text
stringlengths 702
148k
|
|---|
هیپوناترمیا زمانی اتفاق میفتد که غلظت سدیم در خون به طور غیر طبیعی کاهش پیدا کند. سدیم یک الکترولیت است و به تنظیم مقدار آب موجود در سلول های بدن کمک می کند. در هیپوناترمیا، یک یا چند عامل از شرایط پزشکی اساسی گرفته تا نوشیدن آب زیاد باعث رقیق شدن سدیم در بدن می شود و سلول ها شروع به ورم کردن می کنند. این تورم می تواند منجر به بروز علادم خفیف تا جدی شود. درمان هیپوناترمیا با هدف برطرف کردن علت اصلی و بیماری زمینه ای انجام می شود و بسته به علت، ممکن است فرد نیاز به کاهش مصرف نوشیدنی و داروهای الکترولیت داخل وریدی داشته باشد. علایم هیپوناترمیا شامل موارد زیر است: تشنج گیجی سردرد تهوع و استفراغ بی قراری و تحریک پذیری ضعف عضلانی، اسپاسم یا گرفتگی عضلات از دست دادن انرژی، خواب آلودگی و خستگی کما سدیم در بدن نقش های اساسی و موثری دارد و به حفظ فشار خون طبیعی و تعادل مایعات بدن کمک می کند. سطح سدیم خون طبیعی بین تا میلی ثانیه در لیتر ( است. هیپوناترمیا زمانی اتفاق میفتد که سدیم موجود در خون زیر قرار بگیرد. بسیاری از شرایط ممکن و عوامل سبک زندگی می توانند منجر به هیپوناترمی شوند، از جمله: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برخی از داروها مانند قرص های ادرارآور، داروهای ضد افسردگی و داروهای ضد درد می توانند در روند طبیعی هورمونی و کلیوی که غلظت سدیم را در محدوده طبیعی سالم نگه می دارند تداخل ایجاد کنند. نارسایی احتقانی قلب و برخی بیماری های موثر بر کلیه ها یا کبد می توانند باعث تجمع مایعات در بدن و هیپوناترمیا شوند. در این شرایط مقادیر زیادی هورمون ضد دیورتیک ( تولید می شود و بدن را وادار می کند به جای دفع ادرار، آب را در بدن حفظ کند. این عوامل باعث می شوند بدن الکترولیت های مانند سدیم را از دست بدهد و بالتبع سطح نوشیدن مقادیر بیش از حد آب می تواند با اختلال در عملکرد کلیه ها باعث کاهش سطح سدیم در خون شود. علاوه بر آن، نوشیدن آب زیادی در طول ورزش های استقامتی می تواند میزان سدیم خون را رقیق کند. نارسایی غده آدرنال (بیماری آدیسون) و مقادیر پایین هورمون تیرویید می تواند سطح سدیم خون را کاهش دهند. آمفتامین خطر ابتلا به موارد شدید و حتی کشنده هیپوناترمی را افزایش می دهد. عوامل زیر ممکن است خطر ابتلا به هیپوناترمی را افزایش دهد: تغییرات مربوط به سن، مصرف برخی داروهای خاص و ابتلا به بیمار های مزمن در سالمندان باعث عدم تعادل سدیم در بدن می شود. داروهایی که خطر ابتلا به هیپوناترمی را افزایش می دهد شامل دیورتیک های تیازیدی و همچنین برخی داروهای ضد افسردگی و ضد درد می شود. علاوه بر این، داروی تفریحی اکستازی به هیپوناترمیا مرتبط بوده است. شرایطی که باعث کاهش دفع آب بدن می شوند، مانند برخی از بیماری های که می توانند خطر ابتلا به هیپوناترمی را افزایش دهد شامل بیماری کلیوی، سندرم هورمون ضد دیورتیک نامناسب ( و نارسایی قلبی خطر ابتلا را افزایش می دهند. نوشیدن آب زیاد در حین فعالیت های شدید می تواند، خطر ابتلا به این بیماری را افزایش دهد. در هیپوناترمیا مزمن، سطح سدیم به تدریج در طی ساعت یا بیشتر کاهش می یابد و علایم و عوارض آن معمولا متوسط تر است. در هیپوناترمی حاد، میزان سدیم به سرعت کاهش می یابد و در نتیجه اثرات بالقوه خطرناکی مانند تورم سریع مغز، که می تواند منجر به اغما و مرگ شود را بروز می دهد. به نظر می رسد زنان قبل از یایسگی در معرض ابتلا به آسیب مغزی مربوط به هیپوناترمی قرار دارند. این موضوع ممکن است به ت ثیر هورمون های جنسی زنان در توانایی بدن در تعادل در میزان سدیم مربوط باشد. اقدامات زیر می تواند در پیشگیری از هیپوناترومی موثر باشد: درمان بیماری های زمینه ای مانند نارسایی غده فوق کلیوی، می تواند در پیشگیری از کمبود سدیم خون موثر باشد. اگر یک بیماری خاصی دارید که خطر ابتلا به هیپوناترمیا را افزایش می دهد یا داروهای ادرارآور مصرف می کنید، از علایم و نشانه های این بیماری آگاه باشید و در صورت بروز آن ها با پزشک خود برای جایگزین کردن داروها مشورت کنید. ورزشکاران در طول مسابقه و فعالیت های شدید ورزشی باید به اندازه تشنگی و نیاز خود آب یا مایعات دیگر بنوشند. در هنگام شرکت در برنامه های استقامتی و فعالیت های شدید از پزشک خود در مورد جایگزینی آب با نوشیدنی های ورزشی حاوی الکترولیت مشورت بگیرید. نوشیدن آب برای سلامتی بسیار مهم است، بنابراین مایعات کافی بنوشید. اما در خوردن آن زیاده روی نکنید. تشنگی و رنگ ادرار معمولا بهترین نشانه های میزان آب مورد نیاز بدن است. اگر تشنه نیستید و ادرار شما به رنگ زرد کمرنگ است، به احتمال زیاد آب بدن شما کافی است. پزشک تشخیص بیماری را با سوال از تاریخچه پزشکی و انجام معاینه جسمی شروع خواهد کرد. اما، از آنجا که علایم و نشانه های هیپوناترمی در بسیاری از شرایط رخ می دهد، تشخیص بیماری بر اساس یک معاینه فیزیکی به تنهایی غیرممکن است. برای ت یید سدیم خون پایین، پزشک آزمایش خون و ادرار را سفارش می دهد. درمان هیپوناترمیا با هدف رفع علت اصلی انجام می شود. اگر به دلیل رژیم غذایی، داروهای ادرارآور یا نوشیدن آب زیاد، دچار افت فشار خون مزمن متوسط هستید، پزشک ممکن است به شما توصیه کند که موقتا مصرف مایعات را قطع کنید. وی همچنین ممکن است پیشنهاد کند که مصرف دیورتیک را تنظیم کرده و سطح سدیم را در خون خود افزایش دهید. مایعات داخل وریدی، پزشک ممکن است محلول سدیم را توصیه کند تا میزان سدیم در خون به صورت تدریجی افزایش یابد. حتی این احتمال وجود دارد بیمار برای کنترل سطح سدیم خود در بیمارستان بستری شود. داروها، پزشک می تواند برای مدیریت علایم مانند سردرد، حالت تهوع و تشنج دارو تجویز کند. درمان علت اصلی، در مواردی که علت اصلی هیپوناترمی یک بیماری پزشکی یا اختلال هورمونی است، افراد معمولا به درمان بیشتری نیاز دارند. به عنوان مثال، مبتلایان به مشکلات کبدی، کلیوی یا قلبی ممکن است به جراحی و مبتلایان به مشکلات کلیوی اغلب به دیالیز احتیاج دارند و بیماران کبد یا قلب به پیوند نیاز داشته باشند. افراد مبتلا به اختلال تیرویید به طور معمول می توانند علایم خود را مدیریت کرده و از افت فشار خون و سایر عوارض ناشی از داروها و تغییر شیوه زندگی جلوگیری کنند. معمولا برای جلوگیری از افت فشار خون، به درمان مداوم نیاز دارد. افراد مبتلا به این بیماری ممکن است نیاز به محدود کردن مصرف مایعات، مصرف قرص نمک یا استفاده از داروها داشته باشند. هایپرناترمیا اصطلاح پزشکی است که به سطح بالای سدیم در خون اشاره دارد. در بسیاری موارد، هایپرناترمیا خفیف است و مشکلات جدی ایجاد نمی کند. با این حال، برای جلوگیری یا برطرف کردن مشکلات ناشی از هایپرناترمیا، اصلاح سطح بالای سدیم بسیار مهم است. هایپرناترمیا ممکن است در صورت از دست دادن آب زیاد و افزایش سطح سدیم زیاد در بدن ایجاد شود. تغییر در میزان مصرف آب یا از بین رفتن آب می تواند بر تنظیم غلظت سدیم در خون ت ثیر بگذارد. این تغییرات مایعات می تواند ناشی از تغییرات چشمگیر در تشنگی و تغییر در غلظت ادرار باشد. علایم اصلی هیپرناترمیا تشنگی بیش از حد است. علایم دیگر بی حالی است که خستگی شدید و کمبود انرژی و احتمالا سردرگمی را به همراه دارد. در موارد پیشرفته همچنین ممکن است این بیماری باعث پیچش عضله یا اسپاسم شود چون سدیم برای عملکرد عضلات و اعصاب مهم است و افزایش بیش از حد آن می تواند منجر به تشنج و کما شود. البته بروز این علایم به ندرت رخ می دهد و معمولا فقط با افزایش سریع و زیاد سدیم در پلاسمای خون مشاهده می شود. سالمندان بیشتر در معرض خطر ابتلا به هایپرناترمیا هستند چون افزایش سن احساس عطش را در افراد کاهش داده و آن ها مستعد ابتلا به بیماری های می کند که بر تعادل آب یا سدیم ت ثیر می گذارند. برخی شرایط پزشکی همچنین خطر ابتلا به هایپرناترمیا را افزایش می دهد، از جمله: تب استفراغ داروهای خاص کمبود آب بدن بیمارهای کلیوی هذیان یا زوال عقل اسهال شدید و آبکی سوختگی های شدید بیماری نادر دیابت مایع هایپرناترمیا اغلب از طریق آزمایش خون تشخیص داده می شود. البته می توان از آزمایشات ادرار برای شناسایی مقادیر بالای سدیم به همراه غلظت ادرار استفاده کرد. آزمایش خون و ادرار هر دو آزمایش سریع و با حداقل تهاجمی برای تشخیص این بیماری هستند که نیازی به آماده سازی ندارند. آزمایش های تشخیصی جانبی به سابقه پزشکی و علایم بیمار بستگی دارد. هایپرناترمیا می تواند به سرعت (در ساعت) رخ دهد یا با گذشت زمان (بیش از تا ساعت) به صورت تدریجی رخ دهد. تمام درمان ها بر اصلاح مایعات و سدیم موجود در بدن تمرکز دارند. در موارد خفیف، ممکن است با افزایش مصرف مایعات این بیماری درمان شود و در موارد شدیدتر، احتمالا بیمار به تزریق مایعات در خون نیاز پیدا می کند. به طور کلی پیش آگهی هیپرناترمیا در صورت تشخیص زودهنگام و درمان بیماری های زمینه ای بسیار خوب است و اغلب در خارج از بیمارستان قابل معالجه است. برای هیپوناترمی، برخی از سوالات اساسی که باید از پزشک خود بپرسید عبارتند از: چه درمانی را پیشنهاد می کنید؟ چه عواملی باعث هیپوناترمی می شود؟ محتمل ترین علت بروز بیماری من چیست؟ چه مدت طول می کشد تا علایم من بهبود یابد؟ آیا من در معرض بروز عوارض طولانی مدت قرار دارم؟ چگونه می توانم از بازگشت مجدد این بیماری جلوگیری کنم؟ آیا باید در میزان مایعات که معمولا می نوشم تغییراتی ایجاد کنم؟ علاوه بر آن ممکن است پزشک سوالات زیادی را بیمار بپرسد، از جمله: آیا داروهای جدیدی مصرق کرده اید؟ آیا از داروهای تفریحی استفاده می کنید؟ علایم شما از چه زمانی شروع شده است؟ آیا حالت تهوع، استفراغ یا اسهال داشته اید؟ چه چیزی باعث بهتر و یا بدتر شدن علایم شما می شود؟ آیا علایم شما باعث تغییرات روانی مانند احساس گیجی، آشفتگی یا افسردگی شده است؟ |
فسفات یک ماده شیمیایی است که در بدن یافت می شود. این ماده حاوی ماده معدنی به نام فسفر است که به طور طبیعی در بسیاری از غذاها وجود دارد. بدن برای تقویت استخوان ها و دندان ها، تولید انرژی و ساخت غشای سلولی به مقداری فسفات احتیاج دارد. کلیه ها به طور طبیعی میزان فسفات ها در بدن را کنترل می کنند و در صورت اختلال عملکرد کلیه ها قادر به از بین بردن فسفات اضافی بدن نیستند و باعث افزایش سطح فسفر در بدن می شوند. افزایش بیش از حد فسفات در خون به عنوان هیپرفسفاتمی ( hyperphosphatemia ) شناخته می شود که سطح بالای فسفات اغلب نشانه آسیب کلیه است. این بیماری در افراد مبتلا به بیماری مزمن کلیه ( CKD ) به ویژه در افراد مبتلا به بیماری کلیوی در مرحله پایانی شایع تر است. اما سایر شرایط هم می توانند باعث عدم تعادل سطح فسفات شوند. علاوه بر آن، هیپرفسفاتمی می تواند باعث مشکلات استخوانی و عضلات شود و خطر ابتلا به سکته های قلبی و سکته های مغزی را افزایش دهد. بیشتر افراد روزانه حدود تا میلی گرم فسفر از غذاهایی مانند گوشت قرمز، لبنیات، مرغ، ماهی و غلات غنی شده دریافت می کنند. در بدن، فسفات در استخوان ها و دندان ها، داخل سلول ها و مقادیر بسیار کمتری در خون یافت می شود. درمان هیپرفسفاتمی به شرایط زمینه ای بستگی دارد و برای مبتلایان به بیمارهای کلیوی، ترکیبی از رژیم غذایی و دارو برای کنترل سطح فسفات مورد استفاده قرار می گیرد. هیپرفسفاتمی معمولا علایم ظاهری خاصی ندارد و این احتمال وجود دارد که ابتدا علایم بیماری زمینه ای که باعث بالا رفتن میزان فسفات در بدن می شود، مانند دیابت کنترل نشده بروز پیدا کند. افزایش سطح فسفات در خون می تواند باعث اختلالات معدنی و استخوانی و کلسیفیکاسیون شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید استخوان ها برای بازسازی، رشد و تقویت به مواد معدنی و هورمون ها نیاز دارند. کلیه ها میزان فسفر و کلسیم موجود در خون را متعادل نگه می دارند. در صورت عدم تعادل مناسب بین این کلسیم از استخوان خارج شده و آن ها را تضعیف می کند. این عدم تعادل مناسب بین فسفر و کلسیم ممکن است به طور تدریجی در طی سال های طولانی بدون بروز هیچ علایم خاصی صورت بگیرد. اما، با ضعف شدن استخوان ها، ممکن است فرد درد در استخوان یا مفاصل را تجربه کند. این اتفاق در کودکانی که به بیماری کلیوی مبتلا هستند، می تواند جدی تر باشد زیرا استخوان های آن ها هنوز در حال رشد هستند. استخوان های موجود در پاهای آن ها ممکن است به سمت داخل یا خارج خم شود، که بعضی اوقات به عنوان نرم استخوان کلیه ها ( renal rickets ) شناخته می شود. وقتی کلسیم در اندام ها یا بافت های بدن ذخیره می شود، کلسیفیکاسیون انجام می شود. این بیماری می تواند روی رگ ها و شریان ها ت ثیر بگذارد و به عنوان کلسیفیکاسیون عروقی شناخته می شود. کلسیفیکاسیون یک بیماری به خصوص جدی است زیرا در این خصوص قلب برای پمپاژ خون در بدن نیاز به فعالیت بیشتری دارد. کلسیفیکاسیون می تواند دیالیز بیماران کلیوی را دشوارتر کند. در برخی از افراد مبتلا به بیماری مزمن کلیه، میزان بالای فسفات باعث افت سطح کلسیم در خون می شود. علایم کلسیم پایین شامل موارد زیر است: راش خارش پوست استخوان های ضعیف درد استخوان و مفاصل گرفتگی عضلات یا اسپاسم بی حسی و سوزن زدن در اطراف دهان بیماری کلیه و دیابت دلایل شایع هیپرفسفاتمی هستند. از طرفی هم بیماری کلیه شایع ترین علت بیماری پرفشاری خون است. کلیه های سالم میزان مواد معدنی موجود در خون را تنظیم می کنند، اما کلیه هایی که به درستی کار نمی کنند همیشه قادر به انجام این کار نیستند. کلیه ها در از بین بردن فسفات اضافی از بدن کمک می کند تا سطح متعادل شود. در صورت آسیب دیدگی کلیه ها، بدن نمی تواند به سرعت کافی فسفات را از خون شما خارج کند و می تواند به سطح مزمن فسفات مزمن منجر شود. با این وجود شرایط دیگری نیز وجود دارند که می توانند منجر به افزایش سطح بالای فسفات در خون شوند: دیابت کنترل نشده باعث بالا رفتن قند خون و در نهایت منجر به مشکلات جدی پزشکی مانند آسیب اعضای بدن می شود. کتواسیدوزدیابتی، یکی از عوارض دیابت است و زمانی ایجاد می شود که بدن قادر به تولید انسولین کافی نیست. بدون انسولین کافی، بدن شروع به تجزیه چربی می کند. این فرآیند باعث ایجاد اسیدها در جریان خون به نام کتون می شود که در صورت عدم درمان منجر به کتواسیدوز دیابتی می شود. هیپوپاراتیروییدیسم، یک اختلال نادر است که در آن بدن به اندازه کافی هورمون پاراتیرویید ( PTH ) تولید نمی کند. PTH در کنترل میزان فسفر در خون و استخوان ها موثر است. هیپوکلسمی، که معمولا به عنوان بیماری کمبود کلسیم شناخته می شود، در هنگامی که سطح کلسیم خون پایین است، رخ می دهد. کمبود طولانی مدت کلسیم می تواند منجر به تغییرات دندانی، آب مروارید، اختلال در مغز و پوکی استخوان شود. مصرف بیش از حد مکمل های فسفات می تواند منجر به هیپرفسفاتمی شود این در حالی است که بیشتر افراد می توانند فسفر مورد نیاز بدن خود را از رژیم غذایی دریافت می کنند و بدن معمولا سطح خوبی از این ماده معدنی را دارد و افراد نباید در طول روز بیش از میلی گرم مکمل فسفر مصرف کند. غذاهای فرآوری شده و رژیم غذایی با پروتیین بالا غالبا دارای فسفر زیادی هستند. کلسیم با فسفات ترکیب و منجر به کمبود کلسیم در خون (هیپوکلسمی) می شود. کلسیم پایین در خون خطرات زیر را افزایش می دهد: تشنج بیماری استخوانی به نام استیوییدوستروفی کلیوی سطح بالای هورمون پاراتیرویید (هایپرپاراتیروییدیسم ثانویه) افرادی که علایم هیپرفسفاتمی یا بیماری مرتبط با این بیماری دارند، باید به پزشک مراجعه کند. پزشک در این شرایط تاریخچه پزشکی بیمار را بررسی می کند و معاینه جسمی را انجام می دهد و گاهی اوقات آزمایش فسفات را تجویز می کند. آزمایشات فسفات برای بررسی سطح فسفر در خون بیمار، عبارتند از: به طور معمول، افراد مبتلا به نارسایی کلیه باید به طور منظم میزان فسفات خود را کنترل کنند. نمونه ادرار، در این شرایط بیمار باید در مدت زمان معینی که معمولا ساعت است ادرار خود را جمع آوری کند. اندازه گیری میزان فسفات در قسمت مایع خون به نام پلاسما، برای انجام این آزمایش پزشک سوزن را داخل رگ در بازو قرار داده و از خون بیمار نمونه گیری کرده و برای آزمایش به آزمایشگاه می فرستد. در صورت بروز علایم اختلال در مواد معدنی و استخوانی ممکن است پزشک اشعه ایکس را توصیه کند. اشعه ایکس هرگونه رسوب کلسیم در اندام ها یا رگ ها و هرگونه ضعف یا تغییر در ساختار استخوان های بیمار را نشان می دهد. داروها یا مکمل های حاوی کلسیم ممکن است برای درمان و پیشگیری از بیماری هایپرفسفاتمی توصیه شوند. درمان هیپرفسفاتمی به علت اصلی آن بستگی دارد: در مبتلایان به دیابت کنترل نشده، بیماران باید با حفظ رژیم غذایی، ورزش و انسولین وضعیت خود را کنترل کنند. در بیمارانی که بیماری کلیوی باعث هیپرفسفاتمی شده، معمولا ترکیبی از تغییر رژیم و دارو برای درمان آن تجویز می شود. هدف اصلی پیشگیری از آسیب بیشتر به استخوان ها می باشد. مبتلایان به هیپوپاراتیروییدیسم نیاز به مصرف مکمل دارند تا سطح کلسیم و فسفات موجود در خون آن ها به حالت عادی برگردد. رژیم غذایی سرشار از کلسیم و فسفر کم می تواند به پایداری سطح این دو مواد معدنی کمک کند. کسی که به نارسایی کلیه مبتلا می شوند اغلب به دیالیز نیاز دارند. دیالیز فرایند برای تمیز کردن خون و حذف مایعات اضافی و سموم بدن انجام می شود. دیالیز فسفات اضافه را از خون خارج می کند. اصلی ترین راه برای جلوگیری از هایپرفسفاتمی، کنترل سطح فسفات و کلسیم در بدن است. این کار معمولا با خوردن غذاهای خاص و پرهیز از غذاهای محرک انجام می شود. غذاهای فرآوری شده اغلب حاوی فسفر به عنوان ماده نگهدارنده هستند که توسط ترکیبات PHOS نشان داده می شود. افرادی که بیمارهای زمینه ای مرتبط با هیپرفسفاتمی دارند بهتر است از خوردن این غذاها پرهیز کنند. از طرفی هم برخی غذاهای طبیعی مانند نخود فرنگی، شیر و کره بادام زمینی نیز حاوی مقادیر زیادی فسفر هستند که بیماران باید از خوردن آن خودداری کنند. غذاهایی که دارای فسفر زیاد هستند، عبارتند از: نان شیر نوشابه گوشت قرمز محصولات میان وعده پنیرهای فرآوری شده گوشت بسته بندی شده وعده های غذایی یخ زده مواد افزودنی و مواد نگهدارنده حفظ رژیم غذایی از غذاهای سالم حایز اهمیت است که پروتیین را با فسفر متعادل می کند برخی از این غذاها، عبارتند از: مرغ آجیل لوبیا ماهی تخم مرغ اما باید این را در نظر داشته باشید که حفظ رژیم غذایی به تنهایی احتمالا سطح فسفات شما را به اندازه کافی برای رفع مشکل پایین نمی آورد. برای مبتلایان به بیماران کلیوی، خوردن رژیم غذایی با مقدار مناسب مواد معدنی، یک بخش اساسی در مدیریت این بیماری است. البته حفظ و تشخیص این رژیم غذایی می تواند تا حدودی سخت و پیچیده باشد. یک متخصص تغذیه می تواند در انتخاب این رژیم به بیماران کنند. به طور طبیعی میزان فسفات موجود در خون با عملکرد درست و مناسب کلیه ها کنترل می شود. در غیر این صورت افراد باید با استفاده از رژیم غذایی و مصرف دارو به صورت مصنوعی این سطح را کنترل کنند. هایپرفسفاتمی می تواند استخوان ها را تضعیف کرده و باعث آسیب به رگ ها، بافت ها و اندام های بدن شود. این نکته حایز اهمیت است که مبتلایان به بیماری کلیوی برای کنترل سطح فسفات خود به دنبال مشاوره تغذیه باشند، چون حفظ رژیم غذایی مناسب می تواند در مدیریت شرایط به بیماران کمک کند. |
هیپوفسفاتمی سطح غیر طبیعی فسفات خون است. فسفات یک الکترولیت است که به بدن در تولید انرژی و عملکرد عصب کمک می کند. بیشتر فسفات بدن در استخوان ها قرار دارد و مقدار کمتری از آن در سلول ها یافت می شود. فسفات همچنین به ساخت استخوان ها و دندان های سالم کمک می کند. افراد می توانند فسفات مورد نیاز خود را از غذاهایی مانند شیر، تخم مرغ و گوشت دریافت کنند. هیپوفسفاتمی ممکن است به عنوان سطح پایین فسفات معدنی در خون توصیف شود. فسفات یا فسفر مشابه کلسیم است و در دندان ها و استخوان های بدن یافت می شود و بدن برای جذب فسفات به ویتامین D احتیاج دارد. کلیه ها فسفات را از بدن دفع می کنند. دامنه طبیعی فسفر . - . میلی گرم در لیتر است. مقادیر عادی فسفات ممکن است ازیک آزمایشگاه به آزمایشگاه دیگر متفاوت باشد. دامنه طبیعی در کودکان وابسته به سن است. بیمارانی که فسفات کم دارند غالبا دارای نقص الکترولیت دیگری هم هستند. از آنجا که فسفات در بسیاری از غذاها یافت می شود، به همین دلیل کمبود آن به ندرت دیده می شود مگر اینکه فرد دچار سوء تغذیه شده باشد. برخی از شرایط پزشکی که می تواند باعث هیپوفسفاتمی شود، عبارتند از: اسهال مزمن سوختگی های شدید مصرف مشروبات الکلی کمبود ویتامین D در کودکان کاهش میزان فسفات روده افزایش میزان فسفات در ادرار اختلال کلیه، سندرم Fanconi عارضه دیابت به نام کتواسیدوز دیابتی سوء تغذیه شدید، مانند بی اشتهایی یا گرسنگی سطح بیش از حد هورمون پاراتیرویید (هایپرپاراتیروییدیسم) شرایط ارثی مانند هیپوفسفاتمی خانوادگی مرتبط با X ( XLH ) یا راکت هیپوفسفرات ارثی با هیپرکلسیوری ( HHRH ) هیپوفسفاتمی همچنین ممکن است در شرایط زیر دیده شود: مبتلایان به کمبود ویتامین D مبتلایان به برخی از مشکلات تنفسی افرادی که تحت جراحی معده قرار گرفته اند. جذب ضعیف فسفات (بدن فسفات را به خوبی جذب نمی کند) اختلال در میزان الکترولیت خون، مانند منیزیم خون پایین (برای جذب فسفر) یا کلسیم خون بالا جذب فسفات توسط هیدروکسید آلومینیوم موجود در ملین هایی مانند مالوکس یا آمفوژل مسدود شده است. سطح پایین فسفات خون نیز ممکن است نتیجه افزایش از دست دادن بی کربنات در ادرار افراد باشد که در صورت شرایط زیر بروز می کند: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید مشکلات غدد درون ریز قرص های مدر یا دیورتیک ها اختلال عملکرد کلیه یا آسیب کلیوی میزان کم فسفات ممکن است به دلیل مصرف طولانی مدت یا بیش از حد برخی داروهای خاص، مانند: دیورتیک ها استامینوفن کورتیکواستروییدها مانیتول (اسمیترول) بیس فسفونات ها acyclovir ) Zovirax ) آنتی اسیدهایی که به فسفات وصل می شوند تیوفیلین، برونکودیلاتلاتورها و سایر داروهای آسم هورمون هایی مانند انسولین، گلوکاگون و آندروژن ها مواد مغذی مانند گلوکز، فروکتوز، گلیسرول، لاکتات و اسیدهای آمینه هیپوفسفاتمی خانوادگی در اثر تغییر ژن (جهش) ایجاد و از والدین به فرزندانشان منتقل می شود. این تغییرات ژنی باعث می شوند که کلیه ها بیشتر از حد معمول فسفات را از خون وارد ادرار کنند. برخی شرایط می توانند خطر بروز این شرایط را تا حد زیادی افزایش دهند، از جمله: سابقه خانوادگی هایپرپاراتیروییدیسم عفونت خون، سپسیس به طور کلی از نظر شدت بیماری، دو نوع هیپوفسفاتمی وجود دارد: هیپوفسفاتمی حاد، که به سرعت بروز می کند. هیپوفسفاتمی حاد شدید (سطح کمتر از . میلی مول در لیتر) ممکن است با بی نظمی، تشنج، نقص عصبی کانونی، نارسایی احتقانی قلب و درد عضلانی همراه باشد. هیپوفسفاتمی مزمن، که به مرور زمان ایجاد می شود. هیپوفسفاتمی مزمن یا خفیف ممکن است بدون علامت باشد (میزان فسفات . - . میلی مول در لیتر) بیشتر بیماران مبتلا به هیپوفسفاتمی ممکن است علایم خاصی نداشته باشند و یا شاید خستگی را تجربه کنند. علاوه بر آن، انواع هیپوفسفاتمی بر اساس دسته بندی دیگر وجود دارد: سندرم از دست دادن فسفات مزمن که معمولا با درد استخوان، ضعف عضلانی و اختلالات اسکلتی همراه است. هیپوفسفاتمی خانوادگی نوعی بیماری نادر است که در بین خانواده ها منتشر می شود. این بیماری می تواند به بیماری استخوان و نرم شدن آن ها نام استیومالاسی منجر شود. یکی دیگر از اشکال ژنتیکی نادر این بیماری، راکت هیپوفسفاتماتی ارثی با هیپرکلسیوری ( HHRH ) است. علاوه بر هیپوفسفاتمی، این بیماری با وجود مقدار زیادی کلسیم در ادرار (هایپرکلسوری) مشخص می شود. به طور کلی، هیپوفسفاتمی به ندرت دیده می شود و این بیماری در بین افرادی که در بیمارستان یا در بخش مراقبت های ویژه ( ICU ) بستری می شوند شایع است. این بیماری بین تا درصد از افراد بستری در بیمارستان و تا درصد از افراد در بخش مراقبت های ویژه دیده می شود. بسیاری از افراد مبتلا به هیپوفسفاتمی خفیف، علایم خاصی ندارند و حتی ممکن است علایم خاصی بروز نکند. اما در صورت بروز علایم، آنها می توانند شامل موارد زیر باشند: گیجی خستگی بی حسی درد استخوان تحریک پذیری ضعف عضلانی شکستگی استخوان از دست دادن اشتها رشد آهسته در کودکان پوسیدگی دندان یا دندان های دیر هنگام کودک (در هیپوفسفاتمی خانوادگی) هیپوفسفاتمی بسته به علت آن ممکن است میزان سایر الکترولیت ها را تحت ت ثیر قرار دهد. فرد ممکن است متوجه مشکلات تنفسی، گیجی، تحریک پذیری یا اغما شود. این شرایط می تواند در فسفر با میزان / / میلی گرم در دسی لیتر اتفاق بیفتد. اگر میزان فسفر شما کمتر از . میلی گرم در دسی لیتر باشد، ممکن است بافت های بدن در اتصال هموگلوبین با اکسیژن که برای تنفس بسیار مهم است مشکل داشته باشند و منجر به تنگی نفس شود. در صورتی که هیپوفسفاتمی ناشی از بیماری زمینه ای خاصی باشد باید بعد از درمان بیماری و مصرف مکمل فسفر، سطح فسفر خون به حد طبیعی برگردد و هیپوفسفاتمی از بین برود. در صورت بروز علایم زیر سریعا به پزشک مراجعه کنید: حالت تهوع درد جدید در عضلات اسهال ( - بار در یک دوره ساعته) سردرگمی، تغییر در وضعیت روانی، رفتار تحریک پذیری استفراغ (استفراغ بیش از - بار در یک دوره ساعته) یبوست شدید، بدون عارضه ملین که تا روز به طول انجامد. برای تشخیص و علت اصلی این بیماری، پزشک می تواند یک معاینه پزشکی انجام دهد و برای بررسی های بیشتر، آزمایش خون و سایر موارد زیر را تجویز کند: اگر پزشک مشکوک شود که علت بیماری می تواند ارثی باشد، ممکن است آزمایش ژنتیکی را پیشنهاد دهد. پرتونگاری ایکس می تواند به ارزیابی استیوپنی، پوکی استخوان یا هایپرپاراتیروییدیسم کمک کند. سونوگرافی گردن ممکن است به شناسایی غدد پاراتیرویید بزرگ شده کمک کند. اسکن تراکم استخوان با جذب دو برابر پرتوی ایکس ( DXA ) : کمبود مزمن فسفات باعث از بین رفتن تراکم استخوان خواهد شد. اگر اشعه X بی نتیجه باشد، ممکن است بیوپسی استخوان لازم باشد. کلسیم، فسفات، منیزیم، پروتیین های پلاسما در حضور فسفات کم: منیزیم پایین نشانگر کمبود رژیم است. کلسیم بالا نشان دهنده هایپرپاراتیروییدیسم است. کلسیم پایین نشان دهنده کمبود ویتامین D یا سوء جذب یا سندرم استخوان گرسنه است. کمبود فسفات می تواند منجر به ضعف استخوان، شکستگی و آسیب دیدگی عضلات شود. هیپوفسفاتمی بسیار شدید در صورت عدم درمان می تواند بر تنفس و عملکرد قلب فرد ت ثیر بگذارد و خطرناک باشد. عوارض هیپوفسفاتمی شامل موارد زیر است: نارسایی تنفسی ضربان قلب نامنظم (آریتمی) مرگ بافت عضلانی (رابدومیولیز) تخریب گلبولهای قرمز (کم خونی همولیتیک) موارد خفیف از هیپوفسفاتمی معمولا با افزودن فسفات بیشتر به رژیم غذایی یا مصرف مکمل بهبود می یابد اما موارد شدید به تزریق فسفات نیاز دارد. پیش آگهی بیماری به علت اصلی آن، درمان پذیر بودن بیماری و احتمال بازگشت بیماری بستگی دارد. داروهای کمی برای مقادیر کم فسفات خون وجود دارند و درمان سطح پایین فسفات خون به علت اصلی و درمان آن بستگی دارد. اما پزشک در صورت صلاحدید می تواند داروهای زیر تجویز کند: در صورتی که سطح الکترولیت خون بیمار پایین باشد. پزشک می تواند مکمل های منیزیم یا ویتامین D را پیشنهاد کند. مکمل فسفات می تواند با سطح بسیار پایین به صورت داخل وریدی ( IV ) و یا خوراکی تجویز شود. مکمل های فسفات باید در مواردی که احتمال هیپوفسفاتمی وجود دارد مانند تجویز مجدد بعد از بی اشتهایی، گرسنگی یا وابستگی به الکل مصرف شود. مکمل های فسفات خوراکی ممکن است در اختلالات ژنتیکی که منجر به از دست دادن فسفات ادرار می شوند مفید باشند اگرچه آنها ناهنجاری اصلی را درمان نمی کنند. در پوکی استخوان انکوژنیک، مکمل های فسفات تا زمانی که تومور شناسایی و خارج شود مفید است. معمولا فسفات خوراکی به خوبی تحمل می شود اما دوزهای بسیار زیاد ان ممکن است باعث اسهال شود. همچنین بیماران می توانند با افزودن فسفات بیشتر در رژیم غذایی، علایم خفیف را برطرف کرده و از کاهش بیش از حد آن جلوگیری کنند. شیر و سایر غذاهای لبنی منابع خوبی از فسفات هستند. علاوه بر آن افراد می توانند یک مکمل فسفات مصرف کنند و در مواردی که فرد کمبود ویتامین D دارد باید مصرف این ویتامین را افزایش دهد. در شرایط هیپوفسفاتمی شدید ممکن است بیمار نیاز به مصرف دوزهای زیادی از فسفات به صورت تزریقی و داخل ورید ( IV ) داشته باشد. در صورت بروز نوع حاد بیماری و یا عدم عملکرد روده، از فسفات تزریقی استفاده می شود اما استفاده از فسفات تزریقی خطرناک است و نیاز به نظارت بر میزان کلسیم، فسفات و الکترولیت هر شش ساعت یکبار دارد. افراد دارای فرم خانوادگی برای محافظت از استخوان خود نیاز به مصرف مکمل های فسفات و ویتامین D دارند. همچنین ممکن است آنها برای محافظت از دندان در برابر پوسیدگی به سیلانت دندان نیاز داشته باشند. کمبود ویتامین D معمولا با ویتامین D خوراکی درمان می شود. هایپرپاراتیروییدیسم نیاز به شناسایی و از بین بردن تومور متخلف دارد. سندرم هدر رفتن فسفات مادرزادی نیاز به مصرف مکمل در طولانی مدت دارد. مشکلاتی مانند وابستگی به الکل و اختلالات خوردن نیاز به درمان مناسب دارد. در صورتی که مصرف دارو باعث بروز این حالت شده باشد باید داور با یک نوع مطمین تر جایگزین شود. در بیماری سلیاک یا بیماری کرون، باید بیماری زمینه ای درمان شود اما ممکن است بیمار به مکمل های ویتامین D نیاز داشته باشد. بیماران مبتلا به کتواسیدوز دیابتی در معرض خطر بالای هیپوفسفاتمی قرار دارند که اکثرا خفیف و بدون علامت است و مطالعات نشان می دهد که فسفات تزریقی بیماری را بهبود نمی بخشد. برای مدیریت هیپوفسفاتمی می توانید راهکارهای زیر را در نظر بگیرید: در صورت امکان به اندازه کافی آب بنوشید. از رژیم غذایی توصیه شده پیروی کنید. بسته به علت پایین بودن میزان فسفر خون، پزشک می تواند رژیم خاصی را پیشنهاد دهد. سعی کنید از این رژیم پیروی کنید. در مورد سایر داروهای مصرفی (از جمله بدون نسخه، ویتامین ها یا داروهای گیاهی) با پزشک خود مشورت کنید چون برخی دارو ها می توانند با سایر داروها تداخل ایجاد کنند. در صورتی که سابقه دیابت، کبد، کلیه یا بیماری های قلبی دارید، به پزشک خود اطلاع دهید. در صورت بروز علایم یا عوارض جانبی شدید، حتما با پزشک خود مشورت کنید. آنها می توانند داروها و یا پیشنهادهای دیگری را ارایه دهند که در مدیریت چنین مشکلاتی موثر هستند. افراد در معرض خطر مانند بیمارانی که تحت دیالیز قرار می گیرند و بیماران پیوندی، مبتلایان به اختلالات خوردن و بیمارانی که به تازگی پاراتیروییدکتومی مبتلا شده اند باید تحت نظر قرار بگیرند و در صورت لزوم از مکمل خوراکی یا تزریقی مناسب استفاده کنند. phosphate . aspx |
لفنادنیت مزانتریک ( Mesenteric lymphadenitis ) یا آدنیت مزانتر بیماری است که در آن غدد لنفاوی ملتهب می شود. هنگامی که این بیماری بر غدد لنفاوی غشایی که روده را به دیواره شکم ( mesentery ) متصل می کند اثر می گذارد به این عارضه آدنیت مزانتر گفته می شود. عفونت ویروسی روده علت اصلی بروز آدنیت مزانتر است که به آن لفنادنیت مزانتر نیز گفته می شود. این بیماری به طور عمده کودکان و نوجوانان را درگیر می کند. این بیماری دردناک می تواند علایمی مشابه آپاندیسیت داشته یا باعث بروز در هم روی روده شود که در آن بخشی از روده داخل قسمت دیگری از از آن لغزیده و در هم تنیده می شوند. برخلاف آپاندیسیت یا در هم روی روده، آدنیت مزانتر به ندرت جدی بوده و معمولا خود به خود بهبود می یابد. شایع ترین علت بروز آدنیت مزانتر یک نوع عفونت ویروسی مانند گاستروانتریت است که اغلب به آن آنفولانزای معده نیز گفته می شود. این عفونت باعث ایجاد التهاب غدد لنفاوی قرار گرفته در بافت نازکی که روده شما را به قسمت پشت دیواره شکم متصل می کند، خواهد شد. سایر علل بروز آدنیت مزانتر شامل عفونت باکتریایی، بیماری التهابی روده و لنفوم می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علایم احتمالی ابتلا به آدنیت مزانتر شامل موارد زیر می شود: تب حساس شدن شکم بزرگ شدن غدد لنفاوی مزانتر درد شکم، غالبا در سمت راست بدن البته این درد می تواند گسترده تر باشد. با توجه به عامل بروز بیماری، علایم و نشانه های ابتلا به آدنیت مزانتر شامل موارد زیر می شود: استفراغ حالت تهوع درد شکم در کودکان و نوجوانان متداول بوده و تشخیص اینکه دقیقا چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد، کار بسیاری دشواری برای والدین خواهد بود. برای تشخیص بیماری کودک، پزشک در مورد سابقه بیماری کودک سوالاتی را مطرح کرده و به معاینه کودک خواهد پرداخت. آزمایشات زیر می تواند به تشخیص این بیماری کمک کند: انجام آزمایش خون می تواند به تشخیص احتمال ابتلای کودک به عفونت و نوع عفونت کمک کند. انجام سونوگرافی شکمی از جمله مواردی است که اغلب برای تشخیص آدنیت مزانتر مورد استفاده قرار می گیرد. همچنین پزشک ممکن است سی تی اسکن شکمی را برای کودک تجویز کند. موارد خفیف و بدون عارضه آدنیت مزانتر و مواردی که در اثر ویروس به وجود آمده باشند معمولا خود به خود و بدون نیاز به هیچ درمانی بهبود خواهند یافت. البته بهبودی این افراد ممکن است مدت زمان چهار هفته یا بیشتر به طول بیانجامد. برای درمان تب یا درد در نوزادان و کودکان می توانید در صورت تجویز پزشک از داروهای بدون نیاز به نسخه ضد تب و داروهای ضد درد مانند استامینوفن یا ایبوپروفن به عنوان جایگزین مطمین تری برای آسپرین استفاده کنید. در هنگام دادن داروی آسپرین به کودکان یا نوجوانان نهایت احتیاط را به خرج دهید. اگرچه آسپرین برای استفاده در کودکان بزرگتر از سال ت یید شده است اما کودکان و نوجوانانی که از بیماری آبله مرغان یا علایم شبه آنفولانزا بهبود می یابند هرگز نباید آسپرین مصرف کنند. این امر به این دلیل است که آسپرین در چنین کودکانی با ابتلا سندرم ریه که بیماری نادر و تهدید کننده زندگی است، مرتبط است. همچنین برای عفونت باکتریایی متوسط تا شدید پزشک ممکن است آنتی بیوتیک تجویز کند. برای درد و تب ناشی از بیماری آدنیت مزانتر بهتر است موارد زیر را برای کودک خود رعایت کنید: استراحت کافی می تواند به بهبودی هر چه سریع تر کودک کمک کند. مایعات به جلوگیری از کم آب شدن بدن در اثر آب، استفراغ و اسهال کمک خواهد کرد. از یک دستمال مرطوب و گرم برای کاهش درد و ناراحتی های شکمی کودک کمک کرده و آن را روی شکم کودک قرار دهید. احتمالا بعد از اینکه شاهد بروز علایمی مشابه بیماری آدنیت مزانتر بودید، برای تشخیص و درمان به پزشک اطفال مراجعه خواهید کرد. در ادامه به نکاتی اشاره می کنیم که با استفاده از آن ها می توانید به تشخیص و درمان دقیق تر بیماری کمک کنید. از آن جایی که مدت زمان ملاقات با پزشک کوتاه بوده و حرف های زیادی برای گفتن خواهید داشت. در نتیجه بهتر است با آمادگی کامل به پزشک مراجعه کرده و از این زمان کوتاه نهایت استفاده را ببرید. بهتر است قبل از حضور در مطب موارد زیر را آماده کنید: همه نشانه های مربوط و غیر مربوط به بیماری کودک را یادداشت کرده و همراه خود داشته باشید. بهتر است استرس ها و تغییرات اخیری که در زندگی کودک افتاده است را یادداشت کرده و همه موارد را به اطلاع پزشک برسانید. نام تمامی داروها، مکمل ها و ویتامین های که کودک مصرف می کند را همراه با میزان مصرف یادداشت کنید. گاهی اوقاتت به خاطر سپردن تمامی موارد و اطلاعاتی که پزشک در اختیارتان قرار می دهد، کار دشواری است. در نتیجه بردن همراه به یادآوری اطلاعات مهم و نکات کمک زیادی خواهد کرد. تمامی سوالات مربوط و غیر مربوطی که به ذهنتان رسیده و قصد پرسیدن آن ها از پزشک را دارید را یادداشت کرده و همراه خود به مطب ببرید. بهتر است در مورد بیماری آدنیت مزانتر سوالات زیر را از پزشک بپرسید: فرزند من به چه آزمایشاتی نیاز دارد؟ آیا بیماری فرزند من مسری است؟ چه زمانی فرزند من می تواند به مدرسه برگردد؟ آیا فرزند من در معرض عوارض ناشی از این بیماری قرار دارد؟ علت احتمالی بروز این وضعیت برای کودک من چیست؟ آیا علل احتمالی دیگری وجود دارد؟ آیا فرزند من به درمان نیاز دارد؟ اگر این بیماری به دلیل عفونت باشد، کودک من باید آنتی بیوتیک مصرف کند؟ چه کاری می توانم انجام دهم تا به بهبودی فرزندم کمک کنم؟ فرزند من باید از خوردن چه غذاهایی اجتناب کند؟ چه علامت یا علایمی نگران کننده بوده و در صورت مشاهده باید سریعا به پزشک مراجعه کنم؟ پزشک در حین معاینه و تشخیص بیماری ممکن است سوالات زیر را مطرح کند که بهتر است آمادگی پاسخگویی به آن ها را داشته باشید: در کدام قسمت از بدن خود احساس درد می کنید؟ آیا کودک شما قبلا هم دچار چنین علایمی شده بود؟ چه چیزی باعث شدیدتر شدن درد ناشی از این بیماری می شود؟ تا چه میزان این درد شدید است؟ آدنیت مزانتر بیماری است که در آن غدد لنفاوی ملتهب می شود. هنگامی که این بیماری بر غدد لنفاوی غشایی که روده را به دیواره شکم متصل می کند اثر گذاشته به این عارضه آدنیت مزانتر گفته می شود. عفونت ویروسی روده علت اصلی بروز آدنیت مزانتر است که به آن لفنادنیت مزانتر نیز گفته می شود. این بیماری به طور عمده کودکان و نوجوانان را درگیر می کند. موارد خفیف و بدون عارضه آدنیت مزانتر و مواردی که در اثر ویروس به وجود آمده باشند معمولا خود به خود و بدون نیاز به هیچ درمانی بهبود خواهند یافت. البته بهبودی این افراد ممکن است مدت زمان چهار هفته یا بیشتر به طول بیانجامد. |
در مجموع، اسکلت انسان از استخوان تشکیل شده است. علاوه بر استخوان ها، سیستم اسکلتی انسان شامل شبکه ای از تاندون ها، رباط ها و غضروف ها نیز می باشد که استخوان ها را تثبیت و به هم متصل می کنند. ساختار و عملکرد سیستم اسکلتی پشتیبانی ساختاری را برای بدن انسان فراهم نموده و از اندام های آن محافظت می کند. بزرگترین استخوان در بدن انسان، استخوان ران و کوچکترین آن استیپ های گوش میانی است که فقط میلی متر طول دارند. استخوان ها بیشتر از پروتیین کلاژن ساخته شده اند و ساختار داخلی شبیه به لانه زنبوری دارند که این ساختار باعث سفتی و استحکام و در عین وزن کم استخوان ها می شود. استخوان ها برای حفظ موقعیت بدن و تولید حرکات دقیق و کنترل شده با عضلات همکاری می کنند. بدون وجود سیستم اسکلتی ما نمی توانیم بنشینیم، راه برویم یا بدویم. رشد اسکلت اندازه و نسبت بدن را تعیین می کند. حدود شش هفته پس از لقاح، استخوان ها در جنین شروع به شکل گیری می کنند و نوزادان با حدود استخوان جداگانه متولد می شوند. به طور طبیعی با رشد کودک تا سن سالگی بعضی از این استخوآن ها به هم می پیوندند و استخوان از این اسکلت باقی می مانند. بیشتر استخوان ها از غضروف هیالین شروع می شوند. غضروف به تدریج از طریق فرآیندی به نام استخراج تبدیل به استخوان می شود. رشد استخوان در مرکز غضروف شروع می شود. با بزرگتر شدن استخوان ها، فعالیت رشد استخوان به سمت انتهای استخوان ها تغییر می کند (صفحه رشد) ، که باعث طولانی تر شدن استخوان ها خواهد شد. استخوان های بدن بر اساس هدف و موقعیت خود به دو دسته اسکلت محوری و اسکلت آپاندیکولار تقسیم می شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اسکلت محوری شامل استخوان از جمله جمجمه، ستون فقرات و قفس دنده است. این ساختار مرکزی اسکلت را با عملکرد محافظت از مغز، نخاع، قلب و ریه ها تشکیل می دهد. استخوان باقیمانده اسکلت آپاندیکولار appendicular را تشکیل می دهند. آن ها شامل بازوها، پاها، کمربند شانه و لگن هستند. قسمت پایین اسکلت آپاندیکال از اندام های اصلی مرتبط با دستگاههای گوارشی و تولید مثلی محافظت می کند و در هنگام راه رفتن یا دویدن فرد باعث ثبات افراد می شوند. قسمت بالایی اسکلت آپاندیکال امکان حرکت بیشتر در هنگام بلند کردن و حمل اجسام را فراهم می کند. استخوان ها بر اساس شکل آن ها به استخوان های به موارد زیر تقسیم بندی می شوند: Long bones استخوان های بلند در بازوها، پاها، انگشتان دست و پا یافت می شود. این استخوآن ها از عرض طولانی تر و استوانه ای هستند. آن ها وقتی عضلات اطرافشان منقبض می شوند حرکت می کنند و بیشترین قسمت اصلی اسکلت بدن را تشکیل می دهند. Short bones استخوان های کوتاه در مچ دست و پا یافت می شوند و از نظر طول، عرض و ضخامت تقریبا یکسان هستند. Flat bones این استخوان ها نازک و خمیده هستند و از اندام های داخلی محافظت و تکیه گاه های را برای عضلات ایجاد می کنند. آن ها از دو لایه بیرونی استخوان فشرده و یک لایه داخلی استخوان اسفنجی تشکیل شده اند. استخوان های مسطح شامل بیشتر استخوان های جمجمه و ساق پا یا استخوان سینه است. آن ها تمایل دارند نقش محافظتی داشته باشند. Irregular bones استخوان های نامنظم، استخوان های نخاعی و صورت هستند که به دلیل ابعاد منحصر به فرد خود، در هیچ یک از دسته های دیگر قرار نمی گیرند و شکلی غیرطبیعی هستند. آن ها شامل استخوان های ستون فقرات و لگن هستند و غالبا از اندام ها یا بافت ها محافظت می کنند. استخوان های گرد در دست، مچ دست، پا، گوش و زانو یافت می شود. این استخوان های کوچک و گرد در تاندون ها قرار گرفته شده و از فشار و نیرویی که با آن ها روبرو می شوند، محافظت می کند. بین اسکلت های مرد و زن تفاوت هایی وجود دارد. به عنوان مثال لگن زنان به طور معمول پهن تر، نازک و گردتر از لگن مردان است. در یک طبقه بندی دیگر استخوان های بدن براساس سه نوع ماده اصلی تشکیل دهنده آن ها به سه دسته استخوان فشرده، استخوان اسفنجی و مغز استخوان تقسیم بندی می شوند. تقریبا از هر، استخوان اسفنجی است که با سوراخ ها و معابر بزرگ و مغز استخوان، اعصاب و رگ های خونی پر شده اند. این بافت اسفنجی شکل و یا میله مانند است و نسبت به استخوان فشرده، سبک تر، متراکم تر و انعطاف پذیرتر می باشد. دو نوع مغز استخوان، منافذ استخوان اسفنجی را پر می کنند. که عبارتند از: تقریبا نیمی از مغز استخوان قرمز است که عمدتا در استخوان های مسطح مانند تیغه های شانه و دنده ها یافت می شود. در مغز استخوان قرمز گلبول های قرمز خون و پلاکت ها ساخته می شوند. در استخوان های بلند مانند استخوان ران یافت می شود و در درجه اول از چربی تشکیل شده است. مغز وظیفه دارد در هر ثانیه حدود میلیون گلبول قرمز تولید کند. همچنین باعث ایجاد لنفوسیت ها یا گلبول های سفید خون در پاسخ ایمنی می شود. استخوان ها یک بافت ثابت نیستند بلکه به طور مداوم بازسازی می شوند. چهار نوع اصلی از سلول های درون استخوان ها عبارتند از: استیوبلاست ( Osteoblasts ) ، استیوسیست ( osteocytes ) ، استیوکلاست ها ( osteoclasts ) و سلول های پوشش ( lining cells ) استیوبلاست ها، ماده ای انعطاف پذیر به نام استیویید ایجاد می کنند و آن را با مواد معدنی برای سخت شدن و استحکام آن تقویت می کنند و در نهایت به سلول های پوششی تبدیل می شوند. آن ها همچنین هورمون هایی از جمله پروستاگلاندین ها تولید می کنند. استیوسیست ها، که در استخوان های متراکم یافت می شوند، وظیفه تبادل مواد معدنی و برقراری ارتباط با سایر سلولهای مجاور را برعهده دارند. استیوسیست ها غیرفعال هستند و اتصال بین سایر استیوسیت ها و استیووبلاست ها را حفظ می کنند. آن ها در ارتباط بین بافت های استخوانی نقش موثری دارند. استیوکلاست ها، مواد استخوانی موجود را تجزیه و مجددا جذب می کند و بیشتر در تجزیه استخوان ها نقش دارند. آن ها آنزیم ها و اسیدها را برای حل مواد معدنی موجود در استخوان و هضم آن ها آزاد می کنند. این فرآیند را جذب می گویند. استیوکلاست ها به بازسازی استخوان های آسیب دیده کمک می کنند. سلول های پوششی، سلول های استخوانی مسطح هستند که سطح خارجی استخوآن ها را به طور کامل پوشش می دهند. عملکرد اصلی آن ها کنترل حرکت مواد معدنی، سلول ها و مواد دیگر به داخل و خارج از استخوان ها است. استخوان ها چندین کارکرد حیاتی را در بدن انجام می دهند: استخوان ها شبیه به داربست هایی هستند که بدن را در کنار هم نگه می دارند. استخوان ها در شکل و اندازه با عملکرد های مختلفی وجود دارند. استخوان ها زنده و بافت های آن ها دایما در حال ترمیم هستند. آن ها از لحاظ ساختاری بدن را پشتیبانی و از اندام های حیاتی بدن محافظت می کنند و به ما اجازه می دهند حرکت کنیم. همچنین، آن ها محیطی را برای مغز استخوان فراهم کرده و محل مناسبی برای ذخیره مواد معدنی، به ویژه کلسیم می باشند. آن ها همچنین برخی از فاکتورهای رشد مانند فاکتور رشد انسولین مانند را ذخیره می کنند. استخوان ها در ذخیره اسیدهای چرب (بافت چربی مغز استخوان) و تعادل pH مناسب بدن نقش موثری دارند. استخوان ها می توانند فلزات سنگین و سایر عناصر سمی را از خون جذب کنند و از این جهت خاصیت سم زدایی دارند. همچنین با ترشح برخی هورمون ها و تنظیم قند خون و رسوب چربی بر روی عملکرد غدد درون ریز هم اثرات مثبتی دارند. استخوان همیشه در حال بازسازی است. این یک فرآیند دو بخشی کلی انجام می گیرد: تحلیل، که در این فرایند سلول های استیوکلاستی شکسته و استخوان حذف می شود. تشکیل، که در این فرایند بافت استخوانی جدید ساخته خواهد شد. به طور کلی در بزرگسالان هر ساله حدود درصد از اسکلت بدن جایگزین می شود. بازسازی و ترمیم مجدد استخوان به بدن این اجازه را می دهد تا بخش های آسیب دیده را درمان کند. ترمیم مجدد تحت کنترل چندین هورمون زیر انجام می شود: ویتامین D کلسیتونین استروژن در زنان هورمون پاراتیرویید تستوسترون در مردان مفصل، نقطه ای است که در آن دو استخوان به هم وصل می شوند. که عضلات را به استخوان ها متصل می کنند. اتصال دهنده استخوان ها به همدیگر هستند. این عضلات برای کشیدن تاندون ها و حرکت استخوان های اسکلت منقبض می شوند. عضلات اسکلتی همچنین درحفظ وضعیت بدن و پشتیبانی از بافت های نرم، کنترل ورود و خروج مواد به دستگاه گوارش و مجاری ادراری و حفظ دمای بدن نقش موثری دارند. اعصاب باعث کاهش انقباض عضلات اسکلتی، تفسیر اطلاعات حسی و هماهنگی فعالیت های سیستم های اندام بدن می شود. غضروف نوعی بافت همبند است که از یک ماده ژل مانند محکم ساخته شده است. بدن حاوی سه نوع غضروف اصلی است که عبارتند از: غضروف هیالین، غضروف الاستیک و فیبروکارتلاژ. انواع غضروف فیبروکارتلاژ را می توان در مفصل زانو، بین استخوان های ناحیه لگن و بین مهره های نخاعی مشاهده کرد مانند هر قسمت از بدن انسان، استخوان ها مستعد آسیب و بیماری های مختلفی هستند. شایع ترین بیماری هایی که می توانند روی سیستم اسکلتی ت ثیر بگذارند، عبارتند از: پوکی استخوان، بیماری است که باعث کاهش چگالی و استحکام استخوان ها می شود زیرا در این شرایط ضعیف شدن استخوان ها سریعتر از رشد استخوان رخ می دهد. این بیماری می تواند ناشی از ژنتیک یا عادات ناسالم زندگی مانند کمبود کلسیم یا ویتامین D و سیگار باشد. استیوآرتریت، نوعی بیماری است که باعث تجزیه غضروف می شود و از انتهای استخوان های مفاصل محافظت می کند. این بیماری منجر به ساییدگی استخوان و درد قابل توجه، آسیب به استخوان ها و بافت های همبند، التهاب بافت اطراف و محدودیت در حرکت می شود. |
بیماری کرون یک بیماری مزمن یا طولانی مدت است که باعث التهاب دستگاه گوارش می شود. بیماری کرون می تواند دردناک، ناتوان کننده و گاهی اوقات خطر جدی داشته باشد. بیماری کرون که به آن ایلیتیت یا انتریتیت نیز گفته می شود، می تواند بر روی هر قسمت از روده، از دهان تا انتها تا مقعد، ت ثیر بگذارد. با این حال، در بیشتر موارد، قسمت تحتانی روده کوچک ایلیوم را تحت ت ثیر قرار می دهد. براساس مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری، بیماری کرون - نفر را در نفر مبتلا می کند. اگرچه بیماری کرون به طور معمول بین سنین تا سالگی شروع می شود، اما در هر سنی ممکن است بروز پیدا کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید به نظر می رسد که سیستم ایمنی بدن به مواد غذایی، باکتری های خوب و مواد مفید حمله می کند. در حین حمله، گلبول های سفید در بافت داخلی روده تجمع می یابند و منجر به التهاب می شوند. التهاب منجر به زخم و آسیب روده می شود. عوامل خطر بیماری کرون ممکن است شامل موارد زیر باشد: بیماری کرون می تواند در هر سنی بروز کند، اما بیشتر قبل از سن سالگی تشخیص داده می شوند. اگرچه بیماری کرون می تواند بر هر گروه قومی ت ثیر بگذارد، اما سفید پوستان دارای بیشترین خطر هستند. در صورت داشتن بستگان نزدیک مانند والدین، خواهر و برادر یا فرزند با بیماری کرون در معرض خطر بیشتری قرار دارید. از هر نفر نفر مبتلا به بیماری کرون، یک عضو خانواده مبتلا به بیماری کرون دارند. استعمال سیگار مهمترین عامل خطر در بروز بیماری کرون است. سیگار کشیدن همچنین منجر به شدیدتر شدن بیماری می شود و ممکن است بیمار به جراحی نیاز پیدا کند. اگر سیگار می کشید، ترک کردن آن مهم است. داروهای ضد التهابی غیر استروییدی در حالی که باعث ایجاد بیماری کرون نمی شوند، می توانند منجر به التهاب روده شده و بیماری را بدتر می کند. اگر در یک منطقه شهری یا در یک کشور صنعتی زندگی می کنید، بیشتر در معرض ابتلا به این بیماری قرار دارید. برهمین اساس عوامل محیطی، از جمله رژیم غذایی پر چرب یا غذاهای تصفیه شده، ممکن است در بروز این بیماری نقش داشته باشند. علایم این بیماری می توانند ناخوشایند باشند و بسته به اینکه کدام قسمت از روده تحت ت ثیر قرار گیرد، متفاوت هستند و عبارتند از: میزان درد بین افراد متفاوت است و بستگی به محل التهاب در روده دارد. در اکثر موارد، درد در قسمت پایین سمت راست شکم احساس می شود. زخم ها مناطق آسیب دیده در روده هستند که ممکن است خون ریزی کنند، در این صورت بیمار در مدفوع خود متوجه خون شود. داشتن یک سیستم پشتیبانی که علایم و اطلاعات کرون را بررسی کند از اهمیت ویژه ای برخوردار است. IBD Healthline یک برنامه رایگان برای افراد مبتلا به تشخیص کرون است. برنامه در AppStore و Google Play موجود است. بیماری کرون ممکن است منجر به یک یا چند مورد از عوارض زیر شود: کرون بر ضخامت دیواره روده ت ثیر می گذارد. با گذشت زمان قسمت هایی از روده را زخم و یا مسدود می کند. التهاب مزمن می تواند منجر به زخم های باز در هر نقطه از دستگاه گوارش، از جمله دهان و مقعد، و در ناحیه تناسلی شود. یک پارگی کوچک در بافت است که به مقعد یا در پوست اطراف مقعد بوجود می آید و می تواند عفونت ایجاد کند. اغلب با درد در هنگام دفع همراه است و ممکن است منجر به یک فیستول دورانی شود. ابتلا به بیماری کرون که بر روده بزرگ ت ثیر می گذارد، خطر ابتلا به سرطان روده بزرگ را افزایش می دهد. دستورالعمل های عمومی غربالگری سرطان روده بزرگ برای افراد فاقد بیماری کرون، هر سال یکبار از سالگی، انجام کولونوسکوپی می یاشد. گاهی اوقات زخم ها می توانند به طور کامل از طریق دیواره روده انتسار یافته و یک فیستول (یک ارتباط غیر طبیعی بین قسمت های مختلف بدن) ایجاد کنند. فیستول ها می توانند بین روده و پوست یا بین روده و اندام دیگر ایجاد شوند. فیستول های اطراف یا اطراف ناحیه مقعد (دورانی) شایع ترین نوع هستند. هنگامی که فیستول در شکم ایجاد می شود، مواد غذایی ممکن است مناطقی از روده را که برای جذب ضروری هستند، دور بزنند. حتی این امکان وجود دارد که فیستول بین حلقه‌های روده، مثانه یا مهبل یا خارج از پوست ایجاد شود. در بعضی موارد ممکن است یک فیستول آلوده شده و آبسه را تشکیل دهد که در صورت عدم درمان می تواند خطر جدی داشته باشد. برخی از داروهای بیماری کرون که با مسدود کردن عملکرد سیستم ایمنی بدن عمل می کنند، با خطر اندکی از ابتلا به سرطان هایی مانند لنفوم و سرطان های پوستی همراه هستند. آن ها همچنین خطر ابتلا به عفونت را افزایش می دهند. کورتیکواستروییدها می توانند باعث افزایش خطر پوکی استخوان، شکستگی استخوان، آب مروارید، گلوکوم، دیابت و فشار خون بالا شوند. بیماری کرون می تواند باعث ایجاد مشکلاتی در سایر قسمت های بدن شود. از جمله این مشکلات می توان به کم خونی، اختلالات پوستی، پوکی استخوان، آرتروز و کیسه صفرا یا بیماری کبد اشاره کرد. سوء تغذیه اسهال، درد شکم و گرفتگی غذا باعث اختلال در هضم و جذب مواد غذایی می شود. ایجاد کم خونی به دلیل کمبود آهن یا ویتامین B - ناشی بیماری کرون رایج است. بیشتر بیماران مبتلا به آن می گویند که غذاهای زیر می توانند اسهال و یا انسداد را افزایش دهند: الکل دانه های بزرگ محصولات لبنی غذاهای ادویه دار دانه های بزرگ یا سبوس موجود در نان هیچ درمانی برای بیماری کرون وجود ندارد، هدف از این کار، کنترل التهاب، اصلاح مشکلات تغذیه ای و تسکین علایم است. درمان بیماری کرون به عوامل زیر بستگی دارد: عوارض شدت بیماری مکان ملتهب شده پاسخ بیمار به درمان قبلی التهاب بعضی از افراد بدون هیچ علامتی می توانند دوره های طولانی و حتی سالیانه این بیماری را داشته باشند. از آنجا که دوره های بهبودی بسیار متفاوت است، نمی توان پیش بینی کرد که دوره بهبودی چه مدت می گذرد. محققان تخمین می زنند که یک سوم افرادی که تحت عمل جراحی بیماری کرون قرار دارند عوارض بعد از عمل را تجربه می کنند. اگر فرد دچار جراحی اضطراری شود، در معرض خطر عوارض بیشتری قرار دارد، زیرا ممکن است بدن از قبل به عفونت، کمبود آب بدن و کم خونی مبتلا شده باشد. عوارض شدیدتر این بیماری شامل موارد زیر است: ناحیه ای که پزشکان دو بخش روده را به هم می دوزند به آناستوموز معروف است. اگر تکه های روده به درستی با هم ادغام نشوند، این ناحیه در معرض خطر نشت محتوای روده است و می تواند باعث عفونت و شدت بیماری شود. بعضی اوقات، پزشکان از طریق تغذیه تزریقی یا TPN ، مواد غذایی دریافت می کنند. این امر به این دلیل است که روده پس از عمل به استراحت و بهبودی نیاز دارد. بعد از زمان بهبودی، فرد اغلب با رژیم غذایی مایع یا کم فیبر که هضم آن آسان است، می تواند تغذیه خود را شروع کند. منابع: |
بیماری آلزایمر، نوعی بیماری عصبی شناختی پیشرفته است که با گذشت زمان بدتر می شود. آلزایمر، شامل از دست دادن تدریجی حافظه و همچنین تغییر در رفتار، تفکر و مهارت های زبانی است. بیماری آلزایمر شایع ترین شکل دمانس است که در حدود . میلیون نفر در ایالات متحده را مبتلا کرده است. آلزایمر، عمدتا افراد سالمند را مبتلا می کند و معمولا طی چند سال پیشرفت می کند و شامل تغیراتی می شود که بر روی فرد ت ثیر می گذارد. اما برخی منابع این بیماری را به پنج مرحله تقسیم بندی می کنند که عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید مرحله : بیماری آلزایمر بالینی مرحله : اختلال خفیف شناختی ناشی از بیماری آلزایمر مرحله : زوال عقل خفیف ناشی از بیماری آلزایمر مرحله : زوال عقل متوسط به دلیل بیماری آلزایمر مرحله : زوال شدید به دلیل بیماری آلزایمر دمانس، به مجموعه ای از علایم تاکیدی دارد که بر حافظه، تفکر، حل مسیله یا تکلم افراد ت ثیر می گذارد، و این علایم به حدی شدید هستند که زندگی روزمره افراد را تحت تاثیر قرار می دهد و آن هارا مختل می کند. در برخی از بیماران این احتمال وجود دارد که تغییرات عملکردی سال ها قبل از تشخیص بیماری شروع شوند. این مرحله طولانی به عنوان مرحله بالینی بیماری آلزایمر شناخته می شود که در طی این مرحله، فرد هیچ گونه علایم بالینی قابل توجهی نخواهد داشت. اما آزمایشات تصویربرداری می توانند رسوبات پروتیینی به نام آمیلویید بتا را تشخیص دهند. سایر نشانگرهای بیولوژیکی یا زیستی و آزمایش های ژنتیمی می توانند خطر ابتلا فرد را به آلزایمر تشخیص دهند. محققان در حال مطالعه این مرحله از بیماری هستند تا عوامل خطری که باعث پیشرفت بیماری به مراحل بالاتر می شوند را شناسایی کنند. همچنین محققان امیدوارند که مطالعات آنها به درمان مبتلایان در مراحل اولیه موثر باشد. درمان های اصلاح کننده این بیماری ممکن است در مراحل اولیه آلزایمر موثر باشند و بتوانند پیشرفت بیماری را کند کنند. افزایش سن و آلزایمر می توانند به فراموشی منجر شوند، اما همه افراد با افزایش سن به زوال عقل مبتلا نمی شوند. نقص خفیف شناختی ( MCI ) کاهش شناختی است که به عنوان یک قسمت طبیعی از سالمندی اتفاق میفتد، اما MCI قبل از زوال عقل رخ می دهد. تا درصد افراد در سنین سال و بالاتر به MCI مبتلا می شوند. اما همه افراد مبتلا به MCI دچار زوال عقل نخواهند شد. فرد مبتلا به MCI ممکن است متوجه تغییرات ظریف در تفکر و توانایی خود در به خاطر سپردن برخی اتفاقات و چیزها شود و وقتی سعی در یادآوری مکالمات، رویدادها یا قرارهای اخیر خود می کنند، دچار مشکل شود. با این حال، تغییر در حافظه و تفکر در این مرحله به اندازه کافی شدید نیست که بتواند باعث بروز مشکلات در زندگی روزانه یا فعالیت های طبیعی افراد شود. علایم MCI شامل موارد زیر است: تحریک پذیری یا داوری ضعیف عدم توانایی در تصمیم گیری یا احساس ناراحتی هنگام انجام این کار فراموش کردن موارد قابل توجهی موضوعات مانند قرارها، مکالمات یا رویدادهای اخیر افراد مبتلا به MCI همچنین ممکن است افسردگی، تحریک پذیری، پرخاشگری و اضطراب را تجربه کنند. MCI وجود ندارد. با این حال، مطالعاتی برای شناسایی روش های درمانی که بتواند به بهبود علایم یا جلوگیری یا ت خیر در پیشرفت آن به زوال عقل مفید باشد، در حال انجام است. مرحله زوال عقل خفیف، نقطه ای است که پزشکان به طور معمول بیماری آلزایمر را تشخیص می دهند. علاوه بر آن، دوستان و اعضاء خانواده بیمار متوجه علایم بیماری می شوند و مشکلات حافظه ای و تفکری بیمار نیز ممکن است در زندگی روزمره او ت ثیر بگذارد. علایم زوال عقل خفیف ناشی از بیماری آلزایمر شامل موارد زیر است: گم شدن مشکل در قضاوت کاهش انگیزه برای انجام وظایف تکرار سوالات و پرسش های مکرر مشکل در حل مشکلات و انجام کارها اختلال در به خاطر سپردن اطلاعات جدید تحریک پذیری شدید یا عصبانیت بیش از حد مشکل پیدا کردن در یافتن کلمات صحیح برای توصیف یک شی یا ایده هنگامی که فرد به دلیل بیماری آلزایمر دچار زوال عقل متوسط است، به طور فزاینده ای گیج و فراموش کار خواهد شد. بیمار در این مرحله ممکن است در انجام کارهای روزانه و مراقبت از خود به کمک دیگران نیاز داشته باشد. علایم زوال عقل متوسط ناشی از بیماری آلزایمر شامل موارد زیر است: پرخاشگری توهم و یا هذیان بی قرار و آشفتگی بی اختیاری ادرار و مدفوع بدگمانی به دوستان و خانواده عدم یادآوری روزهای هفته یا فصل سرگردانی در جستجوی محیط های آشنا نیاز به کمک برای حمام کردن و نظافت شخصی سردرگمی در تشخیص اعضای خانواده و دوستان نزدیک فراموش کردن آدرس و گم شدن حتی در مکان های آشنا تکرار خاطرات مورد علاقه یا ساخت داستان برای پر کردن شکاف حافظه نیازمند کمک دیگران در مورد پوشیدن لباس های متناسب با فصول سال فراموش کردن اطلاعات شخصی، مانند آدرس، شماره تلفن و سابقه تحصیلات با گذشت زمان، فرد مبتلا به آلزایمر برای انجام کارهای روزانه خود به مراقبت و کمک بیشتری نیاز پیدا می کند و با رسیدن به مرحله ، عملکرد ذهنی او همچنان کاهش پیدا می کند و توانایی های فرد در حرکت کردن و وضعیت جسمی او به طرز چشمگیری بدتر می شود. علایم زوال عقل شدید ناشی از بیماری آلزایمر شامل موارد زیر است: بی اختیاری ادرار و مدفوع از بین رفتن توانایی بلعیدن عدم توانایی در صحبت کردن و ارتباط منسجم عضلات سفت و سخت و رفلکس های غیر طبیعی عدم توانایی در نشستن یا نگه داشتن سر و یا پیاده روی نیاز به کمک کامل در مراقبت های شخصی، غذا خوردن، لباس پوشیدن و حمام کردن حتی این امکان وجود دارد بیماران در مراحل شدید آلزایمر به بیماری ذات الریه مبتلا شوند. پنومونی یکی از دلایل عمده مرگ در افراد مبتلا به آلزایمر است زیرا از بین رفتن توانایی بلع به این معنی است که مواد غذایی و نوشیدنی ها می توانند وارد ریه های بیمار شده و منجر به عفونت گردند. سایر علل عمده مرگ و میر در افراد مبتلا به آلزایمر شامل کم آی بدن، سوء تغذیه و ابتلا به سایر عفونت ها می باشد. همه افراد مراحل آلزایمر را به یک روش تجربه نمی کنند و مراحل و میزان پیشرفت در افراد مختلف، متفاوت است. حتی این امکان وجود دارد که فرد تمام علایم بیماری را نداشته باشد و فقط علایم خاصی مانند پرخاشگری را در یک مدت کوتاه و به صورت موقت تجربه کند و سپس این پرخاشگری از بین برود. مراحل بیماری همچنان ممکن است با هم همپوشانی داشته باشند و از همدیگر قابل تشخیص نباشند. عواملی که می توانند بر پیشرفت بیماری ت ثیر بگذارند، عبارتند از: ژن های یک فرد ممکن است بر میزان پیشرفت بیماری ت ثیر بگذارد. در افرادی که علایم آلزایمر قبل از سن سالگی بروز کنند این احتمال وجود دارد که بیماری، پیشرفت سریعی داشته باشد. افرادی که بیماری های مانند مشکلات قلبی، دیابت یا عفونت های مکرر دارند و افرادی که دچار سکته مغزی شده اند، ممکن است بیماری پیشرفت سریع تری داشته باشد. فعال بودن، درگیر شدن در فعالیت های اجتماعی و ورزش منظم، عواملی هستند که می توانند به حفظ توانایی های فرد در طولانی مدت کمک کنند. سایر تغییرات سبک زندگی که ممکن است در کند شدن پیشرفت بیماری نقش موثری داشته باشند، عبارتند از: خواب کافی ترک سیگار ترک مصرف الکل حفظ یک رژیم غذایی سالم فعال مانند از نظر روانی و جسمی انجام معاینات منظم بهداشتی و پیگیری آن ها مصرف تمام داروهای تجویز شده بر اساس دستورالعمل ها بروز تغییرات ناگهانی در توانایی یا رفتارهای بیماران مبتلا به آلزایمر، می تواند نشان دهنده یک مشکل بهداشتی دیگر یا بروز عفونت باشد و در این شرایط فرد باید سریعا به پزشک مراجعه کند. یادآوری این نکته حایز اهمیت است که اگرچه تغییرات زیادی در بیماران مبتلا به آلزایمر رخ می دهد، اما فرد هنوز هم همان فرد قبلی است حتی اگر رفتار آنها تغییر کند. احساس ناامیدی امری عادی است. در حال حاضر بیماری آلزایمر ششمین عامل مرگ و میر در ایالات متحده است و در هر سه نفر ساله و بالاتر یک نفر در اثر آلزایمر یا نوع دیگری از زوال عقل جان خودش را از دست می دهد. افراد مبتلا بیشتر بر اثر سرطان پستان و سرطان پروستات جان خود را از دست می دهند. امید به زندگی و پیش آگهی بیماری به عوامل مختلفی بستگی دارد. متوسط امید به زندگی برای فرد مبتلا به آلزایمر - سال پس از تشخیص است، اما افراد می توانند سال یا بیشتر هم زندگی کنند. اگر علایم یک فرد قبل از سن حدود سال ظاهر شود، احتمالا بعد از تشخیص - سال زندگی می کنند. اما اگر علایم فرد در سالگی یا بیشتر رخ دهد، به احتمال زیاد حدود سال دیگر می تواند امید به زندگی داشته باشد. از بین علت اصلی مرگ و میر در ایالات متحده، آلزایمر تنها بیماری است که درمان ندارد و تغییر سبک زندگی یا سایر تغییرات نمی تواند در پیشگیری از آن موثر باشد. بیماری آلزایمر نوعی از زوال عقل و یک اختلال عصبی شناختی است که با تغییر فیزیکی در مغز رخ می دهد و نشانه پیری نیست، اما بیشتر با افزایش سن رخ می دهد بزرگتر شدن افراد بیشتر اتفاق می افتد. هر کس با افزایش سن دچار زوال عقل نمی شود. هرچه اعضای خانواده و اطرافیان بیمار در مورد آلزایمر و چگونگی ت ثیر آن بر فرد اطلاعات و آگهی بیشتری داشته باشند، بهتر می توانند به بیمارکمک و از او حمایت کنند. در حال حاضر هیچ راهی برای پیشگیری یا درمان آلزایمر وجود ندارد، اما تحقیقات زیادی که به دنبال راه هایی برای تشخیص زودتر بیماری و تلاش برای متوقف یا معکوس کردن آن است در حال انجام می باشد. منبع: |
سندرم آنتی فسفولیپید ( هنگامی رخ می دهد که سیستم ایمنی بدن به اشتباه آنتی بادی تولید می کند که باعث لخته شدن خون در بدن فرد مبتلا خواهد شد. این سندرم باعث لخته شدن خون در پاها، کلیه ها، ریه ها و مغز فرد شده و زندگی فرد را به خطر خواهد انداخت. در زنان باردار نیز ابتلا به سندرم آنتی فسفولیپید می تواند منجر به سقط جنین و زایمان زودرس شود. در حال حاضر هیچ درمانی برای سندرم آنتی فسفولیپید وجود ندارد اما داروها می توانند تا حد زیادی خطر لخته شدن خون را کاهش دهند. سندرم آنتی فسفولیپید هنگامی اتفاق می افتد که سیستم ایمنی بدن شما به اشتباه آنتی بادی تولید می کند که باعث لخته شدن خون در رگ ها می شود. البته آنتی بادی ها به طور طبیعی به بدن در دفاع در برابر مهاجمانی مانند ویروس ها و باکتری ها کمک می کنند اما این سندرم می تواند آنتی بادی های مضری را تولید کند که بدن آسیب می رسانند. سندرم آنتی فسفولیپید می تواند به دلیل یک بیماری زمینه ای مانند اختلال خود ایمنی، عفونت یا مصرف داروهای خاص به وجود بیاید. البته در مواردی ممکن است این سندرم بدون هیچ علت خاصی بروز پیدا کند. عوامل خطر در این سندرم شامل موارد زیر می شوند: جنسیت. این بیماری در زنان شایع تر از مردان است. اختلالات سیستم ایمنی بدن. ابتلا به بیماری های خود ایمنی مثل لوپوس یا سندرم شوگرن خطر ابتلا به سندرم آنتی فسفولیپید را افزایش می دهند. عفونت ها. این بیماری در افرادی که مبتلا به عفونت های خاص مانند سفلیس، HIV / AIDS C سابقه خانوادگی. این بیماری گاهی اوقات در خانواده ها شایع بوده و می تواند بیشتر اعضای یک خانواده را درگیر کند. علاوه بر آن مصرف برخی از داروهای خاص با سندرم آنتی فسفولیپید مرتبط هستند. این داروها عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید هیدرالازین برای فشار خون بالا داروی تنظیم کننده ضربان قلب کینیدین داروی ضد تشنج فنیتویین (دیلانتین) آنتی بیوتیک آموکسی سیلین همچنین ممکن است بدون داشتن هیچ علامت و نشانه ای دارای آنتی بادی های مرتبط با سندرم آنتی فسفولیپید باشید. با این حال داشتن این آنتی بادی ها خطر لخته شدن خون را به ویژه در موارد زیر افزایش خواهند داد: باردار بودن برای مدت طولانی بی حرکت بودن مانند استراحت در رختخواب یا نشتن در طول پروازهای طولانی عمل جراحی سیگار کشیدن استفاده از داروهای ضد بارداری خوراکی استروژن درمانی در دوران یایسگی بالا بودن سطح کلسترول و تری گلیسرید علایم و نشانه های ابتلا به سندرم آنتی فسفولیپید می تواند شامل موارد زیر باشد: لخته های خون در پاها ( DVT ) علایم DVT سقط جنین های مکرر یا مرده زایی. دیگر عوارض جانبی بارداری شامل فشار خون بالا و زایمان زودرس است. سکته مغزی. این بیماری در جوانان مبتلایی کههیچ عامل خطر شناخته شده ای برای بروز بیماری های قلبی عروقی ندارند می تواند باعث سکته مغزی شود. حمله ایسکمیک گذرا ( TIA ) این حمله شبیه سکته مغزی است. این حمله ایسکمیک گذرا معمولا تنها چند دقیقه طول کشیده و آسیب دایمی به دنبال نخواهد داشت. ضایعات پوستی. بعضی از افراد مبتلا به بیماری سندرم آنتی فسفولیپید ممکن است دچار ضایعات پوستی بدون هیچ الگوی خاصی شوند. عوامل و نشانه های سندرم آتی فسفولیپید که احتمال بروز آن ها کمتر است: سردردهای مزمن از جمله میگرن دمانس و تشنج هنگامی امکان پذیر است که یک لخته جریان خون به قسمت هایی از مغز را مسدود کند. سندرم آنتی فسفولیپید می تواند به دریچه های قلب فرد مبتلا آسیب برساند. برخی از افراد مبتلا به این بیماری سلول های خونی مورد نیاز برای لخته شدن خون در آن ها به طور قابل توجهی کاهش می یابد. در نتیجه این افراد به طور مرتب دچار خونریزی بینی و لثه ها می شوند. همچنین پوست شما ممکن است به صورت لکه ای دچار خونریزی شود. در صورتی که دچار خونریزی بدون علت از بینی یا لثه ها شدید، بهتر است برای تشخیص و درمان به پزشک مراجعه کنید. همچنین یک دوره قاعدگی غیر منتظره با خونریزی بیش از حد، استفراغ خونی یا مدفوع به رنگ قرمز روشن یا درد غیر قابل توضیح شکم از جمله موارد نگران کننده ای است که بهتر است برای پیگیری آن به پزشک مراجعه کنید. در صورت مشاهده علایم و نشانه های زیر بهتر است به اورژانس مراجعه کنید: بروز لخته در مغز می تواند باعث بی حسی ناگهانی، ضعف یا فلج صورت، بازو یا پا شود. ممکن است در صحبت کردن یا درک گفتار، بینایی و سردرد شدید دچار مشکل شوید. اگر لخته ای در داخل ریه ها به وجود بیاید ممکن است باعث تنگی نفس ناگهانی، درد قفسه سینه و سرفه های مخاطی شود. علایم و نشانه های ترومبوز ورید عمقی شامل تورم، قرمزی یا درد در پاها یا بازوها می شود. با توجه به اینکه کدام اعضای بدن فرد تحت ت ثیر لخته شدن خون قرار گرفته و انسداد جریان خون تا چه حد شدید باشد، این بیماری می تواند باعث آسیب دایمی به اعضای بدن یا حتی مرگ فرد شود. به طور کلی عوارض جانبی سندرم آنتی فسفولیپید شامل موارد زیر می شود: نارسایی کلیه. این عارضه می تواند ناشی از کاهش جریان خون به کلیه های شما باشد. سکته مغزی. کاهش جریان خون به بخشی از مغز می تواند باعث سکته مغزی و در نتیجه آسیب دایمی عصبی مانند فلج جزیی و از دست دادن قدرت گفتار شود. مشکلات قلبی عروقی. لخته خون در پای شما می تواند به دریچه های موجود در رگ ها آسیب رسانده و باعث شود تا خون به قلب بازگردد. این عارضه می تواند باعث تورم مزمن و تغییر رنگ در پاها منجر شود. یکی دیگر از عوارض احتمالی نیز آسیب به قلب است. مشکلات ریه. این ها می توانند شامل فشار خون بالا در ریه ها و آمبولی ریوی شود. عوارض جانبی بارداری. این موارد می تواند شامل سقط جنین، زایمان زودرس، رشد آهسته جنین و فشار خون بالا در دوران بارداری (پره اکلامپسی) شود. در موارد نادر فرد ممکن است در مدت زمان کوتاهی چندین بار دچار لخته شدن خون در اندام های متعدد شده و در نتیجه عوارض جانبی قابل توجهی داشته یا حتی موجب مرگ فرد شود. در صورتی که فرد چندین بار دچار لخته های خون یا سقط جنین شده باشد و هیچ دلیل شناخته شده برای بروز این مشکلات وجود نداشته باشد. پزشک احتمالا به سراغ بررسی علت لخته شدن غیر طبیعی خون و احتمال وجود آنتی بادی های فسفولیپیدها خواهد رفت. برای ت یید تشخیص سندرم آنتی فسفولیپید، آزمایش بررسی آنتی بادی ها باید با فاصله هفته و حداقل بار تکرار شود. دقت کنید که ممکن است آنتی بادی های ضد فسفولیپید در بدن شما وجود داشته باشد و هیچگاه دچار علایم و نشانه های این سندرم نشوید. تشخیص سندرم آنتی فسفولیپید تنها در مواردی انجام می شود که این آنتی بادی ها باعث بروز مشکلات و عوارض جانبی برای فرد شده باشند. در صورت لخته شدن خون، درمان اولیه استاندارد این سندرم شامل ترکیبی از داروهای رقیق کننده خون خواهد بود. رایج ترین این درمان ها شامل هپارین و وارافین می شود که البته هپارین به بدن تزریق شده و سرعت عملکرد بالاتری نسبت به وارافین خواهد داشت. وارافین نیز به صورت قرص مصرف شده و اثر گذاری آن ممکن است چندین روز به طول بیانجامد. علاوه بر موارد گفته شده آسپرین نیز جزء داروهای رقیق کننده خون موثر در درمان بیماری آنتی فسفولیپید است. نکته بسیار مهم پس از درمان با رقیق کننده های خون این است که خطر خونریزی خطرناک در فرد افزایش خواهد یافت. پزشک با آزمایش خون میزان دوز مورد نیاز برای مصرف و جلوگیری از لخته شدن خون شما را تجویز خواهد کرد. با توجه به برنامه درمانی برای سندرم آنتی فسفولیپید، اقداماتی وجود دارد که می توانید از آن برای محافظت از سلامتی خود استفاده کنید. اگر داروهای رقیق کننده خون مصرف می کنید باید مراقب باشید تا صدمه ندیده و دچار خونریزی نشوید. از انجام ورزش های تماسی یا فعالیت های دیگری که ممکن است منجر به کبودی یا آسیب دیدگی و خونریزی در شما شود جلوگیری کنید. از مسواک های نرم و نخ دندان با کیفیت استفاده کنید. صورت خود را با دستگاه ریش تراش انجام دهید. در هنگام استفاده از چاقو، قیچی و سایر وسایل تیز مراقب باشید. برخی از غذاها و داروها ممکن است بر چگونگی عملکرد رقیق کننده خون ت ثیر گذار باشند. بهتر است از پزشک خود در مورد این غذاها و داروها مشورت بگیرید: ویتامین K K برخی داروهای خاص، ویتامین ها و محصولات گیاهی می توانند به طور خطرناکی بر روی وارفارین ت ثیر گذار باشند. این موارد گفته شده شامل برخی از داروهای بدون نسخه برای کاهش درد، داروهای سرماخوردگی، داروهای ضد اسید معده یا مولتی ویتامین ها، سیر، جینکو و محصولات چای سبز می شود. در بیشتر موارد عوارض جانبی ناشی از سندرم آنتی فسفولیپید مثل کرومبوز ورید عمقی پا ( DVT ) ، سکته مغزی یا مشکلات زایمان مثل مرده زایی می تواند باعث مراجعه فرد به پزشک شود. با توجه به عوارض جانبی و تشخیص، پزشک شما را به متخصص بیماری های عروقی یا زنان و زایمان ارجاع خواهد داد. از آن جایی که مدت زمان ملاقات با پزشک کوتاه بوده و حرف های زیادی برای گفتن خواهید داشت. در نتیجه بهتر است با آمادگی کامل به پزشک مراجعه کرده و از این زمان کوتاه نهایت استفاده را ببرید. بهتر است قبل از حضور در مطب موارد زیر را آماده کنید: و همراه خود داشته باشید. بهتر است استرس ها و تغییرات اخیری که در زندگی تان افتاده است را یادداشت کنید. نام تمامی داروها، مکمل ها و ویتامین های که مصرف می کنید را همراه با میزان مصرف خود یادداشت کنید. گاهی اوقات به خاطر سپردن تمامی موارد و اطلاعاتی که پزشک در اختیارتان قرار می دهد، کار دشواری است. در نتیجه بردن همراه به یادآوری اطلاعات مهم و نکات کمک زیادی خواهد کرد. تمامی سوالات مربوط و غیر مربوطی که به ذهنتان رسیده و قصد پرسیدن آن ها از پزشک را دارید را یادداشت کرده و همراه خود به مطب ببرید. بهتر است در مورد سندرم آنتی فسفولیپید سوالات زیر را مطرح کنید: علت اصلی بروز علایم این بیماری چیست؟ آیا علت دیگری نیز ممکن است باعث بروز این بیماری شده باشد؟ برای تشخیص نیاز به انجام چه آزمایشاتی خواهم داشت؟ چه شیوه های درمانی برای این بیماری توصیه می کنید؟ از کجا متوجه می شوید که آیا درمان موثر واقع شده یا خیر؟ آیا این بیماری احتمال ابتلا به بیماری های دیگر را افزایش خواهد داد؟ آیا این بیماری بر روی سلامتی یا بارداری ها در آینده ت ثیر گذار خواهد بود؟ چه درمان هایی برای کاهش خطر ناشی از این مشکلات وجود دارد؟ آیا بروشور یا برگه پرینت شده در مورد این بیماری دارید که با خود به منزل ببرم؟ برای کسب اطلاعات بیشتر مطالعه چه سایتی را توصیه می کنید؟ پزشک پزشک ممکن است در فرآیند تشخیص و درمان بیماری سوالات زیر را مطرح کند. در نتیجه بهتر است آمادگی پاسخگویی به این سوالات را داشته باشید تا بتوانید از زمان کوتاهی که در اختیار شما قرار گرفته بهترین استفاده را ببرید. برخی از این سوالات، عبارتند از: آیا سابقه سکته مغزی یا لخته شدن خون داشته اید؟ آیا سابقه بروز مشکلات بارداری مثل فشار خون بالا، مرده زایی یا سقط جنین داشته اید؟ آیا مبتلا به اختلالات سیستم ایمنی مثل لوپوس هستید؟ آیا تاکنون برای بررسی احتمال ابتلا به عفونت های انتقالی جنسی یا بیماری های ویروسی مزمن مثل هپاتیت آزمایش داده اید؟ آیا دایما دچار سردرد می شوید؟ آیا شاهد بروز ضایعات پوستی قرمز رنگ بر روی مچ دست یا زانوهای خود بوده اید؟ آیا سیگار می کشید؟ سندرم آنتی فسفولیپید هنگامی رخ می دهد که سیستم ایمنی بدن به اشتباه آنتی بادی تولید می کند که باعث لخته شدن خون در بدن فرد مبتلا خواهد شد. این سندرم باعث لخته شدن خون در پاها، کلیه ها، ریه ها و مغز فرد شده و زندگی فرد را به خطر خواهد انداخت. در زنان باردار نیز ابتلا به سندرم آنتی فسفولیپید می تواند منجر به سقط جنین و زایمان زودرس شود. در صورت لخته شدن خون، درمان اولیه استاندارد این سندرم شامل ترکیبی از داروهای رقیق کننده خون خواهد بود. رایج ترین این درمان ها شامل هپارین و وارافین می شود. |
عصب کشی دندان، که به عنوان درمان اندودنتیک نیز شناخته می شود یک روش درمانی برای از بین بردن عفونت داخل دندان می باشد که می تواند دندان را از عفونت های بیشتر محافظت کند. در روش عصب کشی، برای از بین بردن اعصاب از پالپ دندان استفاده می شود. افراد فکر می کنند عصب کشی درد زیاد دارد اما در اصل یک روش تسکین دهنده است. دندان از تاج و ریشه تشکیل شده است. تاج عمدتا بالای لثه است، در حالی که ریشه در زیر آن قرار دارد. ریشه ها دندان را به استخوان فک وصل می کنند. درون تاج و ریشه یا کانال ریشه، خمیر pulp دلایل زیادی وجود دارد که می تواند به پالپ یا عصب دندان آسیب برساند. اغلب بیمار احساس درد می کند اما در بسیاری از مواقع هیچ علامت یا هشدار مشاهده نمی شود. در صورت وجود حفره عمیق و یا دندان ترک خورده، باکتری ها می توانند وارد خمیر شوند. در نهایت باکتری ها باعث از بین رفتن خمیر می شوند. اگر باکتری ها از طریق دهانه های ریشه نفوذ کنند، می تواند باعث ایجاد عفونت در استخوان شوند. عفونت باعث ضعف استخوان و تجزیه آن می شود. رباط های اطراف دندان متورم می شوند و دندان شل می شود. آسیب به پالپ باعث می شود دندان نسبت به درجه حرارت گرم و سرد حساس شود. عفونت بدون درمان، انتشار می یابد. سرانجام دندان شل می شود و نیاز به کشیدن پیدا می کند. بعضی از بیماران کشیدن دندان را انتخاب می کنند، به خصوص اگر به شدت صدمه دیده باشد و یا دندان قابل ترمیم نباشد، با این وجود، در دندان کشیده شده ممکن است دندان های اطراف آن شروع به حرکت و کج شدن کنند و می تواند ناخوشایند به نظر برسد و ظاهر خوبی ندارد. صب کشی دندان معمولا باعث نجات وحفظ دندان و درمان درد می شود. تا زمانی که درمان کاملا به پایان رسیده باشد، بهتر است که با دندان در حال ترمیم غذا نخورید و از دندان برای جویدن استفاده نکنید تا از آلوده شدن مجدد قسمت داخلی دندان و افتادن دندان قبل از ترمیم کامل، جلوگیری شود. در مورد مراقبت های بهداشتی دهان و دندان، مسواک بزنید و به طور مرتب از دهانشویه و ضد عفونی کننده و نخ دندان استفاده کنید و در فواصل زمانی معین به دندانپزشک خود مراجعه کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید درد دندان شایعترین علامتی است که نیاز به عصب کشی دارد. دندان های فرد ممکن است نسبت به مایعات یا غذاهای گرم یا سرد حساس باشد و حتی حساسیت پس از برداشتن محرک گرم یا سرد از دندان ادامه داشته باشد. درد می تواند به یک سردرد کلی بسیار شدید منجر شده به نحوی که فرد علت درد را فراموش می کند. اگر دندان آبسه کند، به عصب کشی احتیاج دارد. آبسه، نوعی عفونت است که وقتی خمیر دندان از بین می رود، ایجاد شده و یک کیسه چرک در اطراف انتهای ریشه تشکیل می شود. اگر آبسه درمان نشود، به رشد و عفونت استخوان اطراف ریشه دندان ادامه خواهد داد. ممکن است به استخوان و بافت های اطراف سرایت کند. در موارد نادر، عفونت هایی ناشی از آبسه دندان باعث مرگ بیمار شده است. اگرچه آنتی بیوتیک ها می توانند به شیوع عفونت کمک کنند، اما تنها راه برای از بین بردن کامل عفونت، عصب کشی و تمیز کردن بافت های مرده و باکتری های موجود در محفظه پالپ و کانال های ریشه است. آبسه های دیگری وجود دارند که جدا از آبسه های اندودنتیک می توانند روی دندان ها ت ثیر بگذارند. مثلا آبسه های پریودنتال دردناک هستند و نیاز به درمان متفاوتی دارند. اگر پوسیدگی دندان به عمق دندان کشیده شود و به خمیر برسد، پالپ به باکتری آلوده می شود. در اینصورت ملتهب و دردناک شده یا می میرد و به بافت پوسیده تبدیل می گردد. بعضی اوقات حفره، درد ندارد اما تنها راهی که دندان پزشک می تواند تمام پوسیدگی دندان را از دندان خارج کند، انجام عصب کشی است. در برخی موارد، عصب در انتهای ریشه قطع شده و در نهایت می میرد. تروما ممکن است ناگهانی یا بصورت تدریجی پس از یک وقوع ضربه رخ دهد. دندان که دچار شکستگی شده است ممکن است در صورت انتشار شکستگی عمیق و رسیدن به خمیر، به عصب کشی احتیاج پیدا کند. جذب ریشه شرایطی است که باعث می شود ساختار دندان به عنوان واکنشی در برابر آسیب، تروما، کاشت دندان یا حرکت دندان در حین ارتودنسی از بین برود. در هر شرایطی، جذب می تواند به کانال پالپ و عصب و عروق حیاتی موجود در آن حمله کند. در صورت بروز این مشکل، دندان نیاز به عصب کشی دارد. جذب دندان معمولا با ماده ای به نام سنگ معدنی تری اکسید ( MTA ) ترمیم می شود. جذب معمولا بدون درد است و فقط با استفاده از اشعه ایکس تشخیص داده می شود. روش های دندانپزشکی فشار زیادی روی دندان ایجاد می کند. گاهی اوقات سوراخ شدن مکرر دندان ممکن است باعث خارش پالپ دندان شود. لازم است دندان توسط دندانپزشک بررسی شده تا مشخص شود که التهاب برگشت پذیر است یا نیست. در گذشته، هر زمان که یکی از این موقعیت ها برای دندان اتفاق می افتاد، تنها گزینه درمانی کشیدن دندان بود. عصب کشی دندان گزینه ای بسیار مفید است که باعث می شود بیشتر دندان ها در دهان باقی بمانند و برای مدت زمان طولانی به طور موثر حفظ شود. از آنجا که درد کانال ریشه اغلب باید بلافاصله درمان شود، در دوران بارداری، عصب کشی دندان در صورت لزوم بهتر است انجام گیرد. درد بدون درمان باعث ایجاد استرس بیش از حد خواهد شد و آبسه می تواند سلامت مادر و نوزاد را در معرض خطر قرار دهد. در صورت امکان برنامه ریزی زمان عصب کشی دندان، سه ماهه دوم بارداری به طور کلی بهترین زمان برای اقدامات دندانپزشکی است. در طول عمل باید از اشعه X مانند هر روش، عصب کشی دندان می تواند عوارضی داشته باشد، از جمله: بعضی اوقات دندانپزشک فقط سه کانال ریشه را در دندان پیدا می کند در حالی که دندان چهار کانال دارد. اگر یک کانال درمان نشود، ممکن است عفونت ادامه و به استخوان انتشار یابد. دندانپزشک باید مطمین شود که مواد پر کننده به اندازه کافی به داخل کانال می رود تا آن را پر کنند. اگر درمان به درستی انجام نشود، عفونت می تواند برگردد. برای جلوگیری از عوارض، بیماران باید همیشه از دستورالعمل های دندانپزشک پیروی کنند. اگر یک آنتی بیوتیک مورد نیاز باشد، لازم است که کل دارو استفاده شود. در حین انجام عمل، ریشه دندان ممکن است ترک بخورد، یا ابزارها در کانال شکسته شوند یا کانال را سوراخ کنند و باعث شود که دندان به طور موثر پر نگردد. از آنجایی که دندانی که عصب کشی می شود تا حدی تخلیه شده، بیشتر مستعد شکستگی هستند. قرارگیری تاج روی دندان تقریبا به طور کامل از شکستگی دندان، جلوگیری می کند. برای همین، انجام یک ترمیم دایمی مانند تاج، پس از کامل شدن کانال ریشه ضروری است. یکی دیگر از عوارض بعد از یک کانال ریشه تغییر رنگ دندان است. بعضی اوقات، این تغییر هنگامی رخ می دهد که عصب در دندان از بین برود و می تواند اولین علامتی باشد که ضرورت عصب کشی را نشان می دهد. ادعاهایی وجود دارد که دندانی که تحت درمان با کانال ریشه در داخل دهان قرار دارد، باعث ایجاد انواع مشکلات سلامتی از جمله سرطان می شود. این ادعاها مبتنی بر این فرض است که عصب کشی دندان هرگز نمی تواند به طور کامل باعث پاکسازی بافت و ساختار دندان شود و نگه داشتن بافت آلوده در داخل دهان باعث واکنش بدن می گردد که منجر به بیماری می شود. برای جلوگیری از عفونت، پوسیدگی دندان و بیماری لثه، دندانپزشکان توصیه می کنند: پاکسازی دندان جلوگیری از ایجاد پلاک تعویض مسواک به طور مرتب انجام معاینات پزشکی منظم پیروی از یک رژیم غذایی سالم استفاده از یک مسواک مناسب استفاده از خمیر دندان حاوی فلوراید اجتناب از نوشیدنی ها و غذاهای قندی استفاده نخ دندان برای تمیز کردن بین دندان ها درزگیرهای دندان Dental sealants مسواک زدن دندان ها (در زمان خواب و حداقل دو بار در طول شبانه روز باید انجام گیرد. اولین قدم در این روش، عکسبرداری از دندان برای مشاهده شکل کانال های ریشه و مشخص شدن علایم عفونت در استخوان اطراف می باشد. سپس دندانپزشک از بی حسی موضعی برای بی حس کردن ناحیه نزدیک دندان استفاده می کند. ممکن است بیهوشی لازم نباشد، زیرا عصب مرده است، اما بیشتر دندانپزشکان اصولا منطقه را بی حس می کنند تا بیمار آرامتر و راحت تر شود. در مرحله بعد، برای خشک نگه داشتن ناحیه و عاری از بزاق در حین درمان، دندانپزشک یک سد لاستیکی (یک ورقه لاستیک) ( a sheet of rubber ) را در اطراف دندان قرار می دهد. سپس یک سوراخ برای دسترسی به دندان ایجاد می شود. پالپ به همراه باکتری ها، بافت عصبی پوسیده شده و آلودگی های مربوط به آن از دندان خارج می شود. فرآیند تمیز کردن با استفاده از فایل های کانال ریشه انجام می گیرد. از آب یا هیپوکلریت سدیم بطور دوره ای برای خارج کردن عفونت استفاده می شود. هنگامی که دندان کاملا تمیز شد، پانسمان می شود. در صورت وجود عفونت، دندانپزشک می تواند برای از بین بردن عفونت، دارویی را در داخل دندان قرار دهد. اگر کانال ریشه در همان روز به پایان نرسد، یک پر کردن موقتی در سوراخ بیرونی دندان قرار می گیرد تا از قرار گرفتن در معرض آلودگی هایی مانند بزاق و مواد غذایی جلوگیری شود. در جلسات بعدی، برای پر کردن فضای داخلی دندان، یک خمیر سیلر و یک ترکیب لاستیکی به نام gutta percha دردی که در عصب کشی احساس می شود ناشی از عفونت است. درمان باعث ایجاد درد نمی شود بلکه به کاهش درد کمک می کند. چون از طرفی جراح دندانپزشکی با بی حسی موضعی درد را تسکین می دهد. بعد از درمان، برخی از حساسیت ها طبیعی و موقتی است و داروهای بدون نسخه ( OTC ) برای تسکین آن لازم می باشد. دندانپزشک ممکن است یک آنتی بیوتیک را برای درمان یا جلوگیری از عفونت تجویز کند. عصب کشی دندان در بیش از % با موفقیت انجام می شود. بسیاری از دندان های ثابت شده با کانال ریشه می توانند طول عمر خود را حفظ کنند. همچنین، چون مرحله آخر روش کانال ریشه، استفاده از روش ترمیمی مانند تاج یا پر کردن است، از نظر ظاهری مشخص نمی شود که عصب کشی انجام شده است. هزینه این روش بسته به شدت درد و اینکه روی کدام دندان انجام شده متفاوت است. بسیاری از بیمه ها تا حدی درمان های اندودنتیک را تحت پوشش قرار می دهند. نگهداری، مراقبت و وحفظ دندان های طبیعی در صورت امکان بهترین گزینه است. دندان های طبیعی به شما امکان می دهد غذاهای متنوعی را برای حفظ تغذیه مناسب مصرف کنید. تنها گزینه جایگزین دندان ریشه، استخراج و جایگزینی دندان با استفاده از یک پل، ایمپلنت یا پروتز جزیی قابل جابجایی برای ترمیم عملکرد جویدن و جلوگیری از جابجایی دندان های مجاور است. این گزینه ها نه تنها از یک روش کانال ریشه گران تر هستند بلکه به زمان زیاد و روش های اضافی به دندان های مجاور و بافت های نگهدارنده نیاز دارند. کشیده و از دهان خارج شود: |
بیماری شریان محیطی یک مشکل گردش خون شایع است که در آن شریان های باریک باعث کاهش جریان خون به اندام های بدن می شوند. در مبتلایان به این بیماری، اندام های بدن (معمولا پاها) به اندازه کافی خون مورد نیاز خود را دریافت نمی کنند و این امر موجب بروز علایم زیادی می شوند که مهمترین آن ها درد پا هنگام راه رفتن است. بیماری شریان محیطی نیز احتمالا نشانه تجمع بیش از حد رسوبات چربی در شریان ها (آترواسکلروز) است. این وضعیت ممکن است باعث کاهش جریان خون به قلب و مغز و همچنین پاها شود. در برخی مواقع فرد می تواند با ترک دخانیات، ورزش و خوردن یک رژیم غذایی سالم، بیماری شریان محیطی را با موفقیت درمان کند. بیماری عروقی محیطی به بیماری عروق خونی (عروق و رگ ها) که در خارج از قلب و مغز قرار دارند، اشاره دارد. در حالی که دلایل بسیاری از بیماری عروق محیطی وجود دارد، پزشکان معمولا از اصطلاح بیماری عروق محیطی برای ارجاع به بیماری شریان محیطی استفاده می کنند. بیماری شریانی محیطی نوعی اختلال است که در شریان های سیستم گردش خون اتفاق می افتد. شریان ها رگ های خونی هستند که اکسیژن و خون غنی از مواد مغذی را از قلب به کلیه نواحی بدن منتقل می کنند. در شریان هایی که خون را به بازوها و پاها حمل می کنند رخ می دهد. میزان پیشرفت در هر فرد متفاوت است و به عوامل زیادی از جمله جایی که در بدن پلاک تشکیل شده است و سلامت کلی فرد بستگی دارد. نام های دیگری که برای اشاره به بیماری عروق محیطی استفاده شده عبارتند از گردش ضعیف بیماری عروقی بیماری شریان محیطی سخت شدن سرخرگ ها بیماری شریان محیطی آترواسکلروتیک هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید شریان های سالم دارای روکش صافی هستند که از لخته شدن خون جلوگیری می کند و جریان خون را ثابت می کند. در، شریآن ها به تدریج تنگ یا مسدود می شوند که لخته ها به تدریج در داخل دیواره های شریان شکل می گیرند. لخته ها از چربی بیش از حد، کلسترول و سایر موادی که در جریان خون مانند سلول های التهابی، پروتیین ها و کلسیم شناور می شوند ساخته شده اند. اگر شریان ها تنگ یا مسدود شوند، خون نمی تواند اندام ها و سایر بافت ها را تغذیه کند و باعث آسیب به بافت ها و در نهایت مرگ بافت ها شود. بیماری شریان محیطی اغلب در اثر آترواسکلروز ایجاد می شود. در آترواسکلروز، رسوبات چربی (پلاک) بر روی دیواره های شریان ایجاد می شود و جریان خون را کاهش می دهد. اگرچه بحث در مورد آترواسکلروز معمولا روی قلب متمرکز است، اما این بیماری معمولا ممکن است بر شریان های بدن ت ثیر بگذارد و باعث بیماری شریان محیطی می شود. به طور معمول، علت بیماری شریان محیطی ممکن است التهاب رگ های خونی، آسیب دیدگی به اندام، آناتومی غیرمعمول رباط ها یا عضلات یا قرار گرفتن در معرض پرتودرمانی باشد. عواملی که خطر ابتلا به بیماری شریان محیطی را افزایش می دهند، عبارتند از دیابت کلسترول بالا فشار خون بالا سیگار کشیدن چاقی (شاخص توده بدنی بیش از ) افزایش سن بخصوص بعد از رسیدن به سن سالگی سابقه خانوادگی بیماری شریان محیطی، بیماری قلبی یا سکته مغزی مقادیر بالای هموسیستیین، یک جزء پروتیین است که به ساخت و نگهداری بافت های بدن کمک می کند. افرادی که سیگار می کشند یا به دیابت مبتلا هستند بیشترین خطر ابتلا به بیماری شریان محیطی به دلیل کاهش جریان خون را دارند. زن و مرد هر دو در معرض خطر ابتلا به هستند. اگرچه شرایط متفاوتی نسبت به بیماری عروق کرونر دارد، اما این دو با هم ارتباط دارند. انستیتوی ملی بهداشت تخمین می زند که یک فرد مبتلا به شش تا هفت برابر بیشتر به بیماری کلیوی عروق کرونر، سکته قلبی، سکته مغزی یا حمله ایسکمیک گذرا مبتلا می شود. استعمال دخانیات مهمترین عامل خطر پذیر قابل تغییر برای و عوارض آن است. سیگار کشیدن خطر ابتلا به را درصد افزایش داده و علایم را تقریبا سال زودتر به همراه می آورد. در مقایسه با افراد غیر سیگاری افراد سیگاری با احتمالا در اثر حمله قلبی یا سکته مغزی جان خود را از دست می دهند، نتایج ضعیف تری با عمل جراحی بای پس قلبی روی پاها دارند و دو برابر بیشتر در معرض قطع عضوقرار دارند. در حالی که بسیاری از مبتلایان به بیماری شریان محیطی علایم خفیف یا بدون علایمی دارند، برخی از افراد هنگام راه رفتن (احتقان) از درد پا رنج می برند. علایم شامل درد عضلانی یا گرفتگی در پاها یا بازوهای ست که در اثر فعالیت مانند راه رفتن ایجاد می شود، اما بعد از چند دقیقه استراحت از بین می رود. محل درد بستگی به محل شریان گرفتگی یا باریک دارد. درد کشکک شایع ترین محل است. شدت گرفتگی از ناراحتی خفیف گرفته تا درد شدید بسیار متفاوت است و درد شدید می تواند پیاده روی یا انجام سایر فعالیت های بدنی را برای افراد سخت کند. علایم و نشانه های بیماری عروق محیطی شامل موارد زیر است تغییر رنگ پاها نبض ضعیف در پاها احساس سرما در پا بی حسی یا ضعف پا پوست براق روی پاها اختلال نعوظ در مردان کندتر شدن رشد ناخن های پا ریزش مو یا کندشدن رشد مو روی پاها زخم بر روی انگشتان پا، دست یا پا که بهبود نمی یابد. گرفتگی دردناک در یک یا هر دو باسن، ران یا ماهیچه های کشکک پس از انجام فعالیت های خاص، مانند پیاده روی یا بالا رفتن از پله اگر بیماری شریان محیطی پیشرفت کند، ممکن است درد هنگام استراحت یا خوابیدن و دراز کشیدن به اندازه ای شدید باشد که خواب را مختل کند. آویزان کردن پاها روی لبه تختخواب یا راه رفتن در اتاق می تواند درد را به طور موقت تسکین دهد. درد کشکک شایعترین محل برای گرفتگی پا است. اگر انسداد یا تشکیل پلاک از پا دورتر باشد، ممکن است درد ناشی از لخته شدن در ران احساس شود. درد و گرفتگی در پاها علایم اصلی گرفتگی است. درد می تواند تیز یا کسل کننده، درد یا لرز و یا سوزش باشد. شدت بیماری شریان محیطی، محل قرارگیری پلاک و فعالیت ماهیچه ها شدت علایم و محل درد را تعیین می کند. اگر انسداد در آیورت باشد (شریان اصلی از قلب تا پاها) ، ممکن است علایم شامل درد در باسن یا کشاله ران یا اختلال نعوظ باشد. بر همین اساس اگر درد پا، بی حسی یا علایم دیگری دارید، آن ها را به عنوان یک قسمت عادی از پیری تلقی نکنید و بهتر است به دنبال درمان باشید و به پزشک مراجعه کنید. افراد با شرایط زیر بهتر است خودشان را برای بیماری شریان محیطی غربال گری کنند بالای سال بالای سال و سابقه دیابت یا سیگار کشیدن سن زیر سال، اما مبتلا به دیابت و سایر عوامل خطرزای بیماری عروق محیطی مانند چاقی یا فشار خون بالا برخی از آزمایشاتی که ممکن است پزشک برای تشخیص بیماری شریان محیطی به آن ها اعتماد کند عبارتند از پزشک ممکن است در طول معاینه جسمی علایمی از مانند نبض ضعیف یا غایب در زیر ناحیه شریان، صداهای اضافی قلب، شواهدی از ضعف بهبود زخم در بدن را بررسی و در نهایت تشخیص دهد. است که فشار خون در مچ پا را با بازو مقایسه می کند. تکنیک های ویژه تصویربرداری با سونوگرافی، مانند سونوگرافی داپلر، می تواند به پزشک کمک کند جریان خون را از طریق رگ های خونی ارزیابی و شریان های مسدود یا باریک را شناسایی کند. این آزمایش به پزشک اجازه می دهد تا جریان خون را از طریق شریان ها مشاهده کند. آنژیوگرافی کاتتر یک روش تهاجمی تر است که شامل هدایت سوند از طریق شریان در کشاله ران به ناحیه آسیب دیده و تزریق رنگ به این روش است. اگرچه تهاجمی است، این نوع آنژیوگرافی امکان تشخیص و درمان همزمان را فراهم می آورد. از خون بیمار برای اندازه گیری کلسترول و تری گلیسیرید و بررسی دیابت استفاده می شود. در صورت عدم درمان، می توانند مشکلات جدی برای سلامتی ایجاد کنند، از جمله سکته مغزی، قطع جریان خون به مغز حمله ایسکمیک گذرا، وقفه موقت در خون رسانی به مغز بیماری شریان کلیوی یا تنگی، تنگ یا انسداد شریان که خون را به کلیه ت مین می کند. حمله قلبی، آسیب دایمی در عضله قلب ناشی از عدم خونرسانی به قلب برای مدت طولانی قطع عضو، از بین بردن بخشی یا تمام پا یا پا (بندرت بازو) به ویژه در افرادی که دیابت نیز دارند. ایسکمی بحرانی اندام. این حالت به صورت زخم های باز شروع می شوند که بهبودی نمی یابد و در شرایطی رخ می دهد که چنین آسیب ها یا عفونت ها پیشرفت کند و باعث مرگ بافتی شود، که گاه نیاز به قطع عضو اندام آسیب دیده دارد. درمان بیماری شریان محیطی دو هدف اصلی دارد علایم مانند درد پا مدیریت شود تا بیمار بتواند فعالیت های بدنی را از سر بگیرد. از پیشرفت آترواسکلروز در بدن جلوگیری شود تا خطر حمله قلبی و سکته مغزی در بیمار کاهش یابد. بیمار می تواند با تغییر در شیوه زندگی، به ویژه در اوایل روند بیماری شریان محیطی به این اهداف برسد. ترک سیگار مهمترین اقدامی است که بیمار می تواند برای کاهش خطر عوارض خود انجام دهد. علاوه بر آن پزشک ممکن است برای جلوگیری از لخته شدن خون، کاهش فشار خون و کلسترول، و کنترل درد و سایر علایم، دارویی تجویز کند. داروهای کاهش دهنده کلسترول برای کاهش خطر حمله قلبی و سکته مغزی دارو برای کنترل قند خون، کنترل سطح قند خون (گلوکز) خون برای مبتلایان به دیابت مهم است. داروهایی برای جلوگیری از لخته شدن خون، از آنجا که بیماری شریان محیطی به کاهش جریان خون به اندام مربوط می شود، بهبود این جریان مهم است. پزشک ممکن است آسپیرین درمانی یا داروی دیگری را تجویز کند. داروهای تسکین دهنده علایم، داروی خاصی برای رقیق نگه داشتن خون و باز نگه داشتن رگ های خونی، تجویز می شوند. این داروها برای تسکین علایم لنگش، مانند درد پا موثر هستند. داروهای فشار خون بالا فشار خون در مبتلایان به بیماری عروق کرونر، دیابت یا بیماری مزمن کلیه باید کمتر از / میلی متر جیوه باشد. دستیابی به فشار خون / میلی متر جیوه همچنین برای بزرگسالان سالم سال در نظر گرفته می شود. در بعضی موارد، آنژیوپلاستی یا جراحی ممکن است برای درمان بیماری شریان محیطی که باعث لنگش می شود انجام بگیرد. آنژیوپلاستی، در این روش، یک لوله توخالی کوچک (کاتتر) از طریق رگ خونی به شریان آسیب دیده وصل می شود. در آنجا، یک بادکنک کوچک روی نوک کاتتر برای بازگشایی شریان و صاف کردن انسداد در دیواره شریان متورم می شود، در حالی که در همان زمان با افزایش جریان خون، شریان باز می شود. این همان روشی است که پزشکان برای باز کردن شریان های قلب استفاده می کنند. جراحی بای پس، پزشک ممکن است با استفاده از رگ های قسمت دیگری از بدن یا رگ خونی ساخته شده از مواد مصنوعی (ساخته شده توسط انسان) جراحی بای پس پیوند را انجام دهند. درمان ترومبولیتیک، پزشک می تواند برای حذف لخته های خون یک داروی حل کننده لخته را در نقطه لخته به شریان تزریق کند تا لخته را از بین ببرد. علاوه بر داروها یا جراحی، پزشک احتمالا یک برنامه تمرینی با نظارت بر ورزش را برای مبتلایان تجویز می کند. ورزش منظم علایم را از چند طریق بهبود می بخشد. علاوه بر پیشنهادات فوق، مواظب پاهای خود باشید. مبتلایان به بیماری شریان محیطی، به ویژه افرادی که دیابت دارند، در معرض خطر بهبودی زخمها و آسیب دیدگی در پاها قرار دارند. گردش خون ضعیف می تواند از بهبودی مناسب جلوگیری کند و خطر عفونت را افزایش می دهد. برای مراقبت از پاهای خود این توصیه را دنبال کنید هنگام بریدن ناخن های خود مراقب باشید. پا را روزانه ازلحاظ صدمات احتمالی بررسی کنید. کفش مناسب و جوراب های ضخیم و خشک بپوشید. حد ممکن از سرما خودداری کنید و لباس های گرم لباس بپوشید. بی درنگ هرگونه عفونت قارچی پا، مانند پای ورزشکار را درمان کنید. در اولین علامت زخم یا آسیب دیدگی به پوست خود، به پزشک مراجعه کنید. روزانه پاها را بشویید، آن ها را کاملا خشک کنید و مرطوب کنید. با این حال سعی کنید بین انگشتان پا مرطوب نشود، زیرا ممکن است منجر به رشد قارچ شود. ممکن است بالا بردن سر تخت خود به اندازه تا سانتی متر برای شما مفید باشد، زیرا نگه داشتن پاهای در زیر سطح قلب معمولا درد را کاهش می دهد. بهترین راه برای پیشگیری از ابتلا به این بیماری، حفظ سبک زندگی سالم است. یعنی وزن سالم خود را حفظ کنید. اگر سیگاری هستید، سیگار را ترک کنید. غذاهایی بخورید که چربی اشباع کمتری دارند. میزان کلسترول و فشار خون خود را کاهش دهید. به طور منظم و هفته ای تا دقیقه ورزش کنید. اگر مبتلا به دیابت هستید، قند خون خود را کنترل کنید. تعدادی از متخصصان مختلف ممکن است افراد مبتلا به بیماری شریان محیطی را درمان کنند، به عنوان مثال، متخصصان داخلی، پزشکان خانواده یا متخصص قلب ممکن است درمان دارویی را مدیریت کنند. متخصص قلب و عروق یا رادیولوژیست ها می توانند آنژیوپلاستی را انجام دهند. جراحان عروقی ممکن است برخی از روش های جراحی را برای درمان بیماری شریان محیطی انجام دهند. برای آمادگی بهتر هنگام مراجعه به پزشک بهتر است علادمی را که تجربه می کنید را بنویسید و لیستی از تمام داروها، ویتامین ها یا مکمل هایی که مصرف می کنید تهیه و همراه خود داشته باشید. در مورد بیماری شریان محیطی، برخی از سوالات مهمی که باید از پزشک خود بپرسید، عبارتند از آیا علل احتمالی دیگری برای علایم من وجود دارد؟ چه درمانی وجود دارد، و کدام یک را توصیه می کنید؟ آیا بیماری شریان محیطی موقتی است یا در طولانی مدت ادامه دارد؟ آیا گزینه دیگری برای رویکرد اولیه که پیشنهاد می کنید وجود دارد؟ آیا دارویی جایگزین عمومی برای دارویی که تجویز می کنید وجود دارد؟ به چه نوع تست هایی نیاز دارم؟ آیا این آزمایشات به آمادگی خاصی نیاز دارد؟ آیا بروشور یا مواد چاپی و یا سایتی وجود دارد که بتوانم با از آن ها استفاده کنم؟ بیماری دیگری دارم. چگونه می توانم به بهترین نحو این شرایط را با هم مدیریت کنم؟ پزشک ممکن است سوالات زیادی را از شما بپرسد از جمله علایم شما چقدر شدید است؟ آیا از دخانیات استفاده می کنید؟ از چه زمانی شروع به تجربه علایم کردید؟ آیا هنگام استراحت علایم شما بهتر و یا بدتر می شوند؟ علایم شما مداوم هستند و یا به صورت گاه به گاه بروزمی کنند؟ منابع: |
سیاه زخم ( Anthrax ) یا آنتراکس نوعی بیماری نادر اما جدی است که توسط باکتری به نام اسپور سازند، Bacillus anthracis هنوز هیچ مدرکی مبنی بر احتمال انتقال این بیماری از فرد مبتلا به افراد سالم وجود ندارد اما ممکن است ضایعات پوستی ناشی از سیاه زخم از طریق تماس مستقیم مسری باشد. معمولا باکتری های سیاه زخم از طریق زخم پوستی وارد بدن شده و فرد را آلوده خواهند کرد. همچنین افراد سالم با خوردن گوشت آلوده نیز ممکن است دچار این بیماری شوند. علایم و نشانه های این بیماری به شیوه آلوده شدن فرد بستگی خواهد داشت و فرد با توجه به نوع انتقال ممکن است دچار علایمی مثل زخم های پوستی، استفراغ یا شوک شود. درمان سریع این بیماری با آنتی بیوتیک ها می تواند بیشتر عفونت های ناشی از سیاه زخم را درمان کند. اما درمان آنتراکس تنفسی از همه دشوارتر بوده و می تواند باعث مرگ فرد مبتلا شود. بیماری سیاه زخم از طریق باکتری که به طور طبیعی در خاک سراسر جهان زندگی می کند به وجود می آید. هاگ های این باکتری ممکن است تا سال ها منتظر ورود به بدن میزبان خود بمانند. شایع ترین میزبانان این باکتری ها شامل دام هایی مثل گوسفند، گاو، اسب، بز و حیوانات وحشی می شود. اگرچه که شیوع این بیماری در ایالات متحده بسیار کم و نادر است، اما ابتلا به این بیماری هنوز در کشورهای در حال توسعه جهان مانند ایران، عراق، ترکیه، پاکستان و کشورهای جنوب صحرای آفریقا رایج است. بیشتر افراد آلوده به این نوع بیماری در اثر قرار گرفتن در معرض حیوانات آلوده یا مصرف گوشت آن ها به این بیماری دچار شده اند. تنها تعدادی از افراد قبلیه های آفریقایی در ایالات متحده آمریکا که برای ساختن طبل از پوست حیوانات آلوده استفاده کرده بودند به این بیماری دچار شده اند. البته در یک مورد خاص در سال حدود نفر آمریکایی به علت ارسال هاگ ها از طریق نامه دچار این بیماری شدند که نفر از این نفر مت سفانه جان خود را در اثر ابتلا به این بیماری از دست دادند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اخیرا مصرف کنندگان هرویین در اروپا با تزریق مواد مخدر نیز دچار بیماری آنتراکس شدند. هجده نفر تاکنون در اثر تزریق و ورود این باکتری به بدنشان درگذشتند. علت ابتلا به این بیماری به خاطر هرویینی است که در اروپا فروخته می شود. زیرا به احتمال زیاد هرویین از مناطق آلوده به آنتراکس تهیه و سپس به کشورهای اروپایی ارسال خواهد شد. برای ابتلا به این بیماری حتما باید در معرض مستقیم هاگ های باکتری سیاه زخم قرار بگیرید. در نتیجه احتمال آن در موارد زیر بیشتر خواهد شد: تزریق مواد مخدر غیر قانونی کار با سیاه زخم در محیط آزمایشگاه قرار گرفتن در معرض پوست، خز یا پشم حیوانات آلوده کار در دامپزشکی و تماس مستقیم با دام و حیوانات آلوده کیف یا لباس از جنس پوست حیوانات و دام هایی مثل گوزن ها خدمت در ارتش و حضور و اعزام به مناطق آلوده به سیاه زخم به طور کلی چهار نوع عفونت سیاه زخم وجود دارد که هر کدام دارای علایم و نشانه های متفاوتی هستند. در بیشتر موارد، علایم بعد از گذشت چند روز از تماس مستقیم با باکتری نمایان خواهد. البته سیاه زخم تنفسی استثناء بوده و علایم این نوع از آنتراکس بعد از گذشت چندین هفته بروز پیدا خواهد کرد. عفونت سیاه زخم پوستی از طریق بریدگی یا زخم های پوستی وارد می شود وارد بدن خواهد شد. این تقریبا شایع ترین مسیری برای ورود بیماری به داخل بدن میزبان خواهد بود. سیاه زخم پوستی خفیف ترین نوع این بیماری است که با درمان مناسب احتمال کشنده بودن آن بسیار کم است. علایم و نشانه های آنتراکس پوستی شامل موارد زیر می شود: تورم در زخم و غدد لنفاوی جانبی برآمدگی خارش دار شبیه به نیش حشرات که به سرعت تبدیل به یک زخم بدون درد دارای یک نقطه سیاه در مرکز می شود. این نوع از آنتراکس معمولا در نتیجه مصرف گوشت های پخته نشده حیوانات آلوده بروز پیدا خواهد کرد. علایم و نشانه های این نوع شامل موارد زیر می شود: تب سردرد استفراغ درد شکمی حالت تهوع بی اشتهایی تورم و برآمدگی گردن گلو درد و مشکل در بلع غذا استفراغ خونی شدید در مراحل انتهایی بیماری این نوع از آنتراکس نیز در صورت استنشاق گرده های باکتری سیاه زخم وارد بدن فرد شده و در بیشتر موارد کشنده خواهد بود. این نوع از سیاه زخم حتی با وجود درمان هم موثر نبوده و اغلب موجب مرگ فرد مبتلا خواهد شد. علایم و نشانه های اولیه سیاه زخم تنفسی شامل موارد زیر می شود: تنگی نفس حالت تهوع بلع دردناک غذا سرفه های خونی ناراحتی در قفسه سینه علایم این نوع از سیاه زخم شبیه آنفولانزا بوده و شامل گلودرد، تب خفیف، خستگی و درد عضلات است که ممکن است چندین ساعت یا چندین روز طول بکشد. با پیشرفت بیماری ممکن است شامل موارد زیر باشید: شوک تب شدید مشکلات تنفسی مننژیت که یک التهاب خطرناک و کشنده مغزی و نخاعی است. این نوع از سیاه زخم به تازگی تشخیص داده شده است. این نوع از ابتلا به سیاه زخم با تزریق مواد مخدر غیر قانونی ارتباط مستقیم داشته و تاکنون فقط افرادی در اروپا را درگیر کرده است. علایم و نشانه های اولیه سیاه زخم تزریقی شامل موارد زیر می شود: تورم قابل توجه قرمزی در ناحیه تزریق (بدون درمان قرمزی به سیاهی تغییر رنگ خواهد داد. با پیشرفت بیماری شاهد بروز علایم زیر خواهیم بود: شوک مننژیت نقص عضو چندگانه بسیاری از بیماری های شایع با علایمی که شبیه آنفولانزا شروع می شوند. در نتیجه احتمال اینکه گلودرد و درد عضلات شما به دلیل ابتلا به سیاه زخم باشد بسیار ناچیز خواهد بود. اما در صورتی که فکر می کنید احتمال قرار گرفتن شما در معرض موارد ابتلا به سیاه زخم وجود دارد. بهتر است برای ارزیابی اولیه و تشخیص بیماری به پزشک مراجعه کنید. دقت داشته باشید که تشخیص و درمان زودهنگام این بیماری اهمیت بسیار زیادی داشته و موفقیت آمیز بودن آن را تا حد قابل توجهی افزایش خواهد داد. شایع ترین و جدی ترین عوارض جانبی ناشی از سیاه زخم شامل التهاب غشا و مایعات پوشاننده مغز و نخاع است که ممکن است باعث خون ریزی زیاد و مرگ فرد مبتلا شود. برای جلوگیری از پیشرفت عفونت در افراد مبتلا به بیماری سیاه زخم از آنتی بیوتیک استفاده خواهد شد. تجویز سیپروفلوکساسین، داکسی سالکلین و لووفلوکساسین جزء داروهایی هستند که توسط سازمان جهانی غذا و دارو برای مقابله با عوارض جانبی بیماری سیاه زخم ت یید شده اند. واکسن آنتراکس برای انسان ها وجود دارد که می توان برای پیشگیری از ابتلا به این بیماری از آن استفاده کرد. اما تزریق این واکسن می تواند باعث بروز عوارض جانبی مثل واکنش های حساسیتی شود. البته این واکسن برای عموم مردم مورد استفاده قرار نگرفته و بیشتر برای افراد نظامی و دانشمندانی که بر روی باکتری این بماری و افراد مبتلا تحقیق می کنند تزریق می شود. اگر در کشوری که بیماری آنتراکس شایع بوده زندگی کرده یا به یک کشور با چنین شرایطی سفر کردید بهتر است از تماس با حیوانات و دام ها بپرهیزید. همچنین از خوردن گوشت حیواناتی که به خوبی پخته نشده اند پرهیز کنید. حتی در کشورهای توسعه یافته، رفتار با حیوانات مرده اهمیت زیادی داشته و باید در هنگام کار با خز یا پشم این حیوانات احتیاط کنید. پزشک ابتدا وضعیت و علایم شما را با دقت بررسی می کند تا از عدم ابتلای شما به بیماری ها با علایم مشابه مثل آنفولانزا یا ذات الریه اطمینان حاصل کند. برای این کار نیاز به آزمایش آنفولانزا خواهید داشت. در صورتی که آزمایش های دیگر منفی باشد، ممکن است از آزمایش های به خصوصی برای تشخیص آنتراکس استفاده شود. این آزمایش ها شامل موارد زیر می شود: برداشت نمونه مایع از زخم پوستی یا قسمت کوچکی از بافت (بیوپسی) می تواند به تشخیص آنتراکس پوستی کمک کند. ممکن است برای تشخیص سیاه زخم از آزمایش خون نیز استفاده شود. پزشک ممکن است برای تشخیص سیاه زخم استنشاقی از آزمایش اشعه ایکس قفسه سینه یا سی تی اسکن استفاده کند. برای تشخیص سیاه زخم دستگاه گوارش نیز پزشک ممکن است مدفوع را برای یافتن باکتری های آنتراکس مورد بررسی قرار دهد. در این آزمایش، پزشک سوزنی را در داخل حفره کمر قرار داده و مقداری از مایع داخل نخاع را خارج خواهد کرد. این آزمایش معمولا تنها برای ت یید تشخیص مننژیت آنتراکس مورد استفاده قرار خواهد گرفت. درمان استاندارد آنتراکس یک دوره روزه آنتی بیوتیک مانند سیپروفلوکساسین (سیپرو) یا داکسی سایکلین خواهد بود. اینکه کدام یک از آنتی بیوتیک ها یا ترکیبی از آنتی بیوتیک ها برای شما موثرتر باشد به نوع آنتراکس، سن، میزان سلامت کلی شما و سایر عوامل بستگی خواهد داشت. در صورت تشخیص و درمان به موقع، ت ثیر درمان موثرتر خواهد بود. اگرچه بیشتر انواع آنتراکس به درمان آنتی بیوتیکی پاسخ داده و بهبود خواهند یافت. اما در مراحل پایانی و پیشرفته، این بیماری به قدری سموم در بدن تولید خواهد کرد که دیگر داروهای آنتی بیوتیک از پس آن ها برنخواهد آمد. علایم آنتراکس ممکن است به یکباره ظاهر شده و بسیار جدی باشد. اگر بعد از قرار گرفتن در معرض موارد گفته شده احتمال ابتلا به بیماری را می دهید بهتر است سریعا به اورژانس مراجعه کرده یا قرار ملاقاتی با پزشک ترتیب دهید. از آن جایی که مدت زمان ملاقات با پزشک کوتاه بوده و حرف های زیادی برای گفتن خواهید داشت. در نتیجه بهتر است با آمادگی کامل به پزشک مراجعه کرده و از این زمان کوتاه نهایت استفاده را ببرید. بهتر است قبل از حضور در مطب موارد زیر را آماده کنید: همه نشانه های مربوط و غیر مربوط به بیماری خود را یادداشت کرده و همراه خود داشته باشید. بهتر است استرس ها و تغییرات اخیری که در زندگی تان افتاده است را یادداشت کنید. نام تمامی داروها، مکمل ها و ویتامین های که مصرف می کنید را همراه با میزان مصرف خود یادداشت کنید. گاهی اوقات به خاطر سپردن تمامی موارد و اطلاعاتی که پزشک در اختیارتان قرار می دهد، کار دشواری است. در نتیجه بردن همراه به یادآوری اطلاعات مهم و نکات کمک زیادی خواهد کرد. تمامی سوالات مربوط و غیر مربوطی که به ذهنتان رسیده و قصد پرسیدن آن ها از پزشک را دارید را یادداشت کرده و همراه خود به مطب ببرید. آنتراکس نوعی بیماری نادر اما جدی است که توسط باکتری به نام اسپور سازند، Bacillus anthracis درمان استاندارد سیاه زخم یک دوره روزه آنتی بیوتیک مانند سیپروفلوکساسین (سیپرو) یا داکسی سایکلین خواهد بود. اینکه کدام یک از آنتی بیوتیک ها یا ترکیبی از آنتی بیوتیک ها برای شما موثرتر باشد به نوع آنتراکس، سن، میزان سلامت کلی شما و سایر عوامل بستگی خواهد داشت. در صورت تشخیص و درمان به موقع، ت ثیر درمان موثرتر خواهد بود. |
پیوند روده کوچک عملی برای جایگزینی روده کوچک آسیب دیده یا کوتاه شده با روده سالم از یک اهدا کننده است. پیوند روده کوچک یک عمل پیچیده و بسیار تخصصی است و به بیمار کمک می کند زندگی معمولی داشته باشد. پیوند روده کوچک برای افرادی که نارسایی روده دارند و مجبور هستند از طریق TPN تغذیه کنند در نظر گرفته می شود. در روش تغذیه ای TPN بیمار مجبور است مواد غذایی مورد نیاز خود را از طریق یک قطره چکان در داخل یک ورید دریافت کند زیرا روده آن ها قادر به جذب مواد مغذی نیست. نارسایی روده یعنی روده فرد قادر به جذب کافی مواد مغذی از مواد غذایی نیست. سندرم روده کوتاه از آسیب بخش بزرگی از روده کوچک تحت شرایط زیر ناشی می شود. نقص مادرزادی پیچش روده (ولولوس) مرگ بخشی از بافت روده یا انتروکولیت نکروز کننده جراحی برای برداشتن بخش بزرگی از روده برای درمان بیماری کرون یا سرطان روده اکثر مبتلایان به سندرم روده کوتاه نیاز به تغذیه از TPN دارند. بیماران می توانند تغذیه با روش TPN را در خانه بدون ایجاد مشکلات اساسی انجام دهند. با این حال، TPN طولانی مدت گاهی منجر به عوارضی می شود که می تواند خطرناک و جدی باشند، از جمله: بیماری کبد خارج شدن سوند از رگ ها عفونی شدن محل سوند که عفونت می تواند از طریق جریان خون پخش و منجر به سپسیس شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بیماران نیازمند پیوند روده برای انجام پیوند باید مورد ارزیابی قرار گیرند. آزمایشات برای ارزیابی طی مدت زمان تا هفته انجام خواهد شد. بسته به وضعیت و شرایط کلی بیمار، ممکن است لازم باشد او در طی مراحل آزمایشات در بیمارستان بستری شود. آزمایشات اولیه برای انجام پیوند روده کوچک، عبارتند از: تست عملکرد ریه کولونوسکوپی برای بررسی وضعیت روده تعدادی اسکن مانند اشعه ایکس قفسه سینه، سی تی اسکن شکمی و اسکن سونوگرافی از کبد آزمایش خون برای بررسی عملکرد کبد، الکترولیت ها، کلیه و بررسی و یا رد عفونت های جدی مانند HIV یا هپاتیت در برخی شرایط به علت کاهش احتمال موفقیت جراحی ممکن است پیوند روده کوچک امکان پذیر نباشد، مثلا: سن بالای شصت سال ابتلا بیمار به سرطان های پیشرفته بیماری جدی با پیش آگهی بسیار ضعیف احتمال عدم رعایت سبک زندگی سالم مانند ترک سیگار و یا الکل مدت زمان انتظار بیمار برای پیوند بستگی به گروه خونی بیمار، در دسترس بودن اهداء کننده و وضعیت بیمار بستگی دارد. در مدت زمانی که بیمار در لیست انتظار برای پیوند روده کوچک قرار دارد. پزشک معالج، بیمار را برای بررسی بروز عوارض احتمالی و کنترل وضعیت بیماری تلاش خواهد کرد. انواع اصلی عمل پیوند برای روده کوچک عبارتند از: این پیوند برای مبتلایان نارسایی روده که بیماری کبدی ندارند توصیه می شود. این پیوند برای مبتلایان به نارسایی روده که بیماری کبدی پیشرفته دارند، انجام می گیرد. این پیوند به ندرت و برای افرادی که دارای نارسایی اندام های متعدد هستند، انجام می شود و شامل پیوند معده، لوزالمعده، دوازدهه (اولین بخش روده کوچک) ، کبد و روده کوچک می باشد. گاهی اوقات انجام پیوند روده کوچک با استفاده از بخشی از روده اهدا شده توسط یک عضو خانواده امکان پذیر است. در این موارد، اهدا کننده نیاز به عمل دارد که در آن قسمتی از روده اهدا شده برداشته و بخش های باقیمانده روده به هم وصل می شوند. پیوند روده کوچک تحت بیهوشی عمومی انجام می شود و حدود تا ساعت طول می کشد. پس از برداشتن روده، رگ های خونی بیمار به رگ های خونی روده پیوندی وصل می شوند. روده پیوند شده و سپس به دستگاه گوارش یا باقیمانده روده بیمار متصل می شود. در طول عمل جراحی پیوند روده کوچک، بیمار تحت بیهوشی عمومی قرار می گیرد جراح برشی در شکم بیمار ایجاد می کند. از طریق این برش، روده و یا در صورت لزوم اندامم های دیگر برداشته می شود و اندام های پیوندی در بدن بیمار قرار می گیرد. علاوه بر آن ممکن است بیمار در طی عمل جراحی به یک روش جراحی که با آرامش veno - veno انجام می شود احتیاج داشته باشد. در صورت لزوم و بسته به شرایط بیمار، جراح زیر بغل یا گردن و کشاله ران بیمار را برای قرار دادن کاتترها برش می دهد. این کاتترها به دستگاهی متصل می شوند که اجازه می دهد خون بیمار در حین عمل بخشی از شکم فوقانی بیمار را دور بزند. در برخی موارد جراح برای نگه داشتن جریان خون در پاهای بیمار از چکمه های مکانیکی ویژه ای استفاده می کند تا از لخته شدن خون جلوگیری شود. این چکمه های مکانیکی ویژه ای بعد از بهبودی از بدن بیمار خارج می شوند. علاوه بر آن، لوله های در بدن بیمار قرار می گیرد تا مایعات از بین بروند و به بهبودی او کمک می کنند. جراحان مجبور هستند که در طی پیوند روده کوچک و روده بزرگ یک استوما یا برش باز در شکم بیمار ایجاد کنند. استوما در جراحی روده کوچک و روده بزرگ به ترتیب colostomy و ileostomy . علاوه بر استوما، ممکن است لوله ای به نام "لوله تغذیه گاستروژژونوستومی" از طریق پوست بیمار درون دستگاه گوارش او وارد شود. یک قسمت این لوله در خارج از بدن بیمار و انتهای دیگر آن در معده بیمار قرار دارد و معمولا برای کاهش فشار معده یا تجویز داروها استفاده می شود. در برخی شرایط ممکن است بیمار به لوله گاستروژژونوستومی نیاز نداشته باشد. بلافاصله پس از پیوند روده کوچک بیمار به بخش مراقبت های ویژه ( ICU ) منتقل و تحت کنترل قرار می گیرد. بیمار در بخش مراقبت های ویژه ( ICU ) ، دارو و مایعات را از طریق لوله دریافت می کند. بعد از پیوند ممکن است جراح در محل ایلیوستومی ایجاد شده بیوپسی های منظم روده را انجام دهد. علاوه بر آن، در برخی شرایط برای بررسی داخل روده بیمار آندوسکوپی تجویز می شود. بیمار بعد از پیوند برای سرکوب سیستم ایمنی بدن به طور مادام العمر نیاز به مصرف داروهای سرکوب کننده های سیستم ایمنی بدن نیاز دارد. پس از بهبودی نسبی، بیمار به بخش پیوند منتقل می شود و در آنجا به بیمار قرص های ضد درد، داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی و مواد غذایی از طریق لوله به داخل ورید ( TPN ) داده می شود. با گذشت زمان، اکثر بیماران توانایی خوردن یک رژیم غذایی معمولی از طریق دهان را به دست می آورند. بهبودی بعد از پیوند در بیماران ممکن است چهار تا شش ماه طول بکشد که در این مدت فرد باید محدودیت هایی را برای انجام فعالیت های روزانه خود رعایت کند. در طول دوره بهبودی، تیم پیوند وضعیت بیمار را پیگیری می کند. بیماران باید به صورت مادام العمر تحت نظر پزشک قرار بگیرند. به طور متوسط، افراد بعد از پیوند روده کوچک برای چند هفته یا ماه های اول پس از ترک بیمارستان، باید به طور منظم آزمایش خون و آندوسکوپی انجام دهند، اما این آزمایشات با گذر زمان کمتر انجام می گیرد. بیماران بعد از پیوند باید جلسات معاینات منظم خود برای تشخیص زودهنگام بروز عوارض احتمالی را ادامه دهند. هدف از انجام عمل پیوند روده کوچک این است که در نهایت بیمار بتواند به زندگی عادی خودش برگردد. در تمام جراحی ها به خصوص جراحی هایی که تحت بیهوشی عمومی انجام می شود، احتمال بروز عوارض وجود دارد. بسیاری از عوارض جزیی هستند و به خودی خود بهتر می شوند، اما در بعضی موارد، عوارض به حدی جدی می شوند که فرد به جراحی یا روش های درمانی دیگری نیاز پیدا می کند. بیمارانی که تحت جراحی پیوند روده قرار می گیرند بلافاصله پس از عمل، درد خواهند داشت اما تیم پیوند سعی می کنند که این درد را کنترل کنند. رد و عفونت دو مشکل اساسی در هر پیوند عضوی می باشد که نیاز به درمان دارد که هر چه این دو عارضه زودتر شناسایی شوند و تحت درمان قرار گیرند احتمال بروز عوارض جدی تر کاهش پیدا می کند. برخی از علایم رد پیوند روده عبارتند از: تب خونریزی روده حالت تهوع و استفراغ تغییر در وضعیت استوما رد پیوند یک واکنش طبیعی بدن است. هنگامی که اندام جدیدی به بدن بیمار پیوند زده می شود، سیستم ایمنی بدن بیمار، اندام پیوندی را به عنوان یک جسم خارجی شناسایی می کند و ممکن است آنتی بادی های را برای حمله به آن ترشح می کند. پزشک بعد از پیوند داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی بدن را برای تضعیف سیستم ایمنی بدن بیمار و کاهش رد پیوند تجویز می کند که بیمار باید در طول پیوند و پس از آن به طور مادام العمر مصرف کند. رد پیوند در پیوند روده کوچک علاوه بر متوقف کردن عملکرد روده پیوندی می تواند باعث انتشار باکتری های موجود در روده کوچک در جریان خون عفونت جدی شود. نوع نادر دیگر رد پیوندی وجود دارد که سلول های ایمنی که با عضو جدید پیوند می خورند، علیه سلول های میزبان مبارزه می کنند. این رد پیوند در مقابل بیماری میزبان ( GvHD ) نامیده می شود. GvHD احتمال دارد در طی چند هفته یا چند ماه یا حتی چند سال بعد پیوند اتفاق بیفتد. در بعضی موارد که پیوند موفقیت آمیز نباشد، ممکن است بیمار مجددا در لیست انتظار برای پیوند دوباره قرار بگیرد. در صورت بروز علایم بالینی مشکوک رد پیوند، پزشک آندوسکوپی را توصیه می کند. این روش تنها راه تشخیص رد پیوند در روده کوچک است و امکان تجزیه و تحلیل ماکروسکوپی و میکروسکوپی روده پیوند یافته را فراهم می آورد. آندوسکوپی از طریق دهانه استوما انجام می شود. آندوسکوپی بر اساس وضعیت پزشکی بیمار انجام می شود. ایلوسکوپی و بیوپسی در هفته دو تا سه بار و یا به صورت هفته ای به مدت سه ماه بعد، سپس ماهانه تا زمان بستن استوما صورت می گیرد س از بسته شدن استوما، بسته به اینکه کدام قسمت از روده نیاز به ارزیابی داشته باشد، آندوسکوپی از طریق روده یا دهان انجام می شود. مانند سایر انواع جراحی ها، پیوند روده کوچک می تواند باعث بروز برخی عوارض شود. برخی از عوارض عبارتند از: رد پیوند مشکلات قلبی و تنفسی لخته شدن خون (ترومبوز) عفونت روده کوچک، مانند عفونت توسط سیتومگالوویروس ( CMV ) اختلال لنفوپرولیفراتیو پس از پیوند ( PTLD ) ، در جایی که ویروس Epstein - Barr گلبول های سفید خون را آلوده می کند و در صورت عدم درمان به موقع می تواند منجر به رشد غیر طبیعی در سراسر بدن و نارسایی اندام شود. مشکلات مرتبط با استفاده طولانی مدت از داروهای سرکوب کننده مانند افزایش خطر عفونت ها، مشکلات کلیوی و انواع خاصی از سرطان به دلیل این خطرات و سلامت کلی کسانی که برای پیوند روده کوچک در نظر گرفته شده اند، برخی از افراد طی چند سال پس از عمل می میرند. آمارهای مربوط به ثبت علمی دریافت کنندگان پیوند ( SRTR ) نشان می دهد که: درصد از بیماران بعد از پیوند روده تا یک سال پس از پیوند زنده می مانند. درصد آن ها تا سه سال هم پیش آگهی مناسبی داشته اند. تقریبا درصد از این بیماران بدون استفاده از لوله تغذیه توانسته اند غذا بخورند. میزان موفقیت پیوند روده در بیماران به وضعیت بیمار و بروز عوارض بستگی دارد اما اکثر بزرگسالان و کودکانی که این عمل را انجام داده اند حداقل تا سال بعد پیوند زنده می مانند. |
هماتوم به طور کلی به عنوان مجموعه ای از خون در خارج رگ های خونی تعریف می شود. آن ها به طور معمول، در اثر آسیب به دیواره رگ خونی بوجود می آید و خون از رگ خونی به بافت های اطراف منتقل می شود. این اختلال می تواند ناشی از صدمه به هر نوع رگ خونی (شریان، ورید یا مویرگ کوچک) باشد. معمولا هماتوم به عنوان نوعی خون ریزی توصیف می شود که کم و بیش لخته شده باشد، اما خون ریزی فرایندی فعال و مداوم است. هماتوم یک مشکل شایع است که در نتیجه صدمه به یکی از رگ های خونی بزرگتر در بدن ایجاد می شود. بیشتر افراد در برخی از نقطه های زندگی دچار هماتوم می شوند. هماتوم می تواند مانند کبودی به نظر برسد، اما کبودی ها به دلیل آسیب رساندن به رگ های خونی کوچک به جای بزرگ بودن ایجاد می شوند. این اختلال ممکن است در هر رگ خونی، از جمله رگ ها، شریان ها و مویرگ ها رخ دهد. محل آن می تواند ماهیت آن را تغییر دهد. این اختلال یک مشکل بسیار شایع است که بسیاری از افراد با آن روبرو می شوند. را می توان در زیر پوست یا ناخن ها به عنوان هماتوم های مورب در اندازه های مختلف مشاهده کرد. پوستی را می توان آلودگی نیز نامید. آن ها همچنین می تواند در اعماق بدن اتفاق بیفتد که ممکن است قابل مشاهده نباشد. هماتوم ممکن است گاهی اوقات توده ای را تشکیل دهد که قابل احساس هستند. گاهی اوقات آن ها بر اساس موقعیتشان نامگذاری می شوند. برخی از نمونه های آن عبارتند از: زیر جلدی در زیر ناخن هماتوم طحال در طحال هماتوم کبدی درون کبد گوش یا حفره در بین غضروف گوش و پوست پوشاننده subdural بین بافت مغز و پوشش داخلی مغز رخ می دهد. داخل شکمی، صفاقی و یا بعد از عمل در داخل حفره شکم اپیدورال داخل جمجمه در بین جمجمه و پوشش بیرونی مغز اپیدورال ستون فقرات در بین مهره های نخاعی و پوشش بیرونی نخاع با حذف بقایای خون و ترمیم دیواره رگ های خونی توسط مکانیسم های ترمیم بدن، بیشتر هماتوم ها با گذشت زمان بطور خودبخود برطرف می شوند. در موارد دیگر براساس علایم یا محل آن ها، با جراحی و یا تخلیه خون از بین می رود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در مقابل هماتوم، کبودی ها جدی نیستند، معمولا قبل از محو شدن کاملا روشن یا زرد می شوند. هنگامی که خون از رگ های خونی کوچکتر نشت می شود، کبودی ایجاد می شود و باعث می شود لکه بنفش، آبی یا تاریکی روی پوست ظاهر شود. کبودی هنگام بهبودی تغییر می رنگ داده و معمولا قبل از محو شدن کاملا روشن یا زرد می شود. کبودی ها به طور کلی جدی نیستند. در مقابل، هماتوم نشتی از رگ خونی بزرگتر است. علامتی که می گذارد ممکن است به رنگ آبی تیره یا سیاه باشد، اما همچنین می تواند باعث قرمزی قابل توجهی شود. صدمات شدیدتر باعث ایجاد آن ها می شود که ممکن است جدی باشد و نیاز به معالجه پزشکی دارد. بیشتر کبودی ها بدون نیاز به درمان به خودی خود بهبود می یابند. کبودی شدید به ندرت رخ می دهد، اما ممکن است به بافت های داخلی یا اندام آسیب برساند و برای جلوگیری از عفونت نیاز به درمان دارد. شایع ترین علت ایجاد هماتوم آسیب یا تروما در رگ های خونی است که می تواند در نتیجه هرگونه آسیب به رگ های خونی اتفاق بیفتد و عملکرد دیواره رگ های خونی را مختل کند. حتی کمترین آسیب رگ های خونی می تواند منجر به هماتوم شود. به عنوان مثال، یک هماتوم در زیر ناخن به سادگی می تواند از ترومای جزیی به ناخن یا از سکته مغزی رخ دهد. تروما شدید می تواند باعث هماتوم شدیدتری شود. سقوط از ارتفاع یا تصادف وسیله نقلیه موتوری می تواند باعث خون ریزی قابل ملاحظه ای در زیر پوست یا داخل حفره های بدن (قفسه سینه یا شکم) شود. سایر انواع آسیب بافتی که باعث ایجاد هماتوم می شود ناشی از جراحی، روش های تهاجمی پزشکی یا دندانپزشکی (به عنوان مثال بیوپسی، برش، کاتتریزاسیون قلبی) و تزریق داروها (به عنوان مثال انسولین، رقیق کننده خون، واکسن) می باشد. از آنجا که این روش ها به بافت های اطراف و رگ های خونی آسیب می رسانند، اغلب هماتوم ها ممکن است در اطراف محل عمل جراحی ایجاد شوند. گاهی اوقات، ممکن است یک هماتوم به صورت خودبخود اتفاق بیفتد و هیچ علتی قابل شناسایی نداشته باشد. برخی داروهای رقیق کننده خون می تواند خطر ایجاد هماتوم را افزایش دهد. افرادی که داروهایی مانند وارفارین، Plavix . سایر داروهای معمول و مکمل هایی که ممکن است تمایل به خون ریزی را در بدن افزایش دهند، عبارتند از: ویتامین E جینکو بیلوبا مکمل های سیر داروهای ضد التهابی غیر استروییدی یا NSAID هایی مانند ایبوپروفن همچنین شرایط پزشکی خاصی وجود دارد که ممکن است خطر دیگری برای بروز این عارضه ایجاد کند. افراد با شرایط زیر به طور بالقوه در معرض خطر بیشتری برای هماتوما قرار دارند: سرطان خون استفاده بیش از حد از الکل تعداد پلاکت پایین (ترومبوسیتوپنی) اختلالات خونی (مانند هموفیلی و بیماری فون ویلبراند) علایم یک هماتوما به اندازه و محل آن بستگی دارد. درد، تورم، قرمزی و هماتوم مبهم از علایم رایج این عارضه می باشند. برخی از علایم اختصاصی وابسته به محل هماتوم، عبارتند از: علایم نوع طحال، کبدی یا صفاقی مانند درد شکم، درد پهلو علایم اپیدورال مانند کمردرد، ضعف، بی اختیاری ادرار و یا مدفوع علایم هماتوما زیر جلدی، از جمله درد ناخن، ضعف ناخن، از بین رفتن ناخن علایم هماتوم subdural که عبارتند از سردرد، مشکلات عصبی (ضعف در یک طرف بدن، مشکل در صحبت کردن، افتادن) ، گیجی، تشنج بعضی اوقات، این بیماری هیچ علایم خاصی ندارد در حالی که ممکن است یک هماتوم شدید در بدن رخ داده باشد. به عنوان مثال، خون ریزی داخل حفره شکم، می تواند قبل از ایجاد هرگونه علایمی بسیار انتشار پیدا کرده باشد. از طرف دیگر، یک هماتوم کوچک در زیر ناخن می تواند درد زیادی را ایجاد کند، زیرا خون به فضای بسیار تنگ در زیر بستر ناخن جمع می شود و باعث التهاب و سوزش ناخن و پوست اطراف و درد و تورم می شود. بسته به موقعیت هماتوم، گاهی اوقات توده های در محل خون ریزی احساس می شوند. اگر علایم بروز هماتوم در پوست، شدید یا اندازه آن همچنان در حال بزرگ شدن باشد، ممکن است نیاز به ارزیابی و مراجعه به پزشک داشته باشد. به عنوان مثال، هماتوم در مغز ( subdural ) یا اپیدورال به خصوص اگر با مشکلات عصبی همراه باشد، نیاز به درمان سریع و جراحی دارد. پزشکانی که به طور معمول بیماران مبتلا به این عارضه را درمان می کنند، پزشکان اورژانس، جراحان مغز و اعصاب و پزشکان داخلی هستند. تشخیص این بیماری شامل معاینه جسمی به همراه بررسی تاریخچه پزشکی جامع بیمار است. به طور کلی، آزمایش خون خاصی برای تشخیص آن وجود ندارد. اما بسته به شرایط، آزمایشات می تواند شامل شمارش کامل خون ( CBC ) ، و پانل متابولیک و آزمایش های کبدی باشد. برای تشخیص هماتوم در بدن اغلب مطالعات تصویربرداری زیر انجام می گیرد: توموگرافی کامپیوتری سر ( CT ) که می تواند برای تایید و یا تشخیص هماتوم زیر جلدی مفید می باشد. CT شکم آزمایش خوبی برایت شخیص هماتوما در حفره شکمی (داخل شکمی، کبدی، طحال، رتوپروتیون، صفاقی) می باشد. تصویربرداری با رزونانس مغناطیسی ( MRI ) در تشخیص نوع اپیدورال نسبت به سی تی اسکن قابل اطمینان تر است. درمان این عارضه به محل، علایم و وضعیت بالینی بیماری بستگی دارد. برخی از این افراد ممکن است به هیچ وجه نیاز به درمان نداشته باشند، در حالی که برخی دیگر نیاز به درمان فوری دارند. از طرف دیگر، هماتومای علامت دار یا آن هایی که در مکان های خاصی قرار دارند، گاهی اوقات نیاز به معالجه پزشکی یا جراحی دارند. جراحی یک روش متداول برای درمان برخی از هماتوم ها است. وجود علایم و محل هماتوم به طور کلی بیانگر این است که چه نوع رویه ای برای درمان این بیماری لازم است و در چه زمانی درمان باید انجام شود. به عنوان مثال، یک هماتوم subdural منجر به علایمی مانند سردرد، ضعف یا سردرگمی ممکن است نیاز به درمان فوری توسط یک جراح مغز و اعصاب داشته باشد. برعکس، یک هماتوم زیر جلدی عاری از علایم و مزمن ممکن است نیاز به درمان نداشته باشد. یک هماتوم زیر ناخن با ناراحتی شدید قابل تخلیه است تا خون از فضای بین ناخن و بافت زیرین تخلیه شود. اگر علت اصلی یا عامل موثر در بروز خون ریزی تاثیر داشته باشد، اصلاح یا درمان علت اصلی نیز می تواند در درمان این بیماری تاثیر مثبتی داشته باشد. به عنوان مثال، اگر فرد مبتلا به هماتوما مصرف کننده داروی رقیق کننده خون باشد، پزشک بسته به وضعیت فردی ممکن است قطع دارو و یا جایگزین کردن آن را پیشنهاد کند. از روش های درمانی ساده در خانه می توان برای درمان هماتوم های سطحی (زیر پوست) استفاده کرد. بیشتر آسیب ها و هماتوم ها را می توان با استراحت، استفاده از کیسه های آب سرده وفشرده سازی، بالا نگه داشتن ناحیه آسیب دیده درمان کرد. درمان خانگی این بیماری به اختصار RICE . Rest ، استراحت کافی I C Elevate حتی اگر هیچ علت خاصی برای درمان آن وجود نداشته باشد، ممکن است بیمار برای مدیریت علایم مرتبط با این بیماری نیاز به دارو داشته باشد. به عنوان مثال، درد ناشی از هماتوم با داروهای ضد درد مانند استامینوفن (تایلنول) قابل درمان است. محل هماتوم، علایم و اندازه آن از عوامل اصلی تعیین کننده پیگیری مناسب هماتوم است. به عنوان مثال، یک هماتوم در اندازه کوچک و بدون علامت ممکن است برای انجام پیگیری نیاز به اسکن CT . پیشگیری از هماتوما به طور کامل امکان پذیر نیست، اما در موارد خاص می توان از بروز آن پیشگیری کرد. در افراد، به ویژه سالمندان، که داروهای رقیق کننده خون یا داروهای ضد پلاکت (آسپیرین) مصرف می کنند، سقوط یکی از علل عمده تروما و تشکیل این عارضه است. سقوط می تواند باعث ایجاد هماتوم در پاها، قفسه سینه یا مغز شده و در بعضی مواقع منجر به بیماری یا مرگ شود. بنابراین، اقدامات برای جلوگیری از سقوط در این افراد می تواند از بروز هماتوم جلوگیری کند. کودکان به ویژه، خردسالان به دلیل افتادن و صدمات جزیی در معرض خطر ابتلا به این بیماری قرار دارند. هماتوما که ناشی از تروما و کار سنگین بدنی یا ورزش های رقابتی است، کمتر قابل پیشگیری می باشند. به طور کلی، پیش آگهی این بیماری مطلوب است و در بیشتر مواقع آن ها منجر به بیماری جدی یا خطرناک نمی شوند. محل وجود هماتوم در پیش آگهی آن نقش دارد. |
