوانتر از سن سال ارایه تجویز شود، زیرا ممکن است به کند شدن پیشرفت بیماری و کاهش عوارض جانبی کمک کند. درمان های دیگر انتخابی برای بیماری شاگاس به علایم آن بستگی خواهد داشت: درمان ممکن است شامل داروها، دستگاه ضربان ساز یا دستگاه های دیگر برای تنظیم ضربان قلب، جراحی یا حتی پیوند قلب باشد. درمان ممکن است شامل اصلاح رژیم غذایی، داروها، کورتیکواستروییدها یا در موارد شدید جراحی باشد. احتمال زیاد بعد از بروز علایم و نشانه های این بیماری به پزشک عمومی مراجعه خواهید کرد. پزشک نیز با توجه به علایم و تشخیص اولیه شما را به متخصص بیماری های عفونی ارجاع خواهد داد. اما بهتر است قبل از حضور در مطب آمادگی و اطلاعات کامل در مورد بیماری به دست آورده و سپس به پزشک مراجعه کنید. از آن جایی که مدت زمان ملاقات با پزشک کوتاه بوده و حرف های زیادی برای گفتن خواهید داشت. در نتیجه بهتر است با آمادگی کامل به پزشک مراجعه کرده و از این زمان کوتاه نهایت استفاده را ببرید. بهتر است قبل از حضور در مطب موارد زیر را آماده کنید: همه نشانه های مربوط و غیر مربوط به بیماری خود را یادداشت کرده و همراه خود داشته باشید. بهتر است استرس ها و تغییرات اخیری که در زندگی تان افتاده است را یادداشت کنید. نام تمامی داروها، مکمل ها و ویتامین های که مصرف می کنید را همراه با میزان مصرف خود یادداشت کنید. گاهی اوقات به خاطر سپردن تمامی موارد و اطلاعاتی که پزشک در اختیارتان قرار می دهد، کار دشواری است. در نتیجه بردن همراه به یادآوری اطلاعات مهم و نکات کمک زیادی خواهد کرد. تمامی سوالات مربوط و غیر مربوطی که به ذهنتان رسیده و قصد پرسیدن آن ها از پزشک را دارید را یادداشت کرده و همراه خود به مطب ببرید. در مورد بیماری شاگاس بهتر است سوالات زیر را مطرح کنید: علایم این بیماری موقتی است یا دایمی؟ چه درمان هایی برای این بیماری وجود دارد؟ علت اصلی احتمالی بروز این بیماری چیست؟ آیا قبل از انجام آزمایشات باید موارد خاصی را رعایت کنم؟ برای تشخیص دقیق این بیماری به انجام چه آزمایشاتی نیاز خواهم داشت؟ مبتلا به بیماری های دیگری نیز هستم. چگونه می توانم این بیماری ها را به طور همزمان مدیریت کنم؟ آیا این بیماری مسری است؟ آیا افراد دیگری که باهم به سفر رفته بودیم نیز ممکن است دچار این بیماری شده باشند؟ آیا بروشور یا برگه پرینت شده در مورد بیماری دارید که با خود به خانه ببرم؟ برای کسب اطلاعات بیشتر مطالعه چه وب سایتی را توصیه می کنید؟ پزشک احتمالا در حین معاینه و تشخیص بیماری سوالات زیر را مطرح خواهد کرد: علایم شما تا چه میزان شدید هستند؟ از چه زمانی شاهد بروز علایم این بیماری بودید؟ آیا عاملی باعث بهبود علایم این بیماری می شود؟ ایا عاملی باعث شدت گرفتن علایم این بیماری می شود؟ آیا علایم ادامه دار هستند یا به صورت گهگاه بروز پیدا می کنند؟ آیا تاکنون در مناطق و محله هایی مثل مکزیک یا خانه های کاهگلی زندگی کرده اید؟ بیماری شاگاس یک بیماری التهابی و عفونی است که توسط انگل Trypanosoma cruzi تریاتومین های آلوده به انگل بعد از تغذیه از فرد، انگل را روی پوست فرد باقی خواهند گذاشت. سپس انگل از طریق چشم، دهان، بریدگی، خراش یا زخم ناشی از نیش حشره وارد بدن فرد خواهند شد. در صورتی که به مناطق یا محله های پر خطر بیماری شاگاس سفر کرده یا در آنجا زندگی می کنید بهتر است با بروز علایم و نشانه های این بیماری مثل تورم در محل عفونت، تب، خستگی، بدن درد، ضایعات پوستی و حالت تهوع به پزشک مراجعه کنید. درمان بیماری شاگاس با هدف کشتن انگل و مدیریت علایم و نشانه ها انجام خواهد شد. |
شکستگی لگن ( یکی از آسیب های جدی استخوانی است که حتی می تواند زندگی فرد را به خطر بیندازد. احتمال بروز این عارضه با بالا رفتن سن فرد افزایش خواهد یافت. افراد مسن در معرض خطر بیشتری برای بروز شکستگی لگن هستند. زیرا استخوان ها با افزایش سن (پوکی استخوان) ضعیف شده و در نتیجه احتمال شکستگی در آن ها تاحد قابل توجهی افزایش می یابد. مصرف داروهای متعدد، مشکلات بینایی، ضعیف شدن چشم ها و مشکلات تعادلی از جمله مواردی است که احتمال افتادن ها را افزایش داده و در نتیجه ممکن است باعث بروز شکستگی لگنی شود. درمان شکستگی لگنی در اغلب موارد نیاز به عمل جراحی یا تعویض استخوان لگن خواهد داشت. علاوه بر این بعد از عمل جراحی فرد باید برای گذراندن دوره فیزیوتراپی اقدام کند. حفظ تراکم استخوان و جلوگیری از زمین خوردن سالمندان جزء اقدامات موثری است که احتمال شکستگی استخوان را تا حد قابل توجهی کاهش خواهد داد. ضربه شدید ناشی از تصادف یا موارد مشابه این می تواند باعث بروز شکستگی لگن در هر سن و سالی شود. البته شکستگی لگن ناشی از افتادن از بلندی در بزرگسالان بسیار شایع تر است. همچنین در افرادی که استخوان های بسیار ضعیفی دارند. فرد ممکن است در نتیجه بلند شدن روی یک پا یا پیچ خوردن پا به سادگی دچار شکستگی لگنی شود. احتمال شکستگی لگنی با توجه به موارد زیر افزایش خواهد یافت: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید. با افزایش سن فرد، تراکم استخوانی و حجم عضلانی کاهش یافته و علاوه بر آن کاهش قدرت تعادل و بینایی باعث می شود تا احتمال زمین خوردن ها و در نتیجه شکستگی در افراد سالمند تا حد زیادی افزایش یابد. در حدود درصد شکستگی ها در زنان اتفاق میفتد. زیرا سرعت تحلیل استخوانی در زنان بسیار سریع تر از مردان است. زیرا زنان در دوران یایسگی با کاهش شدید میزان هورمون های استروژنی روبرو بوده و در نتیجه استخوان ها با سرعت بیشتری تحلیل خواهند رفت. البته این موضوع همیشگی نیست. در بعضی موارد سرعت تحلیل استخوانی در مردان نیز می تواند به اندازه زنان زیاد باشد. کمبود کلسیم و ویتامین دی در رژیم غذایی به خصوص در جوانان باعث می شود تا تراکم استخوانی کمی داشته و در آینده و دوران میانسالی و کهنسالی دچار شکستگی استخوان شوند. اختلالات جدی تغذیه ای مثل بی اشتهایی عصبی و بولیمیا از بیماری های است که ساخت استخوان ها را با مشکل روبرو کرده و می تواند به بافت اسکلتی فرد آسیب جدی برساند. تمرینات وزن بدن و راه رفتن از جمله فعالیت های بدنی است که به تقویت استخوان ها و ماهیچه ها کمک می کند و احتمال سقوط و شکستگی ها کمتر می شود. در صورتی که فعالیت بدنی کمی داشته یا ورزش های وزن بدن انجام ندهید تراکم استخوانی کاهش یافته و استخوان ها ضعیف تر خواهد شد. مصرف تنباکو و سیگار کشیدن جزء فعالیت هایی است که روند طبیعی استخوان سازی و محافظت از استخوان ها را با مشکلات جدی همراه کرده و باعث از دست دادن بافت استخوانی خواهد شد. در صورت مصرف طولانی مدت بعضی از داروها مثل داروهای کورتیزونی پردنیزون ممکن است استخوان های فرد مصرف کننده ضعیف شود. مصرف برخی از داروهای خاص یا ترکیب خاصی از داروها می تواند باعث سرگیجه و افتادن فرد شود. علاوه بر این داروهایی مانند داروهای خواب، داروهای ضد روان و آرام بخش، از جمله بنزودیازپین ها که مستقیم بر روی سیستم عصبی مرکزی فرد ت ثیر گذار باشد از جمله داروهایی هستند که می توانند باعث افتادن فرد شوند. بیماری های مانند اختلالات غدد درون ریز در بیماری های مثل بیش فعالی تیرویید می تواند باعث شکنندگی بیشتر استخوان ها شود. علاوه بر این اختلالات روده که موجب کاهش جذب ویتامین دی و کلسیم در روده می شوند از جمله بیماری هایی هستند که احتمال شکستگی لگنی را افزایش می دهند. همچنین بیماری های ت ثیر گذار بر سیستم عصبی و مغزی مثل اختلال شناختی، زوال عقل، پارکینسون، سکته مغزی و نوروپاتی محیطی از جمله بیماری های است که احتمال زمین خوردن ها را افزایش خواهد داد. نشانه ها و علایم شکستگی استخوان لگن شامل موارد زیر می شود: درد شدید در لگن یا کشاله ران عدم توانایی در حرکت بلافاصله پس از سقوط سفتی، کبودی و تورم در ناحیه باسن و اطراف آن کوتاه تر شدن ساق پا در قسمت لگن آسیب دیده چرخیدن پا به سمت بیرون در قسمت لگن آسبیب دیده عدم توانایی در راه رفتن در زمانی که وزن بدن بر روی سمت آسیب دیده لگن است. شکستگی لگنی از جمله شکستگی هایی است که ممکن است استقلال فرد را با مشکل مواجه کرده یا عمر فرد را کاهش می دهد. حدود نیمی از افراد پس از شکستگی لگنی دیگر قدرت بازگشت به زندگی عادی را نداشته و نمی توانند بدون کمک دیگران و به صورت مستقل زندگی کنند. کم تحرکی ناشی از شکستگی لگن می تواند باعث عوارض زیر شود: ذات الریه زخم بستر عفونت های مجاری ادراری تشکیل لخته های خونی در پاها یا دستگاه تنفسی از دست دادن توده عضلانی، افزایش احتمال سقوط و آسیب دیدگی علاوه بر این افراد بعد از شکستگی لگن بیش از دیگران در معرض ضعیف شدن استخوان ها و تکرار زمین خوردن ها قرار دارد. این بدین معنی است که ممکن است مجددا از ناحیه لگن دچار شکستگی شوند. سبک زندگی سالم در دوران جوانی و بلوغ باعث افزایش تراکم استخوان ها شده و در نتیجه احتمال بروز پوکی استخوان را کاهش می دهد. اقدامات مراقبتی برای جلوگیری از زمین خوردن و حفظ سلامت بدنی نیز می توانند احتمال شکستگی لگن را کاهش دهند. برای جلوگیری از زمین خوردن و حفظ سلامتی استخوان ها بهتر است: مردان و زنان در سنین سال یا بیشتر باید روزانه میلی گرم کلسیم و واحد ویتامین دی در طول روز دریافت کنید. ورزش با وزن بدن و پیاده روی می تواند به حفظ تراکم استخوانی کمک کند. ورزش برای سلامتی فرد مفید بوده و احتمال زمین خوردن در میانسالی و سنین بالا را کاهش خواهد داد. تمرینات تعادلی نیز جزء ورزش های مفیدی است که با کاهش احتمال زمین خوردن ارتباط مستقیم داشته و در نتیجه احتمال شکستگی لگنی را به حداقل خواهد رساند. سیگار یا قلیان کشیدن باعث کاهش تراکم بافت استخوانی شده و می تواند موجب شکستگی سریع تر استخوان ها شود. بهتر است روفروشی، قالیچه یا سیم هایی که در کف منزل قرار دارند را از روی زمین برداشته و محیط راه رفتن در داخل منزل را ایمن سازی کنید. بهتر است سالی حداقل یکبار برای معاینه چشم ها به پزشک مراجعه کنید. مصرف بعضی از داروها عوارض جانبی داشته و می تواند با بروز سرگیجه یا ضعف فرد شود. سریع برخاستن می تواند باعث افزایش فشار خون و در نتیجه بروز سرگیجه شود. اگر احساس می کنید که در حین راه رفتن تعادل کافی ندارید، در صورت نیاز از وسایل کمکی مثل عصا یا واکر برای راه رفتن استفاده کنید. در اغلب موارد پزشک با توجه به علایم و وضعیت نامناسب قرارگیری لگن و پاها متوجه بروز شکستگی لگنی خواهد شد. همچنین عکس برداری با اشعه ایکس هر گونه شکستگی در ناحیه لگن را ت یید کرده و محل دقیق شکستگی را نشان خواهد داد. در صورتی که به هر دلیلی عکس اشعه ایکس نشان دهنده هیچ گونه شکستگی نباشد. ولی فرد در ناحیه لگن احساس درد داشته باشد، پزشک ممکن است اسکن استخوانی یا عکس برداری ام آر آی را برای بررسی های بیشتر تجویز کند. بیشتر شکستگی های لگنی در دو قسمت زیر اتفاق می افتد: این ناحیه در قسمت فوقانی استخوان ران درست در زیر قسمت توپ (سر استخوان ران) سوکت مفصل قرار گرفته است. این ناحیه کمی پایین تر از مفصل لگن قرار گرفته است. البته علاوه بر موارد گفته شده، شکستگی لگنی نوع سومی نیز وجود دارد که به آن شکستگی آتیپیکال گفته می شود. بیشتر در افرادی به وجود می آید که برای مدت طولانی از داروهای بهبود دهنده تراکم استخوانی (بیس فسفنات ها) استفاده می کرده اند. درمان شکستگی لگن معمولا ترکیبی از عمل جراحی، بازتوانی و درمان با دارو است. نوع جراحی شما به طور کلی به محل، شدت، تراز نشدن صحیح استخوان های شکسته (جابه جدا شدگی) سن و وضعیت سلامتی فرد بستگی خواهد داشت. گزینه های جراحی موجود برای درمان شکستگی لگن شامل موارد زیر می شود: در این عمل جراحی پیچ های فلزی در داخل استخوان قرار داده می شود تا استخوان لگن در محل مناسب خود ثابت مانده و جوش بخورد. گاهی اوقات این پیچ ها به یک صفحه فلزی متصل شده و تا پایین استخوان ران کشیده خواهد شد. در این عمل جراحی قسمت بالایی استخوان ران و سوکت داخلی استخوان لگن با پروتز جایگزین می شود. البته مطالعات نشان داده است که تعویض کامل لگن با وجود هزینه بالای آن بسیار موثر تر بوده و نتایج بسیار بهتری برای افراد مبتلا به شکستگی لگن خواهد داشت. اگر انتهای استخوان شکسته شده آسیب دیده یا جابه جا شده باشد، پزشک جراح ممکن است سر و گردن استخوان ران را برداشته و یک جایگزین فلزی (پروتز) به جای آن قرار خواهد داد. تعویض بخشی از لگن بیشتر برای افرادی که مبتلا به بیماری بوده یا مشکلات ذهنی داشته و به تنهایی زندگی نمی کنند مورد استفاده قرار می گیرد. اگر خون رسانی به قسمت توپی مفصل لگن در هنگام شکستگی آسیب دیده باشد پزشک ممکن است تعویض بخش یا کامل مفصل ران را توصیه کند. زیرا این نوع آسیب که بیشتر در افراد مسن با شکستگی های گردن استخوان ران رخ می دهد، باعث می شود تا احتمال بهبود و جوش خوردن صحیح استخوان به حداقل برسد. تیم مراقبتی ممکن است در روز بعد از عمل جراحی شما را از تخت خارج کرده و توصیه کنند تا با کمک دیگران حرکت کنید. فیزیوتراپی معمولا با هدف افزایش قدرت و حفظ محدوده حرکتی بیمار صورت خواهد گرفت. بر اساس نوع عمل جراحی و داشتن همراه در منزل ممکن است بعد از عمل جراحی شما را به مراکز مراقبتی دیگر ارجاع دهند. در منزل یا مراکز مراقبتی و فیزیوتراپی شیوه ها و تکنیک هایی برای استفاده از توالت، حمام، لباس پوشیدن و آشپزی را به شما آموزش خواهند داد. مسیول کار درمانی نیز می تواند با استفاده از واکر یا ویلچر شما را به زندگی روزمره باز خواهد گرداند تا بتوانید کارهای روزانه را خودتان انجام دهید. بیش از درصد بزرگسالان ساله یا بالاتر که دچار شکستگی لگن هستند، طی مدت زمان دو سال بعد از اولین شکستگی ممکن است دچار شکستگی لگن مجدد شوند. البته مصرف بیس فسفونات ها و سایر داروهای پوکی استخوان ممکن است به کاهش خطر شکستگی لگن دوم کمک کند. برای جلوگیری از عوارض جانبی که ممکن است تحمل بیس فسفوناتهای خوراکی را برای بیمار دشوار کند، پزشک ممکن مصرف این داروها را به صورت داخل وریدی تجویز کند. به طور کلی مصرف بیس فسفونات ها برای افرادی که مشکلات کلیوی دارند توصیه نمی شود. در موارد نادر، استفاده طولانی مدت از بیس فسفونات ها باعث بروز درد و تورم در فک، مشکلات بینایی یا شکستگی لگنی آتیپیکال می شود. از آن جایی که مدت زمان ملاقات با پزشک کوتاه بوده و حرف های زیادی برای گفتن خواهید داشت. در نتیجه بهتر است با آمادگی کامل به پزشک مراجعه کرده و از این زمان کوتاه نهایت استفاده را ببرید. بهتر است قبل از حضور در مطب موارد زیر را آماده کنید: همه نشانه های مربوط و غیر مربوط به بیماری خود را یادداشت کرده و همراه خود داشته باشید. بهتر است استرس ها و تغییرات اخیری که در زندگی تان افتاده است را یادداشت کنید. نام تمامی داروها، مکمل ها و ویتامین های که مصرف می کنید را همراه با میزان مصرف خود یادداشت کنید. گاهی اوقاتت به خاطر سپردن تمامی موارد و اطلاعاتی که پزشک در اختیارتان قرار می دهد، کار دشواری است. در نتیجه بردن همراه به یادآوری اطلاعات مهم و نکات کمک زیادی خواهد کرد. تمامی سوالات مربوط و غیر مربوطی که به ذهنتان رسیده و قصد پرسیدن آن ها از پزشک را دارید را یادداشت کرده و همراه خود به مطب ببرید. در حین معاینه پزشک ممکن است سوالات زیر را مطرح کند، در نتیجه بهتر است برای پاسخگویی به سوالات زیر آماده باشید: این درد تا چه حد شدید است؟ آیا آزمایش تراکم استخوان انجام داده اید؟ آیا اهل سیگار یا قلیان کشیدن هستید؟ در حال حاضر مستقل زندگی می کنید؟ آیا مبتلا به بیماری های دیگری هستید؟ آیا اخیرا زمین خورده اید یا دچار آسیب دیدگی ناحیه لگن شده اید؟ در حال حاضر از چه داروها، ویتامین ها و مکمل هایی استفاده می کنید؟ آیا می توانید وزن بدن خود را روی قسمت آسیب دیده لگن خود بیاندازید؟ آیا تا به حال عمل جراحی انجام داده اید؟ مشکلی با عمل جراحی داشتید یا خیر؟ آیا یکی از نزدیکان یا بستگان شما سابقه شکستگی استخوان یا پوکی استخوان داشته است؟ شکستگی لگن یکی از آسیب های جدی استخوانی است که حتی می تواند زندگی فرد را به خطر بیندازد. احتمال بروز این عارضه با بالا رفتن سن فرد افزایش خواهد یافت. درمان شکستگی لگنی در اغلب موارد نیاز به عمل جراحی یا تعویض استخوان لگن خواهد داشت. علاوه بر این بعد از عمل جراحی فرد باید برای گذراندن دوره فیزیوتراپی اقدام کند. حفظ تراکم استخوان و جلوگیری از زمین خوردن سالمندان جزء اقدامات موثری است که احتمال شکستگی استخوان را تا حد قابل توجهی کاهش خواهد داد. |
کاردیومیوپاتی اتساع یافته نوعی بیماری عضله قلب است که معمولا در محفظه پمپاژ اصلی قلب (بطن چپ) شروع می شود. در این شرایط بطن کشیده و نازک می شود و نمی تواند به درستی خون را پمپاژ کند. کاردیومیوپاتی یک اصطلاح کلی است که به ناهنجاری خود عضله قلب هم اشاره دارد. کاردیومیوپاتی اتساع یافته ممکن است باعث بروز علایم خاصی نشود، اما برای برخی از افراد می تواند خطرناک باشد. کاردیومیوپاتی اتساع یافته همچنین می تواند به ضربان های نامنظم قلب (آریتمی) ، لخته شدن خون یا مرگ ناگهانی منجر شود. این بیماری افراد در هر سنی از جمله نوزادان و کودکان را درگیر می کند اما بیشتر در مردان در سنین تا سال مشاهده می شود. علت کاردیومیوپاتی اتساع یافته اغلب تشخیص داده نمی شود. با این وجود، عوامل بیشماری می توانند باعث ضعف بطن چپ شوند، از جمله: دیابت چاقی فشار خون بالا سوء مصرف الکل داروهای خاص سرطان سوء استفاده از کوکایین عوارض حاملگی در اواخر مرحله بارداری قرار گرفتن در معرض سموم مانند سرب، جیوه و کبالت عفونت ها، از جمله آلودگی های ناشی از باکتری ها، ویروس ها، قارچ ها و انگل ها کاردیومیوپاتی اتساع یافته بیشتر در مردان، در سنین تا سالگی رخ می دهد. اما در زنان نیز هم دیده می شود. عوامل خطر دیگر این بیماری عبارت است از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید صدمه به عضله قلب در اثر حمله قلبی سابقه خانوادگی کاردیومیوپاتی اتساع یافته اختلالات عصبی عضلانی مانند دیستروفی عضلانی التهاب عضله قلب از اختلالات سیستم ایمنی مانند لوپوس مبتلایان به کاردیومیوپاتی dilated ، به احتمال زیاد علایم و نشانه هایی از نارسایی قلبی یا آریتمی را تجربه می کند. علایم و نشانه های کاردیومیوپاتی اتساع یافته، عبارتند از: خستگی درد قفسه سینه کاهش توانایی ورزش تورم در پاها، مچ پا و پا تورم شکم به دلیل ایجاد مایعات (آسیت) تنگی نفس هنگام فعالین یا دراز کشیدن صداهای اضافی یا غیرطبیعی که هنگام ضربان قلب شنیده می شود (سوفل قلب) اگر تنگی نفس یا علایم دیگری از کاردیومیوپاتی دارید، در اسرع وقت به پزشک مراجعه کنید. اگر احساس درد در قفسه سینه دارید که بیش از چند دقیقه طول می کشد یا در تنفس مشکل دارید سریعا به اورژانس مراجعه کنید. عوارض ناشی از کاردیومیوپاتی اتساع یافته شامل موارد زیر است: مایعات می توانند در ریه ها، شکم و پاها تجمع پیدا کنند. کاردیومیوپاتی اتساع یافته می تواند باعث ایست قلبی به طور ناگهانی شود. تغییر در ساختار قلب و تغییر فشار در محفظه قلب می تواند التهاب مفاصل را تشدید کند. جریان ضعیف خون از بطن چپ می تواند منجر به نارسایی قلبی شود و قلب نتواند خون مورد نیاز بدن را برای عملکرد صحیح ت مین کند. بزرگ شدن بطن چپ می تواند بسته شدن دریچه های قلب را دشوارتر کند و باعث برگشت جریان خون به سمت عقب شود. تجمع خون (استاز) در بطن چپ می تواند منجر به لخته شدن خون شود، که ممکن است این لخته ها وارد جریان خون شده و خونرسانی را در اندام های حیاتی بدن قطع کرده و باعث سکته مغزی، حمله قلبی یا آسیب های جدی به اندام های دیگر می شود. سبک زندگی سالم می تواند در پیشگیری یا به حداقل رساندن بروز عوارض جانبی کاردیومیوپاتی اتساع یافته موثر باشند. برخی از این راهکارها عبارتند از: حفظ وزن سالم ترک سیگار و الکل ورزش منظم و خواب و استراحت کافی عدم مصرف کوکایین یا سایر داروهای غیرقانونی رعایت رژیم غذایی سالم بخصوص رژیم کم نمک (سدیم) پزشک سابقه پزشکی شخصی و خانوادگی بیمار را بررسی کرده و با استفاده از یک استتوسکوپ معاینه فیزیکی را انجام می دهد تا به قلب و ریه های بیمار گوش کند، و آزمایش های لازم را ارایه دهد. حتی این امکان وجود دارد که پزشک بیمار را برای آزمایش به یک متخصص قلب و عروق ارجاع دهد. آزمایشاتی که پزشک می تواند برای تشخیص این بیماری از آن استفاده کند، عبارتند از: این آزمایشات به پزشک اطلاعاتی در مورد قلب، وجود عفونت، اختلال متابولیک یا سموم موجود در خون را که می تواند علت این بیماری باشد را نشان می دهد. پزشک برای بررسی تغییرات یا ناهنجاری ها در ساختار و اندازه قلب، و مایعات داخل یا اطراف ریه های، پرتونگاری قفسه سینه را تجویز می کند. یک الکتروکاردیوگرام می تواند نشانه ای از ضربان قلب غیر طبیعی یا مشکلات بطن چپ را نشان دهد. این ابزار اصلی برای تشخیص کاردیومیوپاتی اتساع یافته، از امواج صوتی برای تولید تصاویر قلب استفاده می کند و به پزشک امکان می دهد ساختار و وضعیت بطن چپ و وضعیت جریان خون از قلب را بررسی کند. پزشک ممکن است با استفاده از تست ورزش، ضربان قلب و میزان اکسیژن بیمار را اندازه گیری کند. این نوع تست می تواند شدت مشکلات ناشی از کاردیومیوپاتی اتساع یافته را نشان دهد. در برخی شرایط، این آزمایشات اندازه و عملکرد حفره های قلب را بررسی می کند. این آزمایش به پزشک امکان می دهد شریان های کرونر را بر روی اشعه ایکس مشاهده کرده و فشار را در قلب اندازه بگیرد و از بافت ماهیچه نمونه برداری کرده و آسیب های احتمالی را شناسایی کند. اگر پزشک نتواند علت کاردیومیوپاتی اتساع یافته را تشخیص دهد، ممکن است غربالگری سایر اعضای خانواده را برای ارثی و ژنتیکی بودن بیماری تجویز کند. در صورت مشخیص بودن علت اصلی بیماری، پزشک به منظور بهبود جریان خون و جلوگیری از آسیب بیشتر قلب درمان بیماری زمینه ای را توصیه می کند. پزشکان معمولا کاردیومیوپاتی اتساع یافته را بسته به علایم بیمار با ترکیبی از داروها درمان می کنند. داروهایی که در درمان نارسایی قلبی و کاردیومیوپاتی اتساع یافته مفید هستند، عبارتند از: مهارکننده های ACE ACE ممکن است عملکرد قلب را بهبود ببخشند. عوارض جانبی این داروها شامل فشار خون پایین، کاهش تعداد گلبولهای سفید خون و مشکلات کلیوی یا کبد است. این داروها بسیاری از اثرات مفید مهار کننده های ACE را دارند و ممکن است جایگزینی برای افرادی باشد که نمی توانند مهار کننده های ACE را مصرف کنند. عوارض جانبی آن ها شامل اسهال، گرفتگی عضلات و سرگیجه است. مسدود کننده بتا ضربان قلب و فشار خون را کاهش می دهد و ممکن است از برخی از اثرات مضر هورمون های استرس جلوگیری کند. همچنین مسدود کننده های بتا می توانند علایم و نشانه های نارسایی قلبی را کاهش داده و عملکرد قلب را بهبود ببخشند. عوارض جانبی آن ها شامل سرگیجه و فشار خون پایین است. که اغلب به آن قرص های مدر گفته می شوند، مایعات و نمک اضافی را از بدن خارج می کنند. این داروها همچنین مایعات در ریه های را کاهش می دهند و تنفس بیماران را بهبود می بخشند. این دارو انقباضات عضلات قلب را تقویت می کند و باعث کند شدن ضربان قلب می شود. دیگوکسین ممکن است علایم نارسایی قلبی را کاهش داده و توانایی فعالیت بیمار را بهبود بخشد. پزشک ممکن است برای جلوگیری از لخته شدن خون، داروهایی از جمله آسپرین یا وارفارین تجویز کند. عوارض جانبی آن ها شامل کبودی بیش از حد یا خونریزی است. دستگاه های قابل کاشت که برای درمان کاردیومیوپاتی اتساع یافته استفاده می شوند عبارتند از: برای هماهنگی اقدامات بطن چپ و راست از ضربان های الکتریکی استفاده می کنند. ICDs . که وسایل مکانیکی کاشته شده در شکم یا قفسه سینه هستند و برای کمک به پمپاژ، به قلب وصل شده اند. آنها معمولا پس از عدم موفقیت روش های دیگر، استفاده می شوند. اگر داروها و سایر روش های درمانی دیگر موثر نباشند، ممکن است بیمار تحت عمل پیوند قلب قرار بگیرد. برخی راهکارهای که می تواند در مدیریت علایم این بیماری موثر باشند، عبارتند از: وزن اضافی عملکرد قلب را سخت تر می کند. بیماران بهتر است با پزشک خود مشورت کنند تا به آن ها بگویید که چه فعالیت هایی برای آن ها مفید خواهد بود. به طور کلی ورزش های رقابتی به مبتلایان به این بیماری توصیه نمی شود زیرا می توانند خطر متوقف شدن قلب را افزایش داده و باعث مرگ ناگهانی شوند. اگر فکر می کنید به دلیل سابقه خانوادگی ممکن است دچار کاردیومیوپاتی اتساع شده باشید یا نگران سلامتی خودتان هستید بهتر است به یک پزشک و یا یک متخصص قلب و عروق مراجعه کنید. برای آمادگی بیشتر، می توانید قبل از مراجعه به پزشک: لیست تمام داروها، از جمله ویتامین ها و مکمل هایی که مصرف می کنید. اطلاعات شخصی کلیدی، از جمله استرس های اساسی یا تغییرات اخیر زندگی و سابقه خانوادگی بیماری قلبی، سکته مغزی، فشار خون بالا یا دیابت را بنویسید. علایمی را که تجربه می کنید بنویسید، از جمله مواردی که ممکن است با کاردیومیوپاتی متسع بی ارتباط به نظر برسد. برای کاردیومیوپاتی اتساع یافته، برخی از سوالات اساسی که می توانید از پزشک بپرسید، عبارتند از: به چه آزمایشاتی نیاز دارم؟ چه رژیم غذایی باید رعایت کنم؟ بهترین روش درمانی من کدام است؟ علل احتمالی دیگر بروز علایم من چیست؟ آیا محدودیت هایی وجود دارد که باید رعایت کنم؟ چه عاملی باعث ایجاد علایم یا وضعیت من شده است؟ آیا جایگزینی عمومی برای دارویی که تجویز می کنید وجود دارد؟ گزینه های اصلی برای رویکرد اصلی که پیشنهاد می کنید چیست؟ آیا بروشور یا سایر مواد چاپی وجود دارد که بتوانم از آن استفاده بگیرم؟ من به بیماری دیگری مبتلا هستم، چگونه می توانم به بهترین وجه آنها را مدیریت کنم؟ آیا باید به خانواده خود بگویم که برای انجام کاردیومیوپاتی اتساع به پزشک مراجعه کنند و مورد ارزیابی قرار بگیرند؟ احتمالا پزشک سوالاتی از شما خواهد پرسید، از جمله: علایم شما چقدر شدید است؟ علایم شما از چه زمانی شروع شده اند؟ آیا علایم شما مداوم بوده یا گاه به گاه بروز می کنند؟ فکر می کنید چه چیزی باعث بهتر و یا بدتر شدن علایم شما می شود؟ آیا بستگان شما سابقه ابتلا به کاردیومیوپاتی اتساع یافته یا انواع دیگر بیماری های قلبی را دارند؟ |
پنگوکولا ( زایده نسبتا شایع و غیر سرطانی است که بر روی ملتحمه یا بافت سفید در نزدیکی قرنیه چشم به وجود می آید. این لکه یا برآمدگی زرد رنگ بوده و معمولا در قسمت داخلی چشم، نزدیک به بینی شکل می گیرد. در حقیقت پینگوکولار در اثر تغییر در بافت ملتحمه چشم فرد ایجاد می شود. این تغییرات چشمی با سوزش ناشی از قرار گرفتن در معرض آفتاب، گرد و غبار و باد مرتبط بوده و با افزایش سن احتمال بروز آن افزایش می یابد. این برآمدگی ها یا زایده های به وجود آمده ممکن است حاوی ترکیبی از پروتیین، چربی یا کلسیم یا ترکیبی از هر سه باشد. پنگوکولا ها در افراد میانسال یا مسن که زمان زیادی را زیر نور خورشید می گذرانند یا اهل آفتاب گرفتن هستند، شایع تر است. اما پنگوکولاها ممکن است در افراد جوان و حتی کودکان نیز رخ دهد به ویژه افرادی که اغلب بدون عینک آفتابی یا کلاه برای محافظت از چشمان خود در برابر اشعه ماوراء بنفش خورشید قرار می گیرند، بیش از دیگران در معرض ابتلا به این بیماری خواهند بود. ابتلا به پنگوکولا مربوط به سن خاصی نبوده و هر فردی در هر سنی ممکن است دچار این عارضه چشمی شود. علاوه بر این پس از به وجود آمدن این زایده در داخل چشم، معمولا فرد نیاز به درمان نخواهد داشت. اشعه های ماوراء بنفش ناشی از خورشید عامل اصلی ایجاد پنگوکولا ها هستند. قرار گرفتن مکرر در معرض گرد و غبار و باد نیز از جمله عوامل خطر محسوب می شود. بیماری خشکی چشم نیز یکی از عواملی است که ممکن است باعث افزایش رشد پنگوکولاها در داخل چشم فرد شود. برای کاهش خطر ابتلا به پنگوکولا، استفاده از عینک آفتابی در بیرون از منزل حتی در روزهای ابری و برفی از اهمیت زیادی برخوردار خواهد بود. زیرا پرتوهای UV خورشید در هوای ابری منعکس شده و بازهم می توانند به چشم فرد آسیب برسانند. برای بهترین محافظت از چشم ها از عینک آفتابی استفاده کنید که قاب مناسبی داشته و تمام قسمت های چشم را بپوشاند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در بیشتر افراد مبتلا، پنگوکول علایم زیادی ایجاد نمی کند. اما وقتی این اتفاق بیفتد، این علایم معمولا خود را با اختلال در پرده اشکی نشان خواهد داد. از آنجا که یک پینگوکولا یک برجستگی ببر روی چشم می باشد، ممکن است پرده اشکی نتواند به طور مساوی اشک را ددر سطح چشم پخش کرده و در نتیجه باعث بروز خشکی سطح چشم شود. همین عارضه می تواند باعث علایم خشکی چشم مانند شود از جمله: خارش تاری دید مور مور شدن احساس سوزش احساس وجود جسم خارجی در داخل چشم یکی دیگر از علایم آن ظاهر شدن رگ های خونی در داخل بافت ملتحمه است که سفیدی (اسکلرا) چشم را می پوشاند. وجود این رگ ها بر روی قسمت های سفید چشم باعث، قرمز شدن ظاهر چشم ها خواهد شد. پنگوکولا ها می توانند متورم و ملتهب شوند. به این عارضه پنگوکولیت گفته می شود. تحریک و قرمزی چشم ناشی از پنگکولیت، معمولا به دلیل قرار گرفتن بیش از حد در معرض نور خورشید، باد، گرد و غبار یا آب و هوای بسیار خشک به وجود می آید. گاهی اوقات افراد مبتلا به پینگوکولا، رشد این زایده های چشمی را با ناخنک چشم که به صورت زایده در داخل چشم به وجود می آید به اشتباه می گیرند. اما این دو عارضه چشمی از هم متفاوت هستند. علایم کلی بروز پینگوکولا شامل موارد زیر می شود: خارش خشکی تاری دید سوزش چشم ها احساس وجود خاک یا دیگر ذرات در داخل چشم نقطه یا برآمدگی زرد رنگ بر روی سفیدی چشم قرمزی و تورم بافت ملتحمه چشم به خصوص زمانی که پینگوکولا در حال رشد است. پینگوکولا و ناخنک ضایعه های چشمی هستند که می توانند روی چشم فرد ایجاد شوند. به عارضه چشمی ناشی از به وجود آمدن ناخنک در چشم، pterygium گفته می شود. با وجود اینکه این دو عارضه چشمی چندین ویژگی مشترک دارند اما تفاوتهای قابل توجهی نیز بین آنها وجود دارد. پینگوکولا و ناخنک چشم هر دو عارضه های چشمی خوش خیمی هستند که در نزدیکی قرنیه چشم ایجاد می شوند. جالب اینجاست که هر دو عارضه با قرار گرفتن در معرض آفتاب، باد و سایر عناصر محیطی آسیب زننده شدت می گیرند. با این حال عارضه چشمی ناخنک از نظر ظاهری با پینگوکولا متفاوت است. ناخنک چشم فرم دایره ای، بیضی یا خمیده ای شکلی دارد که گوشتی است. علاوه بر این احتمال رشد بیش از حد ناخنک و گرفتن قرنیه چشم بسیار بیشتر از عارضه پینگوکولا است. اگر ساعات زیادی را در زیر نور خورشید و بیرون از منزل می گذرانید. احتمال بروز پینگوکولا در شما بیشتر از دیگران خواهد بود. با این حال، شما می توانید تا حد زیادی با پوشیدن عینک آفتابی در بیرون از منزل، از رشد این زایده چشمی جلوگیری کنید. دقت کنید که عینک دودی که از آن استفاده می کنید باید کاملا چشم را پوشانده و در برابر اشعه های UVA و UVB آفتاب، محافظ چشمان شما باشد. عینک دودی با قاب بزرگ و پوشاننده، علاوه بر محافظت از چشمان شما در برابر نور خورشید از ورود ذرات جانبی مثل گرد و خاک یا باد به داخل چشم نیز جلوگیری خواهد کرد. علاوه بر این می توانید از قطره های چشمی مرطوب کننده برای کاهش خشکی چشم و حفظ رطوبت سطح چشم خود استفاده کنید. زیرا خشکی چشم یکی از علایم به وجود آورنده پینگوکولا است. انتخاب بهترین شیوه برای درمان پینگوکولا بستگی به شدت علایم چشمی دارد. در اولین قدم برای درمان این عارضه چشمی، محافظت از چشم ها در برابر اشعه نور خورشید ( UV ) اهمیت خواهد داشت. زیرا نور خورشید یکی از علایم به وجود آورنده این عارضه چشمی است. در نتیجه دوری از آن می تواند از شدت گرفتن علایم جلوگیری کرده و سرعت رشد این زایده چشمی را تا حد قابل توجهی کاهش دهد. برای محافظت از چشم در برابر این اشعه ها، بهتر است در هنگام خروج از منزل چشم ها را با عینک دودی بپوشانید. دقت داشته باشید که حتما این کار را در روزهای ابری و برفی نیز انجام دهید. خرید لنزهای فوتوکرومیک از دیگر مواردی است که می تواند درصد از چشم ها در برابر اشعه ماوراء بنفش محافظت کند. زیرا این نوع از لنزها با تاش نور آفتاب تیره شده و از ورود اشعه ها به داخل چشم جلوگیری خواهد کرد. علاوه بر این لنزهای فوتوکروم از چشم در برابر نور مضر آبی با انرژی بالا جلوگیری کرده و می توانید برای کار کردن با گوشی و کامپیوتر در طول روز از آن ها استفاده کنید. برای اطلاع از جزییات بیشتر در این مورد بهتر است با چشم پزشک متخصص صحبت کنید. در صورتی که پنگوکولا چشمی خفیف بوده اما با سوزش چشم و یا احساس وجود جسم خارجی در داخل چشم همراه است، پزشک ممکن است برای تسکین علایم، قطره روان کننده چشمی تجویز کند. گاهی اوقات لنزهای تماسی اسکلرال ( Scleral ) برای پوشاندن زایده داخل چشم تجویز می شود، این لنزهای مخصوص از چشم در برابر خشکی یا احتمال قرار گرفتن در معرض اشعه ماوراء بنفش محافظت خواهد کرد. علاوه بر این پینگوکولا می تواند منجر به بروز التهابات موضعی و تورم شود که این علایم با قطره چشم استروییدی یا داروهای ضد التهابی غیر استروییدی ( NSAIDs ) ها قابل درمان خواهد بود. اگر علت بروز پنگوکولار، خشکی چشم باشد. استفاده از قطره های چشمی تجویزی بهترین راه حل برای کاهش خشکی چشم فرد و بروز علایم جانبی ناشی از آن خواهد بود. در صورت ناراحتی چشم یا مشکل در حین پلک زدن و استفاده از لنزهای چشمی به خاطر وجود زایده در داخل چشم، پزشک ممکن است گزینه عمل جراحی را پیشنهاد کند. در بعضی از موارد در صورت بروز مشکلات برای زیبایی چشم های فرد نیز می توان از عمل جراحی برای برداشتن زایده پینگوکولا استفاده کرد. نهایتا با وجود غیر سرطانی بودن این زایده، در صورت مشاهده هر گونه تغییر در اندازه، شکل یا رنگ برآمدگی به وجود آمده روی سفیدی چشم باید این موارد را سریعا به چشم پزشک گزارش دهید. |
دوربینی یا ( hyperopia یکی از مشکلات شایع مربوط به بینایی است که فرد مبتلا قادر به دیدن واضح اشیاء دور بوده ولی اشیاء با فاصله نزدیک را تار می بیند. در نتیجه میزان دوربینی فرد بر توانایی تمرکز فرد روی اشیاء اطراف ت ثیر می گذارد. افرادی که مبتلا به دوربینی شدید هستند ممکن است بتوانند فقط اشیاء با فاصله بسیار زیاد را ببینند، در حالی که افراد با دوربینی خفیف ممکن است بتوانند اشیاء در فاصله کمتری را مشاهده کرده و روی آن ها تمرکز کنند. دوربینی معمولا عارضه چشمی است که از بدو کودکی وجود داشته و ممکن است بیشتر اعضای خانواده به آن مبتلا باشند. البته درمان این مشکل کار چندان سختی نبوده و می توان به راحتی با استفاده از دوربین یا لنزهای چشمی دوربینی را اصلاح کرد. یکی از درمان های دیگر برای اصلاح مشکل بینایی فرد عمل جراحی است. چشم هر فردی دو بخش دارد که به متمرکز کردن تصاویر بر روی شبکیه چشم کمک می کند: قرنیه بخش شفاف و دوکی شکل که در سطح رویی چشم فرد وجود دارد. لنز ساختار شفاف که به اندازه و شکل یک اسمارتیز بوده و روی چشم قرار گرفته است. در یک چشم سالم و طبیعی، هر یک از این قسمت های گفته شده مثل سطح یک سنگ مرمر یک دست و دارای انحنای خاصی خواهد بود. قرنیه و لنزها انحنای خاصی (انکسار) دارد که به متمرکز کردن مستقیم تصویر بر روی شبکیه در پشت چشم کمک می کند. اگر قرنیه یا لنز فرد به طور یک دست و یکنواخت منحنی نباشد، پرتوهای نوری به طور صحیح منعکس نشده و در نتیجه فرد دچار عیوب انکساری چشم و نهایتا مشکلات مربوط به بینایی خواهد شد. دوربینی زمانی رخ می دهد که چشم شما کوچک تر از حد طبیعی بوده یا قرنیه خمیدگی بسیار جزیی داشته باشد. بر عکس این عارضه نزدیکی بینی است که در اثر خمیدگی بیش از حد قرنیه به وجود می آید. البته در بزرگسالان مبتلا به عارضه دوربینی، همزمان ممکن است اشیاء نزدیک و دور ممکن است تار دیده شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علاوه بر دوربینی، دیگر عیوب انکساری چشم شامل موارد زیر می شوند: نزدیک بینی دقیقا برعکس دوربینی است. یعنی زمانی که کره چشم بزرگ تر و کشیده تر از اندازه طبیعی بوده و انحنای قرنیه زیاد باشد، فرد دچار عیوب انکساری نزدیک بینی خواهد شد. در نتیجه این عارضه تصاویر و نور به خوبی روی شبکیه متمرکز نشده و در نتیجه اشیاء با فاصله زیاد تار دیده خواهند شد. این اتفاق زمانی می افتد که شبکیه یا لنزها دارای خمیدگی و انحنای بیشتری در یک جهت نسبت به جهت دیگر باشند. آستیگمات اصلاح نشده باعث تاری دید فرد مبتلا خواهد شد. برجستگی وقتی رخ می دهد که چشم شما کوتاهتر از حد نرمال باشد یا قرنیه شما خیلی کمی خمیده باشد. اثر برعکس نزدیک بینی است. در بزرگسالان دارای دور بینی، اشیاء نزدیک و دور ممکن است تار شوند. عیب انکساری دوربینی ممکن است با مشکلات زیر همراه باشد: کودکان مبتلا به دوربینی ممکن است دچار عارضه چپ شدن چشم ها شوند. عینک های مخصوص اصلاح دوربینی می تواند این مشکل را درمان کند. عارضه چشمی دوربینی در صورتی که درمان نشود می تواند با کاهش کیفیت زندگی فرد همراه باشد. زیرا فرد به خاطر مشکل بینایی خود نمی تواند وظایف روزانه خود را آن گونه که مایل است انجام دهد. این محدود شدن قدرت بینایی حتی می تواند باعث شود تا از زندگی خود لذت کافی را نبرده و در بعضی از موارد دچار انزوا و ناراحتی شود. دوربینی اصلاح نشده می تواند باعث این شود که فرد برای دیدن اشیاء نزدیک بیش از حد به چشم خود فشار آورده و دچار خستگی چشم شود. خستگی چشم نیز ممکن است باعث بروز سردردهای روزانه شود. اگر مشکل بینایی اصلاح نشده نداشته باشید ممکن است امنیت شما و دیگران به خطر بیفتد. این مشکل ممکن است در حین رانندگی اتومبیل یا کار با تجهیزات سنگین خطرات جدی برای فرد و اطرافیان به وجود آورد. اصلاح این عیب انکساری چشم می تواند هزینه های زیادی به همراه داشته باشد. به عنوان مثال هزینه معاینه چشم و خرید عینک از جمله مواردی است که هر ساله به هزینه های فرد اضافه خواهد شد. پزشک می تواند دوربین بودن چشم را با معاینه چشم تشخیص دهد. این معاینه شامل ارزیابی عیوب انکساری و بررسی وضعیت سلامت چشم فرد مبتلا می شود. بررسی های مربوط به عیوب انکساری چشم به تشخیص مشکلات بینایی از قبیل نزدیک بینی یا دور بین بودن، آستیگماتیسم و یا پیربوپیا ( presbyopia ) کمک خواهد کرد. در حین این بررسی پزشک ممکن است از ابزارهای مختلفی برای این کار استفاده کند و از شما بخواهد که چندین لنز را بررسی کنید تا فاصله و بینایی شما را آزمایش کند. علاوه بر این چشم پزشک به احتمال زیاد قطره ای را در چشم شما خواهد ریخت تا مردمک گشاد شده و بتوان به راحتی سلامت چشم را مورد بررسی قرار داد. این ممکن است باعث شود تا چند ساعت بعد از بررسی، چشم شما نسبت به نور حساس تر شود. این قطره به پزشک کمک می کند تا تشخیص دقیق تری داشته و همه قسمت های چشم را مورد بررسی قرار دهد. هدف از درمان دوربینی کمک به تمرکز نور بر روی شبکیه از طریق استفاده از لنزهای اصلاحی یا جراحی عیوب انکساری چشم است. در جوانان، همیشه نیازی به درمان نیست، زیرا لنزهای بلوری در داخل چشم به اندازه کافی انعطاف پذیر هستند تا شرایط به وجود آمده را تحمل کنند. اما بسته به میزان دوربینی فرد، ممکن است برای بهبود بینایی نزدیک نیاز به تجویز لنزهای تجویزی به خصوصی باشد. با بالا رفتن سن و کاهش انعطاف پذیری لنزهای داخل چشمی، حتما باید لنزهای تجویزی برای بهبود عیوب انکساری چشم تجویز شود. استفاده از لنزهای تجویزی با خنثی کردن میزان انحنای قرنیه یا اندازه (طول) چشم، به درمان دوربینی فرد کمک خواهد کرد. انواع لنزهای تجویزی عبارتند از: این یک روش ساده و ایمن برای کاهش علایم ناشی از دور بینی است. لنزهای عینک مختلفی وجود داشته و شامل مدل تک کانونی، دو کانونی، سه کانونی و چند کانونی می شود. این لنزها برای برطرف شدن عیوب انکساری باید دقیقا روی چشم فرد قرار گیرند. این لنزها با مواد و طرح های متنوعی از جمله نرم و سفت یا سخت در شکل های کروی، toric ، چند کانونی و تک کانونی موجود هستند. از پزشک چشم خود در مورد مزایا و معایب استفاده از لنزهای چشمی صحبت کرده و بهترین و مناسب ترین لنز با توجه به عیب انکساری چشم خود را تهیه کنید. اگرچه که بیشتر روش های جراحی درمان عیوب انکساری برای درمان نزدیک بینی استفاده می شود، اما می توان از این شیوه درمانی برای بهبود دوربینی خفیف تا متوسط نیز استفاده کرد. این روشهای جراحی با تغییر شکل انحنای قرنیه، دور بینی را اصلاح می کنند. روش های جراحی انکساری شامل موارد زیر می شود: با این روش، جراح یک فلپ نازک را بر روی شبکیه چشم شما به وجود آورده و سپس از لیزر برای اصلاح انحنای قرنیه دچار دوربینی استفاده خواهد کرد. بهبودی جراحی لیزیک معمولا سریعتر بوده و دوره نقاهت کوتاه تری خواهد داشت. این عمل جراحی رفع عیوب انکساری چشم معمولا ناراحتی کمتری نسبت به عمل های مشابه درمانی دارد. در این عمل جراحی، جراح یک فلپ بسیار نازک بر روی بیرونی ترین قسمت قرنیه (اپیتلیوم) ایجاد می کند. سپس از لیزر برای تغییر شکل لایه های بیرونی قرنیه و تغییر انحنای آن استفاده نموده و سپس اپیتلیوم مجددا سرجای خود قرار خواهد گرفت. روش انجام این عمل جراحی بسیار شبیه به لازک است. جراح کاملا اپیتلیوم را برداشته، سپس از لیزر برای تغییر شکل قرنیه استفاده می کند. لایه اپیتلیوم مجددا سر جای خود بازنگشته و بعد از مدتی خود به خود به طور طبیعی مطابق با شکل جدید قرنیه فرد رشد خواهد کرد. بهتر است قبل از انجام این عمل های جراحی برای رفع عیوب انکساری چشم خود با پزشک در مورد عوارض جانبی احتمالی صحبت کنید، زیرا این روش قابل برگشت نیست. همچنین دقت داشته باشید که تا زمانی که شماره چشم شما ثابت نشده، انجام عمل جراحی عیوب انکساری چشم توصیه نمی شود. در صورت بروز هر یک از این علایم فورا به پزشک مراجعه کنید: دو بینی دیدن لکه های نور تار شدن ناگهانی دید لکه های سیاه یا هاله هایی را در اطراف چراغ از دست دادن ناگهانی بینایی یک چشم همراه با درد یا بدون احساس درد این علایم ممکن است نشان دهنده یک بیماری چشمی جدی بوده و نیاز به پیگیری و درمان فوری داشته باشد. در حال حاضر اگر دچار این عیوب انکساری نشده اید، می توانید از بروز آن جلوگیری کنید. برخی راهکار کاهش احتمال ابتلا به دوربینی، عبارتند از: بهتر است به طور منظم به چشم پزشکی مراجعه کنید، حتی اگر در حاضر مشکل بینایی ندارید بازهم این کار را انجام دهید. بهتر است در صورت قرار گرفتن در برابر نور خورشید از عینک های محافظ در برابر اشعه UV استفاده کنید. از عینک محافظ برای ورزش، چمن زنی، رنگ آمیزی و استفاده از مواد شیمیایی استفاده کنید. سعی کنید در طول روز سبزیجات و میوه کافی میل کنید. مطالعات نشان می دهد که گنجاندن ماهی های مثل ماهی تن، سالمون و مصرف اسیدهای امگا به سلامت چشم ها کمک خواهد کرد. همانقدر که سیگار کشیدن می تواند به دیگر اعضای بدن آسیب برساند، برای سلامتی چشم ها نیز مضر بوده و می تواند به آن ها آسیب برساند. همیشه از لنزهای مناسب با شماره چشم خود استفاده کرده و به طور منظم برای بررسی سلامت و شماره چشم به چشم پزشک مراجعه کنید. بیماری های مزمنی مثل دیابت و فشار خون بالا می تواند بر روی قدرت بینایی فرد ت ثیر گذاشته و باعث بروز عیوب انکساری چشم شوند. در نتیجه بهتر است این بیماری ها را کنترل کرده و تحت درمان مناسب قرار بگیرید. سعی کنید در هنگام مطالعه یا کار با کامپیوتر نور اتاق را تنظیم کنید. این کار به بهبود دید شما کمک زیادی خواهد کرد. در حین انجام کارهای چشمی نیاز به تمرکز، سعی کنید زمانی را به استراحت خود اختصاص دهید. به عنوان مثال هر دقیقه، ثانیه به چشم های خود استراحت داده و به اشیاء با فاصله زیاد نگاه کنید. برای بررسی بیماری های چشمی، ممکن است با سه نوع متخصص متفاوت مواجه شوید و اطلاعی در مورد مناسب ترین پزشک متخصص برای وضعیت چشمی خود نداشته باشید: چشم پزشکان برای بررسی های کامل چشم، تجویز لنزهای اصلاحی، تشخیص و درمان اختلالات شایع و پیچیده چشم و انجام عمل جراحی چشم آموزش دیده و متخصص درمان بیماری های چشمی هستند. این نوع از متخصصان برای ارزیابی کامل چشم، تجویز لنزهای اصلاح و تشخیص و درمانی اختلالات شایع چشمی آموزش دیده اند. فروشندگان عینک و لنزهای چشمی در انتخاب بهترین فریم، شیشه عینک و لنزهای چشمی کمک زیادی به مراجعه کننده خواهند کرد. در بعضی از کشورها فروشندگان عینک باید متخصص و دوره دیده باشند. اما هیچگاه فروشنده عینک حتی در صورت دوره دیدن نمی تواند به تشخیص و درمان بیماری های چشمی فرد مراجعه کننده کمک کند. بعد از انتخاب بهترین پزشک یا متخصص برای مراجعه، بهتر است از نکات زیر قبل از مراجعه به مطب استفاده کنید. ا پزشک دستگاهی دارد که اطلاعات کاملی در مورد عینکی که قبلا برای شما تجویز شده در اختیار او قرار خواهد داد. اگر از لنزهای چشمی استفاده می کنید نیز بهتر است ظرف لنزها را به همراه داشته باشید. این کار به تشخیص و تجویز بهترین عینک و لنز برای شما کمک زیادی خواهد کرد. بهتر است اگر شاهد بروز مشکلاتی در حین مطالعه یا رانندگی در شب هستید. همه این موارد را یادداشت کرده و به اطلاع پزشک معالج برسانید. لیستی از تمامی داروها، ویتامین ها و مکمل هایی که مصرف می کنید را بنویسید. تمامی سوالاتی که به ذهن شما می رسد را یادداشت کرده و در مطب مطرح کنید. از آن جایی که مدت زمان ملاقات با پزشک کوتاه است، بهتر است سوالات زیر را از پزشک بپرسید: مزایا و معایب استفاده از عینک چیست؟ چه زمانی باید از لنزهای اصلاحی استفاده کنم؟ مزایا و معایب استفاده از لنزهای تماسی چیست؟ آیا شرکت بیمه، هزینه جراحی چشم را پرداخت می کند؟ چند بار در سال بهتر است برای معاینه چشم به پزشک مراجعه کنم؟ بعد از عمل جراحی چشم ممکن است چه مشکلاتی به وجود بیاید؟ برای کسب اطلاعات بیشتر مطالعه چه وب سایت هایی را توصیه می کنید؟ آیا گزینه های درمانی موثر تر و دایمی تری برای این عارضه چشمی وجود دارد؟ آیا بروشور یا برگه چاپ شده دیگری برای مطالعه در مورد عیوب انکساری دارید؟ پزشک در حین معاینه و بررسی وضعیت چشم ها، احتمالا سوالاتی را مطرح خواهد کرد. در نتیجه از آن جایی که زمان ویزیت کوتاه است، بهتر است آماده پاسخگویی به سوالات باشید. سوالاتی که پزشک ممکن است مطرح کند شامل موارد زیر می شود: علایم شما تا چه حد شدید است؟ از چه زمانی شاهد بروز علایم بودید؟ از چه زمانی شروع به استفاده از عینک یا لنزهای چشمی کردید؟ آیا از نظر پزشکی مبتلا به بیماری های جدی مانند دیابت هستید؟ با دورتر یا نزدیک تر کردن اشیاء، آیا شاهد بهبودی دید خود خواهید بود؟ آیا شروع به مصرف داروهای جدید، مکمل ها یا داروهای گیاهی کرده اید؟ آیا در خانواده شما فرد دیگری از لنزهای اصلاحی استفاده می کند؟ آیا می دانید وقتی که اولین بار با دید خود مشکل داشتند، چند سال داشتند؟ |
