text
stringlengths 702
148k
|
|---|
آبسه مقعد یک بیماری دردناک است که از تجمع عفونت در نزدیکی مقعد ایجاد می شود. اکثر آبسه های مقعد نتیجه عفونت باکتریایی غدد کوچک اطراف مقعد هستند. انواع آبسه آنال آبسه دورانی مقعد شایع ترین نوع آبسه، آبسه دورانی است. آبسه دورانی اغلب به صورت تورم دردناک مانند جوش در نزدیکی مقعد ظاهر می شود. ممکن است جوش قرمز رنگی دیده یا لمس شود. در بعضی مواقع ممکن است آبسه های دورانی از پوست آلوده مجاور مقعد ایجاد شود. شیوع آبسه مقعد شیوع آبسه مقعد نسبتا زیاد است و این بیماری بیشتر در مردان جوان دیده می شود. تصور می شود که آبسه از غدد اطراف مقعد ایجاد می شوند. غدد اطراف مقعد ممکن است بهم متصل شده و باعث ایجاد عفونت باکتریایی شوند. هنگامی که غدد با عفونت پر می شوند، ممکن است به سمت داخل ترکیده و محتوای آلوده خود را درون فضاهای اطراف رکتوم و مقعد رها کنند. این عفونت باعث ایجاد آبسه در فضاهای اطراف رکتوم یا مقعد می شود. ممکن است آبسه آنال بزرگ شود و باعث درد، تب و مشکل در دفع مدفوع شود. عوامل خطر آبسه مقعد افراد خاصی به احتمال زیاد به آبسه آنال مبتلا می شوند، از جمله شرایط پزشکی زیر ممکن است باعث بیماری آبسه مقعدی شوند: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید دیابت شکاف مقعد غدد مقعد مسدود شده بیماری التهابی روده مانند یا بیماری التهابی لگن رابطه جنسی مقعدی استفاده از داروهایی مانند پردنیزون ایدز یا عفونت HIV مصرف کنندگان داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی بدن مانند استروییدها مبتلایان به سرطان و افراد تحت شیمی درمانی بارداری قرار گرفتن اجسام خارجی در مقعد افرادی که به دیابت، بیماری کرون، ایدز یا STD نوزادان یا کودکانی که سابقه شقاق مقعد دارند ممکن است بعدا در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به آبسه مقعد قرار گیرند. چنین شکاف های مقعد ممکن است در کودکانی که سابقه یبوست دارند ایجاد شود. برای بزرگسالان، استفاده از کاندوم در طول مقاربت جنسی، می تواند به جلوگیری از آبسه مقعد کمک کند. برای نوزادان و کودکان نوپا، تغییرات مکرر پوشک و تمیز کردن مناسب در هنگام تغییر پوشک می تواند به جلوگیری از تشکیل فیستول مقعد و آبسه های دورانی کمک کند. لرز و درد مداوم در ناحیه مقعد احتمالا یکی از شایع ترین و بارزترین علایم آبسه مقعد است. درد معمولا با تورم در ناحیه مقعد همراه است و درد هنگام دفع مدفوع بیشتر می شود. ممکن است در برخی موارد توده قرمز، متورم و براق در لبه مقعد لمس شود. تب و لرز می تواند ناشی از عفونت باشد. همچنین احتمال دارد شما دچار خون ریزی رکتوم یا علایم ادراری مانند مشکل در ادرارکردن شوید. آبسه آنال همچنین ممکن است عمیق تر در روده رخ دهد، بیشتر در افرادی که بیماری التهابی روده دارند، این نوع آبسه دیده می شود. آبسه عمیق می تواند باعث درد یا ناراحتی در ناحیه شکم شود. در خردسالان، علایمی بجزء ناراحتی یا درد وجود ندارد، که معمولا باعث تحریک کودک می شود. علایم آبسه های جانبی و دورانی شامل درد در ناحیه مقعد یا باسن ترشح و تخلیه چرک در نزدیکی مقعد تب توده ای در ناحیه مقعد حرکات دردناک روده درد پایین شکم خستگی عرق شبانه اگر گمان می کنید به آبسه عمیق یا دورانی مبتلا هستید، باید به پزشکتان مراجعه کنید. تشخیص همیشه آسان نیست و ممکن است نیاز به انجام آزمایشات جانبی داشته باشید. در صورت بروز هر یک از علایم زیر سریعا به اورژانس مراجعه کنید: تب شدید یا لرزهای شدید (گاهی تنها علامت می باشد. درد قابل توجه رکتال یا مقعد عدم توانایی در دفع مدفوع یا درد در موقع مدفوع کردن استفراغ مداوم احساس درد، و تشدید آن هنگام نشستن ثابت تحریک پوست اطراف مقعد، از جمله تورم، قرمزی و حساسیت به لمس تخلیه عفونت معمولا ، یک ارزیابی بالینی و بررسی تاریخچه پزشکی شما از جمله معاینه دیجیتال رکتال برای تشخیص آبسه آنال کافی است. اما ممکن است به آزمایش های جانبی برای تشخیص و یا ردکردن سایر، و نیاز داشته باشید. عوارض آبسه آنال در حدود % از بیماران مبتلا به آبسه آنال عارضه ای بنام ایجاد می شود. فیستول یک تونل کوچک است که باعث ایجاد ارتباط غیرطبیعی بین محل آبسه و پوست می شود. در بعضی موارد، یک فیستول مقعد باعث ترشح مداوم می شود. در موارد دیگر، جایی که دهانه فیستول بسته می شود، ممکن است باعث آبسه های مکرر مقعد شود. تقریبا درمان همه فیستول های مقعد، جراحی می باشد. راه های زیادی برای پیشگیری از آبسه آنال شناخته نشده اند. اما برخی راهکارها وجود دارد که می توانید برای جلوگیری از بروز آن رعایت کنید، از جمله: محافظت در برابر بیماری های مقاربتی و درمان سریع برای هرگونه عفونت مهم است. استفاده از کاندوم، به خصوص در رابطه جنسی مقعد، برای جلوگیری از ابتلا به بیماری های نخاعی که ممکن است باعث ایجاد آبسه مقعد شود، مهم است. بهداشت خوب و پاکیزگی در ناحیه مقعد یک راه پیشگیری مهم برای کودکان و بزرگسالان است. آبسه مقعد می تواند عوارضی ایجاد کند، اما قابل درمان هستند. عوامل خطر را بشناسید و هرگونه شرایط پزشکی که می تواند خطر ابتلا را افزایش دهد، را درمان کنید. در صورت مشاهده مشکلات مقعد، برای معالجه با پزشکتان تماس بگیرید و از بدتر شدن آن جلوگیری کنید. تخلیه عفونت آبسه آنال آبسه مقعد به ندرت بدون درمان از بین می رود. شایع ترین و ساده ترین درمان این است که پزشکتان عفونت را از ناحیه آلوده خارج کند. این کار معمولا در مطب انجام می شود. پزشکتان برای جلوگیری از درد در ناحیه از داروهای بی حسی استفاده خواهد کرد. درمان جراحی اگر آبسه های مقعد درمان نشود، آن ها به فیستول های دردناک مقعد تبدیل می شوند که ممکن است نیاز به درمان جراحی بیشتری داشته باشد. طبق آمار انجمن جراحان روده بزرگ آمریکا ( ASCRS ) ، در حدود درصد افرادی که به آبسه مقعد مبتلا هستند، درنهایت فیستول مقعد ایجاد می شود. فیستول یک دهانه باز غیر طبیعی در پوست نزدیکی مقعد است. فیستول معمولا برای رفع مشکل به عمل جراحی نیاز دارد. فوریت عمل جراحی تخلیه سریع و جراحی قبل از فوران آبسه خیلی مهم است. آبسه های مقعدی سطحی را می توان با استفاده از بی حسی موضعی در مطب پزشک تخلیه کرد. آبسه های مقعد بزرگ یا عمیق ممکن است نیاز به بستری شدن در بیمارستان و بیهوشی داشته باشد. در بعضی موارد ممکن است پزشکتان از سوند یا کاتتر استفاده کند تا مطمن شود که آبسه به طور کامل تخلیه می شود. آبسه هایی که تخلیه شده اند معمولا باز هستند و نیازی به بخیه ندارند. اگر مبتلا به دیابت هستید یا سیستم ایمنی بدن ضعیفی دارید، پزشکتان ممکن است بعد از جراحی چند روز شما را در بیمارستان بستری کرده و برای شما آنتی بیوتیک تجویز کند تا احتمال هرگونه عفونت از بین برود. چگونگی عمل جراحی بسته به شدت آبسه و سایر مشکلات پزشکی، جراحی ممکن است به صورت سرپایی یا بستری در بیمارستان انجام شود. جراحی جزیی ممکن است در مطب پزشک یا بخش اورژانس با استفاده از بی حسی موضعی (در منطقه آلوده) و احتمالا تزریق وریدی آرام بخش انجام شود. از طرف دیگر، جراحی ممکن است در اتاق عمل توسط جراح با استفاده از بی حسی نخاعی (بی حسی از کمر به پایین) یا بیهوشی عمومی انجام شود. فیستول و آبسه آنال بعضی اوقات، جراحی فیستول همزمان با جراحی آبسه قابل انجام است. با این حال، فیستول ها اغلب چهار تا شش هفته پس از تخلیه آبسه ایجاد می شوند. بعضی اوقات ممکن است یک فیستول تا ماه ها یا حتی سال ها ایجاد نشود. بنابراین عمل جراحی فیستول معمولا روشی جداگانه است که می تواند به صورت سرپایی یا مدت کوتاهی بعد از جراحی آبسه در بیمارستان انجام شود. بعد از عمل آبسه یا فیستول، ناراحتی معمولا خفیف است و با داروهای ضد درد قابل کنترل است. بهتر است بعد از جراحی، چند روز استراحت کنید. پس از عمل، حمام آب گرم بگیرید. منطقه آسیب دیده را در حمام آب گرم سه یا چهار بار در روز خیس کنید. نشستن در آب گرم به کاهش تورم کمک می کند و باعث امکان تخلیه بیشتر آبسه می شود. برای کاهش ناراحتی و درد ناشی از دفع مدفوع می توانید از نرم کننده های مدفوع استفاده کنید. عوارض بعد از جراحی آبسه مقعد عوارض بعد از جراحی آبسه یا فیستول می تواند شامل موارد زیر باشد: عفونت شکاف مقعد بازگشت دوباره آبسه زخم بعد از اینکه آبسه مقعد یا فیستول به درستی درمان شود، بعید به نظر می رسد که مشکل بازگردد. اما برای پیشگیری از بازگشت بیماری، بهتر است از توصیه پزشک یا جراح خود پیروی کنید. ممکن است لازم باشد بعد از جراحی آزمایش خون و آزمایش های دیگر را تکرار کنید تا پیشرفت بیماری پس از درمان، ارزیابی شود. |
انواع پانکراتیت هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید درجه حرارت بالا درجه سانتیگراد و تب و چشم (زردی) حساسیت و یا تورم شکم ضربان قلب سریع (تاکی کاردی) اگر به طور ناگهانی درد شدید شکمی احساس کردید که نمی توانید بنشینید، سریعا به پزشکتان مراجعه کنید. پانکراتیت حاد اغلب با مواردی مانند سنگ های صفراوی و نوشیدن زیاد الکل مرتبط است، اما بعضی اوقات علت آن مشخص نیست. با کاهش میزان مصرف مشروبات الکلی و تغییر رژیم غذایی می توانید احتمال ابتلا به پانکراس حاد را کاهش دهید. . درمان پانکراتیت حاد با هدف کمک به کنترل شرایط و مدیریت علایم انجام می شود. برای درمان پانکرانیت حاد معمولا باید در بیمارستان بستری شوید. ممکن است مایعات از طریق داخل وریدی برای تسکین درد، تزریق مواد غذایی مایع از طریق لوله ای در شکم و اکسیژن از طریق لوله های داخل بینی به شما داده شود. اکثر مبتلایان به پانکراتیت حاد در طی یک هفته بهتر می شوند و بعد از چند روز از بیمارستان مرخص می شوند. در موارد شدید، بخاطر عوارض پانکراتیت حاد، روند بهبودی طولانی می شود. در مبتلایان به پانکراتیت حاد می تواند عوارضی ایجاد شود که نیاز به بستری در بخش مراقبت های ویژه ( ICU ) داشته باشد. بهبودی ممکن است در پانکراتیت شدید طول بکشد، و خطر آن می تواند کشنده باشد. پس از ترک بیمارستان، می توانید برای ادامه بهبودی از پانکراس، دستورالعمل های را رعایت کنید که عبارتند از: نوشیدن الکل را متوقف کنید و اگر سیگار می کشید، ترک کنید. رژیم کم چربی انتخاب کنید. رژیمی را انتخاب کنید که چربی را محدود کرده و میوه و سبزیجات تازه، غلات سبوس دار و پروتیین بدون چربی بیشتری داشته باشد. مایعات بیشتری بنوشید. پانکراتیت می تواند باعث کمبود آب بدن شود، بنابراین مایعات بیشتری را در طول روز بنوشید. روش های درمانی جایگزین روش های پزشکی نمی توانند پانکراس را درمان کنند، اما برخی از روش های درمانی جایگزین می تواند به شما در مقابله با درد ناشی از پانکراتیت کمک کند. مبتلایان به پانکراتیت مزمن ممکن است درد مداوم را تجربه کنند که به راحتی با داروها کنترل نمی شود. استفاده از روش های دارویی مکمل و جایگزین به همراه داروهای تجویز شده توسط پزشکتان به شما کمک می کند احساس کنترل بیشتری در درد داشته باشید. نمونه هایی از روش های درمانی جایگزین که ممکن است در مقابله با درد به شما کمک کند عبارتند از: مراقبه تمرینات آرامش یوگا طب سوزنی پیش آگهی پانکراتیت اکثر مبتلایان به پانکراتیت حاد در حدود یک هفته احساس بهتری می کنند و مشکل دیگری برای ان ها به وجود نمی آید. اما برخی از مبتلایان به پانکراتیت حاد شدید نبدیل می شود و در آن ها عوارض جدی بروز می کنند. علایمی را که تجربه کرده اید بنویسید، از جمله مواردی که ممکن است به دلیل دلیل قرار ملاقات شما به نظر نرسد. اطلاعات شخصی اصلی، از جمله فشارهای اساسی یا تغییرات اخیر زندگی را بنویسید. لیستی از تمام داروها، و همچنین هر نوع ویتامین یا مکمل، که مصرف می کنید، تهیه کنید. در مورد پانکراتیت، برخی از سوالات اساسی که باید از پزشکتان بپرسید، عبارتند از: چه عاملی باعث ایجاد علایم یا وضعیت من می شود؟ دلایل ممکن دیگر برای علایم یا وضعیت من چیست؟ به چه نوع تست هایی نیاز دارم؟ آیا وضعیت من احتمالا موقتی یا مزمن هستند؟ بهترین دوره درمان چیست؟ بیماری دیگری دارم. چگونه می توانم با این بیماری، پانکراس را به بهترین وجه مدیریت کنم؟ آیا محدودیتی وجود دارد که باید رعایت کنم؟ آیا جایگزینی عمومی برای دارویی که تجویز می کنید وجود دارد؟ پزشک، ممکن است بپرسد: از چه زمانی شروع به تجربه علایم کردید؟ آیا علایم شما مداوم بوده یا گاه به گاه بروز می کنند؟ علایم شما چقدر شدید است؟ فکر می کنید چه چیزی علایم شما را بدتر و یا بهتر می کند؟ آیا در گذشته به پانکراس مبتلا شده اید؟ الکل می نوشید؟ اگر چنین است، چقدر و چند بار می نوشید؟ آیا قبل از شروع علایم، داروهای جدیدی شروع کرده اید؟ آیا سابقه خانوادگی در مورد بیماری لوزالمعده وجود دارد؟ منابع: |
طحال اندامی به اندازه مشت در سمت چپ بالای شکم، در کنار معده و پشت دنده های چپ قرار دارد. عمل جراحی طحال در برخی سرطان ها و پارگی آن است. طحال، بخش مهمی از سیستم ایمنی بدن است، اما بدون آن هم می توانید زندگی کنید. چون کبد می تواند بسیاری از نقش های طحال را ایفا کند. طحال عملکردهای مهمی را در بدن دارد، که عبارتند از: طحال حاوی گلبول های سفید خون است که با عفونت مبارزه می کنند. سطح گلبول های خون را کنترل می کند. خون را فیلتر می کند و گلبول های قرمز قدیمی یا آسیب دیده را از بین می برد. اگر طحال به درستی کار نکند، ممکن است سلول های سالم خون را از بین ببرد. در این صورت منجر به علایم زیر می شود: کم خونی، کاهش تعداد گلبول های قرمز کاهش گلبول های سفید و افزایش خطر ابتلا به عفونت خون ریزی یا کبودی ناشی از کاهش تعداد پلاکت ها درد طحال، معمولا به عنوان درد پشت دنده های چپ شما احساس می شود. درد طحال می تواند نشانه آسیب دیده، پارگی یا بزرگ شدن آن باشد. پارگی طحال می تواند بلافاصله بعد از آسیب دیدن آن اتفاق بیفتد یا ممکن است هفته ها بعد از آسیب رخ دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علایم پارگی طحال، عبارتند از: درد در پشت دنده های چپ و حساسیت هنگام لمس سرگیجه و ضربان قلب تند و سریع (نشانه فشار خون پایین ناشی از خون ریزی) احساس درد در نوک شانه چپ هنگام دراز کشیدن پارگی طحال یک وضعیت اورژانس پزشکی است، زیرا می تواند باعث خون ریزی جدی شده و خطرناک باشد. طحال پس از عفونت و التهاب می تواند بزرگ شود و حتی در نتیجه یک وضعیت بهداشتی مانند سیروز کبدی، لوسمی (سرطان خون) یا روماتیسم بزرگ شود. طحال بزرگ شده همیشه علایم ایجاد نمی کند. اما در صورت مشاهده علایم زیر به پزشک مراجعه کنید: احساس سیر شدن سریع بعد از غذا خوردن (طحال بزرگ شده می تواند روی معده فشار بیاورد. احساس ناراحتی یا درد پشت دنده های چپ کم خونی و خستگی عفونت های مکرر خون ریزی پزشکتان اغلب می توانند با لمس شکم، طحال بزرگ شده را تشخیص دهند. آزمایش خون، سی تی اسکن یا اسکن MRI اگر طحال شما فقط بزرگ شده باشد معمولا جراحی و برداشته نمی شود. درعوض شرایط آن کنترل می شود. در صورت عفونت باید آنتی بیوتیک مصرف کنید. جراحی فقط در صورتی ضروری است که طحال بزرگ شده عوارض جدی ایجاد کند. اگر یکی از موارد زیر را داشته باشید، پزشک ممکن است جراحی طحال را توصیه کند. اگر پارگی طحال به دلیل آسیب شدید شکمی باشد، ممکن است به علت خون ریزی داخلی خطرناک باشد. اختلالات خونی که ممکن است با جراحی طحال درمان شود شامل پورپورا ترومبوسیتوپنیک ایدیوپاتیک، پلی سیتمی ورا و تالاسمی است. اما معمولا تنها پس از درمان های دیگر برای کاهش علایم انجام می گیرد. سرطان هایی که با جراحی طحال قابل درمان هستند شامل لوسمی لنفوسیتی مزمن، لنفوم هوچکین، لنفوم غیر هوچکین و لوسمی سلول مویی می باشند. کیست های غیر سرطانی یا تومورهای داخل طحال ممکن است در صورت بزرگ شدن به جراحی طحال نیاز داشته باشند. قبل از عمل شاید به واکسیناسیون خاصی احتیاج داشته باشید. چون برداشتن طحال سیستم ایمنی بدن را ضعیف کرده و احتمال ابتلا به عفونت را بیشتر می کند. عمل جراحی طحال (اسپلنکتومی) یک عمل جراحی برای از بین بردن طحال است. بعضی اوقات فقط بخشی از طحال جراحی و قابل برداشت است که به آن اسپلنکتومی جزیی گفته می شود. اسپلنکتومی معمولا با استفاده از دوربین فیلمبرداری ریز و ابزار جراحی مخصوص (اسپلنکتومی لاپاروسکوپی) انجام می شود. با این نوع جراحی ممکن است بیمار همان روز از بیمارستان مرخص شده و طی دو هفته کاملا بهبود پیدا کند. بیشتر جراحی برای برداشتن طحال با استفاده از لاپاروسکوپی انجام می شود. برداشتن طحال از طریق لاپاروسکوپی به جراح اجازه می دهد بدون نیاز به بریدگی های بزرگ از طریق داخل شکم به طحال دسترسی پیدا کند. در لاپاروسکوپی زخم کمتری ایجاد می شود و محل زخم سریع تر بهبود پیدا می کند. غالبا در مواقع اضطراری روش اسپلنکتومی باز برتری دارد. شما به یک بیهوشی عمومی نیاز دارید و ممکن است لازم باشد برای بهبودی چند روز در بیمارستان بمانید. در صورت برداشتن طحال، اندام های دیگر مانند کبد می توانند بسیاری از وظایف طحال را به عهده بگیرند. یعنی بدن شما هنوز هم می تواند با بیشتر عفونت ها مقابله کنید. اما این احتمال وجود دارد که یک عفونت کوچک به سرعت منتشر شود و خطر جدی ایجاد کند. این خطر تا آخر عمر وجود دارد. کودکان نسبت به بزرگسالان در معرض خطر ابتلای بیشتری نسبت به عفونت قرار دارند. همچنین اگر وضعیت سلامتی دیگری مانند کم خونی سلول داسی یا بیماری سلیاک یا یک سیستم ایمنی ضعیفی داشته باشید خطر عفونت افزایش می یابد. با رعایت موارد احتیاطی ساده برای جلوگیری از عفونت، می توان خطر را به حداقل رساند. در صورت جراحی طحال شما باید علیه برخی بیماری ها واکسینه شوید. برخی بیماری های که احتیاج به واکسینه شدن دارند عبارتند از: عفونت های پنوموکی، مانند ذات الریه، با تقویت کننده های معمولی حداقل هر سال یکبار واکسیناسیون آنفولانزا در هر سال پاییز آنفلوانزا نوع b مننژیت C توصیه می شود برای جلوگیری از عفونت های باکتریایی، تا پایان عمر آنتی بیوتیک با دوز کم مصرف کنید. مصرف آنتی بیوتیک ها در شرایط زیر از اهمیت ویژه ای برخوردار هستند: برای کودکان زیر سال برای سال اول پس از برداشتن طحال سیستم دفاعی ضعیف بدن در صورتی که جراحی طحال انجام داده اید، به محض اینکه علایم عفونت را مشاهده کردید، در اسرع وقت به پزشکتان مراجعه کنید. علایم عفونت عبارتند از: تب گلو درد سرفه سردرد شدید سردرد همراه با خواب آلودگی یا بثورات پوستی درد شکم قرمزی و تورم در اطراف زخم جراحی پزشک می تواند در صورت ابتلا به عفونت، دوره ای از آنتی بیوتیک ها را برای شما تجویز کند. اگر عفونت شما جدی باشد، ممکن است در بیمارستان بستری شوید. نیش حیوانات و انگل های کوچک مانند کنه می تواند باعث عفونت شود. اگر توسط یک حیوان، به ویژه یک سگ آسیب دیده اید سریعا آنتی بیوتیک خود را مصرف کنید و فورا به پزشکتان مراجعه کنید. سعی کنید با پوشیدن لباس هایی که پوست شما را پوشانده است، به خصوص لباس های بلند، از نیش کنه جلوگیری کنید. اما همیشه به یاد داشته باشید که به هر متخصص پزشکی که مراجعه می کنید، از جمله دندان پزشک بگویید که جراحی طحال انجام داده اید. منابع: |
هورمون درمانی دز زنان درمانی برای تسکین علایم یایسگی است. با نزدیک شدن به دوره یایسگی، هورمون هایی که کمتر در بدن ترشح می شوند، بوسیله هورمون درمانی جایگزین می شوند. فواید اصلی این روش این است که می تواند به تسکین بیشتر علایم یایسگی کمک کند. علایم یایسگی، عبارتند از: عرق شبانه نوسانات خلقی خشکی واژن کاهش میل جنسی بسیاری از علایم یایسگی بعد از گذشت چند سال از بین می روند، اما می توانند ناخوشایند و ناراحت کننده باشند و هورمون درمانی می تواند بسیاری از علایم آن را تسکین دهد. هورمون درمانی می تواند به جلوگیری از پوکی استخوان که بعد از یایسگی شایع تر است، کمک کند. اعتقاد بر این است که فواید هورمون درمانی از خطرات آن بیشتر است. اما اگر نگرانی در مورد استفاده از هورمون درمانی دارید با پزشک مشورت کنید. به محض شروع علایم یایسگی می توانید هورمون درمانی را شروع کنید و نیازی به انجام آزمایشات در مرحله اول ندارید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید هورمون درمانی با دوز کم شروع می شود که ممکن است در مراحل بعدی افزایش یابد. پزشک هورمون درمانی را برای ماه توصیه می کند تا ببیند آیا تاثیری برای شما دارد. اگر تاثیر لازم را نداشته باشد، ممکن است دوز یا نوع هورمون درمانی را که مصرف می کنید، تغییر دهد. هورمون درمانی برای بیشتر زنان که علایم مربوط به یایسگی دارند می توانند انجام شود. هورمون درمانی می تواند در موارد زیر مناسب باشد: در افراد با سابقه سرطان پستان، تخمدان یا رحم سابقه درمان نشده بیماران کبدی زنان باردار انواع مختلف هورمون درمانی وجود دارد و پیدا کردن بهترین گزینه برای شما می تواند مشکل باشد. بیشتر زنان می توانند ترکیبی از هورمون های استروژن و پروژستروژن را در هورمون درمانی مصرف کنند، اگرچه زنانی که رحم ندارند هم می توانند از استروژن به تنهایی استفاده کنند. پزشک حتی احتمال دارد قبل از پیدا کردن بهترین نوع هورمون درمانی مناسب شما، مجبور باشد بیش از یک نوع آن را تجویز و امتحان کند. هیچ محدودیتی در مورد مدت زمان استفاده از هورمون درمانی وجود ندارد، اما در مورد اینکه چه مدت درمان را باید ادامه بدهید بهتر است با پزشک مشورت کنید. اکثر خانم ها پس از برطرف شدن علایم یایسگی، مصرف آن را متوقف می کنند. کاهش ابتلا به سرطان با انواع هورمون درمانی ارتباط دارد. پس از قطع مصرف هورمون درمانی، خطر ابتلا به سرطان پستان بیشتر می شود. هورمون درمانی را می توانید به طور ناگهانی یا به تدریجی متوقف کنید. اما بهتر است به صورت تدریجی میزان هورمون درمانی را کاهش دهید و بعد آن را متوقف کنید زیرا احتمال بازگشت علایم کمتر می شود. در صورت ادامه و یا تشدید عوارض هورمون تراپی پس از قطع آن با پزشک مشورت کنید. هورمون درمانی مانند هر دارو، می تواند عوارض جانبی ایجاد کند. اما عوارض معمولا طی ماه بعد از شروع درمان بروز می کنند. عوارض جانبی رایج، عبارتند از: حساسیت پستان احساس بیماری سوء هاضمه درد شکم خون ریزی واژن هورمون درمانی جایگزین هورمون هایی می شود که به دلیل یایسگی دیگر در بدن زن تولید نمی شوند. دو هورمون اصلی مورد استفاده در هورمون درمانی استروژن و پروژستروژن هستند. هورمون درمانی شامل مصرف هر دو هورمون ( یا صرفا مصرف استروژن (هورمون درمانی تنها با استروژن) است. بیشتر زنان هورمون درمانی ترکیبی را مصرف می کنند زیرا مصرف استروژن به تنهایی می تواند خطر ابتلا به سرطان رحم (آندومتر) را افزایش دهد. مصرف پروژستروژن در کنار استروژن خطر سرطان زایی را کاهش می دهد. هورمون درمانی زنان تنها با استروژن معمولا فقط برای زنانی که رحم خود را در طی هیسترکتومی برداشته اند توصیه می شود. این درمان به چندین شکل مختلف تجویز می شود. قرص ها، یکی از رایج ترین انواع این نوع درمان هستند و آن ها معمولا روزی یک بار مصرف می شوند. هر دو نوع هورمون درمانی ترکیبی یا استروژن به صورت قرص در دسترس هستند. برای برخی از زنان قرص می تواند ساده ترین روش برای درمان باشد. با این وجود، باید توجه داشت که برخی از خطرات هورمون درمانی، مانند لخته شدن خون در قرص ها در مقایسه با سایر اشکال هورمون درمانی بیشتر است. پچ های پوستی نیز یک روش معمول در مصرف هورمون درمانی است. شما پچ ها را به پوست خود می چسبانید و هر چند روز یک بار آن ها را عوض می کنید. در صورت عدم امکان مصرف قرص، پچ های پوستی گزینه بهتری نسبت به مصرف قرص ها می باشد. استفاده از پچ های پوستی همچنین می تواند به جلوگیری از برخی عوارض جانبی هورمون درمانی مانند سوء هاضمه کمک کند و برخلاف قرص ها، خطر لخته شدن خون را افزایش نمی دهد. ژل استروژن، نوعی هورمون درمانی است و روزی یک بار روی پوست مالیده می شود. مانند پچ های پوستی، ژل استروژن نیز می تواند یک روش مناسب برای هورمون درمانی باشد و خطر لخته شدن خون را افزایش نمی دهد. اما اگر هنوز شما رحم خود را جراحی نکرده اید، باید نوعی از پروژستروژن را جداگانه مصرف کنید تا خطر ابتلا به سرطان رحم را کاهش دهد. هورمون درمانی همچنین در پوست شما با بی حسی موضعی، به عنوان ایمپلنت های کوچک زیر پوست (معمولا در ناحیه شکم) انجام می گیرد. ایمپلنت، به تدریج استروژن را آزاد می کند اما بعد از چندین ماه احتمال دارد نیاز به تعویض داشته باشد. در استفاده از ایمپلنت هم اگر رحم خود را جراحی نکرده باشید، باید پروژستروژن را جداگانه مصرف کنید. یکی دیگر از گزینه های کاشت، سیستم داخل رحمی ( IUS ) است. IUS IUS ، همچنین به عنوان پیشگیری از بارداری هم عمل می کند. ایمپلنت های هورمون درمانی به طور گسترده ای در دسترس نیست و اغلب استفاده نمی شود. استروژن همچنین به عنوان یک کرم، پیسری یا حلقه در داخل واژن شما قرار می گیرد. استروژن واژن، می تواند به درمان خشکی واژن کمک کند، اما برای علایم دیگری مانند گر گرفتگی تاثیری ندارد. استروژن واژن عوارض هورمون درمانی را ندارد و خطر ابتلا به سرطان پستان را افزایش نمی دهد و حتی می توانید بدون مصرف پروژستروژن، در صورتی که اگر هنوز رحم دارید از آن استفاده کنید. نوع روال هورمون درمانی، هورمون درمانی چرخه ای و هورمون درمانی ترکیبی مداوم هستند. هورمون درمانی سیکلیک، یا هورمون درمانی متوالی، اغلب برای خانم هایی که هورمون درمانی ترکیبی و علایم یایسگی دارند اما هنوز دوره یایسگی آن ها شروع نشده، توصیه می شود. دو نوع هورمون درمانی سیکلیک وجود دارد: در هورمون درمانی چرخه ای ماهانه، شما هر روز استروژن مصرف کرده و برای روز آخر سیکل قاعدگی در کنار آن پروژستروژن استفاده می کنید. هورمون درمانی ماهانه معمولا برای زنانی که دارای دوره های منظم قاعدگی هستند توصیه می شود. در هورمون درمانی سیکلیک ماهه هر روز استروژن مصرف کرده و هر ماه حدود روز در کنار آن پروژستروژن استفاده می کنید. هورمون درمانی سیکلیک ماهه معمولا برای زنانی که دوره های نامنظم قاعدگی دارند، توصیه می شود. شما باید هر ماه یک دوره قاعگی داشته باشید. هورمون درمانی ترکیبی مداوم، معمولا برای زنانی که یایسه هستند توصیه می شود و شامل مصرف استروژن و پروژستروژن هر روز و بدون وقفه است. مانند هر دارویی، هورمون های مورد استفاده در جایگزینی هورمون درمانی می توانند عوارض جانبی ایجاد کنند. هرگونه عارضه جانبی معمولا با گذشت زمان بهبود می یابد، بنابراین بهتر است که در صورت امکان حداقل ماه به درمان ادامه دهید. در صورت بروز عوارض جانبی شدید با پزشک مشورت کنید یا مدت زمان درمان را بیشتر از سه ماه ادامه دهید. عوارض اصلی مصرف استروژن شامل موارد زیر است: نفخ حساسیت پستان تورم در قسمت های دیگر بدن احساس بیماری گرفتگی عضلات پا سردرد سوء هاضمه خون ریزی واژن این عوارض جانبی اغلب بعد از چند هفته از بین می روند. برای کاهش عوارض جانبی، سعی کنید: مصرف دوز استروژن همراه با غذا، چون می تواند به بهبودی احساس بیماری و سوء هاضمه کمک کند. خوردن یک رژیم کم کربوهیدرات کم چرب، که ممکن است باعث کاهش حساسیت پستان شود. انجام ورزش منظم و حرکات کششی، می تواند در رفع گرفتگی پا کمک کند. اگر عوارض جانبی در طولانی مدت ادامه پیدا کند، پزشک احتمال دارد شیوه مصرف یا دوز استروژن را تغییر دهد. عوارض اصلی مصرف پروژستروژن شامل موارد زیر است: حساسیت پستان تورم در قسمت های دیگر بدن سردرد یا میگرن نوسانات خلقی افسردگی آکنه درد شکمی کمردرد خون ریزی واژن مانند عوارض جانبی استروژن، این موارد معمولا پس از گذشت چند هفته از بین می روند. بسیاری از زنان بر این باورند که مصرف هورمون درمانی باعث چاقی آن ها می شود، اما هیچ مدرکی برای اثبات این ادعا وجود ندارد. ورزش منظم و خوردن یک رژیم غذایی سالم به شما کمک می کند وزن خود را در حد مناسب نگه دارید. هورمون درمانی همچنین با افزایش خطر لخته شدن خون و انواع خاصی از سرطان همراه است. زنانی که بیش از یک سال از هورمون درمانی مصرف می کنند در مقایسه با زنانی که هرگز از هورمون درمانی استفاده نمی کنند خطر ابتلا به سرطان پستان بیشتری دارند. اگر کمتر از سال از هورمون درمانی استفاده کنید، خطر ابتلا به سرطان پستان افزایش نمی یابد. به دلیل خطر ابتلا به سرطان سینه، حضور در همه برنامه های غربالگری سرطان پستان در صورت مصرف هورمون درمانی از اهمیت ویژه ای برخوردار است. یک مطالعه جدید نشان داد که برای هر زن که به مدت سال هورمون درمانی مصرف می کنند، مورد سرطان تخمدان وجود دارد. تصور می شود هرگونه افزایش خطر ابتلا به سرطان تخمدان پس از قطع هورمون درمانی، کاهش یابد. تنها هورمون درمانی با استروژن می تواند خطر ابتلا به سرطان رحم را افزایش دهد، برای همین فقط در خانم هایی که رحم ندارند، استفاده می شود. مصرف هورمون درمانی ترکیبی، به ویژه یک دوره هورمون درمانی ترکیبی خطر سرطان رحم را تا حد زیادی کاهش می دهد. اگر رحم خود را جراحی نکرده اید و هورمون درمانی مصرف می کنید، مهم است که هر دو دارو را طبق توصیه پزشک مصرف کنید تا از افزایش خطر ابتلا به سرطان رحم خودداری کنید. شواهد نشان می دهد که مصرف قرص هورمون درمانی می تواند خطر لخته شدن خون را افزایش دهد. اما خطر لخته شدن خون از پچ های پوستی یا ژل ها افزایش نمی یابد. شواهد نشان می دهد که: هورمون درمانی قبل از سالگی، خطر ابتلا به بیماری های قلبی عروقی را به میزان قابل توجهی افزایش نمی دهد. مصرف قرص استروژن تا حدودی خطر سکته مغزی را افزایش می دهد، اما خطر سکته مغزی برای خانم های زیر سال به طور کلی بسیار کم است. اگر شما قادر به استفاده از هورمون درمانی نباشید، می توانید روش های جایگزین هورمون درمانی را برای کنترل علایم یایسگی خود در نظر بگیرید. درمان جایگزین هورمون درمانی عبارتند از: مانند ورزش منظم، خوردن رژیم غذایی سالم، پرهیز از مصرف قهوه و غذاهای پرادویه، ترک الکل و قطع سیگار بعضی از داروهای ضد افسردگی می توانند به درمان گر گرفتگی و تعریق شبانه شما کمک کنند، اگرچه می توانند عوارض جانبی ناخوشایندی مانند تحریک و سرگیجه هم ایجاد کنند. ادعا می شود که چندین راه حل درمانی مانند هورمون های زیست شناختی برای علایم یایسگی وجود دارد، اما این راه حل ها توصیه نمی شود زیرا مشخص نیست که چقدر مطمین و موثر هستند. یک رژیم متعادل می تواند به شما کمک کند تا وزن خود را حفظ کرده و استخوان های شما را سالم نگه دارد. اگر شب احساس گرما و تعریق شب دارید لباس گشاد بپوشید و در اتاق خنک و تهویه مطبوع بخوابید. از کافیین، الکل و غذاهای تند پرهیز کنید زیرا همه آن ها باعث گرگرفتگی می شوند. سعی کنید سطح استرس خود کاهش دهید، حتما استراحت کنید و راه های مدیریت استرس را یاد بگیرید. فعالیت هایی مانند یوگا و تای چی ممکن است به شما کمک کند. اگر سیگار می کشید از مصرف سیگار خودداری کنید. ترک سیگار به کاهش گر گرفتگی و خطر ابتلا به شرایط جدی سلامتی مانند بیماری قلبی، سکته مغزی و سرطان کمک خواهد کرد. روان کننده یا مرطوب کننده واژن را در صورت خشکی واژن امتحان کنید. منبع: |
آنژیوپلاستی عروق کرونر روشی است که برای بازکردن عروق کرونر مسدود یا تنگ شده قلب استفاده می شود. اصطلاح آنژیوپلاستی به معنای استفاده از بادکنک برای بازکردن شریان باریک یا مسدود شده می باشد. با این حال، اکثر روش های آنژیوپلاستی مدرن شامل قرار دادن یک لوله مفتول سیم کوتاه، به نام استنت، در طی عمل جراحی در رگ مسدود شده هستند. استنت به طور دایم در جای خود قرار می گیرد تا خون آزادتر جریان یابد. آنژیوپلاستی عروق کرونر، گاهی به عنوان آنژیوپلاستی عروق کرونر جلدی از طریق پوست هم شناخته می شود ( PTCA ) که به ترکیبی از آنژیوپلاستی عروق کرونر با استنتینگ گفته می شود. قلب مانند همه اندام های بدن، نیاز به جریان مداوم خون دارد که خون توسط شریان های کرونر برای قلب ت مین می شود. در برخی افراد، شریان ها می توانند تنگ و سخت شوند که به آن آترواسکلروز گفته می شود و می تواند باعث بیماری عروق کرونر قلب شود. کاهش جریان خون به قلب، می تواند به درد قفسه سینه موسوم به آنژین منجر گردد، که معمولا بر اثر فعالیت بدنی یا استرس ایجاد می شود. اما آنژین اغلب می تواند با دارو درمان شود، در صورتی که دارو تاثیری نداشته باشد ممکن است آنژیوپلاستی عروق کرونر برای بازگرداندن خون به قلب لازم باشد. آنژیوپلاستی عروق کرونر نیز اغلب به عنوان یک درمان اضطراری پس از استفاده می شود. اکثرا، جریان خون پس از آنژیوپلاستی بهبود می یابد. در اکثر افراد علایم نسبت به قبل از عمل بهتر شده و قادر به انجام کار های بیشتری هستند. در حمله قلبی، آنژیوپلاستی شانس زنده ماندن را بیش از دارو های لخته خون (ترومبولیز) افزایش می دهد. آنژیوپلاستی همچنین می تواند شانس ابتلا به حمله قلبی دیگری را در آینده کاهش دهد. آنژیوپلاستی عروق کرونر یکی از متداول ترین انواع درمانی قلب است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید آنژیوپلاستی، بیشتر در افراد سال و بالاتر انجام می شود، زیرا احتمال ابتلا به بیماری های قلبی بیشتر است. از آنجا که این عمل احتیاج به برش های بزرگ در بدن ندارد، معمولا در بیشتر افراد با خیال راحت انجام می شود. پزشک آنژیوپلاستی را به عنوان یک روش درمانی با حداقل آسیب و تهاجم معرفی می کند. خطر عوارض جدی ناشی از آنژیوپلاستی عروق کرونر به طور کلی کم است، اما این امر به عواملی چون سن، سلامت عمومی و سابقه بیماری قلبی شما بستگی دارد. اگر بسیاری از شریان های کرونر مسدود و تنگ شده، یا ساختار شریان های غیرطبیعی باشد، ممکن است شما تحت عمل جراحی پیوند بای پس عروق کرونر قرار بگیرید که در این عمل جراحی پیوند بای پس عروق کرونر که نوعی جراحی آسیب زننده است که در آن عروق کرونر با رگ های خونی از قسمت دیگر بدن جایگزین می شوند. قبل از انجام آنژیوپلاستی عروق کرونر، پزشک باید مطمین شود که عمل برای شما مناسب می باشد یا نمی باشد؟ در حین ارزیابی قبل از عمل، از شما آزمایش خون گرفته می شود و یک بررسی کلی از وضعیت سلامتی شما انجام خواهد شد. همچنین ممکن است قبل از آنژیوپلاستی روشی به نام آنژیوگرام انجام شود. در آنژیوگرام سرخرگ های شما برای تشخیص محل انسداد بررسی می شوند. بعضی اوقات متخصص قلب و عروق شما ابتدا آنژیوگرام و سپس بعد از آن، آنژیوپلاستی را در ادامه جراحی انجام می دهد. شما باید الی ساعت قبل از انجام آنژیوپلاستی عروق کرونر ناشتا باشید. به جز داروهای رقیق کننده خون (ضد انعقاد خون) مانند وارفارین، معمولا تا روز عمل می توانید اکثر داروها را به صورت طبیعی مصرف کنید. در صورت مصرف هر نوع داروی دیابت شما باید زمان مصرف دارو را در روز عمل تغییر دهید. آنژیوپلاستی عروق کرونر با استفاده از بی حسی موضعی انجام می شود و شما در حین عمل هوشیار هستید. محل انجام آنژیوپلاستی عروق کرونر آنژیوپلاستی عروق کرونر معمولا در اتاقی به نام اتاق کاتتریزاسیون انجام می شود. این اتاق مجهز به تجهیزات اشعه ایکس است که به پزشک اجازه می دهد روی نمایشگر، همه مراحل را ببیند. آمادگی آنژیوپلاستی عروق کرونر از شما خواسته می شود که روی یک میز پرتونگاری روی پشت خود دراز بکشید. یک مانیتور قلب به شما وصل شده و از بی حسی موضعی استفاده می شود. شروع آنژیوپلاستی عروق کرونر ابتدا لوله انعطاف پذیر نازک یا سوند وارد یکی از شریان های کشاله ران، مچ دست یا بازو می شود. سوند با استفاده از یک فیلم اشعه ایکس به شریان کرونر آسیب دیده هدایت می شود. نحوه عمل آنژیوپلاستی عروق کرونر یک سیم نازک و انعطاف پذیر از داخل سوند منتقل می شود. یک بادکنک کوچک از سیم به شریان تنگ شده ارسال می گردد. این بادکنک را تا ثانیه باد می کنند. این کار با از بین بردن چربی دیواره های داخلی شریان، دیواره شریان را بازتر می کند. امکان دارد این کار چندین بار تکرار شود. درد در آنژیوپلاستی عروق کرونر وقتی بادکنک شریان را به طور کامل مسدود می کند، شاید ایجاد شود. با حرکت سوند در شریان، نباید احساس دیگری داشته باشید، اما احتمال دارد گاهی اوقات ضربان قلب یا ضربان قلب اضافی را احساس کنید. این علایم نگران کننده نیست و کاملا طبیعی می باشند. اتمام آنژیوپلاستی عروق کرونر استنت بعد از باد کردن بادکنک در داخل شریان باقی می ماند. پس از اتمام عمل، متخصص قلب بررسی می کند که شریان به اندازه کافی باز شده باشد. بادکنک، سیم، کاتتر و غلاف پس از جراحی برداشته می شود. هرگونه خون ریزی با فشار محکم متوقف می شود. در بعضی موارد، غلاف برای چند ساعت یا یک شب قبل از خارج شدن در محل باقی می ماند. آنژیوپلاستی کرونر معمولا بین دقیقه تا ساعت طول می کشد. اگر تحت معالجه آنژین قرار دارید، به طور معمول یک یا دو روز در بیمارستان بستری خواهید شد. بعد از آن حداقل برای یک هفته باید از بلند کردن اجسام سنگین، فعالیت های شدید و رانندگی خودداری کنید. استنت یک لوله مش سیم کوتاه است که مانند داربست عمل می کند تا شریان شما را باز نگه دارد. نوع اصلی استنت وجود دارد: در استنت های فلزی بدون پوشش ممکن است مجاری عروق دوباره تنگ شوند. چون سیستم ایمنی بدن به استنت بعنوان جسم خارجی حمله می کند. در این صورت باعث تورم و رشد بیش از حد بافت در اطراف استنت می شود. این استنت با دارو هایی پوشیده می شود که خطر انسداد مجدد شریان ها را کاهش می دهد. در استنت های شست و شوی مواد مخدر داروهای اطراف استنت باعث کاهش پاسخ غیر طبیعی بدن و رشد بافت ها می شوند. اما شریان کرونر اطراف استنت دیر بهبود پیدا می کند. به همین علت تا یک سال بعد از انجام عمل باید از دارو رقیق کننده خون استفاده کنید. تا از لخته شدن خون توسط استنت به طور ناگهانی و ایجاد حمله قلبی جلوگیری شود. در زمان استفاده استنت شست و شوی دارویی، دارو به مرور زمان در منطقه آزاد می شود که احتمالا دوباره شریان مسدود می شود. توصیه NICE در آنژیو پلاستی عروق کرونر توصیه NICE (انستیتوی ملی بهداشت و سلامت و مراقبت های ویژه) ، در افرادی که قطر شریان کمتر از میلی متر یا بخش آسیب دیده طولانی تر از میلی متر باشد، باید از استنت های شستشوی مواد استفاده شود، زیرا خطر دوباره تنگی شریان وجود دارد. بعد از استنت گذاری، باید دارو های خاصی مصرف کنید تا خطر لخته شدن خون را کاهش دهد. برای بهبودی بهتر قبل از ترک بیمارستان، به شما توصیه می شود: هر دارویی را طبق دستور پزشک باید مصرف شود. رژیم و شیوه زندگی سالمی رعایت شود. تاریخی برای قرار پیگیری بعد از عمل در نظر گرفته می شود تا پزشک وضعیت را بررسی کند. ممکن است در محل ورود سوند پوست کبودی سطحی ایجادشود. این کبودی جدی نیست، اما شاید برای چند روز دردناک باشد. گاهی اوقات، زخم می تواند عفونی شود. برای همین بهتر است مراقب آن باشید. احتمال دارد قفسه سینه شما بعد از انجام عمل حساسیت پیدا کند، که طی چند روز برطرف می شود یک هفته یا تا زمان بهبود زخم، از بلند کردن و انجام فعالیت های سنگین خود داری شود. پس از انجام آنژیوپلاستی عروق کرونر، نباید تا یک هفته رانندگی کنید. بیشتر افراد پس از انجام آنژیوپلاستی تا یکسال نیاز به مصرف داروهای رقیق کننده خون دارند. رقیق کننده های خون معمولا ترکیبی از آسپرین با دوز کم و یکی از داروهای کلوپیدوگرل، پراگلر و تیکاگرول می باشد. بسیار مهم است که بعد از جراحی شما برنامه پزشکی خود را دنبال کنید. اگر داروها را زودتر از دستور پزشکتان قطع کنید، خطر حمله قلبی تا حد زیادی افزایش می یابد. دوره کلوپیدوگرل، پراگلر یا تیکرل معمولا تا یکسال باید مصرف شوند، اما اکثر افراد باید تا آخر عمر به مصرف آسپرین با دوز کم ادامه دهند. در صورت انسداد مجدد شریان و بازگشت علایم آنژین، ممکن است لازم باشد که آنژیوپلاستی دیگری انجام دهید. از طرف دیگر، شاید است به پیوند بای پس عروق کرونر ( CABG ) نیاز داشته باشید. در صورت انجام عمل قلب، بعد از جراحی بهتر است توان بخشی قلبی را انجام دهید. توانبخشی قلب با هدف بهبودی و بازگشت زودتر شما به کارهای روزمره تجویز می شود. در زمان ترخیص از بیمارستان پزشک موارد زیر را بررسی کرده و اطلاعات لازم را به شما خواهد داد: وضعیت سلامتی نوع داورهای مصرفی دستورالعمل های دارویی عوامل خطر بازگشت بیماری و رعایت آن ها تغییرات شیوه زندگی برای مقابله با عوامل خطر پس از اتمام برنامه توانبخشی، مهم است که ورزش را به طور منظم ادامه دهید و یک سبک زندگی سالم را دنبال کنید. بعد از آنژیوپلاستی عروق کرونر باید برای جلوگیری از بروز مشکلات دستورالعمل هایی را رعایت کنید. برخی راهکارها عبارتند از: فعالیت و ورزش منظم کاهش وزن و رعایت وزن سالم رعایت رژیم غذایی سالم با مقادیر کم چربی و نمک استعمال دخانیات و اضافه وزن دو عامل اصلی بیماری های قلبی است. مراجعه به پزشک بعد از آنژیوپلاستی در صورت مشاهده هر یک از علایم زیر به پزشک مراجعه کنید: توده ای سخت (بزرگتر از اندازه نخود) در زیر پوست اطراف زخم افزایش درد، تورم و قرمزی در اطراف زخم درجه حرارت بالا (تب) در صورت تجربه هر یک از علایم زیر سریعا به مرکز فورریت های پزشکی مراجعه کنید. هرگونه خون ریزی از زخم که پس از دقیقه فشار، متوقف نمی شود. درد شدید قفسه سینه که آرام نمی شود. اگر داروی آنژین دارید، سعی کنید دارو را مصرف کنید، اما اگر درد متوقف نشد، سریعا به پزشکتان مراجعه کنید. تغییر رنگ، سردی یا بی حسی در پا یا بازوی که در آن برش ایجاد شده است. عوارض آنژیوپتلاستی عروق کرونر مانند همه جراحی ها، آنژیوپلاستی عروق کرونر عوارضی را به همراه دارد. با این حال، خطر بروز عوارض کم هستند. عوارض می تواند در طی یا بعد از آنژیوپلاستی ایجاد شود. عوارض جدی تر کمتر دیده می شود اما می تواند شامل موارد زیر باشد: آسیب به شریان در قلب حمله قلبی، سکته مغزی یا مرگ خون ریزی بیش از حد و نیاز به انتقال خون صدمه به شریان که در آن غلاف قرار داده شده واکنش آلرژیک به ماده حاجب استفاده شده در طول عمل خون ریزی یا کبودی در زیر پوست جایی که کاتتر وارد شده عوامل مختلفی خطر ابتلا به عوارض آنژیوپلاستی را افزایش می دهند. این عوامل عبارتند از: هر چه سن شما بیشتر باشد، خطر بروز عوارض بیشتر است. درمان اورژانسی همیشه خطرناک است. بخاطر زمان کم برای جراحی و حال بد بیمار اینجا آنژیوپلاستی عروق کرر با یسک بالایی همراه هست. ماده حاجب در هنگام استفاده از آنژیوپلاستی گاهی اوقات می تواند آسیب بیشتری به کلیه ها وارد کند. منبع: |
بیماری ممکن است در بافت ها، اندام ها یا حفره های بدن از جمله سر، کانال نخاعی، قفسه سینه و شکم ایجاد شود. نمونه هایی از دیگر مکان های خظرناک خون ریزی شامل چشم و بافت های درونی است که، ماهیچه ها و مفاصل را پوشش می دهند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سردرد شدید و ناگهانی مشکل در بلعیدن یا جویدن تغییر در بینایی یا شنوایی ضعف، معمولا در یک طرف بدن بی حسی، معمولا در یک طرف بدن سوزن زدن به خصوص در دست و پا از دست دادن تعادل، هماهنگی و تمرکز چشم اختلال در صحبت کردن یا درک گفتار مشکل در نوشتن تغییر در هوشیاری کلی، از جمله افزایش خواب آلودگی، بی حالی و گیجی از دست دادن هوشیار شوک صدمه به رگ خونی خون ریزی در دوران بارداری هرگز طبیعی نیست. خون ریزی در سه ماهه اول بارداری نشانه سقط جنین است، و شایع نیست. علاوه بر این، خون ریزی واژن در چند هفته اول بارداری ممکن است علامت و نشانه احتمالی بارداری خارج رحمی باشد در یک حاملگی خارج رحمی، جفت و جنین در لوله فالوپ یا مکان دیگری خارج از حفره رحم کاشته می شوند. با رشد جفت، از طریق لوله یا سایر اندام های درگیر پاره می شود و ممکن است باعث خون ریزی جدی شود مگر اینکه بارداری خارج رحمی تشخیص و درمان شود. خون ریزی بعد از هفته حاملگی می تواند ناشی از کندگی جفت یا قطع جفت باشد و باید به پزشک مراجعه کرد. اگر آسیب در ناحیه کمر یا پهلو، جایی که کلیه در آن قرار دارد، رخ دهد، می تواند خون ریزی رتروپریتونال ایجاد شود. تصویر برداری سونو گرافی CT scan CT آ آنژیوگرافی سایر شرایط تشخیصی برنامه درمانی اولیه ارزیابی علایم حیاتی شامل ضربان و تنفس و فشار خون، و را در نظر می گیرد. عمل جراحی اورژانسی منابع: |
انزال رتروگرید زمانی اتفاق می افتد که مایع منی در هنگام ارگاسم به جای بیرون آمدن از آلت تناسلی، وارد مثانه شود. اسامی دیگر: انزال خشک انزال رتروگرید برگشت منی به مثانه انزال رتروگرید بر توانایی شما در نعوظ یا ارگاسم ت ثیری نمی گذارد. انزال رتروگرید خطرناک و دردناک نیست، اما انزال رتروگرید مسیول . - درصد موارد ناباروری است. درمان انزال رتروگرید معمولا فقط برای معالجه باروری انجام می شود. با این حال، مردان مبتلا به این بیماری مقادیر کمی از مایع منی را ترشح می کنند و حتی ممکن است از شرایط خودشان اطلاعی نداشته باشند. علایم انزال رتروگرید شامل موارد زیر است: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ارگاسم خشک یکی از علایم شایع انزال رتروگرید است. ادرار ابری بعد از ارگاسم، چون ادرار ممکن است حاوی مایع منی باشد. ارگاسم ممکن است بدون ترشح مایع منی و یا منی بسیار کم از آلت تناسلی باشد. اگر ارگاسم خشکی دارید، برای اینکه مطمین شوید وضعیت شما به دلیل مشکل زمینه ای ایجاد شده است یا نه، حتما به پزشک مراجعه کنید. اگر یک سال یا بیشتر از زمان مقاربت منظم و محافظت نشده شما و همسرتان می گذرد و نتواسته اید بچه دار شوید، به پزشک مراجعه کنید. در طی ارگاسم مردانه، لوله ای به نام مجرای دفران، اسپرم را به پروستات منتقل می کند. در پروستات اسپرم با مایعات دیگر برای تولید مایع منی (انزال) مخلوط می شود. عضله گردن مثانه سفت می شود که مایع منی به جای مثانه به پروستات رفته و به داخل آلت تناسلی هدایت شود. در انزال رتروگراد، عضله گردن مثانه به درستی سفت نمی شود. در نتیجه اسپرم می تواند به جای بیرون آمدن از بدن از طریق آلت تناسلی، وارد مثانه شود. عوامل سستی عضله گردن مثانه صدمات و بیماری هایی که به سیستم عصبی آسیب می رساند مانند مولتیپل اسکلروز و آسیب های نخاعی می تواند به اعصاب و ماهیچه های مثانه آسیب برساند. جراحی روی ستون فقرات تحتانی ممکن است ت ثیر مشابهی داشته باشد. جراحی روی پروستات، بیضه ها، روده بزرگ، روده بزرگ، مثانه یا ستون فقرات تحتانی ممکن است باعث انزال رتروگرید شود. برداشتن بخشی از پروستات از طریق عمل جراحی یکی از شایع ترین دلایل انزال رتررتروگرید. حدود تا درصد افرادی که تحت این عمل جراحی قرار دارند، امکان دارد که انزال را به صورت رتررتروگرید به کنند، زیرا جراحی ممکن است به عضلات و اعصاب مثانه آسیب برساند. مردانی که پروستاتکتومی رادیکال داشته اند (از بین بردن پروستات) به هیچ وجه نمی توانند انزال برون ریز داشته باشند. این از انزال رتررتروگرید بقیه موارد فرق می کند چون اسپرم دیگر نمی تواند به آلت تناسلی منتقل شود. انزال رتروگرید ایجاد درد یا عوارض جدی در سلامتی نمی شود. مانع از نعوظ و ارگاسم شما هم نخواهد شد. اگر عدم انزال باعث اظطراب شده و مطمینا می تواند لذت جنسی شما را مختل کند. عمده ترین عارضه این بیماری، ناباروری است. داروهایی مصرف می کنید که باعث عوارض جانبی مثل انزال رتروگرید و یا مشکلات زمینه ای دارید که شما را در معرض انزال رتروگرید می دهد، از پزشک برای کاهش خطر بروز بیماری مشورت کنید. اگر نیاز به جراحی های دارید که روی عضلات گردن مثانه تاثیر می گذارد مانند جراحی پروستات یا مثانه، درباره خطر انزال رتروگرید کنید. اگر قصد دارید در آینده فرزنددار شوید، قبل از جراحی با پزشک در مورد گزینه های حفظ مایع منی مشورت کنید. انزال رتروگرید ا قابل پیشگیری نیست. مردانی که به درمان بزرگ شده نیاز دارند، باید جراحی هایی (مانند ترمو تراپی مایکروویو ترانسورترال ( TUMT ) یا فرسایش سوزن پروستات) را انجام دهند که آسیب کمتری داشته باشند. این جراحی ها احتمالا باعث آسیب عصبی و عضلات می شوند. کنترل شرایط پزشکی که می تواند باعث آسیب عصبی شود نیز ممکن است مانع از انزال به صورت رتروگرید مردان مبتلا به دیابت باید داروهای خود را طبق تجویز پزشک مصرف کنید و تغییراتی در شیوه زندگی مناسب انجام دهید. ک احتمالا می خواهد معاینه جسمی را انجام دهد تا ناهنجاری های آشکار را بررسی کند. برای ارزیابی بیشتر وضعیت شما، پزشک علایم زیر را بررسی می کند: ناباروری ادرار ابری بعد از ارگاسم عدم انزال در هنگام ارگاسم در مورد علایم خود و مدت زمانی که آن ها را تجربه کرده اید، به پزشک اطلاع دهید. وی ممکن است درباره هرگونه شرایط سلامتی، جراحی ها یا سرطان هایی که شما داشته اید و داروهایی که مصرف می کنید، سوال بپرسد. پزشک یک معاینه فیزیکی انجام می دهد، که احتمالا شامل معاینه آلت تناسلی، بیضه و روده شما خواهد بود. حتی ممکن است بعد از ارگاسم، ادرار شما را برای وجود مایع منی بررسی کند. این آزمایش معمولا در مطب پزشک انجام می شود. پزشک از شما می خواهد مثانه خود را خالی کرده و خودارضایی کنید تا اوج بگیرید و سپس یک نمونه ادرار برای تجزیه و تحلیل آزمایشگاهی تهیه کنید. اگر حجم زیادی از اسپرم در ادرار شما دیده شود، نشان می دهد شما مبتلا به انزال رتروگرادی هستید. اگر ارگاسم خشک دارید، اما مایع منی در مثانه تان دیده نشود، ممکن است شما در تولید مایع منی مشکل داشته باشید. مشکل در تولید مایع منی می تواند ناشی از آسیب پروستات یا غدد تولید کننده مایع منی در نتیجه جراحی یا پرتودرمانی باشد. اگر پزشک تشخیص دهد که علت ارگاسم خشک شما چیزی غیر از انزال رتروگرید شاید برای تشخیص بیشتر، آزمایش های جانبی را توصیه کند. انزال رتروگرید ور معمول نیازی به درمان ندارد مگر اینکه باعث اختلال در باروری شما شود. در چنین مواردی، درمان بستگی به علت اصلی دارد. داروها ممکن است برای درمان انزال رتروگرید از آسیب عصبی تجویز شوند. آسیب های عصبی می تواند در اثر دیابت، جراحی های خاص و سایر شرایط ایجاد شود. اگر انزال رتروگرید از جراحی و تغییرات آناتومی جسمی باشد، مصرف دارو به درمان کمکی نمی کند. داروهایی که برای درمان انزال رتروگرید می کنید باعث بسته شدن عضله گردن مثانه در هنگام انزال می شوند. در حالی که آن ها اغلب یک درمان موثر برای انزال رتروگرید د، اما می توانند با داروهای دیگر تداخل داشته باشند و باعث عوارض جانبی شوند. برخی از داروهای مورد استفاده برای درمان انزال رتروگرید وانند فشار خون و ضربان قلب شما را افزایش دهند، در صورتی که فشار خون بالا یا بیماری قلبی دارید، می تواند خطرناک باشد. اگر دچار انزال رتروگرادی شده باشید، احتمالا برای بارور کردن همسرتان نیاز به درمان دارید. برای توانایی باروری، باید مایع منی را به اندازه کافی انزال کنید تا اسپرم را به درون واژن و رحم همسرتان انتقال دهید. از آنجا که انزال رتروگرید واند بر تجربه جنسی در شما ت ثیر بگذارد، شاید تصمیم دارید حتی اگر علت اصلی و جدی نداشته باشد، آن را درمان کنید. مردانی که می خواهند فرزندآوری داشته هنوز گزینه های درمانی زیادی دارند. درمان معمولا با از بین بردن اسپرم پس از انزال شروع می شود و ممکن است شامل جداسازی اسپرم از مثانه باشد. روش های جراحی برای جداسازی اسپرم شامل موارد زیر است: این روش تحت بی حسی موضعی انجام می شود و از سوزنی برای خارج کردن اسپرم از بیضه استفاده می شود. این روش که از بی حسی موضعی استفاده می کند، به سوزن متکی است تا اسپرم را از اپیدیدیمس (مجرای اتصال به بیضه ها) خارج کند. مانند TESA ، TESE تغییرات در ارگاسم با رضایت جسمی و جنسی کمتری همراه است، که ممکن است منجر به استرس برای شما و همسرتان شود. گاهی اوقات، تکنیک های تولید مثل پیشرفته تر مورد نیاز است. بسیاری از مردانی که دچار انزال رتروگرید د به محض درمان خود می توانند قدرت باروری خود را به دست آورند. اما این امر می تواند پرهزینه و استرس زا باشد. مشورت با یک مشاور می تواند در مدیریت ودرمان استرس به شما کمک کند. بیمه ممکن است هزینه های لازم برای بازیابی اسپرم و لقاح مصنوعی را تحت پوشش قرار ندهد. ممکن است شما برای درمان بیماری نیاز به مراجعه به یک متخصص اورولوژی داشته باشید. قبل از مراجعه به پزشک علایمی را که تجربه می کنید و اطلاعات شخصی کلیدی، از جمله جراحی های قبلی هرگونه فشارهای اساسی یا تغییرات اخیر زندگی را بنویسید. لیستی از تمام داروها، ویتامین ها و مکمل هایی مصرفی و دوز آن ها را تهیه کنید. هنگام مراجعه به پزشک برای انزال خشک برخی از سوالات اساسی که باید بپرسید، عبارتند از: به چه نوع تست هایی نیاز دارم؟ آیا شرایط من نیاز به درمان دارد؟ بهترین روش درمانی برای باروری همسرم چیست؟ چه عاملی باعث ایجاد علایم یا وضعیت من می شود؟ آیا من در معرض خطر عوارض ناشی از این وضعیت هستم؟ آیا داروها به من کمک می کنند که به طور عادی انزال صورت گیرد؟ آیا می توان اسپرم را از مثانه من تهیه و برای درمان باروری استفاده کرد؟ پزشک ممکن است برای تشخیص بهتر سوالات زیر را بپرسد: چه جراحی هایی داشته اید؟ آیا مبتلا به سرطان بوده اید؟ آیا بعد از ارگاسم ادرار ابری دارید؟ چه دارویی یا مکمل های گیاهی مصرف می کنید؟ از چه زمانی شروع به داشتن ارگاسم خشک کرده اید؟ آیا شما و شریک زندگی خود می خواهید بچه دار شوید؟ آیا مبتلا به دیابت یا مشکلات بهداشتی مزمن دیگری هستید؟ آیا وقتی ارگاسم دارید مایع منی را انزال می کنید یا هر بار ارگاسم خشک دارید؟ منابع: |
به عنوان دیابت نوجوانان یا دیابت وابسته به انسولین شناخته می شود. نوع ، یک بیماری مزمن است که در آن لوزالمعده، انسولین کمی تولید می کند. سلول ها برای تولید انرژی از قند یا گلوکز به هورمون انسولین نیاز دارند. عوامل مختلفی از جمله ژنتیک و برخی ویروس ها احتمال دارد در ایجاد دیابت نوع نقش داشته باشند. دیابت نوع معمولا در دوران کودکی یا نوجوانی بروز می کند. اما این بیماری در بزرگسالان هم می تواند ایجاد شود. دیابت نوع درمان قطعی ندارد. استفاده از دارو، رژیم غذایی و تغییرات شیوه زندگی می توانند از بروز عوارض جلوگیری کند. علت دقیق دیابت نوع مشخص نیست. سیستم ایمنی بدن به اشتباه سلول های تولید کننده انسولین در لوزالمعده را از بین می برد. علت احتمالی دیگر آن ژنتیک و قرار گرفتن در معرض ویروس ها و سایر عوامل محیطی می باشد. برخی از عوامل خطر شناخته شده برای دیابت نوع عبارتند از: با دور شدن از خط استوا، شیوع دیابت نوع بیشتر می شود. وجود ژن های خاص، نشان دهنده افزایش خطر ابتلا به دیابت نوع است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اگر سابقه خانوادگی ابتلا به دیابت نوع دارید، خطر ابتلا شما تا حدودی افزایش پیدا می کند. این بیماری در هر سنی می تواند ظاهر شود. اما احتمال وقوع آن در کودکان بین تا سال و تا سال بیشتر است. علایم دیابت نوع می تواند به طور ناگهانی ظاهر کنند و آن ها شامل موارد زیر هستند: تکرر ادرار گرسنگی شدید و ضعف تشنگی بیش از حد کاهش وزن ناخواسته در کودکان تحریک پذیری و تغییرات خلقی در صورت مشاهده هر یک از علایم فوق فرد باید با پزشک مشورت کند. آزمایشات تشخیصی برای دیابت نوع شامل موارد زیر است: AC ، میانگین قند خون شما را طی دو تا سه ماه گذشته نشان می دهد. همچنین میزان قند خون متصل به پروتیین حامل اکسیژن در گلبول های قرمز (هموگلوبین) را اندازه می گیرد. هرچه قند خون بیشتر باشد، هموگلوبین بیشتری خواهید داشت. سطح AC بالاتر از . درصد در دو آزمایش جداگانه نشان دهنده دیابت است. اگر آزمایش AC در دسترس نباشد، یا در شرایط خاصی مانند بارداری، پزشک می تواند آزمایشات جانبی را توصیه کند: نمونه خون در زمان های مختلف گرفته می شود. صرف نظر از آخرین وعده غذایی، میزان قند خون تصادفی میلی گرم در لیتر یا بالاتر، علامت دیابت می باشد. پزشک می تواند آزمایشات خون را برای بررسی آنتی بادی های شایع در دیابت نوع توصیه کند. وجود کتون ها (فرآورده های حاصل از تجزیه چربی) در ادرار نشان دهنده دیابت نوع یک است. علاوه بر آزمایش AC ، بهتر است برای به طور دوره ای آزمایشات نمونه های خون و ادرار را تکرار کنید. این آزمایشات برای بررسی میزان کلسترول، عملکرد تیرویید، کبد و کلیه می باشند عوارض دیابت نوع می تواند بر روی اندام های اصلی بدن ت ثیر بگذارد. حفظ سطح قند خون طبیعی می تواند خطر بروز بسیاری از عوارض را به طور چشمگیری کاهش دهد. عوارض دیابت ممکن است جدی و خطرناک باشند. برخی از این عوارض عبارتند از: دیابت خطر ابتلا به مشکلات مختلف قلبی عروقی و فشار خون بالا را افزایش می دهد. مشکلات قلبی عروقی شامل موارد زیر است: قند اضافی می تواند به دیواره مویرگ به خصوص در پاها آسیب برساند. حتی باعث سوزن سوزن شدن، بی حسی، سوزش یا درد آن ها شود. معمولا این نوع درد از نوک انگشتان شروع شده و به تدریج به سمت بالا منتشر می شود. آسیب به اعصاب دستگاه گوارش می تواند باعث بروز تهوع، استفراغ، اسهال یا یبوست شود. در آقایان هم می تواند منجر به اختلال نعوظ شود. دیابت نوع می تواند به نارسایی کلیه یا بیماری مزمن کلیه منجر شود. آسیب شدید کلیه به دیالیز یا پیوند کلیه نیاز دارد. دیابت نوع می تواند باعث برخی مشکلات کاری شود. اگر مشغول رانندگی یا کار با ماشین آلات سنگین هستید، کمبود قند خون می تواند خطر ناک باشد. قند خون می تواند به دلایل زیادی افزایش یابد. برخی دلایل شامل مصرف زیاد قند رژیم غذایی نامناسب عدم مصرف انسولین کافی بیماری های مرتبط در صورتی گرسنگی شدید، بدن شروع به تجزیه چربی ها می کند. این واکنش می تواند باعث شرایط شود، که بسیار خطرناک است. دیابت می تواند به رگ های خونی شبکیه ( آسیب بزند و باعث کوری شود. دیابت خطر ابتلا به سایر شرایط جدی بینایی مانند آب مروارید و گلوکوم را افزایش می دهد. آسیب عصبی در پا یا جریان خون ضعیف در پاها، خطر عوارض در پا را افزایش می دهد. بدون درمان، بریدگی ها و تاول ها می توانند به عفونت های جدی تبدیل شوند. حتی در نهایت ممکن است نیاز به قطع عضو داشته باشد. دیابت می تواند فرد را در معرض خطر ابتلا به عفونت های پوستی و دهان قرار دهد. این بیماری ها شامل عفونت های باکتریایی و قارچی و بیماری لثه و خشکی دهان هستند. مقادیر بالای قند خون هم برای مادر و هم برای کودک می تواند خطرناک باشد. دیابت کنترل نشده، خطر سقط جنین، زایمان و نقایص هنگام تولد را افزایش می دهد. برای مادران، خطر ابتلا به کتواسیدوز دیابتی، مشکلات چشم، فشار خون ناشی از بارداری و پره اکلامپسی وجود دارد. خطر نقص هنگام تولد برای زنان مبتلا به دیابت نوع افزایش می یابد. این خطر به ویژه هنگامی که دیابت در طی شش تا هشت هفته اول بارداری درست کنترل نشود، وجود دارد. مدیریت دقیق دیابت در دوران بارداری می تواند خطر عوارض آن را کاهش دهد. هیپوگلیسمی زمانی اتفاق می افتد که سطح قند خون شما پایین تر از حد مورد نظر باشد. دلایل قند خون پایین: حذف وعده غذایی خوردن کربوهیدرات کم فعالیت بدنی شدید تزریق انسولین زیاد. برای کسانی که ضعیف و بیمار هستند، شاید کنترل شدید قند خون عملی نباشد و خطر هیپوگلیسمی را افزایش دهد. هیپوگلیسمی در هر زمان ممکن است رخ دهد پس بهتر است قند خون خود را کنترل کنید. در قند خون کمتر از میلی گرم در لیتر، یک میان وعده با گرم کربوهیدرات میل کنید. هیچ روش شناخته شده ای برای جلوگیری از دیابت نوع وجود ندارد. درمان دیابت نوع شامل موارد زیر است: مصرف انسولین رژیم غذایی مناسب کنترل مکرر قند خون ورزش منظم و حفظ وزن سالم شمارش کربوهیدرات، چربی و پروتیین سطح قند خون باید نزدیک به حد نرمال باشد تا از بروز عوارض جلوگیری شود. به طور کلی، میزان قند خون ناشتا باید بین تا میلی گرم در لیتر باشد. میزان آن در دو ساعت بعد از صبحانه، حداکثر میلی گرم در روز است. مبتلایان به دیابت نوع ، نیاز به درمان انسولین مادام العمر دارد. انواع انسولین برای درمان وجود دارند و شامل موارد زیر است: انسولین فوری انسولین طولانی مدت انسولین کوتاه مدت (منظم) انسولین با عملکرد متوسط ( NPH ) انسولین را برای دیابت نوع ، نمی توان به صورت خوراکی مصرف کرد. زیرا آنزیم های معده انسولین را تجزیه می کنند و مانع از عملکرد آن می شوند. باید آن را از طریق تزریق یا پمپ انسولین دریافت کنید. برای تزریق در زیر پوست می توانید از یک سوزن و سرنگ یا یک قلم انسولین استفاده کنید. قلم های انسولین شبیه به قلم های جوهر در انواع یکبار مصرف یا قابل شارژ هستند. اگر برای درمان تزریق را انتخاب کنید، احتمالا به ترکیبی از چند نوع انسولین احتیاج دارید. تزریق در طول شبانه روز انجام می گیرد. در روش پمپ انسولین یک وسیله ای تقریبا به اندازه یک تلفن همراه، به قسمت بیرونی بدنتان وصل می شود. این وسیله از طریق سوندی در زیر پوست شکم قرار می گیرد. پمپ انسولین می تواند به روش های مختلفی مانند قسمت کمر، در جیب یا با کمربندهای مخصوص طراحی پمپ نگهداری شود. یک گزینه پمپ بی سیم هم وجود دارد. پمپ ها طوری برنامه ریزی شده اند تا مقادیر مشخصی از انسولین فوری را به طور خودکار تزریق کنند. در سپتامبر ، سازمان غذا و دارو اولین لوزالمعده مصنوعی را برای مبتلایان به دیابت نوع تصویب کرد. به لوزالمعده مصنوعی، انسولین حلقه بسته هم گفته می شود. در آن دستگاه به طور خودکار مقدار صحیح انسولین مورد نیاز را نشان می دهد. همچنین ممکن است داروهای دیگری برای مبتلایان به دیابت نوع تجویز شود، مانند: نظارت بر قند خون داروهای فشار خون بالا داروهای کاهش دهنده کلسترول بسته به نوع انسولین و درمان، شاید حداقل چهار بار در روز نیاز به بررسی قند خون داشته باشید. حتی اگر انسولین مصرف کرده و رژیم غذایی سفت و سختی دارید، سطح قند خون می تواند تغییر کند. برای همین انجمن دیابت آمریکا توصیه می کند سطح قند خون خود را در موارد ریز بررسی کنید. قبل از خواب قبل از وعده های غذایی در بین وعده های غذایی قبل از ورزش یا رانندگی نظارت مداوم گلوکز ( CGM ) ، جدیدترین روش برای کنترل میزان قند خون است. CGM می تواند به ویژه برای جلوگیری از مفید باشد. هیچ دستورالعملی به عنوان رژیم غذایی دیابت وجود ندارد. اما بهتر است رژیم غذایی خود را روی غذاهای مغذی، کم چرب و پر فیبر متمرکز کنید. متخصص تغذیه توصیه می کند که کمتر محصولات حیوانی و کربوهیدرات های تصفیه شده بخورید. این برنامه غذایی سالم حتی برای افراد بدون دیابت می تواند مفید باشد. همه به ورزش منظم نیاز دارند و افرادی که دیابت نوع یک دارند نیز از این قاعده مستثنی نیستند. حداقل دقیقه ورزش هوازی در طول هر روز داشته باشید. برای کودکان حداقل یک ساعت فعالیت بطور روزانه توصیه می شود. فعالیت بدنی قند خون را کاهش می دهد. با شروع فعالیت، قند خون خود را بررسی کنید تا بدانید این فعالیت چه تاثیری بر قند خون دارد. برای جبران افزایش فعالیت، شاید نیاز به تنظیم برنامه غذایی یا دوزهای انسولین داشته باشید. راهکارهای مدیریت دقیق دیابت نوع می تواند خطر عوارض جدی را کاهش دهد. برخی این راهکارها عبارتند از: داروهای خود را طبق تجویز پزشک، مصرف کنید. قبل از خواب میزان قند خون خود را بررسی کنید. معاینه پزشکی سالانه و معاینات منظم چشم را پیگیری کنید. استرس را جدی بگیرید و تکنیک های مدیریت آن را یاد بگیرید. فشار خون و کلسترول خود را کنترل کنید. خوردن غذاهای سالم و ورزش منظم می تواند به کنترل فشار خون بالا و کلسترول کمک کند. خودتان را واکسینه کنید. قند خون بالا می تواند سیستم ایمنی بدن شما را ضعیف کند. اگر هر سال به آنفولانزا مبتلا می شوید. پزشک احتمال دارد واکسن ذات الریه را توصیه می کند. در صورت استفاده از سیگار، الکل و یا انواع دیگری از دخانیات، آن ها را ترک کنید. سیگار کشیدن خطر ابتلا به عوارض دیابت را افزایش می دهد. از پاهای خود مواظبت کنید. پاهای خود را هر روز در آب ولرم بشویید. آن ها را به آرامی خشک کنید. پای خود را با لوسیون مرطوب کنید. هر روز پای خود را از نظر تاول، بریدگی، زخم، قرمزی یا تورم چک کنید. اگر فکر می کنید به دیابت نوع مبتلا شوید، به پزشک مراجعه کنید. آزمایش خون ساده می تواند به ارزیابی و درمان بهتر بیماری به شما کمک کند. پس از تشخیص، نیاز به پیگیری های پزشکی منظم دارید تا سطح قند خون شما تثبیت شود. پس از یادگیری اصول مدیریت بیماری، احتمالا پزشک توصیه می کند معاینات را هر چند وقت یکبار انجام دهید. لیستی از تمام داروها، ویتامین ها و مکمل هایی که مصرف می کنید تهیه کنید. اطلاعات شخصی اصلی، از جمله فشارهای اساسی یا تغییرات اخیر زندگی خود را بنویسید. احتمالا پزشک سوالاتی از شما خواهد پرسید، از جمله: آیا ورزش می کنید؟ رژیم غذایی معمولی شما چگونه است؟ آیا می توانید دیابت خود را مدیریت کنید؟ آیا می دانید چه مواقعی قند خون شما کم می شود؟ به طور متوسط روزانه چه مقدار انسولین استفاده می کنید؟ منبع: |
سوند ادراری یک لوله انعطاف پذیر است که برای تخلیه مثانه و جمع آوری ادرار در کیسه تخلیه استفاده می شود. سوند ادراری از طریق لوله یا کاتتر ادرار را از مثانه خارج می کند. کاتترهای ادراری توسط پزشک یا پرستار وارد مجرای ادرار فرد می شوند. کاتتر معمولا در مثانه باقی می ماند و باعث می شود ادرار از طریق آن به درون کیسه تخلیه شود. سوندهای داخلی، ممکن است روزها یا هفته ها در محل باقی بماند و توسط یک بادکنک متورم در مثانه نگهداری شود. دو نوع سوند داخلی وجود دارد که تکنیک های درج آن ها متفاوت می باشد: یکی از شایع ترین آن ها، سوند فولی است. سوند فولی یک لوله نازک است که از مجرای ادرار و مثانه شما عبور می کند. انتهای سوند دارای یک بادکنک پر از آب است تا بتواند در مثانه قرار بگیرد. در انتهای دیگر، خارج از بدن، یک کیسه تخلیه ادرار برای جمع کردن ادرار قرار دارد. پرستار سوند فولی را از طریق مجرای ادرار شما وارد می کند. پزشک از طریق جراحی کوچک، سوند سوپراپوبیک را از طریق سوراخ چند سانتی متری زیر شکم به مثانه وارد می کند. این عمل در بیمارستان و تحت بیهوشی موضعی یا عمومی انجام می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید کاتتر کاندوم، کاتتری است که در خارج از بدن شما قرار می گیرد. به طور معمول برای مردانی که مشکل جمع شدن ادرار ندارند اما از نظر عملکردی یا ذهنی ناتوان هستند، استفاده می شود. کاتتر کاندوم مانند کاندوم، سر آلت را می پوشاند. یک لوله از دستگاه کاندوم به کیسه تخیله وصل می شود. استفاده از کاتترهای کاندوم به طور کلی راحت تر هستند و عوارض کمتری برای ابتلا به عفونت دارند. کاتترهای کاندوم معمولا باید روزانه تعویض شوند اما برخی مارک ها برای استفاده طولانی تر طراحی شده اند. اگرچه کاتترهای خارجی برای زنان هم وجود دارد، اما به دلیل نگرانی در مورد ایمنی و سلامتی، کمتر استفاده می شوند. این کاتترها به طور کلی در جمع آوری ادرار ضعیف هستند و می توانند باعث آسیب به پوست و واژن شوند. ممکن است فرد پس از عمل جراحی فقط برای مدت کوتاهی به سوند نیاز داشته باشد تا مثانه تخلیه شود. پس از تخلیه مثانه، لازم است کاتتر کوتاه مدت برداشته شود. کاتترهای متناوب معمولا طوری طراحی می شوند که یک بار مورد استفاده قرار بگیرند و سپس دور ریخته شوند و یکبار مصرف هستند. نحوه استفاده از آن ها در افراد مختلف، متفاوت است. ممکن است به شما توصیه شود که در فواصل منظم و یا فقط زمانی که احساس می کنید به توالت نیاز دارید، از آن ها استفاده کنید. کاتترهای مسکن می توانند ادرار را به درون کیسه ای که به پایتان وصل شده است تخلیه کنند، در کاتترهای مسکن در قسمت پایینی شیر وجود دارد تا بتواند در صورت پر شدن آن را تخلیه کنید. برای جلوگیری از تجمع ادرار در مثانه بهتر است قبل از اینکه کیسه کاملا پر شود، آن را خالی کنید. کیسه تخلیه و دریچه ها باید هر هفته عوض شوند. در صورت استفاده طولانی سوند حداقل باید هر سه ماه یکبار عوض شود. این کار معمولا توسط پزشک یا پرستار انجام می شود. سوند ادراری معمولا در مواردی استفاده می شود که افراد در ادرار کردن مشکل دارند. همچنین می توان از سوند برای تخلیه مثانه قبل یا بعد از عمل جراحی و یا انجام تست های خاص استفاده کرد. علل خاص استفاده از سوند ادرار عبارتند از: انسداد لوله ای ادراری ناشی از آسیب یا بزرگ شدن پروستات ضعف مثانه یا آسیب عصبی آن بیهوشی اپیدورال در هنگام زایمان انجام برخی جراحی ها برای تزریق دارو به طور مستقیم به مثانه، مانند شیمی درمانی برای سرطان مثانه بی اختیاری ادرار بسته به نوع سوند و دلیل استفاده از آن، ممکن است بعد از چند دقیقه، ساعت یا چند روز برداشته شود. سوند گاهی برای طولانی مدت استفاده شود. بسیاری از افراد ترجیح می دهند از سوند داخلی استفاده کنند. زیرا استفاده از آن راحت تر است و نیازی به استفاده مکرر کاتتر متناوب ندارد. با این حال، کاتترهای داخلی ممکن است باعث عفونت شوند. قرار دادن هر دو نوع سوند می تواند ناراحت کننده باشد. اما بیشتر افراد مبتلا به سوند طولانی مدت به مرور زمان عادت می کنند. امکان دارد از ژل بی حسی برای کاهش درد استفاده شود. در صورت نیاز به سوند طولانی مدت، توصیه های مفصلی در مورد مراقبت از آن به شما داده می شود. توصیه ها شامل تهیه سوند جدید، کاهش خطر عوارضی مانند عفونت و علایم احتمالی می باشد. در صورت استفاده طولانی مدت از سوند، داشتن آن نباید در زندگی روزمره مشکلی ایجاد کند. باید بتوان بیشتر فعالیت های روزمره را از جمله کار، ورزش و رابطه جنسی را ادامه داد. عفونت ادراری عمده ترین عوارض ایجاد شده توسط کاتترهای ادراری، عفونت در مجرای ادراری، مثانه یا کلیه ها است. این نوع عفونت ها به عنوان عفونت ادراری شناخته می شوند و معمولا باید با آنتی بیوتیک درمان شوند. هر چه مدت زمان بیشتری از سوند استفاده شود، خطر عفونت بیشتر خواهد بود. برای همین کاتترها باید به درستی وصل و نگهداری شوند و فقط تا زمانی که لازم هستند از آن ها استفاده شود. کاتترها همچنین می توانند بعضی اوقات منجر به مشکلات دیگری مانند گرفتگی مثانه، نشت، انسداد و آسیب به مجرای ادرار شوند. عفونت ادراری، ناشی از استفاده سوند یکی از شایع ترین انواع عفونت است که در افراد بستری در بیمارستان ت ثیر می گذارد. این خطر به ویژه در موراد استفاده از سوندهای طولانی مدت و داخلی بیشتر دیده می شود. علایم UTI مرتبط با کاتتر شامل موارد زیر است: درد در شکم یا اطراف کشاله ران درجه حرارت بالا یا تب احساس سرما و لرز گیجی اگر فکر می کنید UTI دارید با پزشک تماس بگیرید. ممکن است شما به یک دوره آنتی بیوتیک احتیاج داشته باشید. اسپاسم مثانه اسپاسم که شبیه احساس گرفتگی معده می باشد، در هنگام داشتن سوند در مثانه نیز کاملا شایع است و به دارو نیاز دارد. نشت اطراف سوند یکی دیگر از مشکلات مرتبط با سوندهای داخلی است که می تواند در اثر اسپاسم مثانه یا دفع مدفوع اتفاق بیفتد. نشتگاهی نشانه انسداد سوند است. سایر عوارض سوند ادراری صدمه به مجرای ادرار هنگام وارد شدن کاتتر تنگ شدن مجرای ادرار به دلیل بافت داخلی ناشی از استفاده مکرر سوند صدمه به مثانه صدمه به رکتوم (اگرچه معمولا فقط در موارد استفاده طولانی مدت از سوند ایجاد می شود. داشتن سوند ادرار طولانی مدت خطر ابتلا به ( UTI ) را افزایش می دهد و همچنین می تواند منجر به مشکلات دیگری مانند انسداد شود. برای به حداقل رساندن این خطرات بهتر است دستورالعمل های زیر را رعایت کنید: در زمان استفاده از سوند اداری، به میزان کافی مایعات بنوشید تا ادرار شما کم رنگ باشد. از یبوست جلوگیری کنید. مصرف آب فراوان، خوردن غذاهای پر فیبر مانند میوه و سبزیجات و غذاهای سبوس دار می تواند باعث رفع یبوست شود. هر چند وقت یکبار لوله را بررسی کنید. از لوسیون یا پودرهایی در اطراف محل اتصال سوند به بدن استفاده نکنید. بهتر است سوند خود را دو بار در روز، یک بار در صبح و یک بار در عصر تمیز کنید. دستان خود را با صابون و آب گرم بشویید. سوند را تا جایی که به بدن شما می رسد نگه دارید تا بتوانید به راحتی آن را تمیز کنید. با دست دیگر خود از یک دستمال صابون برای پاک کردن لوله سوند استفاده کنید. از جایی که به بدن شما وصل است شروع کنید و به سمت کیسه تخلیه آن را پاک کنید. این به شما کمک می کند تا از ورود میکروب ها از لوله به داخل بدن جلوگیری کنید. برای تمیز کردن ناحیه اطراف سوند در بدن از یک پارچه مرطوب با آب صابون استفاده کنید. برای تمیز کردن کاتتر فولی از بالای آلت تناسلی را شروع کنید. سپس پوست ختنه گاه را عقب بکشید و به سمت مقعد تمیز کنید. این کار از انتشار میکروب به مجرای ادرار جلوگیری می کند. برای یک سوند سوپراپوبیک، ناحیه شکم خود را در اطراف محل اتصال سوند پاک کنید. سپس سوند را با یک حوله تمیز خشک کنید و دستان خود را دوباره بشویید. داشتن سوند ادرار نباید شما را از انجام بیشتر فعالیت های طبیعی خود باز دارد. در صورت استفاده از سوند متناوب یا سوند سوپراپوبیک، باید بتوانید به طور عادی رابطه جنسی برقرار کنید. برقراری رابطه جنسی با سوند هم امکان پذیر است. مراجعه به پزشک در صورت مشاهده موارد زیر حتما به پزشک مراجعه کنید: اسپاسم شدید یا مداوم مثانه شبیه گرفتگی معده مسدود شدن کاتتر نشت ادرار در لبه های سوند خونی شدن ادرار یا مشاهده لکه های خون در آن مشاهده علایم عفونت ادراری، از جمله درد پایین شکم، تب و لرز بیرون آمدن سوند یا کاتتر منابع: |
. کم آبی نیز می تواند نشانه اولیه بیماری آدیسون باشد. چون کم آبی به دلیل کمبود هورمون آلدوسترون در بدن ایجاد می شود. اکثر علایم بیماری آدیسون به تدریج طی ماه ها یا سال ها بروز می کند. با این حال، استرس اضافی ناشی از بیماری دیگر یا حادثه، ممکن است باعث بدتر شدن ناگهانی علایم زیر در شما شود. فشار خون پایین هنگام ایستادن، سنکوب حالت تهوع استفراغ اسهال درد شکم، مفاصل یا کمر گرفتگی عضلات خستگی مزمن، که ممکن است باعث افسردگی شود. تغییر رنگ قهوه ای پوست، لب ها و لثه ها به خصوص در ساییدگی کف دست، زخم ها یا نقاط فشار مانند قوزک یا زانو کاهش میل جنسی (به ویژه در زنان) برخی از زنان همچنین ممکن است دوره های نامنظم عادت ماهانه داشته باشند یا برخی از دوره ها در آن ها کاملا حذف شوند. کودکان مبتلا به بیماری آدیسون ممکن است دیرتر از حد معمول به بلوغ برسند. برخی از افراد مبتلا به بیماری آدیسون نیز قند خون کم (هیپوگلیسمی) دارند که می تواند علایمی مانند عدم تمرکز، گیجی، اضطراب و حتی بی آگاهی (به ویژه در کودکان) ایجاد کند. اگر علایم بیماری آدیسون را تجربه می کنید، به پزشک مراجعه کنید تا بتوانند این بیماری را تشخیص داده یا رد کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بحران آدرنال علایم بحران آدرنال عبارتند از: کم آبی شدید پوست کم رنگ و پوسته پوسته شده سریع، تنفس کم عمق استفراغ شدید و اسهال ضعف شدید عضلات خواب آلودگی شدید یا از بین رفتن هوشیاری بیماری آدیسون هنگامی ایجاد می شود که لایه بیرونی غدد فوق کلیوی (قشر آدرنال) آسیب دیده باشد و سطح هورمون های تولید شده را کاهش دهد. % قشر آدرنال از بین برود، غدد فوق کلیوی شما قادر به تولید کافی از هورمون های استروییدی کورتیزول و آلدوسترون نخواهند بود. با کاهش سطح هورمون ها، علایم بیماری آدیسون را تجربه خواهید کرد. عوامل خطر بیماری ادیسون هنوز مشخص نیست که چرا این مشکل در سیستم دفاعی بدن افراد ایجاد می شود. تحقیقات نشان داده است که در برخی از افراد با ژن های خاص احتمال ابتلا به اختلالات خود ایمنی شیوع بیشتری دارد. سل شایع ترین علت بیماری آدیسون در سراسر جهان است. سل یک عفونت باکتریایی است که بیشتر بر روی ریه ها ت ثیر می گذارد. اما می تواند در سایر قسمت های بدن نیز انتشار یابد. در صورت آسیب به غدد فوق کلیوی می تواند باعث بیماری آدیسون شود. سایر علل احتمالی بیماری آدیسون عبارتند از: مانند موارد مرتبط با ایدز یا عفونت های قارچی می باشد: خون ریزی طولانی مدت در غدد فوق کلیوی، که گاهی با مننژیت (عفونت پرده مننژ) یا انواع دیگر سپسیس (عفونت خون منتشر شده) شدید همراه است. اگر سلول های سرطانی از جای دیگر بدن شما به غده های آدرنال انتشار یابد ممکن است باعث آدیسون شوند: بیماری که آمیلویید در غدد آدرنال ساخته می شود و به آن ها آسیب می رساند. آمیلویید پروتیینی است که توسط سلول های مغز استخوان تولید می شود. برداشتن جراحی هر دو غده فوق کلیوی (آدرنالکتومی) برای از بین بردن تومور برخی از درمان های مورد نیاز برای سندرم کوشینگ، را بررسی می کند. هر یک از موارد فوق می تواند نشانه بیماری آدیسون باشد. اگر کورتیزول در خون شما پایین باشد یا علایم بیماری آدیسون را به شدت نشان دهد، برای ت یید تشخیص نیاز به آزمایش تحریک سیناکتن دارید. سیناکتن، یک هورمون آدرنرژیکورتیکروفیک مصنوعی ( ACTH ) است. هنگامی که سیناکتن تزریق می شود، غده های آدرنال باید درست همان پاسخی را بدهند که به ترشح کورتیزول و سایر هورمون های استروییدی می دهند. قبل از تزریق سیناکتن، نمونه خون از کورتیزول گرفته می شود. برای اندازه گیری کورتیزول بعد از دقیقه و بعد از دقیقه نمونه خون دیگری گرفته می شود. اگر سطح ACTH غده تیرویید هم ممکن است مورد آزمایش قرار گیرد تا عملکرد آن بررسی شود. افراد مبتلا به بیماری آدیسون غالبا غده تیرویید غیر فعال (کم کاری تیرویید) دارند که غده تیرویید هورمون کافی تولید نمی کند. در بعضی موارد، پزشک می تواند برای بررسی غدد فوق کلیوی، یک سی تی اسکن یا اسکن اگر بیماری آدیسون درمان نشود، سرانجام منجر به یک بحران آدرنال می شود. در طول بحران آدرنال، زمان کافی برای انجام آزمایش تحریک سیناکتن برای ت یید بیماری آدیسون وجود ندارد. در صورت امکان، خون برای هر تشخیص هر نوع ناهنجاری آزمایش می شود. حتی ممکن است سریعا درمان با تزریق استرویید و مایعات حاوی نمک و گلوکز آغاز شود. اگر به بیماری آدیسون مبتلا هستید، باید روزانه برای جایگزینی هورمون های از دست رفته، داروهای خود را مصرف کنید. در بعضی موارد، علل اصلی بیماری آدیسون قابل درمان است. به عنوان مثال، سل با یک دوره آنتی بیوتیک در مدت زمان حداقل ماه درمان می شود. با این حال، بیشتر علل آدیسون مانند مشکلی در سیستم ایمنی بدن نمی تواند درمان شود. درمان معمولا شامل درمان جایگزینی کورتیکواسترویید است. از داروهای کورتیکواسترویید برای جایگزینی هورمون های کورتیزول و آلدوسترون استفاده می شود که بدن دیگر آن ها را تولید نمی کند. معمولا دارو به صورت قرص یا بار در روز مصرف می شود. داروهای مورد استفاده برای بیماری آدیسون عوارض جانبی ندارند، مگر اینکه دوز مصرفی خیلی زیاد باشد. در صورت مصرف بیش از مقدار لازم دارو، احتمال بروز مشکلاتی مانند پوکی استخوان، نوسانات خلقی و مشکل در خواب وجود دارد. در بیماران آدیسون با مصرف دارو می توانند رژیم عادی و کار های روزمره خود را ادامه دهند. دوره های خستگی در طی بیماری متداول است. لذا یاد گیری نحوه مدیریت خستگی به بهبودی کمک می کند. تاخیر در مصرف یا حذف دارو می تواند منجر به خستگی یا بی خوابی شود. معمولا لازم است هر تا ماه یکبار به پزشکتان مراجعه کنید تا در صورت لزوم بتواند بیماری را بررسی کرده و دوز داروها را تنظیم کنید. گاهی ممکن است دارو تنظیم شود تا به هر گونه استرس پاسخ دهد. در صورت وجود هر یک از موارد زیر، لازم است با نظر پزشک دوز داروی خود را افزایش دهید: تصادف ورزش شدید عمل جراحی یا کارهای دندانپزشکی: مانند پر کردن دندان یا آندوسکوپی بیماری یا عفونت به ویژه اگر درجه حرارت بالایی از درجه سانتیگراد و بالاتر داشته باشید. با گذشت زمان، باید به این بیماری عادت کنید و یاد بگیرید چه عواملی باعث ایجاد علایم می شود. از محدودیت های قبل از قرار ملاقات آگاه باشید. در زمان ملاقات، حتما سوال کنید که آیا پیش از مراجعه کارهایی (مانند محدودیت رژیم غذایی) وجود دارد که باید انجام دهید. لیستی از تمام داروها، ویتامین ها یا مکمل هایی که مصرف می کنید تهیه کنید. اطلاعات شخصی اصلی، از جمله فشارهای اساسی یا تغییرات اخیر زندگی را بنویسید. علایمی را که تجربه کرده اید بنویسید، از جمله مواردی که ممکن است به دلیل دلیل قرار ملاقات شما به نظر نرسد. در مورد بیماری آدیسون، برخی از سوالات اساسی که باید از پزشک بپرسید، عبارتند از: آیا باید یک متخصص را ببینم؟ بهترین دوره عمل من چیست؟ به چه نوع تست هایی نیاز دارم؟ آیا محدودیتی وجود دارد که باید دنبال کنم؟ آیا وضعیت من احتمالا موقتی یا مزمن است؟ چه عاملی باعث ایجاد علایم یا وضعیت من می شود؟ غیر از آدیسون، علل احتمالی علایم یا وضعیت من چیست؟ گزینه های اصلی برای رویکرد اصلی که پیشنهاد می کنید کدامند؟ آیا دارویی جایگزین عمومی برای دارویی که برای من تجویز می کنید وجود دارد؟ شرایط سلامتی دیگری دارم. چگونه می توانم به بهترین وجه آن ها را مدیریت کنم؟ پزشک ممکن است بپرسد: علایم شما چقدر شدید است؟ آیا علایم شما مداوم بوده یا گاه به گاه؟ از چه زمانی شروع به تجربه علایم کردید؟ به نظر می رسد چه عاملی علایم شما را بهتر یا بدتر می کند؟ منابع: |
بیشتر سرفه ها کوتاه مدت هستند. ممکن است به مدت چند روز یا هفته دچار، سرفه شوید و بعد به خودی خود برطرف شوند. کمتر اوقات، سرفه به مدت چند هفته، ماه ها یا حتی سال ها به طول می انجامد. سرفه های بدون دلیل مشخص، ممکن است علایم یک بیماری زمینه ای جدی باشند. سرفه ای که هشت هفته یا بیشتر طول بکشد، سرفه مزمن نامیده می شود. حتی سرفه های مزمن غالبا دلیل قابل درمان دارند. آن ها می توانند از شرایطی مانند ترشحات پشت حلق یا آلرژی ناشی شوند. فقط به ندرت آن ها علایم سرطان یا سایر شرایط خطرناک هستند. سرفه همچنین می تواند در پاسخ به التهاب یا بیماری باشد. سرفه مزمن می تواند خواب شما را مختل کرده و باعث احساس خستگی می شود. سرفه مزمن شدید امکان دارد باعث استفراغ، سرگیجه و حتی شکستگی دنده ها شود. گاهی اوقات تشخیص علت سرفه مزمن مشکل است، اما شایع ترین علل آن مصرف دخانیات، عوارض پس از زایمان، آسم و ریفلاکس معده می باشد. خوشبختانه، سرفه مزمن معمولا پس از درمان، بیماری زمینه ای که باعث آن می شود از بین می رود. علایم سرفه مزمن می تواند شامل موارد زیر باشد: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید آبریزش بینی پاکسازی و گلو درد مکرر در موارد نادر، سرفه خونی خس خس سینه و تنگی نفس احساس برگشت مایع از پشت گلو سوزش سر دل یا طعم ترش در دهان اگر سرفه های طولانی مدت داشته باشید، به خصوص سرفه های که باعث ایجاد خلط یا خون شود و خواب شما را مختل کند به پزشکتان مراجعه کنید. سرفه کردن در کوتاه مدت، کاملا طبیعی هستند و به پاکسازی و تحریک ترشحات از ریه های شما کمک کرده و از عفونت آن جلوگیری می کند. با این حال، سرفه های طولانی مدت، معمولا در اثر یک بیماری زمینه ای ایجاد می شود. در بسیاری موارد، بیش از یک علت باعث سرفه های مزمن می شود. عوامل خطر سرفه مزمن هنگامی که بینی یا سینوس های شما خلط اضافی ایجاد کنند، می تواند پشت گلو و رفلکس سرفه را تحریک کند. این بیماری به سندرم سرفه فوقانی راه هوایی فوقانی ( UACS ) معروف است. سرفه وابسته به ممکن است فصلی باشد. در این حالت سرفه بعد از عفونت دستگاه تنفسی فوقانی ظاهر می گردد یا وقتی در معرض هوای سرد یا مواد شیمیایی خاص یا رایحه قرار بگیرید، بدتر می شود. سوزش مداوم ناشی از ریفلاکس معده می تواند منجر به سرفه مزمن شود. سرفه، به نوبه خود، GERD سرفه می تواند مدت طولانی بعد از سایر علایم ذات الریه، آنفولانزا، سرماخوردگی یا سایر عفونت های دستگاه تنفسی فوقانی ایجاد شود. سرفه مزمن می تواند با عفونت های قارچی ریه، سل یا عفونت ریه با ارگانیسم های غیر میکروبی بوجود آید. COPD ، یک بیماری التهابی مزمن ریه است که باعث انسداد جریان هوا از ریه ها می شود. بیماری انسدادی مزمن ریوی، شامل برونشیت مزمن و آمفیزم است. برونشیت مزمن می تواند باعث سرفه و خلط رنگی شود. آمفیزم باعث تنگی نفس می شود و به کیسه های هوا در ریه ها آسیب می زند. بیشتر مبتلایان به COPD مهارکننده های آنزیم تبدیل کننده آنژیوتانسین ( ACE ) ، که معمولا برای فشار خون بالا و نارسایی قلبی تجویز می شوند، در برخی افراد باعث سرفه مزمن می شود. به طور معمول، سرفه مزمن ممکن است ناشی از: فیبروز کیستیک رفلاکس حنجره (برگشت اسید معده در گلو) برونشیولیت (التهاب مجاری هوایی بسیار ریه) برونشکتازیس (مجاری هوایی آسیب دیده، گشاد شده) فیبروز ریوی ایدیوپاتیک (زخم مزمن ریه ها به دلیل نامعلوم) آسپیراسیون (گیر کردن غذا در بزرگسالان و اجسام خارجی در کودکان) ایوزینوفیلی غیراستماتیک (التهاب مجاری هوایی ناشی از آسم) سارکوییدوز (مجموعه سلول های التهابی در قسمت های مختلف بدن، معمولا ریه ها) سیگاری بودن، یکی از مهمترین عوامل خطرناک سرفه مزمن است. در معرض دود زیاد نیز می تواند منجر به سرفه و آسیب ریوی شود. سرفه مداوم می تواند مشکلات مختلفی را ایجاد کند، از جمله: سردرد سرگیجه استفراغ تعریق بیش از حد از دست دادن کنترل مثانه (بی اختیاری ادرار) شکسته شدن دنده ها برای تشخیص علت سرفه مزمن پزشکتان در مورد تاریخچه پزشکی شما سوال می کند و معاینه جسمی را انجام می دهد. تاریخچه پزشکی کامل و معاینه فیزیکی شما می تواند سرنخ های مهمی در مورد سرفه مزمن ارایه دهد. پزشکتان همچنین ممکن است آزمایشاتی را برای علت سرفه مزمن تجویز کند. با این وجود، بسیاری از پزشکان تصمیم می گیرند به جای تجویز آزمایشات، درمان یکی از علل عمده سرفه مزمن را شروع کنند. در صورتی که درمان تاثیری نداشته باشد، آزمایشات را توصیه می کنند. اگرچه پرتودرمانی معمول با اشعه X وقتی که سرفه مزمن و سینوس ها باعث عفونت شوند، از سی تی اسکن برای بررسی ریه ها استفاده می گردد. آزمایشات ساده و غیر آسیب زننده مانند اسپیرومتری برای تشخیص آسم و COPD پزشکتان ممکن است تست آسم را تجویز کند، که بررسی می کند شما قبل و بعد از استنشاق داروی متاکولین تا چه حدی می توانید نفس بکشید. اگر در زمان سرفه شما خلط رنگی داشته باشید، پزشکتان ممکن است نمونه ای از خلط را برای بررسی نوع باکتری ها آزمایش کند. در صورتی که پزشکتان دلیل خاصی برای سرفه های شما پیدا نکرد، می تواند آزمایش های دامنه خاص را برای بررسی های بیشتر توصیه کند. آزمایشات دامنه های خاص شامل موارد زیر است: با استفاده از برونکوسکوپی، پزشکتان می تواند ریه ها را بررسی کند. حتی امکان دارد از قسمت داخلی مجاری هوایی (مخاط) شما نمونه های تهیه شود ناهنجاری های احتمالی تشخیص داده شوند. پزشکتان می تواند با استفاده از رینوسکوپ سوراخ های بینی، سینوس ها و مجاری هوایی فوقانی شما را بررسی کند. برای تشخیص علت سرفه های مزمن در کودکان حداقل یک اشعه ایکس سینه و اسپیرومتری به طور معمول تجویز می شود تا علت سرفه در کودکان مشخص شود. تعیین علت سرفه مزمن برای نوع درمان موثر است. در بسیاری از موارد، بیش از یک بیماری زمینه ای ممکن است باعث سرفه مزمن شود. اگر سیگاری باشید، پزشکتان به شما توصیه می کند که حتما مصرف آن را ترک کنید. اگر داروی مهار کننده ACE داروهای مورد استفاده در درمان سرفه مزمن ممکن است شامل موارد زیر باشد: این داروها یک درمان استاندارد برای آلرژی و ترشح پشت حلق هستند. موثرترین روش های درمان سرفه مرتبط با آسم، کورتیکواستروییدها و برونکودیلاتیلاتورها هستند که باعث کاهش التهاب و باز شدن مجاری هوایی شما می شوند. اگر عفونت باکتریایی، قارچی یا میکروباکتری ها باعث سرفه مزمن شوند، پزشکتان داروهایی را برای رفع عفونت تجویز می کند. هنگامی که سرفه های شما ناشی از ریفلاکس معده باشد، احتمال دارد با داروهای منع تولید اسید درمان شود. برخی از افراد برای رفع مشکل به عمل جراحی نیاز دارند. تا زمانی که پزشکتان علت سرفه و نوع درمان را مشخص کند، ممکن است وی داروهای بدون نسخه برای سرفه را تجویز کند تا به بهبودی و تسکین علایم کمک شود. درمان های بدون نسخه برای درمان علایم سرفه مصرف می شوند و تاثیری روی بیماری زمینه ای ندارند. از برنامه ای که پزشکتان برای درمان علت سرفه شما ارایه می دهد، پیروی کنید. در ضمن، می توانید این راهکارها را امتحان کنید تا سرفه خود را کاهش دهید: مایعات زیادی بنوشید. مایعات به رقیق شدن مخاط در گلو کمک می کند. مایعات گرم مانند آبگوشت، چای یا آبمیوه می توانند گلو را تسکین دهند. عسل بخورید. یک قاشق چایخوری عسل ممکن است به تسکین سرفه کمک کند. به بچه های کوچکتر از یک سال عسل ندهید زیرا عسل می تواند حاوی باکتری هایی باشد که برای شیرخواران مضر است. اگر رفلاکس اسید دارید، در طی دو یا سه ساعت قبل از خواب از پرخوری و خوردن غذا خودداری کنید. کاهش وزن می تواند به شما کمک کند. از یک اسپری بینی شور استفاده کنید. استفاده از آب نمک به تخلیه مخاطی که باعث سرفه می شود، کمک می کند. هوای اطراف خود را مرطوب کنید. از رطوبت ساز سرد یا از حمام بخار استفاده کنید. از استشمام دود دخانیات پرهیز کنید. استعمال سیگار یا تنفس آن باعث تحریک ریه ها می شود و می تواند سرفه های ناشی از عوامل دیگر را بدتر کند. قبل از قرار ملاقات، لیستی از موارد زیر را تهیه کنید: تاریخچه سیگار کشیدن توضیحات مفصل از علایم اطلاعات مربوط به مشکلات پزشکی گذشته خودتان اطلاعات مربوط به مشکلات پزشکی والدین یا خواهر و برادران و سابقه خانوادگی تمام داروها از جمله داروهای بدون نسخه، ویتامین ها، داروهای گیاهی و مکمل های غذایی مصرفی پزشکتان ممکن است برخی از سوالات زیر را بپرسد: اخیرا آنفولانزا یا سرماخوردگی داشتید؟ آیا کسی در خانواده یا محل کار شما سیگار می کشد؟ علایم شما چیست و از چه زمانی آن ها شروع شده است؟ آیا در خانه یا محل کار در معرض گرد و غبار یا مواد شیمیایی هستید؟ آیا سوزش سر دل دارید؟ آیا داروی فشار خون مصرف می کنید؟ اگر چنین است، از چه نوع دارویی استفاده می کنید؟ چه موقع سرفه شما بیشتر می شود؟ چه چیزی سرفه شما را تسکین می دهد؟ آیا با ورزش شدید یا وقتی که در معرض هوای سرد قرار می گیرید، تنگی نفس یا خس خس سینه پیدا می کنید؟ منبع |
