text
stringlengths 702
148k
|
|---|
IUI یا لقاح داخل رحمی، یک روش درمانی نسبتا ساده برای باروری است. لقاح داخل رحمی ممکن است با استفاده از دارو و یا بدون دارو های باروری انجام شود. IUI ممکن است به جای IUI از اصطلاح رایج تر تلقیح مصنوعی ( AI ) استفاده شود. IUI AI یکی هستند. توانایی زوج برای باردار شدن به عوامل مختلفی بستگی دارد. لقاح داخل رحمی بیشتر در شرایط زیر کاربرد دارد. در برخی موارد زنان مجبور هستند از اسپرم منجمد شده برای باردار شدن استفاده کنند. نمونه های اسپرم منجمد از آزمایشگاه های معتبر تهیه می شوند. این اسپرم ها قبل از انجام لقاح داخل رحمی از حالت انجماد خارج می گردند. لقاح داخل رحمی، اغلب به عنوان درمان اولیه برای ناباروری غیر قابل توضیح همراه با داروهای القا کننده تخمک گذاری انجام می شود. برای ناباروری مرتبط با آندومتر، استفاده از دارو ها همراه با انجام IUI اغلب اولین روش درمانی است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تجزیه و تحلیل مایع منی مرد، یکی از اولین مراحل ارزیابی پزشکی ناباروری است. در برخی موارد اشکالات زیر می تواند وجود داشته باشد. غلظت اسپرم کم کم تحرکی اسپرم ناهنجاری در اندازه و شکل اسپرم (مورفولوژی) لقاح داخل رحمی و اسپرم منجمد شده می تواند بر برخی از این مشکلات غلبه کند. دهانه رحم، در انتهای تحتانی آن، به باز شدن رحم کمک می کند. مخاط تولید شده توسط گردن رحم در زمان تخمک گذاری، محیط ایده آلی را برای جذب اسپرم از واژن به لوله های فالوپ فراهم می کند. اما اگر مخاط دهانه رحم خیلی ضخیم باشد، ممکن است مانع از تحرک اسپرم شود. همچنین احتمال دارد خود سرویکس مانع از رسیدن اسپرم به تخم شود. جای زخم مانند مواردی که در اثر بیوپسی یا روش های دیگر ایجاد می شود، می تواند باعث ضخیم شدن دهانه رحم شود. اما لقاح داخل رحمی ورود اسپرم از دهانه رحم را دور می زند و اسپرم ها مستقیما درون رحم قرار می گیرند. IUI همچنین امکان دارد برای زنانی که نازایی آن ها ناشی از مشکلات تخمک گذاری (عدم تخمک گذاری یا کاهش تعداد تخمک ها) است، انجام شود. به ندرت، احتمال دارد یک زن نسبت به ی موجود در منی شریک زندگی خودش حساسیت داشته باشد. در این صورت انزال در مهبل باعث قرمزی، سوزش و تورم در زن می شود. یک کاندوم می تواند زن را از بروز علایم محافظت کند، اما از بارداری نیز جلوگیری می کند. اگر حساسیت شدید باشد، لقاح داخل رحمی می تواند برای بارداری موثر باشد، زیرا در این روش بسیاری از پروتیین های مایع منی قبل از وارد شدن اسپرم برداشته می شوند. لقاح داخل رحمی در موارد زیر توصیه نمی شود. آندومتریوز شدید سابقه عفونت لگن لوله های فالوپ مسدود شده با توجه به درمان های باروری، IUI IVF ساده تر است. هزینه لقاح داخل رحمی به پوشش بیمه ای بیمار بستگی دارد. با این وجود، IUI IVF است. بعد از عمل لقاح داخل رحمی، پزشک ممکن است پروژسترون را برای بیمار تجویز کند. پروژسترون درمانی معمولا از طریق شیاف واژینال انجام می شود. حدود یک هفته پس از IUI ، پزشک می تواند آزمایش خون را برای بررسی و اندازه گیری سطح پروژسترون و استروژن تجویز کند. لقاح داخل رحمی یک روش نسبتا ساده و بی خطر است و عوارض جدی کمی دارد. خطرات احتمالی شامل موارد زیر است. در نتیجه لقاح داخل رحمی خطر ابتلا به عفونت وجود دارد. گاهی اوقات روند قرار دادن سوند در رحم باعث مقدار کمی خون ریزی واژن می شود. این خون ریزی معمولا تاثیری در بارداری ندارد. لقاح داخل رحمی به خودی خود با افزایش خطر بارداری چند قلویی همراه نیست. اما، در صورت تداخل با داروهای تحریک کننده تخمک گذاری، خطر بارداری چند قلوزایی به میزان قابل توجهی افزایش می یابد. در حاملگی چند قلویی نسبت به بارداری های تک جنینی احتمال بروز خطرات زایمان زودرس و وزن کم هنگام تولد بیشتر خواهد بود. در مطب پزشک از مرد یک نمونه مایع منی تهیه می شود. علاوه بر آن می توان یک ویال اسپرم اهدا کننده منجمد شده را ذوب و آماده کرد. از آنجا که عوامل تشکیل دهنده غیر اسپرم موجود در مایع منی می توانند باعث ایجاد واکنش هایی در بدن زن شوند، نمونه به شکلی شسته می شود که اسپرم فعال و طبیعی را از دیگر اسپرم ها و سایر عناصر جدا می کند. احتمال بارداری با استفاده از یک نمونه کوچک از اسپرم سالم افزایش می یابد. از آنجا که زمان انجام IUI بسیار مهم است، نظارت بر علایم و تشخیص تخمک گذاری اهمیت زیادی دارد. برای این کار ممکن است زن از یک کیت پیش بینی تخمک گذاری ادرار در منزل استفاده کند. یا پزشک یک سونوگرافی ترانس واژینال را تجویز کند. همچنین احتمال دارد به زن گنادوتروپین کوریونی انسانی ( HCG ) تزریق و یا دارو داده شود تا IUI بیشتر لقاح داخل رحمی یک یا دو روز بعد از تشخیص تخمک گذاری انجام می شوند. لقاح داخل رحمی حدود تا دقیقه طول می کشد و معمولا در مطب یا کلینیک پزشک انجام می شود. خود روش IUI چرخه درمان زن بستگی به علت ناباروری و نوع IUI لقاح داخل رحمی ممکن است همزمان با چرخه درمانی Clomid یا letrozole در این شرایط، زن به محض شروع دوره قاعدگی، آزمایش خون می دهد. همچنین پزشک برای اطمینان از عدم وجود کیست تخمدان می تواند را توصیه کند. پزشک برای زن دارو های باروری خوراکی تجویز می کند. در این روش با کنترل دوره قاعدگی، لقاح داخل رحمی قبل از تخمک گذاری انجام می گیرد. در این روش، زن باید به محض این که پریود شد، با پزشک خود تماس بگیرد تا سونوگرافی اولیه و آزمایش خون را برای او تجویز کند. طبق دستور پزشک، زن تزریق خودش را شروع خواهد کرد. هر چند روز یکبار، سونوگرافی های واژن و یا آزمایش خون انجام می شود. سونوگرافی های واژن به دنبال تشکیل فولیکول ها می باشد. و آزمایش خون استرادیول ( E ) ، LH و پروژسترون را اندازه گیری می کند. پزشک می تواند بر اساس میزان هورمون، اندازه و تعداد فولیکول های روی تخمدان ها، دوز دارو ها را تنظیم کند. هنگامی که یک یا چند فولیکول به بلوغ رسیده باشند، پزشک روش لقاح داخل رحمی را برنامه ریزی می کند. در حالی که زن روی میز دراز کشیده، یک اسپکولوم (وسیله جراحی) در مهبل او قرار می گیرد. در طول عمل، پزشک یا پرستار: یک ویال حاوی نمونه ای از اسپرم سالم را به انتهای یک لوله طولانی و نازک و انعطاف پذیر (کاتتر) وصل می کند. کاتتر از طریق دهانه رحم و داخل رحم، داخل واژن قرار می گیرد. نمونه اسپرم از طریق لوله به داخل رحم زن منتقل می شود. کاتتر خارج شده و به دنبال آن اسپکولوم برداشته می شود. پس از تلقیح، از بیمار خواسته می شود برای مدت کوتاهی روی پشت خود دراز بکشد. پس از اتمام مراحل، او می تواند لباس های خود را بپوشد و به فعالیت های روزمره خود بپردازد. ممکن است بیمار بعد از انجام عمل، یک یا دو روز لکه بینی را تجربه کند. آزمایش خیلی زود می تواند نتیجه را مشخص کند. اگر هورمون های بارداری در آزمایش قابل اندازه گیری نباشد، ممکن است نتیجه آزمایش منفی باشد که در واقع، نشان می دهد زن واقعا باردار است. اگر بیمار از داروهای القا کننده تخمک گذاری مانند HCG استفاده کرده باشد، ممکن است دارو هنوز در بدن او وجود داشته باشد و آزمایش نشان دهد که زن بارداری است در حالی که او باردار نیست. پزشک به بیمار توصیه خواهد کرد که برای اطمینان بیشتر حدود دو هفته پس از نتیجه آزمایش خودش در خانه از کیت استفاده کند. کیت در تشخیص هورمون های بارداری بعد از لقاح حساس تر و دقیق تر است. اگر بارداری صورت نگرفته باشد، زن می تواند IUI را دوباره امتحان کند. غالبا برای افزایش احتمال بارداری، از همان روش درمانی به مدت سه تا شش ماه استفاده می شود. در چرخه هایی که داروهای باروری و لقاح داخل رحمی با هم ترکیب شده اند، میزان موفقیت در بارداری می تواند به برای الیگوسپرمی (کمبود کمتر از میلیون اسپرم در میلی لیتر) انتظار دو هفته ای برای زنانی که منتظر نتیجه لقاح خود هستند، اضطراب، نگرانی و نا امیدی زیادی به همراه دارد. در دوره های درمان باروری، انتظار دو هفته می تواند ناامید کننده باشد. انتظار دو هفته ای، دوره ای پر از ترس از شکست و امید به بارداری است. برخی راهکار برای کاهش اضطراب در این دو هفته و تحمل آن وجود دارند، زن بهتر است. وسواس در مورد "علایم بارداری" را متوقف کند. خودش را با انجام کار های مورد علاقه سرگرم کند. از تکنیک های آرامش و مدیریت استرس استفاده شود. یک درمانگر یا مشاور متخصص ناباروری برای خودش پیدا کند. با افرادی که بیمار را درک می کنند، ارتباط برقرار کرده و صحبت کند. زن همچنین در زمان استراحت خود می تواند موارد زیر را در نظر بگیرد. کتاب خواندن ماساژ درمانی پیاده روی و ورزش رنگ آمیزی و نقاشی کردن گوش دادن به موسیقی و گوش دادن به آهنگ های مورد علاقه منابع |
مغز استخوان، ماده ای اسفنجی مانند درون استخوان های بدن است. سلول های بنیادی در اعماق مغز واقع شده اند که می توانند به گلبول های قرمز، گلبول های سفید و پلاکت ها تبدیل شوند. مولتیپل میلوما زمانی شکل می گیرند که بدن، سلول های پلاسما زیادی را تولید می کنند و باعث ضعف استخوان می شود. در این صورت توانایی بدن برای مبارزه با عوامل عفونی خارجی کاهش پیدا می کند. لوسمی معمولا گلبول های سفید خون را در گیر می کند. در لوسمی بدن، سلول های خونی غیر طبیعی تولید می کند. با افزایش تعداد سلول های غیر طبیعی، آن ها به سلول های سفید خون طبیعی، گلبول های قرمز و پلاکت ها حمله کرده و باعث اختلال در عملکرد آن ها می شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید لوسمی حاد شامل سلول های خونی نابالغ، به نام انفجار می باشد و علایم آن می توانند به سرعت پیشرفت کنند. لوسمی مزمن، سلول های خونی بالغ تر را در گیر می کند. علایم در ابتدا می تواند خفیف باشند و یا اصلا علایمی بروز نکند تا حدی که شاید سال ها بیماری تشخیص داده نشود. انواع مختلف لوسمی وجود دارد، از جمله: که در بزرگسالان ت ثیر می گذارد. کودکان و بزرگسالان را تحت ت ثیر قرار می دهد. که به طور عمده در بزرگسالان دیده می شود. که هم کودکان و هم بزرگسالان را مبتلا می کند. سرطان لنفوم می تواند در غدد لنفاوی یا مغز استخوان شروع شود. دو نوع اصلی لنفوم وجود دارد. لنفوم هوچکین به بیماری هوچکین معروف است و از لنفوسیت های خاص B شروع می شود. لنفوم غیر هوچکین از سلول های B یا T شروع می شود. در لنفوم، رشد و تکثیر لنفوسیت ها از کنترل خارج می شوند و تومورها را تشکیل می دهند و سیستم ایمنی بدن را مختل می کنند. علایم و نشانه های میلوما ممکن است شامل موارد زیر باشد: کم آبی درد شکم تکرر ادرار خواب آلودگی تشنگی شدید از دست دادن اشتها آسیب کلیه یا نارسایی کلیه درد استخوان یا ضعف استخوان ها نوروپاتی محیطی یا سوزن زدن به دلیل آسیب عصبی عفونت به دلیل کمبود گلبول های سفید طبیعی (لوکوپنی) خون ریزی و کبودی ناشی از پلاکت خون کم ( ضعف و خستگی ناشی از کمبود گلبول های قرمز (کم خونی) سردرگمی ناشی از مقادیر بالای کلسیم در خون ( برخی از علایم سرطان خون عبارتند از: تب و لرز عرق شبانه درد استخوان تورم غدد لنفاوی ضعف و خستگی تعریق بیش از حد بزرگ شدن کبد یا طحال عفونت های مکرر یا شدید کاهش وزن غیر قابل توضیح نقاط قرمز ریز روی پوست ( petechiae ) کبودی یا خون ریزی آسان، از جمله خون ریزی مکرر بینی برخی علایم لنفوم عبارتند از: تب و لرز عرق شبانه غدد لنفاوی بزرگ شده احساس پر بودن معده خستگی و کاهش انرژی درد قفسه سینه یا کمر بثورات یا خارش پوست کاهش وزن غیر قابل توضیح تورم در گردن، زیر بغل، بازو، پا یا کشاله ران درد عصبی، بی حسی، سوزن سوزن شدن دست و پا هنوز علت اصلی انواع سرطان مغز استخوان تشخیص داده نشده است. عوامل موثر در ایجاد این بیماری ممکن است شامل موارد زیر باشد: چاقی سیگار کشیدن قرار گرفتن در معرض اشعه ایکس شیمی درمانی قبلی یا پرتودرمانی سیستم ایمنی سرکوب شده یا اختلال پلاسما اختلالات ژنتیکی یا سابقه خانوادگی سرطان مغز استخوان برخی از ویروس ها، از جمله HIV ، هپاتیت و برخی از ویروس های تبخال قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی سمی، سوخت ها، اگزوز موتور، برخی از مواد تمیز کننده یا محصولات کشاورزی پزشک برای تشخیص بیماری تاریخچه پزشکی بیمار را مرور کرده و معاینه کامل جسمی را انجام می دهد. بسته به آن تشخیص پزشک و علایم بیمار، آزمایش تشخیصی می توانند شامل موارد زیر باشد: آزمایش ادرار برای بررسی سطح پروتیین و ارزیابی عملکرد کلیه آزمایش خون مانند شمارش کامل خون، مشخصات شیمیایی و روش های تشخیصی تومور مطالعات تصویربرداری مانند MRI ، CT ، PET و اشعه X برای تشخیص تومورها بیوپسی مغز استخوان یا غده لنفاوی بزرگ شده برای بررسی سلول های سرطانی نتایج بیوپسی می تواند تشخیص مغز استخوان را ت یید کرده و اطلاعاتی در مورد نوع خاص سرطان ارایه دهد. آزمایشات تصویربرداری می توانند به تعیین میزان انتشار سرطان کمک کنند. در پیش آگهی، احتمال بقای نسبی افراد مبتلا به سرطان با افرادی که سرطان ندارند مقایسه می کند. نرخ بقا برای بیماران مبتلا به سرطان مهم است اما ممکن است در افراد مختلف، متفاوت باشد. میزان پیش آگهی بیانگر بقای و میزان زنده ماندن افراد است که بیماری آن ها به موقع تشخیص داده شده است. اما از آنجایی که درمان انواع سرطان خون به سرعت در حال پیشرفت است احتمال دارد میزان پیش آگهی افراد بهتر از این آمار باشد. برخی از انواع سرطان مغز استخوان بسیار تهاجمی تر وآسیب زننده تر از بقیه هستند. به طور کلی، هرچه سرطان زودتر تشخیص داده شود، احتمال زنده ماندن فرد بیشتر است. پیش آگهی کلی به عواملی زیادی از جمله سلامت عمومی، سن و میزان پاسخ بدن بیمار به درمان بستگی دارد. معمولا هیچ درمان قطعی برای مولتیپل میلوما وجود ندارد، اما قابل مدیریت است. درمان می تواند کیفیت کلی زندگی فرد را بهبود بخشد. طبق اطلاعات برنامه نظارت، اپیدمیولوژی، و نتایج نهایی انستیتوی ملی سرطان از سال تا ، نرخ بقای نسبی پنج ساله برای میلوما طبق جدول زیر است: برخی از انواع سرطان خون قابل درمان هستند. به عنوان مثال، تقریبا درصد از کودکان مبتلا به لوسمی لنفوسیتی حاد درمان می شوند. براساس داده های SEER از سال تا ، میزان بقای نسبی پنج ساله برای لوسمی . درصد است. از سال تا میزان مرگ و میرها به طور متوسط . درصد کاهش یافته است. لنفوم هوچکین در مواقعی که زود تشخیص داده شود قابل درمان است. براساس داده های SEER از سال تا ، میزان بقای نسبی پنج ساله برای لنفوم هوچکین عبارت است از: براساس داده های SEER از سال تا ، میزان بقاء نسبی پنج ساله برای لنفوم غیر هوچکین عبارتند از: درمان سرطان مغز استخوان به نوع و مرحله خاص سرطان و تشخیص و همچنین سایر شرایط بهداشتی و بیماری فرد بستگی دارد. اما به طور کلی درمان های زیر برای سرطان مغز استخوان انجام می شود: شیمی درمانی یک روش درمانی برای یافتن و از بین بردن سلول های سرطانی در بدن است. این روش درمانی از مواد شیمیایی بین بردن سلول های سرطانی استفاده می کند. این روش درمانی از سیستم ایمنی بدن برای از بین بردن سلول های سرطانی استفاده می کند. این داروها به طور دقیق به انواع خاصی از سلول های سرطانی حمله می کنند. بر خلاف شیمی درمانی، آن ها از آسیب دیدن سلول های سالم جلوگیری می کنند. در پرتودرمانی، پرتوهای پرانرژی به یک منطقه هدفمند تابیده می شود. پرتودرمانی برای از بین بردن سلول های سرطانی، کاهش اندازه تومور و کاهش درد استفاده می شود. در طول پرتودرمانی، بیمار روی یک میز دراز می کشد در حالی که یک دستگاه بزرگ در اطراف او حرکت می کند اشعه را به نقاط دقیق بدن تابیده می شوند. با پیوند سلول های بنیادی یا مغز استخوان، مغز استخوان آسیب دیده بیمار با مغز استخوان سالم از یک اهدا کننده جایگزین می شود. این روش درمانی می تواند شامل شیمی درمانی و پرتودرمانی با دوز بالا باشد. شرکت در یک کارآزمایی بالینی ممکن است گزینه دیگر برای درمان باشد. کارآزمایی های بالینی برنامه های تحقیقاتی است که درمان های جدیدی را آزمایش می کند اما هنوز برای استفاده عمومی تصویب نشده است. بیمار بعد از تشخیص سرطان مغز استخوان ممکن است سوالات زیادی درمورد شرایط بیماری خودش داشته باشد. به همین علت بهتر است بیمار برای مقابله بهتر با بیماری، اطلاعات زیر را کسب کند: گزینه های درمانی نوع و مرحله خاص سرطان آزمایشات تشخیصی برای تشخیص روند پیشرفت بیماری پیش آگهی بیماری بر اساس تشخیص و وضعیت کلی بیماری مدیریت علایم و شناسایی آن ها در هنگام بازگشت احتمالی بیماری در صورت نیاز بیمار باید از پزشک خود بخواهدوضعیت بیماری رابرای او شفاف سازی کند. انکولوژیست ها متخصصان در زمینه انواع بیماری سرطان خون هستند که می توانند در تشخیص تشخیص و تمام گزینه های درمانی به بیمار کمک کند. منابع: |
در پیوند مغز استخوان یا سلول های بنیادی خون ساز به بدن بیمار تزریق می شود تا با مغز استخوان آسیب دیده بیمار جایگزین گردد. پیوند مغز استخوان را پیوند سلول های بنیادی هم می نامند. اگر مغز استخوان در بدن فرد آسیب ببیند و متوقف شود نمی تواند به اندازه کافی سلول های خون سالم را تولید کند. در این صورت بیمار به پیوند مغز استخوان احتیاج پیدا خواهد کرد. در پیوند مغز استخوان ممکن است از سلول های بدن خود بیمار (پیوند اتولوگ) یا از یک اهدا کننده (پیوند آلوژنیک) استفاده شود. در پیوند سلول های بنیادی آلوژنیک از سلول های بنیادی خون سالم یک اهدا کننده برای جایگزینی مغز استخوان بیمار یا آسیب دیده استفاده می شود. به پیوند سلول بنیادی آلوژنیک همچنین پیوند مغز استخوان آلوژنیک گفته می شود. اهدا کننده می تواند یک عضو خانواده بیمار، آشنایان یا غریبه باشد. سلول های بنیادی خون مورد استفاده در پیوند سلول بنیادی آلوژنیک می توانند با روش های مختلفی جمع آوری شوند، از جمله: خون فرد اهدا کننده خون بند ناف اهدا شده مغز استخوان در استخوان ران فرد اهدا کننده پیوند سلول های بنیادی اتولوگ از سلول های بنیادی خون سالم خود بیمار برای جایگزینی مغز استخوان یا سلول های آسیب دیده استفاده می شود. پیوند سلول های بنیادی اتولوگ نیز پیوند مغز استخوان اتولوگ نامیده می شود. پیوند سلول های بنیادی اتولوگ نسبت به سلول های بنیادی اهدا کننده مزیت های دارد. به عنوان مثال، در این پیوند نگرانی در مورد ناسازگاری سلول های اهدا کننده و سلول های بیمار وجود ندارد. اگر بدن بیمار به اندازه کافی سلول های مغز استخوان سالم تولید کند، پیوند سلول های بنیادی اتولوگ می تواند گزینه مناسبی برای درمان باشد. این سلول ها می توانند برای استفاده بعدی جمع آوری، منجمد و ذخیره شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید پیوند سلول های بنیادی اتولوگ اغلب برای درمان موارد زیر استفاده می شود: میلوما لنفوم هوچکین لنفوم غیر هوچکین اختلالات سلول پلاس پیوند مغز استخوان می تواند در افراد مبتلا به انواع بیماری های سرطانی (بدخیم) و غیر سرطانی (خوش خیم) انجام گیرد. پیوند مغز استخوان در بیماران زیر ممکن است انجام بگیرد: لوسمی حاد لوسمی مزمن نوروبلاستوما لنفوم هوچکین هموگلوبینوپاتی آمیلوییدوز اولیه سندرم POEMS لنفوم غیر هوچکین کم خونی آپلاستیک اختلالات سلول پلاسما آدرنولوک odystrophy سندرم های میلوییدپلاسمی سندرم نارسایی مغز استخوان ناهنجاری های متابولیسم در نوزادان پیوند مغز استخوان خطرات زیادی را به همراه دارد. برخی از افراد با پیوند مغز استخوان عوارض خیلی کمی را تجربه می کنند، در حالی که برخی افراد باعث بروز عوارض جدی زیادی می شود که نیاز به درمان یا بستری شدن بیمار در بیمارستان دارد. بعضی اوقات، عوارض می توانند حتی خطرناک و کشنده باشند. خطرات خاص پیوند مغز استخوان به عوامل زیادی از جمله علت بیماری، نوع پیوند، سن و سلامت کلی بیمار بستگی دارد. عوارض احتمالی ناشی از پیوند مغز استخوان شامل موارد زیر است: ناباروری عفونت ها آب مروارید آسیب اعضای بدن بروز سرطان های جدید نارسایی سلول بنیادی (پیوند) بیماری پیوند علیه میزبان (فقط در پیوند آلوژنیک دیده می شود) مرگ پزشک می تواند خطر عوارض ناشی از پیوند مغز استخوان را برای بیمار توضیح دهد. در این صورت پزشک و بیمار می توانند با همدیگر خطرات و مزایای آن را در نظر گرفته و تصمیم بگیرند که آیا پیوند مغز استخوان برای بیمار مناسب است یا بیمار شرایط جراحی را ندارد. بیماری پیوند علیه میزبان، یک خطر جدی است که وقتی بیمار سلول های بنیادی را از یک اهدا کننده دریافت می کنند ممکن است بروزکند. بیمار در صورتی که سلول های بنیادی را از یک اهدا کننده دریافت کند (پیوند آلوژنیک) ، در معرض ابتلا به بیماری پیوند علیه میزبان ( GVHD ) قرار می گیرد. این شرایط زمانی اتفاق میفتد که سلول های بنیادی اهدا کننده بافت ها و اندام های بدن بیمار را به عنوان یک عامل خارجی تشخیص می دهد و به آن ها حمله می کنند. GVHD GVHD GVHD در صورتی که سلول های بنیادی از یک اهدا کننده غیر همخون وارد بدن بیمار می شود، کمی بیشتر است، اما احتمال دارد برای هر کسی که پیوند مغز استخوان آلوژنیک انجام می دهد، رخ دهد. دو نوع GVHD وجود دارد: حاد و مزمن GVHD GVHD GVHD اسهال استفراغ زخم دهان حالت تهوع تنگی نفس سرفه مداوم خشکی دهان درد مفاصل یا عضله تغییر دید، مانند خشکی چشم رنگ زرد به پوست یا سفیدی چشم (زردی) تغییرات پوستی از جمله جای زخم در زیر پوست یا سفتی پوست برای ارزیابی سلامت عمومی و وضعیت بیمار و اطمینان از آمادگی جسمی او برای پیوند، بیمار باید چندین آزمایش مختلف انجام دهد. ارزیابی ممکن است چندین روز یا بیشتر طول بکشد. علاوه بر این، یک جراح یا رادیولوژیست یک لوله نازک طولانی (کاتتر داخل وریدی) را در رگ بزرگی در سینه یا گردن بیمار قرار می دهد. سوند، که اغلب به آن یک خط مرکزی گفته می شود، معمولا در طول مدت درمان در بدن بیمار باقی می ماند. تیم پیوند از خط مرکزی برای تزریق سلول های بنیادی پیوندی، داروها و فرآورده های خونی به بدن بیمار استفاده می کنند. اگر قرار است پیوند با استفاده از سلول های بنیادی خود بیمار (پیوند اتولوگ) صورت گیرد، برای جمع آوری سلول های بنیادی خون رویه ای به نام آفرزیس apheresis قبل از جمع آوری سلول های بنیادی خون، برای افزایش تولید سلول های بنیادی و انتقال سلول های بنیادی به خون به طور روزانه فاکتور رشد به خون بیمار تزریق می شود. در حین تزریق خون، خون از رگ بیمار کشیده و از طریق دستگاه گردش می یابد. دستگاه خون را به قسمت های مختلف از جمله سلول های بنیادی تجزیه می کند. این سلول های بنیادی برای استفاده بعدی در پیوند جمع آوری و منجمد می شوند. خون باقیمانده به بدن بازگردانده می شود. اگر پیوند با استفاده از سلول های بنیادی از یک دهنده (پیوند آلوژنیک) انجام بگیرد، پیوند به یک اهدا کننده نیاز دارد. پس از یافتن یک اهدا کننده، سلول های بنیادی فرد برای پیوند جمع آوری می شوند. سلول های بنیادی می توانند از خون یا مغز استخوان دهنده جمع آوری شوند. تصمیم تیم پیوند برای محل جمع آوری سلول های بنیادی به وضعیت بیمار بستگی دارد. نوع دیگری از پیوند آلوژنیک روشی است که در آن سلول های بنیادی خون بند ناف (پیوند خون بند ناف) استفاده می شود. مادران می توانند پس از تولد نوزادان، بند ناف کودک را اهدا کنند. خون بند ناف ها منجمد و برای موارد احتمالی پیوند مغز استخوان، ذخیره می شود. پس از انجام آزمایشات و مراحل پیش از پیوند، بیمار فرایندی را به نام سازگاری شروع می کند. در حین این فرایند، بیمار تحت شیمی درمانی و احتمالا پرتودرمانی قرار خواهد گرفت. فرایند conditioning سرکوب سیستم ایمنی بدن بیمار آماده سازی مغز استخوان بیمار برای سلول های بنیادی جدید به منظور از بین بردن سلول های سرطانی در صورت بدخیمی بودن سرطان نوع فرآیند تهویه مطبوع بستگی به تعدادی از عوامل از جمله نوع بیماری، سلامت کلی و نوع پیوند دارد. ممکن است شیمی درمانی و پرتونگاری یا فقط یکی از این درمان ها به عنوان بخشی از درمان این فرایند انجام گیرند. عوارض جانبی فرایند conditioning عفونت زخم دهان خون ریزی تهوع و استفراغ ناباروری یا نازایی نارسایی اندام مانند نارسایی قلبی، کبدی یا ریه ممکن است پزشک برای کاهش عوارض جانبی این فرایند دارو تجویز کند. با توجه به سن و سابقه سلامتی، پزشک می تواند انواع مختلف شیمی درمانی یا پرتودرمانی را با دوز بسیار کم برای درمان تهویه بیمار توصیه کند. به این حالت تهویه با شدت کم گفته می شود. تهویه با شدت کم برخی سلول های سرطانی را از بین می برد و سیستم ایمنی بدن بیمار را سرکوب می کند. سپس سلول های اهدا کننده به بدن بیمار تزریق می شوند. سلول های اهدا کننده با گذشت زمان سلول های موجود در مغز استخوان بیمار را جایگزین می کنند. پیوند مغز استخوان پس از اتمام مراحل تهویه انجام می شود. در روز پیوند، سلول های بنیادی از طریق خط مرکزی به بدن بیمار تزریق می شوند. تزریق پیوند بدون درد است و بیمار در طول عمل هوشیار است. سلول های بنیادی جدید بعد از تزریق به بدن بیمار، از طریق خون به مغز استخوان می روند. با گذشت زمان، آن ها تکثیر می شوند و شروع به ساختن سلول های خون جدید و سالم می کنند. به این کار پیوند انجام می شود. معمولا چند هفته طول می کشد تا تعداد سلول های خونی در بدن بیمار به حالت عادی برگردند. در بعضی افراد ممکن است این مدت زمان طولانی تر باشد. در روزها و هفته ها پس از پیوند مغز استخوان، آزمایش خون و آزمایش های دیگری برای نظارت و پیگیری بر وضعیت بیمار انجام می شود. احتمال دارد بیمار برای مدیریت عوارضی مانند تهوع و اسهال به دارو نیاز داشته باشد. پس از پیوند مغز استخوان، بیمار تحت مراقبت های پزشکی دقیق قرار می گیرد. اگر بیمار دچار عفونت یا عوارض دیگری شود، ممکن است بیمار مجبور شود مدت طولانی تر در بیمارستان بستری شود. بسته به نوع پیوند و خطر عوارض احتمالی، بیمار باید چندین هفته تا ماه در بیمارستان بماند تا تحت نظارت دقیق باشد. همچنین امکان دارد بیمار نیاز به تزریق دوره ای گلبول های قرمز و پلاکت ها داشته باشد تا مغز استخوان او تولید سلول ها را شروع کند. بیمار ممکن است ماه ها پس از پیوند در معرض خطر عفونت یا عوارض دیگر قرار بگیرد. برای همین بهتر است جلسات معاینات بعد از پیوند خودش را پیگیری کند. اگر در پیوند مغز استخوان از سلول های بنیادی از یک اهدا کننده استفاده شود (پیوند آلوژنیک) ، پزشکان ممکن است برای جلوگیری از رد و یا برگشت و کاهش واکنش سیستم ایمنی بدن، داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی تجویز کنند. پس از پیوند، بهبودی سیستم ایمنی بدن نیاز به گذشت زمان دارد وممکن است در طولانی مدت ادامه یابد. در این مدت بیمار برای پیشگیری از عفونت باید دارو مصرف کند. پس از پیوند مغز استخوان، بهتر است بیمار است رژیم غذایی خاصی را رعایت کند از افزایش بیش از حد وزن جلوگیری شود. متخصص تغذیه می تواند برای رژیم غذایی مناسب و کنترل عوارض جانبی شیمی درمانی و پرتودرمانی مانند تهوع به بیمار کمک کند. برخی از توصیه های متخصص تغذیه ممکن است شامل موارد زیر باشد: محدود کردن الکل محدود کردن مصرف نمک رعایت نکات ایمنی برای پیشگیری از عفونت های ناشی از مواد غذایی جلوگیری از مصرف آب گریپ فروت و گریپ فروت به دلیل ت ثیر آن ها بر روی داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی خوردن طیف وسیعی از غذاهای سالم، از جمله سبزیجات میوه ها غلات کامل گوشت، مرغ و ماهی بدون چربی حبوبات و چربی های سالم مانند روغن زیتون بعد از پیوند مغز استخوان بیمار باید فعالیت بدنی منظم داشته باشد. ورزش منظم در موارد زیر به بیمار کمک می کنند: سلامت قلب افزایش استقامت کنترل وزن سالم تقویت استخوان های بدن و عضلات با افزایش روند بهبودی، بیمار می تواند به تدریج فعالیت بدنی خود را افزایش دهد. انجام اقدامات پیشگیری از سرطان بعد از پیوند اهمیت بیشتری دارد. بیمار بهتر است بعد از پیوند مصرف سیگار راترک و هنگام بیرون آمدن از منزل کرم ضد آفتاب استفاده کند و غربالگری سرطان و معاینات پزشکی خود را به طور منظم انجام دهد. پیوند مغز استخوان می تواند برخی از بیماری ها را درمان کرده و برخی دیگر را در روند بهبودی قرار دهد. نتیجه پیوند مغز استخوان به وضعیت فردی بیمار بستگی دارد، اما معمولا شامل کنترل یا درمان بیماری، افزایش طول عمر و بهبود کیفیت زندگی او می شود. برخی از افراد بعد از پیوند مغز استخوان عوارض جانبی کمی تجربه می کنند. برخی دیگر دچار مشکلات بی شمار، چالش برانگیز، کوتاه مدت و بلند مدت می شوند. شدت عوارض جانبی و موفقیت پیوند در افراد مختلف، متفاوت است و بعضی اوقات پیش بینی برای بعد از پیوند تا حدودی دشوار است. در صورت بروز چالش های مهم، پیوند می تواند دلسرد کننده باشد. اما بیماران باید این نکته را در نظر داشته باشند بسیاری از مبتلایان به بیماری های سرطان مراحل درمانی سختی را می گذرانند ولی در نهایت پیوند موفقیت آمیز داشته و به فعالیت های عادی و زندگی خودشان برگشته اند. زندگی با پیوند مغز استخوان یا انتظار برای پیوند مغز استخوان می تواند دشوار باشد و طبیعی است که با ترس و نگرانی همراه باشد. حمایت دوستان و خانواده از بیمار در طی دوران درمان می تواند کمک کننده باشد. منبع: |
لقاح آزمایشگاهی یا ( IVF ) در طی IVF ، تخم های بالغ از تخمدان جمع آوری و بازیابی شده و در محیط آزمایشگاهی توسط اسپرم ها بارور می شوند. سپس تخم بارور شده (جنین) به رحم منتقل خواهد شد. یک چرخه کامل IVF حدود سه هفته طول می کشد. بعضی اوقات این مراحل به قسمت های مختلفی تقسیم شده و این روند طولانی تر می شود. IVF ، موثرترین شکل فناوری برای کمک به باروری تولید می باشد. این روش با استفاده از تخم های خود فرد و اسپرم همسر او قابل انجام است. در بعضی موارد، ممکن است از زن دیگر برای حاملگی استفاده شود تا جنین را در رحم خود نگهداری کند. IVF لقاح آزمایشگاهی ( IVF ) ، درمانی برای ناباروری یا مشکلات ژنتیکی است. IVF شانس زن برای داشتن یک نوزاد سالم با استفاده از IVF به عوامل بسیاری از جمله سن و علت ناباروری بستگی دارد. گاهی اوقات، IVF IVF اگر IVF برای درمان ناباروری انجام شود، زن و مرد می توانند قبل از انجام IVF ، گزینه های درمانی کمتر آسیب زننده تری از جمله داروهای باروری و لقاح داخل رحمی را امتحان کنند. پزشک می تواند در درک چگونگی عملکرد IVF شرایط انجام آسیب یا انسداد لوله فالوپی، لقاح تخمک یا انتقال جنین به رحم را دشوار می کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در تخمک گذاری غیر طبیعی، تخمک های کمتری برای لقاح در دسترس هستند. رشد بافت رحم در خارج از رحم که بر عملکرد تخمدان ها، رحم و لوله های فالوپ ت ثیر می گذارد. فیبروم، تومورهای خوش خیم در دیواره رحم هستند که می توانند در استقرار تخم بارور شده اختلال ایجاد کنند. اگر زن لوله های خودش را بسته باشد و جراحی عقیم سازی انجام داده، IVF می تواند غلظت اسپرم کم، تحرکت ضعیف اسپرم یا ناهنجاری در اندازه و شکل اسپرم می تواند بارور شدن تخمک را برای اسپرم دشوار کند. ناباروری علت غیر قابل توضیح، یعنی علیرغم ارزیابی از دلایل شایع، علتی برای ناباروری یافت نشده است. اگر زن یا شریک زندگی او در معرض خطر ابتلا به اختلال ژنتیکی قرار داشته باشند، پزشک آزمایش ژنتیکی پیش از لقاح را تجویز می کند. بعد از لقاح و بارور شدن تخم ها، پزشکان برای برخی مشکلات ژنتیکی جنین را معاینه می کنند. جنین هایی که مشکلات مشخصی ندارند می توانند به رحم منتقل شوند. اگر زن در حال انجام پرتودرمانی یا شیمی درمانی برای درمان سرطان باشد، ممکن است باروری و جنین در معرض خطر باشند. در این صورت IVF زنانی که رحم آن ها عملکرد مناسبی ندارند و یا بارداری برای آن ها خطرناک است می توانند IVF خطرات IVF شامل موارد زیر است: IVF تحقیقات نشان می دهد که IVF خطر ابتلا به نوزاد زودرس یا جنین با وزن کم در هنگام تولد را کمی افزایش می دهد. استفاده از داروهای باروری تزریقی، مانند گنادوتروپین کوریونی انسانی ( HCG ) برای القاء تخمک گذاری می تواند باعث سندرم هیپرکیسم hyperstimulation علایم به طور معمول یک هفته طول می کشد و شامل درد خفیف شکم، نفخ، حالت تهوع، استفراغ و اسهال است. در صورت بارداری زن، علایم ممکن است چندین هفته طول بکشد. به ندرت احتمال دارد شکل جدی تری از سندرم هیپراستیمول تخمدان ایجاد شود که می تواند باعث افزایش سریع وزن و تنگی نفس شود. استفاده از سوزن آسپیراسیون برای جمع آوری تخم می تواند باعث خون ریزی، عفونت یا آسیب به واژن، مثانه یا رگ های خونی شود. حدود زنانی که از IVF استفاده می کنند، حاملگی خارج رحمی خواهند داشت که در این صورت تخم بارور شده نمی تواند در خارج از رحم زنده بماند و راهی برای ادامه بارداری وجود ندارد. استفاده از IVF می تواند از نظر مالی، جسمی و عاطفی استرس زا باشد. افراد در هنگام انتخاب کلینیک لقاح آزمایشگاهی ( IVF ) ، به خاطر داشته باشند که میزان موفقیت یک کلینیک به عوامل مختلفی از جمله سن بیمار و مسایل پزشکی و رویکرد های درمانی بستگی دارد. در مورد هزینه های مربوط به هر مرحله از این روش اطلاعات دقیقی کسب کنند. قبل از شروع IVF ، زن و شریک زندگی او به احتمال زیاد به غربال گری های مختلفی نیاز خواهند داشت، از جمله: برای تعیین کمیت و کیفیت تخمک ها، پزشک ممکن است غلظت هورمون تحریک کننده فولیکول ( FSH ) ، استرادیول (استروژن) و هورمون ضد مولر را در خون زن در چند روز اول چرخه قاعدگی اندازه گیری کند. نتایج آزمایش، که اغلب همراه با سونوگرافی تخمدان انجام می شود، می تواند به پیش بینی نحوه پاسخ تخمدان به دارو های باروری کمک کند. پزشک می تواند قبل از شروع چرخه درمان IVF ، تجزیه و تحلیل مایع منی را انجام دهد. زن و شریک زندگی او برای بیماری های عفونی از جمله HIV مورد معاینه قرار خواهند گرفت. پزشک ممکن است برای تعیین عمق حفره رحم و تکنیکی که احتمالا موفقیت جنین را افزایش می دهد، انتقال جنین را به طور آزمایشی، تمرین کند. قبل از شروع IVF پزشک پوشش داخلی رحم زن را معاینه می کند. بررسی رحم می تواند شامل موارد زیر باشد: در این روش مایع از طریق دهانه رحم به رحم تزریق می شود و انجام می گیرد. یک تلسکوپ نازک، انعطاف پذیر و روشن (هیستروسکوپ) از طریق واژن و دهانه رحم به رحم وارد می شود. زنان باید قبل از شروع چرخه IVF ، سوالات مهم را در نظر بگیرند، از جمله: تعداد جنین های منتقل شده معمولا به سن و تعداد تخم های بازیابی شده بستگی دارد. از آنجا که میزان استقرار جنین برای خانم های مسن پایین است، معمولا جنین های بیشتری منتقل می شوند. بیشتر پزشکان دستورالعمل های خاص را برای جلوگیری از حاملگی چندقلو انجام می دهند. حتی در برخی کشورها، قانون، جنین های چند قلویی را محدود می کند. جنین های اضافی می توانند برای چند سال منجمد و ذخیره شوند. انجماد جنین ها می تواند چرخه های بعدی IVF را ارزان تر و آسان تر کند. حتی ممکن است جنین های منجمد استفاده نشده به زوج دیگری یا یک مرکز تحقیقاتی اهدا شوند. اگر بیش از یک جنین به رحم منتقل شود، IVF IVF تحریک تخمدان بازیابی تخم بازیابی اسپرم لقاح انتقال جنین یک چرخه IVF می تواند حدود دو تا سه هفته طول بکشد، و ممکن است بیش از یک چرخه مورد نیاز باشد. اگر از تخم های خود زن در حین IVF استفاده شود، در شروع چرخه، زن هورمون های مصنوعی برای تحریک تخمدان و تولید تخمک دریافت می کند. این مرحله به تخمک های متعددی نیاز دارد زیرا بعضی از تخم ها بعد از لقاح به طور عادی بارور نمی شوند و یا رشد نمی کنند. احتمال دارد مرحله القاء تخمک گذاری به چندین داروی مختلف نیاز داشته باشد، از جمله: داروهای بلوغ تخمک داروهایی برای تحریک تخمدان داروهایی برای آماده سازی لایه رحم داروهایی برای جلوگیری از تخمک گذاری زودرس پزشک مشخص می کند زن کدام داروها را به چه مدتی استفاده کند. به طور معمول، قبل از آماده شدن تخم برای بازیابی، زن به یک یا دو هفته تحریک تخمدان احتیاج دارد. برای تعیین زمان آماده شدن تخمک ها، پزشک به احتمال زیاد آزمایشات سونوگرافی واژینال و آزمایش خون توصیه می کند. بعضی اوقات چرخه های IVF قبل از بازیابی تخم به یکی از دلایل زیر لغو می شود: سایر موارد پزشکی تخمک گذاری زودرس تعداد نامناسب فولیکول ها در حال رشد خطر ابتلا به سندرم هیپراستیمولی تخمدان اگر چرخه لغو شود، پزشک ممکن است داروها یا دوزهای آن ها را تغییر دهد تا در طی چرخه های بعدی IVF پاسخ بهتری داشته باشد. بازیابی تخم می تواند در مطب پزشک یا کلینیک تا ساعت پس از تزریق نهایی و قبل از تخمک گذاری انجام شود. در طول بازیابی تخم، زن بیهوش و داروهای ضد درد به او داده می شود. آسپیراسیون اولتراسوند ترانس واژینال روش معمولی برای بازیابی تخم است. یک پروب سونوگرافی برای شناسایی فولیکول ها در مهبل زن وارد می شود. سپس یک سوزن نازک همراه پروپ از مهبل (واژن) و داخل فولیکول ها عبور کرده و تخم ها را بازیابی کند. اگر تخمدان ها از طریق سونوگرافی خارج واژن قابل دسترس نباشند، ممکن است از سونوگرافی شکمی برای هدایت سوزن استفاده شود. تخم ها از طریق سوزنی متصل به دستگاه مکش از فولیکول ها جدا می شوند. احتمال دارد زن پس از بازیابی تخم، گرفتگی و احساس فشار را تجربه کند. تخم های بالغ در یک مایع مغذی (محیط کشت) قرار می گیرند و انکوبه می شوند. تخم هایی که سالم و بالغ باشند، برای ایجاد جنین با اسپرم مخلوط می شوند. با این حال، همه تخم ها ممکن است با موفقیت بارور نشوند. صبح بعد بازیابی تخم یک نمونه مایع منی از مرد تهیه می کند. روش های دیگری مانند آسپیراسیون بیضه در بعضی مواقع مورد نیاز است. آسپیراسیون بیضه، استفاده از سوزن یا عمل جراحی برای استخراج اسپرم از بیضه می باشد. اسپرم ها در محیط آزمایشگاه از مایعات مایع منی موجود جدا می شوند. باروری را می توان با استفاده از دو روش معمول انجام داد: در طی لقاح معمولی، اسپرم سالم و تخم بالغ با هم مخلوط شده و یک شب در انکوباتر نگهداری می شوند. در ICSI ، یک اسپرم سالم مستقیما به هر تخمک بالغ تزریق می شود. ICSI IVF موفقیت آمیز نبوده است. در شرایط خاص، پزشک می تواند روش های دیگری را قبل از انتقال جنین توصیه کند. حدودا پنج تا شش روز پس از لقاح، جنین از محل غشای اطراف خود ( zona pellucida ) جوانه می زند و در داخل لایه رحم مستقر می شود. در صورت مسن بودن زن، و یا چند تجربه ناموفق IVF ، پزشک ممکن است از این روش استفاده کند. قبل از پیوند جنین یک نمونه کوچک جنین از نظر بیماری های ژنتیکی خاص و یا تعداد صحیح کروموزوم ها، آزمایش می شوند. جنین هایی که حاوی ژن های آسیب دیده یا کروموزوم غیرطبیعی نیستند می توانند به رحم منتقل شوند. اگرچه آزمایش ژنتیکی قبل از پیوند می تواند احتمال ابتلا جنین را به مشکل ژنتیکی کاهش دهد، اما نمی تواند خطر را از بین ببرد. آزمایش پیش از تولد هنوز هم ممکن است توصیه شود. انتقال جنین در مطب پزشک یا کلینیک انجام می شود و معمولا دو تا پنج روز پس از بازیابی تخمک انجام می شود. این روش معمولا بدون درد اما با گرفتگی خفیف همراه است. پزشک لوله ای طولانی و باریک و انعطاف پذیر به نام سوند را درون مهبل، از طریق دهانه رحم به رحم وارد می کند. سرنگ حاوی یک یا چند جنین شناور در مقدار کمی مایعات به انتهای سوند وصل می شود. با استفاده از سرنگ، پزشک جنین را درون رحم قرار می دهد. در صورت موفقیت، جنین حدود شش تا روز پس از بازیابی تخم در بافت داخلی رحم قرار می گیرد. پس از انتقال جنین، زن تواند فعالیت های عادی روزانه خود را از سر بگیرد. با این حال، ممکن است تخمدان های زن بزرگتر شوند. اگر زن بعد از انتقال جنین دچار درد متوسط یا شدید شود، باید با پزشک خود تماس بگیرد. پزشک، بیمار را از نظر عوارضی مانند عفونت، پیچ خوردگی تخمدان و سندرم شدید هیپراسمیداسیون تخمدان ارزیابی می کند. عوارض جانبی معمولی انتقال جنین شامل موارد زیر است: یبوست نفخ ملایم گرفتگی خفیف ترشحات شفاف یا خونین حساسیت به لمس در پستان به دلیل سطح بالای استروژن حدود روز تا دو هفته پس از بازیابی تخم، پزشک نمونه ای از خون زن را آزمایش می کند تا تشخیص دهد که او باردار است یا نیست. در صورت بارداری زن، پزشک برای مراقبت از دوران بارداری او را به یک متخصص زنان و زایمان ارجاع می دهد. در صورت عدم بارداری، مصرف پروژسترون متوقف می شود و احتمالا طی یک هفته بعد زن قاعدگی را تجربه خواهد کرد. شانس تولد نوزاد سالم پس از استفاده از IVF به عوامل مختلفی بستگی دارد، از جمله: در موارد آندومتریوز شدید زنان با IVF قادر به باردار شدن نیستند. سیگار کشیدن می تواند شانس موفقیت IVF کاهش دهد. احتمال باردار شدن و تولد یک نوزاد سالم با استفاده از تخم های خود زن در حین IVF بیشتر است. به زنان سال و بالاتر اغلب توصیه می شود که در طول IVF از تخم های اهدا کننده استفاده کنند تا شانس بارداری را افزایش دهند. انتقال جنین هایی که بیشتر رشد کرده اند در مقایسه با جنین های دو یا سه روزه شانس بارداری را افزایش می دهند. زنانی که قبلا سابقه سقط جنین و یا زایمان داشته اند، بیشتر شانس استفاده از IVF را دارند. میزان موفقیت برای زنانی که قبلا چندین بار از IVF استفاده کرده اند و موفق به بارداری نشده اند، کمتر است. چاقی، استفاده از الکل، داروهای تفریحی، کافیین بیش از حد و برخی داروهای خاص نیز می تواند شانس بارداری و تولد را کاهش دهند. منابع: |
کورتاژ ( D & C ) گشاد شدن دهانه رحم است که می توان بافت داخلی (آندومتر) رحم را با خراشیدن یا مکش خارج کرد. کورتاژ، روشی بی خطر است که به دلایل مختلف و در بیمارستان یا مرکز جراحی سرپایی یا کلینیک انجام می شود و معمولا یک روش تشخیصی و به ندرت درمانی است. پزشک برای تشخیص و معالجه برخی از شرایط رحم مانند خون ریزی شدید یا پاک کردن لایه رحم بعد از سقط جنین اتساع و کورتاژ را انجام می دهند. در یک کورتاژ پزشک از ابزارهای کوچک یا دارویی برای باز و گشاد کردن دهانه رحم استفاده می کند. سپس از یک ابزار جراحی به نام کرت برای برداشتن بافت رحم استفاده خواهد کرد. D & C اغلب به عنوان یک روش کمکی برای هیستروسکوپی و یا پلی پکتومی استفاده می شود. علاوه بر آن اتساع و کورتاژ می تواند وضعیت رحم را تشخیص یا درمان کند. پزشک ممکن است نوعی D & C به نام نمونه برداری آندومتر را برای تشخیص بیماری در موارد زیر توصیه کند: خون ریزی بعد از یایسگی خون ریزی غیر طبیعی رحم تشخیص سلول های غیر طبیعی آندومتر و سرطان دهانه رحم برای انجام آزمایش، پزشک نمونه بافتی را از لایه رحم (آندومتر) جمع می کند و نمونه را برای بررسی و ارزیابی به آزمایشگاه می فرستد. آزمون می تواند موارد هایپرپلازی آندومتر، پولیپ رحم و سرطان رحم را تشخیص دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید هنگام انجام یک D & C درمانی، پزشک محتویات داخل رحم را خارج می کند. روش درمانی کورتاژ در موارد زیر کاربرد دارد: برای درمان حاملگی مولی و خارج کردن بافت غیرطبیعی صورت می گیرد. برای جراحی پولیپ های دهانه رحم که معمولا غیر سرطانی هستند کاربرد دارد. خون ریزی بیش از حد بعد از زایمان و خارج کردن جفت هایی که در رحم باقی مانده است، انجام می شود. برای جلوگیری از عفونت یا خون ریزی شدید، بافت هایی را که بعد از سقط جنین باقی مانده خارج می شوند. پزشک در موارد زیر از D & C استفاده نمی کند، مگر در مواردی که کاملا ضروری باشد: در زنانی که به عفونت اندام های تولید مثلی مبتلا شده باشند، این احتمال وجود دارد که ابزارهای جراحی که وارد واژن و دهانه رحم می شوند باکتری های واژن یا دهانه رحم را به خود رحم منتقل کنند. همچنین خطر آسیب دیدگی به بافت آلوده بیشتر می شود. به همین دلایل، پزشک ممکن است قبل از بهبودی و درمان عفونت برای انجام دادن D & C صبر کند. خون ریزی بعد از کورتاژ، به توانایی بدن برای جلوگیری از لخته شدن خون بستگی دارند. معمولا در زنانی که دارای اختلالات خونی خاصی هستند و خون آن ها به راحتی لخته نمی شود، این عمل جراحی انجام نمی گیرد. در بیماران قلبی و ریوی ممکن است بیهوشی عمومی و بعضا موضعی خطر جدی داشته باشد. به همین علت کورتاژ در این بیماران به ندرت انجام می شود. در حقیقت، D & C به لطف پیشرفت های تشخیصی (و) و هورمونی غیر جراحی (مانند داروهای ضد بارداری خوراکی) و درمان های ضد هورمونی کمتر کاربرد دارد. کورتاژ در برخی موارد نادر ممکن است باعث بروز عوارض جانبی شود، که برخی از این عوارض عبارتند از: اگر یک ابزار جراحی به دیواره های رحم آسیب برساند ممکن است باعث خون ریزی شدید شود. این موارد در جراحی های قطع فیبرویید در طول کورتاژ می تواند رخ دهد. خون ریزی شدید در طول کورتاژ به ندرت اتفاق میفتد. سندرم اشترمن می تواند به ناباروری و قطع دوره های قاعدگی منجر شود. علاوه بر آن، از آنجای که کورتاژ نمی تواند آندومتر (بافت آستر رحم) را به طور کامل از بین ببرد، احتمال اینکه بیماری شناسایی نشود وجود دارد. به همین دلیل این عمل کمتر رواج دارد و بیشتر هیستروسکوپی انجام می شود. بسته به نوع بیهوشی مورد استفاده در کورتاژ، دستورالعمل پزشک قبل از انجام آن می تواند شامل موارد زیر باشد: بیمار باید چند روز قبل از D & C ، مصرف داروهایی مانند آسپرین و سایر داروهای بدون نسخه مانند داروهای سرماخوردگی و ملین را متوقف کند، چون می تواند باعث افزایش خطر خون ریزی شود. همچنین باید از مصرف الکل و دخانیات پرهیز شود. در حال حاضر بسیاری از جراحان توصیه می کنند که بیمار حداقل دو هفته قبل از عمل مصرف هرگونه مکمل گیاهی را متوقف کند. زنان باردار باید در مورد تمام داروهایی که مصرف می کنند قبل از جراحی با پزشک مشورت کنند. سایر شرایط مزمن پزشکی مثل فشار خون بالای کنترل نشده و یا دیابت باید قبل از جراحی تثبیت گردد. مهم است که از هرگونه عارضه غیر ضروری در طی مراحل D & C جلوگیری شود. اگر جراحی تحت بی هوشی عمومی انجام می گیرد به بیمار توصیه می کند که به مدت ساعت قبل از D & C خود چیزی نخورد و ناشتا بماند. در روز عمل و یا روز قبل از عمل، پزشک ممکن است آزمایش خون، ادرار و سایر آزمایشات روتین را تجویز کند تا مطمین شود که هیچ مشکل خاصی برای جراحی وجود ندارد. اگر جراحی تحت بی حسی موضعی انجام شود، بیمار روی پشت قرار می گیرد و پاها را از هم جدا کرده و زانو های خود را باید دراز کند. پزشک ابزاری به نام اسپکولوم را در داخل واژن قرار می دهد تا دیواره واژن از هم جدا شود. سپس واژن داخلی و خارجی از جمله گردن رحم را با محلول تمیز کردن ضدعفونی می کنند. بعد از آن پزشک دهانه رحم را با گیره ثابت می کند و از هر طرف یک بی حسی موضعی را به دهانه رحم تزریق می کند. به این عمل بلوک حاملگی گفته می شود که درد را از گشاد شدن دهانه رحم تسکین می دهد. در بی حسی نخاعی معمولا در حالی که بیمار در حالت نشسته است یک سوزن در قسمت تحتانی کمر قرار می گیرد. مواد بی حس کننده از طریق این سوزن به داخل مایع نخاعی تزریق می شود. تاثیر بیهوشی تا - ساعت بعد از بین می رود. در بیهوشی عمومی بیمار بلافاصله بعد از تزریق بی هوشی، بی هوش می شود و تنفس او کنترل می شود. در روش اتساع پزشک ضمن گرفتن گردن رحم با گیره، قطعه ای از فلز نازک و انعطاف پذیر را برای تعیین عمق و زاویه رحم از رحم عبور می دهد. این اندازه گیری ها به پزشک این امکان را می دهد تا بفهمد تا چه اندازه می توان کورت یا قاشقک (نوعی ابزار جراحی) را با اطمینان وارد رحم کرد. به طور معمول روش اتساع به این گونه است که میله فلزی نازک و صاف را به آرامی در امتداد کانال واژن و تا بالای دهانه رحم وارد می شود. میله برای یک لحظه در محل باقی می ماند، سپس خارج شده و با میله کمی بزرگتر جایگزین می شود. این روند تا زمانی که دهانه رحم تا عرض انگشت باز شود، تکرار می گردد و حدود دقیقه طول می کشد. اگر بیمار تحت بی حسی موضعی باشد، ممکن است ناراحتی گرفتگی ناشی از کشش عضلات دهانه رحم را تجربه کند. لامیناریا، آب را از بافت ها جذب کرده و متورم می شود و به آرامی کانال دهانه رحم را باز و رقیق می کند. این روش از دستگاه های رقیق کننده فلزی آسیب کمتری دارد. پزشک پس از اتساع، مجددا واژن را با اسپکولوم باز نگه می دارد. همچنین ممکن است با یک سوآپ کوچک از بافت پوششی دهانه رحم نمونه برداری کند. در این مرحله معمولا هیستروسکوپ وارد رحم می شود تا پزشک بتواند داخل رحم را مشاهده و بررسی کند. حتی امکان دارد فیبروم، پولیپ یا رشد بیش از حد آندومتر را تشخیص دهد. پزشک در این مرحله یک کورت طولانی تر و بزرگتر از طریق دهانه رحم به داخل رحم وارد می کند. این حلقه فلزی در انتها بلند و نازک می شود. پزشک با ضربه های ثابت و آرام، دیواره رحم را خراشیده و خارج می کند. این بافت برای تجزیه و تحلیل به آزمایشگاه ارسال می شود. پس از اتمام این دوره، ابزارها برداشته خواهند شد. اگر جراحی تحت بی حسی موضعی صورت گیرد، با انجام عمل جراحی، بیمار احتمال دارد در اعماق شکم احساس گرفتگی می کند. اگر گرفتگی خیلی دردناک باشد، باید به پزشک اطلاع دهید، چون ممکن است داروی ضد درد تجویز کند. کل روش، از جمله کورتاژ، حدود دقیقه طول می کشد. در پایان، احتمال دارد بیمار گرفتگی هایی داشته باشد که حدود دقیقه طول می کشد. به طور کلی زمان بازیابی بعد از کورتاژ کوتاه است. احتمالا بلافاصله پس از انجام D & C بیمار احساس شدید گرفتگی، شبیه به گرفتگی قاعدگی خواهد کرد. اگرچه بیشتر اوقات کمتر از یک ساعت این گرفتگی برطرف می شوند، اما در برخی از زنان ممکن است برای یک روز یا بیشتر گرفتگی ادامه داشته باشد. به احتمال زیاد بلافاصله بعد از عمل بیمار به اتاق ریکاوری منتقل خواهد شد. همچنین ممکن است برای چند روز خون ریزی کمی داشته باشد. پیشنهاد می شود بیمار حداقل ساعت پس از بیهوشی رانندگی نکند. زیرا عوارض جانبی داروهای بی حسی می تواند به طور موقت منجر به اختلال شود. بیمار بهتر است در صورت بروز هر یک از علایم زیر، فورا با پزشک تماس بگیرد: احساس بیماری ترشح ناخوشایند از واژن تب بیش از درجه سانتی گراد خون ریزی طولانی مدت یا شدید درد مداوم و گرفتگی شدید که با دارو برطرف نمی شود. فقط در صورت خون ریزی از نوار بهداشتی استفاده شود. حداقل هفته از تامپون ها استفاده نکنند و در صورت امکان حمام نروند. برای جلوگیری از بروز هر نوع عفونت تا دو هفته از برقراری رابطه جنسی خودداری کنند. دهانه رحم گشاد شده نیاز به فرصتی برای کوچک تر شدن و بازگشت به اندازه طبیعی خودش دارد. تا این زمان باکتری ها به راحتی می توانند وارد رحم شده و منجر به عفونت شوند. منابع: |
یک عفونت مخمر واژینال عفونتی است که توسط مخمر (نوعی قارچ) ایجاد می شود. عفونت مخمر واژینال به واژینیت مخمر، واژینیت کاندیدال یا ولوواژینیت کاندیدال معروف است. نام علمی مخمر که باعث واژینیت می شود، کاندیدا است. بیش از افراد بیماری را به طور کامل از بین می برند. داروهای ضد قارچ خوراکی توسط زنان باردار مصرف نشوند. داروهای خوراکی نسبت به داروهای موضعی عوارض جانبی بیشتری از جمله، سردرد و درد شکم دارند. داروهای تجویز خوراکی که به صورت قرص یا خوراکی مصرف می شوند، می توانند برای درمان عفونت های مکرر یا عفونت هایی که به درمان موضعی پاسخ نمی دهند، استفاده شوند. عفونت های مخمر در دوران بارداری شایع است. زنان باردار که علایم عفونت مخمر را تجربه می کنند باید به یک متخصص زنان و زایمان مراجعه کنند. وی می تواند داروها و درمان هایی را که در دوران بارداری بی خطر هستند را توصیه کند. برخی از این روش های درمانی خانگی برای عفونت مخمر واژن کاربرد دارند که اثربخشی آن ها متفاوت است، این راهکارها عبارتند از: ماست را می توان به عنوان یک پروبیوتیک در نظر گرفت زیرا حاوی باکتری های زنده مانند Lactobacillus acidophilus است. این باکتری ها برای ایجاد یک محیط سالم در مهبل ضروری هستند. آن ها می توانند به درمان رشد بیماری ناشی از عدم تعادل واژن کمک کنند. در یک مطالعه ت یید شد، خوردن ماست به افزایش میکروبیوم روده کمک می کند و می تواند مخمر را در بدن کاهش دهد. خانم ها بهتر است اگر ماست را دوست ندارند، پروبیوتیک مصرف کنند. پروبیوتیک ها به بهترین وجه با مواد غذایی مصرف می شوند. ماست یونانی ساده بهترین نوع برای استفاده از این روش درمانی خانگی است اما ماست نباید میزان قند اضافی داشته باشد، چون قند باعث رشد قارچ کاندیدا می شود. اسید بوریک یک ضد عفونی کننده قوی است. برخی ادعا می کنند برای درمان عفونت های مخمر مقاوم به سایر داروهای درمانی مفید هستند. اما مصرف اسید بوریک به مقدار زیادی سمی است. جذب بیش از حد آن می تواند به آسیب کلیوی، نارسایی حاد سیستم گردش خون یا مرگ منجر شود. برای جلوگیری از این مسیله، نباید اسید بوریک را روی پوست خشک و یا به صورت خوراکی استفاده شود. زنان باردار، به هیچ وجه نباید از اسید بوریک استفاده کنند. برای افرادی که پوست حساس دارند، اسید بوریک ممکن است انتخاب مناسبی نباشد. پونه معمولی یا مرزنجوش همان چیزی است که معمولا در ادویه فروشی های مواد غذایی مشاهده می شود. این روغن با روغن گیاه پونه کوهی که برای درمان عفونت های مخمر استفاده می گردد، یکی نیست. روغن پونه کوهی که پونه کوهی طبیعی تهیه شده است رقیق کننده خون می باشد، بنابراین اگر داروی رقیق کننده خون می خورید و یا مشکل لخته شدن خون مانند کمبود زنان می تواند برای استفاده روغن پونه معمولی می توانید - قطره آن را با آ ب مخلوط کرده و روی پوست بمالند اما نباید از آن در نزدیکی واژن استفاده شود. روغن نارگیل یک روغن چرب است که از گوشت نارگیل گرفته می شود. روغن دارای خواص درمانی زیادی از جمله خواص ضد قارچ است. مطالعات نشان داده است که روغن نارگیل در برابر قارچ کاندیدا موثر است. برای درمان عفونت مخمر واژینال با استفاده از روغن نارگیل، حتما روغن نارگیل آلی خالص و ارگانیک خریداری شود. می توان روغن را مستقیما در ناحیه آسیب دیده استفاده کرد. روغن درخت چای یک روغن گیاهی است که برای از بین بردن قارچ ها، باکتری ها و ویروس ها استفاده می شود. این روغن به درمان عفونت های واژن کمک کند و دارای خاصیت ضد قارچی است. یکی از روش های محبوب عفونت مخمر، حمام با سرکه سیب است. برای این منظور می توانید نصف فنجان سرکه سیب در یک وان آ ب گرم ریخته و به مدت دقیقه از آن استفاده شود، ماده اسیدی سرکه می تواند هرگونه میکروارگانیسم مضر از جمله مخمر را از بین ببرد. سیر قاتل موثر کاندیدا است. برای درمان عفونت مخمر، سیر بیشتری به رژیم غذایی اضافه شود. پراکسید هیدروژن یک باکتری و پراکسید هیدروژن توسط باکتری های لاکتوباسیلوس در مهبل ساخته شده و ضد عفونی کننده مخمر است. رقیق کردن آن در آب (نیمی از آب و نیمی از هیدروژن پراکسید) ممکن است به رشد مخمر روی دستگاه تناسلی کمک کند. اما نباید برای طولانی مدت از آن استفاده کرد. تقویت کننده سیستم ایمنی بدن است. سیستم ایمنی قوی به بدن اجازه می دهد تا بدن به حالت تعادل بازگرداند. ویتامین C زنان سعی کنند مصرف ویتامین C را افزایش دهند تا توانایی بدن خود را در برابر حملات عفونت مخمر تقویت کنند. اکثر درمان های خانگی در طی چند روز تاثیر خود را نشان می دهند و درمان برخی ممکن است تا یک هفته طول بکشد. اگر علایم در بیماران بدتر شد یا علایم جدیدی مانند تحریکات پوستی ظاهر گردید، بهتر است بیمار با پزشک تماس بگیرند. اگر عفونت با درمان از بین برود اما بعد از مدتی دوباره برگشت، به پزشک مراجعه شود. ممکن است بیمار به یک درمان قوی تری نیاز داشته باشد. اثربخشی یک داروی خانگی به شدت عفونت و کیفیت درمان بستگی دارد. در صورت تکرار عفونت های واژن، در مورد روش های طبیعی تر برای پیشگیری و درمان این موضوع با پزشک صحبت شود. از آنجا که مخمر می تواند به طور عادی در مهبل زنان سالم وجود دارد نمی توان از بروز عفونت های مخمر جلوگیری کرد. با این وجود برخی اقدامات پیشگیرانه ای می توانند خطر ابتلا به عفونت مخمر را کاهش دهد، که عبارتند از: محدود کردن مصرف مقدار قند و غذاهای فرآوری شده تغییر هر چه سریع تر لباس های زیر خیس شده و مرطوب تمیز کردن ناحیه تناسلی از جلو به پشت در هنگام دفع و حرکات روده عدم استفاده از محصولات با تحریک های احتمالی مانند عطر یا تامپون های معطر پوشیدن لباس زیر پنبه ای مناسب و گشاد به منظور کاهش رطوبت و جلوگیری از عفونت حمام یا دوش معمولی یک روش مناسب برای پاکسازی مهبل است و شستن واژینال توصیه نمی شود. شستن واژینال در واقع خطر ابتلا به عفونت مخمر را افزایش دهد. منابع: |
تب یک افزایش موقتی دمای بدن است که اغلب به دلیل بیماری رخ می دهد. دمای بدن بالاتر از حد طبیعی اما کمتر از درجه سانتی گراد، تب کم درجه در نظر گرفته می شود. این حالت به عنوان یکی از دفاع های طبیعی بدن در برابر عفونت ها در برابر باکتری ها و ویروس ها می باشد چون آن ها نمی توانند در دماهای بالا زندگی کنند. به همین دلیل، دما های درجه پایین بدن معمولا نباید درمان شوند، مگر اینکه با علایم نگران کننده همراه شوند. برای بزرگسالان، تب ممکن است ناراحت کننده باشد، اما معمولا نگران کننده نیست مگر اینکه به . درجه سانتی گراد یا بالاتر برسد. اما برای نوزادان و کودکان نوپا، حتی فرم خفیف می تواند نشان دهنده یک عفونت جدی باشد. تب به طور کلی طی چند روز از بین می رود. تعدادی از داروهای بدون نسخه دمای بدن را کاهش می دهند، اما بعضی اوقات بهتر است بدون درمان باقی بمانند. به نظر می رسد افزایش دمای بدن در مقابله با تعدادی از عفونت ها نقش مثبتی داشته باشد. والدین می توانند برای بررسی تب کودک از چندین نوع دماسنج از جمله دماسنج دهانی، رکتال، گوش (تمپانیک) و پیشانی (شریان تمپورال) استفاده کنند. می توان از یک دماسنج دهانی برای اندازه گیری تب در زیر بغل استفاده کرد، اما این روش دقیق ترین روش برای گرفتن درجه حرارت نیست. برای اندازه گیری دمای بدن می توانید: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید دماسنج را در زیر بغل قرار داده و آن را از زیر بازو کودک رد کنید. چهار تا پنج دقیقه صبر کنید. دمای زیر بغل کمی پایین تر از دمای دهان است. شماره روی دماسنج را به پزشک گزارش دهید. افزایش دمای بدن غیر قابل توضیح در نوزادان و کودکان نسبت به بزرگسالان، بیشتر باعث نگرانی می شود. والدین بهتر است در صورت بروز علایم زیر در کودکان با پزشک تماس بگیرند: افزایش دمای بدن درجه سانتی گراد یا بالاتر در نوزادان کمتر از سه ماه افزایش دمای بدن . درجه سانتی گراد در نوزادان بین سنین تا ماه همراه با تحریک پذیری و بی حسی افزایش دمای بدن . درجه سانتی گراد در نوزادان بین سنین و ماه است که بیشتر از یک روز طول می کشد و علایم دیگری ندارند. کودکان با درجه حرارت بالا ممکن است دچار تشنج تب شوند. بیشتر این موارد جدی نیستند و می توانند نتیجه عفونت گوش، دستگاه گوارش یا ویروس تنفسی یا سرماخوردگی باشند. به طور معمول، تشنج های تب ممکن است در اثر عوامل جدی تر، از جمله مننژیت، عفونت کلیه یا ذات الریه ایجاد شوند. تشنج های تب بیشتر در کودکان ماه تا سال رخ می دهد و بیشتر پسران را تحت ت ثیر قرار می دهد. دو نوع تشنج تب وجود دارد: تشنج بیش از دقیقه طول نمی کشد (در بیشتر موارد کمتر از دقیقه) و در طی یک دوره ساعته دوباره رخ نمی دهد. به طور معمول کل بدن را درگیر می کند. بیشتر تشنج های تب از این نوع هستند. علایم بدن سفت می شود و بازوها و پاها شروع به پیچش می کنند، بیمار هوشیاری خود را از دست می دهد، اما چشم ها باز هستند. ممکن است تنفس نامنظم وجود داشته باشد و کودک در حین تشنج دچار بی اختیاری ادرار و یا استفراغ شود. این تشنج بیشتر طول می کشد و فقط بخشی از بدن را تحت تاثیر قرار می دهد و ممکن است دوباره تکرار شود. این نوع تشنج نسبت به تشنج تب ساده، نگران کننده تر است. در بیشتر موارد، کودک مبتلا به تشنج باید توسط یک مرکز بهداشتی و درمانی ویزیت شود. برخی از واکسن های داده شده در دوران کودکی می توانند در طی یک یا دو روز بعد از تزریق باعث تب خفیف شوند. این تب معمولا محدود و کوتاه مدت است. اگر کودک واکنش شدیدی را بروز دارد و یا پوست او در محل تزریق قرمز، ملتهب و دردناک است، با پزشک کودک تماس بگیرید. تب مکرر در کودکان، سه بار یا بیشتر در یک دوره شش ماهه، بدون علت مشخص می تواند نشانه ای از بیماری های دیگر باشد. در صورتی که درجه حرارت فرد . درجه سانتی گراد یا بالاتر باشد باید به پزشک مراجعه شود در صورتی که هفزایش دمای بدن با علایم زیر همراه باشد، فرد سریعا باید به دنبال تشخیص و درمان باشد: تشنج استفراغ مداوم سردرد شدید درد هنگام ادرار کردن حساسیت غیرطبیعی به نور زیاد اختلال در تنفس و یا درد در قفسه سینه سفت شدن گردن و درد هنگام خم کردن سر به جلو بثورات غیرطبیعی پوستی، به ویژه اگر به سرعت بدتر شوند. زنان باردار برای دمای بدن بالای درجه سانتی گراد باید به پزشک مراجعه کنند. تب در دوران بارداری که همراه با بثورات و درد مفاصل است می تواند نشان دهنده عفونت باشد و ممکن است کودک را تحت ت ثیر قرار دهد. برخی عفونت ها مانند سیتومگالوویروس ( CMV ) می تواند باعث ناشنوایی مادرزادی و سایر مشکلات در کودکان شود. دمای طبیعی بدن در طول روز تغییر می کند و در صبح در پایین ترین میزان خود قرار دارد و در اواخر بعد از ظهر و عصر بیشتر می شود. اگرچه بیشتر افراد دمای درجه سانتی گراد را طبیعی می دانند، دمای طبیعی بدن می تواند از . درجه سانتی گراد تا . درجه سانتی گراد طبیعی باشد. افزایش درجه حرارت بدن ممکن است ناشی از موارد زیر باشد: تومور بدخیم عفونت ویروسی عفونت باکتریایی برخی از شرایط التهابی مانند، التهاب پوشش مفاصل (سینوویوم) مصرف برخی از داروها مانند آنتی بیوتیک ها و داروهای کنترل کننده فشار خون بالا و یا ضد تشنج برخی از واکسیناسیون ها، مانند واکسن، و سیاه گوش ( DTaP ) یا واکسن پنوموکوکی بعضی اوقات علت قابل تشخیص نیست. اما اگر بیش از سه هفته طول بکشد بیمار باید به پزشک مراجعه کند. هنگامی که درجه حرارت بدن بالاتر از حد طبیعی خود قرار گیرد، فرد تب را تجربه می کند. علایم تب به علت آن بستگی دارد. اما علایم کلی تب شامل موارد زیر است: لرز تعریق کم آبی سردرد ضعف عمومی تحریک پذیری درد های عضلانی از دست دادن اشتها کودکان بین ماه تا ساله ممکن است دچار تشنج و تب شوند. تب را نباید با هایپرترومی اشتباه گرفت. هایپرترومی نقصی در واکنش بدن نسبت به گرما (ترموگلولاسیون) است، که می تواند دمای بدن را بالا ببرد. هایپرترومی معمولا در اثر منابع خارجی مانند قرار گرفتن در محیط گرم ایجاد می شود. سایر علل هایپرترمی می تواند شامل عوارض جانبی برخی داروها یا شرایط پزشکی باشند. همچنین نباید تب را با گرگرفتگی یا تعریق شبانه اشتباه گرفته شود. گرگرفتگی و تعریق شبانه باعث احساس ناگهانی و شدید گرما می شود و ممکن است با قرمزی پوست و احساس سوزن سوزن شدن و عرق کردن همراه باشد. گرگرفتگی، به خاطر تغییرات هورمونی در دوران پری منوپوز (دوره زمانی یایسگی) ایجاد می شود. ازآنجایی که تب به جای بیماری خودش یک علامت است، وقتی پزشک آن را ت یید کرد برای تشخیص علت اصلی ممکن است آزمایشات تشخیصی خاصی تجویز کند. برای ارزیابی تب، پزشک احتمالا در مورد علایم و سابقه پزشکی بیمار سوال می کند و یک معاینه بدنی انجام می دهد. طبق تشخیص پزشک، آزمایش خون یا اشعه ایکس قفسه سینه تجویز می شود. کودکان بین ماه تا سال ممکن است دچار تشنج ناشی از تب شوند، که معمولا شامل از دست دادن هوشیاری و لرزش اندام در هر دو طرف بدن است. بیشتر تشنج های ناشی از تب عوارض خاصی ایجاد نمی کنند. در صورت تشنج کودکان، بهتر است والدین: اشیاء تیز را از کودک جدا کنند. کودک را روی زمین یا شکم خود قرار دهند. چیزی را در دهان کودک قرار ندهند یا سعی نکنند جلوی تشنج را بگیرند. بیشتر تشنج ها به تنهایی متوقف می شوند. اگر تشنج بیش از پنج دقیقه طول بکشد، سریعا به پزشک مراجعه شود. پیش آگهی تب و مدت ماندگاری آن به علت اصلی بستگی دارد. اکثر موارد تب خفیف و کوتاه مدت هستند و بدون درمان برطرف می شوند. به عنوان مثال، تب همراه با سرماخوردگی معمولا فقط دو تا سه روز طول می کشد. اگر تب در اثر آنفلوانزا ایجاد شود، بیشتر علایم آنفلوانزا از جمله تب در طی یک هفته از بین می رود. بسته به علت ممکن است از آنتی بیوتیک ها یا داروهای مناسب دیگر استفاده شود. افراد مبتلا به عفونت های شدید یا بیمارانی که سیستم ایمنی بدن ضعیفی دارند مانند افراد مبتلا به سرطان، سالمندان، نوزادان تازه متولد شده، بیماران مبتلا به HIV / AIDS یا افرادی که دارای اختلالات خود ایمنی هستند) می تواند خطرناک باشد. برای تب درجه پایین احتمالا پزشک درمانی را توصیه نمی کند. این تب های جزیی حتی ممکن است در کاهش تعداد میکروب های ایجاد کننده بیماری مفید باشد. در صورت تب بالا که باعث ناراحتی می شود، پزشک می تواند داروی بدون نسخه مانند استامینوفن را توصیه کند. بیماران باید داروها را طبق دستورالعمل برچسب یا طبق توصیه پزشک خود استفاده کنند و از مصرف زیاد آن خودداری شود. دوزهای زیاد یا استفاده طولانی مدت از استامینوفن یا ایبوپروفن می تواند باعث آسیب کبد یا کلیه شود و مصرف بیش از حد آن ها می تواند کشنده باشد. به کودکان نباید آسپرین داده شود، زیرا آسپرین در کودکان می تواند باعث بروز یک اختلال نادر اما کشنده به عنوان سندرم ریه شود. بسته به علت تب به خصوص اگر بیمار به عفونت باکتریایی مانند ذات الریه یا گلو درد مبتلا باشد، پزشک می تواند آنتی بیوتیک تجویز کند. آنتی بیوتیک ها عفونت های ویروسی را درمان نمی کنند، اما چند داروی ضد ویروسی برای درمان برخی عفونت های ویروسی استفاده می شود. با این حال، بهترین درمان برای بیشتر بیماری های جزیی ناشی از ویروس ها اغلب استراحت و مصرف مایعات زیاد است. احتمال دارد پزشک نوزادان، به ویژه آن هایی که سن کمتر از روز دارند را برای آزمایش و معالجه در بیمارستان بستری کنند. در نوزادان، تب می تواند نشان دهنده عفونت جدی باشد که به داروهای داخل وریدی ( IV ) و پیگیری مداوم نیاز دارد. افراد مبتلا به تب، برای کاهش و بهبودی علایم خود در خانه می توانند راهکارهای زیر را در نظر بگیرند: تب می تواند باعث از بین رفتن مایعات و کمبود آب شدید شود، بنابراین بیمار نوشیدن آب و مایعات زیاد را در دستور رژیم روزانه خودش قرار دهد. والدین می توانند برای کودک زیر سال، از محلول هیدراتاسیون دهانی مانند Pedialyte استفاده کنند. فعالیت می تواند درجه حرارت بدن را بالا ببرد، به همین علت افراد مبتلا به تب برای بهبودی نیاز به استراحت دارند. آن ها حین استراحت می توانند لباس راحت و گشادی بپوشند، دمای اتاق را خنک نگه دارند. برای پیشگیری از بروز تب و بیماری های عفونی می توانید راهکارهای زیر را در نظر بگیرید: فنجان، بطری های آب و ظروف خود را با دیگران به اشتراک نگذارید. هنگام عطسه و سرفه، جلو دهان و بینی خود را بگیرید تا از انتقال میکروب جلوگیری شود. دستان خود را اغلب بشویید و به فرزندان خود یاد دهید که به خصوص قبل از غذا، بعد از استفاده از توالت و بازی کردن دستان خودشان را بشویند. سعی کنید از تماس دست های آلوده با بینی، دهان و چشم خودداری کنید، زیرا این ها اصلی ترین راه هایی هستند که ویروس ها و باکتری ها می توانند وارد بدن شده و عفونت ایجاد کنند. بیماران بهتر است قبل از ملاقات به آمادگی لازم را برای پاسخ گویی به پزشک خود داشته باشند. برای تب، برخی از سوالات اساسی که بیمار می تواند از پزشک خود بپرسد، عبارتند از: چه نوع آزمایشاتی لازم است انجام دهم؟ چه عاملی باعث ایجاد علایم من شده است؟ آیا محدودیتی وجود دارد که باید رعایت کنم؟ آیا دارو برای کاهش تب لازم است؟ عوارض این داروها چیست؟ آیا جایگزینی عمومی برای دارویی که تجویز می کنید وجود دارد؟ چه روش درمانی را پیشنهاد می کنید؟ آیا گزینه های دیگری وجود دارد؟ پزشک ممکن است از بیمار سوالات متعددی بپرسد، از جمله: آیا بیماری مزمن دیگری دارید؟ چه داروهایی مصرف می کنید؟ اخیرا جراحی خاصی انجام داده اید؟ چه زمانی علایم برای اولین بار رخ داده است؟ آیا از داروهای کاهش دهنده تب استفاده کرده اید؟ از چه روشی برای گرفتن درجه حرارت استفاده کرده اید؟ چه علایم دیگری را تجربه می کنید؟ آن ها چقدر شدید هستند؟ فکر می کنید چه عاملی باعث بهتر و یا بدتر شدن علایم شما می شوند؟ منابع: |
پنوموتوراکس، که معمولا به عنوان ریه در حال تخریب شناخته می شود، می تواند تجربه دردناک و نگران کننده ای باشد. در بدن فرد سالم، ریه ها در قفسه سینه قرار دارند. پنوموتوراکس در اثر ورود هوا به فضای بین دیواره قفسه سینه و ریه، به نام فضای پلور رخ می دهد. این هوا به بیرون ریه فشار می آورد و باعث فروپاشی آن می شود ممکن است عملکرد ریه از بین برود، اما بیشتر اوقات تنها بخشی از آن فرو می ریزد و می تواند به قلب فشار بیاورد و باعث بروز علایم دیگری شود. عوامل مختلفی می توانند باعث پنوموتوراکس و بروز علایم مختلفی شوند. پزشکان می توانند در تشخیص و درمان پنوموتوراکس کمک کنند. پنوموتوراکس آسیب زا بعد از وقوع نوعی آسیب به سینه یا دیواره ریه رخ می دهد. این اختلال می تواند از یک صدمه جزیی و یا شدید ناشی شود. تروما می تواند به ساختار قفسه سینه آسیب برساند و باعث نشت هوا در فضای پلور شود. نمونه هایی از صدمات که می تواند باعث ایجاد نوع آسیب زا شود عبارتند از: یکی از متداول ترین علت هایی که می تواند باعث پنوموتوراکس آسیب زا شود، می باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید قسمت های تیز استخوان شکسته شده می تواند دیواره قفسه سینه را سوراخ کرده و به بافت ریه آسیب برساند. علل دیگر این اختلال شامل صدمات ورزشی، تصادفات رانندگی و زخم های سوراخ کننده ریه و یا ضربات ناگهانی می باشند. پنوموتوراکس ضربه ای، در صورت وجود زخم در قفسه سینه ایجاد می شود. این امر در افرادی که صدمات ناشی از انفجار را تجربه کرده اند، شایع است. برخی از اقدامات پزشکی ممکن است منجر به پنوموتوراکس آسیب زا شوند. قرار دادن سوزن در ریه می تواند منجر به پنوموتوراکس شود. پزشکان اغلب افراد را تحت نظر قرار می دهند تا بعد از این روش ها علایم اولیه را کنترل کنند. تغییر فشار هوا در حین غواصی یا کوهنوردی می تواند باعث ایجاد پنوموتوراکس آسیب زا شود. غواصان برای جلوگیری از پنوموتوراکس باید در زیر آب احتیاط کنند. هنگامی که غواصان از یک مخزن هوای فشرده تنفس می کنند، فشارهای مختلفی از آب و هوا را تحمل می کنند. نیروی این فشارهای مختلف می تواند باعث آسیب به ریه ها شود. تغییر ارتفاع می تواند منجر به ایجاد حباب های هوا در ریه و سپس پارگی ریه ها شود. درمان سریع پنوموتوراکس به دلیل تروما بسیار مهم است. علایم آن اغلب شدید است و می تواند در بروز عوارض احتمالی باعث ایست قلبی، نارسایی تنفسی، شوک و مرگ شوند. این نوع پنوموتوراکس از آسیب ناشی نمی شود. خودبخود اتفاق میفتد، به همین دلیل از آن به عنوان پنوموتوراکس خودبخود نیز یاد می شود. دو نوع اصلی پنوموتوراکس خودبخودی وجود دارد، که عبارتند از: پنوموتوراکس اولیه خودبخودی ( PSP ) در افرادی که سابقه بیماری ریوی شناخته شده ای ندارند، رخ می دهد. این بیماری اغلب در مردان جوان، قد بلند و لاغر شایع است. PSP ناشناخته است. عواملی که می توانند خطر پنوموتوراکس اولیه خود به خودی را افزایش دهند شامل موارد زیر است: مردان قد بلند افراد تا ساله سابقه خانوادگی پنوموتوراک مصرف سیگار، تنباکو و یا حشیش مهمترین عامل خطر مرتبط با PSP ، استعمال دخانیات است. یک بررسی در ژورنال پزشکی BMJ PSP مبتلا شوند. در بین زنان سیگاری افراد احتمال ابتلا به PSP تا برابر بیشتر است. پنوموتوراکس اولیه خودبخودی معمولا کشنده نیست. پنوموتوراکس خودبخودی ثانویه ( SSP ) ( SSP ) می تواند در اثر انواع بیماری ها و اختلالات ریه ایجاد شود. SSP PSP دارد و احتمالا باعث مرگ می شود. بیماری های ریه که ممکن است خطر ابتلا به پنوموتوراکس ثانویه را افزایش می دهد شامل موارد زیر است: شدید فیبروز ریوی فیبروز کیستیک بیماری انسداد مزمن ریوی ( COPD ) سرطان ریه و سارکوم های مربوط به ریه ها عفونت های ریه مانند سل و انواع خاصی از ذات الریه برخی از اختلالات بافت همبند همچنین می تواند باعث SSP شود. این اختلالات عبارتند از: سندرم مارفان روماتیسم مفصلی اسکلروز سیستمیک اسپوندیلیت آنکیلوزان سندرم ایلرز دانلوس در شرایط خاص، کودکان در معرض خطر SSP قرار دارند. علل SSP در کودکان شامل موارد زیر است: سرخک اکینوکوکوز ناهنجاری های مادرزادی استنشاق یک شی خارجی همچنین اگر یکی از اعضای خانواده شما مبتلا به SSP . هر یک از انواع بیماری می تواند به یک پنوموتوراکس تنش تبدیل شوند. تنش پنوموتوراکس در اثر نشتی در فضای پلور ایجاد می شود. در هنگام تنفس، هوا به درون فضای پلور نشت می کند و به دام میفتد اما در حین بازدم آزاد نمی شود. این روند منجر به افزایش فشار هوا در فضای پلور می شود که خطرناک است و نیاز به درمان فوری دارد. فاکتورهای خطر برای پنوموتوراکس آسیب زا و خود به خودی متفاوت هستند. عوامل خطر برای پنوموتوراکس آسیب زا شامل موارد زیر است: سابقه درگیری های خشونت آمیز تصادف رانندگی اخیر یا سقوط از ارتفاع ورزش های سخت، مانند فوتبال یا هاکی مهمترین عامل خطر ابتلا به SSP این است که فرد قبلا به بیماری ریوی مبتلا شده بود. علایم اصلی پنوموتوراکس درد ناگهانی قفسه سینه و تنگی نفس است. علایم پنوموتوراکس در ابتدا به سختی قابل تشخیص هستند و ممکن است با علایم سایر بیماری ها اشتباه گرفته شوند. علایم پنوموتوراکس می تواند از خفیف تا شدید متغیر و شامل موارد زیر باشند: گیجی یا سرگیجه افزایش ضربان قلب کبودی پوست یا لب درد شدید هنگام تنفس تنفس سریع و پی در پی از دست دادن هوشیاری یا اغما فشار در سینه که با گذشت زمان بدتر می شود. درد قفسه سینه، که ممکن است در یک طرف شدیدتر باشد. برخی از موارد پنوموتوراکس تقریبا هیچ علامتی ندارند و فقط با اشعه ایکس یا نوع دیگری از اسکن قابل تشخیص هستند. برخی دیگر نیاز به مراقبت های پزشکی فوری دارند. کسی که علایم فوق را تجربه کرده، باید با پزشک تماس بگیرد و یا به دنبال کمک فوری پزشکی باشد. تشخیص پنوموتوراکس با توجه به انواع آن علایم و دلایل بیماری ممکن است متفاوت باشند. معمولا برای تشخیص نهایی این بیماری از اشعه ایکس استفاده می شود. از سی تی اسکن برای گرفتن تصویر بهتر از ریه ها استفاده می شود. پزشکان معمولا در شرایط تروما اسکن CT را تجویز می کنند. سونوگرافی می تواند راهی سریع برای مشاهده اندازه و شدت پنوموتوراکس فراهم کند. شدت پنوموتوراکس معمولا به عنوان فضای بین ریه و دیواره سینه اندازه گیری می شود. اندازه پنوموتوراکس اغلب نحوه درمان را تعیین می کند. و برای جلوگیری از آسیب دایمی یا مرگ نیاز به درمان فوری دارد. تشخیص و درمان پنوموتوراکس دشوار است. فرد برای اطمینان از موفقیت روش های درمانی خود باید با پزشک همکاری نزدیکی داشته باشد. پنوموتوراکس نباید نادیده گرفته شود و ممکن است در مواقع خاص خطرناک و جدی باشد. پنوموتوراکس در بیشتر موارد با مداخله فوری پزشکی قابل درمان است. پیش آگهی طولانی مدت به نوع پنوموتوراکس و علت و درمان بستگی دارد. به طور کلی، پنوموتوراکس کوچک که باعث ایجاد علایم قابل توجهی نمی شود با پیگیری های و یا درمان می تواند برطرف شود. هنگامی که یک پنوموتوراکس بزرگ و یا مزمن باشد ممکن است درمان و بهبودی پیچیده تر باشد. داشتن یک پنوموتوراکس با علت شانس زنده ماندن را افزایش می دهد. در صورت بروز مجدد علایم، در اسرع وقت به مراقبت های پزشکی نیاز هست. در کمتر از درصد افرادی که تحت برای ترمیم پنوموتوراکس قرار می گیرند، احتمال بازگشت بیماری وجود دارد. اکثر انواع پنوموتوراکس نیاز به مراقبت پزشکی دارند و روند درمانی، به شدت و نوع پنوموتوراکس بستگی دارد. اگر تنها بخش کوچکی از ریه های شما متلاشی شود، پزشک ممکن است به سادگی وضعیت شما را با مجموعه ای از اشعه X قفسه سین یه خودداری کند. درمان پزشکی استاندارد معمولا شامل قرار دادن یک لوله کوچک بین دنده ها یا زیر کتف بیمار برای آزاد کردن گاز است. اگر قسمت بزرگی از ریه شما از بین رفته باشد، به احتمال زیاد از سوزن یا لوله سینه برای از بین بردن هوای اضافی استفاده می شود. آسپیراسیون سوزن و درج لوله سینه دو روشی است که برای از بین بردن هوای اضافی از فضای پلور در قفسه سینه طراحی شده است. این روند های درمانی بدون نیاز به بیهوشی عمومی انجام می شود. ممکن است آسپیراسیون سوزن نسبت به قرار دادن لوله سینه ناراحتی کمتری ایجاد کند، اما به احتمال زیاد نیاز به تکرار دارد. یک سوزن توخالی با لوله انعطاف پذیر کوچک (کاتتر) بین دنده ها به فضای پر از هوا که در فشار به ریه فرو ریخته شده وارد می شود. سوزن برداشته می شود و یک سرنگ به سوند وصل می شود تا پزشک بتواند هوای اضافی را بیرون بکشد. کاتتر ممکن است چند ساعت در آنجا بماند تا ریه مجددا منبسط شود و پنوموتوراکس عود نشود. برای وارد کردن لوله قفسه سینه، پزشک یک لوله توخالی را بین دنده های بیمار قرار می دهد. لوله اجازه می دهد تا هوا تخلیه شود و ریه مجددا عادی شودد. اگر یک پنوموتوراکس بزرگ وجود داشته باشد، ممکن است لوله برای چند روز در محل خود باقی بماند. پلورودیس یک روش تهاجمی تر برای درمان پنوموتوراکس است. این روش معمولا برای افرادی که برای چندین بار متعدد پنوموتوراکس را تجربه کرده اند، توصیه می شود. پزشک از طریق لوله تحریک کننده های شیمیایی را به پلور منتقل می کند. تحریک و التهاب باعث می شود که پلور ریه و دیواره سینه به هم بچسبند. درمان جراحی برای پنوموتوراکس در شرایط خاص مانند موراد پنوموتوراکس مکرر لازم است. گزینه دیگر است که به عنوان عمل جراحی توراکوسکوپی با کمک ویدیو نیز شناخته می شود. جراح یک دوربین کوچک را از طریق دیواره سینه وارد قفسه سینه می کند. توراکوسکوپی می تواند به جراح کمک کند تا در مورد درمان پنوموتوراکس تصمیم بگیرد. منابع: |
ترومبوسیتوپنی شرایطی است که در آن تعداد پلاکت خون کم می شوند. پلاکت ها (ترومبوسیت ها) سلول های خونی بی رنگ هستند که به لخته شدن خون کمک می کنند. پلاکت ها با جمع شدن و تشکیل شاخه در آسیب های رگ های خونی، خون ریزی را متوقف می کنند. ترومبوسیتوپنی اغلب در نتیجه یک اختلال جداگانه مانند یا مشکل سیستم ایمنی بدن رخ می دهد. یا می تواند یک عارضه جانبی در مصرف داروهای خاص باشد. ترومبوسیتوپنی هم بر کودکان و هم در بزرگسالان ت ثیر می گذارد. ترومبوسیتوپنی ممکن است خفیف باشد و علایم کمی ایجاد کند. در موارد نادر، ممکن است تعداد پلاکت ها به حدی باشد که خون ریزی خطرناک داخلی اتفاق بیفتد. گزینه های درمانی برای ترومبوسیتوپنی در دسترس هستند. اگر به هر دلیلی تعداد پلاکت خون شما از حد طبیعی پایین بیاید، به این بیماری ترومبوسیتوپنی گفته می شود. به طور معمول، هر فرد سالم باید ، تا ، پلاکت در هر میکرولیتر خون داشته باشد. از آنجا که هر پلاکت تنها حدود روز زندگی می کند، بدن با تولید پلاکت های جدید در مغز استخوان، پیوسته پلاکت های جدیدی می سازد. ترومبوسیتوپنی می تواند جنبه ارثی داشته باشد و یا ممکن است توسط تعدادی از داروها یا شرایط مختلفی ایجاد شود. علت هر چه باشد، پلاکت های در گردش خون توسط یک یا چند فرآیند زیر کاهش می یابد: طحال اندام کوچکی به اندازه مشت شما می باشد که درست در زیر قفس دنده در سمت چپ شکم قرار دارد. به طور معمول، طحال در مبارزه با عفونت و جداسازی سموم از خون نقش به سزایی دارد. طحال بزرگ شده ممکن است پلاکت های زیادی را در خود جای دهد و باعث کاهش تعداد پلاکت ها در گردش خون شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید پلاکت ها در مغز استخوان تولید می شوند. اگر تولید پلاکت ها کم باشد، ممکن است ترومبوسیتوپنی ایجاد شود. عواملی که می توانند تولید پلاکت را کاهش دهند، عبارتند از: لوسمی مصرف زیاد داروهای برخی از انواع ها عفونت های ویروسی مانند یا برخی شرایط می تواند باعث شود بدن با سرعت بیشتری، از پلاکت ها استفاده کند یا آن ها را از بین ببرد و منجر به کمبود پلاکت در جریان خون شود. برخی از این شرایط، عبارتند از: ترومبوسیتوپنی ناشی از بارداری معمولا خفیف است و به زودی پس از زایمان بهبود می یابد. این نوع در اثر بیماری های خود ایمنی مانند لوپوس و آرتریت روماتویید ایجاد می شود. سیستم ایمنی بدن به اشتباه پلاکت ها را مورد حمله قرار می دهد و آن ها را از بین می برد. اگر علت دقیق این بیماری مشخص نشود، به آن پورپورا گفته می شود. نوع پورپورا ترومبوسیتوپنیک ایدیوپاتیک بیشتر کودکان را تحت ت ثیر قرار می دهد. عفونت های شدید باکتریایی مربوط به خون ممکن است منجر به از بین رفتن پلاکت ها شود. پورپورا ترومبوسیتوپنی ترومبوتیک یک بیماری نادری است که با استفاده از تعداد زیادی پلاکت باعث ایجاد لخته های خون ناگهانی در بدن می شود. این اختلال نادر باعث افت شدید پلاکت ها، تخریب گلبول های قرمز و اختلال در عملکرد کلیه ها می شود. بعضی اوقات ممکن است در ارتباط با عفونت باکتریایی اشرشیاکلی ( E . coli ) و یا خوردن گوشت خام یا پخته نشده ایجاد شود. برخی داروهای خاص می توانند تعداد پلاکت های موجود در خون را کاهش دهند. بعضی اوقات یک دارو سیستم ایمنی بدن را اشتباه می گیرد و باعث از بین رفتن پلاکت ها می شود. نمونه این دارو ها شامل هپارین، کینین، آنتی بیوتیک های حاوی سولفا و ضد تشنج ها هستند. علایم ترومبوسیتوپنی ممکن است شامل موارد زیر باشد: زردی خستگی طحال بزرگ شده خون در ادرار یا مدفوع خون ریزی از لثه یا بینی جریان قاعدگی غیر طبیعی طولانی شدن خون ریزی ناشی از بریدگی کبودی یا خون مردگی بیش از حد پوست (پورپورا) خون ریزی سطحی در پوست که به عنوان بثورات لکه های قرمز مایل به بنفش به نام ( petechiae ) ظاهر می شود. در صورت بروز علایم هشدار دهنده که باعث نگرانی شما می شوند به پزشک مراجعه کنید. خون ریزی که متوقف نمی شود یک اورژانس پزشکی است که نیاز به درمان فوری دارد. بیماری ترومبوسیتوپنی ممکن است منجر به خون ریزی خطرناک داخلی شود که تعداد پلاکت بیمار به زیر ، میکرولیتر کاهش می یابد. ترومبوسیتوپنی شدید به ندرت می تواند باعث خون ریزی در مغز گردد که ممکن است کشنده باشد. پزشک ممکن است از آزمایشات و مراحل زیر برای تشخیص ترومبوسیتوپنی استفاده کند: شمارش کامل خون، تعداد سلول های خون از جمله پلاکت ها را در یک نمونه از خون مشخص می کند. در بزرگسالان، تعداد پلاکت معمولی ، تا ، پلاکت در هر میکرولیتر خون است. اگر شمارش کامل خون تعداد پلاکت ها را کمتر از ، نشان دهد مشخص می شود فرد به ترومبوسیتوپنی مبتلا می باشد. پزشک به دنبال علایم خون ریزی در زیر پوست بیمار خواهد بود و شکم او را معاینه می کند که تشخیص دهد آیا طحال فرد بزرگ شده یا نشده است. پزشک همچنین در مورد بیماری هایی که فرد قبلا داشته است و انواع داروها و مکمل هایی که اخیرا مصرف کرده از او سوال خواهد کرد. پزشک ممکن است بسته به علایم و نشانه های بیمار، آزمایشات و روش های دیگری را برای تعیین علت وضعیت بیمار تجویز کند. همه افراد با تعداد پلاکت کم، نیاز به درمان ندارند. برخی از علت ها کاهش تعداد پلاکت ها در نهایت برطرف می شود و تعداد پلاکت ها در این موارد به سطح سالم خود باز می گردد. با این حال، افراد مبتلا به موارد ترومبوسیتوپنی شدید ممکن است نیاز به درمان داشته باشند. بعضی اوقات، با درمان علت اصلی می توان کاهش تعداد پلاکت را برطرف کرد. بسته به علت اصلی بیماری، درمان ها شامل موارد زیر می باشند: اگر پزشک بتواند بیماری و یا علت ایجاد کننده ترومبوسیتوپنی را تشخیص دهد، درمان علت می تواند ترومبوسیتوپنی را برطرف کند. به عنوان مثال، اگر ترومبوسیتوپنی ناشی از هپارین باشد، پزشک می تواند به بیمار توصیه کند تا از مصرف هپارین خودداری کرده و یک داروی رقیق کننده خون متفاوت را جایگزین کند. ترومبوسیتوپنی با وجود متوقف کردن تمام درمان های هپارین ممکن است برای یک هفته یا بیشتر باقی بماند. اگر سطح پلاکت بیمار خیلی کم باشد، پزشک می تواند خون از دست رفته را با تزریق گلبول های قرمز خون یا پلاکت ها جایگزین کند. اگر وضعیت بیمار به مشکل سیستم ایمنی بدن مربوط باشد، پزشک می تواند داروهایی را برای تقویت پلاکت بیمار تجویز کند. دارو انتخابی اولیه ممکن است یک داروی کورتن باشد. اگر کورتن موثر نباشد، پزشک ممکن است داروهای قوی تری برای سرکوب سیستم ایمنی بدن را امتحان کند. اگر سایر گزینه های درمانی، موثر نباشند، پزشک می تواند جراحی را برای برداشتن طحال انجام دهد. پورپورا ترومبوسیتوپنی ترومبوتیک می تواند منجر به وضعیت فوری پزشکی شود که در این صورت بیمار نیاز به تبادل پلاسما دارد. مبتلایان به ترومبوسیتوپنی بهتر است برای مدیریت علایم خود راهکارهای زیر را در نظر بگیرند: از فعالیت هایی که ممکن است باعث آسیب و خون ریزی شود جلوگیری کنید. از پزشک خود بپرسید که کدام فعالیت ها برای شما بی خطر هستند. ورزش های تماسی، مانند بوکس، ورزش های رزمی و فوتبال، خطر صدمات شدید را به همراه دارند. ننوشید و در مصرف احتیاط کنید. داروهای بدون نسخه برای درد، مانند و ایبوپروفن در صورت بروز علایمی که باعث نگرانی شما شده اند، به پزشک مراجعه کنید. بیشتر موارد ترومبوسیتوپنی توسط پزشک قابل کنترل هستند. در موقعیت های خاص، او ممکن است شما را به یک متخصص بیماری های خونی (هماتولوژیست) ارجاع دهد. برای آمادگی بیشتر هنگام مراجعه به پزشک بهتر است علایم هشدار دهنده ای را که تجریه کرده اید، مانند هر نوع کبودی یا خون ریزی یا بثورات پوستی خود را بنویسید. اطلاعات کلیدی شخصی، از جمله بیماری های اخیر یا اقدامات پزشکی مانند تزریق خون، استرس های عمده یا تغییرات زندگی اخیر خود را یادداشت کنید. در مورد ترومبوسیتوپنی، برخی از سوالاتی که می توانید از پزشک بپرسید، عبارتند از: گزینه های درمان من کدامند؟ تعداد پلاکت من چه میزان است؟ آیا به آزمایش های بیشتری احتیاج دارم؟ آیا تعداد پلاکت های من خطرناک هستند؟ آیا محدودیتی وجود دارد که باید رعایت کنم؟ چه چیزی باعث ترومبوسیتوپنی من شده است؟ اگر من درمانی انجام ندهم چه اتفاقی خواهد افتاد؟ آیا جایگزینی کلی برای دارویی که تجویز می کنید وجود دارد؟ آیا وضعیت من احتمالا موقتی است یا در طولانی مدت ادامه دارند؟ عوارض جانبی احتمالی درمان هایی که پیشنهاد می کنید چیست؟ آیا بروشوری دارید که بتوانم از آن استفاده کنم؟ چه وب سایتهایی را پیشنهاد می کنید؟ منبع: |
پلاکت ها ذرات خونی تولید شده در مغز استخوان هستند که نقش مهمی در روند تشکیل لخته های خون دارند. ترومبوسیتوز یا افزایش پلاکت نوعی اختلال است که در آن بدن پلاکت های زیادی ایجاد می کند. وقتی علت ترومبوسیتوز یا افزایش پلاکت، یک بیماری زمینه ای مانند عفونت باشد، ترومبوسیتوز واکنشی یا ترومبوسیتوز ثانویه نامیده می شود. ترومبوسیتمی اولیه در زنان و افراد بالای سال شایع است. با این حال، این بیماری همچنین می تواند در افراد جوان ت ثیر بگذارد. مغز استخوان که همان بافت اسفنجی درون استخوان های بدن است حاوی سلول های بنیادی می باشد که می توانند به گلبول های قرمز، گلبول های سفید یا پلاکت تبدیل شوند. پلاکت ها به هم می چسبند و کمک می کنند تا هنگام آسیب به رگ های خونی، خون ریزی قطع شود. ترومبوسیتوز هنگامی اتفاق میفتد که بدن پلاکت های زیادی را تولید می کند. ترومبوسیتوز واکنشی نوع متداول ترومبوسیتوز است و از بیماری های زیر ناشی می شود: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سرطان عفونت ها کمبود آهن خون ریزی حاد جراحی یا نوع دیگری از تروما جراحی، به خصوص اسپلنکتومی (برداشتن طحال) اختلالات التهابی مانند آرتریت روماتویید، سارکوییدوز یا بیماری التهابی روده کم خونی همولیتیک، نوعی کم خونی که در آن بدن گلبول های قرمز را خیلی سریعتر بین می برد و اغلب به دلیل برخی بیماری های خونی یا اختلالات خود ایمنی ایجاد می شود. علت این اختلال نامشخص است، اما به نظر می رسد که اغلب به دلیل جهش در انواع مختلف ژن رخ می دهد. این بیماری به رغم یافتن برخی جهش های ژن در خون یا مغز استخوان، یک بیماری ارثی محسوب نمی شود. در ترومبوسیتمی ضروری نسبت به ترومبوسیتوز اولیه، خطر لخته شدن یا خون ریزی بسیار بیشتر است. افراد مبتلا به ترومبوسیتوز اغلب علایم خاصی ندارند. علایم و نشانه های ترومبوسیتوز ثانویه، در صورت بروز، به وضعیت بیمار مربوط می شود. افراد مبتلا به ترومبوسیتمی اولیه ممکن است علایم و نشانه های مربوط به لخته خون و خون ریزی را داشته باشند، از جمله: ضعف درد قفسه سینه تهوع یا سوزن سوزن شدن دست و پا در صورت بروز علایم و یا مشکوک شدن پزشک به تشخیص ترومبوسیتوز، وی می تواند یک آزمایش شمارش کامل خون را سفارش دهد. آزمایش خون می تواند تعیین کند که آیا تعداد پلاکت بیمار بالاتر از حد طبیعی است یا نیست. تشخیص شرایط زمینه ای (مانند کم خونی فقر آهن، سرطان یا عفونت) می تواند در تشخیص و مدیریت ترومبوسیتوز کمک کند. اگر علت ثانویه مشخص نشود، فرض می شود بیمار مبتلا به نوع ترومبوسیتوز اولیه می باشد. JAK می تواند ترومبوسیتوز را تشخیص دهد. برای بررسی بیشتر و تشخیص بهتر، پزشک می تواند موارد زیر را ارزیابی کند: علایم التهاب جهش های ژن مرتبط سطح غیر طبیعی آهن در خون سرطان های تشخیص داده نشده برای تشخیص بهتر آزمایش خون می تواند شامل موارد زیر باشد: لام خون محیطی تعداد و شرایط پلاکت را بررسی می کند. CBC اندازه گیری تعداد پلاکت ها در خون بیمار می باشد. این آزمایش به تعیین اینکه آیا بیمار یک بیماری ارثی دارد که باعث تعداد زیاد پلاکت ها می شود کمک می کند. سایر آزمایشات تشخیصی ممکن است شامل آسپیراسیون مغز استخوان برای بررسی پلاکت های بیمار در زیر میکروسکوپ باشد. این روش شامل گرفتن نمونه ای از بافت مغز استخوان به صورت مایع است. به طور معمول از استخوان سینه یا لگن استخراج می شود. پیش آگهی بیمار به عوامل مختلفی بستگی دارد. بیشتر افراد برای مدت طولانی هیچ عارضه ای را تجربه نمی کنند. با این حال، عوارض جدی می تواند رخ دهد. آن ها می توانند شامل موارد زیر باشند: حمله قلبی سکته مغزی خون ریزی شدید مشکلات خون ریزی (به ندرت) لوسمی حاد، نوعی سرطان خون میلوفیبروز، یک اختلال پیشرونده مغز استخوان عوارض حاملگی مانند پره اکلامپسی، زایمان زودرس و سقط جنین افرادی که ترومبوسیتمی اولیه دارند نیز در معرض خطر حمله قلبی هستند. این امر به این دلیل است که لخته شدن خون ممکن است جریان خون به قلب را مسدود کند. زنانی که ترومبوسیتمی اولیه دارند و همچنین قرص های ضد بارداری مصرف می کنند، خطر بیشتری برای لخته شدن خون دارند. این وضعیت همچنین برای خانم های باردار خطرناک است. لخته خونی واقع در جفت می تواند منجر به بروز مشکلات در رشد جنین یا سقط جنین شود. لخته خون می تواند باعث حمله ایسکمیک گذرا ( TIA ) یا سکته مغزی موقت شود. اگر ترومبوسیتوز در اثر جراحی اخیر یا آسیب دیدگی ایجاد شده باشد، احتمال دارد افزایش تعداد پلاکت به خودی خود برطرف شود. اگر بیمار به یک عفونت مزمن یا یک بیماری التهابی مبتلا باشد، احتمالا تعداد پلاکت ها تا زمانی که شرایط کنترل نشود و بیماری برطرف نگردد، بالا خواهد ماند. در بیشتر موارد، تعداد پلاکت پس از برطرف شدن علت به حالت عادی باز می گردد. اگر طحال بیمار برداشته شده باشد، ممکن است او ترومبوسیتوز مادام العمری داشته باشد، اما به درمان نیاز ندارد. افراد مبتلا به ترومبوسیتمی ضروری که علایمی نداشته باشند، تا زمانی که شرایط سلامتی آن ها پایدار باشد، نیازی به درمان ندارند. اما اگر بیمار در معرض لخته شدن خون قرار بگیرد، پزشک می تواند مصرف روزانه آسپرین با دوز کم را توصیه کند تا به لخته نشدن خون کمک شود. اما را نباید بدون تجویز پزشک مصرف کرد. در شرایط زیر، ممکن است بیمار به درمان دارویی نیاز داشته باشد: سالمندان وجود سابقه لخته شدن خون عوامل خطر برای بیماری های قلبی تعداد پلاکت ها بیشتر از میلیون در این صورت پزشک می تواند داروهای کاهش دهنده پلاکت را در درجه اول به صورت هیدروکسی اوره یا اینترفرون آلفا تجویز کند. اکنون عوامل جدیدتر در تلاش برای سرکوب تولید بیش از حد پلاکت ها تولید می شوند. در موارد ترومبوسیتوز خطرناک برای زندگی، روشی به نام پلاکت فرزی انجام می شود که بلافاصله تعداد پلاکت ها را به سطح ایمن تر کاهش می دهد. در این روش از ابزار ویژه ای برای خارج کردن خون از بیمار، جدا کردن و خارج کردن پلاکت ها و سپس برگشت سایر سلول های خونی به بیمار استفاده می شود. در روش دیگر پلاکت ها می توانند با روشی مشابه دیالیز از خون بیمار خارج شوند. در این روش سوزنی که به یک لوله وصل می شود، در رگ قرار داده می شود و خون از طریق دستگاهی که پلاکت ها را جدا می کند، عبور داده می شود. سپس خون تصفیه شده از طریق یک خط داخل وریدی ( IV ) به بدن بیمار باز می گردد. این روش فقط در مواقع اضطراری مانند ترومبوسیتمی که باعث سکته مغزی شده است، کاربرد دارد. هیچ روش شناخته شده ای برای جلوگیری از ترومبوسیتمی اولیه وجود ندارد. با این حال، اگر شما اخیرا به عنوان مبتلا به ترومبوسیتمی اولیه تشخیص داده شده اید، مواردی وجود دارد که می توانید برای کاهش خطر عوارض جدی انجام دهید. ترک سیگار نیز مهم است. سیگار خطر لخته شدن خون را افزایش می دهد. اولین قدم، مدیریت هرگونه عوامل خطر برای لخته شدن خون است. کنترل فشار خون، کلسترول و شرایطی مانند دیابت می تواند به کاهش خطر لخته شدن خون کمک کند. شما می توانید این کار را با ورزش منظم و خوردن یک رژیم غذایی انجام دهید که عمدتا از میوه، سبزیجات، غلات سبوس دار و پروتیین بدون چربی تشکیل شده باشد. برای کاهش بیشتر خطر ابتلا به عوارض جدی، همچنین باید: تمام داروها را طبق تجویز مصرف کنید. فورا خون ریزی غیر طبیعی یا علایم لخته شدن خون را به پزشک گزارش دهید. از ورزش یا فعالیت هایی که خطر خون ریزی را افزایش می دهد، خودداری کنید. از مصرف داروهای بدون نسخه یا سرماخوردگی که خطر خون ریزی را افزایش می دهد، خودداری کنید. قبل از هرگونه عمل دندانپزشکی یا جراحی، حتما به پزشک خود در مورد هر دارویی که مصرف کنید اطلاع دهید. افراد سیگاری و افرادی که سابقه لخته شدن خون را دارند ممکن است برای کاهش تعداد پلاکت خود به دارو احتیاج داشته باشند. آزمایش معمول خون که تعداد پلاکت های بالا را نشان می دهد، اولین علامت ابتلا به ترومبوسیتوز است. علاوه بر گرفتن تاریخچه پزشکی، آزمایشات جسمی و بدنی، پزشک می تواند در مورد عواملی که بر پلاکت های خون ت ثیر می گذارند، مانند جراحی اخیر، تزریق خون یا عفونت از بیمار سوالاتی بپرسد. احتمال دارد پزشک بیمار را به متخصص بیماری های خونی (هماتولوژیست) ارجاع دهد. برای آمادگی بیشتر قبل از مراجعه به پزشک، بهتر است: لیستی از علایمی که تجربه کرده اید و زمان شروع آن ها را یادداشت کنید. سابقه پزشکی خود را، از جمله عفونت های اخیر، روش های جراحی، سابقه خون ریزی و کم خونی خودتان را بنویسید. لیستی از تمام داروها، ویتامین ها و سایر مکمل های مصرفی خود تهیه کنید. برای ترومبوسیتوز، سوالاتی که باید از پزشک خود بپرسید، عبارتند از: به چه آزمایشاتی نیاز دارم؟ به چه مراقبت های نیاز دارم؟ چه درمانی را پیشنهاد می کنید؟ آیا باید فعالیت خود را محدود کنم؟ آیا باید به یک متخصص مراجعه کنم؟ آیا وضعیت من احتمالا موقتی است یا در طولانی مدت ادامه دارند؟ بیماری دیگری دارم، چگونه می توانم به بهترین وجه آن ها را مدیریت کنم؟ آیا بروشور یا مواد چاپی دیگری دارید که بتوانم از آن استفاده کنم؟ چه وب سایت هایی را پیشنهاد می کنید؟ : آیا طحال خود را برداشته اید؟ الکل می نوشید؟ آیا سیگار می کشید؟ آیا سابقه خون ریزی یا کمبود آهن دارید؟ آیا سابقه خانوادگی ترومبوسیتوز دارید؟ آیا علایم و نشانه های شما با گذشت زمان بدتر شده است؟ منابع: |
درک مراحل زایمان طبیعی پایه و اساس آماده سازی برای تولد نوزاد سالم است. زنان بهتراست در طول دوران بارداری خود زمان بگذارند و با پیشرفت و نقاط عطف زایمان طبیعی آشنا شوند. اما این نکته را هم در نظر داشته باشند که علایم و نشانه های زایمان طبیعی در بین همه زنان یکسان نیست. سبک شدن اصطلاحی است که با نزدیک شدن زمان زایمان در مواقع پایین آمدن سر جنین به سمت لگن استفاده می شود. سبک شدن ممکن است دو هفته قبل از شروع زایمان رخ دهد، یا حتی اصلا بروز نکند. تا قبل از سبک شدن در دوران بارداری فشار زیادی روی مثانه مادر وجود دارد که این فشار هنگام ادرار کردن بیشتر است. بسیاری از زنان بعد از این مرحله، راحت تر نفس می کشند زیرا فشار روی دیافراگم کاهش می یابد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید به پارگی خود به خودی غشای جنین، "پارگی کیسه آب" گفته می شود. غشای جنین، غشایی است که کودک را احاطه کرده، که در هنگام پارگی آن مایع آمنیوتیک شفاف از مهبل خارج می شود. معمولا پارگی غشاها تا زمان شروع زایمان اتفاق نمیفتد. زایمان طبیعی با شروع انقباضات شروع می شود. در این مرحله، دهانه رحم نازک می شود. انواع انقباضات متناوب در طی زایمان طبیعی عبارتند از: انقباضات نامنظم. معروف به انقباضات Braxton - Hicks Braxton - Hicks . زایمان طبیعی به سه مرحله تقسیم می شود. مربوط به گشاد شدن دهانه رحم، تولد نوزاد و زایمان جفت است. با شروع انقباضات منظم شروع می شود و با اتساع کامل دهانه رحم خاتمه می یابد. طبق گفته دفتر آمریکا در مورد بهداشت زنان، مرحله اول زایمان معمولا تا ساعت است، اما طول آن می تواند بسیار متفاوت باشد. بیشتر زایمان طبیعی بی سر و صدا شروع می شوند. تعداد کمی از زایمان طبیعی در واقع با پارگی کیسه آب شروع می شوند. مرحله طولانی ترین مرحله زایمان است. این مرحله با نازک و گشاد شدن دهانه رحم مشخص می شود. بعضی اوقات پزشکان این مرحله را به سه مرحله جداگانه تقسیم می کنند: مرحله نهان مرحله فعال مرحله انتقال در تمام مراحل مرحله ، انقباضات وجود دارند. انقباضات اولیه تا ثانیه طول می کشد و چند دقیقه با هم فاصله دارند. در طی مرحله نهفته، دهانه رحم حدود تا سانتی متر باز می شود. در این مرحله بسیاری از زنان در بیمارستان بستری می شوند. در مرحله فعال، دهانه رحم حدود سانتی متر گشاد شده و انقباضات شدیدتر می شوند. در مرحله انتقال، دهانه رحم به طور کامل تا سانتی متر باز می شود. انقباضات قوی و دردناک هر تا دقیقه اتفاق میفتند و از تا ثانیه طول می کشند. انتقال شامل آخرین مرحله، شدیدترین و خوشبختانه کوتاه ترین مرحله اول زایمان می باشد. گردن رحم تا این زمان نزدیک به باز شدن خواهد بود و انقباضات در اوج خود با دوره بسیار کوتاه استراحت ادامه می یابند. بسیاری از خانم ها در طی انتقال دچار افزایش شدید آدرنالین می شوند. اثرات افزایش آدرنالین می تواند شامل لرزیدن، تعریق و حالت تهوع باشد. در مرحله دوم دهانه رحم کاملا باز می شود. گاهی اوقات به این مرحله "فشار" گفته می شود. سر جنین معمولا ابتدا از رحم خارج می شود. بعد از آن فشار مداوم باعث خارج شدن شانه ها و بدن نوزاد می شود. برخی از خانم ها در این مرحله ترجیح می دهند موقعیت های خود را تغییر دهند. این مرحله ممکن است چند دقیقه تا چند ساعت طول بکشد. طبق گفته دانشکده زنان و زایمان آمریکایی ( ACOG ) ، زنی که برای اولین بار زایمان می کند، در صورت عدم استفاده از بی حسی، باید مرحله را طی ساعت انجام دهد. حاملگی، در صورت بیهوشی تا ساعت و در صورت عدم استفاده از آن، ساعت طول می کشد. در زایمان زودرس، انقباضات شدید تر می شوند، به طوری که با تغییر موقعیت یا فعالیت از بین نمی روند. زنان اگر مطمین نیستند که انقباضات آنها نشان دهنده انقباضات اولیه برای زایمان هستند، این روش را امتحان کنند: کمی تند راه بروید و سپس برای استراحت دراز بکشید. اگر انقباضات در طول راه رفتن و استراحت یکسان باشند و از بین نروند، احتمالا زایمان شروع شده است. هنگامی که دهانه رحم شما کاملا گشاد شد، کودک شما هم اکنون می تواند از لگن عبور کند و راه خود را از کانال زایمان و به دنیا پیچاند. این مرحله دوم زایمان است و اغلب با احساس مادر زایمان شروع به فشار می کند و با تولد نوزاد به پایان می رسد. مرحله دوم زایمان به طور قابل توجهی کوتاهتر از مرحله اول است اما مانند مرحله اول می تواند زنان مختلف، متفاوت باشد. ممکن است ماما یا پزشک از زن بخواهد که تنفس و فشار خود را کند کند تا سر و شانه کودک به آرامی با حداقل خطر و آسیب ظاهر شود. مرحله با تحویل نوزاد شروع می شود. در مرحله ، جفت و غشای جنین از بدن مادر خارج می شوند. مرحله معمولا فقط تا دقیقه طول می کشد. مرحله با انقباضات خفیف و خون ریزی همراه می باشد. پس از تولد کودک، قسمت سخت زایمان طبیعی به پایان می رسد. زنان پنج تا سی دقیقه پس از تولد کودک، دوباره احساس انقباض خواهند کرد، و این نشان می دهد که بدن آماده تحویل جفت است. این مرحله سوم و آخر مرحله زایمان طبیعی است، در این شرایط قرار دادن کودک روی قفسه سینه، اغلب باعث تشویق تحویل جفت می شود. چندین داروی مسکن مختلف برای کنترل درد وجود دارند. اما بسیاری از خانم ها برای کنترل درد در حین زایمان از دریافت دارو خودداری می کنند، در حالی که برخی دیگر روش های کنترل درد پزشکی را انتخاب می کنند. بی حسی موضعی گزینه دیگری برای کنترل درد در طول زایمان است. تحقیقات نشان داده است که بیهوشی موضعی نسبت به داروهای تزریقی برای کنترل درد موثر هستند. زنانی که تصمیم دارند از داروهای درد استفاده نکنند می توانند از تکنیک های تنفسی برای کنترل درد استفاده کنند. تکنیک های مراقبه و یوگا نیز مفید بوده اند. نوع نظارت انتخاب شده به عوامل مختلفی بستگی دارد و در زنان مختلف، متفاوت خواهد بود. در مرحله اول زایمان، برای بررسی باز و نازک شدن دهانه رحم، معاینات لگن انجام می گیرند. ضربان قلب کودک معمولا به طور متناوب با دستگاه داپلر بررسی می شود، یا ممکن است نظارت مداوم الکترونیکی روی جنین انجام گیرد. نظارت خارجی جنین با قرار دادن مبدل بر روی دیواره شکم مادر انجام می شود. مبدل، ضربان قلب جنین را تشخیص داده و آن را بر مانیتور نشان می دهد. نظارت داخلی روش دیگری است که برای پیگیری ضربان قلب جنین استفاده می شود. با استفاده از این فناوری، یک گیرنده کوچک از دهانه رحم عبور کرده و به پوست سر جنین وصل می شود. بعد از زایمان، سلامت نوزاد ممکن است اولویت اصلی والدین باشد. اما مراقبت های بعد از زایمان برای سلامت مادر مهم هستند. بارداری بدن زنان را تغییر می دهد و هنگام تولد نوزاد این تغییرات ادامه پیدا می کنند. برخی از تغییرات پس از زایمان عبارتند از: اگر در حین زایمان زن دچار اپی تیزوتومی یا پارگی واژن شده باشد، ممکن است بهبودی زخم تا چند هفته طول بکشد. زخم های عمیق تر زمان بیشتری برای بهبودی نیاز دارند. زنان بهتر است برای درد واژن، راهکارهای زیر را در نظر بگیرند: روی یک بالش یا حلقه خالی بنشینند. محل زخم را با یک کیسه یخ خنک کنند و یا یک دستمال سرد را بین نوار بهداشتی در محل زخم قرار دهند. یک مسکن بدون نسخه بخورند. در صورت لزوم از پزشک خود در مورد اسپری یا کرم بی حس کننده مشورت بگیرند. برای پیشگیری از یبوست با پزشک معالج خود در مورد استفاده از نرم کننده مدفوع یا ملین مشورت کنند. درد شدید و یا مداوم می تواند نشانه عفونت باشد در این صورت به پزشک معالج خود مراجعه کنند. زنان ممکن است پس از زایمان تا هفته ها ترشح واژینال متشکل از مخاط و خون (لکه ها) داشته باشند. این ترشحات تا چند روز اول قرمز خواهد بود، سپس کاهش یافته و آبکی می شود و به صورتی و سفید یا زرد تغییر می کند. در صورت خون ریزی شدید واژینال به خصوص اگر با درد لگن، یا حساسیت رحم همراه باشد، باید به پزشک مراجعه شود. زنان در طی چند روز اول پس از زایمان ممکن است دچار انقباض های موقتی شوند. این انقباضات که اغلب شبیه انقباضات قاعدگی هستند با فشردن رگ های خونی در رحم به جلوگیری از خون ریزی بیش از حد کمک می کند. ورم پاها در دوران شیردهی به دلیل آزاد شدن اکسی توسین رایج است. در این مواقع پزشک ممکن است یک را توصیه کند. حاملگی، سزارین و زایمان طبعی می تواند عضلات کف لگن را تضعیف و یا مجروح کند. ضعیف شدن عضلات لگن در زنان باعث شود هنگام عطسه، خندیدن یا سرفه، چند قطره ادرار نشت کند ( این مشکلات معمولا طی چند هفته بهبود خواهد یافت. اما در برخی موارد ممکن است در دراز مدت ادامه یابد. در این موارد بهتر است زنان باردار از نوار بهداشتی استفاده کرده و و تمرین های Kegel را انجام دهند. برای انجام صحیح تمرینات کگل زنان می توانند عضلات سینه، شکم، ران و باسن را شل کنند. عضلات لگن را فشار داده و بین تا ثانیه آن ها را در این موقعیت نگه دارند. به طور همزمان مقعد را فشار داده و و مهبل خود را سریعا به سمت بالا بکشند و بلافاصله عضلات را سفت و آزاد کنند. تا ثانیه آن ها را شل کرده و دوباره این کار تکرار شود. بهتر است حداقل سه بار در روز، تا بار پشت سر هم این تمرینات انجام شوند. درد و تورم در نزدیکی مقعد، همگام دفع مدفوع می تواند علایم بواسیر باشد. زنان پس از زایمان برای بهبودی بواسیر و رفع ناراحتی می توانند از کرم همورویید بدون نسخه و یا شیاف حاوی هیدروکورتیزون استفاده کنند. ناحیه مقعد خود را به مدت تا دقیقه دو تا سه بار در روز در آب گرم خیس کنند. برای نرم و رقیق کردن مدفوع غذاهای پر فیبر، از جمله میوه ها، سبزیجات و غلات کامل بخورند و آب زیادی بنوشند. در صورت لزوم به پزشک مراجعه شود. چند روز پس از تولد، ممکن است پستان زنان محکم و لطیف شوند. برای جلوگیری از یا به حداقل رساندن حساسیت به لمس در پستان، شیردهی مکرر توصیه می شود. اگر پستان، از جمله ناحیه های تیره پوست ( areolae ) اطراف نوک آن حساس شده باشند، ممکن است کودک در شیرخوردن مشکل داشته باشد. برای کمک به شیر خوردن کودک، بهتر است از دست برای پمپاژ پستان استفاده شود. مادران نکات مربوط به شیردهی و افزایش شیر مادر را رعایت کنند. در دوران بارداری، افزایش سطح هورمون باعث افزایش ریزش مو می شود. زنان بعد از زایمان، تا پنج ماه ریزش مو را تجربه خواهند کرد. علایم کشیده شدن پوست بعد از زایمان ناپدید نمی شوند، اما در نهایت به مرور زمان کم رنگ می شوند. علاوه بر آن، تکه های تیره روی صورت (کلواسما) به تدریج ناپدید می شود. علایم افسردگی پس از زایمان عبارتند از: اضطراب غم و اندوه خستگی زیاد از دست دادن اشتها نوسانات شدید خلقی بیشتر خانم ها در هنگام زایمان کیلوگرم وزن کم می کنند. علت کالج زنان و زایمان توصیه می کنند زنان در هفته اول پس از زایمان به پزشک خود مراجعه کنند. در این ملاقات، پزشک وضعیت روانی و جسمی زن را بررسی کرده و در مورد پیشگیری از بارداری بعدی و رعایت فاصله بین زایمان ها زنان را راهنمایی می کنند. اطلاعات مربوط به مراقبت از کودک و تغذیه نوزاد را بررسی کنند، در مورد عادت های خواب و مسایل مربوط به خستگی بیمار بررسی های لازم صورت بگیرد و یک معاینه جسمی را انجام می دهد. معاینه جسمی شامل بررسی شکم، مهبل، گردن رحم و رحم می باشد تا زن از بهبود کامل خود مطمین شود. منابع: |
کبد بزرگترین عضو جامد و بزرگترین غده در بدن انسان است، که بیش از وظیفه در بدن انجام می دهد. کبد به عنوان بخشی از دستگاه گوارش طبقه بندی می شود، نقش این عضو شامل سم زدایی، سنتز پروتیین و تولید مواد شیمیایی برای کمک به هضم غذا می باشد. وزنش بین . تا . کیلوگرم وزن دارد و به رنگ قرمز مایل به قهوه ای می باشد. این عضو در بالا و در سمت چپ معده و زیر ریه ها گرفته است. این عضو تقریبا مثلثی شکل می باشد و از دو بخش اصلی یا لوب تشکیل شده است. لوب راستش از لوب چپ بزرگ تر است. لوب ها توسط رباط falciform در مقایسه با بقیه بدن، مقدار بیشتر خون بدن ( درصد از کل خون) در این عضو جریان دارد. یک لایه از بافت فیبری به نام کپسول گلیسون قسمت بیرونی این عضو را می پوشاند. این کپسول بیشتر توسط محیط صفاقی پوشانده می شود. کپسول گلیسون، این عضو را در جای خودش نگه می دارد و آن را از آسیب های جسمی محافظت می کند. برخلاف بیشتر اندام های بدن، این عضو دارای دو منبع اصلی خون است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید خون غنی از مواد مغذی را از دستگاه گوارش به این عضو منتقل می کند. خون حاوی اکسیژن را از قلب به کبد انتقال می دهد. رگ های خونی آن به مویرگ های کوچک تر تقسیم می شوند که هر یک از آن ها در یک لوبول به پایان می رسند. لوبول ها واحد های عملکردی آن می باشند و از میلیون ها سلول به نام سلول های کبدی تشکیل شده است. خون از طریق سه رگ از این عضو خارج می شود. به طور کلی عملکرد ها آن عبارتند از: صفرا چربی ها را تجزیه کرده و هضم آن ها را آسان تر می کند. آنژیوتانسینوژن در مواقع ضروری برای هشدار به بدن، فشار خون را بالا می برد. صفرا تولید شده در آن به تجزیه پروتیین ها برای هضم کمک می کند. کربوهیدرات ها در آن به عنوان گلیکوژن ذخیره و در مواقع نیاز، آزاد می شوند. صفرا در بدن به جذب چربی ها، کلسترول و برخی ویتامین ها کمک می کند و از مواد زیر تشکیل شده است: آب کلسترول بیلی روبین الکترولیت ها نمک های صفراوی بیلی روبین با تجزیه هموگلوبین ایجاد می شود. آهن آزاد شده از هموگلوبین در این عضو یا مغز استخوان ذخیره و از آن برای ساخت سلول های خونی استفاده می شود. ویتامین K برای پیشگیری از لخته شدن خون، ضروری است. صفرا برای جذب ویتامین K ضروری است و در این عضو ایجاد می شود. اگر این عضو به اندازه کافی صفرا تولید نکند، بدن ممکن است با کمبود ویتامین K این عضو مقادیر قابل توجهی ویتامین های A ، D ، E ، K و B را ذخیره و آهن هموگلوبین را به صورت فریتین، و مس ذخیره و آزاد می کند. این عضو ترکیبات داخلی بدن (هورمون های استروژن و آلدوسترون) و ترکیبات موجود در خارج از بدن (الکل و سایر داروها) را از خون جدا کرده و آن ها را از بین می برد. آلبومین رایج ترین پروتیین در سرم خون است. آلبومین، اسید های چرب و هورمون های استروییدی را برای کمک به حفظ فشار خون و جلوگیری از نشت رگ های خونی منتقل می کند. این عضو تنها اندام بدن است که می تواند خودش را بازسازی کند. بشرطی که حداقل درصد از بافت آن در بدن باقی مانده باشد، این اندام می تواند به طور کامل خودش را بازسازی کند. در انسان، روند بازسازی طول می کشد، بازسازی در تا روز اتفاق می افتد. طی چند هفته بعد، بافت جدید از بافت اصلی قابل تشخیص نیست. این ترمیم توسط تعدادی از ترکیبات از جمله فاکتور های رشد و سایتوکاین ها انجام می شود. طیف وسیعی از بیماری ها وجود دارند که بر آن ت ثیر می گذارند. در یک کبد بیمار یا ناقص، عواقب آن می تواند خطرناک یا حتی کشنده باشد. نمونه هایی از بیماری های عبارتند از: فاشیولیازیس در اثر حمله انگلی یک کرم انگلی رخ می دهد که می تواند برای ماه ها یا حتی سال ها در کبد بدون علایم مخفی بماند. فاشیولیازیس یک بیماری گرمسیری محسوب می شود. در این بیماری بافت خارجی کبد در فرآیندی به نام فیبروز، جایگزین سلول ها می شود. این بیماری می تواند در اثر عوامل مختلفی از جمله سموم، الکل و هپاتیت ایجاد شود. سرانجام، با از بین رفتن عملکرد سلول ها، سیروز می تواند منجر به نارسایی کبد شود. هپاتیت، به التهاب کبد گفته می شود و ویروس ها، سموم یا یک واکنش خود ایمنی می تواند باعث ایجاد آن شود. این بیماری معمولا در اثر چاقی یا سوء مصرف الکل رخ می دهد. در این بیماری، واکویل های چربی در سلول ها ایجاد می شوند. اگر این بیماری به دلیل سوء مصرف الکل ایجاد نشود، به آن، ( NAFLD ) گفته می شود. این بیماری معمولا ناشی از ژنتیک، داروها یا رژیم غذایی پر قند فروکتوز است. بیماری کبد چرب غیر الکلی شایع ترین اختلال کبدی در کشورهای توسعه یافته است و با مقاومت به انسولین همراه است. نوشیدن زیاد الکل در طولانی مدت می تواند باعث آسیب کبدی شود. PSC یک بیماری التهابی جدی مجاری صفراوی است که منجر به از بین رفتن مجاری صفراوی می شود. در حال حاضر هیچ درمان قطعی برای آن وجود ندارد و علت آن مشخص نیست. سندرم گیلبرت یک اختلال ژنتیکی است که تا درصد از جمعیت را تحت ت ثیر قرار می دهد. در این بیماری ممکن است زردی خفیف رخ دهد، اما این اختلال کم خطر است. شایع ترین انواع سرطان liver ، سرطان کارسینوم و کولانژیوکارسینوما است و علت های اصلی آن ها الکل و هپاتیت می باشد. سرطان liver ششمین سرطان شایع و دومین علت مرگ و میر ناشی از سرطان ها است. علایم تنها زمانی بروز می کنند که میزان قابل توجهی از بافت کبد آسیب دیده است. علایم همچنین ممکن است به نوع بیماری بستگی داشته باشد. اما التهاب هپاتیت با درد در ربع فوقانی راست شکم، تهوع و استفراغ همراه می باشد. به طور کلی علایم بیماری ها، عبارتند از: ضعف خستگی کاهش وزن تنگی نفس ناتوانی جنسی خونریزی بیش از حد یا کبودی بدن ژنیکوماستی (بزرگ شدن بافت سینه در مردان) بالا رفتن سطح آمونیاک در خون و سردرگمی ناشی از انسفالوپاتی در مرحله انتهایی بیماری کبد، آسیت و تورم پا ممکن است به دلیل تولید ناکافی آلبومین توسط کبد رخ دهد. پزشک برای تشخیص بیماری های liver ، شکم را معاینه می کند، در حین معاینه ممکن است، بیماری کبد بزرگ شده را احساس کند. پزشک می تواند، بزرگ شدن کبد را در زیر حاشیه دنده راست احساس شود. کبد ملتهب در هپاتیت حاد ممکن است حساس باشد. اما کبدی که دچار سیروز شده، کوچک و تحلیل رفته است و در هنگام معاینه احساس نمی شود. ممکن است پوست، و سفیدی چشم بیمار برای تشخیص زردی، ارزیابی شود. مشاهده رگ های عنکبوتی در بدن می توانند نشان دهنده اختلالات کبدی باشد. در صورت ابتلا فرد به بیماری های کبدی احتمال دارد میزان مایعات تجمع یافته در شکم (آسیت) افزایش یابد. اگر فرد مبتلا به انسفالوپاتی کبدی باشد، پزشک معاینه فیزیکی را انجام می دهد. مبتلایان به این بیماری در هنگام دراز کردن بازو هایشان قادر به نگه داشتن مچ دست خود نیستند، مچ دستانشان به صورت ریتمیک تکان می خورد. پزشک می تواند آزمایش خون را برای کمک به تشخیص بهتر تجویز کند. سطح بالا آنزیم های کبدی در خون ممکن است التهاب liver را نشان دهد. با این وجود، در بیماران مبتلا به بیماری کبد در مرحله پایانی، کبد می تواند خود را از بین ببرد اما آنزیم ها حتی در مواجهه با بیماری شدید در سطح طبیعی قرار داشته باشند. در بعضی مواقع ممکن است، سونوگرافی و سی تی اسکن در ارزیابی ساختار کبد مفید باشد. در اکثر موارد، بیماری های liver با بررسی سابقه پزشکی، معاینه جسمی و آزمایش خون قابل تشخیص هستند. اما در بعضی مواقع، در صورت عدم قطعیت تشخیص یا ارزیابی میزان آسیب به کبد، ممک ط میکروسکوپ بررسی می شود. برای جلوگی در شرایط استریل انجام می شود و برای تسکین درد یک ماده بی حسی موضعی به پوست تزریق خواهد شد. از آنجایی که کبد وظیفه هضم چربی ها را به عهده دارد، مصرف زیاد چربی می تواند آن را را تحت فشار قرار دهد و عملکرد آن را مختل کند، علاوه بر آن چاقی با کبد چرب مرتبط است. نوشیدن الکل به مروز زمان باعث سیروز کبدی می شود. برخی از داروهای بدون نسخه و داروهای طبیعی می توانند با هم تداخل ایجاد کنند. علاوه بر آن، تداخل داروها با الکل فشار زیادی روی این عضو وارد می کند. به عنوان مثال، ترکیب الکل و استامینوفن می تواند منجر به نارسایی حاد آن شود. حتما دستورالعمل های مربوط به مصرف هرگونه دارو را رعایت کنید. هنگام استفاده از رنگ های ساختمانی یا مواد شیمیایی تمیز کننده یا باغبانی، باید از ماسک استفاده کنید. مواد شیمیایی موجود در هوا می توانند باعث آسیب کبدی شوند زیرا کبد مجبور است هر سمومی را که وارد بدن می شود تجزیه کند. در صورت مسافرت به مناطقی که ممکن است هپاتیت A یا B در آن شیوع زیادی داشته باشد، واکسیناسیون ضروری است. مالاریا در کبد رشد و تکثیر می کند و تب زرد می تواند منجر به نارسایی کبد شود. هر دو این بیماری با استفاده از داروهای خوراکی و واکسیناسیون قابل پیشگیری هستند. هیچ واکسن برای هپاتیت C وجود ندارد، بنابراین در مورد رابطه جنسی، خال کوبی و سوراخ کردن بدن احتیاط لازم را رعایت کنید. از قرار گرفتن در معرض خون افراد آلوده خودداری کنید. اگر در معرض خون شخص دیگری قرار دارید، مراقبت های پزشکی را رعایت کنید. همچنین بهتر است که وسایل شخصی مربوط به بهداشت مانند مسواک را به اشتراک نگذارید. متخصص کبدی، منحصرا روی درمان کبد تمرکز دارد. متخصصان گوارش متخصصانی هستند که بر روی دستگاه های گوارشی و liver تمرکز می کنند. درمان بیماری های کبدی ممکن است توسط متخصصان مراقبت های اولیه و یا داخلی انجام شود. بسته به نوع بیماری کبد، متخصصان دیگری در مراقبت از بیماران مبتلا به بیماری کبد نقش دارند، از جمله: جراحان انکولوژیست ها هماتولوژیست ها متخصصان اورژانس متخصصان مراقبت های ویژه متخصصان بیماری های عفونی منابع: |
وارد شدن ضربه به چشم می تواند باعث بروز خون ریزی در اتاقک جلویی چشم ( anterior chamber ) بین قرنیه و شبکیه چشم شود. به این خون ریزی داخل چشمی در درون اتاقک قدمی چشم در اصطلاح پزشکی هایفما گفته می شود. اتاقک قدامی چشم به طور طبیعی حاوی مایع شفافی با نام زلالیه ( aqueous humor ) می باشد. زلالیه چشم توسط سلول های مژگانی در اتاق خلفی چشم ترشح شده و از طریق مردمک چشم وارد اتاقک قدامی چشم می شود. هایفما به وارد شدن خون به داخل اتاقک قدامی (فضای بین قرنیه و شبکیه) گفته می شود. خون ممکن است قسمت های مختلف یا حتی تمام مردمک و شبکیه چشم را پوشانده و به طور کلی یا جزیی دید فرد را با مشکل مواجه کند. در صورتی که بیماری هایفما به موقع تشخیص داده نشده و تحت درمان قرار نگیرد، معمولا دردناک می شود. فرد مبتلا به هایفما ممکن است برای همیشه بینایی خود را از دست بدهد. در اکثر موارد بروز هایفما به علت ضربه به چشم همراه با افزایش فشار داخلی چشمی است. با این حال در بعضی موارد بروز هایفما ممکن است نشانه ای از بروز بیماری های دیگری مثل یا باشد. به خاطر داشته باشید که در صورت بروز هایفما فرد باید سریعا تحت مراقبت و درمان قرار گیرد. بهترین راه پیشگیری از بروز هایفما استفاده از محافظ های چشمی در حین انجام فعالیت یا ورزش های پر حادثه است. هیچ گاه نباید به سادگی از کنار آسیب چشمی عبور کرده و آن را نادیده بگیرید حتی در صورتی که شاهد بروز هیچ گونه خون ریزی چشمی هم نباشید بهتر است به چشم پزشک مراجعه کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علت اصلی بروز هایفما وارد شدن ضربه در نتیجه ورزش های سنگین، اتفاقات محل کار، خانه یا افتادن از ارتفاع است. اما به طور کلی عارضه هایفما ممکن است به دلایل زیر اتفاق بیفتد: عروق خونی غیر طبیعی بر روی سطح شبکیه (قسمت رنگی چشم) عفونت چشمی ایجاد شده در نتیجه ویروس هرپس مشکلات انعقاد خون مثل یا مشکلات ناشی از قرار دادن لنز در داخل چشم (ایمپلنت های مصنوعی چشمی) سرطان چشم در صورت بروز هایفما علایم و نشانه ها ساده و قابل تشخیص خواهند بود. این علایم شامل موارد زیر می شود: وجود خون در چشم ها حساسیت چشم نسبت به نور خورشید (فوتوبیا) درد شدید یا از دست دادن بینایی درد چشم، حساسیت نسبت به نور و سردرد معمولا در زمانی اتفاق میفتد که فشار داخل چشمی ( IOP ) در نتیجه هایفما افزایش یافته باشد. گاهی اوقات ممکن است در نتیجه هایفما خون ریزی قابل توجهی اتفاق نیفتاده و خون قابل رویت نباشد. هایفما یک بیماری اورژانسی بوده و بهتر است برای رفتن به دکتر فرصت را از دست نداد. با چشم پزشک متخصص ملاقات کرده و در صورتی که امکان مراجعه به پزشک را ندارید بهتر است سریعا به بخش اورژانس بیمارستان مراجعه کنید. اگر دچار میکرو هایفما یا هایفمای لایه ای و جزیی شده اید بهتر است هر روز با پزشک خود ملاقات داشته و بعد از گذشت یک ماه از درمان کامل باز هم جهت معاینه مجدد به پزشک مراجعه کنید. در طول معاینات چشم پزشک وضعیت بینایی، فشار داخل چشمی و اتاقک قدامی چشم را مورد بررسی قرار خواهد داد. مراقبت از کودکان و سالمندان مبتلا به هایفما کار دشواری بوده و به علت احتمال بروز عوارض جانبی بهتر است روند درمان در داخل بیمارستان صورت پذیرد. ممکن است در بعضی از موارد برای جلوگیری از استفراغ برای بیمار قرض ضد حالت تهوع تجویز شود. این تجویز به منظور جلوگیری از افزایش فشار چشمی انجام می شود. در صورت افزایش فشار چشمی، داروهای به خصوصی مثل قطره های بتا بلاکر ممکن است تجویز شود. افزایش فشار چشم می تواند باعث انسداد مجاری چشمی توسط گلبول های قرمز خون شود. زمانی که مجاری بسته شود دیگر مایعات از داخل چشم خارج نشده و در نتیجه فشار چشمی افزایش خواهد یافت. همانطور که گفتیم علت اصلی بروز هایفما وارد شدن ضربه به چشم ها است. در نتیجه بهترین شیوه برای پیشگیری از این عارضه، جلوگیری از وارد شدن ضربه به چشم ها خواهد بود. بهتر است در حین انجام فعالیت های خطرناک و ورزش های تماسی، از عینک یا کلاه ایمنی استفاده کنید. به عنوان مثال بهتر است هنگام انجام ورزش هایی مثل بیس بال، هاکی و بسکتبال که احتمال برخورد جسم خارجی با چشم ها زیاد است، از عینک های محافظتی استفاده کنید تا احتمال وارد شدن ضربه به حداقل ممکن برسد. همچنین دقت داشته باشید که انجام ورزش هایی مثل بوکس احتمال بروز هایفما را افزایش خواهد داد. پزشک در اولین قدم تاریخچه پزشکی و بیماری های فرد را مورد بررسی قرار داده و در مورد وارد شدن ضربه احتمالی یا ورود جسمی خارجی به داخل چشم سوال خواهد پرسید. بعد از پرسیدن سوالات و انجام معاینه کامل قسمت های مختلف چشم، پزشک از شیوه های زیر برای تشخیص دقیق هایفما استفاده خواهد نمود: معاینه کامل چشم و بررسی وضعیت بینایی فرد کنترل میزان فشار چشم بررسی قسمت های داخلی چشم با استفاده از میکروسکوپ به خصوصی که به آن slit lamp گفته می شود تجویز سی تی اسکن برای بررسی شکستگی حفره چشم در صورت وارد شدن ضربه چشمی میزان وخامت و شدت عارضه هایفما معمولا با توجه به میزان خونی که در داخل چشم ها انباشه شده، تشخیص داده می شود: درجه (میکرو هایفما) : هیچ گونه خونی در داخل چشم قابل مشاهده نیست اما می توان با استفاده از میکروسکوپ، سلول های خونی جمع شده در داخل اتاقک قدامی چشم را مشاهده کرد. درجه : میزان خون جمع شده در داخل اتاقک قدامی چشم، کمتر از یک سوم کل فضای موجود است. درجه : میزان خون جمع شده به یک سوم تا نصف رسیده و نیمی از اتاقک قدامی خونی شده است. درجه : خون بیشتر از نیمی از اتاقک قدامی چشم را پوشانده است. درجه : تمامی قسمت های اتاقک قدامی چشم از خون پوشیده شده است. در صورتی که خون به رنگ قرمز روشن باشد به آن گفته می شود. اما در صورتی که خون به رنگ قرمز تیره باشد به آن نیز گفته می شود. به طور کلی هر چقدر درجه هایفما بیشتر باشد، احتمال از دست دادن قدرت بینایی و بروز عوارض بینایی شدت خواهد گرفت. خطرناک ترین نوع هایفما، نوع درجه و تیره رنگ بودن خون موجود در اتاقک قدامی چشم است. زیرا تیره بودن رنگ خون نشان دهنده کاهش جریان زلالیه و اکسیژن در اتاقک قدامی چشم است. یکی از عوارض جانبی بسیار جدی و خطرناک بروز هایفما، افزایش فشار چشمی است. در صورتی که هایفما باعث افزایش بیش از حد فشار چشمی شود، پزشک ممکن است مجبور شود تا خون اضافه را از داخل چشم بیمار خارج کند. همچنین در بعضی از بیماران مثل افراد مبتلا به کم خونی سلول خونی داسی شکل، آستانه تحمل فشار چشمی کمتر بوده و در نتیجه باید سریعا اقدامات درمانی آغاز شود. این فشار چشمی به علت مسدود شدن کانال تخلیه چشمی توسط لخته های خون اتفاق افتاده و در صورت درمان نکردن به موقع ممکن است موجب بیماری هایی مثل گلوکوما و آسیب های دایمی چشم شود. در نتیجه پزشک ابتدا وضعیت کانال مخصوص تخلیه چشم را مورد بررسی قرار داده و سپس بهترین شیوه درمان را انتخاب خواهد نمود. در صورتی که هایفما خفیف باشد، نیازی به درمان نبوده و عارضه خود به خود بهبود خواهد یافت. برای کاهش دردهای ناشی از هایفما نیز می توانید در طول دوره درمان از که حاوی نباشند استفاده کنید. دقت داشته باشید که باید در طول دوره درمان از مصرف بپرهیزید. زیرا مصرف باعث رقیق تر شدن خون و افزایش خون ریزی داخل چشم خواهد شد. پزشک با توجه به عوامل مختلفی بهترین شیوه درمانی را انتخاب خواهد کرد. این عوامل ت ثیر گذار بر روی انتخاب شیوه درمانی، شامل موارد زیر می شود: سن و سال فرد مبتلا، وضعیت سلامتی و سابقه بیماری و پزشکی میزان و شدت آسیب میزان تحمل بیمار در برابر درمان و داروهای خاص نظر یا ترجیح شخصی پزشک پس از جمع آوری اطلاعات لازم برای انتخاب شیوه درمانی، پزشک یکی از موارد زیر را برای درمان بیمار انتخاب خواهد کرد: قطره های چشمی (قطره های استروییدی برای کاهش التهابات و یا قطره های اتساع شریانی برای کمک به کاهش درد) استفاده از چشم بند بر روی چشم آسیب دیده استراحت مطلق محدود کردن حرکات چشمی (مثلا اینکه شخص در طول مدت درمان از مطالعه کردن بپرهیزد) در هنگام خواب باید سر حداقل درجه بالاتر از تنه نگه داشته شود (کمک به جذب سریع تر خون در داخل بدن) اندازه گیری روزانه میزان فشار چشمی پزشک در طول دوره درمان رعایت موارد زیر را توصیه خواهد نمود: در داخل تخت دراز کشیده و سرتان را تا حد امکان بالاتر نگه دارید. تا زمان بهبودی کامل از انجام فعالیت های شدید بپرهیزید. از مصرف قرص های حاوی بپرهیزید زیرا باعث افزایش میزان خون ریزی خواهند شد. از مصرف در طول دوره درمان بپرهیزید. برای کاهش درد می توانید از مسکن هایی مثل استامینوفن استفاده کرد، گاهی علت بروز درد چشمی به خاطر افزایش فشار چشمی می اشد. طبق دستور العمل پزشک از قطره ها استفاده کرده و روزی تا بارا ین کار را انجام دهید. از محافظ برای مراقبت از چشم در منزل یا بیرون از منزل استفاده کنید. بهتر است بیماران تا هفته بعد از ضربه چشم خود را با چشم بند بپوشاند. همچنین بهتر است حداقل تا هفته بعد از بهبود چشم برای معاینات تکمیلی به چشم پزشک مراجعه کرده و انجام فعالیت های شدید و ورزشی را به هفته بعد موکول کنید. هر سال برای تشخیص و معاینه گلوکوما به پزشک مراجعه کنید. هر فرد پس از بروز آسیب چشمی ممکن است سیستم تخلیه مایعات چشم دچار اختلال شده و در نتیجه احتمال بروز گلوکوما تا حد قابل توجهی افزایش یابد. سوالاتی که بهتر است از پزشک بپرسید: اندازه هایفما به وجود آمده چقدر است؟ آیا علامتی مبنی بر آسیب دایم چشمی وجود دارد؟ چگونه می توان از تکرار مجدد و بروز آسیب در آینده جلوگیری کنم؟ آیا باید مصرف داروهای رقیق کننده خون مثل آسپرین را کنار بگذارم؟ چه زمانی می توانم فعالیت و ورزش خود را دوباره شروع کنم؟ منابع: |