عارضه گرفتگی گوش در هواپیما ( به علت فشار بر روی پرده گوش به وجود می آید. زمانی که تعادل بین فشار هوا در گوش میانی و فشار هوا در محیط خارجی گوش برهم بخورد این مشکل به وجود خواهد آمد. عارضه گرفتگی گوش در هواپیما ممکن است در حین برخاستن یا فرود آمدن هواپیما اتفاق بیفتد. گرفتگی گوش در هواپیما نام های دیگری نیز داشته و ممکن است به آن باروتراما گوش یا آسیب به گوش میانی نیز گفته شود. برای درمان این عارضه اقدامات خود درمانی مثل خمیازه کشیدن، بلع یا جویدن آدامس از جمله مواردی است که می تواند عدم تعادل فشار هوا در گوش و خارج آن را از بین برده و علایم این عارضه را بهبود ببخشد. با این حال در موارد شدید گرفتگی گوش در هواپیما ممکن است نیاز داشته باشید تا برای درمان به پزشک مراجعه کنید. گرفتگی گوش در هواپیما زمانی اتفاق می افتد که فشار هوا در داخل گوش میانی با فشار هوا در محیط بیرونی هماهنگی نداشته و مانع لرزش پرده گوش (پرده تمپان) به طور طبیعی شود. در حالت طبیعی یک گذرگاه باریک به نام لوله استاش که به گوش میانی متصل می شود، فشار هوا در داخل گوش را تنظیم می کند. در زمان بلند شدن هواپیما یا فرود آمدن آن، فشار هوا به سرعت تغییر می کند. لوله استاش نیز اغلب نمی تواند به اندازه کافی سریع عمل کرده و از خود واکنشی مناسب با شرایط نشان دهد. در حقیقت همین سرعت ناکافی لوله استاش است که باعث بروز علایم گرفتگی گوش در هواپیما می شود. بلع یا خمیازه کشیدن از جمله مواردی است که به باز شدن لوله استاش کمک کرده و به گوش میانی اجازه می دهد تا هوای بیشتری وارد آن شده و فشار هوا در دو طرف گوش یکسان شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید باروتراما گوش معمولا در نتیجه موارد زیر به وجود می آید: غواصی انفجار مثل انفجار در مناطق جنگی فرود یا بلند شدن هواپیما از سطح زمین درمان با اکسیژن پرفشار Hyperbaric medicine chamber همچنین افراد ممکن است در زمانی که سوار آسانسور هستند نیز دچار این عارضه شوند. البته این عارضه فقط در آسانسور ساختمان های بزرگ اتفاق خواهد افتاد. هر عاملی که باعث گرفتگی لوله استاش شده یا عملکرد آن را مختل کند می تواند باعث بروز عارضه گرفتگی گوش در هواپیما شود. عوامل خطر شایع در ابتلا به این عارضه شامل موارد زیر می شود: سرماخوردگی عفونت سینوس تب یونجه (رینیت آلرژیک) عفونت گوش میانی (اوتیت مدیا) لوله استاش کوچک به ویژه در نوزادان و خردسالان خواب بودن در حین بلند شدن یا فرود آمدن هواپیما، زیرا در این هنگام نمی توانید برای یکسان شدن فشار خمیازه کشیده یا عمل بلع را انجام دهید. این عارضه ممکن است یک یا هر دو گوش را به طور همزمان درگیر کند. علایم شایع بعد از ابتلا به این عارضه شامل موارد زیر می شود: ناراحتی یا درد متوسط در گوش احساس پر بودن یا خستگی در گوش مشکل شنوایی یا کم شنوایی جزیی تا متوسط در صورتی که عارضه گرفتگی گوش در هواپیما شدید باشد نیز فرد دچار علایم زیر خواهد شد: زنگ زدن گوش درد شدید گوش احساس سرگیجه افزایش فشار گوش خون ریزی از گوش ها از دست دادن شدید یا متوسط شنوایی در صورتی که احساس ناراحتی کرده یا برای چند روز متوالی احساس شنوایی خود را از دست داده یا علایم بسیار شدیدی را تجربه می کنید، بهتر است برای تشخیص و درمان به پزشک مراجعه کنید. عارضه گرفتگی گوش در هواپیما معمولا مشکل جدی نبوده و با استفاده از اقدامات مراقبتی بهبود خواهد یافت. اما به ندرت در صورت آسیب دیدگی گوش میانی یا ساختارهای داخلی گوش فرد ممکن است دچار عوارض جانبی دایمی این عارضه شوید. عوارض جانبی نادر شامل موارد زیر می شود: وز وز گوش مزمن از دست دادن شنوایی برای همیشه راهکارهای پیشگیری از بروز گرفتگی گوش در هواپیما عبارتند از: همچنین جویدن آدامس یا مکیدن شکلات می تواند احتمال بروز این عارضه را به حداقل برساند. برای انجام مانور والسالوا دهان خود را بسته و بینی خود را بگیرید. سپس سعی کنید با فشار هوا را از داخل بینی خود خارج کنید. این تمرین را چندین بار به خصوص در حین نشستن هواپیما تکرار کنید تا فشار بین بخش داخلی گوش و هوای داخل کابین هواپیما یکسان شود. بهتر است در هنگام بلند شدن هواپیما یا نشستن آن بیدار بوده و تمریناتی که به شما آموزش دادیم را انجام دهید. در صورتی که دچار سرماخوردگی، عفونت سینوس، گرفتگی بینی یا عفونت گوش هستید بهتر است سفر هوایی خود را لغو کنید. به خصوص اگر اخیرا عمل جراحی گوش انجام داده اید، بهتر است در مورد مسافرت هوایی خود با پزشک مشورت کنید. اگر دچار گرفتگی بینی شده اید، حدود دقیقه تا یک ساعت قبل از برخاستن یا فرود هواپیما از اسپری بینی استفاده کنید. البته از استفاده بیش از حد از اسپری بینی خودداری کنید، زیرا میزان و شدت گرفتگی بینی را افزایش خواهد داد. می توانید دقیقه تا ساعت قبل از پرواز از این قرص های دکونژستانت ( decongestants ) خوراکی استفاده کنید. اما اگر دچار بیماری قلبی بوده، اختلال ریتم قلب یا فشار خون بالا داشته یا باردار هستید، از مصرف این داروها خودداری کنید. در صورتی که آلرژی دارید، حدود یک ساعت قبل از پرواز داروهای خود را مصرف کنید. این گوش گیر ها به آرامی فشار پرده گوش در هنگام بلند شدن یا نشستن هواپیما را تنظیم کرده و مانع از بروز گرفتگی گوش خواهد شد. برای کمک به کودکان و نوجوانان بهتر است از شیوه های زیر استفاده کنید: برای تشویق بلع در هنگام بلند شدن یا نشستن هواپیما بهتر است یک بطری را برای مکیدن به کودک خود بدهید. همچنین استفاده از پستانک نیز می تواند از بروز این عارضه جلوگیری کند. برای کودکان بالای سال نیز می توانید از شیوه جویدن آدامس یا نوشیدن آب با نی یا درست کردن حباب با نی استفاده کنید. استفاده از دکونژستانت ها برای کودکان و نوجوانان توصیه نمی شود. پزشک با توجه به سابقه و معاینه گوش توسط دستگاه اتوسکوپ قادر به تشخیص گرفتگی گوش خواهد بود. برای بیشتر افراد، گرفتگی گوش هواپیما معمولا با گذشت زمان بهبود می یابد. اما هنگامی که بعد از گذشت چند روز همچنان علایم پابرجاست، ممکن برای درمان این عارضه نیاز به مراجعه به پزشک داشته باشید. پزشک ممکن است برای درمان این عارضه موارد زیر را توصیه کند: اسپری بینی دکونژستانت دکونژستانت خوراکی برای کاهش ناراحتی همچنین می توانید از داروهای ضد التهابی غیر استروییدی مثل ایبوپروفن یا ناپروکس سدیم یا مسکن analgesic مثل استامینوفن استفاده کنید. همراه با درمان دارویی، پزشک احتمالا انجام مانور والسالوا را به شما آموزش خواهد داد. برای انجام این کار کافی است بینی خود را گرفته و با دهان بسته سعی کنید هوا را با فشار از بینی خود خارج کنید. به ندرت احتمال دارد تا برای درمان گرفتگی گوش در هواپیما از جراحی استفاده شود. حتی صدمات شدید مانند پارگی گوش یا پارگی غشای داخلی گوش نیز معمولا خود به خود بهبود خواهند یافت. با این حال در موارد نادر ممکن است عمل جراحی برای درمان این عارضه مورد نیاز باشد. برای عمل جراحی، برشی در داخل پرده گوش ایجاد می کنند تا علاوه بر تخلیه مایعات، فشار هر دو طرف گوش برابر شود. در صورتی که مستعد ابتلا به گرفتگی گوش در هواپیما هستید یا برای درمان زخم های خود از درمان با اکسیژن پرفشار استفاده کرده اید، پزشک ممکن است از طریق عمل جراحی لوله هایی را برای کمک به خروج مایعات از داخل گوش و تنظیم فشار بین گوش بیرونی و گوش میانی داخل گوش شما قرار بدهد. از آن جایی که مدت زمان ملاقات با پزشک کوتاه بوده و حرف های زیادی برای گفتن خواهید داشت. در نتیجه بهتر است با آمادگی کامل به پزشک مراجعه کرده و از این زمان کوتاه نهایت استفاده را ببرید. بهتر است قبل از حضور در مطب موارد زیر را آماده کنید: همه نشانه های مربوط و غیر مربوط به بیماری خود را یادداشت کرده و همراه خود داشته باشید. بهتر است استرس ها و تغییرات اخیری که در زندگی تان افتاده است را یادداشت کنید. نام تمامی داروها، مکمل ها و ویتامین های که مصرف می کنید را همراه با میزان مصرف خود یادداشت کنید. گاهی اوقاتت به خاطر سپردن تمامی موارد و اطلاعاتی که پزشک در اختیارتان قرار می دهد، کار دشواری است. در نتیجه بردن همراه به یادآوری اطلاعات مهم و نکات کمک زیادی خواهد کرد. تمامی سوالات مربوط و غیر مربوطی که به ذهنتان رسیده و قصد پرسیدن آن ها از پزشک را دارید را یادداشت کرده و همراه خود به مطب ببرید. بهتر است در مورد گرفتگی گوش در هواپیما سوالات زیر را در حین معاینه مطرح کنید: بهترین شیوه درمانی چیست؟ آیا باید سفرهای آینده خود با هواپیما را کنسل کنم؟ آیا عوارض جانبی ناشی از این عارضه دایمی خواهد بود؟ چگونه می توانم از بروز مجدد این عارضه پیشگیری کنم؟ آیا این مشکلی که با آن مواجه هستم به خاطر سفر اخیری است که با هواپیما انجام داده ام؟ پزشک برای تشخیص و درمان بهتر ممکن است سوالات زیر را در حین معاینه مطرح کند: آیا مبتلا به حساسیت هستید؟ علایم شما تا چه میزان شدید است؟ آیا قبلا هم دچار گرفتگی گوش در هواپیما شده بودید؟ آیا اخیرا دچار سرما خوردگی، عفونت گوش یا عفونت سینوس شده اید؟ در تجربه قبلی خود دچار چه علایمی شدید و آیا علایم شدید و ادامه دار بود؟ عارضه گرفتگی گوش در هواپیما به علت فشار بر روی پرده گوش به وجود می آید. زمانی که تعادل بین فشار هوا در گوش میانی و فشار هوا در محیط خارجی گوش برهم بخورد این مشکل به وجود خواهد آمد. عارضه گرفتگی گوش در هواپیما ممکن است در حین برخاستن یا فرود آمدن هواپیما اتفاق بیفتد. برای بیشتر افراد، گرفتگی گوش هواپیما معمولا با گذشت زمان بهبود می یابد. اما هنگامی که بعد از گذشت چند روز همچنان علایم پابرجاست، ممکن برای درمان این عارضه نیاز به مراجعه به پزشک داشته باشید. |
فوتوبیا ( به معنای ترس از نور است. البته منظور از فوتوبیا این نیست که شخص مبتلا به آن از نور می ترسد، بلکه منظور حساسیت بسیار شدید نسبت به نور اطراف است. حال تفاوتی نمی کند این نور، نور ساطع شده از محیط پیرامون یا حتی نور خورشید باشد. در بعضی از موارد ابتلا به فوتوبیا شدید، فرد ممکن است در هنگام تماس با نور دچار دردهای چشمی شود. فوتوبیا در حقیقت یک بیماری نیست بلکه نشانه ای از یک مشکل دیگر است. سردردهای میگرنی، خشکی چشم و تورم در داخل چشم ها از جمله عوارض شایعی است که با حساسیت چشم نسبت به نور خورشید مرتبط است. فرد مبتلا ممکن است در نتیجه قرار گرفتن در معرض نور شدید خورشید یا محیط اطراف خود دچار دردها چشمی شده و حتی نتواند چشمان خود را باز نگه دارد. بعضی از افراد ممکن است دچار سردرد نیز بشوند. عارضه فوتوبیا به ارتباط بین سلول های داخل چشمی که نور را تشخیص داده و از طریق عصب به مغز انتقال می دهند، مرتبط است. میگرن شایعترین علت حساسیت به نور است. بیش از درصد افراد مبتلا به میگرن دارای فوتوبیا هستند. بسیاری از این افراد حتی وقتی سردرد ندارند بازهم نسبت به نور حساسیت دارند. انواع دیگر سردردها نیز ممکن است باعث بروز فوتوبیا شود. افرادی که دچار سردردهای تنشی و خوشه ای می شوند نیز نسبت به نور حساسیت نشان داده و در صورت قرار گرفتن در معرض آن، احساس ناراحتی می کنند. بعضی از وضعیت های مغزی نیز می تواند باعث بروز فوتوبیا شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید این وضعیت ها شامل موارد زیر می شوند: آسیب جدی در مغز تومورهای غده هیپوفیز مننژیت (تورم پوشش های محافظ مغز و نخاع) Supranuclear palsy (یک اختلال مغزی که باعث مشکلات در تعادل، راه رفتن و حرکت چشم ها می شود) بعضی از بیماری های چشمی نیز ممکن است دچار بروز فوتوبیا شود: خشکی چشم یووییت (تورم در داخل چشم) Iritis (تورم حلقه رنگی اطراف مردمک چشم) آب مروارید (لنز چشم با یک لایه پوشانده شود) سایش قرنیه (ساییده شدن سطح قرنیه چشم) آسیب شبکیه، لایه حساس به نور در قسمت پشت چشم کراتیتیس (تورم قرنیه یا همان لایه شفافی که بخش رنگی چشم را می پوشاند) بلفاروسپاسم (بیماری که باعث می شود تا پلک ها بی اختیار بسته شده و غیر قابل کنترل شوند) التهاب ملتحمه چشم (التهاب ملتحمه یا همان بافت شفافی که بر روی قسمت سفید رنگ چشم قرار گرفته است) علاوه بر موارد گفته شده، فوتوبیا ممکن است افراد مبتلا به بیماری های ذهنی را نیز درگیر کند. این بیماری ها شامل موارد زیر می شود: افسردگی وحشت زدگی اختلال دو قطبی استرس و اضطراب آگورافوبیا (ترس از قرار گرفتن در جمع) علاوه بر این ممکن است در نتیجه انجام عمل لازیک یا دیگر جراحی ها برای رفع عیوب انکساری چشم، دچار فوتوبیا شده باشید. طول موج خاصی از نور، مانند نور آبی رایانه و تلفن هوشمند بیشترین حساسیت را در این افراد به وجود خواهند آورد. مصرف بعضی از داروها نیز ممکن است باعث بروز فوتوبیا شود. این داروها شامل موارد زیر می شود: آنتی بیوتیک ها مثل داکسی سایکلین و تتراسایکلین Quinine ) Qualaquin ) این دارویی است که برای درمان مالاریا از آن استفاده می شود. Furosemide Lasix : این دارو مانع از نگه داشتن آب اضافه در بدن می شود. از این دارو برای درمان نارسایی احتقانی قلب، بیماری کبد، بیماری کلیوی و سایر بیماری ها استفاده می شود. اگر فکر می کنید فوتوبیا دارید، بهتر است برای تشخیص و درمان به پزشک مراجعه کنید. پزشک معالج در مورد علایم، بیماری ها و داروهایی که مصرف می کنید سوالاتی را مطرح کرده و سپس وضعیت سلامتی چشم ها و در صورت امکان مغز شما را مورد بررسی قرار خواهد داد. آزمایشاتی که پزشک ممکن است از آن برای تشخیص فوتوبیا استفاده کند، شامل موارد زیر می شود: برای انجام این آزمایش پزشک از یک میکروسکوپ مخصوص دارای نور برای بررسی و معاینه وضعیت چشم ها استفاده خواهد نمود. در این تصویر برداری با استفاده از آهنربا های بسیار قوی و امواج رادیویی تصویری از چشمان شما گرفته خواهد شد که به تشخیص علت اصلی بروز این عارضه چشمی کمک زیادی خواهد کرد. این بررسی با هدف تشخیص خشکی چشم مورد استفاده قرار گرفته و در آن پزشک با دقت سلامت پرده اشکی چشم فرد مراجعه کننده را معاینه خواهد کرد. شاید نتوانید از بروز فوتوبیا جلوگیری کنید اما بعضی از رفتارها می تواند از بروز بیماری های زمینه ای فوتوبیا پیشگیری کند. این رفتارها شامل موارد زیر می شود: با شستن مکرر دستان از بروز encephalitis جلوگیری کنید. از محرک هایی که باعث بروز حملات میگرنی می شود، خودداری کنید. با جلوگیری از تماس با افراد آلوده، شستن دست ها و ایمن سازی در برابر مننژیت باکتریایی، خطر ابتلا به مننژیت را کاهش دهید. با حفظ بهداشت فردی، لمس نکردن چشم و استفاده از لوازم آرایش شخصی می توانید از بروز عفونت و بلفاریت چشمی جلوگیری کنید. دریافت واکسیناسیون encephalitis برخی از بیماری های زمنیه ای که باعث ایجاد حساسیت به نور می شوند، نیاز به فوریت های پزشکیو درمان سریع خواهند داشت. اگر شاهد بروز علایم زیر یا نشانه های دیگر مرتبط با این نشانه ها بودید، سریعا به پزشک مراجعه کنید: علایم: تاری دید، درد یا سوزش چشم ها، قرمزی، حس وجود جسم خارجی در داخل چشم ها علایم: سردردهای شدید، تب، مشکل در برخواستن، گیجی علایم: تب و تشنج، سردرد های شدید، گردن درد، حالت تهوع و استفراغ علایم: سردردهای ناگهانی و شدیدی که با عقب بردن سر شدت بگیرد، احساس گیجی و ناآرامی، کاهش سطح هوشیاری، بی حسی در اعضای بدن بهترین شیوه درمان بستگی به علت بروز فوتوبیا خواهد داشت. به عنوان مثال در صورتی که علت اصلی حساسیت فرد نسبت به نور، مصرف داروی خاصی باشد. بهترین شیوه درمان کنار گذاشتن مصرف آن دارو است. البته قبل از اینکار حتما باید با پزشک در این مورد صحبت کرده یا داروی جایگزین آن را تهیه کنید. در بعضی از موارد که درمان مشخصی برای این عارضه وجود ندارد نیز می توان از عینک های رنگی برای کاهش علایم استفاده کرد. استفاده از لنزهای به رنگ صورتی با نام FL - می تواند کمک زیادی به فرد مبتلا کند. البته استفاده از عینک های رنگی برای همه افراد توصیه نمی شود. زیرا بعضی از افراد در صورت استفاده از این عینک ها ممکن است چشم آن ها نسبت به نور دچار حساسیت بیشتری شود. در نتیجه برای بهترین انتخاب بهتر است با چشم پزشک مشورت کنید. در صورتی که میزان حساسیت چشم شما نسبت به نور خورشید بسیار زیاد است، حتما به چشم پزشک مراجعه کنید. پزشک در مورد میزان و شدت این عارضه سوالاتی را مطرح کرده و علت اصلی بروز آن را تشخیص خواهد داد. درمان فوتوبیا با توجه به علت بروز آن متفاوت خواهد بود. درمان های دارویی برای کاهش فوتوبیا معمولا شامل موارد زیر می شود: داروها و آرام بخش ها برای میگرن آنتی بیوتیک ها برای التهاب ملتحمه قطره چشم آنتی بیوتیک برای ساییدگی قرنیه اشک مصنوعی برای سندرم خفیف خشکی چشم قطره چشم که باعث کاهش التهاب اسکلرولیت می شود. آنتی بیوتیک ها برای مننژیت باکتریایی (شکل ویروسی آن معمولا طی هفته خود به خود بهبود خواهد یافت) جراحی برای از بین بردن خون اضافی و کاهش فشار بر روی مغز در اثر subarachnoid hemorrhage داروهای ضد التهابی، استراحت و مصرف مایعات برای موارد خفیف آنسفالیت (موارد شدید این بیماری نیاز به مراقبت مستمر خواهد داشت) دور ماندن از نور خورشید و کم کردن نور محیط منزل در طول روز از جمله مواردی است که به کاهش علایم فوتوبیا کمک زیادی خواهد کرد. در صورتی که هر روز باید از منزل خارج شوید نیز بهتر است از عینک های دودی یا رنگی برای کاهش علایم فوتوبیا استفاده کنید. فوتوبیا در حقیقت یک بیماری نیست بلکه نشانه ای از یک مشکل دیگر است. سردردهای میگرنی، خشکی چشم و تورم در داخل چشم ها از جمله عوارض شایعی است که با حساسیت چشم نسبت به نور خورشید مرتبط است. فرد مبتلا ممکن است در نتیجه قرار گرفتن در معرض نور شدید خورشید یا محیط اطراف خود دچار دردها چشمی شده و حتی نتواند چشمان خود را باز نگه دارد. بروز فوتوبیا ممکن است علل مختلفی داشته باشد که بهترین شیوه درمان آن نیز با توجه به علت آن انتخاب خواهد شد. خشکی چشم، یووییت، کراتیتیس، آب مروارید، سایش قرنیه، التهاب ملتحمه، آسیب شبکیه، بلفاروسپاسم از جمله علل بروز فوتوبیا است. گاهی اوقات عمل های جراحی عیوب انکساری چشم نیز می تواند باعث بروز این عارضه چشمی شود. |
کشیدگی رباط ( Sprain ) در اثر کشیده شدن نوارهای محکم با بافت فیبری است که دو استخوان را در محل مفصل به هم متصل می کنند. شایع ترین محل بروز کشیدگی رباط، مچ پا است. درمان اولیه پس از بروز کشیدگی رباط پا شامل استراحت، استفاده از یخ، پانسمان و بالا گذاشتن عضو آسیب دیده است. کشیدگی های رباط خفیف از جمله مواردی است که ممکن است نیاز به درمان نداشته و با استفاده از درمان های ساده خانگی نیز بهبود یابد. اما گاهی اوقات بهبود کشیدگی رباط شدید برای درمان آسیب دیدگی یا پارگی نیاز به عمل جراحی خواهد داشت. تفاوت کشیدگی رباط ( Sprain ) و کشیدگی تاندون ( Strain ) این عارضه معمولا در هنگام وارد شدن فشار بیش از حد، پاره شدن رباط یا پیچ خوردگی اتفاق می افتد. به طور کلی کشیدگی رباط در شرایط زیر رخ می دهد: افتادن وزن فرد بر روی زانو در هنگام انجام فعالیت ورزشی به هنگام سقوط و افتادن وزن فرد بر روی یکی از دست ها در حال کشیده آسیب دیدگی در حین ورزش اسکی یا کشیدگی بیش از حد شست دست در هنگام انجام ورزش های راکتی مثل تنیس پیاده روی یا ورزش بر روی یک سطح ناهموار، دارای شیب زیاد یا پرش از ارتفاع زیاد بر روی یک سطح ناصاف کودکان دارای بافت های نرم تری به نام صفحات رشد هستند که در نزدیکی قسمت انتهای استخوانهای آن ها قرار گرفته است. علاوه بر این رباط های قرار گرفته در اطراف مفصل اغلب از این صفحات رشد قوی تر هستند. به همین خاطر در صورت بروز آسیب، احتمالا شکستگی استخوانی در این کودکان بسیار بیشتر از کشیدگی رباط ها خواهد بود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عواملی که می تواند در بروز بیماری نقش داشته باشد شامل موارد زیر می شود: لغزنده یا ناصف بودن سطوح از جمله مواردی است که می تواند فرد را در معرض بروز آسیب دیدگی قرار دهد. خستگی عضلات باعث می شود تا میزان حمایت آن ها از مفاصل تا حد قابل توجهی کاهش بیابد. در نتیجه در زمان خستگی عضلانی، احتمال وارد شدن فشار مفصلی و در نتیجه بروز آسیب هایی مثل کشیدگی تاندون و رباط تا حد قابل توجهی بیشتر خواهد شد. پوشیدن کفش ها یا لوازم ورزشی نامناسب از جمله مواردی است که می تواند احتمال بروز کشیدگی رباط پا را افزایش دهد. علایم بروز کشیدگی رباط ممکن است متفاوت بوده و با توجه به شدت آسیب شامل موارد زیر شود: درد تورم کبودی ناتوانی در حرکت دادن مفصل آسیب دیده شنیدن صدایی شبیه به ترکیدن حباب در هنگام بروز آسیب دیدگی مفصلی همانطور که در قسمت بالایی مقاله نیز گفته شد، کشیدگی رباط خفیف را می توان با استفاده از درمان های خانگی بهبود بخشید. اما در صورتی که آسیب دیدگی به وجود آورنده کشیدگی رباط با آسیب دیدگی های جدی تری مثل شکستگی همراه باشد. فرد باید حتما برای تشخیص و درمان به پزشک مراجعه کند: احساس درد مستقیم در استخوان مفصل آسیب دیده بی حسی در هر کدام از بخش های ناحیه بروز آسیب دیدگی در صورتی که فرد آسیب دیده توانایی حرکت کردن یا انداختن وزن بر روی مفصل آسیب دیده را ندارد. انجام تمرینات کششی و تقویتی برای تناسب اندام یا بهبود عملکرد روزمره می تواند تا حد زیادی به کاهش بروز آسیب دیدگی های مثل کشیدگی رباط کمک کند. سعی کنید برای انجام ورزش، تناسب اندام داشته باشید، نه اینکه برای رسیدن به تناسب اندام ورزش کنید. اگر به خاطر شرایط کاری خود دایما باید فعالیت بدنی داشته باشید، انجام تمرینات منظم ورزشی به کاهش احتمال بروز آسیب دیدگی ها کمک زیادی خواهد کرد. می توانید تقویت و بهبود وضعیت عضلات حمایتی اطراف مفصل در طولانی مدت از مفصل خود محافظت کنید. بهترین محافظی که می توانید برای جلوگیری از بروز کشیدگی رباط استفاده کنید، بافت های ماهیچه قرار گرفته در اطراف مفاصل است. از پزشک خود در مورد تمرینات تقویتی و استقامتی سوال کنید. همچنین استفاده از کفش مناسب می تواند به حفاظت بهتر از رباط مچ پا کمک کرده و احتمال بروز این نوع کشیدگی رباط را تا حد زیادی کاهش دهد. پزشک احتمالا با معاینه فیزیکی و بررسی احتمال بروز تورم و نقاط حساس در قسمت آسیب دیده، اقدام به تشخیص عارضه کشیدگی رباط خواهد نمود. محل و شدت درد می تواند به تعیین میزان و ماهیت آسیب به وجود آمده کمک کند. علاوه بر معاینه، تصویر برداری اشعه ایکس می تواند به تشخیص شکستگی یا دیگر آسیب های استخوانی به عنوان علت اصلی بروز این اختلال کمک کند. تصویر برداری ام آر آی ( MRI ) یکی دیگر از شیوه های تشخیصی است که می تواند به تشخیص میزان بروز آسیب دیدگی کمک نماید. پزشک ممکن است در ابتدای شروع عارضه کشیدگی رباط، انجام اقدامات مراقبتی زیر را توصیه کند: پرهیز از انجام فعالیت هایی که باعث بروز درد آرنج و شدت گرفتن علایم آن می شود. بهتر است از مسکن های بدون نیاز به نسخه مثل ایبوپروفن و ناپروکسن استفاده کنید. استفاده از یخ سه یا بار در روز آن هم به مدت دقیقه می تواند به کاهش علایم این عارضه کمک کند. اگر باید همیشه یک سری حرکت تکراری را برای کار یا ورزش خود انجام دهید، بهتر است تکنیک صحیح انجام دادن و کاهش فشار بر روی تاندون ها را یاد بگیرید تا از بروز مجدد این عارضه تا حد قابل توجهی جلوگیری کنید. داروهای مسکن بدون نیاز به نسخه مانند ایبوپروفن و استامینوفن نیز از جمله داروهایی است که می توانند برای کاهش درد ناشی از کشیدگی رباط و درمان آن نقش موثری داشته باشد. در طول روزهای اولیه بروز عارضه بهتر است به آرامی از ناحیه آسیب ددیه استفاده کنید. بعد از گذشت چند روز نیز باید شاهد بهبود در وضعیت حرکتی مفصل بوده و بتوانید وزن خود را بدون احساس درد بر روی ناحیه آسیب دیدگی بیاندازید. بعد از بروز کشیدگی رباط، ریکاوری رباط ممکن است چندین روز تا چند ماه به طول بیانجامد. متخصص فیزیوتراپ یمی تواند به افزایش قدرت و پایداری مفصل یا عضو آسیب دیده کمک زیادی کند. علاوه بر این پزشک ممکن است استفاده از بریس یا اسپلینت را برای بی حرکت کردن ناحیه آسیب دیده تجویز کند. برای بعضی از آسیب دیدگی ها مثل پارگی رباط نیز ممکن است فرد نیاز به عمل جراحی داشته باشد. از آن جایی که مدت زمان ملاقات با پزشک کوتاه بوده و حرف های زیادی برای گفتن خواهید داشت. در نتیجه بهتر است با آمادگی کامل به پزشک مراجعه کرده و از این زمان کوتاه نهایت استفاده را ببرید. بهتر است قبل از حضور در مطب موارد زیر را آماده کنید: همه نشانه های مربوط و غیر مربوط به بیماری خود را یادداشت کرده و همراه خود داشته باشید. بهتر است استرس ها و تغییرات اخیری که در زندگی تان افتاده است را یادداشت کنید. نام تمامی داروها، مکمل ها و ویتامین های که مصرف می کنید را همراه با میزان مصرف خود یادداشت کنید. گاهی اوقاتت به خاطر سپردن تمامی موارد و اطلاعاتی که پزشک در اختیارتان قرار می دهد، کار دشواری است. در نتیجه بردن همراه به یادآوری اطلاعات مهم و نکات کمک زیادی خواهد کرد. تمامی سوالات مربوط و غیر مربوطی که به ذهنتان رسیده و قصد پرسیدن آن ها از پزشک را دارید را یادداشت کرده و همراه خود به مطب ببرید. چه زمانی این عارضه بروز پیدا کرد؟ بعد از بروز آسیب دیدگی دچار چه مشکلاتی برای انجام حرکات شدید؟ آیا صدای ترکیدن یا آسیب دیدگی را در حین بروز آسیب دیدگی شنیدید؟ چه شیوه های درمانی را برای بهبود کشیدگی رباط امتحان کرده اید؟ آیا این قسمت از بدن شما در گذشته دچار مشکل شده بود؟ در صورتی که جواب مثبت است. دچار چه آسیب دیدگی شده بودید؟ |
دیدن هاله های روشن در اطراف یک منبع نوری ( مثل چراغ یکی از مواردی است که می تواند باعث نگرانی فرد شود. این هاله های اطراف نور معمولا با عنوان حلقه نیز شناخته می شوند. این هاله بیشتر در ساعات انتهایی شب و نور کم اتاق قابل مشاهده هستند. البته همیشه دیدن هاله در اطراف نور نگران کننده نبوده و ممکن است نشان دهنده پاسخ طبیعی چشم نسبت به روشنی نور باشد. در بعضی موارد نیز مشاهده هاله های نور به خاطر استفاده از عینک، لنزهای چشمی یا نتیجه انجام عمل آب مروارید یا لازیک خواهد بود. با این حال اگر ناگهان هاله آزار دهنده ای را در محدوده بینایی خود مشاهده کردید که با درد چشمی، تاری دید یا دیگر علایم همراه بود. این موضوع ممکن است نشان دهنده یک اختلال چشمی جدی باشد. به عنوان مثال افراد مبتلا به بیماری های چشمی مانند آب مروارید هستند، به دلیل بروز تغییرات به وجود آمده در لنز چشم خود ممکن است هاله هایی در اطراف منابع نور مشاهده کنند. هاله ها نتیجه پراش نوری است که وارد چشم فرد مبتلا می شود. در بعضی از افراد هاله های به وجود آمده ممکن است قدرت بینایی فرد را با مشکلاتی مواجه کند. زیرا گاهی اوقات این حلقه های نوری به قدری آزار دهنده اند که مانع دیدن اطراف توسط فرد خواهند شد. اگر هاله های نوری را اطراف چراغ ها مشاهده می کنید، بهتر است برای تشخیص یا در صورت نیاز درمان با یک چشم پزشک یا چشم سنج (پزشک چشم) قرار ملاقات بگذارید. پزشک متخصص وضعیت چشم فرد را با دقت معاینه کرده و دلیل اصلی بروز این علایم را تشخیص خواهد داد. هاله های نور اغلب در مکان تاریک یا دارای نور کم، ظاهر می شوند. هر چند که این هاله های نوری به وجود آمده ممکن است یک پاسخ طبیعی به روشنایی چراغ ها باشد اما گاهی اوقات همین هاله های به ظاهر ساده ممکن است نشان دهنده مشکل جدی چشمی باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علت بروز هاله های نوری شامل موارد زیر می شود: در حالت طبیعی، لنزهای قرار گرفته در قسمت جلویی چشم شفاف هستند. در نتیجه نور به آسانی از داخل آن عبور خواهد کرد. بیماری آب مرواید متمرکز کردن نور را با مشکل مواجه کرده و باعث لرزش نور در داخل چشم فرد می شود. در نتیجه این عارضه باعث تاری دید فرد شده و علایمی همچون دیدن هاله های نوری بروز پیدا خواهد کرد. شبکیه چشم یک لایه نازک است که در پشت چشم قرار می گیرد. این لایه نقش بسیار مهمی در بینایی انسان دارد. به صورتی که اگر نور نتواند بر روی شبکیه پشت چشم متمرکز شود، فرد هاله های نور یا لکه های درخشندگی را در محدوده دید خود مشاهده خواهد کرد. بیماری های که ممکن است باعث بروز این عارضه شوند، شامل موارد زیر می شود: (مشکلات بینایی در هنگام نگاه کردن به اشیای با فاصله زیاد، این مشکل در نور کم و تاریکی شب شدت خواهد گرفت. (مشکلات بینایی در هنگام نگاه کردن به اشیای با فاصله کم به علت تغییر در فرم طبیعی کره چشم) (تاری دید به علت تغییر غیر طبیعی فرم قرنیه یا همان سطح روی چشم) در داخل چشم نیز ممکن است به چشم آسیب رسانده و باعث دیدن درخشندگی در داخل چشم شود. نیز باعث می شود تا فرد تصویر موقتی در محدوده بینایی خود ببیند که به آن کوری فلش گفته می شود. البته این تصاویر بعد از گذشت زمان کمی کاملا محو خواهد شد. ممکن است مقصر بروز این عارضه چشمی باشد. انواع مدرن تر لیزیک به مراتب کمتر از دیگر موارد می تواند زمینه ساز بروز هاله های نوری شوند. گاهی اوقات ممکن است در اطراف خود متوجه درخشندگی شوید. به عنوان مثال در هنگام رانندگی اگر به خورشید نگاه کرده یا در یک روز آفتابی به یک سطح صاف مثل ساحل ناگاه کنید، ممکن است احساس کنید که یک لایه برف آن را پوشانده است. دیستروفی Fuch ' s یک اختلال چشمی است که باعث تورم قرنیه (لایه شفاف جلویی چشم) می شود. ناهنجاری های قرنیه از جمله مواردی است که در فرد مبتلا به دیستروفی Fuch ' s باعث دیدن هاله های نوری در اطراف منابع نوری خواهد شد. علایم دیگر این بیماری شامل موارد زیر می شود: تورم تاری دید ناراحتی چشم مشکلات حین رانندگی در شب حساسیت نسبت به نور خورشید معمولا سندرم Fuchs ارثی بوده و علایم آن تا رسیدن فرد به سن تا سالگی خود را نشان نخواهد داد. گلوکوما بیماری است که در اثر آسیب عصب بینایی ناشی از فشار زیاد در گردش مایعات در قسمت جلوی چشم فرد به وجود می آید. بیماری گلوکوما عامل اصلی نابینایی بسیاری از افراد در ایالات متحده آمریکا است. نوع دیگری از بیماری گلوکوما که به عنوان گلوکوما بسته شدن زاویه حاد شناخته شده یک بیماری اورژانسی پزشکی است. علایم این بیماری معمولا به صورت ناگهانی ظاهر شده و دیدن هاله های نوری یا رنگی در اطراف منبع نور و چراغ ها می تواند یکی از علایم اولیه بروز گلوکوما حاد باشد. علایم دیگر این عارضه چشمی شامل موارد زیر می شود: سردرد تاری دید ضعف بدنی درد چشم و قرمزی حالت تهوع و استفراغ در صورت مشاهده هر کدام از این علایم، بهتر است سریعا به پزشک مراجعه کنید. همیشه نمی توان از بروز اختلالات چشمی مثل آب مروارید پیشگیری کرد. اما با استفاده از اقدامات مراقبتی می توانید تا حد زیادی مدت زمان بروز آن را به ت خیر بیندازید. بعضی از اقدامات برای جلوگیری از مشاهده هاله های اطراف نور عبارتند از: سیگار نکشید. وزن سالم خود را حفظ کنید. اگر مبتلا به دیابت هستید، حتما قند خون خود را کنترل کنید. رژیم غذایی سرشار از ویتامین C ، ویتامین A و کاروتنوییدها داشته باشید. این مواد را می توان در سبزیجات با برگ سبز مانند اسفناج و کلم یافت. هنگام قرار گرفتن در معرض آفتاب حتما با پوشیدن کلاه یا استفاده از عینک آفتابی از چشمان خود در برابر اشعه ماوراء بنفش، محافظت کنید. بهتر است برای پیشگیری از بروز اختلالات چشمی، به طور منظم تحت معاینه چشم قرار بگیرید. فاصله بین معاینات چشمی بعد از سن سال باید کمتر شده و تعداد دفعات معاینه را افزایش دهید. اگر شاهد بروز هاله یا حلقه های نوری در اطراف منابع نور بودید، بهتر است برای اطمینان از عدم ابتلا به اختلالات چشمی حتما به پزشک مراجعه کنید. همچنین اگر شاهد بروز علایم زیر بودید بهتر است هر چه سریع تر به پزشک مراجعه کنید: تاری دید چشم درد تاریکی بینایی دید در شب ضعیف ناگهان باریک میدان دید هرگونه تغییر ناگهانی در بینایی نقطه کور ناگهانی در یک چشم چشم های خشک، قرمز و خارش دار ناگهان در نقاط دید خود لکه ها و شناورها را می بینید. شیوه درمان این عارضه چشمی بستگی به علت اصلی دیدن هاله های نوری خواهد داشت. مشکل دیدن هاله ها در اثر میگرن معمولا هنگام بهبود یافتن میگرن، برطرف خواهد شد. اگر دایما دچار سردردهای میگرنی می شوید، بهتر است از پزشک برای تجویز داروهای جلوگیری از میگرن کمک بگیرید. این عارضه معمولا با گذشت زمان بدتر می شود اما فوریت پزشکی محسوب نمی شود. جراحی آب مروارید باید در زمان مناسب صورت بگیرد تا مانع از دست رفتن قدرت بینایی فرد شود. این عمل جراحی شامل تعویض لنزهای تار شده با لنزهای داخل چشمی سفارشی ( IOL ) می شود. جراحی برای خارج کردن لنز چشمی کدر شده، یک عمل جراحی بسیار متداول و موثر است. درمان گلوکوم حاد به وسیله عمل جراحی لیزری انجام می گیرد. در طول این عمل منفذی جدید در داخل عنبیه ایجاد می شود. هدف از ایجاد این منفذ، افزایش حرکت مایعات در داخل چشم فرد است. این بیماری چشمی نیز با استفاده از عمل جراحی قابل درمان است. برای انجام این عمل جراحی کافی است لایه داخلی قرنیه جایگزین شود. حتی ممکن است با استفاده از پیوند قرنیه، تمام قسمت های قرنیه آسیب دیده با قرنیه سالم یک اهدا کننده جایگزین شود. بهتر است در هنگام خروج از منزل برای کاهش هاله های اطراف منبع نوری از عینک آفتابی اسفتاده کنید. اگر چشمان شما دچار آفتاب زدگی شده، بهتر است از مسکن بدون نیاز به نسخه استفاده کرده و یک دستمال مرطوب با آب سرد را بر روی چشمان بسته خود قرار دهید. هنگام خروج از منزل نیز بهتر است از عینک آفتابی و کلاه لبه دار استفاده کنید. علاوه بر این برای محافظت و کاهش علایمی مثل سوزش و درد چشمی از قطره های اشک مصنوعی بدون مواد نگهدارنده استفاد کنید. دیدن هاله یا حلقه های روشن در اطراف یک منبع نوری مثل چراغ یکی از مواردی است که می تواند باعث نگرانی فرد شود. این هاله های نوری بیشتر در ساعات انتهایی شب و نور کم اتاق قابل مشاهده هستند. این هاله های نوری به وجود آمده ممکن است یک پاسخ طبیعی به روشنایی چراغ ها باشد اما گاهی اوقات همین هاله های به ظاهر ساده ممکن است نشان دهنده مشکل جدی چشمی باشد. در نتیجه بهتر است در صورت مشاهده این هاله های نوری هرچه سریع تر برای تشخیص علت بروز آن به چشم پزشک متخصص مراجعه کنید. |
کیست های استخوانی ساب کندرال ( ، کیسه هایی از مایع هستند که در داخل مفاصل تشکیل می شوند. این کیست ها معمولا در استخوان ساب کندرال، لایه استخوانی کخه دقیقا زیر غضروف قرار دارد، بروز پیدا می کند. استخوان ساب کندرال به عنوان یک کمک فنر عمل کرده و در مفاصلی مانند زانو، باسن و شانه ها به تحمل وزن فرد کمک زیادی می کند. مایع موجود در کیست ( SBCs ) از اسید هیالورونیک تشکیل شده است. اسید هیالورونیک ماده ای است که در مایع سینوویال ( synovial fluid ) تغییر در سبک زندگی به تسکین علایم کمک کرده و می تواند از تشکیل مجدد این کیست ها تا حد زیادی جلوگیری کند. این کیست ها نشانه ای از ابتلا به آرتروز ( OA ) یا اختلالی است که در آن غضروف بین مفاصل از بین می رود. البته ممکن است بدون بروز کیست های استخوانی ساب کندرال هم دچار آرتروز شوید. در ادامه این مقاله به بررسی تمامی موارد مهم در مورد این نوع از کیست ها خواهیم پرداخت. این بیماری این کیست ها، که لایه ای از استخوان درست در زیر غضروف است، رخ می دهد. آرتروز باعث می شود تا خون سریعتر به لایه ساب کندرال استخوان منتقل شده و در نتیجه این افزایش فشار و گردش خون ممکن است منجر به تشکیل کیست ها شود. البته اسکلروز ساب کندرال به تراکم بالای استخوانی مرتبط است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید احتمال ابتلا به این کیست ها در افراد مبتلا به آرتروز ( OA ) زیاد است. به همین دلیل، عوامل خطر برای ابتلا به کیست ها همان عوامل خطر برای ابتلا به آرتروز OA برخی از این عوامل خطر عبارتند از: تحقیقات زیادی نشان می دهد که چاقی و اضافه وزن فشار قابل توجهی را بر روی مفاصل زانو وارد می کند. این امر خطر ابتلا به آرتروز زانو را افزایش می دهد. همچنین داشتن اضافه وزن ممکن است فشار بیشتری را بر روی مفاصل دیگر مانند لگن و حتی دست ها وارد کند. برخی از مواد شیمیایی موجود در سیگار و دخانیات باعث تخریب بافت غضروف می شوند. در نتیجه در صورت استعمال دخانیات با گذشت زمان، احتمال بروز کیست ها را در فرد مبتلا بیشتر خواهد شد. پیش زمینه ارثی نیز یکی دیگر از عوامل خطری است که احتمال ابتلا به این کیست ها و آرتروز را افزایش می دهد. این بدین معنی است که اگر یکی از اعضای خانواده یا بستگان درجه یک شما مبتلا به این بیماری باشد، احتمال ابتلای شما به این بیماری نیز افزایش خواهد یافت. غیرطبیعی بودن مفاصل یکی دیگر از مواردی است که می تواند احتمال آسیب دیدگی مفصل را تا حد قابل توجهی افزایش دهد. داشتن فعالیت های سنگین و پر فشار در گذشته می تواند ت ثیر زیادی بر روی مفاصل داشته و آن ها را به مرور زمان فرسوده کند. همین صدمات مفصلی علت بروز کیست های استخوانی و آرتروز در آینده خواهد بود. طبق آمارهای به دست آمده احتمال شکل گیری این کیست ها در زنان بسیار بیشتر از مردان است. معمولا علایم به وجود آمده بسیار شبیه به علایم آرتروز بوده و مشابه یکدیگرند. البته در مواردی ممکن است علاوه بر علایم آرتروز شاهد بروز علایم زیر باشید: ناراحتی ناراحتی و درد خفیف تا شدید کاهش انعطاف پذیری مفاصل مشکل در حرکت دادن مفاصل یک کیسه کوچک و پر از مایع که از مفصل بیرون زده است. این کیست ها را می توان با استفاده از تصویر برداری اشعه ایکس تشخیص داد. اگر کیست روی عکس اشعه ایکس مشخص نباشد، پزشک ممکن است تصویر برداری ام آر آی I ابتلا به آرتروز همیشه به این معنی نیست که فرد دچار این کیست ها خواهد شد. در یکی از مطالعات صورت گرفته درمورد آمار مبتلایان، محققان دریافتند که از نفر مبتلا به آرتروزی که تحت آزمایش و بررسی قرار گرفتند، تنها حدود درصد از آن ها دچار این کیست ها شده بودند. یکی از تحقیقات اخیر صورت گرفته بر روی افراد مبتلا به آرتروز زانو نشان می دهد که ابتلا به این کیست ها میزان از دست دادن غضروف و پیشرفت آرتروز را سریع تر از گذشته خواهد کرد. علاوه بر این آمار به دست آمده از این مطالعه نشان می دهد که احتمال نیاز به تعویض مفصل زانو در افراد مبتلا به این کیست ها دو برابر بیشتر از افراد دیگر خواهد بود. می توانید علایم کیست استخوان ساب کندرال را از طریق روش های مختلفی مدیریت کنید: مانند ایبوپروفن ممکن است به طور موقت علایم ناشی از این عارضه را کاهش دهند. ممکن است باعث کاهش علایم آرتروز شده و سرعت تخریب بافت غضروفی را به حداقل ممکن برساند. از بین رفتن غضروف از جمله مواردی است که احتمال تشکیل کیست های استخوانی ساب کندرال را تقویت می کند. از فعالیت هایی که مفصل را تحت فشار قرار داده و احتمال بروز آرتروز را افزایش می دهد تا حد امکان بپرهیزید. فعالیت هایی انجام دهید که کمترین فشار را بر روی مفاصل داشته باشند. از ورزش هایی مانند شنا یا دوچرخه سواری برای کاهش فشار مفاصل و تقویت عضلات اطراف مفاصل خود استفاده کنید. اگر احتمال ابتلا به آرتروز در شما زیاد است بهتر است از انجام ورزش های دارای حرکات جهشی و دویدن خودداری کنید. نیز ممکن است به مدیریت کیست های استخوانی یا آرتروز کمک کند. برای تعیین اثربخشی درمان با تصویر برداری سونوگرافی می توان از این موضوع اطمینان حاصل کرده یا روند درمانی جدیدی را آغاز کرد. در مورد فیزیوتراپی یا داروهای تسکین دهنده درد از پزشک خود سوال کنید. در صورتی که علایم آرتروز یا کیست استخوانی شدت گرفت، پزشک ممکن است تعویض مفصل را برای درمان این عارضه پیشنهاد کند. مسکن های بدون نسخه ممکن است علایم این بیماری را کاهش دهند. همیشه توصیه می شود قبل از مصرف NSAID سیگار و مصرف دخانیات یکی از عوامل خطر برای بروز آرتروز است. ترک سیگار و پرهیز از قرار گرفتن در معرض دود سیگار اطرافیان می تواند علایم آرتروز و کیست استخوانی ساب کندرال را کاهش دهد. طبق مطالعه صورت گرفته توسط آکادمی پزشکان خانواده آمریکا، بیماری خفیف دژنراتیو مفصل که ممکن است کیست استخوانی ساب کندرال یک از ویژگی های ابتلا به آن باشد، با فیزیوتراپی قابل درمان است. معمولا پزشکان توصیه نمی کنند تا کیست های استخوانی ساب کندرال به طور مستقیم تحت درمان قرار بگیرند. زیرا برداشتن یا برش ناحیه اطراف کیست ممکن است خطر عفونت را افزایش داده یا ترمیم زخم با مشکل روبرو شود. به طور کلی بهتر است بعد از ابتلا به کیست های استخوانی اجازه دهید تا این بیماری مسیر طبیعی خود را پیموده و شما فقط سعی در مدیریت آرتروز و علایم آن داشته باشید. اما در مواردی که کیست بیش از حد بزرگ بوده و حرکت دادن مفصل و انعطاف پذیری فرد را با مشکل مواجه کرده باشد. پزشک ممکن است عمل جراحی برای برداشتن کیست استخوانی ساب کندرال را به عنوان بهترین شیوه درمانی برای فرد مبتلا توصیه کند. کیست های استخوانی ساب کندرال: کیسه هایی از مایع هستند که در داخل مفاصل تشکیل می شوند. این کیست ها معمولا در استخوان ساب کندرال، بروز پیدا می کند. این کیست ها به طور کلی می توانند علایمی شبیه به آرتروز داشته باشند. علت اصلی بروز کیست های استخوانی ساب کندرال هنوز مشخص نیست. کیست ها را می توان با استفاده از تصویر برداری اشعه ایکس تشخیص داد. غیر این صورت پزشک ممکن است تام آر آی از مفصل آسیب دیده را توصیه می کند. استخوان ساب کندرال به عنوان یک کمک فنر عمل کرده و در مفاصلی مانند زانو، باسن و شانه ها به تحمل وزن فرد کمک زیادی خواهد کرد. کیست های استخوانی ساب کندرال دقیقا همین استخوان را تحت ت ثیر قرار می هند. |