سرطان ولوار نوعی سرطان است که در سطح خارجی دستگاه تناسلی زنان رخ می دهد. ولوار ناحیه پوستی است که مجرای ادرار و مهبل از جمله کلیتوریس را احاطه می کند. سرطان های ولوار معمولا به صورت توده یا زخم ایجاد شده و اغلب باعث خارش می شود. سرطان ولوار در هر سنی بروز کند، اما بیشتر در بزرگسالان تشخیص داده می شود. درمان سرطان های ولوار شامل جراحی برای از بین بردن بافت سرطانی و مقدار کمی از بافت سالم اطرافش است. بعضی اوقات جراحی سرطان ولوار نیاز به از بین بردن کامل ولوار دارد. هرچه سرطان ولوار زودتر تشخیص داده شود، احتمال نیاز آن به عمل جراحی کمتر خواهد بود. پزشک با شناسایی نوع سرطان بر اساس سلول سرطانی، موثرترین روش درمانی را انتخاب می کند. متداول ترین انواع سرطان ولوار شامل موارد زیر است: سرطان سلول سنگ فرشی ولوار، از سلول های نازک و مسطح شروع می شود که سطح مخاط را محافظت می کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ولوار ملانوما، از سلول های تولید کننده رنگدانه که در پوست ولوار وجود دارد، شروع می شود. این نوع سرطان علایم ممکن است شامل موارد زیر باشد: خارش مدوام درد و حساسیت خون ریزی که از قاعدگی نباشد. توده های برجسته، زگیل یا زخم باز تغییرات پوستی، مانند تغییر رنگ یا ضخیم شدن در صورت بروز علایم مداوم و نگران کننده، به پزشک یا متخصص زنان و زایمان مراجعه کنید. هنوز مشخص نیست که چه عواملی باعث بروز سرطان های ولوار می شود. اگرچه علت دقیق ابتلا به سرطان های ولوار معلوم نیست، اما به نظر می رسد عوامل خاصی خطر ابتلا به این بیماری را افزایش می دهد، از جمله: خطر ابتلا به سرطان های ولوار با افزایش سن افزایش می یابد، هر چند ممکن است در هر سنی بروز کند. بیش از نیمی از موارد در زنان بالای سال و کمتر % قبل از سن سالگی رخ می دهد. HPV HPV HPV مطالعات نشان می دهد زنانی که مرتبا سیگار می کشند، سه تا شش برابر خطر ابتلا به سرطان ولوار را افزایش می دهند. افرادی که داروهای برای سرکوب سیستم ایمنی بدن استفاده می کنند، مانند افرادی که تحت عمل پیوند اعضای بدن قرار گرفته اند و افرادی که سیستم ایمنی بدن ضعیفی دارند، مانند مبتلایان به ویروس نقص ایمنی انسان ( HIV ) ، خطر ابتلا به سرطان های ولوار در آنها افزایش می دهند. نیوپلازی (اولین فاز شروع سلول های سرطانی) داخل رحمی ولوار یک بیماری پیش سرطانی است که خطر ابتلا به سرطان های ولوار را افزایش می دهد. اغلب موارد نیوپلازی داخل رحمی هرگز سرطانی نخواهند شد، اما تعداد کمی از آن ها به سرطان بدخیم تبدیل می شوند. لیکن اسکلروز و آتروفیکوس ( LSA ) ، که باعث خارش پوست ولوار می شود، خطر ابتلا به سرطان های ولوار را افزایش می دهند. به نظر می رسد خانم هایی که سطح بالاتری از آنتی بادی ها به ویروس تبخال سیمپلکس نوع (عفونت های مراقبتی) دارند، خطر ابتلای بیشتری نسبت به سرطان ولوار دارند. سایر عوامل خطرزا شامل داشتن اریتماتوز سیستمیک برای کاهش خطر ابتلا به سرطان های ولوار، خطر ابتلا به ویروس جنسی HPV در روابط جنسی خود از کاندوم استفاده کنید. کاندوم می توان خطر ابتلا به HPV واکسن HPV HPV از پزشک بپرسید که چند وقت یکبار باید تحت معاینات لگن قرار بگیرید. پزشک با انجام معاینات لگن، می توانند ولوار و اندام های تولیدمثل داخلی شما را از نظر ناهنجاری های احتمالی بررسی کنند. آزمایشات و روش های مورد استفاده برای تشخیص سرطان ولوار شامل موارد زیر می باشد: پزشک به دنبال بررسی و معاینه فیزیکی از سرطان های ولوار شما به دنبال ناهنجاری های احتمالی خواهد بود. از، برای بزرگنمایی ویژه بمنظور بررسی ولووی شما استفاده می شود. در طی معاینه کولپوسکوپی، پزشک از دستگاهی مانند یک ذره بین استفاده می کند تا از نزدیک ولوار و نواحی غیر طبیعی آن را بررسی کند. پزشک ممکن است از پوست نواحی متورم ولوار شما نمونه برداری کند. در طی یک روش بیوپسی، با بی حسی موضعی و استفاده از یک ابزار برش مخصوص تمام یا بخشی از ناحیه مشکوک، نمونه برداری می شود. بسته به اینکه چه مقدار پوست برداشته شود، ممکن است بیوپسی به بخیه کردن نیاز داشته باشند. پس از تایید تشخیص، پزشک برای تعیین اندازه و مرحله سرطان تلاش می کند. تست های تشخیص مرحله سرطان می تواند شامل موارد زیر باشد: معاینه ناحیه لگن برای بررسی علایم شیوع سرطان تست های تصویربرداری تصاویر از قفسه سینه یا شکم برای بررسی میزان انتشار سرطان آزمایشات تصویربرداری شامل اشعه ایکس، توموگرافی کامپیوتری ( CT ) ، ( MRI ) و توموگرافی انتشار پوزیترون ( PET ) مراحل این سرطان شامل موارد زیر است: مرحله اول تومور کوچکی را نشان می دهد که محدود به ولوار یا ناحیه پوست بین دهانه واژن و مقعد می باشد. در این مرحله، هنوز سرطان به غدد لنفاوی یا مناطق دیگر بدن منتشر نشده است. تومورهای مرحله دوم، مواردی هستند که با رشد بیشتر ساختارهای مجاور، مانند قسمت های پایین مجرای ادرار، واژن و مقعد را درگیر کرده اند. سرطان مرحله سوم در غدد لنفاوی شیوع یافته است. مرحله چهارم نشان دهنده سرطانی است که بطور گسترده در غدد لنفاوی یا در قسمت های بالای مجرای ادرار یا مهبل یا مثانه یا روده یا استخوان لگن منتشر شده است. گزینه های درمانی سرطان دستگاه تناسلی خارجی زنان بستگی به نوع و مرحله سرطان، وضعیت پزشکی و نظر شما دارد. گزینه های درمانی که برای این سرطان وجود دارند، عبارتند از: این روش، که به آن عمل برداشتن موضعی گسترده یا رادیکال نیز گفته می شود، شامل جراحی غدد سرطانی و مقدار کمی از بافت طبیعی اطراف آن است. جراحی برای برداشتن قسمتی از ولوار (ولوکتومی جزیی) یا کل آن از جمله بافت زیرین (ولوکتومی رادیکال) می تواند گزینه ای برای سرطان های بزرگتر باشد. با این حال، پزشک ممکن است ترکیب پرتودرمانی و شیمی درمانی را به منظور کوچک کردن تومور قبل از عمل توصیه کند. جراحی برای برداشتن کامل سرطان ولوار خطر ابتلا به عوارضی مانند عفونت را افزایش می دهد. جراحی ولوار احتمال دارد باعث تغییر در ناحیه تناسلی شما شده و این ناحیه بی حس شود، بطوری که در هنگام مقاربت نتوانید به ارگاسم برسید. سرطان های ولوار می تواند به غدد لنفاوی در کشاله ران انتشار یابد، در این صورت پزشک در زمان انجام عمل جراحی برای رفع سرطان، این غدد لنفاوی را هم جراحی می کند. از بین بردن غدد لنفاوی می تواند باعث احتباس مایعات و تورم پا و شرایطی به نام لنف آدنوما شود. پرتودرمانی از پرتوهای پر انرژی مانند پرتوهای ایکس و پروتون ها برای از بین بردن سلول های سرطانی استفاده می کند. پرتودرمانی برای سرطان های ولوار معمولا بصورت پرتودرمانی خارجی و توسط دستگاهی انجام می شود که در بدن حرکت می کند و اشعه را به نقاط دقیق روی پوست شما هدایت می کند. پرتودرمانی گاهی اوقات برای کوچک کردن سرطان های بزرگ ولوار استفاده می شود تا احتمال موفقیت در جراحی افزایش پیدا کند. پرتودرمانی گاهی با شیمی درمانی ترکیب می شود و می تواند سلول های سرطانی را در مقابل پرتودرمانی آسیب پذیرتر کند. اگر سلول های سرطانی در غدد لنفاوی شناسایی شوند، پزشک پرتودرمانی را در ناحیه اطراف غدد لنفاوی توصیه می کند تا سلول های سرطانی احتمالی که بعد از جراحی باقی مانده اند را از بین ببرد. پرتودرمانی در بعضی مواقع با شیمی درمانی همراه است. یک دارو درمانی است که از مواد شیمیایی برای از بین بردن سلول های سرطانی استفاده می کند. داروهای شیمی درمانی معمولا از طریق ورید در بازو یا به صورت خوراکی تجویز می شوند. برای مبتلایان به سرطان پیشرفته، شیمی درمانی ممکن است گزینه مناسبی باشد. بعد از اتمام درمان سرطان، پزشک معاینات دوره ای منظم را برای بررسی احتمال بازگشت سرطان توصیه کند. حتی پس از درمان موفقیت آمیز، سرطان می تواند برگردد. پزشک برنامه معاینات پیگیری را تعیین می کند، اما پزشکان به طور کلی انجام آزمایشات را برای دو تا چهار بار در هر سال برای دو سال اول بعد از درمان سرطان توصیه می کنند. زندگی با این نوع سرطان می تواند چالش برانگیز و مشکل باشد. اگرچه راهکار های آسانی برای مقابله با سرطان ولوار وجود ندارد، اما سعی کنید در مورد سرطان ولوار به اندازه کافی اطلاعات کسب کنید تا در تصمیم گیری برای درمان خود راحت باشید. از پزشک بخواهید که اصول ابتدایی سرطان شما را توضیح دهد. اگرچه سخت است، اما در مورد احساسات خود با شریک زندگی تان صحبت کنید. همچنین مشورت کردن با یک درمانگر، به تنهایی یا همراه با شریک زندگی تان، می تواند مفید باشد. به یاد داشته باشید که می توانید احساسات خود را از بسیاری جهات بیان کنید. لمس کردن، بغل کردن و نوازش کردن ممکن است برای شما و همسرتان بسیار مهم باشد. مراجعه شما برای تشخیص و درمان بیماری معمولا با متخصص زنان آغاز می شود. اگر متخصص زنان مشکوک به تشخیص سرطان باشد، به احتمال زیاد شما را به یک انکولوژیست زنان که متخصص جراحی سرطان های زنان است، ارجاع می دهد. برای آمادگی بهتر، قبل از مراجعه به پزشک بهتر است علایمی را که تجربه کرده اید و لیستی از تمام داروها، ویتامین ها یا مکمل هایی که مصرف می کنید را بنویسید. در مورد سرطان های ولوار، سوال های اساسی که باید از پزشک بپرسید را یادداشت کنید برخی از آنان عبارتند از: به چه نوع آزمایشاتی نیاز دارم؟ آیا به کیسه استومی نیاز دارم؟ چگونه باید برای درمان آماده شوم؟ آیا بعد از معالجه می توانم باردار شوم؟ اشکالات و عوارض هر کدام از جراحی کدام است؟ آیا احتمال دارد بیماری من عود کند و دوباره بازگردد؟ چه نوع سرطان ولوار دارم؟ سرطان من در چه مرحله ای است؟ غیر از سرطان ولوار، آیا علل احتمالی دیگری برای بروز علایم من وجود دارد؟ چه نوع گزینه های جراحی برای من وجود دارد؟ کدام گزینه درمانی برای من بهتر است؟ برخی از سوالاتی که ممکن است پزشک از شما بپرسد شامل موارد زیر است: علایم شما چقدر شدید است؟ آیا تاکنون به HPV آیا تاکنون به لیکن اسکلروز مبتلا شده اید؟ آیا تاکنون آزمایش پاپ غیر طبیعی داشته اید؟ آیا عاملی باعث بهبودی و یا بدتر شدن علایم شما می شود؟ چه زمانی متوجه علایم خود شدید؟ چند بار این علایم را تجربه می کنید؟ منابع: |
پرولاپس دیواره خلفی واژن یا رکتوسل هنگامی اتفاق می افتد که دیواره نازکی که راست روده را از واژن جدا می کند ضعیف شده و منجر به برآمدگی دیواره واژن می شود. در صورتی که پرولاپس دیواره خلفی واژن بزرگ باشد، ممکن است با باز شدن واژن یک برآمدگی قابل توجهی دیده شود. برآمدگی پرولاپس دیواره خلفی واژن می تواند ناراحت کننده باشد، اما بندرت دردناک است. در صورت نیاز، اقدامات خودمراقبتی و سایر گزینه های غیر جراحی برای درمان بیماری موثر است. پرولاپس دیواره خلفی واژن شدید ممکن است نیاز به عمل جراحی داشته باشد. یک پرولاپس کوچک واژن خلفی کوچک (رکتوسل) ممکن است علایمی نداشته باشد. اما برخی از علایم در صورت بروز شامل موارد زیر هستند: مشکلات دفع مدفوع احساس فشار روده احساس سستی در بافت واژن برآمدگی نرم در بافت مهبل که از طریق واژن بیرون زده احساس این که رکتوم بعد از دفع مدفوع به طور کامل خالی نشده بسیاری از خانم ها که پرولاپس واژینال خلفی دارند، برآمدگی سایر اندام های لگن مانند مثانه، رحم یا قسمت بالای واژن را تجربه کرده اند. شیوع پرولاپس دیواره خلفی واژن پرولاپس دیواره خلفی واژن حتی در بین زنانی که فرزند نداشته اند، شایع است. در حقیقت، یک زن شاید متوجه نشود که به پرولاپس واژن خلفی مبتلا است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید رکتوسل معمولا در دوران بارداری و زایمان اتفاق می افتد. عوامل خطر خطر بروز آن با افزایش سن نیز بیشتر می شود و عوامل دیگر می توانند در بروز آن نقش داشته باشند. پرولاپس واژن خلفی می تواند ناشی از فشار بر روی لگن باشد. علل افزایش فشار کف لگن شامل موارد زیر است: زایمان و بارداری اضافه وزن یا یا بلند کردن اجسام سنگین یبوست مزمن یا فشار با حرکات روده زایمان طبیعی زایمان واژینال، به خصوص زایمان های متعدد و افزایش سن عوامل خطر اصلی بروز این بیماری هستند. زایمان طولانی مدت و وزن زیاد جنین می توانند عضلات کف لگن را کشیده و تضعیف کنند و منجر به تضعیف دیواره بین راست روده و واژن شود. یایسگی تغییرات زیادی را در بدن خانم ها ایجاد می کند، که می تواند بر عضله ناحیه لگن ت ثیر بگذارد. زایمان و سایر مشکلاتی که به بافت لگن فشار می آورند، می تواند منجر به پرولاپس خلفی واژن شود. سن به طور کلی با افزایش سن، عضلات ناحیه لگن ضعیف می شود. عوامل دیگری مانند چاقی و سرفه مزمن در ارتباط با آسم، سیگار کشیدن و بیماری تنفسی نیز با ضعف این عضلات همراه است. بارداری و زایمان از عوامل اصلی رشد رکتوسل است. ماهیچه ها، رباط ها و بافت پیوندی که از واژن شما نگهداری و محافظت می کنند در دوران بارداری و زایمان ضعیف می شوند. هرچه تعداد حاملگی بیشتری داشته باشید، احتمال ابتلا به پرولاپس واژن خلفی شما بیشتر می شود. در زنانی که فقط سزارین داشته اند، احتمال ابتلا به پرولاپس واژن خلفی کمتر است، اما هنوز هم احتمال ابتلا به آن وجود دارد. در صورت طولانی شدن زایمان یا در صورت تولد چند زایمان، مثلا دوقلوها، احتمال بروز آن بیشتر می شود. سایر عوامل عوامل دیگری که ممکن است خطر ابتلا به پرولاپس واژن خلفی را افزایش دهند، عبارتند از: یبوست مزمن افت سطح استروژن در یایسگی هیسترکتومی یا سایر جراحی های لگن سرفه طولانی مدت، در برونشیت مزمن سوء استفاده جنسی در دوران کودکی ژنتیک برخی از زنان بطور مادرزادی همراه با بافت پیوندی ضعیفی در ناحیه لگن متولد می شوند و این امر به طور طبیعی احتمال ابتلا به پرولاپس خلفی واژن را در آن ها افزایش می دهد. چاقی وزن اضافی بدن، فشار را روی بافت های لگن افزایش داده و خطر ابتلا به پرولاپس دیواره خلفی واژن را بیشتر می کند. بواسیر و رکتوسل ممکن است ارتباط مستقیمی بین و پرولاپس دیواره خلفی واژن وجود داشته باشد. یبوست یا فشار شدید به روده ممکن است فشار داخل شکمی را در هنگام زور زدن افزایش دهد و باعث ایجاد رکتوسل شود. اعمال جراحی مامایی یا مقعدی اگر فردی تحت چندین عمل جراحی زنان و زایمان یا رکتال قرار بگیرد، این کار عضلات کف لگن را تضعیف کرده و منجر به رکتوسل می شود. عمل جراحی پروستات در مردان، یک رکتوسل می تواند به عنوان نتیجه پروستاتکتومی، یعنی برداشتن غده پروستات ایجاد شود. برای کاهش خطر ابتلا به پرولاپس واژن خلفی، سعی کنید: تمرینات کگل تمرینات کگل می تواند عضلات کف لگن را، خصوصا بعد از زایمان تقویت کند. پیشگیری از یبوست برای پیشگیری از یبوست، مایعات زیادی بنوشید و غذاهای پر فیبر مانند میوه، سبزیجات، لوبیا و غلات سبوس دار مصرف کنید. عدم فشار به کمر از بلند کردن اجسام سنگین خودداری کنید. هنگام بلند کردن اجسام، به جای استفاده از کمر یا دولاشدن بهتر است از پاهایتان استفاده کنید. درمان سرفه در صورت ابتلا به سرفه یا برونشیت مزمن، آن ها را معالجه کنید و سیگار نکشید. کنترل وزن مواظب وزن خود باشید و در صورت نیاز در مورد راهکارهای کاهش وزن از پزشک مشاوره بگیرید. معاینه لگن پرولاپس دیواره خلفی واژن رکتو سل به طور کلی در حین معاینه لگن، واژن و رکتوم شما تشخیص داده می شود. معاینات فیزیکی برای تشخیص پرولاپس دیواره خلفی واژن شامل آزمایش عملکرد مثانه و آزمایش قدرت لگن است. در طول معاینه لگن، پزشکتان استحکام کف لگن، ماهیچه های اسفنکتر و عضلات و رباط هایی را که از دیواره های واژن، رحم، روده، مجرای ادرار و مثانه حفاظت می کنند، آزمایش می کند. مشاهده هر نوع ناهنجاری در تست مقاومت کف لگن می تواند به تشخیص پرولاپس دیواره خلفی واژن منجر شود و تعیین کند که آیا تمرینات کگل برای شما مفید است یا تاثیری ندارد. آزمایش عملکرد مثانه توانایی مثانه شما را در ذخیره کردن و دفع ادرار بررسی می کند. آزمایش عملکرد مثانه به دو روش اندازه گیری می شود. اوروفلومتری روشی است که میزان ادرار، سرعت و مدت زمان آزاد شدن آن را اندازه گیری می کند. روشی است که در آن مثانه را با آب از طریق سوند پر می کنند و با استفاده ازآن میزان ادرار موجود در مثانه اندازه گیری می شود. تصویر برداری به ندرت، ممکن است پزشک آزمایشات تصویربرداری را توصیه کند اما در صورت لزوم از روش های زیر استفاده می شود: MRI دفکوگرافی Defecography ، برای ارزیابی اختلالات راست روده استفاده می شود. درمان بیماری به شدت پرولاپس واژن خلفی بستگی دارد. پزشکتان برای درمان پرولاپس دیواره خلفی واژن رکتو سل می تواند روش های زیر را توصیه کند: اگر پرولاپس واژینال خلفی شما علایم کمی را بروز دهد یا کلا بدون علایم باشد، اقدامات ساده خود مراقبتی، مانند انجام تمرینات کگل برای تقویت عضلات لگن، ممکن است باعث بهبودی بیماری شما شود. پیساری واژینال یک حلقه پلاستیکی یا لاستیکی است که در مهبل شما قرار می گیرد تا از بافت های برآمده نگهداری و محافظت کند. برای تمیز کردن پیساری باید مرتبا تعویض شود. در برخی شرایط، احتمال دارد درمان پرولاپس خلفی واژن، از واژن بیرون زده و آزاردهنده هست. علاوه بر پرولاپس واژینال خلفی، اگر برآمدگی دیگری هم دارید. ترمیم جراحی برای درمان هر کدام می تواند همزمان انجام شود. جراحی معمولا شامل از بین بردن بافت اضافی و برآمده ای است که پرولاپس خلفی واژن را تشکیل می دهد. تمرینات کگل، عضلات کف لگن شما را تقویت می کنند. عضلات کف لگن قوی، می تواند از اعضای لگن شما بهتر محافظت و مراقبت کند. همچنین از بدتر شدن پرولاپسوس یا افتادگی رکتوم جلوگیری کرده و علایم مرتبط با پرولاپس خلفی واژن را تسکین دهد. عضلات کف لگن را محکم نگه دارید، انگار که می خواهید از عبور گاز جلوگیری کنید. انقباض را به مدت پنج ثانیه نگه دارید، سپس به مدت ثانیه عضلات را رها کرده و اجازه دهید استراحت کنند. اگر انجام این تمرین برای شما، کار خیلی سختی است، با دو ثانیه نگه داشتن و پنج ثانیه استراحت، تمرین را شروع کنید. حداقل روزانه، چندبار این تمرینات را تکرار کنید. استفاده همزمان تمرین های گکل و بیوفیدبک باعث تقویت بهتر عضلات می شوند. پس از یادگیری روش صحیح انجام تمرینات کگل، می توانید آن ها را با احتیاط و در هر زمانی انجام دهید. برای آمادگی بیشتر برای مراجعه به پزشکتان سعی کنید علایمی و مدت زمانی بروز آن ها را بنویسید. تمام دارو ها، ویتامین ها و مکمل های مصرفی، از جمله دوز های آن ها را یادداشت کنید. لیستی از اطلاعات کلیدی شخصی و پزشکی، از جمله سایر شرایط، تغییرات اخیر زندگی و عوامل استرس زا که تجربه کرده اید، را تهیه کنید. در مورد پرولاپس واژینال خلفی، برخی از سوالات اساسی که باید از پزشکتان بپرسید عبارتند از: خطرات و عوارض جراحی کدامند؟ آیا باید فعالیت های خود را محدود کنم؟ چه روش درمانی را پیشنهاد می کنید؟ برای بهبودی یا برطرف شدن علایم چه کاری می توانم در خانه انجام دهم؟ اگر من تحت درمان جراحی قرار بگیرم، احتمال اینکه پرولاپس واژن خلفی برگردد وجود دارد؟ احتمالا پزشک سوالاتی از شما خواهد پرسید، از جمله: آیا درد لگنی دارید؟ آیا ادرارتان نشت می کند؟ آیا زایمان طبیعی داشته اید؟ چه علایمی را تجربه می کنید؟ آیا سرفه شدید یا مداوم داشته اید؟ آیا قصد دارید در آینده باردار شوید؟ آیا هنگام دفغ مدفوع دچار فشار زیاد می شوید؟ آیا در کارهای شغلی یا فعالیت های روزانه خود مجبورید اجسام سنگینی را بلند کنید؟ چه زمانی برای اولین بار متوجه علایم خود شدید؟ آیا آن ها به مرور زمان وخیم تر شده اند؟ آیا کسی در خانواده شما تا به حال دچار پرولاپس واژن خلفی یا مشکلات لگنی دیگری شده است؟ منابع: |
درد مزمن لگن می تواند دلایل مختلفی داشته باشد و یا نشانه بیماری دیگری باشد. اگر درد مزمن لگن در زنان ناشی از مشکل پزشکی دیگری باشد، درمان بیماری زمینه ای برای از بین بردن درد کافی خواهد بود. با این وجود، در بسیاری موارد، علت واحدی برای درد مزمن لگن وجود ندارد. در این صورت، هدف از درمان کاهش درد و بهبود علایم می باشد. پزشک از بیمار می خواهد ناحیه درد را مشخص کند. فرد به جای اینکه به یک نقطه واحدی اشاره کند، کل ناحیه لگن خود را نشان می دهد. حتی درد مزمن لگن خود را به یک یا چند روش زیر شرح می دهد: درد شدید و مداوم درد متناوب دردهای تند یا گرفتگی فشار یا سنگینی در اعماق لگن درد هنگام مقاربت درد هنگام دفع مدفوع یا ادرار کردن درد هنگام نشستن طولانی مدت طولانی درد احتمال دارد بعد از ایستادن طولانی مدت تشدید شود و هنگام خوابیدن و دراز کشیدن بهتر شود. درد ممکن است خفیف باشد و یا آنقدر شدید شود که نتواند، بخوابد و یا ورزش کند. اگر درد لگن، زندگی روزمره را مختل کرده یا علایم بدتر شد، باید به پزشک مراجعه کرد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید درد مزمن لگن یک بیماری پیچیده است که علل مختلفی دارد. بعضی اوقات ممکن است یک اختلال به تنهایی، علت بیماری شناخته شود. اما در موارد دیگر، درد ممکن است ناشی از چندین بیماری پزشکی باشد. به عنوان مثال، ممکن است یک زن همزمان مبتلا به آندومتریوز و سیستیت بینابینی باشد. سایر علل درد مزمن لگن آندومتریوز، شرایطی است که در آن بافت حاصل از لایه رحم در خارج از رحم رشد می کند. در آندومتریوز، بافت آندومتر عملکرد طبیعی دارد اما در هر سیکل قاعدگی، ضخیم شده و باعث خونریزی می گردد. چون بافت نمی تواند از بدن خارج شود، به دام می افتد. هنگامی که آندومتریوز تخمدان ها را درگیر می کند، کیست هایی به نام آندومتریوما تشکیل می شوند. آندومتریوز باعث ایجاد بافت همبند و چسبندگی بافت های اندام لگن به یکدیگر شود. شرایطی که بر استخوان ها، مفاصل و سیستم اسکلتی عضلانی ت ثیر می گذارد می تواند منجر به بازگشت درد لگن شود. در بیماری التهابی مزمن لگن، یک عفونت طولانی مدت، که اغلب از طریق رابطه جنسی منتقل می شود، باعث ایجاد جای زخم در اندام های لگن می شود. پس از برداشتن رحم، تخمدان ها و لوله های فالوپ، ممکن است یک قطعه کوچک از تخمدان به طور تصادفی در داخل بدن باقی بماند و بعدا باعث تشکیل کیست دردناک شود. رشد غیر سرطانی رحم ممکن است باعث فشار یا احساس سنگینی در قسمت تحتانی شکم شود. آن ها به ندرت باعث درد شدید می شوند مگر اینکه خون به آن ها نرسد و باعث مرگ سلول های غیرسرطانی (دژنراسیون) در رحم شوند. علایم مرتبط با سندرم روده تحریک پذیر - نفخ، یبوست یا اسهال می تواند منبع درد و فشار لگن باشد. این حالت با درد مکرر در مثانه و نیاز مکرر به ادرار کردن همراه است. ممکن است با پر شدن مثانه، درد لگن ایجاد شود و بعد از خالی کردن مثانه، به طور موقت درد بهبود یابد. برخی پزشکان معتقدند که رگ های بزرگ شده واریسی در اطراف رحم و تخمدان می تواند منجر به درد لگن شود. با این حال، پزشکان دیگر این نظریه را قبول ندارند، زیرا بیشتر زنان مبتلا به رگ های بزرگ شده در لگن هیچ دردی را تجربه نکرده اند. افسردگی، استرس مزمن یا سابقه سوء استفاده جنسی یا جسمی احتمال دارد خطر ابتلا به درد مزمن لگن را افزایش دهد. پریشانی عاطفی درد را بدتر می کند و زندگی با درد مزمن به پریشانی عاطفی کمک می کند. این دو عامل اغلب به یک چرخه متناوب تبدیل می شوند. برای تشخیص اینکه چه چیزی باعث درد مزمن لگن شما می شود پزشک سوالاتی در مورد علایم و تاریخچه درد، سابقه سلامتی و خانوادگی شما می پرسد. آزمایشات بالینی که پزشک ممکن است توصیه کند، عبارتند از: معاینه لگن می تواند علایم عفونت، رشد غیرطبیعی یا عضلات تنش لگن را نشان دهد. پزشک مناطقی که به درد حساسیت نشان می دهد را بررسی می کند. آزمایشات در طول معاینه لگن، پزشک ممکن است آزمایشاتی برای بررسی عفونت ها، مانند کلامیدیا یا سوزاک تجویز کند. علاوه بر آن آزمایش خون را برای بررسی تعداد سلول های خونی و آزمایش ادرار بمنظور تشخیص عفونت ادراری انجام می دهد. برای تشخیص توده ها یا کیست در تخمدان ها، رحم یا لوله های فالوپ استفاده می شود. پزشک ممکن است اشعه ایکس شکمی، اسکن توموگرافی کامپیوتری ( CT ) یا تصویربرداری از رزونانس مغناطیسی ( MRI ) را برای کمک به تشخیص ساختارها یا رشد غیر طبیعی آن ها توصیه کند. به پزشک اجازه می دهد اندام های لگن را مشاهده کرده و برای تشخیص بافت های غیر طبیعی یا علایم عفونت آن را بررسی کند. لاپاروسکوپی، به ویژه در تشخیص آندومتریوز و بیماری التهابی مزمن لگن مفید است. هدف از درمان درد لگن، کاهش علایم و بهبود کیفیت زندگی می باشد. اگر پزشک بتواند علت خاصی را تشخیص دهد، درمان برای برطرف کردن و معالجه علت انجام خواهد شد. اما اگر علت مشخص نشود، درمان بر مدیریت درد و بهبودی علایم متمرکز می شود. برای بسیاری از زنان، درمان بهتر شامل ترکیبی از روش های درمانی است. بسته به علت بیماری، پزشک می تواند تعدادی از داروها را برای درمان وضعیت شما تجویز کند، مانند: داروهای بدون نسخه، مانند آسپرین، ایبوپروفن یا استامینوفن، ممکن است برای تسکین جزیی درد لگن موثر باشند. اما، دارو به تنهایی، بندرت درد مزمن را تسکین می دهد. برخی از خانم ها متوجه می شوند روزهایی که درد لگن دارند ممکن است با یک مرحله خاص از سیکل قاعدگی و تغییرات هورمونی همزمان می باشد. در صورت بروز این موارد، قرص های ضد بارداری یا داروهای دیگر هورمونی ممکن است به تسکین درد لگن کمک کنند. اگر عفونت منبع درد شما باشد، پزشک ممکن است آنتی بیوتیک تجویز کند. برخی از انواع داروهای ضد افسردگی می توانند برای درد مزمن مفید باشند. آن ها ممکن است در بهبود درد مزمن لگن زنان غیر افسرده، نیز موثر باشند. پزشک به عنوان بخشی از درمان برای درد مزمن لگن، روش های درمانی زیر را می تواند توصیه کند: تمرینات کششی، ماساژ و سایر تکنیک های آرامش بخش درد مزمن لگن را بهبود می بخشد. فیزیوتراپ می تواند در انجام این تکنیک ها و راهکارهای مقابله با درد کمک کند. فیزیوتراپ با استفاده از یک ابزار پزشکی بنام تحریک عصب الکتریکی از پوست، درد را کاهش می دهد. TENS ، ضربان های الکتریکی را به مسیرهای عصبی منتقل می کند. بیو فیدبک فیزیوتراپیست ها از تکنیک روان شناسی بنام بیوفیدبک هم می توانند استفاده کنند. در روش بیوفیدبک فرد مناطقی از عضلات درگیر را شناسایی کرده و آن منطقه را آرام می کند. تحریک نخاع، شامل کاشت وسیله ای است که مسیرهای عصبی را مسدود می کند تا سیگنال درد به مغز نرسد. بسته به علت درد لگن تحریک نخاع می تواند در برخی موارد مفید باشد. اگر پزشک نقاط خاصی را در مکان درد را شناسایی کرد، ممکن است از تزریق دارو در آن نقاط دردناک استفاده کند. این دارو، معمولا یک بی حس کننده موضعی طولانی مدت است که می تواند درد را کاهش داده و ناراحتی را برطرف کند. اگر درد با مشکلاتی از قبیل افسردگی، سوءاستفاده جنسی، اختلال شخصیت، یا یک بحران خانوادگی همراه باشد، صحبت با یک روان شناس یا روان پزشک می تواند مفید باشد. انواع مختلف روان درمانی مانند درمان شناختی رفتاری و بیو فیدبک وجود دارد. صرف نظر از علت اصلی درد، روان درمانی می تواند در ایجاد راهکارهای مقابله با درد به شما کمک کند. برای درمان بیماری زمینه ای که باعث ایجاد درد مزمن در لگن می شود، پزشک احتمال دارد روش های جراحی زیر را پیشنهاد دهد: در صورت ابتلا به اندومتریوز، پزشک می توانند چربی یا بافت آندومتر را با استفاده از عمل جراحی لاپاروسکوپی از بین ببرند. در موارد پیچیده و نادر، پزشک می تواند برداشتن رحم (هیسترکتومی) ، لوله های فالوپی (سالپینژکتومی) یا تخمدان ها (اویوفورکتومی) را توصیه کنند. ممکن است لازم باشد قبل از این که بهترین درمان برای شما انجام شود، ترکیبی از روش های درمانی را امتحان کنید. در صورت لزوم، می توانید از برنامه توان بخشی درد استفاده کنید. درد مزمن لگن می تواند ت ثیر عمده ای در زندگی روزمره داشته باشد. درد می تواند باعث اختلال در خواب، ورزش یا انجام کارهای بدنی شود. درد مزمن لگن همچنین می تواند باعث اضطراب و استرس زیادی شود و درد شما را بدتر کند. تکنیک های آرامش مانند مدیتیشن و یوگا می توانند به آزادسازی تنش، کاهش درد و القاء خواب شما کمک کنند. در مراجعه به پزشک عمومی، بسته به علت احتمالی درد، ممکن است به یک متخصص گوارش، یک متخصص اورولوژی و یا فیزیوتراپیست مراجعه کنید. آمادگی قرار ملاقات با پزشک لیستی از علایم و اطلاعات پزشکی کلیدی خود را یادداشت کنید. استرس های اساسی یا تغییرات اخیر زندگی را بنویسید. تمام داروها و ویتامین ها یا مکمل های گیاهی و دوزهای مصرفی آن ها را یادداشت کنید. برخی از سوالات اساسی که باید از پزشک بپرسید، عبارتند از: دلایل احتمالی علایم یا وضعیت من چیست؟ چه آزمایش هایی را پیشنهاد می کنید؟ اگر این آزمایشات علت درد را مشخص نکنند، چه آزمایش های جانبی ممکن است لازم باشد؟ کدام نوع از درمان ها باعث بهبود علایم من می شوند؟ چه مدت نیاز درمان من طول می کشد؟ آیا محدودیتی وجود دارد که باید رعایت کنم؟ آیا جایگزینی عمومی برای دارویی که تجویز می کنید وجود دارد؟ پزشک برای تشخیص بهتر ممکن است سوالات زیر را بپرسد: درد لگنی شما از چه زمانی شروع شده است؟ آیا درد شما به مرور زمان تغییر کرده یا بیشتر شده است؟ درد شما چقدر شدید است و چه مدت طول می کشد؟ آیا درد همیشه در یک مکان اتفاق می افتد؟ درد شما موج موقتی بروز می کند یا ثابت است؟ آیا در حین ادرار یا حرکت روده احساس درد می کنید؟ آیا چرخه قاعدگی بر درد شما ت ثیر می گذارد؟ چه عاملی باعث بهتر یا بدتر شدن درد شما می شود؟ آیا تاکنون جراحی لگن انجام داده اید؟ آیا تا به حال باردار شده اید؟ آیا تاکنون برای معالجه دستگاه ادراری یا عفونت واژن معالجه کرده اید؟ منبع: |
سندرم متابولیک گروهی از عوامل خطرزایی که با هم ابتلا به بیماری های قلبی، مغزی و دیابت نوع را افزایش می دهند. این عوامل، عبارت هستند از: قند خون زیاد افزایش چربی اضافی بدن در اطراف کمر سطح کلسترول غیر طبیعی یا تری گلیسیرید داشتن تنها یکی از این شرایط به معنای ابتلای شما به سندرم متابولیک نیست. اما شما در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به بیماری هستید. اگر شرایط دیگری اضافه شود، احتمال بروز عوارض بیشتر خواهد شد. شیوع سندرم متابولیک سندرم متابولیک، بسیار شایع است و یک سوم بزرگسالان افراد جامعه به آن مبتلا هستند. اگر برخی از این شرایط را دارید، تغییرات سبک زندگی، از بروز مشکلات جدی برای سلامتی شما پیشگیری می کند. انجمن قلب آمریکا گزارش می دهد که درصد از بزرگسالان دارای سندرم متابولیک هستند. سندرم متابولیک، به اضافه وزن یا و عدم تحرک مربوط است. مقاومت به انسولین همچنین ممکن است خطر ابتلا به سندرم متابولیک را افزایش دهد. مقاومت به انسولین شرایطی است که بدن نمی تواند از انسولین به درستی استفاده کند. انسولین هورمونی است که در انتقال قند خون به سلول های بدن کمک می کند. مقاومت به انسولین می تواند منجر به قند خون بالا شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عوامل زیر شانس ابتلا به سندرم متابولیک را افزایش می دهد: خطر ابتلا به سندرم متابولیک با افزایش سن، بیشتر می شود. ابتلا به دیابت حاملگی و یا سابقه خانوادگی این دیابت، خطر ابتلای به سندرم متابولیک بیشتر خواهد شد. رژیم غذایی فرآوری شده ناسالم و عدم ورزش کافی احتمال بروز سندرم را افزایش می دهد. اختلال هورمونی از قبیل سندرم تخمدان پلی کیستیک در ابتلا به سندرم نقش دارند. سایر علل بیماری های دیگر مانند بیماری کبد چرب غیر الکلی، یا آپنه خواب، خطر ابتلا به این بیماری را افزایش می دهد. بیشتر اختلالات مرتبط با این بیماری علایم آشکاری ندارند. یکی از نشانه های بارز و قابل مشاهده، افزایش دور کمر است. اگر قند خون شما افزایش پیدا کنند، ممکن است متوجه علایم و نشانه های دیابت مانند افزایش تشنگی و ادرار، خستگی و تاری دید شوید. اگر حداقل یک جزء از شرایط فوق را دارید، از پزشکتان بپرسید که آیا برای سایر علایم سندرم به آزمایش و درمان نیاز دارید. سندرم متابولیک در صورت داشتن حداقل سه مورد از علایم زیر تشخیص داده شود: دور کمر سانتی متر یا بیشتر در زنان دور کمر سانتی متر یا بیشتر در مردان تمایل به ایجاد التهاب (سوزش و تورم بافت بدن) فشار خون بالاتر از / mmHg عدم توانایی در کنترل قند خون (مقاوم به انسولین) سطح بالای تری گلیسیرید (چربی خون) و سطح پایین HDL افزایش خطر ایجاد لخته های خون مانند ترومبوز ورید عمقی ابتلا به این بیماری می تواند خطر ابتلا به بیماری های زیر را افزایش دهد: اگر برای کنترل وزن اضافی خود شیوه زندگی خود را تغییر ندهید، ممکن است، قند خون شما افزایش یابد. سرانجام، مقاومت به انسولین می تواند منجر به دیابت نوع شود. کلسترول بالا و فشار خون بالا می تواند باعث ایجاد لخته در شریان های شما شود. لخته های خونی می توانند شریان های شما را تنگ کرده و به دنبال آن خطر بروز حمله قلبی یا سکته مغزی را افزایش دهند. تعهد مادام العمر به تغییر شیوه زندگی سالم می تواند از بروز شرایطی که موجب بیماری شود، پیشگیری کند. یک سبک زندگی سالم شامل موارد زیر است: حفظ وزن مناسب ترک سیگار و مصرف الکل حداقل دقیقه فعالیت بدنی بطور روزانه محدود کردن مصرف چربی و نمک اشباع در رژیم غذایی خوردن مقدار زیادی سبزیجات، میوه، پروتیین بدون چربی و غلات کامل به این حالت چاقی شکمی یا "داشتن شکل سیب" نیز گفته می شود. کارشناسان می گویند که سندرم متابولیک به دلیل افزایش میزان چاقی شایع تر است. داشتن چربی اضافی در شکم، بر خلاف جای دیگر بدن خطر ابتلای به بیماری ها را افزایش می دهد. HDL HDL فشار خون، فشاری است که خون به دیواره شریان ها وارد می کند. فشار خون بالا به مرور، می تواند به قلب آسیب برساند و منجر به ایجاد لخته خون شود. قند خون خفیف ممکن است نشانه اولیه دیابت باشد. دارند، نیز مبتلا به سندرم متابولیک هستند. این افراد در مقایسه با درصد افرادی که دیابت نوع بدون سندرم متابولیک دارند، بیشتر در معرض خطر ابتلا به بیماری های قلبی هستند. در آینده، سندرم متابولیک احتمال دارد به عنوان مهم ترین عامل خطر بیماری قلبی شناخته شود. پیشگیری یا به ت خیر انداختن بروز سندرم متابولیک، عمدتا با تغییر شیوه زندگی ممکن است. یک سبک زندگی سالم یک تعهد مادام العمر است. کنترل موفقیت آمیز سندرم متابولیک نیاز به تلاش طولانی مدت و همکاری با پزشکتان نیاز دارد. پیش آگهی افراد مبتلا به سندرم متابولیک در صورت مدیریت علایم می تواند بسیار خوب باشد. افرادی که توصیه های پزشک خود را انجام می دهند، احتمال ابتلا به مشکلات جدی مانند حمله قلبی یا سکته مغزی کم می شود. مدیریت علایم باعث کاهش عوارض سلامتی می شود، اما اکثر مبتلایان به این بیماری خطر بیماری های قلبی عروقی مزمن را دارند. در صورت بروز سندرم متابولیک، لازم است که به پزشکتان مراجعه کنید تا از مشکلات جدی سلامتی مانند حمله قلبی و سکته مغزی جلوگیری کند. اهداف اصلی درمان سندرم متابولیک هدف اصلی درمان کاهش خطر ابتلا به بیماری ایسکمیک قلب است. درمان ابتدا به منظور کاهش کلسترول LDL هدف دوم درمان، جلوگیری از بروز دیابت نوع است عوارض طولانی مدت دیابت اغلب شامل بیماری های قلبی و کلیوی، کاهش بینایی و قطع پا یا انگشتان می باشد. طبق تجویز پزشک، تمام داروها را به طور مرتب مصرف کنید. مقدار دارو را تغییر ندهید و هیچ دوز دارویی را حذف نکنید، مگر اینکه پزشکتان به شما بگوید. و در مقابل، را توصیه می کنند. منابع |
هپاتیت الکلی التهاب کبد ناشی از مصرف الکل است. هپاتیت الکلی به احتمال زیاد در افرادی که سال هاست الکل زیادی مصرف کرده اند، رخ می دهد. با این حال، رابطه بین مصرف و هپاتیت الکلی پیچیده است. همه مشروبات الکلی سنگین منجر به هپاتیت الکلی نمی شوند. اگر به هپاتیت الکلی مبتلا شده اید، باید مصرف الکل را قطع کنید. افرادی که به مصرف مشروبات الکلی ادامه می دهند، با خطر آسیب جدی کبدی و مرگ مواجه هستند. هپاتیت الکلی یک بیماری جدی و اغلب کشنده است. در این افراد رایج است. الکل، اشتها را سرکوب کرده و فرد با مصرف بیشتر الکل، می خواهد کالری خود را دریافت کند. تجمع مایع در شکم (آسیت) نارسایی کلیه نارسایی کبد هپاتیت الکلی، زمانی ایجاد می شود که الکل به کبد آسیب برساند. چگونگی آسیب دیدن الکل به کبد مشخص نیست. عوامل موثر در بروز هپاتیت الکلی عبارتند از: روند بدن برای تجزیه الکل باعث تشکیل مواد شیمیایی بسیار سمی می شود. مواد شیمیایی التهاب را از بین برده و سلول های کبدی را از نابود می کنند. با گذشت زمان، بافت سالم کبد زخم می شود و باعث اختلال در عملکرد کبد می گردد. تشکیل جای زخم برگشت ناپذیر که به آن سیروز کبدی گفته می شود آخرین مرحله از بیماری کبد الکلی است. انواع دیگر هپاتیت اگر به هپاتیت C مبتلا هستید با مصرف الکل خطر ابتلا به سیروز کبدی در شما افزایش می یابد. هر چه مصرف الکل شما بیشتر باشد احتمال بروز سیروز کبدی بیشتر خواهد بود. سوء تغذیه بسیاری از افرادی که به مصرف بالایی دارند، دچار سوء تغذیه می شوند. الکل و محصولات جانبی آن از جذب مناسب مواد مغذی بدن جلوگیری می کنند. کمبود مواد مغذی باعث آسیب سلول های کبدی می شوند. (مهمترین عامل خطر) اینکه چه میزان الکل باعث ایجاد هپاتیت الکلی می شود، مشخص نیست. به نظر می رسد شیوع هپاتیت الکلی در زنان نسبت به مردان بیشتر می باشد. علت این تفاوت در نحوه تاثیر الکل در زنان و مردان است. در افرادی که اضافه وزن دارند، مصرف مشروبات الکلی ممکن است احتمال ابتلا به هپاتیت الکلی و پیشرفت آن به وضعیت سیروزی را افزایش دهد. مطالعات نشان می دهد که احتمال دارد یک عامل ژنتیکی در بیماری کبد ناشی از الکل وجود داشته باشد. مصرف پنج یا بیشتر دوز طی دو ساعت برای آقایان و چهار یا بیشتر برای خانم ها ممکن است خطر ابتلا به هپاتیت الکلی را افزایش دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عوارض هپاتیت الکلی، که ناشی از آسیب شدید کبدی است، مربوط به بافت همبند است. بافت همبند می تواند باعث کاهش جریان خون از طریق کبد شود و فشار را در رگ های خونی اصلی افزایش داده و باعث ایجاد سموم شوند. عوارض شامل موارد زیر است: در برخی موارد خون از طریق رگ های اصلی نمی تواند جریان یابد و ممکن است به رگ های خونی دیگر در معده و مری بازگردد. این رگ های خونی دیواره های نازکی دارند و در صورت پرشدن از خون شاید خون ریزی کنند. خون ریزی شدید در معده یا مری فوقانی خطرناک است و به مراقبت های پزشکی فوری نیاز دارد. مایعاتی که در شکم جمع می شوند ممکن است عفونی شده و به درمان با آنتی بیوتیک نیاز داشته باشند. آسیت خطرناک نیست اما معمولا نشانه ابتلا به هپاتیت الکلی پیشرفته یا سیروز است. کبد آسیب دیده در دفع سموم از بدن مشکل دارد. تجمع سموم در بدن می تواند به مغز آسیب برساند. انسفالوپاتی شدید کبدی می تواند منجر به کما شود. کبد آسیب دیده می تواند بر جریان خون به کلیه ها اثر بگذارد و در نتیجه باعث آسیب به کلیه ها شود. سیروز کبد می تواند منجر به نارسایی کبد شود. برای کاهش خطر ابتلا به این عارضه بهتر است راهکارهای زیر را رعایت کنید: تنها راه مطمین برای پیشگیری از هپاتیت الکلی، اجتناب از مصرف الکل و ترک آن است. شما همچنین می توانید با حفظ وزن سالم و محافظت از هپاتیت B و هپاتیت C B در دسترس هستند، اما برای هپاتیت C نیز وجود ندارد. هپاتیت C یک بیماری عفونی کبد است که توسط ویروس ایجاد می شود و بدون درمان، می تواند به سیروز کبدی منجر شود. اگر به هپاتیت C مبتلا هستید و الکل می نوشید، احتمال ابتلا به سیروز کبدی در شما به مراتب بیشتر است. قبل از مصرف کردن داروها، واکنش احتمالی آن با الکل را بررسی کنید. از پزشک بپرسید که آیا مصرف الکل همزمان با مصرف داروها بی خطر است. برچسب های هشدار دهنده در مورد داروهای بدون نسخه را بخوانید. در هنگام مصرف داروهایی که عوارض تداخل با الکل را هشدار می دهند به خصوص داروهای مسکن مانند استامینوفن، از مصرف الکل خودداری کنید. پزشک برای تشخیص بهتر معاینه فیزیکی را انجام داده و در مورد مصرف الکل فعلی و گذشته شما سوال می پرسد. مهم است که در مورد عادات مصرف الکل خود صادق باشید. پزشک ممکن است با اعضای دیگر خانواده شما در مورد مصرف الکل تان سوالاتی بپرسد. برای آزمایش و تشخیص بیماری کبد، پزشک ممکن است روش های زیر را توصیه کند: آزمایش عملکرد کبد آزمایش خون سونوگرافی، اسکن CT یا MRI از کبد بیوپسی کبد آزمایش خون برای تعیین هپاتیت الکلی شامل موارد زیر است: آزمایش عملکرد کبد شمارش سلول های خون اندازه گیری زمان خون ریزی آزمایش الکترولیت ها آزمایشات برای سایر مواد شیمیایی موجود در بدن آزمایش عملکرد کبد، آزمایش خونی است که برای کمک به تشخیص و نظارت بر بیماری یا آسیب های کبدی انجام می شود. آزمایش های عملکرد کبد میزان آنزیم ها و پروتیین های خاصی را در خون شما اندازه گیری می کنند. پزشک ممکن است در صورت لزوم برای ت یید تشخیص هپاتیت الکلی، بیوپسی کبد را سفارش دهد. بیوپسی کبد یک روش آسیب زننده است. پزشک از نمونه بافتی کبد شما نمونه برداری می کند. بیوپسی کبد شدت و نوع بیماری کبد را نشان می دهد. پیش آگهی بستگی به شدت علایم و میزان آسیب کبد دارد. همچنین بستگی به این دارد که آیا فرد نوشیدن را قطع می کند یا می خواهد به مصرف آن ادامه بدهد. اگر علایم خفیف بوده و از مصرف آن پرهیز شود، پیش آگهی اغلب خوب است. درمان هپاتیت الکلی شامل ترک مصرف و روش های درمانی برای کاهش علایم آسیب کبدی می باشد. اگر به هپاتیت الکلی مبتلا شده اید، باید مصرف الکل را متوقف کنید و هرگز دوباره الکل ننوشید. این تنها راه برای برگشت مجدد آسیب های کبدی یا جلوگیری از بدتر شدن بیماری شما است. افرادی که مصرف را متوقف نمی کنند بطور جدی سلامت خودشان را به خطر می اندازند. اگر به الکل وابسته هستید و می خواهید ترک کنید، پزشک می تواند برنامه درمانی متناسب با نیاز شما پیشنهاد کند. قطع مصرف ناگهانی الکل ممکن است خطرناک باشد. پزشکان ممکن است برنامه هایی برای ترک الکل را برای افرادی که قطع الکل مشکل دارند توصیه کنند. بسته به شدت وابستگی، برنامه ها هم در بیمارستان و هم در خارج از بیمارستان در دسترس هستند. این برنامه ها به افراد کمک می کند تا مصرف الکل را کاهش داده و در نهایت متوقف کنند. درمان ممکن است شامل موارد زیر باشد: داروها مشاوره درمان سوء تغذیه گروه های پشتیبانی برنامه درمان سرپایی پزشک ممکن است رژیم غذایی خاصی را برای اصلاح مشکلات تغذیه ای شما توصیه کند. و حتی شما به یک متخصص تغذیه ارجاع دهد که می تواند راه هایی برای افزایش مصرف ویتامین ها و مواد مغذی مورد نیاز پیشنهاد کند. اگر هپاتیت الکلی شدید دارید، پزشک ممکن است دارو های برای کاهش التهاب کبدی شما توصیه کند: کورتیکواستروییدها، باعث فواید کوتاه مدت در افراد مبتلا به هپاتیت شدید الکلی می شود. با این حال، مصرف کورتیکواستروییدها عوارض جانبی جدی دارند و به طور کلی در صورت عدم نارسایی کلیه، خون ریزی دستگاه گوارش یا عفونت تجویز نمی شوند. برای بسیاری از افراد مبتلا به هپاتیت الکلی شدید، خطر مرگ آن ها بدون پیوند کبد، بسیار زیاد است. تحقیقات اخیر نشان می دهد که بیماران مبتلا به هپاتیت شدید الکلی شانس زیادی برای زنده ماندن پس از پیوند کبدی دارند. قبل از مراجعه به پزشک لیستی از علایم و تمام داروها، ویتامین ها و مکمل هایی که مصرف می کنید یادداشت کنید. اطلاعات کلیدی پزشکی و شرایط پزشکی دیگری که دارید را بنویسید. مصرف الکل خود را برای چند روز پشت سرهم پیگیری کنید تا بتوانید به پزشک اطلاع دهید که چه میزان مصرف می کنید. سوالاتی که باید از پزشک بپرسید، عبارتند از: چه درمانی وجود دارد؟ کدام یک را توصیه می کنید؟ به چه آزمایشاتی نیاز دارم؟ چگونه باید برای آن ها آماده شوم؟ محتمل ترین علایم من چیست؟ آیا علل احتمالی دیگری به جزء مصرف الکل وجود دارد؟ من شرایط بیماری دیگری دارم. چگونه می توانم به بهترین شکل این شرایط را با هم مدیریت کنم؟ احتمالا پزشک از شما سوالاتی می کند، از جمله: آیا از داروهای تفریحی استفاده می کنید؟ آیا در مورد مصرف احساس گناه می کنید؟ آیا مبتلا به هپاتیت یا زرد شدن پوست بوده اید؟ چه عاملی باعث بهبود یا بدتر شدن علایم شما می شود؟ علایم شما چقدر شدید است؟ آیا آن ها موقتی یا ثابت هستند؟ آیا اعضای خانواده یا دوستانتان در مورد مصرف شما نگران هستند؟ آیا هنگام بحث در مورد موضوع مصرف عصبانی یا مضطرب می شوید؟ منابع: |
شیوع سندرم پا های بی قرار حرکات کوتاه بوده و هر تا ثانیه یک بار تکرار می شود. در حالی که بخاطر عوارضش باید آن را جدی گرفت. سندرم با اختلال خواب شبانه و خواب آلودگی روزانه بر کیفیت زندگی ت ثیر می گذارد. اگر فکر می کنید این سندرم را دارید به پزشک مراجعه کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید دوپامین در کنترل حرکت ماهیچه ها نقش دارد و ممکن است مسیول حرکات غیر ارادی پا باشد. با آسیب سلول های عصبی، میزان دوپامین مغز کاهش یافته و باعث اسپاسم عضلات و حرکات غیر ارادی می شود. سندرم پا های بی قرار ثانویه وقتی است که به دلیل عوارض بیماری های دیگر باشد علت بیماری مزمن دیابت بیماری آرتریت فیبرومیالژیا ایجاد یا تشدید عوامل تشدید کننده علایم سندرم پا های بی قرار تعدادی از محرک ها و داروها خودشان باعث سندرم نمی شوند. دارو ها می توانند علایم آن را بدتر کنند. این داروها شامل موارد زیر است: داروهای روان پزشکی برخی از آنتی هیستامین ها برخی از داروهای ضد افسردگی متوکلوپرامید (برای تسکین حالت تهوع) لیتیوم (مورد استفاده در درمان اختلال دو قطبی) مسدود کننده های کانال کلسیم (مورد استفاده در درمان فشار خون بالا) سایر محرک های احتمالی عبارتند از: اضافه وزن یا چاقی عدم تحرک و ورزش فشارهای عصبی سیگار کشیدن بیش از حد، کافیین یا الکل برای تشخیص بیماری در صورت ابتلا به سندرم و اختلال خواب ممکن است انجام تست خواب پیشنهاد شود. برای انجام تست خواب روی یک تخت بدون حرکت دادن پا ها، دراز بکشید. گاهی اوقات، پلی مونوگرافی برای تشخیص دوره ای بودن حرکات توصیه شود. پلی مونوگرافی تنفس، امواج مغزی و ضربان قلب را در طول شب اندازه می گیرد. این سندرم منبع: |
آنچه مردم به آن تبخال می گویند، عامل آن شامل دو ویروس نزدیک به هم است. درد تبخال با درمان های خانگی می تواند برای تبخال التیام بخش باشد. هر دو نوع تبخال شرایط بسیار ملتهب و خارش دار و دردناکی دارند که هم در آقایان و هم در خانم ها ایجاد می شود. اگرچه ویروس هیچ درمانی ندارد، شما می توانید در خانه یا از طریق پزشک خود اقدام به کاهش درد و ناراحتی ناشی از شیوع تبخال و همچنین کاهش مدت شیوع آن کنید. نحوه تسکین درد تبخال با داروهای خانگی را به اطلاع خواهیم رساند. اغلب باعث ایجاد علایمی در مجاری تنفسی مانند سرماخوردگی یا تاول هایی بر روی دهان و لب ها می شود. در حالی که HSV - باعث ایجاد تاول در مجاری تناسلی می شود. از یخ در منطقه تبخال استفاده کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ساده ترین راه برای رفع درد تبخال استفاده از یخ است. یخ باعث تسکین بی حد و حصر در بیشتر انواع درد می شود، زیرا پوست را بی حس می کند و گیرنده های درد در ناحیه را غیرفعال می کند. بسته یخ را با حوله بپوشانید تا خیلی سرد نشود. سپس بسته‌ی یخ را روی ناحیه قرار دهید و هر بار بسته‌ی یخ را با یک حوله تازه بپوشانید و استفاده کنید. یخ مثال خوبی ازنحوه تسکین درد تبخال با داروهای خانگی می باشد. هر حوله را بعد از استفاده در آب گرم و صابون بشویید تا از شیوع بیشتر عفونت جلوگیری کنید. گاهی سرما به تسکین درد کمک نمی کند، برخی از افراد با استفاده از کمپرس گرم، تسکین بیشتری پیدا می کنند. حوله را خیس کنید، آب اضافی آن را بیرون بریزید و روی ناحیه دردناک بمالید. هر بار که مراحل را تکرار کردید از یک حوله تمیز استفاده کنید و هر مورد را در آب و صابون داغ بشویید، تا از شیوع احتمالی عفونت جلوگیری شود. موم رزینی است که توسط زنبورها ساخته شده است و دارای خاصیت ضد ویروسی است و به نظر می رسد بهبود زخم ها را تسریع می کند. برای تسکین و کمک به التیام زخم ها می توانید از پمادها یا نمک های حاوی پروپول استفاده کنید. بسیاری از فروشگاه های مواد غذایی و داروخانه ها دارای این محصولات هستند. حتما یک پماد در صورت عدم آلرزی، آن را در محل شیوع بیماری استفاده کنید. برای کمک به تسکین درد از آلویه را استفاده کنید. برای تسکین درد می توان از ژل آلویه ورا یا پماد آلویه ورا استفاده کرد. با جدا کردن مقدار کمی از گیاه آلویه ورا و فشار دادن آب آن یا استفاده از یک محصول تجاری و پیروی از دستورالعمل های سازنده، و استفاده آن ها در محل تاول، آن را بهبود ببخشید. می توانید منتظر بمانید ژل آلویه ورا یا پماد خشک شده و بعدا پوست را بشویید. چه به طور مستقیم از گیاه آلویه ورا استفاده کنید و چه از قوطی های حاوی آن که به صورت تجاری در دسترس هستند، استفاده کنید، اثر خنک کننده ژل آن می تواند به کاهش درد و بهبود درد آن کمک کند. اگر کل گیاه را در اختیار دارید، یک برگ تازه آلویه ورا را در دست خود بگیرید. با چاقو، آن را به دو نیم برش دهید. یکی از قسمت های ژل را مستقیما بر روی قسمت آلوده بمالید. سعی کنید مکمل لیزین مصرف کنید. - گرم لیزین در روز ممکن است طول دوره شیوع تبخال را کوتاه کند. برخی از مطالعات نشان داده اند که ممکن است این ماده در کاهش شیوع بیماری تبخال دهان موثر باشد. لیزین یک اسید آمینه است که ممکن است سطح کلسترول و تری گلیسیرید را افزایش دهد، بنابراین قبل از مصرف با یک متخصص مراقبت های بهداشتی مشورت کنید. همچنین می توانید غذاهای سرشار از لیزین مانند ماهی، مرغ، تخم مرغ مصرف کنید. روغن زیتون به عنوان مرطوب کننده پوست شناخته شده است. سرشار از آنتی اکسیدان است و یکی از بهترین داروهای خانگی برای زخم های تبخالی است. پمادهای مانند مرهم لیمو می توانند علایم حاد عفونت HSV را تسکین دهند. دستورالعمل های سازنده محصول را برای استفاده از محصول انجام دهید. ترکیبی از مریم گلی و مریم گلی چینی را امتحان کنید. در یک مطالعه، ترکیبی از مریم گلی و مریم گلی چینی در یک کرم به اندازه آسیکلوویر (دارویی که برای معالجه تبخال استفاده می شود) در بهبود عفونت های HSV دستگاه تناسلی زن موثربود. گیاه سنت جان، گیاه طبیعی است که برای درمان عفونت های ویروسی استفاده می شود. تاکنون هیچ مطالعه بالینی در مورد استفاده از گیاه سنت جان انجام نشده است، اما مطالعات آزمایشگاهی نشان داده اند که این گیاه می تواند تکثیر HSV را مهار کند. پماد روی اکسید را به زخم تبخال در خارج از دهان بمالید. پماد روی در برابر HSV در تست های آزمایشگاهی موثر است. می توانید از کرم اکسید روی . % (با گلیسین) استفاده کنید. از داروساز خود بخواهید که در یافتن این موارد کمک کند و دستورالعمل های سازنده را دنبال کنید. داروهایی که توسط پزشک شما تجویز شود را مصرف کنید. این داروها به طور عمده با مهار DNA پلیمراز ویروس تبخال عمل می کنند و از تکثیر آن جلوگیری می کنند. این داروها معمولا برای شیوع ابتدایی بیماری و سپس برای کنترل شیوع های بعدی تجویز می شود. کرم های چرب می توانند به طور مستقیم بر روی تاول ها چه در دهان و چه در دستگاه تناسلی استفاده شوند. در صورت تمایل به دارو درمانی، قرص ها و تزریق مفید تر هستند. شایع ترین عوارض جانبی داروهای ضد تبخال، عبارتند از: سردرد خستگی سرگیجه درد عضلات تهوع و استفراغ برای کاهش تحریک و التهاب در محل آسیب دیده می توان از داروهای ضد التهابی غیر استروییدی ( NSAIDs ) استفاده کرد. آن ها با مسدود کردن دو آنزیم مسیول تولید پروستاگلاندین، COX - I و COX - II عمل می کنند. پروستاگلاندین در روند التهاب و تولید درد نقش دارد. NSAID ها دارای خاصیت ضد درد، ضد التهابی و ضد تب هستند که می توانند به تسکین تب کمک کنند. معمولا می توانید درد ناشی از شیوع تبخال را با استفاده از داروهای ضد NSAID بدون نسخه تسکین دهید. داروهای ضد التهاب غیراستروییدی، دارای برخی عوارض جانبی هستند، بیشتر اختلالات دستگاه گوارش مانند تهوع، استفراغ، را باعث می شوند. بیماران مبتلا به اختلالات کلیوی یا کبدی قبل از مصرف این داروها باید ابتدا از پزشک خود سوال کنند. برای تسکین درد کمترین مقدار ممکن از دارو را مصرف کنید. بدون مشورت با پزشک بیش از دو هفته از داروهای ضد التهابی استفاده نکنید. استفاده طولانی از NSAID ها با ایجاد زخم معده و سایر شرایط بهداشتی مرتبط است. به جای داروهای ضدالتهابی غیر استروییدی به طور متناوب استامینوفن مصرف کنید. این دارو را می توان برای همان نوع درد مانند NSAID ها مصرف کرد، اما خاصیت ضد التهابی کمتری دارد. پاراستامول به عنوان تایلنول یا پانادول موجود است و می تواند به صورت قرص، شربت یا شیاف مصرف شود. دوز معمولی بزرگسالان می تواند دو قرص میلی گرم باشد، که باید چهار بار در روز بعد از غذا مصرف شود. از لوسیون کالامین برای تسکین تبخال دستگاه تناسلی استفاده کنید. لوسیون کالامین می تواند به خشک شدن تاول ها و تسکین پوست کمک کند. بنابراین نباید از لوسیون کالامین در ناحیه واژن، روده و یا لثه استفاده کنید. های ناحیه تناسلی را در حمام با استفاده از جو دوسر خیس کنید. حمام بلغور جو دوسر یا حتی استفاده از یک محصول جو دوسر حدود یک فنجان جو دوسر را درون یک جوراب نایلونی قرار دهید و جوراب را روی شیر آب بکشید. بگذارید آب خیلی گرم از جوراب حاوی بلغور جو دوسر عبور کند. در حمام حالت ریلکس به خود بگیرید. برای خشک کردن زخم های تبخال دستگاه تناسلی، حمام نمکی بگیرید. نمک اپسوم حاوی سولفات منیزیم و سایر مواد معدنی ضروری است که در خشک کردن، تسکین دادن و پاکسازی زخم ها مفید هستند. به همین دلیل، نمک های اپسوم در تسکین درد و خارش ناشی از عفونت تبخال مهم است. برای به کار بستن این راه حل، مقداری آب حمام را گرم کنید و حدود یک دوم فنجان نمک اپسوم را به آن اضافه کنید. حداقل بیست دقیقه خود را در آن خیس کنید. همیشه مطمین شوید که بعد از حمام گرم با استفاده از حوله گرم، منطقه آسیب دیده را به خوبی خشک کرده اید. خشک نگه داشتن منطقه از بروز خارش، سوزش یا هرگونه عفونت احتمالی قارچی جلوگیری می کند. اگر حوله پوست شما را تحریک می کند، از سشوار با درجه سرد برای خشک کردن زخم استفاده کنید. منبع: |
لازیک معادل کلمه انگلیسی Laser in Situ Keratomileusis است. همچنین به معنی استفاده از لیزر بری لایه زیرین فلپ قرنیه ( in situ ) برای تغییر فرم قرنیه ( keratomileusis ) است. عمل جراحی لازیک با استفاده از لیزر مخصوصی (لیزر excimer ) که برای درمان عیوب انکساری چشم، بهبود دید طراحی شده صورت می گیرید. در نهایت دیگر فرد نیازی به استفاده از عینک یا لنزهای تماسی نرم و سخت نخواهد داشت. بعد از انجام عمل لیزر پس از استفاده شکل قرنیه که بخش شفاف پوشش دهنده چشم است را تغییر می دهد. ناگفته نماند که لیزر excimer از سال ها پیش استفاده می شده است. در اصل فردی به نام Ioannis pallikaris اهل یونان در حوالی سال آن را ابداع کرده است. در حین انجام عمل لازیک، پزشک جراح آموزش دیده با استفاده از دستگاه میکروکراتوم یک برش در داخل فلپ قرنیه به وجود آورده و سپس فلپ ر ابه یک سمت برمی گرداند تا بافت زیرین قرنیه قابل دسترسی باشد. سپس با استفاده از الگوی از پیش تنظیم شده و منحصر به فردی با تاباندن لیزر فرم قرنیه بیمار اصلاح خواهد شد. پس از اتمام عمل لازیک، فلپ به آرامی سر جایی اولیه خود قرار داده می شود. جراحی نیازی به بخیه زدن ندارد. عینک و لنزهای تماسی برای جبران عیوب انکساری چشم مورد استفاده قرار می گیرد. حتی مسیر اشعه های نور را به نحوی تغییر می دهد که مکملی برای رفع مشکلات بینایی چشم به حساب می آید. از طرف دیگر، لازیک جزء عمل های جراحی اصلاحی محسوب شده و عیوب انکساری چشم را به نحوی درمان می کند که دیگر هیچ نیازی به استفاده از وسایلی مثل عینک یا لنز های تماسی نیست. سطح رویی چشم انسان (قرنیه) و لنزهای موجود در چشم "سیستم تمرکز" را تشکیل داده و مسیول اصلی متمرکز کردن اشعه های نور وارد شده به چشم هستند. این سیستم تمرکزی که به آن اشاره شد باعث می شود تا این اشعه های نور بر روی سطح شبکیه در یک نقطه متمرکز شوند. این سیستم دقیقا مشابه لنزها در دوربین ها عمل کرده و همانطور که نور بر روی فیلم متمرکز می شود، در چشم نیز نور بر روی شبکیه چشم متمرکز خواهد شد. حال اگر سیستم بینایی فردی مشکل داشته و قرنیه و لنزها به خوبی کار خود را برای متمرکز کردن تصاویر انجام ندهند فرد مبتلا به بیماری های مربوط به عیوب انکساری چشم شده و در نتیجه در بعضی از موقعیت ها و شرایط خاص فرد دچار تاری دید یا دوبینی خواهد شد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید به طور کلی سه نوع عیوب انکساری چشم داریم: میوپیا ( : افرادی که دچار میوپیا هستند، عدم تطابقی در سیستم تمرکز و طول چشم وجود داشته و فرد اشیایی که در فاصله دوری قرار دارند را نمی تواند واضح ببیند. در نتیجه فرد دچار تاری دید خواهد شد. هایپروپیا ( : افرادی که دچار هایپروپیا هستند، عدم تطابقی در قدرت تمرکز و طول چشم هایشان وجود داشته و باعث می شود تا فرد اشیایی که در فاصله نزدیک از چشم قرار می گیرند را به حالت تار دیده و اشیاء با فاصله زیاد را شفاف تر و واضح تر ببینند: افرادی که مبتلا به آستیگماتیسم هستند، شکل لنزها یا قرنیه چشم به کلی تغییر پیدا کرده و باعث می شود تا چندین تصویر بر روی شبکیه نقش ببندد. این عارضه چشمی یا عیب انکساری چشم باعث می شود تا فرد اشیاء در هر فاصله ای را تار دیده و تصاویر دریافتی اش واضح نباشد. البته فرد می تواند به طور همزمان مبتلا به آستیگماتیسم و نزدیک بینی یا آستیگماتیسم و دوربینی باشد. در سنین جوانی، لنزهای طبیعی چشم قدرت تغییر شکل داشته و می توانند با استفاده از قابلیت انطباق اشیاء نزدیک را به خوبی دیده و روی آن متمرکز شوند. این در حالی است که با بالا رفتن سن فرد، لنزهای چشمی خشک تر شده و قابلیت تغییر شکل خود را از دست می دهند. به این عارضه presbyopia گفته می شود که همان از دست دادن قدرت انطباق به مرور زمان است. در این صورت فرد برای مطالعه نیاز به عینک مخصوص مطالعه داشته و در دیدن اشیاء نزدیک با مشکل روبرو خواهد شد. عمل لازیک نمی تواند به طور مستقیم مشکل عدم انطباق را درمان کند اما استراتژی های متعددی مثل blended vision یا monovision وجود دارد که می تواند وضعیت یک چشم را برای دیدن اشیاء نزدیک بهتر کند تا چشم دیگر قادر به دیدن اشیاء نزدیک باشد. لیزرهای مختلف و متنوعی وجود دارد که می توان از آن ها در چشم پزشکی و رفع عیوب انکساری چشم استفاده کرد. اما عمل جراحی لازیک با استفاده از لیزر به خصوصی ( excimer laser ) انجام گرفته و در نتیجه تمامی عمل های جراحی لازیک مشابه یکدیگر هستند. با این حال تولید کننده های لیزر متفاوت بوده و شامل: Visx Wavelight Alcon Bausch & lomb Nidek می شود که همگی بر اساس لیزر excimer طراحی شده اند. علاوه بر موارد گفته شده انواع دیگری لیزر فرسایشی وجود دارد که شامل درمان لیزری معمولی، درمان wavefront - optimized و wavefront - guided می شوند. ناگفته نماند که می توان از یک نوع لیزر کاملا متفاوت با نام فموتوسکند لیزر نیز به جای میکروکراتوم استفاده کرده و با آن عمل لازیک را انجام داد. لازیک معمولی دارای نوعی الگوی کند و سوزن لیزری است که اکثریت لیزرها مستقیما با توجه به عینک فرد عمل کرده و برای هر بیمار دارای پارامترهای درمانی به خصوصی است. این نوع از عمل جراحی لیزری برای بیشتر بیماران موثر بوده ولی ممکن است منجر به مشکلات بینایی ای مثل درخشش یا هاله در داخل چشم یا مشکلات دید در شب شود. لازیک wavefront - optimized یک نوع عمل جراحی با استفاده از لیزر است که در آن از لیزر wavelight استفاده می شود. این شیوه درمانی نیز بر اساس شماره عینک فرد صورت می گیرد با این تفاوت که انحنای قرنیه و ضخامت چشم بیمار را در نظر گرفته و با توجه به این موارد عمل می کند. این نوع از لیزر عوارض گفته شده در لیزرهای معمولی را کاهش می دهد. دیگر احتمال بروز علایمی مثل روشنایی، هاله یا مشکل دید در شب را نخواهد داشت. عمل جراحی چشمی لازیک wavvefront - guided نیز همانند لیزر معمولی است. با این تفاوت که شیوه درمان بیمار بر اساس عیوب انکساری چشم و تغییرات در چشم بیمار بوده و مشکلات چشمی شدید نیز قابل درمان هستند. در لازیک wavefront - guided بررسی دقیقی بر روی وضعیت و سلامت چشم ها انجام می شوی تا کوچک ترین مشکلی در سیستم بینایی فرد مورد شناسایی قرار بگیرد. در صورتی که این مشکلات چشمی شدید باشند شیوه درمانی بیمار مشخص می شود. به در مرحله سراغ استفاده از لازیک wavefront guided خواهیم رفت. خوشبختانه انواع دیگر جراحی برای رفع عیوب انکساری چشم وجود دارد. حتی ممکن است برای بعضی از افراد از عمل جراحی لازیک هم بهتر بوده و موثر تر واقع شوند. تکنیک های متنوع دیگری وجود دارد که با استفاده از لیزر excimer شکل قرنیه را همانند لازیک تغییر می دهد. ولی هیچ نیازی به ایجاد فلپ قرنیه ندارند. به این شیوه های درمانی ablation سطحی پیشرفته ( ASA ) گفته می شود. این روش شامل فوتورفرکتیو کراتکومی ( PRK ) ، laser subepithelial keratomileusis (لازک) و لیزر اپیپولیس in situ کراتومالیوس ( epi - lasik ) می شوند. همه این تکنیک های رفع عیوب انکساری چشم نیازی به ایجاد فلپ روی قرنیه ندارد. تنها با برداشتن لایه رویی قرنیه (اپیسلیوم) و ablation لیزر excimer صورت می گیرند. برای بیماران مبتلا به میوپیا (نزدیک بینی) شدید، لازیک و ablation سطحی پیشرفته گزینه خوبی و منطقی ای نیست. این بیماران بهتر است از لنزهای phakic intraocular استفاده کنند. این نوع لنزها در داخل چشم قرار می گیرد. به نحو موثری حتی تا dipeter را می تواند درمان کند. کراتوپلاستی رسانا ( conductive keratoplasty ) کراتوپلاستی رسانا ( CK ) تکنیکی است که می تواند برای درمان موقت هایپروپیا (دوربینی) یا presbyopia مورد استفاده قرار گیرد. شیوه درمانی CK شامل استفاده از امواج فرکانس رادیویی در قرنیه محیطی است. حتی باعث انقباض قرنیه و سفت شدن مرکز آن خواهد شد. این شیوه درمانی بسیار ایمن است. تنها عیب آن ماندگار و همیشگی نبودن آن است. مت سفانه اثر آن بعد از چند سال از بین رفته و چشم به حالت قبلی خود باز خواهد گشت. این شیوه درمانی برای اصلاح میوپیا (نزدیک بینی) شدت پایین موثر است. شامل حلقه پلاستیکی بسیار نازکی می شود که در داخل قرنیه محیطی قرار گرفته و مرکز قرنیه را صاف می کند. به محض قرار گرفتن حلقه در داخل چشم فرد دیگر وجود حلقه را احساس نخواهد کرد. خوشبختانه این حلقه ها قابلیت برداشته شدن دارد. بعد از اینکار وضعیت بینایی بیمار به حالت اولیه خود بازخواهد گشت. در این شیوه تنها می توان تا dipoter از میوپیا را اصلاح کرد. حتی روند بهبود بینایی فرد نسبت به لازیک کندتر و غیر قابل پیش بینی تر است. جراحی های اصلاح عیوب انکساری چشم برای همه افراد مناسب نیست. برای درک این موضوع باید آزمایشات کاملی بر روی چشم صورت بگیرد. معمولا پیش از انجام عمل جراحی لازیک یا دیگر شیوه های درمان عیوب انکساری چشم از خود بپرسید. درست است که عمل جراحی لازیک مدرن و ایمن بوده و عوارض جانبی کمی به همراه خواهد داشت. اما بازهم نمی توان از بروز عوارض جلوگیری کرد. این کار ممکن است وضعیت بینایی تان را بدتر از قبل کند. اگرچه که تعداد بسیار کم و نادری از شرکت ها وجود دارند که کارمندانشان را از انجام عمل جراحی برای رفع عیوب انکساری چشم منع می کنند. با این حال بهتر است از کارفرما یا رییس تان در مورد انجام این عمل جراحی و زمان نقاهت تان صحبت کنید. درست است که امکان تغییر شماره چشم جزیی با بالا رفتن سن فرد وجود دارد. ولی شماره چشم فرد باید تا حدودی ثابت شده باشد. پیشرفت آن به مرور زمان کم باشد. در غیر این صورت فردی که شماره چشم اش با گذشت هر سال چند شماره ای افزایش پیدا می کند، گزینه مناسبی برای انجام عمل لازیک نیست. بیماری های نقص ایمنی پیشرفته مثل و آرتروز روماتویید ممکن است درمان بعد از عمل را با مشکل مواجه کند. فرد دیگر گزینه خوبی برای انجام عمل جراحی لازیک نباشد. بعد از انجام عمل لازیک چشم فرد نباید آسیب یا ضربه جدی ای به چشم اش وارد شود. افرادی که اهل انجام ورزش های تماسی مثل بوکس، تکواندو و کشتی هستند بهتر است به سراغ عمل جراحی لازیک نروند. زیرا احتمال ضربه خوردن به چشم شان بیشتر از دیگر افراد است. آیا برای انجام عمل جراحی لازیک بیش از حد جوان یا پیر هستم؟ هیچ قانون یا سن مشخصی برای انجام عمل جراحی لازیک وجود ندارد. با این حال بهتر است بیماران زیر سال به سراغ لازیک نرفته و بیماران مسنی که چشمشان آب مروارید دارد نیز این عمل را انجام دهند. برای تشخیص این موارد بهتر است چشم فرد به طور کامل تحت معاینه قرار گیرد. منبع: |
فراموشی زمانی اتفاق می افتد که شما دیگر نمی توانید اطلاعاتی را در حافظه خود نگه دارید و آن ها را به خاطر بسپارید یا یادآوری کنید. فراموشی به ندرت دیده می شود. فراموشی، ناتوانی در نگه داشتن خاطرات جدید و به یاد آوردن خاطرات قدیمی یا هر دو آن ها بطور همزمان است و امکان دارد فراموشی ناشی از آسیب دیدگی سر باشد. برای افراد مبتلا به فراموشی یادآوری گذشته، به خاطر سپردن اطلاعات جدید و تصور آینده دشوار می باشد. چون این افراد برنامه ریزی های آینده را بر اساس یادآوری تجربیات گذشته خود انجام می دهند. هر بیماری یا آسیبی که بر مغز ت ثیر بگذارد می تواند در حافظه اختلال ایجاد کند. عملکرد حافظه بخش های مختلف مغز را به طور همزمان درگیر می کند. آسیب به ساختارهای مغزی که سیستم لیمبیک مانند هیپوکامپ و تالاموس را تشکیل می دهند می تواند به فراموشی منجر شود (سیستم لیمبیک احساسات و خاطرات ما را کنترل می کند. برخی از شرایط پزشکی می تواند باعث مشکلات جدی در حافظه شود. شرایط پزشکی که ممکن است باعث مشکلات حافظه شود عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید آسیب دیدگی سر برخی از اختلالات درمان با تشنج ( ECT ) یا الکتروشوک درمانی خونریزی تحتانی یا خونریزی در ناحیه بین جمجمه و مغز انسفالیت یا التهاب مغز به دلیل عفونت باکتریایی یا ویروسی یا یک واکنش خود ایمنی محرومیت اکسیژن، به عنوان مثال، در اثر حمله قلبی، پریشانی تنفسی یا مسمومیت با مونواکسید کربن مهم است که به یاد داشته باشید که از دست دادن حافظه به معنای زوال عقل نیست. دلایل بسیاری زیادی مانند مشکلات شناختی از جمله استرس، افسردگی و حتی کمبود ویتامین برای فراموشی وجود دارد. به همین دلیل بسیار مهم است که در صورت بروز مشکلات، به پزشکتان مراجعه کنید تا علت اصلی درست تشخیص داده شود. گاهی اوقات، حتی به نظر می رسد که فراموشی می تواند ناشی از شرایط قابل درمان و عوامل خارجی برگشت پذیر باشد، مانند: می تواند علایم فراموشی را تقلید کند و تمرکز و نظم در به یادآوری کارها و خاطرات را برای شما دشوار کند. افسردگی یک مشکل شایع در بزرگسالان است به ویژه اگر شما نسبت به گذشته گوشه گیر و از جامعه و اجتماع دور شده باشید و یا اخیرا تغییرات عمده زندگی مثل بازنشستگی، تشخیص پزشکی جدی، از دست دادن عزیز را تجربه کرده باشید. سردرگمی و فراموشی ناشی از احساسات معمولا موقتی است و با محو شدن احساسات از بین می روند. مشکلات عاطفی را می توان با دوستان و خانواده پشتیبان کاهش داد، اما اگر این احساسات بیش از هفته طول بکشد، کمک گرفتن از پزشک یا مشاور لازم است. درمان ممکن است شامل مشاوره، دارو یا هر دو باشد. فعال بودن و یادگیری مهارت های جدید همچنین می تواند به فرد کمک کند احساس بهتری داشته باشد و حافظه خود را بهبود بخشد. ویتامین B از سلول های عصبی محافظت می کند و برای عملکرد سالم مغز بسیار مهم است. در حقیقت، کمبود B می تواند باعث آسیب دایمی مغز شود. افراد مسن سرعت کندتری در جذب ویتامین B دارند و همین امر می تواند دریافت و جذب B را برای بدن دشوار کند. اگر سیگار می کشید یا الکل می نوشید، ممکن است در معرض خطر بیشتری قرار بگیرید. اگر کمبود ویتامین B را زودتر درمان کنید، می توانید مشکلات حافظه مرتبط را برطرف کنید. درمان به صورت تزریق ماهانه ویتامین B در دسترس است. غده تیرویید متابولیسم بدن را کنترل می کند. اگر متابولیسم شما خیلی سریع باشد (پرکاری تیرویید) ، ممکن است احساس سردرگمی کنید و اگر متابولیسم بدن تان خیلی کند باشد، می توانید احساس لاغری و افسردگی کنید. مشکلات تیرویید می تواند باعث مشکلات حافظه مانند فراموشی و حتی تمرکز شود. دارو می تواند علایم را برطرف کند. مصرف زیاد الکل برای سلول های مغزی سمی است و سوء مصرف الکل منجر به از بین رفتن حافظه می شود. با گذشت زمان، مصرف الکل همچنین ممکن است خطر زوال عقل را نیز افزایش دهد. افراد مسن بیشتر در معرض کم آبی بدن هستند. کم آبی بدن می تواند باعث سردرگمی، خواب آلودگی، از بین رفتن حافظه و علایم دیگری شود که شبیه زوال عقل هستند. اگر دیورتیک (مدر) یا مسهل مصرف می کنید و از دیابت، قند خون بالا یا اسهال رنج می برید، هوشیار باشید و سعی کنید به اندازه کافی آب بنوشید. بسیاری از داروهای تجویز شده و بدون نسخه یا ترکیبی از داروها می توانند باعث ایجاد مشکلات شناختی و از بین رفتن حافظه به عنوان یک اثر جانبی شوند. این امر به ویژه در افراد مسن بسیار رایج است زیرا در افراد مسن داروها کندتر تجزیه و دفع می شوند. داروهای رایج که بر حافظه و عملکرد مغز ت ثیر می گذارد شامل قرص های خواب آور، آنتی هیستامین ها، فشار خون و داروهای آرتروز، شل کننده های عضلانی، داروهای ضد کولینرژیک برای درمان بی اختیاری ادرار و ناراحتی دستگاه گوارش، ضد افسردگی، داروهای ضد اضطراب و مسکن ها می باشند. علت فراموشی روانی که به عنوان فراموشی سایکوژنیک و یا فراموشی تجزیه ای شناخته می شود و بیشتر ناشی از شوک عاطفی است، عبارتند از: جنگ یک فاجعه طبیعی یک عمل تروریستی یک جرم خشونت آمیز سوء استفاده جنسی هر وضعیت زندگی غیرقابل تحمل که باعث استرس شدید روانی و درگیری درونی شما شود می تواند به نوعی فراموشی منجر گردد. استرس زا های روانشناختی بیشتر از اینکه در ایجاد خاطرات جدید تداخل داشته باشند، خاطرات شخصی و گذشته فرد را مختل می کنند. مغز در هر سنی قادر به تولید سلول های جدید مغز نمی باشد، بنابراین گاهی فراموشی می تواند نتیجه روند پیری باشد. شیوه زندگی، عادات و فعالیت های روزانه شما ت ثیر بسزایی در سلامت مغز شما دارد. هر چه سن شما بیشتر شود، روش های زیادی وجود دارد که می توانید مهارت های شناختی خود را بهبود بخشید و از هدر رفتن حافظه جلوگیری کرده و از ماده خاکستری مغز خود محافظت کنید. سه علت از دست رفتن حافظه و فراموشی مرتبط با سن عبارتند از: هیپوکامپ یا ناحیه ای از مغز که در شکل گیری و بازیابی خاطرات موثر است و اغلب با افزایش سن و کاهش عملکرد هیپوکامپ باعث فراموشی می شود. هورمون ها و پروتیین هایی که سلول های مغزی را محافظت و ترمیم کرده و رشد عصبی را تحریک می کنند، با افزایش سن کاهش می یابد. در افراد مسن غالبا جریان خون به مغز کاهش می یابد که این امر می تواند باعث اختلال در حافظه شده و منجر به تغییر در مهارت های شناختی شود. علایم رایج فراموشی عبارتند از: سردرگمی یا بد رفتاری فراموشی جزیی یا کلی اختلال در حافظه کوتاه مدت حرکات و لرزش های هماهنگ در مشکلات عصبی اختلال در توانایی یادگیری اطلاعات جدید در فراموشی انتروگراد اختلال در توانایی به خاطر سپردن وقایع گذشته در فراموشی رتروگراد فراموشی با زوال عقل متفاوت است. زوال عقل، شامل از بین رفتن حافظه است، اما می تواند شامل مشکلات دیگری هم می باشد که فعالیت های روزانه و زندگی روزمره فرد را مختل می کنند. انواع فراموشی انواع فراموشی عبارتند از: شما نمی توانید اطلاعات جدیدی که تازه رخ داده اند را به خاطر آورید. اتفاقاتی و اطلاعاتی که در حافظه کوتاه مدت ذخیره شده اند در فراموشی آنتروگراد از بین می روند. در نوع فراموشی رتروگراد، بر خلاف فراموشی آنتروگراد، شما وقایع قبل از آسیب را به یاد نمی آورید، اما اتفاقات بعد از آسیب را به یاد می آورید. به ندرت، هر دو فراموشی رتروگراد و آنتروگراد ممکن است با هم اتفاق بیفتند. از دست دادن موقتی حافظه کلی است که به ندرت دیده می شود. از دست دادن حافظه ناشی از ضربات سخت به سر (مانند ضربه به سر در حین تصادف) می باشد. ممکن است دچار بیهوشی یا اغما شوید. فراموشی آسیب زا معمولا موقتی است، اما به طور معمول مدت زمانی که طول می کشد، به میزان شدت صدمات بستگی دارد. سوء مصرف زیاد الکل می تواند منجر به از بین رفتن حافظه فرد شود که با گذشت زمان بدتر می شود. همچنین ممکن است شما دچار مشکلات عصبی مانند هماهنگی ضعیف بین اندام ها و از بین رفتن احساس در انگشتان شوید. بیماری روان پریشی ورنیک - کورساکوف همچنین می تواند در اثر سوء تغذیه به ویژه کمبود تیامین (ویتامین B ) ایجاد شود. بندرت شما می توانید نه تنها گذشته خود بلکه هویت خود را نیز فراموش کنید. ممکن است شما از خواب بیدار شوید و ناگهان هیچ احساسی نسبت به اطراف نداشته باشید. حتی اگر به آینه نگاه کنید، خودتان را نمی شناسید. گواهینامه رانندگی، کارت های اعتباری یا کارت شناسایی در مورد افراد مبتلا به فراموشی هیستریک بی معنی خواهند بود. فراموشی هیستریک معمولا توسط رویدادی ایجاد می شود که ذهن شما قادر به تحمل یا تشخیص نیست. توانایی یادآوری معمولا طی چند روز به آرامی یا ناگهانی برمی گردد، اما ممکن است هیچگاه خاطره رویداد تکان دهنده که باعث فراموشی هیستریک شده است به طور کامل برنگردد. شما نمی توانید حوادث کودکی را از اوایل کودکی به یاد بیاورید. فراموشی نوزادی، از مشکلات رشد زبان یا بعضی از مناطق حافظه مغز که در دوران کودکی به طور کامل رشد نکرده، ناشی می شود. شما وقایع هنگام هیپنوتیزم را نمی توانید به یادبیاورید. شما می توانید اطلاعات خاصی را به خاطر آورید اما نمی دانید چگونه یا از کجا آن اطلاعات را دریافت کرده اید. دوره ای از نوشیدن شدید الکل می تواند در شما شکاف حافظه ایجاد کند، به گونه ای که نمی توانید اتفاقات مربوط به زمان های خاص را به یاد آورید. prosopamnesia : نمی توانید چهره افراد را به خاطر بسپارید. علایم رایج فراموشی عبارتند از: فراموشی جزیی یا کلی سردرگمی یا بد رفتاری اختلال در حافظه کوتاه مدت حرکات و لرزش های هماهنگ در مشکلات عصبی اختلال در توانایی یادگیری اطلاعات جدید در فراموشی انتروگراد اختلال در توانایی به خاطر سپردن وقایع گذشته در فراموشی رتروگراد فراموشی با زوال عقل متفاوت است. زوال عقل، شامل از بین رفتن حافظه است، اما می تواند شامل مشکلات دیگری هم می باشد که فعالیت های روزانه و زندگی روزمره فرد را مختل می کنند. پزشکتان باید علل احتمالی دیگر فراموشی، از جمله زوال عقل، بیماری آلزایمر، افسردگی یا تومور مغزی را رد یا تایید کند. پزشکتان تاریخچه پزشکی را در نظر می گیرند و اگر بیمار تاریخچه پزشکی خودش را به خاطر نیاورد ممکن است تشخیص فراموشی مشکل باشد و باید اعضای خانواده یا نزدیکان برای تشخیص بیماری همراه فرد حضور داشته باشند. ارزیابی و بررسی حافظه به تعیین میزان فراموشی و یافتن راه های درمانی کمک می کند. برای اطلاع از اینکه آیا آسیب جسمی یا ناهنجاری مغزی وجود دارد، پزشکتان ممکن است اسکن MRI یا CAT یا الکتروانسفالوگرام ( EEG ) را تجویز کند. آزمایش خون ممکن است وجود هرگونه عفونت یا کمبودهای ناشی از ویتامین و سوء تغذیه را نشان دهد. در بیشتر موارد، فراموشی بدون درمان برطرف می شود. اما اگر اختلال جسمی یا روانی زمینه ای وجود داشته باشد، درمان لازم و ضروری است. روان درمانی می تواند به شما کمک کند. حمایت خانواده بسیار مهم است. عکس و موسیقی ممکن است به بازگشت خاطرات گذشته کمک کنند. درمان اغلب شامل تکنیک ها و راهکارهایی برای کمک به برطرف کردن مشکل حافظه است که شامل موارد زیر هستند: همکاری با یک متخصص برای به دست آوردن اطلاعات جدید و جایگزینی خاطرات از دست رفته یادگیری راهکار های سازماندهی اطلاعات، برای دسته بندی و ذخیره سازی اطلاعات استفاده از وسایل دیجیتالی، مانند تلفن های هوشمند، برای کمک به کارهای روزمره و یادآوری رویدادهای مهم و حتی زمان مصرف داروها. استفاده از لیست تماس همراه با عکس از چهره ها ممکن است مفید باشد. در حال حاضر هیچ دارویی برای بازیابی حافظه از دست رفته به دلیل فراموشی موجود نیست. شما می توانید، از روش هایی که به پیری سالم و نشاط جسمی تان کمک می کنند و برای داشتن حافظه سالم شما مفید باشند، استفاده کرده و به درمان فراموشی خود کمک کنید. با این اقدام زود هنگام شما می توانید برای بهبود سایر جنبه های زندگی خود اقدام کنید. افرادی که از لحاظ اجتماعی با خانواده و دوستان ارتباط کمتری دارند، در مقایسه با افرادی که ارتباط های اجتماعی محکمی دارند بیشتر در معرض خطر فراموشی قرار می گیرند هنگام ترک سیگار، با بهبود گردش خون، مغز به سرعت تقویت می شود. کورتیزول، هورمون استرس، به مرور زمان به مغز آسیب می زند و می تواند منجر به مشکلات حافظه شود. داشتن خواب خوب در هنگام پیری برای تقویت حافظه، روند شکل گیری و ذخیره کردن خاطرات جدید لازم است. کمبود خواب رشد نورون های جدید در هیپوکامپ را مختل کرده و باعث ایجاد مشکل در حافظه، تمرکز و تصمیم گیری و حتی ایجاد افسردگی می شود. میوه و سبزیجات زیادی بخورید و چای سبز بنوشید شروع یک تمرین منظم، ممکن است خطر ابتلا به زوال عقل را تا درصد کاهش دهد. علاوه بر این، ورزش همچنین می تواند وخیم تر شدن در افرادی که قبلا مشکلات شناختی داشته اند را کندتر کند. طبق تحقیقات آکادمی نورولوژی آمریکایی، بزرگسالان مسن تر که هفته ای بین شش تا نه مایل در هفته قدم می زدند نه سال بعد از شروع مطالعه، در مغز خود ماده خاکستری بیشتری نسبت به افرادی که پیاده روی نکرده بودند، داشتند. درست همانطور که ورزش بدنی می تواند باعث تقویت و حفظ بدن شما شود، ورزش ذهنی می تواند باعث شود مغز بهتر عمل کند و خطر فراموشی را کاهش دهد. سعی کنید تمرینات مغزی را پیدا کنید که برای شما لذت بخش هستند. هر چه فعالیت برای شما لذت بخش تر باشد، ت ثیر آن بر مغز شما قوی تر خواهد بود. چند ایده برای ورزش مغز عبارتند از: بازی هایی را انجام دهید که قبلا با آن استراتژی مانند شطرنج یا پل و بازی هایی که آشنا نیستید. جدول کلمات متقاطع و کلمات دیگر یا معما های اعداد مانند سودوکو را امتحان کنید. روزنامه ها، مجلات و کتاب هایی را که شما را به چالش می کشد بخوانید. عادت به یادگیری چیزهای جدید کنید، هرچه مغز شما بیشتر علاقه مند و مشغول باشد، احتمال ادامه دادن دوره یادگیری و مزایای تجربی آن بیشتر خواهد شد. پروژه ای را در نظر بگیرید که شامل طراحی و برنامه ریزی باشد، مانند یک باغ جدید و سعی کنید آن را انجام دهید. منابع: |
دیورتیکول، کیسه های کوچک هستند که بافت پوششی دستگاه گوارش شما را تشکیل می دهند. آن ها اغلب در قسمت تحتانی روده بزرگ دیده می شوند. تشکیل دیورتیکول بیشتر بعد از سالگی شروع شده و بندرت مشکلاتی ایجاد می کند. هنگامی که دیورتیکول باعث ایجاد علایمی مانند درد در شکم تحتانی شود، به بیماری دیورتیکولی معروف است. اگر دیورتیکول ملتهب یا عفونی شود و علایم شدیدتری ایجاد کند، به آن می گویند. دیورتیکولیت می تواند باعث درد شدید شکم، تب، حالت تهوع و تغییر چشمگیر در عادات روده شما شود. دیورتیکولیت خفیف با استراحت، تغییر در رژیم غذایی و آنتی بیوتیک ها قابل درمان است. دیورتیکولیت شدید ممکن است به عمل جراحی نیاز داشته باشد. ابتلا به دیورتیکولیت در افراد مسن نسبت به افراد جوان شیوع بیشتری دارد و معمولا در مردان زیر سال و زنان تا سال مشاهده می شود. دقیقا مشخص نیست که چرا برخی از افراد به بیماری دیورتیکولیت مبتلا می شوند، اما به نظر می رسد که شیوع آن با سن، رژیم و سبک زندگی و ژنتیک مرتبط است. دیورتیکول معمولا هنگامی ایجاد می شود که قسمت های ضعیف در روده بزرگ تحت فشار قرار گرفته و کیسه های در دیواره روده بزرگ تشکیل شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید پارگی دیورتیکول باعث التهاب، عفونت و یا هر دو می شود که در این صورت دیورتیکولیت رخ می هد. چندین عامل ممکن است خطر ابتلا به دیورتیکولیت را افزایش دهند، که عبارتند از: اضافه وزن احتمال ابتلا به دیورتیکولیت را افزایش می دهد. افرادی که سیگار می کشند بیشتر از افراد غیر سیگاری مبتلا به دیورتیکولیت می شوند. به نظر می رسد ورزش منظم خطر ابتلا به دیورتیکولیت را کاهش می دهد. مصرف برخی داروها، از جمله استروییدها، مواد مخدر و داروهای ضد التهابی غیر استروییدی، مانند ایبوپروفن و ناپروکسن سدیم با افزایش خطر دیورتیکولیت همراه هستند. یکی از منابع معتبر نشان می دهد در افرادی که سطح ویتامین D D با افزایش سن شما، دیواره روده بزرگ ضعیف تر می شود و فشار مدفوع سخت می تواند باعث ایجاد دیورتیکول شود. تصور می شود عدم خوردن فیبر کافی با بروز بیماری دیورتیکولی و دیورتیکولیت مرتبط است. فیبر به نرم شدن مدفوع کمک کرده و باعث می شود فشار کمتری به دیواره روده شما وارد شود. اگر در خانواده شما موردی از ابتلا به بیماری دیورتیکولیت وجود دارد، به احتمال زیاد شما هم به دیورتیکولیت مبتلا خواهید شد. درد گوارشی، که ممکن است برای چند روز ثابت و پایدار باشد، یکی از علایم دیورتیکولیت است. درد در سمت چپ پایین شکم بیشتر احساس می شود. با این حال، درد ناشی از دیورتیکولیت گاهی اوقات، به سمت راست شکم هم کشیده می شود. احساس نفخ، یبوست و اسهال از علایم دیگر این بیماری هستند. اگر دیورتیکول شما آلوده و ملتهب شود (دیورتیکولیت) ، به طور ناگهانی ممکن است علایم زیر را تجربه کنید: کبودی پوست خون ریزی رکتوم درد مداوم و شدید احساس بیماری یا استفراغ احساس خستگی و ناخوشایندی در صورتی احساس درد شکمی مداوم و غیر قابل توضیح به ویژه اگر همراه با تب و یبوست یا اسهال داشتید، سریعا به پزشکتان مراجعه کنید. حدود درصد از مبتلایان به دیورتیکولیت حاد دچار عوارضی می شوند که ممکن است شامل موارد زیر باشد: آبسه، که هنگام جمع شدن ترشحات چرکی در کیسه رخ می دهد. انسداد روده بزرگ یا روده کوچک که در اثر زخم ایجاد می شود و. فیستول، که بین بخش های روده یا روده و مثانه تشکیل می شود. پریتونیت، که در صورت پارگی کیسه آلوده یا ملتهب، ممکن است رخ دهد. پریتونیت یک اورژانس پزشکی است و در صوت وقوع آن سریعا باید به پزشکتان مراجعه کنید. دیورتیکولیت معمولا در موارد حاد تشخیص داده می شود. چون در موارد حاد، شروع درد شکم می تواند علایم بیماری را بروز دهد. پس از گرفتن تاریخچه پزشکی و گوش دادن به علایم، پزشکتان ممکن است ابتدا بخواهد شرایط دیگری مانند سندرم روده تحریک پذیر ( IBS ) ، بیماری سلیاک یا سرطان روده را رد کند که این بیماری ها معمولا علایم مشابه بیماری دیورتیکول دارند. برای همین، تشخیص بیماری شما به احتمال زیاد با معاینه جسمی شروع می کند، که شامل بررسی شکم است. به طور کلی معاینه لگن در زنان هم ممکن است برای رد یا تایید کردن بیماری لگن انجام شود. پس از آن، پزشکتان آزمایش های زیر را به احتمال زیاد توصیه می کند: شکمی، اسکن X کولونوسکوپی برای بررسی دستگاه گوارش آزمایش ادرار و مدفوع برای بررسی عفونت ها، مانند کلستریدیوم آزمایش خون برای بررسی علایم التهاب، کم خونی یا یا کبد آزمایش بارداری برای رد حاملگی در زنان سی تی اسکن، می تواند کیسه های ملتهب یا آلوده را شناسایی کرده و تشخیص دیورتیکولیت را ت یید کند. CT برای کمک به پیشگیری از دیورتیکولیت بهتر است راهکارهای زیر را رعایت کنید: ورزش باعث افزایش عملکرد طبیعی روده و کاهش فشار داخلی روده بزرگ می شود. در بیشتر روزها سعی کنید حداقل دقیقه ورزش کنید. یک رژیم غذایی با فیبر بالا خطر ابتلا به دیورتیکولیت را کاهش می دهد. منابع خوب فیبر شامل میوه و سبزیجات تازه و خشک، لوبیا، آجیل، غلات و غذاهای نشاسته ای هستند که باعث می شود مواد زاید و سموم بدن سریعتر از روده بزرگ عبور کنند. به طور کلی بزرگسالان باید روزانه گرم فیبر بخورند. افزایش تدریجی فیبر در طی چند هفته و نوشیدن مایعات زیاد می تواند به جلوگیری از عوارض جانبی ناشی از رژیم غذایی پر فیبر مانند نفخ کمک کند. کم آبی بدن در برابر رژیم غذایی پر فیبر ممکن است باعث یبوست شود. برای پیشگیری از این وضعیت سعی کنید در طول شبانه روز به میزان لازم آب و مایعات مصرف کنید. درمان بیماری به شدت علایم و وضعیت پزشکی شما بستگی دارد. اگر علایم شما خفیف باشد، احتمالا درمان خانگی می تواند علایم شما را برطرف کند. پزشکتان راهکارهای زیر را توصیه می کند: رعایت رژیم غذایی تجویز ضد درد بدون نسخه مصرف آنتی بیوتیک ها برای درمان عفونت در حین حمله حاد دیورتیکولیت، پزشکتان پیشنهاد می دهد که مصرف فیبر شما را برای مدتی کاهش داده و از شما بخواهد که از مصرف غذاهای جامد پرهیز کنید تا دستگاه گوارش شما استراحت کند. بعد از بهبود علایم، شما بهتر است غذاهای پر فیبر مصرف کنید. همچنین ممکن است پزشکتان توصیه کند که مصرف گوشت قرمز، لبنیات پرچرب و محصولات دانه تصفیه شده را محدود کنید. مطالعه نشان داده افرادی که از رژیم های غذایی غنی از مواد گوشت قرمز، لبنیات و محصولات دانه تصفیه شده استفاده می کنند، بیشتر از افرادی که رژیم غذایی سرشار از میوه، سبزیجات و غلات کامل دارند، دچار دیورتیکولیت می شوند. رژیم غذایی می تواند در مدیریت دیورتیکولیت و سلامت کلی دستگاه گوارش شما نقش داشته باشد. رعایت این راهکارهای در بیشتر افراد مبتلا به دیورتیکولیت حاد موفقیت آمیز بوده است. در صورت حمله شدید یا بروز همزمان مشکلات سلامتی دیگری، احتمالا باید در بیمارستان بستری شوید. درمان دیورتیکولیت مزمن به طور کلی شامل موارد زیر است: عمل جراحی آنتی بیوتیک داخل وریدی قرار دادن لوله برای تخلیه آبسه شکمی در صورت ابتلا به دیورتیکولیت مزمن و داشتن شرایط پزشکی دیگر، احتمال دارد پزشکتان، انجام عمل جراحی را توصیه کند. شرایط زمینه ای که احتیاج به جراحی دارند، عبارتند از: داشتن سیستم دفاعی بدن ضعیف سابقه ابتلا به دیورتیکولیت های حاد مداوم و پی درپی ابتلا به عارضه ای مانند آبسه روده، فیستول یا انسداد و یا سوراخ شدن دیواره روده جراحی معمولا شامل از بین بردن قسمت آسیب دیده روده بزرگ شما است که به کلکتومی معروف است. این روش درمانی برای عوارض نادر مانند فیستول، پریتونیت یا انسداد در روده انجام می شود. دو روش جراحی برای درمان دیورتیکولیت مزمن وجود دارد: جراح بخش های آسیب دیده روده شما را برداشته و سپس بخش های سالم (آناستوموز) را دوباره بهم دیگر وصل می کند. در این صورت شما می تواند حرکات طبیعی روده داشته باشید. برای درمان بیماری، بسته به میزان التهاب ممکن است یک عمل جراحی باز یا یک روش با آسیب کمتر (لاپاروسکوپی) انجام گیرد. اگر التهاب به اندازه ای شدید باشد که امکان اتصال مجدد روده بزرگ وجود نداشته باشد، جراح، عمل برداشتن روده با روش کلوستومی را انجام می دهد. یک استوما در دیواره شکم شما به قسمت سالم روده بزرگ وصل می شود. سموم بدن از راه استوما به داخل کیسه تخلیه ریخته می شود. پس از تسکین التهاب، ممکن است کولوستومی معکوس انجام گیرد و روده دوباره بهم وصل شود. پزشکتان ممکن است شش هفته پس از بهبودی از دیورتیکولیت، کولونوسکوپی را توصیه کند. هنگامی که بهبود یافتید، پزشک ممکن است برای رد کردن سرطان روده بزرگ، کولونوسکوپی را به شما توصیه نماید. در طول کولونوسکوپی، پزشک شما لوله قابل انعطافی را به داخل روده بزرگ شما وارد می کند. از کولونوسکوپی برای بررسی قسمت داخلی روده بزرگ و جمع آوری نمونه های بافت برای بررسی بیشتر استفاده می شود. بعد از درمان موفقیت آمیز، پزشکتان می تواند عمل جراحی دیگری برای قسمت های بعدی دیورتیکولیت انجام دهد. تصمیم گیری در مورد عمل جراحی بعدی به تعداد دفعات بروز علایم و عوارض احتمالی بیماری بستگی دارد. برخی از متخصصان معتقدند دیورتیکولیت به علت کاهش باکتری های مفید در روده بزرگ می باشد. به همین علت مصرف پروبیوتیک ها و غذاها یا مکمل های حاوی باکتری های مفید، می تواند به عنوان راهی برای پیشگیری از دیورتیکولیت پیشنهاد شود. اما این توصیه به لحاظ علمی تایید نشده است. ممکن است برای درمان بیماری شما به پزشک متخصص متخصص گوارش مراجعه کنید. برای آمادگی بیشتر، بهتر است قبل از مراجعه به پزشکتان از محدودیت های قبل از قرار ملاقات، مانند عدم خوردن مواد غذایی جامد یا ناشتا بودن برای معاینه جسمی مطمین شوید. علایم و لیستی از تمام داروهای، ویتامین ها و مکمل هایی که مصرف می کنید را بنویسید. اطلاعات کلیدی پزشکی خود را یادداشت کنید. سوالاتی که باید از پزشکتان بپرسید، عبارتند از: چه درمانی وجود دارد؟ محتمل ترین علایم من چیست؟ آیا باید رژیم غذایی خاصی را رعایت کنم؟ آیا احتمال دارد دیورتیکولیت بر گردد و دوباره عودکند؟ به چه نوع آزمایش هایی نیاز دارم؟ آیا این آزمایشات به آمادگی خاصی نیاز دارد؟ شرایط پزشکی دیگری دارم. چگونه می توانم به بهترین شکل این شرایط را با هم مدیریت کنم؟ پزشکتان احتمالا تعدادی سوال از شما خواهد پرسید: علایم تب داشتید؟ آیا هنگام ادرارکردن، درد دارید؟ چه داروهای ضد درد را مصرف کردید؟ چه عاملی، علایم شما را بهتر یا بدتر می کند؟ آیا علایم شما مداوم بوده یا موقتب بروز می کنند؟ چه زمانی برای اولین بار علایم را تجربه کردید و آن ها چقدر شدید هستند؟ آیا تاکنون آزمایش غربالگری سرطان روده بزرگ ( انجام داده اید؟ منابع: |
اگر آزمایش پاپ اسمیر یا معاینه لگن ناهنجاری را نشان داد، پزشک کولپسکوپی را توصیه می کند. از کولپوسکوپی برای تشخیص موارد زیر استفاده می شود: زگیل ناحیه تناسلی تغییرات پیش سرطانی ولور تغییرات سرطانی در بافت واژن التهاب دهانه رحم (سرویسیت) تغییرات سرطانی در بافت دهانه رحم تکرار کولوپوسکوپی ممکن است برای یک مدت، مجبور باشید کولپوسکوپی را تکرار کنید هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید رحم نمونه برداری بافتی یا بیوپسی برای جمع آوری بافت و نمونه برداری، پزشکتان از یک وسیله بیوپسی تیز برای جدا کردن قطعه کوچکی از بافت استفاده می کند. اگر چندین ناحیه مشکوک وجود داشته باشد، پزشکتان احتمال دارد چندین نمونه بیوپسی را تهیه کند. بیوپسی بستگی به اینکه چه نوع بافتی برداشته می شود ممکن است باعث بروز ناراحتی شود، بطور مثال: بیوپسی گردن رحم باعث ناراحتی خفیف می شود اما معمولا دردناک نیست. می تواند احساس فشار یا گرفتگی کنید. بیوپسی واژینال بیوپسی از قسمت تحتانی واژن یا ولور ممکن است باعث درد شود، بنابراین پزشکتان ممکن است برای بی حس کردن ناحیه از بی حسی موضعی استفاده کند. پزشک می تواند برای محدود کردن خون ریزی، از یک محلول شیمیایی در ناحیه بیوپسی استفاده کند. ندارد. انجام ندهید. اما در برخی موراد ممکن است، باعث بروز عوارض جانبی زیر. . از لیزر برای مشخص کردن و از بین بردن سلول های غیر طبیعی دهانه رحم استفاده می شود. سوزاندن یک منبع گرما به دهانه رحم برای سوزاندن سلول های غیر طبیعی اعمال می شود. هیسترکتومی در صورتی که سلول های غیر طبیعی در دهانه رحم بیش از یک بار مشاهده شده و یا بیماری شدید باشد، انجام می گیرد. منابع: |