ورزش منظم در دوران بارداری می تواند سلامتی مادر را بهبود ببخشد، خطر افزایش وزن و کمر درد را کاهش دهد و ممکن است زایمان را آسان تر کند. ورزش متوسط در دوران بارداری می تواند در سلامتی نوزاد تاثیر به سزایی بگذارد. ورزش در هر زمان می تواند باعث بهبود سلامت قلب، کاهش خستگی و یبوست، افزایش خلق و خو و سطح انرژی، تقویت خواب و همچنین قدرت عضلات شود. یک برنامه ورزشی خوب متناسب با دوران بارداری، می تواند مزایای مشابهی در دوران بارداری داشته باشد. زنان باردار بهتر است در مورد هرگونه تغییر در عادات ورزش در دوران بارداری با متخصص زنان و زایمان مشورت کنند، تا مطمین شوند که ورزشی که انجام می دهند متناسب با وضعیت آن ها می باشد. فعالیت های مناسب در دوران بارداری، عبارتند از: شنا قبل از تولد پیاده روی سریع دوچرخه سواری ثابت در منزل ایروبیک با ت ثیر کم، زیر نظر یک مربی معتبر ایروبیک برخی از تمرینات ویژه می توانند به آماده سازی برای زایمان کمک کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید زنان در صورتی که قبل از بارداری سطح فعالیت نسبتا پایینی داشته اند و ورزش نمی کرده اند، یک پیاده روی سریع در دوران بارداری در محیط اطراف می تواند یک آغاز خوبی برای شروع ورزش در بارداری باشد. این کار بدون ایجاد فشار زیاد روی زانوها و مچ پا، یک تمرین مناسب برای قلب و عروق می باشد. پیاده روی به صورت رایگان است و هزینه ای برای زنان ندارد و تقریبا در هرجایی و هر زمان دوران بارداری قابل انجام می باشد. اما زنان باید این نکته را در نظر داشته باشند که ممکن است تعادل و هماهنگی خود را از دست بدهند. بنابراین سطوح صاف را انتخاب کرده و حواس شان به چاله ها، سنگ ها و موانع دیگر باشد و کفش های مناسبی بپوشند. شنا و ورزش در آب، بدون اینکه به مفاصل فشار وارد کند باعث بهتر شدن و افزایش دامنه حرکتی در زنان باردار می شود. شناور شدن روی سطح آب می تواند تا حدودی وزن اضافی زنان باردار را کاهش دهد. شنا، پیاده روی در آب و ایروبیک، مزایای سلامتی در طول دوران بارداری را افزایش می دهند. زنان باردار بهتر است سبکی از شنا را انتخاب کنند که احساس راحتی داشته باشند و باعث فشار و صدمه به گردن، شانه ها یا عضلات کمر نشود، مثلا استفاده از تخته شنا kickboard می تواند به تقویت ماهیچه های پا و باسن آن ها کمک کند. از پریدن در آب خودداری کنند، زیرا می تواند شکم را تحت ت ثیر قرار دهد. هنگام راه رفتن در سالن شنا، مراقب لغزندگی بودن آن باشند و از نرده های اطراف برای حفظ تعادل استفاده کنند. از استخرهای گرم، اتاق بخار، وان و سونا اجتناب شود. چون خطر گرمای بیش از حد ممکن است برای زنان باردار مناسب نباشد. دوچرخه سواری بر روی دوچرخه ثابت، که به آن ریسندگی spinning نیز گفته می شود، حتی برای ورزشکاران مبتدی نیز مفید و مطمین است. دوچرخه سواری ثابت منجر به افزایش ضربان قلب بدون ایجاد فشار بر روی مفاصل می شود. دوچرخه سواری ثابت به تناسب وزن بدن کمک می کند، و به دلیل ثابت بودن، خطر افتادن در حین انجام آن کمتر است. کلاس های قبل از تولد به حفظ انعطاف پذیری مفاصل کمک می کند. ماهیچه ها را تقویت و گردش خون را تحریک می کند. یوگا باعث حفظ آرامش و تقویت آن می شود. همه این عوامل ممکن است به فشار خون سالم در دوران بارداری کمک کند. تکنیک های آموخته شده در کلاس یوگا می تواند به زنان باردار در آرامش و کنترل در حین زایمان کمک کنند. با پیشرفت دوران بارداری، موقعیت هایی از یوگا که می تواند باعث عدم تعادل زنان شود باید حذف گردند. از نیمه دوم بارداری، بهتر است از قسمت های که شامل دراز کشیدن روی شکم یا پشت است، خودداری شود. دراز کشیدن بر روی پشت باعث می شود که وزن جنین و رحم فشار بیشتر بر رگ ها و شریان های اصلی مادر ایجاد کرده و باعث کاهش جریان خون به قلب شود. ایروبیک با ت ثیر کم و یا ورزش هوازی قلب و ریه ها را تقویت کرده و به حفظ تقویت ماهیچه ها کمک می کند. در تمرینات ایبروبیک با ضربه کم، یک پا باید همیشه روی زمین بماند. در مقایسه با ایروبیک با ضربه زیاد، گزینه کم ضربه باعث عوامل زیر می شود: کمک به حفظ تعادل کاهش فشار روی مفاصل کاهش خطر ضعیف شدن عضلات کف لگن ضعیف شدن عضلات کف لگن احتمال نشت ادرار را افزایش می دهد. بعضی از کلاس های ایروبیک مخصوصا برای خانم های باردار طراحی شده اند. زنانی که قبلا در یک کلاس هوازی معمولی شرکت کرده اند، باید به مربی اطلاع دهند که باردار هستند تا تمرینات را تغییر دهند و حرکات مناسب با دوران بارداری را در نظر بگیرند. پیاده روی سریع به جای آهسته دویدن می تواند در زنان باردار فشار روی کمر را کاهش دهد. انجمن بارداری آمریکا برخی از ورزش ها را به طور خاص برای بارداری توصیه می کند، زیرا این ورزش ها بدن را برای زایمان آماده می کنند. چمباتمه زنی ممکن است در حین زایمان به باز شدن لگن کمک کند، بنابراین می تواند تمرین خوبی در دوران بارداری باشد. برای این ورزش، زنان باردار باید: با پاها صاف بر روی زمین بایستند، پاها را به عرض شانه باز کنند. به آرامی سعی کنند روی پاهای خود بنشینند. زانوهای خود را زیاد خم نکنند. تا ثانیه خود شان را در این وضعیت نگه دارند. ورزش در دوران بارداری می تواند فواید بسیار خوبی برای مادر و کودک داشته باشد. در دوران بارداری، ورزش می تواند: وزن مناسب را کنترل کند. به مادر کمک کند تا بهتر بخوابد. بدن را انعطاف پذیر و قوی تر نگه دارد. سطح روحی و انرژی مادر را تقویت کند. کمردرد، نفخ و تورم را کاهش دهد. ماهیچه ها را برای و آماده کند. ضربان قلب را به طور پیوسته افزایش داده و گردش خون را بهبود ببخشد. ورزش در دوران بارداری می تواند کمک کند تا: روند زایمان کوتاه تر شود. نیاز به مسکن و دارو را کمتر گردد. بهبود پس از زایمان سریع تر صورت گیرد. شانس تولد بدون عوارض جانبی افزایش یابد. احتمال خطر را کاهش می دهد. خطر و را کاهش خواهد داد. ورزش در بارداری می تواند بر روی سلامتی کودک تاثیر داشته باشد. تحقیقات نشان می دهدکه وقتی زنان باردار ورزش می کنند، ضربان قلب جنین کاهش می یابد. نوزادان همچنین احتمال دارد در هنگام تولد وزن بدنی سالم تر، چربی کمتری، تحمل بهتری نسبت به استرس و بلوغ عصبی رفتاری بهتری داشته باشند. زنانی که قبل از بارداری مرتبا ورزش می کردند و در دوران بارداری مشکل خاصی ندارند، باید ورزش های متناسب با ماه های بارداری را انجام دهند. زنانی که قبل از بارداری ورزش نکرده اند باید از یک برنامه ورزشی منظم ولی با شدت کمتری شروع کنند و به تدریج سطح فعالیت خود را افزایش دهند. چند نکته می تواند باعث افزایش و حفظ امنیت مادر در هنگام ورزش شود. بهتر است آن ها همیشه: لباس های گشاد و راحت بپوشند و سینه بند خوبی داشته باشند. برای جلوگیری از سرگیجه به آرامی و به تدریج از خواب بلند شوند. برای جلوگیری از آسیب دیدگی، روی سطح صاف و مسطح ورزش کنند. قبل از ورزش، حین و بعد از ورزش مقدار زیادی آب بنوشد تا دچار کم آبی نشوند. ورزش خود را با دقیقه برای گرم کردن و دقیقه تمرینات کششی شروع کنند. تمرینات ورزشی خود را با تا دقیقه تمرینات کششی ملایم به پایان برسانند. کفش های مناسب، مخصوص ورزش انتخاب کنند تا از بروز هر نوع صدمه جلوگیری شود. در طول روز وعده های غذایی کوچک و مکرر بخورند و حداقل ساعت بعد از غذا ورزش نکنند. زنان باردار باید به یاد داشته باشند که: بدن در دوران بارداری به اکسیژن و انرژی بیشتری احتیاج دارد. در دوران بارداری هورمون آرامش بخش خاصی در بدن تولید می شود. تغییرات هورمونی می تواند روی رباط هایی که از مفاصل بدن نگهداری می کنند، تاثیر بگذارند و خطر آسیب دیدگی را افزایش دهند. تغییر وزن مادر، فشار زیادی را بر روی مفاصل و عضلات در قسمت تحتانی کمر و لگن ایجاد می کند. حتی می تواند احتمال از دست دادن تعادل و خطر افتادن را افزایش دهد. زنان باردار بهتر است هنگام ورزش کردن نکات زیر را در نظر بگیرند: هرگز تا حد خسته شدن ورزش نکنند. از گرم شدن بیش از حد و ورزش در رطوبت زیاد خودداری شود. از فعالیت هایی که خطر ایجاد آسیب در شکم را افزایش می دهد، امتناع کنند. از وزنه برداری سنگین و فعالیت هایی که نیاز به زور کردن دارند، جلوگیری کنند. در مواقعی که نمی توانند هنگام ورزش صحبت کنند، فعالیت خود را کاهش دهند. از قرار گرفتن در معرض فشار شدید هوا، مانند تمرین در ارتفاع زیاد یا شنا خودداری شود. زنانی که قبل از بارداری به شدت ورزش می کردند، بهتر است روند تمرینات خود را کمتر کنند. لکه بینی مشکلات جفت دهانه رحم ضعیف سابقه یا احتمال یا خون ریزی مداوم واژینال در سه ماهه دوم یا سوم زنان باردار در صورت بروز علایم بعد از ورزش، بهتر است از ادامه تمرین خود دست بکشند: گرفتگی عضلات احساس افزایش ضربان قلب نامنظم یا سریع ضعف، یا احساس سرما یا گرمای بیش از حد درد در شکم، قفسه سینه یا درد لگن تورم ناگهانی در مچ پا، دست ها، صورت ترشح مایعات ناگهانی از مهبل (واژن) که احتمال دارد نشان دهنده پارگی غشای آمنیوتیک است. گرفتگی های منظم بیش از دقیقه بعد از ورزش، زیرا گرفتگی ممکن است نشانه باشد. فعالیت بدنی منظم می تواند سلامت مادر و جنین را تقویت کند و این امر می تواند بارداری، زایمان و بهبودی بعد از زایمان را آسان تر کند. با این وجود، انجام دادن ورزش های متناسب با دوران بارداری بسیار مهم است. منابع: |
ریه ها اندام های کیسه مانندی هستند که دقیقا در زیر قفسه دنده و بالای دیافراگم و در دو طرف قلب قرار دارند. آن ها بخش مهمی از سیستم تنفسی می باشند. آن ها تقریبا مخروطی شکل با یک نقطه گرد در راس و یک پایه مسطح در انتها هستند. اگرچه ریه ها به صورت یک جفت می باشند، اما از نظر اندازه و شکل برابر نیستند. ریه راست کمی پهن تر اما کوتاه تر از ریه چپ است تا جایی برای کبد فراهم شود. در عوض ریه چپ به خاطر قرار گیری قلب نسبت به ریه راست باریکتر است. به طور کلی، ریه چپ دارای وزن و ظرفیت کمتری نسبت به ریه راست است. به طور معمول، ریه های مرد می تواند هوای بیشتری را نسبت به زن نگه دارد. ریه ها مرکز سیستم تنفسی هستند. مهمترین کارکرد آن ها، گرفتن اکسیژن از محیط و انتقال آن به جریان خون است. این عضو حیاتی بر همه جنبه های بدن و سلامتی ما ت ثیر می گذارند. بزرگسالان در هر دقیقه به طور معمول تا بار نفس می کشند که این رقم در حدود ، تنفس در روز است. نوزادان سریع تر از بزرگسالان نفس می کشند. به عنوان مثال، میزان تنفس طبیعی نوزاد در هر دقیقه تقریبا برابر است در حالی که میانگین میزان استراحت تنفس در بزرگسالان تا تنفس در دقیقه است. ریه راست به سه بخش مختلف تقسیم می شود که لوب نامیده می شود. ریه چپ فقط دو لوب دارد. لوب ها از بافتی مانند اسفنج ساخته شده اند. این ها توسط دو غشا احاطه شده است، که غشاها به عنوان پلور ریوی شناخته می شوند. لایه داخلی مستقیما سطح بیرونی ریه ها را احاطه و محافظت می کند و لایه بیرونی به دیواره داخلی قفس سینه متصل می شود. فضای بین این دو غشا از مایع پلور پر شده است. پلور ها، ریه ها را از دیواره سینه جدا می کند. هر نیمه ریه های چپ و راست غشای پلور مخصوص به خود را دارد. به همین دلیل است که وقتی یک ریه ها سوراخ می شود، دیگری هنوز هم می تواند کار کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ریه ها مانند اسفنجی صورتی رنگ هستند زمانی که هوا را به داخل می کشند، باز می شوند. وقتی که دی اکسید کربن را دفع می کنند، آن ها فشرده می شوند. این ها ماهیچه هایی برای وارد و خارج کردن هوا ندارند. قفس دیافراگم و دنده اساسا کار پمپاژ آن ها را انجام می دهند. هنگامی که فرد نفس می کشد، هوا به سمت گلو و به داخل نای می رود. نای به قسمت های کوچکتر موسوم به لوله های برونشی تقسیم می شود. لوله های برونش به داخل ریه ها می روند. لوله های برونش در زیر هر قسمت از ریه ها به زیر گروه های کوچک تر تقسیم می شوند. کوچکترین شاخه ها، برونشیول نامیده می شوند و هر برونشیول دارای کیسه هوایی است که آلویول نیز نامیده می شود. حدود میلیون آلویول در انسان وجود دارد. آلویول ها در دیواره های خود شبکه های مویرگی دارند. اکسیژن از طریق آلویول ها، به مویرگ ها انتقال پیدا کرده و وارد جریان خون می شود. اکسیژن از طریق جریان خون وارد قلب و سپس در سراسر بدن به بافت ها و اندام ها منتقل می شود. با ورود اکسیژن به جریان خون، دی اکسید کربن از خون به داخل آلویول ها منتقل و از بدن دفع می شود. به این فرآیند تبادل گاز گفته می شود. هنگامی که فرد نفس کم عمق می کشد، دی اکسید کربن در بدن جمع می شود. این تجمع باعث خمیازه می شود. سلول های ویژه موجود در آلویول ها ترکیبی را ایجاد می کنند که به عنوان سورفاکتانت ریوی شناخته می شود. این ترکیب از لیپیدها، پروتیین ها و کربوهیدرات ها تشکیل شده است. سورفاکتانت ریوی تعدادی از کارکردهای مهم حیاتی را انجام می دهند، که عبارتند از: افزایش کارایی بهتر تنفس جلوگیری از تخریب آلویول ها هر آلویول مانند کیسه پلاستیکی است که درون آن مرطوب می باشد. اگر وجود سورفاکتانت نبود، کیسه به سمت داخل فرو می رود، و طرف های داخلی به هم می چسبند. سورفکتانت از فرو رفتن آلویول ها جلوگیری می کند. قبل از تولد، تولید سورفاکتانت شروع نمی شود. به همین دلیل نوزادانی که زودرس به دنیا می آیند، در تنفس دچار مشکل می شوند که به آن سندرم دیسترس تنفسی نوزادان ( RDS ) گفته می شود. آزمایش اسپیرومتری عملکرد ریه ها را اندازه گیری می کند. این سیستم نه تنها ما را قادر به نفس کشیدن و صحبت کردن می کنند بلکه از سیستم قلبی عروقی نیز حمایت و به حفظ pH بدن کمک می کنند. تنفس شناخته شده ترین نقش ریه ها است، اما آن ها عملکردهای مهم دیگری را نیز انجام می دهند. برخی عملکرد های ریه ها عبارتند از: ریه ها لخته های کوچک خون را فیلتر می کنند. غشاهای خاصی در ریه ها وجود دارند که ایمونوگلوبولین A را ترشح می کنند. ایمونوگلوبولین A از ریه ها در برابر برخی عفونت ها محافظت می کند. دی اکسید کربن بیش از حد می تواند باعث اسیدی شدن خون شود. ریه ها در برابر افزایش pH pH حفظ شود. مخاطی که مسیرهای تنفسی را پوشش می دهند ذرات گرد و غبار و باکتری ها را جذب کرده و این ذرات را به سمت بالا حرکت می دهند تا توسط دستگاه گوارش از بین بروند. ریه ها روش خاصی برای محافظت از خود دارند. Cilia ریه ها می توانند در هر لحظه مقدار زیادی خون را ذخیره کنند. این عملکرد برای مثال می تواند در هنگام ورزش مفید باشد. مقدار خون ریه ها می تواند از تا میلی لیتر متغیر باشد. عملکرد ریه ها با قلب هماهنگی دارد و می توانند به عملکرد قلب کمک کنند. بیماری های دستگاه تنفسی می توانند بر روی هر بخشی از سیستم تنفسی، از دستگاه تنفس فوقانی تا برونش ها و حتی آلویولها ت ثیر بگذارند. آسم شامل تنگی و تورم انسداد مجاری هوایی و تولید مخاط بیش از حد است. این باعث تنگی نفس و خس خس سینه می شود. آسم شایع ترین بیماری مزمن ریه ها است. آسم آلرژیک به طور معمول در کودکی شروع می شود. حملات آسم هنگامی اتفاق میفتد که مجاری هوایی سفت و باریک شود و جریان هوا را کند می کند. در این صورت ریه ها متورم و ملتهب می شوند. این بیماری به عنوان برونشیت مزمن یا آمفیزم نیز شناخته می شود. COPD COPD ، معمولا ناشی از آسیب هایی است که استعمال دخانیات به شش ها وارد می کند. ذات الریه ها عفونت قفسه سینه در اعماق برونشیول ها و آلویول ها است. این بیماری باعث ایجاد چرک و خلط شده و ریه ها را متورم می کند، در نتیجه نفس کشیدن سخت می شود. ذات الریه ها می تواند در هر سنی اتفاق بیفتد. کودکان خردسال، سالمند، افراد سیگاری و افرادی که بیمار هستند بیشتر در معرض خطر ابتلا یه این بیماری هستند. سل، یک عفونت باکتریایی است که از طریق قطرات هوا از سرفه و عطسه پخش می شود. سل می تواند جدی باشد و منجر به جای زخم ریه ها شود. همچنین ممکن است در بدن بدون ایجاد علایم باقی بماند و یا به قسمت های دیگر بدن انتشار یابد. غالبا به دلیل سرطان در حفره قفسه سینه یا در نزدیکی آن ایجاد می شود و باعث تجمع مایعات در حفره پلور خواهد شد. افیوژن پلور می تواند مربوط به نارسایی احتقانی قلب یا سیروز کبدی باشد. علل دیگر آن التهاب پلور است که ممکن است با عفونت بروز کند. تجمع هوا در داخل حفره پلور به عنوان پنوموتوراکس گفته می شود که ریه ها را فشرده می کند و در صورت شدید بودن، باعث می شود که ریه ها مانند یک بادکنک خوابیده و از بین بروند. پنوموتوراکس می تواند ناشی از تروما باشد. بیماری های عروقی ریوی، بر روی عروقی که خون را از طریق ریه ها حمل می کنند ت ثیر می گذارد. انواع بیماری عروقی ریوی، عبارتند از: در آمبولی شریان ریوی یک لخته خون در جای دیگری از بدن تشکیل می شود و در جریان خون به قلب و سپس به ریه ها می رود. آمبولی شریان ریوی می تواند منجر به مرگ ناگهانی شود. به ندرت، آمبولی می تواند از چربی، مایع آمنیوتیک یا هوا تشکیل شود. فشار خون شریانی ریوی در اثر افزایش فشار در عروق ریوی ایجاد می شود. بعضی اوقات دلایل این امر مشخص نیست. ورم ریوی اغلب ناشی از نارسایی احتقانی قلب است. مویرگ های آسیب دیده و ملتهب می توانند خون را در آلویه پخش کنند. علایم خون ریزی ریوی ممکن است سرفه خونی باشد. بیماری ها یا اختلالات ریوی می تواند تنفس را دشوار کند. آن ها یک دلیل شایع برای مراجعه به پزشکان در بیشتر کشورها هستند. اختلالات و بیماری های ریوی بیشتر در اثر عوامل زیر ایجاد می شود: قارچ ویروس ها هوای آلوده مواد شیمیایی درمعرض دود بودن مصرف سیگار و تنباکو انواع عامل آلرژی ها (آلرژن ها) ، مانند: گرده گل ها و گیاهان گرد و خاک موجود در هوا شوره و پوست حیوان خانگی زباله های حشرات (مانند کنه های گرد و غبار) آلرژن های غذایی (لبنیات، آجیل، غذاهای دریایی و غیره) در صورت بروز علایم شدید ریه ها به پزشک خود مراجعه کنید. طبق اعلام انجمن ریه ها آمریکا، علایم هشدار دهنده بیماری ریه ها شامل موارد زیر است: سرفه خونی خس خس سینه و یا تنفس پر سر و صدا سرفه مزمن که یک ماه یا بیشتر طول بکشد. درد مزمن قفسه سینه که یک ماه یا بیشتر طول بکشد. خلط ترشح شده از ریه ها که یک ماه یا بیشتر طول بکشد. اگر اختلال تنفسی دارید، ممکن است به آزمایش هایی نیاز داشته باشید تا عملکرد ریه های شما بررسی شوند. این تست ها به تشخیص بیماری های مزمن مانند آسم کمک می کنند. تست و عملکرد اسکن معمول ریه ها شامل موارد زیر است: این آزمایش جریان هوا را در ریه های شما اندازه گیری می کند. نمونه گیری از خلط و یا مخاط، نوع عفونت باکتریایی و یا ویروسی را مشخص می کنند. این آزمایش میزان اکسیژن موجود در جریان خون را اندازه گیری می کند. شما برای انجام این آزمایش، به آزمایش خون نیاز دارید. نمونه خون به آزمایشگاه فرستاده می شود تا میزان اکسیژن و دی اکسید کربن موجود در آن اندازه گیری شود. آزمایش خون یک عفونت باکتریایی یا ویروسی را شناسایی می کند. همچنین شمارش گلبول های سفید را بررسی می کند. تعداد زیاد گلبول های سفید ممکن است به معنای ابتلا به عفونت باشد. اشعه ایکس قفسه سینه به پزشک کمک می کند تا ریه ها را بررسی کند. اشعه ایکس مناطقی را که ملتهب باشد را نشان می دهد. پزشک ممکن است انواع دیگری از اسکن ها را نیز توصیه کند. اکسید نیتریک به جریان آرام عروق خونی و مجاری هوایی کمک می کند. سطح اکسید نیتریک می تواند نشان دهد که آیا داروهای خاصی باعث آسم شما می شوند یا نمی شوند. برای این آزمایش شما نیاز به نفس کشیدن در یک لوله دارید. این آزمایش چگونگی انتقال اکسیژن از ریه ها به خون را بررسی می کنند. برای این آزمایش، ممکن است شما نیاز به نفس کشیدن در یک لوله و یا آزمایش خون داشته باشید. پالس اکسیمتری آزمایش ساده ای است که میزان اکسیژن موجود در خون را اندازه گیری می کند. یک گیرنده روی انگشت یا روی پوست شما قرار می گیرد. سطح اکسیژن خون میزان عملکرد خون را بررسی می کند. اگر بیماری تنفسی دارید، پزشک ممکن است چندین نوع درمان را تجویز کند. درمان بیماری های ریه ها به علت بیماری بستگی دارد. درمان ها مربوط به شرایط تنفسی مانند COPD ، آسم و پنومونی اغلب شامل تنفس و تهویه مطبوع است. درمان COPD همچنین ممکن است شامل مصرف دارو و تغییر سبک زندگی باشد. برخی از درمان های مربوط به مشکلات تنفسی عبارتند از: داروهای ضد قارچ برای عفونت قارچی ها برای عفونت باکتریایی مانند سل داروهای سورفکتانت مصنوعی برای کمک به آلویول ها سایر داروهای ضد آسم، مانند بتا آگونیست ها و ضد کلرژیک داروهای ضد ویروسی برای عفونت ویروسی مانند ها ویروسی داروهای ضد التهابی مانند استروییدها برای آسم و حساسیت های شدید داروهای سیستم ایمنی بدن، مانند داروهای ضد IgE و اصلاح کننده لکوترین برونکودیلاتیلاتورهای استنشاقی برای کمک به باز شدن موقت مجاری هوایی در افراد مبتلا به آسم یا COP راه های سالم نگه داشتن ریه ها عبارتند از: استعمال دخانیات، می تواند منجر به سرطان ریه ها و COPD از جمله برونشیت مزمن و آمفیزم شود. سیگار کشیدن منجر به تنگ شدن راه های هوایی می شود، ریه ها را باد می کند و به مرور زمان بافت ها را از بین می برد بنابراین سعی کنید خانه خود را به یک منطقه بدون دود تبدیل کنید. راه های جلوگیری از شیوع عفونت های تنفسی، شامل شستن دست ها، جلوگیری از شلوغی در فصل آنفولانزا، و تزریق واکسن آنفلوانزا و ذات الریه ها می باشد. ورزش های هوازی ظرفیت ریه ها را بهبود می بخشد، و سالم ماندن می تواند بیماری های دیگری را که ممکن است روی ریه ها ت ثیر بگذارند را دفع کند. بررسی های منظم بهداشتی، حتی در صورت سلامتی کامل، می توانند مشکلات و بیماری ها را در مراحل اولیه تشخیص دهد. مواد شیمیایی مورد استفاده در باغ ها یا خانه می تواند به ریه ها آسیب برساند. در صورت استفاده از مواد شیمیایی قوی، ماسک بپوشید. رادون یک ماده شیمیایی طبیعی است که سالانه با مرگ و میر ناشی از سرطان ریه ها در آمریکا مرتبط است. حدود نفر از این افراد هرگز سیگاری نکشیده اند. رطوبت داخل منزل خود را با استفاده از فن و تهویه مطبوع نگه دارید. در صورت امکان سطوح مرطوب را تمیز و خشک کنید. منابع: |
، کبد بزرگتر از حد طبیعی می شود. درمان آن شامل شناسایی و کنترل علت اصلی و بیماری زمینه ای است. کبد بزرگ شده یا هپاتو مگالی به جای این که یک بیماری باشد، ممکن است نشان دهنده بیماری هایی مانند بیماری کبد، نارسایی احتقانی قلب یا سرطان باشد. کبد بزرگ شده می تواند نشانه بیماری های زیر باشد: عفونت بیماری های کبد بیماری های ژنتیکی مسمومیت با سموم، و بسیاری از علایمی که باعث بزرگ شدن کبد می شوند احتمال دارد منجر به اختلال در عملکرد کبد و حتی بدن هم شوند. کبد بزرک شده یا هپاتومگالی اغلب نشانه عدم عملکرد درست و صحیح بافت درون می باشد. مصرف برخی داروهای خاص مانند آمیودارون و استاتین نیز ممکن است باعث آسیب کبدی شود. علت های شایع آن عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید یا تجمع آهن در کبد یا ایجاد مس در کبد، نوعی مجرای صفراوی یا انسداد کیسه صفرا یا سرطان خون در سیستم لنفاوی بیماری گچر یا اختلال ایجاد مواد چربی در کبد یا آسیب کبد به دلیل سموم مانند کیست های کبدی یا کیسه های پر از مایعات در کبد هپاتیت سمی یا التهاب کبد به دلیل مسمومیت شیمیایی یا عفونت های مختلف کبدی نشات گرفته از ویروس یا طیف وسیعی از آسیب های کبدی ناشی از بیماری یا ایجاد چربی در کبد که ناشی از مصرف الکل نباشد. یا نوعی سرطان خون مغز استخوان به ویژه سلول های پلاسما است. عفونت، برخی از عفونت ها و شرایط پزشکی خاص می توانند باعث رشد کبد شما شوند. یا سرطان های که از اندام های دیگر بدن شروع و به کبد منتشر شده اند. ناهنجاری های قلب و عروق خونی یا شرایطی که باعث انسداد رگ های کبد یا اختلال در خون رسانی آن می شود. همچنین می تواند باعث بازگشت خون به رگ های کبدی شود. این رگ ها به تخلیه خون از کبد کمک می کنند. هنگامی که آن ها مسدود یا خون رسانی مختل شود، احتقان و بزرگتر می شود. به این عمل کبد احتقانی گفته می شود. کبد بزرگ شده یا هپاتومگالی می تواند (نه سرطان) یا بدخیم ( باشد. بعضی از افراد از نظر ژنتیکی در معرض خطر بیشتری برای بیماری های کبدی قرار دارند. اگر شما یا خانواده تان سابقه ابتلا به این بیماری را دارید ممکن است در معرض ابتلای این بیماری قرار بگیرید. علاوه بر آن، عوامل زیر می تواند خطر مبتلا شدن به این بیماری را افزایش دهند: بیماری مزمن کبد اختلالات سیستم ایمنی بدن کم خونی سلول داسی شکل عوامل سبک زندگی همچنین می توانند خطر ابتلا به کبد بزرگ شده یا هپاتومگالی را در فرد افزایش دهند که عبارتند از: مصرف بیش از حد الکل خال کوبی، تزریق خون و رابطه جنسی محافظت نشده سفر به کشورهای خارجی با شیوع بالای بیماری مالاریا مصرف گیاهانی مانند افدرا، کامفری، دارواش و هماور طبی یا گوش خر مصرف بیش از حد استامینوفن، شایع ترین علت نارسایی حاد کبد در ایالات متحده است. اگر نگرانی در مورد خطرات ناشی از کبد بزرگ شده یا هپاتومگالی دارید به پزشک مراجعه کرده و در مورد یا گیاهی که مصرف می کنید، با پزشک مشورت کنید. کبد بزرگ شده یا هپاتومگالی به خودی خود ممکن است هیچ علامتی نداشته باشد. اما اگر یک اختلال باعث این بیماری شده باشد، ممکن است بیمار علایم جدی زیر را تجربه کند: کبودی بدن اشتهای ضعیف دردهای عضلانی افزایش اندازه شکم زردی پوست و چشم بروز هر یک از این علایم نیاز به ارزیابی پزشکی و درمان دارد. در صورت داشتن هر یک از علایم زیر به پزشک مراجعه کنید: و بزرگترین اندام داخلی بدن است که برخی از وظایف مهم آن عبارتند از: مبارزه با عفونت ها کمک به هضم چربی کنترل لخته شدن خون تجزیه داروها و سموم بدن تولید و ترشح و هورمون ها ذخیره سازی گلوکز به صورت گلیکوژن همچنین تنها اندام داخلی است که می تواند پس از عمل، دوباره رشد کند و این امر اهدای کبد را ممکن می کند. یعنی شما اگر بخشی از کبد خود را اهدا کنید، کبد این توانایی و قابلیت را دارد تا به اندازه اصلی خودش برگردد و بازسازی شود. قسمت پیوند شده هم می تواند رشد کند. آسیب به کبد می تواند باعث تجمع مایعات در داخل شکم شود، ممکن است بیمار متوجه شود که خروج و دفع مدفوع بیش از حدی دارد. همچنین احتمال دارد علایم دیگری مانند، و درد معده را تجربه کند. کبد یک ارگان مثلثی است که در زیر دیافراگم شما قرار دارد. ممکن است پزشک در طول معاینه جسمی بزرگ شدن آن را احساس کند. معمولی را نمی توان با انگشتان و لمس احساس کرد. اندازه و وزن کبد شما به طور طبیعی با افزایش سن، بیشتر می شود. برای کودکان، کبد به طور معمول از قسمت دهانه کبد و ضخامت آن از بالا تا پایین اندازه گیری می شود. بزرگسالان از طول اندازه گیری می شود. اندازه متوسط با توجه به سن افراد بستگی دارد و می تواند شامل موارد زیر باشد: سانتی متر در تا ماهگی سانتی متر در تا ماهگی سانتی متر در تا سالگی سانتی متر در تا سالگی سانتی متر برای زنان بزرگسال سانتی متر برای مردان بزرگسال تا . سانتی متر در تا سالگی شکل بدن، وزن و جنسیت نیز می تواند بر اندازه کبد ت ثیر بگذارد. پزشک هنگام بررسی علایم احتمالی کبد را ارزیابی می کند. برای تشخیص بیماری کبد بزرگ شده پزشک ممکن است آزمایشات مختلفی را تجویز کند، از جمله: اشعه ایکس شکمی برای ارزیابی اندام های شکمی آزمایش آنزیم های کبدی برای ارزیابی عملکرد کبد برای تهیه تصاویر با وضوح بالا از شکم برای گرفتن تصاویر با وضوح بالا از اندام های خاص شکمی، استفاده از امواج صوتی برای ارزیابی کبد و سایر اندام های شکمی برای تعیین سطح آنزیم کبدی و شناسایی ویروس هایی که می توانند باعث بزرگ شدن کبد شوند، یک نمونه خون آزمایش می شود. اگر پزشک به وضعیت جدی تری شک کند، ممکن است کبد را توصیه کند. بیوپسی کبد یک آزمایش جراحی است که پزشک برای معاینه میکروسکوپی، از کبد شما نمونه برداری می کند. پیش آگهی بهبودی و کاهش علایم بستگی به علت اصلی بیماری شما دارد. اگر پزشک در مراحل اولیه، هپاتومگالی را تشخیص دهد، ممکن است درمان نتیجه بهتری داشته باشد. داروهایی برای کاهش علایم بیماری ها مانند و در دسترس هستند. در بعضی مواقع علایم کبدی تا مراحل بعدی ظاهر نمی شود. آسیب شدید کبدی می تواند منجر به عوارض مادام العمر شود. گزینه های درمانی به اختلالات زمینه ای که باعث بزرگ شدن کبد شما می شوند بستگی دارد. برخی از روش های درمانی که پزشک توصیه خواهد کرد شامل موارد زیر است: برای آسیب کبدی ترک الکل یا سایر درمان منبع، جراحی یا پرتودرمانی برای داروها و درمان های مربوط به نارسایی کبد یا عفونت هایی مانند هپاتیت C همچنین تنها اندام داخلی است که می تواند پس از عمل، دوباره رشد کند و این امر اهدای کبد را ممکن می کند. یعنی شما اگر بخشی از کبد خود را اهدا کنید، کبد این توانایی و قابلیت را دارد تا به اندازه اصلی خودش برگردد و بازسازی شود. قسمت پیوند شده هم می تواند رشد کند. بسیاری از عوامل وجود دارد که می توانند باعث بزرگ شدن کبد شوند. مدیریت این عوامل می تواند خطر ابتلا به این بیماری را کاهش دهد. علاوه بر آن، کبد شما یک ارگان حیاتی است. بهترین راه برای مدیریت سلامتی کبد، رعایت دستورالعمل پزشکی در مورد اقدامات سالم است. این می تواند شامل راهکارهای زیر باشد: و دخانیات را ترک کنید. اگر دارید قند خون خود را کنترل کنید. از یک سبک زندگی سالم پیروی کرده و وزن مناسب خود را حفظ کنید. رژیم غذایی پر از میوه، سبزیجات و غلات کامل را انتخاب کنید. قبل از مصرف مکمل های ویتامین و مکمل های گیاهی حتما با پزشک مشورت کنید. بسیاری از گیاهان دارویی که برای پیشگیری از، کاهش وزن یا عضله سازی به بازار عرضه می شوند می توانند به آسیب برساند. اگر در معرض مواد شیمیایی، مانند حشره کش ها یا پاک کننده های هواساز کار می کنید، مسایل مربوط به ایمنی را رعایت کنید. تماس با مواد شیمیایی را محدود کنید. فقط در صورت استفاده از تهویه مناسب از پاک کننده های آیروسل، حشره کش ها و سایر مواد شیمیایی سمی استفاده کنید. در این صورت دستکش، لباس های آستین بلند و ماسک بپوشید. برای آمادگی بهتر قبل از مراجعه به پزشک لیستی از علایمی که تجربه کرده اید و تمام داروها، ویتامین ها یا مکمل های مصرفی از جمله دوز آن ها تهیه کنید. در مورد بزرگ شدن کبد، برخی از سوالاتی که باید از پزشک بپرسید، عبارتند از: به چه آزمایشاتی نیاز دارم؟ چه عاملی باعث ایجاد علایم من می شود؟ آیا محدودیت هایی وجود دارد که باید رعایت کنم؟ گزینه های اصلی برای درمانی که پیشنهاد می کنید چیست؟ آیا شرایط من احتمالا موقت است یا در طولانی مدت ممکن است ادامه پیدا کند؟ من بیماری دیگری دارم. چگونه می توانم به بهترین وجه این دو را با هم کنترل کنم؟ منابع: |
اصطلاح زردی از کلمه فرانسوی jaune گرفته شده است که به معنی زرد است. زردی در بزرگسالان، و یا نامیده می شود. زردی، رنگ زرد پوست، غشاهای مخاطی و سفیدی چشم است. زردی ناشی از بالا رفتن میزان بیلی روبین شیمیایی در خون است. زردی به خودی خود یک بیماری نیست، بلکه نشانه ای از روند بیماری زمینه ای است که برخی از آن ها جدی و خطرناک هستند. در زمان زردی معمولا سطح بیلی روبین در خون از . - میلی گرم در دسی لیتر بیشتر شود. هر فرد بالغ که دچار زردی می شود، برای تعیین علت آن، باید پزشک مراجعه کند. زردی به دلیل بیماری های که بر متابولیسم طبیعی یا دفع بیلی روبین ت ثیر می گذارد ایجاد می شود. بیلی روبین ماده زاید زرد رنگی است که پس از خارج شدن آهن از خون در جریان خون باقی می ماند. با رسیدن بیلی روبین به کبد، مواد شیمیایی دیگری به آن متصل می شوند و ماده ای به نام بیلی روبین کونژوگه تشکیل می دهند. بیلی روبین کونژوگه وارد صفرا می شود، سپس بدن را ترک می کند. این نوع بیلی روبین باعث رنگ قهوه ای مدفوع می شود. اگر بیلی روبین زیاد باشد، می تواند به بافت های اطراف نشت پیدا کند و باعث ایجاد رنگ زرد در پوست و چشم شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علت های زردی به طور کلی به سه دسته زیر طبقه بندی می شود: مشکل قبل از ترشح بیلی روبین در کبد ایجاد می شود. مشکل هنگام ترشح بیلی روبین کبد به وجود می آید. مشکل پس از دفع بیلی روبین از کبد به وجود می آید. زردی در مرحله قبل از کبدی، ناشی از تخریب بیش از حد گلبول های قرمز ( است. همولیز گلبول های قرمز منجر به افزایش سریع سطوح بیلی روبین در جریان خون می شود. شرایطی که می تواند منجر به افزایش همولیز گلبول های قرمز شود شامل موارد زیر است: اسپرهسیتوز ارثی یا سموم دیگر اختلالات کمبود گلوکو - - فسفات دهیدروژناز ( GPD ) زردی در مرحله کبدی از ناهنجاری در متابولیسم و یا دفع بیلی روبین ناشی می شود. این عوامل می توانند منجر به افزایش سطح بیلی روبین شود. شرایط با علت کبدی زردی شامل موارد زیر است: علت پس از کبدی زردی ناشی از اختلال (انسداد) در ترشح و دفع بیلی روبین از به روده است. این اختلال منجر به افزایش سطح بیلی روبین در جریان خون می شود. شرایطی که می تواند باعث زردی بعد از کبد شود، عبارتند از: (سرطان لوزالمعده، سرطان کیسه صفرا و مجاری صفراوی) عوامل خطر ابتلا به زردی با توجه به علت اصلی آن متفاوت است. افراد با شرایط ارثی (تالاسمی یا اسفروسیتوز) در معرض خطر ابتلا به زردی ناشی از همولیز قرار دارند. مصرف کنندگان الکل زیاد در معرض خطر ابتلا به، پانکراس و منجر به زردی هستند. برخی از بیماری ها و شرایط اخاصی ممکن است باعث زردی شود. آن ها عبارتند از: التهاب کبد، عملکرد کبد و ترشح بیلی روبین را مختل کند. انسداد مجرای صفراوی از ترشح بیلی روبین در کبد جلوگیری می کند. با شکسته شدن مقادیر زیادی گلبول های قرمز و تجزیه آن ها، تولید بیلی روبین افزایش می یابد. سندرم گیلبرت یک بیماری ارثی است که توانایی آنزیم ها را برای تجزیه و دفع صفرا مختل می کند. کلستاز جریان صفرا از کبد را قطع می کند. مایع صفرا حاوی بیلی روبین کونژوگه به جای دفع در کبد باقی می ماند. التهاب مجرای صفراوی می تواند از ترشح صفرا و دفع بیلی روبین جلوگیری کرده و باعث زردی شود. موارد نادر که ممکن است باعث زردی شود عبارتند از: سندرم کریگلر - نجار یک بیماری ارثی است که باعث اختلال در آنزیم خاص مسیول تجزیه بیلی روبین می شود. نوعی بیماری ارثی از زردی مزمن است و از ترشح بیلی روبین کونژوگه در سلول های کبد جلوگیری می کند. زرد شدن پوست ناشی از بتاکاروتن اضافی است و معمولا از خوردن مقادیر زیادی هویج، کدو تنبل یا خربزه ناشی می شود. Pseudojaundice ، نوعی زردی بی ضرر است. سایر عوامل خطرزا عبارتند از: خال کوبی کردن خوردن صدف خام واکسینه نشدن در برابر هپاتیت داشتن فعالیت های جنسی پرخطر زردی، ممکن است به سایر بافت ها و مایعات بدن انتشار یابد و ادرار را تیره کند. زرد شدن پوست در حالت طبیعی فقط به دلیل خوردن زیاد هویج یا آب هویج ممکن است ایجاد شود. افراد مبتلا به زردی، تغییر رنگ زرد پوست را در درجات مختلفی دارند. همچنین ممکن است زردی غشاهای مخاطی و سفیدی چشم را درگیر کند. با این حال، بسته به علت اصلی زردی، افراد علایم مختلفی را تجربه می کنند. برخی از افراد احتمال دارد علایم بسیار کمی داشته باشند. در حالی که برخی دیگر علایم شدیدتری را تجربه کنند. افراد مبتلا به زردی و یا یرقان ممکن است هر یک از علایم زیر را تجربه کنند: تورم پاها ادرار تیره کاهش وزن کاهش اشتها خارش پوست مدفوع کم رنگ خون ریزی رکتال تورم و بزرگ شدن شکم به دلیل تجمع مایع (آسیت) تشخیص زردی در بزرگسالان برای تعیین بیماری اصلی به ارزیابی پزشکی نیاز دارد. در ابتدا، پزشک تاریخچه مفصلی در مورد بیماری فرد می پرسد و یک معاینه جسمی انجام می دهد. پزشک آزمایش خون اولیه و در صورت نیاز آزمایش های زیر را توصیه می کند: سطح بالایی از بیلی روبین را در مقایسه با سطح بیلی روبین کونژوگه اندازه گیری می کند. میزان گلبول های قرمز، گلبول های سفید و پلاکت در خون را اندازه گیری می کند. این آزمایش برای تایید و یا رد کردن طیف وسیعی از عفونت های کبدی انجام می شوند. در صورت شک به انسداد، پزشک ساختار را بررسی می کند. در موارد خاص، برای ارزیابی، کیسه صفرا و لوزالمعده، آزمایشات تصویر برداری گرفته می شود. این مطالعات تصویر برداری ممکن است شامل موارد زیر باشد: سونوگرافی شکمی توموگرافی اشعه ایکس و یا اسکن HIDA گاهی اوقات، افراد برای تعیین علت زردی به آزمایشات آسیب زننده تر بیشتری نیاز دارند. روش هایی تهاجمی که گاهی سفارش داده می شوند شامل کلانژیوپانکراتوگرافی رتروگراد آندوسکوپی ( ERCP ) یا کبد است. بیوپسی کبد می تواند التهاب، سیروز، و کبد چرب را بررسی کند. بیوپسی شامل قرار دادن یک سوزن به داخل کبد برای به دست آوردن نمونه بافت است. سپس نمونه زیر میکروسکوپ بررسی می شود. نوع عارضه و شدت این بیماری به علت اصلی زردی بستگی دارد و به طور کلی عوارض مربوط به بیماری اصلی و نه خود زردی است. برخی از عوارض احتمالی عبارتند از: خون ریزی هپاتیت مزمن عفونت یا سپسیس ناهنجاری های الکترولیت انسفالوپاتی کبدی (اختلال عملکرد مغز ناشی از اختلال کبد) برخی از افراد پس از اثرات طولانی مدت عوارضی ندارند و بهبودی کامل پیدا می کنند. در حالی که برخی، رنگ زرد اولین علامت و نشان دهنده وضعیت جدی می باشد. خارش که همراه با زردی است، گاهی اوقات می تواند به حدی شدید باشد که بیماران پوست خود را خراشیده و باعث و حتی می شود. پیش آگهی افراد مبتلا به یرقان بستگی به علت اصلی این بیماری دارد. در افرادی که بهبودی کامل پیدا می کنند و بیماری آن ها درمان می شود، پیش آگهی عالی دارند. با این حال، برخی مواقع زردی با وجود درمان هاس پزشکی یا جراحی ممکن است کشنده باشد. پیشرفت و شدت عوارض بیماری، میزان پیش آگهی بیماری را تعیین می کند. بنابراین، برای تعیین پیش آگهی دقیق تر، ارزیابی پزشکی و درمان بیماری ضروری است. درمان زردی کاملا به علت اصلی بستگی دارد. پس از تشخیص، می توان دوره مناسب درمان را شروع کرد. برخی از بیماران نیاز به بستری شدن در بیمارستان دارند، در حالی برخی سرپایی درمان می شوند. در بعضی از بیماران، درمان شامل مراقبت در خانه می باشد. به عنوان مثال، بیشتر موارد هپاتیت ویروسی خفیف را می توان در خانه با مراقبت، مدیریت کرد. داروهای جدید درمان کننده هپاتیت C می توانند درمانی برای این بیماری باشند. بر اساس علت اصلی این بیماری، درمان می تواند شامل موارد زیر باشد: زردی ناشی از نیاز به قطع مصرف و ترک آن دارد. در افراد مبتلا به کم خونی ناشی از همولیز کاربرد دارد. ها برای علل عفونی زردی مانند کولانژیت لازم و ضروری است. قطع مصرف الکل در بیماران مبتلا به سیروز، یا ضروری است. در مواردی که سرطان منجر به زردی می شوند، بیمار نیاز به مشاوره با انکولوژیست دارد. بسته به نوع و میزان، درمان متفاوت خواهد بود. از دارو های مختلفی برای درمان علت اصلی زردی استفاده می شود. مثلا برخی از بیماران مبتلا به سیروز ممکن است نیاز به داروهای ادرار آور و لاکتولوز داشته باشند. احتمال دارد جراحی و روش های مختلف آسیب زننده دیگر برای برخی از بیماران لازم باشد. به عنوان مثال، برخی از بیماران مبتلا به ممکن است نیاز به عمل جراحی داشته باشند. سایر افراد مبتلا به و یا سیروز کبدی احتمالا نیاز به دارند. برخی از علت های اصلی زردی قابل پیشگیری هستند. اقدامات خاصی برای کاهش خطر ابتلا به زردی، عبارتند از: الکل را ترک کنید. الکل می تواند منجر به، شود. هنگام مسافرت به مناطقی که شایع است، اقدامات لازم را انجام دهید و داروهای پیشگیری را مصرف کنید. از خوردن مواد غذایی آلوده و یا آب غیر بهداشتی خودداری کنید. زیرا ممکن است خطر ابتلا به هپاتیت A را افزایش دهد. از کشیدن سیگار خودداری کنید. زیرا سیگار یک عامل خطر برای ایجاد و انواع دیگر سرطان می باشد. خودتان را علیه و واکسینه کنید. در حال حاضر هیچ واکسنی در دسترس علیه هپاتیت C وجود ندارد. برای جلوگیری از آسیب احتمالی کبد داروها را طبق دستورالعمل ها استفاده کنید. افرادی که شرایط پزشکی خاصی دارند (کمبود GPD یا سیروز) باید از مصرف داروهای خاص خودداری کنند. از رفتارهای پرخطر مانند نزدیکی محافظت نشده یا استفاده از تزریقی خودداری کنید. در هنگام کار با محصولات خونی و سوزن ها و سرنگ احتیاطی لازم را انجام دهید. سرنگ های آلوده می تواند خطر ابتلا به هپاتیت B یا C را افزایش دهد. منابع: |
سرطان ریه، از ریه ها شروع می شود و عامل اصلی مرگ و میر ناشی از سرطان در مردان و زنان است. این سرطان شیوع بیشتری نسبت به سرطان های روده بزرگ، پروستات، تخمدان و پستان دارد. افرادی که سیگار می کشند بیشتر در معرض خطر ابتلا قرار دارند. اما در افراد غیر سیگاری هم می تواند رخ دهد. خطر ابتلا به سرطان با مدت زمان و تعداد سیگارهایی که فرد می کشد، افزایش می یابد. ترک سیگار حتی بعد از سال ها سیگار کشیدن، می تواند احتمال ابتلا به سرطان را به میزان قابل توجهی کاهش دهد. سیگار کشیدن و قرار گرفتن در معرض دود ناشی از سیگار، علت اصلی سرطان ریه می باشد. پزشکان معتقدند که سیگار کشیدن با آسیب به سلول هایی که از ریه محافظت می کنند، باعث این سرطان می شود. دود سیگار حاوی مواد سرطان زا است که باعث تغییر در بافت ریه می شود. در ابتدا ممکن است بدن این آسیب را ترمیم کند. اما با هر بار قرار گرفتن در معرض مکرر دود سیگار، سلول های ریه بیشتر آسیب می بینند. با گذشت زمان، آسیب سلول های ریه می تواند باعث اختلال در عملکرد آن ها و سرطان شود. تعدادی از عوامل می توانند خطر ابتلا به سرطان ریه را افزایش دهند. برخی از عوامل خطر با ترک سیگار قابل کنترل هستند اما شما نمی توانید فاکتورهای دیگر مانند سابقه خانوادگی را کنترل کنید. این عوامل عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید. وجود سابقه خانوادگی سرطان، خطر ابتلا به این بیماری را افزایش می دهد. حتی اگر خودتان سیگاری نباشید اما به طور دایم در معرض دود دست دوم قرار بگیرید خطر ابتلا به سرطان در شما افزایش می یابد. رادون از تجزیه طبیعی اورانیوم در خاک، سنگ و آب تولید و به بخشی از هوای تبدیل می شود. ذرات رادون می تواند در خانه ها تجمع یابد. خطر ابتلا به سرطان ریه با تعداد سیگارهایی که فرد در روز طول می کشد و تعداد سال های سیگاری بودن فرد، افزایش می یابد. ترک سیگار در هر مقطع زمانی می تواند خطر ابتلا به سرطان را به میزان قابل توجهی کاهش دهد. قرار گرفتن در معرض آزبست و سایر مواد شناخته شده برای ایجاد سرطان از جمله آرسنیک، کروم و نیکل می تواند خطر ابتلا به سرطان ریه به خصوص در افراد سیگاری را افزایش دهد. این سرطان معمولا در مراحل اولیه خود علایمی ایجاد نمی کند. علایم و نشانه ها معمولا فقط در صورت پیشرفت بیماری بروز می کند. علایم و نشانه های سرطان ریه ممکن است شامل موارد زیر باشد: سردرد تنگی نفس درد استخوان درد قفسه سینه سرفه های مداوم سرفه ها و اخلاط خونی کاهش وزن بدون دلیل خاص پزشکان براساس ظاهر سلول ها در زیر میکروسکوپ، سرطان ریه را به دو نوع اصلی تقسیم می کنند. این سرطان سلول کوچک فقط در افراد سیگاری رخ می دهد و شیوع کمتری دارد. این سرطان سلول غیر کوچک یک اصطلاح کلی برای چندین نوع سرطان ریه است که مشابه هم هستند. عبارتند از: آدنوکارسینوما سرطان سلول بزرگ کارسینوم سلول سنگفرشی این عوارض عبارتند از. سرطان پیشرفته ریه که به لایه های ریه یا ناحیه دیگری از بدن مانند استخوان انتشار یابد، می تواند باعث درد شود. در صورت رشد سرطان و انسداد راه های هوایی در مبتلایان به سرطان ریه، آن ها ممکن است دچار تنگی نفس شوند. سرطان ریه باعث خون ریزی در مجاری هوایی و سرفه خونی و یا هموپتیزی می شود. گاهی اوقات خون ریزی شدید تر خواهد شد. درمان هایی برای کنترل خون ریزی در دسترس هستند. سرطان ریه می تواند باعث تجمع مایعات در قفسه سینه و تنگی نفس شود. روش های درمانی برای تخلیه مایع از قفسه سینه وجود دارد که خطر ابتلا به افیوژن پلور مجدد را کاهش می دهد. هیچ راه مطمینی برای جلوگیری از این بیماری وجود ندارد، اما می توانید با رعایت برخی راهکارها خطر ابتلا را کاهش دهید. با کودکان خود درمورد سیگار و این بیماری صحبت کنید. کودکان شما باید درک کنند که سیگار می توانند خطر ابتلا به بیماری را افزایش دهد. آن ها باید یاد بگیرند در برابر فشار همسالان برای مصرف سیگار واکنش نشان دهند. اگر با یک فرد سیگاری زندگی می کنید، از او بخواهید که سیگار را ترک کند. یا حداقل از او بخواهید بیرون از محیط خانه سیگار بکشد. علاوه بر آن، سطح رادون را در خانه خود بررسی کنید. برای کسب اطلاعات در مورد آزمایش رادون، با بخش محلی بهداشت عمومی مراجعه کنید. از مصرف دوزهای زیاد ویتامین به صورت قرص خودداری کنید، زیرا ممکن است مضر باشند. به عنوان مثال، محققان به امید کاهش خطر سرطان ریه در افراد سیگاری، به آن ها مکمل های بتاکاروتن دادند. نتایج نشان داد که مکمل ها در واقع خطر ابتلا به سرطان در افراد سیگاری را افزایش می دهند. بیشتر روزهای هفته را کنید. افرادی که در معرض خطر ابتلا به این بیماری قرار دارند بهتر است، غربالگری سالانه بیماری را انجام دهند. غربالگری این بیماری معمولا به افراد ساله و مسن تر که سال ها سیگار کشیده اند، توصیه می شود. در صورت مشکوک شدن پزشک به این بیماری، او می تواند تعدادی آزمایش را برای تشخیص و ارزیابی سلول های سرطانی و رد یا تایید کردن سرطان تجویز کند. آزمایشات ممکن است شامل موارد زیر باشد: تصویر اشعه ایکس از ریه ممکن است توده یا گره های غیر طبیعی را نشان دهد. در صورتی که بیمار خلط داشته باشد، پزشک با بررسی خلط زیر میکروسکوپ می تواند سلول های سرطانی ریه را شناسایی کند. پزشک می تواند بیوپسی را به روش های مختلفی انجام دهد. پزشک نواحی غیر طبیعی ریه ها را با استفاده از برونکوسکوپ، معاینه می کند. پزشک یک برش در پایه گردن بیمار ایجاد و با ابزار جراحی در پشت استخوان سینه از غدد لنفاوی، نمونه های بافتی تهیه می شود. پزشک با استفاده از تصاویر اشعه ایکس یا CT همچنین ممکن است از غدد لنفاوی یا مناطقی که سرطان در آن انتشار یافته نمونه برداری شود. تجزیه و تحلیل دقیق سلول های سرطانی در آزمایشگاه نوع سرطان را مشخص می کند. تشخیص نوع سرطان و ویژگی های سلول های سرطانی می تواند به تشخیص پیش آگهی و روند بیماری کمک کنند. پس از تشخیص سرطان ریه، پزشک برای تعیین میزان و مرحله سرطان می تواند روش های تصویربرداری را توصیه کند. این آزمایشات شامل CT ، MRI ، توموگرافی انتشار پوزیترون ( PET ) و اسکن استخوان می باشد. هر تستی برای بیماران مختلف، مناسب نیست. مراحل سرطان ریه توسط اعداد رومی نشان داده می شود که از تا IV متغیر است. کمترین اعداد مراحل، نشان دهنده سرطانی است که فقط ریه را درگیر کرده است. در مرحله چهارم، به عنوان سرطان پیشرفته، سلول های سرطانی در کل بدن منتشر یافته اند. در حین عمل پزشک برای از بین بردن سرطان ریه ممکن است حاشیه بافت سالم را جراحی کند. روش های جراحی برای درمان سرطان ریه عبارتند از: در حین عمل جراحی، جراح می تواند گره های لنفاوی را برای بررسی انواع سرطان ریه، خارج کند. در صورت محدود بودن سرطان در ریه ها، عمل جراحی می تواند تنها گزینه درمان باشد. اگر سرطان منتشر شده باشد، پزشک ممکن است قبل از عمل شیمی درمانی یا پرتودرمانی را برای کوچک کردن سرطان توصیه کند. اگر خطر بازگشت و عود سرطان وجود داشته باشد، پزشک می تواند بعد از عمل، شیمی درمانی یا پرتودرمانی را پیشنهاد دهد. پرتودرمانی از پرتوهای پر انرژی با استفاده از منابعی مانند اشعه X و پروتون برای از بین بردن سلول های سرطانی استفاده می کند. در طول پرتودرمانی، در حالی که یک دستگاه به دور بیمار حرکت می کند، اشعه به نقاط دقیق بدن تابیده می شوند. برای مبتلایان به سرطان ریه پیشرفته موضعی، ممکن است از پرتودرمانی قبل یا بعد از عمل استفاده شود. پرتودرمانی اغلب با شیمی درمانی ترکیب می شود. اگر جراحی گزینه مناسبی برای درمان سرطان ریه نباشد، ممکن است شیمی درمانی ترکیبی و پرتودرمانی به عنوان درمان اصلی انجام شود. در مورد سرطان های پیشرفته ریه و مواردی که در مناطق دیگر بدن انتشار یافته است، پرتودرمانی می تواند به تسکین علایمی مانند درد کمک کند. در شیمی درمانی از داروهایی برای از بین بردن سلول های سرطانی استفاده می شود. پزشک ممکن است یک یا چند داروی شیمی درمانی تزریقی و یا خوراکی تجویز کند. شیمی درمانی اغلب بعد از عمل برای از بین بردن سلول های احتمالی سرطانی انجام می شود. در مبتلایان به سرطان پیشرفته ریه، می توان از شیمی درمانی برای تسکین درد و سایر علایم استفاده کرد. پرتودرمانی استریوتاکتیک بدن، که با عنوان جراحی رادیویی نیز شناخته می شود، یک روش پرتودرمانی شدید است که در زوایای مختلف انجام می گیرد. درمان رادیوتراپی بدن استریوتاکتیک به طور معمول در یک یا چند جلسه صورت می گیرد. جراحی رادیولوژی ممکن است گزینه ای برای افراد مبتلا به سرطان ریه کوچک و سرطان پیشرفته در سایر نواحی ریه باشد که نمی توانند تحت عمل جراحی قرار گیرند. درمان های دارویی هدفمند برای ناهنجاری های خاص موجود در سلول های سرطانی تمرکز دارند. درمان دارویی هدفمند با مسدود کردن ناهنجاری ها، می تواند باعث از بین رفتن سلول های سرطانی شود. برخی از درمان های هدفمند فقط در افرادی که سلول های سرطانی با جهش های ژنتیکی خاص دارند، به کار برده می شود. ایمونوتراپی از سیستم ایمنی بدن برای مقابله با سرطان استفاده می کند. درمان های ایمونوتراپی به طور کلی برای افراد مبتلا به سرطان پیشرفته ریه انجام می گیرد. بسیاری از مبتلایان به سرطان ریه در دوره بیماری خود دچار تنگی نفس می شوند. درمان هایی مانند اکسیژن درمانی و داروها برای کمک به این مواقع در دسترس هستند، اما همیشه این روند های درمانی کافی نیستند. برای مقابله بهتر با تنگی نفس روی نفس خود تمرکز کنید. به جای تلاش برای تنفس عمیق و پر کردن ریه های خود از هوا، روی حرکت دادن عضلات دیافراگم خود تمرکز کنید. از انجام کارهای غیر ضروری خودداری کنید تا انرژی شما برای کارهای مهمتر ذخیره شود. درمان های مکمل و جایگزین سرطان ریه نمی توانند سرطان را درمان کنند، اما می توانند باعث تسکین علایم شوند. یوگا می تواند به افراد مبتلا به سرطان کمک کند که بهتر بخوابند. هیپنوتیزم می تواند اضطراب، حالت تهوع و درد را در مبتلایان به سرطان کاهش دهد. مدیتیشن ممکن است استرس را کاهش داده و کیفیت زندگی را در مبتلایان به سرطان بهبود بخشد. طب سوزنی درد را تسکین داده و عوارض جانبی ناشی از درمان سرطان مانند تهوع و استفراغ را کاهش می دهد، اما هیچ مدرکی در دست نیست که طب سوزنی تاثیری روی خود سرطان داشته باشد. ماساژ می تواند به رفع اضطراب و درد در مبتلایان به سرطان کمک کند. برخی از متخصصان ماساژ درمانی برای کار با افرادی که مبتلا به سرطان هستند، به طور ویژه آموزش دیده اند. تشخیص سرطان می تواند بسیار دردناک و چالش برانگیز باشد. اما بیمار بهتر است با گذشت زمان، روش هایی برای مقابله بیماری خود پیدا کند. برای پشتیبانی و مقابله با بیماری بهتر است: در مورد سرطان ریه به اندازه کافی اطلاعات کسب کنید تا بتوانید در مورد راه های مراقبت از خود تان قدمی بردارید. از پزشک در مورد سرطان ریه، از جمله گزینه های درمانی و پیش آگهی بیماری سوال کنید. با کسب اطلاعات بیشتر، ممکن است در تصمیم گیری های درمانی اعتماد به نفس بیشتری داشته باشید. با دوستان و افراد خانواده خود ارتباط برقرار کنید. تقویت روابط با افراد به شما کمک می کند تا بهتر بتوانید با بیماری مقابله کنید. دوستان و خانواده می توانند پشتیبان خوبی برای شما باشد. هم صحبت پیدا کنید. شنونده خوبی پیدا کنید که مایل به گوش دادن به حرف های شما در مورد بیماری باشد و در مورد امیدها و ترس های خودتان با او صحبت کند. مشورت با یک مشاور نیز ممکن است مفید باشد. در مورد گروه های حمایتی و انجمن های حمایت کننده از سرطان و بیماری خود تحقیق کنید. اگر علایمی دارید که باعث نگرانی شما شده اند بهتر است به پزشک مراجعه کنید. اگر پزشک مشکوک به سرطان ریه باشد، شما را به یک متخصص ارجاع می دهد. متخصصانی که این سرطان را درمان می کنند، عبارتند از: جراحان قفسه سینه پزشکان متخصص در معالجه سرطان (انکولوژیست) پزشکانی که علایم سرطان را درمان می کنند (متخصصان مراقبت تسکین دهنده) پزشکانی که از اشعه برای درمان سرطان استفاده می کنند (انکولوژیست های پرتونگاری) برای آمادگی بیشتر هنگام مراجعه به پزشک سعی کنید: سوابق پزشکی خود را جمع کنید. لیستی از تمام داروها، ویتامین ها یا مکمل هایی که مصرف می کنید تهیه کنید. علایمی و اطلاعات شخصی اصلی، از جمله فشارهای اساسی یا تغییرات اخیر زندگی را بنویسید. در مورد سرطان ریه، برخی از سوال های اساسی که باید از پزشک خود بپرسید، عبارتند از: نوع سرطان من چیست؟ بهترین روند درمانی من کدامند؟ یماری من در چه مرحله ای است؟ آیا به تست های بیشتری احتیاج دارم؟ چه عاملی باعث ایجاد علایم من شده اند؟ عوارض جانبی احتمالی هر درمان چیست؟ آیا روش هایی برای تسکین علایم من وجود دارد؟ آیا سلول های سرطانی ریه من باید برای جهش ژنی آزمایش شوند؟ آیا بروشور یا مطالب دیگری وجود دارد که بتوانم از آن ها استفاده کنم؟ پزشک احتمالا تعدادی سوال از شما خواهد پرسید. برخی از این سوالات عبارتند از: علایم شما چقدر شدید است؟ از چه زمانی علایم شما شروع شد؟ آیا برای تنگی نفس دارو مصرف می کنید؟ آیا علایم شما مداوم بوده یا موقت بروز می کنند؟ فکر می کنید چه علایم شما را بهتر و یا بدتر می کند؟ آیا هنگام نفس کشیدن دچار، خس خس سینه می شوید؟ آیا تاکنون به بیماری آمفیزم یا بیماری انسداد مزمن ریوی مبتلا شده اید؟ منابع: |
بیماری های قلبی، طیف وسیعی از شرایطی است که بر قلب ت ثیر می گذارد. این اصطلاح غالبا با اصطلاح "بیماری قلبی عروقی" جایگزین می شود. بیماری های قلبی عروقی به طور کلی به شرایطی که رگ های خونی تنگ یا مسدود شده و می تواند منجر به حمله قلبی، درد قفسه سینه (آنژین) یا سکته مغزی گردد، مربوط می شود. سایر شرایط قلبی، مانند مواردی که بر ماهیچه، دریچه یا ریتم قلب ت ثیر می گذارد، همچنین نوعی بیماری قلبی محسوب می شوند. بسیاری از اشکال این بیماری ها با انتخاب روش های سالم زندگی قابل پیشگیری و درمان هستند. علت این بیماری ها، به نوع بیماری قلبی بستگی دارد. در حالی که این بیماری ها به مشکلات قلبی و عروقی اشاره دارد، اما اغلب به علت آسیب رساندن به قلب یا رگ های خونی توسط ایجاد می شود. آترواسکلروز شایع ترین علت این بیماری ها است. این بیماری می تواند در اثر سبک زندگی مانند رژیم غذایی ناسالم، عدم ورزش، اضافه وزن و سیگار کشیدن ایجاد شود. علت شایع ریتم غیر طبیعی قلب یا شرایطی که می تواند منجر به شود، شامل موارد زیر است: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برخی، و داروهای گیاهی در یک فرد سالم با قلب طبیعی احتمال وقوع کشنده بدون محرک های خارج از بدن بعید نیست. با این وجود، در قلبی که دچار بیماری یا تغییر شکل شده است، احتمال آریتمی بیشتر است. نقص مادرزادی قلب معمولا در حالی که کودک در رحم است، رخ می دهد. نقص قلب با رشد قلب، می تواند جریان خون را در قلب تغییر دهد. برخی از شرایط پزشکی، داروها و ژن ها می توانند در ایجاد نقایص قلبی نقش داشته باشند. نقایص قلبی همچنین در بزرگسالان ممکن است ایجاد شود. با افزایش سن، ساختار می تواند تغییر کند و باعث ایجاد نقص قلب شود. علت، (ضخیم شدن یا بزرگ شدن عضله قلب) به نوع آن بستگی داشته باشد: ضربان قلب و عروق رایج ترین نوع کاردیومیوپاتی است که علت آن اغلب ناشناخته می باشد. احتمال دارد در اثر کاهش جریان خون به قلب ناشی از آسیب پس از، عفونت ها، سموم و داروهای خاص باشد. ضربان قلب و عروق که معمولا بطن چپ را گشاد می کند، می تواند جنبه ارثی داشته باشد. این نوع، که در آن عضله قلب به طور غیر طبیعی ضخیم می شود، معمولا ارثی است. همچنین به دلیل یا پیری می تواند به مرور زمان ایجاد شود. این کمترین نوع کاردیومیوپاتی، که باعث می شود عضله قلب سفت شده و انعطاف پذیری کمتری داشته باشد، بدون هیچ دلیل مشخص می تواند رخ دهد. حتی ممکن است در اثر بیماری هایی مانند اختلالات بافت همبند، تجمع بیش از حد آهن در بدن ( ، ایجاد پروتیین های غیر طبیعی (آ) یا توسط برخی از دارو های درمان کننده ایجاد شود. عفونت قلبی مانند هنگامی ایجاد می شود که یک ماده تحریک کننده مانند باکتری، ویروس یا مواد شیمیایی به عضله قلب نفوذ کنند. شایع ترین علت عفونت قلبی باکتری ها، ویروس ها و انگل ها هستند. اختلالات بافت همبند عفونت ها ) عوامل خطر در ایجاد بیماری های قلبی شامل موارد زیر است: افزایش سن خطر ابتلا به شریان های آسیب دیده و تنگ شده یا ضعف عضله قلب را افزایش می دهد. عموما مردان بیشتر در معرض خطر بیماری های قلبی هستند. با این حال، خطر ابتلا زنان پس از افزایش می یابد. سابقه خانوادگی بیماری قلبی، خطر ابتلا به بیماری عروق کرونر را افزایش می دهد. نیکوتین رگ های خونی بیمار را منقبض کرده، و مونوکسید کربن را به قلب برساند، و باعث شود. حملات قلبی در افراد سیگاری بیشتر از افراد غیر سیگاری است. برخی از داروهای و ممکن است خطر ابتلا به بیماری های قلبی عروقی را افزایش دهند. رژیم غذایی پر چربی، نمک، قند و کلسترول می تواند در ایجاد بیماری های قلبی نقش داشته باشد. فشار خون بالای کنترل نشده می تواند منجر به سفت و ضخیم شدن عروق شده و عروق را مسدود کنند. کلسترول بالا در خون می تواند خطر ایجاد لخته ها و آترواسکلروز را افزایش دهد. دیابت خطر ابتلا به بیماری های قلبی را افزایش می دهد. هر دو بیماری عوامل خطر مشابهی مانند و دارند. عدم ورزش همچنین با بسیاری از اشکال بیماری های قلبی و خطر همراه است. استرس بیش از حد ممکن است به شریان های بیمار آسیب وارد کرده و سایر عوامل خطرزای بیماری های قلبی را بدتر کند. عدم شستن مرتب دست ها و رعایت بهداشت می تواند باعث ابتلای بیمار به عفونت های ویروسی یا باکتریایی شده، بیمار را در معرض عفونت های قلبی قرار دهد. سلامت ضعیف دندان نیز ممکن است در ابتلا به بیماری های قلبی نقش داشته باشد. علایم بیماری قلبی بستگی به نوع بیماری قلبی دارد. علایم بیماری قلبی عروقی ممکن است در زنان و مردان متفاوت باشد. به عنوان مثال، مردان احتمالا را بیشتر تجربه می کنند ولی زنان بیشتر در کنار، ناراحتی های دیگری مانند، و شدید هم دارند. علایم بیماری های قلبی شامل موارد زیر است: تنگی نفس درد در گردن، فک، گلو، شکم فوقانی یا پشت درد، بی حسی، ضعف یا سردی در پاها یا بازوها درد قفسه سینه، سفتی قفسه سینه، فشار قفسه سینه و ناراحتی در قفسه سینه (آنژین) ممکن است تا زمانی که دچار، یا نشده باشید، به بیماری قلبی عروقی مبتلا نشوید. اما خوشبختانه بیماری های قلبی عروقی در معاینات منظم زود تشخیص داده می شوند. بیماری های قلبی در صورت تشخیص زود هنگام، آسان تر درمان می شوند، بنابراین در مورد نگرانی های خود در مورد سلامت قلب با پزشک مشورت کنید. ضربان قلب غیر طبیعی است. قلب ممکن است خیلی سریع، خیلی آهسته یا نامنظم بزند. علایم آریتمی قلب می تواند شامل موارد زیر باشد: تنگی نفس درد قفسه سینه و یا احساس ناراحتی احساس و حالت نزدیک بیهوشی معمولا قبل از تولد مشخص می شوند. علایم نقص قلب در کودکان می تواند شامل موارد زیر باشد: تنگی نفس در هنگام تغذیه تورم در پاها، شکم یا نواحی اطراف چشم رنگ پوست خاکستری یا آبی کم رنگ (سیانوز) در مراحل اولیه کاردیومیوپاتی ممکن است علامتی نداشته باشید. با بدتر شدن شرایط، علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: تورم پاها و مچ پا سرگیجه، سبکی و غش تنگی نفس در هنگام استرس ضربان قلب نامنظم، تپش قلب و یا لرزش، عفونتی است که بر غشای داخلی دیواره جدا کننده حفرات و دریچه های قلب، ت ثیر می گذارد. علایم عفونت قلبی عبارتند از: تب تنگی نفس ضعف یا خستگی تورم در پاها یا شکم تغییرات در ضربان قلب سرفه خشک یا مزمن و مداوم یا لکه های غیرطبیعی در پوست قلب دارای چهار دریچه (است، که برای جریان مستقیم خون در قلب بیمار باز و بسته می شوند. دریچه ها ممکن است در اثر شرایط مختلفی آسیب ببینند. علایم بیماری قلبی دریچه به طور کلی شامل موارد زیر است: حس التهاب پا یا مچ پا ضربان قلب نامنظم آزمایشاتی که برای تشخیص بیماری قلبی انجام می گیرند بستگی به تصمیم پزشک دارد. مهم نیست که چه نوع بیماری قلبی دارید، احتمالا پزشک معاینه فیزیکی را انجام داده و قبل از انجام هرگونه آزمایش، از سابقه پزشکی شخصی و خانوادگی بیمار سوال خواهد کرد. علاوه بر و، آزمایش های جانبی برای تشخیص بیماری قلبی می تواند شامل موارد زیر باشد: الکتروکاردیوگرام ECG یا اسکن توموگرافی کامپیوتری قلبی تصویربرداری رزونانس مغناطیسی قلبی ( عوارض بیماری قلبی شامل موارد زیر است: یکی از شایع ترین عوارض بیماری قلبی، است و زمانی رخ می دهد که قلب نتواند خون کافی پمپ کند. نارسایی قلبی می تواند ناشی از بسیاری از انواع بیماری های قلبی از جمله نقایص قلبی، بیماری قلبی عروقی، بیماری قلبی دریچه ای، عفونت قلبی یا کاردیومیوپاتی باشد. یک لخته خون می تواند جریان خون را در رگ ها مسدود کند و باعث آسیب بخشی از عضله قلب و حمله قلبی شود. می تواند باعث حمله قلبی شود. عوامل خطرساز منجر به بیماری های قلبی عروقی می تواند منجر به سکته مغزی ایسکمیک شود، که وقتی شریان های مغز تنگ یا مسدود می شوند، رخ می دهد. یک عارضه جدی که می تواند در هر نقطه از بدن ایجاد شود، یک برآمدگی در دیواره شریان ها است. اگر آنوریسم پاره شود، می تواند باعث خونریزی داخلی جدی شود. می تواند منجر به شود. هنگام ابتلا به بیماری شریان محیطی، اندام ها به خصوص پاهای بیمار جریان خون کافی را دریافت نمی کنند. این امر باعث ایجاد برخی علایم می شود که مهمترین آن ها درد پا است. ایست قلبی ناگهانی از بین رفتن ناگهانی، غیر منتظره عملکرد قلب، تنفس و هوشیاری است که اغلب در اثر آریتمی ایجاد می شود. ایست قلبی ناگهانی یک اورژانس پزشکی است. اگر بلافاصله درمان نشود، کشنده است و در نتیجه مرگ ناگهانی قلب ایجاد می شود. درمان بیماری های قلبی بر حسب نوع بیماری متفاوت است. به طور کلی، درمان بیماری های قلبی معمولا شامل موارد زیر است: تغییرات سبک زندگی شامل خوردن رژیم غذایی کم چرب و کم نمک، انجام حداقل دقیقه ورزش متوسط در بیشتر روزهای هفته، ترک سیگار و قطع است. اگر تغییرات سبک زندگی به تنهایی کافی نباشد، پزشک ممکن است داروهایی را برای کنترل بیماری قلبی بیمار تجویز کند. نوع دارو به نوع بیماری قلبی بستگی دارد. اگر داروها کافی نباشند، ممکن است پزشک روش های خاص یا جراحی را توصیه کند. نوع جراحی بستگی به بیماری قلبی و میزان آسیب به قلب بیمار دارد. با تغییر برخی از سبک های زندگی می توانی بیماری های قلبی را بهبود بخشیده و یا حتی از آن ها جلوگیری کنید. تغییرات زیر می تواند راهکارهای برای بهبودی قلب بیمار باشند: استعمال عامل اصلی خطر بیماری های قلبی به ویژه آترواسکلروز است. ترک سیگار، بهترین راه برای کاهش خطر ابتلا به بیماری های قلبی و عوارض آن است. ورزش برای در حفظ وزن سالم، کنترل، کلسترول و فشار خون به بیمار کمک می کند. در برخی شرایط قلبی، بیمار ممکن است محدودیت هایی در ورزش کردن داشته باشد، بنابراین در این مورد با پزشک صحبت کند. علاوه بر آن اضافه وزن خطر ابتلا به بیماری های قلبی را افزایش می دهد. رژیم غذایی سالم قلب مبتنی بر میوه، سبزیجات و غلات کامل است که می تواند در کنترل وزن، فشار خون و کلسترول به بیمار کمک کند. بیمار باید استرس را تا حد ممکن کاهش دهد. روش های مدیریتی برای مانند و را تمرین کند. افراد با بیماری قلبی باید از بیماران عفونی مانند، دوری کنند، در برابر واکسینه شود، مرتبا دستان خود را بشویند و مرتبا از مسواک و نخ دندان استفاده شود. همچنین، معاینات پزشکی خود را به طور منظم پیگیری کند. تشخیص زودرس و درمان به موقع می تواند زمینه را برای سلامت قلب فراهم کند. حداقل هر دو سال یکبار برای اندازه گیری فشار خون به پزشک مراجعه کنید. اگر فشار خون بیمار بالاتر از حد نرمال باشد یا سابقه بیماری قلبی دارید، ممکن است وی اندازه گیری های مکرر را توصیه کند. فشار خون بهینه کمتر از سیستولیک و دیاستولیک میلی متر جیوه می باشد. بعد از سالگی حداقل هر سال یکبار، برای کنترل کلسترول اولیه، از پزشک بخواهید برای بیمار تجویز کند. سطح LDL برای بیشتر افراد زیر میلی گرم در لیتر مناسب است. اگر فاکتورهای خطر دیگری برای بیماری قلبی دارید، باید LDL را زیر میلی گرم در لیتر را هدف قرار دهید. اگر به احتمال زیاد در معرض بیماری قلبی هستید و یا قبلا دچار شده اید، سطح LDL بیمار باید پایین تر از میلی گرم در لیتر باشد. اگر به دیابت مبتلا هستید، کنترل شدید قند خون می تواند در کاهش خطر ابتلا به بیماری های قلبی به شما کمک کند. برای افرادی که بیماری قلبی عروقی دارند که به علت حمله قلبی ایجاد شده و یا انجام عمل جراحی، بازتوانی قلبی به عنوان روشی برای بهبودی سریع توصیه می شود. توانبخشی قلبی شامل ورزش تحت کنترل، مشاوره تغذیه ای، پشتیبانی عاطفی و آموزش در مورد تغییرات شیوه زندگی برای کاهش خطر ابتلا به مشکلات قلبی است. اگر فکر می کنید به دلیل سوابق خانوادگی خود دچار بیماری قلبی هستید یا نگران خطر ابتلا به بیماری قلبی هستید، به متخصص قلب و عروق مراجعه کنید. برای آمادگی بهتر در هنگام مراجعه به پزشک لیستی از علایم، اطلاعات شخصی کلیدی از جمله سابقه خانوادگی، یا و فشارهای اساسی یا تغییرات اخیر زندگی و داروها، ویتامین ها یا مکمل هایی که مصرف می کنید را بنویسید. در مورد بیماری های قلبی، برخی از سوالات اساسی که باید از پزشک بپرسید، عبارتند از: به چه آزمایشاتی نیاز دارم؟ بهترین روش درمانی من کدامند؟ سطح مناسب فعالیت بدنی چیست؟ آیا محدودیت هایی وجود دارد که باید رعایت کنم؟ چه عاملی باعث ایجاد علایم یا وضعیت من شده است؟ چه غذاهایی را باید بخورم یا از چه غذاهایی باید پرهیز کنم؟ آیا جایگزینی عمومی برای دارویی که تجویز می کنید وجود دارد؟ بیماری دیگری دارم. چگونه می توانم آن ها را با هم مدیریت کنم؟ احتمالا پزشک از بیمار سوالاتی می پرسد، مانند: علایم شما چقدر شدید است؟ چه زمانی علایم شما شروع شد؟ آیا علایم شما مداوم بوده یا گاه به گاه بروز می کنند؟ فکر می کنید چه چیزی باعث بهتر و یا بدتر شدن علایم شما می شود؟ آیا سابقه خانوادگی در زمینه بیماری های قلبی، یا بیماری جدی دیگر دارید؟ برای ایجاد تغییر در سبک زندگی سالم، مانند ترک، خوردن غذاهای سالم و فعالیت جسمی، هرگز دیر نیست. این ها خطوط اصلی دفاع در برابر بیماری های قلبی و عوارض آن هستند. منبع |
تست عملکرد ریه، میزان عملکرد ریه ها را بررسی می کند تامشخص شود ریه های شما به چه اندازه خوب کار می کنند. این آزمایشات می توانند مشکلات و اختلالات ریه را شناسایی کنند. تست عملکرد ریه می تواند موارد زیر را مشخص کند: ریه های شما چه مقدار هوا را در خودشان نگه دارد. با چه سرعتی هوا می تواند در داخل ریه ها جریان پیدا کند. انواع تست عملکرد ریه عبارتند از: اسپیرومتری رایج ترین آزمایش برای بررسی عملکرد ریه است. اسپیرومتری، میزان و سرعت هوای خارج شده از ریه ها را اندازه گیری می کند. برای انجام اسپیرومتری شما در یک وسیله دهانی متصل به دستگاهی بنام اسپیرومتر نفس می کشید. دستگاه نتایج را ثبت می کند. اسپیرومتری می تواند موارد مختلفی را در مورد نحوه تنفس اندازه گیری کند. جزییات اندازه گیری شده توسط اسپیرومتری شامل میزان هوا در بازدم، میزان هوای دم و بازدم در دقیقه و مقدار هوای باقی مانده در ریه ها پس از یک بازدم طبیعی است. آزمایش انتشار گاز، میزان اکسیژن و سایر گازهایی را که در کیسه های هوایی ریه ها (آلویول) در دقیقه حرکت می کنند، را اندازه گیری می کند. آزمایش انتشار گاز میزان گازهای که از ریه ها جذب خون می شوند را مشخص می کنند. آزمایش انتشار گاز شامل موارد زیر است: گازهای خون شریانی که میزان اکسیژن و دی اکسید کربن موجود در جریان خون را نشان می دهد. ظرفیت انتشار مونوکسید کربن ( DLCO ) که چگونگی انتقال مونواکسید کربن ( CO ) را از ریه ها به خون بررسی می کند. ممکن است از پلیتسموگرافی برای اندازه گیری موارد زیر استفاده شود: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید TLC مقدار حجم کلی هوا در ریه ها را اندازه گیری می کند. برای انجام این آزمایش، شما در یک اتاق هوای کوچک قرار می گیرید و از طریق دهانه نفس می کشید. فشار و جریان هوا اندازه گیری می شود. RV مقدار هوایی است که بعد از بازدم در ریه ها باقی می ماند. برای اندازه گیری آن، شما در یک اتاق قرار می گیرید و در حالی که فشار غرفه کنترل می شود، نفس می کشید. ممکن است در هنگام انجام این آزمایش نیاز داشته باشید از طریق دهان نفس بکشید. تست های چالش استنشاق برای اندازه گیری چگونگی واکنش تنفس شما به موادی که ممکن است باعث آسم یا خس خس سینه شوند، انجام می گیرد. این آزمایش ها همچنین نامیده می شوند. در طول آزمایش، شما مقداری از ماده محرک از طریق نبولایزر استنشاق می کنید. نبولایزر، وسیله ای است که از ماسک صورت یا دهانشویه استفاده می کند و از طریق آن مواد محرک در غبار ریز (آیروسل) وارد ریه های شما می کند. برای ارزیابی عملکرد ریه تست اسپیرومتری قبل، حین و بعد از استنشاق این ماده انجام می شود. تست های استرس ورزش نحوه ت ثیر ورزش روی ریه های شما را بررسی می کنند. پس از ورزش و سپس دوباره در حالت استراحت میزان عملکرد ریه ها اندازه گیری می شود. آزمایش شست و شوی چند نفس برای بررسی ریه افرادی که فیبروز کیستیک دارند، انجام می شود. برای این آزمایش، بیمار از طریق یک لوله نفس می کشد. هوایی را که بیمار تنفس می کند در ابتدا حاوی گاز ردیاب است. سپس هوای منظم را تنفس می کند در حالی که میزان هوایی خارج می کند و حاوی مواد ردیاب است کنترل می شود. نتایج آزمایش به عنوان شاخص ترخیص ریه ( LCI ) ثبت می گردد. مقدار LCI همچنین ممکن است آزمایشاتی به نام تست عملکرد ریوی یا نتایج عملکرد ریه به طور مستقیم در برخی از تست ها اندازه گیری و در برخی دیگر محاسبه می شود. هیچ آزمایشی به تنهای نمی تواند کل عملکرد ریه را بررسی و اندازه گیری کند، بنابراین ممکن است برای تشخیص میزان عملکرد ریه، بیش از یک نوع آزمایش انجام شود. ممکن است برخی از آزمایشات بعد از استنشاق دارو، تکرار شوند. آزمایش عملکرد ریه به شرح زیر است: تشخیص علت مشکلات تنفسی بررسی عملکرد ریه فرد قبل از عمل جراحی بررسی میزان بهبودی و تاثیر گذاری روند های درمانی در بیماری های ریه تشخیص و تایید برخی از بیماری های ریه، مانند آسم یا COPD ) اندازه گیری میزان آسیب به ریه های افرادی که مرتبا در معرض مواد شیمیایی یا مجرک ها قرار دارند. برای آمادگی بیشتر برای انجام تست عملکرد ریه بهتر است در موارد زیر حتما با پزشک خود مشورت کنید: اخیرا درد قفسه سینه یا سکته قلبی داشته اید. اخیرا جراحی بر روی چشم، قفسه سینه یا شکم خود انجام داده اید یا اگر ریه شما مشکل خاصی دارد. برای مشکل ریه مانند دارو مصرف می کنید. ممکن است لازم باشد قبل از آزمایش مصرف برخی داروها را متوقف کنید. برای انجام هر نوع تست عملکرد ریه، باید دستورالعمل های زیر را رعایت کنید: از خوردن مواد غذایی یا نوشیدنی های حاوی کافیین خودداری کنید. کافیین می تواند باعث تحریک راه های هوایی شما شود و هوای بیشتری را عبور دهد. برای آزمایش، لباس های راحتی بپوشید که به هیچ وجه تنفس شما را محدود نکند. درست قبل از انجام آزمایش وعده غذایی سنگین نخورید. برای انجام تست های عملکرد ریه باید نباید ساعت قبل از آزمایش سیگار بکشید و یا ورزش شدید انجام دهید. در صورت نیاز به استفاده از برونکودیلاتیلاتورها (باز کننده های برونش ها) یا سایر داروهای استنشاقی، دستورالعمل های خاصی را دریافت خواهید کرد. ممکن است لازم باشد قبل یا در طول آزمایش در پزشکی تنفس کنید. آزمایش عملکرد ریه معمولا در اتاق های مخصوصی انجام می شود که کلیه تجهیزات مناسب را دارند. این آزمایش معمولا توسط متخصص تنفسی یا تکنسین متخصص آموزش دیده انجام می شود. در اکثر آزمایشات، برای جلوگیری از نشت هوا از بینی، باید از یک گیره بینی استفاده کنید. سپس در دهانه متصل به دستگاه ضبط نفس می کشید. مراحل انجام گرفته در طی آزمایشات، به نوع آزمایش بستگی دارد. به عنوان مثال، ممکن است از شما خواسته شود تا حد امکان نفس عمیق بکشید و سپس نفس خود را تندتر کرده و به آرامی هوا را خارج کنید. همچنین ممکن است از شما خواسته شود تا ثانیه نفس عمیق و سریع داشته باشید. ممکن است برخی از آزمایشات با یک اسپری حاوی دارویی که وارد مجاری هوایی شما می شود، تکرار گردد. در برخی از تست ها احتمال دارد از شما خواسته شود که مخلوط خاصی از گازها مانند اکسیژن خالص، مخلوطی از هلیوم و هوا یا مخلوطی از مونوکسید کربن و هوا را تنفس کنید. برای اندازه گیری گازهای خونی، یک نمونه خون در شریان مچ دست گرفته می شود. در صورت داشتن پلیتسموگرافی بدن، از شما خواسته می شود که در یک محفظه کوچک بنشینید. این محفظه شبیه به یک باجه تلفنی است، با پنجره هایی که امکان دیدن را فراهم می کند. محفظه تغییرات کوچک فشار را که هنگام نفس کشیدن اتفاق میفتد را اندازه گیری می کند. صحت تست های عملکرد ریه بستگی به این دارد که شما تا چه حدی بتوانید تمام دستورالعمل ها را به درستی انجام دهید. ممکن است درمانگر از شما بخواهد در بعضی از آزمایش ها نفس عمیق بکشید تا بهترین نتیجه را بگیرید. طول مدت زمان تست های عملکرد ریه بسته به اینکه چند آزمایش انجام بگیرند ممکن است از تا دقیقه طول بکشد. اگر قصد انجام تست آزمایش گاز خون شریانی دارید، ممکن است از یک سوزن برای جمع آوری خون استفاده شود که در این صورت کمی احساس درد داشته باشید. تست های دیگر عملکرد ریه معمولا بدون درد هستند. برخی از آزمایشات ممکن است برای افرادی که بیماری ریه دارند خسته کننده باشد. ممکن است بعد از تنفس سریع یا بیرون رفتن از محفظه، احساس سرفه یا احساس کنید، اما در حین انجام آزمایش به شما فرصتی برای استراحت بین تست ها داده می شود. ممکن است گیره بینی یا نفس کشیدن از طریق دهان کمی باعث ناراحتی شما شود. اگر پلیتسموگرافی بدن انجام می دهید این احتمال وجود دارد که در محفظه های هوایی احساس ناراحتی کنید. اما در صورت احساس ناراحتی بیش از حد، پزشک در نزدیکی شما خواهد بود تا در را باز کند. برخی از داروهای تنفسی می توانند باعث لرز یا ضربان قلب شوند. اگر احساس درد یا ناراحتی در قفسه سینه دارید، سریعا به درمانگر خود بگویید. برای یک فرد سالم، بروز عوارض احتمالی به ندرت دیده می شود. اگر وضعیت جدی قلبی یا ریه دارید، در مورد خطرات احتمالی با پزشک مشورت کنید. برخی از عوامل بر روی نتایج تست عملکرد ریه تاثیر منفی می گذارند و ممکن است شما نتوانید آزمایش را به درستی انجام دهید: زنان باردار و یا اضافه وزن مصرف داروهایی مانند سالبوتامول مصرف آرام بخش قبل از انجام تست مصرف مواد کافیین دار قبل از آزمایش به دلیل درد قادر به تنفس طبیعی نیستید. شما قادر به پیروی از دستورالعمل ها یا انجام تست ها نیستید. مقادیر عادی به سن، قد، قومیت و جنسیت شما بستگی دارد. نتایج غیر طبیعی معمولا به این معنی است که شما ممکن است به بیماری قفسه سینه یا ریه مبتلا شوید. برخی از بیماری های ریه (مانند و عفونت ها) باعث می شوند ریه ها حاوی هوای زیادی باشند و مدت بیشتری از آن خالی شود. این بیماری های ریه به گفته می شود. سایر بیماری های ریه باعث می شود که ریه ها دچار زخم شده و کوچکتر شوند به طوری که هوای بسیار کمی در آن وجود داشته باشد و در انتقال اکسیژن به خون ضعیف باشند. نمونه هایی از این نوع بیماری ها عبارتند از: ا (زخم یا ضخیم شدن بافت ریه) ضعف عضلانی همچنین می تواند نتایج آزمایش غیرطبیعی ایجاد کند، حتی اگر ریه ها طبیعی باشند، مشابه بیماری هایی که باعث ریه های کوچکتر می شوند. منابع: |
زنانی که در سن باروری خود رابطه جنسی دارد، از نظر جسمی قادر به باردار شدن هستند. اما اگر آن ها نمی خواهد باردار شوند، باید از روش های پیشگیری از بارداری استفاده کنند تا احتمال بارداری در آن ها کاهش یابد. با این وجود، هیچ کدام از روش های ضد بارداری هورمونی به طورکامل زنان را در برابر عفونت های مقاربتی محافظت نمی کنند. به زبان ساده، تمام روش های ضد بارداری هورمونی یا مانع رسیدن اسپرم مرد به تخمک زن (لقاح) می شوند و یا از کاشت تخم لقاح یافته در رحم زن جلوگیری می کنند. مت سفانه هیچ روش های ضد بارداری هورمونی، به جز پرهیز از برقراری رابطه جنسی، صد در صد موثر نیستند. چندین روش های ضد بارداری هورمونی وجود دارند که انواع آن ها به نوع هورمون، مقدار هورمون و نحوه ورود هورمون به بدن زن بستگی دارد. این هورمون ها از جنس استروژن و یا پروژسترون یا ترکیباتی از این دو هورمون هستند. روش های استفاده از این هورمون ها عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید خوراکی قرار گیری در واژن تزریق زیر پوستی جذب روی پوست بدن کاشت در داخل بافت بدن همه روش های ضد بارداری هورمونی موثر هستند و اثرات آن ها قابل برگشت است. آن ها تاثیری روی میل جنسی زنان ندارند. معایب روش های ضد بارداری هورمونی شامل موارد زیر است: هزینه داروها ضرورت مصرف مداوم داروها مصرف دارو دقیقا مطابق تجویز پزشک ویزیت پزشک و تجویز پزشک برای تهیه دارو برای موثر بودن آن ها، باید از داروهای ضد بارداری هورمونی استفاده شود. آماده سازی هورمونی برای دریافت این روش ها با عوارض جانبی ناخوشایند یا افزایش خطرات سلامتی همراه است. روش های ضد بارداری هورمونی از زنان در برابر بیماری های انتقالی جنسی یا بیماری های مقاربتی محافظت نمی کنند. قرص ترکیبی، حاوی هورمون های استروژن و پروژستین است. هنگامی که زنان از قرص ترکیبی استفاده می کنند، تخمک های موجود در تخمدان های آن ها بالغ نمی شوند و تخمک گذاری صورت نمی گیرد. در این صورت زنان حامله نمی شوند زیرا هیچ تخمکی در دسترس نیست که توسط اسپرم بارور شود. قرص ترکیبی سنتی در بسته های روزه یا بسته های روزه عرضه می شوند. بسته های قرص روزه دارای قرص های روزه برای هر روز است و هیچ قرص ای برای هفت روز قاعدگی ندارد. بسته های روزه دارای قرص های فعال برای روز اول و هفت قرص غیرفعال (دارونما) برای هفت روز قاعدگی هستند. مینی پیل فقط شامل هورمون پروژستین است. پروژستین مخاط دهانه رحم را ضخیم تر کرده و عبور اسپرم از دهانه رحم را مشکل تر می کند. همچنین باعث می شود که پذیرش لایه رحم نسبت به استقرار تخم لقاح کمتر شود. مینی پیل بعضی اوقات برای زنانی که دلایل پزشکی یا بیماری خاصی دارند که باید از مصرف هورمون های استروژن خودداری کنند، توصیه می شود. این بیماری می تواند شامل بیماری کبد، انواع خاصی از لخته شدن خون در رگ ها، سرطان پستان و سرطان رحم باشد. علاوه بر این، مینی پیل هیچ گونه عوارض جانبی در میزان شیر مادر ندارد، و اغلب برای زنان شیرده توصیه می شود. برخی از زنان علایم موقتی یا خون ریزی کم واژن، حساسیت و درد سینه و حالت تهوع را در طی یک تا سه ماه اول از مصرف قرص تجربه می کنند. در حالی که بعضی اوقات زنان از با داروهای ضد بارداری خوراکی می ترسند، تحقیقات نشان داده که هیچ افزایش وزن قابل توجهی در مصرف پیشگیری از بارداری خوراکی وجود ندارد. مانند، و لکه های رنگی پوست روی صورت ( ممکن است با استفاده از قرص های ضد بارداری خوراکی ایجاد شود. از آنجا که پروژسترون در خانم ها می تواند باعث نازک شدن لایه رحم شود، برخی از آن ها ممکن است قطع قاعدگی ( را تجربه کنند. آمنوره ناشی از پیشگیری از بارداری در تقریبا باشد. در هر روش پیشگیری از بارداری هورمونی، باید طبق دستورالعمل های لازم از آن ها استفاده کرد تا اثر بخشی آن افزایش یابد. منبع: |
خارش و سوزش واژن شایع هستند و معمولا دلیلی برای نگرانی نیست. خارش و سوزش مداوم واژن ممکن است نشانه عفونت یا بیماری زمینه ای دیگری باشد. سوزش و خارش واژن می تواند به طور ناگهانی شروع و یا با گذشت زمان شدیدتر شود. سوزش و خارش واژن ممکن است مداوم باشد، یا در حین ادرار کردن یا مقاربت جنسی بدتر شود. سیستم ایمنی بدن در بعضی از زنان می تواند نسبت به مواد خاص حساس شود. این مواد می توانند هنگام تماس با واژن باعث تحریک پوستی گردند. این شرایط به معروف می باشد. علاوه بر آن، مواد شیمیایی موجود در محصولات می توانند پوست حساس واژن را تحریک کرده و باعث سوزش و خارش شوند. برخی مواردی که می توانند باعث تحریک پوست واژن شوند شامل موارد زیر می باشند: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید صابون مایع منی محصولات حمام پودر لباس شویی صابون های معطر دستمال توالت معطر داروهای موضعی و خوراکی برخی از اسپری های بهداشتی زنانه لاتکس به کار برده شده در کاندوم ها ژله های KY و روان کننده های مشابه اشیاء حاوی نیکل روی سطوح مانند زیپ لاستیک به کار برده شده در دیافراگم های لاستیک ضد بارداری تحریک واژن همچنین می تواند ناشی از پوشاک خاص، از جمله جنس از آن لباس استفاده می کند به تدریج افزایش یابد. سوزش و خارش واژن ناشی از محرک های خارجی به محض شروع استفاده از یک محصول شیمیایی جدید بروز پیدا می کند. در این صورت، زنان بهتر است از مصرف هرگونه محصولات معطر یا عطر روی دستگاه تناسلی خودداری کرده و اگر علایم بعد از مصرف یک محصول جدید رخ داد، بهتر است تا تشخیص علت اصلی از محصول استفاده نکنند. زنان بهتر است بعد از استخر یا وان داغ حتما استحمام کنند تا باکتری ها و مواد شیمیایی که باعث تحریک بافت چربی اطراف مهبل آن ها شده اند از بین بروند. زنان می توانند در صورتی که کاندوم منبع تحریک آن هاست، در مورد گزینه های دیگر و جایگزینی روش های بهتر با پزشک خود مشورت کنند. برخی از کاندوم ها برای افرادی که پوست حساس دارند، مناسب تر می باشند. واژینوز باکتریایی ( BV ) ، شایع ترین عفونت واژن در زنان سالمند است که احتمال دارد وقتی بیش از حد یک باکتری خاص در مهبل رشد کند، ایجاد شود. علاوه بر سوزش، ممکن است بیمار علایم زیر را تجربه کند: خارش خارج مهبلی ترشحات شفاف سفید یا خاکستری بوی شبیه ماهی به خصوص بعد از رابطه جنسی در بعضی موارد، بدون درمان برطرف می شود. با این حال، در برخی مواقع ممکن است لازم باشد برای درمان و تجویز آنتی بیوتیک ها به پزشک مراجعه گردد. بیماران باید داروی تجویز شده را مصرف کرده تا از بازگشت عفونت پیشگیری کنند. طبق اعلام انستیتوی ملی بهداشت کودک و توسعه انسانی، تقریبا درصد از زنان حداقل یکبار را در طول زندگی خود تجربه می کنند. عفونت مخمر هنگامی رخ می دهند که مخمر در مهبل بیش از حد رشد کند. اصطلاح پزشکی برای این بیماری است و به آن نیز معروف است. علاوه بر سوزش در عفونت مخمر ممکن است بیمار علایم زیر را تجربه کند: خارش و التهاب مهبل خارش، قرمزی و تورم واژن درد هنگام ادرار یا ترشحات ضخیم و سفید شبیه پنیر بثورات قرمز در قسمت خارجی واژن اما برخی از زنان با شرایط زیر در معرض خطر ابتلا بیشتری هستند: مبتلایان به دیابت داشتن سیستم ایمنی ضعیف استفاده از برای عفونت های مکرر مخمر معمولا با داروهای خانگی یا داروهای ضد قارچ بدون نسخه قابل درمان هستند. داروها به طور معمول شامل لوسیون، پماد یا شیاف خواهند بود که داخل واژن وارد می شوند. زنان در صورتی که مشکوک به عفونت مخمر باشند و اولین باری که علایم آن را تجربه می کنند، بهتر است به پزشک مراجعه کنند. بسیاری از شرایط دیگر علایم شبیه عفونت مخمر دارند و فقط تشخیص پزشک تنها روش ت یید آن است. (هنگامی رخ می دهد که باکتری ها در داخل یا مثانه رشد کنند. در این صورت ادرار کردن باعث ایجاد سوزش و احساس درد می شود. عفونت احتمال دارد همراه با علایم زیر بروز کنند: و تکرر ادرار ادرار ابری سوزش ادرار خون در ادرار بوی تند ادرار درد هنگام شروع ادرار کاهش میزان ترشح ادرار درد معده، کمر یا درد لگن به قرمز، صورتی روشن یا ادرار به رنگ نوشابه اگر زنان به UTI مشکوک هستند، باید به پزشک مراجعه کنند. آن ها دوره ای از ها را برای درمان عفونت تجویز می کنند. حتی اگر علایم بیمار فروکش کرده باشد برای پیشگیری از بازگشت عفونت، دارو ها را کامل مصرف کرده و در این مدت مایعات زیادی بنوشند. به طور کلی، حدود روز پس از شروع مصرف آنتی بیوتیک ها، عفونت برطرف می شود. تریکومونیازیس، یکی از شایع ترین بیماری های مقاربتی ( STD ) درد شکم بوی بسیار ناخوشایند ناراحتی در هنگام مقاربت و ادرار تحریک و خارش در ناحیه تناسلی ترشحات شفاف سفید، زرد یا سبز رنگ این بیماری با تجویز درمان می شود و بیمار قبل از برقراری مجدد مقاربت نیاز به معالجه دارد. در صورت عدم درمان، تریکومونیازیس می تواند خطر ابتلا به سایر بیماری های مقاربتی را افزایش داده و منجر به عوارض طولانی مدت شود. بیماری مقاربتی است که به ویژه در بزرگسالان، رایج می باشد. عفونتی است که به وسیله باکتری هایی به نام Neisseria gonorrheae ، غشاهای مخاطی گردن رحم، رحم و لوله های فالوپ را آلوده می کنند. سوزاک به طور معمول از طریق تماس جنسی با شخصی که عفونت دارد منتقل می شود. مانند بسیاری از بیماری های مقاربتی، سوزاک به ندرت علایم ایجاد می کند. در بیشتر موارد، آزمایش STD تنها روشی است که می تواند سوزاک را تشخیص دهد. علایم همراه سوزش واژن در سوزاک عبارتند از: سوزش خفیف و تحریک در واژن سوزش دردناک هنگام ادرار کردن خونریزی یا لکه بینی بین دوره ها سوزاک به راحتی با یک درمان می شود و در صورت عدم درمان، می تواند منجر به عوارض جدی مانند بیماری التهابی لگن ( PID ) و شود. کلامیدیا بیماری مقاربتی رایج دیگری است که ممکن است علایمی نداشته باشد. در صورت بروز علایم، ممکن است بیمار احساس سوزش در هنگام ادرار کردن و ترشحات غیر طبیعی داشته باشد. تحقیقات نشان می دهد که حداقل % افراد مبتلا به کلامیدیا علایمی را تجربه نمی کنند، به همین دلیل است که این بیماری گاهی به عنوان یک " شناخته می شود. کلامیدیا با آنتی بیوتیک های نسخه ای درمان می شود. اما در صورت عدم درمان، می تواند باعث آسیب دایمی به سیستم تولید مثل زن شود. تکرار عفونت با کلامیدیا شایع است. هر عفونتی خطر ابتلا به مشکلات باروری را افزایش می دهد. یکی دیگر از بیماری های مزمن STD است. در صورت بروز علایم، آن ها اغلب خفیف هستند و ممکن است نادیده گرفته شوند. زخم های ناشی از تب خال دستگاه تناسلی اغلب شبیه موهای زاید به نظر می رسند. درمان قطعی برای تب خال دستگاه تناسلی وجود ندارد چون علت آن، نوعی ویروس است که در بدن زن باقی می ماند. داروهای تجویزی می توانند خطر شیوع را کاهش داده و مدت زمان بهبودی را کوتاه تر کنند. یادآوری این نکته حایز اهمیت است که اگرچه دارو علایم را کاهش می دهد، اما مانع از انتشار STD به شریک زندگی بیمار نمی شود. تبخال دستگاه تناسلی در اثر تماس پوست به پوست با فرد مبتلا به ویروس تبخال ایجاد می شود. تخمین زده می شود که حدود از نفر در ایالات متحده از تا سال به تبخال دستگاه تناسلی مبتلا هستند و در زنان بیشتر از مردان شیوع دارد. در اثر ویروس ویروس پاپیلومای انسانی ( HPV ) ایجاد می شوند. HPV ، شایع ترین بیماری مقاربتی در ایالات متحده است. این زگیل ها ممکن است در قسمت های مختلف بدن ظاهر شوند، از جمله: برجستگی های سفید روی پوست برجستگی روی ولووا، واژن، دهانه رحم یا مقعد برجستگی به عنوان یک یا دو برجستگی یا خوشه ای درمانی برای زگیل تناسلی وجود ندارد و حتی ممکن است به تنهایی بدون درمان از بین بروند. از بین بردن زگیل خطر ابتلا به عفونت در شریک زندگی بیمار را کاهش می دهد. یک بیماری نادر پوستی است که باعث ایجاد لکه های نازک و سفید بر روی پوست مهبل می شود. این لکه ها به خصوص در اطراف فرج وجود دارند و می توانند باعث زخم دایمی شوند. زنان یایسه بیشتر در معرض ابتلا به اسکلروز هستند، اما این بیماری در هر سنی ممکن است ایجاد شود. اگر زنان، به ابتلا شک دارند، به پزشک مراجعه کنند. احتمالا پزشک پماد استروییدی قوی را برای کمک به کاهش علایم بیمار تجویز می کنند. اما آن ها باید مراقب عوارض دایمی استرویید ها مانند نازک شدن پوست و زخم ها باشند. با نزدیک شدن به یایسگی، می تواند علایم زیادی ایجاد کند. سوزش واژن یکی از عوارض است. مقاربت ممکن است سوزش را بدتر کند. علاوه بر سوزش و خارش واژن در یایسگی ممکن است بیمار علایم زیر را تجربه کند: عرق شبانه تحریک پذیری کاهش میل جنسی زنانی که علایم یایسگی را تجربه می کنند، بهتر است به پزشک مراجعه کنند. آن ها ممکن است مکمل های استروژن یا سایر روش های را برای کمک به تسکین علایم بیمار تجویز کنند. برخی از دلایل سوزش واژن به خودی خود بهتر می شوند. با این حال، زنان در صورتی که سوزش آن ها ادامه داشته باشد و همزمان علایم دیگری را دارند، باید به پزشک مراجعه کنند. در بسیاری از موارد، پزشک برای درمان بیماری زمینه ای دارو تجویز خواهد کرد. برخی از دلایل سوزش واژن مانند BV (عفونت باکتریایی وازن) یا STD (عفونت های مقاربتی) در صورت عدم درمان ممکن است عوارض جدی داشته باشند. عفونت های مقاربتی به ویژه برای زنانی که باردار هستند، خطرناک می باشد، زیرا می تواند بر روی کودک یا بارداری آن ها ت ثیر بگذارد. بعضی از این عفونت ها هنگام تولد می توانند به کودک منتقل شوند. کلامیدیا، تبخال دستگاه تناسلی و تریکومونیازیس همه با مرتبط هستند. BV ، کلامیدیا، سوزاک و تریکومونیازیس می تواند در صورت تماس جنسی از شخصی به شخص دیگر منتقل شود. برخی موارد سوزش واژن خود به خود از بین می رود. هنگامی که علت اصلی درمان شود، علایم تسکین می یابند. با این وجود، در برخی موارد بسته به علت سوزش احتمال بروز عوارض طولانی مدت و دایمی وجود دارد. برای هر علت سوزش در واژن، یک برنامه درمانی وجود دارد که می تواند این علایم را تسکین دهد. زنان بهتر است در صورت بروز هر یک از علایم به دنبال راهکار و درمان باشند. بسیاری از علت های سوزش واژن نیاز به معالجه پزشکی دارد. با این وجود، استفاده از یک بسته یخ یا کمپرس سرد در منطقه آسیب دیده می تواند به کاهش حساسیت کمک کند. پوشیدن لباس زیر پنبه ای و عدم استفاده از لباس های غیر نخی و تنگ می تواند به کاهش سوزش در ناحیه واژن کمک کند. اجتناب از محصولاتی که می توانند باعث تحریک بیشتر منطقه شوند حایز اهمیت است. منابع: |
بیماری های التهابی روده ( IBD ) یک اصطلاح کلی برای توصیف اختلالات ناشی از التهاب مزمن دستگاه گوارش است. این حالت باعث التهاب طولانی مدت و زخم در داخلی ترین قسمت روده کوچک و بزرگ می شود. این نوع IBD با التهاب پوشش دستگاه گوارش مشخص می شود، که غالبا در بافت های آسیب دیده انتشار می یابد. هم کولیت اولسراتیو و هم بیماری کرون معمولا شامل اسهال شدید، درد شکم، خستگی و کاهش وزن می شوند. بیماری التهابی روده می تواند ناتوان کننده باشد و گاهی منجر به عوارض خطرناک می شود. علت دقیق بیماری التهابی روده ناشناخته است. پیش از این محققان به رژیم غذایی و استرس مشکوک بودند، اما اکنون پزشکان می دانند که این عوامل ممکن است منجر به وخیم تر شدن بیماری شوند اما باعث ایجاد بیماری التهابی روده نمی شوند. یکی از دلایل احتمالی نقص سیستم ایمنی بدن است. هنگامی که سیستم ایمنی بدن سعی در مقابله با ویروس مهاجم یا باکتری دارد، سیستم ایمنی بدن نیز به سلول های دستگاه گوارش حمله می کند. به نظر می رسد که وراثت نقشی در این بیماری ایفا می کند به طوری که IBD در افرادی که سابقه خانوادگی این بیماری دارند شایع تر است. با این حال، بیشتر مبتلایان به IBD . هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید استعمال سیگار، مهمترین عامل خطر در بروز بیماری کرون است. بیشتر مبتلایان به IBD قبل از سالگی تشخیص داده می شوند. اما بعضی از افراد تا یا سالگی به این بیماری مبتلا نمی شوند. اگرچه خطر ابتلا به این بیماری در بین سفید پوستان بیشتر است اما این بیماری ممکن است در هر نژادی رخ دهد. در تبعه یهودیان اشکنازی خطر ابتلا حتی بیشتر می باشد. این موارد شامل ایبوپروفن، ناپروکسن سدیم، دیکلوفناک سدیم می باشد. این داروها ممکن است خطر ابتلا به IBD یا بدتر شدن بیماری را در افرادی که به IBD مبتلا هستند، افزایش دهد. علاوه بر آن ممکن است عوامل محیطی از جمله رژیم غذایی پر چرب یا غذاهای آماده در بروز بیماری التهابی روده نقش داشته باشند. علایم بیماری التهابی روده بسته به شدت التهاب و محل بروز آن متفاوت است. علایم ممکن است از خفیف تا شدید متغیر باشد. احتمالا دوره های بیماری فعال و به دنبال آن دوره های بهبودی در بیماری التهابی روده وجود دارد. علایم و نشانه هایی که برای بیماری کرون و کولیت اولسراتیو مشترک هستند، شامل موارد زیر می باشند: در صورت تغییر مداوم در عادات روده خود یا در صورت وجود هر یک از علایم و نشانه های بیماری التهابی روده، به پزشک مراجعه کنید. گرچه بیماری التهابی روده معمولا کشنده نیست، اما یک بیماری جدی است که در برخی موارد می تواند عوارضی خطرناکی ایجاد کند. پزشک احتمالا بیماری التهابی روده را تنها پس از رد و یا تایید کردن سایر علل احتمالی علایم تشخیص می دهد. برای ت یید تشخیص بیماری التهابی روده، ممکن است یک یا چند آزمایش و روش زیر توصیه شود: آزمایش کم خونی یا عفونت. پزشک آزمایش خون را برای بررسی کم خونی یا بررسی علایم عفونت از باکتری ها یا ویروس ها توصیه می کند. ممکن است نیاز به تهیه نمونه مدفوع از بیمار باشد تا پزشک بتواند خون در مدفوع بیمار را تشخیص دهد. کولونوسکوپی به پزشک امکان می دهد کل روده بزرگ را با استفاده از یک لوله نازک، انعطاف پذیر و روشن با دوربین ضمیمه مشاهده کند. در طی این روش، پزشک می تواند نمونه های کوچکی از بافت را برای آنالیز آزمایشگاهی تهیه کند. بعضی اوقات نمونه بافت می تواند به ت یید تشخیص مفید باشد. پزشک از لوله ای باریک و انعطاف پذیر با نور استفاده می کند تا روده و سیگمویید، آخرین قسمت روده بزرگ بیمار را معاینه کند. اگر روده بزرگ بیمار به شدت ملتهب باشد، پزشک ممکن است به جای کلونوسکوپی، آزمایش سیگموییدوسکوپی انعطاف پذیر را انجام دهد. در این روش، پزشک از لوله ای باریک و انعطاف پذیر با نور برای بررسی مری، معده و قسمت اول روده کوچک (اثنی عشر) استفاده می کند. اگرچه نادر است که این مناطق در بیماری کرون درگیر شوند، در صورت داشتن حالت تهوع و استفراغ بیمار، مشکل در خوردن غذا یا درد بالای شکم ممکن است این آزمایش توصیه شود. این آزمایش گاهی اوقات برای کمک به تشخیص بیماری کرون در روده کوچک انجام می شود. بیمار یک کپسول را که یک دوربین در آن قرار دارد قورت می دهد. تصاویر به ضبط کننده روی کمربند بیمار منتقل می شو د، پس از آن کپسول بدن را بدون درد در مدفوع ترک می کند. بیمار برای ت یید تشخیص بیماری کرون، هنوز هم نیاز به آندوسکوپی با بیوپسی دارد. برای این تست از دامنه ای با دستگاهی به نام overtube استفاده می شود. overtube . در صورت بروز علایم شدید، پزشک ممکن است از یک پرتوی استاندارد از ناحیه شکم استفاده کند تا عوارض جدی مانند روده بزرگ سوراخ شده را رد و یا تایید کند. آزمایش کل روده و همچنین بافت های خارج روده را بررسی می کند. CT انتروگرافی یک سی تی اسکن ویژه است که تصاویر بهتری از روده کوچک ارایه می دهد. این آزمایش در بسیاری از مراکز درمانی جایگزین اشعه ایکس باریم شده است. یک اسکنر MRI از یک میدان مغناطیسی و امواج رادیویی برای ایجاد تصاویر دقیق از اندام و بافت ها استفاده می کند. MRI مخصوصا برای ارزیابی فیستول اطراف ناحیه مقعد و یا روده کوچک مفید است. IBD . برخی از اختلالات، از جمله آرتروز، ضایعات پوستی و التهاب چشم (یووییت) ، ممکن است در صورت ور بیماری التهابی روده مزمن رخ دهد. برخی از داروهای خاص برای IBD با ریسک کمی از بروز سرطان های خاص همراه هستند. می توانند با خطر ابتلا به و سایر شرایط همراه باشند. در این شرایط التهاب باعث ایجاد زخم و در نهایت باریک شدن در مجاری صفراوی می شود و به تدریج منجر به آسیب کبدی می گردد. ابتلا به بیماری التهابی روده خطر ابتلا به سرطان روده بزرگ را افزایش می دهد. دستورالعمل های عمومی غربالگری سرطان روده بزرگ برای افراد فاقد IBD ، بهتر است هر سال یکبار بعد از سالگی شروع شوند. از پزشک خود بپرسید که آیا لازم است این آزمایش را زودتر و بیشتر انجام دهید. بیماری کرون بر ضخامت کامل دیواره روده ت ثیر می گذارد. با گذشت زمان، قسمت هایی از روده می توانند ضخیم و باریک شوند، که ممکن است جریان محتویات گوارشی را مسدود کند. در این صورت بیمار نیاز به عمل جراحی دارد تا قسمتی از روده برداشته شود. اسهال، درد شکم و گرفتگی غذا ممکن است غذا خوردن را برای بیمار دشوار کند. همچنین ایجاد کم خونی به دلیل کمبود آهن یا ویتامین B که در اثر این بیماری ایجاد می شود، معمول است. التهاب مزمن می تواند منجر به زخم های باز در هر نقطه از دستگاه گوارش، از جمله دهان و مقعد، و در ناحیه دستگاه تناسلی شود. گاهی اوقات زخم ها می توانند به طور کامل از طریق دیواره روده انتشار یافته و یک فیستول ایجاد کنند فیستول های اطراف ناحیه مقعد (دورانی) شایع ترین نوع هستند. در برخی موارد، یک فیستول ممکن است آلوده شده و آبسه را تشکیل دهد. شکاف مقعد یک پارگی کوچک در بافت است که به مقعد یا در پوست اطراف مقعد منتشر شده و می تواند عفونت ایجاد شود. شکاف مقعد اغلب با حرکات دفع دردناک همراه است و ممکن است به یک فیستول دورانی منجر شود. اسهال بیش از حد می تواند منجر به کم آبی بدن شود. کولیت اولسراتیو می تواند باعث بزرگ و متورم شدن روده بزرگ شود و یک بیماری جدی به عنوان مگاکولون سمی را ایجاد کند. روده بزرگ سوراخ شده معمولا توسط مگاکولون سمی ایجاد می شود، اما ممکن است به خودی خود هم بروز کند. هدف از درمان بیماری التهابی روده کاهش التهاب ناشی از علایم و نشانه های ست. در بهترین حالت ممکن، درمان نه تنها به تسکین علایم بلکه به بهبودی طولانی مدت و کاهش خطرات ناشی از عوارض منجر شود. درمان IBD معمولا شامل دارو درمانی یا جراحی است. داروهای ضد التهاب اغلب اولین قدم در درمان بیماری التهابی روده هستند. این داروها به روش های مختلفی برای سرکوب پاسخ ایمنی بدن که مواد شیمیایی ناشی از التهاب در روده را آزاد می کند، تاثیر می گذارند. برای برخی افراد، ترکیبی از این داروها بهتر از یک دارو به تنهایی عمل می کند. آنتی بیوتیک ها ممکن است علاوه بر سایر داروها یا در مواردی که عفونت وجود داشته باشد، مورد استفاده قرار گیرد. به عنوان مثال در مواردی از بیماری دورانی کرون استفاده می شود. علاوه بر کنترل التهاب، برخی از داروها ممکن است به تسکین علایم و نشانه های بیماری کمک کنند اما همیشه قبل از مصرف داروهای بدون نسخه با پزشک خود مشورت کنید. بسته به شدت IBD ، پزشک ممکن است یک یا چند مورد از موارد زیر را توصیه کند: مسکن ها مکمل های آهن داروهای ضد اسهال مکمل های کلسیم و ویتامین پزشک ممکن است برای درمان IBD رژیم درمانی خاصی را که از طریق لوله تغذیه یا مواد مغذی تزریق شده به یک ورید انجام هی شود، IBD . جراحی اغلب می تواند کولیت اولسراتیو را از بین ببرد. اما این به معنای از بین بردن روده کوچک و بزرگ (پروکتوکلکتومی) است. جراحی در این موارد شامل روشی به نام آناستوموز (پیوند) مقعد کیسه ایلیال است. این روش نیاز به حمل کیسه برای جمع آوری مدفوع می باشد. جراح کیسه ای از انتهای روده کوچک بیمار ایجاد می کند. سپس کیسه مستقیما به مقعد وصل می شود و به بیمار امکان می دهد مدفوع را به طور عادی دفع کند. نیمی از مبتلایان به بیماری کرون حداقل به یک عمل جراحی نیاز دارند. با این حال، جراحی بیماری کرون را درمان نمی کند. بعضی اوقات ممکن است هنگام مواجهه با بیماری التهابی روده احساس درماندگی کنید. اما تغییر در رژیم و شیوه زندگی ممکن است به کنترل علایم کمک کند. هیچ مدرک محکمی وجود ندارد که آنچه می خورید در واقع باعث بیماری التهابی روده می شود. اما برخی از غذاها و نوشیدنی ها می توانند علایم و نشانه بیماری را تشدید کنند: بسیاری از افراد مبتلا به بیماری التهابی روده متوجه می شوند که با محدود کردن یا قطع محصولات لبنی، مشکلاتی مانند اسهال و درد شکم آن ها بهبود می یابد. اگر به بیماری روده کوچک کرون مبتلا هستید، ممکن است نتوانید چربی را به طور طبیعی هضم یا جذب کنید. در عوض، چربی از روده عبور می کند و اسهال را بدتر می کند. سعی کنید از کره، مارگارین، سس های خامه ای و غذاهای سرخ شده اجتناب کنید. اگر بیماری التهابی روده دارید، غذاهای پر فیبر، مانند میوه و سبزیجات تازه و غلات سبوس دار، ممکن است علایم را بدتر کنند. اگر میوه و سبزیجات خام شما را آزار می دهند، سعی کنید آنها را بخارپز کنید و یا بجوشانید و بخورید. به طور کلی، ممکن است بیماران مبتلا به بیماری التهابی روده با خوردن سبزیجاتی مانند کلم بروکلی و گل کلم و آجیل، دانه، ذرت و پاپ کورن بیشتر با غذاها در خانواده کلم مشکل داشته باشند. وعده های غذایی کوچک بخورید. بهتر است به جای وعده های غذایی بزرگ، سعی کنید پنج یا شش وعده غذایی کوچک روزانه بخورید. سعی کنید روزانه مایعات زیادی بنوشید. الکل و نوشیدنی هایی که حاوی کافیین هستند روده ها را تحریک کرده و می توانند اسهال را بدتر کنند. مولتی ویتامین ها را مصرف کنید. از آنجا که بیماری کرون می تواند در توانایی در جذب مواد مغذی اختلال ایجاد کند و رژیم غذایی شما محدود می باشد، مکمل های مولتی ویتامین و مواد معدنی اغلب مفید هستند. قبل از مصرف هر نوع ویتامین یا مکمل، با پزشک خود مشورت کنید. استعمال سیگار خطر ابتلا به بیماری کرون را افزایش می دهد و سیگار می تواند آن را بدتر کند. در مبتلایان به بیماری کرون که سیگار می کشند، به احتمال زیاد، بیماری عود می کند و بیمار به دارو ها و جراحی های مکرر نیاز پیدا می کند. ارتباط استرس با بیماری کرون بحث برانگیز است، اما بسیاری از افرادی که به این بیماری مبتلا هستند علایم بیماری را در دوره های پر استرس گزارش می کنند. سعی کنید تا جایی که می توانید استرس خود را مدیریت کنید. محققان گمان می کنند که افزودن بیشتر باکتری های مفید (پروبیوتیک) که به طور معمول در دستگاه گوارش یافت می شود، ممکن است به درمان IBD کمک کند. روغن ماهی به عنوان یک ضد التهاب عمل می کند و می تواند التهاب روده مربوط به IBD را برطرف کند، اما این اثبات نشده است. ژل آلویه ورا ممکن است برای افراد مبتلا به کولیت اولسراتیو اثر ضد التهابی داشته باشد، اما همچنین می تواند باعث اسهال شود. کورکومین، ترکیبی که در آن زردچوبه ادویه یافت می شود، و می تواند باعث التیام کولیت شود. برای آمادگی بیشتر در هنگام مراجعه به پزشک بهتر است علایمی و اطلاعات شخصی اصلی، از جمله فشارهای اساسی یا تغییرات اخیر زندگی و لیستی از تمام داروها، از جمله و هر نوع ویتامین یا مکمل مصرفی خود را یادداشت کنید. در مورد بیماری التهابی روده، برخی از سوالاتی که باید از پزشک خود بپرسید عبارتند از: به چه نوع مراقبت های بعدی نیاز دارم؟ چه عاملی باعث ایجاد علایم من می شود؟ آیا علل احتمالی دیگری برای علایم من وجود دارد؟ آیا باید محدودیت های غذایی خاصی را رعایت کنم؟ چه درمانی وجود دارد، و کدام یک را توصیه می کنید؟ آیا این شرایط موقتی است یا طولانی مدت ادامه می یابند؟ آیا داروهایی وجود دارد که باید از مصرف آنها جلوگیری کنم؟ چه نوع عوارض جانبی را می توان از درمان انتظار داشته باشم؟ آیا جایگزینی عمومی برای دارویی که تجویز می کنید وجود دارد؟ آیا گزینه دیگری برای درمان اولیه که پیشنهاد می کنید وجود دارد؟ بیماری دیگری دارم. چگونه می توانم به بهترین وجه آنها را مدیریت کنم؟ به چه نوع تست هایی نیاز دارم؟ آیا این آزمایشات به آمادگی خاصی نیاز دارد؟ پزشک ممکن است سوالات زیر را از بیمار بپرسد: درد شکم دارید؟ آیا دچار اسهال شده اید؟ علایم شما چقدر شدید است؟ آیا اخیرا آنتی بیوتیک مصرف کرده اید؟ آیا ناخواسته وزن خود را از دست داده اید؟ از چه زمانی شروع به تجربه علایم کردید؟ آیا علایم شما مداوم یا متناوب بوده است؟ آیا سابقه خانوادگی بیماری التهابی روده دارید؟ آیا تا به حال مشکلات کبدی، هپاتیت یا زردی داشته اید؟ آیا در مفاصل، چشم یا پوست خود یا زخم هایی در دهان دارید؟ آیا علایم شما بر توانایی در کار یا انجام فعالیت های دیگر تان ت ثیر دارد؟ منبع: |
این عارضه خیلی خطرناک و جدی بوده و در صورتی که فورا تحت درمان قرار نگیرد ممکن است بینایی فرد به خطر بیفتد. در نتیجه بهتر است سریعا برای تشخیص و درمان به پزشک مراجعه کرده و مطابق دستورالعمل های پزشک پیش بروید. گاهی اوقات ممکن است پزشک برای درمان بهتر شما را به یک چشم پزشک ارجاع دهد. این بیماری یک زخم باز یا نقص اپیتلیال همراه با التهاب قرنیه یا همان ساختار شفاف روی چشم است. قرنیه چشم، شبکیه یا همان بخش رنگی چشم ها را پوشانده و به وسیله زلالیه از آن جدا می شود. بیشترین علت بروز زخم های شدید قرنیه عفونت است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید رایج ترین نوع عفونت نیز عفونت باکتریایی است که بیشتر در افرادی که از لنزهای چشمی استفاده می کنند اتفاق می افتد. باکتری ممکن است در صورت آسیب سطح قرنیه مستقیما به قرنیه حمله کرده و آن را آلوده کند. بعضی از انواع باکتری از خودشان سم ترشح کرده و می توانند خودشان باعث زخم شدن سطح قرنیه شوند. این مورد در کراتیت زخم محیطی چشم به علت باکتری staphylococcal دیده شده است. همچنین ویروس هایی که ممکن است باعث بروز زخم در سطح قرنیه شوند شامل (ویروسی که باعث بروز گلو درد می شود) و (ویروسی که باعث بروز بیماری آ و می شود) که در صورتی که پلک بالایی و نوک بینی را درگیر کند ( می شود. نیز ممکن است در صورت استفاده نادرست از یا استفاده بیش از حد از قطره های حاوی باعث بروز زخم های قرنیه شوند. همچنین ی مثل Acanthamoeba نیز ممکن است یکی از علل بروز این زخم باشد. گاهی اوقات زخم ها یا بریدگی های کوچک به وجود آمده بر روی سطح قرنیه ممکن است عفونی شوند. به عنوان مثال فلز، چوب، شیشه یا هر نوع ذره دیگری که احتمال برخورد آن با قرنیه وجود داشته باشد می تواند باعث بروز این زخم شود. چنین اشیایی به سطح قرنیه آسیب وارد کرده و احتمال ورود و حمله باکتری ها به داخل قرنیه و در نتیجه زخم قرنیه را بیشتر و آسان تر خواهند کرد. عارضه چشمی با زخم قرنیه متفاوت بوده و به از دست رفتن بخش زیادی از سطح قرنیه گفته می شود. در صورتی که سایش قرنیه درمان نشود ممکن است باعث بروز زخم قرنیه شود. اختلالاتی مثل نیز ممکن است به لایه حفاظتی و ضد باکتریایی چشم آسیب زده و آن را در معرض بروز آسیب قرنیه قرار دهد. همچنین اختلالاتی مثل یا که عملکرد پلک ها را تحت ت ثیر قرار داده و مانع از بسته شدن کامل چشم ها شود نیز ممکن است باعث بروز این زخم شود. زیرا بسته نشدن کامل چشم ها منجر به بروز خشکی چشم شده و احتمال بروز زخم روی سطح قرنیه را تا حد قابل توجهی افزایش خواهد داد. علاوه بر اینها مشکلاتی مثل برگشتن پلک به داخل چشم یا رشد کردن مژه ها در داخل چشم نیز ممکن است باعث بروز ایجادزخم های چشمی و قرنیه شود. پاشیدن مواد شیمیایی و آسیب زا به داخل چشم ها نیز ممکن است منجر به بروز زخم های شدید چشمی شود. به طور کلی افرادی که از استفاده می کنند بیش از دیگران در معرض بروز این زخم ها قرار دارند. در صورت استفاده از لنزهای روزانه چشمی احتمال بروز زخم ها و عوارض مربوط به آن تا حد قابل توجهی کاهش خواهد یافت. همچنین استفاده مستمر و پشت سرهم از لنزهای چشمی احتمال بروز این عارضه چشمی را تا حد بسیار زیادی افزایش خواهد داد در نتیجه بهتر است شب ها قبل از خواب لنزها را از چشم ها خارج کرده و شب ها بدون لنز بخوابید. گاهی اوقات لبه همین لنزهای چشمی نیز ممکن است باعث بروز زخم بر روی سطح قرنیه و بروز عفونت های باکتریایی شوند. همچنین جمع شدن ذرات کوچک کثیفی در زیر لنزهای چشمی نیز ممکن است باعث بروز خراش بر روی قرنیه چشم فرد شود. بهتر است قبل از گذاشتن لنزهای تماسی حتما لنزها تمیز و پاکسازی شوند. ناگفته نماند که بیماران مبتلا به اختلالات ایمنی بدن ( و) نیز ممکن است دچار بروز زخم قرنیه شوند. عوامل خطرناک برای بروز زخم شامل موارد زیر است: سابقه زخم قبلی در فرد و یا بستگانش استفاده نکردن از عینک یا محافظ چشم در حین کار با وسایل قدرتی و جوشکاری آسیب چشم خشکی بیش از حد چشم استفاده نادرست از لنز های چشمی درمان ناموفق قرمزی چشم (التهاب ملتحمه چشم) قرار گرفتن بیش از حد در معرض اشعه UV (به عنوان مثال) ناهنجاری های پلکی و مژه ای و سرکوب شدن سیستم ایمنی بدن علایم زخم قرنیه این بیماری معمولا خودش را به رنگ خاکستری یا سفید مات بر روی لایه شفاف و صاف قرنیه نشان می دهد. البته بعضی از زخم ها به قدری کوچک هستند که بدون بزرگنمایی و نور کافی به سختی می توان آن را دید. علایم بروز زخم معمولا مشخص بوده و معمولا خود فرد متوجه بروز آن خواهد شد، مخصوصا اگر زخم ایجاد شده بر روی قرنیه عمقی باشد. از آنجایی که قرنیه بسیار حساس و پر از گیرنده های عصبی است اولین علامت، درد بسیار شدید است. گاهی از اوقات قدرت بینایی فرد با مشکل روبرو شده و فرد دچار آب ریزش و قرمزی چشم خواهد شد. همچنین گاهی اوقات فرد پس از آسیب قرنیه ممکن است با نگاه کردن به روشنایی درد چشمش بیشتر و غیر قابل تحمل شود. مراجعه به پزشک در صورتی که هرکدام از علایم زیر را دارید بهتر است سریعا به پزشک مراجعه کنید: قرمزی چشم درد چشم آب ریزش چشمی ترشح چشمی نقطه های سفید بر روی قرنیه سوزش چشم خارش چشم حساسیت چشم در برابر نور چشم پزشک نیز با نگاه کردن به چشم متوجه وجود علایم التهاب (قرمزی) در ملتحمه چشم و داخل حدقه چشم خواهد شد. این قرمزی در نتیجه گشاد شدن رگ های خونی ملتحمه چشم به وجود می آید. گاهی اوقات ممکن است پلک های چشم فرد متورم شده و یک نقطه دایره ای به رنگ سفید یا خاکستری بر روی قرنیه به وجود بیاید که در صورت بزرگ بودن زخم با چشم غیر مسلح نیز قابل رویت باشد. البته دقت داشته باشید که همه نقاط خاکستری و سفید رنگ روی چشم نشان دهنده زخم نیستند. گاهی اوقات ممکن است اطراف قرنیه چشم متورم شود. در بعضی از موارد فقط یک زخم در چشم وجود نداشته و ممکن است چندین زخم به صورت همزمان یک چشم یا هر دو چشم فرد را درگیر کرده باشد. چشم پزشک با استفاده از میکروسکوپ های مخصوص چشمی که به آن slit lamp گفته می شود به بررسی وضعیت و سلامت سطح قرنیه خواهد پرداخت. گاهی اوقات از قطره حاوی رنگ فلویورسین برای تغییر رنگ سطح قرنیه و تشخیص ساده تر زخم روی چشم استفاده می شود. همچنین در بعضی از موارد که ممکن است زخم در نتیجه عفونت به وجود آمده باشد، پزشک از سطح چشم نمونه برداری کرده و برای تشخیص نوع عفونت باکتریایی، قارچی یا ویروسی آن را به آزمایشگاه ارسال کند. درمان با قصد از بین بردن علت اصلی بروز بیماری انجام می شود. دارو پزشک از داروهای برای از بین بردن علت عفونی بروز زخم استفاده خواهد کرد. به طور کلی این درمان ها به شکل قطره ها یا پمادهای چشمی تجویز شده و بیمار باید طبق دستور العمل آن را داخل چشم های خود بریزد. در بعضی از موارد که عفونت به علت ویروس به وجود آمده پزشک داروهای خوراکی برای فرد تجویز خواهد کرد. همچنین گاهی از اوقات پزشک متخصص استفاده از محلول های موضعی کورتیکواستروییدی را تجویز می کند. باید دقت داشته باشید که این داروها را فقط در صورت تجویز پزشک مصرف کنید زیرا گاهی اوقات استفاده از استرویید ها ممکن است روند درمان را کند کرده یا عفونت چشم را تشدید کند. سبک زندگی و درمان خانگی زخم قرنیه در مواردی که زخم در نتیجه آسیب به وجود آمده باشد باید عامل بروز زخم از داخل چشم خارج شده و سپس داروهایی برای جلوگیری از عفونی شدن و کاهش زخم بر روی قرنیه چشم تجویز شود. اگر زخم قرنیه در نتیجه رشد مژه ها در داخل چشم به وجود آمده باشد، مژه ها باید از ریشه جدا شده و در صورتی که این روند رشد غیر عادی تکرار شود باید ریشه های آن با جریان الکتریسیته ضعیف سوزانده شود. گاهی از اوقات ممکن است برای تصحیح وضعیت قرارگیری پلک ها نیاز به انجام عمل جراحی باشد. هشدار زمانی که زخم قرنیه روند درمان خود را طی می کند، نباید به هیچ وجه از لنزهای چشمی در داخل چشم آسیب دیده استفاده کنید. هیچ فرقی نمی کند که علت بروز زخم لنزهای چشمی باشد یا عامل دیگری باعث به وجود آمدن آن شده باشد. افرادی که در اثر بیماری های سیستم ایمنی دچار زخم قرنیه شده باشند نیز باید برایشان داروهای سرکوب سیستم ایمنی به خصوصی تجویز شود. چشم پزشک برای درمان علت اصلی بروز زخم قرنیه باید از همکاری دیگر پزشکان متخصص نیز کمک بگیرد. در صورتی که چشم تان دچار زخم قرنیه شد، بهتر است سریعا به چشم پزشک مراجعه کنید. چشم پزشک قادر به تشخیص درمان و عمل جراحی برای بهبود است. مدت زمان لازم برای مداوای این زخم بستگی به عواملی مثل اندازه، محل و عمق آن دارد. اما در بیشتر موارد زخم بین تا هفته بهبود یافته و مداوا می شود. گاهی اوقات برای کاهش احتمال بروز جای زخم های روی سطح قرنیه درمان از مدت گفته شده هم طولانی تر شود. که این زخم خطرناک بوده و در صورت عدم درمان به موقع ممکن است فرد کم بینا یا نابینا شود. محافظت از چشم همیشه باید پیش از استفاده از ابزار و وسایل قدرتی یا جوشکاری که احتمال برخورد اشیاء ریز با چشم وجود دارد از عینک محافظتی استفاده کنید. خشکی چشم افرادی که دچار بوده یا پلک هایشان در هنگام بسته شدن کاملا روی هم قرار نمی گیرند بهتر است برای حفظ رطوبت و لغزندگی سطح چشم از قطره های استفاده کنند. در صورتی که التهاب و قرمزی چشم بعد از چند روز از استفاده از درمان نشد سریعا با چشم پزشک تماس بگیرید. افرادی که دایما از استفاده می کنند بهتر است درمورد نحوه استفاده و پاکسازی این لنزها اطلاعات کافی به دست آورده و طبق دستورالعمل ها پیش بروند. بهتر است همیشه قبل از استفاده از لنزها دستهای خود را به خوبی شسته و خشک کنید. هیچ گاهی برای مرطوب کردن لنزها از براق دهان استفاده نکنید زیرا براق دهان حاوی باکتری هایی است که به قرنیه چشم آسیب می رساند. هر شب لنزها را از داخل چشم ها خارج کرده و به خوبی تمیز کنید. همیشه از مایع شستشو و ضد عفونی کننده لنزها برای پاکسازی استفاده کرده و ظرف جا لنزی را مرتبا بشویید. منابع: |