شقاق مقعد، ( بروز پارگی کوچکی در بافت نازک و مرطوب (مخاط) خطوط مقعدی است. شکاف مقعد عارضه ای است که ممکن است در هنگام عبور مدفوع سفت و یا بزرگ ایجاد شود. شکاف های مقعد به طور معمول باعث ایجاد درد و خونریزی همزمان با حرکات روده می شوند. همچنین ممکن است در قسمت انتهایی مقعد دچار اسپاسم عضله شوید. شقاق مقعد در نوزادان و نوجوانان بسیار شایع است با این حال می تواند هر فردی در هر سنی افراد را تحت ت ثیر خود قرار دهد. بیشتر شکاف های مقعد با درمانهای ساده مانند افزایش مصرف فیبر یا حمام های سیتز بهبود می یابد. البته برخی از افراد مبتلا به شکاف مقعد ممکن است برای درمان به دارو یا گاهی اوقات حتی به جراحی نیز نیاز داشته باشند. علت های شایع بروز شقاق مقعد شامل موارد زیر می شود: زایمان اسهال مزمن مقاربت مقعدی عبور مدفوع بزرگ یا سفت یبوست و انقباض عضلات هنگام حرکات روده علت هایی که به ندرت ممکن است باعث بروز شقاق مقعد شوند: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سیفیلیس بیماری سل سرطان مقعد اچ آی وی (ایدز) بیماری کرون یا بیماری های التهابی روده عواملی که ممکن است خطر ایجاد شکاف مقعد را افزایش دهند عبارتند از: بروز شکاف های مقعدی در زنان پس از بارداری شایع است. شقاق مقعد می تواند در هر سنی اتفاق بیفتد اما این عارضه بیشتر در نوزادان و بزرگسالان میانسال دیده می شود. این بیماری التهابی روده باعث التهاب مزمن روده شده و با افزایش آسیب پذیری بافت کانال مقعدی احتمال بروز شقاق مقعد را تا حد زیادی افزایش خواهد داد. انقباض عضلات در هنگام انجام حرکات روده و عبور مدفوع سفت خطر بروز پارگی مقعدی و سقاق مقعد را تا حد زیادی افزایش می دهد. معمولا علایم بروز شقاق مقعد شامل موارد زیر می شود: شکاف قابل مشاهده در پوست اطراف مقعد دردی که در هنگام حرکات روده شدت پیدا می کند. درد بعد از انجام حرکات روده که می تواند تا چندین ساعت ادامه یابد. برآمدگی جزیی یا مشاهده پوست جدا شده روی پوست نزدیک شکاف مقعد بعد از حرکات روده، خون قرمز روشن روی مدفوع یا کاغذ توالت مشاهده شود. اگر در حین حرکت روده احساس درد کرده یا پس از اتمام حرکات روده متوجه وجود خون روی مدفوع یا کاغذ توالت می شوید، احتمالا دچار شقاق مقعدی شده اید و بهتر است برای تشخیص و درمان به پزشک مراجعه کنید. عوارض جانبی شایع ابتلا به شقاق مقعد شامل موارد زیر می شود: در صورتی که یک بار دچار شقاق مقعدی شده باشید، احتمال بروز مجدد این عارضه در شما افزایش خواهد یافت. شقاق مقعدی که در مدت هشت هفته بهبود پیدا نکرده باشد مزمن محسوب شده و به درمان های بیشتری نیاز خواهد داشت. شقاق مقعد ممکن است حلقه عضلانی اطراف مقعد را به سمت داخلی کشیده و باعث افزایش علایم و شدت این عارضه شود. برای درمان این عارضه جانبی ممکن است به داروها یا جراحی برای کاهش درد نیاز داشته باشید. می توانید با انجام اقدامات پیشگیرانه از یبوست یا اسهال تا حد زیادی از بروز شقاق مقعدی جلوگیری کنید. سعی کنید در طول روز فیبر کافی مصرف کرده، مایعات نوشیده و مرتبا ورزش کنید. با این اقدامات ساده فشار کمتری به روده وارد شده و در نتیجه احتمال ابتلا به شقاق مقعدی تا حد قابل توجهی کاهش خواهد یافت. پزشک شما احتمالا در مورد تاریخچه پزشکی سوالاتی را مطرح کرده و برای تشخیص این عارضه ناحیه مقعدی فرد را معاینه خواهد کرد. اغلب پارگی های ناحیه مقعدی به راحتی قابل مشاهده و تشخیص است. معمولا این معاینه ساده تنها چیزی است که برای تشخیص شقاق مقعد مورد نیاز خواهد بود. شقاق مقعدی حاد همانند یک بریدگی تازه و سطحی به نظر می رسد. اما شقاق مقعدی مزمن، بریدگی عمقی تری داشته و در قسمت های داخلی و بیرون شکاف زایده هایی مشاهده خواهد شد. در صورتی که بهبود شقاق بیش از هفته طول بکشد، آن را به عنوان شقاق مزمن تلقی می کنند. محل بروز شقاق می تواند تا حد زیادی علت بروز آن را نشان دهد. شقاقی که به جای قسمت بالا یا پایین در کناره های مقعد ایجاد شده باشد، احتمالا نشان دهنده یک اختلال مثل بیماری کرون خواهد بود. پزشک در صورتی که به وجود بیماری های زمینه ای برای بروز شقاق مقعد مشکوک شود، شیوه های زیر را تجویز خواهد کرد: آنوسکوپ وسیله ای لوله شکل است که به داخل مقعد وارد می شود تا به پزشکان برای مشاهده محیط داخل روده و مقعد کمک کند. در این شیوه یک لوله نازک و انعطاف پذیر به نام سیگموییدوسکوپ وارد راست روده خواهد شد. یک دوربین کوچک در سر لوله این دستگاه نصب شده و به پزشک برای دیدن داخل رکتوم کمک خواهد کرد. این آزمایش معمولا فقط برای افرادی که زیر سال سن داشته و در خطر ابتلا به بیماری های روده یا سرطان روده بزرگ نیستند، انجام خواهد شد. پزشک در این آزمایش یک لوله انعطاف پذیر را وارد روده می کند تا با استفاده از آن بتواند کل روده بزرگ را معاینه کند. این آزمایش نیز تنها در صورتی انجام می شود که سن فرد کمتر از سال بوده یا عوامل خطری مثل سرطان روده بزرگ، علایم سایر بیماری ها یا علایم دیگری مثل درد شکم یا اسهال نداشته باشد. اغلب شقاق مقعد بعد از انجام اقدامات مراقبتی لازم برای نرم نگه داشتن مدفوع مثل افزایش مصرف فیبر و مایعات طی چند هفته بهبود خواهد یافت. همچنین چندین بار خوابیدن در داخل وان آب گرم به مدت تا دقیقه در روز به بهبود حرکات روده و انبساط عضله مقعدی کمک کرده و باعث می شود تا روند بهبودی این عارضه با سرعت بیشتری طی شود. اما در صورتی که علایم شقاق مقعد با این اقدامات بهبود نیافت، ممکن است به درمان های دیگر نیاز داشته باشید. پزشک ممکن است درمان های زیر را برای شقاق مقعد توصیه کند: مانند هیدروکلراید لیدوکایین (زایلوکایین) ممکن است برای تسکین درد ناشی از شقاق مقعد مفید باشد. برای فلج کردن عضله اسفنکتر مقعد و برطرف کردن اسپاسم عضلانی موثر خواهد بود. مانند نیفدیپین خوراکی ( Procardia ) یا دیلتیازم ( Cardizem ) نیز می توانند به آرام کردن عضله اسفنکتر مقعدی کمک کنند. این داروها ممکن است به صورت خارجی یا موضعی تجویز شود. البته پزشکان در بیشتر موارد در صورت موثر نبودن نیتروگلیسیرین یا ایجاد عوارض جانبی این دارو به سراغ درمان با استفاده از داروهای فشار خون خواهند رفت. به منظور افزایش جریان خون در شکاف مقعدی، تقویت سرعت بهبود و کمک به آرامش عضلات اسفنکتر مقعدی می توان از نیتروگلیسرین موضعی استفاده کرد. معمولا در صورت عدم موفقیت سایر اقدامات درمانی، نیتروگلیسیرین به عنوان یک گزینه درمانی در نظر گرفته می شود. عوارض جانبی استفاده از نیتروگلیسرین شامل سردرد می شود که در بعضی از موارد شدید خواهد بود. اگر فرد دچار شقاق مقعدی مزمن شده و نسبت به درمان های دیگر مقاوم بوده یا علایم بسیار شدید باشد. پزشک ممکن است عمل جراحی را برای درمان شقاق مقعد توصیه کند. پزشکان معمولا از روشی به نام اسفنکتروتومی داخلی جانبی ( LIS ) برای درمان شقاق مقعد به شیوه جراحی استفاده می کنند. این روش شامل بریدن قسمت کوچکی از عضله اسفنکتر مقعد برای کاهش اسپاسم، درد و افزایش سرعت بهبود می شود. مطالعات نشان داده است که در صورت بروز شقاق مزمن، انجام عمل جراحی موثرترین شیوه درمانی خواهد بود. با این حال عمل جراحی ممکن است با خطر بروز بی اختیاری همراه باشد. با تغییر در شیوه زندگی و استفاده درمان های خانگی می توان تا حد زیادی به رفع ناراحتی و درد ناشی از شقاق مقعد کمک کرده و از بازگشت مجدد آن جلوگیری کرد. این اقدامات درمانی و مراقبتی شامل موارد زیر می شود: خوردن حدود تا گرم فیبر در روز می تواند به نرم نگه داشتن مدفوع و بهبود شقاق مقعد کمک کند. غذاهای سرشار از فیبر شامل میوه، سبزیجات، آجیل و غلات کامل هستند. همچنین می توانید از مکمل فیبری برای درمان شقاق استفاده کنید. اضافه کردن فیبر ممکن است باعث گاز و نفخ معده شود، بنابراین بهتر است میزان مصرف خود را به تدریج افزایش دهید. نوشیدن مایعات کافی در طول روز تا حد زیادی به جلوگیری از یبوست کمک می کنند. منقبض کردن عضلات مقعدی در هنگام عمل دفع باعث وارد شدن فشار اضافه به عضلات مقعد شده و می تواند یکی از دلایل بروز شکاف های مقعدی باشد. در صورتی که نوزاد یا شیرخوار شما دچار شقاق مقعد شده، حتما پوشک را به طور مکرر عوض کرده و ناحیه شقاق را به آرامی بشویید. در صورت بروز مشکل با پزشک اطفال در این مورد صحبت کنید. احتمالا بعد از بروز علایم شقاق مقعد به پزشک متخصص دستگاه گوارش، بیماری های گوارشی یا جراح مقعدی مراجعه خواهید کرد. از آن جایی که مدت زمان ملاقات با پزشک کوتاه بوده و حرف های زیادی برای گفتن خواهید داشت. در نتیجه بهتر است با آمادگی کامل به پزشک مراجعه کرده و از این زمان کوتاه نهایت استفاده را ببرید. بهتر است قبل از حضور در مطب موارد زیر را آماده کنید: همه نشانه های مربوط و غیر مربوط به بیماری خود را یادداشت کرده و همراه خود داشته باشید. بهتر است استرس ها و تغییرات اخیری که در زندگی تان افتاده است را یادداشت کنید. نام تمامی داروها، مکمل ها و ویتامین های که مصرف می کنید را همراه با میزان مصرف خود یادداشت کنید. گاهی اوقات به خاطر سپردن تمامی موارد و اطلاعاتی که پزشک در اختیارتان قرار می دهد، کار دشواری است. در نتیجه بردن همراه به یادآوری اطلاعات مهم و نکات کمک زیادی خواهد کرد. تمامی سوالات مربوط و غیر مربوطی که به ذهنتان رسیده و قصد پرسیدن آن ها از پزشک را دارید را یادداشت کرده و همراه خود به مطب ببرید. بهتر است در مورد عارضه شقاق مقعد سوالات زیر را مطرح کنید: این بیماری حاد است یا مزمن؟ بهترین شیوه درمانی چیست؟ چه عاملی باعث ایجاد علایم این عارضه شده است؟ آیا علل احتمالی دیگری برای بروز این عارضه وجود دارد؟ آیا برای تشخیص به انجام آزمایش خاصی نیاز خواهم داشت؟ آیا باید تغییراتی در رژیم غذایی خود به وجود بیاورم؟ چه پیشنهادی دارید؟ آیا محدودیت های وجود دارد که در نتیجه ابتلا به این عارضه باید رعایت کنم؟ مبتلا به بیماری های دیگری نیز هستم. چگونه می توانم این بیماری ها را در کنار هم مدیریت کنم؟ آیا بروشور یا برگه چاپ شده در مورد این بیماری دارید که با خود به خانه ببرم؟ برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد شقاق مقعد مطالعه چه وب سایتی را توصیه می کنید؟ پزشک ممکن است در حین معاینه و تشخیص سوالات زیر را مطرح کند. در نتیجه بهتر است آمادگی پاسخگویی به این سوالات را داشته باشید: آیا دچار یبوست هستید؟ علایم شما تا چه حد شدید است؟ ایا علایم این بیماری دایمی بوده یا موقتی؟ آیا مبتلا به بیماری دیگری مثل کرون هستید؟ از چه زمانی شاهد بروز علایم این بیماری بودید؟ آیا عاملی باعث بهبود علایم این عارضه می شود؟ ایا عاملی باعث شدت گرفتن علایم این عارضه می شود؟ بیشتر در کدام قسمت بدن خود علایم آن را احساس می کنید؟ شقاق مقعد، بروز پارگی کوچکی در بافت نازک و مرطوب (مخاط) خطوط مقعدی است. شکاف مقعد عارضه ای است که ممکن است در هنگام عبور مدفوع سفت و یا بزرگ ایجاد شود. شکاف های مقعد به طور معمول باعث ایجاد درد و خونریزی همزمان با حرکات روده می شوند. همچنین ممکن است در قسمت انتهایی مقعد دچار اسپاسم عضله شوید. اغلب شقاق مقعد بعد از انجام اقدامات مراقبتی لازم برای نرم نگه داشتن مدفوع مثل افزایش مصرف فیبر و مایعات طی چند هفته بهبود خواهد یافت. همچنین چندین بار خوابیدن در داخل وان آب گرم به مدت تا دقیقه در روز به بهبود حرکات روده و انبساط عضله مقعدی کمک کرده و باعث می شود تا روند بهبودی این عارضه با سرعت بیشتری طی شود. در مواردی که شقاق مقعد با وجود انجام درمان های مراقبتی بعد از هفته بهبود نیافت، باید از شیوه های درمانی دیگر مثل عمل جراحی برای درمان آن کمک بگیرید. |
با دقت به چشمان خود در آیینه نگاه کنید. آیا مردمک یکی از چشم های شما بزرگ تر یا کوچک تر از مردمک دیگر چشم شما است؟ در این صورت احتمالا دچار عارضه چشمی آنیزوکوریا خواهید بود. آنیزوکوریا یا ( Anisocoria ) یک عارضه چشمی است که در آن مردمک یک چشم از نظر اندازه با مردمک چشم دیگر تفاوت دارد. مردمک چشم در حقیقت همان لحقه های مشکی رنگی است که اطراف مرکز چشم را احاطه می کند. در یک فرد معمولی، مردمک هر دو چشم با یکدیگر برابر خواهد بود. انیزوکوریا می تواند در نتیجه چندین عامل مختلف به وجود بیاید. حتی ممکن است به صورت مادرزاری با این بیماری متولد شده یا اینکه بعدا دچار این عارضه چشمی شوید یا اینکه ممکن است این تفاوت اندازه مردمک چشم، همیشگی نبوده و تنها گاهی اوقات بروز پیدا کند. در بعضی موارد، پزشک شما ممکن است یک بیماری زمینه ای یا علت دیگری را دلیل ابتلای شما به آنیزوکوریا تشخیص دهد. بسیاری از موارد آنیزوکوریا خفیف، کاملا طبیعی بوده و بیانگر هیچ گونه عارضه چشمی یا سابقه تروما نخواهد بود. به طور کلی، در این موارد آنیزوکوریا که در آن یکی از مردمک ها بزرگ تر از دیگری است. در صورتی که این اختلاف اندازه کمتر از . میلی متر باشد به آن آنیزوکوریا ساده، خوش خیم یا فیزیولوژیکی گفته می شود. در یکی از مطالعات صورت گرفته برای بررسی میزان شیوع آنیزوکوریا، محققان از مردمک چشمان فرد عادی به مدت پنج روز متوالی در نور کم نور عکس گرفتند. عکس ها هر روز صبح و بعد از ظهر گرفته می شد. پنجاه و دو نفر از این افراد (حدود درصد) در طول این روز آنیزوکوریای . میلی متر یا بیشتر داشتند. در هر جلسه، تعداد نسبتا ثابت ( % از این افراد نیز دچار آنیزوکوریای خفیف بودند. نتیجه که از این تحقیق به دست آمد این بود که شیوع آنیزوکوریا به زمان بستگی نداشته و در روزهای مختلف، متفاومت نخواهد بود. همچنین جنسیت، سن یا رنگ چشم هیچ ت ثیری بر روی احتمال ابتلای آنیزوکوریا نداشت. تحقیقات دیگر نیز نشان می دهد که تقریبا درصد از جمعیت مردم مبتلا به آنیزوکوریای خوش خیم خفیف هستند. با این حال، انیزوکوریای شدید ممکن است علل مختلفی داشته و در بعضی از مواقع به خاطر بیماری های چشمی به وجود بیاید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علل بروز آنیزوکوریا شدید (اینکه میزان اختلاف اندازه یکی از مردمک چشم ها نسبت به دیگری بیش از . میلی متر باشد) شامل موارد زیر می شود: آسیب دیدگی و ضرهب چشمی Iritis (یووییت قدامی) می تواند باعث آنیزوکوریا همراه با درد چشم شود. به عنوان مثال، قطره چشم پیلوکارپین که برای درمان گلوکوم استفاده می شود، ممکن است باعث این شود که مردمک چشم درمان شده نسبت به چشم سالم کوچک تر شود. این حالت خوش خیم (که به آن مردمک آدی، مردمک تونیک یا سندرم آدی نیز گفته می شود) به طور معمول باعث می شود که یکی از مردمک های چشم به طور قابل ملاحظه ای بزرگتر از مردمک چشم دیگر باشد. مردمک مبتلا به این بیماری نیز در برابر نور واکنشی از خود نشان نخواهد داد. در بیشتر موارد، علت اصلی بروز بیماری مردمک آدی ناشناخته است، اما ممکن است به علت آسیب دیدگی چشم (از جمله تروما ناشی از جراحی پیچیده آب مروارید) ، عدم جریان خون مناسب (ایسکمی) یا عفونت بروز پیدا کند. بعضی از بیماری هایی که به اعصاب مغز یا نخاع فرد آسیب می رسانند نیز می تواند باعث بروز انیزوکوریا شود. یکی از مهمترین این موارد بیماری نشانگان هورنر است. مبتلایان به اختلالات سیستم عصبی که باعث انیزوکوریا می شوند، غالبا دچار افتادگی پلک، دوبینی یا استرابیسم چشمی می شوند. به طور کلی اختلالات مغزی مرتبط با بروز آنیزوکوریا شامل سکته مغزی، خونریزی (خودبخود یا به دلیل آسیب دیدگی سر) و تومورها یا عفونتهای خاص می شود. بیماری سندرم هورنر معمولا با علایم زیر نمایان می شود: پتوز (افتادگی پلک) میوزیس (انقباض یکی از مردمک های چشم که باعث بروز انیزوکوریا می شود) آن هیدروزیس صورت (از دست دادن قدرت تعریق در اطراف چشم مبتلا به عارضه) سندرم هورنر را می توان با توجه به سرعت واکنش نشان دادن مردمک چشم نسبت به نور کم از آنیزوکوریای ساده (خوش خیم) تشخیص داد. مردمک چشم عادی (از جمله مردمک های عادی که از نظر اندازه کمی با یکدیگر نابرابر هستند) در عرض پنج ثانیه بعد از قرار گرفتن در معرض نور کم گشاد خواهند شد. در نقطه مقابل یک مردمک مبتلا به سندرم هورنر معمولا تا ثانیه طول می کشد تا در نور کم یا اتاق تاریک گشاد شود. هیچ درمان به خصوصی برای سندرم هورنر وجود ندارد، اما اگر ناشی از یک بیماری دیگر باشد. درمان بیماری زمینه ای می تواند به درمان آنیزوکوریا نیز کمک کند. دیوید بویی یکی از خواننده های مطرح و تولید کنندگانی که به خاطر چشم های خود معروف شده است. بسیاری از افراد تصور می کنند که علت اصلی بروز بیماری david bowie که از نام خواننده مبتلا به آن گرفته شده، تفاوت رنگ چشم ها یا همان هتروکرومیا بوده است. اما دلیل اصلی بروز این بیماری چیز دیگری است. بویی با چشمان به رنگ آبی متولد می شود اما در نتیجه یکی از مسابقات مشت زنی که بین او و یکی از دوستان او برگزار شد، باعث شد تا مردمک یکی از چشم ها نسبت به دیگری گشاد تر شده و باعث تیره تر شدن ظاهر یکی از چشم ها شود. اگر متوجه تغییر اندازه مردمک چشم های خود شدید، بهتر است هر چه سریع تر به پزشک مراجعه کنید. در حین معاینه پزشک، وضعیت سلامت چشم ها و علایم حیاتی آن ها را مورد بررسی قرار خواهد داد. بهتر است در مورد همه علایم خود صحبت کنید تا تشخیص با دقت بیشتری صورت بگیرد. به عنوان مثال باید حتما به تغییرات چشمی اخیری که شاهد آن بودید اشاره کنید. این تغییرات ممکن است شامل موارد زیر شود: تب سردرد درد چشمی گرفتگی گردن تغییر در بینایی حساسیت نسبت به نور بسته به علایم و سابقه بیماری، پزشک ممکن است از چند آزمایش دیگر برای تشخیص علت اصلی بروز آنیزوکوریا استفاده کند. این آزمایشات ممکن است شامل موارد زیر شود: ام آر آی ایکس ری سی تی اسکن آزمایش های چشمی آزمایش خون کامل ( CBC ) پانکسیون کمر یا شیر نخاعی چنانچه قبل از تغییر در اندازه مردمک چشم های خود، ضربه ای به سر شما وارد شد. بهتر است سریعا با اورژانس تماس بگیرید. همچنین در صورت آسیب جدی چشمی، مغزی یا گردن باید برای جلوگیری از بروز عوارض جانبی احتمالی سریعا تحت درمان قرار بگیرید. در بعضی موارد، شما قادر به پیش بینی بروز یا جلوگیری از بروز بیماری انیزوکوریا نیستید. برای کاهش خطر ابتلا به این بیماری اقدامات زیر کمک بگیرید: در هنگام رانندگی کمربند ایمنی خود را ببندید. هنگام استفاده از ماشین آلات سنگین، از وسایل محافظ استفاده کنید. فورا هرگونه تغییر در وضعیت و قدرت بینایی خود را به پزشک اطلاع دهید. در هنگام ورزش هایی مثل، دوچرخه سواری یا اسب سواری از کلاه ایمنی استفاده کنید. با توجه به برنامه توصیه شده توسط پزشک برای درمان خود اقدام کنید. نباید انتظار زود هنگام این عارضه چشمی را داشته باشید زیرا ممکن است بعد از زمان طولانی شاهد بهبود وضعیت مردمک چشم خود باشید. برنامه درمانی توصیه شده توسط پزشک شما به علت اصلی بروز آنیزوکوریا بستگی خواهد داشت. به عنوان مثال اگر علت بروز این عارضه چشمی عفونت باشد، پزشک ممکن است قطره چشم آنتی بیوتیک یا ضد ویروسی برای شما تجویز کند. اگر دچار تومور مغزی یا رشد زایده های غیر طبیعی در داخل مغز خود هستید، پزشک ممکن است عمل جراحی برای برداشتن تومور یا زایده مغزی را توصیه کند. گزینه های دیگر برای درمان کوچک یا توقف رشد تومورهای مغزی شامل رادیوتراپی و شیمی درمانی می شود. برخی از موارد اندازه نامساوی مردمک چشم نیز ممکن است موقت بوده و به مرور زمان به صورت خود به خود بهبود یافته و کاملا درمان شود. آنیزوکوریا یا همان ( Anisocoria ) یک عارضه چشمی است که در آن مردمک یک چشم از نظر اندازه با مردمک چشم دیگر تفاوت دارد. مردمک چشم در حقیقت همان لحقه های مشکی رنگی است که اطراف مرکز چشم را احاطه می کند. آنیزوکوریا ممکن است مادرزادی، اکتسابی، موقت یا حتی دایمی باشد. درمان این بیماری معمولا بر اساس علت اصلی بروز آن انتخاب شده و با بهبود بیماری زمینه ای یا علت اصلی بروز آن، علایم آنیزوکوریا به مرور زمان بهبود خواهد یافت. |
میلوفیبروز ( نوعی سرطان شایع در مغز استخوان است که تولید طبیعی سلول های خونی در بدن را مختل می کند. بیماری میلوفیبروز باعث ایجاد زخم گسترده در مغز استخوان فرد و نهایتا منجر به کم خونی شدید خواهد شد. کم خونی شدید نیز ممکن است باعث بروز علایمی همچون ضعف و خستگی در فرد مبتلا شود. همچنین ابتلا به این بیماری می تواند میزان تولید سلول های لخته کننده خون به نام پلاکت ها را کاهش داده و در نتیجه این باعث افزایش خطر خونریزی در فرد مبتلا شود. اغلب بیماری میلوفیبروز با بزرگ شدن طحال نیز همراه خواهد بود. میلوفیبروز به عنوان یک لوسمی مزمن سرطانی که بر بافت های خون ساز بدن ت ثیر می گذارد - در نظر گرفته می شود. میلوفیبروز به گروهی از بیماری ها موسوم به اختلالات میلوپرولیفراتیو مرتبط است. برخی از افراد مبتلا به میلوفیبروز علایمی نداشته و ممکن است نیاز به درمان اورژانسی نیازی پیدا نکنند. اما سایر افراد با علایم جدی تر این بیماری ممکن است به درمان های تهاجمی اورژانسی نیاز داشته باشند. درمان میلوفیبروز معمولا با هدف تسکین علایم بیماری تمرکز داشته و گزینه های مختلف درمانی را شامل شود. میلوفیبروز هنگامی رخ می دهد که سلول های بنیادی مغز استخوان دچار تغییراتی (جهش) در DNA هنوز علت اصلی بروز این جهش های ژنتیکی که در سلول های بنیادی مغز استخوان مشخص نیست. همزمان با تکثیر و تولید سلول های بنیادی جهش یافته، این جهش از سلول های قبلی به سلول های جدید منتقل خواهد شد. با افزایش تعداد سلول های جهش یافته، این سلول ها اثر قابل توجهی بر روی وضعیت تولید خون در بدن فرد گذاشته و باعث بروز بیماری میلوفیبروز خواهند شد. نتیجه نهایی معمولا فقدان گلبول های قرمز خونی است که باعث بروز کم خونی، وجود بیش از حد گلبول های سفید و تغییر در سطح پلاکت خون فرد مبتلا خواهد شد. همانطور که پیش از این نیز گفته شد تمام این موارد علایم میلوفیبروز است. همچنین در افراد مبتلا به میلوفیبروز، مغز استخوان که معمولا حالت اسفنجی دارد حالت زخم خوردگی پیدا خواهد کرد. البته تا کنون چندین جهش خاص ژنی در افراد مبتلا به میلوفیبروز شناسایی شده است. شایع ترین جهش ژنی مربوط به ژن Janus kinase ( JAK ) JAK ژن ها در ابتلا به میلوفیبروز موثر بوده اند به تعیین پیش آگهی و درمان فرد کمک زیادی خواهد کرد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اگرچه که در اغلب موارد علت دقیق بروز میلوفیبروز مشخص نیست، اما بعضی از موارد به عنوان عوامل خطر ابتلا به میلوفیبروز تلقی می شوند. این موارد عبارتند از: با وجود اینکه بیماری میلوفیبروز می تواند هر فردی در هر سنی را درگیر کند با این حال این بیماری اغلب در افراد بالای سال تشخیص داده می شود. بخش کمی از افراد مبتلا به بیماری میلوفیبروز به عنوان عوارض جانبی عارضه ترومبوسیتمی اساسی یا پلی سیتمی ورا دچار بیماری میلوفیبروز می شوند. احتمال ابتلا به میلوفیبروز با قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی صنعتی مانند تولوین و بنزن افزایش خواهد یافت. افرادی که بیش از حد در معرض تابش اشعه قرار دارند، احتمال ابتلای آن ها به میلوفیبروز نسبت به دیگران بیشتر خواهد بود. بیماری میلوفیبروز معمولا به آرامی شدت گرفته و گسترش می یابد. نکته جالب در این بیماری این است که در مراحل اولیه، بسیاری از افراد هیچ علایم یا علامتی را تجربه نمی کنند. با افزایش اختلال در تولید سلول های طبیعی خون، علایم احتمالی عبارتند از: تب درد استخوان خونریزی آسان بدن کبود شدن آسان بدن تعریق بیش از حد هنگام خواب (تعریق شبانه) احساس درد در زیر دنده های سمت چپ بدن به دلیل بزرگ شدن طحال احساس خستگی، ضعف یا تنگی نفس که معمولا به دلیل کم خونی به وجود می آید. در صورت بروز علایم و نشانه های مداوم و نگران کننده بهتر است برای تشخیص و درمان سریع تر به پزشک مراجعه کنید. عوارض ناشی از میلوفیبروز عبارتند از: به علت بزرگ شدگی شدید طحال می تواند باعث درد شکم و کمردرد شود. تشکیل سلول های خونی در خارج از مغز استخوان (خونریزی خارج از بدن) ممکن است باعث به وجود آمدن توده هایی از (تومورهای) سلول های خونی در قسمت های دیگر بدن فرد شود. این تومورها ممکن است باعث بروز مشکلاتی از قبیل خونریزی در دستگاه گوارش، سرفه، فشار به نخاع یا بروز تشنج در فرد شود. با پیشرفت بیماری، تعداد پلاکت های موجود در خون از حالت طبیعی (ترومبوسیتوپنی) کمتر شده و عملکرد پلاکت مختل خواهد شد. تعداد ناکافی پلاکت در خون از جمله مواردی است که می تواند منجر به این شود که خونریزی با سرعت کمتری متوقف شود. به همین خاطر این موضوعی است که در صورت داشتن عمل جراحی حتما باید با پزشک خود درمیان بگذارید. برخی از افراد مبتلا به میلوفیبروز در نهایت به لوسمی میلوژن حاد که نوعی سرطان خون و مغز استخوان است، مبتلا می شوند. لوسمی حاد با سرعت زیادی پیشرفته کرده و فرد را درگیر خواهد کرد. معمولا جریان خون از طحال از طریق رگ بزرگ خونی به نام ورید پورتال وارد کبد فرد می شود. افزایش جریان خون ناشی از بزرگ شدگی طحال می تواند منجر به افزایش فشار خون در ورید پورتال شده و در نتیجه خون اضافه به رگ های کوچک تر در معده و مری فرد وارد شود. این افزایش خون نیز ممکن است با پارگی و خونریزی در این رگ های کوچک همراه باشد. آزمایشات و روش های مورد استفاده برای تشخیص میلوفیبروز عبارتند از: پزشک در مرحله اول از معاینه بدنی برای تشخیص بیماری میلوفیبروز استفاده خواهد کرد. این معاینه شامل بررسی علایم حیاتی و بررسی وضعیت غدد لنفاوی، طحال و شکم می شود. تصویر برداری های مثل اشعه ایکس و ام آر آی از جمله مواردی است که برای جمع آوری اطلاعات بیشتر درباره بیماری میلوفیبروز مورد استفاده قرار می گیرد. بیوپسی و آسپیراسیون مغز استخوان نیز از جمله مواردی است که می تواند تشخیص میلوفیبروز را ت یید کند. در بیوپسی نمونه های به دست آمده در آزمایشگاه برای تعیین تعداد و انواع سلول های یافت شده مورد مطالعه قرار خواهند گرفت. در میلوفیبروز شمارش کامل سلول های خونی اهمیت زیادی داشته و این آزمایش به طور معمول میزان غیر طبیعی گلبول های قرمز که نشانه کم خونی در افراد مبتلا به میلوفیبروز است را نشان خواهد داد. البته در نتیجه آزمایش به دست آمده معمولا تعداد گلبول های سفید و پلاکت ها نیز غیر طبیعی خواهد بود. اغلب در نتیجه این آزمایشات سطح گلبول های سفید بالاتر از حد طبیعی است، اگرچه که در بعضی از افراد ممکن است میزان این سلول خونی طبیعی یا حتی پایین تر از حد طبیعی باشد. نتیجه شمارش پلاکت های خونی نیز ممکن است بالاتر یا پایین تر از حد معمول باشد. نمونه ای از خون یا مغز استخوان شما ممکن است در یک آزمایشگاه مورد بررسی قرار بگیرد تا به دنبال آن جهش های ژنی در سلول های خونی که می تواند باعث بروز بیماری میلوفیبروز شود به طور دقیق شناسایی شود. برای تعیین اینکه کدام روش درمانی میلوفیبروز با توجه به شرایط شما بهتر است، پزشک ممکن است از یک یا چند شیوه برای ارزیابی وضعیت شما استفاده کند. علاوه بر این پزشک برای انتخاب بهترین شیوه درمانی ممکن است از وضعیت سرطان، وضعیت سلامتی و میزان تهاجمی بودن سرطان نیز کمک بگیرد. میلوفیبروز غیر تهاجمی و با خطر کم ممکن است نیاز درمان فوری نداشته باشد. اما برعکس این موضوع زمانی که فردی دچار میلوفیبروز پر خطر ممکن است کاندید خوبی برای شیوه درمانی تهاجمی مثل پیوند مغز استخوان شناسایی شود. برای میلوفیبروز با خطر متوسط نیز درمان با هدف مدیریت علایم فرد مبتلا انتخاب خواهد شد. درمان فوری ممکن است ضرورتی نداشته باشد. در صورتی که شاهد بروز علایمی مثل کم خونی، بزرگ شدن طحال یا عوارض دیگر نیستید، معمولا نیازی به درمان نخواهید داشت. به جای درمان پزشک احتمالا معاینات منظم و تحت نظر داشتن وضعیت سلامتی و میزان پیشرفت بیماری را با توجه به شرایط شما توصیه خواهد کرد. زیرا بعضی از افراد سال های سال بدون هیچ گونه علامت و عوارضی به زندگی خود ادامه می دهند. اگر میلوفیبروز باعث کم خونی شدید شده باشد، پزشک درمان های زیر را توصیه می کند: اگر کم خونی شدید دارید، انتقال خون به صورت دوره ای می تواند تعداد گلبول های قرمز شما را افزایش داده و علایم کم خونی مانند خستگی و ضعف را تا حد قابل توجهی کاهش دهد. البته گاهی اوقات، مصرف داروها نیز می توانند به بهبود کم خونی کمک کنند. استفاده از یک نسخه مصنوعی از آندروژن یا همان هورمون مردانه ممکن است باعث افزایش تولید گلبول های قرمز شده و در نتیجه در برخی از افراد کم خونی شدید را بهبود بخشد. البته آندروژن درمانی ممکن است خطراتی از جمله آسیب کبدی و اثرات مردانه در زنان را به دنبال داشته باشد. تالیدومید (تالومید) و داروهای مرتبط با آن مثل lenalidomide Revlimid pomalidomide Pomalyst اگر بزرگ شدگی طحال در فرد مبتلا به میلوفیبروز منجر به بروز عوارض خاصی شده باشد، پزشک ممکن است گزینه های درمانی زیر را برای کاهش علایم توصیه کند: این شیوه که جهش ژنی همراه با میلوفیبروز را هدف قرار می دهد، ممکن است برای کاهش علایم بزرگ شدگی طحال مورد استفاده قرار گیرد. داروهای شیمی درمانی ممکن است اندازه طحال بزرگ شده را کاهش داده و علایم مرتبط با آن مانند درد را تا حدی تسکین دهد. در این شیوه از پرتوهای پرقدرت مانند اشعه X اگر اندازه طحال شما به اندازه ای بزرگ شده باشد که با درد شدید و عوارض جانبی دیگر همراه باشد. در صورتی که بزرگ شدگی طحال به سایر روش های درمانی پاسخ نداده باشد پزشک ممکن است شیوه برداشتن طحال با استفاده از عمل جراحی را توصیه کند. عوارض جانبی این شیوه درمانی شامل عفونت، خونریزی بیش از حد و تشکیل لخته خون، سکته مغزی یا آمبولی ریوی می شود. بعد از انجام عمل جراحی نیز بعضی از افراد شاهد بزرگ شدن کبد و افزایش غیر طبیعی تعداد پلاکت خون خواهند بود. پیوند مغز استخوان که به عنوان پیوند سلول های بنیادی نیز شناخته می شود، روشی برای جایگزینی مغز استخوان بیمار با سلول های بنیادی خون سالم است. در بیماران مبتلا به میلوفیبروز، در این روش از سلول های بنیادی یک اهدا کننده (پیوند سلول بنیادی آلوژنیک) برای این کار استفاده می شود. احتمال موفقیت آمیز بودن این شیوه درمانی بسیار زیاد است با این حال ممکن است فرد دچار عوارض جانبی مثل واکنش سلول های بنیادی اهدا شده در برابر بافت های بدن فرد گیرنده شده و زندگی او به خطر بیفتد. بسیاری از افراد مبتلا به میلوفیبروز به خاطر سن، وضعیت بیماری یا شرایط جسمانی خود گزینه مناسبی برای انجام این شیوه درمانی نیستند. معمولا قبل از پیوند مغز استخوان فرد درمان های شیمی درمانی یا پرتو درمانی را برای از بین بردن مغز استخوان بیمار انجام داده و سپس سلول های بنیادی اهدایی را دریافت خواهد کرد. مراقبت حمایتی نوعی مراقبت پزشکی تخصصی است که با هدف رهایی از درد و سایر علایم بیماری انجام می شود. متخصصان مراقبت حمایتی با فرد مبتلا، خانواده و پزشکان دیگر مشارکت می کنند تا از بیمار پشتیبانی کامل کرده و به صورت مداوم مراقب وضعیت او باشند. از مراقبت حمایتی می توان همزمان با سایر درمان های تهاجمی مثل جراحی، شیمی درمانی یا پرتو درمانی استفاده کرد. بررسی ها نشان داده است که انجام مراقبت های حمایتی همزمان با درمان های دیگر باعث می شود تا مبتلایان به این بیماری احساس بهتری داشته و برای مدت طولانی تری زندگی کنند. مراقبت حمایتی معمولا توسط تیمی از پزشکان، پرستاران و سایر متخصصان آموزش دیده ارایه خواهد شد. هدف این تیم های مراقبتی افزایش کیفیت زندگی افراد و خانواده مبتلایان به سرطان است. زندگی با میلوفیبروز ممکن است با درد، ناراحتی و نگرانی از عوارض جانبی درمان های طولانی آن همراه باشد. اقدامات زیر می تواند تا حدی به کاهش چالش ها و ناراحتی های ناشی از این بیماری کمک کند: بیماری میلوفیبروز بسیار نادر است و بهتر است برای انتخاب بهترین شیوه درمانی اطلاعات خود در زمینه این بیماری را بالا ببرید. با افزایش اطلاعات خود در مورد این بیماری، می توانید با اعتماد به نفس بیشتری در شرایط مختلف بیماری تصمیم گیری کنید. بهتر است در چنین مواردی از حمایت خانواده و دوستان خود بهره مند شده و به آن ها تکیه کنید. البته صحبت در مورد تشخیص و روند این بیماری ممکن است واکنش های مختلفی را به دنبال داشته باشد. به همین خاطر بهتر است فقط در مورد کلیت بیماری با اطرافیان خود صحبت کنید. علاوه بر این شرکت در گروه های مربوط به مبتلایان به این بیماری نیز می تواند تا حد زیادی به شما کمک کند. اگر مبتلا به میلوفیبروز هستید، ممکن است با قرار ملاقات های بیش از حد، خون گرفتن های مکرر و قرارهای پزشکی و معاینات منظم مغز استخوان روبرو شوید. گاهی اوقات، حتی با وجود اینکه حال خوبی دارید با این رویه های درمانی ممکن است احساس بیماری کنید به همین خاطر بهتر است روش های مقابله با بیماری و کنار آمدن با این بیماری را آموخته و در روال درمان از آن استفاده کنید. می توانید برای بهبود حال روحی خود از ورزش های مثل یوگا و ورزش های گروهی دیگر استفاده کنید. در صورتی که تشخیص اولیه پزشک بر اساس بزرگ شدگی طحال و نتیجه آزمایش غیر طبیعی خون، ابتلای شما به میلوفیبروز است. احتمالا پزشک شما را به پزشک متخصص اختلالات خونی (هماتولوژیست) ارجاع خواهد داد. از آن جایی که مدت زمان ملاقات با پزشک کوتاه بوده و حرف های زیادی برای گفتن خواهید داشت. در نتیجه بهتر است با آمادگی کامل به پزشک مراجعه کرده و از این زمان کوتاه نهایت استفاده را ببرید. بهتر است قبل از حضور در مطب موارد زیر را آماده کنید: همه نشانه های مربوط و غیر مربوط به بیماری خود را یادداشت کرده و همراه خود داشته باشید. بهتر است استرس ها و تغییرات اخیری که در زندگی تان افتاده است را یادداشت کنید. نام تمامی داروها، مکمل ها و ویتامین های که مصرف می کنید را همراه با میزان مصرف خود یادداشت کنید. گاهی اوقاتت به خاطر سپردن تمامی موارد و اطلاعاتی که پزشک در اختیارتان قرار می دهد، کار دشواری است. در نتیجه بردن همراه به یادآوری اطلاعات مهم و نکات کمک زیادی خواهد کرد. تمامی سوالات مربوط و غیر مربوطی که به ذهنتان رسیده و قصد پرسیدن آن ها از پزشک را دارید را یادداشت کرده و همراه خود به مطب ببرید. بهتر است در مورد بیماری میلوفیبروز سوالات زیر را مطرح کنید: این بیماری مزمن است یا موقتی؟ آیا نیاز به ویزیت مجدد خواهم داشت؟ آیا درمان جایگزین دیگری نیز وجود دارد؟ علت احتمالی بروز علایم این بیماری چیست؟ بهترین اقدام درمانی برای این بیماری چیست؟ آیا برای انجام آزمایشات باید موارد خاصی را رعایت کنم؟ آیا علل دیگری ممکن است باعث بروز علایم شده باشد؟ برای تشخیص نیاز به انجام چه آزمایشاتی خواهم داشت؟ آیا بروشور یا برگه پرینت شده در مورد این بیماری دارید؟ آیا محدودیت هایی وجود دارد که باید آن ها را رعایت کنم؟ آیا جایگزین دیگری برای داروهایی که تجویز کرده اید وجود دارد؟ رای کسب اطلاعات بیشتر مطالعه چه وب سایت هایی را توصیه می کنید؟ مبتلا به بیماری های دیگری هستم. چگونه می توانم این بیماری ها را در کنار هم مدیریت کنم؟ آیا باید به متخصصی مراجعه کنم؟ هزینه آن چقدر خواهد بود و آیا بیمه آن را پوشش می دهد؟ پزشک احتمالا در فرآیند تشخیص و انتخاب بهترین شیوه درمانی سوالات زیر را مطرح خواهد کرد. در نتیجه بهتر است آمادگی پاسخگویی به سوالات را داشته باشید: علایم شما چقدر شدید است؟ از چه زمانی شاهد بروز علایم بودید؟ آیا عاملی باعث بهبود علایم شما می شود؟ آیا عاملی باعث شدت گرفتن علایم شما می شود؟ آیا علایم شما مداوم بوده یا به صورت موقتی ظاهر می شد؟ میلوفیبروز نوعی سرطان شایع در مغز استخوان است که: تولید طبیعی سلول های خونی در بدن را مختل می کند. باعث ایجاد زخم گسترده در مغز استخوان فرد و نهایتا منجر به کم خونی شدید خواهد شد. هنگامی رخ می دهد که سلول های بنیادی مغز استخوان دچار تغییراتی در DNA پزشک برای تشخیص ممکن است از یک یا چند شیوه برای ارزیابی وضعیت شما استفاده کند. انتخاب درمان به وضعیت سرطان، وضعیت بیمار و میزان تهاجمی بودن سرطان بستگی دارد. |