سندرم بهجت یا بیماری راه ابریشم تقریبا نادر بوده و بیشتر در افرادی از مدیترانه شرقی و آسیا و نژاد های اروپایی اتفاق می افتد. سندرم بهجت با عفونت هایی در نواحی مختلف بدن همراه خواهد بود. زخم های تناسلی و دهانی به وجود آمده توسط سندرم بهجت عموما دردناک بوده و ممکن است بارها عود کنند. اندازه و سایز این زخم ها متفاوت بوده و ممکن است از چند میلیمتر تا میلیمتری قطر داشته باشند. زخم های دهانی در داخل لثه ها، زبان و بخش های داخلی دهان به وجود می آید. زخم های ناحیه تناسلی نیز بر روی اسکروتوم و آلت تناسلی مردان و فرج زنان به وجود آمده و ممکن است جای زخم ها باقی بمانند. علت اصلی بروز سندرم بهجت نا شناخته است. اما به طور کلی در بروز سندرم بهجت هر دو عامل ژنتیک (ارثی) و عوامل محیطی مثل عفونت های میکروبی نقش داشته و می توانند از جمله علت های بروز سندرم بهجت در افراد باشند. همچنین هنوز اینکه بیماری بهجت مسری است یا نه ناشناخته بوده و محققان در این مورد اتفاق نظر ندارند. بعضی از عوامل می تواند احتمال بروز سندرم بهجت را افزایش دهد. این عوامل شامل موارد زیر می شود: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بیماری بهجت معمولا مردان و زنان بین تا سالگی را درگیر می کند، البته ممکن است این بیماری در کودکان و افراد مسن تر نیز اتفاق بیفتد. افرادی که در کشورهای آسیای میانی و خاورمیانه مثل ترکیه، ایران، ژاپن و چین زندگی می کنند، احتمال بروز بیماری سندرم بهجت در آن ها بیشتر از دیگر افراد است. در حالی که بیماری بهجت ممکن است در هر دو جنس مونث و مذکر به وجود بیاید ولی معمولا این بیماری در مردان شدید تر از زنان است. داشتن ژن های به خصوص می تواند احتمال بروز بیماری بهجت در فرد را تا حد زیادی افزایش دهد. علایم به وجود آمده از بیماری بهجت بستگی به ناحیه درگیر شده بدن دارد. سندرم بهجت می تواند خود را با التهابات در نقاط متعددی از بدن نشان دهد. این نواحی شامل شریان هایی می شود که خون را به بافت های بدن می رسانند. همچنین سندرم بهجت می تواند عروقی که خون را به شش ها می رسانند تا در آنجا اکسیژن دوباره وارد جریان خون شود را نیز درگیر کند. دیگر نواحی که این سندرم می تواند درگیر کند شامل: مغز مفاصل پوست روده ها قسمت پشتی چشم (شبکیه چشم) التهابات چشمی که ممکن است قسمت جلویی چشم ( uvea ) retinitis و در نتیجه نا بینایی فرد شود. علایم التهاب چشم شامل درد، تاری دید، آب ریزش چشم، قرمزی و چشم درد در هنگام نگاه کردن به نور زیاد می شود. بیماران مبتلا به سندرم بهجت حتما باید این ناحیه حساس چشمی شان توسط چشم پزشک متخصص مورد معاینه قرار گیرد. در صورتی که شریان های چشم فرد در نتیجه سندرم بهجت دچار التهاب ( arteritis ) شود، ممکن است منجر به مرگ بافت هایی شود که ت مین اکسیژن آن ها به این شریان ها وابسته بوده است. در نتیجه این اتفاق نیز فرد ممکن است در صورت تحت ت ثیر قرار گرفتن رگ های مغزی دچار شود. اگر رگ های روده ای فرد تحت ت ثیر قرار گیرد نیز ممکن است فرد شاهد درد های شکمی باشد. زمانی که عروق ملتهب می شود ( phlebitis ) ، التهاب می تواند منجر به بروز آمبولی های ریوی شود. علایم التهابات مغزی یا بافت هایی که مغز را در بر می گیرند ( meninges ) شامل سردرد، خشکی گردن و همچنین تب می شود. التهابات مغزی ( encephalitis ) و پرده های مغز یا مننژیت ( meningitis ) ممکن است باعث آسیب بافت های عصبی شده و باعث تضعیف عملکرد قسمتی از بدن شده یا آن را با اختلال رو به رو کند. این اتفاق می تواند باعث رفتن فرد به کما شود. معمولا این عوارض بعد از دوره بیماری، سالها بعد از تشخیص اتفاق می افتد. می تواند همراه با سندرم بهجت منجر به تورم، خشکی، حرارت، درد و آسیب مفاصل شود. این عارضه معمولا در طول زندگی نیمی از افراد مبتلا به سندرم بهجت اتفاق می افتد. بیشترین مفاصل درگیر شامل زانوها، مچ دست، مچ پا و آرنج ها می شود. پوست بیماران مبتلا به بیماری سندرم بهجت نیز ممکن است خود به خود دچار تورم های شدید، مایل به رنگ قرمز و دردناک ( erythema nodosum ) شود که این برآمدگی ها بیشتر قسمت جلویی پاها را درگیر می کند. بعضی از بیماران مبتلا به سندرم بهجت در قسمتی که توسط سوزن سوراخ شده باشد دچار تاول قرمز می شوند. تحقیقات نشان داده است که افراد مبتلا به سندرم بهجت که آرتروز نیز دارند، بیشتر دچار آکنه می شوند. ممکن است در هر ناحیه ای از شکم، روده های کوچک و بزرگ و در دهان و حتی ناحیه دستگاه تناسلی افراد مبتلا به بیماری بهجت به وجود بیایند. در صورتی که شاهد بروز علایم و نشانه های غیر طبیعی ای بودید که نشان دهنده بروز بیماری بهجت بود بهتر است به پزشک مراجعه کنید. اگر بعد از درمان، در صورتی که علایم و نشانه های جدیدی را مشاهده کردید بهتر است مجددا به پزشک مراجعه کنید. سندرم بهجت براساس یافته ها از زخم های دهانی برگشت پذیر همراه با علایم زیر تشخیص داده می شود: التهابات چشمی زخم های تناسلی یا ناهنجاری های پوستی آزمایش مخصوص پوست که به آن pathergy test گفته می شود نیز می تواند به تشخیص سندرم بهجت کمک کند. این تست شامل فرو کردن سوزن در پوست آرنج با استفاده از یک سوزن استریل شده می شود. در صورتی که بعد از گذشت تا ساعت از این آزمایش در محل تاول یا Pustule با قطر بیش از میلی متر به وجود آمد نتیجه آزمایش سندرم بهجت مثبت خواهد بود. آزمایشاتی مثل نمونه برداری پوستی، lumbar puncture ، اسکن مغزی و آزمایشات روده ای نیز می تواند بر اساس علایم موجود برای تشخیص سندرم بهجت مورد استفاده قرار بگیرد. شیوه درمان سندرم بهجت بستگی به وخامت و محل به وجود آمدن علایم آن دارد که در هر بیمار ممکن است متفاوت باشد. ژل های استروییدی (کورتیزون) ، پماد ها و کرم ها نیز می تواند برای زخم های ناحیه تناسلی و دهانی کمک کننده باشد. التهابات مفصلی نیز نیازمند استفاده از داروهای ضد التهابی غیر استروییدی (مثل ایبوپروفن و دیگر موارد) یا استرویید های خوراکی است. همچنین برای التهابات درگیر کننده مفاصل، چشم ها، پوست و مغز می توان از کورتیزون های تزریقی یا خوراکی استفاده کرد. درمان نیز بسیار ضروری بوده و باید به محض تشخیص فرد تحت درمان قرار گیرد. افرادی که دارای علایم چشمی یا سابقه التهابات چشمی هستند باید توسط چشم پزشک تحت نظر گرفته شوند. التهابات چشمی مقاوم غالبا به داروهای بیولوژیک جدید درمان می شوند. این داروها با بلوکه کردن پروتیین آغاز کننده التهابات یا همان TNF به بهبود این التهابات چشمی کمک می کنند. بیماری های شدید عروقی، چشمی و مغزی درمان دشوار تری داشته و نیاز به داروهای قوی تری دارند که بتواند سیستم ایمنی بدن را سرکوب کند. علاوه بر خود بیماری، غیر قابل پیش بینی بودن آن می تواند بی نهایت ناامید کننده باشد. در نتیجه کنار آمدن با این بیماری و مراقبت از خود اهمیت بسیار زیادی در مبتلایان به این بیماری دارد. بهتر است افراد مبتلا به بیماری بهجت سعی کنند کارهای زیر را انجام دهند: از آن جایی که بیماری بهجت یک اختلال نادر است ممکن است یافتن شخصی با بیماری مشابه شما کار سختی باشد. بهتر است برای یافتن بیمارانی مشابه سندرم بهجت در شهری که در آن زندگی می کنید از پزشک کمک بگیرید. اگر یافتن شخصی با این بیماری در اطرافیان و نزدیکیتان کار سختی بود، سعی کنید جوامع بزرگتر مربوط به بیماران سندرم بهجت را از طریق سایت ها پیدا کنید. بهتر است قبل از ملاقات با پزشک لیست زیر را آماده کنید: این لیست می تواند شامل علایم، زمان شروع و شدت آن ها باشد. این مورد می تواند شامل استرس های زندگی و تغییرات اخیرتان در زندگی باشد. بهتر است لیست تمامی ویتامین ها مکمل ها و حتی دوز مصرفی آن ها را داشته باشید. لیست سوالاتی که باید از پزشک در مورد بیماری خود بپرسید: بهتر است برای به خاطر آوردن پاسخ ها و راهنمایی های پزشک یکی از همراهان یا اعضای خانواده خود را به همراه ببرید. بهترین سوالاتی که در مورد بیماری بهجت می توانید از پزشک خود بپرسید: آیا وضعیت بنده موقتی است یا دایمی؟ به نظر شما چه علتی باعث بروز علایم ام می شوند؟ بنده بیماری دیگری دارم. چگونه این دو بیماری را با هم کنترل کنم؟ چه آزمایشاتی باید انجام دهم؟ آیا این آزمایشات آمادگی خاصی می خواهند؟ چه گزینه های درمانی ای پیش رو دارم و اینکه شما کدام یک را پیشنهاد می کنید؟ ایا بروشور یا ورقه ای در مورد این بیماری دارید؟ یا مطالعه سایت خاصی را در مورد این بیماری پیشنهاد می کنید؟ منابع: |
یا، و غیر طبیعی است که ربطی به گرما یا ورزش شدید ندارد. در تعریق ممکن است شما آنقدر عرق کنید که لباس تان خیس شود. تعریق در فعالیت های روزمره شما اختلال ایجاد کرده و در مواردی می تواند باعث اضطراب و خجالت شما شود. اگر داروهای ضد عرق موثر نباشند، ممکن است لازم باشد روش های درمانی مختلفی امتحان شود. در موارد شدید، پزشک می تواند برای از بین بردن غدد عرق یا تحریک اعصاب کنترل کننده عرق، جراحی را پیشنهاد کند. بعضی اوقات این مشکل ممکن است ناشی از یک بیماری زمینه ای باشد که در این صورت قابل درمان می باشد. تعریق بیشتر مربوط به غدد عرق، در دست، پا، زیر بغل و کشاله ران می باشد. هنگامی که تعریق، موضعی و مربوط به قسمت خاصی از بدن به عنوان مثال، تعریق کف دست و پا باشد. تعریق روی تمام قسمت بدن ت ثیر می گذارد. "ایدیوپاتیک" به معنای "علت ناشناخته" است. در بیشتر موارد، تعریق موضعی از نوع ایدیوپاتیک اولیه است که علت آن نامشخص می باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تعریق ثانویه وقتی رخ می دهد که تعریق به دلیل وضعیت پزشکی باشد. تعریق ثانویه به ندرت دیده می شود. تعریق ممکن است از بدو تولد وجود داشته باشد یا ممکن است بعدا در زندگی ایجاد شود. با این حال، بیشتر موارد تعریق در دوران نوجوانی فرد شروع می شود. بیشتر افراد در مواقع ورزش شدید، محیط های گرم یا تحت اضطرب و فشار عصبی عرق می کنند. بیش از عرق کردن طبیعی است. عرق کردن بیش از حد معمولا دست، پا، زیر بغل یا صورت را خیس می کند. اما عرق کردن معمولی، در هر دو طرف بدن رخ می دهد. گاهی اوقات عرق کردن بیش از حد نشانه یک وضعیت پزشکی جدی است. در صورتی که عرق کردن زیاد از حد باعث بروز شرایط زیر شود، فورا به پزشک مراجعه کنید: ایجاد اختلال در کارهای روزمره ایجاد ناراحتی عاطفی یا دوری از اجتماع عرق کردن ناگهانی و بیش از حد معمول عرق کردن شبانه بدون هیچ دلیل مشخص عرق کردن همراه با، درد در قفسه سینه یا عرق کردن مکانیسم بدن برای خنک شدن است. سیستم عصبی شما با افزایش دمای بدن به طور خودکار غدد عرق را تحریک می کند. شایع ترین شکل تعریق، نام دارد. در تعریق کانونی اولیه، اعصاب کنترل کننده غدد عرق بدون هیچ تحریک یا افزایش دما فعال می شوند. با استرس یا عصبی شدن، مشکل حتی بدتر می شود. این نوع معمولا روی کف دست و کف پا و گاهی روی صورت ت ثیر می گذارد. هیچ دلیل پزشکی برای تعریق کانونی اولیه وجود ندارد و ممکن است بیشتر ارثی باشد. عوامل خطر شرایطی که می تواند به منجر شود، شامل موارد زیر است: دیابت عفونت ها حمله قلبی قند خون پایین مشکلات تیرویید گرگرفتگی یایسگی برخی از انواع سرطان اختلالات سیستم عصبی برخی از داروها از جمله: آنتی کولین استراز، پیلوکارپین، پروپرانولول می توانند باعث بروز تعریق شوند. عوارضعرق کردن شامل موارد زیر است: افرادی که زیاد عرق می کنند بیشتر مستعد ابتلا به عفونت های پوستی هستند. عفونت ناخن به خصوص عفونت ناخن پا رشد پوست ناشی از HPV (ویروس پاپیلومای انسانی) به خصوص در اطراف فولیکول های مو و بین انگشتان پا ورم پوستی خارش دار و قرمز رنگ که اغلب باعث ایجاد احساس خفگی یا لوزه می شود. بثورات حرارتی با انسداد مجاری عرق ایجاد شده و عرق زیر پوست گرفتار می شود. تعریق با دست های عرق کرده و لباس های خیس شده همراه است. این موارد می تواند بر اعتماد به نفس، شغل و روابط اجتماعی شما ت ثیر بگذارد. برخی از افراد ممکن است دچار اضطراب، استرس عاطفی، دوری از اجتماع و حتی افسردگی شوند. در مراجعه به پزشک، وی در مورد تاریخچه و علایم پزشکی سوالاتی می پرسد. حتی امکان دارد برای ارزیابی بیشتر و شناسایی علت به یک معاینه یا آزمایش بالینی نیاز باشد. پزشک آزمایش خون، ادرار یا آزمایش های دیگری برای تایید و یا رد کردن بیماری های مانند پرکاری تیرویید یا قند خون پایین توصیه می کند. تعدادی آزمایش از جمله آزمایش ید، هدایت پوست و آزمایش عرق ترمورگولاتوری برای مشخص کردن علت عرق کردن و تعیین شدت آن وجود دارد. پودری که به رطوبت حساس است، روی پوست شما مالیده می شود. هنگامی که عرق بیش از حد در دمای اتاق اتفاق می افتد، پودر تغییر رنگ می دهد. سپس شما در یک اتاق عرق در معرض گرما و رطوبت زیاد قرار می گیرد که باعث تعریق در کل بدن می شود. افراد سالمی که در معرض گرما هستند، کف دستشان عرق نمی کند، اما در صورتی که مبتلا به تعریق باشند، کف دست عرق می کند. این آزمایش همچنین به پزشکان کمک می کند تا شدت تعریق را اندازه گیری کند. اگر یک وضعیت پزشکی باعث عرق کردن بیش از حد شده باشد، ابتدا آن وضعیت درمان می شود. اگر عرق کردن بیش از حد شما علت مشخصی نداشته باشد، درمان بیشتر برای کنترل راه های عرق کردن انجام می گیرد. بعضی اوقات ممکن است لازم باشد ترکیبی از درمان را امتحان کنید و حتی اگر تعریق شما بهبود پیدا کند، می تواند دوباره برگردد. داروهای مورد استفاده در درمان عرق کردن عبارتند از: پزشک ممکن است یک ضد عرق را تجویز کند. ضد عرق با کلرید آلومینیوم ممکن است باعث تحریک پوست و چشم شود. معمولا قبل از خوابیدن روی پوست استفاده می شود. یک کرم تجویز شده حاوی گلیکوپیرولات ممکن است به درمان عرق بیش از حد که روی صورت و سر بیشتر ت ثیر دارد، کمک کند. برخی از داروهای خوراکی، ترشح مواد شیمیایی موجود در اعصاب خاص و میزان عرق را کاهش می دهند. عوارض جانبی احتمالی این داروها شامل خشکی دهان، تاری دید و مشکلات مثانه می باشد. برخی از داروهای مورد استفاده برای افسردگی می توانند ترشح عرق را کاهش دهند. علاوه بر این، آنها ممکن است به کاهش اضطراب ناشی از تعریق کمک کنند. درمان با سم بوتولینوم (بوتاکس) به طور موقت اعصاب ایجاد کننده عرق را مسدود می کند. ابتدا پوست شما منجمد یا بی حس می شود. هر قسمت از بدن شما به چند بار تزریق نیاز دارد. اثرات آن شش تا ماه طول می کشد و پس از آن نیاز به تکرار درمان دارد. بوتاکس می تواند دردناک باشد و برخی از افراد ضعف موقت ماهیچه را در ناحیه تحت درمان تجربه کنند. داروهای آنتی کولینرژیک، انتقال تکانه های عصبی پاراسمپاتیک را مهار می کنند. معمولا بیماران در طی هفته بهبود علایم را نشان می دهند. این روش جراحی فقط در موارد شدید توصیه می شود که درمان های دیگر تاثیری نداشته اند. دراین روش، اعصاب نخاعی که تعریق را کنترل می کند، جراحی یا سوزانده می شود. در بعضی موارد، این روش باعث تعریق در مناطق دیگر بدن می شود. ETS ETS با استفاده از روش درمانی مایکروویو تراپی، دستگاهی که انرژی مایکروویو را ایجاد می کند، برای از بین بردن غدد عرق استفاده می شود. درمان شامل دو جلسه تا دقیقه ای با فواصل سه ماه می باشد. این روش درمانی ممکن است گران و در دسترس نباشد. اگر تعریق در زیر بغل شما رخ دهد، از بین بردن غدد عرق می تواند به درمان بیماری کمک کند. اگر سایر درمان ها موثر نباشند، احتمال دارد یک روش با حداقل آسیب به نام گزینه مناسبی باشد. پیشنهادات زیر ممکن است در مقابله با عرق و بوی بدن به شما کمک کند: از ضد عرق استفاده کنید. ضد عرق های بدون نسخه حاوی ترکیبات مبنی بر آلومینیوم هستند که بطور موقت منافذ عرق را مسدود می کنند. ضدعرق ها، مقدار عرق به پوست را کاهش می دهد. اما برای تعریق جزیی مناسب باشند. هر روز به حمام بروید. استحمام منظم به کاهش تعداد باکتری های موجود در پوست شما کمک می کند. بعد از حمام خود را خصوصا بین انگشتان پا و زیر بغل کاملا خشک کنید. کفش و جوراب ساخته شده از مواد طبیعی را استفاده کنید. کفش های ساخته شده از مواد طبیعی مانند چرم از عرق کردن پا جلوگیری می کند. جوراب خود را عوض کنید و برای کمک به جذب عرق از پودرهای بدون نسخه استفاده کنید. لباس متناسب با فعالیت خود انتخاب کنید. معمولا از پارچه های طبیعی مانند پنبه، پشم و ابریشم استفاده کنید. تکنیک های آرامش را امتحان کنید. تکنیک های آرامش بخش مانند یوگا، مدیتیشن و بیو فیدبک را در نظر بگیرید. اینها می توانند به شما در یادگیری کنترل استرس ناشی از تعریق کمک کنند. ممکن است در مراجعه به پزشک به متخصص پوست ارجاع داده شوید. اگر شرایط شما به درمان های اولیه پاسخ ندهد، شما ممکن است به متخصص مغز و اعصاب یا جراح مراجعه کنید. قبل از قرار ملاقات، بهتر است پاسخ سوالات زیر را یادداشت کنید: آیا تعریق شما هنگام خواب متوقف می شود؟ به طور مرتب چه داروها و مکمل هایی مصرف می کنید؟ آیا تاکنون کسی در خانواده نزدیک شما علایم مشابهی داشته است؟ پزشک احتمالا چندین سوال از شما خواهد پرسید، مانند: چه زمانی برای اولین بار تعریق را تجربه کردید؟ عرق بیش از حد در کدام قسمت بدن شما رخ می دهد؟ فکر می کنید چه عاملی باعث بهتر یا بدتر شدن علایم شما می شود؟ منابع: |
گاز معده در خواب برای فرد به خصوص اگر با یکی از اعضای خانواده، دوست، شریک زندگی یا همسر خود بخوابد ناراحت کننده می باشد. گاهی احساس می کنید که کنترلی بر روی دفع گاز از معده ندارید. با روش هایی می توان این مشکل را حل کرد. با تغییر رژیم غذایی وبرنامه ورزشی می توان نفخ و دفع گاز را کاهش داد. اگرمشکل حل نشد، با پزشک مشورت کنید یا سایر گزینه های پزشکی مانند پروبیوتیک ها را امتحان کنید. روش اول: تغییر عادات غذایی عادت های غذایی خود را تغییر دهید. وعده های غذایی خود را در طول روز به وعده های کوچکتر تقسیم کنید. با خوردن مقادیر کمتری غذا، میزان گاز موجود در دستگاه گوارش را کاهش دهید. به جای صرف صبحانه، ناهار و شام، برنامه ریزی کنید در طول روز وعده غذایی کوچک میل کنید. تعداد وعده های غذایی بیشتر با حجم کمتر با توجه به این نکته، به جای وعده های غذایی بزرگتر، میان وعده های کوچکتر و دلچسب تری تهیه کنید. به عنوان مثال، به جای داشتن یک ناهار کامل، هر - ساعت یک قطعه میوه یا چند آجیل میل کنید. از خوردن مقدار زیاد لوبیا و لبنیات خودداری کنید. اگر لوبیا، شیر و پنیر بخش بزرگی از رژیم غذایی شما هستند، با نفخ اضافی شکم رو به رو می شوید. اما در مصرف این غذاها افراط نکنید و منابع کلسیم و پروتیین دیگری نیز در دسترس هست. می توانید از ماست پروبیوتیک که حاوی باکتری های مفید است در رژیم خود استفاده کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید مواد غذایی ممنوع سبزیجات کلم را در رژیم خود محدود کنید. از خوردن سبزیجاتی مانند جوانه ها، مارچوبه، کلم بروکلی و کلم به مقدار زیاد خود داری کنید، زیرا این گیاهان در هنگام هضم تمایل به ایجاد گاز بیشتری دارند. در حالی که شما نباید آن ها را از رژیم غذایی خود به طور کامل حذف کنید، این نوع سبزیجات را با اسفناج، گوجه فرنگی، هویج و سایر گیاهان مغذی همراه کنید. و ببینید که آیا تفاوت خاصی را مشاهده می کنید یا نه! اقدامات لازم قبل از خواب ساعت قبل از خوابیدن از خوردن غذا خودداری کنید. از آنجایی که گاز در طی فرآیند هضم آزاد می شود، پس چرخه گوارشی خود را کنترل کنید. درعوض، حدود ساعت قبل از برنامه ریزی برای رفتن به رختخواب، تمام میان وعده ها را قطع کنید. اگرچه این ممکن است نفخ شما را به طور کامل در طی خواب متوقف نکند، اما با رعایت مواردی هنگام خوردن غذا، می توانید آن را کم کنید. قبل از خواب یک فنجان چای گیاهی بنوشید تا از شر گاز اضافی خلاص شوید. برای رفع سوزش حاصل از گاز معده یک فنجان نعناع یا چای بابونه مفید هست. عضلات دستگاه گوارش با یک لیوان نعناع چای شل شده و گاز اضافی کم می شود. بابونه به ویژه برای ایجاد احساس آرامش قبل از خواب بسیار عالی است. مواد غذایی مفید برای کاهش گاز معده خود تخم زنجبیل و رازیانه بخورید. دانه‌های زنجبیل یا رازیانه را به رژیم غذایی خود اضافه کنید. اگرچه آن ها به خودی خود عوامل معجزه آسایی نیستند. زنجبیل معده بی قرار را آرام کرده و رازیانه نفخ اضافی کم می کند. نوشابه های گاز دار ممنوع مصرف نوشابه های گاز دار را کاهش دهید، در عوض، نوشیدنی های طعم دار طبیعی بی ضرر، را بنوشید. وقتی نوشابه زیادی بنوشید، در نهایت گاز اضافی را به دستگاه گوارش خود وارد می کنید، که منجر به بیشتر می شود. به عنوان مثال، اگر طرفدار نوشابه پرتقالی هستید، سعی کنید چای با طعم پرتقال مصرف کنید. آبجو همچنین می تواند مقدار زیادی گاز اضافی به سیستم گوارش شما اضافه کند. ورزش برنامه تناسب اندام را برای خودتان تعیین نموده و به آن عمل کنید. برای تقویت دستگاه گوارش به طور مرتب کنید. ورزش، نفخ شکم را کم می کند. برای به دست آوردن حداکثر بهره وری از فعالیت ورزشی، سعی کنید هر هفته چند بار، دقیقه ورزش کنید. سعی کنید حداقل هر بار - بار در هفته بار ورزش کنید. تکنیک های آرامبخشی تمرین های مختلف یوگا را برای آرامش بدن انجام دهید. با انواع تکنیک های مختلف استراحت و کشش را به بدن خود وارد کنید. تنش، کارکرد های اساسی بدن مانند هضم را مختل کرده و باعث نفخ می گردد، برای چند دقیقه روی تنفس خود تمرکز کنید، تا بدن آرام شود و از احساس اضطراب خلاص شوید. سعی کنید هر روز مدتی را صرف تمرین یوگا کنید. پیاده روی روی برای خود تمرکز کنید، تا نفخ شکم را کم کند. پد های گرمایشی از پد های گرمایش استفاده کنید تا هرگونه ناراحتی حاصل از نفخ را برطرف کنید. یک پد گرمکن را روشن کنید و به شکم خود بچسبانید تا هرگونه احساس نفخ ناخوشایند را برطرف کنید. با این وجود، چند دقیقه با داشتن یک پد گرمایشی ممکن است مقداری از گاز و درد را کاهش دهد و خواب شما را آرامتر کند. روش سوم: مصرف مکمل ها و دارو ها محصول پرو بیوتیک اگر معده شما بیش از حد گاز دارد، یک به صورت روزانه مصرف کنید. با استفاده از برخی از عملکرد دستگاه گوارش بهبود می یابد. اگر نفخ به دلیل عدم تعادل باکتری ها در سیستم گوارش باشد، با مصرف قرص پروبیوتیکی، تعادل در دستگاه گوارش ایجاد می شود مصرف قرص پرو بیوتیکی نفخ را کاهش می دهد. شما می توانید این قرص ها را در بیشتر داروخانه ها یا فروشگاه های مواد غذایی بهداشتی پیدا کنید. اگر قبل از خواب نفخ زیادی دارید، شاید یک وعده غذایی بد در شب داشته اید. برای کاهش گاز های آزار دهنده، را استفاده کنید. از داروخانه ها یا فروشگاه های مواد بهداشتی، یک مکمل زغال فعال را خریداری کنید. اگرچه به اندازه سایر روش های درمانی قدرتمند نیست، ولی نفخ بیش از حد در خواب را تسکین می دهد. اگر انواع داروهای تجویزی مصرف می کنید، قبل ازمصرف این مکمل ها با پزشک خود صحبت کنید مراجعه به پزشک اگر رژیم غذایی، ورزش و تغییرات دارویی هیچ تاثیری در نفخ خواب شما نداشت، پزشک، شما را به یک متخصص دستگاه گوارش معرفی می کند. با تشدید نفخ تشدید شکم یا یبوست مشکل دستگاه گوارش شما جدی تر بوده و باید به یک پزشک متخصص مراجعه کنید. غذاهای تولید کننده گاز معده برخی از متداول ترین غذاهای تولید کننده گاز معده عبارتند از: تخم مرغ لوبیا و حبوبات آبجو و شراب قرمز نوشیدنی های گازدار نوشیدنی های میوه ای غذاهای سرخ شده و چرب محصولات حاصل از گندم و سبوس گندم میوه هایی مانند هلو، گلابی و سیب خام غذاها و نوشیدنی های با فروکتوز زیاد شیر و سایر لبنیات سبزیجاتی مانند کلم بروکلی، جوانه بروکسل، کلم و گل کلم غذاهایی را که باعث گاز اضافی می شوند، را مشخص کنید. ممکن است از قبل بدانید که چه غذاهایی باعث گاز اضافی در بدن شما می شود، در غیر اینصورت، مجبور به تهیه لیستی از غذاهایی که می خورید را بنویسید تا غذاهایی که باعث ایجاد گاز اضافی می شود، مشخص شوند. هنگامی که مشخص کردید چه غذاهایی باعث تولید گاز اضافی در دستگاه گوارش شما می شود، مصرف آن ها را محدود کرده، یا از مصرف آن ها به طور کامل اجتناب کنید. درمان گاز معده دارو های بدون نسخه برای کاهش گاز معده در خواب ا دارو های مختلف زیادی وجود دارد که ممکن است به جلوگیری از گاز اضافی دستگاه گوارش شما شما کمک کند. و تنها معدودی از بسیاری از دارو های پیشگیری از گاز در دسترس شما هستند. اگر مطمین نیستید که چه محصولی را انتخاب کنید یا اینکه محصولاتی را بدون دستیابی به موفقیت امتحان کرده اید، با پزشک خود مشورت کنید. هنگام انتخاب دارو، به دنبال محصولی باشید که حاوی سیموتیکون باشد. این ماده با حل کردن حباب های گازی، شما را از شر گاز اضافی نجات می دهد. مصرف کلرو فیلین کلروفیلین یک ماده شیمیایی است که از کلروفیل ساخته می شود، اما مانند کلروفیل نیست. مصرف کلروفیلین گاهی به کاهش گاز اضافی در سالمندان کمک می کند، اما شواهد کافی برای اثبات موثر بودن آن وجود ندارد. بی خطری این ماده در هنگام بارداری مشخص نشده است. جویدن آدامس باعث تشدید نفخ و گاز معده می شود، بسیاری از افراد برای تازه نگه داشتن دهان و جلوگیری ازمصرف تنقلات، آدامس می جوند. جویدن آدامس به معنای بلعیدن مداوم هوا است، که باعث افزایش تعداد دفعات نفخ و بالا رفتن حجم گاز معده می شود. عوامل ایجاد کننده عدم تحمل و حساسیت غذایی افراد مختلف ممکن است نسبت به غذاهای مختلف حساس باشند و را تجربه کنند، که این موضوع باعث ایجاد یک سری واکنش در بدن می شود. این ها می تواند منجر به تولید گاز معده و سایر علایم ناخوشایند مانند نفخ، حالت تهوع و اسهال شود. فردی که گاز زیادی در دستگاه گوارش خود دارد ممکن است دریابد که حذف یک سری از غذاها از رژیم غذایی می تواند به کاهش گاز معده منجر شود. یکی دیگر از راه کار ها این است که با حذف برخی مواد غذایی میزان نفخ را ارزیابی کنید. از پوشیدن لباس های تنگ خودداری کنید. منبع: |
بیماری ویلسون یک بیماری ارثی نادر است که با تجمع مس در کبد، مغز و سایر اندام های حیاتی بدن مشخص می شود. بیماری ویلسون، همچنین به عنوان دژنراسیون (از بین رفتن) سلول های کبدی و انحطاط پیشرونده عدسی چشم شناخته می شود و در حدود در نفر در سراسر جهان به آن مبتلا می شوند. مس نقش مهمی در رشد اعصاب، استخوان ها، کلاژن و ملانین رنگدانه پوست دارد. به طور معمول، مس از راه غذا جدب بدن شده و مقدار اضافی آن از طریق ماده صفراوی دفع می شود. اما در مبتلایان به بیماری ویلسون، مس به درستی دفع نمی شود و در اندام های حیاتی بدن تجمع می یابد. بیماری ویلسون وقتی زود تشخیص داده شود، بیماری قابل درمان است و بسیاری از مبتلایان به این اختلال زندگی عادی دارند. بیماری ویلسون در بین افراد جوان و مسن شیوع بیشتری دارد اما تشخیص آن در سنین تا سالگی بیشتر است. بیماری ویلسون در بدو تولد در فرد وجود دارد، اما تا زمانی که مس در مغز، کبد یا اندام دیگر تجمع نکند، علایم آن ظاهر نمی شوند. علایم بسته به قسمت هایی از بدن که تحت ت ثیر قرار می گیرد، متفاوت هستند. علایم زیر ممکن است نشانگر تجمع مس در کبد باشد: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ضعف احساس کاهش وزن از دست دادن اشتها خارش زردی پوست گرفتگی عضلات درد یا نفخ در شکم ورم یا تورم پاها و شکم آنژیوم عنکبوتی یا رگ های خونی شبیه شاخه بر روی پوست بسیاری از این علایم برای سایر شرایط مانند نارسایی کبد و کلیه مشابه هستند. پزشکتان قبل از ت یید تشخیص بیماری ویلسون، چندین آزمایش را انجام خواهد داد. در صورت تجمع مس در مغز می تواند علایمی زیر بروز کنند: مشکل در حافظه، تکلم یا اختلال بینایی راه رفتن غیر طبیعی میگرن بیخوابی حرکات غیرارادی دست و پا تغییر شخصیت تغییر در خلق و خوی افسردگی در مراحل پیشرفته، این علایم ممکن است شامل اسپاسم عضلات، تشنج و درد عضلات در حین حرکت شود. تشکیل حلقه های کایزر - فلیشر، تغییر رنگ های غیر طبیعی طلایی - قهوه ای در چشم ها هستند که در اثر رسوبات اضافی مس ایجاد می شوند. حلقه های کایزر - فلیشر علایم تجمع مس در اندام های دیگر: سنگ کلیه فشار خون پایین کبودی در ناخن ها بی نظمی های قاعدگی پوکی استخوان زودرس یا عدم تراکم استخوان اگر علایمی دارید که باعث نگرانی شما می شوند، به خصوص اگر سابقه خانوادگی بیماری ویلیسون را دارید، با پزشکتان مشورت کنید. جهش در ژن ATPB ، که کد حمل و نقل مس را به عهده دارد، باعث بیماری ویلسون می شود. بیماری ویلسون، جنبه ژنتیکی دارد و شما برای ابتلا به این بیماری باید یک نسخه از ژن معیوب را هم از پدر و هم مادر خود به ارث ببرید. اگر فقط یک ژن غیر طبیعی داشته باشید، خودتان بیمار نمی شوید حامل ژن معیوب هستید و می توانید ژن را به فرزندان خود منتقل کنید. اگر سابقه خانوادگی بیماری ویلسون را دارید، احتمال دارد در معرض خطر ابتلا به بیماری قرار بگیرید. با پزشکتان در مورد انجام آزمایشات ژنتیکی برای تشخیص بیماری ویلسون مشورت کنید. تشخیص به موقع بیماری شانس درمان موفقیت آمیز را به طرز چشمگیری افزایش می دهد. بیماری ویلسون، بدون درمان می تواند کشنده باشد. عوارض جدی بیماری شامل موارد زیر است: در بیماری ویلسون، از آنجا که سلول های کبدی سعی می کنند صدمات ناشی از مس اضافی را ترمیم کنند، بافت پوششی در کبد شکل می گیرد و عملکرد کبد را دشوارتر می کند و باعث بروز سیروز کبدی می شود. نارسایی کبدی احتمال دارد به طور ناگهانی رخ دهد که به آن نارسایی حاد کبدی گفته می شود، یا حتی در طولانی مدت می تواند به صورت تدریجی بروز کند. پیوند کبد، ممکن است تنها گزینه درمانی نارسایی کبدی باشد. لرزش، حرکات غیر ارادی عضلات، و مشکلات تکلم و گفتاری معمولا با درمان بیماری ویلسون، بهبود می یابد. با این حال، برخی از افراد با وجود درمان، باز هم مشکل عصبی مداوم دارند. بیماری ویلسون می تواند به کلیه ها آسیب برساند و منجر به مشکلاتی مانند سنگ کلیه و تغییر در تعداد غیر طبیعی اسیدهای آمینه دفع شده در ادرار شود. مشکلات روانی احتمالی ناشی از این بیماری، شامل تغییر شخصیت، افسردگی، تحریک پذیری، اختلال دو قطبی یا روان پریشی می باشد. مشکلات خون ناشی از این بیماری شامل تخریب گلبول های قرمز (همولیز) می باشد که احتمال دارد منجر به کم خونی و زردی شود. تشخیص بیماری ویلسون می تواند چالش برانگیز و مشکل باشد، زیرا علایم آن معمولا با سایر بیماری های کبدی، مانند هپاتیت، مشابه هستند و تشخیص آن ها از همدیگر سخت می باشد. علاوه بر آن علایم می توانند با گذشت زمان شدیدتر و بدتر شوند. تغییرات رفتاری که به تدریج بروز می کنند می توانند از علایم بارز بیماری ویلسون باشند. پزشکتان برای تشخیص بیماری به ترکیبی از علایم و نتایج آزمایشات تکیه می کنند. آزمایشات برای تشخیص بیماری ویلسون عبارتند از: آزمایش خون می تواند برای بررسی عملکرد کبد و ناهنجاری در آنزیم های کبدی، سطح مس در خون، سطوح پایین تر سرولوپلاسمین، (پروتیینی که مس را از طریق خون منتقل می کند) انجام می گیرد. پزشکتان همچنین احتمال دارد میزان مس دفع شده در ادرار شما را در طی یک دوره ساعته اندازه گیری کند. چشم پزشکتان حلقه های کایزر - فلیشر را که در اثر مس زیاد در چشم ایجاد می شود را بررسی می کند. این بیماری همچنین با نوعی آب مروارید به نام آب مروارید آفتابگردان همراه است که در معاینه چشم تشخیص داده می شود. پزشکتان می تواند بیوپسی کبد را برای بررسی علایم و آسیب مقدار زیاد مس توصیه کند. احتمالا باید هشت ساعت قبل از انجام بیوپسی کبد مصرف برخی از داروهای خود را متوقف کنید و ناشتا باشید. قبل از قرار دادن سوزن برای گرفتن نمونه بافتی، از بی حسی موضعی و در صورت نیاز از داروهای آرام بخش و داروهای ضد درد استفاده می شود. قبل از رفتن به خانه، بهتر است چند ساعت در تخت خود دراز بکشید. آزمایش خون می تواند جهش های ژنتیکی که باعث ایجاد بیماری ویلسون می شوند را شناسایی کند. آزمایش ژنتیکی به پزشکتان این امکان را می دهد تا خواهران و برادران شما نسبت به بروز بیماری غربالگری شوند و با تشخیص زود هنگام قبل از بروز علایم درمان را شروع کنند. اسکن تصویربرداری با رزونانس مغناطیسی ( MRI ) و توموگرافی کامپیوتری ( CT ) ممکن است به تشخیص هرگونه ناهنجاری مغزی، به خصوص اگر علایم عصبی داشته باشید کمک کند. با تجویز این آزمایشات، پزشکتان به دنبال نشانه های الکتریکی ضعیف ساقه مغز و آسیب به مغز و کبد خواهد بود. همچنین اگر باردار هستید و مبتلا به این بیماری باشید، می توانید غربالگری را برای نوزاد خود انجام دهید. هرچه زودتر بیماری شما تشخیص داده شوند، پیش بینی شما بهتر خواهد بود. در صورت عدم درمان بیماری ویلسون می تواند به نارسایی کبد و آسیب مغزی تبدیل شود. درمان زود رس می تواند به پیشگیری مسایل عصبی و آسیب های کبدی کمک کند. درمان در مرحله بعدی می تواند از پیشرفت بیشتر این بیماری جلوگیری کند. حتی افراد در مراحل پیشرفته یاد می گیرند که چگونه علایم خود را در طول زندگی مدیریت کنند. پزشک احتمال دارد داروهای ضد ویلسون را برای درمان بیماری توصیه کند. این داروها باعث می شوند ذرات مس بهم بچسبند. در ادامه این داروها اعضای بدن را وادار کرده که مس را وارد جریان خون کنند. سپس مس توسط کلیه ها و از طریق ادرار دفع می شود. در مراحل بعدی، درمان، بیشتر به منظور جلوگیری از تجمع و ساخت دوباره مس صورت می گیرد. موفقیت آمیز بودن بیماری ویلسون به مدت زمان استفاده از داروها بستگی دارد. هر چه مدت زمان استفاده از داروها بیشتر باشد میزان موفقیت درمان افزایش پیدا می کند. درمان اغلب در سه مرحله اتفاق می افتد و استفاده از آن ها مادام العمر می باشد. اگر آسیب کبدی شما شدید باشد، ممکن است به پیوند کبد احتیاج داشته باشید. در طی پیوند کبد، جراح کبد شما را برداشته و کبد سالم را از یک اهدا کننده جایگزین می کند. پیوند موفقیت آمیز کبد می تواند علایم کبدی بیماری ویلسون را درمان کند. میزان موفقیت در پیوند کبد پس از یک سال درصد است. در صورت ابتلا به بیماری ویلسون، پزشک به شما توصیه می کند که مقدار مس مصرفی در رژیم غذایی خود را محدود کنید. اگر لوله های مسی در خانه دارید، بهتر است لوله کشی شیر آب خود را تعویض کنید. اگر خانه شما دارای لوله های مسی باشد ممکن است در آب شما مس اضافی وجود داشته باشد. حتما از مصرف مولتی ویتامین های حاوی مس خود داری کنید. جگر، صدف، قارچ، آجیل، شکلات میوه خشک شده، مولتی ویتامین ها می باشد. در صورت ابتلا به بیماری ویلسون به احتمال زیاد به پزشک متخصص کبد ارجاع داده می شوید. برای آمادگی بیشتر قبل از مراجعه به پزشک لیستی از علایم و زمان بروز آن را بنویسید. اطلاعات شخصی کلیدی، از جمله استرس های اساسی، سایر شرایط پزشکی و هرگونه سابقه خانوادگی بیماری ویلسون را یادداشت کنید. لیستی از تمام داروها، ویتامین ها یا سایر مکمل های مصرفی از جمله دوز آن ها تهیه کنید. در مورد بیماری ویلسون، سوالاتی که باید از پزشک خود بپرسید شامل موارد زیر است: به چه آزمایشاتی نیاز دارم؟ چه درمانی را پیشنهاد می کنید؟ آیا گزینه های درمانی دیگری وجود دارد؟ عوارض جانبی درمان توصیه شده کدامند؟ آیا محدودیت هایی وجود دارد که باید رعایت کنم؟ آیا خانواده من باید از نظر بیماری ویلسون بررسی شوند؟ پزشکتان احتمالا چندین سوال از شما خواهد پرسید، مانند: علایم شما چقدر شدید است؟ چه عاملی، علایم شما را بدتر می کند؟ چه عاملی، علایم شما را بهبود می بخشد؟ آیا علایم شما مداوم بوده یا موقتی بروز می کنند؟ منابع: |
گزش و نیش زدن حشرات به خصوص زنبور ها در فضای باز رایج است و در بیشتر موارد، آزار دهنده می باشد. بیشتر نیش حشرات جدی نیستند و طی چند ساعت یا چند روز بهتر می شوند. اما گاهی اوقات نیش و گزش حشرات می توانند عفونی و باعث یک واکنش شدید آلرژیک (آنافیلاکسی) یا بیماری های جدی مانند بیماری لایم و مالاریا شوند. در نیش زنبور عسل، درمان خانگی تنها راهی است که می تواند درد آن را کاهش دهد. اما اگر به نیش حشرات حساسیت داشته باشید، ممکن است بدن شما واکنش جدی تری نشان دهد که به درمان فوری نیاز دارد. بهتر است شما راهکار هایی برای پیشگیری از گزش حشرات و درمان آن ها را یاد بگیرید. در ابتدا باعث درد ناگهانی و شدیدی و قرمزی پوست قرمز و تورم می شود. گاهی اوقات یک منطقه بزرگ تر از اطراف نیش تا یک هفته می تواند باعث واکنش آلرژیک جزیی شود. علایم آلرژیک جزیی تورم، قرمزی و درد در ناحیه آسیب دیده است که معمولا نگران کننده نیست. ها اغلب باعث ایجاد توده های قرمز کوچک روی پوست شما می شوند. نیش پشه، معمولا خارش شدیدی ایجاد می کنند و ممکن است در برخی از افراد باعث تاول های پر از مایع شود. در صورت بروز علایم نگران کننده، مانند درجه حرارت بالا، لرز، سردرد و احساس بیماری، بلافاصله پس از نیش پشه به پزشکتان مراجعه کنید. معمولا دردناک نیستند، بنابراین ممکن است متوجه نشوید که بلافاصله گزش کرده اید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علایم گزش کنه می تواند شامل قرمزی پوست، ورم، خارش و یا کبودی وتاول شود. برخی کنه ها باعث زخم روی پوست می شوند. سوراخ کوچک را روی پوست باقی می گذارد که می تواند دردناک باشد و باعث قرمزی و تورم شود. برخی از نیش عنکبوت ها می توانند باعث احساس مریضی، تعریق و سرگیجه شوند. نیش ها همچنین در موارد نادر می توانند عفونی شده یا باعث ایجاد حساسیت شدید شوند. به طور کلی بی ضرر هستند، گاهی اوقات محل گاز گرفته شده ممکن است دردناک، خارش و متورم باشد. حشرات فراوانی هستند که از شته ها و کنه ها تغذیه می شوند. شما می توانید با استفاده از بدن کوچک و بیضی شکل آن، بال های بازتابی و پاهای نارنجی - قهوه ای، اشکال رایج گل را تشخیص دهید. نیش های گل می توانند دردناک و بسیار خارش دار باشند و اغلب علایم آن ها به کندی بهبود پیدا می کند. نیش حشرات، می تواند واکنش های متفاوتی مانند درد و سوزش تا حتی یک واکنش آلرژیک شدید ایجاد کند. بیشتر اوقات، علایم نیش جزیی نیست و شامل موارد زیر است: درد سریع و سوزش شدید جوش قرمز در ناحیه نیش تورم در اطراف ناحیه نیش در بیشتر افراد تورم و درد طی چند ساعت از بین می رود. در برخی افراد واکنش به گزش می تواند کمی قوی تری باشد، و باعث بروز علایم زیر شود: تورم در محل نیش که به تدریج در طول یک یا دو روز بزرگ تر می شود. واکنش های متوسط پنج تا ده روز برطرف می شوند. در بعضی از افراد هر بار که زنبور به آن ها نیش می زند، واکنش های مشابهی را تجربه می کنند. اما در برخی افراد امکان دارد هر بار علایم آن ها شدیدتر شود. در این صورت برای درمان بهتر است به پزشکتان مراجعه کنید. گاهی واکنش آلرژیک شدید (آنافیلاکسی) به نیش حشرات، خطرناک و ندرتا کشنده است و به درمان اضطراری نیاز دارد. عبارتند از: تورم گلو و زبان مشکل در تنفس یا غش نبض ضعیف و سریع از دست دادن هوشیاری حالت تهوع، استفراغ یا اسهال واکنش های پوستی از جمله کهیر و خارش و پوستی کم رنگ در افراد با واکنش آلرژیک شدید به نیش زنبور که در % موارد سرگیجه دارند، احتمال شوک آنافیلاکسی وجود دارد. در مورد ایمونوتراپی با پزشک مشورت کنید تا در صورت گزش دوباره حشرات از بروز عوارض شدیدتر جلوگیری شود. به طور کلی، حشرات مانند زنبورها آسیب زننده نیستند و فقط برای دفاع از خودشان نیش می زنند. اما در بیشتر موارد، ممکن است چندین بار پشت سرهم نیش بزنند. اگر چندین بار دچار گزش یا نیش زنبورها شوید، تجمع سم ممکن است یک واکنش سمی را ایجاد کرده و باعث شود احساس بیماری کنید. علایم تجمع سم عبارتند از: سرگیجه یا غش استفراغ یا اسهال مراجعه به پزشک در بیشتر موارد، نیش زنبور نیازی به مراجعه به پزشک ندارد. نیش چندگانه می تواند در کودکان، بزرگسالان مسن و افرادی که مشکلات قلبی یا تنفسی دارند به فوریت های پزشکی نیاز داشته باشد و در این موارد سریعا باید به پزشک مراجعه کنید. در صورت مشاهده شرایط زیر هم بهتر است برای درمان و پیگیری با پزشک مشورت کنید. نگران گزش یا نیش هستید. در دهان یا گلو یا در نزدیکی چشم ها دچار گزش شده اید. علایم شما در طی چند روز بهبود نمی یابند یا بدتر می شوند. علایم عفونت مانند تب، غدد تورم و سایر علایم مانند آنفولانزا را دارید. ناحیه بزرگ (حدود سانتی متر یا بیشتر پوست) اطراف نیش قرمز و متورم می شود. علایم عفونت زخم مانند چرک یا افزایش درد، تورم یا قرمزی دارید که ممکن است به آنتی بیوتیک نیاز داشته باشید. به هنگام نیش زدن، زنبور عسل یک خنجر خاردار را به پوست شما می زند. زهر نیش زنبور حاوی پروتیین هایی است که بر سلول های پوستی و سیستم ایمنی بدن شما ت ثیر می گذارد و باعث ایجاد درد و تورم در اطراف ناحیه نیش می شود. بزرگسالان نسبت به کودکان واکنش شدیدتر نشان می دهند و بیشتر از کودکان احتمالا در اثر آنافیلاکسی می میرند. در فضای باز و در مکان های خاصی احتمال گزش حشرات وجود دارد. پس در اینجا ها نکات زیر را رعایت کنید: هنگام نوشیدن، نوشیدنی های شیرین در بیرون از خانه مراقب باشید. روی ظروف مواد غذایی و قوطی های دورریختی را حتما بپوشانید. از رنگ های روشن یا چاپ های گلدار استفاده نکنید چون می تواند زنبورها را به خود جلب کند. لباس های گشاد که می تواند حشرات را بین پارچه و پوست شما به دام بیاندازند، نپوشید. هنگام رانندگی، پنجره های ماشین خود را به سمت بالا بکشید. اگر چند زنبور در اطراف شما پرواز می کنند، آرام باشید و به آرامی از منطقه دور شوید. چرخیدن اطراف حشرات ممکن است باعث تحریک آن ها و گزش شود. از استفاده از محصولاتی با عطرهای قوی مانند صابون، شامپو و دیودورانت خودداری کنید. این ها می توانند حشرات را جذب کنند. مراقب گیاهان گلدار، زباله، آب راکد و مناطقی که در فضای باز، غذا تهیه می کنید باشید. از چادر زدن در نزدیکی آب های راکد، مانند حوضچه ها و باتلاق ها خودداری کنید. معمولا پشه ها و حشرات در نزدیکی آب های راکد یافت می شوند. به خصوص در انتهای روز، از جمله پوست سر، گردن و چین های پوستی خود را از نظر لک های پوستی بررسی کنید. قسمت های سر و گردن فرزندان خود، از جمله پوست سر آن ها را بررسی کنید و مطمین شوید که کنه ها به لباس آن ها چسبیده نباشند. اگر بدن شما به سم زنبور عسل و حشرات واکنشی نشان داده، پزشک ممکن است یکی یا هر دو آزمایش زیر را توصیه کند: در حین آزمایش پوست مقدار کمی عصاره آلرژن (در این حالت زهر زنبور) در پوست بازو یا قسمت فوقانی شما تزریق می شود. تست پوست بی خطر است و هیچ واکنشی جدی ایجاد نمی کند. آزمایش خون می تواند پاسخ سیستم ایمنی بدن در برابر زهر زنبور را اندازه گیری کند. نمونه خون به آزمایشگاه فرستاده می شود، تا بررسی شود آیا خون به آلرژن های احتمالی حساسیت دارد یا ندارد. در صورتی که پزشک بخواهد شما را از نظر حساسیت به انواع زنبورها با علایم مشابه بررسی کنند، از آزمایش های پوستی و تست آلرژی با همدیگر استفاده می کند. روش ترکیبی بیشتر برای تشخیص آلرژی به نیش حشرات کاربرد دارد. برای نیش زنبور عادی معمولی که باعث ایجاد حساسیت نمی شود، درمان خانگی کافی است. از طرف دیگر، نیش چندگانه یا یک واکنش آلرژیک می تواند یک اورژانس پزشکی باشد و نیاز به درمان فوری دارد. در حین حمله آنافیلاکسی، یک تیم پزشکی اورژانس ممکن است احیاء قلبی ریوی ( CPR ) را انجام دهند، اگر اختلالی در تنفس یا ضربان قلب شما ایجاد گردد به شما داروهایی داده می شود از جمله: اکسیژن، برای کمک به تنفس دارو برای کاهش واکنش آلرژیک بدن آگونیست بتا برای رفع علایم تنفسی آنتی هیستامین های داخل وریدی برای کاهش التهاب سوراخ های بینی و بهبود تنفس توسط پزشک در هنگام نیش زنبور یا حشرات در صورت امکان، نیش را بردارید. اما اگر نیش در زیر سطح پوست باشد آن را خارج نکنید. ناحیه نیش را با آب و صابون بشویید و یک پارچه خنک را برای دقیقه روی قسمت متورم بگذارید. محل آسیب دیده را بلند یا زیاد کنید، زیرا این امر می تواند به کاهش تورم کمک کند. از خراشیدن ناحیه و ترکیدن هر گونه تاول خودداری کنید، تا خطر ابتلا به عفونت کاهش یابد. از مصرف داروهای خانگی مانند سرکه و بی کربنات سودا خودداری کنید. نیش را با انگشتان یا موچین تحت فشار قرار ندهید زیرا ممکن است زهر را پخش کنید. اگر کنه به پوست شما چسبیده است، فوری آن را جدا کنید تا خطر بیماری هایی مانند بیماری لایم کاهش یابد. تمام لباس های آلوده به نیش را در دمای زیاد تا جایی که جنس پارچه اجازه می دهد بشویید. بعد از شستشو محل نیش، آن را با حوله خشک نکنید و از کرم های حاوی آنتی هیستامین استفاده نشود. هنگامی که زنبور عسل نیش می زند، ماده شیمیایی آزاد می کند که زنبورهای دیگر را به خود جذب می کند. اگر زنبوری شما را نیش زد، دهان و بینی خود را بپوشانید و به سرعت منطقه را ترک کنید. اگر این درمان ها کمکی به بهبودی علایم شما نکرد، به پزشکتان مراجعه کنید. آن ها ممکن است داروهای قوی تری مانند قرص استروییدی تجویز کنند. زنبور عسل و سایر نیش حشرات عامل شایع آنافیلاکسی هستند. اگر به یک زنبور عسل واکنش جدی نشان داده با پزشک مشورت کنید. وی ممکن است شما را به یک متخصص آلرژی ارجاع دهد که تشخیص دهد که شما به زنبور عسل یا سایر سم های حشرات حساسیت دارید یا ندارید. حتی می تواند به شما در یافتن راه هایی برای جلوگیری از واکنش های آلرژیک در آینده کمک کند. متخصص آلرژی ضمن معاینه کامل سوالاتی در مورد علایم و دارو های مصرفی می پرسد. و بهتر است از پزشک بپرسید اگر دوباره دچار گزش و نیش حشرات شدم، چه کاری بهتر است انجام دهم. چگونه می توانم از بروز واکنش های آلرژیک جلوگیری کنم؟ منابع: |
آنژین، آنژین صدری یا آنزین پکتوریس احساس درد، ناراحتی یا دیگر علایمی است که در نتیجه ناکافی بودن انرژی سلول های عضلانی قلب برای به جریان انداختن خون، اتفاق می افتد. آنژین باعث ایجاد درد آزار دهنده، احساس سنگینی و فشار در قفسه سینه می شود. گاهی اوقات دست ها، گردن، فک، دندان ها و حتی کمر را نیز درگیر می کند. بسیاری از افراد برای توصیف آنژین از احساس گرفتگی، سوزش، انقباض یا درد استفاده می کنند. گاهی اوقات این ناراحتی ها ممکن است در قسمت بالایی شکم، بین شانه ها یا حتی کمر احساس شود. البته در بعضی از افراد درد فقط در یکی از دست ها، راست یا چپ و یا گاهی هر دو دست احساس می شود. فرد هیچ کدام از علایم دیگر را ندارد. مت سفانه ممکن است این بیماری در بعضی از افراد هیچ علایمی به همراه نداشته باشد. حتی گاهی اوقات با وجود تنگ شدن عروق قلبی فرد ممکن است هیچ علایمی نداشته باشد. تنها در صورت بروز حمله قلبی در نتیجه بسته شدن کامل شریان متوجه شود. چنین مشکلی بیشتر در زنان مبتلا آنژین با علایمی مثل خستگی، ضعف و سرگیجه اتفاق می افتد. آنژین علامت هشداری است مبنی بر اینکه عضلات قلب نمی توانند خون و اکسیژن کافی را به بدن برسانند. در صورت بی احتیاطی آنژین ممکن است باعث بروز حمله قلبی یا آنفاکتوس میوکاردیال شود. چندین اصطلاح پزشکی وجود دارد که با وجود داشتن نام آنژین هیچ ارتباطی با این بیماری ندارند. به عنوان مثال آنژین Ludwig یک نوع عفونت جدی است که دهان بیمار را درگیر می کند و هیچ ارتباطی با مشکلات قلبی ندارد. مورد دیگر آنژین Vincent است که زبان، دهان و لثه ها را درگیر کرده و هیچ ربطی به خون رسانی قلب ندارد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علایم آنژین معمولا با انجام ورزش یا فعالیت بدنی شدید عود کرده و با استراحت فرد بهبود می یابد. به عنوان مثال زمانی که ورزش می کنید، زمانی است که بدن نیاز دارد تا قلب خون بیشتری را پمپاژ کند. به همین دلیل عضلات قلب نیاز به فعالیت بیشتری داشته و این حالت باعث می شود تا عضلات قلب انرژی کم بیاورند. اما زمانی که بدن در حالت استراحت قرار دارد، علایم آنژین کم شده یا به کلی ناپدید می شوند. با گذشت زمان، آنژین به آرامی پیشرفت کرده و ممکن است فرد احساس کند که علایم نشان دهنده ابتلای او بیماری قلبی است. در نتیجه به مرور زمان فرد دیگر تحمل ورزش کردن را نداشته باشد. در نتیجه کارهایی که قبلا انجام آن برایش مشکلی ایجاد نمی کرد، دچار چالش شده و حتی ممکن است نفس کم بیاورد. زمانی این علایم نگران کننده می شوند که فرد در حین خواب و استراحت هم دچار چالش می شود. علایم آنژین به سراغ او می آیند. این مرحله نشان دهنده این است که عضلات بیش از حد ضعیف شده و حتی قدرت تحمل انجام کارها و فعالیت های بدنی روزانه اش را ندارد. این وضعیت شرایطی مشابه خستگی در نتیجه استفاده بیشتر از حد از دست ها و پاها در فرد ایجاد می کند. حتس گاهی با درد همراه است. علایم آنژین در افراد مختلف متفاوت است. در ابتدا ممکن است به عنوان مشکلی قلبی تشخیص داده نشود. بیماری آنژین معمولا با فشار قفسه سینه ای که تا دست ها، گردن و فک ادامه پیدا می کند. باعث تعرق و تنگی نفس می شود، توصیف می گردد. البته بیماران ممکن است از کلمات مختلفی برای توصیف حالات خود استفاده کنند: درد، سنگینی، گرفتگی، احساس سیری شدید. البته محل این دردها ممکن است گاهی اوقات قفسه سینه باشد. گاهی اوقات فرد ممکن است این حالات را در قسمت بالایی شکم، کمر، دست ها، شانه یا گردن خود احساس کند. علایم بیماری آنزین معمولا با داشتن فعالیت بدنی و ورزش کردن بدتر شده و زمانی که فرد استراحت می کند بهبود می یابد. آنژین در بعضی از موارد دردی به همراه نداشته و به جای آن در حین ورزش کردن، احساس تنگی نفس، بدن درد، بی قراری یا ضعف خواهد داشت. بیمارانی که علاوه بر آنژین مبتلا به بیماری دیابت نیز هستند ممکن است شاهد علایمی جز درد بوده و علایم آتیپیک (غیر معمول) داشته باشند. گاهی اوقات علایم زنان با مردان تا حد زیادی متفاوت بوده و آنژین خودش را با علایم دیگری نشان می دهد. علایم اصلی بیماری آنژین شامل احساس ناراحتی در قفسه سینه و درد می شود. نوع درد نیز متفاوت بوده و ممکن است به عنوان فشار، انقباض، سوزش یا گرفتگی توصیف شود. دیگر علایم و نشانه های آنژین شامل موارد زیر می شود: حالت تهوع خستگی و بدن درد تنگی نفس تعریق سرگیجه زنان بیشتر این درد را در ناحیه کمر، شکم، گردن یا فک خود احساس کنند. افراد مبتلا به دیابت یا سالمندان نیز بیشتر دچار تنگی نفس می شوند. قلب خون مورد نیاز خود را از طریق شریان های قلبی که از آیورت سرچشمه می گیرند ت مین می کند. شریان های قلبی سرتاسر سطح قلب را پوشانده و به رگهای خونی کوچک و کوچکتر تقسیم می شود تا وظیفه خون رسانی به سلول های عضلانی قلب را انجام دهد. علت اصلی شکایت یک بیمار از بیماری آنژین به تنگ شدن عروق قلبی در نتیجه بیماری قلبی آترو اسکلروتیک یا سفت شدن شریان ها ( ASHD ) ایجاد لخته های خونی نیز ممکن است باعث بسته شدن رگ های خونی شود. حتی خون رسانی به عضلات قلب را دچار مشکل کند. این مشکل را با نام حمله قلبی یا آنفاکتوس میوکارد نیز می شناسند. حمله قلبی یکی از موارد اورژانسی است که فرد بیمار باید سریعا تحت درمان قرار بگیرد. مت سفانه عضلات قلبی ای که به درستی خون به آن ها نمی رسد، از بین می رود. به جای آن ها بافت نکروتیک یا مرده جایگزین می شود که هیچ قابلیت انقباضی ندارد. این نقاط کم کم قابلیت پمپاژ قلب را دچار مشکل کرده و دیگر قلب نمی تواند با قدرت قبلی به کار خودش ادامه دهد. با از دست رفتن قدرت عضلات قلب و ناتوانی در ت مین خون مورد نیاز فرد ممکن است دچار اختلالات قلبی ای مثل فیبریلاسیون بطنی یا فلاتر بطنی شده و در نتیجه فوت کند. هر تپش قلب نه تنها خون را به قسمت های مختلف بدن می فرستند بلکه خون را به به قلب باز می گرداند، در نتیجه برای رساندن اکسیژن به عضلات قلبی سیستم های مختلفی در بدن وجود دارد که باید به درستی کار کنند. حال اگر هرکدام از این سیستم ها به صورت تکی یا چند موردی دچار اختلال شود، فرد دچار آنژین خواهد شد. به عنوان مثال: سیستم الکتریکی قلب نیاز دارد تا ضربان قلبی ایجاد کند که نه زیاد آرام و کند ( bradycardia ) و نه زیاد تند ( tachycardia ) باشد. در غیر این صورت سیستم الکتریکی قلب دچار مشکل خواهد شد. بیماری هایی مثل فیبریلاسیون (نوعی تغییر در ریتم) دهلیزی، شکاف دهلیزی و تاکی کاردی بطنی ضربان قلب های سریعی است که ممکن است منجر به تنگی نفس، درد در قفسه سینه و دیگر علایم آنژین شود. بلوکه شدن کامل قلب نیز می تواند ضربان قلب را به شدت کند کند. ضربان قلب غیر طبیعی ممکن است در نتیجه ناهنجاری های هورمونی یا الکترولیتی، داروها یا مواد مخدر سمی (به عنوان مثال مصرف بیش از حد کوکایین) باشد. دریچه های قلبی نیاز دارند تا خون در مسیر درست و با سرعت مناسب بین دهلیز های خون و بدن و شش ها جریان پیدا کند. این مورد علی الخصوص برای دریچه آیورت صدق می کند که وظیفه کنترل خون خروجی از قلب به سمت آیورت را به عهده دارد. تنگی شدید یا باریک شدن دریچه آیورت ممکن است باعث شود تا خون کافی با هر ضربان در داخل شریان های خون جریان پیدا نکرده و در نتیجه فرد دچار علایم آنژین بشود. عضلات قلب باید قدرت و انقباض کافی برای پمپاژ خون را داشته باشند. عدم توانایی در انجام صحیح این کار ممکن است در نتیجه بیماری ماهیچه قلب (کاردیو میوپاتی) یا همان آسیب دیدن عضلات قلب باشد. نیاز به داشتن گلبول های قرمز خون برای حمل اکسیژن در جریان خون نیز اهمیت بسیار زیادی دارد. مبتلایان به کم خونی ممکن است با انجام فعالیت بدنی دچار تنگی نفس، بدن درد و درد در ناحیه قفسه سینه شوند. ریه ها برای رساندن اکسیژن کافی به بدن نیاز به این دارند که به درستی کار کنند. بیمارانی که مبتلا به COPD (بیماری های مزمن انسدادی کرونر) یا آمفیزم ( emphysema ) ممکن است نتوانند اکسیژن را به خوبی از هوا دریافت کنند. در نتیجه در ت مین نیاز بدن به اکسیژن ناتوان باشند. در اغلب موارد این بیماران مبتلا به تنگی نفس شده و ممکن است دچار علایم آنژین شوند. مسموم شدن فرد با مونوکسید کربن از اتصال اکسیژن به گلبول های خونی جلوگیری می کند. در نتیجه فرد دچار تنگی نفس و درد در قفسه سینه خواهد شد. در صورتی که هر کدام از موارد بالا اتفاق بیفتد، عضلات قلبی اکسیژن کافی دریافت نمی کند. در نتیجه فرد دچار درد و ناراحتی ای می شود که آن را آنژین می نامند. آنژین در بیشتر موارد در نتیجه تنگ شدن عروق قلبی ناشی از بیماری قلبی آترو اسکروتیک اتفاق می افتد. معمولا در نتیجه این بیماری یک یا چند شریان بسته شده و شدت درد هیچ ارتباطی با تعداد عروق بسته شده ندارد. معمولا کافی است % از فضای شریان قلبی بسته شود تا فرد دچار علایم آنژین شود. انواع مختلف آنزین عبارتند از: برای توصیف درد ناشی از اسپاسم موقت عروق قلبی مورد استفاده قرار می گیرد. حتی باعث می شود تا میزان خون رسانی به عضلات قلبی کاهش یابد. نیز بیانگر تنگ شدن عروق کوچک و کاهش خون رسانی است. در این مورد عروق بزرگتر در حالت طبیعی بوده و مشکلی برای خون رسانی ندارند. نیز به کاهش جریان خونی گفته می شود که همانند آنژین انسدادی در نتیجه vasospasm (انقباض عروق) ایجاد نمی شود و یکی از انواع آنژین ریز عروقی است. (هایپرتنشن) می تواند فشار زیادی را بر روی عضلات قلبی وارد کند. در نتیجه هنگام پمپاژ خون قلب به بدن، فرد احساس درد می کند. بیماری ماهیچه قلب Ischemic (کم خون) یکی از رایج ترین انواع بیماری های ماهیچه قلب است. تشخیص آنژین تشخیص اولیه بیماری آنژین با توجه به سابقه پزشکی فرد صورت می گیرد. پزشک متخصص با توجه به علایم، تجربیات فرد سوالاتی از او می پرسد که به تشخیص پزشک کمک می کند. اما روند تشخیص آنژین ممکن است برای بیمار و پزشک خسته کننده باشد. زیرا بعضی از علایم آنژین مبهم بوده و روند تشخیص را سخت تر می کند. البته علایمی مثل فشار خون بالا، دیابت، کلسترول بالا، سابقه خانوادگی و سیگار کشیدن فرد می تواند تشخیص را ساده ترکند. بعد از تشخیص کلی آنژین پزشک باید مشخص کند که نوع آنژین پایدار یا ناپایدار است. علایم آنژین پایدار با ورزش کردن ظاهر شده و با استراحت ناپدید خوهد شد. فرد ممکن است بعد از چند متر پیاده روی احساس ناراحتی در قفسه سینه کرده و با دقیقه استراحت حالش بهبود یابد. الگوی بروز درد در چنین فردی ثابت بوده و میزان نیاز به تحرک بدنی برای بروز علایم بیماری به مرور زمانی تغییری نمی کند. علایم آنژین ناپایدار علایم آنژین ناپایدار معمولا در حین استراحت یا فعالیت های سبک روزانه به سراغ او میاید. حتی ممکن است او را از خواب شبانه بیدار کند. این در حالتی است که عضلات قلب فرد بیمار نیاز به کار شدیدتری نداشته و بدون این موارد علایم آنژین به سراغ فرد می آیند. آنژین ناپایدار احتمال حمله قلبی در فرد را افزایش می دهد. حتی میزان فعالیت بدنی برای به چالش کشیدن و بروز علایم در فرد به مرور زمان کاهش پیدا می کند. به مرور زمان، علایم آنژین فرد بیمار شدت گرفته و با کوچکترین فعالیت بدنی ای عود می کند. پیشرفت بیماری باید دایما توسط بیمار و پزشک معالج بررسی شود. درمان آنژین درمان آنژین با توجه به علت بروز آن ممکن است شامل اصلاح سبک زندگی، ورزش، دارو یا عمل جراحی شود. اگر آنژین در نتیجه ASHD بروز پیدا کرده باشد، استفاده از دارو می تواند به کاهش پیشرفت بیماری و جلوگیری از تنگ شدن عروق کمک کند. همچنین می توان از داروهایی برای کاهش اکسیژن مورد نیاز و افزایش کارایی عضلات قلب استفاده کرد. به خاطر داشته باشید که بهترین درمان برای آنژین علی الخصوص ASHD جلوگیری از بروز آن است. کنترل منظم فشار خون، کلسترول و دیابت به کاهش احتمال تنگ شدن عروق قلبی کمک کرده و احتمال بروز آنژین را تا حد قابل توجهی کاهش می دهد. یکی دیگر از کارهایی که برای پیشگیری از آنژین اجباری است، ترک سیگار و دخانیات است. کاهش احتمال بروز بیماری های قلبی با داروهای پیشگیری کننده ممکن است. فرد می تواند با ورزش، رژیم غذایی سالم و سیگار نکشیدن تا حد زیادی احتمال بروز بیماری های قلبی را کاهش دهد. کنترل دقیق و منظم فشار خون بالا، بالا و دیابت از دیگر مواردی است که احتمال بروز بیماری های قلبی را تا حد زیادی کاهش می دهد. آنژین و بیماری های قلبی ممکن است علایمی نداشته باش. بهتر است بلافاصله در صورت مشاهده علایم به پزشک مراجعه کند. منبع: |
سرطان سینه مردان مورد بسیار نادری بوده و فقط از موارد دو طرفه بوده و به طور همزمان هر دو سینه مبتلا به سرطان می شوند. سرطان سینه که به بافت های دیگر کشیده یا متاستاز داده است ممکن است با توجه به بافت یا عضو درگیر شده، علایم و نشانه های متفاوتی از بیماری را از خود نشان دهد. تشخیص سرطان سینه نیازمند تشخیص سلول های سرطانی در بافتی است که از قسمت رشد کرده برداشته شده است. به این خاطر که بافت سینه ای مردان کوچک است، تشخیص بافت سرطانی می تواند به راحتی و با لمس کردن حتی توسط خود فرد نیز انجام شود. همچنین روند بافت برداری و بیوپسی در مردان بسیار ساده تر از زنان است. آسپیراسیون سوزنی از توده مشکوک می تواند نقطه آغازی برای تشخیص سرطان سینه باشد. پزشکتان برای این کار سوزنی را در داخل توده به وجود آمده قرار می دهد. تا کمی بافت از ناحیه مشکوک به این بیماری خارج کند. سپس آزمایشات میکروسکوپی بافت نیز به وسیله پاتولوژیست (متخصص آسیب شناسی) صورت می پذیرد. تا علت بروز این توده به صورت دقیق تشخیص داده شود. دیگر روش ها برای تشخیص سرطان سینه در مردان شامل برش (برداشتن قسمت کوچکی از بافت مشکوک) یا بیوپسی excisional (برداشتن کامل حجم داخل توده) می شود. در صورتی که ترشحاتی از نوک سینه فرد خارج شود می توان برای تشخیص از همین ترشحات استفاده کرد. آن را به دقت با میکروسکوپ مورد آزمایش و بررسی قرار داد. پزشکان با توجه به مراحل مختلف میزان پخش شدن سرطان در بدن را مورد بررسی قرار داده و درصد پیشرفت بیماری را اندازه گیری می کنند. مراحل رشد سرطان سینه در زنان با مردان یکسان بوده و هیچ تفاوت خاصی نمی کند. تصویر برداری هایی مثل اشعه ایکس، سی تی اسکن، ام آر آی، سونوگرافی و اسکن های استخوانی می تواند برای اندازه گیری رشد سرطان و متاستاز بیماری مورد استفاده قرار بگیرد. کمیته مشترک آمریکا در مورد سرطان ( AJCC ) برای سیستم تشخیص مرحله رشد سرطان TNM از فاکتورهایی مثل سایز تومور، درگیر شدن گره های لنفاوی در نتیجه سرطان و وجود متاستاز استفاده می کند. در سال نیز نسخه جدیدی از سیستم مرحله رشد سرطانی AJCC معرفی شد که فاکتورهایی مثل ویژگی های بیولوژیکی تومور مثل گیرنده استروژنی ( ER ) و وضعیت گیرنده پروژسترونی ( PR ) ، درجه تومور (ظاهر سلول ها در زیر میکروسکوپ و شباهت آن ها به سلول های سالم) و حضور پروتیین HER - بر روی سلول های سرطانی را مورد بررسی قرار می داد. T : معادل سایز تومور و میزان گسترش و پخش شدن آن در بدن N : معادل میزان درگیری گره های لنفاوی در زیر بغل فرد، توسط تومور است. از آن جایی که در ناحیه نوک سینه عروق لنفاوی بسیاری را وجود دارد، سرطان سینه مردان از طریق کانال های لنفاوی ممکن است به گره های لنفاوی زیر بغل رسیده و آن ها را نیز درگیر کند. M : وجود متاستاز با فاصله زیاد (پخش شدن به دیگر قسمت های بدن از طریق خون یا عروق لنفاوی) مرحله سرطان سینه مرحله به intraductal carcinoma یا سرطان داخل لوله ای اشاره می کند. به معنی سرطانی است که از ducts ها فراتر نرفته و در قسمت های مختلف بدن پخش نشده است. در این مرحله که به آن مرحله سرطان سینه گفته می شود، قطر تومور حدود سانتیمتر یا کمتر است. هنوز گره های لنفاوی و دیگر قسمت های بدن را درگیر نکرده است. سرطان مرحله II به دسته کلی تقسیم می شود. سرطان مرحله IIA که قطر آن کمتر از سانتیمتر است. حتی به گره های لنفاوی زیر بغل کشیده شده یا توموری که بین تا سانتیمتر قطر دارد. ولی هنوز گره های لنفاوی زیر بغل را درگیر نکرده است. تومورهای مرحله IIB بزرگتر از سانتیمتر بوده و گره های لنفاوی را درگیر نکرده است. یا بین تا سانتیمتر اندازه داشته و گره های لنفاوی را نیز درگیر کرده است. مرحله سرطان نوع پیشرفته ای از سرطان سینه محسوب می شود. سرطان سینه در مرحله IIIA به این معنی است که تومور کمتر از سانتیمتر قطر دارد. ولی به گره های لنفاوی کشیده شده است. این گره های لنفاوی به دیگر ساختارها متصل شده اند یا اینکه تومور بزرگتر از سانتیمتر قطر دارد. گره های لنفاوی را درگیر کرده ولی ممکن است به یکدیگر یا به ساختارهای دیگر متصل شده باشند. تومور ها در مرحله IIIB نیز بافت های کناری مثل پوست، قفسه سینه یا گره های لنفاوی در داخل قفسه سینه را درگیر کرده است. سرطان سینه در مرحله IV به سرطانی اطلاق می شود که متاستازیک بوده و به دیگر قسمت های بدن کشیده شده است. در این مرحله سرطان سینه متاستاز شود. ممکن است تومور در قسمت های دیگر بدن مثل استخوان ها، شش ها، کبد یا حتی مغز نیز به وجود آمده باشد. گاهی اوقات ممکن است تومور پس از درمان به وضعیت قبلی خود بازگردد. حتی قفسه سینه، پوست، عضلات و حتی گره های لنفاوی دور دست تر از زیر بغل را نیز درگیر کند. همانند سرطان سینه در زنان، درمان های دارویی بستگی به مرحله پیشرفت و شرایط فیزیکی بیمار مبتلا به سرطان سینه مردانه دارد. ولی به طور کلی شیوه درمان سرطان سینه در آقایان و خانم ها یکسان بوده و با هم تفاوتی نمی کند. بیشتر مردان پس از تشخیص اولیه سرطان سینه تحت عمل جراحی قرار می گیرند. ماستکتومی رادیکال اصلاح شده یا همان modified radical mastectomy (برداشتن سینه و قسمت هایی از زیر بغل یا گره های لنفاوی) رایج ترین شیوه درمان سرطان سینه در مردان است. گاهی اوقات ممکن است پزشک جراح قسمتی از عضلات در قفسه سینه را نیز از سینه خارج کند. اغلب بعد از انجام عمل جراحی، درمان های کمکی و جانبی برای فرد تجویز می شود. این درمان های جانبی خصوصا در زمانی که سرطان به گره های لنفاوی (سرطان گره - مثبت) کشیده شده، مفید و موثر خواهند بود. درمان های کمکی برای سرطان سینه شامل شیمی درمانی، پرتو درمانی و هورمون درمانی می شود. اگر فرد دچار سرطان متاستازیک شده باشد، ممکن است از شیمی درمانی، هورمون درمانی یا هر دو همراه با هم تجویز شود. شیوه ای درمانی است که در آن از داروهای مختلفی استفاده می شود که رشد سلول های سرطانی را به قدری کند می کنند حتی ممکن است باعث نابودی و از بین رفتن آن ها شوند. درمان های شیمی درمانی ممکن است با استفاده از قرص، تزریق یا از طریق تزریق داخل وریدی صورت بگیرد که کاملا بستگی به داروهای تجویز شده دارد. معمولا برای درمان فرد ترکیبی از داروهای مختلف تجویز شده و درمان به صورت دوره ای صورت می گیرد تا فرد بیمار بعد از هر دوره درمان، زمانی برای بهبود و ریکاوری داشته باشد. امروزه در داروهای بسیاری برای درمان سرطان سینه استفاده می شود. اما همان داروهای استفاده شده برای سرطان سینه زنان می تواند به بهبود سرطان سینه درمان نیز موثر باشد. در بیشتر موارد، شیمی درمانی به صورت سرپایی صورت می گیرد. البته درمان با داروهای شیمی درمانی ممکن است عوارض جانبی ای مثل خستگی، ریزش مو، حالت تهوع و استفراغ به همراه داشته باشد. پرتو درمانی، شیوه ای درمانی است که در آن از پرتو های با انرژی بالا برای نابود کردن سلول های تومور استفاده می شود. پرتو درمانی ممکن است به دو شیوه خارجی (با استفاده از دستگاهی برای ارسال پرتوها به داخل تومور) یا داخلی (قرار دادن مواد رادیواکتیو در داخل سوزن ها یا catheters و وارد کردن به بدن بیمار) صورت پذیرد. درمان هورمونی از ترشح هورمون هایی که باعث تحریک و رشد بیشتر سلول های سرطانی می شود جلوگیری می کند. حتی مانع از پیوند سلول های سرطانی می شوند. بیش از درصد از سرطان سینه مردان به علت گیرنده های استروژنی بوده و می تواند با داروهای هورمونی بهبود بیابد. در این نوع درمان به کلی جلوی عملکرد استروژن بر روی سلول های سرطانی گرفته می شود. البته استفاده از این نوع داروها باعث بروز عوارض جانبی ای مثل افزایش وزن، تغییرات خلق و خو و ناتوانی جنسی یا گر گرفتگی خواهد شد. در حالی که هدف بسیاری از درمان های هورمونی، استروژن ها هستند. مطالعات نشان داده است که درمان های مستقیم برای سرکوب هورمون های مردانه (آنتی آندروژن ها) می تواند به کاهش اندازه متاستاز های سلول سرطانی مردان کمک کند. البته علت کارساز بودن آنتی آندروژن ها هنوز مشخص نیست. در گذشته برای کاهش میزان آندروژن از ارکید کتومی (برداشتن بیضه ها) استفاده می شد. ولی هم اکنون شیوه های درمانی غیر جراحی علاقه مندان بیشتری دارد. داروهایی که به عنوان LHRH شناخته می شوند نیز می توانند به کاهش تولید هورمون های مردانه در بیضه ها کمک کند. حتی جایگزین این عمل جراحی شوند. شامل عواملی می شود که برای هدف قرار دادن یکی از تغییرات سرطانی در سلول ها طراحی شده اند. یکی از مثال های درمان هدفمند شامل trastuzumab ( Herceptin ) می شود که یک آنتی بادی مونو کلونال بوده و فعالیت پروتیین شناخته شده به عنوان HER - neu را مسدود می کند. شیوه درمانی Trastuzumab در درمان سرطان های سینه زنانه موثر واقع شده است. ولی مت سفانه هنوز تحقیقات گسترده ای در این مورد برای سرطان سینه مردان صورت نگرفته است. در صورتی که سرطان بعد از انجام عمل جراحی و برداشته شدن، دوباره در محلی قبلی به وجود بیاید، به عنوان local recurrence (عود موضعی) شناخته می شود. با استفاده از عمل جراحی همراه با شیمی درمانی یا پرتو تراپی مورد درمان مجدد قرار می گیرد. سرطان سینه مردان می تواند توسط افرادی که سرطان سینه زنان را تشخیص می دهند، تشخیص داده شده و تحت درمان قرار بگیرد. این متخصصان شامل جراحان، جراحان آنکلوژیست (سرطان شناس) ، پزشکان آنکولوژیست و انکولوژیست های پرتونگاری می شوند. پیشگیری کامل از سرطان سینه در مردان ممکن نبوده ولی می توان با تغییرات در سبک زندگی تا حد زیادی از بروز سرطان سینه جلوگیری کرد. به عنوان مثال با حفظ وزن مناسب، کاهش وزن و داشتن ورزش منظم تا حد زیادی از بروز سرطان سینه جلوگیری نمود. روند درمان و بهبود سرطان سینه در مردان کاملا مشابه زنان مبتلا به سرطان سینه است. همانطور که در سرطان سینه زنان، اندازه و مرحله پیشرفت تومور اهمیت زیادی در درمان دارد، در مردان نیز به همین گونه است. همچنین این یکسان بودن در مورد امید به زندگی نیز صدق کرده و در زنان و مردان یکسان است. البته مت سفانه سرطان سینه در مردان بسیار دیرتر از زنان تشخیص داده می شود. در نتیجه احتمال پخش شدن آن در بدن بیمار تا حد زیادی افزایش می یابد. در صورتی که فرد تا سال بعد از تشخیص ابتلای فرد به سرطان زنده بماند، درصد امید به زندگی در سرطان مردان به صورت زیر خواهد بود: در مرحله ، صد درصد در مرحله I ، صددرصد در مرحله II ، نود و یک درصد ذر مرحله، III هفتادو دو درصد در مرحله IV ، بیست درصد این درصد ها براساس داده ها و اطلاعات قدیمی موجود محاسبه شده است. درمان های جدید کنونی می تواند درصد امید به زندگی افراد در مراحل بالا را تا حد قابل توجهی افزایش دهد. علت اصلی به وجود آمدن سرطان سینه در مردان مشابه زنان است. به خاطر رشد کنترل نشده سلول های بافت سینه ای اتفاق افتاده و ممکن است قسمت های مختلف بدن فرد را درگیر کند. این سلول ها به مرور زمان ظاهر و رفتار غیر طبیعی ای از خود بروز می دهد. در نهایت تا جایی پیش می روند که به آن ها سلول های سرطانی می گویند. دو عامل اصلی بروز این بیماری سرطانی در مردان عوامل محیطی و ژنتیک (ارثی) است. شیوه های درمانی متعددی با توجه به مرحله پیشروی سرطان وجود دارد. البته فرد می تواند با تغییرات در سبک زندگی تا حد زیادی از بروز سرطان سینه جلوگیری کرده و در معرض عوامل خطرناک بروز آن قرار نگیرد. منبع: |
تنبلی چشم که در اصطلاح پزشکی به آن "آمبلوپیا" نیز گفته می شود زمانی اتفاق می افتد که مغز چشم سالم را برای دیدن انتخاب می کند و در نهایت یکی از چشم ها کارایی خود را از دست خواهد داد. در نهایت نیز مغز به کلی سیگنال های دریافتی از چشم ضعیف یا همان چشم "تنبل" را نادیده گرفته و به آن ها هیچ توجهی نمی کند. چنین وضعیتی باعث اختلال بینایی فرد خواهد شد. معمولا چشمی که دچار تنبلی می شود هیچ تفاوتی با چشم سالم نخواهد داشت. البته گاهی اوقات ممکن است چشم در جهت متفاوتی نسبت به چشم دیگر در حرکت باشد. به همین خاطر از اصطلاح "تنبل" برای چشمی که دچار اختلال شده، استفاده می شود. چنین بیماری ای معمولا فقط یکی از چشم ها را درگیر می کند. ولی به طور کلی دید هر دو چشم تحت ت ثیر آن قرار خواهد گرفت. عارضه تنبلی چشم بیشتر در کودکان اتفاق افتاده و موجب کاهش قدرت بینایی کودک خواهد شد. باید به این نکته دقت داشته باشید که تنبلی چشم کاملا با چپ شدن چشم یا لوچی متفاوت است. به این موارد استرابیسموس گفته می شود. هرچند که استرابیسموس نیز می توانند در طولانی مدت منجر به بروز تنبلی چشم شود. ولی این اتفاق تنها در صورتی می افتد که چشم سالم بسیار بیشتر از چشم دارای عیوب انکساری مورد استفاده قرار بگیرد. در صورتی که آمبلیوپیا درمان نشود، ممکن است فرد بینایی اش را به صورت موقت یا دایمی از دست بدهد. تشخیص آمبلیوپیا یا همان تنبلی چشم در مراحل ابتدایی کار سختی بوده و فقط در صورت وخامت قابل تشخیص است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علایم هشدار دهنده اولیه این بیماری چشمی شامل موارد زیر می شود: دو بینی لوچ بودن چشم ها عدم هماهنگی ظاهری چشم ها درک ضعیف و قدرت تشخیص پایین تمایل به نگاه کردن به اشیاء یک سمت حرکت یک چشم به سمت عقب و جلو بروز بیماری آمبلیوپیا ارتباط مستقیمی با مشکلات مغزی دارد. در این مورد، مسیر های عصبی در داخل مغز که مسیول پردازش بینایی هستند به درستی عمل نکرده و دچار اختلال می شوند. در نتیجه این اختلال مغز از هر دو چشم به اندازه یکسان اطلاعات دریافت نمی کند. بیشتر تمایل به استفاده از یکی از چشم ها دارد. شرایط و عوامل بسیاری می توانند باعث وابستگی بیشتر مغز به یکی از چشم ها شود. این عوامل شامل موارد زیر می شود: کمبود عمل زخم یا جای زخم قرنیه افتادگی یکی از پلک ها تفاوت قدرت بینایی در هر دو چشم آسیب دیدن یکی از چشم ها در نتیجه ضربه ژنتیک یا سابقه خانوادگی ابتلا به تنبلی چشم استرابیسموس پایدار یا چرخش یکی از چشم ها نقص بینایی مثل آستیگماتیسم، یا گلوکوما که به معنی فشار زیاد در چشم است که منجر به بیماری های بینایی و کوری می شود. به مرور زمان چشمی که کمتر از آن استفاده می شود، تنبل و تنبل تر خواهد شد. بیماری آمبلوپیا یا تنبلی چشم معمولا فقط برای یکی از چشم ها اتفاق افتاده و در مراحل اولیه والدین و حتی خود کودک متوجه بروز آن نخواهد شد. به همین خاطر معاینات منظم چشم ها در نوزادان و کودکان اهمیت بسیاری دارد. حتی در صورتی که ظاهر چشمان کودک سالم است باید برای تشخیص به موقع آن چشمان کودک مورد معاینه پزشک متخصص قرار بگیرد. انجمن چشم پزشکان آمریکا توصیه می کند که بهتر است کودکان در سنین ماهگی و سالگی تحت معاینه چشم قرار گرفته و از سن تا سال، به فاصله هر سال یکبار به چشم پزشک مراجعه کند. پزشک متخصص برای ارزیابی وضعیت بینایی فرد از آزمایش چشم استاندارد استفاده می کند. معمولا این آزمایشات شامل موارد زیر می شود: نگاه و معاینه کردن چشم با ذره بین تشخیص حروف و اشکال بر روی شکل دنبال کردن نور با یک چشم یا با هر دو چشم به صورت همزمان همچنین پزشک در حین انجام آزمایشات به بررسی قدرت عضلات چشم و قدرت تمرکز آن ها دقت نموده و آن ها را نیز مورد بررسی قرار خواهد داد. معمولا پزشک به دنبال تشخیص تفاوت های بین هر دو چشم و انحراف به چپ چشم خواهد بود. در اکثر موارد می توان با استفاده از آزمایشات چشمی و معاینه بیماری تنبلی چشم را تشخیص داد. موثر ترین راه برای درمان آمبلیوپیا درمان مشکلات چشمی به وجود آورنده این بیماری است. به بیان دیگر باید به چشم کمک کرد تا بتواند به حالت عادی بازگشته و وظیفه خود را به خوبی انجام دهد. درمان های اولیه برای تنبلی چشم شامل عینک، لنزهای تماسی، پچ چشمی، قطره یا درمان بینایی می شود. هر چقدر تنبلی چشم سریع تر تشخیص داده شده و تحت درمان قرار بگیرد، نتیجه بهتری نیز حاصل خواهد شد. خوشبختانه بیماری آمبلیوپیا حتی اگر در بزرگسالی نیز تشخیص داده شود قابل درمان بوده و جای نگرانی نیست. اگر بیماری تنبلی چشم کودک یا نوزاد به خاطر نزدیک بینی، دور بینی یا آستیگماتیسم یکی از چشم ها باشد می توان از عینک یا لنزهای تماسی اصلاحی استفاده کرد. تجویز این نوع شیوه های درمانی باید توسط دکتر متخصص صورت بگیرد. پوشاندن چشم سالم با استفاده از چشم بندهای مخصوص می تواند به استفاده و قوی تر شدن چشم ضعیف تر کمک زیادی کند. احتمال زیاد پزشک معالج پس از تشخیص تنبلی چشم و علت آن، مصرف روزانه تا ساعته از چشم بند را تجویز خواهد کرد. البته مدت زمان استفاده از این چشم بند بستگی به شدت تنبلی چشم دارد. این چشم بند باعث می شود تا مغز از چشم ضعیف تر برای دیدن استفاده کرده و در نتیجه به مرور وضعیت هر دو چشم با هم برابر شود. قطره های چشمی همانند چشم بند عمل می کنند. زیرا با ریختن قطره در داخل چشم سالم، قدرت دید آن کاهش یافته و در نتیجه مغز به استفاده از چشم ضعیف تر ترغیب می شود. در حقیقت استفاده از قطره های چشمی جایگزینی برای استفاده از چشم بند بوده و به صورت همزمان با هم استفاده نمی شود. در صورتی که چشم فرد چپ شده باشد یا به سمت جهت مخالف چرخیده باشد، ممکن است برای درمان عضلات چشمی نیاز به عمل جراحی باشد. برای درمان تنبلی چشم در این افراد، ابتدا باید انحراف چشم درمان شده و سپس با استفاده از چشم بند یا ورزشهای چشمی تنبلی چشم به طور کامل درمان شود. البته واژه "عمل جراحی تنبلی چشم" واژه درستی نبوده و بهترین واژه جایگزین استفاده از "عمل جراحی استرابیسموس" یا همان عمل جراحی برطرف کردن انحراف چشم است. گاهی اوقات برای برطرف کردن استرابیسموس چشم فرد به بیش از یک عمل جراحی نیاز خواهد بود. همچنین در بعضی از موارد بعد از انجام عمل جراحی استرابیسموس برای استفاده همزمان از هر دو چشم، نیاز است تا فرد از عنیک های مخصوص با لنزهای پریسم prism استفاده کند تا درمان تنبلی چشم موثر واقع شود. بعضی از افراد بر این باورند که استفاده از چشم بندها نه تنها به بهبود تنبلی چشم کمک نکرده بلکه به مرور زمان باعث بروز عیوب انکساری چشم و تشدید تنبلی می شود. ما نیز به کلی این گفته را رد نمی کنیم ولی فقط در موارد زیر چنین احتمالی وجود دارد: کودک کم سن و سال بوده و سیستم بینایی اش در حال تکامل است. چشم بند در تمام ساعات بیداری بر روی چشمان کودک قرار داشته باشد. یک چشم به صورت کامل پوشانده شده و کودک هیچ چیزی را با آن نتواند ببیند. برای سال های متمادی، پزشکان بر این باور بودند که این بیماری در صورتی که در کودکی مداوا نشود، دیگر هیچ امیدی به بهبود آن نبوده و نمی توان در سنین بزرگسالی آن را درمان کرد. به گفته پزشکان متخصص بهترین و حیاتی ترین زمان برای شروع درمان تنبلی چشم سن سال است و با عبور از این زمان درمان آن غیر ممکن خواهد شد. اما تحقیقات و مطالعات جدید نشان داده است که می توان تنبلی چشم نوجوانان و بزرگسالان را با استفاده از برنامه های کامپیوتری ای که باعث تحریک تغییرات عصبی می شوند درمان نموده و کیفیت و دقت بینایی فرد را تا حد قابل توجهی بهبود بخشید. یکی از این برنامه های کامپیوتری که با نام RevitalVision تولید شده در بهبود بینایی کودکان و بزرگسالان مبتلا به تنبلی چشم موفق بوده و توانسته است تا کیفیت بینایی فرد را تا حد زیادی به حالت نرمال خود بازگرداند. این شیوه درمانی شامل جلسه دقیقه ای می شود که برای اتمام آن چندین هفته زمان نیاز است. در مطالعه آزمایشگاهی ای که بر روی کودک و بزرگسال مبتلا به این بیماری صورت گرفت (افراد تا ساله) ، نزدیک به . درصد از افراد بعد از استفاده از تمرینات RevitalVision بینایی شان تا حد قابل قبولی بهبود یافته بود. این بیماری زمانی اتفاق می افتد که مغز چشم سالم را برای دیدن انتخاب می کند و در نهایت یکی از چشم ها کارایی خود را از دست می دهد. در نهایت نیز مغز به کلی سیگنال های دریافتی از چشم ضعیف یا همان چشم "تنبل" را نادیده گرفته و دیگر به آن ها توجهی نمی کند. چنین وضعیتی باعث اختلال بینایی فرد و در نتیجه این بیماری خواهد شد. نکته مهم در این بیماری و درمان آن، تشخیص به موقع و شروع روند درمانی است. بهترین سن برای درمان این بیماری کودکان سنین تا سال بوده و بعد از گذشت این زمان طلایی درمان کار دشوار تری خواهد بود. در نتیجه حتما برای انجام تست های بینایی در سنین گفته شده اقدام کنید و در صورت تشخیص ابتلای کودک بلافاصله برای شروع روند درمان با پزشک متخصص مشورت کنید. بسیاری از کودکان با استفاده از چشم بندها مشکل داشته و از زدن آن ها ممانعت می کنند. در این صورت بهتر است برای درمان های جایگزین با پزشک متخصص صحبت کرده و از درمان های دیگری برای کودکتان استفاده کنید. منابع: |
سنگ مثانه توده های معدنی سختی هستند که می تواند در داخل مثانه وقتی خالی از ادرار نیستند، تشکیل شود. در صورت کوچک بودن سنگ ها ممکن است هیچ علایمی نداشته باشند و همره با ادرار از مثانه دفع شوند. اما بیشتر افراد مبتلا به سنگ مثانه علایم بیماری را تجربه می کنند زیرا سنگ ها می توانند دیواره مثانه را تحریک کرده یا جریان ادرار را مسدود کنند. کلیه ها مواد زاید را از خون جدا می کنند، که این سموم با آب مخلوط می شوند و باعث تشکیل ادرار می شوند. ادرار از کلیه ها به مثانه جریان می یابد و در آنجا ذخیره می شود. هنگامی که مثانه پر است و شما آماده ادرار کردن هستید، ادرار از طریق لوله ای به نام مجرای ادرار از بدن دفع می شود. یکی از مواد زاید بدن اوره است که از نیتروژن و کربن ساخته شده است. اگر ادرار در مثانه شما بماند، مواد شیمیایی موجود در اوره به هم می چسبند و کریستال ها را تشکیل می دهند. با گذشت زمان، بلورها سخت شده و سنگ های مثانه را تشکیل می دهند. سنگ ها معمولا زمانی شکل می گیرند که نمی توانید مثانه خود را به طور کامل خالی کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید غده پروستات غده کوچکی است که فقط در آقایان، بین آلت تناسلی و مثانه یافت می شود و مجرای ادرار (لوله ای که از طریق آن ادرار از بدن خارج می شود) را احاطه کرده است. بسیاری از مردان بزرگ شدن پروستات را با افزایش سن تجربه می کنند. پروستات بزرگ شده می تواند به مجرای ادرار فشار داده و جریان ادرار را از مثانه آن ها مسدود کند. بزرگ شدن پروستات به طور طبیعی با موفقیت درمان می شود، اما در مواردی معدود، خطر ابتلا به سنگ مثانه را افزایش می دهند. مثانه نوروژنیک شرایطی است که اعصاب کنترل کننده مثانه آسیب می بینند و باعث می شود فردی نتواند مثانه خود را به طور کامل تخلیه کند. مثانه نوروژنیکمی تواند در اثر آسیب دیدگی اعصاب به ستون فقرات یا وضعیتی که به سیستم عصبی آسیب می رساند مانند بیماری نورون حرکتی یا اسپینا بیفیدا ایجاد شود. بیشتر افراد مبتلا به مثانه نوروژنیک برای تخلیه مثانه از ادرار نیاز به لوله ای به نام کاتتر (سوند) در مثانه خود دارند. این فرایند به عنوان کاتتریزاسیون ادرار (یا تخلیه ادرار از طریق سوند) شناخته شده است. حتی اگر یک کاتتر از نظر معقول موثر باشد، اغلب مقدار کمی ادرار را در مثانه باقی می ماند. حتی می تواند منجر به تشکیل دوباره سنگ مثانه شود. سیستوسل، شرایطی است که زنان را تحت ت ثیر قرار می دهد و هنگامی که دیواره مثانه ضعیف شده و به داخل واژن فرو می رود و باعث می شود جریان ادرار از مثانه مسدود شود. سیستوسل می تواند در طی دوره ای از فشار زیاد، مانند هنگام زایمان یا بلند کردن اجسام سنگین یا هنگام یبوست ایجاد شود. دیورتیکول مثانه، کیسه هایی هستند که در دیواره مثانه ایجاد می شود. اگر دیورتیکول خیلی بزرگ شود، می تواند باعث شود که مثانه به طور کامل خالی نشود. دیورتیکول مثانه می تواند در بدو تولد وجود داشته باشد یا به عنوان عارضه عفونت یا بزرگ شدن پروستات ایجاد شود. شرایطی که می تواند خطر سنگ مثانه را افزایش دهد شامل موارد زیر است: هر شرایطی که جریان ادرار را از مثانه به مجرای ادرار مسدود کند، می تواند منجر به تشکیل سنگ می شود. دلایل زیادی وجود دارد، اما شایع ترین آن بزرگ شدن پروستات است. سکته مغزی، صدمات نخاعی، بیماری پارکینسون، دیابت، دیسک فتق و تعدادی از مشکلات دیگر می تواند به اعصابی که عملکرد مثانه را کنترل می کنند آسیب برساند. یک رژیم غذایی پر چربی، قند یا نمک و کمبود ویتامین A B ممکن است با نوشیدن آب زیادی سنگ کوچک از مثانه شما خارج شود، اما اگر نتوانید مثانه خود را به طور کامل خالی کنید، برای از بین بردن سنگ های بزرگتر معمولا به عمل جراحی نیاز خواهد بود. علایم کلی سنگ مثانه شامل موارد زیر است: خون در ادرار ادرار ابری یا تیره رنگ تکرر ادرار بخصوص در شب درد یا مشکل هنگام ادرار کردن درد شکم در قسمت تحتانی شکم، که اغلب می تواند شدید باشد (ممکن است مردان در آلت تناسلی خود یا در اطراف آن درد داشته باشند. اغلب سنگ های مثانه با بزرگ شدن پروستات در مردان سال و بالاتر ارتباط دارد. اما زنان هم می توانند سنگ مثانه داشته باشند. به ندرت دیده می شود که سنگ مثانه روی کودکان اثر بگذارد. در کودکان، سنگ مثانه می توانند به خیس کردن رختخواب (شب ادراری) منجر شوند و برخی از پسران ممکن است دچار نعوظ مداوم شوند که اغلب دردناک بوده و می تواند ساعت ها طول بکشد. اگر هر یک از علایم فوق به خصوص درد مداوم در شکم، تکرر ادرار یا خون در ادرار دارید، باید به پزشکتان مراجعه کنید. علایم ممکن است لزوما ناشی از سنگ مثانه نباشد، اما باید بررسی های بیشتری صورت گیرد. احتمال عود سنگ مثانه وجود دارد. کارهایی وجود دارد که می توانید انجام دهید تا از بازگشت بیماری جلوگیری کنید. برخی از راهکار عبارتند از: از یبوست خودداری کنید. مرتبا مثانه را بدون ت خیر خالی کنید. برای کاهش غلظت ادرار، میزان مصرف مایعات روزانه خود را به تا لیتر افزایش دهید و مایعات زیاد مصرف کنید. اگر اولین بار قادر به خالی کردن مثانه خود نیستید تا ثانیه بعد از اولین تلاش مجددا ادرار کنید. به این عمل دوبار کشیدن گفته می شود و به تخلیه موثرتر مثانه کمک می کند. پزشکتان احتمالا معاینه شکمی یا معاینه رکتوم را انجام می دهد تا مشخص شود پروستات بزرگ شده است یا طبیعی می باشد. همچنین در مورد علایم ادراری یا علایمی که دارید سوالاتی را می پرسد. یک نمونه از ادرار شما ممکن است برای مقادیر میکروسکوپی خون، باکتری ها و مواد معدنی متبلور جمع آوری و مورد بررسی قرار گیرد. آزمایش ادرار عفونت ادراری ناشی از سنگ های مثانه را شناسایی می کند. CT پزشک توسط تصاویری تهیه می کند که به شناسایی سنگ مثانه کمک می کند. اشعه ایکس پرتونگاری از کلیه ها، حالب ها و مثانه به پزشک کمک می کند تا مشخص شود که سنگ مثانه دارید یا ندارید. با این حال، برخی از انواع سنگ را نمی توان در اشعه X سنگ های مثانه درمان نشده می توانند باعث طولانی شدن مشکلات ادراری مانند درد یا تکرر ادرار شوند. سنگ حتی می تواند جریان ادرار را مسدود کند. عفونت های مکرر باکتریایی در مجاری ادراری ممکن است در اثر وجود سنگ های مکرر در مثانه ایجاد شود. سنگ ها را با عمل جراحی از مثانه معمولا خارج می کنند. متداول ترین روش یک سیستولیتولاپاکسی است که در آن از لوله نازک (سیستوسکوپ) با دوربین در انتها برای پیدا کردن و تشخیص سنگ های موجود در مثانه استفاده می شود. سپس سیستوسکوپ از دستگاه های سنگ شکن سنگی، لیزر یا سونوگرافی برای شکستن سنگ ها قبل از برداشتن استفاده می کند. در صورت امکان، درمان علل اصلی برای جلوگیری از ایجاد سنگ های جدید در آینده بسیار مهم است. جراحی تقویت مثانه، جراحی است که تکه ای از روده برداشته شده و به مثانه وصل می شود تا مثانه بزرگتر شود. جراحی تقویت مثانه می تواند یک روش مفید برای درمان نوعی از بی اختیاری ادرار شناخته شده باشد، اما گاهی اوقات می تواند عاملی برای ایجاد سنگ مثانه باشد. سیستولیتولاپکسی ترانس مرکزی، شایع ترین روشی است که برای درمان سنگ مثانه در بزرگسالان استفاده می شود. جراح در انتها (سیستوسکوپ) یک لوله کوچک و سفت و سخت با یک دوربین در مجرای ادرار و در مثانه شما وارد می کند. از این دوربین برای یافتن سنگ های مثانه استفاده می شود. برای خرد کردن سنگ ها در قطعات کوچکتر می توان از دستگاه خرد کننده، لیزرها یا امواج فراصوت منتقل شده از سیستوسکوپ استفاده کرد که با استفاده از مایعات می توان از مثانه شما شست. سیستولیتولواکسی ترانس ورترال تحت بی حسی موضعی یا بیهوشی عمومی انجام می شود، بنابراین در طول عمل نباید احساس درد کنید. در طی جراحی خطر ابتلا به عفونت وجود دارد، بنابراین ممکن است به عنوان احتیاط بعد از جراحی به شما آنتی بیوتیک داده شود. همچنین احتمال صدمه زدن به مثانه هم وجود دارد. یک سیستولیتولاپاکس فوق پوستی از راه پوست عمدتا برای معالجه کودکان استفاده می شود تا از آسیب به مجرای ادراری آنها جلوگیری شود. همچنین گاهی اوقات برای بزرگسالان با سنگ مثانه بزرگ هم استفاده می شود. جراح به جای قرار دادن لوله به مجرای ادراری، برش کوچکی در پوست قسمت پایین شکم ایجاد می کند. برش دیگری سپس در مثانه ساخته می شود تا سنگ ها خارج شوند. این روش با استفاده از بی حسی عمومی انجام می شود. سیستوستومی باز، اغلب برای از بین بردن سنگ های بزرگ مثانه در مردان با پروستات بسیار بزرگ یا در صورتی که خود سنگ بسیار بزرگ باشد، استفاده می شود. این روش مشابه سیستولیتولواکسیای فوق پوستی از راه پوست است، به جز اینکه جراح برش بسیار بزرگتری در شکم و مثانه ایجاد می کند. ممکن است با سایر انواع جراحی ها از جمله از تخلیه قسمتی از پروستات یا همه ی آن یا مجرای مثانه (کیسه هایی که در لایه مثانه ایجاد می شود) ترکیب شود. مضرات سیستوستومی باز این است که پس از آن باعث ایجاد درد بیشتر می شود و زمان بهبودی طولانی تری نسبت به سایر انواع جراحی دارد. اما اگر سنگ مثانه بزرگ باشد، نیاز به سیستوستومی باز خواهد بود. در روش سیستوستومی باز بعد از عمل باید یک یا دو روز از سوند استفاده کنید. شایع ترین عارضه جراحی سنگ مثانه، عفونت مثانه یا مجرای ادراری است که به عفونت ادراری ( UTI ) معروف است. UTI بعد از داشتن سیستولیتولاپاکس ترانس ورترال یا سیستولیتولواکسیای فوق پوستی از راه پوست، معمولا برای بهبودی باید چند روز در بیمارستان بمانید. بعد از عمل ممکن است از شما خواسته شود که در یک قرار ملاقات بعدی به پزشکتان مراجعه کنید که با استفاده از اشعه ایکس یا سی تی اسکن بررسی کند که آیا تمام قطعه های سنگ بطور کامل از مثانه شما خارج شده یا سنگی باقی مانده است. پس از برداشتن سنگ، علت اصلی لازم است که برای جلوگیری از شکل گیری سنگ های جدید درمان شود. برای افزایش اندازه پروستات می توان بزرگ شدن پروستات را با استفاده از دارو درمان کرد. چون درمان بزرگ شدن پروستات باعث می شود فشار روی مثانه برطرف شود و ادرار کردن برای شما راحت تر شود. اگر دارو موثر نباشد، ممکن است عمل جراحی برای از بین بردن برخی یا تمام پروستات انجام شود. در درمان مثانه نوروژنیک ممکن است شما نیاز به آموزش بیشتری در زمینه قرار دادن سوند خود داشته باشید، یا ممکن است لازم باشد نوع سوند مورد استفاده را تغییر دهید و از دارو برای کمک به کنترل مثانه استفاده کنید. برخی از افراد مبتلا به سیستوسل (افتادگی مثانه) با استفاده از دستگاهی به نام pessary موارد شدیدتر سیستوسل ممکن است برای تقویت و حمایت از دیواره مثانه نیاز به عمل جراحی داشته باشد. اگر دیورتیکول مثانه دارید، احتمال دارد برای از بین بردن آن ها به عمل جراحی نیاز باشد. برای آماده شدن برای قرار ملاقات با پزشکتان، لیستی از موارد زیر تهیه کنید: تمام داروهایی که مصرف می کنید و همچنین هر نوع ویتامین یا مکمل اطلاعات شخصی کلیدی، از جمله هرگونه فشارهای اساسی یا تغییرات اخیر زندگی علایمی که تجربه می کنید از جمله مواردی که ممکن است با وضعیت شما ارتباطی نداشته باشد. برخی از سوال های اساسی که باید از پزشک پرسیده شود، عبارتند از: چگونه می توانم از بازگشت سنگ ها جلوگیری کنم؟ آیا برای از بین بردن سنگ ها دارویی وجود دارد؟ خطرات درمانی که شما پیشنهاد می کنید چیست؟ آیا ممکن است سنگ من بدون درمان دفع شود؟ اگر سنگ ها برداشته نشوند چه اتفاقی خواهد افتاد؟ آیا محدودیت های رژیمی وجود دارد که باید رعایت کنم؟ شرایط سلامتی دیگری دارم. چگونه می توانم به بهترین شکل شرایط را با هم مدیریت کنم؟ احتمالا پزشکتان از شما سوالاتی می پرسد از قبیل: آیا احساس تب یا لرز دارید؟ علایم شما چقدر شدید است؟ چه زمانی شروع به تجربه علایم کردید؟ آیا علایم شما مداوم بوده یا گاه به گاه بروز می کنند؟ نظر می رسد چه چیزی باعث بهبودی یا بدتر شدن علایم شما می شود؟ منبع: |