سندرم شوگرن یک بیماری خود ایمنی است که با علایمی مثل خشکی دهان و چشم ها بروز پیدا می کند. ویژگی یک بیماری خود ایمنی تولید غیر طبیعی و بیش از حد آنتی بادی ها در داخل خون است. این آنتی بادی ها به صورت مستقیم به بافت های مختلف بدن حمله کرده و به آن ها آسیب می رسانند. این سیستم ایمنی با حمله اشتباه به بافت های بدن منجر به التهاب آن خواهد شد. این بیماری خود ایمنی به خصوص با نام سندرم شوگرن بیشتر باعث التهاب و مشکلات عملکردی برای غدد مسیول ترشح اشک و بزاق دهان شده و در نتیجه فرد شاهد بروز علایمی مثل خشکی دهان و چشم ها خواهد بود. به زبان ساده تر، التهاب غدد تولید کننده اشک (غدد لاکریمال) باعث کاهش تولید اشک و نهایتا خشکی چشم خواهد شد. التهاب غدد تولید کننده براق دهان (غدد بزاقی که شامل غدد پاراتویید می شود) باعث کاهش تولید براق دهان و خشکی دهان و لب های فرد مبتلا خواهد شد. سندرم شوگرن در صورتی که باعث التهاب غده ای (خشکی چشم ها و دهان و غیره) شده و با بیماری دیگر بافت های همبندی همراه نباشد به آن سندرم اولیه شوگرن گفته می شود. اما اگر نسدرم شوگرن منجر به بیماری و درگیر شدن بافت های همبندی مثل آرتروز روماتویید، لوپوس اریتماتوز سیستمیک یا اسکلرودرما شود به آن سندرم ثانویه شوگرن گفته می شود. گاهی اوقات خشکی چشم ها و دهان در بیماران مبتلا یا غیر مبتلا به سندرم شوگرن را با عنوان سندرم sicca (سیکا) نیز می شناسند. سندرم شوگرن یک بیماری خود ایمنی بوده و سیستم ایمنی بدن به اشتباه به سلول ها و بافت های خودی حمله می کند. دانشمندان هنوز از علت اصلی بروز سندرم شوگرن مطمین نیستند. با این حال معتقدند که بعضی از ژن های به خصوص می تواند فرد را مستعد بروز این بیماری کنند. علاوه بر این خانواده هایی که اعضای آن مبتلا به بیماری های دیگر خود ایمنی مثل اریتماتوزیوس لوپوس سیستمی، بیماری خود ایمنی تیرویید، دیابت نوع یک و غیره هستند نیز، احتمال بروز سندرم شوگرن در تمامی اعضای خانواده بیشتر خواهد بود. همچنین به نظر می رسد که مکانیزم های تحریک کننده ای مثل عفونت در نتیجه ورود ویروس یا باکتری نیز می تواند باعث بروز سندرم شوگرن شود. در فرد مبتلا به سندرم شوگرن، سیستم ایمنی ابتدا غدد تولید کننده اشک و بزاق دهان را هدف قرار می دهد اما می تواند به قسمت های دیگر بدن نیز آسیب برساند. این قسمت ها شامل موارد زیر می شود: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید مفاصل تیرویید کلیه ها کبد شش ها پوست عصب ها عامل خطر اصلی برای ابتلا به بیماری سندرم شوگرن، عضوی از یک خانواده مبتلا به بیماری خود ایمنی است. البته این بدین معنی نخواهد بود که در صورت ابتلای یکی از اعضای خانواده به بیماری های خود ایمنی تمامی اعضای خانواده دچار سندرم شوگرن خواهند شد بلکه وجود چنین شرایطی تنها احتمال ابتلای اعضای دیگر خانواده را افزایش خواهد داد. سندرم شوگرن معمولا در افرادی اتفاق میفتد که یک یا دو مورد از عوامل خطرناک زیر را داشته باشند. این عوامل شامل موارد زیر می شود: سندرم شوگرن معمولا در افراد بالای سال تشخیص داده می شود. زنان بیشتر از مردان در معرض ابتلا به سندرم شوگرن هستند. اینکه فرد مبتلا به سندرم شوگرن به بیماری های روماتوییدی مثل آرتروز روماتویید یا لوپوس مبتلا باشد، شایع است. معمولا سندرم شوگرن را با دو نشانه اصلی می شناسند. این نشانه ها شامل موارد زیر می شود: چشم ها ممکن است به خاطر خشکی بیش از حد دچار علایمی مثل سوزش، خارش یا احساس وجود جسم خارجی در چشم شوند. همچنین خشکی چشم ها می تواند احتمال بروز عفونت های چشمی و التهابات مربوط به پلک ها (بلفاریس) را تا حد قابل توجهی افزایش دهد. خشک شدن چشم ها را در اصطلاحات پزشکی به عنوان xerophthalmia شناخته و زمانی که چشم ها به علت خشکی ملتهب شوند آن را به عنوان keratoconjunctivitis sicca می شناسند. خشکی دهان باعث می شود تا فرد دچار مشکلاتی مثل بلع یا صحبت شود. معمولا خشکی دهان با علایمی مثل خشک شدن لب ها همراه خواهد بود. افراد مبتلا به سندرم شوگرن معمولا یک یا دو نشانه از علایم زیر را خواهند داشت: درد مفصل، خشکی و تورم تورم غدد بزاقی، به خصوص غددی که در پشت فک و در قسمت جلوی گوش ها قرار گرفته اند. خرابی دندان بیماری های لثه مشکلات بلع غذا اختلال در صدا مشکل و حالت های غیر طبیعی در حس چشایی یا از دست دادن قدرت چشایی سفت شدن یا عفونی شدن غدد پاراتویید در داخل گونه ها بروز ضایعات پوستی یا خشکی پوست خشکی ناحیه تناسلی (واژن) سرفه های خشک و طولانی بدن درد طولانی مدت غدد دیگر نیز ممکن است در نتیجه ابتلا به سندرم شوگرن ملتهب شوند. به عنوان مثال غدد موجود در مسیر تنفس (منجر به بروز عفونت های تنفسی) و واژن (گاهی اوقات باعث احساس درد در هنگام رابطه جنسی و بروز عفونت های واژینال برگشت پذیر می شوند) از جمله موارد نه چندان شایع درگیر شدن غدد دیگر بدن فرد مبتلا به سندرم شوگرن است. علایم فرا غدد در سندرم شوگرن شامل خستگی، درد مفاصل یا التهاب ( ، پدیده رینود، التهاب ریه، بزرگ شدن غدد لنفاوی و کلیه، عصب ها، درد مفاصل و بیماری عضلات همراه با درد و ضعف در عضلات می شود. یکی از علایم نادر ولی بسیار جدی سندرم شوگرن، التهاب رگ های خونی ( vasculitis ) است که می تواند در نتیجه درگیر شدن عروق قسمتی از بدن به بافت آن ناحیه آسیب بزند. یکی از بیماری های رایج همراه با سندرم شوگرن، ابتلا به تیروییدیت خود ایمنی است که منجر به تغییر سطح غیر طبیعی هورمون تیرویید می شود. فرد مبتلا می تواند با آزمایش خون تیرویید، سوزش قلب و مشکلات بلع غذا متوجه بروز این بیماری شود. یکی دیگر از بیماری های جدی ولی نه چندان شایع همراه با سندرم شوگرن، ابتلا به سیروز صفراوی اولیه است که در آن کبد فرد درگیر شده و منجر به آسیب دیدگی بافت های کبدی می شود. عده بسیار معدودی از افراد مبتلا به این سندرم ممکن است دچار سرطان غدد لنفاوی ( Lymphoma ) شوند که این بیماری معمولا چندین سال بعد از ابتلای فرد به شوگرن اتفاق میفتد. در نتیجه هر گونه تورم و التهاب غیر طبیعی در گره های لنفاوی باید به اطلاع پزشک معالج فرد برسد. یکی از شایع ترین عوارض جانبی سندرم شوگرن درگیر شدن چشم ها و دهان است. اما موارد دیگری نیز ممکن است اتفاق بیفتد. عوارض شامل موارد زیر می شود: از آن جایی که بزاق دهان به حفاظت از دهان در برابر باکتری ها حفاظت می کند. در نتیجه خشک شدن دهان، احتمال خرابی و عفونت های دندانی را افزایش خواهد داد. احتمال بروز برفک دهان که یک نوع عفونت مخمری است در افراد مبتلا به سندرم شوگرن بسیار بیشتر از دیگر افراد است. خشکی چشم ها باعث حساسیت چشم به نور، تاری دید و آسیب قرنیه چشم خواهد شد. عوارض جانبی دیگری نیز وجود دارد که احتمال بروز آن بسیار کمتر از موارد بالاست: التهاب ممکن است باعث بروز ذات الریه، یا سایر مشکلات تنفسی در فرد مبتلا شود. گاهی اوقات عملکرد کلیه فرد نیز با مشکل مواجه شده و باعث بروز هپاتیت یا کبدی می شود. درصد کمی از افراد مبتلا به سندرم شوگرن دچار سرطان گره های لنفاوی ( lymphoma ) می شوند. ممکن است فرد مبتلا به شوگرن در نتیجه بروز اختلالات عصبی، دچار بی حسی، گز گز و احساس سوزش در دست ها و پاها ( peripheral neuropathy ) شود. از آن جایی که علایم و نشانه های بروز سندرم شوگرن در افراد مختلف، متفاوت بوده و بعضا شبیه علایم بیماری های دیگر است. در نتیجه تشخیص این سندرم کار دشواری است. حتی عوارض جانبی استفاده از بعضی داروها ممکن است بسیار شبیه علایم و نشانه های سندرم شوگرن باشد. به همین خاطر برای تشخیص دقیق سندرم شوگرن معمولا از آزمایشات زیر استفاده می شود: پزشک ممکن است برای بررسی موارد زیر برای فرد آزمایش خون تجویز کند: سطح سلول های خونی درصد آنتی بادی های موثر در سندرم شوگرن شواهد و گواهی مشکلات التهابی نشانه ای بروز مشکل برای کبد یا کلیه ها فرد بیمار پزشک می تواند میزان خشکی چشم را با استفاده از آزمایش Schirmer test اندازه گیری کند. برای انجام این آزمایش یک تکه کاغذ فیلتر کوچک در زیر پلک پایینی قرار داده می شود تا میزان اشک تولیدی چشم را نشان بدهد. پزشک متخصص در درمان اختلالات چشمی (چشم پزشک) ممکن است با استفاده از دستگاه ذره بین که به آن slit lamp گفته می شود، سطح چشم را مورد بررسی قرار دهد. همچنین پزشک ممکن است با ریختن چند قطره در داخل چشم، سعی کند تا آسیب دیدگی قرنیه را با دقت بیشتری تشخیص دهد. برای بررسی عملکرد غدد بزاقی می توان از عکس برداری ها استفاده کرد. این عکس برداری اشعه ایکس به خصوص می تواند رنگ تزریق شده به داخل غدد بزاق در جلوی گوش ها را تشخیص دهد. این فرآیند میزان ترشح بزاق از غدد به داخل دهان را نشان می دهد. این شیوه تصویر برداری هسته ای بوده و شامل تزریق ایزوتوپ رادیو اکتیو در داخل رگ می شود. این ایزوتوپ پس از تزریق به مدت یک ساعت ردیابی می شود تا میزان سرعت رسیدن آن به تمامی غدد بزاقی فرد مورد ارزیابی و بررسی قرار گیرد. پزشک ممکن است از لب نمونه برداری کند تا از وجود سلول های التهابی که نشان دهنده بروز سندرم شوگرن است، اطمینان حاصل کند. برای انجام این آزمایش، یک لایه نازک از بافت غدد بزاقی در داخل لب ها برداشته می شود تا به دقت در زیر میکروسکوپ تحت بررسی و آزمایش قرار گیرد. شیوه درمان سندرم شوگرن بستگی به این دارد که چه قسمتی از بدن فرد درگیر شده باشد. بسیاری از مردم با استفاده از قطره های چشمی بدون نیاز به نسخه و نوشیدن آب بیشتر سعی می کنند تا علایمی مثل خشکی دهان و خشکی چشم ها را کاهش دهند. اما این راهکار دایمی نبوده و بیشتر افراد مبتلا نهایتا نیاز به تجویز دارو یا انجام عمل های جراحی خواهند داشت. با توجه به علایم بیمار، پزشک ممکن است داروهای زیر را برای فرد تجویز کند: پزشک ممکن است قطره های چشمی ضد التهاب برای فرد مبتلا به خشکی چشم متوسط تا شدید تجویز کند. خوشبختانه داروهایی وجود دارد که فرد مبتلا به خشکی دهان می تواند با مصرف آن ها میزان ترشح بزاق و گاهی اوقات اشک را بیشتر کند. البته مصرف چنین داروهایی ممکن است عوارض جانبی مثل تعریق بیش از حد، درد در ناحیه شکم و افزایش ادرار را به دنبال داشته باشد. در صورتی که فرد مبتلا به سندرم شوگرن، دچار علایمی مثل آرتروز شود. احتمالا پزشک برای بهبود علایم داروهای ضد التهابی غیر استروییدی ( NSAIDs ) یا دیگر داروهای مخصوص آرتروز تجویز خواهد کرد. عفونت های مخمری در دهان باید با استفاده از داروهای ضد قارچ درمان شود. می توان از داروی درمان کننده مالاریا برای درمان سندرم شوگرن استفاده کرد. داروهایی که سیستم ایمنی بدن را سرکوب می کند نیز ممکن است توسط پزشک برای درمان شوگرن تجویز شود. می توان با انجام عمل جراحی punctual occlusion ، مجاری دفع اشک را بسته و از خشک شدن چشم ها تا حد قابل توجهی جلوگیری کرد. برای اینکار از مسدود کننده های کلاژنی یا سیلیکونی استفاده شده و مجاری خروج اشک را با استفاده از آن ها مسدود می کنند. این کار باعث می شود تا اشک ترشح شده از چشم ها خارج نشده و در نتیجه فرد دچار خشکی چشم نشود. بسیاری از افراد مبتلا به سندرم شوگرن می توانند با استفاده از اقدامات و درمان های خانگی علایم این بیماری را کاهش دهند. راهکارهای کاهش خشکی چشم اشک های مصنوعی، به شکل قطره و روان کننده ها، ژل یا پماد می تواند به کاهش ناراحتی و بهبود علایم خشکی چشم کمک کند. البته باید دقت داشته باشید که نباید به اندازه اشک های مصنوعی از روان کننده های چشم استفاده کنید زیرا روان کننده ها غلظت بیشتری داشته و باعث تاری دید تان خواهد شد. در نتیجه پیشنهاد می کنیم از این روان کننده ها فقط در هنگام خواب استفاده کنید. ممکن است پزشک معالج تان استفاده از اشک های مصنوعی بدون مواد نگهدارنده را پیشنهاد کند. زیرا بعضی از افراد مبتلا به سندرم خشکی چشم نسبت به مواد نگهدارنده حساسیت داشته و این موضوع باعث شدت گرفتن علایم شان خواهد شد. با افزایش رطوبت هوای منزل و به حداقل رساندن قرار گرفتن چشم ها در معرض باد می توان از خشک شدن دهان و چشم ها تا حد قابل توجهی پیشگیری کرد. به عنوان مثال از نشستن مقابل پنکه یا هواسازها خودداری کرده و هنگام بیرون رفتن از منزل، از عینک های محافظتی یا دودی استفاده کنید. راهکارهای کاهش خشکی دهان سیگار باعث خشک شدن بیشتر دهان و آسیب خواهد شد در نتیجه بهتر است میزان سیگار کشیدن را به حداقل رسانده با با کمک پزشک برای همیشه سیگار را ترک نید. سعی کنید در طول روز مایعات بیشتری بنوشید. خصوصا مصرف بیشتر آب در طول روز می تواند تا حد زیادی علایم خشکی چشم سندرم شوگرن را کاهش دهد. از نوشیدن قهوه و نوشیدنی های اسیدی یا همان نوشابه ها خودداری کنید زیرا با این کار نه تنها باعث خشکی بیشتر دهان تان می شوید بلکه به مینای دندان تان نیز آسیب وارد خواهد کرد. بهتر است در طول روز از آدامس های بدون شکر یا شکلات های سفت با طعم مرکبات استفاده کنید. این کار جریان بزاق در دهان را افزایش می دهد. از آن جایی که بروز سندرم شوگرن احتمال بروز آسیب های دندانی را افزایش می دهد، در نتیجه مصرف شیرینی جات بین وعده های غذایی را به حداقل برسانید. محصولات جایگزین بزاق دهان اغلب بهتر از آب معمولی عمل کرده و خاصیت روان کنندگی و مرطوب نگه داشتن بیشتری خواهند داشت. این محصولات معمولا به شکل اسپری در داروخانه ها وجود داشته و می توانید بدون نسخه اقدام به خریداری آن ها کنید. اسپری آب نمک به مرطوب نگه داشتن مجرای بینی کمک کرده و باعث می شود تا فرد بتواند راحت تر از بینی نفس بکشد. در صورت خشکی دهان، فرد تمایل بیشتری به تنفس از دهان خواهد داشت به همین خاطر استفاده از اسپری به کاهش خشکی دهان کمک خواهد کرد. همانطور که پیش از این هم گفته شد، خشکی دهان احتمال بروز آسیب دندانی را افزایش می دهد. برای جلوگیری از بروز چنین مشکلاتی بهتر است راهکارهای زیر را انجام دهید: بعد از هر وعده غذایی دندان های خود را مسواک زده و از نخ دندان استفاده کنید. به طور منظم به دندان پزشکی مراجعه کنید. روزانه از دهان شویه های آنتی باکتریایی و حاوی فلوراید استفاده کنید. در صورتی که پوست تان خشک شده است، بهتر است از دوش گرفتن و حمام کردن با آب داغ بپرهیزید. هنگام خارج شدن از حمام با حوله به پوست خود ضربه زده و از ساییدن حوله به پوست خود بپرهیزید. همچنین هنگام ظرف شستن و تمیز کردن خانه از دستکش استفاده کنید. اگر دچار خشکی واژینال شده اید، از روان کننده های مخصوص بانوان پیش از رابطه جنسی و بهبود خشکی واژن استفاده کنید. با توجه به علایم به وجود آمده، احتمالا در اولین قدم برای تشخیص بیماری به پزشک عمومی، دندان پزشک یا چشم پزشک مراجعه خواهید کرد. ولی شاید در نهایت مجبور شوید برای درمان آرتروز و دیگر التهابات به وجود آمده به سراغ پزشک متخصص یا روماتولوژیست مراجعه کنید. بهتر است لیستی از موارد زیر آماده کنید: اطلاعات درباره بیماری های گذشته و کنونی فرد اطلاعاتی در مورد سابقه بیماری والدین و بستگان سوالاتی که قصد دارید در حین ویزیت از پزشک بپرسید. شرح تمامی علایم و زمان به وجود آمدن آن ها با تمامی جزییات لیستی از تمامی داروها و مکمل هایی که مصرف می کردید را همراه با میزان مصرف تهیه کنید. برای افراد مبتلا به سندرم شوگرن، پرسیدن سوالات زیر را پیشنهاد می کنیم. آیا علت دیگری برای بروز آن وجود دارد؟ چه آزمایشاتی نیاز است انجام دهم؟ کدام شیوه درمانی را پیشنهاد می کنید؟ علت اصلی بروز علایم این بیماری چیست؟ آیا احتمال بروز عوارض جانبی طولانی مدت وجود دارد؟ آیا بروشور یا برگه ای در مورد بیماری سندرم شوگرن دارید؟ بهبود علایم و نشانه های بیماری یا درمان آن به چه مدت زمان نیاز دارد؟ برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد این بیماری چه سایتی را پیشنهاد می کنید؟ مبتلا به بیماری های دیگری نیز هستم. چگونه می توانم این بیماری ها را در کنار هم مدیریت کنم؟ پزشک در هنگام تشخیص و معاینه احتمالا سوالات زیر را مطرح خواهد کرد: آیا به تازگی مصرف داروی جدیدی را شروع کرده اید؟ آیا دچار بیماری مزمن مثل فشار خون بالا یا آرتروز هستید؟ یا کسی در اقوام یا بستگان تان به آرتروز روماتویید، لوپوس یا بیماری های مشابه مبتلا است؟ آیا علایم تان در زمان مشخصی شدت گرفته و عود می کند؟ یا فقط زمانی که از منزل خارج می شوید علایم شدت می گیرند؟ سخن آخر بیشتر افراد مبتلا سندرم شوگرن خانم ها هستند. سندرم شوگرن سبب التهاب غدد و بافت های بدن می شود. سندرم شوگرن یک بیماری خود ایمنی است که غدد اشکی و بزاقی را درگیر می کند. معمولا سندرم شوگرن با آنتی بادی ها همراه خواهد بود که به بافت های بدن حمله می کنند. سندرم شوگرن ممکن است با عفونی شدن چشم ها، سیستم تنفس و دهان شدت گرفته و وارد مرحله پیشرفته تری از بیماری شود. درمان بیماران مبتلا به سندرم شوگرن در راستای کاهش علایم و عوارض جانبی در قسمت هایی از بدن مثل چشم ها، دهان و واژن انجام می شود. منابع: |
یک نوع نادر از است. واسکولیت شامل گروهی از اختلالات می شود که باعث التهاب عروق خونی و بروز مشکلاتی در فرد می شود. در بیماری عروقی تاکایاسو این التهاب به آیورت یا همان بزرگترین شریان خون که خون را از قلب به قسمت های دیگر بدن می رساند آسیب زده و خون رسانی در بدن فرد را با مشکل روبرو می کند. این بیماری منجر به باریک یا بسته شدن کامل شریان ها شده یا دیواره رگ ها ضعیف نموده و ممکن است باعث برآمدگی یا پارگی ( aneurysm ) عروقی شود. بیماری التهاب عروقی تاکایاسو می تواند منجر به درد در ناحیه دست ها یا قفسه سینه، فشار خون بالا و نهایتا ایست قلبی و سکته شود. اگر هیچ کدام از علایم مربوط به بیماری تاکایاسو را ندارید پس به احتمال زیاد نیازی به درمان هم نخواهید داشت. اما افراد مبتلا به این بیماری برای کنترل التهابات عروقی و جلوگیری از عوارض این بیماری نیاز به مصرف منظم دارو دارند. گاهی اوقات حتی با وجود پیگیری روند درمانی توسط فرد مبتلا به التهاب عروقی تاکایاسو باز هم ممکن است علایم به صورت موقتی عود کرده و سپس خود به خود بهبود یابد. علایم و نشانه های بیماری التهاب عروقی تاکایاسو عببارتند از. در صورت داشتن علایم سطح ممکن است شاهد بروز علایم زیر باشید: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید احساس بدن درد و خستگی کاهش وزن ناگهانی درد در عضلات و مفاصل تب خفیفی که همراه با تعریق شبانه باشد هر شخصی پس از ابتلا به این بیماری بلافاصله دچار این علایم نشده و آسیب دیدگی و التهاب شریانی ممکن است بعد از چندین سال باعث بروز علایم شود. در نتیجه بعضی از افراد بعد از گذشت چندین سال متوجه می شوند که مشکلی در بدنشان وجود دارد. در سطح ، التهاب باعث تنگ و باریک شدن عروق شده و در نتیجه خون، اکسیژن و مواد مغذی کمتری به بافت ها و اعضای بدن فرد خواهد رسید. علایم و نشانه های سطح شامل موارد زیر می شود: ضعف یا درد در حین تکان دادن و کار کردن با اندام ها سرگیجه یا غش کردن سردرد یا تغییرات در قدرت بینایی مشکلات حافظه یا عدم تمرکز درد در قفسه سینه یا نفس کم آوردن فشار خون بالا حالت تهوع یا مشاهده خون در مدفوع کم شدن گلبول های قرمز خون (کم خونی) با ابتلا به بیماری عروقی تاکایاسو رگ آیورت و شریان های بزرگ دیگر بدنتان مثل رگ هایی که به سر وکلیه ها متصل می شوند دچار التهاب خواهد شد. به مرور زمان این التهاب مشکل ساز شده و باعث بروز تغییراتی مثل ضخیم شدن و نازک شدن یا پاره شدن رگ ها خواهد شد. مت سفانه هنوز هیچ اطلاعاتی در مورد علت اصلی بروز التهابات عروق تاکایاسو وجود ندارد. اما احتمال زیاد این بیماری نوعی اختلال ایمنی بوده و سیستم ایمنی بدن فرد به اشتباه به رگ ها و عروق خونی فرد مبتلا حمله خواهد کرد. ممکن است ابتلا به عفونت یا ویروس باعث تحریک و بروز این بیماری شود. احتمال بروز بیماری التهاب عروقی تاکایاسو در دختران و زنان جوان زیر سال بسیار بیشتر از مردان است. این اختلال ممکن است در هر جای کره زمین و برای هر فردی اتفاق بیفتد ولی بیشترین مبتلایان جزء آسیایی ها هستند. گاهی اوقات ممکن است این بیماری چندین نفر از اعضای یک خانواده را مبتلا کند. اگر دچار علایمی مثل تنگی نفس، درد در دست ها یا قفسه سینه یا هرگونه علایم نشان دهنده حمله قلبی را داشتید بهتر است سریعا به پزشک مراجعه کنید. علایم حمله قلبی شامل افتادن عضلات صورت، ضعف در بدن و اختلالات گفتاری شوید. در صورت مشاهده هر گونه علامتی که باعث نگرانی تان شد بهتر است سریع تر با پزشک تماس گرفته و با او در مورد علایم تان صحبت کنید. زیرا تشخیص سریع و به هنگام بیماری التهاب عروق تاکایاسو اهمیت بسیار زیادی داشته و در این صورت احتمال درمان فرد بسیار بیشتر خواهد بود. همچنین اگر مبتلا به بیماری تاکایاسو هستید و پزشک این عارضه را تشخیص داده، به خاطر داشته باشید که حتی با وجود درمان این بیماری ممکن است علایم آن در زمان های به خصوصی عود کرده و سپس خود به خود بهبود بیاید. حواستان به علایم بوده و در صورت مشاهده هر گونه علایم جدیدی سریعا آن را با پزشک خود مطرح کنید. بیماری عروقی تاکایاسو در سطوح و دوره های مختلف تکرار شده و با وجود درمان ممکن است باعث بروز علایم زیر در فرد شود: این اتفاق باعث کاهش جریان خون و خون رسانی به بافت ها و اندام های فرد شود. معمولا در نتیجه کاهش جریان خون و خون رسانی به کلیه ها فرد ممکن است دچار فشار خون بالا شود. این التهابات بر روی عضلات قلب و درچه های آن ت ثیر گذاشته و ممکن است عملکرد قلب را با اختلال مواجه کند. در نتیجه فشار خون بالا، التهاب قلبی یا آیورت مممکن است باعث برگشت خون به سمت قلب شده و ترکیبی از همه علایم به ایست قلبی منجر شود. این عارضه نیز در نتیجه کاهش یا مسدود شدن جریان خون در عروق اتفاق افتاده و منجر به کاهش خون رسانی به مغز می شود. که شبیه یک سکته مغزی بوده و علایمی مشابه آن در فرد به وجود می آورد ولی آسیب های آن دایمی نبوده و با گذشت زمان بهبود می یابد. این مورد نیز زمانی اتفاق می افتد که دیواره رگ های خونی ضعیف و کشیده شده باشد و با بروز برآمدگی در عروق احتمال پارگی آن نیز تا حد قابل توجهی افزایش یابد. نیز ممکن است در نتیجه کاهش جریان خون و خون رسانی به قلب اتفاق بیفتد. افراد مبتلا به بیماری التهاب عروقی تاکایاسو مشکلی در بارداری نداشته و می توانند بارداری و وضع حمل سالمی داشته باشند. اما در بعضی از موارد بیماری و داروهای مورد استفاده قرار گرفته ممکن است بر روی قدرت باروری زنان اثرات منفی گذاشته و آن را کاهش دهد. اگر مبتلا به بیماری التهاب عروقی تاکایاسو بوده و قصد بارداری دارید، بهتر است قبل از این کار با پزشک خود مشورت کرده و برای کاهش عوارض بارداری در این بیماری از قبل برنامه ریزی کنید. در طول دوره بارداری نیز باید به طور مرتب تحت نظر پزشک بوده و چک آپ شوید. پزشک برای تشخیص این بیماری ابتدا در مورد علایم و نشانه های فرد سوالاتی پرسیده و سپس با انجام معاینه و سابقه بیماری فرد نتیجه گیری خواهد کرد. البته شاید پزشک برای تشخیص دقیق این بیماری بخواهد از آزمایشات زیر استفاده کند. بعضی از این آزمایشات تشخیصی شامل موارد زیر می شود: این آزمایش برای بررسی علایم التهاب انجام می شود. البته پزشک ممکن است برای تشخیص کم خونی نیز از نتایج آزمایش خون استفاده کند. در حین آنژیوگرافی یک سوند انعطاف پذیر راخل رگ یا عروق بزرگ قرار می گیرد. سپس رنگ خاصی در داخل سوند تزریق شده و بعد از رنگی شدن عروق و رگ ها عکس برداری انجام خواهد شد. تصاویر گرفته شده با اشعه ایکس به پزشک این امکان را می دهد تا از جریان طبیعی خون یا کند شدن و مختل شدن آن در داخل رگ ها مطمین شود. فردی که به بیماری التهاب عروقی تاکایاسو مبتلا باشد به احتمال زیاد چندین قسمت از رگ های اش دچار تنگی مجرا شده است. این شیوه غیر تهاجمی آنژیوگرافی تصاویر بسیار دقیقی از رگ های خونی در اختیار پزشک قرار داده و دیگر نیازی به قرار دادن سوند در داخل رگ ها و شریان اصلی نیست. ام آر آی با استفاده از امواج رادیویی در یک ناحیه مغناطیسی قوی انجام شده که کامپیوتر نهایتا این امواج را تبدیل به تصویری با تمام جزییات می کند. در حین انجام این آزمایش برای دید بهتر و نظر دقیق تر پزشک رنگ به داخل رگ و عروق اصلی فرد تزریق خواهد شد. توموگرافی کامپیوتری ( CT ) آنژیوگرافی این تصویر برداری نوعی دیگر از عکس برداری غیر تهاجمی است که ترکیبی از آنژیوگرافی و تحلیل کامپیوتری عکس های اشعه ایکس است. پس از این تصاویر پزشک می تواند در مورد ساختار آیورت و رگ های اطراف نظر داده و وضعیت جریان خون بیمار را مورد بررسی دقیق قرار دهد. سونوگرافی این آزمایش نسخه پیچیده تری از سونوگرافی است که توانایی تولید تصاویر با کیفیت بسیار بالا از دیواره رگ ها در نواحی ای مثل گردن و شانه ها را دارد. این تصویر برداری معمولا با استفاده از توموگرافی کامپیوتری یا تصویر برداری تشدید مغناطیسی انجام می شود. با استفاده از تصاویر به دست آمده از این شیوه می توان میزان و شدت التهابات رگ های خونی را اندازه گیری کرد. قبل از انجام این اسکن، داروی رادیو اکتیوی به داخل رگ ها و عروق تزریق می شود تا پزشک نواحی ای که جریان خون کاهش پیدا کرده را راحت تر تشخیص دهد. درمان این بیماری بر روی کنترل التهابات با استفاده از دارو و جلوگیری از بروز آسیب در رگ های خونی و دیواره های آن تمرکز دارد. گاهی اوقات درمان بیماری التهاب عروقی تاکایاسو کار سختی بوده و با وجود بهبود علایم و نشانه های بیماری بازهم بیماری به قوت خود باقی بوده و باعث التهاب رگ های خونی خواهد شد. در بعضی از بیماران نیز به قدری این بیماری دیر تشخیص داده شده است که آسیب به بدن شخص رسیده و درمان آن غیر ممکن خواهد بود. در مورد داروها یا ترکیبات دارویی پیشنهادی با پزشک خود صحبت کرده و در مورد عوارض جانبی هر کدام از داروها اطلاعات جامعی کسب کنید. پزشک ممکن است داروهای زیر را برایتان تجویز کند: معمولا اولین مرحله درمان با داروهای کورتیکو استرویید انجام می شود. به محض بهبودی علایم نیز نباید مصرف آن را کنار گذاشت زیرا ممکن است نیاز به مصرف طولانی مدت این داروها داشته باشید. بعد از گذشت چند ماه احتمالا پزشک میزان داروی مصرفی تان را کمتر کرده و آن را به میزان مورد نیاز برای کنترل التهاب تان کاهش خواهد داد. در مرحله پایانی نیز احتمالا پزشک مصرف دارو را کاملا قطع خواهد کرد. عوارض جانبی احتمالی مصرف کورتیکو استرویید ها شامل: افزایش وزن افزایش احتمال بروز عفونت ها نازک شدن استخوان ها (پوکی استخوان) اختلالات قاعدگی برای جلوگیری از تحلیل استخوانی احتمالا پزشک مصرف ویتامین D و مکمل های کلسیمی را پیشنهاد خواهد داد. اگر بدن و علایم بیماری نسبت به مصرف کورتیکو استروییدها پاسخ مناسبی نداده یا با کاهش میزان مصرف آن دچار مشکلاتی شده باشد، احتمال پزشک از داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی برای فرد استفاده خواهد کرد. اگر بدن فرد نسبت به داروهای استاندارد و متداول التهاب عروقی تاکایاسو پاسخگو نباشد احتمالا پزشک داروهایی برای اصلاح ناهنجاری های سیستم ایمنی بدن (بیولوژیکی) تجویز خواهد نمود. اگر عروق و رگ های خونی به شدت باریک یا مسدود شده باشد، احتمالا بیمار به عمل جراحی برای باز کردن جریان خون نیاز پیدا خواهد کرد. اغلب اینگونه عمل های جراحی به کاهش علایم مثل درد در قفسه سینه و فشار خون بالا کمک کرده و حال بیمار بهبود خواهد یافت. گاهی اوقات ممکن است بعد از عمل جراحی مجددا رگ ها تنگ یا مسدود شده باشد. اگر فرد دچار آنوریسم شده باشد، برای جلوگیری از پارگی رگها ممکن است نیاز به انجام عمل جراحی باشد. در این عمل جراحی یک قسمت از رگ یا عروق سالم از قسمتی از بدن جدا شده و جایگزین رگ مسدود شده خواهد شد. عمل جراحی بای پس زمانی انجام می شود که باریک یا مسدود شدن رگ خونی غیر قابل درمان بوده و جریان خون فرد را با مشکل روبرو کرده باشد. در صورتی که عروق به شدت دچار گرفتگی شده باشد از این عمل جراحی استفاده خواهد شد. در طول آنژیوپلاستی جلدی یک بالن کوچک از طریق رگ های خونی وارد عروق آسیب دیده خواهد شد. به محض قرار گیری بالن، شروع به گشاد کردن آن ناحیه کرده و بعد از خالی کردن باد آن را از داخل رگ خارج خواهند کرد. در صورتی که دریچه دچار نشت بیش از حد شده باشد ممکن است عمل جراحی جایگزینی یا ترمیم دریچه آیورت توسط پزشک توصیه شود. یکی از بزرگترین چالش ها برای افراد مبتلا به بیماری التهاب عروقی تاکایاسو کنار آمدن با عوارض جانبی داروها است. به همین خاطر بهتر است نکات زیر را در نظر داشته باشید: در مورد بیماری التهاب عروقی تاکایاسو و شیوه های درمان آن اطلاعات کاملی به دست آورید. بهتر است در مورد عوارض جانبی داروهایی که مصرف می کنید نیز کاملا تحقیق کرده و هر گونه تغییر در وضعیت سلامتی خود را به اطلاع پزشک برسانید. بهتر است از پزشک در مورد فایده مصرف منظم مقدار کمی قرص صحبت کنید. خوب غذا خوردن می تواند از بروز مشکلات احتمالی ای مثل افزایش فشار خون بالا، نازک شدن استخوان ها و دیابت جلوگیری کند. بهتر است در طول روز از میوه و سبزیجات تازه، غلات کامل، گوشت بدون چربی و ماهی استفاده کرده و مصرف نمک و شکر را به حداقل ممکن برسانید. اگر از قرص استفاده می کنید با پزشک در مورد مصرف و مکمل های کلسیمی صحبت کرده و ببینید آیا مصرف این داروها برایتان مفید است یا خیر. سعی کنید به طور منظم ورش های هوازی مثل پیاده روی انجام دهید زیرا انجام این سبک ورزش از بروز فشار خون بالا، دیابت و پوکی استخوان جلوگیری خواهد کرد. علاوه بر این موارد می توان به فواید ورزش هوازی برای سلامتی قلب و شش ها اشاره کرد. کنار گذاشتن تنباکو به هر شکلی اهمیت بسیار زیادی خواهد داشت. زیرا مصرف تنباکو احتمال بروز آسیب دیدگی برای رگ های خونی و بافت ها را افزایش خواهد داد. در صورتی که پزشک عمومی تشخیص داد که شما مبتلا به بیماری التهاب عروقی تاکایاسو هستید، احتمال زیاد شما را به پزشک متخصص ارجاع خواهد داد تا تشخیص دقیق تر و درمان قطعی تری برایتان تجویز شود. بیماری التهاب عروقی تاکایاسو یک اختلال نادر است که تشخیص و درمان آن کار سختی بوده و نیاز به مراجعه به پزشک متخصص است. از آن جایی که زمان ملاقات محدود بوده و قطعا صحبت های زیادی با پزشک خود خواهید داشت بهتر است قبل از ویزیت سوالات خود را آماده کنید. برای آمادگی بیشتر می توانید از اطلاعات زیر استفاده کنید. شاید بهتر باشد قبل از ویزیت ماده غذایی خاصی را محدود یا مصرف نکنید. بهتر است تغییرات اخیری یا استرس هایی که داشتید را یادداشت کنید. بهتر است تمامی ویتامین ها، مکمل هایی که مصرف می کنید را یادداشت کنید. برای مبتلایان به بیماری التهاب عروقی تاکایاسو بهترین سوالات شامل موارد زیر می شود: علت اصلی بروز علایم ام چیست؟ چه موارد دیگری ممکن است باعث بروز علایم ام شود؟ آیا نیاز است آزمایش خاصی بدهم؟ آیا آزمایش های تشخیصی به آمادگی خاصی نیاز دارد؟ آیا شرایط این بیماری موقتی بوده یا طولانی مدت باقی خواهد ماند؟ چه گزینه های درمانی برای این بیماری وجود دارد؟ از نظر شما بهترین راه درمان ام کدام است؟ به بیماری دیگری مبتلا هستم، چگونه می توانم این دو بیماری را در کنار هم کنترل کنم؟ آیا نیاز است تغییری در رژیم غذایی ام بدهم یا فعالیت های به خصوصی را کنار بگذارم؟ آیا داروی جایگزین دیگری هم برای این درمانی که تجویز کرده اید وجود دارد؟ اگر نتوانم یا نخواهم استرویید مصرف کنم چطور؟ آیا بروشور یا برگه ای در مورد این بیماری دارید تا بتوانم از طریق آن اطلاعات کافی به دست آورم؟ آیا سایت خاصی را برای مطالعه در مورد بیماری التهاب عروقی تاکایاسو پیشنهاد می کنید؟ احتمال زیاد پزشک سوالات متعددی مثل موارد زیر از شما خواهد پرسید: از چه زمانی علایم تان بروز پیدا کرد؟ آیا همیشه شاهد این علایم هستید یا به صورت موقتی عود کرده و سپس بهبود می یابد؟ تا چه میزان علایم تان شدید است؟ چه مواردی علایم تان را بهبود می بخشد؟ چه مواردی باعث بدتر شدن علایم تان می شود؟ منبع: |
دوران بارداری زمانی است که بدن همزمان با رشد کودک دچار تغییرات زیادی می شود. به خاطر اشتهای کاذب هر روزشما، اضافه وزن به سراغ شما آمده و ممکن است احساس سوزش قلب، تورم مچ پا و خستگی هم به همه این ها اضافه شده باشد. همه این علایم باعث می شود تا حس خوبی نسبت به خودتان نداشته باشید. زیرا این همه تغییرات فیزیکی واقعا از کنترل خارج است. هر کسی را می تواند آشفته و به هم ریخته کند. شاید تنها چیزی که روی آن کنترل وجود دارد، رنگ مو در بارداری می باشد! با خود شما فکر می کنید که شاید یک رنگ موی تازه و جدید بتواند حال شما را کمی بهتر کند. حتی ذهن شما را کمی از این افکار دور کند. اما این جاست که تازه ترس از استفاده از رنگ ها در دوره بارداری به سراغ شما می آید. بدون شک رنگ موها حاوی مواد شیمیایی هستند که می تواند هر مادری را نگران کند. اصلا جای نگرانی نیست. می توانید با توجه به عناوین زیر اقدام به رنگ کردن مو در طول دوره بارداری خود کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید به عنوان یک مادر ذهن شما پر از باید ها و نباید هایی هست که بتوانید کودکی سالم و شاداب به دنیا بیاورید. حتما می دانید که هر کاری که انجام می دهید و هر چیزی که می خورید، روی کودک ت ثیر خواهد گذاشت. به عنوان مثال قرار گرفتن در برابر سرب زیاد، باعث بروز مشکلاتی مثل زایمان زودرس، وزن کم هنگام تولد و سقط جنین شود. یا مثلا اگر در حین بارداری شما ماهی با میزان جیوه بالا میل کنید، کودک شما ممکن است دچار مشکلات سیستم عصبی شود. در دوران بارداری قرار گرفتن در معرض مواد سمی خطرناک است. باید تا حد امکان محدود شود. سوالی که پیش می آید این است که آیا این موضوع به رنگ مو نیز ارتباطی پیدا می کند؟ رنگ موها حاوی سموم خطرناک نبوده و در نتیجه می توان در حین بارداری هم از رنگ موها استفاده کرد. خوشبختانه این موضوع غیر سمی بودن در مورد رنگ موهای دایم و نیمه دایم صدق می کند. ولی اگر تا حالا موهای شما را رنگ کرده باشید، می دانید که رنگ فقط با موها تماس پیدا نکرده و ممکن است کمی از آن در حین این کار روی پوست بدن مادر یا پیشانی اش بریزد. آیا این موارد هم مشکلی برای کودک ایجاد نخواهد کرد؟ فقط مقدار کمی از مواد شیمیایی توسط پوست جذب خواهد شد. این مقدار به قدری کم است که هیچ ت ثیر منفی ای بر روی رشد جنین داخل شکم شما نخواهد گذاشت. به طور کلی رنگ کردن مو برای جنین مشکل ساز نبوده و می توان در طول دوره بارداری اقدام به رنگ کردن مو ها کرد. اما با این وجود بهتر است تا با رعایت یک سری نکات ایمنی احتمال بروز آسیب را به حداقل برسانید. بهتر است برای رنگ کردن موها نکات ایمنی زیر را به کار ببندید. در دوره بارداری موها با سرعت بیشتری رشد خواهند کرد. در نتیجه برای اینکه ماندگاری بیشتری داشته باشد باید تا قسمت انتهایی ریشه مو را هم رنگ کنید. به همین خاطر بهتر است احتمال آسیب به جنین در حال رشد را به حداقل می رساند. با توجه به نظر کارشناسان و متخصصان در طول هفته اول بارداری سراغ رنگ کردن موها نروید. بهتر است تا سه ماهه دوم صبر کرده و سپس رنگ موی جدید خود را انتخاب کنید. رشد سریع موها و بیشتر رشد کودک در سه ماهه اول اتفاق می افتد. در نتیجه برای کودک محیط امنی ایجاد کرده و او را از هر گونه مواد مضر و آسیب زایی دور کنید. با وجود اینکه استفاده از رنگ مو در طول دوره بارداری ایمن بوده و احتمال خطر آفرین بودن آن کم است. اما باز هم بهتر است احتیاط کنید. اگر واقعا نگران سلامت کودک دلبندتان هستید و نمی خواهید هیچ گونه ریسکی را متحمل شوید. بهتر است سراغ گزینه های دیگری بروید که میزان قرار گرفتن شما در معرض مواد شیمیایی را به حداقل ممکن برساند. در این مورد حتما با آرایشگر خود صحبت کنید. به دنبال جایگزین های کم خطر تر باشید. به عنوان مثال می توانید از هایلایت به عنوان جایگزین رنگ مو استفاده کنید. تا رنگ مستقیما با کف سر و پوست بدن شما تماس پیدا نکند. شاید رنگ موی دایم نتیجه بسیار خوبی داشته و زیبایی موهای شما را چند برابر کند. اما بدون شک تنها گزینه برای تغییر رنگ مو نخواهد بود. بهتر است در دوران بارداری سراغ رنگ موی موقت و عاری از آمونیاکی بروید که نیازی به دکلره کردن موها نداشته باشد. درست است که مدت زمان ماندگاری رنگ موی موقت، بسیار کمتر از رنگ موی دایمی است اما با این کار احتمال قرار گرفتن شما در معرض مواد شیمیایی و سموم به حداقل خواهد رسید. با انتخاب رنگ مو مناسب می توانید شب ها بدون نگرانی و راحت تر بخوابید. حتی می توانید برای اطمینان خاطر کامل از رنگ موهای کاملا طبیعی مثل رنگ به دست آمده از سبزیجات یا حنا رنگ موهای خود را تغییر دهید. انتخاب رنگ موی مناسب برای شرایط و دوران بارداری یک طرف قضیه بوده و برای حفاظت از جنین داخل رحم خود باید به نکات مراقبتی بیشتری دقت داشته باشید. به خاطر داشته باشید که هنگام رنگ کردن موها دود های سمی ای وارد هوا می شود که می تواند برای شما خطرناک باشد. باید در حین رنگ کردن موها پنجره و درها را باز گذاشته تا کمترین میزان دود را تنفس کنید. پوشیدن دستکش و پوشاندن قسمت های مختلف بدن یکی از نکات مهم دیگری است که می تواند قرار گرفتن شما در معرض مواد شیمیایی رنگ مو را به حداقل برساند. دستور العمل رنگ مو را با دقت خوانده و طبق دستورالعمل استفاده کنید. سعی نکنید به مدت طولانی رنگ را روی موهای خود نگه دارید. در پایان رنگ کردن موها بهتر است به خوبی کف سر و پیشانی را شسته و نگذارید رنگ موی اضافه روی موهای شما باقی بماند. اگر خودشما آرایشگر باشید یا در آرایشگاه کار کنید، محدود کردن قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی کار بسیار دشواری خواهد بود. از قرار گرفتن در معرض دکلره و رنگ موهای شیمیایی پرهیز کنید زیرا بی احتیاطی باعث سقط جنین خواهد شد. آرایشگرها در طول دوره بارداری خود باید به نکات زیر توجه داشته باشند: به طور منظم دستکش های خود را عوض کنند. غذای خود را در داخل سالن آرایشگاه یا محیط آلوده به مواد شیمیایی میل نکنند. زمان کار کردن با مواد شیمیایی و رنگ موها از ماسک مناسب استفاده کنند. در صورت تماس پوست بدن با مواد شیمیایی سریعا آن را بشویند. اگر عوض کردن رنگ موها در دوران بارداری باعث می شود تا حال شما بهتر شود، می توانید این کار را انجام دهید. اما بهتر است تمامی قسمت های سر را رنگ نکرده و تماس پوست خود با مواد شیمیایی را به حداقل برسانید. به خاطر داشته باشید که مادر در دوران بارداری دچار تغییرات هورمونی شده و این می تواند نحوه رنگ گرفتن موهای اش را تغییر دهد. در نتیجه بهتر است بعد از انتخاب رنگ، آن را روی چند تار موی خود امتحان کرده و در صورت رضایت آن را به همه قسمت های سر بزنید. منبع: |
تراخم و یا ورم ملتحمه گرانول، چشم درد مصری یک عفونت باکتریایی است که چشم ها را درگیر می کند. این بیماری به وسیله باکتری Chlamydia trachomatis به وجود آمده و واگیر دار است. بیماری تراخم می تواند از طریق تماس با چشم ها، پلک، بینی یا ترشحات گلوی بیمار به افراد سالم منتقل شود. همچنین این بیماری ممکن است از طریق استفاده از وسایل مشترک مثل دستمال آلوده به افراد دیگر منتقل شود. در ابتدایی ترین مراحل ابتلا به این بیماری فرد احساس خارش و ناراحتی در چشم ها و پلک های خود خواهد کرد. سپس در مرحله بعدی بیماری باعث تورم پلک ها و نهایتا تخلیه ترشحات چرکی از چشم ها خواهد شد. در صورت درمان نشدن به موقع بیماری تراخم فرد مبتلا ممکن است برای همیشه بینایی خود را از دست بدهد. بیماری تراخم علت اصلی بروز نابینایی ها در سراسر دنیا بوده و خوشبختانه با تشخیص به موقع، قابل پیشگیری است. سازمان بهداشت جهانی ( WHO ) میزان مبتلایان به تراخم که بینایی خود را در نتیجه ابتلا به این بیماری از دست داده اند را حدود میلیون نفر تخمین زده است. بیشتر نابینایی های ناشی از بیماری تراخم در مناطق فقیر آفریقایی اتفاق میفتد. در مناطقی که بیماری تراخم شایع است، آمار مبتلایان به بیماری تراخم در بین کودکان زیر سال به بیش از % می رسد. تشخیص و درمان به موقع می تواند از بروز عوارض جانبی بیماری تراخم جلوگیری کند. این بیماری به عنوان یکی از معضل های سلامتی در کشور جهان است. این بیماری واگیر دار زمانی که باکتری به وسیله تماس ترشحات چشم فرد مبتلا به چشم فرد سالم انتقال پیدا کرده و در بعضی از موارد حشرات و مگس ها به خصوص مگس Musca sorbens علت انتقال این بیماری است. نوع فعال این بیماری بیشتر در بین جوانان و نوجوانان شایع بوده و این افراد به سرعت این بیماری را به بستگان، هم بازی ها و پرستاران خود انتقال می دهند. در بین افراد بالغ نیز زنانی که از کودکان مراقبت می کنند بیشتر در معرض ابتلا به نوع فعال این بیماری هستند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید به طور تقریبی حدود میلیون نفر از مردم در سراسر جهان مبتلا به تراخم فعال هستند که این جمعیت را بیشتر کودکان بین سنین تا سال تشکیل می دهد. بیماری تراخم بیشتر در مناطق خشک و نزدیک به خط استوا یافت شده و بیشترین مبتلایان به این بیماری در آفریقا زندگی می کنند. باکتری مسیول بروز بیماری تراخم، Chlamydia trachomatis نام دارد. این باکتری انواع مختلفی داشته و نوع A ، B ، Ba و C D تا K ) از طریق تماس جنسی به افراد سالم انتقال پیدا می کنند. محیط های زندگی با سرویس بهداشت ضعیف و نواحی که به آب پاکیزه و آشامیدنی دسترسی ندارند در معرض انتقال و شیوع این بیماری قرار دارند. شست و شوی نامناسب صورت باعث می شود تا به سادگی چشم افراد سالم در این نواحی به این بیماری مبتلا شده و بیماری به سرعت فراگیر شود. در کشورهای توسعه یافته، بعضی از حشرات و مگس ها ممکن است علت انتقال این بیماری باشند. بعضی از عوامل می تواند احتمال بروز بیماری تراخم را افزایش دهد. این عوامل شامل موارد زیر می شود: علت اصلی بروز و شیوع بیماری تراخم، فقر در کشورهای در حال توسعه است. افرادی که در محیط های شلوغ و پر ازدحام زندگی می کنند بیشتر در معرض تماس با یکدیگر قرار داشته و در نتیجه احتمال شیوع عفونت تا حد قابل توجهی افزایش می یابد. مناطق و نواحی که بهداشت مناسبی نداشته و افراد در آنجا بهداشت دست و صورت را رعایت نمی کنند، بیماری با سرعت بیشتری شیوع پیدا خواهد کرد. در نواحی که بیماری فعال است، این بیماری بیشتر در افراد و کودکان سنین تا سال رایج است. در بعضی از نواحی، آمار زنان مبتلا به بیماری تراخم حدود تا برابر آمار مردان مبتلا به این بیماری است. افرادی که در محل هایی سکونت دارند که جمعیت حشرات و مگس ها کنترل نمی شود، احتمال بروز و شیوع این بیماری بین این افراد تا حد قابل توجهی افزایش می یابد. جمعیت هایی که به سرویس های بهداشتی دسترسی ندارند، احتمال بروز و شیوع بیماری تراخم در بین آن ها بیشتر است. سازمان بهداشتی جهانی ( WHO ) سیستم درجه بندی برای این بیماری مطرح کرده که از مرحله تشکیل شده است. این مراحل گانه براساس علایم که در نتیجه پیشرفت بیماری به وجود می آید، طبقه بندی می شوند. مراحل تراخم اولین علامت وجود follicle ها است که برآمدگی های کوچکی است به وسیله بافت لنفاوی متورم در پشت پلک بالایی تشکیل شده و در بعضی از موارد به بخش بالایی چشم ها گسترش می یابد. وجود فولیکل یا بیشتر بزرگتر از . میلی متر بر روی ملتحمه پشت پلک بالایی را به عنوان مرحله TF می شناسند. مرحله بعدی شامل التهاب ملتحمه چشم است. التهاب تراخم شدید، باعث مبهم شدن دید رگ های خونی عمیق تر ملتحمه می شوند. وجود بافت اسکار در داخل ملتحمه پلک بالای چشم به معنای ورود به مرحله سه بیماری تراخم است. بافت اسکار سفت شده و باعث می شود تا لبه های پلک به سمت داخل چشم (انتروپین) برگشته و مژه ها دچار سایش با سطح چشم (تریکاسازیس) شوند. با گذشت زمان این سایش ها منجر به آسیب قرنیه، پوشش مرکزی و شفاف جلوی چشم می شوند. سایش های قرنیه ممکن است منجر به بروز زخم های عفونی شده و در نهایت زخم ها مانع ورود نور به داخل چشم ها شده و باعث نابینایی فرد مبتلا به تراخم شوند. بیماری تراخم ممکن است یک یا هر دو چشم فرد را درگیر کند. علایم و نشانه های بروز این بیماری شامل موارد زیر می شود: تورم پلک ها درد چشمی خارش خفیف و آسیب چشم و پلک ها ترشحاتی مثل موکوز یا چرک از چشم ها حساسیت چشم ها نسبت به نور ( نوجوانان و جوانان بیشتر در معرض ابتلا به این بیماری قرار دارند. این بیماری پیشرفت کند و آرامی داشته و علایم دردناک و آزار دهنده این بیماری ممکن است تا رسیدن فرد به سن بلوغ یا بزرگسالی نمایان نشود. دقت داشته باشید که در صورت ابتلای فرد به بیماری تراخم، علایم بیشتر پلک بالای فرد را درگیر کرده و اسکارهای پیشرفته می تواند مثل یک لایه ضخیم در داخل پلک بالایی فرد مبتلا ظاهر شود. علاوه بر این ممکن است غدد چربی بافت چشم موجود در پلک ها که شامل غدد لاکریما یا غدد تولید کننده اشک می شوند نیز درگیر شوند. این درگیری ممکن است باعث خشک شدن بیش از حد چشم شده و علایم بیماری را تا حد قابل توجهی افزایش دهد. در صورتی که کودک یا خودتان دچار خارش یا آسیب چشمی شدید و ترشحاتی از چشم های شما خارج می شود بهتر است سریعا به پزشک مراجعه کنید. دقت داشته باشید که اگر اخیرا به یکی از مناطق که بیماری تراخم در آن شایع است مسافرت کرده باشید، احتمال ابتلای شما به این بیماری تا حد قابل توجهی افزایش خواهد یافت. باید برای جلوگیری از انتشار و بروز عوارض جانبی این عفونت سریعا تحت درمان قرار بگیرید. اگر با استفاده از آنتی بیوتیک یا جراحی اقدام به درمان عفونت تراخم کرده اید، ممکن است دوباره بیماری برگردد. در نتیجه بهتر است برای امنیت اطرافیان و نزدیکان خود، تمامی اعضای خانواده و افراد در تماس با شما تحت نظر پزشک بوده و در صورت لزوم تحت درمان این بیماری قرار بگیرند. بیماری تراخم ممکن است در هر نقطه ای از دنیا اتفاق بیفتد اما این بیماری در مناطقی مثل خاورمیانه، شمال آفریقا، صحرای آفریقا و مناطقی از جنوب آسیا و چین شایع تر است. توصیه می شود که اگر به این نواحی مسافرت می کنید حتما اقدامات مراقبتی بیشتری برای حفظ بهداشت خود انجام دهید تا از بروز عفونت پیشگیری شود. اقدامات بهداشتی و مراقبتی مناسب شامل موارد زیر می شود: تمیز نگه داشتن دست ها و صورت می تواند از بروز این عفونت جلوگیری کرده و احتمال برگشت بیماری تراخم را کاهش دهد. حشرات و مگس ها یکی از علل اصلی این عفونت هستند، بهتر است تلاش تان را برای کاهش جمعیت آن ها انجام دهید. دفع مناسب زباله های حیوانی و انسانی می تواند به کاهش حشرات و احتمال انتشار عفونت کمک زیادی کند. دسترسی به آب سالم و بهداشتی یکی از مواردی است که ت ثیر قابل توجهی بر روی کاهش احتمال انتقال این بیماری خواهد داشت. هیچ واکسنی برای عفونت تراخم وجود ندارد اما می توان از بروز آن جلوگیری کرد. سازمان سلامت جهانی ( WHO ) استراتژی به خصوصی را برای جلوگیری از شیوع عفونت تراخم توصیه کرده که هدف آن حذف کامل این بیماری تا سال میلادی است. این استراتژی شامل مرحله بوده و آن را به اختصار SAFE می نامند. این استراتژی شامل مراحل زیر می شود: مخفف جراحی برای درمان نوع پیشرفته بیماری تراخم مخفف مصرف آنتی بیوتیک برای جلوگیری از انتشار عفونت مخفف بهداشت و نظافت صورت مخفف بهبود محیط است که شامل بهبود شرایط بهداشت آب آشامیدنی، دسترسی به آب، سرویس بهداشت و کنترل حشرات می شود اگرچه که آزمایشاتی وجود دارد که می توان از آن برای تشخیص باکتری استفاده کرد، با این حال می توان با معاینه چشم و پلک ها اقدام به تشخیص بیماری تراخم نمود. بسیاری از پزشکان برای تشخیص این بیماری آموزش دیده اند و می توانند با استفاده از یک ذره بین و چراغ آن را در مرحله بیماری تشخیص دهند. زیرا در بسیاری از شرایط و مناطق امکان آزمایش برای تشخیص این بیماری وجود ندارد. در مراحل اولیه بروز بیماری و علایم تراخم، می توان با درمان آنتی بیوتیک به تنهایی جلوی بیماری را گرفته و عفونت را از بین برد. همچنین پزشک ممکن است پماد چشمی یا خوراکی برای بهبود علایم و درمان فرد تجویز کند. سازمان بهداشت جهانی ( WHO ) توصیه می کند تا در صورت ابتلای بیش از درصد کودکان یک جامعه به بیماری تراخم، بهتر است تمامی افراد و ساکنان آن تحت درمان آنتی بیوتیکی قرار بگیرند. هدف از این دستور العمل احتیاط و پیشگیری از ابتلای افراد در معرض این بیماری است. درمان تراخم در مراحل پایانی و پیشرفته آن با درد و تغییر شکل پلک چشم همراه خواهد بود. سازمان بهداشت جهانی ( WHO ) انجام عمل جراحی را برای مراحل پیشرفته بیماری تراخم توصیه می کند. در جراحی چرخش پلک چشم، پزشک برشی در پلک ایجاد کرده و مژه ها را به حالت اولیه برمی گرداند تا قرنیه از ساییده شدن توسط مژه ها در امان باشد. این رویکرد از پیشرفت آسیب قرنیه جلوگیری کرده و می تواند به کاهش از دست رفتن قدرت بینایی کمک کند. در صورتی که قرنیه چشم به قدری کدر شده باشد که فرد تا حد قابل توجهی بینایی خود را از دست دهد، بهترین راه کار برای بهبود شرایط و وضعیت بینایی فرد بیمار، پیوند قرنیه است. البته در بعضی از موارد انجام این پیوند نتایج مورد انتظار را در پی نداشته و ممکن است باعث بهبود بینایی فرد نشود. همچنین در بعضی از موارد می توان از فرآیند برداشتن مژه ها (اپلاسیون) استفاده کرد. برای اثر بخشی این شیوه باید دایما تکرار شود. در صورتی که عمل جراحی اثر گذار نباشد، گزینه درمانی موقت دیگر استفاده از پانسمان چسبی برای دور نگه داشتن مژه ها از سطح قرنیه و تماس آن ها با چشم است. احتمالا در مرحله ابتدایی بروز بیماری برای تشخیص و درمان تراخم به پزشک عمومی مراجعه خواهید کرد. در این صورت پزشک شما را به چشم پزشک ( ophthalmologist ) ارجاع خواهد داد. زمانی که وقت ویزیت را معین می کنید، بهتر است در مورد آمادگی ها و شرایط مورد نیاز برای معاینه دقیق تر سوال کرده و در صورت نیاز کودک خود را تا زمان رسیدن زمان ویزیت پزشک به مدرسه نفرستید. قبل از ملاقات با پزشک لیستی از موارد زیر تهیه کنید: اطلاعات شخصی مهم مثل سفرهای اخیر تمامی سوالاتی که قصد پرسیدن آن ها از پزشک را دارید. لیستی از تمامی داروها، ویتامین ها و مکمل هایی که مصرف می کنید. علایم و نشانه های فرد نیازمند درمان مثل جزییات تغییرات بینایی و چشمی فرد اطلاعاتی در مورد استفاده از محصولات آرایشی چشمی و استفاده از عینک یا لنز های چشمی برای تشخیص دقیق و درمان سریع تر بهتر است سوالات زیر را از پزشک خود بپرسید: آیا این بیماری دایمی است؟ علت اصلی بروز این علایم چیست؟ آیا بیمه روند درمانی را پشتیبانی می کند؟ درمان چه هزینه ای به همراه خواهد داشت؟ آیا بروشور یا برگه ای در مورد بیماری تراخم دارید؟ آیا داروی جایگزینی برای داروهای تجویزی وجود دارد؟ آیا این بیماری باعث بروز عوارض جانبی دایمی خواهد شد؟ بهترین اقدامات مراقبتی و درمانی برای بیماری تراخم چیست؟ آیا باید برای درمان این بیماری به متخصص خاصی مراجعه کنم؟ برای تشخیص بیماری نیاز به انجام چه آزمایشاتی خواهم داشت؟ برای کسب اطلاعات بیشتر مطالعه کدام سایت را پیشنهاد می کنید؟ علاوه بر این عامل، چه عوامل احتمالی دیگری ممکن است باعث بروز این علایم شده باشد؟ آیا کودک یا مادر نیاز به اعمال محدودیت یا مراقبت های خاصی بوده و باید برای جلوگیری از شیوع آن برای مدتی در منزل ماند؟ پزشک معالج احتمالا برای تشخیص و درمان بیماری سوالات زیر را مطرح خواهد کرد: علایم از چه زمانی شروع شد؟ آیا شاهد تشدید تراخمتان هستید؟ علایم شما تا چه میزان وخیم می باشد؟ آیا چیزی باعث بهبود علایم شما می شود؟ آیا قبلا به بیماری مشابه تراخم مبتلا شده اید؟ آیا چیزی باعث بدتر شدن علایم شما می شود؟ آیا شخص دیگری در منزل دچار علایمی مشابه شما شده است؟ آیا سعی در بهبود علایم به وجود آمده با قطره یا داروها داشته اید؟ بهتر است تا زمان و موعد رسیدن ویزیت پزشک بهداشت را رعایت کرده و برای جلوگیری از شیوع آن موارد زیر را به کار ببندید: دست های خود را با دقت و به صورت منظم بشویید. از لوازم آرایشی مثل ریمیل و خط چشم استفاده نکنید. از لنز های چشمی تا زمان ویزیت پزشک استفاده نکنید. هر روز حوله خود را شسته و از به اشتراک گذاشتن آن ها بپرهیزید. رویه بالشت و متحفه های خود را حداقل هفته ای یکبار عوض کنید. حتما قبل از دست زدن به چشم های خود، دست های خود را بشویید. در کودکان تا زمان ویزیت و تشخیص پزشک از تماس کودک خود با کودکان و هم سن و سالان کودک بپرهیزید. بهتر است در زمان ویزیت پزشک در مورد نکات و اقدامات مراقبتی استفاده از لنزهای چشمی از پزشک سوال کنید. منابع: |
قرنیه دارای سطح شفاف و صافی است که در قسمت مرکزی چشم قرار گرفته است. در حالت طبیعی شکل قرنیه مثل یک توپ به شکل دایره است. اما ساختار قرنیه آن قدر ها محکم نیست که بتواند برای همیشه شکل دایره ای خود را حفظ کند. گاهی از اوقات ممکن است فشار در داخل چشم باعث شود تا قرنیه به سمت بیرون دچار برآمدگی شده و در نتیجه از فرم دایره به مخروطی تغییر شکل دهد. به این وضعیت، گفته می شود. معمولا علت بروز اصلی قوز قرنیه ناشناخته است. بعضی از مطالعات نشان داده است که بیشتر ارثی است و غالبا در افرادی به وجود می آید که مبتلا به بیماری های به خصوصی باشند. اما در بیشتر اوقات هیچ گونه آسیب یا بیماری دیگری برای توضیح علت بروز تغییرات شکل چشم و بروز این بیماری وجود ندارد. گاهی اوقات خود فرد با بروز قوز قرنیه متوجه تغییری که به مرور زمان در بینایی به وجود آمده، می شود. این تغییر ممکن است در زمان مشخصی متوقف شده یا سال های سال ادامه پیدا کند. اکثر افرادی که دچار این بیماری می شوند، نهایتا هر دو چشم فرد درگیر شده و شکل قرنیه به حالت مخروطی در خواهد آمد. با وجود ناشناخته بودن علت اصلی ابتلا به قوز قرنیه، علت بروز این عارضه چشمی ممکن است یکی از عوامل زیر باشد: تحریک مزمن چشم ضعیف شدن بافت قرنیه مالش بیش از حد چشم زمینه های ارثی و خانوادگی آسیب دیدگی یا ضربه به قرنیه چشم لنزهای چشمی ای که مناسب چشم فرد نباشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید قوز قرنیه معمولا در سنین نوجوانی اتفاق می افتد اما ممکن است در کودکان کوچکتر یا افراد بالای سال نیز به وجود بیاید. بیشتر اوقات بروز تغییرات در شکل چشم به آرامی اتفاق افتاده و این روند تغییر ممکن است تا سال ها به طول بینجامد. قوز قرنیه باعث بروز نابینایی نخواهد شد. اما در هر صورت، بروز و تغییرات قرنیه ای تمرکز بدون یا را غیر ممکن خواهد کرد. افرادی که دچار این بیماری شده اند نباید به هیچ وجه تحت عمل های جراحی رفع مثل یا قرار بگیرند. حتی اگر میزان قوز قرنیه در فرد بسیار کم و ناچیز باشد بازهم نباید عمل های مربوط به رفع عیوب انکساری را روی چشم بیمار انجام دهد. قوز قرنیه بینایی فرد را به دو شیوه تحت ت ثیر قرار می دهد: شکل قرنیه از حالت طبیعی و دایره ای خود خارج شده و تبدیل به مخروط می شود. همچنین سطح صاف قرنیه به آرامی تغییر شکل داده و حالت مواج پیدا می کند. به این عارضه آستیگماتیسم تحریک شده و نامنظم می گویند. با افزایش سطح قرنیه چشم، فرد به مرور زمان دچار نزدیک بینی خواهد شد. در نتیجه فرد فقط می تواند اشیای نزدیک خود را به وضوح ببیند. هرچیزی که با فاصله قرار گرفته باشد، تار و مبهم دیده خواهد شد. پزشک ممکن است در حین انجام معاینه یا از علایمی که بیمار بازگو می کند متوجه بروز قوز قرنیه در فرد شود. این موارد و علایم معمولا شامل موارد زیر می شود: فرد در هنگام نگاه کردن به نورها هاله ای در اطراف آن می بیند. تغییر یک باره در قدرت بینایی فرد، آن هم فقط در یکی از چشم ها دو بینی زمانی است که فرد فقط با استفاده از یکی از چشم ها نگاه می کند. اجسامی که در نزدیکی یا با فاصله از شخص قرار دارند با فرمی غیر عادی دیده شده و تغییر شکل داده اند. البته فرد هیچ چیزی را تار نمی بیند. به بیان دیگر فرد می تواند جسم را با وضوح کامل ببیند اما شکل جسم یا رنگ آن به کلی تغییر کرده است. بعد از گذشت مدتی ممکن است اجسام با فاصله نیز تارتر از قبل به نظر برسند. عوارض این بیماری عبارتند از: تغییر در فرم و شکل دایره ای چشم مشکلات دیگر چشمی مثل کاهش قدرت بینایی یا نابینایی پیشگیری از این بیماری غیر ممکن است اما افرادی که این بیماری در آن ها تشخیص داده شده است می تواند از راه کارهای زیر از بدتر شدن وضعیت چشمی و حفظ عملکرد طبیعی چشم هایشان استفاده کنند: چشم های خود را در طول روند درمان آرایش نکنند. از درمان سرخود با قطره ها و داروهای بدون نیاز به نسخه بپرهیزند. اگر ماده یا چیز خاصی چشمان را آزار می دهد از آنها استفاده نکنند. قبل از شروع فصل حساسیت، عوامل آلرژی زا را از دسترس خود دور کنند. همیشه و در هر زمان به دستورالعمل های چشم پزشک خود گوش دهند. مراقب هر گونه تغییر در بینایی خود بوده و علایم را در اسرع وقت به اطلاع پزشک برسانند. در حین شنا یا فعالیت های ورزشی با استفاده از عینک های مخصوص از چشمان خود حفاظت کنند. از مصرف خود سر داروها به شدت بپرهیزند. اگر یکی از اعضای خانواده یا دوستان به این بیماری دچار شده اند به هیچ وجه از داروهای تجویزی آن ها برای درمان خود استفاده نکنند شاید داروهای مورد نیاز برای درمان قوز قرنیه شما کاملا متفاوت باشد. تنها یک پزشک مجرب و متخصص بیماری های چشمی می تواند درمان مناسب برای قوز قرنیه را تجویز کند. معمولا درمان بیماری با تجویز های جدید و سپس شروع می شود. این عینک ها و لنز های چشمی می تواند قوز قرنیه را تصحیح و درمان کند. در موارد مبتلا به قوز قرنیه که شدید نباشد، معمولا می توان با استفاده از عینک های جدید این عارضه را درمان کرد. هرچند که نهایتا ممکن است فرد نیاز به استفاده از لنزهای چشمی داشته باشد. معمولا برای درمان بیماران مبتلا به قوز قرنیه از استفاده می شود. بیشتر افراد مبتلا به قوز قرنیه تنها با تجویز یا می توان این عارضه را درمان کرد. اما در بعضی از موارد که قوز قرنیه به مرور زمان بدتر شده و نیز نمی تواند باعث بازگشت وضوح بینایی فرد شود ممکن است نیاز به عمل جراحی باشد. در بعضی از موارد نیز استفاده طولانی مدت و چند ساله از لنزهای چشمی سخت ممکن است عوارض جانبی به همراه داشته باشد. این عوارض جانبی ممکن است باعث تیره شدن سطح قرنیه شوند. زمانی که این عوارض در نتیجه درمان های مرسوم به وجود بیاید، ممکن است نیاز به انجام عمل جراحی پیوند قرنیه باشد. کدام شیوه درمان برای ام بهتر است؟ وضعیت چشم هایم تا چه حد وخیم است؟ آیا مکمل غذایی یا دارویی وجود دارد که به بهبود وضعیت ام کمک کند؟ اگر دچار علایم جدیدی شدم، چقدر صبر کرده و سپس به شما اطلاع دهم؟ اکنون که قوز قرنیه را تشخیص داده اید، هر چند وقت یکبار باید برای معاینه به شما مراجعه کنم؟ منایع: |
انتروپیون ( یا درون چرخش پلک یک عارضه چشمی است که در آن پلک چشم به سمت داخل برگشته و مژه ها و پوست با سطح چشم تماس داشته و باعث ایجاد سایش می شوند. این سایش به وجود آمده باعث ناراحتی و آزردگی فرد خواهد شد. زمانی که فرد مبتلا به درون چرخش پلک باشد، ممکن است پلک چشم همیشه به سمت داخل برگشته باشد یا تنها زمانی که فرد محکم پلک زده یا پلک ها را به هم فشار می دهد، این اتفاق بیفتد. درون چرخش پلک عارضه ای چشمی است که بیشتر افراد سالمند به آن مبتلا شده و معمولا پلک پایین بیمار درگیر خواهد شد. می توان با استفاده از داروهایی مثل اشک مصنوعی یا پمادهای روان کننده علایم ناشی از عارضه درون چرخش پلک را کاهش داد. با این حال برای درمان کامل این عارضه چشمی، فرد بیمار نیاز به عمل جراحی خواهد داشت. در صورت تداوم این عارضه ممکن است باعث آسیب قرنیه (لایه شفاف پوشاننده چشم) ، عفونت های چشمی و از دست دادن قدرت بینایی شود. انتروپیون معمولا به دلیل موارد زیر اتفاق میفتد: این اختلال با بالا رفتن سن و ورود به میانسالی، عضلات زیر چشم ضعیف تر شده و تاندون ها کشیده می شوند. در نتیجه ضعف عضلات علت اصلی بروز درون چرخش پلک است. در نتیجه آسیب دیدگی پوستی ناشی از مواد شیمیایی، ضربه یا جراحی نیز ممکن است پلک فرد به داخل کشیده شود. زیرا این عوامل می تواند به کلی انحنای چشم را از حالت طبیعی خارج کند. عفونت چشمی که به آن تراخم ( trachoma ) نیز گفته می شود، عارضه است که در بین مردم آفریقا، آسیا، آمریکای لاتین و خاورمیانه رایج بوده و می تواند باعث آسیب بخش داخلی پلک شود. در نتیجه فرد می تواند در نتیجه عفونت چشمی دچار درون چرخش پلک شده یا حتی برای همیشه بینایی خود را از دست بدهد. آزردگی چشمی در نتیجه خشکی یا التهابات ممکن است باعث شود تا فرد با مالیدن پلک ها یا محکم روی هم گذاشتن آن ها سعی در کاهش آزردگی ها داشته باشند. این رفتارها ممکن است باعث اسپاسم عضلات پلک شده و لبه پلک را به سمت داخل چشم برگرداند. عواملی که می تواند احتمال بروز انتروپیون را افزایش دهد، شامل موارد زیر می شود: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید هر چقدر مسن تر باشید، احتمال بروز این عارضه بیشتر خواهد بود. در صورتی که صورت شما دچار آسیب یا سوختگی شده. بافت آسیب دیده ممکن است احتمال بروز درون چرخش پلک را تا حد قابل توجهی افزایش دهد. از آن جایی که تراکوما می تواند باعث بروز در بخش داخلی پلک شود در نتیجه افراد مبتلا به این عفونت بیش از دیگران در معرض ابتلا به درون چرخش پلک قرار خواهند داشت. علایم و نشانه های ابتلا به درون چرخش پلک شامل موارد زیر می شود: احساس درد در داخل چشم افتادگی پوست اطراف چشم ها وجود قرمزی در داخل سفیدی چشم آزردگی و احساس وجود شیء خارجی در چشم که به آن گفته می شود. پوسته پوسته شدن یا ترشحات مخاطی در داخل پلک چشم حساسیت نسبت به نور که به آن فوتوفوبیا گفته می شود احتمال بروز مشکلات چشمی همانند آسیب قرنیه چشم نیز وجود خواهد داشت. در صورت تشخیص بیماری یا بروز عوارض زیر بهتر است سریعا به پزشک مراجعه کنید: افزایش سریع قرمزی چشم ها درد چشمی حساسیت به نور خورشید کاهش قدرت بینایی موارد گفته شده می تواند نشان دهنده آسیب قرنیه باشد که در صورت عدم پیگیری به بینایی فرد آسیب زده و آن را دچار مشکل خواهد کرد. اگر دایما احساس می کنید شیء خارجی در داخل چشم تان وجود داشته یا مژه های تان ظاهرا به سمت داخل برگشته، بهتر است سریعا به پزشک مراجعه کنید. زیرا در صورتی که عارضه چشمی درون چرخش پلک را بدون درمان به حال خود رها کنید ممکن است باعث آسیب دایمی به چشم تان شود. برای شروع درمان می توانید از اشک های مصنوعی و پمادهای روان کننده چشم استفاده کنید تا از چشم خود پیش از رسیدن به مطب پزشک محافظت کنید. آسیب و آزردگی قرنیه عوارض بسیاری جدی است که ممکن است در نتیجه درون چرخش پلک به وجود بیاید. زیرا آسیب به قرنیه می تواند باعث از دست دادن بینایی برای همیشه شود. به طور کلی نمی توان از بروز درون چرخش پلک جلوگیری کرد. اما می توانید از بروز درون چرخش پلک ناشی از عفونت تراکوما پیشگیری کنید. در صورتی که بعد از مسافرت به منطقه یا محلی که عفونت تراکوما در آن رایج است دچار قرمزی چشم شدید، بهتر است سریعا برای ارزیابی و درمان به چشم پزشک مراجعه کنید. می توان عارضه چشمی درون چرخش پلک را به سادگی با معاینه چشم تشخیص داد. پزشک ممکن است در حین فرآیند معاینه پلک ها چشم را کشیده یا از شما بخواهد تا با شدت زیاد پلک بزنید. این کار به پزشک کمک می کند تا وضعیت قرار گیری، قدرت عضلات و بسته شدن پلک ها را مورد ارزیابی قرار دهد. اگر درون چرخش پلک در نتیجه بافت زخم، جراحی قبلی یا بیماری های دیگر به وجود آمده باشد، پزشک بافت اطراف چشم را نیز مورد بررسی قرار خواهد داد. انتخاب شیوه درمان درون چرخش پلک به علت اصلی بروز درون چرخش پلک بستگی دارد. گاهی اوقات می توان از درمان های غیر جراحی موجود برای کاهش علایم و حفاظت از چشم ها در برابر آسیب دیدگی ها استفاده کرد. زمانی که التهاب یا عفونت باعث به وجود آمدن درون چرخش پلک (اسپاستیک درون چرخش پلک) شده باشد، پلک های تان بعد از درمان چشم عفونت کرده یا ملتهب شده به وضعیت قبلی خود باز خواهد گشت. اما در صورتی که علاوه بر عفونت و التهاب، پلک چشم فرد دچار اسکار بافتی شده باشد، ممکن است درون چرخش پلک بعد از درمان این موارد نیز پابرجا بوده و بهبودی حاصل نشود. لازم به ذکر است که درمان اصلاح کامل درون چرخش پلک تنها با عمل جراحی امکان پذیر خواهد بود. اما در صورتی که تحمل انجام عمل جراحی را نداشته یا باید به هر دلیلی آن را به ت خیر بیندازید، بهتر است از شیوه های درمان موقت استفاده کنید. چشم پزشک ممکن است برای کاهش علایم فرد مبتلا از لنزهای تماسی نرم به عنوان پانسمان قرنیه استفاده کند. تزریق مقداری بوتاکس به پلک پایینی می تواند به چرخش و خارج شدن پلک چشم کمک کند. از آن جایی که ت ثیر بوتاکس تنها تا ماه باقی خواهد ماند در نتیجه برای ماندگاری اثر بوتاکس باید بعد از مدت کوتاهی مجددا تزریق را تکرار کنید. این فرآیند می تواند با بی حسی موضعی در مطب پزشک انجام شود. بعد از بی حس کردن پلک چشم، پزشک با استفاده از چندین بخیه پلک چشم آسیب دیده را به وضعیت قبلی اش باز خواهد گرداند. بخیه ها باعث چرخش پلک به سمت بیرون شده و حتی بعد از باز کردن بخیه ها، بافت زخم باعث می شود تا پلک در همان وضعیت باقی بماند. البته بعد از گذشت چندین ماه ممکن است پلک چشم به سمت داخل برگردد. در نتیجه این تکنیک یک راه حل دایمی نیست. نوعی خاصی از چسب شفاف وجود دارد که می توان از آن برای جلوگیری از این عارضه استفاده کرد. نوع عمل جراحی انتخابی بستگی به شرایط و بافت اطراف چشم خواهد داشت. در صورتی که درون چرخش پلک مربوط به مشکلات افزایش سن باشد، پزشک با جراحی قسمت کوچکی از پلک پایین چشم را خواهد برداشت. این کار به سفت تر شدن تاندون ها و عضلات کمک زیادی خواهد کرد. در صورتی که بروز درون چرخش پلک به علت ضربه یا جراحی های قبلی باشد، پزشک جراح از پیوند غشای مخاطی برای بهبود بافت ها استفاده خواهد کرد. برای این کار از بافت های سقف دهان یا بینی استفاده می شود. برای انجام عمل جراحی پزشک از بی حسی موضعی برای بی حس کردن پلک چشم و اطراف آن استفاده می کند. همچنین این عمل جراحی ممکن است با توجه به شرایط بیمار به صورت سرپایی یا بستری انجام شود. ممکن است بعد از عمل جراحی به موارد زیر نیاز داشته باشید: استفاده از پماد آنتی بیوتیک برای چشم به مدت یک هفته استفاده از کمپرس سرد برای کاهش تورم و کبودی چشم احتمالا بعد از انجام عمل جراحی دچار موارد زیر خواهید شد: تورم موقت کبودی در اطراف چشم ها ممکن است بعد از عمل جراحی، احساس کنید که پلک های تان سفت شده اند. اما جای نگرانی نبوده و بعد از بهبودی پلک ها به وضعیت اولیه خود باز خواهند گشت. بخیه ها معمولا بعد از یک هفته از عمل جراحی کشیده شده و نهایتا تا دو هفته بعد از عمل جراحی تورم و کبودی ناشی از آن نیز به کلی محو خواهد شد. برای کاهش علایم آنتروپیون تا زمان عمل جراحی می توانید از موارد زیر استفاده کنید: اشک های مصنوعی و پمادهای چشمی با مرطوب نگه داشتن قرنیه به حفاظت از آن کمک خواهد کرد. می توانید برای خارج کردن پلک از داخل چشم خود از چسب های شفاف پوستی استفاده کنید. کافی است یک سر چسب را نزدیک قسمت پایینی مژه ها چسبانده و سپس به آرامی آن را کشیده و روی گونه ها بچسبانید. می توانید برای یادگیری تکنیک صحیح استفاده از چسب پوست از پزشک خود کمک بگیرید. در صورتی که شاهد بروز علایم و نشانه های آنتروپیون بودید، بهتر است ابتدا به پزشک عمومی یا خانوادگی خود مراجعه کنید. پزشک عمومی در صورت نیاز برای درمان اختلال به وجود آمده شما را به چشم پزشک ارجاع خواهد داد. بهتر است قبل از مراجعه به پزشک نکات زیر را مد نظر داشته باشید. قبل از قرار ملاقات با پزشک لیستی از موارد زیر تهیه کنید: همه داروها، ویتامین ها و مکمل هایی که مصرف می کنید را همراه با دوز مصرفی تان یادداشت کنید علایمی که داشته اید و مدت زمان علایم را یادداشت کنید بیماری ها، آسیب دیدگی و عمل های جراحی چشمی ای که قبلا داشته اید سوالاتی که باید از پزشک بپرسید عبارتند از: علت اصلی بروز این علایم چیست؟ چه آزمایشاتی باید انجام دهم؟ آیا این آزمایشات نیاز به آمادگی خاصی دارند؟ شرایط به وجود آمده موقتی است یا پایدار؟ آیا عارضه آنتروپین می تواند به بینایی ام آسیب برساند؟ چه درمان هایی برای این عارضه وجود دارد، شما کدام را پیشنهاد می کنید؟ عوارض احتمالی انجام عمل جراحی شامل چه مواردی می شود؟ آیا جایگزینی برای عمل جراحی وجود دارد؟ مبتلا به بیماری های دیگری هستم. چگونه می توانم این دو بیماری را باهم مدیریت کنم؟ آیا بروشور یا برگه ای در مورد این بیماری دارید؟ برای کسب اطلاعات بیشتر چه سایتی را پیشنهاد می کنید؟ پزشک در حین معاینه ممکن است سوالات زیر را از شما بپرسد: از چه زمانی شاهد بروز علایم بودید؟ آیا علایم به صورت ناگهانی بروز پیدا کرد و سپس به حالت قبل بازگشت؟ آیا در گذشته عمل جراحی چشم یا پلک داشته اید؟ آیا مشکل چشمی، عفونت یا آسیب دیدگی چشمی داشته اید؟ ایا از داروهای رقیق کننده خون استفاده می کنید؟ آیا آسپرین مصرف می کنید؟ آیا از قطره های چشمی استفاده می کنید؟ منبع: |
پیوند قرنیه (کراتوپلاستی) عملی جراحی ( Cornea transplant ) است که طی آن بخشی از قرنیه با بافت قرنیه اهدایی جایگزین می شود. قرنیه همان قسمت شفاف و گنبدی شکلی از چشم است که مسیول قدرت تمرکز چشم ها است. این عمل می تواند دوباره قدرت بینایی فرد را بازگردانده و به کاهش درد و بهبود ظاهری قرنیه بیمار آسیب دیده کمک کند. اکثر عمل های پیوند قرنیه موفقیت آمیز هستند اما همیشه احتمال بروز عوارض جانبی مثل پس زدن قرنیه اهدا شده وجود خواهد داشت. عمل کراتوپلاستی در بیشتر موارد برای بازگرداندن قدرت بینایی فرد با آسیب قرنیه مورد استفاده قرار می گیرد. انجام کراتوپلاستی می تواند تا حد زیادی به کاهش درد و دیگر علایم همراه با این بیماری کمک کند. تعدادی از موارد و علایمی که با انجام عمل کراتوپلاستی ممکن است درمان شود: بیرون زدگی قرنیه (کراتوکونوس) شده باشد. دیستروفی Fuch ' s نازک شدن قرنیه چشم زخم قرنیه در نتیجه آسیب دیدگی یا عفونت کدورت قرنیه تورم قرنیه عوارض جراحی های چشم به طور کلی عمل پیوند قرنیه چشم عمل جراحی ایمنی است، عوارض احتمالی پیوند قرنیه عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عفونت چشم افزایش احتمال بروز یا کاتاراکت افزایش فشار در داخل کره چشم یا گلاکوم یا آب سیاه مشکل با بخیه ها پس زدن قرنیه اهدایی تورم قرنیه چشم گاهی، سیستم ایمنی بدن فرد قرنیه اهدایی را قبول نکرده و به آن حمله می کند که به آن پس زدن عمل می گویند. در صورت بروز چنین اتفاقی ممکن است فرد نیاز به درمان دارویی یا کراتوپلاستی دیگری داشته باشد. در صورت مشاهده علایم و نشانه های زیر بهتر است با چشم پزشک خود ملاقات داشته باشید: کاهش یا از دست دادن بینایی درد چشم قرمزی چشم حساسیت نسبت به نور پس زدن پیوند قرنیه در حدود درصد موارد ممکن است اتفاق بیفتد. قبل از انجام عمل پیوند قرنیه بهتر است به موارد زیر توجه داشته باشید: پزشک در حین این معاینه به دنبال وضعیت و بیماری های چشمی است که بعد از عمل جراحی مشکل ساز شوند. چشم پزشک در مورد اندازه قرنیه اهدایی مورد نیاز فرد اطلاعاتی کسب کرده و اندازه نهایی را مشخص خواهد نمود. شاید نیاز باشد تا مصرف داروها یا مکمل های خاصی را پیش از انجام عمل جراحی کراتوپلاستی و با نظر پزشک کنار گذاشته و بیمار دیگر آن ها را مصرف نکند. مشکلات نامرتبط چشمی مثل عفونت یا التهاب ممکن است احتمال موفقیت آمیز بودن عمل جراحی کراتوپلاستی را کاهش دهد. در نتیجه بهتر است قبل از انجام عمل جراحی این موارد و سایر بیماری ها مورد بررسی قرار گیرد. بدون شک پزشک قبل از انجام عمل جراحی در مورد خطرات پیوند قرنیه و فرآیند آن با بیمار صحبت خواهد کرد. بیشتر قرنیه های اهدایی توسط افراد متوفی ت مین می شود. برخلاف عمل های جراحی مثل کلیه و کبد، عمل پیوند قرنیه نیاز به انتظار بیش از حد نداشته و راحت تر می توان اهدا کننده ای برای قرنیه یافت. علت این قضیه به علت تمایل افراد بیشتری برای اهدای قرنیه چشم شان بعد از فوت است مگر اینکه بیماری خاص چشمی قبل از مرگ داشته باشند. افرادی که مشکلاتی مثل عفونت، مشکلات سیستم عصبی مرکزی یا عمل جراحی چشم قبلی داشته و فوت کرده باشند، دیگر از قرنیه شان برای عمل پیوند استفاده نخواهد شد. عمل جراح با تزریق آرام بخش و بی حسی موضعی شروع می شود. البته در حین عمل جراحی کاملا بیهوش نخواهید بود ولی دردی هم حس نخواهید کرد. در حین انجام رایج ترین عمل جراحی پیوند قرنیه ( penetrating keratoplasty ) ، جراح تمام قسمت بیمار شده یا ناهنجار چشم را بریده و تکه ای کوچک از بافت قرنیه را خارج خواهد کرد. برای برش دقیق قرنیه از وسیله برنده ای به نام trephine استفاده خواهد شد. قرنیه اهدا شده نیز با توجه به اندازه ها بریده شده و در قسمت مورد نظر قرار خواهد گرفت. پزشک قرنیه را در جای خود قرار داده و سپس با دقت بخیه می زند. این بخیه ها در ملاقات های بعدی توسط چشم پزشک برداشته خواهد شد. در بعضی از موارد که فرد واجد شرایط انجام کراتوپلاستی نیست، پزشک به جای قرنیه اهدایی از (استفاده خواهد کرد. بعد از انجام و کامل شدن روند عمل جراحی سایر اقدامات عبارتند از: قطره ها و گاهی اوقات داروهای خوراکی بلافاصله بعد از انجام پیوند و در طول دوره ریکاوری برای فرد گیرنده قرنیه تجویز خواهد شد. معمولا این داروها برای کنترل عفونت، تورم و درد بعد از عمل تجویز می شود. برای حفاظت از چشم بعد از عمل و بهبود آن ممکن است پزشک استفاده از چشم بند را برایتان تجویز کند. بعد از انجام عمل کراتوپلاستی به خودتان فشار نیاورید، بهتر است به آرامی به روال روزانه بازگشته و کارهایتان را به آرامی از سر بگیرید. برای مابقی عمرتان نیز باید بیشتر مراقب مراقب چشم ها بوده و نگذارید آسیبی به چشم هایتان برسد. توقع معاینه های مکرر بعد از عمل را داشته باشید زیرا چشم پزشک می خواهد از بابت بروز عوارض یا پس زدن عمل پیوند اطمینان حاصل کند. اکثریت افرادی که کراتوپلاستی انجام می دهند بینایی شان به طور کامل یا نسبی بهبود خواهد یافت. نتیجه بعد از پیوند قرنیه بستگی به علت انجام عمل جراحی و میزان سلامتی فرد خواهد داشت. گاهی تا چندین ماه بینایی از قبل از پیوند قرنیه هم بدتر شود. بعد از بهبود یافتن لایه خارجی قرنیه که ممکن است چند هفته یا چند ماه زمان ببرد. پزشک برای بهبود بیشتر قدرت بینایی ممکن است از راهکارهای درمانی زیر استفاده کند: ( : بخیه هایی که برای ثابت نگه داشتن قرنیه پیوندی زده می شوند ممکن است باعث بروز برآمدگی ها و فرو رفتگی هایی روی سطح قرنیه شده و باعث تاری دید به صورت نقطه ای شوند. پزشک می تواند با باز کردن بعضی از بخیه ها و سفت کردن مابقی آن ها بخشی از دید فرد را اصلاح کند. اصلاح مشکلات بینایی. چشم مثل و را می توان با استفاده از عینک، لنزهای تماسی یا عمل جراحی لیزر برطرف کرده و بهبود بخشید. منبع: |
رتینوپاتی سروز مرکزی ( بیماری است که موجب جمع شدن مایعات (سروز) در پشت و زیر شبکیه چشم می شود. این عارضه خطرناک بوده و می تواند در نتیجه جدا شدن شبکیه مرکزی منجر به از دست دادن ناگهانی و یا تدریجی بینایی فرد شود. شبکیه مسیول پردازش و انتقال نور وارد شده به چشم ها بوده و نور را به شکل تصاویر قابل تشخیص در اختیار مغز قرار خواهد داد. در برخی از مبتلایان، درمان پزشکی نیاز نبوده و بینایی فرد بعد از گذشت مدت کوتاهی به حالت اولیه خود بر می گردد. با این حال توصیه می شود تا در صورت بروز علایم یا تغییراتی در بینایی، سریعا به پزشک مراجعه کند. این بیماری چشمی بیشتر در بین افراد میانسال و جوانان اتفاق افتاده و به دلایل ناشناخته شیوع آن در بین مردان بسیار بیشتر از زنان است. خوشبختانه از دست دادن بینایی موقتی بوده و در صورت تشخیص و درمان به موقع می توان آن را درمان کرد. اما در بعضی موارد ممکن است بیماری به نوع مزمن تبدیل شود. رتینوباتی، عارضه ای است با علل مختلف باعث اختلال در شبکیه و نهایتا منجر به نابینایی موقت و یا دایمی می گردد. علت اصلی بروز این بیماری کاملا مشخص نیست. مصرف هرگونه داروی کورتیکو استروییدی ممکن است باعث بروز یا تشدید بیماری شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید کورتیکو استرویید ماده ای است که در اسپری های مخصوص حساسیت بینی و کرم های پوستی ضد التهابی بدون نیاز به نسخه یافت می شود. ارتباطاتی بین بیماری رتینوپاتی سروز مرکزی و افراد مبتلا به اختلالات هیجانی یا برخی از اختلالات شخصیت "نوع A " وجود دارد. ممکن است که بدن مبتلایان به این اختلالات در مواقع استرس زا از طبیعی ترشح کرده و فرد را در معرض ابتلا به بیماری رتینوپاتی سروز مرکزی قرار دهد. به طور خلاصه پزشکان از علت اصلی بروز این بیماری بی اطلاع هستند. عوامل زیر ممکن است باعث بروز این عارضه شود: استرس احتمالا یکی از علل به وجود آمدن رتینوپاتی سروز مرکزی است. باعث تولید هورمونی با عنوان کورتیزول در بدن شده که به عنوان محرک این بیماری شناخته می شود. استفاده از داروهای کورتیزولی باعث التهاب و ترشح و تجمع مایعات در چشم فرد می شود. در نتیجه افرادی که از داروهای محتوی کورتیکو استرویید استفاده می کنند بیش از دیگران در معرض ابتلا به رتینوپاتی سروز مرکزی هستند. احتمال ابتلا به این بیماری در محدوده سنی و سال بوده و بروز آن در زنان بسیار کمتر از مردان است. عواملی که می توانند خطر بروز این بیماری را افزایش دهند، عبارتند از: بیماری های قلبی زنان باردار مصرف داروهای حاوی کورتیکو استروییدی مصرف داروهای حاوی مواد محرک مصرف برخی از داروهای ضد سرطان سابقه خانوادگی حتما در مورد داروهای مصرفی خود با پزشک مشورت کنید. یکی از شایع ترین علایم بروز رتینوپاتی سروز مرکزی، است. معاینه دقیق می تواند اختلال در قسمت های دیگر چشم را تشخیص دهد. البته با توجه به محل و مقدار مایع جمع شده در پشت شبکیه، بیماری رتینوپاتی سروز مرکزی ممکن است علایم خاصی از خود نشان ندهد. اگر قسمت خارجی ماکولا مبتلا شده باشد علایمی بروز نمی کند. ماکولا، بخشی از شبکیه است که در دیدن جزییات و کارهای دقیق مثل رانندگی، مطالعه و تشخیص چهره افراد نقش موثری دارد. فرد مبتلا به بیماری رتینوپاتی سروز مرکزی ممکن است متوجه تیره یا تار شدن نواحی مرکزی بینایی در یکی از چشم های خود شود. همانطور که گفتیم این عارضه در بیشتر موارد فقط یک چشم بیمار را درگیر می کند. ممکن است پیشرفت بیماری در مراحل مختلفی از زندگی فرد اتفاق افتاده و بروز علایم ناگهانی نباشد. علایم و نشانه های دیگر بروز رتینوپاتی سروز مرکزی ممکن است شامل موارد زیر باشد: اشیاء دورتر از محل واقعی شان دیده شوند سفیدی های چشم تیره و کدر شدند خطوط صاف کج به نظر برسند نقطه های سیاه و تیره در مرکز محدوده بینایی احساس شوند معمولا بروز این بیماری منجر به هیچ عارضه جانبی چشمی و بیماری های زمینه دیگر نخواهد بود. اما در افراد مبتلا به این بیماری، اگر مایع جمع شده در زیر ماکولا، به موقع خارج و برطرف نشود ممکن است فرد برای همیشه دید مرکزی خود را از دست بدهد. البته انجام بعضی از شیوه های درمانی نیز می تواند باعث بروز زخم و آسیب های بینایی شود. این بیماری در بسیاری از افراد مبتلا به رتینوپاتی سروز مرکزی، خود به خود بهبود یافته و نیاز به هیچ گونه درمان و دخالتی نخواهد داشت. اما در چنین مواردی بازهم نظارت پزشک و بررسی سیر بیماری و تخلیه مایعات ضروری است. در صورتی که مایع خود به خود از داخل چشم تخلیه شود احتمال بروز عوارض جانبی به حداقل ممکن خواهد رسید. هر فردی پس از احساس بروز تغییرات در بینایی باید به دنبال درمان باشد. تغییر در وضعیت بینایی ممکن است نشان دهنده یک بیماری زمینه ای باشد. از طرف دیگر در صورتی که بیماری های چشمی به سرعت تحت درمان قرار نگیرد ممکن است باعث بروز نابینایی و مشکل در دید شود. پزشک یک آزمایش کامل برای بررسی گشادی مردمک هر دو چشم انجام داده و تصاویری از شبکیه خواهد گرفت. با استفاده از این تصاویر گرفته شده می توان به بیماری رتینوپاتی سروز مرکزی پی برد. یکی دیگر از آزمایش های موجود مقطع نگاری همدوسی اپتیکی ( است که به تشخیص بیماری رتینوپاتی سروز مرکزی کمک خواهد کرد. آزمایش OCT کمک می کند تا پزشک بتواند شبکیه را در سطح میکروسکوپی تحت بررسی قرار داده و تجمع هر گونه مایعی در پشت شبکیه را تشخیص دهد. آزمایش دیگر موجود برای تشخیص رتینوپاتی سروز مرکزی، استفاده از آنزیوگرافی فلویورسین است که برای انجام آن رنگ به داخل رگ دست بیمار تزریق شده و برای تشخیص نشت مایعات در زیر شبکیه از آن عکس برداری خواهد شد. انجام این آزمایش همراه با OCT به تشخیص CSRC از دیگر بیماری های شبکیه که باعث تجمع مایع در ماکولا می شود، کمک بسیار زیادی خواهد کرد. بیماری رتینوپاتی سروز مرکزی بیشتر باعث بروز محدودیت های بینایی شده و معمولا بدون نیاز به هیچ درمانی بعد از گذشت چند هفته تا چند ماه بهبود خواهد یافت. این دارو بعد از ورود به چشم، با تاباندن لیزر سرد مخصوص بر روی محل نشت در CSRR مزمن فعال شده و علاوه بر درمان، مانع تکرار این بیماری خواهد شد. بهترین شیوه درمان، معمولا با توجه به شدت و علایم بیماری انتخاب خواهد شد. تشخیص به موقع و زود هنگام بیماری CSRC اهمیت بسیار زیادی داشته و می تواند تا حد زیادی از بروز نابینایی دایم جلوگیری کند. رتینوپاتی سروز مرکزی یک بیماری است که موجب جمع شدن مایعات در پشت شبکیه چشم می شود. این عارضه خطرناک بوده و می تواند در نتیجه جدا شدن شبکیه مرکزی منجر به از دست دادن ناگهانی بینایی یا نابینایی تدریجی فرد مبتلا شود. یکی از شایع ترین عوارض بروز رتینوپاتی سروز مرکزی، است. با این حال معاینه دقیق ممکن است نشان دهنده درگیر شدن بخشی از چشم دیگر نیز باشد. هر فردی پس از احساس بروز تغییرات در بینایی باید به دنبال درمان باشد. تغییر در وضعیت بینایی ممکن است نشان دهنده یک بیماری زمینه ای باشد. از طرف دیگر در صورتی که بیماری های چشمی به سرعت تحت درمان قرار نگیرد ممکن است باعث بروز نابینایی و مشکل در دید شود. با این حال ممکن است درمان بیماری رتینوپاتی سروز مرکزی نیاز به هیچ درمانی نداشته باشد اما تحت نظر پزشک بودن بعد از ابتلا به بیماری ضروری است. منابع: |
می تواند به دلایل مختلفی از مشکلات ساختاری تا نگرانی های روانی رخ دهد. بسیاری از زنان در مقطعی از زندگی خود مقاربت دردناک دارند. مقاربت دردناک، درد مداوم یا تکراری دستگاه تناسلی است که دقیقا قبل، حین یا بعد از مقاربت و نزدیکی رخ می دهد. درمان های دیسفورنیا روی علت اصلی متمرکز شده و می توانند به رفع یا کاهش این مشکل شایع کمک کنند. علت های جسمی مقاربت دردناک بسته به اینکه درد در هنگام ورود یا با فشار شدید ایجاد شود، متفاوت است. عوامل عاطفی ممکن است با بسیاری از انواع مقاربت دردناک همراه باشد. درد در زمان ورود آلت، ممکن است با طیف وسیعی از عوامل همراه باشد، از جمله: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید یا گرفتگی های غیر ارادی عضلات دیواره واژن التهاب، عفونت یا ضایعات پوستی در یا پس از یا یا در آسیب یا سوزش ناشی از عمل جراحی لگن یا بریدگی در هنگام زایمان ناهنجاری مادرزادی، مانند عدم وجود غیرطبیعی بودن واژن یا نامناسب تاثیر برخی داروها بر میل یا برانگیختگی جنسی مانند، و خاص دردشدید، معمولا با نفوذ عمیق رخ می دهد. این ممکن است در موقعیت های خاص بدتر باشد. علت آن عبارتند از: شامل، بیماری التهابی لگن، رحم رتروب شده، و می باشد. زخم ناشی از جراحی لگن از جمله می تواند باعث شود. درمان های پزشکی مانند و می توانند باعث ایجاد تغییراتی شوند که رابطه جنسی را دردناک می کند. احساسات عمیقا با فعالیت جنسی همراه هستند، بنابراین ممکن است در درد جنسی نقش موثری داشته باشند. عوامل عاطفی عبارتند از: ، نگرانی در مورد شکل ظاهر بدنی، ترس از صمیمی شدن یا مشکلات رابطه ای می تواند به پایین آمدن سطح برانگیختگی و در نتیجه ناراحتی یا درد مقاربتی منجر شود. عضلات کف لگن بیمار در پاسخ به سفت تر می شود. این می تواند منجر به درد در حین مقاربت شود. هر زن مبتلا به مقاربت دردناک سابقه سوءاستفاده جنسی ندارد، اما اگر زنی مورد سوءاستفاده قرار گرفته باشد، سوء استفاده جنسی می تواند خطر بروز مقاربت دردناک را افزایش دهد. به راحتی می توان گفت که آیا عوامل عاطفی با مقاربت دردناک همراه هستند یا نیستند. درد اولیه می تواند ترس از تکرار درد را بیشتر کرده و آرامش بیمار را در حین مقاربت مختل کند، در این صورت ممکن است درد بیمار بیشتر شود و حتی برای جلوگیری از درد بیشتر از برقراری رابطه جنسی خودداری کند. مقاربت دردناک، هم در زنان و هم مردان دیده می شود، اما این بیماری در زنان شایع تر است. دیسپارونی، یکی از شایع ترین مشکلات زنان یایسه است. به گفته کالج آمریکایی متخصص زنان و زایمان ( ACOG ) برخی از دلایل رابطه جنسی دردناک در مردان، عبارتند از: التهاب غده پروستات (پروستاتیت) پوست ختنه گاه به عقب رانده شده که می تواند باعث دخول دردناک گردد. بیماری های عفونی مانند برفک، که می تواند باعث درد و خارش، و برخی از امراض مقاربتی جنسی مثل شود. پارگی کوچک در پوست ختنه گاه که دیده نمی شود اما می تواند علت درد شدید و سوزش دردناک مقاربتی شود. درد و تورم بیضه که گاهی اوقات با برانگیختگی جنسی ایجاد می شود اما باعث نمی شود. همچنین می تواند نشانه عفونت مانند کلامیدیا باشد. زنان با شرایط زیر در معرض خطر ابتلا به مقاربت دردناک قرار دارند: زنان یایسه مبتلایان به عفونت ویروسی یا باکتریایی مصرف داروهایی که باعث شود. زنان مبتلا به مقاربت دردناک، ممکن است علایم زیر را احساس کنند: درد همراه با سوزش درد شدید در هنگام ورود درد فقط در هنگام ورود آلت جنسی درد با هر نوع دخول و ورود، از جمله قرار دادن تامپون درد دلهره آور و نگران کننده و طولانی مدت پس از مقاربت اگر در حین رابطه جنسی دردهای تکراری دارید، با پزشک مشورت کنید. درمان مشکل می تواند به روابط جنسی، صمیمیت عاطفی و وضعیت روانی بیمار کمک کند. ارزیابی پزشکی برای مقاربت دردناک معمولا شامل موارد زیر است: ممکن است پزشک از بیمار بپرسد که درد بیمار دقیقا از کجا شروع می شود، چه حسی دارد و آیا با تغییر موقعیت جنسی باز هم رخ می دهد و یا متوقف می شود. پزشک احتمالا درباره سابقه جنسی، تاریخچه جراحی و تجربیات قبلی زایمان بیمار سوالاتی بپرسد. بیماران نباید اجازه دهند که خجالت و شرمساری آن ها را از دادن جواب صریح به پزشک باز دارد. این سوالات سرنخ هایی را برای تشخیص علت درد، در اختیار پزشک می گذارد. در طی معاینه لگن، پزشک می تواند علایم ضایعات پوستی، عفونت یا مشکلات ساختاری دیگر را بررسی کند. او همچنین ممکن است با اعمال فشار ملایم بر دستگاه تناسلی و عضلات لگن سعی در شناسایی محل درد بیمار داشته باشد. پزشک می تواند از ابزاری به نام اسپکولوم برای جدا کردن دیواره های واژن و معاینه و مشاهده واژن بیمار استفاده کند. اگر بیمار در طول معاینه واژن احساس درد شدیدی داشته باشد می تواند به پزشک بگوید معاینه را متوقف کند. پزشک برای تایید و یا رد کردن برخی علت های مقاربت دردناک می تواند را نیز توصیه کند. گزینه های درمانی برای این بیماری بسته به علت درد، متفاوت است. اگر عفونت یا بیماری باعث ایجاد درد بیمار شده است، درمان عفونت و بیماری می تواند مشکل بیمار را برطرف کند. اگر داروی خاصی باعث بروز درد شده باشد تعویض داروهای تجویز شده و جایگزینی با داورهای دیگر نیز ممکن است علایم بیمار را از بین ببرد. برای بسیاری از زنان یایسه، مقاربت دردناک ناشی از است. غالبا با استروژن موضعی که مستقیما روی واژن اعمال می شود، این بیماری قابل درمان است. سازمان غذا و دارو، دارویی را برای درمان مقاربت دردناک متوسط تا شدید در زنانی که سطح استروژن پایینی دارند، تصویب کرد. این دارو مانند استروژن روی بافت داخلی واژن عمل می کند، اما این دارو ممکن است باعث گر گرفتگی شود و خطر، لخته شدن خون و سرطان غده رحم (آندومتر) را به همراه دارد. داروی دیگری برای تسکین مقاربت دردناک به صورت نوعی کپسول وجود دارد که بیمار می توانید روزانه در داخل واژن قرار دهید. برخی از روش های درمانی بدون عارضه نیز ممکن است در خصوص مقاربت دردناک به بیمار کمک کند: در روش حساسیت زدایی بیمار تمرینات آرام کننده واژن را یاد می گیرید که می تواند باعث کاهش درد شود. ممکن است بیمار بعد از درمان کامل، با یک واکنش عاطفی منفی دچار درد مقاربتی شود. اگر بیمار و همسر او به دلیل مقاربت دردناک از رابطه جنسی خودداری کنند، روی روابط عاطفی بیمار تاثیر منفی خواهد گذاشت. صحبت با مشاور یا می تواند به رفع این مشکلات کمک کند. همچنین می تواند در تغییر الگوهای تفکر منفی و رفتارها مفید باشد. بیمار و همسر او با چند تغییر ساده در روال جنسی خود می توانند درد را به حداقل برسانند. زنان بهتر است این راهکارها را در نظر بگیرند: اگر هنگام نفوذ درد شدید دارید، موقعیت های سکسی مختلفی ( POSITION ) را امتحان کنید. در صورتی که درد دارید، احساس خودتان و کاری که فکر می کنید همسرتان می تواند برای کاهش درد انجام دهد، را به او بگویید. پیش نوازی طولانی تر در قبل از برقراری رابطه جنسی می تواند به تحریک بهتر بیمار کمک کند. احتمال دارد با ت خیر در دخول، درد کاهش پیدا کند، پس سعی کنید زیاد عجله نکنید. روان کننده جنسی می تواند رابطه جنسی را راحت تر کند. مارک های مختلف را امتحان کنید تا بتوانید نوع مورد علاقه و متناسب خود را شناسایی کنید. قبل از رابطه جنسی مثانه خود را خالی کنید و بهتر است دوش گرم بگیرید. و در صورت امکان، قبل از رابطه جنسی یک داروی ضد درد بخورید. تا زمان بهبودی بیماری، بهتر است راه های دیگری را برای صمیمیت با همسر پیدا کنید. ماساژ و بوسیدن، جایگزین مقاربت هستند که می تواند راحت تر، عملی تر و سرگرم کننده تر از سکس روزمره باشد. بیماران می توانند برای آمادگی بهتر در زمان مراجعه به پزشک، لیستی از موارد زیر را تهیه کنند: مشکلات جنسی اطلاعات کلیدی پزشکی تمام داروها، ویتامین ها یا سایر مکمل های مصرفی از جمله دوز آن ها برخی از سوالاتی که باید از پزشک پرسیده شونند، عبارتند از: چه درمانی وجود دارد؟ چه عاملی می تواند باعث بروز مشکل من شده باشد؟ چه تغییراتی می توانم در شیوه زندگی ایجاد کنم تا وضعیتم بهبود یابد؟ پزشک ممکن است از بیمار سوالات زیر را بپرسد، از جمله: رابطه شما با همسرتان چگونه است؟ چه مدت رابطه جنسی دردناک داشته اید؟ درد را در کدام قسمت احساس می کنید؟ آیا با تحریک واژن، خارش، درد یا سوزش دارید؟ آیا فعالیت های غیرجنسی باعث درد می شود؟ احساس نگرانی در مورد نگرانی های جنسی شما چقدر است؟ آیا درد در هر بار که رابطه جنسی داشته باشید یا فقط در برخی شرایط خاص رخ می دهد؟ آیا امکان دارد که در مورد برخی از نگرانی های جنسی خود با شریک زندگی خود صحبت کنید؟ آیا تا به حال به بیماری ژنتیکی مهمی در ارتباط با سکس مبتلا شده اید یا جراحی زنان و زایمان انجام داده اید؟ منابع: |
اصطلاح آلبینیسم ( Albinism ) به زالی و سفید پوستی اشاره دارد که گروهی از اختلالات ارثی را در بر می گیرد. در پی ابتلای فرد به این اختلال، بدن فرد میزان کمتری ملانین تولید کرده یا اینکه به کلی ملانین ترشح نخواهد کرد. در حقیقت نوع و میزان ملانین که بدن فرد تولید می کند تعیین کننده رنگ پوست، موها و چشم های فرد است. همچنین ملانین نقش مهمی در عملکرد عصب های بینایی دارد، در نتیجه افراد مبتلا به آلبینیسم معمولا دچار مشکلات بینایی هستند. نشانه های بروز آلبینیسم معمولا از ظاهر پوست، رنگ موها و چشم های فرد پیدا است اما گاهی اوقات تشخیص تفاوت ها کار آسانی نخواهد بود. همچنین افراد مبتلا به آلبینیسم نسبت به قرار گرفتن در معرض نور خورشید حساس بوده و این کار باعث افزایش احتمال بروز سرطان پوست در فرد مبتلا خواهد شد. اگرچه که هیچ درمانی برای بیماری آلبینیسم وجود ندارد، افرادی که مبتلا به این اختلال هستند می توانند برای محافظت از پوست و چشم های خود اقداماتی انجام داده و از بروز عوارض این بیماری پیشگیری کنند. انواع بیماری آلبینیسم بر اساس ژن درگیر شده و شیوه به ارث رسیدن آن متفاوت خواهد بود. اما به طور بیماری آلبینسم در انواع زیر موجود است: این نوع از آلبینیسم شایع ترین نوع آن بوده و بیانگر به ارث رسیدن دو کپی از یک ژن جهش یافته است. هر کدام از این کپی ها از یکی از والد ها به شکل اتوزومال مغلوب به کودک منتقل شده است. این نتیجه جهش یکی از هفت ژن است که از OCA تا OCA را در بر می گیرد. ژن OCA باعث کاهش رنگدانه های پوستی، موها و چشم ها شده و علاوه بر آن می تواند مشکلات بینایی برای فرد مبتلا به همراه داشته باشد. میزان رنگدانه ها با توجه به نوع آن متفاوت بوده و رنگ اصلی پوست، موها و چشم ها را تعیین خواهد کرد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید این نوع از بیماری آلبینیسم فقط مربوط به چشم ها بوده و می تواند باعث مشکلات بینایی شود. شایع ترینی نوع آن نوع است که توسط ژن جهش یافته بر روی کروموزم X به فرد انتقال پیدا می کند. ژن مرتبط با آلبینیسم چشمی می تواند از مادر دارای یک ژن جهش یافته X به فرزندش منتقل شود. آلبینیسم چشمی بیشتر در مردان اتفاق افتاده و نسبت به OCA میزان شیوع کمتری دارد. به عنوان مثال سندرم Hermnsky - Pudlak که یکی از انواع OCA است می تواند باعث بروز خون ریزی، مشکلاتی مثل کبودی، بیماری های روده و ریه شود. سندرم Chediak - Higashi نیز که یکی از انواع OCA است می تواند باعث بروز مشکلات سیستم ایمنی همراه با بازگشت عفونت، ناهنجاری های عصبی و دیگر اختلالات جدی برای فرد مبتلا شود. ژن های متعددی به عنوان دستور العمل تولید ملانین در بدن عمل می کنند که وجود هر گونه مشکلی می تواند ترشح ملانین ها را با مشکل روبرو کند. ملانین ماده ای است که توسط سلول های پوستی (ملانوسیت) ترشح می شود. ملانین در پوست، مو و حتی چشم ها یافت شده و باعث تعیین رنگ آن ها خواهد شد. بیماری ژنتیکی آلبینیسم در نتیجه جهش یکی از ژن ها اتفاق میفتد. این بیماری انواع مختلفی داشته و با توجه به اینکه جهش در کدام یک از ژن ها اتفاق بیفتد، اختلال به وجود آمده نیز متفاوت خواهد بود. این جهش ژنی می تواند باعث توقف کامل ترشح ملانین شده یا فقط میزان ترشح آن را کاهش دهد. علایم و نشانه های بیماری آلبینیسم متفاوت بوده و می تواند پوست، مو و رنگ چشم ها و قدرت بینایی فرد را تحت ت ثیر قرار دهد. شایع ترین شکل آلبینیسم باعث ایجاد موها و پوست بسیار سفید شده و فرد مبتلا در مقایسه با خواهران و برادران خود دارای رنگ پوست، مو و چشم روشن تری خواهد بود. رنگ پوست (پیگمنتیشن) و رنگ مو ممکن است بین رنگ سفید تا قهوه ای بوده و حتی در بعضی از موارد ممکن است با رنگ پوست و مو والدین و خواهر و برادرانی که بیماری آلبینیسم ندارند، یکسان باشد. با قرار گرفتن افراد مبتلا به این بیماری در معرض نور خورشید، ممکن است موارد زیر بروز پیدا کند: کک و مک خال های پوستی همراه یا بدون رنگدانه. خال هایی که رنگ دانه ندارند معمولا به رنگ صورتی ظاهر می شوند بروز لکه های خورشیدی (لنتیگو) آفتاب سوختگی و عدم توانایی در برنزه کردن پوست در زیر آفتاب در بعضی از افراد مبتلا به آلبینیسم، رنگدانه های پوستی هیچ گاه تغییر پیدا نمی کنند. بقیه موارد مبتلا، ممکن است تولید ملانین در طول دوران کودکی و نوجوانی آغاز شده یا افزایش یافته و باعث تغییرات در رنگ پوست فرد شود. رنگ موها ممکن است بین محدوده رنگ سفید تا قهوه ای باشد. افراد مبتلا به آلبینیسم با نژادهای آسیایی و آفریقایی ممکن است رنگ موهای شان به رنگ های زرد، قرمز یا قهوه ای باشد. البته رنگ موهای فرد مبتلا ممکن است تا اوایل بزرگسالی تیره بوده یا در نتیجه قرار گرفتن در برابر مواد معدنی طبیعی در داخل آب یا محیط رنگ تیره گرفته باشد. اغلب رنگ مژه ها و ابروها در افراد مبتلا به آلبینیسم، رنگ پریده خواهد بود. رنگ چشم ها نیز ممکن است در محدوده آبی روشن تا قهوه ای بوده و با سن فرد رنگ آن تغییر پیدا کند. نبود رنگدانه در بخش رنگی چشم (عنبیه) ممکن است باعث شفاف شدن رنگ چشم شود. این به این معنی است که عنبیه نمی تواند کاملا مانع ورود نور به داخل چشم ها شده و به همین خاطر چشم های بسیار روشن در بعضی از نورها، قرمز رنگ به نظر خواهد رسید. یکی از ویژگی های اصلی انواع بیماری آلبینیسم، نقص بینایی است. مشکلات چشمی ممکن است شامل موارد زیر شود: حرکات چشمی غیر ارادی و سریع ( nystagmus ) حرکت سر مثل خم کردن و کج کردن سر برای کاهش حرکات غیر ارادی چشم ها و بهتر شدن کیفیت دید عدم توانایی در نگاه کردن مستقیم به یک شیء یا حرکت هماهنگ چشم ها ( strabismus ) یا بیش از حد حساسیت نسبت به نور (فوتوبیا) انحنای غیر طبیعی سطح چشم یا لنزهای داخل چشم (آستیگماتیسم) که باعث تاری دید فرد مبتلا می شود رشد غیر طبیعی شبکیه که باعث کاهش قدرت بینایی می شود پیام های عصبی از شبکیه به مغز که از مسیر عصبی معمول پیروی نمی کند (مسیر اشتباه عصب بینایی) دید عمقی ضعیف نابینایی قانونی (بینایی کمتر از / ) یا نابینایی کامل آلبینیسم ممکن است با عوارض جانبی پوستی، چشمی، اجتماعی و تغییرات خلق و خو همراه باشد. مشکلات به وجود آمده برای بینایی می تواند یادگیری، استخدام یا حتی امکان رانندگی فرد مبتلا را با مشکل مواجه کند. افراد مبتلا به آلبینیسم معمولا پوست بسیار حساسی داشته و نباید در معرض نور خورشید قرار بگیرند. سوختگی یکی از شایع ترین و جدی تری عوارضی است که در نتیجه ابتلا به آلبینسم ممکن است فرد را درگیر کند. این آفتاب سوختگی ها ممکن است با افزایش احتمال سرطان و ضخیم شدن پوست بیمار همراه باشد. بعضی از افراد مبتلا به آلبینیسم ممکن است دچار تبعیض شوند. واکنش مردم نسبت به افراد مبتلا به این بیماری ممکن است منفی بوده و باعث ناراحتی و فرق گذاشتن بین آن ها و افراد سالم شود. افراد مبتلا به بیماری آلبینیسم ممکن است توسط دیگران دچار تمسخر و اذیت کردن قرار گرفته و دایما به خاطر رنگ پوست خود توسط دیگران مورد کنجکاوی قرار بگیرند. این افراد کاملا نسبت به اعضای دیگر خانواده و هم سن های خودشان متمایز به نظر رسیده و ممکن است به عنوان فرد بیگانه با آن ها رفتار شود. همه این رفتارها ممکن است باعث گوشه گیری، کاهش اعتماد به نفس و استرس در فرد مبتلا شود. اگر یکی از اعضای خانواده تان مبتلا به بیماری آلبینیسم باشد، می توانید به مشاور ژنتیک مشاوره کرده و احتمال ابتلای کودک خود به این بیماری را تخمین بزنید. همچنین مشاور ژنتیک می تواند در مورد آزمایش های موجود برای تشخیص پیش از تولد این بیماری والدین را راهنمایی کند. در زمان تولد کودک، اگر پزشک متوجه نداشتن رنگدانه در موها یا پوستی شد که روی رنگ موها و مژه ها ت ثیر گذاشته بود احتمالا باید برای آزمایش چشم ها و بررسی رنگدانه های کودک به پزشک متخصص مراجعه کنید. در صورتی که خودتان متوجه بروز علایم آلبینیسم در کودک تان شدید، حتما در این مورد با پزشک صحبت کنید. کودک مبتلا به آلبینیسم دچار خون ریزی های متعدد، کبودی یا عفونت های مزمن می شود. ممکن است این علایم نشان دهنده سندرم Hermansky - pudlak یا سندرم Chediak - Higashi باشد. در این صورت باید سریعا به پزشک مراجعه کنید زیرا چنین اختلالاتی نادر اما جدی خواهد بود. تشخیص بیماری آلبینیسم بر اساس موارد زیر خواهد بود: معاینه فیزیکی که شامل بررسی رنگ پوست و رنگدانه های مو باشد. آزمایش کامل و معاینه چشم ها مقایسه رنگ پوست، مو و چشم کودک با دیگر اعضای خانواده بررسی سابقه پزشکی و بیماری ها مثل خون ریزی بدون وقفه، کبودی زیاد یا بروز عفونت های غیر منتظره یک چشم پزشک متخصص و پزشک متخصص اختلالات چشمی (اپتامولوژیست) باید معاینه چشم کودک را انجام دهند. این آزمایش شامل ارزیابی نیستاگموس، استرابیسم و فوتوبیا می شود. همچنین پزشک ممکن است با استفاده از وسایلی وضعیت شبکیه را مورد بررسی قرار دهد تا از بروز هرگونه علامت رشد غیر طبیعی در این قسمت اطمینان حاصل کند. مشاوره ژنتیک می تواند به تشخیص انواع بیماری آلبینیسم و وراثتی بودن آن کمک کند. از آن جایی که بیماری آلبینیسم یک اختلال ژنتیکی است در نتیجه امکان درمان و مداوا آن وجود ندارد. درمان این بیماری بر روی بهبود وضعیت چشمی و نظارت منظم بر روی ناهنجاری ها و مشکلات پوستی خواهد بود. تیم مراقبتی از بیماری آلبینیسم ممکن است شامل پزشک عمومی، پزشک متخصص چشم، پوست و ژنتیک شود. درمان های رایج بیماری آلبینیسم معمولا شامل موارد زیر می شود: این مرحله شامل معاینه منظم و سالیانه چشم توسط چشم پزشک بوده و فرد مبتلا در صورت نیاز باید از لنزهای اصلاحی استفاده کند. در بعضی از موارد ممکن است از عمل جراحی برای درمان مشکلات چشمی مرتبط با آلبینیسم استفاده شود. مراقبت از پوست و جلوگیری از بروز سرطان پوست. برای این کار پوست فرد باید هر سال حداقل یک بار برای تشخیص سرطان یا زخم های پوستی که منجر به بروز سرطان می شوند، مورد ارزیابی قرار گیرد. یکی از انواع سرطان های پوست که به آن ملانوما گفته می شود، ممکن است خود را به شکل زخم های صورتی رنگ پوستی نشان دهد. دقت داشته باشید که یا i نیز برای جلوگیری از بروز عوارض جانبی این بیماری نیاز به چکاب و تحت نظر بودن منظم خواهند داشت. می توانید با استفاده از اقدامات مراقبتی به کودک مبتلا خود کمک کنید: می توانید از ابزارهای مثل ذره بین های دستی یا ذره بین های قابل نصب بر روی عینک برای کمک به کودک خود در مدرسه کمک کنید. با استفاده از فاکتور حفاظتی در برابر نور خورشید کرم ضد آفتاب ( SPF ) حداقل یا بیشتر باید پوست کودک یا فرد مبتلا را در برابر اشعه UVA و UVB حفاظت کنید. ماندن طولانی مدت در اواسط روز آن هم در روزهای آفتابی یا ابری می تواند برای فرد مبتلا خطرناک باشد، در نتیجه بهتر است ساعات خروج منزل را به نحوی برنامه ریزی کنید که در زیر تابش آفتاب نباشید. بهتر است از لباس های رنگی، آستین بلند، شلوار بلند، جوراب و کلاه های لبه دار استفاده کنید تا از قسمت های وسیعی از پوست خود را در برابر اشعه UV حفاظت کنید. بهتر است در طول روز از عینک های دودی (فوتوکرومیک) با لنزهای تیره و محافظت کننده در برابر اشعه UV استفاده کنید. اگر کودک شما مبتلا به بیماری آلبینیسم است بهتر است در روزهای ابتدایی سال تحصیلی کودک خود را به مدرسه ببرید تا معلم و مدیران به سازگار شدن کودک شما با شرایط جدید در مدرسه کمک کنند. در صورت نیاز بهتر است در مورد بیماری کودک خود و اثرات این بیماری بر روی فرد با مسیولین مدرسه صحبت کرده و آن ها را کاملا نسبت به این موضوع آگاه کنید. همچنین بهتر است در مورد خدمات مدرسه برای چنین کودکانی سوال کرده و از امکانات موجود مطلع شوید. تنظیماتی که ممکن است به بهبود شرایط کلاسی یا کاری فرد مبتلا کمک کند: صندلی در قسمت جلویی کلاس و روبروی تخته کتاب های بزرگ و کامپیوتر تبلتی یادداشتی از موارد نوشته شده بر روی تخته برگه های پرینت شده با کیفیت بالا. به عنوان مثال دادن برگه های با قلم مشکی بر روی کاغذ سفید بسیار بهتر و خواناتر از پرینت قلم مشکی بر روی ورقه های رنگی خواهد بود. فونت های بزرگ برای مطالعه راحت تر پرهیز از نور زیاد یا روشنایی زیاد در کلاس یا محل کار اختصاص دادن زمان بیشتر برای خواندن مطالب یا امتحان دادن کودک مبتلا بهتر است به کودک مبتلا به آلبینیسم آموزش هایی داده شود تا بتواند با واکنش های مردم و اطرافیان به راحتی کنار بیاید. به عنوان مثال: تشویق کودک به صحبت کردن در مورد احساسات و تجربیات خود تمرین پاسخ دادن به سوالات عجیب و ناراحت کننده اطرافیان یافتن گروه حمایتی و گروهی از مبتلایان به بیماری آلبینیسم در صورت نیاز، صحبت و مشاوره گرفتن با روان شناس یا روان پزشک برای ارتباط سالم تر کودک و به دست آوردن مهارت های مقابله با دیگران منبع: |
گرد و غبار ترکیبی از ذرات داخل و خارج از منزل است که در هوا معلق و روی سطوح خانه مستقر می شود. تحقیقات انجام شده توسط محققان موسسه، از جمله شورای دفاع از منابع طبیعی ( NRDC ) ، نشان داده که گرد و غبار معمولی خانگی به طور متوسط حاوی ماده شیمیایی است. در درصد از کل نمونه های مورد بررسی گرد و غبار خانگی، ده ترکیب بسیار مضر در آن تشخیص داده شده است. محققان گرد و غبار خانه را به عنوان "پارکینگ مواد شیمیایی موجود در خانه" توصیف کرده و هشدار داده اند که افراد آن ها را استنشاق کرده و با دستان آلوده ذرات گرد و غبار را به دهان منتقل می کنند. محققان هشدار دادند که کودکان نسبت به بزرگسالان بیشتر در معرض این مواد شیمیایی قرار دارند. کودکان در برابر اثرات مضر سلامتی سموم آسیب پذیر هستند زیرا بدن و مغز کودکان در حال رشد است. مواد شیمیایی شناسایی شده از گرد و خاک در داخل خانه روی تلویزیون، مبلمان و کف پوش که می تواند باعث بیماری شوند، عبارتند از: فتالات ها، برای نرم کردن و انعطاف پذیری پلاستیک به خصوص در کفپوش های وینیل، پرده وینیل و بسته بندی مواد غذایی مورد استفاده قرار می گیرد. فتالات مواد موجود در گرد و غبار می تواند دستگاه تولید مثلی را مختل و باعث اختلال در هورمون شوند. فنل های محیطی به عنوان مواد نگهدارنده در شامپو، لوسیون، مواد آرایشی و همچنین در بطری های آب معدنی و مواد شوینده استفاده می شود. فنل های محیطی موجود در گرد و غبار خانگی همچنین با اختلال در سیستم تولید مثل و هورمون همراه هستند. بازدارنده های اشتعال در مبلمان، اسباب بازی های کودکان، وسایل برقی و عایق بندی ساختمان کاربرد دارند و در گرد و غبار خانگی یافت می شوند. بازدارنده های اشتعال هم می توانند باعث اختلال در دستگاه تناسلی، عصبی و هورمون ها شوند. عطرها در محصولات خوشبو کننده های هوا و گرد و غبار خانگی یافت می شود. اثرات سلامتی عطر های موجود در گرد و غبار خانگی ناشناخته است. تحقیقات نشان داده میزان گرد و غبار در خانه ها به سن خانه، تعداد افرادی که در آن زندگی می کنند و میزان استعمال دخانیات بستگی دارد. اما به طور کلی حدود % گرد و غبار خانگی از طریق پنجره ها، درها، دریچه ها و به طور قابل ملاحظه ای از کفش های افراد وارد منازل می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اجزاء تشکیل دهنده خارجی گرد و غبار خانگی، عبارتند از: کنه های گرد و غبار، آفات ها میکروسکوپی هستند که به طور طبیعی در محیط های مرطوب رشد می کنند. حتی اگر خانه به طور غیر طبیعی گرم و مرطوب نباشد، احتمالا آن ها روی ملافه، فرش و پرده مخفی می شوند و باعث می شوند. شوره سر حیوانات خانگی، لکه های ریزی هستند که از پوست حیوانات می ریزند و یکی دیگر از آلرژن های رایج موجود در گرد و غبار خانگی می باشند. حتی اگر شما در منزل خود حیوان خانگی نداشته باشید، افرادی که به خانه شما رفت و آمد می کنند، می توانند این ذرات را از محیط بیرون، وارد منزل شما کنند. هنگامی که شوره حیوان خانگی در روی سطوح خانه قرار می گیرند، باعث تجمع گرد و غبار و تشدید آلودگی می شوند. گرد و غبار اغلب حاوی پوست مرده و جداشده از بدن هستند. ذرات پوست مرده در خانه ها معلق می شوند و مانند آهنربا، گرد و غبار و سایر آلاینده های هوا در محیط داخلی را به خود جمع می کنند. علاوه بر آن، ذرات غذایی کوچک ریخته شده می توانند به عنوان یک جزء طبیعی گرد و غبار تبدیل شوند. قسمت های بدن و مدفوع حشرات به ویژه سوسک معمولا در گرد و غبار یافت می شود. محققان دریافتند که سرب، آرسنیک و DDT به مقدار کمی در گرد و غبار خانگی وجود دارند. نه تنها گرد و غبار باعث کثیف شدن محیط خانه می شود، بلکه می تواند بر سلامتی افراد خانه نیز ت ثیر بگذارد. به طور کلی، نوع و اندازه یک ذره گرد و غبار، میزان سمی بودن آن و محل تاثیر گذاری روی سیستم تنفسی را مشخص می کند. ذرات گرد و غبار بزرگتر معمولا هنگام تنفس در قسمت بینی و دهان شما به دام میفتند و این قسمت ها را تحت تاثیر قرار می دهند. ذرات ریز گرد و غبار خطر بیشتری دارند. آن ها می توانند به ریه ها نفود کنند و مستقیما وارد جریان خون شوند. فاکتورهای دیگری که می توانند روی سلامتی شما ت ثیر بگذارند، میزان گرد و غبار موجود در هوا و مدت زمان قرار گرفتن در معرض آن است. حتی مقادیر اندکی گرد و غبار می تواند در افرادی که آلرژی به گرد و غبار دارند، واکنش های آلرژیک ایجاد کند. حتی برای افرادی که آلرژی خاصی ندارند، تنفس مقدار زیاد گرد و غبار می تواند برای سلامتی فرد مضر باشد. علایم واکنش آلرژیک به گرد و غبار شامل موارد زیر است: عطسه خارش گلو آبریزش بینی گرفتگی بینی سرفه کردن قرمزی و خارش چشم حساسیت به گرد و غبار در مبتلایان آسم می تواند باعث تشدید علایم مانند مشکل تنفس، سفتی در قفسه سینه و خس خس سینه شوند. صرف نظر از اینکه نسبت به گرد و غبار حساسیت دارید یا نه، مهم است که میزان گرد و غبار منزل خود را به حداقل برسانید. در حقیقت، بیشتر سطوح منازل یک لایه نازک از گرد و غبار را جمع می کنند. اما گرد و غبار در قسمت های خاصی از خانه بیشتر تجمع می یابد. مکان های تجمع گرد و غبار خانگی، عبارتند از: پرده ها مکان اصلی جمع آوری گرد و غبار خانگی هستند. ذرات گرد و غبار می تواند روی رایانه ها، تلویزیون ها و وسایل برقی جمع شود. هر وسیله ای که با برق کار می کند باید مرتبا از گرد و غبار پاک و تمیز گردد. پنکه های سقفی و لامپ های روشنایی اولین جایی هستند که گرد و غبار روی آن ها قرار می گیرد. چون ذرات گرد و غبار به راحتی روی وسایل معلق مستقر می شوند. میزان گرد و غباری که روی درها، پنجره هاو کابینت ها جمع می شوند می تواند نگران کننده باشد. خاک، گرده و ذرات گرد و غبار می توانند روی سطوح کف های خانه پخش شوند. شما هرگز نمی توانید به طور صددرصد از شر گرد و غبار های منزل خود خلاص شوید. با رعایت برخی راهکار ها می توانید میزان گرد و غبار را کاهش دهید: برای پاک کردن گرد و غبار از سطوح، از یک پارچه مرطوب و مواد تمیز کننده سطوح و یا مبلمان استفاده کنید. هنگامی که سطوح از سمت پایین به بالا تمیز می شوند، گرد و غبار به طور کامل از بین نمی روند. برعکس گرد و غبار از مناطق بالاتر به قسمت های پایین تر منتقل می شوند. سعی کنید سطوح را از سمت بالا به پایین تمیز کنید. برای کاهش انتشار گرد و غبار خانه هنگام تمیزی و نظافت از جاروبرقی با یک کیسه میکروفیلتر دو لایه یا فیلتر ذرات با راندمان بالا ( HEPA ) استفاده کنید. شوره های حیوان خانگی و پوست مرده جدا شده از سطح بدن می توانند در ملافه و بالش جمع شوند. با شستن هفتگی آن ها میزان به کاهش ذرات گرد و غبار در اتاق خواب خود را کاهش دهید. تمام ملافه ها، پتو ها، بالش ها و روتختی ها را در آب داغ با حداقل . درجه سانتی گراد بشویید. علاوه بر تمیز کردن سطوح دیگر در خانه باید به وسایل الکترونیکی و برقی توجه ویژه ای داشته باشید. تمیز کردن آن ها، هم باعث کاهش آلودگی منزل شما و هم افزایش کارایی وسایل می شود. در صورت امکان، برای منزل خود کف های چوبی را انتخاب کنید. تمیز کردن گرد و غبار از کف های چوبی بسیار ساده و راحت تر است. علاوه بر آن، سعی کنید از پوشیدن کفش در منزل و حتی قرار دادن آن ها در جلو درب خودداری کنید. با تمیز کردن منزل و از بین بردن گرد و غبار از ورود آفات ها به محیط منزل خود جلوگیری کنید زیرا در صورت ورود، کنترل آن ها دشوار است. اسباب بازی های کودک خود را اغلب در آب گرم بشویید و آن ها را کاملا خشک کنید. از ملافه های که گرد و غبار را به راحتی جذب کرده و به سختی تمیز می شوند، اجتناب کنید. تشک و بالش های خود را در پوشش های ضد گرد و غبار یا مسدود کننده آلرژن نگه دارید. این روکش ها، مانع از جذب و نفوذ گرد و غبار به بافت پارچه می شوند. فرش یک زیستگاه راحت برای کنه های گرد و غبار است. زیرا فرش رطوبت را نگه می دارد و محیط مرطوب را برای کنه ها فراهم می کند. در صورت امکان، فرش های اتاق خواب را با و یا مشمع کف جایگزین کنید. در واحدهای گرمایشی و تهویه مطبوع می توانند کثیفی، کنه های گرد و غبار و شوره های حیوان خانگی را به دام بیندازند. تعویض منظم آن ها می تواند از تجمع گرد و غبار جلوگیری کند. رطوبت نسبی زیر درصد در خانه کافی است سعی کنید این رطوبت در منزل شما حفظ شود. رطوبت گیر یا تهویه هوا می تواند به پایین نگه داشتن رطوبت کمک کند. یک فیلتر رسانه ای با راندمان بالا را در آشپزخانه و حمام و سرویس بهداشتی نصب کنید. به دنبال یک فیلتر با حداقل کارایی ( MERV ) از یا باشید. هر سه ماه یکبار فیلتر ها را عوض کنید. از یک رطوب - سنج برای اندازه گیری سطح رطوبت استفاده کنید. منابع: |
بیماری فلج بل که آن را با نام فلج صورت نیز می شناسند، ممکن است در هر سن و سالی اتفاق بیفتد. علت اصلی بروز بیماری فلج بل هنوز مشخص نیست ولی بسیاری از متخصصان بر این باورند که علت اصلی بروز فلج بل التهابات و تورمی است که در عصب های کنترل کننده عضلات نیمی از صورت اتفاق میفتد. در بعضی از موارد نیز می توان گفت علت بروز فلج بل واکنش بدن نسبت به یک عفونت ویروسی است. عصب صورت، عصبی است که عضلات یک سمت صورت را کنترل می کند. این عصب اجازه می دهد تا بتوانید احساسات خود مثل خنده، گریه را بروز داده یا حتی چشمک بزنید. آسیب عصب صورت می تواند علاوه بر نقص فیزیکی، مشکلات اجتماعی و روانی متعددی را برای فرد به همراه داشته باشد. جالب است بدانید که عصب صورت، هفتمین عصب از مجموع دوازده عصب موجود در داخل جمجمه است. هر شخصی دو عصب صورت دارد که هر یک مسیول عملکرد عضلات نیمی از صورت است. عصب صورت در کنار عصب شنوایی (هشتمین عصب جمجمعه ای) قرار گرفته و از کنار گوش میانی عبور می کند. این عصب از جلوی گوش (حفره ای در جمجمعه) وجود داشته و سپس به غده پاروتید ( parotid ) وارد شده و در آنجا به چندین شاخه تقسیم شده و وظیفه عملکرد حرکتی عضلات مختلف سر و گردن را به عهده خواهد گرفت. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اگرچه که هنوز علت اصلی بروز بیماری فلج بل مشخص نیست اما اغلب افراد علت بروز آن را به عفونت ویروسی نسبت می دهند. ویروس هایی که با بروز فلج بل ارتباط مستقیم دارند شامل موارد زیر می شوند: تبخال سرد و تبخال ناحیه تناسلی ( و (هرپس زوستر) مونونو کلیوز عفونی (اپستین - بار) عفونت های سیتو مگالوویروس ( cytomegalovirus ) بیماری های تنفسی (آدنو ویروس) سرخک آلمانی (سرخچه) (ویروس اوریون) آنفولانزا (آنفولانزا B ) بیماری دست و پا و دهان ( coxasachievirus ) به طور کلی فلج بل می تواند باعث ضعف و فلج عضلات صورت بشود. خشکی چشم یا دهان، تغییر مزه دهان در قسمت فلج شده یا ترشح بیش از حد بزاق یا اشک نیز از جمله علایمی است که در نتیجه بروز بیماری فلج بل اتفاق میفتد. با این حال بروز یکی از این علایم نشان دهنده مشکل عصب صورت نبوده و برای تشخیص دقیق تر بیمار باید توسط پزشک مورد معاینه قرار بگیرد. علایم مشکل عصب صورت ممکن است با توجه به شدت بیماری و میزان آسیب دیدگی به عصب ها متفاوت باشد. گاهی اوقات ممکن است فقط بخشی از عصب های صورت تحت ت ثیر قرار گرفته و در موارد حاد تمامی عضلات نیمی از صورت به صورت همزمان کاملا فلج شوند. برخی عوامل می تواند خطر بروز بیماری را افزایش دهند، مانند: بارداری به خصوص در سه ماهه اول عفونت دستگاه تنفسی مثل سرما خوردگی و تب بیماری دیابت به ندرت ممکن است شخصی که یک بار به بیماری فلج بل دچار شده و بهبود یافته، مجددا به این بیماریی دچار شود. اما در بعضی از موارد ممکن است فردی به خاطر استعداد ژنتیکی، بارها مورد حمله این بیماری قرار بگیرد. انواع مختلفی از اختلالات عصب صورت وجود دارد: مثل ضربه در بدو تولد شکستگی های جمجمه ای آسیب دیدگی های صورت گوش میانی یا ضربه در حین جراحی بیماری های سیستم عصبی مثل سکته مغزی که ساقه مغز را درگیر کند عفونت گوش یا صورت ویروس هرپس زوستر عصب صورت ( Ramsay hunt syndrome ) تومورهایی مثل نوروما آکوستیک schwannoma ، cholesteatoma تومور های پاراتویید و تومورهای گلوموس سموم ناشی از الکل یا مسمومیت با مونو اکسید کربن بیماری فلج بل که به آن فلج عصب صورت ایدیوپاتیک نیز گفته می شود. این عارضه معمولا با دیابت یا بارداری اتفاق میفتد. هیچ آزمایش خاصی برای تشخیص بیماری فلج بل وجود ندارد. معاینه پزشک بعد از نگاه کردن به وضعیت صورت از بیمار درخواست می کند تا همراه با بستن چشم، عضلات دیگر صورت خود را تکان داده و مثلا ابروها را بالا برده، دندان های خود را نشان داده یا اخم کند. تشخیص افتراقی بیماری های دیگری مثل حمله قلبی، عفونت، بیماری ایم و تومورها نیز می تواند باعث ضعیف شدن عضلات صورت و علایمی شبیه بیماری فلج بل شود. در صورتی که علت بروز علایم مشخص نباشد، پزشک از آزمایش های زیر برای تشخیص علت اصلی بروز علایم فلج صورت کمک خواهد گرفت: این آزمایش وجود آسیب عصبی و میزان شدت آن را ت یید خواهد کرد. آزمایش EMG فعالیت الکتریکی عضله مسیول تحریک و سرعت عکس العمل ها را بمورد بررسی قرار خواهد داد. می توان با استفاده از تصویر برداری ام آر آی ( MRI ) یا همان تصویر برداری مغناطیسی یا سی تی اسکن علت اصلی فشار بر روی عصب صورت مثل تومور یا شکستگی استخوان جمجمه را تشخیص داد. بیماری فلج بل خفیف معمولا بعد از گذشت یک ماه خود به خود بهبود خواهد یافت. اما بازیابی بعد از ابتلا به فلج بل شدید ممکن است به زمان طولانی تری نیاز داشته باشد. عوارض جانبی ابتلا به بیماری بل شامل موارد زیر می شود: رشد غیر طبیعی فیبرهای عصبی و در نتیجه بروز انقباض غیر ارادی عضلات خاص هنگام تلاش برای حرکت دادن عضلات دیگر صورت ( synkinesis ) به عنوان مثال ممکن است چشم قسمت درگیر صورت هنگام لبخند زدن فرد خود به خود بسته شود. نابینایی جزیی یا کامل فرد که ممکن است در نتیجه خشکی بیش از حد چشم و آسیب به قرنیه چشم اتفاق بیفتد. در بیشتر افراد، بروز فلج بل یک عارضه موقتی بوده و بعد از مدتی درمان می شود. علایم این بیماری معمولا بعد از گذشت چند هفته بهبود یافته و درمان کامل بعد از گذشت ماه اتفاق خواهد افتاد. البته در بعضی از موارد به خصوص ممکن است بعضی از علایم بیماری فلج بل تا انتهای عمر همراه بیمار باقی مانده و هیچ گاه بهبود نیابد. به ندرت پیش میاید که بیماری فلج بل بعد از درمان مجددا برگشته و فرد را درگیر کند. بهترین راه پیشگیری، سبک زندگی سالم برای کاهش احتمال ابتلا به دیابت، سرطان و عفونت های دیگر است. بسیاری از افراد مبتلا به فلج بل بدون نیاز به درمان بهبود می یابند. همچنین نمی توان برای همه افراد مبتلا به فلج بل یک درمان به خصوص پیشنهاد کرد و پزشک با توجه به شدت بیماری ممکن است درمان هایی مثل فیزیوتراپی و جراحی را نیز برای افزایش سرعت بهبود پیشنهاد کند. داروهایی که معمولا برای درمان فلج بل مورد استفاده قرار می گیرند شامل موارد زیر می شوند: این داروها ضد التهاب های قدرتمندی هستند که می توانند تورم عصب صورت را تا حد قابل توجهی کاهش دهند. بعد از مصرف این داروها عصب صورت دیگر مشکلی با حفره باریک داخل جمجمه نداشته و عملکرد آن به حالت اولیه باز خواهد گشت. در صورتی که بیماری فلج بل به موقع تشخیص داده شده و در روز های ابتدایی تحت درمان با کورتیکو استرویید قرار بگیرد، نتیجه بسیار بهتری حاصل خواهد شد. هنوز ت ثیر داروهای ضد ویروس بر روی بیماری بل موضوعی ابهام برانگیز است. زیرا مصرف داروهای ضد ویروس به تنهایی هیچ تفاوتی با دارو نماها (پلاسیبو) نداشته است. اما زمانی که ضد ویروس ها همراه با استرویید ها مصرف می شوند به درمان بعضی از بیماران مبتلا به فلج بل کمک می کنند. با این حال هنوز این موضوع ت یید نشده است. عضلات فلج شده ممکن است به مرور زمان کوتاه و کوچک تر شده و انقباض دایمی در بعضی از قسمت های صورت به وجود بیاورد. فیزیو تراپی به درمان چنین مشکلاتی کمک کرده و می توان با استفاده از ماساژ و ورزش عضلات صورت از بروز مجدد چنین عوارضی اجتناب کرد. در گذشته از عمل جراحی ضد فشار برای برداشتن فشار از روی عصب صورت استفاده می شده است. در حین این عمل مجرای اسکلتی داخل جمجمه را بازتر می کردند تا به کلی مشکل عصب برطرف شود. اما امروزه دیگر نیازی به انجام عمل جراحی برای رفع فشار نیست. زیرا در بعضی از موارد ممکن است در نتیجه این عمل جراحی فرد کاملا شنوایی خود را از دست بدهد. در بعضی از موارد نادر ممکن است برای اصلاح آسیب های عصب صورت پایدار از جراحی پلاستیک برای درمان استفاده شود. درمان های خانگی برای بهبود علایم فلج بل شامل موارد زیر می شود: در صورت مشکل برای چشم و عدم توانایی در بستن کامل آن، فرد باید از قطره های چشمی در طول روز و پمادهای چشمی در طول شب استفاده کند تا رطوبت چشم کم نشود. همچنین بهتر است از عینک در طول روز و چشم بند در طول شب استفاده کرد تا در طول مدت درمان آسیبی به چشم وارد نشود. می توان برای کاهش درد در طول مدت زمان درمان و بهبودی از دارو های بدون نیاز به نسخه ای مثل آسپرین، ایبوپروفین یا استفامینوفن و یا داروهای ضد التهاب غیر استروییدی استفاده کرد. ماساژ دادن و انجام ورزش های صورت با توجه به دستور العمل فیزیوتراپ به آرامش بیشتر عضلات صورت و بهبودی سریع تر آن ها کمک خواهد کرد. در صورتی که در ناحیه صورت احساس درد می کنید، بهتر است از راه حل های زیر استفاده کنید: می توانید تا مراجعه به پزشک از سکن هایی مثل آسپرین، ایبوپروفن و استامینوفن برای کاهش دردها استفاده کنید. می توانید روزی چند بار برای کاهش درد از پارچه خیسانده در داخل آب گرم استفاده کنید. همچنین در صورتی که چشم هایتان به طور کامل بسته نمی شود بهتر است برای کاهش عوارض جانبی اقدامات زیر را انجام دهید: در طول روز چندین بار با استفاده از انگشت برای بستن چشم های خود استفاده کنید. از قطره های مرطوب کننده و اشک چشم ها استفاده کنید. در طول روز برای محافظت از چشم خود از عینک استفاده کنید. در طول شب و هنگام خواب برای جلوگیری از آسیب به قرنیه چشم از چشم بند استفاده کنید. اگرچه که شواهد کافی برای ت یید درمان های جایگزین فلج بل وجود ندارد با این حال بعضی از افراد ممکن است بعد از استفاده از درمان های زیر نتیجه بگیرند: با قرار دادن سوزن در بعضی از نواحی خاص پوست می توان باعث تحریک عصب و عضلات شده و درمان را سرعت بخشید. می توانید با یادگیری نحوه استفاده از افکار برای کنترل بدن، کنترل بهتری روی عضلات صورت خود داشته باشید. احتمالا ابتدا برای تشخیص این بیماری به پزشک عمومی مراجعه خواهید کرد. پزشک نیز ممکن است برای درمان یا تشخیص دقیق و سریع تر شما را به پزشک نورولوژیست (متخصص مغز و اعصاب) ارجاع دهد. اما از آن جایی که مدت زمان ویزیت کوتاه است، بهتر است خود را برای این قرار ملاقات آماده کرده و نهایت استفاده را از این زمان محدود ببرید. حتما همه علایم مربوط و غیر مربوط خود را روی کاغذ یادداشت کنید تا در زمان ویزیت از پزشک معالج خود بپرسید. بهتر است استرس و فشار های اخیر زندگی را یادداشت کنید. انتقال این گونه اطلاعات به تشخیص سریع تر و دقیق پزشک کمک زیادی خواهد نمود. بهتر است از داروها، ویتامین ها یا مکمل هایی که به صورت روزانه مصرف می کنید لیستی تهیه کرده و میزان مصرف هرکدام را در کنار آن یادداشت کنید. گاهی اوقات به خاطر آوردن تمام اطلاعات در حین ملاقات با پزشک کار دشواری است. همراهی شخص دیگری از دوستان و اعضای خانواده می تواند از فراموش کردن موارد مهم جلوگیری کرده و باعث شود تا بتوانید تمام موارد را با جزییات به خاطر بیاورید. برای لیست سوالات مهم و ضروری می توانید از لیست زیر استفاده کرده و سوالات خود را بر اساس اولویت دسته بندی کنید: سوالات بیمار از پزشک علت اصلی بروز این علایم چیست؟ چه آزمایشاتی نیاز است که انجام دهم؟ آیا علایم به وجود آمده موقتی است یا دایمی؟ آیا ممکن است بروز علایم علت دیگری داشته باشد؟ چه درمان هایی را برای بیماری فلج بل توصیه می کنید؟ آیا درمان های جایگزینی برای این شیوه درمانی وجود دارد؟ بنده مبتلا به بیماری های دیگری نیز هستم. چگونه می توانم این دو بیماری را به صورت همزمان مدیریت کنم؟ آیا بروشور یا برگه پرینت شده ای در مورد این بیماری دارید؟ برای کسب اطلاعات بیشتر مطالعه چه سایتی را پیشنهاد می کنید؟ در پرسیدن سوالات هیچ شک و تردیدی نداشته و تمامی سوالات خود را از پزشک بپرسید. چه زمانی شاهد بروز علایم بیماری بودید؟ آیا علایم تان دایمی است یا به صورت موقتی ظاهر شده و بعد از مدتی از بین می روند؟ آیا چیزی باعث بهبود علایم تان می شود؟ آیا چیزی باعث بدتر شدن علایم تان می شود؟ آیا کسی در بین اعضای خانواده تان دچار بیماری فلج بل یا فلج صورت شده است؟ آیا شاهد بروز علایم نشان دهنده عفونت نیز بوده اید؟ علایم تان تا چه میزان شدید است؟ منابع: |
دارو های ضد التهاب غیر استروییدی ( NONE STREOID ANTI INFLAMATORY DRUGE ) دارو هایی هستند که باعث تسکین یا کاهش درد می شوند. محبوب ترین نمونه های این داروها، آسپرین و ایبوپروفن می باشند. دارو های ضد التهابی غیر استروییدی ( NSAIDs ) همچنین تحت تعریف وسیعی از مسکن های غیر افیونی قرار دارند که به طور معمول برای انواع شدیدتر درد کاربرد دارند. دارو های ضد التهابی غیر استروییدی ( NSAIDs ) با مسدود کردن آنزیم COX و کاهش میزان پروستاگلاندین در سراسر بدن باعث تسکین التهاب مداوم، درد و تب می شوند. پروستاگلاندین ها در سلول های بدن توسط آنزیم سیکلوکسیژناز ( COX ) تولید می شوند و چندین کارکرد مهم دارند. آن ها التهاب لازم را برای بهبودی ایجاد می کنند، اما باعث درد و تب نیز می شوند. پروستاگلاندین ها همچنین عملکرد لخته شدن خون را پشتیبانی و از پوشش معده در برابر اثرات مضر اسید محافظت می کند. مصرف NSAID ها و تاثیر آن ها بر روی پروستاگلاندین ها می توانند باعث ایجاد زخم و خون ریزی معده شود. انواع مختلف دارو های ضد التهابی غیر استروییدی عبارتند از: سالسالات ناپروکسن oxaprozin piroxicam celecoxib ایندومتاسین Lodine سولینداک تولمتین Toradol Relafen Dolobid کتوپروفن دیکلوفناک NSAID ها در درجه اول برای درمان التهاب، درد خفیف تا متوسط و تب استفاده می شوند. آن ها در برخی موارد خاص هم کاربرد دارند، از جمله: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سردرد صدمات ورزشی گرفتگی قاعدگی اسپوندیلیت آنکیلوزان NSAID ها در بسیاری از دارو های سرماخوردگی و حساسیت وجود دارند. Ketorolac فقط در کوتاه مدت برای درمان درد حاد نسبتا شدید استفاده می شود. Celecoxib برای درمان آدنوماس خانوادگی ( FAP ) و پیشگیری از تشکیل و رشد پولیپ های روده بزرگ استفاده می شود. آسپرین به عنوان یک NSAID برای جلوگیری از لخته شدن خون و سکته مغزی و حمله قلبی در افراد در معرض خطر سکته های قلبی به کار می رود. NSAID های بدون نسخه در تسکین درد به خوبی تاثیر می گذارند، اما برای استفاده کوتاه مدت مفید هستند. از دارو های ضد التهابی غیر استروییدی بدون نسخه برای تسکین درد و تب نباید بیش از سه روز استفاده شود. در صورت درد شدید با مشورت پزشک می توانید تا روز هم از آن ها استفاده کنید. در صورتی که پزشک، مصرف NSAID ها را برای طولانی مدت تجویز کند، شما باید مراقب عوارض جانبی مضر دارو ها باشید. اگر عوارض جانبی شدیدی بروز کنند، ممکن است روی درمان شما تاثیر منفی داشته باشند. مدت زمان تاثیر گذاری دارو های ضد التهابی به نوع دارو و شرایط تحت درمان بستگی دارد. برخی از NSAID ها ممکن است طی چند ساعت تاثیر خودشان را بگذارند، در حالی که برخی دیگر یک یا دو هفته طول می کشد تا اثرات درمانی خود را نشان دهند. به طور کلی، برای صدمات حاد (درد ناگهانی شدید) عضلات، NSAID هایی توصیه می شوند که سریع اثر کنند. با این حال، فرد مجبور است هر چهار تا شش ساعت دارو را مصرف کند. برای آرتروز و آرتریت روماتویید که به درمان طولانی مدت احتیاج دارند، پزشکان معمولا دارو های ضد التهابی غیر طبیعی را که فقط یک یا دو بار در روز مصرف می شوند، توصیه می کنند. بسته به وضعیت بیمار، NSAID در دوزهای مختلف تجویز می شوند. ممکن است این داروها از یک تا چهار بار در روز مصرف شود. توجه داشته باشید بدون مشورت با پزشک دوز دارو ها را افزایش ندهید. دوزهای بالاتری از دارو ها در درمان آرتریت روماتویید ( RA ) ، تجویز می شود. دوز های بالاتر این دارو ها معمولا باعث درجه حرارت، تورم، قرمزی و سفتی در مفاصل می شود. دوزهای پایین تر برای استیوآرتریت و صدمات حاد عضلانی کاربرد دارد. زیرا معمولا تورم کمتری ایجاد می کنند و غالبا باعث گرمی یا قرمزی در مفاصل نمی شوند. NSAID های قوی تر اغلب برای بیماری های روماتولوژیک، از جمله آرتریت روماتویید و آرتروز متوسط تا شدید و برای شرایط اسکلتی عضلانی نسبتا دردناک مانند کمردرد تجویز می شوند. هیچ داروی NSAID به تنهایی کاربرد ندارد. ممکن است لازم باشد که چندین نوع NSAID را امتحان کنید تا یک دارو مناسب برای شما تعیین شود. در برنامه ریزی برای درمان، پزشک به اثربخشی و خطرات این داروها توجه می کند. تاریخچه پزشکی، معاینه فیزیکی، اشعه X ، آزمایش خون و وجود سایر بیماری های شما، همگی در تصمیم گیری در مورد نوع NSAIDs نقش دارند. بعد از شروع مصرف NSAID ، مرتبا با پزشک خود در تماس باشید تا عوارض جانبی احتمالی را بررسی کرده و در صورت لزوم، پزشک بتواند نوع دارو را تغییر دهد. طبق قوانین سازمان غذا و دارو، تمام دارو های ضد التهابی غیر استروییدی باید داراری برچسب هشدار باشند. NSAID های غیر آسپیرین می توانند احتمال حمله قلبی یا سکته مغزی را افزایش دهند. مشکلات قلبی ناشی از مصرف NSAID های غیر آسپیرین ممکن است در هفته های اول مصرف و یا همرمان با مصرف دوزهای بالاتر یا استفاده طولانی مدت این دارو ها اتفاق بیفتد. NSAID های غیر آسپیرین نباید قبل یا بعد از جراحی بای پس قلب استفاده شوند. NSAID ممکن است احتمال بروز عوارض جانبی معده و روده مانند زخم و خون ریزی را افزایش دهند. این عوارض جانبی می توانند بدون علایم هشدار دهنده رخ دهند. بروز عوارض جانبی این دسته از دارو ها در موراد زیر شدیدتر می شود: سالمندان مصرف الکل مصرف کنندگان دارو های رقیق کننده خون افراد با سابقه قبلی زخم معده یا خون ریزی مصرف NSAID با چندین عارضه جانبی همراه است. میزان بروز عوارض جانبی در بین NSAID ها متفاوت است. عوارض جانبی شدید تر دارو های ضد التهابی غیر استروییدی ممکن است شامل موارد زیر باشد: زخم ها نارسایی کبد نارسایی کلیه خون ریزی طولانی مدت پس از آسیب یا جراحی NSAID ها می توانند باعث احتباس مایعات و ورم شوند، که در این صورت ورم بیشتر در مچ پا بروز می کند. NSAID ها (به جز آسپرین با دوز کم) ممکن است خطر حملات قلبی، سکته مغزی و شرایط مرتبط را افزایش دهند. بنابراین، NSAID ها نباید برای درمان درد ناشی از جراحی بای پس عروق کرونر ( CABG ) استفاده شوند. استفاده از آسپرین در کودکان و نوجوانان مبتلا به آبله مرغان یا آنفلوانزا با خطر بروز سندرم ریه، همراه است. بنابراین، آسپرین و آسپیرین سالیسیلات نباید در کودکان و نوجوانان مبتلا به آبله مرغان استفاده شود. برخی از افراد به NSAID ها حساسیت دارند و ممکن است هنگام استفاده از NSAID به تنگی نفس دچار شود. افراد مبتلا به آسم در معرض خطر بیشتری برای بروز واکنش آلرژیک نسبت به NSAID ها هستند. افرادی که حساسیت جدی به یک NSAID دارند، احتمالا واکنش مشابهی به انواع مختلف NSAID خواهند داشت. در صورت بروز هر یک از عوارض جانبی زیر بعد از مصرف NSAID ، بهتر است که سریعا با پزشک خود تماس بگیرید: زردی خارش تاری دید زنگ در گوش استفراغ خونی درد شدید معده کمردرد بسیار بد حساسیت به نور ادرار خونی یا ابری سردرد بسیار شدید احتباس مایعات و تورم افزایش غیرطبیعی وزن احساس خستگی و ضعف خستگی حاد، علایم آنفلوانزا کبودی و خون ریزی غیر قابل توضیح عدم توانایی در ادرار یا تغییر در میزان ادرار اختلال در صحبت کردن یا تفکر و عدم تعادل درد قفسه سینه، ضربان قلب سریع، تپش قلب بثورات شدید یا کهیر یا پوست قرمز، لایه بردار خس خس سینه، مشکل در تنفس یا سرفه غیرمعمول فشار خون بالا و استفاده از دارو های ضد التهابی غیر استروییدی NSAID ها می توانند باعث فشار خون بالا در برخی از افراد شوند. در صورت افزایش فشار خون با مصرف این داروها، ممکن است مجبور به قطع مصرف دارو ها شوید. NSAID ها از نظر قدرت، مدت زمان تاثیر گذاری، نحوه مصرف، تمایل آن ها به ایجاد زخم و خون ریزی متفاوت هستند. هرچه NSAID بیشتر بتواند آنزیم COX - را مسدود کند، تمایل آن دارو برای ایجاد زخم و خون ریزی بیشتر است. برخی از NSAID می توانند آنزیم COX - را مسدود کند اما ت ثیر کمی بر روی COX - دارند، بنابراین آن ها به عنوان یک مهار کننده انتخابی COX - طبقه بندی می شوند. مهارکننده های انتخابی COX - باعث خون ریزی و زخم کمتری نسبت به سایر NSAID ها می شوند. بیشتر NSAID ها لخته شدن خون را تنها برای چند ساعت مهار می کنند. آسپرین به عنوان یک NSAID به علت کاربرد فراوان و خاصیت پیشگیری از لخته شدن خون، منحصر به فرد است. آسپرین می تواند لخته شدن خون را برای مدت طولانی ( تا روز) مهار کند. این اثر طولانی مدت آسپرین، آن را به یک داروی ایده آل برای جلوگیری از لخته شدن خون که باعث حمله قلبی و سکته مغزی می شود، تبدیل کرده است. Ketorolac ( Toradol ) یک NSAID بسیار قوی است که برای درد حاد نسبتا شدید کاربرد دارد، اما بیشتر از سایر NSAID باعث ایجاد زخم می شود. بنابراین، بیش از پنج روز نباید استفاده شود. اگرچه NSAID ها مکانیسم عملکردی مشابه دارند، اما افرادی که به یک NSAID پاسخ نمی دهند ممکن است به نوع دیگری از آن ها پاسخ دهند. افراد در صورت داشتن هر یک از شرایط زیر باید قبل از مصرف دارو های ضد التهابی غیر استروییدی با پزشک خود مشورت کنند: دیابت غیر قابل کنترل بیماری ریفلاکس معده بیماری کلیوی و یا کبدی نارسایی احتقانی قلب احتقان افراد سالمند بالاتر از سال زنان در بارداری سه ماهه سوم تاریخچه سکته مغزی یا حمله قلبی بیماری های کرون یا کولیت اولسراتیو قصد انجام جراحی دارید، از جمله جراحی دندان کودکان و نوجوانان مبتلا به عفونت های ویروسی ابتلا به آسم که هنگام مصرف آسپرین بدتر می شود. به ندرت، یک NSAID می تواند یک واکنش آلرژیک عمومی شناخته شده به عنوان شوک آنافیلاکسیک ایجاد کند. اگر این اتفاق بیفتد، معمولا خیلی زود پس از شروع مصرف NSAID ، رخ می دهد. به یاد داشته باشید، قبل از تجویز هرگونه دارو در مورد حساسیت دارویی، حساسیت به مواد غذایی یا مواد دیگر، مصرف دارو های دیگر و یا مکمل های گیاهی با پزشک خود مشورت کنید. NSAID ها اثر منفی سیکلوسپورین بر عملکرد کلیه را افزایش می دهند. مصرف الکل همزمان با NSAID ها می تواند فرد را در معرض خطر ابتلا به زخم معده قرار دهد. NSAID ها ممکن است فشار خون را در مبتلایان به فشار خون بالا افزایش داده و عملکرد دارو های کاهش دهنده فشار خون را تضعیف کنند. NSAID ها جریان خون به کلیه ها را کاهش می دهند و بنابراین تاثیر قرص های دیورتیک ها ("قرص های آب") را از بین می برند. در نتیجه، ممکن است سطح دارو های ادرار آور را در خون افزایش داده و باعث بروز عوارض جانبی آن ها شود. NSAID ها همچنین توانایی لخته شدن خون را کاهش و خطر خون ریزی را افزایش می دهند. در صورت استفاده دارو های ضد التهابی غیر استروییدی همزمان با دارو های رقیق کننده خون دیگر مثل وارفارین و کومدین، خطر خون ریزی جدی وجود دارد. بنابراین، مصرف کنندگان دارو های رقیق کننده خون، باید از استفاده طولانی مدت NSAIDs خودداری کنند. مصرف طولانی مدت یا دوز زیاد NSAID ها همچنین می تواند منجر به ایجاد زخم هایی در روده شود که به زخم معده معروف است. افرادی که NSAID را به مدت طولانی یا در دوزهای زیاد مصرف می کنند، باید در مورد پیشگیری از زخم معده با پزشک خود مشورت کنند. منابع: |