بدون شک، شیوع کرونا ویروس باعث ایجاد ترس و وحشت و نگرانی بین مردم شده و این نگرانی در بین افراد پر خطر بیشتر دیده می شود. این در حالی است که بیشتر مبتلایان به کروناویروس ( Covid - ) علایم خفیفی را تجربه و در نهایت به بهبودی کاملی می رسند. اما ابتلا به یک بیماری قلبی و گردش خون احتمالا افراد را در معرض خطر ابتلا به ویروس کرونا قرار نمی دهد. اما در صورت ابتلا کروناویروس در بیماران قلبی، احتمال بروز عوارض جانبی و بدتر شدن حال بیمار زیاد است. بر همین اساس مبتلایان به بیماری های قلبی در معرض خطر عوارض شدید Corid - coronavirus قرار دارند. بیماران قلبی در صورت بروز علایم کرونا، سریعا باید با پزشک خود تماس بگیرند. این امکان وجود دارد که در صورت عدم تشخیص به موقع و شدت علایم، بیمار به مراقبت های بیشتر و طولانی مدت در بیمارستان نیاز پیدا کند. بیماران در صورت درد در قفسه سینه، که در بازوها، پشت، گردن یا فک منتشر می شود. با احساس سنگینی یا سفتی قفسه سینه و تنگی نفس همراه باشد بهتر است سریعا به پزشک مراجعه کنند. بیماران قلبی با شرایط زیر در معرض خطر بسیار شدید ابتلا به کروناویروس قرار دارند: سکته مغزی نارسایی قلبی فشار خون بالا تنگی دریچه قلب افراد تحت پیوند قلب بیماری مادرزادی قلب بیماران قلبی سیگاری مبتلایان به سندرم بروگادا بیماری قلبی عروق کرونر کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک فشار خون بالا شریانی ریوی بیماران قلبی بالای سال زنان باردار مبتلا به بیماری قلبی ضخیم شدن عضله قلب (هیپرتروفی بطن چپ) دمانس عروقی یا بیماری عروق کوچک در مغز شاخص توده بدنی یا بالاتر (به شدت چاق) بیماری عروق کرونر قلب مانند سابقه حمله قلبی، استنت یا جراحی بای پس (در هر زمان) اما خطر ابتلا به کرونا ویروس در مبتلایان به فیبریلاسیون دهلیزی نسبت به سایر گروه های قلبی کمتر است. همچنین خطر ابتلا در بیمارانی که دستگاه ضربان ساز دارند، احتمال ابتلا به عوارض بیماری های قلبی بستگی به علت استفاده از ضربانساز دارد. هیچ مدرکی مبنی بر اینکه ویروس به خودی خود ضربان سازها یا ICD ها را آلوده کنند، وجود ندارد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید پزشکان معتقدند که برخی از بیماران مبتلا به COVID - ممکن است آسیب قلبی داشته باشند. این در حالی است که به نظر می رسد کوروناویروس به طور عمده به ریه ها حمله می کند. اما با شیوع این بیماری پزشکان به این نتیجه رسیدند که این ویروس می تواند قلب بیماران را درگیر کند. یک بررسی کوچک که در تاریخ مارس در مجله JAMA Cardiology منتشر شده نشان می دهد که از هر بیمار مبتلا به COVID - در ووهان یک نفر دچار آسیب قلبی شده است. متخصصان قلب و عروق می گویند چندین نظریه در این مورد وجود دارد، از جمله: قلب ممکن است در صورت عدم وجود اکسیژن کافی، برای پمپاژ خون زیاد تلاش کند. احتمال دارد ویروس مستقیما به سلول های قلب حمله کند. احتمالا سیستم ایمنی بدن در تلاش برای از بین بردن ویروس، به قلب حمله می کنند. علاوه بر آن مشخص شده است که در شیوع بیماری های مانند آنفلوانزا بیشتر بیماران بر اثر پنومونی جان خودشان را از دست می دهند. براساس این بررسی، عفونت های ویروسی می توانند جریان خون به قلب را مختل کنند. حتی منجربه ضربان قلب نامنظم و نارسایی قلبی شوند. دکتر ارین میچوس، معاون قلب و عروق در دانشکده پزشکی جانس هاپکینز در این زمینه می گوید: ما در میان بیماران مبتلا به کرونا ویروس شاهد مواردی بودیم که افراد بیماری های زمینه ای بیماری قلبی نداشته ان. حتی در موراد خفیف ابتلا به کرونا آسیب های قلبی به ندرت دیده می شود و این آسیب بیشتر در بیمارانی که علایم شدید دارند و در بیمارستان بستری هستند، رخ می دهد. اگرچه ویروس به طور عمده بر ریه ها ت ثیر می گذارد. اما در جریان خون گردش می کند و می تواند به طور مستقیم به اندام های دیگر از جمله قلب هم حمله کند. مبتلایان به بیمارهای زمینه ای قلبی، بیشتر در معرض خطر ابتلا به علایم شدید COVID - هستند و خطر مرگ و میر بیشتری دارند. به نظر می رسد قلب این افراد توانایی تحمل این بیماری را ندارند و در صورت درگیر شدن ریه، ممکن است خون کافی به قلب نرسد. بنابراین COVID - می تواند بیماری های زمینه ای قلب را "تشدید کند". هر دو سلول قلب و سلول های ریه با پروتیین های سطحی شناخته شده به عنوان آنزیم تبدیل کننده آنژیوتانسین ( ACE ) پوشیده شده اند. این مولکول ها به عنوان "درگاه ورودی" برای ورود ویروس کرونا به سلول های بدن شناخته می شود. به گفته برخی از محققان این آنزیم به منزله یک "شمشیر دو لبه است که از یک طرف، مولکول ACE آن به عنوان دروازه ورود ویروس به سلول و تکثیر عمل می کند، اما از طرف دیگر، به طور معمول عملکرد "محافظتی" دارد. هنگامی که بافت های بدن آسیب می بینند، بدن به طور طبیعی برای پاسخ به این آسیب مولکول های التهابی مانند پروتیین های کوچک به نام سایتوکاین ها به جریان خون آزاد می کند. اما در صورت بروز التهاب بیش از حد اوضاع می تواند بدتر و معکوس شود و آنزیم ACE به عنوان یک ضد التهاب عمل کند. اما در صورتی که ویروس به پروتیین ACE بچسبد، می تواند پروتیین ها را از بین ببرد و باعث کاهش اثر محافظتی و ضدالتهابی آن شود. بنابراین ویروس ممکن است با آسیب مستقیم به سلول ها و جلوگیری از محافظت از بدن در برابر آسیب های التهابی، به عنوان یک محرک بسیار جدی عمل کند. در این شرایط اگر عضله قلب بر اثر التهاب، دچار آسیب دیدگی شود، قلب نمی تواند عملکرد مناسبی داشته باشد. coronavirus ممکن است به طور غیر مستقیم به قلب آسیب برساند و بر سیستم ایمنی بدن بیمار تاثیر منفی بگذارد. این موارد در بیمارانی که نشانگرهای التهابی زیاد و یا پروتیین هایی که نشان دهنده میزان بالای التهاب در بدن هستند بیشتر دیده می شود. در این شرایط بروز طوفان سیتوکین در بدن می تواند باعث آسیب به اندام های بدن، از جمله قلب و کبد شود. متخصصین قلب و عروق با استفاده از آزمایش خون و ارزیابی و تشخیص پروتیین بنام تروپونین آسیب قلبی را تشخیص می دهند. در شرایط آسیب دیدگی سلولهای قلبی، تروپونین به جریان خون نشت می کنند. اما این آزمایش علت آسیب قلبی را مشخص نمی کند. درمان به علت آسیب قلبی بستگی دارد. به عنوان مثال، اگر ویروس مستقیما به قلب حمله کند، بیمار ممکن است به داروهای ضد ویروسی احتیاج داشته باشد. اگر ویروس درسیستم ایمنی بدن اختلال ایجاد کند، امکان دارد پزشک داروهای سرکوب کننده های سیستم ایمنی بدن را تجویز کند. در حال حاضر، هیچ درمانی به طور مستقیم COVID - را هدف قرار نمی دهد، و بیشتر درمان هایی که در حال حاضر مورد استفاده قرار می گیرند شامل مراقبت های حمایتی مانند اکسیژن درمانی می باشند. علاوه بر این برای افرادی که فشار خون بالا یا سایر بیماری های قلبی زمینه ای دارند، معمولا از داروهای مهار کننده ACE یا مسدود کننده های گیرنده آنژیوتانسین ( ARB ) تجویز می شود. این داروها، رگ ها را شل تر کرده و باعث کاهش فشار خون می شوند. متخصصین قلب و عروق در مورد مصرف این داروها در بیماران قلبی، نظریه های مختلفی دارند و برخی ها معتقدند که مصرف این داروها می توانند برای بیماران ضرر داشته باشد. اجماع فعلی این است که اگر بیمار از قبل این داروها را مصرف می کرده، باید همچنان مصرف آن ها را ادامه دهد. طبق بیانیه انجمن قلب آمریکا، انجمن نارسایی قلبی آمریکا و کالج قلب و عروق آمریکا، بیمارانی که ACE - مهار کننده ها و ARB مصرف می کنند در صورت ابتلا به COVID - باید به درمان خود ادامه دهند، مگر اینکه پزشک تجویز دیگری را پیشنهاد دهد. بیماران قلبی باید بدانند که قطع یا تغییر دارو بدون مشورت پزشک در این بحران می تواند بسیار خطرناک باشد و وضعیت بیماری آن ها را بدتر کند. این داروها برای نارسایی قلبی بسیار موثر هستند و به کنترل فشار خون بالا، پیشگیری از حمله قلبی یا سکته مغزی کمک می کنند. هرگونه تغییر خودسرانه در روند مصرف دارو ها می تواند بیماران را در معرض خطر بیشتری برای بدتر شدن وضعیت قلب قرار دهد. در برخی از رسانه ها آمده است که داروهای متداول برای درمان فشار خون بالا ACE - Inhibitors و مسدود کننده های گیرنده آنژیوتانسین ممکن است هم خطر ابتلا به عفونت و تشدید عفونت ناشی از Coronavirus را افزایش ده د. با این حال، این هشدار مبنای علمی ندارد. بنابراین، محققان توصیه می کنند که مصرف کنندگان داروهای فشار خون، همچنان داروهای خود را طبق تجویز پزشک مصرف کنند. علاوه بر آن بیمارانی که داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی مصرف می کنند باید بعد از پیوند برای پیشگیری از رد پیوند روند مصرف دارویی خود را ادامه دهند. البته پیروی از دستورالعمل های انزوای اجتماعی و تکنیک های بهداشتی مناسب برای حفظ سلامتی مبتلایان به بیماری قلبی در طول شیوع این بیماری کاملا ضروری است. علاوه بر آن در این بحران بیماران باید تا جایی که ممکن است از مراجعه به مراکز درمانی و بیمارستانی خودداری کنند. متخصصان می گویند، برخی از داروهای پیچیده و داروهای خاصی که هم اکنون برای معالجه COVID - تحت بررسی قرار گرفته اند از جمله هیدروکسی کلروکین می تواند باعث صدمات قلبی شود. اما هیچ مدرکی وجود ندارد که نشان دهد استاتین باعث بدتر شدن و تشدید عفونت ناشی از کروناویروس می شود. و در واقع شواهدی وجود دارد که نشان می دهد استاتین ها ممکن است مشکلات قلبی را در طول بیماری ویروسی کاهش دهند. علاوه بر آن برخی تحقیقات نشان داده است که خطر حمله قلبی پس از متوقف شدن استاتین افزایش می یابد. بر همین اساس مصرف کنندگان این داروها باید همچنین استفاده از داروهای استاتین خود را ادامه دهند. |
هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ا روانی سابقه مصرف دارویی با عوارض کاهش تستوسترون یازوال عقل آسیب دیدگی طرف مقابل، روانی می تواند باعث بروز اختلال در نعوظ شود. درمان پزشکی برای این اختلال شامل معالجه هرگونه مشکل جسمی است که ممکن است در عملکرد جنسی مرد نقش داشته باشد. برخی داروها ممکن است با افزایش جریان خون به آلت تناسلی مردان در بهبود عملکرد نعوظ در مردان نقش موثری داشته باشند. به طور مثال، اسپری موضعی روی آلت تناسلی مردان که حاوی لیدوکایین است، حساسیت را کاهش داده و امکان کنترل بیشتر انزال را به آن ها می دهد. مردان با تستوسترون سطح پایین ممکن است از هورمون درمانی تستوسترون بهره مند شوند. درمان با یک مشاور آموزش دیده می تواند به فرد کمک کند تا احساس اضطراب، ترس یا گناه که ممکن است در عملکرد جنسی ت ثیر داشته باشد را برطرف کند. آموزش در مورد رابطه جنسی و رفتارها و پاسخ های جنسی ممکن است به مردان با اختلاات جنسی کمک کند تا بر اضطراب خود درباره عملکرد جنسی غلبه کند. گفتگوی آزاد با شریک زندگی در مورد نیازها و نگرانی های همچنین به غلبه بر موانع بسیاری برای ایجاد یک زندگی سالم جنسی کمک می کند. در دسترس می باشند. در هنگام ارگاسم، انزال به جای مجرای ادرار و انتهای آلت تناسلی مجددا به مثانه برگردد. انزال رتروگراد تجربه ارگاسم خشک است. مایع منی از مجرای ادرار خارج نمی شود. در عوض می تواند به مثانه جریان یابد یا اصلا تولید نشود. به دنبال عمل جنسی در حالت دوم، بیماران متوجه وجود مایع منی در ادرار خواهند شد. علایم این انزال از نظر کلاسیک، انزال زودرس شامل موارد زیر است: درمان با توجه به علت انزال زودرس متفاوت خواهد بود. در صورت بروز دلایل روانشناختی، زوج درمانی یا روان درمانی زوجین می توانند مفید باشند. سایر روش های درمانی غیر دارویی شامل تلاش برای "نگه داشتن آن" هستند. تحقیقات نشان داده که دارو درمانی می تواند تا حدودی در درمان آن موفقیت آمیز باشد. داروهای مورد استفاده در درمان انزال زودرس مهار کننده های انتخابی بازگشت مجدد سروتونین ( SSRIs ) و داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای ( TCAs ) هستند. nocturnal tumescence test |
مثانه بیش فعال، که OAB نیز نامیده می شود، باعث ایجاد مکرر و ناگهانی ادرار کردن می شود که کنترل آن دشوار است. فرد در این صورت احساس می کند که در طول روز و شب چندین بار باید به دستشویی برود و حتی ممکن است بی اختیاری ادرار را تجربه کند. مثانه بیش فعال ممکن است باعث احساس خجالت و یا انزوا در افراد شود اما یک ارزیابی کوتاه می تواند در تعیین علت این بیماری موثر باشد و بیماران می توانند علایم مثانه بیش فعال را می توان با راهکارهای ساده رفتاری، مانند تغییر رژیم غذایی، تخلیه به موقع و تکنیک های نگه داشتن مثانه مدیریت کرد. به طور کلی میزان فعالیت مثانه زیاد است و حتی در صورت کم بودن حجم ادرار در مثانه شروع به انقباضات غیرارادی می کند. این انقباضات غیر ارادی منجر به نیاز فوری ادرار کردن می شوند. چندین بیماری ممکن است به این بیماری منجر شوند، از جمله: دیابت عفونت ادراری تغییرات هورمونی در دوران یایسگی در زنان ناهنجاری های مثانه مانند تومورها یا سنگ مثانه اختلالات عصبی مانند سکته مغزی و اسکلروز مکرر عواملی که مانع خروج مثانه می شوند، مانند بزرگ شدن پروستات، یبوست یا اقدامات قبلی برای معالجه سایر اشکال بی اختیاری عوامل دیگری که ممکن است با علایم همراه باشند، عبارتند از: مصرف بیش از حد کافیین یا الکل کاهش عملکرد شناختی به دلیل کهولت سن داروهایی که باعث افزایش حجم ادرار می شوند یا نیاز به مصرف مایعات زیادی دارند. مشکل در راه رفتن، که در صورت عدم توانایی رسیدن سریع به دستشویی، می تواند منجر به فوریت مثانه شود. تخلیه ناقص مثانه، که ممکن است منجر به علایم مثانه بیش فعال شود، زیرا در این شرایط فضای ذخیره ادرار کاهش می یابد. حتی ممکن است علت اصلی مثانه بیش فعال ناشناخته باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید افزایش سن افراد را در معرض خطر ابتلا به مثانه بیش فعال و اختلالات دیگری مانند بزرگ شدن پروستات و دیابت قرار می دهد. بسیاری از مبتلایان به کاهش شناختی مثانه بیش فعال دارند. بی اختیاری که در نتیجه این شرایط ایجاد می شود، می تواند با تخلیه به موقع و سریع و پوشاک جاذب کنترل شود. برخی از افراد که مثانه بیش فعال دارند نیز مشکلات کنترل مدفوع هم دارند. این بیماری ممکن است باعث بروز علایم زیر شود: اضطراب ناگهانی برای ادرار کردن ادرار شبانه بیش از دو بار در شب ادرار به طور مکرر، معمولا هشت یا چند بار در ساعت از دست دادن غیر عمدی ادرار بلافاصله پس از نیاز فوری به ادرار (بی اختیاری فوریت) ادرار مکرر غیرطبیعی و ادرار شبانه می تواند زندگی شما را مختل کند. این بیماری اگرچه در سالمندان به ندرت دیده می شود، اما مثانه بیش فعال بخشی طبیعی از پیری نیست. اگر به طور غیرطبیعی نیاز فوری به ادرار کردن دارید برای علت آن به پزشک مراجعه کنید. وی برای تشخیص و درمان احتمالی مراحل زیر را انجام می دهد: بررسی تاریخچه پزشکی آزمایش ادرار برای تشخیص عفونت یا سایر ناهنجاری ها معاینه بدنی، که ممکن است شامل معاینه رکتوم و لگن در زنان باشد. معاینه عصبی متمرکز که ممکن است مشکلات حسی یا رفلکس های غیر طبیعی را شناسایی کند. پزشک ممکن است آزمایشاتی را برای بررسی عملکرد مثانه و توانایی خالی ماندن آن توصیه کند که به آن ها آزمایشات ادرودینامیکی گفته می شود. این آزمایشات معمولا نیاز به مراجعه به متخصص دارد و ممکن است برای تشخیص یا شروع درمان لازم نباشد. آزمایشات ادرودینامیک شامل موارد زیر است: این آزمایش در صورت نگرانی در مورد توانایی بیمار در خالی کردن مثانه اهمیت دارد. ادرار باقیمانده در مثانه پس از تخلیه می تواند یکی از علایم مثانه بیش فعال باشد. برای این اندازه گیری پزشک ممکن است یک سونوگرافی از مثانه را تجویز کند. در بعضی موارد، یک لوله نازک (کاتتر) از مجرای ادرار و داخل مثانه بیمار عبور داده می شوند تا ادرار باقیمانده تخلیه و سپس اندازه گیری شود. برای اندازه گیری حجم و سرعت تخلیه، ممکن است از بیمار خواسته شود که در دستگاه ( uroflowmeter ) ادرار و آن را جمع آوری کند. uroflowmeter حجم ادرار را ذخیره و آن را جمع آوری و داده های مربوط را به صورت یک نمودار نشان می دهد. سیستومتری آزمایشی است که با پر شدن مثانه فشار را در مثانه و اطراف آن اندازه گیری می کند. پزشک با بررسی نتایج های هر آزمایش راه کارهای درمانی را پیشنهاد می کند. ترکیبی از راهکارهای درمانی ممکن است بهترین روش برای از بین بردن علایم مثانه بیش فعال باشد. هر نوع بی اختیاری می تواند بر کیفیت کلی زندگی افراد ت ثیر بگذارد و باعث بروز عوارض جانبی زیر شود: اضطراب مشکلات جنسی پریشانی عاطفی یا افسردگی اختلالات خواب و چرخه خواب قطع شده در بعضی موارد، درمان این شرایط می تواند به علایم مثانه بیش فعال کمک کند. در زنانی که مثانه بیش فعال دارند نیز ممکن است اختلالی به نام بی اختیاری مختلط ایجاد شود که در این صورت فرد بی اختیاری ادرار فرد با بی اختیاری استرسی همراه می باشد. بی اختیاری استرس از بین رفتن غیر عمدی ادرار ناشی از حرکت بدنی یا فعالیت های مانند سرفه، عطسه و خندیدن و ورزش کردن است که به مثانه فشار می آورد. درمان بی اختیاری استرس به احتمال زیاد به علایم مثانه بیش فعال کمک نمی کند و بالتبع درمان مثانه بیش فعال به احتمال زیاد علایم بی اختیاری استرس را بهبود نمی بخشد. برخی از افراد ممکن است ترکیبی مشترک از مشکلات ذخیره و تخلیه ادرار را داشته باشند. مثانه ممکن است فوریت و حتی بی اختیاری زیادی ایجاد کند، اما به خوبی خالی نمی شود. برخی از انتخاب های سبک زندگی ممکن است خطر مثانه بیش فعال را کاهش دهد، از جمله: حفظ وزن سالم کنترل شرایط مزمن مانند دیابت انجام تمرینات عضلات کف لگن فعالیت بدنی منظم و ورزش روزانه کاهش مصرف کافیین و ترک سیگار و الکل داروها در زنان بعد از یایسگی، استروژن درمانی واژینال می تواند به تقویت ماهیچه ها و بافت های موجود در مجرای ادراری و واژن کمک کند. استروژن واژن به صورت شیاف، قرص یا حلقه وجود دارند و می تواند علایم مثانه بیش فعال را بهبود بخشد. داروهایی که مثانه را شل می کنند می توانند برای تسکین علایم مثانه بیش فعال و کاهش علایم بی اختیاری ادرار مفید باشند. عوارض جانبی عمده این داروها شامل خشکی چشم و دهان است، اما نوشیدن آب برای رفع عطش می تواند علایم مثانه بیش فعال را تشدید کند. یبوست، یکی دیگر از عوارض جانبی احتمالی است که می تواند علایم مثانه بیش فعال را تشدید کند. بوتاکس مثانه و یا OnabotulinumtoxinA بر پایه تزریق پروتیین در دوزهای کم که مستقیما به بافت مثانه تزریق می شود، انجام می گیرد. این روش منجر به شل شدن عضلات مثانه می شود. مطالعات نشان می دهد که این روش ممکن است برای بی اختیاری شدید اضطراب مفید باشد. اثرات موقت به طور کلی شش ماه یا بیشتر طول می کشد، اما نیاز به تزریق مجدد دارد. عوارض جانبی این تزریقات شامل عفونت ادراری و احتباس ادرار است. تحریک عصب ساکارال و تنظیم انگیزه های عصبی به مثانه می تواند علایم مثانه بیش فعال را بهبود بخشد. در این روش یک سیم نازک که در نزدیکی اعصاب ساکرال در قسمت تحتانی کمر عبور داده می شود. در این روش از یک سوزن نازک که از طریق پوست در نزدیکی مچ پا قرار می گیرد، برای تحریک الکتریکی از عصبی در ساق (عصب تیبیال) به ستون فقرات استفاده می شود. درمان PTNS یک بار در هفته به مدت هفته انجام می شود تا به علایم مثانه بیش فعال کمک کند. جراحی برای درمان مثانه بیش فعال برای افرادی که علایم شدیدی دارند و به سایر روش های درمانی پاسخ نمی دهند، انجام می گیرد. هدف از جراحی بهبود توانایی مثانه در ذخیره ادرار و کاهش فشار در مثانه است. با این حال، این روش ها به تسکین درد مثانه کمک نمی کنند. این رویه ها شامل عبارتند از: جراحی برای افزایش ظرفیت مثانه در این روش از قسمت هایی از روده بیمار برای جایگزینی بخشی از مثانه استفاده می شود. این عمل جراحی فقط در موارد بی اختیاری اضطراب شدید انجام می شود که سایر اقدامات درمانی دیگر به درمان پاسخ نمی دهد. در این صورت ممکن است بیمار به منظور تخلیه مثانه خود برای بقیه عمر خود نیاز به استفاده از سوند متناوب داشته باشد. این روش به عنوان آخرین راه حل درمان این بیمار مورد استفاده قرار می گیرد و شامل از بین بردن مثانه و قرار دان مثانه جایگزین ( neobladder ) یا باز کردن یک دهانه در بدن (استوما) برای جمع آوری ادرار است. مداخلات رفتاری اولین انتخاب برای کمک به مدیریت مثانه بیش فعال است. آن ها اغلب موثر هستند و هیچ عارضه جانبی ندارند. مداخلات رفتاری ممکن است شامل موارد زیر باشد: کاهش وزن ممکن است در بروز بی اختیاری استرسی موثر باشد. در طول بیو فیدبک، گیرنده ها به بیمار می آموزند که با تغییرات جزیی در بدن علایم خود را مدیریت کنند. تمرینات کگل، عضلات کف لگن و اسفنکتر ادرار را تقویت می کند. این عضلات تقویت شده می توانند به بیمار در جلوگیری از انقباضات غیر ارادی مثانه کمک کنند. پزشک یا یک فیزیوتراپی می تواند به شما در یادگیری نحوه انجام صحیح تمرینات کگل کمک کند. تنظیم یک برنامه زمانی برای ادرار کردن (به عنوان مثال، هر دو تا چهار ساعت) فرد را مجبور می کند تا هر روز در یک زمان مشخص ادرار کند. در صورتی که بیمار نتواند مثانه خود را به خوبی خالی کند، استفاده از سوند به صورت دوره ای برای خالی کردن مثانه می تواند راهکاری برای تسکین علایم این بیماری باشد. پوشیدن پدهای جاذب یا لباس زیر می تواند در جلوگیری از بروز حوادث شرم آور به بیمار کمک کند لباس های جاذب در اندازه ها و میزان جذب مختلف در دسترس عموم قرار دارند. آموزش مثانه شامل آموزش برای به ت خیر انداختن ادرار کردن است. بیمار این آموزش ها را با تاخیرهای کوچک دقیقه ای شروع و به تدریج هر سه تا چهار ساعت آن را ادامه می دهد. تمرین مثانه فقط درصورتی امکان پذیر است که عضلات کف لگن فرد تضعیف نشده باشند. برخی راهکار های شیوه زندگی ممکن است علایم مثانه بیش فعال را کاهش دهند، از جمله: حفظ وزن سالم نوشیدن مقدار کافی مایعات محدود کردن غذاها و نوشیدنی های تحریک کننده مثانه مانند کافیین، الکل، چای، نوشیدنی های گازدار، آب مرکبات و میوه، شکلات، غذاهای پرادویه و گوجه فرنگی هیچ درمانی مکمل یا جایگزینی برای درمان مثانه بیش فعال وجود ندارد. ولی تحقیقات نشان داده اند که طب سوزنی ممکن است به کاهش علایم مثانه بیش فعال کمک کند. پزشکان طب سوزنی با استفاده از سوزن های بسیار نازک و یکبار مصرف ممکن است بتوانند بیمار را درمان می کنند. آنچه می خورید ممکن است ت ثیر مستقیمی بر سلامت ادرار شما داشته باشد. مواد غذایی و نوشیدنی ها می توانند مثانه را تحت فشار قرار دهند و خطر تحریک و علایم OAB را افزایش می دهد. عوامل مرتبط با رژیم غذایی که می توانند در سلامت ادرار اختلال ایجاد کنند عبارتند از: نوشیدنی های گازدار مصرف بیش از حد مایعات کافیین در نوشابه، قهوه، شکلات، بستنی نوشیدن مایعات دو یا سه ساعت قبل از خواب حساسیت به گلوتن (پروتیینی که در غذاهای مبتنی بر گندم مانند نان، ماکارونی و کراکر وجود دارد) روغن ضروری مثانه بیش فعال اغلب نتیجه تحریک اعصاب و باعث انقباض عضلات به طور غیر منتظره است. روغن های اساسی می توانند در تسکین این اعصاب و عضلات و بهبود علایم موثر باشند. روغن های اساسی که معمولا برای درمان OAB استفاده می شوند، عبارتند از: روغن اسطخدوس روغن دانه کدو تنبل روغن مریم گلی کلاری برای درمان بیماری خود بهتر است به متخصص بیماری های ادراری در زنان و مردان (متخصص اورولوژی) ، متخصص اختلالات ادراری در زنان (متخصص اورولوژی) یا متخصص فیزیوتراپی برای تشخیص و درمان مراجعه کنید و برای آمادگی بیشتر، بهتر است لیستی از علایم، و ت ثیر آن ها بر فعالیت های روزانه خود و تمام داروها، ویتامین ها یا مکمل های مصرفی را یادداشت کنید. برای مثانه بیش فعال، سوالات اساسی ممکن است شامل موارد زیر باشد: علل احتمالی علایم من چیست؟ آیا مثانه خود را خوب خالی می کنم؟ آیا آزمایش دیگری را پیشنهاد می کنید؟ آیا قدرت عضله کف لگن من به اندازه کافی قوی هستند؟ آیا جایگزینی عمومی برای دارویی که تجویز می کنید وجود دارد؟ آیا بروشور یا مواد چاپی دیگری وجود دارد که بتوانم از آن ها استفاده کنم؟ چه روش های درمانی وجود دارد، و کدام یک را برای من پیشنهاد می کنید؟ آیا محدودیت در رژیم غذایی وجود دارد که بتواند در تسکین علایم به من کمک کند؟ پزشک ممکن است برای ارزیابی بهتر سوالات زیر را بیمار بپرسد: چه مدت این علایم را تجربه کرده اید؟ علایم شما تا چه حدی در انجام کارهای روز مره تان تداخل ایجاد کرده اند؟ آیا در طول فعالیت های روزانه، مانند پیاده روی یا خم شدن، نشت ادرار دارید؟ منابع: |
نارسایی حاد کلیه ( زمانی رخ می دهد که کلیه ها به طور ناگهانی دیگر نتوانند مواد زاید موجود در خون را فیلتر کنند. هنگامی که کلیه ها توانایی فیلتر کردن و پاکسازی خون را از دست می دهند، ممکن است سطح مواد زاید جمع شده و ترکیب شیمیایی خون به کلی از حالت تعادل خارج شود. نارسایی حاد کلیه که به آن آسیب حاد کلیوی نیز گفته می شود، معمولا در کمتر از چند روز به سرعت شدت پیدا کرده و مشکلاتی را به دنبال خواهد داشت. احتمال بروز نارسایی حاد کلیه در افرادی که در بیمارستان بستری شده یا نیاز به مراقبت های ویژه دارند بسیار بیشتر از دیگر افراد است. نارسایی حاد کلیه خطرناک بوده و می تواند کشنده باشد. به همین خاطر این عارضه نیاز به درمان سریع و فشرده خواهد داشت. با وجود درمان، نارسایی حاد کلیه ممکن است پس از اتمام درمان مجددا برگشت پذیر باشد. اما در صورتی که سلامت بدنی خوبی دارید، ممکن است بعد از ابتلا به نارسایی حاد کلیه عارضه درمان شده و کلیه های شما بعد از مدتی مجددا عملکرد طبیعی خود را داشته باشند. نارسایی حاد کلیه ممکن است در موارد زیر به وجود بیاید: آسیب مستقیم به کلیه ها وارد شده باشد. مبتلا به بیماری هستید که جریان خون به کلیه های شما را کند می کند. لوله های تخلیه ادرار کلیه ها (مجاری ادرار) مسدود شده و مواد زاید نمی توانند از طریق ادرار از بدن خارج شوند. بیماری هایی که جریان خون به کلیه ها را کند کرده و منجر به آسیب های کلیه می شوند، عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید داروهایی فشار حمله قلبی بیماری های قلبی عفونت نارسایی کبد از دست دادن خون یا مایعات استفاده از آسپرین، ایبوپروفن، ناپروکسن سدیم یا داروهای مرتبط واکنش آلرژیک شدید (آنافیلاکسی) سوختگی های شدید کم آبی شدید بدن بیماری ها، عوامل و شرایط زیر ممکن است به کلیه ها آسیب رسانده و منجر به نارسایی حاد کلیه شود: عفونت وجود لخته های خونی در رگ ها، عروق داخلی و اطراف کلیه ها رسوبات کلسترول که جریان خون در کلیه را مسدود می کند. گلومرومرولونفریت، التهاب فیلترهایریز موجود در کلیه ها (گلومرول) لوپوس یا همان اختلال سیستم ایمنی بدن که باعث گلومرولونفریت می شود. سندرم اورمیک همولیتیک، بیماری که در نتیجه آن گلبولهای قرمز خیلی زود تخریب می شوند. داروهایی مانند داروهای شیمی درمانی خاص، آنتی بیوتیک ها و رنگ های مورد استفاده در آزمایشات تصویربرداری اسکلرودرما، گروهی از بیماری های نادر که بر روی پوست و بافت های همبند فرد مبتلا ت ثیر گذاشته و عملکرد آن ها را با اختلال روبرو می کند. پورپورا ترومبوسیتوپنیک ترومبوتیک ( Thrombotic thrombocytopenic purpura ) که یک اختلال خونی نادر است. سموم مثل الکل، فلزات سنگین و کوکایین تجزیه بافت عضلانی (رابدومیولیز) که منجر به آزاد سازی سمومی می شود که نهایتا باعث آسیب های کلیه در فرد مبتلا می شوند. بیماری ها و شرایطی که عبور ادرار از داخل بدن و خارج شدن آن را با مشکل مواجه می کنند نیز می توانند باعث بروز آسیب های حاد کلیه شوند. این موارد عبارتند از: سرطان مثانه سرطان پروستات سرطان دهانه رحم سرطان روده بزرگ پروستات بزرگ شده سنگ کلیه آسیب اعصاب مربوط به کنترل مثانه وجود لخته های خون در مجاری ادراری تقریبا می توان گفت که در همه موارد نارسایی حاد کلیه در نتیجه بیماری ها و عوامل دیگر به وجود می آید. شرایطی که می تواند خطر ابتلا به نارسایی حاد کلیه را افزایش دهند، عبارتند از: سن بالا انسداد رگ های خونی در بازوها یا پاها (بیماری شریان محیطی) دیابت فشار خون بالا نارسایی قلبی بیماری های کلیوی بیماری های کبدی برخی از سرطان ها و درمان های آنها بستری شدن در بیمارستان، به ویژه برای یک بیماری جدی که نیاز به مراقبت های ویژه دارد. علایم بروز نارسایی حاد کلیه ممکن است شامل موارد زیر شود: کاهش میزان ادرار، اگرچه گه گاه میزان خروج ادرار طبیعی است احتباس مایعات که باعث تورم در پاها مچ پا یا ران ها می شود تنگی نفس خستگی گیجی حالت تهوع ضعف ضربان قلب نامنظم درد یا فشار قفسه سینه تشنج یا اغما در موارد شدید در بعضی از موارد نارسایی حاد کلیه ممکن است هیچ علامت یا علایمی نداشته و تنها از طریق آزمایشاتی که به دلایل دیگری انجام میشود، این بیماری تشخیص داده شود. در صورت بروز علایم و نشانه های نارسایی حاد کلیه باید فورا به پزشک مراجعه کرده یا با اورژانس تماس بگیرید. در صورت بروز نارسایی حاد کلیه ممکن است عوارض جانبی زیر برای فرد مبتلا به وجود بیاید: نارسایی حاد کلیه ممکن است باعث جمع شدن مایعات در ریه های فرد و بروز تنگی نفس شود. در صورتی که لایه پوشاننده قلب (پریکاردیوم) ملتهب شود، فرد ممکن است درد در قفسه سینه را تجربه کند. هنگامی که مایعات و الکترولیت های بدن مواد شیمیایی داخل خون از حالت تعادل خارج شوند، فرد ممکن است دچار علایمی مثل ضعف عضلانی شود. گاهی اوقات نارسایی حاد کلیه باعث نقص دایمی عملکرد کلیه یا ابتلا به بیماری کلیوی مرحله نهایی شود. افراد مبتلا به بیماری کلیوی مرحله نهایی به دیالیز دایمی نیاز خواهند داشت. دیالیز یک فرآیند فیلتراسیون مکانیکی است که از آن برای از بین بردن سموم و مواد زاید موجود در بدن استفاده می شود. در بعضی از موارد ممکن است برای زنده ماندن فرد نیاز به انجام پیوند کلیه باشد. نارسایی حاد کلیه می تواند منجر به بروز نقص عملکردی کلیه و در نهایت مرگ شود. پیش بینی و پیشگیری از ابتلا نارسایی حاد کلیه اغلب کار بسیار دشواری است. اما ممکن است بتوانید با مراقبت از کلیه ها خطر بروز آن را تا حدی کاهش دهید. به این منظور بهتر است توصیه های زیر را عملی کنید: هنگام مصرف داروهای بدون نسخه ( OTC ) به برچسب درج شده بر روی آن ها توجه کنید. دستورالعمل داروهای ضد درد مانند آسپرین، استامینوفن، ایبوپروفن، ناپروکسن سدیم و دیگر داروها را به دقت بخوانید. مصرف زیاد این داروها ممکن است خطر آسیب دیدگی کلیه را افزایش دهد. البته افراد مبتلا به بیماری هایی مثل بیماری های کلیوی، دیابت یا فشار خون بالا باید مراقبت بیشتری در مصرف این داروها داشته باشند. برای کنترل وضعیت کلیه و دیگری بیماری های مزمن با پزشک همکاری کنید. در صورتی که مبتلا به بیماری کلیه بوده یا بیماری مزمن دیگری مثل دیابت یا فشار خون بالا دارید که خطر اتبلا به نارسایی حاد کلیه را افزایش می دهد. بهتر است به توصیه های پزشکی عمل کرده و به دنبال اهداف درمانی برای مدیریت وضعیت خود باشید. سبک زندگی سالم را در اولویت قرار دهید. سعی کنید در طول روز فعال باشید از رژیم های غذایی معقول و متعادل تبعیت کنید. و مصرف دخانیات را کاهش داده یا به کلی کنار بگذارید. اگر علایم و نشانه های شما حاکی از ابتلای شما به نارسایی حاد کلیه باشد، پزشک ممکن است آزمایش ها و روش های خاصی را برای ت یید تشخیص این بیماری توصیه کند. معمولا این راه های تشخیصی شامل موارد زیر می شود: اندازه گیری میزان ادرار در مدت زمان ساعت می تواند به پزشک کمک کند تا علت نارسایی کلیه شما را مشخص کند. تجزیه و تحلیل یک نمونه از ادرار فرد می تواند به تشخیص نارسایی کلیه و ناهنجاری های دیگر کمک کند. نمونه گرفته شده از خون فرد با توجه به سطح اوره و کراتینین می تواند نشان دهنده وضعیت عملکردی کلیه ها باشد. این دو ماده معمولا برای بررسی وضعیت سلامت کلیه ها مورد استفاده قرار می گیرد. تصویر برداری های مثل سونوگرافی و توموگرافی کامپیوتری ممکن است به پزشک برای تشخیص این بیماری و ملاحظه وضعیت کلیه ها کمک کند. نمونه برداری از بافت کلیه برای آزمایش. در برخی شرایط، پزشک ممکن نمونه برداری (بیوپسی) از بافت کلیه را برای بررسی و تشخیص دقیق تر توصیه کند. برای این کار پزشک سوزنی را از طریق پوست واردکلیه شما خواهد کرد تا بدین وسیله از بافت کلیه نمونه برداری کند. درمان نارسایی حاد کلیه معمولا نیاز به بستری شدن فرد در بیمارستان خواهد داشت. بیشتر افراد مبتلا به عارضه نارسایی حاد کلیه در حال حاضر در بیمارستان های سراسر کشور بستری هستند. مدت زمان بستری بودن فرد در بیمارستان به علت بروز نارسایی حاد کلیه و سرعت بازیابی کلیه ها بستگی خواهد داشت. در برخی موارد نیز ممکن است برای بهبودی کامل ترخیص شده و در منزل بستری شوید. درمان نارسایی حاد کلیه شامل تشخیص علت اصلی بروز بیماری یا آسیب و برطرف کردن آن است. در نتیجه انتخاب شیوه درمانی به علت بروز نقص کلیه بستگی خواهد داشت. همچنین پزشک برای پیشگیری از عوارض جانبی تلاش کرده و به کلیه ها کمک می کند تا زمان کافی برای بازیابی و درمان داشته باشند. درمان های مورد نیاز برای پیشگیری از بروز عوارض جانبی نارسایی حاد کلیه عبارتند از: اگر نارسایی حاد کلیه به دلیل کمبود مایعات در خون ایجاد شده باشد، پزشک ممکن است مایعات وریدی ( IV ) را توصیه کند. در موارد دیگر، نارسایی حاد کلیه ممکن است باعث تجمع بیش از حد مایعات در بدن و منجر به بروز تورم در بازوها و پاها شود. در این موارد، پزشک ممکن است داروهای (ادرارآور) را توصیه کند تا مایعات اضافه از بدن خارج شود. اگر کلیه ها در فیلتر پتاسیم از خون دچار مشکل شده باشند، پزشک ممکن است برای جلوگیری از تجمع مقادیر زیاد پتاسیم در خون، کلسیم، گلوکز یا سدیم پلی استایرن سولفونات را تجویز کند. وجود پتاسیم زیاد در خون می تواند باعث بروز ضربان قلب نامنظم (آریتمی) و ضعف عضلات شود. اگر سطح کلسیم خون پایین بیاید پزشک ممکن است تزریق کلسیم را توصیه کند. در صورت تجمع سموم در خون ممکن است فرد نیاز به همودیالیز موقت که اغلب به آن دیالیز گفته می شود نیاز داشته باشد تا سموم و مایعات اضافه از بدن خارج شود. این پاکسازی به بهبود سریع تر کلیه ها و از بین بردن پتاسیم اضافه بدن کمک خواهد کرد. در طی فرآیند دیالیز با استفاده از کلیه مصنوعی (دستگاه دیالیز) خون از بدن خارج شده و مواد زاید فیلتر شده و مجددا به داخل بدن فرد بازگردانده خواهد شد. در طی بهبودی نارسایی حاد کلیه، پزشک ممکن است رژیم غذایی ویژه ای را برای کمک به کلیه ها و محدود کردن کارهای مضر به شما توصیه کند. پزشک ممکن است برای تجویز رژیم غذایی شما را به پزشک متخصص تغذیه ارجاع دهد. با توجه به شرایط فرد متخصص تغذیه و رژیم ممکن است موارد زیر را توصیه کند: متخصصص تغذیه ممکن است از شما بخواهد تا غذاهای پر پتاسیم مثل موز، پرتقبال، سیب زمینی، اسفناج و گوجه فرنگی را محدود کرده و غذاهای کم پتاسیم مثل سیب، گل کلم، فلفل، انگور و توت فرنگی را به رژیم غذایی خود اضافه کنید. میزان سدیم مصرفی خود در طول روز را کاهش داده و از مصرف غذاهای پرنمک و شور مثل غذاهای کنسروی، فست فودها و غذاهای یخ زده خودداری کنید. فسفر ماده معدنی است که در غذاهایی مثل نان سبوب دار، جو دوسر، غلات سبوس دار، آجیل و کره بادام زمینی یافت می شود. فسفر بیش از حد در خون ممکن است باعث ضعیف شدن استخوان ها و خارش پوست در فرد شود. به همین خاطر بهتر است مصرف این مواد را در طول زمان بهبودی خود کاهش دهید. بعد از اتمام مدت بازیابی کلیه و بهبودی کامل، دیگر نیازی داشتن رژیم غذایی خاص نخواهید داشت. اما بهتر است رژیم غذایی سالمی را در طول زندگی دنبال کنید. بسیاری از افراد مبتلا به نارسایی حاد کلیه معمولا در زمان بروز این عارضه در بیمارستان بستری شده اند. در صورتی که خود شما یا عزیزان شما دارای علایم و نشانه های نارسایی کلیه هستند بهتر است این نگرانی ها را با پزشک و پرستاران بیمارستان در میان بگذارید. در صورتی که در بیمارستان بستری نیستید ولی احساس می کنید دچار علایم این عارضه کلیوی شدید، بهتر است وقت ملاقاتی با پزشک خانوادگی یا پزشک عمومی خود تنظیم کنید. در صورت وجود مشکلات کلیه ای پزشک شما را به متخصص بیماری های کلیه ای (نفرولوژیست) ارجاع خواهد داد. از آن جایی که مدت زمان ملاقات با پزشک کوتاه بوده و حرف های زیادی برای گفتن خواهید داشت. در نتیجه بهتر است با آمادگی کامل به پزشک مراجعه کرده و از این زمان کوتاه نهایت استفاده را ببرید. بهتر است قبل از حضور در مطب موارد زیر را آماده کنید: همه نشانه های مربوط و غیر مربوط به بیماری خود را یادداشت کرده و همراه خود داشته باشید. بهتر است استرس ها و تغییرات اخیری که در زندگی تان افتاده است را یادداشت کنید. نام تمامی داروها، مکمل ها و ویتامین های که مصرف می کنید را همراه با میزان مصرف خود یادداشت کنید. گاهی اوقاتت به خاطر سپردن تمامی موارد و اطلاعاتی که پزشک در اختیارتان قرار می دهد، کار دشواری است. در نتیجه بردن همراه به یادآوری اطلاعات مهم و نکات کمک زیادی خواهد کرد. تمامی سوالات مربوط و غیر مربوطی که به ذهنتان رسیده و قصد پرسیدن آن ها از پزشک را دارید را یادداشت کرده و همراه خود به مطب ببرید. بهتر است در حین معاینه سوالات زیر را در مورد نارسایی حاد کلیه مطرح کنید: احتمال اصلی بروز علایم این عارضه چیست؟ آیا کلیه های من دیگر کار نمی کنند؟ چه چیزی ممکن است باعث نارسایی کلیه شده باشد؟ برای تشخیص دقیق این عارضه به انجام چه آزمایشاتی نیاز خواهم داشت؟ درمان ها و خطرات احتمالی این شیوه ها شامل چه مواردی می شود؟ آیا نیاز است تا در طول درمان داخل بیمارستان بستری باشم؟ کلیه آسیب دیده بهبود خواهد یافت یا نیاز به دیالیز پیدا خواهم کرد؟ مبتلا به بیماری های دیگری هستم. چگونه می توانم این بیماری ها را در کنار هم مدیریت کنم؟ آیا نیاز به رژیم غذایی خاصی دارم؟ ممکن است مرا به پزشک تغذیه متخصصی معرفی کنید؟ آیا جایگزین دارویی برای داروهای تجویزی وجود دارد؟ بروشور یا نسخه پرینت شده در مورد این بیماری دارید؟ برای کسب اطلاعات بیشتر مطالعه چه سایت هایی را توصیه می کنید؟ نارسایی حاد کلیه زمانی رخ می دهد که کلیه ها به طور ناگهانی دیگر نتوانند مواد زاید موجود در خون را فیلتر کنند. هنگامی که کلیه ها توانایی فیلتر کردن و پاکسازی خون را از دست می دهند، ممکن است سطح مواد زاید جمع شده و ترکیب شیمیایی خون به کلی از حالت تعادل خارج شود. نارسایی حاد کلیه خطرناک بوده و می تواند کشنده باشد. به همین خاطر این عارضه نیاز به درمان سریع و فشرده خواهد داشت. درمان نارسایی حاد کلیه معمولا نیاز به بستری شدن فرد در بیمارستان خواهد داشت. |
در کنار کلسیم، فسفر یا p فراوان ترین ماده معدنی بدن است. حدود % فسفر بدن در استخوان ها و دندان ها و در مقادیر کمتری در سلول ها و بافت های بدن وجود دارد. p به دفع سموم بدن در کلیه ها کمک می کند و نقش مهمی در نحوه ذخیره و استفاده از انرژی بدن دارد. فسفر به کاهش درد عضلات بعد از تمرین کمک می کند و برای رشد، نگهداری و ترمیم کلیه بافت ها و سلول ها و تولید واحد های ساختاری ژنتیکی، DNA و RNA D ، ید، منیزیم و روی مورد نیاز است. بیشتر افراد در رژیم های غذایی خود فسفر زیادی دریافت می کنند. این ماده معدنی در شیر، غلات و غذاهای سرشار از پروتیین یافت می شود. برخی از شرایط می توانند با اختلال در جذب مواد مغذی باعث کاهش سطح جذب این عنصر در بدن شوند، از جمله: دیابت گرسنگی الکلیسم بیماری کرون و سلیاک برخی از داروها مانند آنتی اسیدها و دیورتیک ها (قرص های ادرار آور) علایم کمبود آن، شامل از بین رفتن اشتها، اضطراب، درد و ضعیف شدن استخوان ها، سفتی مفاصل، خستگی، تنفس نامنظم، تحریک پذیری، بی حسی، ضعف و تغییر وزن است. در کودکان ممکن است کاهش رشد و ضعف رشد استخوان و دندان هم مشاهده شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید افزایش بیش از حد این عنصر در بدن شایع تر و نگران کننده تر از کمبود آن است و عموما در اثر بیماری کلیوی یا مصرف بیش از حد فسفر و حتی کلسیم در رژیم غذایی ایجاد می شود. مطالعات متعددی نشان می دهد که مصرف بیشتر این عنصر با افزایش خطر بیماری قلبی عروقی همراه است چون افزایش آن در خون نیاز بدن را به کلسیم افزایش می دهد. تعادل ظریف بین کلسیم و فسفر برای تراکم مناسب استخوان و جلوگیری از پوکی استخوان مهم و ضروری است. افراد برای حفظ قدرت و سالم نگه داشتن استخوان ها، تامین انرژی و حرکت ماهیچه ها به فسفر نیاز دارند. علاوه بر این، این عنصر در بدن می تواند به موارد زیر کمک کند: تسهیل انتقال عصب موثر در انقباض عضلات حفظ ضربان قلب منظم جداسازی سموم در کلیه ها تقویت و استحکام استخوان و دندان ها کاهش درد عضلانی بعد از تمرینات ورزشی رشد و نگهداری و ترمیم بافت ها و سلول ها تولید DNA RNA به عنوان مواد ژنتیکی بدن کمک به حفظ تعادل و مصرف ویتامین هایی مانند ویتامین های B و D و سایر مواد معدنی مانند ید، منیزیم و روی فسفات از نظر بالینی برای درمان موارد زیر استفاده می شود: سنگ کلیه مبتنی بر کلسیم هایپرکلسمی، میزان کلسیم خون بالا هیپوفسفاتمی، سطح پایین p در بدن ترکیبات آن همچنین به عنوان ملین کاربرد دارند. بیشتر افراد در رژیم های غذایی خود p زیادی دریافت می کنند. بعضی اوقات ورزشکاران قبل از مسابقات یا تمرینات سنگین برای کاهش درد و خستگی عضلات از مکمل های فسفات استفاده می کنند. افزایش و حتی کاهش میزان فسفر، می تواند باعث عوارض پزشکی مانند بیماری قلبی، درد مفاصل یا خستگی شود. این عنصر هم در غذاهای پروتیینی و غیرپروتیینی وجود دارد اما غذاهای پروتیینی حاوی p بیشتری هستند، از جمله: لوبیا ماهی تخم مرغ آجیل و دانه ها گوشت و مرغ شیر و سایر لبنیات همچنین رژیم های غذایی حاوی کلسیم و پروتیین کافی می توانند فسفر مورد نیاز بدن را تامین کنند. منابع غذایی غیر پروتیین فسفر عبارتند از: سیر غلات کامل سیب زمینی میوه خشک شده نوشیدنی های گازدار (اسید فسفریک برای تولید کربنات استفاده می شود) میزان فسفر مورد نیاز در رژیم غذایی به سن افراد بستگی دارد. بزرگسالان نسبت به نوجوانان تا سال به فسفر کمتری نیاز دارند میزان مصرف روزانه فسفر در افراد مختلف به شرح زیر است: نوزادان ( تا ماه) : میلی گرم نوزادان ( تا ماه) : میلی گرم کودکان ( تا سال) : میلی گرم کودکان ( تا سال) : میلی گرم کودکان ( تا سال) : . میلی گرم بزرگسالان ( سال و بالاتر) : میلی گرم بزرگسالان، سال و بالاتر: میلی گرم زنان باردار و شیرده زیر سال: . میلی گرم زنان باردار و شیرده، سال و بالاتر: میلی گرم بیشتر افراد می توانند مقدار فسفر مورد نیاز خود را از غذاهایی که می خورند دریافت کنند و افراد کمی نیاز به مصرف مکمل های آن دارند. فسفات بیش از حد می تواند برای بدن سمی باشد و بر توانایی بدن در جذب موثر سایر مواد معدنی مانند آهن، کلسیم، منیزیم و روی ت ثیر بگذارد و منجر به اسهال و سفت شدن اندام ها و بافت های نرم شود. اما بالا رفتن میزان فسفر در خون به ندرت دیده می شود و به طور معمول زمانی که فرد مبتلا به مشکلات کلیوی باشند و یا در افرادی که در تنظیم کلسیم خود مشکل دارند دیده می شود. برخی از داروها می توانند سطح فسفر بدن را کاهش دهند از جمله: انسولین ضد تشنج آنتی اسیدها کورتیکواستروییدها مهار کننده های ACE آنتی اسیدها حاوی آلومینیوم، کلسیم یا منیزیم (مانند میلانتا، آمفوژل، مالوکس، ریوپان و Alternagel ) می توانند فسفات موجود در روده را به هم وصل کرده و از جذب آن در بدن جلوگیری کنند. استفاده طولانی مدت از این آنتی اسیدها می تواند باعث پایین آمدن سطح فسفات (هیپوفسفاتمی) شود. برخی از داروهای ضد تشنج (از جمله فنوباربیتال و کاربامازپین یا Tegretol ) ممکن است سطح فسفر را کاهش داده و سطح قلیایی فسفاتاز را افزایش دهند. این داروها کلسترول و جذب خوراکی فسفات ها را کاهش می دهند. مکمل های فسفات خوراکی باید حداقل ساعت قبل یا ساعت پس از این داروها مصرف شوند. گیرنده اسیدهای صفراوی شامل موارد زیر است: Colestipol (کلستید) کلستیرامین ( Questran ) کورتیکواستروییدها، از جمله پردنیزون یا متیل پردنیزولون ( Medrol ) ، ممکن است باعث افزایش سطح فسفر در ادرار شوند. مقادیر زیاد انسولین می تواند سطح فسفر خون را در افراد مبتلا به کتواسیدوز دیابتی کاهش دهد. استفاده از مکمل های فسفر به همراه مکمل های پتاسیم یا ادرارآورهای پتاسیم ممکن است باعث افزایش پتاسیم خون (هایپرکالمی) شود. هایپرکالمی می تواند منجر به نامنظمی ریتم قلب (آریتمی) شود. داروهای ادرارآور پتاسیم شامل موارد زیر است: اسپیرونولاکتون (آلداکتون) Triamterene ( Dyrenium ) مهار کننده های آنزیم تبدیل کننده آنژیوتانسین ( ACE ) ، که برای درمان فشار خون بالا استفاده می شود، ممکن است سطح فسفر را پایین بیاورند. این موارد عبارتند از: بنازپریل (لوتنزین) کاپتوپریل (کاپوتن) انالاپریل (وازوتک) Quinapril ) Accupril ) رامی پریل ( Altace ) فسینوپریل (مونوپریل) لیزینوپریل (زستریل، پرینویل) برخی از دارو ها می توانند سطح فسفر را کاهش دهند، از جمله: هپارین ها (داروهای رقیق کننده خون) گلیکوزیدهای قلبی (دیگوکسین یا لانوکسین) سیکلوسپورین (برای سرکوب سیستم ایمنی بدن) داروهای ضد التهابی غیراستروییدی ( NSAIDs ، مانند ایبوپروفن جایگزین های نمک حاوی مقادیر زیادی پتاسیم هستند و در طولانی مدت ممکن است سطح فسفر را پایین بیاورند. علایم فسفر پایین می تواند شامل موارد زیر باشد: خستگی از دست دادن اشتها درد مفاصل یا استخوان تحریک پذیری یا اضطراب رشد ضعیف استخوان در کودکان اگر این داروها را مصرف می کنید، با پزشک خود در مورد میزان فسفر خون خود صحبت کنید که آیا نیازی به مصرف مکمل های فسفر دارید یا ندارید. نتایج آزمایش برای تعیین سطح فسفر ممکن است بر اساس سن، جنسیت، سابقه پزشکی، روشی که برای آزمایش استفاده می شود، متفاوت باشد. به منظور کاهش سطح فسفر، پزشکان ممکن است مکمل های فسفات را تجویز کنند. این داروها باید همراه با وعده های غذایی و یا در فواصل میان وعده مصرف شوند. انتخاب سبک زندگی می تواند به متعادل کردن میزان سطح فسفر خون کمک کند. افراد باید برای حفظ این تعادل به اندازه کافی ورزش کنند، آب زیادی بنوشند و یک رژیم غذایی متعادل و کم فسفر را در برنامه روزانه و غذایی خود در نظر بگیرند. تقریبا تمام میوه ها و سبزیجات تازه حاوی مقدار کمی فسفر هستند. کلیه ها با دفع فسفر اضافی از خون سطح این مواد معدنی در بدن را متعادل و طبیعی نگه می دارند. در صورت مختل شدن عملکرد کلیه ها، سطح فسفر خیلی بالا می رود و بالتبع منجر به افزایش سطح کلسیم می شود. تجمع بیش از حد کلسیم به می تواند برای سلامت قلب، رگ های خونی، چشم ها و ریه های خطرناک باشد. مکمل های فسفر و مشتقات دارویی آن، کاربرد های مختلفی در زمینه درمانی دارند و بیشتر به عنوان مسهل و یا برای درمان عفونت های ادراری و سنگ های ادراری و درمان سطح پایین این ماده معدنی در افراد مبتلا به سوء تغذیه مورد استفاده قرار می گیرد. مکمل های این عنصر نیز ممکن است در ترمیم استخوان و درمان سطح بالای کلسیم در بدن به دلیل پرکاری پاراتیرویید موثر باشند. به دلیل احتمال بروز عوارض جانبی و تعامل با داروهای بدون نسخه و داروهای تجویزی، شما باید مکمل های غذایی را فقط تحت نظر پزشک مصرف کنید. مصرف فسفات بیش از حد می تواند سمی باشد و منجر به اسهال و کلسیفیکاسیون (سخت شدن) اندام ها و بافت نرم شود و در توانایی بدن در استفاده از آهن، کلسیم، منیزیم و روی اختلال ایجاد کند. متخصصان تغذیه تعادل کلسیم و فسفر را در رژیم غذایی توصیه می کنند. با این حال رژیم معمولی تقریبا تا برابر فسفر بیشتر از کلسیم دارند. گوشت و مرغ حاوی تا برابر فسفر نسبت به کلسیم است و نوشیدنی های گازدار می توانند به عنوان میلی گرم فسفر در یک وعده داشته باشند. هنگامی که میزان فسفر به کلسیم در بدن بیشتر شود، بدن مجبور می شود از کلسیم ذخیره شده در استخوان ها استفاده کنند که این می تواند باعث پوکی استخوان و مشکلات لثه و دندان شود. تعادل کلسیم و فسفر در رژیم غذایی می تواند خطر ابتلا به پوکی استخوان را کاهش دهد. مکمل های فسفات می توانند با داروها و مصرف الکل تداخل ایجاد کنند. اگر در حال حاضر با هر یک از داروهای زیر تحت درمان قرار گرفته اید، نباید بدون مشورت با پزشک از مکمل های فسفر استفاده کنید. منابع: |
مسمومیت پرتوی نوعی آسیب به بدن است که در اثر قرار گرفتن در برابر مقدار زیادی از پرتو که اغلب در مدت زمان کوتاهی (حاد) به وجود می آید. میزان تشعشع جذب شده توسط بدن یا همان دوز جذب شده، تعیین می کنده شدت آسیب و مسمومیت فرد خواهد بود. مسمومیت پرتوی به عنوان به سندرم حاد پرتونگاری یا مسمومیت با اشعه نیز شناخته می شود. البته دقت داشته باشید که مسمومیت پرتوی در اثر آزمایشات تصویربرداری متداول مثل سی تی اسکن و اشعه ایکس که از اشعه کم دوز استفاده می کنند، به وجود نخواهد آمد. اگرچه که مسمومیت پرتوی جدی و اغلب کشنده است، اما احتمال ابتلا به آن بسیار کم است. از زمان بمباران اتمی هیروشیما و ناگازاکی ژاپن در طول جنگ جهانی دوم، بیشتر موارد مبتلا به مسمومیت پرتوی در اثر حوادث صنعتی هسته ای، مانند انفجار سال و آتش سوزی که به نیروگاه هسته ای چرنوبیل اوکراین دچار این بیماری شده اند. تشعشع در حقیقت همان انرژی است که از اتم ها به صورت موج یا ذره ای از ماده آزاد می شود. مسمومیت پرتوی نیز در اثر قرار گرفتن در معرض دوز زیاد اشعه یا قرار گرفتن طولانی مدت در برابر این اشعه ها بروز پیدا می کند. منابع احتمالی تابش اشعه با دوز بالا شامل موارد زیر می شود: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید حادثه در ت سیسات صنعتی هسته ای حمله به مرکز صنعتی هسته ای انفجار یک دستگاه رادیو اکتیو کوچک انفجار یک دستگاه انفجاری معمولی که مواد رادیواکتیو را پراکنده می کند (بمب کثیف) انفجار سلاح هسته ای استاندارد مسمومیت پرتوی زمانی اتفاق می افتد که پرتوهای پرانرژی باعث آسیب به سلول های خاصی از بدن فرد می شوند. بعضی از نواحی خاص بدن حساسیت و آسیب پذیری بیشتری در برابر پرتوها خواهند داشت. به عنوان مثال سلول های داخل روده، معده و سلول های تولید کننده سلول های مغز استخوان آسیب پذیری بالایی داشته و در نتیجه آسیب دیدن این نواحی از بدن مشکلات جبران ناپذیری را به دنبال خواهد داشت. شدت علایم و نشانه های بیماری مسمومیت پرتوی بستگی به میزان جذب اشعه توسط بدن خواهد داشت. البته میزان جذب به موارد متعددی مثل میزان انرژی تابش شده، زمان قرار گرفتن در معرض تابش و فاصله بین فردو منبع تابش بستگی خواهد داشت. همچنین علایم و نشانه های ناشی از پرتو می تواند بر روی قسمت یا تمام بدن فرد ت ثیر گذاشته و به آن ها آسیب برساند. شدت بیماری پرتوی به میزان حساس بودن بافت آسیب دیده نیز بستگی خواهد داشت. به عنوان مثال دستگاه گوارش و مغز استخوان در برابر اشعه های دریافتی بسیار حساس تر از دیگر قسمت ها هستند. علایم و نشانه های اولیه بیماری مسمومیت پرتوی معمولا حالت تهوع و استفراغ بوده و خوشبختانه قابل درمان هستند. مدت زمان بین قرار گرفتن فرد در معرض تابش پرتو و بروز این علایم اولیه می تواند به تشخیص میزان پرتوی جذب شده توسط فرد کمک زیادی کند. بعد از بروز علایم اولیه این بیماری، فرد مبتلا به مسمومیت پرتوی ممکن است دیگر برای مدتی هیچ علامتی نداشته ولی بعدا دوباره این علایم با شدت بیشتری ظاهر شوند. اگر فرد در معرض تابش خفیف قرار گرفته باشد، ممکن است علایم و نشانه های بیماری بعد از ساعت ها و هفته ها نمایان شود. اما با قرار گرفتن در معرض تابش شدید، علایم و نشانه ها ممکن است چند دقیقه ظاهر شوند. علایم احتمالی شامل موارد زیر می شود: تب عفونت اسهال سردرد ریزش مو تهوع و استفراغ ضعف و خستگی فشار خون پایین سرگیجه و مشکلات تعادلی استفراغ خونین و مدفوع همراه با خون ریزی داخلی حمله یا حادثه که باعث بروز بیماری مسمومیت پرتوی شود، بدون شک توجه همگان را به خود جلب کرده و همه مردم متوجه بروز آن خواهند شد. در صورت بروز چنین اتفاقی، برنامه های رادیویی، تلویزیونی و آنلاین شما را از دستور العمل های اضطراری بعد از وقوع این حادثه مطلع خواهند کرد به همین خاطر بهتر است رسانه ها را دنبال کنید. اگر خودتان متوجه قرار گرفتن بیش از حد در معرض پرتو شدید، بهتر است سریعا با اورژانس تماس گرفته یا به بیمارستان مراجعه کنید. ابتلا به بیماری مسمومیت پرتوی می تواند مشکلات سلامتی، روانی، اندوه، ترس و نگرانی کوتاه مدت و بلند مدت به همراه داشته باشد. این ناراحتی ها و ترس ها معمولا مربوط به موارد زیر می شود: تجربه حادثه یا حمله رادیو اکتیوی عزاداری برای دوستان یا اعضای خانواده از دست رفته نگرانی در مورد خطر ابتلا به سرطان بعد از ابتلا به به مسمومیت پرتوی دست و پنجه نرم کردن با بیماری کشنده و عجیبی که تاکنون تجربه نکرده اید. در صورت بروز چنین حوادثی اخبار و برنامه های رادیویی و تلویزیونی را دنبال کنید تا از هر گونه اقدام مراقبتی و حفاظتی گفته شده توسط مقامات محلی، ایالتی و فدرالی مطلع شوید. اقدامات توصیه شده کاملا بستگی به شرایط به وجود آمده خواهد داشت به عنوان مثال ممکن است به شما گفته شود تا در مناطق و منازل خود مانده یا در اسرع وقت محل سکونت خود را تخلیه کنید. اگر به شما توصیه شده تا در همان جایی که بمانید، بهتر است موارد زیر را رعایت کنید: همه درها و پنجره ها را بسته و قفل کنید. دودکش شومینه ها را ببندید. به اتاق های داخلی یا زیر زمین بروید. حیوانات خانگی را به داخل منزل بیاورید. حداقل ساعت در محل گفته شده پناه بگیرید. اخبار و برنامه های تلویزیونی و رادیویی را دنبال کنید. سیستم های تهویه و گرمایشی که از بیرون منزل هوا را وارد خانه می کنند را خاموش کنید. اگر دستور تخلیه محل یا منطقه توسط مقامات محلی صادر شد. سعی کنید آرامش خود را حفظ کرده و به سرعت و با نظم از منطقه خارج شوید. علاوه بر این بهتر است این وسایل را در هنگام تخلیه محل همراه داشته باشید: باتری چراغ قوه لباس اضافی داروهای لازم رادیو قابل حمل جعبه کمک های اولیه قوطی باز کن دستی کارت های نقدی و اعتباری غذای بسته بندی شده، مانند غذاهای کنسروی و بطری آب به خاطر داشته باشید که بسیاری از وسایل نقلیه اضطراری و پناهگاه ها، حیوانات خانگی را قبول نمی کنند. در صورتی که وسیله شخصی دارید بهتر است حیوانات خانگی را به محل امنی به جز پناهگاه ببرید. هنگامی که فردی معرض پرتوی شدید قطعی یا احتمالی ناشی از حمله یا حادثه قرار گیرد، پرسنل پزشکی برای تعیین دوز تابش جذب شده توسط فرد اقداماتی را انجام خواهند داد. اطلاعات به دست آمده به پزشکان کمک می کند تا میزان قرار گرفتن فرد در برابر پرتو را مشخص کرده و بدانند که برای زنده نگه داشتن فرد چه روش ها و اقداماتی ضروری خواهد بود. اطلاعات مهم برای تعیین دوز جذب شده پرتوی توسط فرد مراجعه کننده شامل موارد زیر خواهد بود: بررسی جزییاتی مثل فاصله تا منبع تابش و مدت زمان قرار گرفتن فرد در برابر پرتو می تواند به تخمین تقریبی شدت وخامت مسمومیت تا حد زیادی کمک کند. زمان بین قرار گرفتن در معرض پرتو و شروع استفراغ یک ابزار غربالگری نسبتا دقیق برای تخمین دوز تابش جذب شده توسط فرد است. هرچه زمان سپری شده قبل از شروع و بروز علایم مسمومیت کوتاه تر باشد، بدون شک دوز آن بیشتر می شود. همچنین شدت و زمان سایر علایم و نشانه ها ممکن است به پرسنل پزشکی کمک کند که دوز جذب شده را تعیین کنند. کادر پزشکی به فاصله چند روز از فرد آزمایش خون می گیرند تا وضعیت گلبول های سفید خون مبارزه کننده در برابر تغییرات غیر طبیعی DNA سلول های خونی را مورد بررسی قرار دهند. این عوامل میزان آسیب مغز استخوان را که توسط دوز جذب شده تعیین می شود را نشان خواهد داد. دستگاهی که به آن دوزیمتر گفته می شود می تواند به اندازه گیری میزان پرتوی جذب شده کمک کند. البته این دستگاه تنها زمانی میزان دقیق را نشان خواهد داد که میزان تابش ناشی از حادثه با میزان تابش بر روی فرد یکسان باشد. این دستگاه برای بررسی تعیین محل قرار گرفته در برابر ذرات رادیو اکتیو مورد استفاده قرار می گیرد. بخش بزرگی از واکنش اضطراری به این حوادث یا حمله شامل شناسایی نوع اشعه ای است که افراد در معرض آن قرار گرفته اند. این اطلاعات به دست آمده در مورد نوع پرتوها به معالجه افراد دچار مسمومیت شده کمک بسیار زیادی خواهد کرد. درمان مسمومیت پرتوی اهداف درمانی برای مسمومیت اشعه جلوگیری از آلودگی بیشتر رادیو اکتیوی آسیب دیدگی های تهدید کننده مثل سوختگی ها، ضربه ها کاهش علایم و کنترل درد ناشی از بیماری خواهد بود. از بین بردن آلودگی از بین بردن آلودگی شامل از بین بردن ذرات رادیو اکتیو منتشر شده است. بیرون آوردن لباس و کفش حدود درصد از آلودگی را از بین برده و شستن آرام پوست بدن با آب و صابون ذرات اضافه پرتوها مابقی این ذرات باقی مانده بر روی بدن فرد را پاکسازی خواهد کرد. از بین بردن آلودگی های ناشی از پرتوها، مانع از انتشار بیشتر مواد رادیو اکتیوی شده و علاوه بر این خطر آلودگی داخلی ناشی از استنشاق، بلع یا زخم های باز را به حداقل خواهد رساند. پروتیینی بنام عامل محرک کلونی گرانولوسیتکه باعث رشد گلبولهای سفید می شود. ممکن است بتواند با ت ثیر بیماری تابش بر مغز استخوان مبارزه کرده و تا حدی مانع آن شود. درمان با این دارو مبتنی بر پروتیین که شامل داروهای filgrastim ، Neupogen ، سارگراموستیم ( Leukine ) و pegfilgrastim ، Neulasta می شود ممکن است تولید گلبولهای سفید را افزایش داده و به جلوگیری از عفونت های بعدی نیز کمک کند. در صورتی که مغز استخوان آسیب شدیدی دیده باشد، تزریق گلبول های قرمز یا پلاکت نیز می تواند به درمان فرد دچار مسمومیت پرتوی تا حد زیادی کمک کند. برخی از درمان ها ممکن است آسیب به اندام های داخلی ناشی از ذرات رادیواکتیو را کاهش دهد. پرسنل پزشکی تنها در صورتی که فرد در معرض نوع خاصی از پرتودرمانی قرار گرفته باشد از این روش های درمانی استفاده خواهد کرد. این روشهای درمانی شامل موارد زیر می شود: این یک نوع غیر رادیو اکتیوی از ید است. ید برای عملکرد مناسب تیرویید ضروری است. اگر در معرض اشعه قابل توجهی قرار گرفته باشید، بدون شک تیرویید شما همانند سایر اشکال ید، ید رادیواکتیو (رادیو ید) را نیز جذب کرده است. البته سرانجام ید رادیواکتیوی از طریق ادرار از بدن خارج خواهد شد. البته اگر بعد از بروز مسمومیت پرتوی ید پتاسیم مصرف کنید، ممکن است "جای خالی" در تیرویید را پر کرده و از جذب رادیو ید جلوگیری کند. البته ید پتاسیم دارو نبوده و در صورت مصرف در روز بعد از مسمومیت پرتوی موثر خواهد بود. این نوع از رنگ به ذرات عناصر رادیو اکتیوی معروف به سزیم و تالیم متصل شده و باعث می شوند تا رادیواکتیو توسط مدفوع از بدن فرد مبتلا خارج شود. این روش درمانی باعث از بین رفتن ذرات رادیو اکتیو شده و میزان جذب سلول ها را کاهش می دهد. این ماده به فلزات و ذرات عناصر رادیواکتیوی مثل پلوتونیوم، آمریکیم و کوریوم متصل شده و باعث می شود تا این ذرات از طریق ادرار از بدن خارج شوند. در نتیجه میزان تابش جذب شده توسط بدن فرد کاهش یافته و فرد علایم کمتری خواهد داشت. اگر دچار مسمومیت پرتوی شده باشید، ممکن است داروهای اضافه یا مداخلات دیگر برای درمان موثر واقع شود: عفونت های باکتریایی سردرد تب اسهال تهوع و استفراغ کم آبی سوزش زخم مسمومیت پرتوی نوعی آسیب به بدن است که در اثر قرار گرفتن در برابر مقدار زیادی از پرتو که اغلب در مدت زمان کوتاهی (حاد) به وجود می آید. میزان تشعشع جذب شده توسط بدن یا همان دوز جذب شده تعیین کننده شدت آسیب و مسمومیت فرد خواهد بود. علایم و نشانه های اولیه بیماری مسمومیت پرتوی معمولا حالت تهوع و استفراغ بوده و خوشبختانه قابل درمان هستند. مدت زمان بین قرار گرفتن فرد در معرض تابش پرتو و بروز این علایم اولیه می تواند به تشخیص میزان پرتوی جذب شده توسط فرد کمک زیادی کند. اهداف درمانی برای مسمومیت اشعه جلوگیری از آلودگی بیشتر رادیو اکتیوی آسیب دیدگی های تهدید کننده مثل سوختگی ها، ضربه ها کاهش علایم و کنترل درد ناشی از بیماری خواهد بود. منبع: |
آمیلوییدوز Amyloidosis یک بیماری نادر است که زمانی اتفاق می افتد که پروتیین غیر طبیعی به نام آمیلویید در اندام ایجاد شده و عملکرد طبیعی آن را مختل می کند. آمیلوییدوز به طور طبیعی در بدن یافت نمی شود، اما می تواند از چندین نوع مختلف پروتیین تشکیل شود. اندام هایی که که ممکن است گرفتار این بیماری شوند شامل قلب، کلیه ها، کبد، طحال، سیستم عصبی و دستگاه گوارش می شود. برخی از انواع آمیلوییدوز در ارتباط با سایر بیماری ها رخ می دهد. این نوع از آمیلوییدوز با درمان بیماری زمینه ای ممکن است تا حد زیادی بهبود یابد. البته برخی از انواع آمیلوییدوز ممکن است منجر به قطع عضو آسیب دیده شود. درمان ها ممکن است شامل شیمی درمانی شود. این شیوه درمانی مشابه آنچه در مبارزه با سرطان استفاده می شود، خواهد بود. علاوه بر این پزشک ممکن است داروهایی را برای کاهش تولید آمیلوییدوز و کنترل علایم پیشنهاد کند. این بیماری در برخی از افراد ممکن است با استفاده از پیوند عضو یا سلول های بنیادی بهبود یابد. انواع مختلفی از آمیلوییدوز وجود دارد. برخی از انواع آن ارثی بوده و برخی دیگر در اثر عوامل بیرونی مانند بیماری های التهابی یا دیالیز طولانی مدت ایجاد می شوند. بسیاری از انواع این بیماری بر روی اندام های مختلفی ت ثیر گذار خواهد بود و بالعکس برخی دیگر تنها روی یک قسمت از بدن ت ثیرگذار است. زیرگروه های آمیلوییدوز شامل موارد زیر می شود: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید شایع ترین نوع آمیلوییدوز در کشورهای توسعه یافته آمیلوییدوز AL این نوع از آمیلوییدوز به عنوان آمیلوییدوز ثانویه نیز شناخته می شود. این نوع معمولا توسط یک بیماری التهابی مانند آرتریت روماتویید به وجود می آید. درمان های بهبود یافته برای بیماری های التهابی شدید منجر به کاهش قابل توجه تعداد موارد مبتلا به آمیلوییدوز AA این اختلال ارثی اغلب بر اعصاب، قلب و کلیه ها ت ثیر می گذارد. این نوع از بیماری معمولا زمانی به وجود می آید که پروتیین ساخته شده توسط کبد شما غیر طبیعی بوده و باعث ابتلا به این اختلال شود. به این پروتیین ترستیک ( TTR ) گفته می شود. این نوع از آمیلوییدوز هنگامی اتفاق می افتد که پروتیین TTR این نوع آمیلوییدوز اغلب پیش آگهی بهتری نسبت به انواع دیگری دارد که اندام های مختلفی از بدن را درگیر می کند. معمولا آمیلوییدوز موضعی قسمت هایی از بدن مثل مثانه، پوست، گلو یا ریه ها را درگیر می کند. تشخیص صحیح این نوع از بیماری اهمیت زیادی در درمان آن خواهد داشت. زیرا در صورت تشخیص صحیح دیگر نیازی به استفاده از درمان های اثرگذار بر کل بدن نخواهد بوید. برخی از انواع آمیلوییدوز ارثی هستند. بیشتر افرادی که به آمیلوییدوز مبتلا می شوند بین سن تا سال هستند، با این حال این بیماری ممکن است زودتر نیز اتفاق بی افتد. آمیلوییدوز بیشتر در مردان رخ می دهد. ابتلا به یک بیماری عفونی یا التهابی مزمن خطر ابتلا به آمیلوییدوز AA را تا حد قابل توجهی افزایش می دهد. دیالیز همیشه نمی تواند پروتیین های بزرگ را از خون خارج کند. اگر به علت مشکلات کلیه ای باید دیالیز شوید، پروتیین های غیر طبیعی ممکن است در خون شما ایجاد شده و در نهایت رسوب کند. البته بروز این مشکل با تکنیک های مدرن دیالیز رواج کمتری دارد. به نظر می رسد که افراد دارای نژاد آفریقایی، احتمال ابتلای آن ها به این بیماری بیشتر است. زیرا احتمال جهش ژنتیکی مرتبط با بیماری آمیلوییدوز که قلب فرد مبتلا را درگیر می کند در افراد آفریقایی بیشتر است. ممکن است فرد مبتلا تا زمان پیشرفت این بیماری شاهد بروز هیچ گونه علایم و نشانه آمیلوییدوز نباشد. البته هنگام بروز نیز علایم به وجود آمده بستگی به اندام های درگیر شده در اثر این بیماری خواهد داشت. علایم و نشانه های آمیلوییدوز ممکن است شامل موارد زیر شود: ورم مچ پا و پاها ضربان قلب نامنظم مشکلات بلع غذا خستگی شدید و ضعف تنگی نفس همراه با افت فشار اسهال، همراه با خون یا یبوست کاهش وزن غیر عادی بیش از / کیلوگرم بروز لکه های پوستی در اطراف چشم ها تغییرات پوستی مثل ضخیم شدن یا کبودی آسان بزرگ شدن زبان همراه با تغییر شکل حاشیه زبانی تنگی نفس که باعث شود دیگر نتوانید به پشت بخوابید. تهوع، سوزن سوزن شدن یا درد در دست ها یا پاها، به خصوص درد در مچ دست (سندرم تونل کارپال) در صورتی که شاهد بروز علایم مرتبط با آمیلوییدوز بودید بهتر است به پزشک مراجعه کنید. عوارض جانبی ناشی از آمیلوییدوز بستگی به این دارد که چه اندام هایی در نتیجه ابتلا به این بیماری درگیر شده باشد. به طور کلی آمیلوییدوز می تواند باعث بروز آسیب های جدی زیر در فرد مبتلا شود: آمیلویید توانایی قلب شما در پر کردن خون بین ضربان قلب را کاهش می دهد. در نتیجه با هر ضربان، خون کمتری پمپاژ شده و فرد ممکن است شاهد بروز علایمی مثل تنگی نفس باشد. اگر آمیلوییدوز بر سیستم الکتریکی قلب شما ت ثیر بگذارد، ممکن است ریتم قلب دچار اختلال شود. مشکلات قلبی مرتبط با آمیلویید می تواند حتی زندگی فرد مبتلا را به خطر انداخته و باعث مرگ او شود. آمیلویید می تواند به سیستم فیلتر کلیه ها نیز آسیب رسانده و باعث نشت پروتیین از خون به داخل ادرار فرد شود. در نتیجه ابتلا به آمیلوییدوز توانایی کلیه ها در از بین بردن مواد زاید از بدن کاهش یافته و در نهایت ممکن است منجر به نارسایی کلیه و نیاز به دیالیز شود. ممکن است در نتیجه ابتلا به این بیماری دچار درد، بی حسی یا سوزن شدن انگشتان یا بی حسی یا احساس سوزش در انگشتان پا یا کف پا شوید. علاوه بر این درصورتی که آمیلویید روی اعصاب کنترل کننده عملکرد روده نیزت ثیر بگذارد، ممکن است دچار علایمی مثل یبوست و اسهال تکرار شونده شوید. در صورتی که این بیماری بر روی اعصاب کنترل فشار خون ت ثیر بگذارد، ممکن است بلافاصله بعد از ایستادن دچار ضعف و سرگیجه شوید. تشخیص آمیلوییدوز بسیار دشوار بوده و اغلب نادیده گرفته می شود زیرا علایم این بیماری بسیار شبیه بیماری های شایع دیگر است. این در حالی است که تشخیص به موقع این بیماری از آسیب دیدگی اندام ها و عوارض جانبی آن جلوگیری کرده و باعث درمان موثرتر خواهد شد. خون و ادرار شما ممکن است برای بررسی وجود پروتیین غیر طبیعی مورد استفاده قرار گرفته و نشان دهنده ابتلای شما به آمیلوییدوز باشد. البته با توجه به علایم و نشانه های فرد، ممکن است از آزمایش های مربوط به عملکرد تیرویید و کبد نیز استفاده شود. ممکن است برای تشخیص بیماری یک نمونه بافتی از فرد گرفته شده و مورد بررسی های آزمایشی قرار گیرد. برای این کار ممکن است از چربی زیر پوست شکم (آسپیرات چربی) ، مغز استخوان یا اندام آسیب دیده مثل کبد یا کلیه فرد نمونه برداری شود. تصاویر گرفته شده از اندام های دیگر شده در اثر ابتلا به آمیلوییدوز می تواند به تعیین میزان پیشرفت بیماری کمک کند. این شیوه های تصویربرداری تشخیصی ممکن است شامل موارد زیر شود: این فناوری از امواج صوتی برای ایجاد تصاویر متحرک استفاده می کند که می تواند نشان دهنده وضعیت عملکرد قلب فرد مبتلا باشد. این شیوه همچنین می تواند نشان دهنده هر گونه آسیب دیدگی قلبی در اثر انواع خاص بیماری آمیلوییدوز باشد. در این شیوه از امواج رادیویی و یک میدان مغناطیسی قوی برای گرفتن تصاویر دقیق از اندام ها و بافت های بدن فرد مبتلا استفاده خواهد شد. این تصاویر به ارزیابی ساختار و عملکرد قلب فرد مبتلا کمک خواهد کرد. در این آزمایش مقادیر کمی از مواد رادیواکتیو (ردیاب) به رگ فرد مبتلا تزریق می شود. این شیوه می تواند آسیب اولیه قلب ناشی از انواع خاص آمیلوییدوز را نشان داده و همچنین می تواند به تشخیص دقیق نوع آمیلوییدوز کمک کند. در نتیجه تشخیص دقیق نیز می توان بهترین شیوه درمانی برای فرد مبتلا را عملی سازی کرد. مت سفانه هیچ درمانی برای این بیماری وجود ندارد. در نتیجه درمان های موجود با هدف مدیریت علایم و نشانه ها و جلوگیری از تولید بیشتر پروتیین آمیلوییدوز صورت خواهد گرفت. اگر آمیلوییدوز به علت بیماری های زمینه دیگری مانند آرتریت روماتویید یا سل ایجاد شده باشد، درمان بیماری زمینه ای می تواند در بهبود علایم این بیماری مفید باشد. در بیشتر موارد از همان نوع داروهای مورد استفاده در درمان برخی از انواع سرطان در درمان آمیلوییدوز AL استفاده خواهد شد. این داروها برای جلوگیری از رشد سلول های غیر طبیعی که منجر به تولید پروتیین و نهایتا تشکیل آمیلویید می شود، مورد استفاده قرار می گیرند. اگر قلب شما در اثر ابتلا به بیماری آمیلوییدوز تحت ت ثیر قرار گرفته باشد، پزشک ممکن است برای کاهش احتمال لخته شدن خون و کنترل ضربان قلب استفاده از داروهای رقیق کننده خون را توصیه کند. همچنین باید برای درمان موثر تر مصرف نمک را محدود کرده و از داروهای افزایش دهنده ادرار استفاده کنید. این کار به کاهش فشار قلب و کلیه ها کمک زیادی خواهد کرد. برای انواع خاصی از آمیلوییدوز، داروهایی مانند پتیسیران و اینوترسن می توانند در دستورات ارسال شده توسط ژن های معیوب ایجاد شده از آمیلویید اختلال ایجاد کنند. داروهای دیگر، مانند تافامیدیس و diflunisal نیز می توانند تکه های پروتیین موجود در جریان خون را تثبیت کرده و از تبدیل آنها به ذخایر آمیلویید جلوگیری کنند. این روش شامل جمع آوری سلول های بنیادی خون از خود فرد و ذخیره آن ها برای مدت کوتاهی می شود. در طول این مدت باید درمان شیمی درمانی با دوز بالا انجام شود. پس از اتمام مرحله شیمی درمانی، سلول های بنیادی از طریق رگ به داخل بدن بازگردانده خواهد شد. این روش درمانی برای افرادی که بیماری آمیلوییدوز آن ها پیشرفته نبوده و قلب آن ها تحت ت ثیر بیماری قرار نگرفته مناسب خواهد بود. اگر کلیه های فرد مبتلا به دلیل آمیلوییدوز آسیب دیده باشند، ممکن است فرد مبتلا نیاز به دیالیز داشته باشد. در این روش از یک دستگاه برای فیلتر کردن مواد زاید، نمک ها و مایعات خون فرد طبق یک برنامه منظم استفاده خواهد شد. اگر رسوبات آمیلویید به شدت به اعضای بدن درگیر آسیب رسانده باشد پ، پزشک ممکن است پیوند قلب یا کلیه ها با استفاده از شیوه جراحی را پیشنهاد دهد. برخی از انواع آمیلویید در کبد تشکیل شده و در نتیجه تنها پیوند کبد می تواند تولید آن ها را متوقف کند. احتمالا بعد از مشاهده علایم به پزشک عمومی مراجعه کرده و پزشک بعد از تشخیص اولیه شما را به متخصص اختلالات خونی (هماتولوژیست) ارجاع خواهد داد. از آن جایی که مدت زمان ملاقات با پزشک کوتاه بوده و حرف های زیادی برای گفتن خواهید داشت. در نتیجه بهتر است با آمادگی کامل به پزشک مراجعه کرده و از این زمان کوتاه نهایت استفاده را ببرید. بهتر است قبل از حضور در مطب موارد زیر را آماده کنید: همه نشانه های مربوط و غیر مربوط به بیماری خود را یادداشت کرده و همراه خود داشته باشید. بهتر است استرس ها و تغییرات اخیری که در زندگی تان افتاده است را یادداشت کنید. نام تمامی داروها، مکمل ها و ویتامین های که مصرف می کنید را همراه با میزان مصرف خود یادداشت کنید. گاهی اوقات به خاطر سپردن تمامی موارد و اطلاعاتی که پزشک در اختیارتان قرار می دهد، کار دشواری است. در نتیجه بردن همراه به یادآوری اطلاعات مهم و نکات کمک زیادی خواهد کرد. تمامی سوالات مربوط و غیر مربوطی که به ذهنتان رسیده و قصد پرسیدن آن ها از پزشک را دارید را یادداشت کرده و همراه خود به مطب ببرید. در مورد بیماری آمیلوییدوز بهتر است سوالات زیر را مطرح کنید: دچار چه نوع آمیلوییدوزی شده ام؟ چه شیوه درمانی را پیشنهاد می کنید؟ کدام یک از اندام های من درگیر شده است؟ بیماری من در چه مرحله ای قرار خواهد داشت؟ درمان چه عوارض جانبی به دنبال خواهد داشت؟ علت احتمالی اصلی برای بروز این علایم چیست؟ برای تشخیص نیاز به چه آزمایشاتی خواهم داشت؟ آیا نیاز به رعایت محدودیت های غذایی یا فعالیتی خواهم داشت؟ آیا ممکن است در خطر بروز عوارض جانبی طولانی مدت قرار داشته باشم؟ مبتلا به بیماری دیگری هستم. چگونه می توانم این بیماری ها را در کنار هم مدیریت کنم؟ پزشک برای تشخیص دقیق تر ممکن است سوالات زیر را در حین معاینه مطرح کند: آیا دچار تورم پا شده اید؟ آیا شاهد بروز علایمی مثل تنگی نفس بوده اید؟ آیا پوست شما به راحتی دچار کبودی می شود؟ آیا در طول روز بیش از حد احساس خستگی می کنید؟ آیا قادر به انجام کارها و فعالیت های روزمره خود هستید؟ آیا تاکنون فردی از بین اعضای خانواده شما مبتلا به آمیلوییدوز شده است؟ اشتهای شما چه وضعیتی دارد؟ آیا اخیرا بدون هیچ علتی کاهش وزن داشته اید؟ علایم این بیماری از چه زمانی شروع شد؟ آیا این علایم شدید و دایمی بوده یا به صورت موقت ظاهر می شود؟ آمیلوییدوز یک بیماری نادر است که زمانی اتفاق می افتد که پروتیین غیر طبیعی به نام آمیلویید در اندام ایجاد شده و عملکرد طبیعی آن را مختل می کند. آمیلوییدوز به طور طبیعی در بدن یافت نمی شود، اما می تواند از چندین نوع مختلف پروتیین تشکیل شود. اندام هایی که که ممکن است گرفتار این بیماری شوند شامل قلب، کلیه ها، کبد، طحال، سیستم عصبی و دستگاه گوارش می شود. مت سفانه هیچ درمانی برای آمیلوییدوز وجود ندارد. در نتیجه درمان های موجود با هدف مدیریت علایم و نشانه ها و جلوگیری از تولید بیشتر پروتیین آمیلوییدوز صورت خواهد گرفت. اگر آمیلوییدوز به علت بیماری های زمینه دیگری مانند آرتریت روماتویید یا سل ایجاد شده باشد، درمان بیماری زمینه ای می تواند در بهبود علایم این بیماری مفید باشد. |
آرتریت واکنشی درد و تورم مفصلی است که در اثر عفونت در قسمت دیگر بدن فرد روده ها، دستگاه تناسلی یا مجاری ادراری به وجود می آید. آرتریت واکنشی در بیشتر موارد زانوها، مفاصل مچ پا و پا را هدف قرار گرفته و همچنین می تواند باعث التهاب چشم، پوست و مجاری ادراری شود. پیش از این آرتریت واکنشی به عنوان سندرم یا نشانگان رایتر شناخته می شد که با ویژگی هایی مثل التهاب چشم، مجرای ادراری و مفاصل مشخص می شد. بیماری آرتریت واکنشی بیماری چندان شایعی نبوده و برای بیشتر افراد مبتلا، علایم و نشانه ها به صورت موقتی ظاهر و سپس ناپدید خواهند شد. نهایتا علایم این بیماری ظرف ماه از بین رفته و اثری از آن باقی نخواهد ماند. آرتریت واکنشی در واکنش به عفونت در بدن، اغلب در روده، دستگاه تناسلی یا مجاری ادراری به وجود خواهد آمد. در صورتی که علایم این عفونت ها خفیف باشند، ممکن است حتی متوجه بروز این عفونت های تحریک کننده بیماری آرتریت واکنشی نشوید. باکتری های بی شماری وجود دارند که می توانند باعث ابتلا به آرتریت ری اکتیو شوند. برخی از این باکتری ها از طریق رابطه جنسی و برخی دیگر از طریق مواد غذایی منتقل خواهند شد. رایج ترین باکتری ها برای ابتلا به بیماری آرتریت واکنشی شامل موارد زیر می شوند: کلامیدیا سالمونلا شیگلا یرسینیا کامپیلوباکتر کلستریدیوم دیفیسیل البته بیماری آرتریت واکنشی مسری نبوده و نمی تواند از فردی به فرد دیگر منتقل شود. با این حال باکتری های ایجاد کننده این بیماری می توانند از طریق جنسی یا مصرف مواد غذایی آلوده به افراد دیگر منتقل شوند. نکته مهم دیگر این است که تنها تعداد معدودی از افرادی که در معرض این باکتری ها قرار می گیرند دچار آرتریت واکنشی می شوند. برخی از عواملی که احتمال ابتلا به بیماری آرتریت واکنشی را افزایش می دهند، شامل موارد زیر می شوند: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید آرتریت واکنشی بیشتر در بزرگسالان بین تا سال رخ می دهد. معمولا احتمال ابتلای زنان و مردان در پاسخ به عفونت های مربوط به مواد غذایی یکسان خواهد بود. اما از طرف دیگر احتمال ابتلای مردان به بیماری آرتریت ری اکتیو از طریق انتقال باکتری در حین رابطه جنسی بسیار بیشتر از زنان است. در حال حاضر یک نشانه ژنتیکی خاص با ابتلا به بیماری آرتریت واکنشی مرتبط است. اما حتی بسیاری از افرادی که این نشانه را دارند هرگز دچار این بیماری نمی شوند. علایم و نشانه های آرتریت واکنشی عموما یک تا چهار هفته پس از قرار گرفتن در معرض عفونت محرک، بروز پیدا خواهد کرد. این علایم و نشانه ها معمولا شامل موارد زیر می شود: درد مفاصل همراه با آرتریت واکنشی بیشتر زانوها، مچ پا و پا فرد مبتلا را درگیر خواهد کرد. همچنین ممکن است شاهد بروز درد در پاشنه پا، کمر یا باسن باشید. بسیاری از افراد مبتلا به آرتریت واکنشی علاوه بر موارد گفته شده دچار التهاب چشم (ملتحمه) می شوند. ممکن است فرد مبتلا دچار علایمی مثل مشکل و ناراحتی در حین ادرار کردن شود. زیرا این بیماری با التهاب غده پروستات یا دهانه رحم همراه خواهد بود. این ممکن است شامل التهاب عضلات، تاندون ها و رباط ها باشد. در بعضی موارد، انگشتان دست و پا افراد مبتلا دچار تورم شدیدی شده و شبیه سوسیس به نظر خواهند رسید. آرتریت واکنشی می تواند به شیوه های مختلفی از جمله ضایعات کف پا، کف دست و زخم دهان روی پوست فرد مبتلا ت ثیر بگذارد. این درد معمولا در شب هنگام یا صبح ها شدت پیدا می کند. اگر در طی یک ماه بعد از بروز اسهال یا عفونت دستگاه تناسلی دچار درد مفصل شده اید، بهتر است به پزشک مراجعه کنید. به نظر می رسد که عوامل ژنتیکی در احتمال ابتلا به آرتریت واکنشی نقش بسیار موثری دارند. با توجه به این موضوع قطعا قادر به تغییر در ساختار ژنتیکی خود نخواهید بود اما می توانید میزان قرار گرفتن خود در معرض باکتری های موثر در ابتلا به آرتریت واکنشی را کاهش دهید. بهتر است از قرار دادن مواد غذایی در دمای مناسب اطمینان حاصل کرده و غذاها را قبل از مصرف به خوبی بپزید. این کار از ورود باکتری های ناقل مثل سالمونلا، شیگلا، یرسینیا و کمپیلوباکتر از طریق مواد غذایی و ابتلا به آرتریت واکنشی جلوگیری خواهد کرد. البته دقت داشته باشید که عفونت های مقاربتی نیز می تواند باعث ابتلا به آرتریت واکنشی شود، در نتیجه با استفاده از کاندوم می توانید از ابتلا به این بیماری پیشگیری کنید. تشخیص آرتریت واکنشی در طول معاینه برای تشخیص بیماری آرتریت واکنشی، پزشک احتمالا مفاصل فرد را از نظر علایم و نشانه های التهاب مثل تورم، گرما، حساسیت در برابر لمس و دامنه حرکتی مورد آزمایش قرار خواهد داد. همچنین پزشک ممکن است چشم ها را از نظر التهاب و پوست را از نظر ضایعات پوستی مورد بررسی قرار دهد. پزشک ممکن است برای بررسی های زیر آزمایش خون را تجویز کند: علایم التهاب شواهدی از عفونت گذشته یا فعلی نشانهژنتیکی مرتبط با آرتریت واکنشی آنتی بادی های مرتبط با انواع دیگر آرتروز پزشک ممکن است برای آزمایش مایع مفصلی با استفاده از یک سوزن قسمتی از مایع داخل مفصل آسیب دیده را خارج کند. این مایع مفصلی از نظر موارد زیر مورد بررسی قرار خواهد گرفت: افزایش تعداد گلبولهای سفید ممکن است نشان دهنده ابتلا به التهاب یا عفونت باشد. باکتری های موجود در مایع مفصلی ممکن است نشان دهنده آرتریت سپتیک باشند که منجر به آسیب شدید مفصلی می شود. بلورهای اسید اوریک موجود در مایع مفصل شما ممکن است نشان دهنده ابتلا به نقرس باشد. این نوع آرتروز بسیار دردناک اغلب روی انگشتان بزرگ ت ثیر می گذارد. تصویر برداری اشعه ایکس کمر، لگن و مفاصل می تواند نشان دهنده علایم و نشانه های مربوط به بیماری آرتریت واکنشی باشد. البته این تصویربرداری می تواند به ت یید یا رد ابتلای فرد به دیگر آرتریت ها کمک کند. هدف از درمان این بیماری مدیریت علایم و درمان عفونت هایی است که ممکن است هنوز در بدن وجود داشته باشند. در صورتی که آرتریت واکنشی توسط یک عفونت باکتریایی به وجود آمده باشد، پزشک ممکن است با توجه به علایم موجود برای درمان این عفونت آنتی بیوتیک تجویز کند. البته تشخیص بهترین نوع آنتی بیوتیک برای درمان بستگی به باکتری های به وجود آورنده بیماری خواهد داشت. داروهای دیگر برای درمان آرتریت واکنشی شامل موارد زیر می شود: ( NSAID ) تزریق کورتیکواسترویید به مفاصل آسیب دیده می تواند التهاب را کاهش داده و به شما اجازه دهد تا فعالیت طبیعی و روزانه خود را از سر بگیرید. ا این داروها ممکن است برای درمان ضایعات پوستی ناشی از آرتریت واکنشی استفاده شود. شواهد محدودی نشان می دهد که تجویز داروهایی مانند سولفاسالازین ( Azulfidine ) ، متوترکسات ( Trexall ) یا etanercept ( Enbrel ) می تواند در بعضی از افراد مبتلا به آرتریت واکنشی، درد و خشکی مفاصل را کاهش دهد. فیزیوتراپ با تمرینات هدفمند می تواند به بهبود عملکرد عضلات و مفاصل افراد مبتلا به این بیماری کمک کند. تمرینات تقویتی به تقویت عضلات اطراف مفاصل آسیب دیده کمک کرده و در نتیجه حمایت از مفاصل را تا حد زیادی بهبود خواهند بخشید. علاوه بر این تمرینات ورزشی می توانند خشکی مفاصل را کاهش داده و به بهبود محدوده حرکتی افراد کمک کنند. احتمالا بعد از بروز علایم و نشانه های این بیماری به پزشک عمومی مراجعه خواهید کرد. پزشک نیز با توجه به علایم و نشانه های بیماری شما را برای ارزیابی بیشتر به پزشک متخصص آتروز (روماتولوژیست) ارجاع خواهد داد. از آن جایی که مدت زمان ملاقات با پزشک کوتاه بوده و حرف های زیادی برای گفتن خواهید داشت. در نتیجه بهتر است با آمادگی کامل به پزشک مراجعه کرده و از این زمان کوتاه نهایت استفاده را ببرید. بهتر است قبل از حضور در مطب موارد زیر را آماده کنید: همه نشانه های مربوط و غیر مربوط به بیماری خود را یادداشت کرده و همراه خود داشته باشید. بهتر است استرس ها و تغییرات اخیری که در زندگی تان افتاده است را یادداشت کنید. نام تمامی داروها، مکمل ها و ویتامین های که مصرف می کنید را همراه با میزان مصرف خود یادداشت کنید. گاهی اوقات به خاطر سپردن تمامی موارد و اطلاعاتی که پزشک در اختیارتان قرار می دهد، کار دشواری است. در نتیجه بردن همراه به یادآوری اطلاعات مهم و نکات کمک زیادی خواهد کرد. تمامی سوالات مربوط و غیر مربوطی که به ذهنتان رسیده و قصد پرسیدن آن ها از پزشک را دارید را یادداشت کرده و همراه خود به مطب ببرید. بهتر است در مورد بیماری آرتریت واکنشی سوالات زیر را از پزشک بپرسید: آیا علت احتمالی دیگری وجود دارد؟ علت احتمالی بروز علایم این بیماری چیست؟ آیا راهکاری برای کاهش درد مفاصل وجود دارد؟ برای تشخیص نیاز به انجام چه آزمایشاتی خواهم داشت؟ چه شیوه درمانی را برای بهبود این بیماری توصیه می کنید؟ بهبود و درمان این بیماری چه مدت زمان طول خواهید کشید؟ عوارض جانبی این بیماری در دراز مدت چه مواردی خواهد بود؟ مبتلا به بیماری های دیگری هستم. چگونه می توانم این بیماری ها را در کنار هم مدیریت کنم؟ آیا برگه چاپی یا بروشور در مورد این بیماری دارید؟ برای کسب اطلاعات بیشتر مطالعه چه سایتی را پیشنهاد می کنید؟ پزشک احتمالا در حین تشخیص و معاینه سوالاتی را مطرح خواهد کرد که بهتر است آمادگی پاسخگویی به آن ها را داشته باشید: آیا اخیرا دچار عفونت شده اید؟ از چه زمانی علایم این بیماری آغاز شد؟ علایم این بیماری تا چه میزان شدید است؟ آیا عاملی باعث بهبود علایم این بیماری می شود؟ آیا علایم دایمی است یا به صورت موقت ظاهر می شود؟ آیا عاملی باعث شدت گرفتن علایم این بیماری می شود؟ آرتریت واکنشی درد و تورم مفصلی است که در اثر عفونت در قسمت دیگر بدن فرد روده ها، دستگاه تناسلی یا مجاری ادراری به وجود می آید. آرتریت واکنشی در بیشتر موارد زانوها، مفاصل مچ پا و پا را هدف قرار گرفته و همچنین می تواند باعث التهاب چشم، پوست و مجاری ادراری شود. باکتری های بی شماری وجود دارند که می توانند باعث ابتلا به آرتریت ری اکتیو شوند. برخی از این باکتری ها از طریق رابطه جنسی و برخی دیگر از طریق مواد غذایی منتقل خواهند شد. هدف از درمان این بیماری مدیریت علایم و درمان عفونت هایی است که ممکن است هنوز در بدن وجود داشته باشند. منبع: |
به این عارضه کشیدگی ماهیچه یا strain گفته شده و معمولا عضلات قسمت پایینی کمر و عضلات پشتی ران پا یا همان همسترینگ را درگیر می کند. تفاوت بین کشیدگی تاندون و کشیدگی رباط مربوط به محل بروز کشیدگی است. کشیدگی تاندون در اثر کشیده شدن عضله یا باندی که عضله را به استخوان متصل می کند اتفاق می افتد. این در حالی است که کشیدگی رباط در اثر کشیده شدن بافتی که دو استخوان را به هم متصل می کند بروز پیدا می کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ورزش هایی مثل بسکتبال که نیاز به شروع سریع و پرش داشته باشد احتمال کشیدگی تاندون آشیل قرار گرفته در داخل مچ پا را افزایش خواهد داد. ورزش هایی مثل ژیمناستیک، گلف و بدمینتون که نیاز به استفاده از دست و انجام حرکات تکراری دست ها دارد، احتمال بروز کشیدگی ماهیچه دست را تا حد زیادی افزایش می دهد. کشیدگی آرنج معمولا در نتیجه ورزش های راکتی و ورزش هایی که نیاز به پرتاب کردن جسم یا توپ دارد بروز پیدا می کند. علایم بروز کشیدگی ماهیچه ممکن است بر اساس شدت آن کاملا متفاوت باشد. معمولا نشانه های کشیدگی ماهیچه شامل موارد زیر می شود: تورم ضعف عضلانی درد و ناراحتی قرمزی و کبودی کاهش محدوده حرکتی اسپاسم های عضلانی بسیاری از کشیدگی های ماهیچه خفیف با استفاده از درمان های خانگی بهبود یافته و نیاز به مراجعه به پزشک نخواهد داشت. اما در صورتی که با وجود استفاده از درمان های خانگی، علایم شما شدت گرفت، درد به وجود آمده قابل تحمل نبود یا دچار بی حسی و مور مور شدن در ناحیه آسیب دیده شدید حتما برای تشخیص و درمان به پزشک مراجعه کنید. پزشک ممکن است در ابتدای شروع عارضه کشیدگی ماهیچه، انجام اقدامات مراقبتی زیر را توصیه کند: پرهیز از انجام فعالیت هایی که باعث بروز درد آرنج و شدت گرفتن علایم آن می شود. بهتر است از مسکن های بدون نیاز به نسخه مثل ایبوپروفن و ناپروکسن استفاده کنید. استفاده از یخ سه یا بار در روز آن هم به مدت دقیقه می تواند به کاهش علایم این عارضه کمک کند. اگر باید همیشه یک سری حرکت تکراری را برای کار یا ورزش خود انجام دهید، بهتر است تکنیک صحیح انجام دادن و کاهش فشار بر روی تاندون ها را یاد بگیرید تا از بروز مجدد این عارضه تا حد قابل توجهی جلوگیری کنید. برخی از پزشکان توصیه می کنند تا ساعت اولیه بعد از بروز کشیدگی ماهیچه از مسکن های بدون نیاز به نسخه مثل آسپرین، ایبوپروفن، ناپروکسن سدیم خودداری کنند زیرا این مسکن ها احتمال بروز خونریزی در فرد را افزایش خواهد داد. به جای مسکن های گفته شده بهتر است برای کنترل درد خود از استامینوفن استفاده کنید. از آن جایی که مدت زمان ملاقات با پزشک کوتاه بوده و حرف های زیادی برای گفتن خواهید داشت. در نتیجه بهتر است با آمادگی کامل به پزشک مراجعه کرده و از این زمان کوتاه نهایت استفاده را ببرید. بهتر است قبل از حضور در مطب موارد زیر را آماده کنید: همه نشانه های مربوط و غیر مربوط به بیماری خود را یادداشت کرده و همراه خود داشته باشید. بهتر است استرس ها و تغییرات اخیری که در زندگی تان افتاده است را یادداشت کنید. نام تمامی داروها، مکمل ها و ویتامین های که مصرف می کنید را همراه با میزان مصرف خود یادداشت کنید. گاهی اوقاتت به خاطر سپردن تمامی موارد و اطلاعاتی که پزشک در اختیارتان قرار می دهد، کار دشواری است. در نتیجه بردن همراه به یادآوری اطلاعات مهم و نکات کمک زیادی خواهد کرد. تمامی سوالات مربوط و غیر مربوطی که به ذهنتان رسیده و قصد پرسیدن آن ها از پزشک را دارید را یادداشت کرده و همراه خود به مطب ببرید. پزشک ممکن است در حین معاینه و تشخیص، سوالات زیر را مطرح کند: این اتفاق چه زمانی افتاد؟ آیا شیوه های درمان خانگی برای بهبود علایم کارساز بود؟ بعد از بروز آسیب دیدگی چگونه عضو آسیب دیده خود را حرکت می دهید؟ آیا در هنگام بروز آسیب دیدگی، صدای ترکیدن یا آسیب دیدگی را شنیدید؟ تا کنون از کدام شیوه های درمانی برای بهبود این عارضه استفاده کرده اید؟ در گذشته نیز دچار چنین آسیب دیدگی شده بودید؟ اگر بله. دچار چه نوع آسیب دیدگی شده اید؟ درد و ناراحتی، قرمزی و کبودی، کاهش محدوده حرکتی، اسپاسم های عضلانی، تورم و ضعف عضلانی خواهد شد. بسیاری از کشیدگی های ماهیچه خفیف با استفاده از درمان های خانگی بهبود یافته و نیاز به مراجعه به پزشک نخواهد داشت. اما در صورتی که با وجود استفاده از درمان های خانگی، علایم شما شدت گرفت، درد به وجود آمده قابل تحمل نبود یا دچار بی حسی و مور مور شدن در ناحیه آسیب دیده شدید حتما برای تشخیص و درمان به پزشک مراجعه کنید. |
اسکلریت التهاب اسکلرا لایه بیرونی و محافظ چشم است که شامل قسمت های سفید چشم می شود. اسکلرا به عضلات چشم متصل بوده و به حرکت چشم کمک می کند. حدود درصد از سطح چشم را همین اسکلرا تشکیل می دهد. اسکلریت یا Scleritis نوعی اختلال است که در آن اسکلرا به شدت ملتهب و قرمز می شود. این عارضه چشمی می تواند بسیار دردناک و آزار دهنده باشد. اعتقاد بر این است که بیماری اسکلریت نتیجه واکنش بیش از حد سیستم ایمنی بدن است. نوع بیماری اسکلریت هر فرد بستگی به محل بروز التهاب و قسمت درگیر شده چشم فرد مبتلا خواهد داشت. بیشتر افراد مبتلا بعد از ابتلا به اسکلریت شاهد دردهای شدیدی هستند اما این دردها همیشگی نبوده و بعضی از افراد مبتلا ممکن است با چنین علایمی روبرو نشوند. تشخیص و درمان زودهنگام با دارو برای جلوگیری از پیشرفت اسکلریت لازم بوده و می تواند به بهبود این بیماری چشمی کمک کند. در صورتی که عارضه اسکلریت شدید بوده و بدون درمان به حال خود رها شود، فرد مبتلا ممکن است قسمت یا کل بینایی خود را برای همیشه از دست بدهد. علت اسکلریت نظریه هایی در مورد علت بروز التهاب اسکلرا وجود دارد که بیانگر نقش سلول های T سیستم ایمنی بدن در بروز این بیماری هستند. سیستم ایمنی بدن شبکه ای از ارگان ها، بافت ها و سلول های در حال گردش است که همگی با هم کار می کنند تا باکتری ها و ویروس ها را متوقف کرده و جلوی بروز هرگونه بیماری را بگیرند. سلول های T نیز وظیفه از بین بردن پاتوژن های دریافتی یا همان ارگانیسم های به وجود آورنده بیماری را برعهده دارند. اما صورت بروز بیماری اسکلریت، محققان معتقدند که سلول های T به اشتباه به سلول های اسکلرال چشم خود فرد حمله کرده و به آن ها آسیب خواهد رساند. پزشکان هنوز در مورد علت اصلی بروز این اشتباه عملکردی مطمین نبوده و این موضوع نیاز به تحقیقات بیشتری دارد. علاوه بر این التهاب اسکلرا اغلب با یک اختلال خود ایمنی همراه خواهد بود. التهاب اسکلرا ممکن است با موارد زیر همراه باشد: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید انواع مختلف آرتروز عفونت چشم بیماری لوپوس بیمار بافت همبندی بیماری التهابی روده سندرم شوگرن گرانولوماتوز اسکلرودرما همچنین التهاب اسکلرا ممکن است در اثر ضربه یا آسیب چشمی به وجود بیاید. در موارد نادر نیز ممکن است قارچ یا انگل ها علت به وجود آمدن این بیماری چشمی باشند. عوامل خطر بیماری اسکلریت اوج شیوع بیماری در افراد تا ساله است. همچنین برطبق آمار به دست آمده زنان بیشتر از مردان در معرض ابتلا به این بیماری قرار دارند. علاوه بر این ابتلای فرد به بیماری های خود ایمنی یا بیماری های مرتبط با بافت همبند می تواند به طور قابل توجهی خطر ابتلا به التهاب اسکلرا را افزایش دهد. علایم اسکلریت هر نوع التهاب اسکلرا دارای علایم به خصوصی بوده و در صورت عدم درمان این بیماری می تواند بدتر شود. درد شدید چشمی که به مصرف مسکن ها پاسخ نمی دهد، اصلی ترین و شناخته ترین علامت ابتلا به التهاب اسکلرا است. هر گونه حرکت چشم نیز می تواند باعث شدت گرفتن میزان درد شود. این درد ممکن است کل صورت، به خصوص سمت چشم دچار التهاب اسکلرا شده را درگیر کند. علایم دیگر این بیماری ممکن است شامل موارد زیر شود: ریزش اشک شدید از چشم ها کاهش قدرت بینایی تاری دید حساسیت چشم ها نسبت به نور (فوتوبیا) قرمزی اسکلرا چشم یا همان قسمت سفید رنگ چشم علایم التهاب اسکلرا خلفی به این اندازه مشهود نخواهد بود زیرا مانند سایر انواع اسکلریت باعث ایجاد درد شدید چشم نمی شود. علایم این نوع از اسکلریت شامل موارد زیر می شود: سردردهای شدید و عمقی درد ناشی از حرکت دادن چشم ها التهاب چشم دو بینی بعضی از افراد نیز ممکن است پس از ابتلا به اسکلریت درد ناچیز داشته یا هیچ دردی را احساس نکنند که این به خاطر عوامل زیر است: ابتلا به التهاب اسکلرای خفیف اسکلرومالاشیا پرفورانس scleromalacia perforans که نوع کمیابی از آرتریت روماتویید پیشرفته ( RA ) است. استفاده از داروهای های سرکوب کننده سیستم ایمنی پیش از بروز علایم انواع مختلف التهاب اسکلرا پزشکان از طبقه بندی Watson و Hayreh برای تشخیص انواع مختلف اسکلریت استفاده می کنند. در اصل این طبقه بندی به این بستگی دارد که آیا این بیماری بر قسمت قدامی (جلو) یا خلفی (پشت) اسکلرا ت ثیر گذاشته باشد یا خیر. نکته بسیار جالب این است که انواع قدامی التهاب اسکلرا بیشتر به علت یک بیماری زمینه ای به وجود می آیند. به طور کلی انواع اسکلریت شامل موارد زیر می شود: شایعترین شکل بیماری اسکلریت : دومین شکل شایع: جدی ترین شکل اسکلریت قدامی: نادرترین نوع اسکلریت قدامی: تشخیص و درمان این نوع از اسکلریت دشوارتر از انواع دیگر است زیرا دارای علایم متغیری بوده و بعضی از علایم و نشانه های این بیماری بسیار شبیه بیماری های دیگر است پزشک تاریخچه فرد بیمار را به دقت بررسی کرده و برای تشخیص بیماری اسکلریت از معاینه و آزمایش های موجود استفاده خواهد کرد. علاوه بر این پزشک ممکن است در مورد تاریخچه ابتلای فرد به بیماری های سیستمیک از جمله ابتلا به RA ، گرانولوماتوز وگنر یا بیماری IBD سوالاتی را مطرح کند. همچنین ممکن است از فرد مراجعه کننده سوال کنند که آیا سابقه ضربه یا عمل جراحی چشم داشته است یا خیر. بیماری های دیگری که ممکن است علایمی مشابه بیماری اسکلریت داشته باشد، شامل موارد زیر می شود: اپی سکلریت، که التهاب عروق سطحی در بیرونی ترین لایه چشم است ( episclera ) بلفاریت که التهاب پلک خارجی چشم است. ملتحمه ویروسی که التهاب چشم در اثر ویروس ها است. ملتحمه باکتریایی که التهاب چشم توسط باکتری ها است. انجام آزمایش های زیر نیز می تواند به تشخیص دقیق تر بیماری اسکلریت توسط پزشک کمک کند: سونوگرافی برای بررسی تغییراتی که در ناحیه اسکلرا اتفاق میفتد بررسی کامل وضعیت خون برای تشخیص علایم عفونت و وضعیت فعالیت سیستم ایمنی بدن بیوپسی از اسکلرا که شامل نمونه برداری از بافت اسکلرا است تا بتوان نمونه برداشته شده را به دقت در زیر میکروسکوپ مورد بررسی قرار داد. درمان اسکلریت هدف از درمان اسکلریت مبارزه با التهاب به قصد جلوگیری از آسیب دایمی به چشم ها خواهد بود. حتی درد ناشی از این بیماری که یکی از علایم اصلی اسکلریت است نیز به علت التهابات است. در نتیجه کاهش این التهاب می تواند به کاهش شدت علایم بیمار نیز کمک قابل توجهی کند. درمان بیماری اسکلریت رویکرد مرحله به مرحله داشته و در صورتی که یکی از مراحل ناکارآمد بود. پزشک به سراغ مرحله بعدی درمان خواهد رفت. داروهای مورد استفاده برای روند درمان اسکلریت نیز شامل موارد زیر می شود: داروهای ضد التهابی غیر استروییدی ( NSAIDs ) بیشتر در اسکلریت قدامی گره ای استفاده می شود. کاهش التهاب همچنین به کاهش درد ناشی از بیماری اسکلریت کمک خواهد کرد. اگر NSAID ها التهاب را کاهش ندهند، ممکن است از قرص های کورتیکواسترویید (مانند پردنیزون) استفاده شود. گلوکوکورتیکوییدهای خوراکی انتخاب مطلوبی برای درمان اسکلریت خلفی است. مصرف داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی همراه با گلوکوکورتیکوییدهای خوراکی نیز برای درمان انواع شدید بیماری اسکلریت مورد استفاده قرار می گیرد. ممکن است از آنتی بیوتیک ها برای جلوگیری یا درمان عفونت های پوستی استفاده شود. داروهای ضد قارچ معمولا در عفونتهای ناشی از سندرم شوگرن استفاده می شوند. در موارد شدید ابتلا به بیماری اسکلریت نیز ممکن است فرد نیاز به عمل جراحی داشته باشد. در طول این عمل جراحی بافت آسیب دیده در اسکلرا ترمیم می شود تا عملکرد عضلات بهبود یافته و جلوی کاهش قدرت بینایی فرد گرفته شود. همچنین در مواردی که علت بروز اسلکریت، بیماری های زمینه ای باشد. درمان این بیماری ها می توانند تا حد زیادی به بهبود این بیماری و جلوگیری از بازگشت مجدد علایم آن کمک کند. اسکلریت نوعی اختلال است که در آن اسکلرا به شدت ملتهب و قرمز می شود. این عارضه چشمی می تواند بسیار دردناک و آزار دهنده باشد. اعتقاد بر این است که بیماری اسکلریت نتیجه واکنش بیش از حد سیستم ایمنی بدن است. نوع بیماری اسکلریت هر فرد بستگی به محل بروز التهاب و قسمت درگیر شده چشم فرد مبتلا خواهد داشت. بیشتر افراد مبتلا بعد از ابتلا به اسکلریت شاهد دردهای شدیدی هستند اما این دردها همیشگی نبوده و بعضی از افراد مبتلا ممکن است با چنین علایمی روبرو نشوند. منبع: |
سرطان استخوان عارضه ای است که می تواند هر کدام از استخوان های بدن را درگیر کند با این حال بیشتر میزان بروز آن در استخوان لگن یا استخوان های بلند بازو و پاها خواهد بود. این سرطان بیماری بسیار نادری است که کمتر از درصد از کل سرطان های دنیا را شامل می شود. در حقیقت، تومورهای استخوانی غیر سرطانی بسیار شایع تر از نوع سرطانی آن است. اصطلاح "سرطان استخوان" شامل سرطان های دیگری نمی شود که از قسمت های دیگر بدن شروع شده و به استخوان متاستاز پیدا می کند. نام این نوع سرطان ها بر اساس قسمتی از بدن که در ابتدا درگیر شده انتخاب می شود. متاستاز شدن آن به استخوان فرد نادیده گرفته خواهد شد. برخی از انواع این سرطان ها در درجه اول کودکان را درگیر می کند. این در حالی است که برخی دیگر از انواع سرطان ها بیشتر در بزرگسالان بروز پیدا می کند. رایج ترین شیوه درمان سرطان استخوان، عمل جراحی است. اما شیمی درمانی و پرتودرمانی نیز ممکن است برای درمان انواع سرطان استخوان مورد استفاده قرار گیرد. تصمیم به استفاده از گزینه های درمانی جراحی، شیمی درمانی یا پرتودرمانی براساس نوع سرطان استخوان و تشخیص پزشک متخصص خواهد بود. هر چند که علت بروز بیشتر این سرطان ها ناشناخته است. البته تعداد کمی از این سرطان ها با عوامل ارثی مرتبط بوده و برخی دیگر نیز به علت قرار گرفتن در معرض تابش ها در گذشته اتفاق میفتد. اینکه چه عواملی باعث بروز سرطان استخوان می شود هنوز دقیقا مشخص نیست. اما پزشکان دریافته اند که برخی از عوامل احتمال ابتلا به سرطان استخوان را افزایش می دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید این موارد شامل گزینه های زیر می شود: برخی از سندرم های ژنتیکی نادر که از طریق والدین به کودکان منتقل می شود، می تواند خطر ابتلا به سرطان استخوان را افزایش دهد. این سندرم ها شامل سندرم Li - Fraumeni بیماری پاژه استخوانی که بیشتر در افراد مسن مشاهده می شود نیز یکی از عواملی است که احتمال ابتلا به سرطان استخوان را تا حد قابل توجهی افزایش می دهد. قرار گرفتن بیش از حد در معرض پرتودرمانی های شدید از جمله مواردی است که برای درمان سرطان تجویز می شود. اما این شیوه درمانی جزء علایم خطر ابتلا به سرطان استخوان بوده و می تواند احتمال بروز سرطان استخوان در آینده را افزایش دهد. علایم بروز این سرطان شامل موارد زیر می شود: درد های استخوانی تورم و حساسیت در نزدیکی منطقه آسیب دیده ضعیف شدن استخوان ها احساس خستگی کاهش وزن ناخواسته در صورتی که کودک یا خود شما دچار دردهای استخوانی همراه با نشانه های زیر شدید، حتما به پزشک مراجعه کنید: درد استخوانی ناپایدار دردی که در ساعات انتهایی شب شدت پیدا کند. دردهای استخوانی که به واسطه استفاده از قرص های مسکن بهبود پیدا نکند. بر اساس نوع محل شروع سرطان استخوان، سرطان های استخوانی به انواع جداگانه ای تقسیم می شوند. به طور کلی متداول ترین انواع سرطان استخوان عبارتند از: استیوسارکوم شایع ترین نوع سرطان استخوان است. در این تومور سلول های سرطانی، استخوان ایجاد می کنند. این نوع از سرطان استخوانی بیشتر در کودکان و نوجوانان بروز پیدا کرده و معمولا استخوان های پا یا بازو فرد را درگیر خواهد کرد. در شرایط نادر، استیوسارکوم ممکن است در خارج از استخوانها (استیوسارکوم خارج از استخوان) به وجود بیاید. کندروسارکوم دومین نوع شایع سرطان استخوانی است. در این تومور سلول های سرطانی غضروف تولید می کنند. کندروسارکوم معمولا در بزرگسالان و افراد مسن بروز پیدا کرده و در بیشتر موارد لگن، پاها یا بازوهای فرد را درگیر خواهد کرد. تومورهای سارکوم اوینگ بیشتر در لگن، پاها یا بازوهای کودکان و نوجوانان بروز پیدا می کند. عکس برداری ها می تواند تا حد زیادی به تعیین محل بروز، اندازه تومورهای استخوانی و گسترش تومورها به سایر نقاط بدن، کمک کند. تصویربرداری توصیه شده توسط پزشک به علایم و نشانه های فردی شما بستگی خواهد داشت. روش های تصویر برداری شامل موارد زیر می شود: اسکن استخوان توموگرافی کامپیوتری ( CT ) تصویربرداری رزونانس مغناطیسی ( MRI ) توموگرافی انتشار پوزیترون ( PET ) تصویر برداری اشعه ایکس پزشک ممکن است برای تشخیص دقیق تر بیماری، یکی از شیوه های بیوپسی را برای برداشتن نمونه ای از بافت (بیوپسی) از تومور و ارسال آن به آزمایشگاه را توصیه کند. نتیجه این آزمایش می تواند سرطانی بودن بافت های استخوانی را ت یید کرده و پزشک را متوجه نوع سرطان استخوانی شما کند. علاوه بر این نمونه برداری می تواند به تشخیص اینکه سلول های سرطانی با سرعت درحال رشد بوده یا اینکه کند هستند تا حد زیادی کمک کند. انواع روش های بیوپسی مورد استفاده برای تشخیص سرطان استخوان عبارتند از: در طی بیوپسی سوزن، پزشک سوزن نازکی را از طریق پوست وارد بدن کرده و سپس برای نمونه برداری از بافت آن را به داخل تومور هدایت خواهد کرد. در ادامه پزشک از سوزن برای جدا کردن قطعات کوچک بافت از تومور و انتقال آن به آزمایشگاه استفاده خواهد کرد. در طی بیوپسی جراحی، پزشک با استفاده از برش پوستی بخش یا همه قسمت های تومور را برداشته و برای بررسی بیشتر به آزمایشگاه ارسال خواهد کرد. تعیین نوع بیوپسی موردنیاز و جزییات انجام آن نیاز به برنامه ریزی دقیق توسط تیم پزشکی خواهد داشت. پزشکان برای از بین بردن سرطان استخوان باید بیوپسی را به روشی انجام دهند که در انجام جراحی های آینده اختلالی ایجاد نکند. به همین دلیل از پزشک خود بخواهید قبل از بیوپسی خود به تیمی از پزشکان با تجربه در درمان تومورهای استخوانی مراجعه کند. مراحل سرطان استخوان در صورتی که پزشک ابتلای فرد به سرطان را ت یید کند، احتمالا مرحله بعدی تشخیص میزان پیشرفت سرطان (مرحله) آن است تا بتوان بهترین شیوه درمانی برای سرطان را انتخاب کرد. عواملی که در تشخیص مرحله پیشرفت سرطان مورد استفاده قرار می گیرند عبارتند از: اندازه تومور سرعت رشد سرطان تعداد استخوان های درگیر مثل مهره های مجاور ستون فقرات اینکه آیا سرطان به قسمت های دیگر بدن گسترش یافته باشد یا خیر مراحل پیشرفت سرطان توسط اعداد رومی از تا IV نشان داده می شوند. مراحل ابتدایی سرطان استخوان نشان دهنده کوچک بودن اندازه تومور و کندتر بودن سرطان است. در حالی که مراحل پیشرفته تر و اعداد بالاتر رومی مثل IV نشان دهنده متاستاز و پخش شدن سرطان در دیگر قسمت های بدن فرد مبتلا خواهد بود. انتخاب بهترین گزینه درمانی سرطان استخوان بستگی به نوع سرطان، میزان پیشروی و وضعیت کلی سلامت فرد و ترجیحات وی بستگی خواهد داشت. بدون شک سرطان های مختلف استخوان به درمان های متفاوت پاسخ های متفاوتی خواهند داد و پزشکان می توانند به فرد مبتلا در انتخاب بهترین شیوه درمانی سرطان کمک کنند. به عنوان مثال، برخی از انواع سرطان استخوان تنها با جراحی درمان شده و نسبت به درمان های دیگر پاسخگو نخواهد بود. این در حالی است که برخی از سرطان های استخوانی تنها با جراحی و شیمی درمانی بهبود خواهد یافت. عمل جراحی برای درمان سرطان استخوان هدف از عمل جراحی برای درمان سرطان استخوان، برداشتن کل تومور سرطانی است. در بیشتر موارد، این عمل شامل تکنیک های ویژه ای برای از بین بردن تومور در یک قسمت از استخوان همراه با بخش کمی از بافت سالمی است که آن را احاطه کرده است. جراح استخوان از دست رفته را با مقداری استخوان برداشته شده از ناحیه دیگر بدن فرد، مواد موجود در استخوان استخوان یا با استفاده از فلز و پلاستیک سخت جایگزین خواهد کرد. در صورتی که سرطان استخوان یک بخش بزرگ از استخوان فرد را درگیر کرده باشد، ممکن است در حین عمل جراحی بخش بزرگی از استخوان یا تمام استخوان فرد مبتلا برداشته شده یا عمل قطع عضو برای او صورت پذیرد. در صورتی که فرد برای درمان سرطان استخوان نیاز به عمل جراحی قطع عضو داشته باشد باید اندام برداشته شده با استفاده از اندام مصنوعی ساخته شده جایگزین شود. همچنین فرد مبتلا برای یادگیری استفاده از اندام مصنوعی و بازگشت به زندگی روزمره خود نیاز به دوره آموزشی و کار درمانی خواهد داشت. شیمی درمانی نیز یکی از شیوه های شایع برای درمان سرطان استخوان است که طی آن از داروهای ضد سرطان قوی استفاده می کنند. معمولا داروهای شیمی درمانی از طریق ورید (داخل وریدی) به داخل بدن فرد تزریق می شود تا با سلول سرطانی مبارزه کرده و آن را نابود کند. این نوع درمان برای برخی از انواع سرطان استخوان بهتر از انواع دیگر خواهد بود. به عنوان مثال، شیمی درمانی برای سرطان کندروسارکوم ت ثیر بسیار زیادی نخواهد داشت. اما به عنوان یکی از بهترین درمان ها برای بهبود استیوسارکوما و اوینگ سارکوما محسوب می شود. در پرتو درمانی از پرتوهای پر انرژی مثل اشعه ایکس برای از بین بردن سلول های سرطانی استفاده خواهد شد. در طول انجام پرتو درمانی فرد مبتلا به سرطان استخوان روی میزی قرار گرفته و دستگاه تابش پرتوها در اطراف فرد حرکت کرده و پرتو را به سمت نقاط درگیر شده بدن فرد مبتلا هدایت خواهد کرد. پرتو درمانی یکی از شیوه های درمانی است که غالبا قبل از عمل جراحی صورت می گیرد تا با کوچک تر شدن تومور، برداشتن آن نیز ساده تر شود. این شیوه احتمال نیاز به قطع عضو فرد مبتلا را به حداقل ممکن خواهد رساند. شیوه درمانی پرتو درمانی علاوه بر این برای افراد مبتلا به سرطان استخوانی استفاده می شود که تومور با استفاده از عمل جراحی قابل برداشتن نباشد. همچنین بعد از عمل جراحی می توان از پرتودرمانی برای از بین بردن سلول های سرطانی باقی مانده در بدن فرد استفاده کرد. برای مبتلایان به سرطان استخوان پیشرفته، پرتو درمانی می تواند به کنترل علایمی مثل درد تا حد زیادی کمک کند. تشخیص ابتلای فرد به سرطان می تواند تا حد زیادی ناراحت کننده و غیر قابل تحمل باشد. اما با گذشت زمان با این موضوع تا حد زیادی کنار آمده و می توانید نگرانی های ناشی از این بیماری را تحت کنترل بگیرید. تا آن زمان به کار بردن موارد زیر می تواند تا به فرد مبتلا برای کنار آمدن با این بیماری کمک کند: با افزایش دانسته های خود در مورد این بیماری بهتر می توانید برای درمان و مراقبت از خود تصمیم گیری کنید. با همین راهکار ساده اعتماد به نفس شما در تصمیم گیری های درمانی و کنار آمدن با بیماری تا حد زیادی افزایش خواهد یافت. حفظ رابطه نزدیک با خانواده و دوستان از جمله موارد مهمی است که در مقابله با سرطان استخوان اهمیت بسیار زیادی خواهد داشت. دوستان و خانواده می توانند در طول درمان از شما حمایت کرده و در بیمارستان حضور داشته باشند. بدون شک حمایت و پشتیبانی عاطفی خانواده و دوستان ت ثیر بسیار زیادی در بهبودی و کوتاه شدن دوره درمانی شما خواهد داشت. سعی کنید شنونده خوبی پیدا کنید که مایل به گوش دادن حرف های شما بوده و با او در مورد امیدها و ترس های خود در مورد بیماری صحبت کنید. این فرد ممکن است یکی از دوستان نزدیک یا یکی از اعضای خانواده شما باشد. علاوه بر این صحبت با مددکار اجتماعی، یک شخص روحانی یا حضور در گروه پشتیبانی بیماران سرطانی می تواند به بهبود وضعیت روحی و پذیرفتن این بیماری کمک زیادی کند. از آن جایی که مدت زمان ملاقات با پزشک کوتاه بوده و حرف های زیادی برای گفتن خواهید داشت. در نتیجه بهتر است با آمادگی کامل به پزشک مراجعه کرده و از این زمان کوتاه نهایت استفاده را ببرید. بهتر است قبل از حضور در مطب موارد زیر را آماده کنید: همه نشانه های مربوط و غیر مربوط به بیماری خود را یادداشت کرده و همراه خود داشته باشید. بهتر است استرس ها و تغییرات اخیری که در زندگی تان افتاده است را یادداشت کنید. نام تمامی داروها، مکمل ها و ویتامین های که مصرف می کنید را همراه با میزان مصرف خود یادداشت کنید. گاهی اوقاتت به خاطر سپردن تمامی موارد و اطلاعاتی که پزشک در اختیارتان قرار می دهد، کار دشواری است. در نتیجه بردن همراه به یادآوری اطلاعات مهم و نکات کمک زیادی خواهد کرد. تمامی سوالات مربوط و غیر مربوطی که به ذهنتان رسیده و قصد پرسیدن آن ها از پزشک را دارید را یادداشت کرده و همراه خود به مطب ببرید. تیم درمانی دقت داشته باشید که معمولا درمان سرطان توسط تیمی از پزشکان متخصص صورت خواهد پذیرفت. این تیم درمانی ممکن است شامل متخصصان زیر شود: جراحان ارتوپدی که در زمینه کار بر روی سرطان هایی که بر استخوان ها ت ثیر می گذارند تخصص دارند (انکولوژیست های ارتوپدی) پزشکان متخصص در معالجه سرطان با شیمی درمانی یا سایر داروهای سیستمیک (انکولوژیست) پزشکانی که از اشعه برای درمان سرطان استفاده می کنند (انکولوژیست های پرتونگاری) پزشکانی که برای تشخیص نوع خاص سرطان، بافت نمونه برداری شده را تجزیه و تحلیل می کنند (آسیب شناسان) متخصصان توانبخشی که می توانند تا حد زیادی به بهبودی شما بعد از عمل کمک کنند. بهتر است برای استفاده بهینه از زمان قرار گرفته در اختیارتان در مطب پزشک، لیستی از سوالات مرتبط با سرطان استخوان آماده کرده و به ترتیب از مهم ترین آن ها شروع به پرسیدن کنید. البته می توانید از سوالاتی که در ادامه در اختیارتان قرار می دهیم نیز برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد بیماری و شیوه درمانی استفاده کنید: مبتلا به چه نوع سرطانی هستم؟ آیا شانسی برای درمان بیماری من وجود دارد؟ آیا باید به متخصص خاصی برای درمان مراجعه کنم؟ آیا بیمه هزینه درمانی و عمل جراحی را ت مین خواهد کرد؟ آیا بروشور یا برگه پرینت شده در مورد این بیماری دارید؟ برای کسب اطلاعات بیشتر مطالعه چه سایت هایی را پیشنهاد می کنید؟ چه توصیه ای برای افراد مبتلا به بیماری مثل من خواهید داشت؟ سرطانی که به آن مبتلا هستم تا چه مرحله ای پیشرفت کرده است؟ گزینه های درمانی برای بهبود سرطان استخوان شامل چه مواردی می شود؟ عوارض و خطرات ناشی از انتخاب هرکدام از شیوه های درمانی شامل چه مواردی می شود؟ آیا برای تشخیص دقیق تر سرطان استخوان نیاز به آزمایش های دیگری خواهم داشت؟ این آزمایشات آمادگی خاصی نیاز خواهد داشت؟ هر سوال دیگری که در رابطه با بیماری به ذهن شما می رسد را پرسیده و از پرسیدن آن اجتناب نکنید. پزشک احتمالا در حین معاینه تعدادی سوال از شما خواهد پرسید. آماده بودن برای پاسخگویی به این سوالات ممکن است زمان بیشتری را برای پرسیدن سوالات بیشتر در اختیار شما قرار داده و بتوانید بهترین استفاده را از زمان کوتاه ملاقات با پزشک ببرید. پزشک ممکن است سوالات زیر را در حین معاینه مطرح کند: علایم این عارضه از چه زمانی شروع شد؟ آیا علایم شما دایمی بوده یا به صورت موقت بروز پیدا می کند؟ علایم شما تا چه حد شدید است؟ آیا به نظر می رسد که عاملی باعث بهبود علایم شما می شود؟ آیا به نظر می رسد که عاملی باعث شدت گرفتن علایم شما می شود؟ سرطان استخوان عارضه ای است که می تواند هر کدام از استخوان های بدن را درگیر کند با این حال بیشتر میزان بروز آن در استخوان لگن یا استخوان های بلند بازو و پاها خواهد بود. انتخاب بهترین گزینه درمانی این بیماری بستگی به نوع سرطان، میزان پیشروی و وضعیت کلی سلامت فرد و ترجیحات وی بستگی خواهد داشت. علایم کلی بروز بیماری شامل درد های استخوانی، تورم و حساسیت در نزدیکی منطقه آسیب دیده، ضعیف شدن استخوان ها که منجر به شکستگی راحت استخوانی شود، احساس خستگی و کاهش وزن ناخواسته در فرد مبتلا می شود. |
سندرم قلب شکسته یا broken heart یک بیماری موقتی قلبی است که غالبا توسط اوضاع استرس زا و احساسات شدید به وجود می آید. این بیماری همچنین می تواند توسط یک بیماری جسمی یا انجام عمل جراحی نیز ایجاد شود. البته سندرم قلب شکسته نام های دیگری نیز داشته و به عنوان کاردیومیوپاتی استرس، کاردیومیوپاتی تاکاتسوبو یا سندرم بالون آپیکال نیز شناخته می شود. افراد مبتلا به سندرم قلب شکسته ممکن است به یکباره دچار درد ناگهانی قفسه سینه شده یا فکر کنند که دچار حمله قلبی شده اند. سندرم قلب شکسته فقط بخشی از قلب را تحت ت ثیر قرار داده و به صورت موقتی عملکرد پمپاژ طبیعی قلب را مختل می کند. اما بقیه قسمت های قلب قلب به طور عادی به عملکرد خود ادامه داده یا حتی ممکن است انقباضات بیشتری نسبت به قبل داشته باشند. علایم broken heart قابل درمان بوده و معمولا این بیماری بعد از گذشت روزها یا هفته ها بهبود خواهد یافت. علت دقیق بروز broken heart مشخص نیست. اما تصور بر این است که افزایش هورمون های استرس مانند آدرنالین ممکن است به طور موقت به قلب برخی از افراد آسیب برساند. البته چگونگی اینکه این هورمون ها می توانند به قلب آسیب برسانند یا اینکه چه چیز دیگری باعث بروز این سندرم می شود، همچنان مشخص نیست. البته انقباض موقت عروق بزرگ یا کوچک قلب نیز ممکن است نقشی در بروز این سندرم داشته باشند. همچنین افرادی که به سندرم قلب شکسته مبتلا می شوند نیز ممکن است ساختار عضله قلب آن ها با دیگران متفاوت باشد. سندرم قلب شکسته اغلب در اثر یک حادثه ناگهانی جسمی یا عاطفی به وجود می آید. برخی از محرک های احتمالی در بروز broken heart شامل موارد زیر می شوند: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید طلاق مهمانی غافلگیرانه مرگ یکی از عزیزان از دست دادن یا برنده شدن پول زیاد از دست دادن شغل یا بروز مشکلات مالی تشخیص بیماری که باعث وحشت فرد شود. مشکلات جسمی مثل حمله آسم، شکستگی استخوان یا یک جراحی مهم همچنین در موارد نادر ممکن است بعضی از داروها با ایجاد هورمون های استرس باعث بروز سندرم قلب شکسته در فرد مصرف کننده شوند. داروهایی که به broken heart کمک می کنند عبارتند از: که برای درمان واکنش های آلرژیک شدید یا حمله شدید آسم مورد استفاده قرار می گیرد دارویی که برای درمان مشکلات عصبی در مبتلایان به دیابت یا به عنوان درمانی برای افسردگی استفاده می شود که درمانی برای افسردگی است دارویی که برای افراد دارای مشکلات غده تیرویید استفاده می شود محرک های بدون نسخه یا غیر قانونی مانند متامفتامین و کوکایین عواملی وجود دارد که می تواند احتمال بروز broken heart در فرد را افزایش دهد، این عوامل شامل موارد زیر می شود: این بیماری زنان را بسیار بیشتر از مردان مبتلا می کند. به نظر می رسد بیشتر افرادی که به سندرم قلب شکسته دچار می شوند، سن بالای سال دارند. افرادی که اختلالات عصبی مانند آسیب دیدگی سر یا اختلال تشنجی (صرع) دارند خطر بیشتری برای ابتلا به broken heart دارند. علایم broken heart ممکن است بسیار شبیه به بروز یک حمله قلبی باشد. علایم شایع در هنگام بروز سندرم قلب شکسته شامل موارد زیر می شود: درد قفسه سینه تنگی نفس البته دقت داشته باشید که درد طولانی مدت قفسه سینه ممکن است نشانه حمله قلبی باشد، به همین خاطر بهتر است در صورت بروز درد قفسه سینه جدی با اورژانس تماس بگیرد. در صورت بروز هرگونه درد در قفسه سینه یا تپش نامنظم، غیر طبیعی، سریع، تنگی نفس بعد از یک شرایط استرس زا بهتر است سریعا به پزشک یا اورژانس مراجعه کنید. حملات قلبی عموما به علت انسداد کامل یا تقریبای یکی از شریان های قلبی ایجاد می شود. این انسداد به دلیل تشکیل لخته خونی در محل باریک شدن ناشی از تشکیل چربی (آترواسکلروز) در دیواره شریان ها است. اما نکته اینجاست که در broken heart ، شریان های قلبی مسدود نخواهد شد. با این حال ممکن است در نتیجه بروز سندرم قلب شکسته جریان خون در شریان های قلب کاهش یابد. در موارد نادر، این سندرم می تواند کشنده است. با این حال بیشتر افرادی که سندرم قلب شکسته را تجربه می کنند به سرعت بهبود یافته و اثرات ناشی از آن طولانی نخواهد بود. دیگر عوارض جانبی ناشی از سندرم قلب شکسته ممکن است شامل موارد زیر باشد: تجمع مایعات در داخل ریه های (پولموناری ادما) فشار خون پایین (افت فشار) اختلال در ضربان قلب نارسایی قلبی همچنین ممکن است فرد در صورت وقوع یک رویداد استرس زا دیگر، دوباره دچار سندرم قلب شکسته شود. با این حال احتمال بروز مجدد این عارضه در مدت زمان کوتاه بسیار کم است. گاهی اوقات سندرم قلب شکسته ممکن است در مدت زمان کوتاهی مجددا تکرار شود. به همین خاطر پزشکان درمان طولانی مدت با بتا بلاکر ها یا داروهای مشابهی که عوارض جانبی هورمون های استرس بر روی قلب را کاهش می دهند را تجویز می کنند. یکی از کلیدی ترین نکات برای پیشگیری از بروز سندرم قلب شکسته، کنترل استرس و مدیریت این موضوع است. در صورتی که پزشک مشکوک به بروز سندرم قلب شکسته باشد، از معاینات و آزمایشات برای تشخیص این عارضه استفاده خواهد کرد: سابقه بیماری و معاینه. پزشک علاوه بر معاینه فرد، سوالاتی در مورد سابقه بیماری ها یا احتمال ابتلا به بیماری های قلبی یا علایم آن را مطرح خواهد کرد. افرادی که سندرم قلب شکسته دارند معمولا قبل از تشخیص این سندرم، هیچ علامتی از بیماری قلبی ندارند. همچنین پزشک برای تشخیص این عارضه سوالاتی در مورد فشارهای روحی و روانی یا اتفاقات اخیر مطرح خواهد کرد تا از وجود عامل استرس زا اطمینان حاصل کند. در این آزمایش غیر تهاجمی، سیم هایی بر روی قفسه سینه فرد نصب می شود تا ضربان های الکتریکی ضربان قلب داخل دستگاه ثبت شود. نوار قلب این سیگنال های الکتریکی را ضبط کرده و پزشک با استفاده از این نوار قلبی می تواند هر گونه بی نظمی در ضربان قلب را تشخیص دهد. علاوه بر موارد گفته شده پزشک ممکن است برای تشخیص از اکوکاردیوگرام استفاده کند تا ببیند که آیا قلب بزرگ شده یا شکل غیر طبیعی دارد یا خیر. زیرا همانطور که پیش از این هم گفته شد، ساختار غیر طبیعی قلب می تواند یکی از عوامل بروز سندرم قلب شکسته باشد. این آزمایش غیر تهاجمی با استفاده از سونوگرافی از قفسه سینه صورت خواهد گرفت. افرادی که broken heart دارند اغلب آنزیم های قلبی در خون آن ها بیشتر از افراد سالم خواهد بود. برای انجام این آزمایش فرد در داخل دستگاهی شبیه لوله قرار خواهد گرفت تا تصاویر دقیقی با استفاده از میدان مغناطیسی دستگاه از قفسه سینه گرفته شود. در طی آنژیوگرافی عروق کرونر، نوعی از رنگ که توسط دستگاه اشعه ایکس قابل مشاهده است به رگ های خونی قلب تزریق خواهد شد. سپس، یک دستگاه اشعه ایکس با سرعت زیاد یک سری تصاویر (آنژیوگرام) خواهد گرفت که این تصاویر گرفته شده به پزشک اجازه می دهد تا قسمت داخلی رگ های خونی شما را مورد بررسی قرار دهد. از آن جا که علایم broken heart اغلب شبیه علایم و نشانه های حمله قلبی است، شیوه تشخیصی آنژیوگرام عروق کرونر نیز با هدف رد احتمال بروز حمله قلبی انجام خواهد شد. افراد مبتلا به سندرم قلب شکسته معمولا هیچ انسدادی در رگ های خونی ندارند. این در حالی است که افراد دچار حمله قلبی معمولا انسداد رگ ها در داخل تصاویر آنژیوگرام قابل مشاهده است. بعد از اطمینان از عدم بروز حمله قلبی، پزشک فرد را از نظر علایم و نشانه های ناشی از broken heart بررسی خواهد کرد. در حال حاضر هیچ درمان استانداردی برای سندرم شکسته قلب وجود ندارد. تا زمانی که تشخیص این سندرم به طور قطعی ت یید نشود، درمان سندرم قلب شکسته مشابه تشخیص حمله قلبی خواهد بود. بیشتر افراد تا زمان بهبودی کامل در بیمارستان بستری خواهند شد. هنگامی که مشخص شود که سندرم قلب شکسته علت بروز علایم فرد بوده است، پزشک به احتمال زیاد داروهای قلبی را در زمان بستری بودن فرد تجویز خواهد کرد. این داروها شامل مهار کننده های آنزیم تبدیل کننده آنژیوتانسین ( ACE ) ، مسدود کننده های گیرنده آنژیوتانسین II ، بتا مسدود کننده ها یا دیورتیک خواهد بود. این داروها در زمان بستری بودن فرد به کاهش فشار روی قلب کمک کرده و ممکن است از بروز حملات بعدی جلوگیری کند. بیشتر افراد مبتلا به سندرم قلب شکسته بعد از گذشت یک ماه به صورت کامل بهبود خواهند یافت. احتمالا بعد از گذشت تا هفته بعد از تشخیص و مداوا برای ت یید بهبودی نیاز به انجام اکوکاردیوگرام مجدد خواهید داشت. بهتر است از پزشک در مورد مدت زمان مورد نیاز برای ادامه مصرف داروها سوال کنید. معمولا مصرف داروهای تجویزی باید تا ماه بعد از تشخیص ادامه یابد. روش هایی که اغلب برای درمان سکته قلبی استفاده می شوند شامل آنژیوپلاستی بالون و قرار دادن استنت یا حتی جراحی هستند که برای درمان broken heart مفید نخواهند بود. این روش ها برای رفع انسداد شریان ها مورد استفاده می شود که پیش از این گفتیم فرد مبتلا به broken heart دچار انسداد شریانی نشده است. تشخیص broken heart معمولا در اورژانس صورت می گیرد زیرا علایم این سندرم بسیار شبیه به یک حمله قلبی است. در صورتی که شاهد بروز درد قابل توجه در قفسه سینه یا فشاری بودید که بیشتر از چند لحظه طول کشید باید سریعا به پزشک مراجعه کرده یا با اورژانس تماس بگیرید. از آن جایی که مدت زمان ملاقات با پزشک کوتاه بوده و حرف های زیادی برای گفتن خواهید داشت. در نتیجه بهتر است با آمادگی کامل به پزشک مراجعه کرده و از این زمان کوتاه نهایت استفاده را ببرید. بهتر است قبل از حضور در مطب موارد زیر را آماده کنید: همه نشانه های مربوط و غیر مربوط به بیماری خود را یادداشت کرده و همراه خود داشته باشید. بهتر است استرس ها و تغییرات اخیری که در زندگی تان افتاده است را یادداشت کنید. نام تمامی داروها، مکمل ها و ویتامین های که مصرف می کنید را همراه با میزان مصرف خود یادداشت کنید. گاهی اوقات به خاطر سپردن تمامی موارد و اطلاعاتی که پزشک در اختیارتان قرار می دهد، کار دشواری است. در نتیجه بردن همراه به یادآوری اطلاعات مهم و نکات کمک زیادی خواهد کرد. تمامی سوالات مربوط و غیر مربوطی که به ذهنتان رسیده و قصد پرسیدن آن ها از پزشک را دارید را یادداشت کرده و همراه خود به مطب ببرید. به محض رسیدن به بیمارستان احتمالا پزشک به سرعت برای ارزیابی وضعیت شما از آزمایش های تشخیصی الکتروکاردیوگرام و آزمایش خون استفاده خواهد کرد. در این زمان می توانید در مورد بیماری سندرم قلب شکسته سوالاتی را مطرح کنید: آیا نیاز است تا به متخصص مراجعه کنم؟ الان نیاز به چه درمان های خواهم داشت؟ آیا ممکن است این اتفاقات دوباره تکرار شود؟ برای تشخیص نیاز به چه آزمایشاتی خواهم داشت؟ آیا نیاز به رعایت محدودیت های غذایی خواهم داشت؟ این شیوه های درمانی ممکن است باعث بروز چه خطراتی شود؟ فکر می کنید علت اصلی بروز علایم این بیماری چیست؟ آیا این علایم ممکن است باعث بروز مرگ ناخواسته شود، من قبلا هیچوقت دچار چنین علایمی نشده ام؟ پزشک همزمان با بررسی وضعیت قفسه سینه و تصاویر گرفته شده، ممکن است سوالات زیر را مطرح کند: چه علایمی دارید؟ از چه زمانی علایم شروع شد؟ آیا درد با هر ضربان قلب افزایش پیدا می کند؟ می توانید درد را در قالب کلمات توصیف کنید؟ آیا سابقه بروز بیماری های قلبی در خانواده شما وجود داشته است؟ آیا درد به قسمت های دیگر بدن شما را نیز تحت ت ثیر قرار داده است؟ آیا تا کنون دچار بیماری رفلاکس معده دستگاه گوارش ( GERD ) شده اید؟ آیا اخیرا به خاطر بیماری خاصی تحت درمان قرار گرفته اید؟ آیا داروی خاصی مصرف می کنید؟ سندرم قلب شکسته یک بیماری موقتی قلبی است که غالبا توسط اوضاع استرس زا و احساسات شدید به وجود می آید. این بیماری همچنین می تواند توسط یک بیماری جسمی یا انجام عمل جراحی نیز ایجاد شود. افراد مبتلا به سندرم قلب شکسته ممکن است به یکباره دچار درد ناگهانی قفسه سینه شده یا فکر کنند که دچار حمله قلبی شده اند. سندرم قلب شکسته فقط بخشی از قلب را تحت ت ثیر قرار داده و به صورت موقتی عملکرد پمپاژ طبیعی قلب را مختل می کند. در حال حاضر هیچ درمان استانداردی برای سندرم شکسته قلب وجود ندارد. تا زمانی که تشخیص این سندرم به طور قطعی ت یید نشود، درمان سندرم قلب شکسته مشابه تشخیص حمله قلبی خواهد بود. بیشتر افراد تا زمان بهبودی کامل در بیمارستان بستری خواهند شد. منبع: |
سکته گرمایی بیماری است که در اثر گرمای بیش از حد بدن به وجود می آید. معمولا این عارضه در نتیجه قرار گرفتن طولانی مدت در معرض گرما یا انجام فعالیت بدنی با شدت بالا اتفاق می افتد. سکته گرمایی جدی ترین نوع آسیب در نتیجه افزایش دما است که در صورت افزایش دمای بدن و رسیدن آن به درجه سانتیگراد یا بالاتر این اتفاق رخ می دهد. بدون شک بروز این بیماری در ماه های گرم سال مثل تابستان شایع تر از ماه های دیگر است. سکته گرمایی نیاز به درمان اضطراری خواهد داشت. این عارضه بدون درمان می تواند به سرعت به مغز، قلب، کلیه ها و حتی عضلات شما آسیب برساند. در نتیجه به ت خیر افتادن درمان این عارضه عوارض جانبی آن افزایش یافته و ممکن است حتی باعث مرگ فرد شود. سکته گرمایی ممکن است در نتیجه موارد زیر بروز پیدا کند: قرار گرفتن در محیط های گرم در نوعی از سکته گرمایی که به آن سکته گرمایی بدون تابش (کلاسیک) گفته می شود، قرار گرفتن در محیط گرم منجر به افزایش دمای هسته بدن خواهد شد. این نوع از گرمازدگی معمولا پس از قرار گرفتن در معرض هوای گرم و مرطوب به خصوص برای مدت زمان طولانی اتفاق می افتد. این بیماری بیشتر بزرگسالان مسن و افراد مبتلا به بیماری های مزمن را درگیر می کند. فعالیت شدید سکته گرمایی ناشی از افزایش دمای هسته بدن ناشی از فعالیت بدنی شدید در هوای گرم خواهد بود. هرکسی که در هوای گرم مشغول ورزش یا کار باشد ممکن است دچار سکته گرمایی شدید شود، اما در بیشتر مواقع این اتفاق برای افرادی می افتد که به بودن در دمای بالا عادت نداشته باشند. همانطور که متوجه شدید سکته گرمایی دو نوع دارد که در هر دو وضعیت ممکن است به علت موارد زیر دچار این عارضه شده باشید: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید این کار مانع از تبخیر عرق و خنک شدن بدن شده و در نتیجه دمای بدن افزایش خواهد یافت. در صورتی که در طول روز آب کافی ننوشید و در معرض گرما قرار داشته باشید بدن دچار کم آبی شده و در نتیجه در معرض ابتلا به سکته گرمایی قرار خواهید گرفت. هر کسی ممکن است دچار سکته گرمایی شود. اما چندین عامل وجود دارد که احتمال بروز این عارضه را افزایش می دهند، از جمله: توانایی برای مقابله با گرمای شدید بستگی به قدرت سیستم عصبی مرکزی خواهد داشت. در سنین جوانی، سیستم عصبی مرکزی کاملا توسعه نیافته و در بزرگسالان بالای سال، سیستم عصبی مرکزی شروع رو به زوال خواهد کرد. در نتیجه این موضوع باعث می شود بدن شما در مقابله با تغییرات دمای بدن تحمل کمتری داشته و زودتر دچار سکته گرمایی شود. هردو گروه سنی جوانان و افراد مسن مشکل ت مین آب مورد نیاز بدن را داشته و در نتیجه احتمال ابتلای آن ها به سکته گرمایی افزاش خواهد یافت. آموزش نظامی و شرکت در فعالیت های ورزشی مثل فوتبال یا مسابقات دو در هوای گرم از جمله موقعیت هایی است که می تواند منجر به سکته گرمایی شود. قرار گرفتن ناگهانی در معرض هوای گرم اگر به یکباره در معرض دمای بالا قرار گرفته باشید احتمال بروز سکته گرمایی در شما افزایش خواهد یافت. به عنوان مثال هنگام انجام سفرهای تابستانی به مناطق گرمسیر یا مناطق گرم تر از محل زندگی خودتان در معرض سکته گرمایی قرار خواهید داشت. بهتر است بعد از سفر به مناطق گرمتر چندین روز فعالیت بدنی خود را محدود کنید تا بدن شما به دمای جدید عادت کند. عادت کردن به دمای جدید ممکن است چندین هفته طول بکشد در نتیجه شما در تمام طول هفته در معرض بروز سکته گرمایی قرار خواهید داشت. تهویه نامناسب پنکه ها ت ثیر زیادی در خنک کردن هوا نخواهند داشت. در نتیجه بهتر است از سیستم های سرمایشی مثل کولر آبی یا کولر گازی برای این کار کمک بگیرید. برخی از داروها بر توانایی بدن در دهیدراته ماندن بدن و پاسخ دادن نسبت به گرمای محیط ت ثیرگذار خواهند بود. در صورت استفاده از داروهای تنگ کننده عروق خونی احتیاط کرده و فشار خون خود را با مسدود کردن آدرنالین (بتا بلاکرها) تنظیم کنید. مصرف محرک های مربوط به اختلال بیش فعالی ADHD و قرص های محرک غیر قانونی مثل آمفتامین و کوکایین از جمله داروهایی هستند که آسیب پذیری شما نسبت به گرما را افزایش خواهند داد. بعضی از بیماری ها مثل بیماری های قلبی یا ریوی، چاقی، کم تحرکی و سابقه سکته گرمایی در گذشته می توانند احتمال بروز سکته گرمایی را تا حد زیادی افزایش خواهند داد. علایم سکته گرمایی شامل موارد زیر می شود: سردرد تنفس سریع و پی در پی برافروختگی پوست و قرمزی آن تهوع و استفراغ و مشکلات معده تغییر ذهنی یا رفتاری مثل سردرگمی، آشفتگی، تحریک پذیری بیش از حد، دلهره درجه حرارت بالای بدن درجه فارنهایت ( درجه سانتیگراد) یا بالاتر از این میزان ضربان قلب سریع، در نتیجه این عارضه سرعت نبض و ضربان قلب شما تا حد زیادی افزایش می یابد زیرا این فشار روی قلب فشار وارد می کند تا بدن سریع تر خنک شود. تغییر در تعریق، در صورت بروز سکته گرمایی ناشی از هوای گرم در صورت لمس پوست خود گرما و خشکی پوست را احساس خواهید کرد. البته در صورتی که سکته گرمایی ناشی از ورزش شدید باشد، احتمالا پوست شما هنوز کمی مرطوب خواهد بود. اگر احساس کردید که ممکن است دچار سکته گرمایی شده باشید بهتر است سریعا به پزشک مراجعه کنید. می توانید بلافاصله با اورژانس تماس گرفته یا به بیمارستان بروید. بهتر است تا زمان رسیدن اورژانس از روش های زیر برای خنک کردن فرد استفاده کنید: فرد را به سایه یا مکان خنکی انتقال دهید. لباس های فرد را کم کنید. بدن فرد را در داخل آب سرد قرار داده یا آب سرد روی بدن فرد اسپری کنید. سپس او را به مقابل کولر یا پنکه منتقل کرده و حوله خیس بر روی گردن، صورت یا زیر بغل های او قرار دهید. سکته گرمایی می تواند با توجه به مدت زمان و میزان بالا رفتن دما باعث بروز عوارض شود. این عوارض جانبی شامل موارد زیر می شود: بدون اقدام سریع برای پایین آوردن دمای بدن، گرمازدگی می تواند باعث تورم مغز یا سایر اعضای حیاتی بدن فرد شود که در صورت عدم درمان به موقع به اعضای بدن آسیب دایمی وارد خواهد شد. بدون درمان سریع و کافی، سکته گرمایی ممکن است کشنده بوده و باعث مرگ فرد شود. بروز سکته گرمایی قابل پیش بینی بوده و در نتیجه می توان از بروز آن جلوگیری کرد. بهتر است از اقدامات زیر در جهت کاهش احتمال بروز سکته گرمایی استفاده کنید: پوشیدن لباس های تنگ و ضخیم در هوای گرم می تواند باعث بروز سکته گرمایی شود. در نتیجه بهتر است لباس نخی نازک پوشیده و چندین لباس روی هم نپوشید. قرار گرفتن بیش از حد در معرض آفتاب و بروز آفتاب سوختگی توانایی بدن برای خنک کردن خود را کاهش خواهد داد. در نتیجه بهتر است در صورت خروج از منزل از لوازم مراقبتی مثل کلاه لبه دار، عینک آفتاب و ضد آفتاب دارای SPF مناسب استفاده کنید تا احتمال آفتاب سوختگی به حداقل برسد. اگر بیش از حد عرق کرده یا قصد شنا کردن دارید حتما بعد از آن مجددا ضد آفتاب به پوست خود بزنید. آبرسانی کافی به بدن کمک می کند تا بدن بتواند دمای خود را در حد متعادلی نگه دارد. اگر داروهایی مصرف می کنید که ممکن است قدرت بدن در خنک کردن خود را تحت ت ثیر قرار دهد. در فصل های گرم سال در مصرف آن ها بیشتر احتیاط کرده یا در صورت مصرف مراقب گرمای هوا باشید. رها کردن فرد یا کودک در داخل خودرو در هوای گرم همیشه خطرناک خواهد بود حتی اگر شیشه های ماشین را باز گذاشته یا ماشین را داخل سایه پارک کرده باشید. این یکی از دلایل عمده مرگ و میر کودکان به علت گرما است. در هنگام پارک خودرو در آفتاب درجه حرارت داخل اتومبیل می تواند در دقیقه حدود درجه سانتیگراد افزایش یافته و باعث سکته گرمایی در کودکان یا حتی مرگ آن ها شود. در چنین روزهایی به طور منظم آب بنوشید. مکان خنگی را برای ورزش کردن خود انتخاب کنید. انجام این کارها را به ساعات خنک تر روز موکول کنید. در روزهایی که گرمای هوا بیش از حد بالاست استراحت کنید. بهتر است در هوای بیش از حد گرم از فعالیت های شدید بپرهیزید. فعالیت بدنی در هوای گرم را محدود کنید تا بدن شما به هوای گرم عادت کند. افرادی که به هوای گرم عادت ندارند بیشتر از دیگران در معرض بروز سکته گرمایی قرار خواهند داشت. عادت کردن فرد به هوای گرم ممکن است چندین هفته به طول بیانجامد. اگر داروهای خاصی مصرف کرده یا مبتلا به بیماری هستید که احتمال بروز مشکلات ناشی از گرما را افزایش می دهد بهتر است بیشتر احتیاط کرده و در صورت بروز علایم سکته گرمایی سریعا برای برطرف کردن آن اقدام کنید. معمولا علایم بروز سکته گرمایی مشخص بوده و پزشکان با توجه به علایم قادر به تشخیص آن خواهند بود. اما بدون شخص آزمایشات می توانند به ت یید این تشخیص و بررسی احتمال آسیب دیدگی اعضای بدن کمک کند. این آزمایشات شامل موارد زیر می شود: دمای رکتال دقیق ترین شیوه برای اندازه گیری دمای هسته بدن بوده و حتی از سنجش دما از طریق دهان یا پیشانی نیز دقیق تر خواهد بود. برای بررسی سدیم یا پتاسیم خون و گازهای موجود در خون صورت می گیرد تا احتمال آسیب دیدگی سیستم عصبی مرکزی فرد ت یید یا رد شود. برای بررسی رنگ ادرار صورت می گیرد، زیرا در صورت داشتن علایم سکته گرمایی معمولا ادرار رنگ تیره تری خواهد داشت و عملکرد کلیه در نتیجه سکته گرمایی تحت ت ثیر قرار خواهد گرفت. این آزمایش برای بررسی احتمال بروز آسیب های جدی عضلانی (رابومتیلولیز) انجام خواهد شد. نیز برای بررسی صدمه به اندام های داخلی بدن انجام خواهد شد. هدف از درمان سکته گرمای خنک کردن بدن و بازگرداندن آن به دمای طبیعی است تا از آسیب دیدگی به مغز و اندام های بدن جلوگیری شود. برای انجام این کار بهتر است از راهکارهای زیر استفاده کنید: ثابت شده است که حمام با آب سرد یا یخ موثرترین روش برای کاهش سریع درمان بدن و جلوگیری از سکته گرمایی است. هر چه سریعتر از آب سرد برای این کار استفاده کنید خطر آسیب دیدگی اعضای بدن و مرگ تا حد قابل توجهی کاهش خواهد یافت. از روش های خنک کننده تبخیری برای کاهش دمای بدن استفاده کنید. اگر به هر دلیلی نتوانید داخل آب سرد غوطه ور شوید. می توانید از شیوه تبخیر برای کاهش دمای بدن استفاده کنید. برای این کار آب بدن شما با آب مرطوب شده و سپس با استفاده از یک پنکه باد گرم به سمت بدن شما وزیده می شود تا آب روی پوست تبخیر شده و بدنتان به شیوه تبخیری خنک شود. از کمپرس یخ یا پتو سرد برای خنک کردن بدن استفاده کنید. یکی دیگر از شیوه های خنک سازی بدن استفاده از کمپرس سرد یا بسته های یخ موجود داخل فریزر است. برای این کار کیسه های یخ را داخل دستمال پیچیده و بر روی گردن، کمر، زیر بغل و کشاله ران خود قرار دهید تا دمای بدن کاهش پیدا کند. اگر دچار لرز شدید دارو مصرف کنید. در صورتی که راهکارهای کاهش دمای بدن باعث بروز تب و لرز در شما شد بهتر است از داروی بنزودیازپین برای آرامش عضلات استفاده کنید تا دمای بدن شما بدون عوارض جانبی کاهش پیدا کند. درمان های خانگی برای بهبود سکته گرمایی کافی نخواهد بود. در صورت بروز علایم این عارضه سریعا با اورژانس تماس بگیرید. البته می توانید تا رسیدن اورژانس از تکنیک های کاهش دمای بدن استفاده کنید. بهتر است در طول مدت انتظار برای رسیدن اورژانس مایعات ننوشید. اگر شاهد بروز علایم و بیماری های مربوط به افزایش گرمای بدن بودید، سریعا سعی کنید دمای بدن خود را پایین بیاورید تا دچار سکته گرمایی نشوید. در صورتی که وضعیت شما اورژانسی نیست و فقط گرما زده شدید می توانید از اقدامات زیر جهت کاهش دمای بدن کمک بگیرید: اگر در منزل وسیله خنک کننده مناسبی ندارید بهتر است برای جلوگیری از بروز سکته گرمایی به مراکز خرید، سینما یا کتابخانه بروید. بهتر است با اسپری آب خنک یا استفاده از حوله یا پتو بدن خود را خیس کرده و مقابل باد پنکه یا دستگاه خنک کننده قرار بگیرید. اگر در داخل منزل دچار این علایم شدید می توانید از آب سرد برای دوش گرفتن و کاهش دمای بدن استفاده کنید. به دلیل اینکه همراه با تعریق مقدار قابل توجهی آب و نمک از دست خواهید داد. در نتیجه بهتر است از مایعات حاوی مقداری نمک برای حفظ رطوبت بدن خود استفاده کنید. در صورتی که پزشک مصرف نمک یا مایعات را برای شما محدود کرده بهتر است قبل از مصرف این موارد با پزشک در این مورد مشورت کنید. نوشیدن مایعات شیرین ممکن است توانایی بدن برای کنترل دمای بدن را با اختلال مواجه کند. همچنین دقت داشته باشید که نوشیدن مایعات سرد ممکن است باعث دلپیچه شود. سکته گرمایی بیماری است که در اثر گرمای بیش از حد بدن به وجود می آید. معمولا این عارضه در نتیجه قرار گرفتن طولانی مدت در معرض گرما یا انجام فعالیت بدنی با شدت بالا اتفاق می افتد. سکته گرمایی جدی ترین نوع آسیب در نتیجه افزایش دما است که در صورت افزایش دمای بدن و رسیدن آن به درجه سانتیگراد یا بالاتر این اتفاق رخ می دهد. هدف از درمان سکته گرمای خنک کردن بدن و بازگرداندن آن به دمای طبیعی است تا از آسیب دیدگی به مغز و اندام های بدن جلوگیری شود. |