گلوکوما چشم (آب سیاه) بیماری چشمی است که در آن عصب های بینایی فرد دچار آسیب می شود. این عارضه معمولا زمانی اتفاق می افتد که مایعات در بخش جلویی چشم جمع شوند. این آب اضافه جمع شده در جلوی چشم فشار چشمی را افزایش داده و در نتیجه عصب بینایی فرد دچار آسیب خواهد شد. یکی از علت های اصلی نابینا شدن افراد بالاتر از سال بروز بیماری گلوکوما یا آ ب سیاه است. البته می توان با تشخیص و درمان به موقع تا حد زیادی از نابینایی فرد پیشگیری کرد. چشم های شما دایما در حال ترشح است. با جاری شدن مایع جدید در داخل چشم ها، همان میزان آب نیز باید از داخل چشم ها تخلیه شود. قسمتی که آب از داخل چشم خارج می شود را با نام می شناسند. این فرآیند باعث می شود تا (همان intraocular pressure or IOP ) ثابت باقی بماند. اما اگر قسمت زاویه تخلیه چشم به درستی کار خود را انجام ندهد، در نتیجه ترشح مایعات جدید و تخلیه نشدن آن، آب زیادی در داخل چشم جمع خواهد شد. در نتیجه فشار داخل چشمی افزایش یافته و عصب های بینایی دچار آسیب خواهد شد. عصب بینایی از میلیون ها فیبر عصبی کوچک تشکیل شده است. این سیستم عصبی دقیقا شبیه سیم های کوچکی است که از تعداد زیادی سیم های کوچک تر تشکیل شده است. با مرگ هرکدام از این فیبر ها یک نقطه کور در داخل محدوده بینایی فرد به وجود خواهد آمد. البته ممکن است تا مدت ها متوجه این نقاط کور نشوید تا زمانی که بیشتر این فیبرهای عصبی در یک قسمت مرده و یک نقطه کور بزرگتر به وجود بیاید. همچنین زمانی که تمامی فیبرهای داخل چشم بمیرند فرد به کلی قدرت بینایی خود را از دست داده و نابینا خواهد شد. بعضی از افراد هیچ نشانه ای ندارند اما فشار چشمی شان بیش از حد طبیعی است (به این فشار ocular hypertension ) گفته می شود. این بیماران را به عنوان "افراد مشکوک به گلوکوما" شناخته و احتمال ابتلای آن ها به بیماری گلوکوما بیش از دیگران است. بعضی از افراد نیز با وجود اینکه فشار داخل چشمی شان کاملا طبیعی است ولی باز هم مشکوک به بیماری گلوکوما هستند. به عنوان مثال، متخصص چشم پزشک ممکن است متوجه تغییراتی در عصب های بینایی این افراد شده باشد. با توجه به این نکته مهم هر شخصی که مشکوک به ابتلا به گلوکوما است باید وضعیت چشم و عصب های آن به صورت منظم تحت نظر پزشک متخصص باشد. پزشک متخصص با معاینه منظم متوجه تغییرات با گذشت زمان شده و به محض نیاز درمان را آغاز خواهد کرد. بعضی از افراد بیشتر از دیگران در معرض ابتلا به گلوکوما قرار دارند. این افراد شامل موارد زیر می شود: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید افراد با فشار چشمی بالا افراد بالای از سال دارند افرادبا سابقه گلوکوم در خانواده افراد با سابقه آسیب به چشم افراد دارای عصب های نازک بینایی افراد مبتلا به دوربینی یا نزدیک بینی آفریقایی ها، اسپانیایی و آسیایی ها افراد با داشتن قرنیه نازک و در مرکز چشم افراد با سابقه مصرف طولانی مدت داروهای استروییدی افراد مبتلا به، گردش خون ضعیف یا دیگر بیمارهای سیستمیک بهتر است در مورد احتمال ابتلای خود به بیماری گلوکوما با پزشک صحبت کنید. دقت داشته باشید که افرادی که چندین مورد از موارد بالا را دارند، احتمال ابتلای شان به بیماری گلوکوما افزایش می یابد. گلوکوما زاویه باز هیچ علایم و نشانه بارزی در مراحل اولیه نخواهد داشت. با گذشت زمان و پیشرفت بیماری، نقطه های کوری در قدرت بینایی فرد به وجود آمده و فرد آن نقطه ها را کاملا به رنگ سیاه می بیند. بسیاری از افراد مبتلایان به گلوکوما زاویه باز تا زمان شدت گرفتن بیماری هیچ علایم و نشانه خاصی در بینایی شان نخواهند داشت. به همین خاطر است که به این بیماری " " نیز گفته می شود. بهترین راه برای تشخیص سریع و به موقع این عارضه چشمی خطرناک، مراجعه منظم به پزشک متخصص چشم است. زیرا تشخیص زود هنگام به جلوگیری از نابینایی کمک زیادی می کند. پزشک متخصص چشم به شما خواهد گفت که هر چند وقت یکبار بهتر است برای معاینه به چشم پزشک مراجعه کنید. افراد در خطر ابتلا به گلوکوما زاویه بسته معمولا قبل از بروز حمله هیچ علایم خاصی ندارند. علایم اولیه حمله این بیماری نیز شامل تاری دید، دیدن هاله اطراف نور، سردرد یا چشم درد می شود. افرادی که دچار این علایم می شوند باید هر چه سریع تر توسط چشم پزشک معاینه شوند. علایم حمله گلوکوما زاویه بسته شامل موارد زیر می شود: قرمزی چشم ها درد شدید در چشم یا پیشانی کاهش قدرت بینایی یا تاری دید دیدن رنگین کمان یا هاله های رنگی در داخل چشم افراد مبتلا به "گلوکوم با فشار طبیعی" دارای فشار چشمی ای هستند که به نظر طبیعی می آید ولی یکی از نشانه های بیماری گلوکوم است. دیگر علایم گلوکوم شامل نقطه های کور در محدوده بینایی و آسیب دیدگی عصب های بینایی می شود. به طور کلی نوع گلوکوما یا آب سیاه داریم. گلوکوما زاویه باز - اولیه شایع ترین نوع بیماری آ ب سیاه است. این بیماری به تدریج و با تخلیه نشدن مایعات داخل چشمی به وجود آید (مثل زمانی که مسیر خروج و تخلیه مایعات چشمی گرفته باشد) در نتیجه فشار چشمی زیاد شده و شروع به آسیب زدن به عصب های چشمی می کند. این نوع از گلوکوما بدون درد بوده و در ابتدا فرد هیچ تغییری در بینایی خود احساس نمی کند. میزان حساسیت عصب های چشمی افراد مختلف با هم متفاوت است. یعنی ممکن است عصب چشم های بعضی از افراد نسبت به دیگران به فشار حساس تر بوده و در نتیجه میزان آسیب پذیری بیشتری در برابر بیماری گلوکوما داشته باشند. به همین خاطر انجام آزمایشات چشمی منظم برای تشخیص به موقع گلوکوما و پیش از آسیب دیدن عصب های چشمی اهمیت بسیاری زیادی دارد. این نوع از گلوکوم زمانی به وجود می آید که عنبیه چشم فرد بسیار نزدیک به زاویه تخلیه مایعات از چشم باشد. در نهایت عنبیه ممکن است به کلی زاویه تخلیه مایعات چشم را ببندد. اگر بخواهیم برایتان مثالی بزنیم، تصور کنید که چیزی شبیه یک ورق کاغذ بر روی قسمت تخلیه آب سینک قرار گرفته باشد. زمانی که زاویه تخلیه آب چشم به کلی بسته شود، فشار چشمی به سرعت افزایش یافته و فرد دچار acute attack می شود. این وضعیت چشمی اورژانسی بوده و فرد باید به سرعت به پزشک متخصص چشم مراجعه کند وگرنه ممکن است به کلی بینایی خود را از دست بدهد. علایم نشان دهنده حمله گلوکوما زاویه بسته شامل موارد زیر می شود: سردرد درد چشم تاری دید چشم حالت تهوع و احساس استفراغ حلقه های رنگین کمان در داخل چشمانتان می بینید یا در اطراف نورها در داخل چشمتان هاله می بینید بسیاری از افراد مبتلا به گلوکوما زاویه بسته به مرور زمان بیماری شان عود پیدا کرده و با گذشت زمان این عارضه چشمی تبدیل به گلوکوما زاویه بسته مزمن می شود. در روزهای ابتدایی فرد شاهد هیچ علایمی نیست در نتیجه تا زمان بروز حمله و آسیب دیدگی خاص فرد به هیچ وجه متوجه بروز این عارضه نخواهد شد. دقت داشته باشید که اگر بیماری گلوکوما زاویه بسته به موقع درمان نشود، ممکن است فرد به کلی بینایی خود را از دست داده و نابینا شود. مطمین ترین راه برای تشخیص بیماری گلوکوما، انجام معاینه کامل چشمی است. تنها کنترل کردن فشار چشم برای تشخیص گلوکوما کافی نیست. در طول معاینه چشم برای تشخیص بیماری گلوکوما چشم پزشک متخصص موارد زیر را انجام خواهد داد: آزمایش میزان بینایی اندازه گیری ضخامت قرنیه اندازه گیری میزان فشار چشم بررسی کردن زاویه تخلیه مایعات چشم بررسی احتمال هرگونه آسیب عصب بینایی تصویر برداری یا اندازه گیری کامپیوتری عصب بینایی قطره های چشمی نقش موثری در درمان بیماری گلوکوما دارد. همانطور که گفته شد گلوکوما عصب بینایی را تحت ت ثیر خود قرار داده و ممکن است منجر به نابینایی فرد شود. باعث می شود تا چشم ها به مغز متصل شده و فرد قادر به دیدن محیط پیرامون خود باشد. بیماری گلوکوما نیز معمولا به علت جمع شدن آب در قسمت جلویی چشم اتفاق افتاده و در نتیجه فشار داخل چشم تا حد قابل توجهی افزایش می یابد. در نهایت نیز این فشار باعث آسیب عصب های بینایی و از دست رفتن قدرت بینایی فرد خواهد شد. اینکه قطره های چشمی را دقیقا همانطور که چشم پزشک برایتان گفته استفاده کنید، اهمیت بسیار زیادی دارد. یعنی اینکه هر روز باید همان میزان دوزی که گفته شده است را مصرف کنید. اگر این کار را نکنید، قدرت بینایی تان کمتر خواهد شد. همچنین به یاد داشته باشید که به پزشکان دیگر نیز بگویید که از چه دارویی برای درمان گلوکوما خود استفاده می کنید. زیرا قطره های چشمی درمان گلوکوما ممکن است در صورت استفاده همزمان با داروهای دیگر منجر به بروز عوارض جانبی خاصی شود. چشم پزشک شما ممکن است یک یا چند دارو از بین داروهای زیر را برای درمان گلوکومای تان تجویز کند: آگونیست های آلفا با کاهش دادن میزان مایعاتی که چشم تولید می کند به بهبود گلوکوما کمک خواهد کرد. همچنین این دارو به افزایش میزان تخلیه مایعات چشمی نیز کمک خواهد کرد. مجموع این دو باعث کاهش فشار چشمی فرد خواهد بود. عوارض جانبی احتمالی داروی آگونیست آلفا شامل موارد زیر می شود: سردرد تاری دید احساس اضطراب افزایش فشار خون گشادی مردمک چشم احساس خستگی، ضعف یا سرگیجه غیر طبیعی بودن ضربان قلب و افزایش آن قرمزی، درد در چشم ها بعد از استفاده از قطره حساسیت (قرمزی، خارش، آب ریزش چشم و تورم چشمی) با گذشت زمان ممکن است تاری دید، مور مور شدن و قرمزی چشم بهتر شده و کاهش یابد. اما در صورتی که سایر عوارض جانبی هنوز به قوت خودشان باقی بوده و شما را آزار می دهند، بهتر است به پزشک متخصص مراجعه کنید. پزشک متخصص ممکن است در نتیجه چنین علایمی میزان دوز مصرفی را کاهش داده یا به کلی داروی تجویز شده را تغییر داده و داروی جدیدی برایتان بنویسد. بیشتر عوارض جانبی گفته شده با قطع دارو از بین خواهند رفت. بهتر است هیچ گاه بدون مشورت با پزشک به یکباره مصرف داروی خود را قطع نکرده و حتما قبل از این کار با پزشک خود صحبت کنید. مسدود کننده های گیرنده بتا با کاهش تولید مایعات درون چشمی به بهبود گلوکوما کمک می کنند. این کار به کاهش فشار چشمی کمک زیادی خواهد کرد. عوارض جانبی احتمالی استفاده از مسدود کننده های بتا شامل موارد زیر می شود: تاری دید افسردگی احساس خستگی ضربان قلب بی نظم یا کند تغییر در عملکرد جنسی یا میل جنسی بیش از حد خسته شدن در حین ورزش قرمزی، مور مور شدن یا درد در داخل چشم ها مشکلات تنفسی مثل آسم، emphysema یا COPD در افراد مبتلا به دیابت، تشخیص علایم دشوار می شود تاری دید، مور مور شدن و قرمزی با گذشت زمان بهتر شده و کاهش خواهد یافت. اما دیگر علایم ممکن است همچنان همراه فرد بوده و تا حدی آزار دهنده باشند، در نتیجه بهتر است با پزشک خود در این مورد صحبت کنید. پزشک متخصص ممکن است در نتیجه چنین علایمی میزان دوز مصرفی را کاهش داده یا به کلی داروی تجویز شده را تغییر داده و داروی جدیدی برایتان بنویسد. بیشتر عوارض جانبی گفته شده با قطع دارو از بین خواهند رفت. بهتر است هیچ گاه بدون مشورت با پزشک به یکباره مصرف داروی خود را قطع نکرده و حتما قبل از این کار با پزشک خود صحبت کنید. مهار کننده های آنی هیدراز کربنیک به کاهش ترشح مایعات چشم کمک کرده و در نتیجه میزان فشار چشمی را کاهش می دهند. پزشک متخصص چشم ممکن است این دارو را در قالب قطره چشمی یا قرص خوراکی برایتان تجویز کند. عوارض جانبی احتمالی مهار کننده های آنی هیدراز کربونیک شامل موارد زیر می شود: تاری دید کاهش انرژی قرمزی چشم احساس خستگی مور مور شدن چشم ها بد مزه شدن دهان یا احساس حالت تهوع افزایش ادرار (همراه با مصرف قرص ها) بثورات پوستی (بخصوص افرادی که به داروهای sulfa حساسیت دارند) تغییر در احساس طعم ها (به خصوص همراه با نوشیدنی های گاز دار) سوزن سوزن شدن اطراف دهان و نوک انگشتان (همراه با مصرف قرص ها) تاری دید، مور مور شدن و قرمزی با گذشت زمان بهتر شده و کاهش خواهد یافت. اما دیگر علایم ممکن است همچنان همراه فرد بوده و تا حدی آزار دهنده باشند، در نتیجه بهتر است با پزشک خود در این مورد صحبت کنید. پزشک متخصص ممکن است در نتیجه چنین علایمی میزان دوز مصرفی را کاهش داده یا به کلی داروی تجویز شده را تغییر داده و داروی جدیدی برایتان بنویسد. بیشتر عوارض جانبی گفته شده با قطع دارو از بین خواهند رفت. بهتر است هیچ گاه بدون مشورت با پزشک به یکباره مصرف داروی خود را قطع نکرده و حتما قبل از این کار با پزشک خود صحبت کنید. میوتیک ها مردمک چشم را تنگ تر کرده و میزان خروج مایعات و تخلیه آنها از چشم را افزایش می دهد. اینکار به کاهش فشار چشمی کمک زیادی خواهد کرد. به شرح زیر می باشد: تاری دید سردرد یا درد ابروها (درد اطراف چشم ها) نزدیک بینی (مشکل در تمرکز بر روی اشیاء و دیدن آن ها در فاصله دور) مشکل بینایی در نور کم و داشتن بینایی ضعیف در تاریکی و شب ها عوارض جانبی ممکن است بعد از گذشت مدتی از مصرف دارو به کلی برطرف شود اما در صورتی که همچنان عوارض جانبی میوتیک ها به قوت خود باقی بود بهتر است با پزشک خود در این مورد صحبت کنید. پزشک متخصص ممکن است در نتیجه چنین علایمی میزان دوز مصرفی را کاهش داده یا به کلی داروی تجویز شده را تغییر داده و داروی جدیدی برایتان بنویسد. بیشتر عوارض جانبی گفته شده با قطع دارو از بین خواهند رفت. بهتر است هیچ گاه بدون مشورت با پزشک به یکباره مصرف داروی خود را قطع نکرده و حتما قبل از این کار با پزشک خود صحبت کنید. آنالوگ های پروستاگلاندین با افزایش خروج و دفع مایعات از چشم ها همراه بوده و در نتیجه به کاهش فشار چشمی کمک می کند. عوارض جانبی احتمالی مصرف آنالوگ های پروستاگلاندین شامل موارد زیر می شود: تاری دید درد مفاصل سیاه و تیره تر شدن پلک ها حساسیت چشم به نور (فوتوبیا) افزایش ضخامت، تعداد و طول مژه ها احساس وجود جسم خارجی در داخل چشم عفونت دستگاه تنفسی فوقانی، مثل سرما خوردگی و تب قرمزی، مور مور شدن یا درد گرفتن چشم ها پس از استفاده از قطره تغییر دایمی در رنگ چشم (بیشتر در چشم های به رنگ قهوه ای روشن اتفاق می افتد) چشم ها به مرور زمان در داخل حفره چشمی فرو رفته و پلک ها نمی توانند کار خود را به درستی انجام دهند. تاری دید، مور مور شدن و قرمزی چشم ها به مرور زمان بهبود یافته و از بین خواهند رفت. اما دیگر علایم ممکن است همچنان همراه فرد بوده و تا حدی آزار دهنده باشند، در نتیجه بهتر است با پزشک خود در این مورد صحبت کنید. پزشک متخصص ممکن است در نتیجه چنین علایمی میزان دوز مصرفی را کاهش داده یا به کلی داروی تجویز شده را تغییر داده و داروی جدیدی برایتان بنویسد. بیشتر عوارض جانبی گفته شده با قطع دارو از بین خواهند رفت. بهتر است هیچ گاه بدون مشورت با پزشک به یکباره مصرف داروی خود را قطع نکرده و حتما قبل از این کار با پزشک خود صحبت کنید. آسیب ناشی از بیماری گلوکوما دایمی بوده و نمی توان آن را به حالت قبلی خود بازگرداند. اما استفاده از داروها و انجام عمل جراحی به جلوگیری از پیشرفت بیماری کمک می کند. برای درمان گلوکوما ممکن است پزشک یک یا چند دارو برای فرد تجویز کند. گلوکوما معمولا با قطره های چشمی قابل کنترل است. فرد باید به صورت روزانه از این قطره های چشمی استفاده کند تا فشار چشمی کاهش یابد. بعضی از این قطره های چشمی میزان مایعی که چشم ترشح می کند را کاهش داده و بعضی از موارد دیگر با کاهش فشار چشمی به تخلیه بهتر مایع از چشم کمک می کنند. داروهای گلوکوما می تواند به بهبود بینایی فرد کمک کند اما ممکن است عوارض جانبی به همراه داشته باشد. بعضی از این قطره های چشمی ممکن است باعث موارد زیر شود. عوارض جانبی دارو های مصرفی در درمان گلوکوما: تاری دید رشد مژه ها خشکی دهان تغییر در سطح انرژی فرد تغییر در شدت و تعداد ضربان قلب مور مور شدن یا احساس خارش چشمی قرمزی چشم یا قرمزی پوست اطراف چشم ها تغییر در رنگ چشم، پوست اطراف چشم ها یا ظاهر پلک ها تغییر در تنفس (خصوصا اگر فرد دچار بیماری آسم یا مشکلات تنفسی باشد) تمامی داروها ممکن است عوارض جانبی به همراه داشته باشد. بعضی از این داروها نیز تنها در صورتی که با داروهای دیگر مصرف شوند، عوارض جانبی به وجود خواهند آورد. بهتر است همیشه لیستی از داروهایی که مصرف می کنید را در اختیار پزشک معالج خود قرار دهید. در صورتی که در نتیجه مصرف داروهای گلوکوما شاهد هر گونه عارضه جانبی بودید بهتر است با چشم پزشک صحبت کنید. هیچ گاه بدون مشورت با پزشک مصرف داروهای گلوکومای خود را کنار نگذارید. در صورتی که دارو هایتان رو به اتمام است بهتر است از پزشک متخصص برای استفاده و تجویز مجدد داروها سوال کنید. به طور کلی دو نوع جراحی لیزر برای درمان گلوکوما وجود دارد. این جراحی ها به تخلیه مایعات از چشم کمک می کنند. این عمل های جراحی معمولا در مطب دکتر یا به طور سرپایی در مرکز جراحی های سرپایی صورت می گیرد. این نوع جراحی برای افرادی است که مبتلا به گلوکومای زاویه باز هستند. در طول این عمل جراحی، جراح با استفاده از لیزر به تخلیه مایع چشمی کمک می کند. در نتیجه این عمل مایعات جمع شده از داخل چشم تخلیه شده و فشار چشمی کاهش خواهد یافت. این شیوه درمانی برای افراد مبتلا به گلوکومای زاویه بسته مناسب است. در این جراحی لیزری، پزشک متخصص با استفاده از لیزر یک سوراخ کوچک در عنبیه چشم به وجود می آورد که این سوراخ به حرکت مایعات به سمت زاویه تخلیه چشم کمک خواهد کرد. بعضی از جراحی های گلوکوما در اتاق عمل انجام می شود. در طول این عمل یک کانال جدید برای تخلیه مایعات زلالیه از چشم ایجاد خواهد شد. در طول این عمل جراحی، جراح یک فلپ کوچک در داخل sclera (سفیدی چشم) به وجود آورده و همچنین یک حباب (مثل یک پاکت) در داخل ملتحمه چشم ایجاد خواهد کرد. این قسمت معمولا در زیر پلک بالایی پنهان بوده و قابل رویت نیست. سپس از طریق فلپ به وجود آمده مایع زلالیه قادر به تخلیه خواهد بود. مایع توسط بافت اطراف چشم ها جذب شده و فشار چشمی کاهش پیدا می کند. پزشک متخصص چشم ممکن است یک لوله کوچک تخلیه در داخل چشم ها قرارد هد. این لوله مایعات را به قسمت ذخیره شدن مایعات چشمی هدایت می کند. سپس این مایع از طریق رگ های خونی نزدیک جذب خواهد شد. ملتحمه غشای نازکی است که بخش داخلی پلک ها و قسمت سفید چشم ها را می پوشاند. درمان موفقیت آمیز بیماری گلوکوما نیازمند همکاری تیمی شما و پزشکتان است. پزشک بدون شک برایتان داروهای گلوکوما تجویز خواهد کرد که از آن به بعد همه چیز به مصرف منظم شما داشته و باید قطره ها و داروهای تان را دقیقا همانطور که پزشک تجویز کرده طبق دستور العمل مصرف کنید. بعد از شروع مصرف داروهای گلوکوما، باید به طور منظم تحت نظر چشم پزشک قرار داشته باشید. در نتیجه بهتر است هر تا ماه یک بار به چشم پزشک مراجعه کنید. البته این فاصله ویزیت ها کاملا بستگی به نیاز شما به داروها خواهد داشت. در صورتی که هر گونه سوالی در مورد مصرف یا شیوه درمان تان دارید حتما با چشم پزشک مطرح کنید. منبع: |
شما هم اگر بخواهید می توانید دندان شیری را با استفاده از گاز استریل بکشید و به سست شدن دندان کمک کنید. دندان پزشک دندان ها را معاینه می کند و به هر سوالی که ممکن است درباره ی از دست دادن دندان داشته باشید پاسخ می دهد. دندانی را که بیرون نمی آید به زور خارج نکنید. اگر قبل از درآمدن دندان بزرگسالی مجبور شدید دندان شیری را بکشید ممکن است در آینده مشکلاتی از قبیل اینکه دندان دایمی شما کج در بیاید و یا با مشکل کمبود فضای لازم برای بیرون آمدن دندان های جدید، رو به رو شوید. کشیدن دندان شیری ترفند های لازم برای بیرون کشیدن دندان از قبیل وصل کردن یک نخ بر دور دندان و وصل کردن سمت دیگر رشته به در، برای کندن آن کار مناسب نیست. اگر دندان شیری درد به همراه دارد و کنده نمی شود، مهم نیست که تا آن لحظه چه کرده اید، از این که کمک بگیرید نترسید. به دندان پزشک مراجعه کنید. او می تواند به شما بگوید که چرا دندان به طور طبیعی نیفتاده است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید حتی می تواند کمک کند که دندان را بدون احساس درد بکشید. بعد از اینکه دندان افتاد آب نمک قرقره کنید. این عمل می تواند کمک کند تا خون ریزی لثه بسیار کم شود. بعد از این که دندان را کشیدید، باید به دفعات آب نمک غرغره کنید و سپس آن را از دهان خود خارج سازید. این کار را تا زمانی که آب نمک رنگ روشن و تمیز باشد و هیچ خونی در آن دیده نشود، ادامه دهید. اگر مقدار بسیار زیادی خون دیدید، نترسید و نگران نباشید. زیرا ناحیه ای که خون ریزی می کند، خون آن با آب دهان ترکیب شده و باعث می شود، مقدار آن بیشتر از حد واقعی به نظر برسد. نگران نباشید، چون این مسیله طبیعی است. می توانید یک گاز استریل بردارید. آن را روی محل خون ریزی قرار دهید و کودک گاز بزند. گاز استریل خون را به خود جذب می کند. این در حالی است که اغلب اوقات دندان های شیری به خودی خود می افتد. حتی گاهی اوقات احتیاج به مقداری کمک دارند. اگر دندان شیری لق و آماده افتادن است چند راه کار وجود دارد تا مطمین شوید که عمل کشیدن دندان بدون درد و بدون ریسک آلودگی یا عفونت است. اما با این حال اگر دندان درد می کند، در اثر جراحت لق شده است، یک قطعه از دندان در لثه باقی مانده است و یا اینکه محل افتادن دندان در لثه بیشتر از دقیقه بعد از کشیده شدن خون ریزی میکند و یا شما متوجه علایم عفونت شده اید، به نزد دندان پزشک بروید. کشیدن یک دندان قبل از اینکه آماده افتادن باشد می تواند باعث ایجاد درد و خون ریزی غیرضروری و حتی عفونت شود. اگر کودک یک دندان لق دارد که هفته هاست شما را آشفته کرده و می ترسید که آن را بکشید، ترس به خود راه ندهید. یک دندان آزار دهنده را می توانید بدون دردسر از دهان کودک خارج کنید. فقط چند شیوه آسان نیاز است. نکته مهم در مورد این مسیله این است، که شما در هر جایی می توانید این روش را استفاده کنید. سعی کنید با زبان خود دندان تان را به عقب و جلو برانید. کودک می تواند این کار را با زبانش انجام دهد. این می تواند نکته مثبتی باشد، زیرا زبان خود کودک باعث آزار دندان نمی شود. احساس خارش از نشانه های آماده شدن دندان برای افتادن است. کودک می تواند با میل کردن مواد غذایی ترد مثل سیب یا گلابی که پوست سخت دارند و گزینه های عالی محسوب می شوند، هم از یک میان وعده طبیعی و سالم لذت ببرید و هم کمک کنید تا دندان شل خارج شود. اگر دندان بسیار شل است کودک با گاز زدن میوه های سخت می توانید باعث خارج شدن آن شود. با این حال گاز زدن با دندان های دیگر و سپس جویدن مواد غذایی هم به شل شدن دندان کمک میکند. اگر دندان خیلی شل نشود و به سختی چیزی را گاز بگیرید ممکن است باعث ایجاد درد شود. به این نکته توجه کنید که گاز زدن مواد غذایی سفت چه حسی در شما ایجاد می کند. اگر با درد همراه بود، دندان هنوز آماده ی کشیده شدن نیست و اگر شل بود و درد کمتر بود دندان آماده کشیده شدن است. هنگامی که یک دندان واقعا سست است حتی فشار دادن مقدار بسیار کم می تواند باعث جدا شدن آن شود. منبع: |
بلفاریتیس یا بلفاریت واژه ای است که اشاره به التهاب پلک چشم دارد. علت اصلی بروز بلفاریتیس، اختلال در عملکرد غده های روغنی پلک ها است، البته عوامل دیگری مثل حساسیت ها، عفونت چشم و بیماری های سیستمیک (عمومی) نیز می تواند باعث بروز بلفاریت شود. برای کنترل این بیماری و پیشگیری از بروز آن نیز بهترین راهکار رعایت بهداشت پلک ها و تمیز کردن منظم آن ها است. البته در موارد حاد مصرف دارو نیاز است. بلفاریتیس اصطلاح پزشکی برای اشاره به التهابات پلک و آماس آن است. واژه "بلفاریت" از کلمه بلفاروس یونانی مشتق شده و به معنی "پلک چشم" است. پسوند ایتیس نیز واژه ای یونانی است که در انگلیسی به معنای التهاب است. التهاب فرآیندی است که در آن گلبول های سفید خون و مواد شیمیایی موجود در بدن در برابر اشیاء خارجی، آسیب یا عفونت واکنش نشان داده و فعال می شوند. علایم این التهاب خودش را با ورم کردن چشم ها، قرمزی، درد، گرم شدن و تغییر در عملکرد چشم نشان می دهد. در نتیجه بلفاریت نوعی التهاب چشمی است که پلک چشم را درگیر کرده و باعث قرمزی، التهاب و خارش پلک چشم ها شده و پوسته هایی شبیه شوره سر در کنار مژه ها ایجاد می کند. این بیماری یکی از اختلالات شایع چشمی است که بروز آن به عوامل متعددی بستگی دارد. این مشکل چشمی ممکن است برای هر کسی در هر سنی به وجود آمده و برای فرد احساس ناراحتی ایجاد کند. بلفاریت به دید فرد آسیبی نزده و به مرور زمان بهبود می یابد. البته مدیریت مشکلات پوستی ممکن است کار دشواری بوده و مجددا عود کند. نام دیگر بیماری بلفاریت، گرانول پلک چشم است. عارضه بلفاریت مشکلی است که معمولا هر دو چشم بیمار را به طور همزمان درگیر می کند. البته MGD یا بیماری غده میبومین نیز یکی از علایمی است که ممکن است در نتیجه بلفاریت اتفاق بیفتد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علت اصلی بروز بلفاریت اختلال در عملکرد غدد روغنی پلک هاست که در نتیجه حساسیت، عفونت چشم و بیماری های سیستمیک به خصوصی اتفاق می افتد. انواع شایع بلفاریت شامل: بلفاریت های عفونی بلفاریت های سبوریک بلفاریت های حساسیتی بلفاریت های مرتبط با اختلال عملکرد غده میبومین ( MGD ) بلفاریت معمولا لبه های چشم، محل رویش مژه ها و محل غدد روغنی کوچک را درگیر می کند. البته گاهی اوقات ممکن است پوست مجاور لبه های خارجی یا داخلی پلک که با حدقه چشم در تماس هستند را نیز درگیر کند. در بیشتر موارد بلفاریت خلفی بوده و در نتیجه التهابات غدد میبومین پلک ها اتفاق می افتد. حدود عدد از این غدد در پلک پایینی و بالایی چشم قرار دارد. منافذ هر کدام از این غده ها در پشت مژه ها قرار گرفته است. زمانی که این غده ها دچار اختلال عملکرد شده و به صورت غیر طبیعی ترشحات داشته باشد، لبه های پلک ملتهب شده و فرد احساس خارش در این قسمت ها خواهد داشت. بیماری بلفاریت معمولا در افراد مبتلا به، روزاسه آکنه یا همان اختلال غدد روغنی پوست دیده می شود. بلفاریت قدامی نوعی دیگر از بلفاریت است که در نتیجه التهاب لبه های پلک در اطراف مژه ها اتفاق می افتد. بلفاریت سبوریک بسیار شبیه شوره های سر بوده و نوعی بیماری سبوریک است که باعث پوسته پوسته شدن، قرمزی پوست و شوره های سر سخت در نزدیک چشم می شود. همچنین درماتیت سبوریک ممکن است نواحی چرب بدن مثل صورت، اطراف بینی، ابروها، گوش ها، پلک ها و قفسه سینه را نیز درگیر کند. حساسیت هایی که در نتیجه واکنش به ریمل، محلول لنزهای تماسی، اسپری ها، تماس با حیوانات، مواد شیمیایی محیطی و آلرژن های ایجاد می شود نیز می تواند یکی از علل بروز بلفاریت باشد. در بعضی از موارد خاص، التهاب پلک ها ممکن است در نتیجه عفونت چشمی ناشی از باکتری هایی مثل استافیلوکوکی یا هجوم کنه های آلوده یا شپش سر به مژه ها اتفاق بیفتد. از آنجایی که بیماری بلفاریت چشمی غیر عفونی است، در نتیجه بسیاری از موارد ابتلا به بلفاریت مسری نبوده و از فردی به فرد دیگر انتقال نمی یابد. علایم و نشانه های بلفاریت معمولا در هر دو چشم ظاهر شده و هر دوی آن ها را در گیر می کند. این درگیری نیز در بیشتر موارد شامل پلک بالا و پایین فرد شده و ممکن است در هر سن و سالی فرد را درگیر کند. علایم (چیزی که فردی در چشم یا پلک ها حس می کند) شامل موارد زیر می شود: ریزش اشک خفیف خشکی چشم ها خارش یا نا آرامی پلک ها پوسته پوسته شدن پلک چشم ها احساس سوزش در چشم یا پلک ها احساس ریگ یا گرد و خاک داخل چشم ها حساسیت چشم ها نسبت به نور خورشید احساس نا آرامی و بی قراری بعد از استفاده از لنزهای تماسی احساس وجود جسمی خارجی در چشم (این احساس ممکن است در چشم ها احساس شود. علایم دیداری بلفاریت شامل موارد زیر می شود: ریزش مژه ها تورم و التهاب پلک ها ضخیم شدن پلک ها رشد غیر طبیعی مژه ها تغییر شکل لبه های پلک ها زخم لبه های پلک و چشم قرمز رنگ شدن اطراف پلک ها ریزش شوره از ابروها و مژه های چشم پوسته پوسته شدن اطراف چشم ها و پلک ها خشک شدن پوست و پوسته پوسته شدن اطراف پلک به هم چسبیده بودن مژه ها در صبح ها بعد از بیدار شدن بیماران بسیاری از علایم و نشانه های بلفاریت را با بیماری چشمی "التهاب ملتحمه" به اشتباه می گیرد. زیرا هر دو موجب خشکی چشم شده و فرد احساس بدی در چشم هایش خواهد داشت. البته استفاده از قطره های چشمی در این وضعیت می تواند تا حد قابل توجهی به بهبود علایم کمک کند. بیماری بلفاریت معمولا با توجه به تاریخچه ای که فرد در مورد خودش و وضعیت چشم هایش می گوید همراه با معاینه صورت گرفته تشخیص داده می شود. تاریخچه شامل صحبت در مورد علایم بیمار و تجربیات او و بیماری ها و مشکلاتی است که ممکن است با مشکلات چشمی فرد ارتباط داشته باشند. معاینه و بررسی چشم ها شامل ارزیابی وضعیت پلک، لبه های پلک و وضعیت مژه ها، منافذ غدد روغنی، میزان و کیفیت اشک، بررسی سطح حدقه چشم با استفاده از چراغ است. پس از معاینه نوع بلفاریت تشخیص داده شده و با توجه به آن درمان مناسبی برای فرد تجویز می شود. گاهی اوقات ممکن است پزشک برای تشخیص دقیق تر از نمونه برداری استفاده کرده و نمونه را برای آزمایشات بیشتر به آزمایشگاه ارسال کند. گاهی اوقات باید احتمال حساسیت فرد نیز مورد ارزیابی و آزمایش قرار بگیرد. در حالت عادی احتمال بروز بیماری ها و مشکلات خاص برای فرد مبتلا به بلفاریت نزدیک به صفر است. با این حال گاهی اوقات ابتلا به بلفاریت ممکن است مشکلاتی را برای سلامتی چشم فرد ایجاد کند. گل مژه یا هوردیولوم یک نوع عفونت باکتریایی است که در منفذ غده روغنی بسته شده چشم تشکیل می شود. نتیجه بروز گل مژه احساس ورم و درد در گوشه یا کنار پلک ها است. برآمدگی پلک یا ژآله چشم، شالازیون در صورت بسته شدن یک غده روغنی یا تعداد بیشتری از آن ها اتفاق می افتد که در نتیجه آن پلک فرد ورم کرده و تا حد زیادی بزرگ می شود. همچنین گاهی اوقات ممکن است چندین برآمدگی پلک بر روی یک یا هر دو پلک بیمار ایجاد شود. گاهی اوقات بلفاریت ممکن است باعث بروز برآمدگی ملتحمه در چشم شود. تحریک مداوم پلک ملتهب شده یا تغییر فرم و مسیر مژه ها ممکن است باعث ایجاد زخم در داخل قرنیه چشم بیمار شود. به طور کلی بلفاریت مشکلی برای بینایی فرد ایجاد نمی کند ولی گاهی اوقات ممکن است فرد در طول روز چندین بار دچار تاری دید و پریش پلک چشم ها شود. تغییر حاد در وضعیت بینایی درد شدید در یک یا هر دو چشم علایم چشمی که بعد از هفته بهبود نیافته و به مرور زمان بدتر شود. درد مداوم و افزایش اندازه پلک ها، علی الخصوص اگر پلک قرمز شده بود و خون ریزی داشت. اگر احساس می کنید دچار بیماری بلفاریت شده اید بهتر است برای تشخیص و معاینه هر چه سریع تر به سراغ فرد متخصص بروید. بهترین پزشکان برای تشخیص بلفاریت با توجه به تخصص شان، مراجعه به چشم پزشک و اپتومتریست ها هستند. گاهی اوقات با تجویز پزشک نیاز است فرد از شامپو ضد شوره یا آنتی بیوتیک موضعی یا خوراکی استفاده کند. در صورتی که بروز بلفاریت به علت آلرژی باشد، باید علت اصلی حساسیت فرد تشخیص داده شده و فرد از آن دوری کند. بهترین و مهم ترین درمانی که باید هر روز برای بهبود چشم هایتان انجام دهید، حفظ نظافت و بهداشت چشم ها است. برای شست و شوی روزانه چشم بهتر است روند زیر را در پیش بگیرید: بهتر است حوله گرم یا داغی را به مدت تا دقیقه، روزی چهار بار روی چشم قرار دهید. نظافت حوله یا کیسه آب داغی که برای اینکار استفاده می کنید نیز اهمیت زیادی دارد. بعد از گرم کردن چشم ها، یک گوش پاک کن را داخل محلول آب، شامپو بچه یا محصول تمیز کننده چشم (می توانید بدون نسخه از داروخانه تهیه کنید) فرو برده و سپس بعد از بستن چشم ها، لبه ها و حاشیه چشم ها را تمیز کنید. دقت داشته باشید که از کشیدن یا سایش گوش پاک کن به چشم یا فشار دادن آن خودداری کنید. اگر احتمال می دهید که مبتلا به بلفاریت هستید، آرایش چشم را به کلی کنار بگذارید، زیرا استفاده از لوازم آرایشی حفظ بهداشت چشم ها را سخت و چالشی تر می کند. اگر اهل استفاده از لنزهای تماسی هستید، بهتر است برای مدتی استفاده از لنز را کنار گذاشته و در طول دوره درمان از آن ها استفاده نکنید. دیگر انواع درمان بستگی به نوع بلفاریت دارد. نکته مهم و کلیدی برای درمان بلفاریت چشمی حفظ نظافت و تمیز کردن مرتب آن است. گاهی اوقات با تجویز پزشک نیاز است فرد از شامپو ضد شوره یا آنتی بیوتیک موضعی یا خوراکی استفاده کند. در صورتی که بروز بلفاریت به علت آلرژی باشد، باید علت اصلی حساسیت فرد تشخیص داده شده و فرد از آن دوری کند. منبع: |
هر چیزی یا هر شخصی که میزان استرس شما را افزایش دهد می تواند شما را در معرض بروز سردرد تنشی قرار دهد. یکی از عوامل عجیب سردرد تنش است. با این حال عوامل متعددی ممکن است در بروز اینگونه سردرد ها نقش داشته باشد که شامل عصب های موجود در مغز می شود. گاهی اوقات ممکن است حساسیتشان افزایش پیدا کرده و پیغام درد برای مغز ارسال کنند. تغییرات به وجود آمده در مغز نیز می تواند به خودی خود علت بروز سردردهای میگرنی باشد. تغییرات دما می تواند احتمال میگرن را بیش از پیش کند. تفاوتی نمی کند که موج گرما باشد یا سرما، در هر صورت تغییر به وجود آمده در دما می تواند باعث بروز سردرد شود. روزهای آفتابی و گرم نیز می توانند به خودی خود منجر به بروز سردرد شود. البته باران یا تغییر فشار نیز ممکن است منجر به سردرد شود. درست است که نمی توانید آب و هوا را تغییر دهید. ولی می توانید در یک روز آفتابی عینک آفتابی زده، آب کافی مصرف کرده و از قرار گرفتن در معرض آفتاب ظهر جلوگیری کنید. هر بوی شدیدی، فرقی نمی کند که بوی خوش باشد یا بد ممکن است در بسیاری از افراد باعث میگرن شود. چرایی دقیق این اتفاق مشخص نیست. متداول ترین بوهایی که باعث بروز سردرد می شوند شامل بوی رنگ، عطر و انواع خاصی از گل ها هستند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اینکه موهای خود را چگونه می بندید می تواند به سردرد ارتباط داشته باشد. بستن موها به صورت دم اسبی وقتی بیش از حد محکم ممکن باشد باعث کشیده شدن بافت همبند در پوست سر شده و منجر به بروز سردرد می شود. هدبند ها، کش ها و کلاه های تنگ هم می توانند علت به وجود آمدن سردرد باشند. اگر محکم بستن موها یا وارد کردن فشار به سر دلیل سردرد شما باشد با برداشنت کلاه یا شل تر بستن موهای تان می توانید سریعا سردرد خود را کاهش دهید. فعالیت شدید گاهی اوقات می تواند منجر به بروز سردرد شود. از جمله این سردرد ها می توان به سردرد بعد از دویدن یا حتی سردرد بعد از انجام رابطه جنسی اشاره کرد. این نوع از سردردها در افرادی که میگرن دارند، بیشتر دیده می شود. اگر بعد از انجام کارهای جسمی و سنگین، ناگهان سردرد شدید پیدا کردید و به طور همزمان دچار استفراغ، دوبینی یا گرفتن گردن شدید، سریعا با اورژانس تماس بگیرید. بد نشستن ها در طول روز می تواند باعث فشار آمدن به عضلات گردن و سر شود. آیا در طول روز دایما قوز کرده اید و از صندلی استفاده می کنید که گودی کمرتان را پوشش نمی دهد؟ شاید هم مانتیور محل کارتان بیش از حد بالا یا پایین باشد؟ همین فشارها برای بروز سردردهای تنشی کافی است. بهتر است وضعیت نشستن و ایستادن خود را در طول روز را تغییر دهید تا بروز اینگونه سردردها به حداقل برسد. در بعضی از افراد مصرف پنیر مانده یکی از محرک های بروز میگرن است. این نوع پنیرها شامل انواع پنیر آبی، چدار، پارمیزان و سوییسی می شود. علت بروز این سردردها نیز به وجود ماده ای به نام تیرامین در پنیر مربوط می شود. هرچه قدر مدت نگهداری غذا یا خوراکی ای بیشتر شود، میزان تیرامین موجود در آن نیز بیشتر خواهد شد. تیرامینی که در مورد قبلی به آن اشاره کردیم در شراب و سایر نوشیدنی های الکلی نیز وجود دارد. ترکیبات موجود در شراب ها می تواند نقش زیادی در بروز سردرد و حملات میگرنی داشته باشد. از آنجایی که جریان خون مغز را افزایش می دهد، اثرات بیشتری بر روی مغز گذاشته و در نتیجه می تواند منجر به بروز سردردهای شدید شود. بهتر است برای مصرف نوشیدنی، آب گازدار یا نوشیدنی های غیرالکلی مثل ماءالشعیرها را امتحان کنید. سوسیس و کالباس و گوشت های فراوری شده نیز حاوی تیرامین و مواد افزودنی ای مثل نیترات هستند که ممکن است محرک بروز سردرد در بعضی از افراد باشد. اگر فکر می کنید که شاید علت بروز سردرد هایتان استفاده از چنین غذاهایی است بهتر است رژیم غذایی تان را تغییر دهید. تا با چشمان خودتان شاهد بروز تغییر و بهبودی باشید. گاهی اوقات فرد ممکن است در نتیجه گرسنگی دچار سردرد شود. اگر غذا نخورید، پیش از آنکه متوجه شوید گرسنه اید سردردتان شروع خواهد شد. این مشکل به علت کاهش افت قند خون است. نباید به جای وعده غذایی و درمان گرسنگی تان به سراغ شیرینی ها و شکلات ها بروید. زیرا این تنقلات به یکباره قند خون را افزایش داده و بعد از مدت کوتاه دوباره به وضعیت ابتدایی خود برمی گردانند. استعمال دخانیات نیز ممکن است باعث سردرد شود. البته این سردرد فقط برای شخصی که سیگار می کشد نیست. دود نیز حاوی نیکوتین است که باعث باریک شدن رگ های خونی در مغز می شود. در صورت بروز سردردهای خوشه ای، یا دوری از قرار گرفتن در معرض دود سیگار به بهبود این گونه سردردها کمک زیادی می کند. این نوع از سردردها بسیار دردناک بوده و معمولا یک طرف سر را درگیر می کنند. که در یک طرف سر شما اتفاق می افتد. همچنین ممکن است در نتیجه بروز این گونه سردردها بینی و چشمان فرد نیز دچار علایم به خصوص و هشدار دهنده ای شود. اگر بیش از حد دچار سردرد می شوید، کافیین زیاد ممکن است علت اصلی بروز آن باشد. مصرف به اندازه کافیین اغلب به درمان این سردردها کمک می کند. کافیین ماده ای است که در بسیاری از داروهای سردرد یافت می شود. اما مصرف بیش از حد قهوه و نوشابه خود می تواند یکی از علت های بروز سردرد باشد. اگر می خواهید مصرف کافیین را به کلی قطع کنید بهتر است این کار را به تدریج انجام دهید. ترک ناگهانی مصرف کافیین می تواند اوضاع را بدتر کند: به خاطر داشته باشید که حذف یکباره کافیین یکی دیگر از علت ها و محرک های بروز سردرد است. با انجام این کار و تشخیص دادن محرک هایی که باعث بروز سردردهای تان می شود، ممکن است بتوانید پیش از شروع سردرد، آن را متوقف کنید. بهترین راه نگه داشتن دفتر خاطرات برای سردردهای تان است. هر روز به غذاهایی که می خورید، وقایع استرس زا، تغییرات آب و هوا و فعالیت بدنی خود توجه داشته باشید. هر وقت سردرد دارید، زمان شروع و توقف آن را داخل دفتر خاطرات سردرد خود یادداشت کنید. این کار به یافتن الگوی سردردهای شما کمک کرده و می توانید از قرارگرفتن در معرض محرک های بروز سردرد اجتناب کنید. بسیاری از افراد دریافتند که اگر استرس شان را کاهش دهند، می توانند میگرن یا سردردهای تنشی را بهتر از قبل مدیریت کنند. بدون شک شما نمی توانید همه چیز را تحت کنترل خود در آورید، اما می توانید نحوه عکس العمل تان به مواردی که شما را نگران کرده یا باعث افزایش استرس تان می شود را تحت نظر داشته باشید. به سراغ کلاس های کنترل استرس رفته یا کتابی درباره مدیریت استرس، مدیتیشن یا ماساژ بخوانید. هر چیزی که به آرامش، حل مسیله و انرژی گرفتن مجدد شما کمک کند برای کاهش درد و شدت سردرد معجزه خواهد کرد. ورزش یکی از قدرتمند ترین راه ها برای کاهش استرس اشت. می توانید هر کاری را که دوست دارید انجام دهید. پیاده روی برای کاهش استرس یک انتخاب عالی است. هنگام راه رفتن، حرکت سریع دستان شما باعث آرامش عضلات در گردن و شانه هایتان خواهد شد. باز کردن گرفتگی های بدن و آزاد کردن عضلات منش بروز بسیاری از سردرد ها را به کلی از بین خواهد برد. دیگر نباید به خاطر گرسنگی دچار سردرد شوید! در طول روز به صورت منظم وعده های غذایی خود را میل کنید (می توانید وعده های غذایی سبک تری داشته و در نتیجه پرخوری نکنید) در نتیجه بقند خون تان ثابت مانده و به یکباره افت نخواهد کرد. بهتر است در کنار پروتیین از کربوهیدرات های پیچیده استفاده کنید، به عنوان مثال میل کردن کره بادام زمینی همراه با نان غلات کامل یا سینه مرغ همراه با برنج قهوه ای انتخاب فوق العاده ای برای تنظیم و ثابت نگه داشتن قند خون است. همچنین مصرف مایعات کافی به کاهش سردرد کمک می کند زیرا تشنگی یکی از محرک های بروز سردرد و حملات میگرنی است. اگر معمولا دچار سردردهای تنشی می شوید، فیزیوتراپی می تواند به آرام کردن عضلات گردن کمک کرده و فرم بدنی تان را اصلاح کند. همچنین ممکن است بخواهید به سراغ طب سوزنی بروید. هرچند که ت ثیر طب سوزنی بر روی بهبود سردرد یا میگرن اثبات نشده است. ولی در صورتی که دیگر درمان ها برای سردردتان کارساز نبود، بد نیست طب سوزنی را نیز امتحان کنید. استفاده از داروها و مسکن هایی مثل استامینوفن، آسپرین و ایبوپروفن می تواند به کاهش سردرد کمک کند. ولی استفاده منظم و روزانه این قرص ها باعث می شود تا سردرد هایتان برگشته و شدت بگیرند. بدترین قسمت زیاده روی در استفاده از این مسکن ها این است که پس از مصرف طولانی و منظم دیگر این قرص ها بر روی سردرد ت ثیری نداشته و با خوردن آن ها دردتان کمتر نخواهد شد. اگر دفعات زیادی دچار سردرد می شوید بهتر است برای تجویز بهترین شیوه درمان از پزشک متخصص کمک بگیرید. اگر جدیدا دچار سردرد بسیار شدید و غیر عادی شدید که درد آن بیش از همیشه ماندگار است، بهتر است به پزشک مراجعه کنید. در مورد تغییرات به وجود آمده در الگوی سردرد و طولانی تر شدن غیر طبیعی با پزشکتان صحبت کنید. اگر به طور ناگهانی دچار سردرد بسیار شدید (در نتیجه ناراحتی یا تصادف یا ضربه سر) شدید و مشکل در تکان خوردن، صحبت کردن یا بینایی، احساس تب یا گرفتگی گردن دارید سریعا با اورژانس تماس بگیرید. منبع: |
آلرژی یا حساسیت یک پاسخ سیستم ایمنی بدن به یک ماده خارجی است که به طور معمول برای بدن شما مضر نیست. به این مواد خارجی آلرژن گفته می شود. آلرژن ها می توانند شامل غذاهای خاص، داروها، گرده و یا موی حیوانات خانگی باشند. وظیفه سیستم ایمنی بدن حفظ سلامت و مبارزه با عوامل بیماری زا است. سیستم ایمنی بدن این کار را با حمله به هر چیزی که فکر می کند می تواند بدن را در معرض خطر قرار دهد انجام می دهد. بسته به نوع حساسیت، این پاسخ ممکن است باعث التهاب، عطسه یا علایم دیگر شود. علایمی که به دلیل حساسیت تجربه می کنید نتیجه چندین عامل است که شامل حساسیت شدید است. اگر قبل از پاسخ آلرژیک پیش بینی شده، دارویی مصرف کنید، ممکن است برخی از علایم ادامه یابد. آلرژی غذایی می تواند باعث تورم، کهیر، حالت تهوع، خستگی و موارد دیگر شود. ممکن است مدت زمانی طول بکشد که یک شخص متوجه شود که آلرژی غذایی دارد. علایم آن شامل آبریزش بینی و تورم چشم هستند. بیشتر اوقات، شما می توانید با استفاده از درمان های بدون نسخه، این علایم را در خانه مدیریت کنید. در صورت عدم کنترل علایم به پزشکتان مراجعه کنید. آلرژی شدید می تواند باعث شوک آنافیلاکسی شود. این یک وضعیت اضطراری خطرناک برای زندگی است که می تواند منجر به مشکلات تنفسی، احساس سبکی سر و از دست دادن هوشیاری شود. اگر بعد از تماس با آلرژن احتمالی این علایم را داشتید، سریعا به پزشکتان مراجعه کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علایم آلرژی پوستی ممکن است خود نشانه بیماری دیگری باشد. آلرژی پوستی ممکن است نتیجه مستقیم قرار گرفتن در معرض آلرژن باشند. به عنوان مثال، خوردن غذایی که به آن حساسیت دارید می تواند علایم مختلفی ایجاد کند. ممکن است در دهان و گلو احساس سوزن کنید. همچنین ممکن است دچار ضایعات پوستی شوید. انواع آلرژی های پوستی شامل موارد زیر است: حلق یا گلو تحریک شده یا ملتهب است. لکه های پوستی ملتهب می شوند و می توانند خارش و خون ریزی ایجاد کنند. التهاب پوست منجر به ناراحتی و ایجاد احساسات بر روی پوست می شود. مناطقی از پوست تحریک، قرمز یا متورم هستند و می توانند دردناک شود یا خارش ایجاد کند. چشم ها ممکن است آبریزش داشته یا خارش داشته باشد و "پفی" به نظر برسد. لکه های پوستی قرمز و خارش دار تقریبا بلافاصله پس از تماس با آلرژن ایجاد می شوند. جوش های قرمز، خارش دار و برافراشته اندازه ها و اشکال مختلفی روی سطح پوست ایجاد می شود. محققان دقیقا مطمین نیستند که چرا سیستم ایمنی بدن باعث ایجاد یک واکنش شدید نسبت به سیستم خارجی می شود. آلرژی ها یک جزء ژنتیکی دارند. این بدان معنی است که والدین می توانند الرژی را به فرزندان خود منتقل کنند. با این وجود، فقط یک حساسیت عمومی در برابر واکنش آلرژیک ژنتیکی است. پزشک می تواند از چند طریق آلرژی را تشخیص دهد. ابتدا پزشک در مورد علایم شما سوال می پرسد و معاینه بدنی را انجام می دهد. پزشک درباره هر چیز غیر معمولی که اخیرا خورده اید و هر ماده ای که ممکن است با آن ها در تماس باشید سوال خواهند کرد. سرانجام، آزمایش خون و آزمایش پوستی می تواند آلرژی هایی را که پزشک مشکوک به آن است را تشخیص دهد. پزشکتان ممکن است آزمایش خون را تجویز کند. خون شما برای حضور آنتی بادی های ایجاد کننده آلرژی به نام ایمونوگلوبولین E آزمایش می شود. اینها سلول هایی هستند که به آلرژن ها واکنش نشان می دهند. در صورت نگرانی از احتمال بروز حساسیت شدید، پزشکتان از آزمایش خون استفاده می کند. پزشک همچنین ممکن است شما را برای آزمایش و درمان به متخصص آلرژی ارجاع دهد. آزمایش پوستی نوع متداول تست آلرژی است که توسط متخصص آلرژی انجام می شود. در طی این آزمایش، پوست شما با سوزن های کوچک حاوی آلرژن های احتمالی خراشیده می شود. اگر به یک ماده خاص حساسیت دارید، پوست شما قرمز و ملتهب خواهد شد. هیچ راهی برای پیشگیری وجود ندارد. اما روش هایی برای جلوگیری از بروز علایم وجود دارد. بهترین راه برای جلوگیری از علایم آلرژی، اجتناب از آلرژن هایی است که باعث تحریک می شود. اجتناب موثرترین روش برای جلوگیری از علایم آلرژی غذایی است. پرهیز می تواند به شما در تعیین علت آلرژی هم کمک کند. جلوگیری از حساسیت های فصلی، تماس و سایر آلرژن هایی که می دانیم در کدام مکان قرار دارند و چگونه ممکن است که از آن ها جلوگیری کرد. به عنوان مثال اگر به گرد و غبار حساسیت دارید، می توانید با نصب فیلترهای هوای مناسب در خانه، با از بستن مجاری هوایی که وارد اتاقتان می شود گرد و غبار را کم کنید، تا به کاهش علایم کمک کند. آزمایش صحیح آلرژی می تواند به شما کمک کند تا محرک های دقیق خود را مشخص کنید، که باعث می شود که آلرژن ها را شناسایی و علایم را راحت تر درمان نمود. گزینه های درمانی عبارتند از: درمان آلرژی اغلب شامل داروهایی مانند آنتی هیستامین ها برای کنترل علایم است. این داروها می تواند بدون نسخه یا با نسخه باشد. آنچه پزشکتان توصیه می کند بستگی به شدت آلرژی شما دارد. بسیاری از افراد تصمیم به ایمونوتراپی می گیرند. این شامل چندین تزریق در طول چند سال برای کمک به درمان حساسیت می شود. ایمونوتراپی موفقیت آمیز می تواند از بازگشت علایم آلرژی جلوگیری کند. در حالی که ممکن است شما از آلرژی به عنوان آبریزش بینی و عطسه های مزاحم فکر کنید که در هر فصل جدید رخ می دهد، برخی از این واکنش های آلرژیک در واقع می توانند خطرناک باشند. به عنوان مثال شوک آنافیلاکسی یک واکنش جدی در معرض آلرژن ها است. اکثر افراد آنافیلاکسی را با غذا مرتبط می کنند، اما هرگونه حساسیت زایی می تواند باعث علایم زیر شود: تنگی نفس افزایش ضربان قلب تورم احتمالی زبان و دهان آسم یک بیماری تنفسی شایع است. تنفس را دشوارتر می کند و می تواند مجاری هوا را در ریه های شما مسدود و تنگ کند. آسم ارتباط نزدیکی با آلرژی دارد. در واقع، آلرژی می تواند آسم موجود را بدتر کند. همچنین می تواند باعث ایجاد آسم در شخصی شود که هیچ وقت این شرایط را نداشته باشد. وقتی این شرایط با هم اتفاق بیفتند، این بیماری به نام آسم ناشی از حساسیت یا آسم آلرژیک نامیده می شود. بنیاد آلرژی و آسم در آمریکا تخمین می زند حدود درصد از افرادی که در ایالات متحده مبتلا به آسم هستند، به آسم آلرژیک مبتلا می شود. آبریزش بینی، عطسه و سرفه علایم شایع آلرژی است. این علایم شایع سرماخوردگی و عفونت سینوس ها هستند. با این حال، علایم و نشانه های اضافی شرایط ممکن است به شما در تمایز آلرژی، سرماخوردگی و عفونت سینوس ها کمک کند. به عنوان مثال، آلرژی می تواند باعث ایجاد ضایعات پوستی و خارش چشم شود. سرماخوردگی می تواند منجر به درد بدن، حتی تب شود. یک عفونت سینوس به طور معمول ترشحات عفونی و زرد رنگ در بینی شما ایجاد می کند. آلرژی می تواند بر روی سیستم ایمنی بدن برای طولانی مدت ت ثیر بگذارد. هنگامی که سیستم ایمنی بدن به خطر بیفتد، این امر باعث می شود ویروس هایی که با آنها در تماس هستید بیشتر وارد بدن شوند. از جمله شامل ویروسی است که باعث سرماخوردگی می شود. به نوبه خود، داشتن آلرژی در واقع خطر ابتلا به سرماخوردگی را افزایش می دهد. برخلاف سرفه مزمن، سرفه ناشی از حساسیت و تب یونجه موقتی است. شما فقط ممکن است علایم این حساسیت فصلی را در مواقع خاص سال، هنگامی که گل ها برای اولین بار در حال شکوفا شدن هستند، تجربه کنید. تب یونجه می تواند علایمی را ایجاد کند که شامل عطسه، سرفه مداوم و سرسخت است. این نتیجه واکنش بیش از حد بدن شما به آلرژن ها (عوامل ایجاد کننده حساسیت) است. علاوه بر این آلرژی فصلی می تواند باعث آسم شود و آسم می تواند باعث سرفه شود. هنگامی که فرد مبتلا به حساسیت فصلی رایج در معرض آلرژن است، انقباض راه های هوایی می تواند منجر به سرفه شود. تنگی نفس و انقباض عضله قفسه سینه نیز ممکن است رخ دهد. سرفه های تب یونجه به طور معمول در شب بدتر می شوند ویروس ها یا باکتری ها می توانند باعث برونشیت (التهاب مجاری تنفسی) شوند. برونشیت می تواند نتیجه آلرژی باشد. به طور معمول بعد از چند روز یا چند هفته به پایان می رسد. با این حال، ممکن است برای ماه ها ادامه یابد. همچنین ممکن است به دفعات عود کند. قرار گرفتن در معرض آلرژن های رایج شایع ترین علت برونشیت مزمن است. این آلرژن ها شامل موارد زیر است: دود سیگار آلودگی هوا گرد و خاک گرده گیاهان دودهای شیمیایی برخلاف حساسیت های فصلی، بسیاری از این آلرژن ها در محیط هایی مانند خانه ها یا کارخانه ها ماندگار می شوند که باعث می شود برونشیت مزمن پایدار تر و احتمال بازگشت بیشتر شود. سرفه تنها علامت شایع مشترک برونشیت مزمن و حاد است. حساسیت های پوستی امروزه در کودکان کم سن و سال بیشتر از قبل وجود دارد. با این حال، با افزایش سن کودکان، آلرژی پوستی کاهش می یابد. حساسیت های تنفسی و غذایی با بزرگتر شدن کودکان شایع تر می شوند. حساسیت های پوستی رایج در نوزادان شامل موارد زیر است: این یک بیماری التهابی پوستی است که باعث خارش پوستی قرمز می شود. ممکن است این بثورات به آرامی توسعه یابد اما پایدار باشد. این نوع حساسیت پوستی به سرعت، اغلب بلافاصله پس از تماس کودک با ماده تحریک کننده ظاهر می شود. درماتیت تماسی جدی تر می تواند به تاول های دردناک تبدیل شود و باعث ترک خوردگی پوست شود. برجستگی های قرمز بر روی مناطقی از پوست است که پس از قرار گرفتن در معرض آلرژن ایجاد می شود. کهیر باعث پوسته پوسته شدن نمی شوند، اما ممکن است ایجاد خارش کند. منبع: |
به حفره های پر از هوا در پشت بینی، گونه ها و پیشانی، سینوس گفته می شوند. سینوزیت یا عفونت سینوس ها بیماری حاد یا مزمنی است که می تواند در اثر ویروس ها، ها، قارچ ها، آلرژی ها یا حتی یک واکنش خود ایمنی ایجاد شود. درد در مجرای بینی می تواند نشانه ای از سینوزیت باشد. پزشکان اغلب از سینوزیت به عنوان سینو رینوزیت نام می برند، زیرا التهاب سینوس ها تقریبا همیشه با التهاب بینی معروف به رینیت هم زمان رخ می دهد، التهاب سینوس ها و بینی ممکن است که هم در بزرگسالان و هم در کودکان ت ثیر بگذارد. این بیماری همیشه شامل تورم بینی و ایجاد مخاط ملتهب است، اما انواع مختلفی وجود دارد و عفونت سینوس ها می توانند در مدت زمان مختلفی دوام داشته باشند. تا هفته ادامه دارد و شایع ترین نوع آن است. علایم طولانی تر از دوره حاد، بین تا هفته است. علایم بعد از هفته ادامه دارند. ممکن است نیاز به درمان تهاجمی و احتمالا عمل جراحی باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید زمان بهبودی و درمان به انو ع آن بستگی دارد. علایم بسته به طول و شدت عفونت متفاوت است. اگر بیمار دو یا چند مورد از علایم زیر را همراه با ترشحات غلیظ، سبز یا زرد بینی داشته باشد، ممکن است به نوع حاد مبتلا باشد. در موارد پیشرفته تر، علایم زیر نیز ممکن است وجود داشته باشد: سردرد اگر این علایم به مدت هفته یا بیشتر ادامه یابد، پزشک ممکن است نوع مزمن را تشخیص دهد. علایم نوع مزمن آن عبارتند از: گلو درد درد گوش التهاب بینی ترشحات گلو انسداد بینی یا احتقان بینی کاهش حس بویایی و چشایی درد در ناحیه فک فوقانی و دندان ترشحات غلیظ و زرد رنگ از بینی درد، حساسیت و تورم در اطراف چشم، گونه، بینی یا پیشانی هر دو نوع سینوزیت، علایم مشابهی دارند، اما سینوزیت حاد یک عفونت موقتی سینوس ها است که اغلب با سرماخوردگی همراه است. علایم و نشانه های سینوزیت مزمن حداقل هفته طول می کشد، اما شما ممکن است قبل از ابتلا سینوزیت مزمن چندین بار مبتلا به سینوزیت حاد شوید. تب نشانه شایع سینوزیت مزمن نیست، اما ممکن است، هنگام ابتلا به سینوزیت حاد، تب داشته باشید. اگر علایم زیر را دارید شما باید سریعا به پزشکتان مراجعه کنید: شما چندین بار دچار سینوزیت شده اید ولی به درمان پاسخ نداده اید. علایم شما بیش از روز ادامه دارد. سینوزیت می تواند با عوامل مختلفی ایجاد شود، اما همیشه از احتباس مایعات در سینوس ها شروع می شود. در بزرگسالان، درصد علل سینوزیت ناشی از ویروس است. در بزرگسالان، ده درصد بیماری ناشی از باکتری ها است. مواد شیمیایی یا مواد تحریک کننده موجود در هوا می توانند باعث ایجاد مخاط ملتهب شوند. موارد زیر ممکن است خطر ابتلا به سینوزیت فرد را افزایش دهد: مانند سرماخوردگی: پولیپ بینی می تواند منجر به التهاب شود. به عنوان مثال، به دلیل وضعیت سلامتی یا برخی از انواع درمان ها به موادی مانند گرد و غبار، گرده و موهای حیوانات: مانند وجود یک سپتوم انحرافی (سپتوم استخوان و غضروفی است که بینی را به دو بینی تقسیم می کند. وقتی دیواره میان بینی از طریق آسیب دیدگی یا رشد به یک طرف انحراف یابد، می تواند منجر به عفونت و التهاب مکرر شود. پزشک معاینه جسمی را انجام می دهد و در مورد علایم از بیمار سوال می پرسد. معاینه جسمی، معمولا برای تشخیص مناسب کافی است. پزشکتان ممکن است از حفره بینی را با یک منبع نوری یا وسیله کوچک به نام اتوسکوپ معاینه کند، که می تواند برای معاینه گوش ها نیز استفاده شود. در صورت تداوم علایم، پزشک می تواند برای معاینه بیشتر، بیمار را به متخصص گوش، حلق و بینی ( ENT ) ارجاع دهد. متخصص گوش، حلق و بینی ممکن است از برای معاینه آندوسکوپ را درون بینی استفاده کند، آندوسکوپ، یک لوله کوچک، نازک و انعطاف پذیر با یک نور و دوربین وصل شده است. آندوسکوپ می تواند تصاویر واضحی را از درون بینی ارایه دهد. در موارد سینوزیت مداوم یا شدید ممکن است به سی تی اسکن نیاز باشد. ذر سیتوزیت مزمن عوارض جدی نادر است. اما ممکن است شامل موارد زیر باشد: اگر عفونت سینوس شما به کاسه یا حدقه چشم شما انتشار یابد، می تواند باعث کاهش دید یا احتمالا نابینایی شود که می تواند دایمی باشد. ، بیمار ممکن است دچار التهاب پرده ها (مننژیت) و جمع شدن مایعات اطراف مغز و نخاع (هیدروسفالی) ، عفونت در استخوان ها یا عفونت خطرناک پوستی شود. این اقدامات را انجام دهید تا خطر ابتلا به سینوزیت مزمن را کاهش دهید: تماس با افرادی که سرماخوردگی دارند را به حداقل برسانید. دستان خود را بطور مکرر با صابون و آب مخصوصا قبل از غذا بشویید. آلرژی های خود را درمان و مدیریت کنید. تا جایی که ممکن است از قرار گرفتن در معرض عواملی که به آن ها حساسیت دارید خودداری کنید. از استنشاق دود سیگار و هوای آلوده خودداری کنید. دود دخانیات و آلاینده های هوا می توانند ریه ها و مجرای بینی را تحریک کنند. از دستگاه رطوبت ساز استفاده کنید. مرطوب نگه داشتن هوا به جلوگیری از ابتلا به سینوزیت کمک می کند. این مراحل می تواند به تسکین علایم سینوزیت کمک کند: هنگامی که از بخار یک دستگاه بخور استفاده می کنید، حوله را روی سر خود بکشید. بخار را به سمت صورت خود هدایت دارید. یا دوش بگیرید و در هوای گرم و مرطوب تنفس کنید تا درد را تسکین دهید و به تخلیه خلط کمک کنید. برای شستشوی مجاری بینی از یک بطری با فشار، استفاده کنید. برای جلوگیری از کم شدن گرد و غبار، واحدهای تهویه مطبوع را راه اندازی کنید. تنفس هوای گرم و مرطوب می تواند باعث تسکین احتقان شود. در خانه، بخار شدن از یک دستگاه بخور، احتمالا با چند قطره روغن منتول یا روغن اکالیپتوس، می تواند به انسداد سینوس ها کمک کند. روغن های اساسی نباید مستقیم خوزده یا بلعیده شوند. نوشیدن مایعات به طور مرتب و جلوگیری از فشار بیش از حد می تواند به کاهش علایم کمک کند. گزینه های درمانی بستگی به مدت زمان بیماری دارد: بیشتر موارد بدون درمان برطرف می شود. با این حال، این بیماری می تواند ناراحت کننده باشد، بنابراین افراد اغلب برای تسکین علایم از داروهای خانگی و داروهای بدون نسخه ( OTC ) استفاده می کنند. اسپری بینی ممکن است علایم را تسکین دهد. در موارد زیر باید به پزشک مراجعه کنید: علایم بیش از تا روز ادامه دارد. تب بالاتر از . درجه فارنهایت یا حدود . درجه سانتیگراد است. سردردی که با داروهای بدون نسخه ( OTC ) برطرف نمی شود. اختلالات بینایی یا تورم در اطراف چشم وجود دارد. علایم پس از مصرف آنتی بیوتیک های تجویز شده توسط پزشک درمان نشده و ادامه دارد: معمولا از نظر علت، از نوع میکروبی نیست، بنابراین بعید است که آنتی بیوتیک ها علایم را برطرف کنند. عفونت قارچی را می توان با داروهای ضد قارچ درمان کرد. اسپری های کورتیکواستروییدی (کورتون) بینی می توانند در موارد عود مکرر سینوزیت کمک کنند، اما تجویز اسپری نیاز به نسخه و نظارت پزشکتان دارد. درمان آلرژی و جلوگیری از قرار گرفتن در معرض مواد تحریک کننده می تواند از بروز سینوزیت مزمن جلوگیری کند. شکل ظاهری بینی مانند سپتوم (تیغه و دیواره بین دو سوراخ بینی) انحرافی ممکن است نیاز به عمل جراحی داشته باشد. اگر پولیپ وجود داشته باشد، یا اگر سینوزیت در برابر سایر درمان ها مقاومت کرده باشد، ممکن است پزشک جراحی نیز را توصیه کند. روش اصلی مورد استفاده برای درمان سینوزیت است، اما ممکن است جراحی های دیگر نیز لازم باشد زیرا سایر قسمت های بینی اغلب تحت ت ثیر قرار می گیرند. برای جلوگیری از بازگشت بیماری ممکن است باز هم عمل جراحی نیاز باشد. جراحی همیشه باید آخرین راه حل برای درمان سینوزیت در کودکان باشد. علایم سرماخوردگی و سینوزیت غالبا یکسان و مشابه هستند، بنابراین افتراق این دو بیماری می تواند دشوار باشد. رینیت اصطلاح سرماخوردگی است که نوعی عفونت ویروسی دستگاه تنفسی فوقانی می باشد، در حالی که سینوزیت یک عفونت سینوسی است. بیش از ویروس مختلف باعث سرماخوردگی می شود. سرماخوردگی هنگامی منتقل می یابد که شخصی که ویروس دارد سرفه کند یا قطرات حاوی ویروس را با عطسه خود منتشر کند. سرماخوردگی در صورت تورم سینوس ها می تواند منجر به عفونت سینوس شود. تفاوت اصلی بین سرماخوردگی و عفونت سینوس در مدت زمان علایم است. بیشتر افراد بعد تا روز از سرماخوردگی بهبود می یابند. سینوزیت در افرادی که دچار بیماری مزمن هستند می تواند به مدت هفته یا گاهی بیش از ماه در طول بکشد. برای درمان سینوزیت ممکن است نیاز به درمان دارویی یا جراحی باشد، اما سرماخوردگی نیاز به درمان تهاجمی ندارد. منابع: |
فشار خون بالا به عنوان "قاتل خاموش" شناخته می شود. زیرا در مراحل اولیه هیچ علامتی ندارد، اما می تواند منجر به بیماری و عوارض طولانی مدت شود. بسیاری از افرادی که فشار خون بالا دارند، اطلاعی از آن ندارند. فشار خون بالا علت اصلی مرگ و ناتوانی در ایالات متحده آمریکا است. به هر دلیلی، مصرف دخانیات به عنوان یک عامل قابل پیشگیری از مرگ، در رتبه دوم قرار می گیرد. اما فشار خون بالا، رتبه یک علت مرگ قابل پیشگیری با عوارض سکته قلبی و سکته مغزی می باشد. فشار خون، می تواند به عنوان فشار بر روی دیواره شریان ها تعریف شود زیرا خون در بدن گردش می کند. میزان فشار خون، در ابتدای سیستم گردش خون زیاد است. زیرا از درون شریان آیورت قلب خارج می شود و با ورود به رگ های خونی کوچک و کوچکتر (شریان ها و مویرگ های شریانی) به تدریج کاهش می یابد. فشار خون با فشار سنج اندازه گیری می شود و با دو عدد ثبت می شود. به عنوان مثال، / میلی متر جیوه نمایش داده می شود. اندازه گیری فشار خون معمولا در قسمت بالای شریان بازویی upper arm over the brachial artery و در یک سوم تحتانی بازو انجام می شود. عدد بالا که بزرگتر می باشد، فشار سیستولیک نامیده می شود و مربوط به زمان انقباض قلب است. این نشان دهنده فشار خون بر روی دیواره های شریانی می باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عدد پایین که کوچکتر می باشد، فشار دیاستولیک نامیده می شود. این نشان دهنده فشار در عروق است و مربوط به زمانی است که قلب بین ضربان ها پر می شود و استراحت می کند. انجمن قلب آمریکا و کالج قلب و عروق آمریکا دستورالعمل هایی را برای تعریف فشار خون طبیعی و بالا توصیه کرده است (کلیه مقادیر آن به میلی متر جیوه است. فشار خون طبیعی: سیستولیک کمتر از و دیاستولیک کمتر از فشار خون بالا: سیستولیک - و دیاستولیک کمتر از فشارخون مرحله : سیستولیک - و دیاستولیک - فشارخون مرحله : سیستولیک بیشتر از و دیاستولیک بیشتر از بیماری فشار خون و کنترل نشده مسیول بسیاری از موارد مرگ و ناتوانی ناشی از حمله قلبی، سکته مغزی و نارسایی کلیه می باشد. طبق مطالعات تحقیقاتی، خطر مرگ بر اثر سکته قلبی رابطه مستقیمی با فشار خون بالا، به ویژه فشار خون سیستولیک دارد. هرچه فشار خون شما بیشتر باشد، خطر سکته قبلی بیشتر است. کنترل مادام العمر فشار خون بالا خطر ابتلا به عوارضی مانند حمله قلبی و سکته مغزی را کاهش می دهد. افرادی که این بیماری را دارند به طور معمول تا زمانی که فشار خونشان اندازه گیری نشود، از آن آگاهی پیدا نمی کنند. بعضی اوقات در افراد مبتلا به فشار خون ممکن است به طور واضح و خطرناکی عوارض ایجاد شود. زیرا برخی از اعضای بدن هنگام قرار گرفتن در معرض این بیماری دچار مشکلات خطرناکی می شوند. علایم مغزی فشار خون بالا سردرد سرگیجه سنکوپ تاری دید تنگی نفس تهوع و استفراغ درد قفسه سینه افراد معمولا تا زمانی که علایم ناشی از آسیب اعضای بدن براثر فشار خون بالا مزمن (مداوم، طولانی مدت) را نداشته باشند، به دنبال درمان پزشکی نیستند. این نوع آسیب های اعضا معمولا در فشار خون بالا مزمن دیده می شود: حمله قلبی نارسایی قلبی نارسایی کلیه آسیب دیدگی چشم با از دست دادن دید بیماری شریانی محیطی که باعث درد پاها می شود. فشار خون بالا بسیار شدید، وضعیتی است که تحت عنوان فشار خون بدخیم شناخته می شود. حمله ایسکمیک (کم خونی) مغزی یا گذرا ( TIA ، مینی سکته مغزی) ناشی از رگ های خونی تنگ یا به دلیل آنوریسم (گشادی و از بین رفتن قدرت عضلانی عروق) در فشار خون بالا، فشار خون دیاستولیک (عدد پایین) اغلب از میلی متر جیوه تجاوز می کند. فشارخون بدخیم ممکن است با علایم سردرد، سرگیجه، حالت تهوع، استفراغ و سکته مغزی همراه باشد. برای جلوگیری از خونریزی مغزی یا سکته مغزی فشارخون بدخیم نیاز به درمان و کاهش فشار خون دارد. این موضوع مهم است که درک کنیم فشار خون بالا برای سال ها قابل تشخیص نیست و هیچ علامتی ایجاد نمی کند بلکه بدون سر و صدا باعث ایجاد صدمات پیش رونده در قلب، اندام ها و رگ های خونی می شود. در % از افراد مبتلا به فشار خون بالا، علت مشخص نیست و از آن به عنوان فشار خون اساسی یاد می شود. در حالی که علت آن ناشناخته است. عوامل خطرناکی وجود دارند که می توانند در ایجاد فشار خون بالا نقش داشته باشند. عوامل دسته اول، عواملی هستند که قابل تغییر و قابل کنترل نمی باشند. هرچه فرد مسن تر باشد، احتمال ابتلا به فشار خون بالا، به ویژه سیستولیک بالا، بیشتر می شود که عمدتا ناشی از تصلب شرایین یا "سخت شدن شریان ها" است. فشار خون بالا در بین گروه های اقتصادی کمتر تحصیل کرده و طبقات پایین جامعه متداول تر است. به نظر می رسد احتمال ابتلا به این بیماری در خانواده هایی که سابقه فشار خون دارند بیشتر است. عموما مردان نسبت به زنان بیشتر به این بیماری مبتلا هستند. این احتمال با توجه به سن و در بین اقوام مختلف متفاوت است. با افزایش وزن بدن، این بیماری افزایش می یابد. چاقی به عنوان داشتن شاخص توده بدنی ( BMI ) بیشتر از کیلوگرم در متر تعریف شده است. متخصصان تغذیه توصیه می کنند افراد چاق که این بیماری را دارند، باید تا درصد از وزن بدن خود را از کاهش بدهند تا فشار خون آن ها کنترل شود. افراد چاق دو تا شش برابر بیشتر از افرادی که وزن آن ها در محدوده سالم است به فشار خون بالا مبتلا می شوند. نه تنها میزان چاقی مهم است، بلکه نحوه تجمع چربی اضافی در بدن نیز اهمیت دارد. برخی از افراد در اطراف شکم خود چربی اضافی دارند (چاقی مرکزی یا افراد شبیه "سیب") ، در حالی که برخی دیگر چربی را در اطراف باسن و ران خود (افراد شبیه "گلابی") ذخیره می کنند. افراد "سیب" به احتمال زیاد خطرات ابتلای بیشتری برای فشار خون بالا نسبت به افراد "گلابی" دارند. برخی از افراد نسبت به سدیم (نمک) حساسیت بالایی دارند و در صورت استفاده از نمک فشار خون آن ها افزایش می یابد. کاهش میزان سدیم باعث کاهش فشار خون آن ها می شود. آمریکایی ها - برابر بیشتر از میزان نیازشان سدیم مصرف می کنند. غذاهای آماده و غذاهای فرآوری شده حاوی مقادیر بالایی نمک هستند. بسیاری از داروهای بدون نسخه نیز حاوی مقادیر زیادی سدیم هستند. برچسب های مواد غذایی را بخوانید و مواد غذایی با محتوای نمک کم را به عنوان اولین قدم سالم برای کاهش مصرف نمک انتخاب کنید. نوشیدن بیش از یک تا دو گیلاس الکل در روز باعث افزایش فشار خون در افرادی که به الکل حساس هستند، می شود. برخی از خانم هایی که قرص های ضد بارداری مصرف می کنند دچار فشار خون بالا می شوند. یک سبک زندگی بی تحرک به رشد چاقی و این بیماری کمک می کند. مصرف برخی داروهای خاص، مانند محرک ها، قرص های رژیم غذایی و برخی از داروهای مورد استفاده برای علایم سرماخوردگی و حساسیت مانند pseudoephedrine ، باعث ر در فرد می شوند. بسیاری از علایم پس از سالها کنترل فشار خون به تدریج بروز می کنند. اغلب، اولین نشانه در مورد این بیماری وقتی رخ می دهد که بیمار از درد قفسه سینه شکایت دارد یا علایم سکته مغزی دارد. علایم غیر اختصاصی در ارتباط با فشار خون بالا وجود دارد که ممکن است فرد را به دنبال درمان سرگیجه، سردرد با یا بدون حالت تهوع، تغییر در بینایی یا بی حالی و خستگی به پزشک مراجعه کند. دلایل بسیار دیگری برای ایجاد این علایم به غیر از فشار خون بالا وجود دارد. بیمار نباید برای مدت دقیقه صحبت کند. بیمار باید حداقل دقیقه در یک صندلی استراحت کند. cuff (دستبند) مورد استفاده باید اندازه مناسب بیمار باشد. بازوی مورد آزمایش باید روی میز به حالت صاف و استراحت قرار گیرد. کاف فشار خون نباید روی لباس قرار گیرد. بلکه باید در تماس مستقیم با پوست فرد باشد. بیمار باید حداقل دقیقه قبل از بررسی فشار خون، کافیین یا سیگار مصرف نکند یا هر نوع تمرینی انجام نداده باشد. فشار خون باید حداقل دو بار با فاصله زمانی - دقیقه از هم بررسی شود و میانگین آن برای تخمین فشار خون فرد اعمال شود. برای اولین بررسی فشار خون، فشار خون در هر دو بازوی اندازه گیری می شود و بالاترین رقم به دست آمده باید برای تصمیم گیری در مورد درمان استفاده می شود. هنگام بحث در مورد مسایل مربوط به فشار خون، ممکن است سوالاتی در مورد تاریخچه پزشکی، سابقه خانوادگی و استفاده از دارو از جمله داروهای بدون نسخه، داروهای گیاهی و مکمل های غذایی پرسیده شود. معاینه جسمی ممکن است شامل گوش دادن به قلب و ریه ها، احساس نبض در مچ دست و مچ پا و لمس شکم و گوش دادن به شکم باشد که ممکن است به دنبال اختلال دریچه آیورت بزرگ شده باشند. فشار خون بالا ممکن است لزوما وضعیت واقعی افراد را منعکس نکند. "فشارخون کت سفید" بیماری را توصیف می کند که فشار خون وی به دلیل استرس افزایش یافته است. این عوارض ناشی از آسیب های مزمنی است که به اعضای مختلف بدن وارد می شود و ممکن است حمله قلبی، نارسایی احتقانی قلب، سکته مغزی، نارسایی کلیه، بیماری شریان محیطی و آنوریسم (تضعیف دیواره های یک شریان، منجر به تشکیل کیسه یا بالونی شدن دیواره شریان) آنوریسم در مغز، آنوریسم در طول مسیر آیورت (شریان بزرگی که وظیفه خون رسانی از قلب به همه نقاط بدن را دارد) و سایر شریان ها در شکم و اندام ها ایجاد می شود. کنترل فشار بالا یک چالش مادام العمر است. فشارخون می تواند در طی سال ها پیشرفت کند و ممکن است درمان هایی که در مراحل اولیه زندگی انجام شده اند، با گذشت زمان تغییر یابند. کنترل فشار خون ممکن است شامل ایجاد تغییر تدریجی در سبک زندگی مانند رژیم، کاهش وزن، ورزش و احتمالا در صورت لزوم مصرف دارو باشد. در برخی شرایط، داروها ممکن است بلافاصله تجویز شود. مانند بسیاری از بیماری ها، شما و پزشکتان باید برای یافتن برنامه درمانی که برایتان موثر است، با هم کار کنید. اگر شما دارای فشار خون طبیعی هستید، توصیه می شود عادت های مثبت در شیوه زندگی را ترویج داده و هر سال فشار خون خود را بررسی کنید. در حدود نیمی از افراد مبتلا به فشار خون بالا، محدود کردن میزان نمک یا از بین بردن آن در غذا می توان فشار خون را به میزان میلی متر جیوه کاهش داد. کاهش وزن و شرکت در فعالیت بدنی منظم می تواند فشار خون را کاهش دهد. اگر این تغییرات سبک زندگی و انتخاب ها موثر نباشد، باید داروها اضافه شود. ثابت شده است که این داروها خطر سکته مغزی، بیماری قلبی و مشکلات کلیوی را کاهش می دهد. حتی مقدار کمی از کاهش وزن می تواند باعث کاهش عمده یا جلوگیری از فشار خون بالا شود. برای کاهش وزن باید بیش از آنچه کالری مصرف می کنید کالری بسوزانید. برخی از داروهای کاهش وزن نیز خطرات عمده ای را به همراه دارند و حتی ممکن است فشار خون را بالا ببرند و در استفاده از این داروها احتیاط زیادی توصیه می شود. هر دو انجمن قلب آمریکا ( AHA ) و جراح عمومی ایالات متحده دقیقه فعالیت بدنی را در بیشتر روزهای هفته توصیه می کنند. فعالیت بدنی شامل بسیاری از فعالیت های روزانه مانند نظافت خانه، چمن زنی و پیاده روی است. از دیگر روش های ممکن فعالیتی می توان به استفاده از پله ها به جای آسانسور یا پله برقی، پیاده روی و شرکت در فعالیت های ورزشی جمعی اشاره کرد. منبع: |
آنفلوانزا نوعی بیماری تنفسی است که در اثر ویروس ایجاد می شود. آنفلوانزا بسیار مسری است و به طور طبیعی توسط سرفه و عطسه و لمس دست فرد آلوده منتشر می شود. بزرگسالان - روز قبل از ابتلا به علایم و حداکثر تا روز پس از شروع بیماری ناقل ویروس و مسری هستند. این بدان معنی است که ممکن است، ویروس آنفلوانزا را قبل از اینکه حتی بدانید آلوده هستید، انتشار دهید. تشخیص اشتباه این بیماری با سرماخوردگی امری شایع است. سرماخوردگی و آنفلوانزا در اثر ویروس های مختلف ایجاد می شوند و به طور کلی علایم آنفلوانزا از سرماخوردگی بدتر است. همچنین، احتمال بروز عوارض جدی در سرماخوردگی، مانند ذات الریه و عفونت های باکتریایی، کمتر می باشد. گرفتگی یا آبریزش بینی درجه حرارت بالا عرق سرد و لرز درد مفاصل و اندام ها، احساس خستگی در آنفلوانزا ممکن است علایم گوارشی مانند تهوع، استفراغ و اسهال وجود داشته باشد که در کودکان نسبت به بزرگسالان شایع تر است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید هم آنفلوانزا و هم سرماخوردگی در اثر ویروس ایجاد می شود و می توانند علایم مشابهی داشته باشند. بنابراین مهم است که بدانیم فرد مبتلا به آنفلوانزا یا سرماخوردگی می باشد. تفاوت اصلی بین علایم سرماخوردگی و آنفلوانزا در این است که این بیماری بیشتر شامل تب است. تب می تواند درجه فارنهایت یا بالاتر باشد و - روز دوام داشته باشد. خستگی شدید ناشی از آنفلوانزا می تواند هفته ها ادامه یابد. علایم سرماخوردگی به طور کلی خفیف است و حدود هفته ادامه دارد. آبریزش بینی یا گرفتگی بینی در سرماخوردگی نسبت به آنفلوانزا بیشتر است. استفراغ یکی دیگر از تفاوت های اساسی است. استفراغ به طور معمول با سرماخوردگی همراه نیست اما می تواند در دین بیماری وجود داشته باشد. اگرچه تفاوت های بالا به طور کلی صحیح است، اما بدون انجام آزمایش های ویژه، نمی توان با اطمینان خاطر از این بیماری یا سرماخوردگی اطمینان حاصل کرد. به عنوان مثال، این بیماری بدون تب هم امکان پذیر است. به طور معمول سرماخوردگی نیازی به مراجعه به پزشک وجود ندارد، اما فردی که سیستم ایمنی ضعیفی دارد، بیشتر مستعد ابتلا به پنومونی (عفونت ریه) به عنوان یک عارضه می باشد. برای جلوگیری از ابتلا به سرماخوردگی یا انتشار آن، افراد باید دست خود را به طور مرتب بشویند و اطمینان حاصل کنند که در یک دستمال عطسه می کنند. این بهداشتی ترین روش است زیرا باعث متوقف شدن انتشار و انتقال میکروب ها می شود و نمی توانند روی لباس یا سطحی مانند سطح پوست منتشر شود. سه نوع ویروس آنفلوانزا، آنفلوانزا نوع A و B و C وجود دارد. انواع آنفلوانزا A و B آن هایی هستند که باعث همه گیری های فصلی می شوند. خطر ابتلا به عوارض شدید این بیماری برای افراد خاص زیر بیشتر است: بزرگسالان بالای سال نوزادان یا کودکان خردسال زنان باردار افراد مبتلا به بیماری های قلبی کسانی که مشکل تنفسی دارند، مانند آسم یا برونشیت افراد مبتلا به بیماری کلیوی افراد مبتلا به دیابت مصرف داروهای استرویید (کورتن) ابتلا به سرطان مصرف دارو های ضد سرطان سیستم ایمنی ضعیفی بیشتر افرادی که به آنفلوانزا مبتلا می شوند طی چند روز تا دو هفته بهبود می یابند، اما در برخی از افراد به دلیل آنفلوانزا، عوارضی مانند ایجاد می شود که برخی از آنها می توانند خطرناک باشند و حتی منجر به شوند. عفونت های سینوس ها و گوش نمونه هایی از عوارض متوسط ناشی از آنفلوانزا می باشد، در حالی که ذات الریه یک عارضه جدی آنفلوانزا است که می تواند ناشی از عفونت ویروس آنفلوانزا به تنهایی یا عفونت همزمان ویروس آنفلوانزا و میکروب باشد. از دیگر عوارض جدی احتمالی ناشی از آنفلوانزا می توان به التهاب عضله قلب (میوکاردیت) ، التهاب و عفونت در مغز (آنسفالیت) یا عضلات میوزیت (التهاب عضلات) ، رابدومیولیز (از بین رفتن بافت عضلانی) التهاب بافت ها و نارسایی چند اندام به طور همزمان (به عنوان مثال نارسایی تنفسی و کلیه) اشاره کرد. عفونت ویروس آنفلوانزای دستگاه تنفسی می تواند یک واکنش التهابی شدید در بدن ایجاد کند و می تواند به سپسیس (انتشار عفونت در خون که بسیار خطرناک می باشد) منجر شود. آنفلوانزا همچنین می تواند مشکلات پزشکی مزمن را بدتر کند. به عنوان مثال، مبتلایان به آسم ممکن است در هنگام ابتلا به آنفلوانزا دچار تشدید آسم شوند و افراد مبتلا به بیماری مزمن قلبی ممکن است وخیم تر شدن وضعیت ناشی از بیماری را تجربه کنند. افرادی که این علایم هشدار دهنده را تجربه می کنند باید سریعا مراقبت های پزشکی را دریافت کنند. تنفس تند یا مشکل در تنفس لب صورتی رنگ مایل به آبی یا کبودی درد قفسه سینه درد شدید عضلانی (کودک از راه رفتن امتناع می کند) کم آبی (با علایم نداشتن ادرار به مدت ساعت، خشکی دهان، گریه بدون اشک) هنگام بیدار بودن، هوشیار نیست. تشنج تب بالاتر از درجه فارنهایت تب یا سرفه که بهبود می یابد اما پس از آن برمی گردند یا بدتر می شوند. وخیم تر شدن بیماری های مزمن پزشکی مشکل در تنفس یا تنگی نفس درد مداوم یا فشار در قفسه سینه یا شکم سرگیجه مداوم، سردرگمی تشنج ادرار نکردن درد شدید ماهیچه ضعف شدید تب یا سرفه که بهبود می یابد اما پس از آن برمی گردند یا بدتر می شوند. وخیم تر شدن شرایط مزمن پزشکی بدیهی است که همه این علایم در همه بیماران دیده نمی شود. در صورت بروز هرگونه علامت شدید یا نگران کننده با پزشکتان مشورت کنید. تخمین زده می شود، در سطح جهان، سالانه ، - ، نفر در اثر ابتلا به این بیماری می میرند. در کشورهای صنعتی بیشتر مرگ و میر در بین افراد بالای سال رخ می دهد. همه گیری آنفلوانزا، که در آن تعداد زیادی از افراد در یک کشور آلوده هستند، می تواند چند هفته ادامه داشته باشد. کارشناسان بهداشت و سازمان های دولتی در سراسر جهان می گویند بهترین راه برای محافظت از خود در برابر ابتلا به آنفلوانزا، واکسیناسیون آنفلوانزا در هر سال می باشد. واکسن آنفلوانزا در دوران بارداری توصیه می شود زیرا ثابت شده است. اگر آنفلوانزا در دوران بارداری رخ دهد، می تواند عوارض جدی برای جنین و مادر به طور هم زمان داشته باشد. متخصص بهداشت و درمان، ممکن است آنفلوانزا را در بازو یا باسن تزریق نماید. این تجویز برای همه افراد بالاتر از ماه شامل افراد سالم و افرادی که حتی بیماری های مزمن پزشکی داشته باشند، ت یید شده است. واکسن آنفلوانزای بینی با ویروس های آنفلوانزای زنده و ضعیف ساخته می شود و باعث بیماری نمی شود. واکسیناسیون های آنفلوانزای فصلی باید از ماه شهریور یا به محض دستیابی به واکسن آغاز شود و در تمام فصل آنفلوانزا، تا دی ماه و بعد از آن ادامه یابد. دلیل این امر این است که زمان و مدت زمان فصول آنفلوانزا هرگز یکسان نیست. شیوع بیماری معمولا در حدود دی ماه به اوج خود می رسد، اما ممکن است در اوایل ماه مهر هم اتفاق بیفتد. افراد خاصی قبل از تصمیم گیری در مورد دریافت واکسن باید با پزشک خود مشاوره کنند، از جمله: افرادی که حساسیت شدید به پروتیین های تخم مرغ دارند. افرادی که در گذشته نسبت به واکسیناسیون آنفلوانزا واکنش شدید داشتند. کودکان زیر ماه افرادی که دچار تب با یک بیماری متوسط تا شدید هستند باید صبر کنند تا قبل از واکسیناسیون بهبود پیدا کنند. ویروس باعث ایجاد آنفلوانزا می شود، بنابراین آنتی بیوتیک ها نمی توانند آن را درمان کنند، مگر اینکه آنفلوانزا منجر به بیماری دیگری شده که توسط باکتری ها ایجاد شده باشد. مراکز بهداشتی درمانی اعتقاد دارند، که اکثریت افراد مبتلا نیاز به مراقبت پزشکی ندارند. بیشتر افراد می توانند در خانه بمانند و از تماس با افراد دیگر برای جلوگیری از شیوع بیماری خودداری کنند. با این حال، درمان های زیر موجود است: می توانند تب را کاهش دهند. این داروها نیز در موارد خاص توسط پزشک تجویز می شود. این افراد کسانی هستند که در معرض خطر عوارض جدی قرار دارند و به طور معمول برای درمان موثر لازم نیست. از زمان شروع علایم فقط در مدت زمان مشخصی می توان آن ها را تجویز کرد. تسکین دهنده درد می تواند برخی از علایم مانند سردرد و دردهای بدن را کاهش دهد. برای کاهش علایم، از درمان های خانگی مانند استنشاق بخار، غذاهای مغذی مانند سوپ مرغ، گرم نگه داشتن و سایر اقدامات لازم و استراحت استفاده می شود. اگر شما مبتلا به این نوع بیماری هستید باید: مایعات زیادی مصرف کنید. از مصرف و استعمال خودداری کنید. در خانه بمانید و استراحت لازم را داشته باشید. در صورت امکان از تماس با افراد دیگر خودداری کنید. حمام بخار با اکالیپتوس می تواند احتقان را کاهش دهد. غرغره کردن با آب نمک می تواند درد گلو را کاهش دهد. قطره بینی شور می تواند به تسکین درد و باز شدن بینی مسدود شده کمک کند. تعدادی گیاه ممکن است به تسکین علایم کمک کند. نمونه های آن شامل اکالیپتوس برای کاهش درد موجود در لوزه ها و شیرین بیان برای گلو درد مفید است. توجه: روغن اکالیپتوس اگر از طریق دهان مصرف شود، سمی است و شیرین بیان برای خانمهایی که باردار هستند یا شیر می دهند، توصیه نمی شود. منابع: |
گل مژه برآمدگی است که در نتیجه مسدود شدن غدد موجود در چشم به وجود آمده و پلک بالا یا پایینی فرد را درگیر کند. همچنین این بیماری را با نام بیماری غده میبومین، میبومیتیس، میبومیانتیس یا بلفاریتیس نیز می شناسند. به طور کلی دو نوع گل مژه وجود دارد: هوردیولوم ( hordeolum ) و شالازیون ( chalazion ) که علت بروز هر کدام از این دو نوع متفاوت خواهد بود. در نتیجه درمان آنها نیز با یکدیگر متفاوت است. گل مژه هوردیولوم در نتیجه انسداد یکی از غدد عرقی که در گوشه چشم و مژه ها قرار گرفته یا یکی از غدد چربی که در پایین ترین قسمت مژه ها قرار دارد، ایجاد می شود. غدد چربی از خودشان سبیوم ترشح می کنند که این ماده دارای حالت روغنی و مومی است. گل مژه شالازیون در نتیجه انسداد غده میبومین به وجود می آید. غده میبومین یکی از غدد روغنی مخصوص است که فقط در نزدیکی مژه ها وجود دارد. غدد میبومین به صورت ردیفی در پلک ها قرار گرفته و منافذ خروجی آن ها در لبه پلک ها است. در صورت انسداد یکی از غدد چشم، گل مژه بر روی پلک فرد به وجود می آید. تنها کافی است یک جسم خارجی یا یک بافت زخم (گرد و خاک یا لوازم آرایش) منفذ خروجی غده را مسدود کند. همچنین در صورتی که ماده تولید شده توسط غده چشم دارای غلظت بسیار زیادی است. به خوبی از داخل منفذ غده چشمی خارج نشده و در نتیجه موجب گرفتگی در آن شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید خطرناک ترین عامل شایع، گرفتگی و خارج نشدن سبیوم از غدد میبومین است. این وضعیت بیشتر در نتیجه التهاب مزمن این غده با نام اختلال عملکردی غده میبومین اتفاق می افتد. اختلال عملکردی غده میبومین معمولا با بروز آکنه روزاسه بر روی گونه ها یا بینی همراه بوده و حتی ممکن است گاهی اوقات به تنهایی برای فرد اتفاق بیافتد. خطرات احتمالی دیگر شامل گرفتگی و انسداد غده های چشمی با زخم است که این زخم ها در نتیجه عفونت، سوختگی یا تروما اتفاق می افتد. گاهی اوقات در صورت شسته نشدن مناسب صورت ممکن است لوازم آرایش یا گرد و خاک نیز باعث گرفتگی منافذ چشمی شود. در نتیجه گل مژه در داخل پلک فرد به وجود بیاید. خوشبختانه گل مژه مسری نبوده و نمی تواند از چشم فردی به فرد دیگر انتقال یابد. علایم گل مژه معمولا شامل موارد زیر می شود: احساس وجود یک جسم خارجی در داخل چشم (به خصوص در هنگام پلک زدن) احساس فشار در چشم درد در ناحیه برآمدگی روی پلک، اگرچه اغلب این برآمدگی هیچ دردی ندارد. همچنین گاهی اوقات ممکن است فرد در نتیجه غلظت سبیوم یا ترشحات چرکی که بر روی سطح چشم پخش می شود، دچار تاری دید شده و دید خوبی نداشته باشد. در صورت بروز اختلال عملکرد غده میبومین مزمن، علایمی مثل خشکی چشم نیز اتفاق می افتد. این مورد بدین علت است که غدد میبومین وظیفه ترشح چربی بر روی سطح چشم را دارند تا از بخار آب از روی سطح چشم جلوگیری کنند. حالا در صورتی که غدد میبومین عملکردشان را به درستی انجام ندهند در نتیجه آب موجود بر روی سطح چشم فرد تبخیر شده و فرد دچار خشکی چشم می شود. به وجود آمدن برآمدگی (شبیه یک دانه) در لبه پلک قرمزی پوست روی برآمدگی تورم و التهاب ظاهری پلک چشم درگیر شده اگر گل مژه باعث تخلیه موادی از خروجی غدد شود، ممکن است پوسته پوسته ها یا مواد اضافه ای در قسمت مژه ها و پلک ها جمع شود. در بعضی از موارد گل مژه، پوست روی گل مژه نازک می شود. در نتیجه ایجاد شکافی بر روی آن، مواد غلیظ و چرک گونه ای از داخل آن تخلیه می شوند. همچنین گاهی اوقات در نتیجه درد و التهاب فرد ممکن است دچار آب ریزش چشمی شود. گل مژه ممکن است از نوع خارجی باشد، به این معنی که خود غده مسدود شده دچار بیرون زدگی می شود. حتی خودش ر ا به شکل برجستگی ای در زیر پوست یا روی پوست نشان خواهد داد. پزشک معالج ابتدا پلک بالا و پایین بیمار را بررسی کرده و به دنبال گرفتگی منافذ غده های چشم در نزدیکی مژه ها خواهد بود. این به تشخیص نوع گل مژه کمک کرده و دکتر متوجه هوردیولوم یا شالازیون بودن آن خواهد شد. همچنین پزشکتان ممکن است چشم را برای یافتن اجسام خارجی، بافت زخم یا بروز میبومیتیس مزمن معاینه کند. سپس پزشکتان به دنبال هر علامتی که نشان دهنده عفونی شدن غده باشد خواهد گشت. نکته مهم بعدی بعد از تشخیص عفونت، معاینه چشم برای کنترل و نظارت، پخش شدن این عفونت ها روی پوست، چشم و حدقه چشم بیمار است. در صورتی که گل مژه یا شالازیون به خودی خود بهبود یابد، به ندرت شاهد عوارض خاصی خواهیم بود. اما در صورت تزریق استرویید به پلک ممکن است شاهد عوارضی مثل تغییر رنگ، عفونت، خون ریزی یا کبودی باشیم. همچین در موارد بسیار نادر فرد ممکن است در نتیجه تزریق غلط استرویید به داخل پلک بینایی خود را به کلی از دست بدهد. برش و تخلیه کردن چرک داخل شالازیون نیز ممکن است باعث تغییر فرم پلک چشم، خون ریزی، کبودی یا زخم شدن پلک شود. در صورتی که گل مژه یا شالازیون چشم عفونی شود، این عفونت ممکن است به چشم، پوست یا حتی حدقه چشم سرایت مکند. در نتیجه برای جلوگیری از عوارض جبران ناپذیر فرد باید سریعا تحت نظر چشم پزشک درمان آنتی بیوتیکی خود را شروع کند. در موارد نادر نیز بروز مجدد شالازیون می تواند نشانه ای از سرطان پلک چشم باشد. در صورت بروز چنین احتمالی پزشک از پلک چشم بیمار نمونه برداری صورت می گیرد. نمونه برای تحقیقات بیشتر به آزمایشگاه خواهد فرستاد. بهترین راه کار برای پیشگیری از به وجود آمدن گل مژه، تمیز کردن و حفظ نظافت چشم ها و مژه ها است. بهتر است روزانه پلک ها و مژه ها را با استفاده از شامپوی بچه رقیق شده یا پد های تمیز کننده نظافت کنید. بد نیست به صورت روزانه از کمپرس آب گرم بر روی چشم ها نیز استفاده کنید. تا هر گونه گرفتگی احتمالی برطرف شود. در صورتی که هر سال بیش از چند بار دچار گل مژه می شوید بهتر است برای مصرف آنتی بیوتیک با پزشک متخصص و چشم پزشک مشورت کنید. پزشکان متخصصی مثل متخصصان طب اطفال و حتی پزشکان عمومی می توانند گل مژه را تشخیص داده و ان را درمان کنند. اما برای درمان گل مژه ها و عفونت های چشمی که گاه و بی گاه به سراغتان می آیند بهتر است به سراغ متخصصان چشمی مثل چشم پزشکان و اپتومتریست ها بروید. اگر گل مژه عفونی نباشد، نیازی به درمان نداشته و خود به خود بهبود خواهد یافت. البته برای درمان هرچه سریع تر می توانید از کمپرس آب گرم استفاده کنید. تا گرفتگی های غده ای سریع تر برطرف شده و مواد موجود در داخل آن تخلیه شود. به خاطر داشته باشید که در طول مدت درمان باید صبور باشید. از دست کاری، فشار دادن یا سعی در ترکاندن برآمدگی روی پلک بپرهیزید زیرا اینکار ممکن است جای زخم روی پلک تان باقی بگذارد. مشابه مورد قبلی، گل مژه شالازیون نیز در صورت غیر عفونی بودن تنها با استفاده از آب گرم و به خودی خود بهبود خواهد یافت. هرچند که درمان گل مژه شالازیون نسبت به هوردیولوم طولانی تر است. حتی نیاز به زمان بیشتری دارد. زمان مورد نیاز برای بهبود یافتن شالازیون کوچک حدود چند هفته است. ولی در صورت بزرگ بودن آن، درمان و از بین رفتن علایم آن ممکن است تا یک سال به طول بی انجامد. همزمان با کوچک تر شدن اندازه گل مژه شالازیون، علایم فرد نیز کمتر شده و پلک چشم فرد رو به بهبودی می رود. نکته مهم برای سرعت گرفتن درمان استفاده مکرر از این تکنیک درمانی و کمپرس گرم چشم است. بهتر است روزی چندین بار (حداقل بار) کمپرس گرم را به مدت دقیقه بر روی چشم هایتان قرار دهید تا روند درمان گل مژه تسریع پیدا کند. برای درمان گل مژه کودکان نیز می توانید از کمپرس گرم استفاده کنید. ولی قبل از قرار دادن کمپرس بر روی چشم کودک یا خودتان، حتما آن را بر روی قسمتی از بدن مثل پشت دست ها امتحان کنید تا صورت کودک و خودتان دچار سوختگی نشود. به عنوان درمان نهایی و آخرین گزینه، گل مژه شالازیون را می توان با برش تخلیه کرد. البته این درمان تهاجمی ترین نوع بوده و به عنوان آخرین گزینه درمانی پزشکان متخصص چشم است. برای این کار پلک چشم به صورت موضعی بی حس شده و گیره ای بر روی گل مژه شالازیون قرار می دهند. سپس پلک چشم برگردانده شده و غده میبومین از پشت پلک برش خورده و سبیوم مومی داخل غده از داخل آن تخلیه خواهد شد. معمولا این شیوه درمانی در بهبود شالازیون کمک می کند. ولی در صورتی که علت اصلی آن برطرف نشود، مجددا پلک به حالت قبلی خود باز خواهد گشت. زیرا پلک چشم دچار آبسه خواهد شد. در صورتی که عفونت باکتریایی به پوست و حدقه چشم نیز سرایت کرده باشد، درمان آنتی بیوتیکی اهمیت بسیاری دارد. فرد باید به صورت اورژانسی تحت درمان قرار بگیرد. زیرا ممکن است بینایی یا حتی جان او در نتیجه این عفونت به خطر بیفتد. درمان سلولیت حدقه چشم معمولا نیاز به تزریق داخل وریدی آنتی بیوتیک دارد. در بعضی از موارد، عفونت به چشم نیز سرایت می کند. در چنین وضعیتی، آنتی بیوتیک های موضعی (پمادهای چشمی یا قطره ها) برای درمان چشمی تجویز خواهد شد. به خاطر داشته باشید که برای جلوگیری از بروز مجدد گل مژه درمان کامل و برطرف کردن علت به وجود آمدن آن اهمیت بسیار زیادی دارد. بهترین شیوه برای درمان گل مژه چشم استفاده از کمپرس آب گرم است. بهتر است این کار را هر چقدر که می توانید در طول روز تکرار کنید. البته به خاطر داشته باشید درمان کامل گل مژه نوع شالازیون ممکن است ماه ها به طول بی انجامد. رژیم غذایی نیز در پیشگیری از بروز گل مژه اهمیت بسیار زیادی دارد. می توانید با داشتن رژیم غذایی سرشار از اسید های چرب امگا مثل ماهی، تخم کتان و مصرف سبزیجات ضد التهابی از سلامت چشم ها و عملکرد غدد میبومین خود حفاظت کنید. گل مژه هوردیولوم بعد از گذشت چند روز به خودی خود بهبود می یابد. درمان شالازیون نیز ممکن است نیاز به چندین ماه زمان داشته باشد. اما هر دو نوع گل مژه با تخلیه کامل و باز شدن غدد چشمی بهبود خواهند یافت. تنها در صورتی که گل مژه چشم فرد عفونی شود نیاز به درمان های چشمی خواهد بود. منبع: |