فشار خون ریوی نوعی است که در شریان های موجود در ریه ها و به سمت راست قلب ت ثیر می گذارد. در نوعی از فشار خون ریوی، شریان های ریز در ریه ها به نام شریان های ریوی و مویرگ ها باریک، مسدود شده یا از بین می روند. این کار جریان انتقال خون را از طریق ریه ها سخت تر می کند و فشار داخل شریان های ریه را افزایش می دهد. با افزایش فشار، بطن راست قلب باید برای پمپ کردن خون از طریق ریه ها سخت تر کار کند که درنهایت باعث ضعف عضله قلب می شود. برخی از اشکال فشار خون ریوی خطرناک هستند که به تدریج بدتر شده و شاید منجر به مرگ شوند. اگرچه برخی از اشکال آن قابل درمان نیست، اما درمان می تواند به کاهش علایم و بهبود کیفیت زندگی کمک کند. فشار خون شریانی ریوی ایدیوپاتیک (ناشناخته) فشار خون ریوی ناشی از آمبولی ریوی فشار خون ریوی همراه با سایر بیماری ها فشار خون ریوی ناشی از بیماری های ریه فشار خون ریوی ناشی از بیماری قلبی بطن چپ این نوع بیماری بسته به علت، به پنج گروه تقسیم می شود. گروه اول، فشار خون شریانی ریوی معروف به می باشد و علت آن عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بیماری های مادرزادی قلب سایر بیماری ها، مانند اختلالات بافت همبند، عفونت یا بیماری مزمن کبدی ( برخی از داروهای خاص (مانند داروهای رژیم خاص یا داروهای غیرمجاز مانند متامفتامین) و یا سموم خاص جهش ژنی خاص که به هم معروف است می تواند باعث افزایش فشار خون ریوی، در خانواده ها شود. گروه دوم، هستند که برخی علل آن، عبارتند از: نارسایی حفره پایین سمت چپ قلب (بطن چپ) بیماری قلبی دریچه ای چپ، مانند دریچه میترال یا بیماری دریچه آیورت گروه سوم، با علل اساسی زیر می باشند: آپنه خواب و سایر اختلالات خواب قرار گرفتن در معرض بلند مدت در ارتفاعات بیماری انسدادی مزمن ریوی، مانند آمفیزم بیماری ریه مانند فیبروز ریوی، وضعیتی که باعث ایجاد زخم در بافت بین کیسه های هوایی ریه ها می شود. گروه چهارم، می باشند. گروه پنجم، هستند برخی از این بیماری ها عبارتند از: اختلالات خون اختلالات متابولیک، مانند بیماری ذخیره سازی گلیکوژن تومورهایی که روی شریان های ریوی فشار می آورند. اختلالاتی که بر روی اندام های مختلف در بدن ت ثیر می گذارد مانند سارکوییدوز، نوعی بیماری مادرزادی قلب است که باعث فشار بر شریان های ریوی می شود. این بیماری بیشتر از سوراخ بزرگ (فیستول) در قلب بین دو حفره تحتانی قلب (بطن) ناشی می شود. سندرم آیزنمنگر به هم معروف است. این سوراخ باعث گردش غیرطبیعی خون در قلب می شود. سپس خون به جای رفتن به قسمت های مختلف بدن، با فشار وارد ریه شده و فشار در شریان های ریوی را افزایش می دهد. برخی عوامل می توانند خطر ابتلا به این بیماری را افزایش دهند، که عبارتند از: چاقی سابقه خانوادگی زندگی در ارتفاعات زیاد استفاده از داروهای غیرمجاز مانند کوکایین مصرف برخی داروهای سرکوب کننده اشتها شرایط پزشکی و ابتلا به بیماری های زمینه ای علایم در مراحل اولیه ممکن است برای ماه ها یا حتی سال ها قابل مشاهده نباشد. با پیشرفت بیماری، علایم بدتر می شوند. علایم شامل موارد زیر است: خستگی سرگیجه تورم در مچ پا، پاها فشار قفسه سینه یا درد تورم و جمع شدن آب در شکم (آسیت) رنگ مایل به آبی به لب و پوست (سیانوز) تنگی نفس، در ابتدا هنگام ورزش و در نهایت هنگام استراحت در این بیماری، تشخیص زودرس دشوار است زیرا اغلب در معاینه معمولی جسمی تشخیص داده نمی شود. در شرایط پیشرفته تر بیماری، علایم و نشانه های آن شبیه به سایر بیماری های قلبی ریوی است. برای تشخیص، پزشک ممکن است تاریخچه پزشکی و خانوادگی بیمار را بررسی کرده، در مورد علایم با بیمار صحبت کند و معاینه جسمی را انجام دهد. پزشک می تواند چندین آزمایش برای تشخیص نوع فشار، تعیین شدت بیماری و یافتن علت آن سفارش دهند. آزمایشات شامل موارد زیر هستند: پزشک ممکن است از این روش برای اندازه گیری فشار در شریان های ریوی استفاده کنند. در بعضی موارد، پزشک یک تست ورزشی را توصیه می کند تا عملکرد قلب و ریه ها را در هنگام ورزش بررسی کند. اشعه ایکس قفسه سینه می تواند تصاویری از قلب، ریه ها و قفسه سینه بیمار را نشان دهد. این آزمایش می تواند بزرگ شدن بطن راست قلب یا شریان های ریوی را نشان دهد. حتی برای شناسایی سایر بیماری هایی که ممکن است باعث فشار خون ریوی شوند، استفاده می شود. آزمایش غیر آسیب زننده برای بررسی الگوهای الکتریکی قلب می باشد که می تواند ریتم های غیرطبیعی قلب را تشخیص دهد. این آزمایش اغلب می تواند در ت یید بیماری موثر بوده و شدت وضعیت بیمار را تعیین کند. در طی این روش، متخصص قلب یک لوله نازک و انعطاف پذیر (کاتتر) را داخل ورید در گردن یا کشاله ران شما قرار می دهد. سپس کاتتر به بطن راست و شریان ریوی شما منتقل می شود. کاتتریزاسیون قلب راست به پزشک اجازه می دهد فشار مستقیم روی شریان های اصلی ریوی و بطن راست را اندازه گیری کند. پزشک می تواند آزمایش خون را برای بررسی برخی از مواد موجود در خون که ممکن است فشار خون ریوی یا عوارض آن را نشان دهد، تجویز کند. پزشک احتمال دارد علاوه بر اسکن توموگرافی کامپیوتری ( CT ) وتصویربرداری رزونانس مغناطیسی ( MRI ) آزمایش های جانبی دیگری را برای بررسی وضعیت ریه ها و شریان های ریوی و تعیین علت بیماری انجام دهد، از جمله: آزمایش غیر آسیب زننده ای که میزان هوای ریه ها و جریان هوا در داخل و خارج از ریه های بیمار را اندازه گیری می کند. در طول آزمایش، بیمار در یک ابزار ساده به نام اسپیرومتر تنفس می کند. پلی سونوگرام، فعالیت مغز، ضربان قلب، فشار خون، میزان اکسیژن و سایر فاکتورها را در هنگام خواب مشخص کرده کند و به تشخیص اختلال خواب مانند آپنه انسدادی خواب کمک کند. در این آزمایش، ردیاب به رگ در بازوی بیمار تزریق می شود. ردیاب، جریان خون و هوا را به ریه ها اندازه گیری می کند. از این آزمایش می توان برای تعیین اینکه آیا لخته های خون باعث بروز علایم شده اند، یا خیر استفاده کرد. به ندرت ممکن است پزشک بیوپسی ریه باز را توصیه کند. بیوپسی ریه باز، نوعی جراحی است که تحت بیهوشی عمومی یک نمونه کوچک از بافت ریه های خارج می شود تا علت ثانویه احتمالی فشار خون ریوی بررسی گردد. اگر یکی از اعضای خانواده بیمار افزایش فشار خون ریوی داشته باشد، پزشک ممکن است او را برای ژن هایی که با بیماری مرتبط است، غربال گری کند. در صورت مثبت بودن نتایج، پزشک توصیه می کند که سایر اعضای خانواده برای همین جهش ژنتیکی مورد معاینه قرار گیرند. فشار خون ریوی، می تواند منجر به تعدادی از عوارض شود، از جمله: لخته شدن خون آریتمی ضربان قلب نامنظم (آریتمی) خون ریزی در ریه ها و سرفه خونی بزرگ شدن بطن راست و نارسایی قلبی فشار خون ریوی، قابل درمان نیست، اما پزشک می توانند به بیمار در مدیریت شرایط، بهبود علایم و کند شدن پیشرفت و شدت بیماری کمک کند. تشخیص مناسب ترین روش درمانی اغلب مدتی طول می کشد. درمان ها غالبا پیچیده هستند و نیاز به مراقبت و پیگیری زیادی دارند. اگر دیگر درمان ها موثر نباشد، پزشک شاید روش درمانی را تغییر دهد. هنگامی که فشار خون ریوی ناشی از بیماری دیگری باشد، پزشک ممکن است علت اصلی را درمان کند. پزشک احتمال دارد گاهی اوقات برای کمک به درمان این بیماران، مانند شرایطی که مبتلا به آپنه خواب هستید، استفاده از اکسیژن خالص یا اکسیژن درمانی را توصیه کند. برخی از افرادی مبتلا در نهایت به درمان مداوم اکسیژن نیاز دارند. اگر داروها بیماری را کنترل نکنند، عمل جراحی قلب باز ممکن است گزینه ی مناسبی باشد. در یک سپتوستومی دهلیزی، جراح بین حفرات فوقانی سمت چپ و راست قلب (دهلیز) شکاف ایجاد می کند تا فشار در سمت راست قلب کاهش یابد. سپتوستومی دهلیزی می تواند عوارض جدی از جمله ناهنجاری های ریتم قلب (آریتمی) را همراه داشته باشد. در بعضی موارد، پیوند ریه یا قلب به خصوص برای افراد جوانی که فشار خون شریانی ریوی ایدیوپاتیک دارند می تواند درمان مناسبی باشد. خطرات عمده هر نوع پیوند شامل رد عضو پیوند شده و عفونت جدی است، و بیمار باید داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی را مادام العمر مصرف کنید تا به کاهش احتمال رد پیوند کمک کند. اگرچه درمان پزشکی نمی تواند این بیماری را درمان کند، اما می تواند علایم را کاهش دهد. همچنین تغییرات سبک زندگی می تواند به بهبود وضعیت بیمار کمک کند. این نکات را در نظر بگیرید: استراحت می تواند خستگی ناشی از بیماری را کاهش دهد: حتی خفیف ترین شکل فعالیت می تواند برای بعضی از افراد که این بیماری را دارند بیش از حد خسته کننده باشد. در برخی موارد، ورزش متوسط مانند پیاده روی می تواند مفید باشد. بیمار بهتر است در مورد محدودیت های خاص ورزش با پزشک صحبت کند. در بیشتر موارد، توصیه می شود اجسام سنگین را بلند نکند. پزشک می تواند در برنامه ریزی یک برنامه ورزشی مناسب به بیمار کمک کند: اگر بیمار سیگار می کشد، مهمترین کاری که می تواند برای قلب و ریه های خود انجام دهد ترک آن است: بارداری می تواند برای مادر و جنین خطرناک باشد. همچنین استفاده از قرص های ضد بارداری که می تواند خطر لخته شدن خون را افزایش دهد: ارتفاع زیاد می تواند علایم فشار خون ریوی را بدتر کند. از موقعیت هایی که می تواند فشار خون را بیش از حد کاهش دهد، خودداری شود. این موارد شامل نشستن در وان یا سونا داغ یا حمام گرم یا طولانی مدت است. این فعالیت ها فشار خون بیمار را پایین آورده و می تواند باعث غش یا حتی مرگ شود. از مصرف چربی اشباع، چربی ترانس و کلسترول پرهیز شود. به احتمال زیاد پزشک توصیه می کند بیمار مقدار نمک در رژیم غذایی خود را محدود کند. با هدف رژیم غذایی سالم از غلات سبوس دار، انواع میوه و سبزیجات، گوشت بدون چربی و لبنیات کم چرب استفاده شود. قبل از مصرف داروهای دیگر از پزشک مشورت گرفته، زیرا برخی داروها می توانند تداخل ایجاد کرده و یا وضعیت بیمار را بدتر کنند. پزشک ممکن است واکسن آنفولانزا و ذات الریه را توصیه کند. زیرا این شرایط می تواند مشکلات جدی را برای افراد مبتلا به فشار خون ریوی ایجاد کند. اگر فکر می کنید به این بیماری مبتلا هستید یا به دلیل سابقه بیماری خود و سابقه خانوادگی یا سایر بیماری ها نگران هستید، به پزشک مراجعه کنید. تنگی نفس یکی از اولین علایم بیماری است. در صورت تنگی نفس دایم، به پزشک مراجعه کنید. برای آماگی بهتر قبل از مراجعه علایمی را که تجربه می کنید و اطلاعات شخصی کلیدی، از جمله سابقه خانوادگی این اختلال، بیماری ریه، بیماری قلبی، سکته مغزی، فشار خون بالا یا دیابت و هرگونه فشارهای اساسی یا تغییرات اخیر زندگی را بنویسید. لیستی از تمام داروها و همچنین هر نوع ویتامین یا مکمل مصرفی خود را یادداشت کنید. در مورد این نوع بیماری، برخی از سوالات اساسی که باید از پزشک بپرسید، عبارتند از: به چه نوع تست هایی نیاز دارم؟ مناسب ترین روش درمانی چیست؟ سطح مناسب فعالیت بدنی من کدامند؟ آیا محدودیتی وجود دارد که باید رعایت کنم؟ چه عاملی باعث ایجاد علایم یا وضعیت من می شود؟ دلایل ممکن دیگر برای علایم یا وضعیت من چیست؟ آیا جایگزینی دیگری برای دارویی که تجویز می کنید وجود دارد؟ بیماری دیگری دارم. چگونه می توانم به بهترین وجه آن ها را مدیریت کنم؟ پزشک ممکن است بپرسد: علایم شما چقدر شدید است؟ از چه زمانی شروع به تجربه علایم کردید؟ چه عاملی، علایم شما را بهتر و یا بدتر می کند؟ منبع: |
یک بیماری نیست، بلکه نشانه ای از بیماری های دیگر است. اصطلاح "کاردیومگالی" به یک قلب بزرگ شده که در هر تصویربرداری، از جمله اشعه ایکس قفسه سینه دیده می شود، اشاره دارد. ممکن است به دلیل فشار بر بدن، مانند بارداری، یا به دلیل یک بیماری مانند ضعیف شدن عضله قلب، بیماری عروق کرونر، مشکلات دریچه قلب یا ریتم غیر طبیعی قلب، یک قلب به طور موقت بزرگ شود. برخی بیماری ها می تواند باعث ضخیم شدن عضله قلب یا یکی از حفره های قلب و بزرگ تر شدن قلب شوند. بسته به شرایط، قلب بزرگ شده ممکن است شرایطی موقتی یا دایمی باشد. این بیماری با اصلاح علت اصلی، قابل درمان است. درمان قلب بزرگ شده می تواند شامل داروها، روش های پزشکی یا جراحی باشد. هر شرایطی که باعث شود قلب سخت تر از حد معمول کار کند و یا به عضله قلب آسیب برساند، می تواند باعث بزرگ شدن قلب شود. گاهی اوقات قلب به دلایل نامعلوم (ایدیوپاتیک) بزرگ و ضعیف می شود. یک بیماری قلبی مادرزادی، ناشی از حمله قلبی یا ضربان قلب غیر طبیعی می تواند باعث بزرگ شدن قلب شود. سایر اختلالات مرتبط با قلب بزرگ شده شامل موارد زیر است: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید فشار خون ریوی اختلالات تیرویید بیماری دریچه قلب بیماری عضله قلب (کاردیومیوپاتی) مایعات اطراف قلب (افیوژن پریکارد) آهن بیش از حد در بدن (هموکروماتوز) بیماری های نادر مانند آمیلوییدوز می توانند روی قلب ت ثیر بگذارد. آمیلوییدوز، بیماری است که پروتیین های غیر طبیعی در خون گردش کرده و ممکن است در قلب رسوب کند و با اختلال در عملکرد قلب باعث بزرگ شدن آن شود. مواردی که ممکن است خطر بزرگتر شدن قلب را افزایش دهند عبارتند از: داشتن سابقه حمله قلبی خطر ابتلا به قلب بزرگ شده را افزایش می دهد. داشتن فشار خون بالاتر از / میلی متر جیوه شما را در معرض خطر ابتلا به قلب بزرگ شده قرار می دهد. اگر یکی از اعضای خانواده شما، مانند والدین یا خواهر و برادر، قلب بزرگ شده ای داشته باشد، احتمال دارد شما هم مستعد ابتلا به این بیماری باشید. در بیماری عروق کرونر، لخته های چربی موجود در عروق قلب، جریان خون را مسدود کرده و می تواند منجر به حمله قلبی شود. برخی از بیماری های قلبی مادرزادی روی ساختار قلب ت ثیر می گذارد و می تواند شما را در معرض خطر بزرگ شدن قلب قرار دهد. قلب دارای چهار دریچه (آیورت، میترال، ریوی و تریکوسپید است) است. شرایطی که به دریچه ها آسیب می رساند ممکن است باعث بزرگ شدن قلب شود. در بعضی از افراد، قلب بزرگ شده هیچ علامتی ایجاد نمی کند. اما برخی علایم آن در صورت بروز، عبارتند از: تنگی نفس، ضربان قلب غیر طبیعی (آریتمی) و یا التهاب. درمان قلب بزرگ شده هنگام تشخیص زودرس، راحت تر است، بنابراین در صورت نگرانی از قلب خود با پزشک مشورت کنید. اگر بیمار علایم مشکل قلبی داشته باشد، پزشک معاینه جسمی را انجام می دهد و آزمایش های لازم را توصیه می کند که عبارتند از: تصاویر اشعه ایکس به پزشک کمک می کند تا وضعیت ریه ها و قلب بیمار را بررسی کند. اگر قلب بر روی اشعه ایکس بزرگ شده باشد، معمولا آزمایش های دیگر برای تشخیص علت آن انجام می گیرند. این آزمایش فعالیت الکتریکی قلب بیمار را ثبت کرده و به پزشک کمک می کند تا مشکلات ریتم قلبی و آسیب به قلب در اثر حمله قلبی را تشخیص دهد. با این آزمایش چهار حفره های قلب و بیماری های مادرزادی قلبی، قابل بررسی و مشاهده هستند. تست استرس یا تست استرس ورزشی، اطلاعاتی در مورد چگونگی عملکرد قلب در حین انجام فعالیت بدنی ارایه می دهد. پزشک ممکن است آزمایش خون را برای بررسی میزان برخی از مواد موجود در خون انجام دهد. بر اساس نتایج آزمایش خون پزشک می تواند برای تایید و یا رد کردن سایر موارد مشابه استفاده کند. در این روش فشار داخل دهلیز ها و بطن های قلب بیمار اندازه گیری می شود تا مشخص گردد چقدر خون به قلب او فشار می آورد. پزشک می تواند از شریان های قلب در طول عمل (آنژیوگرام کرونر) عکس بگیرید تا از باز بودن عروق آن مطمین شود. خطر عوارض ناشی از بزرگ شدن قلب بستگی به بخشی از قلب که بزرگ شده و علت اصلی آن است. عوارض قلب بزرگ شده عبارتند از: هنگامی که بطن چپ بزرگ می شود، می تواند منجر به نارسایی قلبی شود. سپس قلب قادر به پمپ کردن خون کافی به بدن نمی باشد. هنگامی که قلب درست پمپ نشود، خون می تواند لخته شود. لخته شدن خون می تواند باعث سکته مغزی شود. وقتی دریچه های قلب شما به درستی بسته نشوند، آن ها صدای غیر عادی به نامسوفل قلب (صدای اضافی در قلب) ایجاد می کنند. اگر قلب شما بزرگ شده باشد، ممکن است خون کافی دریافت نکند و منجر به ایست قلبی شود. پیش آگهی بیمار به علت اصلی قلب بزرگ شده او بستگی دارد. پیروی از برنامه درمانی، می تواند به سلامت قلب او کمک کرده و از بروز هرگونه عوارضی جلوگیری کند. درمان برای بزرگ شدن قلب روی برطرف کردن علت و بیماری زمینه ای تمرکز دارد. اگر علت بیماری نوع دیگری از بیماری قلبی باشد، پزشک ممکن است دارو تجویز کند. این داروها شامل موارد زیر است: داوهای ضد آریتمیک برای پمپاژ قلب با ریتم نرمال داوهای ضد انعقادها برای کاهش خطر لخته شدن خون داوهای مسدود کننده های بتا برای کاهش فشار خون و بهبود عملکرد قلب دارو های مدر برای کاهش مقدار سدیم و آب در بدن، برای کاهش فشار در شریان ها مهار کننده های آنزیم تبدیل کننده آنژیوتانسین ( ACE ) برای کاهش فشار خون و بهبود قابلیت پمپاژ قلب مسدود کننده های گیرنده آنژیوتانسین ( ARB ) برای کسانی که نمی توانند از مهار کننده های ACE استفاده کنند. اگر داروها برای درمان کادیو مگالی بیمار کافی نباشند، ممکن است اقدامات پزشکی یا جراحی انجام گیرند. برای نوع خاصی از بزرگی قلب (کاردیومیوپاتی گشاد شده) ، ممکن است یک ضربان ساز که انقباضات بین بطن چپ و راست را هماهنگی می کند، ضروری باشد. در افرادی که در معرض آریتمی جدی قرار دارند، یک داروی درمانی و یا از یک دستگاه قلب قابل کاشت ( ICD ) استفاده شود. ICDs دستگاه های کوچکی هستند که در سینه بیمار قرار می گیرند تا به طور مداوم ریتم قلب او را کنترل کنند و در صورت لزوم برای کنترل ضربان های غیر طبیعی و سریع قلب، هشدار می دهد. این دستگاه ها همچنین می توانند به عنوان ضربان ساز عمل کنند. اگر قلب بیمار به دلیل ایجاد مشکل در یکی از دریچه های قلبی بزرگ شده یا باعث ایجاد مشکلات دریچه قلب شده، ممکن است برای ترمیم یا تعویض دریچه آسیب دیده جراحی انجام گیرد. اگر علت قلب بزرگ شده بیمار مربوط به بیماری عروق کرونر است، پزشک می تواند عمل بای پس عروق کرونر را توصیه کند. اگر بیمار نارسایی قلبی داشته باشد، ممکن است برای کمک به عمل پمپاژ قلب به یک پمپ مکانیکی کاشتنی نیاز داشته باشد. عمل کاشت LVAD ، به عنوان یک درمان طولانی مدت برای نارسایی قلبی، انجام می گیرد. اگر داروها نتوانند علایم شما را کنترل کنند، پیوند قلب می تواند گزینه نهایی باشد. راه هایی برای بهبود وضعیت بیمار وجود دارد. در برخی موارد پزشک ممکن است تغییرات سبک زندگی زیر را توصیه کند: فعالیت بدنی مناسب پرهیز از الکل و کافیین از دست دادن وزن اضافی کنترل دیابت و فشار خون محدودیت مصرف نمک در رژیم غذایی خواب کافی شبانه به مدت هشت ساعت اگر سابقه خانوادگی درمورد بیماری هایی دارید که می تواند باعث بزرگ شدن قلب شود، به پزشک بگویید. کنترل عوامل خطر بیماری عروق کرونر مانند مصرف دخانیات، فشار خون بالا، کلسترول بالا و دیابت با کاهش احتمال حمله قلبی، خطر بزرگ شدن قلب و نارسایی قلبی را کمتر می کند. برای آمادگی بیشتر بیمار می تواند قبل از مراجعه به پزشک علایم خود و اطلاعات کلیدی شخصی، از جمله سابقه خانوادگی بیماری های قلبی، سکته مغزی، فشار خون بالا یا دیابت و استرس های اساسی یا تغییرات زندگی اخیر خود را بنویسد و لیستی از تمام داروها، ویتامین ها یا مکمل هایی مصرفی خود را یادداشت کند. در مورد بیماری های قلبی، برخی از سوالات اساسی که باید از پزشک پرسیده شوند، عبارتند از: به چه آزمایشاتی نیاز دارم؟ بهترین روش درمانی من چیست؟ چند بار به آزمایش کلسترول نیاز دارم؟ سطح مناسب فعالیت بدنی من کدامند؟ چند بار باید از نظر بیماری قلبی غربالگری شوم؟ آیا محدودیت هایی وجود دارد که باید رعایت کنم؟ آیا فرزندانم برای این شرایط باید غربال گری شوند؟ چه عاملی باعث ایجاد علایم یا وضعیت من می شود؟ چه غذاهایی را باید بخورم یا از چه غذایی باید پرهیز کنم؟ آیا جایگزینی عمومی برای دارویی که تجویز می کنید وجود دارد؟ شرایط سلامتی دیگری دارم. چگونه می توانم به بهترین وجه آن ها را مدیریت کنم؟ احتمالا پزشک سوالات زیر را از او می پرسد: الکل می نوشید؟ آیا سیگار می کشید؟ رژیم معمولی شما چیست؟ علایم شما چقدر شدید است؟ چه زمانی علایم شما شروع شد؟ آیا سابقه خانوادگی بیماری قلبی دارید؟ آیا شرایط دیگری برای شما تشخیص داده شده است؟ آیا از نظر جسمی فعال هستید؟ چند بار ورزش می کنید؟ چه عاملی باعث بهتر و یا بدتر شدن علایم شما می شود؟ منابع: |
C جزء اختلالات چشمی، پیشرونده و ژنتیکی است که باعث می شود تا مواد مواد غیر طبیعی در زیر لایه شفاف چشم یا همان قرنیه جمع شده و همان جا باقی بماند. البته این بیماری چشمی ممکن است در بعضی از افراد هیچ علایم مشخصی نداشته و در بعضی دیگر فقط باعث به وجود آمدن نقصی در قدرت بینایی فرد شود. سن شروع دیستروفی در هر فردی متفاوت بوده و بستگی به نوع دیستروفی دارد که فرد به آن مبتلا می شود. این اختلال چشمی علاوه بر تفاوت ها، ویژگی های مشترکی نیز دارد: انواع مختلف دیستروفی ها معمولا هر دو چشم ( bilateral ) را درگیر می کند. به آرامی پیشرفت داشته و بیشتر چشم را درگیر می کند. قسمت های دیگر بدن را درگیر نمی کند. تمایل دارد که به صورت ارثی در اعضای خانواده اتفاق بیفتد. زنان و مردان را به نسبت برابری درگیر می کند. برای ابتلا به آن حتما نباید فرد مریض باشد و ممکن است هر فرد سالم و سرحالی به آن مبتلا شود. بیشتر انواع دیستروفی ها به عنوان صفات غالب اتوزومال به دیگر افراد خانواده انتقال پیدا کرده و تنها تعداد کمی از آن به عنوان صفات مغلوب اتوزومال انتقال پیدا می کنند. دسته بندی بین المللی ای برای انواع دیستروفی های قرنیه وجود دارد که این دسته بندی براساس محل کروموزومی دیستروفی قرنیه و ژن های مسیول و جهش های آن صورت می گیرد. به طور سنتی دسته بندی این اختلال چشمی بر اساس یافته های بالینی و لایه به خصوصی که قرنیه را درگیر کرده، صورت می گرفت. به طور کلی قرنیه از لایه مجزا تشکیل شده است: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید لایه اپیتلیوم ( epithelium ) : بیرونی ترین لایه که مسیول محافظت از قرنیه است. غشای بومن ( Bowman ' s membrance ) : که دومین لایه بوده و به شدت سخت و غیر قابل نفوذ بوده و به حفاظت بیشتر قرنیه چشم کمک می کند. استروما ( Stroma ) : ضخیم ترین لایه قرنیه که حاوی آب، فیبرهای کلاژن و اجزای بافت همبندی است که باعث انعطاف پذیری شفافیت و قوی تر شدن قرنیه می شود. لایه دسمه: لایه نازکی که به عنوان یک محافظ قوی عمل می کند. لایه اندوتلیوم: داخلی ترین لایه که از سلول های به خصوصی تشکیل شده است که وظیفه دارند آب اضافه را از داخل قرنیه به سمت بیرون پمپاژ کنند. از آن جایی که بیشتر انواع دیستروفی های قرنیه ژنتیکی هستند، در نتیجه سابقه خانوادگی و ابتلای یکی از اعضا و بستگان درجه یک می تواند احتمال بروز آن در فرد را تا حد قابل توجهی افزایش دهد. این بیماری می تواند در هر سنی به وجود آمده و خانم ها و آقایان را درگیر کند. احتمال ابتلای زنان به دیستروفی Fuchs بسیار بیشتر از مردان است. در کنار تاری دید و واضح نبودن تصاویر دریافتی توسط چشم، علایم دیگری نیز وجود دارد که ممکن است بعد از ابتلای فرد به دیستروفی به وجود بیاید: آب ریزش از چشم ها بروز خشکی چشم حساسیت چشم نسبت به نور براق شدن چشم ها احساس درد چشمی احساس وجود جسمی خارجی در داخل چشم ها فرسایش و ساییدگی قرنیه میزان شدت و وخامت این علایم بستگی به نوع دیستروفی دارد که فرد به آن مبتلا شده است. بیماری دیستروفی بر اساس لایه ای از قرنیه که گرفتار می کند دارای دسته بندی های مختلفی است. به طور کلی نوع دستروفی داریم: دیستروفی قرنیه سطحی یا قدامی این نوع از دیستروفی دو لایه بیرونی قرنیه، اپیتلیوم و غشای بومن را تحت ت ثیر خود قرار می دهد. این نوع از دیستروفی ها شامل موارد زیر می شود: دیتسروفی غشای پایه اپیتلیال دیستروفی قرنیه لیش ( Lisch corneal dystrophy ) دیستروفی میزمن ( meesmann corneal dystrophy ) دیستروفی ریس باکلرز ( Reis - Bucklers ) دیستروفی سیل - بنک ( Thiel - Behnke ) بیشتر این دیستروفی های گفته شده قبل از سن سالگی اتفاق افتاده و تا زمانی که بینایی تان را درگیر کرده و علایم اش را نشان دهد ممکن است چندین سالی طول بکشد. شایع ترین نوع دیستروفی از بین موارد گفته شده، دیستروفی غشای پایه اپیتلیال است که آن را با نام دیستروفی نقشه - نقطه ای - اثر انگشت نیز می شناسند. این اسم به این خاطر است که پزشک در حین انجام معاینه چشم ممکن است نقطه ها، اشکالی شبیه اثر انگشت یا نقاطی خاکستری را بر روی قرنیه ببیند. چشم های بیشتر مبتلایان به این نوع دیستروفی قرنیه معمولا هیچ علایمی از خود نشان نمی دهند. این نوع از دیستروفی معمولا استروما یا لایه های مرکزی قرنیه را درگیر می کند. البته ممکن است به مرور زمان این دیستروفی لایه های دیگر قرنیه را نیز درگیر کند. انواع مختلف این نوع دیستروفی شامل موارد زیر می شود: دیستروفی نوع ژلاتینوس دیستروفی گرانولار دیستروفی شبکه قرنیه دیستروفی ماکولا دیستروفی کریستالی اشنایدر این دیستروفی ها معمولا در سنین کودکی یا نوجوانی فرد را درگیر می کنند. بعضی از این نوع دیستروفی ها ممکن است در طی چند سال به بینایی فرد آسیب رسانده و تا زمان نشان دادن علایم چندین سال طول بکشد. شایع ترین نوع دیستروفی از این دسته، دیستفروفی شبکه قرنیه ( lattice dystrophies ) است. نام گذاری این نوع از دیستروفی به خاطر الگویی است که با جمع شدن پروتیین بر روی استروما به وجود می آورد. این دیستروفی بیشتر در سنین بین تا سال اتفاق افتاده ولی به طور کلی ممکن است در هر سنی به وجود بیاید. این دسته دو لایه وسطی قرنیه: غشا و اندوتلیوم را درگیر می کند. در این دسته بندی دیستروفی های زیر قرار می گیرند: دیستروفی اندوتلیال ارثی مادرزادی دیستروفی قرنیه اندوتلیال Fuchs دیستروفی چند شکلی قرنیه خلفی ( Posterior polymorphous corneal dystrophy ) بیشتر دیستروفی هایی که در این دسته بندی قرار می گیرند در سنین خردسالی یا حتی در بدو تولد چشم را درگیر می کنند. شایع ترین نوع این دیستروفی ها، دیستروفی قرنیه Fuchs است که معمولا در سنین تا سال به وجود آمده و ممکن است از زمان ابتلا به این بیماری تا بروز علایم چندین سال زمان بگذرد. در بیماری Fuchs سلولهایی که وظیفه پمپاژ کردن مایعات و آب اضافه از قرنیه را دارند به علل نامعلومی شروع به مردن و از بین رفتن می کنند. در نتیجه با گذشت زمان رطوبت و آب در داخل چشم جمع شده و باعث بروز تاری دید فرد می شود. این عارضه زمانی اتفاق می افتد که لایه جلویی اپیتلیوم به قسمت های دیگر قرنیه متصل نباشد. شایع ترین علایم فرسایش قرنیه بروز درد در چشم ها است که ممکن است شدید یا خفیف باشد. همچنین گاهی اوقات ممکن است از صبح ها از خواب بیدار شوید و احساس کنید که مژه های تان به چشم ها چسبیده اند. پزشک برای درمان فرسایش قرنیه ممکن است پماد، قطره های اشک مصنوعی، بانداژ، لنزهای چشمی به خصوص یا آنتی بیوتیک تجویز کند. در صورتی که سایش قرنیه بارها و بارها تکرار شود بهترین راه درمان استفاده از لیزر درمانی است. در بیشتر اوقات پزشک در حین معاینه و بررسی وضعیت چشم بلافاصله دیستروفی را تشخیص خواهد داد. همچنین پزشک می تواند با استفاده از ابزاری میکروسکوپی به نام slit lamp نگاه دقیق تری به وضعیت چشمی فرد داشته و تجمع غیر طبیعی مواد در داخل قرنیه را قبل از بروز علایم تشخیص دهد. اگر در خانواده خود سابقه ابتلا به دیستروفی را دارید حتما این موضوع را قبل از معاینه با پزشک درمیان بگذارید. بهترین شیوه درمانی بر اساس علایم و نوع دیستروفی انتخاب خواهد شد. در صورتی که هیچ علایمی نداشته باشید پزشک ممکن است برای مراقبت بیشتر و تحت نظر داشتن فرد زمان ویزیت های بعدی را بعد از تشخیص دیستروفی زمان بندی کند. با بدتر شدن و بروز علایم، پزشک به سراغ درمان هایی مثل قطره های چشمی و پمادها خواهد رفت. در صورتی که بینایی فرد با مشکل شدیدا با مشکل مواجه شده باشد، پزشک ممکن است عمل را پیشنهاد دهد. در این عمل جراحی قرنیه چشم بیمار از داخل چشم خارج شده و با بافت سالم اهدا کننده قرنیه جابه جا خواهد شد. این نوع عمل شایع ترین عمل پیوند در دنیا بوده و درصد موفقیت آن بسیار زیاد است. البته در بعضی از مواقع ممکن است پزشک با توجه به نوع دیستروفی تان بخواهد تمامی قسمت های قرنیه را پیوند بزند. بدون شک پیوند جزیی از قرنیه بسیار سریع تر از پیوند کامل قرنیه بهبود خواهد یافت. بهتر است در مورد نحوه و نوع عمل جراحی مناسب برای خودتان قبل از عمل با پزشک صحبت کنید. دیستروفی قرنیه نوعی اختلال چشمی است که پیشرونده و ژنتیکی بوده و باعث می شود تا مواد غیر طبیعی در زیر لایه شفاف چشم یا همان قرنیه جمع شده و همان جا باقی بمانند. این بیماری بر اساس لایه ای از قرنیه که گرفتار می کند دارای دسته بندی های مختلفی است. بهترین شیوه درمان آن نیز بر اساس علایم و نوع دیستروفی انتخاب شده و گاهی اوقات ممکن است برای درمان دیستروفی نیاز به پیوند بخشی از قرنیه یا کل قرنیه بیمار باشد. از آن جایی که این بیماری ژنتیکی بوده و افراد دارای پیش زمینه خانوادگی بیش تر در معرض بروز آن هستند بهتر است افراد در معرض خطر در فواصل معین برای معاینه به چشم پزشک مراجعه کنید. منابع: |
( اغلب در اثر وارد شدن ضربه به صورت و سر اتفاق افتاده و در نتیجه جمع شدن خون و مایعات در اطراف چشم منجر به تورم و تغییر رنگ این ناحیه خواهد شد. به این تغییر رنگ اطراف چشم "کبودی دور چشم" یا black eye گفته می شود. علی رغم اسم این عارضه که به آن "کبودی دور چشم" گفته می شود، برای چشم فرد اتفاقی نیفتاده و آسیبی به خود چشم وارد نمی شود. فقط بافت اطراف چشم تغییر رنگ داده و متورم می شود. پوست اطراف چشم ها بسیار شل بوده و در بیشتر موارد در زیر آن چربی وجود دارد، به همین خاطر مایعات به راحتی در این ناحیه جمع خواهد شد. به صورتی که پس از وارد شدن ضربه به صورت یا سر اولین جایی که تغییر رنگ خواهد داد، اطراف هر دو چشم است. ضربه به ابروها، بینی و پیشانی نیز می تواند باعث کبودی دور چشم شود، زیرا خون و مایعات تمایل زیادی به تجمع در بافت های نرم و اطراف چشم ها دارند. همزمان با بهبود کبودی چشم، تورم اطراف آن نیز کاهش یافته و به مرور زمان از بین خواهد رفت. ابتدا کبودی خود را به رنگ بنفش تیره نشان داده و آرام آرام به رنگ بنفش، سبز و نهایتا زرد تغییر رنگ داده و ناپدید می شود. دلیل اصلی بروز کبودی دور چشم ضربه به چشم، بینی یا پیشانی است. با توجه به محل برخورد ممکن است یک یا هر دو چشم فرد دچار تورم و کبودی شوند. ضربه به بینی یکی از مواردی است که باعث بروز کبودی در هر دو چشم خواهد شد زیرا مایع در زیر بافت هر دو چشم جمع شده و نهایتا منجر به تورم و کبودی خواهد شد. دیگر دلایل بروز کبودی چشم شامل موارد زیر می شود: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید جراحی های صورت، لیفت صورت، فک یا عمل بینی جزء مواردی است که باعث بروز کبودی چشم ها می شود. نوع خاصی از آسیب دیدگی سر که به آن شکستگی جمجمه basilar گفته می شود باعث می شود تا هر دو چشم فرد متورم شده و به رنگ تیره در بیاید. به این عارضه چشمی، نیز گفته می شود. دیگر عواملی که می تواند باعث تورم در اطراف چشم ها شود، عبارتند از: واکنش های حساسیتی گزش حشرات عفونت پوستی در اطراف چشم ها ( cellulitis ) آنژیو ادما ( angioedema ) که باعث تورم در اطراف هر دو چشم می شود عفونت های دندانی ادما (تورم) و درد از شایع ترین علایم و نشانه های کبودی دور چشم بوده و ممکن است با تغییر رنگ و کبودی همراه باشد. ممکن است در ابتدا تغییر رنگ و تورم خفیف باشد ولی اطراف چشم به مرور زمان قرمز شده و همزمان با افزایش تورم رنگ اطراف چشم تیره و تیره تر شود. گاهی اوقات ممکن است فرد در کنار کبودی دچار تاری دید و مشکلاتی برای باز کردن چشم ها هم بشود. اما به طور کلی بروز مشکلات بینایی شایع نبوده و کمتر اتفاق می افتد. بعد از گذشت چند روز تورم کمتر شده و ناحیه آسیب دیده به مرور زمان روشن و روشن تر خواهد شد. علایم آسیب شدید شامل تاری دید، از دست دادن قدرت بینایی و مشکل در تکان دادن چشم ها و نگاه کردن به اطراف است. گاهی اوقات فرد هوشیاری خود را از دست داده و خون یا دیگر مایعات از داخل بینی و گوش هایش خارج می شود. یکی دیگر از علایم ضربه شدید نیز سردرد مداوم است که نشان دهنده آسیب جدی به سر است. برای تشخیص سیاهی و کبودی چشم، پزشک چشم ها را معاینه کرده و علایم و آسیب ها را مورد بررسی قرار خواهد داد. پزشک با استفاده از نور وضعیت مردمک ها و داخل چشم ها را بررسی می کند تا از وجود جسم خارجی یا ساییده شدن چشم ها مطمین شود. سپس پزشک حرکت چشم ها را با استفاده از تکان دادن انگشت خود در مقابل چشم بیمار بررسی کرده و سالم بودن استخوان های اطراف چشم را ت یید خواهد نمود. با توجه به علایم یافت شده پزشک ممکن است آزمایشات بیشتری نیز تجویز کند. گاهی اوقات عکس برداری سی تی اسکن یا اشعه ایکس برای بررسی سلامت استخوان ها و رد احتمال شکستگی اطراف حدقه چشم تجویز خواهد شد. پزشک گاهی برای درمان آسیب های خاصی فرد را به متخصص یا جراح ارجاع می دهد. درمان های خانگی کبودی دور چشم شامل استراحت و گذاشتن یخ بر روی چشم ها می شود زیرا این کار تورم و درد در چشم ها را کاهش می دهد. زیرا یخ با محدود کردن جریان خون در داخل رگ ها، کاهش تجمع مایعات و خنک کردن و بی حس کردن ناحیه به کاهش تورم و درد کمک خواهد کرد. متخصص، درمان های پزشکی را برای مداوای سیاهی و کبودی دور چشم تجویز می کند که بسیار شبیه به درمان های خانگی است این موارد عبارتند از: کمپرس یخ استفاده از داروهای مسکن بدون نیاز به نسخه مثل استامینوفن یا ایبوپروفن (بهتر است در این مدت از آسپرین استفاده نکنید زیرا در صورت خونریزی باعث افزایش آن خواهد شد) استراحت و حفاظت از ناحیه آسیب دیده بهتر است تا زمان بهبودی چشم ها از انجام فعالیت های آسیب زا بپرهیزید. کبودی دور چشم معمولا مشکل بسیار ساده و جزیی ای است که خود به خود برطرف خواهد شد. اما آسیب و ضربه های شدید به ناحیه چشم بدون شک عوارض خاص خودش را به همراه خواهد داشت. که در نتیجه ضربه شدید به چشم ایجاد می شود. کبود شدن یکی از چشم ها می تواند نشان دهنده این عارضه چشمی باشد. علایم و نشانه های یووییت شامل موارد زیر می شود: قرمزی چشم ها (به خصوص اطراف عنبیه یا همان بخش رنگی چشم) دردی که در نتیجه قرار گرفتن در برابر نور بیشتر شود تغییر شکل مردمک یا کوچک شدن آن دیدن نقطه های شناور در هوا تاری دید که به تجمع خون در بخش جلویی چشم در نتیجه ضربه و آسیب گفته می شود. میزان خون جمع شده ممکن است بسیار کم بوده یا برعکس به قدری زیاد باشد که جلوی چشم کاملا با خون پوشیده شده باشد. نیز می تواند بلافاصله یا بعد از چند سال در نتیجه بروز ضربه چشمی به وجود بیاید. در نتیجه وارد شدن ضربه به چشم ممکن است چشم فرد دچار خون ریزی شده و به چشم فرد فشار وارد شده و نهایتا عصب های بینایی فرد دچار اختلال شود. نیز یکی از عوارضی است که ممکن است در نتیجه وارد شدن ضربه به چشم ایجاد شود. ضربه وارد شده باعث می شود تا کره چشم به سمت داخل حرکت کرده و دیواره های بسیار نازکی که دیواره چشمی را ساخته اند آسیب دیده و دچار شکستگی شوند. این شکستگی باعث آسیب دیدن عصب بینایی و عضلاتی می شود که چشم ها را حرکت می دهند. از دست دادن قدرت بینایی یا دوبینی نیز از مشکلاتی است که حتما باید به صورت اورژانسی تحت درمان قرار گیرد وگرنه فرد دچار عوارض جدی خواهد شد. یکی از عوارضی است که می تواند باعث از دست دادن همیشگی قدرت بینایی و نابینایی فرد شود. ضربه به چشم ممکن است باعث کشیده شدن شبکیه و خارج شدن آن از وضعیت عادی شده و نهایتا باعث پارگی آن شود. علایم این عارضه شامل از دست دادن کامل قدرت بینایی، دیدن نور های چشمک زن یا نقاط کوچکی در محدوده بینایی است که باید سریعا تحت درمان قرار گیرد. می توان با استفاده از اقدامات مراقبتی زیر از بروز کبودی دور چشم جلوگیری کرد. بررسی نحوه قرار گیری اشیاء در منزل استفاده از کلاه ایمنی برای انجام ورزش استفاده از عینک مخصوص برای تفریحات، ورزش بستن کمربند در حین رانندگی و گذاشتن کلاه ایمنی در حین موتور سواری اکثر کبودی و تغییر رنگ دور چشم خفیف بوده و با درمان های خانگی مثل یخ و مسکن ها بعد از چند روز خود به خود بهبود خواهد یافت. بر اساس نوع ضربه و علایم به وجود آمده، چشم پزشک می تواند چشم آسیب دیده را بررسی کرده و در مورد میزان آسیب چشم ها نظر بدهد. به طور کلی بهتر است در صورت مشاهده علایم زیر به پزشک مراجعه کنید: هر گونه تغییرات بینایی داشتن درد شدید یا تورمی که بهبود نیابد تورم در اطراف چشم ها که هیچ ارتباطی به آسیب دیدگی نداشته باشد علایم عفونت (مثل تب، گرما، قرمزی و ترشحات چرک مانند) ، تغییرات رفتاری، فراموشی یا بی حالی حالت تهوع، استفراغ و سرگیجه اما بعضی از علایم هستند که در صورت مشاهده آن ها بهتر است سریعا با اورژانس تماس بگیرید این علایم عبارتند از: تغییر در قدرت بینایی فرد یا از دست دادن بینایی (به خصوص دو بینی) عدم توانایی در تکان دادن چشم ها و نگاه کردن به اطراف آسیبی که باعث نفوذ جسمی خارجی در چشم شده یا در داخل چشم باقی مانده باشد مشاهده خون در چشم ها تغییر شکل چشم ها ترشح مایعات از حدقه چشم بروز زخم روی چشم، صورت یا سر علایم آسیب دیدگی سر و صورت شدید اگر کبودی دور چشم با شکستن دندان یا استخوان همراه باشد از دست دادن قدرت تمرکز و هوشیاری تغییرات رفتاری، استفراغ و سرگیجه عدم توانایی در راه رفتن ترشح مایعات و خون از بینی یا گوش ها افرادی که از قرص های رقیق کننده خون استفاده کرده یا دچار بیماری های هموفیلی هستند تورم بعد از نیش زنبور در اطراف چشم احتمال بروز عفونت در داخل چشم منابع: |
آکروماتوپسیا، یا نقص در دیدن رنگ ها ناتوانی است که باعث می شود تا فرد نتواند تفاوت بین رنگ ها را متوجه شود ولی با این وجود فرد مبتلا هنوز قادر به دیدن رنگ ها خواهد بود. بسیاری از افراد به این عارضه "کور رنگی" می گویند که باور کاملا غلطی است. کور رنگی بیماری نادر و متفاوتی است که باعث می شود تا فرد مبتلا همه چیز را به رنگ سفید و مشکی دیده و هیچ نوری را درک نکند. ضعف تشخیص رنگ ها معمولا ارثی بوده و احتمال بروز آن در مردان بسیار بیشتر از زنان است. بسیاری از افراد مبتلا به ضعف تشخیص رنگ نمی توانند بین درجات مختلف رنگ قرمز و سبز تفاوتی قایل شده و همه را یکسان می بینند. به ندرت ممکن است فرد مبتلا به ضعف تشخیص رنگ نتواند درجات مختلف رنگ زرد و آبی را از هم تشخیص دهد. بعضی از بیماری های خاص چشمی و داروها نیز می تواند باعث بروز مشکلات تشخیص رنگ شود. ضعف تشخیص رنگ ها نوعی اختلال بینایی است که به علت کمبود دید مخروطی به وجود می آید. دید مخروطی قابلیتی در بینایی است که توسط گیرنده های نوری مخروط شکل در داخل شبکیه صورت می گیرد. در چشم یک فرد سالم به طور طبیعی حدود میلیون گیرنده نوری وجود دارد که بیشتر آن ها در مرکز شبکیه چشم قرار گرفته اند. فرد در نبود این سلول های مخروطی باید از گیرنده های نوری میله ای استفاده کند. حدود میلیون گیرنده میله ای در اطراف شبکیه چشم وجود دارد. مشکل از جایی که شروع می شود که گیرنده های نوری میله ای در سطح بالاتری اشباع شده و در نتیجه فرد دید رنگی را با کیفیتی نداشته و از دیدن بسیاری از جزییات محروم خواهد شد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید افراد مبتلا به ضعف تشخیص رنگ ها به شدت دچار کور رنگی شده و وضوح تصویر بسیار پایینی دارند. چشم این افراد در حالت عادی به میزان نور زیاد سازگاری نداشته و نسبت به نور حساسیت بسیار شدیدی خواهند داشت. این بیماری با توجه به علایم ممکن است دارای درجات مختلفی بوده و خفیف، متوسط یا شدید باشد. از بین تمامی مبتلایان به ضعف تشخیص رنگ ها، افرادی که کاملا از مونوکرومات های میله ای شان استفاده می کنند، مبتلا به شدیدترین نوع این بیماری هستند. علاوه بر این فرد ممکن است تنها از قسمتی از گیرنده های نوری میله ای و مونوکرومات های مخروطی آبی خود استفاده کند که باعث می شود تا از شدت بیماری کاسته شده و در درجه متوسط یا خفیف قرار بگیرد. دیدن رنگ ها در طیف نور یک فرآیند پیچیده است که با قابلیت چشم ها در واکنش نشان دادن به طول موج های مختلف نور آغاز می شود. نور از طریق قرنیه وارد چشم شده و پس از عبور از لنزها و بافت ژله ای مانند داخل چشم ها (زجاجیه) وارد چشم شده و نهایتا به سلول های حساس به طول موج (سلول های مخروطی) در پشت چشم در شبکیه خواهد رسید. این مخروط ها به طول موج های نوری کوتاه (آبی) ، متوسط (سبز) یا بلند (قرمز) حساس هستند. مواد شیمیایی موجود در سلول های مخروطی واکنشی به وجود آورده و از این طریق اطلاعات طول موج را به واسطه عصب های بینایی به مغز فرد بیننده ارسال می کنند. اگر چشم ها شرایط طبیعی داشته باشد بدون شک متوجه رنگ ها خواهید شد اما اگر سلول های مخروطی فاقد یک یا چند ماده شیمیایی حساس به طول موج باشد ممکن است چندین رنگ اصلی مثل قرمز، آبی یا زرد را درک نکنید. عوامل خطر در ضعف تشخیص رنگ ها عبارتند از: در بعضی از موارد بروز اختلالات بینایی و ضعف در تشخیص رنگ ها یک بیماری با زمینه ژنتیکی است که بیشتر مردان را درگیر می کند. شایع ترین نقص در تشخیص رنگ ها بین رنگ های قرمز - سبز بوده و احتمال نقص در تشخیص رنگ های آبی - زرد بسیار کم است. این اختلال ممکن است در درجات مختلفی اتفاق افتاده و فرد دچار مشکل خفیف، متوسط یا شدید ضعف تشخیص رنگ ها شود. این مشکل بینایی ارثی معمولا هر دو چشم را درگیر کرده و شدت آن با گذشت زمان تغییر نخواهد کرد. گاهی اوقات ممکن است بیماری های مختلفی مثل شکل، دژنراسیون ماکولا، بیماری، بیماری و لوسمی باعث بروز اختلالات و نقص در تشخیص رنگ شود. در بعضی موارد ممکن است یک چشم بیش از چشم دیگر درگیر شده و در صورت برطرف یا درمان شدن بیماری مربوطه، علایم نقص رنگ به کلی محو شود. گاهی اوقات مصرف بعضی از داروها، مثل داروهای درمان مشکلات قلبی، فشار خون بالا، مشکلات نعوظ، عفونت ها، اختلالات عصبی و فیزیولوژیکی نیز ممکن است تغییراتی در روند تشخیص رنگ ها به وجود بیاورد. با بالا رفتن سن فرد ممکن است کیفیت دیدن رنگ ها تغییر کرده و رفته رفته رو به زوال برود. قرار گرفتن در معرض بعضی از مواد شیمیایی در محل کار مثل دی سولفید کربن و کودها ممکن است باعث از دست دادن بخشی از توانایی تشخیص رنگ شود. ممکن است فرد مبتلا به ضعف و نقص در تشخیص رنگ باشد ولی از این موضوع اطلاع نداشته باشد. بعضی از مردم فقط در صورتی متوجه این بیماری می شوند که با تفاوت درک رنگ توسط خود و اطرافیان خود روبرو شوند. به عنوان مثال فرد مبتلا ممکن است با تشخیص رنگ های علایم راهنمایی و چراغ راهنمایی مشکل داشته و با توجه به عملکرد اشتباه اش در مقایسه با دیگران متوجه مشکل تشخیص رنگ خود شود. افراد مبتلا به بیماری ضعف تشخیص رنگ ها ممکن است نتوانند موارد زیر را از هم تشخیص دهند: فرد مبتلا به نقص تشخیص رنگ قرمز سبز یا آبی زرد کاملا نسبت به هر دو رنگ حساس نبوده و این عدم حساسیت ممکن است درجات خفیف، متوسط یا حتی شدید داشته باشد. در صورتی که مشکلی در تشخیص رنگ داشته یا قدرت تشخیص رنگ تان کاهش پیدا کرد بهتر است برای معاینات بیشتر به پزشک مراجعه کنید. انجام آزمایش و معاینات چشمی در کودکان اهمیت بسیار زیادی داشته و حتما باید قبل از ورود به مدرسه یک بار آزمایش تشخیص رنگ را انجام دهند. در صورتی که ابتلای فرد به ضعف تشخیص رنگ ها ژنتیکی بوده باشد، هیچ راه حل درمانی برای آن وجود نخواهد داشت ولی اگر علت بروز آن به خاطر بیماری های زمینه ای باشد. می توان با درمان بیماری وضعیت بینایی و تشخیص رنگ را بهبود بخشید. اگر در دیدن و تشخیص بعضی از رنگ ها مشکل دارید، پزشک می تواند این نقص رنگ را با استفاده از آزمایش ها تشخیص دهد. احتمالا بعد از معاینه وضعیت چشم بیماری، پزشک با استفاده از تصاویر خاص که از نقطه های رنگی و اعداد تشکیل شده اند سعی در تشخیص این بیماری خواهد کرد. اگر فرد مبتلا به بیماری ضعف تشخیص رنگ ها باشد، تشخیص الگو یا عدد پنهان شده در داخل دانه های رنگی برایش مشکل خواهد شد. البته برای انجام این آزمایش می توان از نرم افزارهای موبایلی یا کامپیوتر استفاده کرد. اما بدون شک نتیجه به دست آمده در نتیجه آزمایشات در داخل منزل ضریب خطای بیشتری داشته و پیشنهاد می کنیم این آزمایشات در مطب و تحت نظر پزشک آزموده صورت پذیرد. بسیاری از مشکلات تشخیص رنگ غیر قابل درمان بوده و با هیچ شیوه ای آن ها را مداوا کرد. اما فقط در صورتی که علت بروز بیماری دیگر یا مصرف داروی مشخصی باشد، می توان با قطع مصرف دارو یا درمان بیماری زمینه ای این عارضه را درمان کرده یا علایم را تا حد قابل توجهی کاهش داد. همچنین می توان از فیلتر های رنگی که بر روی عینک نصب شده یا از لنزهای رنگی برای افزایش کنتراست رنگ ها و درک بهتر آن ها کمک گرفت. البته این لنزها باعث نمی شود تا مشکل دیدن تمام رنگ ها برطرف شده و بهبود یابد. لنزها فقط روی بعضی از رنگ ها ت ثیر داشته و باعث افزایش قدرت تشخیص آن ها خواهد شد. بعضی از اختلالات نادر شبکیه مرتبط با نقص تشخیص رنگ را می توان با تکنیک های جایگزین ژن برطرف کرد. البته این شیوه ها نیاز به تحقیق و بررسی بیشتری داشته و احتمالا در آینده به عنوان راه های درمانی ضعف تشخیص رنگ ها پیشنهاد خواهد شد. در سطوح بالای روشنایی، بینایی آکرومات ها کاهش خواهد یافت مگر این که از لنزهای رنگی استفاده شود. در زمان هایی مثل بعد از طلوع آفتاب یا قبل از غروب آفتاب که نور در محیط های بسته سطح متوسطی دارد، بعضی از آکرومات ها بدون نیاز به لنزهای رنگی با این کاهش عملکرد چشمی کنار می آیند. برای این کار می توان از استراتژی های به خصوصی مثل پلک زدن یا قرار گرفتن در معرض نور استفاده کرد. بقیه افراد مبتلا نیز باید به محض قرار گرفتن در چنین شرایط و کاهش نور از لنزهای رنگی استفاده کنند. همچنین به محض قرار گرفتن فرد در نور بسیار شدید بیرون منزل یا مکان های سرپوشیده روشن برای دیدن مناسب و معقول از لنزهای به رنگ تیره استفاده کرد. زیرا شبکیه این افراد، گیرنده های نوری مورد نیاز برای دیدن در چنین شرایطی را ندارد. استفاده از نکات و تکنیک های زیر به بهبود شرایط برای فرد مبتلا به نقص تشخیص رنگ کمک خواهد کرد: حفظ کردن جای بعضی از رنگ ها می تواند تا حد زیادی به فرد کمک کند. مثلا فرد بهتر است ترتیب رنگ ها در چراغ راهنمایی را حفظ کرده و با توجه به حفظیات عمل کند. یکی از مشکلات فرد مبتلا به این بیماری تشخیص رنگ لباس ها یا ست کردن آن ها است. بهتر است برای این کار از فردی که مشکل چشمی نداشته کمک گرفته و روی بعضی از اشیاء رنگی، نام آن رنگ را بچسبانید. از این به بعد برای تشخیص رنگ ها کافی است آن شیء را در کنار شیء مورد نظر خود قرار داده و تفاوت رنگ را مقایسه کنید. احتمالا برای تشخیص این بیماری ابتدا به پزشک عمومی یا خانوادگی خود مراجعه کرده و سپس از طریق پزشک عمومی به پزشک متخصص اختلالات چشمی (اپتومتریست یا چشم پزشک) ارجاع داده خواهید شد. از آن جایی که مدت زمان ملاقات و ویزیت پزشک کوتاه است بهتر است برای استفاده حداکثری از این فرصت، تمامی سوالات خود را آماده کنید. برای تهیه لیست سوالات کلیدی می توانید از این پرسش ها استفاده کنید: آیا درمانی برای عارضه ضعف تشخیص رنگ ها وجود دارد؟ آیا بروشور یا برگه ای در مورد بیماری ضعف تشخیص رنگ ها دارید؟ نقص تشخیص رنگ چه ت ثیری روی کیفیت زندگی ام خواهد داشت؟ برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد این بیماری چه سایتی را پیشنهاد می کنید؟ آیا مشکلات تشخیص رنگ برای اشتغال کنونی یا در آینده ام مشکلی ایجاد خواهد کرد؟ آیا عینک یا لنزهای چشمی به خصوصی برای بهبود وضعیت بینایی و تشخیص رنگ ام وجود دارد؟ پزشک برای تشخیص بهتر بیماری و آغاز روند درمانی احتمالا سوالات زیر را مطرح خواهد کرد: آیا بیماری یا مشکل پزشکی دارید؟ آیا از دارو یا مکمل به خصوصی استفاده می کنید؟ آیا این عارضه یک چشم یا هر دو چشم شما را درگیر کرده است؟ از چه زمانی متوجه بروز مشکلات بینایی و تشخیص رنگ خود شدید؟ آیا فردی در خانواده شما دچار مشکلات تشخیص رنگ یا همان ضعف تشخیص رنگ ها بوده است؟ |
دژنراسیون ماکولا وابسته به سن و یا تخریب لکه زرد یک بیماری چشمی است که معمولا شروع آن از سن سالگی بوده و به مرور زمان ماکولا یا همان قسمت مرکزی شبکیه چشم دچار آسیب شده و در نتیجه فرد دچار اختلالات بینایی خواهد شد. بیماری دژنراسیون ماکولا وابسته به سن ( AMD یا ARMD ) به ندرت باعث از دست دادن بینایی می شود زیرا در نتیجه این بیماری تنها قسمت مرکزی بینایی تحت ت ثیر قرار خواهد گرفت. با این حال آسیب دیدن ماکولا در قسمت مرکزی شبکیه باعث می شود تا فرد نتواند مستقیم را به خوبی ببیند و این یعنی مشکل در مطالعه، رانندگی و انجام تمامی کارهایی که نیاز به دید مستقیم دارد. زمانی که مشغول خواندن هستیم تمام نور بر روی ماکولا جایی که میلیون ها سلول، نور را تبدیل به پیام های عصبی می کنند، متمرکز می شود. ماکولا این پیام ها را به مغز ارسال می کنند تا بتوان دید. این همان دید مرکزی است. تنها در صورت عملکرد طبیعی دید مرکزی انسان قادر به خواندن، رانندگی و انجام کارهای روزانه خود خواهد بود. به طور کلی دژنراسیون ماکولا وابسته به سن به دو نوع تقسیم می شود: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید نزدیک تا درصد از افراد مبتلا به دژنراسیون ماکولا به نوع خشک آن دچار هستند. در بیشتر موارد نیز هر دو چشم بیمار تحت ت ثیر بیماری قرار می گیرد. البته در بعضی از افراد ممکن است این بیماری فقط یکی از چشم ها را درگیر کرده و چشم دیگر کاملا سالم باقی بماند. در نتیجه ابتلای فرد به AMD خشک، سلول های ماکولا به آرامی شروع به تجزیه شدن کرده و باعث تشکیل رسوبات مایل به زرد رنگ با نام drusen می شوند. هر چقدر اندازه و تعداد drusen (لکه های زرد رنگ) بیشتر شود، بینایی فرد علی الخصوص قسمت مرکزی آن با مشکلات بیشتری مواجه خواهد شد. همزمان با بالاتر رفتن سن بیمار و شدت گرفتن بیماری، نواحی بیشتری از چشم درگیر شده و در نتیجه به مرور زمان قدرت دید فرد کاهش می یابد. دژنراسیون ماکولا تر معمولا بعد از بروز بیماری دژنراسیون ماکولا خشک به وجود می آید. رفته رفته با شدت گرفتن نوع خشک این بیماری، گاهی اوقات رگ های خونی غیر طبیعی در قسمت پشتی ماکولا رشد می کنند. این رگ های خونی بسیار آسیب پذیر بوده و ممکن است باعث ترشح خون و مایعات به بیرون شوند. به همین خاطر به این نوع از دژنراسیون تر گفته می شود. تجمع مایعات در پشت چشم باعث آسیب ماکولا شده و دید فرد مختل می شود. پس از ابتلای فرد به دژنراسیون ماکولا تر فرد ممکن است خطوط صاف را به شکل موجی دیده و به سرعت بینایی قسمت مرکزی اش را از دست بدهد. این از دست دادن بینایی به قدری سریع اتفاق میفتد که ممکن است تنها چند روز زمان ببرد. البته دژنراسیون ماکولا تر تنها درصد از کل مبتلایان به تباهی لکه زرد را در بر می گیرد ولی حدود درصد این افراد بینایی خود را کاملا از دست خواهند داد. AMD تر شدیدترین و پیشرفته ترین نوع این بیماری است. مراحل ابتلا به دژنراسیون ماکولای خشک، دارای سه مرحله است: فرد شاهد بروز هیچ گونه علایمی نبوده و در این مرحله بینایی فرد کاملا سالم خواهد بود. بعضی از افراد در این مرحله برای خواندن نیاز به نور بیشتری خواهند داشت. زیرا در قسمت مرکزی دیدشان هاله ای به وجود آمده که انجام کارهایی مثل خواندن و رانندگی را با مشکل مواجه می کند. یک هاله بزرگ بر روی قسمت مرکزی دید فرد به وجود آمده و به مرور زمان بزرگتر و تیره تر می شود و در نهایت باعث می شود تا فرد به کلی بینایی خود را از دست بدهد. علت اصلی به وجود آمدن این بیماری رگ های خونی غیر طبیعی هستند که باعث ترشح مایعات یا خون بر روی ماکولا می شوند. اما محققان بر این باورند که احتمالا علت اصلی آن ترکیبی از عوامل محیطی مثل سیگار کشیدن و رژیم غذایی بوده و وراثتی بودن آن است. عوامل خطرناکی که ممکن است احتمال بروز دژنراسیون ماکولا را تا حد قابل توجهی افزایش دهند شامل موارد زیر می شود: این بیماری معمولا چشم افراد بالای سال را درگیر می کند. محققان بر این باورند که این بیماری می تواند در نتیجه وجود ژن های مسیول ایجاد این بیماری به وجود بیاید. این بیماری در افراد سفید پوست شایع تر از دیگر افراد است. کشیدن یا قرار داشتن در معرض دود سیگار از جمله عواملی است که می تواند احتمال ابتلا به دژنراسیون ماکولا را افزایش دهد. تحقیقات نشان داده است که افراد چاق و دارای اضافه وزن بیش از دیگران در معرض ابتلا به این بیماری قرار داشته و سرعت پیشرفت این بیماری در این افراد بسیار بیشتر از افراد لاغر است. اگر فرد مبتلا به بیماری باشد که قلب و رگ های خونی را تحت ت ثیر خود قرار دهد، احتمال بروز بیماری دژنراسیون ماکولا در او افزایش خواهد یافت. افراد مبتلا به دژنراسیون ماکولا خشکی که قسمت مرکزی دیدشان تحت ت ثیر قرار گرفته و قدرت بینایی شان کاهش بیاید در معرض افسردگی قرار خواهند داشت. با از دست دادن بینایی، افراد ممکن است دچار توهم بینایی (سندرم چارلز بنت) شوند. همچنین دژنراسیون ماکولا خشک ممکن است به طور ناگهانی پیشرفت کرده و تبدیل به دژنراسیون ماکولا تر شود که در نتیجه تحت درمان قرار نگرفتن به موقع فرد به کلی بینایی خود را از دست خواهد داد. معاینه منظم چشم و تشخیص به موقع بیماری دژنراسیون ماکولا وابسته به سن یا تباهی لکه زرد اهمیت بسیار زیادی دارد. اقدامات مراقبتی زیر نیز می تواند احتمالا بروز دژنراسیون ماکولا خشک را کاهش داده و به حداقل برساند: به عنوان اگر فردی به بیماری قلبی یا فشار خون بالا مبتلا باشد، بهتر است داروها را طبق دستور العمل پزشک مصرف کرده و بیماری خود را تحت امکان کنترل کند این کار باعث پیشگیری از ابتلا به تباهی لکه زرد خواهد شد. احتمال بروز دژنراسیون ماکول در افراد سیگاری یا افراد در معرض سیگار بسیار بیشتر از دیگر افراد است. برای کنار گذاشتن سیگار از پزشک خود کمک بگیرید. در صورتی که مبتلا به اضافه وزن بوده و می خواهید وزن خود را پایین بیاورید، بهتر است تعداد کالری های دریافتی خود را کمتر کرده و هر روز ورزش کنید. با این کار خیلی زود وزن کم کرده و احتمال بروز AMD به حداقل می رسد. بهتر است یک رژیم غذایی سالم و سرشار از میوه ها و سبزیجات را در پیش بگیرید. این غذاها سرشار از آنتی اکسیدان و ویتامین هایی است که احتمال بروز دژنراسیون ماکولا را به حداقل می رساند. اسید های چربی امگا که در ماهی ها یافت می شود احتمال بروز دژنراسیون ماکولا را کاهش خواهد داد. از آجیل ها مثل گردو که سرشار از اسید های چرب امگا است استفاده کرده و آن را در رژیم غذایی تان بگنجانید. پزشک با توجه به سابقه پزشکی و خانوادگی فرد همراه با معاینه کامل چشم، بیماری دژنراسیون ماکولا را تشخیص خواهد داد. پزشک متخصص ممکن است از آزمایشات زیر برای تشخیص این بیماری استفاده کند: پزشک از قطره برای منبسط کردن چشم استفاده کرده و سپس با استفاده از ابزار خاصی پشت چشم را بررسی خواهد کرد. پزشک در حین بررسی پشت چشم به دنبال لکه های زرنگ رنگ تشکیل شده در زیر شبکیه خواهد بود. افراد مبتلا به دژنراسیون ماکولا دارای تعداد زیادی از این لکه های زرد در پشت چشم خود خواهند بود. این لکه ها در نتیجه آسیب شبکیه و رسوب آن ها به وجود می آیند. پزشک در حین معاینه چشم و بینایی سنجی از چارت Amsler grid برای بررسی نقص بینایی در قسمت مرکزی بینایی استفاده خواهد کرد. ابتلا به بیماری دژنراسیون ماکولا باعث می شود تا فرد خطوط مستقیم در grid (شبکه) را به شکل محو، شکسته یا کاملا تغییر شکل داده ببیند. در حین انجام این آزمایش، پزشک رنگی را به داخل بازوی فرد تزریق می کند. این رنگ به قسمت مختلف بدن وارد شده و باعث تغییر رنگ، رگ های خونی داخل چشم بیمار خواهد شد. در حین وارد شدن رنگ به رگ های چشم، دوربین مخصوصی از این تغییرات عکس خواهد گرفت. بررسی این عکس ها به تشخیص رگ های خونی غیر طبیعی یا تغییرات شبکیه کمک خواهد نمود. این آزمایش مشابه آنژوگرافی فلویورسین بوده و برای انجام آن از تزریق رنگ استفاده می شود. این شیوه برای ت یید یافته ها در نتیجه انجام آنژوگرافی فلویورسین یا تشخیص انواع مختلف دژنراسیون ماکولا استفاده می شود. در این شیوه غیر تهاجمی تصویر برداری می توان از شبکیه چشم تصویر بداری cross - sectional انجام داد. این تصویر به تشخیص نواحی نازک، ضخیم یا متورم شده چشم کمک می کند. این موارد ممکن است در نتیجه تجمع مایعات ترشح شده از رگ های خونی در داخل و زیر شبکیه به وجود بیاید. تا بدین لحظه درمان قطعی ای برای این بیماری وجود نداشته است و تنها در صورت تشخیص به موقع آن می توان سرعت پیشرفت این بیماری را با استفاده از یک سری اقدامات مراقبتی مثل مصرف مکمل های ویتامینه، خوردن غذاهای سالم و سیگار نکشیدن کاهش داد. دژنراسیون ماکولا وابسته به سن بینایی قسمت های جانبی (اطراف) چشم را تحت ت ثیر قرار نداده و معمولا منجر به نابینایی کامل فرد نخواهد شد. اما در بیشتر موارد فرد بینایی مرکزی خود را از دست داده یا دید این قسمت با اختلال مواجه خواهد شد. مثلا فرد بعد از ابتلا به بیماری دژنراسیون ماکولا در تشخیص صورت اشخاص، رانندگی و خواندن با مشکل روبرو می شود. برای کمک به بهبود این عارضه می توان از متخصص توانبخشی بینایی، چشم پزشک و دیگر افراد آموزش دیده در این زمینه کمک گرفت. متخصصان در زمینه توانبخشی بینایی می توانند فرد را با مشکل به وجود آمده برای بینایی سازگارتر کرده و محدودیت های به وجود آمده برای فرد را به حداقل ممکن برسانند. یکی از گزینه های پیش رو برای بهبود بینایی فرد مبتلا به دژنراسیون ماکولا خشک هر دو چشم، انجام عمل جراحی و ایمپلنت لنزهای تلسکوپی در داخل یکی از چشم ها است. لنز های تلسکوپی از جنس پلاستیک بوده و به بزرگنمایی محدوده بینایی فرد کمک می کند. قرار دادن این لنزها باعث بهبود بینایی فرد در دیدن اشیای نزدیک و اشیای با فاصله زیاد منجر شده ولی محدوده بینایی را کاهش می دهد. حتی بعد از تشخیص ابتلا فرد به بیماری دژنراسیون ماکولا هیچ گاه دیر نبوده و باز هم می توان از اقدامات مراقبتی زیر برای کاهش از دست رفتن قدرت بینایی کمک گرفت: در صورتی که سیگاری هستید می توانید از پزشک برای ترک و کنار گذاشتن سیگار کمک بگیرید. ویتامین ها و آنتی اکسیدان های موجود در سبزیجات و میوه ها به سلامت چشم کمک می کند. پیشنهاد می کنیم از کلم، اسفناج، بروکلی و دیگر سبزیجات سرشار از آنتی اکسیدان هایی مثل لویتین و زاکزانتین استفاده کنید. غذاهای سرشار از روی نیز می تواند برای افراد مبتلا به دژنراسیون ماکولا مفید و موثر باشد. مواد غذایی سرشار از پروتیین نیز برای افراد مبتلا به این بیماری مفید خواهد بود، از جمله: گوشت گاو و بره شیر ماست پنیر غلات کامل نان سبوس دار همچنین پیشنهاد می کنیم حتما از چربی های غیر اشباع مثل روغن زیتون استفاده کنید. تحقیقات نشان داده است که رژیم غذایی سرشار از اسید های چرب امگا مثل مصرف ماهی سالمون، ماهی تن و گردو باعث کاهش احتمال و عوارض ابتلا به بیماری AMD پیشرفته خواهد شد. اگر دسترسی به این مواد غذایی نداشته یا تهیه آن برایتان سخت است می توانید از مکمل ها و قرص های امگا و روغن ماهی استفاده کنید. به عنوان اگر فردی به بیماری قلبی یا فشار خون بالا مبتلا باشد، بهتر است داروها را طبق دستور العمل پزشک مصرف کرده و بیماری خود را تحت امکان کنترل کند این کار باعث پیشگیری از ابتلا به تباهی لکه زرد خواهد شد. در صورتی که اضافه وزن دارید و می خواهید وزن خود را هر چه سریع تر پایین بیاورید، بهتر است تعداد کالری های دریافتی خود را کمتر کرده و هر روز ورزش کنید. با این کار خیلی زود وزن کم کرده و احتمال بروز دژنراسیون ماکولا وابسته به سن به حداقل می رسد. از پزشک خود در مورد بهترین زمان برای زمان بندی چکاب چشمی سوال کنید. معاینه منظم به تشخیص سریع دژنراسیون ماکولا کمک خواهد کرد. افراد مبتلا به بیماری دژنراسیون ماکولا متوسط یا پیشرفته، مصرف ویتامین ها و آنتی اکسیدان ها اهمیت بسیار زیادی داشته و می تواند جلوی از دست دادن بینایی را بگیرد. مطالعات نشان داده است که فرمول مصرف مکمل های ویتامین برای پیشگیری از نابینایی بهتر است مطابق لیست زیر باشد: میلی گرم واحد بین المللی ( IU ) میلی گرم لویتین میلی گرم زاکزانتین میلی گرم روی (همچون زینک اکساید) میلی گرم مس (همچون اکسید کوپریک) هیچ گونه شواهدی مبنی بر موثر بودن استفاده از مکمل در مراحل اولیه بروز بیماری دژنراسیون ماکولا وجود ندارد. مصرف بیش از حد ویتامین ای احتمال ایست قلبی و دیگر عوارض جانبی را تا حد قابل توجهی کاهش افزایش خواهد داد در نتیجه بهتر است در مورد مصرف مکمل ها با پزشک خود مشورت کنید. این نکات می تواند به سازگار شدن فرد با تغییرات به وجود آمده در بینایی کمک کند: اگر از لنز های چشمی یا عینک استفاده می کنید بهتر است از پزشک بخواهید تا چشم تان را معاینه کرده و عینک جدیدی تجویز کند. بهتر است اندازه و فونت کامپیوتر را با توجه به بیماری خود تنظیم کرده و کانتراست تصویر را بالا ببرید. همچنین می توانید از تکنولوژی و تجهیزات صوتی کامپیوتر برای گوش دادن به متون نوشتاری کمک بگیرید. افزایش نور منزل به مطالعه و سایر فعالیت ها کمک خواهد کرد. با این کار احتمال زمین خوردن بیمار کاهش خواهد یافت. اگر همیشه خودتان رانندگی می کردید، بهتر است با پزشک در مورد ادامه اینکار و رانندگی کردن با وجود بیماری AMD سوال کنید. به احتمال زیاد دیگر رانندگی کردن در شب، ترافیک سنگین یا آ ب و هوای بد برایتان ممنوع بوده و نباید در چنین موقعیت هایی از ماشین استفاده کنید. بهترین گزینه برای جایگزینی، استفاده از وسایل حمل و نقل عمومی یا کمک گرفتن از اعضای خانواده و دوستان است. افراد مبتلا به بیماری دژنراسیون ماکولا شرایط دشواری داشته و شاهد تغییرات ناگهانی در زندگی خواهند بود. برای کنترل احساسات و گرفتن بهترین تصمیمات به مشاور مراجعه کرده یا در جلسات مربوط به گروه های مخصوص بیماران دژنراسیون ماکولا شرکت کنید. می توانید از ذره بین ها برای مطالعه یا کارهایی مثل خیاطی که نیاز به دید نزدیک دارند، کمک بگیرید. این ذره بین ها دو نوع داشته و می توان هم از آن ها به شکل دستی استفاده کرد و هم همانند عینک ذره بین را روی چشم قرار داد. می توانید به جای مطالعه کتاب، از کتاب های صوتی و نرم افزارهای صوتی کمک بگیرید. بهتر است ساعت، رادیو، تلفن و دیگر وسایلی را خریداری کنید که اعداد و نوشته های روی آن بزرگ باشد. این کار کمک می کند تا اعداد را به راحتی خوانده و نیاز به استفاده از ذره بین یا کمک گرفتن از دیگران نداشته باشید. برای تشخیص و بررسی وضعیت دژنراسیون ماکولا انجام آزمایش و معاینات چشمی ضروری است. بهتر است قبل از مراجعه به چشم پزشک موارد زیر را در نظر داشته باشید: لیست تمام علایم و نشانه های مرتبط با چشم. لیست تمام داروها و مکمل های مصرفیو میزان آن ها. برخی از سوالاتی که می توانید از پزشک بپرسید: مبتلا به دژنراسیون ماکولا خشک یا تر شده ام؟ تا چه اندازه بیماری دژنراسیون ماکولا ام پیشرفت داشته است؟ آیا می توانم رانندگی کنم؟ آیا به مرور زمان بینایی ام با مشکلات بیشتری روبرو خواهد شد؟ آیا امکان درمان بیماری وجود دارد؟ چگونه می توانم بیماری دیگرم مدیریت کنم؟ آیا باید برای جلوگیری از نابینایی یا از دست دادن بینایی باید مکمل یا ویتامین مصرف کنم؟ چگونه می توانم از بینایی ام مراقبت کرده و پیشرفت بیماری را تحت نظر داشته باشم؟ در صورت بروز چه علایمی باید سریعا به شما مراجعه کنم؟ آیا می توانم از ابزارهای کمک بینایی برای کاهش علایم استفاده کنم؟ برای محافظت از بینایی ام چه تغییراتی باید در سبک زندگی ام ایجاد کنم؟ پزشک در زمان ویزیت و معاینه احتمالا سوالات زیر را خواهد پرسید: چه زمانی شاهد بروز علایم و مشکلات بینایی شدید؟ آیا این عارضه هر دو چشم شما را درگیر کرده یا فقط یکی از چشم ها آسیب دیده است؟ آیا در دیدن اشیای نزدیک، دور یا هر دو مشکل دارید؟ آیا سیگار می کشید؟ چه مقدار در طول روز؟ معمولا چه نوع غذاهایی میل می کنید؟ آیا مبتلا به بیماری های مثل کلسترول بالا، فشار خون بالا یا دیابت هستید؟ آیا در اعضای خانواده یا نزدیکان خود شخصی به این بیماری دچار شده است؟ منابع: |
مشکلات ضربان قلب (آریتمی قلب) هنگامی رخ می دهند که تکانه های الکتریکی کنترل کننده ضربان قلب به درستی کار نکنند. در این صورت قلب خیلی سریع، آهسته یا نامنظم می تپد. در قلب سالم، ضربان قلب معمولا بدون بی نظمی پیش می رود و ضربان قلب در حالت استراحت عادی تا ضربان در دقیقه است. شرایط خاص می توانند منجر به ایجاد آریتمی شوند، این شرایط عبارتند از: ژنتیک کشیدن استرس یا سوء مصرف سوء مصرف الکل یا مصرف زیاد کافیین از بین رفتن بافت قلب ناشی از حمله قلبی تغییراتی در ساختار قلب، مانند کاردیومیوپاتی شریان های مسدود شده در قلب (بیماری عروق کرونر) برخی داروها و مکمل ها از جمله سرماخوردگی و آلرژی و مکمل های غذایی شرایط خاص ممکن است خطر ابتلا به آریتمی را افزایش دهند. این عوامل عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید، سایر مشکلات قلبی و سابقه جراحی قلب برخی از داروهای ضد سرفه بدون نسخه و سرماخوردگی و برخی داروهای تجویزی ممکن است در ایجاد آریتمی نقش داشته باشند. نوشیدن زیاد الکل می تواند بر روی تکانه های الکتریکی قلب ت ثیر بگذارد و احتمال ایجاد فیبریلاسیون دهلیزی را افزایش دهد. کافیین، نیکوتین و سایر محرک ها می توانند باعث ضربان قلب سریع تر شوند. داروهای غیرمجاز، مانند آمفتامین و کوکایین، ممکن است قلب را به شدت تحت ت ثیر قرار داده و منجر به انواع مختلفی از آریتمی یا مرگ ناگهانی ناشی از فیبریلاسیون بطنی شوند. آریتمی ممکن است هیچ نشانه یا علایمی نداشته باشد. در حقیقت، احتمال دارد پزشک قبل از انجام معاینه پزشکی بیماری را تشخیص ندهد. بروز علایم لزوما به معنای وجود یک مشکل جدی نیست. تعریق اضطراب خستگی سرگیجه تنگی نفس درد قفسه سینه سنکوپ یا نزدیک به غش کردن ضربان قلب تند (تاکی کاردی) ضربان قلب آهسته (برادی کاردی) پزشکان، آریتمی را بسته به سرعت ضربان قلب تقسیم بندی می کنند: تاکی کاردی مربوط به ضربان قلب سریع (ضربان قلب در حال استراحت بیشتر از ضربان در دقیقه) می باشد. برادی کاردی به ضربان قلب آهسته اشاره دارد که در آن ضربان قلب در حالت استراحت کمتر از ضربان در دقیقه می باشد. همه تاکی کاردی ها یا برادی کاردی ها به معنای بیماری قلبی نیستند. به عنوان مثال، در حین ورزش افزایش ضربان قلب کاملا طبیعی است زیرا سرعت ضربان قلب افزایش می یابد تا به بافت های بدن، خون غنی از اکسیژن برسد. در هنگام خواب یا اوقات استراحت عمیق، ضربان قلب کندتر می شوند. تاکی کاردی ها با منش دهلیزی شامل موارد زیر هستند: فیبریلاسیون دهلیزی ضربان قلب سریع می باشد که ناشی از تکانه های الکتریکی شدید در دهلیز است. این سیگنال ها منجر به انقباضات سریع، بدون هماهنگی و ضعیف دهلیز می شوند. فیبریلاسیون دهلیزی با عوارض جدی مانند سکته مغزی همراه است. شکاف دهلیزی شبیه به فیبریلاسیون دهلیزی است. ضربان قلب در شکاف دهلیزی، بیشتر از فیبریلاسیون دهلیزی، منظم تر هستند. شکاف دهلیزی همچنین ممکن است منجر به عوارض جدی مانند سکته مغزی شود. تاکی کاردی فوق بطنی یک اصطلاح کلی است که شامل بسیاری از انواع آریتمی با منش بالاتر از بطن ها (خارج از بطن) در دهلیز ها می شود. به نظر می رسد این نوع از آریتمی باعث ایجاد تپش های ناگهانی قلب می شود. در سندرم وولف - پارکینسون وایت که نوعی تاکی کاردی فوق بطنی است، یک مسیر الکتریکی اضافی بین دهلیز و بطن ها وجود دارد. این سندرم مادرزادی است ولی ممکن است تا بزرگسالی علایم را بروز ندهد. تاکی کاردی هایی که در بطن ها رخ می دهند، عبارتند از: تاکی کاردی بطنی یک ضربان قلب سریع و منظم است که با سیگنال های الکتریکی غیر طبیعی در بطن ها منشا می گیرد. ضربان قلب سریع اجازه نمی دهد که بطن ها به طور کامل پر و منقبض شود. در قلب سالم، تاکی کاردی بطنی ممکن است مشکلات جدی ایجاد نکند، اما در برخی شرایط می تواند یک اورژانس پزشکی باشد که در صورت ابتلا فرد به بیماری قلبی، نیاز به درمان سریع دارد. فیبریلاسیون بطنی هنگامی اتفاق میفتد که تکانه های الکتریکی سریع و آشفته باعث شود بطن ها به جای پمپاژ خون لازم به بدن، ضربان های غیر موثری داشته باشند. اگر در طی چند دقیقه قلب به ریتم عادی باز نگردد، این مشکل جدی می شود و می تواند کشنده باشد. سندرم Long QT نوعی اختلال قلبی است که خطر ابتلا به ضربان قلب سریع را افزایش می دهد. ضربان قلب سریع، ناشی از تغییر در سیستم الکتریکی قلب، ممکن است به ضعف منجر شود و می تواند خطرناک باشد. در برخی موارد، ضربان قلب به حدی شدید هستند که باعث مرگ ناگهانی شود. می تواند ناشی از جهش ژنی باشد. علاوه بر این، چندین دارو و یا برخی از بیماری ها، مانند نقص مادرزادی قلب ممکن است باعث این بیماری شوند. اگرچه ضربان قلب زیر ضربان در دقیقه در حالت استراحت، به عنوان برادی کاردی در نظر گرفته می شود، ضربان قلب با استراحت پایین همیشه نشانه ی بیماری نیست. علاوه بر این، داروهای خاصی که برای درمان سایر شرایط از جمله فشار خون بالا مورد استفاده قرار می گیرند، ممکن است ضربان قلب را کاهش دهند. اما اگر ضربان قلب پایین با کاهش عملکرد قلب همراه باشد احتمال دارد فرد به اختلالات زیر مبتلا شود: اگر گره سینوسی که وظیفه تنظیم سرعت قلب را بر عهده دارد، به درستی کار نکند، ضربان قلب ممکن است بین ضربان های خیلی کند (برادی کاردی) و خیلی سریع (تاکی کاردی) متناوب باشد. سندرم سینوس بیشتر در سالمندان دیده می شود. انسداد مسیرهای الکتریکی قلب می تواند باعث کاهش ضربان قلب شوند. ضربان قلب زودرس در واقع ضربان اضافی قلب است و به ندرت مشکل جدی ایجاد می کند. با این وجود ضربان زودرس می تواند باعث افزایش آریتمی پایدار شود. ضربان های مکرر زودرس در طولانی مدت ممکن است منجر به نارسایی قلب شوند. ضربان قلب زودرس می توانند هنگام استراحت و یا استرس، ورزش شدید یا محرک مانند کافیین یا نیکوتین ایجاد شود. برای تشخیص آریتمی، پزشک علایم و تاریخچه پزشکی را مرور کرده و معاینه جسمی را انجام می دهد. پزشک ممکن است از شرایطی که باعث ایجاد آریتمی می شود، مانند بیماری قلبی یا مشکلی در غده تیرویید سوالاتی بپرسد و آزمایشاتی را تجویز کند. پزشک همچنین تست های نظارت بر قلب مخصوص آریتمی را ارایه می دهد. این تست ها شامل موارد زیر است: مانیتور هولتر اکوکاردیوگرام یا نوار قلب ضبط کننده ضربان قلب، قابل نصب روی قفسه سینه اگر پزشک در طی این آزمایش ها بیماری را تشخیص ندهد، ممکن است برای تشخیص بهتر آزمایشات تخصصی تری ارایه دهد. از جمله: برخی از آریتمی با ورزش تحریک شده یا بدتر می شوند. در طی، از بیمار خواسته می شود بر روی یک تردمیل یا دوچرخه ثابت ورزش کند. پزشک در حین ورزش بیمار را ارزیابی می کنند تا تشخیص دهند که آیا بیمار در حین ورزش مشکلی دارد یا ندارد. اگر بیمار سابقه سنکوپ داشته باشد، پزشک می تواند این آزمایش را توصیه کند. ضربان قلب و فشار خون بیمار در حالی که نشسته، گرفته می شود. پزشک قلب و سیستم عصبی بیمار و پاسخ بدن او به تغییر زاویه را کنترل می کند. در این آزمایش، پزشکان لوله های نازک و انعطاف پذیر (کاتتر) را با استفاده از الکترود از طریق رگ های خونی به نقاط مختلف قلب بیمار وصل می کنند. الکترودها می توانند مسیر تکانه های الکتریکی در قلب را ترسیم کنند. علاوه بر این، متخصص قلب و عروق می تواند از الکترودها برای تحریک قلب استفاده کند. این آزمایش به پزشک اجازه می دهد تا محل و علت آریتمی را تشخیص دهد تا بر اساس آن ها نوع درمان را مشخص کند. برخی از آریتمی ها ممکن است خطر ابتلا به شرایط زیر را افزایش دهند: آریتمی قلب با افزایش خطر لخته شدن خون همراه است. اگر لخته خون حرکت کند، می تواند از قلب به مغز منتقل شود و جریان خون را در مغز مسدود کند و منجر به سکته مغزی شود. در صورت سابقه بیماری قلبی یا سن سال و بالاتر، خطر سکته مغزی افزایش می یابد. نارسایی قلبی می تواند باعث برادی کاردی یا تاکی کاردی مانند فیبریلاسیون دهلیزی شود. بعضی اوقات کنترل آریتمی که باعث نارسایی قلبی می شود می تواند عملکرد قلب را بهبود بخشد. معمولا فقط در صورتی که آریتمی باعث ایجاد علایم شود یا این که بیمار را در معرض خطر جدی و یا عارضه آریتمی قرار گیرد، درمان لازم می شود. پزشکان اغلب ضربان قلب آهسته (برادی کاردیا) را با درمان می کنند زیرا هیچ دارویی وجود ندارد که بتواند ضربان قلب را تسریع کند. برای ضربان قلب سریع (تاکی کاردی) ، ممکن است درمان ها شامل یک یا چند مورد از موارد زیر باشند: ممکن است با استفاده از مانورهای خاصی که شامل نگه داشتن نفس و قرار دادن صورت در آب یخ، بتوان تاکی کاردی را متوقف کرد. این مانورها روی سیستم عصبی که ضربان قلب را کنترل می کند (اعصاب واگ) ت ثیر می گذارد و اغلب باعث کاهش ضربان قلب می شود. با این حال، مانورهای واگ برای همه انواع آریتمی تاثیر ندارد. برای بسیاری از انواع تاکی کاردی، داروهایی برای کنترل ضربان قلب تجویز می شود. برای به حداقل رساندن عوارض، مصرف هر داروی ضد آریتمی دقیقا باید مطابق دستور پزشک صورت گیرد. در این روش، پزشک یک یا چند کاتتر را از طریق رگ های خونی به قلب متصل می کند. درمان آریتمی قلبی همچنین ممکن است شامل استفاده از یک وسیله کاشتنی مانند باشد. ضربان ساز، ضربان های غیر طبیعی قلب را شناسایی می کند و قلب را تحریک می کند تا ضربان طبیعی ایجاد کند. اگر بیمار در معرض خطر ابتلا به ضربان قلب سریع و نامنظم خطرناک در نیمه تحتانی قلب (تاکی کاردی بطنی یا فیبریلاسیون بطن) باشد، پزشک ممکن است ICD را توصیه کند. اگر بیمار دچار ایست قلبی ناگهانی شده یا شرایط قلبی خاصی دارد که خطر ایست قلبی ناگهانی را افزایش می دهد، باز هم ICD . ICD ICD . ICD . در بعضی موارد، جراحی ممکن است درمانی برای آریتمی قلبی باشد: در روش پیچ و خم، یک جراح یک سری از برش های جراحی در بافت قلب در قسمت بالای قلب (دهلیز) ایجاد می کند تا یک الگوی پیچ و خم از بافت اسکار ایجاد شود. اگر بیما علاوه بر آریتمی، به بیماری شدید عروق کرونر نیز مبتلا باشد، پزشک ممکن است عمل بای پس عروق کرونر را انجام دهد. این روش ممکن است جریان خون را به قلب بهبود ببخشد. پزشک می تواند به بیمار توصیه کند که علاوه بر سایر روش های درمانی، تغییراتی در شیوه زندگی خود انجام دهد تا بتواند در حد ممکن قلب خود را سالم نگه دارد. این تغییرات سبک زندگی شامل موارد زیر می باشد: رژیم غذایی سالم و مناسب قلب بخورد. سیگار کشیدن و مصرف الکل را ترک کند. فشار خون و سطح کلسترول کنترل شوند. به طور منظم و حداقل دقیقه به طور روزانه ورزش کند. وزن مناسب خود را حفظ کند. اضافه وزن خطر ابتلا به بیماری های قلبی را افزایش می دهد. داروهای خود را طبق دستورالعمل مصرف کرده و به طور منظم برنامه های پزشکی خود را پیگیری کند. تحقیقات در مورد اثربخشی چندین روش های درمانی مکمل و جایگزین برای آریتمی در حال انجام شدن است. برخی از انواع درمان های مکمل و جایگزین ممکن است برای کاهش استرس مفید باشند، مانند: یوگا مراقبه تکنیک های آرامش برخی از مطالعات نشان داده اند که ممکن است به کاهش ضربان قلب نامنظم در آریتمی های خاص کمک کند، اما تحقیقات بیشتری لازم است. برای جلوگیری از آریتمی قلب، مهم است که یک زندگی سالم داشته باشید تا خطر ابتلا به بیماری های قلبی را کاهش دهید. یک سبک زندگی سالم برای قلب می تواند شامل موارد زیر باشد: ترک کافیین و الکل جلوگیری از استعمال سیگار خوردن یک رژیم سالم قلب فعال بودن از نظر جسمی و حفظ وزن مناسب کاهش استرس، زیرا استرس و عصبانیت شدید می تواند باعث مشکلات قلبی شود. احتیاط در استفاده از داروهای بدون نسخه، زیرا برخی داروهای سرماخوردگی و سرفه حاوی محرک هایی هستند که ممکن است ضربان قلب سریع را تحریک کنند. برای آمادگی بیشتر قبل از قرار ملاقات با پزشک خود بهتر است: علایمی را که تجربه می کنید و اطلاعات شخصی کلیدی، از جمله سابقه خانوادگی بیماری قلبی، سکته مغزی، فشار خون بالا یا دیابت و هرگونه فشارهای اساسی یا تغییرات اخیر زندگی خود را یادداشت کنید. لیستی از تمام داروها، از جمله ویتامین ها یا مکمل هایی که مصرف می کنید، بنویسید. در مورد آریتمی قلبی، برخی از سوالات اساسی که باید از پزشک خود بپرسید، عبارتند از: به چه تست هایی نیاز دارم؟ محتمل ترین علایم من چیست؟ ورزش و فعالیت بدنی من چیست؟ مناسب ترین روش درمانی کدام است؟ آیا علل احتمالی دیگری برای علایم من وجود دارد؟ آیا جایگزینی عمومی برای دارویی که تجویز می کنید وجود دارد؟ هر چند وقت یکبار باید از نظر بیماری قلبی یا سایر عوارض آریتمی معاینه شوم؟ بیماری دیگر دارم. چگونه می توانم به بهترین شکل این شرایط را با هم مدیریت کنم؟ آیا مواد غذایی یا نوشیدنی هایی وجود دارد که باید از آن ها پرهیز کنم؟ آیا رژیم غذایی خاصی باید رعایت کنم؟ آیا بروشور یا مواد چاپی دیگری وجود دارد که بتوانم از آن ها استفاده کنم؟ از چه وب سایت هایی بازدید می کنید؟ پزشک برای تشخیص بهتر ممکن است سوالات زیر را از بیمار بپرسد: علایم شما چقدر شدید است؟ آیا سابقه خانوادگی آریتمی دارید؟ از چه زمانی شروع به تجربه علایم کردید؟ آیا علایم شما مداوم بوده است یا گاه به گاه بروز می کنند؟ فکر می کنید چه عاملی باعث بهتر و یا بدتر شدن علایم شما می شوند؟ منبع: |
بیشتر کسانی که دچار این عارضه چشمی هستند، انقباضات بسیار ملایم بوده و فرد فقط احساس می کند که کمی پلک هایش کشیده می شود. البته در همه موارد این چنین نبوده و در بعضی از مبتلایان ممکن است کشش به قدری زیاد باشد که بدون دخالت فرد، هر دو چشم او به صورت خود به خود بسته شود. این عارضه را با نام بلفاروسپاسم ( Belpharospasm ) می شناسند. انقباضات به وجود آمده معمولا فاصله مشخصی داشته و ممکن است با فواصل یک یا دو دقیقه، چند بار منقبض شود. اما زمان منقبض شدن عضلات غیر قابل پیش بینی بوده و ممکن است چند روز دچار انقباضات پلک چشم باشید و چند روز هیچ خبری از آن ها نباشد. گاهی اوقات حتی ممکن اس تفرد برای چند هفته یا حتی چند ماه هیچ انقباضی را در پلک های خود احساس نکند. معمولا این انقباضات بدون درد و بی خطر هستند اما باز هم ممکن است باعث آزار و نا آرامی فرد مبتلا شوند. بیشتر این اسپاسم ها بعد از مدتی بدون نیاز به هیچ درمانی بهبود خواهند یافت. در موارد نادر، انقباضات پلکی ممکن است نشان از یک اختلال حرکتی مزمن در آینده باشند. علی الخصوص اگر فرد با انقباضات پلکی دچار حرکات و انقباضات غیر قابل کنترل صورت هم بشود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در بعضی از موارد ممکن است علت اصلی بروز انقباضات پلکی قابل تشخیص نباشد. از آن جایی که به ندرت انقباض پلکی ممکن است نشانه یک مشکل یا بیماری جدی باشد، به همین خاطر معمولا علت اصلی بروز آن مشخص نمی باشد. البته انقباضات پلکی ممکن است به علل زیر به وجود آمده یا شدت بگیرد: سوزش چشم خستگی پلک خستگی فرد استرس بدنی استرس استفاده از الکل، تنباکو یا کافیین اگر انقباضات مزمن باشد به آن " benign essential belpharospasm " یا بلفارو اسپاسم خوش خیم گفته می شود که بیانگر بروز چشمک زدن یا بسته شدن غیر قابل کنترل چشم ها است. این عارضه خوش خیم معمولا هر دو چشم فرد را درگیر خواهد کرد. ولی علت اصلی بروز این عارضه چشمی هنوز مشخص نیست اما عوامل تشدید کننده بلفارو اسپاسم خوش خیم عبارتند از: التهاب ملتحمه چشم یا چشم صورتی محرک های محیطی مثل باد، نور زیاد، خورشید یا آلودگی هوا خستگی فرد حساسیت نسبت به نور خورشید (فوتوبیا) استرس مصرف بیش از حد کافیین سیگار کشیدن و مصرف تنباکو بلفاریتیس یا التهاب پلک ها بفارو اسپاسم خوش خیم، یک اختلال حرکتی ( dystonia ) مربوط به عضلات اطراف چشم است که هنوز علت اصلی بروز آن مشخص نیست. اما دانشمندان بر این باورند که علت اصلی بروز آن نقص سلول های سیستم عصبی با نام basal ganglia است. میزان شیوع بیماری بلفارو اسپاسم خوش خیم در زنان بسیار بیشتر از مردان است. در بعضی از موارد این عارضه با گذشت زمان شدید می شود. عوامل تشدید کننده بلفارو اسپاسم خوش خیم عبارتند از: تاری دید فتوفوبیای شدید انقباض عضلات صورت در موارد بسیار نادر، انقباضات چشمی ممکن است نشانه ای از یک اختلال سیستم عصبی یا مغزی باشد. اختلالات سیستم عصبی و مغزی زیر می توانند باعث بروز انقباضات پلکی شوند: دیستونی دیستونی گردنه رحم اسکلروزیس چندگانه دیستونی اورومدیبولار و دیستونی صورت بیماری سندرم توره همچنین بروز انقباضات پلکی ممکن است یکی از عوارض جانبی ناشی از مصرف داروها به خصوص داروهای مربوط به بیماری پارکینسون باشد. در بعضی موارد انقباضات چشمی ممکن است نشانه اولیه اختلال حرکتی مزمن باشد خصوصا اگر انقباضات چشمی همراه با انقباض عضلات صورت به وجود بیاید. کمتر پیش می آید که انقباضات پلکی یک مشکل جدی بوده و نیازمند درمان اورژانسی باشد. با این حال انقباضات چشمی مزمن ممکن است نشانه یک اختلال سیستم عصبی یا مغزی بسیار جدی باشد. در این صورت است که فرد نیاز به تشخیص و درمان سریع و اورژانسی خواهد داشت در غیر این صورت دچار عوارض جانبی خواهد شد. اگر انقباض عضلات چشمی مزمن همراه با یکی از علایم و نشانه های زیر بود بهتر است برای معاینه به پزشک مراجعه کنید: قرمز، تورم و التهاب چشم ها و تخلیه ترشحات غیر طبیعی از چشم ها افتادگی پلک بالا همزمان با انقباض پلک، پلک تان کاملا بسته می شود انقباضات چشمی چندین هفته به قوت خود باقی بوده و بهبود نمی یابد انقباضات قسمت های دیگر صورت را تحت ت ثیر قرار می دهد در موارد بسیار نادر، انقباضات پلکی علامت نشان دهنده یک اختلال عصبی یا مغزی بسیار جدی است. زمانی که انقباض چشمی نشانه یک بیماری جدی باشد، بدون شک خود را با علایم دیگر نشان خواهد داد. اختلالات عصبی و مغزی که باعث بروز انقباضات پلکی می شوند، شامل موارد زیر می شود: فلج بل (فلج صورت) ، بیماری است که باعث می شود تا یک طرف صورت حالت افتاده پیدا کند دیستونی که باعث بروز انقباضات عضلانی ناخواسته شده و در نتیجه بروز آن قسمت های مختلف بدن درگیر می شود دیستونی گردن (تورتیکول اسپاسمودیک) که باعث انقباض ناگهانی گردن و چرخش سر می شود اسکلروزیس چندگانه (ام اس) که بیماری مربوط به سیستم عصبی مرکزی بوده و باعث مشکلات حرکتی و شناختی می شود. بیماری پارکینسون که باعث مشکلات تعادلی، گرفتگی عضلات و مشکل در تکلم می شود سندرم توره که خود را با حرکات غیر ارادی و تیک های کلامی نشان می دهد در بعضی از موارد خراش های تشخیص داده نشده قرنیه نیز می تواند منجر به بروز انقباضات پلکی در فرد شود. در صورتی که دچار آسیب های چشمی شده اید، بلافاصله برای معاینه و اطمینان از سلامت چشم به چشم پزشک یا اپتومتریست مراجعه کنید زیرا آسیب های قرنیه می تواند باعث نابینایی یا آسیب دایمی بینایی شود. اگر تعداد تکرارها و برگشت انقباضات چشمی شما زیاد است، پیشنهاد می کنیم اطلاعات مربوط به بروز انقباضات پلکی خود را یادداشت کنید. این کار به تشخیص علت اصلی بروز و بازگشت انقباضات پلک کمک خواهد کرد. بهتر است مثلا مصرف کافیین و تنباکو را نیز یادداشت کنید یا هر بار که احساس استرس داشتید یا نتوانستید شب را راحت بخوابید نیز در داخل دفترچه بنویسید. سپس با توجه به اطلاعات نوشته شده می توانید علت اصلی بروز اسپاسم های پلک خود را کشف کنید. به عنوان مثال اگر چندین بار بعد از بی خوابی شبانه، دچار انقباض پلک شدید، می توان گفت علت اصلی بروز انقباض پلک شما، بیخوابی است. در نتیجه برای درمان کافی است شب ها زودتر به رختخواب رفته و خواب کافی داشته باشید تا مشکل انقباض پلک های تان به کلی برطرف شود. بسیاری از انقباضات چشمی خود به خود و بدون نیاز به هیچ درمانی بعد از گذشت چند روز تا چند هفته بهبود خواهد یافت. اما اگر بعد از گذشت این زمان شاهد علایم بهبودی نبودید باید سعی کنید علت اصلی بروز را پیدا کرده و قرار گرفتن در معرض آن را کاهش داده و به حداقل برسانید. شایع ترین دلایل بروز انقباضات چشمی استرس، خستگی و مصرف کافیین است. در نتیجه می توانید با به حداقل رساندن موارد گفته شده، انقباضات چشمی خود را به حداقل رسانده و درمان کنید. برای بهبود و کاهش انقباضات چشمی می توانید اقدامات زیر را انجام دهید: کافیین کمتری بنوشید خواب کافی و مناسب داشته باشید سطح چشم را با استفاده از اشک های مصنوعی و قطره های چشمی مرطوب و روان نگه دارید هنگام شروع انقباض پلک چشم ها از کمپرس گرم بر روی چشم های خود استفاده کنید تزریق سم بوتولنیم (بوتاکس) نیز می تواند به درمان بلفارو اسپاسم های خوش خیم کمک کند. اما اثر تزریق بوتاکس دایمی نبوده و بعد از چند ماه اثر آن از بین خواهد رفت. در نتیجه بعد از این مدت زمان باید فرد مجددا تزریق را تکرار کند. همچنین می توان از عمل جراحی برای قطع بعضی از عصب ها و عضلات پلک ها ( myectomy ) استفاده کرد. عمل جراحی نیز در درمان بلفارو اسپاسم خوش خیم موثر بوده و می توان در موارد شدید از این گزینه استفاده کرد. بروز انقباضات چشمی ممکن است علل مختلفی داشته باشد. این عارضه چشمی معمولا نیازی به درمان نخواهد داشت ولی در صورت نیاز، درمان با توجه به شخص مبتلا و علت بروز عارضه چشمی انجام خواهد گرفت. در بعضی از موارد ممکن است علت اصلی بروز انقباضات پلکی قابل تشخیص نباشد. از آن جایی که به ندرت انقباض پلکی ممکن است نشانه یک مشکل یا بیماری جدی باشد، به همین خاطر معمولا علت اصلی بروز آن مورد تحقیق و بررسی قرار نمی گیرد. تزریق سم بوتولنیم (بوتاکس) نیز می تواند به درمان بلفارو اسپاسم های خوش خیم کمک کند. اما اثر تزریق بوتاکس دایمی نبوده و بعد از چند ماه اثر آن از بین خواهد رفت. در نتیجه بعد از این مدت زمان باید فرد مجددا تزریق را تکرار کند. منابع: |
بیماری گریوز یک اختلال خود ایمنی است که باعث بروز یا تیرویید بیش فعال می شود. پس از بروز این بیماری، سیستم ایمنی، تیرویید بیمار را تحت حمله قرار داده و باعث تولید میزان بیشتر از نیاز هورمون های تیروییدی می شود. تیرویید یک غده کوچک و پروانه ای شکل است که در قسمت جلویی گردن قرار دارد. در اصل هورمون های تیروییدی وظیفه کنترل چگونگی استفاده بدن از انرژی را داشته و در نتیجه تقریبا همه اعضای بدن بیمار حتی ضربان قلب او را تحت ت ثیر قرار می دهد. در صورتی که بیماری گریوز بدون درمان به حال خود رها شود، پر کاری تیرویید می تواند باعث بروز مشکلات و بیماری های جدی برای قلب، استخوان ها، عضلات، سیکل قاعدگی و باروری فرد شود. چنانچه بیماری درمان نشده و فرد وارد دوره بارداری شود، مشکلات بسیار جدی برای مادر و کودک به وجود خواهد آمد. بیماری گریوز حتی ممکن است چشم ها و پوست را تحت ت ثیر قرار دهد. بیماری گریوز به دلیل نقص در سیستم ایمنی بدن که مسیول مبارزه با بیماری ها است به وجود می آید اما با این وجود علت اصلی بروز این عارضه هنوز مشخص نیست. یکی از پاسخ های طبیعی سیستم ایمنی بدن تولید آنتی بادی ها برای هدف گرفتن ویروس، یا ماده خارجی است. در بیماری گریوز به دلایل نامعلوم، بدن شروع به تولید آنتی بادی کرده و سلول های موجود در غده تیرویید یا همان غده تولید کننده هورمون در گردن را هدف قرار می دهد. به طور طبیعی، عملکرد تیرویید به وسیله هورمون های ترشح شده از غده کوچک در ساقه مغز (غده هیپوفیز) کنترل و منظم می شود. اما آنتی بادی مرتبط با بیماری گریوز آنتی بادی گیرنده تیروتروپین ( TRAb ) همانند هورمون تنظیم کننده هیپوفیز عمل خواهد کرد. TRAb تنظیم طبیعی تیرویید را نادیده گرفته و باعث پر کاری هورمون های تیروییدی (هایپرتیروییدیسم) می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید این علایم در نتیجه جمع شدن در عضلات و بافت های پشت چشم اتفاق افتاده و علت اصلی بروز آن مشخص نیست. به نظر می رسد که آنتی بادی مقصر بروز اختلال عملکردی تیرویید ممکن است تمایل به درگیر کردن بافت های اطراف چشم بیمار نیز داشته باشد. افتالموپاتی گریوز غالبا همزمان با پر کاری تیرویید به وجود آمده یا ممکن است بعد از گذشت چند ماه از بروز بیماری به وجود بیاید. اما معمولا علایم و نشانه های افتالموپاتی گریوز ممکن است چند سال قبل یا بعد از پر کاری تیرویید بروز پیدا کند. گاهی اوقات ممکن است علایم افتالموپاتی حتی بدون پرکار شدن تیرویید فرد ظاهر شود. اگرچه که هر شخصی ممکن است به بیماری گریوز دچار شود با این حال عوامل متعددی وجود دارد که ممکن است خطر بروز این بیماری را افزایش دهد. این عوامل خطرناک شامل موارد زیر می شود: احتمال بروز بیماری گریوز در زنان بسیار بیشتر از مردان است. بیماری گریوز معمولا در افراد زیر سال بروز پیدا می کند. افراد مبتلا به اختلالات دیگر سیستم ایمنی بدن مثل دیابت نوع یا آرتروز روماتویید بیش از دیگر افراد در معرض ابتلا به این بیماری قرار دارند. رویدادهای پر استرس زندگی یا بیماری می تواند مثل یک محرک برای شروع بیماری گریوز عمل کرده و باعث برانگیخته شدن ژن های مشکوک در بروز این بیماری خود ایمنی شود. بارداری یا زایمان بیمار می تواند احتمال بروز این اختلال را افزایش دهد، علی الخصوص اگر فرد از نظر ژنتیکی مشکوک بوده و دارای سابقه خانوادگی بروز بیماری گریوز در یکی از بستگان و نزدیکان خود باشد. سیگار کشیدن می تواند بر روی سیستم ایمنی فرد اثر گذار بوده و احتمال بروز بیماری گریوز را افزایش دهد. افراد سیگاری که مبتلا به بیماری گریوز هستند نیز احتمال بروز افتالموپاتی گریوز در آن ها تا حد قابل توجهی افزایش خواهد یافت. معمولا علایم و نشانه های رایج بیماری گریوز شامل موارد زیر می شود: اضطراب و افزایش تحریک لرزش دست ها و انگشتان حساسیت پوست به دما رطوبت و افزایش تعریق کاهش وزن با وجود داشتن تغذیه مناسب بزرگ شدن غده تیروییدی (گواتر) تغییر در سیکل قاعدگی اختلال در نعوظ و کاهش میل جنسی اسهال بیرون زدگی چشم ها ( Graves ' ophthamopathy ) بدن درد و خستگی ضخامت و قرمزی پوست روی ساق پا و قسمت روی پا ( Graves ' dermopath ) ضربان قلب سریع یا بی نظم مشکلات خواب حدود درصد از مردم مبتلا به بیماری گریو علایم و نشانه های چشمی دارند که به آن افتالموپاتی ( Ophthalmopathy ) گریوز گفته می شود. در افتالموپاتی گریوز التهاب و دیگر اتفاقات مربوط به سیستم ایمنی عضلات و دیگر بافت های اطراف چشم را تحت ت ثیر قرار می دهد. نتیجه آن بروز علایم و نشانه های زیر خواهد بود: بیرون زدگی چشم ها ( exophthalmos ) احساس وجود جسم خارجی در داخل چشم درد و احساس فشار داخل چشم ها جمع شدن با پف کردن پلک قرمزی یا التهاب چشم ها حساسیت چشم در برابر نور (فوتوبیا) دوبینی کاهش قدرت بینایی یکی از نشانه های غیر شایع بیماری گریوز درموپاتی گریوز ( dermopathy ) است که باعث قرمز و ضخیم تر شدن پوست به خصوص در روی ساق پا یا روی پا می شود. عوارض جانبی ای که بعد از بیماری گریوز ممکن است فرد را درگیر کند شامل موارد زیر می شود: عوارض جانبی بیماری گریوز در دوران بارداری شامل سقط، زایمان پیش از موعد، اختلال عملکرد تیرویید جنین، رشد ضعیف جنین، مشکلات قلبی و عروقی و پره اکلامپسی شود. پره اکلامپسی یک بیماری مرتبط با مادر است که باعث افزایش فشار فشار خون و دیگر علایم و نشانه های جدی در فرد می شود. در صورتی که درمان بیماری گریوز نادیده گرفته شود می تواند باعث بروز اختلالات مربوط به ضربان قلب، تغییر در ساختار دریچه ها و عملکرد عضلات قلب شده و در نتیجه پمپاژ خون کافی از قلب به دیگر قسمت های بدن (نارسایی احتقانی قلب) را با مشکل مواجه کند. یکی از عوارض جانبی نادر ولی تهدید کننده بیماری گریوز، طوفان تیروییدی است که آن را به عنوان پرکاری تیرویید یا بحران تیروتوکسیک می شناسند. احتمال بروز این عارضه در صورت درمان نکردن یا درمان نامناسب پر کاری تیرویید شدید، افزایش قابل توجهی خواهد یافت. افزایش ناگهانی هورمون تیرویید می تواند باعث بروز علایمی مثل تب، تعریق، حالت تهوع، اسهال، ضعف شدید، ضربان قلب غیر عادی، زردی پوست و چشم ها، فشار خون بسیار پایین و کما بیمار شود. بروز طوفان تیرویید نیازمند درمان و مراقبت فوری است. درمان نکردن پر کاری تیرویید علاوه بر موارد گفته شده می تواند باعث ضعف و شکنندگی استخوان ها (پوکی استخوان) شود. بخشی از استحکام استخوان ها بستگی به میزان کلسیم و دیگر مواد معدنی موجود در آن ها بستگی دارد. اما هورمون تیرویید بیش از حد توانایی بدن برای رساندن کلسیم به استخوان ها منافات داشته و این روند را با اختلال مواجه خواهد کرد. معمولا تشخیص بیماری گریوز با استفاده از شیوه های زیر انجام می شود: در اولین قدم پزشک چشم بیمار را معاینه کرده و هر گونه آسیب یا بیرون زدگی چشم را مورد بررسی قرار خواهد داد. علاوه بر این وضعیت ظاهری غده تیرویید نیز مورد بررسی قرار می گیرد تا در صورت بزرگ شدن غده تیرویید بیماری سریعا تشخیص داده شده و تحت درمان قرار بگیرد. از آن جایی که بروز بیماری گریوز باعث افزایش متابولیسم (سوخت و ساز) در بدن فدر می شود، پزشک ضربان قلب و فشار قلب را مورد بررسی قرار داده و به دنبال علایمی همچون لرزش دست خواهد بود. پزشک برای تعیین سطح هورمون های تحریک کننده تیرویید ( TSH ) و هورمون هیپوفیز از آزمایش خون استفاده خواهد کرد. افراد مبتلا به بیماری گریوز معمولا سطح TSH خون شان پایین تر از افراد سالم بوده و همچنین سطح هورمون تیروییدی شان بیشتر از دیگر افراد است. البته می توان با استفاده از آزمایش خون میزان آنتی بادی های مرتبط با بیماری گریوز را مورد بررسی و اندازه گیری قرار داد. هرچند که انجام این آزمایش برای تشخیص بیماری گریوز ضرورتی ندارد اما در صورت منفی بودن جواب آزمایش باید به دنبال دلیل دیگری برای بروز پر کاری تیرویید فرد بود. بدن برای تولید هورمون های تیروییدی نیاز به ید دارد. در نتیجه می توان با وارد کردن مقدار کمی ید رادیو اکتیو به بدن و اندازه گیری میزان آن در غده تیروییدی میزان جذب ید توسط غده تیرویید را اندازه گیری کرد. اندازه گیری میزان ید جذب شده توسط دوربین های تصویر برداری به خصوصی انجام می شود. میزان ید رادیو اکتیو جذب شده توسط غده تیرویید به تشخیص بیماری گریوز یا عوامل دیگر به وجود آورنده پر کاری تیرویید کمک خواهد کرد. این آزمایش ممکن است با اسکن ید رادیواکتیو برای نشان دادن چشمی الگوی جذب نیز همراه باشد. در برای تصویر برداری از ساختار داخلی بدن از امواج صوتی با فرکانس بالا استفاده می شود. سونوگرافی به تشخیص بزرگ شدن غده تیرویید کمک کرده و از این شیوه می توان برای افرادی مثل زنان باردار که نمی توان در آن ها جذب ید رادیو اکتیو را اندازه گیری کرد، استفاده نمود. در صورتی که از نتایج آزمایشگاهی و بالینی نتوان به افتالموپاتی گریوز پی برد، پزشک ممکن است از شیوه های تصویر برداری مثل سی تی اسکن یا ام آر آی استفاده کند. سی تی اسکن شیوه ای است که در آن از تکنولوژی اشعه ایکس برای تصویر برداری مقطعی از قسمت های مختلف بدن استفاده می شود. برای تصویر برداری ام آر ای ( MRI ) نیز از میدان مغناطیسی و امواج رادیویی برای عکس برداری مقطعی یا سه بعدی استفاده می شود. هدف اصلی درمان بیماری گریوز، جلوگیری از تولید هورمون های تیروییدی و محدود کردن ت ثیر هورمون ها بر روی بدن فرد بیمار است. بعضی از این شیوه های درمانی برای بهبود بیماری گریوز عبارتند از: برای انجام این شیوه، بیمار به صورت خوراکی ید رادیو اکتیو یا رادیو ید میل می کند. از آن جایی که تیرویید برای تولید هورمون نیاز به ید دارد، این ید وارد سلول های تیروییدی شده و رادیو اکتیو بیش فعالی سلول های تیروییدی را به مرور زمان از بین خواهد برد. این شیوه درمانی باعث جمع شدن و کوچک تر شدن غده تیرویید بیمار شده و به مرور زمان علایم بیماری کاهش چشمگیری خواهد داشت. معمولا ت ثیر این شیوه بعد از گذشت چند هفته یا چند ماه از شروع درمان قابل مشاهده خواهد بود. البته این شیوه درمانی گاهی عوارض جانبی دارد. به عنوان مثال در بعضی از موارد درمان رادیوید ممکن است احتمال بروز علایم جدید یا شدت گرفتن علایم افتالموپاتی را در بیمار را افزایش دهد. دیگر عوارض جانبی معمولا خفیف و موقتی است. با وجود موارد گفته شده اگر فرد مبتلا به بیماری گریوز دچار بیماری های چشمی متوسط یا شدید باشد، استفاده از این شیوه درمانی به هیچ وجه توصیه نمی شود. دیگر عوارض جانبی ممکن است شامل حساسیت در ناحیه گردن و افزایش موقت هورمون های تیرویید شود. دقت داشته باشید که درمان رادیو ید برای زنان باردار یا زنان شیرده مورد استفاده قرار نمی گیرد. به این علت که استفاده از این شیوه درمانی شاید فعالیت تیرویید نوزاد را کاهش دهد، احتمالا برای ت مین هورمون های تیرویید مورد نیاز بدن نیاز به درمان های دیگری خواهید داشت. داروهای ضد تیرویید با استفاده ید توسط غده تیرویید تداخل داشته و تولید هورمون ها را با مشکل مواجه می کند. البته مصرف بعضی از این داروها احتمال بروز بیماری کبد را افزایش داده و در نتیجه تجویز بعضی از داروهای ضد تیرویید بر دیگر انواع آن اولویت خواهد داشت. معمولا این داروها باید به صورت طولانی مدت مصرف شود و بعد از یک سال می توان شاهد اثرات دارو بود. ممکن است در بعضی از موارد بعد از اتمام درمان رادیو ید از داروهای ضد تیرویید استفاده کرده یا از این شیوه به عنوان یک درمان مکمل استفاده شود. عوارض جانبی استفاده از این داروها شامل عارضه های پوستی، درد مفصلی، نارسایی کبدی یا کاهش گلبول های سفید خون می شود. بعضی از این داروها را نباید در سه ماهه اول بارداری استفاده کرد زیرا مصرف آن احتمال نقایص هنگام تولد نوازاد را تا حد قابل توجهی افزایش می دهد. اما بعد از گذشت سه ماهه اول مصرف داروها مشکلی نداشته و می توان از آن ها به عنوان درمان اصلی یا درمان مکمل زنان باردار استفاده کرد. این داروها مانع تولید هورمون های تیروییدی نمی شود اما می تواند جلوی اثر هورمون ها بر روی قسمت های مختلف بدن را بگیرد. این داروها می تواند به کاهش یا بهبود سریع علایمی مثل ضربان قلب نامنظم، لرزش دست ها، اضطراب یا تحریک پذیری، عدم تحمل گرما، تعریق، حالت تهوع و ضعف عضلات کمک کند. داروهای بتا بلاکر معمولا برای افراد مبتلا به بیماری آسم تجویز نمی شود. زیرا این داروها ممکن است احتمال بروز حملات تنفسی را تا حد قابل توجهی افزایش دهد. همچنین استفاده از این داروها ممکن است کنترل و مدیریت قند خون در افراد مبتلا به دیابت را پیچیده کند. یکی دیگر از شیوه های درمانی بیماری گریوز، عمل جراحی برداشتن تمام یا بخشی از تیرویید است. فرد پس از انجام عمل جراحی و برداشته شدن غده تیرویید، برای ت مین هورمون تیرویید مورد نیاز بدن خود نیاز به درمان خواهد داشت. عوارض جانبی عمل جراحی بیماری گریوز شامل احتمال آسیب عصب کنترل کننده تارهای صوتی و غدد کوچک قرار گرفته در مجاورت غده تیرویید (غدد پاراتیرویید) می باشد. غدد پاراتیرویید هورمونی ترشح می کند که به کنترل و تنظیم کلسیم در خون کمک می کند. در صورتی که برای انجام این عمل جراحی توسط فرد متخصص و خبره انجام شود، احتمال بروز چنین عوارض جانبی به حداقل ممکن خواهد رسید. علایم خفیف به وجود آمده در نتیجه افتالموپاتی گریوز را می توان با استفاده از اشک های مصنوعی بدون نیاز به نسخه در طول روز و استفاده از ژل ها روان کننده در شب به حداقل رساند. اما در صورتی که علایم ناشی از افتالموپاتی گریوز شدید باشد، پزشک ممکن است راه های درمانی زیر را توصیه کند: تجویز کورتیکو استرویید برای بهبود افتالموپاتی گریوز می تواند علایمی مثل تورم پشت حدقه چشم را کاهش دهد. اما عوارض جانبی استفاده از کورتیکو استروییدها شامل احتباس آب، افزایش وزن، افزایش میزان قند خون، افزایش فشار خون و تغییرات خلق و خو بیمار می شود. فرد مبتلا به بیماری گریوز یا فرد مبتلا به عوارض جانبی بعد از عمل گریوز ممکن است دچار مشکلاتی بینایی مثل دوبینی شود. در چنین مواردی می توان از منشورها برای اصلاح دو بینی استفاده کرد. برای اینکار منشور در داخل عینک فرد قرار داده خواهد شد اما همیشه این شیوه موثر نبوده و ممکن است به بهبود دو بینی فرد کمکی نکند. زمانی استفاده از شیوه درمانی رادیوتراپی اوربیتال بسیار شایع و متداول بود اما فواید این شیوه درمانی تا به امروز نامشخص است. در شیوه رادیوتراپی اوربیتال از اشعه ایکس برای از بین بردن بعضی از بافت های پشت چشم استفاده شده و فرآیند درمانی طی چند روز صورت خواهد گرفت. پزشک در صورت شدت گرفتن مشکلات چشمی و موثر نبودن تجویز کورتیکو استرویید ها به سراغ این شیوه درمانی خواهد رفت. با وجود درمان بیماری گریوز، ممکن است افتالموپاتی گریوز هیچ بهبودی نداشته باشد. علایم افتالموپاتی گریوز ممکن است به مدت تا ماه بعد از درمان شدت گرفته و پس از آن خود به خود به حالت عادی بازگشته یا بهبود خواهد یافت. در صورت ابتلای فرد به بیماری گریوز، بهتر است سلامت ذهنی و فیزیکی فرد بیمار در اولویت قرار بگیرد. به کاهش علایم فرد کمک کرده و باعث می شود تا حال عمومی فرد بهتر باشد. به عنوان مثال از آن جایی که تیرویید مسیول کنترل متابولیسم است، ممکن است بعد از بروز این عارضه وزن تان به مرور زمان بیشتر شده یا دچار مشکلات استخوانی مثل شکستگی و پوکی استخوان شوید. ورزش در کنترل این موارد به کمک فرد بیمار آمده و از افزایش وزن و شکننده شدن استخوان ها جلوگیری خواهد نمود. یکی دیگر از مواردی است که اهمیت بسیار زیادی در افراد مبتلا به بیماری گریوز دارد. زیرا استرس به عنوان محرکی برای بیماری گریوز عمل کرده و باعث بروز و شدت گرفتن آن ها خواهد شد. بهتر است برای کاهش استرس از موزیک آرام، حمام آب گرم یا قدم زدن استفاده کنید. حتما با پزشک خود در مورد تغذیه مناسب، برنامه ورزشی و استراحت صحبت کنید. برای بهبود وضعیت چشم ها در افراد مبتلا به افتالموپاتی گریوز بهتر است راه کارهای زیر را به کار بگیرید: افزایش رطوبت چشم ها به کاهش علایم کمک خواهد کرد. زمانی که چشم ها حالت بیرون زدگی پیدا کند، بدون شک حساسیت شان نسبت به اشعه ماوراء بنفش و نور افزایش پیدا خواهد کرد. استفاده از عینک مناسب به کاهش آسیب های چشمی در نتیجه نور و باد کمک خواهد کرد. قطره ها به کاهش خشکی و حساسیت چشم ها کمک خواهند کرد. همچنین می توانید از ژل های پایه پارافین برای کاهش علایم در شب ها استفاده کنید. در هنگام استراحت و خوابیدن سعی کنید سر خود را بالاتر قرار دهید تا از جمع شدن آب در داخل سر جلوگیری شده و به چشمان تان فشاری وارد نشود. سیگار کشیدن علایم افتالموپاتی بیماری گریوز را افزایش خواهد داد. در صورتی که بیماری گریوز پوست بیمار را درگیر کند (گریوز درموپاتی) می توان از کرم های بدون نیاز به نسخه یا پمادهای حاوی هیدرو کورتیزون برای کاهش التهابات و قرمز شدن پوست بیمار استفاده کرد. علاوه بر این می توان از کمپرس در اطراف پاها برای کاهش علایم کمک گرفت. احتمالا برای تشخیص بیماری از روی علایم ابتدا به پزشک عمومی مراجعه کرده و در صورت اختلال فرد را به متخصص غدد یا اختلالات هورمونی ارجاع خواهند داد. همچنین در صورت ابتلای فرد به افتالموپاتی گریوز پزشک ممکن است برای درمان اختلال چشمی فرد را به یک متخصص چشم پزشک معرفی کند. می توانید برای آمادگی جهت ملاقات با پزشک از موارد و اطلاعات زیر استفاده کنید. پیشنهاد می کنیم حتما تمامی علایم و نشانه های مرتبط و غیر مرتبط با بیماری را یادداشت کنید. این اطلاعات شامل سابقه بیماری و هرگونه استرس و فشار ناشی از تغییرات زندگی خواهد شد. بهتر است اطلاعات کاملی در مورد مکمل ها، ویتامین ها و قرص های خود تهیه کرده و میزان مصرف هر کدام را به دقت یادداشت کنید. از آن جایی که مدت زمان ملاقات و ویزیت پزشک کوتاه است، پیشنهاد می کنیم حتما لیستی از سوالات مدنظر خود آماده کرده و به ترتیب اولویت از پزشک خود بپرسید. می توانید برای آماده کردن این لیست از سوالات اساسی در مورد بیماری گریوز استفاده کنید: احتمال اصلی بروز علایم چیست؟ برای تشخیص این بیماری نیاز به انجام چه آزمایشاتی دارم؟ آیا انجام این آزمایشات نیاز به آمادگی خاصی دارد؟ آیا علایم و شرایط به وجود آمده موقتی است یا دایمی؟ چه شیوه های درمانی وجود داشته و کدام را توصیه می کنید؟ عوارض جانبی احتمالی بعد از شروع درمان شامل چه مواردی می شود؟ بنده دچار بیماری های دیگری نیز هستم. چگونه می توانم این دو بیماری را به صورت همزمان مدیریت کنم؟ از چه طریقی می توانم اطلاعات بیشتری در مورد بیماری گریوز کسب کنم؟ احتمالا پزشک برای تشخیص و شروع درمان بیماری سوالات زیر را مطرح خواهد کرد. در نتیجه بهتر است برای پاسخگویی به سوالات آمادگی کافی داشته باشید: از چه زمانی شاهد بروز علایم بودید؟ آیا همیشه شاهد بروز این علایم هستید یا موقتی بوده و از بین می روند؟ آیا اخیرا از داروی تازه ای استفاده کرده اید؟ آیا شاهد کاهش ناگهانی یا ناخواسته وزن بوده اید؟ چه میزان وزن کم کرده اید؟ آیا در چرخه قاعدگی خود شاهد بروز تغییر خاصی بوده اید؟ آیا دچار مشکلات نعوظ یا کاهش میل جنسی شده اید؟ آیا با مشکلات خواب روبرو هستید؟ بیماری گریوز یک بیماری بسیار شایع مرتبط با پر کاری تیرویید است. بیماری گریوز به عوامل متعددی مثل ژن ها، جنسیت، استرس، بارداری و عفونت های احتمالی بستگی دارد. بیماری گریوز مختص جنسیت خاصی نبوده و می تواند زنان و مردان را درگیر کند، با این حال احتمال بروز این بیماری مربوط به خود ایمنی تیرویید در زنان تا برابر بیشتر از مردان است. معمولا برای تشخیص بیماری گریوز از آزمایشات، علایم و نشانه های بزرگ شدن تیرویید استفاده می کنند. آزمایش عملکرد تیروییدی، ید رادیو اکتیو و آزمایشات مورد نیاز نیز می تواند برای تشخیص بیماری گریوز موثر واقع شود. درمان بیماری گریوز شامل ید رادیو اکتیو تراپی، داروهای آنتی تیروییدی و بتا بلاکر ها می شود. البته در بعضی از موارد ممکن است برای درمان مبتلایان از عمل جراحی برداشتن تیرویید استفاده شود. مکمل های ید و خوردن غذاهای سرشار از ید می تواند باعث تحریک یا تشدید این بیماری شود دقت داشته باشید که بعضی از ویتامین ها و شربت سرفه نیز ممکن است حاوی ید باشد. در صورتی که بیماری گریوز تحت درمان قرار نگیرد ممکن است منجر به تیروتوکسیکوز یا همان نوع شدید بیماری تیرویید شود. درمان ناتمام بیماری گریوز در حین بارداری فرد مبتلا می تواند باعث بروز مشکلاتی مثل تولد زودرس، سقط جنین، نارسایی قلبی، پره اکلامپسی و قطع جفت شود. همچنین درمان ضعیف و نامناسب بیماری گریوز می تواند باعث مشکلات و بیماری هایی مثل زایمان زودرس، کم وزنی در هنگام تولد، مشکلات تیروییدی یا مرده به دنیا آمدن کودک شود. اولین راه حل درمانی بیماری گریوز جلوگیری و درمان تولید بیش از حد هورمون های تروییدی و کاهش شدت علایم آن است. منابع: |
انحراف مجرا صفرا و روده که به عنوان انحراف مجرای صفرا و روده شناخته هم می شود نوعی جراحی است که برای کاهش وزن انجام می شود. این نوع جراحی اندازه معده و طول روده کوچک شما را تغییر می دهد. و باعث کاهش جذب و هضم مواد غذایی خواهد شد. جراحی انحراف مجرا صفرا و روده نسبت به جراح های دیگر کمتر کاربرد دارد. اما هم مقدار غذایی را که می خورید محدود می کند و هم جذب مواد مغذی مانند پروتیین ها و چربی ها را کاهش می دهد. انحراف مجرا صفرا و روده معمولا به صورت یک روش واحد انجام می شود. با این حال، در شرایط خاص، ممکن است به عنوان دو عمل جداگانه انجام شود. مرحله اول گاسترکتومی آستین یا گاسترکتومی اسلیو است که در آن حدود درصد معده برداشته می شود و یک معده موزی مانند باقی می ماند. در مرحله دوم جراح با اتصال قسمت انتهایی روده به اثنی عشر در نزدیکی معده، قسمت اعظم روده را دور می زند. در حالی که انحراف مجرا صفرا و روده بسیار موثر است، خطرات بیشتری از جمله سوء تغذیه و کمبود ویتامین را در پی دارد. این روش معمولا برای افرادی که دارای شاخص توده بدنی ( BMI ) بزرگ تر از هستند توصیه می شود. کابرد انحراف مجرا صفرا و روده این جراحی برای کمک به کاهش وزن اضافی و کاهش خطر ابتلا به مشکلات سلامتی خطرناک، انجام می شود، از جمله: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ناباروری دیابت نوع سکته مغزی کلسترول بالا بیماری قلبی فشار خون بالا آپنه خواب شدید اما انحراف مجرا صفرا و روده برای همه کسانی که اضافه وزن دارند مناسب نیست. بیمار قبل از جراحی به احتمال زیاد یک روند غربال گری کامل را انجام می دهد تا مشخص شود که آیا صلاحیت انجام جراحی را دارد یا ندارد. همچنین فرد باید بعد از جراحی تغییرات دایمی در سبک زندگی خود ایجاد کند. این تغییرات ممکن است شامل معاینات طولانی مدت پزشکی برای کنترل تغذیه، سبک زندگی و نظارت بر شرایط پزشکی بیمار باشد. برای اطلاع از اینکه آیا بیمه، جراحی لاغری فرد را تحت پوشش قرار می دهد، بهتر است بیمار با شرکت بیمه درمانی خود تماس بگیرد. مانند هر عمل جراحی اصلی، انحراف مجرا صفرا و روده خطرات جدی سلامتی هم در کوتاه مدت و هم طولانی مدت دارد. خطرات مرتبط با انحراف مجرا صفرا و روده شبیه به هر عمل جراحی شکمی می تواند شامل موارد زیر باشد: نارسایی کلیه استفراغ مداوم مشکلات ریه یا تنفس ریفلاکس اسید و مری خون ریزی بیش از حد نشتی در دستگاه گوارش واکنش های جانبی به بیهوشی خلق و خوی افسرده یا سایر مسایل عاطفی سایر جراحی ها برای رفع مشکلات احتمالی عفونت، مانند ذات الریه و آبسه های داخل شکمی آسیب به اندام های مجاور مانند طحال، لوزالمعده و مجرای صفراوی نشت یا انسداد در جایی که بافت ها بهم دوخته شده اند (آناستوموز) لخته های خون در پاها که ممکن است به ریه ها منتقل شوند (آمبولی ریوی) خطرات طولانی تر سویچ اثنی عشر ممکن است شامل موارد زیر باشد: زخم ها استفراغ انسداد روده سندرم دامپینگ سوراخ شدن معده سنگ های صفراوی قند خون پایین ( به ندرت، عوارض یک انحراف مجرا صفرا و روده می تواند کشنده باشد. تیم مراقبت های بهداشتی بیمار دستورالعمل هایی را برای نحوه آماده سازی او ارایه می دهد. ممکن است لازم باشد قبل از عمل آزمایشات مختلفی انجام دهد، که عبارتند از: اشعه X قفسه سینه برای بررسی ریه ها آزمایش خون برای بررسی وضعیت کلی بیمار الکتروکاردیوگرام ( ECG ) برای بررسی ریتم قلب بیمار بهتر است، قبل از عمل جراحی، لیستی از تمام داروها، ویتامین ها، مواد معدنی و مکمل های گیاهی و یا رژیمی که مصرف می کند به پزشک بدهد. ممکن است در خوردن و آشامیدن و داروهای مصرفی محدودیت هایی داشته باشد. اگر داروهای رقیق کننده خون مصرف می کند، قبل از عمل با پزشک صحبت شود. از آنجا که این داروها روی لخته شدن و خون ریزی ت ثیر دارند، احتمال دارد روال داروهای رقیق کننده خون بیمار تغییر کند. اگر بیمار مبتلا به دیابت باشد، برای دستورالعمل های خاص در مورد مصرف یا تنظیم آن ها بعد از عمل، با پزشک صحبت کند. شاید نیاز باشد که یک برنامه فعالیت بدنی را شروع کرده و هرگونه مصرف دخانیات را متوقف کند. انحراف مجرا صفرا و روده در بیمارستان انجام می شود. مدت زمان بستری در بیمارستان بستگی به بهبودی و روش انجام جراحی دارد. هنگامی که عمل به روش لاپاروسکوپی انجام شود، حدود دو روز ممکن است بیمار در بیمارستان بستری شود. قبل از جراحی انحراف مجرا صفرا و روده پزشک احتمال دارد قبل از جراحی سوالاتی را از بیمار بپرسد که برخی از آن ها عبارتند از: سابقه اختلالات خون ریزی داشته اید؟ آیا اخیرا مشکلاتی مانند عفونت یا تب داشته اید؟ آیا باردار هستید یا فکر می کنید ممکن است باردار باشید؟ آیا به داروی خاصی و یا داروهای بی حسی حساسیت دارید؟ از دستگاه CPAP یا BiPAP برای آپنه خواب یا اختلال تنفسی دیگر استفاده کنید؟ آیا داروهای رقیق کننده خون از جمله آسپرین، ایبوپروفن یا داروهای دیگری که بر لخته شدن خون ت ثیر می گذارند، مصرف می کنید؟ قبل از جراحی فرد بهتر است اطلاعات لازم در مورد نوع جراحی کاهش وزن خود کسب کند. برای آمادگی بهتر قبل از جراحی می تواند سوالات زیر را از پزشک بپرسد: چه موقع و چگونه نتیجه می گیرم؟ نوع جراحی کاهش وزن من کدامند؟ عوارض احتمالی و مزایای جراحی من کدامند؟ دلیل اینکه شما این جراحی را انتخاب کرده اید، چیست؟ چه نتیجه ای را می توانم بعد از جراحی انتظار داشته باشم؟ چه آزمایشات تشخیصی یا روش های جایگزینی برای درمان من وجود دارند؟ هزینه جراحی چقدر است آیا جراحی تحت حمایت شرکت های بیمه ای قرار دارد؟ جزییات جراحی به وضعیت فردی بیمارو اقدامات پزشک بستگی دارد. برخی از جراحی ها با برش های سنتی بزرگ و یا باز در شکم انجام می شود، در حالی که برخی ممکن است به روش لاپاروسکوپی و برش های کوچک تر انجام گیرد. در طی جراحی، ابتدا با برداشتن بخش زیادی از معده، شبیه به جراحی گاسترکتومی آستین، یک معده کوچک تر و موزی مانند ایجاد می شود. در مرحله بعد، بخش بزرگی از روده کوچک جراحی می شود. هر قسمت از جراحی معمولا چند ساعت طول می کشد. بیمار بعد از عمل برای کنترل بیشتر، به اتاق ریکاوری منقل می شود. بلافاصله پس از یک جراحی انحراف مجرا صفرا و روده، ممکن است بیمار بتواند مایعات بخورد اما هیچ غذایی جامدی تا بهبودی معده و روده نباید مصرف کند. احتمالا بیمار روز بعد از عمل باید بتواند حرکت کند. این به جلوگیری از لخته شدن خون در پاها کمک می کند. فرد باید در صورت مشاهده هر یک از علایم زیر بعد از ترخیص از بیمارستان با پزشک تماس بگیرد. درد یا تورم در پاها افزایش درد در محل برش تب درجه سانت یگراد یا بالاتر اختلال در تنفس یا درد قفسه سینه حالت تهوع یا استفراغ مکرر یا مداوم قرمزی، خون ریزی یا ترشح در محل جراحی رژیم بیمار بعد از عمل ممکن است کاملا محدود باشد پزشک توصیه خواهد کرد که بعد از عمل مکمل های ویتامین، کلسیم و ویتامین B مکمل های ویتامین و مواد معدنی مصرف کند. آن ها برای جلوگیری از کمبود ریز مغذی ها بسیار حیاتی هستند. همچنین بهتر است در چند ماه اول بعد از جراحی، معاینات پزشکی برای نظارت بر سلامت خود انجام دهد. ممکن است فرد به آزمایش خون و معاینات مختلف احتیاج داشته باشد. بدن بیمار در سه یا شش ماه اول پس از انحراف مجرا صفرا و روده به کاهش وزن سریع واکنش نشان می دهد و احتمال دارد او علایم زیر را تجربه کند: درد بدن احساس سرما خشکی پوست احساس خستگی % یا بیشتر جذب چربی را کاهش می دهد. بیمار در نهایت می تواند وعده های غذایی عادی خود را بخورد. در مقایسه با جراحی های دیگر بیشترین ت ثیر را در برابر دیابت دارد. انحراف مجرا صفرا و روده می تواند منجر به کاهش وزن قابل توجهی در کوتاه مدت شود. باعث ایجاد تغییرات مطلوب در هورمون های روده برای کاهش اشتها و بهبود سیری می شود. این جراحی در پیگیری ساله، کاهش وزن بیشتری نسبت به بقیه ی جراحی های لاغری نشان می دهد. میزان عوارض و خطر مرگ و میر بالاتری دارد. معکوس کردن کامل عمل به دلیل برداشتن جزیی معده ممکن نیست. نسبت به جراحی های دیگر نیاز به بستری شدن طولانی تر در بیمارستان دارد. پتانسیل بیشتری برای ایجاد کمبود پروتیین و کمبودهای طولانی مدت ویتامین ها و مواد معدنی، آهن، کلسیم، روی، ویتامین های محلول در چربی مانند ویتامین D دارد. به معاینات و پیگیری و مراقبت های بیشتری برای جلوگیری از عوارض جدی نیاز دارد. پیگیری مادام العمر با پزشک برای آزمایش خون برای اطمینان از سلامت و تغذیه مناسب لازم است. پزشک برای حفظ راحتی بیمار داروهای تسکین دهنده درد را تجویز می کند. و احتمالا برای مراقبت از زخم ها و تسریع بهبودی، توصیه های زیر را به او خواهد کرد: جای زخم را تمیز و خشک نگه دارید. از انجام تمرینات سخت و بلند کردن وزنه های سنگین خودداری کنید. برای اولین ماه بعد از عمل، فقط مقادیر کمی از غذاهای نرم بخورید. برای جلوگیری از کم آبی بدن در طول روز آب زیادی استفاده کنید. از دستورالعمل های رژیم غذایی که توسط متخصص تغذیه به شما داده می شود، پیروی کنید. جراحی پس از انحراف مجرا صفرا و روده، ممکن است در عرض دو سال تا درصد از وزن اضافی خود را از دست بدهید. با این حال، میزان وزنی که بیمار از دست می دهد نیز به تغییر عادات سبک زندگی او بستگی دارد. این امکان وجود دارد که فرد بعد از جراحی کاهش وزن، وزن کافی را از دست ندهد و یا دوباره وزن اضافه به دست بیاورد. برای جلوگیری از افزایش وزن، فرد باید تغییرات سالم و دایمی در رژیم غذایی خود داشته باشد و به طور منظم ورزش کند. مهم است که تمام جلسات درمانی تعیین شده را بعد از جراحی کاهش وزن پیگیری کند تا پزشک بتواند پیشرفت بیمار را تحت کنترل داشته باشد. اگر بیمار متوجه شده که وزن کم نمی کند، سریعا به پزشک مراجعه گردد. منابع: |