آزمایشات کبدی از متداول ترین آزمایش های خون محسوب می شود که برای ارزیابی عملکرد یا آسیب کبدی کاربرد دارد. اولین قدم در تشخیص آسیب کبدی، یک آزمایش خون ساده برای تعیین سطح آنزیم های خاص کبدی در خون است. در شرایط عادی، این آنزیم ها عمدتا در سلول های کبد زندگی می کنند. اما وقتی به هر دلیلی کبد آسیب دیده باشد، این آنزیم ها وارد جریان خون می شوند. آنزیم ها پروتیین هایی هستند که هر یک عملکرد منحصر به فردی دارند. آنزیم ها به سرعت بخشیدن واکنش های روتین و شیمیایی حیاتی در بدن کمک می کنند. از جمله حساس ترین و پرکاربردترین آنزیم های کبدی، آمینوترانسفرازها هستند. آن ها شامل آسپارتات آمینوترانسفراز ( AST یا SGOT ) و آلانین آمینوترانسفراز ( ALT یا SGPT ) هستند. این آنزیم ها معمولا در سلول های کبدی و به میزان کمتری در سلول های عضلانی وجود دارند. اگر کبد آسیب ببیند، سلول های کبدی این آنزیم ها را در خون ریخته و سطح آنزیم AST و ALT را بالا می برند و علایم را نشان می دهند. کبد در قسمت بالایی سمت راست شکم درست در زیر قفسه سینه قرار گرفته است. کبد دارای عملکردهای بسیار حیاتی برای بدن است. به طور خلاصه، برخی از کارکردهای مهم عبارتند از: تولید گلوکز سم زدایی از خون ذخیره ویتامین ها، چربی، کلسترول و صفرا متابولیزه کردن (پردازش) داروها و مواد مغذی پردازش مواد زاید هموگلوبین و سلول های دیگر تولید فاکتورهای مهم لخته شدن، آلبومین و بسیاری از پروتیین های مهم دیگر هنگامی که کبد در اثر بیماری، دارو، الکل یا سایر عوامل آسیب دیده باشد، فرد ممکن است علایمی از بیماری کبد زیر را تجربه کند: ضعف تورم پا کبودی بیش از حد یا خونریزی هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اصطلاحات پزشکی گاهی اوقات می تواند گیج کننده باشد، زیرا آنزیم ها دارای اسامی قابل تعویض هستند که معمولا در هر دو مقاله پزشکی و غیر پزشکی به کار برده می شوند. مثلا: نام دیگر آمینوترانسفراز، ترانس آمیناز است. آنزیم آسپارتات آمینوترانسفراز ( AST ) به عنوان ترانس آمیناز گلوتامیک اگزالواستریک سرم ( SGOT ) نیز شناخته می شود. آلانین آمینوترانسفراز ( ALT ) همچنین به عنوان سرم گلوتامیک پیروویک ترانس آمیناز ( SGPT ) شناخته می شود. به طور خلاصه، AST = SGOT و ALT = SGPT آنزیم های هستند که توسط کبد و سایر سلول ها تولید می شوند. AST ) SGOT ) معمولا در انواع مختلفی از بافت ها از جمله کبد، قلب، ماهیچه، کلیه و مغز یافت می شود و در صورت آسیب دیدن هر یک از این بافت ها AST به سرم ترشح می شود. به عنوان مثال، سطح AST در سکته قلبی یا آسیب دیدگی عضلات بالا می رود. بنابراین، بالا بودن سطح AST نشان دهنده حتمی آسیب کبدی نیست و می تواند در نتیجه آسیب دیدگی سایر بافت های بدن باشد. در مقابل، ALT ) SGPT ) معمولا در کبد یافت می شود و در صورت آسیب دیدگی کبد وارد جریان خون می شود. بنابراین، ALT . دامنه طبیعی مقادیر AST ) SGOT ) در حدود تا واحد در هر لیتر سرم (قسمت مایع خون) است. دامنه طبیعی مقادیر ALT ) SGPT ) در حدود تا واحد در هر لیتر سرم است. با این حال، محدوده اعداد AST و ALT بسته به تکنیک و پروتکل های مورد استفاده آزمایشگاه های مختلف در سراسر جهان ممکن است کمی متفاوت باشد. با این حال، محدوده مرجع طبیعی به طور معمول توسط هر آزمایشگاه تهیه می شود و با گزارش فردی هر بیمار چاپ می شود. به طور طبیعی AST ) SGOT ) و ALT ) SGPT ) نسبت به آسیب کبدی یا مختلف بیماری های کبد حساس هستند و در مجموع به آن ها آزمایش کبد یا آزمایشات کبدی گفته می شود. با این حال، باید ت کید کرد که سطح بالای این آنزیم های به معنی صددرصدی بیماری کبد نیست. به عنوان مثال، افزایش این آنزیم ها با آسیب دیدگی عضلات ممکن است رخ دهد. تفسیر نتایج آزمایشات AST و ALT به وضعیت فرد بستگی دارد، بنابراین بهتر است این آزمایش ها توسط متخصصین بیماری های کبدی و عضلانی انجام شود. علاوه بر این، سطح دقیق این تست های آنزیم کبدی با میزان مشکلات کبدی یا پیش آگهی ارتباطی ندارد. آزمایش خونی که به طور واقعی بتواند عملکرد کبد را منعکس کند شامل موارد زیر است اما توجه داشته باشید که مقادیر عادی ذکر شده برای مردان بالغ است و این مقادیر برای زنان و کودکان مشابه اما کمی متفاوت از مقادیر تست طبیعی می باشد. این آزمایشات عملکرد پروتیین های خاصی به نام فاکتورهای لخته شدن است که بطور معمول در کبد تولید می شود را اندازه گیری می کنند. این پروتیین ها در لخته شدن طبیعی هون و جلوگیری از خونریزی و کبودی را بدن نقش مهمی دارند و مقادیر عادی آن ها در حدود . تا . ثانیه است. آلبومین پروتیین بسیار رایجی در خون است که نقش های بسیار زیادی در بدن دارد. آلبومین فقط در کبد تولید می شود و کاهش سطح آن پایین تر از حد نرمال باشد می تواند نشان دهنده بیماری مزمن کبدی یا سیروز کبدی باشد. علاوه بر آن، بسیاری از بیماری های غیر کبدی نیز ممکن است باعث کاهش سطح آلبومین شوند. مقادیر عادی آلبومین در حدود . تا گرم در دسی لیتر است. این مولکول محصول جانبی تخریب گلبول های قرمز خون در کبد است. به طور کلی بیلی روبین به عنوان صفرا در مدفوع آزاد می شود. افزایش سطح بیلی روبین می تواند اختلال در عملکرد کبد را نشان دهد. با این حال، سایر شرایط با افزایش تخریب گلبول های قرمز نیز می توانند باعث افزایش بیلی روبین شوند. مقادیر عادی آن در حدود . تا . میلی گرم در دسی لیتر است. بیماری های کبدی می توانند باعث کاهش تعداد پلاکت (ترومبوسیتوپنی) شود. تعداد پلاکت های عادی در حدود تا در هر میکرولیتر است. سطح گلوکز توسط مکانیسم های مختلفی در بدن حفظ می شود. کبد می تواند در صورت گرسنگی، گلوکز را در خون آزاد کند. این فرایند که گلوکونوژنز نامیده می شود. در بیماری های پیشرفته کبد، این عملکرد کبد می تواند به خطر بیفتد و در صورت عدم تغذیه مناسب، سطح گلوکز به طور غیرمعمول کم می شود. در مقابل، تعداد زیادی از مبتلایان به سیروز کبدی مبتلا به عدم تحمل گلوکز و دیابت می شوند. تصور می شود این آنزیم نشان دهنده آسیب احتمالی کبد است. هرچه سطح این آنزیم بالاتر باشد احتمال آسیب کبدی نیز وجود دارد. سطح عادی GGT در حدود تا U / L است. کبد بیشترین مقدار ALP را تشکیل می دهد، بنابراین مقادیر زیاد آن در خون ممکن است آسیب کبدی را نشان دهد. سطح طبیعی ALP در حدود تا U / L است. این آنزیم ممکن است در بسیاری از انواع بیماری ها از جمله بیماری کبد افزایش یابد. سطح عادی آن در حدود تا U / L است. بسیاری از بیمارستان ها و مطب پزشک، عملکرد کبد را به عنوان بخشی از نتایج آزمایشگاهی خود ذکر می کنند. نتایج این مراکز ممکن است خصوصا بین مردان، زنان و کودکان بالغ تا حدودی متفاوت باشد، بنابراین مشاهده محدوده های "طبیعی" از مقادیر آزمایش همیشه توصیه می شود. علاوه بر این، برخی پزشکان آزمایش های دیگری مانند آمونیاک سرم و سطح لاکتات سرم را در پانل های خود توصیه می کنند. آزمایش های غیرطبیعی کبد ممکن است در شرایط مختلف کبدی مشاهده شود. به طور کلی سطح پایین و خفیف تا متوسط آنزیم های کبدی رایج است. یکی از مهمترین و علل شایع افزایش خفیف تا متوسط از این آزمایشات کبد یک بیماری به عنوان کبد چرب (استیاتوهپاتیت یا کبدی استیاتوز) است. هپاتیت مزمن B و هپاتیت C علل دیگر افزایش آنزیم مزمن خفیف تا متوسط کبد هستند. در این شرایط، ALT و AST ممکن است اندکی بالا باشند و میزان ناهنجاری در آزمایشات عملکرد کبد می تواند درجه آسیب را نشان دهد. استفاده مزمن و حاد از الکل معمولا می تواند باعث آزمایش خون غیر طبیعی کبد شود. در هپاتیت الکلی، دامنه آزمایش کبد می تواند بسیار متفاوت باشد. در بیماری هپاتیت مزمن الکل یا سیروز الکلی، ممکن است سطح پایینی از ALT و AST مشاهده شود، در حالی که در هپاتیت حاد الکلی، تعداد آنزیم های کبدی اغلب بالا نشان داده می شود. بسیاری از داروها می توانند منجر به افزایش خفیف تا متوسط آنزیم های کبدی شوند. نمونه هایی از داروهای رایج با سمیت احتمالی کبد عبارتند از: آسپیرین استامینوفن ایبوپروفن ناپروکسن دیکلوفناک فنیل بوتازون، بوتازولدین داروهای ضد تشنج مانند: کاربامازپین فنوباربیتال والپروییک اسید فنیتویین (دیلانتین) آنتی بیوتیک هایی مانند: ایزونیازید سولفونامیدها تتراسایکلین ها نیتروفورانتویین سولفامتوکسازول فلوکونازول (دیفلوکان) داروهای کاهش دهنده کلسترول مانند استاتین: نیاسین لووستاتین پرواستاتین آتورواستاتین فلوواستاتین سیمواستاتین روزواستاتین داروهای قلبی عروقی مانند: کینیدین آمیودارون (کوردارون) هیدرالازین (آپرسولین) داروهای دیگر مانند از نوع سه چرخه ناهنجاری های آنزیم کبدی ناشی از دارو، معمولا هفته ها تا ماه ها پس از قطع داروها به حالت طبیعی برمی گردند. سطح سرمی AST و ALT در بعضی از شرایط کبدی ممکن است ده برابر بالایی حد نرمال تا هزاران واحد در لیتر باشد. افزایش سطح بالای AST و ALT به ندرت دیده می شود و نشان دهنده بیماری های است که باعث مرگ سریع سلول های کبدی می شود، از جمله: هپاتیت حاد ویروسی A یا B آسیب عمیق کبدی ناشی از مسمومیت استامینوفن اختلال طولانی مدت سیستم گردش خون شوک و عدم اکسیژن رسانی به کبد همچنین، سطح بسیار بالا AST و ALT می تواند از بیماری های شدید ماهیچه ای ناشی شود. علل کمتر شایع آنزیم های کبدی غیر طبیعی در ایالات متحده عبارتند از: هپاتیت خود ایمنی کمبود آلفا - آنتی تریپسین و یا اضافه بار آهن هپاتیت می تواند باعث بیماری مزمن کبدی با آنزیم های کبدی غیر طبیعی شود. به ندرت، آنزیم های غیر طبیعی کبد می تواند نشانه ای از سرطان کبد باشد. سرطان ناشی از سلول های کبدی، کارسینوم کبدی نامیده می شود. سرطان های انتشار یافته به کبد از اندام های دیگر (مانند روده بزرگ، لوزالمعده، معده و سایر موارد) به عنوان بدخیمی متاستاتیک معروف هستند. همانژیوم کبد (توده عروق خونی غیر طبیعی و غیر عادی در کبد) شایع ترین تومورهای کبدی هستند. با این حال، همانژیوم کبدی خوش خیم می باشند و به طور کلی باعث افزایش آنزیم های کبدی نمی شود. یکی دیگر از بیماری های نادر که باعث افزایش آنزیم های کبدی می شود، سندرم Budd - Chiari نام دارد. در این شرایط انسداد جریان خون در کبد منجر به آسیب سلول های کبدی می شود. در نتیجه التهاب کبدی، سطح آنزیم ها افزایش پیدا می کنند. ارزیابی افراد سالم برای اندازه گیری آنزیم های غیر طبیعی کبد نیاز به آزمایش دارد. یک پزشک ممکن است آزمایش خون بیمار را طی هفته ها تا ماه ها تکرار و پیگیری کند و همراه با معاینه جسمی، تاریخچه پزشکی را از نظر شرایط زیر بررسی کند: داروهای مصرفی تاریخچه تزریق خون تاریخچه مصرف داروهای تزریقی سابقه خانوادگی بیماری کبد (برای احتمال ابتلا به بیماری های ارثی مانند، بیماری ویلسون یا کمبود آلفا - - آنتی تریپسین) علایم و نشانه های بیماری کبدی ممکن است در افراد با افزایش خفیف آنزیم های کبدی بروز کنند. برخی از علایم شایع بیماری کبدی ممکن است شامل خستگی، خارش، زردی پوست، اشتهای ضعیف و درد شکم باشد. گاهی اوقات، غیرطبیعی بودن سطوح آنزیم های کبد می تواند سرنخ های مفیدی را در مورد علت بیماری کبد نشان دهد. به عنوان مثال، در اکثر افراد مبتلا به بیماری کبد الکلی، اغلب AST تمایل به بالاتر (معمولا کمتر از واحد در لیتر) از ALT (معمولا کمتر از واحد در لیتر) دارد. اگر الکل یا داروی خاصی، علت غیرطبیعی بودن آنزیم های کبدی باشد، ترک الکل یا داروی می توان سطح آنزیم ها را به حد طبیعی برگرداند. اگر چاقی علت بیماری کبد چرب است، از دست دادن از وزن می تواند در تنظیم آنزیم ها موثر باشد. در صورتی که سطح آنزیم ها با کاهش وزن، ترک الکل و متوقف کردن دارو ها به سطح طبیعی بر نگردد، پزشک برای تشخیص علل سایر بیماری ها می تواند آزمایشات دیگری را تجویزکند. آزمایش خون می تواند خون بیمار را از نظر وجود ویروس های هپاتیت B و C و آنتی بادی های مرتبط با آن ها آزمایش کند. سطح آهن و فریتین معمولا در افراد مبتلا به هموکروماتوز بالا می رود. سطح ماده ای به نام سرولوپلاسمین معمولا در افراد مبتلا به بیماری ویلسون کاهش می یابد. میزان آنتی بادی ضد هسته ای یا ANA ، در افراد مبتلا به هپاتیت خود ایمنی بالا می رود. CT برای تشخیص صدمات آسیب زای به کبد بسیار مفید است. علاوه بر آن، کبد گاهی می تواند در تعیین علت بیمارهای کبدی موثر باشد. همه افراد با آنزیم های غیر طبیعی کبد نیاز به بیوپسی کبد ندارند. پزشک معمولا این روش را در موارد زیر توصیه می کند: بررسی اثربخشی یک درمان خاص تشخیص میزان و شدت التهاب و آسیب کبدی تشخیص علل های جزیی تر بالا رفتن آنزیم های کبدی بیوپسی کبد در ت یید و یا تشخیص یک بیماری های مانند هپاتیت مزمن B و C ، هموکروماتوز، بیماری ویلسون، هپاتیت خود ایمنی و کمبود آلفا - آنتی تریپسین کاربرد دارد. گذشته از AST و ALT ، آنزیم های دیگری از جمله آلکالین فسفاتاز، - نوکلیوتیداز (" نخست" نوکلیوتیداز) ، لاکتات دهیدروژناز ( LDH ) و گاما گلوتامیل ترپپپتیداز ( GGT ) وجود دارد که اغلب برای تشخیص بیماری کبدی استفاده می شوند. LDH مختص کبد نیست و در بسیاری از بیماری ها با التهاب در سایر بافت ها افزایش پیدا می کند. |
سندرم دیسترس حاد تنفسی ( Acute respiratory distress syndrome ( ARDS زمانی به وجود می آید که مایعات در کیسه های هوایی ریز و الاستیک (آلویول) در ریه ها جمع می شوند. این مایعات محبوس شده در داخل شش ها باعث می شوند تا دیگر هوای کافی وارد شش ها نشده و در نتیجه اکسیژن کمتری به جریان خون وارد شود. عارضه سندرم دیسترس تنفسی حاد باعث می شود تا اکسیژن مورد نیاز برای عملکرد مناسب به اعضای بدن نرسیده و از بخشی از اکسیژن محروم شوند. سندرم دیسترس تنفسی حاد بیشتر در افرادی اتفاق می افتد که به شدت بیمار هستند یا دچار آسیب دیدگی شده اند. تنگی نفس شدید از علایم اصلی ARDS بوده و معمولا طی چند ساعت تا چند روز بعد از آسیب دیدگی یا عفونت به وجود می آید. اکثر افرادی که دچار سندرم دیسترس تنفسی حاد می شوند، زنده نمی مانند. خطر مرگ فرد مبتلا با افزایش سن و همزمان شدت گرفتن بیماری بیشتر خواهد شد. از بین افرادی که از بیماری سندرم دیسترس تنفسی حاد نجات می یابد، بعضی از آن ها به طور کامل بهبود یافته ولی بقیه در طول سال های باقی مانده از زندگی خود باید صدمات ناشی از این بیماری را تحمل کنند. علت اصلی بروز سندرم دیسترس تنفسی حاد مایعاتی است که از رگ های خونی بسیار کوچک موجود در شش ها نشت کرده و وارد کیسه های هوای ریزی که خون از آنجا اکسیژن خود را دریافت می کند، می شود. به طور معمول یک غشای محافظ این مایع را در داخل رگ ها نگه خواهد داشت. علاوه بر مورد گفته شده، آسیب دیدگی یا بیماری نیز می تواند باعث آسیب به این غشا و نشت مایع ARDS شود. شایع ترین علت اصلی بروز سندرم دیسترس تنفسی حاد، عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سپسیس نتقال خون استنشاق مواد مضر سوختگی های گسترده پانکراتیت (التهاب لوزالمعده) تنفس زیاد دود یا گازهای شیمیایی آسیب دیدگی سر، قفسه سینه یا سایر آسیب دیدگی ها حوادثی مانند افتادن یا تصادف با اتومبیل ممکن است باعث ضربه خوردن مستقیم به ریه ها یا بخشی از مغز بیشتر افرادی که به سندرم دیسترس تنفسی حاد مبتلا می شوند، معمولا به خاطر بیماری های دیگر خود یا شرایط حاد قبلی خود در بیمارستان بستری هستند. خصوصا اگر فرد به عفونت های گسترده خونی (سپسیس) مبتلا باشد، احتمال ابتلا به این سندرم افزایش خواهد یافت. افرادی که سابقه مصرف الکل دارند نیز بیشتر از دیگران در معرض ابتلا به سندرم ARDS قرار دارند. علاوه بر این احتمال مرگ این افراد بعد از ابتلا به سندرم دیسترس تنفسی حاد بسیار بیشتر از دیگران خواهد بود. علایم ناشی از این سندرم با توجه به علت به وجود آمدن ممکن است در افراد مختلف دارای علایم و شدت های متفاوتی باشد. اما علایم کلی و شایع بروز این بیماری شامل موارد زیر می شود: سردرگمی فشار خون پایین خستگی شدید تنگی نفس شدید تنفس سریع و با زحمت زیاد سندرم دیسترس تنفسی حاد معمولا همراه با بیماری ها و آسیب دیدگی های دیگر همراه خواهد بود و بیشتر افراد مبتلا به ARDS معمولا از قبل در بیمارستان بستری بوده و تحت نظر پزشک قرار دارند. اگر فردی مبتلا به سندرم دیسترس تنفسی حاد باشد، ممکن است در بیمارستان دچار مشکلات و بیماری های دیگری نیز بشود. شایع ترین مشکلات همراه با این سندرم شامل موارد زیر می شود: اگر در بیمارستان بستری باشید، احتمال لخته شدن خون در داخل رگ ها به خصوص رگ های پاها بسیار زیاد است. اگر لخته ها در پاهای فرد به وجود بیاید، بخشی از این لخته ها ممکن است به داخل شش ها وارد شده و باعث بروز آمبولیسم ریوی شوند. در بیشتر موارد مبتلا به این سندرم از دستگاه تنفسی به نام ونتیلاتور برای افزایش اکسیژن در بدن و بیرون کشیدن مایعات از ریه ها استفاده می شود. با این حال، فشار و حجم هوای ناشی از دستگاه تهویه می تواند باعث شود تا گاز با فشار از داخل سوراخ کوچکی در قسمتی بیرونی شش عبور کرده و باعث کولابه شدن ریه ها شود. از آنجایی که از دستگاه ونتیلاتور استفاده می کنید، احتمال ورود میکروب ها و بروز عفونت بیشتر شش ها به وسیله وصل شدن مستقیم این دستگاه به شما افزایش خواهد یافت. زخم و ضخیم شدن بافت بین کیسه های می تواند بعد از گذشت چند هفته بعد از ابتلا به سندرم دیسترس تنفسی حاد اتفاق بیفتد. زخم ها و ضخیم شدن ها باعث می شود تا ریه ها سفت تر شده و انتقال اکسیژن از کیسه های هوا به داخل جریان خون سخت تر از گذشته شود. البته با توجه به درمان های جدید، افراد بیشتری بعد از ابتلا به این سندرم بهبود یافته و جان سالم به در می برند. اما بسیاری از بازماندگان این بیماری بازهم با عوارض جانبی دست و پنجه نرم می کنند. این عوارض جانبی همیشگی شامل موارد زیر می شود: بسیاری از افراد مبتلا به ARDS ، عملکرد ریوی آن ها طی چند ماه تا دو سال بهبود می یابد. اما برخی دیگر ممکن است تا آخر عمر دارای مشکلات تنفسی باشند. حتی افرادی که در ظاهر خوب نفس می کشند نیز معمولا تنگی نفس و خستگی داشته و ممکن است برای مدت چند ماه به اکسیژن اضافی در منزل احتیاج داشته باشند. بیشتر بازماندگان ARDS بی تحرک بودن و سطح پایین اکسیژن در خون می تواند منجر به از دست دادن حافظه و مشکلات شناختی پس از ARDS بستری شدن در بیمارستان و ونتیلاتور باعث ضعف عضلات شما خواهد شد. همچنین ممکن است بعد از معالجه در بیشتر ساعات روز احساس خستگی کنید. هیچ آزمایش خاصی برای تشخیص این سندرم وجود ندارد. اما به طور کلی تشخیص این بیماری بر اساس موارد زیر انجام می گیرد: معاینه جسمی سطح اکسیژن تصویر برداری اشعه ایکس سینه رد بیماری های دیگر به عنوان مثال برخی از مشکلات قلبی عکس گرفتن از قفسه سینه که در آن شش ها مشخص باشند، می تواند به بررسی میزان مایع موجود در شش ها و تشخیص احتمال بزرگ شدن قلب کمک کند. تصویر برداری سی تی اسکن، تصویر برداری است که در آن ز زوایایی مختلفی از اعضای داخلی بدن عکس گرفته می شود. سی تی اسکن می تواند اطلاعات دقیقی در مورد ساختار قلب و شش ها در اختیار پزشک معالج قرار دهد. آزمایش خون می تواند به تشخیص سطح اکسیژن خون فرد کمک کند. علاوه بر این می تواند آزمایش های دیگری برای بررسی وضعیت عفونت یا کم خونی مورد استفاده قرار گیرد. در صورتی که پزشک به ابتلای شما به عفونت ریه مشکوک باشد، ممکن است ترشحات موجود در مجاری تنفسی شما را برای تعیین علت این عفونت مورد آزمایش قرار دهد. از آن جا که علایم و نشانه های ARDS شبیه برخی از مشکلات قلبی خاص است، پزشک ممکن است برای تشخیص دقیق آزمایش های قلبی زیر را نیز تجویز کند: این آزمایش بدون درد بوده و فعالیت الکتریکی قلب بیمار را مورد بررسی قرار خواهد داد. برای انجام این آزمایش چندین حس گر سیمی به بدن فرد مبتلا متصل خواهد شد. سونوگرام قلب، این آزمایش می تواند مشکلات موجود در ساختار و عملکرد قلب را نشان دهد. هدف اول از درمان سندرم دیسترس تنفسی حاد، بهبود سطح اکسیژن خون فرد خواهد بود. زیرا بدون اکسیژن اعضای بدن فرد دیگر به درستی عمل نخواهد کرد. برای دریافت اکسیژن بیشتر در داخل خون، پزشک احتمالا از راه حل های درمانی زیر استفاده خواهد کرد: برای کاهش علایم پزشک ممکن است از ماسک اکسیژن برای اکسیژن رسانی بیشتر به فرد استفاده کند. البته ماسک استفاده شده باید کاملا اندازه دهان و بینی فرد باشد. بیشتر افراد مبتلا به سندرم دیسترس تنفسی حاد برای تنفس نیاز به دستگاه خواهند داشت. ونتیلاتور مکانیکی از جمله دستگاه هایی است که اکسیژن را به سمت ریه ها ارسال کرده و مقداری از مایعات را از کیسه های هوا بیرون می کشد. مدیریت مایعات جمع شده در داخل شش ها اهمیت بسیار زیادی داشته و بسیار حیاتی است. افراد مبتلا به سندرم دیسترس تنفسی حاد معمولا با اهداف زیر دارو مصرف می کنند: آرام بخش تسکین درد و ناراحتی ها پیشگیری و درمان عفونت ها به حداقل رساندن رفلاکس معده جلوگیری از لخته شدن خون در پاها و ریه ها در صورتی که در دوره ریکاوری بعد از سندرم دیسترس تنفسی حاد قرار دارید، پیشنهاد می کنیم تا برای محافظت از شش های خود اقدامات زیر را انجام دهید: اگر سیگار می کشید، سعی کنید سیگار را کنار گذاشته و در معرض دود سیگار دیگران قرار نگیرید. تزریق سالیانه واکسن آنفولانزا همراه با واکسن سینه پهلو که هر سال زده می شود، احتمال عفونت ریه ها را به حداقل ممکن خواهد رساند. ریکاوری و بهبودی بعد از ابتلا به سندرم دیسترسی تنفسی حاد نیاز به زمان طولانی داشته و در نتیجه در طول این مدت به حمایت اطرافیان و دوستان خود نیاز خواهید داشت. البته دوره بازیابی برای همه افراد یکسان نبوده و در نتیجه چالش های پیش روی هر کدام ممکن است با دیگری متفاوت باشد. برای کنار آمدن با مشکلات پیش رو بهتر است از نکات زیر بهره بگیرید: به خصوص بعد از مرخص شدن از بیمارستان از دیگران بخواهید تا زمان بهبودی شما در انجام کارهای روزانه شما به شما کمک کنند. بهتر است در مراکز پزشکی دارای برنامه برای توانبخشی ریه شرکت کنید. این برنامه شامل تمرینات ورزشی، آموزش و مشاوره می شود تا بتوانید به فعالیت های عادی خود برگشته و وزن ایده آل داشته باشید. بهتر است در گروه های تشکیل شده از افراد مبتلا به این بیماری شرکت کرده و در مورد چالش ها و نگرانی های خود با دیگران صحبت کنید. بهتر است به دنبال کمک حرفه ای مثل مشاور یا پزشک متخصص برای صحبت در مورد علایم افسردگی و ناامیدی خود باشید. افسردگی یکی از عوارض جانبی شایع در نتیجه این بیماری است. سندرم دیسترس حاد تنفسی ( ARDS ) زمانی به وجود می آید که مایعات در کیسه های هوایی ریز و الاستیک (آلویول) در ریه ها جمع می شوند. این مایعات محبوس شده در داخل شش ها باعث می شوند تا دیگر هوای کافی وارد شش ها نشده و در نتیجه اکسیژن کمتری به جریان خون وارد شود. اکثر افرادی که دچار سندرم دیسترس تنفسی حاد می شوند، زنده نمی مانند. خطر مرگ فرد مبتلا با افزایش سن و همزمان شدت گرفتن بیماری بیشتر خواهد شد. از بین افرادی که از بیماری سندرم دیسترس تنفسی حاد نجات می یابد، بعضی از آن ها به طور کامل بهبود یافته ولی بقیه در طول سال های باقی مانده از زندگی خود باید صدمات ناشی از این بیماری را تحمل کنند. |
دمانس یا زوال عقل، یک سندرمی است که معمولا ماهیت مزمن یا پیشرونده دارد و فرد در آن دچار اختلال در عملکرد شناختی می شود. دمانس گاهی اوقات بر حافظه، تفکر، جهت گیری، درک مطلب، محاسبه، ظرفیت یادگیری، تکلم و قضاوت افراد ت ثیر می گذارد. اختلال در عملکرد شناختی معمولا با اختلال در روابط عاطفی، رفتارهای اجتماعی یا انگیزه فرد همراه است. دمانس از انواع بیماری ها و صدماتی است که در درجه اول یا ثانویه بر مغز ت ثیر می گذارد، مانند بیماری آلزایمر یا سکته مغزی ناشی می شود. دمانس یکی از مهمترین دلایل ناتوانی و وابستگی در بین سالمندان در سراسر جهان است. در سراسر جهان، حدود میلیون نفر مبتلا به زوال عقل هستند و تقریبا % آن ها در کشورهای کم درآمد و متوسط زندگی می کنند. هر ساله نزدیک به میلیون افراد جدید به این بیماری مبتلا می شوند. پیش بینی می شود تعداد افراد مبتلا به زوال عقل در سال به میلیون نفر و در سال به نفر برسد. بیشتر این افزایش مربوط به افزایش تعداد افراد مبتلا به زوال عقل در کشورهای کم درآمد و متوسط است. دمانس از آسیب دیدگی یا از بین رفتن سلول های عصبی و اتصالات آن ها در مغز ناشی می شود و بسته به محل آسیب دیدگی در مغز می تواند علایم مختلفی ایجاد کند. در برخی موارد دمانس در اثر واکنش به داروها و یا کمبودهای ویتامین ایجاد می شود که در این صورت ممکن است با تعویض دارو، بهبود پیدا کند. بسیاری از عوامل می توانند خطر بروز زوال عقل را افزایش دهند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عوامل خطر بروز این اختلال که قابل تغییر نیستند، عبارتند از: با افزایش سن، به خصوص بعد از سالگی، خطر بروز این اختلال افزایش می یابد. با این وجود، زوال عقل جزء روند طبیعی پیری نیست و در افراد جوانتر هم ممکن است ایجاد شود. داشتن سابقه خانوادگی زوال عقل، افراد را در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به این بیماری قرار می دهد. با این حال، بسیاری از افراد با سابقه خانوادگی هرگز دچار علایم نمی شوند و بسیاری از افراد بدون سابقه خانوادگی این بیماری را تجربه می کنند. بسیاری از مبتلایان به سندرم داون در سنین میانسالی به آلزایمر مبتلا می شوند. عوامل خطر بروز دمانس که قابل تغییر می باشند، عبارتند از: دیابت افسردگی آپنه خواب مصرف الکل سیگار کشیدن عوامل خطر قلبی عروقی مانند فشار خون بالا، کلسترول بالا و چاقی کمبود ویتامین و مواد مغذی مانند ویتامین D ، ویتامین B - ، ویتامین B - و فولات رژیم غذایی و ورزش، تحقیقات نشان می دهد عدم ورزش باعث افزایش خطر زوال عقل می شود. از طرفی هم در حالی که هیچ رژیم غذایی مشخصی برای کاهش خطر زوال عقل وجود ندارد، تحقیقات حاکی از شیوع بیشتر زوال عقل در افرادی است که رژیم غذایی ناسالمی دارند. بیماری آلزایمر، شایع ترین علت بروز زوال عقل در سالمندان است، اما این اختلال می تواند علت های مختلفی داشته باشد بسته به علت، علایم این بیماری ممکن است متفاوت و حتی برگشت پذیر باشند. علایم مرتبط با زوال عقل به سه مرحله تقسیم بندی می شود: مرحله اولیه زوال عقل غالبا نادیده گرفته می شود، زیرا شروع آن تدریجی است. علایم شایع در مرحله اولیه این اختلال فراموشی و گم شدن در مکان های آشنا می باشد. با پیشرفت زوال عقل به مرحله میانی، علایم بارز تر و محدود کننده تر می شوند. علایم در مرحله میانی زوال عقل عبارتند از: گم شدن در خانه مشکل در برقراری ارتباط نیاز فرد به مراقبت های شخصی فراموش کردن وقایع اخیر و نام افراد تغییر رفتار، از جمله سرگردانی و پرسیدن سوال های مکرر در این مرحله اختلالات حافظه بسیار جدی هستند و علایم و نشانه های بدنی آشکارتر می شود. برخی از علایم این مرحله، عبارتند از: مشکل در راه رفتن اختلال در خود مراقبتی نیاز روز افزون به مراقبت فراموش کردن زمان و مکان تغییرات رفتاری مانند پرخاشگری اختلال در شناخت اقوام و دوستان همچنین تغییرات روانی ناشی از زوال عقل، عبارتند از: توهم پارانویا اضطراب افسردگی تحریک پذیری تغییر شخصیت بروز رفتارهای نامناسب دمانس های پیشرونده، انواعی هستند که به مرور زمان پیشرفت می کنند و قابل برگشت نیستند. برخی از انواع پیشرونده، عبارتند از: بیماری آلزایمر شایعترین علت زوال عقل است. زوال عقل عروقی، دومین نوع متداول زوال عقل است که در اثر دیدگی رگ های خونی در مغز ایجاد می شود. مشکلات رگ های خونی می تواند با آسیب به الیاف موجود در ماده سفید مغز باعث سکته مغزی یا آسیب خود مغز شود. شایع ترین علایم زوال عقل عروقی شامل مشکلات مربوط به تفکر، تمرکز و سازماندهی است. اجساد لویی توده های غیرطبیعی از پروتیین خاصی هستند که در مغز افراد مبتلا به زوال عقل لویی، بیماری آلزایمر و پارکینسون دیده می شود. زوال عقل لویی یکی از رایج ترین انواع دمانس پیشرونده است. علایم و نشانه های رایج آن، عبارتند از: شبگردی اختلال در تمرکز لرزش و سفتی (پارکینسونیسم) دیدن چیزهایی که در آن وجود ندارند (توهم بینایی) شامل گروهی از بیماری های می شود که با تجزیه (دژنراسیون) سلول های عصبی و اتصالات آن ها در لوب های جلو و تمپور مغز بیماران بر روی رفتار، شخصیت، تفکر، تکلم و حرکت آن ها ت ثیر منفی می گذارد. بررسی کالبد شکافی مغز افراد ساله و مسن تر که دچار زوال عقل بودند، نشان می دهد که بسیاری از آن ها به چندین بیماری ترکیبی از جمله بیماری آلزایمر، دمانس عروقی و زوال عقل لویی مبتلا بوده اند. این بیماری که ناشی از جهش ژنتیکی است باعث می شود سلولهای عصبی خاصی در مغز و نخاع از بین برود. علایم و نشانه ها از جمله کاهش شدید مهارت های تفکر (شناختی) معمولا در حدود یا سالگی ظاهر می شود. این حالت بیشتر در اثر ترومای تکراری سر ایجاد می شود. افرادی مانند بوکسورها، بازیکنان فوتبال یا سربازها ممکن است TBI را تجربه کنند. بسته به بخشی از مغز آسیب دیده، این وضعیت می تواند باعث علایم زوال عقل و علایمی مانند افسردگی، کاهش حافظه و اختلال در گفتار شود. TBI همچنین ممکن است باعث پارکینسونیسم هم شود. علایم آن می تواند تا سالها پس از تروما بروز نکنند. این اختلال نادر مغز معمولا در افراد فاقد عوامل خطر شناخته شده و به دلیل رسوب پروتیین های عفونی به نام پریون ها ایجاد می شود. بیماری Creutzfeldt - Jakob معمولا علت مشخصی ندارد اما ممکن است جنبه ارثی داشته باشد. علایم و نشانه های این بیماری کشنده معمولا بعد از سالگی ظاهر می شود. بسیاری از افراد مبتلا به بیماری پارکینسون سرانجام علایم زوال عقل را تجربه می کنند. برخی از دلایل زوال عقل یا علایم مانند زوال عقل با درمان قابل برگشت است. آن ها شامل موارد زیر هستند: علایم زوال عقل می تواند ناشی از تب یا عفونت باشد. در برخی از موارد اختلالات سیستم ایمنی بدن مانند مولتیپل اسکلروز و سایر شرایط ناشی از حمله سیستم ایمنی بدن به سلول های عصبی نیز می تواند باعث زوال عقل شود. مبتلایان به مشکلات تیرویید، قند خون پایین (هیپوگلیسمی) ، سدیم یا کلسیم بیش از حد، و یا مشکلات جذب ویتامین B - می توانند علایمی مانند زوال عقل یا سایر تغییرات شخصیتی ایجاد کنند. کمبود ویتامین B - ، عدم دریافت ویتامین های کافی B - و B - در رژیم غذایی می تواند علایمی مانند زوال عقل ایجاد کند. کمبودهای مس و ویتامین E همچنین می توانند باعث بروز علایم زوال عقل شوند. این حالت، که به آن هیپوکسی نیز گفته می شود، در شرایطی رخ می دهد که بافت های اندام به اندازه کافی اکسیژن دریافت نمی کنند. آنوکسی ممکن است در اثر اختلالات شدید خواب، آسم، حمله قلبی، مسمومیت با مونواکسید کربن یا دلایل دیگر ایجاد شود. این وضعیت که در اثر بزرگ شدن بطن ها در مغز ایجاد می شود، می تواند باعث مشکلات راه رفتن، ادرار کردن و از دست دادن حافظه شود. دمانس می تواند بر بسیاری از سیستم های بدن و در نتیجه توانایی عملکرد آن ها ت ثیر بگذارد. دمانس می تواند منجر به بروز عوارض زیر شود: بسیاری از مبتلایان به زوال عقل، در نهایت مصرف غذا را کاهش داده یا متوقف می کنند و در نهایت، ممکن است آن ها قادر به جویدن و بلعیدن نباشند. اختلال بلع در این بیماران خطر خفگی یا آسپیراسیون مواد غذایی به ریه ها را افزایش می دهد، که می تواند تنفس را مسدود کرده و باعث ایجاد پنومونی شود. پیشرفت زوال عقل، می تواند در استحمام، لباس پوشیدن، مسواک زدن، استفاده از توالت و مصرف دقیق داروها اختلال ایجاد کند. این اختلال به مرور زمان می تواند مشکلات ایمنی از جمله رانندگی، آشپزی و پیاده روی را برای مبتلایان ایجاد کند. زوال عقل در مراحل آخر منجر به کما و مرگ می شود که غالبا ناشی از عفونت است. هیچ راه مطمینی برای پیشگیری از زوال عقل وجود ندارد، اما مراحلی وجود دارد که می می تواند تا حدودی از بروز علایم آن جلوگیری کند، از جمله: فعالیت های تحریک آمیز ذهنی، مانند خواندن، حل معماها و بازی های کلمه ای، و یادگیری ممکن است در به تاخیر انداختن شروع زوال عقل و کاهش اثرات آن موثر باشد. فعالیت بدنی و تعامل اجتماعی ممکن است تاخیر در شروع زوال عقل و کاهش علایم آن موثر باشد. برخی تحقیقات نشان می دهد در افرادی که کمبود ویتامین D دارند احتمال ابتلا به آلزایمر و سایر اشکال زوال عقل بیشتر است شما می توانید ویتامین D مورد نیاز خود را از طریق برخی غذاها، مکمل ها و قرار گرفتن در معرض آفتاب دریافت کنید. مصرف یک ویتامین B روزانه و کمپلکس ویتامین C نیز ممکن است در پیشگیری ازابتلا به این بیماری مفید باشد. فشار خون بالا، کلسترول بالا، دیابت و شاخص توده بدنی ( BMI ) خود را مدیریت کنید. خوردن رژیم غذایی سالم به دلایل مختلف از اهمیت زیادی برخوردار است، اما رژیم غذایی مانند رژیم مدیترانه ای سرشار از میوه، سبزیجات، غلات سبوس دار و اسیدهای چرب امگا و آجیل به ویژه بادام و گردو ممکن است باعث تقویت سلامتی و کاهش خطر ابتلا به زوال عقل و بهبود سلامت قلب و عروق شود. بهداشت خواب را تمرین کنید و در صورت بروز اختلالات خواب و یا خروپف به دنبال درمان باشید. تشخیص زوال عقل و نوع آن می تواند چالش برانگیز باشد. افراد وقتی دچار اختلال شناختی مانند زوال عقل می شوند توانایی انجام وظایف روزانه مانند مصرف دارو، پرداخت قبض و رانندگی را از دست می دهند. برای تشخیص علت زوال عقل پزشک تاریخچه و علایم پزشکی بیمار را مرور کرده و معاینه جسمی را انجام می دهد. هیچ آزمایش منفردی نمی تواند زوال عقل را تشخیص دهد، بنابراین پزشکان به احتمال زیاد آزمایشات زیادی را انجام می دهند که بتوانند این بیماری را شناسایی کنند. پزشکان عملکرد تفکر (شناختی) بیمار را ارزیابی می کنند و برخی از آزمون ها مهارت های تفکر، مانند حافظه، استدلال و قضاوت، مهارت های زبانی و میزان تمرکز بیمار را اندازه گیری می کنند. پزشکان حافظه، زبان، درک بینایی، میزان تمرکز، حرکت، حواس، تعادل، رفلکس ها بیمار را ارزیابی می کنند. CT یا MRI این آزمایش تشخیص می تواند الگوهای فعالیت مغزی را نشان دهد و در تشخیص و اندازه گیری سطح پروتیین آمیلویید (مشخصه بارز بیماری آلزایمر) در مغز موثر است. یک آزمایش خون ساده می تواند مشکلات جسمی را که بر عملکرد مغز ت ثیر می گذارد، از جمله کمبود ویتامین B - یا اختلالات تیرویید را نشان دهد. اکثر انواع زوال عقل قابل درمان نیستند، اما روش هایی برای مدیریت علایم این بیماری وجود دارد. از مهارکننده های کولین استراز برای بهبود موقتی علایم زوال عقل استفاده می شود. این دارو ها اگرچه در درجه اول برای درمان بیماری آلزایمر استفاده می شود اما ممکن است برای زوال عقل های دیگر، از جمله زوال عقل عروقی، زوال عقل بیماری پارکینسون و زوال عقل بدن لویی نیز تجویز شود. عوارض جانبی آن ها می تواند شامل تهوع، استفراغ و اسهال باشد. سایر عوارض جانبی احتمالی آن شامل کندی ضربان قلب، ضعف و اختلال در خواب است. همچنین پزشک ممکن است داروهایی را برای معالجه سایر علایم یا بیماری ها از جمله افسردگی، اختلال خواب، توهم، پارکینسونیسم یا اضطراب بیمار تجویز کند. برخی از رویکردهای غیرمستقیم برای درمان علایم زوال عقل عبارتند ا: یک کاردرمانگر می تواند در پیشگیری از بروز حوادث مانند افتادن بیمار و مدیریت رفتار او موثر باشد. کاهش آلودگی های صوتی و سر و صدا باعث می شود تا فرد مبتلا به زوال عقل تمرکز و عملکرد بهتری داشته باشد. سازمان دهی و نظم دادن به کارهای روزمره می تواند در کاهش سردرگمی مبتلایان به زوال عقل موثر باشد. در حال حاضر هیچ درمانی برای درمان زوال عقل یا تغییر مسیر پیشرفت آن وجود ندارد. تعداد زیادی درمان جدید در مراحل مختلف کارآزمایی بالینی مورد بررسی قرار گرفته است. با این حال، می توان برای حمایت و بهبود زندگی افراد مبتلا به زوال عقل و مراقبان و خانواده های آن ها، راهکارهای زیادی را ارایه داد. اهداف اصلی مراقبت از زوال عقل عبارتند از: تشخیص زودرس به منظور ارتقاء مدیریت زودهنگام و بهینه بهینه سازی سلامت جسمی، شناخت، فعالیت و بهزیستی شناسایی و درمان بیماری جسمی همراه تشخیص و درمان علایم رفتاری و روانی به چالش کشیدن ارایه اطلاعات و پشتیبانی طولانی مدت از مشاغل علایم زوال عقل و مشکلات رفتاری بیماران مبتلا به زوال عقل با گذشت زمان پیشرفت خواهد کرد. مراقبان بهتر است برای مقابله و مدیریت این علایم، راهکارهای مدیریت با بیماران زوال عقل را بیاموزند و آن ها را عملی کنند. چندین مکمل رژیم غذایی، داروهای گیاهی و روش های درمانی برای افراد مبتلا به زوال عقل مورد مطالعه قرار گرفته است. اما در این زمان هیچ مدرک قانع کننده ای برای تایید آن ها پیدا نشده است. هنگام مصرف مکمل های غذایی، ویتامین ها یا داروهای گیاهی، احتیاط کنید چون ممکن است با داروهای دیگر بیماران تداخل دارویی داشته باشند و باعث بروز عوارض جانبی خطرناک و جدی دربیماران شود. در حالی که برخی مطالعات حاکی از آن است که مکمل های ویتامین E ممکن است برای بیماری آلزایمر مفید باشد در حال حاضر استفاده از آن توصیه نمی شود جایگزین کردن ویتامین E در رژیم غذایی و آجیل برای تقویت سلامت مغز برای این بیماران بهتر است. تکنیک های زیر ممکن است به کاهش اضطراب و افزایش آرامش در افراد مبتلا به زوال عقل کمک کند. موسیقی درمانی ورزش سبک تماشای فیلم در کنار اعضای خانواده آروماتراپی ماساژ درمانی هنر درمانی مبنی بر تمرکز بیماران بر روی یک هنر جدید شما می توانید برای آمادگی بیشتر قبل از مراجعه به پزشک لیستی از علایم واطلاعات شخصی کلیدی، از جمله هرگونه فشارهای اساسی یا تغییرات اخیر زندگی و سابقه پزشکی خانواده و نام تمام داروها، ویتامین ها یا مکمل هایی که مصرف می کنید از جمله دوزهای آن ها را بنویسید. در مورد زوال عقل، سوالات اساسی که باید از پزشک بپرسید، عبارتند از: چه آزمایشاتی لازم است انجام بدهم؟ بهترین درمان برای وضعیت من چیست؟ چه عاملی باعث ایجاد علایم من می شود؟ آیا علل احتمالی دیگری برای علایم من وجود دارد؟ آیا بروشور یا مواد چاپی دیگری که بتوانم از آن ها استفاده کنم؟ چگونه می توان زوال عقل و سایر بیماری های را که دارم با هم مدیریت کرد؟ احتمالا پزشک سوالات زیر را از بیمار می پرسد: چه زمانی علایم شما شروع شد؟ علایم شما چقدر شدید هستند؟ آیا علایم شما مداوم بوده یا گاه به گاه بروز می کنند؟ چه چیزی باعث بهتر و یا بدتر شدن علایم شما می شوند؟ منابع: |
مثانه یک عضله توخالی و بادکنکی است که در وسط لگن قرار دارد و با پر شدن و تخلیه ادرار منبسط و منقبض می شود. مثانه به عنوان بخشی از سیستم ادراری، ادرار را در خود ذخیره می کند. درد مثانه می تواند ناشی از التهاب، عفونت، آسیب یا صدمه به مثانه باشد. علایم آن ممکن است با حرکت بهبود یابد یا بدتر شود. درد ممکن است به صورت تیز، کسل کننده، ضربه ای، سوزش یا لرزش توصیف شود و از شدت خفیف تا شدید متغیر باشد. علل بالقوه بسیاری برای دردهای مثانه وجود دارند. عفونت ادراری و سیستیت بینابینی از شایع ترین علل بروز این بیماری است. در موارد دیگر، درد مثانه ممکن است ناشی از یک بیماری مزمن مانند سرطان، آندومتریوز و اختلالات روده باشد. تومورهای بدخیم می توانند باعث درد مثانه و همچنین درد همراه با ادرار، درد شکم و خون در ادرار شوند. مدت و دوره درد مثانه بسته به علت آن متفاوت است. درد مثانه ممکن است به طور مداوم، به صورت پراکنده و یا فقط در صورت پر شدن مثانه بروز کند. به طور کلی برخی دردهای مثانه می توانند از علت های زیر ناشی شوند: سیستیت بینابینی نیز سندرم درد مثانه ( BPS ) نامیده می شود که بیشتر در افراد بالای سال، بروز می کند و یک بیماری مزمن است که باعث علایم ادراری دردناک می شود و با توانایی سیستم عصبی مرکزی در تنظیم مثانه مرتبط است و ممکن است با درد در دستگاه تناسلی، لگن و ناحیه مقعد نیز همراه باشد. براساس اطلاعات موسسه ملی دیابت و گوارش و بیماری های کلیوی ( NIDDK ) ، این بیماری بیشتر در زنان دیده می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علایم معمولی سیستیت بینابینی، عبارتند از: درد لگن تکرر ادرار درد هنگام ادرار مشکل در ادرار کردن نیاز فوری به ادرار کردن درد مثانه که ممکن است با احساس فشار همراه باشد. در مراحل اولیه این بیماری امکان دارد فرد فقط یکی از این علایم را تجربه کند اما با پیشرفت بیماری علایم بیشتری بروز پیدا خواهند کرد. این بیماری یک وضعیت طولانی مدت است که هیچ درمان مشخصی برای آن وجود ندارد. علایم ممکن است به طور ناگهانی بروز پیدا کرده و در مدت ماه ها یا هفته ها بدتر شوند. علت اصلی سیستیت بینابینی مشخص نیست و برخی از عوامل تحریک کننده آن عبارتند از: یبوست رابطه جنسی نوشیدن قهوه نوشیدن آب مرکبات پوشیدن لباس تنگ انجام نادرست تمرینات کف لگن معمولا می توان علایم سیستیت بینابینی را مدیریت کرد و روش های مختلفی برای کنترل علایم آن وجود دارند. پزشک ممکن است از آزمایشات زیر برای تشخیص سیستیت بینابینی استفاده کند: معاینه لگن (زنان) تست عملکرد ادرار بررسی عفونت ادرار معاینه پروستات (مردان) تست حساسیت پتاسیم بررسی تاریخچه پزشکی، از جمله علایم سیستوسکوپی برای ارزیابی ساختار مثانه عفونت های دستگاه ادراری، که شامل مجرای ادرار، مثانه و کلیه ها می باشد، مثانه را تحت ت ثیر قرار می دهند و در زنان بیشتر از مردان شایع هستند. UTI در صورت عدم درمان، می تواند در کلیه ها و جریان خون پخش شوند و عوارض جدی ایجاد کند. تکرار ادرار و ادرار ابری درد سوزش هنگام ادرار کردن عللاصلی UTI باکتری ها هستند، بنابراین پزشکان معمولا برای درمان آن ها آنتی بیوتیک را تجویز می کنند. انستیتوی ملی دیابت و گوارش و بیماری های کلیوی به مردم توصیه می کند که برای سرعت بخشیدن به روند بهبودی این عفونت ها، آب زیادی بنوشند. استفاده از یک پد گرمکن در پشت یا شکم ممکن است به کاهش درد ناشی از عفونت مثانه کمک کند. پزشک می تواند عفونت دستگاه ادراری را با استفاده از آزمایش ادرار تشخیص دهد تا نمونه ادرار برای گلبول های سفید و قرمز و باکتری ها بررسی شود. علاوه بر آن پزشک می تواند آزمایش های زیر را برای بررسی ناهنجاری های مثانه یا مجاری ادراری توصیه کند. این آزمایشات ممکن است شامل موارد زیر باشد: MRI سونوگرافی سی تی اسکن سیستوسکوپ به ندرت امکان دارد دردهای مثانه ناشی از سرطان مثانه باشد، اما این بیماری به عنوان یک دلیل بالقوه درد مثانه در نظر گرفته می شود. سرطان مثانه در مردان بیشتر از خانم ها دیده می شود و بیشتر اوقات پس از سن سالگی رخ می دهد و در افرادی که سیگاری می کشند در مقایسه با افراد غیر سیگاری، دو تا سه برابر بیشتر است. اولین نشانه سرطان مثانه معمولا خون در ادرار است. در مراحل اولیه این بیماری می تواند منجر به تغییراتی در عادات دستشویی رفتن فرد و بروز علایم زیر شود: تکرر ادرار جریان ادرار ضعیف احساس درد یا سوزش هنگام ادرار کردن نیاز فوری به ادرار کردن حتی در صورت پر شدن مثانه گزینه های درمانی سرطان مثانه در درجه اول به میزان و پیشرفت آن بستگی دارد، اما پزشکان باید عوامل دیگری مانند سن و سطح تناسب اندام را نیز در نظر بگیرند. درمان های احتمالی شامل جراحی، شیمی درمانی، پرتودرمانی و سیستم ایمنی درمانی است. در بعضی موارد، پزشک ترکیبی از این درمان ها را توصیه می کند. بسیاری از مبتلایان به سنگ کلیه هیچ علامتی را تجربه نمی کنند، اما گاهی اوقات سنگ می تواند منجر به درد مثانه شود. در برخی موارد سنگ کلیه در کلیه ها باقی می ماند و مشکلی را ایجاد نمی کند اما در برخی موارد آن ها از طریق مجرای ادرار به مثانه منتقل می شود که در این صورت هم ممکن است مشکلی خاصی را ایجاد نکند اما در صورتی که این سنگ ها در مجرای ادراری گیر و جریان ادرار را مسدود کنند می توانند دردناک شوند. علایم اصلی آن ها، درد در ناحیه کمر و در سمت چپ یا راست است که می تواند به سمت پایین شکم یا کشاله ران حرکت کند. این درد به طور ناگهانی شروع می شود و غالبا به عنوان درد تیز و تند توصیف می شود. سایر علایم شایع سنگ کلیه عبارتند از: تکرر ادرار درد هنگام ادرار ادرار تیره یا قرمز تهوع و استفراغ مردان با سنگ کلیه نیز ممکن است در نوک آلت تناسلی خود احساس درد کنند. درمان به نوع سنگ، شدت انسداد و علایم خاص بستگی دارد. مشکلات مثانه می تواند باعث ایجاد درد در وسط شکم، از جمله هنگام ادرار کردن شود. چندین علت مختلف برای درد مثانه از جمله عفونت ها و اختلالات التهابی وجود دارد. مثانه در وسط لگن قرار دارد. اگر فردی احساس درد در قسمت تحتانی یا راست شکم داشته باشد، کمتر احتمال دارد که به مثانه ارتباط داشته باشد و به جای آن ممکن است این درد بیشتر وجود سنگ کلیه را نشان دهد. درد مثانه ممکن است با علایم دیگر بیماری های دستگاه ادراری همراه شود، از جمله: تکرر ادرار ادرار ابری ادرار ناخوشایند درد یا سوزش با ادرار نیاز فوری به ادرار کردن ادرار خونی یا صورتی (هماچوری) مشکل در ادرار کردن (دیسوریا) و احتباس ادرار درد مثانه ممکن است به سایر سیستم های بدن مرتبط باشد، از جمله: خستگی تب و لرز بی حالی عرق شبانه قرمزی، گرما یا التهاب درد شکم یا گرفتگی شکم درد کمر، کشاله ران یا درد جانبی در بعضی موارد، همراه بودن درد مثانه با شرایط زیر می تواند علامت یک بیماری خطرناک باشد باشد که باید در شرایط اضطراری فورا فرد به پزشک مراجعه کند: تب بالا استفراغ مداوم درد شدید شکم عدم توانایی در ادرار کردن عوارض احتمالی درد مثانه به علت آن ها بستگی دارد. درد مثانه که با یک وضعیت پزشکی جدی مانند سرطان همراه است ممکن است عوارض طولانی مدت و حتی خطرناکی داشته باشد. علاوه بر این، درد مثانه که با یک عفونت حاد مثانه همراه است می تواند به یک عارضه جدی تر مانند عفونت مزمن منجر شود. پس از تشخیص علت اصلی، بیمار باید برای کاهش خطر بروز بیماری از برنامه درمانی خود پیروی کند. برخی از عوارض احتمالی این بیماری عبارتند از: درد دایمی یا مزمن نارسایی عضو یا اختلال عملکرد بدن سپسیس (عفونت خون باکتریایی خطرناک) سیستیت بینابینی، UTI و سرطان مثانه می تواند باعث ایجاد درد در مثانه یا مرکز پایین شکم شود. همچنین سنگ کلیه می تواند باعث ایجاد درد در قسمت تحتانی شکم چپ، راست یا مرکز شود. پیش آگهی شخصی که دارای درد مثانه است، بستگی به علت آن دارد. سیستیت بینابینی یک بیماری مزمن و طولانی مدت است و درمانی ندارد. اما تغییر شیوه زندگی، افراد معمولا می توانند علایم بیماری را به خوبی مدیریت کند. پزشک معمولا برای درمان UTI آنتی بیوتیک ها را توصیه می کند. نوشیدن آب کافی، پوشیدن لباس های راحت و مناسب، و ادرار به موقع می تواند از بروز UTI پیشگیری کند. پیش آگهی فرد مبتلا به سرطان مثانه به نوع سرطان و همچنین پیشرفت آن بستگی دارد. به طور کلی، هرچه زودتر سرطان تشخیص داده شود، پیش آگهی بهتری خواهد داشت. افرادی که به سنگ کلیه مبتلا شده اند می توانند با نوشیدن مقدار زیادی آب و کاهش مقدار نمک در رژیم غذایی خود از تشکیل دوباره سنگ ها جلوگیری کنند. موارد زیر ممکن است به شما در مدیریت درد مثانه کمک کند: ورزش ملایم تکنیک های آرامش تغییرات رژیم غذایی مصرف داروهای ضد درد OTC پد گرمایشی یا کیسه های آب گرم لباس های راحت و مناسب (برای جلوگیری از فشار بر مثانه) درد مثانه در خانم ها شایع تر است چون دو علت شایع دردهای مثانه (عفونت ادراری و سیستیت بینابینی) در زنان نسبت به مردان شیوع بیشتری دارد و از طرفی هم در زنان مثانه با اندام های تولید مثلی در تماس مستقیمی قرار دارد و این می تواند باعث تحریک و تشدید علایم شود. تحقیقات نشان می دهد که حداقل تا درصد از خانم ها در طول زندگی خود به UTI مبتلا می شوند که بیشتر آن ها ناشی از عفونت مثانه است. اختلاف در ساختار و آناتومی دستگاه تولید مثلی خانم ها باعث افزایش خطر عفونت مثانه می شود. در زنان مجرای ادراری کوتاه تر و به رکتوم و مهبل که باکتری های ایجاد کننده عفونت مثانه در آن زندگی می کنند، نزدیک تر است. در مردان خطر ابتلا به سرطان مثانه بیشتر است. طبق آمار انجمن سرطان آمریکا، سرطان مثانه چهارمین سرطان شایع در مردان است. از آنجایی که مثانه در وسط بدن قرار دارد، معمولا درد مثانه در مرکز لگن یا شکم تحتانی در مقابل یک طرف احساس می شود. هرگونه درد مثانه باید توسط پزشک ارزیابی شود تا علت بیماری مشخص و از بروز عوارض جلوگیری شود. بیشترین درد مثانه توسط UTI ها ایجاد می شود، که می توانند با آنتی بیوتیک درمان شوند. پس بهتر است با بروز علایم این بیماری سریعا به پزشک مراجعه کنید. |