سینوزیت حاد باعث می شود تا فضاهای موجود در داخل بینی (سینوس ها) ملتهب و متورم شوند. این التهاب باعث می شود تا دیگر تخلیه این ناحیه به خوبی صورت نگرفته و در نتیجه مخاط در این قسمت تجمع پیدا کند. ابتلا به سینوزیت حاد ممکن است باعث شود تا نفس کشیدن از طریق بینی دشوار شده و ناحیه اطراف چشم و صورت فرد مبتلا متورم شود. علاوه بر این فرد مبتلا به سینوزیت حاد ممکن است دچار علایمی مثل درد شدید صورت یا سردرد شود. سینوزیت حاد بیشتر در اثر سرماخوردگی ایجاد می شود. اگر عفونت باکتریایی ایجاد نشود، بیشتر موارد در طی یک هفته تا روز برطرف شده و درمان های خانگی ممکن است تمام موارد لازم برای درمان سینوزیت حاد باشد. سینوزیتی که با وجود درمان توسط پزشک بیش از هفته به طول بیانجامد سینوزیت مزمن نامیده می شود. سینوزیت حاد اغلب در اثر سرماخوردگی که یک عفونت ویروسی باشد به وجود می آید. البته در بعضی موارد عفونت باکتریایی باعث بروز آن خواهد شد. در صورت ابتلا به این بیماری ها ممکن است بیش از دیگران در معرض ابتلا به سینوزیت حاد قرار داشته باشید: ناهنجاری در بینی مثل انحراف بینی، پولیپ بینی یا تومور بیماری مثل فیبروز کیستیک یا اختلال در سیستم ایمنی ابتلا به تب یونجه یا بیماری آلرژی دیگری که بر سینوس ها ت ثیر بگذارد. قرار گرفتن در معرض دود سیگار از طریق استعمال یا قرار گرفتن در معرض سیگار کشیدن دیگران هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علایم حاد سینوزیت اغلب شامل موارد زیر می شود: ترشحات سبز، زرد غلیظی که از بینی یا پشت گلو خارج شود. انسداد بینی یا گرفتگی بینی که باعث مشکل تنفس از بینی شود. درد، حساسیت، تورم و فشار اطراف چشم، گونه، بینی یا پیشانی که هنگام خم شدن فرد شدت می گیرد. علایم و نشانه های دیگر بیماری سینوزیت حاد عبارتند از: تب سرفه سردرد خستگی فشار گوش بوی بد دهان درد در دندان تغییر حس بویایی بیشتر افراد مبتلا به سینوزیت حاد نیازی به مراجعه به پزشک ندارند. اما در صورت داشتن موارد زیر حتما به پزشک مراجعه کنید: تب مداوم سابقه سینوزیت مکرر یا مزمن علایمی که بیش از یک هفته یا بیشتر طول بکشد. علایمی که بعد از بهبود یافتن مجددا شدت می گیرد. در صورتی که شاهد بروز علایم زیر بودید نشان دهنده عفونت جدی بوده و باید فورا به پزشک یا اورژانس مراجعه کنید: گیجی تب شدید گرفتگی گردن دوبینی یا تغییر در قدرت بینایی درد، تورم یا قرمزی در اطراف چشم ها عوارض حاد سینوزیت شایع نبوده و به ندرت بروز پیدا می کند. اما در صورت بروز این عوارض جانبی شامل موارد زیر خواهد بود: سینوزیت حاد ممکن است شعله ور شدن یک مشکل طولانی مدت شناخته شده به عنوان سینوزیت مزمن باشد. سینوزیت مزمن، سینوزیتی است که بهبود آن بیش از هفته طول می کشد. این عفونت باعث التهاب غشاها و مایعات موجود اطراف مغز و نخاع خواهد شد. (سلولیت) گسترش یافته و این قسمت ها را نیز درگیر کند. اگر عفونت به حدقه چشم شما گسترش یابد می تواند باعث کاهش دید یا حتی کوری دایمی فرد مبتلا به سینوزیت حاد شود. برای کاهش خطر ابتلا به سینوزیت حاد بهتر است اقدامات زیر را انجام دهید: سعی کنید از افراد سرما خورده یا دارای علایم سرماخوردگی دوری کنید. دستان خود را قبل از میل غذا و به طور مکرر با آب و صابون بشویید. برای تحت کنترل داشتن علایم حساسیت خود به توصیه های پزشکی و درمانی عمل کنید. دود دخانیات و سایر آلاینده ها با تحریک ریه ها و مسیرهای تنفسی احتمال ابتلا به سینوزیت حاد را افزایش خواهد داد. اگر هوای منزل خشک است، بهتر است برای مرطوب کردن هوا از دستگاه رطوبت ساز استفاده کنید. پزشک برای تشخیص سنیوزیت حاد به دنبال علایم و نشانه های این بیماری در بینی و صورت شما بوده و معمولا با کمک معاینه ابتلای به این بیماری را ت یید خواهد کرد. دیگر روش هایی که ممکن است برای تشخیص سینوزیت حاد یا رد ابتلا به بیماری های دیگر با علایم مشابه استفاده شود، شامل موارد زیر می شود: برای انجام این شیوه یک لوله نازک و انعطاف پذیر (آندوسکوپ) همراه با نور فیبر نوری که از طریق بینی شما وارد شده است به پزشک شما اجازه می دهد تا از نظر ظاهری وضعیت داخل سینوس های شما را معاینه کند. سی تی اسکن جزییات مربوط به سینوس ها و نواحی مختلف بینی شما را نشان خواهد داد. البته این شیوه تشخیصی معمولا برای سینوزیت حاد بدون عارضه توصیه نمی شود، اما مطالعات تصویربرداری ممکن است به یافتن ناهنجاری ها یا عوارض مشکوک دیگر فرد مراجعه کننده کمک کند. آزمایشات آزمایشگاهی معمولا برای تشخیص سینوزیت حاد لازم نیست. با این حال، اگر این بیماری نسبت به درمان های صورت گرفته پاسخگو نبوده یا رو به وخامت باشد، نمونه های بافتی گرفته شده از بینی یا سینوس های فرد ممکن است به یافتن علت اصلی بروز سینوزیت حاد مانند عفونت باکتریایی کمک کند. اگر پزشک شما مشکوک باشد که آلرژی باعث سینوزیت حاد شما شده است. ممکن است آزمایش آلرژی پوستی را برای شما تجویز کند. آزمایش پوستی بی خطر و سریع بوده و می تواند به تشخیص آلرژن به وجود آورنده مشکلات سینوزیتی شما کمک کند. در بیشتر موارد سینوزیت حاد خود به خود بهبود خواهد یافت. تکنیک ها و شیوه های خود مراقبتی معمولا تنها مواردی است که برای کاهش علایم به آن نیاز خواهید داشت. پزشک ممکن است برای کمک به تسکین علایم سینوزیت حاد روش های درمانی زیر را توصیه کند: در این شیوه درمانی روزانه چندین بار به بینی خود محلول نمکی اسپری می کنید تا مجرای بینی و تنفسی شما به خوبی شسته شود. کورتیکواستروییدهای بینی. این اسپری های بینی به جلوگیری و درمان التهابات به وجود آمده کمک می کند. این کورتیکو استروییدهای بینی معمولا شامل فلوتیکازون، بودزونید (آلرژی به رینوکورت) ، مومتازون و بکلومتازون می شود. این داروها به صورت مایع، قرص و اسپری های بینی موجود هستند که بدون نیاز به نسخه می توان آن ها را تهیه کرد. البته نکته مهم برای استفاده از این شیوه درمانی این است که نباید بیش از چند ماه از این دارو استفاده کنید. زیرا در صورت تداوم مصرف، گرفتگی بازگشته و شدیدتر از گذشته خواهد بود. برای درمان علایم این بیماری ممکن است استامینوفن، ایبوپروفن یا آسپرین موثر باشد. در هنگام دادن آسپرین به کودکان یا نوجوانان احتیاط کنید. کودکان و نوجوانانی که از آبله مرغان یا علایم شبه آنفلوانزا بهبود می یابند هرگز نباید آسپرین مصرف کنند. زیرا مصرف آسپرین در چنین کودکانی با سندرم Reye ; I یک بیماری نادر و بسیار خطرناک است، مرتبط است. معمولا مصرف آنتی بیوتیک ها برای درمان سینوزیت حاد لازم نیست. حتی در صورتی که سینوزیت حاد دارای منش باکتریایی باشد، بازهم ممکن است این عارضه بدون هیچ درمانی بهبود یابد. به همین خاطر پزشک ممکن است منتظر بماند تا ببیند سینوزیت حاد بدون تجویز آنتی بیوتیک بهبود می یابد یا شدت می گیرد، سپس اقدام به تجویز آنتی بیوتیک خواهد کرد. با این حال علایم شدید، پیشرونده یا مداوم ممکن است به تجویز آنتی بیوتیک ها نیاز داشته باشد. اگر پزشک شما آنتی بیوتیک تجویز کرده است، حتما بعد از بهتر شدن علایم دوره درمان آنتی بیوتیکی خود را تکمیل کنید. زیرا در صورتی که زودتر از زمان مقرر مصرف آنها را متوقف کنید، ممکن است علایم شما عود کند. اگر آلرژی باعث بروز سینوزیت شده باشد، ایمونوتراپی از جمله مواردی است که می تواند واکنش بدن نسبت به آن آلرژن های به خصوص را کاهش داده و در نتیجه باعث شود تا علایم ناشی از آن تا حد قابل توجهی کمتر شود. اقدامات خود مراقبتی که در ادامه به آن ها اشاره خواهیم کرد تا حد زیادی به تسکین علایم سینوزیت کمک خواهد کرد: این کار به بدن شما کمک می کند تا با سرعت بیشتری با عفونت ها مبارزه کرده و در نتیجه بهبودی سریع تر حاصل شود. بهتر است با استفاده از حوله و یک کاسه آب جوش، بخور بگیرید. همچنین دوش گرفتن در داخل حمام با آب گرم به بهبود وضعیت تنفسی و مرطوب نگه داشتن مجرای تنفسی شما کمک کرده و با تخلیه مخاط اضافه، درد بینی و صورت را کاهش خواهد داد. می توانید از بطری ویژه ای که مخصوص این کار است برای مرطوب نگه داشتن بینی خود استفاده کنید. هیچ درمانی جایگزین و ثابت نشده برای کاهش علایم سینوزیت حاد وجود ندارد. البته محصولات حاوی ترکیبات خاصی از گیاهان ممکن است در درمان این بیماری کمک کننده باشد. این گیاهان درمانی ترکیبی شامل گل گاو زبان، ریشه جنتیان، آقطی، شاه پسندو ترشک می شود. عوارض جانبی احتمالی مصرف این محصولات گیاهی شامل ناراحتی معده، اسهال و واکنش های آلرژیک پوستی خواهد بود. قبل از مصرف هرگونه مکمل گیاهی یا رژیم غذایی با پزشک خود مشورت کنید تا از عدم تداخل آن ها با داروهای مصرفی خود و عوارض جانبی آن مطلع شوید. از آن جایی که مدت زمان ملاقات با پزشک کوتاه بوده و حرف های زیادی برای گفتن خواهید داشت. در نتیجه بهتر است با آمادگی کامل به پزشک مراجعه کرده و از این زمان کوتاه نهایت استفاده را ببرید. بهتر است قبل از حضور در مطب موارد زیر را آماده کنید: همه نشانه های مربوط و غیر مربوط به بیماری خود را یادداشت کرده و همراه خود داشته باشید. بهتر است استرس ها و تغییرات اخیری که در زندگی تان افتاده است را یادداشت کنید. نام تمامی داروها، مکمل ها و ویتامین های که مصرف می کنید را همراه با میزان مصرف خود یادداشت کنید. گاهی اوقاتت به خاطر سپردن تمامی موارد و اطلاعاتی که پزشک در اختیارتان قرار می دهد، کار دشواری است. در نتیجه بردن همراه به یادآوری اطلاعات مهم و نکات کمک زیادی خواهد کرد. تمامی سوالات مربوط و غیر مربوطی که به ذهنتان رسیده و قصد پرسیدن آن ها از پزشک را دارید را یادداشت کرده و همراه خود به مطب ببرید. بهتر است در مورد بیماری سینوزیت حاد سوالات زیر را از پزشک بپرسید: آیا این علایم موقتی است یا مزمن؟ به انجام چه آزمایش هایی نیاز خواهم داشت؟ چه عاملی باعث بروز علایم من شده است؟ علل احتمالی دیگر برای بروز این علایم چیست؟ بهترین اقدام درمانی برای این بیماری چیست؟ آیا برای درمان باید به متخصص مراجعه کنم؟ آیا محدودیت هایی وجود دارد که باید از آن ها پیروی کنم؟ مبتلا به بیماری های دیگری هستم. چگونه می توان این بیماری ها را به بهترین شکل مدیریت کرد؟ آیا بروشور یا نسخه چاپی در مورد این بیماری دارید؟ برای کسب اطلاعات بیشتر مطالعه چه وب سایت هایی را پیشنهاد می کنید؟ پزشک ممکن است در حین معاینه برای تشخیص و درمان بهتر، موارد زیر را توصیه کند: علایم تا چه میزان شدید است؟ از چه زمانی علایم شما شروع شد؟ آیا عاملی باعث می شود تا علایم شما بهبود یابد؟ آیا عاملی باعث می شود تا علایم شما کاهش یابد؟ آیا این علایم دایمی بود یا به صورت موقت ظاهر شد؟ آیا اهل سیگار کشیدن بوده یا در هوای آلوده زنده می کنید؟ سینوزیت حاد باعث می شود تا فضاهای موجود در داخل بینی ملتهب و متورم شده و دیگر تخلیه در این ناحیه به خوبی صورت نگرفته و در نتیجه مخاط در این قسمت تجمع پیدا کند. در بیشتر موارد سینوزیت حاد خود به خود بهبود خواهد یافت. تکنیک ها و شیوه های خود مراقبتی معمولا تنها مواردی است که برای کاهش علایم به آن نیاز خواهید داشت. علایم این بیماری بیشتر شامل ترشحات سبز، زرد غلیظی که از بینی یا پشت گلو خارج شده، انسداد بینی یا گرفتگی بینی که باعث مشکل تنفس از بینی، درد، حساسیت، تورم و فشار اطراف چشم، گونه، بینی یا پیشانی همراه باشد، می شود. |
Dry socket یا بیماری حفره خشک یا درای سوکت یک بیماری دندانپزشکی دردناک است که گاهی اوقات بعد از کشیدن دندان دایمی بزرگسالان اتفاق می افتد. حفره خشک زمانی بروز پیدا می کند که لخته خون در محل کشیده شدن دندان تشکیل نشده یا قبل از بهبودی زخم خارج شده یا به کلی حل می شود. در حالت طبیعی، بعد از کشیدن دندان یک لخته خون در محل کشیده شدن دندان تشکیل می شود. این لخته خون به عنوان یک لایه محافظ بر روی انتهای استخوان و عصب زیرین در حفره دندان خالی عمل می کند. علاوه بر این لخته خون پایه و اساس رشد استخوان جدید و رشد بافت نرم بر روی لخته را فراهم خواهد کرد. نبود لایه محافظتی و در معرض قرار گرفتن استخوان و اعصاب زیرین باعث بروز درد شدید در حفره و همچنین یک قسمت از صورت رد خواهد شد. این حفره ممکن است با مواد غذایی باقی مانده پر شده و دچار التهاب شود که در نهایت درد ناشی از این عارضه چندین برابر خواهد شد. در صورتی که فردی دچار بیماری حفره خشک شده باشد، این درد تا روز بعد از کشیدن دندان بروز پیدا خواهد کرد. حفره خشک یا درای ساکت شایع ترین عارضه بعد از کشیدن دندان هایی مثل کشیدن دندان عقل است. داروهای بدون نسخه برای درمان درد ناشی از حفره خشک کافی نبوده و پزشک یا جراح دندانپزشک باید برای کنترل درد ناشی از این عارضه مسکن های قوی تری را تجویز کند. علت دقیق بروز حفره خشک همچنان مشخص نبوده و موردی است که محققان در حال مطالعه بر روی آن هستند. اما محققان تصور می کنند که موارد زیر ممکن است باعث بروز این عارضه شوند: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید آلودگی باکتریایی حفره تروما ناشی از کشیده شدن سخت دندان مثل دندان عقل عواملی که می توانند خطر ابتلا به حفره خشک را افزایش دهند شامل موارد زیر می شوند: مواد شیمیایی موجود در سیگار یا اشکال دیگر تنباکو ممکن است از بهبود محل زخم جلوگیری کرده یا سرعت روند بهبود را تا حد قابل توجهی کاهش دهد. همچنین پوک زدن به سیگار می تواند باعث از بین رفتن لخته خونی زودتر از موعد شود. مقادیر زیاد استروژن ناشی از داروهای ضد بارداری خوراکی ممکن است روند بهبودی طبیعی را مختل کرده و خطر ابتلا به حفره خشک را افزایش دهد. عدم رعایت دستورالعمل های مربوط به مراقبت در خانه و بهداشت دهان و دندان ضعیف ممکن است خطر ابتلا به حفره خشک را افزایش دهد. اگر در گذشته دچار حفره خشک بوده اید، احتمال اینکه دوباره دچار این عارضه شوید تا حد زیادی افزایش خواهد یافت. عفونت های فعلی یا قبلی در اطراف دندان کشیده شده خطر بروز حفره خشک را افزایش می دهد. علایم و نشانه های حفره خشک ممکن است شامل موارد زیر باشد: طعم ناخوشایند در دهان استخوان قابل مشاهده در داخل حفره بوی بد دهان یا بوی ناخوشایند دهانی تجربه درد شدید چند روز پس از کشیدن دندان دردی که از حفره دندانی به گوش، چشم، یا گردن همان طرف صورت منتقل می شود. از دست دادن جزیی یا کل لخته خون در محل کشیدن دندان که ممکن است متوجه خالی بودن حفره دندان خود شوید. تجربه میزان مشخصی درد و ناراحتی بعد از کشیدن دندان کاملا طبیعی است. با این حال این درد با استفاده از مسکن های تجویزی پزشک باید قابل کنترل بوده و بعد از مدتی بهبود یابد. اما اگر با گذشت روز از کشیدن دندان خود شاهد بروز درد بسیار شدیدی در محل کشیده شدن دندان هستید که به مرور زمان شدت می گیرد بهتر است بلافاصله به دندانپزشک مراجعه کنید. احتمال بروز عفونت یا عوارض جدی دیگر در نتیجه ابتلا به حفره خشک تقریبا نادر است. با این حال درمان دیر هنگام یا عفونت مزمن استخوان از جمله مواردی است که ممکن است به عنوان عوارض جانبی حفره خشک در نظر گرفته شود. برای کاهش احتمال ابتلا به حفره خشک بهتر است موارد زیر را رعایت کنید: بهتر است به جراح دندانپزشک متخصص برای کشیدن دندان خود مراجعه کنید. قبل از کشیدن دندان سعی کنید تا سیگار خود را کنار بگذارید، برای این کار می توانید با پزشک خود در مورد ترک سیگار صحبت کنید. بهتر است قبل از کشیدن دندان با دندانپزشک یا جراح دندانپزشک در مورد داروهای بدون نیاز به نسخه یا مکمل هایی که مصرف می کنید صحبت کنید زیرا بعضی از داروها یا مکمل ها می تواند مانع تشکیل لخته خون در محل کشیدگی دندان شود. برای اطمینان از بهبود حفره دهان و پیشگیری از بروز حفره خشک می تواند اقدامات مراقبتی را انجام دهد. این اقدامات می تواند مصرف داروهایی باشد که به جلوگیری از بروز حفره خشک کمک می کند: استفاده از محلول ضد عفونی کننده بر روی زخم ها پانسمان های دارویی که بعد از عمل استفاده می شوند. آنتی بیوتیک خوراکی، به ویژه اگر سیستم ایمنی بدن به خطر بیفتد. دهانشویه های آنتی باکتریال یا مصرف ژل های ضد عفونی کننده بلافاصله قبل و بعد از کشیدن دندان بعد از کشیدن دندان برای روند درمانی بهتر پزشک دستور العمل هایی را در اختیارتان قرار خواهد داد که بهتر است با دقت از آن ها پیروی کنید. مراقبت از حفره دندان خالی در منزل یکی از مراحل مهم در بهبود سریع تر و جلوگیری از آسیب دیدگی زخم است. دستور العمل های بعد از کشیدن دندان برای جلوگیری از بروز حفره خشک معمولا شامل موارد زیر می شود: بعد از عمل جراحی، برنامه ریزی کنید تا چند روزی را استراحت کنید. به توصیه های دندانپزشک یا جراح دندانپزشک خود در مورد زمان از سرگیری فعالیت های طبیعی و انجام ورزش های شدید و ورزش هایی که ممکن است منجر به از بین رفتن لخته خون در حفره دندانی شود، عمل کنید. برای کنترل درد در روزهای اول بعد از کشیدن دندان می توانید از کمپرس های گرم و سرم بر روی صورت خود استفاده کنید. این کار به کاهش درد و تورم کمک زیادی خواهد کرد. برای انتخاب کمپرس سرد یا گرم بهتر است به دستورالعمل های پزشک خود عمل کرده و طبق تجویز پزشک از داروهای مسکن استفاده کنید. بعد از کشیدن دندان مقدار زیادی آب بنوشید. تا زمانی که دندانپزشک یا جراح دهان شما توصیه کرده از نوشیدن مایعات کافیین دار، گازدار یا گرم خودداری کنید. حداقل یک هفته مایعات را با نی بنوشید زیرا عمل مکیدن ممکن است لخته خون قرار گرفته در داخل حفره دندانی را جدا کند. در اولین روز بعد از کشیدن دندان فقط غذاهای نرم مانند ماست یا سیب پوره شده میل کنید. مراقب نوشیدن مایعات گرم و سرد بوده و تا زمانی که اثر بیهوشی از بین نرفته احتیاط کنید تا به صورت ناگهانی گونه های خود را گاز نگیرید. سعی کنید برای جویدن غذا از سمتی که دندان کشیده شده تا حد امکان استفاده نکنید. ممکن است بعد از عمل بخواهید دهان خود را به آرامی شسته و حتی دندان های خود را مسواک بزنید، اما پیشنهاد می کنیم که در ساعت اولیه بعد از کشیدن دندان این کار را در ناحیه حفره دندانی انجام ندهید. بعد از ساعت اول، به مدت یک هفته پس از عمل جراحی، روزی چند بار دهان خود را با آب نمک ولرم بشویید. برای درست کردن محلول آب نمک از / قاشق چایخوری ( . میلی لیتر) نمک و میلی لیتر آب استفاده کنید. بهتر است حتی برای تمیز کردن دهان نیز در طول این مدت دستورالعمل های دندانپزشک را دنبال کنید. اگر سیگار می کشید، حداقل ساعت بعد از کشیدن دندان این کار را انجام ندهید. به خاطر داشته باشید که سیگار کشیدن باعث می شود تا دندان با سرعت کمتری بهبود یافته و احتمال بروز حفره خشک را نیز تا حد زیادی افزایش خواهد داد. درد شدید بعد از کشیدن دندان یکی از مواردی است که دندان پزشک یا جراح را به بروز حفره خشک مشکوک خواهد نمود. علاوه بر این پزشک ممکن است در مورد علایم از فرد مراجعه کننده سوالاتی پرسیده و به بررسی وضعیت لخته خونی و احتمال قرار گرفتن استخوان دندان در معرض هوا بپردازد. برای رد دیگر احتمالات دیگر مثل عفونت استخوانی (استیومیلیت) یا ریشه و استخوان باقی مانده در زخم و تشخیص دقیق تر بیماری حفره خشک، پزشک ممکن است تصویر برداری اشعه ایکس را توصیه کند. درمان حفره خشک معمولا با هدف کاهش علایم به ویژه درد انجام می گیرد. به طور کلی شیوه های درمان حفره خشک ممکن است شامل موارد زیر شود: به منظور جلوگیری از باقی ماندن غذا یا ذرات دیگری که ممکن است باعث بروز درد یا عفونت احتمالی شود، ممکن است نیاز باشد تا حفره دندانی به خوبی شسته شود. دندانپزشک یا جراح ممکن است از ژل یا ضماد درمانی برای پانسمان حفره دندانی استفاده کند. این کار می تواند به کاهش درد سریع در این قسمت کمک کند. شدت درد و دیگر علایم می تواند نشان دهنده نیاز مجدد شما به این پانسمان های دارویی یا نیاز به داروهای دیگر باشد. بهتر است از پزشک در مورد بهترین مسکن با توجه به شرایط و میزان درد خود سوال کنید. ممکن است برای تهیه مسکن مورد نیاز خود نیاز به تجویز پزشک داشته باشید. به محض اینکه پانسمان روی دندان برداشته شد ممکن است برای کمک به درمان سریع تر یا از بین بردن مواد اضافه داخل حفره دندان نیاز به شست و شوی حفره داشته باشید. پس از شروع درمان، خیلی زود درد ناشی از این عارضه تسکین خواهد یافت. درد و سایر علایم نیز بعد از گذشت چند روز از بین خواهد رفت. اما بهتر است پس از ملاقات با پزشک در مورد ویزیت های بعدی با او صحبت کرده و در صورت نیاز قرارهای خود را از قبل تنظیم کنید. با پیروی از دستور العمل های دندانپزشک یا جراح در مورد خود مراقبتی می توانید تا حد زیادی از بروز عوارضی مثل حفره خشک جلوگیری کنید. این دستور العمل ها ممکن است شامل موارد زیر باشد: داروهای مسکن را طبق تجویز مصرف کنید. از مصرف سیگار یا استفاده از محصولات دخانی خودداری کنید. دندان های خود را به آرامی در اطراف ناحیه حفره دندانی مسواک بزنید. چندین بار در روز دهان خود را به آرامی با محلول آب نمک ولرم شست و شو دهید. در حین نوشیدن مایعات یا غذا خوردن احتیاط کنید تا پانسمان دندان برداشته نشود. بهتر است برای نوشیدن مایعات در مدت زمان بهبودی از نی استفاده کنید. مقدار زیادی مایعات بنوشید تا از حالت تهوع که ممکن است در نتیجه مصرف بعضی از داروها به وجود بیاید خودداری کنید. احتمالا بعد از احساس درد شدید بعد از کشیدن دندان به دندانپزشک یا جراح دهانی مراجعه خواهید کرد. از آن جایی که مدت زمان ملاقات با پزشک کوتاه بوده و حرف های زیادی برای گفتن خواهید داشت. در نتیجه بهتر است با آمادگی کامل به پزشک مراجعه کرده و از این زمان کوتاه نهایت استفاده را ببرید. بهتر است قبل از حضور در مطب موارد زیر را آماده کنید: همه نشانه های مربوط و غیر مربوط به بیماری خود را یادداشت کرده و همراه خود داشته باشید. بهتر است استرس ها و تغییرات اخیری که در زندگی تان افتاده است را یادداشت کنید. نام تمامی داروها، مکمل ها و ویتامین های که مصرف می کنید را همراه با میزان مصرف خود یادداشت کنید. گاهی اوقاتت به خاطر سپردن تمامی موارد و اطلاعاتی که پزشک در اختیارتان قرار می دهد، کار دشواری است. در نتیجه بردن همراه به یادآوری اطلاعات مهم و نکات کمک زیادی خواهد کرد. تمامی سوالات مربوط و غیر مربوطی که به ذهنتان رسیده و قصد پرسیدن آن ها از پزشک را دارید را یادداشت کرده و همراه خود به مطب ببرید. در مورد عارضه حفره خشک بهتر است سوالات زیر را مطرح کنید: دلایل احتمالی بروز این درد چیست؟ برای بهبود علایم باید چه کارهایی انجام دهم؟ چه محدودیت هایی وجود دارد که باید از آن ها پیروی کنم؟ بعد از کشیدن دندان چه مدت نباید چیزی بنوشم یا میل کنم؟ آیا جایگزین عمومی برای دارویی که تجویز می کنید وجود دارد؟ آیا برای تشخیص دقیق تر نیاز به انجام آزمایش خواهم داشت؟ برای کاهش و کنترل درد از چه مسکن هایی می توانم استفاده کنم؟ آیا بروشور یا برگه چاپ شده در مورد این عارضه دارید؟ برای کسب اطلاعات بیشتر مطالعه چه وب سایت هایی را توصیه می کنید؟ پزشک در حین تشخیص ممکن است سوالات زیر را مطرح کند که بهتر است آمادگی پاسخگویی به آن ها را داشته باشید: تب داشتید؟ از چه زمانی درد شدید شروع شد؟ درد در کدام قسمت دندان یا صورت شما است؟ آیا علایم دیگری دارید که به درد دندان شما ربطی ندارد؟ آیا مصرف مسکن تا حدودی به تسکین درد کمک کرده است؟ آیا از داروهای تسکین دهنده درد استفاده کرده اید؟ چه میزان و چند مرتبه؟ آیا این درد خود به خود رخ می دهد یا هنگام نوشیدن یا لمس حفره دندانی، این اتفاق می افتد؟ با توجه به اینکه شدیدترین میزان درد است. از تا به شدت درد خود چه عددی را اختصاص می دهید؟ بیماری حفره خشک یا درای ساکت یک بیماری دندانپزشکی دردناک است که گاهی اوقات بعد از کشیدن دندان دایمی بزرگسالان اتفاق می افتد. حفره خشک زمانی بروز پیدا می کند که لخته خون در محل کشیده شدن دندان تشکیل نشده یا قبل از بهبودی زخم خارج شده یا به کلی حل می شود. علایم و نشانه های حفره خشک ممکن است شامل تجربه درد شدید چند روز پس از کشیدن دندان، از دست دادن جزیی یا کل لخته خون در محل کشیدن دندان که ممکن است متوجه خالی بودن حفره دندان خود شوید و استخوان قابل مشاهده در داخل حفره دندانی شود. درمان حفره خشک معمولا با هدف کاهش علایم به ویژه درد انجام می گیرد. منبع: |
اول از همه باید بدانید که این عارضه فقط مختص دونده ها نبوده و دوم اینکه یک آسیب خاص نیست. زانوی دونده یا Runner ' s knee در حقیقت اصطلاحی است که برای توصیف احساس درد در اثر مشکلات زانو به کار می رود. ممکن است یک پزشک به جای عارضه زانوی دونده به آن سندرم درد پاتلوفمورال بگوید. همانطور که از اسم این عارضه نیز پیدا است، دویدن یکی از دلایل اصلی بروز زانوی دونده است. اما هر فعالیت دیگری که به طور مکرر باعث فشار بر روی مفصل زانو شود نیز می تواند باعث بروز این عارضه شود. این فعالیت ها ممکن است پیاده روی، اسکی، دوچرخه سواری، پریدن یا حتی بازی فوتبال باشد. طبق تحقیقات صورت گرفته توسط دانشگاه پزشکی هاروارد، بروز عارضه زانوی دونده در زنان شایع تر از مردان بوده و احتمال بروز آن در زنان میانسال بسیار بیشتر از زنان جوان است. یکی دیگر از مواردی که احتمال بروز زانوی دونده را افزایش می دهد، وزن بالا و اضافه وزن است. درد ناشی از عارضه زانوی دونده ممکن است در اثر تحریک بافت های نرم، ساییده شدن زانو، غضروف فرسوده، پاره شده یا کشیدگی تاندون ها به وجود بیاید. البته هر یک از موارد زیر نیز می تواند باعث بروز زانوی دونده شود: آرتروز صافی کف پا شکستگی زانو استفاده بیش از حد جابه جا شدن کشکک زانو وارد شدن ضربه به کشکک زانو ضعیف شدن یا گرفتگی عضلات ران ها جابه جایی بخش یا تمام قسمت های کشکک تمرینات کششی ناکافی پیش از شروع تمرینات ورزشی سندرم پلیکا یا سندرم پولیوی سینوویال که در آن پوشش مفصل ضخیم و ملتهب می شود در بعضی از موارد نیز درد از ناحیه لگن یا کمر شروع شده و به زانوی فرد منتقل می شود. این درد به عنوا "درد ارجاعی" شناخته می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در ادامه به توضیح هر کدام از علل بروز عارضه زانوی دونده خواهیم پرداخت: خم کردن بیش از حد زانو یا انجام حرکات ورزشی مثل لانگز و تمرینات پلی متریک که فشار زیادی به مفصل زانو وارد می کند می تواند باعث آسیب بافتی و بروز عارضه زانوی دونده در فرد شود. مثلا با افتادن یا برخورد کردن مستقیم زانو با اجسام سخت ممکن است زانو آسیب دیده و در نتیجه باعث بروز این عراضه شود. در صورتی که هر کدام از استخوان های گرفته شده از لگن تا مچ پا در وضعیت صحیح خود قرار نگرفته باشند، در حین راه رفتن یا ورزش کردن فشار بیشتری بر روی زانو وارد شده و در نتیجه می تواند باعث بروز درد در ناحیه زانو شود. سندرم هایپرموبیلیتی یا شلی مفصل، صافی کف پا یا پرونیشن بیش از حد مپ پا از جمله مواردی است که شیوه راه رفتن فرد را تغییر داده و در نتیجه می تواند باعث بروز درد زانو شود. عضلات چهار سر ران که بزرگترین عضلات قرار گرفته در قسمت جلویی ران هستند. نقش بسیار مهمی در نگه داشتن کشکک زانو، خم کردن یا انعطاف پذیری مفصل زانو دارند. به همین خاطر در صورتی که عضلات ران فرد ضعیف بوده یا دچار گرفتگی شده باشد، کشکک زانو ممکن است در نقطه مناسب خود قرار نگرفته و باعث بروز عارضه زانوی دونده در فرد شود. بیماری که در آن غضروف قرار گرفته در زیر کشکک زانو تجزیه و نابود می شود. علامت اصلی بروز زانوی دونده درد است. ممکن است شاهد بروز درد در موارد زیر باشید: درد در ناحیه جلوی کشکک زانو که ممکن است در حین راه رفتن، خم کردن زانو، زانو زدن یا حتی بلند شدن از صندلی بروز پیدا کند. دردی که هنگام قدم زدن در سطح شیب دار یا پایین رفتن از پله ها شدت بگیرد. ممکن است ناحیه اطراف زانوی شما متورم شده یا هنگام تکان دادن آن متوجه صدای زانو شوید. در سندرم باند ایلیوتیبیال درد در قسمت بیرونی زانو شدید تر است. در این جاست که باند ایلیوتیبیال، که از ران تا قسمت انتهایی پا کشیده شده، تیبیا یا استخوان ضخیم تر پا را به لگن متصل می کند. پزشک می تواند با معاینه فرد ابتلا به این عارضه را به سادگی تشخیص دهد. پزشک ممکن است برای تشخیص دقیق تر از تصویر برداری اشعه ایکس، ام آر آی یا سی تی اسکن استفاده کند. طبق توصیه آکادمی جراحان ارتوپدی آمریکا اقدامات زیر برای جلوگیری از بروز زانوی دونده موثر خواهد بود: از سلامتی و آمادگی بدنی خود اطمینان حاصل کنید. در صورتی که اضافه وزن دارید بهتر است با پزشک تغذیه برای کاهش وزن صحبت کرده و برنامه رژیم تهیه کنید. انجام حرکات کششی برای گرم کردن بدن به مدت دقیقه آن هم قبل از شروع ورزش یا دویدن یکی از اقدامات ضروری برای کاهش فشار بر روی زانو خواهد بود. انجام حرکات کششی انعطاف پذیری زانو را افزایش داده و احتمال آسیب دیدگی زانو را به حداقل خواهد رساند. دقت داشته باشید که باید به مرور زمان تمرینات ورزشی خود را چالشی کرده و شدت آن را افزایش دهید. این کار تا حد زیادی از بروز عارضه زانوی دونده پیشگیری خواهد کرد. کفش های ورزشی مناسب و با کیفیتی تهیه کنید که برای دویدن بر روی همه سطوح مناسب بوده و کمترین فشار را به پا و زانوی فرد دونده وارد کند. در صورتی که کف پای صافی دارید بهتر است از کفی طبی برای کفش ورزشی خود استفاده کنید. دقت داشته باشید که فرم صحیح بدن در حین دویدن اهمیت بسیار زیادی داشته و می تواند تا حد زیادی از بروز آسیب دیدگی و فشار بر روی زانو جلوگیری کند. در صورتی که میزان آسیب وارد شده با زانو کم باشد، ممکن است بدون نیاز به هیچ درمان و تنها با درمان ها و اقدامات خانگی قابل بهبود باشد. اما مدت زمان مورد نیاز برای درمان این عارضه بستگی به بدن فرد و شدت آسیب وارده خواهد داشت. برای کوتاه شدن دوره درمان نباید فشار زیادی به زانوهای خود وارد کنید. البته این بدین معنی نیست که ورزش را تا زمان بهبودی کاملا کنار بگذارید. می توانید از حرکات ورزشی استفاده کنید که باعث شدت گرفتن و تحت فشار قرار گرفتن زانوهای شما نمی شوند. به هیچ وجه برای ورزش کردن به خود فشار نیاورید زیرا این کار می تواند باعث شدت گرفتن عارضه شده و حتی باعث آسیب دیدگی مفصل زانو شود. تا زمانی که شاهد موارد زیر نبودید، شدت تمرینات ورزشی خود را به زمان قبل از بروز عارضه برنگردانید: تا زمانی که نمی توانید بدون درد زانوی خود را صاف یا خم کنید. تا زمانی که در حین راه رفتن، جاگینگ، دویدن یا پریدن هیچ دردی را احساس نکنید. زانوی پای آسیب دیده شما به اندازه زانوی پای سالم شما قوی شده است. پزشک معمولا شیوه درمانی را با توجه به علت بروز آن انتخاب می کند. با این حال ممکن است درمان های زیر را برای کاهش علایم و بهبودی فرد توصیه کند: پرهیز از فعالیت هایی که باعث شدت گرفتن درد زانو به خصوص فعالیت هایی که شامل چرخاندن یا انداختن وزن بر روی پای آسیب دیده می شوند، بپرهیزید. در صورتی که درد شدیدی در ناحیه زانو احساس می کنید با استفاده از عصا می توانید فشار بر روی زانوها را کمتر کرده و روند بهبودی زانو را تسهیل کنید. استفاده از یخ تا حد زیادی به کاهش درد و تورم ناشی از پارگی مینیسک کمک خواهد کرد. می توانید از یک کیسه سبزیجات یخ زده یا کیسه حاوی یخ برای کمپرس زانوی خود استفاده کرده و بعد از پیچیدن کیسه در داخل حوله آن را به مدت دقیقه بر روی زانوی خود قرار دهید. بهتر است هر یا ساعت این حرکت را تکرار کنید. مسکن های بدون نیاز به نسخه نیز می تواند تا حد زیادی به کاهش دردهای ناشی از پارگی مینیسک کمک کند. در صورت نیاز به مسکن قوی تر، می توانید با تجویز پزشک از برخی داروهای ضد التهابی غیر استروییدی بدون نسخه ( NSAIDs ) مانند آسپیرین، ایبوپروفن و ناپروکسن برای درمان استفاده کنید. پس از تسکین درد و تورم، پزشک ممکن است تمرینات خاص یا فیزیوتراپی را برای بازگرداندن قدرت و دامنه حرکتی زانو توصیه کند. علاوه بر این پزشک ممکن است از پانسمان یا بریس برای حمایت از زانو و کاهش درد استفاده کند. همچنین ممکن است پزشک استفاده از کفی طبی را برای فرد مبتلا توصیه کند. اما در صورتی که غضروف زانو آسیب دیده باشد یا اینکه کشکک زانو جابه جا شده باشد، فرد ممکن است نیاز به انجام عمل جراحی داشته باشد. دویدن یکی از دلایل اصلی بروز زانوی دونده است. اما هر فعالیت دیگری که به طور مکرر باعث فشار بر روی مفصل زانو شود نیز می تواند باعث بروز این عارضه شود. این فعالیت ها ممکن است پیاده روی، اسکی، دوچرخه سواری، پریدن یا حتی بازی فوتبال باشد. درد ناشی از عارضه زانوی دونده ممکن است در اثر تحریک بافت های نرم، ساییده شدن زانو، غضروف فرسوده، پاره شده یا کشیدگی تاندون ها به وجود بیاید. در صورتی که میزان آسیب وارد شده با زانو کم باشد، ممکن است بدون نیاز به هیچ درمان و تنها با درمان ها و اقدامات خانگی قابل بهبود باشد. اما مدت زمان مورد نیاز برای درمان این عارضه بستگی به بدن فرد و شدت آسیب وارده خواهد داشت. |
در بیماری پاژه فرآیند طبیعی بازیابی طبیعی بدن که در آن بافت استخوان جدید به آرامی جایگزین بافت قدیمی استخوانی می شود با اختلال مواجه می شود. با گذشت زمان، این بیماری باعث تغییر شکل و شکننده شدن استخوان های بدن خواهد شد. بیماری پاژه بیشتر استخوان های ناحیه لگن، جمجمه، ستون فقرات و پاها را درگیر می کند. خطر ابتلا به بیماری استخوان پاژه با افزایش سن افزایش خواهد یافت. علاوه بر این در صورتی که یکی از اعضای خانواده مبتلا به این بیماری باشد، احتمال ابتلای اعضای دیگر خانواده به این بیماری نیز تا حد قابل توجهی افزایش خواهد یافت. عوارض بیماری استخوان پاژه شامل شکستگی استخوان، ضعف شنوایی و گیر افتادگی عصب در ستون فقرات شود. بیس فسفوناتها داروهایی که برای تقویت استخوان های ضعیف شده ناشی از پوکی استخوان نیز استفاده می شوند. اصلی ترین شیوه درمان این بیماری هستند. البته بیمارانی که در اثر این بیماری دچار عوارض جانبی شده اند ممکن است انجام عمل جراحی ضروری باشد. علت اصلی بروز بیماری استخوان پاژه ناشناخته است. با این حال دانشمندان گمان می کنند ترکیبی از عوامل محیطی و ژنتیکی در بروز این بیماری نقش مهمی دارند. به نظر می رسد چندین ژن با ابتلا به این بیماری مرتبط هستند. علاوه بر موارد گفته شده برخی دانشمندان معتقدند که بیماری پاژه استخوانی مربوط به بروز عفونت ویروسی در سلول های استخوانی است، اما این نظریه هنوز به طور قطعی ت یید نشده و همچنان به صورت فرضیه باقی است. عواملی که احتمال بروز بیماری پاژه استخوانی را افزایش می دهند، عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید مردان بیشتر از زنان در معرض ابتلا به این بیماری قرار دارند. افراد با سن بیشتر سال بیش از دیگران در معرض بیماری پاژه استخوانی هستند. احتمال ابتلا در ملیت های انگلیسی، اسکاتلندی، اروپای مرکزی و یونان بسیار بیشتر از دیگر کشورها بوده و شایع تر است. ولی از طرف دیگر ابتلا به این بیماری کمتر در آسیا و اسکاندیناوی اتفاق میفتد. در صورتی که یکی از بستگان یا اعضای خانواده شما مبتلا به بیماری پاژه استخوانی باشد، احتمال ابتلا به این بیماری در دیگر افراد خانواده تا حد قابل توجهی افزایش خواهد یافت. اکثر افرادی که به بیماری استخوان پاژه مبتلا هستند، هیچ گونه علایمی ندارند. هنگام بروز علایم این بیماری، شایع ترین شکایت بیماران ناشی از دردهای استخوانی است. از آنجا که این بیماری باعث می شود بدن شما سریع تر از حد معمول استخوان جدید تولید کند. این بازسازی سریع باعث به وجود آمدن استخوان های نرم تر و ضعیف تر از استخوان شده که می تواند منجر به بروز دردهای استخوانی، تغییر شکل و شکستگی های مکرر استخوانی شود. این بیماری ممکن است فقط یک یا دو ناحیه از بدن را تحت ت ثیر قرار داده یا ممکن است گسترده بوده و بیشتر بافت استخوانی بدن را درگیر کند. در صورت ابتلا به این بیماری علایم و نشانه های ناشی از آن بستگی به ناحیه درگیر شده بدن خواهد داشت. بیماری پاژه در صورتی که استخوان لگن را درگیر کند باعث بروز دردهای لگنی خواهد شد. رشد بیش از حد استخوان در جمجمه می تواند منجر به از دست دادن قدرت شنوایی یا بروز سردرد در فرد مبتلا شود. اگر ستون فقرات شما تحت ت ثیر این بیماری قرار گیرد، ریشه های عصبی ممکن است در اثر این بیماری تحت فشار قرار گرفته باعث بروز درد، سوزن سوزن شدن و بی حسی در بازو یا پاها فرد مبتلا شود. با ضعیف شدن استخوان ها در نتیجه این بیماری، ممکن است خم شده و باعث پرانتزی شدن پاها شود. بافت های استخوانی بزرگ در نواحی مثل پا در اثر این بیماری تغییر شکل داده و این باعث می شود تا فشار بیشتری بر روی مفاصل باشد. این فشار بیشتر نیز منجر به بروز آرتروز و درد در زانو یا ناحیه لگن فرد مبتلا خواهد شد. در صورت بروز موارد زیر بهتر است به پزشک مراجعه کنید: تغییر شکل و فرم استخوانی احساس درد در استخوان ها و مفاصل مور مور شدن و احساس ضعف در بیشتر اوقات از دست دادن قابل توجه قدرت شنوایی یکی از گوش ها بدون هیچ علت مشخصی در بیشتر موارد، بیماری استخوان پاژه به آرامی پیشرفت کرده و بیشتر بافت استخوانی را درگیر خواهد کرد. تقریبا در همه افراد مبتلا می توان این بیماری را به طور موثری تحت کنترل گرفت با این حال ممکن است فرد دچار عوارض جانبی زیر شود: استخوان های مبتلا به این بیماری راحت تر از دیگر استخوان ها می شکنند. رگ های خونی اضافی در این استخوان های تغییر شکل یافته نیز باعث خونریزی بیشتر آنها در هنگام جراحی ها خواهد شد. علاوه بر این استخوان ها به علت تغییر شکل دادن ممکن است حالت خمیده پیدا کرده و فرد دچار عارضه پای پرانتزی شود. استخوان های تغییر شکل داده می توانند میزان فشار وارده به مفاصل اطراف را افزایش داده و همین عامل می تواند باعث بروز آرتروز شود. هنگامی که بیماری استخوان پاژه در ناحیه ای مثل ستون فقرات و جمجمه رخ می دهد که اعصاب از استخوان عبور می کند. این رشد بیش از حد استخوان می تواند باعث فشرده شدن بیش از حد عصب شده و با علایمی مثل درد، ضعف یا سوزن سوزن شدن بازوها یا پاها یا افت شنوایی همراه باشد. در صورتی که بیماری پاژه پیشرفته بوده و بیشتر نواحی بدن فرد را درگیر کرده باشد، قلب مجبور است برای خون رسانی به قسمت های آسیب دیده بدن فشار بیشتری را متحمل شده و در نتیجه کار بیشتری انجام دهد. همین افزایش حجم کاری می تواند به منجر به نارسایی قلبی و بیماری های قلبی در فرد مبتلا به بیماری پاژه شود. این عارضه جانبی نادر بوده و حدود درصد از افراد مبتلا به بیماری پاژه استخوانی ممکن است دچار سرطان استخوان شوند. در حین معاینه بدنی پزشک وضعیت نواحی که باعث بروز درد شده است را بررسی خواهد کرد. البته علاوه بر معاینه بدنی ممکن است انجام تصویر برداری اشعه ایکس و آزمایش خون را نیز برای تشخیص دقیق تر بیماری پاژه استخوانی تجویز کند. تغییرات استخوانی شایع در نتیجه ابتلا به بیماری پاژه با تصویر برداری های زیر آشکار خواهد شد: اولین نشانه ابتلا به بیماری استخوان پاژه اغلب ناهنجاری هایی است که معمولا در نتیجه تصویربرداری اشعه ایکس برای بیماری های دیگر به طور اتفاقی تشخیص داده می شود. تصاویر گرفته شده توسط دستگاه اشعه ایکس می تواند نشان دهنده رشد غیرطبیعی استخوان، تغییر شکل ها و عوارضی مثل پاهای پرانتزی باشد. در اسکن استخوانی مواد رادیو اکتیوی به داخل بدن فرد تزریق خواهد شد. این مواد تزریق شده به سمت استخوان های درگیر شده در اثر بیماری پاژه حرکت کرده و باعث می شوند تا نواحی آسیب دیده به خوبی در تصاویر به دست آمده مشخص باشند. افراد مبتلا به بیماری پاژه معمولا سطح آلکالین فسفات در داخل خون آن ها بسیار بالا است که با استفاده از آزمایش خون می توان به این عارضه پی برد. اگر در اثر ابتلا به بیماری پاژه شاهد بروز هیچ علایم و عوارضی نباشید، ممکن است هیچ نیازی به درمان نداشته باشید. اما اگر بیماری فعال بوده و سطح آلکالین فسفات خون شما افزایش یافته و نواحی مهمی مثل جمجمه و ستون فقرات شما در اثر بیماری درگیر شده باشد. باید برای پیشگیری از بروز عوارض جانبی این بیماری حتی در صورتی که هیچ علایمی ندارید هم حتما برای درمان بیماری پاژه اقدام کنید. داروهای پوکی استخوان (بیس فسفونات ها) شایع ترین داروها برای درمان بیماری پاژه استخوانی است. بعضی از بیس فسفونات ها به صورت خوراکی و برخی دیگر با تزریق وارد بدن فرد مبتلا می شوند. بیس فسفوناتهای خوراکی معمولا عارضه جانبی خاصی به همراه نداشته اما می تواند باعث بروز مشکلات دستگاه گوارش شود. به ندرت، بیس فسفونات درمانی با درد شدید ماهیچه، مفاصل یا استخوان مرتبط بوده و در صورت بروز چنین عوارضی در نتیجه مصرف این داروها علایم با قطع دارو برطرف خواهد شد. بیس فسفونات همچنین می تواند خطر ابتلا به بیماری نادری که در آن قسمتی از استخوان فک از بین رفته یا تحلیل می رود. (پوکی استخوان فک) را افزایش دهد. اگر بدنتان تحمل درمان با بیس فسفونات ها را نداشته باشد، پزشک ممکن است برای درمان بیماری پاژه کلیستونین که یک هورمون طبیعی درگیر در تنظیم کلسیم و متابولیسم استخوانی است را برای شما تجویز کند. داروی کلسیتونین معمولا به صورت تزریقی یا اسپری بینی تجویز شده و ممکن است با عوارض جانبی مثل تهوع، گر گرفتگی صورت و سوزش در محل تزریق همراه باشد. در موارد نادر ممکن است برای درمان بیماری پاژه استخوانی فرد نیاز به عمل جراحی داشته باشد: کاهش فشار بر روی عصب ها اصلاح تغییر شکل های استخوانی کمک به بهبود شکستگی های استخوانی جایگزین کردن مفاصل آسیب دیده در نتیجه آرتروز شدید بیماری پاژه استخوانی اغلب باعث می شود تا بدن رگ های خونی زیادی در استخوان های آسیب دیده ایجاد کرده و در نتیجه در حین عمل های جراحی، فرد دچار خونریزی های شدید شود. در صورتی که برای عمل جراحی استخوان های درگیر در بیماری پاژه زمانی را مشخص کرده باشید. پزشک ممکن است برای کاهش فعالیت بیماری داروهای به خصوصی را تجویز کند. این داروهای تجویزی کمک می کند تا خونریزی شما در حین عمل جراحی به حداقل برسد. برای کاهش عوارض جانبی ناشی از بیماری استخوانی پاژه بهتر است از نکات زیر بهره بگیرید: بیماری پاژه شما را در معرض شکستگی های استخوانی قرار خواهد داد. در نتیجه بهتر است برای جلوگیری از این شکستگی ها مراقب افتادن ها بوده و احتمال آن را با استفاده از واکر یا وسایل کمکی دیگر به حداقل برسانید. برای جلوگیری از افتادن در منزل، نواحی لغزنده خانه را پوشانده و کف حمام را با کف پوش های غیر لغزنده ایمن سازی کنید. همچنین می توانید با استفاده از میله کشی در نواحی مختلف منزل و کاهش پله ها خطر افتادن در منزل را به حداقل برسانید. مطمین شوید که رژیم غذایی شما در طول روز حاوی مقادیر کافی کلسیم و ویتامین دی است. زیرا مصرف کلسیم و ویتامین دی برای سلامتی استخوان ها اهمیت بسیار زیادی خواهد داشت. علاوه بر این در صورتی که تحت درمان با بیس فسفنات ها هستید، مصرف این مواد مغذی اهمیت بیشتری پیدا خواهد کرد. بهتر است در مورد رژیم غذایی خود و نیاز به تجویز مکمل های کلسیمی و ویتامینی با پزشک متخصص صحبت کنید. برای حفظ انعطاف پذیری و قدرت استخوان ها به صورت منظم ورزش کنید. البته قبل از شروع برنامه ورزشی، مدت زمان ورزش و شدت آن با پزشک خود صحبت کنید. بعضی از فعالیت های ورزشی ممکن است فشار زیادی به استخوان ها وارد کرده و در نتیجه برای افراد مبتلا به بیماری پاژه مناسب نباشد. می توانید برای کسب اطلاعات بیشتر در حین معاینه پزشک، سوالات زیر را در مورد بیماری پاژه مطرح کنید: آیا باید به متخصص خاصی مراجعه کنم؟ بهترین درمان ممکن برای این بیماری چیست؟ چه عاملی باعث بروز علایم این بیماری می شود؟ علل احتمالی دیگری برای بروز این علایم وجود دارد؟ آیا بروشور یا برگه چاپ شده درباره این بیماری دارید؟ آیا وضعیت ناشی از این بیماری موقتی است یا دایمی؟ برای کسب اطلاعات بیشتر مطالعه کدام سایت ها را پیشنهاد می کنید؟ آیا انجام این آزمایش ها نیاز به آمادگی یا رعایت موارد خاصی خواهد داشت؟ به چه آزمایش هایی برای تشخیص علت اصلی بروز این بیماری نیاز خواهم داشت؟ آیا بعد از ابتلا به این بیماری محدودیت هایی وجود دارد که باید از آن ها پیروی کنم؟ درمان های جایگزین دیگری که برای درمان این بیماری پیشنهاد می کنید شامل چه مواردی می شود؟ مبتلا به بیماری های دیگری هستم. چگونه می توانم این بیماری ها را در کنار هم مدیریت کنم؟ هر سوالی که به ذهن شما رسیده را مطرح کرده و برای پرسیدن سوالات خود شک نکنید. احتمالا پزشک در حین معاینه بیمار برای تشخیص دقیق تر سوالات زیر را مطرح خواهد کرد. بهتر است برای صرفه جویی در زمان از قبل جواب سوالات زیر را بدانید: آیا جدیدا دچار سردرد می شوید؟ آیا در طول روز دچار ضعف عضلانی می شوید؟ آیا قدرت شنوایی شما اخیرا کاهش یافته و با مشکل روبرو شده اید؟ آیا قسمتی از بدن شما بی حس شده یا احساس مور مور شدن می کنید؟ در بیماری پاژه فرآیند طبیعی بازسازی بدن که در آن بافت استخوان جدید به آرامی جایگزین بافت قدیمی استخوانی می شود با اختلال مواجه می شود. با گذشت زمان، این بیماری باعث تغییر شکل و شکننده شدن استخوان های بدن خواهد شد. بیماری پاژه بیشتر استخوان های ناحیه لگن، جمجمه، ستون فقرات و پاها را درگیر می کند. فرد مبتلا به این بیماری ممکن است نیازی به درمان نداشته باشد با این حال داروهای مورد استفاده برای بیماری آرتروز می تواند در درمان این بیماری موثر بوده و مورد استفاده قرار گیرد. |
استیو آرتروز یا آرتروز زانو شایع ترین نوع آرتروز است که میلیون ها انسان در سراسر جهان درگیر این بیماری هستند. این بیماری هنگامی رخ می دهد که غضروف محافظتی که انتهای استخوان های شما را می پوشاند با گذشت زمان آسیب دیده و از بین می رود. اگرچه که استیو آرتروز می تواند به هر مفصلی آسیب برساند اما این اختلال بیشتر مفاصل دست، زانو، لگن و ستون فقرات را درگیر می کند. علایم ناشی از بیماری استیو آرتروز معمولا قابل کنترل است، اگرچه که آسیب به مفاصل قابل برگشت نیست. داشتن فعالیت بدنی، حفظ وزن سالم و برخی از درمان ها از جمله مواردی است که می تواند پیشرفت بیماری را کند کرده و به بهبود درد و عملکرد مفاصل کمک کند. استیو آرتروز زمانی اتفاق می افتد که غضروف های پوشاننده انتهای استخوان متصل به مفاصل به تدریج رو به زوال رفته و آسیب می بیند. غضروف بافت محکم و لغزنده ای است که حرکت بدون اصطحکاک مفاصل را ممکن می سازد. نهایتا در اثر پیشرفت بیماری اگر غضروف به طور کامل از بین برود، در حین حرکت فرد دایما استخوان ها بر روی یکدیگر ساییده خواهد شد. استیو آرتروز که معمولا به عنوان سایش و آسیب دیدن غضروف شناخته می شود فقط باعث آسیب دیدگی غضروف ها نخواهد شد. بیماری استیو آرتروز باعث آسیب دیدگی کل مفصل فرد مبتلا خواهد شد. علاوه بر موارد گفته شده این عارضه باعث تغییر شکل کلی استخوان و آسیب دیدن بافت های همبندی خواهد شد. بافت همبندی وظیفه در کنار هم نگه داشته مفاصل را داشته و عضله را به استخوان ها متصل می کند. عواملی که می توانند خطر ابتلا به آرتروز را افزایش دهند عبارتند از: با بالا رفتن سن، احتمال ابتلا به استیو آرتروز تا حد قابل توجهی افزایش خواهد یافت. افزایش وزن احتمال ابتلا به استیو آرتروز را تا حد قابل توجهی افزایش خواهد داد. به صورتی که هر چه وزن بیشتری داشته باشید، احتمال ابتلا به این بیماری نیز افزایش خواهد یافت. زیرا بالا بودن وزن باعث افزایش فشار به مفاصل و سختی تحمل وزن توسط مفاصل باسن و زانوها خواهد شد. علاوه بر این، بافت چربی پروتیین هایی از خود تولید می کند که می تواند باعث بروز التهاب در داخل و اطراف مفاصل فرد شود. جراحات ناشی از ورزش یا تصادف از جمله مواردی است که می تواند خطر ابتلا به آرتروز را افزایش دهد. حتی جراحاتی که سال ها پیش اتفاق افتاده و به ظاهر بهبود یافته اند نیز می توانند خطر ابتلا به آرتروز را افزایش دهند. اگر شغل یا ورزشی که در آن شرکت می کنید باعث می شود تا فشار بیش از حد بر روی مفاصل شما باشد، نهایتا این فشارها می تواند منجر به بروز اوستیو آرتروز شود. ژنتیک فرد می تواند احتمال ابتلا به اوستیو آرتروز را در فرد افزایش دهد. برخی از افراد با مفاصل ناقص یا غضروف ناقص به دنیا می آیند که این ناهنجاری ها می تواند باعث بروز اوستیو آرتروز در آینده شود. این بیماری ها شامل دیابت و بیماری هایی می شود که بدن آهن زیادی (هموکروماتوز) داشته باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علایم استیوآرتروز اغلب به آرامی و با گذشت زمان شدت پیدا می کند. علایم و نشانه های استیو آرتروز شامل موارد زیر می شود: مفاصل آسیب دیده در اثر این بیماری ممکن است در حین یا بعد از حرکت باعث بروز درد شود. سخت شدن مفاصل از جمله علایمی است که ممکن است به هنگام برخاستن از خواب یا بعد از مدتی بی تحرک بودن به سراغ فرد مبتلا بیاید. مفصل ممکن است در اثر وارد شدن کمترین فشاری باعث حساسیت و نا آرامی فرد مبتلا شود. ممکن است بعد از گذشت مدتی از ابتلا به این بیماری، دیگر نتوانید مفاصل خود را به طور کامل حرکت داده و محدوده حرکتی شما محدود شود. ممکن است در هنگام استفاده از مفاصل خود احساس ساییده شدن یا تق تق کردن مفصل داشته باشید. این قسمت های اضافه استخوانی که ماننده توده های سخت استخوانی احساس می شوند نیز از جمله علایمی است که ممکن است در اطراف مفصل آسیب دیده به وجود بیاید. تورم ممکن است در نتیجه التهاب در اطراف مفصل آسیب دیده به وجود بیاید. اگر دچار درد مفصلی یا خشکی مفاصلی شده اید که به مرور زمان بهبود نمی یابد، بهتر است برای تشخیص و معالجه به پزشک متخصص مراجعه کنید. استیوآرتریت یک بیماری دژنراتیو است که با گذشت زمان بدتر شده و اغلب منجر به بروز دردهای مزمن می شود. درد مفاصل و سخت شدن مفصل می تواند به اندازه شدت پیدا کند که کارهای روزانه فرد را با مشکل مواجه کند. افسردگی و اختلالات خواب نیز از جمله عوارض جانبی دیگر است که ممکن است در نتیجه درد و ناتوانی های ناشی از استیو آرتروز در فرد به وجود بیاید. در حین معاینه فیزیکی، پزشک مفصل آسیب دیده را از نظر حساسیت، تورم، قرمزی و وضعیت انعطاف پذیری مورد بررسی قرار خواهد داد. برای عکس برداری از مفاصل آسیب دیده پزشک احتمالا موارد زیر را پیشنهاد خواهد کرد: وضعیت غضروف مفاصل در تصویربرداری اشعه ایکس به خوبی نشان داده نخواهد شد اما می توان با توجه به باریک شدن فضای بین استخوان ها در بین مفاصل، متوجه آسیب دیدن بافت غضروفی شد. البته تصویر برداری اشعه ایکس زایده های استخوانی ناشی از استیو آرتروز را به خوبی نشان خواهد داد. در تصویر برداری ام آر آی با استفاده از امواج رادیویی و میدان قوی مغناطیسی، تصاویر با کیفیتی از وضعیت استخوان ها و بافت های نرم بدن مثل غضروف ها گرفته می شود. معمولا برای تشخیص استیو آرتروز نیازی به تصویر برداری ام آر آی نیست اما در موارد پیچیده می تواند به تشخیص بهتر این بیماری کمک کند. بررسی وضعیت خون یا مایعات مفصلی می تواند به تشخیص دقیق تر ابتلای فرد به بیماری استیو آرتروز کمک کند. اگرچه که آزمایش خون مشخصی برای تشخیص استیو آرتروز وجود ندارد با این حال بعضی از آزمایش ها می تواند به تشخیص علت اصلی درد مفصلی مثل آرتروز روماتویید کمک کند. برای انجام این آزمایش از یک سوزن نازک برای خارج کردن مایع بین مفصلی استفاده خواهد شد. سپس مایع خارج شده برای بررسی التهابات و تشخیص علت درد یا عفونت ناشی از استیو آرتروز مورد آزمایش قرار خواهد گرفت. علایم ناشی از استیوآرتروز قابل برگشت نخواهد بود اما درمان ها می تواند تا حد زیادی به کاهش درد و بهتر شدن علایم کمک کند. داروهایی که می توانند به تسکین علایم استیو آرتروز، کمک کنند عبارتند از: داروی بدون نیاز به نسخه استامینوفن (تیلنول و موارد دیگر) نشان داده است که به برخی از افراد مبتلا به آرتروز که دارای درد خفیف تا متوسط هستند کمک می کند. مصرف بیش از دوز توصیه شده استامینوفن می تواند باعث آسیب کبدی شود. Advil ، Motrin IB Aleve و انواع دیگر) اگر در دوزهای توصیه شده مصرف شوند، معمولا به بهبود درد آرتروز و تسکین علایم بیماری کمک خواهند کرد. نکته مهم این است که NSAID این دارو معمولا به عنوان یک داروی ضد افسردگی استفاده می شود. البته این دارو برای درمان دردهای مزمن از جمله درد آرتروز نیز مورد استفاده قرار می گیرد. متخصص فیزیوتراپی می تواند تمریناتی را برای تقویت عضلات اطراف مفصل، افزایش انعطاف پذیری و کاهش درد برای فرد مبتلا تجویز کند. ورزش شدت پایین و منظم مثل شنا یا پیاده روی از جمله مواردی است که می تواند به اندازه فیزیوتراپی موثر بوده و به کاهش علایم و تقویت عضلات فرد مبتلا کمک کند. متخصص کاردرمانی می تواند به شما راه هایی را آموزش دهد تا بتوانید کارهای روزمره خود را بدون فشار اضافه به مفاصل آسیب دیده انجام دهید. به عنوان مثال در صورتی که مفصل دست های شما دچار عارضه استیو آرتروز شده باشد، می توانید از مسواک های بزرگ برای مسواک زدن استفاده کنید. این شیوه فشار وارده به دست ها را کاهش داده و مسواک زدن را برای فرد مبتلا آسان تر خواهد کرد. در صورت داشتن آرتروز زانو نیز با استفاده از یک نیمکت یا صندلی در حمام می توان مشکلات حمام کردن را کاهش داده و در حین حمام کردن نشست. اگر درمان های دیگر کمکی به بهبود استیو آرتروز نکند. پزشک ممکن است یکی از شیوه های جراحی زیر را برای بهبود فرد مبتلا پیشنهاد کند: تزریق داروهای کورتیکو استروییدی ممکن است بتواند تا حدی درد مفصلی را تسکین دهد. برای انجام این شیوه، پزشک ناحیه اطراف مفصل را بی حس کرده سپس یک سوزن را در فضای داخل مفاصل قرار داده و به داخل این فضا دارو تزریق خواهد کرد. می توانید سالیانه حدود سه تا چهار بار تزریق کورتیزون را تکرار کنید. اما تزریق بیشتر از این میزان توصیه نمی شود زیرا تزریق کورتیزون می تواند به مرور زمان آسیب مفاصل را شدیدتر کند. در این شیوه ژل حاوی اسید هالورونیک به داخل مفصل تزریق خواهد شد. این مایع لغزندی سطح هر دو مفصل را افزایش داده و فشار بر روی غضروف مفاصل را کمتر خواهد کرد. اگر استیو آرتروز یکی از زانوها را بیشتر از دیگر درگیر کرده باشد، انجام آستیوتومی ( osteotomy ) می تواند کمک کننده باشد. در جراحی استیوتومی استخوان بیمار با استفاده از وسایل به خصوصی برش داده شده یا شکسته می شود. از این شیوه برای تصحیح استخوان ها یعنی بلند یا کوتاه کردن آن ها استفاده می شود. در آستیوتومی استخوان بعد از شکسته شدن به دو قسمت تقسیم شده و سپس این دو قسمت با فرم مورد نظر در در کنار یکدیگر قرار گرفته و با گچ گیری در وضعیت مناسبی قرار می گیرد تا کاملا جوش بخورد. در جراحی تعویض مفصل (آرتروپلاستی) ، جراح سطح مفصل آسیب دیده را برداشته و آن را با قطعات پلاستیکی و فلزی جایگزین می کند. خطرات جراحی شامل عفونت و لخته شدن خون می شود. اتصالات مصنوعی می توانند فرسوده یا از بین بروند و احتمالا فرد مجددا نیاز به تعویض مفصل خواهد داشت. اطلاعات کافی در مورد بیماری به دست آورده و سعی کنید با استفاده از تغییر در سبک زندگی خود علایم این بیماری را تا حد ممکن کنترل کنید. انجام منظم ورزش یکی دیگر از اقداماتی است که به حفظ انعطاف پذیری مفاصل کمک زیادی خواهد کرد. ورزش هایی مثل شنا و ایروبیک بهترین ورزش ها برای افراد مبتلا آرتروز است زیرا در داخل آب فشار بر روی مفاصل به حداقل ممکن خواهد رسید. اگر فرد دچار اضافه وزن باشد، کم کردن وزن یکی از مواردی است که می تواند به کاهش فشار بر روی مفاصل کمک کند. کاهش وزن علاوه بر ساده کردن تحرک فرد، احتمال بروز آسیب ها در آینده را تا حد قابل توجهی کاهش خواهد داد. پک های گرمایشی و سرمایشی از جمله مواردی است که می تواند به کاهش درد ناشی از آرتروز کمک کند. فرد می تواند با استفاده از عصا و وسایل کمکی میزان فشار بر روی مفاصل آسیب دیده را کاهش دهد. به عنوان مثال استفاده از عصا می تواند فشار وارد شده بر روی زانو ها و باسن فرد را کاهش دهد. برای استفاده از عصا باید آن را در دست مخالف زانوی آسیب دیده خود نگه دارید. بسیاری از افراد ترجیح می دهند که علاوه بر درمان های پزشکی و دارویی از درمان های جایگزین دیگر نیز درکنار شیوه های درمانی مرسوم استفاده کنند. البته شواهد کمتری مبنی بر موثر بودن این شیوه های درمانی وجود داشته و قبل از انجام آن حتما باید با پزشک در مورد آن ها صحبت کرد: در این شیوه درمانی از سوزن های بسیار نازکی برای کاهش درد انواع مختلف آرتروز استفاده خواهد شد. ت ثیر این دارو با توجه به مطالعات صورت گرفته ت یید نشده و نظرات مخالف و موافقی مبنی بر استفاده از این داروها برای درمان آرتروز وجود دارد. به نحوی که بعضی از مطالعات نشان می دهد که اثر گلوکزامین با شبه داروها یکسان بوده و هر دو به میزان درد متوسط تا شدید ناشی از آرتروز را کاهش خواهد داد. کندرویتینی از جمله مواردی است که می تواند به درد متوسط ناشی از استیوآرتروز کمک کند. امگا یکی از اسیدهای مفیدی است که می تواند به کاهش درد و بهبود عملکرد مفاصل کمک زیادی کند. امگا در ماهی های چرب و مکمل های روغن ماهی یافت می شود. از آن جایی که مدت زمان ملاقات با پزشک کوتاه بوده و حرف های زیادی برای گفتن خواهید داشت. در نتیجه بهتر است با آمادگی کامل به پزشک مراجعه کرده و از این زمان کوتاه نهایت استفاده را ببرید. بهتر است قبل از حضور در مطب موارد زیر را آماده کنید: همه نشانه های مربوط و غیر مربوط به بیماری خود را یادداشت کرده و همراه خود داشته باشید. بهتر است استرس ها و تغییرات اخیری که در زندگی تان افتاده است را یادداشت کنید. نام تمامی داروها، مکمل ها و ویتامین های که مصرف می کنید را همراه با میزان مصرف خود یادداشت کنید. گاهی اوقاتت به خاطر سپردن تمامی موارد و اطلاعاتی که پزشک در اختیارتان قرار می دهد، کار دشواری است. در نتیجه بردن همراه به یادآوری اطلاعات مهم و نکات کمک زیادی خواهد کرد. تمامی سوالات مربوط و غیر مربوطی که به ذهنتان رسیده و قصد پرسیدن آن ها از پزشک را دارید را یادداشت کرده و همراه خود به مطب ببرید. آیا درد ناشی از این عارضه دایمی است یا به صورت موقت به وجود آمده و بهبود می یابد؟ آیا فعالیت های خاصی باعث شدت گرفتن یا بهبود علایم شما می شود؟ آیا تا کنون آسیبی به مفصل شما وارد شده است؟ منبع: |
گوژپشتی قوس بیش از حد کمر به سمت جلو است که می تواند در هر سن و سالی بروز پیدا کند. با این حال میزان شیوع گوژپشتی در زنان مسن بسیار بیشتر از افراد دیگر است. گوژپشتی یا کیفوز مربوط به سن اغلب اوقات به علت ضعف در استخوان های ستون فقرات به وجود می آید. این ضعف باعث فشرده شدن استخوان ها یا ترک خوردن استخوان های ناحیه کمر و افزایش قوس این قسمت خواهد شد. گوژپشتی خفیف مشکلات کمی را به دنبال خواهد داشت اما از طرف دیگر گوژپشتی شدید باعث درد و تغییر فرم کامل بدن فرد مبتلا خواهد شد. انتخاب بهترین شیوه درمان گوژپشتی بستگی به سن، علت و ت ثیر انحنای به وجود آمده بستگی خواهد داشت. استخوان های ستون مهره های هر فرد تشکیل دهنده ستون فقرات بوده و این مهره ها همانند استوانه هایی هستند که به صورت ستونی بر روی یکدیگر قرار گرفته اند. گوژپشتی زمانی اتفاق می افتد که مهره ها در قسمت بالایی کمر قوس بیشتری به خود گرفته و تغییر انحنا می دهند. ظاهر غیر طبیعی مهره ها می تواند در اثر یکی از موارد زیر به وجود بیاید: شکستگی مهره های شکسته یا خرد شده (شکستگی های ناشی از فشار) می تواند منجر به انحنای بیش از حد ستون فقرات شود. البته دقت داشته باشید که شکستگی های ناشی از فشار خفیف اغلب نمی تواند باعث بروز علایم و نشانه های قابل توجهی در فرد شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید پوکی استخوان این اختلال که باعث نازک شدن استخوان ها می شود، می تواند باعث انحنای بیش از حد ستون فقرات شود. علی الخصوص اگر مهره های ضعیف شده منجر به شکستگی های ضعیف شدن مهره های کمر به خاطر از شکستگی های ناشی از فشار اتفاق افتاده باشد، احتمال بروز گوژپشتی افزایش خواهد یافت. بیماری پوکی استخوان بیشتر در زنان مسن و افرادی که مدت طولانی از مصرف کورتون استفاده کرده اند شایع است. دژنراسیون دیسک دیسک های دایره ای و نرم قرار گرفته در بین مهره های کمر همانند محافظی برای جلوگیری از سایش و آسیب دیدگی مهره ها عمل می کنند. اما با افزایش سن، این دیسک ها به مرور زمان خشک و کوچک شده و همین باعث شدت گرفتن عارضه گوژپشتی در سنین بالا خواهد شد. این بیماری که به آن گوژپشتی شویرمان نیز گفته می شود معمولا در حین در طول رشد سنین بلوغ شروع شده و با افزایش سن شدت می یابد. احتمال شیوع بیماری شویرمان در پسران بیشتر از دختران است. نقایص هنگام تولد استخوان های ستون فقراتی که پیش از تولد به درستی رشد نکرده باشند از جمله عواملی هستند که می توانند باعث بروز گوژپشتی در کودک شوند. سندرم گوژپشتی در کودکان می تواند با سندرم های خاصی مانند سندرم ا لرز - دانلوس و سندرم مارفان همراه باشد. سرطان و درمان سرطان سرطان ستون فقرات می تواند باعث ضعیف شدن مهره های کمر شده و احتمال شکستگی های ناشی از فشار در این قسمت های بدن را بیشتر کند. علاوه بر سرطان انواع درمان های سرطان مثل شیمی درمانی و پرتودرمانی نیز می تواند باعث ضعیف تر شدن مهره های ستون فقرات شود. گوژپشتی خفیف ممکن است هیچ علایم و نشانه قابل توجهی به دنبال نداشته باشد. اما بعضی از افراد مبتلا به این عارضه ممکن است علاوه بر قوس غیر طبیعی کمر دچار علایمی مثل کمر درد و خشکی مهره های کمر شوند. در صورتی که احساس کردید که انحنای قسمت بالایی کمر شما یا کودک شما بیشتر از حد طبیعی است بهتر است برای تشخیص و درمان علایم اولیه به پزشک مراجعه کنید. علاوه بر بروز علایمی مثل کمر درد، گوژپشتی می تواند باعث بروز موارد زیر شود: مشکلات تنفسی گوژپشتی شدید ممکن است با وارد کردن فشار به شش ها باعث بروز مشکلات تنفسی در فرد مبتلا شود. محدودیت فیزیکی در نتیجه ابتلا به گوژپشتی معمولا ماهیچه و عضلات قسمت کمر فرد ضعیف شده و در انجام فعالیت های روزمره مثل راه رفتن و حتی بلند شدن از روی صندلی دچار مشکل خواهد شد. این انحنای بیش از حد ستون فقرات ممکن است نگاه کردن به سمت بالا، رانندگی را با مشکل مواجه کند. مشکلات هاضمه گوژپشتی شدید می تواند با وارد کردن به مسیر غذایی و سیستم گوارشی بدن باعث بروز مشکلاتی مثل رفلاکس و مشکل در بلع غذا شود. نارضایتی از ظاهر افراد مبتلا به گوژپشتی به ویژه نوجوانان ممکن است به خاطر قوس بیش از حد کمر یا لزوم استفاده از بریس برای تغییر فرم بدنی رضایت نداشته باشند. البته این موضوع در افراد مسن نیز می تواند باعث انزوا و گوشه گیری فرد مبتلا شود. پزشک برای تشخیص عارضه گوژپشتی ممکن است فرد را از نظر جسمی، قد بررسی کرده و معاینه کاملی انجام دهد. برای تشخیص دقیق تر پزشک ممکن است از شما در خواست کند تا از کمر خم شوید تا وضعیت قوس کمر شما از پهلو نیز مورد بررسی قرار گیرد. علاوه بر این پزشک ممکن است معاینه عصبی، رفلکس و قدرت عضلانی را مورد بررسی قرار دهد. بعد از انجام ارزیابی اولیه از علایم و نشانه ها، پزشک ممکن است موارد زیر را توصیه کند: اشعه ایکس می تواند به تشخیص دقیق میزان قوس کمر و تغییر شکل مهره ها کمک کند. تصویر برداری سی تی اسکن نیز تنها در صورتی که پزشک نیاز به تصویر دقیق تری از وضعیت بیمار داشته باشد، توصیه خواهد شد. این تصویر برداری به تشخیص عفونت یا تومور در داخل ستون فقرات کمک خواهد کرد. اگر فرد دچار علایمی مثل بی حسی یا ضعف عضلانی باشد، پزشک ممکن است برای بررسی وضعیت سلامت و عملکرد عصب های ناحیه ستون فقرات آزمایشاتی را توصیه کند. از آن جایی که کاهش تراکم استخوانی باعث شدت گرفتن عارضه گوژپشتی می شود در نتیجه آزمایش تراکم استخوانی می تواند به تشخیص و درمان این عارضه کمک کند. انتخاب بهترین شیوه برای درمان عارضه گوژپشتی بستگی به علت و شدت این عارضه خواهد داشت. پزشک ممکن است با توجه به موارد گفته شده، درمان های زیر را توصیه کند: در صورتی که داروهای بدون نسخه مانند استامینوفن، ایبوپروفن یا ناپروکسن سدیم کمکی به کاهش درد ناشی از گوژپشتی نکنند، پزشک ممکن است داروهای مسکن قوی تری را برای فرد مبتلا تجویز کند. داروهای تقویت کننده استخوان ممکن است به جلوگیری از شکستگی های بیشتر استخوانی کمک کرده و در نتیجه مانع شدیدتر شدن این عارضه شود. نیز یکی از گزینه های درمانی است که می تواند به مدیریت و بهبود بعضی از انواع گوژپشتی کمک کند. پزشک ممکن است موارد زیر را توصیه کند: انجام تمرینات کششی می تواند به بهبود انعطاف پذیری ستون فقرات و تسکین کمردرد کمک کند. کودکان مبتلا به بیماری شویرمن ممکن است بتوانند با استفاده از بریس ها در سنین رشد، پیشرفت این بیماری را تا حد قابل توجهی کاهش دهند. در مواردی که گوژپشتی شدید بوده و ریشه های نخاعی و عصبی را دچار مشکل کرده باشد، ممکن است درمان به وسیله عمل جراحی بهترین شیوه درمانی باشد. فیوژن ستون فقرات رایج ترین شیوه برای کاهش میزان انحنای ستون فقرات است. در این شیوه جراحی، جراح تکه های از استخوان را در بین مهره ها قرار داده و سپس مهره ها را با استفاده از میله های فلزی و پیچ به هم متصل خواهد کرد تا فرم ستون فقرات اصلاح شود. برای حفظ تراکم استخوانی، پزشک رعایت موارد زیر را توصیه می کند: پرهیز از استعمال دخانیات رژیم غذایی سرشار از کلسیم و ویتامین دی از آن جایی که مدت زمان ملاقات با پزشک کوتاه بوده و حرف های زیادی برای گفتن خواهید داشت. در نتیجه بهتر است با آمادگی کامل به پزشک مراجعه کرده و از این زمان کوتاه نهایت استفاده را ببرید. بهتر است قبل از حضور در مطب موارد زیر را آماده کنید: همه نشانه های مربوط و غیر مربوط به بیماری خود را یادداشت کرده و همراه خود داشته باشید. بهتر است استرس ها و تغییرات اخیری که در زندگی تان افتاده است را یادداشت کنید. نام تمامی داروها، مکمل ها و ویتامین های که مصرف می کنید را همراه با میزان مصرف خود یادداشت کنید. گاهی اوقاتت به خاطر سپردن تمامی موارد و اطلاعاتی که پزشک در اختیارتان قرار می دهد، کار دشواری است. در نتیجه بردن همراه به یادآوری اطلاعات مهم و نکات کمک زیادی خواهد کرد. تمامی سوالات مربوط و غیر مربوطی که به ذهنتان رسیده و قصد پرسیدن آن ها از پزشک را دارید را یادداشت کرده و همراه خود به مطب ببرید. بهتر است سوالات زیر را درمورد گوژپشتی از پزشک خود بپرسید: نیاز به انجام چه آزمایشاتی خواهم داشت؟ آیا عارضه کیفوز نیاز به درمان خواهد داشت؟ آیا آزمایشات تشخیصی نیاز به آمادگی خاصی خواهد داشت؟ گزینه های درمانی برای بهبود این عارضه چیست و چه فواید و خطراتی به دنبال خواهد داشت؟ مبتلا به بیماری های دیگری هستم. چگونه همه این بیماری ها را در کنار هم مدیریت کنم؟ علاوه بر سوالات گفته شده در صورتی که هر گونه سوالی به ذهن شما رسید از پرسیدن آن امتناع نکرده و حتما آن را در حین ویزیت مطرح کنید. پزشک نیز برای تشخیص دقیق تر این عارضه و درمان بهتر، ممکن است سوالات زیر را در مورد گوژپشتی مطرح کند. این سوالات معمولا شامل موارد زیر می شود: از چه زمانی شاهد بروز علایم بودید؟ این علایم تا چه میزان شدید بوده است؟ آیا عاملی باعث بهتر یا بدتر شدن علایم این عارضه می شود؟ آیا علایم این عارضه دایمی است یا به صورت موقتی بروز پیدا می کند؟ گوژپشتی یا کیفوز قوس بیش از حد کمر به سمت جلو است. کیفوز می تواند در هر سن و سالی بروز پیدا کند با این حال میزان شیوع گوژپشتی در زنان مسن بسیار بیشتر از افراد دیگر است. گوژپشتی مربوط به سن اغلب اوقات به علت ضعف در استخوان های ستون فقرات به وجود می آید. این ضعف باعث فشرده شدن استخوان ها یا ترک خوردن استخوان های ناحیه کمر و افزایش قوس این قسمت خواهد شد. انتخاب بهترین شیوه برای درمان عارضه گوژپشتی بستگی به علت و شدت این عارضه خواهد داشت. در صورتی که احساس می کنید که انحنای قسمت بالایی کمر شما یا کودک شما بیشتر از حد طبیعی است بهتر است برای تشخیص و درمان علایم اولیه به پزشک مراجعه کنید. |
کم خونی در بارداری زمانی اتفاق میفتد که بدن با کاهش تعداد گلبول های قرمز روبرو شود. زنان در دوران بارداری برای ت مین اکسیژن به جنین، به آهن بیشتری نیاز دارند. کم خونی خفیف ممکن است باعث خستگی شود، اما کم خونی شدید یا درمان نشده می تواند جدی و خطرناک باشدو باعث کم خونی فقر آهن شود و خطر زایمان زودرس، داشتن نوزاد با وزن کم و افسردگی پس از زایمان و حتی مرگ و میر مادر را افزایش دهد. برخی از مطالعات همچنین احتمال خطر مرگ نوزاد را بلافاصله قبل یا بعد از تولد نشان داده اند. شناخت بیشتر در مورد انواع مختلف کم خونی، علایم شایع و گزینه های درمانی به زنان باردار کمک می کند علایم هشدار دهنده کم خونی را بشناسند و از بروز عوارض آن جلوگیری کنند. کم خونی خفیف برای بسیاری از خانم ها در دوران بارداری شایع است. اما می تواند به یک مشکل جدی تبدیل شود که نیاز به درمان دارد. بیش از نوع کم خونی وجود دارد. دلایل مختلف زیادی نیز منجر به کاهش گلبول های قرمز در خون می شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برخی تغییرات فیزیولوژیکی در بارداری منجر به کم خونی فیزیولوژیکی در دوران بارداری می شود. ( RBC ) بیشتر است و همین امر باعث کم خونی می شود: کمبود آهن، فولات و ویتامین B خونریزی های حاد یا مزمن عفونت ها بیماری های مزمن مانند کلیوی، نیوپلازی انگل ها کم خونی همولیتیک ناشی از مصرف داروها و یا اختلالات مادرزادی کم خونی سلول داسی، تالاسمی کم خونی فقر آهن تغذیه ای ( IDA ) ، شایع ترین علت آنمی حاملگی است، به گونه ای که می تواند به عنوان کم خونی در بارداری تشخیص داده شود. کم خونی شدید با میزان هموگلوبین ( Hb ) گرم در دسی لیتر در دوران بارداری نیاز به درمان فوری پزشکی دارد و کمتر از گرم در دسی لیتر یک وضعیت فوری است که خطر نارسایی احتقانی قلبی، سپسیس و مرگ را در پی دارد. کم خونی، عوارض پری ناتال و مرگ و میر کلی مادران و نوزادان را افزایش می دهد و احتمال محدودیت رشد جنین و وزن کم هنگام تولد را سه برابر می کند. علاوه بر آن، آنمی در حهملگی شانس زایمان زودرس را تا دو برابر افزایش می دهد. بنابراین حتی خونریزی متوسط در یک زن باردار می تواند کشنده باشد. یک اصل اساسی کمبود آهن در جنین و نوزاد این است که آهن در تشکیل سلول های قرمز از جمله در مغز لازم است. در صورت کمبود آهن، ممکن است مغز جنین در معرض خطر باشد. اگرچه کمبود آهن در رژیم غذایی می تواند تاثیر داشته باشد، اما علت عمده کم خونی فقر آهن در دوران کودکی، کم خونی فقر آهن در دوران بارداری است. کم خونی بر عملکرد شناختی، رفتاری و رشد جسمی نوزادان و حتی کودکان پیش دبستانی و در سن مدرسه ت ثیر منفی می گذارد. کم خونی وضعیت سیستم ایمنی بدن را کاهش و عوارض ناشی از عفونت ها را در همه گروه های سنی افزایش می دهد. این ت ثیر منفی بر ظرفیت بدنی و عملکرد روزانه نوجوانان و بزرگسالان تاثیر می گذارد. در بعضی موارد، ممکن است نیاز باشد زنان به پزشک متخصص اختلالات خونی (هماتولوژیست) مراجعه کنند. اگر علت کم خونی، کمبود آهن باشد، ممکن است پزشک مکمل های دیگری را پیشنهاد کند. اگر زن سابقه بای پس معده یا جراحی روده کوچک داشته باشد و یا قادر به تحمل آهن خوراکی نباشد، پزشک می تواند آهن داخل وریدی را تجویز کند. در اکثر موارد آنمی در حاملگی قابل پیشگیری است. اما سه راهکار اصلی برای پیشگیری از کم خونی در بارداری و بالا نگه داشتن سطح گلبول های قرمز خون در حد مناسب وجود دارند که عبارتند از: ویتامین املاح مورد نیاز قبل از تولد معمولا حاوی آهن و اسید فولیک هستند. مصرف ترکیبی از آهن و فولیک اسید قبل از تولد یک بار در روز راهی آسان برای دریافت ویتامین ها و مواد معدنی ضروری برای تولید کافی گلبول های قرمز می باشد. اگر آزمایش ها در زنان باردار سطح پایین آهن را نشان دهند، پزشک ممکن است علاوه بر ویتامین روزانه قبل از تولد، یک مکمل آهن مجزا نیز توصیه کند. زنان باردار روزانه به حدود میلی گرم آهن نیاز دارند. اما بسته به نوع آهن یا مکمل آهن مصرفی، مقدار آن متفاوت خواهد بود. آنتی اسیدها همچنین می توانند در جذب مناسب آهن اختلال ایجاد کنند. همچنین تغذیه مناسب می تواند از کم خونی فقر آهن در دوران بارداری جلوگیری کند. بیشتر خانم ها می توانند با خوردن غذاهای مناسب، مقدار کافی آهن و اسید فولیک خودشان را در دوران بارداری تامین کنند. منابع خوب این مواد معدنی ضروری عبارتند از: لوبیا آجیل و دانه ها سبزیجات برگ تیره غلات غنی شده تخم مرغ میوه هایی مانند موز و خربزه گوشت قرمز، مرغ و ماهی بدون چربی آب آلو لوبیا خشک نخود فرنگی آهن حاصل از محصولات حیوانی مانند گوشت به راحتی جذب بدن می شود. به همین علت زنان بهتر است برای تقویت جذب آهن، آن ها را همراه با یک ماده غذایی جوشانده یا حاوی ویتامین C زیاد مانند آب پرتقال، آب گوجه فرنگی یا توت فرنگی استفاده کنند. اگر مکمل های آهن همراه با آب پرتقال مصرف شوند، باید از مصرف انواع مکمل های کلسیم خودداری گردد. اگرچه کلسیم یک ماده مغذی اساسی در دوران بارداری است، اما کلسیم می تواند جذب آهن را کاهش دهد. زنان باردار باید از اهمیت مقادیر کافی آهن، اسیدفولیک و ویتامین B - آگاه باشند و سعی کنند غذاهای مغذی بخورند و در صورت بروز علایم کم خونی به پزشک مراجعه کنند. منابع: |
دیستروفی عضلانی اشاره به گروهی از بیماری ها دارد که باعث ضعف پیشرونده و از بین رفتن حجم قابل توجهی از عضلات می شود. در بیماری دیستروفی عضلانی، ژن های غیرطبیعی یا همان جهش های ژنتیکی در تولید پروتیین های لازم برای تشکیل ماهیچه سالم دخالت کرده و باعث مشکلات عضلانی برای فرد مبتلا خواهد شد. انواع مختلفی از دیستروفی عضلانی وجود دارد. البته علایم شایع ترین نوع از این بیماری بیشتر در دوران کودکی و نوزادان پسر را درگیر می کند. علاوه بر این انواع دیگری نیز دارد که تا بزرگسالی هیچ علامتی از خود نشان نداده و به صورت خاموش در بدن فرد حضور خواهد داشت. هیچ درمانی برای دیستروفی عضلانی وجود ندارد اما داروها و درمان می تواند به مدیریت علایم و کندتر شدن روند بیماری کمک زیادی کند. ژن های به خصوصی در ساخت پروتیین های محافظت کننده از فیبرهای عضلانی دخیل هستند. دیستروفی عضلانی هنگامی رخ می دهد که یکی از این ژن ها گفته شده ناقص باشد. انواع مختلف دیستروفی عضلانی در اثر جهش ژنتیکی به وجود می آید. البته بیشتر این جهش ها ارثی هستند. دیستروفی عضلانی بیماری فراگیری است که ممکن است هر دو جنس و همه سنین و نژادها را درگیر کند. با این حال رایج ترین نوع از دیستروفی عضلانی با نام دوچن ( Duchenne ) بیشتر پسران جوان را درگیر می کند. افرادی که سابقه خانوادگی ابتلا به این بیماری را دارند نیز بیشتر از دیگران در معرض خطر ابتلا به این بیماری یا انتقال آن به فرزندان خود قرار دارند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علایم دیستروفی عضلانی نشانه اصلی ابتلا به دیستروفی عضلانی، بروز ضعف عضلانی پیشرونده است. علایم با توجه به نوع دیستروفی عضلانی در سنین مختلف و در گروه های مختلف عبارتند از: این نوع از دیستروفی عضلانی شایع ترین نوع این بیماری است. اگرچه که دختران نیز ممکن است به این نوع از دیستروفی مبتلا شوند با این حال این بیماری بیشتر در بین پسران شایع بوده و آن ها را درگیر می کند. علایم و نشانه های دوچن که ممکن است در سنین کودکی و نوجوانی رخ دهند، عبارتند از: افتادن های مکرر مشکل در هنگام راه رفتن قدم زدن روی انگشتان پا ماهیچه های بزرگ ساق پا درد عضلانی و خشک شدن عضلات مشکلات در یادگیری ت خیر در رشد کودک مشکل برخاستن از وضعیت دراز کشیده یا نشستن هنگام دویدن و پریدن با مشکلاتی روبرو خواهند بود علایم و نشانه های این نوع مشابه علایم دیستروفی عضلانی دوشن است اما ممکن است بعد از مدتی شدت بیماری کم تر شده و سرعت پیشرفت آن کندتر باشد. علایم این بیماری معمولا در نوجوانان مبتلا ظاهر می شود اما ممکن است علایم این بیماری تا اواسط دهه یا بعد از آن نیز بروز پیدا نکرده و در حالت خاموش باقی بماند. برخی از انواع دیستروفی عضلانی توسط یک ویژگی خاص یا قسمتی از بدن که در این بیماری درگیر می شود، تعریف خواهد شد. انواع دیگر این بیماری شامل موارد زیر می شود: این نوع از دیستروفی عضلانی خود را با عدم توانایی در آرامش عضلات به دنبال انقباضات نشان خواهد داد. ماهیچه های صورت و گردن معمولا اولین قسمت هایی از بدن هستند هستند که در نتیجه ابتلا به این نوع از دیستروفی تحت ت ثیر قرار می گیرند. افراد با این فرم معمولا دارای صورت های باریک و کشیده بوده افتادگی پلک و گردنی همانند قو هستند. در این نوع از دیستروفی عضلانی، ضعف در ماهیچه های صورت، لگن و شانه ها شروع می شود. به صورتی که هنگام بلند کردن دست ها ممکن است باله های شانه حالت چسبیده به هم پیدا کنند. هر چند که شروع معمولا علایم این بیماری در سنین نوجوانی اتفاق میفتد با این حال فرد ممکن است در اواخر سن سالگی دچار این بیماری شود. این نوع از بیماری پسران و دختران را تحت ت ثیر خود قرار داده و علایم آن در بدو تولد یا قبل از سن سالگی ظاهر می شود. بعضی از اشکال این بیماری به کندی پیشرفت کرده و تنها باعث بروز ناتوانی خفیف می شوند. این در حالی است که انواع دیگر این بیماری به سرعت پیشرفت کرده و باعث بروز اختلالات شدیدی خواهد شد. در این نوع خاص از دیستروفی عضلانی ابتدا عضلات باسن و شانه درگیر خواهد شد. افراد مبتلا به این نوع از دیستروفی عضلانی ممکن است در بلند کردن قسمت جلویی پای خود مشکل داشته باشند. شروع علایم این بیماری بیشتر در سنین کودکی و نوجوانی اتفاق خواهد افتاد. در صورت مشاهده علایم ضعف عضلانی مثل افتادن های پشت سرهم برای خود یا فرزندان شما، حتما به پزشک مراجعه کنید. عوارض ضعف عضلانی پیشرونده شامل موارد زیر می شود. برخی از مبتلایان به دیستروفی عضلانی بعد از پیشرفت بیماری برای جابه جا شدن نیاز به صندلی چرخدار خواهند داشت. مشکلی در استفاده از دست ها. اگر عضلات بازوها و شانه ها تحت ت ثیر یکی از انواع بیماری دیستروفی عضلانی قرار بگیرند، انجام فعالیت های روزانه فرد ممکن است با مشکل روبرو شود. این کوتاه شدن عضلات و تاندون ها می تواند باعث محدود شدن محدوده حرکتی فرد مبتلا شده و دیگر نتواند اندام های خود را همچون گذشته حرکت دهد. ضعف پیشرونده حتی می تواند بر روی عضلات مرتبط با دستگاه تنفس نیز ت ثیر گذار بشاد. افراد مبتلا به دیستروفی عضلانی ممکن است در نهایت به استفاده از دستگاه کمک کننده تنفسی (دستگاه تنفس مصنوعی) در طول شب یا روز نیاز داشته باشند. عضلات ضعیف شده قادر به نگه داشتن ستون فقرات نبوده و در نتیجه فرم طبیعی ستون فقرات فرد مبتلا بعد از مدتی تغییر خواهد کرد. دیستروفی عضلانی می تواند باعث کاهش کارایی عضله قلب و بروز مشکلات قلبی در فرد مبتلا شود. اگر ماهیچه های درگیر بلع به این بیماری مبتلا شوند، مشکلات تغذیه ای و پنومونی آسپیراسیون ایجاد می شود. تغذیه با استفاده از لوله ها ممکن است بهترین گزینه درمانی موجود باشد. پزشک احتمالا با سوالاتی در مورد سابقه پزشکی و معاینه جسمی فرد تشخیص این بیماری را آغاز خواهد کرد. بعد از این کار پزشک ممکن است انجام موارد زیر را توصیه کند: عضلات آسیب دیده آنزیم هایی مانند کراتین کیناز ( CK ) را درون خون شما آزاد می کنند. در فردی که دچار صدمه و ضربه نشده باشد، بالا بودن سطح کراتین کیناز خون می تواند یکی از علایم نشان دهنده بیماری های عضلانی باشد. نمونه خون می تواند برای بررسی جهش در برخی از ژن های ایجاد کننده دیستروفی عضلانی مورد بررسی قرار گیرد. یک قطعه کوچک از ماهیچه را می توان از طریق برش یا با یک سوزن توخالی جدا کرده و مورد آزمایش و بررسی قرار داد. تجزیه و تحلیل نمونه بافت ماهیچه ای می تواند تا حد زیادی به تشخیص دقیق دیستروفی عضلانی از دیگر بیماری های عضلانی کمک کند. این آزمایشات برای بررسی عملکرد قلب بخصوص در افرادی که مبتلا به دیستروفی عضلانی میوتونیک هستند مورد استفاده قرار می گیرد. از این آزمایشات برای بررسی عملکرد ریه استفاده شده و می تواند در تشخیص دیستروفی عضلانی کمک کننده باشد. برای این آزمایشات، یک سوزن الکترود وارد عضله فرد خواهد شد. فعالیت الکتریکی در حالت آرامش یا انقباضات عضلانی اندازه گیری خواهد شد. تغییرات به وجود آمده در الگوی فعالیت الکتریکی می تواند ابتلای فرد به بیماری عضله را ت یید کند. اگرچه که هیچ درمانی مشخصی برای انواع دیستروفی عضلانی وجود ندارد با این حال درمان برخی از انواع این بیماری می تواند باعث به ت خیر افتادن بروز علایم این بیماری کمک کرده و تا حدی از قدرت عضلات قلب و ریه فرد محافظت کند. مبتلایان به دیستروفی عضلانی باید در تمام طول زندگی خود تحت نظارت و کنترل قرار بگیرند. تیم مراقبت از آنها باید شامل یک متخصص مغز و اعصاب، متخصص در زمینه بیماریهای عصبی عضلانی، فیزیوتراپ و متخصص توانبخشی و متخصصان درمانی باشد. برخی افراد ممکن است علاوه بر متخصصان گفته شده به متخصص ریه ( pulmonologist ) ، متخصص قلب (قلب و عروق، یک متخصص خواب، متخصص غدد درون ریز (غدد درون ریز) و جراح ارتوپدی و سایر متخصصان نیز احتیاج داشته باشند. گزینه های درمانی دیستروفی عضلانی، عبارتند از: فیزیوتراپی کاردرمانی استفاده از داروها جراحی و سایر روشها ارزیابی مداوم از راه رفتن، بلع، تنفس و عملکرد دست ها و دیگر عضلات، تیم درمانی را قادر می سازد تا با بررسی سرعت پیشرفت بیماری برای درمان فرد مبتلا برنامه ریزی داشته باشند. پزشک ممکن است درمان های زیر را توصیه کند: کورتیکواستروییدها از جمله داروهایی هستند که می تواند به حفظ قدرت عضلات کمک کرده و پیشرفت برخی از انواع دیستروفی عضلانی را به تاخیر بیاندازد. اما استفاده طولانی مدت از این نوع داروها ممکن است عوارض جانبی داشته و باعث افزایش وزن و ضعف استخوان ها و افزایش خطر شکستگی استخوان ها شود. اگر دیستروفی عضلانی به قلب آسیب برساند، داروهای قلب مانند آنزیمهای تبدیل کننده آنژیوتانسین ( ACE ) یا مسدود کننده بتا می تواند به بهبود این علایم کمک کند. درمان های مختلف و استفاده از دستگاه های کمکی می تواند باعث بهبود کیفیت زندگی فرد مبتلا شده و گاهی طول عمر فرد مبتلا را افزایش دهد. این درمان ها شامل موارد زیر می شوند: دیستروفی عضلانی می تواند انعطاف پذیری و محدوده حرکت مفاصل را محدود کند. اندام ها اغلب به سمت داخل کشیده شده و در همان موقعیت ثابت می شوند. تمرینات حرکتی و کششی از جمله مواردی است که می تواند به افزایش و بهبود میزان انعطاف پذیری مفاصل کمک کند. ورزش هوازی شدت پایین مانند پیاده روی و شنا می تواند به حفظ قدرت، تحرک و سلامت عمومی فرد مبتلا کمک کند. انجام برخی از انواع تمرین های تقویتی نیز می تواند مفید باشند. اما نکته بسیار مهم این است که ابتدا با پزشک خود در مورد ورزش کردن صحبت کنید زیرا برخی از انواع ورزش ممکن است مضر بوده و حتی به سلامت فرد آسیب برساند. بریس ها می توانند به کشش و انعطاف پذیری عضلات و تاندون های فرد مبتلا کمک کرده و روند پیشروی بیماری را کندتر خواهد کرد. علاوه بر این بریس ها می توانند به حفظ عملکرد عضلات ضعیف شده کمک کرده و تحرک را برای فرد مبتلا ساده تر کند. استفاده از واکرها و صندلی های چرخدار می توانند تا حد زیادی به حفظ تحرک و استقلال فرد کمک کنند. با ضعف عضلات دستگاه تنفسی، دستگاه آپنه خواب نیز از جمله دستگاه هایی است که تنفس را برای فرد مبتلا در حین خواب راحت تر خواهد کرد. برخی از مبتلایان به دیستروفی شدید عضلانی نیاز به استفاده از دستگاهی دارند که به جریان هوا در ریه های آن ها (دستگاه تنفس مصنوعی) کمک کند. برای اصلاح انقباض یا انحنای ستون فقرات ممکن است عمل جراحی لازم باشد که در نهایت تنفس را دشوارتر کند. عملکرد قلب ممکن است با یک دستگاه ضربان ساز یا استفاده از دستگاه های قلبی دیگر بهبود یابد. عفونت های تنفسی از جمله مواردی است که می تواند تبدیل به یکی از مشکلات در بیماری دیستروفی عضلانی شود. بنابراین، واکسیناسیون به موقع در برابر آنفولانزا اهمیت بسیار زیادی خواهد داشت. سعی کنید از تماس با کودک یا بزرگسالانی که مبتلا به عفونت هستند خودداری کنید. تشخیص دیستروفی عضلانی می تواند برای فرد مبتلا بسیار چالش برانگیز باشد. برای کمک به مقابله با این بیماری کسی را پیدا کنید که با او در این مورد صحبت کند. بهتر است ببینید که با چه کسی برای صحبت در مورد بیماری راحت تر هستید و این موضوع را با او درمیان بگذارید. علاوه بر این می توانید از گروه های تشکیل شده از افراد مبتلا برای حمایت و پشتیبانی بیشتر استفاده کنید. اگر کودک شما به بیماری دیستروفی عضلانی مبتلا شده، بهتر است با پزشک در مورد بهترین راه برای درمیان گذاشتن بیماری و پیشرفت علایم آن به مرور زمان صحبت کنید. از آن جایی که مدت زمان ملاقات با پزشک کوتاه بوده و حرف های زیادی برای گفتن خواهید داشت. در نتیجه بهتر است با آمادگی کامل به پزشک مراجعه کرده و از این زمان کوتاه نهایت استفاده را ببرید. بهتر است قبل از حضور در مطب موارد زیر را آماده کنید: همه نشانه های مربوط و غیر مربوط به بیماری خود را یادداشت کرده و همراه خود داشته باشید. بهتر است استرس ها و تغییرات اخیری که در زندگی تان افتاده است را یادداشت کنید. نام تمامی داروها، مکمل ها و ویتامین های که مصرف می کنید را همراه با میزان مصرف خود یادداشت کنید. گاهی اوقاتت به خاطر سپردن تمامی موارد و اطلاعاتی که پزشک در اختیارتان قرار می دهد، کار دشواری است. در نتیجه بردن همراه به یادآوری اطلاعات مهم و نکات کمک زیادی خواهد کرد. تمامی سوالات مربوط و غیر مربوطی که به ذهنتان رسیده و قصد پرسیدن آن ها از پزشک را دارید را یادداشت کرده و همراه خود به مطب ببرید. می توانید در حین معاینه سوالات زیر را در مورد بیماری دیستروفی عضلانی مطرح کنید: چه درمانی را پیشنهاد می کنید؟ عوارض احتمالی این بیماری چیست؟ علت اصلی بروز این علایم و نشانه ها چیست؟ چشم انداز بلند مدت برای این بیماری چیست؟ چه آزمایشاتی برای تشخیص دقیق بیماری لازم است؟ آیا توصیه می کنید تا به پزشک مشاور ژنتیک مراجعه کنیم؟ پزشک احتمال زیاد در حین معاینه سوالات زیر را مطرح خواهد کرد، از جمله: آیا تصمیمی برای بچه دار شدن دارید؟ آیا علایم شما به مرور زمان شدت پیدا می کند؟ آیا عاملی باعث بدتر شدن علایم شما خواهد شد؟ آیا عاملی باعث بهتر شدن علایم بیماری می شود؟ |
آرنج تنیس بازان ( lateral epicondylitis ) یک عارضه دردناک است که هنگام فشار آمدن بیش از حد به تاندون های آرنج بروز پیدا می کند. این فشار معمولا در نتیجه انجام حرکات تکراری با دست ها و مچ دست اتفاق میفتد. علی رغم نام خاص این مشکل، تنها ورزشکاران تنیس باز دچار این عارضه نمی شوند. تمام افرادی که به خاطر شغل یا شرایط زندگی خود بیش از حد با دست های خود کار می کنند در معرض ابتلا به این بیماری قرار دارند. معمولا مشاغلی مثل بناها، قصاب ها و نیروهای خدماتی که بیش از حد در طول روز با دست های خود کار می کنند، دچار آرنج تنیس بازان می شوند. درد این عارضه ابتدا در محل اتصال تاندون های ساعد به قسمت بیرونی آرنج فرد بروز پیدا می کند. سپس با گذشت زمان ممکن است تمام قسمت های ساعد و مچ دست را نیز درگیر کند. استراحت و مسکن های بدون نیاز به نسخه از جمله مواردی است که می تواند به بهبود علایم عارضه آرنج تنیس بازان کمک کند. اگر با وجود این شیوه های درمانی، علایم فرد بهبود نیافته و زندگی روزمره او با مشکل مواجه شود. پزشک ممکن است عمل جراحی را برای بهبود آرنج تنیس بازان توصیه کند. آرنج تنیس بازان عارضه ای است که در اثر استفاده بیش از حد یا آسیب دیدگی عضلات برای فرد اتفاق می افتد. علت اصلی بروز این عارضه انقباض بیش از حد عضلات ساعد است که برای صاف کردن یا بالا بردن دست یا مچ دست مورد استفاده قرار می گیرد. دقت داشته باشید، انجام حرکات تکراری باعث فشار بیشتر به بافت ها شده و پارگی های جزیی در داخل تاندون های متصل شده به عضلات ساعد ایجاد خواهد کرد. همانطور که از نام این عارضه پیداست، بازی تنیس خصوصا انجام پشت سرهم حرکت backhand stroke به صورت غیر حرفه ای از جمله مواردی است که باعث بروز عارضه آرنج تنیس بازار در فرد تنیس باز خواهد شد. بروز عارضه آرنج تنیس بازان تنها به ورزشکاران محدود نمی شود. همه افرادی که بیش از حد از دست های خود استفاده و حرکات تکراری انجام می دهند، ممکن است بعد از مدتی دچار این عارضه شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید موارد زیر می تواند باعث بروز آرنج تنیس بازار شود: رنگ آمیزی استفاده زیاد از موس لوله کشی با استفاده از ابزار پخت و پز به ویژه خرد کردن گوشت و سبزیجات عواملی که می تواند احتمال ابتلا به عارضه آرنج تنیس بازان را تا حد قابل توجهی افزایش دهد، شامل موارد زیر می شود: در حالی که این عارضه ممکن است در هر سنی اتفاق بیفتد. با این حال آرنج تنیس بازان بیشتر در افراد با سن بین تا سال شایع است. افرادی که دارای حرفه و شغلی هستند که نیاز به استفاده بیش از حد از دست ها و ساعد داشته باشد. انجام کارهای تکراری از جمله مواردی است که باعث فشار آمدن به بافت های تاندون و پارگی آن ها خواهد شد. بعضی از ورزش ها که در آن ورزشکاران از راکت برای بازی استفاده می کنند. احتمال بروز آرنج تنیس بازان در ورزشکاران آن رشته را افزایش خواهد داد. درد ناشی از عارضه آرنج تنیس بازان از جمله مواردی است که در ابتدا ممکن است ساعد و مچ دست فرد را درگیر کند. درد و ضعف ناشی از این عارضه انجام موارد زیر را دشوارتر خواهد کرد: باز کردن قفل در در دست گرفتن فنجان چای تکان دادن دست ها یا گرفتن یک وسیله با استفاده از دست اگر اقدامات اولیه مثل استراحت، یخ و استفاده از قرص های مسکن بدون نیاز به نسخه کمکی به کاهش درد و بهبودی عارضه آرنج تنیس بازان نکرد، بهتر است به پزشک مراجعه کنید. در حین انجام معاینه فیزیکی، پزشک ممکن است بخواهد تا با وارد کردن فشار به ناحیه آسیب دیده یا درخواست حرکت دادن آرنج، مچ دست و انگشتان احتمال ابتلای شما به آرنج تنیس بازان را تشخیص دهد. در بسیاری از موارد، تاریخچه پزشکی و معاینه فیزیکی اطلاعات کافی را در اختیار پزشک قرار خواهد داد تا بتواند به درستی عارضه آرنج تنیس بازان را تشخیص دهد. اما در صورتی که پزشک احتمال دهد که عامل دیگری ممکن است باعث بروز علایم شما شود، ممکن است تصویر برداری اشعه ایکس یا انواع دیگر روش های تصویربرداری را برای تشخیص دقیق تر پیشنهاد کند. آرنج تنیس غالبا بدون نیاز به هیچ درمانی بهبود خواهد یافت. اما اگر داروهای بدون نسخه و اقدامات خودمراقبتی کمک نکرد، پزشک فیزیوتراپی را پیشنهاد می کند. موارد شدید آرنج تنیس بازان نیز ممکن است نیاز به عمل جراحی داشته باشد. اگر علایم شما مربوط به ورزش تنیس یا شرایط شغلی شما باشد. پزشک ممکن است دستور بررسی حرکات شما در حین ورزش یا کار توسط متخصص ورزشی و فیزیوتراپی را بدهد تا بتوان بهترین اقدامات برای کاهش فشار بر روی بافت آسیب دیده انجام داد. علاوه بر این متخصص فیزیوتراپ می تواند با استفاده از حرکات ورزشی و کششی به شما کمک کند تا به مرور زمان عضلات ساعد و مچ دست خود را تقویت کنید. تمرینات اکسنتریک از جمله تمرین هایی است که می تواند تا حد زیادی به کاهش بروز مجدد عارضه آرنج تنیس بازان کمک کند. همچنین استفاده از مچ بند یا باند از جمله مواردی است که می تواند به کاهش فشار بر روی بافت آسیب دیده کمک کند. پزشک ممکن است با توجه به شرایط به وجود آمده تزریق پلاسمای غنی از پلاکت، بوتاکس یا پرولاوتراپی را به تاندون آسیب دیده توصیه کند. سوزن خشک زدن ( Dry needling ) نیز یکی دیگر از موارد درمانی است که در آن از یک سوزن برای سوراخ کردن مناطق آسیب دیده تاندون استفاده خواهد شد. در این شیوه با استفاده از سونوگرافی پزشک یک سوزن مخصوص را در زیر پوست و در داخل بخش آسیب دیده تاندون قرار خواهد داد. سپس انرژی ناشی از سونوگرافی باعث ارتعاش سوزن و مایع شدن آسیب دیدگی بافتی می شود. می توان در ادامه آن را از زیر پوست با استفاده از مکش خارج کرد. اگر علایم شما پس از شش تا ماه درمان غیر جراحی بهبود نیافته باشد، ممکن است کاندید مناسبی برای انجام عمل جراحی و برداشتن بافت آسیب دیده باشید. جراحی برای درمان آرنج تنیس بازان می توانند از طریق برش بزرگ یا از طریق چندین برش کوچک انجام شوند. بعد از عمل جراحی انجام تمرینات توانبخشی برای بهبودی فرد اهمیت بسیار زیادی خواهد داشت. پزشک ممکن است در ابتدای شروع عارضه آرنج تنیس بازان، انجام اقدامات مراقبتی زیر را توصیه کند: پرهیز از انجام فعالیت هایی که باعث بروز درد آرنج و شدت گرفتن علایم آن می شود. بهتر است از مسکن های بدون نیاز به نسخه مثل ایبوپروفن و ناپروکسن استفاده کنید. استفاده از یخ سه یا بار در روز آن هم به مدت دقیقه می تواند به کاهش علایم این عارضه کمک کند. اگر باید همیشه یک سری حرکت تکراری را برای کار یا ورزش خود انجام دهید. بهتر است تکنیک صحیح انجام دادن و کاهش فشار بر روی تاندون ها را یاد بگیرید تا از بروز مجدد این عارضه تا حد قابل توجهی جلوگیری کنید. احتمالا به محض بروز مشکلات و درد ناشی از آرنج تنیس بازان به پزشک عمومی یا خانوادگی خود مراجعه خواهید کرد. پزشک نیز ممکن است با توجه به شرایط به وجود آمده شما را به متخصص طب ورزشی یا جراح ارتوپد ارجاع دهد. از آن جایی که مدت زمان ملاقات با پزشک کوتاه بوده و حرف های زیادی برای گفتن خواهید داشت. در نتیجه بهتر است با آمادگی کامل به پزشک مراجعه کرده و از این زمان کوتاه نهایت استفاده را ببرید. بهتر است قبل از حضور در مطب موارد زیر را آماده کنید: همه نشانه های مربوط و غیر مربوط به بیماری خود را یادداشت کرده و همراه خود داشته باشید. بهتر است استرس ها و تغییرات اخیری که در زندگی تان افتاده است را یادداشت کنید. نام تمامی داروها، مکمل ها و ویتامین های که مصرف می کنید را همراه با میزان مصرف خود یادداشت کنید. گاهی اوقاتت به خاطر سپردن تمامی موارد و اطلاعاتی که پزشک در اختیارتان قرار می دهد، کار دشواری است. در نتیجه بردن همراه به یادآوری اطلاعات مهم و نکات کمک زیادی خواهد کرد. تمامی سوالات مربوط و غیر مربوطی که به ذهنتان رسیده و قصد پرسیدن آن ها از پزشک را دارید را یادداشت کرده و همراه خود به مطب ببرید. احتمال زیاد در حین معاینه، پزشک سوالات زیر را با توجه به شرایط شما مطرح خواهد کرد. بهتر است پیش از حضور در مطب آمادگی پاسخگویی به این سوالات را داشته باشید: از چه زمانی علایم این عارضه شروع شد؟ از چه دارو و مکمل هایی استفاده می کنید؟ آیا اخیرا دچار آسیب دیدگی در ناحیه آرنج خود شده اید؟ آیا انجام فعالیت بدنی یا حرکت دادن دست باعث شدت گرفتن این عارضه می شود؟ علاوه بر این سوالات، پزشک ممکن است در حین معاینه سوالات زیر را نیز مطرح کند: آیا سابقه ابتلا به آرتروز روماتویید یا بیماری های عصبی دیگری داشته اید؟ آیا برای انجام کار یا ورزش خاصی نیاز به انجام حرکات تکراری با دست خود دارید؟ آیا ورزش می کنید؟ تکنیک های خاص ضربه زدن با راکت در حین انجام آن ورزش را به درستی آموخته اید؟ آرنج تنیس بازان یک عارضه دردناک است که هنگام فشار آمدن بیش از حد به تاندون های آرنج بروز پیدا می کند. این فشار معمولا در نتیجه انجام حرکات تکراری با دست ها و مچ دست اتفاق میفتد. علی رغم نام خاص این مشکل، تنها ورزشکاران تنیس باز دچار این عارضه نمی شوند. تمام افرادی که به خاطر شغل یا شرایط زندگی خود بیش از حد با دست های خود کار می کنند در معرض ابتلا به این بیماری قرار دارند. علت اصلی بروز این عارضه انقباض بیش از حد عضلات ساعد است که برای صاف کردن یا بالا بردن دست یا مچ دست مورد استفاده قرار می گیرد. دقت داشته باشید که انجام حرکات تکراری باعث فشار بیشتر به بافت ها شده و پارگی های جزیی در داخل تاندون های متصل شده به عضلات ساعد ایجاد خواهد کرد. منبع: |
داکرایوسیتیت عفونت کیسه های اشکی در گوشه تحتانی چشم است که می تواند باعث درد، قرمزی و ناراحتی چشمی شود. چشمان دردناک همراه با ترشحات خارج شده از چشم، برای همه ناخوشایند خواهد بود. البته خوشبتانه این علایم با درمان مناسب و به موقع به سرعت برطرف خواهد شد. در این مقاله در مورد عوامل احتمالی به وجود آورنده بیماری داکریوسیتیت و نحوه درمان آن ها صحبت خواهیم کرد. در حقیقت بیماری چشمی داکریوسیستیت التهاب یا عفونت کیسه های اشکی است. این کیسه ها قسمت بالایی غدد اشکی هستند که از گوشه داخلی چشم تا حفره بینی ادامه دارند. مجرای اشکی به عنوان مسیری برای شستن کثیفی ها و آلودگی ها از سطح چشم به حساب می آیند. همزمان با خارج شدن اشک ها از طریق مجرای اشکی، اشک های جدید و تازه ای وارد این مجرا می شود. زمانی که در کیسه های اشکی یا مجرای اشکی انسدادی به وجود بیاید، این فرآیند پاکسازی چشم با اختلال مواجه شده و اشک های مصرف شده دیگر نمی توانند به درستی از داخل چشم ها خارج شوند. در نتیجه ممکن است در این ناحیه مهم از چشم باکتری ها تجمع پیدا کنند. در نتیجه علایم بیماری داکریوستیت بسیار شبیه عفونت های چشمی دیگر است. بهتر است در صورت بروز علایم مشابه عفونت، فرد مبتلا باید سریع تر برای جلوگیری از پخش شدن عفونت یا بروز عوارض جانبی به پزشک مراجعه کند. بروز بیماری داکریوسیتیت در نوزادان بسیار شایع تر از بزرگسالان است. با این حال بزرگسالان بالای سال نیز ممکن است به این بیماری دچار شوند. البته کودکان معمولا با انسداد غدد اشکی به دنیا می آیند که به آن داکریوسیتیت مادرزادی گفته می شود. همچنین احتمال بروز انسداد مجاری اشکی در زنان میانسال بیشتر از مردان است زیرا مجاری اشکی زنان به طور طبیعی باریک تر از مردان است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید این عفونت معمولا در نتیجه انسداد غدد و مجاری اشک فرد به وجود می آید. علایم احتمالی انسداد مجاری اشکی شامل موارد زیر می شود: سرطان التهاب سینوس جراحی بینی یا سینوس وجود شیء خارجی در مجرای اشکی صدمه به بینی یا چشم مانند شکستگی بینی رشد زایده داخل بینی به نام پولیپ بینی است عوامل خطری که احتمال انسداد مجاری اشکی را افزایش می دهند، عبارتند از: سپتوم انحراف یافته، هنگامی که سپتوم شما (دیواره نازک بین سوراخ بینی شما) دقیقا در وسط بینی قرار نگرفته باشد، یکی از سوراخ های بینی نسبت به دیگری کوچک تر خواهد بود. rhinitis هیپرتروفی توربین تحتانی ( Inferior turbinate hypertrophy ) معمولا علایم این بیماری شامل موارد زیر می شود: تب چشم آبکی قرمزی چشم چرک یا مخاط در گوشه چشم تورم در گوشه چشم در کنار بینی درد، قرمزی و تورم در گوشه داخلی چشم علایم دکریوسیتیت مزمن معمولا خفیف تر هستند. در صورت ابتلا ممکن است شاهد ریزش اشک و تخلیه چرک از داخل چشم باشید اما در نتیجه نوع خفیف این بیماری هیچ تورمی در داخل چشم به وجود نخواهد آمد. بیماری چشمی داکریوسیتیت می تواند مزمن یا حاد باشد. علایم نوع حاد این عارضه به صورت ناگهانی به وجود آمده و اغلب خود را با تب و خارج شدن چرک از داخل چشم نشان می دهد. عفونت های باکتریایی معمولا علت اصلی بروز نوع حاد این بیماری هستند و برای درمان آن معمولا باید از آنتی بیوتیک ها استفاده کرد. درمان آنتی بیوتیکی در عرض چند روز عفونت های به وجود آمده را برطرف خواهد کرد. داکریوستیت مزمن، شروع علایم ممکن است تدریجی تر از نوع حاد بوده و یکباره بروز پیدا نکند. علایم این نوع از داکریوستیت معمولا شدت کمتری داشته و با تب و خارج شدن چرک همراه نخواهد بود. با این حال، برخی از افراد ممکن است برای مدتی طولانی دچار درد و ناراحتی در گوشه چشم خود باشند. داکریوسیستیت مزمن ممکن است در اثر انسداد مجاری اشکی ایجاد شود. در برخی موارد شدید داکریوسیتیت مزمن، برای تسکین علایم ممکن است از عمل جراحی برای بزرگ کردن مجاری اشک آور انجام شود. تشخیص عارضه چشمی داکریوسیستیت نسبتا ساده است. در حین معاینه، پزشک ممکن است تاریخچه پزشکی فرد را بخواهد و سپس به بررسی علایم قابل مشاهده داکیوریوسیستیت، مانند تورم یا قرمزی بپردازد. پزشک ممکن است در حین معاینه برای تشخیص روی کیسه اشکی را فشار داده تا ببیند آیا چرک از داخل چشم بیرون می آید یا خیر. در صورت انجام این کار، پزشک می تواند نمونه ای از چرک را برای آزمایش باکتری ها جمع کرده و به آزمایشگاه ارسال کند. در بعضی از موارد نیز ممکن است پزشک آزمایش ناپدید شدن رنگ را انجام دهد. در طی این آزمایش، پزشک رنگ زرد را در گوشه چشم قرار می دهد. در فرد سالم، رنگ زرد بعد از چند دقیقه از بین خواهد رفت. اما اگر فرد دچار انسداد مجار اشکی باشد، رنگ برای مدت طولانی در گوشه چشم باقی خواهد ماند. آزمایش ناپدید شدن رنگ همچنین می تواند نشان دهد که آیا مجاری اشک تا حدی مسدود شده یا اینکه انسداد به طور کامل مجاری اشکی را مسدود کرده است. برای بررسی میزان انسداد، پزشک سوآپ پزشکی را در داخل بینی و سمت مشکوک به انسداد نگه خواهد داشت. اگر رنگ به داخل بینی منتقل شود، احتمال اینکه انسداد نسبی باشد وجود خواهد داشت. اگر پس از احتمال ابتلا به داکریوسیتیت به سرعت درمان آن را شروع نکنید، عفونت حاد می تواند تبدیل به عفونت مزمن شود. در نوزادان مبتلا به داکریوسیستیت مادرزادی، عفونت می تواند به سوکت چشمی گسترش یافته و قسمت های دیگر بدن را نیز درگیر کند. این بیماری می تواند منجر به عوارض خطری مانند موارد زیر شود: آبسه مغزی، تجمع مقدار زیادی چرک در داخل مغز فرد یا التهاب غشاهای پوشاننده اطراف مغز و نخاع ( sepsis ) ، یک پاسخ التهابی در سطح بدن که ناشی از بروز عفونت است. پزشکان معمولا فقط در صورت وجود قرمزی قابش تشخیص، ترشحات چرکی همراه با تب اقدام به درمان داکریوسیستیت حاد خواهند کرد. معمولا در همه گروه های سنی، افراد مبتلا به داکریوسیتیت حاد بعد از مصرف یک دوره آنتی بیوتیک خوراکی درمان خواهند شد. در شیرخواران مبتلا به داکریوسیستیت حاد برگشت پذیر، معمولا مجاری اشکی با رشد آن ها و در سنین تا ماهگی از حالت انسداد کاملا خارج خواهد شد. برای درمان داکریوسیتیت مزمن، پزشکان ممکن است قطره چشم استروییدی را برای کاهش تورم که ممکن است مانع جریان اشک در مجاری اشک باشد، تجویز کنند. با این حال، افراد مبتلا به داکریوسیستیت مزمن ممکن است برای گسترده تر شدن مجرای اشک خود یا دور زدن انسداد نیاز به عمل جراحی داشته باشند. در این روش که به dacryocystorhinostom بیشتر افراد مبتلا به داکریوسیستیت با استفاده از یک کمپرس گرم روی قسمت بیرونی چشم می توانند به رفع علایم و نهایتا به باز شدن مجاری اشکی کمک کنند. در نتیجه به هیچ وجه درمان های خانگی برای بهبود این عارضه چشمی را دست کم نگیرید. همچنین داروهای مسکن بدون نسخه و داروهای ضد التهاب تا زمانی که درمان قطعی با آنتی بیوتیک یا جراحی انجام شود، می توانند در کنترل درد و تب ناشی از این عارضه کمک کننده باشد. داکرایوسیتیت عفونت کیسه های اشکی در گوشه تحتانی چشم است که می تواند باعث درد، قرمزی و ناراحتی چشمی شود. چشمان دردناک همراه با ترشحات خارج شده از چشم، برای همه ناخوشایند خواهد بود. البته خوشبتانه این علایم با درمان مناسب و به موقع به سرعت برطرف خواهد شد. زمانی که در کیسه های اشکی یا مجرای اشکی انسدادی به وجود بیاید، این فرآیند پاکسازی چشم با اختلال مواجه شده و اشک های مصرف شده دیگر نمی توانند به درستی از داخل چشم ها خارج شوند. در نتیجه ممکن است در این ناحیه مهم از چشم باکتری ها تجمع پیدا کرده و منجر به بروز عفونت چشمی شوند. در صورت بروز این مورد اگر فرد سریعا تحت درمان قرار نگیرد، ممکن است عفونت قسمت های دیگر بدن فرد را نیز درگیر کرده و باعث عوارض جانبی دیگری شود. |
لکه های کبدی نواحی کوچک تیره و صاف بر روی پوست هستند که از نظر اندازه متفاوت بوده و در نواحی در معرض تابش نور خورشید مثل دست ها، صورت، شانه ها و بازوها بروز پیدا می کند. به لکه های کبدی، لکه های خورشیدی نیز گفته می شود. بروز لکه های کبدی معمولا بعد از سنین سال شایع است با این حال این عارضه پوستی ممکن است افراد جوان تر و کسانی که مدت طولانی زیر تابش نور خورشید قرار دارند نیز بروز پیدا کنند. لکه های کبدی ممکن است در بعضی موارد شبیه بافت های سرطانی نیز به نظر برسند. اما این لکه ها به هیچ وجه سرطانی نبوده و معمولا نیازی به درمان نخواهند داشت. این لکه ها در حقیقت علامتی از این است که پوست شما بیش از حد در معرض آفتاب قرار گرفته و در تلاش برای محافظت از پوست شما این لکه های پوستی به وجود آمده است. خوشبختانه با استفاده از لوازم آرایشی می توان این لکه ها را روشن تر کرده یا به کلی از بین برد. می توانید با استفاده منظم از ضد آفتاب و جلوگیری از قرار گرفتن در معرض آفتاب از لکه های کبدی جلوگیری کنید. در حقیقت لکه های کبدی توسط سلول های رنگدانه فعال پوستی به وجود می آیند. نور ماوراء بنفش ( UV ) ترشح ملانین پوستی را تسریع کرده و در نتیجه باعث بروز لکه های پوستی خواهد شد. به همین علت پوستی که سال ها در معرض تابش آفتاب بوده، این ترشحات ملانینی در زیر پوست جمع شده و باعث به وجود آمدن لکه های کبدی بر روی پوست خواهد شد. استفاده از تخت های برنزه و اتاق های سولاریوم نیز از جمله مواردی است که می تواند احتمال بروز لکه های کبدی بر روی پوست را افزایش دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید احتمال بروز این لکه های پوستی در موارد زیر ممکن است افزایش یابد: آفتاب سوختگی داشتن پوست روشن قرار گرفتن بیش از حد در زیر نور خورشید بروز لکه های کبدی محدود به سن خاصی نبوده و می تواند افراد با هر نوع پوست و سن و سالی را درگیر کند. اما به طور کلی بروز این عارضه پوستی در بزرگسالان با پوست روشن شایع تر از دیگر افراد است. بر خلاف لکه های کک و مک که در کودکان شایع تر بوده و با قرار نگرفتن در معرض نور خورشید محو می شوند. لکه های سنی یا همان لکه های کبدی دایمی بوده و به مرور زمان محو نخواهد شد. ویژگی لکه های کبدی لکه های به صورت مسطح و بیضی شکل هستند. دارای رنگ قهوه ای یا برنزی هستند. بر روی قسمت هایی از پوست که بیشترین تماس را با نور خورشید دارند بروز پیدا می کنند. به عنوان مثال بروز لکه های کبدی بر روی قسمت های پشتی دست، روی پا، صورت، شانه و کمر شایع تر از دیگر قسمت های بدن است. اندازه آن حدود میلی متر است. ممکن است این لکه ها به صورت گروهی در کنار هم بروز پیدا کرده و توجه شما را به خود جلب کند. لکه های کبدی نیازی به مراقبت پزشکی یا درمان نخواهند داشت. اما اگر این لکه ها تغییر رنگ داده و سیاه شدند، احتمال ملانوما وجود داشته و فرد باید سریعا برای تشخیص و درمان به پزشک مراجعه کند. در صورت بروز موارد زیر در لکه های پوستی سریعا به متخصص پوست مراجعه کنید: لکه به رنگ سیاه درآمده است. بزرگ شدن لکه داشتن لبه های غیر طبیعی ترکیبی غیر طبیعی از رنگ ها خون ریزی در محل لکه برای کاهش احتمال بروز لکه های کبدی یا بازگشت لکه ها پس از درمان بهتر است برای کاهش قرار گرفتن در معرض آفتاب موارد زیر را رعایت کنید: به همین خاطر بهتر است در این ساعت ها از منزل خارج نشده و برای ساعت های دیگر روز برنامه ریزی کنید. حتما تا دقیقه قبل از خروج منزل از ضد آفتاب با SPF حداقل استفاده کرده و مقدار کافی از آن را بر روی پوست صورت و دست ها بمالید. البته هر دو ساعت یک بار باید مصرف ضد آفتاب را تجدید کنید تا اثر آن باقی بماند. بهتر است در زمان خروج از منزل لباس آستین بلند و شلوار پوشیده و از کلاه لبه دار و عینک دودی در زیر نور خورشید استفاده کنید. تشخیص این عارضه پوستی می تواند شامل موارد زیر باشد: پزشک معمولا با نگاه کردن به پوست می تواند لکه های کبدی را تشخیص دهد. اما اینکه نوع لکه ها به درستی تشخیص داده شود از اهمیت بسیار زیادی برخوردار است، زیرا شیوه درمان هر کدام از لکه های پوستی متفاوت بوده و در صورت تشخیص اشتباه ممکن است روند درمان طولانی تر شود. پزشک ممکن است آزمایشات دیگر مثل نمونه برداری پوستی را برای تشخیص دقیق تر لکه های پوستی توصیه کند. این نمونه برداری می تواند به تشخیص بیماری های دیگر پوستی مثل lentigo maligna یک نوع سرطان پوستی کمک کند. اگر بخواهید لکه های کبدی به وجود آمده کم رنگ تر شده و کمتر به چشم بیایند، درمان هایی وجود دارد که می توانید از آن ها برای روشن کردن یا برطرف کردن این لکه ها استفاده کنید. از آنجا که رنگدانه ها در پایه اپیدرم پوست، بالاترین لایه پوست قرار گرفته اند، هر نوع درمانی که به منظور روشن شدن لکه های کبدی مورد استفاده قرار گیرد باید قدرت نفوذ به این لایه پوستی را داشته باشد. درمان لکه های کبدی شامل موارد زیر می شود: استفاده از کرم های سفید کننده (هیدروکویینون) ها به تنهایی یا همراه با رتینوییدها و استرویید خفیف می تواند به محو شدن تدریجی لکه ها بعد از گذشت چند ماه از درمان کمک کند. این درمان ها ممکن است باعث خارش، قرمزی، سوزش یا خشکی موقت پوست فرد شود. برخی از روش های درمانی لیزر می تواند بدون آسیب زدن به سطح پوست، سلول های تولید کننده ملانین (ملانوسیت ها) را از بین ببرد. این شیوه های درمانی برای اثرگذار بودن معمولا باید چندین جلسه ادامه داشته باشند. در این روش نیتروژن مایع را به مدت ثانیه یا کمتر بر روی لکه های به وجود آمده روی پوست قرار خواهند داد. این نیتروژن رنگدانه های اضافه پوست را از بین برده و با بهبود یافتن محل انجماد، پوست ظاهر روشن تری پیدا خواهد کرد. در صورتی که این لکه ها به صورت گروهی بر روی پوست به وجود آمده باشند ممکن است از اسپری انجماد برای درمان همزمان لکه ها استفاده کرد. البته این درمان ممکن است با عوارض جانبی مثل مشکلات پوستی، احتمال بروز اسکار یا تغییر رنگ همراه باشد. در این شیوه با استفاده از یک برس چرخاننده لایه سطح پوست ساییده خواهد شد. با جایگزین شدن پوست جدید ممکن است این لکه های کبدی از بین رفته یا کمرنگ شده باشد. البته در صورت برطرف نشدن لکه، ممکن است نیاز به تکرار شیوه درمانی باشد. عوارض جانبی احتمالی این شیوه درمانی شامل قرمزی موقت، تورم و بروز زخم های پوستی است. همچنین درمان کامل و محو شدن لکه ممکن است ماه ها به طول بیانجامد. میکرودرمابراسیون میکرودرم ابریشن نسبت به روش درم ابریژن، نیمه تهاجمی به حساب می آید. برای به دست آوردن نتایج متوسط و موقت، شما طی چند ماه به تکرار مراحل درمانی نیاز خواهید داشت. ممکن است بعد از درمان در مناطق تحت درمان شاهد بروز قرمزی یا مور مور شدن شوید. البته دقت داشته باشید که اگر مبتلا به روزاسه بوده یا بر روی صورت شما رگ های قرمز ریزی وجود دارد این روش درمانی می تواند شرایط را بدتر کند. لایه بردارهای شیمیایی در این روش از محلول شیمیایی برای از بین بردن لایه های رویی پوست استفاده خواهد شد. بعد از لایه برداری، لایه های جدید پوستی نرم و روشن تر جایگزین لایه های لک دار قبلی خواهد شد. عوارض جانبی این شیوه درمانی شامل جای زخم، عفونت یا تیره شدن رنگ پوست می شود. حتی در مواردی قرمزی ناشی از این شیوه درمانی ممکن است تا چند هفته روی پوست باقی بماند. همچنین برای دیدن میزان اثر بخشی این عارضه ممکن است به ماه ها درمان با این شیوه نیاز داشته باشید. درمان لکه کبدی معمولا در داخل مطب پزشک انجام شده و نیاز به بستری شدن فرد نخواهد داشت. مدت زمان مورد نیاز برای اثربخش بودن هر کدام از این شیوه ها بستگی به شدت و نوع پوست بیمار داشته و ممکن است بین چند هفته تا چند ماه به طول بینجامد. بعد از انجام این شیوه های درمانی پزشک استفاده از کرم های ضد آفتاب با SPF حداقل را برای محافظت از پوست پس از لایه برداری توصیه خواهد کرد. همچنین از آنجایی که درمان لکه های کبدی یکی از موارد مربوط به زیبایی پوست محسوب می شود در نتیجه هزینه درمانی آن تحت پوشش بیمه نخواهد بود. از طرف دیگر این شیوه های درمانی ممکن است عوارض جانبی به همراه داشته باشد، در نتیجه بهتر است پیش از انتخاب آن با پزشک متخصص مشورت کرده و از انتخاب پزشک آموزش دیده و با تجربه اطمینان حاصل کنید. داروها و کرم های متنوعی برای درمان لکه های پوستی و کبدی وجود دارد که ممکن است با توجه به میزان تیرگی لک ها، هر کدام از این موارد به محو شدن لکه ها کمک کند. برای اثر بخشی این محصولات باید چندین ماه به صورت منظم از کرم ها یا داروها تحت نظر پزشک استفاده کنید تا شاهد نتایج آن باشید. اگر قصد خرید کرم های محو کننده بدون نیاز به نسخه موجود در داروخانه ها را دارید، بهتر است کرم هایی را خریداری کنید که حاوی هیدروکویینون، گلیکولیک اسید یا کوجیک اسید باشند. البته دقت داشته باشی دکه مصرف کرم های حاوی هیدروکویینون یا دیگر موارد می تواند باعث بروز التهابات پوستی شود. همچنین برای پوشاندن لک ها می توانید از محصولات آرایشی پوشاننده استفاده کنید. از آن جایی که مدت زمان ملاقات با پزشک کوتاه بوده و حرف های زیادی برای گفتن خواهید داشت. در نتیجه بهتر است با آمادگی کامل به پزشک مراجعه کرده و از این زمان کوتاه نهایت استفاده را ببرید. بهتر است قبل از حضور در مطب موارد زیر را آماده کنید: همه نشانه های مربوط و غیر مربوط به بیماری خود را یادداشت کرده و همراه خود داشته باشید. بهتر است استرس ها و تغییرات اخیری که در زندگی تان افتاده است را یادداشت کنید. نام تمامی داروها، مکمل ها و ویتامین های که مصرف می کنید را همراه با میزان مصرف خود یادداشت کنید. گاهی اوقاتت به خاطر سپردن تمامی موارد و اطلاعاتی که پزشک در اختیارتان قرار می دهد، کار دشواری است. در نتیجه بردن همراه به یادآوری اطلاعات مهم و نکات کمک زیادی خواهد کرد. تمامی سوالات مربوط و غیر مربوطی که به ذهنتان رسیده و قصد پرسیدن آن ها از پزشک را دارید را یادداشت کرده و همراه خود به مطب ببرید. در مورد لکه های کبدی بهتر است سوالات زیر را مطرح کنید: کدام تغییرات پوستی اهمیت زیادی داشته و باید سریعا به پزشک مراجعه کنم؟ اگر این لکه های به وجود آمده لکه های کبدی یا سنی باشد برای بهبود ظاهر پوست خود باید چه کاری انجام دهم؟ آیا درمان این لکه ها باعث می شود تا کاملا لکه ها محو شوند یا فقط باعث کم رنگ تر شدن آن خواهد شد؟ آیا ممکن است این لکه ها به مرور زمان تبدیل به سرطان پوست شود؟ توقع و انتظارات از پزشک پزشک معالج احتمال در حین معاینه برای تشخیص دقیق تر عارضه و انتخاب بهترین شیوه درمان سوالات زیادیررا مطرح خواهد کرد که بهتر است آمادگی پاسخگویی به آن ها را داشته باشید. برخی از این سوالات عبارتند از: چه زمانی متوجه بروز لکه های پوستی شدید؟ در گذشته دچار آفتاب سوختگی های مکرر شده اید؟ روزانه چند ساعت در معرض تابش نور خورشید یا اشعه ماوراء بنفش قرار می گیرید؟ آیا از پوست خود در برابر اشعه های خورشید یا ماوراء بنفش محافظت می کنید؟ آیا سابقه ابتلا به لکه های کبدی یا سرطان پوست در خانواده خود دارید؟ از چه داروهایی استفاده می کنید؟ نتیجه گیری لکه های کبدی نواحی کوچک تیره و صاف بر روی پوست هستند که دارای اندازه های متفاوتی بوده و در نواحی در معرض تابش نور خورشید مثل دست ها، صورت، شانه ها و بازوها بروز پیدا می کند. به لکه های کبدی، لکه های خورشیدی نیز گفته می شود. این عارضه پوستی بیشتر در سنین بالای سال شایع است اما ممکن است افراد در سنین دیگر را نیز درگیر کند. به طور کلی این لک های پوستی نیاز به درمان نخواهد داشت. اما برخلاف کک و مک به مرور زمان رفع نشده و همیشگی خواهد بود. |
تب های هموراژیک ویروسی یا Viral hemorrhagic fevers بیماری های عفونی هستند که می توانند باعث بروز بیماری های شدید و خطرناکی شده و حتی زندگی فرد مبتلا را به خطر بیاندازد. این عارضه ممکن است به دیواره رگ های خونی ریز داخل بدن آسیب رسانده و باعث نشت آن ها شده و همچنین توانایی لخته شدن خون را مختلف کنند. خونریزی داخلی ناشی از این بیماری ممکن است خفیف بود یا اینکه به کلی حیات فرد را به خطر بیاندازد. انواع تب های هموراژیک ویروسی برخی از انواع تب های هموراژیک ویروسی عبارتند از: دنگو ابولا لاسا ماربورگ تب زرد این بیماری ها بیشتر در مناطق گرمسیری جهان افراد را درگیر می کند. تب هموراژیک ویروسی در صورتتماس با حیوانات آلوده، افراد یا حشرات پخش شده و افراد جدیدی را مبتلا خواهد کرد. در حال حاضر هیچ درمانی برای تب هموراژیک ویروسی وجود ندارد. داروی ضد ویروسی ربابیرین ( Rebetol ، Virazole ) ممکن است به کوتاه شدن دوره برخی از عفونت ها کمک کرده و در بعضی موارد از عوارض جانبی این بیماری جلوگیری کند اما نمی تواند باعث درمان این بیماری شود. واکسیناسیون فقط برای برخی از انواع تب همولوژیک ویروسی وجود دارد. در نتیجه تا زمان تولید واکسن انواع مختلف این بیماری، بهترین روش پیشگیری از ابتلا به این بیماری ها خواهد بود. ویروس هایی که باعث بروز تب هموراژیک ویروسی می شوند، به صورت طبیعی در بدن انواع حیوانات و حشرات میزبان مثل پشه ها، کنه ها، جوندگان یا خفاش ها زندگی می کنند. هر یک از این میزبان ها به طور طبیعی در یک منطقه زندگی کرده و در نتیجه مردم ساکن در آن منطقه دچار این بیماری ها خواهند شد. البته برخی از تب های هموراژیک ویروسی از فردی به رد دیگر منتقل می شوند. در نتیجه در صورت مسافرت یک فرد آلوده از یک منطقه به منطقه دیگر این بیماری ممکن است در نواحی دیگر نیز گسترش یابد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید مسیر انتقال هر ویروس متفاوت است. برخی از تب های هموراژیک ویروسی توسط نیش پشه یا کنه پخش می شوند. بعضی از انواع دیگر از طریق تماس با خون آلوده یا مایع منی منتقل می شوند. بعضی از گونه های دیگر این بیماری ها نیز از طریق مدفوع موش آلوده یا ادرار به دیگران منتقل می شود. به عنوان مثال اگر به منطقه ای سفر کنید که ابتلا به تب هموراژیک ویروسی در آن شایع باشد، ممکن است در آنجا به این بیماری آلوده شده و پس از بازگشت از سفر علایم شما بروز پیدا کند. معمولا روز زمان لازم خواهد بود تا علایم تب های هموراژیک ویروسی نمایان شود. همانطور که پیش از این نیز گفته شد، سفر به مناطقی که این بیماری ها در آن شایع است احتمال ابتلا به این بیماری را افزایش خواهد داد. البته عوامل دیگری نیز وجود دارد که می تواند احتمال ابتلا به این بیماری را افزایش دهد: کار با بیماران کشتار حیوانات آلوده سوزن مشترک برای تزریق داشتن رابطه جنسی محافظت نشده کار در فضای باز یا در ساختمان های دارای موش های آلوده قرار گرفتن در معرض خون آلوده یا مایعات دیگر بدن فرد بیمار علایم تب های هموراژیک ویروسی علایم و نشانه این بیماری با توجه به نوع بیماری متفاوت خواهد بود. به طور کلی، علایم و نشانه های اولیه ممکن است شامل موارد زیر باشد: تب شدید خستگی سرگیجه دردهای عضلانی، استخوانی یا مفصل ضعف موارد شدید برخی از انواع این بیماری ممکن است باعث خونریزی شود. اما افراد به ندرت به خاطر از دست دادن خون می میرند. ممکن است خونریزی به اشکال زیر اتفاق بیفتد: زیر پوست در اندام های داخلی از دهان، چشم ها یا گوش ها سایر علایم و نشانه های عفونت های شدید می تواند شامل موارد زیر باشد: شوک سپتیک نقص سیستم عصبی کما هذیان گویی نارسایی کلیه نارسایی تنفسی نارسایی کبد بهترین زمان برای مراجعه به پزشک قبل از سفر به کشورهای درحال توسعه دیگر است. زیرا باید از واکسیناسیون مورد نیاز پیش از سفر به آن کشورها مطلع شده و برای انجام آن ها اقدام کنید. اگر به محض بازگشت از سفر به خانه دچار علایم و نشانه های تب های هموراژیک ویروسی شدید باید حتما با پزشک مشورت کنید. ترجیحا با کسی که در پزشکی بین المللی یا بیماری های عفونی تخصص دارد در این مورد صحبت کنید. یک متخصص ممکن است بتواند بیماری شما را سریعتر تشخیص داده و آن را به نحو موثرتری درمان کند. حتما به پزشک اطلاع دهید که به تازگی به چه مناطقی سفر کرده اید. تب خون ریزی ویروسی می تواند به قسمت های زیر از بدن شما آسیب برساند: مغز چشم ها قلب کلیه ها کبد ریه ها طحال در برخی موارد، این آسیب به اندازه ای شدید است که باعث مرگ فرد مبتلا می شود. جلوگیری از ابتلا به تب های هموراژیک ویروسی، به ویژه در کشورهای در حال توسعه باعث بروز چالش های بزرگی شده است. بسیاری از عوامل اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی مثل جنگ، آوارگی، از بین بردن زیستگاه، عدم بهداشت و مراقبت های پزشکی مناسب که به بروز ناگهانی و شیوع بیماری های عفونی کمک می کنند از جمله موارد مشکل ساز در کنترل این بیماری ها هستند. اگر در یکی از کشورهای توسعه یافته زندگی، کار کرده یا به آن جا سفر کرده اید. بهتر است برای محافظت از خود اقدامات احتیاطی و بهداشتی را با دقت رعایت کنید. این کار می تواند استفاده از دستکش، ماسک یا موارد دیگر باشد. واکسن تب زرد به طور کلی بی خطر و موثر تلقی می شود، اگرچه در موارد نادر ممکن است با عوارض جانبی جدی نیز همراه باشد. در مورد وضعیت کشورهایی که به آن سفر می کنید با مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها تماس بگیرید زیرا برخی از آنها برای ورود به گواهینامه واکسیناسیون نیاز خواهند داشت. واکسن تب زرد برای کودکان زیر ماه یا برای زنان باردار خصوصا در سه ماهه اول توصیه نمی شود. برای مراقبت از خود در برابر حشراتی مثل پشه ها و کنه ها نهایت تلاش خود را بکنید. علی الخصوص هنگامی که کشورهای توسعه یافته سفر می کنید. بهتر است برای پیاده روی در هوای آزاد و جنگل ها از لباس های پوشیده استفاده کرده و بدن خود را پوشیده نگه دارید. همچنین در هنگام غروب و طلوع آفتاب سعی کنید تا از هتل یا محل سکونت خود خارج نشده یا از دافع حشرات با غلظت تا درصد استفاده کنید. اگر در محلی زندگی می کنید که شیوع تب های هموراژیک ویروسی زیاد است، بهتر است برای جلوگیری از آلودگی توسط جوندگان توصیه های زیر را عملی کنید: غذای حیوانات خانگی را در ظروف مناسب قرار داده و به خوبی از آن ها در برابر جوندگان دیگر مراقبت کنید. زباله ها را در داخل سطل زباله دردار قرار داده و گاهی اوقات به خوبی آن را بشویید. زباله ها را به طور مرتب از خانه خارج کنید. از محکم بودن درها و پنجره ها اطمینان حاصل کنید چمن های اطراف منزل را به طور منظم کوتاه کنید. تشخیص تب های هموراژیک ویروسی در چند روز اول بروز بیماری ممکن است کار بسیار دشواری باشد. علایم و نشانه های اولیه رایج در بین انواع این تب های هموراژیک ویروسی شامل تب بالا، درد عضلانی، سردرد و خستگی شدید می شود که با بیماری های دیگر هم مشترک بوده و روند تشخیص را مشکل خواهد کرد. برای کمک به تشخیص احتمالا پزشک در مورد تاریخچه بیماری ها، مسافرت و هرگونه قرار گرفتن در معرض جوندگان یا پشه ها سوالاتی را مطرح خواهد کرد. حتما سفرهای بین المللی را با جزییات شرح دهید، از جمله کشورهایی که از آنها بازدید کرده اید، تاریخ ها و همچنین هر گونه تماسی که ممکن است با منابع احتمالی عفونت داشته باشید. برای ت یید تشخیص معمولا آزمایش هایی مثل نمونه خون گرفتن از فرد نیاز خواهد بود. از آنجایی این بیماری ها به شدت ویروسی و مسری هستند، این آزمایش ها حتما باید در آزمایشگاه های خاص با رعایت اقدامات احتیاطی صورت گیرد. در حالی که هیچ درمان خاصی برای اکثر تب های خونریزی ویروسی وجود ندارد، داروی ضد ویروسی رباویرین ( Rebetol ، Virazole ) ممکن است به کوتاه شدن دوره برخی از عفونت ها کمک کرده و در برخی موارد از بروز عوارض جانبی ناشی از این بیماری جلوگیری کند. مراقبت و حمایت از فرد مبتلا اهمیت بسیار زیادی دارد. برای جلوگیری از کم آبی به مایعات بیشتری نیاز داشته و باید بتوانید تعادل الکترولیت ها را حفظ کنید. زیرا این مواد معدنی برای حفظ عملکرد اعصاب و عضلات اهمیت بسیار زیادی دارند. برخی از افراد ممکن است نیاز به دیالیز داشته باشند. دیالیز یک روش مصنوعی برای از بین بردن ضایعات از خون خواهد بود. تب های هموراژیک ویروسی بیماری های عفونی هستند که می توانند باعث بروز بیماری های شدید و خطرناکی شده و حتی زندگی فرد مبتلا را به خطر بیاندازد. این عارضه ممکن است به دیواره رگ های خونی ریز داخل بدن آسیب رسانده و باعث نشت آن ها شده و همچنین توانایی لخته شدن خون را مختلف کنند. خونریزی داخلی ناشی از این بیماری ممکن است خفیف بود یا اینکه به کلی حیات فرد را به خطر بیاندازد. در حالی که هیچ درمان خاصی برای اکثر تب های خونریزی ویروسی وجود ندارد، داروی ضد ویروسی رباویرین ممکن است به کوتاه شدن دوره برخی از عفونت ها کمک کرده و در برخی موارد از بروز عوارض جانبی ناشی از این بیماری جلوگیری کند. منبع: |