بای پس معده یا جراحی بریاتریک و سایر جراحی های کاهش وزن، باعث تغییراتی در سیستم گوارشی می شوند. آن ها با محدود کردن میزان غذایی که فرد می خورد، کاهش جذب مواد مغذی یا هر دو، باعث کاهش وزن می شوند. برخی از انواع جراحی های بای پس معده، معده بیمار را کوچک تر می کند و به بیمار این امکان را می دهد که کمتر بخورد و زود تر احساس سیری کند. سایر جراحی های چاقی نیز روده کوچک را تغییر می دهند. بای پس معده و سایر جراحی های کاهش وزن هنگامی انجام می شود که رژیم غذایی و ورزش در کاهش وزن بیمار تاثیری نداشته باشد. یا بیمار به دلیل وزن زیاد خود دچار مشکلات جدی سلامتی شده است. بای پس معده یکی از متداول ترین انواع جراحی چاقی است. بسیاری از جراحان، جراحی بای پس معده را ترجیح می دهند. زیرا معمولا عوارض کمتری نسبت به سایر جراحی های کاهش وزن دارند. با این وجود، کلیه اشکال جراحی کاهش وزن، از جمله بای پس معده، روش های عمده ای هستند که می تواند خطرات جدی و عوارض جانبی ایجاد کند. علاوه بر جراحی، بیمار باید تغییرات سالم و دایمی در رژیم غذایی خود ایجاد کند. به طور منظم ورزش کرده تا از موفقیت طولانی مدت جراحی چاقی مطمین شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید جراحی بای پس معده خطر ابتلا به بیماری های زیر را کاهش می دهد: بیماری قلبی خواب شدید بیماری ریفلاکس معده به مری همه جراحی های کاهش وزن با بهبود رژیم غذایی و عادت های ورزشی همراه هستند. هر نوع جراحی چاقی دارای جوانب مثبت و منفی است. بهتر است بیمار قبل از تصمیم گیری در مورد آن ها با پزشک صحبت کند. انواع متداول جراحی جراحی بای پس معده، عبارتند از: رایج ترین روش جراحی بای پس معده است که به طور معمول قابل برگشت نیست. این روش باعث کاهش میزان تغذیه و جذب مواد مغذی می شود. در جراحی Roux - en - Y ، قسمت بالای معده بیمار بریده و از بقیه معده بیمار جدا می شود. سپس، جراح روده کوچک را برش داده و بخشی از آن را مستقیما روی معده جراحی شده قرار می دهد. مواد غذایی به درون معده و مستقیما به روده کوچک که روی آن دوخته شده است می رود. مواد غذایی بیشتر از معده و بخش اول روده کوچک عبور می کنند. در عوض مستقیما وارد قسمت میانی روده کوچک می شوند. بعد از جراحی به طور معمول، معده بیمار می تواند حدود پیمانه غذا را در خود نگه دارد. نوع دیگری از جراحی بای پس معده است. در این روش پیچده و چند مرحله ای، حدود درصد معده برداشته می شود. دریچه ای که مواد غذایی را به روده کوچک (دریچه پیلوریک) منتقل می کند، به همراه قسمت محدودی از روده کوچک که به طور عادی به معده (اثنی عشر) وصل می شود، باقی می ماند. این عمل جراحی هم میزان غذا خوردن و هم جذب مواد مغذی را کاهش می دهد. انحراف صفراوی برای افرادی که دارای شاخص توده بدنی بیش از هستند استفاده می شود. انحراف صفراوی با سوییچ اثنی عشر در حالی که بسیار موثر است، خطرات بیشتری از جمله سوء تغذیه و کمبود ویتامین ها را به همراه دارد. در این عمل جراحی کاهش وزن، جراح یک باند را در قسمت فوقانی قسمت معده قرار می دهد. هنگامی که باند متورم می شود، معده را فشرده می کند. نوار یا باند مانند کمربندی که سفت می شود عمل خواهد کرد. این کار معده را دو قسمت می کند. جراحی باند، قابل تنظیم است به گونه ای که میزان غذا را محدود می کند. به دلیل سادگی نسبی، LAGB باند همراه با به وسیله کوچکی در زیر پوست (معمولا نزدیک وسط سینه) وصل می شود. به این ترتیب باند بعد از عمل می تواند سفت شود. باند معمولا حدود چهار تا شش هفته بعد از جراحی برای اولین بار سفت می شود. این کار با تزریق دستگاه با محلول آب نمکی با استفاده از سوزنی که از روی پوست بیمار عبور می کند انجام می گیرد. این کار معمولا نیازی به بیهوشی ندارد. گاسترکتومی اسلیو که به آن گاسترکتومی اسلیو عمودی نیز گفته می شود، نوعی جدید از جراحی کاهش وزن است. گاسترکتومی اسلیو در واقع اولین بخش از عمل جراحی برای انحراف مجرای ادرار و دوازدهه است. در بعضی موارد، بخش دوم یعنی انحراف مجرای ادرار، لازم نیست. با گاسترکتومی اسلیو، ساختار معده به شکل لوله تغییر می کند و باعث می شود مقدار کالری بدن بیمار را جذب کند. بطور کلی، بای پس معده و سایر جراحی های کاهش وزن می توانند گزینه ای مناسب برای افراد زیر باشند: افرادچاق با شاخص توده بدنی ( BMI ) بیشتر از افرادی که سایر روش های کاهش وزن را امتحان کرده، اما تاثیری نداشته است. افراد با BMI بین تا و یک بیماری مرتبط با چاقی (دیابت نوع یا فشار خون بالا) اگر فکر می کنید جراحی کاهش وزن می تواند گزینه ای مناسبی برای شما باشد، قبل از عمل با پزشک مشورت کنید. اگر واجد شرایط درمان باشید، پزشک می توانند شما را برای ارزیابی بیشتر راهنمایی کند تا بررسی شود که آیا بیمار کاندید مناسبی برای جراحی هستید یا نیستید. اما بای پس معده برای همه کسانی که به شدت اضافه وزن دارند، مناسب نیست. برای واجد شرایط بودن برای جراحی کاهش وزن لازم است دستورالعمل های پزشکی خاصی را رعایت شود. بیمار به احتمال زیاد یک روند غربال گری کلی را انجام می دهد تا بتواند صلاحیت خود را بررسی کند. بیمار همچنین باید برای ایجاد سبک زندگی سالم تر تغییرات دایمی در زندگی خود ایجاد کند. حتی برنامه های طولانی مدت شامل نظارت بر تغذیه، تغییر سبک زندگی و رفتار و شرایط پزشکی خود را پیگیری کند. مانند هر عمل جراحی بزرگ دیگر، بای پس معده و سایر جراحی های کاهش وزن خطرات جدی سلامتی را هم در کوتاه مدت و هم در دراز مدت ایجاد می کند. خطرات مرتبط با عمل جراحی می تواند شامل موارد زیر باشد: عفونت لخته شدن خون مشکلات ریه یا تنفس خون ریزی بیش از حد نشتی در دستگاه گوارش مرگ (به ندرت دده می شود) واکنش های جانبی به بیهوشی خطرات طولانی تر و عوارض جراحی کاهش وزن بسته به نوع جراحی، متفاوت است. آن ها می توانند شامل موارد زیر باشند: فتق زخم ها استفراغ سوء تغذیه انسداد روده سنگ های کلیوی سوراخ شدن معده قند خون پایین (هیپوگلیسمی) سندرم دامپینگ و در پی آن اسهال، حالت تهوع یا استفراغ ممکن است بعد از جراحی بدن بیمار مواد مغذی را به خوبی جذب نکند. عدم دریافت مواد مغذی کافی می تواند باعث مشکلات سلامتی مانند کم خونی و پوکی استخوان شود. سنگ های صفراوی می توانند پس از کاهش سریع وزن ایجاد شوند. برخی از پزشکان حدود ماه بعد از عمل، دارو را برای جلوگیری از تشکیل سنگ های صفراوی تجویز می کنند. حتی باندهای معده می توانند وارد دیواره معده شده و نیاز به خارج شدن داشته باشند. سایر مشکلات که بعدا ممکن است رخ دهد شامل انسداد و فتق است. باریک شدن معده جدید یا ارتباط بین معده و روده کوچک، خوردن غذای جامد را دشوار می کند. حتی می تواند باعث تهوع، استفراغ و اختلال در بلع شود. پزشک برای برطرف کردن انسداد، آن ها را با ابزار ویژه درمان می کنند. دو نوع فتق (در محل برش یا شکم) ممکن است بعد از عمل جراحی چاقی رخ دهد. پزشک فتق را با عمل جراحی ترمیم می کنند. برخی تحقیقات حاکی از آن است که عمل جراحی کاهش وزن، به ویژه بای پس معده، ممکن است نحوه جذب بدن و تجزیه الکل بیمار را تغییر دهد. حتی می تواند بعد از عمل منجر به مشکلات مرتبط با الکل شود. اگر واجد شرایط بای پس معده یا سایر جراحی های کاهش وزن هستید، تیم مراقبت های بهداشتی دستورالعمل هایی را برای نحوه آمادگی براساس نوع خاص جراحی بیمار ارایه می دهد. ممکن است لازم باشد قبل از عمل آزمایشات مختلفی انجام گیرد. حتی در خوردن و آشامدن و دارو های مصرفی محدودیت هایی داشته باشید. امکان دارد بیمار نیاز داشته باشد که یک برنامه فعالیت بدنی را شروع کرده و هرگونه مصرف دخانیات را متوقف کند. همچنین باید یک برنامه ریزی برای بهبودی بعد از عمل خود آماده کند. بای پس معده و سایر انواع جراحی های کاهش وزن در بیمارستان انجام می شود. برای جراحی کاهش وزن از بیهوشی عمومی استفاده می شود و بیمار در طی عمل بیهوش می باشد. جزییات جراحی به وضعیت فردی بیمار، نوع عمل جراحی کاهش وزن و عملکرد بیمارستان یا پزشک بستگی دارد. برخی از جراحی های کاهش وزن با برش های سنتی بزرگ یا باز در شکم انجام می شود. امروزه اکثر انواع جراحی های کاهش وزن بصورت لاپاروسکوپی انجام می شوند. لاپاروسکوپ ابزاری کوچک و لوله‌ای است که دوربین آن به آن وصل شده است. لاپاروسکوپ از طریق برش های کوچک در شکم وارد می شود. دوربین ریز روی نوک لاپاروسکوپ به جراح اجازه می دهد بدون ایجاد برش های بزرگ سنتی، درون شکم بیمار را ببیند و عمل جراحی را انجام دهد. جراحی لاپاروسکوپی می تواند بهبود بیمار را سریع تر و کوتاه تر کند، اما برای همه مناسب نیست. جراحی معمولا چندین ساعت طول می کشد. بعد از عمل، بیمار در اتاق ریکاوری هوشیار می شود، کادر پزشکی بیمار را برای هرگونه عوارض احتمالی تحت نظارت قرار می دهد. مدت بستری شدن بیمار در بیمارستان ممکن است از سه تا پنج روز طول بکشد. بعد از بای پس معده و سایر انواع جراحی های کاهش وزن، بیمار به طور کلی یک تا دو روز مجاز به خوردن نخواهد بود تا معده و دستگاه گوارش بیمار بهبود یابد. سپس، حدود هفته رژیم خاصی را دنبال خواهد کرد. رژیم غذایی فقط با مایعات شروع می شود، سپس به غذاهای نرم یا آبکی و در آخر به سمت غذاهای معمولی پیش می رود. بیمار احتمالا محدودیت های بسیاری در مورد مقدار و نوع تغذیه خود می تواند داشته باشد. بعد از عمل جراحی به بیمار برنامه رژیم غذایی داده می شود. نوع رژیم در افراد مختلف، متفاوت است. اما یک برنامه رژیم معمولی، عبارت است از: چند روز اول، آب و مایعات (به عنوان مثال، سوپ رقیق) چهار هفته اول، غذای آبکی (به عنوان مثال، ماست یا مواد غذایی پوره شده) هفته چهار تا شش، غذای نرم (به عنوان مثال، سیب زمینی پوره) هفته ششم به بعد، به تدریج به یک رژیم سالم و متعادل همچنین به بیمار توصیه می شود: در مراحل اولیه بهبودی به آرامی غذا بخورد و با دقت لقمه ی خود را بجود و فقط مقادیر کمی غذا بخورد. از خوردن غذاهایی که می تواند معده بیمار را مسدود کند، مانند نان سفد نرم، خودداری کند و مکمل های ویتامین و مواد معدنی مصرف کند. ممکن است برای افزایش سطح فعالیت بیمار یک برنامه تمرینی به بیمار داده شود. معمولا به خانم ها توصیه می شود که در طول دوره قابل توجهی از کاهش وزن در تا ماه اول بعد از جراحی از باردار شدن خودداری کنند. چون جراحی کاهش وزن می تواند بر میزان ویتامین و مواد معدنی ت ثیر بگذارد. اگر سطح این مواد در دروان بارداری پایین باشد، ممکن است به کودک بیمار آسیب برساند. همچنین می تواند در چند ماه اول بعد از جراحی کاهش وزن، معاینات پزشکی برای نظارت بر سلامت خود انجام دهد. حتی امکان دارد به آزمایش خون و معاینات مختلفی احتیاج داشته باشد. ممکن است بیمار تغییراتی را تجربه کند. زیرا بدن او در سه یا شش ماه اول پس از بای پس معده یا سایر جراحی های کاهش وزن، به کاهش سریع وزن واکنش نشان می دهد. این تغییرات عبارتند از: درد بدن ریزش مو احساس سرما خشکی پوست تغییرات خلق و خوی احساس خستگی و علایم آنفولانزا بای پس معده و سایر جراحی های چاقی می توانند باعث لاغری طولانی مدت شوند. میزان وزنی که بیمار از دست می دهد بستگی به نوع عمل و تغییر در عادات سبک زندگی بیمار دارد. ممکن است در طی دو سال، نیمی یا حتی بیشتر از وزن اضافی خود را از دست بدهد. علاوه بر کاهش وزن، جراحی بای پس معده می تواند شرایطی را که اغلب مربوط به اضافه وزن است را بهبود ببخشد یا برطرف کند. جراحی بای پس معده همچنین می تواند توانایی بیمار در انجام فعالیت های روزمره را بهبود ببخشد و باعث بهبود کیفیت زندگی بیمار شود. بای پس معده و سایر جراحی های کاهش وزن همیشه نتیجه درستی نمی دهند. در این صورت ممکن است منجر به کاهش وزن نشده و مشکلات سلامتی جدی ایجاد شود. بیمار باید تمام جلسات معاینات تعیین شده بعد از جراحی کاهش وزن را پیگیری کند. اگر متوجه شدید که وزن کم نمی کنید یا عوارضی بروز کرده است، سریعا به پزشک مراجعه کنید. کاهش وزن قابل کنترل است و عواملی که احتمالا در کاهش وزن نقش دارند ارزیابی می شوند. همچنین ممکن است بیمار بعد از هر نوع جراحی کاهش وزن، به اندازه کافی وزن کم نکند و یا دوباره اضافه وزن پیدا کند. برای کاهش وزن، بیمار باید تغییرات سالم و دایمی در رژیم غذایی خود را رعایت کند. بهتر است به طور منظم فعالیت بدنی و ورزش را انجام دهد. منابع |
آلرژی گرد و غبار یک واکنش آلرژیک به ذرات ریزی است که معمولا در گرد و غبار خانگی زندگی می کنند. علایم آلرژی در مورد گرد و غبار شامل موارد رایج تب یونجه مانند عطسه و آبریزش بینی است. بسیاری از افراد مبتلا به حساسیت کنه گرد و غبار علایم مانند خس خس سینه و مشکل در تنفس را تجربه می کنند. کنه های گرد و غبار بسیار کوچک و میکروسکوپی هستند که با چشم غیر مسلح دیده نمی شوند. کنه های گرد و غبار، سلول های پوستی مرده و ریخته شده از بدن آدم هارا می خورند. آن ها در محیط های گرم و مرطوب رشد می کنند. در بیشتر خانه ها مواردی از قبیل ملافه، مبلمان اثاثه یا فرش محیطی ایده آل برای این نوع کنه ها هستند. با انجام راهکارهای برای کاهش تعداد کنه های گرد و غبار در خانه، می توانید این کنه ها را کنترل کنید. بعضی اوقات برای تسکین علایم و مدیریت آسم، داروها یا سایر روش های درمانی ضروری می باشد. آلرژی هنگامی اتفاق میفتد که سیستم ایمنی بدن به یک ماده خارجی مانند گرده، شوره حیوان خانگی یا کنه های گرد و غبار واکنش نشان دهد. سیستم ایمنی بدن پروتیین هایی به نام آنتی بادی را تولید می کند که شما را از مهاجمان ناخواسته محافظت می کند و می تواند باعث بیماری و عفونت شود. قرار گرفتن طولانی مدت یا منظم در معرض آلرژن می تواند باعث التهاب مداوم (مزمن) شود. debris ". هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عوامل زیر خطر ابتلا به آلرژی کنه گرد و غبار را افزایش می دهد: به احتمال زیاد ابتلا به آلرژی کنه گرد و غبار در دوران کودکی یا اوایل بزرگسالی بیشتر است. اگر چند عضو خانواده از شما آلرژی دارند، احتمال خطر بروز این حساسیت در شما بیشتر می شود. قرار گرفتن در معرض مقادیر زیاد کنه های گرد و غبار، در اوایل زندگی، خطر ابتلا را افزایش می دهد. علایم آلرژی کنه گرد و غبار ناشی از التهاب سوراخ های بینی شامل موارد زیر است: عطسه آبریزش بینی گرفتگی بینی فشار و درد صورت پوست متورم و کبود خارش و قرمزی چشم مالش مکرر بینی در کودکان خارش بینی، سقف دهان یا گلو در صورتی که فرد مبتلا به آسم باشد، حساسیت به گرد و غبار می تواند منجر به علایم شدیدتر زیر شود: اختلال در تنفس خس خس سینه اختلال در خواب سفتی یا درد سینه دوره هایی از سرفه یا خس خس که از طریق ویروس تنفسی مانند سرماخوردگی یا آنفولانزا بدتر می شود. حساسیت به گرد و غبار می تواند از خفیف تا شدید متغیر باشد. آلرژی خفیف و یا حاد ممکن است باعث ایجاد آبریزش موقتی بینی و چشم و عطسه شود. در موارد شدیدتر مزمن، می تواند باعث عطسه مداوم، سرفه، سوزش بینی، فشار صورت یا حمله شدید آسم شود. برخی علایم و نشانه های حساسیت به گرد و غبار، مانند آبریزش بینی یا عطسه، شبیه به علایم سرماخوردگی هستند. برای همین تشخیص بین سرماخوردگی و آلرژی گرد و غبار سخت است. اگر علایم بیش از یک هفته ادامه یابد، ممکن است شما آلرژی داشته باشید. پزشک می تواند برحسب علایم و پاسخ شما به سوالات او، حساسیت به گرد و غبار را تشخیص دهد. برای ت یید حساسیت به برخی از مواد موجود در هوا، پزشک می تواند از یک وسیله برای بررسی وضعیت لایه بینی شما استفاده کند. اگر به چیزی که به هوا منتقل می شود در صورت وجود حساسیت، لایه بینی بینی متورم شده و ممکن است کمرنگ یا کبود به نظر برسد. اگر علایم هنگام رفتن به رختخواب یا هنگام تمیز کردن، بدتر شود، پزشک به حساسیت گرد و غبار شک می کند. اگر حیوان خانگی دارید، تعیین علت آلرژی، دشوارتر خواهد بود. پزشک ممکن است آزمایش پوستی را برای تعیین نوع حساسیت، پیشنهاد کند. در این آزمایش مقادیر کمی از عصاره های آلرژن تمیز شده از جمله عصاره مخصوص گرد و غبار روی سطح پوست خراشیده شده قرار می گیرد. این کار معمولا روی ساعد انجام می شود، اما می تواند در قسمت فوقانی پشت هم انجام شود. پزشک بعد از دقیقه پوست شما را از علایم واکنش آلرژیک بررسی می کند. اگر به کنه های گرد و غبار حساسیت داشته باشید، یک برآمدگی قرمز و خارش دار ایجاد خواهد شد که عصاره کنه می باشد. شایع ترین عوارض جانبی این آزمایشات پوستی، خارش و قرمزی است. این عوارض جانبی معمولا طی دقیقه از بین می روند. بعضی از افراد به دلیل داشتن شرایط پوستی نمی توانند تحت آزمایش پوستی قرار بگیرند. به عنوان یک گزینه جایگزین، پزشک ممکن است آزمایش خون را تجویز کند. طی آزمایش خون آنتی بادی های خاص آلرژی غربالگری می شوند. این آزمایش همچنین می تواند مشخص کند که شما به چه چیزی حساسیت دارید. قرار گرفتن در معرض کنه ها و آوار شدن می تواند عوارضی ایجاد کند، از جمله: التهاب مداوم (مزمن) بافت ها در سوراخ بینی ناشی از حساسیت به کنه گرد و غبار می تواند سینوس ها، را مختل کند. این انسداد ها ممکن است شما را در معرض عفونت سینوس ها (سینوزیت) قرار دهد. آلرژی به کنه های گرد و غبار در افراد مبتلا به آسم باعث بدتر شدن علایم می شود. آن ها ممکن است در معرض حملات آسم قرار بگیرند که نیاز به درمان فوری یا مراقبت اورژانس دارند. اولین روش درمانی برای کنترل آلرژی در مورد گرد و غبار، جلوگیری از لکه های گرد و غبار است. با کاهش احتمال قرار گرفتن در معرض کنه های گرد و غبار، می توانید از بروز واکنش های آلرژیک پیشگیری کنید. با این حال، از بین بردن کامل کنه های گرد و غبار از محیط غیرممکن است. احتمال دارد در صورت نیاز برای کنترل علایم به داروها نیاز داشته باشید. پزشک می تواند یکی از داروهای زیر را برای بهبود علایم آلرژی بینی تجویز کند: تولید یک ماده شیمیایی سیستم ایمنی را که در یک واکنش آلرژیک فعال است، کاهش می دهند. این دارو ها باعث تسکین خارش، عطسه و آبریزش بینی می شوند. قرص های بدون نسخه آنتی هیستامین، مانند ( Allegra ) Fexofenadine Claritin cetirizine ( Zyrtec ) کورتیکواستروییدهایی که به عنوان اسپری بینی تجویز می شوند می توانند التهاب را کاهش داده و علایم تب یونجه را کنترل کنند. کورتیکواستروییدهای بینی مقدار دوز مصرفی کمی دارند و در مقایسه با کورتیکواستروییدهای خوراکی عوارض جانبی کمتری بروز می دهند. داروهای ضد احتقان می توانند به کوچک شدن بافت های متورم در قسمت های بینی کمک کرده و تنفس را راحت ترن. در برخی از قرص های ضد حساسیت بدون نسخه، آنتی هیستامین را با یک ماده ضدعفونی کننده ترکیب می شود. داروهای ضد احتقان خوراکی می توانند فشار خون را افزایش دهند. برای همین در صورت ابتلا به فشار خون شدید، گلوکوم یا بیماری قلبی عروقی، نباید مصرف شوند. در مردانی که پروستات بزرگ شده دارند، این دارو می تواند شرایط را بدتر کند. اگر بیش از سه روز پشت سر هم از اسپری ضد احتقان استفاده کنید، ممکن است علایم بدتر شوند. اصلاح کننده های لکوترین برخی مواد شیمیایی در سیستم ایمنی بدن را مسدود می کنند. پزشک ممکن است مونتلوکاست اصلاح شده لکوترین را ( Singulair ) عوارض جانبی کمتر متداول آن شامل تغییرات رفتاری یا خلقی مانند اضطراب یا افسردگی می باشد. ایمونوتراپی سیستم ایمنی بدن را آموزش می دهد که نسبت به عوامل محرک، حساسیت نشان ندهد. این کار از طریق یک سری تزریق های آلرژی به نام ایمونوتراپی انجام می شود. پزشک با یک یا دو تزریق هفتگی شما را در معرض دوزهای بسیار کمی از آلرژن قرار می دهد. معمولا طی یک دوره سه تا شش ماهه دوز به تدریج افزایش می یابد. تزریق هر چهار هفته به مدت سه تا پنج سال مورد نیاز است. ایمونوتراپی معمولا وقتی سایر روش های درمانی موثر نباشد مورد استفاده قرار می گیرد. برای شست و شوی سینوس های خود می توانید از اسپری مخصوص استفاده کنید. حتی می توانید خودتان محلول نمکی را آماده کنید، برای تهیه محلول نمکی، از آب مقطر، استریل استفاده کنید. حتما بعد از هر بار استفاده از اسپری بینی آن را بشویید و بگذارید تا خشک شود. جلوگیری از قرار گرفتن در معرض کنه های گرد و غبار بهترین راهکار برای کنترل آلرژی کنه های گرد و غبار است. اما این را هم در نظر داشته باشید شما نمی توانید کنه های گرد و غبار را به طور کامل از خانه حذف کنید. با رعایت برخی راهکارها می توانید تعداد کنه ها را به میزان قابل توجهی کاهش دهید. برخی از این راهکارها عبارتند از: اسباب بازی های قابل شستشو بخرید. اسباب بازی های کودک خود را اغلب در آب گرم بشویید و آن ها را کاملا خشک کنید. اسباب بازی های را از تخت دور نگه دارید. ملافه مناسب انتخاب کنید. از ملافه های که گرد و غبار را به راحتی جذب کرده و به سختی تمیز می شوند، اجتناب کنید. از روتختی های مخصوص ضد حساسیت استفاده کنید. تشک و بالش های خود را در پوشش های ضد گرد و غبار یا مسدود کننده آلرژن نگه دارید. این روکش ها، مانع از جذب و نفوذ کنه ها به بافت پارچه می شوند. به طور هفتگی ملافه ها و روتختی ها را بشویید. تمام ملافه ها، پتو ها، بالش ها و روتختی ها را در آب داغ با حداقل . درجه سانتی گراد برای از بین بردن کنه ها و کاهش حساسیت بشویید. منجمد کردن وسایل غیر قابل شستشو به مدت ساعت می تواند کنه های گرد و غبار را از بین ببرد، اما از بروز حساسیت ها جلوگیری نمی کند. در اتاق خواب حتی الامکان از فرش استفاده نکنید. فرش یک زیستگاه راحت برای کنه های گرد و غبار است. زیرا فرش رطوبت را نگه می دارد و محیط مرطوب را برای کنه ها ایجاد می کند. در صورت امکان، فرش های اتاق خواب را با و یا مشمع کف جایگزین کنید. سایر وسایلی که احتمال جذب کنه در آن ها زیاد است را با وسایل قابل شستشو جایگزین کنید. هوای منزل را مطبوع نگه دارید. رطوبت نسبی زیر درصد در خانه کافی است سعی کنید این رطوبت در منزل شما حفظ شود. رطوبت گیر یا تهویه هوا می تواند به پایین نگه داشتن رطوبت کمک کند. از یک دماسنج برای اندازه گیری سطح رطوبت استفاده کنید. یک فیلتر رسانه ای با راندمان بالا را در آشپزخانه و حمام و سرویس بهداشتی نصب کنید. به دنبال یک فیلتر با حداقل کارایی ( MERV ) گرد و غبار را از روی سطوح پاک کنید. برای تمیز کردن گرد و غبار از حلال های مرطوب یا روغنی یا پارچه ای استفاده کنید تا از تجمع گرد و غبار جلوگیری شود. به طور مرتب از جارو برقی استفاده کنید. برای کاهش انتشار گرد و غبار خانه هنگام تمیزی و نظافت از جاروبرقی با یک کیسه میکروفیلتر دو لایه یا فیلتر ذرات با راندمان بالا ( HEPA ) برای آمادگی بیشتر هنگام مراجعه به پزشک بهتر است: علایمی را که تجربه می کنید بنویسید. سابقه خانوادگی آلرژی و آسم را یادداشت کنید. لیستی از تمام داروها، ویتامین ها یا مکمل هایی که مصرف می کنید را بنویسید. برخی از سوالات اساسی که باید از پزشک خود بپرسید عبارتند از: بهترین روش درمانی چیست؟ آیا به آزمایش آلرژی احتیاج دارم؟ آیا دلایل احتمالی دیگری وجود دارد؟ محتمل ترین علت علایم من کدام است؟ آیا جایگزینی عمومی برای دارویی که برای من تجویز می کنید وجود دارد؟ برای کاهش مواجهه با گرد و غبار چه تغییراتی می توانم در خانه ایجاد کنم؟ بیماری دیگری دارم چگونه می توانم به بهترین شکل این شرایط را با هم مدیریت کنم؟ اگر دور اول درمان های دارویی و تغییرات محیطی اثری نکرد، چه راهکارهای دیگری را تجویز می کنید؟ آیا بروشور یا مواد چاپی دیگری وجود دارد که بتوانم استفاده کنم؟ چه وب سایتهایی را پیشنهاد می کنید؟ پزشک احتمالا تعدادی سوال از شما می پرسد. برخی از این سوالات عبارتند از: آیا آسم دارید؟ آیا در منزل دستگاه تهویه هوا دارید؟ از چه زمانی علایم شما شروع شده است؟ آیا در خانه یا محل کار شما رطوبت یا نم وجود دارد؟ آیا علایم در زمان های مشخصی از روز بدتر می شوند؟ آیا حیوانات خانگی دارید و آن ها به اتاق خواب شما می روند؟ آیا در اتاق خواب یا سایر اتاق های خانه علایم شما بدتر می شود؟ آیا این علایم در طول سال شما را آزار می دهند و یا موقتی هستند؟ فکر می کنید چه عاملی باعث بدتر و یا بهتر شدن علایم شما می شود؟ منبع: |
نام این بیماری از ریشه آلمانی و لاتین گرفته شده و به صورت تحت الفظی به معنای "ضعف عضلات شدید" است. بیماری میاستنی گراویس یا، اختلال عصبی عضلانی خود ایمنی مزمن است که با ضعف گروه های عضلانی مشخص می شود. بیماری میاستنی گراویس نه جزء بیماری های ارثی است و نه جزء بیماری های واگیری اما ممکن است چندین نفر از اعضای یک خانواده را درگیر کند. تعداد زیادی از مبتلایان این بیماری تشخیص داده نمی شوند. بیماری میاستنی گراویس می تواند فارغ از نژاد، جنسیت و سن برای هر فردی از هر نژاد، جنسیت و سنی اتفاق بیفتد. این بیماری در بین زنان کم تر از سال و مردان بالای سال شایع تر از دیگر افراد است. بیماری میاستنی گراویس در نتیجه نقص انتقال تکانه های عصب به عضلات اتفاق میفتد. این عارضه زمانی به وجود می آید که ارتباط طبیعی بین عصب و عضله در اتصال عصبی عضلی با اختلال مواجه می شود. بیماری میاستنی گراویس از طریق تماس نمی تواند به فرد دیگری منتقل شود. آنتی بادی های تولید شده می توانند عملکرد پروتیینی به نام تیروسین کیناس ( tyrosine kinase ) را مسدود نموده و با مشکل مواجه کنند. این پروتیین در تشکیل اتصال عصبی - عضلانی نقش دارد. آنتی بادی ها عملکرد این پروتیین را با مشکل مواجه کرده و باعث بروز این بیماری می شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید غده تیموس یکی از قسمت های سیستم ایمنی است که در قسمت بالایی سینه در زیر قفسه سینه قرار گرفته است. محققان بر این باورند که غده تیموس می تواند محرک یا علت اصلی تولید آنتی بادی های مسدود کننده acetylcholine باشند. در بعضی از بزرگسالان مبتلا به بیماری میاستنی گراویس به طور غیر عادی غده تیموس بزرگ تر از حد طبیعی است. بعضی از افراد مبتلا به میاستنی گراویس ممکن است دچار تومور های غده تیموس یا همان تیموماس (از نوع خوش خیم یا بدخیم) شوند. هنوز ارتباط بین غده تیموس و بیماری میاستنی گراویس مشخص نیست. اما دانشمندان بر این باورند که احتمالا دستور العمل های نادرست غده تیموس و تولید نادرست سلول های ایمنی باعث به وجود آمدن خود ایمنی و تولید آنتی بادی های گیرنده استیل کولین شده و نهایتا شرایط برای حمله به سیستم های ارتباطی عصبی عضلانی مهیا می شود. در موارد نادر، مادران مبتلا به میاستنی گراویس ممکن است کودکان مبتلا به این بیماری به دنیا بیاورند. در صورتی که این بیماری به محض تولد درمان شود، کودکان مبتلا به میاستنی گراویس مادرزادی بعد از گذشت دو ماه از تولد بهبود خواهند یافت. بعضی از کودکان تازه متولد شده به یک نوع نادر و ارثی از میاستنی مبتلا هستند که به آن سندرم میاستنی مادرزادی گفته می شود. ضعف عضلات ناشی از میاستنی گراویس شدید است. هنگام استراحت عضله، علایم تا حد قابل توجهی بهبود یافته و تنها در زمان استفاده از عضله فرد متوجه علایم بیماری خواهد شد. در هر صورت، علایم با گذشت زمان بهبود یافته و فقط در چندین سال ابتدایی بعد از شروع بیماری شدید خواهد بود. اگرچه که بیماری میاستنی گراویس می تواند همه عضلات ارادی و قابل کنترل بدن را درگیر کند. اما بعضی از عضلات و گروه های عضلانی بیشتر از دیگر عضلات در معرض علایم این بیماری قرار دارند که در زیر به آن ها اشاره خواهیم کرد. تقریبا نیمی از افراد مبتلا به میاستنی گراویس دچار اختلالات عضلانی و ضعف عضلات چشم ها می شوند. این افراد اولین علایم شان خود را با مشکلات چشمی زیر نشان خواهد داد: افتادگی یک یا هر دو پلک (پتوز) دو بینی (دیپلوپیا) که ممکن است افقی یا عمودی بوده و با بستن یکی از چشم ها بهبود یافته یا به کلی برطرف شود. حدود % از افراد مبتلا به بیماری میاستنی گراویس، عضلات صورت و گلوی شان درگیر خواهد شد. این افراد اولین علایمی که نشان می دهند ضعف در عضلات صورت و گلو می شود که عبارتند از: گفتار شما با توجه به اینکه کدام ماهیچه درگیر شده باشد، ممکن است آرام یا تو دماغی به نظر برسد. ممکن است در نتیجه درگیر شدن عضلات گلو، در خوردن، نوشیدن یا بلعیدن قرص های خود با مشکل مواجه شوید. در بعضی از موارد مایعاتی که قصد بلعیدن آن ها را دارید ممکن است به صورت کاملا غیر عادی از بینی شما خارج شوند. ممکن است ماهیچه هایی که از آن ها برای جویدن استفاده می کنید در طول فرآیند جویدن تان دچار مشکل شوند. این مشکل خصوصا زمانی که می خواهید غذاهای سفت مثل گوشت بجوید، خود را نشان خواهد داد. در نتیجه اختلال در عملکرد عضلات صورت، لبخند فرد شبیه نشان دادن دندان ها به نظر می رسد. بیماری میاستنی گراویس ممکن است باعث ضعف در عضلات گردن، دست و پا شود. ضعف عضلات پا باعث مشکل در راه رفتن شده و ضعف عضلات گردن، صاف نگه داشتن گردن را با مشکل مواجه خواهد کرد. نکته مهم در علایم شروع علایم میاستنی گراویس ممکن است ناگهانی بوده و فرد بلافاصله بعد از بروز علایم متوجه بیماری خود نشود. اولین علامتی که فرد مبتلا به بیماری میاستنی گراویس ممکن است شاهد آن باشد، ضعف در عضلات چشمی بوده و در مرحله دوم فرد ممکن است دچار مشکلات بلع و تکلم شود. میزان درگیری و ضعف عضلات در افراد مختلف متفاوت بوده و ممکن است هر شخص را به طور متفاوتی درگیر کند. میاستنی بحرانی زمانی اتفاق میفتد که عضلات کنترل کننده تنفس به قدری ضعیف می شوند که تنفس فرد با مشکل مواجه شده و شرایط اورژانسی به وجود می آید. در نتیجه فرد باید سریعا از دستگاه تنفس استفاده کرده و تحت مراقبت ویژه قرار بگیرد. معمولا گراویس بحرانی با موارد زیر تحریک می شود: عفونت واکنش نامطلوب نسبت به مصرف داروها معمولا عوارض جانبی ناشی از ابتلای فرد به بیماری میاستنی گراویس قابل درمان هستند اما بعضی از این موارد ممکن است زندگی فرد را با خطر مواجه کند. این بحران یکی از عوارض جانبی میاستنی بوده که در نیتجه درگیر شدن عضلات کنترل کننده تنفس ایجاد می شود. در نتیجه تنفس فرد با مشکل مواجه شده و فرد به قدری ضعیف می شود که ممکن است زندگی اش به خطر بیفتد. بعد بروز بحران میاستنی فرد نیاز به درمان اورژانسی داشته و باید از دستگاه های تنفسی برای بازگرداندن تنفس فرد استفاده کرد. برای بازگشت تنفس و بهبود فرد می توان از داروها و درمان های فیلتر خون استفاده کرد. بعضی از افراد مبتلا به بیماری میاستنی گراویس ممکن است دچار تومور در غده تیموس که در زیر قفسه سینه قرا گرفته، بشوند. در پزشکی به این تومورها، گفته می شود و معمولا خوش خیم و درمان پذیر هستند. بعضی از افراد مبتلا به میاستنی گراویس نیز ممکن است به موارد زیر دچار شوند: غده تیرویید قرار گرفته در زیر گردن برای تنظیم سوخت و ساز بدن از خود هورمون ترشح می کند. در صورتی که تیرویید دچار کم کاری شود، ممکن است دچار مشکلاتی مثل اضافه وزن، سرما و دیگر موارد شوید. در صورت پرکاری تیرویید نیز فرد دچا رمشکلاتی مثل کاهش وزن، گرما و دیگر مشکلات خواهد شد. افراد مبتلا به میاستنی گراویس ممکن است دچار بیماری های خود ایمنی مثل آرتروز روماتویید یا لوپوس شوند. پزشک ممکن است بعد از انجام معاینه کامل فرد با توجه به علایم و نشانه ها و سابقه بیماری این بیماری را تشخیص دهد. آزمایشات پزشک ممکن است برای دقت بیشتر در تشخیص بیماری از آزمایشات زیر استفاده کند: پزشک ممکن است با استفاده از راه کارهای زیر سلامت عصبی فرد را مورد بررسی قرار دهد: عکس العمل ها قدرت عضلانی حجم عضلانی احساس های لامسه و بینایی هماهنگی تعادل تزریق ماده شیمیایی ادرفونیوم کلراید که باعث بهبود ناگهانی و موقت قدرت عضلانی می شود، یکی از راه کارهای پزشکی برای تشخیص دقیق تر بیماری میاستنی گراویس است. ادورفونیوم کلراید آنزیمی که باعث تجزیه استیل کولین acethlcholine می شود را مسدود می کند. مسدود شدن تجزیه استیل کولین باعث می شود تا سیگنال ها از پایانه عصبی به گیرنده های عضلات انتقال پیدا کند. اگر دچار افتادگی پلک هستید، پزشک ممکن است به مدت دقیقه یک کیسه پر از یخ بر روی پلک های فرد قرار دهد. سپس پزشک کیسه را از روی چشم برداشته و هرگونه بهبود وضعیت پلک ها را مورد ارزیابی قرار خواهد داد. یکی دیگر از مواردی که به تشخیص بیماری میاستنی گراویس کمک می کند، انجام آزمایش خون است. با این کار می توان وجود هرگونه آنتی بادی غیر طبیعی را تشخیص داد. وجود این آنتی بادی ها عملکرد گیرنده های عصبی را با اختلال روبرو کرده و مانع حرکت عضلات خواهد شد. بیشتر افراد مبتلا به بیماری میاستنی گراویس با افزایش غیر طبیعی سطح آنتی بادی ها مواجه هستند. برای انجام این تحقیق عصبی، پزشکان الکترودها را به سطح پوست بر روی عضلات متصل کرده و مورد ارزیابی قرار خواهد داد. پزشکان با ارسال تکانه های الکترونیکی از طریق الکترودها، توانای عصب ها برای ارسال سیگنال به عضلات را مورد ارزیابی قرار خواهند داد. برای تشخیص میاستنی گراویس، پزشکان چندین بار این آزمایش را تکرار می کنند تا ببینند آیا با خستگی ارسال سیگنال ها با مشکل مواجه شده یا عملکرد طبیعی خواهد داشت. این آزمایش فعالیت الکتریکی و نقل و انتقالات بین مغز و عضلات را مورد بررسی قرار خواهد داد. آزمایش الکترو میوگرافی تک فیبر شامل قرار دادن یک الکترود سیمی بر روی پوست و یک عضله است تا تک فیبر عضله مورد بررسی و ارزیابی قرار گیرد. ممکن است پزشک معالج برای بررسی وجود یا عدم وجود تومور یا شرایط غیر طبیعی در غده تیموس، دستور به عکس برداری سی تی اسکن یا ام آر آی بدهد. این آزمایش میزان اثر گذاری بیماری بر روی سیستم تنفسی و نفس کشیدن بیمار را مورد بررسی و ارزیابی قرار خواهد داد. با درمان بسیاری از افراد مبتلا به بیماری میاستنی گراویس، علایم این بیماری تا حد قابل توجهی بهبود یافته و ضعف عضلات کاهش خواهد یافت. بعضی از موارد مبتلا به این بیماری نیز ممکن است پس از درمان به صورت موقت یا دایمی بهبود یافته و ضعف عضلات کاملا برطرف شود در نتیجه چنین افرادی می توانند برای همیشه مصرف دارو را کنار بگذارند. یکی از راه های فوق العاده برای درمان این بیماری تیمکتومی است که درصد افراد بعد از انجام این عمل جراحی برای همیشه بهبود یافته اند. در موارض خاص نیز، میاستنی گراویس ممکن است باعث مشکلات تنفسی شده و فرد بیمار نیاز به مراقبت اورژانسی داشته باشد. میزان امید به زندگی در بیشتر افراد مبتلا به میاستنی گراویس همانند دیگر افراد سالم است. درمان های بسیاری برای این بیماری وجود دارد که می توان جداگانه یا ترکیبی از آن ها استفاده کرد. این شیوه های درمانی به بهبود علایم و نشانه های بیماری میاستنی گراویس کمک خواهد کرد. انتخاب شیوه درمان بستگی به سن، شدت بروز علایم و سرعت گسترش بیماری در فرد بیمار خواهد داشت. داروهای مهار کننده کولین استراز می تواند به بهبود ارتباط بین عصب و عضلات کمک کند. هرچند که این داروها باعث درمان همیشگی این بیماری نمی شوند اما می توانند تا حد قابل توجهی انقباضات و قدرت عضلانی فرد بیمار را بهبود ببخشند. عوارض جانبی استفاده از داروهای مهار کننده کولین استراز شامل حالت تهوع، استفراغ، ناراحتی دستگاه گوارش، بزاق بیش از حد دهان و تعریق می شود. کورتیکو استرویید می تواند از تولید بیش از حد آنتی بادی ها جلوگیری کرده و سیستم ایمنی بدن را مهار کند. البته استفاده طولانی مدت از کورتیکو استرویید ها با عوارض جانبی مثل نازک شدن استخوان ها، افزایش وزن، بروز دیابت و افزایش احتمال ابتلا به انواع عفونت ارتباط مستقیم داشته و می تواند باعث بروز موارد گفته شده شود. پزشک ممکن است برای تغییر وضعیت سیستم ایمنی بدن فرد مبتلا داروهای دیگری به اسم سرکوب کننده های سیستم ایمنی را تجویز کند. البته ت ثیر این داروها بلافاصله بعد از مصرف نبوده و اثر گذاری ان ممکن است ماه ها بعد از شروع مصرف خود را نشان دهد. گاهی سرکوب کننده های ایمنی همراه با داروهای کورتیکو استرویید تجویز شود. عوارض جانبی مصرف سرکوب کننده های سیستم ایمنی شامل افزایش احتمال بروز عفونت و آسیب های کبد و کلیه شود. از شیوه های درمانی زیر برای درمان کوتاه مدت و علایم ناگهانی بیماری میاستنی گراویس استفاده می شود. همچنین ممکن است از درمان های زیر قبل از عمل جراحی یا شروع دیگر شیوه های درمانی استفاده شود. در این شیوه درمانی از فرآیند فیلترینگ خون مشابه دیالیز استفاده می شود. با این تفاوت که در شیوه پلاسما فرس خون از داخل دستگاهی عبور داده شده و آنتی بادی های مسدود کننده انتقال پیام های عصبی از داخل خون جمع آوری می شوند. با این حال اثر این شیوه درمانی تنها چند هفته ماندگار بوده و پس از بازگشت علایم، فرد مبتلا به میاستنی گراویس باید مجددا پلاسما فرس را تکرار کند. البته این شیوه عوارض جانبی به همراه داشته و ممکن است باعث خونریزی، اختلالات ریتم قلبی یا انقباض عضلات قلبی شود. بعضی از افراد مبتلا دچار واکنش های حساسیتی شده و نسبت به ماده جایگزین شده در داخل پلاسمای خون حساسیت نشان می دهند. این شیوه درمانی آنتی بادی های نرمال را در اختیار بدن فرد بیمار قرار می دهد. از امتیازات استفاده از این شیوه درمانی ماندگاری هفته ای آن است ام برای بهبود علایم فرد باید حدودا یک هفته ای صبر کند. عوارض جانبی استفاده از شیوه ایمونو گلوبین داخل وریدی شامل: سرگیجه سردرد احتباس مایعات این شیوه معمولا برای افرادی که نسبت به دیگر شیوه های درمانی مقاومت نشان داده و بهبود نیافته اند، مورد استفاده قرار می گیرد. اما استفاده از این آنتی بادی های مونوکلونال ممکن است با عوارض جانبی بسیار شدیدی همراه باشد. بعضی از افراد مبتلا به میاستنی گراویس دچار تومور در غده تیموس قرار گرفته در زیر قفسه سینه خود می شوند. در صورتی که فرد بیمار دچار چنین توموری شده باشد، پزشکان با استفاده از جراحی غده تیموس را از داخل سینه خارج خواهند کرد. حتی در صورتی که فرد دچار تومور در غده تیموس خود نشده باشد، برداشتن این غده می تواند به کاهش علایم و نشانه های بیماری میاستنی گراویس کمک کند. با این حال فواید تیماکتومی ( thymectomy ) ممکن است چندین سال بعد خود را نشان بدهد. تیمکتومی یک عمل جراحی باز است. برای انجام این عمل جراحی باز، جراح بخش مرکزی قفسه سینه ( sternum ) را می شکافد تا بعد از باز کردن قفسه سینه، غده تیموس را از داخل آن خارج کند. عمل جراحی های دیگر که می توان با کمترین عوارض انجام داد و غده تیموس را از داخل قفسه سینه خارج کرد شامل موارد زیر می شود: در یکی از انواع جراحی ها، فرد جراح قسمت کوچکی بر روی گردن بیمار ایجاد می کند. یا با استفاده از چند برش کوچک بر روی قفسه سینه بیمار عمل جراحی را انجام می دهد. سپس برای انجام عمل جراحی از دوربین نازک و بلندی استفاده می شود تا پس از دیدن غده تیموس بتوان آن را از داخل بدن خارج کرد. در این نوع از عمل جراحی تیمکتومی، جراحان چندین برش کوچک در کناره های قفسه سینه ایجاد کرده و با استفاده از سیستم ربات که شامل دوربین و بازوهای مکانیکی است، سعی در برداشتن غده تیموس با کمترین دخالت و جراحتی می کنند. استفاده از چنین شیوه هایی می تواند باعث خونریزی، درد، مرگ و میر کمتری نسبت به جراحی های باز دیگر شده و مدت زمان مورد نیاز برای ریکاوری بیمار را به حداقل برساند. به منظور کنار آمدن با علایم و نشانه های بیماری میاستنی گراویس و استفاده حداکثری از انرژی باقی مانده عضلاتتان پیشنهاد می کنیم راه کارهای زیر را در طول روز به کار ببندید: سعی کنید زمانی که قدرت عضلانی خوب و مناسبی دارید غذا بخورید. زمان طبیعی بودن عضلات برایتان زمان طلایی به حساب آمده و می توانید از آن برای جویدن غذا استفاده کنید. البته توصیه می کنیم حتما بین جویدن غذا به خودتان استراحت دهید. حتی شاید بهتر باشد که وعده های غذایی تان را بین روز تقسیم کرده و هربار وعده کوچکی میل کنید. همچنین به خاطر داشته باشید که بهتر است از غذاهای نیازمند جویدن زیاد مثل میوه های خام یا سبزیجات خودداری کرده و غذاهای نرم میل کنید. در قسمت هایی که برای حرکت کردن و جابه جایی نیاز به میله یا نرده خواهید داشت. حتما میله و نرده مناسب نصب کنید. به عنوان مثال حتما در کنار وان حمام یا راه پله ها نرده و میله های حفاظتی نصب کنید. سعی کنید همیشه کف زمین تمیز بوده و وسایل اضافه بر روی زمین قرار نگرفته باشد. در مسیر خروج و پیاده روی منزل از نبود برف یا برگ یا هر جسمی که ممکن است باعث سر خوردنتان شود، اطمینان حاصل کنید. سعی کنید انرژی تان در طول روز را حفظ کرده و از مسواک برقی، درباز کن های برقی و وسایل برقی کمک کننده دیگر استفاده کنید. در صورتی که در طول روز دچار دو بینی می شوید، بهتر است برای بهبود این مشکل از چشم بند استفاده کنید. همچنین استفاده از چشم بند در هنگام نوشتن، خواندن و تماشای تلویزیون نیز می تواند به عملکرد بهتر چشم هایتان کمک کند. برای جلوگیری از فشار آمدن به یکی از چشم ها، بعد از گذشت مدت زمان مشخصی، چشم بند را برای چشم دیگرتان استفاده کرده و به چشم خود استراحت دهید. اگر قصد بیرون رفتن از منزل، کار کردن یا خرید دارید این کار را به ساعات ابتدایی روز که انرژی بیشتری دارید موکول کنید. کنار آمدن با این بیماری کار دشواری است. در مورد بیماری خود اطلاعات کافی جمع آوری کنید. در مورد بیماری همه موارد را به خانواده تان بگویید. در صورت نیاز از اطرافیان و نزدیکان خود برای آرامش بیشتر کمک بگیرید. استرس باعث تشدید بیماری و بدتر شدن علایم می شود. بهتر است استرس را مدیریت کنید. در صورت بروز مشکلات زیر، بهتر است سریعا برای تشخیص و درمان به پزشک مراجعه شود: مشکلات تنفسی مشکلات بینایی مشکل در بلع غذا مشکل در جویدن غذا مشکل در راه رفتن و عدم تعادل مشکل در استفاده از دست ها و پاها مشکل در بالا آوردن و بالا نگه داشتن دست ها برای تشخیص دقیق تر و شروع درمان به نورولوژیست ارجاع داده خواهید شد. از آنجایی که به خاطر آوردن همه مطالب و نکات گفته شده در داخل مطب کار دشواری است. سعی کنید لیستی از تمام موارد زیر آماده کرده و یکی از دوستان یا اعضای خانواده خود را همراه تان ببرید. به خاطر آوردن همه مطالب و نکات گفته شده در داخل مطب کار دشواری است. قبل از ویزیت، حتما سوالات مهم و سوالاتی که به ذهن تان می رسد را یادداشت کرده و از پزشک بپرسید. پیشنهاد می کنیم برای بیماری میاستنی گراویس سوالات زیر را از پزشک خود بپرسید: علت احتمالی بروز این علایم چیست؟ چه آزمایشاتی نیاز است انجام دهم؟ توصیه می کنید چه اقداماتی انجام دهم؟ چه راه کارهای جایگزینی را توصیه می کنید؟ آیا بروشور یا کاغذی در مورد این بیماری دارید؟ برای کسب اطلاعات بیشتر پیشنهاد می کنید از چه سایتی استفاده کنم؟ مبتلا به بیماری های دیگری هستم. چگونه می توانم این بیماری ها را در کنار هم مدیریت کنم؟ آیا محدودیت های خاصی برای این بیماری وجود دارد که باید از این به بعد آن ها را رعایت کنم؟ بدون شک در طول معاینه و ویزیت، پزشک سوالات زیر را از شما خواهد پرسید: آیا علایم بیماری تان دایمی بوده یا به صورت موقت بروز پیدا می کند؟ علایم این بیماری تا چه میزان شدید و جدی است؟ آیا چیزی باعث بهبود علایم تان می شود؟ آیا چیزی باعث بدتر شدن علایم تان می شود؟ منابع: |
وبا یا التور یک بیماری عفونی حاد ناشی از باکتری، ( V . cholerae ) است. وبا معمولا منجر به یک اسهال بدون درد و آبکی در انسان می شود. در برخی از افراد مبتلا که اسهال زیاد دارند، کمبود آب بدن آنقدر شدید می شود که می تواند منجر به مرگ آن ها شود. علایم وبا ممکن است خفیف باشد. اما در بعضی از افراد سالم در حدود یک تا پنج روز پس از آلوده شدن به باکتری ها، اسهال فراوان ایجاد می شود. بیماری شدید نیاز به مراقبت های پزشکی سریع دارد. فاضلاب مدرن و تصفیه آب، وبا را در کشورهای صنعتی از بین برده است. اما التور هنوز در آفریقا و آسیای جنوب شرقی وجود دارد. التور به راحتی درمان می شود. مرگ، ناشی از کم آبی شدید بدن است که می توان با یک محلول ساده و ارزان هیدراتاسیون (تامین آب مورد نیاز بدن) از آن جلوگیری کرد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید باکتری به نام Vibrio cholerae باعث عفونت وبا می شود. با این حال، اثرات کشنده این بیماری نتیجه یک سم قوی به نام CTX CTX منابع آب آلوده، منبع اصلی عفونت وبا است. صدف خام، میوه و سبزیجات پخته نشده، و سایر غذاها همچنین می توانند V . cholerae را در خود جای دهند. باکتری های وبا دو دوره زندگی مجزا (یکی در محیط و دیگری در انسان) دارند. باکتری های وبا به طور طبیعی در آب های ساحلی زندگی می کنند. آن ها به سخت پوستان های وصل می شوند. هنگامی که انسان باکتری های التور را می خورد، ممکن است خودشان بیمار نشوند، اما باکتری ها را در مدفوع خود داشته باشند. اگر مدفوع انسان منابع غذایی و آب را آلوده کند، می توانند زمینه ایده آل برای باکتری های التور باشند. از آنجا که بیش از یک میلیون باکتری التور برای ایجاد بیماری لازم است، التور معمولا از طریق تماس فرد به فرد منتقل نمی شود. شایع ترین منابع عفونت التور آب های راکد و انواع خاصی از مواد غذایی زیر هستند: میوه غلات سبزیجات خام غذا های دریایی همه مستعد ابتلا به التور هستند، به استثنای کودکانی که از مادرانی که قبلا التور گرفته اند، شیر می خورند. شرایط بهداشتی نامناسب و زندگی کردن با کسی که مبتلا به این بیماری است می تواند فرد را در معرض ابتلا به بیماری قرار دهد. با این وجود عوامل خاصی می توانند فرد را در مقابل این بیماری آسیب پذیرتر نشان دهند و خطر ابتلا به بیماری را افزایش دهد: باکتری های وبا در یک محیط اسیدی زنده نمی مانند، و اسید معده اغلب در برابر عفونت واکنش نشان می دهد. اما افرادی که سطح اسید معده کمی دارند، مانند کودکان، بزرگسالان مسن و افرادی که آنتی اسیدها، مسدود کننده های H - یا مهارکننده های پمپ پروتون را مصرف می کنند بیشتر در معرض وبا هستند. افرادی که گروه خون O دارند، دو برابر بیشتر از افراد با گروه های خونی دیگر به وبا مبتلا می شوند. شیوع وبا کمتر در کشورهای صنعتی رخ می دهد. اما خوردن صدف از آب هایی که به عنوان پناه گاه باکتری شناخته می شوند خطر ابتلا به وبا را به شدت افزایش می دهد. بیشتر افراد در معرض باکتری وبا ( Vibrio cholerae ) بیمار نمی شوند و نمی دانند که آن ها به این ویروس آلوده شده اند. بیشتر موارد وبا باعث اسهال خفیف یا متوسط می شود که اغلب تشخیص آن را از سایر بیماری ها دشوار می کند. فقط در حدود از فرد آلوده، معمولا در طی چند روز از عفونت، علایم و نشانه های جدی تر وبا بروز می کنند. علایم عفونت وبا می تواند شامل موارد زیر باشد: اسهال مربوط به وبا به طور ناگهانی بروز می کند. حتی می تواند به سرعت باعث از بین رفتن مایعات زیادی از بدن (حدود لیتر در ساعت) شود. علایم بیماری وبا نوعی اسهال آبکی است که غالبا حاوی تکه هایی از مواد سفید می باشد. این تکه ها تقریبا به اندازه قطعات برنج هستند که به اسهال "مدفوع آب برنج" معروف می باشد، که بوی "ماهی" می دهد. اگرچه بسیاری از عفونت های باکتریایی ممکن است باعث اسهال شوند، اما میزان اسهال ناشی از وبا بسیار زیاد است. مقادیر بالای اسهال حدود تا لیتر در طی ساعت برای یک بزرگسال ممکن است رخ دهد. به خصوص در مراحل اولیه التور، استفراغ می تواند به طور همزمان با اسهال ساعت ها ادامه داشته باشد. کمبود آب بدن می تواند ظرف چند ساعت پس از شروع علایم وبا ایجاد شود. بسته به میزان مایعات بدن از بین رفته، کمبود آب بدن می تواند از خفیف تا شدید متغیر باشد. از دست دادن درصد یا بیشتر از کل وزن بدن نشانگر کمبود شدید آب است. علایم کمبود آب در التور شامل تحریک پذیری، بی حالی، خشکی دهان، تشنگی شدید و خشکی پوست است. کمبود آب بدن امکان دارد منجر به از بین رفتن سریع مواد معدنی یا الکتورلیت ها در خون شود که تعادل مایعات را در بدن حفظ می کنند. به این حالت، گفته می شود. عدم تعادل الکترولیت می تواند منجر به علایم جدی شود، مانند: گرفتگی عضلات، ناشی از از بین رفتن سریع نمک هایی مانند سدیم، کلرید و پتاسیم است. شوک یکی از جدی ترین عوارض کم آبی بدن است. شوک هنگامی رخ می دهد که حجم کم خون باعث افت فشار خون و افت میزان اکسیژن در بدن شود. در صورت عدم درمان، شوک شدید هیپوولمیک (شوک ناشی از کمشدن حجم و فشار خون) می تواند در عرض چند دقیقه باعث مرگ شود. به طور کلی، کودکان مبتلا به وبا علایمی مشابه بزرگسالان دارند. اما به دلیل از دست دادن مایعات مستعد کاهش قند خون (هیپوگلیسمی) هستند، که می تواند باعث تشنج و کما شود. اگر اسهال دارید، به خصوص اسهال شدید، و فکر می کنید ممکن است در معرض وبا باشید، سریعا به دنبال درمان باشید. کم آبی بدن یک اورژانس پزشکی است که بدون در نظر گرفتن علت، نیاز به مراقبت فوری دارد. وبا می تواند به سرعت کشنده باشد. در شدید ترین موارد، از بین رفتن سریع مقدار زیادی مایعات و الکترولیت ها می تواند در طی دو تا سه ساعت منجر به مرگ شود. اگرچه شوک و کم آبی شدید، خطرناک ترین عوارض وبا هستند، اما مشکلات دیگری هم امکان دارد بروز کند، مانند: کودکان بیشتر در معرض خطر هستند که می تواند باعث، بی هوشی و حتی مرگ شود. مبتلایان به وبا مقادیر زیادی مواد معدنی از جمله پتاسیم را از طریق مدفوع دست می دهند. سطح پتاسیم بسیار کم عملکرد قلب و اعصاب را مختل می کند و خطرناک است. هنگامی که کلیه ها توانایی تصفیه را از دست دادند، باعث تجمع مقادیر بیش از حد مایعات، برخی الکترولیت ها و مواد زاید در بدن می شود. در افراد مبتلا به وبا، نارسایی کلیه اغلب با شوک همراه است. تنها راه ت یید و تشخیص وبا، شناسایی باکتری ها در یک نمونه مدفوع است. تشخیص سریع تر بیماری به کاهش میزان مرگ و میر در شروع شیوع وبا کمک می کند. پیش آگهی وبا متغیر است. درمان سریع با مایعات و الکترولیت منجر به نتایج بهتر می شود. در حالی که افرادی که سایربیماری ها را در کنار وبا دارند و یا افرادی که بیماری آن ها با داروهای خوراکی برطرف نشده، پیش آگهی ضعیف تری دارند. وبا به درمان فوری نیاز دارد زیرا این بیماری در طی چند ساعت می تواند منجر به مرگ شود. در درمان وبا هدف این است که مایعات و الکترولیت های از دست رفته را با استفاده از یک محلول ساده هیدراتاسیون، نمک خوراکی ( ORS ) جایگزین شود. محلول ORS به عنوان پودر قابل دسترس است که می تواند در آب جوشانده حل شود. با استفاده از بازجذب مجدد آب و مصرف محلول ORS ، تقریبا نیمی از مبتلایان وبا می میرند. اما در صورت درمان به موقع، تعداد تلفات به کمتر از درصد کاهش می یابد. در طی یک بیماری همه گیر وبا، برای اکثر افراد می توان داروهای خوراکی تجویز کرد، اما در صورت کم آبی شدید افراد احتمال دارد به مایعات داخل وریدی نیاز داشته باشند. ها بخش ضروری در درمان وبا نیستند. اما برخی از این داروها می توانند میزان و مدت زمان اسهال مربوط به وبا را برای افرادی که به شدت بیمار هستند کاهش دهد. وبا در ایالات متحده به ندرت دیده می شود. برخی از این موارد مربوط به مسافرت به خارج از ایالات متحده یا غذاهای دریایی آلوده از آب های ساحل خلیج فارس است. اگر به مناطقی سفر می کنید که احتمال شیوع وبا در آن زیاد است، در صورت پیروی از این اقدامات احتیاطی، احتمال ابتلا به بیماری بسیار کاهش پیدا می کند: مرتبا دست های خود را مخصوصا بعد از استفاده از توالت و قبل از استفاده از غذا با صابون و آب بشویید. اگر صابون و آب در دسترس نیست، از ضد عفونی کننده ها و الکل استفاده کنید. سعی کنید از منابع آب مطمین از جمله آب بطری یا آبی که خودتان جوش آورده اید یا ضد عفونی کرده اید، استفاده کنید. حتی برای مسواک زدن دندان های خود از آب بطری استفاده کنید. نوشیدنی های گرم به طور کلی بی خطر هستند، مانند نوشیدنی های کنسرو شده یا بطری، اما قبل از باز کردن قسمت بیرونی آن ها را تمیز کنید. از افزودن یخ به نوشیدنی های خود خودداری کرده مگر اینکه خودتان یخ را با استفاده از آب سالم درست کرده باشید. غذاهایی را که کاملا پخته و گرم هستند بخورید و در صورت امکان از خرید غذاهای خیابانی اجتناب کنید. از خوردن ماهی های خام و غذاهای دریایی خودداری کنید. از مصرف سالادها و میوه هایی که قابل پوست کندن نیستند، مانند انگور و انواع توت ها پرهیز کنید. نسبت به استفاده از غذاهای لبنی، از جمله بستنی و لبنیات محلی که غالبا آلوده هستند، احتیاط کنید. برای بزرگسالانی که به مناطق در معرض خطر وبا مسافرت می کنند، اکنون واکسن وبا موجود است. سازمان غذا و داروی آمریکا اخیرا ، واکسن برای جلوگیری از وبا را تصویب کرده است. واکسن وبا شامل یک دوز مایع بوده و حداقل روز قبل از سفر از طریق دهان مصرف می شود. اگر فردی مبتلا به اسهال یا استفراغ شدید شده و فکر می کند ممکن است در معرض خطر وبا قرار گرفته، باید به پزشک مراجعه کند. بیمار باید: علایمی را که تجربه کرده را بنویسد. لیستی از اطلاعات اصلی پزشکی خود، از جمله سایر بیماری هایی که تحت درمان قرار می گیرد را بنویستد. لیستی از دارو، ویتامین یا مکمل هایی که در حال حاضر مصرف می کند، تهیه کند. سوالاتی که فرد باید از پزشک بپرسد، عبارتند از: به چه نوع تست هایی نیاز دارم؟ چه روش درمانی را پیشنهاد می کنید؟ چه موقع می توانم به سر کار یا مدرسه برگردم؟ آیا علل احتمالی دیگری برای علایم من وجود دارد؟ چه مدت طول می کشد که بهبودی کامل انجام شود؟ آیا داروهایی که مصرف خواهم کرد، عوارض جانبی دارد؟ آیا من در معرض عوارض طولانی مدت ناشی از وبا هستم؟ آیا بیماری من مسری است؟ چگونه می توانم خطر انتقال بیماری خود را به دیگران کاهش دهم؟ پزشک ممکن است بپرسد: آیا باردار هستید؟ علایم شما چیست؟ آیا استفراغ کرده اید؟ گروه خون شما چیست؟ آیا اسهال آبکی داشته اید؟ آیا اخیرا صدف خام خورده اید؟ از چه زمانی علایم شما شروع شده اند؟ آیا در حال حاضر دارویی مصرف می کنید؟ آیا برای بیماری های دیگری تحت درمان قرا ر دارید؟ آیا در مورد ظاهر مدفوع خود چیز غیرعادی مشاهده کرده اید؟ آیا علایم کمبود آب بدن مانند تشنگی شدید، گرفتگی عضلات یا خستگی را تجربه کرده اید؟ منابع: |
پره اکلامپسی و پره اکلامپسی پس از زایمان اختلالات فشار خون بالا مربوط به دوران بارداری هستند. این عارضه، به زودی بعد از زایمان رخ می دهد و ربطی به این ندارد، که زن در دوران بارداری فشار خون بالا داشته یا نداشته است. این شرایط فقط مادر را تحت ت ثیر قرار می دهد. کودک بعد از این که متولد شد، تحت ت ثیر این اختلال و یا عوارض مربوط به آن قرار نمی گیرند. علاوه بر فشار خون بالا، علایم این بیماری ممکن است شامل سردرد، درد شکم و حالت تهوع باشد. این بیماری به ندرت دیده می شود. اما با این حال می تواند بهبودی بعد از زایمان مادر را طولانی تر کند. این عارضه همراه فشار خون بالا و پروتیین اضافی در ادرار پس از زایمان بروز می کند. اکثر موارد پره اکلامپسی پس از زایمان در ساعت پس از زایمان رخ می دهند. با این حال گاهی تا شش هفته یا بعد از زایمان ایجاد می شود. این امر به عنوان بعد از زایمان شناخته می شود. این عارضه نیاز به درمان سریع دارد. حتی ممکن است در صورت عدم درمان، می تواند باعث تشنج و سایر عوارض جدی شود. علت این عارضه و پره اکلامپسی که در دوران بارداری رخ می دهد به خوبی شناخته نشده است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تحقیقات محدود نشان می دهد که عوامل خطر این بیماری می تواند شامل موارد زیر باشد: اگر مادر بعد از هفته بارداری (فشار خون حاملگی) دچار فشار خون بالا شود، ممکن است در معرض خطر این عارضه قرار گیرد. چاقی و اضافه وزن خطر ابتلا به این عارضه را بیشتر می کند. داشتن دوقلو، سه قلو یا بیشتر خطر ابتلا به پره اکلامپسی را افزایش می دهد. ابتلا به فشار خون بالا کنترل نشده قبل از بارداری خطر ابتلا به پره اکلامپسی و پره اکلامپسی بعد از زایمان را افزایش می دهد. ابتلا به دیابت نوع یا نوع خطر ابتلا به پره اکلامپسی و پره اکلامپسی بعد از زایمان را افزایش می دهد. تشخیص این عارضه ممکن است مشکل باشد. بسیاری از زنانی که پره اکلامپسی بعد از زایمان را تجربه می کنند، در دوران بارداری هیچ علایمی ندارند. علایم و نشانه های این عارضه (که به طور معمول مشابه علایم پره اکلامپسی است) ممکن است شامل موارد زیر باشد: کاهش ادرار سردردهای شدید پروتیین اضافی در ادرار (پروتیینوری) فشار خون بالا / میلی متر جیوه یا بیشتر درد فوقانی شکم، معمولا زیر دنده ها در سمت راست تغییر در بینایی، از جمله از بین رفتن موقت بینایی، تاری دید یا حساسیت به نور اگر زنی بعد از زایمان علایمی مانند این عارضه داشته باشد، سریعا باید با پزشک تماس بگیرید. بسته به شرایط، ممکن است او به مراقبت های پزشکی فوری نیاز داشته باشد. عوارض این بیماری شامل موارد زیر است: اکلامپسی پس از زایمان در اصل پره اکلامپسی پس از زایمان به علاوه تشنج است. اکلامپسی بعد از زایمان می تواند به طور دایمی به اندام های حیاتی، از جمله مغز، چشم ها، کبد و کلیه ها آسیب برساند. این وضعیت خطرناک ریه هنگامی رخ می دهد که مایعات اضافی در ریه ها ایجاد شوند. هنگامی اتفاق میفتد که خون رسانی به بخشی از مغز قطع شود یا به شدت کاهش یابد و بافت مغز را از اکسیژن و مواد غذایی محروم می کند. ترومبوآمبولی، انسداد رگ خونی توسط لخته خونی است که از قسمت دیگری از بدن عبور می کند. سندرم HELLP که به معنای همولیز یا تخریب گلبول های قرمز، آنزیم های کبدی بالا و تعداد پلاکت پایین است می تواند خطرناک باشد. اگر پزشک بعد از زایمان پزشک مشکوک شود که فرد به این عارضه مبتلا شده، ممکن است، نیاز به بستری در بیمارستان داشته باشد. این نوع بیماری معمولا با آزمایشات بالینی تشخیص داده می شود: آزمایش خون، عملکرد کبد و کلیه های را بررسی می کند. خون مادر برای تعیین اینکه آیا پلاکت های مناسبی برای جلوگیری از لخته شدن خون دارید آزمایش می شود. پزشک ممکن است نمونه ادرار زن را برای بررسی وجود پروتیین آزمایش کند. حتی امکان دارد بیمار مجبور شود ادرار خود را ساعت جمع کرده و آن را برای بررسی پروتیین به آزمایشگاه بفرستد. پره اکلامپسی پس از زایمان یک وضعیت بسیار جدی و خطرناک است که نیاز به توجه فوری پزشکی دارد. اما پس از تشخیص و درمان و بهبودی کامل پیش آگهی بسیار مناسبی دارد. پره اکلامپسی بعد از زایمان ممکن است با دارو درمان شود، برخی از داروها عبارتند از: اگر فشار خون بیمار به میزان خطرناکی بالا باشد، پزشک ممکن است دارویی برای کاهش فشار خون تجویز کند. داروی ضد تشنج می تواند برای جلوگیری از بروز تشنج در زنان مبتلا به این نوع بیماری که دارای علایم و نشانه های شدید هستند، استفاده شود. این داروها به طور معمول به مدت ساعت مصرف می شود. در طول درمان با داروی ضد تشنج، پزشک از نزدیک فشار خون، ادرار و سایر علایم شما را تحت نظر دارد. اگر زن در حال شیردهی باشد، به طور کلی شیردهی در هنگام مصرف این داروها بی خطر است. دوره پس از زایمان اغلب با ناراحتی جسمی و همچنین فراز و نشیب های عاطفی همراه است. اگر زنی به پره اکلامپسی بعد از زایمان مبتلا شده باشد، ممکن است لازم باشد مدت زمان بیشتری در بیمارستان بستری شود. پزشک به منظور یافتن داروی مناسب برای کنترل فشار خون بیمار تلاش خواهد کرد. اما درمان ممکن است از چند روز تا چند هفته طول بکشد. علاوه بر بهبودی از پره اکلامپسی بعد از زایمان، زن نیز از خود زایمان بهبود می یابید. علایم پره اکلامپسی بعد از زایمان می تواند شامل تغییرات جسمی و عاطفی مانند: خستگی نوسانات خلقی مشکلات خواب و اشتها ترشحات یا گرفتگی واژن سینه های ملتهب و یا درد سینه ناراحتی ناشی از بواسیر ممکن است بیمار نیاز به استراحت بیشتری داشته باشد. مراقبت از خود و نوزاد در این زمان می تواند یک چالش باشد. زنان مبتلا سعی کنند موارد زیر را انجام دهند: تمام جلسات معاینات پزشکی خود را پیگیری کنند. برای استراحت بهتر خود، در صورت امکان برای نگهداری فرزند از اطرافیان کمک بگیرند. تا زمان بهبودی کامل از اطرافیان خود کمک بگیرند. وقتی احساس ناراحتی می کنند به آن ها بگویند. پزشک ممکن است برای جلوگیری از پره اکلامپسی در دوران بارداری بعدی، مصرف دارو را توصیه کند. حتی می تواند بیمار را به داشتن یک شیوه زندگی فعال و رژیم غذایی سالم تشویق کند. مت سفانه، روش شناخته شده ای برای جلوگیری از پره اکلامپسی بعد از زایمان وجود ندارد. بهترین شرط بیمار این است که از احساسات خود آگاه باشد و علایم خود را به پزشک گزارش دهد. اگرچه برخی شرایط بعد از زایمان مانند عفونت و خون ریزی غیر طبیعی واژن شیوع زیادی دارند، اما شرایطی مانند پره اکلامپسی بعد از زایمان به ندرت رخ می دهند و خطر جدی را به همراه دارند. اگرچه بسیاری از خانم ها در دوران بارداری به سلامتی خود توجه زیادی می کنند، اما ممکن است از دوره پس از زایمان اطلاعاتی نداشته باشند. آن ها بهتر است در مورد سلامتی پس از زایمان و اینکه ممکن است بدن یک زن در "سه ماهه چهارم بارداری" چه تغییراتی داشته باشد حتما اطلاعات لازم را کسب کنند. برای اطلاعات بیشتر در مورد بیماری، ممکن است زنان بخواهد سوالاتی را بنویسند تا از پزشک بپرسند. برخی سوالات در مورد این بیماری، عبارتند از: به چه نوع تست هایی نیاز دارم؟ وضعیت من چقدر جدی است؟ گزینه های درمانی احتمالی کدامند؟ آیا می توانم به شیردهی و مراقبت از نوزاد خود ادامه دهم؟ در صورت بروز چه علایمی باید با شما تماس بگیرم یا به بیمارستان مراجعه کنم؟ چگونه می توانم به همراه پره اکلامپسی بعد از زایمان، سایر بیماری های خود را مدیریت کنم؟ احتمالا پزشک از بیمار سوالات زیر را می پرسد: آیا بیماری دیگری دارید؟ آیا سابقه سردرد یا میگرن دارید؟ آیا معمولا فشار خون بالایی دارید؟ چه زمانی برای اولین بار متوجه علایم خود شدید؟ آیا در دوران بارداری قبلی عوارض دیگری داشته اید؟ آیا اخیرا علایم غیرطبیعی مانند تاری دید یا سردرد داشته اید؟ آیا با هر نوع حاملگی قبلی پره اکلامپسی یا پره اکلامپسی بعد از زایمان را تجربه کرده اید؟ منابع: |
پره اکلامپسی، یک عارضه حاملگی است که با فشار خون بالا و آسیب اندام های دیگر به خصوص کبد و کلیه مشخص می شود. پره اکلامپسی معمولا بعد از هفته بارداری در زنانی که فشار خون آن ها طبیعی بوده، رخ می دهد. این عارضه در صورت عدم درمان، می تواند عوارض جدی و حتی کشنده ای را هم برای مادر و هم برای جنین به دنبال داشته باشد. اگر زنی مبتلا به این نوع عارضه باشد، موثرترین درمان، زایمان نوزاد است. به ندرت، این عارضه، بعد از زایمان ایجاد می شود. علت دقیق پره اکلامپسی عوامل مختلفی را شامل می شود. محققان معتقدند که این بیماری از جفت آغاز می شود. در اوایل بارداری، رگ های خونی جدید رشد و تکامل می یابند تا بتوانند به طور موثر خون را به جفت منتقل کنند. در زنان مبتلا به این نوع عارضه، به نظر می رسد که این رگ های خونی عملکرد مناسبی نداشته باشند. علت آن ممکن است شامل موارد زیر باشد: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ژن های خاص آسیب به رگ های خونی مشکل در سیستم دفاعی عدم جریان خون کافی در رحم این عارضه به عنوان یکی از چهار اختلال فشار خون بالا که در دوران بارداری ممکن است رخ دهد طبقه بندی می شود. پره اکلامپسی فقط به عنوان یک عارضه بارداری ایجاد می شود. عوامل خطر آن شامل موارد زیر است: فشارخون مزمن، احتمال ابتلای بیمار را به این عارضه افزایش می دهد. خطر ابتلا به پره اکلامپسی در اولین بارداری بیشتر است. خطر ابتلا به پره اکلامپسی در زنان باردار بسیار جوان و همچنین زنان باردار بیش از سال بیشتر است. پره اکلامپسی در بین زنان سیاه پوست نسبت به زنان نژادهای دیگر شیوع بیشتری دارد. افزایش وزن خطر ابتلا به پره اکلامپسی را افزایش می دهد. پره اکلامپسی در خانم هایی که زایمان های دوقلو یا چندقلو دارند، شایع تر است. داشتن نوزادانی که کمتر از دو سال یا بیشتر از سال از هم فاصله دارند خطر ابتلا به پره اکلامپسی را در مادر بیشتر می کند. داشتن شرایط خاص قبل از بارداری از جمله فشار خون مزمن، میگرن، دیابت نوع یا نوع ، بیماری کلیوی، تمایل به لخته شدن خون یا لوپوس خطر ابتلا به پره اکلامپسی را افزایش می دهد. اگر جنین با لقاح مصنوعی تشکیل شده باشد، خطر ابتلا مادر به پره اکلامپسی بیشتر خواهد بود. سابقه شخصی یا خانوادگی ابتلا به پره اکلامپسی به میزان قابل توجهی خطر ابتلا به آن را بالا می برد. علاوه بر این، بارداری با شریک زندگی جدید نسبت به بارداری دوم و سوم با شریک قبلی خطر ابتلا به این نوع عارضه را افزایش می دهد. پره اکلامپسی گاهی بدون علایم بروز می کند. فشار خون بالا ممکن است به تدریج و یا ناگهانی ایجاد شود. کنترل فشار خون بخش مهمی از مراقبت های دوران بارداری است زیرا اولین نشانه این عارضه معمولا افزایش فشار خون است. فشار خونی که در دو نوبت با حداقل چهار ساعت فاصله از هم اندازه گیری و بیش از / میلی متر جیوه یا بیشتر باشد، غیر طبیعی است. علایم و نشانه های دیگر این عارضه می تواند شامل موارد زیر باشد: سردردهای شدید یا استفراغ اختلال در عملکرد کبد کاهش میزان تولید ادرار تنگی نفس، ناشی از مایع موجود در ریه کاهش سطح پلاکت ها در خون (ترومبوسیتوپنی) درد فوقانی شکم، معمولا زیر دنده های بیمار در سمت راست پروتیین بیش از حد در ادرار (پروتیینوری) یا علایم دیگر از مشکلات کلیوی تغییر در بینایی، از جمله از بین رفتن موقت بینایی، تاری دید یا حساسیت به نور افزایش ناگهانی و تورم (التهاب) به ویژه در صورت و دستان ممکن است همزمان با این عارضه رخ دهد. اما این موارد در بسیاری از حاملگی های طبیعی هم اتفاق میفتد، بنابراین علایم قابل توجهی از پره اکلامپسی در نظر گرفته نمی شوند. برای تشخیص پره اکلامپسی، بیمار باید فشار خون بالا و یک یا چند مورد از عوارض زیر را بعد از هفته بیستم بارداری داشته باشد: کاهش تعداد پلاکت اختلال در عملکرد کبد تجمع مایعات در ریه ها (ادم ریوی) پروتیین موجود در ادرار (پروتیینوری) سردردهای تازه شروع شده یا اختلالات بینایی علایم مشکلات کلیوی به غیر از پروتیین در ادرار پیش از این، پره اکلامپسی فقط در صورت وجود فشار خون بالا و پروتیین در ادرار تشخیص داده می شد. اما در حال حاضر، متخصصان تشخیص داده اند که احتمال ابتلا به پره اکلامپسی بدون پروتیین در ادرار هم وجود دارد. اگر پزشک مشکوک به پره اکلامپسی باشد، می تواند آزمایشات زیر را توصیه کند: برای اندازه گیری میزان پروتیین در ادرار، پزشک آزمایش ادرار ساعته را تجویز می کند. پزشک برای نظارت دقیق بر رشد کودک، به طور معمول از سونوگرافی استفاده می کند. پزشک آزمایش خون را برای بررسی عملکرد کبد، کلیه و همچنین بیماررش پلاکت های بیمار توصیه می کند. پزشک در این روش با استفاده از سونوگرافی تنفس کودک، میزان عضله، حرکت و حجم مایعات آمنیوتیک در رحم بیمار را اندازه گیری می کند. هرچه پره این عارضه شدیدتر باشد و در دوران بارداری زودتر رخ دهد، احتمال بروز عوارض برای بیمار بیشتر خواهد بود. در صورت شرایط اورژانسی در پره اکلامپسی شدید ممکن است بیمار به زایمان سریع نیاز داشته باشد که در این صورت پزشک زایمان با سزارین را پیشنهاد می کند. غیر این صورت، پزشک می تواند یک زایمان واژینال برنامه ریزی شده را توصیه کند. عوارض این اختلال احتمال دارد شامل موارد زیر باشد: این عارضه در شریان هایی که خون را به جفت منتقل می کنند، تاثیر می گذارد. اگر به جفت خون کافی نرسد، ممکن است کودک خون و اکسیژن ناکافی و مواد مغذی کمتری دریافت کند و این می تواند منجر به کندی رشد یا محدودیت رشد جنین شود. زنان باردار در صورتی که مبتلا به پره اکلامپسی شدید شدند، ممکن است نیاز به زایمان زودرس داشته باشند تا بتوانند جان خود و کودک را نجات دهند. پره اکلامپسی خطر ابتلا به افتادگی جفت را افزایش می دهد. HELLP علایم سندرم HELLP شامل تهوع و استفراغ، سردرد و درد فوقانی شکم می باشد. در بعضی مواقع، ممکن است به طور ناگهانی، حتی قبل از اینکه فشار خون بالا تشخیص داده شود یا بدون هیچ علایمی بروز کند. هنگامی که پره اکلامپسی کنترل نشود، اکلامپسی که همان پره اکلامپسی همراه با تشنج است می تواند ایجاد شود. غالبا هیچ علایم هشدار دهنده برای پیش بینی اکلامپسی وجود ندارد. پره اکلامپسی ممکن است به کلیه ها، کبد، ریه، قلب یا چشم آسیب رسانده و منجر به سکته یا آسیب مغزی شود. میزان صدمه به اندام های دیگر بستگی به شدت پره اکلامپسی دارد. ابتلا به این عارضه می تواند خطر ابتلا به بیماری قلبی و عروقی در آینده را افزایش دهد. اگر زن بیش از یک بار پره اکلامپسی یا زایمان زودرس را تجربه کرده باشد، خطر بیماری قلبی و عروقی حتی بیشتر می شود. بهتر است زنان به حداقل رساندن این خطر، پس از زایمان سعی کنند وزن ایده آل خود را حفظ و انواع میوه و سبزیجات را مصرف کرده، مرتبا ورزش کنند و سیگار نکشند. موثرترین درمان این عارضه، زایمان است. تا زمانی که فشار خون کاهش پیدا نکند، بیمار در معرض خطر حملات تشنج، قطع جفت، سکته مغزی و احتمالا خون ریزی شدید قرار دارد. در موارد شدید که فشارخون بالا تشخیص داده شود، پزشک داروهایی برای کاهش فشار خون بیمار تجویز خواهد کرد. فشار خون در / میلی متر جیوه به طور کلی نیازی به درمان ندارند. اگرچه انواع مختلفی از داروهای ضد فشار خون وجود دارد، اما تعدادی از آن ها در دوران بارداری خطرناک هستند. پس از مصرف خودسرانه دارو خودداری شود. در مبتلایان به پره اکلامپسی شدید یا سندرم HELLP ، داروهای کورتیکواسترویید می توانند به طور موقت عملکرد کبد و تعداد پلاکت را بهبود ببخشند. در شرایط پره کلامپسی شدید، پزشک ممکن است یک داروی ضد تشنج را برای جلوگیری از اولین تشنج تجویز کند. اگر چه استراحت در رختخواب معمولا برای زنان مبتلا به این نوع عارضه توصیه می شد. اما تحقیقات نشان داده این می توانند خطر لخته شدن خون را افزایش دهد. برای بیشتر خانم ها دیگر استراحت توصیه نمی شود. پره اکلامپسی شدید حتی احتمال دارد بیمار را در مجبور به بستری در بیمارستان کند. زنان باردار اگر در اواخر بارداری به پره اکلامپسی مبتلا شده باشند، پزشک می تواند با توجه به علایم دهانه رحم بلافاصله القاء زایمان را توصیه کند. پس از زایمان ممکن است مدتی طول بکشد تا فشار خون کنترل و سایر علایم پره اکلامپسی برطرف شود. محققان همچنان روش های جلوگیری از پره اکلامپسی را مورد مطالعه قرار می دهند، اما تاکنون هیچ راهکار مشخصی ارایه نداده اند. با این حال، در موارد خاص، زنان باردار ممکن است بتوانند خطر ابتلا به این نوع عارضه را با راهکارهای زیر کاهش دهند: در بعضی از زنانی که قبل از بارداری دچار کمبود کلسیم بوده اند و از طریق رژیم های غذایی کلسیم کافی دریافت نمی کنند ممکن است استفاده از مکمل های کلسیم برای جلوگیری از پره اکلامپسی مفید باشد. اما بیمار بدون مشورت با پزشک نباید، هیچ دارویی، ویتامین یا مکملی را مصرف کند. قبل از بارداری، به خصوص اگر قبلا پره اکلامپسی داشته اند بهتر است تا حد توان مراقب خود بوده و سلامت خود را حفظ کند. پس از بارداری، از طریق معاینات اولیه و منظم دوران بارداری، از خود و کودک مراقبت کند. اگر پره اکلامپسی زودهنگام تشخیص داده شود، بیمار و پزشک می توانند با همکاری هم از عوارض پیشگیری کرده و بهترین درمان و راهکارها را تشخیص دهند. احتمالا پره اکلامپسی در طی یک معاینه معمول قبل از تولد تشخیص داده می شود. پس از آن بیمار به متخصص زنان و زایمان ارجاع داده خواهد شد. برای آمادگی بیشتر بیمار بهتر است قبل از مراجعه به پزشک علایمی را که تجربه کرده اند و لیستی از تمام داروها، ویتامین ها و مکمل هایی که مصرف می کند را بنویسد. برای این عارضه، برخی از سوالات اساسی که باید از پزشک پرسیده شود، عبارتند از: آیا به سزارین احتیاج دارم؟ آیا ادامه بارداری خطرناک است؟ سلامتی کودک من را چگونه کنترل می کنید؟ آیا شرایط من کودک را تحت ت ثیر قرار داده است؟ چه روش های درمانی وجود دارد و کدام یک را پیشنهاد می کنید؟ شرایط سلامتی دیگری دارم. چگونه می توانم به بهترین شکل این شرایط را با هم مدیریت کنم؟ سوالاتی که پزشک شاید از بیمار بپرسد شامل موارد زیر است: آیا در گذشته فشار خون بالا داشتید؟ آیا در دوران بارداری قبلی عوارضی داشته اید؟ آیا این اولین بارداری بیمار با پدر نوزاد است؟ آیا در حاملگی قبلی پره اکلامپسی را تجربه کرده اید؟ آیا اخیرا علایم غیر طبیعی مانند تاری دید یا سردرد داشته اید؟ آیا تا به حال احساس درد در قسمت بالای شکم خود کرده اید؟ منبع |
سیستوسکوپی روشی است که با استفاده از یک دوربین کوچک به نام سیستوسکوپ انجام می گیرد. یک سیستوسکوپ به داخل مجرای ادراری وارد شده و به مثانه منتقل می شود تا پزشک بتوانند داخل مثانه را مشاهده کند. در صورت لزوم حتی ابزارهای جراحی کوچک هم می توانند از طریق سیستوسکوپ وارد مثانه شوند تا پزشک همزمان بتواند برخی از مشکلات مثانه را درمان کنند. دو نوع سیستوسکوپی وجود دارد: اگر هدف از انجام سیستوسکوپی معاینه و بررسی مثانه باشد، ممکن است سیستوسکوپی انعطاف پذیر انجام شود اما اگر هدف درمان و بررسی مشکلات مثانه باشد سیستوسکوپی سفت و سخت انجام می شود. هر دو نوع سیستوسکوپی در زنان و مردان استفاده می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برای جست و جوی و درمان مشکلات در مثانه یا مجرای ادرار می توان از سیستوسکوپی استفاده کرد. موارد کاربرد سیستوسکوپی عبارتند از: بررسی مشکلاتی مانند خون در دستگاه تناسلی و ادراری، عفونت های مکرر دستگاه ادراری ( UTI ) ، مشکلات سوزش و درد طولانی مدت لگن تهیه نمونه ای بافتی یا بیوپسی برای بررسی مورادی مانند سرطان مثانه اقدامات درمانی مانند از بین بردن سنگ مثانه، قرار دادن یاخارج کردن استنت (یک لوله کوچک برای درمان انسداد) و تزریق دارو به مثانه این روش می تواند کمی ناراحت کننده باشد، اما معمولا دردناک نیست. برای یک سیستوسکوپی انعطاف پذیر، از ژل بی حسی موضعی در قسمت مجرای ادرار استفاده می شود. بی حسی هر گونه ناراحتی را هنگام وارد شدن سیستوسکوپ کاهش می دهد. سیستوسکوپی سفت و سخت تحت بیهوشی عمومی یا یک بی حسی نخاعی (که نیمه بدن شما را بی حس می کند) انجام می شود، بنابراین در حین انجام آن هیچ دردی نخواهید داشت. طبیعی است که بعد از سیستوسکوپی کمی خارش داشته باشید، اما باید طی چند روز برطرف شود. موارد دیگر کاربرد سیستوسکوپی شامل موارد زیر است: گرفتن نمونه ادرار برای بررسی تومور یا عفونت قرار دادن یک لوله کوچک برای کمک به جریان ادرار تزریق رنگ، بنابراین مشکلات کلیوی را می توان در اشعه ایکس تشخیص داد. پزشک ممکن است همزمان با سیستوسکوپی شما یک روش دیگر به نام ureteroscopy یا اسکپی مجرای ادرار بعد از سیستوسکوپی باید بتوانید خیلی سریع به حالت عادی برگردید. شما معمولا می توانید همان روز از بیمارستان مرخص شوید و به محض احساس توانایی، می توانید به فعالیت های عادی خود و رابطه جنسی بازگردید. طبیعی است که هنگام ادرار کردن، کمی خون در یک تا دو روز داشته و احساس ناراحتی بکنید. اگر در چند روز ناراحتی هنگام ادرار کردن بهبود نیافت و یا اگر تب دارید، به پزشک مراجعه کنید. سیستوسکوپی معمولا یک روش بسیار ایمن است و عوارض جدی نادر است. به ندرت، سیستوسکوپی می تواند میکروب ها را در دستگاه ادراری شما وارد کرده و باعث عفونت شود. عفونت ادراری ( UTI ) یکی از شایعترین عوارض یک سیستوسکوپی است. که می تواند شامل عفونت های مثانه، کلیه ها یا لوله های کوچک متصل به آنها باشد. برای جلوگیری از عفونت، پزشک گاهی آنتی بیوتیک هایی را که قبل و بعد از سیستوسکوپی، تجویز کند. عوامل خطر ایجاد عفونت ادراری بعد از این آزمایش شامل سن زیاد، سیگار کشیدن و آناتومی غیرطبیعی در مجاری ادراری است. اقدامات بعد از سیستوسکپی به طور معمول از شما خواسته می شود قبل از ترخیص از بیمارستان مثانه خود را خالی کنید تا مطمین شوید که قادر به ادرار کردن هستید، اما گاهی اوقات امکان دارد بعد از رفتن به خانه، ادرار کردن برای شما دشوار شود. و می تواند نشانه آن باشد که مجرای ادرار یا پروستات متورم است. اگر نمی توانید مثانه خود را بعد از سیستوسکوپی خالی کنید، برای مشاوره با پزشک تماس بگیرید. ممکن است یک لوله نازک به نام کاتتر احتیاج داشته باشد که به طور موقت در مثانه قرار بگیرد تا به ادرار کردن شما کمک کند. طبیعی است که بعد از ورود سیستوسکوپ به مثانه، چند روز در ادرار خود مقداری خون ببینید. اما در موارد نادر می تواند نشانه آسیب دیدن مثانه شما باشد. برای ترمیم هرگونه آسیب به مثانه ممکن است نیاز به سوند یا جراحی موقت داشته باشید. ممکن است هنگام ادرار کردن، درد شکم و احساس سوزش را تجربه کنید. درد به طور کلی خفیف است و بعد از عمل به تدریج کاهش می یابد. قبل از انجام سیستوسکوپی انعطاف پذیر، دستورالعمل هایی به شما داده می شود که شامل مشاوره در مورد خوردن، نوشیدن و داروهای که مصرف می کنید می باشد. مصرف کنید: پزشک ممکن است آنتی بیوتیک ها را قبل و بعد از cystoscopy تجویز کند، به خصوص اگر در مبارزه با عفونت ها مشکل دارید. صبر کنید تا مثانه شما خالی شود: پزشک می تواند آزمایش ادرار را قبل از cystoscopy تجویز کند. معمولا قبل از این آزمایش، نیازی به ناشتا بودن نیست. قبل از شروع عمل، از شما خواسته می شود از کمر به پایین خم شده و لباس بیمارستانی را بپوشید. ممکن است از شما خواسته شود به یک ظرف بچسبید تا پزشک بتواند عفونت را بررسی کند. شما روی یک تخت خوابیدید و دستگاه تناسلی شما با یک ماده ضد عفونی کننده تمیز می شود و یک ورق در اطراف آن قرار می گیرد. ژل بی حسی موضعی روی مجرای ادرار زده می شود تا آن را بی حس کرده و به سیستوسکوپ کمک کند تا راحت تر در طول مجاری ادراری حرکت کند. سیستوسکوپ در مجرای ادرار شما وارد شده و به آرامی به سمت مثانه حرکت می کند. ممکن است آب به درون مثانه شما پمپ شود تا پزشک بتوانند واضح تر داخل آن را بررسی کند. شما می توانید تصاویری را که توسط یک دوربین در یک سیستوسکوپ به مانیتور ارسال می شود را ببینید. سیستوسکوپ معمولا بعد از چند دقیقه برداشته می شود. غالبا مردم می ترسند که cystoscopy دردناک باشد، اما معمولا آسیبی ندارد اما می تواند کمی ناراحت کننده باشد اما این تنها چند دقیقه طول می کشد. پس از برداشتن سیستوسکوپ، ممکن است لازم باشد مستقیما به توالت بروید تا مثانه خود را خالی کنید. پزشک احتمال دارد بعد از سیستوسکوپی در مورد نتیجه تست نظر بدهد. اما اگر یک نمونه بافت کوچک برای آزمایش (بیوپسی) برداشته شد، ممکن است تا یا هفته طول بکشد نتیجه شما آماده شود. معمولا می توانید کمی پس از یک سیستوسکوپی انعطاف پذیر به خانه بروید. قبل از انجام سیستوسکوپی سفت، دستورالعمل هایی به شما داده می شود که شامل مشاوره در مورد خوردن، نوشیدن و داروهای که مصرف می کنید می باشد. آنتی بیوتیک مصرف کنید: پزشک ممکن است آنتی بیوتیک ها را قبل و بعد از سیستوسکوپی تجویز کند، به خصوص اگر در مبارزه با عفونت ها مشکل دارید. صبر کنید تا مثانه شما خالی شود: پزشک می تواند آزمایش ادرار را قبل از سیستوسکوپی تجویز کند. معمولا باید قبل از آزمایش چند ساعت از خوردن و نوشیدن خودداری کنید و حتی باید شخصی همراه شما باشد، زیرا شما ساعت قادر نیستید رانندگی کنید. قبل از شروع عمل، از شما خواسته می شود از کمر به پایین خم شده و لباس بیمارستانی را بپوشید. ممکن است از شما خواسته شود به یک طرف بچسبید تا پزشک بتواند عفونت را بررسی کند. شما روی تختخواب مخصوصی با پاهای خود در تکیه گاه دراز می کشید. دستگاه تناسلی شما با یک ماده ضد عفونی کننده تمیز می شود. cystoscopy سفت تحت بیهوشی عمومی یا بی حسی نخاعی انجام می شود. cystoscopy در مجرای ادرار وارد شده و به آرامی داخل مثانه می شود. شاید آب داخل مثانه شما پمپ شود تا پزشک بتوانند واضح تر داخل آن را ببینند. این روش می تواند تا - دقیقه ادامه یابد. ممکن است در اثر تزریق بی حسی درد کمر و درد شکمی داشته باشید، اما در طی عمل درد و ناراحتی ندارید. پس از اتمام عمل، برای بهبودی از بی حسی به اتاق ریکاوری یا بخش منتقل می شوید. گاهی لازم است یک سوند در مثانه باشد تا ادرار تخلیه شود. پزشک گاهی بعد از cystoscopy در مورد نتیجه آزمایش نظر می دهد. اگر بیوپسی برداشته شود، یا هفته طول می کشد تا نتیجه آماده شود. خیلی سریع بعد از cystoscopy سفت به حالت عادی برمی گردید. اگر cystoscopy سفت دارید، باید چند ساعت در بیمارستان بمانید تا اثر بیهوشی از بین برود. بعد از cystoscopy سخت یک یا دو روز در خانه استراحت کنید. پس از آن می توانید به فعالیت های عادی خود، از جمله کار، ورزش و رابطه جنسی بازگردید. این عوارض عبارتند از: احساس سوزش یا احساس خارش در هنگام ادرار کردن کبودی نیاز به ادرار کردن بیشتر از حد معمولا این عوارض بعد از یک یا دو روز برطرف می شوند. نوشیدن مقدار زیادی آب به برطرف شدن عوارض کمک می کند. مراجعه به پزشک در صورت مشاهده علایم زیر سریعا به پزشک مراجعه کنید: درد یا خون ریزی بیش از چند روز لخته خون در پوست عدم توانایی در تخلیه مثانه بوی بد ادرار بالا احساس مریضی یا استفراغ درد در ناحیه تحتانی کمر یا شکم درمان خانگی سیستوسکپی شما می توانید برخی از ناراحتی ها ناشی از cystoscopy را در خانه تسکین دهید: یک دستمال مرطوب را روی مجرای ادرار نگه داشته تا درد تسکین یابد. این کار را چند بار تکرار کنید. آب بنوشید. تخلیه مثانه باعث کاهش تحریک می شود. بعد از سیستوسکوپی هر روز لیوان آب بنوشید. منابع: |
هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سیروز ازوفاژیت ( فشار خون بالا در ورید پورتال استفراغ طولانی مدت یا شدید گاستریت (التهاب سلول های پوشش معده) تومورهای خوش خیم معده یا مری نقص در رگ های خونی دستگاه گوارش فرسایش معده (شکسته شدن بافت معده) واریس معده (رگهای بزرگ شده در معده) واریس مری (رگ های بزرگ شده در مری) دیودنیت (التهاب در قسمت اول روده کوچک) در نوزادان و کودکان خردسال، استفراغ خون نیز ممکن است ناشی از موارد زیر باشد: جسم بلعیده کمبود نقایص هنگام تولد حساسیت به شیر اختلالات لخته شدن خون خون بلعیده شده، مانند بینی مصرف زیاد الکل می تواند باعث بروز برخی عوارض و استفراغ خونی شود، از جمله: افزایش فشار در مری، معده و روده در اثر فشار استفراغ می تواند منجر به پارگی در روده شود، که بسیار خطرناک است. علایم همراه استفراغ خونی ناشی از پارگی در دستگاه گوارش می تواند شامل درد ناگهانی و شدید قفسه سینه باشد که می تواند در ناحیه کمر، تعریق، تنگی نفس و درد معده انتشار یابد. مصرف بیش از حد منظم الکل ممکن است باعث زخم شدن کبد و همچنین سایر شرایط پزشکی و یا پارگی رگ های خونی و باعث استفراغ خونی شدید شود. ضعف، غش و خون ریزی روده نیز احتمال دارد همراه با هماتز رخ دهد. الکل می تواند به تحریک در معده و ایجاد زخم منجر شود. سایر علایم زخم های معده شامل خون ریزی شدید روده، مدفوع قرمز تیره یا سیاه، درد معده یا درد در قسمت تحتانی سینه است. آنچه بیمار می تواند قبل از مراجعه به پزشک انجام دهد، عبارتند از: علایمی را که تجربه کرده و در مورد تغییرات ظاهری بدن خودش اگر علایمی مشاهده کرده، مثل افزایش وزن، را به پزشک بگوید. لیستی از تمام داروها، ویتامین ها یا مکمل هایی را که مصرف کرده همراه با دوز مصرفی و مدت زمان مصرف آن ها را به پزشک اطلاع دهد. در مورد استفراغ خونی، برخی از سوالات اساسی که باید از پزشک پرسیده شوند، عبارتند از: به چه آزمایشاتی نیاز دارم؟ محتمل ترین علایم من کدامند؟ آیا نیاز به تغییر رژیم غذایی دارم؟ چه درمانی را پیشنهاد می کنید؟ چه مدت به مصرف دارو نیاز دارم؟ آیا این شرایط احتمالا موقت یا مداوم هستند؟ آیا درمان و وضعیت بیماری من عوارض جانبی دارند؟ شرایط پزشکی دیگری دارم. چگونه می توانم به بهترین شکل شرایط را با هم مدیریت کنم؟ پزشک ممکن است سوالاتی از بیمار بپرسد، از قبیل: چه شرایط پزشکی دارید؟ چقدر خون استفراغ کردید؟ چه دارویی مصرف می کنید؟ آیا الکل می نوشید یا سیگار می کشید؟ آیا قبلا هم این علایم اتفاق افتاده است؟ رنگ خون قرمز روشن یا تیره بوده است؟ آیا در مدفوع یا ادرار خود، خونی را مشاهده کرده اید؟ چه زمانی برای اولین بار استفراغ خونی را شروع کردید؟ منابع |
کتواسیدوز دیابتی، زمانی ایجاد می شود که بدن قادر به تولید انسولین کافی نیست. بدون انسولین کافی، بدن شروع به تجزیه چربی می کند. این فرآیند باعث ایجاد اسیدها در جریان خون به نام کتون می شود که در صورت عدم درمان منجر به کتواسیدوز دیابتی می شود. در افراد مبتلا به دیابت نوع شیوع کمتری دارد زیرا سطح انسولین معمولا خیلی پایین نمی آید. کتواسیدوز دیابتی ممکن است اولین علامت دیابت نوع باشد، زیرا افراد مبتلا به این بیماری نمی توانند انسولین خود را بسازند. کتواسیدوز را نباید با کتوز که بی ضرر است، اشتباه گرفته شود. کتوز می تواند در نتیجه یک رژیم غذایی کم کربوهیدرات، که به عنوان یک رژیم کتوژنیک شناخته می شود، رخ دهد. کتواسیدوز دیابتی فقط هنگامی ایجاد می شود که انسولین کافی در بدن وجود نداشته باشد. اگر مبتلا به دیابت هستید یا در معرض ابتلا به آن قرار دارید، بهتر است علایم هشدار دهنده کتواسیدوز دیابتی را بیاموزید و بدانید چه موقع به دنبال مراقبت های فوری پزشکی باشید. کتواسیدوز دیابتی هنگامی اتفاق میفتد که انسولین در بدن به حدی کم باشد که: چربی خیلی سریع تجزیه می شود. کبد مقدار زیادی قند خون را ایجاد می کند. گلوکز (قند خون) نمی تواند وارد سلول شود تا به عنوان منبع سوخت مورد استفاده قرار گیرد. کتون ها معمولا هنگامی که بدن چربی ها را تجزیه می کند پس از مدت طولانی بین وعده های غذایی، تولید می شوند. هنگامی که کتون ها خیلی سریع تولید شده و در خون و ادرار تجمع یافته، با افزایش اسیدیته خون می توانند سمی شوند. این بیماری به عنوان کتواسیدوز شناخته می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید کتواسیدوز دیابتی معمولا توسط علل زیر ایجاد می شود: یک عفونت یا بیماری زمینه ای می تواند باعث شود بدن سطح بالاتری از هورمون های خاص مانند آدرنالین یا کورتیزول تولید کند. مت سفانه، این هورمون ها اثر انسولین را خنثی کرده و بعضی اوقات باعث ایجاد یک قسمت از کتواسیدوز دیابتی می شوند. پنومونی و عفونت ادراری علت های رایج برای کتواسیدوز دیابتی هستند. درمان انسولین که به درستی صورت نگرفته باشد، می تواند انسولین کمی در بدن ایجاد کند و باعث کتواسیدوز دیابتی شود. سایر محرک های احتمالی کتواسیدوز دیابتی، عبارتند از: آسیب جسمی یا عاطفی دچار سکته قلبی یا سکته مغزی مصرف الکل یا مواد مخدر، به ویژه کوکایین مصرف برخی از داروهای خاص مانند داروهای کورتیکواستروییدها و برخی از داروهای ادرارآور خطر ابتلا به این عارضه در موارد ابتلا به دیابت نوع و از دست دادن مکرر دوز انسولین، بیشتر می شود. برخی عوامل که خطر ابتلا به این عارضه را افزایش می دهند، عبارتند از: سیگار استرس تب بالا سن زیر سال اعتیاد به مواد مخدر یا الکل اگرچه این عارضه در افرادی که دیابت نوع دارند کمتر دیده می شود، اما ممکن است در آن ها رخ می دهد. برخی از افراد مبتلا به دیابت نوع "مستعد کتون" هستند و خطر بیشتری برای ابتلا به این عارضه دارند. برخی از داروها می توانند خطر ابتلا به این عارضه را افزایش دهند. در مورد عوامل خطر خود با پزشک صحبت کنید. علایم این عارضه اغلب به سرعت و گاهی اوقات در ساعت بروز می کند. در برخی موارد، این علایم ممکن است اولین نشانه های ابتلا به دیابت باشد، که عبارتند از: درد شکم تهوع و استفراغ ضعف یا خستگی نفس با بوی میوه تشنگی بیش از حد علایم خاص کتواسیدوز دیابتی که از طریق دستگاه آزمایش خون و ادرار قابل تشخیص هستند، شامل قند خون بالا و سطح کتون بالا در ادرار می باشد. اگر احساس بیماری یا استرس دارید یا به تازگی دچار بیماری یا صدماتی شده اید، اغلب قند خون خود را بررسی کنید. در صورت بروز علایم زیر به پزشک مراجعه کنید: سطح متوسط یا زیاد کتون در ادرار استفراغ و عدم تحمل مواد غذایی یا مایعات سطح قند خون بالا و عدم درمان خانگی به یاد داشته باشید، کتواسیدوز دیابتی درمان نشده، می تواند کشنده باشد. عوارض درمانی آن، شامل موارد زیر است: انسولین اجازه می دهد قند وارد سلول های بدن شده و باعث کاهش سطح قند خون می شود. مایعات و انسولین مورد استفاده در درمان کتواسیدوز دیابتی می توانند باعث کاهش سطح پتاسیم شوند. سطح پتاسیم پایین می تواند فعالیت قلب، ماهیچه ها و اعصاب فرد را مختل کند. تنظیم سریع قند خون خیلی سریع می تواند باعث التهاب در مغز شود. به نظر می رسد این عارضه در کودکان به ویژه در افراد مبتلا به دیابت که اخیرا تشخیص داده شده اند، شایع تر باشد. در صورت عدم درمان، احتمال بروز عوارض بسیار بیشتر است. کتواسیدوز دیابتی می تواند منجر به از دست دادن هوشیاری و حتی کشنده باشد. اگر پزشک به کتواسیدوز دیابتی دیابتی شک کند، وی معاینه فیزیکی و آزمایش خون مختلفی را تجویز می کند. در بعضی موارد، آزمایشات جانبی ممکن است برای تشخیص کتواسیدوز دیابتی لازم می باشد. در دیابت نوع برای غربالگری زود هنگام کتواسیدوز آزمایش کتون استفاده می شود. آزمایش کتون معمولا با استفاده از نمونه ادرار یا نمونه خون انجام می شود. آزمایش کتون معمولا هنگامی انجام می شود که مشکوک به کتواسیدوز دیابتی باشد. سایر آزمایشات مورد نیاز عبارتند از: گاز خون شریانی آزمایش قند خون اندازه گیری فشار خون اندازه گیری متابولیسم اغلب، ابتدا آزمایش ادرار انجام می شود. اگر کتون ادرار مثبت باشد، سپس بتا - هیدروکسی بوتیرات در خون اندازه گیری می شود. که رایج ترین اندازه گیری کتون است. کتون اصلی دیگر استواستات می باشد. پزشک ممکن است آزمایشاتی را برای شناسایی مشکلات اساسی و بیماری های زمینه ای که به کتواسیدوز دیابتی کمک کرده ارایه دهد. بیشتر افراد طی ساعت به درمان پاسخ می دهند. بعضی اوقات، بهبودی بیشتر طول می کشد. اگر کتواسیدوز دیابتی درمان نشود، می تواند منجر به بیماری شدید یا مرگ شود. بیمار ممکن است در اورژانس معالجه و یا در بیمارستان بستری شود. درمان معمولا شامل موارد زیر است: بیمار مایعات زیادی چه از طریق دهان و چه از طریق رگ (به صورت داخل وریدی) دریافت خواهد کرد تا مجددا میزان آب بدن او تنظیم شود. الکترولیت ها مواد معدنی موجود در خون هستند که دارای بار الکتریکی مانند سدیم، پتاسیم و کلرید هستند. عدم انسولین می تواند سطح چندین الکترولیت در خون را کاهش دهد. برای درمان کتواسیدوز دیابتی، بیمار از طریق ورید الکترولیت ها را دریافت خواهد کرد. در این صورت به طور منظم عملکرد قلب، ماهیچه ها و سلول های عصبی را تنظیم می شوند. انسولین فرآیندهای ایجاد کننده کتواسیدوز دیابتی را معکوس می کند. علاوه بر مایعات و الکترولیت ها، انسولین درمانی (معمولا از طریق ورید) برای درمان انجام خواهد گرفت. هنگامی که سطح قند خون بیمار به حدود میلی گرم در لیتر کاهش یافت و خون او دیگر اسیدی نبود، انسولین داخل وریدی با انسولین درمانی زیر جلدی جایگزین شود. با بازگشت وضعیت بدن به حالت عادی، پزشک آزمایشات دیگری برای بررسی علل احتمالی این نوع بیماری در نظر خواهد گرفت. بسته به شرایط، ممکن است بیمار به درمان بیشتری نیاز داشته باشد. در صورتی که عفونت باکتریایی یافت شود، پزشک می توان آنتی بیوتیک تجویز کند. اگر حمله قلبی تشخیص داده شود، پزشک ممکن است ارزیابی بیشتر قلب بیمار را توصیه کند. اگرچه شما نمی توانید به طور کامل از بیماری یا عفونت پرهیز کنید، می توانید برای یادآوری گرفتن انسولین و کمک به پیشگیری و برنامه ریزی در موارد اضطراری کتواسیدوز دیابتی اقداماتی انجام دهید. مهمترین موارد، مدیریت صحیح دیابت عبارتند از: اگر از پمپ انسولین استفاده می کنید، غالبا بررسی کنید که انسولین از طریق لوله جریان می یابد. مطمین شوید که لوله از پمپ مسدود و یا از آن جدا نشده است. اگر هر روز انسولین تزریق می کنید، زنگ هشداری را برای خود تنظیم کرده تا در یادآوری زمان مصرف به شما کمک کند. متعهد به مدیریت دیابت خود باشید. تغذیه سالم و فعالیت بدنی را بخشی از کارهای روزمره خود قرار دهید. داروهای دیابت خوراکی یا انسولین را طبق دستورالعمل پزشک مصرف کنید. سطح قند خون خود را کنترل کنید. ممکن است حداقل سه تا چهار بار در روز لازم باشد سطح قند خون خود را بررسی کرده و یادداشت کنید. مقدار انسولین را در صورت لزوم تنظیم کنید. با پزشک در مورد چگونگی تنظیم دوز انسولین بسته به سطح قند خون، رژیم غذایی و میزان فعالیت خود صحبت کنید. اگر سطح قند خون شروع به افزایش کرد، از برنامه درمانی دیابت خود پیروی کنید تا قند خون خود را به محدوده طبیعی برگردانید. هنگامی که بیمار هستید و استرس ندارید، ادرار خود را برای کتون با کیت ادرار بدون بررسی کنید. اگر سطح کتون شما متوسط یا زیاد بود، سریعا با پزشک تماس بگیرید یا به دنبال مراقبت های اضطراری باشید. اگر میزان کتون کم باشد، ممکن است نیاز به انسولین بیشتری داشته باشید. اگر حدس می زنید کتواسیدوز دیابتی دارید سریعا اقدام کنید و به دنبال درمان های پزشکی باشید. کتواسیدوز دیابتی خطرناک و جدی است. در صورت بروز علایم هر چند خفیف، فورا با پزشک تماس بگیرید. پزشک برای بررسی و تشخیص بهتر ممکن است، سوالات زیر را از بیمار بپرسد: آیا به دیابت مبتلا شده اید؟ آیا در تنفس مشکل دارید؟ آیا درد قفسه سینه دارید؟ آیا اخیرا استرس یا تروما داشته اید؟ آیا اشتهای خود را از دست داده اید؟ آیا اخیرا به بیماری یا عفونت مبتلا شده اید؟ آیا اخیرا سطح کتون خود را بررسی کرده اید؟ آیا اخیرا میزان قند خون خود را بررسی کرده اید؟ چقدر از برنامه درمانی دیابت خود پیروی می کنید؟ آیا اخیرا از الکل یا داروهای تفریحی استفاده کرده اید؟ علایم شما کدامند و چه زمانی این علایم ایجاد یا تشدید شده است؟ منابع: |
، از بین رفتن خود به خودی یک بارداری قبل از هفته می باشد. اما بروز آن علل زیادی دارد که ما در این مقاله آنها را مورد بررسی قرار دادیم. حدود تا درصد از بارداری های شناخته شده به این عارضه ختم می شوند. اما احتمالا تعداد واقعی آن ها بیشتر است زیرا بسیاری از موارد در اوایل بارداری رخ می دهند که زن متوجه بارداری خودش نمی شود. این عارضه، احتمالا نشان می دهد که در دوران حاملگی چیزی غیرطبیعی وجود داشته است. زنان باردار با درک اینکه چه عاملی می تواند باعث سقط شود، چه چیزی باعث افزایش خطر و چه مراقبت های پزشکی لازم دارند، می توانند به سمت بهبودی خود قدم بردارند. آنچه در این مقاله خواهید خواند: بیشتر سقط ها به دلیل غیرطبیعی بودن جنین در حال رشد است. حدود درصد سقط ها با کروموزوم اضافی یا کمبود آن مرتبط است. بیشتر اوقات، مشکلات کروموزومی ناشی از خطاهایی است که به طور اتفاقی در هنگام تقسیم و رشد جنین رخ می دهد. ناهنجاری های کروموزومی می تواند به موارد زیر منجر شود: حاملگی پوچ هنگامی رخ می دهد که هیچ جنینی در رحم شکل نمی گیرد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در این شرایط، جنین شکل می گیرد اما رشد نمی کند و قبل از بروز علایم حاملگی می میرد. یک با رشد غیر طبیعی جفت همراه است. معمولا رشد جنین وجود ندارد. حاملگی جزیی مولی هنگام فقدان کروموزوم های مادر اتفاق میفتد، اما پدر دو مجموعه کروموزوم را به جنین انتقال می دهد. یک حاملگی جزیی مولی معمولا با و جنین غیر طبیعی همراه است. در حاملگی مولی و جزیی مولی، بارداری قابل دوام نیست و احتمال دارد حتی با تغییرات سرطانی جفت همراه باشد. برخی شرایط غیربهداشتی و کنترل نشده توسط مادر، ممکن است منجر به این عارضه شود. این شرایط عبارتند از: عفونت ها بیماری تیرویید مشکلات هورمونی مشکلات رحم یا گردن رحم فعالیت های روزمره مانند ورزش، از جمله فعالیت های پر فشار مانند دویدن و دوچرخه سواری، مقاربت جنسی و کار کردن، به شرط آنکه مادر در معرض مواد شیمیایی مضر یا پرتودرمانی قرار نگیرد، باعث سقط نمی شوند. اگر زنان باردار در دوران بارداری خود نگران خطرات ناشی از کار هستند باید با پزشک خود صحبت کنند. عوامل مختلفی خطر سقط را افزایش می دهد، از جمله: خطر از دست دادن جنین در زنان که بیشتر از سال سن دارند در مقایسه با زنان جوان تر شایع تر است. در، حدود درصد خطر، در سن سالگی حدود درصد و در، حدود درصد خطر سقط وجود دارد. زنانی که دو یا چند مورد سقط پیوسته داشته اند در معرض خطر سقط دوباره قرار دارند. زنانی که بیماری مزمن، مانند دیابت کنترل نشده دارند، خطر بیشتری برای سقط دارند. ناهنجاری های خاصی از رحم یا بافت های دهانه رحم می توانند احتمال بارداری ناموفق را افزایش دهد. در زنانی که در دوران بارداری سیگار می کشند بیشتر از افراد غیر سیگاری خطر سقط وجود دارد. مصرف سنگین الکل و استفاده مواد مخدر نیز خطر بارداری ناموفق را افزایش می دهد. کمبود وزن یا اضافه وزن با افزایش خطر سقط جنین ارتباط دارد. برخی از آزمایشات ژنتیکی آسیب زننده قبل از تولد، مانند نمونه گیری از ویلای کوریونی و، خطر احتمالی برای سقط جنین را دارند. علایم سقط می تواند شامل موارد زیر باشد: عبور مایع یا بافت از واژن لکه بینی یا خون ریزی واژن درد یا گرفتگی در شکم یا کمر اما بیشتر زنانی که در سه ماهه اول لکه بینی یا را تجربه می کنند، بارداری های موفقی را پشت سر می گذارند. برخی از زنانی که دچار سقط می شوند به عفونت رحمی مبتلا می شوند. علایم این عفونت، عبارتند از: لرز درد در ناحیه شکمی ترشحات ناخوشایند واژن زنان هنگامی که با یک بارداری برنامه ریزی نشده مواجه می شوند، ممکن است به سقط جنین خانگی فکر کنند. این در حالی است که برخی از منابع آنلاین به درمان‌های خانگی سقط جنین اشاره می‌کنند و ادعا می‌کنند این روش ها بی‌خطر و موثر هستند. برای مثال، برخی مصرف میوه‌ها، گیاهان یا مکمل‌های مختلف را در مقادیر زیاد پیشنهاد می‌کنند. برخی دیگر ورزش شدید یا قرار دادن وسایل را از طریق دهانه رحم به رحم برای القای سقط توصیه می کنند. هیچ یک از این گزینه ها ایده خوبی نیست. برخی از آنها صرفا بی اثر هستند، در حالی که برخی دیگر بسیار خطرناک هستند و به طور بالقوه می توانند منجر به ناتوانی یا حتی مرگ شوند. زنان باید همیشه در مورد ایمن ترین و مطمین ترین روش های سقط جنین با متخصص زنان زایمان خود مشورت کنند. برخی از درمان های خانگی سقط جنین، مانند نوشیدن چای های خاص، ممکن است نسبتا بی خطر به نظر برسند. با این حال، مصرف گیاهان روزانه در مقادیر بیش از حد می تواند منجر به مسمومیت شود. برخی از درمان ها می توانند کشنده باشند. سازمان بهداشت جهانی ( WHO ) گزارش می دهد که سالانه زن به دلیل سقط جنین های ناایمن جان خود را از دست می دهند و میلیون نفر دیگر نیز در نتیجه دچار ناتوانی می شوند. سازمان جهانی بهداشت اعلام کرده است که می توان از طریق دسترسی به سقط جنین ایمن، آموزش جنسی و تنظیم خانواده از تقریبا همه این مرگ ها و ناتوانی ها جلوگیری کرد. خطرات درمان های خانگی سقط جنین سقط ناقص، سقط جنینی است که به طور کامل موفقیت آمیز نبوده است. زمانی رخ می دهد که بارداری به پایان می رسد، اما مقداری از بافت جنین در بدن باقی می ماند. برای جلوگیری از خونریزی و عفونت شدید یا مرگ، باید فورا به دنبال درمان باشید. با این حال، یک زن ممکن است تا زمانی که علایم شدیدی مانند خونریزی پیدا نکند، متوجه وضعیت خودش نشود. مصرف داروهای گیاهی یا قرص های سقط جنین خریداری شده از منابع اینترنتی می تواند عواقب جدی داشته باشد. حتی داروهای طبیعی نیز می توانند سمی باشند، به خصوص زمانی که مردم آنها را به مقدار زیاد مصرف کنند. وقتی افراد مقادیر زیاد از چیزی را می خورند، کبد تحت فشار قرار می گیرد تا سموم بدن را دفع کند. این منجر به آسیب کبد یا نارسایی کبد می شود. برخی از وب سایت ها ادعا می کنند که قرص های سقط جنین را به صورت آنلاین می فروشند، اما بسیاری از این قرص ها اصل نیستند. در برخی موارد، آنها می توانند مضر هم باشند. محصولات سایر کشورها می توانند حاوی آلاینده های فلزات سنگین باشند. سازمان غذا و دارو ( FDA ) این محصولات را نظارت نمی کنند. خونریزی به معنای از دست دادن خون زیاد است. در حالی که تمام جراحی‌ها، از جمله سقط‌های جراحی، خطر خونریزی شدید را به همراه دارند، سقط جنین توسط یک فرد غیرمجاز این خطر را به میزان زیادی افزایش می‌دهد. خطر عفونت و اسکار داخلی در سقط های جراحی وجود دارد. اما این خطر با سقط های جراحی در خانه به طور چشمگیری افزایش می یابد. قرار دادن هر چیزی از طریق دهانه رحم به رحم خطرناک است، زیرا می تواند باعث عفونت و زخم شود. هر دوی این پیامدها می تواند منجر به ناباروری شود. پزشک احتمال دارد انواع آزمایشات زیر را برای تشخیص علت سقط توصیه کند: پزشک برای بررسی گشاد شدن دهانه رحم می تواند معاینه لگن را انجام دهد. در طی، پزشک ضربان قلب جنین را معاینه کرده و تعیین می کند که جنین به طور عادی در حال پیشرفت است یا رشد طبیعی خود را ندارد. اگر نتایج مشخصی به دست آورده نشود، ممکن است در طول هفته بعد، سونوگرافی دیگری انجام شود. پزشک احتمال دارد سطح هورمون بارداری، گنادوتروپین کوریونی انسان ( HCG ) را در خون زنان باردار بررسی کرده و آن را با اندازه گیری های قبلی مقایسه کند. اگر الگوی تغییرات در سطح HCG زنان باردار غیرطبیعی باشد، می تواند علایمی برای سقط جنین باشد. پزشک همچنین می تواند با آزمایش خون نوع گروه خونی زنان باردار را تعیین کرده و بررسی کند که آیا زنان باردار دارند یا ندارند. اگر بافت جنین از بدن خارج شده، ممکن است برای ت یید سقط جنین و علت احتمالی آن به آزمایشگاه ارسال شود. اگر زنان دو یا چند مورد سقط تشخیص های احتمالی شامل موارد زیر است: اگر زنان باردار خون ریزی داشته باشند اما گردن رحم زنان باردار شروع به گشاد شدن نکرده باشد، خطر سقط وجود دارد. اما چنین حاملگی ها اغلب بدون هیچ مشکلی ادامه می یابد. در صورت خون ریزی و گرفتگی که با گشاد شدن گردن رحم همراه باشد، سقط اجتناب ناپذیر تلقی می شود. در شرایطی که بافت جنین یا جفت از بدن خارج شده، اما قسمتی از آن ها در رحم باقی مانده است، یک سقط جنین ناقص خواهند دشت. بافت جفت و جنین در رحم باقی می ماند، اما جنین فوت شده است یا هرگز شکل نگرفته است. اگر زنان باردار تمام علایم حاملگی را پشت سر گذاشته، اما جنین به هر دلیلی سقط شود، یک سقط جنین کامل محسوب می شود. سقط جنین کامل قبل از هفته بارداری شایع است. اگر رحم زنان باردار دچار عفونت شده باشد، به عنوان سقط سپتیک شناخته می شود. اگر عفونت شدید باشد نیاز به درمان فوری دارد. برای جنین در معرض خظر، پزشک ممکن است پیشنهاد دهد زنان باردار استراحت کنند تا خون ریزی یا درد فروکش کند. احتمال دارد از زنان باردار خواسته شود که از ورزش و رابطه جنسی نیز خودداری کنند. اگرچه این مراحل برای کاهش خطر سقط جنین ثابت نشده است، اما می تواند باعث آرامش آن ها شوند. در برخی موارد، مسافرت نرفتن در دوران بارداری نیز ایده خوبی است. زنان باردار بهتر است از پزشک بپرسند که آیا لازم است که هرگونه سفر که برنامه ریزی کرده اند را به ت خیر بیندازند. تشخیص اینکه آیا جنین مرده است یا هرگز شکل نگرفته است، با سونوگرافی بسیار ساده تر است. چون در هر دو صورت قطعا سقط جنین رخ خواهد داد. در این شرایط، زنان باردار ممکن است گزینه های مختلفی داشته باشند: در زنان باردار اگر علایمی از عفونت نداشته باشند، می توانند تصمیم بگیرند که سقط جنین به طور طبیعی رخ دهد. معمولا در مواقعی که جنین مرده باشد سقط آن در طی دو هفته مشخص می شود. مت سفانه، ممکن است تا سه یا چهار هفته طول بکشد. اگر سقط به خودی خود رخ ندهد، به درمان پزشکی یا جراحی نیاز خواهند داشت. اگر زنان باردار پس از تشخیص از دست رفتن حاملگی، ترجیح دهند روند کار سریع تر انجام شود، مصرف می تواند باعث شود بدن بافت حاملگی و جفت را خارج کند. این دارو را می توان با دهان و یا با قرار دادن در مهبل استفاده کرد. پزشک می تواند برای افزایش اثربخشی داروها و به حداقل رساندن عوارض جانبی مانند تهوع و اسهال، آن ها را به صورت واژینال توصیه کند. برای حدود تا درصد از زنان، این درمان در ساعت انجام می شود. گزینه دیگر یک عمل جراحی جزیی به نام است. در طی این روش، پزشک دهانه رحم زنان باردار را گشاد کرده و بافت را از داخل رحم خارج می کند. عوارض کورتاژ به ندرت دیده می شود، اما ممکن است باعث آسیب به بافت پوششی دهانه رحم یا دیواره رحم شود. در صورت سقط جنین همراه با خون ریزی شدید یا علایم عفونت، درمان جراحی مورد نیاز است. در بیشتر موارد، بهبودی بدنی ناشی از سقط جنین فقط چند ساعت تا چند روز طول می کشد. در ضمن در صورت تجربه خون ریزی شدید، تب یا درد شکم، با پزشک تماس بگیرید. زنان باردار می توانند بلافاصله پس از سقط جنین از هر نوع روش پیشگیری از بارداری استفاده کنند. با این وجود، از رابطه جنسی یا قرار دادن هر چیزی در واژن خود مانند تامپون به مدت دو هفته پس از سقط جنین خودداری کنند. این امکان وجود دارد که در دوران چرخه قاعدگی بلافاصله پس از سقط جنین باردار شوند. اما اگر زنان باردار و شریک زندگی خود تصمیم دارند دوباره باردار دیگری را امتحان کنند، مطمین شوند که از نظر جسمی و عاطفی آماده هستند. به خاطر داشته باشید که سقط معمولا یک بار رخ می دهد. بیشتر زنانی که آن را تجربه کرده اند، می توانند دوباره باردار شوند. کمتر از درصد از خانم ها دارای دو مورد سقط متوالی را تجربه می کنند و تنها درصد آن ها دارای سه یا چند مورد سقط جنین متوالی خواهند بود. اگر زنان (دو یا سه بار متوالی) را تجربه می کنند باید علل اصلی آن را شناسایی کنند. اگر علت مشخص نمی شود، امید خود را از دست ندهند. حدود تا درصد از زنانی که سقط جنین مکرر بدون علت داشته اند، حاملگی سالم دارند. بعد از تجربه سقط جنین، بهبودی عاطفی می تواند خیلی بیشتر از بهبودی جسمی زمان ببرد. سقط جنین می تواند یک تجربه شخصی باشد که اطرافیان زنان باردار ممکن است کاملا آن را درک نکنند. احساسات زنان باردار ممکن است از عصبانیت و گناه تا ناامیدی متغیر باشد. با گذشت زمان و پذیرش این موضوع، از نظر روانی بهتر می شوند. اما در صورت احساس غم و اندوه شدید یا افسردگی بهتر است با پزشک صحبت کنند. اغلب، هیچ راه حلی برای جلوگیری از سقط جنین وجود ندارد و ساده ترین راه این است زنان باردار از خودشان و کودک خود مراقبت کنند. زنان باردار بهتر است: روزانه یک مولتی ویتامین استفاده کنند. به طور منظم مراقبت های دوران بارداری را انجام دهند. اگر یک بیماری مزمن دارند، با تیم مراقبت های بهداشتی خود همکاری کنند تا بیماری کنترل شود. از عوامل شناخته شده خطر سقط مانند سیگار کشیدن، نوشیدن الکل و مصرف مواد مخدر غیرقانونی خودداری کنند. مصرف کافیین را محدود کنند. یک مطالعه جدید نشان داد که نوشیدن بیش از دو نوشیدنی کافیین دار در روز با خطر بالاتر سقط جنین همراه است. زنان باردار اگر علایم سقط جنین دارند، سریعا با پزشک تماس بگیرند. بسته به شرایط، ممکن است زنان باردار به مراقبت های پزشکی فوری نیاز داشته باشند. قبل از قرار ملاقات، ممکن است بخواهند سوالاتی را بنویسند تا از پزشک بپرسند. برخی از این سوالات، عبارتند از: به چه نوع تست هایی نیاز دارم؟ چه چیزی باعث سقط من شده است؟ گزینه های درمان برای من کدامند؟ شانس من برای موفقیت در بارداری آینده چیست؟ آیا می توانم به فعالیت های معمول خود ادامه دهم؟ در صورت مشاهده چه علایمی باید با زنان باردار تماس بگیرم یا به بیمارستان بروم؟ احتمالا پزشک نیز از زنان باردار سوالاتی می پرسد. مثلا: قبلا سقط جنین کرده اید؟ گروه خونی خود را می دانید؟ در دوران بارداری قبلی عوارضی داشته اید؟ آخرین دوره قاعدگی زنان بارداری شما کی بود؟ چه زمانی برای اولین بار متوجه علایم خود شدید؟ آیا علایم زنان باردار مداوم بوده یا موقتی بروز می کردند؟ آیا در زمانی که احتمالا باردار بوده اید از روش های پیشگیری از بارداری استفاده کرده اید؟ در مقایسه با خون ریزی های دوران قاعدگی، خون ریزی زنان باردار بیشتر، کمتر یا تقریبا یکسان است؟ این مقاله در آذرماه آپدیت شده است. اگر چنانچه شما دوست عزیز مطالب جالبی در این زمینه دارید در قسمت نظرات با ما درمیان بگذارید. |
برق گرفتگی، هنگامی رخ می دهد که شخص با منبع انرژی الکتریکی در تماس باشد و انرژی الکتریکی در بخشی از بدن جریان پیدا کند و باعث ایجاد شوک شود. این می تواند هم بافت داخلی و هم بافت بیرونی بدن را بسوزاند و باعث آسیب اعضای بدن شود. قرار گرفتن در معرض انرژی الکتریکی حتی احتمال دارد به هیچ وجه آسیبی ایجاد نکند. از طرفی هم ممکن است به قدری شدید باشد که منجر به خسارت یا مرگ شود. در بسیاری از افراد بی احتیاطی های در هنگام استفاده از لوازم برقی، سیم های برقی و مدارهای الکتریکی باعث برق گرفتگی می شود. علاوه بر این، صاعقه ها نوعی شکل طبیعی از برق گرفتگی می باشد. سوختگی ها، شایع ترین آسیب ناشی از برق گرفتگی و ضربات صاعقه است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید کودکان، نوجوانان و بزرگسالان در معرض شوک ولتاژ زیاد برق هستند. بیشتر این مرگ و میرها مربوط به جراحات شغلی است. برق کم ولتاژ (کمتر از ولت) به طور عادی صدمات قابل توجهی به انسان وارد نمی کند. قرار گرفتن در معرض برق با ولتاژ بالا (بیش از ولت) می تواند منجر به آسیب جدی در بافت شود. صدمات جدی برق گرفتگی معمولا در محل ورود و خروج روی بدن ایجاد می شود. زیرا در مواقع برق گرفتگی فرد به بخشی از مدار الکتریکی تبدیل می شود. اگر قصد دارید به کسی که دچار فشار زیاد ولتاژ شده است کمک کنید، باید بسیار مراقب باشید. احتمال دارد خودتان قربانی دیگر برق گرفتگی شوید. اگر یک سیم برق به زمین افتاده باشد، ممکن است دایره ای از جریان برق از نوک سیم خارج شود، به خصوص اگر زمین مرطوب یا سیم با آب تماس داشته باشد. قربانی که از ارتفاع سقوط کرده یا دچار شوک شدید شده باشد احتمال دارد دچار جراحات متعدد و آسیب جدی در گردن شود. بنابراین تا رسیدن پرسنل فوریت های پزشکی نباید جابجا شود. کودکان در برابر ولتاژ کم ( - ولت) موجود در جریان خانگی معمولی در معرض برق گرفتگی هستند. هشدار: رعد و برق یک شکل طبیعی از برق گرفتگی است که ممکن است باعث سوختگی خارجی نشود. اما به دلیل ایست قلبی یا تنفسی می تواند منجر به آسیب یا حتی مرگ شود. آسیب عصبی و انقباضات شدید عضلات در افرادی که در معرض رعد و برق قرار می گیرند، شایع است. گذشته از منبع شوک، چند عامل دیگر در میزان آسیب و جراحات وارده ناشی از برق گرفتگی تاثیر دارند، از جمله: ولتاژ نوع جریان سلامت کلی فرد مسیر برق در بدن مدت زمان تماس با منبع جریان متناوب نسبت به جریان مستقیم، خطرناک تر است زیرا باعث اسپاسم عضلانی می شود که جدا شدن فرد از منبع برق را سخت تر می کند. علایم برق گرفتگی بستگی به شدت آن دارد و شامل موارد زیر است: تشنج سردرد سوختگی اسپاسم عضلانی مشکلات تنفسی ضربان قلب نامنظم از دست دادن هوشیاری مشکلات بینایی یا شنوایی بی حسی یا سوزن سوزن شدن برق گرفتگی همچنین می تواند باعث سندرم محفظه شود. سندرم محفظه زمانی رخ می دهد، که آسیب عضله باعث التهاب اندام می شود. به نوبه خود، این می تواند شریان ها را فشرده و منجر به مشکلات جدی سلامتی شود. ممکن است بلافاصله پس از شوک، سندرم محفظه قابل تشخیص نباشد، بنابراین به دنبال یک شوک، فرد باید به بازوها و پاهای خود توجه کند. اگر دچار برق گرفتگی شوید، انجام هر کاری برای شما دشوار خواهد بود. اما اگر فکر می کنید به شدت شوکه شده اید، سعی کنید از موارد زیر شروع کنید: هرگونه سوختگی را با گاز استریل بپوشانید. حرکت نکنید، مگر اینکه بخواهید از منبع برقی فاصله بگیرید. هر چه سریع تر از منبع برق جدا شده و در صورت امکان با مراکز خدمات فوریتی تماس گرفته شود. در صورتی که احساس شوک جزیی کردید هرچه سریع تر به پزشک مراجعه کنید، حتی اگر علایم قابل توجهی نداشته باشید. اگر شخص دیگری دچار شوک شد، چندین نکته را در خاطر داشته باشید تا هم به آن ها کمک کنید و هم خود را در امان نگه دارید: سعی کنید فرد را گرم نگه دارید. با کسی که دچار برق گرفتگی شده، اگر هنوز در تماس با منبع برق قرار دارد تماس برقرار نکنید. کسی را که شوکه شده است حرکت ندهید، مگر اینکه آن ها در معرض شوک بیشتر باشند. در صورت امکان جریان برق را قطع کنید. وگرنه، منبع برق را با شیء غیر رسانا از فرد، جدا کنید. فقط مطمین شوید که از چیزی که مرطوب یا فلزی باشد برای قطع جریان برق استفاده نشود. چوب و لاستیک دو گزینه خوبی هستند. اگر فرد از خطوط برق ولتاژ بالا که هنوز روشن هستند دچار برق گرفتگی شده، حداقل قدم از آن ها دور شوید. اگر شخص مشکلات تنفسی داشته باشد، هوشیاری خود را از دست داده، دچار تشنج، درد عضلانی یا بی حسی شده یا با علایم مسیله قلبی از جمله ضربان سریع قلب با اورژانس تماس بگیرید. شخصی که دچار برق گرفتگی شده است، ممکن است شواهد خارجی بسیار کمی از آسیب دیدگی داشته باشد یا برعکس، دچار سوختگی شدید باشد. حتی احتمال دارد برخی از افراد پس از برق گرفتگی یا صاعقه، دچار ایست قلبی شوند. سوختگی معمولا در نقاط تماس با منبع برق و زمین شدیدتر است. دست، پاشنه پا و سر نقاط مشترک تماس هستند که احتمال دارد بیشتر آسیب ببینند. خطرات برق گرفتگی برق گرفتگی، علاوه بر سوختگی ممکن است باعث اسپاسم عضلانی و آسیب نخاعی گردد. ممکن است فرد دچار آسیب دیدگی داخلی، تنگی نفس، درد قفسه سینه یا درد شکم شود. درد در دست یا پا یا ناهنجاری در قسمتی از بدن می تواند نشانگر شکستگی استخوان ناشی از برق گرفتگی باشد. در کودکان، سوزش دهان ناشی از گاز گرفتن سیم برق به عنوان سوختگی روی لب به نظر می رسد. این منطقه قرمز یا تیره می شود. به دنبال برق گرفتگی با ولتاژ کم، در شرایط زیر با پزشک تماس بگیرید: سوختگی هایی که به خوبی بهبود نمی یابند. هر نوع سوختگی که باعث آسیب شدید به پوست شده است. سوختگی با افزایش قرمزی، درد یا ترشح چرک همراه هستند. هرگونه برق گرفتگی در زنانی که بیش از هفته باردار هستند. در صورتی که بیش از سال از آخرین واکسن کزاز شما می گذرد. در صورت مشاهده هرگونه بی حسی، سوزن سوزن شدن، فلج، بینایی، شنوایی یا گفتار و علایم نگران کننده دیگر به دنبال درمان باشید. در بخش اورژانس، دغدغه اصلی پزشک این است که آیا برق گرفتگی باعث آسیب دیدگی قابل توجهی شده است یا آسیب دیدگی سطحی می باشد. ممکن است در اثر برق گرفتگی، عضله، قلب، مغز یا استخوان ها یا اندام های دیگر از بدن آسیب ببیند. پزشک بسته به سابقه و معاینه جسمی ممکن است آزمایشات مختلفی را انجام دهد. آزمایشات جانبی برای تشخیص آسیب دیدگی ناشی از برق گرفتگی می تواند شامل موارد زیر باشد: سی تی اسکن آزمایش شمارش کامل خون الکتروکاردیوگرام یا نوار قلب برای بررسی قلب آزمایش ادرار برای آنزیم های عضلانی (نشان دهنده آسیب دیدگی شدید عضلات) اشعه ایکس، برای تشخیص شکستگی یا جابجایی، که هر دو ممکن است در اثر برق نزدیک ایجاد شود. بهبودی از برق گرفتگی بستگی به ماهیت و شدت جراحات دارد. میزان سوختگی، مهمترین عامل موثر در پیش آگهی است. اگر کسی که دچار شوک الکتریکی شده باشد، دچار ایست قلبی فوری و سوختگی شدید نشده باشد، به احتمال زیاد زنده می ماند. عفونت، شایع ترین علت مرگ در افرادی است که به دلیل برق گرفتگی در بیمارستان بستری هستند. آسیب الکتریکی به مغز ممکن است منجر به یک اختلال تشنج دایمی، افسردگی، اضطراب یا سایر تغییر شخصیت شود. شوک های کم ولتاژ که منجر به علایم و سوختگی پوست نمی شود، معمولا به مراقبت پزشکی نیاز ندارند. درمان برق گرفتگی بستگی به شدت سوختگی یا ماهیت سایر آسیب های احتمالی دارد. سوختگی ها با توجه به شدت آن ها درمان می شوند. سوختگی جزیی می تواند با پماد موضعی و پانسمان های آنتی بیوتیکی برطرف گردد. سوختگی شدید تر ممکن است نیاز به عمل جراحی برای تمیز کردن زخم ها یا حتی پیوند پوست داشته باشد. سوختگی های شدید در بازوها، پاها یا دست ها احتمال دارد نیاز به عمل جراحی برای از بین بردن ماهیچه آسیب دیده یا حتی قطع عضو داشته باشد. آسیب دیدگی چشم نیاز به معاینه و درمان توسط چشم پزشک و متخصص چشم خواهد داشت. استخوان های شکسته برای تثبیت استخوان ها به اسپلینت، گچ گرفتن یا جراحی نیاز دارند. آسیب های داخلی ممکن است نیاز به بررسی بیشتر یا عمل جراحی داشته باشد. مراحل پیشگیری از آسیب الکتریکی عمدتا به سن افراد بستگی دارد. برای کودکان کمتر از سال بیشتر صدمات برقی در اثر سیم برق ایجاد می شود. سیم های منزل خود را بررسی کنید. سیم هایی را که پوشش خارجی آن ها پاره یا ترک خورده اند را تعویض کنید. اجازه ندهید که کودکان با یک سیم برق بازی کنند. برای محافظت از نوزادان در محل رفت و آمد و بازی کودک، از پوشش های خروجی برای وسایل برقی استفاده کنید. پریزهای برقی قدیمی و بدون پایه را با سیستم های زمینی تعویض کنید. محل های خروجی را در نزدیکی منبع آب (سینک، وان) با محل های خروجی ذوب شده GFCI جایگزین کنید. در کودکان بزرگتر از سال بیشتر صدمات برقی ناشی از اکتشاف و فعالیت های مربوط به سیستم های پرقدرت است. برای کودکان بزرگسال توضیح دهید که آن ها نباید در نزدیکی سیستم های ترانسفورماتور بازی کنند یا سایر سیستم های برقی را دستکاری کنند. در بین بزرگسالان، استفاده از عقل سلیم می تواند به کاهش آسیب های الکتریکی کمک کند. افرادی که با برق کار می کنند باید قبل از کار بر روی سیستم های برقی، همیشه از خاموش بودن برق مطمین باشند. از استفاده وسایل برقی در نزدیکی آب خودداری کنید و هنگام کار با برق در آب نایستید. در هنگام رعد و برق در فضای بیرون از منزل احتیاط کنید. با جستجوی پناهگاه در یک ساختمان محکم و یا دراز کشیدن، خود را از آسیب های رعد و برق محافظت کنید. منابع: |
Eye strain این حالت می تواند بسیار آزار دهنده باشد، اما منجر به مشکل جدی نمی شود. واژه خستگی چشم معمولا برای توصیف یک سری از علایم مبهم که مرتبط با استفاده بیش از حد چشم ها باشد، بکار می رود. این حالت علامت است و بیماری نیست. اگر شما هم در نتیجه نگاه کردن طولانی مدت به چیزی احساس ناراحتی در چشم خود می کنید، می توانیم بگوییم که دچار این حالت شده اید. گاهی وجود این حالت بیانگر مشکلی چشمی دیگری است که نیاز به درمان دارد. اغلب فرد نمی تواند شغل خود را تغییر داده و یا علت آن را را از بین بردارد. عوامل شایعی که باعث بروز این عارضه می شود، عبارتند از: رانندگی طولانی مدت استرس یا خستگی بیش از حد فرد خواندن بدون وقفه و بدون استراحت دادن به چشم ها قرار گرفتن در معرض نور بسیار شدید یا خیره شدن به نور خیره شدن به صفحه های نمایش و دستگاه های دیجیتالی خستگی بیش از حد چشم در نتیجه تلاش برای دیدن در نور کم قرار گرفتن در معرض باد خشک پنکه، وسیله های گرمایشی یا دستگاه های هواساز داشتن مشکلات و بیماری های دیگر چشمی مثل خشکی چشم یا عیوب انکساری چشم یکی از شایع ترین علل بروز خستگی چشم استفاده بیش از حد از دستگاه های دیجیتالی و کامپیوتر ها است. انجمن بینایی سنجی آمریکا آن را یا نامیده است. افرادی که روزانه بیشتر از دو ساعت به صفحه های نمایش و دیجیتالی نگاه می کنند بیش از دیگران در معرض ابتلا به این عارضه هستند. جالب اینجاست که استفاده و خیره شدن طولانی مدت به کامپیوتر بیشتر از خیره شدن به برگه های پرینت شده باعث بروز خستگی چشم می شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علت این مسیله موارد زیر است: زیرا افراد در حین استفاده از کامپیوتر و وسایل دیجیتالی کم تر پلک می زنند. (پلک زدن باعث افزایش رطوبت سطح چشم ها شده و احتمال بروز خستگی را کاهش می دهد. نگاه کردن به صفحه های دیجیتالی در فاصله کم یا با زاویه نامناسب استفاده از دستگاه هایی که نور زیادی داشته یا رفلکس نور دارند. استفاده از دستگاه های با کنتراست پایین بین متن و پس زمینه در بعضی از موارد، یک مشکل چشمی زمینه ای مثل عدم تعادل در عضلات چشمی یا عیوب انکساری چشمی می تواند میزان خستگی چشم را در نتیجه استفاده از کامپیوتر افزایش دهد. بعضی از موارد دیگری که می تواند باعث تشدید این عارضه شود، عبارتند از: وضعیت بدنی نامناسب خیره شدن به صفحه نمایش شیوه نصب کامپیوتر و محل کار قرار گرفتن در معرض باد پنکه یا دستگاه هواساز معمولا علایم و نشانه های خستگی چشم شامل موارد زیر می شود: مشکلات تمرکزی دو بینی یا گردن، شانه یا کمر درد آب ریزش یا خشکی بیش از حد چشم ها درد، خستگی، سوزش یا خارش چشم ها احساس عدم قدرت برای باز نگه دشتن چشم ها افزایش حساسیت نسبت به نور خورشید ( علایم خستگی چشم ممکن است در کودکان زیر سال متفاوت باشد. به عنوان مثال کودک ممکن است در نتیجه خیره شدن بیش از حد به تلویزیون، کامپیوتر یا کتاب از تاری دید، دو بینی و سردرد شکایت کند. در این صورت بهتر است برای تشخیص بیماری های احتمالی زمینه ای این عارضه به متخصص مراجعه کند. خستگی چشم ممکن است با علایمی مثل کاهش تمرکز و کاهش توانایی ها و احساس ناراحتی همراه باشد. پزشک با پرسیدن سوالاتی در مورد عوامل احتمالی بروز علایم، کار تشخیص را آغاز خواهد کرد. سپس برای تکمیل روند تشخیص، احتمالا پزشک وضعیت بینایی و چشم بیمار را با دقت مورد معاینه قرار خواهد داد. بهتر است در صورتی که علایم خستگی چشم، با استراحت یا اقدامات مراقبتی بهبود نیافت، به پزشک مراجعه شود. خستگی چشم بسیار رایج بوده و روز به روز در حال افزایش است. زیرا هر روزه افراد بیشتری از کامپیوتر و لپ تاپ برای انجام کار های خود استفاده می کنند. به همین خاطر اصطلاح جدیدی با عنوان به وجود آمده که از آن برای اشاره به خستگی چشم با کامپیوتر استفاده می کنند. بیشتر افراد مبتلا به خستگی چشم دچار علایم خفیفی شده و خودشان از خستگی چشم های خود آگاه هستند، در نتیجه به سادگی با استراحت چشمان و فاصله گرفتن از کامپیوتر و صفحه های دیجیتالی می توان علایم این عارضه چشمی را درمان کرد. به عنوان مثال در روزهایی که فرد از کامپیوتر استفاده نکرده یا کتاب مطالعه نمی کند، هیچ احساس خستگی چشمی نخواهد داشت. اگرچه که استفاده از کامپیوتر باعث ناراحتی فرد و چشم ها خواهد شد اما با این حال عوارض جانبی طولانی مدتی برای این نوع عارضه وجود نداشته و هیچ دلیلی بر بروز تغییرات چشمی در نتیجه خستگی چشم وجود ندارد. البته گاهی اوقات این خستگی چشمی ممکن است باعث خستگی کامل فرد، کاهش بهره وری و افزایش خطاهای فردی وی شود. اگر بعد از کار طولانی احساس خستگی چشم می کنید، بهتر است: نور محیط را تنظیم کرده و میزان روشنایی را کاهش دهید. همچنین در فواصل مشخصی بعد از کار با کامپیوتر یا مطالعه به چشم ها خود استراحت داده و سعی کنید در طول روز بیشتر پلک بزنید. همچنین بستن و ماساژ دادن آرام چشم ها با استفاده از انگشتان باعث کاهش علایم خستگی چشم خواهد شد. اگر در حین کار کردن با کامپیوتر دچار خستگی چشم شدید، بهتر است رزولوشن صفحه نمایش ( CRT ) را تغییر داده و میزان نور آن را کاهش دهید. همچنین با تنظیم فاصله چشم ها تا صفحه نمایش نیز می توان تا حد زیادی باعث کاهش بروز خستگی چشم شد. یکی دیگر از نکات مهم این است که اگر با کامپیوتر مطالعه کرده یا مطلب می نویسید، بهتر است اندازه فونت را بزرگتر کرده تا دیرتر چشمان تان خسته شود. همچنین بعد از گذشت هر دقیقه بهتر است از کامپیوتر فاصله گرفته و به نقطه دیگری نگاه کنید یا پیشنهاد می کنیم برای مدتی از جای خود بلند شده، شروع به انجام حرکات کششی دست ها، پاها، کمر کنید. اگر علت اصلی این حالت عیوب انکساری چشم باشد، باید برای برطرف کردن این عیوب از لنزهای چشمی یا عینک طبی استفاده کنید. برای جلوگیری از بروز و کاهش این حالت نکات زیر را مد نظر داشته باشید: زمانی که تلویزیون تماشا کرده یا با کامپیوتر و لپ تاپ کار می کنید، بهتر است نور اتاق را تنظیم کرده و حد وسط نگه دارید تا چشم های تان دچار خستگی نشوند. همچنین در زمان مطالعه کتاب ها یا برگه های پرینت شده بهتر است نور هم از پشت سرتان بتابد و هم روی برگه ها نور کافی باشد. زمانی که می خواهید کارهای تمرکزی انجام دهید، در فواصل مشخصی استراحت کرده و خود را برای مدتی از صفحه نمایش دور شوید. می توانید از اشک های مصنوعی بدون نیاز به نسخه برای جلوگیری و بهبود خشکی چشم استفاده کنید. هرگاه که احساس کردید چشمانتان خشک شده یا در طول روز کم پلک زده اید، بهتر است از این قطره ها استفاده کنید. بهتر است برای تجویز بهترین قطره های چشمی از پزشک کمک بگیرید. قطره هایی که حاوی مواد نگه دارنده نیستند استفاده کنید. البته به خاطر داشته باشید که بیشتر از بار در روز از قطره استفاده نکنید. بعضی از تغییرات هوا به کاهش خشکی چشم کمک خواهد کرد. بهتر است از دستگاه های مرطوب کننده استفاده کرده و از سیگار کشیدن بپرهیزید. از قرار گرفتن و نشستن در معرض بادهای مستقیم که باعث خشکی چشم می شوند، بپرهیزید. در صورت داشتن عینک یا لنز، برای کار با کامپیوتر از آن ها استفاده کنید. اگر عینکی هستید از عینک مخصوص کار با کامپیوتر استفاده کنید. اپتومتریست عینک مخصوص کار با کامپیوتر را طراحی می کند. بعضی از علایم بروز خستگی های چشمی را می توان با مصرف محصولات طبیعی مثل اسید های چرب موجود در روغن ماهی بهبود بخشید. بهتر است در مورد مکمل های مورد نیاز برای کاهش و بهبود علایم این نوع عارضه با پزشک خود مشورت کنید. اگر دچار ناراحتی چشم، سردرد یا تغییرات بینایی هستید نباید آن را با مراقبت های شخصی بهبود ببخشید. برای درمان این علایم حتما به پزشک مراجعه کنید. از آن جایی که مدت زمان ملاقات و ویزیت پزشک کوتاه است بهتر است با آمادگی کامل در مطب حاضر شوید. برای آمادگی بیشتر می توانید از اطلاعات زیر استفاده کنید: لیستی از تمامی علایم و مدت زمان آن را داخل برگه ای یادداشت کنید. بهتر است از داروها، ویتامین ها و مکمل هایی که در طول روز مصرف می کنید لیستی تهیه کرده و آن را در اختیار چشم پزشک قرار دهید. بهتر است مدت زمان نگاه کردن به مانیتور، کتاب یا رانندگی خود را یادداشت کرده و علت اصلی خستگی چشم تان را پیدا کنید. بهتر است لیستی از سوالات خود به ترتیب اولویت آماده کرده و همه آن ها را از چشم پزشک بپرسید. پیشنهاد می کنیم هنگام ویزیت با پزشک برای تشخیص و درمان این عارضه از سوالات زیر استفاده کنید: آیا نیاز به ویزیت مجدد خواهم داشت؟ احتمال اصلی بروز علایم و نشانه ها چیست؟ آیا نیاز به مراجعه به متخصص خاصی خواهم داشت؟ انجام چه اقدامات مراقبتی دیگری را توصیه می کنید؟ آیا برای تشخیص نیاز به آزمایش خاصی خواهم داشت؟ چه شیوه های درمانی برای بهبود علایم توصیه می کنید؟ آیا علت دیگری ممکن است باعث بروز این علایم شده باشد؟ آیا نیاز است که تغییری در محیط کار یا محیط منزل خود به وجود بیاوریم؟ مثلا محل میز کامپیوتر یا میز مطالعه خود را تغییر دهیم؟ پزشک نیز ممکن است در حین ویزیت، سوالاتی از شما بپرسد که بهتر است آمادگی پاسخ دادن به آن ها را داشته باشید. این سوالات شامل موارد زیر می شود: چه علایمی دارید؟ از چه زمانی متوجه بروز علایم شدید؟ آیا چیزی باعث تحریک و افزایش علایم تان می شود؟ آیا علایم تان شدید بوده و باعث ناراحتی تان می شود؟ آیا علایم و نشانه های تان با گذشت زمان تغییر می کند؟ آخرین باری که چشمتان معاینه شده، چه زمانی بوده است؟ آیا در هنگام کار کردن روبروی دستگاه هواساز یا پنکه می نشینید؟ چه مدت زمانی از روز را با کامپیوتر و وسایل دیجیتالی کار می کنید؟ آیا چیزی باعث بهبود علایم و نشانه های خستگی چشم تان می شود؟ آیا از کامپیوتر استفاده می کنید؟ چینش تجهیزات کامپیوتر به چه نحوی است؟ منابع: |
هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بارداری ا مصرف دخانیات کنترل ضعیف سطح قند خون مدت زمان ابتلا به دیابت (هرچه دیابت طولانی تر باشد، احتمال ابتلا به رتینوپاتی دیابتی بیشتر می شود) تاری دید مشکل دید در شب از بین رفتن بینایی اختلال در تشخیص رنگ مناطق تاریک یا خالی در دید جداشدگی شبکیه خون ریزی در زجاجیه رشد رگ های خونی جدید رگ های خونی غیرطبیعی ناهنجاری های موجود در عصب بینایی تورم، لخته های خون یا چربی در شبکیه در مورد آزمایش هموگلوبین گلیکوزیله شده از پزشک سوال کنید. آیا به آزمایش های دیگر احتیاج دارم؟ درمان باعث بروز چه عوارضی می شود؟ دیابت چگونه روی بینایی من ت ثیر می گذارد؟ چه درمانی وجود دارد و کدام یک را توصیه می کنید؟ اگر قند خون را کنترل کنم، علایم چشم من از بین می رود؟ آیا این شرایط موقتی است یا طولانی مدت ادامه پیدا می کند؟ راه های کنترل قند خون برای محافظت از چشمان من چیست؟ بیماری دیگری دارم. چگونه می توانم به بهترین وجه آن ها را با هم مدیریت کنم؟ چه مدت علایم داشتید؟ آیا جراحی چشم انجام داده اید؟ آخرین هموگلوبین شما چه بود؟ آیا علایم چشم مانند تاری دید یا دید شناور دارید؟ به طور کلی، شما چقدر می توانید دیابت خود را کنترل کنید؟ آیا شرایط سلامتی دیگری مانند فشار خون بالا یا کلسترول بالا نیز دارید؟ |
مسمومیت با سرب هنگامی ایجاد می شود که سرب طی ماه ها یا سال ها در بدن ایجاد شود. حتی مقادیر کم سرب می تواند باعث ایجاد مشکلات سلامتی جدی شود. به خصوص کودکان کمتر از سال در معرض مسمومیت با سرب آسیب پذیر هستند. مسمومیت سرب در کودکان می تواند به شدت بر رشد ذهنی و جسمی آن ها ت ثیر بگذارد. در مقادیر بسیار بالا، مسمومیت با سرب می تواند کشنده باشد. منابع سرب می تواند شامل هوا، آب و خاک آلوده به سرب باشند. افرادی که با باتری یا در تعمیرگاه های اتومبیل کار می کنند ممکن است در معرض سرب قرار بگیرند. رنگ های حاوی سرب، گرد و غبار آلوده به سرب و ساختمان های قدیمی رایج ترین منابع مسمومیت با سرب در کودکان است. مسمومیت با سرب قابل درمان است، اما هر گونه خسارت ناشی از آن قابل برگشت نیست. مسمومیت با سرب هنگام خوردن و تنفس سرب اتفاق میفتد. فرد نمی تواند بو و طعم سرب را احساس کند و یا آن را ببیند. سرب فلزی است که به طور طبیعی در پوسته زمین وجود دارد. اما فعالیت های انسانی مانند معدن کاری، سوزاندن سوخت های فسیلی باعث شده است که میزان این فلز در سطح زمین افزایش پیدا کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سرب همچنین در رنگ، بنزین، باتری ها، لحیم کاری، لوله ها، سفال، آسفالت و برخی از مواد آرایشی مورد استفاده قرار می گیرد. بیشتر مسمومیت های ناشی از سرب در کودکان ناشی از خوردن تراشه های رنگ های حاوی سرب است. لوله های سرب و لوله های مسی لحیم شده با سرب می توانند ذرات سرب را درون آب شیر آزاد کنند. لحیم کاری سرب در قوطی های مواد غذایی، در ایالات متحده ممنوع اما هنوز هم در برخی از کشور ها مورد استفاده قرار می گیرد. سرب گاهی اوقات می تواند در موارد زیر نیز یافت شود: بعضی از خاک های دیوارهای خانه های قدیمی دارای سرب هستند. ذرات سرب حاصل از بنزین یا رنگ آمیزی سرب می توانند سال ها روی خاک باقی بمانند. خاک آلوده به سرب هنوز هم یک مشکل اساسی در بزرگراه ها و برخی از مناطق شهری است. گرد و غبار خانگی می تواند حاوی تراشه های سرب یا خاک آلوده ای باشد که از خارج وارد منزل شده است. لعاب های موجود در برخی از سرامیک ها، آجر ها و چینی ها می توانند حاوی سرب باشند که می تواند به مواد غذایی که در سفال ها نگهداری می شوند، بچسبند. سرب گاهی اوقات در اسباب بازی ها و سایر محصولات تولید شده در خارج از کشور یافت می شود. مواد به کار برده شده در لاک ناخن و برخی از لوازم های آرایشی و بهداشتی، با مسمومیت با سرب در ارتباط می باشند. برخی مشاغل مانند تعمیر اتومبیل، معدن کاری، لوله کشی، ساخت باتری، نقاشی، ساخت و ساز و برخی زمینه های دیگر با سرب در ارتباط هستند. ممکن است افراد با این مشاغل ذرات سرب راهمراه با لباس خودشان به منزل بیاورند. ساخت شیشه و برخی جواهرات به لحیم سازی از سرب نیاز دارد. عواملی که ممکن است خطر مسمومیت با سرب را افزایش دهند، عبارتند از: نوزادان و کودکان خردسال بیشتر در معرض سرب قرار دارند. آن ها ممکن است رنگ های کار شده در دیوار ها و چوب را جدا کرده و بخورند. علاوه بر آن بدن افراد خردسال نیز سرب را راحت تر جذب می کنند. اگرچه استفاده از نقاشی های سرب در ساختمان سازی تا حدودی ممنوع شده است، اما در خانه ها و ساختمان های قدیمی اغلب بقایای این رنگ وجود دارد. افرادی که خانه جدیدی را نوسازی می کنند در معرض خطر بیشتری از مسمومیت با سرب قرار دارند. سرب می تواند به کودک متولد نشده آسیب برساند، بنابراین زنان باردار یا زنانی که می خواهند باردار شوند باید مراقب باشند که در معرض سرب قرار نگیرند. علایم مسمومیت با سرب، متفاوت هستند. علایم ممکن است قسمت های مختلفی از بدن را تحت ت ثیر قرار دهند. در ابتدا، تشخیص مسمومیت با سرب دشوار است. علایم معمولا تا زمانی که مقادیر زیادی سرب در بدن جمع نشود بروز پیدا نمی کنند. استفراغ درد شکم کاهش وزن ت خیر در رشد تحریک پذیری ضعف و خستگی مشکلات یادگیری از دست دادن اشتها از دست دادن شنوایی خوردن چیزهایی مانند تراشه های رنگی غیرغذایی نوزادانی که قبل از تولد در معرض سرب قرار می گیرند ممکن است زودتر از موعد معین، متولد شوند و یا وزن کمتری نسبت به وزن طبیعی یا رشد کمتری داشته باشند. اگرچه کودکان در درجه اول در معرض خطر هستند، اما مسمومیت با سرب نیز برای بزرگسالان خطرناک است. علایم در بزرگسالان ممکن است شامل موارد زیر باشد: سردرد درد شکم اختلالات روانی درد مفاصل و ماهیچه ها اختلال در حافظه یا عدم تمرکز سقط جنین یا زایمان زودرس در زنان باردار کاهش تعداد اسپرم های نرمال و افزایش اسپرم های غیر طبیعی پزشک می تواند برای تشخیص میزان سرب، آزمایش خون تجویز کند. یک آزمایش خون ساده می تواند مسمومیت با سرب را تشخیص دهد. سطح سرب در خون در میلی گرم در هر دسی لیتر اندازه گیری می شود. سطح خون بی خطر برای سرب وجود ندارد. اما، سطح mcg / dL سرب در خون احتمالا نشان دهنده سطح غیر طبیعی سرب در کودکان است. در صورت بالا بودن سرب در خون کودکان، باید سرب خون آن ها مرتب آزمایش شود. آزمایش های جانبی عبارتند از: آزمایش خون برای بررسی میزان سلول های ذخیره کننده آهن در خون اشعه X قرار گرفتن در معرض حتی سطح پایین سرب نیز می تواند با گذشت زمان به خصوص در کودکان باعث بروز عوارض جدی شود. بزرگترین خطر مربوط به آسیب مغزی است که می تواند صدمه غیر قابل بازگشتی ایجاد کند. سطح بالاتر سرب می تواند به کلیه ها و سیستم عصبی در کودکان و بزرگسالان آسیب برساند. مقادیر بسیار بالای سرب ممکن است باعث تشنج، اغماء و مرگ شود. با رعایت چند راهکار ساده می تواند از مسمومیت با سرب پیشگیری کرد: برای پیشگیری از انتقال سرب از راه دست های آلوده به گرد و غبار یا خاک، دست کودکان را بعد از بازی در فضای باز، قبل از غذا و هنگام خواب شسته شود. اسباب بازی های آن ها مرتبا شسته شوند. علاوه بر آن، از بازی کودکان در خاک جلوگیری شود. تمیز کردن سطوح کف پوش خانه با یک پارچه مرطوب پاک کردن مبلمان، پنجره و سایر سطوح غبار آلود از گرد و غبار این کار از ورود خاک سرب به داخل خانه جلوگیری می کند. اگر سیستم لوله کشی خانه، لوله کشی قدیمی و اتصالات سربی است، حداقل یک دقیقه قبل از استفاده آب، شیر را باز نگه داشته شود. برای تهیه شیر کودک یا پخت و پز از آب شیر گرم استفاده نشود. وعده های غذایی منظم و تغذیه مناسب می تواند به کاهش جذب سرب کمک کند. به ویژه کودکان برای رژیم غذایی کافی به کلسیم، ویتامین C و آهن احتیاج دارند تا از جذب سرب جلوگیری کنند. بالغین با قرار گرفتن در معرض سرب کم معمولا بدون هیچ گونه عارضه ای بهبود می یابند. در کودکان، بهبودی می تواند زمان زیادی ببرد. حتی قرار گرفتن در معرض سرب کم باعث ناتوانی فکری دایمی گردد. اولین قدم در مورد مسمومیت با سرب از بین بردن منبع آلودگی است. در صورت امکان، باید سرب از محیط خانه حذف شود، تا احتمال بروز عوارض کم شود. برای افراد با سطح سرب کم، پرهیز از قرار گرفتن در معرض سرب باعث کاهش سرب خون می شود. کودکان با سرب خون میکروگرم بر دسی لیتر یا بالاتر باید درمان شوند. در موارد شدید تر، پزشک ممکن است راهکار های زیر را توصیه کند: در این درمان، از طریق دهان و به صورت خوراکی مصرف و از طریق ادرار دفع می شود. شلی تراپی ممکن است برای کودکان با سطح خونی میکروگرم در لیتر و در بزرگسالان با سطح بالای سرب، توصیه شود. پزشکان برای بزرگسالان با سطح سرب بیشتر از میکروگرم در دسی لیتر خون و کودکانی که قادر به تحمل داروی مورد استفاده در شلی تراپی نیستند یک داروی تزریقی تجویز می کنند. شلات های شیمیایی که بیشتر مورد استفاده قرار می گیرند، می توانند منجر به عوارض جانبی مانند اختلال عملکرد کلیه شوند و غالبا می تواند باعث ایجاد حالت تهوع، درد شکمی و واکنش های آلرژیک شود. اگر فرد فکر می کند در معرض سرب قرار گرفته، باید به پزشک مراجعه کند. آزمایش خون می تواند سطح سرب در خون افراد را تشخیص دهد. برای آمادگی بیشتر قبل از قرار ملاقات با پزشک لیستی از علایم یا تغییر رفتار، اطلاعات شخصی در مورد محل زندگی و منابع سربی که نزدیک محیط زندگی قرار دارند تهیه شود. برای مسمومیت با سرب، سوالات اساسی که باید از پزشک پرسیده شود، عبارتند از: به چه آزمایشاتی لازم است؟ بهترین دوره درمان کدامند؟ چه عاملی باعث ایجاد این علایم می شود؟ احتمالا پزشک از بیمار سوالاتی می پرسد، از جمله: آیا اخیرا به خانه دیگری نقل مکان کرده اید؟ خانه شما چه زمانی ساخته شده است؟ آیا خانه خود را بازسازی کرده اید؟ آیا شغلی دارید که ممکن است شما را در معرض سرب قرار دهد؟ منابع: |
در زمان بارداری مشکلاتی مانند کمر درد و خستگی زیاد بسیار رایج هستند و نباید باعث نگرانی بیش از حد زنان باردار شوند. برای اکثر مشکلات شایع بارداری، می توان با انجام اقداماتی فرد حامله کمک کرد. در وهله اول بدون مشورت با پزشک، هیچ دارویی، مکمل یا محصول گیاهی مصرف نشوند. برخی از آن ها ممکن است به جنین آسیب برساند. اگر زن مشکلات شدید یا دردناک دارد که زندگی روزمره وی را مختل کرده است، سریعا به پزشک مراجعه کند. برخی مشکلاتی شایع بارداری، عبارتند از: آکنه یکی از مشکلات شایع بارداری می باشد که ممکن است برای زنان باردار آزار دهنده باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید زنان اگر تا به حال آکنه نداشته اند، احتمال دارد برای اولین بار در دوران بارداری آن ها را تجربه کند. اگر قبل از بارداری آن را داشته اند، در دوران بارداری بدتر می شوند. شیوع آکنه به عنوان نارحتی های شایع بارداری، احتمالا به دلیل هورمون های اضافی در بدن می باشد. برای درمان آکنه در دوران بارداری زنان بهتر است: از لوازم آرایشی استفاده کنند که بدون روغن باشد. آکنه را دستکاری نکنند یا فشار ندهند چون می تواند باعث ایجاد زخم شود. صبح و شب صورت خود را با یک ماده پاک کننده ملایم و آب ولرم بشویند. اگر پوست چربی دارند، هر روز آن را با شامپو بشویند و سعی کنند موهای زاید صورت را از بین ببرند. در مورد دارویی که می خواهند برای درمان آکنه مصرف کنند، با پزشک صحبت کنند. بدون مشورت، هیچ دارویی (حتی داروی آکنه) مصرف نکنند. برخی از داروهای آکنه می تواند برای جنین مضر بوده و حتی می توانند باعث نقایص هنگام تولد شوند. اکثر داروهای ضد آکنه بدون نسخه در دوران بارداری بی خطر هستند، اما در دوران بارداری می توانند از محصولاتی استفاده کنندکه شامل موارد زیر هستند: آزلاییک اسید اسید گلیکولیک بنزوییل پراکسید موضعی سالیسیلیک اسید موضعی بعضی از داروهای آکنه برای استفاده در دوران بارداری می توانند باعث بروز عوارض جانبی شوند. از این داروها در دوران بارداری استفاده نکنند: درمان های هورمونی تتراسایکلین خوراکی ایزوترتینویین و سایر رتینوییدها هورمون های بارداری، شکم در حال رشد و افزایش وزن در دوران بارداری می تواند باعث درد کمر به خصوص در ماه های آخر شود. فشار روی رحم می تواند بر عصب سیاتیک که از ناحیه تحتانی کمر، لگن و پایین پشت پا عبور می کند، ت ثیر بگذارد. درد در امتداد عصب سیاتیک، حس می شود. برای کاهش درد کمر در دوران بارداری، زنان باردار بهتر است: کفش های پاشنه بلند نپوشند. چیز های سنگین را بلند نکنند. برای بلند کردن هر چیزی از روی زمین، روی زانو خم شوند و پشت خود را صاف نگه دارند. از کمر خم نشوند. در سمت چپ خود بخوابند و یک بالش را بین پا های خود قرار دهند. روی یک تشک محکم بخوابند. اگر تشک زنان باردار نرم است، یک تخته را زیر آن قرار دهند تا محکم تر شود. شلوارهای زایمان بپوشند که نوار الاستیک مناسب تری داشته باشد که در زیر شکم زنان باردار قرار گیرد. می توانند از یک کمربند برای تکیه گاه شکم که فقط برای زنان باردار ساخته شده است، استفاده کنند. هر روز فعالت داشته باشند. با پزشک در مورد تمرینات و کشش هایی که می توانند برای تقویت عضلات کمر انجام دهند، صحبت کنند. سعی کنند یک پد گرمکن را روی پشت خود قرار دهند. مستقیم با قفسه سینه و شانه های خود به پشت بخوابند. زانو های خود را قفل نکنند. اگر مجبور هستند مدت طولانی بایستند، سعی کنند یک پا خود را به جای مطمین تکیه دهند. برای نشستن روی صندلی هایی بنشینند که تکیه گاه خوبی دارند. برای پشتیبانی بهتر، یک بالش کوچک را در پشت کمر خود قرار دهند. در صورت کمر درد شدید، تب، بی حسی پا ها یا ضعیف و درد شدید در زانو با پزشک تماس بگیرند. با رشد کودک، ماهیچه های اطراف رحم کشیده می شوند. این کشش می تواند باعث درد در شکم شود. زنان حامله بیشتر در هنگام سرفه یا عطسه آن را احساس می کنند. اگر درد شکم، بدتر شد یا از بین نرفت، با پزشک تماس گرفته شود. سینه های زنان باردار در اوایل بارداری شروع به تغییر می کند. تغییرات پستان در دوران بارداری شامل: بزرگ تر، کاملتر و سنگین تر شدن سینه ها می باشد. سینه های متورم ممکن است یکی از اولین علایم بارداری باشد. سینه های زنان باردار به دلیل هورمون های بارداری و افزایش چربی و غدد شیر موجود در آن ها رشد می کند. با افزایش پوست روی سینه، ممکن است احساس خارش داشته باشند و حتی باعث علایم کششی پوست شود. نوک سینه ها و آیولاها تیره تر می شوند و احتمال دارد بیشتر به سمت بیرون بچرخد. آیولا منطقه تیره اطراف نوک پستان است. آغوز ماده روشن و مایع چسبنده ای است که درست پس از تولد کودک و قبل از شیر مادر از سینه بیرون می آید. بدن زنان باردار در چند ماه آخر بارداری شروع به ساختن آغوز می کند. با نزدیک تر شدن به موعد زایمان، آغوز از سینه زنان باردار ترشح می شود. برخی از کارهایی که زنان باردار می توانند برای تسکین درد پستان انجام دهد، عبارتند از: یک سینه بند مناسب زایمان تهیه کنند که بند های پهن و فضای بزرگ تری داشته باشد. سینه بند باید هنگام ورزش از سینه های به خوبی پشتیبانی کند. اگر سینه های زنان باردار خارش دارد، از لوسیون استفاده شود. با پزشک در مورد نوع لوسیون صحبت کنند. اگر درد در سینه های زنان باردار از بین نمی رود یا شدید تر شد، با پزشک تماس گرفته و اگر جراحی سینه یا کاشت سینه انجام داده اند، به وی بگویند. زنان در دوران بارداری ممکن است دچار آبریزش یا احتقان بینی یا خون ریزی بینی شوند. آن ها در اثر افزایش هورمون های حاملگی و خون در بدن ایجاد شده و باعث می شود پوشش بینی زنان باردار ملتهب و یا خشک شود و خون ریزی کند. زنان درصورتی که بخواهند از آبریزش بینی جلوگیری کنند، می توانند راه کارهای زیر را انجام دهند: مقدار زیادی آب بنوشند. از قطره های نمکی بینی استفاده کنند. برای افزایش رطوبت هوا در خانه از یک مرطوب کننده هوا استفاده کنند. زنان در بارداری اگر خون ریزی بینی دارند: مستقیم بنشینند و به سمت جلو تکیه دهند. از طریق دهان نفس بکشند و بینی خود را به مدت تا دقیقه بگیرند. اگر خون وارد دهان شد، آن را تف کنند. بلع آن ممکن است معده زنان باردار را ناراحت کند. یبوست در دوران بارداری شایع است. یبوست زمانی رخ می دهد که زنان باردار دفع مدفوع ندارند و یا مدفوع آن ها سفت می شوند. یبوست در دوران بارداری می تواند ناشی از هورمون های حاملگی و وزن رحم در حال رشد باشد که روی هضم زنان باردار ت ثیر می گذارد. کارهایی که زنان باردار می توانند برای رفع یبوست در دوران بارداری انجام دهند، عبارتند از: آب زیادی بنوشند. آب میوه (مخصوصا آب آناناس) نیز می تواند کمک کند. غذا هایی که فیبر زیادی دارند مانند میوه، سبزیجات، لوبیا، نان سبوس دار و ماکارونی و غلات سبوس بخورند. چندین بار در روز چند وعده غذایی کوچک میل کنند. هضم مقادیر کمتری از غذا ممکن است آسانتر باشد. پیاده روی کنند و در مورد هرگونه مکمل مصرفی، به خصوص یک مکمل آهن، با پزشک مشورت کنند. آهن زیاد می تواند منجر به یبوست شود. زنان باردار اگر طی روز هیچ دفع مدفوع نداشته اند، فورا با پزشک تماس بگیرند. خستگی به معنای واقعا خسته بودن و داشتن انرژی کمی است. ممکن است در اواخر بارداری خیلی زود احساس خستگی کنند. احتمال دارد زنان باردار را از خواب بیدار کند. بدن زنان باردار هورمون های بارداری را تولید کرده و حتی در هنگام خواب نیز انرژی زیادی استفاده می کنند. ممکن است شب هنگام خواب احساس گرسنگی کنند و یا حتی باید برای دستشویی رفتن از خواب بیدار شوند. احتمال دارد استرس بیشتری نسبت به قبل از بارداری احساس کنند. استرس می تواند باعث احساس خستگی شود. راهکارهایی که زنان باردار می توانند برای کمک به کاهش احساس خستگی انجام دهند، عبارتند از: غذاهای سالم بخورند. در طول روز مقدار زیادی آب بنوشند اما چند ساعت قبل از خواب شبانه آب نخورند. سعی کنند هر روز به اندازه کافی استراحت کنند و صبح زود از خواب بیدار شوند. در صورت امکان، در طول روز چرت کوتاه داشته باشند. فعالیت هایی را که ضروری نیستند و یا باعث خستگی آن ها می شوند را کاهش دهند. از شریک زندگی، خانواده و دوستان خود بخواهند که به آن ها در کار های خانه یا انجام امور کمک کنند. بهداشت خواب در بارداری برای داشتن یک خواب شبانه خوب زنان در دوران بارداری بهتر است: اتاق خواب آن ها ساکت و راحت باشد. قبل از رفتن به رختخواب، دوش یا حمام گرم بگیرند. یک بالش زیر شکم و دیگری زیر وسط پا های خود قرار دهند و بخوابند. تمریناتی مثل یوگا را انجام دهند تا به آرامش قبل از خواب کمک کند. کافیین، به خصوص قبل از خواب مصرف نکنند. کافیین دارویی است که در مواردی مانند قهوه، چای، سودا، شکلات و برخی نوشیدنی ها و دارو های انرژی زا یافت می شود. کافیین باعث تحریک مغز و احساس بیداری خواهد شد. چندین ساعت در بدن می ماند، بنابراین مصرف آن را در بعد از ظهر یا عصر محدود کنند. در دوران بارداری، برخی از هورمون ها و جنین در حال رشد می تواند هضم را کندتر کرده و باعث نفخ، برآمدگی و دفع گاز شود. زنان برای کاهش نفخ در دوران بارداری می توانند: در طول روز چندین وعده غذایی کوچک میل کنند. قبل از مصرف هرگونه دارویی برای کمک به تسکین نفخ با پزشک صحبت کنند. غذا هایی که باعث نفخ می شوند مانند غذا های سرخ شده یا چرب، لوبیا، کلم، گل کلم و لبنیات مانند شیر و پنیر را مصرف نکنند. مصرف مواد غذایی و نوشیدنی های گازدار مانند نوشابه را محدود کنند. در صورت مشاهده علایم زیر فورا به مرکز فوریت های پزشکی مراجعه کنند: اسهال شدید خون در مدفوع حالت تهوع و استفراغ فشاری که باعث احساس انقباضات متناوب در شکم و لگن می شود. سردرد در دوران بارداری به ویژه در سه ماهه اول شایع است. سردرد غالبا در اثر هورمون های حاملگی، استرس یا تنش بدن ناشی از حمل وزن اضافی در طول بارداری ایجاد می شوند. برخی راهکار برای کمک به تسکین سردرد در دوران بارداری، عبارتند از: هر شب خوب بخوابند. در طول روز استراحت کنند. پارچه ای مرطوب را روی سر یا پشت گردن خود بگذارند. غذاهای سالم بخورند، آب زیادی بنوشند و هر روز کاری فعال انجام دهند. سعی کنند استرس خود را کاهش دهند و تکنیک های آرامش، مانند تنفس عمیق، یوگا و ماساژ را امتحان کنند. زنان بهتر است تشخیص دهند چه عواملی باعث سردرد آن ها می شود. محرک های اصلی سردرد دود سیگار، غذا های خاص و فشار چشم می باشند. هنگامی که محرک های خود را شناختند، از آن ها پرهیز کنند. زنان باردار در صورت بروز شرایط زیر با پزشک تماس بگیرند: سردرد، بعد از افتادن یا ضربه زدن به سر بوجود آمده باشد. سردرد همراه با تب، تغییرات بینایی، اختلال در گفتار، خواب آلودگی، بی حسی یا عدم هوشیاری باشد. سردرد با ترشح بینی، درد و فشار زیر چشم یا درد دندان همراه است. که احتمال دارد علایم عفونت سینوس ها باشد. سردرد شدید است و یا سر درد مداومی که از بین نمی رود. سردردهای شدید در دوران بارداری می تواند علامت پره اکلامپسی باشد. پره اکلامپسی می تواند بعد از هفته بیستم بارداری رخ دهد. این زمانی است که یک زن فشار خون بالا داشته باشد و سردرد شدید علایم فشار خون بالا باشد و نشان دهد که برخی از اعضای بدن به درستی کار نمی کنند. سوزش سر دل یک احساس دردناک و سوزش در گلو یا قفسه سینه است. زمانی رخ می دهد که مواد غذایی یا اسید معده به داخل مری زنان باردار برگردد. سوزش سر دل در دوران بارداری شایع است زیرا هورمون های بارداری دریچه بین معده و مری را شل می کنند و رحم در حال رشد بر معده فشار می آورد. برای تسکین سوزش سر دل در دوران بارداری، زنان بهتر است: هنگام خواب سر خود را روی بالش های بلند قرار دهند. مایعات بیشتری را بین وعده های غذایی و کمتر با وعده های غذایی بنوشند. به جای وعده غذایی بزرگ، روزانه پنج یا شش وعده غذایی کوچک میل کنند. آخرین وعده غذایی خود را تا ساعت قبل از خوابیدن بخورند. الکل ننوشند. نوشیدن در دوران بارداری می تواند مشکلات جدی برای جنین ایجاد کند. از خوردن غذا هایی که باعث سوزش سردل می شوند مانند غذا های چرب، غذا های پرادویه، محصولات مرکبات (مانند پرتقال) و شکلات خودداری کنند. بواسیر، رگ های متورم داخل رکتوم (جایی که مدفوع بدن را ترک می کند) هستند. بواسیر خارش دار و دردناک می باشند. در دوران بارداری، آن ها به دلیل افزایش جریان خون در ناحیه لگن و فشار به رگ های رحم در حال رشد ایجاد می شوند. یبوست می تواند آن ها را بدتر کند. برای جلوگیری از بواسیر در دوران بارداری بهتر است، زنان راهکار های زیر را رعایت کنند: غذاهایی که فیبر زیادی دارند مانند میوه، سبزیجات، لوبیا، نان سبوس دار و ماکارونی و غلات سبوس بخورند. برای مدت طولانی ننشینند. بلند شوند و حرکت کنند. اگر خون ریزی یا درد شدید دارند، سریعا با پزشک تماس بگیرند. گرفتگی ساق پا در زانو های زنان باردار در سه ماهه دوم و سوم شایع است. گرفتی اغلب در شب رخ می دهند و می توانند زنان باردار را از خواب بیدار کنند. علت دقیق گرفتگی عضلات پا در دوران بارداری مشخص نیست. اما برای پیشگیری از گرفتگی پا: آب زیادی بنوشند. کفش های راحت و بدون پاشنه بپوشند. زانوی خود را به سمت پایین ماساژ دهند. پای خود را به سمت بالا و پایین خم کنند. قبل از رفتن به رختخواب، پاهای خود را بکشند. غذاهایی بخورند که منیزیم زیادی دارند. منیزیم ماده معدنی است که از مواد غذایی دریافت می کنند. کمبود منیزیم در بدن می تواند باعث گرفتگی پا شود. غذاهایی که منیزیم زیادی در آن ها وجود دارد نان سبوس دار و ماکارونی، لوبیا، آجیل، دانه ها و میوه های خشک هستند. مکمل منیزیم، مصرف نکنند. اگر گرفتگی پا زیاد رخ می دهد و باعث درد شدید و با تورم، قرمزی، تغییرات پوستی یا عضلات ضعیف همراه است به پزشک مراجعه کنند. تنگی نفس وقتی احساس می شود که هنگام نفس کشیدن فرد نمی تواند هوای کافی را وارد ریه های خود کنند. ممکن است در اواخر بارداری، وقتی کودک بزرگ شده و روی دیافراگم زنان باردار فشار می آورد، چنین احساسی ایجاد شود. برای کمک به آسان تر شدن تنفس زنان باردار بهتر است: اگر سیگار می کشند، حتما آن را ترک کنند. صاف بنشینند یا بایستند تا ریه های آن ها باز تر شوند. هوای تمیز را تنفس کنند. از در معرض قرار گرفتن در برابر دود سیگار و سایر آلاینده های هوا خودداری کنند. ممکن است دندان ها و لثه ها در دوران بارداری تغییر کنند. زنان در دوران بارداری مهم است که دندان ها و لثه های خود را سالم نگه دارند تا عفونی نشوند. عفونت ها در دوران بارداری می تواند مشکلاتی را برای زنان باردار و کودک مانند افزایش خطر ابتلا به زایمان زودرس را ایجاد کند. تغییرات دندان و لثه معمولی شامل موارد زیر است: اسید موجود در دهان می تواند باعث از بین رفتن مینای دندان ها و حتی پوسیدگی دندان شود. لثه های زنان باردار احتمال دارد حساس و ملتهب شوند و هنگام مسواک زدن یا نخ دندان، خون ریزی کنند. ممکن است دندان های زنان باردار شل شود. زیرا هورمون های بارداری که به شل شدن عضلات برای زایمان کمک می کنند، می تواند باعث شل شدن بافتی که دندان ها را در جای خود نگه می دارد، شود. برای تسکین هرگونه درد که امکان دارد با تغییر دندان ها و لثه ها همراه باشد، زنان باردار بهتر است: از یک مسواک نرم تر استفاده کنند. دهان خود را با آب نمک گرم بشویند. معاینات منظم دندان پزشکی حتی در دوران بارداری انجام دهند. اطمینان حاصل کنند که دندان پزشک می داند که او باردار است. زنان در دوران بارداری ممکن است در دوران بارداری به خصوص در اوایل بارداری و در هفته های آخر قبل از تولد کودک نیاز به ادرار کردن بیشتر داشته باشند. با رشد کودک، وزن او روی مثانه زنان باردار فشار می آورد. هنگام سرفه، خندیدن، عطسه یا ورزش احتمال دارد ادرار رها شود. در صورت نیاز تکرر ادرار اغلب زنان باردار می توانند: از نوشیدن قهوه، چای، نوشابه و نوشیدنی هایی که کافیین در آن ها وجود دارد، پرهیز کنند. حدود تا ساعت قبل از خوابیدن نوشیدن مایعات را متوقف کنند. ادرار خود را نگه ندارندبا خم شدن به جلو، مثانه به طور کامل خالی می گردد. برای تقویت عضلات کنترل کننده جریان ادرار، تمرینات کگل را انجام دهند. برای انجام آن ها، عضلات مورد استفاده را منقبض کنند. ماهیچه ها را به مدت ثانیه محکم نگه داشته و سپس رها کنند. تمرینات کگل همچنین به آماده سازی عضلات برای زایمان کمک می کند. اگر عفونت ادراری درمان نشود می تواند منجر به عفونت جدی تر یا زایمان زودرس شود. علایم UTI شامل موارد زیر است: تب خون در ادرار درد یا سوزش هنگام ادرار کردن ترشحات واژن شفاف، سفید یا چسبنده در دوران بارداری طبیعی است، که با باز شدن رحم در بالای مهبل ایجاد می شود. تخلیه غیر طبیعی ترشحات واژن می تواند نشانه عفونت باشد. عفونت ها می توانند در دوران بارداری مشکلات جدی ایجاد کنند. اگر زنان ترشحات واژن با بوی بد و همراه با خارش و درد دارند، به پزشک مراجعه کنند. بسیاری از خانم های حامله پایشان ورم پیدا می کند. تورم در اثر هورمون های حاملگی، افزایش مایعات بدن و فشار جنین بر روی رگ ها ایجاد شود. فشار روی رگ می تواند باعث ایجاد برآمدگی، خارش، کبودی در پا شود که به آن گفته می شود. علی رغم ظاهر ناخوشایند واریس، معمولا مشکلی ایجاد نمی شود. در بارداری اول احتمال واریس بیشتر است. برای کمک به تسکین واریس و تورم در پاها، مچ پا و پا بهتر است: برای مدت طولانی روی پاهای خود نایستند. وقتی نشسته اند، پای خود را بالا نگه دارند. یک بسته یخی را روی مناطق متورم قرار دهند. وقتی دراز کشیده اند، پاهای خود را روی بالش بگذارند. در سمت چپ خود بخوابند. این باعث می شود تا وریدی که خون را از قسمت های پایین بدن به قلب زنان باردار بازمی گرداند، فشار وارد کند. جوراب واریس بپوشند. جوراب های واریس می تواند به کنترل تورم کمک کند. از جوراب هایی که باند محکم الاستیک دارند استفاده نکنند. اگر تورم شدید یا ناگهانی دارد، سریعا با پزشک تماس بگیرند. منبع: |
به انسداد در یک یا هر دو لوله (حالب) که ادرار را از کلیه ها به مثانه منتقل می کند، انسداد سیستم ادراری گفته می شود. انسداد می تواند ناگهانی یا به طور تدریجی در طولانی مدت رخ دهد. انسداد احتمال دارد کل سیستم ادراری (کلی) و یا فقط بخشی از مجاری ادراری (جزیی) را در گیر کند. انسداد بعضی اوقات فقط یک کلیه را درگیر می کند، اما انسداد سیستم ادراری ممکن است هر دو کلیه را تحت ت ثیر قرار دهد. انسداد در هر کجای سیستم ادراری می تواند به مجاری ادراری فشار وارد کرده و باعث کند شدن جریان ادرار شود. انسداد مجاری ادراری قابل درمان است. اما اگر درمان نشود، علایم می توانند از نظر شدت شامل موارد زیر شود: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علایم خفیف درد تب عفونت علایم شدید اختلال در عملکرد کلیه (عفونت شدید خون) مرگ شیوع انسداد مجاری ادراری شیوع انسداد مجاری ادراری بسته به علت از در تا در متغیر است. در کودکان، انسداد عمدتا به دلیل نقص هنگام تولد در سیستم ادراری ایجاد می شود. شیوع آن در مردان، به ویژه افراد مسن تر از سال، بعلت بزرگ شدن غده پروستات بیشتر است. شایع ترین علل کلی انسداد سیستم ادراری عبارتند از: ناهنجاری های ساختاری و نقایص مادرزادی مانند دریچه های قسمت پشتی مجرای ادرار (به نام دریچه های پیشابراه پشتی) تشکیل سنگ در کلیه یا مجاری ادراری یا هر نقطه از سیستم ادراری بسیاری از دلایل احتمالی انسداد مجاری ادراری موارد زیر را شامل می شود: پولیپ ها در حالب لخته خون در حالب تومورها در مجرای ادرار یا در نزدیکی آن اختلالات عضلات یا اعصاب داخل مجرای مثانه جمع شدن انتهای تحتانی مجرای ادرار به مثانه (حالبوسل) خیم پروستات ( BPH ) یا، تومورها و سنگ ها تومور، آبسه و کیست مثانه، گردن رحم، رحم، پروستات یا سایر اندام های لگن تشکیل بافت فیبروز داخل یا اطراف مجرای ادرار ناشی از جراحی، پرتودرمانی یا داروها (خصوصا متیسرسید) هر دو کلیه می تواند در دوران بارداری اتفاق بیفتد زیرا بزرگ شدن رحم مجرای ادرار را تحت فشار قرار می دهد. تغییرات هورمونی در دوران بارداری ممکن است باعث کاهش انقباضات عضلانی شود. این حالت که معمولا نامیده می شود، با پایان دوران بارداری برطرف می شود، اگرچه لگن و مجاری کلیه ممکن است پس از آن تا حدودی از هم فاصله بگیرند. علایم انسداد سیستم ادراری به علت، محل و مدت زمان انسداد بستگی دارد. وقتی انسداد ناگهانی شروع شود و مثانه، مجرای ادرار و یا کلیه را تحریک کند، معمولا باعث درد می شود. اگر کلیه ملتهب شود، می تواند باعث قولنج یا درد شدید کلیه شود. قولنج کلیوی یک درد ناگهانی بین دنده ها و لگن می باشد که هر چند دقیقه یک بار احساس می شود و بعد از بین می رود. ممکن است درد به بیضه یا ناحیه واژن انتشار یابد و منجر به تهوع و استفراغ شود. انسداد مجرای ادرار، میزان ادرار را کاهش نمی دهد. اما انسداد مجرا در هر دو کلیه می تواند میزان ادرار را متوقف یا کاهش دهد. انسداد مجرای ادرار یا مثانه ممکن است باعث درد، فشار و تحریک مثانه شود. در انسدادی که بطور تدریجی ایجاد می شود احتمال دارد علایمی بروز نکند، یا باعث علایمی مانند خستگی و احساس درد در ناحیه پهلو شود. بعضی اوقات، سنگ کلیه به طور موقت مجرای ادرار را مسدود می کند و باعث ایجاد درد می شود. افرادی که عفونت ادراری دارند ( UTI ) احتمال دارد در ناحیه مثانه یا کلیه دچار چرک یا خون در ادرار، تب و ناراحتی شوند. در صورت داشتن علایم زیر سریعا به پزشک مراجعه کنید: درد شدید خون در ادرار مشکل در خروج ادرار درد همراه با تب و لرز درد همراه با حالت تهوع و استفراغ انسداد سیستم ادراری می تواند در جنین متولد نشده باعث بروز مشکلات ادراری شود. یکی از علایم انسداد در جنین، کاهش سطح مایعات آمنیوتیک در رحم است، زیرا ادرار از اجزای مایع آمنیوتیک است. جنینی که دارای انسداد است قادر به ادرار کردن نیست و در این صورت سطح مایعات آمنیوتیک در رحم پایین تر از حد طبیعی شده و منجر به عوارضی در جنین یا زایمان می شود. انواع مختلف انسداد مجرای ادراری، دلایل متفاوتی دارند که برخی از آن ها در بدو تولد بطور مادرزادی وجود دارند، عبارتند از: تکثیر مجرای ادرار که احتمال شیوع آن در بدو تولد بیشتر است، باعث می شود که دو حالب در یک کلیه تشکیل شود. مجرای ادرار دوم می تواند کاملا طبیعی باشد. اگر هر دو حالب به درستی کار نکند، ادرار می تواند به کلیه برگردد و باعث بروز مشکلات کلیوی شود. ناهنجاری در اتصال مجرای ادرار به مثانه یا کلیه می تواند باعث التهاب کلیه ها شود. این ناهنجاری می تواند مادرزادی باشد یا با رشد عادی در کودکان در اثر آسیب یا زخم یا در موارد نادر بوسیله تومور ایجاد شود. اتصال غیر طبیعی بین مجرای ادرار و مثانه می تواند باعث برگشت مجدد ادرار به کلیه ها شود. اگر مجرای ادرار خیلی باریک باشد و اجازه ندهد که ادرار به طور عادی جریان یابد، ممکن است منجر به ایجاد یک برآمدگی کوچک در مجرای ادراری شود. برآمدگی می تواند جریان ادرار را مسدود کرده و باعث بازگشت ادرار به کلیه و احتمالا آسیب کلیه شود. این اختلال نادر هنگامی رخ می دهد که بافت فیبری به دلایل مختلف مانند سرطان یا عوارض مصرف برخی داروها (مانند داروهای میگرن) در ناحیه پشت شکم رشد کرده و با انسداد مجرای ادرار و باعث برگشت مجدد ادرار به کلیه ها شود. تشخیص زودرس انسداد سیستم ادراری بسیار مهم است، زیرا بیشتر موارد انسداد، قابل درمان هستند و در صورت عدم درمان می تواند منجر به آسیب برگشت ناپذیر کلیه شود. اغلب پزشکان قبل از تولد هنگام سونوگرافی های معمولی، اختلالات انسداد مجرای ادراری را تشخیص می دهند. پزشکان غالبا پس از تولد سونوگرافی دیگری برای ارزیابی مجدد کلیه ها توصیه می کنند. اگر پزشک مشکوک به انسداد سیستم ادراری شده باشد، امکان دارد برخی از آزمایش های جانبی و اسکن ها را برای تشخیص بهتر ارایه دهد. برخی از این آزمایشات عبارتند از: پزشک به منظور تشخیص عملکرد کلیه، نمونه های خون و ادرار را برای علایم عفونت و وجود کراتینین بررسی می کند. در اسکن هسته ای کلیه، مواد رنگی که حاوی مقداری ماده رادیواکتیو می باشد به بازو، تزریق می شود. با استفاده از یک دوربین ویژه که می تواند مواد رادیواکتیویته را تشخیص دهد تصاویری تهیه می شود که این تصاویر به پزشک کمک می کند تا سیستم ادراری را بررسی و ارزیابی کند. یک لوله کوچک همراه با دوربین و نور، از طریق یک برش کوچک در مجرای ادراری شما قرار می گیرد. سیستم نوری به پزشک اجازه می دهد داخل مجرای ادرار و مثانه را مشاهده کند. سی تی اسکن تصاویر مقطعی از کلیه ها، حالب و مثانه شما تهیه می کند و روشی بسیار دقیق به ویژه در شناسایی سنگ کلیه می باشد. MRI شکمی از یک میدان مغناطیسی و امواج رادیویی برای ایجاد تصاویر دقیق از اندام ها و بافت هایی که سیستم ادراری شما را تشکیل می دهند، استفاده می کند. تصویربرداری با رزونانس مغناطیسی ( MRI ) به اندازه سونوگرافی یا سی تی اسکن دقیق نیست، اما در موارد خاص برای جلوگیری از قرار گرفتن در معرض اشعه، از MRI به جای سی تی اسکن و سونوگرافی استفاده می شود. سایر آزمایشات تصویربرداری، مانند سیستورتروگرافی ( VCUG ) ، برای شناسایی محل انسداد در کودکانی که انسداد مثانه یا مجرای ادرار دارند، استفاده می شود. سیستورتروگرافی می تواند تشخیص دهد که چه موقع ادرار از مثانه به داخل مجرای ادرار جریان می یابد و باعث ایجاد عفونت و انسداد می گردد. سونوگرافی از ناحیه پشت اندام های شکمی به پزشک اجازه می دهد کلیه ها و مجاری ادرار شما را مشاهده کند. با آندوسکوپ انعطاف پذیر خاص ( می تواند برای بررسی مجرای ادرار، پروستات و مثانه استفاده شود. آندوسکوپ سفت و سخت یا انعطاف پذیر طولانی تر می تواند به مجاری ادراری یا کلیه منتقل شود تا نقاط انسداد را مشخص کند. به طور معمول، ادرار با فشار بسیار کمی از کلیه ها خارج می شود. در صورت انسداد جریان ادرار، ادرار به سمت کلیه برمی گردد و باعث التهاب کلیه و افزایش فشار بر روی ساختارهای داخلی آن می شود که به آن هیدرونفروز می گویند. فشار زیاد ناشی از انسداد در نهایت می تواند به کلیه آسیب برساند و باعث از بین رفتن عملکرد آن و نارسایی کلیه شود. هنگامی که جریان ادرار مسدود می شود، احتمال تشکیل سنگ های کلیوی بیشتر می شود. انسداد جریان ادرار باعث ایجاد عفونت هم می شود. زیرا باکتری هایی که وارد مجاری ادراری می شوند نمی توانند از بدن خارج شوند. همچنین اگر انسداد در هر دو کلیه رخ دهد، باعث نارسایی کلیه خواهد شد. انسداد طولانی مدت مجاری ادرار می تواند باعث اختلال در انقباضات عضلانی ریتمیک شود. این عضله ها به طور عادی ادرار را از کلیه به مثانه منتقل می کند. انسداد جزیی و کلی باعث بروز مشکلات یکسان می گردند، اما بیشتر آن ها، به ویژه آسیب کلیه، هنگام بروز انسداد کلی، شدیدتر می شوند. پیش آگهی انسداد سیستم ادراری بستگی به این دارد که یک یا هر دو کلیه شما مبتلا شده باشند یا فقط یک کلیه درگیر شده است. در افرادی که تنها یک کلیه دچار انسداد شده، کمتر احتمال ابتلا به انسداد سیستم ادراری مزمن وجود دارد. کسانی که انسدادهای مکرر در یک یا هر دو کلیه دارند، احتمال دارد آسیب های کلیوی بیشتری را تجربه کنند. انسداد معمولا رفع می شود، اما در صورت عدم درمان، می تواند باعث آسیب کلیه شود. اما در بیشتر مواقع یک کلیه با عملکرد طبیعی برای حفظ بدن کافی می باشد. بروز نارسایی دایمی کلیه به ندرت دیده می شود، مگر اینکه هر دو کلیه برای مدت طولانی یا چند هفته مسدود شده باشند. پیش آگهی همچنین بستگی به علت انسداد دارد. به عنوان مثال، یک عفونت درمان نشده بیشتر از سنگ کلیه باعث آسیب کلیه می شود. معمولا درمان با هدف رفع علت انسداد انجام می شود. به عنوان مثال، اگر مجرای ادرار به دلیل بزرگ شدن خوش خیم یا سرطانی پروستات مسدود شده باشد، درمان می تواند شامل داروهایی مانند هورمون درمانی برای سرطان پروستات، عمل جراحی یا باز کردن مجرای ادرار با سیستم های گشاد کننده باشد. درمان ممکن است شامل مصرف آنتی بیوتیک ها برای معالجه عفونت های مرتبط باشد. انسداد مجرای ادراری در صورتی که باعث درد شدید شود، نیاز به درمان فوری برای خارج کردن ادرار و رفع موقت مشکلات ناشی از انسداد دارد. در این مواقع پزشک ممکن است روش های درمانی زیر را توصیه کند: سوند، اتصال لوله از طریق مجرای ادرار به مثانه برای تخلیه ادرار استنت مجرای ادرار، استفاده از یک لوله تو خالی در داخل مجرای ادرار نفروستومی جلدی، استفاده ازیک لوله درپشت کمر برای تخلیه کردن مستقیم کلیه برای دفع سنگ هایی که جریان ادرار در مجرای ادرار یا کلیه را مسدود می کند، ممکن است سایر روش های درمانی مانند لیتوتریپسی یا جراحی آندوسکوپی مورد نیاز باشد. اگر علت انسداد به سرعت درمان نشود، به خصوص اگر عفونت، نارسایی کلیه یا درد شدید وجود داشته باشد، مجاری ادراری ملتهب می شود. در صورت بروز هیدرونفروز حاد که در اثر انسداد ایجاد شود، می توان ادرار را با اتصال یک لوله نرم از طریق پشت به کلیه (لوله نفروستومی) تخلیه کرد. عوارض لوله نفروستومی یا استنت مجاری ادراری می تواند شامل جابجایی لوله و عفونت باشد. اگر محل انسداد مجرای ادراری باشد باید به سرعت بهبودی یابد، پزشک می تواند برای تخلیه ادرار، سوند لاستیکی نرم را درون مثانه قرار دهد. استنت یک لوله شبکه مانند است که در داخل مجرای ادرار یا کلیه باز می شود. استنت زدن می تواند راه حلی برای مجرای ادرار باشد که به علت زخم یا دلایل دیگر باریک شده است و به طور معمول با استفاده از داروهای بی حسی موضعی انجام می شود. جراحی انسداد مجرای ادرار احتمال دارد از طریق یکی از این روش های جراحی انجام شود: از طریق یک لوله کوچک با نور و دوربین انجام می شود. جراح یک یا چند برش کوچک از طریق پوست ایجاد می کند تا لوله و سایر ابزارهای مورد نیاز برای جراحی را وارد سیستم ادراری کند. جراحی باز که طی آن جراحی از طریق یک برش در شکم شما انجام می گیرد. عمده ترین تفاوت در بین این روش های جراحی، زمان ریکاوری بعد از عمل و تعداد و اندازه برش های مورد استفاده برای انجام جراحی است. متخصص اورولوژی، نوع و بهترین روش جراحی برای معالجه وضعیت را تعیین می کند. قبل از مراجعه به پزشک می توانید لیستی از موارد زیر را یادداشت کنید: علایم و اطلاعات شخصی کلیدی، از جمله استرس های اساسی، تغییرات اخیر زندگی و سابقه پزشکی خانواده تمام داروها، ویتامین ها یا مکمل های دیگری که مصرف می کنید از جمله دوزها برای انسداد مجرای ادراری، سوالات اساسی که باید از پزشک بپرسید عبارتند از: به چه آزمایشاتی نیاز دارم؟ بهترین گزینه درمانی من چیست؟ چه عاملی باعث ایجاد علایم من می شود؟ آیا محدودیت هایی وجود دارد که باید رعایت کنم؟ آیا وضعیت من احتمالا موقتی است یا احتمال دارد بیماری من برگردد؟ پزشک احتمالا چندین سوال از شما خواهد پرسید. برخی از این سوالات عبارتند از: علایم شما چقدر شدید است؟ چه زمانی علایم شما شروع شد؟ آیا سابقه خانوادگی در بروز بیماری کلیوی دارید؟ آیا علایم شما مداوم بوده یا بطور موقت بروز می کنند؟ فکر می کنید چه عاملی باعث بهتر یا بدتر شدن علایم شما می شوند؟ منابع: |
سردرد های جنسی ناشی از فعالیت های جنسی به خصوص ارگاسم می باشد ممکن است با افزایش هیجانات جنسی، احساس درد شدید در سر و گردن ایجاد شود سردرد قبل یا در حین ارگاسم سردرد ناگهانی و شدید است که شیوع بیشتری دارد هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بیماری عروق کرونر داخل جمجمه ناهنجاری های التهاب ناشی از برخی عفونت ها خون ریزی به دیواره شریان منتهی به مغز استفاده از برخی داروها مانند قرص های ضد بارداری هم می توانند باعث سردرد جنسی گردد. در برخی افراد، هر دو نوع سردرد کسل کننده و منفجره با هم ترکیب می شوند بیشتر این سردرد ها حداقل چند دقیقه و برخی دیگر ممکن است ساعت ها یا حتی دو تا سه روز طول بکشند بسیاری از افرادی که سردرد جنسی دارند، طی چند ماه آن ها را به صورت دوره ای تجربه می کنند و بعد از آن ممکن است تا یک سال دچار سردرد نشوند حداکثر نیمی از کل مبتلایان به این بیماری طی یک دوره شش ماهه آن ها را تجربه می کنند مغز می تواند به پزشک در تشخیص هرگونه علت اصلی سردرد کمک کند در طی، از یک میدان مغناطیسی و امواج رادیویی برای تهیه تصاویر مقطعی از ساختار در مغز استفاده می شود در آنژیوگرام، یک لوله نازک و انعطاف پذیر از طریق رگ خونی معمولا از کشاله ران وارد بدن می شود و تا شریانی در گردن ادامه پیدا می کند بعد از آن مواد رادیواکتیو به داخل لوله تزریق شده و با یک دستگاه اشعه ایکس، تصاویری از شریان ها در گردن و مغز گرفته می شود به چه آزمایشاتی نیاز دارم؟ بهترین دوره درمان یا پیشگیری برای من کدامند؟ چه عاملی باعث ایجاد علایم یا وضعیت من می شود؟ آیا محدودیت هایی وجود دارد که باید آن ها را رعایت کنم؟ آیا جایگزین دیگری برای دارویی که تجویز می کنید وجود دارد؟ آیا علت احتمالی دیگری برای علایم یا وضعیت من وجود دارد؟ آیا وضعیت من احتمالا موقتی است یا در طولانی مدت ادامه پیدا می کند و وخیم تر می شود؟ آیا علایمی غیر از درد وجود دارد؟ کی برای اولین بار دچار سردرد جنسی شدید؟ آیا سردرد های شما مداوم بوده یا گاه به گاه بروز می کنند؟ فکر می کنید چه چیزی باعث بهتر و یا بدتر شدن سردرد های شما می شود؟ آیا کسی در خانواده نزدیک شما میگرن یا سردرد های مرتبط با فعالیت جنسی را تجربه کرده است؟ سردرد های ارگاسم ممکن است ناشی از انتشار سریع رگ های خونی در مغز و یا فشار خون بالا در حین ارگاسم باشد سردرد در طول رابطه جنسی معمولا بی ضرر است و احتمال دارد بدون درمان از بین برود بعضی از افراد فقط یک بار به سردرد ارگاسم دچار می شوند، اما برخی دیگر ممکن است در طی چند ماه به طور مکرر آن ها را تجربه کنند گزینه های درمانی سردرد های ارگاسم شامل داروهای ضد درد و داروهای بدون نسخه هستند |
بیوفیدبک روشی است که می توان برای کنترل برخی از عملکرد های غیر ارادی بدن، یاد گرفت. در طول این متد، شما به گیرنده های برقی متصل هستید که به کمک آن ها شما می توانید اطلاعات بدن خود را دریافت کنید. بیوفیدبک ممکن است شامل کنترل کردن مواردی مانند ضربان قلب، فشار عضلات، جریان خون، تحمل درد و فشار خون باشد. هدف از بیوفیدبک اغلب ایجاد تغییرات ظریف در بدن است که منجر به اثرات مطلوب آرامش بخشی عضلات خاص، کند شدن ضربان قلب یا تنفس یا کاهش احساس درد می شود. توصیه انجمن روان شناسی کاربردی و بیوفیدبک انجمن روان شناسی کاربردی و بیوفیدبک، این روش را به عنوان روشی تعریف می کند که به فرد اجازه می دهد که فعالیت فیزیولوژیکی خود را تغییر داده تا سلامت و عملکردش بهبود یابد. با بیوفیدبک اغلب می توان سلامت جسمی، عاطفی و روانی خود را بهبود بخشیده و برای مدیریت بهتر علایم یک بیماری استفاده کرد. بیوفیدبک انواع مختلفی دارد. پزشک بسته به مشکلات و اهداف سلامتی شما ممکن است از روش های مختلفی برای استفاده در روش های بیولوژیکی استفاده کند. انواع بیوفیدبک هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید شما باند های در اطراف سینه و شکم برای کنترل میزان تنفس و الگوهای آن می پوشید. شما می توانید کنترل بیشتری بر روی میزان تنفس خود داشته باشید. این روش می تواند برای بهبود برخی اختلالات مختلف از جمله و مفید باشد. در این روش درمانی از گیرنده های انگشت یا گوش با دستگاهی که برای تشخیص تغییر حجم خون استفاده می شود استفاده می شود. گیرنده ها ممکن است روی قفسه سینه، قسمت تحتانی تنه یا مچ دست قرار گیرد، از الکتروکاردیوگرافی ( ECG ) برای اندازه گیری ضربان قلب و نحوه ضربان قلب استفاده می کنند. پاسخ گالوانیک پوست، که به عنوان هدایت پوست نیز شناخته می شود، شامل اندازه گیری میزان عرق روی سطح پوست است. پاسخ پوست گالوانیک، یک روش مفید برای تشخیص سطح برانگیختگی هیجانی می باشد. چون تحریک عاطفی به راحتی باعث تعریق می شود. هرچه هیجانی تر شوید، هدایت پوست و میزان عرق کردن بیشتر می شود. با بکار بردن دستگاه اندازه گیری فشار خون و از طریق تکنیک های آرامش بیماری را درمان می کنند. با نصب گیرنده های روی پوست کاهش جریان خون پوست را تشخیص و هشدار می دهد. از آنجا که احتمال دارد فرد در مواقع استرس، افت دمای بدن را تجربه کند، چنین دستگاه هایی هنگام شروع احساس استرس هشدار می دهند. نروفیدبک امواج مغزی، شامل استفاده از الکتروانسفالوگرافی ( EEG ) برای اندازه گیری فعالیت موج مغز است. گیرنده های پوست سر به یک دستگاه EEG ADHD (بیش فعالی) ، درد، اعتیاد، اضطراب، افسردگی و سایر اختلالات مورد استفاده قرار می گیرد. در بیوفیدبک تنش عضلانی، گیرنده ها در نقاط مختلفی روی بدن قرار گرفته و به دستگاه الکترومیوگرافی ( EMG ) متصل می شوند. الکترومیوگرافی با مشاهده فعالیت الکتریکی که منجر به انقباض عضلات می شود، تغییرات در تنش ماهیچه ها را به مرور زمان تشخیص می دهد. می توان در کلینیک های فیزیوتراپی، مراکز درمانی و بیمارستان ها آموزش بیوفیدبک را یاد گرفت. تعداد زیادی از دستگاه ها و برنامه های بیوفیدبک نیز برای مصارف خانگی در بازار عرضه می شوند، از جمله: برخی از انواع این دستگاه با استفاده از یک یا چند گیرنده متصل به انگشتان یا گوش، تغییرات فیزیولوژیکی در بدن، مانند فعالیت ضربان قلب و تغییرات پوستی را اندازه می گیرند. گیرنده ها به رایانه وصل می شوند. دستگاه ها با استفاده از گرافیک های رایانه ای و دستورالعمل ها، به فرد کمک می کنند تا استرس خود را شناسایی کرده و تنفس خود را تندتر کرده، عضلات خود را شلتر کند و افکار مثبت خود را درباره توانایی مقابله با استرس یادآوری نماید. مطالعات نشان می دهد که دستگاه ها ممکن است در بهبود پاسخ ها در هنگام استرس و ایجاد احساس آرامش موثر باشند. نوع دیگری از درمان استفاده از پیشانی بندی است که در هنگام مدیتیشن فعالیت مغز را تحت نظر دارد. اطلاعات هر جلسه را می توان در رایانه یا دستگاه تلفن همراه ذخیره کرد تا بتوان پیشرفت فرد را با گذشت زمان پیگیری کرد. دستگاه ها با گیرنده روی کمر بر تنفس نظارت دارد و الگوهای تنفس را با استفاده از یک برنامه قابل بارگیری ردیابی می کند. اگر فرد تنش شدیدی داشته باشد، برنامه می تواند هشدار دهد، و فعالیت های تنفسی هدایت شده را برای کمک به احیای آرامش ارایه می دهد. با این حال، سازمان غذا و دارو بسیاری از دستگاه های بیوفیدبک که برای مصارف خانگی به بازار عرضه می شوند را تایید نمی کند. قبل از انجام آزمایش آن در خانه، انواع دستگاه ها را با تیم مراقبت خود در میان بگذارید تا بهترین گزینه را پیدا کنید. مانند سایر روش های درمانی، استفاده از بیوفیدبک هم احتمال دارد، عوارضی برای شما داشته باشد ممکن است این روش برای همه مناسب نباشد، بنابراین مهم است که قبل از تعیین اینکه آیا بهترین انتخاب برای وضعیت شماست، مزایا و خطرات آن را در نظر بگیرید. بنابراین برخی از دلایل باید هنگام استفاده از بیوفیدبک در نظر گرفت. از آنجا که بیوفیدبک غیر آسیب زننده است، ممکن است در شرایطی که سایر درمان ها موثر نبوده و یا افرادی که قادر به مصرف برخی داروهای خاص نیستند، استفاده شود. آموزش بیوفیدبک همچنین می تواند به عنوان بخشی از یک روش درمانی مورد استفاده قرار گیرد. مردم غالبا برای تقویت سایر درمان ها، از این روش استفاده می کنند. شما با آموزش و یادگیری بیوفیدبک می توانید استرس خود را بهتر مدیریت کنید. بیوفیدبک، علاوه بر کمک به مدیریت استرس و سایر بیماری ها، همچنین می تواند مزایای سلامت روان دیگری داشته باشد و به فرد کمک کند تکنیک های جدیدی را برای مدیریت اضطراب و پاسخ های عاطفی خود یاد بگیرد. چنین آموزش هایی همچنین می تواند به شما کمک کند تا مسیولیت سلامتی خود را بر عهده گرفته و احساس قدرت و کنترل بیشتری داشته باشید. بیوفیدبک به دلایل زیر در بین مردم محبوبیت زیادی دارد: غیر آسیب زننده افزایش مزایا و تاثیرات داروها جایگزین برای دارو و کاهش مصرف داروها کمک به زنان باردار که قادر به مصرف دارو نیستند. کاربرد بیوفیدبک بیوفیدبک با کمک به شناسایی عضلات تنگ و سپس آموزش آرامش در عضلات، به تسکین ناراحتی درد مانند کمردرد، درد شکم، اختلالات مفصل گیجگاهی فکی ( TMJ ) و فیبرومیالژیا کمک می کند. برای رفع درد، با این روش می تواند به افراد در هر سنی، از کودکان تا بزرگترها کمک کد. یکی از بهترین موارد استفاده شده برای بیوفیدبک است. تنش و استرس عضلانی می تواند باعث میگرن و انواع دیگر سردردها شود و علایم سردرد را بدتر کند. شواهد خوبی وجود دارد که نشان می دهد که این درمان می تواند عضلات را شل کرده و استرس را کاهش دهد تا هم فرکانس و هم شدت سردرد را کاهش دهد. به نظر می رسد این متد هنگامی که با داروها ترکیب می شود برای سردردها بسیار مفید است. تسکین اضطراب یکی از رایج ترین موارد استفاده از این متد است. بیوفیدبک به شما امکان می دهد در هنگام استرس و اضطراب از واکنش های بدن خود آگاه شوید. سپس می توانید یاد بگیرید که چگونه آن پاسخ ها را کنترل کنید. این روش می تواند به افرادی که در کنترل ادرار مشکل دارند کمک کند. بیوفیدبک می تواند برای زنان در یافتن و تقویت عضلات کف لگن که تخلیه مثانه را کنترل می کنند، مفید باشد. پس از چندین جلسه بیوفیدبک، زنان مبتلا به بی اختیاری ممکن است بتوانند نیاز فوری خود به ادرار و تعداد حوادثی که دارند را کاهش دهند. بیوفیدبک همچنین می تواند به کودکانی که تخت را خیس می کنند، و همچنین به افرادی که بی اختیاری مدفوع دارند کمک کند. برخلاف داروهای مورد استفاده در درمان بی اختیاری، بیوفیدبک عوارض جانبی ندارد. اگرچه به نظر می رسد که این روش فشار خون را کمی کاهش می دهد، بیوفیدبک به اندازه دارو برای کنترل فشار خون موثر نیست. سایر کاربردهای بیوفیدبک شامل: صدمه آسم صرع یبوست بیماری رینود سکته مغزی روماتیسم مفصلی زنگ در گوش (وزوز گوش) عوارض جانبی شیمی درمانی اختلال مفصل تمپوروماندیبولر ( TMJ ) بیماری انسدادی مزمن ریوی ( COPD ) اختلال کمبود توجه/بیش فعالی ( ADHD ) بیوفیدبک به طور کلی بی خطر است، اما ممکن است برای همه مناسب نباشد. دستگاه های بیوفیدبک می تواند به طور صحیح روی افرادی که شرایط خاصی دارند، از جمله مشکلات ریتم قلب یا شرایط خاص پوستی کار نکنند. حتما ابتدا با پزشک در مورد آن مشورت کنید. برای بیوفیدبک شما نیازی به آماده سازی ویژه ندارید. قبل از شروع درمان، سوالات زیر را از یک پزشک بیوفیدبک بپرسید: آموزش و تجربه شما چیست؟ آیا دارای مجوز یا ثبت نام هستید؟ آیا تجربه تهیه بیوفیدبک برای شرایط من را دارید؟ فکر می کنید چند جلسه بیوفیدبک نیاز داشته باشم؟ هزینه آن چیست و آیا بیمه درمانی آن را پوشش می دهد؟ در طی یک جلسه بیوفیدبک، یک درمانگر حسگرهای الکتریکی را به قسمت های مختلف بدن شما متصل می کند. این گیرنده ها ممکن است برای نظارت بر امواج مغزی، دمای پوست، فشار عضلات، ضربان قلب و تنفس شما استفاده شود. این اطلاعات از طریق علایمی مانند تغییر در مانیتور، صدای بوق زدن یا چراغ چشمک زن، به شما منتقل می شود. علایم به شما می آموزند که با تغییر افکار، احساسات یا رفتار خود، واکنش های بدن خود را تغییر داده یا کنترل کنید و می تواند به شرایطی که شما به دنبال معالجه هستید کمک کند. هدف نهایی استفاده از این روش یادگیری و کاربرد این تکنیک ها در خانه به تنهایی است. یک جلسه بیوفیدبک معمولی تا دقیقه طول می کشد. طول و تعداد جلسات با توجه به شرایط شما و تعیین می شود. یک دوره معمولی از درمان اغلب شامل تا جلسه است، گاهی تا جلسه نیز لازم می شود. این تکنیک ممکن است به شما در کنترل علایم بیماری کمک کند و یا میزان داروی مصرفی را کاهش دهد. می توان تکنیک های آن را را به تنهایی تمرین کرد. بدون مشورت با پزشک، درمان را متوقف نکنید. این متد روش ایمنی است، اما شما همیشه باید قبل از شروع با پزشک یا درمانگر در مورد گزینه های خود صحبت کنید. بیوفیدبک لزوما برای همه مناسب نیست و ممکن است. در صورت تمایل به استفاده از این روش، ضمن بررسی مجوز مرکز، از هزینه ها هم مطلع شوید. این هزینه ها بسته به آموزش، صلاحیت و تجربه درمانگر متفاوت است. تعدادی دستگاه بیوفیدبک خانگی گرانقیمت در بازار وجود دارد. منابع: |
پستان از چهار بافت اصلی ساخته شده است که شامل بافت چربی، مجاری شیر، غدد و بافت همبند می باشد. بافت چربی در معرض نوسانات حجم شیر قرار دارد که می تواند باعث التهاب پستان و در اغلب موارد همراه با احساس درد شدید و یا حساسیت پستان شود. سایر تغییرات بافت پستان هم می تواند منجر به تورم و التهاب پستان شوند. التهاب با درد پستان، سوزش، قرمزی و به ندرت با تب و لرز همراه است. ماستیت، التهاب بافت پستان است که بعضی اوقات منجر به عفونت می شود. التهاب پستان، بیشتر از همه در زنان شیرده (ماستیت شیر دهی) ت ثیر می گذارد. اما ماستیت در زنانی که شیر نمی دهند و حتی در مردان هم می تواند رخ دهد. التهاب پستان بیشتر در شش هفته اول پس از زایمان دیده می شود، اما ممکن است در طول دوران شیر دهی نیز اتفاق بیفتد. اما شیر دهی در صورت وجود این عارضه باید ادامه پیدا کند. به طور کلی هیچ خطری برای نوزاد ایجاد نمی کند و باعث انتقال باکتری از شیر مادر به نوزاد نمی شود. با این حال، برخی از نوزادان ممکن است از طعم شیر پستان آلوده، احتمالا به دلیل افزایش مقدار سدیم آن بیزار باشند. با درمان زودرس ماستیت و ادامه شیر دهی می توان از بروز عوارض جانبی مانند آبسه جلوگیری کرد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید شیری که در پستان باقی مانده است دلیل اصلی این عارضه است. دلایل دیگر آن عبارتند از: اگر پستان در هنگام تغذیه کودک به طور کامل از شیر تخلیه نشود، ممکن است یکی از مجاری شیر مسدود شوند. انسداد مجاری پستان باعث تجمع شیر و ایجاد التهاب و عفونت پستان می شود. این وضعیت باعث حساسیت موضعی در پستان، سفتی و یا قرمزی پستان می شود و احتمال دارد یک توده یک میلی متری دردناک و سفید روی نوک پستان دیده شود. به نظر می رسد علت اصلی آن رشد بیش از حد بافت پستان یا تجمع ذرات یا مواد چربی باشد. در این مواقع شیر دهی مکرر، استفاده از کیسه های آب گرم، دوش گرفتن و اغلب ماساژ دادن منطقه آسیب دیده به سمت نوک پستان می تواند در کاهش التهاب مفید باشد. باید از پوشیدن لباس و کرست تنگ خودداری شود. باکتری هایی که در سطح پوست و دهان کودک شما وجود دارد، می توانند از طریق ترک در پوست نوک پستان یا از طریق باز شدن مجرای شیر وارد مجاری شیر شوند. شیری که در پستان باقی مانده است می تواند، زمینه پرورش باکتری ها را فراهم می کند. نوک پستان ها ممکن است نشانه اولیه بیماری التهاب پستان باشد. برفک (عفونت مخمر) می تواند در دهان کودک ایجاد شود و به نوک پستان ها و مجاری پستان مادر انتقال یابد. در صورت بروز علایم زیر ممکن است دچار عفونت مخمر شوید. درد شدید پستان در بین تغذیه کودک نوک پستان هایی که قرمز به نظر می رسند. درد در ناحیه نوک پستان در حین و بعد از شیر دهی اگر علایمی از ورم پستان دارید که به رغم درمان از بین نمی روند. این وضعیت همچنین می تواند با شروع ناگهانی درد یا سوزش در هنگامی شیر دهی، شروع شود. اگر زن علایم عفونت مخمر داشته باشد، باید هر دو نوک پستان و دهان کودک باید برای عفونت برفک بررسی شوند. درمان برفک مستلزم این است که هم شما و هم کودک تحت درمان قرار بگیرید، حتی اگر کودک شما علایمی نداشته باشد. ناهنجاری های دهان در نوزادان (به عنوان مثال شکاف لب یا کام) ممکن است منجر به تروما به نوک پستان شود و خطر التهاب پستان را افزایش دهد. عوامل خطر برای التهاب پستان شامل موارد زیر است: تغذیه نادرست کاشت یا پروتز پستان کرست سفت یا محکم سیستم ایمنی بدن ضعیف خستگی بیش از حد و استرس تراشیدن موهای اطراف نوک پستان سابقه التهاب پستان در هنگام شیر دهی روش نادرست شیر دهی و ایستاده شیر دادن نوک پستان های پوسته پوسته شده یا ترک خورده آسیب به نوک پستان، مانند سوراخ شدن یا وضعیت پوستی مانند اگزما علایم التهاب پستان می تواند به طور ناگهانی ظاهر شود. این ها شامل موارد زیر است: احساس بیماری ضخیم شدن بافت یا توده پستان احساس درد شدید پستان موقع لمس قرمزی پوست، اغلب به صورت دایره ای شکل درد یا احساس سوزش به طور مداوم یا هنگام شیر دهی ورم پستان می تواند بدون عفونت یا همراه با آن بروز کند. اگر التهاب بدون عفونت باشد، معمولا در اثر ترشح شیر ایجاد می شود. التهاب ناشی از شیر باقی مانده در پستان منجر به التهاب و عفونت به طور همزمان می شود که شیوع بیشتری دارد. چون شیر راکد محیطی را فراهم می کند که باکتری ها ممکن است در آن رشد کنند. برای تشخیص، پزشک معاینه فیزیکی کاملی را انجام می دهد و در مورد علایم سوالاتی از بیمار می پرسد. اگر بیمار مبتلا به عفونتی بود که با درمان بهبود نمی یابد، ممکن است پزشک آزمایش کشت شیر مادر را انجام دهد. برای انجام آن، فرد یک نمونه کوچک از شیر پستان آسیب دیده خود را روی یک سواب استریل فشار می دهد. نتایج کشت به پزشک کمک می کند تا علت را تشخیص داده و باکتری های خاصی که باعث عفونت می شوند را پیدا کرده و آن را درمان می کند. در بعضی موارد، بیش از یک دوره مصرف آنتی بیوتیک برای درمان عفونت پستان نیاز می باشد. اگر بیماری با آنتی بیوتیکی درمان نشود، ممکن است از نتایج کشت برای یافتن موثرترین آنتی بیوتیک استفاده گردد. یک شکل نادر از سرطان پستان (سرطان التهابی پستان) همچنین می تواند باعث قرمزی و التهاب شود که در ابتدا می تواند با بیماری التهاب پستان اشتباه گرفته شود. پزشک ممکن است ماموگرافی یا سونوگرافی یا هر دو را برای تشخیص این دو از هم دیگر توصیه کند. اگر علایم و نشانه ها حتی بعد از اتمام دوره آنتی بیوتیک ادامه یابد، ممکن است به بیوپسی برای تایید یا رد کردن تشخیص سرطان پستان نیاز داشته باشد. اما ابتلا به التهاب پستان خطر ابتلا به سرطان پستان را افزایش نمی دهد. یکی از شایع ترین عوارض ورم پستان، است. اما با توجه به فواید شیر مادر شما باید به شیر دهی خود ادمه دهید. این عارضه در صورت عدم درمان یا به دلیل مجرای مسدود شده، می تواند باعث ایجاد مجموعه چرکی ( در پستان شود. علایم آبسه پستان شامل موارد زیر است: ناحیه ای قرمز رنگ روی پستان علایم شبیه آنفولانزا که رو به وخامت باشد. برآمدگی پستان که سخت و دردناک می باشد. آبسه را می توان با سونوگرافی تشخیص داد و معمولا برای تخلیه به جراحی نیاز دارد. برای جلوگیری از این عارضه، به محض بروز علایم التهاب پستان با پزشک مشورت کنید. درمان التهاب پستان، ممکن است شامل موارد زیر باشد: در صورت ابتلا به عفونت، معمولا یک دوره روزه آنتی بیوتیک مورد نیاز است. مهم است که تمام داروهای طبق دستور پزشک مصرف شود تا احتمال بازگشت بیماری به حداقل برسد. اگر التهاب پستان بعد از مصرف آنتی بیوتیک برطرف نشد، باید به پزشک مراجعه کرد. پزشک ممکن است یک مسکن بدون نسخه را تجویز کند. در صورت ابتلا به التهاب پستان، ادامه شیر دهی بی خطر است. شیر دهی در حقیقت به پاکسازی عفونت کمک می کند. برای کمک و پشتیبانی مداوم، پزشک می تواند فرد را به یک مشاور شیر دهی ارجاع دهد. پیشنهادات مربوط به تنظیم روش های شیر دهی ممکن است شامل موارد زیر شود: آسپرین مصرف نشود. موقعیت های شیر دهی تغییر یاید. از لباس یا کرست تنگ استفاده نشود. ماساژ پستان برای هرگونه انسداد لازم است. استراحت کافی و مصرف مایعات زیاد، ضروری است. در هنگام شیر دهی از ناحیه آسیب دیده به سمت نوک پستان، ماساژ داده شود. در صورت استفاده از پروتزهای موقت، باید آن ها را مرتب تعویض کرد تا خشک و تمیز شوند. از پر شدن طولانی مدت پستان ها با شیر جلوگیری شود و پستان ها به موقع تخلیه شود. قبل از شیر دادن به کودک، یک دستمال مرطوب را حدود دقیقه روی پستان آسیب دیده قرار گیرد. این کار را حداقل بار در روز انجام شود. چون باعث افزایش جریان شیر در پستان می شود. اگر عفونت از پستان آلوده تخلیه شد، باید نوک پستان را به آرامی شست و کامل خشک کرد. یک پد یکبار مصرف روی پستان و زیر کرست قرار گیرد تا ترشحات را جذب کند. گرم کردن پستان با کیسه های گرم قبل از تغذیه باعث تحریک جریان شیر و تسکین درد و التهاب می شود. اگر از بسته های یخ استفاده می شود، باید یخ را روی کرست یا لباس قرار گیرد. یخ را نباید مستقیما روی پوست لخت قرار داد. برای جلوگیری از عوارض التهاب پستان بهتر است راهکار های زیر را رعایت شود: در هنگام تغذیه، موقعیت شیر دادن تغییر کند. کودک در حین تغذیه کاملا به پستان چسبیده باشد. در هنگام شیر دادن شیر به طور کامل از پستان تخلیه شودد. هنگام تغذیه به کودک اجازه دهید قبل از تغییر دادن پستان، یک پستان را کاملا خالی کند. منابع: |
هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بیماری گلومرولی پرفشاری خون کلیوی بیماری کلیه پلی کیستیک عوارض دیابت (نفروپاتی دیابتی) سندرم کوشینگ مشکلات تیرویید افزایش هورمون آلدوسترون (تومور نادر در غده فوق کلیوی که باعث افزایش تولید هورمون های آدرنالین و نورآدرنالین می شود) انسداد آیورت آپنه خواب یا قطعی نفس در خواب بارداری: بارداری می تواند فشارخون موجود را بدتر و یا ایجاد کند (فشارخون ناشی از بارداری یا پره اکلامپسی) داروها و مکمل ها: داروهای مختلف نسخه ای مانند داروهای تسکین دهنده درد، قرص های ضد بارداری، داروهای ضد افسردگی و داروهای مورد استفاده بعد از پیوند عضو می توانند فشارخون بالا را در بعضی از افراد ایجاد یا تشدید کنند فشارخون بالا بدون چاقی فشارخون بالا بدون سابقه خانوادگی فشارخون بالا که به داروهای فشارخون پاسخ نمی دهد فشارخون بالا ناگهانی قبل از سن سالگی یا بعد از سالگی فشارخون بسیار بالا، شامل فشارخون سیستولیک بیش از میلی متر جیوه یا فشارخون دیاستولیک بیش از میلی متر جیوه التهاب بدن تغییر در وزن رشد غیر طبیعی مو علایم پوستی روی شکم جریان غیر طبیعی خون در کلیه ها کدام نوع دستگاه فشارخون برای من بهتر است؟ آیا باید فشارخون خودم را در خانه بررسی کنم؟ به نظر شما چه چیزی باعث فشارخون بالا من شده است؟ آیا فشارخون بالا من موقتی است یا طولانی مدت ادامه دارد؟ آیا جایگزینی عمومی برای دارویی که برای من تجویز می کنید وجود دارد؟ به چه نوع تست هایی نیاز دارم؟ آیا این آزمایشات به آمادگی خاصی نیاز دارد؟ آیا محدودیت های مربوط به رژیم غذایی یا فعالیتی وجود دارد که باید رعایت کنم؟ چه تغییراتی می توانم در سبک زندگی ایجاد کنم که به کاهش فشارخون کمک کند؟ چه درمان های برای ایجاد فشارخون بالا وجود دارد و کدام یک را توصیه می کنید؟ شرایط سلامتی دیگری دارم، چگونه می توانم به بهترین شکل این شرایط را با هم مدیریت کنم؟ آیا اخیرا وزن بدن شما تغییر کرده است؟ آیا بستگان شما مبتلا به دیابت یا کلیه هستند؟ آیا شما علایم غیر طبیعی را تجربه کرده اید؟ چه نمک زیاد در رژیم غذایی خود استفاده می کنید؟ آیا تا به حال در خانواده شما کسی به فشارخون بالا مبتلا شده است؟ اگر بله، آیا می دانید دلیل اصلی فشارخون بالا در خانواده شما چیست؟ |
، یک ماده چربی است که در خون شما وجود دارد. بدن برای ساخت سلول های سالم به کلسترول نیاز دارد، اما کلسترول زیاد می تواند خطر ابتلا به بیماری های قلبی را افزایش دهد. با افزایش کلسترول خون، ممکن است رسوبات چربی در رگ های خونی ایجاد شود. سرانجام، این رسوبات رشد کرده و می تواند باعث تشکیل لخته خون و حمله قلبی یا سکته مغزی شود. افزایش کلسترول خون می تواند جنبه ارثی داشته باشد، اما اغلب نتیجه انتخاب های ناسالم شیوه زندگی می باشد. یک رژیم غذایی سالم، ورزش منظم و گاهی اوقات دارو می تواند به کاهش افزایش کلسترول خون کمک کند. کلسترول از طریق خون، به پروتیین ها متصل می شود. به ترکیب پروتیین ها و کلسترول، لیپوپروتیین گفته می شود. بر اساس لیپوپروتیین حامل انواع مختلفی از کلسترول وجود دارد، که عبارتند از: یا کلسترول "بد"، ذرات کلسترول را به بدن شما منتقل می کند. کلسترول LDL در دیواره شریان های شما ایجاد شده و آن ها را تنگ و باریک می کند. یا کلسترول "خوب"، کلسترول اضافی را جمع می کند و آن را به کبد برمی گرداند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید همچنین پانل لیپیدها تری گلیسیرید، نوعی چربی خون را اندازه گیری می کنند. داشتن سطح بالای تری گلیسیرید می تواند خطر ابتلا به بیماری های قلبی را افزایش دهد. عواملی که می توانند خطر کلسترول بد را افزایش دهند، عبارتند از: ( BMI ) یا بیشتر، ممکن است شما را در معرض خطر افزایش کلسترول خون قرار دهد. HDL یا کلسترول "خوب" بدن کمک می کند در حالی که اندازه ذرات تشکیل دهنده LDL یا کلسترول "بد" را افزایش می دهد، و باعث کاهش کلسترول خون می شود. HDL یا کلسترول "خوب" را کاهش دهد. LDL نخواهد بود. قند خون بالا باعث بروز کلسترول خطرناک بنام لیپوپروتیین با چگالی بسیار کم ( VLDL ) می شود. قند خون بالا همچنین به غشای عروقی شما آسیب می رساند. افزایش کلسترول خون هیچ علایمی ندارد. آزمایش خون تنها روش تشخیص آن است. اگر نتایج آزمایش شما مطلوب نباشد، ممکن است پزشک آزمایشات مکرر را تجویز کند. پزشک احتمال دارد در صورت داشتن سابقه خانوادگی کلسترول بالا، بیماری قلبی یا سایر عوامل خطرناک مانند سیگار کشیدن، دیابت یا فشار خون بالا، آزمایشات جانبی را پیشنهاد دهد. آزمایش خون برای بررسی سطح کلسترول به نام پانل لیپید یا پروفایل لیپید به طور معمول انجام می گیرند، که عبارتند از: کلسترول کل کلسترول LDL کلسترول HDL تری گلیسیریدها (نوعی چربی در خون) برای اندازه گیری دقیق بهتر است تا ساعت قبل از آزمایش خون چیزی (به غیر از آب) نخورید و ناشتا باشید. ( dL ) خون اندازه گیری می شود. برای تفسیر نتایج آزمون، از این دستورالعمل های عمومی استفاده کنید. دستورالعمل ها در کشورهای مختلف، کمی متفاوت هستند. الف اندازه گیری کلسترول کل ب اندازه گیری کلسترول LDL ج اندازه گیری کلسترول HDL د اندازه گیری تری گلیسیرید موسسه ملی قلب، ریه و خون یک آزمایش غربالگری کلسترول برای اکثر کودکان، در سنین تا سالگی و آزمایش غربالگری دیگری در سنین تا سالگی توصیه می کند. اگر فرزند شما سابقه خانوادگی بیماری قلبی یا سابقه شخصی چاقی یا دیابت را دارد، پزشک ممکن است آزمایش کلسترول زودتر یا بیشتری را ارایه دهد. تغییرات سبک زندگی مانند ورزش و خوردن رژیم غذایی سالم اولین خط درمان در برابر افزایش کلسترول خون هستند. اما اگر این تغییرات مهم در شیوه زندگی را ایجاد کرده اید و سطح کلسترول خون بالا شما همچنان بالا باشد، پزشک احتمال دارد دارو تجویز کند. انتخاب دارو به شرایط مختلفی از جمله عوامل خطرزای شخصی، سن، وضعیت سلامتی و عوارض جانبی احتمالی دارو بستگی دارد. انتخاب های رایج شامل موارد زیر است: استاتین ها داروهای تری گلیسیرید بالا مکمل های اسید چرب امگا مهار کننده های جذب کلسترول رزینهای اتصال دهنده اسیدهای صفراوی داروهای تزریقی مهار کننده های PCSK اگر تصمیم به مصرف مکمل های بدون نسخه گرفتید، بهتر است با پزشک مشورت کنید. مکمل های اسید چرب امگا می تواند بر روی سایر داروهای مورد استفاده ت ثیر بگذارد. بیشتر داروهای کلسترول باعث عوارض جانبی اندکی می شوند. نام دارو فواید عوارض جانبی احتمالی و احتیاط رژیم غذایی و ورزش بهترین درمان اولیه برای کودکان سال و بالاتر می باشذ که افزایش کلسترول خونی دارند و یا چاق هستند. برای کودکان بالاتر از سال مبتلا به کلسترول بسیار بالا، ممکن است داروهای کاهش دهنده کلسترول تجویز شود. رژیم غذایی می تواند نقش مهمی در کاهش کلسترول شما داشته باشد. برخی از غذاها برای بهبود کلسترول و محافظت از قلب شما، عبارتند از: بلغور جو دوسر حاوی فیبر محلول است، که باعث کاهش کلسترول لیپوپروتیین ( LDL ) با چگالی کم و کلسترول "بد" می شود. فیبر محلول همچنین در غذاهایی مانند لوبیا، جوانه بروکسل، سیب و گلابی یافت می شود. روزانه تا گرم یا بیشتر فیبر محلول، کلسترول LDL شما را کاهش می دهد. یک وعده غلات صبحانه همراه با جو دوسر یا سبوس جو دوسر تا گرم فیبر فراهم می کند. اگر میوه، مانند موز یا انواع توت ها اضافه کنید، فیبر بیشتری دریافت خواهید کرد. ماهی چرب دارای مقادیر زیادی اسیدهای چرب امگا است، که می تواند باعث کاهش تری گلیسیرید ها و همچنین فشار خون شما شده و خطر ایجاد لخته خون را کاهش می دهد. در افرادی که قبلا حملات قلبی داشته اند، اسیدهای چرب امگا ممکن است خطر مرگ ناگهانی را کاهش دهند. اسیدهای چرب امگا بر میزان کلسترول LDL ت ثیر نمی گذارد. اما به دلیل مزایای قلبی دیگر این اسیدها، انجمن قلب آمریکا توصیه می کند حداقل دو وعده ماهی در هفته میل کنید. پخت یا کباب کردن ماهی از اضافه کردن چربی های ناسالم جلوگیری می کند. بالاترین میزان اسیدهای چرب امگا در: شاهرخ ماهی تن ماهی قزل آلا ماهی سالمون ماهی خال مخالی غذاهایی مانند گردو، تخم کتان و روغن کلزا نیز مقادیر کمی اسیدهای چرب امگا دارند. مکمل های امگا و روغن ماهی موجود است. قبل از مصرف هرگونه مکمل با پزشک مشورت کنید. بادام و سایر آجیل های درختی می توانند کلسترول خون را بهبود بخشند. یک رژیم غذایی همراه با گردو می تواند خطر عوارض قلبی را در افراد با سابقه حمله قلبی کاهش دهد. همه آجیل ها کالری بالایی دارند، بنابراین تعداد انگشت شماری به سالاد اضافه کرده و یا به عنوان میان وعده مصرف کنید. آووکادو، منبع مهمی از مواد مغذی و همچنین اسیدهای چرب اشباع نشده است. تحقیقات نشان می دهد که اضافه کردن یک آووکادو در روز به رژیم غذایی سالم قلب می تواند به بهبود سطح کلسترول LDL در افرادی که دارای اضافه وزن یا چاقی هستند کمک کند. سعی کنید برش های آووکادو را به سالاد و ساندویچ خود اضافه کرده یا آن ها را به عنوان یک غذای جانبی میل کنید. در رژیم خود از روغن زیتون به جای سایر چربی ها استفاده کنید. می توانید سبزیجات را در روغن زیتون آب کرده، آن را به عنوان سس سالاد با سرکه مخلوط کنید. می توانید هنگام پختن گوشت از روغن زیتون به عنوان جایگزین کره نیز استفاده کنید. استرول ها و استنول ها موادی هستند که در گیاهان یافت می شوند و مانع از جذب کلسترول می شوند. غذاهایی که با استرول ها یا استنول ها تقویت شده اند در دسترس هستند. مارگارین و آب پرتقال با استرول های گیاهی اضافه شده می توانند به کاهش کلسترول LDL کمک کنند. اضافه کردن گرم استرول به رژیم غذایی شما هر روز می تواند کلسترول LDL شما را تا درصد کاهش دهد. کشک به عنوان یک مکمل هم LDL و کلسترول کل و هم فشار خون را کاهش می دهد. بهره‌مندی کامل از این غذاها به تغییرات دیگری در رژیم و شیوه زندگی شما نیاز دارد. یکی از مفیدترین تغییرات محدود کردن چربی های اشباع و ترانس شما می باشد. چربی های اشباع، مانند آن هایی که در گوشت، کره، پنیر و سایر لبنیات پر چرب هستند، کلسترول شما را بالا می برند. کاهش مصرف چربی های اشباع به کمتر از درصد کل کالری دریافتی روزانه شما می تواند کلسترول LDL شما را تا درصد کاهش دهد. چربی های ترانس، که بعضا در برچسب های مواد غذایی به عنوان "روغن نباتی هیدروژنه جزیی" ذکر شده اند، اغلب در مارگارین ها و کوکی ها، کراکرها و کیک های خریداری شده در فروشگاه مورد استفاده قرار می گیرند. چربی های ترانس سطح کلسترول بدن را بالا می برند. تغییرات سبک زندگی که کلسترول شما را کاهش دهد در وهله اول می تواند از بروز افزایش کلسترول خون جلوگیری کند. برای کمک به جلوگیری از افزایش کلسترول خون، می توانید راهکارهای زیر را رعایت کنید: حفظ وزن سالم مدیریت استرس ترک سیگار و نوشیدن الکل پرهیز از مصرف چربی های حیوانی ورزش منظم در بیشتر روزهای هفته (حداقل دقیقه) رژیم غذایی کم نمک مبتنی بر میوه ها، سبزیجات و غلات کامل برای آمادگی بیشتر قبل از قرار ملاقات خود با پزشک لیستی از علایم احتمالی و اطلاعات شخصی کلیدی، از جمله سابقه خانوادگی افزایش کلسترول خون، بیماری عروق کرونر، سکته مغزی، فشار خون بالا یا دیابت را یادداشت کنید. نام تمام داروها، ویتامین ها یا مکمل هایی که مصرف می کنید را بنویسید. در مورد افزایش کلسترول خون، برخی از سوالات اساسی که باید از پزشک بپرسید، عبارتند از: به چه آزمایشاتی نیاز دارم؟ بهترین روش درمانی کم کدامند؟ چند بار به آزمایش کلسترول نیاز دارم؟ شرایط پزشکی دیگری هم دارم، چگونه می توانم آن ها را همزمان کنترل کنم؟ منابع: |
سارکوپنیا به معنای واقعی کلمه به معنای "عدم گوشت" است که شامل از بین رفتن توده عضلانی بدن و جایگرینی آن با چربی می باشد. سارکوپنیا بیشتر به دلیل روند طبیعی پیری رخ می دهد. این کاهش عضله با خطر عواقب جانبی مانند ناتوانی جسمی، کیفیت پایین زندگی و مرگ همراه است. سارکوپنیا یک بیماری شایع و وابسته به سن تلقی می شود که از قدرت ماهیچه ای خودشان را از دست می دهند. به همین علت مت سفانه، افرادی که به سارکوپنیا مبتلا هستند در مقایسه با افراد عادی، امید به زندگی کمتری دارند. سارکوپنیا می تواند در توانایی فرد برای انجام کارهای روزمره مانند بالا رفتن از پله ها، بلند کردن اجسام و راه رفتن ت ثیر داشته باشد. اگرچه برخی از دلایل سارکوپنیا نتیجه طبیعی پیری می باشد. اما برخی علت های آن قابل پیشگیری و کنترل است. در حقیقت، یک رژیم غذایی سالم و ورزش منظم می تواند سارکوپنیا را معکوس کند و طول عمر و کیفیت زندگی فرد را افزایش دهد. در برخی از افراد می توان علت اصلی سارکوپنیا را شناسایی کرد. در موارد دیگر، هیچ دلیل واضحی برای بیماری تشخیص داده نمی شود. بر اساس علت اصلی، دسته بندی دیگری از سارکوپنیا به عنوان سارکوپنیا اولیه و سارکوپنیا ثانویه می تواند مفید باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید انواع سارکوپنیا وابسته به سن است و هیچ علت آشکار دیگری ندارد. از شرایط جانبی دیگر ناشی می شود. با افزایش سن، تغییرات خاصی در بدن رخ می دهد که در میزان و شدت سارکوپنیا نقش دارند. به عنوان مثال، هرچه فرد سالمندتر شده، توانایی بدن او در تولید پروتیین های رشد کاهش یافته و سلول های عضلانی فرد کوچک تر می شوند. علاوه بر آن، تغییرات هورمونی وابسته به سن مانند سطح تستوسترون و فاکتور رشد انسولین می تواند به کاهش حجم عضلات منجر شود. عوامل خطر سارکوپینا اگرچه پیری شایع ترین علت سارکوپنیا است، اما عوامل دیگر نیز می توانند در این زمینه دخالت داشته باشند. عدم استفاده از عضلات یکی از محرک های اصلی سارکوپنیا است که منجر به پوکی سریع تر عضلات و ضعیف شدن آن ها می شود. استراحت بیش از حد و یا بی تحرکی بعد از آسیب دیدگی یا بیماری می تواند منجر به از دست دادن سریع عضله ها شود. بی تحرکی می تواند به یک چرخه معیوب تبدیل شود. قدرت عضله را کاهش داده، باعث خستگی بیشتر می شود و بازگشت به فعالیت طبیعی را دشوارتر می کند. رژیم غذایی با کالری و پروتیین ناکافی منجر به کاهش وزن و کاهش حجم عضلات می شود. مت سفانه رژیم های کم کالری و کم پروتیین، به دلیل تغییر در حس چشایی، مشکلات دندان، لثه و بلع، یا افزایش مشکلات در خرید و پخت و پز با افزایش سن شیوع بیشتری پیدا می کنند. بیماری های مزمن یا طولانی مدت همچنین می تواند منجر به التهاب شده و سیستم دفاعی بدن را مختل کند. در نتیجه باعث از بین رفتن ماهیچه ها شود. به عنوان مثال، یک مطالعه بر روی مبتلایان به التهاب طولانی مدت ناشی از بیماری انسداد مزمن ریوی ( COPD ) نمونه هایی از بیماری های دیگر که باعث التهاب طولانی مدت می شوند، عبارتند از: سوختگی های شدید عفونت های مزمن مانند سل استرس بدن می تواند شیوع ابتلا به سارکوپنیا را افزایش دهد. به عنوان مثال اکثر مبتلایان به بیماری های مزمن کبد، نارسایی قلبی، بیماری مزمن کلیه و سرطان به علت افزایش میزان استرس روی بدن و کم تحرکی، سارکوپنیا را تجربه می کنند. اگرچه سارکوپنیا بیشتر در افراد کم تحرک دیده می شود، اما واقعیت این است در افرادی که از نظر جسمی فعال هستند هم رخ می دهد. محققان معتقدند که عوامل دیگری در پیشرفت آن دخالت دارند، که عبارتند از: کاهش توانایی تبدیل پروتیین به انرژی کمبود کالری یا پروتیین برای حفظ حجم عضلات غلظت پایین برخی از هورمون ها از جمله هورمون رشد، تستوسترون و فاکتور رشد انسولین مانند کاهش سلول های عصبی که مسیول ارسال سیگنال هایی از مغز به عضلات برای شروع حرکت هستند. علایم سارکوپنیا به میزان توده عضلانی فرد بستگی دارد، ولی به طور کلی علایم آن عبارتند از: عدم تعادل ضعف و خستگی کاهش اندازه عضلات از دست دادن استقامت کاهش وزن بدون تلاش و علت خاص با این حال، این علایم می تواند در سایر بیماری ها نیز رخ دهد. اما اگر یک یا چند مورد از این علایم را تجربه می کنید و دلیلی برای بروز آن ها تشخیص نمی دهید، به پزشک مراجعه کنید. از بین رفتن توده عضلانی در سارکوپنیا هم شامل کاهش تعداد فیبرهای عضلانی و هم اندازه آن ها می شود که این دو می توانند باعث آتروفی یا کوچک شدن ماهیچه ها شوند. اگرچه سارکوپنیا به خودی خود نتیجه بهداشت منفی است، اما می تواند عامل خطر برای بروز بسیاری از بیماری ها باشد. سارکوپنیا عامل خطر برای موارد زیر محسوب می شود: سارکوپنیا همچنین ممکن است باعث افزایش خطر سقوط، کاهش استقلال فردی شده و شخص را از مشارکت در فعالیت های بدنی و اجتماعی دور کند. مراحل سارکوپنیا بسته به شدت آن به سه گروه پرسارکوپنیا، سارکوپنیا و سارکوپنیای شدید تقسیم بندی می شود. مرحله پرسارکوپنیا با توده عضلانی کم و بدون ت ثیر بر قدرت عضلانی یا عملکرد بدنی مشخص می شود. این مرحله فقط با تکنیک هایی که توده عضلانی را اندازه گیری می کند قابل تشخیص است. مرحله سارکوپنیا با توده عضلانی کم، به علاوه قدرت عضلانی کم یا عملکرد بدنی پایین مشخص می شود. سارکوپنیا شدید مرحله ای است که با رعایت هر سه معیار تعریف (توده عضلانی، قدرت عضلانی پایین و عملکرد بدنی پایین) همراه است. شناخت مراحل سارکوپنیا ممکن است در انتخاب درمان ها و تعیین اهداف بهبودی مناسب موثر باشد. پزشکان اغلب براساس علایمی که فرد بیان می کند، سارکوپنیا را تشخیص می دهند. در بعضی موارد، پزشک ممکن است یک آزمایش جذب اشعه ایکس انرژی مضاعف ( DXA ) و آزمایش سرعت پیاده روی را برای فرد توصیه کند. DXA X کم انرژی برای اندازه گیری توده اسکلتی استفاده می شود و معمولا برای سنجش تراکم استخوان و آزمایشات پوکی استخوان کاربرد دراد. در حال حاضر، سازمان غذا و دارو هیچ دارویی را برای درمان سارکوپنیا تایید نکرده است. محققان در حال استفاده از تستوسترون و هورمون های رشد هستند تا به افراد کمک شود تا با افزایش سن، توده عضلانی خودشان را حفظ کنند. قوی ترین راه برای مبارزه با سارکوپنیا فعال نگه داشتن عضلات است. ترکیبی از تمرینات هوازی، ورزش های مقاومتی و تمرین تعادل می تواند از ضعیف شدن عضلات جلوگیری و حتی بیماری را معکوس کند. شما برای رسیدن به این هدف حداقل دو تا چهار جلسه تمرین هفتگی نیاز دارید. ورزش، موثرترین روش برای معکوس کردن سارکوپنیا است. تمرینات مقاومت، برای افزایش توده عضلانی و قدرت بهترین تمرین ورزشی هستند. درمان اصلی سارکوپنیا با ورزش، به طور خاص تمرین مقاومت یا تمرین قدرتی است. این فعالیت ها با استفاده از وزنه ها یا باندهای مقاومت می تواند قدرت و استقامت ماهیچه ها را افزایش دهند. آموزش مقاومت می تواند به سیستم عصبی عضلانی و هورمون ها کمک کند. همچنین توانایی یک فرد مسن را در تبدیل پروتیین به انرژی در کمتر از دو هفته بهبود بخشد. تعداد، شدت و فرکانس تمرین مقاومتی برای به دست آوردن بیشترین بازدهی و کاهش خطر آسیب دیدگی مهم است. برای تهیه یک برنامه ورزشی باید به یک فیزیوتراپی یا مربی با تجربه مراجعه کنید. تمرینات مقاومتی شامل وزنه برداری، کشش بدن و زانوها در برابر نوارهای مقاومت بر روی دستگاه وزنه برداری است. ورزش مقاومت مستقیم ترین روش برای افزایش توده عضلانی و جلوگیری از ضعیف شدن آن ها می باشد. انجام تمرینات مقاومت سه بار در هفته باعث افزایش قدرت عضلات می شود. تمرینات تناسب اندام از جمله ورزش های هوازی و تمرین استقامتی باعث افزایش ضربان قلب شده و سارکوپنیا را کنترل می کند. دوچرخه سواری، دویدن یا پیاده روی پنج روز در هفته باعث افزایش حجم عضلات می شود. علاوه بر آن، ترکیبی از تمرینات هوازی و مقاومتی می تواند حتی سارکوپنیا را معکوس کند. با پیاده روی می توان از سارکوپنیا جلوگیری و حتی آن را معکوس کند. شش ماه پیاده روی باعث افزایش توده عضلانی، می شود. حتی استفاده از واکر در افراد مسن احتمال ابتلا به سارکوپنیا را کاهش می دهد. اگر کمبود کالری، پروتیین یا برخی ویتامین ها و مواد معدنی را داشته باشید، ممکن است در معرض خطر بیشتری برای از دست دادن عضلات قرار بگیرید. با این وجود، حتی با نرمال بودن ویتامین ها، دریافت دوزهای بالاتر برخی از مواد مغذی می تواند باعث رشد عضلات یا شود. با افزایش سن برای رشد ماهیچه ها باید پروتیین بیشتری مصرف کنید. آمینواسید لوسین برای تنظیم رشد ماهیچه از اهمیت ویژه ای برخوردار است. منابع غنی از لوسین شامل: کشک گوشت پروتیین سویا ماهی و تخم مرغ برای جلوگیری از سارکوپنیا، در هر وعده غذایی تا گرم پروتیین مصرف کنید. کمبود به سارکوپنیا مربوط می شود، اگرچه دلایل آن کاملا مشخص نشده است. مصرف مکمل های ویتامین D می تواند قدرت عضلات را افزایش و خطر پوکی استخوان را کاهش دهد. مصرف اسید های چرب امگا از طریق غذاهای دریایی یا مکمل ها باعث افزایش رشد ماهیچه ها می شود. مصرف روزانه ماهی همراه با تمرینات مقاومت باعث افزایش قدرت عضلات می شود. اسید های چرب امگا خاصیت ضد التهابی دارند و مستقیما روی رشد عضلات تاثیر می گذارند. کراتین پروتیین کوچکی است که به طور معمول در کبد ساخته می شود. اگرچه بدن به اندازه کافی می تواند از کمبود آن جلوگیری کند، اما کراتین در رژیم غذایی به عنوان یک مکمل می تواند به رشد عضلات کمک کند. کراتین که بیشتر در گوشت وجود دارد اگر به تنهایی و بدون ورزش استفاده شود برای سارکوپنیا مفید نیست اما مصرف آن همزمان با انجام تمرینات مقاومت می تواند تاثیر زیادی در پیشگیری از سارکوپنیا داشته باشد. منابع: |
حساسیت به حیوانات خانگی، یک واکنش آلرژیک به پروتیین های موجود در سلول های پوست، بزاق یا ادرار حیوانات است. علایم حساسیت به حیوانات خانگی شامل موارد متداول در تب یونجه مانند عطسه و آبریزش بینی می باشد. همچنین ممکن است برخی از افراد علایم آسم، مانند خس خس سینه و مشکل در تنفس را تجربه کنند. در اکثر موارد، آلرژی به حیوانات خانگی در اثر قرار گرفتن در معرض پوسته های مرده و جداشده (شوره) از پوست حیوانات خانگی، ایجاد می شود. هر حیوانای می تواند منبع حساسیت باشد، اما آلرژی به حیوانات خانگی بیشتر در گربه ها و سگ ها رایج است. اگر حساسیت به حیوانات خانگی دارید، بهترین راهکار جلوگیری، در معرض قرار نگرفتن حیوانات است. برای رفع علایم و مدیریت ممکن است داروها یا سایر روش های درمانی لازم باشد. هنگامی اتفاق میفتد که سیستم ایمنی بدن فرد به یک ماده خارجی مانند گرده و یا شوره حیوانات خانگی واکنش نشان دهد. سیستم ایمنی بدن پروتیین هایی را تولید می کند که به آنتی بادی معروف هستند. این آنتی بادی ها بدن را در برابر محرک های بیماری زا و عفونت زا محافظت می کنند. در هنگام حساسیت، سیستم ایمنی بدن آنتی بادی هایی بر علیه محرک ها تولید می کند. هنگامی که فرد در معرض آلرژن قرار می گیرد، سیستم ایمنی بدن پاسخ می دهد. علایم التهابی را در قسمت های بینی یا ریه های ایجاد می کند. قرار گرفتن در معرض طولانی مدت یا مداوم در معرض آلرژن می تواند باعث التهاب مزمن شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید آلرژن ها از گربه ها و سگ ها در سلول های پوستی حیواناتی که ریخته می شوند (شوره سر) ، بزاق، ادرار، عرق و روی پشم یا موی آن ها یافت می شوند. شوره یک مشکل خاص است زیرا می تواند برای مدت طولانی در هوا باقی بماند. همچنین به راحتی در مبلمان اثاثه یا لوازم داخلی منزل بچسبد. بزاق حیوانات خانگی می تواند به فرش، ملافه، مبلمان و لباس بچسبد. گربه ها و سگ های به اصطلاح ضدحساسیت ممکن است پشم یا مو و شوره کمتری بریزند، اما هیچ نژادی واقعا ضد حساسیت نیست. حیوانات اهلی جوندگان شامل موش، همستر و خوکچه هندی هستند. آلرژن های ناشی از جوندگان معمولا در مو، شوره، بزاق و ادرار وجود دارد. آلرژن های خرگوش در شوره، مو و بزاق وجود دارد. حساسیت به حیوانات اهلی به ندرت توسط حیواناتی که پشم و مو ندارند، مانند ماهی و خزندگان ایجاد می شود. آلرژی به حیوانات خانگی رایج است. قرار گرفتن در معرض حیواناتات خانگی در سنین پایین ممکن است به فرد کمک کند از حساسیت به حیواناتات خانگی پیشگیری شود. برخی از مطالعات نشان داده اند کودکانی که در سال اول زندگی با سگ زندگی می کنند احتمالا نسبت به بقیه کودکان، در مقابل عفونت های تنفسی در دوران کودکی مقاومت بهتری داشته باشند. علایم حساسیت به حیواناتات اهلی ناشی از التهاب سوراخ های بینی شامل موارد زیر است: عطسه آبریزش بینی گرفتگی بینی اختلال در خواب فشار و درد در صورت خارش بینی، سقف دهان یا گلو پوست ملتهب و کبودی دور چشم خارش چشم، قرمزی آن ها یا ریزش اشک در کودکان، مالش مکرر بینی اگر آلرژی حیوانات خانگی باعث بروز علایم آسم شوند، ممکن است فرد موارد زیر را تجربه کند: مشکلات تنفسی سفتی یا درد سینه صدای سوت یا صدای خس خس سینه مشکل خواب در اثر تنگی نفس، سرفه یا خس خس سینه احتمال دارد برخی از افراد مبتلا به آلرژی به حیوانات خانگی نیز علایم پوستی را تجربه کنند، که به آن معروف است. درماتیت آلرژیک یک واکنش سیستم ایمنی بدن است که باعث التهاب پوست می شود. تماس مستقیم با یک حیوانات خانگی می تواند باعث درماتیت آلرژیک و علایم زیر شود: خارش پوست تکه های قرمز و بزرگ پوست (کهیر) برخی علایم و نشانه های حساسیت به حیوانات خانگی، مانند آبریزش بینی یا عطسه، شبیه به علایم سرماخوردگی است. برای همین تشخیص این دو از هم دشوار خواهد بود. اگر علایم بیش از دو هفته ادامه یابد و شدیدتر شدند، ممکن است فرد آلرژی داشته باشد، پس سریعا باید به پزشک مراجعه کند. پزشک بر حسب علایم، معاینه بینی و پاسخ های فرد به سوالات وی، حساسیت حیوانات خانگی را تشخیص می دهد. او ممکن است از یک دستگاه روشنایی برای بررسی وضعیت بینی استفاده کند. اگر فرد حساسیت به حیوانات خانگی داشته باشد، امکان دارد سوراخ بینی ملتهب داشته، رنگ پریده یا کبود به نظر برسد. پزشک می تواند آزمایش پوستی از آلرژی را برای تعیین دقیق علت حساسیت، پیشنهاد کند. در این آزمایش مقادیر کمی از عصاره های آلرژن تمیز شده (از جمله عصاره هایی با پروتیین حیواناتی) در سطح پوست خراشیده معمولا در ساعد دست شما قرار می گیرد. پزشک بعد از دقیقه پوست شما را از علایم واکنش آلرژیک بررسی می کند. به عنوان مثال اگر فرد به گربه ها حساسیت داشته باشد، یک برآمدگی و خارش قرمز ایجاد می شود. شایع ترین عوارض جانبی آزمایشات پوستی، خارش و قرمزی پوست است. این عوارض جانبی معمولا طی دقیقه از بین می روند. در بعضی موارد، آزمایش پوستی به دلیل وجود بیماری پوستی یا به دلیل تداخل با داروهای خاص انجام نمی گیرد. به عنوان روش جایگزین، پزشک ممکن است یک آزمایش خون را تجویز کند. التهاب مداوم (مزمن) بافت ها در بینی ناشی از حساسیت به حیواناتات خانگی می تواند حفره های توخالی متصل به سوراخ بینی (سینوس ها) را مسدود کند. این انسدادها می تواند فرد را در معرض عفونت های باکتریایی سینوس ها مانند سینوزیت قرار دهد. افراد مبتلا به و حساسیت به حیوانات خانگی اغلب در مدیریت علایم آسم مشکل دارند. آن ها امکان دارد در معرض حملات آسم باشند که نیاز به درمان فوری پزشکی یا مراقبت اورژانس دارند. اولین خط درمانی برای کنترل آلرژی به حیوانات خانگی، اجتناب و دور شدن از حیوانات است. علاوه بر جلوگیری از حساسیت به حیوانات خانگی، ممکن است فرد به دارو برای کنترل علایم احتیاج داشته باشد. پزشک می تواند یکی از داروهای زیر را برای بهبود علایم آلرژی بینی توصیه کند: آنتی هیستامین ها تولید یک ماده شیمیایی سیستم ایمنی را که در واکنش آلرژیک فعال است را کاهش می دهند و به رفع خارش، عطسه و آبریزش بینی کمک می کنند. داروهای ضد احتقان می توانند به کوچک شدن بافت های ملتهب بینی کمک کرده و تنفس را از طریق بینی راحت تر کنند. برخی از قرص های ضد حساسیت بدون نسخه، آنتی هیستامین را با یک ماده ضدعفونی کننده، ترکیب می کنند. داروهای ضد احتقان خوراکی می توانند فشار خون را افزایش دهند و در صورت ابتلا به فشار خون بالا، گلوکوم یا بیماری قلبی عروقی نباید مصرف شود. فرد باید قبل از مصرف این داروها با پزشک مشورت کند. مواد ضدعفونی کننده بدون نسخه که به عنوان اسپری بینی استفاده می شود، می تواند علایم آلرژی را کاهش دهد. آن ها عملکرد برخی مواد شیمیایی سیستم ایمنی بدن را مسدود می کنند. اگر پزشک تشخیص دهد اسپری های کورتیکواستروییدی یا آنتی هیستامین ها گزینه های خوبی برای درمان فرد نیست، ممکن است اصلاح کننده های لکوترین را تجویز کند. عوارض جانبی احتمالی آن ها شامل عفونت تنفسی، سردرد و تب است. عوارض جانبی کمتر متداول شامل تغییرات رفتاری یا خلقی مانند اضطراب یا افسردگی می باشد. فرد می تواند سیستم ایمنی بدن خود را "آموزش" دهد که نسبت به آلرژن ها، حساس نباشد. این کار از طریق یک سری تزریقات آلرژی به نام ایمونوتراپی انجام می شود. پزشک یک تا دو بار دوزهای بسیار کمی از آلرژن را در طول یک هفته تزریق می کند. دوز به تدریج، معمولا طی یک دوره چهار تا شش ماهه افزایش می یابد. ایمونوتراپی معمولا وقتی مورد استفاده قرار می گیرد که سایر روش های درمانی رضایت بخش نباشد. فرد می تواند از آب مقطر و استریل شده برای شست و شوی بینی استفاده کند. جلوگیری از قرار گرفتن در معرض حیواناتات خانگی بهترین راه حل برای حساسیت به حیواناتات اهلی است. اما ممکن است برای بسیاری از افراد گزینه خوبی نباشد، زیرا آن ها اغلب به حیواناتات خانگی خود وابسته هستند. مراحل زیر می تواند به کاهش میزان حیوانات خانگی کمک کند: از یکی از اعضای خانواده یا دوستان خود که حساسیت ندارد بخواهید حیوانات خانگی شما را به صورت هفتگی شست و شو دهند. برای کاهش سطح آلرژن ها اجازه ندهید حیوانات خانگی به اتاق ها وارد شوند یک منطقه اختصاصی برای حیوانات در نظر بگیرید. تصفیه کننده هوا و ذرات ریز هوا ( HEPA ) با راندمان بالا می توانند به کاهش آلرژن های حیوانات خانگی کمک کند. اگر حیوانات خانگی ندارید اما قصد پذیرش یا خرید یکی از آن ها را دارید، قبل از آن مطمین شوید که حساسیت به حیوانات خانگی ندارید. اگر قبلا به آسم مبتلا شده باشید و در مدیریت بیماری مشکل دارید، پزشک ممکن است در مورد احتمال آلرژی با شما صحبت کند. اگرچه آلرژی عامل مهمی در بروز آسم است، اما ت ثیر آلرژی بر آسم همیشه واضح نیست. از طرف دیگر، آلرژی به حیوانات خانگی ناشی از حیواناتی باشد که در مدت زمانی طولانی در معرض آن هستید. حیوانات خانگی را از اتاق خواب و مبلمان اثاثه یا لوازم شخصی خود دور نگه دارید و بلافاصله پس از تماس با حیوانات خانگی دست های خود را بشویید. اگر شما علایمی مانند آبریزش بینی، عطسه، خس خس سیه، احساس تنگی نفس دارید که ممکن است مربوط به آلرژی باشد، به پزشک مراجعه کنید. برای آمادگی بهتر قبل از مراجعه بهتر است علایمی را که تجربه کرده اید و لیستی از تمام داروها، ویتامین ها یا مکمل های مصرفی خود را بنویسید. علاوه بر آن، سابقه آلرژی و آسم در خانواده، از جمله انواع خاص آلرژی را یادداشت کنید. در مورد علایمی که ممکن است مربوط به حساسیت به حیوانات خانگی باشد، برخی از سوالاتی که باید از پزشک بپرسید، عبارتند از: بهترین روش درمانی چیست؟ آیا به آزمایش آلرژی احتیاج دارم؟ برای کاهش علایم چه تغییراتی می توان در خانه ایجاد کرد؟ آیا دارویی جایگزین عمومی برای دارویی که برای من تجویز می کنید وجود دارد؟ اگر حساسیت به حیوانات خانگی داشته باشم، آیا می توانم حیوانات خانگی خود را نگه دارم؟ محتمل ترین علایم من کدامند؟ آیا دلایل احتمالی دیگری برای بروز علایم من وجود دارد؟ شرایط سلامتی دیگری دارم. چگونه می توانم به بهترین شکل این شرایط را با هم مدیریت کنم؟ پزشک ممکن است برای تشخیص بهتر سوالات زیر را بپرسد: از چه زمانی شروع به تجربه علایم کردید؟ آیا علایم در زمان های مشخصی از روز بدتر است؟ به نظرتان چه عاملی علایم شما را بدتر و یا بهتر می کند؟ آیا در اتاق خواب یا سایر اتاق های خانه علایم شما بدتر می شوند؟ منبع: |
سوختگی یا احساس سوزش ناشی از آسیب، یکی از شایع ترین آسیب های خانگی به ویژه در بین کودکان است. سوختگی با آسیب شدید پوستی ایجاد می شود که باعث از بین رفتن سلول های پوستی می شود. آسیب بافتی ناشی از گرما، تابش بیش از حد نور خورشید، تابش های دیگر، تماس با مواد شیمیایی یا برق می باشد که می تواند مشکلات پزشکی جزیی یا موارد خطرناک و جدی ایجاد کنند. درمان سوختگی، به محل و شدت آسیب آن بستگی دارد. سوختگی های کوچک معمولا در خانه قابل درمان هستند. برای جلوگیری از عوارض و مرگ و میر، موارد شدید نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارد. نوع سوختگی براساس علت ایجاد آن نیست. سوختگی های شیمیایی و الکتریکی احتیاج به مراقبت فوری پزشکی دارند زیرا می توانند بر قسمت های داخلی بدن ت ثیر بگذارند. سوختگی دلایل مختلفی دارد، از جمله: آتش سوزی مایع گرم یا بخار جریان های الکتریکی تابش، مانند پرتوهای ایکس فلز، شیشه یا اشیاء داغ مواد شیمیایی مانند اسیدهای قوی یا بنزین پوسته پوسته شدن ناشی از مایعات گرم و جوش نور خورشید یا منابع دیگر اشعه ماوراء بنفش، مانند بستر برنزه هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علایم بسته به میزان عمق آسیب پوستی، متفاوت است. علاوه بر آن، بروز علایم می تواند یک یا دو روز طول بکشد. در صورت موارد زیر سریعا به مرکز فوریت های پزشکی مراجعه کنید: سوختگی که از مواد شیمیایی یا برق ناشی شده اند. سوختگی هایی که باعث چرمی شدن پوست می شوند. تنفس یا سوختگی که مجاری هوایی و تنفس را دچار مشکل کرده است. سوختگی های عمیق، که به همه لایه های پوست یا حتی بافت های عمیق تر آسیب رسانده است. سوختگی هایی که دست، پا، صورت، کشاله ران، باسن، مفصل اصلی یا قسمت بزرگی از بدن را درگیر کرده است. سوختگی هایی که به صورت گچ برش خورده دیده می شوند و یا تکه هایی با رنگ مشکی، قهوه ای یا سفید دارند. در صورت بروز علایم زیر بعد از سوختگی با پزشک تماس بگیرید: زخم قابل توجه بروز علایم جدید و غیر قابل توضیح عدم بهبودی تاول بزرگی بعد از گذشت دو هفته علایم عفونت مانند ترشحات از زخم، افزایش درد، قرمزی و التهاب سه نوع سوختگی اصلی وجود دارد: درجه یک درجه دو درجه سه هر درجه بر اساس شدت صدمه به پوست ایجاد می شود، درجه اول جزیی ترین و درجه سوم شدید ترین آن ها است. سوختگی درجه یک باعث حداقل آسیب به پوست می شود. آن ها همچنین به دلیل سوختن سطحی پوست روی پوست " " نامیده می شوند و فقط روی لایه بیرونی پوست (اپیدرم) ت ثیر می گذارد و ممکن است باعث قرمزی و درد شود. اما پس از ریزش سلول های پوستی، معمولا در طی تا روز علایم از بین می روند. اگر سوختگی در ناحیه بزرگی از پوست، بیش از سه سانتی متر و اگر روی صورت یا مفصل اصلی وجود دارد، باید به پزشک مراجعه کنید. نوع درجه دو، کمی جدی تر است زیرا این آسیب فراتر از لایه سطحی پوست است. سوختگی درجه دو، هم اپیدرم و هم لایه دوم پوست (درم) را تحت ت ثیر قرار داده و منجر به تورم و پوست قرمز، سفید یا شکاف پوستی می شود. احتمال دارد باعث ایجاد تاول و درد شدید و زخم شود. بعضی از تاول ها پاره می شوند و ظاهری مرطوب و خیس به سوختگی می دهند. با گذشت زمان، ممکن است بافت ضخیم، نرم و پوستی مانند زخم به نام اگزودات فیبرین بر روی زخم ایجاد شود. به دلیل ظرافت این زخم ها، تمیز نگه داشتن منطقه و پانسمان مناسب برای جلوگیری از عفونت الزامی است. این همچنین به بهبود سریع تر کمک می کند. برخی از سوختگی های درجه دوم برای بهبودی بیش از سه هفته طول می کشد، اما بیشتر آن ها در طی دو تا سه هفته بدون زخم بهبود می یابند. هرچه تاول بدتر باشد، سوختگی طولانی تر خواهد شد. در برخی موارد شدید، پیوند پوست برای رفع آسیب لازم است. در جراحی پوست، جراح پوست سالم را از قسمت دیگری از بدن گرفته و آن را در محل پوست سوخته جایگزین می کند. این سوختگی، بیشترین صدمه را ایجاد می کنند و در هر لایه از پوست. حتی به لایه چربی در زیر پوست آسیب می زند. نواحی سوخته ممکن است سیاه، قهوه ای یا سفید شده و یا پوست چرمی به نظر برسد. حتی می تواند اعصاب را از بین ببرد و باعث بی حسی شود. این تصور غلط وجود دارد که سوختگی درجه سوم دردناکترین آن ها است. با این حال، با این نوع سوختگی آسیب آنقدر زیاد است که به دلیل آسیب عصبی ممکن است دردی وجود نداشته باشد. هیچ جدول زمانی مشخص برای بهبودی خود به خودی برای نوع درجه سوم وجود ندارد. سوختگی های درجه چهار همچنین در خارج از پوست تا تاندون ها و استخوان ها انتشار می یابد. اگر برای معالجه سوختگی به پزشک مراجعه کنید، وی با بررسی پوست شما میزان شدت آن را ارزیابی می کند. در شرایط زیر ممکن است به مرکز سوختگی منتقل شوید: سوختگی بسیار عمیق باشد. قسمت های از صورت، پاها یا کشاله ران آسیب دیده باشند. سوختگی بیش از درصد از سطح بدن را فرا گرفته باشد. پزشک سایر آسیب ها را بررسی می کند و می تواند آزمایش های بالینی، اشعه X یا سایر روش های تشخیصی را توصیه کند. سوختگی درجه سوم بیشترین خطر را برای عوارض مانند عفونت، خون ریزی و شوک به همراه دارد که غالبا منجر به مرگ می شود. در عین حال، تمام اینها خطر عفونت را به همراه دارند زیرا باکتری ها می توانند وارد پوست آسیب دیده شوند. یکی دیگر از عوارض احتمالی در تمام سطوح است. مانند سپسیس (عفونت خونی) ، کزاز یک عفونت باکتریایی است که سیستم عصبی را تحت ت ثیر قرار داده و در نهایت به مشکلات انقباض عضلات منجر می شود. سوختگی های شدید خطر هیپوترمی و هیپوولمی را نیز به همراه دارد. کاهش شدید دمای بدن، هیپوترمی نامیده می شود. در حقیقت با از دست دادن بیش از حد گرمای بدن ناشی از آسیب دیدگی، این وضعیت ایجاد می شود. هیپوولمی یا کاهش حجم خون هنگامی رخ می دهد که بدن شما بیش از حد در اثر سوختگی خون از دست دهد. علاوه بر آن، عوارض سوختگی های عمیق یا شدید می تواند شامل موارد زیر باشد: مشکلات استخوانی و مفاصل مشکلات تنفسی ناشی از جذب هوای گرم یا دود عفونت باکتریایی و عفونت جریان خون (سپسیس) زخم ها یا مناطق پراکنده ناشی از رشد بافت زخم (کلوییدها) بهترین روش برای مقابله با آن، جلوگیری از وقوع آن هاست. اما واقعیت این است که بیشتر این حادثه ها در خانه رخ می دهد. نوزادان و کودکان بیشتر در معرض آن هستند. اقدامات پیشگیرانه ای که می توانید در خانه برای پیشگیری از وقوع آن انجام دهید، شامل موارد زیر است: وسایل برقی را از آب دور نگه دارید. یکبار در ماه راه های خروج دود را آزمایش کنید. هنگام پخت و پز کودکان را از آشپزخانه دور نگه دارید. هرگز وسایل آشپزی را روی اجاق گاز بی توجه نگذارید. دسته های قابلمه را به سمت عقب اجاق گاز بچرخانید. مایعات گرم را از دسترس کودکان و حیوانات خانگی دور نگه دارید. یک کپسول آتش نشانی را در داخل یا در نزدیکی آشپزخانه قرار دهید. دسترسی کودک را به منابع گرمایی مانند اجاق گاز، شومینه و بخاری مسدود کنید. مواد شیمیایی را از دسترس دور نگه دارید و در هنگام استفاده مواد شیمیایی از دستکش استفاده کنید. اتو ها و دستگاه های مشابه را هنگام عدم استفاده از برق جدا کرده و آن ها را دور از دسترس کودکان قرار دهید. پریزهای الکتریکی استفاده نشده را با درپوش های ایمنی بپوشانید. سیم ها را از دسترس کودکان دور نگه دارید. مواد شیمیایی، فندک و کبریت را از دسترس کودکان دور نگه دارید. از قفل های ایمنی کودک استفاده کنید. و از فندک هایی که شبیه اسباب بازی هستند استفاده نکنید. هنگامی که به درستی و به سرعت درمان شود، چشم انداز نوع درجه یک و درجه دوم خوب است. چون به ندرت منجر به زخم می شوند اما می توانند رنگدانه های پوستی را تغییر دهند. در درمان، نکته اصلی این است که آسیب ها و عفونت باید به حداقل برسد. آسیب زیاد ناشی از سوختگی شدید درجه دو و درجه سوم می تواند منجر به بروز مشکلات در بافت های عمیق پوست، استخوان ها و اندام ها شود. بیماران ممکن است به عمل جراحی، فیزیوتراپی، توانبخشی و مراقبت های مادام العمر نیاز داشته باشند. بیشتر انواع جزیی را می توان در خانه درمان کرد و معمولا طی دو هفته بهبود می یابند. برای سوختگی های جدی تر، پس از کمک های اولیه مناسب و ارزیابی زخم، احتمال دارد درمان شامل داروها، پانسمان زخم و جراحی باشد. اهداف روش های درمانی سوختگی عبارتند از: کنترل درد جلوگیری از عفونت توانبخشی مجدد بدن از بین بردن بافت مرده کاهش احتمال ایجاد زخم حمایت عاطفی خانواده درمان در مراکز تخصصی سوختگی ماه ها مراقبت های پیگیری مانند فیزیوتراپی پیوندهای پوستی برای پوشاندن زخم های بزرگ پس از دریافت کمک های اولیه، مراقبت های پزشکی می تواند شامل داروها و روش های برای ترغیب بهبودی باشند. تیم مراقبت شما احتمال دارد برای تمیز کردن و تحریک بافت زخم از تکنیک هایی مانند سونوگرافی درمانی استفاده کند. برای جلوگیری از کم آبی و نارسایی اعضای بدن ممکن است به مایعات داخل وریدی ( IV ) نیاز داشته باشید. سوختگی های عمیق می توانند بسیار دردناک باشند و شما مجبور به استفاده داروهای مسکن و ضد درد باشید. در صورت بروز عفونت، ممکن است به آنتی بیوتیک IV نیاز داشته باشید. پزشک احتمال دارد پس از جراحات یک واکسن کزاز را تجویز کند. اگر سوختگی شدید و یا به مفاصل آسیب زده باشد، امکان دارد شما به تمرینات فیزیوتراپی احتیاج داشته باشید. این تمرینات قدرت و هماهنگی عضلات را بهبود بخشیده و باعث می شوند مفاصل، انعطاف پذیر باقی بمانند. اگر در انجام فعالیت های عادی روزانه خود مشکل داشته باشید، کاردرمانی می تواند در این زمینه به شما کمک کند. اگر قسمت صورت یا گردن سوخته شده باشد، ممکن است راه تنفسی و گلوی بسته شود. در این شرایط پزشک می تواند لوله ای را در قسمت نای شما قرار دهد تا اکسیژن بتواند وارد ریه ها شود. اگر بدن شدیدا سوخته باشد به حمایت تغذیه ای نیاز داشته باشید. پزشک برای تغذیه شما، لوله تغذیه ای را از طریق بینی به معده منتقل می کند. اگر سوختگی در اطراف اندام باشد، می تواند گردش خون را مشکل و حتی قطع کند. حتی باعث مشکلات تنفسی شود. برای رفع این مشکل پزشک ممکن است فشار روی اندام را از بین ببرد. پیوند پوست یک عمل جراحی است که در آن بخش هایی از پوست سالم شما جایگزینی بافت سوخته های می شود. جراحی پلاستیک (بازسازی) می تواند ظاهر زخم سوخته شده را بهبود بخشد و انعطاف پذیری مفاصل را که در اثر زخم آسیب دیده اند را افزایش دهد. برای درمان سوختگی جزیی، می توانید راهکار های زیر را در خانه انجام دهید: ناحیه سوخته شده را زیر آب خنک (نه سرد) نگه دارید و یا یک کمپرس خنک و مرطوب بمالید تا درد کاهش یابد. قرار دادن یخ به طور مستقیم روی سوختگی می تواند آسیب بیشتری به بافت وارد کند. تاول ها زخم را در برابر عفونت محافظت می کنند. اگر تاول پاره شد، ناحیه را با آب تمیز کنید یک پماد آنتی بیوتیک بمالید. اما اگر بثوراتی ظاهر شد، استفاده از پماد را متوقف کنید. پس از خنک شدن پوست، می توانید یک لوسیون یا مرطوب کننده روی زخم بمالید تا از خشک شدن زخم جلوگیری کنید. سوختگی را با بانداژ استریل بپوشانید و برای جلوگیری از فشار بر روی پوست سوخته، آن را شل ببندید. بانداژ هوا را از محل زخم دور نگه می دارد و باعث کاهش درد شده و از تاول محافظت می کند. پس از بهبودی زخم، مرتبا از ضد آفتاب و مرطوب کننده استفاده کنید. منابع: |
التهاب مری التهابی است که ممکن است به بافت مری (لوله ماهیچه ای است که غذا را از دهان به معده منتقل می کند) ، آسیب وارد کرده و باعث بلع دردناک، دشوار و درد قفسه سینه شود. علل التهاب مری شامل ریفلاکس اسیدهای معده به پشت مری، عفونت، داروهای خوراکی و آلرژی است. علایم التهاب مری شامل موارد زیر است: بلع دشوار بلع دردناک سوزش سر دل انقباض و گیر افتادن مواد غذایی در مری درد قفسه سینه (به خصوص در پشت استخوان سینه، که همراه با غذا خوردن است. در نوزادان و کودکان خردسال، علایم التهاب مری ممکن است شامل مشکلات تغذیه ای و عدم پیشرفت رشد باشد. بیشتر علایم التهاب مری می تواند به دلیل تعدادی از شرایط مختلف بر دستگاه گوارش ایجاد شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در صورت مشاهده علایم زیر به پزشک مراجعه کنید: طولانی شدن علایم التهاب مری عدم بهبودی و درمان با آنتی اسیدهای بدون نسخه اشکال در تغذیه و بلع همزمانی با علایم آنفولانزا مانند سردرد، تب و درد عضلانی تنگی نفس یا درد قفسه سینه بعد از غذا خوردن سابقه بیماری قلبی و درد قفسه سینه درد در دهان و گلو هنگام غذا خوردن استفراغ زرد یا سبز همراه با تنگی نفس به طور کلی بیماری التهاب مری براساس عامل بوجود آورنده آن طبقه بندی می شود. در بعضی موارد، بیش از یک عامل ممکن است باعث ایجاد التهاب مری شود. دریچه اسفنکتر پایین مری معمولا محتوای اسیدی معده را از مری خارج می کند که اگر دریچه به درستی بسته باز و بسته نشود، ممکن است محتویات معده به داخل مری برگردند که به آن بیماری ریفلاکس معده دستگاه گوارش ( GERD ) گفته می شود و شرایطی است که در آن جریان برگشت اسید یک مشکل مکرر یا مداوم است. یک علت برای ریفلاکس معده، التهاب مزمن و آسیب بافتی در مری است. ایوزینوفیل ها گلبول های سفید خون هستند که در واکنش های آلرژیک نقش اساسی دارند. مری ایوزینوفیلیک با افزایش غلظت ایوزینوفیل ها در مری اتفاق می افتد. در بسیاری موارد، التهاب مری ایوزینوفیلی می تواند توسط غذاهایی مانند شیر، تخم مرغ، گندم، سویا، بادام زمینی، لوبیا، چاودار و گوشت گاو ایجاد شود. افراد مبتلا به مری ایوزینوفیلی احتمال دارد آلرژی غیر غذایی داشته باشند. به عنوان مثال، بعضی اوقات آلرژن های استنشاقی مانند گرده می تواند عامل اصلی باشند. التهاب مری لنفوسیتیک ( LE ) یک بیماری مری غیر شایع است که در آن تعداد لنفوسیت های بیشتر در بافت داخلی مری وجود دارد. LE برخی داروها، اگر در مدت طولانی در تماس با بافت مری باشند، می تواند در مری باقی بماند و باعث این عارضه شود. به عنوان مثال، اگر قرصی را با آب کم یا زیاد بخورید، خود قرص یا باقی مانده روکش قرص امکان دارد در مری باقی بماند. داروهای مرتبط با التهاب مری شامل موارد زیر است: ها بیس فسفونات ها داروهای تسکین دهنده درد کوینیدین، برای درمان مشکلات قلبی کلرید پتاسیم، برای درمان کمبود پتاسیم یک عفونت باکتریایی، ویروسی یا قارچی در بافت های مری ممکن است باعث التهاب مری می شود. التهاب مری عفونی نسبتا نادر است و بیشتر در افراد با عملکرد سیستم ایمنی ضعیف مانند افراد مبتلا به HIV / AIDS قارچی که به طور معمول در دهان به نام کاندیدا آلبیکنس وجود دارد، یکی از دلایل اصلی التهاب مری عفونی است که این عفونت ها اغلب با عملکرد ضعیف سیستم ایمنی بدن، دیابت، سرطان و یا استفاده از داروهای استروییدی یا آنتی بیوتیکی همراه است. عوامل خطر ابتلا به این عاره بسته به علل مختلف آن، متفاوت است. عواملی که خطر ابتلا به بیماری ریفلاکس معده در معده ( GERD ) را افزایش می دهد و بالطبع باعث افزایش ریسک ابتلا به این عارضه هستند، عبارتند از: دراز کشیدن سریع بعد از غذا خوردن عوامل غذایی مانند مصرف الکل، کافیین، شکلات و غذاهای دارای نعناع وعده های غذایی بسیار چرب و بزرگ کشیدن وزن اضافی، از جمله در دوران بارداری، سن می تواند تحریک کننده ابتلا به التهاب مری باشد. معاینه بدنی آزمایشات شامل آنتی اسیدها (داروهایی که تولید اسید را کاهش می دهند) می باشند. جراحی ممکن است برای بهبود وضعیت مری انجام گیرد. بخشی از معده در اطراف دریچه اسفنکتر پایین مری جراحی می شود. جراحی، اسفنکتر را تقویت کرده و از برگشت اسید به مری جلوگیری می کند. شامل جراحی با حداقل آسیب برای قرار دادن حلقه ای از دانه های کوچک تیتانیوم مغناطیسی در اطراف محل اتصال معده و مری است. در این صورت، حلقه اسفنکتر پایین مری را تقویت کرده و از ریفلاکس اسید جلوگیری می کند. درمان این نوع التهاب در درجه اول دوری از آلرژن و کاهش واکنش آلرژیک با داروها است. داروها شامل موارد زیر هستند: پزشک به احتمال زیاد ابتدا یک مهارکننده پمپ پروتون را تجویز می کند. برخی از مطالعات نشان داده اند که استروییدهای بلعیده شده ممکن است بطور موضعی در مری عمل کرده و به درمان التهاب مری ایوزینوفیلیک کمک کنند. همان داروهای استروییدی که برای مدیریت آسم استنشاق می شوند برای درمان مری ایوزینوفیلیک تجویز می شوند. پاسخ به آلرژن غذایی احتمالا علت التهاب مری ایوزینوفیلیک است. بنابراین، از بین بردن عامل غذای می تواند یک استراتژی درمانی موثر باشد. با این وجود، از آنجایی که در حال حاضر هیچ تستی برای شناسایی عامل غذای در دسترس نیست، پزشک احتمال دارد توصیه کند که آلرژن های غذایی احتمالی را از رژیم خود حذف کنید. تحت نظر پزشک، به تدریج غذاها را به رژیم غذایی خود اضافه کرده و درصورت بازگشت علایم، عامل غذایی که باعث بروز انها شده را می توانید شناسایی کنید. درمان های جدید بیولوژیک برای درمان التهاب مری ایوزینوفیلیک ایجاد شده و احتمالا طی چند سال قابل دسترسی خواهد بود که استفاده داروهای هستند که پاسخ ایمنی بدن را برای مقابله با عفونت، التهاب یا بیماری تحریک می کنند. درمان بیماری مری ناشی از دارو در درجه اول در صورت امکان اجتناب از مصرف دارو و کاهش خطر با جایگزینی داروهای بهتر است. پزشک ممکن است توصیه کند: جایگزینی یک دارو در صورت امکان استفاده از نسخه مایع یک دارو به جای قرص نوشیدن یک لیوان آب کامل با یک قرص دراز نکشیدن حداقل دقیقه بعد از مصرف دارو پزشک امکان دارد یک داروی برای درمان عفونت باکتریایی، ویروسی، قارچی یا انگلی که باعث التهاب مری عفونی می شود تجویز کند. متخصص گوارش می تواند روشی را برای اتساع مری انجام دهد که این روش درمانی معمولا فقط در مواردی که تنگی بسیار شدید رخ دهد و یا مواد غذایی در مری گیر کند، استفاده می شود. در اتساع مری، پزشک از یک یا چند دستگاه آندوسکوپی استفاده می کند. هیچ درمانی جایگزین برای درمان التهاب مری ثابت نشده است. با این وجود، برخی از درمان های مکمل و جایگزین آن ممکن است برخی از علایم سوزش سر دل یا علایم ریفلاکس را تسکین دهند. با پزشک در مورد اینکه کدام روش های درمانی جایگزین برای شما بی خطر است مشورت کنید. گزینه ها شامل موارد زیر هستند: که گاهی اوقات برای سوزش سر دل یا علایم ریفلاکس مورد استفاده قرار می گیرد شامل شیرین بیان و بابونه می باشد. داروهای گیاهی می توانند عوارض جانبی جدی داشته باشند و ممکن است با داروها تداخل داشته باشند. قبل از شروع هرگونه داروی گیاهی، از پزشک در مورد دوز بی خطر سوال کنید. تکنیک های آرام کردن استرس و اضطراب می تواند علایم و نشانه های سوزش سر دل یا ریفلاکس را کاهش دهد. شامل قرار دادن سوزن های نازک در نقاط خاص روی بدن است. شواهد محدود حاکی از آن است که ممکن است به افراد مبتلا به نارسایی و سوزش سر دل کمک کند. اگر دردهای شدید قفسه سینه را تجربه کرده اید که بیش از چند دقیقه طول می کشد یا گمان می کنید که مواد غذایی در مری قرار گرفته که قادر به بلع آن نیستید، به پزشک مراجعه کنید. برای برخی از آزمایشات تشخیصی، پزشک ممکن است شما را به یک متخصص گوارش یا یک متخصص آلرژی ارجاع دهد. قبل از مراجعه به پزشک لیستی از موارد زیر را تهیه کنید: علایمی که شما تجربه می کنید، از جمله مواردی که احتمال دارد با درد، مشکل در بلع یا رفلاکس ارتباطی نداشته باشد. اطلاعات شخصی کلیدی، از جمله هرگونه فشارهای اساسی یا تغییرات اخیر زندگی که تجربه کرده اید. داروهایی که مصرف می کنید، از جمله ویتامین ها و مکمل های دیگر سابقه خانوادگی آلرژی و اختلالات مری یا معده سوالاتی که باید از پزشک بپرسید، عبارتند از: برای تشخیص شرایط به چه آزمایشاتی نیاز دارم؟ آیا این آزمایشات به آمادگی خاصی نیاز دارد؟ چه درمانی وجود دارد و کدام یک را توصیه می کنید؟ چه مدت طول خواهد کشید تا نتایج آزمایشات را دریابید؟ چگونه می توانیم از درمان استفاده کنیم؟ آیا به تست های پیگیری نیاز دارم؟ برای جلوگیری از عود علایم چه اقداماتی می توانم انجام دهم؟ بیماری دیگری دارم. چگونه می توانم به بهترین شکل این شرایط را با هم مدیریت کنم؟ پزشک شما احتمالا تعدادی سوال از شما خواهد پرسید، که عبارتند از: آیا در بلع مشکل دارید؟ چند بار علایم را تجربه می کنید؟ درد یا ناراحتی شما چقدر شدید است؟ آیا به نظر می رسد هر چیزی مانند برخی از غذاها علایم را برطرف یا وخیم تر کند؟ آیا مواردی مانند علایم مصرف آنتی اسیدهای بدون نسخه یا اجتناب از غذاهای خاص باعث کاهش علایم می شود؟ آیا علایم در بعضی از موارد بدتر می شوند؟ آیا آلرژی دارید و آیا داروی آلرژی مصرف می کنید؟ آیا سابقه خانوادگی از مشکلات دستگاه گوارش دارید؟ آیا تا به حال مواد غذایی را پس از بلع در گلو خود گیر کرده اید؟ آیا علایم شما اندکی پس از مصرف هرگونه دارو شروع می شود؟ اگر چنین است، کدام داروها هستند؟ منبع: |
یا، اختلالی است که در آن فرد برای بلع مواد غذایی یا مایعات از دهان به معده، به زمان و تلاش بیشتری نیاز دارد. اختلال بلع، نیز ممکن است با درد همراه باشد و حتی امکان دارد بلع غیرممکن شود. اختلال بلع در مواقعی که خیلی تند غذا می خورید یا غذا را کامل نمی جوید، دیده می شود و معمولا نگران کننده نیست. اما اختلال بلع مداوم ممکن است یک مشکل پزشکی جدی را نشان دهد که نیاز به درمان دارد. اختلال بلع در هر سنی می تواند رخ دهد، اما در بزرگسالان بیشتر دیده می شود. علل مشکلات بلع متفاوت است و درمان به علت آن بستگی دارد. علایم مرتبط با اختلال بلع شامل موارد زیر است: درد هنگام بلع ( odynophagia ) احساس گیرکردن غذا در گلو یا قفسه سینه ریفلاکس یا بازگشت غذا از معده به مری سوزش قلب مکرر کاهش وزن تهوع یا سرفه هنگام بلع به دلیل مشکل در بلع غذا، مواد غذایی را به قطعات کوچک تر خرد کرده یا از خوردن برخی از غذاهای خاص خودداری کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اختلال بلع فرایند پیچیده ای است و تعدادی از شرایط می توانند در ایجاد اختلال بلع دخالت کنند. بعضی اوقات علت اختلال بلع مشخص نمی شود. با این حال، اختلال بلع براساس علل آن، به صورت زیر طبقه بندی می شود: دیسفاژی مری احساس چسبیدن یا آویزان شدن مواد غذایی در پایه گلو یا قفسه سینه، می باشد. برخی از دلایل دیسفاژی مری عبارتند از: هنگامی که عضله تحتانی مری (دریچه مری به معده) به درستی باز نشود ممکن است غذا از معده به سمت گلو برگردانده شود و یا عضلات دیواره مری شما ضعیف شده و وضعیتی را بوجود آورند که به مرور زمان بدتر هم می شود. اسپاسم منتشر معمولا پس از بلع، باعث انقباضات مری می شوند. اسپاسم منتشر بر روی عضلات غیر ارادی در دیواره مری تحتانی ت ثیر می گذارد. تنگی مری باعث می شود تکه های بزرگ غذا گیر کند. تومور ها یا بافت داخلی، که غالبا در اثر بیماری ریفلاکس معده دستگاه گوارش ( GERD ) ایجاد می شود، می توانند باعث تنگی مری شوند. اختلال بلع هنگام پیشرفت تومور های مری به تدریج بدتر می شود. بعضی اوقات غذا یا جسم دیگری می تواند گلو یا مری را مسدود کند. افراد مسن که دارای پروتز دندان هستند و افرادی که در جویدن غذا مشکل دارند احتمال دارد که مواد غذایی در گلو یا مری آنها گیر کند. ناحیه نازک شده در مری تحتانی است که می تواند به طور متناوب باعث بلع مواد غذایی جامد شود. و گاهی تنگی حلقه در حدی است که غذا گیر می کند. التهاب مری ایوزینوفیلی، ممکن است مربوط به غذایی باشد و در اثر تجمع سلول هایی به نام ایوزینوفیل ها در مری ایجاد شود. زخم، باعث سفت شدن بافت ها می شود، اسفنکتر تحتانی مری را تضعیف کرده و باعث رفلاکس مری و سوزش مکرر قلب می شود. پرتودرمانی روش درمانی سرطان می تواند منجر به التهاب و زخم مری شود. شرایط خاص می تواند ماهیچه های گلو را تضعیف کند و انتقال مواد غذایی از دهان به داخل گلو و مری را دشوار کند. ممکن است هنگامی که تلاش می کنید غذایی بخورید، احساس خستگی، تهوع یا سرفه کنید، یا احساس شود غذا یا مایعات در نای یا بینی شما بالا می رود. دیسفاژی حلق و بینی ممکن است به منجر گردد. علت دیسفاژی حلق و بینی برخی از اختلالات مانند اسکلروز متعدد، عضلانی و بیماری می توانند باعث دیسفاژی حلق و بینی شوند. آسیب عصبی ناگهانی، مانند سکته مغزی یا آسیب مغزی یا نخاع، می تواند بر توانایی شما در بلع ت ثیر بگذارد. یک کیسه کوچک که ذرات غذا را در گلو جمع کرده و منجر به مشکل در بلع، صداهای لوزه، بوی بد دهان و پاکسازی گلو یا سرفه می شود. برخی از سرطان ها و برخی از درمان های سرطانی، مانند پرتودرمانی، می تواند باعث مشکل در بلع شود. برخی از موارد می توانند خطر ابتلا به اختلال بلع را افزایش دهند، که عبارتند از: ساییدگی طبیعی مری و افزایش خطر شرایطی مانند سکته مغزی یا بیماری پارکینسون، در افراد مسن خطر بلع را بیشتر می کند. اما، اختلال بلع نشانه عادی پیری محسوب نمی شود. افرادی که دارای برخی از اختلالات سیستم عصبی هستند، احتمالا در بلع مشکل دارند. اختلال بلع می تواند به موارد زیر منجر شود: اختلال بلع می تواند تغذیه درست، خوردن و آشامیدن را دشوار کند. مواد غذایی یا مایع که در هنگام بلعیدن راه هوایی را مسدود می کنند، می تواند باعث پنومونی آسپیراسیون شود. هنگامی که غذا در گلو گیر می کند، ممکن است باعث خفگی و حتی مرگ شود. اگرچه نمی توان از مشکلات بلع جلوگیری کرد، اما شما با خوردن به آرامی و جویدن مناسب غذای خود می توانید خطر ابتلا به مشکل بلع را کاهش دهید. تشخیص زودرس و درمان موثر رفلاکس معده می تواند خطر ابتلا به دیسفاژی را که مربوط به یک تنگی مری است، کاهش دهد. معاینه برای تشخیص، پزشک، معاینه بدنی را انجام می دهد. آزمایشات ممکن است از آزمایش های مختلفی برای تعیین علت اختلال بلع استفاده کند. آزمایشات بالینی برای تشخیص اختلال بلع ممکن است شامل موارد زیر باشد: شما یک محلول باریم می نوشید که مری شما را پوشانده و به آن اجازه می دهد تا در اشعه X بهتر مشخص شود. سپس پزشکتان می تواند ناهنجاری ها در شکل مری شما مشاهده کند و فعالیت عضلات را ارزیابی کند. حتی ممکن است شما غذای جامد یا قرص حاوی باریم مصرف کنید تا در هنگام بلع، ماهیچه ها در گلو مشاهده شود و در این صورت پزشکتان به دنبال انسداد در مری می باشد که محلول باریم مایع ممکن است آن را تشخیص ندهد. شما غذاهای حاوی باریم را با غلظت های مختلف می خورید. مطالعه بلع پویا تصویری از این غذاها را در هنگام عبور از دهان و گلو تهیه می کند. تصاویر ممکن است مشکلاتی را در هماهنگی عضلات دهان و گلو نشان دهند و مشخص کنند که آیا مواد غذایی وارد لوله تنفس شما می شود یا نمی شود. ابزاری با نور نازک و انعطاف پذیر (آندوسکوپ) از گلوی پایین می رود تا پزشکتان بتواند مری را ببیند. پزشکتان همچنین ممکن است بیوپسی از مری را انجام دهد تا به دنبال التهاب، مری ایوزینوفیلیک، باریک شدن یا تومور باشد. در مانومتری، یک لوله کوچک در مری وارد می شود و به یک ضبط فشار وصل می شود تا انقباضات عضلات مری هنگام بلع اندازه گیری شود. درمان اختلال بلع بستگی به نوع یا علت اختلال بلع شما دارد. برای دیسفاژی حلق و بینی، پزشک بیمار را به متخصص گوش و حلق و بینی ارجاع می دهد درمان می تواند شامل موارد زیر باشد: برخی تمرینات احتمال دارد به هماهنگی عضلات بلع شما کمک کرده یا اعصاب را که باعث ایجاد رفلکس بلع می شوند، مجددا درمان کند. همچنین بهتر است روش هایی برای قرار دادن غذا در دهان یا وضعیت بدن و سر خود برای کمک به بلع یاد بگیرید. ممکن است تمرینات و تکنیک های جدید بلعیدن به شما کمک کند تا دیسفاژی ناشی از مشکلات عصبی مانند بیماری آلزایمر یا پارکینسون را درمان کنید. روش های درمانی برای دیسفاژی مری شامل موارد زیر است: اتساع مری برای درمان آشالازی و یا تنگی مری استفاده می شود که پزشک شما ممکن است از یک آندوسکوپ با یک بالون مخصوص متصل شده استفاده کند تا به آرامی عرض مری را گسترش دهد و یا یک لوله انعطاف پذیر برای اتساع مری قرار می گیرد. برای تومور مری، آکالازی یا دیورتیکول حلقی، ممکن است شما نیاز به عمل جراحی داشته باشید تا مسیر مری باز شود. اختلال بلع با رفلاکس معده را می توان با داروهای تجویز خوراکی برای کاهش اسید معده درمان کرد. امکان دارد لازم باشد این داروها را در طولانی مدت مصرف کنید. اگر به مری ایوزینوفیلی مبتلا هستید، شاید حتی به کورتیکواستروییدها احتیاج داشته باشید. اگر اسپاسم مری دارید، شل کننده های عضلات صاف می تواند کمک کند. اگر اختلال بلع، مانع از خوردن و آشامیدن شود و شدید باشد، پزشک می تواند درمان های زیر را توصیه کند: رژیم مایع ویژه، ممکن است به شما در حفظ وزن سالم و جلوگیری از کم آبی بدن کمک کند. در موارد دیسفاژی شدید، شما احتمالا به یک لوله تغذیه نیاز داشته باشید تا بخشی از مکانیسم بلع که به طور عادی کار نمی کند جبران شود. جراحی ممکن است برای رفع مشکلات بلع ناشی از تنگی یا انسداد گلو، از جمله برآمدگی استخوان، فلج طناب صوتی، دیورتیکول فارنژوفاژال، رفلاکس معده و آکالازی یا درمان سرطان مری توصیه شود. گفتار و بلع درمانی معمولا بعد از عمل مفید خواهند بود. نوع درمان جراحی بستگی به علت دیسفاژی دارد. برخی از نمونه های جراحی عبارتند از: میوتومی لاپاروسکوپی هلر که در قطع عضله در انتهای تحتانی مری در افرادی که دچار آکالازی هستند، استفاده می شود. در موارد تنگی مری یا وجود یک حلقه غیرعادی از بافت در محل اتصال مری و معده (حلقه شاتسکی) یا حرکتی استفاده می شود. پزشک می تواند از یک لوله فلزی یا پلاستیکی (استنت) برای درمان تنگی یا انسداد در مری استفاده کند. بعضی از استنت ها دایمی هستند، مانند موارد مربوط به مبتلایان به سرطان مری، در حالی که برخی دیگر موقتی هستند و بعدها برداشته می شوند. اگر در بلع مشکلی دارید، حتما به پزشک مراجعه کرده و توصیه های وی را رعایت کنید. همچنین، برخی مواردی که می توانید برای کاهش علایم خود انجام دهید، عبارتند از: عادت های غذایی خود را تغییر دهید. سعی کنید وعده های غذایی کوچکتر و بیشتری بخورید. حتما لقمه های غذایی خود را به قطعات کوچک تر برش دهید، مواد غذایی را کاملا جویده و آهسته تر بخورید. مایعات رقیق مانند قهوه و آب برای بعضی از افراد مشکل ساز هستند و غذاهای چسبناک مانند کره بادام زمینی یا کارامل می توانند بلع را مشکل کنند. از مصرف غذاهایی که باعث اختلال بلع می شود، خودداری کنید. از مصرف الکل، تنباکو و کافیین خودداری کنید، چون سوزش سر دل را بدتر کنند. در صورت مشکل در بلع غذا، به پزشک مراجعه کنید. بسته به علت، پزشک ممکن است شما را به متخصص گوش و حلق و بینی و گلو، متخصص گوارش یا متخصص مغز و اعصاب ارجاع دهد. از محدودیت های قبل از قرار ملاقات آگاه باشید. وقتی قرار ملاقات را می گذارید، سوال کنید که آیا قبل از آن کار هایی وجود دارد که باید رعایت کنم. علایم خود و اطلاعات شخصی اصلی، از جمله فشارهای اساسی یا تغییرات اخیر زندگی را بنویسید. تمام داروها، ویتامین ها و مکمل های مصرف شده را ذکر کنید. برای اختلال بلع، برخی از سوالات اساسی که باید از پزشک بپرسید عبارتند از: احتمال بروز علایم من چیست؟ به چه آزمایشاتی نیاز دارم؟ آیا این شرایط موقتی است یا طولانی است؟ شرایط سلامتی دیگری دارم. چگونه می توانم به بهترین وجه آنها را مدیریت کنم؟ آیا باید رژیم غذایی خود را محدود کنم؟ احتمالا پزشک سوالاتی از شما خواهد پرسید، از جمله: چه زمانی علایم شما شروع شد؟ آیا علایم شما مداوم بوده است یا گاه به گاه بروز می کنند؟ منبع: |