سرطان روده بزرگ ( نوعی از سرطان است که از روده بزرگ (کولون) شروع می شود. روده بزرگ قسمت انتهایی دستگاه گوارش است. سرطان روده بزرگ یکی از انواع سرطان است که بیشتر افراد در سنین بالا را درگیر می کند اما با این حال ممکن است در هر سنی و برای هر فردی اتفاق بیفتد. در سرطان روده بزرگ معمولا توده های کوچک و غیر سرطانی (خوش خیم) سلول هایی به نام پولیپ را در قسمت داخلی روده بزرگ تشکیل داده و با گذشت زمان برخی از این پولیپ ها می توانند به سرطان روده بزرگ تبدیل شوند. این پولیپ ها ممکن است کوچک بوده و با علایم کمی همراه بوده یا اینکه هیچ گونه علایمی را برای فرد مبتلا به همراه نداشته باشند. به همین دلیل، پزشکان برای تشخیص به موقع و از بین بردن پولیپ ها قبل از تبدیل شدن آن ها به سرطان روده بزرگ، آزمایش غربالگری منظم را به افراد سالم توصیه می کنند. در صورت بروز و ابتلا به سرطان روده بزرگ، روش های درمانی بسیاری برای کمک به کنترل این بیماری وجود دارد. شیوه های درمانی شامل جراحی، پرتودرمانی و درمان های دارویی مانند شیمی درمانی، درمان هدفمند و ایمونوتراپی می شود. گاهی اوقات به سرطان روده بزرگ colorectal cancer نیز گفته می شود. این نام در حقیقت ترکیبی از سرطان رورده بزرگ و سرطان رکتوم است که در ابتدایی ترین مرحله روده را درگیر می کند. پزشکان هنوز علت دقیق بروز سرطان های روده بزرگ را نمی دانند. به طور کلی، سرطان روده بزرگ زمانی آغاز می شود که سلول های سالم روده دچار تغییر یا همان جهش در دی ان ای ( DNA ) خود می شوند. سلول های DNA دارای دستورالعمل هایی هستند که به سلول می گویند که باید چه کارهایی را انجام دهد، به همین خاطر در صورت جهش DNA عملکرد سلول ها با اختلال مواجه خواهد شد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سلول های سالم به شیوه ای منظم رشد کرده و سپس تقسیم می شوند، همین باعث می شود تا بدن فرد به طور طبیعی کار کرده و به فعالیت خود ادامه دهد. اما زمانی که DNA سلول ها جهش یافته و سرطانی می شوند، سلول ها ممکن است بدون نیاز به سلول های جدید تقسیم شده و با جمع شدن این سلول ها تومور تشکیل شود. با گذشت زمان، ممکن است سلول های سرطانی رشد کرده و بافت طبیعی که در مجاورت آن ها است را تخریب کنند. علاوه بر این سلول های سرطانی می توانند به سایر قسمت های بدن سفر کرده و رسوباتی را در آنجا تشکیل دهند (متاستاز) عوامل خطری که می تواند احتمال بروز سرطان روده بزرگ در فرد را افزایش دهد شامل موارد زیر می شود: سرطان روده بزرگ در هر سنی قابل تشخیص است اما بیشتر افراد مبتلا، سنی بیشتر از سال دارند. البته امروزه تعداد مبتلایان، در افراد جوان تر از سال افزایش یافته و پزشکان هیچ اطلاعی در مورد علت این افزایش ندارند. احتمال ابتلای آمریکایی های آفریقایی تبار نسبت به نژادهای دیگر به سرطان روده بزرگ بیشتر است. اگر در حال حاضر مبتلا به سرطان روده بوده یا دچار پولیپ های غیر سرطانی هستید، احتمال ابتلای شما به سرطان روده بزرگ نسبت به دیگر افراد بیشتر خواهد بود. بیماری های التهابی مزمن روده بزرگ، می توانند خطر ابتلا به این سرطان را افزایش دهند. برخی از جهش های ژنی که سالیان سال بین نسل های مختلف خانواده شما رواج داشته باشد، می تواند خطر ابتلا به سرطان روده بزرگ را به میزان قابل توجهی افزایش دهد. البته تنها درصد کمی از سرطان های روده بزرگ با ژن های ارثی مرتبط هستند. شایع ترین سندرم های ارثی که خطر سرطان روده بزرگ را افزایش می دهد شامل پولیپوزوم آدنوماتوز خانوادگی ( FAP ) و سندرم لینچ می شود که به عنوان سرطان ارگانیسم غیر پولیپوزیس ارثی ( HNPCC ) نیز شناخته می شوند. اگر یکی از خویشاوندان خونی شما مبتلا به این بیماری باشد، احتمال ابتلا به سرطان روده بزرگ در شما بیشتر خواهد بود. در صورتی که بیش از یک عضو خانواده مبتلا به سرطان روده یا سرطان روده بزرگ باشد، احتمال ابتلا به سرطان روده بزرگ بازهم بیشتر از قبل خواهد شد. سرطان کولون و سرطان رکتوم ممکن است در نتیجه رژیم غذایی کم فیبر و دارای چربی و کالری زیاد به وجود بیاید. البته تحقیقات در این زمینه نتایج متفاوتی داشته است. برخی از مطالعات حاکی از افزایش خطر سرطان روده بزرگ در افرادی است که رژیم های غذایی پر از گوشت قرمز و گوشت فرآوری شده دارند. افرادی که زندگی کم تحرکی دارند احتمال ابتلا به این سرطان در آن ها بیشتر خواهد بود. داشتن فعالیت بدنی منظم می تواند احتمال ابتلا به سرطان روده بزرگ را کاهش دهد. خطر بروز این سرطان در مبتلایان به دیابت بیشتر خواهد بود. افرادی که دارای اضافه وزن هستند احتمال ابتلای آن ها به سرطان روده بزرگ و مرگ آن ها در نتیجه ابتلا به این بیماری بسیار بیشتر از افراد با وزن طبیعی است. سیگار کشیدن و مصرف دخانیات می تواند خطر ابتلا به سرطان روده بزرگ را افزایش دهد. سابقه پرتو درمانی به ناحیه شکم احتمال ابتلا به این سرطان را افزایش خواهد داد. نشانه های ابتلا به سرطان کولون معمولا شامل موارد زیر می شود: ضعف خستگی کاهش وزن بی دلیل خون ریزی رکتال یا وجود خود در داخل مدفوع ناراحتی مداوم شکم مثل گرفتگی، گاز یا درد احساس اینکه روده بعد از اجابت مجاز خالی نمی شود. تغییر مداوم در وضعیت روده فرد مثل اسهال، یبوست یا تغییر در قوام مدفوع بسیاری از افراد مبتلا به سرطان هیچ علایمی را در مراحل اولیه بیماری تجربه نمی کنند. همچنین زمانی که علایم این بیماری ظاهر شود، بسته به اندازه و محل سرطان روده بزرگ شما این علایم احتمالا متفاوت خواهد بود. اگر به طور مکرر شاهد بروز علایم نگران کننده بودید، بهتر است با پزشک قرار ملاقاتی ترتیب دهید. بهتر است در مورد بهترین زمان شروع غربالگری سرطان کولون با پزشک خود صحبت کنید. پزشکان تست غربالگری خاصی را برای افراد سالم بدون علایم تجویز می کنند تا به دنبال آن علایم سرطان روده بزرگ یا پولیپ های غیر سرطانی در داخل روده قابل تشخیص باشد. تشخیص زود هنگام سرطان روده در مراحل اولیه باعث می شود تا شانس درمان افراد بیشتر شده و درمان موفقیت آمیز تر باشد. همچنین غربالگری خطر مرگ ناشی از سرطان کولون را به حداقل خواهد رساند. پزشکان به طور کلی توصیه می کنند تا افراد سالم غربالگری از سرطان روده بزرگ را در حدود سن سالگی آغاز کنند. اما افراد دارای ریسک بالا مثل داشتن سابقه خانوادگی ابتلا به این بیماری یا نژاد آفریقایی - آمریکایی باعث می شود تا غربالگری برای این افراد پیش از سن سالگی تجویز شود. همانطور که پیش از این نیز گفته شد، چندین گزینه مختلف برای انجام غربالگری وجود دارد که هر کدام مزایا و معایبی را به دنبال خواهد داشت. به همین خاطر بهتر است با پزشک متخصص برای انتخاب بهترین گزینه صحبت کنید. در صورتی که از کولونوسکوپی برای غربالگری استفاده شود می توان قبل از سرطانی شدن، پولیپ را از داخل روده خارج کرد. پزشک برای تشخیص بهتر آزمایش ها و فرآیندهای زیر را توصیه می کند: در کولونوسکوپی از یک لوله بلند، انعطاف پذیر و باریک متصل به دوربین فیلم برداری و مانیتور برای بررسی وضعیت مجاری روده بزرگ و روده فرد استفاده می کنند. در صورتی که در حین کولونوسکوپی پزشک منطقه مشکوکی را مشاهده کند می توان تجهیزات عمل جراحی را از طریق لوله وارد بدن فرد کرده و از آن برای نمونه برداری و خارج کردن پولیپ استفاده کرد. انجام آزمایش خون نمی تواند به تشخیص کمکی کند. اما پزشک می تواند از نتیجه آزمایش خون برای یافتن سرنخ هایی در مورد سلامت کلی فرد مثل وضعیت کلیه و کبد استفاده کند. همچنین پزشک ممکن است از خون فرد برای بررسی وجود مواد شیمیایی ناشی از سرطان روده بزرگ (آنتی ژن carcinombryonic یا CEA ) استفاده کند. این اقدام می تواند به پیش آگهی و اینکه آیا سرطان شما به درمان پاسخ داده، کمک زیادی کند. در صورتی که پزشک تشخیص داده باشد شما مبتلا به سرطان کولون هستید، پزشک انجام آزمایشاتی را برای تعیین میزان پیشرفت (مرحله) سرطان توصیه خواهد کرد. تعیین مرحله پیشرفت سرطان می تواند به انتخاب بهترین شیوه درمانی برای فرد کمک زیادی کند. آزمایشات تعیین میزان پیشرفت سرطان شامل روش های تصویر برداری مثل سی تی اسکن شکمی، لگنی و قفسه سینه می شود. در بسیاری از موارد ممکن است میزان پیشرفت سرطان تا زمان عمل جراحی نیز به طور دقیق مشخص نشود. مراحل پیشرفت سرطان به وسیله اعداد رومی نشان داده شده و این میزان از تا IV متغیر خواهد بود. این درجه بندی بر این اساس است که نشان دهنده کمترین میزان پیشرفت و درگیری پوشش داخلی روده بزرگ و مرحله چهارم IV نشان دهنده گسترش سرطان و متاستاز آن به دیگر اندام های بدن خواهد بود. انتخاب بهترین شیوه درمان بستگی به محل بروز سرطان، مرحله پیشرفت و وضعیت سلامتی فرد مبتلا خواهد داشت. درمان سرطان کولون معمولا شامل جراحی برای برداشتن ناحیه سرطانی شده است. درمان های دیگر نیز شامل پرتو درمانی و شیمی درمانی است که با توجه به شرایط بیمار توسط پزشک توصیه خواهد شد. اگر ناحیه درگیر در سرطان روده بزرگ بسیار جزیی باشد، پزشک ممکن است یک روش کم تهاجم جراحی را برای فرد تجویز کند. این عمل های جراحی ممکن است شامل موارد زیر شود: اگر سرطان کوچک، موضعی و در مراحل اولیه خود باشد، پزشک ممکن است بتواند آن را در حین کلونوسکوپی کاملا از داخل بدن بیمار خارج کند. در این شیوه پولیپ های بزرگ تر ممکن است در طول کولونوسکوپی با استفاده از ابزارهای ویژه برای برداشتن پولیپ همراه با مقدار کمی از پوشش داخلی روده بزرگ برداشته شود. پولیپ هایی که نمی توانند در طول کلونوسکوپی برداشته شوند با استفاده از عمل جراحی لاپاروسکوپی برداشته خواهند شد. در این روش، جراح برای انجام عمل جراحی چندین برش کوچک در دیواره شکم ایجاد کرده و وسایل مورد نیاز جراحی را همراه با دوربین های متصل به آن در داخل روده بزرگ وارد خواهد کرد. جراح همچنین ممکن است در حین عمل جراحی از غدد لنفاوی که در منطقه بروز سرطان قرار گرفته اند نیز نمونه برداری کنند. در صورتی که سرطان روده بزرگ فرد وارد مراحل پیشرفته خود شده باشد، جراح ممکن است موارد زیر را توصیه کند: در طی این روش جراح قسمتی از روده بزرگ شما که دچار سرطان شده را به همراه حاشیه بافت طبیعی در هر دو طرف بافت سرطانی از داخل روده خارج خواهد کرد. جراح معمولا در حین عمل جراحی قسمت های سالم رکتوم یا روده را مجددا به هم متصل می کند. این روش می تواند با استفاده از یک روش نیمه تهاجمی (لاپاروسکوپی) انجام شود. هنگامی که امکان اتصال مجدد قسمت های سالم روده یا روده بزرگ بعد از عمل جراحی وجود نداشته باشد، فرد ممکن است به استومی ( ostomy ) گاهی اوقات استفاده از استومی موقتی بوده و به بیمار اجازه می دهد تا بعد از عمل روده یا روده بزرگ بهبود یافته و سپس عملکرد بدن او به وضعیت قبلی بازگردد. البته در بعضی از موارد کولوستومی ممکن است دایمی باشد. غده های لنفاوی مجاور محل بروز سرطان روده بزرگ معمولا در حین عمل سرطان روده برداشته شده و برای تشخیص سرطانی بودن یا نبودن مورد آزمایش و بررسی قرار خواهد گرفت. در صورتی که سرطان فرد پیشرفته بوده یا سلامت کلی فرد ضعیف باشد، جراح ممکن است عمل جراحی برای بهبود انسداد روده بزرگ یا دیگر بیماری ها را به منظور کاهش علایم پیشنهاد کند. البته این عمل جراحی برای معالجه سرطان مورد استفاده قرار نگرفته بلکه برای رفع علایمی مثل انسداد، خون ریزی یا درد موثر خواهد بود. در موارد خاص که سرطان تنها به کلیه و کبد فرد گسترش یافته ولی سلامت عمومی فرد خوب است، پزشک ممکن است عمل جراحی یا دیگر درمان های موضعی برای برداشتن سرطان را برای درمان فرد توصیه کند. شیمی درمانی نیز ممکن است برای درمان این افراد، قبل یا بعد از این شیوه مورد استفاده قرار گیرد. این رویکرد فرصتی برای درمان سرطان در طولانی مدت را فراهم خواهد کرد. شیمی درمانی در شیمی درمانی از داروها برای تخریب سلول های سرطانی استفاده می شود. شیمی درمانی سرطان روده بزرگ در صورتی که سرطان ناحیه بزرگی یا غدد لنفاوی را درگیر کرده باشد، معمولا بعد از عمل جراحی تجویز خواهد شد. در این شیوه، شیمی درمانی ممکن است سلول های سرطانی باقی مانده بعد از عمل جراحی را از بین برده و به کاهش احتمال بازگشت سرطان کمک زیادی کند. البته شیمی درمانی ممکن است قبل از عمل نیز مورد استفاده قرار گرفته و به برداشتن آسان تر قسمت سرطانی در حین عمل کمک کند. همچنین شیمی درمانی می تواند برای تسکین علایم سرطان روده بزرگ که با جراحی قابل برداشتن نبوده و به قسمت های دیگر بدن سرایت کرده، مورد استفاده قرار گیرد. گاهی اوقات از شیمی درمانی و پرتودرمانی به صورت ترکیبی برای درمان افراد بیمار استفاده می شود. در شیوه پرتو درمانی از منابع انرژی قدرتمندی مثل اشعه ایکس و پروتون ها برای از بین بردن سلول های سرطانی استفاده می شود. این شیوه می تواند به کوچک کردن سرطان قبل از عمل کمک کرده و در نتیجه خارج کردن آن از بدن بیمار را ساده تر کند. هنگامی که عمل جراحی گزینه مناسبی برای درمان فرد مبتلا نباشد، انجام پرتو درمانی می تواند برای تسکین علایمی مثل درد تجویز شود. می توانید با تغییر در سبک زندگی روزانه خود، احتمال ابتلا به سرطان روده بزرگ را تا حد زیادی کاهش دهید. به این منظور بهتر است اقدامات زیر را انجام دهید: میوه ها، سبزیجات و غلات کامل حاوی ویتامین ها، مواد معدنی، فیبر و آنتی اکسیدان های مفیدی است که نقش بسیار مهمی در پیشگیری از انواع سرطان دارند. به همین خاطر بهتر است در رژیم غذایی روزانه خود مقدار کافی است میوه و سبزیجات متنوع را بگنجانید. با پزشک خود در مورد راههای ترک سیگار صحبت کنید. سعی کنید هر روز هفته حداقل دقیقه ورزش کنید. اگر قبلا اهل تحرک و ورزش نبودید، بهتر است به آرامی ورزش را شروع کرده و بعد از مدتی آن را به دقیقه در روز برسانید. حتی می توانید برای ورزش و حفظ تناسب اندام برنامه ورزشی مخصوص به خود را داشته باشید. اگر تغذیه درستی داشته و به طور منظم ورزش کنید، وزنتان سالم بوده و در نتیجه احتمال ابتلای شما به انواع سرطان کاهش خواهد یافت. در صورتی که اضافه وزن دارید، بهتر است با پزشک خود در مورد سالم ترین راه ها برای کاهش وزن صحبت کرده و برای خود هدف داشته باشید. می توانید با افزایش میزان ورزش و کاهش کالری مصرفی به راحتی وزن خود را کاهش داده و به مقدار متناسب نزدیک کنید. امروزه از برخی از داروها برای کاهش خطر بروز پولیپ های سرطانی یا سرطان کولون استفاده می شود. به عنوان مثال برخی از شواهد نشان می دهد که خطر ابتلا به پولیپ و سرطان روده بزرگ با استفاده منظم از آسپرین یا داروهای شبیه به آسپرین کاهش می یابد. البته هنوز این موضوع به صورت علمی ثابت شده نیست و مشخص نیست که چه میزان و چه مدت مصرف آسپرین می تواند به کاهش احتمال ابتلا به سرطان روده بزرگ کمک کند. از طرف دیگر مصرف روزانه آسپرین ممکن است خطرات زیادی از جمله خون ریزی و بروز زخم در دستگاه گوارش را به همراه داشته باشد. این گزینه ها معمولا به عنوان آخرین راه حل ها برای افراد پر ریسک در نظر گرفته شده و شواهد کافی برای تجویز این داروها به افراد با خطر متوسط در معرض ابتلا به سرطان روده بزرگ وجود ندارد. در صورتی که خطر ابتلا به سرطان روده بزرگ در شما زیاد است بهتر است در مورد مصرف داروهای پیشگیری کننده از این نوع سرطان با پزشک متخصص صحبت کنید. اگر پزشک مشکوک شود که فرد دچار سرطان روده بزگ است، احتمالا او به متخصصین درمانی ارجاع خواهد داد. ممکن است در روند بیماری خود نیاز باشد تا به متخصصین زیر مراجعه کنید: پزشک متخصص بیماری های گوارشی (متخصص گوارش) پزشکی که از داروها برای معالجه سرطان استفاده می کند (انکولوژیست) پزشکی که سرطان روده بزرگ را با استفاده از عمل جراحی برطرف می کند (جراح) پزشکی که از اشعه ها برای معالجه سرطان استفاده می کند (انکولوژیست رادیولوژی) از آن جایی که مدت زمان ملاقات با پزشک کوتاه بوده و حرف های زیادی برای گفتن خواهید داشت. در نتیجه بهتر است با آمادگی کامل به پزشک مراجعه کرده و از این زمان کوتاه نهایت استفاده را ببرید. بهتر است قبل از حضور در مطب موارد زیر را آماده کنید: همه نشانه های مربوط و غیر مربوط به بیماری خود را یادداشت کرده و همراه خود داشته باشید. بهتر است استرس ها و تغییرات اخیری که در زندگی تان افتاده است را یادداشت کنید. نام تمامی داروها، مکمل ها و ویتامین های که مصرف می کنید را همراه با میزان مصرف خود یادداشت کنید. گاهی اوقاتت به خاطر سپردن تمامی موارد و اطلاعاتی که پزشک در اختیارتان قرار می دهد، کار دشواری است. در نتیجه بردن همراه به یادآوری اطلاعات مهم و نکات کمک زیادی خواهد کرد. تمامی سوالات مربوط و غیر مربوطی که به ذهنتان رسیده و قصد پرسیدن آن ها از پزشک را دارید را یادداشت کرده و همراه خود به مطب ببرید. بهتر است در طول معاینه سوالات زیر را در مورد سرطان روده بزرگ از پزشک خود بپرسید: به چه آزمایشاتی نیاز خواهم داشت؟ سرطان کدام قسمت از روده را درگیر کرده است؟ آیا درمان بر روی روند روزانه من ت ثیری خواهد داشت؟ آیا بیمه هزینه های این بیماری را پوشش خواهد داد؟ سرطان روده بزرگ تا چه میزان پیشرفت کرده است؟ گزینه های درمانی برای سرطان روده بزرگ کدام است؟ برای انتخاب شیوه درمانی چه قدر زمان خواهم داشت؟ آیا می توانید گزارش آسیب شناسی را برایم توضیح دهید؟ آیا سرطان به دیگر قسمت های بدنم گسترش یافته است؟ آیا می توانم کپی از گزارش آسیب شناسی خود داشته باشم؟ درمان تا چه میزان احتمال بهبود سرطان را افزایش خواهد داد؟ بهترین شیوه درمانی با توجه به شرایط سرطان من چیست؟ عوارض جانبی احتمالی این شیوه های درمانی چیست؟ آیا این شیوه های درمانی می تواند به بهبود سرطان کمک کند؟ نسخه پرینت شده یا برگه در مورد این بیماری دارید؟ برای کسب اطلاعات بیشتر به چه سایتی مراجعه کنم؟ آیا احتمال ابتلای اعضای خانواده و فرزندانم به سرطان روده بزرگ بیشتر شده است؟ آیا نیاز به مراجعه به فرد متخصصی خواهم داشت؟ این مراجعه چه هزینه در برخواهد داشت؟ پزشک احتمالا در حین معاینه سوالات زیر را مطرح خواهد کرد: علایم این بیماری از چه زمانی آغاز شد؟ علایم به وجود آمده تا چه میزان شدید است؟ آیا عاملی باعث بهبود علایم شما می شود؟ آیا عاملی باعث بدتر شدن علایم شما می شود؟ این علایم دایمی است یا به صورت موقتی ظاهر می شود؟ آیا در خانواده شما سابقه ابتلا به سرطان روده بزرگ وجود داشته است؟ |
نورینوم آکوستیک که به نام vestibular schwannoma نیز شناخته می شود، تومور غیر سرطانی است که به کندی در داخل عصب اصلی که از گوش داخلی به مغز منتهی می شود، رشد پیدا می کند. شاخه های این عصب به طور مستقیم بر تعادل و شنوایی فرد ت ثیر می گذارد. در نتیجه فشار ناشی از عارضه نورینوم آکوستیک می تواند منجر به کاهش شنوایی، زنگ زدن گوش و بر هم خوردن تعادل فرد شود. عارضه نورینوم آکوستیک معمولا در نتیجه رشد کند سلول های شوآن ( Schwann ) پوشاننده این عصب به وجود می آید. در موارد نادر، این تومور غیر سرطانی ممکن است به سرعت رشد کرده و به قدری بزرگ شود که با فشار به مغز عملکردهای حیاتی فرد را با مشکل مواجه کند. درمان عارضه نورینوم آکوستیک شامل نظارت منظم، اشعه و برداشتن به شیوه جراحی است. به نظر می رسد که علت اصلی بروز عارضه نورینوم آکوستیک وجود یک ژن ناقص در کروموزوم است. به طور معمول، این ژن تولید کننده یک نوع پروتیین سرکوب کننده تومور است که رشد سلول های شوآن پوشاننده اعصاب را کنترل می کند. دلیلی اصلی که باعث بروز اختلال در عملکرد این ژن می شود، مشخص نبوده و در بیشتر موارد مبتلا به نورینوم آکوستیک علت مشخصی برای بروز آن وجود ندارد. همچنین این ژن معیوب در نوروفیبروماتوز نوع نیز وجود دارد. نورو فیبروماتوز نوع یک اختلال نادر است. معمولا شامل رشد تومورها بر روی عصب های تعادلی در دو طرف سر فرد مبتلا می شود. تنها فاکتور خطر ت یید شده در مورد نوروم آکوستیک داشتن والدین مبتلا به اختلال ژنتیکی نادر نوروفیبروماتوز نوع است. اماتنها در درصد افراد مبتلا به نورینوم آکوستیک، علت اصلی ابتلا اختلال ژنتیکی نوروفیبروماتوز نوع است. ویژگی بارز نوروفیبروماتوز نوع به وجود آمدن تومورهای غیر سرطانی است که بر روی عصب های تعادلی قرار گرفته در دو طرف سر و دیگر اعصاب موجود در سر ت ثیر خواهد گذاشت. نوروفیبروماتوز نوع به عنوان یک اختلال غالب اتوزومال شناخته می شود. بدین معنی است که این جهش می توانند توسط یکی از والدین (ژن غالب) به کودک منتقل شود. در نتیجه هر فرزند در صورتی که تنها یکی از والدین او مبتلا به این بیماری باشد، احتمال ابتلای او به این عارضه - خواهد بود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علایم این عارضه معمولا جزیی بوده و بروز پیدا کردن آن در فرد به صورت علایم ممکن است سال ها به طول بیانجامد. این علایم معمولا در اثر تومورهایی به وجود می آید که بر روی اعصاب تعادلی و شنوایی فرد ت ثیر می گذارند. فشار ناشی از این تومور می تواند بر روی عصب های مجاور که مسیول کنترل عضلات صورت، احساسات، رگ های خونی نزدیک یا حتی ساختار مغزی فرد ت ثیر گذار بوده و مشکلاتی را به همراه داشته باشد. بدون شک با رشد تومور، علایم شدت گرفته و قابل مشاهده تر از روزهای اولیه بروز بیماری خواهد بود. علایم شایع ابتلا به نورینوم آکوستیک شامل موارد زیر می شود: سرگیجه عدم تعادل و ثبات زنگ زدن گوش آسیب دیده بی حسی صورت و در موارد نادر از دست دادن قدرت حرکت عضلات صورت از دست دادن قدرت شنوایی به صورت تدریجی گاهی اوقات ممکن است به یکباره اتفاق بیفتد همچنین این کاهش شنوایی ممکن است فقط یا بیشتر یکی از گوش ها را نسبت به دیگری درگیر کند. در موارد بسیار نادر، نورینوم آکوستیک به اندازه ای رشد می کند که با وارد کردن فشار به ساقه مغز می تواند زندگی فرد را به خطر بیاندازد. در صورتی که احساس کردید شنوایی شما به هر علتی کاهش یافته، گوش شما زنگ می زند یا مشکلات تعادلی دارید، حتما به پزشک مراجعه کنید. تشخیص زودهنگام نورینوم آکوستیک می تواند مانع از رشد بیش از حد تومور شده و تا حد زیادی از عوارض جانبی مثل از دست دادن قدرت شنوایی یا جمع شدن مایعات در داخل مغز فرد جلوگیری کند. ابتلا به نورینوم آکوستیک می تواند باعث بروز عوارض جانبی دایمی زیادی شود که شایع ترین این عوارض جانبی شامل موارد زیر می شود: زنگ زدن گوش مشکلات در حفظ تعادل از دست دادن قدرت شنوایی بی حس شدن صورت و ضعف تومورهای بزرگ ممکن است بر روی ساقه مغز فشار آورده و از جریان طبیعی مایعات بین مغز و نخاعی (مایع مغزی نخاعی) جلوگیری کند. در این حالت، مایعات در داخل سر جمع شده و باعث بروز عارضه هیدروسفالی مغز و فشار داخل جمجمه خواهد شد. اغلب اولین قدم برای تشخیص این عارضه معاینه فیزیکی و بررسی وضعیت وضعیت شنوایی فرد مراجعه کننده است. تشخیص نورینوم آکوستیک اغلب در مراحل اولیه دشوار است زیرا علایم و نشانه های این بیماری جزیی بوده و با گذشت زمان به تدریج ظاهر می شود. علایم شایع این بیماری مثل کاهش شنوایی می تواند با مشکلات شنوایی دیگر گوشی میانی و داخلی همراه باشد. پزشک در فرآیند تشخیص پس از پرسیدن سوالاتی در مورد علایم، معاینه کاملی از گوش فرد انجام می دهد. به منظور تشخیص دقیق تر ممکن است آزمایشات زیر را تجویز کند: در این آزمایش که توسط متخصص شنوایی سنجی انجام می شود. در هر لحظه اصواتی برای شما نواخته می شود که هر بار پس از شنیدن صدا باید دکمه ای در مقابل خود را فشار دهید. در بعضی از موارد این صداها به قدری ضعیف و محو می شوند که شنیدن آن ها کار دشواری می شود. این اصوات ضعیف کمک می کنند تا قدرت شنوایی شما سنجیده شود. برای ت یید تشخیص نورینوم آکوستیک و وجود تومور این بیماری در داخل مغز ممکن است از تصویربرداری ام آر آی استفاده شود. این تومورها معمولا زمانی که به اندازه تا سانتیمتر رسیده باشند قابل تشخیص خواهند بود. در صورتی که به هر دلیلی نتوانید تصویر برداری ام آر آی انجام دهید، می توانید به جای این شیوه تصویر برداری از سی تی اسکن استفاده کنید. البته یکی از معایب سی تی اسکن این است که در صورتی که تومور بیش از حد کوچک باشد در تصویر نمایان نخواهد شد. بسته به اندازه و میزان رشد تومور نورینوم آکوستیک، وضعیت کلی سلامت فرد و علایم به وجود آمده، شیوه درمانی فرد مبتلا ممکن است متفاوت باشد. اما به طور کلی پزشک برای درمان نورینوم آکوستیک ممکن است یک یا چند شیوه درمانی مثل نظارت، جراحی یا پرتودرمانی را توصیه کند. اگر تومور ناشی از نورینوم آکوستیک شما کوچک بوده یا به کندی رشد کرده و شما شاهد هیچ علایم و نشانه نباشید. پزشک ممکن است تحت نظر گرفتن و مراقبت را برای شما توصیه کند. این شیوه درمانی به خصوص برای افراد مسن و افرادی که کاندید مناسبی برای شیوه های درمانی تهاجمی نیستند، توصیه شود. به منظور مراقبت و تحت نظر بودن پزشک ممکن است به شما توصیه کند تا آزمایشات منظم، تصویر برداری و شنوایی سنجی را هر تا ماه انجام دهید تا وضعیت رشد تومور و سرعت آن مشخص شود. در صورتی که تصاویر نشان می دهد که تومور در حال رشد بوده یا باعث بروز علایم نورینوم آکوستیک شده است. فرد باید تحت معالجه با موارد گفته شده دیگر قرار بگیرد. ممکن است برای درمنان نورینوم آکوستیک نیاز به عمل جراحی داشته باشید. با توجه به اندازه تومور، وضعیت شنوایی و سایر عوامل جراح ممکن است از شیوه های مختلف جراحی برای برداشتن این تومور استفاده کند. هدف از انجام عمل جراحی برداشتن تومور، حفظ عصب صورت و حفظ شنوایی فرد تا حد امکان است. این عمل جراحی تحت بیهوشی عمومی انجام شده و تومور از داخل گوش داخلی یا شکافی در داخل جمجمه انجام خواهد شد. در بعضی از موارد نمی توان تومور را به طور کامل از داخل جمجمه خارج کرد. به عنوان مثال اگر تومور بیش از حد به عصب صورت یا قسمت های مهم مغزی نزدیک باشد، خارج کردن آن کار بسیار دشوار و در بعضی موارد غیر ممکن خواهد بود. گاهی اوقات در حین انجام عمل جراحی ممکن است علایم شنوایی فرد، تعادل یا اعصاب صورت فرد شدت پیدا کند. عوارض جانبی احتمالی در نتیجه عمل جراحی برای درمان نورینوم آکوستیک، عبارتند از: ضعف صورت سردرد مداوم مشکلات تعادلی بی حسی صورت از دست دادن قدرت شنوایی سکته مغزی یا خونریزی مغزی نشت مایع مغزی از طریق زخم شنیدن صدای زنگ در داخل گوش عفونت مایع مغزی نخاعی (مننژیت) پزشک ممکن است برای درمان تومورهای بسیار کوچک (کوچک تر از سانتیمتر) یا افراد مسن نوعی از پرتو درمانی با عنوان پرتوجراحی استریو تاکتیک را برای درمان فرد توصیه کند. پرتو جراحی استریوتاکتیک همانند پرتو درمانی گاما نایف از تعداد زیادی اشعه گامای بسیار کوچک استفاده می کند. این پرتوها به طور دقیق بدون نیاز به برش یا آسیب دیدگی بافتی به بافت تومور تابانده خواهند شد. پزشک برای ثابت نگه داشتن سر در حین رادیوتراپی، یک قاب سبک را به جمجمه شما وصل می کند تا سر شما از جای خود تکان نخورد. هدف از عمل جراحی با استفاده از پرتوجراحی، جلوگیری از رشد تومور، حفظ عملکرد عصب و صورت و حفظ شنوایی است. ظاهر شدن اثرات درمانی این شیوه ممکن است هفته ها، ماه ها یا سال ها طول بکشد. پزشک با مطالعه تصاویر گرفته شده و شنوایی سنجی های شما وضعیت پیشرفت شما را مشخص کرده و برای ادامه فرایند درمانی تصمیم خواهد گرفت. خطرات پرتوجراحی شامل افت شنوایی، زنگ زدن گوش، ضعف صورت، بی حسی صورت، مشکلات تعادلی و ادامه رشد تومور می شود. در این شیوه درمانی در طی چندین جلسه، مقدار کمی اشعه به تومور تابانده می شود تا بتوان رشد تومور را بدون آسیب رساندن به بافت مغز مهار کرد. در این شیوه درمانی از پرتوهای پر انرژی ذرات دارای بار مثبت به نام پروتون برای درمان و کنترل تومورها استفاده می شود. کنار آمدن با علایم و مشکلاتی مثل احتمال از دست دادن قدرت شنوایی یا فلج شدن بخشی از عصب های صورت در حین درمان ممکن است برای فرد بیماری بسیار نگران کننده باشد. در این قسمت پیشنهاداتی را برای کنترل نگرانی ها به شما آموزش خواهیم داد: هرچقدر بیشتر در مورد این بیماری اطلاعات داشته باشید، بدون شک می توانید با خونسردی و اعتماد به نفس بیشتری برای شیوه درمانی خود تصمیم بگیرید. بهتر است درکنار صحبت کردن با پزشک و شنوایی سنج با مشاور در تماس باشید. برای خودتان تیم حمایتی از دوستان و اعضای خانواده تشکیل دهید. این کار باعث می شود تا استرس های شما کم شده و نگرانی ها به حداقل ممکن برسد. احتمالا در مرحله اول بروز علایم این بیماری به پزشک عمومی یا خانوادگی خود مراجعه خواهید کرد. پزشک بعد از تشخیص اولیه شما را به پزشک متخصص گوش، حلق و بینی یا دکتر مغز و جراح سیستم عصبی ارجاع خواهد داد. از آن جایی که مدت زمان ملاقات با پزشک کوتاه بوده و حرف های زیادی برای گفتن خواهید داشت. در نتیجه بهتر است با آمادگی کامل به پزشک مراجعه کرده و از این زمان کوتاه نهایت استفاده را ببرید. بهتر است قبل از حضور در مطب موارد زیر را آماده کنید: همه نشانه های مربوط و غیر مربوط به بیماری خود را یادداشت کرده و همراه خود داشته باشید. بهتر است استرس ها و تغییرات اخیری که در زندگی تان افتاده است را یادداشت کنید. نام تمامی داروها، مکمل ها و ویتامین های که مصرف می کنید را همراه با میزان مصرف خود یادداشت کنید. گاهی اوقاتت به خاطر سپردن تمامی موارد و اطلاعاتی که پزشک در اختیارتان قرار می دهد، کار دشواری است. در نتیجه بردن همراه به یادآوری اطلاعات مهم و نکات کمک زیادی خواهد کرد. تمامی سوالات مربوط و غیر مربوطی که به ذهنتان رسیده و قصد پرسیدن آن ها از پزشک را دارید را یادداشت کرده و همراه خود به مطب ببرید. بهتر است در حین ویزیت پزشک سوالات زیر را در مورد بیماری نورینوم آکوستیک مطرح کنید: علت احتمالی بروز علایم این بیماری چیست؟ آیا علت دیگری برای بروز این بیماری وجود دارد؟ چه گزینه های درمانی برای این بیماری موجود است؟ آیا بروشور یا برگه پرینت شده در مورد این بیماری دارید؟ برای تشخیص دقیق این عارضه باید چه آزمایشاتی انجام دهم؟ کدام شیوه درمانی را با توجه به شرایط به وجود آمده توصیه می کنید؟ چه عوارض جانبی احتمالی ممکن است در نتیجه درمان به وجود بیاید؟ برای کسب اطلاعات بیشتر مطالعه چه سایت هایی را توصیه می کنید؟ در صورتی که اقدامی برای درمان صورت نگیرد آیا مشکلی به وجود خواهد آمد؟ پزشک نیز احتمالا برای تشخیص دقیق تر سوالات زیر را در حین معاینه مطرح خواهد کرد که بهتر است آمادگی پاسخ دادن به آن ها را داشته باشید: علایم این بیماری از چه زمان شروع شد؟ علایم این بیماری تا چه میزان شدید است؟ آیا علایم دایمی است یا به صورت موقتی ظاهر می شود؟ آیا دچار سردردهای منظم می شوید یا قبلا چنین تجربه ای را داشته اید؟ آیا هیچ کدام از اعضای خانواده یا بستگان شما مبتلا به بیماری نورینوم آکوستیک هستند؟ آیا احساس می کنید که شنوایی شما کم شده است؟ به عنوان مثال در حین صحبت کردن با تلفن یا شنیدن صدای دیگران با مشکل مواجه هستید؟ عارضه نورینوم آکوستیک معمولا در نتیجه رشد کند سلول های شوآن پوشاننده این عصب به وجود می آید. در موارد نادر، این تومور غیر سرطانی ممکن است به سرعت رشد می کند. به قدری بزرگ شود که با فشار به مغز عملکردهای حیاتی فرد را با مشکل مواجه کند. بهتر است در صورتی که احساس کردید شنوایی شما به هر علتی کاهش یافته، گوش شما زنگ می زند یا مشکلات تعادلی دارید، حتما به پزشک مراجعه کنید. بسته به اندازه و میزان رشد تومور نورینوم آکوستیک، وضعیت کلی سلامت فرد و علایم به وجود آمده، شیوه درمانی فرد مبتلا ممکن است متفاوت باشد. اما به طور کلی پزشک برای درمان نورینوم آکوستیک ممکن است یک یا چند شیوه درمانی مثل نظارت، جراحی یا پرتودرمانی را توصیه کند. |
فتق مثانه که به عنوان ستوسل نیز شناخته می شود، هنگامی اتفاق می افتد که بافت حمایتی بین مثانه زنان و دیوار واژن ضعیف و کشیده می شود. این بیماری باعث می شود تا مثانه در داخل واژن حالت برآمدگی پیدا کند که به آن فتق مثانه یا مثانه پرولاپس نیز گفته می شود. سفت شدن عضلات حمایتی لگن نیز ممکن است منجر به بروز فتق مثانه شود. این سفت شدن عضلات معمولا در هنگام زایمان واژینال، یبوست مزمن، سرفه شدید یا در هنگام بلند کردن وزنه های سنگین بروز پیدا می کند. فتق مثانه بعد از یایسگی هنگامی که سطح استروژن بدن کاهش می یابد نیز باعث بروز مشکلاتی در فرد مبتلا خواهد شد. در فتق مثانه خفیف تا متوسط، درمان به شیوه غیر جراحی غالبا موثر بوده و نیاز به انجام دیگر شیوه های درمانی نخواهد بود. در موارد شدیدتر برای نگه داشتن واژن و دیگر اندام های داخلی لگن در موقعیت خود ممکن است نیاز به انجام عمل جراحی باشد. کف لگن شما از ماهیچه ها، رباط ها و بافت های همبندی تشکیل شده است که از مثانه و دیگر اعضای داخلی لگن پشتیبانی می کند. اتصالات بین عضلات کف لگن و رباط های شما ممکن است به مرور زمان و در نتیجه آسیب دیدگی ناشی از زایمان یا سفت شدن مزمن عضلات کف لگن ضعیف شود. هنگامی که این اتصالات ضعیف شود، مثانه می تواند پایین تر از حد نرمال قرار گرفته و در واژن حالت برآمدگی پیدا کند. علت های احتمالی بروز فتق مثانه شامل موارد زیر می شود: بارداری و زایمان واژینال اضافه وزن یا چاق بودن بلند کردن سنگین اجسام سرفه یا برونشیت مزمن سفت شدن عضلات ناشی از حرکات روده هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عوامل زیر ممکن است خطر ابتلا به فتق مثانه در فرد را افزایش دهد. زنانی که به طور واژینال یک یا چند کودک به دنیا می آورند، در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به عارضه فتق مثانه قرار خواهند داشت. خطر ابتلا به فتق مثانه با افزایش سن فرد افزایش می یابد. به خصوص بعد از بروز یایسگی در زنان که تولید استروژن در بدن نیز کاهش می یابد شایع است. برداشتن رحم نیز ممکن است منجر به ضعف حمایت عضلات کف لگن فرد شود. بعضی از خانم ها نیز با بافت های همبندی ضعیف تری به دنیا می آیند که باعث می شود تا نسبت به ابتلا به فتق مثانه مستعدتر باشند. زنانی که اضافه وزن داشته یا چاق هستند، بیشتر از دیگران در معرض خطر ابتلا به فتق مثانه قرار دارند. در موارد خفیف فتق مثانه، ممکن است حتی متوجه نشانه ها یا علامت این بیماری نشوید. در صورت بروز این علایم ممکن است شامل موارد زیر شود: عفونت های مکرر مثانه درد یا نشت ادرار در هنگام مقاربت جنسی احساس پر بودن یا فشار در داخل لگن و مهبل بعد از ادرار کردن، احساس پر بودن مثانه داشته باشید. ناراحتی و دردی که هنگام انقباض، سرفه یا بلند کردن اجسام سنگین افزایش می یابد. در موارد شدید، فتق مثانه که از دهانه واژن بیرون زده ممکن است حسی مانند نشستن روی تخم مرغ را به فرد بدهد. علایم و نشانه های این عارضه بعد از ایستادن به مدت طولانی افزایش یافته و هنگام خوابیدن و دراز کشیدن به کلی محو خواهد شد. در صورتی که فتق مثانه شدید باشد، ممکن است باعث ناراحتی فرد مبتلا شود. این عارضه باعث می شود تا ادرار و خالی کردن کامل مثانه مشکل شده و در نتیجه فرد دچار عفونت های ادراری شود. به همین خاطر در صورت بروز علایم بهتر است هر چه سریع تر برای تشخیص و درمان به پزشک مراجعه کنید. برای کاهش خطر ابتلا به فتق مثانه، بهتر است اقدامات مراقبتی زیر را امتحان کنید: به صورت منظم از تمرینات کگل استفاده کنید. این تمرینات با تقویت عضلات کف لگن احتمال ابتلا به فتق مثانه را تا حد زیادی کاهش خواهد داد. همچنین توصیه می شود حتما این تمرینات را بعد از تولد کودک انجام دهید. درمان و جلوگیری از یبوست. غذاهای پر فیبر می توانند تا حد زیادی به درمان و جلوگیری از بروز یبوست کمک کنند. از بلند کردن وزنه های سنگین خودداری کنید. سعی کنید تا حد ممکن از بلند کردن وزنه های سنگین خودداری کرده یا اینکه وزنه ها را به درستی بلند کنید تا فشار کمتری به لگن وارد شود. سرفه خود را کنترل کنید. سعی کنید در اسرع وقت سرفه یا برونشیت مزمن را معالجه کرده و مصرف سیگار را کنار بگذارید. کاهش وزن. اضافه وزن از جمله مواردی است که احتمال بروز فتق مثانه را افزایش می دهد. بهتر است وزن ایده آلی برای خود تعیین کرده و سعی کنید به آن برسید. برای راهکارهای کاهش وزن بهتر است از پزشک تغذیه مشاوره بگیرید. در فرآیند تشخیص فتق مثانه ممکن است از روش های زیر استفاده شود: معمولا این معاینه در حالت خوابیده یا ایستاده بیمار انجام خواهد شد. در حین این معاینه پزشک بافت برآمده در داخل واژن را مورد بررسی قرار خواهد داد زیرا میزان این برآمدگی می تواند نشان دهنده ابتلای فرد به فتق مثانه باشد. علاوه بر این پزشک ممکن است سوالاتی در مورد وضعیت ادرار و حرکات روده مطرح کند. همچنین پزشک ممکن است برای بررسی میزان قدرت عضلات کف لگنی از شما بخواهد تا آن ها را برای مدت کوتاهی منقبض کنید. پزشک ممکن است برای تعیین میزان فتق و ت ثیر آن بر روی زندگی شما از شما بخواهد تا قبل از هر گونه آزمایشی در این مورد، پرسشنامه مرتبطی را پر کنید. اطلاعات به دست آمده از این پرسشنامه می تواند تا حد زیادی به تشخیص و درمان بیماری کمک کند. در صورتی که عارضه فتق مثانه در فرد جدی باشد، پزشک ممکن است برای اطمینان از خالی شدن کامل مثانه آزمایشاتی را انجام دهد. علاوه بر این پزشک ممکن است برای بررسی احتمال هرگونه عفونتی، از ادرار فرد نمونه برداری کند. انتخاب شیوه درمان به شدت بیماری فتق مثانه و ابتلای فرد به بیماری های دیگر مرتبط با مثانه و واژن بستگی خواهد داشت. موارد خفیف و افرادی که علایم واضح و مشخصی از این عارضه ندارند معمولا نیازی به درمان نیز نخواهند داشت. در صورتی که احتمال ابتلا به این عارضه را می دهید، بهتر است صبر کرده و برای بررسی های بیشتر به طور منظم به پزشک مراجعه کنید. پزشک ممکن است برای پیشگیری از ابتلا به این عارضه تمرینات تقویتی عضلات کف لگن را برای شما تجویز کند. در صورتی که اقدامات مراقبتی موثر واقع نشده باشد، درمان، عبارتند از: پساری واژینال یک حلقه کشی یا پلاستیکی است که برای حمایت از مثانه در داخل واژن قرار داده می شود. پزشک پساری را در داخل واژن شما قرار داده و به شما آموزش می دهد تا خودتان بتوانید آن را به منظور تمیز کردن از داخل واژن خارج کرده و مجددا سر جای خود قرار دهید. بسیاری از زنان به صورت موقت از پساری به جای انجام عمل جراحی استفاده خواهند کرد. البته در بعضی از موارد به علت خطر زیاد انجام عمل جراحی باید برای همیشه از پساری استفاده شود. پزشک ممکن است استفاده از استروژن به صورت کرم واژینال، قرص یا حلقه را برای درمان این عارضه توصیه کند. به خصوص اگر فرد دچار یایسگی شده باشد این درمان ها به بهبود این بیماری کمک زیادی خواهد کرد. زیرا بعد از یایسگی ترشح استروژن در بدن زنان کاهش یافته و باعث ضعیف شدن عضلات حمایتی در داخل لگن خواهد شد. اگر علایم فتق مثانه قابل توجه و ناراحت کننده باشد، فرد ممکن است نیاز به عمل جراحی فتق مثانه پیدا کند. اغلب این عمل جراحی به صورت واژینال صورت گرفته و در آن سعی می کنند تا مثانه را بدون حذف بافت اضافه به وسیله سفت کردن عضلات و رباط های لگنی به سر جای اصلی خود برگردانند. پزشک ممکن است از گرافت بافتی به خصوصی برای تقویت بافت واژن و افزایش حمایت آن استفاده کند. برای فتق مثانه همراه با فتق رحم، پزشک ممکن است عمل جراحی هیسترکتومی (برداشتن رحم) همراه با تقویت عضلات حمایتی کف لگن و رباط های درگیر را توصیه کند. در صورتی که به فکر بارداری شدن باشید، پزشک ممکن است توصیه کند تا انجام عمل جراحی فتق مثانه را تا بعد از زایمان خود به تعویق بیاندازید. در چنین وضعیتی استفاده از پساری می تواند به کنترل و کاهش علایم کمک زیادی کند. یکی از فواید انجام عمل جراحی این است که ت ثیر این عمل تا سال ها باقی خواهد ماند. البته احتمال عود مجدد این بیماری نیز وجود دارد که در صورت وقوع باید عمل جراحی تکرار شود. در صورتی که عارضه فتق مثانه با بی اختیاری ادرار در هنگام فعالیت های شدید همراه باشد، پزشک ممکن است برای کاهش این علایم روش های درمانی را توصیه کند. تمرینات کگل عضلات کف لگن که از رحم، مثانه و روده حمایت می کند را تقویت خواهد کرد. تقویت این عضلات به بهبود حمایت از اعضای داخلی لگن کمک کرده و تا حد زیادی باعث کاهش علایم فتق مثانه خواهد شد. برای انجام تمرین کگل بهتر است مراحل زیر را دنبال کنید: انقباض عضلات کف لگن، این عضله دقیقا همان عضله ای است که با آن ادرار خود را متوقف می کنید این عضله را به مدت ثانیه منقبض نگه داشته و سپس ثانیه رها کنید. (اگر این کار برای شما خیلی دشوار است پیشنهاد می کنیم که زمان تمرین را کاهش داده و بعد از ثانیه انقباض عضله کف لگنی، ثانیه استراحت داشته باشید) تمرینات خود را به قدری ادامه دهید که بتوانید هر بار ثانیه عضله کف لگن خود را در حالت منقبض نگه دارید. این تمرین تقویتی را به صورت روزانه در ست بار تکرار انجام دهید. می توانید از پزشک خود برای یافتن دقیق عضله کف لگن کمک بگیرید. این کار به شما کمک می کند تا در مدت زمان کوتاهی بهترین نتیجه را از تمرینات خود بگیرید. سعی کنید ابتدا عضله کف لگنی خود را به درستی تشخیص داده و تمرین را به درستی اجرا کنید. سپس به سراغ تکرارهای بیشتر بروید. یکی از مزایای این تمرین این است که این تمرین را می توانید در هر لحظه و هر مکانی انجام دهید. احتمالا بعد از مشاهده علایم و نشانه های فتق مثانه ابتدا به پزشک عمومی یا پزشک متخصص زنان مراجعه خواهید کرد. از آن جایی که مدت زمان ملاقات با پزشک کوتاه بوده و حرف های زیادی برای گفتن خواهید داشت. در نتیجه بهتر است با آمادگی کامل به پزشک مراجعه کرده و از این زمان کوتاه نهایت استفاده را ببرید. بهتر است قبل از حضور در مطب موارد زیر را آماده کنید: همه نشانه های مربوط و غیر مربوط به بیماری خود را یادداشت کرده و همراه خود داشته باشید. بهتر است استرس ها و تغییرات اخیری که در زندگی تان افتاده است را یادداشت کنید. نام تمامی داروها، مکمل ها و ویتامین های که مصرف می کنید را همراه با میزان مصرف خود یادداشت کنید. گاهی اوقات به خاطر سپردن تمامی موارد و اطلاعاتی که پزشک در اختیارتان قرار می دهد، کار دشواری است. در نتیجه بردن همراه به یادآوری اطلاعات مهم و نکات کمک زیادی خواهد کرد. تمامی سوالات مربوط و غیر مربوطی که به ذهنتان رسیده و قصد پرسیدن آن ها از پزشک را دارید را یادداشت کرده و همراه خود به مطب ببرید. بهتر است در مورد فتق مثانه سوالات زیر را از پزشک بپرسید: علت احتمالی اصلی بروز این علایم چیست؟ انجام چه شیوه درمانی را توصیه می کنید؟ آیا نیاز است تا فعالیت های خود را محدود کنم؟ آیا علت احتمالی دیگری نیز برای این عارضه وجود دارد؟ برای مرحله بعدی چه شیوه درمانی را توصیه می کنید؟ آیا در معرض خطر بروز عوارض جانبی این بیماری قرار دارم؟ آیا نیاز به انجام آزمایشی برای تشخیص این عارضه خواهم داشت؟ احتمال بازگشت علایم فتق مثانه بعد از درمان وجود خواهد داشت؟ آیا برای درمان قطعی نیاز به مراجعه به پزشک متخصص خواهم داشت؟ برای کاهش علایم چه اقدامات و مراقبت های خانگی وجود دارد که می توانم انجام دهم؟ در صورتی که اولین شیوه درمانی موثر واقع نشد، راه درمانی دیگری نیز برای این بیماری وجود دارد؟ علاوه بر این سوالات اگر سوال دیگری ذهن شما را به خود مشغول کرد حتما آن را مطرح کنید. در حین معاینه پزشک ممکن است برای تشخیص و درمان دقیق تر سوالات زیر را مطرح کند: آیا مبتلا به یبوست هستید؟ آیا در آینده قصد باردار شدن دارید؟ آیا سرفه شدید یا مزمن داشته اید؟ آیا زایمان طبیعی داشته اید؟ چند بار؟ آیا بارها دچار عفونت های ادراری شده اید؟ از چه زمانی شاهد بروز علایم فتق مثانه بودید؟ آیا دچار نشت ادرار می شوید؟ (بی اختیاری ادرار) آیا عاملی باعث بهتر شدن علایم این بیماری می شود؟ آیا عاملی باعث شدت گرفتن علایم این بیماری می شود؟ آیا مادر یا خواهران شما دچار مشکلات کف لگنی هستند؟ آیا در حین رابطه جنسی یا ادرار کردن احساس درد می کنید؟ فتق مثانه که به عنوان ستوسل نیز شناخته می شود، هنگامی اتفاق می افتد که بافت حمایتی بین مثانه زنان و دیوار واژن ضعیف و کشیده می شود. این بیماری باعث می شود تا مثانه در داخل واژن حالت برآمدگی پیدا کند. سفت شدن عضلات حمایتی لگن نیز ممکن است منجر به بروز فتق مثانه شود. این سفت شدن عضلات معمولا در هنگام زایمان واژینال، یبوست مزمن، سرفه شدید یا در هنگام بلند کردن وزنه های سنگین بروز پیدا می کند. فتق مثانه بعد از یایسگی هنگامی که سطح استروژن بدن کاهش می یابد نیز باعث بروز مشکلاتی در فرد مبتلا خواهد شد. انتخاب شیوه درمان به شدت بیماری فتق مثانه و ابتلای فرد به بیماری های دیگر مرتبط با مثانه و واژن بستگی خواهد داشت. موارد خفیف و افرادی که علایم واضح و مشخصی از این عارضه ندارند معمولا نیازی به درمان نخواهند داشت. اما در موارد شدیدتر فرد به عمل جراحی نیاز خواهد داشت. |