بیماری کم تعریقی یا انهیدروزیس ناتوانی در عرق کردن به طور طبیعی است. هنگامی که عرق نکرده و بدن نیز نمی تواند خود را خنک کند. در نتیجه باعث می شود تا بدن دچار گرمای بیش از حد شده و در بعضی از موارد دچار گرمازدگی خواهد شد. تشخیص کم تعریقی که به آن هیپوهیدروز نیز گفته می شود کار دشواری است. اغلب کم تعریقی حتی ممکن است هیچگاه شناسایی نشود. ده ها عامل وجود دارد که می تواند باعث بروز این بیماری شود این موارد شامل آسیب های پوستی، برخی از بیماری ها و داروهای خاص شود. همچنین این بیماری ممکن است به صورت ارثی بوده یا بعدا در زندگی به وجود بیاید. شیوه درمان بیماری کم تعریقی با توجه به علت اصلی بروز این بیماری انتخاب خواهد شد. کم تعریقی هنگامی اتفاق می افتد که غدد عرق فرد به درستی کار نکرده یا در نتیجه بیماری که با آن متولد شده (بیماری مادرزادی) یا بیماری هایی که عصب ها یا پوست را درگیر می کنند، به وجود بیاید. علل بروز کم تعریقی شامل موارد زیر می شود: بیماری هایی مثل دیابت و سندرم گیلین باره که باعث آسیب عصبی (نوروپاتی) می شود. بیماری هایی که با آن ها به دنیا آمده اید، مانند برخی از علایم مادرزادی که بر روی رشد غدد عرق ت ثیر گذار هستند. بیماری وراثتی متابولیسمی مثل بیماری فابری بر روی سوخت و ساز فرد ت ثیر داشته و می تواند باعث بروز کم تعریقی در فرد شود. بیماری های بافت همبند مثل سندرم شوگرن که باعث بروز خشکی چشم و دهان می شود. آسیب پوستی مانند سوختگی، پرتودرمانی یا بیماری هایی مثل پسوزیاریس که منافذ پوست را مسدود می کند (انسداد مجاری منافذ) می تواند باعث بروز بیماری آنهیدروز شود. مصرف برخی از داروها مثل مورفین و سم بوتولینیوم نوع A و داروهای مورد استفاده برای درمان مشکلات و بیماری های روانی علایم بیماری کم تعریقی شامل موارد زیر می شود: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سرگیجه تعریق کم احساس گرما احساس گرگرفتگی گرفتگی عضلات یا ضعف کمبود تعریق ممکن است به صورت زیر اتفاق بیفتد: در یک قسمت بدن در قسمت های مختلف بدن بیشتر قسمت های بدن را درگیر کند (کلی) این عارضه کم تعریقی در برخی از نواحی ممکن است باعث شود تا مناطق بدون مشکل بیشتر دچار تعریق شوند. همچنین کم تعریقی می تواند قسمت بزرگی از بدن را درگیر کرده و مانع از خنک شدن مناسب بدن شود. در نتیجه بنابراین ورزش شدید، کار بدنی سخت یا هوای گرم می تواند باعث گر گرفتگی، فرسودگی یا حتی گرمازدگی شود. کم تعریقی می تواند خود به خود یا به عنوان نشانه مربوط به بیماری های دیگر مثل دیابت یا آسیب های پوستی بروز پیدا کند. در صورتی که متوجه شدید کمتر از حد معمول عرق می کنید. مثلا هنگامی که ورزش کرده یا فعالیت شدید انجام می دهید تعریق نکرده یا میزان تعریق بسیار کم است بهتر است برای تشخیص و درمان به پزشک مراجعه کنید. اگر دچار علایم شدید و نگران کننده مثل حمله قلبی هسیتد بهتر است سریعا با اورژانس تماس بگیرید. بیماری های مربوط به گرما جدی ترین عوارض جانبی ناشی از کم تعریقی است. به ویژه کودکان نسبت به این بیماری آسیب پذیرتر بوده و دمای بدن آن ها سریع تر از بزرگسالان افزایش می یابد در نتیجه عوارض جانبی در سنین پایین افزایش خواهد یافت. مشکلات ناشی از افزایش بیش از حد دما شامل موارد زیر می شود: علایم ناشی از افزایش گرما می تواند باعث درد عضلانی یا اسپاسم عضلانی در فرد شود. برای رفع این عارضه جانبی باید در مکان خنک استراحت کرده و نوشیدنی خنک بنوشید. در صورتی که این گرفتگی عضلات بیش از یک ساعت به طول انجامید بهتر است برای درمان به پزشک مراجعه کنید. علایم این عارضه شامل ضعف، حالت تهوع و افزایش سرعت نبض می شود. در صورتی که علایم گرما زدگی بیشتر از یک ساعت طول کشید به مکان خنک تری رفته و در صورت نیاز از پزشک کمک بگیرید. این عارضه بسیار خطرناک زمانی اتفاق می افتد که دمای بدن به . درجه سانتیگراد یا بیشتر از آن می رسد. در نتیجه این عارضه پوست بدن ممکن است داغ، قرمز یا خشک شود. در صورتی که سکته گرمای به سرعت درمان نشود ممکن است باعث از دست دادن هوشیاری و بیهوشی فرد مبتلا شود. اغلب پیشگیری از بروز بیماری کم تعریقی قابل پیشگیری نیست اما می توان تا حد زیادی از بروز بیماری های جانبی مربوط به افزایش دما جلوگیری کرد. برای حفظ امنیت و جلوگیری از بروز این بیماری ها بهتر است از موارد زیر را رعایت کنید: در روزهای گرم بهتر است در محیط های خنک بمانید. برای خنک کردن خود از یک اسپری آب استفاده کنید. در هنگام گرم بودن هوا از لباس های خنک و گشاد استفاده کنید. سطح فعالیت بدنی خود را حفظ کرده و از انجام فعالیت های شدید بپرهیزید. علایم مربوط به بیماری های مربوط به افزایش گرما را یاد گرفته و آن ها را درمان کنید. پزشک احتمالا براساس علایم و نشانه ها، تاریخچه پزشکی و معاینه فیزیکی به ابتلای به بیماری کم تعریقی مشکوک خواهد شد. اما ممکن است برای ت یید تشخیص نیاز به آزمایشات خاصی داشته باشید. این آزمایشات شامل موارد زیر می شود: در طی این آزمایش که به آن تست تعریق گفته می شود بدن شما کاملا با یک نوع پودر که در مواجهه با عرق تغییر رنگ می دهد، پوشانده خواهد شد. سپس باید وارد اتاقکی شوید که دمای اتاق افزایش پیدا کرده و میزان تعریق شما اندازه گیری خواهد شد. تصاویر دیجیتالی نتایج تعریق کل بدن شما را هر لحظه ثبت خواهند کرد، در نتیجه به یکباره تمامی غدد تعریقی شما از نظر سلامت و میزان تعریق مورد بررسی قرار خواهند گرفت. در بعضی از موارد که پزشک به ابتلای شما به بیماری کم تعریقی مشکوک است، ممکن است از شما درخواست کند تا نمونه برداری پوستی انجام دهید. در این آزمایش معمولا سلول های پوستی و گاهی اوقات غدد تعریقی برای بررسی در زیر میکروسکوپ برداشته خواهند شد. بیماری کم تعریقی در صورتی که تنها یک بخش کوچک و تعدادی از غدد تعریقی را درگیر کرده باشد نیازی به درمان نخواهد داشت. اما در صورتی که بخش اعظم غدد تعریقی در اثر این بیماری درگیر شده باشد ممکن است حتی باعث مرگ فرد مبتلا شود در نتیجه درمان در چنین مواردی ضروری خواهد بود. انتخاب بهترین شیوه برای درمان نیز به بیماری که باعث بروز آن شده بستگی خواهد داشت. به عنوان مثال اگر داروهای مصرفی باعث بروز این بیماری شده باشد، تنها با قطع مصرف دارو این بیماری بهبود خواهد یافت. همچنین در صورتی که مجاری عرق مسدود شده باشد می توان با تمیز کردن و لایه برداری ملایم پوست این مشکل را برطرف کرد. احتمالا بعد از بروز علایم بیماری کم تعریقی برای تشخیص و درمان به پزشک عمومی یا خانوادگی مراجعه خواهید کرد. پزشک نیز در صورت مشکوک شدن به ابتلای این بیماری شما را به پزشک اختلالات پوستی (درماتولوژیست) ارجاع خواهد داد. از آن جایی که مدت زمان ملاقات با پزشک کوتاه بوده و حرف های زیادی برای گفتن خواهید داشت. در نتیجه بهتر است با آمادگی کامل به پزشک مراجعه کرده و از این زمان کوتاه نهایت استفاده را ببرید. بهتر است قبل از حضور در مطب موارد زیر را آماده کنید: همه نشانه های مربوط و غیر مربوط به بیماری خود را یادداشت کرده و همراه خود داشته باشید. بهتر است استرس ها و تغییرات اخیری که در زندگی تان افتاده است را یادداشت کنید. نام تمامی داروها، مکمل ها و ویتامین های که مصرف می کنید را همراه با میزان مصرف خود یادداشت کنید. گاهی اوقات به خاطر سپردن تمامی موارد و اطلاعاتی که پزشک در اختیارتان قرار می دهد، کار دشواری است. در نتیجه بردن همراه به یادآوری اطلاعات مهم و نکات کمک زیادی خواهد کرد. تمامی سوالات مربوط و غیر مربوطی که به ذهنتان رسیده و قصد پرسیدن آن ها از پزشک را دارید را یادداشت کرده و همراه خود به مطب ببرید. پیشنهاد می کنیم در مورد بیماری کم تعریقی سوالات زیر را از پزشک بپرسید: آیا باید فعالیت های خود را محدود کنم؟ چه چیزی باعث بروز این بیماری شده است؟ هیچ راه درمانی برای این بیماری وجود ندارد؟ چرا بعضی از قسمت های بدنم عرق نمی کنند؟ برای تشخیص انجام چه آزمایشاتی ضروری خواهد بود؟ چه شیوه های درمانی وجود داشته و کدام یک را توصیه می کنید؟ مبتلا به بیماری های دیگری هستم. چگونه این بیماری ها را درکنار هم مدیریت کنم؟ آیا بروشور یا برگه پرینت شده در مورد این بیماری دارید؟ برای کسب اطلاعات بیشتر مطالعه چه وب سایتی را توصیه می کنید؟ پزشک احتمالا سوالات زیر را در مورد این بیماری مطرح خواهد کرد که بهتر است آمادگی پاسخ دهی به آن ها را داشته باشید: آیا علایم دیگری نیز دارید؟ کدام قسمت از بدن شما عرق نمی کند؟ از چه زمانی متوجه شدید که عرق نمی کنید؟ آیا عاملی باعث بهبود علایم این بیماری می شود؟ آیا اعضای دیگر خانواده نیز علایم این چنینی دارند؟ آیا عاملی باعث شدت گرفتن علایم این بیماری می شود؟ آیا علایم این بیماری بعد از شروع مصرف داروی خاص یا ابتلا به بیماری خاصی شروع شده است؟ بیماری کم تعریقی ناتوانی در عرق کردن به طور طبیعی است. هنگامی که عرق نکرده و بدن نیز نمی تواند خود را خنک کند. در نتیجه باعث می شود تا بدن دچار گرمای بیش از حد شده و در بعضی از موارد دچار گرمازدگی خواهد شد. بیماری کم تعریقی در صورتی که تنها یک بخش کوچک و تعدادی از غدد تعریقی را درگیر کرده باشد نیازی به درمان نخواهد داشت. اما در صورتی که بخش اعظم غدد تعریقی در اثر این بیماری درگیر شده باشد ممکن است حتی باعث مرگ فرد مبتلا شود در نتیجه درمان در چنین مواردی ضروری خواهد بود. انتخاب بهترین شیوه برای درمان نیز به بیماری که باعث بروز آن شده بستگی خواهد داشت. |
پروستات، یک غده عضلانی در مردان است که به اندازه زردآلو می باشد و درست در جلوی راست روده و زیر مثانه قرار دارد. پروستات برخی از عناصر مایع منی را تولید و با وزن حدود گرم، مجرای ادراری مردان را احاطه می کند. مجرای ادراری لوله‌ای است که ادرار را از مثانه به آلت تناسلی منتقل می کند. پروستات برای عملکرد صحیح سیستم تولید مثل مردان بسیار حیاتی است. در این مقاله توضیح خواهیم داد که پروستات چه کاری انجام می دهد، ساختار اصلی آن و چه شرایط پزشکی می تواند این اندام را تحت ت ثیر قرار دهد. پروستات فقط در مردان دیده می شود و مایعاتی را ترشح می کند که در حین نگهداری از اسپرم از آن ها محافظت کرده و زنده نگه می دارد. پروستات به چندین ناحیه آناتومیک یا منطقه تقسیم می شود. بیشتر سرطان پروستات در ناحیه محیطی (پشت آن) ، نزدیک رکتوم شروع می شود. به همین دلیل، یک معاینه دیجیتال رکتوم ( DRE ) ، که در آن پزشک با قرار دادن انگشت دستکش در راست روده، غده را معاینه می کند، یک آزمایش غربالگری رایج و مفید است. در طول انزال، اسپرم ها در طول دو لوله به نام Vas deferens وازدفران حرکت می کنند. آن ها میلیون ها اسپرم را از محل که ساخته می شوند (بیضه ها) به کیسه های منی منتقل می کنند. کیسه های منی ساختاری مانند گوش خرگوش دارند که در بالای قسمت پروستات به آن متصل شده و بخش بزرگی از انزال را ذخیره و ترشح می کنند. در هر طرف پروستات یک گروه از عصبی عروقی قرار دارند که مجموعه ای از اعصاب و عروق هستند و به کنترل عملکرد نعوظ کمک می کند. در بعضی از مردان، این اعصاب با فاصله کمی از پروستات قرار می گیرد، اما در برخی از مردان ممکن است به خود پروستات متصل شو د. محل دقیق آن ها بر عملکرد پروستات ت ثیر نمی گذارد. محل اتصالی مجرای دفران به مجرای منی را مجرای انزالی می گویند. پروستات در حین انزال منقبض می شود، شکاف بین مثانه و مجرای ادرار بسته می شود و مایع منی را با سرعت فشار می دهد. به همین دلیل است که به طور همزمان امکان ادرار کردن و انزال در مردان غیر ممکن است. پروستات توسط بافت همبند که از تعداد زیادی الیاف های ماهیچه ای تشکیل شده احاطه می شود. بافت همبند باعث می شود که این غده نسبت به لمس الاستیک باشد. دانشمندان غالبا پروستات را به چهار ناحیه تقسیم می کنند که مجرای ادرار را مانند لایه های یک پیاز محاصره می کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید لایه های پروستات از بیرونی ترین تا درونی ترین لایه به لایه های زیر تقسیم بندی می شود: منطقه فیبروم عضلانی قدامی (استروما) که از بافت عضلانی و فیبری ساخته شده است. منطقه محیطی، عمدتا در قسمت پشت غده واقع شده و بیشترین بافت غده را تشکیل می دهد. منطقه مرکزی، مجاری انزالی را احاطه کرده و تقریبا یک چهارم از کل وزن آن را تشکیل می دهد. ناحیه انتقال، ناحیه انتقال کوچکترین قسمت پروستات است و مجرای ادرار را احاطه می کند و تنها بخش پروستات است که در طول زندگی به رشد خود ادامه می دهد. مایعات شیری تولید شده توسط پروستات که مایع پروستات نامیده می شود حدود درصد از کل مایع انزال شده را تشکیل می دهد. مابقی مایعات انزال، اسپرم و مایعات از وزیکول های منی تشکیل شده است. این مایع از اسپرم محافظت و به آن ها کمک می کند زندگی طولانی تری داشته باشند و متحرک تر باشند. این ماده حاوی تعدادی مواد تشکیل دهنده، از جمله آنزیم ها، روی و اسید سیتریک است. یکی از آنزیم های موجود در مایع پروستات آنتی ژن اختصاصی پروستات ( PSA ) است. پس از انزال، PSA مایع منی غلیظ را دوچندان می کند و به انتقال اسپرم را راحت تر می کند و احتمال موفقیت آمیزبودن لقاح تخمک را افزایش می دهد. اگرچه مایع پروستات کمی اسیدی است، اما سایر اجزای مایع منی آن را قلیایی می کنند. این امر برای خنثی کردن اسیدیته مهبل و محافظت از اسپرم در برابر آسیب های احتمالی مفید و موثر است و نقش به سزایی دارد. برای عملکرد صحیح، پروستات به آندروژن ها (هورمون های مردانه) مانند تستوسترون و دی هیدروتستوسترون ( DHT ) نیاز دارد. پروستات در مردان با افزایش سن بزرگ تر می شود. چندین روش وجود دارد که می تواند پروستات را دچار مشکل کند، از جمله: سرطان پروستات رایج ترین نوع سرطان در مردان است. این سرطان در طول زندگی حدود نفر از هر مرد را تحت تاثیر قرار می دهد. در حدود نفر از هر مرد در اثر سرطان پروستات جان خود را از دست می دهند. پروستات بزرگ شده که به عنوان هیپرتروفی خوش خیم پروستات ( BPH ) نیز شناخته می شود تقریبا در مردان بالای سال را مبتلا می کند. BPH ادرار کردن را دشوار می کند و در موارد نادر و جدی می تواند به طور کامل از ادرار جلوگیری کند. معمولا بزرگ شدن در ناحیه انتقال رخ می دهد. پروستاتیت و یا التهاب پروستات گاهی اوقات در اثر عفونت ایجاد می شود. عملکرد و بیماری های این غده از طرق مختلف قابل تشخیص و ارزیابی است، از جمله: در روش معاینه دیجیتال رکتال پزشک انگشت خودش را داخل روده راست بیمار قرار می دهد و پروستات را لمس و ارزیابی می کند. این روش می تواند توده ها، گره ها و سرطان را تشخیص دهد. آزمایش خون می تواند سطح پروتیین PSA را ارزیابی کند. مقدار بیش از حد PSA نشان دهنده افزایش خطر ابتلا به سرطان است. در بیوپسی پروستات، پزشک سوزنی را از طریق راست روده وارد پروستات می کند و نمونه ای از بافت پروستات را برای نمونه برداری تهیه می کند. سونوگرافی پروستات که به آن سونوگرافی ترانسکتال نیز گفته می شود از طریق یک پروب در داخل راست روده انجام می شود. پروپ در نزدیکی پروستات قرار می گیرد. گاهی اوقات همزمان با سونوگرافی پروستات، بیوپسی هم انجام می شود. پروستات، یک غده عضلانی کوچک در مردان است که مایعات مهمی را ایجاد می کند و در تحرک اسپرم و حفاظت از آن نقش به سزایی دارد. اگرچه پروستات برای ادامه زندگی مردان یک اندام حیاتی محسوب نمی شود، اما برای تولید مثل بسیار مهم است. مردادن می توانند برای مدیریت علایم پروستات بزرگ شده خود راهکارهای زیر را برای تغییر سبک زندگی خود در نظر بگیرند: برای جلوگیری از نشت ادرار حداقل یکبار قبل از ترک خانه ادرار کنند. از پد یا شلوار جاذب ادرار برای پیشگیری از نشت ادرار و کاهش رطوبت استفاده شود. چند دقیقه پس از اولین بار ادرار دوباره برای دفع مجدد ادرار تلاش کنند تا مثانه به طور کامل تخلیه شود. مردان بهتر است سعی کنند در ساعت قبل از خواب مایعات ننوشند تا از خوابیدن با مثانه کامل خودداری شود. علاوه بر آن مردان می توانند با نوشیدن حداقل لیتر آب در روز از کم آبی بدن خود جلوگیری کنند. سعی شود وزن بدن خود را تا حد ممکن حفظ کنند. برای همین می توانند به طور منظم ورزش کنند. مصرف محصولاتی که باعث کم آبی بدن می شوند، مانند داروهای سرماخوردگی جلوگیری کرده و یا مصرف آن ها تاحد ممکن محدود شوند. مدیریت استرس و کاهش آن می تواند در سلامت جسمی افراد تاثیر داشته باشد. چون با تاثیر متقابل ذهن بر جسم، اکثر بیماری های روانی در بروز بیماری های جسمی نقش دارند. علاوه بر آن مردانی که مبتلا به تکرر ادرار می باشند می توانند از غلاف های ادراری که به شکل کاندوم هستند و برای تخلیه ادرار در بالای آلت تناسلی می گیرند استفاده کنند. این غلاف ها برای تخلیه ادرار به یک کیسه کوچک متصل می شوند. بعد از ادرار کردن، از ماساژ مجرای ادرار استفاده شود، با فشار دادن انگشتان به سمت بالا از پایه آلت تناسلی، سعی کنند هر ادراری که در مجرای ادرار باقی مانده است را فشار داده تا مثانه کاملا تخلیه شده و از بروز هرگونه نشتی جلوگیری شود. انواع مختلفی از غذاها و مواد مغذی می توانند باعث کاهش یا تحریک BPH و علایم مرتبط با آن شوند. غذاهایی که برای BPH مفید هستند، عبارتند از: محصولات حاوی فیتواستروژن ها، مانند غذاهای سویا، نخود و لوبیا غذاهای سرشار از روی، مانند تخم مرغ، بیشتر انواع غذاهای دریایی و آجیل غذاهای سرشار از فیبر، مانند غلات کامل، حبوبات، لوبیا و سبزیجات برگدار تیره غذاهای سرشار از اسیدهای چرب امگا از جمله بیشتر ماهی ها و برخی آجیل ها و دانه ها میوه ها و سبزیجات سرشار از آنتی اکسیدان ها، معمولا انواع قرمز تیره، زرد و نارنجی هستند. غذاهایی که مبتلایان به BPH ، یا افرادی که در معرض خطر ابتلا به آن هستند، باید از مصرف آن جلوگیری یا مصرف آن ها را محدود کنند، عبارتند از: الکل کافیین نیکوتین گوشت قرمز نوشیدنی های گازدار شیرین کننده های مصنوعی غذاهای نشاسته ای و تصفیه شده ایجاد تغییر در رژیم غذایی ممکن است به مدیریت یا جلوگیری از این بیماری و علایم ناشی از آن کمک کند. دانه کدو تنبل حاوی beta - sitosterol ، ترکیبی شبیه به کلسترول است و در برخی از گیاهان یافت می شود. مطالعات اولیه نشان داده است که beta - sitosterol است جریان ادرار را بهبود بخشد و میزان ادرار باقی مانده در مثانه را بعد از ادرار کاهش دهد. برخی مطالعات مصرف گرم عصاره تخم کدو را برای تسکین علایم BPH توصیه می کنند. لیکوپن یک رنگدانه طبیعی است که در بسیاری از میوه ها و سبزیجات یافت می شود. یک مطالعه نشان داد که لیکوپن ممکن است به کند شدن روند پیشرفت BPH کمک کند. گوجه فرنگی غنی ترین منبع لیکوپن است که در اختیار بیشتر مردم قرار دارد. البته میوه و سبزیجات دیگر حاوی مقادیر کمتری از این آنتی اکسیدان هستند. معمولا ، هر چه میوه یا سبزی از رنگ قرمز بیشتری برخوردار باشد، میزان لیکوپن آن بیشتر است. منابع دیگر لیکوپن عبارتند از: هویج زردآلو هندوانه کلم قرمز زیتون محلی فلفل قرمز زنگ گریپ فروت صورتی پاپایا یا خربزه درختی (نوعی میوه استوایی) مکمل های روی ممکن است به کاهش علایم ادراری مرتبط با پروستات بزرگ شده کمک کند. نشان داده شده است کمبود مزمن روی به طور بالقوه احتمال ابتلا به BPH را افزایش می دهد. مصرف مکمل های روی یا افزایش رژیم غذایی روی ممکن است به کاهش علایم ادراری در ارتباط با پروستات بزرگ شده کمک کند. روی در مرغ، غذاهای دریایی و چندین نوع دانه و آجیل مانند کنجد و کدو تنبل یافت می شود. چای سبز دارای آنتی اکسیدان های زیادی به نام کاتچین است که نشان داده شده است سیستم ایمنی بدن را تقویت می کند و به طور بالقوه سرعت پیشرفت سرطان پروستات را کند می کند. این نکته را باید در نظر داشته باشید که چای سبز حاوی کافیین است. کافیین می تواند مثانه را تحریک کند و باعث ایجاد ناگهانی ادرار شود. منابع: |
حساسیت نسبت به بادام زمینی ( Peanut allergy ) یکی از شایع ترین دلایل حملات شدید آلرژی است. علایم حساسیت به بادام زمینی حتی می توانند زندگی فرد را نیز به خطر بی اندازند. برای برخی از افراد دچار حساسیت به بادام زمینی، حتی مقادیر بسیار کمی از بادام زمینی نیز می تواند یک واکنش جدی و خطرناک را ایجاد کند. حساسیت به بادام زمینی در کودکان رو به افزایش است. حتی اگر شما یا فرزندان شما فقط یک بار دچار واکنش حساسیتی خفیف نسبت به بادام زمینی شده باشید بازهم در میان گذاشتن این موضوع با پزشک اهمیت زیادی خواهد داشت. زیرا ممکن است در آینده دچار واکنش های حساسیت جدی تری شوید. این حساسیت هنگامی رخ می دهد که سیستم ایمنی بدن شما به اشتباه پروتیین های بادام زمینی را ماده ای مضر تشخیص داده و نسبت به آن واکنش نشان می دهد. تماس مستقیم یا غیرمستقیم با بادام زمینی باعث می شود تا سیستم ایمنی بدن مواد شیمیایی را داخل جریان خون ترشح کند که باعث بروز علایم حساسیت می شود. قرار گرفتن در معرض بادام زمینی ممکن است به روش های گوناگونی اتفاق بیفتد: شایع ترین علت آن، خوردن بادام زمینی یا غذاهای حاوی بادام زمینی است. گاهی اوقات تماس مستقیم پوست با بادام زمینی نیز می تواند باعث بروز واکنش حساسیتی در فرد شود. این تماس با بادام زمینی ممکن است به صورت ناخواسته اتفاق بی افتد. این اتفاق زمانی می افتد که فرد بدون آگاهی غذا یا خوردنی مصرف می کند که حاوی بادام زمینی است. در صورت استنشاق گرد و غبار یا ذرات معلق در هوا حاوی بادام زمینی، بازهم فرد ممکن است دچار واکنش حساسیتی شود. ذرات معلق آرد بادام زمینی یا روغن بادام زمینی از جمله مواردی است که در اثر استنشاق این علایم را به وجود می آورد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید هنوز مشخص نیست که چرا برخی از افراد دچار این نوع از حساسیت می شوند. با این حال، افرادی که عوامل خطر خاصی دارند احتمال ابتلای آن ها بیشتر از دیگران است. این عوامل خطر شامل موارد زیر می شود: آلرژی های غذایی بیشتر در کودکان، به ویژه کودکان نوپا و نوزادان شایع است. البته با بزرگ تر شدن کودک، سیستم گوارش او نیز بالغ شده و بدن فرد نسبت به غذاهایی که قبلا باعث ایجاد حساسیت می شد واکنش کمتری نشان خواهد داد. برخی از کودکان با افزایش سن علایم حساسیت به بادام زمینی نیز در آن ها از بین خواهد رفت. با این حال برخی از کودکان بهبود یافته ممکن است در آینده مجددا دچار علایم حساسیت به بادام زمینی شوند. اگر در حال حاضر نسبت به غذایی حساسیت دارید، احتمال حساسیت شما به غذاهای دیگر نیز افزایش خواهد یافت. به همین ترتیب داشتن نوع دیگری از آلرژی مثل تب یونجه خطر ابتلا به حساسیت های غذایی در فرد را افزایش می دهد. در صورتی که حساسیت های غذایی دیگر در بین اعضای خانواده رایج باشد، احتمال ابتلای فرد به حساسیت نسبت به بادام زمینی نیز افزایش خواهد یافت. برخی از مبتلایان به بیماری پوستی درماتیت آتوپیک (اگزما) در معرض ابتلا به حساسیت نسبت به بادام زمینی قرار خواهند داشت. در حالی که برخی از افراد تصویر می کنند که حساسیت های غذایی با بیش فعالی در کودکان و آرتریت ارتباط دارند، اما هیچ مدرکی برای ت یید این موضوع وجود ندارد. واکنش معمولا در عرض چند دقیقه پس از قرار گرفتن در معرض بادام زمینی رخ خواهد داد. علایم و نشانه های حساسیت بادام زمینی، عبارتند از: آبریزش بینی سفت شدن گلو تنگی نفس یا خس خس سینه خارش یا سوزن شدن دهان و گلو یا اطراف آن واکنش های پوستی مانند کهیر، قرمزی یا تورم مشکلات گوارشی مانند اسهال، گرفتگی معده، حالت تهوع یا استفراغ حساسیت به بادام زمینی شایع ترین علت آنافیلاکسی ناشی از مواد غذایی است. در صورت بروز آنافیلاکسی، فرد برای درمان به تزریق اپی نفرین (آدرنالین) نیاز داشته و برای درمان باید سریعا به اورژانس مراجعه کند. علایم و نشانه های آنافیلاکسی می تواند شامل موارد زیر باشد: بسته شدن راه تنفسی تورم گلو که با مشکلات تنفسی همراه خواهد بود افت شدید فشار خون نبض سریع سرگیجه یا از دست دادن هوشیاری اگر علامت یا نشانه های حساسیت بادام زمینی داشتید بهتر است با پزشک خود مشورت کنید. در صورت واکنش شدید به بادام زمینی به خصوص در صورت بروز علایم و نشانه های آنافیلاکسی، سریعا با اورژانس تماس بگیرید. اگر شما یا شخص دیگری دچار علایمی مثل سرگیجه شدید، مشکلات تنفسی یا از دست دادن هوشیاری شد سریعا به اورژانس مراجعه کنید. عوارض حساسیت به بادام زمینی می تواند شامل آنافیلاکسی باشد. کودکان و بزرگسالانی که حساسیت شدید نسبت به بادام زمینی دارند ممکن است دچار عوارض جانبی خطرناکی مثل آنافیلاکسی شده و زندگی شان تهدید شود. شروع روند تشخیصی حساسیت به بادام زمینی معمولا با سوال در مورد علایم و سابقه بیماری های فرد خواهد بود. در ادامه پزشک ممکن است فرد را معاینه کرده و بعضی از مراحل زیر را دنبال کند: پزشک ممکن است از شما بخواهد که تا لیستی از عادات و رژیم غذایی، علایم و داروهای خود در اختیار او قرار دهید. در صورتی که علت بروز واکنش های حساسیتی شما مشخص نباشد، پزشک ممکن است از شما بخواهد تا یک یا چند ماده غذایی را به طور موقت از رژیم غذایی خود حذف کرده و پس از گذشت یک تا دو هفته مجددا آن ها را به رژیم غذایی خود اضافه کنید تا علایم احتمالی به روند تشخیص کمک کند. برای این آزمایش ممکن است کمی از ماده غذایی بر روی پوست شما قرار داده شود. در صورتی که فرد به آن ماده حساسیت داشته باشد دچار برآمدگی های پوستی یا واکنش های حساسیتی دیگر خواهد شد. آزمایش خون می تواند با بررسی میزان آنتی بادی های حساسیتی موجود در جریان خون، معروف به آنتی بادی ایمونوگلوبولین به تشخیص حساسیت فرد کمک کند. تمامی اطلاعات به دست آمده از این آزمایشات می تواند به تشخیص علت اصلی حساسیت یا حساسیت به بادام زمینی کمک کند. در حالی که روش استاندارد مراقبت در برابر ابتلا به آن جلوگیری از قرار گرفتن در معرض آن است اما محققان همچنان در حال بررسی درمان های احتمالی برای این نوع از حساسیت هستند. در یکی از روش های درمانی که با عنوان از بین بردن حساسیت نیز شناخته می شود. ابتدا مقدار کمی از ماده حساسیت زا به فرد داده شده و به مرور زمان میزان آن را افزایش خواهند داد. ایمنوتراپی خوراکی راه حل درمانی مناسبی نبوده و فقط می تواند احتمال بروز واکنش های شدید مثل آنافیلاکسی را به حداقل برساند. تنها راه جلوگیری از بروز واکنش حساسیتی نسبت به این ماده، اجتناب از مصرف بادام زمینی و محصولات حاوی بادام زمینی است. اما استفاده از بادام زمینی در خوراکی ها و مواد غذایی رایج بوده و ممکن است هر چقدر هم که تلاش کنید بازهم در بعضی مواقع دچار واکنش های مربوط به حساسیت شوید. برای واکنش آلرژیک شدید حتی ممکن است شما نیاز به تزریق فوری اپی نفرین و مراجعه به اورژانس داشته باشید. بسیاری از مبتلایان به آلرژی، خودسنجی اپی نفرین دارند ( EpiPen ، Auvi - Q ) این وسیله یک سرنگ و سوزن پنهان است که هنگام فشار دادن دکمه آن بر روی ران، یک دوز از دارو به بدن فرد تزریق خواهد شد. یکی از کلیدی ترین شیوه ها برای جلوگیری از بروز واکنش های حساسیتی، اطلاع از حساسیت و اجتناب از مصرف آن است. همچنین می توانید از اقدامات زیر برای کاهش احتمال بروز حساسیت کمک بگیرید. همیشه تصور کنید که غذاها ممکن است حاوی بادام زمینی باشد. بادام زمینی ممکن است در غذاهای مصرف شده باشد که حتی تصور آن را هم نمی کردید. همیشه برچسب درج شده بر روی محصول را با دقت بخوانید تا از نبود بادام زمینی داخل آن اطمینان حاصل کنید. هرگاه شک داشتید، بگویید نه. در رستوران ها یا دورهمی ها ممکن است با تعارف مواد غذایی ناشناس و جدیدی روبرو شوید که از نبود بادام زمینی داخل آن ها هیچ اطلاعی ندارید. در صورت مواجهه با این نوع غذاها بهتر است آن ها رد کرده و میل نکنید. آماده واکنش باشید. بهتر است همیشه آمادگی بروز واکنش های حساسیتی را داشته باشید و در صورت نیاز از پزشک خود برای به همراه داشتن مقداری دارو راهنمایی بگیرید. مصرف بادام زمینی در غذاها و خوراکی ها رایج است و پرهیز از غذاهایی که حاوی آنها باشد می تواند برای شما یک چالش باشد. دقت داشته باشید که غذاهای زیر اغلب حاوی بادام زمینی هستند: آجیل خشک یا مخلوط کالاهای پخته شده مانند کوکی ها و شیرینی ها بستنی و دسرهای یخ زده شکلات انرژی زا غلات و گرانول نان های مغزدار Marzipan ، آب نبات ساخته شده از آجیل، سفیده تخم مرغ و شکر است بعضی از غذاها نیز ممکن است حاوی مقدار کمی بادام زمینی باشند که حتی متوجه آن ها هم نشده باشید. این غذاها و خوراکی ها شامل موارد زیر می شود: نوقا سس سالاد آب نبات های شکلاتی، کره های گردو یا بادام و دانه های آفتابگردان غذاهای آفریقایی، چینی، اندونزیایی، مکزیکی، تایلندی و ویتنامی غذاهایی که در نانوایی و بستنی فروشی ها فروخته می شود روغن آرچیس که نام دیگر روغن بادام زمینی است غذای حیوانات خانگی از آن جایی که مدت زمان ملاقات با پزشک کوتاه بوده و حرف های زیادی برای گفتن خواهید داشت. در نتیجه بهتر است با آمادگی کامل به پزشک مراجعه کرده و از این زمان کوتاه نهایت استفاده را ببرید. بهتر است قبل از حضور در مطب موارد زیر را آماده کنید: لیستی از تمامی علایم و نشانه های بیماری را تهیه کنید. همه نشانه های مربوط و غیر مربوط به بیماری خود را یادداشت کرده و همراه خود داشته باشید. اطلاعات مهم شخصی را یادداشت کنید. بهتر است استرس ها و تغییرات اخیری که در زندگی تان افتاده است را یادداشت کنید. لیستی از تمامی داروهای مصرفی خود تهیه کنید. نام تمامی داروها، مکمل ها و ویتامین های که مصرف می کنید را همراه با میزان مصرف خود یادداشت کنید. دوست یا یکی از اعضای خانواده خود را همراه ببرید. گاهی اوقات به خاطر سپردن تمامی موارد و اطلاعاتی که پزشک در اختیارتان قرار می دهد، کار دشواری است. در نتیجه بردن همراه به یادآوری اطلاعات مهم و نکات کمک زیادی خواهد کرد. سوالات خود را یادداشت کنید. تمامی سوالات مربوط و غیر مربوطی که به ذهنتان رسیده و قصد پرسیدن آن ها از پزشک را دارید را یادداشت کرده و همراه خود به مطب ببرید. همچنین می توانید از سوالات زیر استفاده کرده و آن را از پزشک بپرسید: علت احتمالی بروز حساسیت به بادام چیست؟ آیا ممکن است علت دیگری باعث بروز این حساسیت شده باشد؟ برای تشخیص دقیق نیاز به انجام چه آزمایشاتی خواهم داشت؟ بهترین شیوه درمانی چیست؟ آیا باید به متخصص مراجعه کنم؟ آیا بروشور یا برگه پرینت شده در مورد این بیماری دارید که با خود به خانه ببرم؟ برای کسب اطلاعات بیشتر مطالعه چه وب سایتی را توصیه می کنید؟ آیا نیاز دستگاه تزریق اتوماتیک اپی انفرین خواهم داشت؟ پزشک نیز ممکن است در حین تشخیص سوالات زیر را مطرح کند: از چه زمانی متوجه بروز علایم این عارضه شدید؟ بعد از مصرف بادام زمینی چه مدت زمانی طول می کشد تا علایم ظاهر شود؟ چه مقدار بادام زمینی مصرف کرده اید؟ آیا از داروهای ضد حساسیت بدون نسخه مثل آنتی هیستامین استفاده می کنید؟ آیا مصرف این داروها کمکی به بهبود علایم کرده است؟ علایم تا چه حد شدید است؟ آیا عاملی باعث بهبود علایم شما می شود؟ آیا عاملی باعث شدت گرفتن علایم شما می شود؟ حساسیت نسبت به بادام زمینی یکی از شایع ترین دلایل حملات شدید آلرژی است. علایم حساسیت به بادام زمینی حتی می توانند زندگی فرد را نیز به خطر بی اندازند. واکنش حساسیتی به بادام زمینی معمولا در عرض چند دقیقه پس از قرار گرفتن در معرض بادام زمینی رخ خواهد داد. روش استاندارد مراقبت در برابر حساسیت به بادام زمینی جلوگیری از قرار گرفتن در معرض آن است. منبع: |
سکته قلبی ( هنگامی اتفاق میفتد که مسیر جریان خون به قلب به هر دلیلی مسدود شود. این انسداد اغلب به صورت تجمع چربی، کلسترول و سایر موادی است که در شریان هایی که قلب را تغذیه می کنند، باعث ایجاد پلاک می شود. این پلاک سرانجام شکسته شده و به شکل یک لخته در خواهد آمد. اختلال جریان خون به وجود آمده نیز می تواند به عضلات قلبی آسیب زده یا آن ها را تخریب کند. سکته قلبی که آن انفاکتوس میوکارد نیز گفته می شود بسیار خطر بوده و حتی می تواند باعث مرگ فرد مبتلا شود. با این حال درمان می تواند باعث بهبودی چشمگیر فرد مبتلا شود. در صورتی که احساس می کنید دچار سکته قلبی شده اید، بهتر است هر چه سریع تر با اورژانس و مرکز فوریت های پزشکی تماس بگیرید. سکته قلبی زمانی رخ می دهد که یک یا چند شریان کرونر شما مسدود شود. با گذشت زمان، شریان کرونر درگیر ممکن است با تجمع و انباشته شدن مواد مختلف از جمله کلسترول (آترواسکلروز) باریک و تنگ تر از حالت طبیعی خود شود. این وضعیت که به بیماری عروق کرونر معروف است، در اغلب موارد باعث بروز حمله های قلبی در فرد خواهد شد. در هنگام سکته قلبی، یکی از این پلاک ها می تواند باعث پارگی و ریختن کلسترول و سایر مواد در جریان خون شود. در محل پارگی ایجاد شده لخته خونی تشکیل خواهد شد. حال اگر این لخته خونی به اندازه کافی بزرگ باشد، می تواند جریان خون را از طریق شریان کرونر مسدود کرده و مانع از رساندن مواد غذایی و اکسیژن مورد نیاز به عضلات قلب ( ischemia ) شود. فرد مبتلا ممکن است دچار انسداد کامل یا جزیی در شریانها شده باشد. انسداد کامل به این معنی است که شما دچار انفارکتوس میوکارد با صعود قطعه ST ( STEMI ) شده اید. در حالی که انسداد نسبی به این معنی است که شما دچار انفارکتوس میوکارد بدون صعود قطعه ST ) NSTEMI ) نشده اید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید مراحل تشخیص و درمان با توجه به هرکدام از این شرایط متفاوت خواهد بود. اسپاسم عروق کرونر، جریان خون به بخشی از عضله قلب را مسدود می کند. استفاده از دخانیات و مواد مخدر می توانند باعث ایجاد این عارضه شود. اسپاسم عروق کرونری بسیار خطر بوده و می توانند زندگی فرد را به خطر بیاندازد. برخی از عوامل در تجمع ناخواسته رسوبات چربی (آترواسکلروز) که شریان ها را در بدن شما باریک می کند، نقش بسیار مهمی دارند. می توانید با اطلاع از این موارد، بسیاری از این عوامل خطر را بهبود بخشیده یا کاملا از بین برده تا احتمال ابتلا به سکته قلبی اول یا حملات قلبی دیگر را به حداقل ممکن برسانید. فشار خون بالا که با بیماری های دیگری مانند بیماری چاقی، کلسترول بالا یا دیابت رخ می دهد. خطر سکته قلبی در فرد مبتلا را تا حد قابل توجهی افزایش خواهد داد. سطح بالایی از تری گلیسیریدها که نوعی چربی خون مرتبط با رژیم غذایی هستند نیز خطر بروز سکته قلبی را افزایش خواهند داد. از طرف دیگر، سطح بالای کلسترول لیپوپروتیین با چگالی بالا ( HDL ) (کلسترول "خوب") خطر سکته قلبی را کاهش می دهد. علایم و نشانه های شایع بروز سکته قلبی شامل موارد زیر می شود: خستگی عرق سرد حالت تهوع تنگی نفس سوء هاضمه سرگیجه ناگهانی سوزش قلب یا درد شکم فشار و یا انقباض، درد یا احساس فشار و سوزش در قفسه سینه یا بازوها که ممکن است علاوه بر موارد گفته شده گردن، فک یا کمر فرد را نیز درگیر کند. همه افرادی که دچار حملات قلبی می شود، علایم یکسانی نداشته یا این علایم شدت یکسانی نخواهد داشت. برخی از افراد دچار درد خفیف شده و بعضی دیگر دچار دردهای شدیدتری می شوند. از طرف دیگر برخی از افراد در هنگام حملات قلبی هیچ علامتی ندارند. در بعضی موارد نیز، اولین علامت ممکن است ایست قلبی ناگهانی باشد. با این وجود، هر چه علایم و نشانه‌های بیشتری وجود داشته، احتمال بروز سکته قلبی در فرد بیشتر خواهد بود. برخی از حملات قلبی به طور ناگهانی بروز پیدا می کند، اما بسیاری از افراد ساعت ها، روزها یا هفته ها قبل از علایم و نشانه های هشدار دهنده خوهند داشت. اولین هشدار ممکن است درد یا فشار مکرر در قفسه سینه (آنژین) باشد که فرد دچار احساس فشار در قفسه سینه خود شده و با استراحت بهبود پیدا می کند. آنژین در اثر کاهش موقتی جریان خون به قلب ایجاد می شود. در صورت بروز علایم فورا نسبت به آن واکنش نشان دهید. برخی افراد صبر می کنند زیرا علایم و نشانه های مهم در بروز سکته قلبی را به درستی تشخیص نمی دهند. در صورت بروز علایم بهتر است بلافاصله این اقدامات را انجام دهید: اگر گمان می کنید که دچار سکته قلبی شده اید، به هیچ وجه صبر نکنید و بلافاصله با شماره یا شماره اضطراری محلی خود تماس بگیرید. اگر به خدمات فوریت های پزشکی دسترسی ندارید از دیگران بخواهید تا شما را هر چه سریع تر به نزدیک ترین بیمارستان برسانند. فقط در صورتی که هیچ راه دیگری نداشته و تنها هستید. اینکه خودتان به پزشک مراجعه کنید تنها راه ممکن خواهد بود. با این حال ممکن است در حین رانندگی حال شما بدتر شده و زندگی دیگران را به خطر بیندازید، به همین خاطر به عنوان آخرین گزینه ممکن به این مورد نگاه کنید. در حالی که منتظر کمک اضطراری و رسیدن اورژانس هستید، آن را طبق دستور العمل پزشک مصرف کنید. مصرف آسپرین در هنگام سکته قلبی می تواند با کمک به جلوگیری از لخته شدن خون، احتمال آسیب قلبی را کاهش دهد. البته آسپرین می تواند با سایر داروها تداخل داشته باشد، بنابراین بهتر است تا حد امکان آسپیرین مصرف نکنید مگر اینکه پزشک یا پرسنل فوریت های پزشکی آن را توصیه کرده باشد. ابتدا برای کمکهای اضطراری تماس گرفته و سپس در صورت نیاز به سراغ آسپرین بروید. اگر فردی را دیدید که بیهوش و دچار سکته قلبی شده است ابتدا با اورژانس تماس گرفته و سپس بررسی کنید که آیا فرد نفس می کشد یا نبض دارد. اگر فرد نفس نمی کشد یا نبض او نمی زند، فقط باید CPR با سرعت و فشار قفسه سینه فرد را فشار داده و در دقیقه تا بار این کار را انجام دهید. اگر دوره CPR CPR عوارض جانبی اغلب مربوط به صدماتی است که در هنگام حمله به قلب فرد وارد می شود. این صدمات معمولا منجر به موارد زیر می شود: "مدارهای کوتاه" الکتریکی ممکن است توسعه پیدا کرده و منجر به ضربان قلب غیرطبیعی شوند که برخی از آنها حتی می تواند جدی و کشنده باشد. یک حمله ممکن است آنقدر به بافت قلب آسیب برساند که عضله قلب باقیمانده نتواند خون کافی در داخل قلب پمپاژ کند. نارسایی قلبی می تواند موقتی یا یک بیماری مزمن باشد که در نتیجه آسیب های گسترده و دایمی به قلب فرد به وجود آمده باشد. در بعضی از موارد قلب بدون هیچ هشداری به دلیل اختلال الکتریکی کاملا متوقف شود. حملات قلبی خطر بروز ایست قلبی ناگهانی را افزایش می دهد. اگر چنین مواردی به سرعت تحت درمان قرار نگیرد می تواند باعث مرگ فرد شود. هیچ زمانی برای انجام اقدامات پیشگیرانه برای جلوگیری از بروز سکته قلبی دیر نیست. حتی اگر به تازگی دچار سکته قلبی شده باشید. مصرف بعضی از داروها می تواند خطر سکته قلبی بعدی را کاهش داده و به عملکرد قلب آسیب دیده کمک کند. تمام داروهایی را که پزشک برایتان تجویز می کند را ادامه داده و در مورد ویزیت های بعدی خود با پزشک صحبت کنید. برای داشتن یک سبک زندگی سالم بهتر است: سیگار نکشید. مرتبا ورزش کنید. وزن سالم خود را حفظ کنید. رژیم غذایی مناسب را انتخاب کنید. استرس و شرایط استرسی و تنش زا را کنترل کنید. به فکر درمان بیماری های زمینه ای بوده و آن ها را تحت کنترل داشته باشید. در حالت ایده آل، پزشک باید در معاینات بدنی منظم وضعیت شما را از نظر عوامل خطری که می تواند منجر به سکته قلبی شود، مورد بررسی قرار دهد. اگر از نظر علایم سکته قلبی در شرایط اضطراری قرار دارید، از شما درمورد علایم سوال شده و فشار خون، نبض و دمای بدنتان مورد بررسی قرار خواهد گرفت. وضعیت بدنی شما بر روی مانیتور وضعیت قلبی به نمایش درآمده و برای بررسی احتمالی سکته قلبی، آزمایشات مختلفی برای شما تجویز خواهد شد. این آزمایشات شامل موارد زیر می شود: اولین آزمایشی است که برای تشخیص سکته قلبی انجام می شود. در این آزمایش فعالیت الکتریکی قلب شما از طریق الکترودهای متصل به پوست شما ثبت خواهد شد. تکانه ها به صورت موج هایی که روی مانیتور نمایش داده می شوند ضبط شده یا روی کاغذ چاپ می شوند. از آنجا که عضله قلب آسیب دیده به طور عادی ضربان های الکتریکی را انجام نمی دهد، نوار قلب می تواند نشان دهنده بروز سکته قلبی در فرد باشد. برخی از پروتیین های قلبی پس از آسیب در اثر سکته قلبی، به آرامی در داخل خون شما نشت پیدا می کنند. پزشکان اورژانس از خون شما نمونه برداری می کنند تا از نظر وجود این آنزیم ها آن را آزمایش کنند. اگر دچار سکته قلبی شده باشید، پزشکان اقدامات فوری را برای درمان وضعیت شما انجام خواهند داد. همچنین ممکن است برای تشخیص این وضعیت، آزمایشات دیگری انجام شود. این آزمایش به پزشک اجازه می دهد اندازه قلب و رگ های خونی را بررسی کرده و به دنبال مایعات در ریه های شما باشد. امواج صوتی از دستگاه wandlike (مبدل) که روی قفسه سینه شما قرار داده می شود به قلب منتقل شده و برای تهیه تصاویر ویدیویی از قلب مورد پردازش قرار خواهند گرفت. اکوکاردیوگرام می تواند به تشخیص اینکه آیا قسمت یا تمام بخش های قلب شما آسیب دیده است و نمی تواند خون کافی را پمپاژ کند، کمک می کند. در حین این آزمایش مایعی رنگی از طریق یک لوله بلند و نازک (کاتتر) که از طریق شریان، معمولا در ساق پا یا کشاله ران قرار گرفته به شریان های قلب تزریق خواهد شد. این رنگ باعث می شود شریانها روی اشعه X در روزها یا هفته ها پس از سکته قلبی، ممکن است از فرد آزمایش فشار گرفته شود تا میزان درگیری قلب و رگ های خونی در حین فشار اندازه گیری شود. ممکن است در هنگام اتصال به دستگاه ECG یکی دیگر از آزمایشات احتمالی، آزمایش فشار هسته ای است که بسیار شبیه آزمایش فشار ورزش است. اما از رنگ تزریق شده و تکنیک های تصویربرداری ویژه برای تولید تصاویر دقیق از قلب شما هنگام ورزش استفاده می کنند. این آزمایشات می تواند برای تشخیص مشکلات قلبی از جمله میزان آسیب ناشی از حملات قلبی استفاده شود. در سی تی اسکن قلبی، شما روی یک میز داخل یک دستگاه دونات شکل قرار می گیرید. یک لوله اشعه ایکس داخل دستگاه به دور بدن شما چرخیده و تصاویری از قلب و سینه شما خواهد گرفت. در یک ام آر آی قلبی شما روی یک میز در داخل یک دستگاه بزرگ لوله ای شکل قرار خواهید گرفت. سپس یک میدان مغناطیسی در اطراف بدنتان تولید خواهد شد. میدان مغناطیسی، ذرات اتمی را در بعضی از سلول های شما تراز می کند. هنگامی که امواجه رادیویی به سمت این ذرات هم تراز پخش می شوند. سیگنال هایی تولید می شود که بسته به نوع بافتی که در آن قرار دارد متفاوت خواهد بود. در نهایت این سیگنال ها تصاویری از قلب فرد ایجاد خواهد کرد. هر دقیقه پس از بروز سکته قلبی مهم بوده و با گذشت زمان بافت قلبی بیشتری آسیب دیده یا از بین خواهد رفت. بازگرداندن جریان خون با سرعت زیاد به جلوگیری از آسیب قلبی کمک زیادی می کند. داروهایی که برای درمان سکته قلبی مصرف می شود شامل موارد زیر است: آسپرین لخته شدن خون را کاهش می دهد. بنابراین به حفظ جریان خون از طریق شریان های باریک شده کمک خواهد کرد. این داروها که به آن لخته های چسبنده نیز گفته می شود، به حل لخته خونی که مانع جریان خون به قلب شما می شود کمک می کنند. هرچه قبل از سکته قلبی داروی ترومبولیتیک دریافت کنید، احتمال زنده ماندن بیشتر و احتمال آسیب قلبی کمتر خواهد بود. پزشکان اتاق اورژانس ممکن است برای جلوگیری از لخته شدن جدید و جلوگیری از بزرگتر شدن لخته های موجود، داروهای دیگری را به عنوان مهار کننده تجمع پلاکت در اختیارتان قرار دهند. به احتمال زیاد به شما داروهای دیگری مانند هپارین داده می شود تا خون شما "چسبناک" شده و احتمال لخته شدن آن کمتر شود. هپارین به صورت داخل وریدی به داخل بدن شما تزریق خواهد شد. ممکن است به شما مسکن هایی مثل مورفین داده شود. این دارو که برای درمان درد قفسه سینه (آنژین) استفاده می شود. با گسترده تر شدن (گشاد شدن) رگ های خونی می تواند به بهبود جریان خون به قلب کمک کند. این داروها به آرامش عضله قلب، کند شدن ضربان قلب و کاهش فشار خون کمک کرده و نهایتا کار قلب شما را آسان تر می کنند. مسدود کننده های بتا می توانند میزان آسیب دیدگی عضلات قلب را محدود کرده و از حملات قلبی در آینده جلوگیری کنند این داروها فشار خون را کاهش داده و فشار روی قلب را کاهش می دهند. این داروها به کنترل کلسترول خون شما کمک می کنند. علاوه بر داروها، ممکن است از یکی از این روشها برای درمان سکته قلبی استفاده شود: در این روش که به عنوان مداخله عروق کرونر ( PCI ) نیز شناخته می شود، پزشکان یک لوله باریک و نازک (کاتتر) را که از طریق شریان در کشاله ران یا مچ وارد بدن کرده و سپس وارد شریان مسدود شده در قلب خواهند کرد. اگر دچار سکته قلبی شده اید، این روش اغلب بلافاصله پس از سوند قلبی، روشی که برای یافتن انسداد انجام می شود، صورت خواهد گرفت. این سوند دارای یک بالون مخصوص است که پس از قرار گرفتن در موقعیت، برای باز شدن شریان مسدود شده عروق کرونر، متورم می شود. سپس استنت مش فلزی ممکن است وارد شریان شود تا در طولانی مدت باز شده و جریان خون را به قلب بازگرداند. در بعضی موارد، پزشکان در هنگام سکته قلبی جراحی بای پس اضطراری را انجام می دهند. بهتر است قبل از حضور در مطب موارد زیر را آماده کنید: همه نشانه های مربوط و غیر مربوط به بیماری خود را یادداشت کرده و همراه خود داشته باشید. بهتر است استرس ها و تغییرات اخیری که در زندگی تان افتاده است را یادداشت کنید. نام تمامی داروها، مکمل ها و ویتامین های که مصرف می کنید را همراه با میزان مصرف خود یادداشت کنید. بردن همراه به یادآوری اطلاعات مهم و نکات کمک زیادی خواهد کرد. و همراه خود به مطب ببرید. سکته قلبی هنگامی اتفاق میفتد که مسیر جریان خون به قلب به هر دلیلی مسدود شود. این انسداد اغلب به صورت تجمع چربی، کلسترول و سایر موادی است که در شریان هایی که قلب را تغذیه می کنند، باعث ایجاد پلاک می شود. این پلاک به وجود آمده سرانجام شکسته شده و به شکل یک لخته در خواهد آمد. اختلال جریان خون به وجود آمده نیز می تواند به عضلات قلبی آسیب زده یا آن ها را تخریب کند. سکته قلبی که آن انفاکتوس میوکارد نیز گفته می شود بسیار خطر بوده و حتی می تواند باعث مرگ فرد مبتلا شود. |
آرتروز ( Arthritis ) در حقیقت همان ورم و حساسیت یک یا چند مفصل است. علایم اصلی آرتروز درد مفصلی و خشک شدن آن ها است که معمولا با افزایش سن فرد بدتر شده و شدت می گیرد. شایع ترین انواع آرتروز شامل استیوآرتریت و آرتریت روماتویید می شود. استیوآرتریت باعث می شود غضروف یا همان بافت سخت و لغزنده انتهای استخوانها در هم بشکند. آرتریت روماتویید نیز نوعی بیماری است که در آن سیستم ایمنی بدن به مفاصل حمله کرده و به آن ها آسیب می رساند. کریستال های اسید اوریک، که در صورت وجود اسید اوریک بیش از حد در خون شکل می گیرند می توانند باعث ابتلای فرد به نقرس شوند. علاوه بر این عفونت ها یا بیماری های زمینه ای مانند پسوریازیس یا لوپوس می تواند باعث ایجاد انواع دیگری از آرتروز شود. بسته به نوع آرتروز، درمان فرد متفاوت خواهد بود. البته هدف اصلی از درمان آرتروز کاهش علایم و بهبود کیفیت زندگی فرد مبتلا است. به طور کلی دو نوع اصلی از آرتروز به نام های اوستریوآرتروز و آرتروز روماتویید وجود دارد که هر کدام به روشی به مفاصل آسیب می رساند. شایعترین نوع آرتروز، اوستیوآرتروز است. اوستیوآرتروز، شامل آسیب و ساییدگی غضروف مفصل ها می شود. غضروف ها که در قسمت انتهایی استخوان ها قرار گرفته اند باعث می شوند تا استخوان ها با کمترین اصطحکاکی به حرکت درآمده و بتوانند به راحتی در کنار یکدیگر حرکت کنند اما آسیب ناشی از اوسیوآرتروز باعث می شود تا استخوان ها مستقیما روی هم ساییده شده و علاوه بر بروز درد در هنگام حرکت، دامنه حرکتی فرد تا حدی کاهش یابد. این سایش و اصحکاک در طی سالیان متمادی اتفاق می افتد اما در صورت بروز آسیب مفصلی یا عفونت ممکن است سرعت این تخریب بیشتر شود. علاوه بر این استیو آرتروز بر کل بافت مفصل ت ثیر گذاشته و باعث تغییر در شکل استخوان ها و آسیب رساندن به بافت های همبندی که ماهیچه ها را به استخوان ها متصل می کنند، خواهد شد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در آرتروز روماتویید، سیستم ایمنی بدن به پوشش کپسولی مفصل یا همان غشای محکم که تمام قسمتهای مفصل را محصور می کند، حمله می کند. این پوشش (غشای سینوویال) ملتهب و متورم شده و پیشرفت بیماری درنهایت می تواند غضروف و استخوان درون مفصل را از بین ببرد. عوامل خطر برای بروز آرتروز شامل موارد زیر می شود: برخی از انواع آرتروز بیشتر در بین اعضای خانواده شایع است، بنابراین اگر والدین، خواهر یا برادر فردی به این بیماری مبتلا باشد، احتمال ابتلای آن در دیگر اعضای خانواده بیشتر خواهد بود. ژن های شما می توانند حساسیت بیشتری نسبت به عوامل محیطی در فرد ایجاد کرده و محرک بروز آرتروز باشند. خطر بسیاری از انواع آرتروز - از جمله اوستیوآرتروز، آرتروز روماتویید و نقرس با افزایش سن افزایش می یابد. زنان نسبت به مردان بیشتر دچار آرتروز روماتویید می شوند، این در حالی است که بیشتر افراد مبتلا به نقرس یا همان نوع دیگری از آرتروز، مردان هستند. افرادی که مثلا در حین ورزش کردن دچار آسیب مفصلی شده اند، احتمال بروز آرتروز در مفاصل آن ها تا حد قابل توجهی افزایش می یابد. داشتن وزن اضافه باعث فشار بیشتر بر روی مفاصل به خصوص زانوها، لگن و ستون فقرات خواهد شد. در نتیجه افراد دارای اضافه وزن احتمال بروز آرتروز در آن ها بسیار بیشتر از دیگر افراد است. علایم شایع ناشی از ابتلا به آرتروز شامل موارد زیر می شود. علایم بستگی به نوع آرتروزی خواهد داشت که فرد به آن دچار می شود: درد تورم قرمزی خشکی مفصلی کاهش محدوده حرکتی مفاصل آرتروز شدید به خصوص اگر دست ها و بازوها را درگیر کند می تواند انجام کارهای روزمره فرد را با مشکلات بسیاری مواجه کند. آرتروز مفاصلی که وزن بدن روی آن هاست باعث می شود تا فرد در راه رفتن، نشستن و بلند شدن ها با مشکلاتی روبرو شود. در بعضی از موارد حتی ممکن است مفاصل چرخیده یا کاملا تغییر شکل دهد. پزشک در حین معاینه احتمالا وضعیت مفاصل را مورد بررسی قرار داده و به دنبال تورم و قرمزی خواهد بود. بعد از این مرحله پزشک احتمالا به بررسی شیوه حرکت مفاصل توجه خواهد نمود. با توجه به نوع آرتروز احتمالی پزشک یکی از آزمایشات زیر را توصیه می کند: بررسی مایعات مختلف بدن یکی از مواردی است که می تواند به تشخیص نوع آرتروز کمک کند. مایعاتی که مورد آزمایش قرار می گیرند در بیشتر موارد شامل خون، ادرار و مایع مفصلی می شود. برای نمونه برداری از مایع مفصلی، پزشک بعد از پاک سازی و بی حس کردن ناحیه مورد نظر سوزن را وارد فاصله بین مفصلی کرده و کمی مایع از بین مفاصل فرد خارج خواهد کرد. این تصویر برداری ها به تشخیص مشکلات مفصلی که باعث بروز علایم بیماری شده کمک زیادی خواهد کرد. شیوه های تصویر برداری رایج شامل موارد زیر می شود: استفاده از امواج رادیویی با موج کم از جمله مواردی است که از آن برای بررسی وضعیت استخوان، میزان از دست دادن غضروف، آسیب استخوان و پوکی استخوان استفاده می شود. البته عکس برداری اشعه ایکس نمی تواند آسیب آرتروز در مراحل اولیه را به تصویر بکشد اما می توان از آن برای بررسی میزان پیشرفت بیماری آرتروز استفاده کرد. دستگاه های سی تی اسکن به صورت مقطعی از زوایای مختلف عکس برداری کرده و می تواند تصویری از ساختارهای داخلی بدن فرد در اختیار پزشک قرار دهد. تصویر برداری سی تی اسکن، تصویری از بافت استخوانی و بافت های نرم اطراف آن تولید خواهد کرد. این شیوه تصویر برداری ترکیبی از امواج رادیویی و میدان مغناطیسی است که تصاویر با کیفیت مقطعی از بافت های سافت بدن مثل تاندون ها، رباط ها و غضروف های بدن در اختیار پزشک قرار خواهد داد. در این تکنولوژی از امواج صوتی با فرکانس بالا برای تصویر برداری از بافت های نرم، غضروف و مایع بین مفصلی استفاده خواهد شد. علاوه بر این از سونوگرافی می توان برای تعیین بهترین محل برای تزریق یا وارد کردن سوزن به فضای داخل مفصل استفاده کرد. درمان آرتروز با هدف کاهش علایم و بهبود عملکرد مفصلی انجام خواهد شد. ممکن است فرد برای بهبود علایم خود نیاز به استفاده از چندین شیوه درمانی متفاوت یا ترکیبی از درمان ها داشته باشد. زیرا همیشه درمان ها اثر گذار نبوده و بدن هر فرد ممکن است نسبت به شیوه های درمانی متفاوت، پاسخ متفاوتی داشته باشد. داروها معمولا با توجه به نوع آرتروز تجویز خواهد شد. داروهای رایج برای درمان آرتروز شامل موارد زیر می شود: این داروها به کاهش درد کمک خواهد کرد اما هیچ اثری بر روی التهابات نخواهد داشت. به عنوان مثال یکی از مسکن های بدون نیاز به نسخه استامینوفن است. البته در مواردی که درد فرد مبتلا شدید باشد، ممکن است نیاز به استفاده از مسکن های تجویزی پزشک باشد. داروهای ضد التهابی غیر استروییدی همزمان به کاهش درد و التهابات کمک خواهد کرد. این داروهای بدون نیاز به نسخه شامل ایبوپروفن و ناپروکسن می شود. البته بعضی از انواع NSAIDS ها فقط با تجویز پزشک قابل تهیه هستند. البته مصرف داروهای ضد التهابی غیر استروییدی خوراکی می تواند باعث سوزش معده شده و احتمال بروز حمله قلبی و ایست قلبی را افزایش دهد. بعضی از انواع NSAIDs ها به شکل کرم یا ژل عرضه می شوند که باید بر روی مفاصل مالیده شوند. برخی از انواع این کرم ها و پمادها حاوی منتول یا کپسایسین ماده ای که باعث تند شدن فلفل می شود. مالیدن این کرم ها بر روی پوست مفصل می تواند انتقال پیام های مربوط به درد را با مشکل مواجه کرده و در نتیجه درد فرد مبتلا را تا حدی کاهش دهد. این داروها غالبا برای درمان آرتروز روماتویید مورد استفاده قرار خواهد گرفت. داروهای ضد روماتیسمی اصلاح کننده بیماری سیستم ایمنی بدن را کند یا متوقف کرده و از حمله به مفاصل جلوگیری خواهد کرد. این داروها معمولا همراه با DMARD ها مورد استفاده قرار می گیرند. داروهای اصلاح کننده پاسخ بیولوژیک داروهایی است که مولکول های پروتیینی مختلفی که در پاسخ ایمنی بدن درگیر هستند را هدف قرار خواهد داد. داروهای اصلاح کننده پاسخ بیولوژیکی انواع مختلفی دارد که پزشک با توجه به نوع آرتروز آن ها را تجویز خواهد کرد. این داروها که شامل پردنیزون و کورتیزون می شود التهابات ناشی از آرتروز را کاهش داده و سیستم ایمنی بدن را سرکوب خواهد کرد. کورتیکو استروییدها را می توان به صورت خوراکی مصرف کرده یا مستقیما به داخل مفصل دردناک تزریق کرد. فیزیوتراپی یکی از شیوه های درمانی است که می تواند بر ای بهبود علایم انواع آرتروز موثر باشد. این ورزش ها می تواند به افزایش محدوده حرکت و قوی تر کردن عضلات اطراف مفاصل کمک زیادی کند. اگر اقدامات احتیاطی و داروها موثر نباشد، پزشک ممکن است عمل جراحی های زیر را توصیه کند: در بعضی از موارد، سطح زانو می تواند برای کاهش درد و بهبود عملکرد تراشیده شده و مجددا شکل بگیرد. این عمل های جراحی معمولا با یک برش کوچک بر روی مفصل صورت خواهد گرفت. در این جراحی مفصل آسیب دیده با مفصل سالم یا مصنوعی جایگزین خواهد شد. شایع ترین مفاصلی که جایگزین می شود معمولا مفصل زانو و لگن است. این جراحی در بیشتر مواقع برای مفاصل کوچک مثل مچ دست، مچ پا و انگشتان مورد استفاده قرار می گیرد. برای انجام این عمل جراحی پزشک ابتدا باقیمانده غضروف سطح مفصل را برداشته و سپس استخوان های دو سر مفصل را شکل خواهد داد تا بتوانند به راحتی در کنار یکدیگر قرار بگیرند. این دو سطح به وجود آمده با پیچ و پلاک به یکدیگر متصل شده و جوش خواهد خورد. در بیشتر موارد، علایم ناشی از آرتروز با اقدامات زیر کاهش خواهد یافت: اگر فرد دچار اضافه وزن باشد، کم کردن وزن یکی از مواردی است که می تواند به کاهش فشار بر روی مفاصل کمک کند. کاهش وزن علاوه بر ساده کردن تحرک فرد، احتمال بروز آسیب ها در آینده را تا حد قابل توجهی کاهش خواهد داد. انجام منظم ورزش یکی دیگر از اقداماتی است که به حفظ انعطاف پذیری مفاصل کمک زیادی خواهد کرد. ورزش هایی مثل شنا و ایروبیک بهترین ورزش ها برای افراد مبتلا آرتروز است زیرا در داخل آب فشار بر روی مفاصل به حداقل ممکن خواهد رسید. پک های گرمایشی و سرمایشی می توانند به کاهش درد ناشی از آرتروز کمک کنند. استفاده از کفش های مخصوص، واکر، صندلی های مخصوص توالت و دیگر تجهیزات کمکی می تواند به انجام فعالیت های روزانه فرد کمک زیادی کند. بسیاری از افراد ترجیح می دهند که علاوه بر درمان های پزشکی و دارویی از درمان های جایگزین دیگر نیز درکنار شیوه های درمانی مرسوم استفاده کنند. البته شواهد کمتری مبنی بر موثر بودن این شیوه های درمانی وجود داشته و قبل از انجام آن حتما باید با پزشک در مورد آن ها صحبت کرد: اگر تصمیم به ماساژ گرفتن دارید، حتما در مورد مفصل های آسیب دیده خود با ماساژ تراپیست صحبت کنید. از آن جایی که مدت زمان ملاقات با پزشک کوتاه بوده و حرف های زیادی برای گفتن خواهید داشت. در نتیجه بهتر است با آمادگی کامل به پزشک مراجعه کرده و از این زمان کوتاه نهایت استفاده را ببرید. بهتر است قبل از حضور در مطب موارد زیر را آماده کنید: لیستی از تمامی علایم و نشانه های بیماری را تهیه کنید. همه نشانه های مربوط و غیر مربوط به بیماری خود را یادداشت کنید. اطلاعات مهم شخصی از جمله استرس ها و تغییرات اخیری را یادداشت کنید. لیستی از تمامی داروها، مکمل ها و ویتامین های مصرفی خود را یادداشت کنید. دوست یا یکی از اعضای خانواده خود را همراه ببرید. گاهی اوقاتت به خاطر سپردن تمامی موارد و اطلاعاتی که پزشک در اختیارتان قرار می دهد، کار دشواری است. در نتیجه بردن همراه به یادآوری اطلاعات مهم و نکات کمک زیادی خواهد کرد. سوالات خود را یادداشت کنید. تمامی سوالات مربوط و غیر مربوطی که به ذهنتان رسیده و قصد پرسیدن آن ها از پزشک را دارید را یادداشت کرده و همراه خود به مطب ببرید. پزشک ممکن است در حین معاینه سوالات زیر را مطرح کند: از چه زمانی شاهد بروز علایم آرتروز بودید؟ کدام یک از مفاصل شما احساس درد دارد؟ آیا در خانواده خود سابقه درد مفصلی داشته اید؟ آیا فعالیت یا عاملی باعث بهبود یا شدت گرفتن علایم شما می شود؟ آرتروز در حقیقت همان ورم و حساسیت یک یا چند مفصل است. علایم اصلی آرتروز درد مفصلی و خشک شدن آن ها است که معمولا با افزایش سن فرد بدتر شده و شدت می گیرد. شایع ترین انواع آرتروز شامل استیوآرتریت و آرتریت روماتویید می شود. آرتروز شدید به خصوص اگر دست ها و بازوها را درگیر کند می تواند انجام کارهای روزمره فرد را با مشکلات بسیاری مواجه کند. آرتروز مفاصلی که وزن بدن روی آن هاست باعث می شود تا فرد در راه رفتن، نشستن و بلند شدن ها با مشکلاتی روبرو شود. در بعضی از موارد حتی ممکن است مفاصل چرخیده یا کاملا تغییر شکل دهد. درمان آرتروز در حقیقت با هدف کاهش علایم و بهبود عملکرد مفصلی انجام شده و ممکن است فرد برای بهبود علایم خود نیاز به استفاده از چندین شیوه درمانی متفاوت یا ترکیبی از درمان ها داشته باشد. منبع: |
کمردرد یکی از شایع ترین دلایلی است که افراد به پزشک مراجعه کرده یا کار خود را از دست می دهند. علاوه بر این کمردرد علت اصلی بروز ناتوانی ها در سراسر جهان به حساب می آید. اکثریت افراد حداقل یک بار در طول زندگی خود کمر درد را تجربه کرده اند. خوشبختانه اقداماتی وجود دارد که با استفاده از آن ها می توانید از بروز کمردرد جلوگیری کرده یا درد ناشی از آن را تا حد قابل توجهی کاهش دهید. اگر اقدامات پیشگیرانه برای بروز کمردرد افاقه نکرد، درمان های خانگی ساده و داشتن فرم بدنی مناسب غالبا به بهبود کمردرد کمک کرده و بعد از گذشت چند هفته به وضعیت عادی زندگی خود باز خواهید گشت. در موارد نادر نیز ممکن است برای درمان کمردرد فرد نیاز به عمل جراحی داشته باشد. کمردرد ممکن است به صورت ناگهانی بعد از بلند کردن وزنه سنگین یا افتادن ظاهر شده و قبل از شش هفته بهبود یابد که به آن حاد گفته می شود. از طرف دیگر کمردردی که بیش از سه هفته ماندگار باشد مزمن نامیده می شود و احتمال بروز آن بسیار کمتر از کمردرد حاد است. اغلب کمردرد بدون دلیل ایجاد شده و پزشک نمی تواند با آزمایش یا تصویربرداری علت اصلی بروز آن را تشخیص دهد. با این حال شرایطی که معمولا با بروز کمردرد در ارتباط است شامل موارد زیر می شود: بلند کردن اجسام سنگین یا حرکت ناگهانی از جمله مواردی است که می تواند باعث شود تا فشار به عضلات کمر و رباط های ستون فقرات فرد وارد شود. در صورتی که وضعیت بدنی مناسبی نداشته باشید نیز وارد شدن فشار های مدام به عضلات کمر از جمله مواردی است که موجب اسپاسم های دردناک عضلات ناحیه کمر و بروز کمردرد خواهد شد. دیسک ها همانند بالشتک های ایمنی عمل می کنند که در بین استخوان ها (مهره های ستون فقرات) قرار گرفته و از آن ها محافظت می کنند. مواد نرم موجود در داخل دیسک ممکن است دچار بیرون زدگی یا پارگی شده و باعث شود تا بر روی عصب ها فشار وارد شود. بیماری های دیسک اغلب به صورت کاملا اتفاقی در حین عکس برداری های اشعه ایکس تشخیص داده می شوند. استیوآرتریت می تواند کمر را تحت ت ثیر خود قرار دهد. در برخی موارد، آرتروز در ستون فقرات می تواند منجر به تنگ شدن فضای اطراف نخاع و بروز عارضه ای به نام تنگی مجرای نخاعی شود. عارضه ای به نام اسکلولیوزیس که در آن ستون فقرات به طرفین انحنا پیدا می کند نیز از جمله مواردی است که می تواند باعث بروز کمردرد شود. معمولا این عارضه بیشتر در سنین میانسالی بروز پیدا کرده و سپس باعث کمردرد خواهد شد. اگر استخوان های شما حالت شکننده و متخلخلی پیدا کرده باشند، مهره های ستون فقرات ممکن است دچار شکستگی های فشاری شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید هر کسی در هر سنی می تواند دچار کمردرد شود. حتی کودکان و نوجوانان نیز ممکن است دچار این عارضه شوند. به طور کلی عوام خطر ابتلا به کمردرد، عبارتند از: با افزایش سن میزان شیوع کمردرد نیز افزایش پیدا خواهد کرد. معمولا بروز کمردرد از سنین یا سالگی شروع خواهد شد. نداشتن برنامه ورزشی منظم باعث ضعیف شدن عضلات شکم و کمر و در نهایت ابتلا به کمردرد در سنین بالا خواهد شد. چاقی و اضافه وزن بدن از جمله موارد دیگری است که باعث وارد شدن فشار بیش از حد بر روی کمر و بروز کمردرد خواهد شد. برخی از بیماری ها مثل انواع آرتروز و سرطان می توانند باعث بروز کمردرد در فرد مبتلا شوند. اگر در حین بلند کردن وزنه های سنگین به جای پاها از کمر خود استفاده کنید، احتمال بروز کمردرد تا حد قابل توجهی افزایش خواهد یافت. به نظر می رسد که افراد مبتلا به افسردگی و اضطراب بیش از دیگران در معرض ابتلا به کمردرد قرار دارند. کشیدن سیگار از جمله مواردی است که باعث کاهش جریان خون به سمت ستون فقرات شده و در نتیجه باعث شود تا مواد مغذی کافی به دیسک های قرار گرفته در قسمت کمر نرسد. علاوه بر این استعمال دخانیات باعث می شود تا بهبود کمردرد با سرعت کمتری صورت گرفته و فرد برای مدت طولانی تری دچار کمردرد باشد. به طور کلی علایم و نشانه های کمردرد شامل موارد زیر می شود: درد عضلانی کمر درد ناگهانی یا طولانی مدت دردی که با ماساژ بهبود پیدا می کند. دردی که به سمت پاها کشیده می شود. دردی که با خم شدن، بلند کردن اجسام، ایستادن یا راه رفتن شدت می یابد. معمولا کمردرد طی چند هفته با درمان خانگی و مراقبت از خود بهبود خواهد یافت. در صورتی که با استفاده از اقدامات و خود مراقبتی ها شامل بهبود علایم کمردرد خود نبودید، بهتر است برای تشخیص و معالجه به پزشک مراجعه کنید. در موارد نادر، بروز کمردرد می تواند نشان دهنده یک مشکل یا بیماری جدی باشد. در صورتی که کمردرد شما با موارد زیر همراه بود بهتر است سریعا به پزشک مراجعه کنید: با تب همراه باشد. باعث بروز مشکلات روده و مثانه شده باشد. با کاهش وزن یکباره و بی دلیل همراه باشد. به قدری شدید بود که با استراحت کردن بهبود نیافت گسترش یافته و در یک یا هر دو پای خود احساس درد می کنید. در پی کمردرد زمین خورده یا دچار آسیب دیدگی های دیگری شده باشید. باعث ضعف، بی حسی و مور مور شدن یک یا هر دو پای شما شده باشد. همچنین اگر برای اولین بار بعد از عبور از سن سالگی دچار کمردرد شده یا سابقه ابتلا به سرطان، پوکی استخوان داشته و در جوانی تان استرویید یا مواد مخدر مصرف می کرده اید، حتما برای معاینه به پزشک مراجعه کنید. می توانید با بهبود وضعیت و شرایط بدنی خود تا حد زیادی از بروز مجدد کمردرد پیشگیری کنید. برخی راهکارها برای پیشگیری از بروز درد، عبارتند از: انجام ورزش های سبک و منظم هوازی از جمله ورزش هایی است که باعث افزایش استقامت و قدرت عضلات کمر شده و به بهبود عملکرد این عضلات کمک خواهد کرد. برای ورزش بهتر است به سراغ پیاده روی و شنا کردن بروید. علاوه بر این برای انتخاب فعالیت های ورزشی مناسب با شرایط و وضعیت بدنی خود می توانید با پزشک متخصص مشورت کنید. ورزش های تقویت کننده عضلات شکم و کمر باعث قوی تر شدن هفته بدن شما شده و در نتیجه همانند یک کمربند محافظتی برای عملکرد کمر شما به حساب خواهد آمد. افزایش انعطاف پذیری باسن و پاها نیز به بهبود وضعیت قرار گیری کمر کمک کرده و در نتیجه مانع بروز کمردرد در آینده خواهد شد. برای انتخاب بهترین ورزش ها برای افزایش قدرت عضلانی و انعطاف پذیری می توانید از متخصص فیزیوتراپی کمک بگیرید. داشتن اضافه وزن از جمله مواردی است که باعث فشار آمدن به عضلات کمر خواهد شد. به همین خاطر اگر چاق هستید با کم کردن وزن خود، لطف بزرگی در حق کمر خود کنید. از بروز کمردرد تا حد قابل توجهی جلوگیری خواهید نمود. برای ترک سیگار و انتخاب بهترین راه با توجه به شرایط خود، بهتر است با پزشک متخصص در این مورد مشورت کنید. از حرکاتی که باعث چرخش و فشار آمدن به کمر شما می شود بپرهیزید. یاد بگیرید که از بدن خود به درستی و با توجه به مکانیک آن استفاده کنید: بهتر است وضعیت لگن شما در حالت خنثی قرار گرفته و مدت زمان طولانی در طول روز سرپا نایستید. همچنین در حین نشستن پاهای خود را بر روی زیر پایی قرار دهید. تا فشار کمتری به کمرتان وارد شود. در صورتی که به خاطر کار یا شرایط زندگی خود مجبورید ساعت های طولانی را بایستید، حتما بعد از مدتی جای پای خود را تغییر دهید. حتی وزن خود را جابه جا کنید. هر نیم ساعت حداقل یک بار وضعیت بدنی خود را تغییر داده و یک جا ثابت نمانید. تا حد امکان از بلند کردن وزنه های سنگین بپرهیزید. اگر ناچارید به خاطر شرایط کار خود دایما وزنه های سنگین جابه جا کنید، بیشتر وزن و فشار را روی پاهای خود انداخته و از وارد کردن فشار به کمر خود تا حد امکان بپرهیزید. در حین بلند کردن اجسام کمر خود را صاف نگه دارید. از چرخاندن کمر بپرهیزید. همچنین می توانید برای کاهش فشار در حین بلند کردن اجسام از یکی از اطرافیان خود کمک بگیرید. پزشک با معاینه وضعیت کمر و بررسی توانایی فرد در نشستن، ایستادن، راه رفتن و بلند کردن پاها اقدام به تشخیص کمردرد خواهد کرد. علاوه بر این پزشک ممکن است از مراجعه کننده درخواست کند تا به کمردرد خود از تا نمره بدهد تا میزان شدت کمردرد مشخص شود. این ارزیابی ها به تعیین اینکه منش بروز کمردرد کدام قسمت بوده و تا چه میزان می توانید بدون درد حرکت کنید کمک زیادی خواهد کرد. این بررسی های ساده حتی می تواند به تشخیص موارد جدی تر بروز کمردرد در افراد کمک کند. در صورتی که پزشک در علت اصلی بروز کمردرد شک داشته باشد، ممکن است انجام آزمایشات زیر را برای فرد تجویز کند: این تصاویر شیوه قرار گرفتن استخوان ها، آرتروز یا شکستگی احتمالی استخوان ها را به تصویر خواهد کشید. البته تصویر حاصل از اشعه ایکس به تنهایی نشان دهنده مشکلات عضلانی، دیسک یا فشار بر روی عصب ها نخواهد بود. تصاویر این اسکن ها به تشخیص بیرون زدگی دیسک ها یا مشکلات استخوانی، عضلانی، بافتی، تاندونی، عصبی، رباط ها و حتی رگ های خونی کمک خواهد کرد. انجام آزمایش خون نیز از جمله مواردی است که می تواند به تشخیص عفونت یا دیگر بیماری های زمینه ساز بروز کمردرد کمک کند. در موارد نادر، پزشک ممکن است برای تشخیص تومور استخوانی یا شکستگی های فشاری ناشی از پوکی استخوان دستور به انجام اسکن استخوانی دهد. الکترومیوگرافی ( EMG ) ، ضربان های الکتریکی تولید شده توسط اعصاب و واکنش عضلات فرد را اندازه گیری خواهد کرد. این آزمایش می تواند فشرده شدن عصبی ناشی از دیسک فتق یا تنگ شدن کانال ستون فقرات شما (تنگی نخاع) را ت یید کند. بیشتر کمردردهای حاد بعد از گذشت چند هفته و با استفاده از مراقبت ها و درمان های خانگی بهبود خواهد یافت. با این حال این عارضه ممکن است برای افراد مختلف متفاوت بوده و گاهی اوقات تبدیل به یک مشکل پیچیده شود. برای کمردردهای حاد استفاده از مسکن و کمپرس گرم می تواند موثر باشد. اما استراحت در رتختخواب در چنین مواردی توصیه نمی شود. به قدری که توان تحمل دارید، فعالیت های روزانه خود را ادامه دهید. فعالیت های سبک مثل پیاده روی و انجام کارهای روزمره خود را دنبال کنید. ولی از انجام فعالیت های بدنی که باعث افزایش درد می شود بپرهیزید. در صورتی که درمان ها و مراقبت های خانگی بعد از چند هفته به بهبود شما کمک نکرد، پزشک ممکن است داروهای قوی تر یا سایر روش های درمانی برای کمردرد را پیشنهاد کند. با توجه به وضعیت کمردرد، پزشک می تواند داروهای زیر را توصیه کند: داروهای ضد التهابی غیر استروییدی ( NSAIDs ) مثل ایبوپروفن یا ناپروکسن سدیم از جمله داروهایی است که می تواند به بهبود درد ناشی از کمردرد کمک کند. اما مصرف بیش از حد داروهای ضد التهابی غیر استروییدی ممکن است باعث بروز عوارض جانبی در فرد مصرف کننده شود. در صورتی که داروها و مسکن های بدون نیاز به نسخه کارساز نبود، بهتر است با پزشک برای استفاده از داروهای ضد التهابی غیر استروییدی نیاز به تجویز مشورت کنید. اگر کمردرد شما خفیف تا متوسط بوده و با مصرف مسکن های بدون نیاز به نسخه بهبودی حاصل نشد. پزشک ممکن است برای کاهش علایم کمردرد، مصرف شل کننده های عضلانی را تجویز کند. البته مصرف آن ها ممکن است باعث خواب آلودگی یا سرگیجه شود. این موارد به شکل کرم یا پماد عرضه شده و کافی است آن ها را بر روی ناحیه درد بمالید. استفاده برخی داروهای ضد افسردگی می تواند به کاهش علایم کمردرد مزمن کمک کند. اگر اقدامات درمانی و مراقبتی دیگر درد را تسکین نداده و درد به دست و پای شما کشیده شود، پزشک ممکن است کورتیزون یک داروی ضد التهابی، یا داروی بی حس کننده را به فضای موجود در اطراف نخاع (فضای اپیدورال) تزریق کند. تزریق کورتیزون به کاهش التهاب در اطراف ریشه های عصبی کمک خواهد کرد، اما اثر تسکینی این دارو تنها چندماه باقی مانده و بعد از گذشت مدتی مجددا فرد دچار احساس کمردرد خواهد شد. در حال حاضر هیچ برنامه آموزشی پذیرفته شده ای برای آموزش افراد مبتلا به کمردرد و مدیریت درد ناشی از آن وجود ندارد. بنابراین آموزش برای کاهش کمردرد ممکن است شامل یک کلاس آموزشی، صحبت و مشاوره با پزشک یا نمایش یک فیلم یا بروشور باشد. این آموزش معمولا بر حفظ فعالیت، کاهش فشار و نگرانی تمرکز داشته و از بروز آسیب دیدگی در آینده جلوگیری خواهد کرد. فیزیوتراپیست می تواند از شیوه های درمانی مختلفی مثل گرما، اولتراسوند، تحریک الکتریکی و تکنیک های رها سازی عضلانی برای فرد مبتلا به کمردرد و کاهش علایم این عارضه استفاده کند. با بهبود علایم درد ناشی از کمردرد نیز، فیزیوتراپ به سراغ آموزش ورزش ها و حرکات افزایش انعطاف پذیری خواهد رفت. قوی تر شدن عضلات کمر و عضلات شکم علاوه بر بهبود فرم بدنی احتمال وارد شدن به عضلات کمر و تاندون ها را کاهش داده و در نتیجه احتمال اینکه فرد دچار کمردرد شود کمتر خواهد شد. استفاده منظم از این حرکات ورزشی و تکنیک ها در طول روز از جمله مواردی است که از بازگشت مجدد درد کمر جلوگیری خواهد کرد. عده کمی از افراد مبتلا به کمردرد برای درمان این عارضه نیاز به عمل جراحی خواهند داشت. اگر دچار دردهای غیر مرتبطی می شوید که به پاها کشیده شده و با ضعف پیشرونده عضلات نشای از فشار به عصب ها همراه است، عمل جراحی یکی از گزینه های درمانی مناسب برای شما خواهد بود. در غیر این صورت، جراحی معمولا برای اصلاح مشکلات ساختاری و استخوانی مثل انحراف ستون فقرات یا بیرون زدگی دیسکی که نسبت به دیگر درمان ها پاسخگو نیست، مورد استفاده قرار می گیرد. اگر به هر دلیلی تمایل به انجام درمان های گفته شده در قسمت های قبلی نداشته باشید، شیوه های درمانی دیگری نیز وجود دارد که می توانید از آن ها برای بهبود کمردرد خود بهره ببرید. اما در هر صورت قبل از امتحان هرکدام از شیوه های درمانی حتما با پزشک خود در این مورد مشورت کنید. در این شیوه با دستکاری ستون فقرات، تاندون ها و رباط ها سعی در بهبود و درمان مشکلات استخوانی موجود خواهند داشت. پزشک در این شیوه درمانی از سوزن های استیل ضد زنگ برای فرو کردن در نقاط مختلف بدن استفاده خواهد کرد. این درمان می تواند تا حدی به کاهش کمردرد کمک کند. در این شیوه درمانی از یک دستگاه دارای باتری برای ارسال تکانه های الکتریکی به ناحیه دردناک استفاده خواهد شد. مطالعات نشان داده است که استفاده از این شیوه درمانی همراه با دیگر شیوه های درمانی کمردرد می تواند اثربخشی TENS را تا حد قابل توجهی افزایش دهد. اگر کمردرد به وجود آمده ناشی از گرفتگی عضلات یا فشار بیش از حد بر روی عضلات فرد باشد. ماساژ می تواند تا حد زیادی به بهبود گرفتگی ها و کاهش درد ناشی از کمردرد کمک کند. این رشته ورزشی دارای تنوع بسیار زیادی بوده و شامل وضعیت های بدنی، تمرینات تنفسی و تکنیک های آرام سازی بدن می شود. حرکات کششی و قدرتی در یوگا به بهبود وضعیت بدنی و افزایش قدرت عضلانی کمک کرده و در نتیجه می تواند باعث کاهش کمردرد شود. بهتر است قبل از حضور در مطب موارد زیر را آماده کنید: همه نشانه های مربوط و غیر مربوط به بیماری خود را یادداشت کرده و همراه خود داشته باشید. بهتر است استرس ها و تغییرات اخیری که در زندگی تان افتاده است را یادداشت کنید. نام تمامی داروها، مکمل ها و ویتامین های که مصرف می کنید را همراه با میزان مصرف خود یادداشت کنید. گاهی اوقاتت به خاطر سپردن تمامی موارد و اطلاعاتی که پزشک در اختیارتان قرار می دهد، کار دشواری است. در نتیجه بردن همراه به یادآوری اطلاعات مهم و نکات کمک زیادی خواهد کرد. تمامی سوالات مربوط و غیر مربوطی که به ذهنتان رسیده و قصد پرسیدن آن ها از پزشک را دارید را یادداشت کرده و همراه خود به مطب ببرید. در مورد کمردرد بهتر است سوالات زیر را در حین معاینه پزشک مطرح کنید: علت اصلی بروز این کمردردها چیست؟ تا چه مدت نیاز به درمان خواهم داشت؟ کدام شیوه درمانی را توصیه می کنید؟ برای جلوگیری از بازگشت کمردرد چه پیشنهادی دارید؟ آیا نیاز به انجام آزمایش های تشخیصی خاصی خواهم داشت؟ در صورت تجویز دارو، آیا مصرف این داروها عوارض جانبی به همراه خواهد داشت؟ دچار بیماری های دیگری هستم. چگونه می توانم به بهترین شکل این بیماری ها را در کنار هم مدیریت کنم؟ چه اقدامات خود مراقبتی و درمان های خانگی وجود دارد که بهتر است آن ها را امتحان کنم؟ در حین معاینه، پزشک ممکن است برای تشخیص دقیق تر علت کمردرد سوالات زیر را مطرح کند: از چه زمانی کمردرد شما شروع شد؟ آیا تا کنون دچار آسیب دیدگی از ناحیه کمر شده اید؟ آیا درد کمر شما دایمی بوده یا به صورت موقت بروز پیدا می کند؟ آیا درد ناشی از کمر درد بر روی عملکرد شما ت ثیری گذاشته است؟ تا چه میزان؟ آیا در کنار کمردرد دچار علایم و نشانه های دیگری نیز شده اید؟ در طول روز کارهای بدنی سنگین انجام می دهید؟ در طول روز چه میزان احساس افسردگی یا اضطراب دارید؟ تا این لحظه چه شیوه های درمانی و خود مراقبتی هایی را برای درمان کمردرد خود امتحان کرده اید؟ آیا کمکی به بهبود کمردرد شما کرده است؟ کمردرد ممکن است به صورت ناگهانی بعد از بلند کردن وزنه سنگین یا افتادن ظاهر شده و قبل از شش هفته بهبود یابد که به آن حاد گفته می شود. از طرف دیگر کمردردی که بیش از سه هفته ماندگار باشد مزمن نامیده می شود. دقت داشته باشید که احتمال بروز کمردرد مزمن بسیار کمتر از کمردرد حاد است. بیشتر کمردردهای حاد بعد از گذشت چند هفته و با استفاده از مراقبت ها و درمان های خانگی بهبود خواهد یافت. با این حال این عارضه ممکن است برای افراد مختلف متفاوت بوده و گاهی اوقات تبدیل به یک مشکل پیچیده شود. برای کمردردهای حاد استفاده از مسکن های بدون نیاز به نسخه و استفاده از کمپرس گرم ممکن است تمام چیزهایی باشد که به آن نیاز داشته باشید. اما استراحت در رتختخواب در چنین مواردی توصیه نمی شود. |
به طور معمول، بافت ها و اندام های داخلی بدن سطوح لغزنده ای دارند که از چسبیدن اندام ها به یکدیگر جلوگیری می کنند. اما در هنگام چسبندگی شکم، بافت ها و اندام های موجود در حفره شکم به هم بچسبند. اصطلاح چسبندگی شکم به تشکیل بافت زخم بین حلقه‌های روده (روده کوچک یا بزرگ) و پوشش داخلی دیواره شکم یا سایر اندام ها در حفره شکمی اشاره دارد. چسبندگی همچنین می تواند بین حلقه های روده کوچک و بزرگ ایجاد شود. چسبندگی از التهاب در سطح اندام های شکمی یا پوشش صفاقی حفره شکمی ناشی می شود. علت التهاب می تواند بسیار متفاوت باشد. چسبندگی همچنین در مبتلایان به پریتونیت (التهاب صفاقی) دیده می شود. یکی دیگر از دلایل غیر طبیعی چسبندگی شکم، آندومتریوز است. در بیشتر بیماران، چسبندگی باعث ایجاد مشکلات سلامتی نمی شود. با این وجود، در تعداد کمی از افراد که چسبندگی دارند، بندهای الیافی بافت اسکار روده ها به طور کامل یا جزیی مسدود می شود. به این حالت، انسداد روده گفته می شود. به ندرت، قسمتی از روده به دور باندی که دچار چسبندگی شده پیچیده می شود و خونرسانی به روده را مختل می کند و به اصطلاح باعث "خفه شدن روده" می شود و بخش غیرطبیعی روده شروع به مردن می کند. در صورت بروز این شرایط اضطراری فرد باید فورا تحت عمل جراحی قرار بگیرد. چسبندگی در بیمارانی که هرگز عمل جراحی شکمی انجام نداده اند به ندرت دیده می شود اما در افرادی که چندین عمل جراحی شکمی داشته اند، بسیار شایع است. جراحی شکم، شایع ترین علت چسبندگی شکم است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در طی جراحی، علت های زیر می تواند منجر به چسبندگی شکم شوند دست زدن به اندام های داخلی برش های مربوط به اندام های داخلی خشک شدن اندام ها و بافت های داخلی خون یا لخته های خونی که در حین عمل جراحی شستشو داده نشده تماس بافت های داخلی با مواد خارجی مانند گاز، دستکش جراحی و بخیه چسبندگی شکم همچنین می تواند ناشی از التهاب غیر مرتبط با جراحی باشد، از جمله پرتو درمانی پارگی آپاندیس عفونت های زنان عفونت های شکمی به ندرت، چسبندگی های شکمی بدون علت تشخیص داده می شود. از بین بیمارانی که تحت عمل جراحی شکم قرار می گیرند، درصد آن ها دچار چسبندگی شکم می شوند. چسبندگی در قسمت تحتانی شکم و لگن، از جمله جراحی های روده و معده شیوع بیشتری دارد. با گذشت زمان چسبندگی های شکمی می توانند بزرگتر و سفت تر شوند و گاهی اوقات سال ها بعد از عمل مشکلاتی ایجاد می کنند. علاوه بر شکم، اندام های دیگر بدن ممکن است دچار چسبندگی شوند، از جمله: چسبندگی های لگن می تواند اندام های داخلی لگن مانند رحم، تخمدان ها، لوله های فالوپی یا مثانه را درگیر کنند و معمولا بعد از عمل جراحی مانند سزارین و یا هیسترکتومی رخ می دهند. بیماری التهابی لگن ( PID ) ناشی از عفونت و بیماری مقاربتی غالبا منجر به چسبندگی در لوله های فالوپی می شوند. چسبندگی فالوپ می تواند منجر به ناباروری و افزایش بروز حاملگی خارج رحمی و سقط جنین شود. تشکیل بافت اسکار در غشای قلب (کیسه پریکارد) می تواند باعث چسبندگی قلب شده و عملکرد قلب را محدود کند. عفونت ها مانند تب روماتیسمی ممکن است منجر به تشکیل چسبندگی روی دریچه های قلب کاهش کارایی قلب شوند. در بیشتر موارد، این عارضه علایمی ایجاد نمی کند. در صورت بروز علایم، درد مزمن شکم، شایع ترین نشانه این عارضه است. چسبندگی شکم در صوررت انسداد کامل روده خطرناک است و نیاز به درمان فوری و اغلب جراحی دارد. علایم انسداد روده شامل درد شدید شکم یا گرفتگی شکم است. انسداد روده شدید می تواند علایم زیر را ایجاد کند: تورم شکم تهوع و استفراغ درد شدید، گرفتگی شکم عدم توانایی در انتقال گاز و دفع مدفوع علایم کمبود آب بدن از جمله خشکی پوست، خشکی دهان و زبان، تشنگی شدید، کاهش ادرار، ضربان سریع قلب و فشار خون پایین در صورت نکروز روده، افراد به طور معمول دچار درد شدید شکمی می شوند که می تواند به صورت موقت و یا ثابت باشد. در این صورت شکم با کوچکترین لمس تحریک می شود و در این افراد معمولا علایم بیماری سیستمیک (در سطح بدن) مانند تب، ضربان سریع قلب و فشار خون بروز می کند. اگر برای مدت طولانی درد شکم و نفخ را تجربه می کنید، باید به دنبال درمان باشید. پزشک ممکن است برای تسکین علایم و درد رژیم غذایی خاصی را توصیه کند. در صورت عدم بهبودی در مراحل اولیه، پزشک می تواند شما را به یک جراح ارجاع دهد. این عارضه می تواند باعث انسداد روده شود. حتی با جلوگیری از رسیدن تخم های لقاح یافته به رحم می تواند منجر به ناباروری زنان شود. در زنان با این عارضه در لوله های فالوپ یا اطراف آنها احتمال افزایش بارداری خارج رحمی و سقط مکرر افزایش می یابد. این عارضه با آزمایشات قابل تشخیص نیستند و بیشتر از طریق تکنیک های تصویربرداری مانند اشعه ایکس یا سونوگرافی تشخیص داده می شوند. بیشتر این عارضه ها در حین جراحی شکم انجام می شوند با این وجود، پرتوهای ایکس شکمی و دستگاه گوارش پایین ( GI ) و اسکن توموگرافی کامپیوتری ( CT ) می توانند انسداد روده را تشخیص دهند. در بعضی از افراد مشکوک به انسداد روده یا سیاه شدن آن، تشخیص فقط با جراحی شکم انجام می گیرد. این عارضه که علایم خاصی را ایجاد نمی کند به طور کلی نیازی به درمان ندارند. در موارد شدیدتر، جراحی تنها راه درمان این عارضه می باشد. انسداد کامل روده معمولا ممکن است برای برطرف کردن انسداد نیاز به عمل جراحی فوری داشته باشد اما بیشتر انسدادهای جزیی بدون جراحی قابل کنترل هستند. انسداد کامل روده کوچک که در اثر چسبندگی ایجاد می شود، اغلب نیاز به جراحی دارد. در موارد انسداد جزیی روده یا انسداد کامل روده بدون علایم شدید، ممکن است عمل جراحی به مدت تا ساعت به ت خیر بیفتد تا یک بیمار کم آبی از مایعات به صورت داخل وریدی (داخل رگ) دریافت کند و به فرد فرصتی برای جلوگیری از عمل جراحی دهد. در این حالت، یک لوله مکش کوچک که از طریق بینی و داخل معده امتداد دارد، می تواند برای جلوگیری از نفخ اضافی و تسکین درد و حالت تهوع استفاده شود. هنگامی که این عارضه باعث نکروز و سیاه شدن روده می شود، برای از بین بردن این عارضه باید عمل فوری شکم انجام شود تا جریان خون به روده بازگردد. دو روش جراحی رایج برای درمان این عارضه، لاپاروسکوپی و لاپاراتومی می باشند. در لاپاراسکوپی، پزشک از طریق یک سوراخ کوچک در پوست، دوربین را وارد بدن بیمار می کند. در لاپاراتومی، پزشک برای بررسی این عارضه و درمان آن، مجبور است برش های بیشتری ایجاد کند. این روش بسته به شرایط بیمار متفاوت است. جراحی چسبندگی معمولا تحت بیهوشی عمومی و تحت جراحی لاپاروسکوپی صورت می گیرد. جراحی لاپاروسکوپی باعث کاهش میزان چسبندگی شکم می شود زیرا در این جراحی به جای برش های بزرگ، چندین برش کوچک در قسمت تحتانی شکم ایجاد می شود. جراح لاپاروسکوپ که یک لوله نازک با ضمیمه دوربین فیلمبرداری بسیار کوچک می باشد را از طریق یکی از برش های وارد بدن بیمار می کند. این دوربین یک تصویر بزرگ از داخل بدنه را به یک مانیتور می فرستد. در این عمل معمولا بیماران بیهوشی خواهند بود. زخم ها با استفاده از بخیه بسته می شود. شاید بیمار مجبور باشد بعد از جراحی چسبندگی - روز در بیمارستان بماند. در صورتی که چسبندگی باعث آسیب به اندام های دیگر بدن شده باشد مدت زمان بستری شدن بیمار طولانی تر خواهد شد. بعد از ترخیص از بیمارستان، بیمار باید برای بهبودی کامل و تسکین درد روند درمانی خود را ادامه دهد و تا هفته از انجام هرگونه فعالیت شدید خودداری کند. بهبودی از جراحی چسبندگی شکم به وضعیت پزشکی بیمار بستگی دارد. جراحی چسبندگی شمامانند هر عمل جراحی دیگر می تواند عوارض جانبی داشته باشد، از جمله: درد زخم خون ریزی لخته شدن خون عفونت محل زخم جراحی عوارض خاص جراحی چسبندگی شکم ممکن است شامل موارد زیر باشند: کبودی انسداد روده تهوع و استفراغ صدمه به اندام ها از دست دادن اشتها پیشگیری از چسبندگی شکم دشوار است و برخی از تکنیک های جراحی می توانند چسبندگی شکم را به حداقل برسانند. در جراحی های مختلف اگر عمل جراحی لاپاروسکوپی امکان پذیر نباشد و جراحی نیاز به برش های بزرگ شکمی داشته باشد، جراح می تواند در پایان عمل یک ماده مخصوص را بین اندام ها یا بین ارگان ها و برش های شکم قرار دهد. این ماده شبیه کاغذ مومی است و در طی یک هفته توسط بدن جذب می شود و از چسبندگی شکم جلوگیری می کند. سایر اقداماتی که پزشک می تواند برای کاهش چسبندگی شکم در طول جراحی انجام دهد، عبارتند از: خودداری از دست زدن به بافت ها و اندام های بدن در حین جراحی چسبندگی شکم دایمی است مگر اینکه بیمار عمل جراحی به نام لیز چسبندگی انجام دهد و آن را درمان کند. در طی این عمل جراح از ابزارهایی برای بستن بافت های که دچار چسبندگی شده اند، استفاده کرده و تا حد ممکن این بافت ها را از بدن خارج می کند. چسبندگی شکم قابل درمان است اما از آنجا که جراحی، هم علت این بیماری است و هم درمان، مشکل می تواند عود کند و دوباره برگردد. به عنوان مثال، هنگامی عمل جراحی انجام شده برای از بین بردن انسداد روده باعث ایجاد چسبندگی و انسداد جدید می شود. پس بهتر است در صورت بروز هر درد شکمی شدید به خصوص اگر با تب، تهوع و استفراغ یا مشکل در دفع همراه باشد، به پزشک خود مراجعه کنید. منابع: |
آنسفالیت، التهاب مغز است که دلایل مختلفی دارد، اما شایع ترین علت آن عفونت ویروسی می باشد. انسفالیت اغلب باعث بروز علایمی شبیه به علایم آنفلوانزا می شود و در برخی شرایط ممکن است اصلا علایمی نداشته باشد. انسفالیت در موارد شدیدتر باعث ایجاد تشنج یا اختلال در حواس یا حرکت می شود. به ندرت، آنسفالیت می تواند خطرناک و جدی باشد اما با این حال تشخیص و درمان به موقع آن از اهمیت بالایی برخوردار است. علت دقیق آنسفالیت اغلب ناشناخته است. اما شایع ترین علت آن عفونت ویروسی است. البته عفونت های باکتریایی و شرایط التهابی غیر عفونی نیز می توانند باعث انسفالیت شوند. آنسفالیت بر اساس علت بیماری به دو نوع آنسفالیت اولیه و ثانویه تقسیم بندی می شود: آنسفالیت اولیه زمانی اتفاق میفتد که یک ویروس یا عامل دیگر مستقیما مغز را آلوده می کند و باعث عفونت قسمت خاص و یا کل مغز می شود. عفونت اولیه می تواند فعال شدن مجدد یک ویروس غیر فعال باشد. آنسفالیت ثانویه یا آنسفالیت بعد از عفونت از اشتباه سیستم ایمنی بدن ناشی می شود. در این شرایط سیستم ایمنی بدن به جای حمله به سلول های ایجاد کننده عفونت، به اشتباه به سلول های سالم مغز حمله می کند. آنسفالیت ثانویه اغلب دو تا سه هفته پس از عفونت اولیه رخ می دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ویروس هایی که می توانند باعث انسفالیت شوند، عبارتند از: هر دو نوع HSV می توانند باعث آنسفالیت شوند. HSV نوع با علایم های سرماخوردگی و تاول های در اطراف دهان و HSV نوع با تبخال دستگاه تناسلی همراه می باشد. آنسفالیت ناشی از HSV نوع نادر است اما می تواند منجر به آسیب یا مرگ مغزی شود. این موارد شامل ویروس Epstein - Barr است، که معمولا باعث ایجاد آبله مرغان و زونا می شود. این ویروس ها شامل ویروس ضد ویروسی و Coxsackievirus هستند که معمولا باعث ایجاد بیماری با علایم مانند آنفولانزا، التهاب چشم و درد شکمی می شوند. این ویروس ها می توانند باعث عفونت هایی مختلفی شوند. علایم عفونت ممکن است طی چند روز تا چند هفته پس از قرار گرفتن در معرض ویروس ناشی از پشه ظاهر شود. ویروس پاواسان توسط کنه ها ایجاد و باعث انسفالیت در میانه غربی ایالات متحده می شود. علایم معمولا حدود یک هفته پس از نیش از کنه آلوده بروز می کنند. عفونت با ویروس هاری، که معمولا توسط نیش از حیوان آلوده منتقل می شود، به محض شروع علایم باعث پیشرفت سریع آنسفالیت می شود. عفونت های شایع در دوران کودکی مانند سرخک (روبولا) ، اوریون و سرخک آلمانی (سرخچه) از جمله علل نسبتا شایع آنسفالیت ثانویه هستند. البته این موارد به دلیل در دسترس بودن واکسیناسیون برای این بیماری ها به ندرت دیده می شوند. آنسفالیت می تواند هر کسی را مبتلا کند اما برخی عوامل خطر ابتلا به آن را افزایش می دهند، از جمله: برخی از انواع آنسفالیت در گروه های سنی مشخصی شایع تر یا شدیدتر هستند. به طور کلی، کودکان خردسال و سالمندان بیشتر در معرض خطر انواع آنسفالیت ویروسی قرار دارند. افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند مانند مبتلایان به اچ آی وی/ایدز، مصرف کنندگان داروهای مسکن در معرض خطر ابتلا به آنسفالیت هستند. ویروس های ناشی از پشه یا کنه در مناطق جغرافیایی خاص متداول هستند. بیماری های ناشی از پشه و کنه در تابستان در بسیاری از مناطق ایالات متحده شیوع بیشتری دارد. بیشتر افراد مبتلا به آنسفالیت ویروسی علایم خفیف شبیه به علایم آنفولانزا را تجربه می کنند که عبارتند از: تب سردرد خستگی یا ضعف دردهای عضلانی یا مفاصل بعضی اوقات علایم و نشانه های بیماری شدیدتر شده و ممکن است شامل موارد زیر باشند: تشنج ضعف عضلانی از دست دادن هوشیاری مشکل در گفتار یا شنوایی سردرگمی، آشفتگی یا توهم فلج شدن در نواحی خاصی از صورت یا بدن آنسفالیت در نوزادان و کودکان خردسال می تواند باعث بروز علایم زیر شود: سفتی بدن تحریک پذیری تهوع و استفراغ تغذیه ضعیف یا بیدار شدن از نظر تغذیه برآمدگی در نقاط نرم (فونتنل) جمجمه نوزاد بیماران باید در صورت بروز هر یک از علایم شدیدتر آنسفالیت مانند سردرد شدید، تب و از دست دادن هوشیاری سریعا به پزشک مراجعه کنند. برای تشخیص آنسفالیت پزشک در مورد سابقه پزشکی بیمار سوالاتی را می پرسد و معاینه کامل جسمی را انجام می دهد علاوه بر آن، ممکن است آزمایشات زیر را برای تشخیص بهتر توصیه کند: تصاویر MRI یا CT می توانند هر گونه تورم مغز یا وضعیت دیگر مانند تومور که ممکن است باعث علایم بیمار شده باشند را تشخیص دهند. پزشک در این روش با فرو کردن سوزنی در قسمت تحتانی کمر بیمار از مایع مغزی نخاعی ( CSF ) ، نمونه برداری می کند. تغییر در این مایع می تواند نشان دهنده عفونت و التهاب در مغز باشد. بعضی اوقات نمونه هایی از CSF برای شناسایی ویروس یا عامل عفونی دیگر انجام می گیرد. پزشک ممکن است برای تشخیص و بررسی ویروس ها یا سایر عوامل عفونی آزمایش خون و یا ادرار را برای بیمار تجویز کند. در برخی از موارد الگوهای غیر طبیعی EEG می تواند آنسفالیت را تشخیص دهد. به ندرت، پزشک از بافت مغز نمونه برداری می کند. بیوپسی مغزی معمولا فقط در صورت بدتر شدن علایم صورت می گیرد. عوارض آنسفالیت به عواملی مختلفی بستگی دارد، از جمله: سن علت عفونت شدت بیماری اولیه زمان شروع بیماری تا درمان افراد مبتلا به بیماری خفیف معمولا طی چند هفته بدون عوارض طولانی مدت بهبود می یابند. التهاب می تواند به مغز آسیب برساند و منجر به کما یا مرگ بیماران شود علاوه بر آن برخی از عوارض آنسفالیت می توانند از نظر شدت بسیار متفاوت باشند و برای ماه ها ادامه پیدا کنند و یا دایمی باشند. این عوارض می تواند شامل موارد زیر باشد: فلج شدن تغییر شخصیت خستگی مداوم اختلالات گفتاری مشکلات حافظه نقص شنوایی یا بینایی ضعف یا عدم هماهنگی عضلات پزشکان در موارد آنسفالیت خفیف به بیماران توصیه می کنند به اندازه کافی استراحت کرده و مایعات فراوانی را بنوشند و از داروهای ضدالتهابی برای رفع سردرد و تب استفاده کنند. اما انسفالیت ناشی از عفونت های ویروسی معمولا به داروهای ضد ویروسی نیاز دارد. داروهای ضد ویروسی به ندرت، عوارض جانبی ایجاد می کنند و در صورت بروز عوارض ممکن است باعث آسیب کلیوی شوند. در صورت شدیدتر شدن علایم بیمار نیاز به بستری شدن در بیمارستان را دارد که در این صورت ممکن است او نیاز به مراقبت های زیر داشته باشد: کمک به تنفس و همچنین نظارت دقیق بر تنفس و عملکرد قلب داروهای ضد تشنج مانند فنیتویین (دیلانتین) برای متوقف کردن یا جلوگیری از تشنج داروهای ضد التهابی مانند کورتیکواستروییدها برای کاهش تورم و فشار داخل جمجمه تزریق مایعات داخل وریدی برای پیشگیری از کم آبی بدن و تامین سطح مواد معدنی ضروری این احتمال وجود دارد که در صورت بروز عوارض جانبی، بیمار به درمان های جانبی زیر نیاز پیدا کند: گفتار درمانی برای کنترل عضلات و هماهنگی برای تولید گفتار فیزیوتراپی برای بهبود قدرت، انعطاف پذیری، تعادل، هماهنگی حرکتی و تحرک کاردرمانی برای رشد مهارت های روزمره و استفاده از محصولات مناسب با فعالیت های روزمره روان درمانی برای یادگیری مهارتهای رفتاری جدید به منظور بهبود اختلالات خلقی و یا مدیریت تغییر شخصیت بهترین راه برای جلوگیری از ابتلا به آنسفالیت ویروسی، اقدامات احتیاطی برای جلوگیری از قرار گرفتن در معرض ویروس هایی است که می توانند باعث بروز بیماری شوند. برای پیشگیری از التهاب مغز سعی کنید راهکارهای زیر را در نظر بگیرید: بهداشت خوب را تمرین کنید. دست های خود را به طور مکرر و با آب و صابون به خصوص بعد از استفاده از توالت و قبل و بعد از غذا بشویید. به فرزندان خود عادت های خوب را آموزش دهید. ظروف را به اشتراک نگذارید. کارد و چنگال و نوشیدنی های خود را با دیگران به اشتراک نگذارید. واکسن های خود را به موقع بزنید. قبل از سفر های خارجی با پزشک خود در مورد واکسن های توصیه شده برای مقصد مسافرت خود صحبت کنید. برای به حداقل رساندن قرار گرفتن در معرض پشه ها و کنه ها سعی کنید: لباس های مناسب و پیراهن های آستین بلند بپوشید. از دافع پشه ها استفاده کنید. مواد شیمیایی مانند DEET قابل استفاده در پوست و لباس است. برای دفع حشرات می توانید از مواد دفع کننده حشرات روی پوست صورت و دستان خود اسپری کرده و سپس آن را پاک کنید. در صورتی که می خواهید هم از ضد آفتاب و هم د فع کننده استفاده می کنید، ابتدا ضد آفتاب بزنید. از حشره کش استفاده کنید. آژانس حفاظت از محیط زیست استفاده از محصولات حاوی پرمترین را توصیه می کند که کنه ها و پشه ها را دفع و از بین می برد. این محصولات را می توان روی لباس، چادر و سایر وسایل در فضای باز اسپری کرد. پرمترین را نباید روی پوست بمالید. در صورت امکان، از غروب تا طلوع آفتاب، هنگامی که پشه ها فعال هستند، از خارج شدن از منزل خودداری کنید. برای جلوگیری از ورود حشرات به داخل منزل خود بهتر است پنجره های شکسته را تعمیر کنید. برای پیشگیری از ابتلا به آنسفالیت در صورت مشاهده لاشه های پرندگان و حیوانات، مشاهدات خود را به بخش بهداشت محلی گزارش دهید. برای شیرخواران کوچکتر از ماه استفاده از مواد دفع کننده حشرات به هیچ وجه توصیه نمی شود. درعوض بهتر است در هوای باز از یک توری و یا پشه بند برای دور نگهداشتن فرزندان خود از معرض پشه ها استفاده کنید. برای نوزادان بزرگتر و کودکان، دفع کننده های DEET تا درصد بی خطر محسوب می شوند. استفاده از محصولاتی که دارای DEET و ضد آفتاب هستند، برای کودکان توصیه نمی شود. در مورد استفاده از دفع کننده های پشه و حشرات برای کودکان خود، راهکارهای زیر را در نظر بگیرید: همیشه در استفاده از مواد دافع کننده پشه به کودکان کمک کنید. هنگامی که وارد خانه شدید، پوست کودک را با آب و صابون بشویید. از دفع کننده روی دست بچه های کوچک که ممکن است دست خود را در دهان شان بگذارند استفاده نکنید. مواد دفع کننده های حشرات را روی لباس و پوست دستان کودک اسپری کنید و سپس آن را روی صورت کودک بمالید. مراقب چشم و گوش آنها باشید. عوارض ناشی از آنسفالیت معمولا شدید و نسبتا ناگهانی هستند، بنابراین افراد باید در صورت بروز علایم، سریعا به دنبال درمان و تشخیص پزشکی باشند. این افراد احتمالا به متخصصان بیماری های عفونی و مغز و سیستم عصبی (عصب شناس) ارجاع داده می شوند. برای آمادگی بیشتر در هنگام مراجعه به پزشک بهتر است قبل از مراجعه لیستی از علایمی که تجربه کرده اید و اطلاعات پزشکی خود را به همراه نام داروهای مصرفی خود یادداشت کنید. پزشک در مورد آنسفالیت ممکن است از شما سوالاتی را بپرسد، از جمله: علایم شما از چه زمانی شروع شد؟ آیا اخیرا داروهای جدید را مصرف کرده اید؟ آیا طی چند هفته گذشته دچار گزیدگی با پشه و یا کنه شده اید؟ آیا اخیرا دچار سرماخوردگی، آنفولانزا یا بیماری دیگری شده اید؟ آیا اخیرا در معرض حیوانات وحشی یا سموم شناخته شده قرار گرفته اید؟ آیا بیماری خاصی دارید و یا داروهایی مصرف می کنید که منجر به ضعف سیستم ایمنی بدن شما شده باشد؟ منبع: |
کبد چرب یا FATTY LIVER در اثر تجمع بیش از حد چربی در کبد ایجاد می شود. داشتن مقادیر کم چربی در کبد طبیعی است، اما تجمع بیش از حد آن می تواند به بیماری تبدیل شود و مشکلاتی را برای سلامتی افراد ایجاد کند. این حالت می تواند باعث التهاب کبد شده و به آن آسیب برساند و منجر به زخم کبد و در موارد شدید به نارسایی کبد شود. این بیماری هنگامی ایجاد می شود که بدن شما چربی زیادی را تولید کند و یا آن را به اندازه کافی تجزیه نکند. چربی اضافی در سلول های کبدی ذخیره می شود. بیماری ممکن است علت های مختلفی داشته باشد. علت اصلی نوع خاصی هست به نام کبد الکی چرب، نوشیدن زیاد الکل می باشد. در افرادی که الکل مصرف نمی کنند، ممکن است یک یا چند عامل زیر در ابتلا فرد به این بیماری نقش داشته باشند، از جمله: چاقی قند خون بالا مقاومت به انسولین مقادیر زیادی چربی به خصوص تری گلیسیرید در خون علل کمتر شایع این بیماری، عبارتند از: بارداری کاهش سریع وزن قرار گرفتن در معرض سموم خاص برخی از انواع عفونت ها، مانند هپاتیت C عوارض جانبی برخی از داروها مانند متوترکسات، تاموکسیفن، آمیودورون و والپروییک اسید برخی از ژن ها همچنین ممکن است خطر ابتلا به بیماری را افزایش دهند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید مصرف الکل یکی از عوامل خطر اصلی در ابتلا افراد به بیماری می باشد. برخی دیگر از عواملی که می تواند احتمال بروز این خطر را افرایش دهند، عبارتند از: بارداری قند خون بالا دیابت نوع کلسترول بالا سندرم متابولیک سابقه خانوادگی چاقی و اضافه وزن مقاومت به انسولین سطوح بالای تری گلیسیرید سندرم تخمدان پلی کیستیک در بسیاری از موارد، بیماری علایم قابل توجهی را ایجاد نمی کند و در صورت بروز باعث احساس خستگی و یا درد در سمت راست بالای شکم شود. برخی از مبتلایان به بیماری عوارضی از جمله زخم کبد و یا در موارد شدیدتر به سیروز کبدی ایجاد می کند. سیروز ممکن است باعث بروز علایمی شود از جمله: گیجی ضعف خستگی تورم پاها درد شکم تورم شکم خون دماغ کاهش وزن پوست خارش دار از دست دادن اشتها زرد شدن پوست و چشم بزرگ شدن پستان در مردان رگ های شبیه به شبکه های عنکبوتی در زیر پوست سیروز یک بیماری بالقوه خطرناک است. اگر شما دچار خستگی، کاهش اشتها یا سایر علایم غیر قابل توضیح هستید، به پزشک مراجعه کنید. دو نوع اصلی از بیماری وجود دارد: غیر الکلی و الکلی. بیماری کبد چرب الکلی ( AFLD ) شامل ساده AFLD و استیاته هپاتیت الکلی ( ASH ) است. بیماری کبد چرب غیر الکلی ( NAFLD ) شامل کبد چرب غیر الکلی ساده، استیاته هپاتیت غیر الکلی ( NASH ) و کبد چرب حاد حاملگی ( AFLP ) است. بیماری کبد چرب غیر الکلی ( NAFLD ) هنگامی ایجاد می شود که چربی در کبد افرادی که الکل مصرف نمی کنند تشکیل شود. همچنین در صورت عدم ایجاد التهاب یا عوارض دیگر همراه با ایجاد چربی، این بیماری به عنوان کبد چرب غیر الکلی ساده شناخته شده است. استیاته هپاتیت غیر الکلی ( NASH ) نوعی NAFLD استو هنگامی رخ می دهد که ایجاد چربی اضافی در کبد با التهاب کبد همراه باشد و فرد هیچ گونه سابقه مصرف الکل نداشته باشد. NASH . FATTY LIVER حاد بارداری ( AFLP ) به ندرت دیده می شود اما یک بیماری کاملا جدی است که به عنوان یکی از عوارض بارداری ایجاد می شود و علت دقیق آن مشخص نیست. AFLP نوشیدن زیاد الکل به کبد آسیب می رساند و کبد نمی تواند چربی را به درستی تجزیه کند و منجر به تجمع کبد و بیماری کبد چرب الکی می شود. بیماری کبد چرب الکلی ( ALFD ) اولین مرحله بیماری کبد مرتبط با الکل است. در صورت عدم ایجاد التهاب یا عوارض دیگر همراه با ایجاد چربی، این بیماری به عنوان کبد چرب الکلی ساده شناخته شده است. استیاته هپاتیت الکلی و یا همان هپاتیت الکی ( ASH ) نوعی AFLD است و زمانی اتفاق میفتد که ایجاد چربی اضافی در کبد با التهاب کبد همراه است و در صورت عدم درمان می تواند منجر به زخم و یا سیروز کبدی و در نهایت زخم شدن کبد شما شودسیروزشود نارسایی کبد شود. افراد مبتلا به هپاتیت الکلی باید برای درمان بیماری خود حتما از مصرف الکل پرهیز کنند. بیماری می تواند طی چهار مرحله پیشرفت کند: FATTY LIVER ساده که نشان دهنده وجود چربی اضافی در کبد است. استیوته هپاتیت که در آن علاوه بر چربی اضافی، کبد ملتهب می شود. فیبروز، که در آن التهاب کبد باعث ایجاد جای زخم می شود. سیروز کبدی که در این مرحله زخم کبد بیشتر شده است. سیروز یک وضعیت بالقوه خطرناک است که می تواند باعث نارسایی کبد شود و ممکن است غیر قابل برگشت باشد. به همین دلیل جلوگیری از پیشرفت آن بسیار مهم است. برای تشخیص بیماری، پزشک تاریخچه پزشکی بیمار را بررسی کرده و یک معاینه فیزیکی را انجام می دهد و ممکن است در ادامه روند تشخیص خود یک یا چند آزمایش را تجویز کند. پزشک برای بررسی کامل تاریخچه پزشکی بیمار ممکن است موارد زیر را بررسی کند: دارو های مصرفی بیمار مصرف الکل و سایر عادات سبک زندگی سابقه پزشکی شخصی و خانوادگی بیمار، از جمله سابقه بیماری کبد برای بررسی التهاب کبد و وضعیت ظاهری کبد پزشک معالج می تواند بدن از جمله شکم بیمار را معاینه کند. در بسیاری از موارد، بیماری پس از آزمایش خون تشخیص داده می شود که آنزیم های کبدی زیاد را نشان می دهد. به عنوان مثال، پزشک ممکن است آزمایش آلانین آمینوترانسفراز ( ALT ) و تست آسپارتات آمینوترانسفراز ( AST ) را برای بررسی آنزیم های کبدی سفارش دهد. بیماری کبد چرب یکی از دلایل احتمالی التهاب کبد است که منجر به بالا رفتن آنزیم های کبدی می شود. در صورت مثبت بودن آزمایش آنزیم های کبدی و بالا بودن میزان آنها پزشک احتمالا برای شناسایی علت التهاب آزمایش های جانبی را توصیه می کند. پزشک معالج می تواند از یک یا چند تست تصویربرداری زیر برای بررسی چربی اضافی یا سایر مشکلات کبد بیمار استفاده کند: سونوگرافی اسکن ام آر آی سی تی اسکن پزشک همچنین ممکن است برای بررسی و تشخیص زخم کبدی از آزمایشی بنام الاستوگرافی زودگذر تحت کنترل لرزش ( VCTE ) را سفارش دهد. در این تست از امواج صوتی با فرکانس پایین برای ارزیابی کبد استفاده می شود. بیوپسی کبد بهترین راه برای تعیین شدت بیماری کبدی است. در طی بیوپسی کبد، پزشک سوزنی را در کبد بیمار وارد کرده و یک قطعه بافت کبد را برای معاینه خارج می کند. بیوسی در تشخیص سیروز کبدی از بیماری کبد چرب مفید است. در بسیاری از موارد با تغییر در سبک زندگی می توان بیماری را برطرف کرد حتی این تغییرات ممکن است به جلوگیری از آسیب و زخم کبدی کمک کنند. در صورت عدم درمان این بیماری می تواند باعث التهاب، آسیب به کبد و زخم برگشت ناپذیر شود. زخم شدید کبدی به عنوان سیروز شناخته می شود. در صورت ابتلا به سیروز، خطر ابتلا به سرطان کبد و نارسایی کبد افزایش می یابد. این عوارض می تواند کشنده باشد. بهترین راهکار برای پیشگیری و حتی درمان کبد چرب، پیروی از برنامه درمانی توصیه شده توسط پزشک و انجام یک شیوه زندگی سالم است. در حال حاضر هیچ دارویی برای درمان بیماری تصویب نشده است و در بسیاری از موارد، تغییر در شیوه زندگی می تواند در معالجه بیماری موثر باشد. به عنوان مثال، پزشک ممکن است به بیمار راهکارهای زیر را توصیه کند: کاهش وزن ترک مصرف الکل دقیقه ورزش در بیشتر روزهای هفته حفظ رژیم غذایی سالم و سرشار از مواد مغذی در صورت بروز عوارض، پزشک ممکن است درمان های دیگری مانند دارو و عمل جراحی را توصیه کند. سیروز می تواند منجر به نارسایی کبد شود که در این صورت ممکن است به پیوند کبد احتیاج پیدا کند. تنظیم رژیم غذایی تا حدودی می تواند به درمان این بیماری کمک کند و خطر بروز عوارض را کاهش دهد. برای همین منظور افراد مبتلا به بیماری می توانند راهکار های زیر را در نظر بگیرند: مصرف الکل را به طور جدی ترک کنند. رژیم غذایی سرشار از غذاهای گیاهی از جمله میوه، سبزیجات، حبوبات و غلات کاملی داشته باشد. مصرف چربی های ترانس که در بسیاری از میان وعده های فرآوری شده وجود دارد، را کاهش دهند. از مصرف چربی های اشباع که در گوشت قرمز و بسیاری از محصولات حیوانی موجود است خودداری شود. مصرف کربوهیدرات های تصفیه شده مانند شیرینی، برنج سفید، نان سفید و سایر محصولات دانه تصفیه شده را محدود کنند. علاوه بر این دستورالعمل های اساسی، برخی از غذاهای خاص ممکن است به ویژه برای مبتلایان به بیماری کبد چرب مفید باشد. این مواد غذایی عبارتند از: سیر در بسیاری از رژیم های غذایی اصلی وجود دارد و برای افراد مبتلا به بیماری هم بسیار مفید است کند. تحقیقات نشان داده که مکمل های پودر سیر به کاهش وزن بدن و چربی در افرادی که بیماری دارند کمک می کند. خوردن غذاهایی که اسیدهای چرب امگا زیاد دارند ممکن است به کاهش چربی کبد کمک کند. این مواد غذایی عبارتند از: گردو ساردین دانه کتان ماهی سالمون یک تحقیق انجام شده بر روی حیوانات نشان داده است که قهوه بدون کافیین باعث کاهش آسیب کبدی و التهاب در موش هایی که رژیم غذایی حاوی مقادیر زیادی چربی، فروکتوز و کلسترول را داشتند، می شود و قهوه میزان چربی ایجاد شده در کبد موش ها را کاهش داده و سوخت و ساز بدن آنها را بهبود می بخشد. خوردن انواع سبزیجات کامل برای افراد مبتلا به بیماری کبد چرب مفید است. با این حال، کلم بروکلی یکی از سبزیجات است که فرد مبتلا به بیماری کبد چرب باید آن را در رژیم غذایی خود لحاظ کند. یک مطالعه روی حیوانات نشان داد که مصرف طولانی مدت کلم بروکلی به جلوگیری از ایجاد چربی در کبد موش کمک می کند. چای سبز حاوی چندین آنتی اکسیدان مانند کاتچین است که می تواند به بهبود بیماری کبد چرب کمک کند. مغز گردو حاوی اسیدهای چرب امگا بسیار زیاد است و خوردن گردو در افراد مبتلا به بیماری کبد چرب غیرالکلی عملکرد کبد را بهبود می بخشد. سویا و کشک باعث کاهش تجمع چربی در کبد کی شوند. نتایج یک بررسی نشان داده که در زنان مبتلا به چاقی که هر روز به مدت هفته گرم پروتیین آب پنیر (کشک) را مصرف کرده اند، چربی دخیره شده در کبد را تا درصد کاهش داده است. پروتیین سویا حاوی آنتی اکسیدان هایی به نام ایزوفلاون است که به بهبود حساسیت به انسولین و کاهش سطح چربی ها در بدن کمک می کند. افزودن غذاهای سالم به رژیم غذایی یکی از راه های مدیریت بیماری کبد چرب است. با این حال، برای افرادی که مبتلا به این بیماری هستند باید از مصرف برخی غذاهای دیگر جلوگیری و یا آن را محدود کنند، این غذا ها عبارتند از: قندهای اضافه شده باعث بالا رفتن قند خون و افزایش چربی در کبد می شوند. تولید کنندگان اغلب قند را به آب نبات، بستنی و نوشیدنی های شیرین مانند نوشابه و آب میوه ها اضافه می کنند. قندهای اضافه شده همچنین در غذاهای بسته بندی شده، کالاهای پخته شده و حتی قهوه و چای خریداری شده در فروشگاه وجود دارد. دانه های فرآوری و تصفیه شده در نان سفید، ماکارونی سفید و برنج سفید وجود دارد. تولیدکنندگان فیبر را از این دانه های بسیار فرآوری شده خارج می کنند. این دانه ها می تواند قند خون را در بدن افزایش دهند. مردم به راحتی می توانند دانه های تصفیه شده را با سیب زمینی، حبوبات یا جایگزین های گندم کامل و غلات کامل جایگزین کنند. غذای بسیار سرخ شده یا شور به احتمال زیاد باعث افزایش کالری و خطر افزایش وزن می شود. چاقی یکی از دلایل عمده بیماری کبد چرب است. اضافه کردن ادویه ها به وعده غذایی یک روش عالی برای طعم دادن غذاها بدون اضافه کردن نمک است. همچنین افراد به جای سرخ کردن آنها معمولا می توانند غذاهای خود را پخته یا بخارپز کنند. چربی اشباع شده باعث افزایش چربی موجود در اندام ها از جمله کبد می شود. گوشت های مانند گوشت گاو حاوی مقدار زیادی چربی های اشباع هستند، که فرد مبتلا به بیماری کبد چرب باید از مصرف آن جلوگیری کند. منابع: |
توکوفوبیا، ترس از بارداری و زایمان است. زنانی که به این هراس مبتلا هستند از زایمان ترس دارند و اغلب از باردار شدن و یا زایمان خودداری می کنند و یا ممکن است در صورت باردار شدن، سزارین را به زایمان طبیعی ترجیه دهند. توکوفوبی در زنانی که هرگز باردار نشده اند هم دیده می شود اما بیشتر بر زنانی که تجربه زایمان قبلی دارند تاثیر می گذارد. بارداری و زایمان حوادث بسیار مهمی از زندگی زنان است. در حالی که می تواند باعث شادی زیادی شود ممکن است منبع استرس و اضطراب نیز باشد. زنان غالبا از درد طبیعی زایمان و احتمال اینکه اشتباهی در طی زایمان آن ها رخ دهد نگران هستند. این نگرانی های عادی است و تقریبا همه زنان باردار تا حدی آن را تجربه می کنند. اضطراب معمولی بعد از زایمان با استفاده از درمان های پزشکی، آموزش، پشتیبانی اجتماعی و راهکارهای خودیاری برطرف می شود. اما گاهی اوقات، این ترس می تواند آسیب شناختی و آنقدر شدید شود که زنان به طور کلی از باردار شدن یا زایمان دوم خودداری کنند. ترس بیش از حد از بارداری و زایمان یا توکوفوبیا شش تا درصد از خانم ها را تحت ت ثیر قرار می دهد و بر خلاف سایر شرایط مرتبط با زایمان مانند افسردگی پس از زایمان، توکوفوبیا یک تشخیص نسبتا ناشناخته است، اما بسیاری از زنان را تحت ت ثیر قرار می دهد و باعث رنج های عظیمی می شود. " توکوفوبیا از کلمات یونانی توکو یعنی زایمان و فوبوس به معنی ترس شدید تشکیل شده است. زنان مبتلا به توکوفوبیا از عوارض دیر هنگام بارداری، سقط جنین و زایمان به دلیل خطرناک بودن آن ها وحشت دارند. توکوفوبی به دلایل مختلفی ایجاد می شود. برخی از عواملی که می تواند به پیشرفت این بیماری کمک کند می تواند شامل موارد زیر باشد: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ترس از درد ترس از زندگی با نوزاد عدم اعتماد به پزشکان ترس از عوامل ناشناخته سابقه سوءاستفاده جنسی عدم اطمینان در مورد زایمان و روند تولد از دست دادن کنترل و حفظ حریم خصوصی ترس از عوارض ناشی از تولد مانند پره اکلامپسی و مرگ علاوه بر این، حمایت اجتماعی ضعیف از زنان در دوران بارداری می تواند باعث ترس او از زایمان شود یا ترس را بدتر کند. توکوفوبیا نوعی فوبیای خاص و از انواع اختلال اضطراب است که در آن زنان یک ترس غیر منطقی از یک شیء یا موقعیت خاص را احساس می کنند. علایم توکوفوبی می تواند شامل موارد زیر باشد: کابوس حملات هراس اختلال در خواب رفتارهای اجتنابی اضطراب و افسردگی اصرار بر سزارین برای تولد کودک احساس ترس از فکر کردن در مورد بارداری و زایمان ترس شدید از نقص هنگام تولد، زایمان و یا مرگ مادر حتی در بعضی اوقات زنان از ترس باردار شدن از هرگونه فعالیت جنسی جلوگیری می کنند. مردان همچنین ممکن است توکوفیوبیا را تجربه کنند. محققان دریافته اند که مردان مبتلا به توکوفوبیا اغلب نسبت به سلامتی و وضعیت همسر و فرزند خود ترس شدید دارند. توکوفوبیا به دو دسته توکوفوبیا اولیه و ثانویه طبقه بندی می شود: توکوفوبیای اولیه، ترس عمیق از زایمان است که در بزرگسالی ظاهر می شود و بر زنانی که هرگز باردار نشده اند، ت ثیر دارد و در خانم هایی رخ می دهد که هرگز بارداری را تجربه نکرده اند. این نوع توکوفوبیا می تواند در دوران نوجوانی شروع شود همچنین ممکن است در دختران و زنانی که مورد تجاوز یا آزار جنسی قرار گرفته اند دیده شود. معاینات پزشکی در دوران بارداری و زایمان همچنین می تواند علت های دیگری برای توکوفوبیا اولیه باشند. ترس از مرگ هنگام زایمان ترس از قربانی کردن برای نجات کودک ترس از بیمارستان، سوزن، خون، استفراغ ترس از حمله به یک شیء بیگانه، یک انگل ترس از عدم تحمل درد زایمان و زخم ماندن در اثر آن از نظر روحی و جسمی ترس از عدم تحمل بارداری به دلیل بیماری های جسمی و عاطفی، از جمله تهوع و افزایش وزن ترس از قرار گرفتن در معرض خود خصوصا نواحی دستگاه تناسلی برای افراد غریبه، و لمس و دستکاری توسط غریبه ها، به ویژه مردان توکوفوبیای ثانویه، شیوع بیشتری را دارد و و می تواند بعد از زایمان های سخت و مشکل ایجاد شود. زنان مبتلا به توکوفوبیای ثانویه با نزدیک شدن به موعد مقصر، پریشانی و رنج را تجربه می کنند. توکوفوبیای ثانویه، در زنانی که قبلا بارداری و زایمان را تجربه کرده اند رخ می دهد و اغلب از خود زایمان و یا سقط جنین ناشی می شود. با این وجود در خانمهایی که زایمان طبیعی راحتی داشته اند هم دیده می شود. ترس از عدم توانایی مراقبت از کودک ترس از داشتن یک کودک "غیر طبیعی" ترس از سزارین یا عدم توانایی داشتن آن ترس از شنیدن یا ت یید اعتبار یا درک آن توسط تیم پزشکی از نظر ترس، بهزیستی یا برنامه های زایمان محققان دلایل مختلفی را برای توکوفوبیا تشخیص داده اند. برخی از این موارد شامل شنیدن داستان های ناراحت کننده از تجربیات زایمان زنان دیگر، ترس از مدیریت ناکافی درد و شرایط روانی قبل از بارداری مانند اضطراب و افسردگی است. زنان مبتلا به توکوفوبی نیز تمایل دارند که از بعضی از افراد و موقعیت هایی که به طور مستقیم یا غیرمستقیم با بارداری باید انجام دهند، جلوگیری کنند، از جمله: اجتناب از زنان باردار اجتناب از شیرخواران و کودکان خردسال خوداداری از صحبت کردن و یا خواندن درباره زایمان اجتناب از دوستان و اعضای خانواده که آنچه که باردارشدن را توصیه می کنند. ترس و نگرانی در مورد بارداری و زایمان تا حدودی، می توان طبیعی باشد. در واقع ترس تا یک میزان خاصی می تواند از بعضی جهات مفید باشد زیرا این ترس زنان را وادار می کند تا برای مقابله با این نگرانی ها به دنبال یادگیری های بیشتر و مشاوره باشند. به طوری که حدود درصد از زنان باردار تا حدی احساس اضطراب و نگرانی نسبت به مواردی مانند درد، سلامتی و اطمینان در هنگام تولد دارند. در حالی که چنین نگرانی ها یک امر عادی است، اکثر خانم ها می توانند با کسب اطلاعات بیشتر در مورد روند زایمان، صحبت با سایر زنان و مشورت با مشاوره، با این نگرانی ها کنار بیایند. با این حال، در برخی موارد، این ترس می تواند آنقدر شدید و ناتوان کننده باشد که ممکن است به عنوان توکوفوبی تشخیص داده شود. هنوز مشخص نیست که توکوفوبیا چقدر شایع است. برخی تحقیقات نشان می دهد که میزان شیوع آن در زنان بین تا درصد متغیر است، اگرچه شواهدی وجود دارد که نشان می دهد تا درصد از زنان ممکن است علایم شدید و ناتوان کننده ترس مربوط به زایمان را تجربه کنند. بین ترس از زایمان و توکوفوبی تفاوت های مهمی وجود دارد، هرچند که این دو اغلب با هم اختلاف دارند. ترس از زایمان شامل احساس ترس مداوم و افکار های منفی مربوط به زایمان است. سطح طبیعی ترس از زایمان نسبتا پایین است ولی در موارد شدیدتر می تواند بر عملکرد روزانه زن ت ثیر بگذارد. تحقیقات نشان داده در درصد از زنان مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه ( PTSD ) پس از تولد فرزندان خود دچار توکوفوبیا می شوند. علایم PTSD در بدو تولد می تواند شامل فلاش بک، استرس بیش از حد و کابوس در مورد زایمان باشد. توکوفوبیا در زنان با علایم PTSD ، به عنوان توکوفوبی ثانویه تشخیص داده می شود. تفکیک بین تشخیص ها PTSD ، افسردگی بعد از زایمان به منظور تشخیص نوع روند درمانی مناسب و موثر، اهمیت دارد. به منظور اطمینان از سالم بودن مادر و کودک باید زنان مبتلا به توکوفوبیا تحت درمان قرار بگیرند. درمان توکوفوبیا می تواند شامل راهنمایی گرفتن از متخصص زنان و زایمان با هماهنگی روان شناس یا روان پزشک می باشد. یک روان شناسی می تواند به رفع علت های اصلی این اختلال کمک کند. در کنار روند درمانی، روان درمانی یک متخصص زنان و زایمان می توانند با آموزش های لازم در مورد بارداری و زایمان و مراقبت های بهداشتی مناسب به کاهش میزان اظطراب و استرس زن کمک کند. درمان توکوفوبیا رویکرد چند رشته ای را در بر می گیرد، که شامل هم پشتیبانی روان پزشکی و هم از متخصصین زنان و زایمان و مامایی است. رفتار درمانی شناختی و روان درمانی نیز می توانند در درمان توکوفوبی موثر باشند CBT در طی یک روند درمانی کوتاه مدت می تواند به دلیل تمرکز روی علایم انتخاب خوبی برای درمان توکوفوبیا باشد. داروها همچنین ممکن است به تنهایی یا همراه با سایر روش های درمانی برای درمان افسردگی اساسی، اضطراب یا سایر اختلالات روان در درمان توکوفوبیا استفاده شوند. آگاهی و کسب اطلاعات در مورد روند زایمان و اینکه زنان در هنگام دردهای شدید تحت درمان دارویی قرار می گیرند در انتخاب نوع روند زایمان می تواند نقش به سزایی داشته باشد. یافتن منابع پشتیبانی اجتماعی برای درمان توکوفوبیا اهمیت زیادی دارد. برای خیلی از زنان، صرفا دانستن اینکه زنان دیگری هم وجود دارند که زایمان و بارداری می ترسند و می تواند تا حدودی باعث آرامش آن ها شود. مطالعات نشان داده اند که حمایت از زنان باردار با ترس شدید از بارداری و تولد می تواند یک راهکار موثر برای به حداقل رساندن علایم باشد. تحقیقات نشان داده است که حمایت از زنان با ترس شدید از تولد منجر به کاهش درصدی میزان سزارین شده است. پشتیبانی موثر می تواند به صورت یک به یک یا از طریق گروه های پشتیبانی توسط زنانی که قبلا فرد انها را می شناخته، مانند اعضای خانواده یا دوستان انجام شود اما متخصصین زنان، ماماها، روانشناسان یا مشاوران نیز می تواند از این زنان پشتیبانی کنند. تحقیقات نشان داده که داشتن یک تجربه مثبت هنگام تولد، باعث کاهش ترس از زایمان می شود. در زنانی که احساس می کنند نسبت به زایمان و بارداری ترس زیادی دارند که این ترس می تواند بر زندگی آن ها ت ثیر بگذارد، مراحلی وجود دارد که می توانند برای بهبود علایم خود در نظر بگیرند: دانستن اینکه افرادی وجود دارند که ترس های شما را درک و از شما پشتیبانی می کنند می تواند در کاهش اضطراب موثر باشد. در مورد احساسات خواسته ها و نیازهای خود به خصوص در مورد گزینه های مدیریت درد زایمان با پزشک یا ماما خود مشورت کنید. اگر ترس از بارداری و یا زایمان در زندگی شما اختلالی ایجاد کرده است بهتر است به روانپزشک، روانشناس و یا مشاور مراجعه کنید. کسب اطلاعات در مورد دوران زایمان و کارهایی که می توانید برای مدیریت درد زایمان انجام دهید، می تواند به شما در بهبود علایم کمک کند. علاوه بر آن، از خواندن "داستان های و تماشای فیلم و کلیپ های ترسناک" در دوران بارداری خودداری کنید. شنیدن چنین داستان هایی می تواند میزان ترس را تشدید کند. درعوض، به دنبال اطلاعات پزشکی خوب باشید و به تجربیات مثبت افراد دیگر در رابطه با زایمان توجه کنید. در حالی که توکوفوبیا نادر است، اما می تواند ت ثیر عمده ای بر زندگی و عملکرد زنان داشته باشد. افرادی که ترس شدیدی از زایمان دارند ممکن است از باردار شدن خودداری کنند. حمایت و درمان صحیح می تواند علت اصلی بیماری را برطرف علایم آن را مدیریت کند تا زنان یک بارداری سالم و تجربه مثبت داشته باشید. اگر نگران این هستید که ممکن است علایم توکوفوبی داشته باشید، حتما با پزشک خود صحبت کنید. CBT ، شناخته شده ترین روش درمانی برای فوبیا، یک روش خط اول برای توکوفوبی است. هدف آن تغییر الگوهای تفکر یا رفتار در پشت مشکلات افراد به منظور تغییر شیوه احساس آن ها است. اما یک لیست انتظار شش ماهه وجود دارد. |
پیوند قلب، عملی است که در آن قلب بیمار مبتلا به نارسایی قلبی که با دارو و جراحی درمان نشده، با قلب یک اهدا کننده سالم جایگزین می شود. در حالی که پیوند قلب یک عمل بزرگی است اما با مراقبت و پیگیری های منظم بعد از آن، احتمال زنده ماندن بیمار را افزایش می دهد. عمل جراحی پیوند قلب، یک روش قلب باز است که چندین ساعت طول می کشد. در صورتی که بیمار سابقه جراحی های قبلی دیگری داشته باشد، جراحی پیچیده تر خواهد شد و مدت زمان بیشتری طول خواهد کشید. پیوند قلب بیشتر برای درمان نارسایی قلبی انجام می شود. نارسایی قلبی در مرحله پایانی، نوعی بیماری است که در آن عضله قلب در تلاش برای پمپاژ خون در بدن به شدت شکست می خورد. این بدان معناست که سایر درمان ها دیگر تاثیری در روند بهبودی بیمار ندارند. نارسایی قلبی مرحله نهایی نارسایی قلبی است. علل اصلی نارسایی قلبی در بزرگسالان عبارت است از: بیماری عروق کرونر بیماری دریچه قلب نقص مادرزادی قلب سابقه نارسایی پیوند قلب ضعف عضله قلب (کاردیومیوپاتی) ریتم های غیر طبیعی خطرناک قلب (آریتمی بطنی) در کودکان، نارسایی قلبی بیشتر در اثر نقص مادرزادی قلب یا کاردیومیوپاتی ایجاد می شود. پیوند بقیه اعضاء می تواند همزمان با پیوند قلب (پیوند چندگانگی) در افرادی که شرایط خاصی دارند، انجام گیرد. پیوند قلب برای همه بیماران مناسب نیست و برخی از بیماران با داشتن شرایط زیر ممکن است کاندید خوبی برای پیوند قلب نباشند: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید کهولت سن عفونت شدید شرایط پزشکی مانند بیماری جدی کلیه، کبد، ریه و یا سرطان شرایط سبک زندگی ناسالم مانند نوشیدن الکل یا سیگار کشیدن ( VAD ) دستگاه کمک بطنی ( VAD ) ، یک گزینه مناسب برای مبتلایان به نارسایی قلبی است که کاندید مناسبی برای پیوند قلب نیستند. همچنین از VAD ها معمولا به عنوان درمان موقت برای افرادی که در لیست انتظار برای پیوند قلب هستند استفاده می شود. دستگاه کمکی بطنی یک پمپ مکانیکی است که در قفسه سینه بیمار کاشته می شود و به پمپ کردن خون از حفره های تحتانی قلب (بطن ها) به بقیه قسمت های بدن کمک می کند. در صورتی که VAD موثر نباشد، پزشکان از قلب مصنوعی به عنوان یک روش جایگزین کوتاه مدت استفاده می کنند. علاوه بر خطرات جراحی قلب باز، از جمله خونریزی، عفونت و لخته شدن خون، عوارض احتمالی پیوند قلب شامل موارد زیر است: یکی از مهمترین خطرات بعد از پیوند قلب این است که سیستم ایمنی بدن بیمار، قلب اهدایی را به عنوان یک ماده خارجی شناسایی و به آن حمله کند و باعث رد قلب پیوندی شود. برای همین بیمارانی که تحت جراحی های پیوند قرار می گیرند باید برای جلوگیری از رد آن به طور مادام العمر داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی بدن مصرف کنند. علاوه بر آن، بیماران باید معاینات پزشکی خود را به طور منظم پیگیری کنند. رد پیوند قلب اغلب بدون بروز هیچ علایمی اتفاق میفتد. برای تشخیص رد و یا عدم رد پیوند بیمار باید در سال اول پس از پیوند، بیوپسی مکرر قلب انجام دهد اما اغلب پس از گذشت یک سال بیمار به بیوپسی نیاز نخواهد داشت. در طی بیوپسی، یک لوله از راه رگ در گردن یا کشاله ران وارد قلب بیمار شده و از بافت قلب نمونه برداری می شود. پس از پیوند قلب، ممکن است که دیواره شریان های قلب بیمار ضخیم و سفت شده و منجر به اختلال در شریان ها قلبی شود. این اختلال می تواند گردش خون را مختل و باعث حمله قلبی، نارسایی قلبی، ورم مفاصل قلب یا ایست ناگهانی قلبی شود. داروهای سرکوب کننده های سیستم ایمنی بدن که بیماران بعد از پیوند باید به صورت مادام العمر عمر آن ها را مصرف کنند، می تواند باعث آسیب جدی به کلیه و سایر اندام های بدن شود. این دارو ها همچنین می تواند خطر ابتلا به سرطان پوست و لب و لنفوم غیر هوچکین و عفونت را افزایش دهند. بسیاری از بیمارانی که تحت پیوند قلب قرار می گیرند ممکن است در سال های اول بعد از پیوند به علت عفونت های مکرر در بیمارستان بستری شوند. اغلب آماده سازی برای پیوند قلب هفته ها یا ماه ها قبل از جراحی پیوند، آغاز می شود. احتمالا اولین قدم برای انجام پیوند، این است که بیمار برای ارزیابی به یک مرکز پیوند قلب ارجاع داده می شود. البته بیمار می تواند خودش هم به تنهایی به مرکز پیوند مراجعه کند. هنگام ارزیابی مرکز پیوند قلب، بیمار باید: بیمه درمانی خود را بررسی کند تا ببیند مرکز پیوند مورد نظر، تحت پوشش بیمه ای قرار دارد یا ندارد. تعداد پیوندهای قلبی را که مرکز در سال انجام داده و میزان موفقیت پیوند ها را در نظر بگیرد. بعد بررسی شرایط بیمار توسط تیم پیوند و تایید برای انجام پیوند قلب، بیمار در لیست انتظار قرار می گیرد. انتظار برای پیوند قلب می تواند طولانی باشد زیرا تعداد گیرندگان قلب نسبت به دهندگان آن خیلی بیشتر است. پیدا کردن یک اهدا کننده به گروه خونی و وضعیت بیمار بستگی دارد. تا مدت زمانی که بیمار در لیست انتظار قرار دارد، تیم پزشکی وضعیت قلب و سایر شرایط بیمار را تحت کنترل قرار می دهد. بیمار باید تا زمان پیوند با رعایت رژیم غذایی مناسب و فعالیت مناسب از خودش مراقبت کند. در برخی از بیماران ممکن است پزشکان تا فرا رسیدن زمان پیوند، استفاده از دستگاه های کمک بطنی ( VAD ) را توصیه کنند. دستگاه های کمک بطنی به پل هایی برای پیوند معروف هستند که به طور موقت وضعیت سلامتی بیمار را تا زمان موعد پیوند در وضعیت مناسب نگه می دارند. تیم پیوند هنگام تصمیم گیری در مورد واجد شرایط بودن بیمار برای پیوند قلب، تمام اطلاعات مربوط به تاریخچه سلامتی، یافته های مربوط به معاینه بدنی و نتایج تست تشخیصی بیمار را بررسی می کند. پس از قبول شدن به عنوان کاندید پیوند، بیمار در لیست انتظار قرار می گیرد. هنگامی که یک عضو اهدا کننده برای پیوند پیدا شود دریافت کننده از بین افرادی که در لیست انتظار قرار دارند بر اساس شدت وضعیت، اندازه قلب و گروه خونی انتخاب می شود. بیمار جهت آماده شدن برای پیوند باید سریعا به بیمارستان مراجعه کند. اکثر قلب ها پس از خارج شدن از بدن اهدا کننده باید در طی ساعت پیوند داده شود. تیم پیوند شامل اعضاء زیر می باشد: جراح پیوند روان پزشک روانشناس متخصص تغذیه مدیر بیمارستان مددکار اجتماعی پزشکان پرستار دستیاران پزشک متخصص بیهوشی یک یا چند پرستار پیوند متخصص قلب و عروق پیوند (پزشک متخصص در معالجه قلب) پیوند قلب معمولا باید تا چهار ساعت پس از برداشتن قلب دهنده انجام گیرد. به همین علت قلب های اهدایی ابتدا به یک مرکز پیوند نزدیک و سپس به مراکز دورتر اهداء می شوند. برای پیوند قلب، به محض ورود بیمار به بیمارستان، پزشکان و تیم پیوند وضعیت قلب اهدا کننده و آمادگی بیمار را برای پیوند مورد ارزیابی قرار می دهند. قبل از پیوند قلب موارد زیر توسط تیم پیوند انجام می گیرند: بیمار نباید قبل از عمل چیزی بخورد و یا بنوشد. ارایه دهنده خدمات بهداشتی روند کار را برای بیمار توضیح می دهد. ممکن است برای کمک به آرامش بیمار به او داروهای آرامبخش تجویز کند. از بیمار خواسته می شود فرم رضایت نامه را امضا کند تا به پزشکان اجازه انجام عمل جراحی را بدهد. از بیمار خواسته می شود هرگونه جواهرات یا اشیاء دیگری را که ممکن است در روند جراحی اختلال ایجاد کند، را از بدن خود جدا کند و لباس خودش را به لباس بیمارستانی تغییر دهد. اگر موهای زیادی روی سینه بیمار باشد، تراشیده می شود. بر اساس وضعیت بهداشتی بیمار، ارایه دهنده خدمات درمانی ممکن است درخواست خاص دیگری را از بیمار درخواست کند. عمل جراحی پیوند قلب یک روش قلب باز است که چند ساعت طول می کشد. در صورتی که بیمار سابقه جراحی قلب داشته باشد، ممکن است جراحی پیچیده تر و طولانی تر شود. قبل از عمل، بیمار تحت بیهوشی کامل قرار گرفته و به یک دستگاه بای پس قلبی متصل می شود تا از جریان خون غنی از اکسیژن در بدن جلوگیری شود. جراح سینه بیمار را برش داده و استخوان قفسه سینه را جدا و آن را باز می کند تا بتواند جراحی لازم را بر روی قلب بیمار انجام دهد. جراح قلب بیمار را برداشته و قلب اهدا کننده را جایگزین کرده و سپس عروق اصلی خون بیمار را به قلب اهداکننده وصل می کند. قلب جدید اغلب با بازگرداندن جریان خون شروع به کار می کند. بعضی اوقات برای آغاز به کار قلب جدید در بدن بیمار از شوک الکتریکی استفاده می شود. پزشک می تواند برای کنترل درد بعد از پیوند، مسکن تجویز کند. بعد از عمل، مایعات و داروها از طریق لوله های داخل وریدی ( IV ) به بیمار تزریق می شوند. پیوند قلب این روند را دنبال می کند: برای تزریق دارو و مایعات IV یک خط داخل وریدی ( IV ) در دست یا بازوی بیمار وصل می شود. برای نظارت بر وضعیت فشار خون و گرفتن نمونه خون، کاتترهای اضافی در رگ های خونی در گردن و مچ دست بیمار قرار می گیرد. یک لوله نرم و قابل انعطاف (کاتتر فولی) برای تخلیه ادرار در مثانه بیمار قرار می گیرد. لوله ای از طریق دهان یا بینی برای تخلیه مایعات وارد معده بیمار می شود. عمل جراحی پیوند قلب تحت بیهوشی عمومی انجام می شود. پس از بیهوشی، یک لوله تنفس از طریق دهان در درون ریه های بیمار قرار می گیرد. متخصص بیهوشی در حین عمل، ضربان قلب، فشار خون و میزان اکسیژن خون بیمار را تحت نظر خواهد داشت. پوست بالای سینه بیمار با یک راه حل ضد عفونی تمیز می شود. جراح یک برش از مرکز سینه بیمار تا بالای ناف او ایجاد می کند. جراح قفسه سینه بیمار به دو قسمت تقسیم می کند تا به قلب دسترسی پیدا کند و لوله هایی را در قفسه سینه قرار می دهد تا خون از طریق دستگاه قلب - ریه (بای پس قلبی ریوی) جریان یابد. در این شرایط قلب بیمار را خارج و قلب جدید را جایگزین می کند و عروق خونی را به آن وصل می کند. هنگامی که قلب جدید کاملا به بدن بیمار وصل شد، خون از دستگاه بای پس به قلب برگردانده می شود. جراح به قلب شوک وارد می کند تا قلب مجددا شروع به کار کند. بعد از اطمینان از عملکرد مناسب قلب جراح پوست قفسه سینه را به هم بخیه می زند. اما لوله ها در درون سینه بیمار باقی می مانند تا مایعات اطراف قلب را تخلیه کنند. بیمار بعد از پیوند قلب، در بخش مراقبت های ویژه ( ICU ) بستری خواهد شد و سپس به بخش عمومی بیمارستان منتقل می شود. مدت زمان بستری شدن بیمار در بخش مراقبت های ویژه به وضعیت بیمار بستگی دارد و در افراد مختلف، متفاوت است. برای ارزیابی و نظارت بیشتر ممکن است بیمار تا سه ماه اول پیوند در بیمارستان بستری شود و بعد ازآن بیمار باید جلسات و معاینات پزشکی خود را به طور منظم پیگیری کند. همچنین بیماران باید بعد از پیوند قلب در صورت بروز علایم تنگی نفس، تب، خستگی، کاهش ادرار و افزایش وزن به پزشک مراجعه کنند. بیماران بهتر است: تا زمانی که پزشک به آن ها اجازه نداده است رانندگی نکنند. در صورتی که محدودیت های دیگری اعمال شود آن ها را رعایت کنند. بعد از پیوند پیگیری های مکرر و منظم مراجعه به پزشک را ادامه دهند. در طی این پیگیری ها، ممکن است پزشک آزمایش خون، اشعه X قفسه سینه و بیوپسی را تجویز کند. بعد از پیوند ممکن است بیماران به برخی از عفونت ها مانند عفونت مخمر دهانی (برفک) ، تبخال و ویروس های تنفسی حساس شوند برای پیشگیری از ابتلا به عفونت بیماران باید از حضور در مراکز شلوغ و تماس با افراد بیمار و سرماخورده پرهیز و از دندان های خود مراقبت کنند و قبل از انجام هر کار دندانپزشکی به پزشک بگویند که تحت جراحی پیوند قرار گرفته اند. چون محققان معتقدند بین بهداشت دهان و دندان و بیماری های قلبی ارتباطی وجود دارد. بیماران باید بعد از پیوند قلب، در طولانی مدت شرایط زیر را در نظر بگیرند: این داروها فعالیت سیستم ایمنی بدن را کاهش می دهند تا از حمله آن به قلب اهدایی جلوگیری شود. اما از آنجایی که این داروها بیمار را در معرض خطر ابتلا به عفونت قرار می دهند، پزشک ممکن است داروهای ضد باکتری، ضد ویروسی و ضد قارچ را برای پیشگیری از عفونت تجویز کند. با گذشت زمان و کاهش خطر رد پیوند، دوزها و تعداد داروهای مصرفی این بیماران کاهش می یابد. بیماران پس از پیوند قلب باید تمام داروهای خود را طبق دستور پزشک مصرف و از یک برنامه درمانی پیروی کرده و معاینات پزشکی خود را مادام العمر ادامه دهند. پزشک می تواند دستورالعمل هایی در مورد شیوه زندگی مانند پوشیدن عدم استفاده از سیگار و تنباکو، ورزش، رژیم غذایی سالم و احتیاط در کاهش خطر ابتلا به عفونت به بیمار ارایه دهد. بیماران پس از پیوند قلب باید رژیم غذایی خود را تنظیم کرده تا قلب آن ها سالم و عملکرد خوبی داشته باشد. حفظ وزن سالم و ورزش می تواند از بروز عوارضی مانند فشار خون بالا، بیماری قلبی و دیابت پیشگیری کند. یک متخصص تغذیه می تواند به بیماران در مورد نیازهای غذایی و رژیم غذایی مناسب کمک کند. توصیه های متخصص تغذیه ممکن است شامل موارد زیر باشد: ترک الکل و سیگار نوشیدن آب و مایعات کافی حفظ رژیم غذایی کم نمک مصرف میوه و سبزیجات زیادی در طول روز خوردن نان سبوس دار، غلات و حبوبات دیگر خوردن گوشت بدون چربی، مانند ماهی یا مرغ پرهیز از چربی های ناسالم، مانند چربی های اشباع یا چربی های ترانس مصرف لبنیات کم چرب یا بدون چربی، به منظور حفظ سطح مناسب کلسیم جلوگیری از مصرف گریپ فروت و آب گریپ فروت به دلیل ت ثیر آن بر روی گروه داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی بعد از پیوند قلب، بیمار برای بهبودی کلی سلامت جسمی و روحی خود باید ورزش و فعالیت بدنی خود را به صورت منظم انجام دهد. ورزش می تواند در کنترل فشار خون، کاهش استرس، حفظ وزن سالم، تقویت استخوان ها و افزایش عملکرد بدنی بیمار موثر باشد. برنامه ورزش بیمار شامل حرکات کششی یا کند می باشد. تیم درمانی ممکن است فعالیت های بدنی از قبیل پیاده روی، دوچرخه سواری و تمرین قدرتی را به عنوان بخشی از برنامه ورزش به بیمار پیشنهاد دهد. اگر بیمار بعد از ورزش علایمی مانند تنگی نفس، حالت تهوع، ضربان قلب نامنظم یا سرگیجه را تجربه کرد باید ورزش را متوقف کرده و سریعا با پزشک خود تماس بگیرد. توانبخشی قلب، شامل ورزش و آموزش ویژه برای بهبود سلامتی بیمار می باشد و در بازگرداندن قدرت و بهبود کیفیت زندگی موثر باشند. اکثر افرادی که تحت جراحی پیوند قلب قرار گرفته اند از کیفیت خوبی برخوردار هستند. بیمار بسته به شرایط و وضعیت بعد از پیوند می تواند به بسیاری از فعالیت های روزمره زندگی خودش از قبیل بازگشت به محل کار، شرکت در سرگرمی و ورزش برگردد. برخی از زنانی که پیوند قلب انجام داده اند می توانند باردار شوند. با این حال، قبل از تصمیم به بارداری بهتر است با پزشک مشورت کنند چون به احتمال زیاد بیمار به تنظیمات دارویی نیاز دارد تا از بروز عوارض دارویی بر حاملگی پیشگیری شود. پیش آگهی پیوند قلب پیش آگهی بیماران بعد از پیوند قلب به عوامل مختلفی بستگی دارد. به طور کلی پیش آگهی بیماران یک سال پس از پیوند بیش از است. پیوند قلب در همه موارد موفقیت آمیز نیست و به دلایل مختلفی پیوند ممکن است شکست بخورد. در صورت رد پیوند پزشک می تواند داروهای بیمار را تنظیم کرده و یا در موارد شدیدتر پیوند قلب دیگری انجام دهد. |