در برخی از زنان، هنگام تلاش برای ورود شیء مانند تامپون، آلت تناسلی یا اسپکولوم (وسیله معاینه واژن) به داخل مهبل، عضلات واژن به طور غیر ارادی یا مداوم منقبض و سفت می شوند، به این روش واژینیسموس گفته می شود. انقباضات می توانند از مقاربت جنسی جلوگیری کرده یا ان را بسیار دردناک کنند و منجر به اسپاسم عضلانی عمومی، درد در ناحیه تناسلی و تنگی نفس شود. واژینیسموس در برانگیختگی جنسی دخالت نمی کند، اما می تواند از نفوذ جلوگیری کند. شایع ترین گروه عضلانی که در واژینیسموس تحت ت ثیر قرار می گیرند گروه عضلانی pubococcygeus ) ( PC ) می باشد. عضلات pubococcygeus مسیول ادرار، مقاربت، ارگاسم، حرکات روده (دفع مدفوع) و زایمان هستند. اختلال عملکرد جنسی در هر دو جنس زن و مرد ممکن است رخ دهد و معمولا قابل درمان می باشد، اما اختلالات جنسی می تواند در روابط و کیفیت زندگی فرد اختلال ایجاد کند. کارشناسان دقیقا نمی دانند که چه تعداد از زنان از این بیماری رنج می برند، اما واژینیسموس بیماری غیر معمول به نظر می رسد. در صورتی که واژینیسموس درمان نشود می تواند به سرخوردگی و پریشانی فرد منجر شود و ممکن است بدتر شود. با این حال، درمان که شامل تمرینات بدنی و عاطفی است، معمولا موثر است: دیسپارونیا اصطلاح پزشکی برای مقاربت دردناک جنسی است که غالبا با واژینیسموس اشتباه گرفته می شود، اما مقاربت دردناک می تواند به دلیل کیست، بیماری التهابی لگن یا آتروفی واژن باشد. انواع مختلف واژینیسموس وجود دارد که می تواند در سنین مختلف زنان را تحت ت ثیر قرار دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید vaginismus اولیه، یک وضعیت مادام العمر است که در آن درد همیشه وجود دارد. در واژینیسموس اولیه، استفاده از تامپون و انجام معاینه زنان و زایمان نیز دشوار خواهد بود. واژینیسموس اولیه، اغلب توسط زنان در اولین تلاش خود برای مقاربت بیان می شود. شریک زندگی، قادر به وارد کردن آلت تناسلی خود در واژن زن نیست در این صورت زن شاید حسی مانند "ضربه زدن به دیوار" در دهانه واژن را توصیف کند. در واژینیسموس اولیه، ممکن است درد، باعث اسپاسم عضلانی عمومی شود و زن دچار تنگی نفس موقت شود. زمانی که تلاش برای ورود آلت تناسلی مرد به واژن متوقف شود، علایم بر می گردند و از بین می روند. واژینیسموس ثانویه، بعد از اینکه یک زن عملکرد جنسی طبیعی را تجربه کرد، ایجاد می شود. واژینیسموس ثانویه، دایمی نیست و در هر مرحله از زندگی ممکن است رخ دهد. واژینیسموس ثانویه، معمولا ناشی از یک رویداد خاص مانند عفونت، یایسگی، یک رویداد آسیب زا، ایجاد یک وضعیت پزشکی، مشکلات مربوط به رابطه جنسی، جراحی یا زایمان است. Global vaginismus واژینیسموس جهانی، همیشه وجود دارد و هر شیء باعث تحریک واژینیسموس می شود. Situational vaginismus واژینیسموس موقعیتی، تنها در شرایط خاص رخ می دهد. امکان دارد زن در طول رابطه جنسی vaginismus موقعیتی را تجربه کند اما در معاینات زنانه و زایمان یا درج تامپون ایجاد نشود. سفت شدن غیر ارادی عضلات واژن، علایم اصلی واژینیسموس است، اما شدت علایم بیماری در بین زنان مختلف، متفاوت است. در همه موارد، انقباض مهبل (واژن) بقدری شدید است که ورود هر شی و حتی لمس دستگاه تناسلی خارجی را مشکل یا غیرممکن می کند. اگر این بیماری را دارید، نمی توانید انقباضات عضلات واژن را کنترل یا متوقف کنید. واژینیسموس می تواند علایم دیگری از جمله ترس از نفوذ به واژن و کاهش میل جنسی مربوط به نفوذ را داشته باشد. زنان مبتلا به واژینیسموس معمولا هنگام وارد شدن هر چیزی به داخل واژن، احساس درد یا سوزش می کنند. اگر واژینیسموس دارید، این بدان معنی نیست که شما به طور کلی نمی توانید از فعالیت های جنسی لذت ببرید بلکه می توانید احساس لذت و میل جنسی را تجربه کنید و به ارگاسم هم برسید. علایم واژینیسموس در افراد مختلف، متفاوت می باشد. علایم این بیماری شامل موارد زیر است: نفوذ دشوار یا غیرممکن درد هنگام معاینه زنان و زایمان درد در هنگام قرار دادن تامپون در واژن درد جنسی طولانی مدت هنگام مقاربت اسپاسم عضلانی عمومی یا قطع نفس در حین مقاربت مقاربت دردناک (دیسپارونیا) ، با تنگی، درد و سوزش مهبل درد ناشی از واژینیسموس می تواند از خفیف تا شدید باشد و باعث ایجاد احساسات مختلف از اسپاسم عضلانی عمومی تا سوزش شود. واژینیسموس مانع از تحریک جنسی شما نمی شود، اما امکان دارد باعث اضطراب شما از رابطه جنسی شود، به طوری که سعی می کنید از سکس یا نفوذ واژن جلوگیری کنید. همیشه علت مشخصی برای واژینیسموس وجود ندارد. در اکثر موارد، علت مستقیمی پیدا نمی شود. عوامل خطر واژینیسموس واژینیسموس می تواند در اثر عوامل استرس زا جسمی، فشارهای روحی و روانی ایجاد شود. محرک های عاطفی، عامل واژینیسموس عبارتند از: ترس از درد یا بارداری اضطراب یا احساس گناه احساس آسیب پذیری وقایع آسیب زای زندگی، از جمله تجاوز جنسی در کودکی یا سابقه سوءاستفاده جنسی از بیمار تجربیات ناخوشایند روابط جنسی در دوران کودکی، ترس از تصویر برداری از رابطه جنسی یا سوء استفاده جنسی از این تصویر برداری ها برای تشخیص، پزشک معاینه فیزیکی را انجام داده و در مورد تاریخچه پزشکی و جنسی شما سوال می کند. تاریخچه های پزشکی می توانند به تشخیص در زمینه اصلی انقباضات کمک کنند. تشخیص واژینیسموس معمولا با توصیف علایم آغاز می شود. پزشک احتمالا می پرسد، واژینیسموس چند مرتبه بروز می کند و چه چیزی باعث ایجاد آن می شود. به طور معمول، پزشک در مورد تاریخچه جنسی شما نیز سوال خواهد کرد، که ممکن است شامل سوالات مربوط به آسیب جنسی یا سو استفاده جنسی، باشد. به طور کلی، تشخیص و درمان این بیماری نیاز به معاینه لگن دارد. برای زنان مبتلا به واژینیموس طبیعی است که از معاینات لگن اضطراب یا ترس داشته باشند. هنگامی که پزشک به واژینیسموس مشکوک شود، آن ها به طور کلی معاینه را به راحتی انجام می دهند و ممکن است به شما راهنمایی کند که چگونه دست یا ابزار پزشکی را در مهبل خود قرار دهید تا نفوذ راحت تر شود. شما می توانید از پزشک بخواهید که در هر مرحله از معاینه و در هنگام انجام ان برای شما توضیح دهد. در طول معاینه، پزشک به دنبال هرگونه علایم عفونت یا جای زخم خواهد بود. در واژینیسموس، هیچ دلیل جسمی وجود ندارد که عضلات واژن منقبض شوند. یعنی اگر واژینیسموس دارید، پزشک دلیل دیگری برای علایم شما پیدا نمی کند. درمان واژینیسموس، که شامل تمرینات بدنی و عاطفی است، معمولا موثر است و به خود شما نیز بستگی دارد. قبل از تمرکز روی واژینیسموس، ممکن است نیاز باشد علل اصلی بیماری تشخیص داده شود. هدف از درمان واژینیسموس، کاهش انقباض خودکار عضلات و مدیریت ترس از درد است که شاید مربوط به خود بیماری باشد. آموزش به طور معمول شامل یادگیری در مورد آناتومی و اتفاقاتی است که در هنگام برانگیختگی و آمیزش جنسی رخ می دهد. در مورد عضلات درگیر در واژینیسموس نیز می توانید اطلاعات کسب کنید. چون اطلاعات بیشتر می تواند به شما در درک نحوه عملکرد و نحوه واکنش قسمت های بدن شما کمک کند. مشاوره ممکن است به صورت فردی فقط با شما یا به صورت خانوادگی و با حضور همسرتان انجام شود. همکاری با یک مشاور که در زمینه اختلالات جنسی تخصص دارد برای درمان این نوع بیماری مفید می باشد. تکنیک های آرامش و هیپنوتیزم ممکن است باعث آرامش شود و به شما کمک کند احساس راحتی بیشتری نسبت به مقاربت داشته باشید. تمرینات کنترل کف لگن، شامل فعالیت های انقباضی و آرامش عضلانی یا تمرینات کگل KEGEL برای بهبود کنترل عضلات کف لگن می باشد. برای انجام تمرینات Kegel ، به طور مکرر عضلات کف لگن خود را محکم و آرام کنید، که مهبل، روده و مثانه شما را کنترل کند. تکرار تمرینات کگل به شما کمک می کند هنگام انقباض و آرامش، عضلات را کنترل کنید. این مراحل را انجام دهید: مثانه خود را خالی کنید. عضلات کف لگن خود را منقبض کنید و تا عدد بشمارید. عضلات خود را شل کنید و تا عدد بشمارید. این چرخه را بار، و سه بار در روز تکرار کنید. برای تقویت موفقیت آمیز عضلات کف لگن، هنگام انجام تمرینات کگل، عضلات شکم، باسن یا ران خود را درگیر نکنید. تمرینات عاطفی می تواند به شما کمک کند تا هر یک از عوامل عاطفی که باعث واژینیسموس می شود را شناسایی و بیان کرده تا بتوانید آن ها را درمان کنید. شما در روند درمانی، تشویق می شوید هر روز تا حد امکان محل باز شدن واژن خود را بدون اینکه باعث ایجاد درد شود لمس کنید و هر بار به واژن نزدیکتر شود. هنگامی که قادر به لمس ناحیه اطراف واژن شدید، لب های واژن شما باز می شوند. مرحله بعدی قرار دادن انگشت در واژن خواهد بود. هنگامی که بتوانید گشاد کردن واژن را بدون درد انجام دهید، یاد می گیرد از یک شی پلاستیکی یا درج مخروطی شکل استفاده کنید. اگر بتواند درج مخروطی را بدون درد وارد کنید، اجازه دهید به مدت تا دقیقه درج در محل باقی بماند تا عضلات به فشار عادت کنند. در مرحله بعد، می توانید از یک درج بزرگ تر استفاده کنید و سپس به شریک زندگی خود یاد دهید که چگونه درج را اعمال کند. هنگامی که احساس راحتی کردید، می توانید به شریک زندگی خود اجازه دهید آلت تناسلی خود را در نزدیکی مهبل شما قرار داده، اما داخل نبرد. همچنین می توانید دوباره این روش را برای مقاربت امتحان کنید. زمان لازم برای درمان موفقیت آمیز واژینیسموس بستگی به خود شما دارد. بسیار نادر است که درمان واژینیسموس به عمل جراحی نیاز داشته باشد. اگر نگران علایم مربوط به این بیماری هستید، باید برای ارزیابی خود به پزشکتان مراجعه کنید. اختلال عملکرد جنسی می تواند در روابط زندگی زناشویی شما ت ثیر بگذارد. درمان واژینیسموس می تواند در بهبود روابط و استحکام رابطه بسیار مهم باشد. شما نباید از ابتلا به به این بیماری، احساس شرمندگی و گناه داشته باشید یا خجالت بکشید. صحبت با شریک زندگی خود در مورد احساسات و ترس از رابطه جنسی ممکن است به شما احساس آرامش بیشتری دهد. پزشک یا درمانگر می تواند راه های غلبه بر واژینیسموس را به شما آموزش دهد. مراجعه به یک متخصص درمان جنسی (سکس تراپیست) ممکن است مفید باشد. استفاده از موقعیت های خاص جنسی می تواند به راحت تر شدن روابط جنسی کمک کند. منابع: |
ضبط معمول نوار مغز حدود تا دقیقه طول می کشد. در طول تست از شما خواسته می شود بی سر و صدا استراحت کرده و هر از گاهی چشمان خود را باز یا بسته کنید. در بیشتر موارد، شما باید برای چند دقیقه عمیق نفس بکشید. در پایان EEG احتمال دارد یک چراغ چشمک زن در نزدیکی قرار داده شود تا ببیند آیا این بر فعالیت مغز شما ت ثیر می گذارد یا نمی گذارد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید نوار مغز خواب در حالی که شما خواب هستید انجام می شود. اگر یک نوار مغز معمولی اطلاعات کافی را ارایه ندهد احتمال دارد پزشکتان نوار مغز خواب را توصیه کند. در بعضی موارد، ممکن است از شما خواسته شود شب قبل از انجام نوار مغز خواب بیدار بمانید تا شما بتوانید در حین انجام نوار مغز بخوابید. به این نوار مغز، محروم از خواب هم گفته می شود. EEG سرپایی روشی است که فعالیت مغز در طول ساعت شبانه روز، در طی یک دوره یا بیشتر از یک روز ثبت می شود. گیرنده ها به یک ضبط کننده قابل حمل EEG متصل می شوند که می تواند بر روی لباس شما قرار بگیرد. می توانید بیشتر فعالیت های روزمره خود را هنگام ضبط انجام دهید و لازم نیست نگران خیس شدن تجهیزات باشید. تله متری ویدیویی هم نامیده می شود، نوع خاصی از نوار مغز است که در هنگام ضبط نوار مغز از آن فیلم برداری می شود و می تواند به ارایه اطلاعات بیشتر در مورد فعالیت مغز کمک کند. تله متری فیلم معمولا طی چند روز و در حالی که در یک بیمارستانی بستری هستید، انجام می شود. سیگنال های نوار مغز به صورت بی سیم به رایانه منتقل می شوند. ویدیو همچنین توسط کامپیوتر ضبط شده و توسط پرسنل آموزش دیده تحت کنترل دایمی نگهداری می شود. نوار مغز برای ارزیابی چندین نوع از اختلالات مغزی استفاده می شود. EEG تومور مغزی فراموشی سکته مغزی اختلالات خواب التهاب مغز (آنسفالیت) آسیب مغزی از ضربه به سر اسکیزوفرنی کودکی (جنون جوانی) اختلال عملکرد مغز که می تواند علل مختلفی داشته باشد (انسفالوپاتی) از EEG EEG EEG سال هاست که مورد استفاده قرار می گیرد و روشی بی خطر محسوب می شود و باعث ناراحتی نمی شود. نوار مغز فعالیت گیرنده های را ضبط می کند و هیچ حسی ناخوشایندی را در بیمار بوجود نمی آورند. علاوه بر این، در حین نوار مغز هیچ گونه خطر ابتلا به شوک الکتریکی وجود ندارد. در موارد نادر، EEG می تواند در فرد مبتلا به بیماری صرع، تشنج ایجاد کند. تشنج به دلیل چراغ چشمک زن یا تنفس عمیق و تند می باشد که ممکن است در طول آزمایش ایجاد شود. در صورت بروز تشنج، تکنیسین فورا آن را درمان می کند. بسته به وضعیت پزشکی خاص شما، خطرات دیگری نیز ممکن است وجود داشته باشد. قبل از نوار مغزی حتما در مورد هرگونه نگرانی با پزشکتان مشورت کنید. ممکن است از شما خواسته شود که تا روز قبل از EEG EEG ، پزشک احتمال دارد مواردی را که باعث تحریک تشنج می شود، مانند تنفس عمیق یا چراغ چشمک زن، اعمال کرده تا بررسی کند چه اتفاقی در مغز هنگام تشنج رخ می دهد. موهای روغنی یا وجود اسپری مو حرکت بدن یا چشم در طول آزمایشات برخی از داروهای خاص مانند آرام بخش چراغ ها، مخصوصا نورهای روشن یا چشمک زن (هیپوگلیسمی) ناشی از ناشتا بودن نوشیدنی های حاوی کافیین، مانند، کولا و چای از تکنیسین خود بخواهید قبل از انجام EEG ، دستورالعمل ها را به شما بگوید. در زیر لیستی از مراحل مشترکی که احتمال دارد از شما خواسته شود انجام دهید، آورده شده است. بر اساس وضعیت پزشکی شما، پزشکتان می تواند سایر داروهای خاص را تجویز کند. تا ساعت قبل از آزمایش از مصرف هرگونه غذا یا نوشیدنی حاوی کافیین خودداری کنید. از گرسنگی و تشنگی شب قبل یا روز عمل خودداری کنید. احتمال دارد قند خون پایین بر نتایج ت ثیر منفی بگذارد. نام تمام داروها و مکمل های گیاهی که مصرف می کنید، به تکنیسین خود بگویید. بدون مشورت با پزشکتان، مصرف داروها را متوقف نکنید. شما باید فرم رضایت نامه امضا کنید که به پزشکتان اجازه انجام مراحل را می دهد. فرم را با دقت بخوانید و اگر ابهامی وجود دارد سوال کنید. موهای خود را با شامپو بشویید، اما شب قبل از آزمایش از نرم کننده استفاده نکنید. از استفاده محصولات مراقبت از مو مانند ژل خودداری کنید. محصولات مو می توانند چسبندگی هایی ایجاد کند که گیرنده ها را در خود نگه دارند و برای تهیه نوار مغزی ایجاد مشکل کند. از راهنمایی های تکنیسین در مورد کاهش خواب در شب قبل از انجام آزمایش، پیروی کنید. برخی از آزمایشات نوار مغز نیاز دارند که شما در طی این روش بخوابید. اگر نوار مغز در طول خواب انجام شود، ممکن است بزرگسالان مجاز به خوابیدن بیش از یا ساعت شب قبل از آزمایش نیستند. EEG ممکن است به صورت سرپایی انجام شود. روش EEG بستگی به شرایط و عملکرد شما دارد. از شما خواسته می شود چشمان خود را ببندید، استراحت کنید و ساکت باشید. از شما خواسته می شود که در یک صندلی استراحت کنید یا روی تخت دراز بکشید. بین تا گیرنده با خمیر مخصوص به پوست سر شما وصل می شود، یا از درپوش حاوی گیرنده استفاده می گردد. یک تکنسین سر شما را اندازه گیری کرده و پوست سر را با یک مداد مخصوص علامت گذاری می کند تا محل اتصال گیرنده ها را مشخص شود. ممکن است آن نقاطی که روی پوست سر شما قرار دارد با یک کرم رنده شده نرم شود تا کیفیت ضبط بهبود یابد. پس از شروع ضبط، باید در طول آزمایش همچنان بدون حرکت باقی بمانید. تکنیسین شما را از طریق یک پنجره در یک اتاق مجاور کنترل می کند. ضبط می تواند به صورت دوره ای متوقف شود تا به شما امکان استراحت یا تغییر مکان داده شود. بعد از اینکه تکنیسین شما هنگام استراحت، ضبط اولیه را انجام می دهد، او ممکن است شما را با محرک های مختلف آزمایش کند تا فعالیت موج مغزی را که هنگام استراحت نشان نمی دهد را بررسی کند. در زمان های مختلف، تکنسین از شما می خواهد چشم هایتان را باز کرده و ببندید، چند محاسبه ساده انجام دهید، یک پاراگراف بخوانید، به یک تصویر نگاه کنید، به مدت دقیقه عمیق و سریع نفس بکشید، یا حتی در معرض یک چراغ چشمک زن قرار بگیرید. این مطالعه به طور کلی توسط یک تکنسین نوار مغز انجام می شود و تقریبا دقیقه تا ساعت طول می کشد. اگر شما به دلیل اختلال خواب نوار مغز را تهیه می کنید، نوار مغز احتمال دارد در هنگام خواب انجام شود. پس از اتمام آزمایش، گیرنده ها برداشته می شوند و خمیر با آب گرم یا استون شسته می شود. در بعضی موارد، ممکن است لازم باشد موهای خود را دوباره در خانه بشویید. اگر برای تست از هرگونه آرام بخش استفاده کردید، بهتر است که تا زمانی که تاثیر آرام بخش ها از بین نرفته باشند، استراحت کنید. شاید تحریک پوست یا قرمزی در مکان هایی که گیرنده ها قرار داده شده اند وجود داشته باشد، اما این ضایعات طی چند ساعت از بین می رود. بسته به وضعیت خاص شما، تکنیسین ممکن است دستورالعمل های جانبی یا متناوب را بعد از نوار مغزی به شما ارایه دهد. یک متخصص مغز و اعصاب نتایج نوار مغز را تفسیر می کند و سپس نتایج را به پزشکتان ارسال می کند. نوار مغز، امواج مغزی را از مکان های مختلف مغز ثبت می کند. هر منطقه نوار، موج مغزی متفاوتی را برای تفسیر متخصص مغز و اعصاب ایجاد می کند. متخصص مغز و اعصاب هنگام بررسی ضبط ها، به دنبال الگوهای خاصی می باشد که بیانگر مشکلاتی در ناحیه خاصی از مغز است. به عنوان مثال، برخی از انواع تشنج ها، الگوهای خاص موج مغزی دارند. فعالیت الکتریکی مغز در نوار مغز به عنوان الگویی از امواج ظاهر می شود. سطوح مختلف هوشیاری، دامنه مشخصی از فرکانس امواج در ثانیه دارند که طبیعی تلقی می شوند. به عنوان مثال، الگوهای موج وقتی بیدار می شوید از زمانی که خواب هستید، سریع تر خواهند بود. EEG نتایج EEG تومور آسیب سر اختلال خواب آنسفالیت (تورم مغز) مصرف الکل یا مواد مخدر صرع یا اختلال تشنج دیگر خون ریزی غیر طبیعی در مغز بافت مرده به دلیل انسداد جریان خون مشورت در مورد نتایج آزمایش با پزشک بسیار مهم است. قبل از بررسی نتایج، ممکن است یادداشت کردن هر سوالی که می خواهید بپرسید مفید باشد. آیا نیاز به تکرار آزمون دارم؟ براساس نتایج، مراحل بعدی من چیست؟ آیا عواملی وجود دارد که ممکن است به نوعی در نتایج این آزمون ت ثیر بگذارد؟ منابع: |
برآمدگی آیورت در یک ناحیه بسیار شبیه یک قسمت ضعیف و ساییده شده در یک لاستیک است. آنوریسم آیورت شکمی معمولا شک دوک مانندی داشته و شامل آیورت زیر رگ ها به کلیه می شود آنوریسم آیورت شکمی معمولا علایم خاصی از خود به جای نمی گذارد. اما گاهی اوقات فرد ممکن است بعد از ایجاد این عارضه احساس درد عمیقی در قسمت پایین کمر یا پهلو های خود احساس کند. گاهی اوقات فرد ممکن است تپش و ضربان نیز در داخل شکم خود احساس کند. علت اصلی بروز آنوریسم تصلب شرایین است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سیگار اصلی ترین عامل ابتلای افراد به آنوریسم آیورت شکمی است. علت اصلی بروز آنوریسم آیورت "سفت شدن شریان" است که به آن تصلب شرایین گرفته می شود. بسیاری از آنوریسم های آیورت در نتیجه تصلب شرایین اتفاق می افتد. زیرا تصلب شرایین دیواره های رگ آیورت را ضعیف می کند. افزایش فشار پمپاژ خون از داخل آیورت باعث ضعیف شدن لایه دیواره ای داخل آیورت و در نتیجه بروز آنوریسم خواهد شد. دیواره آیورت سه لایه داخلی، میانی و خارجی دارد. این لایه ها باعث افزایش استقامت آیورت و خاصیت ارتجاعی آیورت شده و در نتیجه باعث می شود تا این رگ بتواند از پس فشار خون داخل خودش بر آمده و دچار آسیب نشود. حالا در صورتی که فشار خون داخل آیورت افزایش پیدا کند، لایه میانی آیورت آسیب دیده و به مرور زمان باعث اتساع و گشاد شدن رگ آیورت می شود. علت اصلی بروز آنوریسم آیورت سیگار کشیدن است. مطالعات نشان می دهد که با افزایش نرخ مصرف کنندگان سیگار، نرخ آنوریسم آیورت نیز افزایش داشته است. ژنتیک نقش مهمی در بروز آنوریسم آیورت دارد. فردی که یکی از افراد خانواده یا بستگان درجه یک خود دچار آنوریسم آیورت باشد، احتمال ابتلای او به این بیماری تا حد زیادی افزایش می یابد. آنوریسم آیورت ممکن است در افراد جوان بروز پیدا کرده و فرد را در معرض احتمال پارگی این رگ حیاتی قرار دهد. بیماری سندرم Ehlers - Danlos و سندرم مارفان ( Marfan ) دو بیماری بافتی است که ارتباط مستقیمی با بروز آنوریسم آیورت دارد. ناهنجاری های بافت های پیوندی در لایه های دیواره ای آیورت ممکن است احتمال ضعیف شدن رگ آیورت را افزایش داده و در نتیجه فرد را در معرض ابتلا به آنوریسم قرار دهد. تروما نیز ممکن است باعث آسیب دیدگی دیواره های آیورت شده یا به مرور زمان باعث ضعیف تر شدن جدار این رگ شود. التهاب رگ های خونی که در نتیجه بیماری تاکایاسو، آرتریت گیجگاهی یا بیماری relapsing polychondritis ایجاد می شود نیز می تواند احتمال بروز آنوریسم آیورت شکمی را تا حد قابل توجهی افزایش دهد. عفونت قارچی یا مایوتیک ممکن است با نقص ایمنی، سیفیلیس، سوء مصرف مواد مخدر یا جراحی دریچه قلب همراه باشد. آنوریسم آیورت شکمی بیشتری در مردان سفید پوست با سن حدود سال اتفاق می افت. در آمریکا میزان ابتلای افراد به آنوریسم آیورت شکمی، حدود . این افراد قبل از رسیدن به بیمارستان جان خود را از دست می دهد. به طور کلی هر چه زمان بیشتری برای انتقال فرد به اتاق عمل نیاز باشد. احتمال مرگ و آنوریسم بزرگ شدن (اتساع) یک رگ خونی است. کلمه "آنوریسم" از یک کلمه یونانی به معنای "گشاد شدن" گرفته شده است. در نتیحه آنوریسم آیورت به معنی گشاد شدن آیورت، شریان اصلی که از قلب خارج شده و مسیول رساندن خون به قسمت های مختلف بدن است. در نتیجه آنوریسم آیورت به معنی اتساع یا باد کردن رگ آیورت است. آنوریسم آیورت ممکن است در هر قسمتی از بدن و در هر جایی که رگ آیورت وجود داشته باشد به وجود بیاید. اما اکثر آنوریسم های آیورت در قسمت شکم اتفاق می افتد. بیشتر آنوریسم های شکمی در زیر شریان های کلیوی، رگ هایی که وظیفه خون رسانی به کلیه را دارند، اتفاق می افتد. حتی آنوریسم آیورت شکمی ممکن است رگ های ایلیاک را نیز درگیر کند. اغلب دیواره های داخلی آنوریسم لخته های خونی وجود دارد که در نتیجه خون راکد داخل آن به وجود آمده است. دیواره داخلی آنوریسم شبیه تخته های چند لایه، حالت لایه لایه دارد. آیورت یکی از شریان های بزرگ و اصلی است که از قلب خارج شده و خون را به اعضای مختلف بدن می رساند. رگ آیورت از شروع شده، این دریچه بطن چپ قلب را از آیورت جدا کرده و از ترشح خون و بازگشت آن در حین انقباض و پمپاژ خون، به داخل قلب جلوگیری می کند. اسم قسمت های مختلف آیورت بر اساس محل قرار گیری و ارتباط آن ها با قلب نام های مختلفی گرفته اند. بسیاری از آنوریسم های آیورت دارای فرم دوکی شکل هستند. شکل آن ها همانند دوک بوده و در اطراف رگ آیورت شروع به عریض شدن می کنند. بخش های مختلف آیورت با توجه به ارتباط آن ها با قلب و محل قرار گیری شان نام های خاصی دارند: نقطه شروع آیورت را با نام آیورت صعودی یا بالا رونده ( ascending aorta ) می نامند. در ادامه قوس آیورت را با نام آیورت پایین رونده یا نزولی ( descending aorta ) می شناسند. قسمتی از آیورت که در داخل سینه قرار گرفته است را با نام آیورت قفسه سینه می شناسند. آیورت قرار گرفته در قسمت شکم را آیورت شکمی می نامند. آیورت شکمی از دیافراگم شروع شده و تا اواسط شکم کشیده می شود، نهایتا این رگ به شریان های ایلیاک (خاجی در لگن) تقسیم شده و خون را به پاها می رساند. باید به این نکته توجه داشته باشید که بیماری آنوریسم آیورت شکمی به مرور زمان گسترش یافته و شدت می گیرد. بیماران مبتلا به آنوریسم شکمی هر کدام شرایط خاص خود را داشته و درمان و ترمیم نیز با توجه به سایز و اندازه آنوریسم، سن بیمار و شرایط و سلامتی بیمار متفاوت خواهد بود. هرچه قدر اندازه آنوریسم آیورت فردی بزرگ شود، احتمال پارگی و مرگ او افزایش خواهد یافت. آنوریسم های سایز کوچک را می توان با استفاده از عکس برداری و سونوگرافی مکرر تشخیص داد. به طور کلی برای درمان و ترمیم آنوریسم دو راه حل وجود دارد: نوع درمان انتخابی باید بر اساس محل آنوریسم، اندازه و شکل آن باشد. به محض تشخیص آنوریسم در بدن بیمار، هدف پزشک جلوگیری از رشد و بزرگ شدن این ایوریسم است. کنترل عوامل خطرناک یکی از مهم ترین کارهایی است که برای جلوگیری از این رشد می توان در پیش گرفت. کنترل ها شامل موارد زیر می شود: کنار گذاشتن سیگار کنترل میزان کلسترول خون تحت کنترل قرار دادن بیماری دیابت جلوگیری از بالا رفتن فشار خون داروهای بتا بلاکر می تواند به کنترل فشار خون و کاهش فشار خون در داخل آنوریسم کمک زیادی کند. آنوریسم معمولی در مردان . سانتیمتر و برای خانم ها . سانتیمتر است. آنوریسم های زیر . سانتیمتر که به صورت تصادفی تشخیص داده می شوند نیازی به پیگیری و ارزیابی مجدد نخواهند داشت. آنوریسم هایی با اندازه . تا . سانتیمتر باید هر ساله با استفاده از سونوگرافی بررسی شده و تحت نظارت قرار بگیرند تا در صورت بزرگ تر شدن یا اتساع بیشتر تحت اقدام پزشکی و درمانی قرار بگیرند. آنوریسم های بین . تا . سانتیمتر باید هر ماه با استفاده از سونوگرافی تحت نظارت قرار بگیرد. آنوریسم های بزرگتر از . سانتیمتر باید برای ترمیم تحت جراحی و مراقبت پزشک و جراح متخصص قرار بگیرد. آنوریسم آیورت می تواند باعث ایجاد درد در شکم بیمار شود. گاهی اوقات وقتی که درد آنوریسم بیشتر شده و به کمر و پهلو ها منتقل شود، فرد ممکن است در تشخیص خود دچار اشتباه شده و تصور کند که دچار سنگ کلیه شده است. در صورتی که فرد به اشتباه متوجه بیماری خود شده یا نسبت به دردها واکنشی نشان ندهد، این تورم ممکن است باعث پارگی شده و فرد را تا پای مرگ بکشاند. در موارد نادر بعضی از داروهای آنتی بیوتیکی ممکن است باعث پارگی آنوریسم آیورت شوند. منبع: |
لاپاروسکوپی با عنوان لاپاروسکوپی تشخیصی هم شناخته می شود. یک روش تشخیصی جراحی است که برای بررسی اندام های داخل شکم استفاده می شود. لاپاروسکوپی یک روش کم خطر است که فقط نیاز به برش های کوچک دارد. لاپاروسکوپی از ابزاری به نام لاپاروسکوپ برای بررسی اندام های شکمی استفاده می کند. لاپاروسکوپ یک لوله دراز باریک با نور زیاد و یک دوربین با وضوح بالا در قسمت جلو می باشد. لاپاروسکوپ از طریق برش در دیواره شکم وارد می شود. همانطور که حرکت می کند، دوربین تصاویر را به یک نمایشگر ویدیویی می فرستد. لاپاروسکوپی به پزشکتان اجازه می دهد تا در زمان واقعی و بدون جراحی باز، داخل بدن شما را ببیند. پزشک همچنین می تواند در طی این روش نمونه های بیوپسی را تهیه کند. لاپاروسکوپی اغلب برای شناسایی و تشخیص منبع درد لگن یا شکم استفاده می شود. معمولا وقتی انجام می شود که روش های غیر آسیب زننده قادر به تشخیص نباشند. در بسیاری از موارد، مشکلات شکمی همچنین با تکنیک های تصویربرداری زیر تشخیص داده می شوند: با استفاده از امواج صوتی با فرکانس بالا از بدن تصاویری تهیه می کند که مجموعه ای از پرتوهای ویژه ایکس است که تصاویر مقطعی از بدن می گیرد از آهن ربا و امواج رادیویی برای تشکیل تصاویر از بدن استفاده می کند. لاپاروسکوپی وقتی انجام می شود که این آزمایش ها اطلاعات کافی برای تشخیص نداشته باشند. لاپاروسکوپی روش همچنین ممکن است برای گرفتن بیوپسی یا نمونه ای از بافت از اندام خاصی در شکم استفاده شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید پزشک ممکن است لاپاروسکوپی را برای معاینه اندام های زیر توصیه کند: کیسه صفرا کبد لوزالمعده روده کوچک و روده بزرگ طحال معده اندام های لگن یا دستگاه تولید مثل با مشاهده این مناطق با لاپاروسکوپ، پزشکتان می تواند موارد احتمالی زیر را تشخیص دهد: توده یا تومور شکمی مایع در حفره شکم بیماری کبد اثربخشی برخی از درمان ها درجه پیشرفت سرطان خاص همچنین، پزشکتان ممکن است بتواند بلافاصله پس از تشخیص درمانی را برای وضعیت شما شروع کند. دلایل متداول دیگر برای انجام لاپاروسکوپی در زنان عبارتند از: تشخیص و درمان اندومتریوز، درد مزمن لگن، بیماری التهابی لگن و علل ناباروری برداشتن فیبروم های رحم، کیست تخمدان، غدد لنفاوی یا حاملگی خارج رحمی درمان طیف وسیعی از اختلالات، از جمله بی اختیاری ادرار، پرولاپس اندام های لگنی (افتادگی و شل شدن اندامهایی مانند رحم و مثانه) و انواع خاصی از سرطان ارزیابی سرطان های خاص، از جمله سرطان های تخمدان، رحم و دهانه رحم. شایع ترین خطرات مرتبط با لاپاروسکوپی خونریزی، عفونت و آسیب به اندام های شکم شماست. با این حال، خطرات لاپاراسکوپی نادر هستند. پس از عمل، مهم است که مراقب علایم عفونت باشید. در صورت مشاهده علایم زیر با پزشکتان تماس بگیرید: تب یا لرز درد شکمی که با گذشت زمان شدیدتر می شود قرمزی، تورم، خونریزی یا ترشح در محل برش حالت تهوع یا استفراغ مداوم سرفه مداوم تنگی نفس عدم توانایی در ادرار کردن سرگیجه خطر کمی از آسیب به اندام هایی که در طی لاپاروسکوپی مورد بررسی قرار می گیرند، وجود دارد. در صورت سوراخ شدن اندام ممکن است خون و مایعات دیگر به بیرون بدن شما نشت کنند. در این حالت، برای ترمیم آسیب به عمل جراحی دیگری احتیاج دارید. خطراتی با شیوع کمتر شامل موارد زیر است: عوارض ناشی از بیهوشی عمومی التهاب دیواره شکم لخته خون، که می تواند به لگن، پا ها یا ریه های شما انتقال یابد. در برخی شرایط، جراح شما ممکن است معتقد باشد که خطر لاپاروسکوپی تشخیصی بیش از حد بالا است. این وضعیت اغلب برای افرادی که جراحی های قبلی شکمی انجام داده اند امکان دارد به وجود آید. در این شرایط خطر ایجاد چسبندگی بین ساختارهای شکم را افزایش می دهد. انجام لاپاروسکوپی در صورت وجود چسبندگی بسیار طولانی تر خواهد شد و خطر آسیب دیدگی اعضای بدن را افزایش می دهد. شما باید در مورد هر نوع داروی مصرفی خود، چه با تجویز پزشک و یا بدون نسخه به پزشکتان صحبت کنید. پزشک دستورالعمل مصرف آنها را قبل و بعد از لاپاروسکوپی به شما می گوید، یا حتی امکان دارد دوز داروهایی را که می تواند بر نتیجه لاپاروسکوپی ت ثیر بگذارد، را تغییر دهد. در صورتی که داروهای زیر را مصرف می کنید حتما به پزشکتان اطلاع دهید: ضد انعقادها، مانند رقیق کننده خون داروهای ضد التهابی غیر استروییدی ( NSAIDs ) ، از جمله آسپرین یا ایبوپروفن سایر داروهای موثر بر لخته شدن خون مکمل های گیاهی یا رژیمی ویتامین K اگر باردار هستید یا فکر می کنید ممکن است باردار باشید، باید به پزشکتان بگویید. این امر خطر آسیب دیدن جنین را کاهش می دهد. قبل از لاپاراسکوپی، پزشک ممکن است آزمایش خون، ادرار، آزمایش الکتروکاردیوگرام و اشعه X قفسه سینه را توصیه کند. پزشک ممکن است آزمایشات تصویربرداری خاصی، از جمله سونوگرافی، سی تی اسکن یا اسکن MRI را انجام دهد. آزمایشات جانبی می تواند به پزشک شما کمک کند تا ناهنجاری احتمالی مورد بررسی در طول لاپاروسکوپی را بهتر درک کند. نتایج لاپاروسکوپی همچنین یک راهنمای تصویری در قسمت داخلی شکم را به پزشک می دهد. احتمالا لازم است حداقل هشت ساعت قبل از لاپاراسکوپی از خوردن و آشامیدن خودداری کنید. همچنین باید یکی از اعضای خانواده یا دوستان همراه تان باشند تا شما را پس از انجام عمل به خانه برساند. لاپاروسکوپی اغلب با استفاده از بیهوشی عمومی انجام می شود، که می تواند چندین ساعت پس از عمل باعث خواب آلودگی و عدم توانایی در رانندگی شود. لاپاروسکوپی معمولا به عنوان یک روش سرپایی انجام می شود. این بدان معنی است که شما قادر خواهید بود همان روز عمل خود، به خانه بروید. ممکن است لاپاروسکوپی در بیمارستان یا یک مرکز جراحی سرپایی انجام شود. برای لاپاروسکوپی به احتمال زیاد بیهوشی عمومی به شما داده می شود. برای دستیابی به بیهوشی عمومی، یک سرم داخل وریدی ( IV ) در یکی از رگ های شما وارد می شود. از طریق IV ، متخصص بیهوشی می تواند داروهای خاصی به شما بدهد و همچنین مایعات مورد نیاز را تزریق کند. در بعضی موارد به جای بیهوشی تزریقی از بی حسی موضعی استفاده می شود. یک بی حسی موضعی منطقه محل برش لاپاروسکوپی را بی حس می کند، بنابراین حتی اگر در حین عمل هوشیار شوید، هیچ دردی نخواهید داشت. در طی لاپاراسکوپی، جراح زیر ناف شکم شما را برش می دهد و سپس یک لوله کوچک به نام کانول در قسمت برش قرار می گیرد. کانول برای باد کردن شکم با وارد کردن گاز دی اکسید کربن استفاده می شود که به پزشکتان این امکان را می دهد تا با وضوح بیشتری اندام های شکمی شما را بررسی کند. پس از آن، جراح لاپاروسکوپ را از طریق برش وارد می کند. دوربین متصل به لاپاروسکوپ، تصاویر را بر روی یک صفحه نمایش می دهد و باعث می شود اندام در زمان واقعی مشاهده شود. تعداد و اندازه بریدگی ها به این بستگی دارد که جراح به چه منظور و علتی لاپاروسکوپی را انجام می دهد. معمولا یک تا چهار برش که طول هر کدام بین تا سانتی متر است، ایجاد می شود. برش ها اجازه می دهند تا ابزارهای دیگر استفاده شوند. به عنوان مثال، جراح ممکن است برای انجام بیوپسی نیاز به استفاده از ابزار جراحی دیگری داشته باشد. پس از انجام عمل، ابزارها برداشته می شوند. سپس برش های شما با بخیه یا نوار جراحی بسته می شوند. ممکن است باند بر روی برش ها قرار داده شود. پس از پایان عمل جراحی، چند ساعت در بیمارستان بستری خواهید شد. علایم حیاتی، از جمله تنفس و ضربان قلب، از نزدیک تحت کنترل قرار می گیرد. همچنین عوارض جانبی بیهوشی یا عمل جراحی بررسی می شود. زمان مرخص شدن شما از بیمارستان بستگی دارد به: وضعیت بدنی کلی شما نوع بیهوشی استفاده شده واکنش بدن به عمل جراحی در بعضی موارد، ممکن است یک شب در بیمارستان بمانید. در روزهای بعد از لاپاراسکوپی، در مناطقی که برش ایجاد شده است، ممکن است احساس درد متوسط و لرز داشته باشید. هرگونه درد یا ناراحتی باید طی چند روز بهبود یابد. پزشک ممکن است برای تسکین درد، دارو تجویز کند. همچنین معمول است که بعد از عمل درد شانه وجود داشته باشد. این درد معمولا نتیجه گاز دی اکسید کربن است که برای باز کردن شکم برای ایجاد فضای برای ابزارهای جراحی استفاده می شود. گاز می تواند دیافراگم شما را تحریک کند، که اعصاب را با شانه شما به اشتراک می گذارد. همچنین ممکن است باعث نفخ شود. ناراحتی باید ظرف دو روز از بین برود. معمولا می توانید طی یک هفته کلیه فعالیت های عادی را از سر بگیرید. شما باید حدود دو هفته پس از لاپاراسکوپی دوباره برای پیگیری نتایج به پزشک مراجعه کنید. در اینجا مواردی وجود دارد که می توانید برای اطمینان از بهبودی بهتر انجام دهید: به منظور کاهش خطر لخته شدن خون، فعالیت سبکی را به محض امکان شروع کنید. بیشتر از روزهای معمول استراحت کنید. لباس های گشاد بپوشید. اگر بیوپسی (نمونه برداری) انجام شود، یک آسیب شناس آن را بررسی می کند. آسیب شناس یک پزشک متخصص در تجزیه و تحلیل بافت است. گزارشی که در مورد نتایج به دست آمده، به پزشک شما ارسال می شود. نتایج عادی ناشی از لاپاراسکوپی نشانگر عدم وجود خونریزی شکمی، فتق و انسداد روده است و نشان می دهد همه اندام های شکم و یا لگن شما سالم هستند. نتایج غیرطبیعی لاپاروسکوپی ممکن است این نتایج نشان دهنده شرایط خاص زیر باشد: چسبندگی یا زخم های جراحی انواع فتق ها آپاندیسیت التهاب روده فیبروم یا رشد غیر طبیعی در رحم کیست یا تومور سرطان کوله سیستیت (التهاب حاد کیسه صفرا) التهاب مثانه اندومتریوز، اختلالی است که در آن بافت تشکیل دهنده پوشش رحم در خارج از رحم رشد می کند آسیب به اندام خاصی بیماری التهابی لگن عفونت اندام های دستگاه تولید مثل اگر وضعیت پزشکی جدی تشخیص داده شد، پزشکتان در مورد گزینه های درمانی مناسب با شما صحبت خواهد کرد تا برنامه ای برای رسیدگی به آن بیماری ارایه دهد. منابع: |
شمارش گلبول های قرمز یک آزمایش خون است که پزشک برای تشخیص تعداد سلول های قرمز خون ( RBCs ) توصیه می کند. انجام آزمایش شمارش گلبول های قرمز بسیار مهم است زیرا RBC ها حاوی هموگلوبین هستند، که عامل انتقال اکسیژن به بافت های بدن می باشند. تعداد RBC های می تواند بر میزان اکسیژن دریافتی بافت های بدن ت ثیر بگذارد. اگر تعداد RBC شما خیلی زیاد یا خیلی کم باشد، می توانید علایم و عوارض زیادی را تجربه کنید. اگر تعداد RBC کم داشته باشید، علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: ضعف افزایش ضربان قلب رنگ پریدگی اگر تعداد RBC بالایی دارید، احتمال دارد علایم زیر را داشته باشید: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید خستگی تنگی نفس درد مفاصل حساسیت در کف دست ها, پا پاها خارش پوست بخصوص بعد از حمام طبق اعلام انجمن شیمی بالینی آمریکا ( AACC ) ، آزمایش شمارش گلبول های قرمز تقریبا همیشه بخشی از آزمایش کامل شمارش خون ( CBC ) است. آزمایش CBC کلیه مولفه های خون را اندازه گیری می کند، از جمله: گلبول های قرمز خون گلبول های سفید خون هموگلوبین هماتوکریت پلاکت ها حجم گلبول های قرمز بدن مربوط به هماتوکریت است. آزمایش هماتوکریت نسبت RBCs در خون شما را اندازه گیری می کند. سلول های کوچکی هستند که در خون گردش دارند و باعث تشکیل لخته های خون و بهبودی زخم ها می شوند و از خون ریزی بیش از حد جلوگیری می کنند. پزشکتان ممکن است برای بررسی مورادی که روی RBCs اثر داشته باشد یا اگر علایمی از اکسیژن خون پایین داشته باشید، آزمایش را توصیه کند. این موارد عبارتند از: کبودی پوست سرگیجه تحریک پذیری و بی قراری تنفس نامنظم پزشکان می توانند از تست CBC برای نظارت بر شرایطی مانند سرطان خون و عفونت خون استفاده کنند. شمارش RBC تعداد RBC یک آزمایش خون ساده است که در مطب پزشک یا آزمایشگاه انجام می شود. تکنسین آزمایشگاه برای بررسی تعداد RBC باید از شما نمونه گیری کند. این نمونه خون یا از وریدی در بازوی و یا در پشت دست تهیه می شود. گرفتن خون فقط چند دقیقه طول می کشد و ممکن است ناراحتی جزیی را ایجاد کند. تکنسین ابتدا محل سوزن را با پنبه الکل ضدعفونی می کند تا میکروب ها را از بین ببرد و سپس یک شریان بند را در قسمت بالای بازو می بندد. شریان بند باعث می شود تا رگ را پر خون کند، و خون گیری راحت تر انجام شود. تکنیسین هنگام کشیدن خون از کودکان خردسال و نوزادان از تکنیک متفاوتی استفاده می کنند: آنها ابتدا پوست را با لانکت (یک سوزن قلاب دار) سوراخ می کنند و سپس از نوار تست یا یک ویال کوچک برای جمع آوری خون استفاده می کنند. نتایج برای بررسی به آزمایشگاه ارسال می شود. به طور معمول برای انجام این تست آمادگی خاصی لازم نیست. اما در صورت استفاده از داروها باید به پزشک خود بگویید. این داروها شامل داروهای بدون نسخه ( OTC ) یا مکمل ها نیز می باشد. پزشکتان می تواند در مورد سایر اقدامات احتیاطی لازم با شما صحبت می کند. مانند هر آزمایش خون، احتمال خون ریزی، کبودی یا عفونت در محل نمونه گیری وجود دارد. ممکن است هنگام وارد شدن سوزن در بازو، احساس درد متوسط یا احساس تیز شدن لرزش داشته باشید. براساس نظر انجمن لوسمی و لنفوم: دامنه طبیعی RBC برای مردان، بین . تا . میلیون سلول در هر میلی لیتر است. دامنه طبیعی RBC برای زنانی که باردار نیستند، بین / تا / میلیون سلول در هر میلی لیتر است. دامنه طبیعی RBC برای کودکان بین . تا . میلیون میلی لیتر سلول در هر میلی لیتر است. این محدوده بسته به آزمایشگاه ها یا پزشکان مختلف، ممکن است متفاوت باشد. افزایش گلبول های قرمز خون (اریتروسیتوز) اگر تعداد RBC شما بالاتر از حد نرمال باشد، شما اریتروسیتوز دارید. علت افزایش گلبول های قرمز خون فقط یک دلیل برای این عارضه وجود نداشته بلکه موارد متعددی برای افزایش گلبول های قرمز خون یافت شده که برخی از آن ها عبارتند از: سیگار کشیدن بیماری قلبی مادرزادی کم آبی بدن سرطان سلول کلیوی، نوعی سرطان کلیه فیبروز ریوی پلی سیتمی ورا، یک بیماری مغز استخوان است که باعث تولید بیش از حد RBCs می شود و با جهش ژنتیکی همراه است. وقتی به ارتفاعی بالاتر حرکت می کنید، ممکن است تعداد RBC شما برای چند هفته افزایش یابد زیرا در هوا اکسیژن کمتری وجود دارد. برخی داروهای خاص مانند جنتامایسین و متیل دوپا می توانند تعداد RBC شما را افزایش دهند. جنتامایسین یک آنتی بیوتیک است که برای درمان عفونت های باکتریایی در خون استفاده می شود. متیل دوپا اغلب برای درمان فشار خون بالا استفاده می شود. پزشک در مورد نتایج غیر طبیعی با شما صحبت خواهد کرد. بسته به نتایج، ممکن است نیاز به انجام آزمایش های جانبی داشته باشند. این موارد می تواند شامل آزمایش اسمیر خون باشد، جایی که اسلاید تهیه شده از خون شما زیر میکروسکوپ بررسی می شود. آزمایش اسمیر خون می تواند به تشخیص ناهنجاری در سلول های خونی (مانند کم خونی سلول داسی شکل) ، اختلالات گلبول های سفید مانند لوسمی و انگل های خون مانندی مالاریا کمک کند. کم خونی یا آنمی کم خونی شرایطی است که در آن سلول های قرمز خون سالم به اندازه کافی برای حمل اکسیژن در بدن وجود ندارد. انواع کم خونی شامل موارد زیر است: کم خونی فقر آهن که اغلب به راحتی درمان می شود. کم خونی سلول داسی شکل، که منجر به گلبول های قرمز غیر طبیعی می شود. کم خونی کمبود ویتامین، که اغلب از کمبود ویتامین B - ناشی می شود. انواع کم خونی نیاز به درمان دارد. افراد مبتلا به کم خونی معمولا احساس خستگی و ضعف می کنند. آنها همچنین ممکن است سردرد، سردی دست و پا، سرگیجه و ضربان قلب نامنظم را تجربه کنند: بیوپسی مغز استخوان می تواند نشان دهد که چگونه سلول های مختلف خون شما در مغز استخوان ساخته می شود. آزمایشات تشخیصی مانند سونوگرافی یا الکتروکاردیوگرام می تواند به دنبال شرایطی باشد که بر کلیه ها یا قلب ت ثیر می گذارد. تغییرات رژیم غذایی می تواند در درمان خانگی افزایش یا کاهش تعداد گلبول های قرمز نقش مهمی داشته باشد. تعداد گلبول های قرمز خون کم معمولا به دلیل مصرف کم مواد مغذی ضروری است. خوردن غذاهای غنی از مواد مغذی می تواند ابزار لازم را برای ایجاد گلبول های قرمز خون سالم به بدن ارایه دهد. این ویتامین ها و مواد معدنی را می توان به عنوان مکمل نیز مصرف کرد، اگرچه بهتر است مواد مغذی را مستقیما از غذاهای سالم تهیه کنید. سعی کنید غذاهای سرشار از مواد مغذی زیر را مصرف کنید: آهن ماده مغذی است که بیشتر با کم خونی در ارتباط است. بدن برای ساخت هموگلوبین که اکسیژن را در سلول های خونی ذخیره می کند از آهن استفاده می کند. بدون آهن، سلول ها امکان دارند از بین بروند یا نتوانند اکسیژن را به نقاط مختلف بدن منتقل کنند. خوردن غذاهای سرشار از آهن می تواند به جلوگیری از علایم کم خونی و سالم نگه داشتن خون کمک کند. منابع آهن عبارتند از: اسفناج غلات غنی شده آب آلو ماهی تن گوشت گاو جگر مرغ لوبیا سفید عدس برای عملکرد مغز و ایجاد گلبول های قرمز خون مهم است. کاهش ویتامین B - می تواند از بلوغ کامل گلبول های قرمز جلوگیری کند و منجر به گلبول های قرمز غیر طبیعی به نام های مگالوبلاست شود که در این صورت وضعیتی به نام کم خونی مگالوبلاستیک ایجاد می شود. ویتامین B - به پروتیین موجود در مواد غذایی وابسته است و به طور طبیعی در گوشت قرمز، ماهی موجود است. محصولات لبنی مانند شیر و پنیر نیز حاوی ویتامین B - هستند. ویتامین B - غالبا به غلات غنی شده صبحانه، شیر و آجیل اضافه می شود، به خصوص افرادی که گوشت و لبنیات نمی خورند، می توانند با مصرف غلات میزان ویتامین B - مورد نیاز را برای بدن تامین کنند. ویتامین B - به اسید فولیک یا فولات نیز معروف است و برای سیستم عصبی و غدد فوق کلیوی لازم است و به ایجاد سلول های جدید در بدن کمک می کند. افراد با سطح پایین فولات ممکن است دچار کم خونی شوند. غذاهای پر اسیدفولیک شامل عدس، مارچوبه، اسفناج وغلات غنی شده می باشند. در حالی که ویتامین C به طور مستقیم روی گلبول های قرمز ت ثیر نمی گذارد، اما چون به جذب آهن کمک می کند، می تواند تاثیری مهمی داشته باشد. آهن به افزایش تعداد گلبول های قرمز خون بدن کمک می کند. ویتامین C در غذاهای متنوعی یافت می شود، از جمله: کیوی فلفل قرمز شیرین توت فرنگی پرتقال ها آب گریپ فروت مس یک ماده معدنی ضروری است که به بدن کمک می کند تا از آهن در جریان خون استفاده کند. اگر مقدار کافی مس در بدن وجود نداشته باشد، جذب آهن برای بدن دشوار است. مس را می توان با تغذیه غذاهایی مانند جگر گاو، بادام هندی، دانه های آفتابگردان و عدس به دست آورد. ویتامین A را می توان در کلم و سایر سبزی های برگ تیره یافت. اینها همچنین می توانند منبع خوبی از آهن باشند. رتینول، که معمولا به عنوان ویتامین A شناخته می شود، می تواند به سلول ها در جذب آهن مورد نیاز بدن کمک کند. غذاهای سرشار از ویتامین A شامل موارد زیر است: جگر گاو سیب زمینی شیرین هویج روغن کبد ماهی کاد سبزیجات برگ تیره مانند کلم، کلارد و اسفناج میوه های خاصی از جمله طالبی و انبه ایجاد تغییرات ساده در شیوه زندگی می تواند تفاوت زیادی در افزایش تعداد گلبول های قرمز ایجاد کند. اجتناب از مصرف آسپرین اجتناب از سیگار کشیدن حفظ یک رژیم غذایی سالم و جلوگیری از کمبود ویتامین قطع مصرف الکل: ممکن است استفاده نکردن نوشیدنی های الکلی از رژیم غذایی مفید باشد، زیرا نوشیدن زیاد الکل ممکن است باعث کاهش تعداد RBC شود. ورزش متوسط برای همه مفید است، اما در ایجاد سلول های قرمز خون از اهمیت ویژه ای برخوردار است. ورزش پایدار که ضربان قلب را بالا برد باعث می شود بدن و مغز به اکسیژن بیشتری احتیاج داشته باشند. به همین دلیل قلب سریع تر می تپد و ریه ها عمیق تر و تندتر نفس می کشند. نیاز به اکسیژن، بدن را برای تولید گلبول های قرمز بیشتر تحریک می کند. ورزش منظم همراه با یک رژیم غذایی سالم بدان معنی است که مغز استخوان بهترین ابزار برای ایجاد سلول های خونی را دارد. ورزش شامل موارد زیر می تواند باشد: دویدن دوچرخه سواری شنا کردن کلاس های ورزشی هدایت شده مانند ایروبیک ممکن است شما با تغییر سبک زندگی زیر بتوانید RBC اضافی خود را کاهش دهید: کاهش میزان مصرف گوشت قرمز نوشیدن آب بیشتر اجتناب از مایعات ادرار آورها، مانند نوشیدنی های حاوی کافیین یا الکل ترک سیگار منابع: |
بیماری قلبی تقریبا یک سوم مرگ و میرها را در سرتاسر جهان باعث می شود. رژیم غذایی برای سلامت قلب نقش عمده‌ای در سلامت قلب داشته و میتواند خطر ابتلا به بیماریهای قلبی را کاهش دهد. رژیم غذایی برای سلامت قلب می‌توانند بر فشار خون، تری گلیسیرید، سطح کلسترول و التهاب ت ثیر بگذارند. همه اینها عوامل خطر برای بیماریهای قلبی هستند. . سبزیجات سبز برگ سبزیجات سبز برگ مانند سبزی اسفناج، کلم پیچ وکرفس وکاهو به دلیل داشتن ویتامین‌ها، مواد معدنی و آنتی اکسیدان‌ها به خوبی شناخته شده اند. به ویژه، آن ها منبع خوبی از ویتامین K هستند، که به محافظت از شریان های شما و جلوگیری از لخته شدن خون کمک میکند. همچنین از نظر نیترات رژیمی حاوی نیترات رژیمی هستند که فشار خون را کاهش می دهد. سفتی شریانی را کاهش می دهد. حتی عملکرد سلول‌هایی که رگهای خونی را پوشش می دهد، بهبود می یابد. به همین دلیل سبزیجات سبز رژیم غذایی برای سلامت قلب بسیار مهم است. . غلات کامل غلات کامل شامل هر سه ماده مغذی غنی از دانه هستند: جوانه و سبوس و دانه. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید انواع متداول غلات سبوس دار شامل گندم سبوس دار، برنج قهوه ای، جو دوسر، چاودار، جو، گندم سیاه است. در مقایسه با دانه‌های تصفیه شده، غلات کامل دارای فیبر هستند. حتی ممکن است به کاهش کلسترول LDL "بد" کمک کرده و خطر ابتلا به بیماریهای قلبی را کاهش دهد. مطالعات متعدد نشان داده اند که مصرف غلات کامل در رژیم غذایی شما میتواند به سلامتی قلب شما منجر شود. هنگام خرید غلات کامل، حتما برچسب مواد را با دقت بخوانید. عباراتی مانند "غلات کامل" یا "گندم کامل" حاکی از یک محصول غلات کامل است. در حالی که ممکن است کلماتی مانند "آرد گندم" می تواند چند ترکیبی نباشد. مطالعات نشان میدهد که خوردن غلات کامل با کاهش کلسترول و فشار خون سیستولیک و همچنین کاهش خطر ابتلا به بیماریهای قلبی همراه است. . انواع توت‌ها‌توت سرشار از مواد مغذی از جمله آهن، ریبوفلاوین، پتاسیم، و کلسیم است که برای بدن ضروری هستند. همچنین مقادیر قابل‌توجهی فیبر خوراکی و طیف گسترده‌ای از ترکیبات آلی از جمله فیتونوترینت‌ها، زاگزانتین، رسوراترول، آنتوسیانین، لوتیین و ترکیبات گوناگون پلی‌فنولی دارد. انواع توت‌ها همچنین سرشار از آنتی اکسیدان‌هایی مانند آنتی سیانین‌ها هستند. این آنتی اکسیدان ها در برابر استرس و اکسیداتیو ها و همچنین التهاب ها محافظت می‌کنند و از پیشرفت بیماریهای قلبی جلوگیری می‌کنند. توت فرنگی، زغال اخته یا بلوبری، تمشک به همراه مربا‌های مغذی نقش مهم و اساسی در سلامت قلب دارند. مطالعات نشان میدهد که خوردن انواع توت‌ها میتواند چندین عامل خطر بیماری قلبی را کاهش دهد. به عنوان مثال، یک مطالعه در بزرگسال مبتلا به سندرم متابولیک نشان داد که نوشیدن یک نوشیدنی ساخته شده از توت فرنگی‌های یخ زده به مدت هشت هفته، کاهش میدهد. . سیر قرن‌هاست که از سیر به عنوان داروی طبیعی برای درمان انواع بیماری‌ها استفاده میشود. در سال‌های اخیر، تحقیقات نشان داد که سیر دارای خواص دارویی قوی می باشد. محققان دریافتند که سیر حتی میتواند به بهبود سلامت قلب کمک کند. این خاصیت به خاطر وجود ترکیبی به نام آلیسین است، اعتقاد بر این است که دارای اثرات درمانی بسیار می باشد. در یک مطالعه، مصرف عصاره سیر در دوزهای - . میلی گرم در روز به مدت هفته به اندازه یک داروی تجویزی رایج در کاهش فشار خون موثر است. یک بررسی نتایج مطالعه را گردآوری کرد و نشان داد که سیر میتواند کلسترول کل را به طور متوسط میلی گرم در لیتر و کلسترول LDL "بد" به میزان میلی گرم در دسی لیتر در افرادی که کلسترول بالا دارند کاهش دهد. مطالعات دیگر نشان داده اند که عصاره سیر میتواند پلاکت‌ها را مهار کند. در نتیجه خطر لخته شدن خون و سکته مغزی را کاهش دهد. حتما سیر را خام مصرف کنید، یا آن را خرد کنید و مصرف کنید. این امر امکان تشکیل آلیسین را فراهم می‌آورد و مزایای بالقوه سلامتی آن را به حداکثر می‌رساند. . روغن زیتون یکی از اصلی ترین رژیم‌های مدیترانه ای، فواید سلامتی روغن زیتون را به خوبی نشان میدهد. روغن زیتون مملو از آنتی اکسیدان‌ها است که میتواند التهاب را از بین ببرد. حتی خطر ابتلا به بیماری های مزمن را کاهش دهد. روغن زیتون سرشار از اسیدهای چرب اشباع نشده است و مطالعات آن را با بهبود سلامت قلب مرتبط دانسته اند. یک مطالعه بزرگ نشان داد که مصرف بیشتر روغن زیتون با فشار خون سیستولیک و دیاستولیک پایین تر همراه است. . لوبیا سبز یک سویا نابالغ است که اغلب در غذاهای آسیایی یافت میشود. مانند سایر محصولات سویا، لوبیاسبز سرشار از ایزوفلاون‌های سویا است، نوعی فلاونویید که ممکن است به کاهش سطح کلسترول و بهبود سلامت قلب کمک کند. علاوه بر محتوای ایزوفلاوون، لوبیا سبز منبع خوبی برای سایر مواد مغذی سالم قلب از جمله فیبر در رژیم غذایی و آنتی اکسیدان‌ها است. . چای سبز چای سبز با تعدادی از مزایای سلامتی، از افزایش چربی سوزی تا بهبود حساسیت به انسولین همراه است. همچنین با پلی فنول‌ها و کاتچین‌ها می‌توانید به عنوان آنتی اکسیدان عمل کنید تا از آسیب سلول جلوگیری کند، التهاب را کاهش داده و از سلامت قلب شما محافظت کند. طبق بررسی ها، مصرف بیشتر کاتچین‌چای سبز با میزان قابل توجهی پایین تر از LDL و کلسترول همراه بود. مطالعاتی شامل ، نفر نشان داد که چای سبز فشار خون سیستولیک و دیاستولیک را کاهش میدهد. مطالعه دیگری نشان داد که مصرف عصاره چای سبز به مدت سه ماه باعث کاهش فشار خون، تری گلیسیریدها، LDL و کلسترول شد. هر روز سبزیجات، غلات سبوس دار، میوه، آجیل و دانه میل کنید. شیر، پنیر و ماست کم چرب را انتخاب کنید. چربی‌ها و روغن‌های سالم تری را انتخاب کنید. غذا هایی را که معمولا بدون نمک تهیه می‌شوند، انتخاب کنید. در هفته دو تا سه وعده غذای ماهی و غذا های دریایی تهیه کنید. به طور عمده آب بنوشید و از نوشیدنی‌های شیرین خودداری کنید. نوشیدنی‌های کافیین دار مانند قهوه و چای را با اعتدال انتخاب کنید. گوشت های فرآوری شده، از جمله کالباس وسوسیس را محدود کنید. انواع سبزی جات نان، غلات، ماکارونی، برنج و رشته فرنگی را انتخاب کنید. گوشت بدون چربی (گوشت خرد شده از چربی و مرغ را بدون پوست) انتخاب کنید. حداقل حبوبات در هفته حداقل دو وعده غذایی (مانند عدس، نخود خرد شده، لوبیای خشک و. را مصرف کنید. غذاهای سرخ شده یا پخته شده، به ویژه چیپس، بیسکویت، کیک و سایر محصولات غلات پخته شده را محدود کنید. هنگامی‌که شما در حال پخت و پز و آماده سازی غذا هستید، به جای کره یا روغن نخل، از روغن های سالم تری مانند زیتون استفاده کنید، از مارگارین و سس‌های ساخته شده از آن ها استفاده کنید. برای غذا هایی که کمتر از میلی گرم سدیم (نمک) به ازای هر گرم در نظر گرفته شده است. غذاهایی که کمتر از میلی گرم سدیم در هر گرم دارند، کم نمک محسوب می‌شوند. از اضافه کردن نمک در هنگام پخت و پز و در کنار میز خودداری کنید. از آب لیمو، سیر، گیاهان و ادویه‌ها برای افزودن طعم استفاده کنید. استفاده از رژیم غذایی برای سلامت قلب به عنوان پیشگیری و کاهش عوارض بیماری های قلبی کاربرد دارد منابع: |
از اجزای حیاتی خون هستند. نقش گلبول های سفید مبارزه با عفونت می باشد. تعداد بالای گلبول های سفید خون ممکن است نشان دهنده فعالیت سیستم ایمنی بدن برای از بین بردن عفونت باشد. همچنین ممکن است نشانه استرس بدنی یا روانی باشد. افراد مبتلا به سرطان خون خاصی ممکن است تعداد گلبول های سفید خون بالایی داشته باشند. شمارش گلبول های سفید خون پایین نشان می دهد که در بدن آسیب یا شرایطی وجود آمده که سلول ها را از بین می برد یا شرایطی که بدن تعداد بسیار کمی گلبول سفید تولید می کند. گلبول های سفید حدود درصد از کل سلول های خونی را تشکیل می دهند و برای عملکرد منظم در سیستم ایمنی بدن ضروری هستند. گلبول های سفید به لکوسیت ها نیز معروف هستند. مغز استخوان به طور مداوم گلبول های سفید تولید می کند. آن ها تا زمانی که در مبارزه با عفونت یا بیماری در بدن لازم نباشد، در خون و سیستم های لنفاوی ذخیره می شوند. بیشتر افراد روزانه حدود میلیارد گلبول سفید تولید می کنند. به طور معمول بین تا سلول در هر میکرولیتر خون وجود دارد، اگرچه بسته به نژادی مختلف متفاوت است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید چندین نوع مختلف گلبول سفید وجود دارد که هر کدام عملکردهای متفاوتی دارند: لنفوسیت ها، آنتی بادی هایی (موادی که بر علیه اورگانیسم های خارجی ترشح می شود) را در بدن تولید می کنند که مسیول دفاع بدن در برابر باکتری ها، ویروس ها و سایر عوامل تهدیدکننده می باشند. نوتروفیل ها قدرت مند هستند و می توانند خودشان باکتری ها و قارچ ها را از بین ببرند. بازوفیل ها با ترشح مواد شیمیایی در جریان خون، بیشتر برای مقابله با آلرژی ها، به بدن هشدار می دهند که در قسمتی از بدن عفونت وجود دارد. مسیول از بین بردن انگل ها و سلول های سرطانی و بخشی از پاسخ آلرژیک یا حساسیت هستند. مسیول حمله و از بین بردن میکروب ها یا باکتری هایی هستند که وارد بدن می شوند. در صورت لزوم، مونوسیت ها به اندام های دیگر مانند طحال، کبد، ریه ها و مغز استخوان می روند و در آنجا به سلولی به نام ماکروفاژ تبدیل می شوند. ماکروفاژ مسیول بسیاری از عملکردها از جمله از بین بردن بافت مرده یا آسیب دیده، از بین بردن سلول های سرطانی و تنظیم پاسخ ایمنی هستند. نوزادان اغلب با تعداد بسیار بیشتری از WBCs (گلبول های سفید خونی) متولد می شوند، که به تدریج با افزایش سن از بین می روند. طبق اعلام مرکز پزشکی دانشگاه روچستر ( UMRC ) ، محدوده طبیعی WBCs در هر میکرولیتر خون (میلی لیتر) عبارتند از: نوزادان: تا ، (به ازای هر میلی لیتر خون) کودکان زیر سال: ، تا (به ازای هر میلی لیتر خون) کودکان بالای سال و بزرگسالان: تا ، (به ازای هر میلی لیتر خون) این محدوده طبیعی با توجه به آزمایشگاه بررسی کننده نمونه خون متفاوت است. انواع سلول هایی که WBC را تشکیل می دهند معمولا در یک درصد عادی از تعداد کل سلول های خوبی شما قرار می گیرند. طبق آمار انجمن لوسمی و لنفوم ( LLS ) ، درصد طبیعی انواع WBCs در تعداد کل معمولا در این محدوده است: تعداد بالاتر یا پایین تر از WBC ها نسبت به حالت عادی می تواند نشانه بیماری زمینه ای باشد. در بعضی بیماری ها، تمام گلبول های سفید خون مبتلا می شوند. با این حال، برخی از افراد بیماری خاصی دارند که در آن فقط یک نوع گلبول سفید در آن مبتلا می شود. افزایش گلبول های سفید خون به لکوسیتوز معروف است و به طور معمول در پاسخ به شرایط زیر اتفاق می افتد: داروها، از جمله کورتیکواستروییدها اختلال ایمنی برخی سرطان ها مانند: لوسمی لنفوسیت حاد یا مزمن سیگار کشیدن سرکوب سیستم ایمنی استرس عفونت هایی مانند سل تومورها و اختلالات مغز استخوان شرایط التهابی مانند ورم مفاصل و بیماری روده ورزش بیش از حد آسیب بافت بارداری عکس العمل های آلرژیک آسم برخی از داروها مانند: داروهای کورتیکواستروییدها اگر سطح یک نوع خاص از گلبول های سفید افزایش یابد، این ممکن است به دلیل یک بیماری خاص باشد. مقادیر بالای مونوسیت ها ممکن است نشان دهنده وجود عفونت مزمن، یک بیماری خود ایمنی یا اختلال خونی، سرطان یا سایر شرایط پزشکی دیگر باشد. افزایش سطح لنفوسیت ها، به بیماری لکوسیتوز لنفوسیتی معروف است و ممکن است در اثر ویروس یا عفونت مانند، سل رخ دهد. همچنین ممکن است با لنفوم و لوسمی خاص همراه باشد. افزایش سطح نوتروفیل ها در بدن منجر به وضعیت جسمی می شود که به لکوسیتوز نوتروفیلی معروف است. لکوسیتوز نوتروفیلی یک پاسخ ایمنی طبیعی به یک آسیب مانند عفونت، التهاب، برخی از داروها و انواع خاصی از سرطان خون می باشد. افزایش سطح بازوفیل ممکن است در افرادی که سابقه بیماری تیرویید دارند، مانند کم کاری تیرویید یا در نتیجه برخی شرایط پزشکی دیگر باشد. اگر شخصی میزان ایوزینوفیل ها ی بالای داشته باشد، بدن ممکن است به یک عفونت انگلی یا آسم واکنش نشان دهد. به هر حال، امکان دارد هیچ علت مشخصی برای افزایش گلبول های سفید وجود نداشته باشد و به عنوان سندرم هایپر ایوزینوفیل ایدیوپاتیک شناخته شده است که می تواند منجر به عوارض جدی مانند آسیب به قلب، ریه، کبد، پوست و سیستم اعصباب مرکزی شود. مبتلایان به سندرم هایپر ایوزینوفیل ایدیوپاتیک ممکن است علایم زیر را داشته باشند: کاهش وزن عرق شبانه سرفه درد قفسه سینه التهاب درد معده ضایعات پوستی درد بدنی ضعف عضلانی گیجی کما اختلال در تعادل پزشک ممکن است از شمارش کامل خون برای تعیین سطح گلبول های سفید استفاده کند. اگر میزان گلبول های سفید خون پایین تر از حد معمول باشد، ممکن است نشان دهنده این باشد که فعالیت ایمنی بدن شخص کاهش یافته است که می تواند در نتیجه شرایط مشابه HIV (ایدز) و یا مصرف داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی رخ دهد. تولید غیر طبیعی سلول های خونی نیز از ویژگی های برخی سرطان ها مانند سرطان خون و لنفوم است. تعدادی از شرایط، که به طور جمعی به عنوان اختلالات میلو پرولیفراتیو شناخته می شوند، می توانند در مغز استخوان بوجود آیند به گونه ای که باعث تولید تعداد زیادی سلول خون نابالغ و عدم تعادل سلول های خونی می شود. اختلالات میلو پرولیفراتیو شرایط نادری است که ممکن است بدخیم شود. علایم دقیق شمارش گلبول های سفید خون بالا به شرایط یا عامل ایجاد کننده آن ها بستگی دارد. نوسانات در تعداد سلول های خون ممکن است به هیچ وجه علایمی ایجاد نکند. پزشک می تواند بعد از توجه به علایم، از آزمایش خون برای ارزیابی تعداد گلبول های سفید خون استفاده کند، و آزمایشات و معاینات بیشتر اغلب برای مشخص کردن علت دقیق مشکل، لازم است. تکنسین آزمایشگاه برای بررسی تعداد WBC باید از خون شما نمونه گیری کند. این نمونه خون یا از وریدی در بازوی و یا پشت دست شما تهیه می شود. گرفتن خون فقط چند دقیقه طول می کشد و ممکن است ناراحتی جزیی را ایجاد کند. تکنسین ابتدا محل سوزن را با پنبه الکل ضدعفونی می کند تا میکروب ها را از بین ببرد و سپس یک شریان بند را در قسمت بالای بازو می بندد. شریان بند باعث می شود تا خون رگ را پر کند، و گرفتن خون راحت تر شود. تکنیسین هنگام کشیدن خون از کودکان خردسال و نوزادان از تکنیک متفاوتی استفاده می کنند: آنها ابتدا پوست را با لانکت (یک سوزن قلاب دار) سوراخ می کنند و سپس از نوار تست یا یک ویال کوچک برای جمع آوری خون استفاده می کنند. نتایج برای بررسی به آزمایشگاه ارسال می شود. گرفتن خون یک روش ساده است و عوارض آن بسیار نادر است. گرفتن خون از رگ های کوچک افراد می تواند دشوار باشد. ممکن است تکنسین آزمایشگاه نتواند رگ را پیدا کند، یا هنگامی که سوزن در بازو یا دست قرار دارد، مجبور شود سوزن را به منظور گرفتن خون حرکت دهد که باعث درد شدید یا احساس خستگی شود. عوارض نادر شامل موارد زیر است: عفونت در محل سوزن خون ریزی بیش از حد سنگ کوب خون ریزی زیر پوست (هماتوم) گرفتن خون برای شمارش تعداد WBC نیاز به آماده سازی خاصی ندارد. شما به سادگی یک قرار ملاقات با پزشکتان تعیین می کنید یا در یک آزمایشگاه پزشکی محلی مراجعه می کنید. برخی از داروهای خاص می توانند با نتایج آزمایشگاه شما تداخل داشته و تعداد WBC را کاهش داده یا افزایش دهند. داروهایی که ممکن است نتایج آزمایش را تحت ت ثیر قرار دهند عبارتند از: کورتیکواستروییدها کینیدین هپارین کلوزاپین آنتی بیوتیک ها آنتی هیستامین ها دیورتیک ها ضد سولفونامیدها داروهای شیمی درمانی قبل از اینکه آزمایش خون گرفته شود، درمورد تمام داروهای تجویز شده و غیر نسخه ای که در حال حاضر مصرف می کنید، به پزشکتان نتایج آزمایش غیرطبیعی با اعداد بالا یا پایین تر از حد طبیعی برای سن شما طبقه بندی می شوند. شمارش کم یا زیاد WBC می تواند به یک اختلال خونی یا وضعیت پزشکی دیگر اشاره کند. برای شناسایی علت دقیق تعداد زیاد یا کم تعداد WBC ، پزشک چندین عامل مانند: لیست داروهای فعلی، علایم و سابقه پزشکی را در نظر می گیرد. لوکوپنی اصطلاح پزشکی است که برای توصیف تعداد کم WBC استفاده می شود. تعداد کم می تواند توسط: (ایدز) اختلالات خود ایمنی اختلالات یا آسیب به مغز و استخوان لنفوم (سرطان خونی) عفونت های شدید ب و طحال لوپوس (نوعی بیماری پوستی) پرتو درمانی برخی از داروها مانند آنتی بیوتیک ها اگر تعداد WBC شما کاهش یابد، این نشان می دهد که وضعیت شما بدتر شده است. اگر تعداد WBC شما محدوده طبیعی را نشان داد، معمولا این نشان دهنده این است، که درمان موثر بوده است. منابع: |
اکوکاردیوگرام با استفاده از امواج صوتی، تصاویری از قلب شما را تهیه می کند که پزشکتان می تواند با استفاده از این تصاویر برای شناسایی بیماری های قلبی استفاده کند. پزشک امکان دارد برای بررسی مشکلات قلبی مختلف، یکی از چندین نوع اکو کاردیو گرام را توصیه کند. اکوکاردیوگرام ممکن است برای ارزیابی بیشتر علایم زیر انجام شود: گرفتگی تدریجی شریان ها توسط مواد چربی و سایر مواد موجود در جریان خون. بزرگ شدن قلب به دلیل ضعف عضله قلب نقص در یک یا چند ساختار قلب که هنگام تشکیل جنین رخ می دهد، مانند نقص سپتوم یا دیواره بطنی (سوراخ در دیواره بین بطن تحتانی قلب) هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید شرایطی است که در طی استراحت قلب، عضله قلب ضعیف شده یا سفت می شود و نمی تواند خون را به طور موثر پمپ کرد. نارسایی قلبی می تواند باعث ایجاد مایعات (احتقان) در رگ های خونی و ریه ها، و ورم (تورم) در پا، مچ پا و سایر قسمت های بدن گردد. تضعیف بخشی از ماهیچه های قلب یا آیورت. آنوریسم ممکن است در معرض خطر پارگی قلب یا آیورت قرار گیرد. نقص یک یا چند دریچه قلب که ممکن است باعث ناهنجاری جریان خون در قلب شود. اکو کاردیو گرام همچنین می تواند عفونت بافت دریچه قلب را بررسی کند. تومور قلب که ممکن است در سطح بیرونی قلب، در یک یا چند محفظه قلب یا درون بافت عضلانی (میوکارد) قلب رخ دهد. التهاب یا عفونت کیسه ای که قلب را محاصره می کند. کیسه اطراف قلب می تواند پر از مایع، خون یا عفونت شود و قلب را تحت فشار قرار دهد. کانال های نامنظم بین دهلیز طرف راست و چپ قلب که ممکن است در بدو تولد وجود داشته باشد، یا ممکن است به صورت تروما و یا بعد از حمله قلبی ایجاد شود. همچنین ممکن است اکو کاردیو گرام برای ارزیابی عملکرد کلی قلب و ساختار کلی آن انجام شود. نوع اکوکاردیوگرام بستگی به اطلاعاتی دارد که پزشک به آن نیاز دارد. انواع اکوکاردیوگرام عبارتند از: این اکو کاردیو گرام استاندارد است و یک آزمایش بدون درد مشابه است که نیازی به تابش ندارد. یک وسیله دستی که ترانسدیوسر نامیده می شود روی قفسه سینه قرار گرفته و امواج صوتی با فرکانس بالا (سونوگرافی) را منتقل می کند. امواج صوتی ساختارهای قلب را پررنگ می کنند، تصاویر و صداهایی را تولید می کنند که توسط پزشک می توان از آنها برای تشخیص آسیب ها و بیماری های قلبی استفاده کرد. اگر ریه ها یا دنده ها نمای قلب را مسدود کنند، ممکن است مقدار کمی ماده تقویت کننده از طریق تزریق وریدی ( IV ) نیاز داشته باشید که تزریق شود. ماده تقویت کننده، باعث می شود ساختارهای قلب شما با وضوح بیشتری روی یک مانیتور ظاهر شود. در صورتی که پزشک تصاویر دقیق تری بخواهد یا گرفتن یک تصویر واضح از قلب شما با اکوکاردیوگرام استاندارد مشکل باشد، پزشک ممکن است یک اکوکاردیوگرام ترانسوفاژال را توصیه کند. در این روش گلوی شما بیحس می شود و به شما داروهای آرام بخش داده می شود. یک لوله انعطاف پذیر حاوی مبدل به پایین گلو و مری هدایت می شود و مبدل موج صدا را از قلب شما ضبط می کند. رایانه ای صدا ها را به تصاویر متحرک قلب شما تبدیل می کند، که پزشک شما می تواند روی مانیتور تصاویر را مشاهده کند. برخی از مشکلات قلبی (به ویژه مشکلاتی که در سرخرگ ها وجود دارند و خون را از طریق عروق کرونر به عضله قلب هدایت می کنند) فقط در طی فعالیت بدنی رخ می دهند. در این صورت پزشک ممکن است یک اکو کاردیو گرام استرس را برای بررسی مشکلات عروق کرونر توصیه کند. با این حال، اکو کاردیو گرام نمی تواند در مورد هرگونه انسداد در شریان های قلب اطلاعاتی را ارایه دهد. در اکوکاردیوگرام استرس تصاویر اولترا سوند از قلب، قبل و بلافاصله پس از دویدن بر روی تردمیل یا دوچرخه ثابت گرفته می شود. نوع دیگری از اکوکاردیوگرام استرس است. با این وجود، به جای ورزش کردن، استرس با تزریق دارویی که قلب را تحریک می کند ایجاد شده و باعث می شود که "قلب فکر کند" که ورزش می کند. این آزمایش برای ارزیابی عملکرد قلب و دریچه در هنگام عدم توانایی ورزش بر روی تردمیل یا دوچرخه ثابت استفاده می شود. همچنین برای تعیین میزان تحمل قلب شما از فعالیت و احتمال ابتلا به بیماری عروق کرونر (شریان مسدود شده) و همچنین ارزیابی برنامه درمانی قلبی استفاده می شود. اکوکاردیوگرام ممکن است از چند نوع اکو کاردیو گرافی ویژه استفاده کند، که عبارتند از: ساده ترین نوع اکو کاردیو گرافی می باشد که تصویری شبیه ردیابی را تهیه می کند (تصویر واقعی از ساختارهای قلب را نمی دهد. حالت اکوکاردیوگرافی در حالت M برای اندازه گیری یا مشاهده ساختارهای قلب مانند حفره های پمپاژ قلب، اندازه خود قلب و ضخامت دیواره های قلب مفید است. روش داپلر برای اندازه گیری و ارزیابی جریان خون از طریق محفظه ها و دریچه های قلب استفاده می شود. میزان خون پمپ شده با هر ضربان، نشانگر عملکرد قلب است. همچنین، داپلر می تواند جریان غیرطبیعی خون را در قلب تشخیص دهد، که می تواند مشکل از یک یا چهار دریچه قلب یا دیواره های قلب را نشان دهد. داپلر رنگی یک شکل پیشرفته اکو کاردیو گرافی است. با استفاده از داپلر رنگی، از رنگ های مختلفی برای تعیین جهت گردش خون استفاده می شود. برای "مشاهده" حرکت واقعی ساختارهای قلب استفاده می شود. نمای اکو بعدی روی مانیتور نمایش داده می شود. بوسیله اکو کاردیو گرافی دو بعدی، حرکت در زمان واقعی ساختارهای قلب را می توان مشاهده کرد. حتی به پزشک این امکان را می دهد تا ساختارهای مختلف قلب را در حین کار مشاهده و ارزیابی کند. تکنیک اکو بعدی نماهای سه بعدی از ساختارهای قلب را با جزییات بیشتر از تکرار - D ضبط می کند. تصاویر زنده یا "زمان واقعی" ارزیابی دقیق تری از عملکرد قلب را با استفاده از اندازه گیری های گرفته شده در هنگام ضربان قلب انجام می دهند. - d echo ، نماهای پیشرفته در مورد آناتومی قلب را نشان می دهد و می تواند برای تعیین برنامه درمانی مناسب برای فرد مبتلا به بیماری قلبی استفاده شود. برای اکوکاردیوگرام استاندارد ترانسوراژیک هیچ آمادگی خاصی لازم نیست. طبق معمول می توانید غذا بخورید، بنوشید و داروها مصرف کنید. شما جواهرات یا اشیاء دیگری را که ممکن است در این روش اختلال ایجاد کند، از بدن جدا خواهید کرد و اتاق تاریک خواهد شد به طوری که تصاویر موجود در مانیتور اکو کاردیو گرام توسط تکنسین دیده می شود. اکوکاردیوگرام را می توان در مطب پزشک یا بیمارستان انجام داد. برای اکوکاردیوگرام ترانسوراژیک استاندارد: روی یک میز معاینه یا تخت دراز می کشید. تکنسین گیرنده های را به بدن شما وصل می کند تا به تشخیص و بررسی جریان های الکتریکی قلب کمک کند. تکنسین همچنین از مقداری ژل روی مبدل استفاده می کند که هدایت امواج صوتی را بهبود می بخشد. تکنسین مبدل را به جلو و عقب روی قفسه سینه شما می لغزاند تا تصاویری از صدای پژواک امواج را از قلب ضبط کند. ممکن است صدای "اوهوش" یا صدای آزار دهنده دیگری را که سونوگرافی ضبط میکند. در واقع جریان خون را از طریق قلب شما می شنود. ممکن است از شما خواسته شود به روشی خاص نفس بکشید یا به سمت چپ خود بچرخید. شما نباید در طول آزمایش احساس ناراحتی کنید، اگرچه ممکن است احساس خنک شدن و ژل روی مبدل و فشار جزیی مبدل بر روی سینه را داشته باشید. آزمایش حدود دقیقه طول خواهد کشید. بعد از تست می توانید لباس بپوشید و به فعالیت های روزانه خود بپردازید. پزشکتان در مورد نتایج آزمایش با شما صحبت خواهد کرد. در روز اکوکاردیوگرام استرس، به مدت چهار ساعت قبل از آزمایش، چیزی جز آب نخورید. به مدت ساعت قبل از آزمایش، از خوردن محصولات کافیین دار (کولا، شکلات، قهوه، چای) خودداری کنید. کافیین امکان دارد نتایج آزمایش شما را مختل کند. به مدت ساعت قبل از آزمایش حتی هیچ داروی بدون نسخه حاوی کافیین مصرف نکنید. اگر در مورد داروهایی که ممکن است حاوی کافیین باشند سوال دارید، از پزشکتان یا پرستار خود سوال کنید. از داروهای قلبی زیر به مدت ساعت قبل از آزمایش خودداری کنید مگر اینکه پزشک معالج به شما بگوید یا برای درمان ناراحتی در قفسه سینه به این دارو ها نیاز باشد: مسدود کننده های بتا آدرنرژیک ایزوزوربید دینیترات ایزوسوربید مونونیتات نیتروگلیسیرین همچنین ممکن است پزشکتان از شما بخواهد در روز آزمایش سایر داروهای قلبی را متوقف کنید. بدون اینکه ابتدا با پزشک مشورت کنید، هیچ دارویی را قطع نکنید. اگر برای تنفس خود از اسپری استفاده می کنید، لطفا آن را همراه خود بیاورید. هنگام انجام تست استرس ناشی از دوبوتامین، یک تکنسین، گیرنده را روی سینه شما قرار می دهد. گیرنده ها به یک مانیتور الکتروکاردیوگرافی وصل شده اند که فعالیت الکتریکی قلب شما را در طول اکو ترسیم می کند. یک رگ داخل وریدی ( IV ) به بازوی شما وصل خواهد شد، بنابراین داروی دبوتامین می تواند مستقیما به جریان خون منتقل شود. تکنسین، یک اکو کاردیو گرام را در حال استراحت انجام خواهد داد، ضربان قلب استراحت و فشار خون شما را اندازه گیری می کند. در حالی که تکنسین همچنان به دست آوردن تصاویر اکو ادامه می دهد، پزشک یا پرستار هورمون دبوتامین را به صورت IV تزریق می کنند. دارو تزریقی باعث می شود که قلب مانند بدن شما واکنش نشان دهد، ضربان قلب بالا می رود و ممکن است احساس کنید ضربان شدیدتری دارد. ممکن است باعث احساس گرما، گرگرفتگی و در برخی موارد سردرد خفیف شود. در فواصل منظم، تکنیسین از شما سوال می کند که چه احساسی دارید. لطفا در صورت احساس درد یا ناراحتی در قفسه سینه، بازو یا فک، تنگی نفس، سرگیجه یا هرگونه علایم غیرمعمول به آن ها بگویید. تکنیسین هرگونه تغییر در مانیتور ECG را مشاهده می کنند اگر تغییر شدید باشد، آزمایش باید متوقف شود. هنگامی که تمام داروها وارد جریان خون شوند، IV از بازوی شما خارج می شود. اکو کاردیو گرام استرس ناشی از دوبوتامین، حدود دقیقه طول خواهد کشید. زمان واقعی تزریق معمولا حدود دقیقه است. قبل از اکو کاردیو گرام از طریق ترانسو فاژال، مشکلات احتمالی خود، مانند فتق هیاتال، مشکلات بلع یا سرطان، را به پزشکتان بگویید. در روز اکو کاردیو گرام ترانسو فاژال، شش ساعت قبل از آزمایش چیزی نخورید و ننوشید. طبق نظر پزشک، تمام داروهای خود را در مواقع لازم مصرف کنید. اگر قبل از آزمایش باید دارو مصرف کنید، آن را با یک جرعه کوچک آب مصرف کنید. اگر به دیابت مبتلا هستید و برای مدیریت قند خون از دارو یا انسولین استفاده می کنید، لطفا قبل از آزمایش از پزشکتان یا مرکز تست بخواهید که دستورالعمل های خاصی درباره مصرف داروهای دیابت شما تجویز کند. شخصی باید همراه شما باشد، زیرا شما نباید تا روز بعد از اکو کاردیو گرام ترانسو فاژال رانندگی کنید. آرام بخش داده شده در طول آزمایش باعث خواب آلودگی و سرگیجه می شود. قبل از اکو کاردیو گرام ترانسوفاژال، از شما خواسته می شود که پروتز ها، فلز یا جواهرات خود را از بدن جدا کنید. یک سرم داخل وریدی ( IV ) در بازو یا دست قرار می گیرد تا داروها در طول آزمایش تزریق شوند. یک تکنسین به آرامی سه ناحیه کوچک را روی سینه شما ماساژ داده و گیرنده ها را در این قسمت ها قرار می دهد. گیرنده ها به یک مانیتور الکترو کاردیو گرافی وصل شده اند که فعالیت الکتریکی قلب شما را در طول آزمایش ترسیم می کند. برای کنترل فشار خون در طول آزمایش، یک دستگاه فشارخون روی بازوی شما قرار خواهد داد. یک گیره کوچک، متصل به یک پالس اکسیمتر، برای کنترل میزان اکسیژن خون شما در طول آزمایش بر روی انگشت شما قرار خواهد گرفت. یک داروی آرام بخش خفیف (دارویی برای کمک به آرامش) از طریق IV تزریق می شود. یک پروب یا کاوشگر سونو گرافی به دهان، پایین گلو و مری شما وارد خواهد شد. این تنفس شما را تحت ت ثیر قرار نمی دهد. ممکن است از شما خواسته شود در بعضی مواقع قورت دهید تا پروب اولتراسوند به داخل مری شما منتقل شود. این قسمت از تست چند ثانیه طول می کشد و ممکن است ناراحت کننده باشد. پس از قرار گرفتن کاوشگر، تصاویر از قلب در زوایای مختلف بدست می آیند. این قسمت از تست را احساس نخواهید کرد. پس از اتمام، کاوشگر خارج می شود. حدود تا دقیقه بعد از انجام آزمایش تحت نظر قرار خواهید گرفت، اما انجام کلی آن حدود تا دقیقه طول می کشد. پس از انجام آزمایش نیاز به شخصی دارد که شما را به خانه ببرد. حدود یک ساعت بعد از آزمایش، نباید بخورید و بنوشید. هیچ خطری در اکو کاردیو گرام ترانسوراسیک استاندارد وجود ندارد. شما ممکن است به خاطر الکترود سقت در برابر قفسه سینه خود احساس فشار و ناراحتی کنید. استحکام و فشار وارد شده، برای تولید بهترین تصاویر از قلب لازم است. اگر اکو کاردیو گرام ترانسو فاژال دارید، پس از آن ممکن است چند ساعت گلو درد داشته باشد. به ندرت ممکن است لوله داخل گلوی شما خراشی ایجاد کند. میزان اکسیژن شما در طول امتحان کنترل می شود تا مشکلات تنفسی ناشی از داروهای آرام بخش بررسی شود. در طول اکو کاردیو گرام استرس، ورزش یا دارو نه خود اکو کاردیو گرام، ممکن است به طور موقت باعث ضربان قلب نامنظم شود. عوارض جدی مانند حمله قلبی نادر است. اگر اکو کاردیو گرام شما طبیعی باشد، دیگر لازم نیست آزمایش دیگری انجام شود. اگر نتایج نگران کننده باشد، ممکن است برای آزمایش های بیشتر به متخصص قلب و عروق ارجاع داده شوید. اطلاعات مربوط به اکو کاردیو گرام ممکن است موارد زیر را نشان دهد: (دریچه های قلب ضعیف یا آسیب دیده) فشار خون بالا یا سایر بیماری ها می توانند باعث بزرگ شدن حفره های قلب شوند. یا دیواره های قلب بطور غیر طبیعی ضخیم گردند. اکو کاردیو گرام درصد خونی که از بطن پر شده با هر ضربان قلب پمپ می شود و میزان حجم خونی که بوسیله قلب در یک دقیقه (خروجی قلبی) خارج می شود را اندازه می گیرد. قلبی که نتواند خون کافی را برای ت مین نیازهای بدن پمپاژ کند، می تواند منجر به علایم نارسایی قلبی شود. اکو کاردیو گرام به پزشک کمک می کند تا تشخیص دهد که آیا تمام قسمت های دیواره قلب به طور عادی در فعالیت پمپاژ قلب نقش دارند یا ندارند. مناطقی از دیواره قلب که ضعیف منقبض می شود ممکن است در اثر حمله قلبی آسیب دیده یا اکسیژن خیلی کمی دریافت کنند. اکو کاردیو گرام می تواند به پزشک کمک کند تا تشخیص دهد که دریچه های قلب به اندازه کافی برای جریان خون باز شده و یا به طور کامل بسته می شود تا از نشت خون جلوگیری کند. اکو کاردیو گرام می تواند مشکلات و اختلالات حفره های قلب، ارتباطات غیرطبیعی بین قلب و رگ های خونی اصلی و نقص های پیچیده قلب که در بدو تولد وجود دارد، را نشان دهد. منابع: |
برونکوسکوپی روشی است که به پزشک اجازه می دهد داخل ریه ها، از جمله برونش ها، که مسیر اصلی ورود به ریه ها هستند را بررسی کند. برونکوسکوپی معمولا با استفاده از یک برونکوسکوپ انعطاف پذیر انجام می شود. با این حال، در شرایط خاص، مانند شرایطی که خونریزی زیادی در ریه های شما ایجاد شده باشد و یا جسم خارجی در مجرای ریه رفته باشد ممکن است نیاز به برونسوپکوپ سفت و سخت باشد. دلایل شایع در مورد نیاز به برونکوسکوپی سرفه مداوم، عفونت یا چیز غیر معمول است که در رادیوگرافی قفسه سینه یا آزمایش دیگر مشاهده می شود. در طی بعضی از مراحل، دستگاه های مخصوصی مانند ابزاری برای بدست آوردن بیوپسی (نمونه برداری) یا لیزر برای کاهش اندازه تومور مجاری هوایی ممکن است از طریق برونکوسکوپ عبور داده شوند. برای اطمینان از نمونه برداری از ناحیه مورد نظر در ریه، از تکنیک های ویژه ای برای هدایت مجموعه بیوپسی های انجام شده استفاده می شود. در افراد مبتلا به سرطان ریه، ممکن است یک برونکوسکوپ با یک سونوگرافی برای بررسی غدد لنفاوی در قفسه سینه استفاده شود. به این سونوگرافی endobronchial ( EBUS ) گفته می شود. EBUS به پزشکان در تعیین راه های درمانی مناسب کمک می کند. در طی برونکوسکوپی، پزشک یک لوله نازک حاوی یک منبع نور و دوربین را از طریق بینی یا دهان وارد ریه ها می کند. این یک روش نسبتا سریع و بدون درد است، به آمادگی کمی نیاز دارد. پزشکان برای تشخیص علت مشکلات تنفسی و مشکلات ریه مانند تومور، عفونت و خونریزی از برونکو سکوپی استفاده می کنند. پیگیری اسکن که نشان دهنده عفونت ریه یا تومور یا ریه متلاشی شده بوده، می باشد. سرفه های خونی سرفه های شدید مسدود شدن مجاری هوایی رد میزان آسیب بعد از استنشاق مواد شیمیایی یا گازهای سمی بیوپسی ریه پزشکان همچنین از برونکوسکوپی برای درمان برخی شرایط استفاده می کنند، به عنوان مثال، برای درمان موارد زیر: از بین بردن مایع، شاخه های مخاط یا اشیاء خارجی در مجاری هوایی بازکردن یک راه هوایی مسدود یا تنگ شده درمان سرطان ریه تخلیه آبسه ریوی بیشتر افراد هنگام انجام برونکوسکوپی هوشیار هستند. قبل از عمل، پزشک بی حسی موضعی را در بینی و گلو اسپری می کند تا ناحیه محل برونسکوپی بی حس شود. پزشکان فقط در موارد نادر، هنگامی که انجام برونکوسکوپ سفت و سخت انجام می شود، بیهوشی عمومی را توصیه می کنند. پس از عملی شدن بی حسی، پزشک معمولا لوله برونکوسکوپی انعطاف پذیر را از طریق بینی و گلو به برونش ها وارد می کند. با حرکت لوله به سمت ریه ها، فرد ممکن است احساس فشار یا لرزش کند. بعضی از افراد در ابتدا سرفه می کنند، اما معمولا به سرعت از بین می رود. پزشک ممکن است در طول عمل استفاده از اکسیژن را برای کمک به تنفس تجویز کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید نور و دوربین برونکوسکوپ به پزشک کمک می کند تا راه هوایی را به وضوح ببیند. پس از اتمام بررسی مجاری راه های هوایی، پزشک برونکوسکوپ را برداشته می کند. این روش معمولا تا دقیقه طول می کشد. اگرچه بسته به تعداد تست ها و علت اساسی این مدت زمان ممکن است متفاوت باشد. بیشتر افراد می توانند در روز عمل به خانه برگردند. پزشک در مورد آماده سازی برای برونکوسکوپی توصیه های را ارایه خواهد کرد. توصیه های پزشک را حتما دنبال کنید. پزشک اغلب توصیه می کنند که شخص برای مدت مشخص از خوردن یا آشامیدن خودداری کند. درمورد داروهای فعلی با پزشک، خصوصا رقیق کننده خون مانند آسپرین یا وارفارین حتما صحبت کنید. پزشک ممکن است توصیه ای در مورد مصرف برخی داروها قبل از عمل داشته باشد. پیروی از دستورالعمل های خاص، به ویژه در مورد مصرف دارو، بسیار مهم است. برونکوسکوپی یک روش نسبتا سریع و بدون درد است. پس از آن، فرد باید چند ساعت در بیمارستان بماند تا تاثیر داروها از بین بروند. فشار خون و تنفس در این مدت تحت کنترل قرار می گیرد تا عوارض آن بررسی شود. توانایی سرفه کردن که به آن رفلکس سرفه گفته می شود باید طی ساعت برگردد. پس از این، شما می توانید خوردن و آشامیدن را شروع کنید. بعد از مصرف داروی آرام بخش، شما باید به مدت ساعت از رانندگی کردن و مصرف مشروبات الکلی خودداری کنید. با ورود بیمار به بخش برونکوسکوپی، یک سرم داخل وریدی ( IV ) برای تجویز دارو و مایعات وصل می شود. سپس بیمار برای کنترل مداوم ضربان قلب، فشار خون و میزان اکسیژن در خون به یک مانیتور وصل می شود. در صورت نیاز، اکسیژن اضافی از طریق یک لوله / اینچی که داخل سوراخ های بینی (کانول) یا روی صورت قرار می گیرد، ت مین می شود. سپس دارو از طریق IV تزریق می شود تا بیمار در برونکوسکوپی نرم احساس آرامش کند. اگر قرار باشد برونکوسکوپی سفت انجام شود، این کار معمولا بعد از بیهوشی عمومی انجام می شود. بیماران همراه با دریافت اکسیژن از طریق دهان یا بینی، به پشت دراز می کشند. قبل از قرار دادن برونکوسکوپ انعطاف پذیر، بی حسی موضعی با لیدوکایین در بینی و پشت گلو انجام می شود. برونکوسکوپ انعطاف پذیر را می توان از طریق دهان یا بینی انجام داد. ممکن است برخی از بیماران برای محافظت و ایمن کردن مجاری هوایی، از لوله مخصوصی به نام لوله تراشه استفاده کنند که از طریق دهان وارد نای می شود. هنگامی که برونکوسکوپ در مجاری هوایی قرار دارد، یک ماده بی حسی موضعی اضافی برای بیهوشی موضعی در مجاری هوایی اسپری می شود تا میزان سرفه به حداقل برسد. برونکوسکوپ سفت و محکم فقط از طریق دهان انجام می شود. اگر یک ناحیه از سیستم تنفس خاص نیاز به ارزیابی دقیق تری داشته باشد یا عامل غیر طبیعی در طی مراحل برونکوسکوپی تشخیص داده شود. در فرآیندی به نام شست و شوی برونش، (لاواژ اسپری) سرنگ های حاوی محلول های نمکی از طریق برونکوسکوپ به منطقه مورد نظر تزریق شده و مایعات پس از آن خارج می شوند. این فرآیند چندین بار برای به دست آوردن نمونه های کافی تکرار می شود و سپس نمونه ها برای تجزیه و تحلیل به آزمایشگاه ارسال می شوند. یک برس نرم از طریق برونکوسکوپ به قسمت مورد نظر وارد می شود. سلول های اطراف راه هوایی با برس زدن به بالا و پایین راه هوایی جمع می شوند. نمونه ها نیز برای تجزیه و تحلیل به آزمایشگاه ارسال می شوند. یک سوزن کوچک در راه هوایی و از طریق دیواره راه هوایی وارد می شود تا نمونه هایی در خارج از راه هوایی برای تجزیه و تحلیل در زیر میکروسکوپ بدست آید. ممکن است از پنس برای جداکردن و نمونه برداری ضایعه قابل مشاهده در مجاری هوایی یا ریه استفاده شود. بافت غیر طبیعی که در مجاری هوایی قابل مشاهده است معمولا به راحتی جدا می شود. با این حال، توده ای که در عمق بافت ریه قرار دارد معمولا با استفاده از روش مخصوص اشعه ایکس (فلوروسکوپی) به بیوپسی نیاز دارد. برخی از بیماران ممکن است یک تا دو روز بعد از عمل سرفه خونی داشته باشند. این طبیعی است و جای هیچ نگرانی نیست. اما اگر خون قرمز روشن در خلط وجود داشت، باید فورا به پزشکتان معالج مراجعه کنید. اکثر افراد می توانند بعد از ساعت به فعالیت های منظم برگردند، اما طبیعی است که برای چند روز دچار درد و کوفتگی گلو شوید. اشکال پیشرفته تصویربرداری گاهی برای انجام برونکوسکوپی استفاده می شود. تکنیک های پیشرفته می توانند تصویری دقیق تر از قسمت داخلی ریه های شما ارایه دهند: در طول برونکوسکوپی مجازی، پزشک شما از اسکن CT برای دیدن جزییات بیشتر مجاری هوایی شما استفاده می کند. در طول سونوگرافی، پزشک شما از یک پروب سونوگرافی متصل به برونکوسکوپ برای دیدن مجاری هوایی شما استفاده می کند. در طی برونکوسکوپی فلورسانس، پزشک شما از یک نور فلورسنت متصل به برونکوسکوپ برای دیدن قسمت داخلی ریه های شما استفاده می کند. نتایج عادی برونکوسکوپی بدین معنی است که پزشک هیچ ماده خارجی، انسداد یا سلول های غیرمعمول یا مایعات موجود در برونش ها را ندیده است. اگر نتایج غیر طبیعی باشد، پزشک بسته به نتیجه، آزمایشات یا درمان های بعدی را توصیه می کند. نتایج غیر طبیعی برونکوسکوپی این نتایج می تواند یک یا چند مورد زیر را شامل شود: عفونت باکتریایی عفونت ویروسی قارچ یا انگل در سیستم تنفسی التهاب بافت ریه آسیب ریه سرطان در سیستم تنفسی تنگ شدن نای یا برونش رد یک ریه پیوندی عوارض ناشی از برونکوسکوپی ممکن است شامل تب باشد. عوارض ناشی از برونکوسکوپی بسیار نادر و معمولا جزیی هستند، و به ندرت شدید می شوند. در صورت آسیب به مجاری هوایی و التهاب در سیستم تنفسی، عوارض ممکن است بیشتر باشد. عوارض ممکن است مربوط به خود عمل یا به داروی بی حسی موضعی باشد. در صورت انجام بیوپسی (نمونه برداری) خونریزی بیشتر محتمل است. معمولا خونریزی جزیی است و بدون درمان و خود به خود متوقف می شود. در موارد نادر، ممکن است یک راه هوایی در طی برونکوسکوپی آسیب دیده باشد. در صورت سوراخ شدن ریه، هوا می تواند در فضای اطراف ریه جمع شود، که می تواند باعث جمع شدن و اختلال عملکرد ریه شود. معمولا این مشکل به راحتی درمان می شود، اما ممکن است نیاز به بستری در بیمارستان داشته باشد. تب بعد از برونکوسکوپی نسبتا شایع است اما همیشه نشانه عفونت نیست. به طور کلی درمان لازم نیست. ضربان قلب غیر طبیعی، آریتمی مشکلات تنفسی عفونت های ریوی کاهش سطح اکسیژن خون در طول عمل خونریزی جزیی بخصوص بعد از بیوپسی ذات الریه یا پنومونی همچنین برونکوسکوپی ممکن است در فردی که سابقه بیماری های قلبی را دارد، خطر ابتلا به حمله قلبی را افزایش دهد. به ندرت، برونکوسکوپی می تواند باعث جمع شدن ریه شود، که به آن پنومو توراکس گفته می شود. این در صورتی اتفاق می افتد که ریه در طول عمل سوراخ شود. پنوموتوراکس جدی است و به درمان نیاز دارد. پزشکتان ممکن است بعد از برونکوسکوپی اشعه ایکس قفسه سینه را انجام دهد تا ریه ها را از نظر علایم آن بررسی کند. هنگامی که فرد در برونکوسکوپی سفت و محکم دچار بیهوشی عمومی است، خطرات جانبی شامل موارد زیر است: تغییر فشار خون درد عضلانی ضربان قلب کند استفراغ برونکوسکوپی یک روش ایمن با ریسک پایین عوارض جدی است. میزان مرگ و میر در هر دو روش برونکوسکوپی انعطاف پذیر و سفت و سخت کمتر از . درصد است. پزشکان معمولا از بی حسی موضعی و داروهای آرام بخش برای راحتی و آرامش افراد در طول معاینه استفاده می کنند. اگر هر یک از علایم زیر بعد از برونکوسکوپی بوجود آمد، با پزشکتان تماس بگیرید: مشکلات تنفسی درد قفسه سینه سرفه خونی تب ضربان قلب تند منابع: |
طب سوزنی شامل قرار دادن سوزن های بسیار نازک از طریق پوست در نقاط استراتژیک بدن می باشد. طب سوزنی بیشتر برای درمان درد و سلامتی کلی از جمله مدیریت استرس استفاده می شود. چگونگی عملکرد طب سوزنی به طور علمی نامشخص است. برخی ادعا می کنند که این درمان با متعادل کردن انرژی حیاتی انجام می شود، در حالی که برخی دیگر معتقدند که این درمان روی سیستم اعصاب اثر می گذارد. متخصصین این طب با هدف متعادل کردن انرژی، سوزن ها را به بدن فرد وارد می کند. طب سنتی چینی توضیح می دهد که سلامتی نتیجه توازن هماهنگ افراطی مکمل " " و " " نیروی های زندگی هستند که به " " معروف است. گفته می شود بیماری نتیجه عدم تعادل این نیروها است. گفته می شود که در بدن انسان از بین نصف النهارها یا مسیرها عبور می کند. عناصر و جریان های انرژی از طریق نقطه طب سوزنی در بدن قابل دسترسی هستند. وارد کردن سوزن ها در مسیرها با ترتیب متناسب باعث می شود جریان انرژی به تعادل مناسب بازگردد. هیچ اثبات علمی مبنی بر وجود نصف النهارها یا نقاط این درمان وجود ندارد، اما مطالعات بی شمار حاکی از آن است که طب سوزنی برای برخی شرایط اثر گذار می باشد. برخی از متخصصان برای توضیح این درمان از علوم اعصاب استفاده کرده اند. نقاطی که قرار است طب سوزنی روی آن ها انجام گیرد به عنوان مکان هایی که اعصاب، ماهیچه ها و بافت همبند تحریک می شوند تعریف شده اند. تحریک این نقاط با طب سنتی چینی، جریان خون را افزایش می دهد و در عین حال فعالیت طبیعی اعصاب بدن را نیز باعث می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید طب سنتی چینی عمدتا برای تسکین ناراحتی همراه با انواع بیماری ها و شرایط خاص پزشکی استفاده می شود، از جمله: تهوع و استفراغ ناشی از شیمی درمانی سردرد، از جمله سردردهای تنشی و میگرن درد زایمان گرفتگی های قاعدگی اختلالات تنفسی، مانند رینیت آلرژیک (حساسیت) سایر شرایطی که WHO می گوید طب سوزنی ممکن است کمک کند اما شواهد و تحقیقات بیشتری لازم هست تا از تاثیر سوزن درمانی اطمینان حاصل شود، شامل موارد زیر است: فیبرو میالژیا (نوعی بیماری عصبی هست که عضلات را در گیر می کند. نورالژی (دردهای ریشه ای اعصاب مرکزی و محیطی) ناتوانی فیزیکی بعد از عمل اعتیاد استعمال دخانیات مصرف الکل درد ستون فقرات گرفتگی گردن دمانس عروقی (زوال عقل پیری ناشی از حوادث عروقی مغز) سرفه یا سیاه سرفه سندرم تورت (نوع شدیدی از اختلال تیک می باشد. WHO همچنین نشان می دهد که طب سنتی چینی ممکن است به درمان تعدادی از عفونت ها از جمله برخی عفونت های دستگاه ادراری و تب هموراژیک اپیدمیک تب خون ریزی دهنده) کمک کند. با این حال WHO خاطرنشان می کنند که "فقط مقامات بهداشت و متخصصین طب می توانند بیماری ها، علایم و شرایطی که درمان طب سنتی چینی توصیه می شود را تعیین کنند. " مزایای طب سوزنی طب سنتی چینی می تواند به علت برخی مزایا مفید باشد، از جمله موارد زیر: در صورتی که به درستی انجام شود، بی خطر است. عوارض جانبی بسیار کمی دارد. می تواند به طور موثری با سایر درمان ها ترکیب شود. می تواند برخی از انواع دردها را کنترل کند. ممکن است برای بیمارانی که داروهای ضد درد مناسب نیستند مناسب باشد. شایعترین آسیب جدی که از سوزن های طب سنتی چینی گزارش شده است، سوراخ شدن تصادفی ریه است که منجر به تخریب ریه به نام پنوموتوراکس می شود. شایع ترین عفونت گزارش شده از درمان های این درمان، هپاتیت ویروسی (یک عفونت بالقوه جدی کبد) است. عوارض جانبی دیگر شامل عفونت های باکتریایی است که در محل وارد کردن سوزن در پوست و نقاط دیگر بدن امکان دارد ایجاد شود. به طور کلی، به نظر می رسد که عوارض جانبی مربوط به بهداشت ضعیف و آموزش متخصص طب سوزنی می باشد. انجام سوزن درمانی در برخی افراد و شرایط خاص می تواند خطرناک باشد از جمله: اگر بیمار اختلال خون ریزی داشته باشد یا رقیق کننده خون مصرف کند، خطرناک است. ممکن است خون ریزی، کبودی و درد در محل های زدن سوزن ایجاد شود. سوزن غیرمستقیم ممکن است بیمار را آلوده کند. در موارد نادر، یک سوزن ممکن است به اندام های داخلی آسیب وارد کند. سازمان غذا و داروی ایالات متحده ( FDA ) سوزن های طب سوزنی را به عنوان ابزار پزشکی تایید می کند. ساخت و برچسب زدن آن ها نیاز به رعایت معیارهای مشخص دارد. سوزن های یکبار مصرف اکنون استاندارد عمل است، بنابراین خطر ابتلا به عفونت به حداقل می رسد. خطرات طب سنتی چینی اگر یک پزشک متخصص طب سوزنی و دارای مجوز با استفاده از سوزن های استریل داشته باشید کم است. موارد عدم استفاده از طب سوزنی همه افراد بخصوص افراد زیر، نامزد مناسبی برای طب سوزنی نیستند: در صورت بروز اختلال خون ریزی یا در صورت مصرف رقیق کننده خون، احتمال خون ریزی یا کبودی ناشی از سوزن ها افزایش می یابد. طب سوزنی که شامل استفاده از پالس های الکتریکی خفیف در سوزن ها است، می تواند در عملکرد ضربان ساز اختلال ایجاد کند. تصور می شود بعضی از انواع طب سنتی چینی باعث تحریک زایمان می شوند که می تواند منجر به زایمان زودرس شود. اگر قصد طب سنتی چینی را دارید، راه کار های زیر را، انجام دهید: با پزشکتان مشورت کنید. بپرسید چه مشکلی در درمان وجود دارد، چقدر احتمال دارد به شرایط شما کمک کند و چقدر هزینه خواهد داشت. دریابید که آیا بیمه شما طب سنتی چینی را تحت پوشش قرار می دهد یا نمی دهد. در طی درمان طب سنتی چینی، متخصص طب سوزنی شما سوزن های خیلی نازک را در نقاط خاص بدن شما وارد می کند. قرار دادن سوزن ها معمولا باعث ناراحتی کمی می شود. برای تعیین نوع روش طب سوزنی که بیشتر به شما کمک می کند، پزشکتان ممکن است در مورد علایم، رفتارها و شیوه زندگیتان از شما سوال کند. او همچنین ممکن است مکان های نزدیک به قسمت هایی از بدن که دردناک هستند، شکل، پوشش و رنگ زبان، رنگ صورت، قدرت، ریتم و کیفیت نبض در مچ دست شما را بررسی کند. ارزیابی اولیه و درمان ممکن است تا دقیقه طول بکشد. جلسات بعدی معمولا حدودا نیم ساعت طول می کشد. یک برنامه درمانی مشترک برای یک درمان واحد معمولا شامل یک یا دو جلسه در هفته است. تعداد معالجات بستگی به وضعیت تحت درمان و شدت آن دارد. به طور کلی، دریافت شش تا هشت جلسه درمانی معمول است. نقاط طب سنتی چینی در تمام نواحی بدن قرار دارد. گاهی اوقات نقاط مناسب از ناحیه درد شما دور می باشد. پزشک طب سوزنی به شما کلیه محل درمان برنامه ریزی شده و اینکه نیاز به برهنه شدن دارید یا نه را می گوید. شما برای مداوا روی یک تخت دراز می کشید. عمل طب سوزنی شامل موارد زیر است: سوزن های طب سنتی چینی در نقاط استراتژیک روی بدن شما به اعماق مختلف وارد می شوند. سوزن ها بسیار نازک هستند، بنابراین درج معمولا ناراحتی کمی ایجاد می کند. اغلب مردم اصلا احساس نمی کنند که سوزن ها وارد بدن شده اند. بین پنج تا بیست سوزن در یک درمان معمولی استفاده می شود. ممکن است وقتی یک سوزن به عمق صحیح برسد، احساس سوزش خفیفی را حس کنید. پزشک شما ممکن است بعد از قرارگیری، سوزن ها را به آرامی حرکت داده یا چرخانده و یا گرما یا پالس الکتریکی خفیف را روی سوزن ها ایجاد کند. در بیشتر موارد، سوزن ها تا دقیقه در حالی که ساکت هستید و استراحت می کنید، در محل خود باقی می مانند. معمولا هنگام برداشتن سوزن ها هیچ ناراحتی مشاهده نمی شود. برخی از افراد احساس آرامش می کنند و برخی دیگر پس از انجام طب سنتی چینی احساس انرژی زیاد می کنند. اما همه به طب سنتی چینی پاسخ یکسانی نمی دهند. اگر علایم شما طی چند هفته بهبود نیابد، طب سنتی چینی ممکن است برای شما مناسب نباشد. اندازه گیری فواید طب سنتی چینی گاهی دشوار است، اما بسیاری از افراد آن را به عنوان درمانی برای کنترل انواع شرایط دردناک مفید می دانند. شواهدی وجود دارد که طب سنتی چینی در افرادی که انتظار درمان و بهبودی دارند بهتر عمل می کند. طب سنتی چینی عوارض جانبی کمی دارد، بنابراین اگر در کنترل درد با روش های معمولی تر مشکل دارید ممکن است ارزش امتحان کردن را داشته باشد. منابع: |