درد و صدمات زانو یکی از آسیب های بسیار شایع در سراسر جهان است که بیشتر افراد فعال و ورزشکاران را درگیر می کند. عقب زدگی زانو ( Hyperextended knee ) در حقیقت نوعی آسیب دیدگی زانو است که در نتیجه خم شدن بیش از حد زانو به سمت عقب اتفاق میفتد. غالبا این آسیب دیدگی دردناک بوده و قابل درمان است. عقب زدگی زانو معمولا زمانی اتفاق میفتد که بیشترین فشار به زانو وارد می شود. به عنوان مثال به زمین نشستن بعد از پریدن یا توقف ناگهانی بعد از دویدن از جمله مواردی است که می تواند باعث بروز عارضه عقب زدگی زانو در فرد شود. با توجه به ذات این نوع آسیب دیدگی، ورزشکاران بیش از دیگران در معرض این عارضه قرار خواهند داشت. بعد از بروز این آسیب دیدگی فرد ممکن است دچار تورم، درد متوسط تا شدید و آسیب دیدگی بافت نرم اطراف زانو شود. زمانی که فشار یا وزن زیاد بر روی زانو وارد شود، ممکن است محدوده حرکتی زانو تغییر کرده و زانو به سمت عقب حرکت کند. این حالت معمولا با درد، تورم و پارگی یا کشیدگی MCL ، LCL ، ACL یا PCL همراه خواهد بود. علل شایع بروز عقب زدگی زانو معمولا شامل موارد زیر می شود: بر روی استخوان تیبیا و فشار بیش از حد بر روی یک یا چند رباط در داخل مفصل زانو می تواند باعث بروز عقب زدگی زانو در فرد شود. به عنوان مثال این عارضه ممکن است در نتیجه توقف یکباره یک بسکتبالیست در هنگام دویدن و انداختن تمام وزن بر روی یکی از پاها به وجود بیاید. باعث حرکت زانو به سمت عقب شود. این عقب رفتن ناگهانی ممکن است باعث پارگی یا کشیدگی ACL پا و بروز عارضه عقب زدگی زانو در فرد شود. به عنوان مثال هنگامی که بازیکن فوتبالیستی تکل می شود و ضربه بخش جلویی زانوی وی وارد می شود، احتمال بروز عقب زدگی زانو وجود خواهد داشت. افراد فعال در رشته های ورزشی مثل ژیمناستیک، اسکیت و دیگر ورزشکاران بیش از دیگران در معرض ابتلا به این عارضه قرار خواهند داشت. علاوه بر این احتمال بروز این عارضه در افراد مسن که در احتمال افتادن آن ها زیاد است نیز بیشتر از دیگران خواهد بود. موارد خطر دیگری که احتمال بروز اختلال را افزایش می دهد نیز شامل ضعیف بودن عضلات چهارسر ران یا همان عضلات قرار گرفته در قسمت بالایی پا می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید معمولا تشخیص این عارضه کار بسیار ساده ای خواهد بود. فرد مبتلا به این عارضه خود متوجه عقب رفتن بیش از حد زانوی خود شده و متوجه می شود که دیگر با ران پای او در یک راستا قرار ندارد. بعد از بروز اختلال معمولا فرد شاهد بروز علایم زیر خواهد بود: تورم بی ثباتی زانو درد متوسط تا شدید در ناحیه زانو کبودی قابل توجه در ناحیه آسیب دیدگی احساس ضعف در زانو که باعث می شود تا فرد نتواند به راحتی روی پای خود بایستد. افراد بعد از بروز عقب زدگی زانو معمولا دچار مشکلات حرکتی شده و انعطاف پذیری زانوی آن ها تا حد قابل توجهی کاهش خواهد یافت. حتی در بیشتر موارد فرد در خم یا صاف کردن زانوی آسیب دیده خود دچار مشکل خواهد بود. این کاهش میزان تحرک و انعطاف پذیری زانو ممکن است به علت بروز یکی از موارد زیر باشد: تورم و التهاب آسیب دیدگی رباط ها ضعف در زانوی آسیب دیده علایم این عارضه ممکن است خفیف تا شدید باشد و میزان شدت علایم بستگی به شدت ضربه خواهد داشت. علاوه بر این شدت آسیب دیدگی به بافت های اطراف و رباط ها ت ثیر بسیار زیادی در میزان درد و تجربه فرد از این عارضه خواهد داشت. این عارضه معمولا با عوارض جانبی زیر همراه خواهد بود: درد تورم و التهاب پارگی نسبی یا کامل رباط پا بی ثباتی زانو در هنگام حرکت در نتیجه این عوارض جانبی نیز فرد ممکن است در حرکت، ورزش و حتی انجام فعالیت های روزانه خود با چالش روبرو باشد. البته در موارد شدید، کشش بیش از حد رباط های زانو ممکن است باعث پارگی نسبی یا کامل رباط پای فرد آسیب دیده شود. درمان این عارضه بستگی به میزان شدت عقب زدگی زانو خواهد داشت. البته غالبا درمان عقب زدگی زانو شامل تکنیک RICE می شود. در پی بروز آسیب دیدگی زانو بهترین راهکار یپشگیرانه، استراحت و جلوگیری از بروز آسیب دیدگی های بیشتر در ناحیه زانو خواهد بود. استراحت برای یک ورزشکار نیز به این معنی است که در چند مسابقه شرکت نکرده و روی نیمکت فقط تماشاگر بازی باشد. برای یک فرد عادی نیز استراحت به این معنی است که با پای آسیب دیده خود راه نرفته یا هنگام راه رفتن از عصای کمکی استفاده کند. در حین استراحت می توانید برای بهبودی سریع تر از اقدامات زیر نیز کمک بگیرید: داروهای ضد التهابی استفاده از مسکن های ضد درد فیزیوتراپی برای بازیابی محدودی حرکتی زانو یکی دیگر از درمان های بسیار محبوب برای بهبود علایم آسیب دیدگی های مثل عقب زدگی زانو، استفاده از یخ است. یخ کمک زیادی به کاهش درد و تورم خواهد کرد. فرد مبتلا برای کاهش علایم خود حداقل باید روزی دو بار به مدت دقیقه کمپرس یخ را روی زانوی آسیب دیده خود قرار دهد. البته دقت داشته باشید که برای این کار نباید یخ را به صورت مستقیم روی زانو قرار داده شود. برای این کار یخ را داخل حوله یا پارچه بپیچید تا به پوست شما آسیب نرساند. منظور از فشار، بانداژ کردن پای آسیب دیده است. استفاده از باندهای کششی بهترین گزینه برای بانداژ کردن زانوی آسیب دیده خواهد بود. فشار نیز اثری همانند یخ داشته و علاوه بر حمایت از زانوی آسیب دیده به کاهش درد و التهابات ناشی از عقب زدگی زانو کمک خواهد کرد. برای بهبود سریع تر آسیب دیدگی زانوی خود بهتر است هر جا که توانستید، پای خود را بالا برده و به دیوار تکیه دهید. برای اینکار پا باید بالاتر از قلب قرار بگیرد، به همین خاطر بهتر است روی زمین دراز بکشید. بالشتی زیر سر خود قرار داده و پاهای خود را روی مبل یا دیوار قرار دهید. در موارد شدیدتر عقب زدگی زانو، ممکن است زانوی آسیب دیده نیاز به انجام عمل جراحی برای ترمیم رباط ها یا صاف کردن زانوی عقب رفته داشته باشد. یکی از شایع ترین عوارض جانبی بروز عقب زدگی زانو، پارگی رباط صلیبی قدامی ( ACL ) است. با این حال تاندون ها و ساختارهای حمایتی دیگر پا نیز ممکن است در اثر این عارضه آسیب ببینند. رباط ACL از یک جفت رباط تشکیل شده که در قسمت جلویی زانو قرار گرفته اند. در موارد بسیار شدید آسیب دیدگی زانو، ممکن است برای ترمیم عارضه عقب زدگی زانو فرد نیاز به چندین جراحی در نقاط مختلف زانو داشته باشد. زمان مورد نیاز برای ریکاوری بعد از آسیب دیدگی زانو متفاوت خواهد بود. به عنوان مثال در مواردی که آسیب دیدگی زانو شدید نباشد، ممکن است روند بهبودی بین تا هفته به طول بیانجامد. دقت داشته باشید که در زمان ریکاوری و بازیابی بهتر است از هرگونه فعالیت فیزیکی که باعث بدتر شدن علایم می شود، بپرهیزید. همچنین رعایت نکات گفته شده در تکنیک RICE اهمیت بسیار زیادی دارد. اگر می خواهید سریع تر زانوی شما بهبود یابد، حتما این موارد را به صورت روزانه تکرار کنید. در صورتی که برای درمان عقب زدگی زانو نیاز به جراحی پیدا کنید. بدون شک روند ریکاوری طولانی تر شده و ممکن است به ماه یا بیشتر زمان نیاز داشته باشد. همچنین بعد از عمل جراحی، پزشک به عنوان بخشی از روند درمانی جلسات فیزیوتراپی را برای فرد تجویز خواهد کرد. فیزیوتراپی کمک می کند تا بعد از عمل جراحی مجددا محدوده حرکتی زانوی فرد به حالت قبلی برگشته و عضلات ناحیه زانو قدرت خود را مجددا به دست بیاورد. تمرینات زیادی وجود دارد که فرد می تواند به دنبال آسیب های ناحیه زانو انجام دهد. هدف از انجام این تمرینات بهبود دامنه حرکت و افزایش قدرت فرد مبتلا خواهد بود. البته قبل از انجام ورزش ها بهتر است با پزشک معالج یا فیزیوتراپ مشورت کنید. برخی از ورزش هایی که فرد بعد از درمان می تواند انجام دهد، عبارتند از: شنا کردن استپ آپ مورب ورزش با دوچرخه ثابت نشستن در کنار دیوار بالا آوردن پاها خوابیده حرکات کشش همسترینگ حرکات چهار سر، تقویت عضلات چهار سر (عضلات ران) به وسیله انقباض می تواند به حفظ ثبات و وضعیت زانو کمک زیادی کند نکته بسیار مهم برای انجام ورزش های گفته شده این است که حتما این حرکات باید به آرامی و با تکرار کم شروع شده و به مرور زمان با تقویت عضلات تعداد و سرعت انجام آن ها را افزایش داد. عقب زدگی زانو معمولا زمانی اتفاق میفتد که بیشترین فشار به زانو وارد می شود. به عنوان مثال به زمین نشستن بعد از پریدن یا توقف ناگهانی بعد از دویدن از جمله مواردی است که می تواند باعث بروز عارضه عقب زدگی زانو در فرد شود. با توجه به ذات این نوع آسیب دیدگی، ورزشکاران بیش از دیگران در معرض این عارضه قرار خواهند داشت. بعد از بروز این آسیب دیدگی فرد ممکن است دچار تورم، درد متوسط تا شدید و آسیب دیدگی بافت نرم اطراف زانو شود. درمان این عارضه بستگی به میزان شدت عقب زدگی زانو خواهد داشت. البته غالبا درمان عقب زدگی زانو شامل تکنیک RICE می شود. علاوه بر این در دوره درمان می توانید از حرکات ورزشی و تمرینات به خصوصی برای تقویت عضلات اطراف زانو استفاده کنید. تا سرعت بهبود افزایش یافته و احتمال بروز مجدد این عارضه زانو به حداقل ممکن برسد. |
در رفتگی شانه ( صدمه ای است که در آن رباطی که ترقوه را در کنار تیغه شانه نگه می دارد دچار آسیب دیدگی می شود. البته در یک جداشدگی شانه خفیف، رباط ها ممکن است آسیبی ندیده و فقط دچار کشیدگی شده باشند. اما در آسیب دیدگی های شدید، رباط ممکن است دچار پارگی شده باشد. در بیشتر افراد مبتلا، معمولا شانه جدا شده نیازی به انجام عمل جراحی نداشته و به جای آن درمان های مراقبتی مانند استراحت، یخ و مسکن های درد اغلب برای کاهش درد ناشی از این آسیب دیدگی استفاده خواهد شد. اکثر افراد بعد از بروز جدا شدگی شانه با گذشت چند هفته مجددا عملکرد شانه آن ها به حالت طبیعی بازگشته و می توانند همانند قبل از آن استفاده کنند. علت اصلی بروز شانه جدا شده، وارد شدن ضربه به محل اتصال ترقوه و شانه یا افتادن مستقیم بر روی شانه است. این آسیب دیدگی ممکن است تنها یک کشش ساده یا حتی پارگی کامل رباطی باشد که ترقوه را به تیغه شانه متصل می کند. شرکت در ورزش های تماسی مانند فوتبال و هاکی یا ورزش هایی که می توانند باعث زمین خوردن فرد ورزشکار یا سقوط آن شوند مانند اسکی روی زمین، ژیمناستیک و والیبال از جمله مواردی است که می تواند باعث بروز شانه جدا شده در فرد شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علایم بروز شانه جدا شده معمولا شامل موارد زیر می شود: درد شانه ضعف شانه یا بازوها تورم و کبودی شانه ها محدودیت حرکت شانه برآمدگی یا تورم در قسمت بالای شانه در صورتی که در قسمت انتهایی ترقوه خود احساس درد یا کوفتگی دایمی دارید، بهتر است برای تشخیص و درمان به پزشک مراجعه کنید. اکثر افراد بعد از بروز شانه جدا شده با اقدامات مراقبتی، درمان های خانگی و مسکن ها بهبود می یابند. با این حال درد ممکن است در صورت بروز موارد زیر با وجود تمام اقدامات بهبود نیابد: دچار آرتروز در شانه خود شده اید. سایز قسمت های اطراف شانه مثل روتاتور کاف دچار آسیب دیدگی شده است. جداشدگی شانه شما شدید بوده و با شکستگی ترقوه یا جابه جایی آن همراه بوده است. شانه جدا شده معمولا هنگام معاینه بدنی پزشک قابل تشخیص خواهد بود. همچنین تصویر برداری اشعه ایکس نیز یکی از مواردی است که می تواند به تشخیص دقیق تر آسیب دیدگی کمک کند. البته در بسیاری از افرادی که میزان جداشدگی شانه آن ها خفیف است، تصویر برداری اشعه ایکس در روزهای اولیه ممکن است هیچ علایمی از این عارضه را نشان ندهد. بسیاری از افراد بعد از اینکه دچار عارضه شانه جدا شده می شوند با استفاده از درمان های خود مراقبتی بهبودی کامل می یابند. معمولا جداشدگی شانه خفیف بعد از گذشت چند هفته با این اقدامات مراقبتی به کلی برطرف شده و فرد می تواند مجددا فعالیت های خود را از سر بگیرد. اما در صورتی که شانه جدا شده شدید باشد، درمان شدن آن ممکن است چندین هفته یا حتی چندین ماه به طول بیانجامد. تقریبا در درصد موارد حتی بعد از درمان آسیب دیدگی شانه برآمدگی بر روی شانه باقی خواهد ماند، اما جای نگرانی نیست زیرا این برآمدگی اثر به خصوصی بر روی عملکرد شانه نخواهد داشت. مسکن های درد بدون نیاز به نسخه، مانند استامینوفن، ایبوپروفن و ناپروکسن سدیم، ممکن است تا حد زیادی به کاهش درد شانه کمک کنند. پزشک ممکن است در ابتدای شروع شانه جدا شده، انجام اقدامات مراقبتی زیر را توصیه کند: پرهیز از انجام فعالیت هایی که باعث بروز درد شانه و شدت گرفتن علایم آن می شود. بهتر است از مسکن های بدون نیاز به نسخه مثل ایبوپروفن و ناپروکسن استفاده کنید. استفاده از یخ سه یا بار در روز آن هم به مدت دقیقه می تواند به کاهش علایم این عارضه کمک کند. انجام ورزش های کششی و قدرتی می تواند به بازگشت مجدد قدرت عضلانی و محدوده حرکتی قسمت آسیب دیده بدن کمک کند. در صورتی که درد همچنان ادامه داشته باشد، جدا شدگی شانه شدید بوده یا دچار شکستگی ترقوه شده باشید، عمل جراحی ممکن است یکی از شیوه های درمانی توصیه شده توسط پزشک باشد. عمل جراحی می تواند مجددا رباط پاره شده را به هم متصل کرده و وضعیت استخوان های آسیب دیده را بهبود ببخشد. احتمالا بعد از بروز علایمی مشابه شانه جدا شده به پزشک عمومی یا خانوادگی مراجعه خواهید کرد. در صورتی که شانه جدا شده شدید باشد، پزشک عمومی شما را به پزشک متخصص مفاصل و استخوان ارجاع خواهد داد. از آن جایی که مدت زمان ملاقات با پزشک کوتاه بوده و حرف های زیادی برای گفتن خواهید داشت. در نتیجه بهتر است با آمادگی کامل به پزشک مراجعه کرده و از این زمان کوتاه نهایت استفاده را ببرید. بهتر است قبل از حضور در مطب موارد زیر را آماده کنید: همه نشانه های مربوط و غیر مربوط به بیماری خود را یادداشت کرده و همراه خود داشته باشید. بهتر است استرس ها و تغییرات اخیری که در زندگی تان افتاده است را یادداشت کنید. نام تمامی داروها، مکمل ها و ویتامین های که مصرف می کنید را همراه با میزان مصرف خود یادداشت کنید. گاهی اوقاتت به خاطر سپردن تمامی موارد و اطلاعاتی که پزشک در اختیارتان قرار می دهد، کار دشواری است. در نتیجه بردن همراه به یادآوری اطلاعات مهم و نکات کمک زیادی خواهد کرد. تمامی سوالات مربوط و غیر مربوطی که به ذهنتان رسیده و قصد پرسیدن آن ها از پزشک را دارید را یادداشت کرده و همراه خود به مطب ببرید. در مورد شانه جدا شده بهتر است سوالات زیر را در حین معاینه پزشک مطرح کنید: آسیب دیدگی تا چه میزان شدید است؟ آیا برای درمان به عمل جراحی نیاز خواهم داشت؟ آیا برای تقویت شانه، تمرینات خاصی را توصیه می کنید؟ آیا بعد از بهبودی شانه می توانم مجددا فعالیت ورزشی خود را از سر بگیرم؟ چه مدت زمانی طول می کشد تا مجددا نیروی شانه ام به حالت قبل خود بازگردد؟ برای محافظت از شانه خود در مقابل آسیب دیدگی های احتمالی چه اقداماتی را توصیه می کنید؟ آیا بروشور یا برگه چاپ شده در مورد این بیماری دارید که به منزل ببرم؟ برای کسب اطلاعات بیشتر مطالعه چه سایت هایی را پیشنهاد می کنید؟ همچنین در صورتی که سوال دیگری علاوه بر موارد گفته شده در بالا به ذهنتان رسید، حتما آن ها را مطرح کنید. پزشک احتمالا در حین معاینه برای تشخیص و درمان دقیق تر، سوالات زیر را مطرح خواهد کرد: از چه زمانی درد شانه شما شروع شد؟ آیا قبلا هم شانه شما دچار آسیب دیدگی شده بود؟ آیا عاملی باعث بهبود یافتن درد شانه شما می شود؟ آیا عاملی باعث شدت گرفتن درد شانه شما می شود؟ آیا حس می کنید دست یا بازوی شما بی حس شده یا مور مور می شود؟ آیا می دانید چه چیزی باعث بروز علایم این عارضه شد؟ مثلا آیا در طول فعالیت ورزشی زمین خوردید یا اخیرا دچار آسیب دیدگی خاصی شده اید؟ اگر بخواهید میزان درد خود را مشخص کنید، از عدد تا چه عددی برای آن در نظر خواهید گرفت؟ شانه جدا شده صدمه ای است که در آن رباطی که ترقوه را در کنار تیغه شانه نگه می دارد دچار آسیب دیدگی می شود. البته در یک جداشدگی شانه خفیف، رباط ها ممکن است آسیبی ندیده و فقط دچار کشیدگی شده باشند. اما در آسیب دیدگی های شدید، رباط ممکن است دچار پارگی شده باشد. بسیاری از افراد بعد از اینکه دچار عارضه شانه جدا شده می شوند با استفاده از درمان های خود مراقبتی بهبودی کامل می یابند. معمولا جداشدگی شانه خفیف بعد از گذشت چند هفته با این اقدامات مراقبتی به کلی برطرف شده و فرد می تواند مجددا فعالیت های خود را از سر بگیرد. اما در صورتی که شانه جدا شده شدید باشد، درمان شدن آن ممکن است چندین هفته یا حتی چندین ماه به طول بیانجامد. |
سرطان روده بزرگ (سرطان کولورکتال) یک تومور بدخیم است که از دیواره داخلی روده بزرگ یا راست روده ناشی می شود. بیشتر سرطان های کولورکتال از پولیپ ایجاد می شوند. از بین بردن پولیپ روده بزرگ می تواند در پیشگیری از سرطان روده بزرگ کمک کند. بر همین اساس ما سعی کردیم در این مقاله علت و علایم سرطان روده بزرگ را بررسی کنیم. سرطان روده بزرگ از زمانی شروع می شود که روند جایگزینی طبیعی سلول های بافت داخلی کولون مختل شود. رشد و تقسیم سلول های غیر طبیعی، می توانند منجر به رشد در روده بزرگ به نام پولیپ شوند. پولیپ ها از نظر نوع متفاوت هستند، اما بسیاری از آنها تومورهای سرطانی هستند که در طی سال ها به آرامی رشد کرده اما شیوع پیدا نمی کنند. با رشد پولیپ، جهش ژنتیکی اضافی سلول ها را بی ثبات می کند. هنگامی که این تومورهای پیش سرطانی به سمت دیواره روده تغییر جهت می دهند و به سایر لایه های روده بزرگ حمله می کنند پولیپ پیش سرطانی به سرطان تبدیل می شود. در بیشتر موارد این روند کند می شود و حداقل تا سال طول می کشد تا از آن سلول های ناهنجار اولیه تا یک سرطان رشد پیدا می کند. متخصصان مراقبت های بهداشتی یقین دارند که سرطان کولورکتال مسری نیست و فرد نمی تواند بیماری را از بیمار سرطانی دیگری بگیرد. عواملی که خطر ابتلا به سرطان روده بزرگ فرد را افزایش می دهند، عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید افزایش سن عامل اصلی خطر سرطان روده بزرگ است. حدود احتمال ابتلا به سرطان روده بزرگ را دارند. سرطان های روده بزرگ که در این شرایط یافت می شوند، کوچک هستند و انتشار نیافته و پیش آگهی طولانی مدت بهتری دارند. البته وجود خون در مدفوع همیشه به معنی سرطان نیست. بسیاری از شرایط دیگر می تواند باعث ایجاد خون در مدفوع شود. اما، بیمارانی که آزمایش خون مثبت مدفوع دارند، باید برای ارزیابی سرطان روده بزرگ و تشخیص منبع خون تحت ارزیابی های بیشتری قرار بگیرند. از طرفی هم بسیاری از بیماران مبتلا به پولیپ روده بزرگ، در مدفوع آن ها خونی وجود ندارند. در بیمارانی که مشکوک به پولیپ کولورکتال هستند و در افرادی که در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به پولیپ های روده بزرگ و سرطان قرار دارند، غربالگری سیگموییدوسکوپی های انعطاف پذیر یا کولونوسکوپی حتی اگر FOBT منفی باشد انجام می شود. |
اسکلروز جانبی آمیوتروفیک یا ALS یک بیماری سیستم عصبی پیشرونده است که سلول های عصبی مغز و نخاع را تحت ت ثیر قرار می دهد و باعث از دست رفتن کنترل عضلات می شود. به ALS اغلب بیماری لو جریگ هم گفته می شود. علت دقیق این بیماری هنوز مشخص نیست و به نظر می رسد در برخی موارد ارثی باشد. اسکلروز جانبی آمیوتروفیک اغلب با پیچش عضلانی و ضعف در اندام یا اختلال در گفتار شروع می شود و در نهایت بر روی کنترل عضلات مورد نیاز برای حرکت، صحبت، غذا خوردن و تنفس ت ثیر می گذارد. هیچ درمانی برای این بیماری کشنده وجود ندارد. ALS بر سلول های عصبی که حرکات عضلانی غیرارادی مانند راه رفتن و صحبت کردن (نورون های حرکتی) را کنترل می کنند، ت ثیر می گذارد. ALS باعث می شود که نورون های حرکتی به تدریج وخیم شوند و سپس بمیرند. نورون های حرکتی از مغز تا نخاع و تمام عضلات در سراسر بدن انتشار می یابند و هنگامی که نورون های حرکتی آسیب می بینند، ارسال پیام به عضلات متوقف می شود و عملکرد عضلات را مختل می کند. ALS در تا درصد از افراد به ارث می رسد و در بقیه موارد علت آن مشخص نیست. عوامل خطر ایجاد شده برای ALS شامل موارد زیر است: پنج تا درصد از افراد مبتلا به ALS آن را به ارث برده اند. در اکثر مبتلایان به ALS خانوادگی نیمی از فرزندان آن ها احتمالا به این بیماری مبتلا می شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید خطر ابتلا به ALS با افزایش سن بیشتر می شود و شیوع آن بیشتر بین سالگی و اواسط دهه است. این بیماری قبل از سن سالگی در مردان نسبت به زنان کمی بیشتر شیوع دارد. اما بعد از از سالگی میزان شیوع آن در بین مردان و زنان یکسان است. بررسی کل ژنوم انسان نشان داده است که احتمال بروز این بیماری در بین مبتلایان به ALS خانوادگی بیشتر است. علاوه بر آن برخی عوامل محیطی می توانند در بروز اسکلروز جانبی آمیوتروفیک تاثیر زیادی داشته باشند، از جمله: استعمال دخانیات تنها عامل خطر محیطی برای بیماری اسکلروز جانبی آمیوتروفیک است و به نظر می رسد میزان این خطر در زنان به ویژه پس از یایسگی بیشتر هم می شود. برخی از شواهد نشان می دهد که قرار گرفتن در معرض سرب یا مواد دیگر در محل کار یا خانه ممکن است به ALS مرتبط باشد. مطالعات نشان می دهد افرادی که در ارتش خدمت کرده اند به علت قرار گرفتن در معرض برخی از فلزات یا مواد شیمیایی، صدمات آسیب زا، عفونت های ویروسی و فشار شدید در معرض خطر بیشتری از ابتلا به اسکلروز جانبی آمیوتروفیک قرار دارند. علایم و نشانه های اسکلروز جانبی آمیوتروفیک بسته به این که نورون ها کدام قسمت را تحت ت ثیر قرار می دهند، در افراد مختلف متفاوت است و می تواند شامل موارد زیر باشد: بلع مشکل گفتار نادرست گریه غیرطبیعی اختلال در راه رفتن ضعف در پا یا مچ پا خندیدن یا خمیازه کشیدن تغییرات شناختی و رفتاری ضعف در اندام های حرکتی اختلال در انجام فعالیت های عادی روزانه گرفتگی عضلات و پیچ خوردگی در بازوها، شانه ها و زبان ALS اغلب در دست و پا شروع می شود و سپس به قسمت های دیگر بدن انتشار می یابد. با پیشرفت بیماری، سلول های عصبی بیمار از بین می روند و ماهیچه های بدن او ضعیف تر می شوند و در نهایت جویدن، بلعیدن، صحبت کردن و تنفس فرد را مختل می کند. ALS هیچ دردی وجود ندارد و در مراحل بعدی درد ناشایع است. ALS معمولا در کنترل مثانه یا حواس فرد ت ثیر نمی گذارد. پیشرفت بیماری اسکلروز جانبی آمیوتروفیک می تواند باعث بروز عوارض جانبی زیر شود: با گذشت زمان، اسکلروز جانبی آمیوتروفیک عضلات مورد استفاده برای تنفس را فلج می کند که در این صورت ممکن است بیمار در طول شب برای کمک به تنفس خود نیاز به یک دستگاه تنفسی داشته باشد و در موارد پیشرفته تر بیمار به جراحی برای قرار گیری یک تراشه در قسمت جلوی گردن منتهی به بادگیر (تراشه) پیدا می کند. شایع ترین علت مرگ برای افراد مبتلایان به اسکلروز جانبی آمیوتروفیک، نارسایی تنفسی است و به طور متوسط، مرگ در طی سه تا پنج سال پس از شروع علایم رخ می دهد. با این حال، برخی از افراد مبتلا به این بیماری یا بیشتر هم عمر می کنند. بیشتر افراد مبتلا به اسکلروز جانبی آمیوتروفیک به صورت تدریجی در صحبت کردن با مشکل روبرو می شوند و در نهایت گفتار بیماران دشوار می شود و افراد مبتلا به ALS اغلب برای برقراری ارتباط با دیگران به سایر فن آوری های نیاز پیدا می کنند. افراد مبتلا به ALS . برخی از افراد مبتلا به ALS . در اسکلروز جانبی آمیوتروفیک تشخیص زود هنگام بیماری بسیار دشوار است چون علایم این بیماری شبیه بسیاری از بیماری های عصبی دیکر است و پزشک برای رد و یا تایید کردن بیماری های دیگر می تواند آزمایشات زیر را تجویز کند: این تست فعالیت الکتریکی عضلات بیمار را هنگام انقباض و استراحت ارزیابی و در تشخیص یا رد اسکلروز جانبی آمیوتروفیک به پزشک کمک کند. این مطالعه توانایی اعصاب بیمار در ارسال ضربان به عضلات در نواحی مختلف بدن را اندازه گیری می کند و برای تشخیص آسیب عصبی یا بیماری های عضلانی یا عصبی کاربرد دارد. با تهیه تصاویری از ساختار مغز و نخاع در تشخیص تومورهای نخاعی، دیسک های فتق در گردن یا سایر شرایطی که ممکن است باعث علایم بیمار شود، موثر و مفید است. تجزیه و تحلیل نمونه های خون و ادرار بیمار در آزمایشگاه ممکن است در تشخیص علل احتمالی بیماری موثر باشد. بیوپسی عضلات با نمونه برداری از بخش کوچکی از ماهیچه ها انجام می شود و برای تشخیص بیماری های عصبی غیر از اسکلروز جانبی آمیوتروفیک، کاربرد دارد. اسکلروز جانبی آمیوتروفیک به طور قطعی هیچ درمانی ندارد و روند های درمانی فقط می توانند جلو پیشرفت علایم را بگیرند و از بروز عوارض جانبی پیشگیری کرده و در بهبود کیفیت زندگی بیمار و امید به زندگی بیشتر به بیمار کمک کنند. سازمان غذا و داروی دو داروی را برای معالجه ALS تصویب کرده است: این دارو به طور خوراکی می تواند سه تا شش ماه امید به زندگی بیمار را افزایش دهد اما بیماران در صورت استفاده از این دارو باید تحت نظارت پزشک قرار بگیرند. مصرف آن می تواند باعث بروز عوارض جانبی زیر شود: سرگیجه اختلال در عملکرد کبد مشکلات دستگاه گوارش نشان داده شده است که این دارو با تزریق داخل وریدی باعث کاهش عملکرد روزانه می شود. ت ثیر آن بر طول عمر هنوز مشخص نیست. عوارض جانبی این دارو می تواند شامل کبودی، سردرد و تنگی نفس باشد و به صورت روزانه به مدت دو هفته در ماه تجویز می شود. پزشک همچنین می تواند داروهایی را برای تسکین سایر علایم زیر تجویز کند: درد یبوست خستگی افسردگی مشکلات خواب بزاق و خلط بیش از حد گرفتگی عضلات و اسپاسم رفتارهای غیرقابل کنترل مانند خندیدن یا گریه کردن کمک به وضعیت تنفس مبتلایان به اسکلروز جانبی آمیوتروفیک ممکن است در مراحل پیشرفته تر بیماری با ضعف عضلات و مشکلات تنفسی روبرو شوند در این شرایط پزشک وضعیت تنفسی بیمار را تحت کنترل قرار داده و دستگاه هایی برای کمک به تنفس بیمار در طول شب تجویز می کنند. علاوه بر آن، پزشک می تواند تهویه مکانیکی را انتخاب کند. فیزیوتراپی در مبتلایان به اسکلروز جانبی آمیوتروفیک می تواند به بیمار در پیاده روی، تحرک و توانایی او برای انجام فعالیت های روزمره و دستیابی به استقلال کمک کند. علاوه بر آن فیزیوتراپی می تواند تا حد ممکن به حفظ توانایی قلبی عروقی، قدرت عضلات و دامنه حرکت بیمار کمک کند. همچنین ورزش منظم و تمرینات کششی مناسب می تواند در بهبود احساس بهزیستی بیمار موثر باشد و در تسکین درد و عملکرد عضلات بیمار کمک کند. با وجود ضعف دست و بازو در بیماران مبتلا یک متخصص کاردرمانی می تواند در پیدا کردن راه هایی برای بهبود عملکرد در انجام فعالیت هایی مانند پانسمان، نظافت، غذا خوردن و استحمام کمک کند. گفتاردرمان می تواند تکنیک های مناسبی را به بیمار یاد دهد تا گفتار او قابل درک تر شود. گفتاردرمان همچنین می توانند به بیمار در کشف سایر روش های ارتباطی کمک کنند. یک مددکار اجتماعی می تواند در زمینه مسایل مالی، بیمه، و دریافت تجهیزات و پرداخت دستگاه های مورد نیاز به بیمار کمک کند. علاوه بر آن روانشناسان، مددکاران اجتماعی و دیگران با حمایت عاطفی و اجتماعی از بیمار می توانند در بهبود کیفیت زندگی او نقش به سزایی داشته باشند. برخی راهکارهای مهم که بیماران می توانند برای مقابله با مشکلات و عوارض ناشی از اسکلروز جانبی آمیوتروفیک آن ها را در نظر بگیرند وجود دارد. بیماران باید امیدوار باشند. ALS بیشتر از سه تا پنج سال و حتی در برخی موارد تا سال هم زندگی می کنند. به فراتر از تغییرات جسمی فکر کنند. بسیاری از مبتلایان به اسکلروز جانبی آمیوتروفیک با محدودیت های جسمی زیادی روبرو می شوند اما آن ها باید این بیماری را تنها بخشی از زندگی خود بدانند. برای آینده خود برنامه ریزی کنند. برنامه ریزی برای آینده و تصمیم گیری در مورد روندهای درمانی می توانند در کاهش میزان اضطراب و استرس بیمار موثر باشد. مبتلایان به اسکلروز جانبی آمیوتروفیک باید برای ارزیابی و تشخیص بیماری به متخصص مغز و اعصاب مراجعه کنند. بیمار ممکن است برای تشخیص وضعیت خود نیاز به آزمایشات زیادی داشته باشد که این روند می تواند استرس زا و ناامید کننده باشد. برخی راهکار برای کنترل احساس بیمار در طی این روند عبارتند از: یادداشت علایم یافتن یک متخصص مغز و اعصاب و یک تیم پزشکی مناسب بعد از بروز علایم و نشانه های اولیه بیماری اسکلروز جانبی امیوتروفیک احتمالا بیما به یک پزشک عمومی یا پزشک خانوادگی خود مراجعه می کند. پزشک بعد از تشخیص اولیه این بیماری، بیمار را به متخصص بیماری های سیستم عصبی (نورولوژیست) ارجاع خواهد داد. بیماران بهتر است برای آمادگی بیشتر در هنگام مراجعه به پزشک لیستی از تمامی علایم و نشانه های بیماری که تجربه می کنند را بنویسند. علاوه بر آن، اطلاعات مهم شخصی و سابقه پزشکی و موارد استرس زا و تغییرات اخیری که تجربه کرده اند را یاداشت کنند. همچنین لیستی از تمامی داروهای مصرفی خود شامل نام تمامی داروها، مکمل ها و ویتامین ها با دوزهای مصرفی را تهیه کنند و همراه خود داشته باشند. پزشک ممکن است در حین معاینه در مورد سوابق خانوادگی و علایم و نشانه های بیمار سوالاتی را مطرح کند. علاوه بر این ممکن است موارد زیر را در حین معاینه بررسی کند: تعادل رفلکس ها قدرت عضلانی تناسب عضلانی حس لمس و بینایی هماهنگی اعضای بدن منابع: |
سرطان مثانه و یا تومور مثانه، یکی از شایعترین سرطان ها است که هر سال تقریبا بزرگسال در ایالات متحده را مبتلا می کند. سرطان مثانه در مردان بیشتر از زنان رخ می دهد و معمولا در افراد سالمند بیشتر دیده می شود اما ممکن است در هر سنی اتفاق بیفتد. سرطان مثانه، در صورت رشدغیرطبیعی سلولهای مثانه ایجاد می شود رشد این سلول های غیر طبیعی، تومور را تشکیل می دهند. دلایل سرطان مثانه عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عفونت های انگلی قرار گرفتن در معرض تابش تحریک مزمن پوشش مثانه سیگار و سایر موارد مصرف دخانیات قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی در برخی موارد علت این بیماری مشخص نیست و برخی از مبتلایان هیچ فاکتور خطری ندارند. سلول های مختلفی ممکن است در مثانه سرطانی شود. نوع سلول مثانه که سرطان از آن شروع می شود، نوع سرطان را مشخص می کند. بر این اساس انواع تومور مثانه عبارتند از: کارسینوم ادراری (کارسینوم سلول انتقالی) ، در سلول هایی که داخل مثانه را خط می کنند رخ می دهد. سلول های ادراری هنگام پر شدن مثانه منقبض می شوند. همین سلول ها در داخل مجرای ادرار قرار دارند و ممکن است تومورهای را در این مکان ها ایجاد کنند. سرطان سلول سنگفرشی با تحریک مزمن مثانه مانند عفونت یا استفاده طولانی مدت از سوند ادراری ایجاد می شود. آدنوکارسینوما در سلول های تشکیل دهنده غده های ترشح مخاط ایجاد می شود. عواملی که ممکن است خطر ابتلا به تومور مثانه را افزایش دهند، عبارتند از: سیگار با ایجاد تجمع مواد شیمیایی مضر در ادرار، خطر ابتلا به سرطان مثانه را افزایش دهد. تومور مثانه در هر سنی ممکن است رخ دهد، اما به ندرت در افراد جوانتر از سال مشاهده می شود. افراد سفید پوست نسبت به افراد نژادهای دیگر بیشتر در معرض ابتلا به سرطان مثانه قرار دارند. مردان نسبت به زنان به احتمال زیاد به تومور مثانه مبتلا می شوند. کلیه ها در فیلتر کردن مواد شیمیایی مضر از جریان خون و انتقال آن ها به مثانه نقش اساسی دارند. به همین دلیل قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی خاص ممکن است خطر ابتلا به سرطان مثانه را افزایش دهد. مواد شیمیایی مرتبط با خطر سرطان مثانه شامل آرسنیک و مواد شیمیایی مورد استفاده در تولید رنگ ها، لاستیک، چرم، پارچه و محصولات رنگی است. درمان با داروی ضد سرطان سیکلوفسفامید خطر ابتلا به تومور مثانه را افزایش می دهد. افرادی که تحت درمان با پرتودرمانی قرار گرفته اند، خطر ابتلا به سرطان مثانه را افزایش می دهند. عفونت های مزمن یا مکرر ادراری یا التهاب (سیستیت) ، ممکن است با استفاده طولانی مدت از سوند ادرار اتفاق بیفتد و خطر ابتلا به سرطان مثانه سلول سنگفرشی را افزایش دهد. در برخی از مناطق جهان، کارسینوم سلول سنگفرشی با التهاب مزمن مثانه مرتبط با عفونت انگلی معروف به شیستوزومیازیس مرتبط است. این سرطان تا حدودی قابل بازگشت است و مبتلایان ممکن است دوباره به آن مبتلا شوند. همچنین افرادی که سابقه خانوادگی به این بیماری را دارند، در معرض ابتلا به تومور مثانه قرار دارند. سابقه خانوادگی ابتلا به سرطان کولورکتال غیرپولیپسیس ارثی، که به آن سندرم لینچ نیز گفته می شود، می تواند خطر ابتلا به سرطان را در دستگاه ادراری و همچنین در روده بزرگ، رحم، تخمدان ها و سایر اندام ها را افزایش دهد. علایم و نشانه های سرطان مثانه ممکن است شامل موارد زیر باشد: درد لگن کمردرد تکرر ادرار ادرار دردناک خون در ادرار (هماتوری) در مبتلایان به هماتوری ممکن است ادرار بیمار به رنگ قرمز روشن و یا کولا به نظر برسد. بعضی اوقات رنگ ادرار به ظاهر طبیعی است اما ممکن است در طی معاینه میکروسکوپی خون در ادرار تشخیص داده شود. اگرچه هیچ روش ممطینی برای جلوگیری از تومور مثانه وجود ندارد، اما شما می توانید برای کاهش خطر ابتلا خود به این بیماری قدم هایی را بردارید. برای مثال: سیگار نکشید. در مورد مواد شیمیایی احتیاط کنید. برای جلوگیری از قرار گرفتن در معرض، تمام دستورالعمل های ایمنی را رعایت کنید. انواع میوه و سبزیجات را مصرف کنید. رژیم غذایی سرشار از انواع میوه ها و سبزیجات متنوع خطر ابتلا به سرطان را کاهش می دهد. آزمایشات و روش های مورد استفاده برای تشخیص تومور مثانه شامل موارد زیر است: سیستوسکوپ دارای لنزهایی است که به پزشک اجازه می دهد داخل مجرای ادراری و مثانه را ببیند و این ساختارها را برای علایم بیماری بررسی کند. بیوپسی در طول سیستوسکوپی، پزشک می تواند یک وسیله خاص را از طریق دامنه و داخل مثانه منتقل کند تا یک نمونه سلولی (بیوپسی) را برای بررسی بیشتر جمع آوری کند. این روش گاهی اوقات برداشتن transurethral تومور مثانه ( TURBT ) نامیده می شود. TURBT همچنین برای درمان تومور مثانه کابرد دارد. نمونه ای از ادرار تحت میکروسکوپ برای بررسی سلول های سرطانی در روشی به نام سیتولوژی ادرار تجزیه و تحلیل می شود. آزمایشات تصویربرداری، از جمله توموگرافی کامپیوتری ( CT ) و یا پیلوگرام رتروگراد، به پزشک اجازه می دهد ساختار دستگاه ادراری بیمار را معاینه کند. پیلوگرام رتروگراد یک معاینه با اشعه ایکس است که برای بررسی دقیق دستگاه ادراری فوقانی استفاده می شود. بعد از ت یید تومور مثانه، پزشک ممکن است آزمایشات جانبی را برای تعیین میزان انتشار سرطان به غدد لنفاوی یا سایر مناطق بدن تجویز کند. آزمایشات تعیین کننده میزان پیشرفت سرطان، عبارتند از: سی تی اسکن اسکن استخوان اشعه ایکس قفسه سینه تصویربرداری رزونانس مغناطیسی ( MRI ) پزشک برای تعیین مرحله سرطان از نتایج این روش ها استفاده می کند. مراحل سرطان مثانه توسط اعداد رومی از تا IV نشان داده شده است. کمترین مراحل نشان دهنده سرطانی است که به لایه های داخلی مثانه محدود می شود. بالاترین مرحله، مرحله چهارم سرطان است که نشان می دهد که سرطان در نواحی دوردست بدن به غدد لنفاوی یا اندام انتشار یافته است. پزشک از مرحله سرطان برای انتخاب روش های درمانی مناسب استفاده می کند. تومورهای سرطان مثانه بیشتر بر اساس نحوه ظاهر شدن سلول های سرطانی هنگام مشاهده زیر میکروسکوپ درجه بندی می شوند. بر این اساس سرطان مثانه از نظر درجه پایین یا درجه بالا توصیف می شود: این نوع تومور دارای سلول هایی هستند که از نظر ظاهری و سازماندهی به سلول های طبیعی شبیه هستند و تومور درجه پایین معمولا کندتر رشد می کند و احتمال حمله آن ها به دیواره عضلانی مثانه کمتر است. این نوع تومور سلول هایی دارد که از نظر غیر طبیعی هستند و هیچ شباهتی با بافت های طبیعی ندارند. تومور درجه بالا نسبت به تومور درجه پایین رشد تهاجمی دارد و به احتمال زیاد در دیواره عضلانی مثانه و سایر بافت ها و اندام ها انتشار می یابند. پیش آگهی این بیماری به متغیرهای زیادی از جمله نوع و مرحله سرطان بستگی دارد و در تمام مراحل درمان وجود دارد. طبق گزارش انجمن سرطان آمریکا، میزان بقای پنج ساله طبق مرحله زیر است: میزان بقای پنج ساله برای مبتلایان به سرطان مثانه در مرحله حدود درصد است. میزان بقای پنج ساله برای مبتلایان به سرطان مثانه مرحله حدود درصد است. میزان بقای پنج ساله برای مبتلایان به سرطان مثانه مرحله حدود درصد است. میزان بقای پنج ساله برای مبتلایان به سرطان مثانه مرحله حدود درصد است. میزان بقای پنج ساله برای مبتلایان به سرطان مثانه مرحله حدود درصد است. گزینه های درمانی تومور مثانه به عوامل مختلفی از جمله نوع سرطان، درجه سرطان و مرحله سرطان، سلامت کلی و ترجیحات درمانی بیمار بستگی دارد. درمان سرطان مثانه ممکن است شامل موارد زیر باشد: جراحی، برای از بین بردن بافت سرطانی پرتودرمانی، برای از بین بردن سلول های سرطانی شیمی درمانی در مثانه (شیمی درمانی داخل وریدی) شیمی درمانی برای کل بدن (شیمی درمانی سیستمیک) بازسازی، ایجاد روشی جدید برای خروج ادرار از بدن پس از برداشتن مثانه ایمونوتراپی، برای تحریک سیستم ایمنی بدن برای مبارزه با سلول های سرطانی، چه در مثانه و چه در سراسر بدن ترکیبی از روش های درمانی ممکن است توسط پزشک و اعضای تیم مراقبت بیمار انجام گیرند. رویکردهای مربوط به جراحی تومور مثانه ممکن است شامل موارد زیر باشد: TURBT روشی برای از بین بردن سرطان مثانه محدود به لایه های داخلی مثانه است. در طی این روش، جراح یک حلقه سیم کوچک را از طریق سیستوسکوپ از داخل مثانه عبور می دهد. حلقه سیم با استفاده از جریان الکتریکی سلول های سرطانی را می سوزاند. همچنین ممکن است از لیزر پر انرژی برای از بین بردن سلول های سرطانی استفاده شود. TURBT تحت بی حسی منطقه ای یا بیهوشی عمومی انجام می شود. به عنوان بخشی از روش TURBT ، پزشک ممکن است یک داروی ضد سرطان (شیمی درمانی) به مثانه تزرقیق کند تا از بازگشت تومور جلوگیری شود. دارو تا یک ساعت در مثانه باقی می ماند و سپس تخلیه می شود. سیستکتومی جراحی برای از بین بردن کامل یا بخشی از مثانه است. در طی سیستکتومی جزیی، جراح تنها بخشی از مثانه که حاوی تومور سرطانی منفرد است، را بر می دارد. سیستکتومی جزیی تنها در صورتی ممکن است گزینه ای باشد که سرطان محدود به یک ناحیه مثانه باشد. سیستکتومی رادیکال عملی برای از بین بردن کل مثانه، بخشی از مجرای ادرار و غدد لنفاوی اطراف است. در مردان، سیستکتومی رادیکال به طور معمول شامل از بین بردن پروستات و وزیکول منی است. در زنان، سیستکتومی رادیکال شامل برداشتن رحم، تخمدان ها و بخشی از مهبل است. پس از یک سیستکتومی رادیکال، جراح باید راه جدیدی را برای ترک ادرار از بدن بیمار ایجاد کند (انحراف ادرار) یکی از گزینه های انحراف ادرار، بازسازی عروق کبد و یا استفاده از سوند ادراری است. برای این نوع انحراف ادرار، جراح با استفاده از قسمتی از روده یک مجرای لوله مانندی را (مجرای ایلیال) ایجاد می کند. لوله از مجرای ادراری به بیرون بدن منتهی می شود. درمان شیمی درمانی برای سرطان مثانه معمولا شامل دو یا چند داروی شیمی درمانی است که به صورت ترکیبی و داخل وریدی استفاده می شود. پرتودرمانی برای سرطان مثانه معمولا بوسیله دستگاهی انجام می شود که در بدن حرکت می کند و پرتوهای انرژی را به نقاط دقیق هدایت می کند. ایمونوتراپی برای تومور مثانه اغلب از طریق مجرای ادرار و به طور مستقیم در مثانه (درمان داخل وریدی) انجام می شود. استفاده از روش درمانی سه قلو ممکن است مثانه را در موارد خاصی از بیماری تهاجمی ماهیچه ای حفظ کند. رویکرد درمانی که به عنوان درمان سه برگی شناخته شده است، شامل TURBT ، شیمی درمانی و پرتودرمانی است. TURBT را انجام می دهد. بعد از TURBT ، بیمار تحت شیمی درمانی به همراه پرتودرمانی قرار می گیرد که هر دو در طی چند هفته اول بعد از عمل انجام می شود. اگر بعد از امتحان Trimodality ، همه سرطان از بین نرود یا سرطان دوباره عود کند و برگردد جراح می تواند یک سیستکتومی رادیکال را توصیه کند. تومور مثانه ممکن است بعد از درمان دوباره عود کند. به همین دلیل، مبتلایان به سرطان مثانه سالها پس از درمان نیاز به آزمایش پیگیری دارند. به طور کلی، پزشکان یک آزمایش را برای بررسی قسمت داخلی مجرای ادرار و مثانه (سیستوسکوپی) برای چند سال اول بعد از درمان سرطان مثانه هر سه تا شش ماه انجام می دهند. بعد از آن ممکن است بیمار فقط سالی یک بار به آزمایش سیستوسکوپی احتیاج داشته باشد و یا اینکه پزشک آزمایشات دیگری را نیز در فواصل منظم تجویز کند. مبتلایان به سرطان های تهاجمی ممکن است آزمایش های بیشتری انجام دهند. زندگی با نگرانی بازگشت دوباره بیماری، می تواند استرس زا باشد. در این صورت بیماران باید برای مدیریت استرس خود قدم بردارند. علاوه بر آن بیماران بهتر است برنامه درمانی خود را پیگیری کرده و از خودشان به درستی مراقبت کنند تا در صورت بازگشت احتمالی بیماری، آمادگی لازم را برای مبارزه با سرطان داشته باشند. استراحت و خواب کافی، ورزش دقیقهی در روزهای هفته و تنظیم رژیم غذایی که شامل میوه ها، سبزیجات و غلات کامل می تواند در خود مراقبتی بیماران موثر باشد. اگر علایمی دارید که باعث نگرانی شما شده بهتر است هر چه سریع تر به پزشک مراجعه کنید. پزشک در صورت صلاحدید شما را به متخصص در معالجه بیماری ها و شرایط مجاری ادراری (اورولوژیست) و یا پزشکان معالجه سرطان (انکولوژیست) ارجاع می دهد. در مورد سرطان مثانه، برخی از سوال های اساسی که باید مطرح شود عبارتند از: مرحله سرطان کدام است؟ گزینه های درمان من کدامند؟ خطرات احتمالی هر درمان چیست؟ به چه آزمایش های جانبی احتیاج دارم؟ آیا هر درمانی می تواند سرطان مثانه من را درمان کند؟ آیا من تومور مثانه دارم یا علایم من ناشی از بیماری دیگری است؟ آیا دارویی جایگزین عمومی برای دارویی که برای من تجویز می کنید وجود دارد؟ منابع: |