نقص خفیف شناختی ( MCI ) در اختلال شناختی خفیف فرد متوجه می شود که توانایی حافظه یا عملکرد ذهنی او کاهش یافته است. حتی ممکن است خانواده و دوستان نزدیک بیمار متوجه این تغییرات شوند. اما این تغییرات آن قدر شدید نیستند که بتوانند زندگی روزمره و فعالیت های معمولی بیمار را مختل کنند. MCI مبتلا می شوند. هیچ دلیل مشخصی برای نقص خفیف شناختی ( MCI ) وجود ندارد. علایم MCI ممکن است در طولانی مدت ثابت باقی بماند، و یا به علایم پیشرفته تر مانند بیماری آلزایمر یا نوع دیگری از زوال عقل تبدیل شوند و یا با گذشت زمان بهبود یابند. شواهد موجود نشان می دهد که MCI کاهش مصرف گلوکز، در نواحی کلیدی مغز بزرگ شدن فضاهای حاوی مایعات مغزی (بطن) سکته های کوچک یا کاهش جریان خون در رگ های خونی مغز کوچک شدن هیپوکامپ، ناحیه ای از مغز که برای حافظه مهم است. توده های غیر طبیعی پروتیین بتا - آمیلویید (پلاک) و توده های پروتیین میکروسکوپی از تاو مشخصه بیماری آلزایمر اجساد میکروسکوپی لویی از جنس پروتیین که با بیماری پارکینسون، زوال عقل و آلزایمر در ارتباط هستند. قویترین عوامل خطر برای نقص خفیف شناختی عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید افزایش سن داشتن یک شکل خاص از ژن معروف به APOE - e سایر شرایط پزشکی و عوامل شیوه زندگی با افزایش خطر تغییر شناختی مرتبط است، از جمله: دیابت چاقی افسردگی سیگار کشیدن فشار خون بالا کلسترول بالا سطح تحصیلات پایین عدم ورزش و تحرک بدنی عدم حضور در فعالیت های اجتماعی طبیعی است که مغز افراد مثل بقیه قسمت های بدن با افزایش سن تغییر می کند و این تغییرات در بسیاری از افراد منجر به فراموشی می شوند. اما نگرانی مداوم یا فزاینده در مورد عملکرد ذهنی ممکن است نشان دهنده اختلال شناختی خفیف باشد. برخی دیگر از شرایطی که می تواند نشان دهنده علایم نقص خفیف شناختی در شما باشند، عبارتند از: در قضاوت و داوری کردن ضعیف هستید. خانواده و دوستان شما متوجه هر یک از این تغییرات می شوند. در هنگام تصمیم گیری و برنامه ریزی شغلی یا درک دستورالعمل ها احساس اضطراب می کنید. علاوه بر آن MCI اضطراب بی تفاوتی افسردگی تحریک پذیری و پرخاشگری کارشناسان نقص خفیف شناختی را بر اساس مهارت های فکری که تحت ت ثیر قرار می گیرند طبقه بندی می کنند: MCI نوع دیگری از MCI هیچ آزمایش خاصی برای ت یید و تشخیص اختلال خفیف شناختی ( MCI ) وجود ندارد. پزشک می تواند بر اساس اطلاعات ارایه شده و نتایج آزمایش های مختلف تصمیم بگیرد که آیا فرد به این بیماری مبتلا است یا نیست. بسیاری از پزشکان، MCI را بر اساس معیارهای زیر که توسط یک هی ت متخصصان بین المللی تهیه شده است، تشخیص می دهند: بیمار در حافظه یا عملکرد ذهنی دیگر خود با مشکل مواجهه می شود. علایم بیمار باید توسط نزدیکان او ت یید شود. توانایی های بیمار با گذشت زمان کاهش یافته اند. عملکرد ذهنی و فعالیت های روزمره فرد تحت ت ثیر این بیماری قرار نمی گیرد. بیمار برخی اختلالات متناسب با سن و سطح تحصیلات خودش را بروز می دهد. پزشکان اغلب عملکرد ذهنی بیمار را با یک آزمایش مختصر مانند آزمایش مینی روانی ( MMSE ) ارزیابی می کنند. بیمار به آلزایمر و یا انواع دیگر زوال عقل مبتلا نیست. علاوه بر آن، پزشک ممکن است به عنوان بخشی از روند تشخیص معاینه فیزیکی بیمار را انجام دهد و یکسری آزمایشات اساسی را برای بررسی عملکرد مغز و سیستم عصبی بیمار تجویز کند. این آزمایشات می توانند به تشخیص علایم عصبی بیماری های مانند پارکینسون، سکته مغزی، تومورها یا سایر بیماری های که باعث اختلال در حافظه و همچنین عملکرد بدنی بیمار می شوند، کمک کند. به طور کلی روند تشخیص این نقص خفیف شناختی عبارت است از: بررسی تاریخچه پزشکی کامل بیمار از علایم فعلی، بیماری های قبلی و شرایط پزشکی و هرگونه سابقه خانوادگی در ارتباط با اختلالات حافظه ای ارزیابی وضعیت ذهنی با استفاده از آزمون های طراحی شده برای ارزیابی حافظه، توانایی درک اطلاعات بصری و سایر مهارت های کلیدی فکری معاینه عصبی در مطب برای ارزیابی عملکرد اعصاب و رفلکس ها، حرکت، هماهنگی، تعادل و حواس بیمار ارزیابی خلق و خوی بیمار برای تشخیص افسردگی آزمایشات آزمایشگاهی شامل آزمایش خون در رد و یا تایید مشکلات جسمی که می تواند بر حافظه ت ثیر بگذارد، از جمله کمبود ویتامین B - یا غده تیرویید تحت فشار آزمایش عصبی روانی شامل یک سری آزمایشات مکتوب یا رایانه ای برای ارزیابی مهارت های فکری خاص در بیمر تصویربرداری از مغز بررسی شواهد تومور مغزی، سکته مغزی یا خونریزی، یک اسکن MRI یا سی تی اسکن در انواع کوتاه مدت نقص خفیف شناختی آزمایش وضعیت روانی در حدود دقیقه انجام می شود و در طول آزمایش، پزشک از فرد می خواهد چندین کار خاص را انجام دهد و به چندین سوال از قبیل نامگذاری پاسخ دهد. انواع طولانی تر آزمایش عصبی روانی می تواند در مورد عملکرد ذهنی بیمار و افراد هم سن و سال با سطح تحصیلات مشابه او جزییات بیشتری را ارایه دهد. این آزمایشات همچنین ممکن است سرنخ هایی راجع به علت اصلی علایم بیمار را به پزشک ارایه دهد. افراد مبتلا به نقص خفیف شناختی در معرض ابتلا به زوال عقل قرار دارند و به طور کلی، حدود تا درصد از افراد مسن و حدود تا درصد از افراد در سنین مختلف هر ساله به زوال عقل مبتلا می شوند. در حال حاضر، توسط سازمان غذا و داروی ( FDA ) ( MCI ) ت یید نشده است. با این حال، افرادی که به MCI مبتلا شده اند باید بررسی پیشرفت احتمالی بیماری باید هر شش ماه یکبار مجددا مورد ارزیابی و معاینه قرار بگیرند. علاوه بر آن، تحقیقات برای شناسایی بیشتر و درمان احتمالی این نقص ادامه دارد. پزشکان بعضی اوقات داروهای مهارکننده کولین استراز، که در بیماری آلزایمر ت یید شده را برای مبتلایان به MCI تجویز می کنند با این حال، مهارکننده های کولین استراز برای درمان معمولی MCI توصیه نمی شود. علاوه بر MCI برخی از شرایط های رایج دیگر می تواند باعث فراموشی یا اختلالات ذهنی فرد شود که درمان این شرایط می تواند در بهبود حافظه و عملکرد ذهنی بیمار موثر باشند. برخی از این شرایط عبارتند از: فشار خون بالا می تواند تغییرات مغزی را بدتر کند و باعث مشکلات حافظه ای شوند. در این صورتپزشک فشار خون بیمار را بررسی کرده و در صورت نیاز برای درمان آن اقدام می کند. افسردگی اغلب باعث " احساس فراموشی " می شود. افسردگی در افراد مبتلا به MCI شایع استو درمان آن ممکن است به بهبود حافظه کمک کند. در این شرایط تنفس بیمار در حین خواب به طور مکرر متوقف و یا قطع می شود آپنه خواب می تواند باعث احساس خستگی بیش از حد در طول روز، فراموشی و عدم تمرکز شود و درمان آن می تواند این علایم را بهبود بخشد و هوشیاری فرد را بازیابی کند. برخی از راهکارها و انتخاب های سالم می توانند سلامت کلی فرد را بهبود بخشیده و در سلامت شناختی فرد نقش موثری داشته باشد. این راهکارها عبارتند از: ورزش بر روی سلامت قلب بیماران تاثیر به سزایی دارد و ممکن است به جلوگیری یا کاهش نقص خفیف شناختی کمک کند. رژیم غذایی مناسب، به عنوان یکی دیگر از گزینه های سلامت قلب می تواند در محافظت از نقص خفیف شناختی موثر باشد. بیشتر تحقیقات نشان می دهند که افراد بهتر است برای پیشگیری و یا کاهش علایم این بیماری برای تامین اسیدهای چرب امگا خود، به اندازه کافی ماهی استفاده کنند. استفاده از رایانه، بازی های فکری، کتاب خواندن و سایر فعالیت های فکری ممکن است به حفظ عملکرد و جلوگیری از افت شناختی کمک کند. شرکت در فعالیت های اجتماعی هم می تواند زندگی فردش شما را رضایت بخش تر کند و هم در حفظ عملکرد ذهنی و کند شدن ذهنی موثر باشند. پزشک معالج ممکن است در صورت مشکوک شدن به نقص خفیف شناختی شما را به یک متخصص مغز و اعصاب، روانپزشک یا متخصص اعصاب ارجاع دهد. برای آمادگی بیشتر در هنگام مراجعه به پزشک بهتر است موارد زیر را در نظر بگیرید: تمام علایم خود را یادداشت کنید. پزشک ممکن است جزییاتی مربوط نگرانی ها و عوامل مختلفی که باعث اختلال در حافظه یا عملکرد ذهنی شما می شود را بپرسد. برای جوابگوی بهتر می توانید جزییاتی از علایم خود را یادداشت کنید. در صورت امکان سعی کنید در هنگام مراجعه به مطب پزشک یکی از اعضای خانواده یا دوست صمیمی و مورد اعتماد را همراه خودتان ببرید. این فرد می تواند در تایید علایم بیماری و جواب دادن به سوالات پزشک به شما کمک کنند. لیستی از سایر شرایط پزشکی خود تهیه کنید. اگر سابقه بیماری های مانند دیابت، بیماری های قلبی، سکته های مغزی یا هر بیماری دیگر را دارید بنویسید. لیستی از تمام داروها و مکمل های که مصرف می کنید همراه خود داشته باشید. برخی از سوالاتی که باید برای تغییر شناختی از پزشک خود بپرسید، عبارتند از: آیا من مشکل حافظه دارم؟ به چه تست هایی نیاز دارم؟ آیا نیاز به مراجعه به یک متخصص دارم؟ چه چیزی باعث بروز مشکلات من می شود؟ آیا روش های درمانی برای مشکل من وجود دارد؟ آیا محدودیت های خاصی وجود دارند که باید رعایت کنم؟ آیا بیماری من در طولانی مدت باعث بروز عوارض جدی می شود؟ آیا علایم جدید من بر نحوه مدیریت سایر شرایط سلامتی من ت ثیر خواهد گذاشت؟ آیا بروشور یا مواد چاپی دیگری دارید که بتوانم از آن ها استفاده کنم؟ چه وب سایتهایی را پیشنهاد می کنید؟ آیا الکل می نوشید؟ آیا احساس خستگی می کنید؟ آیا اخیرا شنوایی و بینایی خود را آزمایش کرده اید؟ آیا احساس ناراحتی یا اضطراب بیش از حد می کنید؟ تا به حال برای درمان بیماری خاصی تحت مداوا قرار گرفته اید؟ آیا علایم شما دایمی هستند و یا به طورموقت بروز می کنند؟ آیا متوجه تغییراتی در خواب خود شده اید؟ آیا خروپف می کنید؟ چه داروهایی مصرف می کنید؟ آیا ویتامین یا مکمل خاصی را مصرف می کنید؟ چه نوع مشکلات حافظه دارید؟ چه زمانی برای اولین بار علایم شما ظاهر شدند؟ آیا کسی دیگر در از اعضاء خانواده شما مشکل حافظه مانند آلزایمر و زوال عقل داشته اند؟ آیا در به خاطر سپردن جلسات مهم کاری و یا ملاقات های شخصی خود دچار مشکل شده اید؟ منابع: |
آنوریسم مغزی در واقع یک برآمدگی بادکنکی شکل در رگ خونی در مغز است که اغلب شبیه یک توت روی یک ساقه به نظر می رسد. آنوریسم مغز می تواند نشت پیدا کند و یا پاره شود و منجر به خون ریزی مغز و سکته مغزی می گردد. بیشتر اوقات آنوریسم پاره شده در فضای بین مغز و بافت های نازک آن ایجاد می شود. به این نوع سکته مغزی بواسیر خون ریزی زیر قطبی گفته می شود. آنوریسم پاره شده به شدت خطرناک است و نیاز به درمان فوری دارد. با این حال، بیشتر آنوریسم های مغز پارگی ایجاد نمی کنند، اما باعث بروز علایم می شوند. چنین آنوریسم ها اغلب در طی آزمایشات برای شرایط بیماری های دیگر تشخیص داده می شوند. درمان آنوریسم بدون اختلال در مغز ممکن است در بعضی موارد مناسب بوده و از پارگی آنوریسم جلوگیری کند. دلایل آنوریسم مغز ناشناخته است، اما طیف وسیعی از عوامل ممکن است خطر بروز آن را افزایش دهند. تعدادی از عوامل می توانند به ضعف در دیواره شریان ها کمک کرده و خطر ابتلا به آنوریسم مغز یا پارگی آنوریسم را افزایش دهند. آنوریسم مغز در بزرگسالان بیشتر از کودکان و در زنان شایع تر از مردان است. برخی از این عوامل خطر با گذر زمان به طور تدریجی ایجاد می شوند و برخی از بدو تولد حضور دارند. عوامل خطر که به مرور زمان ایجاد می شوند، عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید مصرف الکل افزایش سن سیگار کشیدن فشار خون بالا سوء مصرف مواد مخدر، به ویژه استفاده از کوکایین برخی از انواع آنوریسم ها ممکن است بعد از آسیب دیدگی در سر (آنوریسم جدا کننده) یا از برخی عفونت های خونی (آنوریسم قارچ) ایجاد شوند. عوامل خطر موجود در بدو تولد که با افزایش خطر ابتلا به آنوریسم مغز همراه هستند، عبارتند از: مانند سندرم ایلرز دانلوس که عروق خونی را تضعیف می کند. یک ارثی است که منجر به کیسه های پر از مایع در کلیه ها می شود و معمولا فشار خون را افزایش می دهد. که بزرگترین رگ خونی بدن است که خون غنی از اکسیژن را از قلب به بدن منتقل می کند. یک ارتباط غیرطبیعی بین شریان ها و رگ های مغز است که جریان طبیعی خون بین آن ها را قطع می کند. به ویژه یک بستگان درجه یک، مانند والدین، برادر، خواهر یا فرزند. سردرد ناگهانی و شدید علایم اصلی آنوریسم پاره شده است. این سردرد اغلب به عنوان "بدترین سردرد" که تاکنون فرد تجربه کرده توصیف می شود. علایم و نشانه های آنوریسم پاره شده شامل موارد زیر است: گیجی گرفتگی گردن افتادگی پلک تهوع و استفراغ حساسیت به نور تاری دید یا دوبینی از دست دادن هوشیاری سردرد ناگهانی، بسیار شدید در برخی موارد، آنوریسم ممکن است مقدار کمی خون نشت کند. این نشت (خون ریزی سنینل) ممکن است فقط باعث سردرد ناگهانی، بسیار شدید شود. پارگی شدید اغلب به دنبال نشت ایجاد می شود. آنوریسم بدون وقفه مغز در شرایطی که کوچک باشد می تواند باعث بروز علایمی زیادی شود کند. با این حال، آنوریسم بدون وقفه بزرگتر ممکن است بر روی بافت ها و اعصاب مغز فشار وارد کرده و باعث بروز علایم زیر شود: مردمک گشاد شده درد بالا و پشت یک چشم تغییر در بینایی یا دوبینی خالی بودن یک طرف صورت آنوریسم مغز در نتیجه نازک شدن دیواره شریان ایجاد می شود. آنوریسم ها اغلب در شاخه های شریان ها تشکیل می شوند زیرا این بخش از رگ ضعیف تر هستند. اگرچه آنوریسم ها می توانند در هر نقطه از مغز ظاهر شوند، اما در شریان های پایه مغز متداول تر می باشند. در صورت بروز یک سردرد ناگهانی، شدید یا علایم دیگری که احتمالا مربوط به آنوریسم پاره شده است، پزشک ممکن است به آنوریسم مشکوک شود. در این صورت برای تشخیص بهتر یک تست یا یک سری آزمایشات را تجویز می کند تا مشخص شود که آیا خون ریزی در فضای بین مغز و بافت های اطراف رخ داده و یا نوع دیگری از سکته مغزی اتفاق افتاده است. اگر خون ریزی رخ داده باشد، پزشک سعی می کند علت اصلی را شناسایی کند. در صورت بروز علایم آنوریسم مغزی بدون وقفه مانند درد پشت چشم، تغییر در بینایی یا دوبینی برای شناسایی آنوریسم متخلف نیز آزمایشات زیر انجام می گیرند: آزمایش سی تی اسکن، معمولا اولین آزمایش برای تشخیص خون ریزی در مغز استفاده می شود. این آزمایش تصاویری دو بعدی از مغز تهیه می کند. علاوه بر آن، پزشک ممکن است آنژیوگرافی CT در صورتی که بیمار دچار خون ریزی زیر سلولی شده باشد، به احتمال زیاد گلبول های قرمز در مایعات اطراف مغز و ستون فقرات (مایع مغزی نخاعی) او وجود دارند. اماسی تی اسکن شواهدی از خون ریزی نشان نداده است پزشک می تواند آزمایش مایعات مغزی را انجام دهد. در این روش با یک سوزن از پشت کمر بیمار مایع مغزی نخاعی کشیده و مورد بررسی قرار می گیرد. پزشک برای ایجاد تصاویر دقیق تر از مغز MRI در طی این روش که به آن تصلب شرایین مغزی نیز گفته می شود، پزشک یک لوله نازک و انعطاف پذیر (کاتتر) را شریان بزرگ، معمولا در کشاله ران بیمار قرار می دهد و آن را از قلب به شریان های مغز وارد می کند. یک رنگ مخصوص تزریق شده به کاتتر در سرتاسر مغز به شریان ها منتقل می شود. در آنژیوگرام، مجموعه ای از تصاویر اشعه ایکس می توانند جزییات مربوط به شرایط شریان ها را نشان داده و آنوریسم را تشخیص دهند. این آزمایش نسبت به سایر روش ها تهاجمی تر است و معمولا وقتی آزمایش های تشخیصی دیگر اطلاعات کافی را ارایه نمی دهند، انجام می شود. استفاده از تست های تصویربرداری برای غربالگری آنوریسم های مغزی بدون وقفه معمولا توصیه نمی شود. با این وجود، ممکن است پزشک در موارد زیر غربالگری را توصیه کند: وجود یک اختلال مادرزادی که خطر ابتلا به آنوریسم مغز را افزایش می دهد. سابقه خانوادگی آنوریسم های مغزی، به ویژه اگر بیمار دو نفر از بستگان درجه یک با آنوریسم مغز داشته باشد. هنگامی که آنوریسم مغز دچار پارگی می شود، خون ریزی معمولا فقط چند ثانیه طول می کشد. خون می تواند مستقیم به سلول های اطراف صدمه بزند سلول های دیگر را آسیب دیده و یا از بین ببرد. همچنین فشار داخل جمجمه را افزایش می دهد. در صورت افزایش بیش از حد فشار، خون و اکسیژنرسانی به مغز مختل شده و باعث از دست دادن هوشیاری یا حتی مرگ می شود. عوارضی که پس از پارگی آنوریسم ممکن است ایجاد شوند، شامل موارد زیر است: پارگی و یا نشت آنوریسم می تواند باعث خون ریزی مجدد و آسیب بیشتر به سلول های مغزی شود. پس از پارگی آنوریسم، رگ های خونی در مغز ممکن است باریک شوند (وازواسپاسم) این وضعیت می تواند جریان خون به سلول های مغزی را محدود کرده و باعث آسیب و از بین رفتن سلول ها و سکته مغزی ایسکمیک شود. هنگامی که پارگی آنوریسم منجر به خون ریزی در فضای بین مغز و بافت اطراف آن شود (خون ریزی زیر آراخنویید) خون می تواند گردش مایعات اطراف مغز و نخاع را مسدود کند. این وضعیت می تواند منجر به تجمع مایعات مغز و نخاعی و افزایش فشار بر مغز (هیدروسفالی) شود و به بافت های اطراف آسیب برساند. خون ریزی سوباراخنویید ناشی از آنوریسم پاره شده می تواند به هیپوتالاموس در پایه مغز آسیب برساند و تعادل سدیم موجود در خون را مختل کند. افت سطح سدیم خون (هیپوناترمی) می تواند منجر به تورم سلول های مغزی و آسیب دایمی شود. دو روش درمانی رایج برای پارگی آنوریسم مغز وجود دارد. قطع جراحی روشی برای بستن آنوریسم است. جراح مغز و اعصاب بخشی از جمجمه بیمار را برای دسترسی به آنوریسم جدا می کند و رگ خونی را که از آنوریسم تغذیه می کند، قرار می دهد. سپس او یک گیره کوچک فلزی را بر روی گردن آنوریسم قرار می دهد تا جریان خون به آن متوقف شود. یک روش کم تهاجمی تر نسبت به قطع جراحی است. جراح یک لوله پلاستیکی توخالی (کاتتر) را معمولا در کشاله ران بیمار وارد می کند و آن را از طریق بدن به آنوریسم می چسباند. او سپس از یک سیم برای فشار دادن سیم نرم پلاتین از طریق سوند و داخل آنوریسم استفاده می کند. سیم درون آنوریسم پیچیده می شود، جریان خون را مختل می کند و اساسا آنوریسم را از شریان قطع می کند. هر دو روش خطرات زیادی مانند خون ریزی در مغز یا قطع خونرسانی به مغز دارند. سیم پیچ اندوواسکولار آسیب کمتری دارد و ممکن است در ابتدا روش مطمین تری باشد، اما ممکن است به دلیل گشاد شدن آنوریسم بیمار نیاز به تکرار جراحی داشته باشد. درمان های جدیدتری که برای آنوریسم مغز در دسترس هستند انتقال دهنده های جریان می باشند و شامل استنت لوله مانند ی است که جریان خون را در داخل آنوریسم منحرف می کنند. انتقال دهنده های جریان ممکن است در آنوریسم های بزرگتر که با گزینه های دیگر قابل درمان نیستند مفید باشند. پزشک معالج، بر اساس اندازه، محل و شکل ظاهری کلی آنوریسم مغز، بهترین راهکار درمانی را برای بیمار ارایه می دهند. سایر درمان های آنوریسم پاره شده مغز با هدف تسکین علایم و مدیریت عوارض انجام می شوند، این روش ها عبارتند از: مانند استامینوفن که برای درمان سردرد بیمار تجویز می شود. از ورود کلسیم به دیواره های رگ های خونی جلوگیری می کنند. این داروها ممکن است تنگ شدن نامنظم عروق خونی (وازواسپاسم) را کاهش دهد. شامل تزریق داخل وریدی دارویی به نام وازوپرسور است که فشار خون را برای غلبه بر مقاومت رگ های خونی بالا می برد. مداخله جایگزین دیگر برای جلوگیری از سکته مغزی، آنژیوپلاستی است. پزشک ممکن است برای درمان تشنج مربوط به پارگی آنوریسم داروهای ضدتشنج را تجویز کند. ، استفاده از این روش ها می توانند فشار مایع روی مغز (هیدروسفالی) مرتبط با آنوریسم پاره شده را کاهش دهند. سوند ممکن است در فضاهای پر از مایعات در داخل مغز (بطن) یا اطراف مغز و نخاع بیمار قرار گیرد تا مایعات اضافی درون کیسه خارجی تخلیه شود. در برخی موار ممکن است پزشک از یک سیستم شنت استفاده کند. این سیستم از یک لوله لاستیکی سیلیکونی انعطاف پذیر (شنت و یک دریچه تشکیل شده است و کانال تخلیه ای را از مغز بیمار تا حفره شکمی او ایجاد می کند. در صورت آسیب دیدگی مغز ناشی از خون ریزی زیر آراشیویید ممکن است بیمار به نیاز به توانبخشی، گفتار و کاردرمانی داشته باشد. قطع جراحی یا سیم پیچ اندوواسکولار یا انتقال دهنده جریان می تواند برای برطرف کردن آنوریسم مغزی بدون وقفه و جلوگیری از پارگی بعدی استفاده شود. با این حال، در برخی از آنوریسم های بدون وقفه، خطرات درمان ممکن است از مزایای آن بیشتر باشد. یک متخصص مغز و اعصاب با همکاری یک جراح مغز و اعصاب یا نورورادیولوژیست می تواند در تشخیص اینکه آیا درمان برای بیمار مناسب است یا نه، کمک کند. عواملی که در انتخاب روندهای درمانی باید مورد توجه قرار گیرند عبارتند از: سن و سلامت عمومی بیمار اندازه، محل و ظاهر کلی آنوریسم سابقه خانوادگی پارگی آنوریسم شرایط مادرزادی که خطر ابتلا به آنوریسم پاره شده را افزایش می دهد. در بیمارانی که فشار خون بالا دارند، بهتر است برای مدیریت بیماری خود با پزشک معالجشان مشورت کنند. در بیماران مبتلا به آنوریسم مغزی، کنترل صحیح فشار خون می تواند خطر پارگی را کاهش دهد. اگر مبتلا به آنوریسم مغزی بدون وقفه هستید، با ایجاد این تغییرات در شیوه زندگی خودتان می توانید خطر پارگی آن را کاهش دهید: سیگار نکشید و از داروهای تفریحی استفاده نکنید. سیگار یک عامل خطر برای تشکیل، رشد و پارگی آنوریسم است. یک رژیم غذایی سالم را انتخاب کنید و به طور منظم ورزش کنید. تغییر در رژیم غذایی و ورزش می تواند به کاهش فشار خون کمک کند. آنوریسم مغز اغلب پس از پارگی تشخیص داده می شود و جزء فوریت های پزشکی محسوب می شود که سریعا باید تحت درمان قرار بگیرد. با این وجود، ممکن است آنوریسم مغز در حین آزمایش های تصویربرداری از سر تشخیص داده شود. در این صورت باید نتایج تصویر برداری خود را به یک متخصص در زمینه اختلالات مغز و سیستم عصبی (عصب شناس، جراح مغز و اعصاب یا عصب رادیولوژی) نشان دهید. برای آنوریسم سوالاتی که باید از پزشک خود بپرسید، عبارتند از: در حال حاضر چه درمانی را پیشنهاد می کنید؟ درباره اندازه، محل و شکل کلی آنوریسم من چه می دانید؟ برای کاهش خطر پارگی آنوریسم چه اقداماتی می توانم انجام دهم؟ آیا نتایج تست تصویربرداری شواهدی از احتمال وقوع پارگی را ارایه می دهد؟ پزشک معالج ممکن است برای تعیین بهترین دوره درمان سوالات زیر را از شما بپرسد: آیا سابقه آنوریسم مغز در خانواده شما وجود دارد؟ آیا داروهای خود را طبق دستور پزشک مصرف می کنید؟ منبع: |
کم خونی یا آنمی یک وضعیت پزشکی است که در آن تعداد گلبول های قرمز یا هموگلوبین فرد کمتر از حد طبیعی می شود. در این شرایط در بدن بیمار گلبول های قرمز سالم کافی برای حمل اکسیژن وجود ندارند. کم خونی می تواند باعث ایجاد احساس خستگی و ضعف شود. کم خونی درمان های مختلفی از مصرف مکمل ها تا انجام اقدامات پزشکی دارد و ممکن است فرد با خوردن یک رژیم غذایی سالم و متنوع، بتواند از بروز آن جلوگیری کند. شایع ترین طبقه بندی کم خونی و یا همان آنمی (هموگلوبین کم) براساس میانگین حجم کروی عضلانی ( MCV ) که نشان دهنده متوسط حجم سلول های قرمز خون فرد است انجام می گیرد. برخی منابع دیگر کم خونی را به انواع مختلف زیر تقسیم بندی می کنند: تالاسمی آنمی سلولی آنمی آپلاستیک آنمی کمبود ویتامین نارسایی کمبود آهن به طور کلی این بیماری وقتی رخ می دهد که در خون بیمار به اندازه کافی گلبول قرمز وجود نداشته باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید کاهش تعداد گلبول های قرمز خون می تواند به دلایل مختلفی ایجاد شوند، از جمله: بیماری خون ریزی عدم تولید کافی گلبول های قرمز اما از طرفی انواع مختلف آنمی دلایل مختلفی دارد. آن ها شامل موارد زیر هستند: آنمی فقر آهن، شایع ترین نوع کم خونی است که به دلیل کمبود آهن در بدن ایجاد می شود. مغز استخوان بیمار برای ساخت هموگلوبین به آهن احتیاج دارد. بدون آهن کافی، بدن بیمار نمی تواند هموگلوبین کافی برای گلبول های قرمز تولید کند. علاوه بر آهن، بدن بیمار به فولات و ویتامین B - نیز احتیاج دارد تا گلبول های قرمز خون سالم را به اندازه کافی تولید کند. رژیم غذایی نامناسب که فاقد مواد مغذی مهم باشد می تواند باعث کاهش تولید گلبول های قرمز خون شود. B - ، بدن آن ها قادر به جذب ویتامین نیست و آن ها ممکن است به آنمی ناشی از کمبود ویتامین مبتلا شوند که به آنمی خطرناک معروف است. B به همراه فولات در ساخت مولکول هم که جزیی جدایی ناپذیر از هموگلوبین است، نقش دارند. کمبود فولات نیز می تواند مقصر کم خونی باشد و در اثر جذب نامناسب، کمبود مصرف سبزیجات سبز و استفاده طولانی مدت از الکل بیش از حد ایجاد شود. برخی از بیماری ها مانند سرطان، HIV / AIDS ، آرتریت روماتویید، بیماری کلیوی، بیماری کرون و سایر بیماری های التهابی حاد یا مزمن می توانند در تولید گلبول های قرمز اختلال ایجاد کرده و باعث این اختلال شوند. این آنمی نادر و خطرناک هنگامی اتفاق میفتد که بدن به اندازه کافی گلبول قرمز تولید نمی کند. علل کم خونی آپلاستیک شامل عفونت ها، مصرف داروهای خاص، بیماری های سیستم ایمنی بدن و قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی سمی می باشد. آنمی آپلاستیک نوعی نارسایی کامل از مغز استخوان است که در نتیجه، خون حاوی تعداد کافی گلبول های قرمز (آنمی) و همچنین گلبول های سفید خون ناکافی (لوکوپنی) و پلاکت ها (ترومبوسیتوپنی) ایجاد می شود. نارسایی کامل مغز استخوان باعث کمبود هر سه رده سلولی تولید شده در مغز استخوان شده و منجر به شرایطی به نام پانسیتوپنی می شود. کم خونی آپلاستیک تقریبا در هر سنی ممکن است رخ دهد و شروع آن می تواند ناگهانی یا تدریجی باشد. انواع بیماری ها مانند سرطان خون و میلوفیبروز می توانند با ت ثیر بر میزان خون در مغز استخوان بیمار باعث این اختلال شوند. اثرات این نوع سرطان و اختلالات شبیه سرطان از خفیف تا شدید متفاوت است. این گروه از آنمی ها هنگامی ایجاد می شوند که گلبول های قرمز خون سریع تر از اینکه تولید شوند، از بین می روند و مغز استخوان نمی تواند آنها را به طور مناسب جایگزین کند. برخی از بیماری های خونی باعث از بین رفتن گلبول های قرمز می شوند. کم خونی همولیتیک تا حدودی جنبه ژنتیکی دارد. آنمی سلول های داسی شکل یک وضعیت ارثی و گاهی جدی ناشی از کم خونی همولیتیک است. این بیماری به دلیل نقص هموگلوبین ایجاد شده و باعث تغییر شکل گلبول های قرمز خون می شود که آن ها را به سلول های هلال (داسی) غیر طبیعی تغییر می دهد. این سلول های خونی نامنظم خیلی زود می میرند و در نتیجه باعث کمبود مزمن گلبول های قرمز می شوند. یکی دیگر از دلایل شایع آن، کم خونی بیماری مزمن نامیده می شود و به طور معمول در افراد مبتلا به بیماری های مزمن رخ می دهد. تا حدودی این بیماری ممکن است ژنتیکی باشد و اختلالات ارثی از دو طریق می توانند باعث آنمی شوند: اختلالات ارثی مانند بیماری سلول داسی باعث ایجاد هموگلوبین غیر طبیعی شده و می تواند طول عمر گلبول های قرمز را کوتاه کرده و منجر به این بیماری می شود. اختلالات ارثی مانند تالاسمی آلفا و بتا تالاسمی می تواند با اختلال در تولید هموگلوبین طبیعی باعث این اختلال شود. بسته به میزان ناهنجاری ژنتیکی، آنمی ارثی ممکن است باعث کم خونی خفیف، متوسط یا شدید شود. در حقیقت، برخی ممکن است بسیار شدید باشند و منجر به مرگ جنین (نوزاد تازه متولد نشده) شود. از طرف دیگر، برخی از این بیماری ها به حدی خفیف هستند که به راحتی شناسایی نمی شوند. برخی عوامل شما را در معرض خطر این بیماری قرار می دهند، که عبارتند از: یک رژیم غذایی مداوم که فاقد آهن، ویتامین B - و فولات باشد می تواند خطر این اختلال را افزایش دهد. ابتلا به اختلالات التهابی روده مانند بیماری کرون و سلیاک که بر جذب مواد مغذی موجود در روده کوچک ت ثیر می گذارد، بیمار را در معرض این بیماری قرار می دهد. به طور کلی، زنانی که یایسگی نداشته اند در مقایسه با مردان و زنان یایسه در معرض خطر بیشتر ناشی از آنمی فقر آهن قرار دارند. قاعدگی باعث از بین رفتن گلبول های قرمز خون می شود. زنان باردار در معرض خطر این اختلال قرار دارند. مبتلایان به سرطان، نارسایی کلیه، دیابت یا بیماری های مزمن دیگری، در معرض کم خونی بیماری مزمن قرار دارند. این شرایط می تواند به کمبود گلبول های قرمز خون منجر شود. اگر در خانواده شما سابقه این اختلال مانند کم خونی سلول داسی وجود داشته باشد، احتمال دارد شما در معرض خطر بیشتری از ابتلا به این بیماری قرار داشته باشید. سابقه برخی از عفونت ها، بیماری های خونی و اختلالات سیستم ایمنی بدن خطر کم خونی را افزایش می دهد. الکل، قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی سمی و استفاده از برخی داروها می تواند بر تولید گلبول های قرمز ت ثیر بگذارد و منجر به این بیماری شود. افراد بالای سال در معرض خطر کم خونی قرار دارند. علایم این اختلال بسته به علت آن متفاوت است. اگر این اختلال ناشی از یک بیماری مزمن باشد، بیماری می تواند علایم را تحت ت ثیر قرار دهد. بسته به علت کم خونی، بیمار ممکن است علایم ظاهری خاصی نداشته باشد. در شرایط بروز علایم، آن ها می توانند شامل موارد زیر باشند: ضعف سردرد خستگی سرگیجه تنگی نفس رنگ پریدگی درد قفسه سینه ضربان قلب نامنظم دست و پاهای سرد در مراحل اولیه این اختلال، علایم می تواند آنقدر خفیف باشند که فرد متوجه آن ها نشود. اما با تشدید کم خونی علایم بدتر خواهند شد. در صورت بروز خستگی بدون علت، حتما به پزشک مراجعه کنید چون خستگی می تواند یکی از علایم آنمی باشد. به طور کلی بدن افراد سه نوع گلبول خون را تولید می کنند که عبارتند از: گلبول های سفید برای مبارزه با عفونت پلاکت ها برای کمک به لخته شدن خون گلبول های قرمز برای حمل اکسیژن در بدن گلبول های قرمز حاوی هموگلوبین هستند که یک پروتیین غنی از آهن است و باعث رنگ قرمز خون می شود. هموگلوبین اکسیژن را از ریه به تمام قسمت های بدن و دی اکسید کربن را از کل بدن به ریه ها منتقل می کنند. B - ، فولات و سایر مواد مغذی احتیاج دارد. برای تشخیص این بیماری، پزشک احتمالا از بیمار در مورد تاریخچه پزشکی و خانوادگی او سوالاتی می پرسد و معاینه بدنی را انجام می دهد و آزمایش های زیر را تجویز می کند: از CBC برای شمارش تعداد سلول های خونی در نمونه خونی استفاده می شود. برای کم خونی، پزشک میزان گلبول های قرمز (هماتوکریت) و هموگلوبین موجود در خون بیمار را بررسی می کند. مقادیر طبیعی هماتوکریت در بزرگسالان در آزمایش های پزشکی متفاوت هستند اما به طور کلی بین تا برای زنان قابل قبول است. مقادیر طبیعی هموگلوبین در بزرگسالان به طور کلی برای مردان تا گرم در هر دسی لیتر و تا گرم در هر دسی لیتر برای زنان است. همچنین پزشک می تواند برای تعیین اندازه و شکل گلبول های قرمز بیمار آزمایش دیگری را توصیه کند. در صورت تشخیص، پزشک آزمایش های جانبی را برای تعیین علت بیماری انجام می دهد و گاهی اوقات برای تشخیص این بیماری، نمونه ای از مغز استخوان بیمار تهیه می شود. آنمی بدون درمان می تواند باعث بروز بسیاری از مشکلات سلامتی و عوارض دیگر شود، از جمله: خستگی شدید. آنمی شدید می تواند باعث خستگی بیش از حد شود و فرد نتواند کارهای روزمره خودش را انجام دهد. عوارض بارداری. زنان باردار مبتلا به آنمی فقر فولات احتمالا عوارضی مانند تولد زودرس را تجربه می کنند. مشکلات قلبی. این بیماری می تواند به ضربان قلب سریع یا نامنظم (آریتمی قلبی) منجر شود. در مبتلایان به کم خونی، قلب بیمار باید خون بیشتری پمپاژ کند تا کمبود اکسیژن موجود در خون جبران شود. کار کردن بیش از حد قلب می تواند منجر به بزرگ شدن قلب یا نارسایی قلبی شود. مرگ. برخی از آنمی های ارثی، مانند نوع سلول داسی، می توانند منجر به عوارض جدی شوند. خون ریزی های شدید منجر به آنمی حاد و مزمن می شود و می تواند کشنده باشد. آنمی به طور کلی پیش آگهی بسیار خوبی دارد و ممکن است در بسیاری از موارد قابل درمان باشد. پیش آگهی کلی بستگی به علت اصلی این بیماری، شدت آن و سلامت کلی بیمار دارد. درمان آنمی به علت آن بستگی دارد. درمان این نوع بیماری معمولا شامل مصرف مکمل های آهن و تغییر رژیم غذایی بیمار می باشد. اگر علت کمبود آهن خون ریزی بیش از حد غیر از قاعدگی باشد باید علت و منبع خون ریزی شناسایی و برطرف شود. درمان در این مراحل ممکن است شامل جراحی باشد. درمان کمبود اسید فولیک و ویتامین C شامل مکمل های غذایی و افزایش این مواد مغذی در رژیم غذایی بیمار است. B - B - نیاز داشته باشد. هیچ درمانی خاص برای این نوع کم خونی وجود ندارد. در این موارد پزشکان روی درمان علت اصلی بیماری تمرکز می کنند. اگر علایم بیمار شدید شود، تزریق خون یا هورمون درمانی می تواند به تحریک تولید گلبول های قرمز و رفع خستگی کمک کند. درمان این اختلال می تواند شامل تزریق خون به منظور تقویت سطح گلبول های قرمز باشد. اگر مغز استخوان بیمار نتواند سلول های خون جدید و سالم بسازد، بیمار به پیوند مغز استخوان احتیاج دارد. درمان این بیماری ها می تواند شامل دارو، شیمی درمانی یا پیوند مغز استخوان باشد. مدیریت آنمی همولیتیک شامل اجتناب از مصرف داروهای مشکوک، معالجه عفونت و مصرف داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی بدن است. بسته به علت کم خونی همولیتیک بیمار ممکن است به یک متخصص قلب یا عروق ارجاع داده شود. درمان ممکن است شامل اکسیژن درمانی، مصرف مسکن های درد و دارو های داخل وریدی برای کاهش درد و جلوگیری از عوارض بیماری باشد. پزشکان ممکن است تزریق خون، مکمل های اسید فولیک و آنتی بیوتیک ها را نیز توصیه کنند. بیشتر انواع تالاسمی خفیف هستند و نیازی به درمان ندارد. انواع شدیدتر آن به طور کلی نیاز به تزریق خون، مکمل های اسید فولیک، دارو، برداشتن طحال یا پیوند سلول های بنیادی مغز استخوان و تزریق خون دارد. بسیاری از انواع آنمی قابل پیشگیری نیستند. اما شما می توانید با خوردن یک رژیم غذایی که شامل انواع ویتامین ها و مواد معدنی است از کم خونی فقر آهن و کم خونی فقر ویتامین جلوگیری کنید. غذاهای سرشار از آهن شامل گوشت گاو و سایر گوشت های بدون چربی، لوبیا، عدس، غلات غنی شده از آهن، سبزیجات با برگ سبز تیره و میوه خشک است. این ماده مغذی به شکل مصنوعی آن اسید فولیک، در میوه ها و آب میوه ها، سبزیجات با برگ سبز تیره، نخود سبز، لوبیا، بادام زمینی و محصولات غنی شده مانند نان، غلات، ماکارونی و برنج یافت می شود. غذاهای سرشار از ویتامین B - عبارتند از: سویا گوشت لبنیات غلات غنی شده غذاهای سرشار از ویتامین C عبارتند از: فلفل خربزه کلم بروکلی توت فرنگی گوجه فرنگی مرکبات و آب میوه این ها همچنین به افزایش جذب آهن کمک می کند. اگر نگران دریافت ویتامین ها و مواد معدنی کافی از مواد غذایی خود هستید، از پزشک بپرسید که آیا می توانید از مولتی ویتامین استفاده کنید و یا مکمل های مناسبی را برای شما تجویز کند. اگر دچار خستگی طولانی مدت یا علایم دیگری هستید که باعث نگرانی شما شده اند کننده به پزشک مراجعه کنید. وی ممکن است شما را به پزشک متخصص در معالجه اختلالات خونی (هماتولوژیست) ، قلب (متخصص قلب) یا دستگاه گوارش (متخصص گوارش) ارجاع دهد. برای آمادگی بیشتر هنگام مراجعه به پزشک قبل از قرار ملاقات، لیستی از علایم خود و اطلاعات کلیدی شخصی، از جمله استرس های اساسی و بیماری های که تجربه کرده اید را تهیه کنید و نام تمام داروها، ویتامین ها و سایر مکمل هایی که مصرف می کنید را بنویسید. برای کم خونی، سوالات اساسی که باید از پزشک خود بپرسید، عبارتند از: محتمل ترین علایم من چیست؟ آیا به آزمایشات خاصی نیاز دارم؟ آیا باید رژیم خاصی را رعایت کنم؟ آیا علل احتمالی دیگری برای بیماری من وجود دارد؟ آیا کم خونی من موقت است یا طولانی مدت ادامه دارد؟ بیماری دیگری دارم. چگونه می توانم به بهترین وجه آن ها را با هم مدیریت کنم؟ چه درمانی وجود دارد و کدام یک را توصیه می کنید؟ درمان چه عوارض جانبی دارد؟ احتمالا پزشک از شما سوالاتی می پرسد، مانند: علایم شما چقدر شدید است؟ چه مقدار میوه و سبزیجات در روز مصرف می کنید؟ فکر می کنید چه عواملی باعث بهتر و بدتر شدن علایم شما می شوند؟ منابع: |
دیابت حاملگی در دوران بارداری ایجاد می شود و مانند سایر انواع دیابت، دیابت بارداری بر نحوه استفاده سلول های بدن بر روی قند ت ثیر می گذارد. دیابت حاملگی با افزایش قند خون بر بارداری و سلامت کودک ت ثیر می گذارد. هرگونه عارضه بارداری می تواند تا حدودی نگران کننده باشد، اما زنان در دوران بارداری خود می توانند با خوردن غذاهای سالم، ورزش کردن و در صورت لزوم با مصرف دارو به کنترل دیابت حاملگی کمک کنند. کنترل قند خون می تواند از زایمان دشوار جلوگیری کرده و مادر و نوزاد را سالم نگه دارد. محققان نمی دانند که چرا برخی از زنان به دیابت حاملگی مبتلا می شوند. جفت در دوران بارداری سطح بالایی از هورمون های بدن را تولید می کند که تقریبا همه این هورمون ها عملکرد انسولین را در سلولهای مادر مختل می کنند و قند خون را بالا می برند. با رشد کودک، جفت هورمون های ضد انسولین بیشتری تولید می کند. در دیابت حاملگی، هورمون های جفت باعث افزایش بیش از حد قند خون می شود و جنین را تحت تاثیر قرار می دهد. دیابت حاملگی معمولا در نیمه آخر بارداری (گاهی اوقات در اوایل هفته بیستم) ایجاد می شود. هر زنی می تواند به دیابت حاملگی مبتلا شود، اما برخی از زنان در معرض خطر بیشتری قرار دارند. عوامل خطر دیابت حاملگی عبارتند از: اضافه وزن نژاد سفید سن بیشتر از سال سابقه خانوادگی یا شخصی برای اکثر زنان، دیابت حاملگی علایم قابل توجهی ایجاد نمی کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید دیابت حاملگی به دو دسته تقسیم می شود. دیابت بارداری نوع A تنها از طریق رژیم غذایی مناسب قابل کنترل است. افراد مبتلا به دیابت حاملگی نوع A برای کنترل وضعیت خود به انسولین یا داروهای خوراکی نیاز دارند. متخصصان پزشکی بر روی یک سری دستورالعمل های غربالگری دیابت بارداری توافق نکرده اند. برخی اعتقاد دارند که در مادران کمتر از سال نیازی به غربالگری دیابت نیست و برخی پزشکان معتقدند که غربالگری تمام زنان باردار بهترین روش برای شناسایی همه موارد دیابت حاملگی است. پزشک احتمالا عوامل خطر ابتلا به دیابت حاملگی را در اوایل بارداری ارزیابی خواهد کرد و در اولین مرحله آزمایش غربالگری را تجویز می کند. این آزمایش به طور متوسط برای زنان در معرض خطر دیابت حاملگی و در طول سه ماهه دوم بین تا هفته بارداری انجام می شود. در مرحله اول تشخیص دیابت بارداری با آزمایش چالش گلوکز شروع انجام می شود. هیچ آمادگی خاصی برای انجام آن لازم نیست. زنان برای انجام این آزمایش باید یک محلول قندی بنوشند و بعد از یک ساعت، آزمایش خون انجام می گیرد در صورتی که قند خون بیمار زیاد باشد، پزشک آزمایش تحمل گلوکز خوراکی سه ساعته در دو مرحله تجویز می کند. برخی از پزشکان تست چالش گلوکز را به طور کامل رد می کنند و فقط آزمایش دو ساعته تحمل گلوکز را انجام می دهند. این تست یک آزمایش تک مرحله ای محسوب می شود. پزشک آزمایش قند خون ناشتا را تجویز می کند. بعد از آن بیمار باید یک محلول حاوی گرم کربوهیدرات را بنوشند. بعد از یک و یا دو ساعت دوباره قند خون بیمار آزمایش می شود. در صورت نتایج زیر، احتمالا دیابت حاملگی تشخیص داده می شود: قند خون ناشتا بیشتر و یا مساوی میلی گرم در هر میلی لیتر میزان قند خون یک ساعته بیشتر یا معادل میلی گرم در لیتر میزان قند خون دو ساعته بیشتر یا معادل میلی گرم در لیتر برای آزمایش دو مرحله نیازی به ناشتا بودن بیمار نیست. بیمار یک محلول حاوی گرم قند را می نوشد. بعد از یک ساعت قند خون بیمار آزمایش می شود. اگر در این مرحله میزان قند خون بیمار بیشتر یا معادل میلی گرم در لیتر یا میلی گرم در لیتر باشد، آزمایش پیگیری دوم در ی روز دیگر انجام می گیرد. در طول آزمایش دوم، در مرحله اول آزمایش قند خون ناشتا انجام می شود. بعد از آن از بیمار خواسته می شود یک محلول با گرم شکر را بنوشد. آزمایش دو و سه ساعت بعد تکرار می شود. در صورت حداقل دو مورد از شرایط زیر پزشک دیابت حاملگی را تشخیص می دهد: میزان قند خون ناشتا بیشتر یا معادل میلی گرم در لیتر یا میلی گرم در لیتر میزان قند خون یک ساعته بیشتر یا معادل میلی گرم در لیتر یا میلی گرم در لیتر میزان قند خون دو ساعته بیشتر یا معادل میلی گرم در لیتر یا میلی گرم در دسی لیتر میزان قند خون سه ساعته بیشتر یا معادل میلی گرم در لیتر یا میلی گرم در لیتر پزشک احتمالا معاینات مکرر خصوصا در سه ماه آخر بارداری را توصیه می کند و از بیمار می خواهد که به عنوان بخشی از برنامه درمانی خود، روزانه قند خون خود را کنترل کند. زنانی که عوارض بارداری دیگری دارند، پزشک ممکن است برای ارزیابی سلامتی کودک آزمایش های جانبی دیگری را تجویز کند این آزمایشات عملکرد اتصال جفت را مورد برررسی قرار می دهند چون در صورت عدم کنترل دیابت حاملگی ممکن است جفت تحت تاثیر قرار گرفته و تحویل اکسیژن و مواد مغذی به کودک را به خطر اندازد. پزشک پس از زایمان و شش تا هفته قند خون مادر را بررسی می کند تا مطمین شود که سطح قند خون او به حالت عادی برگشته است. اگر آزمایشات طبیعی باشد باید خطر ابتلا به دیابت مادر حداقل هر سه سال یکبار مورد بررسی قرار گیرد. انجمن دیابت آمریکا ( ADA ) پزشکان را تشویق می کند که به طور مرتب زنان باردار را برای علایم دیابت بارداری مورد غربالگری قرار دهند. اگر در ابتدای بارداری هیچ سابقه شناخته شده ای از دیابت وجود نداشته باشد، پزشک احتمالا به مادر توصیه می کنند که در تا هفته بارداری دوباره وضعیت قند خود را ارزیابی کنند. بیشتر زنانی که مبتلا به دیابت بارداری هستند، نوزادانی سالم به دنیا می آورند. با این وجود، دیابت حاملگی که به طور دقیق کنترل نشده، می تواند منجر به افزایش قند خون شود و برای مادر و کودک مشکلاتی ایجاد کند و احتمال نیاز به سزارین را بیشتر کند. گلوکز اضافی در جریان خون مادر از جفت عبور می کند و لوزالمعده کودک را به منظور تولید انسولین بیشتر تحریک می کند و می تواند باعث وزن بیش از حد جنین در هنگام تولد (ماکروزومی جنینی) شود. قند خون بالای مادر ممکن است خطر زایمان زودرس و تحویل نوزاد را قبل از موعد مقرر افزایش دهد. در این شرایط نوزادان متولد شده ممکن است سندرم پریشانی تنفسی را تجربه کنند. بعضی اوقات نوزادانی که از مادران مبتلا به دیابت بارداری متولد می شوند اندکی پس از تولد دچار هیپوگلیسمی می شوند. هیپوگلیسمی شدید ممکن است باعث تشنج در کودک شود. در نوزادان مادرانی که به دیابت حاملگی مبتلا هستند، خطر ابتلا به چاقی و دیابت نوع را در مراحل بعدی زندگی دارند. دیابت حاملگی درمان نشده می تواند منجر به مرگ نوزاد در قبل و یا کمی بعد از تولد شود. دیابت حاملگی همچنین ممکن است خطر فشار خون بالا و پره اکلامپسی بارداری و دیابت نوع را در مادر افزایش دهد. حفظ رژیم متعادل، برای مدیریت صحیح دیابت حاملگی مهم است. زنان مبتلا به دیابت حاملگی باید توجه خاصی به کربوهیدرات، پروتیین و چربی مصرفی خود داشته باشند. همچنین غذا خوردن منظم و هر دو ساعت یکبار می تواند به کنترل سطح قند خون زنان باردار کمک کند. در شرایط زیر پزشک ممکن است انسولین را برای زنان باردار مبتلا تجویز کند: قند خون بیمار بسیار بالا باشد. سطح قند خون بیمار با متفورمین کنترل نمی شود. کودک بسیار بزرگ است و یا مایعات رحم مادر خیلی زیاد است. (پلی هیدرامنیوس) زنانی که نمی توانند متفورمین مصرف کنند یا مصرف آن باعث بروز عوارض جانبی می شود. انسولین یک داروی تزریقی که ممکن است بسته به نوع آن قبل از غذا، هنگام خواب یا زمان بیدار شدن از خواب مصرف شود. سطح قند خون معمولا با پیشرفت دوران بارداری افزایش می یابد، بنابراین امکان دارد دوز انسولین مصرفی بیمار با گذشت زمان افزایش یابد. انسولین می تواند باعث پایین آمدن قند خون (هیپوگلیسمی) شود. علایم قند خون پایین شامل احساس لرز، عرق و گرسنگی است. دیابت حاملگی می تواند خطر ابتلا به مشکلات کودک مانند ماکروزومی جنین را افزایش دهد. بنابراین زنان مبتلا به دیابت بارداری باید در طول دوران بارداری خود وضعیت قند خون خود را کنترل کنند و موارد زیر را در نظر بگیرند: سونوگرافی در حدود هفته تا بارداری اسکن های اولتراسوند در هفته ، و بارداری، به علاوه بررسی های منظم بعد از هفته بارداری در صورت ابتلا مادر به دیابت حاملگی زمان ایده آل برای زایمان معمولا در حدود هفته های تا است. اما در صورت وجود نگرانی در مورد سلامتی مادر و یا کودک، پزشک ممکن است زایمان زودرس توصیه شود. علاوه بر آن باید در حین زایمان قند خون مادر کنترل می شود چون ممکن است نیاز به انسولین داشته باشد. مادرانی که در طول دوران بارداری خود به دیابت مبتلا بوده اند باید بعد از زایمان در اسرع وقت بعد از تولد (در مدت دقیقه) و سپس در فواصل مکرر (هر - ساعت) به کودک خود شیر بدهند تا از میزان قند خون کودک جلوگیری شود. میزان قند خون کودک تا ساعت پس از تولد آزمایش می شود. در صورت کم بودن میزان قند خون، ممکن است کودک به طور موقت نیاز به تغذیه از طریق لوله یا قطره داشته باشد. حتی این مکان وجود دارد که کودک در بخش مراقبت های ویژه بستری شود. داروهایی که مادران برای کنترل قند خون مصرف می کنند معمولا پس از زایمان متوقف می شود و معمولا توصیه می شود مادران یا روز پس از زایمان، قند خون خود را چک کنند. مادران برای بررسی دیابت تا هفته پس از زایمان دوباره آزمایش خون انجام دهند چون ممکن است بعد از زایمان قند خون آن ها همچنان بالا بماند و حتی افزایش یابد. همچنین پزشکان توصیه می کنند زنان برای پیشگیری از ابتلا به دیابت نوع سالانه آزمایش دیابت را تکرار کنند. هیچگونه تضمینی در رابطه با جلوگیری از دیابت حاملگی وجود ندارد. اما زنان هر چه قبل از بارداری سبک زندگی سالم تری داشته باشند، احتمال ابتلا آن ها به این بیماری را کاهش می دهند. برای این منظور زنان بهتر است قبل از بارداری راهکارهای زیر را در نظر بگیرند: کاهش وزن اضافی قبل از بارداری دقیقه فعالیت متوسط و ورزش در قبل و حتی دوران بارداری در بیشتر روزهای هفته رژیم غذایی سالم حاوی غذاهای پر فیبر و کم چربی و کالری مانند میوه ها، سبزیجات و غلات کامل زنان باردار بهتر است برای آمادگی بیشتر در هنگام مراجعه به پزشک موارد زیر را در نظر بگیرند: لیستی از علایم و اطلاعات شخصی کلیدی، از جمله فشارهای اساسی یا تغییرات اخیر زندگی را با نام تمام داروها، از جمله داروهای بدون نسخه و ویتامین ها یا مکمل هایی که مصرف می کنند را بنویسند و همراه داشته باشند. برخی از سوالات اساسی در مورد دیابت بارداری از پزشک بپرسیده شوند، عبارتند از: در چه شرایطی نیاز به مصرف دارو دارم؟ برای کنترل شرایطم چه کاری می توانم انجام دهم؟ علایم هشدار دهنده ای که در صورت بروز باید به پزشک مراجعه کنم کدامند؟ پزشک ممکن است برای تشخیص بهتر برخی سوالات را از بیمار بپرسد، از جمله: آیا عطش یا تکرر ادرار دارید؟ آیا سابقه خانوادگی ابتلا به دیابت دارید؟ آیا علایم غیرطبیعی دیگری را تجربه کرده اید؟ آیا در بارداری های قبلی مشکلات دیگری داشتید؟ آیا تا به حال وزن کم کرده اید یا اضافه وزن داشته اید؟ اگر فرزندان دیگری دارید، فرزند شما در هنگام تولد چقدر وزن داشته است؟ آیاد قبلا باردار بوده اید؟ آیا در دوران بارداری قبلی به دیابت بارداری مبتلا شده اید؟ منابع: |
سدیم ماده معدنی است که برای عملکرد صحیح بدن مورد نیاز است. منبع اصلی سدیم در رژیم غذایی کلرید سدیم یا نمک است که بیش از سه چهارم آن از غذاهای فرآوری شده حاصل می شود. در بررسی عملکرد سدیم در بدن ثابت شده اگر چه سدیم برای تعدادی از عملکردهای روزمره بدن بسیار حیاتی است، اما مصرف بیش از حد آن می تواند اثرات منفی بر سلامتی به ویژه برای افرادی که به سدیم حساس هستند بگذارد. سدیم بیش از حد می تواند باعث فشار خون بالا و بالتبع سایر بیماری ها شود. سدیم به کنترل فشار خون کمک کرده و عملکرد عضلات و اعصاب را تنظیم می کند، به همین دلیل غلظت سدیم توسط بدن به دقت کنترل می شود. با این حال، بیشتر افراد به مراتب بیشتر از میزان نیاز بدن خود سدیم مصرف می کنند. سدیم یک ماده معدنی است که بار الکتریکی دارد و به الکترولیت معروف است. الکترولیت ها انقباض عضلات و انتقال سلول های عصبی را تسهیل می کنند. یون های سدیم، پتاسیم و کلرید باعث انقباض عضلات و تکانه های عصبی می شوند. سدیم در حفظ سطح مناسبی از آب در سلول ها نقش دارد. سدیم، برای حفظ تعادل طبیعی آب در بدن با پتاسیم به طور هماهنگ کار می کند. ارتباط نزدیکی بین عملکرد سدیم در حفظ سطح طبیعی مایعات و کنترل حجم خون بدن و در نتیجه فشار خون وجود دارد. مطابق دفترچه راهنمای بهداشت خانگی Merck ، بدن به طور مداوم غلظت سدیم و میزان خون را کنترل می کند. اگر حجم خون یا میزان سدیم خیلی زیاد شود، بدن کلیه ها را برای دفع سدیم اضافی تحریک می کند و حجم خون را به حد طبیعی خودش باز می گرداند. سدیم در خون حل می شود و در حفظ فشار خون نقش اساسی دارد. سدیم آب را جذب و نگه می دارد، بنابراین سدیم موجود در خون به حفظ بخش مایع خون کمک می کند. از طرف دیگر، اگر سدیم زیادی مصرف کنید، بدن ممکن است آب اضافی را نگه داشته و حجم خون را افزایش دهد. از آنجا که رگ های خونی نمی توانند افزایش حجم خون را تحمل کنند، فشار خون بالا می رود. فشار خون بالا یک عامل خطر برای بسیاری از بیماری ها از جمله مشکلات قلبی و سکته مغزی است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید هر دو دستگاه عضلانی و دستگاه عصبی برای عملکرد صحیح به جریان های الکتریکی نیاز دارند. سلول های عضلانی و عصبی با کنترل جریان مولکول های دارای بار الکتریکی از جمله سدیم، این جریان های الکتریکی را تولید می کنند. برای سلول های ماهیچه ای، این جریان های الکتریکی انقباض عضله را تحریک می کنند. از طرف دیگر اعصاب برای برقراری ارتباط با اعصاب دیگر به فعالیت الکتریکی احتیاج دارند. سلول ها از پمپ های مولکولی برای بالا نگه داشتن سطح سدیم در خارج از سلول استفاده می کنند. در صورت نیاز به جریان الکتریکی، سلول ها می توانند یون های سدیم با بار مثبت را وارد سلول کنند و جریان الکتریکی مثبتی را تولید کنند. از آنجا که سدیم بخشی جدایی ناپذیر از عملکرد اعصاب و ماهیچه ها است، جای تعجب نیست که مقدار خیلی کم یا زیاد سدیم در بدن بتواند هر دو سیستم عصبی و سیستم عضلانی را تحت ت ثیر قرار دهد. به کاهش میزان سدیم در بدن هیپوناترمیا می گویند. هیپوناترمیا، می تواند باعث اسپاسم عضلات، گرفتگی عضلات، سردرد، تحریک پذیری، بی قراری، حالت تهوع و خستگی شود. علایم جدی تر هیپوناترمی شامل سردرگمی، توهم، کاهش هوشیاری و اغما است. به مصرف بیش از حد سدیم هایپرناترمیا گفته می شود. هایپرناترمیا، می تواند باعث بی حسی یا بیقراری افراد شود. هایپرناترمیا همچنین ممکن است باعث افزایش رفلکس های عمیق تاندون، اسپاسم عضلات و تشنج گردد. طبق گفته انجمن قلب آمریکا، بیشتر سدیم موجود در رژیم غذایی (حدود درصد) از غذاهای فراوری شده تامین می شود و فقط درصد باقی مانده طور طبیعی در برخی غذاهای تازه مانند کرفس، صدف و کره دوغ وجود دارد. درصد دیگر از نمکی است که هنگام پخت و پز اضافه می شود و درصد به غذا در سفره شام اضافه می شود. مصرف سدیم را حداکثر تا میلی گرم در روز برای بزرگسالان تا سالگی نگه دارید و برای آن هایی که سال یا بیشتر دارند، حداکثر میلی گرم برش دهید. دستورالعمل های رژیم غذایی همچنین مصرف حداکثر میلی گرم را برای افراد در هر سنی که آفریقایی آمریکایی هستند یا دارای فشار خون بالا، دیابت یا بیماری مزمن کلیه هستند، توصیه می شود. بدن برای جلوگیری از بالا رفتن یا زیاد شدن سطح سدیم، میزان سدیم را با دقت تنظیم می کند. عملکرد کلیه ها، میزان غلظت کلیه ها را کنترل می کند. برای همین ممکن است افراد مبتلا به بیماری های کلیوی به دلیل اختلال عملکرد کلیه در معرض ابتلا به کمبود سدیم قرار داشته باشند. همچنین عرق کردن بدن باعث دفع مقداری سدیم بدن شده و در تنظیم میزان آن نقش دارد. افرادی که زیاد عرق می کنند، مانند ورزشکاران استقامتی مستعد ابتلا به هیپوناترومی یا کمبود سدیم هستند. انجمن قلب آمریکا توصیه می کند بیش از میلی گرم سدیم در روز مصرف نکنید، اما بهتر است در صورت امکان مصرف خود را زیر میلی گرم نگه دارید. برای تشخیص بهتر باید بدانید که یک قاشق چایخوری نمک حاوی میلی گرم سدیم است. بیشترین میزان سدیم در غذاهای فرآوری و بسته بندی شده وجود دارد. مصرف بیش از حد سدیم می تواند برای افراد در هر سنی مضر باشد. با این حال، افراد بالای سال مستعد ابتلا به خطرات منفی ناشی از مصرف بیش از حد سدیم هستند. در افراد بلای سال بدن به حداقل تا میلی گرم سدیم نیاز دارد، اما آن ها برای حفظ سلامتی خود نباید بیش از میلی گرم مصرف کنند. مصرف زیاد سدیم می تواند خطر ابتلا به بیماری های بی شمار را افزایش دهد. به عنوان مثال، سدیم اضافی در خون باعث احتباس مایعات می شود که خطر فشار خون بالا را افزایش می دهد. در خانم های تا سال که در معرض خطر ابتلا به فشار خون بالا قرار دارند مصرف سدیم در رژیم غذایی زیاد می تواند خطر ابتلا به فشار خون را تا حدود زیادی افزایش دهد. فشار خون بالا می تواند در بروز مشکلات سلامتی مانند بیماری های قلبی و سکته مغزی نقش داشته باشد. علاوه بر این، مصرف مقادیر بیش از حد سدیم باعث افزایش دفع کلسیم در ادرار و ضعیف شدن استخوان ها می شود. از بین رفتن کلسیم در استخوان اغلب برای خانم های بالای سال که یایسه هستند می تواند نگران کننده باشد و در صورت عدم درمان می تواند منجر به پوکی استخوان شود. دو روش اصلی برای کاهش سدیم در رژیم غذایی وجود دارد. نکته اول محدود کردن مصرف غذاهای فرآوری شده و آماده است. اکثر قریب به اتفاق سدیم در غذاهای فرآوری شده مانند پیتزا، نان، پنیر، و غذاهای کنسرو شده وجود دارد. مصرف غذاهای تازه به جای غذاهای فرآوری شده می تواند به میزان قابل توجهی در کاهش سدیم در رژیم غذایی نقش داشته باشد. راه دوم برای کاهش سدیم کاهش مقدار سدیم اضافه شده نمک می باشد. به عنوان مثال، سعی کنید مقدار نمک اضافه شده را در رژیم غذایی و هنگام پخت مواد غذایی خود کاهش دهید یا از گیاهان و ادویه جات ترشی جات به جای نمک استفاده کنید. همچنین در نظر داشته باشید که بیشتر چاشنی ها و سس های اغلب حاوی سدیم زیادی هستند. در برخی شرایط ممکن است که افراد در خون خود به اندازه کافی سدیم نداشته باشند. در افراد بالای سال کاهش سطح سدیم در خون می تواند نگران کننده باشد برخی از شرایط پزشکی خاص مانند نارسایی احتقانی قلب، سیروز کبدی و بیماری کلیوی می تواند بر تعادل سدیم این افراد ت ثیر بگذارند. علاوه بر این، مصرف برخی داروهای خاص، مانند برخی از داروهای ادرارآور و داروهای ضد درد، می تواند دفع سدیم در ادرار را افزایش دهد و به نوبه خود منجر به کاهش سطح سدیم شود. به منظور ارزیابی میزان سطح سدیم بدنتان در درجه اول به پزشک مراجعه کنید تا فشار خون و میزان سدیم خون شما را ارزیابی و مشخص کند. در صورت بالابودن میزان سدیم، با پزشک خود مشورت کنید. میزان مصرف خود را به مقدا توصیه شده روزانه میلی گرم سدیم برسانید. قبل از خرید هر بسته غذایی میزان مصرف آن را بررسی و نگاه کنید. مقدار سدیم موجود مواد های غذایی در برچسب روی آن ها نوشته شده است. غذاهای فرآوری شده و غذاهای آماده را محدودکنید. میوه، سبزیجات، گوشت و مرغ تازه را انتخاب کنید زیرا آن ها به طور طبیعی کم سدیم هستند. درباره میزان نمک ماهی در هنگام خرید از فروشنده سوال کنید. برخی از انواع ماهی های تازه به خصوص میگو برای جلوگیری از خراب شدن با محلول های نمکی نگهداری می شوند. غذاهای کنسرو شده را قبل از استفاده خالی کرده و بشویید. طبق گفته USDA ، لوبیای سبز کنسرو شده، ذرت و نخود فرنگی تا درصد از سدیم خود را پس از خالی کردن و تا درصد دیگر هنگام شستشو از دست می دهند. نمک را با ادویه جات خشک و تازه جایگزین کنید. نمکدان را از سر سفره خود حذف کنید تا در موقع غذا خوردن استفاده نکنید. به تدریج نمک را کم کنید تا جوانه های چشایی شما به رژیم کم نمک عادت کند. استفاده از پودر سیر، ریحان، ترخون، فلفل داغ، پودر کاری، دارچین و زردچوبه به جای نمک استفاده کنید. نکته آب زیادی بنوشید زیرا کم آبی بدن می تواند باعث افزایش بیش از حد سدیم در بدن شود. هشدار از مکمل های نمکی حاوی پتاسیم بدون مشورت با پزشک خود استفاده نکنید. پتاسیم اضافی می تواند برای مبتلایان به دیابت یا بیماری های کلیوی، مصرف کنندگان داروهای خاصی خطرناک باشد. کاهش مصرف نمک در طول وعده های غذایی یک راهکار خوب برای کاهش مصرف سدیم است. غذای خود را قبل از افزودن نمک به ادویه جات دیگر مزه دار کنید. برای تقویت عطر و طعم غذاهای بدون نمک سعی کنید فلفل سیاه، زردچوبه، زنجبیل خشک شده یا پوست لیمو رنده شده را به غذای پخته شده اضافه کنید. در هنگام استفاده از چاشنی هایی مثل سس در طول وعده های غذایی، ابتدا برچسب های روی آن ها را بخوانید و نوع انواع کم سدیم را انتخاب کنید. اگرچه اضافه کردن نمک در حین پخت و پز معمولا روال است، اما می توانید بدون تغییر دادن طعم آن از مصرف نمک جلوگیری کنید. راهکارهای ساده شامل کاهش یا از بین بردن نمک هنگام جوشاندن ماکارونی یا برنج و کاهش مقدار نمک در هنگام پخت غذا است. میوه و سبزیجات تازه به طور طبیعی میزان سدیم کمتری دارند و گزینه های عالی برای وعده های غذایی و میان وعده ها هستند. غذاهای کنسرو شده را با انواع تازه آن ها جایگزین کنید. مصرف غذاهای بسیار فرآوری شده خود را کاهش دهید، زیرا این مواد اغلب سدیم اضافی زیادی دارند. در مواد غذایی آماده و کنسرو شده مقداری سدیم به عنوان منابع پنهان وجود دارد برای اطلاع از منابع سدیم پنهان برچسب هایی را برای ترکیباتی از قبیل جوش شیرین، سدیم سیترات، مونو سدیم گلوتامات و نیترات سدیم بررسی کنید و این ترکیبات، سدیم مواد غذایی را افزایش می دهد. منابع: |
بیوپسی و آسپیراسیون مغز استخوان روشی برای جمع آوری و معاینه مغز استخوان است که می تواند سلامت مغز استخوان و طبیعی بودن مقادیر سلول های خونی را بررسی کند. پزشکان از این روش ها برای تشخیص و نظارت بر بیماری های خونی و مغز، از جمله برخی سرطان ها و همچنین تب با منشا ناشناخته استفاده می کنند. مغز استخوان دارای یک بخش مایع و یک قسمت جامد است. در بیوپسی مغز استخوان، پزشک از سوزن برای برداشتن نمونه ای از قسمت جامد آن و در آسپیراسیون مغز برای برداشتن نمونه ای از قسمت مایعات استفاده می شود. بیوپسی مغز و آسپیراسیون مغز استخوان اغلب به طور همزمان انجام و به عنوان آزمایش مغز استخوان تعریف می شوند. مغز استخوان همان بافت و مایعات اسفنجی است که درون برخی از استخوان های بزرگ بدن قرار دارد و جایی است که سلول های قرمز خون، گلبول های سفید و پلاکت ها را از سلول هایی به نام "سلول های بنیادی" می سازد. بیوپسی روشی است که طی آن، نمونه کوچکی از بافت قسمتی از بدن خارج می شود. سپس نمونه بافت زیر میکروسکوپ مورد بررسی قرار می گیرد تا سلول های غیر طبیعی تشخیص داده شوند. آسپیراسیون به معنای نمونه برداری از مایعات بدن است که نمونه تهیه شده از مایعات مغز استخوان در زیر میکروسکوپ مورد بررسی قرار می گیرد. دو نوع مغز قرمز و زرد وجود دارد. مغز قرمز عمدتا در استخوان های صاف مانند لگن و مهره ها یافت می شود. با افزایش سن، بیشتر مغز به دلیل افزایش سلول های چربی به مغز زرد تبدیل می شود. پزشک معمولا از پشت استخوان لگن استخوان مغر قرمز را استخراج می کند و از این نمونه برای بررسی هرگونه ناهنجاری سلول های خونی استفاده می شود. در مواردی که آزمایش خون سطح پلاکت، یا گلبول های سفید یا قرمز یک فرد را بسیار زیاد یا خیلی پایین نشان دهد، پزشک برای بررسی وضعیت مغز استخوان و سلول های خونی ممکن است بیوپسی مغز و آسپیراسیون مغز استخوان را تجویزکند. بیوپسی به تعیین علت این ناهنجاری ها کمک می کند و برخی از این ناهنجاری ها عبارتند از: نظارت بر درمان بیماری تب با منشاء ناشناخته بررسی سطح آهن و سوخت و ساز بدن تعیین مرحله یا میزان پیشرفت یک بیماری تشخیص بیماری یا وضعیتی مربوط به مغز استخوان یا سلول های خونی بیوپسی و آسپیراسیون مغز استخوان در تشخیص بسیاری از موارد زیر هم کاربرد دارد: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید کم خونی سرطان خون یا مغز استخوان از جمله لوسمی ها، لنفوم ها و میلوماهای متعدد هموکروماتوز، نوعی اختلال ژنتیکی است که در آن آهن زیاد در خون جمع می شود. شرایط سلول های خونی مانند لوکوپنی، لکوسیتوز، ترومبوسیتوپنی، ترومبوسیتوز سرطان هایی که از ناحیه دیگری بدن منتشر می شوند مانند سرطان منتشر شده پستان در مغز استخوان معاینات مغز استخوان به طور کلی روش های بی خطر هستند و به ندرت باعث بروز عوارض جانبی می شوند. اما در برخی موارد با عوارض زیر همراه هستند: ناراحتی طولانی مدت در محل بیوپسی و نمونه گیری عفونت، به ویژه در افرادی که سیستم ایمنی ضعیف دارند. نفوذ به پستان (استرنوم) در طی آسپیراسیون شدید، که می تواند باعث مشکلات قلبی یا ریه شود. خون ریزی بیش از حد، به ویژه در افرادی که تعداد کم پلاکت دارند. که ممکن است فرد به تزریق خون نیاز پیدا کند. معاینات مغز استخوان اغلب به صورت سرپایی انجام می شوند و معمولا نیاز به آماده سازی خاصی ندارد. بهتر است بیمار قبل از انجام این آزمایشات دستورالعمل های زیر را رعایت کند: در مورد داروها و مکمل های مصرفی خود با پزشک مشورت کند. برخی از داروها و مکمل ها ممکن است خطر خون ریزی فرد را بعد از بیوپسی و آسپیراسیون مغز استخوان افزایش دهند. در مورد نگرانی های خود از روند انجام آزمایش با پزشک صحبت کنید. در بعضی موارد، پزشک می تواند علاوه بر بی حسی موضعی در محلی که سوزن وارد بدن می شود، داروی آرامبخش را برای بیمار تجویز کند. بیوپسی و آسپیراسیون مغز استخوان در بیمارستان، درمانگاه یا مطب پزشک و توسط پزشک متخصص در زمینه اختلالات خونی (هماتولوژیست) یا سرطان (انکولوژیست) انجام می شود. معاینه مغز استخوان به طور معمول حدود الی طول می کشد. ممکن است کمی قبل از انجام این آزمایش ها برای بررسی میزان لخته شدن خون به آزمایش خون نیاز داشته باشید. اگر داروهای ت ثیرگذار بر لخته شدن خون مانند آسپیرین یا وارفارین مصرف می کنید، ممکن است به شما توصیه شود که یک هفته قبل از آزمایش، از مصرف این داروها خودداری کنید و یا دوز مصرفی خود را کاهش دهید. در صورتی که یکی از این داروها را مصرف می کنید قبل از جراحی حتما با پزشک خود صحبت کنید. اگر قبلا واکنش آلرژی به بی حسی موضعی داشته اید، به پزشک خود بگویید. ممکن است لازم باشد قبل از انجام مراحل، فرم رضایت نامه را امضا کنید. قبل از انجام بیوپسی و آسپیراسیون مغز استخوان فشار خون و ضربان قلب بررسی و نوعی بیهوشی به شما داده می شود. اکثر افراد فقط به بیهوشی موضعی احتیاج دارند. اگر همراه با درد احساس اضطراب داشته باشید، ممکن است پزشک یک دارو آرام بخش تزریق کند. در ادامه آزمایش، مناطقی که پزشک سوزن بیوپسی را وارد می کند علامت گذاری و تمیز می شود. مایع مغز استخوان (آسپیرات) و نمونه بافتی (بیوپسی) معمولا از بالای لبه پشتی استخوان ران (استخوان خلفی ایلیاک خلفی) و در برخی موارد از جلوی باسن تهیه می شود. آسپیراسیون مغز استخوان گاهی اوقات از استخوان پستان یا در کودکان زیر تا ماه از استخوان پا تهیه می شود. قبل از انجام بیوپسی و آسپیراسیون مغز استخوان باید لباس خود را به لباس بیمارستانی تغییر دهید و برای انجام آزمایش باید روی شکم یا پهلو خود دراز بکشید. یک سوزن از طریق پوست بیهوش شده به استخوان رانده می شود. یک سرنگ برای بیرون کشیدن مقداری از مغز استخوان مایع استفاده می شود. با استفاده از سرنگ متصل به سوزن، پزشک نمونه ای از قسمت مایع مغز استخوان را خارج می کند. در این شرایط بیمار ممکن است احساس درد ناگهانی و خفگی مختصر داشته باشد اما این درد فقط چند دقیقه طول می کشد. تیم مراقبت های بهداشتی نمونه را بررسی می کند تا از مناسب بودن آن مطمین شوند. سوزن به استخوان می رود و مغز قرمز شما را جمع می کند، اما به نخاع شما نزدیک نمی شود. برای انجام بیوپسی مغز استخوان، پزشک از یک سوزن بزرگتر برای برداشتن نمونه بافت جامد مغز استخوان استفاده می کند. سوزن بیوپسی به طور خاص به صورت استوانه ای شکل برای جمع آوری مغز استخوان طراحی شده است. پزشک برای متوقف کردن خون ریزی در ناحیه ای که سوزن وارد شده است، یک باند فشار برای جلوگیری از خون ریزی اعمال و سپس قسمت برش پانسمان می شود. در صورت بیهوشی موضعی، از شما خواسته می شود تا دقیقه روی پشت خود دراز بکشید و به محل بیوپسی فشار وارد کنید. اما در صورتی که آرامبخش تزریقی دریافت کرده باشید، بعد از آزمایش به اتاق ریکاوری منتقل می شوید. حتی ممکن است بعد از معاینه مغز استخوان، تا یک هفته در محل برش بیوپسی احساس ناراحتی و کبودی در محل آزمایش داشته باشید که با مصرف داروهای مسکن می توانید آن را برطرف کنید. بهتر است بعد از بیوپسی و آسپیراسیون مغز استخوان، محل زخم با پانسمان پوشیده و تا ساعت محل آن خشک نگه داشته شود و در این مدت از دوش گرفتن، استحمام، شنا یا استفاده از وان گرم خودداری کنید. همچنین، باید در صورت بروز علایم زیر به پزشک مراجعه کنید: تب مداوم تورم در محل جراحی وخیم تر شدن درد یا ناراحتی افزایش قرمزی یا ترشح در محل عمل خون ریزی که باند را خیس می کند و یا با فشار مستقیم متوقف نمی شود. برای کمک به حداقل رساندن خون ریزی و ناراحتی، از فعالیت های سخت یا ورزش برای یک یا دو روز خودداری شود. اگر تنها زندگی می کنید بهتر است کسی یک شب در کنار شما بماند. نمونه های مغز استخوان تهیه شده برای تجزیه و تحلیل به آزمایشگاه فرستاده می شوند و به طور کلی طی چند روز نتایج آماده می شود. در آزمایشگاه، یک متخصص خون و یا متخصص در تجزیه و تحلیل بیوپسی ها (پاتولوژیست) نمونه ها را مورد ارزیابی قرار می دهد تا میزان سلامت مغز استخوان شما مشخص شود و به دنبال سلول های غیر طبیعی است. نتایج آزمایشات به پزشک در رد و یا تایید تشخیص نهایی، میزان پیشرفت بیماری و ارزیابی روند درمانی کمک می کند. بسته به نتایج بیوپسی و آسپیراسیون مغز استخوان، ممکن است به آزمایشات پیگیری بیشتری نیاز داشته باشید. منابع: |
هموکروماتوز یک بیماری ارثی است که به صورت جذب بیش از حد آهن از راه مواد غذایی توسط بدن تعریف می شود. در این شرایط جذب بیش از حد آهن از غذاهایی که مصرف می کنید منجر به غلظت بیش از حد آهن در خون شما می شود. بیماری می تواند باعث بیماری های جدی شود، زیرا بدن نمی تواند از شر آهن اضافی خلاص شود. آهن اضافی در اندام های بدن به خصوص کبد، قلب و لوزالمعده ذخیره شده و در صورت عدم درمان منجر به بیماری های خطرناکی مانند بیماری کبد، مشکلات قلبی و دیابت می شود. از آنجایی که بیشتر آهن بدن در گلبول های قرمز وجود دارد، درمان این بیماری شامل از بین بردن منظم خون از بدن است. هموکروماتوز ارثی در اثر جهش در ژن کنترل کننده میزان جذب آهن به وجود می آید. این جهش ها از والدین به فرزندان منتقل می شوند. هموکروماتوز ارثی تقریبا متداول ترین نوع هموکروماتوز است. آهن در بدن عملکرد های زیادی دارد که مهم ترین وظیفه آن کمک به تشکیل خون می باشد. اما، آهن بیش از حد در بدن سمی است. هورمونی به نام هپسیدین که توسط کبد ترشح می شود، نحوه استفاده و جذب آهن را در بدن کنترل و میزان اضافی آن را در اندام های مختلف ذخیره می کند. در بیماران مبتلا به هموکروماتوز، نقش طبیعی هپسیدین مختل شده و میزان جذب آهن در بدن افزایش می یابد. به مرور زمان این آهن اضافی در اندام های اصلی بدن به ویژه کبد ذخیره و منجر به صدمات شدیدی مانند نارسایی اندام و بیماری های مزمن سیروز، دیابت و نارسایی قلبی می شود. آسیب های بافتی در بیماری به ندرت بروز کرده و تنها در حدود درصد بیماران آن را تجربه می کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عواملی که خطر ابتلا به هموکروماتوز ارثی را افزایش می دهند، عبارتند از: داشتن نسخه از ژن جهش یافته بزرگترین عامل خطر ابتلا به هموکروماتوز ارثی می باشد. افراد با سابقه خانوادگی (والدین یا خواهر و برادر) هموکروماتوز، به احتمال زیاد به این بیماری مبتلا می شوند. علایم و نشانه های هموکروماتوز در مردان نسبت به زنان در سنین پایین تری بروز پیدا می کنند. چون زنان در دوران قاعدگی و حاملگی تا حدودی آهن اضافی خود را از دست می دهند، و بدن آن ها آهن کمتر را جذب می کند اما بعد از یایسگی یا هیسترکتومی، خطر بروز علایم هموکروماتوز در زنان افزایش می یابد. افراد زیر در معرض خطر ابتلا به هموکروماتوز اولیه هستند: افرادی که خویشاوندی نزدیک با این اختلال دارند، از جمله والدین، خواهر و برادر یا مادربزرگ و مادربزرگ، در معرض خطر بیشتری برای ارث بردن جهش ژن هستند. مردم تبار اروپایی در معرض خطر بیشتری قرار دارند. زنانی که یایسه هستند بیشتر در معرض خطر هستند. خون ریزی قاعدگی مقدار آهن موجود در خون شما را کاهش می دهد، که می تواند ظهور علایم را در افراد در معرض خطر بیماری به ت خیر بیندازد. همه افرادی که جهش ژنی را برای هموکروماتوز به ارث می برند، دچار این بیماری نمی شوند. بسیاری از افراد حامل هستند، به این معنی که آن ها ژن دارند اما علایمی بروز نمی دهند. افرادی که بیشترین خطر ابتلا به علایم را دارند، کسانی هستند که دارای دو نسخه جهش یافته از ژن HFE هستند، یکی از هر والدین. با این حال، همه این افراد علایم ایجاد نمی کنند. عوامل خطر هموکروماتوز ثانویه شامل موارد زیر است: مصرف مشروبات الکلی سابقه خانوادگی دیابت، بیماری قلبی یا بیماری کبد مصرف مکمل های غذایی با آهن یا ویتامین C ، که می تواند مقدار آهن جذب شده توسط بدن شما را افزایش (معمولا بین تا سال در مردان و بعد از سالگی در زنان) بروز می کنند. علایم بیماری در صورت بروز عبارتند از: ضعف دیابت درد شکم خستگی درد مفاصل نارسایی کبد نارسایی قلبی ناتوانی جنسی در صورت تجربه هر یک از علایم و نشانه های هموکروماتوز ارثی، سریعا به پزشک مراجعه کنید. اگر اخیرا هموکروماتوز در یکی از اعضای خانواده شما تشخیص داده شده برای کاهش خطر ابتلا خودتان و تشخیص سریع تر در مورد انجام آزمایشات ژنتیکی با پزشک مشورت کنید. هموکروماتوز به دو دسته اولیه و ثانویه طبقه بندی می شود. هموکروماتوز اولیه نوعی اختلال ژنتیکی ارثی است که باعث می شود آهن زیادی از مواد غذایی جذب شود. بیشتر انواع هموکروماتوز اولیه به دلیل جهش ایجاد می شوند. ژن HFE یا همان ژن هموکروماتوز میزان آهن موجود در مواد غذایی را کنترل می کند. دو جهش شایع این ژن وجود دارد که باعث هموکروماتوز می شوند. آن ها CY و HD هستند. فرد برای ایجاد این بیماری باید یک نسخه از ژن معیوب را از هر والد به ارث ببرد. فردی که فقط یک نسخه از ژن جهش یافته را به ارث می برد، حامل این بیماری محسوب می شود، اما ممکن است آن ها هرگز علایم را بروز ندهند. دو نوع خاص هموکروماتوز اولیه، هموکروماتوز نوجوانان و نوزادان هستند. باعث بروز علایمی شبیه علایم هموکروماتوز ارثی در بزرگسالان می شود. اما تجمع آهن خیلی زودتر و معمولا در سنین تا سالگی بروز می کنند. علت اصلی هموکروماتوز نوجوانان جهش در ژن های هموژولین یا هپسیدین می باشد. باعث ذخیره بیش از حد آهن در کبد نوزادان می شود که گاهی منجر به مرگ می شود. علت افزایش آهن در جنین در حال رشد بیماری سیستم ایمنی بدن می باشد. هموکروماتوز ثانویه این شکل از بیماری ارثی نیست و در نتیجه بیماری های زمینه ای ایجاد می شود. به طور مثال تزریق متعدد خون در برخی مبتلایان به انواع خاصی از کم خونی یا بیماری مزمن کبدی می تواند باعث بروز هموکروماتوز ثانویه شود. غالبا به این نوع هموکروماتوز، اضافه بار آهن گفته می شود. برخی مواردی که باعث هموکروماتوز ثانویه می شوند عبارتند از: دیالیز تزریق مکرر خون بیماری مزمن کبد، که اغلب ناشی از عفونت هپاتیت C یا الکلیسم است. کم خونی، هنگامی رخ می دهد که بدن شما به اندازه کافی گلبول قرمز ایجاد نکند. تشخیص هموکروماتوز ارثی می تواند دشوار باشد. بسیاری از مبتلایان به این بیماری علایمی به جز میزان بالای آهن در خون ندارند. هموکروماتوز ممکن است در آزمایش خون و یا غربالگری اعضای خانواده افراد مبتلا به این بیماری تشخیص داده شود. دو آزمایش مهم برای تشخیص آهن اضافی در خون که به صورت ناشتا انجام می گیرند، عبارتند از: این آزمایش برای اندازه گیری و تشخیص میزان آهن متصل به پروتیین (ترانسفرین) انجام می گیرد. مقدار ترانسفرین بیش از درصد به عنوان میزان آهن اضافه در نظر گرفته می شود. این آزمایش میزان آهن ذخیره شده در کبد را اندازه گیری می کند و به دنبال غیر طبیعی بودن نتایج آزمایش ترانسفرین تجویز می شود. پزشک ممکن است آزمایش های دیگری را برای ت یید تشخیص بیماری و یا رد بیماری های دیگر پیشنهاد کند: برای شناسایی نوع جهش در ژن MRI شناسایی آسیب های کبدی برای تشخیص بیماری های کبدی بخصوص زخم یا سیروز غربالگری افراد سالم برای هموکروماتوز آزمایش ژنتیک برای همه بستگان درجه یک بیماران مبتلا به هموکروماتوز توصیه می شود. کودکانی که والدین آن ها فقط یک ژنجهش یافته مربوط به این بیماری را داشته باشند نیازی به آزمایش ژنتیک ندارند. هموکروماتوز ارثی درمان نشده و غیر ارثی می تواند منجر به عوارض جانبی به خصوص در مفاصل و اندام هایی مانند کبد، لوزالمعده و قلب شود. برخی از این عوارض، عبارتند از: مشکلات پانکراس و دیابت مشکلات کبدی به خصوص سیروز کبدی و سرطان کبد مشکلات قلبی مانند نارسایی احتقانی قلبی و ضربان قلب غیر طبیعی (آریتمی) اختلال در نعوظ (ناتوانی جنسی) و از بین رفتن میل جنسی در مردان و اختلال در چرخه قاعدگی زنان تغییر رنگ پوست رسوب آهن در سلول های پوستی می تواند باعث تغییر رنگ پوست بدن به برنز یا خاکستری شود. درمان هموکروماتوز ارثی با روش فلبوتومی که شبیه روش اهداء خون است صورت می گیرد. فلبوتومی حذف خون از بدن است. بیماران ممکن است برای از بین بردن آهن اضافی به طور مرتب به داروی خلط نیاز داشته باشید. هدف از فلبوتومی کاهش میزان آهن در بدن بیماران است. میزان خونی که در این روش از بدن بیماران کشیده می شود به سن، وضعیت کلی و شدت آهن اضافی آن بستگی دارد و ممکن است یک سال یا بیشتر طول بکشد تا آهن موجود در بدن بیمار به حد نرمال برسد. مراحل اولیه فلبوتومی یک یا دو بار در هفته و معمولا در بیمارستان یا مطب پزشک، به اندازه یک لکه خون (حدود میلی لیتر) خون انجام می گیرد. پس از بازگشت سطح آهن به حالت عادی، معمولا فلبوتومی هر دو تا چهار ماه یکبار انجام می شود. در برخی از بیماران ممکن است سطح آهن بدن در حد طبیعی باقی بماند و نیازی به ادامه درمان نداشته باشند و برخی بیماران نیاز به فلبوتومی ماهانه دارند. روند درمانی بستگی به میزان تجمع سریع آهن در بدن بیماران دارد. درمان هموکروماتوز ارثی می تواند به کاهش علایم خستگی، درد شکم و تیرگی پوست و جلوگیری از عوارض جدی مانند بیماری کبد، بیماری قلبی و دیابت کمک کند. فلبوتومی در مواردی که بیمار به عوارض جانبی هموکروماتوز مبتلا شده باشد می تواند روند پیشرفت بیماری را کاهش و حتی آن را معکوس کند. اما فلبوتومی بر روی سیروز کبدی و درد مفاصل تاثیری ندارد. در صورت ابتلا به سیروز، پزشک غربالگری دوره ای که شامل سونوگرافی شکمی و آزمایش خون است را برای پیشگیری از بروز سرطان کبد توصیه می کند. مبتلایان هموکروماتوز با عوارض بیماری های قلبی که نمی توانند تحت فلبوتومی قرار بگیرند، پزشک می تواند برای از بین بردن آهن اضافی، دارو تزریقی و یا خوراکی تجویز کند. این دارو به آهن اضافی بدن بیمار متصل و آن را از طریق ادرار یا مدفوع دفع می کند. بیماران مبتلا به هموکروماتوز برای کاهش خطر ابتلا به عوارض بیماری خود می توانند راهکارهای زیر را در نظر بگیرند: از مصرف مکمل های آهن و مولتی ویتامین های حاوی آهن خودداری کنید. این مکمل ها می توانند سطح آهن بدن را افزایش دهند. از مصرف مکمل های ویتامین C خودداری شود چون این مکمل ها میزان جذب آهن را افزایش می دهند. از مصرف الکل جدا پرهیز کنید. الکل خطر آسیب کبدی را در افراد مبتلا به هموکروماتوز ارثی به شدت افزایش می دهد. ماهی خام و صدف نخورید. افراد مبتلا به هموکروماتوز ارثی مستعد ابتلا به انواع عفونت ها بخصوص عفونت های باکتریایی موجود در ماهی های خام و صدف هستند. برای آمادگی بیشترهنگام ملاقات با پزشک بهتر است علایمی را که تجربه کرده اید از جمله مواردی که ممکن است ربطی به بیماری نداشته باشند را یادداشت کنید. اطلاعات شخصی اصلی، از جمله فشارهای اساسی یا تغییرات اخیر زندگی و اسم تمام داروها، ویتامین ها یا مکمل هایی که مصرف می کنید را بنویسید. سوالاتی که در مورد هموکروماتوز می توانید از پزشک خود بپرسید، عبارتند از: محتمل ترین علایم من چیست؟ به چه نوع تست هایی نیاز دارم؟ چه روند درمانی برای بیماری من وجود دارد؟ آیا محدودیتی وجود دارد که باید رعایت کنم؟ آیا شرایط من موقتی است یا در طولانی مدت ادامه پیدا می کند؟ بیماری دیگری دارم. چگونه می توانم به بهترین شکل این شرایط را با هم مدیریت کنم؟ برخی سوالاتی که پزشک ممکن است از شما بپرسد، عبارتند از: علایم شما چقدر شدید است؟ آیا قبلا نیاز به تزریق خون داشته اید؟ چه زمانی شروع به تجربه علایم کردید؟ آیا سابقه هپاتیت ویروسی مانند هپاتیت C دارید؟ در هر هفته چند نوشیدنی الکلی مصرف می کنید؟ آیا مکمل های آهن و یا ویتامین C ؟ آیا کسی در خانواده شما دچار هموکروماتوز شده است؟ فکر می کنید چه چیزی باعث بهتر و یا بدتر شدن علایم شما می شود؟ منابع: |
داروهای فشار خون بالا برای پیشگیری از طیف وسیعی از عوارض بیماری های مانند بیماری قلبی و سکته مغزی بسیار مهم هستند. نمک بیش از حد می تواند باعث ایجاد مایعات در رگ های خونی و افزایش فشار خون شود. دیورتیک ها به بدن کمک می کنند با افزایش میزان تولید ادرار، نمک و آب اضافی از بدن دفع شود. سه نوع مدر دیورتیک وجود دارد: تیازید، پتاسیم و دیورتیک های حلقه ای هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید کلروتیازید هیدروکلروتیازید اینداپامید (لوزول) اسپیرونولاکتون (آلداکتون) تریامترن (دایرنیوم) اسپیرونولاکتون/هیدروکلروتیازید تریامترن/هیدروکلروتیازید (دیازید، ماکزید) دیورتیک های تیازید به طور کلی عوارض جانبی کمتری نسبت به سایر موارد دارند. این امر به ویژه در مورد دوزهای کم که عموما در درمان فشار خون بالا استفاده می شود، صادق است. عوارض جانبی احتمالی دیورتیک ها، عبارتند از: ضعف اسهال یبوست سرگیجه استفراغ بثورات پوستی گرفتگی عضلات فشار خون پایین عدم تعادل الکترولیت افزایش حساسیت به نور خورشید برخی از داروها می توانند با دیورتیک ها تداخل داشته باشند. بنابراین فرد باید قبل از مصرف مدرها، در مورد تمام داروهای مصرفی خود با پزشک مشورت کند. داروهایی که ممکن است با ادرارآورها تداخل داشته باشند، عبارتند از: لیتیوم دیگوکسین انواع دیگر داروهای فشار خون بالا برخی از داروهای ضد افسردگی داروهای ضد التهابی غیر استروییدی سیکلوسپورین، (سرکوب کننده سیستم ایمنی) دیورتیک ها در مواردی که بدن درگیر کم آبی شده باشد، مناسب نیستند. آنها همچنین می توانند بیماری های زیر را بدتر کنند: لوپوس نقرس دیابت پانکراس مشکلات کلیوی مشکلات قاعدگی مسدود کننده های بتا با مسدود کردن ت ثیر برخی هورمون های استرس، مانند اپی نفرین، فشار خون را کاهش می دهند مسدود کردن هورمون های استرس باعث کند شدن تکانه های عصبی در قلب می شوند. در نتیجه ضربان قلب کند شده و خون کمتری را در بدن پمپاژ می کند نمونه های از این داروها عبارتند از: آتنولول تارترات پروپرانولول بیسوپرول (زبتا) تیمولول (بلوکادن) نادولول (کورگارد) پیندولول (ویسکن) بتاکسولول (کرلون) سولتول بیسوپرولول/هیدروکلروتیازید (ضیاک) برخی از عوارض جانبی مسدود کننده های بتا می تواند شامل موارد زیر باشد: خستگی ضعف یا سرگیجه دست و پاهای سرد خشکی دهان، چشم ها و پوست عوارض جانبی کمتر متداول مسدود کننده های بتا، عبارتند از: بی خوابی افسردگی فشار خون پایین ضربان قلب آهسته تورم دست ها یا پاها خس خس سینه یا مشکل در تنفس پوسته پوسته شدن پوست یا خارش بدن برخی از داروها و مخدرها می توانند اثرات مهارکننده های بتا را تغییر دهند. به طور مثال: الکل کافیین آنتی هیستامین ها سایر داروهای فشار خون برخی از داروهای ضد افسردگی انسولین و برخی داروهای خوراکی برای دیابت داروهای سرفه و سرماخوردگی، از جمله آنتی هیستامین ها و ضد احتقان ها داروهای درمان کننده آسم، برونشیت مزمن، آمفیزم یا بیماری انسداد مزمن ریوی مسدود کننده های بتا ممکن است برای افرادی که دارای شرایط و بیماری های زیر هستند، مناسب نباشد: آسم دیابت هیپوگلیسمی پرکاری تیرویید حساسیت غذایی ضربان قلب آهسته مبتلایان به نارسایی کلیه یا کبد برونشیت مزمن، آمفیزم یا (آنزیم تبدیل کننده آنژیوتانسین) آنزیمی است که باعث باریک شدن رگ های خونی بدن و افزایش فشار خون فرد می شود مهارکننده های، فشار خون را با مسدود کردن آنزیم تبدیل کننده آنژیوتانسین پایین می آورند و از این طریق رگ های خونی را شل کرده و اجازه می دهند خون آزادتر جریان پیدا کند. خشکی سرفه شایع ترین عارضه مهار کننده های می باشد نمونه هایی از مهار کننده های عبارتند از: بنازپریل (لوتنزین) کاپتوپریل (کاپوتن) وازوتک فوزینوپریل (مونوپریل) پریندوپریل (آسون) تراندولاپریل (ماویک) ، عوارض جانبی کمتر متداول مهار کننده های، عبارتند از: اسهال یبوست سردردها خستگی ناراحتی معده فشار خون پایین احساس سرگیجه از بین رفتن ذایقه طعم فلزی در دهان از دست دادن اشتها حساسیت به نور خورشید داروهایی که ممکن است با مهارکننده های در تداخل باشند، عبارتند از: ادرار آور ها سایر داروهای فشار خون داروها و مکمل های حاوی پتاسیم افرادی که هر یک از بیماری های زیر را دارند باید قبل از مصرف مهارکننده های با پزشک خود مشورت کنند: دیابت لوپوس بیماری قلبی بیماری کلیوی حساسیت دارویی مهارکننده های همچنین ممکن است برای افرادی که دچار حمله قلبی شده اند، و افرادی که تحت جراحی پیوند کلیه قرار گرفته اند، نامناسب باشد مسدود کننده های گیرنده آنژیوتانسین مسیر آنزیم آنژیوتانسین آ را به سمت گیرنده های خاص مسدود می کنند و باعث باز شدن رگ های خونی می شود. آنژیوتانسین آنزیمی است که رگ های خونی را باریک می کند نمونه هایی از ها عبارتند از: لوسارتان والسالارتان (دیووان) سردرد و سرگیجه شایع ترین عوارض جانبی می باشدوعوارض جانبی کمتر متداول آنها، عبارتند از: تب سرفه اسهال گلو درد کمردرد خستگی درد مفاصل عصبی شدن ناراحتی معده داروهای زیر می توانند اثر را افزایش یا کاهش دهند، و با آنها تداخل ایجاد کنند: دیورتیک ها برخی داروهای قلب سایر داروهای فشار خون داروها و مکمل های حاوی پتاسیم داروهای ضد حساسیت، سرماخوردگی و آنفولانزا ممکن است برای افرادی که قبلا نسبت به مهار کننده های حساسیت داشته اند، مناسب نباشد. همچنین افراد با شرایط زیر بهتر است در مصرف این دارو ها احتیاط کنند: دیابت کم آبی بدن بیماری کلیه یا کبد نارسایی احتقانی شدید قلب کلسیم باعث می شود ماهیچه های صاف قلب و عروق به شدت منقبض شوند مسدود کننده های کانال کلسیم، ورود کلسیم به این عضلات را کند کرده و باعث کاهش قدرت انقباضات و پایین آمدن فشار خون می شوند نمونه هایی از این داروها عبارتند از: آملودیپین دیلتیازم فلدیپین ایزادیپین نیکاردیپین نیفدیپین نیکلولپین (سولار) عوارض جانبی مسدود کننده کانال های کلسیم شامل موارد زیر است: خستگی گرگرفتگی تورم پا یا مچ پا عوارض جانبی کمتر متداول مسدود کننده های کانال کلسیم، عبارتند از: یبوست سرگیجه تپش قلب حالت تهوع تنگی نفس ناراحتی معده خارش پوست نوشیدن آب گریپ فروت هنگام مصرف برخی از مسدود کننده های کانال کلسیم می تواند خطر بروز عوارض جانبی را افزایش دهد مسدود کننده های کانال کلسیم ممکن است با داروهای و مکمل های زیر تداخل ایجاد کنند: دیورتیک ها سایر داروهای فشار خون برخی از داروهای چشمی برخی داروهای قلبی مانند داروهای ضد آریتمی قلبی مصرف بیش از میلی گرم در روز مسدود کننده های کانال کلسیم می تواند باعث افت قند خون شود علاوه بر آن، مسدود کننده های کانال کلسیم برای افراد با شرایط زیر مناسب نیست: افسردگی فشار خون پایین بیماری کلیه یا کبد نارسایی قلبی یا مبتلایان به بیماری های قلبی برخی از هورمون های بدن مانند نوراپی نفرین می توانند به گیرنده های شیمیایی موسوم به گیرنده های آلفا متصل شوند. در این صورت رگ های خونی باریک شده و قلب مجبور می شود سریع تر کار کند و باعث افزایش فشار خون می شود مسدود کننده های آلفا با جلوگیری از اتصال نوراپی نفرین به گیرنده های آلفا، فشار خون را کاهش می دهند و رگ های خونی را شل می کند و باعث آزادتر شدن جریان خون می شوند از مسدود کننده های آلفا شامل موارد زیر است: کاردورا ترازوزین (هایترین) پرازوسین عوارض جانبی احتمالی مسدود کننده های آلفا شامل موارد زیر است: سردرد سرگیجه حالت تهوع اختلال در خواب ضربان قلب سریع اختلال نعوظ در مردان افت فشار خون هنگام ایستادن بثورات پوستی یا خارش پوست از دست دادن کنترل مثانه در زنان احساس خستگی، ضعف یا بی حالی سایر عواملی که فشار خون را پایین می آورند ممکن است در کنار مصرف مسدود کننده های آلفا باعث افت بیش از حد فشار خون شوند. این عوامل، عبارتند از: الکل سایر داروهای فشار خون داروهای حاوی بنزودیازپین یا باربیتورات ها مسدود کننده های آلفا می توانند شرایط پزشکی زیر را بدتر کنند: آنژین نارسایی قلبی اختلال خواب نارکولپسی مشابه داروهای مسدود کننده آلفا، این داروها با جلوگیری از ترشح نوراپی نفرین، فشار خون را کاهش می دهند آگونیست های گیرنده آلفا - ممکن است باعث بروز عوارض جانبی زیر شوند: خستگی سردرد اضطراب یبوست اختلال نعوظ حالت تهوع خشکی دهان ناراحتی معده کند شدن ضربان قلب احساس ضعف یا سرگیجه بعد از ایستادن آگونیست های گیرنده آلفا - می توانند با برخی از داروهای بیهوشی و سایر داروهای فشار خون واکنش دهند در برخی موارد پزشک ممکن است دارویی تجویز کند که تاثیر آلفا و بتا مسدودکننده را همزمان با هم داشته باشند. فعالیت مسدود کننده های آلفا از باریک شدن رگ های خونی پیشگیری می کنند، در حالی که بتا بلاکرها، ضربان قلب را کند کرده و باعث می شوند خون با فشار کمتری پمپاژ شود پزشکان معمولا آلفا و بتا مسدودکننده ها را در یک قطره داخل وریدی برای مبتلایان به فشار خون بالا و افرادی که در معرض خطر بالای نارسایی قلبی قرار دارند، تجویز می کنند بعضی از انواع مسدود کننده های آلفا و بتا ممکن است با داروهای زیر تداخل داشته باشند: انسولین دیگوکسین برخی از بی حسی های عمومی همچنین افراد با شرایط و بیماری های زیر بهتر است در مصرف مسدود کننده های آلفا و بتا احتیاط کنند: آسم دیابت بیماری کبد نارسایی قلبی آگونیست های مرکزی حساسیت به سایر داروها برادیکاردی شدید (ضربان قلب آهسته) آگونیست های مرکزی با جلوگیری از ارسال سیگنال ها به سیستم عصبی فشار خون را کاهش می دهند و باعث باز شدن رگ های خونی می شوند. نمونه هایی از آگونیست های مرکزی عبارتند از: متیلدوپا (آلدومت) کلونیدین (منجنیق) گوانفاسین آگونیست های مرکزی می توانند عوارض جانبی زیر را ایجاد کنند: تب سردرد یبوست کم خونی سرگیجه تورم پاها اختلالات خواب خشکی دهان ضربان قلب آهسته حالت تهوع و یا ناراحتی معده احساس خواب آلودگی یا بی حالی احساس ضعف یا سرگیجه هنگام ایستادن آگونیست های مرکزی در موارد نادر باعث افسردگی، اضطراب و اختلال نعوظ می شوند الکل و قرص های خواب آور و داروهای ضد اضطراب حاوی بنزودیازپین ها و باربیتورات ها می توانند در هنگام ترکیب با آنتاگونیست های مرکزی باعث افت فشار خون شدید شوند. آگونیست های مرکزی در صورت مصرف همزمان با شرایط زیر می توانند علایم بیماری را وخیم تر کنند: آنژین افسردگی بیماری قلبی بیماری کلیه یا کبد بیماری پارکینسون مهار کننده های آدرنرژیک محیطی انتقال دهنده های عصبی در مغز را که باعث تنگ شدن رگ های خونی می شوند، مسدود می کنند و با باز کردن رگ های خونی باعث کاهش فشار خون فرد می شوند پزشکان معمولا را تنها در صورتی که سایر داروهای فشار خون تاثیری نداشته باشند، تجویز می کنند انواع مختلفی از وجود دارند و عوارض جانبی بین آنها متفاوت می باشد، اما به طور کلی عوارض جانبی احتمالی مهار کننده های آدرنرژیک محیطی، عبارتند از: سردرد اسهال گرفتگی بینی خشکی دهان سوزش قلب سرگیجه یا ضعف هنگام ایستادن اختلال نعوظ برخی از می توانند با عوامل زیر تداخل داشته باشند: الکل دیورتیک ها داروهای آسم سایر داروهای فشار خون علاوه بر این، افرادی که داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای مصرف می کنند و قصد ترک این داروها را دارند باید برای استفاده از مهار کننده های آدرنرژیک محیطی با پزشک مشورت کنند. ترک این داروها همزمان با مصرف برخی داروهای، می تواند باعث افت شدید فشار خون شود برخی از انواع ممکن است برای افرادی که شرایط پزشکی خاصی دارند مناسب نباشند، از جمله: آسم زخم معده افسردگی کولیت اولسراتیو فیوکروموسیتوم نارسایی احتقانی قلب بیماری های سیستم عروقی وازودیلاتورها یا رقیق کننده های رگ های خونی باعث باز شدن دیواره رگ های خونی می شوند و به این ترتیب خون راحت تر جریان پیدا می کند. این دارو ها به طور مستقیم بر روی شریان ها تاثیر می گذارند نمونه هایی از گشادکننده های عروق عبارتند از: هیدرالازین (آپرسولین) مینوکسیدیل (لونیتن دو نوع اصلی وازودیلاتور با عملکرد مستقیم، هیدرولازین هیدروکلراید و مینوکسیدیل هستند مینوکسیدیل داروی نسبتا قوی تری است که پزشکان معمولا آن را برای افرادی که فشار خون بالا مداوم و شدید دارند، تجویز می کنند هیدروکلراید هیدروالازین ممکن است عوارض جانبی زیر را ایجاد کند، که معمولا طی چند هفته بعد از شروع مصرف فروکش می کند: تپش قلب سردردها درد مفاصل تورم در اطراف چشم عوارض جانبی احتمالی مینوکسیدیل می تواند افزایش وزن به دلیل احتباس مایعات و در موارد نادرتر رشد بیش از حد مو باشد مصرف داروهای دیورتیک ها و سایر داروهای فشار خون و یا داروهای درمان کننده اختلال در نعوظ، مانند سیلدنافیل (ویاگرا) ، تادالافیل (سیالیس) یا وردنافیل (لویترا) می توانند وازودیلاتورها را تشدید و باعث کاهش فشار خون شوند این احتمال وجود دارد که مصرف برخی از وازودیلاتورها برای افرادی که درگیر بیماری های زیر هستند، مناسب نباشد: آنژین دیابت حمله قلبی بیماری قلبی فیوکروموسیتوم مبتلایان به بیماری های کلیوی سکته مغزی و انواع دیگر بیماری های مغزی مصرف برخی از داروهای فشار خون در دوران بارداری بی خطر نیست زنانی که باردار هستند یا قصد باردار شدن دارند باید در مورد گزینه های درمانی فشار خون بالا با پزشک خود مشورت کنند در بیشتر مواقع اولین دارو برای فشار خون بالا، یک ادرارآور تیازیدی است. برای افراد دیگر، یک ادرار به تنهایی برای کنترل فشار خون کافی نیست. در این موارد، یک ادرارآور می تواند با یک بتا بلاکر، مهارکننده، مسدودکننده گیرنده آنژیوتانسین یا مسدود کننده کانال کلسیم ترکیب شود. اضافه کردن داروی دوم ممکن است فشار خون را سریع تر کاهش دهد اگر پزشک تشخیص دهد که بیمار برای کنترل فشار خون خود نیاز به داروهای بیشتری دارد از داروهای ترکیبی برای درمان بیمار استفاده می کند. به عنوان مثال، آنها ممکن است داروی مسدود کننده بتا را با داروی ادرارآور یا با مسدود کننده کانال کلسیم تجویز کنند. استفاده از این داروهای ترکیبی ممکن است راحت تر از مصرف چندین داروی مختلف در طول روز باشد بسیاری از داروهای ترکیبی برای درمان فشار خون بالا در دسترس می باشند نوع داروی فشار خون که پزشک تجویز می کند ممکن است به مشکلات بهداشتی بیمار بستگی داشته باشد. به عنوان مثال، در صورت ابتلا به بیماری عروق کرونر و فشار خون بالا، پزشک ممکن است داروی مسدودکننده بتا را تجویز کند. در صورت ابتلا بیمار به دیابت، پزشک می تواند یک مهارکننده یا را تجویز کند زیرا این داروها با کاهش فشار خون بیمار از کلیه ها در برابر صدمات احتمالی حفاظت می کنند انواع مختلفی از داروهای فشار خون وجود دارد. نوع دارو فشار خون بالا به علت اصلی آن و وضعیت کلی بیمار و سایر دارو های که بیمار مصرف می کند بستگی دارد. در صورت بروز عوارض جانبی طولانی مدت یا غیرقابل تحمل ناشی از مصرف داروهایی فشار خون فرد باید به پزشک خود مراجعه کند، تا وی بتواند دارو را با داروی دیگر جایگزین کند منابع: |
تومور مغزی توده یا رشد سلول های غیرطبیعی در مغز است. انواع مختلفی از تومورهای مغزی وجود دارد. برخی از تومورهای مغزی غیر سرطانی (خوش خیم) هستند و برخی از تومورهای مغزی سرطانی (بدخیم) می باشند. تومورهای مغزی می توانند از خود مغز شروع شوند که در این صورت به آن ها تومورهای اولیه مغز گفته می شود و یا سرطان می تواند در سایر قسمت های بدن شروع و به مغز انتشار یابد که به تومورهای مغزی ثانویه یا متاستاتیک معروف هستند. سرعت رشد تومور مغزی در بیماران مخلتف بسیار متفاوت می باشد. سرعت رشد و همچنین محل تومور مغز، میزان پیشرفت و تاثیر گذاری بیماری را بر روی سیستم عصبی مشخص می کند. گزینه های درمانی تومور مغزی به نوع تومور و همچنین اندازه و محل آن بستگی دارد. انواع تومور های مغزی، عبارتند از: گلیوما مننژیوما اپاندیموما نوروم آکوستیک آستروسیتوم گلیوبلاستوما پینوبلاستوما کرانیوفارنژیوما مدولوبلاستوما تومورهای جنینی متاستازهای مغزی الیگودندروگلیوما تومورهای هیپوفیز تومورهای مغزی کودکان پلوروس کورویید کارسینوما علت تومور های مغزی به نوع تومور بستگی دارد و به طور کلی، تومور ها بر اساس علت آنها، عبارتند از: تومورهای اولیه مغز از خود مغز یا بافت های نزدیک به آن مانند غشاهای پوشاننده مغز (مننژها) ، اعصاب جمجمه، غده هیپوفیز یا غده کاج منشا می گیرند. در بزرگسالان، تومورهای اولیه مغز بسیار کمتر از تومورهای ثانویه تشکیل می شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید انواع مختلفی از تومورهای اولیه مغز وجود دارند که بر اساس نوع سلول هایی که از آنها منشاء گرفته اند تقسیم بندی می شوند. بر این اساس انواع تومورهای اولیه عبارتند از: این تومورها در مغز یا نخاع شروع شده و در قسمت های مختلف آستروسیتوم ها، اپندیموما ها، گلیوبلاستوما ها، الیگواستروسیتوم ها و الیگودندروگلیوما منتشر می شوند. مننژیوم توموری است که از غشایی که مغز و نخاع را احاطه می کند (مننژ) ناشی می شود. بیشتر مننژیوم ها غیر سرطانی هستند. این تومورها خوش خیم هستند و روی اعصاب کنترل کننده تعادل و شنوایی اثر می گذارند. اکثر آدنوم های هیپوفیز تومورهای خوش خیمی هستند که در غده هیپوفیز در پایه مغز ایجاد می شوند. این تومورها می توانند بر روی هورمون های هیپوفیز ت ثیر بگذارند. مدولوبلاستوما، شایع ترین تومورهای سرطانی مغز در کودکان می باشند و از قسمت تحتانی مغز شروع می شود و ممکن است از طریق مایع نخاعی منتشر گردند. این تومورها در بزرگسالان به ندرت دیده می شوند. تومورهای میکروبی ممکن است در دوران کودکی روی بیضه ها یا تخمدان ها شکل بگیرند و گسترش پیدا کنند. اما بعضی اوقات این تومور ها بر قسمت های دیگر بدن مانند مغز هم ت ثیر می گذارند. کرانیوفارنژیوما تومورهای نادر و غیر سرطانی در نزدیکی غده هیپوفیز مغز می باشند که با پیشرفت تدریجی خود می توانند بر غده هیپوفیز و سایر ساختارهای نزدیک مغز ت ثیر بگذارند. تومورهای ثانویه مغز (متاستاتیک) تومورهایی هستند که از قسمت های دیگر بدن شروع شده و در مغز انتشار پیدا می کنند. تومورهای ثانویه مغز بیشتر در افرادی که سابقه سرطان دارند، رخ می دهد. اما در موارد نادر، تومور متاستاتیک مغز ممکن است اولین علامت سرطان باشد که در جای دیگر بدن شروع شده است. در بزرگسالان، تومورهای ثانویه مغز بسیار شایع تر از تومورهای اولیه مغز هستند. به طور کلی هر سرطانی می تواند در مغز انتشار یابد، اما انواع متداول آن عبارتند از: ملانوما سرطان ریه سرطان کلیه سرطان پستان سرطان روده بزرگ در بیشتر مبتلایان به تومورهای اولیه مغز، علت تومور مشخص نیست. اما پزشکان برخی از عواملی را شناسایی کرده اند که ممکن است خطر ابتلا به تومور مغزی را افزایش دهد. عوامل خطر تومور مغزی شامل موارد زیر است: خطر ابتلا به تومور های مغزی در افرادی که در معرض نوعی تشعشع بنام اشعه یونیزان قرار دارند بیشتر است. نمونه هایی از پرتوهای یونیزان شامل پرتوهای به کاربرده شده در پرتودرمانی هستند که برای معالجه سرطان استفاده می شود. سابقه خانوادگی تومورهای مغزی یا سندرم های ژنتیکی می تواند خطر ابتلا افراد به تومورهای مغزی را افزایش دهد. تومور مغزی علایم و نشانه های متنوع و زیادی دارد و علایم به اندازه، محل و میزان رشد تومور بستگی دارد. علایم و نشانه های عمومی ناشی از تومورهای مغزی ممکن است شامل موارد زیر باشد: تشنج اختلال در تعادل مشکلات گفتاری مشکلات شنوایی تغییر شخصیت یا رفتار سردرگمی در امور روزمره شروع جدید یا تغییر الگوی سردرد حالت تهوع یا استفراغ غیر قابل توضیح از دست دادن تدریجی احساس یا حرکت در بازو یا پا سردردهایی که به تدریج شایع تر و شدیدتر می شوند. مشکلات بینایی مانند تاری دید، دوبینی یا از بین رفتن دید محیطی پزشک برای تشخیص و ارزیابی تومورهای احتمالی مغزی از روش های زیر استفاده می کند: آزمایش عصبی برای بررسی بینایی، شنوایی، تعادل، هماهنگی، قدرت و رفلکس بیماران تجویز می شود و ممکن است بتواند محل تومور را تشخیص دهد. تصویربرداری با رزونانس مغناطیسی ( MRI ) بعضی اوقات پزشک آزمایش های تصویربرداری دیگری از جمله توموگرافی کامپیوتری ( CT ) ( PET ) در روش های تشخیصی تومور های مغزی پزشک می تواند از بافت های غیرطبیعی مغز نمونه برداری کرده و نمونه تهیه شده را به آزمایشگاه بفرستد. علاوه بر آن، گاهی بیوپسی برای از بین بردن خود تومور مغزی انجام می شود. بیوپسی استریوتاکتیک سوزن برای تومورهای مغزی انجام می شود که دسترسی با آنها سخت است و یا در مناطق بسیار حساس در مغز قرار گرفته اند. در این شرایط جراح مغز و اعصاب سوراخ کوچکی را در جمجمه ایجاد می کند. سپس یک سوزن نازک از طریق سوراخ وارد می شود. بافت سرطانی با استفاده از سوزن برداشته و زیر میکروسکوپ بررسی و مشاهده می شود تا نوع سرطان یا خوش خیم و بد خیمی آن تشخیص داده شود. آزمایشات پیشرفته آزمایشگاهی می تواند در مورد پیش آگهی و گزینه های درمانی به پزشک کمک کند. درمان تومور مغزی به نوع، اندازه و محل تومور و همچنین وضعیت کلی و ترجیحات بیمار بستگی دارد. اگر تومور مغز در مکانی قرار گرفته باشد که دسترسی به آن راحت باشد، جراح سعی می کند تومور را حذف و یا از بدن خارج کند. در برخی موارد، تومورها کوچک در اطراف مغز به راحتی با جراحی برداشته می شوند. اما در برخی تومورها در قسمت های حساس مغز قرار دارند و نمی تواند آن ها را به راحتی از بافت مغز جدا کرد و در این صورت جراحی ممکن است خطرناک باشد. در این شرایط پزشک تا جایی که برای بیمار خطر نداشته باشد تومور را خارج می کند. حتی از بین بردن بخشی از تومور مغز می تواند به کاهش علایم و نشانه های بیمار کمک کند. جراحی برای برداشتن تومور مغزی خطرات متعددی مانند عفونت و خونریزی را به همراه دارد. سایر خطرات ممکن است به محل تومور بستگی داشته باشد. به عنوان مثال، جراحی بر روی تومور در نزدیکی اعصاب که به چشم متصل هستند ممکن است با خطر از دست دادن بینایی همراه باشد. پرتودرمانی از پرتوهای پرانرژی مانند اشعه X جراحی رادیولوژی با اشعه گاما نیازی به برش ندارد. درعوض، جراحی رادیولوژی از پرتوهای پرانرژی برای از بین بردن سلول های تومور استفاده می کند. شیمی درمانی از دارو برای از بین بردن سلول های توموری استفاده می کند. داروهای شیمی درمانی را می توان به صورت خوراکی و قرص مصرف شوند و یا به داخل ورید تزریق کرد. داروی شیمی درمانی که بیشتر برای درمان تومورهای مغزی مورد استفاده قرار می گیرد، به صورت قرص مصرف می شود. بسیاری از داروهای شیمی درمانی برای درمان تومور مغزی در دسترس هستند و بسته به نوع سرطان ممکن است مورد استفاده قرار گیرند. عوارض جانبی شیمی درمانی به نوع و دوز دارو بستگی دارد و می تواند باعث حالت تهوع، استفراغ و ریزش مو شود. آزمایش سلول های تومور مغز و نوع تومور مشخص می کند که آیا شیمی درمانی برای بیمار مفید خواهد بود یا نه. درمان های دارویی هدفمند بر ناهنجاری های خاص موجود در سلول های سرطانی اثر می گذارد و با مسدود کردن این ناهنجاری ها می تواند باعث مرگ سلول های سرطانی شود. از آنجا که تومورهای مغزی در قسمت های مختلف مغز ایجاد می شوند آنها می توانند مهارت های مختلف بیماران را مانند مهارت های حرکتی، گفتار، بینایی و تفکر را تحت تاثیر قرار داده و باعث بروز مشکلات متعددی برای بیماران شود. در این شرایط توان بخشی برای بهبود وضعیت بیماران امری ضروری و مهم است. بسته به وضعیت بیمار، پزشک می تواند او را به مراکز زیر ارجاع دهد: فیزیوتراپی کاردرمانی گفتار درمانی آموزش برای کودکان در سن مدرسه به کودکان تحقیقات کمی در مورد درمان های مکمل و جایگزین تومور مغز انجام شده و هیچ درمانی جایگزین برای درمان تومورهای مغزی ثابت نشده است. با این حال، درمان های تکمیلی زیر ممکن است به بیماران در مقابله با استرس موثر باشند: ورزش مراقبه طب سوزنی موزیک درمانی تمرینات آرامش تشخیص تومور مغزی می تواند بسیار ناراحت کننده و ترسناک باشد. اما بیماران می توانند برای مقابله با شوک و اندوهی که ممکن است بعد از تشخیص به وجود بیاید راهکارهای زیر را در نظر بگیرند: درمورد تومورهای مغزی اطلاعات لازم را کسب کنید تا بتوانید در مورد روند های درمانی مراقبت از خودتان تصمیم بگیرید. از پزشک خود در مورد نوع تومور مغزی، گزینه های درمانی و پیش آگهی بیماری سوال کنید. با کسب اطلاعات بیشتر در مورد بیماری می توانید با اعتماد به نفس بیشتری در مورد روند درمانی خود تصمیم گیری کنید. نگه داشتن روابط محکم و قوی می تواند به شما در مقابله با تومور مغزی کمک می کند. دوستان و خانواده می توانند پشتیبانی خوب و مناسبی به خصوص از لحاظ عاطفی برای بیماران سرطانی باشند. در مورد امیدها و ترس های خود با یک فرد قابل اعتماد صحبت کنید و در صورت لزوم از یک مشاور کمک بگیرید. در صورت بروز علایم نگران کننده بهتر است برای تشخیص به موقع و درمان زودهنگام هر چه سریع تر به پزشک مراجعه کنید. در صورت تشخیص تومور مغزی پزشک می تواند شما را، به متخصصان مربوطه زیر ارجاع دهد: متخصصان توانبخشی پزشکانی که سرطان را درمان می کنند (انکولوژیست) پزشکان متخصص در اختلالات مغزی (متخصص مغز و اعصاب) جراحانی که بر روی مغز و سیستم عصبی عمل می کنند (جراحان مغز و اعصاب) پزشکانی که در سرطان های سیستم عصبی تخصص دارند (انکولوژیست های عصبی) پزشکانی که از اشعه برای درمان سرطان استفاده می کنند (انکولوژیست های پرتونگاری) برای آمادگی بیشتر در حین ملاقات با پزشک خود سعی کنید قبل از مراجعه علایمی را که تجربه کرده اید و اطلاعات شخصی، از جمله فشارهای اساسی یا تغییرات اخیر زندگی خود را بنویسید و لیستی از تمام داروها، ویتامین ها یا مکمل های مصرفی خود تهیه کنید. در مورد تومور مغزی، برخی از سوالات اساسی که باید از پزشک خود بپرسید، عبارتند از: اندازه تومور چقدر است؟ چه نوع تومور مغزی دارم؟ آیا تومور مغز من سرطانی است؟ تومور مغز من در کدام قسمت قرار دارد؟ بهترین گزینه های درمان من کدامند و مزایا و خطرات هر درمان چیست؟ همچنین پزشک ممکن است برخی سوالات زیر را از شما بپرسد: علایم شما چقدر شدید است؟ علایم شما از چه زمانی شروع شده اند؟ آیا علایم شما مداوم بوده یا گاه به گاه اتفاق میفتند؟ فکر می کنید چه چیزی باعث بهتر و یا بدتر شدن علایم شما می شود؟ منبع: |
هموگلوبین یک پروتیین غنی از آهن در گلبول های قرمز است که اکسیژن را به تمام قسمت های بدن منتقل می کند. هموگلوبین از دو بخش تشکیل شده است: هم و گلوبین. قسمت گلوبین Hb A دارای بخش پروتیینی به نام زنجیره های پلی پپتیدی دارد. زنجیره های پلی پپتیدی دو به دو شبیه به هم هستند که دو زنجیره آن، آلفا و دو زنجیره آن ها بتا نامیده می شوند. انواع اصلی تالاسمی، نوع بتاتالاسمی و آلفا هستند که هر نوع آن، ژن های مختلفی را تحت ت ثیر قرار می دهند. آشناترین نوع تالاسمی، بتا تالاسمی است. بتا تالاسمی شامل کاهش تولید هموگلوبین معمولی بالغ ( Hb A ) ، می باشد. تالاسمی یک اختلال خونی است که جنبه ارثی دارد و از طریق ژن های یک یا هر دو والدین به فرزندان آن ها منتقل می شود. تالاسمی می تواند باعث کم خونی خفیف یا شدید شود. کم خونی زمانی رخ می دهد که بدن به اندازه کافی گلبول قرمز یا هموگلوبین نداشته باشد. شدت و نوع کم خونی بستگی به تعداد ژن های درگیر شده دارد. انواع مختلف بتا تالاسمی بر اساس تعداد ژن های آسیب دیده آن عبارتند از: فرد مبتلا به تالاسمی مینور تنها یک کپی از ژن بتا تالاسمی آسیب دیده به همراه یک ژن کاملا طبیعی زنجیره بتا را دارد. گفته می شود که این فرد از نظر بتا تالاسمی هتروزیگوت است که یک ژن آسیب دیده و یک ژن سالم دارد. افراد مبتلا به تالاسمی مینور کم خونی خفیف و سطح هموگلوبین کمی دارند. این بیماری شبیه به کم خونی فقر آهن است با این تفاوت که افراد مبتلا به تالاسمی مینور سطح طبیعی آهن را در خون خود دارند. تالاسمی مینور نیازی به درمان خاصی ندارد و مصرف مکمل های آهن در این افراد توصیه نمی شود. تالاسمی مینور بیشتر به انواع زیر تقسیم می شود: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تالاسمی اینترمدیا ( intermedia ) که باعث کم خونی متوسط تا شدید می شود. مینیمال تالاسمی که در آن علایم بسیار کمی بروز می کند و حتی ممکن است مبتلایان هیچ علایم ظاهری نداشته باشند. بتا تالاسمی ماژور، شایع ترین نوع تالاسمی است. کودکانی که با تالاسمی ماژور متولد می شود دارای دو ژن آسیب دیده بتا تالاسمی هستند و هیچ ژن طبیعی زنجیره بتا را ندارند و به اصطلاح بتا تالاسمی هموزیگوت شناخته می شوند. کودکان مبتلا به تالاسمی ماژور در هنگام تولد، کاملا طبیعی به نظر می رسند چون این کودکان در بدو تولد هنوز هموگلوبین جنین ( HbF ) را دارند که این هموگلوبین باعث می شود کودک هنگام تولد از اثر تالاسمی ماژور محافظت شود. اما در مبتلایان به این بیماری، کم خونی در ماه های اول پس از تولد شروع و به تدریج شدیدتر و باعث اختلال در رشد و تغذیه کودکان می شود. کودک به دلیل خستگی ناشی از کمبود اکسیژن در هنگام تغذیه با مشکل روبرو شده و در پی آن ممکن است علایمی مانند، دوره های تب، اسهال و سایر مشکلات روده ای بروز دهند. مبتلایان به این بیماری به تزریق مکرر خون نیاز دارند. ژن بتا تالاسمی بطور مساوی در بین مردم توزیع نشده است. به عنوان مثال، در افراد با نژاد ایتالیایی و یونانی نسبتا شایع تر است که هر دو از جمعیت مدیترانه ای هستند. به همین دلیل، تالاسمی ماژور، را کم خونی مدیترانه نامیده شده است. تشخیص نوع تالاسمی بسیار مهم است و باید توسط متخصص اختلالات خونی یا هماتولوژیست صورت بگیرد. چون در برخی موارد ممکن است برای مبتلایان تالاسمی اینترمدیا با تشخیص اشتباه کم خونی فقر آهن، مکمل های آهن تجویز شود. این در حالی است که آهن زیاد می تواند برای این بیماران مضر باشد. بتا تالاسمی یک بیماری ژنتیکی است که از یک یا هر دو والدین به فرزندان منتقل می شود. تنها عامل خطر آن، داشتن سابقه خانوادگی بتاتالاسمی است. افراد مختلف مبتلا به این بیماری بر اساس نوع بیماری، علایم متفاوتی خواهند داشت. در کودکان مبتلا علایم این بیماری در اوایل زندگی بروز می کنند، که این علایم عبارتند از: اشتهای ضعیف رندگ پریدگی پوست ابتلا به عفونت های مکرر با گذشت زمان علایم بیشتری مانند رشد کند، تورم شکمی و پوست زرد (زردی) ظاهر می شوند. در صورت عدم درمان به موقع در این کودکان، طحال، کبد و قلب آن ها بزرگ می شوند و استخوان ها شکننده و ضعیف شده و تغییر شکل پیدا می کنند. مبتلایان به این بیماری به تزریق خون مکرر نیاز دارند و ممکن است طول عمر طبیعی نداشته باشند. آهن در قلب و اندام های دیگر از انتقال خون ایجاد می شود که می تواند باعث نارسایی قلبی در اوایل نوجوانی یا اوایل دهه شود. این نوع بتا تالاسمی می تواند باعث بروز علایم کم خونی متوسط تا شدید در بیماران شود، از جمله: خستگی شدید طحال بزرگ شده رنگ پریدگی پوست استخوان های ضعیف رشد آهسته یا با تاخیر این بیماری بیشتر در افرادی که از نژاد یونانی، ایتالیایی، آفریقایی یا آسیایی هستند، یافت می شود و تشخیص آن اغلب در سنین تا سالگی انجام می شود. افراد مبتلا به تالاسمی دارای گلبول های قرمز کوچکتر و کمتری نسبت به افراد سالم هستند. تالاسمی ماژور و تالاسمی مینور هم اکنون نه تنها با آزمایشات بالینی معمولی و خون بلکه با آزمایش های مولکولی و ژنتیکی قابل تشخیص هستند. این آزمایشات امکان تشخیص دقیق بیماری را در هر زمان، حتی قبل از تولد فراهم می کنند. برخی آزمایشات برای تشخیص والدینی که حامل ژن های این بیماری هستند و احتمال انتقال آن از والدین به فرزندان وجود دارد، از جمله: شمارش کامل خون ( CBC ) : این آزمایش اندازه، تعداد و بلوغ سلول های خونی مختلف را در یک حجم مشخص خون بررسی می کند. الکتروفورز هموگلوبین با هموگلوبین F و سنجش A : آزمایشی است که انواع هموگلوبین را از هم دیگر جدا می کند. یکی از روش های تشخیصی برای بتا تالاسمی برداری از خون زنان در دوران بارداری و یا نمونه گیری ویلوس کوریونی ( CVS ) یا آمنیوسنتز می باشد. عوارض بتا تالاسمی بسته به نوع آن متفاوت است: حداقل تالاسمی عوارض بسیار خفیفی دارد و به طور کلی مشکلی ایجاد نمی کند. اما فرد حامل ژن های معیوب این بیماری خواهد بود. تالاسمی اینتر مدیا می تواند بر اساس شدت کم خونی باعث ایجاد برخی عوارض شود. این مشکلات شامل تاخیر در رشد، ضعیف شدن استخوان و طحال بزرگ شده است. بتا تالاسمی ماژور باعث بروز مشکلات اساسی تر و حتی مرگ زودرس شود. عوارض آن ممکن است شامل موارد زیر شود: دیابت تاخیر در رشد مشکلات قلبی کم کاری تیرویید کلیه بزرگ شده طحال بزرگ شده مشکلات کبدی و مثانه مشکلات استخوانی در صورت زندگی مبتلایان به بتا تالاسمی ماژور یا اینتر مدیا، ممکن است چالش برانگیز باشد. بیماران مبتلا باید یک روند درمانی که شامل تزریق منظم خون می باشد را برنامه ریزی و رعایت کنند. برنامه درمانی این بیماران می تواند شامل درمان برای از بین بردن آهن اضافی از بدن (آهن تراپی) و یا آزمایش خون و معاینات جسمی منظم باشد. جلوگیری از ابتلا به عفونت در این بیماران بسیار مهم است. والدین کودکان مبتلا به تالاسمی ماژور، خودشان مبتلا به تالاسمی مینور با یک ژن آسیب دیده بتا تالاسمی هستند. والدینی که ژن های آسیب دیده این بیماری را دارند احتمال دارد الگوی وراثتی ابتلا به تالاسمی در فرزندان آن ها به صورت زیر باشد: chance احتمال داشتن فرزند بدون تالاسمی ماژور یا جزیی (با دو ژن طبیعی برای زنجیره های بتا) نوزادان مبتلا به تالاسمی ماژور به دلیل وجود فرم خاصی از هموگلوبین موجود در جنین در بدو تولد سالم به نظر می رسند. اما سرانجام، این هموگلوبین با هموگلوبین معیوب جایگزین می شود. علایم بیماری اواخر اولین دوران کودک ظاهر می شوند. کودک به دلیل بزرگ شدن کبد و طحال (هپاتوسپلنومگالی) و زردی، تحریک پذیری، عقب ماندگی در رشد، تورم شکم شناسایی می شود. بروز این علایم ممکن است با کم خونی شدید و پارگی گلبول های قرمز (کم خونی همولیتیک) همراه شود. کودک مبتلا به تالاسمی ماژور به تزریق خون مداوم نیاز دارد. تزریق خون در بیماران ممکن است باعث بروز عوارضی مانند افزایش بار آهن را ایجاد کند. در این بیماران، درمان اولیه به تسکین علایم بیماری کمک می کند. برخی بیماران ممکن است واجد شرایط پیوند مغز استخوان یا سلول های بنیادی باشند. محققان امیدوارند ژن درمانی یک درمان بالقوه در آینده باشد که بتوانند تالاسمی ماژور را با وارد کردن ژن زنجیره بتا معمولی از طریق ژن درمانی یا روش دیگر پزشکی مولکولی درمان کنند. اما به طور کلیدرمان بتا تالاسمی بر اساس، سن، وضعیت بیمار و سابقه پزشکی انتخاب می شود و می تواند شامل موارد زیر باشند: تزریق منظم خون آزمایشات ژنتیکی پیوند مغز استخوان مصرف روزانه فولیک اسید جراحی برای برداشتن کیسه صفرا بررسی های منظم عملکرد قلب و کبد در صورت لزوم جراحی برای برداشتن طحال داروها برای کاهش آهن اضافی از بدن (آهن تراپی آهن) در بیماران مبتلا به بتا تالاسمی نباید هیچ مکمل آهنی به طور خودسرانه مصرف شود. منابع: |
تشخیص پیش دیابت می تواند یک علامت هشداردهنده باشد. این بیماری توسط قند خون (گلوکز) غیرطبیعی مشخص می شود که در این شرایط بدن به درستی از انسولین استفاده نمی کند. افراد مبتلا به پیش دیابت در معرض خطر ابتلا به دیابت نوع و بیماری های قلبی عروقی قرار دارند. با این حال، تشخیص پیش دیابت به این معنا نیست که شما قطعا به دیابت نوع مبتلا خواهید شد بلکه در صورت تشخیص به موقع و درمان زودرس می توانید این بیماری را کنترل کنید. در مبتلا به پیش دیابت حفظ رژیم غذایی مناسب بسیار مهم است و این بیماران باید رژیم غذایی خاصی را رعایت کنند. پیش دیابت یعنی قند خون شما بالاتر از حد طبیعی می باشد که در صورت عدم تغییر در شیوه زندگی به احتمال زیاد به دیابت نوع مبتلا می شوید. پیش دیابت در طولانی مدت می تواند آسیب های جدی خصوصا به قلب، رگ های خونی و کلیه ها وارد کند. خوردن غذاهای سالم، انجام فعالیت بدنی و حفظ وزن مناسب می تواند به بازگرداندن سطح قند خون بیماران کمک کند. علت دقیق پیش دیابت هنوز مشخص نیست. اما به نظر می رسد که سابقه خانوادگی، ژنتیک، کم تحرکی و اضافه وزن همراه با چربی اضافی در اطراف شکم نقش مهمی در ابتلا به این بیماری دارند. قند (گلوکز) در بدن مبتلایان به درستی پردازش نمی شود و به سوختن آن و تبدیل شدن به انرژی مورد نیاز بدن وارد جریان خون می شود. تمام عواملی که احتمال ابتلا به دیابت نوع را افزایش می دهد می تواند عامل خطری برای ابتلا به پیش دیابت باشد. این عوامل عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید کم تحرکی خطر ابتلا به پیش دیابت را بیشتر می کند. افزایش دور کمر می تواند نشان دهنده مقاومت به انسولین باشد. ابتلا به خواب انسدادی خطر مقاومت به انسولین را افزایش می دهد. سیگار کشیدن خطر چاقی و مقاومت به انسولین را افزایش می دهد. اگرچه دیابت در هر سنی ممکن است ایجاد شود، اما خطر ابتلا به پیش دیابت بعد از سالگی افزایش می یابد. اگر والدین یا خواهر و برادر مبتلا به دیابت نوع دارید، خطر ابتلا به پیش دیابت در شما بیشتر می شود. خوردن گوشت قرمز و گوشت فرآوری شده و مصرف بیش از حد نوشیدنی های شیرین کننده قند با خطر ابتلا به پیش دیابت همراه است. یک رژیم غذایی پر از میوه، سبزیجات، آجیل، غلات کامل و روغن زیتون خطر ابتلا به این بیماری را کاهش می دهد. اضافه وزن یک عامل اصلی خطر برای پیش دیابت محسوب می شود. با افزایش بافت چربی بدن به خصوص در ناحیه داخل و بین عضله و پوست اطراف شکم سلول های بدن بیماران نسبت به انسولین مقاوم تر می شوند. ابتلا زنان به دیابت در دوران بارداری خطر ابتلا به پیش دیابتی را افزایش می دهد. پزشکان توصیه می کنند این زنان برای پیشگیری از ابتلا به دیابت نوع حداقل هر سه سال یک بار قند خون خود را بررسی کنند. زنان مبتلا به این بیماری شایع که با عادت ماهانه نامنظم، رشد بیش از حد مو و چاقی مشخص می شود در معرض خطر ابتلا به این بیماری قرار دارند. فشار خون بالا مقادیر بالای تری گلیسیرید سطح پایین کلسترول لیپوپروتیین با چگالی بالا ( HDL ) ، کلسترول "خوب" است. ترکیبی از سه یا بیشتر از این شرایط اغلب به عنوان سندرم متابولیک خوانده می شود. پیش دیابت معمولا هیچ علامت یا علایمی ندارد. یکی از علایم احتمالی این بیماری، تیرگی پوست در قسمت های خاصی از بدن مانند گردن، زیر بغل، آرنج، زانوها و ناخن ها می باشد. برخی از علایمی که نشان می دهد بیمار از مرحله پیش دیابت به مرحله به دیابت نوع منتقل شده است عبارتند از: تکرر ادرار خستگی تاری دید گرسنگی بیش از حد عطش تشنگی بیش از حد انجمن دیابت آمریکا ( ADA ) توصیه می کند که غربالگری دیابت برای بیشتر بزرگسالان از سالگی آغاز شود. ADA توصیه می کند خطر ابتلا به دیابت قبل از سالگی در افراد چاق بیشتر است. چندین آزمایش خون برای تشخیص پیش دیابت وجود دارد. این آزمایش میانگین قند خون فرد در سه ماه گذشته را نشان می دهد. بطور کلی: سطح AC زیر . از وزن بدن (حدود . کیلوگرم) می تواند خطر ابتلا به دیابت نوع را کاهش دهد. برای حفظ وزن سالم، روی تغییرات سبک زندگی و ورزشی خود تمرکز کنید. در صورت لزوم دارو مصرف کنید. اگر در معرض خطر ابتلا به دیابت هستید، پزشک ممکن است متفورمین و یا داروهایی برای کنترل کلسترول و فشار خون بالا تجویز کند. آب بخش مهمی از یک رژیم غذایی سالم است. سعی کنید در طول روز به اندازه کافی آب بنوشید تا از کم آبی بدن جلوگیری شود. در بیماران مبتلا به پیش دیابت آب جایگزین سالم تری نسبت به نوشابه، آب میوه و نوشیدنی های انرژی زا است. میزان آبی که باید هر فرد در طول روز مصرف کند بستگی به اندازه بدن، سطح فعالیت فرد و آب و هوایی که در آن زندگی می کند بستگی دارد. شاخص گلیسمی ( GI ) یک مبنا برای تعیین چگونگی ت ثیر یک ماده غذایی خاص بر قند خون، است. غذاهایی که GI بالایی دارند مانند غذاهای فرآوری، تصفیه شده و فاقد فیبر قند خون شما را سریع تر بالا می برند. غذاهایی که شاخص گلیسمی پایین تری دارند مانند غذاهای پر فیبر کمتر بر روی قند خون شما تاثیر می گذارند. کربوهیدرات های تصفیه شده مانند غلات، نان سفید، سیب زمینی، برنج سفید و آب میوه شاخص گلیسمی بالایی دارند و به سرعت در معده هضم می شوند. در صورت ابتلا به پیش دیابت تا جایی که امکان دارد مصرف این غذاها محدود کنید. غذاهایی که درجه متوسط GI مانند نان سبوس دار و برنج قهوه ای دارند، غذاهای مناسبی محسوب می شوند. اما به اندازه غذاهای با شاخص گلیسمی پایین مناسب نیستند. غذاهایی که از نظر GI کم هستند، برای مبتلایان به پیش دیابت غذاهای مناسبی محسوب می شوند، از جمله: ذرت هویج لوبیا جو دوسر نان گندم کامل سبزیجات مزرعه سیب زمینی های شیرین اما متاسفانه برچسب های مواد غذایی میزان شاخص گلیسمی آن ها را نشان نمی دهد اما شما می توانید غداهای مناسب را بر حسب میزان فیبر موجود در آن ها تشخیص دهید. علاوه بر آن می توانید با کاهش مصرف چربی های اشباع شده خطر ابتلا به کلسترول بالا و بیماری های قلبی را کاهش دهید. فیبر مزایای بسیار زیادی دارد. خوردن غذاهای سرشار از فیبر احتمال پرخوری شما را کاهش داده و دفع مدفوع را راحت تر و از یبوست پیشگیری می کند. نمونه هایی از غذاهای پر فیبر عبارتند از: غلات کامل لوبیا و حبوبات غلات کامل، مانند جو میوه ها و سبزیجات که پوست خوراکی دارند. گوشت حاوی کربوهیدرات نیست، اما می تواند منبع مهمی از چربی اشباع شده باشد. خوردن گوشت چرب زیادی می تواند به میزان کلسترول بالا منجر شود. اگر به دیابت مبتلا هستید، رژیم غذایی کم چربی اشباع و چربی ترانس می تواند به کاهش خطر ابتلا به بیماری های قلبی کمک کند. توصیه می شود از خوردن گوشت با چربی یا همراه با پوست خودداری کنید و غذاهای زیر را جایگزین کنید: لوبیا و حبوبات مرغ بدون پوست محصولات سویا بوقلمون بدون پوست ماست یونانی کم چربی برش گوشت بدون چربی ماهی تن یا ماهی قزل آلا تخم مرغ یا سفیده تخم مرغ برای درمان پیش دیابت در کودکان باید همان تغییرات ناشی شیوه زندگی مربوط به دیابت نوع رعایت شوند، از جمله: کاهش وزن فعالیت بدنی حفظ رژیم غذایی خوردن کربوهیدرات و چربی های کمتر تصفیه شده و فیبر بیشتر به طور کلی برای کودکان مبتلا به پیش دیابت مصرف دارو توصیه نمی شود. انتخاب سالم شیوه زندگی می تواند در پیشگیری افراد از ابتلا به پیش دیابت و پیشرفت آن به دیابت نوع موثر باشد. برای همین منظور سعی کنید: سیگار نکشید. غذاهای سالمی بخورید. وزن اضافی خود را کاهش دهید. فشار خون و کلسترول خود را کنترل کنید. حداقل دقیقه فعالیت بدنی هوازی متوسط در هفته یا در بیشتر روزهای هفته حدود دقیقه داشته باشید. برای آمادگی بیشتر هنگام مراجعه به پزشک بهتر است علایمی را که تجربه کرده اید، را همراه با لیستی از داروهایی که مصرف می کنید بنویسید. برای پیشگیری از دیابت، برخی از سوالات اساسی که باید از پزشک خود بپرسید عبارتند از: آیا نیاز به مصرف دارو دارم؟ آیا به یک متخصص تغذیه نیاز دارم؟ آیا باید رژیم غذایی خاصی را رعایت کنم؟ چگونه می توانم از ابتلا به دیابت نوع جلوگیری کنم؟ بیماری دیگری دارم. چگونه می توانم به بهترین وجه این دو بیماری را با هم مدیریت کنم؟ منابع: |
سپتی سمی یک عفونت جدی در جریان خون است که به آن مسمومیت خون هم گفته می شود. سپتی سمی هنگامی رخ می دهد که یک عفونت باکتریایی در جای دیگری از بدن مانند ریه ها یا پوست وارد جریان خون شود. سپتی سمی خطرناک است زیرا باکتری ها و سموم آن ها از طریق جریان خون به کل بدن منتقل می شود و بیمار هر چه سریع تر باید در بیمارستان بستری شود. سپتی سمی در صورت عدم درمان، می تواند به سپسیس پیشرفت کند سپتی سمی و یکسان نیستند. عارضه جدی بیماری سپتی سمی است. سپسیس باعث التهاب در بدن می شود که التهاب می تواند باعث لخته شدن خون شده و مانع رسیدن اکسیژن به اعضای حیاتی و در نتیجه نارسایی اندام های بدن شود. هنگامی که التهاب با فشار خون بسیار پایین رخ می دهد، به آن شوک سپتیک گفته می شود. شوک سپتیک در بسیاری موارد کشنده است سپتی سمی از عفونت شدید باکتریایی در قسمت دیگری از بدن ناشی می شود است. بسیاری از انواع باکتری ها می توانند منجر به بیماری سپتی سمی شوند، اما منبع دقیق عفونت اغلب تشخیص داده نمی شود. شایع ترین این عفونت ها، عبارتند از عفونت کلیه عفونت در ناحیه شکم عفونت های ریه مانند ذات الریه باکتری های ناشی از این عفونت ها وارد جریان خون شده و به سرعت تکثیر پیدا کرده و باعث بروز علایم فوری می شوند هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید افرادی که قبلا برای شرایط های مختلف مانند جراحی در بیمارستان بستری شده اند، در معرض خطر ابتلا به سپتی سمی قرار داند. چون محیط های بیمارستانی ممکن است محلی برای بروز عفونت های ثانویه باشند که این عفونت ها اغلب خطرناک هستند. این عفونت ها می توانند در شرایط زیر بیمار را در معرض خطر قرار دهند افراد سالمند زخم یا سوختگی شدید استفاده از کاتتر یا داخل وریدی و یا تهویه مکانیکی سیستم ایمنی بدن ضعیف در مبتلایان به شرایط خاص مانند، لوسمی یا افراد تحت درمان با شیمی درمانی علایم بیماری سپتی سمی معمولا خیلی سریع شروع می شوند تا جایی که می توانند در همان مراحل اولیه بیماری فرد را بدحال کند. شایع ترین علایم اولیه سپتی سمی، عبارتند از لرز تب تنفس سریع ضربان قلب سریع با پیشرفت بیماری و عدم درمان مناسب علایم شدیدتر می شوند و ممکن است شامل موارد زیر باشند سردرگمی کاهش حجم ادرار جریان خون ناکافی حالت تهوع و استفراغ نقاط قرمز روی پوست شوک در صورت بروز این علایم، سریعا فرد باید به بیمارستان مراجعه کند تشخیص سپتی سمی و سپسیس بزرگترین چالش های پیش روی پزشکان است چون تشخیص علت و نوع دقیق عفونت در این بیماری ها نسبتا دشوار می باشد. تشخیص معمولا شامل طیف وسیعی از آزمایشات است پزشک علایم بیمار را ارزیابی کرده و از تاریخچه پزشکی او سوال می کند. آن ها معاینه جسمی را انجام می دهند و ممکن است به دنبال علایم بیماری های زیر باشند مننژیت سلولیت ذات الریه پزشک برای تشخیص عفونت باکتریایی از روش های آزمایشگاهی برای بررسی موارد زیر استفاده می کند ادرار ترشحات تنفسی ترشحات زخم و زخم های پوستی آزمایش خون برای بررسی پلاکت ها اگر سپتی سمی باعث ایجاد مشکلات تنفسی می شود، پزشک معالج ممکن است میزان اکسیژن و دی اکسید کربن موجود در خون بیمار را بررسی کند در صورتی که علایم عفونت آشکار نباشد، پزشک آزمایشات جانبی زیر را تجویز می کند سونوگرافی اشعه ایکس سی تی اسکن سپتی سمی می تواند باعث بروز عوارض جدی شود و در صورت عدم درمان یا در طولانی مدت این عوارض ممکن است کشنده باشند سپسیس هنگامی رخ می دهد که سیستم ایمنی بدن بیمار به عفونت واکنش شدید را نشان دهد و منجر به التهاب گسترده در بدن می شود. سپسیس در حالت شدید می تواند منجر به نارسایی اندام های بدن شود مبتلایان به بیماری های مزمن به دلیل ضعیف بودن سیستم ایمنی بدن آن ها بیشتر در معرض ابتلا به سپسیس قرار دارند یکی از عوارض سپتی سمی افت جدی فشار خون است که به آن شوک سپتیک گفته می شود. شوک سپتیک و سمی عوارض عفونت هستند. سیستم ایمنی بدن تلاش می کند تا با عفونت مبارزه کنند. اما گاهی اوقات پاسخ سیستم ایمنی باعث بروز عفونت می شود. عفونت شدید باکتریایی باعث ایجاد اثرات زیادی در بدن می شود و می تواند به وسیله بخش های مختلف سیستم ایمنی بدن (گلبول های سفید خون، رگ های خونی، کبد) منتشر شود و به نوبه خود منجر به تب، فشار خون پایین و نارسایی سیستم و اندام های اصلی بدن شود. این فرایند به عنوان "شوک سپتیک" شناخته می شود و می تواند در پاسخ به هر نوع عفونت باکتریایی شدید رخ دهد. شوک سپتیک یک فوریت اورژانسی است که بیمار در این شرایط نیاز فوری دارد که به پزشک مراجعه کند. افراد مبتلا به شوک سپتیک معمولا در بخش مراقبت های ویژه بیمارستان تحت مراقبت قرار می گیرند چون این شوک می تواند دستگاه تنفسی بیماران را تحت تاثیر قرار دهد سومین عارضه سپتی سمی سندرم حاد تنفسی است که یک وضعیت خطرناک و جدی می باشد. افت فشار خون باعث کاهش جریان خون در اندام های حیاتی مانند کلیه، کبد و مغز شده و این اندام ها خون کافی دریافت نمی کنند، از این رو ممکن است جریان ادرار متوقف و بیمار دچار خواب آلودگی یا سردرگمی شود. همچنین این احتمال وجود دارد ریه ها ملتهب شوند این بیماری به عنوان "ریه شوک" یا ARDS (سندرم پریشانی تنفسی) شناخته شده است و از رسیدن اکسیژن به سایر بدن جلوگیری می کند. سندرم حاد تنفسی مانع رسیدن اکسیژن کافی به ریه ها و خون شده و اغلب به نوعی آسیب دایمی ریه منجر می شود. همچنین سندرم حاد تنفسی می تواند به مغز بیمار آسیب برساند و منجر به مشکلاتی در حافظه شود این بیماری در شرایطی که خیلی زود تشخیص داده شد، می تواند به طور موثر با آنتی بیوتیک درمان شود. پیشرفت های پزشکی بسیاری در زمینه تشخیص، درمان، نظارت و آموزش بیماری سپتی سمی وجود دارد و این امر به کاهش میزان مرگ و میر ناشی از این بیماری کمک می کند. در مواردی که سپتی سمی اندام ها یا عملکرد بافت های بیمار را تحت تاثیر قرار داده باشد، نیاز به درمان فوری خواهد داشت و بیمار برای درمان باید در بیمارستان بستری شود درمان به عوامل مختلفی بستگی دارد، از جمله سن بیمار وضعیت کلی و شرایط بیمار تحمل بیمار برای داروهای خاص از آنتی بیوتیک ها برای درمان عفونت باکتریایی ایجاد کننده سپتی سمی استفاده می شود. اما به طور معمول زمان کافی برای تشخیص نوع باکتری وجود ندارد. به همین علت درمان در مراحل اولیه معمولا با تجویز "طیف وسیعی " از آنتی بیوتیک ها انجام می شود. برای حفظ فشار خون یا جلوگیری از ایجاد لخته های خون ممکن است مایعات و داروهای دیگری به صورت داخل وریدی و در صورت بروز مشکلات تنفسی استفاده از ماسک یا دستگاه تهویه کننده اکسیژن را تجویز کند. به طور کلی درمان بیماران سپتی سمی و مبتلایان به شوک سپتیک طبق روند زیر انجام می شود: در این شرایط اولویت درمان، کنترل و بهبود فشار خون و میزان اکسیژن بیماری است. فشار خون پایین با تزریق مایعات داخل وریدی درمان می شود. در صورت موفقیت آمیز نبود این روش پزشکان از داروهای قدرتمند برای بهبود عملکرد قلب بیمار استفاده می کنند تا قلب بتواند به طور موثر پمپاژ کند، اما ممکن است قلب نتواند به درستی به این داروها پاسخ درستی بدهد. این امر خصوصا در مورد بیماران مبتلا به بیماری قلبی صادق است. در این صورت ممکن است بیماران به بخش مراقبت ویژه منتقل شوند که در آن قلب و سایر سیستم های اندام با اطمینان بیشتری کنترل شوند. اگر بیمار زیاد احساس خواب آلودگی کند و یا مشکلات ریوی شدید داشته باشد، پزشکان ممکن است تصمیم بگیرند از طریق وارد کردن یک لوله خنک کننده ریه های بیمار به یک دستگاه تهویه متصل کنند. در صورت بروز هرگونه مشکل، سایر سیستم های بدن تحت کنترل و نظارت قرار می گیرند. بعضی اوقات، آسیب ریه در طول درمان بدتر می شود، به گونه ای که اکسیژن نمی تواند از ریه ها به جریان خون منتقل شود. از طرف دیگر، افت فشار خون ممکن است چنان فاجعه بار باشد که بهبودی غیرممکن شود. عفونت های باکتریایی عامل اصلی بیماری سپتی سمی هستند و بیماری در مراحل اولیه با آنتی بیوتیک درمان می شود. اما در برخی موارد بیماران می توانند با راهکارهای مختلف از ورود باکتری ها به جریان خون پیشگیری کنند همچنین والدین می توانند با اطمینان از این که کودکان به موقع واکسیناسیون خود را دریافت کرده اند می توانند از بروز این بیماری پیشگیری کنند. در صورتی که سیستم ایمنی بدن ضعیفی دارید می توانید برای پیشگیری از ابتلا به عفونت و سپتی سمی راهکارهای زیر را در نظر بگیرید: به طور منظم ورزش کنید. دستان خود را مرتبا بشویید. از افرادی که مریض هستند دوری کنید. یک رژیم غذایی سالم و منظمی داشته باشید. از کشیدن سیگار و مصرف مواد های مخدر جدا خودداری کنید. منابع: |