دیابت نوع ، یک بیماری مزمن است که بر نحوه سوخت و ساز بدن قند (گلوکز) بدن ت ثیر می گذارد. دیابت نوع که شایع ترین نوع دیابت می باشد، قبلا به عنوان دیابت بزرگسالی شناخته می شد، اما امروزه بیشتر کودکان به این اختلال مبتلا می شوند که احتمالا به دلیل افزایش چاقی در کودکان است. هیچ درمانی برای دیابت نوع وجود ندارد، اما کاهش وزن، خوب غذا خوردن و ورزش می تواند به مدیریت بیماری کمک کند. اگر رژیم و ورزش برای مدیریت قند خون کافی نباشد، ممکن است به داروهای دیابت یا انسولین درمانی نیز نیاز داشته باشید. خطر دیابت نوع با افزایش سن، به خصوص بعد از سن سالگی افزایش می یابد. دیابت نوع وقتی بدن به انسولین مقاوم می شود و یا لوزالمعده قادر به تولید انسولین کافی نیست، ایجاد می شود. علت اصلی آن ناشناخته است، اگرچه به نظر می رسد عوامل ژنتیکی و عوامل محیطی، از جمله اضافه وزن و عدم تحرک، در ابتلا به این بیماری نقش بسزایی دارند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عواملی که ممکن است خطر ابتلا به دیابت نوع را افزایش دهند، عبارتند از: سن توزیع چربی عدم تحرک دیابت بارداری سابقه خانوادگی پیش دیابت Prediabetes سندرم تخمدان پلی کیستیک چربی شکمی نسبت به چربی ذخیره شده در قسمت های دیگر بدن مانند باسن و ران، خطر بیشتری برای ابتلا به دیابت نوع دارد. در مردان دور کمر بالاتر از . سانتیمتر و زنان با کمر بیش از . سانتی متر، خطر ابتلا به دیابت نوع افزایش می یابد. شرایط پیش دیابتی، شرایطی است که در آن میزان قند خون بیمار بالاتر از حد طبیعی است اما به اندازه کافی بالا نیست که به عنوان دیابت طبقه بندی شود. در صورت عدم درمان، پیش دیابتی اغلب به دیابت نوع مبتلا می شود. علایم دیابت نوع اغلب به آرامی بروز می یابد. در حقیقت، بیمار امکان دارد سال ها به دیابت نوع مبتلا بوده ولی اطلاعی نداشته باشد. علایم دیابت نوع عبارتند از: تاری دید تکرر ادرار گرسنگی زیاد عفونت های مکرر تشنگی بیش از حد کاهش وزن ناخواسته تاخیر در بهبودی زخم ها تیره شدن مناطقی از پوست، معمولا در زیر بغل و گردن تشخیص دیابت نوع معمولا با بررسی آزمایشات زیر انجام می گیرد: AC ، میانگین قند خون شما را طی دو تا سه ماه گذشته نشان می دهد. همچنین میزان قند خون متصل به پروتیین حامل اکسیژن در گلبول های قرمز (هموگلوبین) را اندازه می گیرد. هرچه قند خون شما بیشتر باشد، هموگلوبین بیشتری خواهید داشت. سطح AC بالاتر از . درصد در دو آزمایش جداگانه نشاندهنده دیابت است. اگر آزمایش AC در دسترس نباشد، یا بیمار در شرایط خاصی باشد که در آزمایش AC تداخل ایجاد کند، پزشک احتمال دارد آزمایش های زیر را برای تشخیص دیابت ارایه دهد: صرف نظر از زمان آخرین وعده غذایی بیمار، یک نمونه خون نشان می دهد که میزان قند خون شما میلی گرم در لیتر یا بالاتر نشان دهنده دیابت است. به خصوص اگر بیمار علایمی از دیابت، مانند ادرار مکرر و تشنگی شدید داشته باشد. در این آزمایش یک نمونه خون بعد از یک شب ناشتا گرفته می شود. اگر قند خون ناشتا شما در دو آزمایش جداگانه میلی گرم در لیتر ( میلی مول در لیتر) یا بالاتر باشد، به دیابت مبتلا هستید. این آزمایش نسبت به بقیه کمتر انجام می گیرد و بیشتر در دوران بارداری تجویز می شود. بیمار باید یک شب ناشتا باشد و بعد از آن یک مایع قندی در مطب پزشک بنوشد. میزان قند خون طی دو ساعت بعد بطور دوره ای اندازه گیری می شود. قند خون کمتر از میلی گرم در لیتر طبیعی است. یک مطالعه بین تا میلی گرم در لیتر حاکی از شرایط پیش دیابتی است. میزان میلی گرم در دسی لیتر یا بیشتر پس از دو ساعت نشانگر دیابت می باشد. انجمن دیابت آمریکا توصیه می کند غربالگری معمول برای ابتلا به دیابت نوع از سالگی شروع شود، اگر نتایج عادی بود، هر سه سال یکبار تست تکرار شود. همچنین در صورت وجود سایر بیماری های قلبی، سابقه خانوادگی دیابت نوع ، سابقه شخصی دیابت حاملگی یا فشار خون بالای ، غربالگری برای افرادی که زیر سال و اضافه وزن دارند نیز توصیه می شود. اگر به دیابت مبتلا شده اید، پزشک می تواند برای تشخیص دیابت نوع و نوع آزمایش های دیگری را ارایه دهد. سطح AC بین دو تا چهار بار در سال بررسی می شود. برای اکثر افراد، انجمن دیابت آمریکا سطح AC را زیر درصد توصیه می کند. افزایش سطح AC ممکن است نیاز به تغییر در دارو، برنامه غذایی یا سطح فعالیت بیمار را نشان دهد. علاوه بر آزمایش AC ، پزشک فشار خون شما را اندازه گیری کرده و نمونه خون و ادرار را بطور دوره ای می گیرد تا میزان کلسترول، عملکرد تیرویید، عملکرد کبد و عملکرد کلیه را بررسی کند. معاینات منظم چشم و پا نیز مهم است. دیابت بر روی بسیاری از اندام های اصلی از جمله قلب، رگ های خونی، اعصاب، چشم ها و کلیه ها ت ثیر می گذارد. کنترل میزان قند خون می تواند به جلوگیری از بروز این عوارض کمک کند. اگرچه عوارض طولانی مدت دیابت به تدریج ایجاد می شوند، اما در نهایت می توانند ناتوان کننده یا حتی خطرناک باشند. برخی از عوارض احتمالی دیابت عبارتند از: بیماری آلزایمر اختلال شنوایی بیماری های کلیوی آپنه انسدادی خواب بیماری قلبی و عروقی اختلالات نعوظ در آقایان قطع عضو، پا و یا انگشتان آسیب چشم و خطر بروز آب مروارید و گلوکوم شرایط پوستی مانند عفونت های باکتریایی و قارچی آسیب عصبی (نوروپاتی) ، گزگزشدن و بی حسی دست و پا آسیب دستگاه گوارش، بروز علایم تهوع، استفراغ و معده درد از آنجا که عوامل زیادی می توانند بر قند خون شما ت ثیر بگذارد، بعضی اوقات مشکلاتی بوجود می آیند که نیاز به مراقبت فوری دارند مانند: بسیاری از موارد از جمله خوردن زیاد، بیماری یا عدم مصرف داروهای کاهش دهنده قند خون باعث بالا رفتن قند خون می شود. مراقب علایم قند خون بالا مانند ادرار مکرر، افزایش تشنگی، خشکی دهان، تاری دید، خستگی و حالت تهوع باشید و در صورت لزوم قند خون خود را بررسی کنید. HHNS ( HHNS ) وضعیت جدی و خطرناکی می باشد که شامل قند خون بالاتر از میلی گرم در لیتر است. در سندرم HHNS ، آزمایش قند خون ممکن است مقدار دقیق را نشان ندهد. HHNS ، می تواند باعث خشکی دهان، تشنگی شدید، خواب آلودگی، گیجی، ادرار تیره و تشنج شود. این بیماری در افراد مسن مبتلا به دیابت نوع شایع تر است، و اغلب پیش از یک بیماری یا عفونت ایجاد می شود. در شرایط گرسنگی طولانی مدت، بدن ممکن است شروع به تجزیه چربی و تولید اسیدهای سمی موسوم به کتون کند. کتواسیدوز دیابتی بیشتر در افراد مبتلا به دیابت نوع مشاهده می شود. مراقب تشنگی یا دهان بسیار خشک، ادرار مکرر، استفراغ، تنگی نفس، خستگی و نفس با بوی میوه ای باشید. در صورت مشاهده این علایم، سریعا با پزشک مشورت کنید یا به دنبال مراقبت های اضطراری باشید. اگر سطح قند خون بیمار از حد مورد نظر خود پایین بیاید، به عنوان قند خون پایین شناخته می شود. سطح قند خون می تواند به دلایل زیادی از جمله حذف وعده غذایی، مصرف بیش از حد معمول دارو یا فعالیت بدنی شدید کاهش پیدا کند. زنان مبتلا به دیابت نوع در دوران بارداری خود نیاز به برخی تغییرات دارند. بسیاری از خانم ها در دوران بارداری به انسولین درمانی نیاز دارند. داروهای کاهش دهنده کلسترول، آسپرین و برخی داروهای فشار خون را نمی توان در دوران بارداری استفاده کرد. اگر زنان باردار، رتینوپاتی دیابتی داشته باشند، ممکن است در دوران بارداری بدتر شود. زنان باردار در سه ماهه اول بارداری و در یک سال پس از زایمان بهتر است برای پیگیری دوره درمانی خود به چشم پزشک مراجعه کنند. مدیریت دیابت نوع شامل موارد زیر است: کاهش وزن تغذیه سالم تمرین منظم نظارت بر قند خون احتمالا ، داروهای دیابت یا انسولین درمانی این مراحل به بیمار در حفظ سطح قند خون به حد طبیعی کمک می کند، که می تواند باعث تاخیر یا جلوگیری از عوارض شود. برخی از افرادی که مبتلا به دیابت نوع هستند، به انسولین درمانی نیاز دارند. در گذشته از انسولین درمانی به عنوان آخرین راه حل استفاده می شد، اما امروزه به دلیل فواید آن اغلب زودتر تجویز می شود. قند خون پایین (هیپوگلیسمی) یک عارضه جانبی احتمالی انسولین است. هضم طبیعی با انسولین مصرف شده توسط دهان تداخل دارد، بنابراین انسولین باید تزریق شود. بسته به نیاز بیمار، پزشک می تواند مخلوطی از انواع انسولین را برای استفاده در طول روز و شب تجویز کند. برخی از افرادی که مبتلا به دیابت نوع هستند می توانند با رژیم و ورزش به تنهایی به میزان قند خون خود برسند. اما بسیاری افراد به داروهای دیابت یا انسولین درمانی نیاز دارند. نوع دارو به عوامل زیادی از جمله میزان قند خون و شرایط سلامتی بیمار بستگی دارد. پزشک ممکن است داروهای مختلف را تجویز کند تا قند خون بیمار به چندین روش مختلف کنترل شود. مبتلایان به دیابت نوع با شاخص توده بدنی شما ( BMI ) بیش از است، می توانند کاندید عمل جراحی کاهش وزن (جراحی چاقی) شوند. در جراحی باریاتریک، بخشی از روده کوچک جراحی می شود و نسبت به سایر جراحی های کاهش وزن ت ثیر بیشتری بر سطح قند خون دارند. اشکال جراحی باریاتریک هزینه بالای آن و خطرات جدی ناشی از جراحی می باشد که می تواند در طولانی مدت باعث پوکی استخوان شود. انتخاب سالم شیوه زندگی می تواند به پیشگیری از دیابت نوع کمک کند. حتی اگر تشخیص داده شود بیمار مبتلا به دیابت شده، باز هم می تواند برای پیشگیری از بروز عوارض، شیوه زندگی خود را تغییر دهد. اگر مبتلا به پیش دیابت هستید، تغییر در شیوه زندگی می تواند منجر به کند شدن روند پیشرفت بیماری و توقف آن شود. در مورد دیابت نوع پیشگیری بسیار مهم است. پیشگیری از دیابت، رعایت رژیم غذایی سالم، ورزش منظم و حفظ وزن مناسب، می باشد. برخی راهکاری پیشگیری از دیابت از طرف انجمن دیابت آمریکا عبارتند از: فعالیت هایی را که از آن لذت می برید، مانند پیاده روی، شنا و دوچرخه سواری انتخاب کنید تا بتوانید آن ها را به بخشی از کارهای روزمره خود تبدیل کنید. در بیشتر روزهای هفته حداقل تا دقیقه ورزش هوازی متوسط (یا تا دقیقه شدید) داشته باشید. ترکیبی از تمرینات تمرین های هوازی، مانند پیاده روی یا رقصیدن در بیشتر روزها، همراه با تمرین مقاومتی، مانند وزنه برداری یا یوگا، دو بار در هفته مزایای بیشتری را نسبت به هر نوع ورزش به تنهایی نشان می دهد. به یاد داشته باشید که فعالیت بدنی قند خون را کاهش می دهد. قبل از هرگونه فعالیت میزان قند خون خود را بررسی کنید. در صورت مصرف داروهای دیابت که قند خون شما را کاهش می دهد، ممکن است لازم باشد قبل از ورزش یک میان وعده میل کنید تا از افت قند خون جلوگیری کنید. ورزش می تواند نقش به سزایی در کنترل علایم بیماری داشته باشد، از جمله: کاهش وزن کاهش قند خون تقویت مقاومت به انسولین فیبر می تواند با بهبود کنترل قند خون، کاهش خطر ابتلا به بیماری های قلبی و کاهش وزن نقش موثری در سلامتی شما داشته باشد. غذاهای پر فیبر شامل میوه، سبزیجات، لوبیا، غلات کامل و آجیل هستند. غلات کامل می تواند خطر ابتلا به دیابت را کاهش داده و به حفظ قند خون کمک کند. سعی کنید حداقل نیمی از غلات خود را غلات سبوس دار انتخاب کنید. پیشگیری از دیابت به کاهش وزن وابسته می باشد. وزن مناسب می تواند سطح قند خون شما را کاهش دهد. از دست دادن فقط تا درصد از وزن بدن می تواند تغییری ایجاد کند، اما کاهش وزن ایده آل درصد یا بیشتر از وزن اولیه است. رژیم های کم کربوهیدرات، رژیم غذایی با شاخص گلیسمی یا سایر رژیم ها شاید در ابتدا به کاهش وزن کمک کنند. اما اثربخشی آن ها در جلوگیری از دیابت و عوارض آن ها مشخص نیست. چون بیشتر این رژیم ها بر مبنای محدود کردن گروه خاص از مواد غذایی برنامه ریزی می شوند. اما، در رژیم غذایی سالم هیچ گروه غذایی حذف نمی شود و فقط مصرف آن ها بر اساس نیاز بدن کنترل خواهد شد. انجمن دیابت آمریکا غربالگری قند خون توصیه می کند، در شرایط زیر برای پیشگیری از دیابت نوع به پزشک مراجعه کنید: اضافه وزن سال سن به بالا داشتن یک یا چند عامل خطر اضافی برای دیابت مانند سابقه خانوادگی دیابت، سابقه پیش دیابت یا شیوه زندگی غیرفعال بعد از سالگی، پزشک احتمالا غربالگری را هر سه سال یکبار توصیه می کند. برخلاف تصور عموم، رژیم خاصی برای دیابت وجود ندارد. با این حال، بهتر است رژیم غذایی کم کالری همراه با کربوهیدرات های تصفیه شده به خصوص شیرینی ها کمتر، غذاهای حاوی چربی های اشباع شده کمتر و فیبر بیشتر و مصرف سبزیجات و میوه های زیاد را رعایت کنید. همچنین کاهش مدت زمانی که در فعالیت های غیرفعال مانند تماشای تلویزیون هستید بسیار مهم است. بهتر است هر دقیقه کمی حرکت کنید. بسته به برنامه درمانی شما، ممکن است لازم باشد هر از چند گاهی میزان قند خون خود را بررسی و یادداشت کنید. مدیریت دقیق دیابت نوع می تواند خطر عوارض جدی را کاهش دهد. بهتر است برای مدیریت آن راهکارهای زیر را رعایت کنید: تغذیه سالم و فعالیت بدنی را بخشی از کارهای روزمره خود قرار دهید. معاینه بدنی خود را بطور سالانه و معاینات منظم چشم را انجام دهید. با یک مربی دیابت ارتباط برقرار کنید و در صورت نیاز از تیم درمانی دیابت خود کمک بخواهید. فشار خون و کلسترول خود را کنترل کنید. خوردن غذاهای سالم و ورزش منظم می تواند به سمت کنترل فشار خون بالا و کلسترول پیش برود. در صورت مصرف سیگار و یا انواع دیگری از دخانیات، بهتر است آن را ترک کنید. سیگار کشیدن خطر ابتلا به عوارض مختلف دیابت را افزایش می دهد. قند خون بالا می تواند سیستم ایمنی بدن شما را تضعیف کند و حتی باعث شود هر سال به آنفولانزا مبتلا شوید. در مورد دریافت واکسن با پزشک مشورت کنید، احتمال دارد وی واکسن ذات الریه را نیز برای شما توصیه کند. مراقب دندان های خود باشید. دیابت ممکن است شما را در معرض عفونت های جدی لثه قرار دهد. مرتبا مسواک بزنید و نخ دندان خود را بکشید و معاینات دندانپزشکی توصیه شده را پیگیری کنید. در صورت خون ریزی لثه یا به نظر رسیدن قرمز یا تورم، بلافاصله با دندانپزشک خود مشورت کنید. به پاهای خود توجه کنید. پاها را هر روز در آب ولرم بشویید، آن ها را به آرامی مخصوصا بین انگشتان پا خشک کرده و با لوسیون مرطوب کنید. هر روز پای خود را از نظر تاول، بریدگی، زخم، قرمزی و تورم چک کنید. در صورت بروز مشکل درد یا پا که بهبودی ندارد، با پزشکتان مشورت کنید. هیچ روش جایگزینی برای درمان دیابت وجود ندارد. بنابراین اگر از انسولین درمانی برای دیابت استفاده می کنید، مصرف انسولین نباید بطور خودسرانه قطع شود. اگر میزان قند خون شما بسیار زیاد باشد، پزشک امکان دارد شما را برای معالجه در بیمارستان بستری کند. برخی از سوالات اساسی که باید از پزشک خود بپرسید، عبارتند از: آیا نیاز به مصرف دارو یا انسولین دارم؟ آیا باید در یک ساعت خاص از روز دارو مصرف کنم؟ چگونه می تواند دیابت را به خوبی مدیریت می کنم؟ چه تغییراتی در رژیم غذایی من به مدیریت قند خون کمک می کند؟ من مشکلات پزشکی دیگری دارم. چگونه می توانم به بهترین شکل این شرایط را با هم مدیریت کنم؟ احتمالا پزشک سوالاتی از شما خواهد پرسید، از جمله: آیا ورزش می کنید؟ رژیم غذایی معمولی شما چیست؟ آیا شما قند خون پایین را تجربه کرده اید؟ آیا شما می توانید برنامه درمانی خود را دنبال کنید؟ در شرایط قند خون خیلی کم یا زیاد چه کاری انجام دهم؟ چه چالش هایی را در مدیریت دیابت خود تجربه می کنید؟ منابع: |
غدد بارتولین که به آن غده های جانبی دهلیزی نیز گفته می شود در هر دو طرف دهانه واژن قرار دارند. وظیفه آن ها ترشح مایعات روی سطح مخاطی (داخلی) لوب است که به روان بودن و نرمی واژن کمک می کند. غده بارتولین کوچک هستند و در هنگام طبیعی دیده یا لمس نمی شوند. گاهی اوقات دهانه این غدد مسدود شده و باعث می شود مایعات به داخل غده بازگردند. نتیجه آن تورم نسبتا بدون درد است که به آن کیست بارتولین گفته می شود. به طور معمول فقط یکی از دو غده مبتلا می شود. اگر مایع درون کیست آلوده جمع شود، ممکن است مجموعه ای از چرک احاطه شده توسط بافت ملتهب یا آبسه ایجاد کند. کیست یا آبسه یک بارتولین متداول است. درمان کیست بارتولین به اندازه کیست، میزان درد و عفونت آن بستگی دارد. گاهی اوقات درمان خانگی تنها برای از بین بردن کیست کافی می باشد. در موارد دیگر، تخلیه جراحی کیست بارتولین ضروری است. در صورت بروز عفونت، ممکن است آنتی بیوتیک ها برای درمان کیست آلوده بارتولین تجویز شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برخی زنان که کیست بارتولین کوچک و غیر عفونی دارند، امکان دارد متوجه آن نشوند. اما در صورتی که کیست رشد کند، می تواند توده ای در نزدیکی دهانه واژن احساس شود. اگرچه کیست معمولا بدون درد است، اما می تواند قابل لمس باشد. عفونت کامل کیست بارتولین می تواند در طی چند روز بروز کند. خانم ها اگر به کیست آلوده شود، شاید علایم زیر را تجربه کنند: تب درد هنگام مقاربت ناراحتی هنگام راه رفتن یا نشستن توده ای دردناک در نزدیکی دهانه واژن خانم ها ممکن است در صورت کوچک بودن کیست غده بارتولین هیچ علایمی نداشته باشند. اما یک کیست بزرگ یا یک کیست آلوده (آبسه) می تواند باعث علایم شود. ترشحات واژن به خصوص اگر عفونت توسط یک تماس مقاربتی ایجاد شده، احتمال دارد دیده شود. خانم ها بهتر است اگر در نزدیکی ناحیه باز شدن واژن خود یک توده دردناک دارند که بعد از دو یا سه روز مراقبت از خود بهبود نمی یابد، به پزشک مراجعه کنند. همچنین اگر در نزدیکی دهانه واژن خود یک توده جدید پیدا کرده و بیشتر از سال سن دارید، سریعا به پزشک مراجعه کنند. چنین توده ای می تواند نشانه یک مشکل جدی تر مانند سرطان باشد، البته این موارد به ندرت دیده می شود. کارشناسان معتقدند که علت کیست بارتولین، تجمع مایعات داخلی است. تعدادی باکتری مانند اشرشیاکلی ( E . coli ) و باکتری هایی که باعث عفونت های مقاربتی مانند سوزاک و کلامیدیا می شوند، ممکن است باعث عفونت شود. اگرچه زنان در هر سنی می توانند کیست ایجاد کنند، اما در زنان در سن باروری به ویژه بین سنین تا سال بیشتر دیده می شود. کیست های بارتولین معمولا بر کودکان ت ثیر نمی گذارد زیرا غدد بارتولین تا بلوغ شروع به کار نمی کنند. کیست بعد از نیز نادر است زیرا این امر معمولا باعث کوچک شدن غدد بارتولین می شود. کیست یا آبسه یک بارتولین ممکن است بازگردد و دوباره به درمان نیاز داشته باشد. چون دقیقا علل تشکیل کیست بارتولین مشخص نیست بنابراین معمولا نمی توان از آن ها جلوگیری کرد و هیچ راهی برای پیشگیری از کیست بارتولین وجود ندارد. با این حال، شیوه های مانند رابطه جنسی ایمن به ویژه استفاده از کاندوم و عادت های بهداشتی مناسب ممکن است به جلوگیری از عفونت کیست و ایجاد آبسه کمک کند. برای تشخیص کیست بارتولین، پزشک احتمال دارد، در مورد تاریخچه پزشکی بیمار سوال کند و معاینه لگن را انجام دهد. حتی برای آزمایش عفونت مقاربتی از ترشحات واژن یا دهانه رحم او استفاده کند. در صورتی که بیمار در دروان یایسگی و یا بیش از سال سن داشته باشد، پزشک ممکن است برای بررسی سلول های سرطانی نمونه برداری از توده (بیوپسی) را توصیه کند. حتی امکان دارد پزشک بیمار را به یک متخصص زنان که در سرطان های دستگاه تناسلی زنان تخصص دارد، ارجاع دهد. غالبا کیست بارتولین به خصوص اگر کیست هیچ علامت و علایمی نداشته باشد، نیازی به درمان ندارد. در صورت لزوم، درمان به اندازه کیست، میزان درد و عفونت آن بستگی دارد و می تواند منجر به ایجاد آبسه شود. گزینه های درمانی که ممکن است پزشک توصیه کند شامل موارد زیر است: خیساندن واژن در وان پر از چند سانتی متر آب گرم (حمام سیتس) چندین بار در طول روز به مدت سه یا چهار روز ممکن است به یک کیست آلوده کوچک، منجر به پارگی و تخلیه خود به خودی آن شود. قرار دادن کاتتر بالون، که بعضا به عنوان قرار دادن کاتتر یا فیستول شدن نیز شناخته می شود، روشی است که برای تخلیه مایعات از آبسه یا کیست استفاده می شود. در روش کاتتر بالون یک گذرگاه دایمی ایجاد می شود تا مایعاتی که بعدا ساخته می شوند را از بین ببرد. این یک روش سرپایی است، به این معنی که دیگر نیازی به اقامت شبانه در بیمارستان ندارد و معمولا تحت بی حسی موضعی انجام می شود. برش در آبسه یا کیست ایجاد شده و مایع تخلیه می شود. سپس یک سوند بالون در آبسه یا کیست وارد می شود. سوند بالون یک لوله پلاستیکی نازک است که یک بادکنک کوچک در یک انتها دارد. پس از وارد شدن بالون به آبسه یا کیست، بالون با مقدار کمی آب نمک پر می شود تا آبسه یا کیست را پر کند. کاتتر در حالی که سلول های جدید در اطراف آن رشد می کنند (اپیتلیالیزاسیون) در محل باقی می ماند تا زمانی که سطح زخم بهبود یابد. اپیتلیالیزاسیون معمولا حدود هفته یا بیشتر طول می کشد. پس از اپیتلیالیزاسیون، بالون تخلیه می شود و کاتتر خارج می شود. چند مطالعه کوچک گزارش داده است که بیش از الکل پر می شود و دقیقه در حفره کیست باقی مانده و سپس تخلیه می شود. برداشتن جراحی غده خطر بیشتری از خون ریزی یا عوارض بعد از عمل را به همراه دارد. اگر پوست و بافت های زیر پوست اطراف آبسه آلوده شده باشد (سلولیت) ، علاوه بر تخلیه آبسه، آنتی بیوتیک ها به مدت هفته تجویز می شوند. حتی زنان ممکن است نیاز به بستری داشته باشند. در صورت بروز علایم زیر باید دوباره به پزشک مراجعه شود: درد افزایش تورم ترشحات واژن چون دقیقا علل تشکیل کیست بارتولین مشخص نیست بنابراین معمولا نمی توان از آن ها جلوگیری کرد. به طور کلی هیچ راهی برای پیشگیری از کیست بارتولین وجود ندارد. با این حال، شیوه های مانند رابطه جنسی ایمن و عادت های بهداشتی مناسب ممکن است به جلوگیری از عفونت کیست و ایجاد آبسه کمک کند. خیساندن روزانه در آب گرم، چندین بار در روز، ممکن است برای رفع کیست یا آبسه آلوده بارتولین کافی باشد. پس از یک عمل جراحی برای درمان کیست آلوده یا آبسه، خیساندن در آب گرم از اهمیت ویژه ای برخوردار است. حمام های سیتیز به تمیز نگه داشتن منطقه، سهولت ناراحتی و ترویج تخلیه موثر کیست کمک می کند. تسکین دهنده درد نیز می تواند مفید باشد. زنان مبتلا به این بیماری بهتر است برای آماده شدن برای قرار ملاقات خود با پزشک: علایم خود را بنویسند، از جمله مواردی که به نظر نمی رسد مربوط به وضعیت آن ها باشد. لیستی از هرگونه داروی، ویتامین یا مکمل هایی که به همراه دوز مصرفی تهیه کنند. در مورد کیست بارتولین، برخی از سوالات اساسی که باید از پزشک پرسیده، عبارتند از: چه عاملی باعث ایجاد علایم من می شود؟ آیا احتمال بازگشت دوباره کیست وجود دارد؟ چه نوع آزمایشاتی ممکن است لازم داشته باشم؟ آیا کیست به تنهایی از بین می رود یا به درمان نیاز دارم؟ چه مدت باید بعد از درمان برای برقراری رابطه رابطه جنسی منتظر بمانم؟ چه اقدامات و مراقبت های فردی ممکن است به تسکین علایم من کمک کند؟ برخی از سوالات احتمالی که ممکن است پزشک از بیمار بپرسد شامل موارد زیر است: چه مدت علایم داشتید؟ علایم شما چقدر شدید است؟ آیا در طول رابطه جنسی احساس درد می کنید؟ آیا در طول فعالیت های عادی روزانه درد احساس می کنید؟ چه چیزی باعث بهبود علایم یا بدتر شدن آن ها می شود؟ |
بی اختیاری مدفوع یا، ناتوانی در کنترل حرکات روده است. حتی بی اختیاری مدفوع باعث نشت مدفوع از روده می شود. بی اختیاری مدفوع از نشتی مدفوع هنگام خارج شدن گاز معده تا از کنترل غیر ارادی مدفوع متغیر است. علت شایع بی اختیاری روده شامل اسهال، یبوست و آسیب عضلات یا اعصاب است. آسیب عضله یا عصب ممکن است با پیری یا زایمان همراه باشد. اما با هر علتی، بی اختیاری مدفوع می تواند شرم آور باشد و شاید باعث شود بیمار از مراجعه به پزشک خودداری کند. راهکار های درمانی می توانند بی اختیاری روده و کیفیت زندگی بیمار را بهبود بخشند. بی اختیاری مدفوع ممکن است به طور موقت در طی دوره ای از اسهال اتفاق بیفتد، اما برای برخی از افراد، بی اختیاری مدفوع شدید و غیر قابل بازگشت است. برای بسیاری از افراد، بیش از یک علت بی اختیاری روده وجود دارد. علت های این بیماری می تواند شامل موارد زیر باشد: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بی اختیاری روده می تواند نتیجه بیماری پرولاپس رکتال باشد، که در آن رکتوم به داخل مقعد فرو می رود. در زنان، اگر روده از طریق مهبل بیرون بیاید، بی اختیاری مدفوع ایجاد می شود. آسیب دیدگی به حلقه های عضله در انتهای رکتوم (اسفنکتر مقعد) ممکن است نگه داشتن مدفوع را دشوار کند. حتی این آسیب عضلانی می تواند در هنگام زایمان ایجاد شود. به خصوص اگر در هنگام زایمان وکیوم یا فورسپس (پنس) استفاده شود. آسیب به عصبی که مدفوع را در روده احساس می کند یا اعصابی که اسفنکتر مقعد را کنترل می کنند می تواند منجر به بی اختیاری روده شود. حتی آسیب عصبی می تواند در اثر زایمان، فشار شدید در حین حرکات روده، آسیب نخاعی یا سکته مغزی ایجاد شود. برخی از بیماری ها مانند دیابت و بیماری اسکلروز نیز می توانند بر روی اعصاب ت ثیر بگذارد و باعث بی اختیاری روده می شود. مزمن ممکن است باعث شود که یک توده خشک و سخت مدفوع در روده ایجاد شود و بیش از حد بزرگ شود. در این صورت عضلات رکتوم و روده ها کشیده و ضعیف می شوند. به این ترتیب مدفوع آبکی از قسمت بالاتر دستگاه گوارش به حرکت در می آید تا مدفوع سفت حرکت کرده و خارج شود. یبوست مزمن همچنین می تواند باعث آسیب عصبی و بی اختیاری روده می شود. نگه داشتن مدفوع جامد آسان تر از مدفوع آبکی در روده است. بنابراین مدفوع سست و می تواند بی اختیاری روده را ایجاد یا بدتر کند. رگ های متورم روده، می تواند منجر به بواسیر و بی اختیاری مدفوع شود. چون اجازه نمی دهد مقعد بیمار به طور کامل بسته شود. رکتوم برای میزان مشخصی از مدفوع ظرفیت دارد. اگر روده بیمار اسیب دیده باشد یا دیواره رکتوم در اثر عمل جراحی، درمان پرتودرمانی یا بیماری التهابی روده سفت شده باشد، روده به اندازه کافی دراز نمی شود و مدفوع اضافی می تواند به بیرون نشت پیدا کند. جراحی برای درمان رگ های بزرگ شده در راست روده یا مقعد (بواسیر) و همچنین جراحی های پیچیده تر که شامل روده و مقعد هستند می تواند باعث آسیب عضلات و عصب و به بی اختیاری مدفوع شوند. تعدادی از عوامل ممکن است خطر ابتلا به بی اختیاری مدفوع را افزایش دهد، از جمله: اگرچه بی اختیاری مدفوع در هر سنی می تواند رخ دهد، اما در سالمندان شایع است. بی اختیاری مدفوع می تواند عارضه زایمان باشد. زنانی که درمان جایگزینی هورمون یایسگی را انجام می دهند، بیشتر احتمال دارد که بی اختیاری مدفوع داشته باشند. افرادی که به دیابت طولانی مدت یا MS مبتلا هستند در معرض خطر ابتلا به بی اختیاری مدفوع هستند. بی اختیاری مدفوع اغلب در اواخر مرحله بیماری آلزایمر و زوال عقل وجود دارد. ناتوانی جسمی ممکن است دستیابی به موقع توالت را دشوار کند. جراحتی که باعث ناتوانی جسمی شود نیز ممکن است باعث آسیب عصب رکتال و بی اختیاری مدفوع شود. افراد مبتلا به بی اختیاری urge ممکن است نتوانند جلوی اضطراب را بگیرند، که ناگهان بی اختیاری مدفوع اتفاق میفتد و آن ها به موقع به توالت نمی رسند. نوع دیگری از بی اختیاری مدفوع در افرادی رخ می دهد که از زمان دفع مدفوع آگاهی ندارند. بی اختیاری مدفوع ممکن است با مشکلات دیگر روده مانند اسهال، یبوست، گاز و نفخ همراه باشد. اگر خودتان یا کودکتان دچار بی اختیاری مدفوع هستید، به خصوص اگر مکرر یا شدید باشد، یا اینکه باعث پریشانی عاطفی می شود، به پزشک مراجعه کنید. غالبا مردم تمایلی برای مراجعه به پزشک در مورد بی اختیاری مدفوع ندارند. اما روش های درمانی وجود دارد و هرچه زودتر تشخیص داده شود، زودتر ممکن است علایم آن ها تسکین پیدا کند. پزشک در مورد وضعیت بیمار سوالاتی خواهد پرسید و معاینه جسمی را انجام می دهد که معمولا شامل معاینه جسمی مقعد بیمار می شود. از یک پروب جهت معاینه ناحیه مقعد برای آسیب عصبی استفاده می کند. تعدادی آزمایش وجود دارد که به کمک آن ها می تواند علت بی اختیاری مدفوع را مشخص کند: پزشک برای ارزیابی قدرت عضلات اسفنکتر و بررسی هرگونه ناهنجاری در ناحیه رکتال، انگشت را به داخل روده بیمار وارد می کند. یک بادکنک کوچک درون روده وارد شده و با آب پر می شود. از بیمار خواسته می شود برای بیرون راندن بالون به توالت بروید. اگر انجام این کار بیش از یک یا سه دقیقه طول بکشد، به احتمال زیاد فرد دچار اختلال در دفع مدفوع است. یک لوله باریک و انعطاف پذیر درون مقعد و روده وارد می شود. یک بالون کوچک در نوک لوله ممکن است گذاشته شود. مانومتری مقعد، به اندازه گیری سفتی اسفنکتر مقعد و حساسیت و عملکرد رکتوم بیمار کمک می کند. ابزاری باریک در مقعد و روده وارد می شود که تصاویر ویدیویی را تهیه می کند که به پزشک امکان می دهد ساختار اسفنکتر بیمار را بررسی کند. در پروکتوگرافی، در حالی که دفع مدفوع را روی توالت مخصوص انجام می دهند، تصاویر ویدیویی با اشعه ایکس تهیه می شوند. پروکتوگرافی، میزان مدفوع، زمان تحمل برای نگه داشتن مدفوع و چگونگی دفع مدفوع را ارزیابی می کند. یک لوله انعطاف پذیر به داخل روده بیمار وارد شده تا کل روده بزرگ معاینه شود. MRI می تواند تصاویر واضحی از اسفنکتر ارایه دهد و همچنین می تواند در حین دفع مدفوع تصاویر را ارایه دهد. عوارض بی اختیاری مدفوع شامل موارد زیر است: از بین رفتن عزت همراه با از دست دادن کنترل عملکردهای بدن می تواند به شرم ساری، نا امیدی و افسردگی منجر شود. طبیعی است که افراد مبتلا به بی اختیاری مدفوع سعی می کنند مشکل را پنهان کرده یا از حضور در اجتماع خودداری کنند. پوست اطراف مقعد ظریف و حساس است. تماس مکرر با مدفوع می تواند منجر به درد و خارش و به طور بالقوه به زخم منجر شود که نیاز به معالجه پزشکی دارد. پزشک، بسته به علت بی اختیاری مدفوع، گزینه های دارویی برای درمان بی اختیاری مدفوع تجویز کند. رژیم غذایی بیمار بر غلظت مدفوع ت ثیر می گذارد. اگر یبوست باعث بی اختیاری مدفوع است، پزشک ممکن است نوشیدن مایعات زیاد و خوردن غذاهای سرشار از فیبر را توصیه کند. اما اگر اسهال در ایجاد مشکل نقش دارد، غذاهای پر فیبر نیز می توانند غلظت مدفوع بیمار را اضافه و آبکی بودن آن را کاهش دهد. اگر آسیب عضله باعث بی اختیاری مدفوع شود، پزشک می تواند برای بازیابی قدرت عضله، برنامه ورزش و سایر روش های درمانی را توصیه کند تا کنترل اسفنکتر مقعد و آگاهی از نیاز به دفع مدفوع را بهبود بخشند. گزینه های درمانی عبارتند از: متخصصان فیزیوتراپی، تمرینات ساده ای را آموزش می دهند که می تواند قدرت عضلات مقعد را افزایش دهد. به بیمار آموزش داده می شود که چگونه ماهیچه های کف لگن خود را تقویت کرده و در صورت داشتن حرکت روده در یک زمان مشخص بتواند، عضلات را منقبض کند. بعضی اوقات آموزش ماهیچه های کف لگن با کمک مانومتری مقعد و یک بالون رکتال انجام می شود. پزشک ممکن است، دفع مدفوع را در یک ساعت مشخصی از روز توصیه کند. مثلا بعد از غذا می تواند بیمار در کنترل بیشتر بی اختیاری مدفوع کمک کند. تزریق مواد حجیم کننده غیر قابل جذب می تواند دیواره های مقعد بیمار را ضخیم تر کرده و از نشت مدفوع جلوگیری کند. اعصاب ساکرال از نخاع به عضلات لگن بیمار منتهی می شود و احساس و قدرت عضلات اسفنکتر رکتوم و مقعد را تنظیم می کند. کاشت وسیله ای که ضربان های الکتریکی کوچکی را به طور مداوم به اعصاب ساکرال می فرستد می تواند ماهیچه های روده بزرگ را تقویت کند. تحریک عصب ساکرال، معمولا فقط پس از انجام سایر درمان ها انجام می شود. تحریک عصب تیبیال خلفی با حداقل آسیب، عصب تیبیال خلفی در مچ پا را تحریک می کند که شاید برای برخی افراد که بی اختیاری مدفوع هفته ای به مدت چند ماه انجام می شود مفید باشد. استفاده از نوعی پمپ است که در مهبل وارد شده است. بادکنک باد شده باعث فشار بر ناحیه رکتوم و کاهش تعداد قسمت های بی اختیاری مدفوع می شود. درمان بی اختیاری مدفوع ممکن است نیاز به عمل جراحی برای اصلاح مشکل اساسی مانند پرولاپس رکتوم یا آسیب اسفنکتر ناشی از زایمان داشته باشد. گزینه های جراحی عبارتند از: در روش اسفنکتروپلاستی یک اسفنکتر مقعد آسیب دیده یا ضعیف را ترمیم می کند. پزشک ناحیه آسیب دیده از عضله را شناسایی کرده و لبه های آن را از بافت اطراف پاک می کنند. سپس لبه های ماهیچه ها را به هم چسبانده و بخیه می کنند. درمان پرولاپس رکتال، رکتوسل یا بواسیر، مشکلات احتمالا بی اختیاری مدفوع را کاهش داده یا از بین خواهد برد. اسفنکتر مقعد آسیب دیده را می توان با اسفنکتر مقعد مصنوعی جایگزین کرد. دستگاه اسفنکتر مقعد مصنوعی در واقع یک کاف بادی است که در اطراف کانال مقعد بیمار کاشته می شود. هنگام تورم، دستگاه اسفنکتر مقعد خود را محکم می بندد تا زمانی که بیمار آماده دفع باشد. در هنگام توالت رفتن، از یک پمپ خارجی کوچک برای جدا کردن دستگاه استفاده می کند و اجازه می دهد مدفوع آزاد شود. سپس دستگاه دوباره خودش جدا می شود. برای تعمیر اسفنکتر، پزشک از ران داخلی بیمار عضله می گیرد و آن را در اطراف اسفنکتر قرار داده و باعث ترمیم عضله به سمت اسفنکتر می شوند. کولوستومی، مدفوع را از دهانه باز در شکم دفع می کند. پزشک برای جمع آوری مدفوع یک کیسه مخصوص به دهانه قسمت جراحی شده می چسباند. معمولا پس از موفقیت آمیز نبودن سایر درمان ها، کلستومی انجام نمی شود. تمرینات کگل عضلات کف لگن را تقویت کرده که مثانه و روده و در خانم ها رحم را کنترل می کند. با تغییرات رژیم غذایی، بیمار ممکن است بتواند کنترل بهتری نسبت به حرکات روده خود داشته باشد. بیمار بهتر است: لیستی از آنچه برای چند روز می خورد تهیه کند. احتمال دارد ارتباطی بین غذاهای خاص و دوره های بی اختیاری او پیدا شود. هنگامی که غذاهای مشکل ساز را شناسایی کرد، از خوردن آن پرهیز کند. غذاهایی که می توانند باعث اسهال یا گاز معده و بدتر شدن بی اختیاری مدفوع می شوند شامل غذاهای پرادویه، غذاهای و چرب و لبنیات (در صورت عدم تحمل لاکتوز) هستند. نوشیدنی های حاوی کافیین و الکل محصولاتی مانند آدامس بدون قند و نوشابه رژیم غذایی، حاوی شیرین کننده های مصنوعی می توانند به عنوان ملین عمل کنند. فیبر کمک می کند تا مدفوع نرم و آسان تر کنترل شود. فیبر غالبا در میوه ها، سبزیجات و نان های غلات سبوس دار و غلات وجود دارد. بیمار باید روزانه گرم فیبر مصرف کند. اما نباید فیبر یکباره به رژیم غذایی اضافه شود. میزان بیش از حد فیبر به طور ناگهانی می تواند باعث نفخ و گاز ناخوشایند شود. بیمار برای نرم نگه داشتن مدفوع و شکل گیری، حداقل هشت لیوان مایعات، ترجیحا آب، در روز بنوشد. فرد با نگه داشتن سطح پوست در اطراف مقعد خود تا حد امکان تمیز و خشک می تواند از بروز ناراحتی بیشتر در هنگام بی اختیاری روده جلوگیری کند. برای رفع ناراحتی مقعد و از بین بردن هرگونه بوی احتمالی مرتبط با بی اختیاری روده: صابون می تواند پوست را خشک و تحریک کند. بنابراین می توانید با کاغذ توالت خشک مالش دهید. حوله یا دستمال مرطوب بدون الکل، بدون عطر می تواند جایگزین مناسبی برای تمیز کردن مقعد باشد. بعد از هر دفع مدفوع، به آرامی منطقه را با آب بشویید. دوش گرفتن یا خیساندن در حمام نیز ممکن است کمک کند. در صورت امکان اجازه دهید مقعد کاملا خشک شود. اگر زمان کوتاهی دارید، می توانید به آرامی محل خشک شده را با کاغذ توالت تمیز پاک کنید. یک کرم یا پودر بزنید. کرم ها از تماس مستقیم پوست با مدفوع جلوگیری می کنند. قبل از استفاده از هر نوع کرم مطمین شوید که ناحیه تمیز و خشک است. پودر تالک بدون عارضه یا ذرت نیز ممکن است به رفع ناراحتی مقعد کمک کند. لباس زیر، پنبه ای و گشاد بپوشید. چون لباس های تنگ می تواند جریان هوا را محدود کرده و مشکلات پوستی را بدتر کند. لباس زیر را زود به زود عوض کنید. هنگامی که درمان های پزشکی نتوانند بی اختیاری را به طور کامل از بین ببرند، محصولاتی مانند پدهای جاذب و لباس زیر یکبار مصرف می توانند در مدیریت مشکل به بیمار کمک کنند. برای برخی از افراد، از جمله کودکان، بی اختیاری روده یک مشکل نسبتا جزیی است، و محدود به خیس شدن لباس زیر آن ها است. برای دیگران، بی اختیاری روده بیماری به دلیل عدم کنترل کامل روده می تواند جدی باشد. اگر بی اختیاری مدفوع دارید ممکن است از ترس اینکه به موقع به توالت نرساند، تمایلی به ترک خانه خود نداشته باشید. برای غلبه بر این ترس، این راهکارها را امتحان کنید: درست قبل از بیرون رفتن از توالت استفاده کنید. یک پد یا لباس زیر یکبار مصرف بپوشید. وسایل لازم برای تمیز کردن و تغییر لباس را با خود داشته باشید. از آنجا که بی اختیاری روده می تواند ناراحت کننده باشد، لازم است برای مقابله با آن اقداماتی انجام شود. درمان می تواند به بهبود کیفیت زندگی بیمار کمک کند و عزت نفس بیمار را بالا ببرد. بسته به علت ممکن است از بروز بی اختیاری مدفوع جلوگیری شود. این اقدامات می تواند به شما کمک کند: ورزش خود را افزایش دهید، غذاهای پر فیبر بخورید و مایعات زیادی بنوشید. درمان یا از بین بردن علت اسهال مانند عفونت روده ممکن است در جلوگیری از بی اختیاری مدفوع به بیمار کمک کند. زور زدن هنگام حرکات روده سرانجام می تواند باعث ضعف عضلات اسفنکتر مقعد یا آسیب به اعصاب شود، احتمالا منجر به بی اختیاری روده می شود. بیمار برای آمادگی بهتر، می تواند لیستی از علایم، اطلاعات شخصی کلیدی، از جمله استرس های اساسی، تغییرات اخیر زندگی و سابقه پزشکی خانواده و تمام داروها، ویتامین ها یا مکمل های مصرفی، تهیه کند. برای بی اختیاری روده، برخی از سوالات اساسی که باید از پزشک پرسیده شوند، عبارتند از: بهترین دوره درمان چیست؟ به چه آزمایشاتی نیاز دارم؟ آیا محدودیت هایی را باید رعایت کنم؟ آیا وضعیت من احتمالا موقتی است؟ چه عاملی باعث ایجاد علایم من می شود؟ غیر از محتمل ترین علت، علل احتمالی دیگر علایم من چیست؟ بیماری دیگری دارم. آیا درمان بی اختیاری روده مراقبت من از این بیماری را تشدید خواهد کرد؟ پزشک احتمالا چندین سوال از بیمار خواهد پرسید، مانند: آیا اسهال دارید؟ چه زمانی علایم بیمار شروع شد؟ علایم بیمار چقدر شدید است؟ آیا بیمار نیز بی اختیاری ادرار دارید؟ علایم بیمار مداوم بوده است یا موقتی هستند؟ تابحال تابش پرتودرمانی در ناحیه لگن خود داشته اید؟ آیا تاکنون به کولیت اولسراتیو یا بیماری کرون مبتلا شده اید؟ در هنگام زایمان از پنس استفاده شده بود یا اپیزوتومی وجود داشت؟ آیا به نظر می رسد عاملی باعث بهبود یا بدتر شدن علایم بیمار می شود؟ شرایط دیگری مانند دیابت، مولتیپل اسکلروزیس یا یبوست مزمن دارید؟ منبع: |
تصاویر تولید شده در طی آزمایش های باریم متحرک هستند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در یک آزمایش بلع باریم، تصاویر اشعه ایکس از حلق و مری شما گرفته می شود. در هنگام بلع، باریم دیوارهای دستگاه گوارش را پوشاند و اجازه می دهد تا شکل دستگاه گوارش فوقانی بر روی اشعه X مشخص شود. بدون باریم دستگاه گوارش فوقانی به سختی در پرتونگاری قابل مشاهده است. آزمایش بلع باریم و یا وعده غذایی احتمالا دقیقه طول می کشد. تصاویر بررسی می شوند و تنها در صورت تار شدن برخی از تصاویر یا نیاز به عکس های بیشتر، اشعه X در یک آزمایش وعده غذایی باریم، تصاویر اشعه ایکس از معده شما و ابتدای اثنی عشر گرفته می شود. آزمایش وعده غذایی باریم اغلب بلافاصله پس از آزمایش بلع باریم انجام می شود. در هر دو آزمایش بلع باریم و آزمایش وعده غذایی باریم، شما قبل از آزماش بایدیک سوسپانسیون مایع سولفات باریم را بخورید. معاینات آزمایش های باریم بی خطر هستند، اما بعضی اوقات آن ها می توانند منجر به عوارض زیر شوند: انسداد احتمالی روده می تواند باریم را تحت ت ثیر قرار داد. باریم می تواند در آپاندیس نفوذ کند و باعث بروز شود. امکان عوارض جانبی (مانند تاری دید) ناشی از داروهای مورد استفاده در طول آزمایش وجود دارد. اگر در بخشی از دستگاه گوارش سوراخی ایجاد شده باشد، باریم احتمال دارد از طریق سوراخ به حفره شکم نشت پیدا کند. باریم می تواند باعث یبوست شود، بنابراین بهتر است حداقل یک روز کامل بعد از آزمایش مقدار زیادی مایعات بنوشید. میوه یا سایر غذاهای پر فیبر نسبت به حد معمول برای یک روز یا دو روز میل کنید. اگر سه روز بعد از انجام آزمایش، دفع مدفوع نداشته باشید، با پزشک تماس بگیرید. برای بررسی نتایج آزمایشات باید به پزشک مراجعه کنید. اگر هیچ ناهنجاری یا علتی برای علایم شما پیدا نشده باشد، امکان دارد آزمایش های بیشتری تجویز شوند. درمان مناسب بیماری به تشخیص درست بستگی دارد. در حال حاضر آزمایش های دیگری برای بررسی دستگاه گوارش به جای آزمایش باریم استفاده می شوند. این آزمایشات عبارتند از: آندوسکوپی یک لوله باریک با لنز در یک انتها و یک تلسکوپ در طرف دیگر است. این کار از طریق دهانه (مانند دهان یا مقعد) یا برش کوچک انجام می شود. پزشک انتهای تلسکوپ را برای نمایش بهتر استفاده می کند. سی تی اسکن از اشعه ایکس و فناوری کامپیوتر دیجیتال برای ایجاد تصویری از ساختارهای داخلی بدن استفاده می کند. امروزه می توان از CT برای جایگزینی آندوسکوپی استفاده کرد. این آزمایش کولونوسکوپی مجازی نامیده می شود. در صورت مشکل در بلع، یا درد قفسه سینه یا ریفلاکس ممکن است آزمایش بلع باریم پیشنهاد شود. ریفلاکس، برگشت اسید معده به قسمت تحتانی مری می باشد. پزشک می تواند در صورت ابتلا مشاهده شرایط زیر آزمایش وعده غذایی باریم را توصیه کند: درد در شکم خون در مدفوع سوء هاضمه شدید استفراغ بدون علت ممکن است از شما خواسته شود که چند ساعت قبل از آزمایش سیگار نکشید. زیرا سیگار کشیدن باعث می شود ترشحات اضافی در دستگاه گوارش ایجاد شود. پزشکتان معمولا توصیه می کند که داروهای خوراکی معمول خود را در روز آزمایش مصرف نکنید. به خصوص مهم است که قبل از آزمایش آنتی اسید استفاده نشود. برای انجام آزمایش باریم چون باید دستگاه گوارش فوقانی خالی باشد. توصیه می شود قبل از انجام آزمایش چند ساعت غذا و نوشیدنی نخورید و ناشتا باشید. تا تصاویر شفاف اشعه ایکس تولید شود. برای انجام آزمایش باریم از شما خواسته می شود که لباس خود را به یک لباس بیمارستانی تغییر دهید. شما باید اتصال دهنده های فلزی مانند ساعت و یا حلقه را از بدن خود دور کنید. در اتاق پرتونگاری به شما گفته می شود چه موقع و با چه سرعتی محلول باریم را بنوشید. اولین تصاویر اشعه X هنگام ایستادن، معمولا در مقابل تابلوی صاف، با تجهیزات اشعه ایکس گرفته می شود. در هنگام بلع، رادیولوژیست روی صفحه نمایش تصاویر متحرک باریم را که از گلو و پایین مری عبور می کند، را بررسی خواهد کرد. با این وجود از اشعه ایکس برای نشان دادن باریم که دستگاه گوارش را نشان می دهد، عکس تهیه می شود. بعد از گرفتن عکس در حالت ایستاده، از شما خواسته می شود که روی یک میز دراز بکشید. اشعه X دیگری از مری، معده و روده کوچک شما گرفته می شود. شما باید روی میزهای مختلفی قرار بگیرید تا باریم تمام قسمت های دیواره دستگاه گوارش فوقانی را بپوشاند. اگر به شما آرامش بخش عضله تزریق شده باشد، احتمال دارد به مدت یک ساعت یا بیشتر تاری دید داشته باشید. بعد از گرفتن و بررسی اشعه X برای اطمینان از شفاف بودن تصاویر، رادیولوژیست آن ها را با دقت مشاهده کرده و گزارشی از یافته های خود را برای پزشکتان خواهد نوشت. برای گفتگو در مورد نتایج آزمایش، شما باید جلسات درمانی خود را پیگیری کنید. بعد از انجام آزمایش می توانید خوردن غذای معمولی را از سر بگیرید. باریم به احتمال زیاد باعث یبوست می شود. بنابراین باید غذاهای پر فیبر مانند میوه و سبزیجات بخورید و مایعات زیادی بنوشید. مدفوع شما به مدت یا روز پس از مصرف باریم به رنگ سفید خواهد بود. اگر در روزهای بعد از آزمایش باریم با یبوست داشتید، با پزشک تماس بگیرید. منابع: |
پرنوشی یا پلی دیپسی اغلب با شرایط ادراری مرتبط است که باعث ادرار بیش از حد می شود. در این صورت، بدن برای جایگزینی مایعات از دست رفته نیاز مداوم به آب دارد. پرنوشی می تواند در اثر فرآیند های بدنی مانند تعریق در هنگام ورزش، خوردن یک رژیم غذایی با نمک بالا یا مصرف داروهای مسکن و ادرار آور ها ایجاد شود که باعث از بین رفتن مایعات زیاد بدن می شود. پرنوشی، بیماری نیست بلکه علایم برخی از بیماری ها مانند دیابت است و به ویژه در دیابت قندی شایع می باشد. پلی دپپسی، نام پزشکی برای احساس تشنگی شدید است. میزان آب مورد نیاز بدن به عوامل مختلفی بستگی دارد اما پرنوشی نوعی عطش است که بسته به علت می تواند روز ها، هفته ها یا حتی ماه ها ادامه یابد. فرد بیشتر اوقات احساس تشنگی خواهد کرد و هر چقدر هم که آب بخورد، قادر به رفع تشنگی خودش نخواهند شد. همچنین ممکن است دهان خشک داشته باشد. فرد مبتلا به پرنوشی روزانه لیتر یا بیشتر، مایعات می نوشد. پلی اوریا، که تکرر ادرار است، معمولا با پرنوشی همراه است. پزشکان معتقدند اگر یک فرد بالغ حداقل . لیتر ادرار در ساعت دفع کند، احتمالا فرد مبتلا به پلی اوریا است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید کمبود آب بدن به دلیل عدم نوشیدن آب کافی و همچنین پلی اوریا از دلایل عمده پرنوشی هستند. سایر علت ثبت شده برای پرنوشی شامل موارد زیر است: پرنوشی همچنین یک علامت اولیه دیابت قندی و دیابت بیمزه است. هنگامی که بدن شما نمی تواند به درستی قند خون را هضم کند، سطح قند خون به طور غیر طبیعی بالا می رود. سطح قند خون بالا باعث احساس تشنگی شدید می شود. قند خون فوق العاده بالا باعث می شود مقدار زیادی از پوست چروکیده شود. هر چه بیشتر پوست چروکیده شود، بدن کم آب تر و شما تشنه تر می شوید و بیشتر آب می خورید. دیابت بیمزه زمانی که مربوط به مشکلات کلیوی و یا غده هیپوفیز است، می تواند باعث تشنگی بیش از حد شود. برخی از افراد تمایل غیر قابل کنترل برای نوشیدن آب دارند، بنابراین آن ها در تمام طول روز حتی اگر نیازی به آب نداشته باشند، آب می نوشند. که به آن گفته می شود. بیماری های روانی که می توانند باعث ایجاد پرنوشی شوند، شامل موارد زیر است: اضطراب اختلالات شخصیتی بی اشتهایی عصبی (جنون جوانی) اختلالات خلقی، مانند افسردگی صدمات و آسیب های مغزی ناشی از بیماری هایی مانند مصرف برخی داروهای خاص، مانند دارو های کورتیکواستروییدها یا ادرارآورها و استفاده مقدار زیادی نمک یا در غذاها یا نوشیدنی ها هم می توانند باعث پرنوشی شوند. بارزترین علامت پرنوشی، احساس تشنگی شدید است. سایر علایم شایع پرنوشی، عبارتند از: احساس خشکی مداوم در دهان مقدار زیاد ادرار غیر طبیعی (بیش از لیتر در روز) ممکن است اگر پرنوشی فرد به دلیل بیماری زمینه ای مانند دیابت باشد، علایم دیگری را تجربه کند. برخی از علایم متداول دیابت که ممکن است همراه با پرنوشی باشد شامل موارد زیر است: خستگی داشتن تاری دید کاهش وزن غیرطبیعی ابتلا به زخم یا عفونت مکرر احساس گرسنگی غیرطبیعی کندی بهبود زخم ها یا عفونت ها نوشیدن آب زیاد نیز می تواند منجر به مسمومیت با آب شود. مسمومیت با آب باعث رقیق شدن و کاهش مقدار سدیم خون (هیپوناترمیا) می شود. هیپوناترمیا (کاهش سدیم در خون) می تواند باعث بروز برخی علایم شود، مانند: سردرد احساس سرگیجه گرفتگی عضلات یا اسپاسم تشنج های غیر قابل توضیح اگر احساس عطش شدید بیش از چند روز به طول انجامد، به پزشک مراجعه کنید. انواع مختلفی از پرنوشی که براساس علت های اصلی آن ها تعریف می شوند و عبارتند از: این نوع پرنوشی ناشی از اضطراب، بی حوصلگی، استرس و یا زمینه های اصلی بهداشت روان است. در اثر مصرف دارو های خاص یا ویتامین هایی که باعث ایجاد پولی اوریا می شوند، مانند دیورتیک ها، ویتامین K ، مصرف نمک و کورتیکواسترویید ها ایجاد می شود. به دلیل پایین آمدن سطح هورمون های ضد ادرار در بدن ایجاد شده و می تواند به ادرار بیش از حد منجر شود. هنگامی که سعی در رفع عطش بیش از حد دارید، ممکن است بیش از حد مایعات مصرف کنید. مصرف بیش از حد آب، هیدراتاسیون نام دارد. اگر فرد قبلا میزان مایعاتی مصرفی خود و مقدار ادرار تولید شده را اندازه گیری نکرده باشد، ممکن است پزشک از او بخواهد این کار را انجام دهد. تاریخچه و معاینه بیمار می تواند در یک روز با یک ظرف اندازه گیری شده، میزان مایعات که در طی ساعت می نوشند را اندازه گیری کند. برای اندازه گیری میزان ادرار، می توان از یک ظرف مخصوص برای جمع آوری ادرار در طی یک روز استفاده کرد. ثبت سابقه میزان عطش، میزان مایعاتی که بیمار مصرف می کند و قند خون اومی تواند در تصمیم گیری بهتر به پزشک کمک کند. اگر سطح قند خون بیمار طبیعی باشد، پزشک می تواند آزمایش های دیگری را برای بررسی سطح وازوپرسین کم، عدم تعادل سدیم و پتاسیم در خون توصیه کند. آزمایش علاوه بر معاینه فیزیکی، پزشک ممکن است آزمایش خون و ادرار را برای کمک به تشخیص انجام دهد. این آزمایشات می تواند شامل موارد زیر باشد: تست الکترولیت آزمایش قند خون آزمایش ادرار و آزمایش الکترولیت های ادرار آزمایش شمارش خون و آزمایش افتراقی خون بر اساس علت و موفقیت درمان های پلی دیپسی، بیمار می تواند بدون اینکه اختلالی در زندگی یا ت ثیری روی فعالیت های روزانه او ایجاد شود، بیماری را کنترل کند. برخی از تغییرات در شیوه زندگی، مانند ورزش یا تغذیه مناسب، به خصوص اگر فرد یک بیماری زمینه ای مانند دیابت قندی داشته باشد، ممکن است باعث بهبودی او گردد. با کنترل کردن نوشیدن بیش از حد می توان از عوارض نوشیدن آب زیاد مانند هیپوناترمی (کاهش سدیم خون) جلوگیری کرد. شناخت و درمان زودرس پلی‌دیپسی می‌تواند منجر به تشخیص دیابت یا بیماری زمینه ای دیگر شود. فرد باید در مورد بهترین روش برای مدیریت علایم و درمان هر شرایطی که دارد، با پزشک صحبت کند. بیمار اگر عطش شدید و بدون علت داشته باشد، باید به پزشک مراجعه کند زیرا احتمال دارد آن ها علایم دیابت باشد. درمان پرنوشی ممکن است به علت آن بستگی داشته باشد. پزشک احتمالا موارد زیر را برای تشخیص توصیه می کند: اگر بیمار دیابت قندی باعث ایجاد پرنوشی شده باشد، پزشک به احتمال زیاد برای کنترل قند خون به بیمار دارو می دهد و احتمال دارد فرد نیاز به تزریق انسولین داشته باشد. اگر بیمار مبتلا به دیابت بیمزه باشد، پزشک به او توصیه می کند که مقدار مشخصی از آب بنوشد تا از کمبود آب بدن جلوگیری کند. همچنین ممکن است پزشک به او دارو بدهد تا علایم بیماری کنترل شوند. اگر پرنوشی علت روانی داشته باشد، پزشک می تواند فرد را به یک مشاور یا روان پزشک ارجاع دهد تا به اوکمک کنند وسواس اجباری برای نوشیدن مقادیر بیش از حد آب را کنترل کند. اگر مسیله سلامت روان باعث ایجاد پرنوشی فرد شده باشد، پزشک روند شناخت درمانی ( CBT ) را پیشنهاد می کند. CBT به بیمار کمک می کند تا محرک های محیطی که باعث پرنوشی او می شود را بشناسد و یاد بگیرید چگونه با این احساسات کنار بیاید. در برخی موارد، ممکن است یک دوره عطش موقتی را با پرنوشی اشتباه گرفت. قبل از مراجعه به پزشک برای درمان پرنوشی، احساسات عطش شدید خود را بررسی کنید. لیستی از علایم و اطلاعات شخصی اصلی، از جمله سابقه خانوادگی خود تهیه کنید. برخی از داروها ممکن است باعث ایجاد یا بدتر شدن پرنوشی و پولی اوریا شوند. به همین دلیل بهتر است هنگام مراجعه به پزشک لیستی از تمام داروها، ویتامین ها یا مکمل هایی را که مصرف کرده اید همراه با دوز مصرفی و مدت زمان مصرف آن ها را یادداشت کنید. پزشک ممکن است برای بررسی علایم و تشخیص بیماری از شما سوالاتی بپرسد، از جمله: آیا تغییر رژیم غذایی داشته اید؟ آیا شما بیش از حد ادرار می کنید؟ آیا وزن خود را افزایش یا کاهش داده اید؟ چند وقت یک بار احساس تشنگی می کنید؟ اولین بار چه زمانی متوجه علایم خود شده اید؟ آیا شما خون ریزی یا التهاب را تجربه می کنید؟ آیا اخیرا دچار آسیب دیدگی یا سوختگی شده اید؟ آیا اشتهای شما تحت ت ثیر رژیم غذایی قرار گرفته است؟ آیا وقتی احساس تشنگی می کنید علایم دیگری هم دارید؟ آیا عطش در بعضی از مواقع از روز افزایش یا کاهش می یابد؟ آیا علایم شما به مروز زمان بروز کرده اند یا ناگهانی شروع شده است؟ فکر می کنید چه عاملی باعث بهتر یا بدتر شدن علایم شما می شود؟ آیا فقط بعد از انجام برخی فعالیت ها احساس تشنگی شدید می کنید؟ آیا پس از نوشیدن هشت لیوان یا بیشتر از آب در طول روز، هنوز احساس تشنگی شدید دارید؟ منابع |
این خون ریزی می تواند در دو دسته گسترده قرار گیرد: خون ریزی دستگاه گوارش فوقانی خون ریزی دستگاه گوارش تحتانی علایم ظاهری، نوع خون ریزی های فوقانی و تحتانی را از هم متمایز می کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید. و سیاه اختلال در خون ریزی می تواند در دستگاه گوارش فوقانی یا تحتانی رخ دهد، برای همین علل زیادی باعث آن می شوند. علل خون ریزی دستگاه گوارش فوقانی خون ریزی بعد از عمل جراحی (خون ریزی بعد از آناستوماتیک (پیوند روده) ، خون ریزی بعد از پلی پکتومی، خون ریزی بعد از اسفنکتروتومی تومورهای دستگاه گوارش فوقانی هموبیلی (خون ریزی از مجاری صفراوی) خون ریزی از مجرای لوزالمعده شایع ترین علت خون ریزی سیستم گوارش فوقانی، زخم معده است. زخم های گوارشی، زخم هایی هستند که روی بافت داخلی معده و قسمت بالای روده کوچک ایجاد می شوند. اسید معده یا از باکتری ها یا استفاده از داروهای ضد التهابی، به بافت داخلی معده صدمه زده و منجر به تشکیل زخم ها می شود. حتی می تواند علایم نسبت به عفونت H . پیلوری، استفاده بیش از حد NSAID (داروهای ضد التهاب غیر استرویدی) واریس مری به عنوان واریس مالوری ویس شناخته می شوند و می توانند خون ریزی زیادی ایجاد کنند. واریس مری، بیشتر در افرادی که بیش از حد الکل می نوشند شایع است. واریس مری بیشتر در افراد مبتلا به بیماری جدی کبدی رخ می دهد. بیشتر در اثر بیماری ریفلاکس معده دستگاه گوارش ( GERD ) ایجاد می شود. خون ریزی رقیق شده خون که از طریق اپیتلیوم دستگاه گوارش نشت می یابد اما زخم مشهود ندارد. علل خون ریزی دستگاه گوارش تحتانی آسیب ناشی از پرتودرمانی پس از درمان سرطان های شکمی یا لگن بعد از عمل جراحی خون ریزی بعد از پلی پکتومی، خون ریزی بعد از بیوپسی در بیماری دیورتیکولار کیسه های کوچک و پرکار در دستگاه گوارش (دیورتیکولوزیس) گسترش می یابند. اگر یک یا چند کیسه ملتهب یا آلوده شود، به آن گفته می شود. بیماری التهابی روده شامل می باشد که باعث التهاب و زخم های روده بزرگ و بیماری کرون و التهاب غده دستگاه گوارش می شود. تومورهای غیر سرطانی (خوش خیم) یا سرطانی مری، معده، روده بزرگ می توانند سطح دستگاه گوارش را تضعیف کرده و باعث خون ریزی شوند. توده های کوچکی از سلول هایی که بر روی لایه روده بزرگ شکل می گیرد، می توانند باعث خون ریزی شوند. بیشتر پولیپ های روده بزرگ بی ضرر هستند، اما برخی از آنها ممکن است سرطانی باشند یا در صورت عدم درمان به موقع سرطانی شوند. بواسیر رگ های متورم مشابه رگ های واریسی در مقعد یا رکتوم است. شکاف مقعد، اشک های کوچک در بافت داخلی مقعد است. التهاب بافت داخلی راست روده است که می تواند باعث خون ریزی روده بزرگ شود. خون ریزی می تواند باعث عوارض شوکه شدن، کم خونی و مرگ شود. درمان ریفلاکس دستگاه گوارش معاینه پزشکتان تاریخچه پزشکی، از جمله سابقه خون ریزی قبلی را بررسی می کند و یک معاینه فیزیکی را انجام می دهد و احتمالا آزمایش هایی را توصیه می کند. آزمایشات ممکن است شامل موارد زیر باشد: آزمایشات احتمال دارد شما به آزمایش شمارش کامل خون، نیاز داشته باشید تا ببینید سرعت لخته شدن خون، تعداد پلاکت و آزمایش عملکرد کبد شما چگونه است. تجزیه و تحلیل مدفوع شما می تواند به تعیین علت خون ریزی پنهان کمک کند. یک لوله از بینی شما به معده منتقل می شود تا محتوای معده خارج شود و ممکن است به تعیین منبع و محل خون ریزی کمک کند. در روش آندوسکوپی فوقانی از یک دوربین ریز در انتهای یک لوله بلند استفاده می شود که از طریق دهان عبور می کند تا پزشکتان بتواند دستگاه گوارش فوقانی شما را بررسی کند. در روش آندوسکوپی کپسول، یک کپسول ویتامین با یک دوربین ریز داخل آن را می بلعید. کپسول وارد دستگاه گوارش شده و تصاویری را تهیه کرده و آنها را به ضبط کننده ای که بر روی کمربند دور کمر می پوشید، ارسال می کند و از این طریق پزشک داخل روده کوچک شما را مشاهده و بررسی خواهد کرد. لوله ای همراه با نور و دوربین در رکتوم شما قرار می گیرد تا در روده و آخرین قسمت روده بزرگ (روده بزرگ سیگمویید) وارد شود. انتروسکوپی به کمک بالون، بخش های تخصصی از روده کوچک شما را بررسی می کند که با آزمایش های دیگر قابل مشاهده نیستند. بعضی اوقات، در طی آزمایش انتروسکوپی به کمک بالون می توان منبع خون ریزی را کنترل یا درمان کرد. آنژیوگرافی یک رنگ کنتراست به شریان شما تزریق می شود و یک سری تصاویر با پرتوهای ایکس برای بررسی و معالجه رگ های خون ریزی یا سایر ناهنجاری ها گرفته می شود. انواع دیگر آزمایش های تصویربرداری، مانند سی تی اسکن شکمی، برای یافتن منبع خون ریزی قابل استفاده می باشد. اگر خون ریزی دستگاه گوارش شما شدید باشد، و آزمایشات غیر آسیب زننده نتوانند منبع و محل خون ریزی را پیدا کنند، ممکن است شما نیاز به جراحی داشته باشید تا پزشک بتوانند روده را مشاهده کنند. خوشبختانه، این موارد بسیار نادر هستند. نتیجه درمان خون ریزی های دستگاه گوارش تا حد زیادی به عوامل مختلفی بستگی دارد: علت و محل خون ریزی میزان خون ریزی مشکلات و شرایط بهداشتی قبلی برای درمان بهتر و پیش اگهی بهتر بیماری سعی کنید: پیگیری به طور منظم با پزشک برای نظارت کنترل بر پیشرفت، به طوری که پزشک بتواند از پیشرفت بیشتر و عوارض خون ریزی دستگاه گوارش بیمار جلوگیری کند. رژیم غذایی مناسبی را حفظ کرده و دارو های تجویز شده را طبق دستورالعمل مصرف کنید. از خوردن مواد غذایی و محرک ها مانند الکل و سیگار کشیدن که باعث افزایش ترشحات معده می شود، خودداری کنید. برای افزایش بخش عمده مدفوع، رژیم غذایی پر فیبر بخورید، که به جلوگیری از دیورتیکولوزیس و بواسیر کمک می کند. معمولا، خون ریزی های دستگاه گوارش به خودی خود متوقف می شود. در غیر این صورت، نوع درمان بستگی به خون ریزی دارد. در بسیاری موارد، داروها یا روشی برای کنترل خون ریزی تجویز می شوند. به عنوان مثال، گاهی درمان زخم معده هنگام آندوسکوپی فوقانی یا برداشتن پولیپ در حین کلونوسکوپی امکان پذیر است. درمان خون ریزی گوارشی فوقانی اگر خون ریزی شما در ناحیه فوقانی گوارش است، ممکن است برای مهار تولید اسید معده به شما یک داروی تزریقی معروف به مهار کننده پمپ پروتون ( PPI ) داده شود. هنگامی که منبع خون ریزی مشخص شد، پزشک مشخص می کند که آیا شما نیاز به مصرف PPI بسته به میزان خون ریزی و شدت آن، ممکن است شما به داروهای تزریقی و احتمالا تزریق خون نیاز داشته باشید. اگر داروهای رقیق کننده خون از جمله آسپیرین یا داروهای ضد التهابی غیر استروییدی مصرف می کنید، ممکن است نیاز باشد مصرف آنها را متوقف کنید. درمان خون ریزی گوارشی تحتانی بواسیر یا شقاق مقعد ممکن است با رژیم غذایی پر فیبر درمان شود، مایعات برای نرم نگه داشتن مدفوع ممکن است مفید باشد و در صورت لزوم نرم کننده های مدفوع نیز می تواند به بهبودی بیشتر کمک کند. مراجعه به اورژانس خون ریزی جدی دستگاه گوارش می تواند علایم حیاتی یک بیمار را بی ثبات کند. ممکن است فشار خون بیمار به شدت کاهش یابد و ضربان قلب وی افزایش یابد. در صورت خون ریزی شدید دستگاه گوارش، فرد باید به اورژانس بیمارستان مراجعه کند. هنگامی که قرار است به پزشک مراجعه کنید لیستی از موارد زیر را تهیه کنید: علایم شما و لیست تمام داروها، ویتامین ها یا سایر مکمل های مصرفی از جمله دوز سابقه بیماری گوارشی که به آن مبتلا شده اید، مانند ریفلاکس معده، زخم معده یا غیره در مورد خون ریزی از دستگاه گوارش، سوالات اساسی که باید از پزشک خود بپرسید عبارتند از: من خون نمی بینم، پس چرا گمان دارید خون ریزی از دستگاه گوارش وجود دارد؟ چه عاملی باعث ایجاد علایم من می شود؟ غیر از محتمل ترین علت، علل احتمالی دیگر علایم من چیست؟ به چه آزمایشاتی نیاز دارم؟ آیا وضعیت من احتمالا موقتی است یا در طولانی مدت ادامه دارد؟ بهترین دوره درمان چیست؟ بیماری های دیگری دارم. چگونه می توانم در حین درمان خون ریزی من بهترین مدیریت را داشته باشم؟ آیا محدودیت هایی وجود دارد که باید رعایت کنم؟ احتمالا پزشک از شما سوالاتی می کند، مانند: آیا علایم شما مداوم بوده یا گاه به گاه بروز می کنند؟ علایم شما چقدر شدید است؟ چه عاملی علایم شما را بهبود یا بدتر می کند؟ آیا داروهای ضد التهابی غیر استروییدی یا بدون نسخه یا تجویز شده مصرف می کنید یا آسپرین مصرف می کنید؟ الکل می نوشید؟ |
(یا یا روشی است که تحت بیهوشی عمومی انجام می شود، در آن جریان برقی کوچک از مغز عبور نموده و باعث ایجاد تشنج مختصر می شود. تشنج درمانی با ایجاد تغییراتی در ساختار مغز به سرعت علایم برخی بیماری های روانی را برطرف می کند. تشنج درمانی اغلب در مواردی که سایر درمان ها ناموفق بوده توصیه می شود، اما ممکن است برای همه افراد موثر نباشد. ترس از تشنج درمانی بخش عمده ای از ترس های وابسته به مبتنی بر درمان های اولیه است که در آن دوزهای بالای جریان برق بدون بیهوشی انجام می شود و منجر به از دست دادن حافظه، شکستگی استخوان ها و سایر عوارض جانبی جدی می شود. امروزه این درمان بسیار مطمین تر است. اگرچه این درمان ممکن است هنوز هم برخی از عوارض جانبی ایجاد کند، اما اکنون از جریان های الکتریکی داده شده در یک حالت کنترل شده استفاده می کند تا با کمترین خطرات ممکن بیشترین استفاده را داشته باشد. این درمان ناشی از فشار خون می تواند باعث بهبود سریع و قابل توجهی در علایم شدید چندین وضعیت بیماری های روانی شود. کاربرد تشنج درمانی برای درمان موارد زیر استفاده می شود: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید به ویژه هنگامی که با جدا شدن از واقعیت (روان پریشی) ، میل به خودکشی یا امتناع از خوردن غذا همراه باشد. افسردگی شدید که با داروها یا سایر روش های درمانی بهبود نمی یابد. حالت سرخوشی شدید، آشفتگی یا بیش فعالی که به عنوان بخشی از ایجاد می شود. علایم دیگر شیدایی شامل اختلال در تصمیم گیری، رفتار تکانشی یا خطرناک، سوء مصرف مواد و روان پریشی است. که با عدم حرکت، حرکات سریع یا عجیب، کمبود گفتار و سایر علایم مشخص می شود. کاتاتونیا بیماری با و برخی اختلالات روانپزشکی دیگر همراه است. در بعضی موارد، کاتاتونیا در اثر بیماری زمینه ای پزشکی ایجاد می شود. پرخاشگری در افراد مبتلا به زوال عقل، که مشکل ساز باشد و بر کیفیت زندگی ت ثیر منفی بگذارد می تواند با تشنج درمان شود. ECT ممکن است گزینه ای مناسب برای درمان بیماری های باشد که فرد قادر به مصرف دارو نباشد یا سایر روش های درمانی موثر نباشند. درمان با تشنج در بعضی موارد زیر استفاده می شود: در دوران بارداری، هنگامی که فرد نمی تواند داروها مصرف کند. زیرا ممکن است به جنین در حال رشد آسیب برساند. در بزرگسالان مسن تر که تحمل عوارض جانبی دارو را ندارند. در افرادی که درمان تشنج درمانی را به مصرف داروها ترجیح می دهند. افرادی که در گذشته برای آنها موثر بوده است. اگرچه ECT به طور کلی بی خطر است ولی عوارض جانبی ممکن است شامل موارد زیر باشد: بلافاصله پس از درمان، ممکن است دچار سردرگمی شوید، که می تواند از چند دقیقه تا چند ساعت ادامه یابد. بندرت ممکن است سردرگمی چندین روز یا بیشتر طول بکشد. سردرگمی معمولا در بزرگسالان مسن قابل توجه است. برخی از افراد در به خاطر سپردن حوادثی که درست قبل از درمان یا در هفته ها یا ماه های قبل از درمان یا به ندرت از سال های قبل رخ داده اند، مشکل دارند. به این حالت فراموشی رتروگراد گفته می شود. همچنین ممکن است در به یاد آوردن اتفاقاتی که در طی هفته های درمانی شما رخ داده است، دچار مشکل شوید. برای بیشتر افراد، این مشکلات حافظه معمولا طی دو ماه پس از پایان درمان بهبود می یابد. برخی از افراد حالت تهوع، سردرد، درد فک یا درد عضلانی را تجربه می کنند. عوارض جانبی جسمی به طور کلی با داروها قابل درمان هستند. مانند هر نوع روش پزشکی، عوارض پزشکی در درمان با تشنج نیز وجود دارد. در طول تشنج درمانی، ضربان قلب و فشار خون افزایش می یابد و در موارد نادری نیز می تواند منجر به مشکلات جدی قلبی شود. اگر مشکل قلبی دارید، تشنج درمانی ممکن است خطرناک تر باشد. قبل از انجام اولین درمان تشنج درمانی، شما ارزیابی کامل نیاز دارید، که معمولا شامل موارد زیر است: تاریخچه پزشکی معاینه بدنی کامل ارزیابی روانپزشکی آزمایش خون اساسی ( ECG ) برای بررسی سلامت قلب شما بحث در مورد خطرات بیهوشی این آزمایشان کمک می کند تا اطمینان حاصل شود که این درمان برای شما بی خطر است. روش ECT با زمان اضافه شده برای آماده سازی و بهبودی حدود تا دقیقه طول می کشد. تشنج درمانی می تواند همزمان با بستری شدن یا به عنوان یک عمل سرپایی انجام شود. بیهوشی عمومی برای این درمان لازم است بنابراین قبل از عمل شاید لازم باشد شما ناشتا باشید. تیم مراقبت های بهداشتی شما قبل از عمل، دستورالعمل خاصی را به شما ارایه می دهند. ممکن است معاینه بدنی مختصر داشته باشید. این اساسا برای بررسی قلب و ریه های شما انجام می گیرید. یک رگ داخل وریدی ( IV ) برای تزریق به شما وصل خواهد شد که از طریق آن می توان از داروها یا مایعات استفاده کرد. گیرنده های روی سر شما قرار می گیرد. هر پد تقریبا به اندازه یک دلار نقره است. تشنج درمانی می تواند یک طرفه باشد، که در آن جریان های الکتریکی فقط روی یک طرف مغز متمرکز می شوند یا تشنج درمانی به صورت دوطرفه باشد که جریان های الکتریکی روی هر دو طرف مغز متمرکز می شوند. در شروع عمل، این داروها را از طریق IV داروی بیهوشی که شما را بیهوش می کند. یک شل کننده عضلانی برای کمک به کاهش تشنج و جلوگیری از آسیب دیدگی است. پزشک بسته به واکنش قبلی بیمار به تشنج درمانی گاهی دارو های دیگری تجویز می کند. دستگاه فشارخون که در اطراف یک مچ پا قرار دارد، مانع از ورود داروهای آرامش بخش ماهیچه به پای شما و ت ثیرگذاری بر عضلات آنجا می شود. با شروع عمل، پزشک تان می تواند با تماشای حرکت در آن پا، فعالیت تشنج را کنترل کند. مانیتورها مغز، قلب، فشار خون و میزان مصرف اکسیژن را بررسی می کنند. و حتی ممکن است از طریق ماسک اکسیژن به شما اکسیژن داده شود. همچنین ممکن است یک محافظ دهان برای محافظت از دندان و زبان در برابر آسیب ایجاد شود. پس از بیهوشی و شل شدن عضلات، مقدار کمی الکتریسته از طریق گیرنده به مغز منتقل می شود. با این جریان الکتریسته تشنج مختصری در کمتر از ثانیه ایجاد میشود. به دلیل بی حسی و شل کننده عضلانی، فرد از تشنجش بی اطلاع است. تنها نشانه وجود تشنج ممکن است حرکات ریتمیک پای بیمار باشد. در تشنج درمانی فعالیت مغز به طرز چشمگیری افزایش می یابد. الکتروانسفالوگرام ( EEG ) فعالیت الکتریکی موجود در مغز را ثبت می کند. افزایش ناگهانی فعالیت در EEG اثرات بی حس و شل کننده عضلانی، چند دقیقه بعد، کاهش می یابد. بیمار در ریکاوری تحت کنترل مراقبت های ویژه قرار گرفته تا کاملا هوشیار شود. ممکن است دوره ای از سردرگمی را از چند دقیقه تا چند ساعت یا بیشتر تجربه کنید. تشنج درمانی معمولا دو تا سه بار در هفته به مدت سه تا چهار هفته انجام می شود. برخی از پزشکان با استفاده از شوک درمانی یک طرفه هر روز تشنج درمانی می کنند. تعداد و نوع جلسات شوک درمانی بستگی به شدت علایم دارد. فرد می تواند چند ساعت پس از تشنج درمانی به فعالیت های عادی برگردد. اما برخی باید ساعت تا یک یا دو هفته پس از آخرین تشنج درمانی استراحت کنند، در این مدت تصمیم گیری های مهم را انجام نداده و رانندگی نکند. از سرگیری فعالیت بستگی به بازگشت حافظه و سردرگمی دارد. بسیاری از افراد بعد از گذشت حدود شش جلسه تشنج درمانی، بهبود را مشاهده می کنند. بهبود کامل گاهی طولانی تر می شود، ولی درمان با داروی ضد افسردگی، چندین هفته یا بیشتر طول می کشد. چگونگی اثر تشنج درمانی کسی دقیقا نمی داند که چگونه این درمان به درمان بیماری های روانی کمک می کند. با تغییر عملکرد مغز ناشی از تشنج، افسردگی شدید یا سایر بیماری های روانی بهبود می یابند. به همین دلیل این درمان در افرادی که دوره کاملی از چندین درمان را دریافت می کنند، موثرتر است. پس از بهبود افسردگی، گاهی برای جلوگیری از عود بیماری نیاز به ادامه درمان می باشد. اکثرا با این درمان دارو های ضد افسردگی یا دارو های دیگر یا مشاوره روان شناختی نیز استفاده می شود. منبع: |
داروهای بدون نسخه ( OTC ) به نسخه و تجویز پزشک احتیاجی ندارند. داروهای بدون نسخه برای معالجه علایم بیماری های زیادی استفاده می شوند، مانند: تب اسهال گلو درد دردهای جزیی داروهای بدون نسخه، گاهی می توانند زیادی ایجاد کند. برخی از این داروها می توانند با داروهای تجویز شده تداخل ایجاد کرده و منجر به آسیب جدی شوند. مصرف وارفارین یا کومدین، رقیق کننده خون همزمان با ایبوپروفن می تواند باعث خون ریزی در محل زخم ها شود. حتی مصرف بیش از حد برخی داروهای بدون نسخه می تواند باعث آسیب اعضای بدن شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید مصرف بیش از حد، استامینوفن می تواند منجر به نارسایی کبد شود. مصرف زیاد به ریه و کلیه آسیب می زند. قبل از مصرف هرگونه داروهای بدون نسخه یا مکمل های غذایی، برچسب دارو را حتما بخوانید. برای شفاف سازی در مورد استفاده از هر نوع داروهای بدون نسخه یا مکمل رژیم غذایی با پزشک تماس بگیرید. برای مقابله با درد و تب سه دسته عمده دارویی وجود دارد، که عبارتند از: استامینوفن، رایج ترین داروی بدون نسخه برای تب و درد است. این دارو به هنگام بروز درد های جزیی برای افرادی که تحمل داروهای ضدالتهابی را ندارند، به خوبی عمل می کند. خواندن برچسب ها با توجه به دوز توصیه شده برای جلوگیری از مصرف بیش از حد آن حایز اهمیت است. برای مصرف استامینوفن برای کودکان، دوز مصرفی به وزن آن ها بستگی دارد. رعایت دوز استامینوفن در کودکان می تواند از عوارض آسیب کبدی جلوگیری کند. بسیاری از داروهای سرماخوردگی حاوی استامینوفن هستند. بهتر است برای جلوگیری از مصرف بیش از حد آن، برچسب آن ها را با دقت بخوانید. در بیماران مبتلا به بیماری های کبدی مانند هپاتیت به دلیل احتمال مسمومیت کبدی، از مصرف استامینوفن باید خودداری شود. چندین نام تجاری و عمومی برای استامینوفن وجود دارد. نام های تجاری رایج استامینوفن شامل: Tylenol Panadol Tempra بسیاری از داروهای ضدالتهابی غیراستروییدی که برای درمان التهاب، تب و درد استفاده می شوند، بدون نسخه هستند. ایبوپروفن اغلب توسط پزشکان برای کاهش درد و التهاب ناشی از صدمات جزیی ارتوپدی توصیه می شود. همچنین می تواند برای درمان سنگ کلیه و سنگ کیسه صفرا، که در آن التهاب همراه با درد وجود دارد، استفاده شود. ایبو پروفن، نیز به طور مکرر برای درمان تب در همه گروه های سنی پیشنهاد می شود. ناپروکسن (ناپروسین، آناپروکس و آلو) یکی دیگر از NSAID های بدون نسخه است. فواید ناپروکسن این است که دوام بیشتری نسبت به ایبوپروفن دارد. فقط به جای هر ساعت در روز باید هر ساعت مصرف شود. NSAID نباید توسط افراد مبتلا به بیماری کلیوی، یا افرادی که سابقه خون ریزی معده و روده دارند مصرف شود. زیرا NSAIDS NSAIDS در افرادی که رقیق کننده خون مصرف می کنند نسبتا منع مصرف دارند. زیرا NSAIDS داروهای رقیق کننده خون، شامل مانند وارفارین (کوادامین) ، کلوپیدوگرل (پلاویکس) ، و پراگلر (موثر) هستند. اسید سالیسیلیک یا آسپیرین یک داروی شناخته شده است که به عنوان تسکین دهنده درد و درمان التهاب و تب توصیه شده است. همچنین به دلیل داشتن خواص ضد لخته شدن خون در جلوگیری از و سکته مغزی کاربرد دارد. به دلیل بسیاری از عوارض جانبی مرتبط با آسپیرین، ممکن است مصرف داروهای دیگری مانند استامینوفن یا ایبوپروفن به جای آسپرین توصیه شود. آسپرین می تواند باعث بروز سندرم ری در نوزادان و کودکان شود و منجر به التهاب مغز گردد. بنابراین، آسپرین نباید توسط کودکان کمتر از سال مورد استفاده قرار گیرد. برخی از افراد برای مدیریت درد ناشی از آرتروز نیاز به مصرف بیش از حد آسپیرین دارند. اما دوز بالای آسپیرین می تواند باعث عوارض عمده ای از جمله زنگ زدن در گوش، ادم ریوی (ایجاد مایعات در ریه ها) و شود. علاوه بر آن، آسپرین می تواند باعث تحریک معده یا زخم و خون ریزی شود. افرادی که سابقه زخم یا سایر مشکلات معده دارند نباید از آسپرین مصرف کنند. نام های تجاری رایج آسپرین شامل بایر آسپرین، آسپیرین سنت جوزف و آناسین است. به گفته آکادمی اطفال آمریکا، مصرف داروهای زیر سال توصیه نمی شود و برای کودکان زیر سال موثر نیستند. داروهای بدون نسخه برای همیشه برای بزرگسالان توصیه نمی شود و حتی امکان دارد تاثیر مثبتی نداشته باشند و به خوبی کار نکند. با این حال، بسیاری از مردم معتقدند داروهای بدون نسخه برای درمان سرفه می تواند مفید باشد. منتول ماده موثر استفاده شده در بسیاری از قطره های سرفه است اما ت ثیر موقتی برای درمان سرفه دارد. (دلیسم، پدیکاره، روبیتوسین، اسکاتلند - توسین، سنت جوزف، ترافلو، تریامینیک و ویکس ) محصولی بدون نسخه است که برای کنترل سرفه استفاده می شود. دکسترومتورفان معمولا به عنوان یکی از ترکیبات موجود در شربت های سرفه و داروهای یافت می شود. دکسترومتورفان نباید توسط افرادی که داروهای ضد افسردگی و داروهای موثر بر سیستم اعصاب مرکزی یا CNS ، مواد افیونی و سایر داروهای روانگردان مصرف می کنند، مصرف گردد. همچنین دکسترومتورفان برای کودکان زیر منع مصرف دارد. گوایفنسین، یک رقیق کننده خلط در برونش ها یا لوله های بزرگ تنفسی است که در ابتدا باعث سرفه های شدیدتر و بیشتر شود اما در صورت ادامه مصرف آن، شدت و دفعات سرفه کاهش می یابد. خوردن آب کافی همزمان با مصرف دارو باعث افزایش اثر گوافنسین می شود. داروهای ضد احتقان خوراکی به صورت قرص یا شربت وجود دارند و روی رگ های خونی سوراخ بینی و سینوس تاثیر می گذارند. داروهای ضد احتقان غالبا حاوی ماده موثری مانند pseudoephedrine ( Sudafed ) داروهای ضد احتقان دارای برچسب هشدار دهنده ای هستند که در مورد عوارض جانبی آن ها توضیحاتی داده شده است. داروهای ضد احتقان بینی مشابه دهان شویه ها عمل می کنند، اما این مزیت را دارند که فقط روی ناحیه مورد استفاده تاثیر می گذارند. رایج ترین ماده فعال اسپری های بینی، اکسی متازولین است. در صورتی که بیش از روز استفاده شود با قطع آن، اسپری های بینی می توانند باعث "بازگشت مجدد" بیماری شوند. خواندن و پیروی از دستورالعمل های برچسب مهم است. افراد مبتلا به بیماری قلبی، فشار خون بالا، دیابت یا بیماری ادراری به دلیل احتمال بزرگ شدن پروستات نباید از این داروها استفاده کنند. بسیاری از گلودردها در اثر ویروس ایجاد می شوند اما برخی دیگر احتمال دارد در صورت ابتلا به استرپت یا عفونت باکتریایی بوجود آیند. علایم گلودرد باید بعد از چند روز درمان شوند، اما اگر علایم از بین نروند، ممکن است برای درمان به مصرف آنتی بیوتیک های بیشتری لازم باشد. استامینوفن و ایبوپروفن در درمان درد همراه با سرماخوردگی و آنفولانزا مفید هستند. بنزوکایین ( Cepacol ) ، در قطرات سرفه و اسپری برای کنترل علایم گلو درد مصرف می شود. بنزوکایین به عنوان ضد درد گوش ( Oticaine ) برای تسکین موقتی درد گوش کابرد دارد. نوع Anbesol دیفن هیدرامین دیفن هیدرامین ( Benadryl ) ( Zyrtec ) فکسوفنادین ( Allegra ) سوزش سر دل به عنوان سوزش در قسمت بالای شکم احساس می شود که ممکن است به سینه کشیده شود و با احساس طعم بد در قسمت پشت گلو همراه باشد. اما باید توجه کنید که بسیاری از این علایم با حمله قلبی یا همراه هستند. برای همین در صورت بروز درد قفسه سینه فورا باید به اورژانس پزشکی مراجعه کنید و از مصرف خودسرانه داروهای بدون نسخه خودداری کنید. سوسمالیسیل بیسموت ( Pepto - Bismol ) ، قرص های بی کربنات، برای تسکین سوزش قلب و سوء هاضمه مصرف می شوند زیرا باعث کاهش اسیدیته معده می شوند. Phazyme Simethicone Gas - X درامامین درامامین Dimenhydrinate ، ممکن است برای کنترل تهوع و استفراغ و سرگیجه مصرف شود. درامامین نباید همراه با داروهای آرام بخش استفاده شود زیرا ممکن است خواب آلودگی را افزایش دهد. یک داروهای بدون نسخه است که حالت تهوع و استفراغ را تسکین می دهد. برای کودکان و زنان باردار نیز (با ت یید پزشک) نسبتا بی خطر است. افراد مبتلا به دیابت به دلیل داشتن قند زیاد نباید از داروی امترول استفاده کنند. در صورت مصرف امترول و تداوم حالت تهوع و استفراغ ممکن است منجر به کم آبی بدن شود و این علایم نشان دهنده بیماری جدی تر باشد. در صورت تداوم علایم، بهتر است که با پزشک تماس بگیرید. در حال حاضر انواع داروهای بدون نسخه برای کمک به درمان سوء هاضمه موجود است. این داروها به کنترل ترشح اسید معده کمک می کند. داروهایی مانند ( ascimetidine ) Tagamet و ranitidine ( Zantac ) ( PPI ) هستند و تولید اسید معده را کاهش می دهد. کربنات کلسیم، هیدروکسید آلومینیوم و هیدروکسید منیزیم آنتی اسیدهایی هستند که برای تسکین اسید سوء هاضمه و سوزش سر دل کاربرد دارند. داروهای کنترل ترشح معده به دو شکل قرص جویدنی و مایع موجود هستند. آنتی اسیدهای مبتنی بر آلومینیوم ممکن است باعث ایجاد یبوست و محصولات منجر به اسهال شوند. Maalox ترکیبی از دو نوع آنتی اسید است. افراد معمولا بیش از یک بار در روز یا فقط هر چند روز یکبار در روز دفع مدفوع را انجام می دهند. یبوست می تواند برای یک شخص نگران کننده و برای شخص دیگری طبیعی باشد. یبوست را می توان مدفوع سخت تعریف کرد که دفع مدفوع را دشوار می کند و با علایمی مانند درد و گرفتگی شکم همراه می باشد. مصرف آب کافی و استفاده از غذاهای پرفیبر در رژیم غذایی (سبزیجات برگ، فیبر، غلات کامل، سبوس) اصلی ترین راه جلوگیری و اولین درمان برای یبوست می باشد. داروهای بدون نسخه برای رفع یبوست شامل شیاف های گلیسیرین و داروهایی روان کننده مدفوع هستند. بیساکودیل (کورکتول، دولکلاکس) ، کلسیم سولفات (کولاژ، سورفاک) رایج ترین دارو برای درمان یبوست در دسترس هستند. استفاده از این داروها که به ملین معروف هستند ممکن است باعث وابستگی و اعتیاد به این داروها شود. یبوست به خصوص اگر با درد مزمن شکم، نفخ، تب یا خون ریزی از روده همراه باشد احتمال دارد نشان دهنده یک بیماری جدی تر باشد. Attapulgite یک داروی بدون نسخه است که به کنترل اسهال کمک می کند اما نباید بیش از روز مورد استفاده قرار گیرد مگر اینکه پزشک آن را توصیه کند. لوپرامید ( Imodium A - D ) اغلب به عنوان داروی بدون نسخه برای درمان اسهال توصیه می شود. اما اگر عوارضی مانند یبوست، ایلیوس (یبوست، نفخ شکم، حالت تهوع و استفراغ) ، تب یا نفخ بروز کند، باید مصرف دارو را متوقف کنید. سابسمسیلات بیسموت ( Pepto - Bismol ) یک درمان مناسب برای مشکلات روده و اسهال خفیف است. همچنین برای تسکین حالت تهوع و سوء هاضمه کاربرد دارد. بیسموت مدفوع را به رنگ سیاه تبدیل می کند و به دلیل بروز احتمالی سندرم ری، نباید در نوزادان یا کودکان استفاده شود. دیفن هیدرامین یک آنتی هیستامین آرام بخش است. در درجه اول برای درمان واکنش های آلرژیک توصیه می شود. خواب آلودگی یکی از عوارض جانبی دیفن هیدرامین است و برای همین به عنوان خواب آور هم استفاده می شود. ملاتونین ممکن است در بعضی از افراد برای درمان بی خوابی موثر باشد. مطالعات در مورد مزایای آن بی نتیجه بوده است. با این حال، ملاتونین عوارض جانبی کمی دارد. واکنش های آلرژیک محدود به پوست از جمله خارش و کهیر معمولا خطرناک نیستند. با این وجود، مشکلات تنفسی، خس خس سینه، خستگی و خشکی پوستی یا مشکل در بلع ممکن است نشانه ای از یک واکنش آلرژیک خطرناک بنام شوک آنافیلاکتیک باشد. دیفن هیدرامین (بنادریل) یک آنتی هیستامین است که واکنش های آلرژیک و خارش را درمان می کند و در خواب آلودگی موثر است. اما افرادی که دیفن هیدرامین مصرف کرده اند، باید از رانندگی و خودداری کنند. کرومولین سدیم ( Nasalcrom ) آنتی هیستامین های غیر آرامبخش شامل: لوراتادین (کلاریتین) ستیریزین ( Zyrtec ) ( Allegra ) منبع: |
اصطلاح هیدروسفالی از دو کلمه "هیدرو" به معنای آب، و "سفالوس" به معنای سر، مشتق شده است. هیدروسفالی، وضعیتی است که در آن مایع اضافی مغزی ( CSF ) در بطن ها از مغز ساخته می شود و ممکن است باعث افزایش فشار داخل جمجه شود. اگرچه هیدروسفالی اغلب به عنوان " " توصیف می شود، "آب" در واقع، یک مایع شفاف اطراف مغز و نخاع است. اما فشار بیش از حد مایع مغزی نخاعی در هیدروسفالی می تواند به بافت مغز آسیب برساند و باعث ایجاد طیف وسیعی از اختلالات عملکرد مغز شود. شیوع هیدروسفالی هیدروسفالی ممکن است در هر سنی اتفاق بیفتد، اما بیشتر در نوزادان و بزرگسالان و بالاتر مشاهده می شود. درمان جراحی هیدروسفالی می تواند سطح طبیعی مایعات مغزی نخاعی را در مغز احیا و حفظ کند. روش های درمانی مختلف برای مدیریت علایم یا اختلالات عملکردی ناشی از هیدروسفالی مورد نیاز است. علایم هیدروسفالی با توجه به سن شروع تا حدودی متفاوت است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علایم شایع هیدروسفالی در نوزادان شامل موارد زیر است: تغییر در سر اندازه غیرطبیعی سر افزایش سریع اندازه سر ملاج نرم (فونتانل) در بالای سر استفراغ رشد ضعیف تغذیه ضعیف تحریک پذیری خواب آلودگی نقص در قدرت عضلات پاسخ ضعیف در مقابل لمس چشمان ثابت به سمت پایین (غروب خورشید) در میان کودکان، علایم هیدروسفالی ممکن است شامل موارد زیر باشد: علایم و نشانه های جسمی سردرد تشنج تعادل ناپایدار اشتهای ضعیف بی اختیاری ادرار هماهنگی ضعیف تاری دید یا دوبینی یا استفراغ خواب آلودگی یا بی حالی بزرگ شدن غیر طبیعی سر کودک نو پا چشمان ثابت به سمت پایین (غروب خورشید) تحریک پذیری تغییر در شخصیت افت عملکرد تحصیلی ت خیر یا مشکل در مهارت مانند مشکل در راه رفتن یا تکلم علایم متداول در این گروه سنی عبارتند از: بی حالی مشکل در بینایی از دست دادن هماهنگی یا تعادل از دست دادن کنترل مثانه یا اصرار مکرر برای ادرار کردن کاهش حافظه، تمرکز و دیگر مهارت های تفکر که ممکن است بر عملکرد شغلی ت ثیر بگذارد. در بین بزرگسالان سال و بالاتر علایم شایع تر هیدروسفالی عبارتند از: از دست دادن حافظه هماهنگی یا تعادل ضعیف از دست دادن کنترل مثانه یا از دست دادن تدریجی مهارت های دیگر تفکر یا استدلال مشکل در راه رفتن که به شکل احساس گیر بودن پاها توصیف می شود. برای نوزادان و کودکان نوپا که علایم زیر را تجربه می کنند، سریعا باید به پزشک مراجعه کنید: تشنج گریه های بلند مشکلات تنفسی مشکل در مکیدن یا تغذیه استفراغ غیرقابل توضیح و مکرر عدم تمایل به حرکت سر یا دراز کشیدن از آنجا که بیش از یک علت می تواند منجر به مشکلات مرتبط با هیدروسفالی شود، لازم است تشخیص به موقع و مراقبت مناسب انجام شود. به ندرت، هیدروسفالی جنبه ارثی دارد ولی ممکن است با اختلالات رشدی از جمله اسپینا بیفیدا (نقص مادرزادی ستون فقرات) و آنسفالوسل (فتق مغز) همراه باشد. هیدروسفالی به دلیل عدم تعادل بین میزان تولید مایع مغزی نخاعی و میزان جذب آن به جریان خون ایجاد می شود. مایع مغزی نخاعی نقش مهمی در عملکرد مغز دارد از جمله: نگهدارنده مغز است و اجازه می دهد تا مغز در جمجمه شناور شود. تکیه گاه مغز برای جلوگیری از آسیب دفع مواد سمی متابولیسم مغز جبران تغییرات فشار خون در مغز مایع اضافی مغزی در بطن ها به یکی از دلایل زیر رخ می دهد: شایع ترین مشکل انسداد جزیی از جریان طبیعی مایعات مغزی، یا از یک بطن به دیگری یا از بطن ها به سایر فضاهای اطراف مغز است. هیدروسفالی ناشی از جذب ضعیف کمتر دیده می شود و اغلب مربوط به التهاب بافت های مغزی در اثر بیماری یا آسیب است. به ندرت، افزایش بیش از جذب مایع نخاعی مغزی دیده می شود. در بسیاری موارد، علت دقیق منجر به هیدروسفالی ناشناخته است. با این حال، تعدادی از مشکلات رشدی یا پزشکی می تواند باعث ایجاد هیدروسفالی شده یا خطر ابتلا به آن را افزایش دهند. هیدروسفالی موجود در بدو تولد (مادرزادی) یا کمی بعد از تولد ممکن است به دلیل هر یک از موارد زیر رخ دهد: رشد غیر طبیعی سیستم عصبی مرکزی که می تواند مانع از جریان مایع مغزی نخاعی شود. خون ریزی درون بطن ها که یک عارضه احتمالی زایمان زودرس است. عفونت در رحم در دوران بارداری مانند سرخچه یا سفلیس که می تواند باعث التهاب در بافت های مغزی جنین شود. سایر عواملی که می توانند در هیدروسفالی در هر گروه سنی نقش داشته باشند عبارتند از: آسیب دیدگی مغز ضایعات یا تومورهای مغز یا نخاع خون ریزی در مغز ناشی از سکته مغزی یا آسیب دیدگی سر عفونت های سیستم عصبی مرکزی مانند مننژیت باکتریایی یا اوریون عوارض طولانی مدت هیدروسفالی می تواند بسیار متفاوت باشد و پیش بینی آن ها اغلب دشوار است. اگر هیدروسفالی از زمان تولد پیشرفت کرده باشد، ممکن است منجر به ناتوانی های ذهنی قابل توجهی، رشدی و روانی شود. موارد صعب العلاج، در صورت درمان مناسب و به موقع، ممکن است عوارض جدی نداشته باشد. علایم کاهش حافظه و یادگیری در بزرگسالان، معمولا بعد از درمان هیدروسفالی بهبودی ضعیف بهتری پیدا می کنند. میزان عوارض بستگی به مشکلات زمینه ای پزشکی، شدت علایم اولیه و تشخیص به موقع و درمان دارد. تشخیص هیدروسفالی معمولا شامل سوالات پزشکتان در مورد علایم و بررسی تاریخچه پزشکی شما، معاینه جسمی و بدنی، آزمایش عصبی و تست های تصویربرداری از مغز می باشد. معاینه نوع امتحان عصبی بستگی به سن شما دارد. متخصص مغز و اعصاب ممکن است سوالاتی را بپرسد و آزمایشات نسبتا ساده ای را انجام دهد تا وضعیت ماهیچه ها، حرکات و چگونگی عملکرد حواس شما را ارزیابی کند. آزمایشات تصویربرداری می توانند به تشخیص هیدروسفالی و شناسایی علل اساسی علایم کمک کنند. این آزمایشات ممکن است شامل موارد زیر باشد: در تصویربرداری با سونوگرافی، که از امواج صوتی با فرکانس بالا برای تولید تصاویر استفاده می کند، اغلب برای ارزیابی اولیه برای نوزادان استفاده می شود زیرا این یک روش نسبتا ساده و کم خطر است. دستگاه سونوگرافی بر روی نقطه نرم (فونتانل) در بالای سر کودک قرار می گیرد. سونوگرافی همچنین ممکن است قبل از تولد هیدروسفالی را تشخیص دهد برای همین از سونوگرافی برای معاینات پیش از تولد استفاده می شود. ( MRI ) از امواج رادیویی و یک میدان مغناطیسی برای تولید تصاویر دقیق و سه بعدی از مغز استفاده می کند و بدون درد است. اسکن های MRI کودکان ممکن است برای برخی از اسکن های MRI MRI ( CT ) یک فناوری تخصصی اشعه ایکس است که می تواند تصاویر مقطعی از مغز ایجاد کند. اسکن بدون درد و سریع است. اما در کودکان معمولا دارای یک آرام بخش خفیف است. اشکالاتی که در اسکن CT MRI CT ممکن است یکی از دو روش جراحی برای درمان هیدروسفالی استفاده شود. متداول ترین روش درمانی برای هیدروسفالی، جراحی سیستم جذب و تخلیه ( drainage ) shunt ) یک انتهای لوله معمولا در یکی از بطن های مغز قرار می گیرد. سپس لوله از زیر پوست به قسمت دیگری از بدن مثل شکم وصل می شود که مایع اضافی مغزی می تواند به راحتی جذب شود. افرادی که به هیدروسفالی مبتلا هستند معمولا برای بقیه عمر به سیستم شنت احتیاج دارند و کنترل منظم لازم است. بطن سوم آندوسکوپی، یک روش جراحی است که می تواند برای بعضی از افراد استفاده شود. جراح شما از یک دوربین فیلمبرداری کوچک برای داشتن دید مستقیم در مغز استفاده می کند و در پایین یکی از بطن ها یا بین بطن ها سوراخ می کند تا مایعات مغزی نخاعی از مغز خارج شود. هر دو روش جراحی می تواند منجر به عوارض شود. سیستم های شنت می توانند به دلیل نقص مکانیکی، انسداد یا عفونت، تخلیه مایع مغزی نخاعی را متوقف کنند. عوارض بطن آندوسکوپی شامل خون ریزی و عفونت است. هرگونه نارسایی نیاز به توجه فوری، تجدید نظر در جراحی یا درمان های دیگر دارد. علایم مشکلات ممکن است شامل موارد زیر باشد: تب سردرد تحریک پذیری خواب آلودگی مشکلات بینایی حالت تهوع یا استفراغ قرمزی، درد یا حساسیت پوست در طول مسیر لوله شنت درد شکم هنگامی که شیر شنت در شکم قرار می گیرد. بازگشت هر یک از علایم اولیه هیدروسفالی بسته به شدت عوارض طولانی مدت هیدروسفالی ممکن است برخی از بیماران مبتلا به هیدروسفالی، به ویژه کودکان، نیاز به درمان بیشتری داشته باشند. یک تیم مراقبت از کودکان ممکن است شامل موارد زیر باشد: متخصص اطفال یا روان پزشک، که برنامه درمانی و مراقبت های پزشکی را نظارت می کند. متخصص مغز و اعصاب کودکان، اختلالات عصبی در کودکان را تشخیص و بررسی می کند. درمانگر، متخصص در زمینه درمانی که پیشرفت مهارت های روزمره را ارزیابی می کند. درمانگر رشد، که در زمینه درمانی به شما کمک می کند تا کودک خود را در ایجاد رفتارهای متناسب با سن، مهارت های اجتماعی و مهارت های بین فردی راهنمایی کنید. ارایه دهنده سلامت روان مانند روان شناس مددکار اجتماعی، که برای دسترسی به خدمات و برنامه ریزی برای انتقال در مراقبت از خانه، به خانواده کمک می کند. معلم آموزش ویژه، نیازهای آموزشی را تعیین می کند و منابع آموزشی مناسبی را مشخص می کند. بزرگسالان با عوارض شدیدتر نیز ممکن است نیاز به خدمات کاردرمانی، اجتماعی یا سایر متخصصان پزشکی داشته باشند. با کمک روش های توانبخشی، راهنمایی و یادگیری، بسیاری از افراد مبتلا به هیدروسفالی با محدودیت های اندکی زندگی می کنند. بیمارستان ها و سازمان های داوطلبانه که به معلولین خدمت می کنند، منابع خوبی برای پشتیبانی عاطفی و عملی هستند از این منابع بخواهید تا به شما در ارتباط با خانواده های دیگری که بیمار مبتلا به هیدروسفالی را دارند کمک کند. از پزشک بپرسید که آیا شما یا فرزندتان باید علیه مننژیت واکسینه شود؟ مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها، واکسیناسیون مننژیت را برای کودکان و نوجوانان توصیه می کند. همچنین برای کودکان خردسال و بزرگسالانی که به هر یک از دلایل زیر می تواند در معرض خطر مننژیت باشند توصیه می شود: مسافرت به کشورهایی در معرض خطر مننژیت داشتن طحال آسیب دیده و یا طحال خارج شده داشتن یک اختلال سیستم ایمنی به نام کمبود مکمل ترمینال این مهم است که کودک خود را به تمام جلسات معاینه که به طور منظم برای کودک برنامه ریزی شده، ببرید. این معاینات فرصتی برای پزشک است که می تواند رشد کودک را در مناطق مهم کنترل کند، از جمله: لحن بیان قدرت عضلانی هماهنگی بین عضلات مهارت های حرکتی متناسب با سن اندازه سر، میزان رشد سر و رشد کلی بدن توانایی های حسی - بینایی، شنوایی و لمس سوالاتی که باید در هنگام بررسی های منظم برای پاسخگویی به آن ها آماده شوید، موارد زیر را شامل می شود: چقدر خوب غذا می خورد؟ فرزند شما چگونه به لمس پاسخ می دهد؟ نگرانی در مورد رشد یا پیشرفت فرزندتان چیست؟ آیا فرزند شما در حال پیشرفت رشدی مانند غلتیدن، بالا رفتن، نشستن، خزیدن، راه رفتن یا صحبت کردن می باشد یا نمی باشد؟ بعد از ارزیابی اولیه، پزشک ممکن است شما را به پزشک متخصص در تشخیص و درمان شرایطی که بر مغز و سیستم عصبی ت ثیر می گذارد، ارجاع دهد. آماده پاسخگویی به سوالات زیر در مورد علایم از طرف فرزند خود باشید: آیا شما یا فرزندتان مشکل بینایی دارید؟ آیا شما یا فرزندتان سردرد یا تب داشتید؟ آیا این علایم به مرور زمان تغییر کرده است؟ آیا این علایم شامل تهوع یا استفراغ است؟ در نوزادان: آیا علایم و علایم شامل تشنج است؟ آیا شما یا فرزندتان اخیرا داروی جدیدی را شروع کرده اید؟ آیا شما یا فرزندتان دچار آسیب دیدگی اخیر در سر بوده اید؟ آیا فرزند شما در عملکرد مدرسه تغییری را تجربه کرده است؟ چه علایمی یا علایمی را متوجه شده اید؟ از کی شروع کردند؟ آیا متوجه مشکلات جدیدی در زمینه حرکت یا هماهنگی شده اید؟ آیا متوجه تغییرات شخصیتی از جمله افزایش تحریک پذیری شدید؟ آیا علایم و نشانه ها شامل خواب آلودگی غیر طبیعی یا کمبود انرژی است؟ در نوزادان: آیا علایم و نشانه ها شامل مشکل در خوردن غذا یا تنفس است؟ در کودکان بزرگتر و بزرگسالان: آیا علایم و نشانه ها شامل بی اختیاری ادرار است؟ منبع: |
الکترومیوگرافی ( EMG ) ، یک روش تشخیصی است که وضعیت سلامتی ماهیچه ها و سلول های عصبی کنترل کننده آن ها را بررسی می کند. سلول های عصبی که به نورون حرکتی معروف هستند، سیگنال های الکتریکی را به کل بدن منتقل کرده و باعث انقباض و شل شدن عضلات می شوند. یک الکترومیوگرافی سیگنال های الکتریکی را به صورت نمودار یا اعداد نشان می دهد و به پزشکان در تشخیص بیماری کمک می کند. در صورت بروز علایمی که ممکن است نشانه ای از اختلال عضله یا عصب باشد، پزشک ممکن است الکترومیوگرافی را توصیه کند. برخی از علایمی که می تواند نیاز به الکترومیوگرافی داشته باشد، عبارتند از: فلج بی حسی ضعف عضلانی مور مور شدن دست و پا پیچش عضلانی غیر ارادی درد عضلانی یا نتایج یک الکترومیوگرافی می تواند به پزشک در تعیین علت اصلی این علایم کمک کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علت های احتمالی می تواند شامل موارد زیر باشد: رادیکولوپاتی اختلالات عضلانی مانند دیستروفی عضلانی اختلالات عصبی مانند اسکلروز جانبی آمیوتروفیک ( ALS ) اختلالی که بر توانایی نورون حرکتی در ارسال سیگنال های الکتریکی به عضله ت ثیر می گذارد، مانند میاستنی گراویس اختلالات عصبی محیطی که بر اعصاب خارج از نخاع ت ثیر می گذارد مانند سندرم تونل کارپال الکترومیوگرافی ( EMG ) ، پاسخ عضله یا فعالیت الکتریکی را در واکنش به تحریک عصب عضله اندازه گیری می کند و برای کمک به تشخیص ناهنجاری های عصبی عضلانی استفاده می شود. در طول آزمایش، یک یا چند سوزن کوچک (که گیرنده نیز نامیده می شود) از طریق پوست به عضله وارد می شود. فعالیت الکتریکی ضبط شده توسط گیرنده ها به یک مانیتوری انتقال داده می شود. مانیتور یا اسیلوسکوپ فعالیت الکتریکی را به شکل امواج نشان می دهد. امکان دارد از یک تقویت کننده صوتی در طول الکترومیوگرافی استفاده می شود تا فعالیت الکتریکی شنیده شود. الکترومیوگرافی فعالیت الکتریکی عضله را هنگام استراحت، انقباض جزیی و انقباض نیرو اندازه می گیرد. بافت عضلانی معمولا در هنگام استراحت سیگنال های الکتریکی ایجاد نمی کند. هنگامی که یک ضربه وارد می شود، یک دوره کوتاه از فعالیت در اسیلوسکوپ دیده می شود، اما پس از آن، هیچ سیگنالی نباید وجود داشته باشد. پس از قرار دادن گیرنده، ممکن است از شما خواسته شود که مثلا با بلند یا خم کردن پای خود، عضله را منقبض کنید. پتانسیل عمل (اندازه و شکل موج) که این امر در اسیلوسکوپ ایجاد می کند، اطلاعاتی درباره توانایی عضله در پاسخ به محرک فراهم می کند. هرچه عضله به سختی منقبض شود، فیبرهای عضلانی بیشتری فعال می شوند و پتانسیل های عملیاتی ایجاد می کنند. یک روش مرتبط با الکترومیوگرافی که ممکن است انجام شود، مطالعه هدایت عصب ( NCV ) است. NCV هر دو روش به تشخیص یا تایید، محل و میزان بیماری هایی که به اعصاب و ماهیچه ها آسیب می رسانند کمک می کند. قبل از عمل الکترومیوگرافی لازم نیست شما ناشتا باشید. در برخی موارد مصرف، سیگار و نوشیدنی های کافیین دار مانند قهوه، چای و کولا ممکن است دو تا سه ساعت قبل از آزمایش محدود می شود. در مورد تمام داروها (تجویز شده و بدون نسخه) و مکمل های گیاهی که مصرف می کنید، با پزشک مشورت کنید. در صورت داشتن ضربان ساز یا شرایط پزشکی خود به پزشک اطلاع دهید. لباس هایی مناسبی را بپوشید که امکان دسترسی به عضله مورد نظر وجود داشته باشد. چند روز قبل از انجام عمل از مصرف لوسیون یا کرم بر روی پوست خود متوقف کنید یا حداقل استفاده از آن ها را در روز موعد متوقف کنید. یک روش الکترومیوگرافی ممکن است به صورت سرپایی در بیمارستان انجام گیرد و روش الکترومیوگرافی بسته به وضعیت شما و عملکرد پزشکتان می تواند متفاوت باشد. الکترومیوگرافی معمولا بلافاصله پس از یک مطالعه هدایت عصبی انجام می شود. بررسی هدایت عصبی، آزمایشی است که جریان را از طریق یک عصب قبل از رسیدن به عضله اندازه گیری می کند. به طور کلی، یک روش الکترومیوگرافی از روند زیر پیروی می کند: شما برای انجام آن هر نوع لباس، جواهرات، عینک، سمعک یا سایر اشیاء فلزی را که ممکن است در طی روند اختلال ایجاد کند، را باید از بدن جدا کنید. از شما خواسته می شود روی میز معاینه بنشینید یا در یک صندلی به سمت عقب تکیه بدهید. پزشک ممکن است از شما بخواهد در طول عمل موقعیت های خودتان را تغییر دهید. متخصص مغز و اعصاب عضله مورد نظر را پیدا می کند. پوست با یک محلول ضد عفونی کننده تمیز می شود. در مرحله بعد، یک سوزن تمیز و استریل شده به عضله زده می شود و یک گیرنده زمینی در زیر بازو یا پا قرار خواهد گرفت. ممکن است پنج یا تعداد بیشتری سوزن برای انجام آزمایش به شما وصل شوند، که احتمالا در هنگام اتصال سوزن ها درد کمی را تجربه می کنید، اما معمولا بدون درد است. اگر در طی انجام الکترومیوگرافی احساس درد زیاد داشتید، حتما به پزشک بگویید زیرا می تواند در ثبت نتایج اختلال ایجاد کند. از شما خواسته می شود که آرام باشید و سپس انقباضات جزیی یا کامل با قدرت را انجام دهید. فعالیت الکتریکی عضله در حین کار انقباضات عضله در اسیلوسکوپ اندازه گیری و نمایش داده می شود. همچنین ممکن است برای ارزیابی ظاهر و صدای پتانسیل های الکتریکی از یک تقویت کننده صوتی استفاده شود. اگر ضبط کننده به یک تقویت کننده صوتی وصل شده باشد، احتمال دارد هنگام انقباض عضله، صدایی مانند تگرگ را بشنوید. برخی از درد های عضلانی ممکن است بعد از روش الکترومیوگرافی برای یک روز ادامه یابد. در صورت احساس افزایش درد، حساسیت، تورم یا چرک در محل های وارد کردن سوزن، به پزشک مراجعه کنید. پزشک بسته به وضعیت خاص شما ممکن است دستورات جانبی یا دوره ای و متناوب را بعد از عمل به شما بدهد. عموما قبل از عمل نیازی به ناشتا بودن و مصرف قرص های آرامبخش نیست. در مورد تمام داروها (تجویز شده و بدون نسخه) و مکمل های گیاهی که مصرف می کنید، به پزشکتان اطلاع دهید. لباس هایی راحتی بپوشید که امکان دسترسی به منطقه مورد آزمایش به راحتی صورت بگیرد. چند روز قبل از انجام عمل از لوسیون یا روغن بر روی پوست خود استفاده نکنید یا حداقل استفاده از آن ها در روز امتحان متوقف شود. به طور کلی، یک روش NCV از شما خواسته می شود هر نوع لباس، جواهرات، موهای فرش، عینک، سمعک یا سایر اشیاء فلزی را که ممکن است در این روش اختلال ایجاد کند، از بدن جدا کنید. از شما خواسته می شود روی میز معاینه بنشینید یا در یک صندلی به عقب تکیه دهید. پزشک شاید از شما بخواهد در طول عمل به موقعیت های خودتان را تغییر دهید. یک متخصص مغز و اعصاب بخش مورد مطالعه را پیدا می کند. یک گیرنده ضبط با خمیر مخصوص به پوست بالای عصب وصل می شود و یک گیرنده تحریک کننده در فاصله مشخصی به دور از گیرنده ضبط قرار می گیرد. عصب با یک شوک الکتریکی خفیف و مختصر که از طریق گیرنده محرک، تحریک می شود. ممکن است برای چند ثانیه درد کمی را تجربه کنید. تحریک عصب و پاسخ تشخیص داده شده بر روی اسیلوسکوپ (نمایشگر که فعالیت الکتریکی را به صورت امواج ضبط می کند. نمایش داده می شود. خمیر مورد استفاده برای اتصال گیرنده ها از پوست شما پاک می شود. بعد از انجام آزمایش، احتمال دارد به فعالیت های قبلی خود بازگردید، مگر اینکه پزشک برای شما توصیه دیگری داشته باشد. پزشک بسته به وضعیت خاص شما ممکن است دستورالعمل های جانبی یا متناوب را بعد از عمل به شما توصیه کند. الکترومیوگرافی می تواند در هنگام استراحت یا فعالیت، مشکلات عضلات شما را تشخیص دهد. اختلالات یا شرایطی که باعث نتایج غیر طبیعی می شود موارد زیر را شامل می شود: آسیب به اعصاب ناشی از نوشیدن زیاد الکل. بیماری سلول های عصبی در مغز و نخاع که حرکت عضلات را کنترل می کند. آسیب عصبی که حرکت و احساس شانه را کنترل می کند. ضعف عضلات پاها و لگن. مشکلی که بر روی مجموعه اعصابی که گردن را رها کرده و وارد بازو می گردند، ایجاد می شود. مشکلی که بر عصب مدیان در مچ دست و دست ایجاد می شود. مشکل در عصب اولنار در آرنج. درد گردن که از سایش بر روی دیسک ها و استخوان های گردن بوجود می آید. آسیب عصب پرونیال منجر به از دست دادن حرکات در ساق پا شود. باعث کاهش تحریک عصبی عضله می گردد. بیماری عضلانی که شامل التهاب و ضایعات پوستی است. مشکلی که بر عصب مدیان در بازو اثر دارد. بیماری ارثی که شامل ضعف عضلات است. لندوزی دژیرین، بیماری ضعف عضلانی و از بین رفتن بافت عضلانی. اختلالی که باعث ضعف عضلات و گاهی پایین تر از سطح طبیعی در خون می شود. از دست دادن حرکات یا احساس در قسمت هایی از پاها به دلیل آسیب به عصب استخوان ران. بیماری ارثی که در مناطقی از مغز و نخاع ت ثیر می گذارد که کنترل کننده هماهنگی، حرکت عضلات و سایر عملکردها می باشد. اختلال خود ایمنی اعصاب که منجر به ضعف یا فلج عضلات می شود. اختلال خود ایمنی اعصاب که باعث ضعف عضلات خواهد شد. یک اختلال سیستم عصبی که شامل آسیب حداقل به ناحیه عصبی مجزا می شود. آسیب به یک عصب منفرد که منجر به از دست دادن حرکت، احساس یا عملکرد دیگر آن عصب می شود. تخریب عضلات ناشی از تعدادی از اختلالات از جمله دیستروفی عضلانی. اختلال خود ایمنی اعصاب که باعث ضعف عضلات غیرارادی می شود. شامل آسیب دیدن اعصاب به دور از مغز و نخاع می شود. ضعف عضلانی، تورم، حساسیت و آسیب بافتی عضلات اسکلتی. آسیب عصب شعاعی که باعث از بین رفتن حرکات یا احساس در قسمت پشت بازو یا دست می شود. آسیب دیدگی یا فشار بر عصب سیاتیک که باعث ضعف، بی حسی یا سوزن شدن در پا می شود. شرایطی که باعث کاهش توانایی حرکت یا احساس حرکت به دلیل آسیب عصبی می شود. بیماری سیستم عصبی که باعث علایم بدن می شود. ضعف عضلات که ناشی از سطح بالای هورمون تیرویید می باشد. آسیب عصب تیبیال که باعث از بین رفتن حرکات پا می شود. الکترومیوگرافی یک آزمایش بسیار کم خطر است. اما ممکن است در منطقه ای که آزمایش انجام می گیرد، کمی درد را احساس کنید. درد شاید برای چند روز دوام داشته باشد و با یک مسکن بدون نسخه مانند ایبوپروفن تسکین یابد. در موارد نادر، امکان دارد در محل های وارد کردن سوزن دچار سوزن سوزن شدن، کبودی و تورم شوید. منابع: |
این عارضه از نظر پزشکی به عنوان فلوتر دیافراگم همزمان یا سینولتوس ( SDF ) شناخته می شود، که غالبا ریتمیک هستند، به این معنی که فاصله بین هر سکسکه نسبتا ثابت است. به ندرت این عارضه می تواند طولانی یا مزمن باشد، که در این صورت می تواند یک ماه یا بیشتر طول بکشد. اگر این عارضه بیش از ماه طول بکشد به عنوان سکسکه غیرقابل تحمل شناخته می شود که طولانی ترین پرونده ثبت شده مربوط به این عارضه سال به طول انجامید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید طیف گسترده ای از شرایط اساسی می تواند باعث ایجاد این عارضه مزمن یا مداوم شود. تحریک اعصابی که از گردن تا سینه امتداد دارد می تواند باعث ایجاد این عارضه شود. عواملی که باعث تحریک اعصاب و ایجاد سکسکه می شوند، عبارتند از: بخارهای مضر سیگار کشیدن اضطراب و استرس، آسیب به واژن یا عصب فرنی خوردن یا نوشیدن بیش از حد غذای گرم یا پرادویه (باعث تحریک عصب فرنی در نزدیکی مری تحریک می شوند. گاز موجود در معده (بر روی دیافراگم فشار می آورد. نوشیدن نوشابه، مایعات گرم یا نوشیدنی های الکلی، به ویژه نوشیدنی های گازدار برخی از داروها مانند مواد مخدر، بنزودیازپین ها، بی حسی، کورتیکواستروییدها، باربیتوراتها و متیلدوپا به دلیل سکسکه شناخته می شوند. در نوزادان، این عارضه ممکن است با گریه، سرفه یا ریفلاکس معده دستگاه گوارش ( GERD ) همراه باشد: و: ( MS ) سکسکه طولانی مدت می تواند منجر به عوارضی زیادی شوند، که برخی عوارض عبارتند از: اگر سکسکه طولانی مدت باشد و در فواصل کوتاه اتفاق بیفتد، ممکن است غذا خوردن برای شما دشوار شود. سکسکه طولانی مدت در ساعات خواب ادامه داشته باشد، ممکن است باعث اختلال در خواب شود. سکسکه طولانی مدت می تواند خسته کننده باشد، به خصوص اگر خوابیدن یا غذا خوردن را سخت کند. صحبت کردن برای فرد دشوار است. سکسکه طولانی مدت می تواند خطر ابتلا به افسردگی بالینی را افزایش دهد. سکسکه مداوم باعث کند شدن روند بهبودی زخم های بعد از عمل می شود و خطر عفونت یا خون ریزی بعد از عمل را افزایش می دهد. عوارض دیگر شامل ضربان قلب نامنظم و ریفلاکس معده و مری ( GERD ) است. شما را بررسی کند. و توصیه کند: آزمایش آندوسکوپی، که در آن از یک آندوسکوپ که یک لوله انعطاف پذیر با یک دوربین کوچک در انتها می باشد برای بررسی و معاینه نای یا مری از گلوی بیمار پایین می آید. الکتروکاردیوگرام ( ECG ) : برای اندازه گیری فعالیت های الکتریکی در قلب استفاده می شود و شرایط مربوط به قلب را بررسی می کند. پیش آگهی سکسکه خوب است. برای اکثر افراد، سکسکه معمولا به خودی خود برطرف می شود و هیچ گونه عوارض طولانی ندارد. اگر سکسکه ادامه یابد، می تواند سکسکه مزمن باعث خجالت، مشکلات در روابط اجتماعی، اختلال گفتار، غذا خوردن و خواب شود. ممکن است متخصصان مختلف زیادی وجود داشته باشند که بسته به علت اصلی، این عارضه را درمان می کنند، برای مثال: اگر علت سکته مغزی یا اختلال عصبی دیگر باشد، شما به متخصص مغز و اعصاب، متخصص سیستم عصبی و مغز ارجاع داده می شوید. اگر علت آن ریفلاکس اسید باشد، متخصص اختلالات دستگاه گوارش شما را می ببینید. اگر علت بیماری ریه یا ذات الریه باشد، ممکن است یک متخصص اختلالات دستگاه تنفسی مشکل شما را بررسی کند. روی یک لیمو گاز بگیرید. ابروهای خود را مالش دهید. آب سرد یخ را به آرامی غرغره کنید. فشار ملایم را روی دیافراگم خود قرار دهید. یک کیسه کاغذی تهیه کرده و داخل آن تنفس کنید. در حین بلعیدن، فشار ملایم را بر بینی خود وارد کنید. بنشینید و زانوها را تا حد ممکن نزدیک سینه بغل کنید. تکیه دهید به طوری که به آرامی سینه خود را فشرده کنید. مقدار کمی سرکه، فقط به اندازه کافی برای طعم دادن بخورید. انگشت خود را در گلوی خود قرار دهید تا یک رفلکس ایجاد شود. مقداری شکر دانه دار را روی زبان قرار دهید. وقتی ذوب شد، آن را بلعید. مدت کوتاهی نفس خود را نگه دارید، نفس بکشید، سپس دوباره آن را سه یا چهار بار انجام دهید و این کار را هر دقیقه انجام دهید. هنگامی که سکسکه طولانی مدت به سایر راه حل های درمانی پاسخ نمی دهد، درمان های جایگزین مانند هیپنوتیزم و طب سوزنی می تواند مفید باشد. اگرچه ممکن است در ابتدا در مورد سکسکه مداوم خود با پزشک عمومی مراجعه کنید، در صورت داشتن سکسکه مداوم یا شدید ممکن است شما به یک متخصص ارجاع داده شوید. قبل از مراجعه به پزشک بهتر است لیستی از موارد مهم مربوط به علایم و اطلاعات پزشکی خود تهیه کنید. اطلاعات مربوط به مشکلات پزشکی والدین یا خواهر و برادران را یادداشت کنید. لیستی از تمام داروها و مکمل های غذایی که مصرف می کنید و میزان دوز مصرفی آن ها را همراه داشته باشید. پزشک ممکن است سوالات زیر را از شما بپرسد: چه داروهایی مصرف می کنید؟ آیا گلو درد دارید یا گوش درد دارید؟ آیا علایم سوء هاضمه یا نفخ دارید؟ آیا سردرد یا علایم عصبی دیگری دارید؟ از چه زمانی سکسکه شما شروع شد؟ آیا عاملی این عارضه را بدتر یا بهتر کند؟ آیا تغییراتی در صدایتان ایجاد شده است؟ چند بار در روز این عارضه اتفاق می افتد؟ آیا درد قفسه سینه، سرفه یا مشکل در تنفس دارید؟ منبع: |
ملتحمه بافت نازکی است که صلبیه ( sclera ) چشم را می پوشاند. این بافت بیرونی ترین لایه حفاظتی حدقه چشم ها است. گاهی اوقات ممکن است به یکباره دیواره یکی از رگ های خونی کوچک در داخل ملتحمه چشم در نتیجه آسیب دیدگی پاره شود. حتی صلبیه چشم به رنگ قرمز درآمده و در نتیجه فرد دچار خون ریزی زیر ملتحمه شود. این خون ریزی معمولا خود را به رنگ قرمز روشن یا قرمز تیره بر روی سفیدی چشم نشان می دهد. معمولا هیچ علامتی با خون ریزی دیده نمی شود. در اولین لحظه تشخیص این خون ریزی با یک نگاه شخص در داخل آینه یا دیدن قرمزی در داخل چشم فرد توسط فرد دیگر صورت می گیرد. تشخیص این عارضه براساس ظاهر خون ریزی و نبود دیگر علایم صورت پذیرد. بسیاری از خون ریزی ها در زیر ملتحمه چشم پس از گذشت یک یا دو هفته بدون نیاز به هیچ درمانی بهبود می یابند. بخش ملتحمه چشم شامل عصب ها و رگ های خونی کوچک بسیاری می شود. این رگ های خونی معمولا به سختی قابل مشاهده هستند. اما در صورتی که چشم دچار التهاب شده باشد، رگ ها بزرگ تر و قابل رویت تر خواهند شد. این رگ های خونی شکننده بوده و هر لحظه ممکن است فرد به سادگی دچار پارگی دیواره رگ های خونی شود. در نتیجه با خون ریزی در زیر بخش ملتحمه فرد دچار خون ریزی در زیر ملتحمه خود خواهد شد. بیشتر خون ریزی ها خود به خود و بدون هیچ علت مشخصی اتفاق میفتد. در نتیجه باعث خون ریزی در چشم فرد می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید خون ریزی زیر ملتحمه بدون درد است. فرد تنها با نگاه کردن در داخل آینه متوجه بروز این عارضه چشمی خواهد شد. البته ممکن است این عارضه توسط شخص دیگر و دیدن خون در سفیدی داخل چشم فرد نیز تشخصی داده شود. به ندرت منشاء این خون ریزی یک رگ خونی غیر طبیعی بزرگ خواهد بود. گاهی اوقات موارد زیر می تواند علت به وجود آمدن ناگهانی خون ریزی ملتحمه چشم باشد: عطسه مالیدن چشم ها یا قرار دادن لنزهای تماسی در داخل چشم والسالوا مانور. حالت تهوع و استفراغ، افزایش فشار در رگ های خونی سر، به عنوان مثال در حین وزنه برداری عفونت های خاص بیرون چشم (ملتحمه) جایی که ویروس یا دیواره رگ های خونی زیر ملتحمه را ضعیف تر کرده و در نتیجه دیواره رگ ها شکننده تر خواهد شد. اختلالات دارویی پیشگیر کننده از انعقاد خون طبیعی استفاده از داروهای ضد انعقادی مثل وارفارین (کومادین، جانتوون) یا دیگر رقیق کننده های خونی گاهی اوقات این خون ریزی ممکن است خود به خود نباشد. حتی در اثر عامل دیگری مانند عوامل زیر ایجاد شود: جراحی پلک چشم عفونت شدید چشمی وارد شدن ضربه چشم یا سر بعد از عمل جراحی آب مروارید یا دیگر عمل های جراحی چشم اکثر خون ریزی ها به یکباره و خود به خود اتفاق افتاده و عوامل خطرناک خاصی در بروز آن نقش ندارد. در صورتی که خون ریزی به یک باره اتفاق نیفتاده باشد، عوامل خطرناک زیر می تواند به بروز خون ریزی زیر ملتحمه چشم منجر شود: ضربه به چشم عمل جراحی استفاده از لنز های تماسی استفاده از داروهایی که مانع لخته شدن خون می شوند. بیماری هایی که تعداد پلاکت خون را کاهش می دهند. به علت اینکه بین شکنندگی عروق و بالا رفتن سن ارتباط مستقیم وجود دارد، هر چقدر که سن فرد بالا تر باشد احتمال بروز خون ریزی در زیر ملتحمه چشم نیز افزایش می یابد. در اکثر اوقات هیچ علایمی به جز وجود خون بر روی قسمت سفید رنگ چشم در اثر به وجود آمدن خون ریزی زیر ملتحمه مشاهده نمی شود. به ندرت فرد ممکن است در زمان خون ریزی در چشمان خود احساس درد داشته باشد. البته زمانی که خون ریزی در داخل چشم اتفاق می افتد فرد ممکن است احساس پر شدن چشم یا در زیر پلک داشته باشد. همچنین فشار خفیفی نیز ممکن است فرد در اطراف چشم های خود احساس کند. تا کنون بروز سردرد در نتیجه بروز خون ریزی زیر ملتحمه چشم گزارش نشده است. در بعضی از موارد نیز فرد ممکن است بعد از بهبود عارضه و ناپدید شدن خون، احساس تحریک بسیار کمی در داخل چشم های خود داشته باشد. خون ریزی به وجود آمده در صلبیه چشم، خودش را با رنگ قرمز روشن بر روی سفیدی چشم نشان می دهد. گاهی اوقات ممکن است سفیدی چشم کاملا با خون پوشانده شده و اثری از سفیدی چشم باقی نماند. در نتیجه بروز خون ریزی در زیر ملتحمه، هیچ خونی از چشم خارج نخواهد شد. همچنین اگر فردی سعی در پاک کردن خون با دستمال کند هیچ خونی توسط دستمال جذب نخواهد شد. خون ریزی به وجود آمده در داخل چشم تا ساعت بعد از شروع باقی مانده و سپس به آرامی خون ها از طریق چشم جذب شده و اندازه آن کوچک و کوچک تر خواهد شد. چنانچه بعد از گذشت دو هفته شاهد هیچ بهبودی ای در خون ریزی زیر ملتحمه چشم خود نبودید یا چندین بار این خون ریزی تکرار شد، بهتر است با پزشک متخصص تماس بگیرید. همچنین در صورتی که شاهد خون ریزی همزمان از هر دو چشم بودید یا اگر خون ریزی داخل ملتحمه چشم همزمان با خون ریزی لثه یا همراه با کبودی بود سریعا به پزشک مراجعه کنید. در صورتی که همزمان با خون ریزی ملتحمه شاهد بروز علایم زیر بودید، سریعا به پزشک مراجعه کنید: احساس درد سابقه آسیب دیدگی یا ضربه سابقه اختلال خونی یا خون ریزی غیر طبیعی تغییر در دید (به عنوان مثال، تاری دید، دو بینی، مشکل در بینایی) معمولا در اولین مرحله پزشک متخصص به دنبال سوابق دارویی و درمانی فرد خواهد بود تا ببیند که چه چیزی دقیقا منجر به بروز خون ریزی ملتحمه فرد شده و سپس در مرحله دوم به سراغ معاینه فرد خواهد رفت. علایم حیاتی مثل فشار خون نیز باید در حین معاینه مورد بررسی قرار بگیرد. اگر علت به وجود آمدن خون ریزی در زیر ملتحمه به علت ضربه باشد، معمولا نیاز به معاینه دقیق تری است. در نوزادان تازه به دنیا آمده، خون ریزی در زیر ملتحمه ممکن است در حین روند زایمان به وجود آمده باشد. پزشک عمومی یا پزشک متخصص چشم می تواند تشخیص خون ریزی زیر ملتحمه را انجام دهد. همچنین پزشک ممکن است در صورت سابقه کبودی سریع فرد برای او آزمایشاتی را نیز تجویز کند. معمولا برای درمان این خون ریزی نیاز به هیچ درمانی نخواهید داشت. اما به طور کلی می توانید از قطره های اشک مصنوعی بدون نیاز به نسخه برای چشم دچار خون ریزی شده استفاده کنید. در ضمن نیازی به استفاده از پچ ( patch ) برای چشم نیست. در طول مدت درمان خون ریزی داخل صلبیه چشم نباید از داروهایی مثل آسپرین و دیگر داروهای جلوگیری کننده از انعقاد خون استفاده کنید. در صورتی که به هر دلیلی از داروهایی مثل و داروهای جلوگیری کننده از انعقاد خون استفاده می کنید حتما با پزشک خود در مورد قطع یا ادامه دارو صحبت کنید. هیچ گاه بدون مشورت گرفتن از پزشک داروهای ضد انعقاد خون خود را کنار نگذارید. معمولا استفاده از این داروها نجات دهنده جان فرد بوده و فقط در موارد بسیار نادری فرد باید به خاطر خون ریزی زیر ملتحمه چشم مصرف آن ها را قطع کند. در صورتی که خون ریزی در داخل صلبیه چشم در نتیجه ضربه ایجاد شده باشد، پزشک برای سرعت بخشیدن به درمان ممکن است از درمان های دیگری نیز استفاده کند. اگر خون ریزی در زیر ملتحمه در نتیجه عفونت خارجی به وجود آمده باشد، چشم پزشک ممکن است قطره یا پماد های آنتی بیوتیک برای فرد تجویز کند. با گذشت یک تا هفته خود به خود این عارضه بهبود خواهد یافت. این عارضه شباهت بسیاری به کبودی زیر پوستی داشته و بدون هیچ گونه عوارضی کاملا درمان خواهد شد. خون ریزی زیر ملتحمه مثل یک کبودی است. حتی همزمان با بهبود یافتن به رنگ زرد یا نارنجی تغییر رنگ می دهد. البته کبودی ممکن است به رنگ های مختلفی مثل آبی، سیاه یا سبز خودش را نشان داده و با درمان دایما تغییر رنگ بدهد. از آنجایی که ملتحمه بی رنگ است، خون ریزی هیچ گاه به این رنگ ها در نخواهد آمد. در بعضی از موارد بسیار نادر با تکرار خون ریزی در همان مکان قبلی و در همان چشم، ممکن است احتمال شکنندگی غیر طبیعی مویرگی وجود داشته باشد. نازک بودن بیش از حد دیواره با خون ریزی مجدد و خود به خودی شود. چشم پزشک متخصص می تواند چنین عارضه ای را تشخیص داده و با استفاده از لیزر یا گرما این رگ خونی غیر ضروری را مسدود کند. به علت خوش خیم بودن بیشتر خون ریزی ها در داخل صلبیه چشم، هیچ نیازی به انجام درمان خانگی وجود ندارد. در بیشتر موارد این عارضه چشمی به خودی خود بهبود خواهد یافت. این بیماری هیچ عارضه جانبی ای به همراه نخواهد داشت، مگر این که با ضربه چشمی یا سابقه کبودی سریع در فرد همراه بوده باشد. ملتحمه چشم بافت شفافی است که سفیدی چشم (صلبیه) و بخش داخلی پلک ها را می پوشاند. عارضه خون ریزی در زیر ملتحمه خونی است که در نتیجه پاره شدن یکی از رگ های خونی کوچک قرار گرفته در بین ملتحمه و صلبیه زیرین در داخل چشم پخش می شود. اگر دایما و به دفعات زیاد ملتحمه شما دچار خونریزی می شوید یا این خون ریزی همراه با کبودی سریع یا خون ریزی در جاهای دیگر بدن همراه است، بهتر است برای بررسی پزشکی علت خون ریزی یا انعقادی به پزشک مراجعه کنید. به خاطر داشته باشید که درمان موفق خون ریزی زیر ملتحمه می تواند از بروز مجدد خون ریزی ملتحمه در آینده پیشگیری کند. منبع: |