آندومتریوز نوعی اختلال دردناک است که در آن آندومتر (بافت داخل رحمی) در ناحیه ایی خارج از رحم رشد می کند. آندومتریوز معمولا تخمدان ها، لوله های فالوپ و بافت لگن را درگیر می کند اما بندرت ممکن است بافت آندومتر در اندام های خارج از لگن منتشر شود. با وجود آندومتریوز، بافت آندومتر همچنان عملکرد طبیعی خودش را دارد و در هر چرخه ضخیم شده و باعث خون ریزی می گردد، اما چون بافت رحمی راهی برای خروج از بدن ندارد، به دام می افتد. هنگامی که آندومتریوز تخمدان ها را درگیر می کند، کیست هایی به نام آندومتریوما تشکیل می شوند. بافت اطراف می تواند تحریک شود و در نهایت باعث ایجاد بافت همبند و چسبندگی بافت های لگن و اندام ها به یکدیگر می شود. آندومتریوز می تواند به خصوص در دوران قاعدگی باعث ایجاد درد (گاهی اوقات شدید) و اختلال در باروری شود. خوشبختانه درمان های موثر هم وجود دارند. علایم اصلی آندومتریوز درد لگن است که اغلب با دوره قاعدگی همراه شروع می شود. اگرچه بسیاری از دردها در دوره قاعدگی دچار گرفتگی می شوند، افراد مبتلا به آندومتریوز معمولا درد قاعدگی شدیدی را توصیف می کنند که بدتر از درد معمولی است و با گذشت زمان بیشتر می شود. علایم و نشانه های رایج آندومتریوز شامل موارد زیر است: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید درد و گرفتگی لگن ممکن است قبل از شروع دوره قاعدگی و چندین روز در طول یک دوره انتشار یابد و حتی با درد کمر و شکم همراه باشد. درد در طول یا بعد از رابطه جنسی با آندومتریوز شایع است. در صورت ابتلا به آندومتریوز احتمال دارد درد با دفع ادرار یا مدفوع را در طول دوره قاعدگی تجربه کنید. ممکن است گاهی دوره های قاعدگی طولانی یا خون ریزی بین دوره های قاعدگی را تجربه کنید. گاهی اوقات، آندومتریوز برای اولین بار در افرادی که به دنبال درمان نازایی هستند تشخیص داده می شود. آندومتریوز امکان دارد باعث خستگی، یبوست، نفخ یا به خصوص در دوران قاعدگی شود. شدت درد، لزوما یک شاخص قابل اعتماد برای میزان آندومتریوز نیست. شاید آندومتریوز خفیف با درد شدید همراه باشد، یا اندومتریوز مزمن با درد کم یا بدون درد باشد. آندومتریوز گاهی اوقات با شرایط دیگری که می تواند باعث درد لگن شود، مانند بیماری التهابی لگن ( PID ) یا کیست تخمدان، سندرم روده تحریک پذیر ( IBS ) شرایطی که باعث بروز اسهال، یبوست و گرفتگی شکم می شود - اشتباه گرفته شود. IBS می تواند همزمان با آندومتریوز رخ دهد، که می تواند تشخیص را پیچیده تر کند. درمان آندومتریوز می تواند یک شرایط چالش برانگیز را برای پزشکان ایجاد کند. تشخیص زودرس، یک تیم پزشکی ماهر و درک درستی از تشخیص می تواند منجر به مدیریت بهتر و بهبودی سریعتر علایم شود. اگرچه علت دقیق اندومتریوز هنوز مشخص نیست، علل احتمالی شامل موارد زیر است: در عادت ماهانه رتروگراد، خون قاعدگی حاوی سلول های آندومتر به جای خارج از بدن، از طریق لوله های فالوپی و داخل حفره لگن به داخل خون جریان پیدا می کند. این سلول های آندومتر به دیواره های لگن و سطوح اندام های لگنی می چسبند و با رشد خود در طول سیکل قاعدگی ضخیم شده و باعث خون ریزی می شوند. بعد از عمل جراحی، مانند هیسترکتومی یا سزارین، سلول های آندومتر ممکن است به محل برش جراحی منتقل شوند. رگ های خونی یا مایع بافتی (لنفاوی) ممکن است سلول های آندومتر را به قسمت های دیگر بدن منتقل کنند. اختلال در سیستم ایمنی ممکن است بدن قادر به تشخیص و از بین بردن بافت آندومتر خارج رحمی نباشد و نتواند آن را از بین ببرد. چندین عامل شما را در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به اندومتریوز قرار می دهد، مانند: عدم زایمان و فرزند آوری قاعدگی زودرس یایسگی در سنین بالاتر چرخه های قاعدگی کوتاه (کمتر از روز) دوره های قاعدگی طولانی افزایش سطح استروژن شاخص توده بدنی پایین، لاغری سابقه خانوادگی هرگونه بیماری که مانع خروج خون قاعدگی از بدن شود ناهنجاری های دستگاه تناسلی آندومتریوز معمولا چند سال پس از شروع قاعدگی بروز می کند. علایم و نشانه های اندومتریوز ممکن است با بارداری به طور موقت بهبود یابد و ممکن است با یایسگی کاملا از بین برود. عارضه اصلی اندومتریوز اختلال در باروری است. تقریبا یک سوم تا نیمی از زنان مبتلا به اندومتریوز در بارداری مشکل دارند. آندومتریوز ممکن است باعث انسداد لوله فالوپ رحمی شود و از لقاح سلول تخم و اسپرم جلوگیری کند. اما به نظر می رسد که آندومتریوز به طور غیر مستقیم هم مثلا با از بین بردن اسپرم یا تخمک روی باروری ت ثیر می گذارد. با این وجود، بسیاری از افراد مبتلا به آندومتریوز خفیف تا متوسط هنوز هم می توانند باردار شوند. پزشکان بعضی اوقات به افراد مبتلا به اندومتریوز توصیه می کنند که فرزند آوری را به تاخیر نیندازند زیرا ممکن است با گذشت زمان وضعیت آن ها بدتر شود. سرطان تخمدان در افرادی که آندومتریوز دارند شایع تر است. برخی از مطالعات نشان می دهد که اندومتریوز خطر سرطان زایی را افزایش می دهد، اما هنوز هم نسبتا کم است. در موارد نادر، نوع دیگری از سرطان آدنوکارسینوم مرتبط با اندومتریوز می تواند بعدا در افرادی که آندومتریوز داشته اند ایجاد شود. برای تشخیص اندومتریوز و سایر شرایطی که می تواند باعث درد لگن شود، پزشکتان می خواهد علایم خود را از جمله محل درد و زمان بروز آن را بگویید. آزمایشات مربوط به معاینات جسمی اندومتریوز شامل موارد زیر است: در طی معاینه لگن، پزشک به صورت دستی ناهنجاری هایی مانند کیست روی اندام های تولید مثل یا زخم های پشت رحم را بررسی می کند. غالبا تشخیص آندومتریوز ریز غیر ممکن است مگر اینکه باعث ایجاد کیست شوند. پزشک با آزمایش تصویر برداری سونوگرافی استاندارد به طور قطعی ابتلا به آندومتریوز را تشخیص نمی دهد، اما می تواند کیست های مرتبط با آندومتر را شناسایی کند. برای برخی موارد، MRI در برنامه ریزی جراحی و کسب اطلاعات جزیی در مورد مکان و اندازه کیست مرتبط با آندومتر به پزشک کمک می کند. لاپاروسکوپی می تواند اطلاعاتی در مورد مکان، میزان و اندازه آندومتر ارایه دهد. جراح شما برای آزمایش بیشتر می تواند از بافت نمونه برداری (بیوپسی) کند. غالبا با برنامه ریزی مناسب جراحی، جراح می تواند آندومتریوز را در طول لاپاروسکوپی به طور کامل درمان کند. به طوری که شما فقط به یک عمل جراحی نیاز داشته باشید. درمان آندومتریوز معمولا شامل دارو یا جراحی است. روش درمانی آندومتریوز بستگی به علایم دارد. پزشکان معمولا ابتدا روش های محافظه کارانه را توصیه می کنند، در صورت عدم موفقیت در درمان اولیه، جراحی را انجام می دهند. احتمال دارد پزشک استفاده از مسکن بدون نسخه، مانند داروهای ضد التهابی غیر استروییدی را تجویز کند تا اسپاسم دردناک قاعدگی را بهبود بخشد. اگر قصد باردار شدن نداشته باشید، پزشک می تواند هورمون درمانی را به همراه مصرف داروهای تسکین دهنده توصیه کند. هورمون های مکمل گاهی در کاهش یا از بین بردن درد آندومتریوز موثر هستند. افزایش هورمون ها در دوران قاعدگی باعث ضخیم شدن، شکسته شدن و خون ریزی های آندومتر می شود. داروهای هورمونی ممکن است رشد بافت آندومتر را کند کرده و از رشد جدید بافت آندومتر جلوگیری کند. هورمون درمانی یک درمان دایمی برای آندومتریوز نیست. بعد از قطع هورمون درمانی، علایم ممکن هست دوباره برگردند. روش های درمانی مورد استفاده در درمان آندومتریوز عبارتند از: قرص های، لکه ها و حلقه های واژن به کنترل هورمون های رشد بافت آندومتر کمک می کنند. استفاده از داروی ضدبارداری هورمونی، جریان قاعدگی راکمتر و کوتاهتر می کنند. استفاده از داروهای ضد بارداری هورمونی ممکن است در بعضی موارد باعث کاهش درد شود. Gn - RH ، با کاهش تولید هورمون های تحریک کننده تخمدان و سطح استروژن مانع از شروع قاعدگی شده و باعث کوچک شدن بافت آندومتر می شود. آگونیست ها و آنتاگونیست های هورمون آزاد کننده گنادوتروپین یایسگی مصنوعی را ایجاد کرده و عوارض جانبی یایسگی مانند گرگرفتگی، خشکی واژن و پوکی استخوان را کاهش می دهد. انواع روش های پروژستین درمانی از جمله دستگاه داخل رحمی با لوونورژسترول، ایمپلنت ضد بارداری ( Nexplanon ) یا تزریق ضد بارداری ( Depo - Provera ) می تواند دوره قاعدگی و رشد آندومتر را متوقف کند و باعث بهبود علایم اندومتریوز شوند. مهارکننده های آروماتاز نوعی دارو است که باعث کاهش میزان استروژن در بدن می شود. پزشکتان ممکن است یک داروی مهار کننده آروماتاز به همراه پروژسترون یا ترکیبی از هورمون های ضدبارداری را برای درمان آندومتریوز توصیه کند. اگر با ابتلا به اندومتریوز قصد دارید باردار شوید، جراحی برای از بین بردن اندومتریوز در ضمن حفظ رحم و تخمدان ها (جراحی محافظه کارانه) ممکن است شانس موفقیت شما را افزایش دهد. جراحی می تواند دردهای شدید ناشی از آندومتریوز را از بین ببرد، اما احتمال بازگشت اندومتریوز و درد وجود دارد. پزشک ممکن است جراحی را به صورت لاپاروسکوپی یا از طریق جراحی سنتی شکمی انجام دهد. حتی در موارد آندومتریوز شدید، اکثرا با جراحی لاپاروسکوپی قابل درمان هستند. جراحی برای برداشتن رحم (هیسترکتومی) و تخمدان ها (اویوفورکتومی) موثرترین درمان شناخته شده برای آندومتریوز است. اما متخصصان آندومتریوز در حال کنار گذاشتن هیسترکتومی هستند، درعوض بر حذف دقیق و کامل همه بافت های اندومتریوز تمرکز کرده اند. از بین بردن تخمدان های منجر به یایسگی می شود. فقدان هورمون ها ممکن است برای بعضی از افراد درد آندومتریوز را بهبود بخشد، اما برای برخی دیگر، آندومتریوز که پس از جراحی باقی می ماند، همچنان باعث ایجاد علایم می شود. یایسگی زودرس همچنین خطر ابتلا به بیماری های قلبی و عروقی (قلبی و عروقی) ، برخی شرایط متابولیک و مرگ زودرس را در پی دارد. برداشتن رحم (هیسترکتومی) بعضی اوقات می تواند برای درمان علایم مرتبط با اندومتریوز مانند خون ریزی شدید قاعدگی و قاعدگی دردناک ناشی از گرفتگی رحم در افرادی که نمی خواهند باردار شوند، مورد استفاده قرار گیرد. پیدا کردن یک پزشک که با او احساس راحتی کنید در مدیریت و درمان اندومتریوز بسیار مهم است. ممکن است شما بخواهید قبل از شروع هرگونه درمان، تحقیق کنید تا مطمین شوید که تمام گزینه ها و نتایج احتمالی را می دانید. اولین ملاقات شما احتمالا با متخصص زنان خواهد بود. اگر به دنبال درمان نازایی هستید، ممکن است به پزشک متخصص غدد مراجعه کنید. لیستی از علایمی را که دارید، تهیه کنید. تمام علایم خود را یادداشت کنید، حتی علایمی که فکر می کنید به آندومتریوز مرتبط نیستند. لیستی از هرگونه دارو، گیاهان یا مکمل های ویتامین مصرفی را تهیه کنید. لیستی از سوالات را برای پرسیدن از پزشک خود تهیه کنید. برای آندومتریوز، برخی از سوالات اساسی که باید از پزشک خود بپرسید عبارتند از: چه شرایطی جراحی را توصیه می کنید؟ چه داروهایی برای درمان اندومتریوز وجود دارد؟ آیا درمان آندومتریوز می تواند باروری مرا بهبود ببخشد؟ آیا می توانید روش های درمانی دیگری را توصیه کنید؟ چه عوارض جانبی از مصرف دارو می توان انتظار داشت؟ آیا دارویی وجود دارد که بتواند علایم من را بهبود بخشد؟ آیا آندومتریوز بر توانایی من در بارداری ت ثیر خواهد گذاشت؟ برخی از سوالات احتمالی که ممکن است پزشک از شما بپرسد شامل موارد زیر است: علایم شما چقدر شدید است؟ چند بار و چه مدت این علایم را تجربه می کنید؟ آیا چیزی باعث بهبودی یا بدتر شدن علایم شما می شود؟ آیا به نظر می رسد علایم شما مربوط به چرخه قاعدگی شما باشد؟ منبع: |
تیرویید یک غده کوچک و پروانه ای شکل است که در قسمت جلوی گردن شما قرار دارد. این ماده تترا یودیرونین ( T ) و تری یدوتیرونین ( T ) تولید می کند، که دو هورمون اصلی هستند که نحوه استفاده سلول ها از انرژی را در بدن کنترل می کنند. غده تیرویید با انتشار این هورمون ها، سوخت و ساز بدن را تنظیم می کند. پرکاری تیرویید هنگامی رخ می دهد که غده تیرویید T یا T یا هر دو را بیش از حد ترشح کند. تشخیص تیرویید پر کار و درمان علت اصلی آن می تواند علایم را تسکین داده و از عوارض آن پیشگیری کند. اگرچه پرکاری تیرویید در صورت عدم توجه به آن ممکن است جدی باشد، اما اکثر افراد پس از تشخیص و پرکاری تیرویید به درمان اولیه پاسخ می دهند. انواع شرایط می تواند باعث پرکاری شود. بیماری، یک اختلال خود ایمنی شایعترین علت پرکاری تیرویید است. بیماری گریوز، باعث می شود آنتی بادی ها باعث تحریک تیرویید برای ترشح بیش از حد هورمون شوند. بیماری گریوز در زنان بیشتر از مردان رخ می دهد. سایر علل پرکاری تیرویید عبارتند از: ید اضافی، ماده اصلی در T و T تیروییدیت یا التهاب تیرویید تومورهای تخمدان یا بیضه تومورهای خوش خیم غده تیرویید یا غده هیپوفیز مقادیر زیادی از تترا یودوتیرونین در مکمل های غذایی یا داروها این دو عامل می تواند باعث طوفان تیرویید Thyroid storm شود. طوفان تیرویید وقتی اتفاق می افتد که مقدار زیادی هورمون تیرویید آزاد می شود و باعث بدتر شدن ناگهانی علایم می شود. درمان برای جلوگیری از طوفان تیرویید، تیروتوکسیکوز و سایر عوارض مهم است. در طوفان تیرویید، ضربان قلب، فشار خون و دمای بدن فرد می تواند تا حد خطرناکی بالا رود. بدون درمان سریع، تهاجمی، طوفان تیرویید اغلب کشنده است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید موثرترین روش برای جلوگیری از بروز طوفان تیرویید، رعایت برنامه دارویی تیرویید است. داروهای خود را طبق دستورالعمل و تجویز دکتر مصرف کنید و در صورت لزوم آزمایشات خون را دنبال کنید. پرکاری تیرویید عوامل خطر پرکاری تیرویید شامل موارد زیر است: سابقه خانوادگی، به ویژه در بیماری گریوز جنسیت (شیوع آن در زنان بیشتر است. سابقه شخصی، برخی از بیماری های مزمن مانند، کم خونی شدید و نارسایی اولیه کلیه پرکاری تیرویید می تواند برخی از سایر علایم بیماری های را دیگر تقلید کند، این موضوع می تواند تشخیص پزشک را دشوار کند. همچنین می تواند باعث ایجاد طیف گسترده ای از علایم و نشانه ها از جمله: کاهش وزن بدون رعایت رزیم غذایی ضربان قلب نامنظم تپش قلب افزایش اشتها عصبی بودن، اضطراب و تحریک پذیری لرزش (یک لرزش ریز در دست و انگشتان) تغییر در الگوهای قاعدگی افزایش حساسیت به گرما تغییر در الگوهای روده، به ویژه حرکات مکرر روده خستگی، ضعف عضلانی مشکلات خواب نازک شدن پوست موهای ظریف و شکننده به طور واضح، غده تیرویید به خودی خود می تواند به گواتر متورم یک طرفه یا دوطرفه تبدیل شود. یا حتی ممکن است چشمان شما کاملا برجسته به نظر برسد، که بنام اگزوفتالموس نامیده می شود، نشانه ای که مربوط به بیماری گریوز (بیماری اتو ایمون پرکاری شدید غده تیروید است. علایم زیر نیاز به مراجعه فوری به پزشک دارد: سرگیجه تنگی نفس از دست دادن هوشیاری ضربان قلب سریع، نامنظم پرکاری تیرویید همچنین می تواند باعث فیبریلاسیون دهلیزی شود، یک آریتمی خطرناک که می تواند منجر به سکته مغزی و همچنین نارسایی احتقانی قلب شود. پرکاری تیرویید برخی از جدی ترین عوارض پرکاری تیرویید قلب را درگیر می کند. این عوارض شامل ضربان قلب سریع، یک اختلال ریتم قلب به نام فیبریلاسیون دهلیزی است که خطر سکته مغزی و نارسایی احتقانی قلب را افزایش می دهد. پرکاری تیرویید درمان نشده همچنین می تواند به استخوان های ضعیف و شکننده (پوکی استخوان) منجر شود. تقویت استخوان های شما تا حدودی به میزان کلسیم و سایر مواد معدنی موجود در آن ها بستگی دارد. هورمون بیش از حد تیرویید در ترکیب کلسیم در استخوان های شما اختلال ایجاد می کند، و باعث کاهش جذب کلسیم در استخوان ها می گردد. بیماری درمان نشده پرکاری تیروییدی در افراد مبتلا به گریوز ممکن است باعث بروز مشکلات چشمی شدید و از دست رفتن بینایی شود. در موارد نادر، مبتلایان به بیماری گریوز دچار ضایعات پوستی گریوز می شوند و باعث قرمزی و تورم غالبا روی ساق ها و پاها می شود. پرکاری تیرویید همچنین شما را در معرض بحران تیروتوکسیکوزیس قرار می دهد. تشدید ناگهانی علایم منجر به تب، نبض سریع و حتی هذیان می شود. اگر این اتفاق رخ داد، فورا به پزشک مراجعه کنید. افتالموپاتی گریوز بعضی اوقات ممکن است یک مشکل غیر معمول به نام افتالموپاتی Graves ، چشم شما را تحت ت ثیر قرار دهد، به خصوص اگر سیگاری باشید. این اختلال باعث می شود که بافت ها و ماهیچه های پشت چشمان شما، چشم را از مدارهای محافظ طبیعی خود خارج نموده و چشم حالت بیرون زدگی (اگزوفتالمی) پیدا می کند. مشکلات چشم اغلب بدون درمان بهبود می یابد. علایم و نشانه های افتالموپاتی گریوز شامل موارد زیر است: چشم های خشک چشم های بیرون زده چشم های قرمز یا متورم پاره شدن لایه خارجی یا ناراحتی در یک یا هر دو چشم حساسیت به نور، تاری دید دو طرفه، التهاب و کاهش حرکت چشم اولین قدم در تشخیص، دریافت یک تاریخچه کامل پزشکی و معاینه بدنی است. این علایم رایج جسمی در مایعنه بدنی که می توانند پرکاری تیرویید را نشان دهد عبارتند از: کاهش وزن نبض سریع فشار خون بالا چشم های بیرون زده غده تیرویید بزرگ شده آزمایش های دیگری ممکن است برای بررسی بیشتر انجام شود. این شامل: ممکن است پزشک نیاز به بررسی میزان کلسترول شما داشته باشد. کلسترول پایین می تواند نشانه بالا رفتن میزان متابولیسم بدن باشد، که ممکن است، نشانه ای از افزایش میزان متابولیسم ناشی از پرکاری تیرویید باشد. این آزمایشات میزان هورمون تیرویید ( T و T ) را در خون شما اندازه گیری می کنند. هورمون تحریک کننده تیرویید ( TSH ) یک هورمون غده هیپوفیز است که غده تیرویید را برای تولید هورمون تحریک می کند. هنگامی که سطح هورمون تیرویید طبیعی یا زیاد باشد، TSH شما پایین تر است. TSH پایین تر از حد عادی می تواند اولین علامت پرکاری تیرویید باشد. ممکن است سطح تری گلیسیرید شما نیز آزمایش شود. مشابه با کلسترول پایین، تری گلیسیریدهای کم، می تواند نشانه ای از افزایش میزان متابولیسم ناشی از پرکاری تیرویید باشد. این به پزشکتان اجازه می دهد بررسی کند که تیرویید شما پر کار است یا خیر. به طور خاص، می تواند مشخص کند که آیا کل تیرویید یا فقط یک ناحیه از غده باعث ایجاد پر کاری می شود. سونوگرافی می تواند اندازه کل غده تیرویید و همچنین هر توده موجود در آن را نشان دهد. CT یا MRI می تواند نشان دهد که تومور هیپوفیز این بیماری را ایجاد کرده است. چندین روش برای درمان پرکاری تیرویید وجود دارد. پزشکان برای کاهش ترشح هورمون های تیرویید از داروهای ضد تیرویید و ید رادیواکتیو استفاده می کنند. بعضی اوقات، درمان پرکاری تیرویید شامل جراحی برای از بین بردن کامل یا بخشی از غده تیرویید شما می باشد. داروهای ضد تیرویید، این داروها تولید هورمون های تیرویید را متوقف می کنند. این روش درمانی رایجی می باشد. ید رادیو اکتیو طبق گزارش انجمن تیرویید آمریکا، به طور موثری سلول های تولید کننده هورمون را از بین می برد. عوارض جانبی ید رادیواکتیو شامل خشکی دهان، خشکی چشم، گلو درد و تغییر در طعم و مزه است. اقدامات محتاطانه ممکن است برای مدت کوتاهی پس از درمان انجام شود تا از انتشار اشعه به دیگران جلوگیری شود. ممکن است یک بخش یا تمام غده تیرویید شما با جراحی برداشته شود. سپس برای جلوگیری از کم کاری تیرویید، باید مکمل های هورمون تیرویید مصرف کنید. همچنین، این داروها می توانند به کنترل نبض سریع، تعریق، اضطراب و فشار خون بالا کمک کنند. بیشتر افراد به خوبی به این روش درمانی پاسخ می دهند. خوردن یک رژیم غذایی مناسب، با تمرکز بر کلسیم و سدیم، به ویژه در جلوگیری از پرکاری تیرویید مهم است. D پرکاری تیرویید همچنین می تواند باعث ضعف و نازک شدن استخوان های شما شود که می تواند منجر به پوکی استخوان شود. مصرف مکمل های ویتامین D و کلسیم در طول و بعد از درمان می تواند به تقویت استخوان های شما کمک کند. پیش آگهی پرکاری تیرویید پیش آگهی بلند مدت پرکاری تیرویید به علت آن بستگی دارد. برخی از دلایل می توانند بدون درمان و خود بخود از بین بروند. سایر علل مانند بیماری گریوز، با گذشت زمان و بدون درمان بدتر می شوند. عوارض بیماری گریوز می تواند بطور جدی خطرناک باشد و بر کیفیت طولانی مدت زندگی شما ت ثیر بگذارد. منابع: |
استعمال تقریبا علت یک پنجم از مرگ و میرهای ناشی از در ایالات متحده آمریکا را تشکیل می دهد. شیوع مرگ و میر ناشی از بیماری عروق کرونر در افراد سیگاری نسبت به غیر سیگاری ها بیش از درصد می باشد. استعمال سیگار عامل اصلی خطر بیماری قلبی است. اکثر افراد سیگار کشیدن را با مشکلات تنفسی و سرطان ریه مرتبط می دانند، اما استعمال دخانیات و مصرف سیگار ریسک ابتلا به انواع بیماری های مزمن را افزایش و سلامتی شما را تهدید می کند. سیگار دارای سموم متعدد، از جمله نیکوتین اعتیاد آور، مونواکسید کربن، "تارس" و هیدروژن سیانید است. ماده شیمیایی دیگر با میزان سمیت مختلف از جمله عامل سرطان زای شناخته شده در سیگار وجود دارد. کلمه ای برای ذرات جامد است که در دود تنباکو معلق می شوند. tar حاوی مواد شیمیایی، از جمله عوامل سرطان زا می باشد. تار چسبنده و قهوه ای است و باعث ایجاد لکه هایی روی دندان ها، ناخن ها و بافت ریه می شود. یک گاز سمی، بی بو و بی رنگ است و در مقدار زیاد به سرعت باعث مرگ می شود زیرا جای اکسیژن خون را می گیرد. در افرادی که سیگار می کشند، مونوکسید کربن موجود در خون آن ها، انتقال اکسیژن به اعضای بدن و عضلات را سخت تر می کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید مواد شیمیایی بسیار واکنش پذیر هستند که می توانند به عضلات قلب و رگ های خونی افرادی که سیگار می کشند آسیب برساند. آن ها با کلسترول واکنش داده و منجر به تشکیل مواد چربی در دیواره های شریان می شود. دود دخانیات حاوی چندین فلز از جمله آرسنیک، بریلیم، کادمیوم، کروم، کبالت، سرب و نیکل است که باعث سرطان می شود. دود تنباکو حاوی ترکیبات رادیواکتیو است که به عنوان عامل سرطان زا شناخته شده اند. استعمال سیگار تقریبا به تمام اعضای بدن آسیب می رساند و بر سلامت کلی فرد ت ثیر می گذارد و بیشتر اندام های زیر را تحت تاثیر قرار می دهد: مثانه خون (لوسمی میلویید حاد) دهانه رحم روده بزرگ (کولو رکتال) مری کلیه و حالب حنجره اوزو فارنکس (شامل بخش هایی از گلو، زبان، کام نرم و لوزه ها) لوزالمعده معده نای، برونش و ریه سلامت دندان و لثه ها (باعث ریزش دندان ها می شود. استعمال سیگار می تواند خطر ابتلا به آب مروارید را افزایش دهد و باعث دژنراسیون ماکولا وابسته به سن ( AMD ) شود. استعمال دخانیات علت است و کنترل آن را سخت تر می کند. خطر ابتلا به دیابت برای افراد سیگاری فعال تا درصد بیشتر از افراد غیر سیگاری است. استعمال دخانیات باعث ایجاد عوارض جانبی کلی بر بدن از جمله التهاب و کاهش عملکرد سیستم ایمنی بدن می شود. استعمال دخانیات علت آرتریت روماتویید است. وقتی سیگار می کشید، سموم از سیگار وارد خون شما می شوند. این سموم در خون باعث عوارض زیر می شود: خون شما را غلیظ تر کرده و احتمال تشکیل لخته را افزایش می دهد. فشار خون و ضربان قلب را افزایش داده و باعث می شود قلب شما شدید تر از حد نرمال فعالیت کند. شریان ها خود را تنگ تر کرده و میزان خون غنی از اکسیژن را کاهش می دهد. در کل، این تغییرات در بدن هنگام سیگار کشیدن احتمال تنگ شدن عروق و ایجاد لخته ها را افزایش می دهد که می تواند باعث حمله قلبی یا سکته مغزی شود. استعمال دخانیات به قلب و جریان خون آسیب می رساند و خطر ابتلا به بیماری هایی مانند بیماری عروق کرونر قلب، سکته قلبی، سکته مغزی، بیماری عروق محیطی (رگ های خونی آسیب دیده) و بیماری مغزی (عروق آسیب دیده که خون مغز شما را ت مین می کند) را افزایش می دهد. مونوکسید کربن ناشی از دود و نیکوتین هر دو بر روی قلب فشار می آورند. مونوکسید کربن همچنین خطر لخته شدن خون را افزایش می دهند. در حقیقت، سیگار کشیدن خطر ابتلا به حمله قلبی را دو چندان می کند و اگر سیگار می کشید، دو برابر بیشتر از خطر ابتلا به بیماری قلب و عروق کرونر در مقایسه با افراد غیر سیگاری مبتلا می شوید. خبر خوب این است که تنها یک سال پس از سیگار کشیدن، خطر شما به نصف کاهش می یابد. سال بعد از ترک سیگار، خطر ابتلای شما به بیماری های قلبی شبیه به کسی است که هرگز سیگار نکشیده است. هنگامی اتفاق می افتد که لایه طبیعی شریان ها ضخیم شده و رسوبات چربی و لخته، جریان خون را از طریق شریان ها مسدود می کند. در بیماری عروق کرونر، شریان هایی که خون را به قلب می رسانند تنگ شده و باعث کاهش خون غنی از اکسیژن به قلب می شوند. فشار اضافی روی قلب ممکن است منجر به درد قفسه سینه (آنژین صدری) و علایم دیگر شود. هنگامی که یک یا چند شریان کرونر کاملا مسدود شده باشد، ممکن است حمله قلبی (آسیب به عضله قلب) رخ دهد. در بیماری شریان محیطی، آترواسکلروز در شریان هایی که خون را به بازوها و پاها حمل می کنند ت ثیر می گذارد. در نتیجه، ممکن است بیمار هنگام راه رفتن دچار گرفتگی دردناک عضلات پا شود. بیماری شریان محیطی نیز خطر سکته مغزی را افزایش می دهد. با توجه به تعداد سیگارهایی که فرد می کشد، خطر حمله قلبی وی به شدت افزایش می یابد. افرادی که روزانه یک بسته سیگار مصرف می کنند، بیش از دو برابر در معرض خطر حمله قلبی نسبت به افراد غیر سیگاری هستند. در افراد سیگاری احتمال ابتلا به سرطان یا زخم معده شایع تر است. سیگار کشیدن می تواند باعث رفلاکس معده شود. استعمال دخانیات یک عامل خطرناک در ایجاد سرطان کلیه است. به عنوان مثال، تحقیقات نشان داده است که اگر شما به طور مرتب نخ سیگار در روز بکشید، ممکن است تا یک و نیم برابر بیشتر از افراد سیگاری دیگر در معرض ابتلا به سرطان کلیه باشید. اگر روزانه نخ سیگار مصرف کنید، خطر ابتلا به سرطان کلیه دو برابر افزایش می یابد. سیگار کشیدن میزان اکسیژن موجود در پوست را کاهش می دهد و باعث می شود پوست شما سریع تر پیر شود و خاکستری و کسل کننده به نظر می رسد. سموم موجود در بدن شما باعث سلولیت (نوعی التهاب شدید پوست) هم می شوند. سیگار کشیدن پیری زودرس را بین تا سال در پوست شما ایجاد می کند و احتمال چروک شدن پوست صورت، به خصوص در اطراف چشم و دهان را تا سه برابر افزایش می دهد. خبر خوب این است که به محض ترک سیگار، از خراب شدن بیشتر پوستتان که ناشی از استعمال سیگار است جلوگیری می کنید. در حقیقت، سیگار کشیدن خطر ابتلا به سکته مغزی را حداقل خطر مرگ جنین را افزایش می دهد. ت ثیرات دود دخانیات بر سیستم ایمنی بدن شامل موارد زیر است: حساسیت بیشتر در برابر عفونت هایی مانند ذات الریه و آنفولانزا بیماری های شدیدتر و طولانی تر سطح پایین تر از آنتی اکسیدان های محافظ (مانند ویتامین C ) در خون ترک سیگار خطرات قلبی عروقی را کاهش می دهد. فقط یک سال پس از ترک سیگار، خطر حمله قلبی به شدت کاهش می یابد. طی تا سال پس از ترک سیگار، خطر ابتلا به سکته مغزی ممکن است به اندازه یک فرد غیرسیگاری کاهش یابد. در صورت ترک سیگار، خطر ابتلا به سرطان دهان، گلو، مری و مثانه در عرض سال به نصف کاهش می یابد. ده سال پس از ترک سیگار، خطر مرگ در اثر سرطان ریه به نصف می رسد. منابع: |
عفونت ها و یا آبسه های دندانی، به طور کلی در اثر و رعایت نکردن بهداشت دهان و دندان به وجود می آید. با این حال، ممکن است بر اثر جراحی دندان که از قبل بر روی دندان های خود انجام داده اید، نیز ایجاد شود. هنگامی که عفونت رخ می دهد یک کیست حاوی عفونت که در نتیجه رشد بیش از حد باکتری ها به وجود آمده، در دهان ظاهر می شود. این عفونت اغلب باعث تورم، درد و حساسیت در منطقه ای که کیست در آن وجود دارد، ایجاد می شود. در صورت عدم درمان عفونت ممکن است به مناطق دیگر از فک و یا حتی به مغز نیز گسترش یابد. پوسیدگی دندان و بسیار شایع می باشند. با توجه به مطالعات انجام شده، % از بزرگسالان از سنین تا دارای پوسیدگی دندانی می باشند. همچنین، حدود درصد از افراد در گروه سنی مشابه، پوسیدگی دندان خود را درمان نکرده اند. درمان پوسیدگی دندان در ابتدا، برای جلوگیری از بروز عوارضی مانند عفونت دندان، بسیار مهم است. در صورت مبتلا شدن به عارضه ی عفونت دندان حتما به دندان پزشک مراجعه کنید. از اولین اقداماتی که توسط دندان پزشک شما تجویز می شود، استفاده از آنتی بیوتیک برای برطرف کردن عفونت می باشد. برخی از آنتی بیوتیک ها عملکرد بهتری نسبت به از بین بردن عفونت در مقایسه با دیگر آنتی بیوتیک ها دارند. دندان پزشکان معمولا تنها آنتی بیوتیک را در دندان پزشکی برای عفونت های دندان توصیه می کنند. با این حال، همه دندان های عفونی به آنتی بیوتیک ها نیاز ندارند. در برخی موارد، دندان پزشک به سادگی ممکن است برای درمان عفونت دندانی، قادر به تخلیه منطقه آلوده، حذف دندان آلوده و یا پرکردن محل پوسیدگی دندان باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید دندان پزشکان در درمان عفونت های دندانی به جز موارد خاص تمایلی به تجویز آنتی بیوتیک ها ندارند. مصرف آنتی بیوتیک ها زمانی تجویز می گردد که عفونت های دندانی شدید بوده و یا به نقاط دیگر گسترش یافته باشد و یا اگر فرد دارای سیستم ایمنی بسیار ضعیف باشد. اگر چه آنتی بیوتیک می تواند کمک به از بین بردن عفونت دندان کند اما مهم است که که از نوع مناسب و زمان مناسب از آن استفاده کرد. نوع آنتی بیوتیک توصیه شده توسط دندان پزشک بسته به نوع باکتری هایی که منجر به عفونت شده است، متفاوت خواهد بود. دلیل آن عملکرد آنتی بیوتیک ها نسبت به نوع خاصی از باکتری ها می باشد. بسیاری از این باکتری پتانسیل لازم برای رشد و ایجاد عفونت را دارند. درمان ممکن است بسته به نوع باکتری ها که باعث عفونت شده اند، متفاوت باشد. هر چند در بسیاری از موارد دندان پزشکان، آنتی بیوتیک هایی را تجویز می کنند که انواع بیشتری از باکتری های دهانی را از بین می برد. با این حال برخی از باکتری ها ممکن است نسبت به این آنتی بیوتیک ها مقاومت نشان بدهند. همچنین برخی از افراد نسبت به این نوع دارو ها آلرژی دارند. در صورت تجربه کردن هر نوع آلرژی نسبت به این داروها، قبل از استفاده از آن ها حتما با پزشک خود مشورت کنید. مدت زمانی که طول می کشد تا آنتی بیوتیک ها تاثیر خود را بگذارند به فاکتور های بسیاری بستگی دارد. این عوامل شامل: شدت عفونت و نوع باکتری های عامل آن می باشد. بسیار مهم است که فرد دوره استفاده از آنتی بیوتیک خود را کامل کند. میزان استفاده آنتی بیوتیک ها به طور دقیق توسط دندان پزشک معالج تجویز می گیرد. تکمیل کردن این دوره حتی پس از, از بین رفتن علایم می تواند از بازگشت این علایم جلوگیری کند. با توجه به مطالعات انجام شده بیشترین دوره های درمان از روز تا روز می باشد. اگر چه آنتی بیوتیک ها می توانند به از بین بردن عفونت ها برای آماده سازی یک فرد برای شروع سایر درمان های دندان پزشکی کمک کنند، با این حال این داروها دارای برخی ازعوارض جانبی احتمالی نیز می باشد. عوارض جانبی می تواند بسته به نوع آنتی بیوتیک استفاده شد، متفاوت باشد. مشورت در مورد عوارض جانبی هر نوع آنتی بیوتیک با دندان پزشک از اقدامات اساسی قبل از استفاده از هر نوع آنتی بیوتیک می باشد. آنتی بیوتیک ها ممکن است به از بین بردن باکتری های فعال کمک کند با این حال ممکن است نیاز به درمان های دیگر نیز وجود داشته باشد، مانند: تخلیه آبسه پر کردن حفره کشیدن دندان استفاده از آنتی بیوتیک تنها قسمتی از درمان عفونت های دندانی می باشد و برای درمان کامل نیاز به انجام اقدامات دیگر نیز می باشد. درمان های خانگی برای عفونت دندان استفاده از برخی OTC (دارو های بدون نیاز به تجویز) می تواند برای کنترل علایم عفونت کمک کند. این دارو ها شامل مسکن های درد مانند ایبوپروفن، آسپرین و استامینوفن می باشد. برخی از شیوه های سنتی که در خانه انجام می شود نیز در برخی موارد موثر است مانند: به آرامی دهان را با آب نمک گرم شست و شو دهید. به آرامی دهان را با جوش شیرین محلول درآب شست و شو دهید. اجتناب از مصرف غذاهای بسیار گرم و یا بسیار سرد برای جلوگیری از ایجاد حساسیت در دندان ها جویدن با طرف مقابل از دهان به منظور کاهش آسیب های دیگر مسواک زدن با مسواک بسیار نرم حداقل دو بار در روز استفاده از نخ دندان حداقل یک بار در روز اتخاذ شیوه های مناسب برای بهداشت دهان و دندان، مانند مسواک زدن و استفاده از نخ دندان به صورت روزانه و مراجعه به دندان پزشک برای معاینات منظم، ممکن است به جلوگیری از عفونت های دندانی و عوارض آن ها کمک کند. اگر چه آنتی بیوتیک به از بین بردن عفونت دندان ها کمک می کند، با این حال استفاده از آن ها تنها قسمتی از مرحله درمان می باشد. درمان فوری برای جلوگیری از گسترش عفونت دندان بسیار مهم است. منبع: |
یکی از آسیب دیدگی های حاد زانو می توان به آسیب رباط صلیبی قدامی ( ACL ) که یک آسیب ورزشی شایع است، اشاره کرد. که عموما در اثر توقف شدید و یا پیچیدگی خشن زانو ایجاد می شود. رباط صلیبی خلفی ( PCL ) از ACL قوی تر است و کمتر دچار پارگی می شود. آسیب رباط خلفی ممکن است با یک ضربه جدی اتفاق بیفتد، مانند زمانی که زانو در تصادف رانندگی به داشبورد برخورد کند. آسیب PCL اغلب با سایر آسیب های رباط و استخوان همراه است. اگر دچار پارگی ACL شدید باشد، ممکن است صدای پاره شدن را بشنوید. همچنین متوجه می شوید که زانویتان در حالت ایستاده ناپایدار و به قدری دردناک می شود که حالت تهوع پیدا می کنید. این رخداد همیشه در طی دو ساعت اولیه با تورم مشخص زانو همراه خواهد بود زیرا ACL هنگام پاره شدن خون ریزی می کند. ترمیم جراحی اغلب برای ورزشکاران سطح بالا که خواستار نتایج بهینه هستند توصیه می شود. درمان محافظه کارانه و بندهای زانو ممکن است برای کسانی که نمی خواهند فغالیت شدید فیزیکی و حرفه ای داشته باشند، کافی باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ممکن است هر دو تاندون چهار سر و تاندون پاتلار یا کشکک به طور جزیی یا کاملا پاره شوند. چهار سر ران معمولا در ورزشکاران بالاتر از سال اتفاق می افتد. پاتلا به طور معمول در افراد جوانی که تاندونیت قبلی یا تزریق استروییدی به زانو داشتند، رخ می دهد. پارگی چهار سر ران یا تاندون پاتلار باعث درد می شود. آن دسته از افراد با پارگی کامل قادر به دراز کردن زانو نیستند. پارگی تاندون نیاز به مراقبت فوری دارد. آن ها معمولا به ترمیم جراحی نیاز دارند، در حالی که پارگی جزیی ممکن است به تنهایی با اسپلینت درمان شود. آسیب دیدگی به منیسک به طور معمول ناشی از صدمات آسیب زا می باشد. اما می تواند ناشی از استفاده بیش از حد منیسک باشد. اغلب، یک تکه از منیسک پاره می شود و در مفصل زانو شناور می شود. آسیب های ورزشی ممکن است باعث شود که زانو در یک موقعیت خاص قفل شود، یا در محدوده حرکتی خاصی صدا دهد یا ساییده شود. آسیب دیدگی شدید ورزشی یا ناشی از تصادفات نیز ممکن است زانو را از بین ببرد. تورم به طور معمول با آسیب دیده گی منیسک همراه است، اگرچه تورم ممکن است بسیار اذیت کننده تر از آسیب ACL باشد. اغلب به ترمیم جراحی آرتروسکوپی نیاز دارند. یکی دیگر از آسیب دیدگی های حاد زانو جابجایی زانو است که یک مسیله اورژانسی است. در رفتگی زانو در اثر ضربات قوی زانو ایجاد می شود. بخش پایینی پا نسبت به ساق پا کاملا جابجا می شود. این جابجایی نه تنها رباط های زانو بلکه به شریان ها و اعصاب نیز آسیب می رساند. صدمات شریانی بدون درمان، در صورتی که گردش خون احیا نشود، قطع عضو ممکن است لازم باشد. از طرف دیگر، آسیب های عصبی ممکن است پایین زانو را بدون قدرت و احساس کند. دررفتگی زانو به شدت دردناک است و ناهنجاری آشکار زانو را ایجاد می کند. بسیاری از جابجایی ها به تنهایی کاهش می یابد یا دوباره در تراز وسط قرار می گیرند. اگر دررفتگی زانو به خودی خود درست نشود، پزشک بلافاصله دررفتگی را درمان می کند. اما، معالجه پزشکی در اینجا متوقف نمی شود. حتی اگر که در رفتگی زانو به خودی خود کاهش یابد یا در بیمارستان دوباره در جای خود قرار گیرد، نیاز به ارزیابی و مراقبت بیشتر دارد. پس از درمان در رفتگی زانو، افراد مبتلا به این آسیب ها در بیمارستان معمولا تعدادی آزمایش را انجام می دهند تا اطمینان حاصل شود که هیچ گونه آسیب شریانی یا عصبی رخ نداده است. در صورت یافتن هر گونه آسیب شریانی یا عصبی، باید آسیب ها بلافاصله در اتاق عمل ترمیم شود. از دیگر آسیب دیدگی های حاد زانو آسیب شایع ناشی از تروما مستقیم یا صاف شدن صحیح پا، مانند صدماتی است که هنگام بازی در والیبال یا تنیس روی می دهد. جابجایی زانو در خانم ها، افراد چاق بیشتر دیده می شود. اگر شما این آسیب را داشته باشید، متوجه عدم وجود پاتلا خواهید شد و ممکن است در خم شدن یا کشیدگی زانو دچار مشکل شوید. پزشک پاتلا را به جای خود حرکت می دهد (دررفتگی را درست می کند) حتی اگر پاتلا به خودی خود برگردد، برای شکستگی نیاز به اشعه ایکس دارد. پزشک پس از کاهش دررفتگی و اطمینان از عدم وجود شکستگی، این آسیب ها را با آتل کششی زانو معالجه می کنند تا بافت های نرم اطراف پاتلا بهبود یابد و به دنبال آن تمرینات تقویتی انجام شود تا پاتلا هم تراز شود. این آسیب اغلب باعث آسیب به غضروف در پشت پاتلا می شود. نوعی اختلال التهابی مفصل زانو است که اغلب دردناک است. آرتروز ( OA ) در اثر تخریب غضروف در زانو ایجاد می شود. در حالت افراطی آن، منیسک (غضروف) کاملا از بین می رود و استخوان ران بر روی استخوان درشت، استخوان روی استخوان خواهد افتاد. ارتروز باعث ایجاد زانودرد مزمن می شود که در اثر فعالیت اغلب دردناک تر است. درمان با هدف کنترل درد همراه با داروهای ضد درد انجام می شود. داروهای ضد التهاب، چه بدون نسخه و چه با نسخه، می توانند مفید باشند. اسید هیالورونیک، ژل روان کننده، که اغلب طی مدت - هفته به زانو تزریق می شود، می تواند برای مدت یک سال یا بیشتر تسکین قابل ملاحظه ای داشته باشد. OA شدید را می توان با داروهای ضد درد مخدر یا تعویض مفصل زانو که در آن مفصل مصنوعی جایگزین مفصل زانو می شود، درمان کرد. علاوه بر این، فیزیوتراپی برای مدیریت درد OA و عملکرد زانو می تواند مفید باشد. آرتریت روماتویید ( RA ) یک بیماری بافت همبند در کل بدن است که بر بسیاری از مفاصل، و اغلب به زانو آسیب می زند. علاوه بر درد زانو، آرتریت روماتویید ممکن است باعث ایجاد سفتی و درد صبحگاهی در سایر مفاصل شود. درمان شامل داروهای ضد درد، داروهای ضد التهاب و داروهای بدون نسخه (مانند روماتروکس) است که با هدف کاهش سرعت پیشرفت بیماری انجام می شود. این حالت های ورم مفاصل به شدت دردناک، ناشی از بلورهای تیز است که در زانو و سایر مفاصل ایجاد می شود. این بلورها می توانند در نتیجه نقص در جذب یا متابولیسم مواد طبیعی مختلف مانند اسید اوریک (نقرس و پیرو فسفات کلسیم (شبه نقرس) تشکیل دهند. درمان با هدف کنترل التهاب با داروهای ضد التهابی و کمک به متابولیسم مواد شیمیایی مختلفی که ممکن است منجر به تشکیل بلور شود. در نتیجه تروما یا ضربه، عفونت یا رسوبات کریستالی، فضا های مختلف زانو ممکن است ملتهب شوند. ترومای حاد یا مزمن باعث ایجاد درد شدید زانو و اغلب تورم براثر التهاب بورس می شود. این نوع بورسیت در افرادی رخ می دهد که روی زانوی خود فشار زیادی وارد می کنند. نوع دیگری از بورسیت، بورسیت انسری است. بورس آنسری در حدود اینچ در زیر زانو در امتداد قسمت داخلی زانو قرار دارد. این اختلال در خانم ها و کسانی که اضافه وزن دارند، شایع تر بوده، اما همچنین بر ورزشکاران و سایر افراد نیز ت ثیر دارد، بورسیت آنسیری اغلب باعث ایجاد درد در ناحیه بورس می شود و اغلب با خم شدن زانو یا شب هنگام در خواب بدتر است. درمان معمولا شامل مراقبتهای خانگی با PRICE درمانی و NSAIDs دارو های ضد التهاب غیر استرویدی خواهد بود. با این حال، اشکال شدید با تزریق دوره ای استروییدی قابل درمان است. بسیاری از ارگانیسم ها ممکن است زانو را آلوده کنند. سوزاک، یک بیماری شایع جنسی که می تواند ارگانیسم های رایج ساکن پوست طبیعی را داشته باشد، می تواند زانو را آلوده کند. عفونت زانو باعث تورم دردناک زانو می شود. علاوه بر این، افرادی که به این عفونت مبتلا می شوند، معمولا از تب و لرز شکایت دارند. تورم و درد در زانو باید توسط پزشک برای عفونت ارزیابی شود. درمان معمولا شامل آنتی بیوتیک درمانی فشرده است. همچنین ممکن است آسپیراسیون یا تخلیه با سرنک و یا زهکشی مفصل یا جراحی توصیه شود. این دو شرط نشان دهنده استمرار بیماریهای ناشی از مراقبت نادرست از پاتلار است. این شرایط به طور معمول در زنان جوان، در ورزشکاران و در افراد مسن رخ می دهد. در سندرم پاتلو فمورال، پاتلا به جای ردیابی مستقیم در بین استخوان ها، در مقابل استخوان های ران و بیرونی ساییده می شود. در نتیجه، مفصل پاتلو فمورال در طرف داخلی یا بیرونی ممکن است ملتهب شود، باعث درد می شود که با فعالیت یا نشستن طولانی مدت بدتر شود. با پیشرفت شرایط، نرم شدن و سفت شدن غضروف مفصلی در قسمت تحتانی پاتلا اتفاق می افتد و منجر به بیماری کندرو مالاسیا پاتلا می شود. مراقبت از منزل با PRICE درمانی، NSAID یا دارو های و تمریناتی (مانند افزایش قدرت ساق پا) و عضلات اطراف پاتلا که باعث تعادل فرد می شود. ورزش، مهاربندی یا ضربه زدن به پاتلا، تکیه گاه قوس های تجاری (برای قوس کف پا) یا حمایت های ارتزوتیکی که مکانیک پا را اصلاح می کنند و ممکن است فشار های غیر طبیعی را کاهش دهند. زانو موارد جدی از سندرم پاتلو فمورال یا کندرو ماالاسیا ممکن است از طریق روش های مختلفی از نظر جراحی درمان شود. تاندونیت (التهاب تاندون) تاندون چهار سر در قسمت فوقانی و یا پایین پاتلا، می باشد. زانوی جامپر باعث درد موضعی می شود که با فعالیت بدتر است. معمولا هنگام پرش بیشتر از زمان فرود آمدن صدمه می بیند، زیرا پریدن استرس بیشتری را روی تاندون های زانو ایجاد می کند. درمان خانگی با داروهای ضد التهابی اساس درمان برای مدیریت مرحله حاد است. همچنین مهار مکانیسم اکستانسور ممکن است به از بین بردن استرس از تاندون ها کمک کند. |
آسپرین یا سالیسیلات ( sa - LIS - il - ate ) که برای درمان درد و کاهش تب یا التهاب استفاده می شود. گاهی اوقات برای درمان یا پیشگیری از حملات قلبی، سکته مغزی و درد قفسه سینه (آنژین پکتوریس) استفاده می شود. آسپرین باید فقط با تجویز پزشک و در شرایط قلبی و عروقی استفاده شود. در صورت بروز اختلال خون ریزی مانند هموفیلی، سابقه اخیر خون ریزی معده یا روده، یا اگر به NSAID (داروی ضد التهابی غیر استروییدی) حساسیت دارید، نباید از آسپرین استفاده کنید. این دارو را به کودک یا نوجوان مبتلا به تب، علایم آنفولانزا یا آبله مرغان ندهید. این دارو می تواند باعث سندرم ری شود. برای اطمینان از اینکه این دارو برای شما بی خطر است، در صورت ابتلا به موارد زیر با پزشکتان مشورت کنید: آسم یا فصلی یک اختلال خون ریزی یا لخته شدن خون بیماری قلبی، فشار خون بالا یا نارسایی احتقانی قلب مصرف سالیسیلات در اواخر بارداری ممکن است باعث خون ریزی مادر یا نوزاد هنگام زایمان شود. اگر باردار هستید یا قصد دارید باردار شوید به پزشک خود بگویید. سالیسیلات می تواند به شیر مادر منتقل شود و ممکن است به کودک شیرخوار آسیب برساند. هنگام استفاده از این دارو نباید نوزاد از شیر مادر تغذیه کند. آسپرین را دقیقا مطابق با برچسب و با دستور پزشکتان مصرف کنید. در مقادیر کمتر یا بیشتر از مقدار توصیه شده از آن استفاده نکنید. اگر آسپرین باعث اختلال در عملکرد معده شما شد، با غذا میل کنید. از جویدن، تکه کردن و یا خردکردن قرص خود داری کنید و کل آن را قورت دهید. اگر به عمل جراحی نیاز دارید، قبل از موعد به جراح بگویید که از این دارو استفاده می کنید. ممکن است لازم باشد برای مدت کوتاهی استفاده از آن را متوقف کنید. اگر بوی سرکه از بطری دارو احساس کردید، از این دارو را مصرف نکنید. آسپرین در دمای اتاق به دور از گرما و رطوبت، نگهداری شود. از آنجا که سالیسیلات در صورت نیاز استفاده می شود، ممکن است یک وعده مصرف دارو را فراموش کنید. در این صورت به محض یادآوری دوز از دست رفته، قرص را استفاده کنید. اگر تقریبا نزدیک زمان مصرف بعدی شما است، از مصرف وعده فراموش شده خود صرف نظر کنید. برای دوز از دست رفته از داروهای اضافی و جایگزین استفاده نکنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در هنگام مصرف آسپرین از نوشیدن الکل خودداری کنید. نوشیدن سنگین الکل می تواند خطر خون ریزی معده را افزایش دهد. اگر برای جلوگیری از حمله قلبی یا سکته مغزی از این دارو استفاده می کنید، از مصرف ایبوپروفن نیز خودداری کنید. ایبوپروفن ممکن است اثر این دارو را تشدید کند. در صورت استفاده از هر دو دارو، ایبوپروفن را حداقل ساعت قبل یا دقیقه پس از مصرف آسپرین با فرم بدون روکش مصرف کنید. علایم مصرف بیش از حد ممکن است شامل کم شنوایی موقتی، تشنج یا اغما می باشد. اگر علایمی از واکنش آلرژیک به آسپرین مانند کهیر، تنگی نفس، تورم صورت، لب ها، زبان یا گلو دارید استفاده از دارو را متوقف کرده و با پزشک خود تماس بگیرید. در صورتی که علایم زیر را داشتید حتما به پزشک مراجعه کنید: تشنج تنفس سریع سرفه خونی تب بیشتر از روز سردرگمی و توهم مدفوع خونی یا تیره احساس شنیدن زنگ در گوش التهاب و یا درد بیشتر از روز تهوع شدید، استفراغ و یا درد معده عوارض جانبی این دارو ممکن است شامل موارد زیر باشد: خواب آلودگی سردرد خفیف معده ناراحت، سوزش سر دل آسپرین درمانی روزانه می تواند یک گزینه نجات بخش باشد، اما برای همه مناسب نیست. آسپرین درمانی روزانه ممکن است خطر حمله قلبی را کاهش دهد. اگر دچار سکته قلبی یا سکته مغزی شده اید، پزشک به احتمال زیاد توصیه می کند روزانه آسپرین مصرف کنید، مگر اینکه حساسیت جدی یا سابقه خون ریزی داخلی داشته باشید. در حالی که مصرف آسپرین در دو نوبت گاه به گاه برای بیشتر بزرگسالان برای سردرد، درد بدن یا تب بی خطر است، استفاده روزانه از آسپرین می تواند عوارض جانبی جدی از جمله خون ریزی داخلی را داشته باشد. بیشتر حملات قلبی و سکته مغزی هنگامی اتفاق می افتد که خون رسانی به بخشی از ماهیچه ها یا مغز و یا قلب مسدود شود. حمله معمولا با آترواسکلروز (فرآیندی که در آن رسوب مواد چربی، کلسترول، مواد زاید سلولی، کلسیم و سایر مواد در پوشش داخلی شریان ایجاد می شود) ، آغاز می شود و به آن پلاک Plaque گفته می شود. پلاک ها معمولا در شریان های بزرگ و متوسط ت ثیر می گذارند. پلاک ها می توانند به اندازه کافی بزرگ شوند تا به طور قابل توجهی جریان خون را از طریق شریان کاهش دهند. اما بیشتر آسیب ها وقتی اتفاق می افتد که پلاک شکننده می شود و پاره می شوند. پلاک هایی که پارگی دارند باعث تشکیل لخته های خون می شوند که می توانند جریان خون را مسدود کنند یا از هم پاشیده و به قسمت دیگری از بدن انتقال پیدا می کنند به این حالت آمبولی گفته می شود. اگر لخته خون رگ خونی را که قلب را تغذیه می کند مسدود کند، باعث حمله قلبی می شود. اگر لخته خون رگ خونی را که از مغز تغذیه می کند مسدود کند، باعث سکته مغزی می شود. آسپرین خون را رقیق می کند و به جلوگیری از تشکیل لخته های خون کمک می کند. مصرف آسپرین در هنگام سکته مغزی توصیه نمی شود، زیرا تمام سکته های مغزی ناشی از لخته شدن خون نیستند. بیشتر سکته ها در اثر لخته شدن ایجاد می شود، اما برخی از آن ها به دلیل پارگی رگ های خونی ایجاد می شود که مصرف آسپرین به طور بالقوه می تواند در این نوع سکته ها، خون ریزی را شدیدتر کند. در مورد اینکه آیا آسپرین درمانی روزانه ممکن است در جلوگیری از حمله قلبی به شما کمک کند، با پزشکتان مشورت کنید. پزشک شما ممکن است در برخی شرایط مصرف روزانه آسپرین را پیشنهاد کند: شما قبلا دچار سکته قلبی یا سکته مغزی شده اید. شما سکته قلبی نکرده اید، اما استنت را در شریان کرونری قرار داده اید. تحت عمل جراحی بای پس عروق کرونر قرار گرفته اید. به دلیل بیماری عروق کرونر (آنژین) درد قفسه سینه دارید. در معرض خطر ابتلا به سکته قلبی هستید. شما به دیابت و حداقل یک عامل خطر دیگر مبتلا هستید. در مردان بیشتر از سال سن و یا زن بالای سال اگرچه در گذشته آسپرین برای گروه های خاصی از افراد بدون سابقه حمله قلبی توصیه شده است، در این مورد متخصصان اختلاف نظر دارند. سازمان غذا و دارو آسپرین درمانی را برای پیشگیری از حمله قلبی در افرادی که قبلا دچار حمله قلبی، سکته مغزی یا بیماری قلبی عروقی دیگری نشده اند، توصیه نمی کند. پزشکتان درمورد میزان مناسب مصرف آسپرین با شما صحبت خواهد کرد دوزهای بسیار کمی آسپرین مانند تا میلی گرم اما معمولا مصرف روزانه میلی گرم آسپرین می توانند موثر باشند. اگر سکته قلبی کرده اید یا تحت جراحی استنت قلبی قرار گرفته اید، مصرف آسپرین و سایر داروهای رقیق کننده خون دقیقا همانطور که توسط پزشکتان توصیه شده، بسیار مهم است. شاید تعجب کنید که بدانید متوقف کردن درمان روزانه آسپرین می تواند اثر برگشتی داشته باشد و ممکن است خطر حمله قلبی را افزایش دهد. اگر دچار سکته قلبی یا استنت در یک شریان و یا چند شریان و یا شریان های قلب خود شده اید، متوقف کردن روزانه آسپرین درمانی می تواند منجر به حمله قلبی و خطر جدی شود. اگر روزانه آسپرین مصرف کرده اید و می خواهید متوقف کنید، مهم است که قبل از ایجاد هرگونه تغییر با پزشکتان مشورت کنید. متوقف کردن مصرف روزانه آسپرین درمانی به طور ناگهانی می تواند اثر برگشتی داشته باشد و ممکن است خون لخته شود. آسپرین و داروهای ضد التهابی غیر استروییدی ( NSAIDs ) مانند ایبوپروفن و ناپروکسن سدیم باعث کاهش عملکرد لخته شدن پلاکت های خون می شوند. استفاده منظم از داروهای ضد التهابی غیر استروییدی می تواند خطر خون ریزی شما را افزایش دهد. برخی از داروهای ضد التهاب غیر استروییدی NSAID می توانند خطر حمله قلبی را به تنهایی افزایش دهند. علاوه بر این، برخی از داروهای ضد عفونی کننده می توانند با آسپرین ارتباط متقابل داشته و خطر خون ریزی را حتی بیشتر کنند. عوارض جانبی مصرف این دارو شامل موارد زیر است: در حالی که آسپرین روزانه می تواند به جلوگیری از سکته مغزی مرتبط با لخته کمک کند، ممکن است خطر سکته مغزی هموراژیک را افزایش دهد. مصرف روزانه این دارو خطر ابتلا به زخم معده را افزایش می دهد. و در صورت وجود زخم یا خون ریزی در هر جای دیگر در دستگاه گوارش، مصرف آسپرین باعث خون ریزی بیشتر آن می شود. اگر به این دارو حساسیت دارید، مصرف هر مقدار آسپرین می تواند یک واکنش آلرژیک جدی ایجاد کند. اگر شما آسپرین مصرف می کنید و به یک عمل جراحی یا کار دندان پزشکی احتیاج دارید، حتما به جراح یا دندان پزشک بگویید که روزانه این دارو را مصرف می کنید. در غیر این صورت هنگام جراحی احتمال خطر خون ریزی بیش از حد را دارید. با این حال بدون مشورت با پزشک مصرف این دارو را متوقف نکنید. افرادی که به طور مرتب آسپرین مصرف می کنند و می نوشند، می توانند خطر خون ریزی معده را افزایش دهند. با پزشکتان در مورد نوشیدن الکل هم زمان با آسپرین مشورت کنید. اگر قبلا از داروهای ضد انعقادی مانند وارفارین (کوادین، جانتوون) ، اپیکسابان (الیوکیس) ، دبیگاتران (پراداکسا) یا ریواروکسابان (زارلتو) استفاده کرده اید، ترکیب آن با سالیسیلات ممکن است خطر عوارض خون ریزی عمده را افزایش دهد. سایر داروها و مکمل های گیاهی نیز ممکن است خطر خون ریزی شما را افزایش دهند. داروهایی که می توانند با آسپرین تعامل داشته باشند عبارتند از: هپارین کورتیکواستروییدها کلوپیدوگرل ( Plavix ) (وقتی به طور مرتب مصرف می شود. برخی از داروهای ضد افسردگی (کلومیپرامین، پاروکستین) منابع: |
گرما زدگی شرایطی است که در اثر گرمای بیش از حد در بدن شما ایجاد می شود، معمولا در نتیجه قرار گرفتن طولانی مدت در معرض دما های بالا به وجود می آید. گرما زدگی بصورت جدی ترین شکل آسیب گرما در صورت افزایش دما درجه سانتی گراد یا بالاتر می تواند رخ دهد. گرما زدگی، در ماه های تابستان رایج است و نیاز به درمان اضطراری دارد. گرما زدگی بدون درمان می تواند به سرعت به مغز، قلب، کلیه ها و عضلات شما آسیب برساند و خطر عوارض جدی یا مرگ را افزایش می دهد. علایم و نشانه های گرما زدگی شامل موارد زیر است: دمای اصلی بدن درجه سانتیگراد یا بالاتر، که با دماسنج رکتال (مقعدی) حاصل می شود، نشانه اصلی گرما زدگی است. سردرگمی، آشفتگی، لکنت زبان، تحریک پذیری، دلهره، و کما همه می توانند ناشی از گرما زدگی باشند. در گرما زدگی ناشی از هوای گرم، پوست شما در اثر لمس گرم و خشک خواهد بود. اما، در گرمازدگی ناشی از ورزش شدید، ممکن است پوست شما گرم و خشک یا کمی مرطوب شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ممکن است احساس یا استفراغ کنید. با افزایش دمای بدن ممکن است پوست شما قرمز شود. ممکن است تنفس شما تند و کم عمق شود. نبض شما ممکن است به میزان قابل توجهی افزایش یابد زیرا گرما فشار زیادی را بر قلب وارد می کند تا به خنک شدن بدن کمک کند. اگر فکر می کنید ممکن است دچار گرما زدگی شده باشید، سریعا به مرکز فوریت پزشکی اطلاع دهید. برای خنک کردن فردی که دچار گرما زدگی شده سریعا اقدام کنید. فرد را به سایه یا داخل خانه ببرید. لباس های اضافی را درآورید. فرد را با هر وسیله ای که می توانید خنک کنید. گرما زدگی می تواند در نتیجه عوامل زیر ایجاد شود: در نوعی از گرمازدگی، به نام گرمازدگی بدون تابش (کلاسیک) ، قرار گرفتن در محیط گرم منجر به افزایش دمای بدن می شود. این نوع از گرما زدگی معمولا بعد از قرار گرفتن در معرض هوای گرم و مرطوب بخصوص برای دوره های طولانی ایجاد می شود. این بیماری اغلب در افراد مسن و در افراد مبتلا به بیماری های مزمن رخ می دهد. گرمازدگی ناشی از افزایش دمای بدن ناشی از فعالیت بدنی شدید در هوای گرم است. هرکسی که در هوای گرم مشغول ورزش یا کار باشد می تواند دچار گرمازدگی شدید شود. اگر به درجه حرارت بالا عادت نداشته هر کسی می تواند دچار گرمازدگی شود، اما چندین عامل خطر گرمازدگی در شما را افزایش می دهد: توانایی شما برای مقابله با گرمای شدید به قدرت سیستم عصبی مرکزی شما بستگی دارد. در بزرگسالان بالای سال، سیستم عصبی مرکزی شروع به زوال می کند، که باعث می شود بدن شما در مقابله با تغییرات دمای بدن، تحمل کمتری را از خود نشان می دهد. این گروه سنی معمولا برای تحمل گرما مشکل دارند و همین امر باعث افزایش خطر می شود. تمرینات نظامی و شرکت در ورزش، مانند فوتبال یا مسابقات طولانی در دویدن، در هوای گرم از جمله موقعیت هایی است که می تواند منجر به گرما زدگی شود. اگر در معرض افزایش ناگهانی دما، مانند موجی از گرمای اوایل تابستان یا سفر به آب و هوای گرم قرار بگیرید، ممکن است مستعد ابتلا به گرمازدگی باشید. حداقل برای چند روز فعالیت خود را محدود کنید و به خود اجازه دهید تا به تغییرات دمای محیط عادت کنید. در هوای گرم و پایدار، تهویه هوا موثرترین روش برای خنک کردن و کاهش رطوبت است. برخی از داروها بر توانایی بدن در هیدراته شدن و پاسخ دادن به گرما ت ثیر می گذارند. در صورت استفاده از داروهایی که رگ های خونی را شل می کند، در مصرف داروهای فشار خون، دیورتیک ها یا ضد افسردگی یا ضد فشار خون احتیاط کنید. محرک های مربوط به اختلال کمبود توجه یا بیش فعالی ( ADHD ) و محرک های غیرقانونی مانند آمفتامین و کوکایین نیز شما را در مقابل گرما آسیب پذیرتر می کند. برخی از بیماری های مزمن مانند بیماری های قلبی یا ریوی ممکن است خطر گرما زدگی را افزایش دهند. بسته به اینکه دمای بدن به چه میزانی باشد، گرما زدگی می تواند منجر به تعدادی از عوارض شود. عوارض شدید شامل موارد زیر است: بدون پاسخ سریع به پایین آمدن دمای بدن و درمان، گرما زدگی می تواند باعث التهاب مغز یا سایر اندام های حیاتی شما شود، این آسیب ها احتمالا دایمی و غیر قابل برگشت می شود. بدون درمان سریع و کافی، گرما زدگی می تواند کشنده باشد. گرما زدگی قابل پیش بینی و قابل پیشگیری می باشد. وقتی شاخص گرما زیاد است، بهتر است در محیطی با هوای مطبوع بمانید. اگر مجبورید به بیرون از خانه بروید، می توانید با انجام این مراحل از گرما زدگی جلوگیری کنید: از لباس های سبک، رنگی روشن و گشاد استفاده کنید. از ضد آفتاب با فاکتور محافظت در برابر آفتاب SPF یا بیشتر استفاده کنید. برای جلوگیری از کم آبی، به طور کلی توصیه می شود روزانه حداقل هشت لیوان آب، آب میوه یا آب سبزیجات بنوشید. از آنجا که بیماری ناشی از گرما همچنین می تواند ناشی از کاهش نمک نیز باشد. ممکن است توصیه شود در دوره هایی از گرما و رطوبت شدید نوشیدنی ورزشی غنی از الکترولیت ها را با آب جایگزین کنید. توصیه کلی این است که دو ساعت قبل از ورزش مایعات زیادی بنوشید. درست قبل از ورزش، لیوان آب یا نوشیدنی ورزشی اضافه کنید. در حین ورزش، هر دقیقه یکبار دیگر آب مصرف کنید، حتی اگر احساس تشنگی هم نمی کنید. در صورت امکان، وقت خود را در بیرون از خانه به خنک ترین زمان های روز، یا صبح زود یا بعد از غروب آفتاب تغییر دهید. راهکارهای دیگر برای جلوگیری از گرما زدگی عبارتند از: ادرار تیره تر نشانه کم آبی بدن است. برای حفظ ادرار، مایعات کافی بنوشید. نظارت بر وزن از دست رفته می تواند به شما در تعیین میزان مایعات مورد نیاز کمک کند. زیرا هر دو ماده می توانند مایعات بیشتری را از دست داده و گرما زدگی را بدتر کنند. همچنین، قرص نمک مصرف نکنید، مگر اینکه پزشکتان به شما گفته باشد این کار را انجام دهید. آسانترین و امن ترین راه برای جایگزینی نمک و سایر الکترولیتها در هنگام گرما نوشیدن آب میوه است. سعی کنید روزانه حداقل دو ساعت ترجیحا در گرم ترین قسمت روز در یک محیط با تهویه مطبوع بگذرانید. در خانه، پرده ها، سایه ها و یا پرده های خود را در گرم ترین روز بکشید و شب ها در دو طرف ساختمان خود پنجره ها را باز کنید تا تهویه متقابل ایجاد شود. اگر داروهایی مصرف می کنید که می توانند بر توانایی بدن در ماندن در معرض گرمازدگی و اتلاف گرما ت ثیر داشته باشند، مواظب مشکلات مرتبط با گرما باشید. هرگز کودک خود را در یک ماشین پارک شده نگذارید. این یکی از دلایل عمده مرگ و میر ناشی از گرما زدگی در کودکان است. در هنگام پارک در آفتاب، دمای هوا در ماشین شما می تواند در دقیقه بیش از . درجه سانتیگراد بالا رود. رها کردن فرد در یک ماشین پارک شده در هوای گرم، بی خطر نیست، حتی اگر پنجره ها باز باشند یا ماشین در سایه باشد. مدت زمان صرف کار کردن یا ورزش کردن در گرما را محدود کنید تا زمانی که شما به آن سازگار شوید. افرادی که به هوای گرم عادت ندارند مستعد ابتلا به بیماری های ناشی از گرما هستند. عادت کردن به گرما در کسانی که به گرما عادت ندارند می تواند چندین هفته طول بکشد تا بدن شما در برابر هوای گرم سازگاری ایجاد کند. اگر در معرض خطر هستید (صرع یا بیماری قلبی، کلیوی یا کبد) ، محتاط باشید. اگر داروهایی مصرف می کنید یا شرایطی دارید که احتمال بروز مشکلات ناشی از گرما را افزایش می دهد، از گرما خودداری کنید و در صورت مشاهده علایم گرمای بیش از حد سریعا عمل کنید. اگر در یک رویداد ورزشی شدید و یا فعالیتی در هوای گرم شرکت می کنید، حتما با پزشکتان مشورت کنید. معمولا علایم گرما زدگی برای پزشکان مشخص است، اما آزمایشات آزمایشگاهی می توانند تشخیص را ت یید کنند و حتی علل دیگر علایم را رد کنند و آسیب اعضای بدن را ارزیابی کنند. دمای رکتال دقیق ترین روش برای تعیین دمای بدن شماست و از دمای دهان یا پیشانی دقیق تر است. آزمایش خون برای بررسی سدیم یا پتاسیم خون و محتوای گازهای موجود در خون، تا ببیند آیا به سیستم عصبی مرکزی شما آسیب رسیده است. آزمایش ادرار برای بررسی رنگ ادرار انجام می شود، زیرا اگر از نظر گرما شرایطی داشته باشید و عملکرد کلیه خود را بررسی کنید، که می تواند در اثر گرمازدگی ت ثیر گذاشته، رنگ ادرار تیره خواهد شد. تست عملکرد عضلات (یا نوار عصب) EMG برای بررسی آسیب جدی در بافت عضلانی شما (رابتو میلو لیز) است. پرتوهای ایکس و سایر آزمایش های تصویربرداری برای بررسی عوارض روی اعضای بدن انجام می شود. بعد از بهبودی از گرما زدگی، احتمالا در طی هفته بعد به درجه حرارت بالا حساس هستید. بنابراین بهتر است از هوای گرم و ورزش های سنگین خودداری کنید تا اینکه پزشکتان به شما بگوید از سرگیری فعالیت های طبیعی بی خطر است. درمان گرما زدگی در خنک کردن بدن شما در دمای معمولی تاثیر دارد تا از آسیب یا مغز و اندام های حیاتی بدن جلوگیری کند. برای این کار، پزشکتان ممکن است این مراحل را انجام دهد: ثابت شده است که حمام آب سرد یا یخ موثرترین روش برای کاهش سریع دمای بدن است. هرچه سریع تر بتوانید از غوطه وری در آب سرد استفاده کنید، خطر مرگ و آسیب دیدگی اعضای بدن کمتر خواهد بود. اگر غوطه وری در آب سرد در دسترس نباشد، کارکنان مراقبت های بهداشتی ممکن است سعی کنند دمای بدن شما را با استفاده از روش تبخیری کاهش دهند. روش دیگر این است که شما را در یک پتو خنک کننده مخصوص قرار داده و بسته‌های یخ را روی کشاله ران، گردن، پشت و زیر بغل ماساژ می دهند تا دمای شما پایین بیاید. درمان خانگی برای گرما زدگی کافی نیست. اگر علایمی از گرما زدگی دارید، از اورژانس پزشکی کمک بگیرید. دیگران باید برای خنک کردن شما در حالی که منتظر رسیدن کمک اضطراری هستند، اقدام کنند. در حالی که منتظر کمک پزشکی هستید، مایعات بنوشید. اگر متوجه علایم بیماری ناشی از گرما شدید، دمای بدن خود را پایین آورده و از پیشرفت وضعیت خود به سمت گرما زدگی جلوگیری کنید. به مکانی سایه دار با تهویه مطبوع بروید. دوش یا حمام خنک بگیرید. اگر در بیرون از منزل هستید و در نزدیکی سرپناه نیستید، جریان خنک می تواند به پایین آمدن دمای هوا کمک کند. مقدار زیاد مایعات بنوشید. برای تجویز مجدد نوشیدنی های قندی بنوشید. اما نوشیدن بسیار سرد می تواند باعث گرفتگی معده شود. منبع: |
به طور کلی، دارو ها به گونه ای طراحی شده اند که باعث بهبودی بیمار شوند، اما همه دارو ها با خطر عوارض جانبی همراه هستند و صدها دارو با عوارض مشکلات دهان و دندان شناخته شده اند. عوارض خوراکی دارو ها باعث نگرانی و ناراحتی بیمار می شود. دارو های مورد استفاده در درمان سرطان، فشار خون بالا، درد شدید، افسردگی، حساسیت و حتی سرماخوردگی می توانند ت ثیر منفی بر سلامتی دندان بگذارند. برخی از رایج ترین عوارض جانبی مربوط به دهان (دهان و دندان) دارو ها عبارتند از: بعضی از داروها می توانند میزان بزاق دهان را کاهش دهند. حتی باعث نامطبوع (زراستومی) شود. بدون بزاق کافی، بافت های موجود در دهان تحریک و ملتهب می شوند. این خطر ابتلا به عفونت، پوسیدگی دندان و بیماری لثه را افزایش می دهد. بیشتر از دارو که در ایجاد خشکی دهان نقش داشته اند، شناسایی شده اند. خشکی دهان همچنین یک عارضه جانبی برخی دارو های شیمی درمانی است. خشکی دهان می تواند یک مشکل آزار دهنده باشد. اما، بارها، فواید استفاده از دارو از خطرات و ناراحتی های خشکی دهان بیشتر است. نوشیدن آب زیادی یا جویدن آدامس بدون قند ممکن است به تسکین علایم کمک کند. بسیاری از دارو های ژنریک و دارو های غیرقانونی جریان بزاق را کاهش می دهند و باعث ایجاد بیماری به نام "سندرم خشکی دهان" می شوند. خشکی دهان خطر پوسیدگی دندان را به میزان قابل توجهی افزایش می دهد. باعث کاهش جمعیت ها در دهان می شود. اسیدهای دهان که باعث پوسیدگی دندان می شوند را خنثی می کند. حاوی موادی است که برای ترمیم مینای دندان مهم است. دارای خاصیت شست و شو است که از نشستن ذرات غذا بر روی دندان جلوگیری می کند. دارو های زیادی وجود دارد که می تواند باعث کاهش بزاق شود. برخی از نمونه ها عبارتند از: دارو های، دیورتیک ها (قرص های ادرار آور) ، ها، دارو های ضد احتقان، دارو های بیماری پارکینسون، قرص های فشار خون (بتابلوکرها) و دارو های استنشاقی که همگی باعث کاهش بزاق و خشکی دهان می گردند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برخی از داروهای استنشاقی مورد استفاده برای آسم ممکن است منجر به عفونت مخمر در دهان به نام کاندیدیازیس شود. شست و شوی دهان با آب بعد از استفاده از استنشاق دارو ها می تواند به جلوگیری از این عارضه جانبی کمک کند. برخی از دارو ها می توانند باعث ایجاد حالتی به نام رشد لثه شوند به صورتی که لثه متورم می شود و شروع به رشد روی دندان ها می کند. رشد لثه خطر ابتلا به بیماری پریودنتال را افزایش می دهد. تورم لثه متورم محیط مطلوب را برای باکتری ها ایجاد می کند، که می تواند به ساختارهای اطراف دندان آسیب برساند. دارو هایی که می توانند باعث تورم لثه و رشد بیش از حد شوند عبارتند از: فنیتویین، یک داروی ضد تشنج سیکلوسپورین، یک داروی سرکوب کننده سیستم ایمنی دارو های فشار خون به عنوان مسدود کننده کانال های کلسیم در مردان بیشتر احتمال دارد این عارضه جانبی ایجاد شود. داشتن پلاک موجود دندان پزشکی نیز خطر تورم لثه را افزایش می دهد. بهداشت خوب دهان و مراجعه مکرر به دندان پزشک (شاید هر سه ماه یک بار) می تواند به کاهش احتمال ابتلا به این بیماری کمک کند. موکوزیت یک عارضه جانبی متداول در شیمی درمانی است. پزشکان فکر می کنند برخی از دارو های شیمی درمانی، از جمله متوترکسات و - فلوروراسیل، الگوی پیچیده ای از تغییرات بیولوژیکی را ایجاد می کنند که به سلول های تشکیل دهنده غشاهای مخاطی آسیب می رساند. موکوزیت باعث تورم دردناک دهان و زبان می شود و می تواند منجر به خون ریزی، درد و زخم دهان شود. این شرایط خوردن را دشوار می کند. زخم دهان که به آن زخم باز نیز گفته می شود که در داخل دهان یا بر روی زبان ایجاد می شود. زخم های دهان ممکن است به عنوان زخم های کانکر نیز خوانده شوند. دارو های شیمی درمانی که باعث ایجاد التهاب در مخاط می شوند باعث ایجاد زخم های دهان می شوند. بعضی اوقات، یک دارو می تواند احساس طعم شما را تغییر دهد. تغییر در توانایی بدن در حس چشایی، dysgeusia نامیده می شود. برخی از دارو ها می توانند طعم غذا را متفاوت کنند و یا می توانند طعم فلزی، شور یا تلخی در دهان ایجاد کنند. تغییرات مزه به ویژه در بیماران سالخورده که دارو های متعدد مصرف می کنند، معمول است. معمولا تغییرات طعم موقتی است و هنگام قطع مصرف دارو از بین می روند. دارو های شیمی درمانی، از جمله متوترکسات و دوکسوروبیسین، یک علت شایع در تغییر طعم است. استفاده طولانی مدت از دارو های شیرین شده می تواند منجر به پوسیدگی دندان شود. شکر یک ماده افزودنی در بسیاری از محصولات دارویی از جمله ویتامین ها و داروهای ضد سرفه گرفته تا آنتی اسید ها و دارو های به شکل شربت است. بعد از استفاده از این محصولات حتما دهان خود را بشویید. در دهه ، پزشکان دریافتند که استفاده از آنتی بیوتیک های تتراسایکلین در دوران بارداری منجر به ایجاد رنگ قهوه ای در دندان کودکان می شود. هنگامی که فرد تتراسایکلین مصرف می کند، برخی از دارو ها به کلسیم بدن برای ساختن دندان ها تبدیل می شوند. وقتی دندان ها رشد می کنند، رنگ زرد پیدا می کنند و هنگام قرار گرفتن در معرض نور خورشید به تدریج قهوه ای می شوند. اگرچه تتراسایکلین پس از تشکیل تمام دندان ها باعث تغییر رنگ دندان نمی شود. فقط در صورت استفاده از دارو قبل از تشکیل دندان های شیری یا دایمی، باعث تغییر رنگ دندان می شود. امروزه، تتراسایکلین و آنتی بیوتیک های مرتبط در دوران بارداری یا در کودکان خردسال (زیر سال) که دندان های آن ها هنوز شکل نگرفته توصیه نمی شود. آموکسی سیلین کلاوولانات، آنتی بیوتیکی است که برای درمان تعدادی از عفونت های باکتریایی مورد استفاده قرار می گیرد. کلرهگزیدین، یک ضد عفونی کننده داکسی سایکلین، آنتی بیوتیکی مربوط به تتراسایکلین است که اغلب برای درمان آکنه استفاده می شود. تتراسایکلین، آنتی بیوتیکی است که برای درمان آکنه و برخی عفونت های تنفسی استفاده می شود. مصرف بیش از حد فلوراید (که در بعضی از ویتامین های جویدنی، خمیردندان ها و دهان شویه ها وجود دارد) می تواند منجر به ایجاد لکه های سفید روی مینای دندان یا تغییر رنگ دندان ها شود. در موارد شدید، فلوراید اضافی (به نام فلوروز) می تواند منجر به لکه های دایمی دندان ها به رنگ قهوه ای شود. این خانواده بزرگ دارو ها می توانند باعث خشکی دهان شوند و خطر پوسیدگی دندان را افزایش دهند. می توانند باعث خشکی دهان و افزایش خطر بروز بیماری های لثه شوند. می توانند منجر به افزایش خطر تورم و رشد بیش از حد لثه شود. جویدن آسپرین می تواند به طور مستقیم به مینای دندان آسیب برساند، زیرا آسپرین اسیدی است. همیشه آسپرین را دقیقا طبق دستورالعمل مصرف کنید. قرص ها باید کاملا با آب بلعیده شوند، در کنار دندان یا در نزدیکی لثه قرار نگیرند. برخی از دارو هایی که در دمان آسم بکار می روند، بسیار اسیدی هستند. در صورت استفاده منظم در مدت زمان طولانی می توانند مینای دندان را حل کنند. می توانند باعث خشکی دهان شوند و منجر به افزایش خطر بروز التهاب لثه و دهان شوند. می تواند منجر به افزایش خطر مشکلات لثه و عفونت دهان شود. می تواند منجر به افزایش خطر مشکلات لثه شود. شربت های دارویی که حاوی قند هستند می توانند در صورت مسواک نزدن پس از مصرف این شربت ها خطر پوسیدگی دندان را افزایش دهند. درمان حرفه ای به دارو یا داروهای خاص مصرفی و ت ثیرات آن بر روی دندان ها و لثه شما بستگی دارد. اما ممکن است شامل موارد زیر باشد: اگر دارویی باعث ایجاد مشکلات بهداشتی دندان شما شود، دندان پزشک ممکن است به شما توصیه کند که در مورد تنظیم دوز یا روش مصرف آن با پزشکتان مشورت کنید. در برخی موارد، ممکن است دارو به نوع دیگری از دارو که خطری برای سلامت دندان شما نیست، تبدیل شود. فلوراید دندان ها را تقویت می کند و خطر پوسیدگی را کاهش می دهد. دندان پزشک ممکن است فلوراید موضعی را بر روی سطح دندان های شما تجویز کند. قرص های فلوراید یا دهان شویه ها ممکن است برای استفاده در خانه توصیه شود. دندان پزشک می تواند روش های درمانی مختلفی (مانند روکش) را توصیه کند که می تواند ظاهر دهان و لبخند شما را بهبود بخشد. دندان های کودک خود را به آرامی و با آب ساده مسواک بزنید. دندان های کودک خود را با خمیردندان بچه ها که کم فلوراید می باشند، مسواک بزنید. به فرزند خود بیاموزید به جای اینکه خمیر دندان را ببلعد، تف کند. از مصرف نوشابه های گازدار که بسیار اسیدی هستند و می توانند مینای دندان را از بین ببرند، خودداری کنید. به جای آن، آب شیر فلوریده بنوشید. برای جریان مداوم بزاق، آدامس بدون قند مصرف کنید. به مسواک زدن و استفاده از نخ دندان عادت کنید. حداقل دو بار در روز دندان های خود را کاملا تمیز کنید. اگر داروی شما اسیدی است، بعد از مصرف دهان خود را با آب بشویید و حداقل دقیقه از مسواک زدن خودداری کنید. حداقل یک یا دو بار در سال به دندان پزشک خود مراجعه کنید. مصرف الکل و سیگار را به حداقل برسانید. اگر قصد مراجعه به دندان پزشک را دارید، در مورد هرگونه دارویی که مصرف می کنید یا اخیرا مصرف کرده اید، از جمله نسخه های دارویی، بدون نسخه و دارو های گیاهی، به دندان پزشک خود مشورت کنید. برخی از دارو ها مانند آسپرین و دارو های رقیق کننده خون می توانند خطر خونریزی کنترل نشده را افزایش دهند. منابع: |
به طور تقریبی حدود درصد از مردم دنیا دچار مشکل بوی بد دهان هستند. پزشکان عارضه بوی بد دهان را با نام هالیتوسیس نیز می شناسند. علت های زیادی برای بروز بوی بد دهان وجود دارد. اما علت اصلی بروز آن بهداشت دهانی ناکافی توسط فرد مبتلا است. هیتوسیس بوی بد دهان ممکن است باعث نگرانی، استرس و تشویش فرد شود. این در حالی است که درمان این عارضه به راحتی امکان پذیر است. در این مقاله در مورد علت اصلی بروز هالیتوسیس، تشخیص و بهترین شیوه های درمان آن صحبت خواهیم کرد. نکات بسیار مهمی در مورد بوی بد دهان وجود دارد که بهتر است در همین ابتدای مقاله آن ها را بدانید. جزییات و اطلاعات بیشتر در بخش های دیگر مقاله در اختیار شما قرار خواهد گرفت. بوی بد دهان از هر نفر حداقل یک نفر را درگیر می کند. علت اصلی بروز بیماری هالیتوسیس ناکافی بودن بهداشت دهان و دندان فرد است. در صورتی که قطعاتی از غذا در داخل دهان باقی بماند، تجزیه آن ها توسط باکتری ها باعث تولید ترکیبات سولفور در داخل دهان می شود. مرطوب نگه داشتن دهان باعث کاهش بوی بد دهان می شود. بهترین درمان برای هالیتوسیس، مسواک زدن، نخ دندان کشیدن و رساندن آب کافی به دهان است. بوی بد دهان یکی از مشکلات شایعی است که ممکن است حتی موجب بروز پریشانی های روانی در فرد شود. برای بروز هالیتوسیس علل مختلف و درمان های متنوعی در دسترس است. هالیتوسیس سومین علت اصلی مراجعه افراد به دندان پزشک است که بعد از آسیب دیدن دندان ها و بیماری های لثه برای درمان به دندان پزشک مراجعه می کنند. خوشبختانه تغییر در سبک زندگی و درمان های خانگی ای مثل کنار گذاشتن سیگار و رعایت منظم بهداشت دهان و دهان می تواند مشکل هالیتوسیس را به طور کلی برطرف کند. در صورتی که هالیتوسیس با وجود مراقبت ها و حفظ نظافت بهتر نشد، فرد باید برای یافتن علت اصلی هالیتوسیس به پزشک مراجعه کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علت اصلی بروز بوی بد دهان شامل موارد زیر می شود: مصرف سیگار و تنباکو می تواند یکی از علت های بوی بد دهان باشد. استعمال دخانیات احتمال بروز بیماری های لثه را افزایش داده و بیماری های لثه باعث بوی بد دهان می شود. ذرات غذای گیر افتاده مابین دندان ها و تجزیه آن ها توسط باکتری ها می تواند باعث تغییر بوی دهان شود. همچنین بعضی از غذاها مثل پیاز یا سیر نیز می تواند بوی دهان را تغییر دهد. بعد از اینکه فرد سیر یا پیاز میل می کند، تجزیه این غذاها و حمل آن ها از طریق خون تا ریه ها باعث می شود تا تنفس فرد تحت ت ثیر سیر قرار بگیرد. بزاق دهان به طور طبیعی دهان را پاکسازی می کند. در صورتی که فرد معمولا دارای دهان خشکی بوده یا به علت ابتلا به هر بیماری دچار خشکی دهان شود، ممکن است باعث هالیتوسیس در فرد شود. مصرف برخی دارو ها به ویژه دارو های اعصاب و روان نیز باعث خشکی دهان و بوی بد دهانی می گردد. مسواک زدن و نخ دندان کشیدن یکی از راه حل های فوق العاده برای اطمینان از پاکسازی ذرات ما بین دندان ها است. زیرا تجزیه ذرات غذاهای گیر افتاده ما بین دندان ها بوی ناخوشایندی تولید می کند. در صورتی که فرد به طور منظم مسواک نزند، دندان فرد دچار پلاک دندانی می شود. به مرور زمان این پلاک های دندانی لثه ها را نیز درگیر کرده و باعث التهاب و عفونت دندان ها و لثه می شود که به آن پریودنتیت می گویند. دندان های مصنوعی ای نیز در صورتی که به صورت منظم تمیز نشود می تواند یکی از علت های بروز هالیتوسیس باشد. روزه گرفتن و رژیم های غذایی کم کربوهیدرات نیز می تواند یکی از علت های بروز هالیتوسیس باشد. در اثر تجزیه چربی ها مواد شیمیایی ای با نام کتون ها در داخل بدن فرد تولید می شود که بوی تند و زننده ای دارد. بعضی از داروها و قرص هایی که فرد مصرف می کند نیز ممکن است باعث کاهش بزاق دهان و در نتیجه افزایش بوی بد دهان فرد شود. همانطور که پیش از این نیز اشاره کردیم، یکی از وظایف بزاق دهان پاکسازی طبیعی دهان است. همچنین بعضی داروها بعد از تجزیه مواد شیمیایی خاصی از خود آزاد می کنند که می تواند علت بوی بد دهان باشد. به عنوان مثال نیترات هایی که برای درمان گلو درد استفاده می شود. بعضی از داروهای شیمی درمانی و آرام بخش ها می تواند علت بروز بوی بد دهان فرد باشد. افرادی که به مقدار زیاد مولتی ویتامین یا مکمل های ویتامینی مصرف می کنند نیز مستعد بوی بد دهان هستند. گاهی اوقات باکتری های قرار گرفته بر روی لوزه ها در انتهای گلو می تواند علت بروز هالیتوسیس باشد. عفونت یا التهابات گلو، بینی یا سینوسی نیز می تواند منجر به هالیتوسیس شود. گاهی اوقات بوی بد دهان به علت ورود جسم خارجی به حفره بینی است، این مورد بیشتر برای کودکان و خردسالان اتفاق می افتد. بعضی از انواع سرطان، مشکلات کبدی و دیگر بیماری های متابولیسمی نیز می تواند باعث بیماری هالیتوسیس شود. در این بیماری ها با ترکیب مواد شیمیایی ای که در بدن این افراد تولید می شود، هالیتوسیس ایجاد می گردد. بیماری رفلاکس معده به مری ( GERD ) نیز می تواند به علت رفلاکس و بالا آمدن اسید های معده به مری و نهایتا به دهان، بوی دهان فرد را تغییر دهد. همانطور که پیش از این اشاره کردیم اصلی ترین علت بروز هالیتوسیس، بهداشت ناکافی دهان و دندان است. عوامل دیگری نیز وجود دارد که به ندرت اتفاق می افتد: زمانی که سطح انسولین در بدن فرد دیابتی پایین باشد، بدن این افراد دیگر از شکر استفاده نکرده و به جای آن به سراغ منابع چربی می رود. در نتیجه زمانی که چربی تجزیه شود، کتون تولید خواهد شد. در صورتی که کتون ها به مقدار خیلی زیاد تولید شود علاوه بر هالیتوسیس ممکن است باعث مسمومیت فرد نیز بشوند. در بعضی از موارد کتواسیدوزیس ممکن زندگی فرد را تهدید کند. تنفس فرد در صورت یبوست طولانی مدفوع، بوی مدفوع بگیرد. علی الخصوص اگر فرد دچار انسداد روده شده باشد. این اتفاق زمانی می افتد که مسیر هوایی بزرگتر از حالت طبیعی شده و خلط بیشتری توسط فرد ترشح شود. خلط بیشتر می تواند باعث بروز هالیتوسیس شود. عفونت یا التهاب در ریه ها یا مسیر هوایی به علت ورود بزاق دهان، غذا یا مایعات به ریه ها و مسیرهای تنفسی باعث هالیتوسیس می شود. دهان و تنفس ممکن است با توجه به علت بروز آن دارای بو های متفاوتی باشد. بهتر است برای تشخیص نوع بوی بد دهان از دوست یا اعضای خانواده تان در مورد بوی دهان سوال کنید، زیرا تشخیص نوع بوی دهان توسط خود فرد کار سختی است. اگر هیچ شخصی در اطرافتان نبود، می توانید با خیس کردن مچ دست خود با بزاق خود این کار را انجام دهید. سپس بعد از خشک شدن آب دهان روی مچ دست، آن را بو کنید و ببینید چه بویی می دهد. در صورتی که مچ دستتان بوی بدی می داد، احتمال اینکه دچار هالیتوسیس شده باشید زیاد خواهد بود. بعضی از افراد با وجود اینکه دهانشان هیچ بویی نمی دهد، دایما نگران هالیتوسیس خود هستند. نام این عارضه هالیتو فوبیا است که فرد با وجود رعایت تمامی نکات بهداشتی دهان و دندان باز هم نگران بوی بد دهان خود است و فکر می کند دهانش بوی بد می دهد در حالی که اینگونه نیست. معمولا پزشک برای تشخیص بوی دهان، تنفس فرد را بو نموده و در صورت ابتلای فرد به هالیتوسیس رتبه ای از تا به میزان بوی بد دهان فرد خواهد داد. همچنین ممکن است پزشک قسمت پشتی زبان را با استفاده از جسمی نمونه برداری کند تا منبع هالیتوسیس را تشخیص دهد. همانطور که پیش از این هم اشاره کردیم، مراقبت از بهداشت دهان و دندان باعث کاهش هالیتوسیس خواهد شد. با اینکار از آلوده شدن حفره های دهانی پیشگیری کرده و تا حد زیادی جلو بروز بیماری های لثه گرفته خواهد شد. پیشنهاد می شود که حداقل بار در سال برای چک آپ و اطمینان از سلامت دندان ها به دندان پزشک مراجعه کنید. دندان پزشک ممکن است با توجه به وضعیت دهان و دندانتان خمیر دندان آنتی باکتریال یا دهان شویه خاصی را پیشنهاد کند. همچنین در صورتی که فرد دچار بیماری های لثه شده باشد، ممکن است جرم گیری لثه ها و دندان برای فرد تجویز شود. تغییر در سبک زندگی و درمان های خانگی نیز می تواند برای درمان هالیتوسیس به کمک شخص بیاید: روزی حداقل بار مسواک بزنید، بهتر است بعد از میل کردن هر وعده این کار را انجام دهید. استفاده از احتمال تجمع ذرات غذا و تشکیل پلاک بین دندان ها را تا حد زیادی کاهش خواهد داد. یادتان باشد که مسواک زدن تنها می تواند درصد از سطح دندان را تمیز کند. در نتیجه باید تمیز کردن دیگر قسمت های دندان را به عهده نخ دندان بگذارید. البته این نکته فقط برای دندان های مصنوعی نبوده و هر جسمی که داخل دهان تان کنید را شامل می شود. اگر از دندان مصنوعی، محافظ دهان یا هر وسیله دیگری استفاده می کنید باید آن را روزانه تمیز کنید. نظافت منظم از تشکیل و جمع شدن باکتری ها جلوگیری خواهد کرد. هر یا ماه بهتر است مسواک تان را تعویض کنید. سعی کنید در طول روز آب کافی بنوشید. از مصرف الکل و تنباکو بپرهیزید زیرا استفاده از آنها باعث خشکی دهان می شود. برای افزایش بزاق دهان می توانید از جویدن آدامس، مکیدن شکلات (ترجیحا بدون شکر) کمک بگیرید. اگر دهان فرد دچار خشکی مزمن باشد، پزشک ممکن است داروهایی برای تحریک جریان بزاق دهان تجویز کند. از خوردن پیاز، و غذاهای تند بپرهیزید. غذاهای حاوی شکر نیز ارتباط مستقیم با بوی بد دهان دارد. همچنین بهتر است مصرف قهوه را کاهش داده و در وعده صبحانه از مواد غذایی سفت استفاده کنید تا قسمت پشتی زبان پاکسازی شود. |
سرمازدگی صدمه ای است که در اثر انجماد پوست و بافت های زیرین ایجاد می شود. ابتدا پوست شما بسیار سرد و قرمز می شود، سپس بی حس، سفت و رنگ پریده می شود. سرما زدگی بیشتر در انگشتان دست، انگشتان پا، بینی، گوش، گونه و چانه شایع است. پوست در معرض سرما و هوای شدید، دچار سرما زدگی می شود. اما سرمازدگی ممکن است حتی روی پوست پوشیده با دستکش یا لباس هم ایجاد شود. Frostnip ، نوعی خفیف سرمازدگی است که باعث آسیب دایمی در پوست نمی شود. شما می توانید با اقدامات کمک های اولیه از جمله خنثی کردن پوست آسیب دیده، سرمازدگی خفیف را درمان کنید. تمام سرما زدگی های دیگر نیاز به مراقبت پزشکی دارند زیرا می توانند به پوست، بافت ها، ماهیچه ها و استخوان ها آسیب برسانند. از عوارض احتمالی سرمازدگی شدید می توان به عفونت ها و آسیب های عصبی اشاره کرد. علایم و نشانه های سرمازدگی عبارتند از: پوست سرد و احساس لرزش پوست قرمز، سفید، مایل به آبی، سفید یا خاکستری مایل به زرد سفت شدن پوست یا مومی شدن احساس ناخوشایند بودن پوست سفتی مفصل و عضله در موارد شدید، تاول زدن پوست به دلیل بی حسی پوست، ممکن است متوجه نشوید که دچار سرما زدگی شده اید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سرما زدگی در چند مرحله رخ می دهد: نوعی سرما زدگی است. سرما منجر به بی حسی در منطقه آسیب دیده می شود. با گرم شدن پوست، ممکن است احساس درد و سوزن شدن می کنید. سرمازدگی سطحی به صورت پوستی قرمز رنگ به نظر می رسد که سفید یا کمرنگ می شود. ممکن است پوست شما احساس گرما کند که نشانه درگیری جدی پوست می باشد اگر در این مرحله درمان سرما زدگی را شروع کنید، ممکن است سطح پوست شما لکه لکه و دردناک شود و متوجه سوزش و تورم شوید. حتی یک تاول پر از مایع تا ساعت پس از گرم شدن پوست ظاهر شود. با پیشرفت سرما زدگی، بر تمام لایه های پوست از جمله بافت هایی که در زیر پوست قرار دارند، ت ثیر می گذارد. پوست شما به رنگ سفید یا خاکستری مایل به قرمز می شود و ممکن است دچار بی حسی شوید و احساس سرما، درد یا ناراحتی در ناحیه آسیب دیده را از دست می دهید. حتی مفاصل یا عضلات دیگر کار نکنند. تاول های بزرگ تا ساعت بعد از درمان، مجددا شکل می گیرند. پس از آن، با از بین رفتن بافت، پوست ناحیه سیاه و سفت می شود. اگر مشکوک به هیپو ترمی (کاهش دمای بدن) هستید شرایطی که بدن شما خیل سریع، گرما را از دست می دهد. سریعا با مراکز فوریت پزشکی تماس بگیرید علایم و نشانه های هیپوترمی عبارتند از: لرز شدید لکنت زبان خواب آلودگی و از دست دادن تعادل در حالی که منتظر کمک پزشکی هستید، اقدامات مربوط به مراقبت از خود را انجام دهید، مانند: محافظت از منطقه آسیب دیده از سرما زدگی روی پاهای یخ زده راه نروید کاهش درد با مسکن سرما زدگی هنگام یخ زدگی پوست و بافت های زیرین رخ می دهد. شایع ترین علت سرما زدگی، قرار گرفتن در معرض شرایط آب و هوایی بسیار سرد است. اما همچنین می تواند در اثر تماس مستقیم با یخ، فلز منجمد یا مایعات بسیار سرد ایجاد شود. شرایط خاص که منجر به سرما زدگی می شود عبارتند از: لباس های نامناسب: پوشیدن لباس هایی که برای شرایطی که در آن قرار گرفته اید مناسب نیست. به عنوان مثال، در برابر هوای سرد، باد و رطوبت محافظت نمی کند و یا خیلی تنگ است. قرار گرفتن طولانی مدت در معرض هوای سرد و باد: خطر سرما زدگی با افزایش دمای هوا منهای درجه سانتیگراد که با سرعت باد کم، افزایش می یابد. در سرما زدگی منفی درجه سانتیگراد، سرما زدگی می تواند در کمتر از دقیقه روی پوست در معرض سرما اتفاق بیافتد. دست زدن به موادی مانند یخ، بسته های سرد یا فلز منجمد. عوامل زیر خطر سرما زدگی را افزایش می دهد: شرایط پزشکی مانند کم آبی، تعریق بیش از حد، خستگی، دیابت و جریان خون ضعیف در اندام شما که بر توانایی شما در احساس یا واکنش در برابر سرماخوردگی ت ثیر می گذارد. مصرف الکل یا مواد مخدر سیگار کشیدن ترس، وحشت یا بیماری روانی که توانایی شما را در پاسخ به سرماخوردگی مختل کند. سابقه سرما زدگی قبلی ارتفاع زیاد که باعث کاهش رسیدن اکسیژن به پوست می شود. عوارض سرما زدگی شامل موارد زیر است: افزایش حساسیت به سرما افزایش خطر ابتلا به سرما زدگی دوباره بی حسی طولانی مدت در منطقه آسیب دیده تعریق بیش از حد (هایپر هیدروز) تغییر در رنگ پوست تغییر و یا از بین رفتن ناخن ها سفتی مفصل (مفاصل سرما زده) عفونت گانگرن پوسیدگی و مرگ بافت ناشی از قطع جریان خون به منطقه آسیب دیده که می تواند منجر به قطع عضو شود هیپوترمی از سرما زدگی می توان جلوگیری کرد. در اینجا نکاتی وجود دارد که به شما در حفظ امنیت و گرمای بدن کمک می کند: به پیش بینی هواشناسی و میزان سرما زدگی توجه کنید. در هوای بسیار سرد و باد، پوست در معرض سرما و باد می تواند در عرض چند دقیقه دچار سرما زدگی شود. هوا بین لایه های لباس به عنوان عایق در برابر سرما عمل می کند. برای محافظت در برابر باد، برف و باران، از لباس های بیرونی ضد باد و ضد آب استفاده کنید. در اسرع وقت لباس های خیس به خصوص دستکش، کلاه و جوراب را عوض کنید. لباس های پشمی ضخیم یا ضد باد، بهترین لباس های محافظ را برای محافظت از سرما ایجاد می کنند. دستکش ها محافظت بهتری دارند. یک جفت نازک از دستکش را که از جنس پارچه ای (مانند پلی پروپیلن) است، زیر یک جفت دستکش ضخیم تر استفاده کنید. مطمین باشید که گرم کننده های پا، چکمه‌های شما خیلی محکم نباشند و جریان خون را محدود نکنند. علایم اولیه سرما زدگی شامل پوست قرمز یا کم رنگ و بی حسی می باشد. اگر متوجه علایم سرما زدگی شدید، به پناهگاه گرم بروید. انجام این کار حتی قبل از بیرون آمدن در سرما به شما کمک می کند تا گرم باشید. ورزش می تواند باعث جاری شدن خون در بدن و بویژه پوستتان شود و به شما کمک کند تا گرم بمانید، اما این کار را تا حد خسته شدن انجام ندهید. تشخیص سرمازدگی معمولا بر اساس علایم و نشانه های شما، ظاهر پوست و بررسی فعالیت های اخیر که در معرض سرماخوردگی قرار گرفته اید انجام می شود. پزشکتان ممکن است آزمایشاتی مانند اشعه ایکس، اسکن استخوان یا انجام دهد. اینها می توانند به پزشک کمک کنند تا شدت سرما زدگی شما را تعیین کند و بررسی شود که آیا استخوان ها یا ماهیچه ها آسیب دیده اند. سرمازدگی جزیی را می توان در خانه با اقدامات اساسی و کمک های اولیه درمان کرد. برای سایر سرمازدگی ها، پس از کمک های اولیه و ارزیابی مناسب برای هیپوترمی، بسته به شدت آسیب دیدگی، ممکن است بسته به شدت جراحت، استفاده از داروها، مراقبت از زخم، جراحی و روش های درمانی مختلف انجام شود. اگر قبلا این کار انجام نشده باشد، پزشک با استفاده از حمام آب گرم به مدت تا دقیقه برای جبران مجدد و گرم شدن پوست استفاده می کند. ممکن است پوست نرم شود و قرمز یا بنفش به نظر برسد. ممکن است شما را به حرکت آرام ناحیه آسیب دیده تشویق کند. از آنجا که روند جبران مجدد می تواند دردناک باشد، پزشک احتمالا برای کاهش درد به شما دارو هایی می دهد. بعد از اینکه پوست گرم شد، پزشک ممکن است منطقه را با باند های استریل، حوله ها یا پانسمان ها بپیچید تا از پوست محافظت کند و ممکن است شما نیاز به بالا بردن ناحیه آسیب دیده در سطح قلب برای کاهش تورم داشته باشید. برای بهبودی مناسب، پوست سرمازده باید عاری از بافت آسیب دیده، مرده یا آلوده باشد. برای تشخیص بهتر بین بافت سالم و مرده، پزشک ممکن است یک تا سه ماه برای برداشتن بافت آسیب دیده صبر کند. خیساندن در حمام آب گرم (هیدرو تراپی) با تمیز کردن پوست و از بین بردن بافت مرده، می تواند به بهبودی کمک کند. اگر پوست یا تاول شما عفونی شده باشد، پزشک ممکن است آنتی بیوتیک خوراکی تجویز کند. ممکن است یک تزریق داخل وریدی ( IV ) از دارویی دریافت شود که به بازگرداندن جریان خون کمک می کند. به میزان آسیب، ممکن است انواع تکنیک های مراقبت از زخم مورد استفاده قرار گیرد. افرادی که سرما زدگی شدید را تجربه کرده اند ممکن است به موقع نیاز به عمل جراحی یا قطع عضو برای از بین بردن بافت مرده داشته باشند. Hyperbaric شامل تنفس در اتاق تحت فشار است. برخی از بیماران بعد از این درمان علایم بهبود یافته را نشان دادند. اما مطالعه بیشتری لازم است تا این موضوع را ثابت کند. برای مراقبت از پوست خود پس از سرمازدگی: تمام داروهای مصرف شده از جمله آنتی بیوتیک ها یا داروهای ضد درد را طبق دستور پزشکتان مصرف کنید. برای سرما زدگی سطحی که مجددا ایجاد شده است، برخی افراد استفاده از ژل آلویه ورا یا لوسیون را در منطقه آسیب دیده چندین بار در روز آرامش بخش می دانند. از قرار گرفتن در معرض بیشتر سرما و باد خودداری کنید. حلقه ها، ساعت یا سایر مواردی که روی بدن فشار وارد می کنند را از بدن جدا کنید. سعی کنید این کار را قبل از تورم ناحیه آسیب دیده انجام دهید. با پاهای یخ زده راه نروید. بدن در معرض گرمای مستقیم قرار نگیرد و منطقه را مالش ندهید. تاول هایی که ممکن است ایجاد شوند را درمان کنید. تاول مانند بانداژ عمل می کند. اجازه دهید تاول ها به خودی خود از بین بروند. منبع: |