هیسترکتومی جراحی برای برداشتن رحم (تخمدان) است. انجام این روش می تواند درد و علایم دیگر مانند فیبروم یا آندومتریوز در زنان را تسکین دهد و زندگی مبتلایان به سرطان رحم یا دهانه رحم را نجات ببخشد. هر جراحی می تواند عوارض جانبی کوتاه مدت و هم طولانی مدت داشته باشد. هیسترکتومی می تواند عوارض جانبی مانند درد و خونریزی ایجاد کند. هیسترکتومی همچنین می تواند در هفته های بعد از جراحی بر زندگی جنسی زنان ت ثیر بگذارد. با این حال نباید مانع از برقراری رابطه جنسی بعد از هیسترکتومی شود. طبیعی است که زنان بعد از عمل جراحی هیسترکتومی سوالات زیادی در رابطه بهبودی بعد از جراحی خود داشته باشد و نگران زندگی جنسی و برقراری رابطه جنسی خودشان باشند. اگر چه دوران بهبودی بعد از هیسترکتومی در زنان با هم دیگر کاملا فرق دارد اما برخی از آن ها ممکن است بعد از عمل، عوارضی را تجربه کنند که این عوارض می تواند در ابتدا ممکن است بر رابطه جنسی آن ها ت ثیر بگذارد. طبق گفته کالج آمریکایی متخصص زنان و زایمان ( ACOG ) ، زنان باید پس از هیسترکتومی، حدود هفته از قرار دادن هر چیزی مانند آلت تناسلی، انگشتان دست، اسباب بازی های جنسی، تامپون ها در مهبل خود خودداری کنند. همچنین به زنان توصیه می شود حداقل تا هفته بعد از یک عمل جراحی صبر کنند و رابطه جنسی نداشته باشند. توصیه ACOG مبتنی بر میانگین مدت زمان لازم برای بهبودی زنان بعد از هیسترکتومی می باشد. که این میانگین حدود تا هفته تخمین زده می شود. پزشکان توصیه می کنند که زنان پس از یک عمل جراحی هیسترکتومی تا تمام شدن ترشحات واژن و بهبودی زخم ها از فعالیت های جنسی خودداری کنند و به بدن خودشان وقت کافی را برای بهبودی کامل بدهند. علاوه بر اثرات جسمی، هیسترکتومی می تواند اثرات عاطفی قابل توجهی داشته باشد و بر احساس زنان از رابطه جنسی ت ثیر بگذارد. میل جنسی زنان پس از هیسترکتومی به دلایل جراحی، وضعیت شخصی و اینکه آیا جراحی باعث یایسگی شده است یا نه بستگی دارد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اولین عاملی که باید در نظر بگیریم این است که سه هیسترکتومی مختلف وجود دارد که زنان می توانند تحت تاثیر آن قرار بگیرند و هر یک از آن ها عوامل خطر مختلفی دارند و از راه های مختلف بر جنسیت ت ثیر می گذارند. سه نوع هیسترکتومی، عبارتند از: شایع ترین نوع هیسترکتومی است که شامل برداشتن کل رحم و دهانه رحم می باشد. برخی از جراحی ها همچنین شامل از بین بردن لوله های فالوپ و تخمدان ها هم می شوند. هیسترکتومی در زنانی که تخمدان هایشان را کامل برداشته شده است، می تواند باعث کاهش میل جنسی شود زیرا این اندام ها استروژن و پروژسترون تولید می کنند. این هیسترکتومی، در مبتلایان به سرطان دهانه رحم یا رحم انجام می گیرد. این روش، شامل برداشتن دهانه رحم، بافت اطراف دهانه رحم، رحم و قسمت بالای واژن است. این روش شامل از بین بردن قسمت بالای رحم است، نیاز به کوتاهترین زمان ریکاوری دارد. اگرچه هیسترکتومی می تواند باعث ایجاد تغییرات خاصی در نواحی لگن شود، اما معمولا در توانایی لذت بردن از رابطه جنسی تاثیری ندارد. در بیشتر موارد، یک زن پس از بهبودی، می تواند زندگی جنسی سالمی داشته باشد. به طور معمول، برداشتن رحم و دهانه رحم بر احساس مهبل یا توانایی زن در رسیدن به ارگاسم ت ثیر نمی گذارد و در صورت بروز درد و یا خونریزی در طول رابطه جنسی خود باید به پزشک مراجعه کنند. در برخی موارد ممکن است اختلال عملکرد جنسی به دلیل پیری یا تغییرات هورمونی ناشی از برداشتن تخمدان ها باشد. این امکان وجود دارد هیسترکتومی باعث بروزبرخی علایم مانند درد و یا خونریزی شدید شود و رابطه جنسی را تا حدودی دردناک کند اما تسکین و درمان این علایم می تواند رابطه جنسی بعد از هیسترکتومی را از قبل عمل هم لذت بخش تر کند. به طور کلی هیسترکتومی باعث بروز مشکلات جنسی در زنان نمی شود. اما در برخی موارد ممکن است منجر به عوارض زیر شود: جراحی برداشته شدن تخمدان ها با کاهش استروژن همراه است. کاهش استروژن در زنان می تواند باعث کاهش میل جنسی آن ها شود. انجام تمرینات کف لگن مانند گکل می تواند بعد از جراحی عضلات لگن زنان را تقویت کرده باعث بهبودی رابطه جنسی و کاهش خطر بی اختیاری شود. برخی از خانم ها بعد از هیسترکتومی دچار خشکی واژن می شوند. استفاده از روان کننده های واژن تا حدودی می تواند این مشکل را بر طرف کند. زنان در این شرایط می توانند از پزشک خود در مورد استفاده از کرم های استروژن واژن، حلقه ها یا قرص ها سوال کرده و بهتر است روان کننده بر پایه آب یا سیلیکون مانند KY یا Astroglide امتحان کنند. برخی از خانم ها از کاهش احساس در داخل واژن در هنگام رابطه جنسی بعد از برداشتن تخمدان خود خبر می دهند و معتقدند بعد از جراحی، ارگاسم کمتری داشته و یا اصلا ارگاسم ندارند. از بین بردن رحم می تواند به معنای قطع شدن اعصاب کنترل کننده ارگاسم باشد. همچنین گردن رحم همچنین اعصابی را تحریک می کند که در طول فعالیت جنسی برانگیخته می شوند. بنابراین، زنانی که دهانه رحم خود را نیز برداشته اند، ممکن است از نظر جنسی تحریک نشوند. علاوه بر این، برداشتن تخمدان ها بدن را در شرایط یایسگی فوری قرار می دهد که باعث گرگرفتگی، خشکی واژن، تعریق شبانه و سایر علایمی می شود که می تواند باعث کاهش میل جنسی شود. اما به طور کلی این جراحی نباید بر توانایی زن در ارگاسم ت ثیر منفی بگذارد، زیرا کلیتوریس و زایمان هنوز بسیار حساس هستند. برداشتن تخمدان ها در طی جراحی هیسترکتومی، بدون در نظر گرفتن سن زنان، باعث یایسگی می شود. یایسگی با کاهش استروژن در زنان همراه بوده و می تواند منجر به نازک شدن بافت های واژن و مقاربت دردناک شود. برخی از خانم ها برای کمک به مدیریت مسایل، از جمله خشکی واژن و کاهش میل جنسی، تصمیم به هورمون درمانی ( HRT ) تصمیم می گیرند. به طور طبیعی زنان باید در رابطه جنسی خود بعد از هیسترکتومی مراقب باشند و برای راحت تر کردن آن، چندین راهکار را در نظر بگیرند، از جمله: رابطه جنسی خیلی زود بعد از عمل جراحی می تواند دردناک باشد و ممکن است باعث عفونت شود. زنان باید توصیه های پزشک را در مورد عدم امنیت رابطه جنسی رعایت کرده و الی هفته از برقراری رابطه جنسی خود داری کنند. استفاده از روان کننده واژن ممکن است رابطه جنسی را برای زنان راحت تر و لذت بخش تر کند. زنان بهتر است در مورد ناراحتی و یا شرایط بعد از جراحی خود با شریک زندگی شان صحبت کنند. امتحان کردن موقعیت های مختلف برخی از موقعیت ها در حین فعالیت های جنسی به خصوص زنانی که خشکی واژن دارند می توانند راحت تر و ساده تر باشند. در این موارد زنان می توانند موقعیت های مختلفی را امتحان کرده و یک موقعیت مناسبی را پیدا کنند. پس از گذشت هفته از جراحی، می توانید دوباره به یک زندگی جنسی عادی برگردید. اگر هنوز در رابطه جنسی برانگیختگی، ارگاسم یا راحتی در رابطه جنسی مشکل دارید، به پزشک مراجعه کنید. در اینجا چند سوال برای پرسیدن از پزشک مطرح شده است: چگونه می توانم بر عدم تمایل غلبه کنم؟ اگر رابطه جنسی دردناک باشد چه باید بکنم؟ امن ترین راه برای سهولت در رابطه جنسی پس از عمل من چیست؟ اگر شریک زندگی من ناامید شود یا کمکی نکند، چه کاری باید انجام دهم؟ شما و پزشک شما با هم می توانید راه های استراتژیک کردن زندگی جنسی خود را به همان اندازه یا حتی بهتر از آن قبل از جراحی انجام دهید. اما به طور کلی زنان باید این نکته را در نظر بگیرند که رابطه جنسی بعد از هیسترکتومی می تواند به اندازه قبل از جراحی خوب و یا حتی بهتر باشد. کیفیت زندگی جنسی و بهبودی بعد از هیسترکتومی زنان به چندین عامل بستگی دارد، از جمله: همه جراحی های هیسترکتومی یکسان نیستند. هر رویه جراحی به طرق های مختلفی می تواند زندگی جنسی زنان را تحت تاثیر قرار دهد. به عنوان مثال، در زنانی که همراه با رحم آن ها تخمدان هم از بدن خارج می شود ممکن است یایسه شوند. یایسگی باعث تغییر ناگهانی در سطح هورمون شده و افت استروژن می تواند باعث گرگرفتگی و تعریق شبانه و خشکی واژن شده و رابطه جنسی را دردناک کند. از بین بردن تخمدان ها نیز می تواند به افت سطح تستوسترون منجر شود. این هورمون با میزان میل جنسی مرتبط است. برای بسیاری از زنان و شرکای آن ها، کاهش میل جنسی به دلیل افت سطح استروژن و تستوسترون موقتی است. پزشک ممکن است هورمون درمانی را توصیه کند. روان کننده واژن یا کرم استروژن همچنین می تواند به بهبود راحتی هنگام صمیمیت کمک کند. هیسترکتومی می تواند نحوه تجربه رابطه جنسی را تغییر دهد. برای برخی از خانم ها فشار بر دهانه رحم و انقباضات رحم در هنگام لذت جنسی مهم است. از بین بردن رحم و دهانه رحم در حین جراحی می تواند این لذت جنسی را کاهش دهد. از طرف دیگر، بسیاری از خانم ها بعد از هیسترکتومی، رابطه جنسی را بیشتر دوست دارند. تحقیقات نشان می دهد که این بهبود در لذت جنسی می تواند چشمگیر باشد. هیسترکتومی ضمن کاهش درد در طول رابطه جنسی می تواند تمایل و علاقه زنان را در موارد زیر افزایش دهد: ارگاسم مکرر سکس بیشتر تمایل بیشتر به برقراری رابطه جنسی هیسترکتومی اغلب درمانی برای مشکلات زنان مانند خونریزی شدید و درد است. با انجام جراحی و از بین رفتن این مشکلات ممکن است رابطه جنسی برای زنان بسیار لذت بخش تر می شود. زنانی که دچار هیسترکتومی هستند دیگر دوره قاعدگی ندارند. آن ها همچنین نمی توانند باردار شوند. این تغییرات می تواند منجر به احساس افسردگی یا عدم برقراری روابط جنسی شود. اما زنانی که تحت این جراحی قرار می گیرند باید این را بدانند که آرامش بیشتر می تواند لذت جنسی را تقویت کند و در صورت بروز علایم افسردگی و نگرانی های خود بهتر است با با پزشک و شریک زندگی خود صحبت کنند. همچنین ممکن است صحبت با زن دیگری که دچار هیسترکتومی شده است، مفید باشد. منابع: |
سپسیس یا عفونت منتشر خون، یک وضعیت خطرناک و جدی است که در اثر واکنش بدن به یک عفونت به شکل گسترده در خون ایجاد می شود. بدن به طور معمول برای مبارزه با عفونت برخی مواد شیمیایی را در جریان خون آزاد می کند. اما در برخی مواقع ممکن است واکنش بدن به این مواد شیمیایی تشدید شده که این واکنش ها بر روی بافت های مختلف بدن تاثیر منفی می گذارد و منجر به سپسیس می شود. سپسیس هنگامی ایجاد می شود که مواد شیمیایی سیستم ایمنی بدن برای مبارزه با عفونت وارد جریان خون شده و باعث ایجاد التهاب در کل بدن می شود. بیماری در صورت پیشرفت می تواند باعث کاهش بیش از حد افت فشار خون و شوک سپتیک و در نهایت مرگ گردد. بیماری ممکن است برای هر کس اتفاق بیفتد و در افراد زیر رایج تر و خطرناک تر است: سالمندان زنان باردار کودکان کوچکتر از سال افراد با سیستم ایمنی بدن ضعیف افرادی که شرایط مزمن دارند، مانند دیابت، بیماری کلیوی یا ریه یا سرطان درمان زودرس سپسیس، معمولا همراه با آنتی بیوتیک ها و مقادیر زیادی مایعات داخل وریدی، امکان پذیز است و این درمان می تواند پیش آگهی بیماران را برای بقا بهبود ببخشد. طبق آمار مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ( CDC ) هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در حالیکه هر نوع عفونت (باکتریایی، ویروسی یا قارچی) می تواند به بیماری منجر شود، محتمل ترین علت این بیماری عبارتند از: ذات الریه عفونت در جریان خون (باکتری) عفونت کلیه، مثانه و سایر قسمت های دستگاه ادراری عفونت دستگاه گوارش در اندام هایی مانند معده و روده بزرگ براساس اعلام انستیتوی ملی علوم پزشکی عمومی، هر ساله تعداد موارد ابتلا به این بیماری در ایالات متحده افزایش می یابد. عواملی که ممکن است خطر بروز این بیماری را افزایش دهند، عبارتند از: افزایش مقاومت آنتی بیوتیکی زخم یا صدماتی مانند سوختگی سن، سپسیس در سالمندان شایع تر است. سیستم ایمنی بدن ضعیف و ابتلا به دیابت و سیروز بستری شدن در بخش مراقبت های ویژه بیمارستان استفاده از دستگاه های تهاجمی مانند سوند داخل وریدی یا لوله های تنفسی بیماری می تواند در سه مرحله سپسیس، سپسیس شدید و شوک سپتیک رخ دهد که در هر مرحله ممکن است باعث بروز علایم خاصی شود. علایم کلی سپسیس، عبارتند از: تب بالا عفونت احتمالی یا ت یید شده تنفس بالاتر از تنفس در دقیقه ضربان قلب بیش از ضربان در دقیقه برای تشخیص این بیماری فرد باید حداقل دو مورد از این علایم را داشته باشد. سپسیس شدید هنگام نارسایی اندام رخ می دهد. در صورت بروز یک یا چند علایم زیر پزشک ممکن است به بیماری سپسیس شدید مشکوک شود: ضعف شدید کاهش ادرار مشکلات تنفسی کاهش پلاکت خون تغییر در توانایی ذهنی عملکرد غیر طبیعی قلب لرز به دلیل افت دمای بدن تکه هایی از پوست که تغییر رنگ داده علایم شوک سپتیک شامل علایم بیماری سپسیس شدید، به علاوه فشار خون بسیار پایین است. در این شرایط بیمار برای حفظ فشار خون خود به مصرف دارو نیاز دارد. بیشتر اوقات، سپسیس در افرادی که در بیمارستان بستری هستند یا اخیرا در بیمارستان بستری شده اند، رخ می دهد. افرادی که در بخش مراقبت های ویژه بیمارستان ها بستری هستند در معرض خطر ابتلا به سپسیس قرار دارند. اگر در صورت بروز علایم و نشانه های سپسیس بعد از عمل جراحی یا بعد از بستری شدن در بیمارستان، فورا به پزشک مراجعه کنید. علایم سپسیس می تواند از کم تا شدید متغیر باشند. سپسیس در شرایط شدید می تواند جریان خون را در اندام های حیاتی مانند مغز، قلب و کلیه مختل کند و حتی باعث ایجاد لخته های خون در اندام ها و در بازوها، پاها، انگشتان و انگشتان پا شود. سپسیس در موارد شدیدتر منجر به درجات مختلفی از نارسایی اندام و مرگ بافتی (گانگرن) می شود. بیشتر افراد در مرحله خفیف بهبود پیدا می کنند ولی حدود درصد از بیماران در مرحله شدید تر و در اثر شوک سپتیک جان خودشان را از دست می دهند. همچنین، ابتلا به سپسیس شدید ممکن است بیمار را در معرض خطر عفونت های بعدی قرار دهد. سپسیس نوزادی در اثر ابتلا کودک در اولین ماه زندگی به عفونت خونی رخ می دهد. سپسیس نوزادان بر اساس زمان عفونت طبقه بندی می شود کودکانی که در هنگام تولد وژن خیلی کمی دارند و نوزادان نارس در معرض ابتلا به سپسیس قرار درند زیرا سیستم ایمنی بدن آن ها هنوز به طور کامل توسعه نیافته است. در حالی که علایم سپسیس در نوزادان می تواند ظریف باشند، برخی از علایم آن، عبارتند از: تب اسهال تشنج استفراغ تورم شکم مشکلات تغذیه درجه حرارت پایین بدن عدم تغذیه مناسب نوزاد آپنه خواب (توقف موقت تنفس) زردی پوست و سفیدی چشم ها (زردی) گردش خون ضعیف پوست با اندامهای خنک سپسیس نوزادی هنوز هم یکی از دلایل اصلی مرگ و میر نوزادان است، اما با تشخیص و درمان زودرس، کودک به طور کامل بهبود می یابد و مشکل خاص دیگری ایجاد نمی کند. از آنجا که سیستم ایمنی بدن با افزایش سن ضعیف تر می شود، سالمندان ممکن است در معرض خطر ابتلا به این بیماری قرار گیرند. تحقیقات نشان داده است که افراد بالای سال تقریبا درصد از موارد بیماری را تشکیل می دهند. شایع ترین عفونت برای ایجاد این بیماری در سالمندان، عفونت های تنفسی مانند پنومونی یا دستگاه تناسلی مانند عفونت دستگاه ادراری می باشد. پزشکان در صورت شک به بیماری غالبا چندین آزمایش را تجویز می کنند تا بتوانند عفونت زمینه ای را تشخیص دهند. پزشک برای بررسی جزییات زیر، آزمایش خون را تجویز می کند: عفونت عدم تعادل الکترولیت اختلال اکسیژن رسانی مشکلات لخته شدن خون عملکرد غیر طبیعی کبد یا کلیه بسته به علایم بیمار، پزشک ممکن است آزمایشات زیر را انجام دهد: نمونه برداری از ترشحات تنفسی و خلط برای شناسایی نوع عفونت آزمایش ادرار برای بررسی باکتری های موجود در ادرار و تشخیص عفونت های ادراری نمونه برداری از ترشحات زخم برای تشخیص آنتی بیوتیک موثر در روند درمانی و حتی بررسی زخم باز برای تشخیص عفونت در صورتی که محل عفونت زیاد مشخص نباشد، پزشک ممکن است یک یا چند آزمایش تصویربرداری زیر را دستور دهد: اشعه ایکس برای بررسی ساختارها و مشکلات احتمالی در ریه عفونت ها در آپاندیس یا لوزالمعده و ریه به راحتی در اسکن CT قابل تشخیص هستند. این فناوری از امواج صوتی برای تولید تصاویر در زمان واقعی بر روی مانیتور ویدیویی استفاده می کند. سونوگرافی ممکن است برای بررسی عفونت در کیسه صفرا یا تخمدان بسیار مفید باشد. MRI . بهبودی بیماران بعد از سپسیس بستگی به شدت وضعیت و شرایطی او بستگی دارد. بسیاری از بیماران بعد از درمان کاملا بهبود می یابند. اما در برخی شرایط ممکن است مدت زمان زیادی ( ماه) طول بکشد تا بازماندگان بتوانند به روند طبیعی خودشان بازگردند. بنا بر گزارش اعلام شده از اتحادیه سپسیس ممکن است حدود درصد از بازماندگان سپسیس، سندرم بعد از سپسیس ( PSS ) را تجربه کنند. این شرایط شامل ت ثیرات طولانی مدت زیر می باشد: خستگی بی خوابی کابوس ها اختلال در تمرکز کاهش اعتماد به نفس آسیب دیدگی اندام ها کاهش عملکرد شناختی موارد شدید سپسیس می تواند منجر به مرگ شود. مهم این است که به یاد داشته باشید که سپسیس یک وضعیت خطرناکی است که به درمان فوری نیاز دارد چون هر لحظه و ثانیه عفونت به سرعت در بدن گسترش می یابد. بیماری سپسیس، باعث بروز ترکیبی از علایم با همدیگر می شود، برای همین بهتر است در صورت ابتلا به عفونت و بروز هر علایم این بیماری، سریعا به پزشک مراجعه کنید. درمان تهاجمی در مراحل اولیه می تواند احتمال زنده ماندن بیماران مبتلا به سپسیس را افزایش دهد. افرادی که به سپسیس مبتلا هستند نیاز به نظارت و معالجه نزدیک در یک بخش مراقبت های ویژه بیمارستان دارند. تعدادی از داروها در درمان سپسیس و شوک سپتیک مورد استفاده قرار می گیرند. آن ها شامل موارد زیر هستند: آنتی بیوتیک ها در مبتلایان به این بیماری باید درمان با آنتی بیوتیک فورا شروع شود. پزشک ممکن است در مرحله اول انواع مختلفی از آنتی بیوتیک های که در برابر باکتری ها موثر هستند را تجویز کند. آنتی بیوتیک ها به صورت داخل وریدی ( IV ) تجویز می شوند. پزشک پس از کسب نتایج آزمایش خون درمان را با آنتی بیوتیک خاص مرتبط با باکتری ایجاد کننده عفونت ادامه می دهد. مایعات داخل وریدی. افرادی که به سپسیس مبتلا هستند، معمولا بلافاصله طی سه ساعت، مایعات داخل وریدی دریافت می کنند. وازوپرسورها اگر بیمار پس از دریافت مایعات داخل وریدی هنوز هم افت فشار خون داشته باشد ممکن است به داروی وازوپرسور نیاز داشته باشد. وازوپرسورها، رگ های خونی را منقبض و به افزایش فشار خون کمک می کند. داروهای دیگری که ممکن است پزشک برای درمان سپسیس آن را تجویز کند شامل دوزهای پایین کورتیکواستروییدها، انسولین برای حفظ سطح قند خون پایدار، داروهایی برای تقویت سیستم ایمنی بدن، و مسکن ها یا آرامبخش ها هستند. افرادی که به سپسیس مبتلا هستند، غالبا به مراقبت های حمایتی مانند اکسیژن درمانی نیاز دارند و حتی در برخی موارد که بیماری باعث نارسایی کلیه شده باشد ممکن است بیمار نیاز به دیالیز داشته باشد. در برخی شرایط این احتمال وجود دارد که برای از بین بردن منابع عفونت مانند مجموعه چرک (آبسه) و بافت های آلوده بیمار نیاز به عمل جراحی داشته باشد. منابع: |
قاعدگی دردناک (دیسمنوره) درد و گرفتگی زنان در ناحیه تحتانی شکم درست قبل و در طول دوره قاعدگی می باشد. این درد در برخی از زنان می تواند خفیف و در حد آزاردهنده باشد اما در برخی ممکن است به حدی شدید باشد که باعث مختل شدن فعالیت های روزانه آن ها شود. قاعدگی دردناک می تواند از برخی شرایط و بیماری های زمینه ای مانند آندومتریوز یا فیبروم های رحمی ناشی شود که در این صورت درمان علت اصلی برای تسکین و کاهش درد بسیار مهم است. این درد در برخی از زنان و دختران نیز ممکن است با تهوع، استفراغ، سردرد یا اسهال همراه باشد. اما راهکارهای تسکین درد قاعدگی وجود دارند که آن ها می تواند در هنگام درد شدید خود این راهکارها را در نظر بگیرند. برای رسیدن به راه کارهای تسکین درد در قاعدگی ابتدا لازم است تا علت این دردها را تشخیص داد. پزشکان هنوز به این نتیجه نرسیده اند که چرا برخی از زنان قاعدگی دردناک را تجربه می کنند و برخی دیگر در طول دوران قاعدگی خود درد کمتر و طبیعی را دارند. اما برخی از عواملی که باعث درد شدیدتر در دوران قاعدگی می شود، عبارتند از: سیگار کشیدن سن کمتر از سال خون ریزی های شدید بلوغ زود رس (در سالگی) سابقه خانوادگی گرفتگی قاعدگی خون ریزی نامنظم قاعدگی (متوراژی) تولید بیش از حد یا حساسیت به پروستاگلاندین ها (هورمونی که بر رحم ت ثیر می گذارد) در موارد گرفتگی های خفیف و یا کوتاه مدت برخی از راهکارها در تسکین درد قاعدگی نقش موثری دارند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید داروهای ضد التهابی غیر استروییدی ( NSAIDs ) جزء اصلی ترین داروهای بدون نسخه ( OTC ) برای تسکین درد های قاعدگی و خونریزی شدید می باشند. NSAID ها شامل ایبوپروفن و ناپروکسن هستند. این داروها باعث کاهش تولید پروستاگلاندین در بدن زنان می شوند. تاثیر این داروها به اندازه داروهای پیشگیری از بارداری خوراکی نیست، اما در کاهش درد قاعدگی موثر هستند. اعمال گرما بر روی ناحیه شکم و کمر در دوران قاعدگی می تواند به عنوان یکی از راهکارهای تسکین درد قاعدگی موثر باشد و ممکن است درد را تسکین دهد. یک مطالعه در سال با تمرکز بر روی زن تا ساله که چرخه قاعدگی منظمی داشتند نشان داد که اعمال گرما درجه سانتیگراد در این نواحی از بدن به اندازه مصرف قرص های ایبوپروفن موثر است. خانم های که قاعدگی دردناک دارند در هنگام درد می تواند از کیسه های آب گرم یا پد گرمکن و یا حوله گرم استفاده کنند و حتی می توانند خودشان با روش زیر پد گرمایشی درست کنند. دو تکه پارچه را با هم برش داده و آن ها را به هم دوخته و به اندازه یک سوراخ قسمت بالای آن را باز نگهدارید. قسمت دوخته شده را با برنج خام پر کرده و سوراخ را خیس کنید. پد را چند دقیقه در یک دمای مطلوب در درون مایکروویو قرار دهید. فقط مواظب باشید بیش از حد گرم نشود! پد خانگی خود را در یک حوله بپیچانید تا انتقال حرارت کاهش یابد و از آن استفاده کنید. یک ماساژ درمانی دقیقه ای می تواند در تسکین درد های قاعدگی موثر باشد. در یک تحقیق صورت گرفته زن مبتلا به درد پریود ناشی از آندومتریوز مورد بررسی قرار گرفتند. محققان دریافتند که ماساژدرمانی در زمان شروع درد و حتی بعد از آن به میزان قابل توجهی دردقاعدگی را کاهش می دهد. ماساژ درمانی برای قاعدگی شامل فشار دادن نقاط خاص در اطراف شکم، پهلو ها و پشت کمر می باشد. استفاده از روغن های طبیعی در حین ماساژدرمانی و یا همزمان با روش آروماتراپی می تواند در کاهش این درد نقش موثری داشته باشد. یک مطالعه در سال ، زن که درد قاعدگی داشتند را در دو گروه جداگانه بررسی کرد. یک گروه از زنان مورد آزمایش از کرم های حاوی روغن های اساسی در حین درد قاعدگی استفاده کردند. گروه دوم از زنان مورد آزمایش کرم حاوی روغن های مصنوعی را در حین قاعدگی دردناک به کار بردند. نتیجه تحقیقات نشان داد: گروهی از زنانی که با روغن های اساسی تحت آزمایش قرار گرفته اند نه تنها شدت درد آن ها کمتر بوده بلکه مدت زمان کمتری این درد را تجربه کردند. محققان در این تحقیق از ترکیب اسطوخودوس، مریم گلی و روغن مرزنجوش استفاده کردند. اما زنان باید این نکته را در نظر داشته باشند که همیشه در هنگام استفاده از روغن های اساسی، باید آن ها را با یک روغن حامل رقیق کنند و بهتر است روغن های اساسی به تنهایی و خالص استفاده نشوند. نمونه های از روغن های حامل شامل روغن های گیاهی یا آجیل مانند روغن انگور یا بادام شیرین می باشد. برای تهیه غلظت مناسب و مطمین روغن های ماساژ می توانید از یک قطره روغن اصلی در یک قاشق چایخوری روغن حامل استفاده کنید. در حالی که هیچ مطالعه بالینی در مورد ت ثیر مستقیم ارگاسم بر گرفتگی قاعدگی صورت نگرفته، اما بررسی ها نشان داده که ارگاسم می تواند در کاهش درد قاعدگی تاثیر داشته باشد. ارگاسم واژینال کل بدن از جمله نخاع را تحت تاثیر قرار می دهد و باعث آزاد شدن انتقال دهنده های عصبی و هورمون ها می شود. ارگاسم واژن حتی با تحریک مغز می تواند باعث ترشح انتقال دهنده های عصبی مانند اندروفین و اکسی توسین شود. اندروفین به نوبه خودش می تواند درک درد را کاهش دهد. خانم ها بهتر است در دوران قاعدگی خود از مصرف غذاهای باعث نفخ شکم و احتباس آب می شوند، خودداری کنند، از جمله: الکل کافیین غذاهای شور غذاهای چرب نوشیدنی های گازدار کاهش مصرف این مواد غذایی می تواند به کاهش گرفتگی و تنش در دروان قاعدگی کمک کند. در عوض مصرف چای های زنجبیل، نعنا و یا مخلوط آب لیمو و آب داغ می تواند در تسکین درد قاعدگی موثر باشد. حتی زنان می توانند برای میان وعده های غذایی از میوه هایی مانند توت فرنگی یا تمشک را مصرف کنند. برخی از داروهای گیاهی حاوی ترکیبات ضد التهابی و ضد اسپاسم هستند. متخصصان معتقدنداین دارو های گیاهی می توانند انقباضات عضلانی و تورم مرتبط با درد قاعدگی را کاهش دهند. مصرف ماهانه چای بابونه می تواند تاثیر بیشتری داشته باشد. کورکومین، یک ماده شیمیایی طبیعی در زردچوبه است که در تسکین علایم سندرم قبل از قاعدگی ( PMS ) کمک می کند. یک تحقیق در سال زن را مورد بررسی قرار داد که در آن زنان هفت کپسول کورکومین را به مدت هفت روز قبل از پریود و سه روز پس از آن مصرف کردند. شرکت کنندگان گزارش دادند که علایم سندرم قبل از قاعدگی آن ها به میزان قابل توجهی کاهش پیدا کرد. زنانی که قصد دارند از گیاهان و مکمل های گیاهی برای تسکین درد خود استفاده کنند باید این ممحصولات را از یک منبع معتبر خریداری کنند. با این که گفته می شود داروهای گیاهی عوارض جانبی بسیار کمی دارند، زنان بهتر است قبل از استفاده آن ها با پزشک مشورت کنند چون برخی از داروهای گیاهی و مکمل ها ممکن است با داروهای دیگر تداخل ایجاد کرده و باعث بروز عوارض جدی شوند. حفظ رژیم غذایی سالم و رعایت آن در کنار یک برنامه ورزشی منظم می تواند در تسکین درد های قاعدگی زنان موثر باشد. به طور کلی، یک رژیم غذایی مناسب برای کاهش درد قاعدگی شامل مصرف زیاد فیبر و گیاهان و پرهیز از مصرف غذاهای فرآوری می باشد. زنان می توانند برای کاهش درد قاعدگی خود، مواد غذایی و مغذی زیر را در نظر بگیرند: انبه هندی روغن زیتون و کلم بروکلی مرغ ماهی و سبزیجات برگ دار برنج قهوه ای گردو، بادام و دانه کدو تنبل بذر کتان بورون یک ماده معدنی است که به جذب کلسیم و فسفر کمک کرده و باعث تسکین گرفتگی قاعدگی می شود و شدت و طول درد قاعدگی را کاهش می دهد. مواد غذایی که دارای غلظت بالای بور می باشند، عبارتند از: موز آلوها نخود آووکادوها کره بادام زمینی نوشیدن آب کافی از نفخ دردناک در دوران قاعدگی جلوگیری می کند اما خانم ها باید در نظر داشته باشند که بهتر است در دوران قاعدگی خود به منظور کاهش گرفتگی عضلات خود آب گرم بخورند چون آب گرم باعث افزایش جریان خون به پوست شده و ممکن است عضلات گرفته شده را شل کند. حتی خانم ها می توانند برای افزایش میزان آب رسانی به بدن از میوه ها و سبزیجات زیر استفاده کنند: کاهو کرفس خیارها هندوانه انواع توت ها، از جمله توت فرنگی، زغال اخته و تمشک کلسیم یکی دیگر از ماده معدنی مهم است که می تواند به کاهش گرفتگی عضلات در دوران قاعدگی کمک کند. مصرف حداقل میلی گرم کلسیم در روز برای زنان بین سنین و می تواند مفید و موثر باشد. مواد غذایی سرشار از کلسیم، عبارتند از: بادام ها محصولات لبنی دانه های کنجد سبزیجات سبز برگ کلسیم به شکل مکمل هم در دسترس افراد قرار است. اما قبل از مصرف مکمل ها با پزشک خود صحبت کنید تا متوجه شوید که آیا این برای شما بی خطر است یا خیر. ورزش قبل یا در طی دوره قاعدگی می تواند باعث ترشح اندورفین ها شده و به جلوگیری یا کاهش علایم قاعدگی کمک کند و حتی نیاز به داروهای تسکین دهنده درد را از بین ببرد یا کاهش دهد. فعالیت متوسط مانند پیاده روی می تواند در طول دوره قاعدگی مفید و موثر باشند. علاوه بر آن، یوگا یک تمرین ملایمی که می تواند شدت و مدت زمان درد در دوران قاعدگی را در زنان جوان تا ساله بطور معنی داری کاهش دهد. زنانی که در طول دوران قاعدگی خود درد شدید و خونریزی بسیار زیادی را تجربه می کنند بهتر است به پزشک مراجعه کنند. آن ها حتی بهتر است در صورت بروز شرایط زیر با پزشک خود تماس بگیرند. دردی که با داروهای بدون نسخه تسکین پیدا نمی کند. دردی که با گذشت زمان، بدتر و یا با خون ریزی بیشتر همراه است. درد مداوم شما که در امور و فعالیت های روزمره زن اختلال ایجاد می کند. منبع: |
صرع غایب شامل از دست دادن ناگهانی هوشیاری است. صرع غایب در کودکان شایع تر از بزرگسالان هست. شخصی که دچار تشنج غایب می شود ممکن است چند ثانیه به اطراف خیره شود و سپس، سریع به سطح عادی هوشیاری خودش برگردد. این نوع تشنج معمولا منجر به آسیب جسمی نمی شود. تشنج غایب معمولا با داروهای ضد تشنج قابل کنترل است اما در برخی از کودکان منجر به تشنج های دیگری هم می شود. تشنج، نوعی از تشنج های شروع عمومی هستند، یعنی در هر دو طرف مغز همزمان شروع می شوند. اصطلاح قدیمی تر صرع غایب، تشنج های خرده ریز می باشد. آن ها بطور ناگهانی شروع و به پایان می رسند و تنها چند ثانیه طول می کشند. تشنج غایب می تواند به قدری کوتاه باشد که بعضی اوقات با آفتاب زدگی اشتباه گرفته می شود و ممکن است ماه ها تشخیص داده نشوند. به نظر می رسد صرع غایب در کودکان جنبه ژنتیکی دارد. به طور کلی، تشنج از تکانه های الکتریکی غیر طبیعی از سلول های عصبی (نورون ها) در مغز ناشی می شود. سلول های عصبی مغز به طور معمول سیگنال های الکتریکی و شیمیایی را به کل بدن، می فرستند. در افرادی که تشنج دارند، فعالیت الکتریکی معمول مغز تغییر می کند. در طول صرع غایب، این سیگنال های الکتریکی بارها و بارها در یک الگوی سه ثانیه ای تکرار می شوند. تشنج ممکن است سطح هورمون های مغز را تغییر دهند. برخی از عوامل، احتمال بروز بیماری را در کودکان افزایش می دهند، از جمله: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تشنج غایب در دختران شایع تر است. تشنج غایب در کودکان بین تا سال بیشتر دیده می شود. تقریبا نیمی از کودکان مبتلا به تشنج غایب سابقه خانوادگی ابتلا به این بیماری را دارند. علایم تشنج غایب، ممکن است بدون هیچ گونه سردرگمی، سردرد یا خواب آلودگی ایجاد شود و حدود الی ثانیه طول بکشند. علایم و نشانه های تشنج غایب شامل موارد زیر است: پلک زدن مالیدن انگشت ها بهمدیگر توقف ناگهانی در حرکت بدن لب زدن و یا تکان خوردن لب پس از بروز علایم صرع غایب و بازگشت سطح هوشیاری، فرد هیچ چیزی از اتفاقی که رخ داده است را به یاد نمی آورد. بعضی از افراد روزانه حملات زیادی از این موارد را تجربه می کنند. این حملات در فعالیت های مدرسه یا روزانه فرد تداخل ایجاد می کند. ممکن است علایم در کودک تا مدتی تشخیص داه نشوند، زیرا خیلی کوتاه و مختصر هستند. کاهش توانایی در یادگیری کودک می تواند اولین نشانه اختلال صرع غایب باشد. در صورت مشاهده علایم زیر به پزشک مراجعه کنید: اگر علایم بیش از چند دقیقه تا ساعت طول کشیده اند. اولین باری که متوجه بروز علایم در کودکان خود شده اید. در صورتی که نوع جدیدی از علایم را درکودک خود مشاهده کردید. علیرغم مصرف داروهای ضد تشنج، علایم همچنان ادامه پیدا می کنند. وقتی افراد دچار تشنج غایب می شوند، نسبت به آنچه که در اطراف آن ها رخ می دهد، آگاهی ندارند. به عنوان مثال، اگر کسی در هنگام تشنج با آن ها صحبت کند فرد متوجه صحبت طرف مقابل نمی شوند و نمی تواند به او جوابی بدهد. اگر فردی هنگام صحبت کردن دچار صرع غایب شود در وسط حرف زدن و حتی میان جمله، صحبت کردن را متوقف می کند و طرف مقابل فکر می کند، او مکث کرده است و متوجه شروع و یا پایان تشنج و چیزی که اتفاق افتاده نشود و فقط فکر کند او گیج و منگ است. دو نوع تشنج غیاب وجود دارد که ممکن است کمی با هم فرق داشته باشند. هر دو نوع تشنج نسبتا کوتاه می باشد و اغلب افراد در ابتدا متوجه آن ها نمی شوند. این تشنج ها ممکن است آنقدر سریع اتفاق بیفتند که هیچ کس متوجه بروز آن ها نشود. تشنج غایب معمولی رایج ترین هستند. فرد ناگهان تمام فعالیت های خودش را متوقف می کند و به فضا خیره می شود. ممکن است چشم های کودک به سمت بالا بچرخند و شروع به پلک زدن کنند. تشنج غایب معمولی معمولا کمتر از ثانیه طول می کشد. تشنج غایب آتیپیک طولانی تر می باشد و شروع و پایان کندتر داشته و علایم متفاوتی را به همراه دارد. این تشنج معمولا با خیره شدن به فضا، شروع می شود و باعث تغییراتی در توانایی و حرکت ماهیچه های فرد می شود. تشنج غیاب غیرعادی ثانیه یا بیشتر طول می کشد. پلک زدن بیش از حد شبیه لرزش پلک، لب زدن یا حرکاتی مانند جویدن و مالش انگشتان به یکدیگر از علایم تشنج غایب آتیپیک می باشد. تشنج غایب می تواند در کودکان باعث بروز برخی عوارض شود، از جمله: کودک برای جلوگیری از تشنج باید در طول زندگی از داروهای ضد تشنج استفاده کند، و حتی ممکن است او مبتلا به تشنج کامل مانند تشنج عمومی تونیک کلونیک شود. سایر عوارض می تواند شامل موارد زیر باشد: اختلال در یادگیری مشکلات رفتاری انزوای اجتماعی برای تشخیص تشنج صرع غایب پزشک توضیحات مفصلی در مورد بیماری فرد می پرسد و معاینه جسمی را انجام می دهد. برای تشخیص صرع غایب، آزمایشاتی که پزشک ممکن است تجویز کند شامل موارد زیر می باشد: نوار مغز بدون درد است و امواج فعالیت الکتریکی در مغز را اندازه گیری می کند. امواج مغزی از طریق گیرنده های کوچک متصل به پوست سر به دستگاه EEG منتقل می شوند. تنفس سریع در طول می تواند باعث تشنج غایب شود. الگوی نوار مغز در افراد مبتلا به صرع غایب با الگو افراد طبیعی متفاوت است. در صورت عدم وجود تشنج، مطالعات تصویربرداری از مغز مانند تصویربرداری با رزونانس مغناطیسی ( MRI ) MRI می تواند تصاویر بهتری از مغز تهیه کنند، که به رد و یا تایید کردن مشکلات دیگر مانند سکته یا تومور مغزی کمک می کند. پزشک احتمالا با کمترین دوز داروهای ضد تشنج، درمان را شروع کرده و به تدریج مقدار دوز مصرف دارو را برای کنترل تشنج افزایش می دهد. کودکان ممکن است مصرف داروهای ضد تشنج را تحت نظر پزشک پس از دو سال بدون بروز هیچ عوارضی قطع کنند. عوارض جانبی احتمالی داروهای تجویز شده برای تشنج غایب شامل تهوع، استفراغ، خواب آلودگی، اختلال در خواب و بیش فعالی می باشد. داروهای ضد صرع در بارداری خطر بروزنقص مادرزادی در کودکان را افزایش می دهد برای همین پزشکان به زنان باردار توصیه می کنند از مصرف خودسرانه دارو های ضد صرع در دوران بارداری جلوگیری کنند. در هر نفر از کودک مبتلا به تشنج غایب، ممکن است بیماری تا سن سالگی از بین برود. در این صورت کودک در بزرگسالی به دارو نیازی ندارند. اما برخی کودکان شاید مجبور شوند مصرف دارو را در طولانی مدت ادامه بدهند. یک متخصص مغز و اعصاب می تواند در مورد نوع و دوز دارو، عوارض و پیش آگهی درمان به بیمار کمک کند. بیشتر افراد مبتلا به صرع با مصرف به موقع دارو و سایر تغییرات سبک زندگی خود، زندگی کامل و فعالی دارند. اما در بعضی مواقع صرع می تواند، مدیریت رویدادهای بزرگ و کوچک بیمار را به چالش بکشد. بسته به سن و شدت و نوع صرع، ممکن است بیمار در برخی موارد نیاز به حمایت اطرافیان داشته باشد. پیروی از رژیم غذایی پر چربی همراه با کربوهیدرات های کم، معروف به رژیم کتوژنیک، می تواند در کنترل تشنج موثر باشد. رژیم کتوژنیک تنها در صورتی مورد استفاده قرار می گیرد که داروهای معمولی ضد صرع نتوانند تشنج را کنترل کنند. حفظ این رژیم آسان نیست، اما در کاهش تشنج در برخی از افراد موفق می باشد. تنوع در رژیم غذایی پر چرب همراه با کربوهیدرات های کم، مانند شاخص گلیسمی و رژیم های غذایی اصلاح شده اتکینز، به اندازه رژیم کتوژنیک محدود کننده نیستند و می توانند در بهبود علایم صرع مفید باشند. برای بهبود علایم صرع در کودکان بهتر است راهکارهای زیر رعایت شوند: تحت هیچ شرایطی نباید دوز دارو بدون مشورت با پزشک تغییر داد. کمبود خواب می تواند باعث تشنج شود. بیماران مبتلا به صرع حتما باید استراحت کافی داشته باشند. استرس و کمبود خواب می تواند باعث تشنج شود. در صورت بروز اختلالات خواب، بهتر است بیمار به پزشک مراجعه کند. حتی یادگیری روش های مقابله با استرس می تواند در مدیریت استرس و اضطراب به فرد کمک می کند. در صورت بروز حوادث دیگر و حملات صرع دستبند هشدار پزشکی به پرسنل اورژانس کمک می کند تا در اولین فرصت تشخیص دهد که فرد صرع دار د و بهترین روند درمانی متناسب با وضعیت بیمار را انجام دهد. افرادی که دارای اختلال تشنج هستند باید برای مدت زمانی مشخص برخی فعالیت های خودش را مانند رانندگی را کنار بگذارد. در این موارد بیمار حتما باید با پزشک خود مشورت کند. با درمان مناسب، افراد مبتلا به صرع می توانند تقریبا در هر شغلی با خیال راحت مشغول شوند. اما، مشاغل خاصی که در آن خطرات زیادی برای امنیت عمومی وجود دارد ممکن است گزینه مناسبی برای این بیماران نباشد. اگر مبتلا به اختلال تشنج هستید، ممکن است نسبت به آینده خود، احساس اضطراب یا استرس داشته باشید. استرس می تواند روی سلامت روانی شما ت ثیر بگذارد، بنابراین بهتر است در مورد احساسات خود با پزشک صحبت کنید. داشتن سیستم پشتیبانی قوی برای زندگی با هر شرایط پزشکی بسیار مهم است. اعضای خانواده بیماران مبتلا به صرع غایب می توانند پشتیبان خوبی برای بیمار باشند. پس بیمار بهتر است در مورد بیماری و شرایط بیماری خودش با خانواده صحبت کند تا آن ها با درک مناسب از شرایط و بیماری فرد بتوانند، از او مراقبت و پشتیبانی کنند. والدین کودکان مبتلا به صرع غایب، می توانند با معلمان و مربیان فرزند خود در مورد بیماری کودک صحبت کنند تا در صورت بروز تشنج در مدرسه آن ها بدانند چه اقداماتی را انجام دهند. در صورت تشخیص صرع، ممکن است بیمار به عصب شناس ارجاع داده شود. برای آمادگی بیشتر قبل از مراجعه به پزشک بهتر است در مورد فرزند خود علایمی را که مشاهده کردید حتی آن هایی که ممکن است به تشنج ربط نداشته باشند را بنویسید. لیستی از تمام داروها، ویتامین ها و مکمل های بیمار یا فرزندتان را تهیه کنید: عوارض جانبی درمان چیست؟ آیا کودک ممکن است به نوع بزرگ تشنج مبتلا شود؟ چه درمانی وجود دارد و کدام یک را توصیه می کنید؟ آیا این شرایط موقتی است یا در طولانی مدت ادامه دارند؟ آیا باید محدودیت خاصی را در انجام فعالیت بیمار رعایت شود؟ آیا جایگزینی عمومی برای دارویی که تجویز می کنید، وجود دارد؟ آیا بیمار می تواند فعالیت های بدنی مانند فوتبال و شنا را انجام دهد؟ چه آزمایشاتی لازم است صورت گیرد؟ آیا این آزمایشات به آمادگی خاصی نیاز دارد؟ احتمالا پزشک در مورد بیمار سوالاتی می پرسد از جمله: تشنج چه مدت ادامه دارد؟ چه زمانی متوجه بروز علایم بیمار شده اید؟ آیا بعد از تشنج، بیمار علایم خودش را به یاد می آورد؟ آیا می توانید یک تشنج معمولی که بیمار تجربه کرده را توصیف کنید؟ منابع: |
صداهای ریه یا صدای تنفسی، صداهایی هستند که در هنگام ریه و یا بازدم فرد از ساختار ریه ها ایجاد می شوند. هنگام نفس کشیدن، تبادل هوا در ریه ها باعث ایجاد صداهای ریه می شود که این صداها به طور معمول شنیده نمی شوند و فقط با استتوسکوپ یا گوشی پزشکی قابل شنیدن هستند. اما در برخی موارد صداهای ریه افراد تغییر پیدا کرده و غیرطبیعی می شوند. صداهای ریه غیر طبیعی می تواند علت های مختلفی داشته باشد و زمانی که صداهای ریه بلند و یا زیاد شنیده شوند، می توانند جدی و نگران کننده باشند که فرد باید برای تشخیص و درمان به پزشک مراجعه کند. ریه غیر طبیعی می تواند نشان دهنده و علایم یک بیماری باشد. برخی عفونت ها و شرایطی که باعث ایجاد التهاب یا تجمع مایعات در ریه ها می شوند، می توانند منجر به صداهای غیرطبیعی در هنگام نفس کشیدن فرد شوند. ریه غیر طبیعی غالبا نشان دهنده یک بیماری می باشد و براساس علت اصلی آن به انواع مختلف تقسیم بندی می شود، که عبارتند از: کراکل ها که به آن رال نیز گفته می شوند، هنگام استنشاق شخص به صورت ناپیوسته شنیده می شوند. این صداها ممکن است مرطوب یا خشک به نظر برسند و به طور معمول پزشکان آن ها را صداهای ریز یا خشن و زخمت توصیف می کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید صداهای مربوط به خس خس سینه بلند و مداوم شبیه به صدا سوت هستند. بعضی اوقات، خس خس سینه می تواند به اندازه ای بلند است که بدون استتوسکوپ هم قابل شنیدن می باشد. Rhonchi صداهای مداوم، خفیف و ضعیفی هستند که بسیاری از مردم آن را با خروپف اشتباه می گیرند. سوت ریه صدایی خشن و بلند همراه با خس خس سینه می باشند که معمولا هنگام نفس کشیدن در بیمارانی که مجاری هوایی آن ها مسدود شده است شنیده می شود سوت ریه در افرادی مشاهده می شود که دارای راه هوایی بالایی مسدود شده باشند. برخی از صداهای غیر طبیعی نفس می توانند صدای خود شخص را تغییر دهند. علت صداهای غیرطبیعی ریه به طور کلی علت اصلی صداهای غیر طبیعی ریه، مشکلات در ریه ها و یا مجاری راه های گسترش غیرطبیعی مجاری هوایی در ریه ها ( COPD ) ، از جمله آمفیزم و برونشیت مزمن، که ممکن است مربوط به نارسایی احتقانی قلب یا نارسایی کلیوی باشد. اما از طرفی هر نوع صدای غیرطبیعی ریه دلایل خاصی دارند، از جمله: کراکل ها معمولا در نتیجه تجمع مایع در ریه ها رخ می دهند. شرایطی مانند ذات الریه یا نارسایی قلبی می توانند باعث تجمع مایع در ریه ها شوند. به نظر می رسد خس خس سینه به دلیل بیماری های مزمن ایجاد می شود و یا می تواند یکی از علایم شایع انسداد راه های هوایی کوچک در ریه ها مانند آسم و COPD باشد. اما یکی از شایع ترین دلایل خس خس سینه، آسم است. دلایل جانبی دیگر آن، عبارتند از: آلرژی برونشیت سرطان ریه برونشکتازی نارسایی قلبی آپنه خواب انسدادی ریفلاکس معده و معده ( GERD ) اختلال انسداد مزمن ریوی ( COPD ) یکی از دلایل اصلی آن انسداد جریان هوا در مجاری هوایی فوقانی می باشد که ممکن است منجر به التهاب و تجعع مایعات در این قسمت شود. اما به طور کلی شرایطی مانند برونشیت حاد و COPD می توانند باعث بروز رونچی شوند. Stridor یا سوت ریه در افرادی که انسداد مجاری هوایی فوقانی دارند رخ می دهد که انسداد در اثر ریه مواد شیمیایی و مضر ایجاد می شود. آسیب دیدگی گردن یا قفسه سینه در قسمت مجاری هوایی فوقانی می تواند منجر به انسداد و ایجاد سوت ریه شود. همچنین سوت ریه می تواند نشانه ای از شرایط التهابی مانند لوزه ها، اپیگلوتیت یا خناق باشد. سوت ریه به طور معمول یک اورژانس پزشکی را نشان می دهد که در صورت بروز انسداد در راه هوایی ایجاد می شود و با علایم زیر همراه است: خفگی سرگیجه درد قفسه سینه سرفه های خونی قرمز شدن بینی تعریق بیش از حد کبودی پوست بدن از دست دادن هوشیاری پوست رنگ پریدگی پوست زور زدن برای نفس کشیدن پزشکان معمولا برای شنیدن و ارزیابی علل احتمالی و تشخیص نوع صدا غیرطبیعی ریه از گوشی پزشکی بینی استفاده می کنند. آن ها ممکن است در مورد سابقه پزشکی بیمار و نوع دارویی که اخیرا او مصرف کرده، سوالاتی را بپرسند و معاینه جسمی را انجام دهند. برای تشخیص علت اصلی پزشک می تواند ابتدا پالس اکسیمتری بیمار را اندازه گیری کند. در طی این آزمایش با استفاده از یک وسیله کوچک و گیره مانند روی انگشت بیمار میزان اکسیژن موجود در خون او اندازه گیری می شود. میزان اکسیژن کمتر از درصد به معنای اکسیژن رسانی ضعیف شناخته می شود که نیاز به درمان دارد. میزان اکسیژن پایین می تواند به مغز، قلب، کلیه ها و اندام های دیگر بیمار آسیب برساند. آزمایش های جانبی برای تشخیص علت صداهای غیرطبیعی ریه ممکن است شامل موارد زیر باشد: آزمایش عملکرد ریه، مانند اسپیرومتری برونکوسکوپی، برای بررسی دستگاه ریه و ریه تجزیه و تحلیل گازهای خون شریانی برای اندازه گیری مقدار اکسیژن در خون بیمار و سطح pH آن در صورت وجود خلط، پزشک آزمایش خلط را برای تشخیص بهتر توصیه می کند که نمونه ای از خلط بیمار برای ارزیابی بیشتر به آزمایشگاه فرستاده می شود. تصویربرداری با اشعه ایکس برای مشاهده ریه ها و مجاری هوایی برای مشخص کردن انسداد، تومورها، علایم عفونت یا ایجاد مایعات در ریه ها سی تی اسکن از ریه ها، برای بررسی دقیق تر بافت ریه و رگ های خونی برای تومورها، لخته شدن خون و بیماری های ریوی خاص آزمایش عملکرد ریوی، آزمایش دیگری است که پزشکان برای انسداد مجاری هوایی مسدود شده یا آسیب دیده از آن استفاده می کنند. این آزمایش میزان هوای فرد را در هنگام دم و بازدم اندازه گیری کرده و بر اساس آن طبیعی و یا غیرطبیعی بودن عملکرد ریه بیمار را تشخیص می دهد. دلایل بسیاری وجود دارند که پزشک را مجبور می کند از استتوسکوپ استفاده کند. پزشک برای شنیدن صداهای ریه، گوشی را بیشتر در قسمت های قفسه سینه، اطراف گردن و قلب بیمار قرار می دهد. بهتر است گوش دادن به ریه ها و صداهای ریه در بهترین وجه در یک اتاق آرام و با ریه عمیق بیمار و روی پوست بدن انجام شود. گوش دادن به ریه ها، باید از قسمت بالای ریه ها به سمت قسمت های پایین ریه و همچنین زیر بغل (ناحیه میانی زیر بغل) انجام بگیرد. در حالت ایده آل، گوش دادن باید زیر لباس انجام شود و پیش از استفاده ستتوسکوپ، بهتر است پزشک آن را کمی گرم کند. پزشک در تشخیص علت اصلی صداهای غیرطبیعی ریه می تواند شدت یا بلندی صدای نفس بیمار را بررسی کند. شدت و یا بلندی صداهای ریه را می توان به عنوان صداهای عادی، کاهش یافته یا غایب توصیف کرد. کاهش صدا یا عدم وجود صدای ریه ممکن است در شرایط مختلفی ایجاد شود، از جمله: پر شدن بیش از حد ریه ها مانند آمفیزم تجمع هوا در اطراف ریه ها مانند پنوموتوراکس تجمع مایعات در اطراف ریه ها مانند افیوژن پلور افزایش ضخامت دیواره قفسه سینه مانند چاقی کاهش جریان هوا در قسمتی از ریه ها مانند انسداد ناشی از تومور یا بلع جسم خارجی ) مردم اغلب بیشتر با صداهای ریه وزیکولی آشنا هستند، زیرا صداهای آرام و معمولی می باشند که در بیشتر ریه ها شنیده می شوند. الگوی ریه می تواند در تشخیص انواع علت های صداهای غیرطبیعی ریه می تواند اهمیت داشته باشد. برخی شرایط که برای توصیف و میزان ریه های غیرطبیعی بیماران استفاده می شوند، عبارتند از: تاکی پنه، نفس های سریع و کم عمق برادی پنه، ریه بسیار کند و آهسته آپنه، به معنای واقعی کلمه "بدون نفس" و یا قطع ریه هایپرپنا، ریه عمیق و سخت (به نحوی که فرد به سختی نفس می کشد) درمان صداهای غیر طبیعی ریه به علت اصلی و شدت علایم فرد بستگی دارد. پزشکان برای درمان عفونت می توانند آنتی بیوتیک تجویز کنند. در موارد شدیدتر مانند عفونت بیش از حد، تجمع مایعات در ریه ها و یا انسداد مجاری هوایی ممکن است فرد نیاز به بستری شدن در بیمارستان داشته باشد. درمان بیماری های مزمن نیاز به مصرف منظم دارو و درمان های جانبی دیگر دارد. در مواقع اضطراری و مسدود شدن مجاری هوایی، پزشک لوله ریه را در گلو و راه های هوایی بیمار قرار می دهد. این لوله به دستگاه ریه مصنوعی معروف است که به عنوان ونتیلاتور وصل می شود. در بعضی موارد، داروهای استنشاقی می توانند به باز شدن مجاری هوایی بیمار کمک کرده و نفس کشیدن را آسانتر کنند. در صورتی بروزصداهای غیرطبیعی ریه که زیاد آزاردهنده نیستند و نیازی به درمان پزشکی ندارند می توانید راهکارهای زیر را برای بهبود علایم خو در نظر بگیرید: از سرما، هوای خشک و مصرف سیگار و قرار گرفتن در معرض دود دست دوم جدا خودداری کنید. همه این موارد می توانند ریه را برای شما سخت تر کنند. مایعات گرم زیادی بنوشید و هوای اطراف خود را مرطوب نگه دارید. هوای مرطوب می تواند به باز شدن ریه ها کمک کرده و ریه را برای شما آسان تر کند. دوش گرفتن می تواند به مرطوب شدن ریه ها کمک کند. استفاده از یک مرطوب کننده هوا می تواند در تهویه هوای منزل موثر باشد اما مرطوب کننده ها را باید مرتبا تمیز کنید زیرا مستعد انتشار قارچ در محیط اطراف هستند. درصورت بروز مشکلات ناگهانی یا شدید ریه فرد باید به دنبال درمان فوری باشد. همچنین در صورت بروز هر نوع صدا های غیر طبیعی ریه فرد باید به پزشک مراجعه کند. صداهای غیر طبیعی ریه اغلب نشان دهنده اختلالات شایع و قابل درمان می باشند. اما در برخی موارد ممکن است نشان دهنده یک بیماری زمینه ای شدیدتر باشند. علاوه بر آن، در صورت بروز علایم زیر فرد باید سریعا به پزشک مراجعه کند: کبود شدن لب و صورت در هنگام ریه استریدور که فرد ممکن است هنگام ریه دچار حساسیت شدید یا خفگی شود. در هنگام خم شدن به جلو فرد مجبوراست از عضلات شکمی یا گردن برای ریه استفاده کند. تشخیص سریع و درمان به موقع علت اصلی صداهای غیرطبیعی ریه بهترین فرصت برای جلوگیری از عوارض می باشد. منابع: |
صرع میوکلونیک یا تشنج میوکلونیک، انقباضات ناگهانی و ناخواسته ماهیچه ای هستند. این بیماری در دوران کودکی و نوجوانی شایع تر است و اغلب در طی سال های بزرگسالی بهبود می یابد. تشنج میوکلونیک به طور معمول چند ثانیه طول می کشد و به نظر می رسد یک حرکت تکان دهنده ناگهانی و تکراری است که می تواند یک بازو، یک پا یا صورت را درگیر کند. بعضی اوقات، تشنج میوکلونیک می تواند هر دو طرف بدن یا چند قسمت بدن را همزمان درگیر کند. تشنج میوکلونیک با حرکات عضلانی سفتی سریع و مکرر مشخص می شود. در طی تشنج میوکلونیک، ممکن است حرکات بدن و سطح هوشیاری فرد کاهش یابد و بعد از آن فرد احساس خستگی یا خواب آلودگی کند. میو" به معنی عضله است و "کلونوس" ( KLOH - nus ) به معنی انقباض متناوب، سریع، تکان دادن یا پیچ خوردگی عضله است که معمولا بیشتر از یک یا دو ثانیه طول نمی کشند. حتی افراد سالم هم می توانند میوکلونیکوس را در حین سکسکه یا هنگام خواب تجربه کنند که ممکن است فرد را از خواب بیدار کند. این موارد طبیعی است. انواع مختلف صرع میوکلونیک وجود دارد، که همه آن ها معمولا در دوران کودکی شروع و توسط عوامل ژنتیکی ایجاد می شوند و همچنین ممکن است منجر به مشکلات شناختی و رشدی گردند. صرع میوکلونیک نوجوانان ( JME ) شایع ترین شکل این بیماری است. تشخیص تشنج میوکلونیک براساس علایم بیمار و نیز الگوی الکتروانسفالوگرام ( EEG ) انجام می گیرد. این نوع صرع را می توان با داروهای ضد تشنج بدون نسخه و با اقدامات مداخله ای درمان کرد. تشنج میوکلونیک از فعالیت الکتریکی غیرطبیعی در مغز ناشی می شود که باعث تحریکات عضلات میوکلونیک می گردد. اغلب، آن ها با موارد زیر تشدید می شوند: تب عفونت استرس خستگی مصرف الکل هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تشنج میوکلونیک به طور معمول در اوایل کودکی شروع می شود و معمولا کمی قبل از خوابیدن یا بیدار شدن از خواب رخ می دهند، اما این احتمال هم وجود دارد که در ساعات دیگر روز هم اتفاق بیفتند. افرادی که به تشنج میوکلونیک مبتلا هستند، احتمالا حداقل نوع دیگری از تشنج را تجربه خواهند کرد. میوکلونیکوس یا تکانه های میوکلونیک علایم اصلی انواع صرع میوکلونیک می باشند، که شامل انقباضات سریع و غیر ارادی عضلات می باشد. برخی افراد در مواقع خوابیدن مرتبا یک یا دو حمله میوکلونیک را تجربه می کنند. میوکلونیکوس همچنین می تواند به دلیل چندین بیماری ستون فقرات یا اعصاب و حتی در نتیجه عدم تعادل الکترولیت یا تغییرات هورمونی ایجاد شود. در بعضی مواقع ممکن است لرزهای میوکلونیک در طول کل زندگی فقط چند بار اتفاق بیفتند. صرع میوکلونیک نوجوان معمولا شامل گردن، شانه ها و بازوها می شود. در بسیاری از بیماران تشنج اغلب بعد از بیدار شدن از خواب رخ می دهد. آن ها معمولا در دوران بلوغ یا بعضی اوقات در بزرگسالی زودرس در افرادی که دارای هوش طبیعی هستند، شروع می شوند. در بیشتر موارد، این تشنج ها به خوبی با دارو قابل کنترل هستند اما بیمار باید در طول زندگی خود مصرف دارو را ادامه دهد. JME معمولا یک بیماری ارثی است. اگرچه در برخی از افراد بدون جهش ژنتیکی مشخصی هم دیده شده است. این بیماری با نقص در ژن GABRA همراه است. که بخش مهمی از گیرنده GABA را در مغز کد می کند. GABA یک انتقال دهنده عصبی مهارکننده است که به طور طبیعی فعالیت مغز را تنظیم می کند. اما نقص در GABA منجر به تغییر و کاهش در تعداد گیرنده های GABA و تحریک بیش از حد مغز و تشنج می شود. JME همچنین می تواند ناشی از جهش در ژن EFHC باشد، که دستورالعمل هایی را برای ساختن پروتیین تنظیم کننده فعالیت نورون ها در مغز فراهم می کند. تشنج میوکلونیک JME نیز ممکن است سال ها تشخیص داده نشود. علایم تشنج JME ممکن است در ابتدا با تیک یا سندرم تورت اشتباه گرفته شود، اما در نهایت به دلیل تکرار شدن ریتمیک حرکات، آن ها به عنوان تشنج شناسایی می شوند. بسیاری از افرادی که دارای JME هستند، تشنج های تونیک و کلونیک را باهم تجربه می کنند. تشنج در JME در نوجوانی بهبود می یابد، اما این امکان هم وجود دارد تشنج در طول زندگی رخ دهد، و نیاز به درمان مادام العمر داشته باشد. تعدادی از سندرم های صرع باعث تشنج میوکلونیک می شوند و اغلب به صرع میوکلونیکی پیشرونده معروف هستند. هریک از این سندرم های صرع پیشرونده میوکلونیک مجموعه ای از علایم و پیش آگهی خاص خودشان را دارند. همه آن ها دارای چندین ویژگی مشترک هستند و ممکن است با اختلال در یادگیری، رشد و نمو و اختلالات جسمی همراه باشند. سندرم های نادر در این گروه ترکیبی از تشنج میوکلونیک و تشنج تونیک - کلونیک را نشان می دهند و در درمان آن ها در طولانی مدت موفقیت آمیز نیست، زیرا بیماری به مرور زمان وخیم تر می شود. سندرم های صرع که تحت دسته صرع پیشرونده میوکلونیک قرار می گیرند، عبارتند از: بیماری Unverricht - Lundborg یک بیماری نادر و ارثی است که با تشنج شدید میوکلونیک کودکان، تشنج عمومی تونیک - کلونیک، اختلال در تعادل و مشکلات یادگیری مشخص می شود. این بیماری از جهش ژن های CSTB ناشی می شوند. بیماران مبتلا به بیماری Unverricht - Lundborg می توانند امید به زندگی عادی داشته باشند. لافورا یک بیماری متابولیک ارثی نادر است که با تشنج میوکلونیک، تشنج عمومی تونیک - کلونیک، تمایل شدید به تشنج در پاسخ به چراغ چشمک زن همراه است و معمولا در اثر جهش در ژنهای EPMA یا NHLRC ایجاد می شود. لافورا می تواند منجر به از دست دادن بینایی و ناتوانی در یادگیری شدید شود و انتظار می رود پیش آگهی و امید به زندگی مبتلایان به این بیماری پس از تشخیص حدود سال می باشد. آنسفالومیوپاتی میتوکندری شرایط وراثتی نادر است که توانایی بدن در تولید انرژی را مختل می کنند. این شرایط به طور معمول با علایم میوپاتی (بیماری عضله) شروع می شود، اما همچنین می توانند باعث آنسفالوپاتی یا اختلال در عملکرد مغز شوند. علایم این بیماری عبارتند از: اختلال در تعادل ضعف شدید ماهیچه ها همراه بودن با چندین نوع تشنج، خصوصا تشنج میوکلونیک این گروه از بیماری های ارثی هستند و با مشکلات شدید تعادل، نقص یادگیری، از دست دادن بینایی و انواع مختلف تشنج شناسایی می شود. این بیماری در نوزادان، کودکان، نوجوانان یا بزرگسالان رخ می دهد. کودکانی مبتلا به این بیماری معمولا بیش از سال پس از تشخیص، زنده نمی مانند، در حالی که بزرگسالان، امید به زندگی عادی دارند. این نقص ژنتیکی باعث نقص عملکرد لیزوزوم ها می شود. لیزوزوم ها ساختارهایی هستند که مواد زاید بدن را از بین می برند. LGS نوعی بیماری عصبی است که با بسیاری از انواع تشنج، ناتوانی در یادگیری و محدودیت های جسمی شدید مشخص می شود. درمان تشنج LGS بسیار دشوار است و بسیاری از راهکارها از جمله رژیم کتوژنیک و جراحی صرع معمولا برای LGS در نظر گرفته می شود. سندرم لنوکس - گاستوت یک سندرم غیر طبیعی است که معمولا انواع دیگری از تشنج را نیز شامل می شود و از اوایل کودکی بروز می کند. تشنج میوکلونیک معمولا گردن، شانه ها، بازوها و غالبا صورت را درگیر می کنند و ممکن است به قدری قوی باشند که به سختی بتوان آن ها را کنترل کرد. این سندرم، یک اختلال ژنتیکی نادر عصبی است که دختران جوان را تحت ت ثیر قرار می دهد. سندرم رت با اختلالات ارتباطی و مشکلات رفتاری مانند اوتیستیک و انواع تشنج از جمله تشنج میوکلونیک مشخص می شود. تشخیص تشنج میوکلونیک با توصیف علایم مانند حرکات تند و تیز تکراری آغاز می شود. در این صورت پزشک به احتمال زیاد چندین آزمایش تشخیص مانند آزمایش خون و آزمایش های ژنتیکی را تجویز می کند. اما این آزمایش ها اغلب برای تشخیص عفونت یا اختلال الکترولیتی و علت تشنج انجام می گیرند. علاوه بر این با روش های تصویربرداری از مغز صدمات آسیب زا، تومورها، عفونت ها و سکته هایی که می توانند باعث ایجاد تشنج شوند، قابل شناسایی و درمان هستند. EEG فعالیت تشنج در مغز را تشخیص می دهد. میوکلونیکوس هنگامی که با تغییرات EEG همراه باشد به عنوان تشنج محسوب می شود. EEG محروم از خواب برای تشنج میوکلونیک مفیدتر می باشد زیرا تشنج اغلب بلافاصله قبل یا بعد از خواب اتفاق میفتد. از آنجا که سندرم های صرع به داروهای خاص و راهکارهای درمانی پاسخ می دهند، آزمایش ژنتیک در برنامه ریزی و تشخیص نوع درمان و تشخیص میزان پیش آگهی ها به پزشک کمک می کند. چندین گزینه درمانی برای تشنج میوکلونیک وجود دارد. اما برنامه های درمانی به دلایل مختلف کاملا پیچیده هستند. معمولا برای درمان صرع میوکلونیک، ترکیبی از راهکار های درمانی مورد نیاز است. در حالت ایده آل، بهتر است برای درمان میوکلونیک از یک داروی ضد تشنج با دوز قابل تحمل استفاده شود. برخی از درمان های دیگر آن شامل رژیم کتوژنیک، جراحی صرع و وسایل ضد تشنج مانند تحریک عصب واگ است. منابع: |
سکته مغزی، هنگامی رخ می دهد که خونرسانی به قسمتی از مغز قطع و یا کم و از رسیدن اکسیژن و مواد مغذی به بافت مغز جلوگیری می شود. دراین صورت طی چند دقیقه سلول های مغزی می میرند. سکته مغزی یک اورژانس پزشکی است که برای پیشگیری از آسیب به مغز و بروز عوارض به درمان فوری نیاز دارد. علل اصلی سکته مغزی می تواند شریان مسدود شده و یا نشت و پارگی رگ های خونی در مغز باشد. بر اساس علت اصلی سکته مغزی، انواع آن عبارتند از: سکته مغزی ایسکمیک شایع ترین نوع سکته مغزی است و زمانی اتفاق میفتد که رگ های خونی مغز تنگ یا مسدود شده و باعث کاهش شدید جریان خون (ایسکمی) می شود. رگ های خونی مسدود یا تنگ شده در اثر رسوبات چربی در رگ های خونی یا تشکیل لخته در جریان خون ایجاد می شوند. این بیماری در اثر نشت و یا پارگی رگ های خونی در مغز ایجاد می شود. بیماری های که رگ های خونی را تحت تاثیر قرار می دهند می تواند منجر به خونریزی مغزی و سکته شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عوامل مرتبط با سکته مغزی هموراژیک عبارتند از: سکته مغزی ایسکمیک تروما (مانند تصادف رانندگی) فشار خون بالا کنترل نشده مصرف داروهای رقیق کننده خون (ضد انعقادها) برآمدگی نقاط ضعف در دیواره رگ های خونی (آنوریسم) رسوب پروتیین در دیواره رگ های خونی و ضعیف شدن دیواره رگ (آنژیوپاتی آمیلویید مغزی) یک علت کمتر شایع خونریزی در مغز، پارگی غیر طبیعی رگ های خونی با دیواره نازک (ناهنجاری شریانی) است. در بعضی موارد ممکن است جریان خون به مغز به طور موقت مختل و منجر به حمله ایسکمیک گذرا ( TIA ) شود. حمله ایسکمیک گذرا ( TIA ) . TIA . عوامل زیادی می توانند خطر این بیماری را افزایش دهند. عوامل خطر سکته مغزی قابل کنترل شامل موارد زیر است: مصرف الکل اضافه وزن یا چاقی عدم تحرک جسمی استفاده از داروهای غیرمجاز مانند کوکایین و متامفتامین سابقه شخصی یا خانوادگی سکته مغزی یا بیماری قلبی عروقی از جمله نارسایی قلبی، نقص قلبی، عفونت قلبی یا ضربان قلب غیرطبیعی قلب مانند فیبریلاسیون دهلیزی سایر عوامل مرتبط با خطر سکته مغزی، عبارتند از: سن، افراد سال و بالاتر سن بیشتر در معرض خطر این بیماری قرار دارند. جنسیت، این بیماری در مردان نسبت به زنان شایع تر است و سکته مغزی در زنان بیشتر در سنین بالا رخ می دهد. هورمون ها، استفاده از قرص های ضد بارداری یا هورمون درمانی که شامل استروژن است، خطر سکته مغزی را افزایش می دهد. شناخت علایم این بیماری در هنگام بروز آن ها، بسیار مهم است. زیرا برخی از گزینه های درمانی بلافاصله پس از شروع این بیماری موثرتر هستند. علایم و نشانه های آن، عبارتند از: اختلال در تکلم و درک محیط اطراف تاری دید ناگهانی در یک یا هر دو چشم فلج ناگهانی یا بی حسی صورت، بازو یا پا در یک طرف بدن خطر این بیماری در زنان در مقایسه با آقایان در زنان شایع تر است. علایم این بیماری که بیشتر در خانم ها رخ می دهند، عبارتند از: طبق آمار، مردان در سال های جوانی خود بیشتر از زنان دچار این بیماری می شوند، اما طبق این آمار احتمال مرگ آن ها نیز کمتر است زنان و مردان می توانند برخی از علایم این بیماری یکسان داشته باشند. برخی از علایم سکته مغزی در مردان بیشتر رخ می دهد. این علایم عبارتند از: اختلال در تکلم و صحبت کردن کج شدن یک طرف صورت یا لبخند ناهموار ضعف بازو یا ضعف عضلات در یک طرف بدن بسته به مدت زمان قطع جریان خون به مغز و ناحیه مغز که تحت تاثیر سکته قرار می گیرد، این بیماری ممکن است باعث ناتوانی و آسیب های موقت یا دایمی شود. عوارض این بیماری ممکن است شامل موارد زیر باشد: اختلال در صحبت کردن یا بلعیدن فلج یا از دست دادن حرکت عضلات تغییر در رفتار و توانایی مراقبت از خود از دست دادن حافظه یا مشکلات تفکر و درک مفاهیم درد ناخوشایند، بی حسی یا سایر احساسات غیرطبیعی مشکلات عاطفی، اختلال در بروز احساسات و یا افسردگی در صورت بروز این بیماری به محض ورود بیمار به بیمارستان تیم پزشکی سعی می کند نوع بیماری را بر اساس روش های زیر تشخیص دهند: معاینه بدنی آزمایش خون اسکن توموگرافی کامپیوتری CT تصویربرداری رزونانس مغناطیسی ( MRI ) برخی از آزمایشات جانبی دیگر که پزشک برای تشخیص و یا رد علل احتمالی این بیماری ممکن است توصیه کند، عبارتند از: سونوگرافی کاروتید از امواج صوتی برای تهیه تصاویر داخل شریان های کاروتید در گردن استفاده می کند. این آزمایش در تشخیص ذخایر چربی و لخته ها در جریان خون شریان های کاروتید کاربرد دارد. در این آزمایش پزشک یک لوله نازک و انعطاف پذیر (کاتتر) را از طریق برش کوچک، معمولا در کشاله ران وارد بدن بیمار کرده و از طریق شریان های اصلی به درون شریان کاروتید یا مهره هدایت می کند. سپس یک مقدار ماده رنگی به رگهای خونی بیمار تزریق و تصویربرداری با اشعه ایکس انجام می شود. این روش تصاویر دقیق از شریان های مغز و گردن تهیه می کند. اکوکاردیوگرام از امواج صوتی برای ایجاد تصاویر دقیق از قلب استفاده می کند. اکوکاردیوگرام می تواند منبع لخته شدن در را شناسایی کند. درمان اورژانسی برای این بیماری بستگی به نوع سکته مغزی دارد. برای درمان این بیماری، پزشکان باید سریعا جریان خون را به مغز بازگردانند. این ممکن است با روش های زیر انجام گیرند: دارو درمانی برای این بیماری باید الی ساعت بعد از شروع علایم انجام شود. درمان سریع نه تنها احتمال زنده ماندن را بهبود می بخشد بلکه عوارض آن را کاهش می دهد. درمان استاندارد برای سکته مغزی ایسکمیک، تجویز داروهای تزریقی فعال کننده پلاسمینوژن بافت نوترکیب ( TPA ) یا آلتپلاز می باشد. تزریق TPA معمولا از طریق ورید در بازو به مدت زمان سه ساعت انجام می گیرد. گاهی اوقات، TPA تا ساعت پس از شروع علایم این بیماری قابل استفاده می باشد. پزشکان گاهی سکته های ایسکمیک را مستقیما درون رگ خونی مسدود شده درمان می کنند. نشان داده شده است که درمان اندوواسکولار روند درمانی را بهبود می بخشد و ناتوانی درازمدت پس از بیماری را کاهش می دهد. این مراحل باید در اسرع وقت انجام شود: تزریق دارو مستقیما به مغز از طریق کاتتری که از شریان کشاله ران وارد مغز می شود. از بین بردن لخته با گیرنده استنت که اغلب همزمان با TPA تزریقی انجام می گیرد. برای کاهش خطر ابتلا به این بیماری احتمالی بعدی یا حمله ایسکمیک زودگذر، پزشک ممکن است روشی را برای باز کردن شریانی که با پلاک مسدود شده است را توصیه کند. گزینه های درمانی بسته به وضعیت بیمار می تواند متفاوت باشند، که عبارتند از: شریان های کاروتید رگ های خونی هستند که در هر طرف گردن جریان دارند و خون مغز را ت مین می کنند. این جراحی لخته مسدود کننده شریان کاروتید را از بین می برد و ممکن است خطر سکته مغزی ایسکمیک را کاهش دهد. در جراحی آنژیوپلاستی، جراح از طریق شریان موجود در کشاله ران بیمار سوند را به شریان های کاروتید متصل و در پی آن برای بازکردن شریان مسدود شده از استنت استفاده می کند. درمان فوری این بیماری به منظور کنترل خونریزی و کاهش فشار در مغز ناشی از مایعات اضافی انجام می گیرد. گزینه های درمانی برای سکته هموراژیک شامل موارد زیر است: اگر بیمار سابقه استفاده از داروهای رقیق کننده خون داشته باشد، برای خنثی سازی اثرات رقیق کننده خون، دارو یا تزریق فرآورده های خون تجویز می شود. همچنین ممکن است داروهایی برای کاهش فشار در مغز (فشار داخل جمجمه) ، کاهش فشار خون، جلوگیری از اسپاسم رگ های خونی و جلوگیری از تشنج به بیمار داده شود. اگر ناحیه خونریزی در پی سکته مغزی بزرگ باشد، پزشک ممکن است عمل جراحی را برای از بین بردن خون و تسکین فشار بر روی مغز بیمار انجام دهد. همچنین از جراحی برای ترمیم مشکلات رگهای خونی مرتبط با سکته های بواسیر استفاده می شود. علاوه بر آن، روش های زیر بعد از سکته مغزی یا آنوریسم، ناهنجاری شریانی ( AVM ) یا انواع مشکلات رگ های خونی کاربرد دارند: جراح برای قطع جریان خون و جلوگیری از پارگی آنوریسم یک گیره کوچک را در پایه آنوریسم قرار می دهد. با استفاده از کاتتری که در ناحیه کشاله ران وارد شریان و به مغز هدایت می شود، جراح برای قطع جریان خون کویل های جداشده ریز را در داخل آنوریسم قرار می دهد. این جراحی خطر پارگی رگ ها را از بین می برد و خطر سکته مغزی را کاهش می دهد. رادیوتراپی استریوتاکتیک با استفاده از پرتوهای پرترافیک متعدد، یک روش پیشرفته است که برای ترمیم ناهنجاری رگ های خونی مورد استفاده قرار می گیرد. پس از درمان های فوری و اورژانسی، مراقبت از بیماران سکته مغزی به منظور بهبود عملکرد بیمار و کمک برای بازگشت به زندگی مستقل انجام می گیرد. شدت آسیب سکته مغزی به ناحیه درگیر شده و میزان بافت آسیب دیده بستگی دارد. اگر سکته مغزی سمت راست مغز را درگیر کند، ممکن است حرکت و احساس بیمار در سمت چپ بدن تحت ت ثیر قرار گیرد. اگر سکته مغزی به بافت در سمت چپ مغز آسیب وارد کند، ممکن است بر حرکت و احساس در سمت راست بدن بیمار ت ثیر بگذارد. آسیب دیدگی مغز به سمت چپ مغز می تواند باعث اختلالات گفتاری و زبانی شود. بیشتر بازماندگان سکته مغزی به برنامه توانبخشی نیاز پیدامی کنند. پزشک دقیق ترین برنامه توانبخشی را بر اساس سن، سلامت عمومی و میزان آسیب سکته مغزی بیمار، توصیه می کند. پزشک سبک زندگی، علایق و اولویت های و در دسترس بودن اعضای خانواده یا سایر شرایط را در نظر می گیرد. توانبخشی بیماران سکته مغزی ممکن است قبل از ترخیص از بیمارستان شروع شود. بهبود سکته مغزی در بیماران مختلف، متفاوت است. بسته به شرایط، تیم درمانی بیمار می تواند شامل موارد زیر باشد: کاردرمانگر فیزیوتراپیست متخصص تغذیه مددکار اجتماعی پرستار توانبخشی آسیب شناس گفتار متخصص مغز و اعصاب روان شناس یا روان پزشک گفتاردرمانی اغلب بخشی از توانبخشی سکته مغزی است. سکته مغزی می تواند بر سلامتی عاطفی بیمار هم ت ثیر بگذارد. بعضی اوقات بیمار دچار درماندگی، ناامیدی، افسردگی و بی اشتهایی وحتی تغییر در خلق و خو و تحریک جنسی می شود. حفظ اعتماد به نفس و ارتباط با دیگران بخش های اساسی بهبودی بعد از سکته مغزی می باشد. بیمار بهتر است برای بهبودی بهتر و سریع تر خود راهکارهای زیر را در نظر بگیرد: سخت گیر نباشید. بپذیرید که بهبود جسمی و عاطفی کار سختی را به دنبال خواهد داشت و به زمان نیاز دارد. به دنبال یک "نرمال جدید" باشید و پیشرفت خود را جشن بگیرید. به استراحت زمان بگذارید. به دوستان و خانواده خود بگویید که به چه چیزهایی نیاز دارید. ممکن است افراد بخواهند کمک کنند، اما ممکن است آن ها نمی دانند چه کاری انجام دهند. به آن ها بگویید که چگونه می توانند به شما کمک کنند. مشکلات گفتار و زبان می تواند به خصوص ناامید کننده باشد. چند نکته برای کمک به و مراقبانتان در مقابله با چالش های ارتباطی وجود دارد: سعی کنید حداقل یک بار در روز مکالمه کنید. این به کمک می کند یاد بگیرید چه چیزی برای بهتر است. همچنین به کمک می کند احساس ارتباط کنید و به در بازسازی اعتماد به نفس کمک می کند. استراحت کنید و وقت خود را بگذرانید. ممکن است صحبت کردن در شرایط آرامش بخش و راحت تر و لذت بخش باشد. برخی از بازماندگان سکته مغزی می دانند که بعد از صرف شام زمان خوبی است. هنگام بهبودی از سکته مغزی، ممکن است نیاز به استفاده از کلمات کمتری داشته باشید، به حرکات تکیه کنید یا از صدای خود برای برقراری ارتباط استفاده کنید. اولویت اصلی تیم اورژانس تثبیت علایم و وضعیت کلی بیماری خواهد بود پزشکان سعی خواهند کرد علت سکته مغزی را برای تعیین مناسب ترین روش درمانی پیدا کنند. برای همین منظور پزشک فاکتورهای خطر ابتلا به این بیماری و بیماری های قلبی را ارزیابی می کند و در مورد اجتناب از عوامل خطر مانند سیگار کشیدن یا مصرف مواد مخدر و راهکارهای تغییر سبک زندگی و یا تجویز دارو برای کنترل فشار خون بالا، کلسترول و سایر عوامل خطر این بیماری با شما صحبت خواهد کرد. شناخت عوامل خطربیماری، پیروی از توصیه های پزشک و رعایت شیوه زندگی سالم بهترین اقداماتی که می توانید برای جلوگیری از بیماری انجام دهید. اگراین بیماری یا حمله ایسکمیک گذرا ( TIA ) شده اید، رعایت این راهکارها باز می توانند در پیشگیری وقوع دوباره این بیماری موثر باشند. بسیاری از راهکارهای پیشگیری از این بیماری همان راهکارهای جلوگیری از بیماری های قلبی است و به طور کلی این راهکارها عبارتند از: کاهش فشار خون می تواند در پیشگیری از TIA اگر نمی توانید کلسترول خود را از طریق تغییر رژیم غذایی به تنهایی کنترل کنید، پزشک می تواند داروی کاهش کلسترول را تجویز کند. استعمال دخانیات خطر ابتلا به این بیماری را برای افراد سیگاری و غیرسیگاری که در معرض دود دست دوم قرار دارند، افزایش می دهد. ترک دخانیات خطر سکته مغزی را کاهش می دهد. رژیم غذایی، ورزش و کاهش وزن می تواند در حفظ قند خون موثر باشد. اضافه وزن در کنترل فشار خون بالا، بیماری قلبی عروقی و دیابت تاثیر به سزایی دارد. رژیم غذایی حاوی پنج یا بیشتر وعده های روزانه میوه یا سبزیجات و یا رعایت رژیم غذایی مدیترانه ای، که بر روغن زیتون، میوه، آجیل، سبزیجات و غلات کامل ت کید دارد می تواند خطر سکته مغزی را کاهش دهد. ورزش هوازی با کاهش فشار خون، افزایش سطح کلسترول خوب، سلامت کلی رگ های خونی و قلب، کاهش وزن، کنترل دیابت و کاهش استرس می تواند خطر سکته مغزی را کاهش می دهد. مصرف الکل خطر ابتلا به فشار خون بالا، سکته مغزی ایسکمیک و سکته مغزی را افزایش می دهد. الکل همچنین می تواند با داروهای دیگر تداخل ایجاد کند. برخی اختلالات خواب مانند آپنه خواب انسدادی می توانند باعث قطع تنفس در طول خواب شود. برخی از داروهای غیرمجاز، مانند کوکایین و متامفتامین، عوامل خطر برای TIA تجویز داروهای پیشگیرانه در صورت بروز سکته مغزی ایسکمیک یا TIA ، پزشک ممکن است داروهایی مانند ضدپلاکت ها و انعقاد ها را برای کاهش خطر ابتلا به سکته مغزی احتمال بعدی را تجویز کند. منبع: |
خروپف صدایی خشن یا بلندی است که از جریان هوا در بافت های گلو ایجاد و باعث می شود که بافت ها هنگام نفس کشیدن لرزش داشته باشند. تقریبا همه افراد خروپف می کنند، اما در برخی از افراد خروپف کردن می تواند به یک مشکل مزمن تبدیل شود و حتی ممکن است علایم یک بیماری باشد. خروپف در طولانی مدت می تواند باعث اختلال در خواب و خستگی در طول روز، افزایش تحریک پذیری، افزایش مشکلات سلامتی فرد شود و حتی در خواب اطرافیان مشکل ایجاد کند. تغییرات سبک زندگی مانند کاهش وزن و ترک مصرف الکل، درمان های پزشکی و روش های جراحی می توانند میزان خروپف را کاهش دهند. با این حال، روش های درمانی برای همه افرادی که خروپف می کنند مناسب یا لازم نیستند. خروپف اغلب با یک اختلال خواب به نام آپنه خواب انسدادی ( OSA ) همراه است. همه افرادی که خروپف می کنند دارای OSA نیستند. اما خروپف همراه با هر یک از علایم زیر می تواند نشان دهنده بیماری باشد: فشار خون بالا اختلال در تمرکز گلو درد هنگام بیداری سردردهای صبحگاهی احساس خفگی در خواب درد قفسه سینه در شب آپنه خواب یا قطع تنفس در خواب خواب آلودگی بیش از حد در طول روز خروپف های بلند همراه با اختلال در خواب دیگران عدم توجه، مشکلات رفتاری یا عملکرد ضعیف در مدرسه، در کودکان OSA معمولا به عنوان خروپف با صدای بلند و به دنبال آن قطع خروپف و توقف تنفس تعریف می شود که این قطع یا مکث در تنفس می تواند فرد را از خواب بیدار کند. این الگوی مکث های تنفسی ممکن است بارها در طول شب تکرار شوند. افراد مبتلا به آپنه خواب انسدادی معمولا در هر ساعت حداقل بار نفس کشیدن آن ها دچار مشکل شده و ممکن است از خواب بیدار شوند. در کودکان مشکلات بینی و گلو مانند لوزه های بزرگ شده و چاقی اغلب راه هوایی کودک را باریک و منجر به OSA می شود. خروپف از عوامل مختلفی مانند ویژگی های ساختاری دهان و سینوس های فرد، مصرف الکل، آلرژی، سرماخوردگی و وزن زیاد ناشی می شود. هنگامی که فرد از خواب سبک وارد مرحله خواب عمیق می شود، عضلات موجود در پشت کام نرم، زبان و گلو آرام می شوند. در این صورت بافت های موجود در گلو شل شده و بخشی از راه هوایی فرد را مسدود کرده و می لرزانند. هرچه راه هوایی فرد باریک تر باشد، جریان هوا قوی تر و لرزش ها بیشتر و خروچف فرد بلند تر می شود. برخی شرایط زیر می تواند در انسداد مسیرهای هوایی فرد ت ثیر بگذارند و باعث خروپف شوند: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ویژگی های ساختاری دهان فرد عدم خواب کافی می تواند منجر به خروپف فرد شود. داشتن یک کام نرم با ضخامت کم که می تواند مسیر هوایی فرد را تنگ کند. بافت های اضافی در قسمت پشتی گلوی افراد چاق که می تواند راه های هوایی آن ها را تنگ کند. قطعه مثلثی بافتی که از کام نرم ( uvula ) آویزان شده که می تواند جریان هوا را مختل کرده و لرزش را افزایش دهد. مصرف الکل قبل از خواب می تواند باعث خروپف شود. الکل عضلات گلو را شل کرده و دفاع طبیعی فرد را در مقابل انسداد مجاری هوایی کاهش می دهد. مشکلات بینی مانند احتقان مزمن بینی یا انحراف بینی می توانند در خروپف فرد نقش داشته باشد. معمولا هنگام خوابیدن به پشت، بیشترین صدا را دارد زیرا اثر گرانش بر گلو، مجاری هوایی را تنگ می کند. نظارت بر خروپف می تواند در تشخیص علت اصلی آن، عوامل تحریک کننده خروپف و نحوه جلوگیری از توقف آن کمک کند. برای شناسایی الگوهای خروپق خود بهتر است جزییات و علایم خود را در یک دفتر یادداشت کنید و از اطرافیان خود بخواهید در این کار به شما کمک کنند و اگر به تنهایی زندگی می کنید می توانید از یک دوربین برای ظبط وقایع خواب خود استفاده کنید. عوامل خطری که می توانند میزان خروپف را افزایش دهند، عبارتند از: مردان بیشتر از زنان احتمال دارد خروپف یا آپنه خواب داشته باشند. افرادی که دارای اضافه وزن یا چاقی هستند، بیشتر به خروپف و یا انسداد خواب دچار می شوند. کام نرم و یا لوزه های بزرگ یا آدنویید می توانند، راه هوایی فرد را باریک کرده و باعث خروپف شوند. الکل عضلات گلو را شل می کند و خطر خروپف را افزایش می دهد. مصرف الکل، استعمال سیگار و برخی از داروهای خاص مانند آرامش دهنده هایی مانند لورازپام (آتیوان) و دیازپام ( Valium ) می توانند باعث افزایش لرزش عضلات و منجر به خروپف بیشتر شود. وراثت یک عامل خطر بالقوه برای OSA می باشد. برای تشخیص علت و ارزیابی شدت خروپف، پزشک علایم و سابقه پزشکی فرد را بررسی می کند و معاینه جسمی را انجام می دهد، حتی ممکن است از شریک زندگی بیمار سوالاتی در مورد زمان و چگونگی خروپف فرد بپرسد. احتمال دارد پزشک، آزمایش تصویربرداری مانند اشعه ایکس، اسکن توموگرافی کامپیوتری یا تصویربرداری با رزونانس مغناطیسی را تجویز کند. این آزمایشات ساختار مسیرهای هوایی فرد را برای مشکلاتی مانند سپتوم انحرافی بررسی می کنند. بسته به شدت خروپف و سایر علایم، پزشک ممکن است یک مطالعه خواب را پشنهاد دهد. مطالعات خواب گاهی ممکن است در خانه انجام شود. با این وجود، بسته به سایر بیماری و علایم بیمار، شاید او نیاز داشته باشد یک شب را در مرکز خواب بماند تا با یک مطالعه، تحت عنوان پلی سومونوگرافی، تجزیه و تحلیل عمیقی روی تنفس فرد هنگام خواب بیمار انجام شود. در یک پلی سومنوگرافی، فرد به تعداد زیادی گیرنده متصل شده و شرایط های مختلف او تحت بررسی قرار می گیرند. در طول مطالعه خواب، اطلاعات زیر ثبت می شود: تنفس امواج مغزی ضربان قلب مراحل خواب حرکات چشم و پا سطح اکسیژن خون خروپف بیشتر می تواند یک مزاحمت باشد. خروپف علاوه بر مختل کردن خواب اطرافیان، می تواند عوارض جانبی دیگری داشته باشد، از جمله: اختلال در تمرکز خواب آلودگی روزانه عصبانیت های مکرر افزایش خطر تصادفات به دلیل کمبود خواب افزایش خطر فشار خون بالا، بیماری های قلبی و سکته مغزی افزایش خطر بروز مشکلات رفتاری، از جمله پرخاشگری یا مشکلات یادگیری در کودکان مبتلا به OSA برای درمان خروپف، پزشک به احتمال زیاد ابتدا تغییر شیوه زندگی را توصیه می کند، مانند: کاهش وزن ترک سیگار و الکل درمان احتقان بینی داشتن برنامه خواب کافی و منظم همچنین برای خروپف همراه با OSA ، راهکارهای زیر را پیشنهاد می کند: استفاده از دستگاه های دهان و دندان. دستگاه های دهان و دندان مطابق با فرم و ساختار دهان افراد در دسترس هستند که به پیشرفت موقعیت فک، زبان و کام نرم کمک می کنند تا هوای فرد باز نشود. اگر تصمیم به استفاده از دستگاه دهان و دندان دارید، با متخصص دندان پزشک خود مشورت کنید تا دستگاه های متناسب با وضعیت شما را پیشنهاد دهد. ممکن است مجبور شوید حداقل هر شش ماه یک بار در طول سال اول و بعد از آن حداقل سالی یکبار برای بررسی وضعیت مناسب دستگاه ها و سلامت دهان و دندان خود به دندان پزشک مراجعه کنید. ترشح بیش از حد بزاق، خشکی دهان، درد فک و ناراحتی صورت از عوارض جانبی احتمالی استفاده از این وسایل می باشد. این روش شامل پوشیدن ماسک بر روی بینی یا دهان هنگام خواب می باشد. این ماسک، هوای تحت فشار را از یک پمپ کوچک به سمت مجاری هوایی فرد هدایت می کند تا در حین خواب مجاری هوایی بیمار باز نگه داشته شوند. در این شرایط پمپ در کنار تختخواب فرد قرار می گیرد. CPAP خروپف را از بین می برد و بیشتر در مواقعی کاربرد دارد که خروپف با OSA همراه باشد. اگرچه CPAP مطمین ترین و موثرترین روش برای درمان OSA است، اما برخی از افراد آن را ناخوشایند می دانند یا در تنظیم نویز یا احساس دستگاه مشکل دارند. چندین روش برای باز کردن مجاری هوایی فوقانی و جلوگیری از باریک شدن آن هنگام خواب وجود دارند. به عنوان مثال، در روشی بنام uvulopalatopharyngoplasty ( UPPP ) ، فرد تحت بیهوشی عمومی قرار می گرد و جراح بافت های اضافی را از گلو بیمار تراشیده و خارج می کند. روش دیگری به نام پیشرفت فک بالا ( MMA ) شامل حرکت دادن فک بالا و پایین به جلو است که به باز شدن مجاری هوایی فرد کمک می کند. فرسایش بافت پرتونگاری از سیگنال فرکانس رادیویی با شدت کم برای کوچک کردن بافت در کام نرم، زبان یا بینی استفاده می کند. یک روش جراحی جدیدتر به نام تحریک عصب هیپوگلوزال از تحریک عصب کنترل کننده زبان استفاده می کند و باعث می شود زبان هنگام نفس کشیدن راه هوایی را مسدود نکند. ( LAUP ) برای کوتاه کردن یوولا (بافت نرم آویزان در پشت گلو) از لیزر استفاده و برش هایی کوچک در کف نرم هر دو طرف ایجاد می کند. با ایجاد برش، بافت های اطراف سفت می شوند و از لرزش هایی که باعث خروپف می شوند جلوگیری می کنند. این روش شامل قرار دادن ایمپلنت های پلاستیکی کوچک به کف نرم می شود که از ریزش کف نرم که می تواند باعث خروپف شود جلوگیری می کند. اثربخشی این جراحی ها متفاوت است و پیش آگهی هریک از این روش ها می تواند چالش برانگیز باشد. خروپف مشکلی کاملا شایع می باشد و برخی محصولات بیفردری مانند اسپری بینی یا روش های درمانی هومیوپاتی ممکن است بتوانند در بهبود آن موثر باشند. برای پیشگیری از بروز خروپف و یا بهبود علایم خود می توانید راهکارهای زیر را در نظر بگیرید: افرادی که دارای اضافه وزن هستند ممکن است دارای بافت های اضافی در گلو باشند که این بافت ها خروپف را بدتر می کند. کاهش وزن می تواند منجر به کاهش خروپف شود. دراز کشیدن روی پشت باعث می شود تا زبان فرد به سمت عقب در گلو قرار بگیرد که در این صورت، مجاری هوایی فرد باریک شده و تا حدودی مانع جریان هوا می شود. سعی کنید در موقع خواب روی پهلوهای خود بخوابید. بالا بردن سطح تختخواب فرد در حدود اینچ می تواند به کاهش خروپف شما کمک کند. نوارهای چسبنده ای که بر روی پل بینی قرار می گیرند، باعث می شوند تا فضای عبور بینی فرد افزایش یافته، و تنفس تقویت شود. یک گشادکننده بینی، نوار چسب محکم است که در سوراخ بینی قرار می گیرد و با کاهش مقاومت در برابر جریان هوا به فرد کمک می کند تا راحت تر نفس بکشد. نوار بینی و رقیق کننده بینی خارجی برای افراد مبتلا به OSA موثر نیستند. آلرژی یا سپتوم انحرافی می تواند جریان هوا را در بینی فرد محدود کند. دراین صورت فرد مجبور می شود از طریق دهان نفس بکشد. اگر احتقان مزمن دارید از پزشک خود در مورد اسپری استروییدی سوال کنید. برای اصلاح نقص ساختاری در مجاری هوایی، مانند انحراف بینی، ممکن است فرد به عمل جراحی نیاز داشته باشد. سیگار و مصرف الکل را ترک و مصرف آرام بخش ها را محدود کنید. آرام بخش ها و الکل سیستم عصبی مرکزی شما را تحت فشار قرار می دهند و باعث بدتر شدن خروپف می شوند. بزرگسالان باید حداقل هفت ساعت خواب داشته باشند. ساعت های توصیه شده خواب برای افراد مختلف با توجه به سن، متفاوت است. کودکان در سن پیش دبستانی باید روزانه تا ساعت خواب کافی داشته باشند. کودکان سن مدرسه به تا ساعت خواب نیاز دارند و نوجوانان باید روزی تا ساعت کافی داشته باشند. اگر بینی چرکی دارید، سینوس ها را با سالین قبل از خواب بشویید. استفاده از یک اسپرس شستشوی خالص یا نوارهای بینی نیز می تواند به شما در راحت تر تنفس هنگام خواب کمک کند. اگر حساسیت دارید، کنه های گرد و غبار و شوره های حیوان خانگی را در اتاق خواب خود کاهش دهید یا از یک داروی آلرژی استفاده کنید. هوای خشک می تواند غشاها را در بینی و گلو تحریک کند، بنابراین اگر مشکل تورم بینی وجود دارد، استفاده از یک مرطوب کننده ممکن است برای شما موثر باشد. مطالعات نشان می دهد که با تلفظ صداهای خاص واکه و پیچ خوردن زبان به روش های خاص، عضلات دستگاه تنفسی فوقانی را تقویت کرده و خروپف را کاهش می دهند. برای انجام این تمرینات، مراحل زیر را در نظر بگیرید: هر واکه ( aeiou ) را به مدت سه دقیقه در روز با صدای بلند تکرار کنید. نوک زبان خود را پشت دندان های جلویی بالا قرار دهید. روزانه سه دقیقه زبان خود را به عقب بکشید. دهان خود را ببندید و لب های خود را بکشید و ثانیه آن ها را نگه دارید. با باز کردن دهان، فک خود را به سمت راست حرکت داده و به مدت ثانیه نگه دارید. این کار را برای سمت چپ تکرار کنید. با باز کردن دهان، ماهیچه را در پشت گلو خود بطور مکرر به مدت ثانیه منقبض کنید. نکته: به آینه نگاه کنید تا uvula ("توپ حلق آویز") رو به بالا و پایین حرکت کند. برای یک تمرین سرگرم کننده تر، وقت خود را صرف خواندن کنید. آواز خواندن می تواند کنترل عضلات در گلو و کف نرم را افزایش و خروپف ناشی از عضلات را کاهش دهد. برای آمادگی بیشتر هنگام مراجعه به پزشک می توانید علایمی را که تجربه کرده اید را بنویسید و لیستی از تمام داروها و اطلاعاتی در مورد سابقه پزشکی خود تهیه کنید. بهتر است در هنگام مراجعه به پزشک از شریک زندگی خود و یا یکی از آشنایان خود بخواهید همراه شما بیایند تا بتواند در مورد علایم شما هنگام خواب به پزشک توضیحات لازم را ارایه کند. برای خروپف، برخی از سوالات که باید از پزشک خود بپرسید، عبارتند از: به چه نوع تست هایی نیاز دارم؟ در طول تست خواب چه اتفاقی میفتد؟ چه چیزی باعث می شود که هنگام خواب خروپف کنم؟ آیا خروپف من نشانه ای از موارد جدی تر مانند OSA است؟ چه درمانی برای خروپف وجود دارد، و کدام یک را توصیه می کنید؟ برای بهبود کیفیت خواب و کاهش خروچف، چه کارهای می توانم انجام دهم؟ بیماری دیگری دارم. چگونه می توانم به بهترین شکل این شرایط را با هم مدیریت کنم؟ پزشک ممکن است برای تشخیص بهتر، سوالاتی از فرد بپرسد: خروپف شما از چه زمانی شروع شده است؟ آیا در طول روز احساس خواب آلودگی می کنید؟ آیا غالبا در طول شب از خواب بیدار می شوید؟ آیا به علت احساس خفگی از خواب بیدار می شود؟ آیا خروپف شما به موقعیت های خاص خواب بستگی دارد؟ آیا هر شب یا فقط یک بار در یک زمان معین خروپف می کنید؟ فکر می کنید چه عاملی باعث بهتر و یا بدتر شدن خروپف شما می شود؟ خروپف شما چقدر بلند هستند؟ آیا شریک خواب شما را آزار می دهد؟ منابع: |
در شرایطی که سراسر جهان در حال مبارزه با عفونت کشنده و بیماری همه گیر است که از چین آغاز شده، خبری مبنی بر درگذشت فردی در چین بر اثر ویروسی به نام هانتا ویروس به یکی از اخبار های اصلی در شبکه های مجازی تبدیل و منجر به ایجاد ترس و وحشت شدید بین مردم شده است. این در حالی است که به نظر می رسد، hantavirus ویروسی جدیدی نیست و ده ها سال است که وجود دارد و انسان های زیادی را آلوده کرده است. بر طبق بررسی های مرکز ملی اطلاعات بیوتکنولوژی ایالات متحده ( NCBI ) hantavirus بیش از گونه انواع مختلف دارد که در سال ، به عنوان عامل ایجاد کننده تب Hemerologic ناشی از جوندگان مزمن در نزدیکی رودخانه Hantan در کره جنوبی شناسایی و با نام رودخانه Hantan به عنوان ویروس Hantaan نامگذاری شده است. انسان ها با تنفس هوای آلوده به هانتا ویروس ممکن است به HPS مبتلا شوند. هانتا ویروس می تواند از طریق ادرار جوندگان و قطرات بزاق آنها در هوا پخش شود. حتی این امکان هم وجود دارد که افراد هنگام تماس با ادرار، مدفوع، بزاق موش یا جوندگان دیگر یا حتی لانه آن ها و بعد تماس دست آلوده به چشم، بینی یا دهان خود به HPS مبتلا شودند. این بیماری کمتر توسط گزیدگی جوندگان آلوده در افراد منتشر می شود. افرادی که در تماس احتمالی با موش های ناقل ویروس هستند در معرض خطر ابتلا به سندرم ریوی هانتی ویروس قرار دارند و این ویرس توانایی مبتلا کردن گروه های سنی مختلف از جمله کودکان را دارد. در نوامبر سال حدود مورد آلوده به ویروس هانتا ویروس در افرادی که از پارک ملی یوسمیتی در کالیفرنیا بازدید کرده بودند، گزارش داده شد. گونه های دیگر پستانداران (گربه ها، سگ ها) ممکن است از طریق تماس با جوندگان به هانتا ویروس آلوده شوند، اما هنوز مشخص نیست که آیا پستانداران می توانند این ویروس را انتقال دهند یا نه؟ افراد مبتلا به هانتا ویروس ممکن است یک یا پنج هفته بعد از تماس با موش های آلوده، احساس بیماری کرده و دچار علایمی مانند درد عضلانی و احساس خستگی شدید شوند. حتی این احتمال وجود دارد بیماران بعد از چند روز، علایم زیر را تجربه کنند: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اسهال سردرد سرگیجه درد معده مشکلات تنفسی مبتلایان به این بیماری معمولا دچار آبریزش بینی، گلودرد یا بثورات چشمی نمی شوند. مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری های ایالات متحده ( CDC ) در وب سایت خود می نویسد که هانتا ویروس ها از خانواده ویروس هایی هستند که عمدتا توسط جوندگان انتشار پیدا می کنند و می توانند منجر به سندرم ها و بیماری های مختلف در افراد شوند. بر اساس گفته های CDC هانتا ویروس، در قاره آمریکا به عنوان ویروس" دنیای جدید "شناخته می شود و ممکن است باعث سندرم ریوی هانتا ویروس ( HPS ) شود. این در حالی است که سایر ویروس های این خانواده، معروف به هانتا ویروس" دنیای قدیمی "، بیشتر در اروپا و آسیا یافت می شوند و ممکن است باعث سندرم کلیه ( HFRS ) شوند. تب هموراژیک با سندرم کلیه ( HFRS ) گروهی از بیماری های هستند که از نظر کلینیکی مشابه بیماری های هانتا ویروس ها می باشند و انواع بیماری هایی تب هموراژیک کره ای، تب هموراژیک اپیدمی و اپیدمی نفروپاتی را شامل می شود. ویروس های Hantaan ، Dobrava ، Saaremaa ، Seoul و Puumala می توانند منجر به این بیماری شوند. در سراسر جهان یافت می شود اما به طور وسیع تر در شرق آسیا، به ویژه در چین، روسیه و کره دیده شده است. Hantaviruses توسط جوندگان منتشر می شود و افراد ممکن است در صورت تماس با ادرار، بزاق، مدفوع جوندگان و یا بعد از قرار گرفتن در معرض گرد و غبار ناشی از لانه های آن ها و لمس غشاهای مخاطی چشم، بینی یا دهان به این بیماری مبتلا شوند. این ویروس همچنین می تواند به طور مستقیم از طریق زخم های پوستی به انسان منتقل شود و او را آلوده کند. علاوه بر آن، افرادی که با جوندگان زنده سروکار دارند از طریق گزش جوندگان و حیوانات آلوده ممکن است در معرض ابتلا به هانتا ویروس قرار بگیرند. انتقال این ویروس از راه انسان به انسان امکان پذیر است اما این موارد به ندرت دیده شده است. علایم HFRS معمولا در طی تا هفته پس از قرار گرفتن در معرض ویروس ایجاد می شود، اما در موارد نادر، ممکن است بیمار تا هفته علایمی را تجربه نکند. علایم اولیه به طور ناگهانی شروع می شود و شامل موارد زیر است: تب تاری دید سردردهای شدید درد پشت و شکم علاوه برآن ممکن است افراد دچار گرگرفتگی صورت، التهاب یا قرمزی چشم یا بثورات پوستی شوند. علایم ثانویه بیماری HFRS ، عبارتند از: شوک حاد نشت عروقی فشار خون پایین نارسایی حاد کلیه که می تواند باعث تجمع بیش از حد مایعات در بدن شود. شدت این بیماری به نوع ویروس ایجاد کننده عفونت بستگی دارد. در برخی موارد ممکن است بهبودی کامل هفته ها یا حتی ماه ها طول بکشد. چندین آزمایش بالینی برای ت یید و تشخیص HFRS در بیماران با علایم مشخص وجود دارد. درمان حمایتی، اصلی ترین گزینه درمانی برای بیماران مبتلا به عفونت هانتا ویروس است. مراقبت شامل مدیریت مایعات جمع شده در بدن بیمار و برقراری تعادل الکترولیت (سدیم، پتاسیم، کلرید) ، حفظ سطح مناسب اکسیژن و فشار خون و درمان مناسب هرگونه عفونت ثانویه می باشد. حتی این امکان وجود دارد که برخی از بیماران برای از بین بردن مایعات بیش از حد، نیاز به دیالیز داشته باشند. بررسی ها نشان داده که رباویرین (داروی داخل وریدی) ، به عنوان یک داروی ضد ویروسی، در صورت تشخیص زود هنگام بیماری می تواند از مرگ و میر ناشی از HFRS جلوگیری کند. بسته به نوع ویروس، میزان مرگ و میر در مبتلایان به این بیماری کمتر از می باشد. کنترل جوندگان، راهکار اولیه برای جلوگیری از عفونت هانتاویروس است. جمعیت جوندگان در نزدیکی جوامع انسانی باید کنترل شوند. افراد باید از تماس با ادرار جوندگان، بزاق و لانه های آن ها پرهیز کنند. بهداشت های ایمنی را در هنگام کار در محیط های که ممکن است این جوندگان وجود داشته باشند را رعایت کنند. هانتا ویروس ها، در قاره آمریکا، باعث بیماری دیگری می شوند که به سندرم ریوی هانتا ویروس معروف است. سندرم ریوی Hantavirus ( HPS ) یک بیماری تنفسی شدید و گاه کشنده در انسان است که در اثر عفونت با هنتاو ویروس ایجاد می شود. مهمترین هانتی ویروس در ایالات متحده که می تواند باعث HPS شود. ویروس Sin Nombre است که توسط موش گوزن ها پخش شده است. افرادی که با جوندگان حامل ویروس هانتویروس در تماس هستند در معرض خطر ابتلا به HPS قرار دارند. حتی افراد سالم اگر در معرض ویروس باشند در معرض خطر عفونت HPS هستند. تا به امروز، هیچ موردی از HPS در ایالات متحده گزارش نشده که ویروس از یک شخص به فرد دیگر منتقل شده باشد. اما در شیلی و آرژانتین، موارد نادری از انتقال شخص به فرد در بین تماس نزدیک شخص با بیمار مبتلا به نوعی هانتی ویروس بنام ویروس آندس رخ داده است. با توجه به این که اطلاعات کمی در مورد HPS وجود دارند هنوز "دوره انکوباسیون و بیماری زایی این ویروس " شناخته نشده است. اما با این حال، به نظر می رسد که علایم این بیماری ممکن است بین تا هفته پس از قرار گرفتن در معرض ادرار تازه، مدفوع یا بزاق جوندگان آلوده بروز پیدا کنند. علایم اولیه این بیماری شامل خستگی، تب و دردهای عضلانی به خصوص در ران، باسن، پشت، و بعضی اوقات شانه ها می باشد. همچنین ممکن است حدود نیمی از بیماران مبتلا به HPS علایم زیر را تجربه کنند: سرگیجه ناراحتی های شکمی مانند، و چهار تا روز پس از مرحله اولیه بیماری، علایم ثانویه HPS ظاهر می شود که عبارتند از: احساس تجمع مایع در ریه ها بیماری HPS می تواند کشنده باشد و میزان مرگ و میر آن درصد است. تشخیص زودهنگام HPS در فردی که فقط چند روز به آن مبتلا شده بسیار دشوار است. زیرا علایم اولیه این بیماری مانند تب، درد عضلات و خستگی شبیه علایم بیماری های دیگر مثل آنفولانزا می باشد که گاها این دو با هم اشتباه گرفته می شوند. اما اگر فرد سابقه مواجهه احتمالی با جوندگان روستایی را داشته باشد، و دچار تب و خستگی و همراه با تنگی نفس شده باید سریعا به پزشک مراجعه کند تا از نظر HPS مورد بررسی قرار بگیرد. برای پیشگیری از ابتلا به HPS ، بهتر است راهکارهای زیر را در نظر بگیرید: سوراخ ها و رخنه های خانه یا گاراژ خود را کاملا ببندید. از تماس با جوندگان در خانه و فضاهای باز جدا خودداری کنید. مکان حضور جوندگان را در محل کار و زندگی خود از بین ببرید. در صورت مشاهده جوندگان در اطراف منزل خود، تله هایی را در داخل و اطراف خانه قرار دهید تا آلودگی جوندگان کاهش یابد. نتایج تحقیقات اخیر نشان می دهد که بسیاری از افراد که به HPS مبتلا شده اند، پس از تماس مکرر با جوندگان به این بیماری مبتلا شده اند و از طرفی هم، بسیاری از مبتلایان گزارش دادند که به هیچ وجه جوندگان یا حتی لانه های آن ها را ندیده اند. بنابراین، اگر در منطقه ای زندگی می کنید که احتمال حضور جوندگان در آن منطقه زیاد است سعی کنید همیشه اطراف خود را تمیز نگه دارید. هیچ درمانی یا واکسن خاصی برای عفونت هانتا ویروس وجود ندارد. با این حال، اگر افراد آلوده زود تشخیص داده شوند و مراقبت های پزشکی را در یک بخش مراقبت های ویژه دریافت کنند، ممکن است روند درمانی بهتری داشته باشند. حتی ممکن است بیماران در مراقبت های ویژه با مشکلات تنفسی شدید تحت اکسیژن درمانی قرار بگیرند. بنابراین، افراد در صورتی که در معرض جوندگان قرار گرفته اند و علایمی مانند تب، درد شدید عضلات و تنگی نفس شدید را تجربه می کنند بهتر است سریعا به پزشک مراجعه کنند. حتما به پزشک خود بگویند که در اطراف جوندگان بوده اند. این امر به پزشک هشدار می دهد که به دنبال بیماری جوندگان مانند HPS باشد. هرچه زودتر بیماری زودتر تشخیص داده شود و بیمار سریع تر تحت مراقبت فوری قرار بگیرد، بهتر درمان می شود و احتمالا درمان موثرتر خواهد بود. منابع: |
بینایی مهمترین حس از حواس پنجگانه ما است. بیشتر فعالیت های مغز در بین حواس پنجگانه به بینایی اختصاص داده شده است. برای درک چگونگی بینایی باید ساختار و عملکرد چشم را بشناسید. بررسی ساختار و عملکرد چشم به شما کمک می کند تا اهمیت آن را درک کرده و از آسیب های چشمی مراقبت و محافظت کنید. سیستم بینایی یک فرایند بسیار پیچیده است که به طور خلاصه شامل مراحل زیر است: نور وارد مردمک چشم شده و در پشت چشم روی شبکیه متمرکز می شود. شبکیه، سیگنال نوری را به تکانه های الکتریکی تبدیل می کند. عصب بینایی، تکانه ها را به مغز انتقال می دهد و در آنجا پردازش می شوند. بافت های چشم را می توان به سه دسته تقسیم بندی کرد: بافت های حساس به نور بافت های پشتیبان و یا نگهدارنده بافت هایی متمرکز و یا انکسار کننده نور بافت های انکسار کننده نور، نورهای ورودی را روی بافت های حساس به نور متمرکز می کنند تا تصویری شفاف و واضحی ایجاد شوند. اگر اختلالی در بافت وجود داشته باشد بینایی می تواند مبهم شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بافت های انکسار کننده نور در چشم، عبارتند از: نقطه تاریک در مرکز قسمت رنگی چشم (عنبیه) است که در پاسخ به نور منبسط و منقبض می شود و مانند دیافراگم روی یک دوربین عمل می کند. در شرایط روشنایی زیاد، مردمک به قطر حدود میلی متر منقبض می شود تا شبکیه را از آسیب محافظت کند. در تاریکی، مردمک می تواند به قطر میلی متر گشاد می شود. عنبیه قسمت عضله ای و رنگی چشم است که اندازه مردمک و میزان نوری که به شبکیه می رسد را کنترل می کند. نور بعد از مردمک، به عدسی می رسد که یک ساختار محدب و شفاف است و به چشم کمک می کند تا نور را به دقت روی شبکیه متمرکز کند. با افزایش سن، عدسی چشم سفت تر و انعطاف پذیر می شوند و تمرکز نور را مشکل تر می کنند. ماهیچه های پیوندی، حلقه ماهیچه ای متصل به عدسی هستند که با انقباض و انبساط خود، اندازه عدسی را تغییر می دهند. این فرآیند تطابق accommodation نامیده می شود. قرنیه بافت شفاف و گنبدی شکل جلو چشم است که مردمک، عنبیه و محفظه قدامی یا ناحیه پر از مایعات بین قرنیه و عنبیه را در بر می گیرد. قرنیه مسیول به تمرکز نور کمک می کند. قرنیه، اولین دفاع چشم در برابر اشیاء خارجی و آسیب دیدگی است. از آنجا که قرنیه برای روشن شدن نور باید شفاف باقی بماند، رگ خونی ندارد. دهانه های مجاری اشک در گوشه داخلی هر گوش در پلک بالا و پایین قرار دارد. اشک ها توسط غده اشکی ترشح می شوند. دو مایعات در سراسر چشم جریان دارند ساختار و مواد مغذی آن را ت مین کنند. این مایعات عبارتند از: زجاجیه در بخش پشتی چشم یافت می شود و ضخیم و ژله مانند است و بیشترین توده چشم را تشکیل می دهد. زلالیه از زجاجیه رقیق تر است و در جلوی چشم جریان دارد. شبکیه، داخلی ترین لایه چشم است که حاوی بیش از میلیون سلول گیرنده حساس به نور است. شبکیه نور را به سیگنال های الکتریکی تبدیل می کنند. این سیگنال ها برای پردازش به مغز ارسال می شوند. به سلول های گیرنده نور، سلول های میله ای و مخروطی گفته می شود که حاوی مولکول های پروتیین به نام opps هستند. این سلول ها به نور حساس بوده و در پاسخ به ذرات نور، سیگنال های الکتریکی را به مغز می فرستند. سلول های مخروطی چشم در ناحیه مرکزی شبکیه به نام ماکولا یافت می شوند و برای دید دقیق و رنگی، ضروری هستند. سه نوع مخروط وجود دارد که معمولا به آن ها کوتاه یا آبی، وسط یا سبز و طولانی یا قرمز گفته می شود. مخروط ها برای دیدن در شرایط نوری معمولی استفاده می شوند و به ما اجازه می دهند رنگ ها را تشخیص دهیم. سلول های بینایی بیشتر در اطراف لبه های شبکیه یافت می شوند و برای دیدن در نور کم کاربرد دارند. آن ها در تشخیص رنگ ها تاثیری ندارند، اما بسیار حساس هستند و می توانند کمترین میزان نور را تشخیص دهند. در کل، حدود میلیون رشته های عصبی نازک به نام سلول های گانگلیونی در عصب بینایی وجود دارند که اطلاعات نوری را از شبکیه به مغز منتقل می کنند. از آنجا که هیچ سلول میله و مخروطی در عصب بینایی وجود ندارد، از آن به عنوان نقطه کور نیز یاد می شود. به این قسمت معمولا سفید چشم گفته می شود. غشایی نازک و شفاف است که بیشتر قسمت های سفید چشم و قسمت داخلی پلک ها را پوشانده و به رطوبت چشم و محافظت از آن در برابر میکروب ها کمک می کند. لایه ای از بافت همبند بین شبکیه و صلبیه است و حاوی غلظت بالایی از رگ های خونی می باشد. Choroid مانند هر قسمت از بدن، مشکلات مربوط به بینایی ما می تواند ناشی از بیماری، آسیب دیدگی یا کهولت سن باشد. برای بیشتر افراد، بینایی از همه حواس مفید و مهمتر است. بینایی به افراد این امکان را به می دهد تا دنیای اطراف خود را درک و حرکت کنند. بنابراین مهم است که از چشمان خود به خوبی مراقبت کنید تا از بروز هر نوع آسیب و بیماری پیشگیری شود. بیشتر افراد هر از گاهی مشکلات چشمی را تجربه می کنند و مشکلات بینایی با افزایش سن بیشتر می شوند. بسیاری از این مشکلات جزیی و کوتاه مدت هستند. اما برخی از مشکلات جدی چشم وجود دارد که می توانند آسیب بزرگی به آن ها وارد کنند و منجر به از بین رفتن دایمی بینایی شوند. خوشبختانه بیشتر مشکلات چشمی، از جمله مواردی که بسیار جدی هستند، قابل پیشگیری است. برخی از مشکلات چشم قابل پیشگیری چشم، عبارتند از: خشکی چشم، کاهش اشک است و معمولا به دلیل مشکلی در ایجاد اشک، مجاری اشک یا پلک ایجاد می شود و می تواند عارضه جانبی برخی از داروهای خاص باشد. این امکان وجود دارد که خشکی چشم باعث درد و تاری دید شود. خشکی چشم ها معمولا در هر دو چشم می تواند و باعث ناراحتی چشم و اختلال در بینایی شود. علایم خشکی چشم، عبارتند از: قرمزی چشم حساسیت به نور احساس خراشیدگی در چشم احساس وجود جسم خارجی در چشم علت خشکی چشم، عدم وجود اشک است که برای مرطوب نگه داشتن چشم، و پیشگیری از عفونت لازم است. برخی عوامل غیرقابل کنترلی که باعث خشکی چشم می شوند، عبارتند از: بیمار افزایش سن مصرف داروهای خاص یکی از دلایل عمده خشکی چشم "بلفاریت" یا التهاب پلک های ناشی از غدد مسدود شده است. بلفاریت را می توان با کمپرس گرم روی پلک، شستشوی پلک ها با شامپو مخصوص کودک و ماساژ پلک ها درمان کرد. خشکی چشم ناشی از تبخیر اشک معمولا قابل پیشگیری است. برخی از دلایل عمده تبخیر اشک شامل قرار گرفتن در معرض باد، دود یا هوای خشک است. می توانید با محافظت از چشمان خود در برابر آفتاب از خشکی چشم جلوگیری کنید. بهتر است برای پیشگیری خشکی چشم از عینک آفتابی استفاده کنید و در هنگام استفاده طولانی مدت از رایانه و یا هنگام کتاب خواندن، به چشمان خود استراحت بدهید. قطره چشم نیز در جلوگیری از خشکی چشم مفید است. تحقیقات نشان داده اند که قطره های ویتامین A و سیکلوسپورین می توانند منجر به بهبود زیادی در علایم خشکی چشم شوند. این نوع قطره ها موثرتر از قطره چشم مصنوعی بدون مواد نگهدارنده بودند. در حالی که خشکی چشم خود بیماری خطرناکی نیست اما می تواند منجر به شرایط جدی شود و به چشم آسیب برساند. ملتحمه آلرژیک هنگامی اتفاق میفتد که قسمت بیرونی چشم در اثر واکنش به گرده، شوره یا سایر موادی که باعث ایجاد آلرژی می شوند متورم یا تحریک می شود. در این شرایط ممکن است چشم ها به سرعت قرمز و دچار خارش و آبریزش شوند. علایم دیگر ملتحمه آلرژیک عبارتند از: چشم های سوزان ترشحات شدید در چشم پلک های پف دار مخصوصا صبح گسترش عروق خونی در لایه بیرونی چشم بهترین راه برای جلوگیری از ملتحمه آلرژیک این است که در برابر عوامل محرک زا قرار نگیرید اما محققان همچنین دریافتند که قطره های چشم برای جلوگیری از ملتحمه آلرژیک در افرادی که مستعد ابتلا به واکنش های آلرژیک هستند، مفید است. آنتی هیستامین های emedastine و levocabastine در جلوگیری از بیماری مفید هستند. پس از قرار گرفتن در معرض محرک ها می توان از این موارد استفاده کرد. گلوکوم افزایش فشار مایع داخل چشم است که به عصب بینایی آسیب می رسانند. این آسیب اغلب در اثر فشار غیر منتظره ای زیاد در چشم ایجاد می شود. با گذشت زمان، گلوکوم می تواند منجر به کوری شود که قابل برگشت نیست. گلوکوم جنبه ارثی دارد، اما همچنین می تواند در اثر دیابت، آسیب دیدگی چشم و عدم ورزش ایجاد شود. سن، نژاد و سابقه خانوادگی عوامل خطر مهمی هستند. علایم گلوکوم، عبارتند از: استفراغ دید تونلی تاری دید چشم درد حالت تهوع قرمزی چشم سردردهای شدید دیدن هاله در اطراف چراغ لکه های کور و لکه دار در دید محیطی یا بینایی مرکزی، اغلب در هر دو چشم گلوکوم همه موارد گلوکوم قابل پیشگیری نیستند، اما متخصصان معتقدند که بهترین اقدام پیشگیرانه برای ابتلا به گلوکوم، مراقبت از چشم و غربالگری چشم است. با ورزش منظم و مطمین برای کاهش فشار چشم، پوشیدن وسایل محافظ چشم هنگام کار با ابزارهای برقی می توانید از آسیب دیدگی چشم محافظت کنید. دژنراسیون ماکولا وابسته به سن ( AMD ) آسیب تدریجی سلولهای ماکولا است. دژنراسیون ماکولا وابسته به سن یک بیماری شایع چشم به ویژه در بین افراد سال و بالاتر است که به پشت چشم آسیب می رساند و در دیدن اشیاء مستقیم که در جلو قرار دارد، اختلال ایجاد می کند. با پیشرفت شرایط، از دست دادن بینایی در یک یا هر دو چشم ایجاد می شود و باعث ایجاد ناحیه تار در مرکز بینایی می شود که به مرور زمان بزرگتر می شود. اگرچه این امر به خودی خود نمی تواند باعث نابینایی کامل شود، دژنراسیون ماکولا وابسته به سن می تواند اختلال در توانایی فرد در حرکت به زندگی روزمره داشته باشد. محققان ارتباطاتی بین دژنراسیون ماکولا وابسته به سن و برخی از گزینه های شیوه زندگی پیدا کرده اند. برخی از این راهکارها عبارتند از: ترک سیگار منظم ورزش اجتناب از دود دست دوم خوردن یک رژیم غذایی سالم کنترل فشار خون و سطح کلسترول طبیعی عدم تمرکز صحیح نور می تواند منجر به تاری دید شود. استفاده از عینک، لنز یا جراحی معمولا می توانند خطاهای انکسار را اصلاح کنند. انواع این خطاها عبارتند از: پرسیبوپیا نزدیک بینی آستیگماتیسم هایپروپیا (دور بینی) آب مروارید، کثیفی عدسی چشم است که باعث تار شدن دید و در صورت عدم درمان نابینایی می شوند. افراد مبتلا به آب مروارید اغلب "هاله" های اطراف دید را به خصوص در شب را تجربه می کنند. این بیماری بیشتر در افراد سالمند دیده می شود. معمولا از آمبلیوپی به عنوان تنبلی معروف است از کودکی شروع می شود زمانی رخ می دهد که یک چشم به درستی رشد نمی کند. برای تشخیص تنبلی چشم، چشم پزشک باید چشم کودکانی که چشمانشان هم تراز نیستند یا فردی که دارای مشکلات بینایی است را ارزیابی کند. رتینوپاتی دیابتی آسیب عروق خونی شبکیه ناشی از دیابت است که در مناطق بینایی باعث ایجاد نقاط تاری می شود و در نهایت می تواند منجر به کوری شود. بهترین راه برای جلوگیری از این مشکلات بینایی این است که فرد قند خون را کنترل کرده و هر ساله برای معاینه چشم به چشم پزشک مراجعه کند. مراقبت مناسب و منظم می تواند عوارض بیماری را کاهش دهد. وقتی شبکیه از پشت چشم جدا شود، به آن شبکیه جدا شده گفته می شود که باعث تاری دید و از بین رفتن جزیی یا کامل بینایی می شود و باید به صورت اورژانسی درمان شود. بهترین راه برای جلوگیری از بروز مشکل چشمی یا جلوگیری از پیشرفت بیماری این است که در صورت بروز هرگونه تغییر ناگهانی در بینایی به چشم پزشک مراجعه کنید. منابع: |
لوسمی میلوژن مزمن ( CML ) نوعی سرطان غیر معمول مغز استخوان است. مغز استخوان بافت اسفنجی درون استخوان ها که سلول های خونی را می سازد. CML باعث افزایش تعداد گلبول های سفید خون می شود. اصطلاح "مزمن" در لوسمی میلوژن مزمن نشان می دهد که این سرطان تمایل به پیشرفت تدریجی به انواع حاد لوسمی دارد. اصطلاح myelogenous لوسمی میلوژن مزمن را می توان لوسمی میلویید مزمن و لوسمی گرانولوسیتی مزمن نیز نامید و به طور معمول در دوران میانسالی یا بعد از آن رخ می دهد و به ندرت در کودکان مشاهده می شود، اما با این حال ممکن است در هر سنی بروز کند. پیشرفت در روند های درمان منجر به پیش آگهی بهتری در افراد مبتلا به لوسمی میلوژن مزمن شده است. بیشتر افراد پس از تشخیص به بهبودی می رسند و سال ها زندگی می کنند. در CML ، بسیاری از سلول های بنیادی خون به نوعی گلبول های سفید به نام گرانولوسیت ها تبدیل می شوند. این گرانولوسیت ها که به آن ها سلول های لوسمی نیز گفته می شود غیر طبیعی هستند و به گلبول های سفید سالم تبدیل نمی شوند. سلول های لوسمی می توانند در خون و مغز استخوان ایجاد شوند، بنابراین فضای کمتری برای گلبول های سفید سالم، گلبول های قرمز و پلاکت ها وجود دارد و در نتیجه ممکن است منجر به عفونت، کم خونی یا خون ریزی شود. لوسمی میلوژن مزمن اغلب علایمی ایجاد نمی کند و ممکن است در طی آزمایش خون تشخیص داده شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در صورت بروز علایم ممکن است شامل موارد زیر باشد: تب خستگی درد استخوان از دست دادن اشتها کاهش وزن بدون تلاش خون ریزی سریع و آسان درد در زیر دنده ها در سمت چپ تعریق بیش از حد هنگام خواب (تعریق شبانه) احساس سیری بعد از خوردن مقدار کمی غذا لوسمی میلوژن مزمن وقتی اتفاق میفتد که ژن های سلول های مغز استخوان فرد خراب شوند. هنوز علت اصلی این تخریب مشخص نیست، اما پزشکان کشف کرده اند که این تخریب چگونه به لوسمی میلوژن مزمن تبدیل می شود. سلول های انسانی به طور معمول حاوی جفت کروموزوم هستند. این کروموزوم ها حاوی دستورالعمل ها (ژن ها) خاصی هستند. در مبتلایان به لوسمی میلوژن مزمن، بخش های مختلفی از کروموزوم ها با همدیگر جابجا می شوند. بخشی از کروموزوم شماره با یک بخش از کروموزوم جابجا می شود و در نتیجه یک کروموزوم فوق العاده کوتاه به نام کروموزوم Philadelphia Philadelphia در سلول های خونی درصد از مبتلایان به لوسمی میلوژن مزمن وجود دارد. کروموزوم Philadelphia ژن جدیدی ایجاد می کند. ژن های کروموزوم با ژن های کروموزوم ترکیب می شوند و ژن جدیدی به نام BCR - ABL ایجاد می شوند که این ژن BCR - ABL باعث ترشح بیش از حد پروتیین تیروزین کیناز می شود. تیروزین کیناز ناشی از ژن BCR - ABL باعث رشد بیش از حد بسیاری از گلبول های سفید خون می شود. گلبول های سفید خون مانند سلول های طبیعی رشد نمی کنند و می میرند، افزایش تعداد گلبول های سفید خون غیر طبیعی باعث تجمع سلول های خون سالم و آسیب به مغز استخوان می شود. کروموزوم فیلادلفیا از پدر و مادر به فرزند منتقل نمی شود. عواملی که خطر ابتلا به لوسمی میلوژن مزمن را افزایش می دهند، عبارتند از: سن جنسیت قرار گرفتن در معرض پرتودرمانی، مانند پرتودرمانی برای انواع خاصی از سرطان جهش منجر به لوسمی میلوژن مزمن از والدین به کودکان منتقل نمی شود و این جهش بعد از تولد فرد ایجاد می شود. برای تشخیص لوسمی میلوژن مزمن پزشک بیمار را معاینه کرده و علایم حیاتی مانند نبض و فشار خون او را بررسی می کند. وی همچنین گره های لنفاوی، طحال و شکم بیمار را مورد ارزیابی قرار می دهد تا مشخص شود که اندام های بیمار بزرگ شده اند و یا نشده اند. علاوه بر آن، پزشک ممکن است آزمایشات زیر را برای تشخیص بهتر تجویز کند: این آزمایش ممکن است ناهنجاری های موجود در گلبول های خون، مانند افزایش تعداد گلبول های سفید را نشان دهد. روشی که در آن نمونه خون گرفته می شود و موارد زیر بررسی می شود: تعداد و نوع گلبول های سفید تعداد گلبول های قرمز و پلاکت ها مقدار هموگلوبین (پروتیین حامل اکسیژن) در گلبول های قرمز روشی که در آن یک نمونه خون اندازه گیری می شود تا مقادیر خاصی از مواد منتشر شده در خون توسط اندام ها و بافت ها در بدن اندازه گیری شود. مقدار غیرمعمول (بالاتر یا پایین تر از حد معمول) یک ماده می تواند نشان دهنده بیماری باشد. بیوپسی مغز استخوان و آسپیراسیون مغز استخوان برای نمونه برداری از مغز استخوان کاربرد دارد. این آزمایشات شامل جمع آوری مغز استخوان از مغز استخوان بیمار است. ممکن است یکی از آزمایش های زیر روی نمونه های خون یا بافت مغز استخوان که برداشته شده انجام شود: آزمایش آزمایشگاهی که در آن کروموزوم سلول های موجود در نمونه خون یا مغز استخوان محاسبه شده و هرگونه تغییر مانند کروموزومی بررسی می شوند. تغییرات در کروموزوم های خاص مانند کروموزوم Philadelphia ممکن است نشانه سرطان باشد. تجزیه و تحلیل سیتوژنتیک برای کمک به تشخیص سرطان، برنامه ریزی برای درمان، یا یافتن چگونگی عملکرد درمان مفید است. یک آزمایشگاه آزمایشگاهی است که برای مشاهده و شمارش ژن ها یا کروموزوم ها در سلول ها و بافت ها استفاده می شود. قطعات DNA که حاوی رنگهای فلورسنت هستند در آزمایشگاه ساخته شده و به نمونه سلول ها یا بافت های بیمار اضافه می شوند. هنگامی که این تکه های DNA رنگ شده به ژن ها یا نواحی کروموزومی موجود در نمونه متصل می شوند، در زیر میکروسکوپ فلورسنت واضح می شوند. آزمایش FISH برای کمک به تشخیص سرطان و کمک به برنامه ریزی برای درمان استفاده می شود. ( RT - PCR ) ، یک آزمایش آزمایشگاهی است که در آن میزان یک ماده ژنتیکی به نام mRNA ساخته شده توسط یک ژن خاص اندازه گیری می شود این آزمایش ممکن است برای جستجوی تغییرات خاص در یک ژن یا کروموزوم باشد، که ممکن است به تشخیص سرطان کمک کند. برخی از عوامل در پیش آگهی و میزان بهبودی بیمار و گزینه های درمانی فرد ت ثیر دارند. پیش آگهی و گزینه های درمان به موارد زیر بستگی دارند: سن بیمار مرحله بیماری سلامت عمومی بیمار اندازه طحال در هنگام تشخیص مرحله این بیماری به دست اندازی بیماری اشاره دارد. پزشک با اندازه گیری نسبت سلول های غیرطبیعی بیمار به سلول های سالم در خون یا مغز استخوان، مراحل بیماری را تعیین می کند. نسبت بالایی سلول های غیرطبیعی نشان دهنده این است که لوسمی میلوژن مزمن در مرحله پیشرفته تری قرار دارد. شناختن مرحله بیماری به منظور برنامه ریزی برای درمان بسیار مهم است. مراحل بیماری شامل موارد زیر است: مرحله مزمن اولین مرحله بیماری است و به طور کلی بهترین پاسخ را به درمان می دهد. در فاز مزمن CML ، کمتر از یا بیشتر سلول های خون یا مغز استخوان بیمار سلول های بلاست هستند. وقتی خستگی، تب و بزرگ شدن طحال در مرحله انفجار رخ می دهد، به آن بحران انفجار گفته می شود. در CML عود شده، تعداد سلول های انفجار بعد از بهبودی افزایش می یابد. برخی از آزمایشاتی که برای تشخیص سرطان یا برای یافتن مرحله سرطان در CML هدف از درمان لوسمی میلوژن مزمن، از بین بردن سلول های خونی حاوی ژن غیر طبیعی BCR - ABL است که باعث افزایش بیش از حد سلول های خونی غیر طبیعی می شود. برای اکثر، افراد درمان با داروهای هدفمند آغاز می شود که می تواند باعث بهبودی طولانی مدت شود. درمان هدفمند نوعی از درمان است که از داروها یا مواد دیگر برای شناسایی و حمله به سلول های سرطانی خاص بدون آسیب رساندن به سلول های طبیعی استفاده می کند. مهار کننده های تیروزین کیناز داروهای درمانی هدفمند هستند که برای درمان لوسمی میلوژن مزمن استفاده می شوند. داروهای هدفمند، درمان اولیه برای مبتلایان به لوسمی میلوژن مزمن می باشد و عوارض جانبی این دارو شامل تورم یا پف کردن پوست، حالت تهوع، گرفتگی عضلات، خستگی، اسهال و بثورات پوستی است. در طول دوران درمان از آزمایش خون برای تشخیص حضور ژن BCR - ABL برای پیگیری های بیشتر و نظارت بر اثربخشی درمان استفاده می شود. اگر درمان داروهای هدفمند پاسخ ندهد یا بیمار به درمان هدفمند مقاوم نباشد، پزشکان ممکن است داروهای هدفمند دیگر و یا سایر روش های درمانی را در نظر بگیرند. پزشکان مرز مشخصی را برای مصرف این دارو ها در مبتلایان به لوسمی میلوژن مزمن مشخص نکرده اند. به همین دلیل، اکثر مردم داروهای هدفمند را حتی وقتی آزمایش خون آن ها نشان دهنده بهبودی بیماری است، ادامه می دهند. پیوند مغز استخوان، که پیوند سلول های بنیادی نیز نامیده می شود، تنها شانس برای درمان قطعی لوسمی میلوژن مزمن است. با این حال، معمولا برای افرادی که به درمان های دیگر پاسخ نداده اند استفاده می شود زیرا پیوند مغز استخوان خطرات و عوارض جدی زیادی را به همراه دارد. در طی پیوند مغز استخوان، از دوزهای بالای داروهای شیمی درمانی برای از بین بردن سلول های تشکیل دهنده خون در مغز استخوان بیمار می شود. سپس سلول های بنیادی خون از یک دهنده به جریان خون بیمار تزریق می شوند. شیمی درمانی یک دارو درمانی است که سلول های لوسمی را از بین می برد. داروهای شیمی درمانی گاهی اوقات با درمان دارویی هدفمند برای درمان لوسمی میلوژن مزمن تهاجمی ترکیب می شوند. عوارض جانبی داروهای شیمی درمانی به نوع دارو بستگی دارد. منابع: |
هموفیلی نوعی اختلال نادر است که در آن خون فرد لخته نمی شود، زیرا پروتیین های کافی برای لخته شدن خون را ندارد. در این بیماران آسیب های سطحی معمولا مشکلی ایجاد نمی کنند. اما در صورت کمبود شدید پروتیین جلوگیری کننده لخته شدن ممکن است فرد در اثر آسیب های عمیق تر، دچار خونریزی های شدید به خصوص در قسمت های زانوها، مچ پا و آرنج شود. این خونریزی ها می تواند به اندام و بافت های بیمار آسیب رسانده و حتی خطرناک و جدی باشند. این بیماری نوعی اختلال ژنتیکی است که باعث ضعف در لخته شدن خون و خونریزی غیر طبیعی در بدن فرد می شود. درمان آن شامل تعویض منظم فاکتور لخته شدن خاص می باشد. کلمه هموفیلی به دو حالت خاص به نام های هموفیلی A و هموفیلی B اشاره دارد. هموفیلی A و B بر اساس ژنی که جهش در آن صورت گرفته است و پروتیینی که در لخته شدن خون تاثیر دارد طبقه بندی می شود. به ندرت، هموفیلی C XI C A یا B است. هموفیلی A در حدود از هر پسر متولد شده اتفاق میفتد و تقریبا چهار برابر بیشتر از هموفیلی B انواع مختلفی از هموفیلی وجود دارد، و اکثرا جنبه ژنتیکی دارند. با این حال، حدود باعث بیماری خفیف هموفیلی می شود. میزان خونریزی بستگی به شدت بیماری دارد و برای هموفیلی A و B یکسان است. در هموفیلی شدید یا، خونریزی از سنین پایین و معمولا در سال اول زندگی شروع می شود و ممکن است به صورت خودبخودی اتفاق بیفتد. گاهی اوقات خونریزی شدید پس از ختنه در پسران اولین علامت این بیماری را نشان می دهد. در این بیماری خفیف خونریزی در پاسخ به آسیب یا تروما شدید رخ می دهد. شدت خونریزی در زنان ناقل ژن هموفیلی متغییر می باشد. خونریزی در بیماران هموفیلی می تواند در هر نقطه از بدن رخ دهد. به طور کلی در مبتلایان به هموفیلی مفاصل، ماهیچه ها و دستگاه گوارش دچار خونریزی می شوند اما خونریزی در قسمت های دیگر بدن هم دیده می شود، مانند خونریزی از مجاری ادراری باعت خون در ادرار و یا هماچوری می شود. خونریزی دستگاه گوارش این بیماران می تواند منجر به خون در مدفوع شود. بروز خونریزی بعد از عمل جراحی و یا آسیب مشخصه اصلی هموفیلی است. خونریزی در عضلات ممکن است با تشکیل هماتوم (سندرم محفظه) همراه باشد. خونریزی مغز و یا جمجمه می تواند منجر به علایمی مانند تهوع، استفراغ و یا بی حالی شده و می تواند منجر به مرگ شود. در مبتلایان به هموفیلی، ممکن است دهان یا بینی آن ها دچار خونریزی شود. خونریزی بعد از انجام اقدامات دندانپزشکی در این بیماران شایع می باشد. هماتروز و یا خونریزی در مفاصل، مشخصه اصلی هموفیلی است که زانوها و مچ پا را تحت تاثیر قرار می دهد. خونریزی باعث ایجاد فاصله بین مفصل ها و درد آن ها می شود. به نحوی که ممکن است فرد به جراحی جایگزین مفاصل نیاز پیدا کند. در کودکان و بزرگسالان، آزمایش خون می تواند نقص فاکتور لخته شدن را نشان دهد. بسته به شدت کمبود، علایم برای اولین بار در سنین مختلف بروز می کند. موارد شدید هموفیلی معمولا در سال اول زندگی تشخیص داده می شود. هموفیلی ممکن است تا بزرگسالی آشکار نباشد. بعضی از افراد ابتدا بعد از خونریزی بیش از حد در طی یک عمل جراحی، متوجه می شوند که هموفیلی هستند. بیشتر بیماران مبتلا به هموفیلی، سابقه خانوادگی این بیماری را دارند. با این حال، یک سوم موارد بدون سابقه خانوادگی و به دلیل جهش خود به خود در ژن مربوطه رخ می دهد. در صورتی که فرد سابقه خانوادگی هموفیلی نداشته باشد پزشک می تواند یک سری آزمایش خون را برای تشخیص و تایید بیماری تجویز کند. آزمایش خون مشخص می کند که کدام قسمت و یا پروتیین مکانیسم لخته شدن خون دچار اختلال شده است. در مبتلایان به هموفیلی، آزمایش ژنتیکی برای شناسایی و توصیف جهش های خاص که باعث بیماری شده اند نیز در آزمایشگاه های تخصصی انجام می گیرد. مردانی که دارای جهش ژنتیکی مربوط به بیماری هستند حتما به این بیماری مبتلا می شوند و نمی تواند حامل بیماری باشند. اما مادرانی که دارای فرزند پسر مبتلا به هموفیلی هستند، حامل های اجباری خوانده می شوند و برای اثبات آن، نیازی به آزمایش ندارند. زنانی که وضعیت حامل بودن آن ها مشخص نیست می توانند با آزمایش فاکتورهای لخته شدن یا با روش های تشخیصی جهش در مورد ارزیابی قرار گیرند. روش های غربالگری قابل اطمینان ترین روش برای تشخیص حامل بودن این افراد، می باشد. برای افرادی که سابقه خانوادگی از هموفیلی دارند، می توان در دوران بارداری مشخص کرد که آیا جنین تحت ت ثیر هموفیلی قرار دارد یا ندارد. تشخیص هموفیلی پیش از تولد با آزمایشات مبتنی بر انجام می شود که از طریق آمنیوسنتز یا نمونه برداری از ویل کوریونی انجام می شود. عوارض هموفیلی ممکن است شامل موارد زیر باشد: خونریزی های عمیق در ماهیچه ها می تواند باعث التهاب، بی حسی و یا درد اندام ها شود. خونریزی داخلی به مفاصل بیمار فشار وارد کند و باعث درد شدید می شود. خونریزی های مکرر داخلی، می تواند باعث آرتروز یا از بین رفتن مفصل گردد. افراد مبتلا به هموفیلی احتمالا نیاز به تزریق خون دارند، به همین علت خطر آلوده شدن به عفونت در این بیماران وجود دارد. در برخی از افراد مبتلا به هموفیلی شدید، سیستم ایمنی بدن نسبت به درمان واکنش منفی نشان می دهند. پیش آگهی هموفیلی قبل از دهه برای مبتلایان به هموفیلی شدید سال بود. در حال حاضر، میزان مرگ و میر برای مردان مبتلا به هموفیلی دو برابر مردان سالم است. افزایش عفونت HIV و هپاتیت مرتبط با درمان در دهه منجر به افزایش میزان مرگ و میر شد. در حال حاضر، درمان سریع و مناسب می تواند خطرات ناشی از خونریزی و شدت آسیب طولانی مدت در مفاصل را کاهش دهد، اما تخریب مفصل می تواند یک عارضه مزمن هموفیلی باشد. محصولات مشابه، به نام عوامل لخته شدن نوترکیب، در آزمایشگاه تولید شده و مورد استفاده قرار می گیرند ولی از خون انسان ساخته نمی شوند. سایر روش های درمانی ممکن است شامل موارد زیر باشد: این داروها از تخریب لخته ها جلوگیری می کنند. این داروها به طور مستقیم بر روی زخم بیمار قرار می گیرند. درزگیرهای فیبرین مخصوصا در دندانپزشکی مفید هستند. در برخی از انواع هموفیلی خفیف، این هورمون می تواند بدن بیمار را تحریک کند تا فاکتور لخته شدن بیشتری آزاد شود. دسموپرسین را می تواند به آرامی در ورید بیمار تزریق و یا به عنوان اسپری بینی تهیه کرد. اگر خونریزی داخلی به مفاصل بیمار آسیب رسانده باشد فیزیوتراپی، می تواند برای بهبود و تسکین علایم مفید باشد. در صورتی که خونریزی داخلی باعث صدمات شدید شده باشد، ممکن است بیمار به جراحی نیاز پیدا کند. از یخ، اعمال فشار و پانسمان برای جلوگیری از خونریزی های جزیی استفاده می شود. می توان از یخ برای کند کردن جریان خونریزی جزیی در دهان استفاده کرد. بیماران مبتلا به هموفیلی بهتر است خودشان را در برابر بیماری های هپاتیت A و B واکسینه کنند. پایه اصلی درمان هموفیلی، جایگزین کردن عوامل لخته شدن خون است. این نوع روش درمانی به عنوان جایگزین درمانی شناخته می شود. جایگزینی فاکتور لخته شدن با استفاده از تزریق فاکتور لخته شدن به رگ، دقیقا مانند تزریق خون انجام می شود. بیماران با آموزش های مناسب و لازم می توانند این روش درمانی را در خانه انجام دهند. بسته به شدت بیماری، درمان جایگزینی فاکتور لخته شدن خون می تواند به طور موقت و یا منظم صورت بگیرد. درمان موارد خفیف هموفیلی با نوعی دارو صورت می گیرد. این دارو باعث آزاد شدن مواد از پلاکت ها و تشکیل پلاکت می گردد. این دارو یا به آرامی از طریق مسیر داخل وریدی یا گاهی اوقات به صورت اسپری بینی مصرف می شود. برای تسکین علایم بیماری داروهای تسکین دهنده به غیر از آسپیرین یا داروهای ضد التهاب غیر استروییدی (مانند ناپروکسن، ایبوپروفن) تجویز می شود، زیرا این نوع داروها از لخته شدن خون جلوگیری می کنند. استامینوفن اغلب برای تسکین درد مبتلایان به هموفیلی کاربرد دارد. مبتلایان به هموفیلی بهتر است برای جلوگیری از خونریزی بیش از حد و محافظت از مفاصل راهکارهای زیر را در نظر بگیرند: فعالیت هایی مانند شنا، دوچرخه سواری و پیاده روی می تواند ضمن محافظت از مفاصل باعث تقویت عضلات شود. ورزش های سخت مانند فوتبال، هاکی یا کشتی برای مبتلایان به هموفیلی می تواند خطرساز باشد. داروهایی مانند آسپرین و ایبوپروفن می توانند خونریزی را تشدید کنند و داروهایی مانند هپارین، وارفارین (کومدین، جانتوفن) ، کلوپیدوگرل (پلاویکس) ، پرزوگرل (کارآمد) ، تیکاگرل (بریلینتا) ، ریواروکسابان (زارلوتو) ، اپیکسبان (الیوکیس) ، ادوکسابان (ساواسیا) و dabigatran مانع از لخته شدن خون می شوند پس این بیماران هموفیلی بهتر است از مصرف آن ها خودداری کنند. با رعایت بهداشت دندان سعی کنید تا حد امکان از کشیدن دندان جلوگیری شود چون می تواند منجر به خونریزی بیش از حد شود. پدهای آرنج و زانو، کلاه و کمربندهای ایمنی ممکن است به جلوگیری از صدمات در اثر سقوط و سایر حوادث کمک کنند. این دستبند به اطرافیان شما کمک می کند تا موارد اضطراری و فوریت های پزشکی مانند تصادف و یا آسیب احتمالی، سریعا تشخیص دهند که شما بیمار هموفیلی هستید است. حتما به افرادی که از فرزند شما مراقبت می کنند و یا مربیان آموزشی آن ها بگویید که فرزند شما هموفیلی است. هموفیلی یک بیماری ژنتیکی و ارثی است و نمی توان از آن پیشگیری کرد. مشاوره ژنتیکی، شناسایی ناقلین از طریق آزمایش ژنتیکی مولکولی و تشخیص پیش از تولد می تواند در کاهش ابتلا به بیماری هموفیلی موثر باشند. در صورت تشخیص بیماری هموفیلی پزشک شما را به متخصص اختلالات خونی (هماتولوژیست) ارجاع می دهد. برای آمادگی بیشتر هنگام مراجعه به پزشک علایم و زمان شروع آن ها را یادداشت کنید. اطلاعات کلیدی پزشکی، از جمله سایر بیمار و سابقه پزشکی خود را بنویسید. لیستی از تمام داروها، ویتامین ها و مکمل های که مصرف می کنید را همراه داشته باشید. سوالاتی که باید از پزشک در مورد بیماری خودتان بپرسید، عبارتند از: چه درمانی را پیشنهاد می کنید؟ خطر عوارض طولانی مدت درمان من کدام است؟ محدودیت فعالیتی خاصی وجود دارد که باید رعایت کنم؟ پزشک ممکن است از بیمار سولات زیادی بپرسد، از جمله: آیا در خانواده بیمار شما به اختلال خونریزی مبتلا شده است؟ آیا بیمار یا فرزندتان در اطراف مفاصل دچار درد یا التهاب هستید؟ آیا بیمار یا فرزندتان مستعد ابتلا به کبودی های بزرگ و عمیق هستید؟ آیا متوجه خونریزی غیرمعمول یا شدید مانند خونریزی بینی یا خونریزی طولانی مدت بریده یا واکسیناسیون شدید؟ منابع: |
تنگی نفس یا دیسپنه اغلب به عنوان سفت شدن شدید عضلات در قفسه سینه، کمبود هوا، مشکل در تنفس، نفس نفس زدن و یا احساس خفگی توصیف می شود. ورزش بسیار شدید، چاقی و ارتفاع زیاد می توانند منجر تنگی نفس به در افراد سالم شوند. علاوه بر این، می تواند نشانه یک بیماری باشد. در صورت بروز آن، بدون علت مشخص که به صورت ناگهانی شروع شده و شدیدتر می شود در اسرع وقت به پزشک مراجعه کنید. اگر تنگی نفس همراه با درد قفسه سینه، ضعف، حالت تهوع، کبودی لب ها یا ناخن ها یا تغییر هوشیاری ذهنی بروز کند ممکن است نشان دهنده حمله قلبی یا آمبولی ریوی باشد، که نیاز به درمان های فوری دارد. تنگی نفس حاد می تواند طی چند دقیقه یا چند ساعت به وجود آید. اما در حالت مزمن ممکن است روزها، هفته ها، ماه ها یا حتی سال ها طول بکشد. تعداد تنفس طبیعی افراد با توجه به سن آن ها متفاوت می باشد اما به طور کلی تعداد تنفس در بزرگسالان بین تا تنفس در دقیقه می باشد. در درصد از افراد، شرایط مربوط به قلب و ریه ها علت اصلی این حالت است. اگرچه بیشتر افراد در هنگام تنگ شدن نفس ابتدا فکر می کنند ریه های آن ها مشکل دارد، اما در این شرایط اول باید قلب بیمار تحت بررسی قرار بگیرد. تنگی نفس مداوم می تواند نتیجه یک بیماری زمینه ای جدی تر باشد. به طور کلی دلایل مختلف تنگی نفس که هر از گاهی اتفاق بیفتند می تواند ناشی از عوامل زیر باشد: اضطراب اضافه وزن ورزش سنگین درجه حرارت شدید آلرژن ها یا آلاینده های موجود در هوا تنگی نفس منظم و مداوم می تواند در اثر شرایط جدی تری که بر قلب یا ریه ها اثر می گذارد، ایجاد شود. از جمله: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عملکرد غیر طبیعی قلب بیماری انسداد مزمن ریوی ( COPD ) بیماری های، مانند پلوریس یا سل همچنین برخی از دلایل تنگی نفس حاد یا ناگهانی که نیاز به درمان فوری دارند، عبارتند از: خفگی لخته خون در ریه ها واکنش آلرژیک شدید جسم خارجی در ریه ها مسمومیت با مونوکسید کربن در صورت بدتر شدن علایم و شدیدتر شدن تنگی نفس به پزشک مراجعه کنید. وی تاریخچه دقیقی را از سابقه پزشکی شما می پرسد و معاینه بدنی را انجام می دهد. برخی از سوالاتی که پزشک ممکن است هنگام مراجعه از شما بپرسد، عبارتند از: علایم شما از چه زمانی شروع شده است؟ چه فعالیت های باعث شدیدتر شدن علایم شما می شوند؟ آیا در مورد مشکلات قلبی یا ریه سابقه شخصی یا خانوادگی دارید؟ آیا علایم شما در حالت استراحت رخ داده یا فقط هنگام فعالیت بروز می کنند؟ آیا هنگام نشستن یا دراز کشیدن احساس تنگی نفس بیشتری می کنید؟ علاوه بر آن، پزشک ممکن است برای تشخیص علت آزمایشات زیر را تجویز کند: آزمایش خون برای تشخیص کم خونی و دلایل دیگر پالس اکسی متری برای اندازه گیری میزان اکسیژن موجود در خون اشعه ایکس قفسه سینه برای تشخیص عفونت یا بیماری های ریوی آزمایش عملکرد ریوی برای بررسی آسم یا آمفیزم و سایر شرایط ریه الکتروکاردیوگرام ( EKG ) برای تایید و یا رد کردن علایم حمله قلبی یا ضربان قلب نامنظم تنگی نفس، علت های مختلفی دارد برای همین درمان بر اساس علت بیماری می تواند متفاوت باشند. به عنوان مثال در بیماران قلبی با داروهای قلبی و عروقی به منظور کاهش فشار خون و داروهای ادرارآور برای جلوگیری از تجمع مایعات در اطراف ریه ها تجویز می شوند. بیمار در موارد شدید تنگی نفس ممکن است نیاز به بستری شدن در بیمارستان داشته باشد. درمان در بیمارستان می تواند با اکسیژن درمانی و تجویز دارو صورت بگیرد. صرف نظر از علت تنگی نفس، برخی از روش های کلی به تسکین علایم در اکثر بیماران کمک می کند. این درمان ها عبارتند از: برونکودیلاتورها، داروهایی مانند ونتولین و استروییدها برای باز شدن مجرایی تنفسی بنزودیازپین ها یا داروهای ضد اضطراب برای کاهش تنگی نفس نگرانی و آرام کردن بیمار (اما نباید این داروها در حملات آسم حاد استفاده شوند) برخی از افراد ممکن است ناگهان و فقط برای مدت کوتاهی دچار این حالت شوند. اما این بیماری در برخی افراد می تواند مداوم باشد و به طور منظم ادامه پیدا کند. تنگی نفس زمانی رخ می دهد که فرد در هنگام استفاده از هوای کافی برای تنفس دچار مشکل می شود و می تواند از خفیف تا شدید متغیر باشد. تنگی نفس خوشبختانه تا زمانی که شدید و جدی نباشد، اغلب می توان آن را در خانه مدیریت کرد. برای جلوگیری از تشدید تنگی نفس سعی کنید راهکارهای زیر را در نظر بگیرید: استعمال دخانیات علت اصلی بیماری COPD است. اگر مبتلا به COPD هستید، ترک سیگار می تواند از پیشرفت بیماری و بروز عوارض جلوگیری کند. از قرار گرفتن در معرض آلاینده ها و دود های دست دوم و تنفس آلرژن ها و سموم محیطی مانند دودهای شیمیایی خودداری کنید. از ماندن در دماهای بالا و فعالیت در شرایط بسیار گرم و مرطوب یا بسیار سرد خودداری کنید زیرا تنگی نفس ناشی از بیماری های مزمن می توانند خطرناک باشند. ورزش می تواند با کاهش به بهبود آمادگی جسمانی و توانایی فرد برای انجام فعالیت های روزانه کمک کند. قبل از شروع برنامه ورزشی با پزشک خود صحبت کنید. ترک دارو و یا عدم مصرف منظم آن ها در بیماران مزمن ریه و قلب می تواند منجر به بدتر تر شدن شود. اگر بیماری خاصی دارید که باعث تنگی نفس می شود، در صورت وخیم تر شدن علایم خود سریعا به پزشک مراجعه کنید. برخی راهکارهای مدیریت تنگی نفس در منزل، عبارتند از: تنفس عمیق از طریق شکم، به شما کمک می کند تا بتوانید تنگی نفس را مدیریت کنید. برای انجام تنفس عمیق در خانه، باید: دراز بکشید و دستان خود را روی شکم خود بگذارید. از طریق بینی خود نفس عمیقی بکشید، شکم خود را باد کرده و اجازه دهید ریه ها با هوا پر شوند. نفس خود را برای چند ثانیه نگه دارید. به آرامی نفس را دهان خارج کنید تا ریه ها به طور کامل خالی شوند. این تمرین را به مدت تا دقیقه و چند بار در روز تکرار کنید. یکی دیگر از ورزش های تنفسی که می تواند به رفع کمک کند، نفس کشیدن با لب می باشد. این روش در موارد تنگی نفس ناشی از اضطراب موثر است. برای انجام این تمرین تنفسی، باید: بر روی یک صندلی به آرامی بنشینید. لب های خود را به هم فشار دهید. برای چند ثانیه با بینی خود نفس بکشید. به آرامی از لب های تعقیب شده خود برای تعداد چهار نفر بازدم به مدت دقیقه این تمرین را انجام دهید. افرادی که تنگی نفس دارند بهتر است در مواردی که احساس کمبود نفس می کنند این تمرین را انجام دهند و در طول روز آن را چند بار تکرار کنند. پیدا کردن یک موقعیت که بتوان راحت به آن تکیه کرد می تواند در تسکین تنگی نفس موثر باشد. این روش درمانی برای مواردی که تنگی نفس در اثر اضطراب یا استرس بیش از حد ایجاد شده بسیار مفید است. تحقیقات نشان داد که استفاده از پنکه دستی برای دمیدن هوا در بینی و صورت باعث می شود در هنگام استنشاق هوای بیشتری وارد ریه ها شود و شدت تنگی نفس را کاهش می دهد. محققان دریافتند که استفاده از فن باعث بهبود علایم های تنگی نفسی می شود که در اثر یک بیماری زمینه ای ایجاد شده باشد. استنشاق بخار می تواند به پاکسازی قسمت های مختلف بینی فرد کمک کند تا فرد بتواند راحت تر نفس بکشد. گرما و رطوبت ناشی از بخار نیز می تواند خلط در ریه ها را از بین ببرد و باعث کاهش تنگی نفس شود. برای انجام استنشاق بخار در خانه، می توانید: یک کاسه را با آب بسیار داغ پر کنید. چند قطره روغن نعناع یا اکالیپتوس را به آن اضافه کنید. صورت خود را روی کاسه قرار دهید، و با حوله ای روی سر خودتان را بپوشانید. در این صورت نفس عمیق بکشید و بخار را استنشاق کنید. در هنگام استفاده از این روش صبر کنید تا بخار کمی خنک شود تا باعث آسیب به پوست شما نشود. نوشیدن قهوه سیاه به عنوان داروی خانگی برای درمان تنگی نفس به کار برده می شود، زیرا کافیین موجود در آن می تواند خستگی عضلات دستگاه تنفسی را کاهش دهد. برخی تحقیقات نشان داده اند که اثرات کافیین نحوه عملکرد راه هوایی در افراد مبتلا به آسم را کمی بهبود می بخشد و می تواند به فردکمک کند تا راحت تر نفس بکشد. اما باید این نکته را در نظر داشته باشید که مصرف نوشیدن زیاد قهوه می تواند ضربان قلب فرد را افزایش دهد. خوردن زنجبیل تازه یا اضافه کردن مقداری آب گرم به آن به عنوان نوشیدنی ممکن است به کاهش تنگی نفس ناشی از عفونت تنفسی کمک کند. یک مطالعه نشان داده است که زنجبیل ممکن است در مبارزه با ویروس RSV ، که یک عامل شایع عفونت های تنفسی است موثر باشد. |