سرطان کبد و یا تومور کبد، سرطانی است که از سلول های کبد شروع می شود. چندین نوع سرطان در کبد می تواند تشکیل شود. شایع ترین نوع سرطان کبد، سرطانی است که از سلول های کبدی شروع می شود. انواع دیگر سرطان کبد، مانند کلانژیوکارسینوما داخل کبدی و هپاتوبلاستوما شیوع کمتری دارند. سرطان که در ناحیه دیگری از بدن مانند روده بزرگ، ریه یا پستان شروع می شود و سپس به کبد انتشار می یابد، سرطان متاستاتیک نامیده می شود. این نوع سرطان به نام ارگانی که از آن شروع شده است نامگذاری خواهد شد. سرطان کبد از بروز جهش و تغییرات غیرطبیعی در DNA سلول های کبدی ایجاد می شود. بعضی اوقات علت تومور کبد مانند عفونت های مزمن هپاتیت شناخته شده است. اما گاهی اوقات تومور کبد در افراد فاقد بیماری زمینه ای بدون علت مشخص و شناخته شده ای رخ می دهد. عواملی که خطر ابتلا به سرطان اولیه کبد را افزایش می دهند عبارتند از: عفونت مزمن به ویروس هپاتیت B ) HBV ) C ( HCV ) خطر ابتلا به سرطان کبد را افزایش می دهد. سیروز کبدی یک وضعیت پیشرونده و برگشت ناپذیر است که احتمال ابتلا به تومور کبد را افزایش می دهد. بیماری های کبدی که می توانند خطر ابتلا به تومور کبد را افزایش دهند شامل هموکروماتوز و بیماری ویلسون می باشند. مبتلایان به این اختلال در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به سرطان کبد قرار دارند. تجمع چربی در کبد خطر ابتلا به سرطان کبد را افزایش می دهد. آفلاتوکسین ها سموم تولید شده توسط قالب هایی هستند که در محصولات زراعی که به مقدار کم ذخیره می شوند رشد می کنند. محصولات زراعی مانند غلات و آجیل می توانند به آفلاتوکسین ها آلوده شوند. مصرف بیش از حد متوسط الکل در طی سال های طولانی می تواند منجر به آسیب جبران ناپذیر کبد شود و خطر ابتلا به تومور کبد را افزایش دهد. بیشتر افراد در مراحل اولیه سرطان اولیه کبد علایم خاصی ندارند و در برخی موارد ممکن است شامل موارد زیر باشد: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تورم شکم مدفوع سفید تهوع و استفراغ درد فوقانی شکم از دست دادن اشتها کاهش وزن بدون توضیح ضعف و خستگی عمومی تغییر رنگ زرد پوست و سفیدی چشم (زردی) کارسینوم کبدی سلولز ( HCC ) شایعترین نوع سرطان اولیه کبد است. کارسینوم کبدی سلولز اغلب در افراد مبتلا به بیماری های مزمن کبدی مانند سیروز ناشی از هپاتیت B C رخ می دهد. انواع مختلف سرطان اولیه کبد از سلول های مختلفی که کبد را تشکیل می دهند سرچشمه می گیرد. سرطان اولیه کبد می تواند به عنوان یک توده در حال رشد در کبد، یا می تواند همزمان در بسیاری از مناطق درون کبد شروع شود. افرادی که آسیب جدی کبدی دارند. انواع اصلی تومور اولیه کبد عبارتند از: سرطان کبد سلول های کبدی ( HCC ) ، همچنین به عنوان هپاتوما شناخته می شود و شایعترین نوع تومور کبد است که درصد از کل سرطان های کبد را تشکیل می دهد. این وضعیت در سلول های غالب کبدی ایجاد می شود و می تواند از کبد به قسمت های دیگر بدن مانند لوزالمعده، روده و معده انتشار یابد. HCC بیشتر در افرادی که به دلیل سوء استفاده از الکل آسیب جدی کبدی دارند، بروز می کند. کولانژیوکارسینوم، که بیشتر به عنوان سرطان مجرای صفراوی شناخته می شود، در مجاری صفراوی کوچک و لوله مانند در کبد ایجاد می شود. این مجاری برای کمک به هضم، صفرا را به کیسه صفرا حمل می کند. سرطان مجرای صفراوی تقریبا تا درصد از کل سرطان های کبد را تشکیل می دهد. هنگامی که سرطان در بخش مجاری داخل کبد شروع می شود، به سرطان مجاری صفراوی داخل رحمی معروف است. هنگامی که سرطان در بخش مجاری خارج از کبد شروع شود، به آن سرطان مجاری صفراوی فوق کبدی گفته می شود. آنژیوسارکومای کبدی نوعی نادر از تومور کبد است که در رگ های خونی کبد شروع می شود. این نوع سرطان خیلی سریع پیشرفت می کند و طور معمول در مرحله پیشرفته تر تشخیص داده می شود. هپاتوبلاستوما یک نوع بسیار نادر از سرطان کبد است. تقریبا همیشه در کودکان خصوصا در کودکان زیر سال یافت می شود. پیش آگهی هپاتوبلاستوما با جراحی و شیمی درمانی می تواند بسیار خوب باشد. هنگامی که هپاتوبلاستوما در مراحل اولیه تشخیص داده می شود، میزان بقا بیش از درصد است. سیروز، زخم کبد است و خطر ابتلا به تومور کبد را افزایش می دهد. شما می توانید با در نظر گرفتن راهکارهای زیر خطر ابتلا به سیروز را کاهش دهید. از مصرف الکل جدا خودداری کنید و در صورت مصرف، حتما آن را ترک کنید. وزن سالم خود را حفظ کنید. خطر ابتلا به سیروز را کاهش دهید ورزش به مدت دقیقه حداقل سه بار در هفته می تواند در حفظ وزن سالم به شما کمک کند. خوردن یک رژیم متعادل برای مدیریت وزن نیز مهم است. اگر قبلا یکی از این شرایط را دارید و نگران خطر ابتلا به تومور کبد هستید، در مورد غربالگری سرطان کبد با پزشک خود صحبت کنید. در برابر هپاتیت B واکسینه شوید. واکسن هپاتیت B می تواند خطر ابتلا به هپاتیت B را کاهش دهد. همه افراد اعم از شیرخواران، سالمندان و کسانی که دارای سیستم ایمنی بدن ضعیفی هستند می تواند این واکسن را دریافت کنند. واکسیناسیون معمولا طی یک دوره شش ماهه در یک سری سه تزریق انجام می شود. از آنجایی که هپاتیت C واکسنی ندارد سعی کنید با راهکارهای زیر از ابتلا هپاتیت C پیشگیری کنید. وضعیت سلامتی شریک جنسی را بدانید و در رابطه جنسی محافظت نشده مشارکت نکنید مگر اینکه مطمین باشید شریک زندگی تان به HBV ، HCV از داروهای داخل وریدی ( IV ) استفاده نکنید و یا سوزن های تزریقی خود را استریل کرده و آن را به اشتراک نگذارید. هنگام تاتو و یا سوراخ کردن بدن و خال کوبی نکات ایمنی و بهداشتی را کاملا رعایت کنید. به دنبال درمان عفونت هپاتیت B C باشید. تحقیقات نشان می دهد که درمان این بیماری ها می تواند خطر ابتلا به تومور کبد را کاهش دهد. ثابت شده است که برای کلیه افراد، غربالگری سرطان کبد باعث کاهش خطر ابتلا به این سرطان نخواهد شد و به طور کلی غربالگری توصیه نمی شود. اما افراد با شرایط زیر که در معرض خطر ابتلا به این سرطان قرار دارند بهتر است غربالگری شوند: سیروز کبدی عفونت هپاتیت B عفونت هپاتیت C در مورد جوانب مثبت و منفی غربالگری با پزشک خود صحبت کنید. غربالگری به طور معمول شامل آزمایش خون و آزمایش سونوگرافی شکمی هر شش ماه یکبار انجام می شود. آزمایشات و روش های مورد استفاده برای تشخیص تومور کبد، عبارتند از: آزمایش خون برای تشخیص ناهنجاری های عملکرد کبد تست های تصویربرداری مانند سونوگرافی، CT و MRI برداشتن نمونه ای از بافت کبد برای آزمایش یا همان بیوپسی پس از تشخیص تومور کبد، پزشک برای تعیین میزان (مرحله) سرطان کار اقدام می کند. آزمایش های مرحله بندی به تعیین اندازه و محل سرطان و شیوع آن کمک می کند. آزمایشات تصویربرداری مورد استفاده در مرحله تومور کبد شامل CT ، MRI و اسکن استخوان می باشد. روش های مختلفی برای ایجاد تومور کبد وجود دارد. پزشک از مراحل سرطان برای تعیین گزینه های درمانی و پیش آگهی بیماری استفاده می کند. پیش آگهی تومور کبد ضعیف است چون سرطان اغلب در مراحل آخر شناسایی می شوند. میزان بقای ساله در موارد تشخیص سرطان قبل از انتشار در کبد کاهش می یابد. به همین دلیل غربالگری منظم برای افرادی که در معرض ابتلا به سرطان قرار دارند، بسیار مهم است. درمان تومور کبد غالبا شامل جراحی فشرده و پرخطر از است که می تواند بیشتر روی پیش آگهی بیماری ت ثیر بگذارد. درمان سرطان اولیه کبد به میزان (مرحله) بیماری و همچنین سن، سلامتی کلی و ترجیحات شخصی بیمار بستگی دارد. عملیات مورد استفاده برای درمان تومور کبد شامل موارد زیر است: در شرایط خاص، پزشک ممکن است عملی را برای از بین بردن سرطان کبد و بخش کمی از بافت سالم کبد توصیه کند. ادامه روند درمانی نیز به موقعیت سرطان در کبد، عملکرد کبد و سلامت کلی بیمار بستگی دارد. در طی عمل جراحی پیوند کبد، کبد بیمار از بدن او خارج و کبد سالم جایگزین می شود. عمل جراحی پیوند کبد تنها گزینه ای برای درصد کمی از مبتلایان به تومور کبد در مراحل اولیه است. درمان موضعی سرطان کبد روش هایی است که به طور مستقیم در سلول های سرطانی یا مناطق اطراف سلول های سرطانی انجام می شود. گزینه های درمانی موضعی برای سرطان کبد شامل موارد زیر است: فرسایش پرتونگاری از جریان الکتریکی برای گرم کردن و از بین بردن سلول های سرطانی استفاده می کند. پزشک با استفاده از آزمایش تصویربرداری به عنوان راهنمای مانند سونوگرافی، یک یا چند سوزن نازک را به برش های کوچک در شکم بیمار وارد می کند. هنگامی که سوزن ها به تومور می رسند، آنها با جریان الکتریکی گرم می شوند و سلول های سرطانی را از بین می برند. در روش های دیگر برای گرم کردن سلول های سرطانی ممکن است از مایکروویو یا لیزر استفاده شود. Cryoablation از این روش برای از بین بردن سلول های سرطانی استفاده می کند. در طی این روش، پزشک از تصاویر سونوگرافی برای هدایت کرایوپارب و نظارت بر انجماد سلول ها استفاده می کند و یک وسیله (کرایوپارب) حاوی نیتروژن مایع را مستقیما روی تومورهای کبدی قرار می دهد. در طی تزریق الکل، الکل خالص مستقیما به داخل تومورها تزریق می شود. الکل باعث از بین رفتن سلول های توموری می شود. در این روش که نوعی شیمی درمانی محسوب می شود داروهای ضد سرطان قوی مستقیما به کبد تزریق می شوند. این روش درمانی از انرژی بالایی از منابع مانند اشعه X و پروتون برای از بین بردن سلول های سرطانی و کوچک شدن تومورها استفاده می کند. پزشکان ضمن دقت در بافت سالم، پرتوهای پر انرژی را به کبد هدایت می کنند. پرتودرمانی در سرطان پیشرفته کبد می تواند به کنترل علایم کمک کند. درمان های دارویی هدفمند بر ناهنجاریهای خاص موجود در سلول های سرطانی تمرکز دارد و می تواند باعث مرگ سلول های سرطانی شود. بسیاری از داروهای هدفمند برای درمان سرطان پیشرفته کبد در دسترس هستند. برخی از درمان های هدفمند فقط در افرادی که سلول های سرطانی دارای جهش ژنتیکی خاصی هستند تاثیر می گذارد. این ر. ش از سیستم ایمنی بدن برای مقابله با سرطان استفاده می کند. به طور کلی درمان های ایمونوتراپی برای افرادی که مبتلا به سرطان پیشرفته کبد هستند، موثر است. شیمی درمانی از داروهایی برای کشتن سریع سلول های سرطانی در حال رشد استفاده می کند و گاهی اوقات برای درمان سرطان پیشرفته کبد استفاده می شود. مراقبت تسکین دهنده مراقبت های پزشکی تخصصی است که به منظور رهایی از درد و سایر علایم بیماری تمرکز دارد. متخصصان مراقبت تسکینی به منظور حمایت های بیشتر از بیمار با اعضاء خانواده و پزشکان دیگر همکاری می کنند و مراقبت های مداومی را برای بیمار در نظر می گیرند. از مراقبت تسکین دهنده می توان زمانی که بیمار تحت سایر اقدامات تهاجمی مانند جراحی، شیمی درمانی یا پرتودرمانی قرار دارد، استفاده کرد. استفاده ازاین شرایط می تواند به بیماران کمک کند تا احساس و طول عمر بهتری داشته باشند. مراقبت تسکینی توسط تیمی از پزشکان، پرستاران و سایر متخصصان متخصص آموزش و در کنار سایر روند های درمانی ارایه می شود. درمان های جایگزین ممکن است در مبتلایان به تومور پیشرفته کبد حمایت های بیشتر از بیمار کمک کند. برخی از این درمان ها، عبارتند از: هیپنوتیزم ماساژ دادن طب سوزنی تکنیک های آرامش تشخیص تومور کبد می تواند بسیار بد و نگران کننده باشد. داشتن یک شبکه پشتیبانی قوی می تواند به بیمار در مقابله با هرگونه استرس یا اضطراب کمک کند. همچنین صحبت با یک مشاور می تواند در بروز احساسات و مدیریت استرس بیمار موثر باشد. برای آمادگی بیشتر هنگام مراجعه به پزشک، بهتر است علایمی را که تجربه می کنید را همراه با اطلاعات شخصی اصلی، از جمله فشارهای اساسی یا تغییرات اخیر زندگی و لیستی از تمام داروها، و همچنین هر نوع ویتامین یا مکمل مصرفی خود را یادداشت کنید. در مورد سرطان کبد، برخی از سوالات اساسی که باید از پزشک خود بپرسید عبارتند از: چه نوع تومور کبد دارم؟ مرحله تومور کبد من کدام است؟ آیا به آزمایشات های بیشتری احتیاج دارم؟ آیا باید به متخصص تومور کبد مراجعه کنم؟ درمان من چه ت ثیری بر زندگی روزمره خواهد داشت؟ آیا بروشور یا مواد چاپی دیگری وجود دارد که بتوانم از آنها استفاده کنم؟ گزینه های درمان من کدامند و عوارض جانبی احتمالی هر گزینه چیست؟ پزشک ممکن است برای تشخیص بهتر سوالات زیر را از بیمار بپرسد: علایم شما چقدر شدید است؟ از چه زمانی شروع به تجربه علایم کردید؟ آیا علایم شما مداوم بوده یا گاه به گاه رخ می دهند؟ چه عاملی باعث بهتر و یا بدتر شدن علایم شما می شوند ؟ منابع: |
درد قفسه سینه یا chest pain و یا درد قفسه صدری به اشکال مختلف از یک ضربه تیز گرفته تا یک درد کسل کننده، ظاهر می‌شود. گاهی اوقات درد قفسه سینه باعث احساس خرد شدن یا سوزش می‌کند. در موارد خاص، درد تا بالای گردن، به فک کشیده شود و سپس در پشت یا پایین یک یا هر دو بازوی ظاهر می شود. سیاری از مشکلات مختلف میتواند باعث این درد شود. بیشترین علل خطرناک آن شامل بیماری های قلب یا ریه‌می باشد. این درد دلایل احتمالی بسیاری دارد که همگی به مراقبت پزشکی احتیاج دارند. نمونه‌هایی از دلایل این درد مربوط به مشکلات قلبی عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید این درد میتواند ناشی از اختلالات دستگاه گوارش باشد، از جمله: سوزش سر دل، احساس دردناک و سوزش در پشت استخوان سینه هنگامی‌رخ می‌دهد که اسید معده از مری شسته شود. همچنین به عنوان رفلاکس اسید شناخته می‌شود و هنگامی‌که محتویات معده به داخل گلو برگردد، رخ می‌دهد و ممکن است باعث طعم ترش در دهان و احساس سوزش در قفسه سینه یا گلو شود. عواملی که ممکن است باعث رفلاکس اسید شوند شامل چاقی، سیگار کشیدن، بارداری و غذاهای پرادویه یا چرب است. احساس درد قلب و سوزش قلب از ریفلاکس اسید تا حدی به این دلیل است که قلب و مری در نزدیکی یکدیگر قرار گرفته اند و یک شبکه عصبی مشترکی دارند. انقباضات عضلانی بدون هماهنگی (اسپاسم) و انقباضات با فشار زیاد از مشکلات در مری هستند که میتواند باعث درد قفسه سینه شود. حساسیت به مری وقتی که مری با کوچکترین تغییر فشار یا قرار گرفتن در معرض اسید بسیار دردناک شود اتفاق میفتد و علت این حساسیت ناشناخته است. درد ناگهانی و شدید قفسه سینه به دنبال استفراغ یا روال مربوط به مری ممکن است علامت پارگی در مری باشد. یک عارضه مکرر ممکن است نتیجه زخم‌های دردناک در بافت معده یا قسمت اول روده کوچک باشد. زخم معده، در افرادی که سیگار می‌کشند، الکل زیادی می‌نوشند و داروهای ضد درد مانند آسپیرین یا NSAID فتق معده، مشکل شایعی است و هنگامی‌رخ می‌دهد که قسمت بالای معده پس از خوردن غذا به قسمت تحتانی سینه فرو رود و اغلب باعث علایم ریفلاکس از جمله سوزش سر دل یا درد قفسه سینه می‌شود. در این شرایط وقتی دراز می‌کشید، درد بیشتر می‌شود. درد در قفسه سینه که در هنگام خواب و تکیه کردن بهتر می شود نشان دهنده پانکراتیت است. اگر بعد از خوردن یک وعده غذایی چرب، در ناحیه پایین قفسه سینه یا سمت راست بالای شکم خود احساس سیری و درد داشته باشید در این صورت ممکن است درد قفسه سینه به دلیل مشکل کیسه صفرا باشد. برخی از انواع این دردها با صدمات و سایر مشکلات موثر بر ساختارهایی که دیواره سینه را تشکیل می‌دهند همراه هستند، از جمله: در کاستوکندریت، غضروف قفس دنده، به ویژه غضروف‌هایی که به دنده‌های به استخوان سینه وصل شده، ملتهب و دردناک می‌شوند. سندرم‌های درد مزمن، مانند فیبرومیالژیا، می‌توانند باعث درد مداوم در قفسه سینه در عضلات شوند. گاهی اوقات chest pain ممکن است در اثر استفاده بیش از حد عضلات یا آسیب دیدگی در ناحیه قفسه سینه در اثر سقوط یا تصادف باشد. ویروس‌ها همچنین می‌توانند باعث ایجاد درد در ناحیه قفسه سینه شوند. درد ناشی از شکستگی دنده ممکن است با تنفس عمیق یا سرفه بدتر شود و اغلب محدود به یک منطقه است و حتی فرد هنگام فشار بر روی آن احساس درد می کند. در این شرایط ناحیه‌ای که دنده‌ها را به استخوان سینه پیوند می دهد ممکن است ملتهب شود. حتی سرفه واقعا سخت میتواند عضلات و تاندون‌ها را بین دنده‌ها صدمه دیده یا متورم کند و باعث درد قفسه سینه شده که با فعالیت بدتر می‌شود. بسیاری از اختلالات ریه میتواند باعث این درد شود، از جمله: این درد نیز میتواند ناشی از موارد زیر هم باشد: اگر دوره‌های ترس شدید همراه با chest pain ، ضربان قلب سریع، تنفس سریع، تعریق زیاد، تنگی نفس، حالت تهوع، سرگیجه و ترس از مرگ دارید، ممکن است دچار حمله هراس شده باشید. زونا ناشی از فعال شدن مجدد ویروس آبله مرغان، زونا میتواند درد و تاول‌هایی را از پشت به دیواره قفسه سینه ایجاد کند. اگرچه chest pain اغلب با بیماریهای قلبی همراه است، اما بسیاری از افراد مبتلا به بیماریهای قلبی می‌گویند که آنها ناراحتی مبهمی‌را تجربه می‌کنند که لزوما به عنوان درد شناخته نمی‌شود. به طور کلی، ناراحتی قفسه سینه مربوط به حمله قلبی یا مشکل قلبی دیگر ممکن است توسط یک یا چند مورد از موارد زیر شرح داده شود: عرق سرد تنگی نفس سرگیجه یا ضعف حالت تهوع یا استفراغ سوزش یا سفتی در سینه خرد شدن یا دردی که به پشت، گردن، فک، شانه‌ها و یک یا هر دو بازوی کشیده می‌شود. تشخیص chest pain مربوط به قلب از سایر انواع chest pain میتواند دشوار باشد. با این حال، درد سینه که ممکن است ربطی به بیماری قلبی نداشته باشد، بیشتر با این موارد همراه است: اختلال در بلع طعم ترش یا رفلاکس معده دردی که هنگام تنفس عمیق یا سرفه شدید می‌شود. دردی که هنگام تغییر موقعیت بدن بهتر یا بدتر می‌شود. علایم اصلی سوزش سر دل، احساس دردناک و سوزش در پشت استخوان سینه میتواند ناشی از مشکلات قلب یا معده باشند. درد قفسه سینه همیشه نشانه حمله قلبی نیست. اما پزشکان در صورت مشاهده علایم درد قفسه سینه در مرحله اول برای تشخیص حمله قلبی بررسی های لازم را انجام می دهند. برخی از اولین آزمایشاتی که پزشک ممکن است دستور دهد، شامل موارد زیر است: فعالیت الکتریکی قلب را از طریق گیرنده های متصل به پوست ثبت می کند. از آنجا که عضله قلب آسیب دیده ضربان های الکتریکی را به درستی انجام نمی دهد، نوار قلب ممکن است حمله قلبی را تشخیص دهد. پزشک ممکن است آزمایش خون را تجویز کند تا میزان پروتیین ها یا آنزیم های خاصی را که به طور معمول در عضله قلب یافت می شود، را مورد ارزیابی قرار دهد. آسیب به سلول های قلبی در اثر حمله قلبی ممکن است باعث شود که این پروتیین ها یا آنزیم ها به خون نشت کنند. پرتونگاری از قفسه سینه به پزشکان اجازه می دهد وضعیت ریه ها، اندازه و شکل قلب، رگ های خونی اصلی را بررسی کنند. اشعه ایکس قفسه سینه همچنین می تواند مشکلات ریوی مانند ذات الریه یا ریه متلاشی شده را نشان دهد. اسکن سی تی اسکن می تواند لخته خون را در ریه (آمبولی ریوی) تشخیص دهد. بسته به نتایج حاصل از آزمایشات اولیه، ممکن است بیمار به آزمایش پیگیری نیاز داشته باشد که عبارتند از: بسته به علت chest pain ، درمان متفاوت است. داروهای مورد استفاده در درمان برخی از شایع ترین دلایل chest pain عبارتند از: شل کننده شریان داروهای ترومبولیتیک رقیق کننده های خون داروهای ضد افسردگی داروهای سرکوب کننده اسید معده روش های درمان برای خطرناک ترین دلایل chest pain شامل موارد زیر است: اگر chest pain در اثر انسداد در شریانی که قلب را تغذیه می کند، ایجاد شود، پزشک در انتها یک سوند با یک بادکنک را در رگ خونی بزرگی در کشاله ران قرار می دهد. پزشک نوک بالون را برای بزرگتر کردن شریان، باد می کند، سپس کاتتر را جدا کرده و خارج می کند. در بیشتر موارد، یک لوله سیم کوچک (استنت) در قسمت بیرونی نوک بالون سوند قرار می گیرد. هنگام انتشار، استنت در جای خود قفل می شود تا شریان را باز نگه دارد. در طی روش جراحی بای پس، جراحان از قسمت دیگری از بدن بیمار رگ خونی می گیرند و از آن استفاده می کنند تا یک مسیر جایگزین برای ایجاد خون در اطراف شریان مسدود شده ایجاد کنند. ممکن است بیمار برای ترمیم دیسکسیون آیورت به یک عمل جراحی اضطراری نیاز داشته باشد. اگر ریه متلاشی شود، پزشکان ممکن است لوله ای را در سینه بیمار وارد کنند. اگر احساس درد در قفسه سینه یا فشار بیش از چند لحظه طول کشید، سریعا با مرکز فوریت های پزشکی تماس بگیرید. در مسیر بیمارستان، اطلاعات زیر را به مراقبین اورژانس بگویید: نشانه های خود را با جزییات شرح دهید، زمان شروع و هر چیزی که باعث بهتر یا بدتر شدن درد می شود، را بگویید. آیا تا به حال درد سینه داشته اید؟ چه چیزی باعث شده است؟ آیا یا اعضای نزدیک خانواده سابقه بیماری قلبی یا دیابت دارید؟ داشتن لیستی از تمام داروها و مکمل هایی که مرتبا مصرف می کنید برای اورژانس مفید خواهد بود. هنگامی که در بیمارستان هستید احتمالا ارزیابی پزشکی به سرعت تغییر می کند. براساس نتایج حاصل از الکتروکاردیوگرام ( ECG ) و آزمایش خون، پزشک ممکن است بتواند به سرعت تشخیص دهد که دچار حمله قلبی شده اید یا نشده اید. احتمالا در این مرحله سوالات زیادی دارید. می توانید سوالات زیر را بپرسید: به چه نوع تست هایی نیاز دارم؟ در حال حاضر به چه درمانی نیاز دارم؟ آیا نیاز به بستری شدن در بیمارستان دارم؟ آیا خطرات مرتبط با این درمان ها وجود دارد؟ مراحل بعدی در تشخیص و درمان من چیست؟ محتمل ترین علت درد قفسه سینه من چیست؟ آیا علل احتمالی دیگری برای علایم یا وضعیت من وجود دارد؟ آیا بعد از بازگشت به خانه باید محدودیت های خاصی را رعایت کنم؟ بیماری دیگری دارم. این بیماری چه ت ثیری در درمان من می توانن داشته باشد؟ ممکن است یک پزشک که را برای درد قفسه سینه معاینه می کند سوالات زیر را بپرسد: آیا سیگار یا الکل و کافیین استفاده می کنید؟ برای توصیف درد خود از چه کلماتی استفاده می کنید؟ آیا از داروهای غیرقانونی مانند کوکایین استفاده می کنید؟ آیا درد در سایر قسمت های بدن شما احساس می شود؟ چه زمانی علایم شما شروع شد؟ آیا آنها به مرور زمان بدتر شده اند؟ فشار خون بالا دارید؟ اگر چنین است، آیا برای آن دارو مصرف می کنید؟ آیا علایمی غیر از درد قفسه سینه مانند مشکل تنفس، سرگیجه یا استفراغ دارید؟ |
بعضی اوقات، کیستی که هنگام تخمک گذاری تشکیل می شود، در تمام دوران بارداری روی تخمدان باقی می ماند. آندومتریوز باعث می شود سلول های آندومتر رحم در خارج از رحم رشد کنند. برخی از بافت ها می توانند به تخمدان شما متصل شده و رشد کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید نفخ انواع کیست که به عملکرد طبیعی چرخه قاعدگی مربوط نمی شوند، عبارتند از: همچنین تراتوما نامیده می شوند و می تواند حاوی بافت هایی مانند مو، پوست یا دندان باشد زیرا از سلول های جنینی تشکیل شده و به ندرت سرطانی می شوند. در سطح تخمدان شکل می گیرند و ممکن است با یک ماده آبکی یا مخاطی پر شوند. در نتیجه شرایطی ایجاد می شوند که سلول های آندومتر رحم در خارج از رحم رشد می کنند (آندومتریوز) در صورتی که کیست خیلی بزرگ یا به سرعت در حال رشد باشد، پزشک معمولا مراقبت های پزشکی را توصیه می کند یا در طی چند ماه چندین سونوگرافی انجام دهد تا ببیند کیست بدون درمان از بین می رود یا تغییری نمی کند. درمان خانگی نمی تواند باعث از بین رفتن کیست شود. اما در کنترل علایم و مدیریت درد آن می تواند موثر باشد. برخی از موثرترین درمان های خانگی، عبارتند از: داروهای بدون نسخه داروهای ضد التهابی غیر استروییدی ( NSAIDs ) می توانند درد ناشی از کیست تخمدان و همچنین گرفتگی دوره ای را درمان کنند. ماساژ درد کیست تخمدان می تواند باعث خستگی عضلات اطراف شود و می تواند به خصوص در طی یک دوره ماهیانه آزار دهنده باشد. ماساژ دادن قسمت تحتانی کمر، ران، باسن و معده می تواند به شل شدن عضلات منجر شده و باعث کاهش درد شود. ورزش و حرکات کششی ورزش و کشش همچنین می تواند به کاهش درد در ارتباط با کیست تخمدان کمک کند و با تقویت ماهیچه ها درد را کاهش دهد و ممکن است از ایجاد کیست بیشتر جلوگیری کند. گرما گرما جریان خون را افزایش می دهد و به کاهش درد کمک می کند. سعی کنید با یک پد گرمکن یا بطری آب گرم پیچیده شده در یک حوله را به معده یا پایین کمر برای حدود دقیقه ماساژ دهید. تکنیک های آرامش دستگاه TENS کاهش وزن تغییرات رژیم غذایی ر سبزیجات سبز مانند گل کلم و کلم بروکلی می تواند در از بین بردن استروژن اضافی بسیار موثر است. بهتر است زنان در هر وعده غذایی در صورت امکان این سبزیجات را مصرف کنند. رژیم غذایی پر فیبر میزان جذب مجدد استروژن در بدن را کاهش می دهد و احتمال بروز بیماری های مرتبط با استروژن شامل کیست و سرطان پستان را کاهش می دهد. میوه ها و سبزیجات بهترین منبع فیبر هستند. برای مراجعه به پزشک می توانید لیستی از موارد زیر را یادداشت و همراه خود ببرید: منابع: |
مراقبت از بیماران آلزایمری یا هر نوع زوال عقل، می تواند یک کار طولانی مدت، استرس زا و شدیدا عاطفی باشد. اما از آنجایی که در حال حاضر هیچ درمانی برای آلزایمر یا زوال عقل وجود ندارد مراقبت از بیماران آلزایمر می تواند بیشترین تاثیر را در کیفیت زندگی فردی بیماران ایجاد کند. اما از طرفی ممکن است تا حدودی توانایی های شناختی، جسمی و عملکردی افرادی که از این بیماران پرستاری و مراقبت می کنند تا حدودی کاهش یابد. این افراد تا حدی غرق و سرگرم مراقبت از بیماران شوند که از سلامتی خودشان غافل گردند و این می تواند مراقبین را با مشکلات جدی سلامتی مواجهه کند. بسیاری از همراهان، در مراقبت از بیماران آلزایمری ممکن است خودشان دچار افسردگی، استرس زیاد یا فرسودگی شغلی شوند. تقریبا همه مراقبان آلزایمر یا زوال عقل در برخی مواقع غم، اضطراب، تنهایی و فرسودگی را تجربه می کنند. مراقبت از یک بیمار به بیمار دیگر کاملا متفاوت است و با هم فرق دارد چون علایم بیماری در افراد مختلف، متفاوت می باشد. با این وجود راهکار هایی وجود دارد که مراقبین می تواند در طی روند کاری خود آن ها را در نظر بگیرند. با کمک این راهکارها بتوانند از بروز هر مشکل جانبی، جلوگیری کنند. مراقبت از شخصی که مبتلا به آلزایمر یا بیماری زوال عقل است، می تواند با یک سری تجربیات ناراحت کننده همراه باشد. فرد مبتلا به زوال عقل گاها رفتارهای آزاردهنده یا ناراحت کننده از خود بروز می دهد که ممکن است این رفتار ها باعث عصبانیت و غم و اندوه مراقبین آن ها شود. با پیشرفت بیماری، نیازهای بیماران بیشتر و مسیولیت های مراقبت از آن ها چالش برانگیز تر می شود. از طرفی به مرور زمان توانایی بیماران برای تشکر و قدردانی از مراقبین کمتر می شود. مراقبت از این بیماران، به معنای واقعی کلمه می تواند مانند یک شغلی باشد که کمتر مورد لطف قرار می گیرد. همراهی و خدمت کردن مستحکم شدن پیوند مراقب با بیمار از طریق مراقبت بهبود مهارت های حل مسیله و رابطه بین مراقب و بیمار انزوا و تنهایی عوارض مالی و کاری خستگی و فرسودگی مراقبین احساسات غافلگیرانه با کاهش توانایی های بیمار هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید هرچه بیشتر در مورد بیماری فردی که از او مراقبت می کنید اطلاعات کسب کنید، بهتر می توانید برای چالش های بعدی آماده شوید. پس سعی کنید که ناامیدی خود را کاهش داده و انتظارات معقول شان را از بیمار و شغلی که دارند تقویت کنید. به عنوان مثال در مراحل اولیه آلزایمر بیمار شاید بتواند تا حدودی از خودش مراقبت کند. اما آن ها در نهایت به مراقبت ساعته نیاز دارند. در نظر گرفتن چنین پیش آگهی می تواند تا حدودی دشوار باشد، هرچه در برنامه های مراقبتی دقیق تری داشته باشید. بیمار بیشتر می تواند در فرایند تصمیم گیری و درمان شرکت کند. مراقبت های طولانی مدت می تواند منبع اصلی استرس باشد، بنابراین در اسرع وقت در مورد تمام گزینه های برنامه کاری خود تحقیق کنید. با تیم پزشکی بیمار و سایر اعضای خانواده مشورت کنید تا تمهیدات قانونی و مالی را برای مراقبت های طولانی مدت در نظر بگیرند. سوالاتی که باید در مورد آماده سازی برای مراقبت از آلزایمر و زوال عقل در نظر بگیرید، عبارتند از: بیمار شما در کجا زندگی خواهد کرد؟ آیا خانه از نظر امنیتی برای بیمار مناسب است؟ در صورتی که مراقب بیمار قادر به مراقبت های بهداشتی و یا مالی بیمار نباشد چه کسی این مسیولیت ها را قبول می کند؟ در شرایطی که ممکن است بیمار به تنهایی و به دور از بقیه اعضاء خانواده زندگی کند آیا خانواده از او حمایت خواهند کرد چون در این صورت شاید بیمار به پشتیبانی و تهسیلات بیشتری نیاز داشته باشد؟ نیازهای مراقبین چگونه برآورده می شود؟ بعضی اوقات اعضای خانواده فرض می کنند که همسر یا نزدیکترین عضو خانواده می توانند از بیمار مراقبت کند، اما همیشه اینگونه نیست. مراقبت از بیمار مبتلا به آلزایمر و یا دمانس عقل یک تعهد اساسی است که با گذشت زمان بیشتر هم می شود. اعضای خانواده ممکن است مشکلات خودشان را داشته باشند. برآورده کردن تمام نیازهای بیماران آلزایمر یک امر کاملا ضروری است و بیمار نیاز به یک مراقب و پشتیبان دارد. مراقبت از یک فرد بالغ مبتلا به اختلال شناختی نیاز به مهارت، توجه و برنامه ریزی دقیق دارد و افرادی که ازاین بیماران مراقبت می کنند باد دقت بیشتری نسبت به توان جسمی و نیازهای روانی و عاطفی خود داشته باشند چون در صورت عدم رفع این نیازها ممکن است مراقبین در دراز دچار مشکلات متعددی شوند. مراقبین باید در نظر داشته باشند که به تنهایی نمی توانند از عهده این کار برآیند و بهتر است از اعضاء دیگر خانواده کمک بگیرند و از آن ها بخواهند در برخی کارهای روزمره مانند خرید مواد غذایی و تمیز کردن منزل به مراقبین کمک کنند همچنین شما به عنوان یک مراقب باید برای حفظ سلامتی خود ساعاتی را برای اوقات فراغت و استراحت خود در نظر بگیرید و در طول روز استراحت های مکرر داشته باشید. توجه داشته باشید مراقبینی که از خودشان مراقبت می کنند می توانند وظایف خودشان را بهتر انجام دهند. به کارگیری دستورالعمل سرپرست و اعضاء خانواده بیماران به تنهایی برای مراقبین کافی نیست و باید اطلاعات و مهارت های مراقبتی خود را از منابع آنلاین و کتاب ها افزایش دهید و با پیشرفت بیماری و تغییر چالش ها، باید مهارت خود را به روز کنید و روش های جدید مقابله را یاد بگیرید. مراقبین می تواند از تجربیات دیگران که با همین چالش ها و وضعیت ها روبرو هستند، استفاده کنید برقراری ارتباط با مراقبین دیگر می تواند در کاهش احساس انزوا، ترس و ناامیدی به شما کمک کند. مراقبت از یک بیمار مبتلا به آلزایمر و یا زوال عقل می تواند پر استرس باشد. برای مقابله با این استرس و تقویت سطح خلق و خو و انرژی خودتان، باید واکنش آرامش طبیعی بدن را فعال کنید. پس بهتر است برای رسیدن به این هدف تکنیک های آرام سازی مانند تنفس عمیق، مدیتیشن یا یوگا را انجام دهید. برای معاینات منظم به پزشک مراجعه کنید و به علایم و نشانه های هشدار دهنده استرس بیش از حد توجه کنید. شاید شما در حین مراقبت از بیمار به آسانی بتوانید سایر افراد و فعالیت های که دوست دارید را کنار بگذارید اما با این کار سلامت و آرامش خود را به خطر می اندازید. پس سعی کنید سرگرمی ها و علاقه های خودتان را دنبال کنید. ورزش منظم نه تنها باعث تناسب اندام و حفظ وزن سالم می شود بلکه باعث آزادسازی اندورفین های می شود که واقعا می توانند روحیه شما را تقویت کنند. در بیشتر روزها حداقل دقیقه ورزش کنید. سعی کنید با یک دوست قابل اعتماد، عضو خانواده یا درمانگر در مورد احساسات و مشکلات خود صحبت کنید. صحبت کردن چهره به چهره با شخصی که به شما اهمیت می دهد می تواند در تسکین فشارهای روانی موثر باشد. مراقبین ممکن است با پیشرفت بیماری، متوجه تغییراتی در ارتباطات (اختلال در یافتن تکلم، افزایش حرکات دست، سردرگمی وحتی عصبانیت) در این بیماران شوند. بروز همه این موارد کاملا طبیعی هستند. برخی راهکارهای که مراقبین برای برقراری ارتباط با بیمار می توانند در نظر بگیرند عبارتند از: سعی کنید روزانه برای فعالیت هایی مانند بیدار شدن از خواب، وعده های غذایی، حمام کردن، لباس پوشیدن، بازدید از اعضاء خانواده و خوابیدن یک روال منظمی را ایجاد و رعایت کنید. حتی اگر بیمار چیزی را درک نمی کنند قبل از انجام هر کاری به بیمار اطلاع دهید. حتی می توانید برای اینکه بیمار اوقات مختلف روز را تشخیص دهد نشانه هایی را تعیین کنید. به عنوان مثال، در صبح می توانید پرده ها را کنار بکشید تا نور آفتاب وارد اتاق شود و در عصر، برای بیمار موسیقی آرام بگذارید تا بیمار متوجه شود ساعت استراحت است. تا جایی که امکان دارد بیمار را در جریان فعالیت های روزانه قرار دهید. به عنوان مثال، شاید بیمار نتواند کفش های خود را بپوشد اما ممکن بتوانند لباس های خود را در کمد قرار دهد یا بتواند به گلدان ها آب دهد پس بیماران را درکارهای که توانایی انجام آن را دارند شرکت دهید. فعالیت های مختلفی برای تحریک حواس مختلف (بینایی، بو، شنوایی و لمس و حرکت) بیمار در نظر بگیرید. به عنوان مثال، شما می توانید آواز خواندن، گفتن داستان، رقصیدن، پیاده روی یا فعالیت های لمسی مانند نقاشی، باغبانی یا بازی با حیوانات خانگی را برای بیمار در نظر بگیرید. برنامه ریزی برای بیرون بردن بیمار می تواند بسیار روش موثری برای بیمار باشد. بهتر است ساعاتی را برای بیرون بردن بیمار از منزل و حتی به اندازه یک پیاده روی کوتاه در نظر بگیرید. حتی نشستن در بالکن یا حیاط خلوت می تواند برای بیمار آرامش بخش باشد. همچنین می توانید برای بیماران شرکت در فعالیت های گروهی در خارج از منزل را در نظر بگیرید. سعی کنید رفت و آمد و بازدید از بیمار را برنامه ریزی کنید. حتی ساعات بازدید اعضاء خانواده از بیمار را می توانید فرصتی برای استراحت کردن خود در نظر بگیرید. برای برنامه ریزی بهتر، راهکارهای زیر را در نظر بگیرید: بازدید از بیمار بهتر است در ساعاتی از روز های که بیمار حال بهتری دارد انجام بگیرد. به بازدید کنندگان توصیه کنید که از انجام دادن کارهای که بیمار را ناراحت می کند و تحت الشعاع قرار می دهد خودداری کنند. یکی از بزرگترین چالش هایی که به عنوان سرپرست فرد مبتلا به زوال عقل وجود دارد، پذیرفتن اتفاقاتی است که برای بیمار اتفاق میفتد. در هر مرحله جدید از بیماری، شما باید انتظارات خود را از بیمار تغییر دهید و در هنگام وقوع هر اتفاق جدیدی آرامش خود را حفظ کنید و صبر کنید تا بیمار و خودتان تغییر جدید را بپذیرید. تجربیات روزانه خود را یادداشت و سعی کنید افکار و تجربیات خود را بنویسید. به یاد داشته باشید بیمار هنوز هم توانایی انجام برخی کارها را دارد پس با مشارکت او موفقیت های خودتان را جشن بگیرید. حتی زمانی که بیمار دیگر نمی تواند حرف بزند و از شما قدردانی کند باز هم برای برقراری ارتباط با بیمار وقت بگذارید. در ساعاتی از روز کاملا روی بیمار تمرکز کرده و با بیمار تماس چشمی برقرار کنید دست او را نگه دارید یا گونه بیما را نوازش کنید و با صدای آرام و اطمینان بخش با او صحبت کنید. این روند باعث تقویت روحیه و کاهش استرس شما و بیمار می شود و از سلامتی جسمی و عاطفی هر دو شما پشتیبانی می کند. اگر یک دوست یا یکی از اعضای خانواده شما در حال مراقبت از بیماران آلزایمر یا زوال عقل می باشد بهتر است از او حمایت کنید. برخی از راهکارها برای حمایت از مراقبین، عبارتند از: برای بسیاری از مراقبین خیلی سخت است که از دیگران کمک بخواهند. بنابراین سعی کنید در کمک به مراقبین پیش قدم شوید و سعی کنید در کمک به آن ها خاص باشید. می توانید به مراقب پیشنهادات دهید که برای چند ساعتی شما مسولیت بیمار را برعهده بگیرید. تا او بتواند استراحت کند. حتی کمک در انجام کارهای روزمره و خرید های خانه و آزاد کردن ساعتی از روز مراقبین می تواند برای شارژ مجدد انرژی جسمی و روانی آن ها مفید باشد. شاید افرادی که این شغل را انتخاب می کنند افراد تنها و یا جدا از خانواده خود باشند. اما این افراد هنوز هم نیاز به تماس منظم با جهان بیرونی خود دارند. پس فرصتی را برای مرخصی دادن به آن ها در نظر بگیرید تا مراقبین هم بتوانند به ملاقات های شخصی خودشان برسند. سعی کنید بدون قضاوت و ایجاد ترس و نگرانی در مراقب به حرف های آن ها گوش دهید. برای مثال اگر خواهر و برادر یا برادر شما از والدین بیمار تان مراقبت می کند، شما باید از آن ها تشکر کنید. قدردانی کردن یک ابزار بسیار مهمی در برقراری ارتباطات می باشد. ممکن است بیمار مبتلا به آلزایمر در اواسط یا اواخر بیماری خود نتواند از مراقب تشکر و قدردانی کند. بنابراین مهم است که سایر اعضای خانواده این کار را انجام دهند. در مواقعی که نمی توانید با بیمار ارتباط برقرار کنید، ناامید نشوید. در صورت احساس نامیدی و خستگی سعی کنید استراحت کوتاهی داشته باشید. با بیمار آرام و آهسته صحبت کنید. ممکن است دوست شما برای پردازش مطالب گفته شده به زمان بیشتری نیاز داشته باشد. شاید بیمار سوالات خود را در طول روز تکرار کنید. تا جایی که می توانید به سوالات آن ها پاسخ دهید. علایم استرس مراقب را بشناسید. مراقب را تشویق کنید تا بیشتر روی سلامت و رفاه خود تمرکز کند. از واژه های مانند " یادت هست؟ " "سعی کن به یاد بیاری! " "فراموش کردی؟ " "چگونه آن را نمی دانید؟ " استفاده نکنید. این سوالات ممکن است حافظه کوتاه مدت بیمار را به چالش بکشد و برای بیماران تحقیرآمیز باشد. به مشکل حافظه و بیماری شخص اشاره نکنید. از اظهاراتی مانند "من فقط به شما گفته ام" خودداری کنید. درعوض، فقط حرف های خود را بارها و بارها تکرار کنید. از بسیاری از ضمایر مانند "در آنجا، آن، او، آن" استفاده نکنید. به جای این کلمات سعی کنید اسم آن ها را به کاربگیرید. به عنوان مثال، به جای "آنجا بنشین "، بگویید: "روی صندلی آبی بنشینید". از کلمات عامیانه یا ناآشنا استفاده نکنید. ممکن است فرد آخرین اصطلاحات یا عبارات را نفهمد. از زبان کودکانه استفاده نکنید. فرد مبتلا به زوال عقل هنگام استفاده از زبان کودکانه احساس عصبانیت یا آسیب خواهد کرد. حتی از روی شوخی از طعنه یا تیکه پراندن خودداری کنید. این طرز صحبت هم می تواند باعث صدمه یا سردرگمی این بیماران شود. |
سرطان معده دومین علت مرگ و میر ناشی از سرطان در جهان است که وضعیت آن طی دهه‌های گذشته تغییر کرده است. راه های پیشگیری اولیه و روند کاهشی مداوم برای بروز سرطان رعایت بهداشت، تغذیه درست و ریشه کن کردن هلیکوباکتر پیلوری می باشد. با این حال، بیماران با ریسک بالاتر باید برای تشخیص زودهنگام و پیشگیری مورد غربالگری قرار گیرند. سرطان معده، بیماری است که در آن سلول های بدخیم (سرطانی) در سلول های تولید کننده مخاط که معده را پوشش می دهند شروع شده و در صورت عدم تشخیص و درمان به موقع به سایر قسمت های بدن انتشار پیدا می کند. علت دقیق سرطان معده مشخص نیست. اما عفونت با باکتری رایج، H . pylori که باعث ایجاد زخم می شود، التهاب در روده به نام گاستریت، یک نوع مشخص از کم خونی طولانی مدت و رشد پولیپ در معده می تواند احتمال ابتلا به سرطان را بیشتر کنند. تشخیص زودهنگام فاکتورهای خطرناک در پیشگیری اولیه بسیار مهم است. عوامل خطر قابل تغییر در بروز سرطان معده به شرح زیر است: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید مانند توجه به مصرف NSAID ها، از بین بردن پیلوری مانند حفظ رژیم متعادل، مصرف متوسط الکل، ترک سیگار و حفظ وزن طبیعی عوامل خطر غیر قابل کنترل GC قرار گرفتن در معرض شغلی، سابقه خانوادگی GC و سابقه گاسترکتومی جزیی است. سن، رژیم غذایی نامناسب و ابتلا به برخی بیماری های معده می توانند خطر ابتلا به سرطان معده را افزایش دهند. البته داشتن این عوامل خطر به معنای صد در صدی ابتلا به سرطان نیست و برخی از افراد بدون هیچ عوامل خطر به این بیماری مبتلا می شوند. برخی از مهمترین عواملی که می توانند خطر ابتلا به سرطان معده را تحت تاثیر قرار دهند، عبارتند از: سیگار کهولت سن پولیپ معده سابقه خانوادگی ویروس اپشتین بار جنسیت، این بیماری در بین مردان شایع تر است. سندرم های خانوادگی (از جمله پولیپوز آدنوماتوز خانوادگی) خوردن یک رژیم غذایی حاوی غذاهای شور، دودی و میوه و سبزیجات کم اکثر GC به صورت پراکنده اتفاق میفتند و عمدتا افراد بالای سال را مبتلا می کند. این سرطان ها به عنوان "سرطان های معده اسپورادیک" ( SGCs ) شناخته می شوند که در زنان شایع تر است. سرطان معده قبل از سالگی به عنوان EOGC زود رس تعریف می شود و حدود % از GC را شامل می شود در EOGC ها، به نظر می رسد عوامل ژنتیکی نقش اصلی را ایفا می کنند. اغلب در خانم ها مشاهده می شود، احتمالا به دلیل تغییرات هورمونی رخ می دهند. این سرطان یک زیر گروه مجزا از GC است که به عنوان کارسینوما تعریف می شود که حداقل سال پس از عمل جراحی زخم معده در باقی مانده معده رخ می دهد. این سرطان معده در مردها شیوع بیشتری دارد. گاسترکتومی یک عامل خطرناک شناخته شده برای GSC است. علایم این بیماری بر اساس علت و شرایط آن می تواند متفاوت باشند. اما به طور کلی سرطان در مراحل اولیه ممکن است باعث بروز علایم زیر شود: دل درد استفراغ حالت تهوع اختلال در بلع سوزش سر دل خون در مدفوع از دست دادن اشتها سوء هاضمه و ناراحتی معده کاهش وزن بدون دلیل مشخص احساس نفخ بعد از خوردن غذا زردی آسیت (ایجاد مایعات در شکم) در صورت بروز هر یک از این علایم و مشکلات با پزشک خود مشورت کنید. برای تشخیص و شناسایی مراحل این بیماری، پزشکان از روش ها و آزمایشات زیر استفاده می کنند: پزشک برای معاینه بدن برای بررسی علایم عمومی مانند بر آمدگی های غیر طبیعی، بیمار را معاینه کرده و سابقه پزشکی و خانوادگی او را بررسی می کند. پزشکان برای تشخیص بهتر بیماری، آزمایش خون را برای بررسی تعداد سلول های قرمز خون، سلول های سفید خون، و پلاکت و مقدار هموگلوبین تجویز می کند. از این روش برای بررسی و ارزیابی عملکرد و ساختار غیرطبیعی مری، معده و اثنی عشر بیمار استفاده می شود است. آندوسکوپی فوقانی یک لوله نازک همراه با نور است که از طریق دهان وارد دستگاه گوارش بیمار می شود. در روش بلع باریم از اشعه ایکس برای بررسی ساختار مری و معده استفاده می شود. مایع باریم که توسط بیمار بلع می شود در مری و معده بیمار جریان پیدا می کند و به دنبال آن از اشعه X برای تشخیص مناطق غیر طبیعی استفاده می شود. از این روش برای تهیه تصاویر دقیق قسمت های مختلف بدن و دستگاه گوارش استفاده می شود. بیوپسی و نمونه برداری از بافت معده معمولا در طی آندوسکوپی انجام می شود. نمونه بافت نیز ممکن است از نظر عفونت هلیکوباکتر پیلوری بررسی شود. پیش آگهی و شانس بهبودی و تعیین گزینه های درمانی بیماری به موارد زیر بستگی دارد: مراحل سرطان معده سلامت عمومی بیمار تشخیص سرطان معده در مراحل اولیه می تواند منجر به پیش آگهی مثبت بیماری شود شود و احتمال بهبودی بیمار و کیفیت زندگی او را افزایش دهد اما متاسفانه سرطان معده در مراحل پیشرفت تر، تشخیص داده می شود که سرطان در این مراحل به ندرت قابل درمان است اما به ندرت قابل درمان است. این سرطان ممکن است از معده به قسمت های دیگر بدن بیمار انتشار پیدا کند و بر اساس میزان انتشار آن به چهار مرحله تقسیم بندی می شود. فرآیندی که برای کشف مراحل و میزان انتشار بیماری در بدن انجام می شود، مرحله بندی نامیده می شود. تشخیص مرحله بیماری برای تعیین گزینه های درمانی بسیار مهم است. در مرحله ، سلول های غیر طبیعی در مخاط (لایه داخلی) دیواره معده یافت می شود. این سلول های غیر طبیعی ممکن است به سرطان تبدیل شده و در بافت اطراف انتشار یابد. مرحله به کارسینوما درجا هم معروف است. جراحی معمولا آن را درمان می کند. پزشک ممکن است بخشی یا تمام معده و همچنین غده های لنفاوی مجاور را از بین ببرد. در این مرحله، تومور در لایه بالایی بافت معده که قسمت داخلی مری یا معده را حفاظت می کند، دیده می شود. سلول های سرطانی همچنین ممکن است در این مرحله تعداد محدودی از غدد لنفاوی مجاور را درگیر کرده باشد. مانند مرحله ، بیمار به احتمال زیاد برای برداشتن بخشی از یا معده و غدد لنفاوی مجاور خود نیاز به جراحی و یا شیمی درمانی دارد. این روش های درمانی قبل از عمل برای کوچک کردن تومور و پس از آن برای از بین بردن هرگونه سرطان باقی مانده قابل استفاده می شود. سرطان در این مرحله انتشار یافته است، و به لایه ای عضلانی عمیق تر از مری یا دیواره معده منتشر می یابد. سرطان ممکن است در غدد لنفاوی بیشتری را نسبت به مرحله قبل درگیر کند. مرحله دوم سرطان به لایه های عمیق تر معده و شاید در غدد لنفاوی مجاور گسترش یافته است. جراحی برای برداشتن بخشی یا تمام معده، و همچنین غدد لنفاوی مجاور، هنوز معالجه اصلی است. در این مرحله، سرطان در تمام لایه های مری یا معده رشد کرده و به ساختارهای مجاور انتشار می یابد و یا به عنوان یک سرطان کوچکتر در غدد لنفاوی بیشتری دیده شود. در مرحله چهارم، سرطان به سایر قسمت های بدن مانند ریه ها، کبد، غدد لنفاوی دوردست و بافتی که دیواره شکم را حفاظت می کند انتشار یافته است. مرحله چهارم در این مرحله آخر، سرطان به طور گسترده و گسترده در اندام هایی مانند کبد، ریه ها یا مغز گسترش یافته است. درمان آن بسیار سخت تر است، اما پزشک شما می تواند به مدیریت آن کمک کند و از علایم تسکین یابد. مرحله سرطان معده بیمار به پزشک کمک می کند تا تصمیم بگیرد که کدام روش درمانی برای او مناسب است. آزمایشات و روش های مورد استفاده برای تعیین مرحله سرطان عبارتند از: تست های تصویربرداری شامل توموگرافی انتشار و انتشار پوزیترون ( PET ) جراحی اکتشافی جراحی اکتشافی معمولا به روش لاپاروسکوپی انجام می شود. هنوز محققان علت دقیق سرطان معده را تشخیص نداده اند بنابراین هیچ راهی برای پیشگیری از ابتلا به این بیماری وجود ندارد. اما برخی راهکارها و تغییرات در سبک زندگی می تواند خطر بروز این سرطان را تا حدودی کاهش دهند. برخی راهکار های که شما می توانید برای پیشگیری از سرطان معده در نظر بگیرید، عبارتند از: با کاهش مصرف غذاهای شور و دودی از معده خود محافظت کنید. ورزش کنید. ورزش منظم با کاهش خطر ابتلا به سرطان معده همراه است. سعی کنید در طول روز میوه و سبزیجات بیشتری را در رژیم غذایی خود بگنجانید. سیگار نکشید. در صورتی که سیگاری هستید آن را ترک کنید. سیگار کشیدن خطر ابتلا به سرطان معده و همچنین انواع دیگر سرطان را افزایش می دهد. در صورتی که عوامل خطر ابتلا به این بیماری را دارید سعی کنید به صورت دوره ای وضعیت سلامتی خود را کنترل کنید و در صورت بروز علایم سریعا به پزشک مراجعه کنید. اگر عفونت پیلوری دارید آن را درمان کنید. آنتی بیوتیک ها می توانند باکتری ها را از بین ببرند. آنها حاوی فیبر و ویتامین های زیادی هستند که می توانند خطر ابتلا به سرطان را کاهش دهند. اضافه وزن یا چاقی نیز می تواند خطر ابتلا به این بیماری را افزایش دهد. اگر روزانه آسپیرین مصرف می کنید تا از بروز مشکلات قلبی یا داروهای NSAID برای ورم مفاصل جلوگیری شود، با پزشک خود در مورد چگونگی ت ثیر این داروها بر معده صحبت کنید. سرطان معده از ترکیب عوامل محیطی و تغییرات ژنتیکی خاص ناشی می شود. با وجود روند رو به کاهش در سراسر جهان، پیشگیری از سرطان معده باید در اولویت قرار گیرد. نقش محافظتی میوه های تازه و سبزیجات سبز تیره، سبز روشن و زرد سرشار از کاروتن B ، ویتامین C ، E بسیار مشخص است و به نظر می رسد کاروتن B در کاهش خطر بروز سرطان معده نقش موثری داشته باشد. بسیاری از تحقیقات نشان می ده استعمال دخانیات خطر ابتلا به GC ، را افزایش می دهد. و افراد سیگاری در معرض خطر بیشتری از GC قرار دارند. انواع مختلفی گزینه های درمانی سرطان معده برای بیماران مبتلا وجود دارد که نوع درمان به مراحل و میزان شیوع آن بستگی دارد. به طور کلی روند درمانی این سرطان می تواند به صورت زیر باشد: سرطان معده در مراحل اولیه ممکن است نیاز به عمل جراحی برای برداشتن بخشی از مری یا معده در محل تومور داشته باشد. هدف از عمل جراحی، برداشتن توده سرطانی و حاشیه بافت سالم در صورت امکان وغده های لنفاوی مجاور می باشد. در طی این روش، جراح تنها بخشی از معده را درگیر شده است را جراحی می کند. گاسترکتومی کلی شامل از بین بردن کل معده و برخی بافت های اطراف آن است. جراح غده های لنفاوی در شکم بیمار را معاینه و جراحی می کند تا سلول های سرطانی احتمالی را شناسایی و درمان کند. در برخی مواقع ممکن است از بین بردن بخشی از معده علایم و نشانه های سلول های رو به رشد را تسکین دهد. در این حالت، جراحی سرطان معده را درمان نمی کند، اما می تواند علایم بیمار را تسکین دهد. جراحی برای درمان سرطان با خطر خونریزی و عفونت همراه است و اگر تمام یا بخشی از معده بیمار برداشته شود، می تواند باعث بروز مشکلات گوارشی شود. در پرتودرمانی از پرتوهای پر انرژی مانند پرتوهای ایکس و پروتون ها برای از بین بردن سلول های سرطانی استفاده می شود. در سرطان معده و روده، پرتودرمانی و شیمی درمانی به طور متناوب و اغلب قبل از عمل جراحی انجام می شود. پرتودرمانی به معده می تواند باعث اسهال، سوء هاضمه، حالت تهوع و استفراغ شود. پرتودرمانی به مری هم ممکن است با بروزعوارضی مانند اختلال در بلع همراه باشد. برای جلوگیری از این عارضه جانبی، ممکن است پزشک از لوله تغذیه ای زمان بهبودی مری استفاده کند. در موارد سرطان پیشرفته، ممکن است از پرتودرمانی برای تسکین عوارض جانبی استفاده شود. شیمی درمانی یک دارو درمانی است که در آن مواد شیمیایی برای از بین بردن سلول های سرطانی استفاده می کند. داروهای شیمی درمانی در سراسر بدن جریان پیدا می کند و سلول های سرطانی را شناسایی و از بین می برد. عوارض جانبی شیمی درمانی بستگی به نوع دارو استفاده شده دارد. در این روش از داروهای خاص برای درمان سرطان معده استفاده می شود، داروهای هدفمند اغلب همراه با داروهای شیمی درمانی استفاده می شوند. مراقبت تسکین دهنده، مراقبت های پزشکی تخصصی برای رهایی از درد و سایر علایم بیماری است که می توانند به بیمار کمک کنند تا امید به زندگی بیشتری داشته باشد. این نوع مراقبت در کنار سایر روند های درمانی می تواند برای بیمار بسیار مفید باشد. محققان در سراسر جهان در حال مطالعه تعدادی از داروهای جدید هستند که بتوانند با استفاده از قدرت سیستم ایمنی بدن برای مقابله با سرطان استفاده کنند به این روش ایمونوتراپی گفته می شود. درمان سرطان می تواند با بروز عوارض جانبی خاصی همراه باشد. بهتر است برای آمادگی بیشتر در هنگام مراجعه به پزشک علایمی را که تجربه کرده اید، اطلاعات شخصی و سوابق پزشکی خود را بنویسید و لیستی از تمام داروها، ویتامین ها یا مکمل های مصرفی خود تهیه کنید. در مورد سرطان معده، برخی از سوالات اساسی که باید از پزشک خود بپرسید عبارتند از: چه نوع سرطان معده دارم؟ گزینه های درمان من کدامند؟ سرطان معده من چقدر پیشرفته است؟ مزایا و خطرات هر گزینه درمانی چیست؟ چگونه درمان بر زندگی من ت ثیر خواهد گذاشت؟ آیا می توانم به شغل خود ادامه دهم؟ آیا بروشور یا مواد چاپی دیگری وجود دارد که بتوانم از آن استفاده کنم؟ چه وب سایتهایی را پیشنهاد می کنید؟ برخی از سوالاتی که ممکن است پزشک از شما بپرسند، عبارتند از: علایم شما چقدر شدید است؟ از چه زمانی علایم شما شروع شده اند؟ آیا علایم شما مداوم بوده یا گاه به گاه بروز می کنند؟ فکر می کنید چه چیزی باعث بهتر و یا بدتر شدن علایم شما می شود؟ منابع: |