الکتروکاردیوگرام ( ECG یا EKG ) یا نوار قلب یک ابزار تشخیصی است که بطور معمول برای ارزیابی عملکردهای الکتریکی و عضلانی قلب مورد استفاده قرار می گیرد. در حالی که نحوه انجام دادن الکتروکاردیوگرام نسبتا ساده است، تفسیر نمودار ECG نیاز به آموزش قابل توجهی دارد. قلب، پمپ الکتریکی دو مرحله ای است و فعالیت الکتریکی آن را می توان با گیرنده های که روی پوست قرار می گیرند، اندازه گیری کرد. الکتروکاردیوگرام می تواند میزان و ریتم ضربان قلب را اندازه گیری کند، همچنین شواهد غیرمستقیمی از جریان خون به عضله قلب را ارایه می دهد. یک سیستم استاندارد برای قرار دادن گیرنده برای یک ECG معمول سیستم توسعه یافته است. ده گیرنده برای تولید فرم الکتریکی قلب مورد نیاز است. یک سرب گیرنده یا پچ روی هر بازو و پا قرار می گیرد و شش گیرنده دیگر در طول دیواره قفسه سینه قرار می گیرند. سیگنال های دریافت شده از هر گیرنده ضبط می شوند. نمای چاپی گیرنده های ضبطی الکترو کاردیو گرام است. در برابر الکترو کاردیو گرام، یک مانیتور قلب تنها به سه عدد گیرنده نیاز دارد که هر یک روی بازوی راست، بازوی چپ و قفسه سینه سمت چپ قرار می گیرد. مانتیتور قلب فقط میزان و ریتم ضربان قلب را اندازه گیری می کند. گیرنده های منتهی به دیواره قفسه سینه قادر به تشخیص تکانه های الکتریکی هستند که توسط قلب تولید می شوند. با تفسیر نمودار، پزشک می تواند در مورد ضربان قلب، ریتم و همچنین جریان خون به بطن ها (بطور غیر مستقیم) اطلاعاتی را کسب کند. ریتم به نوع ضربان قلب اشاره دارد. به طور معمول، قلب با هر ضربان الکتریکی که توسط گره SA (گره سینوسی دهلیزی) ایجاد می شود در یک ریتم سینوسی می تپد و منجر به انقباض بطن یا ضربان قلب می شود. برخی از ریتم های الکتریکی باعث ضربان قلب نمی شوند و باعث مرگ ناگهانی می شوند. نمونه هایی از ریتم قلبی شامل موارد زیر است: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ریتم سینوسی عادی تاکی کاردی سینوسی یا افزایش ضربان قلب سینوسی برادیکاردی سینوس یا کاهش ضربان قلب سینوسی فیبریلاسیون دهلیزی شکاف دهلیزی تاکی کاردی بطنی فیبریلاسیون بطنی همچنین می تواند در انتقال نیروی الکتریکی در هر نقطه از سیستم، از جمله گره SA ، دهلیز، گره AV یا در بطن ها تاخیر وجود داشته باشد. برخی از تکانه های غیرطبیعی، باعث انواع ریتم طبیعی قلب شوند و برخی دیگر می توانند خطرساز باشند. انسداد های قلبی Block یا انسداد AV درجه یک انسداد AV درجه ، نوع I انسداد AV درجه ، نوع II انسداد AV درجه یا انسداد کامل قلب انسداد شاخه بسته سمت راست Right bundle branch block انسداد شاخه بسته سمت چپ Left bundle branch block همچنین مدارهای کوتاهی وجود دارد که می تواند منجر به مسیرهای غیر طبیعی الکتریکی در قلب شود و باعث ناهنجاری های سرعتی و ریتم می شود. ردیابی ECG همچنین می تواند اطلاعاتی را در مورد اینکه سلول های ماهیچه ای قلب به درستی جریان الکتریکی را انتقال می دهند، فراهم کند. با تجزیه و تحلیل شکل امواج الکتریکی، پزشک می تواند تشخیص دهد که آیا جریان خون در قسمت هایی از عضله قلب نرمال بوده و یا کاهش یافته است. وجود انسداد حاد مرتبط با انفارکتوس میوکارد یا حمله قلبی نیز می تواند مشخص شود. در صورت بروز انفارکتوس میوکارد یا حمله قلبی بیمار هر چه سریع تر باید نوار قلب باید انجام شود. قلب چهار حفره دارد: دهلیز راست و چپ و بطن راست و چپ. سمت راست قلب خون را از بدن جمع می کند و آن را به سمت ریه ها پمپاژ می کند در حالی که سمت چپ قلب خون را از ریه ها دریافت می کند و آن را به همه بدن انتقال می دهد. چگونگی جریان خون در بدن خون اکسیژن دار از ریه ها از طریق رگ های ریوی وارد دهلیز چپ می شود. سپس خون به داخل بطن چپ جریان می یابد که در آیورت پمپاژ شده و در بقیه بدن توزیع می شود که این خون اکسیژن و مواد مغذی لازم برای سوخت و ساز اندام ها و سلول ها را ت مین می کند. خونی که به قلب باز می گردد، فاقد اکسیژن می باشد و حاوی دی اکسید کربن، سموم متابولیسم است. خون وارد دهلیز راست شده و در ورید اجوف تحتانی، جمع آوری شده و به بطن راست فرستاده می شود. بطن راست سپس خون را از طریق شریان ریوی به ریه ها، پمپ می کند، در ریه ها ابتدا دی اکسید کربن را از دست داده و اکسژن جذب خون می شود و چرخه دوباره شروع می شود. قلب مانند هر ماهیچه ای برای عملکرد به اکسیژن و مواد مغذی نیاز دارد. اکسیژن و مواد مغذی توسط شریان هایی که از آیورت منش می شوند ت مین می شود. عروق برای ت مین خون و اکسیژن به تمام مناطق قلب شاخه شاخه می شوند. از نظر الکتریکی، قلب را می توان به محفظه های فوقانی و تحتانی تقسیم کرد. یک ضربان الکتریکی در محفظه های فوقانی قلب ایجاد می شود که باعث فشار دهلیز شده و فشار خون را به بطن ها می کشاند. یک ت خیر کوتاه وجود دارد که باعث می شود بطن ها پر شوند. سپس بطن ها برای پمپاژ خون به بدن و ریه ها منقبض می شوند. SA NODE به معنی گره سینو اتریال و AV NODE به معنی گره دهلیزی است. RB و LB به ترتیب به معنای بسته نرم افزاری راست و چپ هستند و اعصابی هستند که ضربان الکتریکی را از گره AV به بطن ها منتقل می کنند. قلب دارای ضربان ساز اتوماتیک خود به نام سیناواتریال یا گره SA است که در دهلیز راست قرار دارد. گره SA به طور مستقل از مغز عمل می کند تا جریان الکتریکی را برای ضربان قلب ایجاد کند. به طور معمول، ضربان ایجاد شده توسط گره SA از طریق شبکه الکتریکی قلب عبور می کند و به سلول های ماهیچه ای در دهلیز می رسند که به طور همزمان عمل می کنند و باعث هماهنگی قلب می شوند. سیگنال الکتریکی که در گره SA ایجاد شده است به یک جعبه اتصال بین دهلیز و بطن ها (گره AV ) منتقل می شود که در آن برای چند میلی ثانیه به ت خیر می افتد تا بطن ها را پر کنند. سپس سیگنال الکتریکی از طریق بطن ها عبور می کند و سلول های عضله قلب را تحریک می کند تا منقبض شود. انقباض بطن خون را به بدن (از بطن چپ) و ریه ها (از بطن راست) پمپاژ می کند. مکث کوتاهی برای بازگشت خون به قلب و پر شدن قبل از تکرار چرخه الکتریکی برای ضربان قلب بعدی وجود دارد. الکتروکاردیوگرام نوعی آزمایش نسبتا ساده است. غیر آسیب زننده است و ضرری ندارد. گیرنده هایی بر روی پوست قرار می گیرند تا تکانه های الکتریکی ایجاد شده از قلب را تشخیص دهند. این تکانه ها توسط یک دستگاه ECG ضبط می شوند. چهار گیرنده روی اندام ها قرار می گیرد. یکی روی هر مچ دست و دیگری روی هر پا قرار می گیرد که به آن ها، گیرنده های منجر به اندام limb leads می گویند. شش گیرنده دیگر به شکل نیم دایره ای که در نزدیکی زیر بغل به پایان می رسد روی قفسه سینه قرار می گیرند. به آن ها گیرنده های، قفسه های سینه chest leads گفته می شود. گیرنده ها به یک دستگاه ECG متصل شده اند که ردیابی ها را ثبت و روی کاغذ چاپ می کند. دستگاه های جدید همچنین دارای صفحه نمایش فیلم هستند که به تکنسین و پزشک کمک می کند تا تصمیم بگیرد که کیفیت ردیابی مناسب است یا اینکه الکتروکاردیوگرام باید تکرار شود. دستگاه های ECG همچنین مجهز به برنامه های رایانه ای هستند که می توانند به تفسیر الکتروکاردیوگرام ( ECG ) کمک کنند، اگرچه کاملا دقیق نیستند. در شرایط خاص، پزشک ممکن است بعد از انجام ECG اولیه، از زوایای مختلف قلب را بررسی کند. برای انجام الکتروکاردیوگرام، پوست باید تمیز و خشک باشد تا از تداخل الکتریکی جلوگیری شود. لرزیدن یا تکان خورن می توانند در ردیابی اختلال ایجاد کنند که بر کیفیت ردیابی ECG ت ثیر بگذارد. معمولا ، بیمار باید - ثانیه بدون حرکت باقی بماند تا بتوان یک ECG دقیق تهیه کرد. از ECG برای ارزیابی عملکرد قلب استفاده می شود. بیمارانی که از درد قفسه سینه یا تنگی نفس شکایت دارند، نوار قلب به عنوان اولین آزمایش برای تعیین اینکه آیا سکته قلبی حاد یا حمله قلبی وجود دارد، انجام می شود. حتی اگر حمله قلبی نباشد، ECG می تواند در تصمیم گیری در مورد اینکه درد ناشی از آنژین یا تنگ شدن رگ های خونی به عضله قلب است (آترو اسکلروز) کمک کند. نکته مهم این است که، نوار قلب حتی در صورت وجود بیماری قلبی ممکن است طبیعی باشد. برای یافتن ناهنجاری ممکن است به بررسی EKG های مکرر و به مرور زمان نیاز باشد. تفسیر نوار قلب نیاز به مقدار کافی آموزش و تجربه دارد. نوار قلب فقط یک تست برای ارزیابی قلب است. تاریخ و معاینه جسمی سنگ بنای اصلی تشخیص بیماری قلبی هستند. بیشتر اوقات، ارزیابی ECG شامل موارد زیر است: تعیین سرعت ضربان قلب ارزیابی ریتم یا ضربان قلب عضله قلب که تحریک شده است جریان الکتریکی متفاوتی نسبت به عضله قلب که طبیعی است انجام می دهد. هدایت غیر طبیعی ممکن است در طول انقباض و بهبودی بطن آشکار شود. شش شاخه در دست و پا منجر می شود به ( I ، II ، III ، AVR ، AVL ، AVF ) و شش شاخه در سینه ( V - V ) امواج الکتریکی قلب موج P : بررسی دهلیز مجتمع QRS : بررسی بطن ها موج T : بررسی مرحله بهبودی بطن ها را هنگام پر شدن آنها با خون PR : اندازه گیری مدت زمان لازم برای عبور برق از گره SA به گره AV QRS : اندازه گیری مدت زمان جریان الکتریکی از طریق بطن ها: اندازه گیری مدت مانی که طول می کشد تا بطن ها بهبود یابند و آماده شوند که مجددا مورد تلاطم قرار بگیرند. دنباله موج اصلی P - QRS - T : نوار دنباله ساده ای را نشان می دهد که M برابر با . میلی ولت است. رایانه هایی که در اکثر دستگاه های ECG تعبیه شده اند قادر به اندازه گیری زمان لازم برای حرکت ایمپالس الکتریکی از گره SA به بطن ها هستند. این اندازه گیری ها می تواند به پزشک در ارزیابی ضربان قلب و برخی از انواع انسداد قلب کمک کند. همچنین ممکن است برنامه های رایانه ای سعی کنند با افزایش هوش مصنوعی و برنامه نویسی ECG را تفسیر کنند. اما اغلب آن ها صحیح بوده ولی خیلی دقیق و قابل اطمینان نیستند. تصمیم گیری در مورد درمان، فقط براساس نتایج یک نوار قلب به تنهایی صورت نمی گیرد بلکه به وضعیت بالینی بیمار هم بستگی دارد. منبع: |
هر دارویی عوارض جانبی دارد. میزان آسیب پذیری شما در برابر عوارض داروها، به عوامل مختلف فردی، محیطی و اجتماعی بستگی دارد. برای آسیب پذیری کمتر، خصوصیاتی که باعث افزایش حساسیت شما به دارو ها می شود را شناسایی کنید و مدیریت برخی از عوارض جانبی داروها را فرا بگیرید. چندین عامل در احتمال بروز عوارض جانبی دارو ها نقش بسزایی دارند. برخی از عوامل قابل توجه عبارتند از: مهمترین عامل خطر، سن است. کودکان و سالمندان در برابر واکنش های عوارض دارو ها بسیار مستعد هستند هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در کودکان دارو با سرعت کمتری از معده جذب می شود اما سرعت جذب عضلانی ( IM ) یا تزریقی سریعتری دارند. سالمندان و افراد مسن معمولا دارو های بیشتری مصرف می کنند و مطالعات نشان داده است که به دلیل یک عارضه جانبی دارویی نامطلوب نسبت به جوانان، دو برابر بیشتر به پزشک مراجعه می کنند و هفت برابر بیشتر احتمال دارد که در بیمارستان بستری شوند. بدن سالمندان تمایل به حفظ چربی و آب کمتری دارد که ممکن است در طولانی مدت اثر برخی دارو های خاص را افزایش دهد. علاوه بر این، متابولیسم در کبد و دفع از طریق کلیه به طور معمول در بدن سالمندان کاهش می یابد. همچنین مغز آن ها نسبت به اثرات آرام بخش دارو ها حساس تر است و مشکلاتی مانند سرگیجه، چشم و گوش ممکن است در افراد سالمند تشدید شود. اگر کلیه های شما با ظرفیت کامل کار نمی کنند، مصرف دارو هایی که از طریق کلیه ها دفع می شوند، عوارض جانبی بیشتر دارند. برخی از دارو های دیگر نیز با کاهش عملکرد کلیه و عدم دفع آن ها، احتمال مسمومیت دارو ها افزایش می یابد. مطالعات نشان داده است که میزان مسمومیت کبدی ناشی از دارو ها، عوارض جانبی دستگاه گوارش، واکنش پوستی آلرژیک و سندرم طولانی در قلب ناشی از دارو ها در زنان بیشتر است. ت ثیرات مربوط به مواد مخدر به چگونگی جذب دارو، متابولیزه، توزیع و روش دفع دارو در بدن بستگی دارد. هرچه دوز مصرف بیشتر باشد، خطر عوارض جانبی بیشتر است. به عنوان مثال، استروییدهای استنشاقی به طور مستقیم ریه ها را هدف قرار می دهند و عوارض جانبی کمتری نسبت به استروییدهای خوراکی دارند. ت ثیرات مربوط به محیط زیست یا اجتماعی شامل موارد زیر است: می تواند برخی از عوارض جانبی مانند خواب آلودگی، گیجی، تغییر در فشار خون، رفتار غیرطبیعی، افسردگی و حالت تهوع و استفراغ را تشدید کند. فعالیت آنزیم های کبدی در اثر مصرف سیگار تشدید می شود. آنزیم های کبدی چندین داروی مهم را متابولیزه می کنند، قطع ناگهانی مصرف سیگار باعث افزایش سطح دارو ها در خون می شود. چندین دارو با غذاها تداخل دارند. مثلا آتورواستاتین با گریپ فروت و سبزیجات برگ دار تداخل دارد و باعث ایجاد عوارض دارویی می شود. کم آبی می تواند خطر عوارض جانبی برخی دارو ها را افزایش دهد. برخی از دارو هایی که نباید توسط فرد مبتلا به کم آبی، مصرف شود شامل مهارکننده ها، ACE ها و NSAID ها، متفورمین و ادرار آورها هستند. اگر دستورالعمل های مصرف دارو مشخص نباشند، احتمال دارد عوارض جانبی بیشتری ایجاد کنند، یا شخص دچار سردرگمی شود که چگونه داروی خود را مصرف کند. عدم آگاهی ممکن است منجر به مصرف دوز اشتباهی شود. علایم آلرژیک از یک ضایعات پوستی خفیف تا یک واکنش شدید آنافیلاکسی (از جمله تورم صورت و گلو، مشکل در تنفس و بثورات گسترده) متغیر است و به طور بالقوه ممکن است با هر دارویی رخ دهد. اگر فکر می کنید واکنش آلرژیک به یک داروی دارید، سریعا به پزشکتان مراجعه کنید. اگر واکنش آلرژیک به دلیل داروی ناشی از آن ت یید شد، در آینده از مصرف آن و سایر دارو های مشابه و مرتبط خودداری کنید. برچسب هشدار پزشکی روی دارو بچسبانید تا به دیگران که حساسیت دارویی دارند هشدار دهید. ممکن است با مصرف آنتی هیستامین ها، ضد روان پریشی ها، بوپیواکایین، بوپروپیون، دولوکستین، استروژنول، اتودولاک، گاباپنتین، مواد افیونی و چندین داروی دیگر رخ دهد. در مورد تعویض دارو های خود با پزشکتان مشورت کنید. قطرات چشم روان کننده ممکن است کمک کند. در دارو هایی که خون را رقیق می کند مانند آسپرین، کلوپیدوگرل، آنوکساپارین و وارفارین دیده می شود. همچنین، مشترک با NSAID ها، استروییدها (مانند پردنیزون) و دارو های درمان سرطان دیده می شود. برای متوقف کردن خون ریزی یک گاز را روی ناحیه آسیب دیده نگه دارید و فشار وارد کنید. مشترک با استعمال مواد مخدر و مصرف ادرار آورها، آنتاگونیست های کلسیم، ها، آنتی اسیدهای حاوی آلومینیوم، آندانسترون و مکمل های آهن می باشد. میزان مصرف آب و فیبر رژیم غذایی خود را افزایش دهید و در صورت امکان ورزش کنید. در صورت خفیف بودن یبوست، با پزشکتان در مورد مصرف مسهل ها مشورت کنید. در مصرف مهارکننده های ACE مشترک می باشد و معمولا یک یا دو هفته پس از قطع مصرف برطرف می شود. عوارضی مشترک در آنتی هیستامین ها، دارو های فشار خون، شیمی درمانی و ملین می باشد. که برای رفع و یا کاهش این عارضه اقدامات زیر ضروری می باشد مایعات زیاد بنوشید. غذاهای نرم کننده مانند میوه، سبزیجات و سوپ مصرف کنید. به طور منظم پوست را مرطوب کرده و چرب کنید. برای جلوگیری از ترک خوردن پوست، مواد نرم کننده را روی لب ها بمالید. ممکن است با برخی از آنتی بیوتیک ها، دارو های ضد افسردگی، آنتی اسیدهای حاوی منیزیم، مهارکننده های پمپ پروتون (به عنوان مثال، لانسوپرازول، امپرازول) و عوامل شیمی درمانی رخ دهد. اگر به دلیل مصرف آنتی بیوتیک به اسهال مبتلا هستید، درمورد مصرف پروبیوتیک با پزشک خود مشورت کنید. از پزشک در مورد کاهش دوز داروی خود و یا سایر روش های درمانی مناسب بپرسید. برای جلوگیری از کم آبی مایعات و الکترولیت ها را مصرف کنید. دارو هایی که باعث خواب آلودگی می شوند شامل بنزودیازپین ها (مانند لورازپام، دیازپام) ، برخی از دارو های ضد افسردگی، آنتی بیوتیک ها، آنتی هیستامین های قدیمی تر (مانند دیفن هیدرامین، کلروفنیرامین) ، برخی دارو های قلبی، شل کننده های عضلانی و مواد مخدر هستند. اگر داروی شما در طول روز باعث خواب آلودگی می شود، در مورد کاهش دوز داروی خود یا سایر روش های درمانی مناسب با پزشکتان مشورت کنید. در صورت خواب آلودگی، رانندگی نکنید و کارهای خطرناک دیگری را انجام ندهید. از مصرف الکل خودداری کنید. ممکن است با ضد آریتمی های قلبی، آنتی کولینرژیک ها، آنتی هیستامین ها، دارو های کاهش دهنده کلسترول بالا، دارو های ضد التهاب، ادرار آورها، عروق ضدعفونی کننده، دارو های بیماری پارکینسون و دارو های روانگردان رخ دهد. غذاهای با کربوهیدرات پایین و اسید کمتر بخورید و از استفاده دهان شویه های حاوی الکل خودداری کنید. بیشتر با مصرف دارو های ضد افسردگی، آنتی هیستامین ها، بنزودیازپین ها، مسدود کننده های بتا آدرنرژیک، دیورتیک ها ادرار آورها و مسدود کننده های گیرنده H یا هیستامین همراه است. استفاده از الکل، سیگار کشیدن یا دارو های تفریحی مانند ماری جوانا را محدود کنید چون همزمان می تواند بر عملکرد جنسی ت ثیر منفی بگذارند. ممکن است با طیف گسترده ای از دارو ها از جمله آسپرین، بیس فسفونات ها (مانند آلندرونات) ، داکسی سایکلین، کلرید پتاسیم، کینیدین و ویتامین C رخ دهد. تمام دارو ها را در حالت ایستاده و همراه با یک لیوان آب مصرف کنید. بعد از مصرف دارو ها از دراز کشیدن خودداری کنید. دقیقه پس از مصرف دارو ها به صورت قایم بیاستید. از مواد غذایی محرک از قبیل مرکبات و الکل خودداری کنید. ممکن است با مصرف دارو هایی که روده و معده را تحریک می کند (مانند آسپرین، آهن، NSAID ها یا داروهای ضد التهابی غیر استروییدی، استروییدها) ، دارو هایی که اسفنکتر پایین مری را شل می کنند ( LES ) (مانند آنتی کولینرژیک ها، مسدود کننده کانال های کلسیم و نیترات ها) یا باعث کاهش فشار اسفنکتر پایین مری (مانند پروژسترون، تیوفیلین و دارو های ضد افسردگی سه حلقه ای) دیده شود. از مصرف غذاهایی که معده را تحریک کرده مانند الکل، نوشیدنی های گازدار، مرکبات، قهوه، غذاهای چرب یا گوجه فرنگی خودداری کنید. از کشیدن سیگار خودداری کنید، اگر اضافه وزن دارید، وزن خود را کاهش دهید و از بستن کمربندهای محکم خودداری کنید. دارو هایی مانند داروهای روان پزشکی، برخی داروهای ضد افسردگی، بنزودیازپین ها، آنتی هیستامین های آرام بخش، ضد صرع ها، مواد مخدر و برخی دارو های قلبی باعث سردرگمی و خستگی می شوند. ممکن است با سیکلوسپورین، مسدود کننده های کانال کلسیم (مثلا نیفدیپین) و فنیتویین ایجاد شود و برای مدیریت کاهش عوارض نیاز به کاهش دوز یا قطع دارو دارد. ممکن است با آسپیرین (دوز کم) ، دارو های شیمی درمانی، سیکلوسپورین، فروسماید و دیورتیک (ادرار آور های) تیازیدی ایجاد شود. در صورت ابتلا از مصرف الکل و غذاهای غنی از پورین (پنیر، گوشت قرمز) خودداری کنید. سردرد در مصرف انواع دارو های ضد آسم، ضد آنژین و ضد فشار خون، ضد بارداری خوراکی، درمان اختلال نعوظ و محرک ها مشترک می باشد. سردردهای برگشتی می توانند در اثر استفاده بیش از حد از استامینوفن، آسپرین، NSAID (داروهای ضد التهابی غیر استروییدی) و مواد افیونی ایجاد شوند. در یک اتاق آرام و کم نور استراحت کنید. دما درمانی، ماساژ درمانی، طب سوزنی یا ممکن است به بهبودی سردردها کمک کند. مقدار زیادی آب بنوشید. کورتیکواستروییدها، سرکوب کننده های سیستم ایمنی، شیمی درمانی و چندین داروی دیگر سیستم ایمنی بدن را سرکوب می کنند و خطر ابتلا به عفونت را افزایش می دهند. دستان خود را قبل از غذا، بعد از تماس با افراد یا حیوانات، و بعد از توالت بشویید. اگر خطر عفونت شما افزایش یافته است از افرادی که مریض هستند دوری کنید. اگر علایم بیماری را مشاهده کردید و سیستم ایمنی بدن ضعیفی دارید، در اسرع وقت به پزشکتان مراجعه کنید. برخی دارو ها ممکن است روی تمام موهای بدن یا فقط موهای پوست سر ت ثیر بگذارد. ریزش مو در دارو های شیمی درمانی یا پرتودرمانی زیاد دیده می شود و ممکن است با برخی از دارو های آکنه، آنتی بیوتیک ها، ضد افسردگی ها، دارو های ضد بارداری خوراکی و دارو های کاهش دهنده کلسترول هم رخ دهد. به آرامی موهای خود را برس بزنید یا شانه کنید. از اتو کردن بیش از حد موهای خود خودداری کنید. اگر تحت درمان با شیمی درمانی یا پرتودرمانی هستید، از پزشکتان برای استفاده از سرپوش خنک کننده مشورت بگیرید. در مصرف استاتین ها (برای کاهش سطح کلسترول خون) دیده می شود و ممکن است ناشی از ت ثیر پروتیین های عضلانی یا کاهش کوآنزیم باشد. فورا به پزشکتان بگویید زیرا گاهی اوقات درد عضلات ممکن است نشان دهنده آسیب جدی باشد. امکان دارد مصرف دوز کمتر یا داروی جایگزین لازم باشد. از ورزش بیش از حد خودداری کنید. از دارو های مسکن بدون نسخه مانند استامینوفن یا NSAID (داروهای ضد التهابی غیر استروییدی) استفاده نکنید. در شیمی درمانی یا پرتودرمانی مشترک است و ممکن است با دارو هایی که تمایل به کند شدن یا انسداد روده دارند، در هنگام عفونت ایجاد شود. دارو های ضد عفونی کننده (همچنین به آنتی بیوتیک ها نیز گفته می شود) مانند اوندانسترون، آپپریتانت، دگزامتازون و دارونابینول می توانند از استفراغ جلوگیری کرده و به کنترل حالت تهوع کمک کنند. شاید لازم باشد چندین مورد را امتحان کنید تا داروی مناسب با شرایط بدنی خود را شناسایی کنید. خود هیپنوتیزمی، آرامش عضلانی و تکنیک های ذهنی ممکن است به مدیریت تهوع و استفراغ کمک کند. به جای وعده های غذایی بزرگ، چند بار در روز وعده های غذایی کوچک و مکرر بخورید. مایعات زیاد بنوشید. غذاهای سیرکننده مانند نان تست و کراکر بخورید و از غذاهای چرب، سرخ شده، تند، دارای بو و یا بسیار شیرین خودداری کنید. زنجبیل را امتحان کنید. در بسیاری از دارو ها از جمله آنتی بیوتیک ها (مانند سیپروفلوکساسین، مترونیدازول) ، ضد تشنج، ضد افسردگی، آسپرین، دارو های فشار خون، لیتیوم، متفورمین و شل کننده های عضلانی اختلال و تغییر در طعم مشترک می باشد. معمولا با قطع دارو قابل برگشت است. (اگرچه ممکن است چندین ماه طول بکشد. غذاهایی را با انواع رنگ و طعم مصرف کنید. از سبزیجات و ادویه ها استفاده کنید. (اما از افزودن شکر یا نمک اضافی خودداری کنید. معمولا در مصرف آنتی بیوتیک های فلوروکینولون گزارش می شود. (به عنوان مثال، سیپروفلوکساسین نورفلوکساسین، افلوکساسین، لووفلوکساسین) تاندونیت بیشتر در افراد بالای سال، همراه با مصرف کورتیکواستروییدها وجود دارد. اگر در گذشته مشکل تاندون داشتید، قبل از شروع مصرف فلوروکینولون، به پزشکتان بگویید. در هنگام مصرف فلوروکینولون از فعالیت شدید خودداری کنید. در صورت احساس درد یا تورم در تاندون، فورا آنتی بیوتیک را قطع کنید و با پزشکتان مشورت کنید. در صورت بروز مشکل تاندون ناشی از مصرف یک فلوروکینولون، در آینده از مصرف تمام فلویوروکینولون ها خودداری کنید. افزایش وزن ناشی از مصرف دارو های روانگردان، اکثر دارو های ضد دیابتی (به جز متفورمین) ، ضد افسردگی ها و ضد صرع شایع است. با پزشکتان در مورد احتمال جایگزینی دارو با یک داروی دیگر مشورت کنید. یک رژیم غذایی سالم داشته باشید و سعی کنید آهسته تر غذا بخورید. در طول روز آب بنوشید. به طور منظم ورزش کنید. منبع: |
های کوچک در دندان ها، ناشی از عدم رعایت بهداشت دهان و دندان می باشند. درمان های خانگی می تواند از ایجاد این پوسیدگی دندان جلوگیری نموده و یا از ایجاد یک حفره بزرگتر جلوگیری می کند. تجمع مواد غذایی و باکتری های در دندان حفر های دندانی و یا در کنار خط لثه را پلاک دندان می نامند. اگر پلاک های موجود از بین نرود، باعث پوسیدگی دندان می شود. استرپتوکوک موتانس یک نوع از باکتری های شناخته شده است که در ایجاد پوسیدگی دندان نقش دارد. این نوع باکتری در ایجاد پلاک ها در مکان هایی زیر یافت می شود: ترک ها، چاله ها و شیار های دندانی بین دندان ها در اطراف دندان های پر شده، به ویژه هنگامی که آن ها را می شکنند. نزدیک به خط لثه با گذشت زمان، پوسیدگی به لایه درونی دندان، که عاج نام دارد می رسد. در این مرحله، یک حفره ایجاد و توسعه پیدا می کند. ممکن است برای جلوگیری از بزرگ شدن پوسیدگی و تبدیل آن به حفره دندانی بتوان از جندین داروی خانگی استفاده کرد. این داروهای خانگی تا زمانی که پوسیدگی به قسمت درونی دندان یعنی عاج نرسیده است کارساز است. زمانی است که پوسیدگی در مینای دندان اتفاق افتاده اما هنوز به عاج نرسیده است. هنگامی که پوسیدگی به عاج می رسد نیاز به درمان تخصصی دارد. حتما باید به دندان پزشک مراجعه شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید آیا می توانیم حفره ای دندانی را در منزل درمان کنیم؟ حفره های دندانی باید توسط یک دندان پزشک درمان شود. با این حال، چندین نوع از داروهای خانگی می توانند باعث تقویت مینای دندان در مرحله قبل از حفره ی دندانی شوند. مسواک زدن دندان دو بار در روز با خمیر دندان حاوی فلوراید یک راه امتحان شده برای بازسازی مینای دندان و جلوگیری از ایجاد حفره های دندانی است. نتایج حاصل از یک مطالعه در سال نشان می دهد که خمیر دندان حاوی فلوراید بالا به طور قابل توجهی به سخت شدن مینا داندان و حفاظت از آن در مقابله با پوسیدگی کمک می کند. با این حال برخی از مردم ترجیح می دهند به استفاده از داروهای خانگی طبیعی به جای محصولات حاوی فلوراید به درمان این عارضه بپردازند. روغن نارگیل یا کنجد روغن نارگیل یا کنجد از یک طب باستانی به نام آیورودا سرچشمه گرفته است. در این درمان شما یک قاشق غذاخوری از روغن کنجد یا روغن نارگیل را در اطراف دهان خود برای یک دوره تجویز شده قرار می دهید. سپس آن را از دهان خود خارج می کنید. در حالی که برخی ادعا می کنند هیچ مستند علمی در این نوع از درمان وجود ندارد. با این حال یک تحقیق در سال نشان داد که با استفاده از روغن کنجد این روش به اندازه استفاده از دهان شویه مقدار پلاک باکتری کاهش می یابد. اگر استفاده از روغن نارگیل یا کنجد پلاک را کاهش دهد. ممکن است به بازسازی مینای دندان و جلوگیری از ایجاد حفره در دندان کمک کند. مطالعات بیشتری برای تایید این درمان و اثرات آن نیاز است. ژل دندان آلویه ورا ممکن است به مبارزه با باکتری هایی که باعث ایجاد حفره دندان می شوند، کمک کنند. با توجه به بررسی انجام شده در سال ، اثر ضد باکتریایی این ژل، باکتری های مضر را در دهان از بین می برد. در حالی که تحقیقات بیشتری مورد نیاز است، با این حال ممکن است ژل آلویه ورا به بازسازی مینای دندان در مرحله قبل از حفره دندانی کمک کند. اجتناب از اسید فیتیک اسید فیتیک در غلات و حبوبات اسید فیتیک ممکن است به مینای دندان آسیب برساند و برخی بر این باورند که قطع استفاده از آن در رژیم غذایی می تواند از پوسیدگی دندان و حفره دندانی جلوگیری کند. مطالعه انجام شده در دهه ، نشان میدهد ارتباطی بین ایجاد حفره دندانی و رژیم غذایی سرشار از اسید فیتیک وجود دارد. با این حال، شواهد کافی برای تایید این مطالعه وجود ندارد. یک مطالعه انجام شده در سال نشان داد که اسید فیتیک، جذب مواد معدنی از مواد غذایی را تحت تاثیر قرار می دهد. برخی از مطالعات نشان داده که اسید فیتیک باعث شکسته شدن مواد معدنی موجود در مواد غذایی شده و از این رو باعث پوسیدگی دندان می شود. شایان ذکر است که این مطالعه بر روی شرکت کننده انجام شده است. ذرت گندم برنج گندم سیاه لوبیا سبز لوبیا چیتی لوبیای چشم بلبلی لوبیای پهن تحقیقات بیشتر در مورد اینکه آیا اسید فیتیک با شکستن مواد معدنی بر مینای دندان اثر می گذارد یا نه ضروی می باشد. ویتامین D از یک بررسی در سال ، نتیجه گرفته شد که مکمل های ویتامین D به طور قابل توجهی به کاهش بروز حفره های دندانی کمک می کند. ممکن است اثر بازسازی داشته باشد، همین طور می تواند به تقویت مینای دندان کمک کند. اجتناب از غذاها و نوشیدنی های شیرین مصرف شکر یکی از علل اصلی ایجاد حفره ها ی دندانی می باشد. شکر با باکتری ها دهان مخلوط می شود و یک اسید را تشکیل می دهد که مینای دندان را از بین می برند. سازمان بهداشت جهانی ( WHO ) در سال توصیه می کند که مردم برای جلوگیری از ایجاد حفره های دندانی باید مصرف مواد غذایی و نوشیدنی های شیرین را کاهش دهند. خوردن ریشه شیرین بیان ریشه شیرین بیان دارای خواص ضد باکتریایی می باشد که، ممکن است به درمان حفره های دندانی کمک کند. مطالعه انجام شده در سال نشان داد که خواص ضد باکتریایی ریشه شیرین بیان ممکن است باکتری هایی که باعث ایجاد حفره های دندانی می شوند را مورد هدف قرار دهد. یک مطالعه کوچک از همان سال پیشنهاد کرد که استفاده از آب نبات چوبی که حاوی عصاره شیرین بیان است، ممکن است به جلوگیری از حفره دندانی کمک کند. با این حال، تحقیقات بیشتری مورد نیاز است. قبل از ملاقات با دندان پزشکان می توانید از این آب نبات چوبی برای جلوگیری از ایجاد حفره دندانی استفاده کنید. آدامس بدون قند نتایج حاصل از یک مطالعه نشان می دهد که استفاده از آدامس بدون قند پس از غذا، میزان سطح باکتری که موجب آسیب رسیدن به مینای دندان می شود را کاهش می دهد. کاهش این باکتری ها ممکن است باعث قوی شدن مینای شود. چه زمان باید به پزشک مراجعه کرد؟ داروهای خانگی ممکن است خطر ابتلا به حفره دندانی را کاهش داده یا اثر معکوس بر بهبود آن داشته باشد. این درمان ها باید در کنار تکنیک های توصیه شده توسط دندان پزشک، مانند مسواک زدن، ترجیحا با خمیر دندان فلوراید استفاده شود. همه حفره های دندانی باعث درد می شوند. پس ضروری است که به طور منظم برای معاینه دندان های خود به دندان پزشک مراجعه کنید. دندان پزشکان می توانند حفره ها را در مرحله اولیه تشخیص دهند و اقدام پیشگیرانه را توصیه کنند. آن ها همچنین ممکن است پر کردن، تاج و یا درمان های دیگر برای موارد پیشرفته از پوسیدگی تجویز کنند. منبع: |
کودک بدون دندان وقتی که می خندد بسیار شیرین است این ماجرا تا نمایان شدن اولین دندان های شیری ادامه می یابد. دندان شیری کودک از زمان تولد در فک های بالا و پایین وجود دارد. این دندان ها از شش ماهگی تا یک سالگی عموما شروع به ظاهر شدن می کنند. بیشتر کودکان تمام دندان شیری خود را تا سه سالگی به دست می آورند. با این حال شما می توانید با چک کردن نمودار دندان های شیری کودک از ترتیب نمایان شدن دندان های کودک خود مطلع شوید. با این حال این روند رو به رشد در کودکان متفاوت است. اما معمولا اولین دندان های، در بالا یا پایین قسمت جلویی فک نمایان میشود. زمانی که اولین دندان بیرون می آید، برخی از کودکان دچار سوزش در لثه و می شود. برای بهبود این عارضه شما می توانید با استفاده از انگشتان تمیز خود و یا با استفاده از قاشق کوچک و خنک و حتی با یک پد تمیز و خیس لثه کودک خود را نوازش کنید. این کار به آرام کردن درد و سوزش لثه کودک کمک می کند. همین طور با استفاده از حلقه های لاستیکی مخصوص نیز این روند بهبود امکان پذیر است. اگر همچنان کودک شما احساس درد دارد موضوع را با دندان پزشک خود در میان بگذارید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید دندان های شیری از اهمیت بالایی برای سلامت و رشد کودک برخودار می باشد. آن ها می‌توانند به کودک در جویدن، صحبت کردن و خندیدن کمک کنند. همینطور دندان‌های شیری، فضای کافی در فک را برای دندان های دایمی که در زیر دندان های شیری رشد می کنند را حفظ می کنند. افتادن زود هنگام دندان های شیری باعث می شود که دندان های دایمی که در زیر دندان های شیری وجود دارند، ظاهر شده و این امر باعث ایجاد مشکل برای سایر دندان های دایمی دیگر می شود. یکی از این مشکلات به هم ریختگی در دندان های دایمی می باشد. از این رو مراقبت از دندان های شیری در کودکان و نوزادان از اهمیت بالایی برخوردار می باشد. بعد از ظهور اولین دندان ها و اولین جشن تولد، دندان پزشک در اولین سال می تواند به سلامت دندان های کودک شما بسیار کمک کند. در کنار معاینه کردن پوسیدگی، دندان پزشک می تواند از وجود مشکلات دیگر نیز آگاهی پیدا کند. همین طور می تواند به شما آموزش دهد که چگونه دندان های کودک را به طور صحیح تمیز کنید و چطور عادت مکیدن شست را در کودک از بین ببرید. بسیار مهم است که از دندان های کودک خود از ابتدا مراقبت کنید. پس از تولد کودک خود می توانید شروع به تمیز کردن دهان کودک به وسیله ی پد های تمیز و نرم کنید. به محض اینکه اولین دندان ها ظاهر شدند، ممکن است که پوسیدگی رخ بدهد. دندان جلویی کودکان معمولا باعث ایجاد فشار بر لثه در شش ماهگی کودک میشود. با این حال برخی از کودکان تا و ماهگی هیچ دندانی در نمی آورند. برای کودکان سال به بالا، شروع به مسواک کردن دندان با استفاده از خمیر دندان حاوی فلوراید کنید. روزانه دو بار به طور منظم مسواک کنید. حتما در هنگام مسواک زدن، کودکان آن ها را تحت نظر داشته باشید تا مطمین شوید که دندان های آن ها به درستی مسواک زده شده و به میزان کافی از خمیر دندان استفاده شده است. تا زمانی که مطمین به درست مسواک زدن آن ها با استفاده از مسواک سایز کودک و همین طور استفاده کافی از خمیر دندان نشده اید، کودکان خود را تحت نظر داشته باشید. در صورت نیاز میان دندان ها را نیز تمیز کنید. با این که دندان های شیری، دایمی نبوده اما آن ها از اهمیت بالایی برخوردار می باشد و باید از پوسیدگی دندان ها جلوگیری کرد. کودکان به دندان های سالم و محکم برای جویدن غذا، صحبت کردن و داشتن ظاهر زیبا به هنگام خنده نیاز دارند. دندان های شیری به رشد دندان های دایمی در محل مناسب نیز کمک میکند. از این رو برای نوزادان و کودکان حفظ سلامت دندان و دهان از اهمیت بالایی برخوردار است. پوسیدگی در دندان شیری معمولا در دندان‌های جلویی بالای فک ایجاد میشود که میتواند دندان‌های شیری دیگری را تحت تاثیر قرار دهد. فاکتورهای بسیاری در ایجاد پوسیدگی در دندان های شیری وجود دارد. یکی از این مشکلات، استفاده از نوشیدنی های حاوی شکر برای مدت طولانی می باشد. یا اینکه برای آرام کردن کودک، او را با شیشه شیر بر روی تخت رها می کنند. استفاده از پستانک نیز به ایجاد پوسیدگی کمک می کند. نحوه ایجاد پوسیدگی دندان های شیری از طریق انتقال باکتری ها از مادر به نوزاد می باشد. این باکتری ها از طریق بزاق دهان منتقل می شوند. مادر قاشق کودک را به دهان خود فرو می برد یا پستانک کودک را با دهان خود تمیز می کند و از این راه باکتری های دهان خود را به دهان کودک منتقل میکند. این عوامل باعث افزایش خطر پوسیدگی در دندان های شیری می شود. اما خبر خوب این است که این پوسیدگی ها موقت است. از انتقال باکتری ها به وسیله تمیز کردن پستانک یا استفاده از قاشق کودک جلوگیری کنیم. با ستفاده از پد بعد از هر وعده غذایی دهان کودک خود را تمیز کنیم. زمانی که دندان های کودک نمایان شد آن ها را به طور مرتب و با استفاده از پد مرطوب تمیز کنیم. دندان ها را به طور مرتب و با به مقدار کافی از خمیر دندان حاوی فلوراید از سن تا سالگی مسواک کنید. تا وقتی که مطمین شوید کودک شما می تواند به تنهایی و به طور صحیح مسواک بزند و خمیر دندان را قورت ندهد کودک را تحت نظر داشته باشید. این کار ممکن است تا سالگی طول بکشد. شیشه شیر کودک خود را با شیر خشک، شیر یا شیر مادر پر کنید. از پرکردن شیشه با مایعاتی مانند آب قند، آبمیوه و نوشیدنی های غیر الکلی جدا خودداری کنید. پستانک را آغشته به شکر یا عسل نکنید. در سال اول تولد کودک خود را تشویق به استفاده از فنجان و لیوان مخصوص به خود کنید. کودکان را تشویق به داشتن عادت های سالم غذایی کنید. زمانی که اولین دندان های کودک شما نمایان می شود به دندان پزشک مراجعه کنید. مکیدن شست یک عمل طبیعی است که این عمل یعنی مکیدن انگشت های شست، دیگر انگشت ها و یا هر نوع شی است که کودک با مکیدن آن احساس شادی و آرامش می کند. مکیدن شست باعث به وجود آمدن احساس آرامش در کودک در هنگام خواب می شود. مکیدن شست میتواند در دندان های کودک تاثیر بگذارد. مکیدن شست می تواد مشکلات بسیاری را برای دندان های دایمی ایجاد کند و این موضوع باعث بهم ریختگی در دندان های دایمی کودک می شود. استفاده از پستانک تاثیر مشابهی مانند مکیدن شست و انگشت ها دارد. اما کنار گذاشتن این عادت به مراتب آسان تر است. کودکان معمولا از سن تا سالگی یا زمانی که دندان‌های دایمی آن ها در حال درآمدن هستند مکیدن انگشت خود را کنار می گذارد. با این حال در صورت هر نوع تغییر در دندان های شیری کودک یا هرگونه نگرانی نسبت به مکیدن شست با دندان پزشک خود مشورت کنید. درمان عادت مکیدن تشویق کودک زمانی که انگشت شست خود را نمی مکد. کودکان هنگامی که احساس نا امنی کند و یا زمانی که به دنبال آرامش می گردد، شروع به مکیدن انگشت خود می کند. از این رو ایجاد محیطی امن و آرام به ترک این عمل کمک بسیاری خواهد کرد. دندان پزشک شما می تواند کودک شما را تشویق به ترک این عمل کند و یا با بیان این که در صورت ادامه دادن این عادت چه مشکلاتی برای دندان های آن ها به وجود خواهد آمد، کمک به ترک عادت ذکر شده کند. اگر راه کارهای بالا کار ساز نبود و با باندپیچی کردن انگشت فرزندتان یادآوری کنید که نباید انگشت شست خود را بمکد. منابع: |
سنگ کلیه (لیتیاز کلیوی، نفرولیتاسیس) ، رسوبات سختی از مواد معدنی و نمکی است که در کلیه ها تشکیل می شود و در صورتی که سنگ کلیه در مجاری ادراری قرار بگیرند، با عفونت ادراری همراه هستند یا عوارض ایجاد می کنند، که ممکن است نیاز به عمل جراحی باشد. این نوع بیماری دلایل زیادی دارد و می تواند بر هر بخشی از دستگاه ادراری از کلیه ها تا مثانه شما ت ثیر بگذارد. غالبا ، هنگامی که ادرار غلیظ می شود، سنگ تشکیل شده و باعث می شود مواد معدنی به شکل بلور در بیایند و به هم بچسبند. بزرگ ترین عامل خطر برای این نوع بیماری، آن است که کلیه های فرد قادر به تولید لیتر ادرار در روز نباشد. به همین دلیل است که سنگ کلیه در نوزادان نارس که مشکلات کلیوی دارند، شیوع بیشتری دارند. با این حال، این نوع بیماری به احتمال زیاد در بین افراد تا سال مشاهده می شود. در ایالات متحده، افراد سفید پوست بیشتر از افراد سیاه پوست به این بیماری مبتلا هستند. بر اساس آمار انستیتوی ملی دیابت و گوارش و ( NIDDK ) ، مردان بیشتری نسبت به زنان دچار سنگ کلیه می شوند. سنگ همیشه در کلیه نمی ماند، بعضی اوقات آن ها از کلیه به مجرای ادرار منتقل می شوند. مجرای ادرار کوچک و ظریف است و ممکن است سنگ ها خیلی بزرگ باشند از مجرای ادرار به مثانه عبور کند. عبور سنگ در مجرای ادرار می تواند باعث اسپاسم و سوزش حالب (لوله ای که کلیه را به مثانه وصل می کند) شود که در این صورت ممکن است خون در ادرار ظاهر شود. بعضی اوقات سنگ ها جریان ادرار را مسدود می کنند. به این حالت انسداد ادراری گفته می شود. انسداد ادراری می تواند منجر به عفونت و آسیب کلیه شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید دانستن نوع سنگ کلیه به تعیین علت کمک می کند و ممکن است سرنخ هایی در مورد چگونگی کاهش خطر ابتلا به سنگ کلیه مشخص شود. انواع سنگ کلیه شامل موارد زیر است: بیشتر سنگ های کلیه، سنگ های کلسیمی هستند، معمولا به شکل اگزالات کلسیم می باشند. اگزالات ماده ای طبیعی است که در مواد غذایی موجود است و روزانه توسط کبد نیز ساخته می شوند. برخی از میوه ها و سبزیجات و همچنین آجیل و شکلات دارای محتوای اگزالات بیشتری می باشند. عوامل غذایی، دوز بالای، جراحی بای پس روده (حذف و ترمیم قسمتی از روده) و اتصال و چندین اختلال متابولیک می توانند غلظت کلسیم یا اگزالات در ادرار را افزایش دهند. سنگ های کلسیمی ممکن است به شکل کلسیم فسفات نیز ایجاد شوند. این نوع سنگ در شرایط متابولیکی مانند اسیدوز توبولی (لوله ای) کلیه شایع تر است. همچنین ممکن است با سردردهای میگرنی خاصی یا مصرف برخی از داروهای ضد تشنج همراه باشد. سنگ های استروویت در پاسخ به عفونت مانند تشکیل می شوند. این سنگ ها می توانند به سرعت رشد کنند و کاملا بزرگ شوند، گاهی اوقات علایم یا هشدار کمی دارند. این نوع سنگ بیشتر در خانم های مبتلا به عفونت ادراری ( UTI ) مشاهده می شود. این سنگ ها می توانند بزرگ باشند و باعث انسداد ادرار شوند. درمان عفونت زمینه ای می تواند از بروز سنگ های استروویت جلوگیری کند. سنگ های اسید اوریک در افرادی که مایعات به اندازه کافی نمی نوشند یا مایعات زیادی از دست می دهند، و افرادی که رژیم با پروتیین بالا می خورند و افرادی که نقرس دارند، یا افرادی که تحت شیمی درمانی قرار می گیرند تشکیل شود. برخی عوامل ژنتیکی همچنین ممکن است خطر ابتلا به سنگ های اسید اوریک را افزایش دهند. این نوع سنگ کلیه در مردان بیشتر از خانم ها است. این نوع سنگ هنگامی ایجاد می شود که ادرار خیلی اسیدی باشد. یک رژیم غذایی سرشار از پورین می تواند سطح اسید ادرار را افزایش دهد. پورین ماده ای بی رنگ در پروتیین های حیوانی، مانند ماهی، صدف و گوشت است. این سنگ ها در افراد دارای اختلال ارثی تشکیل می شود و باعث می شود کلیه ها مقدار زیادی از اسیدهای آمینه خاص (سیستین وریا) دفع شوند. سنگ های کیستین نادر هستند. آنها در مردان و خانم هایی که مبتلا به اختلال ژنتیکی سیستین وریا هستند، رخ می دهند. با این نوع سنگ، سیستین اسیدی که به طور طبیعی در بدن ایجاد می شود از کلیه ها به ادرار نشت می کند. سنگ کلیه تا زمانی که درون کلیه شما حرکت نکند یا به مجرای کلیه منتقل نشود ممکن است، علایمی نداشته باشد. (لوله اتصال دهنده کلیه و مثانه) در صورت هر گونه تحرک سنگ کلیه، ممکن است این علایم ایجاد شوند: درد شدید در پهلو و پشت، زیر دنده ها کشیده شدن درد به قسمت تحتانی شکم و کشاله ران (بیشتر در مردان دیده می شود) درد هنگام ادرار ادرار صورتی، قرمز یا قهوه ای ادرار ابری یا کدر تهوع و استفراغ نیاز مداوم به ادرار کردن و لرز در صورت وجود عفونت کاهش مقدار ادرار احساس فشار برای ادرار با حرکت سنگ در مجاری ادراری شما، ممکن است درد از نظر مکان یا شدت آن تغییر کند. این بیماری معمولا هیچ دلیل قطعی و منفردی ندارد، اگر چه چندین عامل ممکن است خطر ابتلا به این نوع بیماری را افزایش دهند. این بیماری هنگامی ایجاد می شود که ادرار شما حاوی مواد کریستالی زیادی مانند کلسیم، اگزالات و اسید اوریک باشد. در عین حال، ادرار شما ممکن است فاقد موادی باشد که از جمع شدن کریستال ها جلوگیری می کند و محیطی ایده آل برای تشکیل سنگ کلیه ایجاد می کند. عواملی که خطر ابتلا به این بیماری را افزایش می دهد عبارتند از: اگر شخصی در خانواده شما دارای سنگ کلیه باشد و اگر قبلا یک یا چند سنگ کلیه داشته اید، در معرض خطر ابتلا به این بیماری هستید. نوشیدن آب کافی هر روز می تواند خطر ابتلا به این بیماری را کاهش دهد. افرادی که در آب و هوای گرم زندگی می کنند و افرادی که زیاد عرق می کنند ممکن است بیشتر از سایرین در معرض خطر ابتلا به این نوع بیماری قرار گیرند. خوردن رژیم غذایی با پروتیین، سدیم (نمک) و قند زیاد ممکن است خطر ابتلا به برخی از انواع سنگ کلیه را افزایش دهد. شاخص توده بدنی بالا ( BMI ) ، اندازه زیاد کمر و افزایش وزن با افزایش خطر ابتلا به سنگ کلیه مرتبط است. جراحی بای پس معده (حذف و ترمیم قسمتی از معده) ، بیماری التهابی روده یا اسهال مزمن می تواند باعث تغییر در روند هضم شود که بر جذب کلسیم و آب ت ثیر می گذارد و سطح مواد سازنده سنگ کلیه در ادرار را افزایش دهد. بیماری ها و شرایطی که ممکن است خطر ابتلا به سنگ کلیه را افزایش دهد شامل اسیدوز توبولار کلیوی، سیستین وریا (وجود سیستین که نوعی اسید آمینه در ادرار می باشد) ، هایپر پاراتیروییدیسم (پرکاری هورمون پارا تیرویید) ، مصرف داروهای خاص و برخی عفونت های دستگاه ادراری می باشد. تشخیص این بیماری به ارزیابی کامل تاریخچه سلامت و معاینه فیزیکی نیاز دارد. تست های دیگر شامل: آزمایش خون برای اندازه گیری کلسیم، فسفر، اسید اوریک و الکترولیت ها اندازه گیری نیتروژن اوره خون ( BUN ) و کراتینین برای ارزیابی عملکرد کلیه ها آزمایش ادرار برای بررسی وجود کریستال ها، باکتری ها، خون و گلبول های سفید خون بررسی سنگ های دفع شده برای تعیین نوع آن ها نوشیدن آب زیاد بهترین روش برای جلوگیری از سنگ کلیه است. اگر به اندازه کافی بنوشید، میزان ادرار شما زیاد خواهد شد. بازده ادرار کم به این معنی است که ادرار غلیظ تر است و احتمالا ترکیبات ادرار که باعث سنگ می شود، کمتر حل می گردد. مصرف لیموناد و آب پرتقال نیز گزینه های خوبی هستند. هر دو حاوی سیترات هستند که ممکن است از تشکیل سنگ جلوگیری کنند. سعی کنید روزانه حدود هشت لیوان مایعات بنوشید، که باعث شود، دو لیتر ادرار را دفع کنید. اگر زیاد ورزش یا عرق می کنید، یا سابقه سنگ کیستین دارید، به مایعات اضافه تری نیاز دارید. می توانید با دیدن رنگ ادرار خود میزان آب مصرفی خود را تنظیم کنید. را کم یا زیاد کنید، رنگ ادرار باید روشن یا زرد کم رنگ باشد. اگر تیره بود، باید آب بیشتری بنوشید. متداول ترین نوع سنگ کلیه سنگ اگزالات کلسیم است و بسیاری از افراد را به این باور می اندازد که باید از خوردن کلسیم خودداری کنند. برعکس درست است رژیم های غذایی کم کلسیم ممکن است خطر سنگ کلیه و خطر ابتلا به پوکی استخوان را افزایش دهند. با این حال، مکمل های کلسیم ممکن است خطر سنگ را افزایش دهد. مصرف مکمل های کلسیم همراه با غذا ممکن است به کاهش خطر آن کمک کند. شیر کم چرب، پنیر کم چرب و ماست کم چرب همه گزینه های غذایی مناسب با کلسیم هستند. رژیم غذایی با نمک بالا خطر ابتلا به سنگ کلیه کلسیمی را افزایش می دهد. طبق گفته بنیاد مراقبت ارولوژی، نمک زیاد در ادرار مانع از جذب مجدد کلسیم از ادرار به خون می شود. این باعث بالا رفتن کلسیم ادرار می شود که ممکن است منجر به این نوع بیماری شود. خوردن نمک کمتر به پایین نگه داشتن سطح کلسیم ادرار کمک می کند. هرچه کلسیم ادرار کمتر باشد، خطر ابتلا به این بیماری کمتر است. برای کاهش مصرف سدیم، برچسب های مواد غذایی را با دقت بخوانید. غذاهایی که به دلیل داشتن سدیم زیاد بدنام هستند شامل موارد زیر است: غذاهای فرآوری شده مانند چیپس و کراکر سوپ های کنسرو شده سبزیجات کنسروشده گوشت قرمز چاشنی ها غذاهایی که حاوی بی کربنات سدیم (جوش شیرین) برای طعم دادن غذاها بدون استفاده از نمک، گیاهان تازه یا مخلوط چاشنی گیاهی بدون نمک را امتحان کنید. برخی از سنگهای کلیه از اگزالات ساخته شده است، یک ترکیب طبیعی است که در غذاهایی وجود دارد که با کلسیم موجود در ادرار متصل می شوند تا سنگ کلیه را تشکیل دهند. محدود کردن غذاهای سرشار از اگزالات ممکن است به جلوگیری از شکل گیری سنگ کمک کند. غذاهای پر اگزالات: اسفناج شکلات سیب زمینی های شیرین چغندر بادام زمینی ریواس محصولات سویا سبوس گندم قبل از رسیدن به کلیه ها، اگزالات و کلسیم در دستگاه گوارش به یکدیگر متصل می شوند، بنابراین اگر همزمان غذای پر اگزالات و غذاهای غنی از کلسیم بخورید، تشکیل سنگ ها دشوارتر است. غذاهای سرشار از پروتیین حیوانی اسیدی هستند و ممکن است اسید ادرار را افزایش دهند. اسید ادرار بالا ممکن است باعث ایجاد اسید اوریک و سنگ کلیه اگزالات کلسیم شود. مکمل ویتامین C (اسید اسکوربیک) ممکن است باعث ایجاد این بیماری به خصوص در آقایان شود. طبق یک مطالعه در سال منبع معتبر، در مردانی که مقدار زیادی مکمل ویتامین C مصرف کرده اند، خطر ایجاد این نوع بیماری دو برابر می باشد. محققان معتقد نیستند که ویتامین C موجود در مواد غذایی خطر مشابهی دارد. مصرف برخی از نسخه های خاص یا داروهای بدون نسخه می تواند منجر به این نوع بیماری شود. برخی از این داروها عبارتند از: مواد ضد احتقان دیورتیک ها (ادارار آور) مهارکننده های آنزیم پروتیاز (تجزیه کننده پروتیین) ضد تشنج استروییدها (کورتن ها) داروهای شیمی درمانی داروهایی که در درمان بیماریهای ادراری استفاده می شود. هرچه این نوع داروها را بیشتر مصرف کنید، احتمال ابتلا به این نوع بیماری بیشتر است. نباید مصرف داروهای تجویز شده را بدون تایید پزشک خود متوقف کنید. درمان این بیماری با توجه به نوع سنگ متفاوت است. گزینه های درمانی عبارتند از: نوشیدن شش تا هشت لیوان آب در روز باعث افزایش جریان ادرار می شود. افرادی که کمبود آب بدن دارند یا حالت تهوع و استفراغ شدید دارند ممکن است به مایعات داخل وریدی نیاز داشته باشند. تسکین درد ممکن است به داروهای مخدر احتیاج داشته باشد. لیتوتریپسی موج شوک خارج از هسته از موج های صوتی برای شکسته شدن سنگ های بزرگ استفاده می کنند تا سنگ ها بتوانند راحت تر از مجرای ادرار به مثانه منتقل شوند. این روش می تواند ناراحت کننده باشد و ممکن است به بیهوشی سبک نیاز داشته باشد. این می تواند باعث کبودی در شکم و کمر و خونریزی در اطراف کلیه و اندام های مجاور شود. یک جراح سنگ را از طریق برش کوچک در قسمت پشت شما جدا می کند. فرد ممکن است در موارد زیر به این روش نیاز داشته باشد: وقتی که سنگ باعث انسداد و عفونت می شود یا به کلیه ها آسیب می رساند. زمانی که سنگ برای عبور بسیار بزرگ شده است هنگامی که یک سنگ در مجرای ادرار یا مثانه گیر کرده است، پزشک شما ممکن است برای از بین بردن آن از ابزاری به نام باز کننده مجرای ادراری استفاده کند. یک سیم کوچک با دوربین متصل به مجرای ادرار وارد شده و به مثانه منتقل می شود. سپس پزشکتان از یک ابزار کوچک برای چسباندن سنگ و خارج کردن آن استفاده می کند. سپس سنگ برای تجزیه و تحلیل و تشخیص نهایی سنگ و تجوبز اقدامات پیشگیرانه توسط پزشک، به آزمایشگاه فرستاده می شود. منابع: |
چشم های برآمده و چشم هایی که از محل قرار گیری طبیعیشان خارج شده باشند می تواند نشانه ای از یک مشکل پزشکی باشد. بیماری پروپتوز یا برون چشمی ( exophthalmos ) اسامی پزشکی دیگری است که برای توصیف چشم های بیرون زده مورد استفاده قرار می گیرد. در حالی که بعضی از افراد با چشم هایی بیرون زده و خارج شده در حالت طبیعی متولد می شوند، دیگران این مشکل را در نتیجه یک مشکل پزشکی به حساب می آورند. در بیشتر موارد، بخش سفید چشم بالای عنبیه (قسمت رنگی چشم) نباید بدون بالا بردن پلک ها قابل رویت باشد. حال در صورتی که قسمت سفید چشم بدون بالا بردن پلک بالا، مشخص باشد، نشانه ای از بیرون زدگی غیر طبیعی چشم ها است. در این صورت برای درمان و تشخیص علت بروز آن باید به پزشک متخصص مراجعه کنید. البته مشکل بیرون زدگی تنها یک چشم، مشکل اورژانسی بوده و برای درمان آن باید سریعا به پزشک مراجعه کنید زیرا در صورت درمان نشدن، عواقب بدی به همراه خواهد داشت. بر اساس وخامت بیرون زدگی چشم ها این عارضه ممکن است باعث بروز خشکی قرنیه و آماس چشم شود که در اصل نوعی التهاب غشای داخل چشمی است. با مرور زمان و بالاتر رفتن سن فرد نیز ممکن است علایم بیرون زدگی چشم افزایش پیدا کند. اما این روند ممکن است چندین سال طول بکشد و تنها در صورتی اتفاق می افتد که اقدامات درمانی برای بیرون زدگی چشم صورت نگیرد. بیرون زدگی چشم معمولا اختلالی است که می تواند نشانه ای از مشکل غده تیرویید فرد باشد. با این حال در اکثر موارد بیماری گریوز یا پرکاری اتو ایمیون تیرویید علت شایع بروز بیرون زدگی چشم است. بیماری نوعی اختلال خود ایمنی است که منجر به می شود. فردی که دچار پرکاری تیرویید باشد غده تیرویید اش بیش فعال بوده و هورمون های بیشتری نسبت به حالت طبیعی ترشح کرده و باعث رشد بیشتر آن می شود. غده تیرویید در گردن قرار گرفته است. غده تیرویید هورمون هایی از خود ترشح می کند که باعث تنظیم رشد فرد، وضعیت سوخت و ساز شده و به دیگر عملکرد های مهم بدن کمک می کند. این هورمون ها را تیروکسین و تیرودوتیرونین می نامند که معمولا ترشح آن ها حالت عادی و طبیعی خواهد داشت. بیماری های چشمی ناشی از تیرویید وضعیتی است که در آن بافت نرم و عضلات اطراف چشم ها ورم می کند. معمولا بیماری های چشمی ناشی از پرکاری تیرویید بوده و فقط گاهی اوقات به علت کم کاری تیرویید یا همان فعالیت ضعیف غده تیرویید اتفاق می افتد. البته ابتلای فرد به کم کاری یا پر کاری تیرویید بلافاصله چشمان فرد را با مشکل روبرو نکرده و باعث بیرون زدگی چشم ها نخواهد شد. این عارضه به مرور زمان و با افزایش سن فرد اتفاق خواهد افتاد. در بدن یک فرد سالم، سیستم ایمنی به پاتوژن ها، ارگانیسم ها و موادی که برای بدنمان بد هستند، حمله می کند. این موارد شامل باکتری ها، ویروس ها، انگل ها، سلول های سرطانی و قارچ ها می شود. با این حال در بعضی از افراد سیستم ایمنی دچار مشکل شده و به دلایل نا معلومی شروع به حمله به بافت های سالم و طبیعی فرد می کند که به این واکنش خود ایمنی گفته می شود. متخصصان با وجود تحقیقات بسیار زیاد هنوز هم علت اصلی بروز بیماری خود ایمنی را نمی دانند. حال در صورتی که سیستم ایمنی فرد به اشتباه به غدد تیروییدی فرد حمله کند، تیرویید با ترشح هورمون های اضافی به این حمله واکنش نشان خواهد داد. آنتی بادی های خود ایمنی همچنین ممکن است به بافت نرم و عضلات اطراف چشم ها حمله کرده و باعث بیرون زدگی چشم ها شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید خشکی چشم قرمزی پف کردن چشم ها تورم و التهاب چشم مشکلات بینایی شایع ترین علت بروز مشکل بیرون زدگی چشم، بیماری گریوز است. بر طبق آمار بیرون زدگی چشم حدود تا درصد افرادی که دچار بیماری گریوز هستند را درگیر خود می کند. سلول های ایمنی که در بیماری گریوز به تیرویید حمله می کنند نیز در چشم جمع شده و بافت چربی و عضلات اطراف چشم بزرگ شده و چشم را به سمت جلو و بیرون فشار خواهند داد. فردی که در نتیجه بیماری گریوز دچار برون چشمی شده باشد، علایم زیر را از خود نشان خواهد داد: درد چشم ناراحتی و آزرده بودن چشم فوتوفوبیا یا حساسیت نسبت به نور محیط ایجاد اشک یا ترشحات چشمی دیپلوپیا یا دو بینی بعد از ضعیف شدن عضلات چشم تار شدن چشم در صورت فشار بیش از حد به اعصاب بینایی شخص ممکن است دچار نابینایی شود دشواری حرکت دادن چشم ها در صورت گرفتار شدن عضلات چشم احساس فشار در اطراف چشم ها و پشت چشم دیگر نشانه ها و علایم بیماری گریوز ارتباطی با چشم و مشکلات آن نداشته و فرد ممکن است دچار تپش قلب، اضطراب، بالا رفتن فشار خون، افزایش اشتها، کاهش وزن، حالت تهوع و مشکلات خواب شود. در حالی که بیماری گریوز رایج ترین علت بروز برون زدگی چشم هاست ولی تنها علت این بیماری نخواهد بود. بیرون زدن و برجسته شدن چشم ها ممکن است در اثر فشار رو به جلوی حدقه چشم باشد که به علت های زیر اتفاق می افتد: تومور سرطانی یا غیر سرطانی در چشم آسیب دیدگی چشم عفونت بافت اطراف چشم نا هنجاری در داخل مغز هر شخصی که احساس کرد یک یا هر دو چشمش در حال بیرون زدگی از داخل حفره چشم می باشند. باید فورا به چشم پزشک مراجعه کرده تا علت اصلی این اتفاق تشخیص داده شود. برای تشخیص بیماری برون چشمی کافی است پزشک توجهی به وضعیت و میزان بیرون زدگی چشم ها داشته باشد. اما برای تشخیص علت اصلی بروز این بیماری نیاز به بررسی ها و آزمایشات بیشتری خواهد بود. آزمایشات برای تشخیص علت اصلی برون چشمی شامل موارد زیر می شود: آزمایش خون برای تشخیص عملکرد سالم غده تیرویید اندازه گیری درجه بیرون زدگی چشم با استفاده از اکس فتالامو متر عکس برداری هایی مثل سی تی اسکن یا ام آر آی برای بررسی چشم یا حفره چشم. این تصویر برداری ها می تواند به تشخیص تومور یا دیگر ناهنجاری های چشمی کمک کند. سی تی اسکن و ام آر آی مغز برای ارزیابی بافت مغز مت سفانه بیماری برون چشمی، بیماری پیشرونده ای است و با گذشت زمان و افزایش سن فرد علایم آن بیشتر و نمایان تر خواهد شد. در نتیجه به محض تشخیص این بیماری فرد باید تحت درمان قرار بگیرد. چشم پزشک یا متخصص چشم وضعیت فرد را به صورت منظم تحت نظر خواهد گرفت. نوع درمان نیز بستگی به عوامل بسیاری مثل، سن فرد، علت به وجود آمدن برون جسمی و وضعیت سلامت عمومی او دارد. هر کسی که دچار بیماری برون چشمی است بهتر است بلافاصله مصرف سیگار را کنار گذاشته و آن را ترک کند. مطالعات نشان داده است که سیگار کشیدن علایم برون چشمی را تشدید نموده و درمان این بیماری را دشوار تر خواهد کرد. در صورتی که علت بیرون زدگی چشم ها مربوط به مشکلات تیروییدی باشد، پزشک به سراغ درمان علت اصلی آن رفته و سعی می کند تا با درمان دارویی سطح هورمون تیروییدی را به حالت اولیه باز گرداند. درست است که در این مورد درمان مشکل تیرویید فرد اهمیت بسیار زیادی دارد. ولی به تنهایی نمی تواند علایم این بیماری را برطرف کند. گاهی اوقات درمان های بیشتری مورد نیاز خواهد بود. راه های درمان بسیاری برای این عارضه چشمی وجود دارد. ولی افرادی که دچار برون زدگی شدید چشم هستند، جراحی بهترین راه حل خواهد بود. عینک آفتابی برای کاهش حساسیت چشم ها نسبت به نور مصرف دارو های کورتیکو استروییدها مصرف داروهایی که عکس العمل سیستم ایمنی را کاهش می دهد. داروهایی که جلوی ترشح آنتی بادی ها را می گیرد. اشعه تراپی برای استفاده از اشعه تراپی، در موارد بسیار شدید برون چشمی از درمان توسط اشعه تراپی با دوز پایین استفاده شده و با داروهای کورتیکو استرویید همراه خواهد بود. گزینه های جراحی ای که فرد پیش رو دارد نیز شامل موارد زیر می شود: بزرگ کردن حفره چشم می تواند فضای بیشتری در اختیار عضلات و بافت های چشم قرار دهد. این عمل جراحی برای اصلاح ناهنجاری های عضلات چشم صورت می گیرد. این عمل جراحی باعث افزایش حفاظت از حدقه چشم و قرنیه شده و آن را در برابر آسیب ها محافظت می کند. در صورتی که بیماری برون چشمی درمان نشده باقی بماند، گاهی اوقات به قدری این عارضه شدید می شود که دیگر فرد نمی تواند در حین خواب چشمانش را کامل ببندد. باز ماندن چشم ها در حین خواب باعث خشکی قرنیه و آسیب دیدگی آن خواهد شد. اگر قرنیه بیش از حد خشک شود، احتمال بروز عفونت یا زخم افزایش یافته و ممکن است حتی دید فرد مشکل پیدا کند. افرادی که دچار برون چشمی هستند احتمال افزایش التهاب چشم افزایش یافته و در نتیجه قسمت بالایی چشم دچار مشکل خواهد شد. چشمهای برآمده و چشم هایی که از محل قرار گیری طبیعی شان خارج شده باشند می تواند نشانه ای از یک مشکل پزشکی باشد. در صورت مشاهده چنین تغییراتی در داخل چشم ها فرد باید سریعا تحت مداوای پزشک قرار بگیرد. زیرا در صورت ابتلای فرد به بیماری برون چشمی و درمان نشدن آن، بیماری به مرور زمان شدت گرفته و مشکلات زیادی را برای فرد به وجود خواهد آورد. بیرون زدگی چشم معمولا اختلالی است که می تواند نشانه ای از مشکل غده تیرویید فرد باشد. با این حال در اکثر موارد بیماری گریوز یا پرکاری اتو ایمیون تیرویید علت شایع بروز بیرون زدگی چشم است. منابع: |
سندروم ری یک اختلال نادر در دوران کودکی و بزرگسالی است. به این بیماری عموما افراد زیر سال به ویژه کودکان در حدود تا سال مبتلا می شوند. در موارد نادر، نوزادان هم مبتلا می شوند. دلیل این سندرم نامشخص است. محققان مشخص کرده اند که برخی عفونت های ویروسی و استفاده از داروهای آسپیرین، موجب بروز این سندرم می شوند. این عفونت های ویروسی شامل آبله مرغان، آنفلوانزا، اسهال و استفراغ می باشند. اگرچه همه سیستم های بدنی ممکن است درگیر باشد، سندرم ری در درجه اول با تغییرات چربی کبد و تورم ناگهانی مغز (انسفالیت) مشخص می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علایم سندروم ری اختلالات هوشیاری شدید و مداوم فعالیت الکتریکی کنترل نشده در مغز ( مقادیر زیاد آمونیاک غیرمعمول در خون (هایپرامونمی) افزایش سطح آنزیم های کبدی در خون (ترانس آمینازهای کبدی) در برخی موارد ناهنجاری های دیگر منجر به عوارض بالقوه جدی می شود. علایم سندرم ری به طور معمول پس از بیماری ویروسی، به ویژه عفونت تنفسی فوقانی (آنفلوانزا B ) یا در برخی موارد (واریسلا) شروع می شود. در ضمن سندرم ری بعد از عفونت با سایر عوامل ویروسی، مانند آنفلوانزا A یا سرخچه نیز به وجود می آید. حدود سه تا پنج روز پس از شروع عفونت ویروسی، کودکان مبتلا دچار استفراغ ناگهانی، مداوم و کنترل نشده می شوند. اختلال شناختی ممکن است همزمان شروع یا ظرف چند ساعت بروز کند. اغما تحریک پذیری بی حالی کودکان بیقراری، اختلال در حافظه ضربان قلب سریع (تاکی کاردی) تنفس سریع و کم عمق (تاکی پنه) از دست دادن رفلکس های خاص (تاندون عمیق، مردمک، اکتووسفالی) اختلال عملکرد عصبی شدید که منجر به بروز اختلالات الکتریکی کنترل نشده در مغز شود. (تشنج) یافته های مرتبط با تخریب کبد چرب ممکن است شامل بزرگ شدن کبد (هپاتومگالی) و افزایش غیرطبیعی سطح آنزیم های کبدی (ترانس آمینازهای کبدی) باشد که نشان دهنده اختلال در عملکرد کبد است. با این حال، زردی که اغلب با اختلال عملکرد کبد همراه است، اتفاق نمی افتد و در افراد مبتلا به سندرم ری نادر است. زردی وضعیتی است که به دلیل تجمع بیش از حد رنگدانه بیلی روبین در خون، تغییر رنگ در پوست، چشم ها و غشاهای مخاطی دیده می شود. در افراد مبتلا به سندرم ری، شدت بیماری ممکن است بسیار متغیر باشد. بر اساس گزارشات پزشکی، برخی از افراد مبتلا علایم خفیف و بدون پیشرفت بیماری را دارند. با این حال مبتلایان به سندرم ری ممکن است به اختلال سریع عصبی دچار شوند که منجر به عوارض بالقوه خطرناک و جدی شوند. محققان یک سیستم مرحله بندی بالینی را بر اساس شدت بیماری پیشنهاد داده اند، با درجه های I ، II و III که نشان دهنده بیماری نسبتا خفیف تا متوسط می باشد و درجه های IV و V نشان دهنده بیماری شدیدتر است. پزشک باید در هر نوزاد، کودک یا نوجوانی که استفراغ شدید و مداوم را همزمان با ورم حاد مغزی تجربه می کنند، باید به این سندرم مشکوک شود. سندرم ری براساس تاریخچه کامل بیمار، ارزیابی دقیق بالینی، یافته های فیزیکی مشخص و نتایج آزمایش های تخصصی تشخیص داده شود. آزمایش های اولیه می تواند شامل تست های شیمیایی کبد (تست های AST و ALT ) باشد که سطح بالایی از آنزیم های کبدی را نشان می دهد (به عنوان مثال، آسپارتات ترانس آمیناز [ AST ] ، آلانین ترانس آمیناز [ ALT ] ) در خون. نتایج این آزمایشات معمولا طی چند ساعت آماده می شود و مقادیر بالای این آنزیم ها نشان دهنده سندرم ری است. CSF مایع محافظ آبکی است که اطراف مغز و نخاع را فرا گرفته است. علاوه بر این، آزمایش خون به طور معمول میزان بالایی از آنزیم های عضلانی (مانند کراتین، کیناز) و آنزیم میتوکندری گلوتامات دهیدروژناز را نشان می دهد. اگرچه افزایش سطح آمونیاک خون (هایپرامونمی) ، یک یافته بسیار متغیر است. (آمونیاک متابولیسم پروتیینی است که ممکن است برای مغز سمی باشد. همچنین آزمایش خون می تواند سطح پایین یک فاکتور لخته شدن خون (هیپوپروترومبینمی) را نشان دهد. براساس گزارشات موجود در تحقیقات پزشکی، افراد مبتلا به سطح بالای آمونیاک در خون یا هیپوپروترومبینمی که به درمان با ویتامین K پاسخگو نیستند احتمال به حالت اغما رفتن را افزایش می دهد. در مبتلایان اختلال سندرم ری، آزمایشات به طور معمول کاهش فعالیت آنزیم های میتوکندری کبدی مانند پیروات دهیدروژناز ( PDH ) ، اورنیتین ترانسکاربامیلاز ( OTC ) و کاربامیل فسفات سنتتاز ( CPS ) را نشان می دهد. محققان نشان می دهند که کاهش فعالیت های آنزیمی CPS و OTC ممکن است منجر به افزایش سطح آمونیاک خون (هایپرامونمی) شود. (هر دو آنزیم به عنوان بخشی از "چرخه اوره" عمل می کنند. تجزیه و تحلیل CSF سطح گلوکز پایین (هیپوگلیسورامی) منعکس کننده هیپوگلیسمی را نشان می دهد. به گفته محققان، آزمایشات غربالگری تشخیصی برای بیماران جوان باید انجام شود. تا به رد یا تشخیص اختلالات اساسی متابولیکی که ممکن است وجود داشته باشد، کمک کند. علاوه بر این، به ویژه برای کودکان زیر دو سال، ممکن است توصیه شود که بیوپسی کبد برای از بین بردن یا ت یید اختلالات اساسی متابولیک یا سمی کبد کمک کند. نمونه برداری کبد شامل برداشتن جراحی (بیوپسی) و ارزیابی میکروسکوپی نمونه های کوچک از بافت کبد است. در مبتلایان به سندرم ری، بیوپسی کبد به طور معمول تجمع غیر طبیعی برخی ترکیبات چربی (به عنوان مثال، تری گلیسیرید) در سلول های کبدی و تغییرات ساختاری میتوکندری کبد را نشان می دهد. اصلی ترین روش های درمانی شامل تشخیص زودرس است. تجویز سریع مراقبت های ویژه در صورت نیاز و اقدامات لازم جهت تصحیح ناهنجاری های متابولیکی و جلوگیری یا کنترل فشار بین جمجمه و مغز (فشار داخل جمجمه) در ورم مغزی در اسرع وقت باید انجام گیرد. بسته به شدت و پیشرفت بیماری، روش های درمانی خاصی مورد استفاده قرار می گیرد که در افراد مختلف متفاوت می باشد. به عنوان مثال، در کودکانی که دارای بیماری خفیف هستند (با شدت درجه I ) ، درمان در درجه اول شامل مراقبت از نزدیک هست. با این حال، در مبتلایان به بیماری با علایم شدیدتر ممکن است نیاز به مداخله فوری باشد. چنین اقداماتی شامل: نظارت مداوم بر علایم حیاتی مثل: گردش خون تعادل مایعات/الکترولیت تنفس ضربان قلب فشار خون حجم مایعات ورودی به بدن و حجم ادرار. تزریق مایعات، الکترولیت ها و گلوکز از طریق ورید (به صورت داخل وریدی) اگر کودک مشکل تنفسی دارد، نیاز به دستگاه تنفس (ونتیلاتور) دارد. همچنین سطح ICP فشار داخل مغزی باید از نزدیک مورد بررسی قرار گیرد. استفاده از داروها برای کمک به کنترل ورم مغزی و کاهش ICP تجویز شود. داروهایی برای پیشگیری از خون ریزی. به علت اختلالات کبدی، خون ریزی رخ می دهد. نیاز به ویتامین K ، پلاسما و پلاکت دارد. ویتامین K درمانی یا تزریق ویتامین K برای ناهنجاری های لخته شدن خون. استفاده از پتو خنک کننده یا روش های دیگر برای کمک به تثبیت یا جلوگیری از افزایش غیر طبیعی دمای بدن (هایپرترمی) اقدامات دیگر. برای برخی از افراد مبتلا به اختلال سندرم ری ممکن است اقدامات حمایتی دیگری بر اساس وضعیت بیمار نیز توصیه شود. منبع: |
سربند ارتودنسی یک دستگاه ارتودنسی است که برای اصلاح دندان ها در حین گاز گرفتن، کمک به تراز شدن استخوان فک و رشد مناسب آن به کار می رود. انواع مختلفی از سربند وجود دارد. به طور معمول سربند برای کودکانی که استخوان فک آن ها هنوز در حال رشد هستند، توصیه می شود. بر خلاف بریس ها، قسمتی از سربند در خارج از دهان قرار می گیرد. ارتودنتیست ها ممکن است در صورتی که دندان های نیش بسیار خارج از ردیف دندان ها باشد، سربند را توصیه کنند. دندان های نیش بدون تراز، ناهنجاری دندانی نامیده می شود. این به این معنی است که دندان های بالا و پایین مرتب و سازگار با فک نیستند. سه نوع ناهنجاری دندانی وجود دارد. سربند برای نوع دوم و سوم از ناهنجاری دندانی استفاده می شود. همچنین ممکن است برای اصلاح دندان ها و نامرتب بودن دندان ها از سربند استفاده شود. قسمت های تشکیل شده سربند ارتودنسی سربند ارتودنسی دارای چندین قسمت است. این قطعات بر اساس نوع پوشش سر و شرایط اصلاح شده، متفاوت است. همانطور که از نام آن پیداست، هدگپ بر روی سر قرار می گیرد و یک دستگیره برای سایر اجزای دستگاه فراهم می کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید کمانی فلزی و U شکل است که برای اعمال فشار به بند ارتودنسی دندان مولر و هدگپ متصل می شود. به عنوان دستگیره برای پیوند دادن اعضای مختلف سربند به دندان مولر و دیگر دندان ها استفاده می شوند. در تمام سربند ها از بریس استفاده نمی شود. در برخی از انواع سربند ها که شامل قلاب و یا باند متصل به بریس های روی دندان های بالا و پایین که در داخل دهان هستند متصل می شوند. انواع سربند ارتودنسی عبارتند از: سربند پشت گردنی برای تصحیح ناهنجاری که overjet خوانده می شود استفاده می شود. این نوع از ناهنجاری به دلیل جلو آمدن فک بالا و دندان های جلویی به وجود می آید. سربندپشت گردنی برای اصلاح overbite نیز استفاده می شود. overbite : انحراف بین دندان های بالا و پایین، که باعث می شود دندان های بالا به سمت بیرون مایل شوند. سربند پشت گردنی از تسمه هایی که از پشت گردن یا مهره های گردنی که به بریس های متصل به دندان وصل می شود، استفاده می کند. برای اصلاح مشکل overjet و overbite استفاده می شود. متشکل از سیم های است که به بریس های روی دندان هایتان متصل می شود. این سیم ها در اطراف پشت و بالای سر قرار دارند. این نوع سربندبرای اصلاح فک بالا و یا Underbite استفاده می شود. جلوزدگی چانه در واقع جلو بودن دندان های پایینی از دندان های بالای می باشد. کشش معکوس، اغلب از باندهای لاستیکی که به بریس ها متصل شده اند، تشکیل شده است. در این نوع از سربندها، دندان های پایینی به سمت جلو کشیده می شوند. یکی از مهم ترین عناصری که در استفاده از سربند اهمیت دارد مدت زمان استفاده از سربند با توجه به نوع ناهنجاری روزانه تا ساعت یا بیشتر است. قابل درک است که بسیاری از کودکان در هنگام بیرون رفتن یا مدرسه رفتن از استفاده از این نوع سربندها طفره می روند. بسیاری از ارتودنتسیت ها استفاده از سربند را به محض تمام شدن مدرسه تا شب هنگام، توصیه می کنند. هرچه بیشتر کودکان شما از سربند استفاده کنند، این نوع ناهنجاری ها سریع تر بهبود می یابند. در صورت عدم استفاده از این سربندها حتی برای یک روز تمام مراحل درمانی قبلی را از بین میرود. موارد استفاده از سربند برای اصلاح انحراف دندان ها و فک ها از سربندها استفاده می شود. استفاده از این نوع ابزار به نوبه خود به داشتن ظاهری زیبا و همین طور داشتن لبخندی جذاب کمک شایانی خواهد کرد. سربندها با ایجاد فشار در فک بالا یا پایین باعث ایجاد تراز در فک ها می شود. حتی بهم ریختگی موجود در دندان ها را اصلاح می کند. استفاده از سربند تنها زمانی که کودک شما در حال رشد است، موثر خواهد بود. سربند می تواند از رشد بیش از حد استخوان فک جلوگیری کرده. حتی با ایجاد فضا بین دندان ها می تواند ازدحام و نامرتبی دندان ها را اصلاح کند. استفاده از سربند، از انجام دادن عمل های جراحی در آینده جلوگیری خواهد کرد. عوارض سربندها استفاده از سربندها از تا سال به طول می انجامد. در هنگام استفاده از این سربندها، به وجود آمدن برخی از مشکلات و ناراحتی ها به دور از انتظار نیست. در صورت احساس در در فرزندتان می توان با ارتودنتیست خود مشورت کرده و از برخی داروهای مسکن نیز استفاده کنید. برای از بین بردن و تسکین درد در فرزندتان، از غذاهای آبکی و نرم استفاده کنید. همین طور، مصرف بستنی می تواند به تسکین درد آن ها تا حد زیادی کمک کند. از آنجایی که کودکان باید حدودا ساعت در روز از سربند استفاده کنند، برخی از آن ها در استفاده از آن در فعالیت های مختلف و در مدرسه امتناع می کنند، حتی گاها استفاده از این وسیله برای آن ها خجالت آور است. اما به یاد داشته باشید استفاده از این وسیله که باعث ایجاد مشکلات موقت می شود بهتر از اصلاح این ناهنجاری ها به وسیله عمل جراحی در آینده می باشد. استفاده مداوم از سربندها بسیار مهم است. در صورت استفاده نکردن مداوم و ناکافی، مدت زمان استفاده از سربند افزایش خواهد یافت. طریقه تمیز نگه داشتن اجزای سربند ارتودنسی از شست و شوی قطعات سخت سربند با آب گرم و صابون غیر اسیدی به طور روزانه، اطمینان حاصل کنید که به طور کامل آبکشی شده است. پد های نرم و تسمه باید هر چند روز یک بار با آب گرم و مواد شوینده ملایم شسته شود. اطمینان حاصل کنید که قبل از استفاده به طور کامل خشک شده باشند. بریس های موجود در دندان هایتان هنگام مسواک کردن دندان هایتان تمیز خواهد شد. چشم انداز استفاده از سر بند ها استفاده از سربندروزانه تا ساعت و به مدت تا سال به طول می انجامد. با توجه به نوآوری در بریس و درمان های دیگر، تا جای ممکن از سربنداستفاده نمی شود. با این حال، در صورت تجویز دندان پزشکتان، باید از این درمان استفاده کنید. از سربند معمولا می توان برای درمان همزمان چند ناهنجاری دندانی و ازدحام و نامرتب بودن دندان ها استفاده کرد. در صورت تکمیل دوره درمان، دیگر نیازی به استفاده از سربند وجود ندارد. سربندها برای اطلاح بهم ریختگی شدید در ردیف دندان ها استفاده می شود. این سربندها معمولا برای کودکان در حال رشد مورد استفاده قرار می گیرند. حتی باعث هم ترازی استخوان های فک بالا و پایین می شوند. استفاده از این سربند ها عموما تا ساعت در روز و به مدت تا سال به طول می انجامد. منبع: |
اگر قرار باشد شما یکی از میلیون ها نفری باشید که در دنیا قرار باشد از ها، برای صاف کردن دندان، هم تراز کردن فک، ازبین بردن فاصله بین دندان ها و داشتن لبخند زیبا استفاده می کنید، ممکن است با سوالات زیادی روبرو شوید. شاید اولین سوال شما این باشد که نصب بریس های دندان چه عوارضی دارد؟ نصب بریس ها بر روی دندان ها بسته به نوع دندان ها و نوع بریس های استفاده شده، حدودا یک تا دو ساعت طول می‌کشد. این فرآیند ممکن است در یک یا دو جلسه انجام شود. قسمت هایی از این فرایند ممکن است با درد همراه باشد. اما به طور کل استفاده از بریس ها و نصب آن هیچ آسیبی به همراه ندارد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اگر ازبریس های معمولی یا سرامیکی استفاده می کنید! اگر دندان های شما به همدیگر بسیار نزدیک است، دندان پزشک شما ممکن است از فاصله دهنده ها یا بندها یک هفته قبل از چسباندن بریس ها در میان دندان های استفاده کنند. این مرحله به ایجاد فضای کافی برای دندان های عقبی کمک می کند. تمیز کردن دندان ها قبل از نصب بریس ها قبل از اینکه ارتودنتیست شما، بریس ها را بر روی دندان شما قرار دهد، دندان های شما باید به طور کامل تمیز شوند. هنگامی که دندان های شما به طور کامل تمیز و خشک شدند، ارتودنسیت می تواند بریس ها را بر روی دندان شما قرار دهند. چسباندن براکت ها براکت ها وسیله های فلزی و یا سرامیکی کوچکی هستند که سیم ها را به دندان های شما وصل می کند. محلی که قرار است براکت ها به آنجا چسبیده شوند به چسب آغشته می کند. سپس با تاباندن نور آبی به دندان های شما چسب در آن قسمت فیکس می شود. استفاده از چسب معمولا مزه بدی را به دهان شما می دهد. اما استفاده از آن برای شما سمی نمی باشد. مرحله بعد چسباندن براکت ها به وسط هر یک از دندان ها می باشد. استفاده از بندها برای محکم کردن بریس ها، ارتودنتیست بندها را به دور دندان های آسیاب پشتی نصب می کند. بعد از انتخاب بند، متناسب با سایز دندان شما، ارتودنتیست مقداری چسب برای فیکس کردن آن ها استفاده می کند. سپس با تاباندن نور آبی باعث فیکس شدن بندها بر روی دندان های شما می شود. استفاده از از بندها بر روی دندان های آسیاب ممکن است باعث درد و فشار شود. در صورت داشتن احساس درد حتما با پزشکتان، این مسیله را در میان بگذارید. دندان پزشک می تواند با تنظیم کردن بند این مسیله را از میان ببرد. اتصال سیم های ارتودنسی هنگامی که براکت ها و بند ها به صورت کامل در محل مورد نظر فیکس شدند، ارتودنتیست براکت ها را به وسیله سیم ارتودنسی به یکدیگر وصل می کند. در نهایت، انتهای سیم ارتودنسی را، که باعث ایجاد ناراحتی در لثه های عقبی دهانتان قرار دارد را، می چیند. بریس های پشت دندانی بریس های پشت دندانی اجزای مشابه با بریس های معمولی دارد. اما محل نصب آن ها در قسمت پشت دندان می باشد. به دلیل این که این نوع بریس ها در پشت دندان نصب می شوند، نصب آن ها نسبت به نوع معمولی و فلزی آن زمان بیشتری می گیرد. نصب این گونه از بریس ها به آموزش مخصوصی نیاز دارد. ارتودنسی نامریی اگر شما برای اصلاح دندان های خود از ارتودنسی نامریی استفاده می کنید، نیاز به استفاده از سیم، بند و براکت ندارید. در این نوع از ارتودنسی شما نیاز به یک قالب از دندان های خود دارید که این قالب به طور کامل با دندان های شما هم تراز است. اگر هنگام مراجعه به ارتودنتیست، خواهان استفاده از ارتودنسی نامریی هستید، حتما طریقه نصب آن و مراقبت از آن و دندان و دهانتان را از پزشکتان جویا شوید. ساعت های حساس بعد از نصب شدن بریس ها، تا یک یا دو ساعت احتمال دارد با احساس ناراحتی همراه باشید. همینطور انتظار می رود در هنگام خوردن غذا با درد مواجه شوید، یا حتی شما به مدت چند روز احساس درد در سر و فک خود خواهید داشت. شما می توانید با استفاده از محصولات ضد درد مثل ایبوپروفن و استامینوفن این درد را کاهش دهید. رژیم غذایی مجاز در نصب بریس های دندانی برای روزهای اول بعد از نصب براکت ها و یا زمانی که آن ها را تنظیم و فیکس می کنید، خوردن غذاهای که به حداقل جویدن نیاز دارد، پیشنهاد می شود. غذاهایی که به راحتی خورده می شوند عبارتند از: ماست بلغور جو دوسر پوره سیب زمینی و گل کلم له شده سبزیجات پخته ماهی تخم مرغ انواع میوه های نرم مانند توت و موز ماکارونی پنیر بستنی، ماست همین طور ممکن است در قسمتی از دندانتان که براکت‌ها و سیم ها قرار دارد، در داخل گونه ها، زخم های ایجاد شود. با استفاده از موم و اعمال کردن آن بر روی بریس ها می توانید قسمتی از بریس را که باعث ایجاد درد می شود از میان ببرید. شما می توانید با استفاده از آب نمک دهان خود را شست و شو دهید تا از رشد باکتری ها در دهانتان جلوگیری کنید. بعد از یک ماه، شما باید برای تنظیم دوباره ارتودنسی خود به ارتودنتیست خود مراجعه کنید. رژیم غذایی غیر مجاز بعد از نصب بریس های دندانی استفاده از برخی مواد غذایی در زمان استفاده از بریس ها برای شما مضر است. انجمن ارتودنتیست های آمریکایی توصیه می کنند که از خوردن بعضی از غذاهای جویدنی و یا غذاهایی که خاصیت چسبندگی دارند در طول درمان خودداری کنید. مانند: مغزها پاپ کورن ذرت یخ شکلات های سفت آدامس کارامل تغییرات بعد از استفاده از بریس ها اولین و مهمترین اتفاقی که بعد از نصب بریس ها رخ می دهد، حرکت تدریجی دندان های شما خواهد بود، این همان دلیلی که شما از استفاده کردن بریس ها انتظار دارید. اما تغییر دیگری که در شما ایجاد می شود اتخاذ کردن نوع متفاوتی است بهداشت دهان و دندان در زمان استفاده از آن ها می باشد. برای جلوگیری از پوسیدگی و لکه بر روی دندان‌ها نیاز است که روش جدیدی در استفاده از مسواک و کسب کنید. انجمن ارتودنتیست های آمریکایی پیشنهاد می کنند که دندان های خود را به طور مرتب روزی چند بار تمیز کنید، حتی اگر در منزل نیستید. حداقل بعد از استفاده ی هرغذای شیرین دهان خود را با آب شست و شو دهید و با استفاده از وسایل خاص شست و شو و شوینده های مخصوص قسمت های زیرین سیم‌های ارتودنسی و بین دندان های خود را تمیز نگه دارید. سخن آخر از بزرگترین روزهایی که یک فرد دارای ارتودنسی می تواند تجربه کند، روزی است که بریس ها را نصب کرده و روزی که بریس ها را از دندان خود خارج میکند. استفاده از بریس هیچ نوع ضرر و آسیبی به همراه ندارد. نصب آن معمولا یک تا دو ساعت طول می کشد. اگر شما از بریس های معمولی استفاده می کنید، این فرایند شامل اعمال بندها، براکت ها و سیم های ارتودنسی می باشد. اگر شما از بریس های پشت دندانی استفاده می کنید، فرایند نصب آن به دلیل موقعیت خاص براکت ها که در داخل دهان، که در قسمت داخلی دندان شما می باشد وقت گیر تر خواهد بود. اگر شما از ارتودنسی نامریی استفاده می کنید، نیازی به استفاده از براکت ها و بندها ندارید. نصب ارتودنسی گاهی هم با درد همراه خواهد بود، اما معمولا با استفاده از داروهای ضد درد و خوردن غذاهای نرم بعد از چند روز این درد کاهش خواهد یافت. منبع: |
پریودنتیت، به طور کلی به نام بیماری لثه یا بیماری پریودنتال شناخته شده است، که با شروع رشد باکتری ها در دهان شما آغاز می گردد و در صورت عدم درمان مناسب منجر به از دست دادن دندان به دلیل تخریب بافت های اطراف آن می شود. ورم لثه (التهاب لثه) معمولا قبل از پریودنتیت (بیماری لثه) اتفاق می افتد. با این حال، مهم است بدانید که در تمام موارد التهاب لثه منجر به پریودنتیت نمی شود. در مراحل اولیه از التهاب لثه، باکتری ها شروع به ساخت پلاک ها می کنند، که این عمل منجر به ملتهب شدن لثه و در نهایت هنگام مسواک زدن باعث خون ریزی می گردد. اگرچه ممکن است لثه تحریک شود اما در این مرحله از پیشرفت بیماری دندان ها هنوز در محل خود استوار و محکم قرار گرفته اند. هیچ گونه تحلیل در استخوان لثه و یا آسیب به بافت های دیگر در این مرحله رخ نداده است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید هنگامی که التهاب لثه بدون درمان رها شود، پیشرفت بیماری منجر به پریودنتیت می شود. در یک فرد مبتلا به پریودنتیت، لایه داخلی ورم کرده و استخوان ها و لثه، ریشه دندان را به سمت بیرون هدایت می کند. این فضاهای کوچک بین دندان ها و لثه ها باعث تجمع باکتری ها و پیشرفت التهاب لثه میشود. سیستم ایمنی بدن در این مرجله با باکتری های و پلاک ها مبارزه کرده و باکتری ها و پلاک ها در خط لثه قرار می گیرند. سموم تولید شده توسط باکتری ها در پلاک و همچنین آنزیم های مفیدی که در بدن برای مبارزه با عفونت ها شرکت می کنند منجر به تحلیل بافت لثه بافتی که دندان را در جای خود محکم نگه داشته است می کنند. در نوع پیشرفته ی بیماری پریودنتیت بافت لثه و دندان ها از بین می روند. هنگامی که این اتفاق می افتد، دندان ها دیگر در جای خود محکم قرار نمی گیرند، دندان ها شل شده و در نهایت منجر به از دست دادن دندان می شود. بیماری لثه علت اصلی از دست دادن دندان در بزرگسالان است. پلاک ها علت اصلی بیماری های لثه است. با این حال، عوامل دیگر می تواند به بیماری پریودنتال کمک کند. تغییرات هورمونی مانند تغییراتی که در دوران بارداری اتفاق می افتد. بلوغ، یایسگی و سیکل ماهانه لثه را حساس تر می کند که در این صورت افراد به راحتی مبتلا به التهاب لثه و در نهایت پریودنتیت می شوند. برخی بیماری ها ممکن است بر وضعیت لثه ها تاثیر بگذارد. این شامل بیماری هایی مانند سرطان یا اچ آی وی که با تداخل سیستم ایمنی بدن همراه است. از آنجا که دیابت بر توانایی بدن در استفاده از قند خون تاثیر می گذارد، بیماران مبتلا به این بیماری در معرض خطر بالاتری از عفونت ها، از جمله: بیماری های پریودنتال و حفره می شوند. داروها می تواند سلامت دهان را تحت تاثیر قرار دهند. زیرا برخی از آن ها موجب کاهش جریان بزاق، که دارای یک اثر محافظتی بر روی دندان و لثه دارند. برخی از دارو ها، مانند دارو های ضد تشنجی و داروی ضد آنژین Procardia ، می توانند باعث رشد غیر طبیعی بافت لثه شوند. عادات های بد مانند سیگار کشیدن از ترمیم بافت لثه جلوگیری می کند. عادات بهداشتی نامناسب دهان مانند مسواک نزدن و استفاده نکردن از نخ دندان به صورت روزانه، لثه را آسان تر برای التهاب آماده می کتد. سابقه خانوادگی از بیماری های دندان پزشکی می تواند یک عامل بالقوه برای ابتلا به بیماری التهاب لثه می باشد. علایم بیماری لثه پیشرفت بیماری می تواند بدون درد باشد حتی ممکن است در آخرین مراحل این بیماری نیز علایم محسوسی نداشته باشد. اگر چه علایم بیماری پریودنتال اغلب نامحسوس هستند اما به طور کامل بدون علایم هشدار دهنده نیستد. برخی علایم بیماری پریودنتال ممکن است به نوعی مشابه بیماری های لثه باشند. دندان های شل لثه های قرمز و متورم بوی بد پایدار یا طعم بد در دهان تشکیل فواصل عمیق بین دندان و لثه خون ریزی لثه ها در طول و بعد از مسواک زدن دندان تغییر در جفت شدن ردیف دندان ها هنگام گاز زدن و یا تغییر در دندان های مصنوعی حتی اگر شما متوجه هر گونه از این علایم نشده اید این امکان وجود دارد که مبتلا به نوع خفیف آن باشید. در برخی از افراد، بیماری لثه ممکن است تنها دندان های خاصی مانند دندان مولر را تحت تاثیر قرار دهد. فقط یک دندان پزشک یا یک پریودنتولوژییست می تواند پیشرفت بیماری لثه را تشخیص دهد و تعیین کند. تشخیص بیماری لثه در طول معاینه ی دندان پزشکی، دندان پزشک معمولا موارد زیر را بررسی می کند: خون ریزی لثه، تورم، استحکام و عمق جیب (فضای بین لثه و دندان، جیب بزرگتر و عمیق تر نشانه شدید بیماری است. حرکت و حساسیت و تراز دندان ها درمان بیماری لثه اهداف از درمان بیماری لثه اتصال مجدد دندان ها به لثه، کاهش تورم، از بین بردن جیب (شکاف بین دندان و لثه) و جلوگیری از خطر ابتلا به عفونت می باشد. گزینه های درمان به مرحله بیماری نحوه پاسخ دهی به درمان و سلامت کلی بدن شما بستگی دارند. پیشگیری از بیماری لثه التهاب لثه تقریبا در انواع مختلف با کنترل و برداشتن پلاک ها قابل درمان است. برداشتن پلاک که شامل تمیز کاری حرفه ای حداقل دو بار در سال و روزانه مسواک زدن و استفاده نخ دندان است. مسواک زدن به حذف پلاک ها از سطوح دندانی که در دسترس هستند کمک می کند. با توجه به گفته های انجمن دندان پزشکی آمریکا، استفاده از نخ دندان به حذف ذرات و پلاک مواد غذایی از بین دندان و زیر خط لثه کمک می کند. شست و شوی دهان با استفاده از دهان شویه های ضد باکتری می تواند باعث کاهش باکتری هایی که موجب التهاب لثه و پلاک می شوند گردد. مصرف دخانیات یک عامل خطرناک برای توسعه پریودنتیت است. افراد سیگاری هفت برابر بیشتر در خطر ابتلا به این بیماری در مقایسه با افراد غیرسیگاری هستند. باعث کاهش خطر ابتلا به این نوع بیماری می گردد. استرس می تواند سیستم ایمنی بدن را تحت تاثیر قرار داده و سیستم ایمنی نتواند به درستی با عفونت ها مبارزه کند. خوردن غذاهای با خواص آنتی اکسیدانی برای مثال، غذاهای حاوی (روغن نباتی، آجیل، سبزیجات برگ سبز) و (مرکبات، کلم بروکلی، سیب زمینی) می تواند به بدن شما در ترمیم بافت آسیب دیده کمک کند. با وجود راه های پیشگیرانه فوق و انتخاب نوع مناسبی از شیوه زندگی با این حال درصد از افراد به دلیل استعداد ژنتیکی به بیماری پریودنتیت مبتلا می شوند. اگر فردی در خانواده شما درگیر این بیماری می باشد این بدان معناست که شما هم در معرض خطر ابتلا به این بیماری می باشید. ارتباط بیماری های لثه با سایر مشکلات سلامتی با توجه به CDC محققان پیوند بالقوه بین و دیگر بیماری ها کشف کرده اند. بیماری لثه می تواند خطر ابتلا به سکته مغزی و بیماری های قلبی را افزایش دهد. دیابت نه تنها یک عامل خطرناک برای بیماری لثه است، اما بیماری لثه ممکن است دیابت را بدتر کند. منبع: |
اکثر زنان باردار در طول دوران بارداری خود مبتلا به برخی از بیماری های دهان و دندان می شوند. همه افراد داستان های بسیاری در مورد، و. را در مورد دوران بارداری شنیده اند. اما هنگامی که از دندان درد یا حساسیت در دوران بارداری صحبت می شود بسیاری از افراد نسبت به آن بی اطلاع هستند. با این حال، مسایل مربوط به دندان پزشکی در دوران بارداری از آن چیزی که افراد فکر می کنند شایع تر است. در این دوران بدن با تغییرات هورمونی بسیاری مواجه می شود. با توجه به تغییرات با افزایش استروژن و پروژسترون شما ممکن است دچار استفراغ و تهوع شوید. علایم منجر به آسیب رسیدن دندان و ایجاد پلاک دندانی شود. تجمع این پلاک ها در خط لثه ممکن است باعث ایجاد بیماری هایی از قبیل خون ریزی لثه و التهاب آن گردد. این بیماری شناخته شده می تواند در درصد از زنان باردار ظاهر شود. اگر شما مبتلا به این بیماری هستید بدانید که تنها نیستید. بسته به شدت التهاب لثه در دوران بارداری، شما ممکن است به بیماری پریودنتال نیز مبتلا گردید. این بیماری که باعث عفونت جدی در لثه است. حتی منجر به تحلیل لثه و در نهایت از دست دادن دندان می شود. علت درد دندان در بارداری برخی از زنان باردار نیز مبتلا به تومور بارداری می شوند، این تومور ها از تجمع بیش از حد پلاک ها به وجود می آید. نگران نباشید، هر چند این کلمه، به نظر ترسناک می باشد. اما این تومور های در حال رشد غیر سرطانی می باشند. البته این تومور های سرطانی یا غیر سرطانی با رشد بیش از حد بافت نرم دهانی (که اغلب در طول سه ماهه دوم رخ می دهد) ممکن است باعث حساسیت و درد می شود. فرآیند خوردن و آشامیدن را برای شما سخت کند. خبر خوب این است که این تومورها معمولا پس از زایمان ناپدید می شوند. اگر دلایل بالا کافی نبود می توان اضافه نمود که، بار داری اشتها را نیز تغییر می دهد. در زنان بار دار علاقه و حس استفاده بیش از حد از یک غذا را ایجاد می کند. مشکل این است که به احتمال زیاد غذا هایی که زنان حامله به عنوان ویار از آن ها استفاده می کنند در اکثر مواقع سالم نیستند. اگر شما دایما برای استفاده از تنقلات شیرین و یا موادی با کربوهیدرات بالا ویار داشته و به شدت به مواد غذایی علاقه دارید. خطر پوسیدگی و در نهایت حفره دندان در شما وجود دارد. اگر شما متاسفانه با رفلکس اسید (برگشت اسید معده به مری) ، استفراغ مکرر یا وجود اسید معده در دهان همرا هستید، به آرامی به مینای دندان شما آسیب خواهد رسید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در چنین مواردی اولین و مهمترین اقدام این هست که به دندان پزشک خود مراجعه کنید. اگر شما دچار دندان درد شده اید این درد به خودی خود از بین نمی رود. پس درد را تحمل نکنید. بلافاصله به دندان پزشک خود مراجعه کنید. حتما به دندان پزشک اطلاع دهید که باردار هستید. بسته به اینکه شما در چه مرحله ای از حاملگی هستید، استفاده از اشعه ایکس برای دندان و برخی از روش های تشخیصی دندان پزشکی در دوران بارداری بلامانع است. در برخی موارد دندان پزشکان درمان را به اواخر هفته سه ماهگی دوم موکول می کند. زمانی که شما نیاز به پر کردن یا عصب کشی دارید این احتمال وجود دارد، برای درمان نیاز به بیهوشی موضعی یا عمومی داشته باشید. بیهوشی و یا بی حسی خطر سقط جنین در سه ماه اول را افزایش می دهد. اما از آنجا که دستگاه های حیاتی و مهم کودک شما در سه ماهه دوم شکل گرفته اند، خطر ابتلا به عوارض جانبی کمتری وجود دارد. جرم گیری در بارداری جرم گیری هیچ نوع خطری برای جنین شما به همراه ندارد. پس شما می تواند طبق معمول از این روش برای تمیز نگه داشتن دندان های خود استفاده کنید. لازم به ذکر است این روش شما را از شر پلاک ها و در نهایت ایجاد حساسیت در دندان خلاص می کند. البته جرم گیری بیش از حد نیز می تواند خطر ناک باشد. دندان پزشک شما می تواند از این روش هر سه ماه یک بار به جای هر ماه یکبار استفاده کند. حذف پلاک همچنین می تواند احتمال ایجاد تومورهای بارداری را کاهش دهد. این تومورها پس از بارداری از بین می روند. اگر شما دچار بیماری در دوران بارداری هستید و دندانپزشک شما نمی تواند، دندان های شما را حفظ کند. کشیدن دندان در در طول سه ماهه دوم برای از بین بردن حساسیت و دندان درد بلامانع است. بعد از سه ماهه دوم، شما می توانید برای جایگزینی دندان خود با ایمپلنت دندانی یا پل دندانی با پزشک خود مشورت کنید. درمان خانگی دندان درد در بارداری اگر دندانپزشک شما درمان دندان شما را تا سه ماهه دوم به تعویق انداخته است راه های بسیاری برای تسکین درد در منزل وجود دارد. در این هنگام شما می توانید درمان را با اجتناب از مصرف غذاها و نوشیدنی های که دندان درد را تشدید می کند، شروع کنید. در برخی از زنان باردار، درد به هنگام استفاده از غذاها و نوشیدنی های گرم و در برخی دیگر در استفاده از غذاها و نوشیدنی های سرد، درد دندان ها تشدید می یابد. دهان شویه حاوی الکل نیز می تواند درد دندان شما را بدتر کند. شست و شو دهان خود را با آب نمک گرم ممکن است به تسکین درد و از بین بردن التهاب کمک کند. استفاده از کمپرس سرد و قرار دادن کمپرس سرد روی گونه برای تسکین التهاب موثر است. از پزشک یا دندان پزشک خود را بپرسید که آیا در صورت وجود درد دندان ها می توانید از داروهای ضد درد مانند ایبوپروفن یا استامینوفن استفاده کنید. پیشگیری دندان درد بارداری برخی از اقدامات در دوران بارداری می تواند از دندان درد پیشگیری کند. این روش ها با داشتن بهداشت مناسب دهان و دندان شروع می شود. بهداشت دهان و دندان برای پیشگیری از بیماری های دندانی بسیار مهم است. در اینجا به برخی از آن ها اشاره می کنیم: توجه نکردن کافی به بهداشت دندان. شما ممکن است خسته باشد و بدون مسواک زدن به رختخواب بروید. هرگز این کار را نکنید. مسواک زدن قبل از خواب یک عادت خوب بهداشتی می باشد. دندان های خود را حداقل دوبار در روز مسواک و یک بار نخ بکشید. همچنین، استفاده از خمیر دندان حاوی فلوراید و دهان شویه برای جلوگیری از حفره و تقویت دندان های خود بسیار موثر است. نوشیدن آب و یا شست و شو دهان خود پس از استفراغ, اگر شما مبتلا به ویار صبحگاهی هستید (استفراغ در زنان باردار) اسید معده وارد دهانتان می شود. نوشیدن آب و شست و شوی دهان به از بین بردن اسید معده موجود در دهانتان کمک می کند. بلافاصله پس از استفراغ مسواک نزنید. ممکن است عجیب به نظر رسد. اما سطح اسیدیته در دهان خود را پس از استفراغ را افزایش می دهد. مسواک زدن می تواند آسیب بیشتری به دندان هایتان واردکند. پس حداقل یک ساعت پس از استفراغ برای مسواک زدن صبر کنید. به دندان پزشک خود بگویید که شما باردار هستید. سوال کنید که آیا شما نیاز به جرم گیری مرتب دارید. محدود کردن غذا های شیرین و کربوهیدرات ها، استفاده از غذاهای سالم مانند سبزیجات خام، کراکر گندم سبوس و میوه بشدت به شما توصیه می شود. چشم انداز خبر خوب این است که مسایل مربوط به دندان ناشی از بارداری اغلب کوتاه مدت و پس از بارداری با بهبود وضعیت هورمان ها از بین می رود. شما نمی توانید تغییر بدن خود را که دستخوش دوران بارداری است کنترل کنید. اما می توانید از سلامت دندان های خود حفاظت کنید. منبع: |