خستگی (از نظر جسمی، روانی یا هر دو) علامتی است که توصیف آن برای بیمار دشوار است. بیمار ممکن است از کلماتی مانند بی حالی، خسته و ضعیف بودن برای توصیف آن استفاده کند. را می توان کمبود انرژی و انگیزه از نظر جسمی و روانی توصیف کرد. اما خستگی با خواب آلودگی، تنگی نفس و ضعف عضلانی اشتباه گرفته می شوند. در حالی که همه علایم می توانند همزمان رخ دهند. خستگی می تواند یک پاسخ طبیعی به فعالیت های جسمی و روانی باشد. یک شکایت بسیار رایج و علامت یک بیماری است اما به تنهایی بیماری محسوب نمی شود. بسیاری از بیماری ها می توانند منجر به خستگی جسمی، روانی یا ترکیبی از این دو شوند. غالبا ، علایم به تدریج شروع می شوند و ممکن است فرد در طول زمان متوجه کاهش انرژی خودش نشود و علایم خود را نادیده بگیرند و به دنبال علت اصلی و درمان نباشند. در صورت بروز خستگی شدید، فرد از سه شرایط خود شاکی می شود: خستگی زودهنگام در شروع یک فعالیت هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید خستگی مزمن با سندرم خستگی مزمن فرق دارد، سندرم خستگی مزمن دو مشخصه اصلی دارد که عبارتند از: خستگی مزمن شدید به مدت حداقل شش ماه یا بیشتر همراه با بیماری خستگی همراه با بروز علایم زیر: گلو درد سردرد درد عضلانی ضعف بعد از جراحی اختلال در حافظه یا غلظت غدد لنفاوی گردن رحم یا زیر بغل درد چند مفصلی بدون قرمزی یا تورم علت های زیادی دارد و از مواردی که باعث ضعف خون در بافت های بدن می شوند تا بیماری هایی که بر متابولیسم بدن ت ثیر می گذارند، مانند عفونت ها و بیماری های التهابی گرفته تا اختلالات خواب، ناشی می شود. خستگی یک عارضه جانبی رایج در مصرف بسیاری از داروها است و حتی در برخی علت آن هرگز تشخیص داده نمی شود. برخی از علت های اصلی خستگی عبارتند از: دیابت می تواند باعث خستگی با قند خون زیاد یا کم شود. وقتی قندهای شما زیاد است، به جای استفاده از انرژی، در جریان خون باقی می مانند و این باعث می شود احساس خستگی کنید. قند خون پایین (گلوکز) به این معنی است که شما ممکن است به اندازه کافی انرژی برای مصرف انرژی نداشته باشید، همچنین باعث خستگی می شود. علایم شایع عفونت ادراری ( UTI ) شامل درد یا سوزش هنگام ادرار، یا احساس یا نیاز به ادرار فوری یا مکرر است. اما UTI ها همچنین می توانند باعث خستگی و ضعف شوند. کم خونی فقر آهن عامل شایع خستگی در زنان است. گلبول های قرمز (تصویر) اکسیژن را در سراسر بدن حمل می کند و آهن یکی از اجزای اصلی این سلول ها است. بدون آهن کافی، بدن شما ممکن است اکسیژن مورد نیاز انرژی را دریافت نکند. زنانی که دوره قاعدگی سنگین را تجربه می کنند یا باردار هستند ممکن است در معرض خطر کم خونی فقر آهن قرار بگیرند. آپنه خواب آپنه خواب نوعی اختلال خواب جدی است که افراد مبتلا به طور خلاصه تنفس را برای مدت کوتاهی در طول خواب متوقف می کنند. اکثر مردم نمی دانند که این اتفاق می افتد، اما می تواند باعث خروپف بلند و خستگی روز شود. اختلال در خواب شیفت کار می تواند در ساعت داخلی ساعته بدن یا ریتم شبانه روزی شما اختلال ایجاد کند و باعث خستگی شود. عدم خوردن به اندازه کافی، یا خوردن غذاهایی که مغذی نیستند می تواند باعث خستگی شود. اگر غذاهایی را ایجاد می کنید که باعث ایجاد خوشه در قند خون شما می شود، به محض افتادن آن قندها، احساس خستگی می کنید. اضافه وزن، استعمال سیگار و نوشیدن الکل همه می تواند علایم آپنه خواب را بدتر کند. علامت یک بیماری زمینه ای است و از احساس ضعف تا خسته شدن مداوم یا کمبود انرژی متغیر می باشد و بسته به علت اصلی آن ممکن است با علایم دیگر بروز می کند. افراد مبتلا به بیماری های قلبی، ریه یا مبتلایان به کم خونی ممکن است دچار کمبود نفس شده و یا با کمترین فعالیت به راحتی خسته شوند. افراد مبتلا به دیابت ممکن است از پلی یوریا (ادرار بیش از حد) ، پولیپسی (تشنگی بیش از حد) یا تغییر بینایی شکایت کنند. افرادی که کم کاری تیرویید دارند علایمی شبیه سرماخوردگی، خشکی پوست و موهای شکننده را تجربه می کنند. نکته اصلی برای یافتن علت در بیمار، بررسی دقیق تاریخچه پزشکی فرد است. سوال کردن در مورد سایر مشکلات احتمالی مانند تنگی نفس، الگوی خواب، ریزش مو، رنگ مدفوع یا هر علایم دیگر برای تشخیص بیماری مهم است. معمولا سابقه پزشکی بیمار توسط پزشک بررسی و در مورد کیفیت و کمیت خستگی او سوالاتی پرسیده می شود. نمونه هایی از سوالاتی که پزشک می تواند از بیمار بپرسد عبارتند از: آیا در طول روز بیشتر می شود؟ آیا به تدریج بروز می کند و یا ناگهانی به وجود می آید؟ آیا هنگام بیدار شدن از خواب به خصوص در صبح احساس خستگی می کنید؟ چه عواملی باعث بیشتر و یا کمتر شدن شما می شود؟ آیا بیش از حد عملکرد روزانه شما را تحت تاثیر قرار می هد؟ آیا خستگی شما بیشتر ذهنی است و یا از نظر جسمی خسته می شوید؟ آیا دایما چرت می زنید یا مجبور هستید مقدار زیادی محرک مانند کافیین را برای انجام فعالیت های روزانه خود مصرف کنید؟ همچنین پزشک می تواند در مورد وضعیت اجتماعی بیمار سوالاتی را بپرسد و وضعیت روانی بیمار را مورد بررسی قرار دهد و غربالگری الکل و مصرف مواد مخدر انجام می شود. بررسی عملکرد غده تیرویید، گره های لنفاوی متورم، گوش دادن به صداهای غیر طبیعی قلب از جمله سوفل و بررسی وضعیت عضلات و رفلکس های ماهیچه ها برای تشخیص علت خستگی انجام می شود. بسته به اطلاعات به دست آمده در تاریخچه پزشکی و معاینه فیزیکی، پزشک ممکن است آزمایش خون و سایر مطالعات تصویربرداری را تجویز کند. آزمایش خون غربالگری اولیه برای تشخیص خستگی شامل موارد زیر می باشد: CBC گلوکز و بررسی میزان قند خون BUN کراتینین برای اندازه گیری عملکرد کلیه برای شمارش کامل خون که شامل گلبول قرمز، گلبولهای سفید و تعداد پلاکت ها الکترولیت ها برای بررسی میزان پتاسیم سدیم، کلرید، دی اکسید کربن و بعضا کلسیم و منیزیم میزان رسوب ESR یا گلبول های قرمز برای تشخیص التهاب در بدن تصمیم به تجویز اشعه ایکس، سی تی اسکن، الکتروکاردیوگرام و سایر تصویربرداری یا آزمایش ها به شرایط بیمار و تشخیص پزشک بستگی دارد. برای درمان موفقیت آمیز خستگی، ابتدا لازم است علت اصلی مشخص شود. برخی از علت های شایع خستگی، عبارتند از: عفونت چاقی کم خونی آپنه خواب افسردگی ضربان قلب غیر طبیعی قند خون کنترل نشده کم کاری تیرویید و یا پرکاری تیرویید درمان این بیماری ها می تواند در رفع خستگی کمک کنند. برخی راهکار های که برای غلبه بر این حالت می توانید در نظر بگیرید، عبارتند از: خواب با کیفیت و رعایت بهداشت خواب بخش مهمی از مدیریت خستگی است. رژیم غذایی می تواند بر میزان خستگی یا انرژی فرد ت ثیر بگذارد. برای این منظور سعی کنید: میان وعده هایی کم کربوهیدارت تری را انتخاب کنید. از خوردن غذاهای آماده و فست فودی تا حد امکان خودداری کرده و مقدار زیادی میوه و سبزیجات تازه مصرف کنید. بعد از ظهر و عصر از مصرف کافیین خودداری کنید. یک رژیم غذایی معتدل و متعادل می تواند به سلامتی و خواب بهتر منجر شود. فعالیت بدنی منظم با بهداشت خواب می توانند به کاهش خستگی کمک کنند. اگر به دلیل کمبود آهن دچار کم خونی هستید، بهتر است غذاهای سرشار از آهن مصرف کنید این غذاها عبارتند از: لوبیا آجیل گوشت کلم بروکلی برنج قهوه ای سیب زمینی غلات غنی شده از آهن در صورتی که فکر می کنید خستگی شما ناشی از افسردگی است، به دنبال درمان پزشکی باشید. افسردگی بدون درمان برطرف نمی شود، و بسیاری از درمان ها به برطرف کردن علایم افسردگی کمک می کند. اگر عادت دارید مقدار زیادی قهوه، چای یا نوشیدنی های حاوی کافیین بنوشید، یا از محرک های کافیین استفاده می کنید، باید به تدریج مصرف آن ها را کنار بگذارید. ترک ناگهانی کافیین باعث بروز علایم خاصی خواهد شد. اگر به عفونت ادراری مشکوک هستید برای درمان به پزشک خود مراجعه کنید. درمان عفونت ادراری معمولا با آنتی بیوتیک و طی یک یا دو هفته صورت می گیرد و خستگی و علایم دیگر را کاهش می دهد. اگر به دیابت مبتلا هستید، بهتر است که بیماری خود را مدیریت کنید. پزشک غالبا تغییرات شیوه زندگی از جمله رژیم غذایی مناسب و ورزش را توصیه می کند. همچنین ممکن است برای کنترل سطح قند خون، انسولین یا داروهای دیابت تجویز شود. منابع: |
یایسگی می تواند عوارض جانبی جسمی و عاطفی زیادی ایجاد کند و زندگی و رابطه جنسی پس از یایسگی را در زنان تحت تاثیر قرار دهد. یایسگی با متوقف شدن دوره های قاعدگی در زنان همراه است و با گرگرفتگی و علایم دیگر مشخص می شود. در حالی که رابطه جنسی پس از یایسگی در زنان مختلف می تواند متفاوت باشد، تقریبا تا درصد از زنان یایسه می گویند در دوران یایسگی خود داشته اند. خوشبختانه گزینه هایی برای کمک به درمان و پیشگیری از بروز شایع ترین عوارض یایسگی و بهبود روابط جنسی پس از یایسگی وجود دارد. تغییرات بدنی در دوران یایسگی از یک زن به زن دیگر متفاوت است و ممکن است باعث بروز عوارض جانبی زیادی شود. در طول یایسگی، میزان هورمون ها در زنان از جمله هورمون استروژن کاهش می یابد. برهم خوردن تعادل هورمونی باعث ایجاد تغییراتی در رگ های خونی و بافت واژن و ولووا زنان می شود و و آن ها را در معرض آسیب قرار می دهد. بیشتر عوارض جنسی یایسگی ناشی از تحلیل رفتن ولوواژینال است. آتروفی واژینال باعث از بین رفتن خاصیت ارتجاعی، رطوبت و ضخامت بافت های مقعد و واژن می شود. کاهش میزان استروژن در بافت واژن و ولووا در طول دوران یایسگی باعث خشکی و تحریک پذیری واژن و درد در حین مقاربت می شود. سایر علایم جسمی یایسگی عبارتند از: احساس درد در حین مقاربت کاهش و یا از بین رفتن کشش در دیواره واژن، یا سوزش در هنگام رابطه جنسی برخی از خانم ها همچنین در طول دوران یایسگی خود آتروفیک را تجربه می کنند که این امر باعث التهاب بافت های واژن می شود. واژینیت آتروفیک از کاهش سطح استروژن ناشی می شود و می تواند باعث درد، تورم، خارش و سوزش شود. همه زنان در دوران یایسگی علایم جسمی یکسانی را تجربه نمی کنند و شدت علایم در زنان می تواند متفاوت باشد. در صورتی که بروز و شدت علایم باعث اختلال در زندگی جنسی زنان می شود، آن ها بهتر است به پزشک مراجعه کنند. اثرات عاطفی یایسگی هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علایم جسمی یایسگی می تواند عوارض جانبی عاطفی نیز ایجاد کند. تغییر سطح هورمون می تواند در خواب و خلق خوی زنان تداخل ایجاد کند و باعث خستگی، اضطراب، تحریک پذیری و شود. کاهش میل جنسی یا عدم توانایی در لذت بردن از رابطه جنسی نیز می تواند منجر به از بین رفتن عزت نفس و صمیمیت بین زوجین شود. بروز عوارض عاطفی به ویژه در مورد رابطه جنسی می تواند به اندازه اثرات جسمی نگران کننده و جدی باشد. درد و ناراحتی می تواند لذت بردن از رابطه جنسی را دشوار کند. بسیاری از تغییرات جسمی مربوط به افزایش سن و کهن سالی می تواند علایم عاطفی یایسگی را نیز تشدید کند. در صورت تشدید برانگیختگی یا حساسیت جنسی برخی از خانم ها ترجیح می دهند به طور کلی از فعالیت جنسی دست بکشند و این موضوع می تواند علایم عاطفی را هم در زن و هم شریک او بدتر کند. رایج ترین عوارض جانبی عاطفی که می توانند در برقراری رابطه جنسی تداخل ایجاد کنند، عبارتند از: پشیمانی تحریک پذیری ا یا غم عدم تمرکز و انگیزه از دست دادن صمیمیت از دست دادن اعتماد به نفس احساس بی ارزشی یا ناتوانی از دست دادن میل جنسی یا علاقه، عصبی بودن یا عدم اطمینان در یک نظرسنجی مشخص شد که درصد از زنان یایسه که در طول رابطه جنسی خود درد و مشکل داشته اند، اعتراف کرده اند که این مشکل باعث ایجاد تنش جدی بین آن ها و شریک زندگی شان شده است. با این حال، همه زنان علایم عاطفی منفی مرتبط با یایسگی را تجربه نمی کنند. عوارض جسمی و عاطفی یایسگی باعث می شود که بسیاری از خانم ها فعالیت های جنسی خود را در این دوران کاهش دهند و یا از آن خودداری کنند. با این حال، واژن برای سالم ماندن، به خصوص پس از یایسگی، نیاز به استفاده مداوم دارد. فعال بودن از نظر جنسی یکی از ساده ترین راه ها برای کاهش عوارض جنسی یایسگی است. تحریک منظم جنسی به تقویت جریان خون در واژن، حفظ خاصیت ارتجاعی، عمق و شکل کلی واژن کمک می کند. تغییرات رفتاری و استفاده از دارو های بدون نسخه اغلب اولین توصیه های درمانی در این شرایط هستند. در موارد شدیدتر، پزشک روش های درمانی هورمونی را برای کمک به کاهش خشکی واژن یا کرم های هورمونی برای اعمال روی بافت آن تجویز می کنند. نکات و روش های درمانی ساده برای پیشگیری از بروز عوارض جانبی یایسگی، عبارتند از: نوشیدن آب فراوان صحبت با یک درمانگر یا مشاور انجام فعالیت های جنسی منظم درمان سوزش، عفونت و التهاب واژن کاهش یا یادگیری راه های مدیریت استرس استفاده از روان کننده های واژن قبل از مقاربت امتحان کردن فعالیت های جنسی جدید یا متنوع استفاده از آب ولرم به جای آب گرم برای پاکسازی واژن اجتناب از مواد شوینده، صابون ها، روغن ها یا مواد شستشو محرک خشکی واژن افزایش مراحل پیشنوازی یا فعالیت هایی که موجب برانگیختگی جنسی می شوند، قبل از مقاربت اگرچه بیشتر عوارض جانبی ناشی از دوران یایسگی به مرور زمان کاهش می یابد و در نهایت از بین می رود. با این حال، برخی از خانم ها علایم یایسگی شدید و پایداری دارند، بنابراین توصیه می شود زنان در صورت بروز عوارض به دنبال درمان باشند. پزشکان ممکن است داروها یا پمادهای را که از استروژن، پروژسترون یا هر دو تشکیل شده اند را تجویز کنند. روند های درمانی به عوامل مختلفی از جمله وضعیت بهداشتی فرد بستگی دارد. به عنوان مثال، خانم هایی که رحم خود را جراحی کرده اند و برداشته اند، به پروژسترون اضافی احتیاج ندارند. گزینه های درمانی پزشکی برای مدیریت عوارض یایسگی عبارتند از: با دوز پایین داروها برای معالجه سایر شرایط مانند، و هورمون درمانی، برای کاهش خشکی واژن، ناراحتی و مقاربت دردناک و کاهش گرگرفتگی و درمان نوسانات خلقی و علایم افسردگی خفیف داروهای موضعی استروژن یا پروژسترون، حلقه ها، قرص ها، پماد ها یا شیاف های تجویز شده مستقیما روی بافت های واژن قرار برای کاهش خشکی واژن اصطلاح کلی برای میل جنسی است و بیشتر به آنچه که در ذهن فرد اتفاق میفتد و علاقه فرد اشاره دارد. برانگیختگی فرآیندی جسمی و مربوط به تحریک به بدن است. در این صورت افزایش می یابد، کلیتوریس و رگ های خونی کوچک در دیواره های واژینال با خون پر می شود و گاهی با سفت شدن نوک سینه، گشاد شدن چشم و گاهی ترشحات صورت همراه می باشد. بسیاری از زنان در یایسگی به این فکر می کنند که من می خواهم رابطه جنسی داشته باشم، اما در برانگیخته شدن و رسیدن به ارگاسم مشکل دارند، برای همین از برقراری رابطه جنسی منصرف می شوند. اگرچه بسیاری از گیاهان و ادویه جات ترشی جات برای علایم مورد استفاده قرار می گیرند، اما تحقیقات کمی در مورد مزایای آن ها ت یید شده است. اما به طور کلی به نظر می رسد برخی، مکمل های گیاهی ممکن است به افزایش میل جنسی زنان کمک کند، از جمله: سویا سیاه گوش شبدر قرمز زنان باید این نکته را در نظر بگیرند که سازمان غذا و دارو گیاهان دارویی و مکمل ها را تایید نمی کند. برخی از مکمل ها در دوران یایسگی با مصرف مداوم حتی مضر بوده اند برای همین مصرف هر نوع مکمل باید با مشورت پزشک صورت گیرد. هیچ غذایی برای افزایش میل جنسی اثبات نشده است. اما یک رژیم غذایی سرشار از آنتی اکسیدان به افزایش گردش خون، باز شدن رگ های خونی و تقویت و انعطاف پذیری واژن کمک می کند. این مواد غذایی عبارتند از: گردو ماهی بلوبری چای سبز شکلات تیره گوشت بدون چربی از آنجایی که یایسگی فقط شامل تغییرات جسمی نیست و می تواند باعث بروز علایم روانشناختی مانند اضطراب، استرس و افسردگی شود انجام برخی فعالیت های ذهنی مانند ذهن آگاهی، مدیتیشن، طب سوزنی و یوگا بدن می تواند به تسکین علایم و حتی ایجاد صمیمیت، بهبود میل جنسی و حتی کیفیت خواب زنان در دوران یایسگی کمک کند. تکنیک های مدیریت استرس می توانند صمیمیت جنسی، تحریک و فعالیت جنسی بعد از یایسگی را بهبود ببخشند. حداقل دقیقه ورزش در روز نه تنها می تواند به حفظ وزن سالم کمک کند بلکه می تواند روحیه زن را بهبود بخشد. چون ورزش باعث آزادسازی اندورفین و در پی آن کاهش استرس و تحریک احساسات مثبت می شود. میل جنسی یک جنبه پیچیده از تمایلات جنسی است. بسیاری از افراد از صحبت کردن درباره آن خجالت می کشند و بسیاری اوقات افراد به دنبال راهکار و درمان مشکلات جنسی خود نیستند. یافتن راه های جدید برای تحریک و برانگیختگی و لحظه های هیجان مانند تمرینات کف لگن یا جوان سازی واژن با روان کننده ها باعث افزایش صمیمیت در روابط جنسی افراد می شود. ترکیب تغییرات شیوه زندگی، فناوری و داروها می توانند به حفظ برانگیختگی و تغییرات بافت واژن کمک کنند. از دست دادن میل جنسی در دوران یایسگی اغلب به دلیل علایم جسمی است، اما برقراری ارتباط بیشتر با شریک زندگی به زنان کمک می کند که برای رابطه جنسی روحیه بگیرند. رابطه جنسی تنها راه احساس نزدیکی با شریک زندگی نیست. بوسیدن، نوازش و سایر اعمال صمیمی غیرجنسی می تواند در ایجاد پیوند و تقویت جنسی زنان موثر باشد. تمرینات کگل می توانند به سفت شدن عضلات لگن و تقویت واژن در هنگام رابطه جنسی کمک کنند. برای انجام این تمرین ابتدا زنان باید عضلات کف لگن خود را شناسایی کنند. عضلات کف لگن همان عضلاتی هستند که برای ادرار و تخلیه مثانه فعال می شوند. زنان برای انجام تمرینات کگل می توانند: عضلات کف لگن خود را منقبض کرده و انقباض را به مدت پنج ثانیه نگه دارند. سپس به آرامی به مدت ده ثانیه آن ها را شل کنند بهتر است این حرکات الی بار در روز تکرار شوند. برخی از منابع مراحل سه گانه نوسازی واژن را برای بهبود روابط جنسی بعد از یایسگی توصیه می کنند. زنان می توانند از روان کننده برای مرطوب کردن واژن خود استفاده کنند. برای این کار بهتر است آن ها در طول روز هر زمان که احساس خشکی واژن می کنند روان کننده را در محل واژن خود بکار ببرند. همچنین می توانند در هنگام خواب روان کننده را با یک قطره چکان در داخل واژن وارد کرده تا در طول شب بافت های واژن مرطوب باقی بمانند. علاوه بر مصرف روزانه مرطوب کننده ها، زنان بهتر است ولووا خود را به صورت دستی و با لرزش ماساژ دهند. این امر باعث انعطاف پذیری و افزایش جریان خون بیشتر در واژن می شود. در صورتی که زنان تشخیص دهند روان کننده ها به اندازه کافی در طول رابطه جنسی نفوذ نمی کنند، می توانند از یک روان کننده سیلیکونی استفاده کنند. روان کننده سیلیکون سطح پوست را مرطوب و آن را لغزنده می کند، در حالی که روان کننده آبکی فقط پوست واژن را مرطوب نگه می دارد. برخی زنان یک نوع روان کننده برای رابطه جنسی و دیگری برای مرطوب کردن روزانه استفاده می کنند. منابع: |
این امکان در مبتلایات به سرطان وجود دارد که بعد از درمان به خصوص بعد از دوره های شیمی درمانی با مشکلاتی در حافظه و تمرکز دچار گرددند. به تغییرات حافظه یا تمرکز و توانایی تفکر در طول درمان سرطان را تغییرات شناختی مرتبط با سرطان ( CRCC ) یا مغز شیمی درمانی شده می گویند. شیمی درمانی یک اصطلاح رایج برای توصیف مشکلات فکری و حافظه در بیماران سرطانی می باشد. این مشکلات ممکن است در طول و بعد از درمان سرطان بروز کنند. به مغز شیمی درمانی، مه شیمیایی یا اختلال عملکرد شناختی هم گفته می شود. هرگونه مشکل در غلظت یا حافظه معمولا موقتی و خفیف است. اما در شرایطی که این مشکلات در طولانی مدت ادامه پیدا کنند، می توانند ناامید کننده باشند و فعالیت های روزمره بیماران را تحت تاثیر قرار دهد. علایم و نشانه های مغز شیمی درمانی ممکن است شامل موارد زیر باشد: گیجی بی نظم بودن خستگی شدید اختلال در تمرکز کندی در انجام کارهای روزمره مشکل در حافظه کلامی و بصری بیمار به راحتی افسرده می شود. ناتوانی در پیدا کردن کلمه مناسب ناتوانی در انجام چند کار با همدیگر مشکل در یادگیری مهارت های جدید عدم تمرکز و مشکلات حافظه کوتاه مدت در هنگام مراجعه به پزشک سعی کنید جزییاتی از علایم و نشانه های خود را یادداشت کنید تا پزشک معالج بهتر بتواند مشکلات حافظه ای شما را تشخیص دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عوامل احتمالی بسیاری وجود دارد که می تواند منجر به بروز علایم و نشانه های مشکلات حافظه در مبتلایان به سرطان شود. برخی از این علت ها، عبارتند از: سابقه خانوادگی داروهای غیر سرطانی مانند مسکن ها درمان با دوز بالا با شیمی درمانی یا رادیوتراپی واکنش های عاطفی در برابر سرطان و درمان، مانند اضطراب و افسردگی درمان سرطان از جمله شیمی درمانی، هورمون درمانی، رادیوتراپی و جراحی برخی سرطان ها می توانند بر روی ساختار شیمیایی مغز تاثیر بگذارند و باعث اختلالات حافظه ای شوند. تشخیص سرطان می تواند بسیار استرس زا باشد و ممکن است منجر به اضطراب، افسردگی و اختلال در تفکر و حافظه شود. سرطان هایی که از مغز شروع می شوند و یا به مغز سرایت می کنند ممکن است باعث ایجاد تغییر در سطح تفکر بیماران شوند. درمان های که روی مغز انجام می شوند، مانند شیمی درمانی به مایع اطراف نخاع (شیمی درمانی داخل رحمی) یا رادیوتراپی به مغز عوارض جانبی درمان سرطان مانند عفونت، کم خونی، خستگی شدید، مشکلات خواب، تغذیه نامناسب و یایسگی اما با وجود همه این خطرات ناشی از درمان سرطان، مزایای درمان سرطان از خطر ابتلا به CRCC بیشتر است. عواملی که ممکن است خطر بروز مشکلات حافظه را در افراد مبتلا به سرطان افزایش دهند، عبارتند از: سرطان مغز افزایش سن پرتودرمانی به مغز سرطانی که به مغز انتشار پیدا می کنند. دوزهای زیاد شیمی درمانی یا پرتودرمانی شدت و مدت زمان علایم که بعضا به عنوان مغز شیمی درمانی توصیف می شود از فردی به فرد دیگر متفاوت است. اکثر بازماندگان سرطان برای بازگشت به شغل قبلی خود مشکلی ندارند، اما برخی از بیماران ممکن است نتوانند به سر کار قبلی خودشان برگردند. در این شرایط بهتر است بیمار با پزشک خود مشورت کند. ممکن است پزشک بیمار را به یک متخصص کاردرمانی یا یک روان شناس ارجاع دهد. آن ها می توانند به بیمار در بهبود وضعیت شغلی بیمار و تشخیص نقاط قوت آن ها برای پیدا کردن شغل جدید کمک کنند. هیچ آزمایشی برای تشخیص شیمی درمانی مغز وجود ندارد. بازماندگان سرطان که این علایم را تجربه می کنند، معمولا در تست های روان شناسی در محدوده طبیعی قرار می گیرند. اما در برخی موارد پزشک ممکن است آزمایشات خون، اسکن مغز یا آزمایش های دیگر را برای رد و یا تایید کردن سایر علل احتمالی تجویز کند. از آنجا که علایم شیمیایی و ساختار مغز از فردی به فرد دیگر متفاوت است، روند های درمانی برای مقابله با علایم تغییرات شناختی مرتبط با سرطان هم متفاوت می باشند. سرطان و درمان سرطان می تواند به شرایط دیگری مانند کم خونی، افسردگی، مشکلات خواب و یایسگی زودرس منجر شود که ممکن است مشکلات حافظه را بدتر کند. کنترل و درمان هر یک از این عوامل ممکن است در مقابله با این علایم موثر باشد. یک متخصص مغز و اعصاب می تواند به بیماران سرطانی در مقابله با علایم شیمی درمانی مغز کمک کند. بعضی اوقات پزشکان به این روش توان بخشی شناختی یا اصلاح شناختی نیز می گویند که به بیماران در یادگیری سازگاری و کنار آمدن با تغییرات حافظه ای کمک می کند. برخی از این روش ها عبارتند از: برخی تمرینات حافظه و فکری می توانند در ترمیم آسیب های مغزی که ممکن است در مغز شیمی درمانی ایجاد شده اند، موثر باشند. شناخت و بررسی دقیق مشکلات حافظه ای بیماران ممکن است در تشخیص راه های مقابله ای برای علایم آن ها موثر باشند. شرایط استرس زا می تواند مشکلات حافظه را شدید تر کند و حتی برعکس مشکلات حافظه ای می تواند استرس زا باشند. بیماران بهتر استبرای پایان دادن به این چرخه تکنیک های آرامش را یاد بگیرید و تا جایی که می توانند استرس خود را مدیریت کنند. هیچ دارویی برای درمان شیمی درمانی مغز ت یید نشده است. مشکلات تمرکز یا حافظه غالبا خفیف هستند و اغلب با گذشت زمان بهتر می شوند. اما در برخی از افراد، علایم پس از درمان ممکن است سال ها ادامه پیدا کنند. اگر سر و صدا اطرافیان باعث حواس پرتی شما می شود، سعی کنید مکان آرامی را برای خود انتخاب کنید. قبل از پرداختن به یک کار پیچیده که نیاز به تمرکز زیاد دارد، قدم های کوچک و مثبتی که شما را به موفقیت نزدیک تر می کنند در نظر بگیرید. به طور مثال رژیم غذایی مناسبی را انتخاب کنید. برنامه خواب منظمی داشته باشید و یک برنامه ریزی دقیق روزانه را برای انجام کارهای خود در نظر بگیرید. وقتی چیزی حواس شما را پرت می کند سعی کنید این افکار مزاحم را یادداشت کنید نوشتن افکار به شما کمک می کند تا بتوانید سریع تر آن ها را فراموش کنید. کارهای خود را به بخش های کوچکتر و قابل کنترل تقسیم کنید و هر بار که یک کار کوچکی را انجام می دهید استراحت کنید تا بتوانید بقیه کار های خود را به نحو بهتری انجام دهید. تمرینات فکری را انتخاب و آن ها را انجام دهید. پازل های کلمات متقاطع یا حل جدول تمرین مناسبی برای فعالیت مغز هستند. سرگرمی و یا مهارت جدیدی را یادبگیرید. ورزش متوسط مانند پیاده روی سریع می تواند در مقابله با استرس، خستگی و افسردگی و مشکلات حافظه کمک کنند. هیچ درمانی جایگزین برای جلوگیری یا درمان مغز شیمی درمانی یافت نشده است. اگر علاقه مند به انجام درمان های جایگزین برای علایم خود هستید، در مورد خطرات و فواید آن با پزشک خود صحبت کنید. نمونه هایی از درمان ها عبارتند از: ورزش مراقبه هنر درمانی موزیک درمانی تمرینات آرامش اگر در حال حاضر تحت درمان سرطان هستید یا درمان شما تمام شده، در مورد علایم و نشانه های خود با انکولوژیست صحبت کنید. برای آمادگی بیشتر قبل از مراجعه به پزشک بهتر است: لیستی از تمام داروها و همچنین هر نوع ویتامین یا مکمل مصرف می کنید را بنویسید. جزییاتی از علایم خود را یادداشت کنید. موقعیت هایی را که در آن دچار مشکلات حافظه ای می شوید و عوامل محرک زایی که باعث شدیدتر شدن علایم شما می شوند را یادداشت کنید. یک عضو خانواده یا یک دوست را همراه خود ببرید یا در صورت امکان صحبت های پزشک را را کنید. گاهی اوقات یادآوری تمام اطلاعات ارایه شده در هنگام قرار ملاقات می تواند دشوار باشد. در این شرایط یک همراه می تواند در یادآوری علایم و مواردی که فراموش کرده اید به شما کمک کند. مکالمه را با پزشک خود ضبط کنید تا بعدا بتوانید به آن گوش کنید. برای مغز شیمی درمانی، برخی از سوالات اساسی که باید از پزشک خود بپرسید شامل موارد زیر است: آیا باید یک روانشناس مراجعه کنم؟ بهترین درمان برای علایم من چیست؟ چه عاملی باعث ایجاد علایم من می شود؟ علایم به طور معمول چه مدت طول می کشند؟ آیا نیاز هست که دوره های درمانی خودم را پیگیری کنم؟ آیا باید در طول پرتودرمانی مغزی ممانتین ( Namenda ) مصرف کنم؟ چه اقداماتی برای بهبود مشکلات حافظه ای خودم می توانم انجام دهم؟ اگر به تابش مغز احتیاج داشته باشم، آیا پرتوهای هیپوکامپ را توصیه می کنید؟ آیا بروشور یا مواد چاپی دیگری وجود دارد که بتوانم از آن ها استفاده کنم؟ چه وب سایت هایی را پیشنهاد می کنید؟ چه نوع آزمایشاتی می تواند به تعیین اینکه آیا علایم من ناشی از درمان سرطان است کمک کند؟ علاوه بر سوالاتی که برای پرسیدن از پزشک خود تهیه کرده اید، از هرگونه سوال دیگری که برای شما پیش می آید دریغ نکنید. پزشک شما احتمالا تعدادی سوال از شما خواهد پرسید، از جمله: از چه زمانی شروع به تجربه این علایم کردید؟ آیا علایم شما مداوم بوده یا گاه به گاه رخ می دهند؟ علایم شما چگونه بر زندگی روزمره شما ت ثیر می گذارد؟ به نظر تان چه چیزی باعث بهتر و یا بدتر شدن علایم شما می شوند؟ منابع: |
سنکوپ، از دست دادن موقتی آگاهی و هوشیاری است که به دلیل کاهش جریان خون به مغز اتفاق میفتد. سنکوپ بیشتر به عنوان غش کردن شناخته می شود و انواع مختلفی دارد. سنکوپ یک بیماری شایع است. این بیماری در برخی از مراحل زندگی احتمال دارد دوباره دچار سنکوپ دیگری شوند. عواملی که خطر بروز سنکوپ دوم را افزایش می دهند به چندین عامل از جمله علت و سن، جنسیت و سایر مشکلات پزشکی بیمار بستگی دارد. پزشک و سایر اعضای تیم مراقبت های بهداشتی متناسب با وضعیت بیمار یک برنامه درمانی تهیه می کنند. گزینه های درمانی به علت سنکوپ و نتایج آزمایش و وضعیت بیمار بستگی دارد. هدف از درمان سنکوپ، پیشگیری از وقوع دوباره آن می باشد. گزینه های درمانی شامل موارد زیر است: تغییر در رژیم غذایی ترک الکل و کاهش مصرف کافیین استفاده از جوراب های واریس برای بهبود گردش خون مصرف داروها یا تغییر دوز های داروهایی که بیمار قبلا مصرف کرده چندین مرحله برای جلوگیری از غش کردن وجود دارند، از جمله: برای پیشگیری از غش و حتی ضعف ناگهانی بهتر است در طول روز وعده های غذایی بیشتر ولی کوچکتری بخورید. ایستادن طولانی مدت می تواند باعث افت فشار خون و کاهش جریان خون به مغز و غش کردن شود. این نوع پوشش می تواند منجر به سنکوپ سینوس کاروتید شود. |
سیستم ایمنی بدن برای بقا و زنده ماندن ضروری است و در سراسر بدن پخش شده و انواع مختلفی از سلول ها، اندام ها، پروتیین ها و بافت ها را احاطه می کند. سیستم ایمنی بدن با "پاسخ ایمنی" با عوامل بیماری زای مختلف مانند باکتری، ویروس یا انگل مبارزه می کند. گلبول های سفید خون که به لکوسیت ها معروف هستند در رگ های خونی و عروق لنفاوی برای شناسایی عوامل بیماری زا در حال گردش هستند. در هنگام تشخیص و شناسایی عوامل بیماری زا، گلبول های سفید شروع به تکثیر کرده و به سایر سلول ها، پیام می فرستند که همین کار را انجام دهند. گلبول های سفید در مکان های مختلف بدن به نام اندام های لنفاوی ذخیره می شوند: غددلنفاوی که توسط عروق لنفاوی به هم مرتبط هستند ساختارهای کوچک و لوبیایی شکلی می باشند که به همراه ساختار سلول های مغزی و عفونی بخشی از سیستم لنفاوی بدن را تشکیل می دهند. غدد لنفاوی حاوی مایع لنف هستند و در مقابله با عفونت ممکن است ملتهب یا دردناک شوند. طحال، بزرگترین اندام لنفاوی بدن است که در سمت چپ بالای شکم قرار دارد و خون را تصفیه می کند. طحال، حاوی گلبول های سفید است که با عفونت یا بیماری مقابله کرده و در دفع سلول های خونی قدیمی یا آسیب دیده به بدن کمک می کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید مغز استخوان بافت زرد در مرکز استخوان ها است که باعث تولید گلبول های سفید در جریان خون می شود. این بافت اسفنجی در برخی استخوان ها، مانند لگن و ران حاوی سلول های نابالغ به نام سلول های بنیادین است. سلولهای بنیادین، به ویژه سلولهای بنیادین جنینی دارای اهمیت خاصی هستند. تیموس غده ای بین ریه ها و درست در زیر گردن است که در آن سلول های T بالغ می شوند. تیموس تا دوران بلوغ افراد رشد می کند و بعد از آن با افزایش سن تحلیل می رود. فاگوسیت ها و لنفوسیت ها دو نوع اصلی از گلبول های سفید خون هستند. این سلول ها، عوامل بیماری زا ها را احاطه و جذب کرده و آن ها را تجزیه می کنند و به اصطلاح آن ها را می خورند. در کمک به بهبود زخم ها و دفاع بدن در برابر عوامل بیماری زا نقش دارند. لنفوسیت ها از مغز استخوان ناشی می شوند و برخی از آن ها در مغز باقی می مانند (لنفوسیت های B ) و برخی دیگر به سمت تیموس می روند و به لنفوسیت های T (سلول های T ) تبدیل می شوند. انواع لنفوسیت ها در بدن نقش های مختلفی دارند، از جمله: لنفوسیت های B که در تولید آنتی بادی نقش دارند و به عملکرد لنفوسیت های T کمک می کنند. لنفوسیت های T که سلول های سازش شده را در بدن از بین می برند و به عملکرد سایر لکوسیت ها کمک می کنند. آنتی ژن همان عوامل بیماری زایی هستند که می تواند سیستم ایمنی بدن را تحریک کند. آنتی ژن در اکثر مواقع یک باکتری، قارچ، ویروس، سموم یا عامل خارجی است اما در برخی موارد هم می تواند یکی از سلول های معیوب یا مرده بدن باشد. با ورود آنتی ژن به بدن طیف وسیعی از انواع سلول سعی می کنند تا آنتی ژن را به عنوان یک مهاجم بشناسند. هنگامی که لنفوسیت های B آنتی ژن را تشخیص دهند، شروع به ترشح آنتی بادی ها می کنند که این آنتی بادی ها به طور اختصاصی به آنتی ژن های خاص متصل می شوند. هر سلول B یک آنتی بادی خاص ایجاد می کند. به عنوان مثال، یک سلول ممکن است یک آنتی بادی را علیه باکتری های ایجاد کننده ذات الریه ایجاد کند، و سلول دیگر ویروس سرماخوردگی را تشخیص دهد. آنتی بادی ها، آنتی ژن ها را شناسایی می کنند، اما آن ها آن را از بین نمی برند. فاگوسیت ها مسیول از بین بردن آنتی ژن های بدن هستند و آنتی ژن های را که آنتی بادی برای مرگ علامت گذاری کرده اند از بین می برند. انواع متفاوتی از لنفوسیت های T وجود دارند، از جمله: برقراری ارتباط با سلول های دیگر تحریک سلولهای B برای تولید آنتی بادی های بیشتر جذب سلولهای T یا فاگوسیتهای سلولی از بین بردن سلول های آلوده سیستم ایمنی بدن افراد مختلف با هم فرق دارد. به طور کلی این سیستم در بزرگسالی قوی تر می شود، زیرا با افزایش سن افراد، بدن در معرض انواع عوامل بیماری زا قرار گرفته و نسبت به آن ها مصونیت ایجاد کرده است. به همین دلیل نوجوانان و بزرگسالان در مقایسه با کودکان کم تر مریض می شوند. پس از تولید هر نوع آنتی بادی در بدن یک نسخه آن در بدن باقی می ماند تا اگر دوباره آنتی ژن به بدن حمله کند سریعتر بتواند آن را شناسایی و با آن مقابله کند. به همین دلیل است که افراد فقط یکبار به برخی از بیماری ها مانند آبله مرغان مبتلا می شوند زیرا بدن یک آنتی بادی از آبله مرغان را در خودش ذخیره دارد، و این مصونیت را ایجاد کرده تا در صورت حمله دوباره ویروس می تواند سریعا آن را شناسایی و تخریب کند. سه نوع مصونیت در انسان وجود دارد که عبارتند از: سیستم ایمنی بدن انسان، مانند بسیاری از حیوانات، از روز تولد یک مصونیت ذاتی را همراه دارند که بدن می تواند به عوامل خارجی حمله کند. این مصونیت ذاتی شامل اولین خط دفاع بدن در برابر عوامل بیماری زا مانند پوست و غشاهای مخاطی گلو و روده است. سیستم دفاعی بدن با رشد انسان ها و قرار گرفتن در معرض انواع بیماری ها و یا واکسیناسیون، نسبت به برخی عوامل بیماری زا آنتی بادی های مختلفی را ایجاد می کند و به طور اکتسابی مصونیت را به دست می آورد. این مصونیت گاهی اوقات به عنوان حافظه ایمونولوژیک شناخته می شود. این نوع مصونیت که به عنوان مصونیت "وام گرفته شده" هم شناخته می شود، به طور نامحدود دوام نمی یابد. به عنوان مثال، کودک قبل از تولد آنتی بادی هایی را از طریق جفت مادر دریافت می کند. این مصونیت منفعل، کودک را از ابتلا به برخی از عفونت های شایع کودکان در سال های اولیه زندگی محافظت می کند. از آنجا که سیستم ایمنی بدن بسیار پیچیده است، روش های زیادی وجود دارد که می تواند باعث بروز اختلالات مختلفی در سیستم ایمنی بدن شود. انواع اختلال سیستم ایمنی بدن، عبارتند از: زمانی که عملکرد یک یا چند قسمت از سیستم ایمنی بدن مختل شود و به درستی کار نکند می تواند باعث بروز نقص در سیستم ایمنی بدن شود. برخی عوامل مانند سن، چاقی، و مصرف الکل می توانند خطر بروز این نقص را افزایش دهند. به طور مثال سوء تغذیه یک دلیل شایع برای نقص ایمنی ایدز نمونه ای از نقص ایمنی اکتسابی می باشد. در شرایط خود ایمنی، سیستم ایمنی بدن به جای تشخیص عوامل بیماری زا و یا سلول های معیوب به اشتباهی سلول های سالم را هدف قرار می دهد و به آن ها حمله می کند و از بین می برد. بیماری های خود ایمنی عبارتند از: بیماری گریوز دیابت نوع آرتریت روماتویید بیماری سلیاک حساسیت بیش از حد باعث بروز واکنش های شدید سیستم ایمنی بدن نسبت به بافت سالم بدن می شود. به طور مثال شوک آنافیلاکتیکی به عنوان یک نمونه از واکنش حساسیت زا سیستم ایمنی بدن می تواند خطرناک و کشنده باشد. با افزایش سن، توانایی پاسخ ایمنی بدن کاهش می یابد، که به نوبه خود منجر به عفونت و سرطان بیشتر می شود. بسیاری از تحقیقات نشان می دهد که افراد جوان نسبت به افراد مسن بیشتر به بیماری های عفونی مبتلا می شوند و میزان مرگ و میر سالمند ناشی از عفونت نسبت به بقیه افراد بیشتر است. عفونت های تنفسی، آنفولانزا و به خصوص ذات الریه پنومونی عامل اصلی مرگ و میر در افراد بالای سال در سراسر جهان است. علت دقیق این موضوع هنوز مشخص نیست اما برخی از دانشمندان معتقدند که این افزایش خطر با کاهش سلول های T و تحلیل رفتن تیموس با افزایش سن همراه است. علاوه بر آن، اگر چه واکسن آنفلوانزا در افراد بالای سال نسبت به کودکان سالم (بالای سال) تاثیر کمتری دارد اما تحقیقات نشان داده است که تزریق آن در افراد سالمند به میزان قابل توجهی میزان ابتلا به آنفلونزا را کاهش داده است. از طرفی به نظر می رسد ارتباط مستقیمی بین تغذیه سالمندان و تقویت سیستم ایمنی بدن آن ها وجود دارد. "سوء تغذیه ریز مغذی" نوعی سوء تغذیه شایع حتی در کشورهای مرفه است که در آن فرد از کمبود برخی ویتامین های ضروری و مواد معدنی رنج می برد. این سوء تغذیه در افراد سالمند شایع باشد. استفاده از مکمل های غذایی و ویتامین ها در سالمندان برای تقویت سیستم ایمنی بدن باید تحت نظر پزشک معالج صورت بگیرد. چون ممکن است برخی مکمل ها با داروهای مختلف تداخل ایجاد می کند. حتی منجر به بروز عوارض جانبی خطرناکی شوند که عواقب جدی تری خواهد داشت. تحقیقات نشان داده است که علایم بیماریهای سیستم ایمنی بدن در افراد مختلف می تواند متفاوت باشد. اما با این حال تب و خستگی جزء علایم متداول و رایج نشان دهنده اختلال درسیستم ایمنی بدن هستند. در بیشتر مواقع، نقص سیستم ایمنی با آزمایش خون ساده تشخیص داده می شود. پزشکان می توانند با آزمایش خون، تعداد اجزاء سیستم ایمنی (گلبول های سفید) یا میزان عملکرد آن ها را اندازه گیری کنند. شرایط آلرژیک ممکن است با استفاده از آزمایش خون یا تست آلرژی پوست ارزیابی و علت آن تشخیص داده شود. در شرایطی که خود ایمنی باعث بروز اختلالات در سیستم ایمنی بدن شده اند. داروهایی مانند کورتیکواستروییدها یا سایر عوامل سرکوب کننده سیستم ایمنی بدن می توانند بسیار مفید باشند. در برخی اختلالات سیستم ایمنی بدن، ممکن است درمان شامل جایگزین کردن عناصر مورد نیاز با تزریق آنتی بادی های مونوکلونال باشد. آنتی بادی مونوکلونال نوعی پروتیین هستند که در آزمایشگاه ساخته می شوند. آنها برای تنظیم قسمت هایی از پاسخ ایمنی که باعث التهاب می شوند، کاربرد دارند. طبق اعلام موسسه ملی سرطان، از آنتی بادی های مونوکلونال برای درمان سرطان هم استفاده می شود. آن ها می توانند داروها، سموم یا مواد رادیواکتیو را مستقیما به سلوله ای سرطانی منتقل کنند. منابع: |
با افزایش سن، طیف وسیعی از تغییرات با درجات مختلفی در بدن اتفاق میفتند. این تغییرات لزوما نشانگر بیماری زمینه ای نیستند ولی می توانند باعث ناراحتی و نگرانی افراد شوند. اگرچه روند پیری متوقف نمی شود اما با آگاهی از تغییرات دوران سالمندی و رعایت یک سبک زندگی مناسب می توان تا حدود زیادی تاثیر این تغییرات را بر روی سلامتی افراد کاهش داد. دوران سالمندی باعث برخی تغییرات در قسمت های مختلف بدن می شوند که برخی از این تغییرات عبارتند از: با افزایش سن پوست انعطاف پذیر، نازک تر و شکننده تر می شود و به راحتی بر اثر ضربات کبود می شود و چین و چروک، لکه های سنی و ضایعات پوستی آشکارتر شوند. حتی در اثر اثر کاهش ترشح چربی های طبیعی پوستی، پوست ممکن است خشک شده و خارش پیدا کند. با افزایش سن ها به طور معمول چگالی و وزن خود را از دست می دهند و اندازه آن ها کوچک تر شده و مستعد شکستگی می شوند. علاوه بر آن عضلات جمع و ضعیف تر می شوند. مفاصل ممکن است ملتهب، دردناک و انعطاف پذیرتر شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تحرک و تعادل فرد می تواند تحت ت ثیر تغییرات مختلف سن افراد قرار گیرد. مشکلات استخوانی، مفصلی و عضلانی، مهمترین عامل ایجاد تعادل در مشکلات هستند. در اثر تغییرات استخوانی ناشی از پیری، قد بدن می تواند کوتاه تر شود و انحنای مهره های پشتی تغییر می کند با افزایش سن افراد ضعف عضلات و کاهش متابولیسم چربی نیز می تواند رخ دهد. چربی می تواند در ناحیه شکم و مناطق باسن توزیع مجدد شود، برای همین حفظ وزن سالم در دوران سالمندی تا حدودی دشوار است و باعث چاقی افراد می شود. تغییرات سالمندی همچنین در چهره نیز افراد سالمند دیده می شود. به غیر از چروک و لکه های سنی، شکل ظاهری صورت هم ممکن است تغییر کند. از بین رفتن کلی حجم استخوان و چربی صورت می تواند باعث شل شدن پوست صورت و افتادگی شود. صورت فرو رفته و سنگین می شود. دندان ها می توانند ضعیف تر، شکننده تر و خشک شوند. غدد بزاقی، بزاق کمتری تولید می کنند. لثه ها همچنین می توانند تحلیل رفته و این تغییرات ممکن است منجر به خشکی دهان، پوسیدگی دندان، عفونت، بوی بد دهان، ریزش دندان و بیماری لثه شود. با افزایش سن، موها می توانند نازک تر و ضعیف تر شوند. موهای خشک ممکن است منجر به خارش و ناراحتی شود. ناخن ها ممکن است شکننده، ضعیف و خشک شوند و پشته های عمودی را تشکیل دهند. ضخیم شدن ناخن انگشتان پا (شکل شاخ قوچ) در دوران سالمندی شایع است و سالمندان ممکن است به طور مکرر به عفونت های قارچی مبتلا شوند. تغییرات هورمونی معمولا در افراد مسن دیده می شود. متداول ترین این تغییرات کنترل هورمونی قند خون و متابولیسم است که می تواند منجر به شود. و مشکلات مربوط به چربی و متابولیسم نیز به طور معمول در دوران سالمندی افراد دیده می شود. و ممکن است تغییر کند. به سطح پایینی می رسند و می توانند منجر به و شوند. مشکلات در سالمندان شایع است اما مشکلات حافظه جزیی باعث بیماری نمی شود. اما مشکلات حافظه ای جزیی مانند به خاطر سپردن جای وسایل یک بخش عادی از پیری محسوب می شود. بدن با افزایش سن می تواند ضعیف تر شود. سلول های خونی که با عفونت ها مبارزه می کنند (گلبول های سفید) ضعیف تر شده و افراد سالمند را در معرض ابتلا به انواع عفونت قرار می دهد. در دوران سالمندی تغییر در اعصاب ساختارهای شنوایی و گوش می تواند منجر به کم شنوایی و مرتبط با سن شود. چشم ها در دوران سالمندی می توانند خشک تر و بینایی افراد کمتر شود. استفاده از عینک یا لنزهای تماسی می توانند این مشکلات را برطرف کنند. و معمولا ممکن است در این دوران از بین برود و منجر به و شوند. اختلال در کنترل روده و مثانه می تواند باعث بروز و مشکل در شروع ادرار شود. الگوهای خواب با افزایش سن می تواند به طور قابل توجهی تغییر کنند. مدت زمان خواب، کیفیت خواب و بیدار شدن از خواب مکرر در شب، در سالمندان زیاد دیده می شود. این تغییرات در افراد مختلف، متفاوت است و برخی افراد ممکن است تغییرات بیشتری را تجربه کنند. با وجود تمام تغییرات مربوط به دوران سالمندی، برخی راهکارهای مهمی وجود دارند که با رعایت آن ها می توانید یک دوران سالمندی موفقیت آمیزی داشته باشد. هرچه شما در سنین میان سالی خود فعال تر، سالم تر و قوی تر باشید، می توانید دوران سالمندی موفقیت آمیزتر و احساس بهتری نسبت به روند کهولت سن خود داشته باشید. به عنوان یکی از راهکار های دوران سالمندی موفقیت آمیز به شما کمک می کند تا بتوانید بهتر فکر کنید و روحیه خود را بهبود ببخشید. برخی از تمرینات متناسب با دوران سالمندی، عبارتند از: پیاده روی شنا کردن آموزش قدرت دوچرخه سواری آموزش مقاومت تمرینات انعطاف پذیری و تعادل مشکلات پزشکی در افراد سالمند می تواند همه سیستم اندام های بدن را درگیر کنند. این مشکلات بیشتر ناشی از کاهش عملکرد و یا تخریب اندام های بدن است. مسایل و مشکلات اجتماعی می تواند ت ثیر بسزایی در زندگی و سلامت جسمی و روانی سالمندان داشته باشد. برخی از این مشکلات اجتماعی و روانی سالمندان عبارتند از: انزوای اجتماعی استرس های مالی ناتوانی در مدیریت فعالیت های منظم زندگی تنهایی ناشی از دست دادن همسر و دوستان احساس ناتوانی ناشی از عدم توانایی ادامه کار مشکل در کنار آمدن و پذیرش تغییرات جسمی پیری بی حوصلگی ناشی از بازنشستگی و عدم فعالیت روزمره سرخوردگی از مشکلات مداوم پزشکی و افزایش میزان مصرف داروها این عوامل می توانند ت ثیر منفی بر سلامت کلی سالمندان داشته باشند و پرداختن به این مشکلات روانی - اجتماعی یک جزء مهم مراقبت های پزشکی پیچیده سالمندان است. یک رژیم متعادل و مشارکت در ورزش منظم در حفظ زندگی سالم برای افراد در هر سنی مهم است اما این تغییرات در افراد سالخورده می تواند ت ثیر چشمگیرتری داشته باشد. بسیاری از بیماری ها ممکن است در دوران سالمندی در نتیجه شیوه زندگی سالم قابل پیشگیری باشند و یا حداقل بتوان میزان عوارض آن ها را کاهش داد. پوکی استخوان، آرتروز، بیماری های قلبی، فشار خون بالا، دیابت، کلسترول بالا، زوال عقل، افسردگی و برخی از سرطان ها از رایج ترین بیماری های هستند که با تغییر رژیم غذایی، ورزش و سایر تغییرات ساده در شیوه زندگی می توان آن ها را اصلاح کرد. علاوه بر رژیم و ورزش، سایر اصلاحات مهم در سبک زندگی برای ایجاد زندگی سالم تر در سالمندان شامل موارد زیر است: ترک محدود کردن میزان مصرف مسواک و نخ دندان زدن یک یا دو بار در روز مراجعه منظم به پزشک برای مراقبت های اولیه مصرف داروها به طور منظم و طبق دستور پزشک استفاده از مرطوب کننده های پوست و محافظت از آفتاب پیروی از برنامه منظم خواب و استفاده از بهداشت خواب درگیر شدن در فعالیت های روزمره و اجتماعی برنامه ریزی شده پیگیری غربالگرهای پزشکی و انجام آزمایش های پیشگیری و واکسیناسیون مراجعه سالانه یا دوسالانه به یک دندان پزشک و چشم پزشک به ویژه برای مبتلایان به دیابت آگاهی از عوارض جانبی احتمالی دارو و اثرات تداخل دارو از جمله داروهای بدون نسخه، گیاهان دارویی و داروهای جایگزین یک رژیم غذایی خوب و سالم می تواند در سلامتی افراد سالمندان بسیار موثر باشد. همه مواد مغذی اساسی هستند که بیشتر سلول ها و بافت ها را در بدن انسان تشکیل می دهند. بنابراین، این اجزای اساسی برای حفظ سلامتی باید در رژیم غذایی سالمندان وجود داشته باشد. برای تهیه این مواد مغذی، سالمندان باید رژیم غذایی متعادل متشکل از میوه و سبزیجات، غلات کامل و فیبر را رعایت کنند. اجتناب از مصرف چربی های اشباع شده (چربی حیوانات) ، مکمل مواد معدنی و ویتامین ها، و مصرف مایعات فراوان جزء مهم رژیم غذایی سالم به حساب می آید. پرهیز از مصرف غذاهایی که فاقد ارزش غذایی هستند اما کالری بالایی دارند مانند نوشابه، چیپس، کوکی ها، کیک و کلوچه و الکل در دوران سالمندی بسیار مهم است. در موارد شرایط های خاص از ابتلا به بیماری های مانند نارسایی قلبی یا بیماری کلیوی فرد باید محدودیت های غذایی و کاهش مصرف نمک را رعایت کند. منظم نقش مهمی در سلامتی افراد به خصوص سالمندان دارد. فعالیت بدنی منظم و ورزش می تواند به مدیریت یا حتی جلوگیری از انواع مشکلات سلامتی در سالمندان کمک کند. برخی از فواید بیشمار سلامتی ورزش برای سالمندان، عبارتند از: تقویت روحیه ایجاد استقامت جسمی کیفیت و مدت زمان خواب بهتر کاهش خطرات سقوط و آرتروز اکسیژن رسانی بهتر به بافت ها حفظ وزن و سوزاندن کالری اضافی حفظ سلامت استخوان و ماهیچه ها بهبود نسبت کلسترول خوب به کلسترول بد بهینه سازی سلامت قلب، ریه و سیستم عروقی به سالمندان توصیه می شود به طور منظم - بار در هفته به مدت حداقل دقیقه ورزش کنند. پیاده روی، شنا ورزش های مطمینی برای دوران سالمندی هستند و علاوه بر آن تمرینات تعادل، انعطاف پذیری و ورزش های مقاومتی مانند وزنه برداری نیز می توانند مفید باشند. سالمندان باید توجه داشته باشند در صورت بروز علایمی مانند درد قفسه سینه یا تنگی، تنگی نفس، غش یا سرگیجه در حین یا بعد از ورزش سریعا تمرینات خود را متوقف کرده و به پزشک مراجعه کنند. طیف گسترده ای از اقدامات غربالگری و پیشگیری برای افراد بالای سال در دسترس هستند که با افراد سالمند توصیه می شود این اقدامات را انجام دهند. این اقدامات عبارتند از: ترک سیگار غربالگری فشار خون حداقل یک بار در سال سال و بالاتر غربالگری برای بزرگسالان بین تا سال غربالگری با اسکن تراکم استخوان در زنان بالای سال غربالگری اختلال لیپید سالانه برای مردان بالای سال و زنان بالای سال غربالگری با سالانه برای زنان بین تا سال غربالگری در مبتلایان به یا قندخون قبلی یا قندخون قبلی یا بدون علایم دیابت غربالگری با معاینه سالانه رکتوم و PSA (آنتی ژن حساس به پروستات) در مردان بالای سال سایر آزمایش های غربالگری ممکن است توسط پزشکان توصیه شود، عبارتند از: تست استرس قلبی تست عملکرد تیرویید امتحان وضعیت ذهنی غربالگری معاینات بینایی و شنوایی غربالگری بیماری عروقی محیطی به سالمندان توصیه می شود بسیاری از این آزمایش ها را به صورت دوران ای انجام دهند. توصیه های ساده ایمنی در منزل برای سالمندان شامل موارد زیر است: استفاده از عصا یا واکر و صندلی حمام برای جلوگیری از سقوط برنامه ریزی فعالیت های منظم اجتماعی برای برقراری روابط اجتماعی مدیریت داروها با استفاده از جعبه های قرص در هنگام مصرف داروهای زیاد جایگزینی کف چوب های سخت با فرش برای کاهش صدمه در صورت بروز سقوط استفاده از، پوشیدن و نصب نور مناسب برای کاهش اثرات شنوایی و مشکلات بینایی استخدام سرپرستان یا پذیرش کمک های اعضای خانواده در صورت دشوار بودن فعالیت های روزمره استفاده از وسایل کمکی مانند واکر، صندلی های چرخدار، اسکوتر برای ارتقاء تحرک ایمن یکی دیگر از نگرانی های قابل توجه برای افراد مسن موضوع مصرف داروها می باشد. میزان مصرف داروهای مختلف در افراد سالمند بسیار زیاد است و استفاده هم زمان آن ها ممکن است باعث برخی واکنش های تداخلی و بروز عوارض احتمالی جدی شود. بهترین روش برای رفع این نگرانی ها بحث مشاوره با پزشک می باشد. با افزایش مسایل پزشکی در سالمندان، مراقبت های پزشکی آن ها پیچیده تر و مدیریت آن دشوار می شود. پس از آن، سالمندان به طور شدیدتر و مکرر بیمار می شوند. نیاز به بستری شدن در بیماران سالمند نسبتا شایع است که متاسفانه بستری شدن آن ها همیشه عاری از خطر نیست. یک ویژگی مشترک در سالمندان بستری شده در بیمارستان است. با این که این ممکن است برگشت پذیر باشد، اما گاهی اوقات می تواند طولانی مدت شود و احتمالا عملکرد ذهنی فرد را کاهش دهد. هذیان در دوران سالمندی از دلایل مختلفی ایجاد می شود، از جمله: خود بیمار پنداری تعامل با افراد نا آشنا قرار گرفتن در یک محیط نا آشنا عوارض داروهای ضد درد و راهروها و اتاق های بیمارستان پر سر و صدا و روشن در طول شب بیدار شدن مکرر در هنگام شب برای گرفتن خون و عوارض استفاده از تزریقات داخل وریدی، و سایر وسایل پزشکی متصل به بدن علاوه بر سایر خطرات احتمالی بستری شدن سالمندان می توانند شامل موارد زیر باشند: عوارض جانبی دارو سقوط و جراحات احتمالی عفونت های مربوط به بیمارستان تداخلات دارویی بین داروهای خانگی و داروهای جدید بیمارستانی سالمندان برای یافتن راهنمایی برای مشکلات و نگرانی های پزشکی خاص خود باید تحت نظر باشند و یک پزشک را به عنوان پزشک معالج خود در نظر بگیرند. منبع: |
کاهش اشتها و در نتیجه آن، کاهش وزن در بسیاری از بیماری های رایج است و می تواند نشان دهنده یک بیماری جدی باشد. بی اشتهایی و یا کاهش اشتها به دلایل مختلف ایجاد می شود. افراد ممکن است علاقه کمتری به غذا خوردن داشته باشند و یا هنگام فکر کردن به آن دچار حالت تهوع شوند. بی اشتهایی و در پی آن عدم تغذیه مناسب ممکن است باعث خستگی و کاهش وزن شود. اصطلاح پزشکی برای از دست دادن کامل اشتها در طولانی مدت، بی اشتهایی است که با اختلال خورد بی اشتهایی عصبی فرق دارد. بی اشتهایی به عنوان "کمبود یا از بین رفتن اشتها و در نتیجه عدم توانایی در خوردن غذا" تعریف شده است. این بی اشتهایی با بیماری بی اشتهایی عصبی کاملا فرق دارد و تقریبا در همه انواع بیماری ها و بیشتر در سرطان های پیشرفته دیده می شود. بی اشتهایی باعث کاهش وزن ناشی از چربی می باشد که می تواند شامل از دست دادن ماهیچه ها هم باشد. در صورت تشخیص زودهنگام، بی اشتهایی ممکن است درمان شود و کاهش وزن با مکمل های غذایی یا افزایش مصرف مواد غذایی جبران شود. Cachexia به عنوان " سوءتغذیه که با ضعف و سستی همراه است " تعریف می شود. Cachexia از این بیماران است. در مقایسه با بی اشتهایی، کاهش وزن همراه با Cachexia Cachexia . علت اصلی از دست دادن اشتها و یا کاهش آن می تواند جسمی یا روانی باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برخی از مهمترین علل کاهش اشتها، عبارتند از: عوارض یک بیماری پزشکی طولانی مدت مانند سرطان این بی اشتهایی غالبا موقتی است که با درمان بیماری، برطرف می شود. مانند آنفولانزا یا گاستروانتریت. غالبا علت اصلی کاهش اشتها هستند. در این شرایط اشتهای فرد معمولا هنگام درمان بیماری به حالت عادی خود برمی گردد. به طور کلی افراد با دیدن غذا، بو کردن آن و چشیدن آن از غذا خوردن لذت می برند اما اختلال در هر یک از این حواس ها ممکن است بر روی اشتهای فرد تاثیر بگذارد و باعث بی اشتهایی شود. به طور کلی تر، برخی از دلایل کوتاه مدت کاهش اشتها، عبارتند از: آلرژی یبوست آنفولانزا بارداری استرس سرماخوردگی ناراحتی معده رفلکس اسید مسمومیت غذایی مشکلات گوارشی عوارض جانبی دارو الکل یا مواد مخدر عدم تعادل هورمونی زخم و یا درد در دهان عفونت های تنفسی عدم تحمل مواد غذایی باکتری ها یا عفونت های ویروسی برخی از بیماری ها در طولانی مدت می تواند باعث از بین رفتن اشتها شوند. از دست دادن اشتها می تواند به کاهش عملکرد سیستم ایمنی بدن، احساس ناخوشایند بودن و ناراحتی معده مربوط باشد. بیماری های که می تواند باعث از بین رفتن اشتها شوند، عبارتند از: آسم دیابت بیماری آدیسون پرکاری تیرویید نارسایی قلبی اچ آی وی و ایدز کم کاری تیرویید بیماری مزمن کبد یا کلیه سطح کلسیم بالا در خون سرطان معده یا روده بزرگ بیماری های گوارشی مانند سندرم روده تحریک پذیر و بیماری کرون از بین رفتن اشتها یک عارضه جانبی مشترک بسیاری از داروها به همراه سایر مشکلات گوارشی مانند یبوست یا اسهال است. داروها و روند های درمانی که اغلب باعث از بین رفتن اشتها می شوند، عبارتند از: ایمونوتراپی شیمی درمانی دارو های آرام بخش برخی از آنتی بیوتیک ها پرتودرمانی در ناحیه معده بیمارانی که تحت عمل جراحی بزرگی قرار می گیرند. ممکن است بعد از عمل دچار کمبود اشتها شوند که این شرایط تا حدی می تواند مربوط به داروهای بیهوشی باشد. استفاده از داروهای تفریحی مانند کوکایین، حشیش و آمفتامین نیز می تواند باعث از بین رفتن اشتها شود. عوامل روان شناختی و شرایط بهداشت روان می توانند ت ثیر به سزایی در اشتهای فرد داشته باشند. این موارد می تواند شامل موارد زیر باشد: اندوه استرس اضطراب افسردگی حملات هراس اختلالات خوردن، مانند بولیمی یا بی اشتهایی عصبی از دست دادن اشتها به دلیل افزایش استفاده از داروها و تغییرات هورمونی بدن. تغییر در تشخیص طعم و یا در سالمندان شایع تر است. با افزایش سن افراد، اشتها کاهش می یابد و به طور طبیعی ممکن است افراد مسن کمتر غذا بخورند. چون با افزایش سن، معده افراد تا حدودی آهسته تر تخلیه می شود و فرد در بیشتر مواقع احساس سیری می کنند. گاهی اوقات از دست دادن اشتها یا کاهش وزن غیر منتظره می تواند نشانه برخی سرطان ها مانند سرطان لوزالمعده، تخمدان یا معده باشد. در این شرایط فرد ممکن است در کنار از دست دادن اشتها، علایم زیر را تجربه کنند: درد معده سوزش قلب خون در مدفوع زرد شدن پوست یا چشم ها در صورت از بین رفتن کامل اشتها برای یک روز یا بیشتر یا هر یک از موارد زیر، فرد ممکن است به یک بیماری جدی مبتلا شده باشد و باید هر چه سریع تر به پزشک مراجعه کند: درد هنگام غذا خوردن ادرار ابری و یا نامنظم استفراغ یک روز یا طولانی تر عدم توانایی در نگه داشتن مایعات درمان کاهش اشتها بستگی به علت آن دارد. اگر علت عفونت باکتریایی یا ویروسی باشد، معمولا برای علایم به درمان خاصی نیاز نخواهید داشت، زیرا به محض درمان عفونت اشتهای شما سریعا برمی گردد. پزشک ممکن است برای کمک به افزایش اشتها و کاهش علایم دیگر مثل حالت تهوع داروهای خاصی را تجویز کند. اگر کاهش اشتهای فرد ناشی از افسردگی یا اضطراب باشد فرد می تواد با مراجعه به روان شناس و استفاده از روش های درمانی و بعضی اوقات داروهای ضد افسردگی مشکل خود را درمان و برطرف کند. اگر پزشک تشخیص دهد که مصرف یک داروی خاص باعث از بین رفتن اشتها فرد شده است می تواند دوز و یا نوع دارو را تغییر دهند. در صورتی که کاهش اشتها و کاهش وزن علایم بیماری خاصی باشند در مرحله اول باید بیماری درمان شود. درد، حالت تهوع، خستگی و افسردگی شایع ترین علایم تحریک کننده بی اشتهایی هستند و معمولا درمان آن ها آسان است. یادآوری این نکته ضروری است که روش های درمان بی اشتهایی در همه بیماران موثر نیست و در برخی موارد بی اشتهایی ممکن است در طولانی مدت بهبود یابید. اما بی اشتهایی ناشی از بیماری در صورت عدم درمانبه موقع می تواند بدتر شود. در صورت عدم درمان، کاهش اشتها نیز می تواند با علایم شدیدتری همراه باشد. مانند: تب کاهش وزن تحریک پذیری خستگی شدید ضربان قلب سریع یک احساس کلی بیمار یا ضعف بروز سوء تغذیه یا کمبودهای ویتامین و عدم تعادل الکترولیت ناشی از خستگی، می تواند خطرناک باشد، در صورت بی اشتهایی بهتر است به پزشک مراجعه کنید. در شرایطی که فرد دچار بی اشتهایی شده باشد، پزشک ممکن است خوردن چندین وعده غذایی کوچکتر در روز را به جای سه وعده اصلی توصیه کند. در این صورت وعده های غذایی فرد باید حاوی کالری و پروتیین مناسب باشند تا بتوانند میزان مواد مغذی و انرژی مورد نیاز بدن را تامین کنند. همچنین نوشیدن آب میوه های طبیعی و پروتیینی همراه غذا و اضافه کردن سبزیجات، ادویه ها یا سایر طعم دهنده ها به وعده های غذایی می تواند در بهبود اشتها فرد تاثیر داشته باشد. خوردن وعده های غذایی در محیط های آرامش بخش یا اجتماعی ممکن است غذا خوردن را برای افراد لذت بخش تر کند. گاهی اوقات ورزش و یا پیاده روی باعث افزایش اشتها می شود. در صورتی که کاهش اشتهای شما بعد چند روز برطرف نشده و همچنان ادامه دارد و هیچ دلیل مشخصی برای آن وجود ندارد بهتر است به منظور تشخیص علت اصلی به پزشک مراجعه کنید. پزشک برای ارزیابی نفخ و تشخیص برآمدگی یا حساسیت به شکم، تمام علایم شما را بررسی خواهد کرد و معاینه جسمی را انجام می دهد. پزشک همچنین ممکن است آزمایشاتی را برای تشخیص علت بیماری تجویز کند. آزمایشات می تواند شامل موارد زیر باشد: آندوسکوپی آزمایش خون اشعه ایکس شکمی کاهش و یا از دست دادن اشتها در صورت عدم درمان به موقع می تواند باعث بروز عوارض جدی شود. ادامه کاهش اشتها باعث کاهش وزن و سوء تغذیه می شود. افراد در صورت از بین رفتن اشتها برای مدت طولانی و مشاهده هرگونه کاهش وزن غیرمنتظره یا سریع، باید به پزشک مراجعه کنند. در صورت بروز کاهش اشتها همراه با سایر علایم زیر، فرد حتما باید با پزشک مشورت کند: تب سرفه دل درد تنگی نفس ضربان قلب سریع یا نامنظم به دلایل مختلفی افراد ممکن است دست دادن اشتها را تجربه کنند. برخی از این موارد از جمله سرماخوردگی، مسمومیت غذایی، سایر عفونت ها یا عوارض جانبی داروها می تواند کوتاه مدت باشد. برخی بیماری ها مانند دیابت و یا سرطان در طولانی مدت می توانند باعث خستگی شوند. کاهش اشتها اغلب با احساس خستگی یا حالت تهوع همراه است. منابع: |
تنگی کانال نخاعی عارضه ای است که در آن فضاهای موجود در داخل ستون فقرات باریک می شد. این تنگی می تواند بر روی عصبی که از داخل کانال ستون فقرات عبور می کند، فشار وارد کند. تنگی کانال نخاعی اغلب کمر یا گردن را درگیر خواهد کرد. برخی از مبتلایان تنگی کانال نخاعی هیچ علایمی نداشته و حتی متوجه بروز این عارضه نمی شوند. اما برخی علایمی همچون درد، سوزن سوزن شدن، بی حسی و ضعف عضلات می شوند. این علایم با گذشت بدون هیچ علتی شدت می یابند. تنگی کانال نخاعی بیشتر در اثر تغییرات ناشی از سایش و پارگی مربوط به آرتروز در ستون فقرات به وجود می آید. در موارد شدید تنگی کانال نخاعی، پزشکان ممکن است برای ایجاد فضای اضافی برای نخاع یا عصب تحت فشار، انجام عمل جراحی را به عنوان بهترین راه حل درمانی توصیه کنند. ستون فقرات کمری از گردن تا قسمت پایینی کمر ادامه دارد. این استخوان های ستون در کنار یکدیگر قرار گرفته و یک کانال نخاعی را تشکیل می دهند که نخاع از داخل این کانال عبور کرده و توسط آن محافظت می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برخی از افراد به صورت مادرزادی با کانال نخاعی باریک متولد می شوند. اما بیشتر تنگی کانال نخاعی هنگامی اتفاق می افتد که عاملی باعث تنگی فضای داخل کانال نخاعی شود. علل اصلی بروز تنگی کانال نخاعی معمولا شامل موارد زیر می شود: رشد بیش از حد استخوان سایش و پارگی ناشی از استیوآرتریت در استخوان های ستون فقرات از جمله مواردی است که می تواند باعث به وجود آمدن زایده های استخوانی شده و بخشی از کانال نخاعی را اشغال کند. بیماری پاژه که نوعی بیماری استخوانی است و بیشتر افراد بالغ را درگیر می کند نیز می تواند یکی از علل اصلی رشد بیش از حد استخوان در داخل ستون فقرات و بروز تنگی کانال نخاعی باشد. بیرون زدگی دیسک بالشتک های کوچک و نرمی که در بین مهره های ستون فقرات قرار گرفته و همانند یک کمک فنر عمل می کنند. این بالشتک ها با افزایش سن خشک و آسیب دیده شوند. همچنین با افزایش سن باعث بروز ترک در قسمت بیرونی دیسک شده و باعث می شود تا ماده نرم موجود در داخل دیسک ها به بیرون تخلیه شده و بر روی عصب و نخاع فشار وارد کند. رباط های ضخیم رباط ها، بندهای سفت و سختی هستند که به نگه داشتن استخوان های ستون فقرات کمک می کنند. این رباط ها به مرور زمان و با افزایش سن فرد ضخیم و سفت می شوند. رباط های ضخیم، باعث بروز برآمدگی در داخل ستون فقرات شده و باعث فشار به کانال نخاعی می شوند. تومورها رشد غیرطبیعی بافت ها در داخل نخاع و در غشایی که نخاع یا فضای بین نخاع و مهره ها را می پوشانند، یکی دیگر از مواردی است که می تواند باعث بروز تنگی کانال نخاعی شود. این موارد و تومورها در تصویربرداری ستون فقرات با استفاده از (ام آی آی) MRI CT صدمات نخاعی حوادث رانندگی و سایر تروما ها می تواند باعث جابجایی یا شکستگی یک یا چند مهره شود. جا به جا شدن استخوان در نتیجه شکستگی نخاع ممکن است به محتویات کانال ستون فقرات آسیب رسانده و باعث افزایش فشار بر روی عصب های قرار گرفته در داخل این کانال شود. تورم بافت ها بعد پس از عمل جراحی کمر نیز از جمله مواردی است که می تواند به نخاع یا اعصاب ستون فقرات فشار وارد کند. بسیاری از افراد مبتلا به تنگی کانال نخاعی بالای سال هستند. البته که این عارضه تنها مختص افراد میانسال یا مسن نبوده و جوانان نیز ممکن است به خاطر تغییرات وابسته به سن در سنین پایین تری دچار این عارضه شوند. اما معمولا علت اصلی بروز این عارضه در جوانان به علت ضربه، ناهنجاری مادرزادی ستون فقرات مانند اسکولیوز و بیماری های ژنتیکی است ت ثیر گذار بر روی رشد استخوان و ماهیچه ها در بدن خواهد بود. بسیاری از افراد مبتلا به این عارضه ممکن است هیچ عارضه نداشته باشند و تنها تصاویر گرفته شده در ام آر آی و سی تی اسکن نشان دهنده بروز تنگی کانال نخاعی باشند. زمانی که این عارضه بروز پیدا می کند، معمولا به تدریج شروع شده و با گذشت زمان علایم با توجه به محل بروز تنگی و میزان فشار وارد شده بر روی عصب های داخل کانال نخاعی شدت خواهد یافت. علایم تنگی کانال نخاعی در ستون فقرات گردنی درد گردن ضعف در دست یا پا مشکل در حرکت و حفظ تعادل بی حسی یا سوزن سوزن شدن دست یا پا در موارد شدید فرد ممکن است دچار بی اختیاری ادراریی یا اختلال عملکرد روده یا مثانه شود علایم تنگی کانال نخاعی در ستون فقرات کمری کمردرد ضعف در پاها بی حسی یا سوزن سوزن شدن پاها درد یا گرفتگی عضلانی در یک یا هر دو پا زمانی که فرد برای مدت طولانی روی پاها ایستاده یا راه برود، این درد زمانی که فرد به سمت جلو خم شده یا می نشیند بهبود خواهد یافت در صورتی که شاهد بروز هر کدام از علایم بالا بودید، بهتر است برای تشخیص و درمان به پزشک مراجعه کنید. در موارد نادر، تنگی شدید کانال نخاعی درمان نشده به مرور زمان پیشرفت کرده و می تواند باعث بروز عوارض جانبی دایمی زیر شود: بی حسی ضعف مشکلات تعادلی بی اختیاری فلج به منظور تشخیص عارضه تنگی کانال نخاعی، پزشک ممکن است از شما در مورد علایم و نشانه های به وجود آمده سوالاتی را مطرح کند. علاوه بر این ممکن است در مورد تاریخچه پزشکی شما صحبت کرده و وضعیت بدنی شما را معاینه کند. همچنین برای تشخیص دقیق تر ممکن است انجام تصویر برداری های مختلف را برای شما تجویز کند. تصویر برداری های مناسب برای تشخیص تنگی کانال نخاعی شامل موارد زیر می شود: تصویر برداری اشعه ایکس از ناحیه کمر می تواند تغییرات استخوانی، مانند بیرون زدگی استخوانی که ممکن است فضای داخل کانال ستون فقرات را باریک کند را به خوبی نشان دهد. تصویر برداری ام آر آی با استفاده از یک میدان مغناطیسی قوی و امواج رادیوی قدرتمند انجام شده و تصویر مقطعی از ستون فقرات خواهد گرفت. این تصویر می تواند آسیب دیسک ها و رباط ها و همچنین وجود انواع تومورها را به طور دقیق تشخیص داده و از همه مهم تر نشان دهنده این باشد که آیا اعصاب نخاعی تحت فشار قرار گرفته یا خیر. در صورتی که فرد نتواند به هر دلیلی تصویر برداری ام آر آی انجام دهد، پزشک ممکن است تصویر برداری کامپیوتری سی تی اسکن را که ترکیبی از تصویربرداری با اشعه ایکس از زوایای مختلف و تصاویر مقطعی از بخش های مختلف است را توصیه کند. سی تی اسکن، تصویر دقیقی از ستون فقرات فرد گرفته و می تواند به تشخیص دقیق عارضه تنگی کانال نخاعی کمک کند. البته این تصویر برداری بعد از تزریق رنگ به ستون فقرات صورت خواهد گرفت. این رنگ تزریق شده عصب نخاعی و اعصاب را نمایان کرده و می تواند هر گونه بیرون زدگی دیسک، زایده استخوانی یا تومور را نشان دهد. انتخاب درمان تنگی کانال نخاعی بستگی به محل تنگی و شدت علایم و نشانه های آن خواهد داشت. با پزشک خود در مورد مناسب ترین شیوه درمانی با توجه به شرایط خود صحبت کنید. اگر علایم شما خفیف بوده یا شاهد بروز علایم نبوده اید، پزشک ممکن است با ویزیت های منظم وضعیت شما را تحت نظر گرفته و کنترل کند. همچنین پزشک ممکن است نکاتی درباره خود مراقبتی را به شما آموزش دهد تا در منزل انجام داده و علایم را به حداقل برسانید. اما در صورتی که این شیوه های خود مراقبتی موثر واقع نشود پزشک ممکن است استفاده از داروها یا جلسات فیزیوتراپی را برای درمان شما تجویز کند. در مرحله آخر نیز در صورتی که درمان های دیگر موثر واقع نشده باشد، پزشک عمل جراحی را به عنوان گزینه درمانی توصیه خواهد کرد. پزشک ممکن است برای درمان تنگی کانال نخاعی و کاهش علایم آن داروهای زیر را تجویز کند: مسکن ها مسکن هایی مثل ایبوپروفن، ناپروکسن و استامینوفن می تواند موقتا برای کاهش درد و ناراحتی ناشی از تنگی کانال نخاعی مورد استفاده قرار گیرد. این داروها معمولا برای مصرف موقت توصیه شده و ممکن است استفاده طولانی مدت آن دیگر اثری در کاهش علایم نداشته باشد. داروهای ضد افسردگی این داروها از جمله مواردی است که می تواند به کاهش درد مزمن ناشی از تنگی کانال نخاعی کمک کند. داروهای ضد تشنج برخی داروهای ضد تشنج مانند گاباپنتین (نورونتین) و پرگابالین ( Lyrica ) برای کاهش درد ناشی از اعصاب آسیب دیده استفاده می شوند. معمولا افراد مبتلا به تنگی کانال نخاعی به منظور کاهش درد ناشی از آن فعالیت بدنی خود در طول روز را کاهش می دهد. اما این کاهش فعالیت می تواند باعث ضعیف تر شدن عضلات شده و در طولانی مدت باعث شدت گرفتن درد شود. در نتیجه جلسات فیزیوتراپی و تمرینات می تواند به کاهش درد و علایم تنگی کانال نخاعی کمک کند. فواید انجام تمرینات فیزیوتراپی شامل موارد زیر می شود: افزایش قدرت و استقامت افزایش انعطاف پذیری و تثبیت وضعیت ستون فقرات بهبود وضعیت تعادلی فرد مبتلا ممکن است ریشه های اعصاب شما در محل بروز عارضه دچار التهاب و تورم شده باشد. علی رغم اینکه تزریق داروی استروییدی (کورتیکو استرویید) به داخل فضای اطراف محل عارضه نمی تواند به درمان تنگی کانال نخاعی کمکی کند اما می تواند در کاهش التهابات و درد ناشی از آن تا حد زیادی موثر واقع شود. البته درمان استروییدی و تزریق آن نمی تواند برای همه افراد موثر واقع شود و علاوه بر این تکرار تزریق استروییدی باعث ضعف استخوان ها و بافت های پیوندی اطراف محل تزریق خواهد شد. به همین خاطر بهتر است هر سال تنها چند بار تزریق استرویید انجام داده و در تکرار آن زیاده روی نکنید. در روش کاهش فشار با ابزاری شبیه سوزن برای برداشتن بخش ضخیم شده رباط در قسمت پشتی ستون مهره ها استفاده شده و با استفاده از آن فضای داخل کانال ستون فقرات را افزایش می دهند. البته این شیوه درمانی تنها برای مبتلایان به تنگی کانال نخاعی به علت ضخیم شدن رباط قابل استفاده خواهد بود. به این روش Percutaneous image - guided lumbar decompression ، PLID یا Lumbar decompression نیمه تهاجمی ( MIDL ) گفته می شود. از آن جایی که شیوه PILD بدون بیهوشی عمومی انجام می شود، ممکن است این شیوه گزینه بسیار مناسبی برای افراد پر خطر برای انجام عمل جراحی باشد. در صورتی که سایر روش های درمانی به بهبود شما کمکی نکرده باشد یا اینکه در اثر بروز علایم دچار معلولیت شده باشید پزشک ممکن است عمل جراحی را به عنوان مناسب ترین شیوه درمانی برای شما توصیه کند. هدف از انجام عمل جراحی کاهش فشار بر نخاع یا ریشه های عصبی شما با ایجاد فضای بیشتر در داخل کانال نخاعی است. جراحی با هدف کاهش فشار در ناحیه تنگی کانال نخاعی موثر ترین شیوه برای رفع علایم ناشی از این عارضه است. تحقیقات نشان می دهد که جراحی های ستون فقرات در صورتی که توسط جراحان باتجربه انجام شود، عوارض کمتری به همراه خواهد داشت. در صورتی که در مورد تجربه جراح خود برای انجام این عمل جراحی حساس شک دارید، بهتر است به دنبال گزینه های مطمین تر بروید. مثال عمل های جراحی برای درمان تنگی کانال نخاعی شامل موارد زیر می شود: لامینکتومی در این روش قسمتی از بخش پشتی مهره آسیب دیده (لامینا) برداشته خواهد شد. شیوه لامینکتومی را گاهی اوقات با نام جراحی رفع فشار نیز می شناسند زیرا این کار باعث کاهش فشار بر روی عصب در ستون فقرات شده و فضای بیشتری برای عصب ها فراهم خواهد کرد. در بعضی ازموارد ممکن است نیاز باشد تا با هدف حفظ استحکام ستون فقرات این مهره ها با استفاده از قطعات فلزی و گرافت استخوانی (فیوژن ستون فقرات) به مهره های مجاور خود متصل شود. لامینوتومی در این روش تنها بخشی از لامینا برداشته شده و معمولا سوراخی به اندازه مورد نیاز برای کاهش فشار در نقطه مورد نظر ایجاد خواهد شد. لامینوپلاستی این روش جراحی فقط برای مهره های گردن (ستون فقرات گردنی) مورد استفاده قرار می گیرد. در روش لامینوپلاستی با ایجاد لولا بر روی لامینا صورت گرفته و فضای داخل کانال ستون فقرات را تا حدی بازتر از گذشته خواهد کرد. قطعات فلزی نیز همانند پل فضای باز ایجاد شده در داخل ستون فقرات را به هم متصل خواهد کرد. جراحی نیمه تهاجمی در این روش برای جراحی، استخوان یا لامینا را به روشی بر می دارند که باعث کاهش آسیب به بافت سالم اطراف می شود. این امر باعث می شود که نیاز به انجام فیوژن کمتر از گذشته شود. در حالی که فیوژن ها روش مفیدی برای تثبیت ستون فقرات و کاهش درد هستند اما با پرهیز از انجام آن ها می توانید خطرات احتمالی مانند درد بعد از جراحی و التهاب و بیماری را در بخش های مجاور ستون فقرات کاهش دهید. علاوه بر کاهش نیاز به فیوژن ستون فقرات، بررسی ها نشان داده است که استفاده از یک روش جراحی نیمه تهاجمی مدت زمان مورد نیاز برای بهبودی فرد را به حداقل ممکن خواهد رساند. در بیشتر موارد، این اقدامات ایجاد فضا به کاهش علایم تنگی نخاع کمک نمونه است. اما علایم برخی از افراد بعد از انجام عمل جراحی بهبود نیافته یا حتی بعد از عمل شدت پیدا می کند. سایر خطرات ناشی از انجام عمل جراحی شامل عفونت، پارگی در غشای پوشاننده نخاع، لخته شدن خون در ورید پا و زوال عصبی می شود. گاهی علاوه بر دارو و اقدامات خود مراقبتی از شیوه های درمانی دیگر نیز استفاده شود. درمان های جایگزین برای تنگی کانال نخاعی شامل موارد زیر می شود: ماساژ تراپی طب سوزنی درمان کایروپراکتیک البته حتما پیش از استفاده از این شیوه های درمانی حتما با پزشک خود در این مورد مشورت بگیرید. پزشک برای تشخیص، علایم و نشانه های بیمار را چند وقت در نظر می گیرد. با این حال می توان از درمان های خانگی زیر برای کاهش درد ناشی از این عارضه استفاده کرد: استفاده از مسکن ها داروهای بدون نسخه آسپرین، ایبوپروفن، ناپروکسن و استامینوفن به کاهش درد و التهاب ناشی از عارضه تنگی کانال نخاعی کمک می کنند. استفاده از کمپرس های گرم یا سرد بسیاری از علایم تنگی کانال نخاعی گردن با اعمال گرما یا یخ بر روی محل عارضه بهبود خواهد یافت. حفظ وزن مناسب حفظ وزن مناسب را جزء یکی از اهداف خود در نظر بگیرید. اگر دچار اضافه وزن یا چاقی هستید، پزشک ممکن است توصیه کند تا وزن خود را کاهش دهید. کاهش وزن اضافی می تواند با برداشتن قسمتی از فشار از روی گردن و کمر تا حد زیادی به کاهش علایمی مثل درد کمک کند. ورزش کردن تمرینات انعطاف پذیری، کششی و تقویتی ممکن است به باز شدن فضای ستون فقرات و در نتیجه کاهش علایم ناشی از این عارضه کم کند. بهتر است با یک فیزیوتراپ یا پزشک متخصص در مورد انجام ورزش های بدون خطر در منزل صحبت کنید. استفاده از عصا یا واکر این وسایل کمکی علاوه بر بهبود فرم بدنی و تثبیت وضعیت ستون فقرات به کاهش درد ناشی از راه رفتن کمک خواهد کرد. در صورتی که برای تشخیص اولیه این عارضه به پزشک عمومی مراجعه کردید و پزشک احتمال ابتلای شما به تنگی کانال نخاعی را می دهد، بهتر است برای تشخیص و درمان این اختلال به نورولوژیست یا متخصص اختلالات سیستم عصبی مراجعه کنید. متخصص نیز با توجه به شدت علایم شما را به یک جراح ارتوپدی یا جراح ستون فقرات معرفی خواهد کرد. از آن جایی که مدت زمان ملاقات با پزشک کوتاه بوده و حرف های زیادی برای گفتن خواهید داشت. در نتیجه بهتر است با آمادگی کامل به پزشک مراجعه کرده و از این زمان کوتاه نهایت استفاده را ببرید. بهتر است قبل از حضور در مطب موارد را آماده کنید. اطلاعات مورد نیاز پزشک همه نشانه های مربوط و غیر مربوط به بیماری خود را یادداشت کرده و همراه خود داشته باشید. بهتر است استرس ها و تغییرات اخیری که در زندگی تان افتاده است را یادداشت کنید. نام تمامی داروها، مکمل ها و ویتامین های که مصرف می کنید را همراه با میزان مصرف خود یادداشت کنید. گاهی اوقاتت به خاطر سپردن تمامی موارد و اطلاعاتی که پزشک در اختیارتان قرار می دهد، کار دشواری است. در نتیجه بردن همراه به یادآوری اطلاعات مهم و نکات کمک زیادی خواهد کرد. تمامی سوالات مربوط و غیر مربوطی که به ذهنتان رسیده و قصد پرسیدن آن ها از پزشک را دارید را یادداشت کرده و همراه خود به مطب ببرید. سوالات پزشک از شما از چه زمانی متوجه بروز علایم شدید؟ آیا این علایم با گذشت زمان شدت گرفته است؟ آیا بستگان یا اعضای خانواده شما در گذشته دچار علایمی مشابه این بوده اند؟ آیا مبتلا به بیماری دیگری هستید؟ از چه داروها یا مکمل هایی به صورت منظم استفاده می کنید؟ در گذشته عمل جراحی ستون فقرات یا تزریق در ناحیه انجام داده اید؟ پزشک ممکن است در حین معاینه برای تشخیص دقیق تر سوالات زیر را از شما بپرسید. به همین خاطر بهتر است قبل از حضور در مطب پاسخ این سوالات را آماده کنید: آیا احساس درد می کنید؟ محل دقیق بروز درد را نشان دهید؟ آیا فرم بدنی خاصی باعث کاهش یا افزایش درد شما می شود؟ آیا دچار حالت هایی شبیه ضعف، بی حسی یا مور مور شدن می شوید؟ آیا اخیرا احساس کرختی داشته اید؟ آیا در کنترل ادرار یا مدفوع خود دچار مشکل هستید؟ تا این لحظه از چه درمان هایی برای کاهش علایم خود استفاده نموده اید؟ منبع: |
مننژیت التهاب غشاهای (مننژ) اطراف مغز و نخاع می باشد. تورم ناشی از مننژیت به طور معمول باعث ایجاد علایمی مانند سردرد، تب و گردن سفت می شود. مننژیت در بیشتر موارد از عفونت ویروسی ناشی می شود، اما عفونت های باکتریایی، انگلی و قارچی هم می توانند منجر به این بیماری شوند. بیماری ممکن است بعد از چند هفته، بدون درمان بهبود یابد اما در برخی موارد می توانند خطرناک باشد و بیمار نیاز به درمان اضطراری و مصرف آنتی بیوتیک داشته باشد. درمان زودرس مننژیت باکتریایی می تواند از بروز عوارض جدی جلوگیری کند این بیماری می تواند بر همه افراد ت ثیر بگذارد، اما در نوزادان، کودکان خردسال، نوجوانان و بزرگسالان شیوع بیشتری دارد علایم اولیه ممکن است شبیه علایم آنفولانزا باشند و طی چند ساعت یا طی چند روز بروز کند علایم و نشانه های احتمالی در افراد بالای دوسال سن، عبارتند از بثورات پوستی شدید حساسیت به نور شدید ناگهانی سفتی عضلات گردن سردرگمی یا سردرد همراه با حالت برخی از علایمی که در صورت ابتلا نوزادان به بیماری ممکن است بروز کنند، عبارتند از هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تب شدید گریه مداوم بی تحرکی تغذیه ضعیف سفتی در بدن و گردن کودک برآمدگی در ملاج سر کودک خواب آلودگی بیش از حد یا تحریک پذیری ممکن است شیرخواران مبتلا به طور مداوم گریه کنند و آرام کردن آن ها دشوار باشد. مننژیت باکتریایی جدی است و ممکن است طی چند روز بدون درمان سریع آنتی بیوتیک کشنده باشد. ت خیر در درمان خطر آسیب دایمی مغز یا مرگ را افزایش می دهد عفونت های ویروسی شایع ترین علت مننژیت هستند و به دنبال آن عفونت های باکتریایی و به ندرت عفونت های قارچی منجر به این بیماری می شود. از آنجا که عفونت های باکتریایی می توانند خطرناک باشند، شناسایی علت آن بیماری مهم و ضروری است در صورت نفوذ باکتری ها به جریان خون، آن ها ممکن است به مغز و نخاع انتقال پیدا کرده و منجر به مننژیت حاد باکتریایی شوند. عفونت باکتریای همچنین می تواند در هنگام حمله مستقیم باکتری به مننژ در اثر عفونت گوش یا سینوس، شکستگی جمجمه یا آسیب های ناشی از جراحی رخ دهد. انواع باکتری های که می تواند باعث مننژیت حاد باکتریایی شوند، عبارتند از این باکتری شایع ترین علت مننژیت باکتریایی در نوزادان، کودکان خردسال و بزرگسالان در ایالات متحده است که معمولا باعث عفونت ذات الریه، گوش و یا سینوس می شود. واکسن می تواند در جلوگیری از این عفونت موثر باشد این باکتری یکی دیگر از دلایل اصلی مننژیت باکتریایی است که معمولا باعث عفونت تنفسی فوقانی می شوند و در صورت نفوذ به جریان خون منجر به مننژیت می شود. عفونت ناشی از این باکتری بسیار مسری است که عمدتا نوجوانان و بزرگسالان را درگیر می کند و در صورت بروز می تواند در مراکز شلوغ مانند مدارس به طور قابل توجهی شیوع پیدا کند. واکسن می تواند در جلوگیری از این عفونت موثر باشد آنفلوانزا نوع باکتری یکی از دلایل اصلی مننژیت باکتریایی در کودکان بود. اما واکسن های جدید باعث کاهش چشمگیر این نوع مننژیت شده است این باکتری ها را می توان در پنیرهای غیربهداشتی، هات داگ و گوشت مشاهده کرد. زنان باردار، نوزادان، افراد مسن و افراد دارای سیستم ایمنی ضعیف، بیشتر مستعد ابتلا به این باکتری ها هستند. لیستریا می تواند از سد جفت عبور کند و در اواخر بارداری منجر به سقط جنین شود این نوع اختلال معمولا خفیف است و اغلب به خودی خود درمان می شود. بیشتر موارد این نوع مننژیت از ویروسی موسوم به ایجاد می شود که در اواخر تابستان و اوایل پاییز شیوع پیدا می کند. ویروس هایی از قبیل ویروس تبخال و اوریون می توانند باعث مننژیت ویروسی شوند برخی از ارگانیسم ها مانند قارچ ها و مایکوباکتریوم توبرکلوزیس می توانند به غشاها و مایعات اطراف مغز حمله کرده و منجر به مننژیت مزمن شوند. علایم مننژیت مزمن شامل سردرد، تب و استفراغ می باشد این بیماری نسبتا نادر است و باعث فرم مزمن بیماری می شود. فرم قارچی از فرد به فرد دیگر سرایت پیدا نمی کند نیست. نوع کریپتوکوکی نوعی قارچی این بیماری است که مبتلایان به نقص سیستم ایمنی مانند ایدز را تحت ت ثیر قرار می دهد و در صورت عدم درمان می تواند خطرناک باشد بیماری همچنین می تواند ناشی از دلایل غیر عفونی مانند واکنش های شیمیایی، حساسیت به داروها، برخی از انواع سرطان و بیماریهای التهابی مانند سارکوییدوز باشد عدم واکسیناسیون مناسب افرادی که طحال آن ها جراحی و برداشته شده سن. بیشتر موارد مننژیت ویروسی در کودکان کمتر از سال و مننژیت باکتریایی در افراد زیر سال رخ می دهند زندگی در یک محیط شلوغ مانند خوابگاه ها، پایگاه های نظامی و مدارس شبانه روزی و مراکز مراقبت از کودکان بارداری. بارداری خطر ابتلا به لیستریوز را افزایش می دهد. لیستریوز ممکن است باعث بروز عوارضی مانند سقط جنین و زایمان زودرس شود سیستم ایمنی بدن ضعیف در بیماران مبتلا به ایدز، الکلیسم، دیابت، مصرف کنندگان داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی مننژیت باکتریایی نادرتر اما جدی تر از نوع ویروسی است. برخی از عوامل که می توانند شیوع این بیماری را افزایش دهند، عبارتند از عطسه سرفه بوسیدن اشتراک گذاشتن وسایل شخصی مننژیت در صورت عدم درمان به موقع باعث بروز عوارض شدید می شود، از جمله ضربه مغزی مشکل حافظه نارسایی کلیه ناتوانی در یادگیری مشکلات در راه رفتن از دست دادن شنوایی شوک مرگ با درمان سریع، حتی بیماران مبتلا به بیماری شدید می توانند پیش آگهی خوبی داشته باشند برخی راهکار برای پیشگیری عبارتند از: شستن دقیق دست ها به جلوگیری از شیوع میکروب ها کمک می کند. به کودکان خود بیاموزید که اغلب به خصوص قبل از غذا و بعد از استفاده از توالت دست خود را بشویند. باکتری ها یا ویروس های متداولی که باعث ایجاد مننژیت می شوند، می توانند از طریق سرفه، عطسه، بوسه یا اشتراک وسایل شخصی مانند مسواک یا لیوان و حتی سیگار پخش شوند. به کودکان و نوجوانان خود بیاموزید که از اشتراک گذاری این موارد نیز پرهیز کنند. با استراحت کافی، ورزش منظم و خوردن یک رژیم غذایی سالم با مقدار زیادی میوه، سبزیجات و غلات کامل، سیستم ایمنی بدن خود را تقویت کنید. هنگام سرفه و عطسه حتما دهان و بینی خود را بپوشانید. زنان در دوران بارداری بهتر است با پختن کامل گوشت در دمای مناسب احتمال ابتلا به مننژیت را کاهش دهند و از مصرف پنیرهای ساخته شده از شیر غیربهداشتی و محلی خودداری کنند. برخی از اشکال مننژیت باکتریایی با های زیر قابل پیشگیری هستند: واکسن برای کودکان در دوماهگی و برخی بزرگسالان از جمله کسانی که بیماری سلول های داسی یا ایدز دارند و افرادی که طحال ندارند توصیه می شود. این واکسن همچنین بخشی از برنامه منظم واکسیناسیون برای کودکان کمتر از سال است. دوزهای دیگر آن برای کودکان بین تا سال که در معرض خطر ابتلا به بیماری پنوموکوک قرار دارند مانند مبتلایان به بیماری های مزمن قلب یا ریه یا سرطان توصیه می شود. کودکان بزرگتر و بزرگسالانی که نیاز به محافظت در برابر باکتری های پنوموکوکی دارند، ممکن است این واکسن را دریافت کنند. مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری واکسن PPSV را برای موارد زیر توصیه می کنند: افرادی که طحال ندارند. بزرگسالان بالاتر از سال بزرگسالان جوان و کودکان و بالاتر که سیستم ایمنی ضعیف دارند. مبتلایان به بیماری های مزمن مانند بیماری های قلبی، دیابت یا کم خونی سلول داسی مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها توصیه می کنند که یک دوز واحد از این واکسن به کودکان در سنین تا سال و دوز دیگر در سن سالگی تزریق شود. اگر واکسن برای اولین بار در سنین تا سال تزریق شده، تقویت کننده بین تا سال توصیه می شود. اما اگر اولین واکسن در سن سالگی یا بالاتر تزریق شده باشد، تقویت کننده لازم نیست. این واکسن همچنین می تواند به کودکانی بین ماه تا سال که در معرض خطر بالای مننژیت باکتریایی هستند تزریق شود. پزشک معالج می تواند براساس سابقه پزشکی، معاینه جسمی و آزمایشات تشخیصی خاص، بیماری را تشخیص دهد. در طول معاینه، پزشک ممکن است علایم عفونت اطراف سر، گوش، گلو و پوست را در امتداد ستون فقرات بررسی کند و حتی آزمایشات زیر را تجویز کند: اسکن توموگرافی کامپیوتری ( CT ) یا تصویربرداری با رزونانس مغناطیسی ( MRI ) برای تشخیص التهاب و عفونت مغزی برای تشخیص قطعی مننژیت تجزیه و تحلیل CSF . در افراد مبتلا به مننژیت، CSF اغلب میزان قند (گلوکز) کاهش و تعداد گلبول های سفید و پروتیین افزایش می یابد. تجزیه و تحلیل CSF آزمایش مبتنی بر DNA بنام تقویت واکنش زنجیره ای پلیمراز ( PCR ) یا آزمایش برای بررسی آنتی بادی ها برای تشخیص عفونت ویروسی مننژیت ویروسی به خودی خود بهتر شده و به ندرت باعث بروز مشکلات در دراز مدت می شود. اکثر مبتلایان به مننژیت باکتریایی که به سرعت تحت درمان قرار می گیرند نیز بهبودی کامل پیدا می کنند، اگرچه برخی از آن ها با عوارض جدی زیر روبرو هستند: تشنج های مکرر مشکلات حافظه و تمرکز مشکلات هماهنگی، حرکت و تعادل کاهش شنوایی یا کاهش بینایی جزیی و یا کلی مننژیت حاد باکتریایی باید بلافاصله با آنتی بیوتیک های داخل وریدی و گاهی کورتیکواستروییدها درمان شود. این روش درمانی به اطمینان از بهبودی و کاهش خطر عوارض مانند تورم مغزی و تشنج کمک می کند. نوع آنتی بیوتیک یا ترکیبی از آنتی بیوتیک ها بستگی به نوع باکتری های ایجاد کننده عفونت دارد. آنتی بیوتیک ها نمی توانند مننژیت ویروسی را درمان کنند و بیشتر موارد به خودی خود طی چند هفته بهبود می یابد. درمان موارد خفیف معمولا شامل موارد زیر است: استراحت مایعات فراوان داروهای بدون نسخه برای کمک به کاهش تب و تسکین دردهای بدن پزشک شما ممکن است کورتیکواستروییدها برای کاهش تورم در مغز و یک داروی ضد تشنج برای کنترل تشنج تجویز کند. اگر ویروس تبخال باعث مننژیت شده باشد، یک داروی ضد ویروس تجویز می شود. در شرایطی که علت بیماری مشخص نباشد، پزشک ممکن است، درمان ضد ویروسی و آنتی بیوتیکی را شروع کند. با این حال، این داروها می توانند عوارض جانبی جدی داشته باشند. مننژیت غیر عفونی به دلیل واکنش آلرژیک یا بیماری سیستم ایمنی ممکن است با کورتیکواستروییدها درمان شود. برای آمادگی بهتر هنگام مراجعه به پزشک می توانید قبل از قرار ملاقات خود علایمی و سابقه های پزشکی و لیستی از تمام داروها، ویتامین ها یا مکمل های مصرفی خود را یادداشت کنید برخی از سوالات اساسی که باید از پزشک خود بپرسید، عبارتند از آیا بیماری من واگیر دار است؟ چه درمانی را پیشنهاد می کنید؟ به چه نوع آزمایشات تشخیصی نیاز دارم؟ آیا من در معرض عوارض طولانی مدت قرار دارم؟ آیا جایگزین عمومی برای دارویی که توصیه می کنید وجود دارد؟ اگر وضعیت من با آنتی بیوتیک قابل درمان می باشد برای بهبودی خود چه کاری می توانم انجام دهم؟ آیا خانواده من در معرض خطر قرار دارند و باید داروهای پیشگیرانه مصرف کنند؟ احتمالا پزشک از شما سوالاتی می پرسد، از جمله علایم شما چقدر شدید است؟ علایم شما از چه زمانی شروع شده اند؟ آیا کسی در خانواده شما علایم مشابهی دارد؟ آیا داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی مصرف می کنید؟ فکر می کنید چه چیزی باعث بهتر و یا بدتر شدن علایم شما می شوند؟ آیا سایر مشکلات سلامتی، از جمله حساسیت داروی خاصی دارید؟ منابع: |
تب روماتیسمی به گلودرد با "گلودرد استرپ" معروف است و ناشی از باکتری به نام گروه A بیوتیک درمان نشود، می‌تواند باعث تب روماتیسمی‌در کودکان و افراد در معرض خطر شود. اگر فرزند شما گلودرد دارد، باید به مدت روز آنتی بیوتیک خوراکی یا پنی‌سیلین تزریقی مصرف کند تا عفونت از بین رود. بهتر است که آنتی بیوتیک‌های خوراکی به مدت روز کامل مصرف شود، حتی اگر احساس کردید کاملا خوب شده‌اید. کسی که به عفونت استرپتوکوکی مبتلا شود تب روماتیسمی( RF ) نمی‌گیرد، اما اگر RF این بیماری بیشتر در پسران و دختران تا سال دیده میشود، اما ممکن است در بزرگسالان و کودکان کوچکتر بروز کند. به نظر می‌رسد عوارض عصبی آن در زنان شایع تر است. RF ترین آن بیماری روماتیسمی‌قلب ( RHD ) است که در تا درصد از مبتلایان به RF تب روماتیسمی‌عارضه برخی از انواع عفونت استرپتوکوکی است. RFتواند از ابتلا به آن در RF علایم گلو استرپت شامل موارد زیر است: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید گلودرد سردرد درد شکم بلع مشکل لوزه‌های متورم تهوع و استفراغ درجه حرارت بالا ضایعات پوستی قرمز گره‌های لنفاوی متورم و ملتهب علایم و نشانه‌ها معمولا تا هفته پس از عفونت استرپتوکوکی بروز می‌کنند. برخی از افراد فقط یک یا دو مورد از علایم زیر را تجربه می‌کنند، اما برخی دیگر ممکن است علایم بیشتری را تجربه کنند: تب خستگی ضربان قلب سریع درد مفاصل و تورم کاهش توانایی ورزش چرخش و حرکات غیرقابل کنترل آرتروز یا درد و تورم در مفاصل، درصد بیماران را تحت ت ثیر قرار میدهد. به طور معمول قبل از حرکت به مفاصل دیگر، از مفاصل بزرگتر مانند زانوها، مچ پا، مچ و آرنج شروع میشود. این التهاب به طور معمول در طی - هفته برطرف میشود، بدون اینکه باعث آسیب دایمی‌شود. التهاب قلب می‌تواند منجر به درد در قفسه سینه، تپش قلب شود، حسی که قلب می‌لرزد یا به سختی تپش می‌خورد، گرفتگی و تنگی نفس و خستگی ایجاد می‌کند. به طور متوسط، حدود درصد از بیماران مبتلا به التهاب خطرناک قلب هستند که می‌تواند اثرات جدی و طولانی مدت داشته باشد. کودکان جوان تر، مستعدتر هستند. عفونت های استرپتوکوکی گروه A ارتباط بین عفونت استرپ و تب روماتیسمی مشخص نیست، اما به نظر می رسد که این باکتری سیستم دفاعی بدن را فریب می دهد. باکتری استرپت حاوی پروتیینی مشابه پروتیین موجود در بافت های خاصی از بدن است. بنابراین سلول های سیستم ایمنی بدن، ممکن است به بافت های بدن حمله کند و باعث التهاب شود. اگر کودک شما برای از بین بردن باکتری های استرپت سریعا از طریق آنتی بیوتیک درمان شود و تمام داروها را مصرف کند، احتمال ابتلا به تب روماتیسمی کم می شود. اما اگر فرزند به طور کامل درمان نشود، ممکن است دچار تب روماتیسمی گردد. عواملی که می توانند خطر ابتلا به تب روماتیسمی را افزایش دهند، عبارتند از: برخی از افراد ژن یا ژن هایی را دارند که احتمالا باعث ایجاد تب روماتیسمی می شود. برخی از انواع باکتریایی استرپ احتمالا در تب روماتیسمی نقش دارند. در مواردی مانند شلوغی بیش از حد و بهداشت ضعیف خطر ابتلا به تب روماتیسمی بیشتر است و به راحتی می تواند باعث انتقال سریع باکتری ها شود. تب روماتیسمی‌می‌تواند باعث بیماری قلبی در کودکان شود. علایم تب روماتیسمی و بطور خاص التهاب ممکن است برای هفته‌ها، ماه‌ها یا طولانی تر باقی بماند و باعث مشکلات طولانی مدت شود. بیماری روماتیسمی‌قلب ( RHD ) شایع ترین و جدی ترین عارضه است. این التهاب باعث آسیب دایمی‌قلب، معمولا دریچه میترال، دریچه بین حفره‌های فوقانی و تحتانی سمت چپ قلب میشود. بیماری روماتیسمی قلبی می‌تواند منجر به موارد زیر شود: دریچه باریک میشود و باعث افت جریان خون میشود. خون به دلیل نشت در مسیر اشتباه جریان می‌یابد. التهاب ماهیچه قلب را ضعیف می‌کند تا قلب نتواند به درستی پمپاژ کند. در صورت آسیب دیدن بافت قلب، دریچه میترال یا سایر دریچه‌های قلب ممکن است ایجاد شود: این یک وضعیت جدی است که در آن قلب به طور موثر خون در بدن پمپاژ نمی کند. این می‌تواند در سمت چپ، سمت راست یا هر دو طرف قلب ت ثیر بگذارد. یک ریتم غیر طبیعی قلب که در آن اتاق‌های فوقانی قلب (دهلیز) با قسمت تحتانی قلب (بطن) هماهنگ نمی‌شوند. این باعث میشود عضله قلب به طور نامنظم، بیش از حد سریع منقبض شود، یا هر دو توانایی پمپاژ آن را ناکارآمد می‌کنند. این ریتم غیر طبیعی همچنین می‌تواند منجر به سکته مغزی شود. تنها راه پیشگیری از تب روماتیسمی، درمان سریع عفونت های گلو و تب سرخچه با یک دوره کامل از آنتی بیوتیک های مناسب است. هیچ آزمایش خاصی برای تشخیص تب روماتیسمی وجود ندارد، اما تشخیص آن براساس سابقه پزشکی، معاینه بدنی و نتایج برخی تست ها انجام می شود. اگر فرزند شما قبلا به عفونت استرپت مبتلا شده بود، پزشکتان ممکن است آزمایش جانبی برای باکتری انجام ندهد. پزشک احتمالا یک آزمایش خون را برای تشخیص آنتی بادی های ضد باکتری استرپ توصیه می کند. باکتری واقعی ممکن است دیگر در بافت های گلو یا خون قابل مشاهده نباشد. همچنین پزشک احتمالا با اندازه گیری پروتیین واکنش C نوار قلب، سیگنال های الکتریکی را هنگام عبور از قلب ثبت می کند. پزشک می تواند سیگنال های را که نشان دهنده التهاب قلب یا عملکرد ضعیف قلب هستند را با استفاده از نوار قلب شناسایی کند. در اکوکاردیوگرام، با استفاده از امواج صوتی تصاویری زنده از قلب تهیه می شوند. پزشک با توجه به نتایج اکوکاردیوگرام می تواند ناهنجاری های قلبی را تشخیص دهد. از هر مورد بیماری تب روماتیسمی مورد آن، علایم بیماری در طی هفته برطرف می شوند. بین تا درصد از مبتلایان به تب روماتیسمی، دچار مشکلات قلبی می شوند. بازگشت مجدد تب روماتیسمی اغلب طی سال بعد امکان دارد رخ دهد. در گذشته، تب روماتیسمی عامل اصلی مرگ و میر بود، اما اکنون این بیماری در کشورهای صنعتی به ندرت دیده می شود. با این حال، تب روماتیسمی در . درصد موارد در سراسر جهان کشنده است. درمان تب روماتیسمی بیشتر برای از بین بردن باقیمانده باکتری های استرپتوکوکی گروه A ، تسکین علایم، کنترل التهاب و جلوگیری از بازگشت مجدد بیماری انجام می گیرد. درمان تب روماتیسمی شامل موارد زیر است: پزشک برای از بین بردن باکتری های استریپ، پنی سیلین یا آنتی بیوتیک دیگری را تجویز می کند. بعد از درمان کامل آنتی بیوتیک، پزشک دوره دیگری از آنتی بیوتیک ها را برای جلوگیری از بازگشت تب روماتیسمی آغاز می کند. به افرادی که در طول تب روماتیسمی دچار التهاب قلبی شده اند ممکن است توصیه شود که پیشگیری از آنتی بیوتیک را به مدت سال یا بیشتر انجام دهند. پزشک برای کاهش التهاب، تب و درد از داروی مسکن تجویز خواهد کرد. اگر علایم شدید باشد یا کودک به داروهای ضد التهابی پاسخ نمی دهد، ممکن است پزشک داروی کورتیکواسترویید را توصیه کند. برای حرکات شدید و غیر ارادی، پزشک می تواند داروهای ضد تشنج را تجویز کند. با پزشک در مورد اینکه فرزند شما چه نوع مراقبت و پیگیری طولانی مدت لازم دارد، مشورت کنید. آسیب قلب ناشی از تب روماتیسمی ممکن است سال ها ظاهر نشود. پزشک احتمال دارد استراحت را برای کودک شما توصیه کند و از شما بخواهد تا زمانی که التهاب، درد و علایم دیگر بهبود نیافته، فعالیت کودک را محدود کنید. اگر التهاب در بافت های قلب باشد، بسته به میزان التهاب، ممکن است کودک برای چند هفته تا چند ماه به استراحت شدید نیاز داشته باشد. قبل از قرار ملاقات، لیستی علایم و تمام داروها، ویتامین ها یا مکمل های دیگر که فرزند شما مصرف کرده است را یادداشت کنید. سوالاتی که باید از پزشک فرزندتان بپرسید، عبارتند از: بهترین دوره درمان چیست؟ فرزند من به چه آزمایشاتی نیاز دارد؟ چه عاملی باعث ایجاد علایم فرزند من می شود؟ چه شرایط دیگری می تواند باعث بروز این علایم شود؟ آیا تب روماتیسمی یا درمان آن بر سایر شرایط سلامتی فرزند من ت ثیر خواهد گذاشت؟ احتمالا پزشک از شما سوالاتی می پرسد، مانند: چه زمانی علایم فرزند شما شروع شد؟ علایم چگونه با گذشت زمان تغییر کرده اند؟ آیا به تازگی فرزند شما مبتلا به تب شده است؟ آیا کودک شما در معرض گلوی استرپ قرار گرفته است؟ آیا کودک شما اخیرا دچار سرماخوردگی یا آنفولانزا شده است؟ آیا کودک شما آنتی بیوتیک ها را مطابق تجویز پزشک مصرف کرده است؟ منابع: |
نقش مردان در دوران بارداری زنان می تواند، خیلی موثر باشد. آن ها می توانند اطلاعات مربوط تغییرات دوران بارداری و جزییات تقویم بارداری زنان را کسب کنند تا ببینید دقیقا در این دوران چه اتفاقی برای یک زن باردار و جنین رخ می دهد. در هفته های اولیه (تا حدود هفته بارداری) زنان باردار ممکن است احساس خستگی و بیماری را تجربه کنند. بو و غذاهای های خاص در زنان باردار می تواند منجر به حالت تهوع شود و زن در این شرایط فقط دوست دارد استراحت کند و بخوابد. زن ممکن است نسبت به برخی موارد خیلی کوچک که برای دیگران بی ارزش است تحریک پذیر شود. در بسیاری از زنان بعد از گذشت حدود هفته بخش اعظمی از انرژی آنها باز می گردد و ممکن است این علایم از بین بروند و او دیگر نیازی به استراحت نداشته باشد. در پایان دوران (حدود تا هفته) زن ممکن است احساس سنگینی کند و خستگی و تحریک پذیری هفته های اولیه دوباره برمی گردند و معمولا برخی از زنان احساس نگرانی و تنهایی و یا وحشت از تولد (توکوفوبیا) می کنند. در این شرایط زنان بارداری که دچار اضطراب شده اند باید به دنبال درمان باشند و در مورد احساسات خود با ماما، همسر یا اعضاء خانواده یا یک دوست نزدیک صحبت کنند. مردان برای حمایت های عملی از همسران خود در دوران بارداری می توانند در انجام کارهای منزل شریک شوند و در کارهای خانه به همسران خود کمک کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید مردان می توانند از برای حمایت عملی خود، راهکارهای زیر را در نظر بگیرند: در ماه های اولیه ممکن است بوی غذا حتی در هنگام پخت و پز برای زنان باردار آزار دهنده باشد و حتی اشتها آن ها را از بین ببرد. در این شرایط مردان بهتر است با کمک در پخت و پز، فرصت کافی را برای استراحت همسران خود فراهم آورند. بلند کردن اجسام در دوران بارداری می تواند فشار زیادی به زنان وارد کند. بنابراین بهتر است مردان در این دوران مسیولیت کلیه خرید های خانه را به عهده بگیرند. همچنین مردان برای کمک به حفظ سلامتی خود و همسرشان می توانند توصیه های اساسی زیر را در نظر بگیرند: حفظ رژیم غذایی سالم می تواند در سلامت مادر و جنین نقش موثری داشته باشد. پس با تامین موادهای غذایی مغذی بهتر است از کمبود های ناشی از ویتامین ها و ریزمغذی ها در زنان باردار جلوگیری شود. دود سیگار برای نوزادان بسیار خطرناک است، بنابراین مردان سیگاری باید در نزدیکی شریک زندگی خود سیگار نکشند چون قرار گرفتن در معرض دود دست دوم می تواند برای زنان به اندازه خود سیگار کشیدن مضر و خطرناک باشد. در صورت نگرانی در شریک زندگی خود به پزشک مراجعه کرده یا حتما در اولین فرصت با او صحبت کنید. مردان بهتر است در هنگام انجام اسکن و یا سونوگرافی در دوران حاملگی شریک زندگی خود، در کنار او باشند و کودک خود را هنگام سونوگرافی از روی صفحه مانیتور مشاهده کنند. مردان توجه داشته باشند که حمایت و پشتیبانی مردان در هنگام انجام آزمایش های جانبی زنان در دوران بارداری از اهمیت ویژه ای برخوردار است. در برخی مواقع همزمان با آزمایش خون در اوایل دوران بارداری برای تشخیص ریسک ابتلا جنین به بیماری های ارثی یا ژنتیکی مانند کم خونی سلول داسی، تالاسمی یا فیبروز کیستیک ممکن است از مردان هم خواسته شود آزمایش خون بدهند. همچنین پزشک می تواند در مورد تاریخچه و سابقه خانوادگی بیماری های مختلف سوالاتی را از زنان بپرسد. پس مردان بهتر است برای کمک به همسر خود قبل از انجام این معاینات و آزمایشات در مورد آزمایش های غربالگری در دوران بارداری، از جمله غربالگری سلول های داسی و تالاسمی و سندرم داون اطلاعات بیشتری کسب کنند. مردان برای حمایت همسران خود در این دوران بهتر است در کلاس های قبل از تولد و زایمان برای زوج ها اطلاعات لازم را کسب و حتی الامکان در این کلاس ها شرکت کنند. همچنین در مورد انتظارات همسرشان از آن ها و برنامه های که برای زایمان خود و تولد نوزاد دارد حتما با او صحبت کرده تا بدانید که او دقیقا چه چیزی می خواهد و چگونه می تواند در رسیدن به اهداف و برنامه های او کمک کنید. مردان به این نکته توجه داشته باشند که بهتر است در این دوران انعطاف پذیر باشند و اگر زن در حین زایمان نظر خودش را در مورد برنامه ریزی های تولد تغییر داد باز هم از او حمایت کنند. چون سلامتی مادر و جنین چه از بعد روانی و چه جسمی از همه چیز مهمتر است و باید در اولویت باشد. شاید برخی مردان فکر کنند که بارداری همسرانشان تاثیری بر روی آن ها ندارد و مرد نمی تواند نقشی در آن داشته باشد. اما واقعیت این است که بارداری زنان ممکن است ماه ها و حتی سال ها، طیف وسیعی از احساسات زنان را تحت تاثیر قرار دهد. تولد نوزاند به معنای مسیولیت های جدیدی است که احتمال دارد زنان برای قبول این مسیولیت ها آمادگی لازم را نداشته باشند. به طور کلی اولین بارداری در زنان می تواند زندگی مشترک را تغییر دهد و حتی ممکن است وحشتناک باشد. پس مردان باید با درک این دوران و احساسات همسران خود سعی کنند پشتیبان و حامی خوبی برای شریک زندگی خود باشند و مشکلات و شرایط احتمالی زیر را در این دوران حساس پیش بینی کنند. حتی می توانند راهکارهای زیر را برای رفع آن ها در نظر بگیرند: یکی از نگرانی های اصلی در دوران بارداری زنان و تولد نوزادان، مشکلات مالی مردان می باشد. طبیعی است که میل جنسی زنان در بارداری تغییر کند و به طور کلی هیچ دلیلی برای جلوگیری از رابطه جنسی در دوران بارداری وجود ندارد، اما باید در نظر داشت که: سینه های زنان ممکن است در هفته های اولیه بارداری بسیار لطیف حساس شوند. در صورت خونریزی یا دردی زنان بهتر است از برقراری رابطه جنسی جلوگیری شود. در هنگام برقراری رابطه جنسی در بارداری بهتر است موقعیت های در نظر گرفته شوند که زن احساس راحتی بیشتری داشته باشد و با پیشرفت دوران بارداری، موقعیت های مختلفی امتحان شوند. بعضی از مردان عشق ورزی در دوران بارداری را دشوار می دانند. اما آن ها باید در این دوران نسبت به احساسات همسران خود حساس باشند. چون اکثر زنان در این دوران از تغییرات و شکل ظاهری بدن خود احساس ناراحتی کرده و ممکن است فکر کنند که همسرش دیگر او را دوست ندارد و از این موضوع رنج ببرند. مردان بهتر است در روز های آخر بارداری همسران خود، با در نظر گرفتن راهکارهای زیر برای تولد فرزند خود آمادگی لازم را به دست آورند: زنان باردار چه از نظر جسمی و چه از روانی دچار تغییراتی می شوند که درک آن ها برای مردان دشوار است، چون بیشتر این تغییرات از هورمون های بدن در طول دوران بارداری ناشی می شوند که می توانند ت ثیر زیادی در روحیه و رفتار آنها داشته باشد. یک زن باردار ممکن است در یک لحظه روحیه خوب و شادی داشته باشد و دقیقه بعد احساس عصبانیت کنند. مردان باید صبور باشند و احساس آن ها را درک کنند. هر لحظه برای انتقال همسرخود به زایشگاه یا مرکزدرمانی آماده باشید و در این زمینه تمهیدات و تصمیمات لازم را در نظر داشته باشید. هر هفته وقت بگذارید و در کنار همسر خود بنشینید. با کودک خود صحبت کنید. کودک خود را در شکم مادر لمس کنید. یک کتاب یا وب سایت پیدا کنید و در مورد مهارت های رشد کودک اطلاعات لازم را کسب کنید تا با مراحل رشد طبیعی و دوران رشد جنین در شکم مادر آشنایی لازم را داشته باشد. این کار می تواند یک راه عالی برای برقراری رابطه بهتر با شریک زندگی شما باشد و با این کار به او اطمینان بدهید که همچنان او را دوست دارید و درکنار او هستید. وقتی شریک زندگی تان می گوید چه چیزی او را ناراحت کرده و از چه چیزی ناراحت شده بدون هیچ قضاوتی به حرف های او گوش کنید و واکنش خاصی را نشان ندهید. رابطه چهره به چهره با او برقرار کنید و با تمام وجود به او توجه داشته باشید. بعضی اوقات زن فقط به کسی احتیاج دارد که به حرف های او گوش دهد. زنان باردار ویار و هوس های خاصی را دارند. هوس آن ها را زیر سوال نبرید و بهتر است آن ها را بر طرف کنید این کار منجر به احساس عشق در زنان می شود. نشریات زیادی در مورد بارداری، نوزادان و کودکان وجود دارد. در دوران بارداری، مردان باید در حد امکان کتاب ها و وبلاگ های زیادی راجع به بارداری و نوزادان بخوانند. این اطلاعات به مردان کمک می کند تا مراحل مختلف زندگی کودک خود را درک کنند. در سه ماهه اول بارداری زنان، زوج ها باید سعی کنند تعطیلات خوبی داشته باشند چون ممکن است هر نوع سفر و رفتن به تعطیلات و تفریحی در شش ماه بعدی بارداری برای زنان خطرناک باشد. مردان عاشق زنان باردار هستند، اما زنان باردار بعضی اوقات خود را دوست ندارند. مردان باید به همسر خود یادآوری کنند که آن ها همچنان زیبا و دوست داشتنی هستند. یک تعریف ساده می تواند به یک زن باردار کمک کند تا اعتماد به نفس خودش را دوباره به دست آورد. مردان بهتر است حمایت های خود را از همسر شان در هفته های بعد از تولد نوزاد همچنان ادامه بدهند. در این دوران بهتر است مردان راهکارهای زیر را در نظر بگیرند: بازدیدهای بیش از حد از زنان پس از زایمان ممکن است مادر را خسته کند، مردان در این شرایط می تواند ساعاتی از روز را از کودک مراقبت کنند تا مادر بتواند استراحت کافی و خوبی داشته باشد. به عنوان یک پدر کارهای اصلی خانه را به عهده بگیرید و سعی کنید از این فرصت برای آشنایی با کودک خود استفاده کنید عوض کردن پوشک را یاد بگیرید و او نوازش کرده و با او بازی کنید. در صورتی که کودک از شیر مادر تغذیه می کند، برای کمک به تغذیه مناسب مادر سعی کنید میان وعده و یا نوشیدنی برای او بیاورید. برای برقراری رابطه جنسی صبور باشید ممکن است همسر شما برای برقراری رابطه جنسی بعد از زایمان به هفته ها یا ماه ها زمان نیاز داشته باشد تا بتواند آمادگی لازم را به دست آورد. برخی از زنان ممکن است بعد از زایمان خود دچار افسردگی یا اضطراب شوند که در این صورت به حمایت عملی و عاطفی بیشتری نیاز پیدا می کنند. به عنوان پدر سعی کنید علایم و راه های درمانی و مقابله با آن را تشخیص داده و در صورت لزوم برای درمان از مشاور و یا روان شناس کمک بگیرید. حتی این امکان هم وجود دارد که برخی از مردان بعد از تولد فرزند خود دچار افسردگی شوند. برای پیشگیری از وقوع آن بهتر است که آن ها احساسات خود را نادیده نگیرند و در این موارد با همسر خود صحبت کنند و در صورت بروز علایم افسردگی و اضطراب با مشاور مشورت کنند. منابع: |
غدد لنفاوی در توانایی بدن برای مقابله با عفونت ها نقش اساسی دارند. آن ها به عنوان یک فیلتر در بدن عمل می کنند و در به دام انداختن ویروس ها، باکتری ها و سایر عوامل بیماری زا موثر هستند. به غدد لنفاوی متورم که معمولا در اثر عفونت ایجاد می شود، گفته می شود. التهاب غدد لنفاوی در برخی قسمت های بدن از جمله گردن، زیر چانه، زیر بغل و کشاله ران دیده می شوند. التهاب غدد لنفاوی معمولا در نتیجه عفونت ناشی از باکتری یا ویروس رخ می دهد. در برخی موارد ممکن است التهاب غدد لنفاوی ناشی از سرطان باشد، البته این موارد به ندرت دیده می شود. در بعضی موارد التهاب ناشی از این غدد ممکن است با گذشت زمان و استفاده از کیسه های آب گرم، به خودی خود برطرف شود. اما در صورتی که التهاب ناشی از عفونت باشد، درمان به علت اصلی و نوع عفونت بستگی دارد. غدد لنفاوی ساختارهای کوچک، نرم، گرد یا بیضی هستند که در سراسر بدن وجود دارند و به صورت زنجیره ای به یکدیگر متصل می شوند. لنف یک مایع آبکی است که در رگ های لنفاوی جریان دارد و غدد لنفاوی در نزدیکی این عروق یافت می شود. غدد لنفاوی حاوی انواع خاصی از سلول های ایمنی هستند. این سلول ها عمدتا لنفوسیت ها می باشند، پروتیین هایی را تولید می کنند که ویروس ها و میکروب های دیگر را ضبط و با آن می جنگند و ماکروفاژها را از بین می برد. غدد لنفاوی در سراسر بدن قرار دارد. بعضی از آن ها مستقیما در زیر پوست و برخی دیگر در اعماق بدن هستند. حتی غدد لنفاوی سطحی نزدیک به پوست، معمولا قابل مشاهده نیستند، ولی با لمس شدن احساس می شوند. غدد متورم یا بزرگ قابل لمس و مشاهده هستند. انواع غدد لنفاوی هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید غدد لنفاوی متورم در کنار گردن یا زیر فک شایع ترین آن هاست که می تواند نشان دهنده یک عفونت در اطراف آن ناحیه مانند عفونت دندان یا آبسه، عفونت گلو، بیماری ویروسی یا عفونت تنفسی فوقانی باشد. بیشتر دلایل تورم غدد لنفاوی در این ناحیه توده های خوش خیم (غیر سرطانی) است اما گاهی اوقات می تواند نشان دهنده یک سرطان در ناحیه سر و گردن باشد. غدد لنفاوی متورم در پشت گوش یا در قاعده جمجمه ممکن است با عفونت اطراف پوست سر یا احتمالا عفونت چشم (ملتحمه) مطابقت داشته باشد. شایع ترین علت تورم غدد لنفاوی پوست سر، شرایط پوستی است مانند شوره سر (درماتیت سبورییک) بر روی پوست سر ت ثیر می گذارد. غدد لنفاوی زیر بغل از نظر آناتومیکی در سرطان پستان از اهمیت بالایی برخوردارند. این غدد اغلب در بیمارانی که تحت بررسی قرار می گیرند، شناسایی می شوند. آن ها همچنین نقش مهمی در مرحله بندی (تعیین میزان) و پیش بینی نتیجه سرطان پستان در حین برداشتن بافت سرطانی از پستان دارند. بسیاری از سرطان ها از جمله و می توانند باعث بزرگ شدن این غدد لنفاوی شوند. همچنین غدد لنفاوی نیز به دلیل تروما یا عفونت بازو در یک طرف، می توانند واکنش پذیر و بزرگ شوند. غدد لنفاوی بزرگ شده در بالای ترقوه همیشه غیر طبیعی تلقی می شوند. این موارد عموما حاکی از بروز سرطان یا عفونت در منطقه نزدیک به آن است. مثال ها شامل، لنفوم در حفره قفسه سینه یا سرطان پستان است. برخی از علل التهابی غدد لنفاوی متورم در بالا از ترقوه می تواند ناشی از یا باشد. غدد لنفاوی متورم در کشاله ران ممکن است در افراد جوان طبیعی باشد اما ممکن است این بیماری ناشی از برخی، عفونت های موضعی، عفونت های اندام تحتانی (شامل پا و انگشتان پا) یا باشد. سیستم لنفاوی بدن شبکه ای از اندام ها، عروق و غدد لنفاوی است که در سراسر بدن به خصوص در ناحیه سر و گردن قرار دارند که غدد لنفاوی زیر بغل و ناحیه کشاله ران در بیشتر مواقع ملتهب می شوند. غدد لنفاوی متورم نشان دهنده این است که در جایی از بدن مشکلی وجود دارد. التهاب غدد لنفاوی ممکن است با علایم زیر همراه باشد: عرق شبانه تورم به اندازه نخود یا لوبیا حساسیت و درد در غدد لنفاوی آبریزش بینی، گلودرد، تب و سایر نشانه های عفونت تنفسی فوقانی تورم عمومی غدد لنفاوی در بدن که می تواند نشان دهنده عفونت مانند یا یا اختلال در سیستم ایمنی بدن مانند لوپوس یا باشد. توده های سخت، ثابت، به سرعت در حال رشد، که ممکن است نشان دهنده سرطان یا باشد. در برخی موارد التهاب غدد لنفاوی وقتی که ناشی از یک عفونت جزیی باشد به حالت عادی برمی گردد. اما در صورت بروز علایم زیر بهتر است به پزشک مراجعه کنید: التهاب غدد که با بزرگ شدن آن ها همراه باشد. التهابی که در دو تا چهار هفته از بین نرفته است. التهاب غیرمتحرک که سفت یا لاستیک مانند شده باشد. با تب مداوم، عرق شبانه غیر قابل توضیح همراه است. در صورت مشکل در بلع یا نفس کشیدن، سریعا به پزشک مراجعه کنید. غدد لنفاوی، سلول های کوچک، گرد یا لوبیایی شکل سلول هستند. درون غدد لنفاوی ترکیبی از انواع مختلف سلول های سیستم ایمنی بدن وجود دارد. غدد لنفاوی بیشتر در مناطق خاص مانند گردن، زیر چانه، زیر بغل و کشاله ران، ملتهب می شوند. محل التهاب غدد لنفاوی در شناسایی علت اصلی بیماری موثر و مفید است. شایعترین علت تورم غدد لنفاوی، عفونت به ویژه عفونت ویروسی مانند سرماخوردگی است. سایر دلایل احتمالی غدد لنفاوی ملتهب شامل موارد زیر است: گلو درد عفونت های پوستی یا زخم مانند ویروس نقص ایمنی انسان (ویروس HIV ) یا برخی عفونت های مقاربتی مانند تب خراش، عفونت باکتریایی ناشی از خراش گزش یا نیش زدن، عفونت انگلی ناشی از تماس با مدفوع گربه آلوده یا خوردن گوشت پخته نشده یک بیماری التهابی مزمن است که مفاصل، پوست، کلیه ها، سلول های خونی، قلب و ریه های بیمار را هدف قرار می دهد. یک بیماری التهابی مزمن که بافتی را که مفاصل را درگیر می کند هدف قرار می دهد. سرطانی که از سیستم لنفاوی سرچشمه می گیرد. سرطان بافت خون ساز بدن، از جمله مغز استخوان و سیستم لنفاوی می باشد. سایر سرطان هایی که به غدد لنفاوی انتشار یافته اند و متاستاز شده اند. سایر علل احتمالی اما نادر شامل برخی از داروهای خاص، مانند داروی ضد تشنج فنیتویین و داروهای پیشگیری از هستند. تورم غدد لنفاوی همیشه نشانه بیماری زمینه ای نیست. بعضی اوقات غدد لنفاوی متورم می تواند طبیعی باشد. به عنوان مثال، غدد لنفاوی کوچک (کمتر از سانتی متر) ، لنفاوی مسطح زیر فک در کودکان سالم و بزرگسالان و یا کوچک (حداکثر سانتی متر) ، غدد لنفاوی کشاله ران (غدد لنفاوی اینگوینال) در افراد جوان ممکن است طبیعی باشد. در بسیاری موارد، ممکن است علت قطعی تورم غدد لنفاوی حتی پس از انجام معاینه و آزمایش مشخص نشود. غدد لنفاوی ملتهب ناشی از عفونت در صورت عدم درمان، ممکن است به آبسه تبدیل شود. آبسه ها از تجمع موضعی چرک ناشی از عفونت ها تشکیل می شوند. چرک حاوی مایعات، گلبول های سفید خون، بافت مرده و باکتری ها یا عوامل بیماری زا دیگر است. آبسه ممکن است نیاز به تخلیه و درمان آنتی بیوتیکی داشته باشد پزشک برای تشخیص و ارزیابی بیشتر علت غدد متورم و تعیین نوع درمان روش های تشخیصی زیر را تجویز کند: پزشک برای تشخیص نوع و چگونگی وضعیت غده های لنفاوی متورم بیمار و علایم های احتمالی دیگر بیمار، نیاز به بررسی تاریخچه و سابقه پزشکی بیمار دارد. پزشک برای بررسی اندازه، حساسیت و بافت غدد لنفاوی معاینه بدنی را انجام دهد. وضعیت غدد لنفاوی متورم و سایر علایم و نشانه های بیمار می توانند سرنخ هایی برای علت بیماری را مشخص کنند. این تست می تواند در ت یید یا رد هرگونه شرایط مشکوک در زمینه بیماری کمک کند. آزمایش های جانبی به علت بیماری بستگی دارد. اسکن رادیوگرافی قفسه سینه یا توموگرافی کامپیوتری ( CT ) در ناحیه درگیر شده می تواند در تشخیص منابع احتمالی عفونت یا یافتن تومور کمک کند. پزشک ممکن است برای تشخیص بهتر را توصیه کند. پزشکان معمولا غده های لنفاوی را با احساس آن ها به صورت زیر توصیف می کنند: بزرگ یا کوچک ثابت یا متحرک سخت یا نرم متقارن و یا غیرمتقارن محکم یا انعطاف پذیر این خصوصیات می توانند در تشخیص علت تورم غدد لنفاوی مفید باشند. به عنوان مثال، یک غده لنفاوی سخت و بدون تحرک ممکن است مشخصه بیشتری از انتشار سرطان در آن گره باشد. از طرف دیگر، غدد لنفاوی نرم و لطیف به احتمال زیاد می تواند یک عفونت را نشان دهد. زمان لازم برای از بین رفتن غدد لنفاوی متورم، بسیار متفاوت است و به علت اصلی آن بستگی دارد. اگر عفونت باعث تورم غدد لنفاوی شود، ممکن است ظرف چند هفته برطرف شوند. با این حال، معمول است که غدد لنفاوی حتی پس از درمان عفونت به مدت طولانی بزرگ شوند. اگر غدد لنفاوی متورم نتیجه یک اختلال خود ایمنی باشد، ممکن است در دوره های بهبودی از نظر اندازه کوچک شوند و در صورت برافروختگی بیماری دوباره بزرگ شوند. مدت زمان بروز غدد لنفاوی متورم ناشی از سرطان به علت، نوع و مرحله سرطان بستگی دارد و ممکن است در طول مدت درمان بزرگتر شوند. درمان غدد لنفاوی متورم بستگی به علت دارد: غدد لنفاوی متورم ناشی از ویروس معمولا پس از برطرف شدن عفونت ویروسی به حالت عادی برمی گردد. آنتی بیوتیک ها برای درمان عفونت های ویروسی مفید نیستند. درمان غدد لنفاوی متورم ناشی از عفونت باکتریایی، تجویز آنتی بیوتیک می باشد. اگر غدد لنفاوی متورم ناشی از اختلال سیستم ایمنی بدن مانند لوپوس یا آرتریت روماتویید باشد، درمان به بررسی وضعیت بیماری بستگی دارد. غدد متورم ناشی از سرطان نیاز به درمان خود سرطان دارد و ممکن است شامل جراحی، پرتودرمانی یا شیمی درمانی باشد. در برخی موارد ممکن است غددهای لنفاوی حساس و دردناک با برخی راهکارهای خانگی تسکین پیدا کنند، از جمله: از کیسه های آب گرم استفاده کنید. یک مسکن مانند آسپرین، ایبوپروفن، ناپروکسن یا استامینوفن بخورید. اما در هنگام دادن آسپرین به کودکان یا نوجوانان از احتیاط استفاده کنید. اگرچه استفاده از آسپرین در کودکان بزرگتر از سال بلامانع می باشد، اما کودکان و نوجوانانی که از بیماری آبله مرغان یا علایم شبه آنفولانزا بهبود می یابند هرگز نباید آسپرین مصرف کنند. برای کمک به بهبودی اغلب به استراحت نیاز دارید پس سعی کنید به اندازه کافی استراحت کنید. برای آمادگی بیشتر قبل از مراجعه به پزشک بهتر است اقدامات زیر را در نظر بگیرید: علایمی را که تجربه کرده اید و مدت زمان آن ها را بنویسید. لیستی از تمام تماس های اخیر با منابع احتمالی عفونت را تهیه کنید. این موارد ممکن است شامل مسافرت به خارج از کشور، پیاده روی در مناطق پرخطر، خوردن گوشت پخته نشده، یا شرکت در رفتارهای پرخطر و یا رابطه جنسی با شریک زندگی جدید باشد. لیستی از سابقه پزشکی خود، از جمله سایر بیماری های که داشته اید و نام داروهایی که مصرف می کنید، تهیه کنید. در مورد تورم غدد لنفاوی، برخی از سوالات کلی که باید از پزشک خود بپرسید عبارتند از: چه چیزی باعث بروز علایم من می شود؟ به چه نوع تست هایی نیاز دارم؟ چه درمانی را پیشنهاد می کنید؟ چگونه می توان خطر ابتلا به دیگران را کاهش داد؟ چگونه می توان از بازگشت و عود این بیماری جلوگیری کرد؟ من بیماری دیگری هم دارم چگونه می توانم آن ها را با هم مدیریت کنم؟ آیا جایگزینی عمومی برای دارویی تجویز می کنید وجود دارد؟ احتمالا پزشک از شما سوالات زیادی می پرسد، از جمله: علایم شما چیست؟ از چه زمانی علایم شما شروع شده اند؟ در حال حاضر چه داروهایی مصرف می کنید؟ در مدت زمان انتظار با پزشک خود اگر درد زیادی را احساس می کنید بهتر است، با استفاده از کیسه های آب گرم و یک مسکن درد بدون نسخه مانند ایبوپروفن و یا استامینوفن سعی کنید درد خود را کاهش دهید. منابع: |
گوش از نظر ساختاری به سه قسمت اصلی تقسیم می شود و عملکرد مناسب و درست گوش به گیرنده های تخصصی به نام سلول های مویی بستگی دارد. شما با شناخت کامل از ساختار و عملکرد گوش و مراقبت های صحیح از آن ها می توانید از بسیاری بیماری های مربوط به این عضو مهم در بدن خود پیشگیری کنید. گوش به سه قسمت اصلی تقسیم می شود: گوش بیرونی از گوش محافظت می کند. گوش خارجی شامل کانال گوش است که با موها و غده هایی ترشح کننده موم پوشیده شده است. گلبول یا پینه قابل مشاهده ترین قسمت گوش خارجی است و بیشتر مردم به آن لاله گوش می گویند. گوش میانی از سه استخوان ریز (عضله، اینچ و بندها) تشکیل شده است که این استخوان ها ارتعاشات صدا را از پرده گوش به گوش داخلی منتقل می کنند. سلامت گوش میانی بسیار مهم است زیرا می تواند مکانی برای انتقال عفونت به سمت گوش داخلی باشد. گوش داخلی، محل قرارگیری لوله Eustachian است که فشار هوا بین سطوح داخلی و خارجی غشای پرده گوش را متعادل می کند. گوش داخلی که به آن Labyrinth نیز گفته می شود وظیفه تعادل بدن را انجام می دهد و حاوی اندام شنوایی است و عمیق ترین قسمت گوش به شمار می رود. گوش داخلی سیستم استخوانی پیچیده ای از سلول های غشایی را دارد و به دلیل شکل پیچیده آن، هزارتوی نامیده می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید گوش داخلی دو نقش مهمی را در بدن ایفا می کند که عبارتند از: تغییر امواج صوتی به سیگنال های الکتریکی (تکانه های عصبی) حفظ تعادل گوش داخلی دارای قسمت اصلی است: cochlea کانال های نیم دایره ای، لوله های حلقوی شکل در گوش داخلی هستند که در کمک به حفظ تعادل و تشخیص وضعیت نقش موثری دارند. آن ها از موهای ریز و درشتی پر شده اند. موها در نقش یک گیرنده به حفظ تعادل بدن کمک می کنند. هنگامی که سر خود را به اطراف می چرخانید، مایع درون کانال های نیم دایره ای به اطراف می چرخد و موهای ریز درون آن ها حرکت می کنند. هشتی حفره داخلی گوش است که بین مجرای حلزونی و کانال های نیم دایره ای قرار دارد و در حفظ تعادل نیز نقش دارد. کانال های نیم دایره ای توسط "کیسه" های موجود در هشتی که دارای مایعات و موهای بیشتری هستند به هم متصل می شوند. این گیرنده های حرکتی و تعادل پیام های عصبی الکتریکی را به مغز ارسال می کنند و منجر به حفظ تعادل بدن می شوند. گوش ها، اندام هایی هستند که دو نقش اصلی شنوایی و تعادل بدن را برعهده دارند: امواج صوتی در کانال گوش باعث ارتعاش پرده گوش می شوند. گوش دارای سه استخوان ریز می باشد که به عنوان کوچکترین استخوان بدن شناخته می شوند. این استخوان ها، ارتعاشات را به گوش داخلی منتقل می کنند. به طور کلی، هماهنگی بین اندام حسی در گوش داخلی، گیرنده های بینایی و اطلاعات دریافت شده از گیرنده های بدن باعث حفظ تعادل می شوند. گوش داخلی، هشتی و کانال های نیم دایره ای مسیول تعادل در گوش می باشند. برای شنیدن یک صدا چندین مسیر وجود دارد که صدا باید از گوش بیرونی تا گوش داخلی این مسیر را طی کند تا صدا توسط فرد شنیده شود. برای شنیدن صدا: گوش بیرونی مانند قیفی عمل می کند که صداها را از دنیای خارج به کانال گوش انتقال می دهد. امواج صوتی در کانال گوش به خود گوش منتقل می شوند. امواج صوتی باعث لرزش و ارتعاش پرده گوش و حرکت استخوان ریز در گوش میانی می شوند. حرکت استخوان ها در گوش میانی منجر به ایجاد فشار و حرکت مایع درون حلزون می شود. حرکت مایعات در گوش داخلی باعث می شود موهای ریز در درون حلزون خم شده و حرکت کنند. موهای "لرزان" در حلزون از امواج صوتی به سیگنال های الکتریکی تبدیل می شوند. سیگنال های الکتریکی از طریق اعصاب شنوایی به مغز ارسال می شوند و صدا را تولید می کنند. با شناخت کامل از ساختار و عملکرد گوش و مراقبت های صحیح از آن ها می توان از بسیاری بیماری های مربوط به گوش پیشگیری کرد. بیشتر مشکلات تعادل در اثر مشکلاتی در گوش داخلی ایجاد می شود. در این صورت ممکن است فرد دچار سرگیجه و عدم کنترل در حرکت کردن شود. مشکلات تعادل حتی در صورت نشستن یا دراز کشیدن می توانند رخ دهند. بیماری های مربوط به گوش داخلی و یا در مجاورت آن می توانند بر تعادل ت ثیر بگذارد و همچنین گاهی اوقات باعث کاهش شنوایی فرد شوند. این بیماری ها عبارتند از: نوروم آکوستیک به ندرت دیده می شود و هنگامی اتفاق میفتد که یک تومور خوش خیم (غیر سرطانی) در عصب وستیبولوکوک lear که به گوش داخلی متصل است ایجاد شده و رشد پیدا کند. در این صورت ممکن است بیمار سرگیجه، افت تعادل، کاهش شنوایی و زنگ زدن در گوش را تجربه کند. موضعی پاروکسیسمال خوش خیم ( BPPV ) زمانی اتفاق میفتد که کریستال های کلسیم در گوش داخلی از مکان های طبیعی خود حرکت کنند و در بخش دیگری در گوش داخلی شناور می شوند. BPPV شایعترین علت سرگیجه در بزرگسالان است. در این شرایط فرد با کج کردن سر خودش احساس می کند که همه چیز در حال چرخش است. آسیب دیدگی سر با ضرباتی به سر یا گوش می تواند به گوش داخلی آسیب برساند و باعث سرگیجه و کاهش شنوایی فرد شود. برخی از افرادی که سردرد میگرنی دارند نیز دچار سرگیجه و حساسیت حرکتی می شوند. به این میگرن دهلیزی گفته می شود. مریضی منیر بیماری نادری است که می تواند در بزرگسالان به طور معمول بین تا سالگی اتفاق بیفتد. این بیماری می تواند باعث کاهش شنوایی، سرگیجه و وزوز گوش (زنگ زدن در گوش) شود. علت دقیق مریضی منیر هنوز مشخص نیست. این وضعیت توسط ویروسی ایجاد می شود که به یک یا چند عصب جمجمه نزدیک گوش داخلی حمله می کند و باعث سرگیجه، درد، کاهش شنوایی و ضعف صورت می شود. نوریت وستیبولار، ممکن است در اثر ویروس ایجاد شود. نوریت وستیبولار شامل التهاب عصبی است که اطلاعات تعادل را از گوش داخلی به مغز انجام می دهد. نوریت وستیبولار می تواند باعث بروز علایمی مانند حلت تهوع و سرگیجه شدید شود به نحوی که، راه رفتن را برای فرد دشوار می کند. علایم می توانند روزها ادامه داشته و بدون هیچگونه درمانی بهبود پیدا کنند. کم شنوایی یا ناشنوایی بیشتر از عواملی مانند سر و صدا، تروما، داروهای خاص و بیماری ها ناشی می شود. بیماری و مشکلات گوش داخلی می تواند بر شنوایی و تعادل شما ت ثیر بگذارد. مشکلات گوش داخلی که باعث کاهش شنوایی می شوند، حساس بودن نامیده می شوند زیرا معمولا روی موها یا سلول های عصبی داخل حلزون که به شنیدن صدا کمک می کند، ت ثیر می گذارند. اعصاب و گیرنده ها مو در گوش داخلی ممکن است به دلیل کهولت سن و یا قرار گرفتن در نزدیکی صداهای بلند در طولانی مدت آسیب ببینند. کاهش شنوایی زمانی اتفاق میفتد که گوش های داخلی نتوانند سیگنال های عصبی را به مغز ارسال کنند. هنگامی که شنوایی آسیب دیده است، اغلب نمی تواند ترمیم شود. برخی از دلایل بسیاری از آسیب شنوایی عبارتند از: برخی از مواد شیمیایی صنعتی مانند حلال ها زنگ زدن در گوش (وزوز گوش) پس از قرار گرفتن در معرض سر و صدای بلند داروهای سمی و مواد شیمیایی، سمیت سمی صدمه ای به گوش ناشی از داروها یا مواد شیمیایی است. داروهایی که تصور می شود باعث کم شنوایی می شوند شامل داروهایی برای مالاریا (کینین و کلروکین) و سالیسیلات هایی مانند آسپرین هستند، که باعث کم شنوایی موقت می شوند. برای جلوگیری از آسیب شنوایی مرتبط با دارو بهتر است: در صورت نگرانی در مورد داروهای مصرفی به طورخودسرانه دوز آن ها را کم یا زیاد نکنید و بهتر است با پزشک خود صحبت کنید. داروها را فقط طبق دستورالعمل مصرف کنید. اگر در طی یک دوره مصرف دارو، علایم غیرطبیعی مانند وزوز گوش را مشاهده کردید، فورا به پزشک مراجعه کنید. اگر شغل شما با مواد شیمیایی خاصی سروکار دارد بهتر است در مورد راه های کاهش قرار گرفتن در معرض خود با مسیول بهداشت محل کار خود صحبت کنید. برخی از بیماری های ویروسی مانند، سرخک، (سرفه بزرگ) و سرخچه (سرخک آلمانی) ممکن است منجر به کم شنوایی شوند. این نوع عفونت ها در دوران کودکی شایع تر هستند. بیماری های باکتریایی مانند مننژیت و سفلیس نیز می توانند گوش را هدف قرار داده و به آن آسیب بزنند. نوعی تومور در عصب شنوایی است که می تواند باعث کاهش شنوایی و وزوز گوش شود. آسیب شنوایی ناشی از تغییر فشار هوا در هر دو طرف پرده گوش می باشد که می تواند از فرود و یا صعود خیلی سریع در آب هنگام غواصی و یا شنا ایجاد شود. برای جلوگیری از آسیب شنوایی می توانید راهکار های زیر را در نظر بگیرید: در هنگام دوچرخه سواری، کلاه ایمنی بپوشید. هنگام مسافرت با اتومبیل، کمربند ایمنی خود را ببندید. هنگام غواصی، تمام اقدامات احتیاطی را انجام دهید. در صورت بروز مشکلات مربوط به گوش داخلی، فرد باید به یک متخصص گوش و حلق و بینی مراجعه کند. بیماری های ویروسی که بر گوش داخلی اثر می گذارند ممکن است به تنهایی برطرف و علایم آن ها معمولا با گذشت زمان بهتر شوند اما در بعضی از شرایط نادر، پزشک ممکن است روش های درمانی دیگری مانند جراحی را توصیه کند. سمعک ها، از جمله سمعک های قابل کاشت، می توانند در بهبود شنوایی در افرادی که دچار کم شنوایی یا ناشنوایی در یک گوش هستند، موثر باشند. برای افرادی که شنوایی جزیی دارند، دستگاه های تقویت کننده صدا و تمرکز نیز در بازار وجود دارد. کاشت حلزون، نوعی سمعک است که به کودکان و بزرگسالان مبتلا به کاهش شنوایی شدید حسی کمک می کند تا آسیب گوش داخلی آن ها تا حدودی جبران شود. داروهای خانگی می توانند به تسکین علایم و درد گوش ناشی از سردردها کمک کند. برخی از عفونت های گوش داخلی ویروسی ممکن است بدون درمان بهتر شوند. اما بعضی اوقات آن ها می توانند در مدت کوتاهی بر شنوایی و تعادل ت ثیر بگذارند. روند های درمانی برای کمک به تسکین درد و سایر علایم گوش درد، عبارتند از: کمپرس سرد گرما درمانی تمرینات گردن داروهای بدون نسخه ضد درد موم گوش می تواند در مجرای گوش خارجی ایجاد شود و بر شنوایی ت ثیر بگذارد و خطر ابتلا به عفونت در مجرای شنوایی خارجی را افزایش داده یا به طور جدی به گوش صدمه بزند. همچنین ایجاد گوش مایع تا حدی می تواند منجر به مشکلات شنوایی یا سرگیجه شود. اگر ترشحات گوش شما بسیار زیاد است به پزشک مراجعه کنید. تلاش برای تمیز کردن گوش های خود با استفاده از یک پنبه پنبه، بعضی اوقات می تواند موم را به قسمت های عمیق تر و و حتی کانال گوش فشار دهد. درمان این شرایط به روش های درمانی پیشرفته تری نیاز دارد. طیف وسیعی از شرایط و وقایع می تواند باعث کم شنوایی موقت شود. از شنا کردن در آب کثیف خودداری کنید. گوش های خود را بعد از حمام خشک کنید. در صورت امکان از قرار گرفتن در معرض سر و صدا خودداری کنید. با درمان سریع عفونت های دستگاه تنفسی فوقانی خطر عفونت گوش را کاهش دهید. از گوش دادن به موسیقی یا فیلم با صداهای بلند به طور جدی خودداری کنید. در مناطقی که آلودگی های صوتی و صداهای بلند وجود دارد، مانند هنگام مسافرت با هواپیما، از محافظت کننده گوش استفاده کنید. سعی نکنید گوش های خود را با فشار دادن هر چیزی به کانال های گوش تمیز کنید. ممکن است شما پوست لطیف یا زخم گوش را آزار دهید. اگر نگران میزان نویز در محیط کار هستید با افسر بهداشت و ایمنی شغلی خود در محل کار مشورت کنید. هنگامی که به طور اجتناب ناپذیر در معرض سر و صدای بلند قرار بگیرید، از محافظت شنوایی شخصی مانند گوش، گوش و صدا یا هر دو استفاده کنید. در محیط های پر سر و صدا، مانند کلوپ های شبانه، کنسرت های راک یا مسابقات اتومبیلرانی، گوشواره را بپوشید. به یاد داشته باشید که تجهیزات روزمره مانند ماسه چمن، ابزار قدرت و استریو های شخصی ممکن است به اندازه کافی بلند باشد که به گوش شما آسیب برساند. منابع: |