منوراژی یا خونریزی شدید قاعدگی یک اصطلاح پزشکی برای دوره های قاعدگی شدید و غیر طبیعی و طولانی مدت است. اگرچه خونریزی شدید قاعدگی می تواند تا حدودی نگران کننده باشد اما اکثر خانم ها آن را تجربه نمی کنند و در بسیاری از موارد قابل درمان است. در برخی موارد، علت خونریزی شدید قاعدگی ناشناخته است، اما تعدادی از شرایط ممکن است باعث منوراژی شوند. علل شایع آن عبارتند از: در طول یک چرخه قاعدگی عادی، تعادل بین هورمون های استروژن و پروژسترون میزان بافت پوشش رحم (آندومتر) که در دوران قاعدگی ریخته می شود را تنظیم می کند. اما عدم تعادل این هورمون ها باعث افزایش رشد بیش از حد آندومتر و خونریزی شدید می شود. برخی از عوامل مانند سندرم تخمدان پلی کیستیک ( PCOS ) ، چاقی، مقاومت به انسولین و مشکلات تیرویید می توانند باعث عدم تعادل این هورمون ها شوند. در برخی موارد ممکن است تخمدان ها در طی چرخه قاعدگی، تخمک (تخمک گذاری) را آزاد نکنند در این شرایط بدن هورمون پروژسترون تولید نمی کند و تعادل بین هورمون ها مختل می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید فیبرویید رحم و حتی پولیپ ها که به صورت تومورهای غیر سرطانی (خوش خیم) در سال های باروری زنان ظاهر می شوند می توانند دوره قاعدگی زنان را طولانی تر و شدیدتر کنند. این وضعیت اغلب باعث خونریزی شدید و دوره های دردناک می شوند. سرطان رحم و سرطان دهانه رحم می تواند باعث خونریزی بیش از حد در دوران قاعدگی شود. برخی از اختلالات خونریزی می تواند باعث خونریزی غیر طبیعی در دوران قاعدگی شود. یک دوره شدید قاعدگی می تواند ناشی از سقط جنین و عوارض بارداری و اختلالات جفت باشد. منوراژی یک اثر جانبی شناخته شده در استفاده از دستگاه داخل رحمی غیر هورمونی برای کنترل تولد است. تعدادی از بیماری های دیگر مانند بیماری های کبد یا کلیه، ممکن است با خونریزی شدید قاعدگی همراه باشند. از جمله داروهای ضد التهاب، داروهای هورمونی مانند استروژن و پروژستین ها و ضد انعقاد کننده هایی مانند وارفارین (کوادمین، جانتوهن) یا آنوکساپارین (لوونوکس) می توانند در خونریزی شدید یا طولانی مدت قاعدگی نقش داشته باشند. عوامل خطر که باعث این اختلال می شوند به عواملی مانند سن و وضعیت زن بستگی دارد، به نحوی که ترشح کم پروژسترون می تواند باعث خونریزی شدید قاعدگی شود. آسیب های رحمی مانند فیبروم ها، پولیپ ها و آدنومیوز خطر بروز خونریزی شدید قاعدگی در زنان با سنین باروری را افزایش می دهد. علایم منوراژی ممکن است شامل موارد زیر باشد: خونریزی بیش از یک هفته علایم کم خونی، مانند خستگی یا تنگی نفس جریان شدید قاعدگی، فعالیت های روزانه زن را مختل می کند. زن برای کنترل جریان قاعدگی خود مجبور به استفاده از محافظ بهداشتی است. زن برای تغییر نوار بهداشتی خود مجبور است در طول شب چندبار از خواب بیدار شود. زن برای چند ساعت متوالی مجبور است چند بار پد بهداشتی و یا تامپون خود را عوض کند. زنان بهتر است در صورت مشاهده علایم زیر به پزشک معالج خود مراجعه کنند: علت خونریزی شدید قاعدگی هرگونه خونریزی واژن بعد از یایسگی خونریزی بین دوره یا خونریزی نامنظم برای تشخیص علت و درمان خونریزی شدید قاعدگی پزشک در مورد تاریخچه پزشکی و چرخه قاعدگی بیمار سوالاتی را می پرسد و معاینه فیزیکی را انجام می دهد. علاوه بر آن ممکن است یک یا چند آزمایش یا روش های تشخیصی زیر را تجویز کند: پزشک معالج می تواند برای بررسی بیمار از نظر کمبود آهن (کم خونی) و سایر شرایط مانند اختلالات تیرویید یا ناهنجاری های لخته شدن خون، آزمایش خون را توصیه کند. در این آزمایش سلولهای گردن رحم بیمار برای ارزیابی عفونت احتمالی، التهاب یا تغییرات پیش سرطانی، جمع آوری و مورد بررسی قرار می گیرد. در بیوپسی آندومتر پزشک از بافت داخل رحم بیمار برای بررسی های آسیب شناسی نمونه برداری می کند. در این روش از امواج صوتی برای تهیه تصاویری از رحم، تخمدان ها و لگن بیمار استفاده می کند. براساس نتایج آزمایشات اولیه، پزشک ممکن است آزمایش های بعدی را توصیه کند، از جمله: در طی این آزمایش طریق لوله ای که در داخل رحم بیمار قرار می گیرد مایعی به داخل رحم تزریق می شود و بعد رحم، سونوگرافی می شود. پزشک از این روش برای بررسی ساختار و ناهنجاری های لایه رحم استفاده می کند. هیستروسکوپی شامل قرار دادن ابزاری نازک از طریق واژن و دهانه رحم به رحم است که به پزشک اجازه می دهد تا داخل رحم بیمار را ببیند. پزشکان فقط پس از رد و یا تایید کردن سایر اختلالات قاعدگی و شرایط پزشکی احتمالی می توانند منوراژی را تشخیص دهد و آن را تایید کند. خونریزی بیش از حد یا طولانی مدت در طول دوران قاعدگی می تواند منجر به بروز عوارض جانبی مختلفی شود، از جمله: منوراژی با کاهش تعداد گلبول های قرمز خون می تواند باعث کم خونی در زنان شود. زنان ممکن است در دوران قاعدگی خود همراه با خونریزی شدید، گرفتگی های دردناک قاعدگی (دیسمنوره) را تجربه کنند. گاهی اوقات گرفتگی های مرتبط با منوراژی به قدری شدید است که نیاز به بررسی و مراجعه به پزشک دارد. درمان این اختلال به عوامل مختلفی بستگی دارد، از جمله: علت و شدت بیماری تاریخچه پزشکی بیمار وضعیت فرزندآوری بیمار تحمل سایر روش های درمانی تحمل بیمار در مصرف داروهای خاص سبک زندگی و نظر یا ترجیح شخصی بیمار درمان پزشکی برای منوراژی ممکن است شامل موارد زیر باشد: NSAIDs اگرچه بیشتر در از بین بردن گرفتگی دردناک قاعدگی (دیسمنوره) موثر هستند اما در کاهش خون ریزی در دوران قاعدگی هم نقش به سزایی دارند. ترانکسامیک اسید ( Lysteda ) به کاهش خون ریزی قاعدگی کمک می کند و باید، فقط در زمان خونریزی مصرف شود. قرص های ضد بارداری جدا از کنترل بارداری می توانند به تنظیم چرخه قاعدگی و کاهش خونریزی قاعدگی کمک کنند. هورمون پروژسترون می تواند به حفظ تعادل هورمون و کاهش منوراژی کمک کند. این دستگاه داخل رحمی نوعی از پروژسترون بنام لوونورژسترول را آزاد می کند که باعث نازک شدن لایه رحم و کاهش جریان و گرفتگی قاعدگی می شود. همچنین پزشک معالج می تواند برای کم خونی های ناشی از منوراژی مکمل های آهن را تجویز کند. در صورت عدم موفقیت درمان دارویی، بیمار ممکن است نیاز به جراحی داشته باشد. گزینه های جراحی برای درمان منوراژی شامل موارد زیر است: در این روش، پزشک برای کاهش خونریزی قاعدگی، دهانه رحم بیمار را باز (گشاد) کرده و سپس بافت داخلی رحم را خارج و ساکشن می کند. اگرچه این روش معمولا خونریزی حاد را با موفقیت درمان می کند اما در صورت بازگشت مجدد منوراژی ممکن است بیمار به روش های درمانی دیگری نیاز داشته باشد. در مواردی که منوراژی در اثر فیبروم ایجاد شده باشد، هدف درمان روش کوچک کردن فیبروم در رحم است. در طی آمبولیزاسیون شریان رحمی، جراح سوند را از طریق شریان بزرگ در ران (شریان فمورال) بیمار عبور می دهد و آن را به شریان های رحمی هدایت می کند. این روش باعث کاهش جریان خون به فیبروم می شود. در این روش شبیه آمبولیزاسیون شریان رحمی، جراح از سونوگرافی برای کوچک کردن فیبروم ها استفاده می کند با این تفاوت که جراحی سونوگرافی متمرکز شده نیاز به برش دادن پوست ندارد و در این روش از امواج فراصوت برای از بین بردن بافت فیبروییدی استفاده می شود. این روش جراحی برداشتن فیبروم های رحمی است. در روش میومکتومی جراح ممکن است بسته به اندازه، تعداد و محل فیبروم ها از روش های مختلفی مانند استفاده از جراحی باز شکمی، از طریق چندین برش کوچک (لاپاروسکوپی) یا از طریق واژن و دهانه رحم (از نظر هیستروسکوپی) استفاده کند. این روش شامل از بین بردن (قطع شدن) پوشش رحم بیمار (آندومتر) است. در این روش از لیزر، فرکانس رادیویی یا گرما استفاده می شود. پزشک در این روش از یک حلقه سیم الکتروشیمیایی برای از بین بردن لایه رحم بیمار استفاده می کند. هر دو روند های درمانی فرسایش آندومتر و برداشتن آندومتر برای زنانی که خونریزی بسیار شدیدی دارند، مفید است اما به زنان توصیه می شود بعد از قرار گرفتن تحت این روندهای درمانی از باردار شدن خودداری کنند. هیسترکتومی یا جراحی برای برداشتن رحم و دهانه رحم، یک روش دایمی است که باعث نازایی زنان می شود و دوره های قاعدگی آن ها را به پایان می رساند. هیسترکتومی تحت بیهوشی انجام می شود و نیاز به بستری شدن در بیمارستان دارد. در مواردی که خونریزی شدید قاعدگی ناشی از بیماری های زمینه ای دیگری مانند اختلالات تیروییدی باشد، درمان این بیماری ها می تواند این اختلال را برطرف کند. زنانی که دوره های قاعدگی آن ها به حدی شدید است که زندگی روزمره آن ها را مختل کرده بهتر است به پزشک مراجعه کند. آن ها برای آمادگی بیشتر هنگام مراجعه به پزشک می توانند موارد زیر را از قبل یادداشت کنند: اطلاعات شخصی، از جمله تغییرات اخیر یا عوامل استرس زا لیستی از اطلاعات اصلی و سابقه پزشکی و لیستی از دارو و ویتامین و مکمل های مصرفی همراه با دوزهای آن ها علایم و جزییات مربوط به دوره های قاعدگی و سایر علایم جسمی مانند حساسیت به پستان، گرفتگی های دردناک قاعدگی یا درد لگن در مورد منوراژی، برخی از سوالات اساسی که زنان باید از پزشک خود بپرسند، عبارتند از: آیا به آزمایش های خاصی نیاز دارم؟ چه روش های درمانی را پیشنهاد می کنید؟ آیا علایم من با گذشت زمان تغییر می کند؟ آیا تغییر سبک زندگی می تواند در مدیریت علایم من تغییری ایجاد کند؟ هر یک از این روش های درمانی که پیشنهاد می کنید چه تاثیری در باردار شدن من دارند؟ در این ملاقات، پزشک می تواند سوالات زیادی از بیمار بپرسد، از جمله: دوره های شما چقدر طول می کشد؟ آخرین دوره قاعدگی شما کی بوده است؟ آیا سابقه خانوادگی اختلالات خونریزی دارید؟ قاعدگی شما از چه زمان و سنی شروع شده است؟ دوره های قاعدگی شما با گذشت زمان تغییر کرده است؟ آیا علایم شما عملکرد روزمره تان را محدود و یا مختل می کند؟ آیا شما در طول چرخه قاعدگی علایم دیگری را مانند حساسیت به پستان یا درد لگنی تجربه کرده اید؟ آیا در حال حاضر تحت درمان خاصی قرار دارید و یا اخیرا به دلیل بیماری خاصی تحت معالجه قرار گرفته اید؟ |
شانه یخ زده ( که به عنوان کپسولیت چسبنده نیز شناخته می شود، عارضه ای است که با سفتی و درد در مفصل شانه فرد خود را نشان می دهد. علایم و نشانه ها معمولا از کم ترین حالت شروع شده و به مرور زمان شدت گرفته و سپس بعد از یک تا سه سال بهبود می یابند. در صورتی که به تازگی بیماری فرد در حال بهبود یافتن بوده یا از روشی استفاده شده باشد که در آن فرد نباید بازوی خود را حرکت دهد، احتمال ابتلا به شانه یخ زده در فرد افزایش خواهد یافت. به عنوا مثال بعد از سکته مغزی یا ماستکتومی احتمال بروز این عارضه بیشتر خواهد بود. درمان رایج برای شانه یخ شامل انجام تمرینات افزایش محدوده حرکتی و مصرف داروهای کورتیکو استورییدی یا داروهای بی حسی است که به کپسول مفصل تزریق می شود. در درصد کمی از موارد، جراحی آرتروسکوپکی ممکن است باعث شل شدن کپسول مفصل شده و در نتیجه این قسمت آزادانه تر از گذشته حرکت کند. تکرار و بازگشت عارضه شانه یخ زده در همان شانه قبلی تقریبا غیر ممکن است اما بعضی از افراد بعد از بهبود یافتن یکی از شانه های شان، شانه دیگر دچار این عارضه می شود. استخوان ها، رباط ها و تاندون های تشکیل دهنده مفصل شانه در یک کپسول از بافت پیوندی محصور می شوند. عارضه یخ زده نیز زمانی اتفاق می افتد که این کپسول در اطراف مفصل شانه ضخیم و سفت شده و در نتیجه حرکت شانه تا میزان قابل توجهی محدود شود. پزشکان در مورد علت اصلی بروز این عارضه اطلاعات دقیقی ندارد، با این حال احتمال بروز این عارضه در افراد مبتلا به دیابت یا افرادی که مجبور شده اند شانه خود را برای مدت طولانی بی حرکت نگه دارند، بسیار بیشتر از دیگران است. به همین خاطر افراد بعد از عمل جراحی یا شکستگی بازو، بیشتر در معرض ابتلا به شانه یخ زده قرار دارند. عوامل مشخصی وجود دارند که ممکن است احتمال بروز شانه یخ زده را تا حد زیادی افزایش دهند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید افراد با سن بیش تر از سال و به ویژه خانم ها بیش از دیگران در معرض ابتلا به شانه یخ زده قرار خواهند داشت. افرادی که برای مدت زمانی طولانی بی تحرک بوده یا تحرک شانه شان تا حد قابل توجهی کاهش یافته، بیش از دیگران در معرض ابتلا به این بیماری قرار دارند. بی تحرکی ممکن است نتیجه عوامل متعددی باشد که عبارتند از: سکته مغزی شکستگی بازو آسیب روتاتور کاف بهبودی بعد از عمل جراحی به نظر می رسد افرادی که مبتلا به بیماری های خاص هستند، بیشتر دچار شانه یخ زده می شوند. بیماری هایی که خطر ابتلا به این عارضه را افزایش می دهند، عبارتند از: دیابت بیماری سل بیماری پارکینسون بیماری قلب و عروقی تیرویید بیش فعال (پرکاری تیرویید) تیرویید کم فعالیت (کم کاری تیرویید) عارضه شانه یخ زده به طور معمول به آرامی شدت گرفته و در سه مرحله پیشرفت می کند. هر مرحله ممکن است چندین ماه به طول بیانجامد تا فرد وارد مرحله بعدی پیشرفت بیماری شود. در این مرحله هر نوع حرکت شانه باعث درد شده و دامنه حرکت شانه شما شروع به محدود شدن خواهد کرد. در این مرحله ممکن است درد کم شود. با این حال، شانه شما سفت تر شده و استفاده از آن از قبل هم دشوارتر خواهد شد. در این مرحله دامنه حرکت در شانه شروع به بهبود خواهد کرد. در بعضی از افراد مبتلا درد این عارضه در شب ها به شدت زیاد شده و حتی ممکن است تا باعث شود فرد از خواب بپرد. یکی از شایع ترین دلایل شانه منجمد بی تحرکی است که ممکن است در طول مدت بهبودی از آسیب دیدگی شانه، شکستگی بازو یا سکته مغزی ایجاد شود. اگر دچار جراحتی شده اید که حرکت شانه را دشوار می کند، در مورد تمریناتی که می توانید در این زمان برای حفظ دامنه حرکت مفصل شانه خود انجام دهید با پزشک خود صحبت کنید. با استفاده از همین تمرینات ساده می توانید تا حد زیادی از بروز عارضه شانه یخ زده پیشگیری کنید. در حین معاینه، پزشک ممکن است از فرد بخواهد تا حرکات خاصی را انجام دهد. با استفاده از این حرکات میزان درد و دامنه حرکتی فرد (دامنه حرکتی فعال) مورد ارزیابی قرار گرفته و پزشک با توجه به نتایج به دست آمده می تواند عارضه شانه یخ زده را تشخیص دهد. البته پس از این پزشک ممکن است از فرد بخواهد در حین حرکت بازو، عضلات خود را (عضلات منفعل حرکتی) شل کند. زیرا شانه یخ زده بر روی دامنه حرکتی فعال و منفعل اثر گذار خواهد بود. در بعضی از موارد پزشک ممکن است شانه فرد را با داروی تزریقی بی حس کند تا دامنه حرکت منفلع و فعال با دقت بیشتری مشخص شود. شانه یخ زده معمولا فقط از طریق علایم و نشانه های این عارضه قابل تشخیص است. اما پزشک ممکن است از آزمایش های تصویر برداری مثل اشعه ایکس و ام آر آی برای رد احتمالات دیگر با علایم مشابه نیز استفاده کند. بیشتر درمان های شانه یخ زده با هدف کنترل درد شانه و حفظ هرچه بیشتر دامنه حرکتی شانه انجام می شود. مسکن های درد بدون نسخه مانند آسپرین و ایبوپروفن می توانند به کاهش درد و التهاب همراه با شانه یخ زده کمک کنند. در بعضی موارد، پزشک ممکن است داروهای ضد درد و ضد التهاب قوی تری را برای فرد تجویز کند. فیزیوتراپ می تواند با آموزش تمرینات حرکتی به فرد به افزایش هرچه بیشتر تحرک شانه کمک کرده و دوره بهبودی آن را تا حد قابل توجهی کاهش دهد. مهم ترین موضوع تعهد فرد به انجام منظم تمرینات وزشی است تا مجددا محدوده حرکتی به وضعیت قبلی خود بازگردد. بیشتر شانه های یخ زده در طی تا ماه بدون هیچ درمانی بهبود خواهد یافت. البته برای علایم پایدار پزشک ممکن است شیوه های زیر را توصیه کند: تزریق کورتیکو استروییدها به مفصل شانه ممکن است به کاهش درد و بهبود حرکات شانه به ویژه در مراحل اولیه بروز عارضه تا حد زیادی کمک کند. تزریق آب استریل به داخل کپسول مفصل یکی دیگر از روش هایی است که می تواند به کشش بافت کمک کرده و حرکت مفصل را برای فرد آسان تر کند. در این روش فرد را بیهوش می کنند تا فرد هیچ دردی را احساس نکند. سپس پزشک مفصل شانه شما را در جهت های مختلف حرکت می دهد تا به شل شدن بافت سفت شده کمک کند. جراحی شانه یخ زده به ندرت صورت می گیرد، اما اگر هیچ شیوه دیگری به درمان کمک نکرده باشد پزشک ممکن است برای از بین بردن جای زخم و چسبندگی از داخل مفصل شانه، انجام عمل جراحی را توصیه کند. پزشکان معمولا این عمل جراحی را با ابزارهای لوله‌ای چراغ داری که که از طریق برش های کوچک در اطراف مفصل وارد شانه می شوند (آرتروسکوپی) انجام خواهند داد. بهتر است تا جایی که درد و محدوده حرکتی به شما اجازه می دهد، سعی کنید محدود حرکتی خود را تا حد امکان حفظ کنید. استفاده از کمپرس سرما یا گرما بر روی شانه نیز می تواند تا حدی به تسکین درد ناشی از شانه یخ زده کمک کند. در شیوه طب سوزنی، سوزن های بسیار ریزی در نقاط خاصی از بدن فرد قرار داده می شود. این سوزن ها ممکن است بعد از فرو کردن داخل بدن، تا دقیقه در محل باقی بمانند. در این مدت سوزن ها ممکن است با توجه به نظر پزشک معالج، منتقل یا دستکاری شوند. البته جای نگرانی نیست، از آن جا که این سوزن ها نازک و انعطاف پذیری بوده و به صورت سطحی وارد بدن می شوند به همین خاطر فرد در حین درمان طب سوزنی درد خاصی را احساس نخواهد کرد. یک واحد TENS یک جریان الکتریکی ریز به نقاط کلیدی در مسیر عصبی شانه منتقل خواهد کرد. جریان از طریق الکترودهای چسبی به پوست متصل شده و درد یا آسیبی به فرد وارد نخواهد کرد. البته موثر بودن شیوه درمانی TENS هنوز ت یید نشده است اما می تواند تا حدی به کنترل درد ناشی از عارضه شانه یخ زده کمک کند. از آن جایی که مدت زمان ملاقات با پزشک کوتاه بوده و حرف های زیادی برای گفتن خواهید داشت. در نتیجه بهتر است با آمادگی کامل به پزشک مراجعه کرده و از این زمان کوتاه نهایت استفاده را ببرید. بهتر است قبل از حضور در مطب موارد زیر را آماده کنید: همه نشانه های مربوط و غیر مربوط به بیماری خود را یادداشت کرده و همراه خود داشته باشید. بهتر است استرس ها و تغییرات اخیری که در زندگی تان افتاده است را یادداشت کنید. نام تمامی داروها، مکمل ها و ویتامین های که مصرف می کنید را همراه با میزان مصرف خود یادداشت کنید. گاهی اوقاتت به خاطر سپردن تمامی موارد و اطلاعاتی که پزشک در اختیارتان قرار می دهد، کار دشواری است. در نتیجه بردن همراه به یادآوری اطلاعات مهم و نکات کمک زیادی خواهد کرد. تمامی سوالات مربوط و غیر مربوطی که به ذهنتان رسیده و قصد پرسیدن آن ها از پزشک را دارید را یادداشت کرده و همراه خود به مطب ببرید. پزشک ممکن است در حین معاینه و تشخیص عارضه شانه یخ زده، سوالات زیر را مطرح کند: آیا مبتلا به دیابت هستید؟ از چه زمانی علایم این عارضه شروع شد؟ آیا قبلا دچار آسیب دیدگی شانه شده اید؟ چه آسیب دیدگی؟ آیا فعالیت بدنی خاصی باعث بهبود یا شدت گرفتن علایم این عارضه می شود؟ آیا در گذشته عمل جراحی داشته اید یا مجبور بوده اید تا برای مدتی شانه خود را ثابت نگه دارید؟ شانه یخ زده عارضه ای است که با سفتی و درد در مفصل شانه فرد خود را نشان می دهد. علایم و نشانه ها معمولا از کم ترین حالت شروع شده و به مرور زمان شدت گرفته و سپس بعد از یک تا سه سال بهبود می یابند. پزشکان در مورد علت اصلی بروز این عارضه اطلاعات دقیقی ندارد، با این حال احتمال بروز این عارضه در افراد مبتلا به دیابت یا افرادی که مجبور شده اند شانه خود را برای مدت طولانی بی حرکت نگه دارند، بسیار بیشتر از دیگران است. به همین خاطر افراد بعد از عمل جراحی یا شکستگی بازو، بیشتر در معرض ابتلا به شانه یخ زده قرار دارند. معمولا این عارضه بدون نیاز به درمان بهبود یافته و بیشتر درمان های شانه یخ زده با هدف کنترل درد شانه و حفظ هرچه بیشتر دامنه حرکتی شانه انجام می شود. |
واسکولیت ( Vasculitis ) التهاب رگ های خونی است که باعث ایجاد تغییر در دیواره رگ های خونی از جمله ضخیم شدن، ضعیف شدن، باریک شدن یا زخم شدن آن ها خواهد شد. این تغییرات به وجود آمده ممکن است جریان خون فرد مبتلا محدود کرده و در نتیجه باعث آسیب به اندام و بافت ها شود. انواع مختلفی از بیماری واسکولیت وجود دارد که بیشتر آن ها نادر هستند. واسکولیت ممکن است فقط یک عضو یا چندین عضو از بدن فرد مبتلا را درگیر کند. این بیماری می تواند به دو صورت کوتاه مدت (حاد) یا طولانی مدت (مزمن) بروز پیدا کند. واسکولیت بیماری است که می تواند هر کسی را درگیر کند با این حال ابتلا به این بیماری در گروه خاصی از افراد شایع تر از دیگران است. همچنین با توجه به نوع واسکولیت مبتلا شده به آن، این بیماری می تواند بدون نیاز به هیچ درمانی بهبود یابد. البته درمان برخی از انواع واسکولیت برای درمان نیاز به مصرف دارو با هدف کنترل التهاب و پیشگیری از عود مجدد بیماری خواهد داشت. بیماری واسکولیت نیز به عنوان بیماری آنژییت و شریانی نیز شناخته می شود. علت دقیق بروز بیماری واسکولیت هنوز مشخص نیست. برخی از انواع آن مربوط به آرایش ژنتیکی فرد بوده و برخی از انواع دیگر آن ناشی از حمله اشتباه سیستم ایمنی بدن به سلول رگهای خونی است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید محرک های احتمالی این واکنش اشتباه توسط سیستم ایمنی بدن عبارتند از: عفونت هایی مانند هپاتیت B C سرطان خون بیماری های سیستم ایمنی مانند آرتریت روماتویید، لوپوس و اسکلرودرما واکنش نسبت به داروهای خاص رگ های خونی تحت ت ثیر بیماری واسکولیت ممکن است دچار خونریزی یا التهاب شوند. البته این التهاب به وجود آمده می تواند باعث ضخیم شدن لایه های دیواره رگ های خونی شود. در نتیجه رگ های خونی محدود شده و میزان خون، اکسیژن و مواد مغذی حیاتی که به بافت ها و اندام های بدن می رسد به طور قابل توجهی کاهش خواهد یافت. بیماری واسکولیت در هر جنسیت، نژاد یا در هر سنی ممکن است رخ دهد. اما برخی از عوامل می توانند خطر ابتلا به واسکولیت را افزایش دهند. این عوامل خطر شامل موارد زیر می شوند: سیگار کشیدن ابتلا به عفونت مزمن هپاتیت B C داشتن برخی از انواع بیماری های خود ایمنی از جمله آرتریت روماتویید، اسکلرودرما یا لوپوس علایم و نشانه های واسکولیت بسیار متفاوت هستند. آنها غالبا با کاهش جریان خون در بدن ارتباط مستقیم داشته و در نتیجه می توانند نتایج مخربی برای بدن به همراه داشته باشند. علایم و نشانه های عمومی که در بیشتر انواع واسکولیت متداول است، عبارتند از: تب سردرد خستگی کاهش وزن درد عرق در هنگام شب ضایعات پوستی مشکلات عصبی مانند بی حسی یا ضعف علایم و نشانه های دیگر واسکولیت معمولا مربوط به نوع خاص آن خواهد بود. علایم این بیماری به سرعت ظاهر خواهد شد. این بیماری باعث التهاب شریان ها و رگ های شما خواهد شد. علایم و نشانه ها شامل زخم دهان و دستگاه تناسلی، التهاب چشم و بروز ضایعات پوستی مانند آکنه می شود. این بیماری باعث ایجاد التهاب و لخته شدن خون در رگ های خونی دست و پا شده و در نتیجه باعث بروز درد و زخم در نواحی درگیر شده خواهد شد. در موارد نادر نیز بیماری بوجر می تواند رگ های خونی در شکم، مغز و قلب را تحت ت ثیر قرار دهد. به این بیماری ترمبروآنژیت نیز گفته می شود. احتمال ابتلا به این بیماری بسیار نادر است. این بیماری عمدتا بر روی پوست، کلیه ها، قلب و اعصاب اندام های فرد مبتلا ت ثیر خواهد گذاشت. علایم و نشانه های این بیماری بسیار متفاوت بوده و شامل آسم، تغییرات پوستی، درد عصبی و حساسیت بینی می شود. این بیماری ناشی از پروتیین های غیر طبیعی در خون است. علایم و نشانه های این بیماری شامل بروز ضایعات پوستی، درد مفاصل، ضعف و بی حسی یا سوزن شدن اندام ها می شود. این بیماری باعث بروز التهاب در شریان ها به خصوص شریان های موجود در سر فرد مبتلا خواهد شد. آرتریت سلول غول پیکر می تواند باعث بروز علایمی مثل سردرد، حساسیت پوست سر، درد فک، تاری دید، دو بینی یا حتی از دست دادن بینایی در فرد شود. به این بیماری شریان موقتی نیز گفته می شود. این بیماری باعث التهاب رگ های خونی در بینی، سینوس ها، گلو، ریه ها و کلیه ها خواهد شد. علایم و نشانه های بیماری شامل خشکی بینی، عفونت سینوسی، خونریزی بینی و احتمالا سرفه کردن همراه با خون خواهد بود. اما بیشتر افراد تا زمان پیشرفت این بیماری هیچ گونه علامت یا نشانه نخواهند داشت. این بیماری در کودکان شایعتر از بزرگسالان بوده و باعث التهاب رگ های خونی کوچک (مویرگ) در پوست، مفاصل، روده و کلیه ها می شود. علایم و نشانه ها این بیماری شامل درد شکم، وجود خون در ادرار، درد مفاصل و بروز ضایعات پوستی بر روی باسن یا پاهای شما خواهد شد. گاهی اوقات به این بیماری واسکولیت آلرژیک نیز گفته می شود. نشانه اصلی ابتلا به این بیماری بروز لکه های قرمز بر روی پوست است که بیشتر قسمت های پایینی پا را درگیر خواهد کرد. ابتلا به این بیماری می تواند ناشی از عفونت یا واکنش نامناسب بدن نسبت به داروی مصرفی باشد. این بیماری بیشتر در کودکان زیر سال رخ می دهد. علایم و نشانه های این بیماری شامل تب، ضایعات پوستی و قرمزی چشم می شود. به این بیماری سندرم غده لنفاوی مخاطی نیز گفته می شود. این شکل از واسکولیت معمولا رگ های خونی کوچک موجود در کلیه ها، ریه ها یا اعصاب را تحت ت ثیر قرار می دهد. این بیماری ممکن است با علایمی همچون درد شکم، ضایعات پوستی، تب، درد عضلات و کاهش وزن همراه باشد. همچنین در صورتی که ریه ها فرد بیمار درگیر شود، فرد ممکن است خون سرفه کند. این نوع از واسکولیت معمولا عملکرد کلیه ها، دستگاه گوارش، اعصاب و پوست فرد مبتلا را تحت ت ثیر قرار خواهد داد. علایم و نشانه های این بیماری شامل بروز ضایعات پوستی، ضعف عمومی، کاهش وزن، درد عضلات و مفاصل، درد شکم بعد از خوردن غذا، فشار خون بالا، درد عضلانی و ضعف و مشکلات کلیوی می شود. این نوع از واسکولیت معمولا بر روی عروق بزرگتر بدن از جمله آیورت ت ثیر خواهد گذاشت. علایم و نشانه های این بیماری شامل درد مفاصل، از بین رفتن نبض، فشار خون بالا، تعریق شبانه، تب، ضعف عمومی بدن، کاهش اشتها، سردرد و تغییرات بینایی می شود. در صورتی که دچار علایم و نشانه های نگران کننده این بیماری شدید، بهتر است به پزشک مراجعه کنید. زیرا بعضی از انواع واسکولیت به سرعت شدت گرفته و یکی از اصلی ترین نکات برای موفقیت آمیز بودن درمان، تشخیص و درمان به موقع آن است. عوارض جانبی ناشی از بیماری واسکولیت به نوع و شدت بیماری فرد بستگی خواهد داشت. البته این عوارض جانبی ممکن است به دلیل مصرف داروهای درمانی این بیماری به وجود آمده باشد. عوارض جانبی ناشی از واسکولیت شامل موارد زیر می شود: برخی از انواع واسکولیت می تواند به قدری شدید باشد که باعث آسیب به اعضای اصلی بدن فرد مبتلا شود. ممکن است در یک رگ خونی لخته های خونی تشکیل شده و مانع جریان خون شود. در موارد نادر واسکولیت باعث ضعیف شدن و برآمدگی رگ خونی و تشکیل آنوریسم نیز خواهد شد. این یک بیماری احتمالی، یکی از عوارض جانبی عدم درمان بیماری شریان سلول غول پیکر است. این عوارض جانبی شامل بروز بیماری های جدی و تهدیدآمیز مانند پنومونی و عفونت خون (سپسیس) می شود. پزشک برای تشخیص این بیماری احتمالا از سابقه پزشکی و معاینه بدنی استفاده خواهد کرد. پزشک ممکن است علاوه بر این موارد برای رد دیگر بیماری ها با علایم مشابه بیماری واسکولیت چندین آزمایش تشخیصی را نیز تجویز کند. این آزمایشات تشخیصی شامل موارد زیر می شود: در آزمایشات پزشک به دنبال بروز علایم التهابی مانند سطح بالای پروتیین واکنشی C خواهد بود. شمارش کامل گلبول های خونی می تواند بگوید که آیا تعداد گلبول های قرمز خون کافی است یا خیر. انواع آزمایش خون که به دنبال آنتی بادی های خاص مانند تست آنتی بادی های ضد سیتوپلاسمی ضد نوتروفیل هستند نیز می توانند به تشخیص واسکولیت کمک کنند. نتیجه این آزمایشات می تواند نشان دهنده وجود گلبول های قرمز یا پروتیین بیش از حد در داخل نمونه ادرار به دست آمده باشد. وجود گلبول قرمز یا پروتیین بیش از حد نشان دهنده بیماری خواهد بود. تکنیک های تصویر برداری غیر تهاجمی نیز می تواند به تشخیص رگ ها و اندام های دیگر بدن در اثر این بیماری کمک کند. همچنین پزشک می تواند از تصاویر به دست آمده برای بررسی میزان ت ثیر گذاری درمان استفاده کند. آزمایشات تصویربرداری مورد استفاده برای واسکولیت شامل تصویر برداری اشعه ایکس، سونوگرافی، سی تی اسکن کامپیوتری، ام آر آی و برش نگاری با گسیل پوزیترون می شود. در این روش یک سوند انعطاف پذیر که بسیار شبیه به یک نی نازک است وارد شریان را رگ های بزرگ خونی قرار خواهد گرفت. سپس یک رنگ مخصوص به داخل سوند تزریق می شود تا بعد از پر شدن سرخرگ یا ورید تصویر برداری اشعه ایکس صورت پذیرد. در نتیجه استفاده از رنگ حاشیه رگ های خونی در تصاویر گرفته شده به خوبی مشخص خواهند بود. بیوپسی نوعی عمل جراحی است که در آن پزشک نمونه کوچکی از بافت ناحیه آسیب دیده بدن را خارج کرده و سپس بافت برداشته شده را از نظر وجود علایم بیماری مورد بررسی قرار خواهد داد. درمان این بیماری با هدف کنترل التهاب با داروها و برطرف کردن بیماری های زمینه ای احتمالی که باعث بروز واسکولیت شده، انجام خواهد گرفت. درمان واسکولیت ممکن است به صورت دو مرحله انجام شود. بدین معنی که در مرحله اولیه ابتدا التهاب را متوقف کرده و سپس در مرحله ثانویه از عود مجدد بیماری جلوگیری خواهند کرد. هر دو مرحله درمان واسکولیت شامل استفاده از داروهای تجویزی می شود. انتخاب نوع داروها و مدت زمان نیاز به مصرف آنها بستگی به نوع واسکولیت، اندام های درگیر و سلامت فرد بستگی خواهد داشت. بعضی از افراد بعد از درمان شاهد بهبود بوده ولی بعدا علایم مجددا عود پیدا می کند. برخی دیگر نیز ممکن است هیچ گاه شاهد بهبود علایم این بیماری نبوده و برای کاهش علایم به درمان دایمی نیاز داشته باشند. پزشک ممکن است برای درمان بیماری واسکولیت داروی کورتیکواسترویید مانند پردنیزون یا متیل پردنیزولون ( Medrol ) را با هدف کمک به کنترل التهاب تجویز کند. عوارض جانبی مصرف کورتیکواستروییدها نیز می تواند شدید باشد، به خصوص اگر برای مدت طولانی این داروها را مصرف کنید. عوارض جانبی احتمالی این بیماری شامل افزایش وزن، دیابت و نازک شدن استخوان (پوکی استخوان) می شود. درصورتی که برای درمان به مصرف طولانی داروی کورتیکواسترویید نیاز داشته باشید، به احتمال زیاد کمترین مقدار ممکن این دارو برای شما تجویز خواهد شد. سایر داروهای موثر برای کنترل التهاب نیز ممکن است همراه با داروهای کورتیکواسترویید تجویز شوند تا دوز داروهای کورتیکواستروییدها با سرعت بیشتری قابل کنترل باشد. این داروها بعضا به معنای صرفه جویی در استروییدها بوده و ممکن است شامل داروهایی مثل آنزیم متوترکسات ( Trexall ) ، آزاتیوپرین (ایموران، آزازان) ، مایکوفنولات (سلوپس) یا سیکلوفسفامید شود. داروی خاص مورد نیاز برای درمان فرد بستگی به نوع و شدت واسکولیت، اندام هایی درگیر شده و بیماری های زمینه ای دیگر بستگی خواهد داشت. باتوجه به نوع واسکولیت نیز ممکن است روش های درمانی بیولوژیکی مانند rituximab یا توکیلیزوماب ( Actemra ) توصیه شود. گاهی اوقات واسکولیت باعث می شود که تا برآمدگی (آنوریسم) در دیواره رگ های خونی شکل بگیرد. درمان این برآمدگی ها از جمله علایمی است که ممکن است نیاز به عمل جراحی داشته باشد. البته شریان های مسدود شده نیز ممکن است نیاز به درمان جراحی داشته باشند. یکی از بزرگترین چالش ها برای زندگی با واسکولیت ممکن است مقابله با عوارض داروهای مصرفی باشد. پیشنهادات زیر ممکن است در این شرایط به کمک شما بیاید: همه چیز را در مورد واسکولیت و درمان آن یاد بگیرید. عوارض جانبی احتمالی داروهای مصرف شده را بدانید و در مورد هرگونه تغییر در وضعیت سلامتی خود با پزشک صحبت کنید. برنامه درمانی شما ممکن است شامل مراجعه منظم به پزشک یا انجام آزمایشات مختلف باشد که بهتر است از آن ها آگاهی کامل داشته و آن ها را به موقع انجام دهید. خوب غذا خوردن می تواند به جلوگیری از مشکلات احتمالی ناشی از داروهای مصرفی مانند نازک شدن استخوان ها، فشار خون بالا و دیابت کمک کند. رژیمی را انتخاب کنید که سرشار از میوه، سبزیجات تازه، غلات کامل، لبنیات کم چرب و گوشت و ماهی بدون چربی باشد. اگر داروی کورتیکواستروییدی مصرف می کنید، در مورد نیاز به مصرف مکمل ویتامین D واکسیناسیون های مورد نیاز و به روز مانند آنفولانزا و ذات الریه، می تواند به جلوگیری از بروز مشکلاتی مثل عفونت که در نتیجه مصرف دارو به وجود می آید، کمک کند. در مورد واکسیناسیون با پزشک خود صحبت کنید. بهتر است از خانواده و دوستان برای کنار آمدن با شرایط به وجود آمده ناشی از این بیماری کمک بگیرید. اگر فکر می کنید صحبت با افراد دیگر مبتلا به واسکولیت ممکن است برایتان موثر باشد، بهتر است در جلسه گروه های مربوط به این بیماران شرکت کرده و با آن ها در مورد بیماری صحبت کنید. ورزش منظم هوازی مانند پیاده روی می تواند به جلوگیری از پوکی استخوان، فشار خون بالا و دیابت نشای از مصرف کورتیکواستروییدها کمک کند. همچنین ورزش برای قلب و ریه های شما نیز مفید خواهد بود. علاوه بر این بسیاری از افراد متوجه می شوند که ورزش باعث بهبود روحیه و احساس کلی آنها نسبت به زندگی خواهد شد. اگر عادت ندارید ورزش کنید، به آرامی این کار را شروع کرده و به تدریج مدت زمان ورزش را بیشتر کنید. پزشک شما می تواند به شما در برنامه ریزی یک برنامه ورزشی مناسب برای شما کمک کند. احتمالا بعد از بروز علایم و نشانه های نگران کننده این بیماری به پزشک عمومی مراجعه خواهید کرد. پزشک نیز در صورت احتمال ابتلای شما به واسکولیت، شما را به پزشک متخصص عضلات و مفاصل (روماتولوژیست) ارجاع خواهد داد. البته متخصصان گوناگونی می توانند به درمان موثر این بیماری کمک کنند: پزشکان بافت مشترک و همبند (روماتولوژیست) پزشکان مغز و سیستم عصبی (متخصص مغز و اعصاب) پزشکان چشم (چشم پزشکی) پزشکان قلب (متخصص قلب) پزشکان بیماریهای عفونی پزشکان کلیه (نفرولوژیست ها) پزشکان ریه (ریه) پزشکان پوست (متخصص پوست) پزشکان دستگاه ادراری از آن جایی که مدت زمان ملاقات با پزشک کوتاه بوده و حرف های زیادی برای گفتن خواهید داشت. در نتیجه بهتر است با آمادگی کامل به پزشک مراجعه کرده و از این زمان کوتاه نهایت استفاده را ببرید. بهتر است قبل از حضور در مطب موارد زیر را آماده کنید: همه نشانه های مربوط و غیر مربوط به بیماری خود را یادداشت کرده و همراه خود داشته باشید. بهتر است استرس ها و تغییرات اخیری که در زندگی تان افتاده است را یادداشت کنید. نام تمامی داروها، مکمل ها و ویتامین های که مصرف می کنید را همراه با میزان مصرف خود یادداشت کنید. گاهی اوقات به خاطر سپردن تمامی موارد و اطلاعاتی که پزشک در اختیارتان قرار می دهد، کار دشواری است. در نتیجه بردن همراه به یادآوری اطلاعات مهم و نکات کمک زیادی خواهد کرد. تمامی سوالات مربوط و غیر مربوطی که به ذهنتان رسیده و قصد پرسیدن آن ها از پزشک را دارید را یادداشت کرده و همراه خود به مطب ببرید. بهتر است در مورد بیماری واسکولیت سوالات زیر را از پزشک بپرسید: دچار چه نوعی از بیماری واسکولیت شده ام؟ علت بروز این بیماری چیست؟ آیا نیاز به آزمایشات بیشتری برای تشخیص دقیق این بیماری خواهم داشت؟ آیا انجام آزمایشات نیاز به آمادگی خاصی خواهد داشت؟ واسکولیت به وجود آمده مزمن است یا حاد؟ آیا این بیماری خود به خود بهبود خواهد یافت؟ چه گزینه های درمانی برای این بیماری وجود دارد؟ فواید و خطرات هر کدام از شیوه های درمانی چیست؟ درمان این بیماری چه مدت زمان طول خواهد کشید؟ مبتلا به بیماری های دیگری هستم. چگونه می توانم این بیماری ها را در کنار هم مدیریت کنم؟ آیا نیاز به مراجعه به مختصص خواهم داشت؟ آیا بروشور یا برگه پرینت شده در مورد این بیماری دارید که با خود به منزل ببرم. برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد این بیماری مراجعه به چه وب سایتی را توصیه می کنید؟ پزشک ممکن است در حین تشخیص و انتخاب شیوه درمانی این بیماری سوالات زیر را مطرح کند: از چه زمانی علایم این بیماری شروع شد؟ این علایم به صورت دایمی بروز پیدا کرده یا موقتی است؟ علایم این بیماری تا چه میزان شدید است؟ آیا عاملی باعث بهبود یافتن علایم این بیماری می شود؟ آیا عاملی باعث شدت گرفتن علایم این بیماری می شود؟ واسکولیت التهاب رگ های خونی است که باعث ایجاد تغییر در دیواره رگ های خونی از جمله ضخیم شدن، ضعیف شدن، باریک شدن یا زخم شدن آن ها خواهد شد. این تغییرات به وجود آمده ممکن است جریان خون فرد مبتلا محدود کرده و در نتیجه باعث آسیب به اندام و بافت ها شود. علایم و نشانه های دیگر واسکولیت معمولا مربوط به نوع خاص آن خواهد بود. علایم این بیماری به سرعت ظاهر خواهد شد. علت دقیق بروز بیماری واسکولیت هنوز مشخص نیست. برخی از انواع آن مربوط به آرایش ژنتیکی فرد بوده و برخی از انواع دیگر آن ناشی از حمله اشتباه سیستم ایمنی بدن به سلول رگهای خونی است. درمان این بیماری با هدف کنترل التهاب با داروها و برطرف کردن بیماری های زمینه ای احتمالی که باعث بروز واسکولیت شده، انجام خواهد گرفت. |
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.