سندرم خشکی چشم یک بیماری مزمن و پیشرونده است. با توجه به علت بروز و وخامت آن ممکن است درمان ناپذیر باشد. با این حال در بسیاری از موارد این بیماری به خوبی تحت کنترل قرار گرفته و می توان وضعیت آن را تا حدود زیادی بهبود بخشید. بعد از درمان و مدیریت بیماری، علایم تا حد زیادی کاهش پیدا کرده و دید فرد بهتر خواهد شد. بیماری خشکی چشم ممکن است علل زیادی داشته باشد. درمان های متعددی برای بهبود آن مورد استفاده قرار بگیرد. در ادامه لیستی از درمان های رایج برای خشکی چشم گفته می شود. پزشکان از آن ها برای کاهش علایم خشکی چشم استفاده می کنند. پزشک ممکن است با توجه به شدت و علت بروز خشکی چشم از یک یا ترکیبی از چند درمان استفاده کند. همچنین بعضی از پزشکان، اپتومتریست ها و ممکن است پیش از شروع روند درمانی با استفاده از پرسشنامه ای اطلاعات کاملی در مورد علایم خشکی چشم تان به دست آورند. پاسخی که به پرسشنامه می دهید، اطلاعات پایه برای روند درمانی خواهد بود. همچنین ممکن است بعد از گذشت چند هفته از روند درمانی مجددا از شما درخواست شود تا به همان سوالات پاسخ دهید. تا میزان ت ثیر گذاری درمان برایتان مشخص گردد. برای درمان موفقیت آمیز خشکی چشم نیاز است تا به صورت منظم و ر س زمان مقرر از درمان ها و محصولات مراقبتی ای که پزشک به شما توصیه کرده، استفاده کنید. برای که ناشی از خواندن، استفاده از کامپیوتر، تکالیف و دیگر عوامل از این قبیل است: بهترین شیوه درمانی استفاده مکرر از اشک های مصنوعی یا دیگر قطره های چشمی است. برندهای مختلفی قطره های چشمی و اشک های مصنوعی را تولید می کنند که برای تهیه و خرید آن ها نیاز به تجویز پزشک نخواهید داشت. در نتیجه چالش پیش رو برای استفاده از اشک ها مصنوعی ارتباطی به نبود این دارو ندارد. مربوط به تعدد شرکت های تولید کننده و سختی انتخاب از بین این برندها است. زیرا مواد به کار رفته و میزان روان کنندگی این محصولات یکسان نبوده و با یکدیگر تفاوت هایی دارند. اشک های مصنوعی ای که غلظت کمی دارند، آبکی تر بوده و بدون ایجاد مشکلی در دید یا تاری دید، خشکی چشم را بهبود می بخشند. اما مدت زمان اثر بخشی آن ها برای مدت زمان کمتری دارند. برای اثر بخشی باید چند بار در طول روز از آن ها استفاده کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اشک های مصنوعی که غلیظ تر بوده و حالت ژل گونه ای دارند، اثر بخشی طولانی تری خواهند داشت. اما تنها مشکل آن ها تاری دید قابل توجه بعد از ریختن قطره های اشک مصنوعی است. تا چند دقیقه احتمالا مشکل دید خواهید داشت. در نتیجه استفاده از اشک چشم های غلیظ تر برای کار کردن یا زمان رانندگی که نیاز دارید بینایی تان سریع تر بهبود یابد، توصیه نشده است. بهتر است از این نوع قطره های اشک مصنوعی پیش از خواب استفاده کنید. همچنین نکته دیگر در مورد اشک مصنوعی مواد به کار رفته در آن است که بیانگر کاربرد آن است. به عنوان مثال یک برند خاص از قطره چشم ممکن است برای افرادی بهتر باشد که چشم شان اشک طبیعی چشم تولید نمی کند. در حالی که برند دیگری ممکن است برای افرادی خوب باشد که اشک هایشان به سرعت تبخیر می شود. به همین خاطر در صورتی که پزشک معالجه تان استفاده از برند خاصی از قطره اشک مصنوعی را توصیه می کند، بهتر است برای نتیجه گیری و بهبود قطعی به توصیه او گوش کرده و طبق تجویز او پیش بروید. همچنین در صورت نیاز به تغییر شرکت تولید کننده قطره ها حتما با پزشک خود مشورت کنید. پزشک شما ممکن است برای درمان سندرم خشکی چشم به جای استفاده از قطره های اشک مصنوعی، برایتان قطره های چشمی رستازیس تجویز کند. رستازیس از قطره های اشک مصنوعی کاربردی تر است. علاوه بر روان کردن سطح چشم ها خاصیت کاهش التهابی نیز دارد که باعث بهبود علایم سندرم خشکی چشم شده و به بدن کمک می کند تا به طور طبیعی رطوبت چشم ها را ت مین کند. نکته بسیار مهم در استفاده از رستازیس ها زمان اثر بخشی این نوع درمان است. برای نتیجه گرفتن از این روند درمانی نباید عجله داشته باشید. زیرا روند درمانی و مشاهده تغییرات در نتیجه استفاده از این دارو ممکن است روز به طول بینجامد. بعضی از افرادی که از رستازیس ها برای درمان خشکی چشم استفاده می کنند، ممکن است در چند هفته اول دچار عوارضی مثل سوزش چشم شوند که به مرور زمان برطرف خواهد شد. چند سالی است که التهاب و تورم یکی از عوامل به وجود آورنده سندرم خشکی چشم شناخته شده است. بروز مکرر التهاب باعث قرمزی، سوزش چشم همراه با خشکی چشم می شود. قطره های اشک مصنوعی نیز قدرت درمان و بهبود این التهابات را نداشته و در نتیجه پزشک برای مدیریت علت اصلی التهاب، قطره های چشمی استروییدی را تجویز خواهد کرد. معمولا قطره های چشمی استروییدی برای درمان و کنترل سریع علایم مورد استفاده قرار می گیرد. این نوع قطره ها ممکن است همراه با قطره های اشک مصنوعی مورد استفاده قرار بگیرد تا بیمار سریع تر بهبود یافته و درمان ها نقش مکمل یک دیگر را داشته باشند. به خاطر داشته باشید که استفاده طولانی مدت از قطره های چشمی استروییدی ممکن است عوارض جانبی ای به همراه داشته باشد. در نتیجه بهتر است هنگام مراجعه به دکتر و قبل از استفاده از قطره های چشمی استروییدی حتما سابقه درمانی و دارویی خود را با پزشک درمانگرتان در میان بگذارید تا از عواقب احتمالی در آینده پیشگیری به عمل بیاید. به عنوان مثال استفاده طولانی مدت از قطره های چشمی استروییدی ممکن است احتمال بروز فشار های چشمی و حتی آب مروارید را افزایش دهد. البته نا گفته نماند که در صورتی که استفاده از قطره های چشمی استروییدی کوتاه مدت باشد، عوارض خاصی به دنبال نداشته و نیازی به نگرانی نیست. لاکریستر یک نوع قطره استریل چشمی است که در داخل پلک زیری چشم، دقیقا در جایی که پلک چشم با حدقه چشم تماس پیدا می کند قرار گرفته و به طور دایمی مایعی از خود آزاد می کند که سبب روان و مرطوب شدن چشم ها می شود. لاکریتسر جامد بوده و هیچ گونه ماده نگهدارنده ای ندارد. این جسم جامد بعد از قرار گرفتن در داخل چشم آرام آرام به مایع تبدیل شده و در طول روز رطوبت چشم را افزایش خواهد داد. برای بیشتر افراد تنها لازم است در طول روز از یک لاکریتسر استفاده کنند تا به گفته شرکت تولید کننده، خشکی چشم، سوزش، آبریزش چشم، حساسیت، خارش، تاری دید و حساس بودن به نور چشم ها به کلی بهبود یابد. این شیوه درمانی برای افراد دارای سندرم خشکی چشم متوسط تا وخیم توصیه می شود و بیشتر برای افرادی که درمان با اشک مصنوعی کارساز نبوده، مورد استفاده قرار می گیرد. نکته بسیار مهم در مورد استفاده از لاکریتسر احتمال قرار گرفتن نامناسب آن در زیر پلک است که در این صورت ممکن است باعث سایش قرنیه، تاری دید، خارش، احساس آزردگی یا حالت چسبندگی و حساسیت بیشتر چشم فرد نسبت به نور گردد. گاهی اوقات برای درمان سندرم خشکی چشم از مجرابند منگنه ای نیز استفاده می شود. این شیوه درمانی به باقی ماندن طولانی مدت تر اشک بر روی سطح چشم کمک خواهد کرد. مجرا بند منگنه ای دستگاه استریل و کوچکی است که در داخل مجرای کوچک تخلیه اشک (قسمت داخلی گوشه بالایی و پایینی پلک) قرار گرفته و آن را مسدود می سازد. بعد از بسته شدن این مجرا دیگر اشک نمی تواند از طریق این قسمت تخلیه شده و در نتیجه مدت زمان بیشتری بر روی سطح چشم باقی خواهد ماند. اما سوالی که در این مورد پیش می آید این است که در صورت بسته شدن مسیر تخلیه اشک چشم، اشک ها به کجا خواهند رفت؟ نکته اینجاست که معمولا بدون هیچ علایمی، اشک ها از روی سطح چشم تبخیر خواهند شد. البته در صورتی که مسدود کردن مجاری باعث آبکی شدن بیش از حد چشم شود، یک یا هر دو مجرا بند برداشته خواهد شد. درصد بسیاری از مشکلات خشکی چشم در نتیجه ناکافی بودن روغن (میبوم) ترشح شده از غدد میبومین است که در بخش های کناری پلک ها قرار گرفته است. خروجی این غدد در نزدیکی ریشه مژه ها قرار دارد. حال در صورتی که بخش خروجی این غدد دچار انسداد شده باشد، مانع ترشح روغن جلوگیری کننده از تبخیر آب از سطح چشم ها شده و در نتیجه آب چشم ها به سرعت تبخیر خواهد شد. این عارضه را در علم پزشکی با نام اختلال عملکرد غدد میبومین ( MGD ) می شناسند که علت اصلی خشکی چشم در نتیجه تبخیر آب آن است. برای درمان اختلال MGD پزشک در داخل مطب از فرآیند درمانی ای استفاده می کند که در آن کمپرس گرم پلک ها را گرم کرده تا میبوم های سفت شده در مجاری نرم شود، سپس از یک پنس برای خارج کردن میبوم های نرم شده در نتیجه گرم کردن استفاده می شود تا مجاری غدد میبومین کاملا باز شوند. گاهی اوقات برای باز کردن کامل مسیر غدد میبومین ممکن است نیاز باشد تا بر روی پلک ها فشار آورده شود که احتمالا باعث ناراحتی بیمار خواهد شد. اما اثر این روند درمانی به قدری زیاد است که ارزش تحمل ناراحتی کوتاه مدت را خواهد داشت. یکی از راه های جایگزین برای باز کردن غدد میبومین استفاده از کمپرس گرم است. برای اینکار بر روی پلک های بسته کمپرس گرم قرار می دهیم تا میبوم سفت شده نرم تر شود. حال برای اینکه استفاده از کمپرس گرم موثر واقع شود، محققان توصیه کرده اند که بهتر است دمای کمپرس گرم حدود درجه فارنهایت بوده و انجام این کمپرس بیشتر از دقیقه به طول نینجامد. همچنین برای اثر بخشی بهتر، روزی بار کمپرس گرم را بر روی چشم های خود قرار داده و اینکار را تا زمان بهبودی کامل هر روز تکرار کنید. بسیاری از افراد دارای سندرم خشکی چشم نمی توانند این روند درمانی را به درستی و برطبق اصولی گفته شده انجام دهند. مثلا دمای کمپرس گرم در حد مطلوب و اثربخش نبوده یا مدت زمان استفاده از آن را کوتاه در نظر می گیرند. در نتیجه استفاده از این شیوه درمانی برایشان کارآمد نخواهد بود. نکته بسیار مهم در استفاده از این شیوه درمانی، رعایت نکات و اصول اولیه آن است. دستگاه لیپی فلو سیستم پالس حرارتی اتوماتی، ترکیبی از درمان کمپرس گرم و باز کردن غدد میبومین است. این دستگاه اختراعی و به ثبت رسیده، دستگاهی است که بر روی پلک ها قرار گرفته و گرم کردن و نرم کردن میبوم های گیر افتاده در غدد میبومین را به عهده می گیرد. در همین زمان، سیستم Lipiflow فشار مختصری را بر روی پلک ها وارد می کند تا غدد گرفته شده میبومین باز شده و در نتیجه روغن مجددا بر روی سطح چشم ها ترشح شود. همانطور که پیش از این نیز گفتیم، این روغن به کاهش تبخیر سریع اشک از روی سطح چشم کمک کرده و می تواند تا حد زیادی به بهبود سندرم خشکی چشم کمک کند. با توجه به تازه بودن این شیوه درمانی، تحقیقات بسیاری بر روی این وسیله صورت نگرفته است. ولی تحقیقات تا کنون نشان دهنده این است که درصد موفقیت و بهبود خشکی چشم گزارش شده در نتیجه استفاده از این دستگاه حدود % بوده است. این درصد بهبودی برای بیمارانی بوده است که دچار علایم خشکی چشم بوده و به مدت هفته از دستگاه LipiFlow استفاده کرده بودند. اکثریت بیماران بعد از استفاده از این دستگاه، کیفیت و مقدار ترشح میبوم از غدد میبومین آن ها بیشتر شده بود و در نتیجه اشک از روی سطح چشمشان دیرتر تبخیر شده و میزان خشکی چشم شان تا حد قابل توجهی کاهش یافته بود. البته مدت مورد نیاز برای درمان با توجه به علت بروز و شدت آن متفاوت بوده و گاهی اوقات فرد باید ماه ها از دستگاه Lipiflow استفاده کند تا بهبود قابل توجهی حاصل شود. معمولا اثر درمان با دستگاه لیپی فلو حدود تا سال یا حتی بیشتر ماندگاری داشته و بعد از این مدت باید فرد مجددا تحت این درمان قرار بگیرد. البته ناگفته نماند که این شیوه درمانی ممکن است عوارضی را نیز به همراه داشته باشد که این عوارض شامل موارد زیر می شود: خارش فرد تورم پلک ها درد چشم ها قرمزی چشم ها (شالازیون) چشم افزایش احتمال ساییدگی قرنیه درمان با دستگاه لیپی فلو شامل خدمات بیمه نیست. قیمت استفاده از آن می تواند با توجه به شرکت ارایه دهنده خدمات برای هر چشم هزینه متفاوتی داشته باشد. بعد از حدود یک دهه، سازمان غذا و دارو اجازه استفاده از سیستم درمانی IPL برای درمان روزاسه از روی پوست را داده و آن را ت یید نمود. کاهی اوقات روزاسه ممکن است به طور همزمان بر روی پوست و پلک چشم اتفاق بیفتد. روزاسه چشمی شامل رگ های خونی گشاد شده ای می شود که در حاشیه مژه های چشمی اتفاق می افتد. می تواند منجر به بروز علایمی مثل خشکی چشم شود. در شیوه درمانی IPL از دستگاهی استفاده می شود که فلش های نوری ای با طول موج مشخصی می فرستد. تا توسط رگ های خونی گشاد شده بر روی چشم ها جذب شود. این شیوه درمانی به بهبود وضعیت رگهای خونی گشاد شده و کاهش التهابات کمک کرده و می تواند تا حد زیادی علایم خشکی چشم را کاهش دهد. بسیاری از بیماران پس از استفاده از دستگاه IPL ، خشکی چشم شان بهبود قابل توجهی یافته است. دیگر نیازی به استفاده از قطره های اشک مصنوعی نخواهند داشت. به همین خاطر این شیوه درمانی برای افرادی که از استفاده دایم قطره های اشک چشم خسته شده اند مناسب است. می تواند به کاهش علایم شان کمک کند. البته برای اثر بخش بودن باید درمان IPL در بازه زمانی تا ماهه صورت پذیرد. البته این شیوه درمانی تحمل پذیر بوده ولی با این وجود بهتر است در مورد میزان قرار گرفتنتان در معرض نور خورشید صحبت کنید. زیرا گاهی درمان با IPL ممکن است حساسیت فرد به نور خورشید را افزایش داده و موجب بروز ناراحتی ها و عوارض بعدی شود. گاهی اوقات ممکن است پزشک برای درمان کامل بیماری خشکی چشم، مکمل های تغذیه ای را توصیه کند. استفاده از مکمل ها حاوی اسید چرب امگا تا حد زیادی علایم خشکی چشم را کاهش می دهد. بهترین منابع برای ت مین امگا به طور طبیعی شامل ماهی های آب سرد مثل سالمون، ماهی کاد و شاه ماهی می شود. در صورتی که رژیم گیاه خواری دارید. برای ت مین امگا مورد نیازتان می توانید با تجویز پزشک از روغن تخم کتان استفاده کنید. همچنین نوشیدن بیشتر آب در طول روز می تواند به کاهش علایم خشکی چشم کمک کند. زیرا کم آبی مشکل چشم ها را بدتر می کند. حتی باعث خشکی بیشتر چشم ها در طول روز خواهد شد. علی الخصوص اگر در مناطق گرم و خشک زندگی کنید. احتمال خشکی چشم افزایش پیدا کرده و باید آب بیشتری بنوشید. اگر علایم خشکی چشم تان متوسط بوده و چندان وخیم نیست. می تواند قبل از مراجعه به پزشک از درمان های زیر استفاده کنید: مطالعات نشان داده است که افراد هنگام نگاه کردن به کامپیوتر، گوشی های هوشمند و وسایل دیجیتالی کمتر پلک می زنند. کاهش میزان پلک زدن، علایم خشکی چشم را تا حد بسیار زیادی افزایش خواهد داد. حال اگر فرد به صورت آگاهانه در حین استفاده از این دستگاه ها میزان پلک زدن را افزایش می دهد. حتی با فشار دادن آرام پلک ها به هم چشم ها را ترغیب به ترشح اشک و افزایش رطوبت رسانی کند. میزان خشکی چشم نیز تا حد قابل توجهی کاهش خواهد یافت. یکی دیگر از تکنیک هایی که می تواند در منزل برای کاهش خشکی چشم ها استفاده کنید. استفاده از عینک است. عینک از ورود ذرات معلق به داخل چشم ها جلوگیری خواهد کرد. حتی از رطوبت چشم ها محافظت می کند. یکی دیگر از راه های فوق العاده برای کاهش خشکی چشم ها، استراحت دادن به چشم ها در حین استفاده از کامپیوتر و وسایل هوشمند است. بهتر است بعد از گذشت دقیقه استفاده از وسایل دارای مانیتور، به چشم خود استراحت دهید. حداقل ثانیه به محل دیگری با فوت فاصله نگاه کنید. پزشکان این شیوه را با نام - - میشناسند. یعنی بعد از گذشت دقیقه کار با کامپیوتر، ثانیه به نقطه ای در فوتی خود نگاه کنید. خط چشم و دیگر لوازم آرایش چشم ممکن است باعث بسته و مسدود شدن خروجی غدد ملبومین شود. در نتیجه باعث تبخیر آب از سطح چشم ها و بروز خشکی چشم شود. بهتر است در پایان روز آرایش چشم ها را با مواد و محلول های مخصوص پاکسازی چشم تمیز کنید. زمانی که قبل از رفتن به رختخواب یا هنگام بیدار شدن صورت خود را می شویید. بهتر است به آرامی پلک هایتان را نیز بشویید. تا باکتری هایی که منجر به بلفاریتیس و مشکلات برای غده میبومین می شوند نیز شسته شوند. برای اینکار ابتدا به مدت ثانیه حوله گرم و مرطوب بر روی پلک ها قرار دادهید. سپس به آرامی مژه ها و پلک هایتان را با شامپوی بچه یا شست و شو دهنده معمولی بشویید. برای خروج از منزل و قرار گرفتن در معرض نور خورشید از عینک های دودی با کیفیت استفاده کنید. که از ورود اشعه یو وی کاملا جلوگیری کرده و محافظ کاملی برای چشمانتان باشد. برای انتخاب عینک دودی نیز بهتر است از عینک دودی های بزرگ و لبه دار استفاده کنید. که از ورود گرد و خاک، باد و دیگر تحریک کننده ها به چشم جلوگیری کند. علاوه بر درمان هایی که در بالا برایتان گفتیم. موارد زیر نیز می تواند در بروز خشکی چشم نقش موثری داشته باشد. بسیاری از داروها مثل آنتی هیستامین ها، داروهای ضد افسردگی، قرص های کنترل بارداری و فشار خون ممکن است باعث بروز خشکی چشم یا شدت گرفتن آن شود. حتی داروهای بدون نیاز به نسخه ضد حساسیت نیز می تواند زمینه ساز خشکی چشم باشد. در نتیجه زمانی که به پزشک مراجعه کردید. داروهایی که مصرف می کنید را به اطلاع پزشک برسانید. گاهی اوقات بعضی از داروها روند درمان را کند کند. یا حتی آن را با مشکل مواجه خواهند کرد. اما هیچگاه دارویتان را بدون مشورت پزشک به یکباره قطع نکنید. گاهی اوقات پزشک با تنظیم داروهایی که قبلا مصرف می کردید می تواند خشکی چشمتان را درمان کند. در صورتی که فرد مبتلا به بلفاریتیس، اختلال عملکرد غده های میبومین یا دیگر مشکلات پلکی باشد. پزشک ممکن است برای درمان خشکی چشم به سراغ درمان این مشکلات پلکی برود. به عنوان مثال فردی که دچار بلفاریتیس است. پزشک ممکن است برای درمان آن کرم های استروییدی یا آنتی بیوتیک تجویز کرده و به او بگوید: تا همراه با اینکار از شامپو برای شست و شوی چشم هایش استفاده کند. در صورتی که فرد از لنزهای تماسی استفاده کند. تشخیص اینکه خشکی چشم به علت استفاده از لنزهای تماسی است یا اینکه ناراحتی در حین استفاده از لنزهای تماسی به خاطر خشکی بیش از حد چشم هاست را سخت می کند. در صورتی که فرد به صورت روزانه از لنزهای تماسی استفاده می کند. در حین روند تشخیص و درمان خشکی چشم باید ان را کنار گذاشته یا استفاده از آن را کاهش دهد. منبع: |
ماموگرافی یا تصویر برداری سینه یک تصویر با اشعه X از پستان ها است که برای غربالگری سرطان پستان استفاده می شود. ماموگرام نقش اساسی در تشخیص زودرس سرطان پستان دارد و به کاهش مرگ و میر ناشی از سرطان پستان کمک می کند. در طول ماموگرافی، پستان های شما بین دو سطح محکم فشرده می شوند تا بافت پستان انتشار یابد. سپس یک اشعه ایکس تصاویر سیاه و سفید از پستان های شما را که روی صفحه رایانه نمایش داده می شود گرفته و توسط پزشک معالج که به دنبال علایم سرطان است، بررسی می شود. تصویر برداری سینه می تواند برای غربالگری یا اهداف تشخیصی استفاده شود. تعداد دفعاتی که باید تصویر برداری سینه داشته باشید بستگی به سن و خطر ابتلا به سرطان پستان دارد. ماموگرافی غربالگری برای تشخیص تغییرات پستان در زنانی که علایم و یا ناهنجاری های جدید پستان دارند استفاده می شود. هدف از انجام ماموگرافی غربالگری این است که قبل از توجه به علایم بالینی، سرطان را تشخیص داده شود. از ماموگرافی تشخیصی برای بررسی تغییرات مشکوک مانند یک توده جدید پستان، درد پستان، ظاهر غیرمعمول پوستی، ضخیم شدن نوک پستان یا ترشح نوک پستان استفاده می شود. همچنین برای ارزیابی یافته های غیر طبیعی در ماموگرافی غربالگری استفاده می شود. ماموگرام تشخیصی شامل تصاویر اضافی ماموگرافی است. سن ایده آل برای شروع غربالگری سرطان پستان وجود ندارد. علاوه بر این، متخصصان و سازمان های پزشکی در مورد اینکه چه زمانی زنان باید به طور منظم ماموگرافی را شروع کنند یا اینکه چه مدت آزمایشات باید تکرار شود نظر یکسانی ندارند. در مورد عوامل خطر، ترجیحات و مزایا و خطرات غربالگری با پزشک خود مشورت کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بسیاری از خانم ها از سالگی تست ماموگرافی را شروع می کنند و هر یک یا دو سال یکبار آن ها را تکرار می کنند. انجمن سرطان آمریکا توصیه می کند زنان با خطر متوسط انجام غربالگری ماموگرافی های سالانه در سن سالگی تا سالگی را شروع کنند و سپس هر دو سال یکبار ادامه دهند. کارگروه خدمات پیشگیرانه ایالات متحده به زنان توصیه می کند که از هر دو سال یکبار از سالگی تا سالگی شروع به غربالگری کنند. با این حال، انجمن سرطان آمریکا و کارگروه خدمات پیشگیرانه ایالات متحده توافق دارند که زنان از سالگی می توانند غربالگری انجام دهند. زنان با ریسک بالای سرطان پستان ممکن است بهتر باشد غربالگری ماموگرام را قبل از سالگی شروع کنند. درمورد ارزیابی خطر فردی شما از سرطان پستان با پزشک خود مشورت کنید. عوامل خطرساز شما، مانند سابقه خانوادگی سرطان پستان یا سابقه ضایعات پستان می باشند. این روش تشخیصی شما را در معرض تابش با دوز کم قرار می دهند. مقدار دوز بسیار کم است، اما برای اکثر خانم ها فواید ماموگرام منظم از خطرات ناشی از میزان پرتودرمانی بیشتر است. صحت روش تا حدودی به تکنیک مورد استفاده و تجربه و مهارت رادیولوژیست بستگی دارد. عوامل دیگر مانند سن و تراکم پستان ممکن است منجر به ماموگرام منفی کاذب یا مثبت کاذب شود. پستان زنان جوانتر از غدد و رباط های بیشتری نسبت به زنان مسن برخوردار است، در نتیجه بافت سستی متراکم ایجاد می شود که می تواند علایم سرطان را مبهم کند. با افزایش سن، بافت پستان چاق تر می شود و غدد کمتری دارند، و تفسیر و تشخیص تغییرات در ماموگرافی ها را آسان تر می کند. در بین زنان در هر سنی، حدود درصد ماموگرافی ها به آزمایش های جانبی نیاز دارند، از جمله آزمایش های تصویربرداری جانبی مانند سونوگرافی، و یک روش ( برای برداشتن نمونه ای از بافت پستان برای آزمایش های آزمایشگاهی امکان دارد نیاز باشد. با این حال، بیشتر یافته های غیر طبیعی که در ماموگرافی ها تشخیص داده می شوند، سرطان نیست. اگر به شما گفته شود که ماموگرافی شما غیر طبیعی است، رادیولوژیست شما می خواهد آن را با ماموگرافی های قبلی مقایسه کند. اگر ماموگرافی داشته اید در جاهای دیگر انجام شود، رادیولوژیست از شما درخواست می کند که آنها را به مرکز رادیولوژی ارسال کنید تا آنها با ماموگرافی فعلی مقایسه شود. برخی از سرطان های تشخیص داده شده با معاینه فیزیکی ممکن است درتصویر دیده نشوند. سرطان ممکن است بسیار ناچیز باشد یا در ناحیه ای باشد که مشاهده آن با تست فوق مانند زیر بغل دشوار است. انواع خاصی از سرطان ها آسیب زننه هستند، به سرعت رشد می کنند و در قسمت های دیگر بدن انتشار می یابند. سوال کنید که آیا ت سیسات ماموگرام توسط سازمان غذا و دارو مجاز است یا نیست. گواهینامه سازمان غذا و دارو اطمینان حاصل خواهد کرد که تسهیلات با استانداردهای خاصی مطابقت دارد. اگر را پشت سر نگذاشتید، معمولا طی هفته بعد از قاعدگی بهترین زمان برای ماموگرافی خواهد بود. به احتمال زیاد پستان های شما هفته قبل و هفته در طول دوره حساس است. اگر می خواهید یک نسخه جدید برای ماموگرافی خود داشته باشید، درخواست کنید که هرگونه ماموگرافی قبلی را روی سی دی قرار دهید. سی دی را با خود به همراه داشته باشید تا رادیولوژیست بتواند ماموگرافی های گذشته را با تصاویر جدید شما مقایسه کند. از استفاده از دیودورانت ها، ضد عرق ها، پودرها، لوسیون ها، کرم ها یا عطرهای زیر بغل یا روی پستان خودداری کنید. ذرات فلزی موجود در پودرها و دیودورانت ها در ماموگرافی شما قابل رویت هستند. آنها باعث سردرگمی می شوند. بهتر است زمان صبح را برای انجام ماموگرافی در نظر بگیرید تا میزان تعریق کمتر باشد. اگر متوجه شدید که داشتن ماموگرافی ناراحت کننده است، یک داروی بدون نسخه ضد درد مصرف کنید. مصرف یک داروی بدون نسخه ضد درد، مانند آسپرین، استامینوفن، حدودا یک ساعت قبل از تصویر برداری سینه شما ممکن است ناراحتی تست را کاهش دهد. در طول ماموگرافی لازم است شما از قسمت بالاتنه، برهنه باشید و جواهرات خود را از بدن جدا کنید. برای ماموگرافی، شما در مقابل یک دستگاه اشعه ایکس قرار دارید که مخصوص ماموگرافی طراحی شده است. تکنسین یکی از پستان های شما را روی سکو قرار می دهد و سکو را بالا می برد یا پایین می آورد تا قد شما مطابقت داشته باشد. تکنسین به شما کمک می کند تا سر، بازوها و نیم تنه خود را به گونه ای قرار دهید تا منظره ای بدون مانع از پستان شما ایجاد شود. پستان شما به تدریج توسط صفحه پلاستیکی شفاف بر روی سکو فشرده می شود. فشار برای چند ثانیه اعمال می شود تا بافت پستان انتشار یابد. فشار مضر نیست، اما ممکن است آن را ناراحت کننده یا حتی دردناک بدانید. اگر بیش از حد ناراحتی دارید، به تکنسین بگویید. پستان شما باید فشرده شود تا ضخامت آن حتی خارج شود و به اشعه ایکس اجازه نفوذ در بافت پستان را می دهد. فشار همچنین باعث می شود میزان تابش مورد نیاز به حداقل برسد. در طی قرار گرفتن در معرض کوتاه اشعه ایکس، از شما خواسته می شود که بایستید و نفس بکشید. بعد از اینکه تصاویر از هر دو پستان شما گرفته شد، ممکن است از شما خواسته شود منتظر بمانید تا تکنسین کیفیت تصاویر را بررسی کند. اگر تصاویر به دلایل فنی ناکافی هستند، ممکن است مجبور شوید بخشی از آزمون را تکرار کنید. کل روش معمولا کمتر از دقیقه طول می کشد. ماموگرافی تصاویر سیاه و سفید از بافت پستان شما ایجاد می کند. ماموگرام تصاویر دیجیتالی است که در صفحه کامپیوتر ظاهر می شود. رادیولوژیست تصاویر را تفسیر می کند و گزارش کتبی از یافته ها را به پزشک شما ارسال می کند. رادیولوژیست به دنبال شواهدی از سرطان یا شرایط غیر سرطانی (خوش خیم) است که ممکن است نیاز به آزمایش، پیگیری یا درمان بیشتر داشته باشد. رسوب کلسیم (کلسیفیکاسیون) در مجاری و سایر بافت ها توده ها نواحی نامتقارن در تصویر نواحی متراکم فقط در یک پستان یا یک ناحیه خاص درتصویر منطقه متراکم جدیدی که از آخرین تصویر ظاهر شده است. از جمله علل دیگر کلسیفیکاسیون، می تواند نتیجه ترشحات سلولی، بقایای سلول، التهاب و تروما باشد. رسوبات کوچک و نامنظم به نام ریزساختارها ممکن است همراه با سرطان باشد. مناطق درشت تر کلسیفیکاسیون ممکن است در اثر پیری یا به دلیل وضعیت خوش خیم مانند فیبرونونوما، یک تومور غیر سرطانی شایع پستان ایجاد شود. اکثر کلسیفیکاسیون های پستان خوش خیم هستند، اما اگر از نظر ظاهری نامنظم باشند، تعداد آنها زیاد شده یا نگران کننده به نظر می رسند، ممکن است رادیولوژیست تصاویر بزرگتری را با بزرگنمایی سفارش دهد. نواحی متراکم حاکی از بافت غده ای از چربی است که تشخیص و تمایز از بافت غده نرمال باعث سخت شدن کلسیم و توده ها شود. مناطق متراکم همچنین می تواند نشان دهنده سرطان باشد. مناطق تومورهایی را نشان می دهد که ممکن است به بافت های دیگر حمله کرده باشد. منبع: |
یوییت نوعی التهاب در یووه آ چشم است. وجود رگ های خونی قرمز و بزرگ در سطح چشم می تواند بیانگر ciliary flush of deep red (وجود قرمزی حلقه ای در اطراف قرنیه) باشد که به آن یوییت گفته می شود. آناتومی یووآ به طور کلی سه بخش یووهآ چشم را تشکیل می دهند. اولین قسمت عنبیه چشم است که از بافت رنگی حلقه ای تشکیل شده و در داخل آینه قابل مشاهده است. حفره سیاهی که در وسط عنبیه قرار دارد را با نام پاپل ( pupil ) می شناسند. دومین قسمت که نمی توان به طور مستقیم آن را در داخل آینه دید، شامل جسم مژگانی و مشیمیه می شود. این قسمت دقیقا در پشت عنبیه قرار گرفته است. یک چشم پزشک می تواند با استفاده از وسایل و تجهیزات مخصوص معاینه این بخش ها را مورد معاینه قرار دهد. زیرا هر سه بخش یووه آ به هم متصل بوده و پزشک معمولا آن ها را به عنوان مجرای مشیمیه می شناسد. از آن جایی که مجرای مشیمیه از سه بخش تشکیل شده است، در نتیجه یوییت می تواند بر اساس قسمت درگیر شده انواع مختلفی داشته باشد. التهاب عنبیه iritis یا یوییت قدامی چشم است. التهاب جسم مژگانی یوییت میانی یا cyclitis نامیده شده و در نهایت التهاب مشمیه را با نام یوییت خلفی یا choroiditis می شناسند. البته در صورتی که شبکیه چشم نیز درگیر التهاب شده باشد به آن chorioretinitis گفته می شود. یوییت قدامی شایع ترین نوع یوییتی است که ممکن است اتفاق بیفتد. التهاب هر سه قسمت به صورت همزمان نیز با نام panuveitis شناخته می شود. علت های بسیاری برای بروز یوییت وجود دارد که شامل اختلالات خود ایمنی بدن (مثل سارکوییدوزیس، آتروز روماتویید، لوپوس اریتماتوز سیستمیک، بیماری behcet ، بیماری وگت کویاناژی هارادا ( VKH ) و اسپوندیلیت آنکیلوزان) شده، همچنین عفونت هایی مثل (سفلیس و توکساپلاموزیس) و ضربه می شود. علاوه بر موارد گفته شده بعضی از علل به وجود آمدن یوییت آدیوپتیک بوده و به این معنی است که علت آن مشخص نیست. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علایم یوییت شامل بعضی از موارد یا همه موارد زیر می شود: درد چشم ها قرمزی و خونی شدن چشم ها حساسیت به رنگ (بروز درد های چشمی در زمان نگاه کردن به نور که به آن فوتوبیا گفته می شود) و دید مبهم اشیاء معلق در هوا (دیدن نقطه هایی در محدوده بینایی) چشم ها در هنگام ابتلا به یوییت معمولا قرمزتر از بیماری Pinkeye (التهاب ملتحمه چشم) می شود. این قرمزی معمولا در یوییت قدامی اتفاق افتاده و ظاهر خواهد شد. جدا از قرمز شدن چشم ها، فقط یک چشم پزشک یا اپتومتریست توانایی دیدن نشانه های میکروسکوپی دیگر در نتیجه یوییت را دارد که برای این کار از یک میکروسکوپ slit lamp ممکن است بیماری های دیگری نیز همراه با یوییت برای فرد به وجود بیاید: HLA - B arthropathies سارکوییدوزیس آرتروز روماتویید اسپوندیلیت آنکیلوزان بیماری اسکلروزیس چند گانه همچنین یوییت ممکن است با عفونت هایی نیز همراه باشد: سل بیماری لایم سفلیس تبخال زوستر (زونا) دیگر عفونت ها بیماری های چشمی ممکن است باعث بروز iritis هایی مثل Fuchs heterochromic iridocyclitis و سندرم UGH ( uvetis - glaucoma - hyphema ) شود. دسته بندی انواع مختلف یوییت بر اساس اینکه کدام قسمت از یووه آ را درگیر کرده باشد، صورت می گیرد: iritis یوییت قدامی (شبکیه) cyclitis یوییت میانی (جسم مژگانی) choroiditis یوییت خلفی (مشیمیه) panuveitis (درگیری هر سه قسمت یووه آ) پس از این مرحله انواع مختلف یوییت بر اساس علت به وجود آمدن آن دسته بندی می شوند: بیماری خود ایمنی (زمانی که سیستم ایمنی بدن فرد بر علیه بافت مجرای مشیمیه عمل می کند. عفونی (زمانی که به وسیله باکتری، ویروس، قارچ یا انگل به وجود آمده باشد. traumatic (بعد از ضربه خوردن به هرکدام از چشم ها به وجود آمده باشد. ایدیوپاتیک (زمانی که بروز یوییت هیچ علت مشخصی نداشته باشد. در صورتی که چشم پزشک مشکوک شود که فرد دچار بیماری های دیگری شده است ممکن است از شما بخواهد تا به پزشکان دیگر نیز مراجعه کنید. یک پزشک عمومی یا پزشک اطفال نیز می تواند این بیماری را تشخیص داده و در روند درمان کمک کند همچنین گاهی از اوقات ممکن است نیاز به مشورت گرفتن از پزشک روماتولوژیست یا بیماری های عفونی باشد. یک چشم پزشک متخصص معمولا با پرسیدن چندین سوال در مورد علایم هر دو چشم یا دیگر قسمت های بدن کار تشخیص خود را آغاز خواهدکرد. به عنوان مثال احساس درد در مفاصل، تغییرات وزنی، بثورات پوستی، احساس بدن درد و خستگی و دیگر علایم می تواند به تشخیص بیماری یوییت و دیگر بیماری های همراه آن کمک زیادی کند. همچنین پزشک برای تشخیص دقیق تر نیاز به سابقه سلامت و بیماری های چشمی فرد داشته و احتمالا به دنبال اطلاعاتی در مورد اختلالات پزشکی و سابقه خانوادگی بیماری در فرد نیز خواهد بود. معاینه چشم پزشک یا اپتومتریست وضعیت بینایی و فشار چشمی او را با استفاده از slit lamp مورد ارزیابی دقیق قرار خواهد داد. با وجود اینکه عارضه یوییت چشمی انواع گوناگونی دارد. ولی همه این موارد دارای یک نقطه اشتراک هستند گلبول های سفید خون (سلول های ایمنی التهابی که در داخل جریان خون یافت می شوند) که از داخل رگ های خونی به بیرون نشت کرده اند. این گلبول های خونی به بافت uveal نفوذ می کند. وارد بخش aqueous (مایع بخش جلویی چشم) و vitreous (ماده شفاف شبیه ژله در پشت چشم) می شوند. وجود گلبول های سفید خون همان چیزی است که چشم پزشک در هنگام تشخیص یوییت به دنبال آن است. عارضه Iritis (یوییت قدامی) ممکن است در ابتدا بدون هیچ گلبول سفید قابل رویتی بروز پیدا کند. در مواقع دیگر، عارضه چشمی یوییت نامحسوس نبوده و تعداد زیادی سلول در داخل aqueous و vitreous قابل مشاهده است. در بعضی از موارد نیز، دسته هایی از گلبول های سفید خون بر روی قسمت پشتی قرنیه (قسمت دوکی شکل شفاف بخش جلویی چشم) جمع می شوند. این سلول های دسته ای شبیه رسوبات چربی گونه هستند. در بیشتر موارد، سلول ها قسمت وسیعی بین عنبیه و قرنیه چشم را درگیر می کند. این یک hypopyon است. Cyclitis . یوییت میانی جسم مژگانی چشم یا لایه وسطی مجاری مشیمیه را درگیر می کند. در ظاهر شبیه گلبول های سفید خونی است. آنها در داخل vitreous غوطه ور اند یا شبیه مجموعه ای از سلول های سطح بافت های uveal Choroiditis شبیه سلول هایی است که در vitreous و بافت uveal در قسمت پشتی چشم ظاهر باشند. آزمایش متخصص چشم پزشک برای معاینه چشم های بیمار را کاملا باز کرده و از تکنیک های معاینه ای خاصی برای تشخیص این بیماری های چشمی استفاده می کند. این تکنیک ها شامل تصویری از پشت چشم با استفاده از OCT ، fluorescein angiography یا دیگر تکنیک هایی که برای ارزیابی میزان پیشرفت یوییت خلفی می شود. آزمایشات دیگر ممکن است نمونه برداری از مایع چشمی aqueous یا vitreous ، تست خون و اشعه ایکس می شود. این آزمایشات کاری زمان بر است. در نتیجه پزشک قبل از گرفتن جواب این آزمایشات، درمان پایه ای را بر اساس شواهد معاینه ای آغاز می کند تا در نهایت بعد از گرفتن نتایج آزمایشات درمان اصلی بیمار را شروع نماید. یوییت های غیر عفونی معمولا درمان با کنترل التهابات چشمی و داروهای ضد التهابی انجام خواهد گرفت. غالبا این درمان با استفاده از قطره های استروییدی، تزریق در داخل یا اطراف چشم، خوراکی (از طریق دهان) یا داخل وریدی صورت می گیرد. استفاده از هرکدام از این شیوه ها بستگی به وخامت و شدت التهابات یوییت خواهد داشت. طول مدت درمان ممکن است کوتاه و در بازه چند هفته ای یا بلند مدت و چند ماهه یا حتی چند ساله باشد که این مدت زمان بستگی به علت به وجود آمدن آن بستگی دارد. معمولا به محض بهبودی یوییت بیمار به آرامی استفاده از قطره های استروییدی را کم تر می کند تا از بروز مجدد التهابات جلوگیری کند. همچنین گاهی اوقات ممکن است استفاده از قطره های استروییدی عوارض جانبی ای به همراه داشته باشد که چشم پزشک باید از نزدیک چشم را مورد معاینه قرار دهد. یوییت های پیشرفته غیر عفونی یا تکرار شوند و مزمن پزشک جایگزین هایی برای استرویید تجویز می کند. در بعضی از موارد، پزشک ممکن است استفاده از داروهای سیستم ایمنی بدن ( IMT ) برای درمان فرد استفاده کند. گاهی اوقات نیز پزشکان متخصص ممکن است داروهای BRM (اصلاح کننده پاسخ بیولوژیکی) برای فرد تجویز کنند. در صورتی که علت به وجود آمدن این عارضه عفونی بوده باشد، تحت نظر بودن فرد توسط یک متخصص (مثل متخصص داخلی یا روماتولوژیست) اهمیت بسیار زیادی در تشخیص عوارض جانبی این داروها اهمیت بسیار زیادی پیدا می کند. همچنین در بعضی از موارد ممکن است از داروهای ضد عفونی (مثل آنتی بیوتیک ها، ضد انگل ها، ضد قارچ ها و ضد ویروس ها) برای مبارزه با عوامل عفونی استفاده شود. در بعضی از موارد نیز ممکن است پزشک برای کاهش درد مرتبط با یوییت قطره های dilation (که به آنها cycloplegics sunechial adhesions عنبیه نیز کمک کند. هیچ درمان خانگی شناخته شده ای برای یوییت وجود ندارد. البته می توان در طول دوره درمان و انتظار برای پاسخگویی داروها از عینک های آفتابی برای کاهش حساسیت چشم نسبت به نور استفاده کرد. بعضی از انواع یوییت نیز در بین افراد سیگاری شدیدتر است، در نتیجه ترک یا کم کردن مصرف سیگار تا حد ممکن می تواند توصیه بسیار موثری به این افراد باشد. بیماری یوییت ممکن است عوارض جانبی جدی ای به همراه داشته باشد که منجر به از دست دادن دایمی و غیر قابل بازگشت بینایی چشم شود. به همین دلیل درمان سریع و حرفه ای یوییت چشم اهمیت بسیار زیادی داشته و امری ضروری است. در صورتی که التهابات تحت کنترل نباشد، عوارض ممکن است به یکباره یا به مرور زمان بیشتر شده و موجب افزایش فشار چشم و در نتیجه آسیب دیدن عصب چشم ها شود. در نتیجه آسیب دیدگی عصب چشم ها نیز فرد ممکن است برای همیشه بینایی خود را از دست داده و به گلوکوما مبتلا شود. همچنین این التهابات ممکن است به سلول های شبکیه و قرنیه چشم نیز آسیب زده و با جمع شدن مایعات در داخل چشم بینایی فرد دچار آسیب دیدگی شود. منبع: |
پرخوری عصبی، که معمولا به آن بولیمیا هم گفته می شود، یک اختلال در خوردن می باشد که خطر جدی دارد. شما در صورت ابتلا به بولیمیا ممکن است مخفیانه پرخوری کرده و سپس از روش های ناسالمی برای خلاص شدن از کالری و چاقی استفاده کنید. به عنوان مثال، شما احتمال دارد بعد از خوردن، به طور مرتب خود را وادار به استفراغ کرده یا با استفاده از ملین ها، مکمل های کاهش وزن، مدر یا ادرار آور خود را تحریک کنید. اگر مبتلا به بولیمیا هستید، احتمالا به وزن و شکل ظاهری بدن خودتان توجه زیادی دارید و ممکن است خود را برای همین زیاد سرزنش کنید. درمان موثر بولیمیا می تواند به شما کمک کند احساس بهتری نسبت به خود، تصمیم گیری های الگوهای غذایی سالم تر و کاهش عوارض داشته باشید. شیوع بولیمیا بولیمیا در بین دختران و زنان نسبت به پسران و مردان شایع تر است. بولیمیا اغلب در اواخر نوجوانی یا اوایل بزرگسالی شروع می شود. علایم بولیمیا ممکن است شامل موارد زیر باشد: توجه بیش از حد به شکل ظاهری و وزن ترس از پرخوری های زیاد احساس از دست دادن کنترل در هنگام خوردن عمدی و ورزش بیش از حد برای کاهش وزن استفاده از ملین ها یا دیورتیک ها بعد از خوردن غذا عدم تغذیه مناسب و کاهش کالری استفاده از مکمل های غذایی یا محصولات گیاهی بیش از حد برای کاهش وزن شدت بولیمیا با تعداد دفعات دفع و دفع مدفوع تعیین می شود. اگر علایم بولیمیا دارید، در اسرع وقت به پزشک مراجعه کنید. در صورت عدم درمان، بولیمیا می تواند به شدت روی سلامتی شما ت ثیر بگذارد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید از آنجا که اکثر مبتلایان به بولیمیاا معمولا دارای وزن طبیعی یا وزن کمی هستند، احتمال دارد شما اطرافیان یا دوستان مبتلا به بولیمیا را شناسایی نکنید. اما افراد مبتلا غالبا ویژگی و علایم خاصی دارند که می توانید آن ها را تشخیص دهید: نگرانی دایمی از چاق بودن و ظاهر خود داشتن یک تصور تحریف شده و بیش از حد منفی از ظاهر خودشان خوردن بیش از حد رژیم غذایی سخت یا کم خوری بعد از پرخوری زیاد عدم تمایل به غذا خوردن در ملاء عام یا در مقابل دیگران رفتن به دستشویی بعد از غذا وحتی هنگام غذا بصورت طولانی مدت ورزش بیش از حد داشتن زخم یا کالوس در ناحیه مچ دست داشتن دندان و لثه های آسیب دیده تورم در دست و پا ورم صورت و گونه ناشی از غدد بزرگ شده علت دقیق بیماری بولیمیا مشخص نیست. عوامل بسیاری می توانند در بروز اختلالات خوردن از جمله ژنتیک، زیست شناسی، سلامت عاطفی، انتظارات جامعه و سایر موارد نقش داشته باشند. عواملی که خطر ابتلا به بیماری بولیمیا را افزایش می دهد شامل موارد زیر است: در افرادی که سابقه خانوادگی ابتلا به اختلال خوردن دارند، خطر بروز بیشتر خواهد بود و این نشان می دهد که بولیمیا جنبه ارثی دارد. مشکلات روانشناختی و عاطفی مانند افسردگی، اختلالات اضطرابی یا اختلالات مصرف مواد مخدر با اختلالات خوردن مرتبط هستند. افراد مبتلا به بولیمیا ممکن است نسبت به خود احساس منفی داشته باشند. در برخی موارد، وقایع آسیب زا و استرس محیطی می تواند خطر ابتلا را افزایش دهند. افرادی که رژیم می گیرند در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به بولیمیا هستند. بولیمیا احتمال دارد عوارض جدی و حتی خطرناکی را به همراه داشته باشد. عوارض احتمالی شامل موارد زیر است: عزت نفس منفی و مشکلات در روابط و عملکرد اجتماعی کم آبی (می تواند منجر به مشکلات عمده پزشکی مانند شود. مشکلات قلبی مانند ضربان قلب نامنظم یا نارسایی قلبی پوسیدگی شدید دندان و بیماری لثه دوره های نامنظم عادات ماهانه در زنان مشکلات گوارشی اضطراب، افسردگی، اختلالات شخصیتی یا اختلال دو قطبی یا مواد مخدر خودآزاری یا خودکشی اگرچه هیچ راه مطمینی برای جلوگیری از ابتلا به بولیمیا وجود ندارد، می توان قبل از وخیم تر شدن وضعیت، بیمار را به سمت رفتارهای سالم تر یا درمان سوق داد. راهکارهای که شما می توانید به افراد مبتلا در خانواده کمک کنید، عبارتند از: بدون توجه به ظاهر و وزن آن ها، یک تصویر سالم و مثبت از بدن را در فرد پرورش و تقویت کنید. به آن ها کمک کنید تا به روش های غیر از توجه ومراقبت از ظاهر خود، اعتماد به نفس ببخشند. وعده های غذایی منظم و لذت بخش برای فرد تهیه کنید. از صحبت کردن در مورد وزن در خانه خودداری کنید. در عوض برای داشتن سبک زندگی سالم تلاش کنید. از رعایت رژیم های غذایی خودداری کنید. اگر متخصص تغذیه شما مشکوک به بیماری بولیمیا باشد، او به طور معمول: در مورد عادت های غذایی، روش های کاهش وزن و علایم جسمی با شما صحبت می کند. یک معاینه بدنی انجام دهد و آزمایش خون و ادرار را برای شما توصیه می کند. یک تست مانند الکتروکاردیوگرام، برای تشخیص مشکلات احتمالی قلبی را دستور می دهد. شما را از نظر روان شناختی و بررسی نگرش تان نسبت به بدن و وزن ارزیابی خواهد کرد. پزشک شما همچنین ممکن است آزمایش های جانبی را برای تشخیص بهتر بیماری انجام دهد، دلایل پزشکی برای تغییر وزن و عوارض مربوط به آن را بررسی می کند. هنگامی که شما به بولیمیا مبتلا هستید، ممکن است به چندین نوع درمان نیاز داشته باشید، اگرچه ترکیب روان درمانی با داروهای ضد افسردگی ممکن است برای غلبه بر بولیمیا موثرترین راه درمان باشد. درمان به طور کلی شامل یک رویکرد تیمی است که شامل شما، خانواده، پزشک، یک روانشناس و متخصص تغذیه می باشد. گزینه های درمانی برای بولیمیا، عبارتند از: روان درمانی، همچنین به عنوان گفتگوی درمانی یا مشاوره روان شناختی شناخته می شود و شامل بحث و گفتگو در مورد بیماری و مسایل مربوط به آن با یک روانشناس است. شواهد نشان می دهد که انواع روان درمانی به بهبود علایم بولیمیا کمک می کند، که عبارتند از: به شما کمک می کند تا الگوهای غذایی خود را اصلاح کرده و باورها و رفتارهای ناسالم و منفی را تشخیص داده و آن ها را جایگزین موارد سالم و مثبت کنید. درمان خانوادگی برای کمک به والدین انجام می گیرد تا از رفتارهای ناسالم خوردن نوجوان خود پیشگیری کرده و به نوجوان کمک کنند تا وضعیت غذایی مناسبی را بدست آورند. که مشکلات در روابط شما و نزدیکا نتان را برطرف کرده و به بهبود مهارت های ارتباطی و حل مسیله کمک می کند. داروهای ضد افسردگی ممکن است در هنگام استفاده از روان درمانی باعث کاهش علایم بولیمیا شوند. تنها داروی ضد افسردگی که به طور خاص از طرف سازمان غذا و دارو برای درمان بولیمیا مورد ت یید قرار گرفته است، نوعی از مهار کننده انتخابی بازجذب سروتونین ( SSRI ) است که حتی در صورت افسردگی نیز می تواند به شما کمک کند. متخصصان رژیم غذایی می توانند برنامه غذایی را برای کمک به شما در رسیدن به عادات غذایی سالم فراهم کنند. بولیمیا معمولا در خارج از بیمارستان قابل معالجه است. اما اگر علایم شدید باشد و با عوارض جدی سلامتی همراه شود ممکن است شما نیاز به بستری در بیمارستان داشته باشید. اگرچه اکثر مبتلایان به بیماری بولیمیا بهبود می یابند، اما برخی متوجه می شوند که این علایم کاملا از بین نمی رود. یادگیری راه های مثبت برای مقابله، ایجاد روابط سالم و مدیریت استرس می تواند به جلوگیری از عود کمک کند. اگر در گذشته دچار اختلال خوردن شده اید و متوجه بازگشت علایم خود شده اید، سریعا از تیم پزشکی کمک بگیرید. علاوه بر درمان حرفه ای، راهکارهای مربوط به مراقبت از خود را دنبال کنید: برنامه درمانی خود را کامل کنید. در مورد بولیمیا اطلاعات کسب کنید. یادگیری در مورد وضعیت بیماری می تواند شما را توانمند سازد و شما را به سمت برنامه درمانی خود تشویق کند. تغذیه مناسب داشته باشید. اگر به خوبی غذا نمی خورید یا مرتبا موادغذایی را دفع می کنید، احتمالا بدن شما تمام مواد مغذی مورد نیاز خود را دریافت نمی کند. در مورد مکمل های ویتامین و مواد معدنی مناسب با پزشک خود مشورت کنید. با این حال، دریافت بیشتر ویتامین ها و مواد معدنی از مواد غذایی به طور معمول توصیه می شود. با خودتان مهربان باشید. در برابر وسوسه های که خودتان را وزن کرده یا مرتبا خود را در آینه بررسی کنید، مقاومت نشان دهید، چون باعث حفظ عادات ناسالم شما می شود. در ورزش کردن احتیاط کنید. در مورد اینکه چه نوع فعالیت بدنی، برای شما مناسب است، با پزشک تان مشورت کنید. مکمل های غذایی و محصولات گیاهی برای سرکوب اشتها یا کمک به کاهش وزن ممکن است توسط افرادی که اختلال خوردن دارند سوءاستفاده شود. مکمل های کاهش وزن یا گیاهان دارویی می توانند عوارض جانبی جدی داشته و به طور خطرناک با سایر داروها ترکیب شوند. کاهش وزن و سایر مکمل های غذایی برای ورود به بازار نیازی به ت یید سازمان غذا و داروی ( FDA ) ندارند و طبیعتا همیشه قابل اطمینان نیستند. اگر تصمیم به استفاده از مکمل های غذایی یا گیاهان دارویی دارید، در مورد خطرات احتمالی با پزشکتان صحبت کنید. ممکن است در مواجهه با پیام های مختلط رسانه، فرهنگ، مربیان، خانواده و شاید دوستان یا همسالان خود، مقابله با بولیمیا را دشوار بدانید. بنابراین چگونه می توانید با یک بیماری کشنده، هنگام دریافت پیام های مخرب مقابله کنید؟ به خود یادآوری کنید که وزن سالم برای بدن شما چیست. در برابر اصرار به کنترل رژیم غذایی یا حذف آن ها، که می تواند باعث پرخوری زیاد شود، مقاومت کنید. از وب سایت هایی که طرفدار یا تبلیغاتی برای بولیمیا هستند بازدید نکنید. موقعیت های مشکل آفرین را که باعث ایجاد افکار یا رفتارهایی نامناسب می شوند را شناسایی کرده و برای مقابله با آن ها برنامه ریزی کنید. به دنبال افکار و رفتارهای مثبت باشید که می توانند به تقویت عزت نفس شما کمک کنند. فعالیت ها و سرگرمی های دلپذیری پیدا کنید که می تواند شما را از فکر کردن در مورد رژیم غذایی و توجه به شکل ظاهری تان دور کند. اعتماد به نفس خود را با بخشش خود، تمرکز روی نقاط مثبت و اعتماد به خود تشویق کنید. اگر فرزند شما به بولیمیا مبتلا است، ممکن است خود را به دلیل اختلال در خوردن فرزندتان مقصر بدانید. اما اختلالات خوردن دلایل زیادی دارد و شیوه فرزندپروری علت آن نیست و بهتر است به این موضوع توجه کنید که چگونه می توانید به فرزند خود کمک کنید. از فرزند خود بخواهید که برای کمک به او چه کاری می توانید انجام دهید. به عنوان مثال، بپرسید که آیا دوست دارد بعد از وعده های غذایی فعالیت های خانوادگی را برنامه ریزی کنید تا وسوسه بیماری را کاهش دهید. برنامه های غذایی معمولی را برای خانواده تنظیم کنید. خوردن در زمان های طبیعی برای کاهش پرخوری از اهمیت زیادی برخوردار است. به یاد داشته باشید که اختلالات خوردن در کل خانواده ت ثیر می گذارد، و باید خودتان نیز مراقب باشید. قبل از قرار ملاقات با پزشک، لیستی از موارد زیر تهیه کنید: علایم شما و اطلاعات شخصی کلیدی، از جمله هرگونه فشارهای اساسی یا تغییرات اخیر زندگی تمام داروها، ویتامین ها، فرآورده های گیاهی، داروهای بدون نسخه یا مکمل های دیگر که مصرفی، و دوزهای آن ها برخی از سوالاتی که باید از پزشکتان بپرسید، عبارتند از: به چه نوع تست هایی نیاز دارم؟ آیا آزمایشات به آمادگی خاصی نیاز دارد؟ چه درمانی وجود دارد و کدام یک را توصیه می کنید؟ آیا جایگزینی عمومی برای دارویی که برای من تجویز می کنید وجود دارد؟ درمان چگونه بر وزن من ت ثیر خواهد گذاشت؟ پزشک ممکن است برای درمان بهتر سوالات زیر را از شما بپرسد: چه مدت نگران وزن خود هستید؟ آیا شما در مورد تغذیه اغلب فکر می کنید؟ آیا شما همیشه پنهانی غذایی می خورید؟ آیا تا به حال استفراغ کرده اید که ناراحت کننده باشد؟ آیا تاکنون داروهایی برای کاهش وزن مصرف کرده اید؟ آیا شما ورزش میکنید؟ یا راه های دیگری برای کاهش وزن انجام داده اید؟ آیا علایم جسمی دارید؟ آیا تاکنون هیچ یک از اعضای خانواده شما دارای علایم اختلال در خوردن غذا بوده اند یا به اختلال خوردن مبتلا شده اند؟ منبع: |
هپاتیت A A هپاتیت A هپاتیت A به احتمال زیاد دریافت هپاتیت A بهداشت خوب، از جمله شست و شوی مکرر دست ها، یکی از بهترین راه های محافظت در برابر هپاتیت علایم هپاتیت A هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ادرار تیره یا کدر درجه حرارت پایین درد مفاصل و عضلات احساس یا بیمار بودن پوست تیره و خارش دار و چشم (زردی) درد در قسمت بالای راست شکم احساس خستگی و به طور کلی ناخوشایندی علایم نسبتا خفیف بوده و طی چند هفته خوب می شود. گاهی علایم هپاتیت A شدید بوده و هپاتیت آ تحریک پذیری استفراغ ناگهانی، شدید مشکلات حافظه و غلظت خواب آلودگی و سردرگمی تمایل به کبودی و خون ریزی آسان (به عنوان مثال، خون ریزی مکرر بینی یا خون ریزی لثه) در صورت بروز این علایم در اسرع وقت به پزشک مراجعه کنید. اگر به سرعت درمان نشود، نارسایی کبد می تواند خطرناک باشد. اگر فکر می کنید اخیرا در معرض ویروس این هپاتیت این نوع هپاتیت ویروس هپاتیت A استفاده از هر نوع داروی غیرقانونی تزریق دارو با استفاده از تجهیزات آلوده نوشیدن آب آلوده، از جمله قالب های یخ تماس نزدیک با شخصی مبتلا به هپاتیت آ رابطه جنسی با شخصی مبتلا به هپاتیت آ خوردن غذاهایی که توسط فرد آلوده تهیه شده ابتلا به اختلال در فاکتور لخته شدن مانند هموفیلی مبتلایان به این نوع بیماری آ معتادان تزریقی مواد مخدر با ارتباط نزدیک به شخص مبتلا مسافران به مناطق آلوده به این نوع هپاتیت مردان با رابطه نامشروع جنسی با مردان دیگر افراد مبتلا به هر نوع بیماری طولانی مدت کبدی افراد با مشاغل پرخطر اغلب، هپاتیت A عوارض جدی و خطرناک مانند نارسایی کبدی نادر است و از هر بیمار مبتلا به هپاتیت A علایم هپاتیت A هپاتیت A A در حال حاضر هیچ درمان قاطعی برای این نوع بیماری وجود ندارد اما معمولا طی دو ماه به خودی خود بهتر می شود و شما معمولا می توانید از خانه خود مراقبت کنید. در حالی که بیمار هستید، بهتر است: اگر علایم شما در مدت چند ماه بهبودی نداشته اند، با پزشک مشورت کنید. آن ها می توانند در صورت لزوم داروهایی را برای کمک به خارش، حالت تهوع یا استفراغ تجویز کنند. استراحت کافی داشته باشید. به خصوص در مراحل اولیه عفونت به اندازه کافی استراحت کنید، زیرا احتمالا احساس خستگی زیادی خواهید کرد. در صورت بروز درد، از داروهای مسکن استفاده کنید. نوع دارو و میزان مصرفی آن بستگی به شرایط شما و کارکرد کبد شما دارد. با حفظ محیط خنک و تهویه مطبوع، پوشیدن لباس راحت و جلوگیری از حمام گرم یا دوش، خارش را کاهش دهید. پزشک ممکن است در موارد شدید استفاده از آنتی هیستامین را توصیه کند. برای کمک به کاهش حالت تهوع و استفراغ، وعده های غذایی کوچک و سبک بخورید. پزشک در صورت ادامه مشکلات گوارشی می تواند دارویی بنام ضد التهاب تجویز کند. از مصرف الکل خودداری کنید. نوشیدن الکل می تواند فشار بیشتری به کبد شما وارد کند. تلاش برای کاهش خطر انتشار عفونت هپاتیت A به دیگران مهم است. جلوگیری از شیوع این نوع هپاتیت از اشتراک حوله ها خودداری کنید. لباس های آلوده را به طور جداگانه بشویید. در صورت امکان از تهیه غذا برای دیگران پرهیز کنید. از داشتن رابطه جنسی در هنگام عفونت جدا پرهیز کنید. توالت را تمیز کنید، دستگیره ها و شیرهای آب را بیش از حد معمول تمیز کنید. حداقل یک هفته پس از شروع زردی یا علایم دیگر، رفتن به محل کار یا مدرسه خودداری کنید. دستان خود را به خصوص بعد از رفتن به توالت و قبل از تهیه غذا به طور مرتب با صابون و آب بشویید. به افرادی که در خانه شما زندگی می کنند، توصیه می شود واکسن هپاتیت A نوع اصلی واکسن هپاتیت A واکسن فقط برای هپاتیت A واکسن ترکیبی برای هپاتیت A B واکسن ترکیبی برای هپاتیت A با پزشک مشورت کنید که کدام واکسن برای شما مناسب تر است. هر سه نوع معمولا به صورت رایگان در دسترس هستند. در صورت مسافرت به خارج از کشور، واکسیناسیون ها از قبل برنامه ریزی شود. آن ها باید در حالت ایده آل حداقل یا هفته قبل از مسافرت شروع شوند، اگرچه برخی از آن ها در صورت لزوم می توانند تا روز عزیمت تزریق شوند. در صورت نیاز به مراقبت طولانی مدت، دوزهای اضافی واکسن بعد از تا ماه توصیه می شود. برخی از افراد پس از واکسن، درد و قرمزی و سخت شدن پوست را در محل تزریق مشاهده می کنند. یک توده کوچک و بدون درد نیز ممکن است تشکیل شود، اما معمولا به سرعت از بین می رود و دلیلی برای نگرانی نیست. عوارض جانبی نادر عبارتند از: درجه حرارت بالا احساس بیماری خستگی سردرد کاهش اشتها |
گردن شما از مهره هایی تشکیل شده که از جمجمه تا بالا تنه ادامه دارد. دیسک های گردنی فشار های وارد شده به این قسمت را می گیرد. استخوان ها، رباط ها و عضلات گردن از موقعیت سر حمایت کرده و حرکت دادن سر را برای فرد ممکن می کند. هر گونه ناهنجاری، التهاب یا آسیب دیدگی به ناحیه گردن ممکن است باعث گردن درد یا گرفتگی آن شود. بسیاری از مردم گهگاه دچار گردن درد یا گرفتگی آن می شوند. در بسیاری از موارد این گردن درد ها به علت وضعیت بد نشستن و ایستادن بوده و گاهی اوقات نیز مربوط به افتادن یا آسیب ناشی از ورزش های سنگین یا ضربه به گردن است. در بیشتر موارد درد در ناحیه گردن نشان از مشکل حاد و به خصوصی نبوده و به مرور زمان بعد از گذشت چند روز بهبود خواهد یافت. اما در بعضی از موارد گردن درد نشانه ای از یک آسیب جدی یا بیماری است که نیاز به مراقبت فوری پزشک دارد. اگر شما هم گردن دردی دارید که بعد از گذشت چند هفته همچنان ادامه داشت یا وخیم شده و با علایم دیگری همراه است. بهتر است سریعا برای تشخیص و مراقبت های بیشتر به پزشک مراجعه کنید. گردن درد یا گرفتگی گردن ممکن است به دلایل بسیاری بروز پیدا کند. این حالت در صورت رفتارهای زیر بروز پیدا خواهد کرد: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید فرم بدنی نامناسب کار کردن در پشت میز بدون تغییر موقعیت بعد از ساعت های طولانی خوابیدن با وضعیت نا مناسب گردن تکان دادن ناگهانی گردن در حین ورزش و فعالیت های روزمره گردن در برابر آسیب بخصوص افتادن، تصادف و ورزش هایی که باعث حرکت ناگهانی عضلات و رباط های گردنی شده و آن ها را بیش از محدوده حرکتی شان جابه جا کند، آسیب پذیری زیادی دارد. اگر استخوان های گردن (مهره های گردن) دچار شکستگی شود، ممکن است نخاع فرد نیز دچار آسیب شود. آسیب گردن در اثر تکان دادن ناگهانی سر را با نام ویپلش ( whiplash ) گردن نیز می شناسند. همچنین گردن درد ممکن است یکی از علایم بروز حمله قلبی باشد، اما فقط در صورتی که با علایم زیر بروز پیدا کند: تنگی نفس و مشکل در تنفس عرق ریختن حالت تهوع استفراغ درد فک یا بازو در صورت بروز گردن درد و همراه شدن آن با دیگر علایم حمله قلبی، سریعا با آمبولانس تماس گرفته و تحت مراقبت پزشکی قرار بگیرید. مننژیت التهاب بافت اطراف مغز و نخاغ است. در افراد مبتلا به مننژیت معمولا گردن درد همراه با سردرد و تب همراه خواهد بود. در بعضی از موارد مننژیت ممکن است حتی کشنده باشد، بهتر است در صورت بروز این علایم به پزشک متخصص مراجعه کنید. عل دیگری که ممکن است باعث بروز گردن درد شود شامل موارد زیر می شود: باعث بروز درد، تورم مفاصل و زایده های استخوانی می شود. اگر بیماری ارتروز روماتویید گردن شخص را درگیر کند، فرد دچار گردن درد خواهد شد. باعث ضعیف شدن استخوان ها و بروز شکستگی های کوچک خواهد شد. این عارضه بیشتر در دست ها یا زانو اتفاق می افتد اما گردن هم یکی از مواردی است که ممکن است در نتیجه پوکی استخوان دچار این شکستگی ها شود. وضعیتی است که باعث بروز عضله درد در کل بدن به خصوص در ناحیه گردن و شانه ها خواهد شد. با بالا رفتن سن، دیسک های گردنی عملکرد خود را از دست داده و منجر به عارضه اسپوندیلوز یا آرتروز گردن خواهد شد. بروز آرتروز فاصله بین مهره ها را کاهش داده و باعث می شود تا فشار بیشتری به مفاصل فرد وارد شود. در زمان بیرون زدگی دیسک در نتیجه تروما یا آسیب دیدگی نیز ممکن است فشار به نخاع یا ریشه های عصبی فرد وارد شود. این عارضه بیرون زدگی دیسک گردنی را با نام فتق دیسک گردن یا پارگی دیسک نیز می شناسند. زمانی اتفاق می افتد که ستون فقرات تحت فشار قرار گرفته یا ریشه های عصبی موجود در مهره ها تحت فشار بیشتر از حد طبیعی قرار بگیرد. این عارضه ممکن است در نتیجه التهاب طولانی مدت در نتیجه آرتروز یا دیگر موارد بروز پیدا کند. در موارد نادر، گردن درد یا خشکی گردن در نتیجه موارد زیر خواهد بود: ناهنجاری های مادر زادی عفونت آبسه تومور سرطان ستون فقرات چه زمانی به پزشک مراجعه کنیم؟ در صورتی علایم و گردن درد بیشتر از یک هفته به قوت خود باقی بوده و هیچ بهبودی برای فرد حاصل نشد، بهتر است با پزشک مراجعه کنید. این علایم شامل موارد زیر می شود: گردن درد بدون هیچ علامت ظاهری توده یا غده در گردن غدد متورم شده حالت تهوع استفراغ مشکل تنفس یا بلعیدن غذا ضعف بی حسی احساس مور مور شدن دردی که دست ها و پاها را درگیر می کند ناتوانی در تکان دادن دست ها و بازوها ناتوانی در رساندن چانه به قفسه سینه اختلال عملکرد مثانه یا روده در صورتی که دچار تصادف شده یا از مکانی افتاده اید که باعث بروز گردن درد شده است، بلافاصله به پزشک مراجعه کنید. در بعضی از موارد گردن درد مداوم ممکن است علت خاصی مثل آسیب دیدگی مفصلی یا دیسکی داشته باشد. با این حال، حتی بعد از درمان و بهبودی علت اصلی ممکن است گردن درد همچنان ادامه داشته باشد. تحرک نداشتن نیز ممکن است باعث خشکی و ضعیف شدن عضلات گردن شده و احتمال پارگی یا آسیب دیدگی گردن تا حد زیادی افزایش پیدا می کند. در نتیجه نباید با بروز گردن درد طولانی مدت گردن را برای مدت طولانی ثابت نگه داشت. زیرا با ثابت نگه داشتن بیش از حد گردن، روابط شخصی، کار، زندگی اجتماعی تان با مشکلات زیادی مواجه خواهد شد. با طولانی تر شدن آن احتمالا انگیزه تان برای ورزش کردن را نیز از دست داده و از درمان نا امید شوید ولی نباید اجازه دهید تا عضلات ناحیه گردنتان ضعیف شود. بهتر است در روند درمان های طولانی از حمایت خانواده و اطرافیان نیز کمک بگیرید. تشخیص درد گردن پزشک ابتدا گردن شخص را معاینه کرده و در مورد سابقه پزشکی او سوالاتی خواهد پرسید. پس از مراجعه به پزشک باید علایمی که دارید را به پزشک بگویید. همچنین باید در مورد داروها یا مکمل هایی مصرف می کردید با پزشک صحبت کنید. در مورد تمام اتفاقات یا تصادفی که در چند وقت اخیر برایتان اتفاق افتاده است صحبت کنید، حتی اگر احساس می کنید این اتفاقات هیچ ارتباطی با گردن درد تان ندارد نوع و شیوه درمان گردن درد بستگی به تشخیص پزشک دارد. علاوه بر سابقه پزشکی و معاینه احتمالا پزشک دستور عکس برداری یا آزمایشات دیگر خواهد داد تا علت اصلی بروز گردن درد تان مشخص شود: آزمایش خون عکس برداری اشعه ایکس الکترومیو گرافی تا پزشک از سلامت عضلات عصب هایی که عضلات را کنترل می کنند اطمینان پیدا کند پونکسیون کمری یا همان نمونه برداری از مایع مغزی نخاع از ستون فقرات با توجه به نتایج به دست آمده از معاینه و آزمایشات پزشک شما را به متخصص مرتبط ارجاع خواهد داد. درمان شما نیز با توجه به علت بروز آن یکی از موارد زیر خواهد بود: گرما یا سرما تراپی ورزش، حرکت کششی و فیزیو تراپی داروهای ضد درد و مسکن تزریقت کرتیکواستروییدی شل کننده های عضلانی کشش گردن آنتی بیوتیک در صورت ابتلای فرد به عفونت درمان های پزشکی و تحت مراقبت قرار گرفتن در صورت حمله قلبی یا مننژیت عمل جراحی در موارد نادری که مورد نیاز باشد درمان های جایگزین دیگر: درمان کایروپراکتیک (ماساژ و جابه جا کردن مهره های ستون فقرات) ماساژ تحریک عصب الکتریکی از طریق پوست ( TENS ) در صورتی که هرکدام از این درمان های جایگزین را برای درمان خود انتخاب می کنید حتما به سراغ شخص متخصص و حرفه ای بروید. اگر دچار گردن درد یا گرفتگی در ناحیه گردن شده اید می توانید برای کم کردن درد از راهکارهای زیر استفاده کنید: قرار دادن یخ بر روی محل درد در روزهای ابتدایی. بعد از گذشت چند روز از پد های گرم کننده، کمپرس گرم یا دوش آب گرم گرفتن استفاده کنید. از مسکن های بدون نیاز به نسخه مثل ایبوپروفن یا استامینوفن استفاده کنید. چند روزی ورزش سنگین یا بلند کردن وزنه های سنگین را کنار بگذارید زیرا انجام دادن این کارها باعث شدت گرفتن علایم خواهد شد. کارهای روزمره خود را نیز به آرامی انجام دهید. هر روز گردن تان را ورزش دهید. کشش های آرام به طرفین و بالا و پایین می تواند کارساز باشد. فرم بدنی مناسبی داشته باشید. از نگه داشتن موبایل یا گوشی در بین شانه و گردن بدون دست بپرهیزید. برای مدت طولانی در یک وضعیت بدنی باقی نمانده و از نشستن یا ایستادن های طولانی مدت با یک حالت بدنی بپرهیزید. از ماساژ های آرام کمک بگیرید. برای خوابیدن از بالشت های گردنی مخصوص استفاده کنید. بدون ت یید پزشک از گردنبند های ارتوپدی استفاده نکنید. زیرا در صورتی که استفاده از آن ها به درستی انجام نشود، ممکن است علایم بیماری تان شدید تر شود. بسیاری از مردم به علت وضعیت بدنی نامناسب یا کشیدگی و فشار روی عضلات گردن، دچار گردن درد می شوند. در این موارد با استراحت دادن به عضلات گردنی و تغییر فرم بدنی به مرور زمان گردن درد کاهش پیدا کرده و بهبود می یابد و در صورتی که علایم با درمان های خانگی و استراحت ها بهبود نیافت، باید برای مراقبت و تشخیص به پزشک مراجعه کرده و فرد تحت درمان قرار بگیرد. منابع: |
هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عوامل زیر ممکن است خطر ایجاد سنگ های صفراوی را افزایش دهد: سابقه خانوادگی سنگ های کیسه صفرا در سمت مادر خانواده دیابت بیماری عروق کرونر بیماری کلیوی مرحله نهایی هایپرلیپیدمی کاهش وزن به سرعت سن بارداری زایمان طولانی: در هنگام زایمان می تواند به کیسه صفرا صدمه بزند و خطر ابتلا به کولسیستیت را در طی هفته های بعدی افزایش می دهد. پزشکتان به طور معمول از شما سوال می کند که آیا شما سابقه کولسیستیت را دارید زیرا اغلب احتمال دارد بیماری عود کند و بازگردد. معاینه جسمی نشان می دهد که کیسه صفرا چقدر حساس است. پزشکتان احتمال دارد آزمایش های زیر را توصیه کند: می تواند سنگ کیسه صفرا و وضعیت کیسه صفرا را نشان دهد. تعداد گلبول های سفید خون بالا ممکن است نشان دهنده عفونت باشد. مقادیر بالای بیلی روبین، قلیایی فسفاتاز و آمینوترانسفراز سرم نیز ممکن است به پزشک در تشخیص کمک کند. اسکن کیسه صفرا می تواند علایم کولسیستیت را نشان دهد. HIDA به عنوان اسکن کولین، اسکن کبدی یا اسکن کبدی شناخته می شود و اسکن تصاویری از کبد، کیسه صفرا، مجاری صفراوی و روده کوچک را تهیه می کند. HIDA . علایم خود را بنویسید، از جمله مواردی که ممکن است به دلیل عدم تعیین وقت ملاقات به نظر نرسد. اطلاعات شخصی اصلی، از جمله فشارهای اساسی یا تغییرات اخیر زندگی را بنویسید. لیستی از تمام داروها، ویتامین ها و مکمل هایی که مصرف می کنید تهیه کنید. در مورد کولسیستیت، برخی از سوالات اساسی که باید از پزشکتان بپرسید عبارتند از: خطرات جراحی چیست؟ به چه آزمایشاتی نیاز دارم؟ علل احتمالی دیگر علایم من چیست؟ آیا به جراحی برداشتن کیسه صفرا نیاز دارم؟ آیا کولسیستیت علت احتمالی دردهای شکمی من است؟ چه مدت طول می کشد تا از جراحی کیسه صفرا بهبود یابد؟ آیا گزینه های درمانی دیگری برای کولسیستیت وجود دارد؟ احتمالا پزشکتان سوالاتی از شما خواهد پرسید، از جمله: آیا قبلا دردی داشتید؟ علایم شما چقدر شدید است؟ چه زمانی علایم شما شروع شد؟ علایم شما ثابت است یا می آیند و می روند؟ به نظر می رسد چه عاملی، علایم شما را بهتر و یا بدتر کند؟ منابع: |
عفونت ادراری ( UTI ) ، عفونت در قسمت های مختلف دستگاه ادراری کلیه ها، حالب ها، مثانه و مجرای ادرار می باشد بیشتر عفونت ها، دستگاه ادراری تحتانی مثل مثانه و مجرای ادرار را درگیر می کند. زنان بیشتر از مردان در معرض خطر ابتلا به UTI پزشکان به طور معمول عفونت ادراری را با آنتی بیوتیک درمان می کنند. علایم UTI UTI دستگاه تحتانی، مجرای ادرار و مثانه را تحت تاثیر قرار می هد. علایم عفونت دستگاه تحتانی شامل موارد زیر است: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سوزش ادرار تکرر ادرار و کاهش ادرار ادرار خونی ادرار ابری ادرار تیره و کدر شبیه کولا یا چای ادرار با بوی قوی درد لگن در زنان درد رکتال در مردان عفونت های دستگاه فوقانی بر کلیه ها ت ثیر می گذارد. اگر باکتری ها از کلیه آلوده شده به خون منتقل شوند، می تواند خطرناک باشد. در این صورت باعث بیماری urosepsis علایم عفونت دستگاه فوقانی شامل: درد و حساسیت در ناحیه پشت و پهلو لرز تب حالت تهوع استفراغ بسته به اینکه کدام قسمت از مجاری ادراری شما آلوده باشد، ممکن است نوع UTI منجر به علایم خاص تری شود. درد پشت و پهلو تب شدید لرزیدن حالت تهوع استفراغ فشار لگن ناراحتی پایین شکم تکرر ادرار دردناک خون در ادرار برای همین در زنان یایسه احتمال ابتلا به بیماری بیشتر خواهد بود. تر علایم منابع: |
سندرم تونل کارپانل یک مشکل شایع است که باعث بروز درد، بی حسی و مور مور شدن دست ها و بازو می شود. این عارضه زمانی ایجاد می شود که یکی از اعصاب اصلی دست عصب میانی (مدیان) با وارد شدن به مچ دست فشرده شدن یا در تنگنا قرار می گیرد. در بیشتر بیماران، سندرم تونل کارپال یا همان تنگی کانال مچ دست با گذشت زمان شدیدتر می شود. به همین خاطر است که تشخیص و درمان سریع این عارضه از اهمیت بسیار زیادی برخوردار است. زیرا در ابتدای بروز این مشکل فرد می تواند به راحتی با استفاده از آتل مچ دست یا پرهیز از انجام فعالت های خاصی علایم این عارضه را درمان کند. برای جلوگیری از آسیب دایمی مچ دست و برای برداشتن فشار از روی عصب مدیان نیاز عمل جراحی است. شیوع سندرم تنگی کانال مچ دست احتمال بروز این عارضه در زنان و مردان مسن بسیار بیشتر از دیگر افراد است. آناتومی یا ساختار تونل کارپال تونل کارپال مسیر بسیار باریک اینچی است که در داخل مچ دست قرار گرفته است. بخش کفی و کناره های این تونل به وسیله استخوان های کوچک مچ دست با نام استخوان های کارپال شکل گرفته است. تونل کارپال در اصل از عصب مدیان و تاندون های فلکسوری که انگشتان را خم می کنند، محافظت می کند. در انتهای این تونل نیز یک دسته بافت همبند به نام رباط عرضی مچ دست قرار گرفته است. به علت وجود این مرزها، تونل کارپال فضای کمی برای "کشیده شدن" یا افزایش سایز دارد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عصب مدیان عصب مدیان یکی از اصلی ترین عصب های دست است که منش اصلی آن به عصب های داخل گردن بر می گردد. همه این عصب ها باهم یک دسته شده و تک عصب دست را به وجود می آورند. عصب مدیان از داخل دست، ساعد و تونل کارپال در مچ دست عبور کرده تا به دست می رسد. این عصب باعث ایجاد احساس در انگشت شصت، اشاره، میانی و حلقه شما می شود. همچنین این عصب عضلات کناری انگشت شصت را کنترل می کند. مجموع تاندونی که انگشتان را خم می کنند نیز از داخل تونل کارپال عبور می کنند. این تاندون ها را با نام تاندون های فلکسور (خم کننده) می شناسند. توصیف سندرم تنگی کانال مچ دست سندرم تونل کارپانل زمانی اتفاق می افتد که این تونل تنگ شده یا بافت های احاطه کننده تاندون های فلکسور متورم می شود. حتی بر روی عصب مدیان فشار وارد می شود. این بافت را با نام سینوویوم ( synovium ) می شناسند. معمولا وظیفه سینوویوم این است تاندون ها را به نحوی روغن کاری کند تا راحت تر بتوانند انگشتان را تکان دهند. زمانی که سینویوم متورم می شود، جای بیشتری در داخل تونل کارپال گرفته و به مرور زمان عصب ها در یک نقطه جمع خواهند شد. این فشار غیر طبیعی بر روی عصب باعث بروز احساس درد، بی حسی، مور مور شدن و ضعف در دستها خواهد شد. علت سندرم تنگی کانال مچ دست در اکثر موارد علت بروز سندرم تنگی کانال مچ دست در نتیجه چندین عامل است. اگر فشار بر روی عصب مدیان ادامه پیدا کند، رفته رفته این عصب آسیب دیده و علایم آن بدتر خواهد شد. برای عواملی خطر تنگی کانال مچ دست این عامل از اهمیت بسیار زیادی برخوردار است. در بعضی از افراد تونل کارپال نسبت به دیگران تنگ تر بوده و این فضا از نظر آناتومیک با دیگران متفاوت است. این ویژگی ممکن است در تمامی اعضای یک خانواده مشترک باشد. تکرار بیش از حد حرکات مچ دست یا فعالیت هایی که دایما مچ دست دست را درگیر کند، ممکن است به تاندون های مچ دست فشار آورده و منجر به متورم شدن آنها شود. این متورم شدن تاندون ها باعث فشار آوردن به عصب داخل مچ دست خواهد شد. فعالیت هایی که نیاز زیادی به انعطاف پذیری و کشش دست و مچ دست داشته باشد، به مرور زمان فشار بر روی عصب دست را افزایش داده و رفته رفته این عارضه را در فرد ایجاد می کند: تغییرات هورمونی در طی دوران بارداری نیز می تواند باعث متورم شدن تونل کارپال مچ دست فرد شود: بعضی از بیماری ها مثل دیابت، آرتروز روماتویید، عدم تعادل غده تیرویید (کم کاری یا پرکاری تیرویید) همه اینها مواردی هستند که می توانند احتمال بروز سندرم تونل کارپال را در فرد افزایش دهند. علایم سندرم تنگی کانال مچ دست علایم بروز تونل کارپال یا تنگی کانال مچ دست شامل موارد زیر می شود: بی حسی، مور مور شدن، احساس سوزش و درد به خصوص در انگشت شصت، اشاره، میانی و انگشت حلقه درد یا مور مور شدنی که از ساعد به سمت شانه هدایت شود. ضعیف شدن و کم شدن توانایی های دست که اجازه انجام کارها را از فرد بگیرد مثلا فرد دیگر قادر به بستن دکمه های لباسش نباشد. افتادن اشیاء از دست به علت ضعیف، بی حسی یا از دست دادن توانایی تشخیص وضعیت دست ها در بسیاری از موارد علایم سندرم تنگی کانال مچ دست به مرور زمان و بدون اتفاق خاصی شدت می گیرد. در ابتدای بروز این بیماری فرد احساس می کند که این علایم به سراغش می آیند و بعد از مدتی ناپدید می شوند. البته با گذشت زمان و شدت گرفتن بیماری فرد بیشتر متوجه بروز علایم شده و تعداد تکرارها تا حد قابل توجهی افزایش می یابد. حتی ممکن است علایم برای مدت زمانی طولانی به قوت خود باقی باشند. تشدید علایم در ساعات انتهایی شب بسیار رایج است. زیرا بسیاری از افراد با مچ دست خم شده می خوابند، این عادت باعث بروز علایم شده و حتی ممکن است آنها را از خواب بیدار کند. در طول روز نیز علایم زمانی به سراغ فرد می آیند که فرد جسمی را برای مدتی طولانی در دستش نگه داشته یا دستش را به سمت جلو یا عقب خم کرده باشد. مثلا فرد ممکن است زمانی که کتابی در دست گرفته و مشغول مطالعه است یا گوشی در دستش گرفته و مشغول مکالمه است، متوجه بروز علایم تنگی کانال مچ دست شود. معمولا فرد مبتلا با تکان دادن و حرکت دادن دستها علایم را کاهش می دهد. تشخیص سندرم تنگی کانال مچ دست معاینه پزشک در حین جلسه معاینه، پزشک در مورد وضعیت کلی سلامتی فرد و سابقه مصرف دارویی یا علایمی که دارد با او صحبت خواهد کرد. پزشک به دقت وضعیت دست و مچ دست فرد مراجعه کننده را بررسی کرده و آزمایشات فیزیکی ای را روی آن انجام خواهد داد. در حین این آزمایشات پزشک کارهای زیر را انجام خواهد داد: فشار آوردن یا ضربه زدن به عصب مدیان در داخل مچ دست تا ببیند آیا اینکار باعث بی حسی یا مور مور شدن انگشتانتان خواهد شد یا خیر خم کردن و نگه داشتن مچ دست در همان وضعیت برای بررسی مور مور شدن و بی حسی آن آزمایش حساسیت نوک انگشتان با چشمان بسته و لمس وسایل به خصوص بررسی میزان ضعف عضلات در انگشت شست دقت برای تشخیص آتروفی (تحلیل عضلانی) در انگشت شست. در بعضی از موارد عضلات شست فرد تا حد قابل توجهی کوچک تر شده است. آزمایشات پزشک ممکن است برای تشخیص دقیق تر عارضه تنگی کانال مچ دست از آزمایشات زیر استفاده کند: انجام این آزمایش به پزشک کمک می کند تا وضعیت و عملکرد عصب مدیان فرد را اندازه گیری نموده و متوجه میزان فشار وارده به عصب های مچ دست شود. همچنین این آزمایش به تشخیص مشکلات دیگر عصبی، مثل نوروپاتی یا فشرده شدن عصب در نواحی دیگر نیز کمک خواهد کرد. آزمایش الکتروفیزیولوژیکال ممکن است شامل موارد زیر شود: آ این آزمایش شامل تست اندازه گیری انتقال سیگنال ها در عصب ها از دست و بازو شده و اختلال عملکردی عصب ها برای هدایت سیگنال ها را تشخیص می دهد. این آزمایش به پزشک کمک می کند تا میزان شدت عارضه تنگی کانال مچ دست و درمان مناسب آن را تشخیص دهد. EMG فعالیت الکتریکی عضلات را اندازه گیری می کند. نتایج آزمایش EMG احتمال آسیب عضله و عصب را مشخص خواهد کرد. تصویر برداری در سندرم تنگی کانال مچ دست سونوگرافی با استفاده از امواج با فرکانس بالا انجام می شود تا بتوان تصویری از بافت ها و استخوان ها به دست آورد. ممکن است پزشک برای ارزیابی وضعیت عصب مدیان عکس برداری سونوگرافی را برای فرد تجویز کند. عکس برداری اشعه ایکس از بافت های استخوانی تصویر برداری می کند. در صورتی که حرکت مچ دست فرد محدود بوده یا دچار درد مچ دست باشد، پزشک برای تشخیص آسیب رباط یا شکستگی و آرتروز ممکن است این نوع تصویر برداری را تجویز کند. درمان سندرم تنگی کانال مچ دست عارضه تنگی کانال مچ دست به مرور زمان پیشرفت کرده و اگر به موقع درمان نشود، علایم آن بیشتر خواهد شد. به همین علت، تشخیص و ارزیابی زود هنگام وضعیت فرد از اهمیت زیادی برخوردار است. در ابتدای ابتلای فرد می تواند جلوی عود کردن بیماری را تا حد زیادی گرفته و این روند را کند کرد. درمان های غیر جراحی با تشخیص و درمان به موقع، علایم آن بدون نیاز به عمل جراحی کاهش خواهد یافت. در صورت عدم اطمینان پزشک و یا وجود علایم خفیف ممکن است ابتدا درمان های غیر جراحی پیشنهاد شود. درمان های غیر جراحی شامل موارد زیر می شود: استفاده از مچ بند یا آتل در انتهای شب، و در صورت نیاز، در روز باعث کاهش علایم می شود. زیرا دست به حالت صاف قرار گرفته و فشار از روی عصب داخل تونل کارپال برداشته خواهد شد. داروهایی مثل ایبوپروفن و استامینوفن می تواند به کاهش درد و التهابات کمک کند. بروز علایم زمانی است که مچ دست برای مدت طولانی در وضعیت ثابتی باقی مانده یا خم باشد. در صورتی که شغل یا فعالیت ها باعث شدت گرفتن این علایم می شود، باید شیوه زندگی و فعالیت های روزمره را تغییر داد تا پیشروی بیماری کندتر شود. گاهی حتی فرد باید شغل خود را عوض کند. بعضی از بیماران به استفاده از ورزش هایی که به حرکت آزاد عصب مدیان در داخل تونل کارپال کمک می کند، نیاز پیدا می کنند. این ورزش ها باید توسط یا پزشک تجویز شود. کورتیکو استرویید یا کورتیزون خاصیت ضد التهابی فوق العاده ای دارد. با تزریق آن به داخل تونل کارپال می توان التهاب ها را تا حد زیادی کاهش داد. منبع: |
از آنتی بیوتیک ها برای درمان یا پیشگیری برخی عفونت های باکتریایی استفاده می شود. آنتی بیوتیک ها با کشتن باکتری ها یا جلوگیری از انتشار آن ها عمل می کنند اما برای همه بیماری ها مناسب نیستند. آنتی بیوتیک ها دیگر به طور معمول برای درمان عفونت قفسه سینه، عفونت گوش در کودکان، گلو درد و عفونت های ویروسی مانند سرماخوردگی و آنفولانزا استفاده نمی شوند. عوارض آنتی بیوتیک ها یکی از علل عدم مصرف این دارو ها می باشد. آنتی بیوتیک ها ممکن است برای درمان عفونت های باکتریایی استفاده شوند. که این عفونت هاعبارتند از بیماری هایی که: بدون آنتی بیوتیک درمان نمی شوند. می تواند دیگران را آلوده کند. اگر درمان نشوند مدت زمان طولانی در بدن باقی می مانند. عوارض جدی تر را به همراه دارند. افرادی که در معرض خطر بالای عفونت هستند، از آنتی بیوتیک ها برای پیشگیری از ابتلا به برخی بیماری استفاده کنند که به آن پیشگیری با آنتی بیوتیک گفته می شود. باید آنتی بیوتیک ها را طبق دستور روی بسته که همراه با دارو است، یا طبق دستور پزشک مصرف نمود. شکل آنتی بیوتیک آنتی بیوتیک ها به فرم های زیر هستند: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید از موارد آنتی بیوتیکی قرص، کپسول یا شربت برای درمان بیشتر انواع عفونت های خفیف تا متوسط در بدن استفاده می شود. اغلب برای درمان عفونت های پوستی و عفونت های چشم یا گوش مورد استفاده قرار می گیرند. به صورت تزریق یا از طریق قطره مستقیم به خون یا ماهیچه اضافه می شوند و برای عفونت های جدی تر کاربرد دارند. اگر مصرف دوز آنتی بیوتیک خود را فراموش کرده اید، به محض یادآوری، آن دوز را مصرف کنید و سپس به طور عادی دوره مصرف آنتی بیوتیک ها را ادامه دهید. اما اگر هنگام مصرف دارو متوجه شده اید که دوز قبلی را فراموش کرده اید، دوزی که فراموش شده را حذف کنید و برنامه دوز منظم خود را ادامه دهید. برای جبران یک دوز، دوبار از دارو استفاده نکنید. مصرف یک دوز اضافی آنتی بیوتیک شما بعید است که صدمه جدی به شما وارد کند. اما در صورت مصرف دو دوز بیشتر، خطر عوارض جانبی مانند درد در معده، اسهال و احساس احساس بیمار بودن را افزایش می دهد. صدها نوع مختلف آنتی بیوتیک وجود دارد، اما بسیاری از آنها را می توان در گروه طبقه بندی کرد، که عبارتند از: به طور گسترده ای برای درمان انواع عفونت ها از جمله عفونت های پوستی، عفونت های قفسه سینه و عفونت های ادراری استفاده می شود. برای درمان طیف گسترده ای از عفونت ها استفاده می شود، اما برخی نیز برای درمان عفونت های جدی تر مانند سپتی سمی و مننژیت موثر هستند. فقط در بیمارستان برای معالجه بیماری های بسیار جدی مانند سپتی سمی مورد استفاده قرار می گیرند، زیرا می توانند عوارض جانبی جدی از جمله کاهش شنوایی و آسیب کلیوی ایجاد کنند. آنها معمولا تزریقی هستند، اما ممکن است به عنوان قطره ای برای برخی از عفونت های گوش یا چشم تجویز شود. می توانند برای درمان طیف گسترده ای از عفونت ها استفاده شوند، اما معمولا برای درمان آکنه و حالت پوستی به نام روزاسه مورد استفاده قرار می گیرند. به ویژه برای درمان عفونت های ریه و قفسه سینه، یا به عنوان یک جایگزین برای افراد مبتلا به آلرژی به پنی سیلین، یا برای درمان باکتری های مقاوم به پنی سیلین مفید است. از آنتی بیوتیک ها برای درمان یا جلوگیری از برخی از انواع عفونت های باکتریایی استفاده می شود. آن ها در برابر عفونت های ویروسی مانند سرماخوردگی یا آنفولانزا موثر نیستند. آنتی بیوتیک ها فقط برای درمان بیماری های تجویز می شوند که جدی نیستند اما بدون مصرف آنتی بیوتیک ها هم درمان نمی شوند (مانند آکنه) و یا شرایطی که خطرناک نیستند اما اگر درمان نشوند می توانند به افراد دیگر سرایت کنند (مانند سوزش عفونت پوست یا کلامیدیا عفونت مقاربتی) آنتی بیوتیک ها همچنین ممکن است برای افرادی که در برابر عفونت آسیب پذیر هستند، توصیه شود. این ممکن است شامل موارد زیر باشد: افراد بالای سال نوزادان کمتر از ساعت که مبتلا به عفونت باکتریایی هستند و یا خطر ابتلا به بیماری دارند. افراد مبتلا به نارسایی قلبی افرادی که مجبور به مصرف انسولین برای دیابت هستند. مبتلایان به سیستم دفاعی بدن ضعیف بعضی اوقات آنتی بیوتیک ها به عنوان پیشگیری از عفونت، استفاده می شوند. موقعیت هایی که آنتی بیوتیک ها به عنوان یک روش پیشگیری از آن استفاده می شود، شامل موارد زیر است: در صورت داشتن نوعی از جراحی که خطر ابتلا به عفونت را دارد، معمولا آنتی بیوتیک ها توصیه می شوند. برخی از این جراحی ها عبارتند از: مواردی از جراحی چشم مانند جراحی آب مروارید یا جراحی گلوکوم جراحی تعویض مفصل عمل جراحی کاشت پستان جراحی ضربان ساز عمل جراحی برای برداشتن مثانه عمل جراحی برای برداشتن زایده آنتی بیوتیک ها ممکن است برای زخمی که احتمال عفونت آن زیاد است توصیه شود. برخی از افراد به ویژه در برابر عفونت آسیب پذیر هستند، و مصرف آنتی بیوتیک ها برای آنها لازم و ضروری است. آنها شامل موارد زیر هستند: افرادی که طحال شان برداشته شده است. افرادی که برای سرطان شیمی درمانی شده اند. افراد مبتلا به کم خونی سلول داسی برخی از آنتی بیوتیک ها برای افرادی که مشکلات پزشکی خاصی دارند یا خانم های باردار یا شیرده مناسب نیستند. فقط هرگز آنتی بیوتیک هایی را که برای شما تجویز نشده را مصرف نکنید و هرگز آنها را از یک دوست یا یک عضو خانواده "قرض نگیرید". برخی از آنتی بیوتیک ها با داروهای دیگر مانند قرص ضد بارداری و الکل تداخل دارند و مصرف همزمان این دو باعث ایجاد عوارض جدی تر می شود. شایع ترین عوارض جانبی آنتی بیوتیک ها بر دستگاه گوارش ت ثیر می گذارد. این اتفاقات در حدود درصد رخ می دهد. عوارض جانبی آنتی بیوتیک هایی که بر دستگاه گوارش ت ثیر می گذارند، عبارتند از: استفراغ حالت تهوع اسهال نفخ و سوء هاضمه درد شکم از دست دادن اشتها این عوارض جانبی معمولا خفیف هستند و باید بعد از اتمام دوره درمانی خود به خود از بین بروند. در صورت بروز عوارض جانبی اضافی، با پزشکتان تماس بگیرید. موارد مهمی وجود دارد که باید قبل از مصرف آنتی بیوتیک ها به آنها توجه کنید. اگر در گذشته واکنش آلرژیک نسبت به پنی سیلین داشته اید، بهتر است دیگر از آنتی بیوتیک گروه پنی سیلین مصرف نکنید. افرادی که به یک نوع پنی سیلین حساسیت دارند به همه آنها واکنش نشان می دهند. افرادی که سابقه آلرژی دارند، مانند آسم، اگزما یا تب یونجه، بیشتر در معرض خطر ابتلا به یک واکنش جدی آلرژیک (آنافیلاکسی) به پنی سیلین ها هستند، اگرچه موارد نادر است. درصد نسبت به آنتی بیوتیک ها، به ویژه پنی سیلین و سفالوسپورین ها واکنش آلرژی دارند. علایم واکنش آلرژیک بثورات پوستی برجسته و خارش دار (کهیر) سرفه خس خس تنگی گلو (که می تواند باعث مشکلات تنفسی شود) این واکنش های آلرژیک خفیف تا متوسط معمولا با مصرف آنتی هیستامین ها قابل درمان هستند. اگر به پنی سیلین واکنش آلرژیک داشتید، احتمال دارد که به سفالوسپورین ها حساسیت داشته باشید. در صورت ابتلا به بیماری کلیوی ممکن است سفالوسپورین ها مناسب نباشند، اما در صورت نیاز به آن احتمالا مقدار کمتری از دوز معمول به شما داده می شود. اگر باردار و یا شیر ده هستید و یا اختلال خونی کمیاب و ارثی به نام پورفیری حاد دارید، قبل از مصرف سفالوسپورین با پزشک مشورت کنید. آمینوگلیکوزید ها معمولا فقط در بیمارستان برای درمان شرایط سلامتی خطرناک مانند سپتیسمی (عفونت خون) مورد استفاده قرار می گیرند، زیرا می توانند باعث آسیب کلیه در افراد مبتلا به بیماری کلیوی قبلی شوند. تتراسایکلین ها می توانند پوست شما را نسبت به نور خورشید و منابع مصنوعی نور حساس کنند. در هنگام مصرف این دارو ها از قرار گرفتن طولانی در معرض نور روشن خودداری کنید. تتراسایکلین ها معمولا توصیه نمی شوند، مگر اینکه در مواردی کاملا ضروری باشند: افراد مبتلا به بیماری کلیوی افراد مبتلا به بیماری کبد مبتلایان به بیماری خود ایمنی به نام لوپوس کودکان زیر سال زنان باردار یا شیرده اگر پورفیری دارید یک اختلال خونی ارثی نادر از ماکرولیدها استفاده نکنید. فلویوروکینولون ها به طور معمول برای زنانی که باردار یا شیرده هستند مناسب نیست. در موارد بسیار نادر، آنتی بیوتیک های فلوروکینولون می توانند عوارض جانبی طولانی مدت یا دایمی را که بر مفاصل، ماهیچه ها و سیستم عصبی ت ثیر می گذارد، ایجاد کنند. اگر یک عارضه جانبی جدی دریافت کردید، بلافاصله از درمان فلویوروکینولون خودداری کنید و به پزشکتان مراجعه کنید. این عوارض عبارتند از: تاندون، ماهیچه یا درد مفاصل معمولا در زانو، آرنج یا شانه سوزن سوزن شدن، بی حسی یا پین و سوزن زمان مصرف آنتی بیوتیک آنتی بیوتیک ها گاهی اوقات می توانند با سایر دارو ها یا مواد دیگر در تعامل باشند و تاثیری منفی ایجاد کنند. برخی از آنتی بیوتیک ها باید با غذا مصرف شوند، در حالی که برخی دیگر باید با معده خالی مصرف شوند. جزوه اطلاعات بیمار را که همراه با داروی شما است، همیشه بخوانید. برخی از آنتی بیوتیک ها، مانند ریفامپین و ریفابوتین، می توانند اثر قرص ضد بارداری را کاهش دهند. عوارض جانبی ممکن است شامل موارد زیر باشد: مشکلات مربوط به هضم غذا یکی از عوارض جانبی گزارش شده در مورد مصرف آنتی بیوتیک است. علایم مشکلات هضم غذا عبارتند از: حالت تهوع سوء هاضمه استفراغ اسهال نفخ احساس پر بودن از دست دادن اشتها گرفتگی معده یا درد بیشتر مشکلات گوارشی بعد از پایان دوره مصرف آنتی بیوتیک به خودی خود از بین می رود. در صورتی که علایم شدید یا مداوم را تجربه می کنید، باید مصرف آنتی بیوتیک ها را قطع کرده و با پزشک صحبت کنید. علایم شدید ناشی از عوارض آنتی بیوتیک ها عبارتند از: خون یا مخاط در مدفوع اسهال شدید گرفتگی شدید معده یا درد تب استفراغ غیرقابل کنترل برای کاهش خطر ابتلا به مشکلات گوارشی، دستورات همراه با دارو را بخوانید. آنتی بیوتیک ها برای از بین بردن باکتری های مضر استفاده می شوند. با این حال، بعضی اوقات آنتی بیوتیک ها، باکتری های مفیدی که بدن را از عفونت های قارچی محافظت می کنند، از بین می برند. در بسیاری از افرادی که آنتی بیوتیک مصرف می کنند، عفونت های قارچی در قسمت های واژن، دهان و گلو ممکن است ایجاد شوند. داروهای ضد قارچ در بیشتر موارد عفونت های قارچی را درمان می کنند. علایم عفونت های قارچی شایع عبارتند از: خارش واژن، تورم و درد درد و احساس سوزش واژن در حین مقاربت و هنگام زورکردن ترشحات غیر طبیعی واژن، معمولا به رنگ سفید تا خاکستری و توده تب و لرز یک پوشش سفید و ضخیم در دهان و گلو درد هنگام غذا خوردن یا بلع تکه های سفید روی گلو، گونه ها، سقف دهان یا زبان از بین رفتن طعم و مزه برخی از دارو های رایج با آنتی بیوتیک های خاصی تداخل دارند. برخی از این دارو ها عبارتند از: رقیق کننده های خون داروهای ضد بارداری (ممکن است فقط با ریفامایسین اتفاق بیفتد) آنتی اسید ها آنتی هیستامین ها مولتی ویتامین ها و برخی مکمل ها، به ویژه آن هایی که سرشار از روی، آهن و کلسیم هستند. داروهای ضد التهابی غیر استروییدی ( NSAIDs ) داروهای پسوریازیس داروهای روماتیسم مفاصل دیورتیک ها ضد قارچ ها داروهای دیابت شل کننده های عضلانی استروییدها داروهای سیکلوسپورین رتینوییدها و مکمل های داروهای کلسترول، از جمله استاتین ها داروهای داروهای داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای مردم همیشه باید در مورد تمام داروهایی که مصرف می کنند به پزشک یا داروساز برای جلوگیری از تداخل دارویی مشورت کنند. افراد هنگام مصرف آنتی بیوتیک هایی که می توانند باعث ایجاد حساسیت به پوست شوند، باید از ضد آفتاب استفاده کنند. بسیاری از انواع آنتی بیوتیک ها باعث می شوند پوست نسبت به خورشید حساس تر شود. در حالی که مصرف آنتی بیوتیک هایی که ممکن است باعث ایجاد حساسیت به نور شوند، افراد باید: طولانی مدت در معرض نور خورشید قرار نگیرید. همیشه هنگام قرار گرفتن در معرض آفتاب از ضد آفتاب های با طیف گسترده و SPF استفاده کنید. هنگام آفتاب مانند کلاه، پیراهن آستین بلند و شلوار بلند بپوشید. در تا درصد افرادی که تتراسایکلین مصرف می کنند لکه هایی روی مینای دندان شان ایجاد می شود. لکه های دندان در بزرگسالان غیر قابل برگشت است زیرا دندان های آنها دوباره رشد نمی کند. اگر مصرف آنتی بیوتیک باعث تغییر رنگ یا لک شدن دندان ها می شود، با پزشکتان در مورد تعویض داروها صحبت کنید. گاهی لکه ها روی برخی از استخوان ها ظاهر می شود. لکه های استخوانی ناشی از آنتی بیوتیک ها معمولا قابل برگشت هستند. برخی از عوارض جانبی جدی شدیدتر و نادرتر در ارتباط با آنتی بیوتیک ها عبارتند از: در موارد نادر، آنتی بیوتیک ها می توانند یک واکنش آلرژیک بسیار شدید بنام آنافیلاکسی ایجاد کنند. علایم آنافیلاکسی شامل موارد زیر است: ضربان قلب سریع کهیر یا بثورات خارش دار قرمز احساس اضطراب و اضطراب احساس سوزن سوزن شدن و سرگیجه خارش عمومی و جزیی تورم زیر پوست تورم دهان، گلو و صورت خس خس سینه شدید، سرفه و مشکل در تنفس فشار خون پایین سنکوپ تشنج آنافیلاکسی به طور کلی در طی تا دقیقه پس از مصرف آنتی بیوتیک ایجاد می شود. آنافیلاکسی می تواند بدون مراقبت فوری، کشنده باشد. اگر افراد به آنافیلاکسی مشکوک هستند، باید فورا به اورژانس مراجعه کنند. کلستریدیوم، نوعی باکتری است که می تواند روده بزرگ را آلوده کرده و باعث ایجاد کولیت ناشی از کلستریدیوم دیفیسیل شود. کولیت ناشی از کلستریدیوم، نوعی عفونت است که باعث التهاب روده و اسهال شدید می شود. درمان کولیت ناشی از کلستریدیوم چالش برانگیز است، زیرا این باکتری به بیشتر آنتی بیوتیک های موجود مقاوم است. موارد شدید، مزمن یا درمان نشده آن می تواند منجر به مرگ شود. برخی باکتری ها در برابر آنتی بیوتیک ها مقاومت نشان داده اند. در صورت مقاومت عفونت به آنتی بیوتیک باید با پزشک مشورت نمود. برخی از باکتری های مقاوم به هیچ گونه آنتی بیوتیکی پاسخ نمی دهند. عفونت های مقاوم به آنتی باکتریال می توانند شدید و خطرناک باشند. راه های کمک به کاهش خطر ابتلا به عفونت های مقاوم به آنتی بیوتیک شامل موارد زیر است: آنتی بیوتیک های تجویز شده دقیقا طبق دستور پزشک مصرف شود. همیشه تمام دوز های آنتی بیوتیکی تجویز شده حتی اگر علایم از بین رفته باشد را تکمیل کنید. هرگز آنتی بیوتیک تجویز شده برای شخص دیگری تجویز نکنید. آنتی بیوتیک های تاریخ گذشته را مصرف نکنید. با پزشک در مورد گزینه های آنتی بیوتیک مشورت کنید. فقط در صورت لزوم برای عفونت های باکتریایی از آنتی بیوتیک استفاده کنید. استفاده از آنتی بیوتیک ها به طور مکرر یا برای مدت طولانی در موارد غیر ضروری اجتناب کنید. کلیه ها مسیول از بین بردن سموم از جمله دارو ها از خون و بدن از طریق ادرار هستند. آنتی بیوتیک ها می توانند در افراد با مشکلات کلیوی، ضمن ایجاد عوارض به کلیه ها آسیب برساند. با افزایش سن، کلیه های شما نیز به طور طبیعی کم کارتر می شوند. پزشکان در سالمندان و یا افراد با مشکلات کلیوی، با دوز های کمتری از آنتی بیوتیک ها درمان را شروع می کنند. منابع: |
افرادی که کف پای صافی دارند با نام fallen arches نیز شناخته شده و کف پای شان هیچ قوسی نداشته یا قوس کف پایشان بیش از حد کم است. صافی کف پا تنها زمانی نیاز به درمان خواهد داشت که برای فرد ایجاد ناراحتی کرده یا نشانه ای از یک اختلال دیگر باشد. اگر فرد با صافی کف پا احساس درد دارد، باید درمان شود. برخی افراد بدون هیچ مشکلی به زندگی ادامه داده و نیازی به درمان ندارند. در صورت علایمی در فرد، ورزش به کاهش این علایم و ناراحتی ها کمک بسیاری خواهد کرد. افراد مبتلا به صافی کف پا قوس کمی داشته یا اصلا کف پایشان قوس ندارد، این بدین معنی است که هر دو پا کاملا تخت بوده و همه قسمت های کف پا با زمین در تماس مستقیم هستند. پای انسان از مفصل تشکیل شده که استخوان مختلف را به هم متصل می کند. همچنین پای هر انسانی بیش از عضله، تاندون و رباط دارد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید قوس کف پا باعث می شود تا وزن بدن بین همه کف پا پخش شده و به بدن در هنگام راه رفتن و قدم برداشتن فشار وارد نشود. ساختار قوس کف پا نحوه راه رفتن را مشخص می کند. این قوس باید به صورت همزمان ثابت و انعطاف پذیر باشد تا فرد بتواند خودش را با فشار راه رفتن روی سطوح مختلف مطابقت دهد. زمانی که کف پای فردی صاف باشد، در حین ایستادن و راه رفتن پای خود را به سمت داخلی می چرخاند. این عارضه را با نام بیش از حد می نامند که می تواند منجر به شود. بسیاری از افراد دچار صافی کف پا هیچ علامت خاصی نداشته و فقط تعداد کمی از افراد علایم دارند. شدت این علایم نیز بستگی به وضعیت کف پا و میزان صافی قوس کف پا دارد. یکی از شایع ترین علایم صافی کف پا، احساس درد در ناحیه کف پا است. این درد در نتیجه سفت شدن عضلات و رباط های متصل کننده است. فشار های غیر عادی به زانو و لگن ممکن است در نتیجه درد در این مفاصل باشد. این فشار ها زمانی بیشتر خواهد بود مچ پای فرد به سمت داخل چرخیده باشد. درد معمولا این قسمت های بدن را درگیر می کند: بخش داخلی مچ پا، همراه با تورم قوس پا ساق پا زانو لگن کمر پاها فرد گاهی در یک یا هر دو پای خود احساس سفت شدن بیش از حد داشته باشد. صافی کف پا ممکن است باعث توزیع نا مناسب وزن بدن در هنگام ایستادن یا راه رفتن شود. این مشکل باعث ساییده و فرسوده شدن نامتقارن کفش در یک قسمت شده و آسیب های بسیاری را به دنبال دارد. علل اصلی بروز صافی کف پا در افراد شامل موارد زیر می شود: عوامل ژنتیکی، در بیشتر موارد صافی کف پا از والدین به کودک می رسد. قوس پای ضعیف، به این معنی که زمانی که شخص بر روی زمین نشسته است، قوس کف پای او مشخص است ولی با بلند شدن و قرار دادن کف پا بر روی زمین قوس کف پا صاف شده و تمام قسمت های کف پا با زمین تماس پیدا می کند. آسیب دیدگی کف پا یا مچ پا آسیب، اختلال عملکرد یا پارگی تاندون تیبیال خلفی بیماری های سیستم عصبی مثل فلج مغزی، دیستروفی عضلانی (تحلیل رفتن عضلات) یا اسپینا بیفیدا عوامل خطر صافی پا یکی دیگر از بیماری هایی که منجر به صافی کف پا می شود، tarsal coalition است. این عارضه باعث می شود تا استخوان های پا به صورت غیر طبیعی به هم نزدیک شده و منجر به گرفتگی پا و صافی کف پا شود. معمولا متخصصین اطفال در دوران طفولیت این عارضه را تشخیص می دهند. افراد مبتلا به چاقی یا دیابت نیز ممکن است دچار این اختلال شوند. صاف شدن کف پا در دوران بارداری نیز یکی از اتفاقات شایعی است که ممکن است در این دوران بروز پیدا کند. همچنین صافی کف پا ممکن است با بالاتر رفتن سن اتفاق بیافتد. استفاده هر روزه از پا می تواند باعث ضعیف تر شدن تاندون تیبیال خلفی شود. این تاندون وظیفه اصلی حمایت از قوس پا را به عهده دارد. این تاندون ملتهب یا همان شده یا در اثر استفاده بیش از حد پاره شود. آسیب دیدگی این تاندون می تواند باعث صافی کف پای فرد شود. صافی کف پا می تواند در نتیجه رشد نامناسب کودک در دوران نوزادی یا بعد از بارداری اتفاق بیافتد. گاهی اوقات ممکن است کودکان و نوزادان نیز دارای این اختلال باشند. این قوس هنوز کامل نشده ولی بتدریج و با رشد کودک شکل می گیرد. گاهی اوقات چربی اضافه قوس کف پا را گرفته و انحنای آن به خوبی مشخص نیست. این اختلال در پای کودک همیشه ادامه ندارد. اگر صافی کف پای کودک در نتیجه رشد نادرست استخوان یا مشکلاتی مثل باشد، پزشک وی را درمان می کند. افراد با این اختلال، اگر درد و یا علایم دیگری نداشته باشد، نیازی به درمان ندارند. متخصصان به راحتی با مشاهده و معاینه وضعیت کف پا در حین ایستادن و راه رفتن می توانند این اختلال را تشخیص دهند. پزشک وضعیت پا از نمای جلو و پشتی بررسی خواهد کرد. احتمالا پزشک از فرد مراجعه کننده می خواهد تا روی نوک پای خود بایستد تا بتوان فرم و عملکرد هر پا را به دقت بررسی کرد. سپس پزشک به سراغ سابقه درمانی و دارویی فرد رفته و در بعضی از موارد ممکن است اشعه ایکس، سی تی اسکن یا عکس برداری ام آر آی برای فرد تجویز کند. مراجعه به پزشک با این حال هر فردی که علایم زیر را داشته باشد بهتر است به پزشک مراجعه کند: صافی کفی پایی که اخیرا اتفاق افتاده و قوس کف پا از بین رفته است احساس درد در کف پا، مچ پا یا پایین ساق پا علایمی که با پوشیدن کفش های مناسب و اندازه بهبود نیابد یک یا هر دو پا صاف تر شده باشد احساس خشکی، سنگینی یا بی حسی در پاها بعضی از افراد با تغییر حالت پاها می توانند از بروز علایم جلوگیری کنند. بعضی از افراد نیز هیچگاه دردی احساس نکرده و در نتیجه نیازی به درمان این اختلال خود نخواهند داشت. در صورتی که صافی کف پا باعث احساس درد شد، پوشیدن کفش های طبی و اندازه پا می تواند کمک کننده باشد. پوشیدن کفش های پهن نیز می تواند به کاهش علایم کمک کند. کفش طبی پوشیدن کفش های طبی و شخصی فشار به قوس پا را کمتر کرده و درد را کاهش می دهد. کفش های طبی باعث درمان صافی کف پا نخواهد شد. کفی کفش گاهی بیماران مبتلا به تاندونیت تیبیال خلفی با گذاشتن یک کفی داخل کفش خود فشار بدن را به تاندون کم می کنند. آتل گاهی استفاده از آتل ها یا مچ بند پا نیز می تواند برای کاهش التهابات موثر باشد. درمان ترکیبی اگر شخصی دچار آرتروز یا پارگی تاندون شده، ترکیب کفی کفش و مسکن می تواند کمک کند. عمل جراحی در صورتی که این شیوه های درمانی کارساز نبود، احتمالا انجام عمل جراحی ضروری خواهد بود. متخصصی است که می تواند با توجه به علایم کف پا برای جلوگیری از پیشرفت آن ورزشهای مناسبی را به فرد توصیه کند. انجمن جراحان ارتوپدی آمریکا ورزش های زیر را برای بهبود قدرت و انعطاف پذیری کف و مچ پا و کاهش علایم توصیه می کند: گرفتگی تاندون پا نیز می تواند باعث چرخش پا به سمت داخل شود. هدف از انجام این حرکت ورزشی کشش تاندون آشیل و عضلات خلفی ساق پا است. روبروی دیوار بایستید و یک دست خود را در مقابل صورت روی دیوار قرار دهید. پایی که قصد کشیدن آن را دارید را یک قدم عقب تر از پای دیگر قرار داده و پاشنه پا را محکم روی زمین ثابت کنید. زانوی پای جلویی خود را خم کنید تا جایی که کشش پای عقب را به خوبی احساس کنید. ثانیه در این حالت باقی مانده و سپس ثانیه استراحت کنید. این حرکت را بار دیگر تکرار کنید. باید در حین انجام این حرکت کمر خود را صاف نگه داشته و از خم کردن آن بپرهیزید. این حرکت ورزشی را حداقل دوبار در طول روز انجام دهید. برای انجام این حرکت روزشی به یک صندلی و توپ گلف نیاز خواهید داشت. بر روی یک صندلی بنشینید و کف پاهایتان را ثابت روی زمین قرار دهید. توپ گلف را زیر پای خود در داخل قسمت گودی پا قرار داده و با حرکت دادن پا به سمت عقب و جلو حرکت دهید. برای هر پا دقیقه این حرکت را تکرار کنید تا رباط پلانتر فاشیا دچار کشیدگی شود. افراد با مشکلات کف، مچ و پایین پا مدعی هستند که صافی کف پا باعث این مشکلات شده است. این مشکلات شامل موارد زیر می شود: تاندونیت آشیل آرتروز مچ پا هر دو مچ پاها پینه پا انگشت چکشی پا التهاب در رباط پا تاندونیت تیبیال خلفی صافی کف پا، با اثر بر وضعیت بدن باعث درد در باسن، زانو و مچ پا می شود. منبع: |
ساختار چشم هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در بیشتر آستیگماتیسم ها نمی توان علت خاصی را بیان کرد، این عارضه چشمی تنها نقصی در شکل قرنیه است که در آن زاویه قرنیه به جای کروی بودن، هلالی است. داشتن مقدار کمی آستیگماتیسم طبیعی بوده و نشانه یک بیماری چشمی نیست. این نوع از آستیگاتیسم بسیار رایج بوده و در بدو تولد همراه کودک بوده و علایم خود را در دوران کودکی و جوانی بروز می دهد. غالبا عارضه چشمی آستیگماتیسم ارثی بوده و در بیشتر موارد هر دو چشم فرد به صورت قرینه دچار این اختلال بینایی می شوند. آستیگماتیسم اغلب همراه با میوپیا (نزدیک بینی) یا هایپروپیا (دور بینی) اتفاق افتاده و با افزایش سن و سال فرد ممکن است بر شدت آن افزوده شده و این بیماری چشمی پیشرفته تر شود. طبیعی در آستیگماتیسم طبیعی، meridians غیر طبیعی meridians ها ممکن است در زاویه ای به غیر از درجه قرار گرفته یا بیش از meridians وجود داشته باشد. وجود جای زخم در داخل قرنیه که در اثر عفونت یا ضربه به وجود آمده باشد نیز می تواند منجر به بروز آستیگماتیسم در فرد شود. آستیگماتیسم ممکن است در نتیجه جراحی کره چشم مثل عمل جراحی آب مروارید و عمل جراحی تعویض قرنیه چشم ایجاد شود. بیماری های چشمی مثل keratoconus یا pellucid degeneration نیز می تواند باعث بروز آستیگماتیسم غیر طبیعی شود. افرادی که سابقه خانوادگی آستیگماتیسم یا کراتوکونوس داشته باشند بیش از دیگر افراد در معرض ابتلا به این بیماری قرار دارند. افرادی که در محیط های جوش کاری کار می کنند بهتر است برای حفاظت از چشمانشان در برابر آسیب ها از عینک های ایمنی استفاده کنند. زیرا ضربه به قرنیه می تواند باعث بروز این نوع بیماری در فرد شود. چشمی که دچار آستیگماتیسم باشد، به علت عدم توانایی تمرکز تصویر بر روی شبکیه، دچار تاری دید شده و تصویر واضحی به مغز ارسال نمی شود. این بیماری باعث می شود تا فرد نتواند جزییات تصویر را به خوبی ببیند، حال تفاوتی نمی کند که فرد بیش از حد نزدیک یا بیش از حد دور از تصویر باشد. آستیگماتیسم توسط اپتومتریست قابل معاینه و تشخیص است. متخصص اپتومتریست برای این کار ابتدا با آزمایش بینایی سنجی نیاز فرد به عینک را بررسی کرده و یا انحنای قرنیه چشمی را با دستگاه کراتومتر یا دستگاه توپوگرافی قرنیه مورد بررسی قرار می دهد. شیوه تشخیص این بیماری کاری بسیار ساده و بدون درد است که در طول وضعیت چشم مورد ارزیابی کامل قرار می گیرد. این آزمایش ها شامل انکسار چشم (اندازه گیری میزان نیاز چشم ها به عینک برای خوب دیدن) ، آزمایش با دستگاه اسلیت لمپ ( Slit lamp ) و بررسی وضعیت انحنای قرنیه می شود که می توان آن را با استفاده از نور و الگوریتم های کامپیوتری انجام داد. عینک و لنز تماسی اکثر مبتلایان آستیگماتیسم متوسط معمولا هیچ علامتی نداشته و در نتیجه نیاز به درمان خاصی هم نخواهند داشت. اگر بیماری باعث تاری دید شود، می توان با عینک شماره مناسب یا لنزهای تماسی درمان کرد. مبتلایان میوپیا یا هایپروپیا با لنز های تماسی و عینک درمان می شوند. لنز های تماسی سخت در آستیگماتیسم های غیر طبیعی با درجه بالا، عینک و لنزهای نرم نمی تواند به طور کامل این مشکل را مرتفع کند. برای بهبود استیگماتیسم شدید باید از لنز های تماسی سفت (سخت) استفاده کرد. تا چشم بتواند به حالت طبیعی خود بازگشته و دید فرد بهبود یابد. این درمان ها نیز دایمی نبوده و نمی تواند ناهنجاری انحنای چشم را برای همیشه درمان کند. اعمال جراحی البته جراحی های عیوب انکساری چشم مدرن می تواند فرم سطح چشم را با استفاده از لیزر تغییر دهد. حتی میزان آستیگماتیسم چشم فرد را تا حدی کاهش داده یا به کلی درمان کند. عمل های جراحی ای مثل لازیک یا کراتکتومی نوری ( PRK ) نیز می تواند آستیگماتیسم غیر طبیعی را درمان کند. البته انتخاب بهترین شیوه برای درمان استیگماتیسم هر فردی بستگی به سلامتی چشمی، وضعیت انکساری و سبک زندگی او دارد. در حین انجام، چشم پزشک با استفاده از دستگاه میکروکراتوم یک برش در داخل فلپ (برش) قرنیه به وجود آورده و سپس فلپ را به یک سمت برمی گرداند تا بافت زیرین قرنیه قابل دسترسی باشد. سپس با استفاده از الگوی از پیش تنظیم شده و منحصر به فرد با تاباندن لیزر فرم قرنیه بیمار اصلاح می شود. پس از اتمام عمل لازیک، فلپ به آرامی سر جایی اولیه خود قرار داده شده و هیچ نیازی به بخیه چشم نیست. در بیشتر افراد آستیگماتیک وضعیت چشمی بعد از سال تغییری نمی کند. آستیگماتیسم نشانه بروز بیماری چشمی در آینده نیست. آستیگماتیسم پیشرونده با ضربه به قرنیه، عفونت مکرر قرنیه و بیماری های تحلیل شونده مثل کراتوکونوس ایجاد می شود. آستیگماتیسم قابل پیشگیری نیست. تنها می توان احتمال وقوع آستیگماتیسم ناشی از ضربه به قرنیه کاهش داد. بدون شک برای دیدن دنیای اطرافتان باید چشم ها را حرکت داد. همین حرکت دادن چشم ها توسط یک سری عضله متصل به چشم انجام می شود. ورزش های مخصوص چشم نیز برای کمک به عملکرد همین عضلات است، عده ای نیز معتقدند که با استفاده از همین ورزش ها می توان آستیگماتیسم را اصلاح کرد. هرچند که پزشکان و چشم پزشکان حرفه ای معتقدند که این ورزش ها به هیچ وجه قادر به درمان آستیگماتیسم نخواهند بود. طبق گزارش انجمن چشم پزشکی آمریکا، آستیگماتیسم فرآیندی است که عوامل بسیاری می تواند بر روی آن اثر گذار باشد. این عوامل شامل سن فرد و نحوه نگه داشتن پلک چشم ها و موارد دیگر می شود. با توجه به این عوامل به مرور زمان شکل چشم ها تغییر کرده و این تغییر فرم چشم عارضه ای طبیعی بوده که ممکن است برای هر کسی اتفاق بیفتد. همانطور که گفتیم عده ای بر این باورند که این ورزش ها به عضلات چشمی کمک کرده و شاید هیچ اثری برای درمان آستیگمات نداشته باشد ولی می تواند جلوی بروز آن را بگیرد. انگشت شصت خود را سانتی متر جلوتر از صورت خود دقیقا به موازات بینی نگه دارید. بدون برداشتن چشم از انگشت، به آرامی انگشت شصت را به پیشانی نزدیک کنید. مجددا انگشت را به سمت عقب برده و به جای اولیه خود بازگردانید. در اصل چنین حرکات ورزشی چشم باعث می شود تا عضلات چشم انقباض داشته باشد. سپس در حالت آرامش قرار بگیرند. طرفداران این ورزش ها بر این باورند که با قرار گرفتن چشم ها در وضعیت آرامش، فشار کمتری به چشم ها وارد می کند. حتی در وضعیت غیر طبیعی قرار نخواهند گرفت. گاهی اوقات درمان نکردن استیگماتیسم چشمی می تواند منجر به خستگی چشم، سردرد یا چپ شدن چشمان شود. حتی تاری دید و در فواصل مختلف مشکلاتی برای بینایی فرد به وجود آورد. منابع: |
هالوکس والگوس یا انحراف انگشت پا وضعیتی است که هالوکس پا یا همان مفصل متصل کننده انگشت شست به پا را تحت ت ثیر قرار می دهد. این عارضه حرکت این مفصل را با مشکل روبرو می کند. بسیاری از افراد تصور می کنند که هالوکس والگوس فقط انحراف انگشت بزرگ پا (شست) به سمت بیرون است، در حالی که این مشکل به کلی آناتومی پا را تغییر می دهد. برای درمان این عارضه می توان از تمرین های ورزشی، آتل های انحراف انگشت پا یا کفش های بزرگتر استفاده کرد. مردم تصور می کنند که انحراف شست پا خودش را به شکل بیرون زدگی و ایجاد برجستگی بر روی انگشت بزرگ پا نشان می دهد. با این حال این عارضه عمقی تر از چیزی است که تصور می کنید. درست است که پوست فرد در قسمت بیرون زدگی قرمز می شود. ولی این تغییر رنگ نشان از یک تغییر اساسی در آناتومی پا می دهد. بیرون زدگی شست پا یا انحراف شست به مرور زمان اتفاق افتاده و یک شبه به وجود نیامده است. ابتدا انگشت شست پا به سمت انگشت دوم تغییر جهت می دهد. در نهایت استخوان کناری انگشت شست دچار بیرون زدگی خواهد شد. بونیونت یا بیرون زدگی انگشت کوچک پا نیز عارضه دیگری است که کاملا با هالوکس والگوس متفاوت است. هالوکس والگوس بیرون زدگی استخوان قسمت پایینی انگشت شست است. در حالی که بونیونت بیرون زدگی استخوان انگشت کوچک پای فرد است. هر کسی ممکن است دچار بیرون زدگی شست پا شود. اما این عارضه بیشتر در زنان شایع است. افرادی که دچار صافی کف پا هستند نیز بیش از دیگران در معرض بروز این بیرون زدگی ها هستند. نوع دیگری از بیرون زدگی شست نیز وجود دارد که به آن بیرون زدگی شست پا در بزرگسالی می گویند. این عارضه در تا سالگی برای دختران اتفاق می افتد. افراد در هر سن، نژاد و سطح تناسب اندام ممکن است دچار هالوکس والگوس شود. احتمال بروز این عارضه برای زنان میانسال بیش از دیگر افراد است. گاهی اوقات بیرون زدگی انگشت شست برای همه اعضای خانواده اتفاق می افتد. به طور کلی افراد مبتلا به بیرون زدگی شست پا به دو دسته تقسیم می شوند: افرادی که به علت وضعیت پزشکی ای مثل، یا بیماری های عصبی عضلانی دچار بیرون زدگی شست پا یا هالوکس والگوس می شوند. شامل افرادی می شود که به خاطر عملکرد ضعیف پا مثل صافی کف پا یا قوس بیش از حد پا اتفاق می افتد. بروز بیرون زدگی شست پا هیچ ارتباطی به فعالیت بدنی یا سالم بودن فرد ندارد و این عارضه می تواند هر کسی را دچار کند. گاهی اوقات حتی استفاده از کفش های نامناسب برای مدت طولانی می تواند باعث بروز بیرون زدگی شست پا شود. کفش های نوک تیز یا کفش هایی با سایز کوچک تر می تواند احتمال ابتلای فرد به این عارضه را تا حد قابل توجهی افزایش دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علایم هالوکس والگوس از سطح کم شروع شده و به مرور زمان شدت می گیرد. علایم این عارضه شامل موارد زیر می شود: مشکل در خم کردن و انعطاف پذیری انگشت شست پا به وجود آمدن پینه در زیر مفصل به علت فشار بیش از حد بی حس یا مور مور شدن پا در صورت فشار به عصب های موجود در توده استخوانی توده استخوانی در کناره شست پا که با ساییده شدن آن به کفش فرد احساس ناراحتی می کند. درد به خصوص در قسمت بالایی مفصل شست پا که با راه رفتن و انجام فعالیت های روزانه یا خم کردن آن بیشتر می شود علت یکسان و مشخصی برای ابتلای فرد به هالوکس والگوس وجود نداشته و عوامل زیر می تواند احتمال بروز آن را تا حد زیادی افزایش دهد: بعضی از افراد از بدو تولد با ناهنجاری های مفصل متاتارسال به دنیا می آیند که این ناهنجاری ها مانع از عملکرد مناسب این مفصل می شود. آسیب دیدگی هایی مثل شکستگی انگشت، پیچ خوردن انگشت یا کوبیده شدن آن می تواند یکی از علت های بروز هالوکس والگوس باشد. انجام فعالیت ها یا شغل های که مکررا به انگشت شست فشار می آورد نیز یکی دیگر از این علل است. استفاده بیش از حد از کفش های پاشنه بلند یا کفش های نوک تیز می تواند فشار بیشتری به مفصل پا بیاورد. پوشیدن کفش سایز کوچک نیز می تواند زمینه ساز هالوکس والگوس باشد. در صورتی که یکی از اعضای خانواده تان دچار هالوکس والگوس باشد، احتمال ابتلای افراد دیگر خانواده نیز تا حد زیادی افزایش خواهد یافت. انواع خاصی از مثل آرتروز روماتویید یا آرتروز می تواند زمینه ساز بروز بیرون زدگی شست پا باشد. پزشک به معاینه و بررسی این عارضه پرداخته و می تواند علت اصلی بروز هالوکس والگوس یا بیرون زدگی شست پا را به درستی تشخیص دهد. گاهی اوقات ممکن است برای ارزیابی وضعیت پا و مفاصل آن از تصویر برداری با اشعه ایکس استفاده شود تا تمامی جوانب آن توسط پزشک سنجیده شده و بهترین شیوه درمانی تجویز شود. در صورتی که پزشک تشخیص دهد که جراحی بهترین شیوه درمان است درمان های متعددی برای بهبود بیرون زدگی شست پا یا هالوکس والگوس وجود دارد: گاهی اوقات التهاب بیرون زدگی شست پا با تزریق کورتیکواسترویید به محل آسیب دیدگی بهبود خواهد یافت. این تزریق نیز فقط نقش مسکن و بهبود دهنده را داشته و هیچ کمکی به درمان این عارضه نخواهد کرد. درصورتی که علت اصلی بروز بیرون زدگی شست پا به خاطر عملکرد ضعیف پا باشد با استفاده از کفی کفش می توان این تغییر شکل انگشت پا را تحت درمان قرار داد. میزان اثربخش بودن این کفی ها بستگی به وخامت و شدت بیرون زدگی شست پا خواهد داشت. ورزش نیز یکی دیگر از راه های درمان بیرون زدگی شست پا است. پزشک متخصص یا ارتوپد ممکن است برای بیرون زدگی ها سطح متوسط پا، ورزش های کششی پا همراه با آتل را پیشنهاد کند. این شیوه درمان رشد عارضه را کندتر نموده یا به کلی آن را متوقف خواهد کرد. در موارد شدید هالوکس والگوس، عمل جراحی اصلاح وضعیت مفصل شست پا را با نام بیونیونکتومی نیز می شناسند. در این عمل جراحی قسمت بیرون زده استخوان جدا شده و مفصل انگشت شست مجددا به حالت اولیه اش برگردانده می شود. معمولا برای جلوگیری از تغییر فرم مجدد و حفظ این حالت از صفحات فلزی در داخل پا استفاده می شود. در صورتی که عمل جراحی بیرون زدگی شست پا موفقیت آمیز باشد، مفصل شست پای فرد به حالت عادی خود بازگشته و عملکرد پا بهبود خواهد یافت. دردهای ناشی از عمل جراحی و هالوکس والگوس نیز به مرور زمان بهبود می یابد. میزان موفقیت عمل جراحی بیونیونکتومی نیز بستگی به میزان وخامت آن خواهد داشت. به طور کلی اگر روند تشخیص و درمان به سرعت و به شیوه صحیح آن آغاز شود، هیچ مشکلی برای درمان وجود نداشته و نیازی نیست فرد با درد به زندگی خود ادامه دهد. یادتان باشد که این عارضه با گذشت زمان بدتر خواهد شد در نتیجه درمان به موقع اهمیت بسیار زیادی دارد. در صورتی که متوجه شروع بروز عارضه هالوکس والگوس شدید، بهترین کار شروع درمان است. با اینکار می توان روند پیشرفت بیماری را کاهش داده یا به کلی متوقف کرد. شیوه های درمانی شامل: بعد از اطلاع از بیماری بهتر است دیگر از کفش های تنگ و پاشنه بلند یا نوک تیز استفاده نکنید. ورزش هایی مثل باله می تواند این بیماری را تشدید نموده و سرعت پیشرفت آن را بیشتر کند. از انجام ورزش ها و فعالیت های بدنی ای که باعث فشار آمدن به انگشت شست می شود به شدت بپرهیزید. کفش های دارای فضای کافی برای انگشت شست پا، کفش هایی با قابلیت استفاده از آتل می شود. در کنار روند درمانی بیرون زدگی شست پا، سبک زندگی تان را تغییر داده و فشار کمتری به انگشت شست پا بیاورید. بسیاری از افراد تصور می کنند که هالوکس والگوس فقط انحراف انگشت بزرگ پا (شست) به سمت بیرون است. اما این مشکل به کلی آناتومی پا را تغییر می دهد. بیرون زدگی شست پا یا انحراف شست به مرور زمان اتفاق افتاده و یک شبه به وجود نیامده است. ابتدا انگشت شست پا به سمت انگشت دوم تغییر جهت داده و در نهایت استخوان کناری انگشت شست دچار بیرون زدگی خواهد شد. برای درمان این عارضه می توان از تمرین های ورزشی، آتل های انحراف انگشت پا یا کفش های بزرگتر استفاده کرد. منابع: |
سیفلیس، مراحل رشد مختلفی دارد و علایم در هر مرحله، متفاوت است. اما ممکن است شما مبتلا به سیفلیس باشید و سال ها متوجه هیچ علایمی نشوید. اولین علامت سیفلیس، زخم کوچکی است به نام چانکر ( SHANG - kur ) است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید چانکر در جایی که باکتری ها وارد بدن شما شده، باعث درد خواهد شد. چانکر معمولا سه هفته پس از قرار گرفتن در معرض باکتری ایجاد می شود. با گذشت چند هفته بعد از بهبودی چانکر، ممکن است شما ضایعات پوستی در بدن حتی کف دست ها و کف پا دیده شوند. این ضایعات پوستی معمولا خارش ندارند و با زخم های در دهان یا زگیل تناسلی همراه هستند. برخی افراد همچنین ریزش مو، درد عضلات، تب، گلو درد و غدد لنفاوی متورم را تجربه می کنند. علایم ثانویه ممکن است طی چند هفته از بین بروند یا در طول سال گاهی ظاهر شوند. اگر سیفلیس درمان نشود، بیماری از مرحله ثانویه به مرحله پنهان یا نهفته منتقل می شود. مرحله نهفته می تواند سال ها ادامه داشته باشد. حدود تا درصد از افراد آلوده به سیفلیس که تحت درمان قرار نمی گیرند، عوارضی به نام سیفلیس دیررس (سوم) ایجاد می شود. بین حرکات در هر مرحله، سیفلیس می تواند به هر نقطه ای از بدن منتقل شود و اگر باعث آسیب به مغز و سیستم عصبی شود، نوروسیفلیس و اگر به چشم اسیب برساند، سیفلیس چشمی نامیده می شود. نوزادان، مادرانی که سیفلیس دارند می توانند از طریق جفت یا هنگام تولد آلوده شوند. بیشتر نوزادان مبتلا به سیفلیس مادرزادی هیچ علامت ندارند. علایم و نشانه های بعدی ممکن است شامل ناشنوایی، ناهنجاری های دندان ها و شکاف کام باشد. سیفلیس مادر ممکن است باعث زایمان زودرس، سقط جنین هم شود. شما سوالاتی می پرسد و برای تشخیص بهتر روش های جانبی زیر را توصیه می کند: احتمال دارد نتایج یک تا دو هفته بعد از آزمایش، آماده شوند. ، و و عضلات را تجربه می کنند. این لک ها، در اواخر مرحله سیفلیس می توانند روی پوست، استخوان ها، کبد یا هر ارگان دیگر ایجاد شوند. لک ها معمولا پس از درمان با آنتی بیوتیک ها از بین می روند. سیفلیس می تواند مشکلات زیر را در سیستم عصبی ایجاد کند: سردرد مننژیت سکته مغزی بی اختیاری مثانه از دست دادن شنوایی مشکلات قلبی عروقی دمانس (جنون عقل پیری) مشکلات بینایی از جمله نابینایی از دست دادن احساس درد و دما اختلال عملکرد جنسی در مردان (ناتوانی جنسی) مشکلات قلبی عروقی ممکن است شامل آنوریسم و التهاب آیورت و سایر رگ های خونی باشد. همچنین ممکن است سیفلیس به دریچه های قلب آسیب برساند. در بزرگسالان مبتلا به سیفلیس مقاربتی یا سایر زخم های دستگاه تناسلی، خطر ابتلا به HIV HIV آنچه شما می توانید قبل از مراجعه به پزشک انجام دهید، عبارتند از: علایمی را که تجربه کرده اید را بنویسید. لیستی از تمام داروها، ویتامین ها یا مکمل هایی که مصرف می کنید تهیه کنید. برخی از سوالات اساسی که باید از پزشکتان بپرسید، عبارتند از: دقیقا چگونه انتقال می یابد؟ اسم پزشکی عفونت من چیست؟ آیا بیماری من روی بارداری تاثیری دارد؟ آیا بعد از درمان احتمال بازگشت بیماری وجود دارد؟ آیا با رابطه جنسی امکان سرایت بیماری وجود دارد؟ در صورت بارداری امکان دارد به جنین من منتقل شود؟ آیا شریک زندگی من برای مداوا باید به پزشک مراجعه کند؟ چگونه می توانم به بهترین وجه بیماری های دیگر خود را مدیریت کنم؟ آیا من در حالی که تحت درمان قرار می گیرم نباید رابطه جنسی داشته باشم؟ ارایه گزارش کامل از علایم و سابقه جنسی شما به پزشک برای تعیین بهترین گزینه درمانی کمک خواهد کرد. برخی از مواردی که پزشکتان ممکن است از شما بپرسد: چه علایمی را تجربه کرده اید؟ آیا در حال حاضر متاهل هستید؟ چه مدت با شریک زندگی خود بوده اید؟ آیا تاکنون به خود مواد مخدر تزریق کرده اید؟ شما برای محافظت از خود در برابر عفونت های مقاربتی ( STI ) چه می کنید؟ آیا تا به حال با کسی که مواد مخدر تزریق کرده است رابطه جنسی برقرار کرده اید؟ چگونه از بارداری جلوگیری می کنید؟ آیا تاکنون پزشکتان به شما گفته است که مبتلا به کلامیدیا، تبخال، سوزاک، سیفلیس یا HIV آیا تاکنون برای ترشحات دستگاه تناسلی، زخم های دستگاه تناسلی، ادرار دردناک یا عفونت اندام های جنسی تان درمان شده اید؟ آخرین رابطه جنسی شما چه زمانی بوده است؟ منابع: |
تورم یا التهاب غده تیرویید است. تیروییدیت، باعث می شود سطح هورمون های تیرویید غیرمعمول (زیاد یا پایین) باشد. تیرویید غده پروانه ای است که در گردن قرار دارد. هورمون های غده تیرویید رشد و سوخت و ساز بدن را کنترل می کند. انواع مختلفی از تیروییدیت وجود دارد که عبارتند از: تورم دردناک غده تیرویید است که توسط عفونت ویروسی مانند یا آنفولانزا ایجاد می شود. این بیماری بیشتر در زنان تا ساله دیده می شود. معمولا باعث ایجاد تب و درد در گردن، فک یا گوش می شود. غده تیرویید همچنین می تواند هورمون تیروییدی زیادی را وارد جریان خون (تیروتوکسیکوز) کند. علایم تیروتوکسیکوز تیروتوکسیکوز منجر به علایم مانند اضطراب، و تپش قلب می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اما اگر علایم شدید باشد، تورم تیرویید یک طرفه است. در این حالت فرد احساس تب و ناخوشایندی می کند که ممکن است تیروییدیت عفونی شده باشد. تپش قلب و لرزش های مرتبط با تیروتوکسیکوز را می توان با بتا بلاکر ها درمان کرد. برای تسکین هرگونه درد، مسکن مصرف کنید. اگر داروها موثر نباشند، می تواند استروییدها (داروی ضد التهابی) تجویز شوند. گاهی اوقات ممکن است بیماری برگردد یا سطح هورمون تیرویید به طور مداوم پایین باشد. در این صورت به درمان های طولانی مدت هورمون درمانی نیاز دارید. این تیروییدیت در زنان مبتلا به دیابت نوع ، آنتی بادی تیرویید مثبت و سابقه تیروییدیت وجود دارد. در این تیروییدیت، سیستم دفاعی بدن پس از زایمان با حمله به تیرویید باعث افزایش هورمون می شود. افزایش هورمون، پرکاری تیرویید را به دنبال دارد. بعد از گذشت چند هفته غده از هورمون تخلیه شده و منجر به کاهش سطح هورمون تیرویید می شود. با این حال، هر زن مبتلا به تیروییدیت پس از زایمان هر دو مرحله را ندارد. اگر کاهش هورمون باعث بروز علایم شود، شاید به هورمون تیرویید نیاز باشد. اگر پرکاری تیرویید باعث بروز علایم شود، می توان مسدود کننده های بتا برای شما تجویز شوند. در بیشتر زنان، عملکرد تیرویید در طی یک سال بعد از زایمان به حالت عادی برمی گردد. تیروییدیت خاموش بسیار شبیه تیروییدیت پس از زایمان است، اما در زنان و مردان رخ می دهد و به زایمان ارتباطی ندارد. در تیروییدیت پس از زایمان، گاهی مرحله ای از تیروتوکسیکوز هست که باعث علایم پرکاری تیرویید می شود. برخی از دارو ها می توانند به تیرویید آسیب رسانده و باعث بروز علایم پرکاری یا کم کاری تیرویید شوند. برخی از نمونه های دارو ها عبارتند از: اینترفرون (درمان سرطان) آمیودارون (درمان مشکلات ضربان قلب) لیتیوم (درمان اختلال دو قطبی) علایم معمولا کوتاه مدت بوده ممکن است بعد از قطع مصرف دارو بهتر شود. نباید دارو های تجویز شده رابدون مشورت با پزشک قطع کرد تیروییدیت ناشی از دارو می تواند باعث ایجاد درد در اطراف تیرویید شود. غده تیرویید گاهی در اثر رادیو تراپی یا درمان با ید رادیواکتیو که برای پرکاری تیرویید انجام می شود، آسیب ببیند. تیروییدیت ناشی از پرتو درمانی می تواند منجر به علایم پرکاری تیرویید و یا کم کاری تیرویید شود. سطح پایین هورمون تیرویید معمولا دایمی است، بنابراین احتمال دارد شما به هورمون درمانی نیاز داشته باشید. تیروییدیت حاد یا عفونی معمولا توسط یک عفونت باکتریایی ایجاد می شود، بسیار نادر است. علایم تیروییدیت حاد یا عفونی ممکن است شامل گلو درد، احساس ناخوشایندی، تورم غده تیرویید و علایم پرکاری یا باشد. علایم معمولا هنگام درمان عفونت با آنتی بیوتیک ها بهتر می شوند. درد تیرویید را می توان با مسکن های بدون نسخه کنترل کرد. تشخیص تیروییدیت حاد اگر علایم شدید و یا تورم تیرویید یک طرفه باشد، شاید برای بررسی سایر مشکلات به اسکن سونوگرافی تیرویید نیاز داشته باشد. کودکان معمولا برای از بین بردن قسمت غیر طبیعی تیرویید به یک عمل جراحی نیاز دارند. تیروییدیت هاشیموتو در اثر حمله سیستم دفاعی بدن به غده تیرویید ایجاد شده و باعث تورم و آسیب می شود. در اثر اختلال تیرویید، هورمون های تیرویید به اندازه کافی ترشح نمی شود. در این صورت باعث بروز علایم کم کاری تیرویید مانند خستگی، افزایش وزن و خشکی پوست می شود. تیرویید متورم ممکن است باعث ایجاد گواتر در گلو شما شود. تیروییدیت هاشیموتو چون بسیار کند پیش می رود، ممکن است ماه ها یا حتی سال ها طول بکشد تا بیماری تشخیص داده شود. التهاب ناشی از بیماری هاشیموتو، که به عنوان تیروییدیت لنفوسیتی مزمن نیز شناخته می شود، غالبا منجر به کم کاری تیرویید می شود. بیماری هاشیموتو شایع ترین علت کم کاری تیرویید است. بیماری هاشیموتو در درجه اول بیشتر در زنان میانسال ( تا سال) دیده می شود اما ممکن است در مردان و زنان دیگر و کودکان هم رخ دهد. در مراحل اول بیماری هاشیموتو شاید هیچ علامتی بروز ندهد، یا تورم در قسمت جلوی گلو شم (گواتر) ایجاد شود. بیماری هاشیموتو به طور معمول با گذشت سال ها به کندی پیشرفت می کند و باعث آسیب مزمن تیرویید و افت سطح هورمون تیرویید در خون می شود. علایم تیروییدیت هاشیموتو عمدتا نشانه های کم کاری تیرویید هستند که عبارتند از: خستگی و کندی افزایش حساسیت به سرماخوردگی پوست کم رنگ و خشک صورت پفی ناخن های شکننده ریزش مو بزرگ کردن زبان افزایش وزن غیر قابل توضیح درد عضلانی، حساسیت و سفتی درد مفاصل و سفتی ضعف عضلانی خونریزی بیش از حد یا طولانی قاعدگی افسردگی افت حافظه مراجعه به پزشک خستگی بدون هیچ دلیل مشخص خشکی پوست صورت کم رنگ و پف دار یبوست بیماری هاشیموتو، نوعی اختلال خود ایمنی است که در آن سیستم دفاعی بدن آنتی بادی هایی ایجاد می کند که به غده تیرویید آسیب می رساند. مشخص نیست چه عواملی باعث حمله سیستم دفاعی بدن به غده تیرویید می شود. زنان به احتمال زیاد بیشتر به بیماری هاشیموتو مبتلا می شوند. بیماری هاشیموتو در هر سنی ممکن است ایجاد شود اما احتمال بروز آن در سنین میانسالی بیشتر است. اگر شما سابقه بیماری تیروییدیت یا سایر بیماری های خود ایمنی را در خانواده دارید، در معرض خطر ابتلا به بیماری هاشیموتو هستید. ابتلا به بیماری خود ایمنی دیگری مانند آرتریت روماتویید، دیابت نوع یا لوپوس، خطر ابتلا به بیماری هاشیموتو را افزایش می دهد. افرادی که در معرض تابش بیش از حد پرتوهای محیطی قرار دارند بیشتر مستعد ابتلا به بیماری هاشیموتو هستند. در صورت عدم درمان بیماری، کم کاری تیرویید ناشی از بیماری هاشیموتو می تواند منجر به تعدادی از مشکلات سلامتی شود: تحریک مداوم تیرویید برای ترشح هورمون ممکن است باعث بزرگ شدن آن شود، شرایطی که به آن، گفته می شود. کم کاری تیرویید، یکی از شایع ترین علل گواتر است. بیماری هاشیموتو ممکن است با افزایش خطر ابتلا به بیماری های قلبی همراه باشد. افسردگی ممکن است در اوایل بیماری هاشیموتو رخ دهد و با گذشت زمان شدیدتر شود. بیماری هاشیموتو می تواند باعث کاهش میل جنسی در مردان و زنان کاهش و کندی عملکرد ذهنی شود. Myxedema میکزادما نوزادانی که به دلیل بیماری هاشیموتو در زنان مبتلا به کم کاری تیرویید درمان نشده به دنیا می آیند، خطر ابتلا به نقص هنگام تولد مانند شکاف کام را دارند. همچنین ارتباطی بین حاملگی های کم کاری تیرویید و مشکلات قلبی، مغزی و کلیوی در نوزادان وجود دارد. اگر قصد بارداری دارید یا در اوایل بارداری هستید، حتما سطح تیرویید خون را بررسی کنید. به طور کلی، اگر بیش از حد احساس خستگی می کنید، پوست خشک، یبوست و صدای خشن دارید امکان دارد مشکلات تیرویید یا گواتر داشته باشید. تشخیص بیماری هاشیموتو بر اساس علایم و نتایج آزمایش خون شما می باشد که میزان هورمون تیرویید و هورمون تحریک کننده تیرویید ( TSH ) اندازه گیری می شود. آزمایش خون برای تشخیص تیروییدیت شامل موارد زیر است: آزمایش خون می تواند میزان هورمون های تولید شده توسط غدد تیرویید و هیپوفیز شما را تعیین کند. اگر تیرویید شما کم کار باشد، سطح هورمون تیرویید کم و سطح TSH بالا می شود. از آنجا که بیماری هاشیموتو یک اختلال خود ایمنی است، علت آن تولید پادتن های غیر طبیعی است. آزمایش خون ممکن است وجود آنتی بادی ها را تایید کند. با استفاده از تست حساس TSH ، پزشکتان می تواند اختلالات تیرویید را خیلی زودتر از قبل از بروز علایم تشخیص دهند. از آنجا که آزمایش TSH بهترین آزمایش غربالگری است، احتمالا پزشکتان ابتدا TSH را بررسی کرده و در صورت لزوم آزمایش هورمون تیرویید را توصیه می کند. درمان بیماری هاشیموتو ممکن است شامل پیگیری معاینات و نظارت و استفاده از داروها باشد. اگر علایمی برای کمبود هورمون نداشته باشید و تیرویید به طور عادی کار کند، پزشک ممکن است پیگیری و کنترل علایم را پیشنهاد کند. در صورتی که برای درمان به دارو احتیاج داشته باشید، احتمال دارد که تا آخر عمر مجبور باشید دارو مصرف کنید. اگر بیماری هاشیموتو باعث کمبود هورمون تیرویید شود، ممکن است به هورمون درمانی نیاز داشته باشید. هورمون درمانی معمولا شامل استفاده روزانه از هورمون مصنوعی است. نظارت بر میزان هورمون برای تعیین دوز مناسب هورمون، پزشک سطح TSH را پس از شش تا هشت هفته درمان می کند. پس از تعیین میزان دارو، پزشک هر سال سطح TSH را برای تعیین دوز دارو بررسی می کند. در صورت ابتلا به بیماری عروق کرونر یا کم کاری تیرویید شدید، پزشک دارو را با مقدار کمتری شروع کرده و به تدریج افزایش می دهد. هورمون مصنوعی باعث ایجاد عوارض جانبی در دوز مناسب نمی شود و نسبتا ارزان است. اگر مارک دارو را عوض می کنید، به پزشک اطلاع دهید تا دوز دارو را برای شما مشخص کند. برخی داروها، مکمل ها و برخی از مواد غذایی ممکن است بر توانایی شما در جذب دارو ت ثیر بگذارند. اما، مصرف آن چهار ساعت قبل یا بعد از سایر داروها می تواند مشکل را برطرف کند. در صورت مصرف موارد زیر همزمان با استفاده هورمون مصنوعی با پزشک مشورت کنید: مکمل های آهن و مولتی ویتامین هایی که حاوی آهن کلستیرامین ( Prevalite ) دارو کاهش دهنده سطح کلسترول خون هیدروکسید آلومینیوم سوکرالفات مکمل های کلسیم آنچه شما می توانید قبل از مراجعه به پزشک انجام دهید، عبارتند از: علایمی را که تجربه کرده اید بنویسید. در مورد تغییرات ظاهری بدن خودتان اگر علایمی مشاهده کرده اید، مثل افزایش وزن و یا تفاوت در پوست، را یادداشت کنید. اطلاعات شخصی کلیدی، از جمله هرگونه تغییر در چرخه قاعدگی و تغییرات میل جنسی خود را بنویسید. لیستی از تمام داروها، ویتامین ها یا مکمل هایی را که مصرف کرده اید همراه با دوز مصرفی و مدت زمان مصرف آنها را یادداشت کنید. در مورد بیماری هاشیموتو، برخی از سوالات اساسی که باید از پزشک بپرسید، عبارتند از: محتمل ترین علایم من کدامند؟ به چه آزمایشاتی نیاز دارم؟ آیا این شرایط احتمالا موقت یا مداوم هستند؟ چه درمانی را پیشنهاد می کنید؟ چه مدت به مصرف دارو نیاز دارم؟ آیا درمان و وضعیت بیماری من عوارض جانبی دارند؟ آیا نیاز به تغییر رژیم غذایی دارم؟ شرایط پزشکی دیگری دارم. چگونه می توانم به بهترین شکل شرایط را با هم مدیریت کنم؟ احتمالا پزشکتان از شما می پرسد که برخی آنها عبارتند از: علایم شما چیست و چه زمانی متوجه آنها شدید؟ علایم شما با گذشت زمان چگونه تغییر کرده است؟ آیا تغییراتی در سطح انرژی یا خلق و خوی خود مشاهده کرده اید؟ آیا صدای شما تغییر کرده است؟ آیا عادات روده شما تغییر کرده است؟ درد عضلانی یا مفاصل دارید؟ آیا تغییری در حساسیت به سرما مشاهده کرده اید؟ آیا علاقه شما به رابطه جنسی کاهش یافته است؟ اگر زن هستید، آیا چرخه قاعدگی شما تغییر کرده است؟ آیا بیماری تیرویید در بین اعضای خانواده شما سابقه دارد؟ منابع: |
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.