کیست های گانگلیون توده های غیر سرطانی هستند که بیشتر در طول تاندون ها یا مفاصل مچ پا یا دست فرد به وجود می آید. علاوه بر موارد گفته شده این کیست ها ممکن است در مچ پا و کف پا نیز به وجود بیایند. کیست های گانگلیون معمولا به صورت گرد یا بیضی ظاهر شده و حاوی مایع ژله ای هستند. کیست های گانگلیونی کوچک ممکن است به اندازه نخود باشند، در حالی که کیست های بزرگتر ممکن است قطری در حدود یک اینچ ( . سانتی متر) داشته باشند. کیست های گانگلیون در صورتی که روی عصب مجاور فشار وارد کننده ممکن است دردناک و آزار دهنده باشند. حتی گاهی اوقات محل بروز این کیست ها ممکن است حرکات مفصلی را با مشکل روبرو کند. در صورتی که کیست گانگلیونی، مشکلاتی را برای فرد مبتلا ایجاد کند. پزشک ممکن است دستور بدهد تا کیست را با سوزن تخلیه کنید. یکی دیگر از گزینه های درمانی برداشتن کیست با استفاده از جراحی است. اما در صورتی که کیست به وجود آمده هیچ علایمی نداشته باشد، نیازی به درمان نخواهد بود. در بسیاری از موارد کیست خود به خود و بدون نیاز به هیچ درمانی بهبود خواهد یافت. هیچ کسی علت دقیق بروز کیست های گانگلیونی را نمی داند و هنوز علت بروز این عارضه مشخص نیست. این کیست معمولا خود را با بیرون زدگی تاندون یا اطراف مفاصل نشان داده و ظاهری بادکنکی و پر از مایع خواهد داشت. در داخل این کیست ها مایع غلیظی مشابه مایع موجود در داخل مفصل یا اطراف تاندون ها وجود دارد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عواملی که ممکن است احتمال بروز کیست گانگلیون را افزایش دهد شامل موارد زیر می شود: این کیست ها ممکن است هر فردی در هر سنی را درگیر کند. با این حال گانگلیون ها بیشتر در زنان بین سنین تا سال شایع است. آرتروز. افرادی که دچار آرتروز در مفاصل انگشت نزدیک به ناخن های دست هستند. بیش از دیگران در معرض ابتلا به کیست گانگلیونی در نزدیکی آن مفاصل هستند. آسیب مفاصل یا تاندون. مفاصل یا تاندون هایی که در گذشته دچار آسیب دیدگی شده باشند احتمال بروز کیست گانگلیونی در آن ها افزایش خواهد یافت. توده های مرتبط با کیست های گانگلیونی ممکن است با علایم زیر ظاهر شود: محل بروز. کیست های گانگلیون معمولا در طول تاندون ها یا مفاصل مچ پا یا دست به وجود می آیند. البته احتمال بروز کیست ها بر روی مچ پا و کف پا نیز وجود دارد. این کیست ها می توانند در نزدیکی سایر مفاصل نیز به وجود بیایند. شکل و اندازه. کیست های گانگلیون معمولا به شکل گرد یا بیضی ظاهر شده و قطر آن ها کمتر از یک اینچ ( . سانتی متر) است. البته برخی از این کیست ها به قدری کوچک هستند که حتی شخص متوجه بروز آن هم نمی شود. اندازه کیست همیشه ثابت نبوده و ممکن است در حین استفاده از مفصل برای حرکات تکراری، مفصل درگیر بزرگتر از گذشته شود. درد. کیست های گانگلیون معمولا عاری از هرگونه درد هستند. اما اگر کیست روی عصبی فشار وارد کند حتی اگر کیست بیش از حد کوچک بوده و حتی برجستگی به وجود نیاورد می تواند باعث بروز درد، سوزن سوزن شدن، بی حسی یا ضعف عضلات فرد مبتلا شود. اگر شاهد بروز توده قابل توجه یا درد در مچ دست، دست، مچ پا یا کف پا خود بودید. بهتر است برای تشخیص و درمان سریع تر به پزشک مراجعه کنید. در طول معاینه فیزیکی برای تشخیص پزشک ممکن است برای بررسی میزان حساسیت و ناراحتی فرد روی کیست را با استفاده از دست فشار دهد. علاوه بر این پزشک ممکن است با استفاده از نور سعی در مشاهده محتویات کیستی داشته باشد. حتی بررسی کند که کیست از مواد مایع یا جامد تشکیل شده است. البته در مواردی که تشخیص نوع توده به وجود آمده مشکل باشد، پزشک ممکن است تصویربرداری های اشعه ایکس، سونوگرافی یا ام آر آی را برای فرد تجویز کند. تصویر برداری ام آر آی علاوه بر نشان دادن نوع تومور به وجود آمده می تواند به تشخیص کیست های مخفی به وجود آمده نیز کمک زیادی کند. تشخیص کیست گانگلیونی صورت گرفته ممکن است با آسپیراسیون ت یید شود. آسپیراسیون فرایندی است که در آن پزشک از سوزن و سرنگ برای بیرون کشیدن (آسپیرات) مایع موجود در کیست استفاده می کند. مایعات حاصل از کیست گانگلیونی باید غلیظ و شفاف باشند. کیست های گانگلیون اغلب بدون درد بوده و نیازی به درمان نخواهند داشت. پزشک ممکن است برای بهبود کیست گانگلیون شیوه نظارت و صبر را توصیه کند تا کیست خود به خود بهبود یابد. اما در صورتی که کیست با درد همراه بوده و حرکت مفصلی را با مشکل روبرو کند، پزشک ممکن است شیوه های درمانی زیر را توصیه کند: از آنجا که فعالیت می تواند باعث بزرگتر شدن کیست گانگلیونی شود، بی حرکت کردن ناحیه آسیب دیده به صورت موقتی با استفاده از بریس یا اسپلینت می تواند به بهبود این عارضه کمک زیادی کند. البته همزمان با کوچک تر شدن کیست ممکن است فشار از روی عصب برداشته شده و دردتان نیز کاهش پیدا کند. البته دقت داشته باشید که از استفاده طولانی مدت از بریس یا اسپلینت خودداری کنید. زیرا اینکار می تواند باعث ضعیف شدن عضلات اطراف آن شود. در این روش پزشک با استفاده از یک سوزن مایع موجود در داخل کیست را تخلیه خواهد کرد. البته کیست ممکن است بعد از تخلیه مجددا به وجود بیاید. اگر گزینه های درمانی دیگر برای بهبود کیست گانگلیونی موثر نبود. پزشک ممکن است عمل جراحی را توصیه کند. در حین این عمل جراحی پزشک اقدام به برداشتن کیست و ساقه آن که به مفصل یا تاندون متصل شده خواهد کرد. در موارد نادر این عمل جراحی می تواند باعث آسیب دیدگی عصب، رگ های خونی و تاندون های اطراف محل جراحی شود. علاوه بر این بعد از برداشتن کیست، ممکن است این عارضه دوباره بروز پیدا کرده و ظاهر شود. برای کاهش درد می توانید از مسکن های ضد درد مثل ایبوپروفن یا استامینوفن استفاده کنید. در بعضی از موارد نیز می توانید با تعویض کفش یا تغییر شیوه بستن بند کفش درد ناشی از وارد شدن فشار به کیست گانگلیونی در مچ پا یا کف پا را تا حد قابل توجهی کاهش دهید. یکی از درمان های خانگی که در قدیم برای بهبود کیست گانگلیونی مورد استفاده قرار می گرفت، قرار دادن اجسام سنگین بر روی کیست گانگلیونی بوده است. بدون شک این شیوه درمانی مناسب نبوده و برای درمان این نوع از کیست ها توصیه نمی شود. زیرا وارد شدن فشار به کیست می تواند به ساختارهای اطراف دست ها و پاها آسیب برساند. علاوه بر این نباید به هیچ وجه اقدام به خالی کردن کیست با استفاده از سوزن کنید. زیرا این کار احتمال بروز عفونت های پوستی را تا حد قابل توجهی افزایش خواهد داد. از آن جایی که مدت زمان ملاقات با پزشک کوتاه بوده و حرف های زیادی برای گفتن خواهید داشت. در نتیجه بهتر است با آمادگی کامل به پزشک مراجعه کرده و از این زمان کوتاه نهایت استفاده را ببرید. بهتر است قبل از حضور در مطب موارد زیر را آماده کنید: همه نشانه های مربوط و غیر مربوط به بیماری خود را یادداشت کرده و همراه خود داشته باشید. بهتر است استرس ها و تغییرات اخیری که در زندگی تان افتاده است را یادداشت کنید. نام تمامی داروها، مکمل ها و ویتامین های که مصرف می کنید را همراه با میزان مصرف خود یادداشت کنید. گاهی اوقاتت به خاطر سپردن تمامی موارد و اطلاعاتی که پزشک در اختیارتان قرار می دهد، کار دشواری است. در نتیجه بردن همراه به یادآوری اطلاعات مهم و نکات کمک زیادی خواهد کرد. تمامی سوالات مربوط و غیر مربوطی که به ذهنتان رسیده و قصد پرسیدن آن ها از پزشک را دارید را یادداشت کرده و همراه خود به مطب ببرید. بهتر است قبل از حضور در داخل مطب جواب سوالات زیر را آماده کنید. زیرا احتمال زیاد پزشک در حین معاینه این سوالات را مطرح خواهد کرد: چند وقت است که دچار توده ها شده اید؟ آیا این توده ها دایمی است یا موقتی؟ آیا تا کنون آسیبی به مفصل نزدیک توده وارد شده است؟ آیا مبتلا به آرتروز هستید؟ از چه دارو یا مکملی به طور منظم استفاده می کنید؟ آیا در محل توده درد یا ناراحتی احساس می کنید؟ آیا این توده کار کردن با مفصل را با مشکل مواجه کرده است؟ آیا عاملی باعث بهبود علایم شما می شود؟ آیا عاملی باعث شدت گرفتن علایم شما می شود؟ کیست های گانگلیون توده های غیر سرطانی هستند که بیشتر در طول تاندون ها یا مفاصل مچ پا یا دست فرد به وجود می آید. علاوه بر موارد گفته شده این کیست ها ممکن است در مچ پا و کف پا نیز به وجود بیایند. کیست های گانگلیون معمولا به صورت گرد یا بیضی ظاهر شده و حاوی مایع ژله ای هستند. علت اصلی بروز کیست گانگلیون مشخص بوده و این کیست ها معمولا نیازی به درمان نداشته و خود به خود بهبود خواهند یافت. البته در صورتی که کیست های گانگلیون باعث بروز درد یا ناراحتی فرد شود، پزشک ممکن است عمل جراحی یا آسپیراسیون را توصیه کند. منبع: |
چربی پلک بیماری پوستی است که با رشد چربی در زیر پوست فرد ایجاد می شود. این رشد چربی می تواند در هر نقطه ای از بدن ظاهر شود، اما معمولا این چربی ها نواحی زیر را درگیر می کنند: مفاصل به خصوص زانوها و آرنج ها پاها دست ها باسن چربی پلک می تواند در اندازه های بسیار متفاوتی ظاهر شود. در بعضی موارد این رشد چربی ممکن است به اندازه یک کشمش کوچک یا حتی به اندازه یک دانه انگور باشد. این برآمدگی ها معمولا زیر پوستی بوده و به رنگ زرد یا نارنجی ظاهر می شوند. این برآمدگی های چربی معمولا باعث بروز درد نمی شوند. با این حال در بعضی از موارد فرد مبتلا ممکن است احساس خارش یا ناراحتی کند. این عارضه پوستی ممکن است به صورت دسته ای ناحیه ای از بدن را درگیر کرده یا در نقاط مختلف پوست ظاهر شود. در بعضی از موارد بروز چربی پلک ممکن است نشانه ای از ابتلای فرد به بیماری های قلبی باشد. در نتیجه بهتر است این عارضه پوستی را نادیده نگرفته و حتما برای تشخیص و درمان به پزشک متخصص مراجعه کنید. چربی پلک معمولا در اثر وجود مقادیر زیاد لیپید خون یا چربی ها به وجود می آید. این مورد ممکن است علامت یکی از بیماری های زیر باشد: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید هایپرلیپیدمی یا کلسترول بالای خون دیابت، گروهی از بیماری ها که باعث بالا رفتن قند خون می شوند کم کاری تیرویید، شرایطی که تیرویید هورمون کافی و مورد نیاز بدن را تولید نمی کند سیروز صفراوی اولیه، بیماری که در آن مجاری صفراوی در کبد به آرامی از بین می رود کلستاز، وضعیتی که در آن جریان صفرا از کبد کند یا متوقف می شود سندرم نفروتیک، اختلالی که باعث آسیب عروق خونی در کلیه ها می شود بیماری خونی مانند اختلالات لیپید متابولیک مونوکلونال گاموپاتی. این مورد نوعی بیماری ژنتیکی است که بر توانایی بدن در تجزیه مواد و حفظ عملکردهای مهم بدن از جمله هضم چربی ها ت ثیر می گذارد. سرطان، یک بیماری جدی که در آن سلول های بدخیم با سرعت و به صورت کنترل نشده در داخل بدن رشد می کنند اثرات جانبی مصرف برخی از داروهای خاص مانند تاموکسیفن، پردنیزون (ریوس) و سیکلوسپورین (نیورال، گنگراف، ساندیمون) بروز این بیماری بیشتر در بین خانواده ها و افراد آسیایی یا مدیترانه ای شایع است. در صورت ابتلا به کدام از موارد و بیماری های گفته شده در قسمت بالا، احتمال ابتلا به این بیماری در شما افزایش خواهد یافت. همچنین در صورت داشتن کلسترول بالا یا تری گلیسرید، احتمال ابتلا به چربی پلک در فرد افزایش خواهد یافت. در صورتی که دچار هر کدام از بیماری ها یا مشکلات گفته شده هستید، بهتر است برای کاهش احتمال ابتلا به عارضه چربی پلک با پزشک مشورت کنید. بروز چربی پلک ممکن است یکی از نشانه های هشدار دهنده اولیه برای افزایش سطح کلسترول خون و تجمع آن در داخل عروق خونی فرد باشد. به مرور زمان این کلسترول ممکن است سخت تر شده و باعث بروز پلاک در شریان های خونی و بروز بیماری های قلبی و عروقی، حمله های قلبی یا سکته های قلبی شود. این رشد چربی در زیر پوست ممکن است با سایر خطرات احتمالی بیماری های قلبی مرتبط باشد: دیابت فشار خون بالا چاقی و اضافه وزن سیگار کشیدن در صورتی که از وجود زایده بر روی پلک های خود ناراضی بوده یا باعث ناراحتی شما می شود. بهتر است برای برداشتن آن به جراح یا پزشک متخصص پوست مراجعه کنید. همچنین بهتر است به طور منظم برای بررسی فشار خون، کلسترول بالا و احتمال ابتلا به بیماری های قلبی به پزشک مراجعه کنید. پزشک یا متخصص پوست معمولا می تواند با معاینه وضعیت پوست آن را تشخیص دهد. در بعضی از موارد نیز می توان برای تشخیص دقیق تر از چربی جمع شده در زیر پوست نمونه برداری کرده و برای بررسی دقیق تر نمونه را به آزمایشگاه ارسال نمود. سپس پزشک با استفاده از نتایج به دست آمده اقدام به تشخیص قطعی خواهد کرد. علاوه بر بیوپسی، در بعضی از موارد ممکن است برای تشخیص این عارضه نیاز به انجام آزمایش خون و بررسی سطح لیپید خون، عملکرد کلیه و دیابت داشته باشید. نمی توان به طور کامل از بروز چربی پلک جلوگیری کرد. اما اقداماتی وجود دارد که با انجام آن ها می توانید احتمال بروز این بیماری را به حداقل ممکن برسانید. به عنوان مثال اگر مبتلا به دیابت یا هایپرلیپیدمیا هستید با پیروی از توصیه های درمانی پزشک می توانید به درمان و مدیریت چربی پلک کمک زیادی کنید. همچنین در صورت ابتلا به هرکدام از بیماری های زمینه ای گفته شده، بهتر است برای بررسی وضعیت سلامتی و معاینه به طور منظم به پزشک مراجعه کنید. علاوه بر این بهتر است پزشک معالج را در جریان داروهای مصرفی خود قرار دهید زیرا در بعضی از موارد داروها باعث بروز این عارضه خواهند شد. برای کنترل سطح کلسترول و لیپید خون نیز بهتر است وزن خود را ثابت نگه دارید. برای ثابت نگه داشتن وزن مصرف غذاهای سالم، ورزش منظم و مصرف داروهای تجویزی پزشک می تواند کمک زیادی کند. اگر چربی پلک یکی از علایم نشان دهنده بیماری زمینه ای باشد. می توان با بهبود و درمان بیماری زمینه ای، چربی پلک را نیز درمان نمود. این کار باعث جلوگیری از رشد چربی پلک بوده و احتمال بازگشت آن را تا حد زیادی کاهش خواهد داد. همچنین با کنترل سطح کلسترول و دیابت نیز می تواند احتمال بروز مجدد درمان چربی پلک را به حداقل ممکن رساند. سایر روش های درمانی برای برطرف کردن چربی پلک شامل جراحی، لیزر یا درمان های شیمیایی با اسید تری کلرواستیک است. البته ممکن است بعد از درمان و از بین رفتن چربی پلک، عارضه پوستی مجددا برگردد. در نتیجه از بین رفتن چربی پلک به معنی درمان کامل این عارضه پوستی نخواهد بود. به طور خلاصه پزشک ممکن است با یکی از روش های زیر اقدام به برداشتن زایده چربی پلک کند: از بین بردن زایده با دارو منجمد کردن با سرمای شدید (که به آن جراحی کرایو گفته می شود) برداشتن زایده با استفاده از لیزر انجام عمل جراحی درمان با سوزن الکتریکی (که به آن electrodesiccation نیز گفته می شود) البته این شیوه های درمانی ممکن است با عوارض جانبی زیر همراه باشد: جای زخم تغییر در رنگ پوس تفرد چرخش پلک به سمت بیرون بهتر است قبل از شروع روند درمان، در مورد انتخاب بهترین شیوه درمانی با توجه به شرایط خود با پزشک مشورت کنید. شاید با کنترل علایم زمینه ای این بیماری و بدون هیچ درمان خاصی بتوانید چربی پلک را بهبود یا حتی درمان کنید. از آن جایی که مدت زمان ملاقات با پزشک کوتاه بوده و حرف های زیادی برای گفتن خواهید داشت. در نتیجه بهتر است با آمادگی کامل به پزشک مراجعه کرده و از این زمان کوتاه نهایت استفاده را ببرید. بهتر است قبل از حضور در مطب موارد زیر را آماده کنید: همه نشانه های مربوط و غیر مربوط به بیماری خود را یادداشت کرده و همراه خود داشته باشید. بهتر است استرس ها و تغییرات اخیری که در زندگی تان افتاده است را یادداشت کنید. نام تمامی داروها، مکمل ها و ویتامین های که مصرف می کنید را همراه با میزان مصرف خود یادداشت کنید. گاهی اوقات به خاطر سپردن تمامی موارد و اطلاعاتی که پزشک در اختیارتان قرار می دهد، کار دشواری است. در نتیجه بردن همراه به یادآوری اطلاعات مهم و نکات کمک زیادی خواهد کرد. تمامی سوالات مربوط و غیر مربوطی که به ذهنتان رسیده و قصد پرسیدن آن ها از پزشک را دارید را یادداشت کرده و همراه خود به مطب ببرید. چربی پلک بیماری پوستی است که با رشد چربی در زیر پوست فرد ایجاد می شود. این رشد چربی می تواند در هر نقطه ای از بدن ظاهر شود، اما معمولا این چربی ها بیشتر مفاصل به خصوص زانوها و آرنج ها، پاها، دست ها و باسن فرد را درگیر می کند. چربی پلک معمولا در اثر وجود مقادیر زیاد لیپید خون یا چربی ها به وجود آمده و می تواند نشانه بروز بیماری های هایپرلیپیدمی یا کلسترول بالای خون، دیابت، کم کاری تیرویید، سیروز صفراوی اولیه، کلستاز، سندرم نفروتیک، بیماری های خونی مانند اختلالات لیپید متابولیک مونوکلونال گاموپاتی، سرطان یا حتی نتیجه مصرف داروها باشد. چنانچه چربی پلک یکی از علایم نشان دهنده بیماری زمینه ای باشد. می توان با بهبود و درمان بیماری زمینه ای، چربی پلک را نیز درمان نمود. این کار باعث جلوگیری از رشد چربی پلک بوده و احتمال بازگشت آن را تا حد زیادی کاهش خواهد داد. همچنین با کنترل سطح کلسترول و دیابت نیز می تواند احتمال بروز مجدد درمان چربی پلک را به حداقل ممکن رساند. منابع: |
تمرینات کگل یا تمرینات عضلات کف لگن شامل انقباضات مکرر و شل کردن عضلات تشکیل دهنده بخشی از لگن، برای تقویت کف لگن می باشد. این تمرینات در شرایط مختلف زیر مفید هستند: مثانه بیش فعال اختلال عملکرد نعوظ پروستاتکتومی بعد از رادیکال عفونت های دستگاه ادراری تحتانی مردان این تمرینات نیازی به هزینه زیاد و خرید وسایل ورزشی خاص ندارد و حتی بعد از آموزش و یادگیری تمرینات کگل می توانید در هر زمان و مکانی آن ها را انجام دهید. با این وجود، موفقیت تمرینات کگل به عملکرد مناسب شما بستگی دارد. هم زنان و هم مردان می توانند از تمرینات کگل بهره مند شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عضلات کف لگن از رحم، مثانه و روده ها محافظت می کنند و ضعیف شدن آن ها در زنان ممکن است باعث پایین آمدن واژن زنان و حتی شود. همچنین احتمال دارد مردان با افزایش سن، ضعف عضلات کف لگن و در پی آن بی اختیاری ادرار و مدفوع را تجربه کنند. در برخی موارد حتی این تمرینات می توانند از بدتر شدن شرایط جلوگیری کنند. در مردان، تمرینات کگل در درجه اول یک روش درمانی برای بی اختیاری ادرار پس از انجام پروستاتکتومی رادیکال محسوب می شود. مطالعات نشان داده اند که بیماران قبل از عمل جراحی رادیکال، باید این تمرینات را شروع کنند و برای نتیجه گیری بهتر، بعد از جراحی این تمرینات را ادامه دهند. تمرینات کگل در مردان با انزال زودرس مفید است. تمرینات کگل در بیدار کردن افراد در شب برای ادرار کردن موثر است. علایم مثانه بیش فعال در زنان و مردان نیز می تواند بروز کند. انقباض عضلات کف لگن به عنوان بخشی از مدیریت خط اول مثانه بیش فعال می تواند انقباضات مثانه را سرکوب کنند. محققان نقش تمرینات کگل را در مدیریت اختلال نعوظ و بی اختیاری ادرار مرتبط با ارگاسم پس از پروستاتکتومی رادیکال ارزیابی کرده اند و نشان داده اند که تمرین عضلات کف لگن در ماه افراد مبتلا باعث بهبودی قابل توجهی شده است. برخی از علل تضعیف عضلات کف لگن در زنان، عبارتند از: پیری جراحی مثانه بیش فعال فشار بیش از حد ناشی از نشتی مدفوع ( ادرار کردن در هنگام عطسه، خندیدن یا سرفه (بی اختیاری استرس) زنان همچنین کمی توانند این تمرینات را در دوران بارداری یا بعد از زایمان برای تسکین علایم خود را انجام دهند. البته قابل ذکر است که تمرینات کگل برای خانم هایی که نشت شدید ادرار هنگام عطسه، سرفه یا خندیدن دارند کمتر مفید است. همچنین، تمرینات کگل برای خانم هایی که به طور غیر منتظره و به دلیل پر بودن مثانه مقدار کمی ادرار (بی اختیاری سرریز) نشت می کنند، مفید نیست. به عنوان کسی که برای اولین بار می خواهد این تمرینات را انجام دهد قبل از تمرین مثانه خود را کنید و یک مکان آرام را برای نشستن یا دراز کشیدن در نظر بگیرید. تمرینات کگل اگر به درستی انجام شوند بی ضرر هستند. نتیجه گیری بهتر از تمرینات کگل به آموزش مناسب و انجام دادن صحیح و منظم آن ها بستگی دارد. اگر بعد از یک جلسه تمرین Kegel احساس درد در شکم یا پشت کمر خود کردید، این نشان می دهد که شما تمرینات را به درستی انجام نمی دهید. همیشه به یاد داشته باشید که در طی تمرینات حتما عضلات شکم، کمر و باسن باید شل باقی بمانند. مردان حداقل باید روزانه دو جلسه (یکبار در صبح و جلسه دوم در شب) تمرین کگل را انجام دهند. هر جلسه تمرین شامل - انقباض انفرادی و تمرینات آرامش بخش است. بهتر است مردان تمرینات خود را در سه قسمت و موقعیت دراز کشیده، نشسته و ایستاده انجام دهند. این روش در مردانی که تحت عمل جراحی پروستات قرار گرفته اند بیشترین تاثیر را دارد. در حالت ایده آل، تمرینات کگل قبل از عمل باید شروع شوند و بعد از عمل ادامه یابند. با متوقف کردن جریان ادرار در اواسط آن، عضلات لگن خود را پیدا کنید. قبل از انجام تمرینات Kegel ، مهم است که عضلات لگن را شناسایی کنید. متداول ترین روش برای یافتن آن ها این است که در هنگام ادرار کردن، جریان ادرار خود متوقف کنید. همان عضلاتی که در هنگام متوقف کردن جریان ادرار از آن ها استفاده می کنید، عضلات کف لگن هستند. با این حال، شما باید از این روش فقط برای شناسایی عضلات استفاده کنید. شروع و متوقف کردن ادرار به طور منظم کار درستی نیست. انجام تمرینات کگل در حین ادرار بیش از دو بار در ماه می تواند باعث ضعیف شدن عضله ها و آسیب به مثانه و کلیه ها شود. آموزش می تواند در شناسایی و تشخیص عضلات کف لگن مفید باشند. در این روش، پزشک یک پروب کوچک را در مهبل و یا مقعد قرار می دهد و یا از یک گیرنده در قسمت خارجی واژن یا مقعد استفاده می کند در این موقعیت از شما خواسته می شود که تمرینات کگل را انجام دهید. مانیتور صحیح و یا نادرست بودن تمرین و میزان انقباض شما را نشان می دهد. یکی از راه های یافتن عضلات کف لگن در زنان قرار دادن انگشت تمیز در داخل واژن و سفت نگه داشتن عضلات واژن در اطراف انگشت است. اگر هنوز هم در پیدا کردن یا تشخیص عضلات خود مشکل دارید، یک آینه دستی را در زیر پرینه (پوست بین مهبل و مقعد) خود قرار دهید. چیزی که در آینه مشاهده می کنید عضلات کگل هستند که باید در حین تمرینات منقبض و شل شوند. اگر هنوز مطمین نیستید که عضلات مناسب پیدا کرده اید، با متخصص زنان صحبت کنید. آن ها ممکن است استفاده از شییی به نام مخروط واژن را توصیه کنند. شما یک مخروط واژن را وارد واژن می کنید و سپس از عضلات کف لگن خود برای نگه داشتن آن استفاده می کنید. یک راه برای یافتن عضلات کف لگن در مردان این است: که یک انگشت خود را داخل مقعد خود وارد کرده و سعی کنید بدون اینکه ماهیچه های شکم، باسن یا ران ها را جمع کنند آن را فشار دهند. ترفند مفید دیگر برای یافتن این عضلات در مردان به تنش کشاندن ماهیچه هایی است که از عبور گاز معده جلوگیری می کند. راه دیگر همان روش متوقف کردن جریان ادرار شبیه روش تشخیص در زنان است. می تواند به مردان در یافتن عضلات کف لگن کمک کند. در مرحله آخر مردان اگر به تنهایی در یافتن عضلات کف لگن خود مشکل دارند بهتر است با پزشک معالج خود مشورت کنند. عضلات کف لگن را به مدت پنج ثانیه فشار دهید. اگر پنج ثانیه طولانی است، می توانید با - ثانیه شروع کنید. عضلات خود را به مدت ده ثانیه شل کنید. در حالت ایده آل بهتر است قبل از تکرار تمرین تا ده بشمارید و به عضلات فرصت استراحت بدهید. تمرین را دوباره تکرار کنید. اگر تمرینات خود را در مرحله اول با فشار پنج ثانیه ای شروع کرده اید دوباره بعد از استراحت ده ثانیه ای، به مدت پنج ثانیه آن ها را منقبض کنید. ده بار این تمرین را تکرار کنید. در طول روز سعی کنید - بار نه بیشتر این تمرینات را انجام دهید. به تدریج مدت زمان انقباض عضلات را تا ثانیه افزایش دهید. در هر بار که مدت زمان فشرده سازی عضلات را افزایش می دهید می توانید تعداد دفعات تمرینات را کاهش دهید تا جایی که مرحله ثانیه انقباض، ثانیه شل کردن برسید و این مرحله را فقط یکبار انجام دهید. اما همچنان این تمرین یک مرحله ای را باید در طول روز الی بار تکرار کنید. عضلات کف لگن را بکشید. برای کشش این عضلات پاهای خود را به سمت بالا و داخل بکشید. این حالت را به مدت ثانیه نگه دارید و سپس آن را رها کنید. این کار را بار پشت سر هم انجام دهید. مانند هر روال ورزشی، کلید نتیجه گیری بهتر از تمرینات به تمرینات مکرر، انجام صحیح تکنیک و آن ها بستگی دارد. اگر نتایج فوری را که می خواهید بلافاصله مشاهده نکنید، ناامید نشوید. تمرینات کگل ممکن است چند ماه طول بکشد تا در بی اختیاری ادرار ت ثیر بگذارد. برای همین اگر بعد از مدت کوتاهی به نتایج دلخواهی که می خواهید دست پیدا نکردید نا امید نشوید و به تمرینات خود ادامه دهید. پربودن مثانه می تواند خطر ابتلا به عفونت ادراری ( UTI ) را افزایش دهد. تمرینات Kegel باید فقط روی این عضلات انجام بگیرند، بنابراین از خم کردن عضلات دیگر مانند باسن، ران یا شکم خود خودداری کنید. برای کمک به تمرکز و کارایی حرکات خود، در حین انجام تمرینات روی تنقس خود تمرکز کنید. از نگه داشتن نفس خودداری کنید. درعوض، در طول تمرینات راحت نفس بکشید. یکی از راه های آرام نگه داشتن عضلات این است که یک دست را روی شکم خود قرار دهید تا مطمین شوید که شکم شما در حین تمرینات منقبض نمی شود. شما می توانید این تمرینات را در حالی که روی صندلی نشسته و یا روی زمین دراز کشیده اید انجام دهید. اگر دراز کشیده اید، پس باید بازوها در کنار پهلوها و زانوهایتان به طرف بالا و کنار هم صاف باشند. سر خود را نیز به سمت پایین نگه دارید تا از خم شدن گردن خود جلوگیری کنید. اگر واقعا می خواهید از این تمرینات بهترین نتیجه را بگیرید باید آن ها را جزیی از کارهای روزمره خود قرار دهید. حتی می توانید آن ها را در سه مرحله صبح، بعد از ظهر و عصر انجام دهید. بهترین بخش انجام Kegels این است که بدون کمک گرفتن از کسی می توانید خودتان به تنهایی آن ها را در هر مکان و هر زمانی حتی در حین فعالیت روزمره انجام دهید. به طور مثال شما می توانید: هر بار که یک کار معمولی مانند مسواک زدن را انجام می دهید سعی کنید در حالت ایستاده این تمرینات را تکرار کنید. بعد از ادرار کردن، سعی کنید یکبار این تمربنات را انجام دهید تا مثانه شما به طور کامل تخلیه شود. عضلات کف لگن را دقیقا قبل و در طول هر فعالیتی که به شکم شما فشار وارد کند، مانند عطسه، سرفه، خندیدن یا بلند کردن اجسام سنگین منقبض کنید. استفاده بیش از حد این تمرینات، ممکن است باعث فشار شدید در هنگام ادرار کردن یا دفع مدفوع شود. طبق توصیه انستیتوی ملی بهداشت ( NIH ) می توانید بعد از - هفته نتایج تمرینات را احساس کنید. اما برای نتیجه گیری بهتر باید تا چند ماه این تمرینات را به طور منظم انجام دهید. در صورتی که بعد از چند ماه از تمرینات نتیجه دلخواه خودتان را نگرفتید و یا فکر می کنید که ممکن است تمرینات خود را به درستی انجام نمی دهید، می توانید با پزشک مشورت کنید و در شناسایی و تشخیص صحیح ماهیچه ها از پزشک خود کمک بگیرید. در صورت لزوم، پزشک می تواند از و یا تحریک الکتریکی برای شناسایی عضلات کف لگن استفاده کند. آموزش بیوفیدبک در درمان بی اختیاری مدفوع موثر است. شما باید برای تشخیص این عضلات تلاش کنید. منابع: |
انحراف چشم یا، انحراف چشم عارضه ای است که ممکن است به صورت ثابت بوده یا به صورت موقت بروز پیدا کند. این تغییر وضعیت و انحراف چشم ها در حین نگاه کردن به یک جسم ممکن است فقط یکی از چشم های فرد را درگیر کرده یا اینکه هر دو چشم را درگیر کند. مغز برای جلوگیری از دو بینی ناشی از انحراف چشم مادرزادی یا اکتسابی، شروع به نادیده گرفتن ورودی های چشم دارای انحراف کرده که منجر به تنبلی چشم یا " Lazy eye " خواهد شد. شیوع انحراف چشم طبق آمار انجمن چشم پزشکی کودکان و انحراف چشم کودکان در آمریکا، تقریبا درصد از جمعیت آمریکا دچار انواع انحراف چشم هستند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید - انحراف چشم شایع در بین نوزادان همگرایی چشمی نوزادان ( infantile esotropia ) که چشم ها به سمت داخل می چرخند. این کودکان نمی توانند همزمان از هر دو چشم خود استفاده کنند. - Accomodative esortopia این انحراف زمانی است که کودکان می خواهند روی جسمی تمرکز کنند. چشم های آن ها به سمت داخل می چرخد. این اختلال بیشتر در کودکان سال به بالا دیده می شود. ماهیچه های کنترل حرکات چشم به طور کلی شش ماهیچه مسیول کنترل حرکت چشم هستند که به قسمت بیرونی هر کدام از چشم ها متصل شده اند. در هر چشم، یکی از عضلات مسیول حرکت دادن چشم به سمت راست و عضله دیگر مسیول حرکت دادن آن به سمت چپ است. چهار عضله دیگر باقی مانده نیز مسیول حرکت دادن چشم در جهت های بالا و پایین یا در زوایای مختلف هستند. ساختار و عملکرد طبیعی چشم حال فرد برای تمرکز بر روی یک شیء با هر دو چشم نیاز به این دارد که تمامی عضلات چشم به طور هماهنگ با یکدیگر کار کند. تا دچار مشکل نشوند. به این منظور و برای حرکت همزمان چشم ها، عضلات هر دو چشم باید به صورت هماهنگ بایکدیگر شروع به حرکت در جهت مشخص کنند. در حقیقت این مغز است که وظیفه کنترل این عضلات را به عهده دارد. در صورت طبیعی و سالم بودن قدرت بینایی فرد، هر دو چشم به یک نقطه نگاه خواهند کرد. سپس مغز هر دو تصویر را با هم ترکیب کرده و به صورت یک تصویر سه بعدی به مغز ارسال خواهد کرد. این تصویر سه بعدی به وجود آمده به درک عمق تصویر کمک زیادی خواهد کرد. بروز انحراف چشم اما از طرف دیگر هنگامی که یکی از چشم ها تراز نبوده و هماهنگی هر دو چشم را برهم بزند. دو تصویر متفاوت به مغز ارسال خواهد شد. در کودکان، مغز یاد می گیرد که در چنین مواردی تصویر متفاوت ارسال شده توسط چشم دارای انحراف را نادیده گرفته و تصویر بهتر و ارسال شده از چشم سالم تر را برای مغز فرد ارسال کند. در نتیجه کودک مبتلا به این عارضه چشمی، دیگر تصاویر سه بعدی دریافت نمی کند. در نتیجه متوجه عمق تصاویر نخواهید شد. حال اگر فرد مبتلا بزرگسال باشد، باعث بروز دوبینی دور فرد مبتلا می شود. زیرا مغز هر دو تصویر دریافت شده از چشم ها را به مغز ارسال می کند. هیچ کدام را نادیده نخواهد گرفت. در نتیجه بروز انحراف چشم در کودکی و بزرگسالی عوارض و نشانه های کاملا متفاوتی خواهد داشت. در کودکان فلج مغزی سندرم داون هیدروسفالی تومورهای مغزی زایمان زودرس علاوه بر موارد گفته شده، فرد در صورت بروز آب مروارید یا آسیب دیدگی چشم نیز ممکن است دچار شود. البته طیف وسیعی از کودکان مبتلا به انحراف چشم، دچار هیچ کدام از این مشکلات و بیماری ها نیستند. در بعضی از موارد انحراف چشم ناشی در نتیجه پیش زمینه خانوادگی و به صورت ارثی به کودک منتقل می شود. کودکی که با انحراف چشم به دنیا بیاید به آن انحراف چشم مادرزادی گفته می شود. اولین نشانه بروز، تغییر جهت چشم به سمت داخل، بیرون، پایین، بالا یا در زوایای های مختلف است. زمانی که این تغییر جهت با نگاه کردن به وضعیت چشم ها کاملا مشهود و قابل تشخیص باشد به آن " Large - angle " گفته می شود. اما در صورتی که انحراف چشم بسیار جزیی و به سختی قابل تشخیص باشد به آن " small - angle " گفته خواهد شد. معمولا در نتیجه بروز Large angle فرد دچار علایمی مثل چشم درد یا سردرد نخواهد شد. زیرا مغز هیچ تلاشی برای صاف کردن چشم ها نخواهد کرد. به همین خاطر Large angle معمولا در صورت درمان نشدن با علایم شدید تنبلی چشم همراه خواهد بود. در موارد جزیی تر که به آن small anlge گفته می شود نیز فرد دچار مشکلات بینایی مختل کننده خواهد شد. علاوه بر این علایم چون سردرد و خستگی چشم ها مواردی است که می تواند کارهای روزمره مثل مطالعه و رانندگی را با مشکلاتی روبرو کند. علایم روانی علایم این عارضه چشمی فقط اختلالات به وجود آمده برای بینایی نیست. این بیماری با تغییر ظاهر کودکان بزرگسالان باعث کاهش اعتماد به نفس آن ها شده و ارتباط آن ها با افراد دیگر را با مشکلات عدیده ای روبرو خواهد کرد. تشخیص بهترین راه حل برای تشخیص به موقع این، انجام معاینات منظم چشمی از دوران کودکی است. به خاطر داشته باشید که هرچقدر علایم این عارضه چشمی زودتر تشخیص داده شود، بدون شک نتیجه به دست آمده از درمان آن نیز بهتر و موثر تر خواهد بود. به عنوان مثال در صورتی که کودک همزمان با رشد او تشخیص داده نشده و تحت درمان قرار نگیرد، کودک ممکن است دچار مشکلات دوبینی یا دیگر علایم چشمی شده و این عارضه عملکرد و یادگیری کودک در کلاس را با مشکل مواجه کند. پیش آگهی کودکان بعد از تولد ممکن است به علت کامل نبودن رشد سیستم بینایی خود در ابتدا دارای باشند که به مرور زمان علایم آن از بین رفته و انحراف چشم برطرف خواهد شد. با این حال بسیاری از انواع انحرافات چشمی با بزرگ شدن کودک از بین نرفته و دایمی خواهند بود. درمان را در اسرع وقت ممکن و بلافاصله بعد از تشخیص شروع کنید. در غیر این صورت عارضه تا بزرگسالی ادامه دارد. حتی باعث دوبینی در بزرگسالی خواهد شد. بسیاری از افراد بالغ از کودکی دچار این عارضه بوده و تحت درمان قرار نگرفته اند. درمان استرابیسم کودکان بهتر است در مورد کودک خود با پزشک اطفال، چشم پزشک یا متخصص کودکان صحبت کنید. روند درمانی ممکن است با استفاده از عینک یا چشم بند آغاز شود تا کودک بتواند اطراف خود را به طور طبیعی با چشم سالم خود مشاهده کند. گاهی اوقات مقصر اصلی انحراف چشم، دوربینی کودک است. در چنین مواردی استفاده از عینک ها می تواند مشکل چشمی را کاملا برطرف کند. هدف از درمان این است که مشکلات بینایی کودک باید تا قبل از رسیدن او به سال درمان شده باشد. در غیر این صورت کودک ممکن است برای همیشه دچار مشکلات بینایی و انحراف چشم ثابت شود. در بسیاری از موارد، تنها و موثرترین شیوه درمان انحراف چشم، عمل جراحی است. اگر چشم پزشک کودک را تشخیص دهد. می تواند کودک را برای ادامه روند درمان به چشم پزشک متخصص جراحی انحراف چشمی ارجاع دهد. میزان موفقیت انجام این عمل جراحی به مواردی از جمله میزان چرخش چشم ها بستگی خواهد داشت. در بعضی از موارد کودک برای برطرف شدن انحراف چشم نیاز به چندین عمل جراحی خواهد داشت. پزشک جراح قبل از انجام عمل جراحی اطلاعات کافی در مورد احتمال موفقیت و عوارض ناشی از این عمل در اختیار خانواده کودک قرار خواهد داد. عمل جراحی انحراف چشم فقط برای کودکان نیست. حتی می توان از آن برای درمان بزرگسالان نیز استفاده کرد. البته تنبلی چشم فرد بعد از انجام عمل جراحی تا حد زیادی باقی خواهد ماند. به همین خاطر است که تشخیص و درمان این عارضه چشمی در مراحل اولیه آن از اهمیت بسیار زیادی برخوردار است. هر چقدر تشخیص سریع تر صورت گرفته و فرد تحت درمان قرار بگیرد، احتمال موفقیت و بهبود بینایی فرد افزایش خواهد یافت. در بعضی از موارد می توان بدون نیاز به عمل جراحی، انحرافات چشمی small angle را با درمان های چشمی بهبود بخشید. به عنوان نارسایی همگرایی ( CI ) یک نوع خاص از اگزوتروپیا متناوب است که در آن معمولا هنگام مشاهده یک جسم با فاصله زیاد هیچ مشکل چشمی ندارند اما هنگام مشاهده یک شیء در نزدیکی خود مثل مواقع خواندن کتاب با مشکل بینایی روبرو شده و یکی از چشم های آن ها به سمت داخل چرخش خواهد داشت. نارسایی همگرای ( Convergence insufficiency ) می تواند مطالعه را با مشکل روبرو کند. حتی باعث بروز تاری دید، دو بینی و سردرد شود. علاوه بر این تحقیقات نشان داده است که این عارضه چشمی تا حد زیادی بر روی عملکرد کودکان ت ثیر گذار است. حتی می تواند باعث بروز مشکلات تحصیلی در کودک شود. اما خبر خوب اینکه، به نظر می رسد که درمان های غیر جراحی بینایی تا حد زیادی در درمان عارضه نارسایی موثر بوده است. انحراف چشم یا Strabismus همان عدم موفقیت هر دو چشم در حفظ وضعیت درست و همکاری یکنواخت جهت دیدن محیط اطراف است. اگر فردی مبتلا به انحراف چشم باشد، در حین نگاه کردن به یک جسم، یکی از چشم ها مستقیما به جسم مورد نظر نگاه می کند. در حالی که چشم دیگر مشغول نگاه کردن به سمت داخل، خارج، سمت بالا یا رو به پایین خواهد بود. تشخیص و درمان به موقع عارضه انحراف چشم اهمیت بسیار زیادی دارد. در صورت درمان به موقع درصد موفقیت آن افزایش خواهد یافت. منابع: |
زمانی که سلول ها به صورت غیر طبیعی و غیر قابل کنترل شروع به تقسیم شدن می گیرند، می توانند باعث بروز توده یا غده بافتی شود. این برجستگی به وجود آمده را تومور می نامند. تومورهای استخوانی نیز نوعی از تومورها هستند که استخوان ها را درگیر می کنند. همزمان با رشد تومور، بافت غیر طبیعی می تواند جایگزین بافت سالم فرد مبتلا شود. این تومورهای استخوانی نیز مانند دیگر انواع تومور می توانند خوش خیم یا بدخیم باشد. تومورهای خوش خیم سرطانی نیستند. اگرچه تومورهای خوش خیم استخوانی به طور معمول در محل خود باقی مانده و کشنده بودن آن ها بسیار بعید است اما با این حال هنوز سلول های غیر طبیعی بوده و ممکن است نیاز به درمان داشته باشند. تومورهای خوش خیم ممکن است رشد کرده و با فشرده کردن بافت استخوان سالم باعث مشکلات بعدی شوند. تومورهای بدخیم سرطانی هستند. تومورهای بدخیم استخوانی نیز می توانند باعث شیوع سرطان در بدن فرد مبتلا شوند. هنوز علت اصلی بروز تومورهای استخوانی مشخص نیست. البته چند علت احتمالی مانند ژنتیک، درمان با اشعه و آسیب دیدگی استخوان ها از جمله مواردی است که باید در بروز تومورهای سرطانی در نظر داشت. استیوسارکوم به ویژه در کودکان ممکن است به درمان با اشعه (به ویژه دوزهای بالای پرتودرمانی) و سایر داروهای ضد سرطان مرتبط باشد. با این حال علت دقیق بروز این تومورهای استخوانی ناشناخته بوده و موارد گفته شده فرضیات است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تومورهای استخوانی غالبا زمانی به وجود می آیند که قسمت هایی از بدن به سرعت در حال رشد هستند. همچنین احتمال بروز استیوساکروما در افرادی که در گذشته دچار شکستگی استخوانی شده و برای جوش خوردن استخوان خود از ایمپلنت های فلزی استفاده کرده اند، بسیار بیشتر از دیگران است. بروز دردهای استخوانی یکی از شایع ترین علایم انواع تومور سرطانی است. این دردها ابتدا به صورت موقت به وجود آمده و بعد از مدتی تشدید شده و دایمی می شود. این دردها می تواند تا حدی شدید شود که فرد مبتلا را شب هنگام از خواب بیدار کند. گاهی اوقات، هنگامی که تومور استخوانی هنوز در فرد مبتلا تشخیص داده نشده است. به نظر می رسد که آسیب دیدگی باعث شکستگی استخوان شده و فرد به همین خاطر احساس درد می کند. این عارضه به عنوان شکستگی پاتولوژیک شناخته می شود. گاهی اوقات ممکن است در محل تومور فرد شاهد بروز تورم باشد. البته فرد ممکن است دردی احساس نکند، اما متوجه بافت جدید بر روی یکی از قسمت های بدن خود باشید. علاوه بر موارد گفته شده تومورها می تواند باعث بروز تعریق شبانه، تب یا هر دو مورد شود. همچنین افراد مبتلا به تومورهای خوش خیم ممکن است هیچ علامتی از تومور نداشته باشند. در این موارد، تومور فقط از طریق تصویربرداری و اسکن ها تشخیص داده خواهد شد. تومور خوش خیم استخوانی مانند استیوکندروما ممکن است هیچ نیازی به درمان نداشته باشد. مگر اینکه تومور با عملکرد و حرکات روزانه فرد تداخل داشته و مشکلاتی برای فرد به وجود بیاورد. بروز تومورهای خوش خیم از تومورهای بدخیم شایع تر است. شایعترین نوع تومور خوش خیم استخوان، استیوکندروماس است. استیوکندروماس بیشتر در بزرگسالان و نوجوانان بروز پیدا می کند. این نوع بین تا درصد از کل تومورهای خوش خیم استخوان را تشکیل می دهد. این تومورها در سر انتهایی استخوان های بلند در حال رشد مثل استخوان دست ها و پاها بروز پیدا می کند. این تومورها معمولا قسمت انتهایی ساق پا (استخوان ران) ، قسمت فوقانی استخوان پا (تیبیا) و انتهای فوقانی استخوان بازو (هومروس) را درگیر می کنند. این تومورها از استخوان و غضروف تشکیل شده اند. استیوکوندروماس به عنوان ناهنجاری های رشد استخوانی در نظر گرفته می شوند. یک کودک ممکن است دچار یک یا چندین ستیوکوندرومای استخوانی شود. این تومور یک نوع کیست استخوانی ساده است. این تومور معمولا در استخوان پا به وجود آمده و اغلب کودکان و نوجوانان را درگیر می کند. تومورهای سلولی غول پیکر: معمولا به صورت تهاجمی رشد کرده و بیشتر در بزرگسالان رخ می دهند. این تومورهای بزرگ معمولا در انتهای گرد استخوان ظاهر شده و صفحه رشد را درگیر نمی کنند. این نوع از تومورها بسیار نادر بوده و احتمال بروز آن بسیار کم است. انکوندروما یک کیست غضروفی است که در داخل مغز استخوان رشد می کند. این نوع از تومورها در کودکان بروز پیدا کرده و تا بزرگسالی همراه آنها خواهد بود. این تومورها معمولا بخشی از یک سندرم با نام اولیر و مافوچی است. انکوندروما بیشتر استخوان های دست و پا و همچنین استخوان های بلند باز و وران را درگیر می کند. دیپسلازی فیبروز یک نوع جهش ژنی است که باعث آسیب پذیری بیشتر استخوان ها و بروز فیبروزهای استخوانی خواهد شد. ناهنجاری عروق خونی است که ابتدا در مغز استخوان به وجود می آید. این کیست به سرعت رشد کرده و به علت ت ثیر گذاشتن بر روی صفحات رشد می تواند اثر بسیار مخربی بر روی کودکان و نوجوانان داشته باشد. همچنین انواع مختلفی از سرطان وجود دارد که تومورهای بدخیم استخوانی را به وجود می آورد. سرطان استخوانی اولیه به این معنی است که سرچشمه بروز سرطان در استخوان ها است. بر اساس انستیتو سرطان ملی ( NCI ) ، سرطان استخوانی اولیه تنها کمتر از درصد از تمامی انواع سرطان ها را تشکیل می دهد. سه نوع شایع از سرطان های استخوان اولیه شامل: استیوزارکوم ( osteosarcoma ) ( chondrosarcoma ) خانواده اوینگ سارکوما ( Ewing sarcoma family ) استیوسارکوم سرطان استخوانی استیوسارکوم که بیشتر در کودکان و نوجوانان رخ می دهد، دومین نوع شایع سرطان استخوان است. این عارضه معمولا اطراف لگن، شانه یا زانو فرد را درگیر می کند این تومور به سرعت رشد کرده و تمایل به گسترش و درگیر کردن قسمت های دیگر بدن فرد مبتلا خواهد داشت. شایع ترین محل های بروز این نوع تومور مناطقی است که استخوان ها به طور فعال در حال رشد هستند (صفحات رشد) این قسمت ها شامل قسمت انتهایی استخوان ران و ابتدای استخوان پا می شود. همچنین استیوسارکوم نیز گاهی به عنوان ساکروم استیوژنیک osteogenic sarcoma خانواده تومورهای سارکوم یوویینگ ( ESFTs ) بیشتر نوجوانان و بزرگسالان را درگیر می کنند. اما این تومورها گاهی اوقات ممکن است در کودکان تا سن سالگی نیز بروز پیدا کند. این نوع سرطان استخوان معمولا در پاها (استخوان های بلند) ، لگن، ستون فقرات، دنده ها، بازوها و جمجمه فرد ظاهر می شود. این تومورها از حفره استخوان هایی که مغز استخوان در آن جا تولید می شود (حفره های مدولاری) شروع خواهد شد. علاوه بر بروز این تومورها در استخوان، ESFT ESFT خواهند شد. علاوه بر این احتمال بروز تومورهای سارکوم یویینگ در مردان بیشتر از زنان است. این نوع از تومورها رشد کرده و به سرعت پخش خواهد شد. احتمال ابتلا به کندروسارکوم در افراد میانسال و مسن بیشتر از گروه های سنی دیگر است. این نوع سرطان استخوان معمولا در باسن، شانه ها و لگن بروز پیدا می کند. اصطلاح "سرطان ثانویه استخوان" به این معنی است که سرطان از جایی دیگری از بدن شروع شده و سپس به استخوان گسترش می یابد. این بیماری معمولا بزرگسالان و افراد مسن را تحت ت ثیر قرار می دهد. انواع سرطانی که احتمال گسترش داشته و می تواند استخوان ها را درگیر کند شامل موارد زیر می شود: کلیه سینه پروستات غده تیروییدی دستگاه تنفسی (به خصوص استیوسارکوما) شایع ترین نوع سرطان ثانویه استخوان میلوما چندگانه نام دارد. این سرطان استخوان به عنوان تومورهای مغز استخوان ظاهر می شود. در بیشتر موارد میلوما چندگانه بزرگسالان و افراد مسن را درگیر می کند. شکستگی ها، عفونت ها و سایر بیماری ها ممکن است شبیه تومورها باشند. برای اطمینان از وجود تومور استخوانی، پزشک ممکن است آزمایش های مختلفی را برای فرد مبتلا تجویز کند. ابتدا پزشک معالج با تمرکز بر روی ناحیه مشکوک به بروز تومور فرد را مورد معاینه فیزیکی قرار خواهد داد. سپس پزشک میزان حساسیت استخوان ها و محدوده حرکتی مفاصل فرد را بررسی کرده و در مورد سابقه پزشکی و بیماری ها سوالاتی را مطرح خواهد کرد. پزشک ممکن است آزمایشاتی از جمله نمونه خون یا ادرار را برای تشخیص بیماری انجام دهد. آزمایشگاه این مایعات را برای شناسایی پروتیین های مختلف که ممکن است وجود تومور یا سایر مشکلات پزشکی را نشان دهد، تجزیه و تحلیل خواهد کرد. آزمایش قلیایی فسفاتاز یکی از ابزارهای رایج برای تشخیص تومورهای استخوانی است که بیشتر پزشکان از آن برای تشخیص دقیق استفاده می کنند. هنگامی که بافت استخوانی شما به ویژه در تشکیل سلول ها فعال است، مقادیر زیادی از آنزیم در خون فرد ظاهر خواهد شد. وجود بیش از حد این آنزیم می تواند به این دلیل باشد که استخوان در حال رشد بوده یا نشان دهد که تومور مشغول تولید غیر طبیعی بافت استخوانی است. این آزمایش در افرادی که سن رشد آن ها گذشته قابل اطمینان تر از نوجوانان و جوانان خواهد بود. پزشک احتمالا برای تعیین اندازه و محل دقیق بروز تومور تصویر برداری اشعه ایکس را تجویز خواهد کرد. براساس نتایج به دست آمده از اشعه ایکس، ممکن است تصویر برداری های زیر نیز مورد نیاز باشد: تصویر برداری، تصویری با جزییات از بدن فرد تهیه کرده و از چندین زاویه مختلف عکس در اختیار پزشک قرار خواهد داد. تصویر برداری، نیز با استفاده از امواج رادیویی و آهنربای قوی تصاویر با کیفیتی از ناحیه مشکوک در اختیار پزشک قرار خواهد داد. این روش یکی دیگر از مواردی است که به تشخیص تومورهای استخوانی کمک خواهد کرد. در این شیوه تصویر برداری پزشک مقادیر بسیار کمی از شکر رادیواکتیو را به داخل رگ های فرد تزریق خواهد کرد. از آن جایی که سلول های سرطانی نسبت به سلول های معمولی گلوکز بیشتری مصرف می کنند، این شیوه تصویر برداری می تواند محل دقیق بروز تومور استخوانی را نشان دهد. نوعی از تصویر برداری ایکس ری از رگ ها و شریان های بدن فرد است. پزشک ممکن است بخواهد تا برای اطمینان بیشتر از تشخیص بیوپسی انجام دهد. در این آزمایش، نمونه ای از بافت تشکیل دهنده تومور، برداشته می شود. نمونه به دست آمده با دقت در آزمایشگاه در زیر میکروسکوپ بررسی می شود. انواع اصلی بیوپسی شامل بیوپسی سوزنی و بیوپسی برش می شود. بیوپسی سوزن ممکن است در مطب پزشک یا رادیولوژیست به همراه یکی از آزمایشات تصویربرداری که قبلا ذکر شده، انجام شود. برای انجام این بیوپسی نیاز به بی حسی موضعی خواهید داشت. پزشک برای این کار سوزنی را وارد استخوان خواهد کرد تا کمی از بافت تومور خارج کند. اگر رادیولوژیست تصمیم به انجام بیوپسی سوزن داشته باشد برای این کار از تصویر گرفته شده توسط اسکن اشعه ایکس، ام آر آی یا سی تی اسکن برای یافتن تومور استفاده خواهد کرد تا دقیقا سوزن را در محل تومور فرو کند. بیوپسی برش که به آن بیوپسی باز نیز گفته می شود در اتاق عمل، تحت بیهوشی عمومی انجام خواهد شد. پزشک برای نمونه برداری بافتی برشی در ایجاد کرده و بیوپسی را از طریق این برش انجام خواهد داد. برای تشخیص قطعی تومور استخوانی، انجام بیوپسی مورد نیاز خواهد بود. اگر تومور خوش خیم باشد، ممکن است نیاز به اقدام یا درمان خاصی نباشد. گاهی اوقات پزشکان نیز اقدامی در جهت درمان این تومورها انجام نداده و تنها آن ها را تحت نظر می گیرند تا در صورت تغییر، درمان آن را آغاز کنند. به همین خاطر فرد مبتلا به تومورهای خوش خیم باید برای عکس برداری های دوره ای به پزشک مراجعه کند. با این حال، پزشک ممکن است بخواهد تومور خوش خیم را با جراحی از بین ببرد. زیرا گاهی اوقات تومورهای خوش خیم ممکن است گسترش یافته یا به تومورهای بدخیم تبدیل شوند. تومورهای استخوانی همچنین می توانند منجر به بروز شکستگی های استخوانی شوند. اگر تومور بدخیم باشد برای معالجه آن به تیمی از پزشکان نیاز خواهد بود. با وجود اینکه تومورهای بدخیم باعث نگرانی می شوند اما جای نگرانی نبوده و درمان باعث بهبود بیمار خواهد شد. درمان فرد بستگی به نوع سرطان استخوان و میزان گسترش آن در بدن دارد. اگر سلول های سرطانی شما محدود به تومور و یک ناحیه باشد فوری آن باشد به آن مرحله localized گفته می شود. در مرحله متاستاز، سلول های سرطانی به سایر قسمت های بدن سرایت کرده اند و همین موضوع درمان سرطان را دشوارتر از قبل می کند. جراحی، پرتودرمانی و شیمی درمانی مهمترین راهکارهای درمان سرطان هستند. سرطان استخوان معمولا با جراحی درمان می شود. در حین انجام عمل جراحی، تمام تومور برداشته خواهد شد. علاوه بر برداشتن ناحیه تومور، جراح نواحی اطراف تومور را با دقت بررسی خواهد کرد تا مطمین شود که هیچ سلول سرطانی پس از عمل باقی نمانده باشد. اگر سرطان استخوان در بازو یا پا باشد، جراح ممکن است از آنچه که به عنوان جراحی نجات اندام شناخته می شود برای درمان فرد استفاده کند. این بدان معنی است که از عمل جراحی استفاده می شود که سلول های سرطانی برداشته می شوند ولی در طی عمل تاندون ها، ماهیچه ها، رگ های خونی و اعصاب از بین نخواهند رفت. بعد از این عمل جراح استخوان سرطانی را با ایمپلنت فلزی جایگزین خواهد کرد. شیمی درمانی پیشرفته نیز به بهبودی فرد مبتلا تا حد زیادی کمک کرده و علاوه بر آن می توان از داروهای تازه معرفی شده نیز برای درمان تومورهای استخوانی استفاده کرد. زمانی که سلول ها به صورت غیر طبیعی و غیر قابل کنترل شروع به تقسیم شدن می گیرند، می توانند باعث بروز توده یا غده بافتی شود. این برجستگی به وجود آمده را تومور می نامند. تومورهای استخوانی نیز نوعی از تومورها هستند که استخوان ها را درگیر می کنند. همزمان با رشد تومور، بافت غیر طبیعی می تواند جایگزین بافت سالم فرد مبتلا شود. این تومورهای استخوانی نیز مانند دیگر انواع تومور می توانند خوش خیم یا بدخیم باشد. بهترین شیوه درمانی تومورها بر اساس خوش خیم یا بدخیم بودن و میزان گستردگی آن انتخاب خواهد شد. منبع: |
بیماری آلزایمر نوعی اختلال پیشرونده است که باعث می شود سلول های مغزی از بین بروند و بمیرند. بیماری آلزایمر، شایع ترین علت زوال عقل است که با کاهش مداوم در تفکر، مهارت های رفتاری و اجتماعی توانایی فرد را مختل می کند. علایم اولیه این بیماری ممکن است فراموش کردن وقایع یا گفتگوهای اخیر باشد. با پیشرفت این بیماری، فرد مبتلا به آلزایمر دچار اختلال شدید حافظه می شود و توانایی انجام کارهای روزمره خودش را از دست می دهد. داروهای فعلی بیماری آلزایمر ممکن است به طور موقت علایم را بهبود ببخشند یا سرعت پیشرفت بیماری را کندتر کنند. این روش های درمانی گاهی اوقات به مبتلایان آلزایمر کمک می کند تا عملکرد خود را به حداکثر برسانند و استقلال را برای مدتی حفظ کنند. برنامه ها و خدمات مختلفی وجود دارند که می تواند به حمایت از افراد مبتلا به آلزایمر و مراقبان آن ها کمک کند. هیچ درمان قطعی برای بیماری آلزایمر وجود ندارد. در مراحل پیشرفته بیماری، عوارض ناشی از از دست دادن عملکرد شدید مغز مانند کم آبی، سوء تغذیه یا عفونت منجر به مرگ بیمار می شود. از دست دادن حافظه، علایم اصلی بیماری آلزایمر است. نشانه اولیه آلزایمر این است که فرد معمولا در به خاطر سپردن وقایع یا مکالمات اخیر دچار مشکل می شود است با پیشرفت بیماری، اختلالات حافظه بدتر و علایم دیگر ایجاد می شود. در مراحل اولیه بیماری، فرد از در به خاطر سپردن چیزها و سازماندهی افکار خود دچار مشکل شود. ممکن است اعضای خانواده یا دوستانش متوجه بدتر شدن علایم او شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تغییرات مغزی مرتبط با آلزایمر که منجر به افزایش مشکلات بیمار می شوند، عبارتند از: افت حافظه ممکن است در هر کسی اتفاق بیفتد. افراد مبتلا به آلزایمر ممکن است: در مکان های آشنا گم می شوند. حرف و سوالات خودشان را بارها تکرار کنند. به طور مرتب وسایل خودشان را در مکان های غیر معمول قرار می دهند. مکالمات، قرارها یا رویدادها را فراموش می کنند و بعدا آن ها را به خاطر نیاورند. در یافتن کلمات صحیح برای شناسایی اشیاء، بیان افکار و گفتار خود دچار مشکل می شوند. بیماری آلزایمر باعث اختلال در تمرکز و تفکر افراد خصوصا درباره مفاهیم انتزاعی مانند اعداد می شود. انجام دادن چند کار به طور همزمان برای مبتلایان به آلزایمر سخت و شوار است، و ممکن است این افراد نتوانند کارهای مثل مدیریت امور مالی، مسایل مربوط به چک و پرداخت قبوض را به درستی انجام دهند. چون این افراد نمی توانند اعداد را درست تشخیص دهند و با آن ها کار کنند. به مرور زمان توانایی تصمیم گیری و قضاوت مناسب در بیماران کاهش می یابد. به عنوان مثال، فرد ممکن است در برقراری روابط اجتماعی با افراد دچار مشکل شده و یا یا لباس هایی بپوشد که مناسب وضعیت آب و هوایی نباشد. تغییرات مغزی که در بیماری آلزایمر رخ می دهد می تواند بر خلق و خو و رفتار آن ها ت ثیر بگذارد و باعث بروز مشکلات زیر شود: افسردگی بی تفاوتی سرگردانی نوسانات خلقی تغییر در عادات خواب عدم اعتماد به دیگران تحریک پذیری و پرخاشگری هذیان، از جمله اعتقاد داشتن به این که چیزی به سرقت رفته مبتلایان به آلزایمر برخلاف مهارت های زیادی که از دست می دهند، ممکن است بتوانند بسیاری از مهارت های مهم را برای مدت طولانی تری حفظ کنند. مهارت های حفظ شده این بیماران می تواند شامل: خواندن رقصیدن خوانندگی گوش دادن گوش دادن به موسیقی گفتن داستان و یادآوری مجدد نقاشی و یا انجام کارهای هنری دانشمندان معتقدند که در بیشتر افراد، بیماری آلزایمر به دلیل ترکیبی از عوامل ژنتیکی، سبک زندگی و محیطی که به مرور زمان بر مغز ت ثیر می گذارد به وجود می آید. کمتر از یک درصد از موارد ممکن است، آلزایمر با تغییرات ژنتیکی خاصی ایجاد شود. این موارد به ندرت دیده می شود و معمولا منجر به بروز بیماری در سنین میانسالی می شود. دلایل دقیق بیماری آلزایمر به طور کامل تشخیص داده نشده اند، اما به نظر می رسد مشکل مربوط به پروتیین های مغزی است که به طور عادی قادر به عملکرد مناسب خود نیستند و کار سلول های مغزی (نورون ها) را مختل می کنند و یک سری مواد سمی را در مغز آزاد می کنند. نورون ها آسیب دیده، اتصالات خود را از دست می دهند و در نهایت می میرند. این آسیب سال ها قبل از بروز علایم در ناحیه ی از مغز که حافظه را کنترل می کند آغاز می شود. از بین رفتن نورون ها در سایر مناطق مغز انتشار می یابد. در اواخر مرحله بیماری، مغز به میزان قابل کوچک می شود. محققان نقش دو پروتیین را در بررسی علت آلزایمر شناسایی کرده اند: بتا - آمیلویید قطعه باقیمانده از یک پروتیین بزرگتر است. پروتیین های تاو در نقل و انتقالات مواد مغذی و سایر مواد ضروری دستگاه عصبی نقش مهمی دارند. در بیماری آلزایمر، پروتیین های تاو تغییر شکل داده و ساختارهایی به نام تنگل های عصبی فیبریدی تشکیل می دهند و باعث مختل شدن سیستم عصبی می شوند و و برای سلول های عصبی سمی هستند. افزایش سن بزرگترین عامل خطرناک برای بیماری آلزایمر است. آلزایمر بخشی از پیری طبیعی نیست، اما با افزایش سن، احتمال ابتلا به این بیماری افزایش می یابد. در صورت داشتن سابقه خانوادگی، خطر ابتلا افراد به این بیماری بیشتر می شود. بسیاری از افراد مبتلا به سندرم داون به بیماری آلزایمر مبتلا می شوند. آلزایمر در زنان نسبت به مردان شیوع بیشتری دارد زیرا زنان عموما بیشتر از مردان عمر می کنند اختلال شناختی خفیف ( MCI ) کاهش حافظه یا تفکر وابسته به سن افراد می باشد، اما این کاهش مانع از عملکرد فرد در محیط های اجتماعی یا کاری او نمی شود. افرادی که دارای MCI هستند، در معرض خطر ابتلا به آلزایمر قرار دارند. تشخیص زود هنگام MCI تحقیقات نشان داده است که الگوهای خواب ضعیف، مانند مشکل در خوابیدن یا بی خوابی، با افزایش خطر ابتلا به بیماری آلزایمر همراه است. چاقی عدم ورزش فشار خون بالا کلسترول بالا دیابت نوع کنترل نشده سیگار کشیدن یا قرار گرفتن در معرض دود دست دوم این عوامل همه قابل کنترل هستند. بنابراین، با تغییر عادات سبک زندگی خود می توانید تا حدودی خطر ابتلا خودتان را به این بیماری های کاهش دهید. به عنوان مثال، ورزش منظم و رژیم غذایی کم چربی سرشار از میوه و سبزیجات با کاهش خطر ابتلا به بیماری آلزایمر همراه است. برقراری ارتباط با دیگران و شرکت در فعالیت های ذهنی و اجتماعی با کاهش خطر ابتلا به بیماری آلزایمر همراه است. به نظر می رسد سطح تحصیلات پایین تر از دیپلم یک عامل خطر برای بیماری آلزایمر محسوب می شود. از دست دادن حافظه، اختلال در قضاوت و سایر تغییرات شناختی ناشی از آلزایمر می تواند درمان سایر بیماری ها و اختلالات را پیچیده تر کند. فرد مبتلا به آلزایمر ممکن است: نتواند علایم بیماری های را که تجربه می کند را بگوید. قادر نباشد برنامه درمانی خودش را پیگیری کند. با پیشرفت بیماری در آخرین مراحل، تغییرات مغزی عملکردهای جسمی مانند بلع، تعادل و کنترل روده و مثانه را تحت تاثیر قرار می دهد و این اثرات می تواند باعث بروز عوارض جدی تر زیر شوند: شکستگی زخم بستر سوء تغذیه یا کم آبی بدن ذات الریه و سایر عفونت ها استنشاق غذا یا مایع به داخل ریه ها (آسپیراسیون) بیماری آلزایمر، قابل پیشگیری نیست. با این حال، افراد می توانند تعداد زیادی از عوامل خطر مرتبط با سبک زندگی خود را تغییر دهند. شواهد نشان می دهد که تغییر در رژیم غذایی و ورزش مکن است خطر ابتلا به آلزایمر و سایر اختلالات ایجاد کننده زوال عقل را کاهش دهد. مطالعات نشان داده است که مهارت های تفکر حفظ شده را می توان با مشارکت در رویدادهای اجتماعی، خواندن، رقصیدن، بازی های تخته ای، انجام فعالیت های هنری، نواختن ساز و سایر فعالیت هایی که نیاز به تعامل ذهنی و اجتماعی دارند حفظ کرد و آن ها را بهبود بخشید. یکی از اصلی ترین روش ها برای تشخیص آلزایمر، شناسایی علایم و ت ثیر آن ها در زندگی روزمره بیماران می باشد. علاوه بر این، پزشک می تواند برای ارزیابی مهارت های حافظه و تفکر بیماران و یا تایید کردن و یا رد سایر دلایل احتمالی آن ها آزمایشاتی را تجویز کند. آزمایشات تشخیصی برای بیماری آلزایمر شامل موارد زیر می باشد: پزشک معاینه فیزیکی را انجام می دهد و احتمالا با تجویز آزمایشات تشخیصی موارد زیر را ارزیابی خواهد کرد: تعادل رفلکس ها ضعف و قدرت عضلات حس بینایی و شنوایی هماهنگی بین حرکات امکان بلند شدن بیمار از صندلی و راه رفتن او در اتاق آزمایش خون می تواند در رد و یا تایید علت های احتمالی دیگر مانند اختلال تیرویید یا کمبود ویتامین موثر باشد. پزشک ممکن است برای ارزیابی حافظه و دیگر مهارت های تفکر بیمار، وضعیت روانی بیمار را مورد بررسی قرار دهد. آزمایش عصبی روانی می توانند جزییات بیشتری در مورد عملکرد ذهنی بیماران در مقایسه با افراد هم سن و سال با آن ها ارایه دهد. در حال حاضر تصویربرداری از مغز برای مشخص کردن ناهنجاری های مانند سکته مغزی، تروما یا تومورها که ممکن است باعث ایجاد تغییر شناختی شود مورد استفاده قرار می گیرد. پزشک می تواند برای تصویربرداری از ساختارهای مغز بیمار موارد زیر را توصیه کند: MRI کوچک شدن مغز را نشان دهد اما اطلاعات حاصل از آن ارزش زیادی برای تشخیص ندارند. عمدتا برای رد تومورها، سکته ها و آسیب دیدگی سر استفاده می شود. تصویربرداری از فرآیندهای بیماری با توموگرافی انتشار پوزیترون ( PET ) انجام می گیرد. در طول اسکن PET PET شامل موارد زیر است: مناطقی از مغز را نشان می دهد که در آن قسمت تجزیه مواد مغذی به صورت ضعیف و ناقص صورت می گیرد. شناسایی مناطق با سوخت و ساز کم می تواند در تشخیص آلزایمر و انواع دیگر زوال عقل موثر باشد. این روش می تواند بار رسوبات آمیلویید در مغز را اندازه گیری کند. این تصویربرداری بیشتر درتشخیص علایم زوال عقل، استفاده می شود. در شرایط ویژه، مانند زوال عقل پیشرونده یا زودرس، از آزمایش های دیگری برای اندازه گیری غیر بتای آمیلویید غیر طبیعی یا تاو در مایع مغزی استفاده می شود. آزمایش ژنتیکی به طور کلی برای بیماری آلزایمر توصیه نمی شود و در موراد استثنایی در بیمارانی که سابقه خانوادگی ابتلا به آلزایمر در اوایل تولد را دارند، انجام می شود. داروهای فعلی آلزایمر برای مدتی می توانند علایم حافظه و سایر تغییرات شناختی را بهبود ببخشند. در حال حاضر برای درمان علایم شناختی از دو نوع دارو استفاده می شود: این داروها با تقویت سطح ارتباط بین سلول ها کار می کنند. مهارکننده های کولین استراز همچنین ممکن است علایم عصبی روانی مانند اضطراب یا افسردگی را بهبود ببخشند. از عوارض اصلی این داروها می توان به اسهال، حالت تهوع، از بین رفتن اشتها و اختلالات خواب اشاره کرد. این داروها در افراد مبتلا به اختلالات بیماری های قلبی می تواند باعث آریتمی قلبی شود. این دارو بر روی ارتباطی سلول های مغزی تاثیر می گذارد و دربعضی اوقات همراه با یک مهارکننده کولین استراز استفاده می شود. عوارض جانبی آن نسبتا نادر و شامل سرگیجه و سردرگمی است. بعضی اوقات ممکن است داروهای دیگری مانند داروهای ضد افسردگی برای کنترل علایم رفتاری مرتبط با بیماری آلزایمر تجویز شوند. تطبیق شرایط زندگی بیماران با نیازهای فردی آن ها بخش مهمی از برنامه درمانی آلزایمر است. بیماران می توانند برای تسهیل کارهای روزمره خود و جلوگیری از بروز اتفاقات، راهکارهای زیر را در نظر بگیرند: همیشه کلیدها، کیف پول ها، تلفن های همراه و سایر اشیاء با ارزش را در یک مکان خاص در خانه خود نگه دارید تا گم نشوند. داروهای خود را در یک مکان امن نگه داریدو برای یادآوری دوز داروهای خود دوز دارو را یادداشت کنید و در طول روز از یادداشت خود استفاده کنید. ردیاب موقعیت مکانی خود را در تلفن همراه تان فعال کنید تا اعضاء خانواده تان مراقب بتواند محل شما را ردیابی کند. شماره های مهم تلفن را در گوشی همراه تان ذخیره کنید. مبلمان اضافی را از خانه حذف کنید تا خانه خلوت تر و امن تر شود. نرده های محکم را در راه پله ها و حمام نصب کنید. تعداد آینه های نصب شده در منزل خود را کاهش دهید. افراد مبتلا به آلزایمر ممکن است از تصاویر در آینه های وحشت زده شوند. یک دستبند هشدار پزشکی مرتبط با بیماری خود تهیه و آن را همراه خود داشته باشید. عکس ها و سایر اشیاء که در یادآوری خاطرات به شما کمک می کنند را در اطراف خود نگه دارید. برخی از درمان هایی که اخیرا به عنوان طب جایگزین این بیماری مورد بررسی قرار گرفته اند، عبارتند از: اسیدهای چرب امگا موجود در ماهی یا مکمل ها ممکن است خطر ابتلا به زوال عقل را کاهش دهند. این گیاه از زردچوبه تهیه شده و دارای خواص ضد التهابی و آنتی اکسیدانی است که می تواند بر فرآیندهای شیمیایی مغز ت ثیر بگذارد. اگرچه ویتامین E برای پیشگیری از آلزایمر موثر نیست، اما مصرف روزانه واحد آن می تواند به ت خیر پیشرفت بیماری در افرادی که از قبل به آلزایمر مبتلا شده اند موثر باشد. بیماران باید در نظر داشته باشند برخی مکمل های تقویتی برای سلامتی شناختی می توانند با داروهای آلزایمر تداخل داشته باشند. برای همین برای جلوگیری از هر نوع تداخل دارویی بهتر است قبل از مصرف هر نوع دارویی با پزشک خود مشورت کنند. انتخاب سبک زندگی سالم باعث بهبود سلامت کلی شما می شود و می تواند در حفظ سلامت شناختی نقش داشته باشد. ورزش منظم بخش مهمی از یک برنامه درمانی است. فعالیت هایی مانند پیاده روی روزانه می تواند به بهبود خلق و خو و حفظ سلامت مفاصل، ماهیچه ها و قلب کمک کند. ورزش همچنین می تواند باعث آرامش خواب شود و از یبوست جلوگیری کند. افراد مبتلا به آلزایمر که در راه رفتن مشکل دارند می توانند از دوچرخه ثابت استفاده کنند. افراد مبتلا به آلزایمر ممکن است غذا خوردن را فراموش کنند و علاقه خودشان را برای تهیه غذا از دست بدهند یا از ترکیب غذاهای سالم استفاده نکنند. همچنین آن ها فراموش می کنند که باید آب کافی بنوشند و همین عامل باعث کم آبی و یبوست آن ها می شود. در این موارد اعضاء خانواده بیماران می تواند با راهکارهای زیر به آن ها کمک کنند: گزینه های غذایی سالمی که بیمار آن ها را دوست دارد برای شان تهیه کنید. مطمین شوید که بیمار به اندازه کافی آب می نوشند و بیماران بهتر است از نوشیدنی های کافیین که باعث افزایش بیقراری و اختلال در خواب می شود پرهیز کنند. علاوه بر آن، می توانید آب میوه های طبیعی مورد علاقه بیماران را تهیه کنید. باغبانی یا صنایع دستی خواندن یا گوش دادن به کتاب گوش دادن به موسیقی یا رقصیدن فعالیت های برنامه ریزی شده با کودکان و سالمندان دیگر افراد مبتلا به آلزایمر ترکیبی از احساسات مانند سردرگمی، سرخوردگی، عصبانیت، ترس، عدم اطمینان، اندوه و افسردگی را تجربه می کنند. اگر در حال مراقبت از بیماران مبتلا به آلزایمر هستید، می توانید با گوش دادن به حرف هایشان به آن ها کمک کنید، به شخص اطمینان دهید که از زندگی هنوز هم می توان لذتبخش باشد. یک محیط آرام و پایدار در خانه می تواند به کاهش مشکلات رفتاری بیماران کمک کند. قرار گرفتن در موقعیت های جدید، پر سر و صدا و شلوغ و انجام کارهای پیچیده باعث اضطراب این افراد می شود. هرچه فرد مبتلا به آلزایمر بیشتر ناراحت شود، توانایی فکری او به وضوح بیشتر کاهش می یابد. مراقبت از مبتلایان آلزایمر می تواند بر سلامت جسمی فرد مراقب هم ت ثیر بگذارد. توجه به نیازها و مراقبت این افراد از خودشان می تواند یکی از مهمترین کارهایی باشد که فرد باید برای کمک به خودش و بیمار انجام دهد. اگر مراقب بیمار مبتلا به آلزایمر هستید، می توانید با رعایت راهکارهای زیر به خودتان کمک کنید: تا آنجا که می توانید در مورد بیماری اطلاعات کسب کنید و یادبگیرید. هر سوال مهم در مورد بیمار را از پزشکان، مددکاران اجتماعی و سایر افراد درگیر مراقبت بپرسید. هر روز به اندازه کافی استراحت کنید و برای خودتان اوقات فراغت در نظر بگیرید. مراقبت های پزشکی برای از دست دادن حافظه یا مهارت های فکری معمولا به همکاری اعضاء خانواده و شریک زندگی بیمار نیاز دارد. اگر نگران از دست دادن حافظه یا علایم مربوط به آن هستید، از یکی از بستگان یا دوستان نزدیک خود بخواهید که در جلسات درمانی شما را همراهی کند. پزشک مراقبت های اولیه ممکن است شما را برای ارزیابی بیشتر به یک متخصص مغز و اعصاب، روان پزشک، متخصص اعصاب یا سایر متخصصان ارجاع دهد. برای آمادگی بیشتر در ملاقات با پزشک خود سعی کنید یک تاریخچه پزشکی، از جمله هرگونه تشخیص قبلی و فعلی و سابقه پزشکی خانوادگی خودتان تهیه کرده و لیستی از تمام داروهای مصرفی خود تهیه کنید. پزشک ممکن است برای تشخیص بهتر سوالات زیادی از شما بپرسد، از جمله: آیا اخیرا تست شنوایی و بینایی انجام داده اید؟ آیا کسی از رانندگی شما ابراز نگرانی کرده است؟ آیا متوجه لرزیدن یا مشکلی در راه رفتن خود شده اید؟ آیا شما متوجه تغییراتی در نحوه واکنش خود به اطرافیان شده اید؟ چه داروهایی مصرف می کنید؟ آیا ویتامین یا مکمل مصرف می کنید؟ آیا هنگام خواب با مشکلاتی مانند خروپف، فریاد زدن روبرو شده اید؟ آیا کسی دیگر از اعضاء خانواده شما مشکل حافظه یا سابقه ابتلا به بیماری آلزایمر و زوال عقل داشته است؟ چه نوع مشکلات حافظه ای و روانی دارید؟ چه زمانی برای اولین بار متوجه آن ها شدید؟ آیا علایم شما به طور تدریجی بدتر می شوند، یا بعضی اوقات بهتر و گاهی بدتر هستند؟ آیا برای انجام برخی فعالیت ها مانند مدیریت امور مالی یا خرید دچار مشکل می شوید؟ منبع: |
گاهی اوقات ممکن است افراد متوجه شوند که کف پای آن ها زیاد داغ شده و یا احساس سوزش در این ناحیه داشته باشند. داغ شدن کف پا یک احساس نسبتا شایع است که اغلب در طول شب رخ می دهد و شدت آن از خفیف تا شدید متغیر است. گاهی اوقات، داغ شدن کف پا ممکن است با علایمی مانند "پین و سوزن سوزن شدن" (پارستزی) ، بی حسی، قرمزی و تورم همراه باشد. غالبا ، درمان بیماری های زمینه ای و شرایط پزشکی که باعث داغ شدن کف پا می شود، می تواند علایم را تسکین دهند. داغ شدن کف پا ممکن است دلایل زیادی از جمله کمبود مواد مغذی، عفونت قارچی و بارداری داشته باشد. اما به طور کلی برخی از علت های اصلی داغ شدن کف پا می تواند شامل موارد زیر باشد سیستم اعصاب بدن برای عملکرد صحیح به مواد مغذی خاصی نیاز دارند. اگر بدن نتواند مواد مغذی را جذب کند با خطر کمبود مواد مغذی و آسیب های عصبی و داغ شدن کف پا مواجهه می شود. کمبودهای فولات، ویتامین و ویتامین می توانند منجر به شدیدتر شدن نوروپاتی و این اختلال شود. سوء تغذیه و کمبودهای مواد مغذی از موارد زیر ناشی می شوند افزایش سن سوء وضعیت اقتصادی نامناسب یکی از شایع ترین دلایل و داغ شدن کف پا نوروپاتی دیابتی است. نوروپاتی دیابتی از عوارض ابتلا به و می باشد که باعث آسیب دیدگی اعصاب می شود. فرد ممکن است همراه احساس داغ شدن کف پا، علایمی مانند درد، و بی حسی در بازوها، دست ها و پا را تجربه کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید زنان ممکن است در خود به دلیل تغییرات هورمونی که باعث افزایش دمای بدن می شوند، سوزش کف پا را تجربه کنند. علاوه بر آن اضافه وزن در دوران بارداری و فشار بر روی پا و افزایش مایعات کل بدن نیز ممکن است در بارداری در نروپاتی پاها نقش داشته باشند. یایسگی می تواند باعث ایجاد تغییرات هورمونی شود که این تغییرات به نوبه خود منجر به افزایش دمای بدن و داغ شدن کف پا می شوند. اکثر خانم ها در سنین تا سالگی را تجربه می کنند. به شرایطی اطلاق می شود که عصبی که از مچ پا به پا می رسد به دلیل تورم یا آسیب دیدگی فشرده شود. سندرم تونل تارسال می تواند منجر به درد و سوزش در پا شود. تحقیقات نشان داده است که تا درصد از افراد ممکن است به که یک عفونت قارچی شایع می باشد، مبتلا گردد. این عفونت قارچی می تواند منجر به داغ شدن کف پا شود. درمان سریع این عفونت بسیار مهم است زیرا می تواند به سایر نواحی بدن و حتی افراد دیگر انتشار پیدا کند. یکی از شایع ترین علایم پا ورزشکار احساس سوزش، سوزن سوزن شدن یا خارش بین انگشتان پا یا روی کف پا است و فرد ممکن است همراه با سوزش کف پا علایم زیر را تجربه کند تاول های خارش دار روی پاها خشکی پوست در کناره ها یا کف پا تغییر شکل ناخن های پا که از بستر ناخن دور شده ترک خوردن و لایه لایه شدن پوست بین انگشتان یا کف پا قرار گرفتن در معرض فلزات سنگین مانند آرسنیک، سرب یا جیوه می تواند در عملکرد بدن تداخل ایجاد کرده و باعث احساس سوزش در پا و دست ها شود. شیمی درمانی که بیشتر برای درمان انواع سرطان کاربرد دارد می تواند منجر به آسیب عصبی و بروز علایمی مانند سوزش و سوزن شدن کف پاها و دست ها شود. در بعضی از افراد، این شکل از نوروپاتی ارثی می تواند منجر به داغ شدن و یا سوزن شدن پا شود. باعث اختلالات عصبی در بدن می شود. درصورت ابتلا فرد به بیماری مزمن کلیوی اندام های بدن دیگر قادر به از بین بردن سموم از طریق ادرار نیست. تجمع سموم در بدن می تواند با گذشت زمان منجر به نوروپاتی و سوزش کف پا شود. علاوه بر آن بیماری مزمن کلیوی ممکن است با علایم زیر همراه شود گیجی تشنج خستگی حالت تهوع کاهش میزان ادرار تنگی نفس غیر قابل توضیح کما داشتن سطح پایین هورمون تیرویید یا کم کاری تیرویید می تواند منجر به سوزن سوزن شدن، بی حسی یا درد در پاها، بازوها یا دست ها شود. این احساسات به دلیل کاهش سطح پایین هورمون های تیرویید در بدن و آسیب عصبی رخ می دهد. یکی از نشانه های ایدز به خصوص در اواخر مرحله این بیماری نوروپاتی محیطی، و سوزش پا ها می باشد. براساس بنیاد نوروپاتی محیطی، برخی از داروهای ایدز مانند مهارکننده های معکوس ترانسکریپاز معکوس نوکلیوزید باعث نوروپاتی شود. علاوه بر آن، آسیب اعصاب تقریبا یک سوم از مبتلایان به را تحت ت ثیر قرار می دهد. یکی دیگر از دلایل شایع این اختلال، مصرف بیش از حد الکل (نوروپاتی الکلی) است که می تواند منجر به آسیب عصبی در پا و سایر اعضای بدن شود. زیرا الکل در توانایی بدن در جذب و استفاده از برخی مواد مغذی که برای عملکرد صحیح عصبی حیاتی هستند، تداخل ایجاد می کند. سندرم گیلین باره، هنگامی رخ می دهد که سیستم ایمنی بدن به سیستم عصبی محیطی حمله می کند. علایم آن شامل درجه های مختلف بی حسی، سوزن سوزن شدن و ضعف در پاها است و می تواند تنه و بازوها را درگیر کند. نوعی اختلال نادر است که از هر نفر نفر را مبتلا می کند و میزان شیوع آن در مردان و زنان یکسان است. این اختلال عصبی با اختلال در عملکرد حسی و ضعف پیشرونده در پاها و بازوها در طولانی مدت مشخص و منجر به احساس سوزن سوزن شدن یا سوزش در پا و دست می شود. اریترومالالژیا یک بیماری نادر است که به طور عمده پا را تحت ت ثیر قرار می دهد و با درد شدید، قرمزی و احساس گرم شدن کف پا و دست مشخص می شود. علایم آن می توانند به طور مداوم یا دوره ای رخ دهد. این بیماری که با التهاب رگ های خونی مشخص می شود، می تواند باعث درد و سوزن سوزن شدن در پاها شود زیرا واسکولیت جریان خون به سمت اندام های بدن را کاهش داده و منجر به آسیب بافتی می شود. در این شرایط التهابی، گروه های کوچکی از سلول های التهابی به نام گرانولوم روی قسمت های مختلف بدن رشد می کنند و ممکن است پوست یا سیستم عصبی را تحت ت ثیر قرار دهن و باعث سوزش و داغ شدن کف پا شود. پوشیدن کفش های نامناسب و ایستادن یا راه رفتن طولانی مدت، به خصوص در دمای گرم، می تواند منجر به داغ شدن و یا سوزش پا شود. تشخیص علت اصلی داغ شدن کف پا و درمان زودهنگام در پیش آگهی آن موثر است و برای پیشگیری از بروز عوارض جانبی و پیش آگهی خوب سعی کنید هر چه زودتر به پزشک مراجعه کنید. پزشک ابتدا معاینه بدنی را انجام می دهد و شرایط زیر را بررسی می کند رفلکس ها عفونت قارچی بی حسی در پا مشکلات ساختاری در پا پوست قرمز یا کمرنگ شده پزشک با بررسی تاریخچه پزشکی، بیمار را از نظر دیابت به عنوان شایع ترین علت داغ شدن کف پا بررسی می کند و آزمایش خون را برای بررسی شرایط زیر توصیه می کند اچ آی وی عملکرد کلیه کمبود ویتامین هورمون تیرویید سایر عفونت ها اغلب، درمان می تواند ساده باشد. روش های درمانی بر اساس علت های مختلف داغ شدن کف پاها می تواند متفاوت باشد و بیشتر به علت اصلی آن بستگی دارند و عبارتند از تغییر دارو مکمل های تیرویید مکمل های ویتامین تغییر رژیم غذایی یا دارو برای دیابت یک نسخه ضد قارچ برای پای ورزشکار تنظیم سطح قند خون برای نوروپاتی دیابتی مدیریت شرایط و پیروی از رژیم غذایی برای سوزش ناشی از شرایط التهابی و مزمن برخی اوقات تغییر نوع و دوز داروهای مصرفی مانند داروهای می تواند در درمان داغی کف پا موثر باشد. برای درد شدید عصبی، تحریک عصب ممکن است موثر باشد، مانند نور درمانی لیزر درمانی درمان مغناطیسی تحریک عصب الکتریکی پوشیدن کفش های مختلف و مناسب در طول روزهای هفته می تواند یکی از موثرترین راه ها برای کمک به درمان داغ شدن کف پاها باشد. درصورتی که فکر می کنید علت داغی و سوزش کف پای شما ناشی از پوشیدن کفش های نامناسب، عرق بیش از حد و یا عفونت ناشی از پای ورزشکار است می توانید برای بهبود علایم خود راهکارهای زیر را در نظر بگیرید هرگز جوراب و کفش مرطوب نپوشید. جوراب های خود را بطور مرتب عوض کنید. از پودر کف پا برای جذب رطوبت اضافی پا استفاده کنید. در صورت امکان، از ایستادن یا راه رفتن طولانی مدت خودداری کنید. پای خود را در نمک های اپسوم یا محلول سیب خیس خیس کنید. در هوای گرم، صندل هایی را بپوشید که به جریان هوا در کف پا کمک کند. برای کمک به بهبود جریان خون و گردش خون، پای خود را ماساژ دهید. سعی کنید جوراب های نخی بپوشید و از عرق کردن پاهای خود جلوگیری کنید. در هنگام استفاده از استخرهای عمومی و دوش، فلیپ فلاپ بپوشید تا خطر انقباض پای ورزشکار یا عفونت پای دیگر را کاهش دهد. بعد از راه رفتن طولانی مدت و قبل از خواب سعی کنید با قرار دادن پاهای خود در یک حوضچه آب سرد پاهای خود را خنک کنید. چند دقیقه پای خود را در آب سرد یا حمام یخ خیس کنید. با این حال، این روش برای افرادی که اریترومالالژیا دارند توصیه نمی شود چون ممکن است به پوست آن ها آسیب برساند. یک مکمل زردچوبه مصرف کنید. کورکومین موجود در زردچوبه باعث تسکین دردهای عصبی می شود. کورکومین دارای اثرات محافظتی ضد التهابی، آنتی اکسیدانی و ضد میکروبی است. کرم موضعی را که حاوی لیدوکایین یا کپسایسین است، بمالید. لیدوکایین در تسکین درد ناشی از اریترومالالژیا بسیار موثر است. افرادی که داغ شدن کف پا را در طولانی مدت گرم تجربه می کنند و یا علایم آن ها شدید است باید به پزشک مراجعه کنند. درمان فوری و به موقع داغ شدن کف پا در پیشگیری از آسیب های جدی عصبی و پیشرفت نوروپاتی موثر است. همچنین افراد در صورت بروز شرایط زیر بهتر است با پزشک مشورت کنند شدیدتر شدن احساس داغ شدن کف پا داغ شدن کف پا که بیش از دو یا سه روز طول بکشد. احساس داغی یا سوزش کف پا که به طور ناگهانی به وجود آمده داغ شدن کف پا یا هرگونه علایم دیگر ناشی از قرار گرفتن در معرض سموم همراه بودن داغ شدن کف پا با بی حسی در کف و یا انگشتان پا منابع: |
از آنجا که بسیاری از اختلالات صوتی به دلیل وجود مشکلاتی در حنجره و یا گلو ایجاد می شود، بررسی دقیق حنجره و گلو برای شناسایی علت یا دلایل اختلالات صوتی مهم است. روش های مختلفی برای بررسی گلوگاه و حنجره وجود دارند. یکی از این روش ها لارنگوسکوپی می باشد. در طی این روش تشخیصی پزشک، لارنکس (حنجره) و گلو بیمار را معاینه می کند. حنجره، جعبه صوتی است که در قسمت بالای نای قرار دارد. سلامت حنجره بسیار مهم است چون تارهای صوتی در این قسمت قرار دارند و عبور هوا از حنجره و لرزش تارها باعث ایجاد صدا می شود و به افراد امکان صحبت کردن را می دهد. لارنگوسکوپی فیبروپتیک رایج ترین روش برای بررسی حنجره می باشد. بیماران در طی این روش هوشیار هستند و نیاز به بیهوشی ندارند. این روش معمولا کمتر از دقیقه طول می کشد و پزشک برای بی حسی از اسپری Numbing در بینی بیماران استفاده می کند. در این معاینه امکان مشاهده کادر صوتی در حین عمل وجود دارد. پزشک یک لوله انعطاف پذیر همراه با تلسکوپ کوچک را از طریق بینی به پشت گلو بیمار وارد می کند. این روش به پزشک اجازه می دهد تا جعبه صوت و حنجره بیمار را در حین صحبت کردن، آواز خواندن و سرفه بررسی و مشاهده کند. استفاده از استروبوسکوپی می تواند اطلاعات بیشتری در مورد مشکلات جعبه صوتی در اختیار پزشکان قرار دهد. در لارنگوسکوپی مستقیم از لوله ای به نام لارنگوسکوپ استفاده می شود و ابزار در قسمت پشتی گلوی بیمار قرار می گیرد. لوله ممکن است انعطاف پذیر یا سفت باشد. این روش به پزشک اجازه می دهد تا عمق بیشتری از گلو بیمار را بررسی کرده و یا جسم خارجی بلعیده شده و یا نمونه بافتی را برای انجام بیوپسی خارج کند. این کار در بیمارستان یا مرکز پزشکی تحت بیهوشی عمومی انجام می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید پزشک از یک دامنه نازک و انعطاف پذیر برای دیدن گلوی بیمار و برای خشک کردن ترشحات در بینی و گلو از دارو استفاده می کند. همچنین پزشک می تواند برای بی حس کردن گلو از یک بی حسی موضعی روی گلو استفاده کنند. دامنه در بینی بیمار قرار گرفته و سپس به آرامی به سمت گلو حرکت داده می شود. از آنجا که دامنه به پایین گلو باید منتقل شود، پزشک ممکن است داروی بیشتری را اسپری کند تا گلو در حین معاینه بی حس شود. بیمار باید قبل از انجام لارنگوسکوپی سفت و سخت، تمام جواهرات، پروتزها و عینک خود را جدا کرده و قبل از معاینه مثانه خود را خالی کند. لارنگوسکوپی سفت و سخت مستقیم در یک اتاق عمل انجام می شود. در این روش بیمار روی پشت خود دراز می کشد. بعد از بیهوشی، لارنگوسکوپ سفت و سخت در دهان و پایین گلو قرار می گیرد. در این صورت پزشک قادر به دیدن جعبه صوتی (حنجره) و تارهای صوتی بیمار خواهد بود. لارنگوسکوپ سفت و سخت ممکن است برای از بین بردن اشیاء خارجی در گلو، جمع آوری نمونه های بافتی (بیوپسی) ، برداشتن پولیپ از تارهای صوتی یا انجام لیزر درمانی استفاده شود. معاینه تا دقیقه طول می کشد. برای مراقبت های بعد از لارنگوسکوپی سفت و سخت بهتر است بیماران: حدود ساعت بعد از لارنگوسکوپی یا تا زمانی که قادر به بلع نباشند، چیزی نخورند و ننوشند. پس از آن می تواند غذاهای آبکی استفاده کنند. سعی کنند چند ساعت پس از لارنگوسکوپی، سرفه های سفت و سختی نداشته باشند. اگر در طول لارنگوسکوپی تارهای صوتی بیمار تحت ت ثیر قرار گرفته بهتر است تا روز زیاد و طولانی صحبت نکنند. اگر پزشک در طی لارنگوسکوپی از بافت گلو نمونه برداری کرده باشد ممکن است بیماران، تا هفته نیاز به استراحت داشته باشند. پزشک در روش لارنگوسکوپی غیر مستقیم از یک آینه کوچک در پشت گلو بیمار استفاده می کند. لارنگوسکوپی غیرمستقیم یک روش ساده است و در بیشتر مواقع، در مطب پزشک انجام می گیرد. پزشک ممکن است از دارو برای بی حس کردن پشت گلو استفاده کند. معاینه تا دقیقه طول می کشد. اگر در حین معاینه از بی حسی موضعی استفاده شود، برای تاثیر بی حس کردن حدود دقیقه طول می کشد. برای روش غیرمستقیم، بیمار مستقیما روی یک صندلی می نشیند و به طور معمول داروی مسکن یا بی حس کننده موضعی روی گلوی او اسپری می شود. پزشک زبان بیمار را با گاز پوشانده و آن را نگه می دارد تا جلوی دید را نگیرد. در مرحله بعد، پزشک یک آینه را در گلو بیمار وارد کرده و منطقه را مورد بررسی قرار می دهد. ممکن است از بیمار خواسته شود در طی، صدای ایجاد کند و یا حرف بزند. آینه به گونه ای طراحی شده است که حنجره بتواند به راحتی حرکت کند. با استفاده از این روش پزشک می تواند شی بلعیده شده خارجی را از گلو بیمار خارج کند. پزشک ممکن است برای بررسی بهتر علایم بیماری قبل از لارنگوسکوپی برخی آزمایشات جانبی را تجویز کند. این آزمایشات ممکن است شامل موارد زیر باشد: بلع باریم معاینه بدنی سی تی اسکن اشعه ایکس قفسه سینه در بلع باریم پس از نوشیدن مایع حاوی باریم، پرتوهای X گرفته می شود. این عنصر به عنوان ماده حاجب عمل می کند و به پزشک اجازه می دهد تا گلو بیمار را با وضوح بیشتری مشاهده کند. مایع بلع سمی یا خطرناک نیست و در طی چند ساعت بعد از بلع از سیستم گوارش عبور کرده و دفع می شود. لارنگوسکوپی معمولا بین پنج تا دقیقه طول می کشد. متخصصین گوش و حلق و بینی یا آسیب شناس گفتار زبان به طور معمول لارنگوسکوپی و یا استروبوسکوپی را انجام می دهد. آموزش و تجربه سابقه کار در انجام و ارزیابی لارنگوسکوپی و یافته های استروبوسکوپی بسیار مهم است. در شرایط خاص، استروبوسکوپی ممکن است توسط پزشک پرستار یا یک دستیار پزشک تحت نظارت پزشک انجام گیرد. برای آماده گی بهتر قبل از لارنگوسکوپی در مورد نحوه انجام این عمل با پزشک خود صحبت کنید. قبل از انجام لارنگوسکوپی نام هر نوع دارویی که مصرف می کنید را به پزشک خود بگویید. ممکن است از شما خواسته شود تا یک هفته قبل از عمل، مصرف برخی داروها از جمله آسپرین و برخی داروهای رقیق کننده خون مانند کلوپیدوگل (پلاویکس) را متوقف کنید. آماده سازی برای انجام لارنگوسکوپی بستگی به نوع آن دارد. در صورتی که لارنگوسکوپی نیاز به بیهوشی داشته باشد بیمار باید هشت ساعت قبل از آزمایش چیزی ننوشد و نخورد و برای جراحی کاملا ناشتا باشد. احساس بیمار بعد از لارنگوسکوپی به نوع آن بستگی دارد. لارنگوسکوپی غیرمستقیم چون با استفاده از آینه یا استروبوسکوپی صورت می گیرد می تواند باعث التهاب لثه شود. به همین دلیل لارنگوسکوپی غیرمستقیم اغلب در کودکان زیر تا سال یا کسانی که دندان مصنوعی دارند، استفاده نمی شود. لارنگوسکوپی فیبروپتیک برای کودکان انجام می گیرد و ممکن است باعث احساس فشار و عطسه کردن شود. بیمار ممکن است بعدا ، دچار تحریک جزیی در قسمت بافت نرم در گلو شود، اما در کل این تست بسیار بی خطر تلقی می شود. اگر در طی تست بیمار به بیهوشی عمومی نیاز داشته باشد بعد از آن باید به خودش فرصت بهبودی بدهد. خستگی ناشی از لارنگوسکوپی ممکن است دو ساعت طول بکشد، و در این بیماران مدت باید از رانندگی خودداری کنند. انواع لارنگوسکوپی به ندرت باعث ایجاد تورم و انسداد راه هوایی می شود. در صورت انسداد کامل راه هوایی بیمار ممکن است به یک لوله در گلو خود نیاز پیدا کند. در صورت نمونه برداری و بیوپسی، احتمال خونریزی، عفونت یا پارگی در مجاری هوایی وجود دارد. این روش می تواند به پزشک در تشخیص بسیاری از شرایط و بیماری های مربوط به گلو و صدا کمک کند. اما به طور کلی پزشک ممکن است این آزمایش را در شرایط زیر توصیه کند: مشکلات بلع سرفه های خونی درد گلو که از بین نمی رود. درد گوش که از بین نمی رود. سرفه طولانی مدت و یا مزمن بوی بد دهانی که از بین نمی رود. توده در ناحیه سر یا گردن با علایم سرطان مشکلات صوتی که بیش از هفته طول بکشد. احساس اینکه چیزی در گلو فرد گیر کرده است. مشکلات تنفسی از جمله تنفس پر سر و صدا (استیدور) مشکل تنفسی فوقانی طولانی مدت در یک فرد سیگاری نتیجه طبیعی لارنگوسکوپی نشان دهنده این است که گلو و یا جعبه صوتی و تارهای صوتی بیمار طبیعی به نظر می رسند. نتایج غیر طبیعی لارنگوسکوپی ممکن است نشان دهنده موارد زیر باشد: التهاب در گلو سرطان گلو یا حنجره گره های روی تارهای صوتی پولیپ ها (توده های خوش خیم) روی جعبه صوتی نازک شدن عضله و بافت در جعبه صوتی (پره بیلاریژنیس) رفلاکس اسید ( GERD ) ، که می تواند باعث قرمزی و التهاب تارهای صوتی شود. لارنگوسکوپی یک روش نسبتا بی خطر است و عوارض آن به روش و نوع آن بستگی دارد، اما ممکن است شامل موارد زیر باشد: عفونت خونریزی صدمه به زبان یا لب زخم در بافت دهان و گلو اسپاسم تارهای صوتی، که باعث مشکلات تنفسی می شود. واکنش آلرژیک نسبت به مواد بیهوشی از جمله مشکلات تنفسی و قلبی لارنگوسکوپی اطلاعات با ارزشی را در ارتباط به وضعیت بیمار به پزشک ارایه می دهد. با استفاده از این فناوری ها پزشکان می توانند تا تصاویری از ساختار درونی گلو و حنجره بیمار ضبط کنند و این تصاویر را برای چندین بار مورد بررسی قرار دهند. منابع: |
اگر زانوی شما به دلیل آرتروز یا آسیب دیدگی شدید آسیب دیده باشد، انجام فعالیت های ساده مانند پیاده روی یا بالا رفتن از پله ها برای شما سخت می شود. حتی ممکن است هنگام نشستن یا دراز کشیدن، احساس درد کنید. اگر درمان های غیر جراحی مانند داروها و استفاده از وسایل کمکی برای شما مفید نبود، ممکن است بخواهید جراحی تعویض کامل زانو (که به آن آرتروپلاستی زانو نیز گفته می شود) را انجام دهید. جراحی تعویض مفصل زانو یک روش ایمن و موثر برای تسکین درد، اصلاح ناهنجاری پا و کمک برای از سرگیری فعالیت های طبیعی است. شایع ترین علت درد مزمن و ناتوانی، آرتروز است. اگرچه انواع مختلفی از آرتروز وجود دارد، بیشتر درد در زانو فقط در سه نوع آرتروز، آرتریت روماتویید و آرتریت پس از آسیب ایجاد می شود. یک نوع ورم مفاصل "سایش و پارگی" است. معمولا در افراد سال و بالاتر اتفاق می افتد، اما ممکن است در افراد جوان نیز رخ دهد. غضروف هایی که استخوان های زانو را محکم می کنند نرم و ساییده می شوند. سپس استخوان ها به هم یکدیگر مالیده می شوند و باعث ایجاد درد و سختی زانو می شوند. بیماری است که در آن غشای سینوویالی که مفصل را احاطه کرده است ملتهب و ضخیم می شود و التهاب مزمن می تواند به غضروف آسیب برساند و در نهایت باعث از بین رفتن غضروف، درد و سفتی شود. آرتریت روماتویید شایع ترین شکل گروهی از اختلالات است که "آرتریت التهابی" نامیده می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید یک سانحه می تواند آسیب جدی زانو را به همراه داشته باشد. شکستگی استخوان های اطراف زانو یا پارگی رباط های زانو ممکن است به مرور زمان به غضروف مفصل آسیب برساند و باعث درد زانو و محدود کردن عملکرد زانو شود. آرتروز اغلب منجر به ساییدگی استخوان می شود. چرخش استخوان ها یکی از ویژگی مشترک آرتروز است. چهار مرحله اساسی برای انجام عمل تعویض مفصل زانو وجود دارد. سطوح غضروف آسیب دیده در انتهای استخوان ران و استخوان درشت نی به همراه مقدار کمی از استخوان زیرین برداشته می شود. غضروف و استخوان خارج شده و با اجزای فلزی جایگزین می شود که سطح مفصل را بازسازی می کند. جاسازی استخوان کشکک سطح زیرین استخوان کشکک (کاسه زانو) بریده شده و دوباره بازسازی می شود، بسته به موارد خاص، برخی از جراحان این مرحله را انجام نمی دهند. یک فضا پلاستیکی در بین اجزای فلزی قرار داده شده است تا یک سطح کششی صاف ایجاد شود. دلایل مختلفی وجود دارد که پزشک ممکن است جراحی تعویض زانو را توصیه کند. خمیدگی زانو در اثر آرتروز شدید ناهنجاری زانو (خمیدگی در زانو یا خارج از زانو) درد زانو متوسط یا شدید هنگام استراحت، چه روز و چه شب عدم بهبود التهاب مزمن و تورم مزمن زانو با استراحت یا داروها درد شدید و یا سفتی زانو (فعالیت های روزمره را محدود می کند) عدم بهبود قابل ملاحظه با سایر روش های درمانی مانند فیزیوتراپی یا سایر جراحی ها محدودیت سنی یا وزن مطلق برای جراحی تعویض کامل زانو وجود ندارد. توصیه های جراحی مبتنی بر درد و ناتوانی بیمار است. بیشتر بیمارانی که تحت تعویض کامل زانو قرار دارند تا سال سن دارند، اما جراحان ارتوپدی بیماران را بصورت جداگانه ارزیابی می کنند. ارزیابی با یک جراح ارتوپدی شامل چندین مولفه است: جراح ارتوپدی اطلاعاتی در مورد سلامت عمومی شما جمع آوری کرده و در مورد میزان درد زانو و توانایی عملکرد سوال می کند. با حرکت زانو، ثبات، قدرت و تراز کلی پا ارزیابی می شود. تصاویر به تعیین میزان آسیب و ناهنجاری در زانو کمک می کنند. گاهی اوقات آزمایش خون یا تصویربرداری پیشرفته مانند تصویربرداری با رزونانس مغناطیسی ( MRI ) انجام می شود تا وضعیت استخوان و بافت های نرم زانو مشخص شود. جراح ارتوپدی شما نتایج ارزیابی را مرور می کند و تشخیص می دهد که آیا تعویض کامل زانو بهترین روش برای تسکین درد و بهبود عملکرد شما می باشد یا نمی باشد. علاوه بر این، جراح ارتوپدی شما خطرات و عوارض احتمالی تعویض کامل زانو از جمله موارد مربوط به خود عمل جراحی و مواردی که می تواند به مرور زمان بعد از عمل ایجاد شود را توضیح می دهد. با استفاده و فعالیت طبیعی، هر ایمپلنت تعویض زانو شروع به ساییدن در فاصله پلاستیکی خود می کند. فعالیت بیش از حد یا اضافه وزن ممکن است، سایش طبیعی را تسریع کند و باعث شود که تعویض زانو شل و دردناک شود. فعالیت های واقع بینانه به دنبال تعویض کامل زانو شامل پیاده روی سبک، دوچرخه سواری سایر ورزش های کم تحرک است. با اصلاح فعالیت مناسب، تعویض زانو می تواند سال ها دوام داشته باشد. میزان عوارض ناشی از تعویض کامل زانو پایین است. عوارض جدی مانند عفونت مفصل زانو در کمتر از % بیماران رخ می دهد. عوارض عمده پزشکی مانند حمله قلبی یا سکته مغزی کمتر اتفاق می افتد. بیماری های مزمن ممکن است احتمال بروز عوارض را افزایش دهند. وقتی عوارض رخ می دهد، می توانند بهبودی کامل را طولانی تر یا محدود کنند. عفونت ممکن است در زخم یا عمق اطراف پروتز ایجاد شود. ممکن است در بیمارستان یا بعد از رفتن به خانه اتفاق بیفتد. حتی ممکن است سال ها بعد اتفاق بیفتد. عفونت های جزیی در ناحیه زخم معمولا با آنتی بیوتیک درمان می شوند. عفونت های عمیق ممکن است نیاز به جراحی بیشتر و خارج کردن پروتز داشته باشد. هرگونه عفونت در بدن می تواند به مفصل تعویض شده انتقال یابد. لخته شدن خون در رگ های پا یکی از شایع ترین عوارض جراحی تعویض زانو است. لخته ها اگر آزاد شوند و به سمت ریه ها بروند می توانند برای بیمار خطرناک باشند. جراح ارتوپد یک برنامه پیشگیری را تشریح می کند، که ممکن است شامل افزایش تحرک پاها، تمرینات ورزشی و کششی برای افزایش گردش خون، پوشیدن جوراب واریس و مصرف دارو برای رقیق شدن خون باشد. لخته های خون ممکن است در یکی از رگ های عمیق بدن ایجاد شود. ممکن است سطوح جایگزین شده ساییده شوند و اجزای آن شل شود. گاهی اوقات زخم زانو احتمال دارد رخ دهد. حرکت کردن به خصوص در بیمارانی که تحرک محدودی دارند محدودتر می شود. تعداد کمی از بیماران پس از تعویض زانو همچنان درد دارند. تداوم درد بعد از جراحی عارضه بسیار نادر است. اکثر قریب به اتفاق بیماران پس از تعویض زانو، تسکین درد عالی دارند. در حالی که نادر است، آسیب دیدگی اعصاب یا رگ های خونی اطراف زانو ممکن است در حین عمل ایجاد شود. اگر تصمیم به جراحی کامل تعویض زانو دارید، ممکن است جراح ارتوپدی از شما بخواهد که چند هفته قبل از عمل معاینه کامل جسمی را با پزشک خانواده انجام دهید. ارزیابی پزشکی برای اطمینان از سالم بودن شما و انجام مراحل بهبودی لازم است. بسیاری از بیماران با شرایط پزشکی مزمن مانند بیماری های قلبی ممکن است قبل از عمل نیز توسط متخصص مانند متخصص قلب و عروق ارزیابی شوند. ممکن است چندین آزمایش مانند نمونه خون و ادرار و یک الکتروکاردیوگرام برای کمک به جراح در برنامه ریزی جراحی مورد نیاز باشد. در مورد داروهایی که مصرف می کنید به جراح ارتوپدی خود بگویید. ارزیابی دندانپزشکی: اگرچه میزان بروز عفونت پس از تعویض زانو بسیار کم است، اگر باکتری ها وارد جریان خون شوند می توانند یک عفونت ایجاد کنند. برای کاهش خطر ابتلا به عفونت، مراحل اصلی دندانپزشکی باید قبل از جراحی کامل تعویض زانو انجام شود. ارزیابی ادرار: افرادی که سابقه عفونت ادراری یا تکرر ادرار دارند، باید قبل از عمل، ارزیابی اورولوژی داشته باشند. مردان سالخورده با بیماری پروستات قبل از انجام عمل جراحی تعویض زانو باید مراقبت های لازم را انجام دهند. اگرچه به زودی بعد از عمل قادر خواهید بود بر روی عصا یا واکر راه بروید. اما برای انجام چندین کار شخصی به کمک نیاز خواهید داشت. چندین تغییردر خانه باعث می شود شما در طی بهبودی راحت تر حرکت کنید. مثلا: استفاده از توالت فرنگی یک صندلی پایدار برای بهبودی زودرس نرده های ایمن در امتداد راه پله های خانه نیمکت دوش یا صندلی دوش برای استحمام میله های ایمنی یا یک میله دستی در حمام و دستشویی شما به احتمال زیاد در روز عمل جراحی در بیمارستان بستری خواهید شد. شما توسط یکی از اعضای تیم بیهوشی ارزیابی خواهید شد. شایع ترین انواع بیهوشی، بیهوشی عمومی یا بی حسی انسداد عصب نخاعی، اپیدورال یا ناحیه ای عصبی می باشد. عمل تعویض زانو تقریبا چند ساعت طول می کشد. جراح ارتوپدی شما غضروف واستخوان آسیب دیده را برداشته و سپس ایمپلنت های فلزی و پلاستیکی جدیدرا قرار میدهد. داروها معمولا برای تسکین درد کوتاه مدت پس از عمل تجویز می شوند. انواع بسیاری از داروها برای کمک به مدیریت درد از جمله داروهای ضد التهابی غیر استروییدی ( NSAIDs ) و بی حسی موضعی وجود دارد. یک فیزیوتراپی به شما تمرینات ویژه ای برای تقویت پا و بازیابی حرکت زانو را آموزش می دهد تا بتوانید پیاده روی و سایر فعالیت های روزمره طبیعی به زودی پس از عمل جراحی خود انجام دهید. معمولا در اوایل دوره بعد از عمل، تنفس کم عمق در بیماران بوجود می آید. معمولا به دلیل اثرات بیهوشی، داروهای ضد درد و زمان زیادی است که در رختخواب بوده اید. تنفس کم عمق می تواند به اختلال جزیی ریه ها منجر شود که می تواند بیماران را مستعد ابتلا به ذات الریه کند. برای جلوگیری از این امر، مهم است که نفس های مکرر داشته باشید. ممکن است پرستار شما یک دستگاه تنفس ساده به نام اسپیرومتر به شما دهد تا به نفس عمیق تشویق شوید. موفقیت جراحی شما تا حد زیادی به این بستگی دارد که شما در طی چند هفته اول بعد از عمل، دستورالعمل جراح ارتوپدی خود را در خانه انجام دهید. برخی از دست دادن اشتها برای چند هفته بعد از عمل شایع است. یک رژیم غذایی متعادل، اغلب با یک مکمل آهن، برای کمک به بهبود زخم و احیای قدرت عضلات مهم است. ورزش جزء اصلی مراقبت در منزل است، خصوصا در چند هفته اول بعد از عمل. شما باید بتوانید اکثر فعالیت های عادی زندگی روزانه را طی تا هفته پس از عمل از سر بگیرید. برخی از درد همراه با فعالیت و شب هنگام برای چند هفته بعد از عمل شاکی هستند. دستورالعمل های جراح ارتوپدی خود را با دقت دنبال کنید تا خطر ابتلا به لخته شدن خون در طی چند هفته اول بهبودی کاهش یابد. او ممکن است توصیه کند که شما همچنان داروهای رقیق کننده خون را که در بیمارستان شروع کرده اید، ادامه دهید. در صورت بروز هر یک از علایم هشدار دهنده زیر، فورا به پزشک خود اطلاع دهید. علایم هشدار دهنده لخته های خون احتمالی: افزایش درد در ساق پا حساسیت یا قرمزی بالای زانوی تورم جدید یا افزایش یافته در ران، کشکک زانو، مچ پا و پا علایم هشدار دهنده آمبولی ریوی شامل موارد زیر است: تنگی نفس ناگهانی شروع ناگهانی درد قفسه سینه درد موضعی قفسه سینه با سرفه در صورت بروز هر یک از علایم زیر در مورد عفونت احتمالی تعویض مفصل زانو، فورا به پزشک خود اطلاع دهید: لرزیدن ترشح از زخم زانو افزایش درد زانو با فعالیت و استراحت افزایش قرمزی، حساسیت یا تورم زخم زانو تب مداوم (بالاتر از درجه فارنهایت به صورت خوراکی) افتادن درطی چندهفته اول بعدازعمل می تواند به زانوی جدیدشما آسیب برساند و ممکن است نیازبه جراحی بیشتر داشته باشد. پله ها تا زمانی که زانوی شما قوی و متحرک نباشد یک خطر خاص است. تا زمانی که تعادل، انعطاف پذیری و قدرت خود را بهبود ببخشید، باید از عصا، واکر، ریل های دستی استفاده کنید. بهبود حرکت زانو یک هدف اصلی تعویض کامل زانو است، اما ترمیم حرکت کامل، غیر معمول است. حرکت زانو تعویضی بعد از عمل می تواند با توجه به دامنه حرکتی قبل از عمل پیش بینی شود. بیشتر بیماران می توانند انتظار داشته باشند که تقریبا به طورکامل زانوی تعویض شده را صاف کرده و به اندازه کافی خم کرده و ازپله ها بالابرود. زانو زدن گاهی اوقات ناراحت کننده است، اما مضر نیست. بیشتر افراد در اطراف برش عمل احساس بی حسی در پوست دارند. همچنین ممکن است به ویژه در مورد فعالیت های بیش از حد خم، احساس سفتی کنید. برخی افراد با ضربه زدن روی فلز و پلاستیک یا خم شدن یا راه رفتن در زانو احساس صدای تقی را احساس کرده یا می شنوند. این یک امر طبیعی است. بعد از عمل، حتما موارد زیر را نیز انجام دهید: برای حفظ قدرت و تحرک مناسب زانوی جدید در برنامه های منظم ورزش سبک شرکت کنید. برای جلوگیری از افتادن و آسیب دیدگی، اقدامات احتیاطی ویژه انجام دهید. اگر یک استخوان در پایتان شکسته شود، ممکن است نیاز به جراحی بیشتری داشته باشید. اطمینان حاصل کنید که دندانپزشک شما می داند که تعویض زانو انجام داده اید. با جراح ارتوپدی خود در مورد اینکه آیا قبل از انجام اقدامات دندانپزشکی نیاز به مصرف آنتی بیوتیک دارید، مشورت کنید. معمولا سالی یکبار به جراح ارتوپدی خود برای پیگیری بیشتر مراجعه کنید. منبع: |
غذا خوردن معمولا با افزایش قند خون می تواند به کاهش سرگیجه کمک کند اما برخی افراد بعد از غذا خوردن دچار سرگیجه می شوند. اغلب، سرگیجه بعد از غذا، قابل درمان و پیشگیری می باشد. چندین شرایط مختلف و بیماری در فرد باعث سرگیجه بعد از غذا خوردن می شوند. بعضی اوقات، وقتی فرد بعد از نشستن طولانی مدت، ناگهان بلند می شود و حرکت می کند دچار سرگیجه گردد. تغییر ناگهانی در حجم مایعات و جریان خون می تواند باعث ایجاد سرگیجه موقت در افراد شود. هضم، فرایند پیچیده ای است که نیاز به هماهنگی دقیق بین سیستم های گوارشی، عصبی و گردش خون دارد. فرایند اولیه هضم شامل انتقال مجدد خون به معده و روده کوچک است. حدود یک سوم زنان و مردان سالمند معمولا این بیماری را تجربه می کنند. علاوه بر سرگیجه، فرد با افت فشار خون بعد از غذا ممکن است علایم زیر را داشته باشد: تغییرات در دید احساس ضعف آنژین (درد قفسه سینه) در موارد نادر، افت فشار خون پس از غذا خوردن می تواند باعث ایجاد حملات ایسکمیک گذرا شود. افرادی که فشار خون بالایی دارند در معرض خطر فشار خون بعد از غذا خوردن هستند. برخی از افراد از نظر ژنتیکی مستعد افت فشار خون پس از غذا هستند. در برخی دیگر، این بیماری پس از سکته مغزی، تصادف یا آسیب های دیگری که به اعصاب اصلی آسیب می رساند، ایجاد می شود. اما مقصر اصلی فشار خون بالا است که شریان ها را سفت می کند. برخی از بیماری ها مانند دیابت، بیماری و سایر شرایط آسیب رسان عصبی می تواند منجر به افت فشار خون بعد از مصرف شود. پزشکان هنوز درمانی برای کاهش فشار خون پس از غذا خوردن پیدا نکرده اند اما رعایت رژیم غذایی مناسب و تغییر شیوه زندگی می تواند به کاهش بروز این شرایط کمک کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید غیر دیابتی یک بیماری نادر است که می تواند بعد از غذا خوردن به دلیل افت ناگهانی قند خون، باعث سرگیجه شود. فرد مبتلا به هیپوگلیسمی غیر دیابتی می تواند دچار هیپوگلیسمی واکنشی شود. در هیپوگلیسمی واکنشی فرد بعد از خوردن غذا به جای افزایش قند خون دچار افت قند خون می شود. پزشکان علت اصلی این بیماری را به طور کامل نمی دانند، اما در این شرایط غذا خوردن می تواند باعث افزایش انسولین در بدن شود. انسولین هورمونی است که وظیفه تجزیه قند خون و کاهش سطح گلوکز را بر عهده دارد. با افزایش انسولین، سطح قند خون فرد خیلی سریع کاهش می یابد و فرد احساس سرگیجه می کنند. علایم مرتبط با هیپوگلیسمی غیر دیابتی شامل موارد زیر است: لرزیدن گرسنگی تحریک پذیری احساس اضطراب خواب آلودگی شدید سردرگمی یا عصبی بودن در بعضی موارد، این بیماری با جراحی و یا تغییر رژیم غذایی قابل درمان است. در این شرایط به بیماران توصیه می شود که سطح قند خون خود را بعد از غذا کنترل کرده و قبل از افت قند خون یک میان وعده میل کنند. بعضی اوقات نوع تغذیه می تواند باعث ایجاد یک بیماری حاد یا مزمن همراه با احساس سرگیجه شود. به عنوان مثال، خوردن غذاهای خاص با میگرن مرتبط بوده و یکی از علایم آن سرگیجه است. نمونه هایی از مواردی که به عنوان محرک های سردردهای میگرنی شناخته می شوند، عبارتند از: الکل شکلات غذاهای ترش آجیل و خشکبار محصولات لبنیاتی مانند شیر غذاهایی حاوی مونو سدیم گلوتامات نوشیدن محصولات حاوی کافیین مانند قهوه ممکن است در برخی از افراد منجر به سرگیجه شود. حساسیت به کافیین تاثیر زیادی در سرگیجه بعد از غذا خوردن دارد. کافیین یک محرک است و می تواند ضربان قلب فرد را افزایش دهد. کسانی که سابقه مشکلات قلبی دارند و افراد سالمند ممکن است نتوانند این تغییرات ضربان قلب را تحمل کنند و دچار سرگیجه بعد از غذا خوردن شوند. سرگیجه در برخی از مبتلایان به سرگیجه یا بیماری منییر بعد از خوردن برخی غذاهای خاص (غذاهای پر نمک و الکل) ، بدتر می شود. در این شرایط گوش داخلی بیمار درگیر شده و بر تعادل فرد ت ثیر می گذارد. برخی از داروهای دیابت، از جمله انسولین، ممکن است هنگام کاهش بیش از حد قند خون باعث سرگیجه شوند. مبتلایان به دیابت که به طور مرتب بعد از وعده غذایی دچار سرگیجه می شوند باید در مورد تغییر داروهای خود، مصرف دوز کمتر یا تنظیم برنامه غذایی خود با پزشک صحبت کنند. بیشتر مردم در هنگام ایستادن ناگهانی بعد از نشستن طولانی مدت افت ناگهانی فشار خون را تجربه می کنند. در این شرایط مشکل اصلی نوع وعده غذایی فرد نیست بلکه تغییر ناگهانی از نشستن به حالت ایستاده می باشد. افت فشار خون ارثی اصطلاح پزشکی برای افت فشار خون است که هنگام تغییر حالت شخص از نشستن به ایستادن رخ می دهد اما بیشتر افراد آن را با سرگیجه اشتباه می گیرند. برخی از دلایل اصلی افت فشار خون ارثی، عبارتند از: دیابت بارداری کم آبی بدن عفونت یا تب قند خون پایین اختلالات سیستم عصبی عروق خونی مسدود شده خونریزی در جایی از بدن مانند معده داروهای درمان کننده قرار گرفتن در معرض گرما بیش از حد مشکلات قلبی که در هنگام ایستادن پمپاژ قلب را مختل می کنند. در افرادی که فقط به طور وقت و گاه به گاه افت فشار خون را تجربه می کنند، ممکن است نوشیدن آب کافی در بهبود وضعیت فرد موثر باشد. در غیر این صورت، فرد حتما باید به پزشک مراجعه کند. سرگیجه بعد از غذا خوردن در موارد محدودی و گاه به گاه نیاز به مراجعه به پزشک ندارد. در این شرایط ممکن است قند خون یا فشار خون فرد به طور موقت تغییر پیدا کرده و یا اینکه نوع غذایی که فرد خورده باعث سرگیجه شده باشد. اما در صورت بروز علایم زیر همراه با سرگیجه، فرد باید به پزشک مراجعه کند: گیجی درد قفسه سینه تغییر در هوشیاری به طور کلی سرگیجه مداوم را نباید نادیده گرفت. چون سرگیچه می تواند نشان دهنده بیماری های زمینه ای باشد که قابل درمان می باشد. پزشک معمولا با استفاده از چند آزمایش ساده می تواند علت را تشخیص دهد و گزینه های درمانی مناسب را تجویز کند. همچنین از آنجا که سرگیجه می تواند منجر به سقوط، پرت شدن فرد و سایر حوادث شود، بهتر است فرد برای جلوگیری از صدمات احتمالی سریعا به دنبال درمان سرگیجه باشند. درمان سرگیجه بعد از غذا خوردن معمولا به علت اصلی بستگی دارد. به عنوان مثال، اگر افت فشار خون بعد از مصرف غذا باعث ایجاد مشکل شده باشد هیچ درمان مطمین برای افت فشار خون بعد از غذا خوردن وجود ندارد، اما برخی تغییر در شیوه زندگی می تواند به فرد در جلوگیری از فشار خون پایین کمک کند: مبتلایان قبل از غذا مقدار زیادی آب بنوشند. نوشیدن یک یا دو لیوان آب قبل از غذا می تواند باعث افزایش میزان حجم خون در بدن فرد شود. وعده های غذایی بزرگتر نسبت به وعده های کوچکتر احتمال فشار خون بعد از مصرف را افزایش می دهند. این افراد بهتر است به جای چند وعده غذایی بزرگ، روزانه چندین وعده غذایی کوچک میل کنند. چون بدن برای هضم یک وعده غذایی بزرگ از انرژی و جریان خون بیشتری استفاده می کند، اما خوردن وعده های غذایی کوچک می تواند سرگیجه بعد از غذا خوردن را کاهش دهد. سعی کنند سه وعده غذایی در روز را به شش یا هفت وعده غذایی کوچکتر تغییر دهند. مبتلایان باید سعی کنند در اولین ساعت بعد از خوردن غذا به آرامی از خواب بلند شوند زیرا احتمال سرگیجه در این مواقع بیشتر است. نشستن یا دراز کشیدن به مدت یک ساعت پس از غذا، روش دیگری برای مقابله با افت فشار خون بعد از غذا است. در صورت نیاز به جابجایی، مراقب بوده و علایم افزایش فشار خون کنترل شوند. از مصرف غذاهایی مانند کافیین، الکل و غذاهای پر سدیم که باعث ایجاد سرگیجه می شوند، خودداری گردد. مبتلایان به سرگیجه بعد از غذا خوردن باید غذاهایی را انتخاب کنند که زمان بیشتری برای هضم لازم داشته باشند. غذا هایی مانند غلات کامل، میوه و سبزیجات. می توانند برای این افراد مفید باشند. نان سفید و سایر غذاهای تهیه شده با آرد بسیار تصفیه شده، برنج سفید، سیب زمینی و نوشیدنی های قندی به سرعت از معده به روده کوچک منتقل می شوند و به افت فشار خون بعد از غذا خوردن و سرگیجه منجر می شوند. قطع این مواد غذایی و جایگیزین کردن آن ها با غلات، حبوبات، پروتیین و روغن های سالم که به آرامی هضم می شوند می تواند فشار خون بیمار را بعد از غذا خوردن حفظ کند و سرگیجه را کاهش دهد. اگر سرگیجه نتیجه خوردن یک غذای خاص یا حساسیت غذایی باشد، بیمار باید از خوردن این ماده غذایی پرهیز کند. بسیاری از موارد بعد از غذا خوردن در دوران بارداری می تواند باعث سرگیجه شوند. بارداری به خودی خود می تواند با سرگیجه از دلایلی مانند قند خون پایین و تغییر جریان خون از شار هورمونی همراه باشد. سرگیجه در بارداری می تواند از افت قند خون و تغییر جریان خون ناشی از تغییرات هورمونی، نشستن طولانی مدت و بلند شدن ناگهانی ایجاد شود. به ندرت، هیپوگلیسمی واکنشی در بارداری دیده می شود. خانم های بارداری که بعد از وعده غذایی دچار سرگیجه می شوند، معمولا متوجه می شوند که این علامت بعد از زایمان بهبود می یابد. اما اگر سرگیجه شدید، طولانی مدت یا در عملکرد زن اختلال ایجاد کند، باید به پزشک مراجعه کند. مبتلایان می توانند با ایجاد تغییرات اساسی در رژیم غذایی، میزان ابتلا به سرگیجه بعد از غذا خوردن را کاهش دهند. با این حال، اگر سرگیجه مزمن شود و در طولانی مدت ادامه یابد و یا شدیدتر گردد، بیمار باید به پزشک مراجعه کند. همچنین بیماران باید هنگام بلند شدن از جای خود زیاد عجله نکنند و برای جلوگیری از افتادن و سقوط به جایی تکیه کنند و بعد بلند شوند. در افرادی که احساس سرگیجه می کنند نوشیدن آب زیاد می تواند به کاهش علایم کمک کند. منابع: |
ناخنک چشم رشد باله مانندی از عروقی گوشتی است که از ملتحمه سرچشمه گرفته و می تواند به لیمبوس قرنیه و فراتر از آن سرایت کند. بروز بیماری ناخنک چشم نسبتا شایع بوده و باعث تغییرات ظاهری می شود. خوشبختانه این عارضه چشمی ت ثیری بر روی قدرت بینایی یا چشم فرد نخواهد داشت. از آنجا که بیماری ناخنک چشم معمولا در مراحل اولیه بدون علامت است، در مورد تاریخچه پیداش و درمان طبیعی این بیماری تحقیقات کمی صورت گرفته و بیشتر چشم پزشکان این عارضه چشمی را نادیده و ناچیز تصور کرده و درمان آن را اولویت نمی دانند. حتی در مورد مدیریت و ادامه زندگی با این عارضه چشمی نیز اطلاعات جامعی در دست نیست. بیماری ناخنک یا، عارضه ای چشمی است که شایع بوده و برخلاف اسم Surfer (موج سوار) که روی آن گذاشته شده مخصوص یک ورزش خاص نبوده و می تواند هر شخصی که ساعات طولانی از روز را در بیرون از منزل می گذراند را درگیر کند. نشانه اصلی ابتلا به بیماری ناخنک چشم رشد بافت صورتی در ملتحمه چشم است که ممکن است بعضی از موارد کل کره چشم را بپوشاند. شیوه رشد و گسترش این ضایعه عروقی در داخل چشم به نحوی است که ابتدا از گوشه چشم از سمت بینی شروع شده و به مرور زمان به سمت مردمک رشد می کند. شاید در ابتدا با دیدن این عارضه در داخل چشم خود حسابی وحشت زده شوید اما جای نگرانی نبوده و این عارضه سرطانی نیست. رشد این عروق و بافت ها در داخل چشم، ممکن است با گذشت چند سال کند یا در برهه ای از زمان به کلی متوقف شود. اما در بعضی از موارد نادر، رشد این ضایعه به قدری ادامه می یابد که به کلی مردمک چشم فرد مبتلا را پوشانده و باعث بروز مشکلات بینایی برای فرد خواهد شد. این رشد بافت های عروقی در داخل چشم ممکن است یک چشم یا همزمان هر دو چشم فرد را درگیر کند. زمانی که این عارضه هر دو چشم را درگیر کند به آن ناخنک چشم دوطرفه گفته می شود. با وجود اینکه این بیماری جدی نیست، اما می تواند برای فرد مبتلا آزار دهنده و ناخوشایند باشد. شاید تمام طول روز حس کنید که جسمی خارجی در داخل چشم تان وجود داشته یا چشم ها دچار قرمزی و التهاب شود. احتمالا بعد از ابتلا به این بیماری دایما اطرافیان در مورد علت قرمزی چشم فرد سوال خواهند پرسید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عواملی که احتمال بروز این بیماری را افزایش می دهند، شامل موارد زیر می شوند: قرار گرفتن در معرض نور ماوراء بنفش (مانند خورشید) خشکی چشم ها محرک هایی مثل گرد و غبار و باد دود به طور کلی بیرون بودن از منزل برای ساعات طولانی، احتمال قرار گرفتن شما در برابر این محرک ها را افزایش داده و در نتیجه احتمال بروز این بیماری نیز تا حد قابل توجهی افزایش خواهد یافت. اگر در نزدیکی خط استوا زندگی می کنید و بین تا سال سن دارید، احتمال بروز این بیماری تا حد قابل توجهی افزایش خواهد یافت. برای ابتلا به این بیماری کافی است ساعات طولانی بدون عینک دودی یا محافظ مناسبی برای چشم ها در برابر نور خورشید قرار بگیرید تا چشمان تان خشک شود. البته داشتن پوست و رنگ چشم های روشن نیز از جمله عواملی است که احتمال ابتلا به ناخنک چشم را افزایش خواهد داد. بیماری ناخنک چشم همیشه با علایم ظاهر نخواهد شد. حتی در مواقعی که علایمی داشته باشد نیز علایم آن خفیف خواهد بود. نشانه های شایع این عارضه چشمی، قرمزی، تاری دید بوده و در مواردی که بافت عروقی ضخیم باشد فرد احساس وجود جسمی خارجی در چشم ها خواهد داشت. علاوه بر این ها فرد ممکن است گاهی اوقات دچار خارش و سوزش چشم ها شود. در صورت شدید بودن عارضه نیز، این ضایعه چشمی ممکن است به قدری رشد که کاملا شبکیه چشم را گرفته و دید فرد را با مشکل روبرو کند. بعد از بروز ناخنک چشم، فرد ممکن است دیگر نتواند از لنزهای چشمی استفاده کند. زیرا به محض قرار گرفتن لنزها در داخل چشم، فرد احساس سوزش و ناراحتی شدیدی خواهد داشت. علایم کلی این بیماری شامل موارد زیر می شود: سوزش خارش احساس وجود جسم خارجی در داخل چشم قرمزی چشم ها در صورتی که ضایعه به وجود آمده در داخل چشم رشد کرده و قرنیه چشم را درگیر کند. ممکن است فرم طبیعی سطح چشم تغییر کرده و فرد دچار آستیگماتیسم و انحرافات چشمی شود. تشخیص بیماری ناخنک چشم کار ساده ای است. پزشک چشم ممکن است براساس معاینه چشکبا استفاده از slit lamp این بیماری را تشخیص دهد. این لامپ به پزشک اجازه می دهد. تا با کمک بزرگنمایی و روشنایی روشن چشم را به خوبی معاینه کرده و هر گونه جسم خارجی در داخل آن را تشخیص دهد. اگر پزشک برای تشخیص دقیق تر نیاز به انجام آزمایشات اضافی داشته باشد، ممکن است از آزمایشات زیر استفاده کند: تست دقت بینایی. این تست شامل خواندن حروف روی نمودار چشم می شود. توپوگرافی قرنیه. این روش نقشه برداری پزشکی برای اندازه گیری تغییرات چشمی و میزان انحنای قرنیه فرد مبتلا است. پرونده سازی تصویری. این شیوه شامل تصویر برداری های متعدد از چشم است تا هر گونه پیشرفت و رشد ضایعه داخل چشم، تحت نظارت پزشک بوده و با توجه به میزان رشد آن، اقدامات درمانی لازم صورت بگیرد. هر روز هنگام خروج از منزل عینک آفتابی بزنید. برای جلوگیری از بروز این عارضه حتی روزهای ابری و برفی نیز از عینک آفتابی استفاده کنید. بهتر است از عینک های دودی مناسب و محافظ در برابر اشعه ماوراء بنفش A ( UVA ) و ماوراء بنفش B ( UVB ) استفاده کنید. در هنگام وزش باد یا گردو غبار نیز یا از منزل خارج نشده یا چشمان خود را به خوبی بپوشانید. حتی هنگامی که در داخل ماشین نشسته اید نیز بهتر است شیشه ها را بالا کشیده و از تهویه داخل خودرو استفاده کنید. برای محافظت از چشم ها در برابر نور خورشید در هنگام رانندگی با خودروی شخصی خود نیز بهتر است برچسب های محافظ روی قسمت بالایی شیشه خود نصب کنید. متخصصان چشم پزشک توصیه می کنند که علاوه بر استفاده از عینک های دودی، بهتر است از کلاه های لبه دار محافظ در طول روز استفاده کرده و در صورتی که در مناطق خشک زندگی می کنید، حتما به طور منظم از قطره های اشک چشم بدون مواد نگهدارنده استفاده کنید. در صورت بروز هر گونه علایم مشابه بیماری ناخنک چشم بهتر است به پزشک مراجعه کنید. پزشک با بررسی بخش جلوی چشم با استفاده از میکروسکوپ مخصوص خود آن را تشخیص داده و بعد از تشخیص، روند درمانی مناسب در پیش گرفته خواهد شد. اگر علایم شما خفیف باشد، نیازی به درمان این عارضه چشمی نخواهید داشت. اگر این بیماری باعث قرمزی یا تحریک موقتی شود، پزشک معالج از درمان های زیر برای بهبود این موارد استفاده خواهد کرد: قطره یا پمادهای بدون نسخه اشک و مرطوب کننده های چشمی قطره های مخصوص برطرف کردن التهاب و قرمزی چشم ها برای کاهش علایمی مثل قرمزی، خارش، تورم و درد پزشک ممکن است قطره های استروییدی مخصوصی را تجویز کند در صورتی که رشد ضایعه در داخل چشم تا حدی پیش برود که بینایی فرد را با مشکل روبرو کرده یا ظاهر چشم را به کلی تغییر دهد. پزشک می تواند با جراحی این ضایعه را از داخل چشم خارج کند. البته همانند عمل های جراحی دیگر، این عمل نیز ممکن است با عوارض جانبی زیر همراه باشد: برگشت ضایعه چشمی، شدیدتر و بزرگ تر از قبل بروز جای زخم در داخل چشم در بیشتر موارد، پزشک فقط در صورتی عمل جراحی را تجویز می کند که: شیوه های درمانی دیگر ت ثیری نداشته باشد. قدرت بینایی فرد به خطر بیفتد. تغییر ظاهر چشم برای فرد مبتلا آزار دهنده باشد. در یکی از انواع جراحی از بافت ملتحمه فرد برای پر کردن فضای خالی پس از برداشتن ضایعه استفاده خواهد شد. در طی عمل، ضایعه به وجود آمده در داخل چشم برداشته شده و بافت برداشته شده از ملتحمه چشم را به قسمت خالی شده بخیه زده یا می چسبانند. نوع دیگری از جراحی نیز وجود دارد که از داروهایی به نام میتومایسین C این عمل جراحی معمولا تا دقیقه طول کشیده و احتمالا یک تا دو روز باید چشم عمل شده خود را تا زمان بهبودی بپوشانید. پس از گذشت چند روز می توانید به روال عادی زندگی خود بازگشته و کارهای خود را از سر بگیرید. بعد از انجام عمل جراحی نیز شاید نیاز باشد تا برای کاهش التهابات و احتمال به وجود آمدن ضایعه چشمی جدید، تا چندین هفته از قطره های استروییدی برای چشم خود استفاده کنید. چنانچه این عمل جراحی را انجام داده باشید باید تا یک سال نهایت مراقبت را از چشمان خود بکنید. زیرا تا ماه بعد از عمل جراحی، احتمال بازگشت ناخنک چشم بسیار زیاد است. بعد از عمل نیز همیشه در زیر آفتاب و در زمان خروج از منزل از عینک دودی مناسب استفاده کنید. مت سفانه، ناخنک چشم پس از عمل جراحی ممکن است. به خاطر قرار گرفتن در معرض اشعه ماوراء بنفش یا استرس اکسیداتیوها مجددا به بازگردد. برخی از مطالعات میزان عود و بازگشت این عارضه را تا درصد را نشان می دهند. در حالی که برخی دیگر میزان عود مجدد را تا درصد گزارش کرده اند. برخی تحقیقات حتی نشان می دهد. که احتمال عود مجدد در افرادی که در ماه های تابستان عمل جراحی داشته و ناخنک چشم خود را خارج کرده اند، بسیار بیشتر از افراد در ماه های دیگر سال بوده است. به همین خاطر فرد پس از عمل جراحی برای جلوگیری از بروز مجدد بیماری ناخنک چشم حتما باید از عینک های مناسب و محافظ چشم برای خروج از منزل استفاده کند. ناخنک چشم رشد باله مانندی از عروقی گوشتی است. که از ملتحمه سرچشمه گرفته و می تواند به لیمبوس قرنیه و فراتر از آن سرایت کند. بروز بیماری ناخنک چشم نسبتا شایع بوده و باعث تغییرات ظاهری می شود. خوشبختانه این عارضه چشمی ت ثیری بر روی قدرت بینایی یا چشم فرد نخواهد داشت. اما در صورت رشد ضایعه چشمی، ممکن است حتی مردمک چشم فرد را درگیر کرده و قدرت بینایی فرد را کاهش دهد. معمولا بیماری ناخنک نیاز به درمان ندارد اما در صورتی که علایم این بیماری شدید باشد. می توان با استفاده از عمل جراحی ناخنک را از داخل چشم خارج کرد. اما احتمال بازگشت مجدد این عارضه بسیار زیاد است. منابع: |
آیا تا به حال کسی را دیدید که دارای رنگ چشمان کاملا متفاوتی باشد یا یکی از چشم ها او بیش از یک رنگ داشته و چند رنگ باشد؟ به عنوان مثال، آیا کسی را می شناسید که یکی از چشم های او قهوه ای و چشم دیگر او به رنگ آبی باشد؟ این یک عارضه چشمی به اسم hetrochromia یا همرنگ نبودن عنبیه چشم ها است که بر روی عنبیه یا همان بخش رنگی چشم ت ثیر می گذارد. در بیشتر موارد این متفاوت بودن رنگ چشم ها، هیچ مشکلی برای فرد مبتلا به وجود نخواهد آورد. این مشکل ناشی از ژن هایی است که از والدین او به ارث رسیده یا مشکلی است که در هنگام تشکیل چشم ها در دوران جنینی اتفاق افتاده است. یعنی ممکن است دو رنگ بودن چشم ها نشانه ای از یک بیماری یا تنها یک خصوصیت مادرزادی در فرد باشد. متفاوت بودن رنگ چشم در انسان ها نادر بوده و بیشتر حیوانات دارای رنگ چشم متفاوت هستند. طبق آمارها تنها هزار نفر از افراد آمریکایی دارای رنگ چشم های متفاوت هستند. ناهمرنگی عنبیه چشم زمانی است که هر کدام از عنبیه چشم های فرد دارای رنگ متفاوتی باشد. تغییر رنگ عنبیه چشم ها دارای انواع مختلفی است. به عنوان مثال ممکن، تغییر رنگ کامل عنبیه چشم باعث می شود تا رنگ یکی از چشم ها کاملا با رنگ چشم دیگر فرد متفاوت باشد. در حالی که تغییر رنگ بخشی از عنبیه زمانی است که فقط قسمتی از عنبیه رنگ متفاوتی داشته باشد. یکی دیگر از انواع این ناهمرنگی، ناهمرنگی مرکزی عنبیه است که در آن مرکز چشم به صورت یک حلقه دارای رنگ متفاوت نسبت به دیگر قسمت های چشم یا چشم دیگر او داشته باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اما مهم ترین نکته در این عارضه، علت اصلی بروز آن است. در ادامه این مقاله به علل احتمالی ابتلا به این عارضه چشمی خواهیم پرداخت. اگر رنگ چشم فرد بعد از دوران نوزادی به یکباره تغییر کند، به آن hetrochromia اکتسیابی گفته می شود. در صورت بروز چنین اتفاقی، فرد باید حتما به پزشک مراجعه کند. زیرا این تغییر رنگ ناگهانی عنبیه چشم ممکن است نشان دهنده یک بیماری زمینه ای باشد. ضربه چشمی. وارد شدن یک ضربه ناگهانی به چشم یکی از مواردی است که می تواند باعث تغییر رنگ چشم شود. بیش از درصد از آسیب های چشمی در حین انجام کارهای منزل، ورزش یا فعالیت های تفریحی دیگر اتفاق میفتد. گلوکوما بیماری که بیش از میلیون آمریکایی را درگیر خود کرده، یکی دیگر از علل متفاوت بودن رنگ چشم ها است. این بیماری باعث افزایش فشار در داخل چشم و تجمع مایعات در داخل آن می شود. از جمله عوارض ابتلا به این بیماری از دست دادن قدرت بینایی و تغییر رنگ چشم ها است، البته تشخیص و درمان به موقع می تواند از بروز این عوارض جانبی تا حد زیادی پیشگیری کنید. بعضی از داروها مثل داروهای مخصوص درمان گلوکوما که فشار داخل چشم را کاهش می دهند، ممکن است باعث تغییر رنگ چشم فرد شوند. نوعی سرطان سلول های عصبی است که بیشتر کودکان زیر سال را درگیر می کند. زمانی که تومور بر روی عصب های سینه یا گردن فشار وارد می کند باعث افتادگی پلک ها و کوچک تر شدن مردمک چشم کودک خواهد شد. همچنین در نتیجه فشار بر روی عصب ها، ممکن است رنگ یکی از چشم ها کودک تغییر کند. در صورتی که شاهد تغییر رنگ چشم کودک بودید، بهتر است سریعا به پزشک مراجعه کنید. سرطان چشم: ملانوما یکی از انواع سرطانی است که به ندرت ممکن است چشم فرد را درگیر کند. این سرطان ملانین چشم رنگدانه های چشم (مو و پوست) را درگر می کند. یکی از نشانه های بروز ملانوما بروز یک نقطه تیره بر روی عنبیه چشم است. اما تاری دید یا از دادن کامل قدرت بینایی شایع تر از دیگر عوارض این بیماری است. علل بروز هتروکرومیا در نوزادان شامل موارد زیر می شود: سندرم هورنر هتروکرومیا خوش خیم سندرم Sturge - Weber سندرم واردن برگ Piebaldism بیماری Hirschspring سندرم Block - sulzberger بیماری Rechlinghausen von بیماری Bourneville سندرم Parry - Romberg اما زمانی که فردی بعد از سنین کودکی دچار تغییر رنگ چشم شود به آن هتروکرومیا اکتسابی گفته می شود. آسیب چشمی خون ریزی از چشم تورم به علت یووییت یا Iritis جراحی های چشمی سندرم هورنر اکتسابی گلوکوم و مصرف دارو برای درمان آن سندرم پراکندگی رنگ دانه ملانوز چشمی سندرم Posner - Schlossman سندرم اکتورپیون عنبیه تومورهای خوش خیم و بدخیم عنبیه دیابت انسداد ورید شبکیه مرکزی سندرم Cheiak - Higashi اگر احتمال می دهید که کودک شما مبتلا به این عارضه چشمی است، کودک حتما باید توسط چشم پزشک معاینه شود. چشم پزشک با توجه به ظاهر چشمی و بیماری های زمینه ای دیگر، بروز این عارضه چشمی را تشخیص خواهد داد. در بیشتر موارد هیچ بیماری و وضعیتی باعث تغییر رنگ چشم نبوده و با توجه به مادرزادی بودن عارضه، نیاز به درمان خاصی نخواهد بود. با این حال بررسی و معاینه کامل چشم بعد از احتمال ابتلا از اهمیت بسیار زیادی برخوردار است. اگر به عنوان یک فرد بزرگسال دچار عارضه تغییر رنگ چشم ها شده اید، بازهم نیاز به مراجعه به چشم پزشک خواهید داشت. پزشک با معاینه دقیق چشم، علت اصلی بروز این تغییر چشمی را تشخیص داده و بهترین شیوه درمان را در پیش خواهد گرفت. در درمان بیماری ناهمرنگی عنبیه چشم، درمان با هدف بهبود بیماری های زمینه ای به وجود آورنده این عارضه صورت می گیرد. در نتیجه در صورتی که بیماری یا مشکل زمینه ای باعث بروز این عارضه نشده باشد، فرد نیاز به درمان آن نخواهد داشت. ناهمرنگی عنبیه چشم زمانی است که هر کدام از عنبیه چشم های فرد دارای رنگ متفاوتی باشد. تغییر رنگ عنبیه چشم ها دارای انواع مختلفی است. این عارضه چشمی دارای انواع مختلفی بوده و در همه موارد نیاز به درمان نخواهد داشت. منابع: |
شکستگی دنده یکی از آسیب دیدگی های شایعی است که زمانی اتفاق می افتد که یکی از استخوان های قرار گرفته در داخل قفسه دنده شکسته یا دچار ترک می شود. شایع ترین علت بروز شکستگی دنده وارد شدن ضربه به قفسه سینه است. این آسیب دیدگی ممکن است در اثر سقوط، تصادف رانندگی یا ورزش های تماسی اتفاق بی افتد. معمولا آسیب های وارد شده با ناحیه دنده باعث ترک خوردگی این ناحیه شده و به اندازه شکستگی استخوان های این ناحیه خطر نخواهد بود. زیرا شکستگی لبه های استخوان می تواند به اندام های داخلی مثل رگ های خونی یا دستگاه تنفسی فرد آسیب جدی برساند. در بیشتر موارد، دنده های شکسته شده معمولا طی یک یا دو ماه بهبود می یابند. در درمان عارضه شکستگی دنده، کنترل درد اهمیت بسیار زیادی خواهد داشت. زیرا با کاهش درد فرد می تواند به تنفس عمیق ادامه داده و از بروز عوارض تنفسی مثل ذات الریه (پنومونی) جلوگیری کند. علت اصلی بروز شکستگی های دنده، ضربات مستقیم مثل ضربات ناشی از تصادفات رانندگی، افتادن یا ورزش های تماسی است. علاوه بر این شکستگی دنده ها ممکن است در نتیجه ضربات تکراری در ورزش هایی مثل گلف، قایق رانی یا سرفه های شدید و طولانی اتفاق بیفتد. احتمال بروز شکستگی دنده ممکن است به خاطر عوامل خطر زیر افزایش یابد: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید پوکی استخوان. ابتلا به این بیماری سبب می شود تا استخوان های شما به مرور زمان تراکم خود را از دست داده و شما را مستعد بروز شکستگی های استخوانی کند. مشارکت ورزشی. انجام ورزش های تماسی مانند هاکی یا فوتبال، خطر آسیب دیدگی و وارد شدن ضربه به قفسه سینه را تا حد قابل توجهی افزایش خواهد داد. ضایعه سرطانی در یک دنده. یک ضایعه سرطانی می تواند باعث ضعیف شدن بافت استخوانی شده و آن را در معرض شکستگی قرار دهد. درد ناشی از شکستگی استخوان معمولا در زمانی که مشغول فعالیت های زیر باشید، شدت خواهد یافت: نفس عمیق کشیدن وارد شدن فشار بر روی ناحیه آسیب دیده خم شدن یا چرخاندن بدن در صورتی که احساس می کنید قسمتی از قفسه سینه بعد از وارد شدن ضربه به آن، نسبت به لمس حساس شده یا اینکه در هنگام نفس کشیدن احساس درد می کنید. بهتر است برای تشخیص و درمان به پزشک مراجعه کنید. اگر احساس فشار، پر بودن یا فشرده شدن در قسمت مرکزی سینه خود می کنید که بیش از چند دقیقه طول کشیده یا دردی که فراتر از قفسه سینه رفته و تا شانه یا بازوی شما کشیده می شود، فورا به مراقبت پزشکی بپردازید. این علایم می تواند نشانگر حمله قلبی باشد در نتیجه باید سریعا توسط پزشک مورد معاینه و درمان قرار بگیرید. شکستگی دنده می تواند به رگ های خونی و اعضای داخلی بدن آسیب جدی رساند. این احتمال آسیب دیدگی با افزایش تعداد دنده های شکسته، افزایش خواهد یافت. عوارض جانبی ناشی از شکستگی دنده بستگی به این دارد که کدام دنده های شما در نتیجه ضربه یا حادثه دچار شکستگی شده باشد. پارگی یا سوراخی آیورت. شکستگی و نوک تیز شدن یکی از سه دنده بالایی قفسه سینه می تواند باعث پارگی رگ آیورت یا رگ های خونی مهم دیگر قرار گرفته در این ناحیه شود. سوراخ شدن ریه. شکستگی و نوک تیز شدن یکی از دنده های میانی قفسه سینه می تواند باعث سوراخ شدن ریه و اختلال در عملکرد آن شود. آسیب دیدگی طحال، کبد یا کلیه ها. احتمال شکستگی دنده های پایینی قرار گرفته در قفسه سینه بسیار کم تر از دیگر دنده ها است. زیرا دنده های انتهایی انعطاف پذیری بیشتری نسبت به دنده های بالایی و میانی داشته و در نتیجه احتمال آسیب دیدگی آن ها نیز کمتر خواهد بود. اما در صورتی که دچار شکستگی دنده های پایینی شوید، این شکستگی می تواند باعث آسیب دیدگی جدی به طحال، کبد یا حتی کلیه شما شود. بهتر است هنگام ورزش های تماسی از تجهیزات مراقبتی و کلاه ایمنی مخصوص آن رشته استفاده کنید. به طور منظم کف منزل را تمیز کرده و وسایلی که ممکن است باعث سر خوردن یا گیر کردن پاها و زمین خوردن شود را از کف زمین جمع آوری کنید. دریافت مقدار کافی کلسیم و ویتامین D در رژیم غذایی برای داشتن استخوان های قوی بسیار مهم است. به خاطر داشته باشید که باید روزانه حدود میلی گرم کلسیم و واحد بین المللی ویتامین D را از طریق مواد غذایی و مکمل ها دریافت کنید. تشخیص شکستگی دنده در طی معاینه برای تشخیص شکستگی دنده، احتمالا پزشک با وارد کردن فشار بر روی دنده ها وضعیت درد شما را بررسی خواهد کرد. علاوه بر این پزشک با گوش دادن به صدای نفس کشیدن یا مشاهده وضعیت حرکت قفسه سینه اقدام به تشخیص هر گونه شکستگی یا ترک خوردگی دنده خواهد نمود. استفاده از پرتوهای اشعه ایکس برای تصویر برداری می تواند وضعیت و سلامت استخوان ها را نشان دهد. اما تصویر برداری اشعه ایکس نمی تواند مشکلاتی مثل ترک خوردن دنده یا شکستگی های که تازه اتفاق افتاده است را نشان دهد. البته تصویربرداری با اشعه ایکس می تواند به تشخیص هوا جنبی ( Collapseed lung ) کمک کند. این تصویر برداری همه جزییاتی که ممکن است در تصویر برداری اشعه ایکس نادیده گرفته شده باشد را نمایان خواهد کرد. اسکن سی تی اسکن حتی به تشخیص آسیب به بافت نرم و رگ های خونی نیز کمک خواهد کرد. در این تکنولوژی تصویر برداری اشعه ایکس از زوایای مختلف تکرار و با تصویر برداری مقطعی از اعضای داخلی بدن ترکیب خواهد شد. این شیوه تصویر برداری نیز می تواند برای نشان دادن بافت های نرم و اعضای داخلی در اطراف دنده ها استفاده شده و نشان دهنده هر گونه آسیب دیدگی در ناحیه قفسه سینه باشد. این شیوه شکستگی های جزیی دنده ها را نشان خواهد داد. در تصویر برداری ام آر آی از آهنربای قوی و امواج رادیویی برای تصویر برداری مقطعی استفاده می شود. این تکنیک برای دیدن شکستگی های فشاری، جایی که استخوان پس از آسیب های مکرر ترک خورده، مانند دوره های طولانی سرفه بسیار مناسب است. در حین اسکن استخوان، مقدار کمی از مواد رادیواکتیو به جریان خون فرد تزریق شده و این رادیواکتیو در قسمت هایی از استخوان که در حال ترمیم هستند، جمع شده و در نتیجه در حین اسکن استخوانی در تصویر به دست آمده به خوبی مشخص خواهند شد. اکثر دنده های شکسته در طی شش هفته به خودی خود و بدون نیاز به هیچ درمانی بهبود خواهند یافت. محدود کردن فعالیت ها و کمپرس یخ ناحیه آسیب دیده از جمله مواردی است که می تواند به بهبودی و تسکین درد کمک کند. استفاده از مسکن ها پس از بروز شکستگی دنده از اهمیت بسیار زیادی برخوردار است. زیرا درد در هنگام تنفس عمیق ممکن است تنفس شما را با اختلال مواجه کرده و در نتیجه دچار عوارضی مانند ذات الریه شوید. در صورتی که داروها و مسکن های خوراکی کمکی به کاهش درد شما نمی کند، بهتر است با پزشک در مورد تزریق داروهای بی حسی موقت در اطراف عصب های دنده آسیب دیده خود مشورت کنید. هنگامی که درد شما تحت کنترل قرار گرفت، پزشک ممکن است تمرینات تنفسی را برای عمیق تر نفس کشیدن شما به شما آموزش دهد. زیرا افرادی که دچار شکستگی های دنده می شوند به علت درد ناشی از آن در معرض ابتلا به ذات الریه قرار خواهند داشت. در نتیجه این تمرینات تنفسی می تواند تا حد زیادی به کاهش احتمال بروز عوارض جانبی مثل ذات الریه کمک کند. در گذشته، پزشکان از باندهای کشی برای فشرده سازی قفسه سینه استفاده می کردند تا به بی حرکت کردن ناحیه آسیب دیده کمک کند. اما امروزه به هیچ وجه استفاده از باندهای کشی برای بستن دنده های شکسته توصیه نمی شود زیرا این کار مانع تنفس عمیق فرد شده و احتمال بروز ذات ریه را تا حد قابل توجهی افزایش خواهد داد. بیشتر شکستگی استخوان های دنده به علت تصادفات موتور سیکلت رخ می دهد، در نتیجه خودتان می توانید متوجه بروز شکستگی دنده شوید و سریعا باید به اورژانس مراجعه کنید. اما در صورتی که به خاطر فشار تکراری در گذر زمان تصور می کنید که دچار این عارضه شدید بهتر است به پزشک متخصص مراجعه کنید. از آن جایی که مدت زمان ملاقات با پزشک کوتاه بوده و حرف های زیادی برای گفتن خواهید داشت. در نتیجه بهتر است با آمادگی کامل به پزشک مراجعه کرده و از این زمان کوتاه نهایت استفاده را ببرید. بهتر است قبل از حضور در مطب موارد زیر را آماده کنید: همه نشانه های مربوط و غیر مربوط به بیماری خود را یادداشت کرده و همراه خود داشته باشید. بهتر است استرس ها و تغییرات اخیری که در زندگی تان افتاده است را یادداشت کنید. نام تمامی داروها، مکمل ها و ویتامین های که مصرف می کنید را همراه با میزان مصرف خود یادداشت کنید. گاهی اوقاتت به خاطر سپردن تمامی موارد و اطلاعاتی که پزشک در اختیارتان قرار می دهد، کار دشواری است. در نتیجه بردن همراه به یادآوری اطلاعات مهم و نکات کمک زیادی خواهد کرد. تمامی سوالات مربوط و غیر مربوطی که به ذهنتان رسیده و قصد پرسیدن آن ها از پزشک را دارید را یادداشت کرده و همراه خود به مطب ببرید. در مورد شکستگی دنده ها می توانید از سوالات زیر استفاده کنید: تا چه زمانی احساس درد خواهم داشت؟ چه درمان هایی برای بهبود این عارضه وجود دارد؟ کدام مورد را برای شرایط من توصیه می کنید؟ دچار بیماری های دیگری هستم، چگونه می توانم این بیماری ها را در کنار هم مدیریت کنم؟ آیا نیاز است تا فعالیت های خود را محدود کنم؟ پزشک در حین معاینه ممکن است برای تشخیص دقیق تر شکستگی دنده، سوالات زیر را مطرح کند: از چه زمانی شاهد بروز علایم بودید؟ درد دقیقا در کدام قسمت قفسه سینه شما است؟ علایم به صورت موقتی بروز می کند یا دایمی است؟ درد تا چه میزان شدید است؟ آیا فکر می کنید ضربه یا حادثه ای باعث بروز این عارضه شده باشد؟ آیا فعالیت یا حرکتی باعث بدتر یا بهتر شدن درد ناشی از این عارضه می شود؟ منبع: |
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.