پولیپ بینی بافت نرم و بدون دردی است که در داخل مسیر هوایی فرد رشد کرده است. این رشد معمولا در قسمت بالایی سینوس ها (جایی که چشم ها، بینی و گونه ها به هم می رسند) اتفاق می افتد. گاهی اوقات به علت فقدان عصب در این ناحیه فرد ممکن است از ابتلای خود به پولیپ بینی بی اطلاع باشد. پولیپ بینی میتواند رشد کند. حتی به قدری بزرگ شود که کل مسیر هوایی شخص را مسدود کند. باعث انسداد مزمن مجاری تنفسی شود. گرفتگی بینی اگر با داروهای ضد حساسیت یا با داروهای بدون نیاز به نسخه سرما خوردگی هم درمان نمی شود ممکن است پولیپ بینی باشد. در اصل پولیپ بینی رشد خوش خیم بافت داخل بینی یا مخاط آن می باشد. پولیپ بینی در داخل بافت ملتهب مخاط بینی رشد پیدا می کند. مخاط بینی همان لایه مرطوب بینی است که از بخش های داخل بینی و سینوس حفاظت کرده و هوای داخل بینی را مرطوب می سازد. در طول دوره عفونت یا حساسیت فصلی، مخاط بینی متورم و قرمز شده و ممکن است به قدری مایع تولید کند که از بینی خارج شود. در صورتی که این عارضه طولانی مدت شود، ممکن است باعث تشکیل پولیپ در داخل بینی شود. پولیپ یک بافت رشد کرده داخل بینی (شبیه کیست کوچک) است که می تواند مسیر هوایی بینی فرد را مسدود سازد. همچنین گاهی اوقات رشد پولیپ در داخل بینی فرد بدون هیچ مشکل قبلی و بدون دلیل اتفاق می افتد. اما معمولا مواردی هستند که باعث تحریک و رشد پولیپ می شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عوامل ایجاد کننده این بیماری شامل موارد زیر می شوند: عفونت سینوسی مزمن یا بازگشت پذیر رینتیت آلرژیک (تب یونجه) فیبروز کیستیک سندرم چورگ اشتراوس حساسیت به داروهای ضد التهاب غیر استروییدی مثل ایبوپروفن یا آسپرین گاهی اوقات ایجاد پولیپ بینی در افراد به دلیل سابقه خانوادگی و یا به علت عکس العمل متفاوت ژن هایشان در برابر التهاب ایجاد خواهد شد. علایم این عارضه شامل موارد زیر است: احساس گرفتگی بینی آبریزش بینی خروج بیش از حد خلط از پشت مسدود شدن بینی کاهش حس بویایی و تشخیص بوها نفس کشیدن از طریق دهان احساس فشار در پیشانی و صورت وقفه تنفسی در خواب در صورت ابتلای فرد به پولیپ همراه با عفونت سینوسی، شخص ممکن است احساس درد یا سردرد نیز داشته باشد. در صورتی که پزشک داخل بینی را با استفاده از اوتوسکوپ یا نیزوسکوپ معاینه کند بدون شک متوجه وجود پولیپ بینی خواهد شد. در صورتی که پولیپ عمیق تر بوده و در داخل سینوس ها اتفاق افتاده باشد، تشخیص آن دشوار تر شده و باید با استفاده از آندوسکوپی داخل بینی آن را تشخیص داد. برای انجام بینی پزشکتان از یک لوله باریک، انعطاف پذیر، چراغ دار و مجهز به دوربین استفاده کرده و آن را به داخل مجاری بینی هدایت خواهد کرد. گاهی اوقات برای تشخیص دقیق تر محل و اندازه پولیپ باید از عکس برداری سی تی اسکن یا ام آر آی استفاده کرد. در داخل تصاویر گرفته شده، پولیپ خودش را به شکل نقطه های مات نشان خواهد داد. عکس برداری از پولیپ به تشخیص تغییر فرم استخوان بینی در اثر بروز پولیپ نیز کمک خواهد کرد. در چنین مواردی در صورت رشد سرطانی یا غیر طبیعی باید پزشکتان برای معالجه سریع تر اقدام کند. آزمایش حساسیت و آلرژی نیز می تواند به تشخیص علت اصلی بروز التهاب دایمی بینی کمک کند. در صورتی که کودک یا نوجوانی مبتلا به پولیپ بینی باشد، باید برای اطمینان بیشتر، آزمایش ژنتیکی مثل فیبروز کیستیک بر روی او انجام شود. درمان های دارویی پولیپ بینی شامل داروهایی می شود که می تواند به کاهش التهابات سایز پولیپ و علایم گرفتگی بینی کمک کند. اسپری های بینی استروییدی یکی از همین داروهایی است که می تواند تا حد زیادی آبریزش بینی را کاهش دهد. با کوچک تر کردن اندازه پولیپ میزان انسداد بینی را بهبود ببخشد. با این حال در صورتی که فرد مصرف این داروها را کنار بگذارد، بلافاصله علایم باز خواهد گشت. در صورتی که اسپری های بینی ت ثیری بر روی بهبود پولیپ نداشته با تجویز پزشکتان می توان از استرویید خوراکی یا تزریقی برای درمان استفاده کرد. اما به خاطر داشته باشید که این درمان ها دایمی نیست. همگی ممکن است عوارض جانبی مثل افزایش فشار خون، بالا رفتن فشار چشمی و احتباس مایعات داخل بدن را به همراه داشته باشند. آنتی بیوتیک ها و آنتی هیستامین ها نیز می تواند به درمان آلرژی ها یا عفونت های سینوسی داخل بینی کمک کند. در صورتی که بعد از درمان و مصرف داروها هیچ بهبودی حاصل نشود، می توان با استفاده از عمل جراحی پولیپ را به کلی از داخل بینی خارج کرد. نوع عمل جراحی بستگی به اندازه پولیپ بینی خواهد داشت. جراحی پولیپ کتومی یکی از انواع جراحی هایی است که می توان تنها با یک دستگاه ساکشن کوچک یا میکرو دبرایدر بافت نرم را بریده و خارج کرد. برای پولیپ های بزرگتر، پزشکتان احتمالا عمل جراحی سینوس آندوسکوپیک را تجویز خواهد کرد. برای انجام این عمل جراحی پزشکتان ابتدا با یک دوربین لوله ای کوچک به دنبال محل اصلی پولیپ و محل گرفتگی خواهد گشت تا آن را از داخل بینی خارج کند. گاهی اوقات پزشکتان مجبور است برای خارج کردن پولیپ محفظه های سینوسی فرد را بازتر کند. این عمل جراحی معمولا با بیهوشی کامل انجام می شود. بعد از عمل جراحی به منظور جلوگیری از بازگشت پولیپ از اسپری های بینی و آب نمک استفاده می شود. به طور کلی به خاطر داشته باشید که با استفاده از اسپری های بینی، داروهای ضد حساسیت و آب نمک می تواند تا حد زیادی به جلوگیری از بروز پولیپ بینی کمک کند. در صورتی که علایم این بیماری را داشته باشید، پزشکتان بعد از معاینه اولیه و احتمال بروز پولیپ شما را برای تشخیص دقیق تر و شروع درمان به پزشک متخصص گوش، حلق و بینی ارجاع خواهد داد. به علت کوتاه بودن جلسه معاینه، بهتر است پیش از مراجعه به پزشکتان، خود را آماده کنید: در زمان وقت گرفتن از پزشکتان در مورد نیاز برای ناشتا بودن سوال کنید. بهتر است قبل از مراجعه به دکتر، تمامی علایم مربوط یا نامربوط به بینی یا سینوس ها را روی کاغذ بنویسید و در روز ملاقات برای پزشکتان بازگو کنید. در صورت امکان یکی از اعضای خانواده یا دوستان خود را با خود ببرید تا در صورتی که شما نکته ای را فراموش کردید همراه شما به یادآوری آن کمک کند. نام هرگونه دارویی که برای آسم یا حساسیت استفاده می کنید را به پزشکتان بگویید. نیز مهم بوده و بهتر است نام آن ها را نیز برای پزشکتان بازگو کنید. چه آزمایشاتی قبل از عمل نیاز است انجام دهم؟ آیا بیمه عمل جراحی پولیپ را پوشش می دهد؟ هزینه عمل جراحی پولیپ چه قدر است؟ آیا بعد از عمل دچار مشکلات تنفسی، بویایی یا مشکل دیگری خواهم شد؟ بعد از عمل چه اقداماتی را باید انجام دهم؟ در صورتی که درمان پولیپ با استفاده از جراحی انجام شده باشد، احتمالا شخص دچار عوارضی مثل خونریزی بینی خواهد شد. گاهی اوقات نیز بعد از عمل جراحی احتمال ابتلا فرد به عفونت های سینوسی و سایر عفونت ها وجود دارد. در نتیجه ادامه درمان با اسپری های بینی استروییدی یا کورتیکواسترویید های دهانی می تواند به کاهش احتمال ابتلا فرد به عفونت های سینوسی کمک کند. با انجام اقدامات زیر می توانید تا حد زیادی از بروز پولیپ بینی یا بازگشت پولیپ بعد از درمان جلوگیری کنید: توصیه ها و نسخه های درمانی پزشکتان را دنبال کنید. در صورتی که علایم کنترل نشد، بهتر است در مورد روند درمانی و علایمتان با پزشکتان صحبت کنید. تا جای ممکن از تنفس در هوای آلوده و در معرض تحریک کننده هایی که باعث تورم و التهاب سینوس و بینی می شود، بپرهیزید. به عنوان مثال از محرک هایی مثل سیگار، مواد شیمیایی، گرد و خاک و ریز گرد ها دوری کنید. سعی کنید به طور منظم در طول روز دست هایتان را بشویید. این عمل از بهترین راه ها برای پیشگیری از ورود عفونت های باکتریایی و ویروسی به داخل سینوس ها و مجاری بینی است. استفاده از دستگاه های بخور و تصفیه رطوبت ساز با بهبود کیفیت تنفس از التهاب و بسته شدن مسیر تنفسی جلوگیری کرده و انتقال خلط را از سینوس ها را راحت تر خواهد نمود. از اسپری آب نمک یا شوینده های بینی برای شست و شوی مجاری تنفسی خودتان استفاده کنید. با این تکنیک جریان خلط در بینی بهبود یافته و آلرژن ها و مواد محرک خارجی به مجاری تنفسی شما وارد نخواهد شد. برای تهیه اسپری بینی از آب مقطر استریل شده و یا آبی که به مدت یک دقیقه جوشانده شده استفاده کنید. اجازه دهید تا آب سرد شده و آن را از داخل صافی بسیار ریز عبور دهید. محلول آب و نمک برای خود تهیه کرده و آن را داخل ظرف اسپری بینی یا قوطی قطره خالی بریزید. اگر علایم گرفتگی بینی بیش از روز ادامه داشت و درمان نشد، بهتر است به پزشکتان مراجعه کنید. علایم سینوزیت مزمن و پولیپ بینی شبیه هم بوده و همین نکته تشخیص این دو بیماری از یکدیگر را سخت می کند. در صورت مشاهده علایم زیر سریعا به پزشکتان مراجعه کرده یا با اورژانس تماس بگیرید: مشکل تنفسی و یا تنگی نفس بدتر شدن علایم به صورت ناگهانی دوبینی، کاهش دید یا عدم توانایی برای حرکت دادن چشم ها تورم و التهاب شدید در اطراف چشم ها افزایش سردرد شدید همراه با تب شدید عدم توانایی در تکان دادن سر منبع: |
کلمه ( Osteomalacia ) به معنای "استخوان های نرم" است. به عبارتی این شرایط مانع از جذب شدن مواد معدنی و سفت شدن استخوان ها می شود. در نتیجه استخوان ها ضعیف شده و احتمال خم شدن و شکستگی در آن ها افزایش می یابد. فقط بزرگسالان دچار بیماری نرمی استخوان یا استیومالاسیا می شوند. این بیماری در کودکان نامیده می شود. پوکی استخوان در زنان شایع تر است و اغلب در دوران بارداری اتفاق می افتد. نرمی استخوان با پوکی استخوان را اشتباه نگیرید. هر چند هر دو باعث شکستگی استخوان هستند. اما نرمی استخوان یا استیومالاسی مانع از سفت شدن استخوان ها می شود و پوکی استخوان باعث تضعیف استخوان می شود. استخوان ها برای قوی و محکم ماندن به مواد معدنی خاص متکی هستند. اگر بدن شما به اندازه کافی از این مواد بهرمند نشوند، شما دچار نرمی استخوان خواهید شد. دلایل مختلفی که باعث نرمی استخوان می شوند در زیر آمده است موارد اصلی عبارتند از: برای جذب کلسیم از مواد غذایی به این ویتامین نیاز دارید. می توانید آن را از نور خورشید یا برخی غذاها یا مکمل ها دریافت کنید. کمبود ویتامین D می تواند بر سلامتی استخوان شما ت ثیر بگذارد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بای پس معده که در این عمل جراحی قسمت عمده معده جراحی شده و از سیستم گوارشی حذف می گردد. سایر جراحی هایی که بخشی از معده یا روده جدا می شود، بیماری سلیاک و برخی از اختلالات کبدی یا کلیوی می تواند بر توانایی بدن شما در جذب و مصرف ویتامین D یا فعال کردن آن ت ثیر بگذارد. برخی از داروهایی که در درمان تشنج مصرف می شوند، ممکن است باعث کاهش جذب این ویتامین شوند. اگر کلیه های شما به درستی اسیدها را کنترل نکنند، باعث دفع ویتامین D خواهد شد. با گذشت زمان، اسید اضافی در مایعات بدن شما می تواند استخوان را به آرامی حل کند. البته برخی از افراد یک بیماری ژنتیکی نادر دارند که باعث پوکی استخوان می شود. اگر استخوان نرم دارید، ممکن است علایم زیر را داشته باشید: شکستگی سریع استخوان ها احساس درد سختی هتگام فعالیت مشکل در حین بلند شدن از جای خود یا بالا رفتن از پله ها عضلات ضعیف در بازوها و ران ها مبتلایان به استیومالاسی ممکن است به صورت کج و حالت اردک وار راه بروند. پزشکتان احتمالا توصیه خواهد کرد که: آزمایش خون برای اندازه گیری سطح ویتامین D در بدن. استفاده از اشعه ایکس، برای بررسی ساختار استخوان هایتان. آزمایش تراکم مواد معدنی استخوان، که میزان کلسیم و فسفات موجود در استخوان ها را اندازه گیری می کند. اغلب این کار را انجام نمی دهند با این حال ممکن است پزشکتان بخواهد بافت برداری (بیوپسی) استخوان انجام دهد، که شامل گرفتن یک تکه از بافت استخوان برای بررسی آن در آزمایشگاه است. اگر استیومالاسیا ناشی از عدم دریافت ویتامین D کافی باشد، می توانید با دریافت بیشتر این ویتامین از طریق اضافه کردن برخی غذاها و مکمل ها در برنامه غذایی خود آن را درمان کنید. غذاهای دارای شامل موارد زیر هستند: غلات پنیر تخم مرغ ماهی (ماهی تن، ماهی قزل آلا، ماهی شمشیری، ساردین) جگر شیر ماست آب پرتقال (غنی شده با ویتامین D ) همچنین می توانید این ویتامین را از طریق نور خورشید نیز دریافت کنید. اما در این مورد با پزشکتان صحبت کنید و حتما از ضد آفتاب استفاده کنید. بیش از حد در معرض نور خورشید ماندن، می تواند احتمال ابتلا به سرطان پوست را افزایش دهد. اگر بدن شما در جذب ویتامین D مشکل دارد، پزشک در صورت امکان باید علت این مشکل را درمان کند. همچنین باید مقدار بیشتری کلسیم و ویتامین D را نسبت به دیگران مصرف کنید. برای درمان استخوان های شکسته یا تغییر شکل از پوکی استخوان، ممکن است پزشک برای شما پابند تجویز کند. اگر مشکل شدید باشد، ممکن است نیاز به جراحی داشته باشید. با این حال کمبود ویتامین D نقش مهمی در این باره ایفا می کند، هر چند کمبود این ویتامین می تواند اثرات دیگری هم داشته باشد. که به معنای "استخوان متخلخل" است، شرایطی است که باعث می شود استخوان ها به تدریج نازک و ضعیف شوند و آن ها را مستعد شکستگی می کند. هر سال حدود میلیون شکستگی به دلیل پوکی استخوان رخ می دهد. اگرچه ممکن است تمام استخوان ها تحت ت ثیر این بیماری قرار بگیرند، اما استخوان های ستون فقرات، لگن و مچ دست به احتمال زیاد شکسته می شوند. در افراد مسن، شکستگی لگن ممکن است خطرناک باشد زیرا عدم تحرک طولانی مدت مورد نیاز در طی روند بهبودی می تواند منجر به لخته شدن خون یا ذات الریه شود، که هر دو می توانند عواقب مهلکی داشته باشند. تخمین زده شده است که حدود . میلیون آمریکایی که مبتلا به پوکی استخوان هستند. حداقل % آن ها زن هستند. کارشناسان معتقدند که زنان حساسیت بیشتری دارند. زیرا استخوان های آن ها تمایل بیشتری به سبک تر شدن و پایین بودن تراکم دارند و به دلیل این که بدن زنان بعد از یایسگی تغییرات هورمونی را تجربه می کند، باعث از بین رفتن توده استخوانی آن ها می شود. اگرچه علت دقیق پوکی استخوان ناشناخته است، اما فرایندی که استخوان متخلخل می شود، به خوبی شناسایی شده است. در اوایل زندگی، اگر استخوان شکسته شود و به طور مداوم جایگزین می شود، فرایندی که به عنوان بازسازی استخوان شناخته می شود. از بین رفتن استخوان جایی که تجزیه استخوان سریع تر از رشد استخوان است، معمولا در اواسط دهه زندگی فرد شروع می شود. استخوان ها شروع به از دست دادن کلسیم می کنند (ماده معدنی که باعث سخت شدن آن ها می شود) یعنی سریع تر از جایگزینی این ماده، بازسازی استخوان کمتر صورت می گیرد و استخوان ها شروع به نازک شدن می کنند. برای خانم ها، از بین رفتن تراکم استخوان در طی پنج تا هفت سال اول پس از یایسگی سرعت می یابد و دوباره کاهش می یابد. دانشمندان معتقدند که این افزایش سریع یایسگی در از بین رفتن استخوان، با کاهش شدید تولید استروژن بدن ایجاد می شود، که به نظر می رسد به حفظ کلسیم در استخوان ها کمک می کند. اگرچه برخی از دست دادن تراکم استخوان بخش طبیعی روند پیری است، اما برخی از خانم ها بیشتر در معرض ابتلا به استخوان های بسیار متخلخل و شکستگی های استخوانی مرتبط با پوکی استخوان هستند. برخی شرایط پزشکی که باعث افزایش شکستگی استخوان ها می شوند مانند بیماری کلیه، سندرم کوشینگ و تیرویید پرکار و پاراتیرویید نیز می توانند منجر به پوکی استخوان شوند. داروهای ضد تشنج و عدم تحرک طولانی مدت در اثر فلج یا بیماری نیز می توانند باعث ریزش استخوان شوند. اگر از آفتاب اجتناب می کنید، از حساسیت به شیر رنج می برید یا گیاه خوار هستید، ممکن است در معرض خطر کمبود ویتامین D قرار بگیرید. ویتامین D که به عنوان ویتامین آفتاب شناخته شده است، در پاسخ به اینکه پوست در معرض نور خورشید قرار دارد توسط بدن تولید می شود. همچنین به طور طبیعی در برخی غذاها از جمله برخی از ماهی ها، روغن های جگر ماهی و زرده تخم مرغ و در محصولات لبنی و غلات غنی شده مشاهده می شود. ویتامین D برای استحکام استخوان ها ضروری است، زیرا به بدن کمک می کند که کلسیم را از غذا جذب کند. معمولا، کمبود ویتامین D با بیماری راشیتیسم همراه است، بیماری که در آن بافت استخوان به درستی سفت نمی شود و منجر به استخوان های نرم و ناهنجاری های اسکلتی می شود. اما به طور فزاینده، تحقیقات حاکی از اهمیت ویتامین D در محافظت در برابر بسیاری از مشکلات بهداشتی است. درد استخوان و ضعف عضلات می تواند به معنای کمبود ویتامین D باشد. با این حال، برای بسیاری از افراد، علایم نامحسوس است. با این حال، حتی بدون این علایم، ویتامین D بسیار کم می تواند خطرات زیر برای سلامتی به همراه داشته باشد: افزایش خطر مرگ در اثر بیماری های قلبی عروقی اختلال شناختی در افراد مسن آسم شدید در کودکان سرطان تحقیقات نشان می دهد که ویتامین D می تواند در پیشگیری و درمان تعدادی از بیماری های مختلف از جمله دیابت نوع و نوع ، فشار خون بالا، تست عدم تحمل گلوکز و اسکلروز متعدد یا مولتیپل اسکلروزیس نقش داشته باشد. کمبود ویتامین D به دلایل مختلف ممکن است رخ دهد: افرادی که رژیم غذایی گیاهی را دنبال می کنند بیشتر در معرض کمبود ویتامین D هستند زیرا بیشتر منابع طبیعی حیوانی از جمله ماهی و روغن ماهی، زرده تخم مرغ، شیر غنی شده و جگر گوشت گاو دارای ویتامین D هستند. از آنجا که بدن وقتی پوست شما در معرض نور آفتاب قرار می گیرد ویتامین D ایجاد می کند، اما ممکن است به علت ماندن در خانه، زندگی در مناطق قطبی شمالی، به دلایل شرعی لباس های بلند یا روپوش استفاده می کنید یا شغلی دارید که از قرار گرفتن در معرض آفتاب جلوگیری می کند، همگی موجب می شوند تا دچار کمبود ویتامین D باشید. رنگدانه های ملانین در پاسخ به قرار گرفتن در معرض نور خورشید توانایی پوست در ساخت ویتامین D را کاهش می دهد. برخی از مطالعات نشان می دهد بزرگسالان مسن با پوست تیره در معرض خطر کمبود ویتامین D هستند. با افزایش سن، کلیه های افراد مسن قادر به تبدیل ویتامین D به شکل فعال آن نیستند، بنابراین خطر کمبود ویتامین D را افزایش می دهد. برخی از مشکلات پزشکی از جمله بیماری کرون، فیبروز کیستیک و بیماری سلیاک می توانند بر توانایی روده شما در جذب ویتامین D از مواد غذایی که می خورید ت ثیر بگذارد. ویتامین D توسط سلول های چربی از خون خارج می شود و باعث آزاد شدن آن در گردش خون می شود. افرادی که دارای شاخص توده بدنی یا بیشتر هستند، اغلب ویتامین D کمی در خون خود دارند. دقیق ترین روش برای اندازه گیری میزان ویتامین D در بدن شما، آزمایش خون هیدروکسی ویتامین D است. سطح نانوگرم بر میلی لیتر تا نانوگرم بر میلی لیتر برای افراد سالم در نظر گرفته شده است. سطحی کمتر از نانوگرم بر میلی لیتر نشان دهنده کمبود ویتامین D است. درمان کمبود ویتامین D شامل دریافت ویتامین D بیشتر از طریق رژیم و مکمل ها است. اگرچه در مورد ویتامین D مورد نیاز برای سلامتی مطلوب اتفاق نظر وجود ندارد و احتمالا بسته به سن و شرایط سلامتی آن متفاوت است غلظت کمتر از نانوگرم بر میلی لیتر عموما ناکافی است و نیاز به درمان دارد. |
سرطان پستان ناشی از رشد خارج از قاعده سلولهای غیرطبیعی در پستان است. در هر دو نوع تومورهای خوش‌خیم و بدخیم، رشد سریع و زیاد سلول ها وجود دارد. روند زیاد شدن سلول ها در تومورهای خوش‌خیم در مرحله مشخصی متوقف میشود، اما در تومورهای بدخیم این رشد به صورت غیر قابل مهار ادامه می‌یابد تا حدی که در صورت عدم درمان، تمامی قسمت‌های بدن را تحت ت ثیر قرار داده و از کار می‌اندازد. شایع ترین نوع سرطان پستان، سرطان از منشاء مجاری شیری است و از آنجا که این نوع بافت بیشتر در یک چهارم بالایی و خارجی پستان وجود دارد، در حدود نیمی از سرطان‌های پستان در ربع فوقانی و خارجی آن یافت می‌شوند. رژیم غذایی سرطان پستان می تواند در پیشگیری و کاهش عتایم این سرطان موثر باشد ترشح از نوک پستان تغییرات پوست پستان تغییرات نوک پستان بزرگی غدد لنفاوی زیر بغل تغییر اندازه پستان خطر ابتلا به سرطان پستان با افزایش سن، بالاتر میرود. به گونه‌ای که در هر سه زن بالای سال دو زن مبتلا به سرطان پستان یافت میشود. زنانی که وابستگان آن ها به سرطان پستان مبتلا هستند، در معرض خطر ابتلا به این بیماری هستند. اگر شما تا به حال یکی از زنان نسبی و فامیل‌های درجه یک (خواهر، مادر) مبتلا به سرطان پستان شده‌اند، خطر ابتلا شما به سرطان پستان دو برابر شده است. اگر دو نفر از بستگان درجه اول مبتلا شده باشند خطر ابتلای شما به این بیماری، برابر بالاتر از حد متوسط است. بدون شک هر زنی دوست دارد بداند که چگونه میتواند خطر ابتلا به سرطان پستان را در خود کاهش دهد و از این بیماری پیشگیری کند. برخی از عوامل موثر در سرطان پستان، مثل جنسیت، سن و ژنتیک را نمی‌توان تغییر داد و کنترل آن ها از دسترس ما خارج است. اما با کنترل یکسری از عوامل دیگر مانند، چاقی و اضافه وزن، ورزش، سیگار و خوردن مواد غذایی ناسالم می‌توان تا حد زیادی امکان خطر ابتلا به سرطان پستان را کاهش دهیم. در زنان چاق به دلیل رشد سلولهای چربی اضافی خطر ابتلا به سرطان پستان افزایش می‌یابد. اما یک مطالعه نشان میدهد که دخترانی که یک رژیم غذایی پر چرب در دوران بلوغ را دارند حتی اگر آنها اضافه وزن نداشته باشند ممکن است در معرض خطر ابتلا به سرطان پستان در مراحل بعدی زندگی خود قرار گیرند. ارتباط بین وزن اضافی و سرطان پستان پیچیده و متاثر از عوامل دیگر است. به عنوان مثال، محل وزن اضافی مهم است. چربی اضافی در اطراف شکم شما ممکن است خطر بیشتری نسبت به چربی اضافی در اطراف ران یا لگن داشته باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید از آنجایی که سرطان پستان بعد از یایسگی شایع‌تر است، پزشکان ت کید بر داشتن شاخص توده بدنی سالم برای کاهش احتمال سرطان پستان دارند. چاقی، ریسک فاکتور ثابت شده‌ای برای ابتلا به سرطان در سنین بعد از یایسگی است، اما مطالعه‌ای جدید نشان میدهد مقدار چربی که در اطراف شکم و کمر خود حمل می‌کنید، نقش بیشتری نسبت به شاخص توده بدنی در احتمال ابتلا به سرطان پستان دارد. به نظر می‌رسد تقریبا کالری خود را از چربی اشباع دریافت نکنید. از چربی‌های ترانس مثل مارگارین و بسیاری از کوکی‌های فروشگاهی، کراکر، غذاهای میان وعده، غذاهای سرخ شده، شیرینی خودداری کنید. گوشت های فرآوری معمولا از نظر چربی، نمک و سایر مواد نگهدارنده بسیار غنی هستند. برخی تحقیقات نشان میدهد که ممکن است یک ارتباط بین خوردن گوشت قرمز و سرطان پستان وجود دارد. بسیاری از نگرانی در مورد گوشت فرآوری شده (به دلیل چربی بالا، نمک، و سطح نیترات) و گوشت گاو با توجه به هورمون‌ها و آنتی بیوتیک‌های اضافی آن مربوط می شود. استفاده از ماهی یا گوشت بره به جای گوشت گاو انتخاب کردن مرغ برای یک شب در هفته. بخش‌های کوچکی از گوشت بدون چربی و مرغ بدون پوست (حدود اونس پخته شده) در روز انتخاب کنید. بنابراین اگر شما گوشت را دو بار در روز بخورید، هر قسمت باید حدود اونس باشد. از لوبیا و یا عدس به عنوان غذای اصلی خود استفاده کنید. از غذاهای نمکی، ترشی و دودی خودداری کنید. زیرا نمک و نیترات اضافه دارند که میتواند باعث فشار خون بالا در برخی از افراد شود. در صبحانه نان، آب میوه و غلات را انتخاب کنید. در حالی که بهتر است از میوه کامل به جای آب میوه استفاده کنید در صورتی که می‌خواهید از آبمیوه استفاده کنید بهتر است آب میوه و بدون استفاده از شکر مصرف شود. به میوه تازه خود، جو دوسر اضافه کنید. یک موز یا انواع توت‌ها را به غلات سرد خود اضافه کنید. فیبر علاوه بر بهبود یبوست، میتواند به کاهش کلسترول و قند خون کمک کند. همچنین باعث میشود احساس سیری کنید، بنابراین احتمال پرخوری کمتر است. میوه‌ها، سبزیجات و غلات کامل فرآوری نشده منابع عالی فیبر هستند. یک غلات برای صبحانه با فیبر بالا ( و یا بیشتر گرم فیبر در هر وعده) انتخاب کنید، یا چند قاشق غذا خوری سبوس گندم فرآوری نشده را به غلات مورد علاقه خود اضافه کنید. هنگام پخت از آرد سبوس دار یا آرد سفید استفاده کنید. لوبیا چیتی را به سوپ‌ها و سالادها اضافه کنید. علاوه بر رژیم غذایی مناسب، یک عامل مهم دیگر برای پیشگیری از سرطان پستان، ویتامین D است. به بدن کمک میکند کلسیم را جذب کند، که برای سلامتی استخوان‌ها ضروری است. ویتامین D همچنین به عملکرد سیستم ایمنی، ماهیچه ای و عصبی کمک میکند. بیشتر ویتامین D هنگامی‌ساخته میشود که فرم غیرفعال مواد مغذی در پوست شما در معرض نور خورشید فعال شود. مقادیر کمتری ویتامین D به شکل شیر غلیظ و سایر غذاها، ماهی چرب و تخم مرغ وجود دارد. تحقیقات نشان میدهد، خانمهایی که میزان ویتامین D کم دارند، خطر بیشتری برای ابتلا به سرطان پستان دارند. ویتامین D میتواند در کنترل طبیعی رشد سلولهای پستان نقش داشته و میتواند از رشد سلولهای سرطانی پستان جلوگیری کند. دریافت مستقیم نور خورشید و مکمل‌های ویتامین D ، خوردن غذاهای سرشار از ویتامین D میتواند کمک کند، اما کمتر موثر است. حتی دوره‌های کوتاه قرار گرفتن در معرض مستقیم آفتاب به عنوان مثال دقیقه بار در هفته نمی‌توان بیش از حد ویتامین D را از خورشید گرفت. این در حالی است که قرار گرفتن بیش از حد در معرض نور آفتاب، خطرات زیادی دارد. قرار گرفتن در معرض آفتاب خطر ابتلا به سرطان پوست را از جمله نوع ملانوم که خطرناکترین نوع سرطان پوستی است را افزایش میدهد. استفاده از کلاه‌های لبه دار، آفتاب گیر و کرم‌های ضدآفتاب و لباس‌های آستین بلند در هنگام قرار گرفتن در معرض افتاب میتواند اثرات منفی نور خورشید را کمتر کند. متغیرهای زیادی وجود دارد که می‌توانند بر میزان ویتامین D شما در برابر نور خورشید ت ثیر بگذارند: هرچه رنگ پوست شما تیره تر باشد، ویتامین D کمتری تولید می‌کنید. هر چه دورتر از استوا زندگی کنید، ویتامین D کمتری تولید می‌کنید. ساعات کمتری در روز به معنای دریافت ویتامین D کمتر است. قبل از تنظیم میزان ویتامین D ، باید سطح سرمی‌ویتامین D را بدانید. این کار با یک آزمایش خون ساده انجام میشود که پزشک شما میتواند هنگام انجام روال جسمی‌برای شما سفارش دهد. محققان ویتامین D سطح سرمی - نانوگرم در میلی لیتر (نانوگرم/میلی لیتر) را توصیه می‌کنند. قبل از مصرف هرگونه مکمل، با پزشک خود در مورد خطرات و مزایای محصول صحبت کنید، همچنین یک سرم ویتامین D خوب برای شما مناسب است. اگر سطح شما به حد نرمال کاهش یافته است، باید میزان ویتامین D شما بر این اساس تنظیم شود. مصرف زیاد ویتامین D گاهی اوقات میتواند باعث ایجاد کلسیم بیش از حد در خون شما شود. اگر قصد مصرف یک مکمل ویتامین D را دارید، اکثر متخصصان توصیه می‌کنند که از ویتامین D استفاده کنید، نه فرم D . توصیه فعلی این است که همه افراد بدون توجه به سن آن ها واحد بین المللی ( I . U ) ویتامین D در روز دریافت کنند. مولتی ویتامین معمولی حاوی واحد بین المللی ویتامین D است. ماهی قزل آلا شاه ماهی گربه ماهی صدف ماهی خال مخالی ساردین مهم است که ماهی خود را با دقت انتخاب کنید. مصرف تا قاشق غذاخوری مکمل‌های غذایی همچنین میتواند به ویتامین D شما کمک کند. شیر مقداری ماست (برچسب را بخوانید تا ببینید آیا می‌گوید: "ویتامین D غنی شده") مقداری آب پرتقال (غنی از ویتامین D ) مقداری شیر سویا (غنی از ویتامین D ) تحقیقات همچنان نشان داده است که زنان گوشت کبابی، کباب شده و دودی زیادی دارند و در مقایسه با زنانی که گوشت کبابی زیادی مصرف نمی‌کنند، خطر سرطان پستان بیشتر است برای همین می‌توانید در هنگام استفاده از گوشت‌های کبابی، برش‌های بدون چربی را از گوشت انتخاب کرده و در دمای پایین گوشت را کباب کنید. در داستان‌های رسانه‌ای و ارسال‌های اینترنتی برخی از عوامل به طور گسترده‌ای شایع میشود که خطر ابتلا به سرطان پستان را افزایش میدهد. به عنوان مثال، در حال حاضر، هیچ مدرکی مبنی بر ت یید ادعاها مبنی بر اینکه ضد عرق‌ها و دیودورانت‌ها و استفاده از پستان بند و پوشیدن پستان بند در شب، دلایل سرطان پستان است، وجود ندارد. اگر از دیودورانت‌ها یا ضد عرق‌ها استفاده می‌کنید، این خطر ابتلا به سرطان پستان را افزایش نمی‌دهد. ادعاهایی وجود دارد که استفاده از دیودورانت‌ها یا ضد عرق‌ها احتمال ابتلا به سرطان پستان را برای چندین سال افزایش میدهد. برخی افراد نیز ادعا کرده اند که آلومینیوم موجود در ضد عرق‌ها میتواند خطر شما را افزایش دهد. نمک‌های آلومینیوم معمولا به عنوان ماده ای در ضد عرق‌ها برای مسدود کردن مجاری عرق استفاده میشود تا از تعریق جلوگیری شود. اما شواهد موجود ارتباط قانع کننده ای بین دیودورانت‌ها یا ضد عرق‌ها و سرطان پستان نشان نمی‌دهد. مواد شیمیایی ضد عرق و دیودرانت‌ها در پوست جذب می‌شوند، در هنگام عرق شدن سموم را آزاد می‌کنند و باعث می‌شوند که این سموم در پستان ایجاد شوند. پستان بندهای زیر پستان با مسدود کردن تخلیه مایعات لنفاوی از پایین پستان، باعث سرطان پستان می‌شوند، بنابراین نمی‌توانند به بدن شما برگردند. هیچ مدرک علمی‌برای حمایت از هیچ یک از این شایعات در دست نیست. بیشتر مواد ایجاد کننده سرطان توسط کلیه‌ها خارج شده و از طریق ادرار آزاد می‌شوند یا توسط کبد پردازش می‌شوند. عرق کردن راه قابل توجهی برای آزاد کردن سموم بدن نیست و در حالی که نگرانی در مورد مواد شیمیایی مانند فتالات و پارابن‌های مورد استفاده برای رایحه و نگهداری از لیست کاملی از محصولات مراقبت شخصی (از جمله داروهای ضد عرق) توسط بدن جذب میشود، بعید است که این مواد شیمیایی مقصر ایجاد سرطان پستان باشند. پستان بند باعث سرطان پستان نمی‌شود. فقط یک مطالعه علمی‌پیوند بین پوشیدن پستان بند و سرطان پستان را بررسی کرده است. در زنانی که پستان بند می‌پوشیدند و زنانی که پستان بند نمی‌پوشیدند، تفاوت واقعی در خطر وجود نداشت. اضافه وزن بودن باعث افزایش خطر ابتلا به سرطان پستان میشود و خانمهایی که اضافه وزن دارند احتمال بیشتری دارند که پستان‌های بزرگتری داشته باشند و پستان بند بپوشند. زنانی که پستان بند نپوشند بیشتر از نظر وزن سالم هستند. این اختلاف وزن احتمالا به همین دلیل است که این اسطوره همچنان در گردش است. برخی تحقیقات قبلی در مورد سقط جنین نشان میدهد که احتمال خطر سرطان پستان را افزایش میدهد. اما چندین مطالعه خوب از سال‌های اخیر نشان داده‌اند که چنین نیست. این احتمال وجود دارد که سقط جنین خطر شما را افزایش دهد اما فقط بعد از یایسگی یا اینکه بیش از یک مورد سقط جنین ممکن است خطر شما را افزایش دهد. برای ت یید این پیوندها، تحقیقات بیشتری لازم است. |
بیماری گوش شناگر ممکن است در داخل استخر یا دریا اتفاق بیفتد. علت اصلی ابتلا به گوش شناگر وجود باکتری ها و قارچ های در گوش می باشد، که برای هر کسی و در هر مکانی ممکن است اتفاق بیفتد. اما با این وجود عارضه گوش شناگر بیشتر برای کودکانی اتفاق می افتد که اهل شنا کردن بوده و آب داخل گوششان جمع می شود. رطوبت و دیگر محرک ها مثل اشیای خارجی، مواد شیمیایی، مشکلات پوستی و خشکی پوست می تواند در داخل گوش شرایطی را به وجود آورد که برای زندگی باکتری ها و قارچ ها فوق العاده باشد، در نتیجه فرد به راحتی دچار خواهد شد. علایم گوش شناگر این نوع از عفونت معمولا با درجه متفاوت اتفاق می افتد: خفیف، متوسط و حاد با وجود اینکه عفونت گوش شناگر مسری نبوده و به راحتی درمان می شود. با این حال ممکن است علایم دردناک و آزار دهنده ای با خود به همراه داشته باشد. بهتر است با این علایم آشنا شویم. قرمزی و خارش گوش در مراحل ابتدایی عفونت گوش شناگر، بیمار خارش جزیی را احساس خواهد کرد. در حقیقت گاهی اوقات احساس خارش تنها چیزی است که در چند روز اولیه اتفاق می افتد. حتی گاهی اوقات قبل از اینکه فرد دچار عفونت گوش شود، ممکن است خارش شروع شده و تا آغاز عفونت ادامه داشته باشد. رنگ حفره گوش نیز تغییر کرده و صورتی یا نسبتا قرمز شود. با پیشروی عفونت و وخیم تر شدن آن این میزان خارش بیشتر شود. حتی می تواند تمام حفره گوش را درگیر کند. در صورتی که عفونت به مراحل پیشرفته خود برسد، قرمزی گوش به بخش های بیرونی گوش نیز خواهد رسید. گاهی اوقات عفونت همراه با تورم بخش بیرونی گوش و غدد لنفاوی نیز همراه خواهد بود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید خارج شدن آب از داخل گوش علامت قطعی تر ابتلای فرد به عفونت گوش بعد از خارش و قرمزی، خارج شدن آب از داخل گوش ها است. در مراحل اولیه و خفیف عفونت گوش فرد ممکن است هیچ تخلیه آبی از گوش اش اتفاق نیافتاده است. در صورت خروج آب، رنگ آب کاملا شفاف و بدون بو می باشد و در سطح متوسط بیماری با پیشرفت بیشتر عفونت فرد شاهد خروج آب همراه با چرک خواهد بود. گاهی اوقات ممکن است آب خارج شده از گوش ها به رنگ زرد، سبز یا ترکیبی از هر دو باشد. در بعضی از موارد مایع خارج شده از گوش بوی تعفن نیز می دهد. در صورت مشاهده چنین علایمی باید به پزشک مراجعه کنید. کاهش قدرت شنوایی عده کمتری از افراد بعد از ابتلا به بیماری گوش شناگر، قدرت شنوایی شان کم می شود. با این حال در مراحل متوسط و پیشرفته ممکن است قدرت شنوایی فرد ضعیف تر از گذشته شود. در مراحل ابتدایی، فرد در هنگام شنیدن صداها احساس می کند که گوش اش دچار گرفتگی شده است. اما با پیشرفت عفونت و بدتر شدن آن، فرد ممکن است احساس کند قدرت شنوایی اش تا حد زیادی کاهش یافته و ضعیف شده است. گاهی اوقات این کاهش شنوایی به قدری پیش می رود که فرد احساس می کند قدرت شنوایی یک گوش اش به کلی از دست رفته است. مت سفانه در صورتی که عارضه گوش شناگر درمان نشود، فرد ممکن است به طور دایمی دچار مشکلات شنوایی شده و قدرت شنوایی اش برای همیشه کاهش یابد. البته میزان کاهش شنوایی بستگی به شدت عفونت و آسیب دیدگی گوش خواهد داشت. البته در صورتی که تشخیص و درمان گوش در مراحل ابتدایی آن انجام شود، قدرت شنوایی فرد به حالت عادی خود باز خواهد گشت. در صورتی که شاهد علایم عفونت گوش بودید بهتر است سریعا برای تشخیص و درمان به پزشک متخصص مراجعه کنید. تب و درد با بروز بیماری گوش شناگر، درد و نیز می تواند به صورت همزمان یا هرکدام به تنهایی به سراغ فرد بیاید. در مراحل ابتدایی عفونت فرد ممکن است فقط کمی احساس ناخوشایند داشته باشد. ولی با پیشروی عفونت، رفته رفته این احساس ناخوشایند تبدیل به درد شدید خواهد شد. اگر درد محدود به گوش نبوده و بعد از مدتی صورت، گردن، جمجمه و پشت گوش ها را نیز درگیر کند، در این صورت این نشانه ای از پخش شدن عفونت در قسمت های مختلف بدن بوده و ممکن است نیاز به بستری شدن فرد باشد. تب نیز یکی از علایم نشان دهنده پیشرفت عفونت است. افرادی که دچار تب و درد، خصوصا در بیرون گوش می شوند، ممکن است نیاز به درمان اورژانسی داشته باشند. گرفتگی گوش ها مرحله بعد از احساس درد، احساس پر شدن و گرفتگی گوش ها است. این نشانه ممکن است به شدت آزار دهنده بوده و فرد را وادار کند تا جسم خارجی ای مثل گوش پاک کن را داخل حفره گوش خود وارد کند. مت سفانه چنین کاری می تواند عفونت داخل گوش را بدتر کند. گرفتگی گوش گاهی به خاطر تجمع مایع، تورم کانال گوش یا تجمع چرک، موم و آلودگی در داخل گوش باشد. با پیشروی عفونت در داخل گوش حتی ممکن است گوش فرد کاملا مسدود شود. این مشکل می تواند خواب و تعادل حرکتی و راه رفتن او را نیز با مشکلات جدی ای مواجه کند. با وجود همه این شرایط به وجود آمده در صورت درمان گوش شناگر، این علایم ناپدید شده و گوش فرد به حالت اولیه خود برمی گردد. خروج چرک از گوش در مراحل اولیه بیماری گوش شناگر، بیمار ممکن است شاهد خروج مایع شفاف و روشنی از داخل گوش باشد. حتی با پیشروی عفونت، میزان خروج مایع از گوش بتدریج بیشتر شده و در موارد پیشرفته ممکن است همراه با مایع، چرک نیز از گوش خارج شود. پزشک برای اندازه گیری میزان تخلیه مواد اضافه از گوش، ممکن است از گوش پاک کن استفاده کند. از ساکشن برای خارج کردن مواد اضافه گوش استفاده کند. زیرا تخلیه مواد اضافه از داخل گوش به درمان سریع تر این بیماری کمک خواهد کرد. برای درمان عفونت هایی که در اثر قارچ ها به وجود آمده است، احتمالا پزشک از درمان های ضد قارچی استفاده کرده و برای درمان عفونت های باکتریایی از ضد باکتری ها استفاده خواهد نمود. گاهی اوقات برای کاهش التهابات نیز استرویید تجویز می کنند. بعضی از این درمان ها به صورت قرص یا قطره های داخل گوش تجویز می شود. برای حفظ تعادل باکتریایی داخل گوش ممکن است از یک محلول اسیدی در قسمت بیرونی گوش نیز استفاده شود. همچنین در طول روند درمان بیمار باید میزان و موادی که از گوش تخلیه می شوند را زیر نظر داشته و به پزشک اطلاع دهد. تورم غدد لنفاوی در مواردی که فرد، مبتلا به گوش شناگر شدید شده باشد، ممکن است غدد لنفاوی گردن وی دچار تورم شود. درگیر شدن غدد لنفاوی باعث درد در ناحیه گردن می شود. حتی در صورت دست زدن به غدد لنفاوی گردن فرد احساس درد شدیدی می کند. گاهی اوقات ممکن است درد به سر یا صورت فرد انتشار یابد و با تب همراه باشد. برای تشخیص این مورد پزشک به آرامی شروع به لمس غدد لنفاوی در ناحیه گردن می کند تا از وجود درد یا التهاب در غدد لنفاوی اطمینان حاصل کند. گاهی اوقات ممکن است نیاز به بررسی غدد لنفاوی در نواحی دیگر بدن است. حتی آزمایش خون برای تشخیص دقیق تر فرد تجویز کنند. بعد از درمان کامل گوش شناگر، در صورت موفقیت آمیز بودن درمان، غدد لنفاوی فرد به اندازه طبیعی خودش باز خواهد گشت. بیماران بعد از مداوا شدن باید خودشان در منزل اقدام به معاینه غدد لنفاوی اش کند. تا در صورت برگشت بیماری یا بروز درد و تورم از این موضوع اطلاع پیدا کند. انسداد کامل مجاری گوش یکی از علایم شدت گرفتن بیماری گوش شناگر است. با مسدود شدن گوش فرد معمولا قدرت شنوایی فرد کاهش یافته و فرد احساس کند صداها را به خوبی نمی شنود. در مواردی که فرد دچار گرفتگی و انسداد کامل گوش شده باشد، تورم و قرمزی در گوش بیرونی مشاهده خواهد شد. در این صورت فرد باید به پزشک متخصص گوش، حلق و بینی مراجعه کند. متخصص گوش بیمار را برای تشخیص عفونت گوش بیرونی یا پخش شدن عفونت تا گوش میانی بررسی خواهد کرد. در صورتی که عفونت به گوش میانی نفوذ کرده باشد، بیمار نیاز به درمان های غیر از عفونت گوش شناگر خواهد داشت. جویدن دردناک یکی از علایمی که ممکن است برای فرد اتفاق بیفتد، جویدن دردناک است. این علامت حتی در موارد متوسط گوش شناگر نیز بروز پیدا کرده و خوردن را برای فرد مبتلا دشوار خواهد کرد. افرادی که دچار این عارضه باشند، تمایل به خوردن غذاهای نرمی مثل ماست، پوره سیب زمینی و پودینگ داشته و سعی می کنند غذاهای سفت نخورند. این افراد برای دریافت کالری مورد نیاز در طول روز بهتر است از اسموتی های میوه، سبزیجات و ماست استفاده کنند. خوشبختانه به محض درمان و بهبود گوش شناگر، مشکل جویدن نیز درمان شده و فرد دیگر در حین غذا خوردن دردی را احساس نخواهد کرد. عوامل خطر گوش شناگر این عوامل عبارتند از: شنا کردن ورود به آب های آلوده بوده تمیز کردن خشن گوش با اجسام سفت استفاده از بعضی از وسایل مثل سمعک یا گوش گیر های پوستی یا التهاب ناشی از اسپری مو، رنگ مو یا جواهرات عوارض گوش شناگر به طور کلی بیماری گوش شناگر عوارض خاصی به همراه نداشته باشد. ولی گاهی عوارض زیر برای شخص اتفاق می افتد: ممکن است فرد نتواند صداها را به خوبی بشنود که با بهبود عفونت و پاکسازی گوش به حالت اول خود باز می گردد. عفونت گوش بیرونی معمولا در صورتی که علایم آن بیش از ماه به قوت خود باقی بماند خطرناک بوده و مزمن شناخته می شود. معمولا عفونت مزمن در نتیجه واکنش پوستی، واکنش به قطره های آنتی بیوتیک، درماتیت یا پسوزیاریس و ترکیب عفونت باکتریایی و قارچی اتفاق خواهد افتاد. به ندرت بیماری گوش شناگر به لایه های داخلی و بافت های عمقی پوست انتقال پیدا می کند. این مورد نیز یکی از عوارض نادری است که ممکن است در نتیجه پخش شدن عفونت گوش و رسیدن آن به غضروف های داخلی و استخوانچه های داخل گوش اتفاق بیفتد. سالمندان، مبتلا به دیابت یا دارای سیستم ایمنی ضعیف ممکن است بیشتر از بقیه دچار این عارضه شوند. در این صورت ممکن است دیگر قسمت های بدن مثل مغز یا عصب های نزدیک آن را نیز درگیر کند. در این عفونت گوش شناگر جدی بوده و حتی می تواند زندگی فرد را تهدید کند. منابع: |
حفره های دندانی سوراخ هایی هستند که به دنبال در دندان ایجاد می شود. حفره های دندانی می تواند یکی از علل احساس درد دندان باشد. حفره دندان در صورتی که در مراحل اولیه درمان نشوند، به مرور زمان گسترش یافته و باعث ایجاد مشکلات ببیشتری می شوند. یکی از راه های پیشگیری این نوع عارضه رعایت کردن بهداشت دهان و دندان است. پوسیدگی دندان حاصل تجمع پلاک دندانی که مخلوطی از مواد غذایی و یک نوع باکتری م باشد و باعث انحلال مینای دندان می شود وجود این پلاک ها می تواند به ساختار دندان در طول زمان آسیب برساند. عدم درمان این پلاک ها باعث می شود پوسیدگی دندان موجود بر روی دندان به عاج دندان رسیده و باعث ایجاد حفره دندانی شود. در صورت عدم درمان به دندان های دیگر نیز گسترش می یابد. درمان های مختلف، مانند پر کردن، در دسترس هستند. با این حال, موثرترین راه برای درمان حفره های دندان جلوگیری از تشکیل پلاک در مرحله اول است. با تمیز نگه داشتن دهان و دندان ها و رعایت بهداشت دهان و دندان می توانید از تشکیل پلاک پیشگیری کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید همچنین اجتناب از مصرف برخی مواد غذایی به پیشگیری از ابتلا به این بیماری کمک خواهد کرد، مانند کسانی که بسیار مواد قندی مصرف می کنند. مصرف بیش از حد از این غذاها می تواند باعث تجمع پلاک که منجر به ایجاد حفره های دندانی می شود، گردد. حفره های دندان همیشه علایم ایجاد نمی کنند. بنابراین مهم است که به طور منظم به یک دندان پزشک مراجعه کنید. علت حفره دندان دهان حاوی تعداد زیادی از باکتری های است که برخی از آن ها می تواند برای ما مضر باشد. آن ها یک لایه نازک و بی رنگ را در قسمت بالای دندان ها تشکیل می دهند. این لایه ناز را پلاک می نامیم. با گذشت زمان، ممکن است این پلاک ها بر روی دندان شما ایجاد شود. مثلا نشکیل پلاک ممکن است زمانی رخ دهد که فرد در استفاده از مواد قندی و سرشار از نشاسته افراط کرده باشد و به طور منظم از این مواد غذایی استفاده کند. قرار گرفتن در معرض مکرر ترشح اسید حاصل از پلاک ها می تواند به مینای دندان آسیب برساند. مینا لایه بیرونی محافظ پوشش دندان است. در پوسیدگی دندان، مواد معدنی موجود در مینای دندان حل شده و به مرور زمان این لایه از بین می رود. در حالی که در برخی از مواقع مینای دندان خود می تواند به ترمیم برخی از آسیب ها کمک کند با این حال این پوسیدگی ها به دلیل عدم درمان به عاج دندان رسیده و مشکلات دیگری را در پی خواهد داشت. در این صورت آسیب های به وجود آمده دایمی خواهند بود. این پوسیدگی می تواند در افراد در تمام سنین مختلف رخ دهد اما به خصوص در کودکان بسیار شایع است. علایم حفره دندان علامت اصلی حفره دندان، نمایان شدن سوراخ در دندان است، این حفره ها می تواند در اندازه های متفاوت باشد. اما گاهی ممکن این این عارضه با هیچ نوع علایمی همراه نباشد. علایمی که می تواند به عنوان یک زنگ خطر برای مبتلا شدن به این عارضه باشد عبارتند از: لکه های سفید، خاکستری، قهوه ای یا سیاه روی دندان ها دندان درد حساسیت دندان بدون درمان، باکتری ها می توانند به بافت نرم تر در داخل دندان گسترش یابند. این می تواند باعث افزایش سرعت پوسیدگی دندان و باعث درد دندان گردد. در نهایت در صورت عدم درمان این عارضه می تواند به عفونت منجر شود. پیشگیری از حفره دندان استفاده از دهان شویه می تواند از ایجاد یا گسترش این عارضه در دندان ها جلوگیری کند. هنگامی که حفره های دندانی رخ می دهد، این آسیب ها دایمی هستند. درمانی که برای این نوع عارضه تجویز می شود پر کردن این حفرها و در صورت نیاز عصب کشی می باشد. نوع دقیق درمان به محل و شدت حفره بستگی دارد. با این حال، حفره دندان به راحتی قابل پیشگیری است. راه هایی برای جلوگیری از تجمع پلاک که باعث حفره دندان می شود، وجود دارد. برخی از نکات پیشگیری عبارتند از: استفاده از خمیر دندان و دهان شویه حاوی فلوراید مسواک زدن دندان دو بار در روز، با استفاده از حرکتات دایره ای به آرامی مسواک زدن لثه ها با استفاده از پاک کننده های بین دندانی مانند نخ دندان شکاف بین دندان ها را تمیز کنید اجتناب از مصرف مواد غذایی و نوشیدنی های سرشار از قند مانند: نوشیدنی های گازدار، به ویژه موادی که بدون ارزش غذایی هستند. محدود کردن مصرف غذاهای نشاسته دار اجتناب از مصرف مواد خوراکی به صورت سرپایی بین وعده های غذایی و یا درست قبل از خواب اجتناب از استعمال محصولات حاوی توتون و تنباکو اجتناب از نوشیدن داشتن معاینات منظم با یک دندان پزشک در صورت پیشگیری مینای دندان با استفاده از مواد معدنی و بزاق دهان به ترمیم مینای خود کمک کند. همچنین استفاده از فلوراید نفش مهی در این فرایند به همراه دارد. فلوراید یک ماده معدنی است که می تواند آسیب پوسیدگی دندان را معکوس کند. یک دندان پزشک ممکن است ژل فلوراید و یا سایر محصولات فلوراید برای ترمیم مینای دندان تجویز کند. درمان فلوراید می تواند مینای دندان را تقویت و محافظت از دندان در برابر آسیب از پلاک را افزایش دهد. با ایجاد تغییرات در رژیم غذایی و با استفاده از این درمان، فلوراید به ترمیم هرگونه آسیب به وجود آمده در دندان از قبیل پوسیدگی های جزیی کمک می کند. ایجاد حفره های دندان در کودکان شایع تر است به همین دلیل بسیار مهم است که به طور منظم برای اطمینان از سالم بودن دندان کودکتان به دندان پزشک مراجعه کنید. و همین طور به صورت مداوم به دنبال علایمی از قبیل: لکه های سفید، خاکستری، قهوه ای یا سیاه روی دندان ها باشید. این از نشانه هایی از دست دادن مواد معدنی که پوسیدگی دندان را به همراه دارد می باشد. پیش آگهی حفره های دندانی حفره دندان ناشی از رسوب پلاک است که باعث آسیب دایمی به دندان می شود. حفره دندان ممکن است گاهی هیچ نوع علایمی را ایجاد نکنند. بنابراین بسیار حیاتی است که برای معاینات به طور منظور به دندان پزشک مراجعه کنید. بدون درمان, این آسیب می تواند بدتر و جدی تر شود. درمان حفره، مانند پر کردن دندان، امکان پذیر است. همچنین ممکن است برای معکوس کردن پوسیدگی دندان جزیی استفاده از یک ژل حاوی فلوراید تجویز گردد. آسان ترین راه برای جلوگیری از ایجاد حفره های دندانی داشتن یک رژیم غذایی سالم و همین طور اهمیت دادن به بهداشت دهان و دندانتان می باشد. منبع: |
اگر چه شنا کردن اغلب یکی از علت های وارد شدن آب به داخل گوش ها می باشد ولی می توان با راهکارهایی به خروج آب از گوش کمک کرد. در صورتی که آب وارد گوش شخص شود، فرد احساس غلغلک شدن گوش خواهد داشت. گاهی اوقات این احساس از گوش ها هم فراتر رفته و فرد در داخل گلو و فک نیز این احساس را خواهد داشت. همچنین به علت ورود آب به گوش ها ممکن است دیگر قادر به شنیدن صداها نبوده و فقط صداهای مبهمی را بشنود. معمولا آب به خودی خود از داخل گوش ها خارج می شود در غیر این صورت با باقی ماندن آب داخل گوش ها احتمال بروز عفونت تا حد زیادی افزایش خواهد یافت. این نوع از عفونت گوش که در حفره بیرونی گوش اتفاق می افتد به گوش شناگر نیز معروف است. شیوه هایی برای خروج آب از گوش . تکان دادن گوش اولین تکنیک پس از ورود آب به داخل گوش، تکان دادن گوش برای خارج کردن آن است. برای انجام اینکار ابتدا سر خود را کج کرده و به آرامی با دست گوش خود را به سمت پایین بکشید. . استفاده از نیروی جاذبه زمین با استفاده از این تکنیک، جاذبه زمین آب اضافه داخل گوش تان را تخلیه خواهد کرد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برای چند دقیقه به پهلو دراز بکشید و سرتان را روی حوله ای قرار دهید که آب داخل گوشتان را جذب کند. آب به آرامی از داخل گوش خارج میشود. . ایجاد خلاء این تکنیک با ایجاد خل ممکن است به خروج سریع تر آب کمک کند. سرتان را به یک سمت خم کرده و کف دست را روی آن قرار دهید و سفت نگه دارید. با سرعت زیاد، دستتان را به سمت عقب و جلو فشار دهید. یعنی بدون برداشتن دست، کف دست را در حالت صاف روی گوش قرار داده و سپس به شکل یک فنجان در بیاورید تا مثل یک تلمبه عمل کند. سرتان را دوباره پایین برده و اجازه دهید آب از داخل گوش خارج شود. . استفاده از کمپرس داغ گاهی اوقات آب ممکن است در شیپور استاش، بخشی که گوش میانی را به پشت بینی متصل می کند، گیر افتاده باشد. این تکنیک به خارج کردن آب داخل گوش کمک خواهد کرد. با استفاده از آب داغ (منظورمان آبی نیست که باعث سوختگی شود) حوله ای را مرطوب کنید. حالا قبل از استفاده، آب حوله را کاملا بگیرید تا آب از آن چکه نکند. سرتان را به سمت گوشی که داخل آن آب رفته خم کرده و حوله را بر روی قسمت بیرونی گوش قرار دهید. مدت ثانیه گوش را به همین حالت رها کرده و سپس یک دقیقه از روی گوش بردارید. این حرکت را تا بار بر روی گوش تکرار کنید. . استفاده از سشوار گرمای سشوار می تواند به تبخیر آب داخل حفره گوش کمک کند. سشوار را روشن کرده و دما و سرعت آن را در کمترین حالت ممکن قرار دهید. سشوار را با فاصله چند سانتی از گوش نگه داشته و با حرکاتی به سمت عقب و جلو هدایت کنید. لبه گوش را به سمت پایین بکشید تا حفره گوش کاملا باز شده و باد سشوار وارد گوشتان شود. نکته: دقت کنید که سشوار را بیش از حد به گوش خود نزدیک نکنید. . استفاده از قطره سرکه و الکل الکل نیز همانند سشوار می تواند به تبخیر آب داخل گوش کمک کند. همچنین الکل از رشد باکتری های داخل گوش جلوگیری کرده و از عفونت پیشگیری خواهد کرد. در صورتی که آب گیر افتاده داخل گوش به علت موم گوش باشد، سرکه به خارج کردن موم از گوش هاکمک خواهد کرد. برای ساخت قطره نسبت های یکسانی از و سرکه را با یکدیگر مخلوط کنید. (برای مثال از هرکدام یک میلی لیتر) از یک قطره چکان استریل استفاده کرده و یا قطره از این مخلوط را داخل گوش خود بچکانید. به آرامی قسمت بیرونی گوش را مالش دهید. ثانیه صبر کرده و سپس سرتان را به طرف گوشی که در آن قطره ریخته اید خم کنید تا محلول از داخل گوش خارج شود. عفونت گوش بیرونی پارگی پرده گوش عمل جراحی تمپانوستومی (ترمیم پرده گوش) . قطره های هیدروژن پروکساید محلول هیدروژن پروکساید نیز می تواند به پاکسازی گوش از موم و ذراتی که ممکن است در نتیجه آن ها آب داخل گوش گیر افتاده باشد، کمک می کند. این قطره ها را به صورت آماده می توانید از داروخانه ها تهیه کنید، همچنین محلول اوره و هیدروژن پروکساید نیز می تواند به باز کردن موم گوش کمک کند. عفونت گوش بیرونی عمل جراحی تمپانوستومی (ترمیم پرده گوش) . استفاده از روغن زیتون روغن زیتون نیز می تواند از بروز عفونت گوش جلوگیری کرده و آب اضافه داخل گوش را تخلیه کند. کمی روغن زیتون را در داخل کاسه کوچکی گرم کنید. از یک قطره چکان تمیز استفاده کرده و چند قطره روغن را داخل گوشی که آب وارد آن شده بچکانید. بر روی گوش دیگرتان دراز کشیده و دقیقه در همین حالت باقی بمانید، سپس نشسته و گوشی که داخل آن روغن چکانده اید را به سمت پایین نگه دارید تا آب و روغن از داخل گوش خارج شود. . خمیازه و جویدن زمانی که آب در داخل شیپور استاش گیر کرده باشد، حرکت دادن دهان می تواند به باز شدن این لوله کمک کند. می توانید با خمیازه کشیدن یا جویدن آدامس فشار را از روی شیپور استاش برداشته و با خم کردن سر، آب را از داخل گوش خارج کنید. . انجام مانور والسالوا این تکنیک نیز به باز کردن شیپور استاش کمک زیادی خواهد کرد ولی باید دقت داشته باشید که فشار زیادی به گوش ها نیاورید زیرا فشار زیاد ممکن است باعث پاره شدن پرده گوش شود. برای انجام مانور والسالوا، دهان خود را بسته و به آرامی بینی را با دو انگشت فشار دهید. نفس عمیقی کشیده و به آرامی هوا را از داخل بینی خود خارج کنید. اگر صدای خاصی در هنگام این مانور شنیدید، احتمالا صدای باز شدن شیپور استاش شما می باشد. سر خود را به سمت گوشی که آب در ان وجود داردخم کرده و اجازه دهید آب از داخل گوش خارج شود. . استفاده از بخار آب گرم بخار آب گرم می تواند به خروج آب با استفاده از شیپور استاش از گوش میانی کمک کند. برای این کار دوش آب داغ گرفته یا از کاسه آب داغ یا سونا استفاده کنید. کاسه بزرگی را از آب جوش پر کنید. سر خود ر ا بالای کاسه نگه داشته و حوله ای را روی سر خود بیندازید. تا دقیقه بخار آب را استشمام کرده و وارد مجاری تنفسی خود کنید سپس سر را به سمت گوشی که آب در آن وجود دارد چرخانده و اجازه دهید تا آب از داخل گوش خود خارج شود. . استفاده بیشتر از آب این تکنیک شاید به نظرتان غیر منطقی بیاید اما برای خارج کردن آب از داخل گوش کار ساز خواهد بود. به یک سمت دراز کشیده و در داخل گوشی که احساس می کنید داخل آن آب گیر کرده با قطره چکان تمیز، چند قطره آب بریزید. ثانیه صبر کرده و سپس سرتان را به سمتی بچرخانید تا گوشی که داخل آن آب ریختید به سمت زمین باشد. اجازه دهید تا آب از داخل گوش تان خارج شود. . استفاده از داروهای بدون نسخه برای خارج کردن آب و جرم داخل گوش می توانید از قطره های بدون نیاز به نسخه موجود در داروخانه ها استفاده کنید. بسیاری از این قطره ها بر پایه الکل بوده و به کاهش رطوبت حفره گوش بیرونی کمک خواهد کرد. همچنین الکل به خاطر خاصیت میکروب کشی، گوش را ضد عفونی کرده و به خروج ذرات اضافه و موم گوش کمک می کند. اگر دچار گرفتگی گوش میانی شده اید، با توجه به علت اصلی احتقان، داروهای ضد احتقان یا های بدون نیازبه نسخه (ضدحساسیت) نیز می تواند کارساز باشد. پیشگیری از رفتن آب به داخل گوش برای شنا کردن از کلاه شنا یا گوش گیر استفاده کنید. بعد از شنا کردن و غوطه ور بودن داخل آب قسمت بیرونی گوش را با استفاده از حوله خشک کنید. برای خشک کردن گوش بعد از استخر یا حمام از سشوار با دور کند استفاده کرده و آن را با فاصله از گوش نگه دارید. زمان مراجع به پزشک هنگام ورود آب به گوش گیر کردن و ورود آب به گوش معمولا نیاز به هیچ درمانی نداشته و بعد از مدتی خود به خود بهبود خواهد یافت. اما در صورتی که وجود آب داخل گوش برای تان آزار دهنده بود و احساس ناراحتی می کنید، بهتر است از درمان های خانگی در دسترس استفاده کنید. اگر بعد از تا روز همچنان آب داخل گوش تان مانده بود ممکن است نشانه ای از بروز عفونت باشد، در این صورت باید برای تشخیص و درمان سریع تر و جلوگیری از عفونت گوش به پزشکتان مراجعه کنید. اگر گوشتان دچار التهاب یا تورم شده بود احتمال عفونت گوش وجود خواهد داشت. عفونت گوش نیز جدی بوده و در صورت درمان نشدن می تواند شما را با مشکلات بعدی مواجه کند. گاهی اوقات عفونت گوش درمان نشده باعث مشکلات شنوایی یا از دست دادن بخشی از شنوایی می شود، در صورت جلوگیری از پیشروی عفونت حتی ممکن است استخوان های کوچک داخل گوش نیز دچار مشکل شود. منابع: |
کلیه ها با از بین بردن سموم و مایعات اضافی از بدن، خون را پاکسازی می کنند. این سموم به مثانه فرستاده می شود تا هنگام ادرار کردن از بدن دفع شود. در صورت نارسایی کلیه، دیالیز عملکرد کلیه ها را انجام می دهد. بر اساس بنیاد ملی کلیه، نارسایی کلیه در مرحله انتهایی زمانی اتفاق می افتد که کلیه ها تنها تا درصد از عملکرد طبیعی خود را انجام می دهند. دیالیز درمانی است که خون را با استفاده از دستگاه فیلتر و تصفیه می کند. دیالیز کمک می کند تا میزان مایعات و الکترولیت ها در بدن در حالت تعادل قرار گیرند. دیالیز از دهه برای درمان مبتلایان به مشکلات کلیوی ابداع شده است. عملکرد مناسب کلیه ها از تجمع آب اضافی، سموم و سایر ناخالصی ها در بدن جلوگیری می کند. کلیه ها همچنین به کنترل فشار خون کمک می کنند و سطح عناصر شیمیایی موجود در خون را تنظیم می کنند. عناصر ممکن است شامل سدیم و پتاسیم باشند. کلیه ها حتی نوعی را فعال می کند که جذب کلسیم را بهبود می بخشد. هنگامی که کلیه های به دلیل بیماری یا آسیب دیدگی نمی توانند عملکرد خودشان را انجام دهند، دیالیز می تواند به حفظ عملکرد بدن در حد معمول کمک کند. بدون دیالیز، نمک ها و سایر مواد زاید در خون جمع می شوند، بدن را مسموم می کنند و به اندام های دیگر آسیب می رسانند. با این حال دیالیز، درمانی برای بیماری های کلیوی یا سایر مشکلات موثر بر کلیه نیست. نواع دیالیز سه نوع دیالیز مختلف وجود دارد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید همودیالیز شایع ترین نوع استفاده از انواع دیالیز هاست. در فرایند همودیالیز از کلیه مصنوعی (همو دیالیزر) برای تصفیه کردن سموم و مایعات اضافی از خون استفاده می شود. خون از بدن خارج شده و از طریق کلیه مصنوعی فیلتر می شود. خون تصفیه شده با کمک دستگاه دیالیز به بدن بازگردانده می شود. برای گردش خون به کلیه مصنوعی، پزشک برای ایجاد یک نقطه ورودی (دسترسی عروقی) به رگ های خونی عمل جراحی را انجام می دهد. در مرحله اول، برای ایجاد مستقیم دسترسی به جریان خون به عمل جراحی جزیی نیاز خواهید داشت. این کار از چند طریق قابل انجام است: فیستول فیستول (همچنین به عنوان فیستول شریانی یا فیستول A - V شناخته می شود) یک شریان و ورید در زیر پوست در بازوی شما به هم وصل می شوند. بیشتر اوقات، این کار در دستی انجام می شود که با آن کمتر کار می کنید. فیستول A - V برای بهبودی هفته یا مدت زمان بیشتری نیاز دارد تا بتوان از آن برای همودیالیز استفاده کرد. سپس می توان سال ها مورد استفاده قرار گرفت. پیوند A - V پیوند A - V (پیوند شریانی وریدی یا پیوند A - V ) ، یک لوله پلاستیکی برای وصل کردن شریان و ورید زیر پوست شما استفاده می شود. زخم این پیوند در هفته بهبود می یابد، بنابراین شما می توانید همودیالیز را سریع تر شروع کنید. پیوند شریانی وریدی به اندازه یک فیستول دوام نخواهد داشت. احتمالا بعد از گذشت چند سال به پیوند A - V دیگری احتیاج دارید. خطر عفونت با پیوند A - V بیشتر است. همچنین باید بیشتر به پزشکتان مراجعه کنید تا مطمین شود که پیوند A - V بسته نشده باشد. اگر لازم باشد خیلی سریع همودیالیز را شروع کنید، این روش برتری می باشد. یک لوله انعطاف پذیر (سوند) به داخل رگ در گردن، زیر کنار کشاله ران شما قرار می گیرد. کاتتر وریدی مرکزی فقط برای مدت کوتاهی استفاده می شود. پیوند AV و فیستول AV برای درمان دیالیز طولانی مدت طراحی شده اند. افرادی که فیستول های AV دریافت می کنند، دو تا سه ماه پس از جراحی، بهبود یافته و آماده شروع همودیالیز هستند. افرادی که گرافت یا پیوند AV دریافت می کنند، طی دو تا سه هفته آماده هستند. کاتترها برای استفاده کوتاه مدت یا موقت طراحی شده اند. درمان های همودیالیز معمولا سه تا پنج ساعت طول می کشد و هفته ای سه بار انجام می شود. با این حال، درمان همودیالیز نیز می تواند در جلسات کوتاه تر و مکرر انجام شود. بیشتر درمان های همو دیالیز در بیمارستان یا مرکز دیالیز انجام می شوند. طول مدت درمان به اندازه بدن، میزان سموم بدن و وضعیت فعلی سلامتی شما بستگی دارد. دیالیز صفاقی شامل جراحی برای کاشت سوند دیالیز صفاقی ( PD ) در شکم است. کاتتر به فیلتر خون از طریق صفاق (غشایی در شکم) کمک می کند. در حین درمان، مایع مخصوصی به نام دیالیز به درون صفاق جریان می یابد. دیالیز سموم را جذب می کند. هنگامی که دیالیز مواد زاید خون را از جریان خون خارج می کند، از شکم تخلیه می شود. این روند چند ساعت طول می کشد و باید چهار تا شش بار در روز تکرار شود. با این حال، در حالی که خواب یا بیدار هستید، تبادل مایعات انجام می شود. انواع مختلفی از دیالیز صفاقی وجود دارد. موارد اصلی عبارتند از: شکم هر روز چندین بار با مایع یا سرم دیالیزی پر و تخلیه می شود. روش CAPD به دستگاه نیاز ندارد و باید بیدار باشید. از یک دستگاه برای چرخش مایعات در داخل و خارج از شکم استفاده می کند. CCPD معمولا شب، و در هنگام خواب انجام می شود. درمان IPD معمولا در بیمارستان انجام می شود، اگرچه ممکن است در خانه هم انجام شود. از همان دستگاه CCPD یا استفاده می کند، اما این روند طولانی تر خواهد بود. این روش درمانی در درجه اول در بخش مراقبت های ویژه برای مبتلایان به نارسایی حاد کلیه مورد استفاده قرار می گیرد. به عنوان هموفیلتراسیون نیز شناخته می شود. دستگاهی خون را از طریق لوله عبور می دهد. سپس یک فیلتر مواد زاید و آب را از خارج می کند. خون به همراه مایعات جایگزین به بدن بازگردانده می شود. این روش به طور کلی هر روز تا ساعت یک بار انجام می شود. در حالی که هر سه شکل دیالیز می تواند جان شما را نجات دهد، آن ها خطرات خاصی نیز به همراه دارند. عوارض همودیالیز شامل موارد زیر است: کم خونی، یا کاهش گلبول های قرمز گرفتگی عضلات مشکلات خواب خارش سطح بالای خون پریکاردیت، التهاب غشای اطراف قلب سپسیس یا انتشار عفونت در خون توسط باکتری ضربان قلب نامنظم ایست ناگهانی قلبی، علت اصلی مرگ در افراد تحت دیالیز است. دیالیز صفاقی با افزایش خطر عفونت در محل یا اطراف محل سوند در حفره شکمی همراه است. به عنوان مثال، بعد از کاشت سوند، شما امکان دارد پریتونیت را تجربه کنید. پریتونیت عفونت غشایی است که دیواره شکم را مبتلا می کند. سایر عوارض عبارتند از: ضعف عضلات شکمی قند خون بالا به دلیل دکستروز موجود در دیالیز افزایش وزن تب دل درد عفونت هیپوترمی (کاهش درجه حرارت بدن) فشار خون پایین اختلالات الکترولیت خون ریزی ت خیر در بهبود کلیه ضعف استخوان ها شوک آنافیلاکسی اگر همچنان در صورت ادمه دیالیز به این علایم مبتلا هستید، با ارایه دهنده خدمات درمانی که انجام این درمان را انجام می دهد، مطرح کنید. افرادی که تحت درمان طولانی مدت دیالیز قرار دارند، در معرض خطر ابتلا به سایر شرایط پزشکی از جمله آمیلوییدوز نیز هستند. این بیماری می تواند هنگامی رخ دهد که پروتیین های آمیلویید تولید شده در مغز استخوان در اندام هایی مانند کلیه ها، کبد و قلب ایجاد شوند. آمیلوییدوز معمولا باعث ایجاد درد در مفاصل، سفتی و تورم می شود. شما نیز ممکن است پس از تشخیص نارسایی طولانی مدت کلیه، دچار افسردگی شوید. اگر افکاری در ارتباط با افسردگی دارید، مانند افکار آسیب رساندن به خود یا خودکشی، به یک روان شناس یا روان پزشک مراجعه کنید. دیالیز وقت گیر و گران است. همه افراد آن را انتخاب نمی کنند، به ویژه اگر نارسایی حاد شدید و کلیوی را تجربه کرده باشند. اگر تصمیم دارید دیالیز را انجام ندهید، گزینه های درمانی دیگری وجود دارد که ممکن است به مدیریت علایم شما کمک کند. یکی از این گزینه ها، مدیریت کم خونی است. حفظ فشار خون خوب می تواند به کاهش وخیم شدن کلیه کمک کند. برای جلوگیری از کم آبی، مایعات بنوشید. پیوند کلیه گزینه دیگری برای برخی از افراد است. این یک برنامه بلند مدت است، بنابراین با پزشکتان مشورت کنید تا ببینید که آیا پیوند برای شما مناسب می باشد یا نمی باشد. امکان دارد به علت برخی شرایط مانند مصرف بیش از حد الکل، چاقی بیش از حد و یا یک وضعیت مشکلات روانی درمان نشده کاندیدای خوبی برای پیوند کلیه نباشید. قبل از اولین درمان دیالیز، پزشکتان برای دسترسی به جریان خون شما لوله یا دستگاهی را در بدن جاسازی می کند. این معمولا یک عمل سریع و سرپایی است. بهتر است در طول درمان های دیالیز لباس راحتی بپوشید. همچنین دستورالعمل های پزشکتان را عمل کنید. این موارد ممکن است شامل غذا نخوردن برای مدت معینی قبل از دیالیز باشد. همه اختلالات کلیوی دایمی نیستند. دیالیز می تواند به طور موقت همان عملکرد کلیه ها را انجام دهد. با این حال، در بیماری مزمن کلیه، کلیه ها به ندرت بهتر می شوند. در صورت ابتلا به بیماری مزمن کلیه، باید به طور دایم دیالیز شوید تا زمانی که پیوند کلیه انجام شود. تغییرات سبک زندگی و رعایت و انتخاب رژیم غذایی مناسب لازم است. تا زمانی که تحت درمان با همودیالیز هستید، میزان مصرف پتاسیم، فسفر و سدیم را محدود کنید. این محدودیت شامل سدیم حاصل از آب سبزیجات و نوشیدنی نیز می باشد. احتباس بیش از حد مایعات در بدن می تواند مشکلاتی را ایجاد کند. برخی منابع پنهان مایعات شامل میوه و سبزیجات مانند: کاهو و کرفس است. سازگار بودن با دیالیز احتمال نیاز به پیوند کلیه را در شما کاهش می دهد. اگر در حین یا بعد از دیالیز درد دارید، سریعا به پزشکتان بگویید. عوارض جانبی دیالیز ممکن است برخی از عوارض جانبی دیالیز را داشته باشید. فشار خون پایین شایع ترین است. همچنین می توانید حالت تهوع، استفراغ، خشکی یا خارش پوست، گرفتگی عضلات داشته یا احساس خستگی شدید کنید. شما می توانید با توجه به رژیم غذایی، عوارض جانبی آن را کاهش دهید. پزشکتان می تواند کاهش مصرف مقدار مایعات، پروتیین و نمک را به شما توصیه کند. سعی کنید از مصرف عواملی که می تواند به کلیه های شما آسیب برساند، مانند الکل، سیگار کشیدن یا مواد مخدر خودداری کنید. بیماران همودیالیز نیز در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به عفونت هستند. برای پیشگیری از عفونت روزانه خود محل دیالیز را از جهت قرمزی، عفونت و تورم بررسی کنید. در صورت مشاهده هر گونه موارد، با پزشکتان تماس بگیرید. بانداژهایی را که سوند شما را پوشانده است تمیز و خشک نگه دارید. منابع: |
درد زانو شایع ترین درد اسکلتی عضلانی محسوب می شود که باعث می شود تا افراد به نزد پزشک بروند. با رشد مشکلات روزافزون جوامع صنعتی، تعداد شکایات مربوط به زانو در حال افزایش است. درد زانو عوامل و درمان های خاصی دارد. کار اصلی مفصل زانو خم و راست کردن و تحمل وزن بدن به همراه مچ پا و باسن می باشد. زانو، چیزی بیش از یک مفصل لولایی ساده هست، چرا که این مفصل پیچ و تاب و چرخش نیز دارد. به منظور انجام تمام این اقدامات و حمایت از تمام بدن در حین انجام این کار، زانو به تعدادی از عوامل از جمله استخوان ها، رباط ها، تاندون ها و غضروف متکی می باشد. مفصل زانو شامل چهار استخوان است. استخوان ران قسمت بالای مفصل زانو را تشکیل می دهد. یکی از استخوان های ساق پا، استخوان درشت نی یا تیبیا هست، که وزن تحتانی مفصل را تحمل می کند. استقرار زانو یا پاتلا یا کشکک در امتداد جلوی استخوان ران است. استخوان باقیمانده ساق پا، یعنی فیبولا یا نازک نی، در تحمل وزن مفصل زانو دخیل نیست، اما اتصالات رباط را برای ثبات پاهای فرد فراهم می کند. رباط ها نوارهای فیبری متراکم هستند که استخوان ها را به یکدیگر متصل می کنند. زانو شامل چهار رباط مهم است که همگی استخوان ران را به استخوان درشت نی وصل می کنند. رباط صلیبی قدامی ( ACL ) و رباط صلیبی خلفی ( PCL ) جلو و عقب (قدامی و خلفی) و ثبات چرخشی به زانو را فراهم می کند. رباط وثیقه میانی ( MCL ) و رباط جانبی وثیقه جانبی ( LCL ) که در امتداد قسمت های داخلی و بیرونی (جانبی) زانو قرار دارند، ثبات داخلی و جانبی را به زانو ارایه می دهند. تاندون ها نوارهای فیبری شبیه به رباط ها هستند. تاندون ها برعکس رباط ها به جای اتصال استخوان ها به استخوان های دیگر، عضلات را به استخوان ها وصل می کنند. دو تاندون مهم در زانو عبارتند از: ( ) تاندون چهار سر ران که عضله چهار سر ران را به پاتلا یا کشکک متصل می کند که در قسمت جلوی ران قرار دارد و ( ) تاندون پاتلار که پاتلا را به استخوان درشت نی یا تیبیا متصل می کند (از نظر فنی، یک رباط محسوب می شود به دلیل اینکه دو استخوان را به هم وصل می کند. تاندون های چهار سر و پاتلار گاهی اوقات مکانیسم اکستنسور یا باز کننده به سمت بیرون نامیده می شوند و همراه با عضله چهارسر ران، کشش پا (صاف کردن) را تسهیل می کنند. ساختارهای غضروفی به نام منیسک که بالای استخوان درشت نی و در انتهای استخوان ران (که اصطلاحا آن را مجاری استخوان ران می نامند) قرار دارد. کار اصلی منیسک جذب ضربه وارده برای مفصل زانو است. بورسای کیسه های پر از مایع هستند که به ضربه گیری زانو کمک می کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید زانو شامل گروه مهم بورسای است: بورسای پیش از سلول در جلوی پاتلا قرار دارد. بورسای پس آنسرینوسی در قسمت داخلی زانو در حدود سانتی متر که در زیر مفصل قرار دارد. بورسای زیرسطحی در زیر پاتلا قرار دارند. منشا اعصابی که باعث ایجاد احساس درد زانو می شوند از قسمت تحتانی کمر می باشد و همچنین احساس درد در لگن، پا و مچ پا را ایجاد می کنند. درد ناشی از صدمه عمیق تر می تواند در امتداد عصب منتقل شود تا روی سطح احساس شود. بنابراین، درد زانو ممکن است از خود زانو به وجود آمده باشد و یا از شرایط مفصل ران، مچ پا یا پایین کمر باشد. به طور کلی، درد زانو یا فوری (حاد) یا طولانی مدت (مزمن) است. دردهای حاد زانو می تواند در اثر آسیب حاد یا عفونت ایجاد شود. درد مزمن زانو اغلب در اثر صدمات یا التهاب است (مانند آرتریت) اما می تواند در اثر عفونت نیز ایجاد شود. تصویربرداری با رزونانس مغناطیسی ( برای ایجاد یک تصویر بعدی زانو، از آهن رباهای بزرگ استفاده می کند. در مقایسه با اسکن CT ، MRI ها استخوان ها و شکستگی ها را مشخص نمی کنند. با این حال، آن ها برای ارزیابی رباط ها و تاندون ها بسیار عالی هستند. درمان درد زانو زانو وقتی انجام می گیرد که تمام بورس یا کیسه زانو از مایعات پر شده است. اگر علایم شما نشان دهنده عفونت یا آرتریت کریستالی مانند نقرس باشد، پزشکتان ممکن است مایعات را با سوزن از زانو خارج کند. سپس این مایع در آزمایشگاه تجزیه و تحلیل می شود تا تشخیص بهتری صورت گیرد. کریستال ها که آرتریت کریستالی را نشان می دهند، اغلب در زیر میکروسکوپ دیده می شوند. همچنین ممکن است با یافتن باکتری و عفونت در مایعات، نوع عفونت در زیر میکروسکوپ شناسایی شود. پزشکتان همچنین ممکن است برای ارزیابی علایم عفونت یا بیماری هایی مانند آرتریت روماتویید، لوپوس و دیابت، آزمایش های خون خاصی را انجام دهد. اگر درد مزمن زانو دارید، ممکن است جراح ارتوپدی آرتروسکوپی را پیشنهاد دهد. این یک عمل جراحی است که پزشک یک تلسکوپ فیبر نوری را در مفصل زانو قرار می دهد. آرتروسکوپ به دوربینی وصل شده است که تصاویر را در همان لحظه به مانیتور ویدیویی منتقل می کند. با این کار ممکن است جراح بتواند ذرات کوچک را در زانو ببیند یا با دقت بیشتری به منیسک یا غضروف آسیب دیده نگاه کند. پزشکتان همچنین می تواند با تراشیدن غضروف پاره شده یا خارج کردن ذرات از زانو در حالی که به داخل زانوی شما روی مانیتور ویدیویی نگاه میکند، بتواند آسیب را درمان کند. التهاب پاسخ فیزیولوژیکی بدن به هر نوع آسیب می باشد. در معالجه بسیاری از انواع درد زانو، هدف مشترک از بین بردن سیکل معیوب چرخه التهابی است. چرخه التهابی با یک آسیب شروع می شود. اما اگر آسیب و التهاب بعدی برطرف نشود، التهاب می تواند به یک مسیله مزمن تبدیل شود و منجر به التهاب بیشتر و آسیب های اضافه تری شود. این چرخه التهاب منجر به ادامه یا پیشرفت درد زانو می شود. چرخه را می توان با کنترل موادی که باعث التهاب می شوند و با محدود کردن آسیب بیشتر به بافت شکست. برخی از روش های رایج مراقبت از منزل برای درد زانو که التهاب را کنترل می کند و به شکستن چرخه التهابی کمک می کند، محافظت، استراحت، یخ و فشرده سازی است. این کار را می توان با لایه گذاری زانو یا آتل بندی انجام داد. به عنوان مثال یک پد روی زانو در کنترل علایم برخی از آسیب های زانو با جلوگیری از صدمات تکراری بیشتر کمک می کند. استراحت باعث کاهش فشار های مکرر که به واسطه فعالیت بر روی زانو شده اند، می شود. استراحت هم باعث بهبود زانو و همچنین مانع از آسیب دیدگی بیشتر می شود. یخ بر روی زانو یخ تورم زانو را کاهش می دهد و می تواند هم برای آسیب حاد و هم مزمن زانو استفاده شود. اکثر پزشکان توصیه می کنند که روزی تا بار به مدت تا دقیقه زانو را بشویید. از کیسه یخ یا کیسه سبزیجات یخ زده که روی زانو قرار گرفته استفاده کنید. فشرده سازی، التهاب را کاهش می دهد. در برخی از آسیب های زانو، از فشرده سازی می توان برای صاف نگه داشتن پاتلا یا کشکک و نگه داشتن مکانیک مفصل استفاده کرد. ارتفاع به کاهش التهاب کمک می کند. ارتفاع با کمک نیروی جاذبه برای کمک به کاهش مایعات زانو و نهایتا کاهش درد می شود. هنگام نشستن، پای خود را به سمت بالا بکشید یا از بستر استفاده کنید که به طور طبیعی پاها را بالا می برد. بهتر است ارتفاع زانو یا هر قسمت دیگری از بدن آسیب دیده از سطح قلب بالاتر باشد. معمولا از داروهای تسکین دهنده درد مانند دارو های ضد التهابی غیر استروییدی ( NSAIDs ) استفاده می شود، این دارو ها باعث کاهش التهاب شده و همچنین در درمان درد زانو نقش دارند. این داروها به طور مستقیم درد را کنترل می کنند و در دوزهای بالاتر نیز به عنوان ضد التهاب عمل می کنند و به شکستن چرخه التهابی کمک می کنند. با این حال، مانند همه داروها، این داروها دارای عوارض جانبی هستند که برای تجویز این داروها باید بر اساس میزان منفعت دارو به نسبت عوارض تصمیم گیری نمود. در صورت بروز مشکل خونریزی یا زخم معده یا برخی از انواع بیماری های کلیوی نباید از NSAIDs یا دارو های ضد التهابی غیر استروییدی استفاده کنید. استامینوفن همچنین می تواند برای کنترل درد زانو مورد استفاده قرار گیرد اما خاصیت ضد التهابی NSAIDs یا دارو های ضد التهابی غیر استروییدی ندارد. با این وجود، این روش درمانی در بسیاری از انواع درد زانو مانند استیو آرتریت یا التهاب شدید استخوان های زانو بسیار چشمگیر است. هنگامی که تصمیم می گیرید در مورد درد زانو به پزشکتان مراجعه کنید، برای بیشتر آسیب های دراز مدت زانو یک قاعده خوب وجود دارد. اگر علایم شما پس از درمان های خانگی و با مصرف داروهای ضد التهاب بدون نسخه برطرف نشده است، برای ارزیابی بیشتر درد باید با پزشک، یا متخصص پزشکی ارتوپدی (استخوان و عضله) خود قرار ملاقات بگذارید. این قانون همچنین می تواند در مورد صدمات جدید زانو که فعال هستند، اعمال شود. با این حال به یاد داشته باشید که این قانون فقط باید به عنوان راهنما عمل کند. اگر نگران درد هستید، باید با پزشکتان تماس بگیرید. اگر نمی توانید وزن خود را روی زانوی خود قرار دهید، احساس ناراحتی می کنید یا تب دارید یا اگر زانوی شما قرمز و گرم است، باید در نظر بگیرید که به دلیل احتمال شکستگی یا عفونت، باید به پزشکتان مراجعه کنید تا توسط پزشکتان ارزیابی شود. کدام بخش از زانو درد می کند؟ درد به چه شکلی است؟ چه مدت درد میکند؟ قبلا هم اتفاق افتاده است؟ هرگونه آسیب دیدگی زانو را شرح دهید. چه چیزی باعث بهتر یا بدتر شدن زانو درد می شود؟ آیا درد زانو در شب از خواب بیدارتان می کند؟ آیا زانو ناپایدار و غیر متعادل بوده و زانوی شما قادر به تحمل وزن شما نیست؟ آیا درد با مصرف داروهای ضد التهابی غیر استرویدی و سایر درمان های دارویی و خانگی درد کمتر شده است؟ آیا شما مشکلات پزشکی عمده ای دارید؟ چقدر در زندگی تحرک وفعالیت دارید؟ نام داروهایی که مصرف می کنید چیست؟ آیا هنوز در پای خود احساس غیر عادی دارید؟ دچار تب شدید شده اید؟ |
گاهی اوقات، مردم ممکن است دچار تورم لثه ها در اطراف یک دندان خود شوند. این نوع التهاب لثه می تواند چندین علل مختلف داشته باشد. در این مقاله، ما به بررسی دلایل احتمالی در ایجاد تورم در اطراف دندان می پردازیم. علل ممکن برای ایجاد تورم لثه در اطراف یک دندان عبارتند از: گاهی اوقات، بقایای مواد غذایی می تواند در بین دندان ها و خط لثه به دام بیفتد. نخ دندان و مسواک زدن می تواند کمک به حذف این مواد کنند. در صورت حذف نکردن این مواد باکتری های موجو د در دهان در این ناحیه رشد کرده و باعث آبسه یا تورم در اطراف دندان می شوند. عفونت و التهاب لثه ها ممکن است باعث بیماری پریودنتال شود. حدود در میزان بهبود زخم موثر بودند. استفاده از آب نمک که از طریق حل کردن یک قاشق نمک در آب سرد جوشیده شده به دست می آید. برای بهبود التهاب لثه خود، سه یا چهار بار در روز استفاده می شود. در حالی که فرد دست خوش درمان برای آبسه های دندانی یا بیماری پریودنتال است می تواند برای از بین بردن درد لثه از مسکن هایی مانند ایبوپروفن استفاده کند. افراد می توانند به دندان پزشک خود در مورد درمان های پزشکی زیر صحبت کنند: تمیز کردن حرفه ای دندان و حذف پلاک ها که منجر به از بین بردن التهاب لثه می شود. جرم گیری لثه تمیز کردن دندان ها و از بین بردن پلاک های موجود در سطح دندان است. برای از بین بردن این پلاک ها باید به دندان پزشک خود مراجعه کنید. افرادی که می خواهند این عمل را انجام دهند نیاز به بی حسی موضعی دارند. آنتی بیوتیک های خوراکی معمولا در درمان آبسه های دندانی موثر است. گاهی اوقات، عفونت ممکن است درحال گسترش به سایر نقاط بدن باشد. در موارد بسیار شدید، فرد ممکن است نیاز به بستری شدن در بیمارستان و دریافت آنتی بیوتیک های وریدی داشته باشد. در برخی موارد، دندان پزشک ممکن است نیاز به ایجاد یک برش در آبسه برای حذف و تخلیه عفونت داشته باشد. پس از درناژ (تخلیه چرک) ، دندان پزشک منطقه را با سرم آب نمک شست و شو می دهد. درمان های دیگر نیز ممکن است لازم باشد. عصب کشی در این روش پزشک به عصب کشی دندان آسیب دیده می پردازد. کشیدن دندان گاهی اوقات، دندان پزشک ممکن است نیاز به کشیدن دندان آلوده و ایجاد بی حسی موضعی داشته باشد. چه هنگام به دندان پزشک مراجعه کنید؟ بدون درمان، بیماری پریودنتال ممکن است به پریودنتیت تبدیل شود. حی اگر هیچ گونه علایمی از بیماری پریودنتال ندارید ضروری است که سالی دو بار به دندان پزشک مراجعه کنید. معاینه توسط دندان پزشک کمک می کند تا بیماری به مراحل پیشرفته تر وارد نشود و در همان مراحل اولیه درمان شود. تورم یا خون ریزی لثه لکه های دهانی زخم های طولاتی مدت درد فک یا نیش ناهموار مشکل جویدن یا بلع درد یا تورم در دهان یا صورت و گردن پیشگیری تورم لثه در اطراف دندان بهترین راه برای جلوگیری از التهاب لثه پیشگیری است که شامل داشتن عادت های بهداشت خوب دندانی می باشد. مسواک زدن دندان دو بار در روز نخ حداقل یک بار در روز معاینه دندان یک یا دو بار در سال مراجعه به دندان پزشک در صورت داشتن لثه متورم یا درد دندان اجتناب از مصرف بیش از حد قند برای جلوگیری از تشکیل پلاک اجتناب از مصرف دخانیات لثه متورم در اطراف یک دندان می تواند به دلایل بسیاری، از جمله بهداشت دهان و دندان ضعیف و بیماری پریودنتال رخ دهد. اگر تورم برای بیش از یک هفته ادامه یابد، باید به دندان پزشک مراجعه کنید. در بسیاری از مواقع فرد می تواند با رعایت کردن بهداشت دهانی مانند: مسواک زدن و استفاده از نخ دندان، از آبسه جلوگیری کند. منبع: |
شب کوری نوعی اختلال بینایی است که آن را با نام نکتالوپیا نیز می شناسند. افرادی که دچار شب کوری می شوند معمولا در شب یا در محیط های با نور کم دچار مشکلات بینایی شده و دید ضعیفی دارند. حتی نام بیماری "شب کوری" خودش بیانگر مشکل عدم توانایی و نداشتن دید در شب است. البته این معنی کم اغراق داشته و فرد به کلی توانایی دیداری خودش را در شب از دست نمی دهد فقط هنگام رانندگی یا راه رفتن در جاهای بسیار تاریک با مشکل روبرو خواهد شد. بعضی از انواع شب کوری قابل درمان است و بعضی از آن ها هیچگاه درمان پذیر نیست. در اولین قدم بهتر است برای تشخیص علت بروز اختلال در بینایی تان به پزشک متخصص مراجعه کنید. بعد از تشخیص علت بروز مشکل می توانید به دنبال بهبود قدرت دید تان باشید. تنها علامت شب کوری مشکل در دید شب و در جاهای تاریک است. بیشترین مشکل برای فرد زمانی اتفاق می افتد که فرد از یک محیط روشن وارد یک محیط تاریک شود. به عنوان مثال فرد بعد از قدم زدن در غروب خورشید اگر وارد رستوران تاریکی شود، بدون شک دچار مشکلات دید خواهد شد. همچنین فرد در هنگام رانندگی در خیابان های تاریک یا جاده هایی که چراغ چشمک زن دارند نیز دچار مشکل خواهد شد. علت شب کوری بعضی از مشکلات چشمی می تواند باعث بروز شب کوری شود. این عوامل شامل موارد زیر می شود: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید نزدیک بینی یا دوربینی رنیتیت رنگدانه که در زمان جمع شدن رنگدانه های تیره در داخل شبکه چشم اتفاق افتاده و دید تونلی را به وجود می آورد. سندرم آشر، بیماری ژنتیکی ای که می تواند بر روی شنوایی و بینایی فرد ت ثیر بگذارد. افراد سالمند بیش تر از دیگر افراد در معرض ابتلا به آب مروارید هستند. به همین خاطر احتمال اینکه این افراد دچار شب کوری شوند چندین برابر کودکان و نوجوانان است. در موارد نادر در ایالات متحده آمریکا یا دیگر بخش های جهان که رژیم های غذایی متفاوت است، کمبود نیز می تواند منجر به بروز شب کوری شود. ویتامین آ که آن را با نام رتینول نیز می شناسند نقش بسیار مهمی در تبدیل تکانه ها عصبی به تصویر دارند که این تبدیل در داخل رتین اتفاق می افتد. رتین ناحیه ای حساس به نور است که در قسمت پشتی چشم قرار گرفته است. بیماران دارای فیبروز کیستیک که مبتلا به نارسایی لوزالمعده هستند در جذب چربی مشکل داشته و نسبت به دیگر افراد در خطر کمبود ویتامین آ بیشتری هستند. زیرا ویتامین آ حلال در چربی است. به همین خاطر در افراد دارای مشکل لوزالمعده احتمال ابتلا به شب کوری بیشتر خواهد بود. ناگفته نماند که افراد مبتلا به قند خون بالا یا دیابت نیز در معرض ابتلا به بیماری های چشمی مثل آب مروارید قرار دارند. همانطور که پیش از این نیز گفتیم، آب مروارید می تواند باعث بروز شب کوری در فرد شود. شب کوری مشکل چشمی است که در نتیجه نور کم برای فرد اتفاق می افتد. به عنوان مثال فرد مبتلا به شب کوری توانایی دیدن ستاره ها در شب یا موانع در اتاق تاریک را نخواهد داشت. انجمن چشم پزشکی آمریکا برای تشخیص شب کوری موارد زیر را پیشنهاد می کند: آیا تشخیص چهره افراد در نور کم برایتان دشوار است؟ آیا رانندگی در شب هنگام برایتان کاری بسیار سخت است؟ آیا راه رفتن در خانه در نور کم برایتان کاری سخت و چالش برانگیز است؟ آیا کنار آمدن با اتاق روشن بعد از بودن در اتاق تاریک زمان بر و چالشی است؟ آیا دیدن اتاق تاریک و اجسام داخل آن بعد از بودن در اتاق روشن برایتان سخت و زمان بر است؟ علایم زیر نیز ممکن است در نتیجه شب کوری برایتان اتفاق بیفتد. البته بروز این علایم به علت بروز شب کوری نیز مرتبط است: سردرد استفراغ درد چشم حساسیت زیاد چشم به نور تاری دید یا تاریکی عدسی چشم مشکل در نگاه کردن به اجسام و افراد در فاصله زیاد درمان شب کوری پزشک برای تشخیص شب کوری در مورد سابقه پزشکی و دارویی تان سوالاتی پرسیده و چشم شما را برای مشاهده علایم شب کوری مورد بررسی قرار می دهد. گاهی اوقات برای تشخیص دقیق تر ممکن است آزمایش خون نیز تجویز کند. در این آزمایش خون سطح گلوکز و میزان ویتامین آ فرد مورد بررسی قرار خواهد گرفت. بیماری شب کوری که در نتیجه نزدیک بینی، آب مروارید یا کمبود ویتامین آ به وجود بیاید کاملا قابل درمان است. لنزهای اصلاحی مثل عینک یا لنزهای تماسی می تواند نزدیک بینی در طول روز و شب را تا حدود زیادی بهبود ببخشد. در صورتی که بعد از استفاده از لنزهای اصلاحی بازهم در دید شب مشکل داشتید، حتما این موضوع را با پزشک مطرح کنید. آب مروارید بعضی از قسمت های عدسی چشم که دچار تاری دید می شوند را با نام آب مروارید می شناسند. خوشبختانه آب مروارید را می توان با عمل جراحی درمان نمود. پزشک جراح در حین عمل عدسی تارتان را با لنز های مصنوعی یا شفاف تعویض خواهد کرد. مشکل شب کوری نیز اگر به علت آب مروارید به وجود آمده باشد، بعد از انجام این عمل جراحی آب مروارید، تا حد زیادی بهبود خواهد یافت. در بعضی از موارد شدید ممکن است پزشک دستور به عمل جراحی بدهد. به عنوان مثال عمل جراحی لازیک یک نوع عمل جراحی است که برای بهبود در بینایی فرد، فرم قرنیه را تغییر می دهد. انواع عمل جراحی دیگر نیز وجود دارد. مثلا از جراحی آب مروارید برای برداشتن عدسی آسیب دیده استفاده شده یا اینکه عمل چشم را با هدف برداشتن فشار چشم و درمان گلوکوم یا آب سیاه چشم انجام می دهند. آب مروارید در کودکان ابتلا به بیماری آب مروارید بیشتر افراد سالمند را در بر می گیرد. اما کودکان نیز ممکن است با مشکل آب مروارید متولد شده یا با بالا رفتن سن در نوجوانی دچار آب مروارید کودکی شوند. آب مروارید در کودکان معمولا به نوع زیر مربوط می شود: آب مروارید مادر زادی، آب مرواریدی که از لحظه تولد همراه کودک بوده یا پس از مدت زمان بسیار کوتاهی ایجاد می شود. آب مروارید پیشروی کننده، بچگانه یا مربوط به نوجوان، آب مرواریدی است که در کودکان با سنین بالاتر یا نوجوانان تشخیص داده می شود البته بروز آب مروارید در کودکان به ندرت اتفاق افتاده و از هر هزار کودک انگلستانی فقط برای یا کودک اتفاق خواهد افتاد. آب مروارید در کودکان ممکن است یک چشم یا هر دو چشم را درگیر کند. قسمت های تیره داخل چشم کودک ممکن است با بزرگ تر شدن کودک پیشروی کند. حتی دید کودک را تا حد زیادی با مشکل مواجه کند. گاهی اوقات مشکلات بینایی و دید ضعیف علاوه بر آب مروارید، ممکن است باعث انحراف چشم ها شود. مت سفانه تشخیص آب مروارید در سنین پایین کار دشواری است. اما معمولا چشم کودک بعد از تولد به فاصله ساعت مورد بررسی قرار گرفته و در سن تا هفتگی نیز مجددا این آزمایش تکرار می شود. علت آب مروارید کودکان در بسیاری از موارد تشخیص علت بروز آب مروارید کار سخت و دشواری است، اما علت بروز آن شامل موارد زیر می شود: مشکل ژنتیکی که از والدین به کودک انتقال پیدا کرده و باعث رشد غیر طبیعی عدسی شود. مشکلات ژنتیکی مثل سندرم داون عفونت هایی مثل آبله مرغان یا سرخچه که از مادر در حین بارداری به کودک انتقال پیدا کرده باشد آسیب چشم در لحظه تولد درمان آب مروارید کودکان غالبا آب مروارید کودکان چندان وخیم نبوده و مشکل خاصی برای دید آن ها ایجاد نمی کند. خصوصا اگر مشکل آب مروارید فقط در یک چشم کودک اتفاق افتاده باشد، بینایی کودک مشکلی نخواهد داشت و فقط میزان رشد قدرت بینایی فرد کند تر از دیگر کودکان خواهد بود. در این موارد عمل جراحی برای تعویض عدسی آسیب دیده پیشنهاد می شود که باید هر چه زودتر انجام شود. گاهی اوقات عدسی مبتلا به آب مروارید درحین عمل جراحی با لنزهای مصنوعی تعویض شده و کودک بعد از انجام عمل جراحی از عینک یا لنز های تماسی استفاده می کند تا عدسی خارج شده از چشم را جبران کنند. کمبود ویتامین آ اگر سطح ویتامین آ در بدنتان کم باشد، احتمالا پزشک برای فرد مکمل ویتامین آ تجویز خواهد کرد. بهتر است برای درمان سریع تر مکمل هایی که پزشک توصیه می کند را به طور منظم میل کنید. البته بسیاری از افراد به خاطر مصرف رژیم های غذایی کامل، به هیچ وجه کمبود ویتامین آ نخواهند داشت. مشکلات ژنتیکی مشکلات ژنتیکی ای مثل رنیتیت رنگدانه که باعث شب کوری می شوند، قابل درمان نیستند. ژنی که باعث جمع شدن رنگدانه در شبکیه چشم می شود را نمی توان با لنزهای اصلاحی یا حتی عمل جراحی درمان کرد. افرادی که به خاطر مشکل رنیتیت رنگدانه دچار شب کوری می شوند، باید از رانندگی در شب بپرهیزند. مت سفانه اگر شب کوری ناشی از مشکلات ژنتیکی یا کمبودی مادرزادی ای مثل سندرم آشر باشد، درمان نخواهد شد. اما با این حال با کنترل و نظارت بر سطح قند خون و مصرف رژیم غذایی متعادل می توانید تا حد زیادی از بروز شب کوری جلوگیری کنید. از غذاها و میوه های سرشار از آنتی اکسیدان، ویتامین و مواد معدنی استفاده کنید تا دچار آب مروارید نشوید. همچنین بهتر است غذاها و میوه هایی را انتخاب کنید که دارای مقدار زیادی ویتامین آ بوده و خطر بروز شب کوری در شما را تا حد زیادی کاهش می دهد. غذاها و میوه هایی که دارای رنگ نارنجی هستند معمولا منبع بسیار خوبی برای ت مین ویتامین آ بدن شما هستند. میوه ها و سبزی های حاوی ویتامین A عبارتند از: طالبی سیب زمینی شیرین هویج کدو تنبل انبه اسفناج سبزیجات شیر تخم مرغ منابع: |
یا به از دست دادن قسمتی یا کل حس بویایی گفته می شود. از دست دادن ممکن است به صورت موقت یا دایمی باشد. بیماری های خاصی مثل حساسیت های فصلی یا سرما خوردگی از جمله عواملی است که ممکن است باعث اختلال عملکرد صحیح بینی شده و به از دست دادن موقت حس بویایی منجر شوند. از طرف دیگر بعضی از مشکلات جدی تر مثل ترومای سر یا تومور های مغزی که بر روی مغز یا اعصاب آن ت ثیر گذار است می تواند به از دست دادن دایمی حس بویایی فرد منجر شود. همچنین گاهی از اوقات بالا رفتن سن می تواند منجر به آنوسمی یا از دست دادن قدرت بویایی شود. معمولا آنوسمی جدی نبوده و نمی تواند کیفیت زندگی فرد را تحت ت ثیر خود قرار داده یا مختل کند. تنها مشکلی که از دست دادن قدرت بویایی به همراه دارد، بی مزه شدن غذاها نسبت به گذشته و کاهش میل و اشتهای فرد است. عارضه کاهش قدرت بویایی ممکن است منجر به کاهش وزن یا سوء تغذیه شود. در بعضی از موارد نیز کاهش قدرت بویایی ممکن است باعث افسردگی فرد شده و فرد قادر نباشد از مزه غذاها لذت ببرد. اختلال بویایی بدون شک زندگی بیماران را نیز تحت ت ثیر خود قرار خواهد داد. افرادی که به این عارضه دچار شده اند، مشکلاتی در پخت و پز، کاهش اشتها و لذت بردن از غذا خواهند داشت. حتی گاهی اوقات مشکل بویایی به قدری حاد بوده که فرد نمی تواند بهداشت فردی اش را حفظ کرده و در زندگی اجتماعی دچار مشکل شده و امنیت خود را از دست می دهد. در نتیجه بروز مشکل در زندگی اجتماعی، فرد ممکن است گوشه گیر شده و علایم افسردگی از خود نشان دهد. البته افسردگی به دلیل فقدان حس بویایی بیشتر در زنان گزارش شده است. ناگفته نماند که اختلال در بویایی و تغییر بوها برای فرد نسبت به از دست دادن بخش یا کل حس بویایی مشکل ساز تر بوده و می تواند به طور کلی زندگی فرد را دچار اختلال کند. این خطرات شامل وجود غذاهای فاسد، بوی گاز یا آتش می شود که آدم با حس بویایی خویش متوجه موارد فوق میگردد. طبق مطالعات صورت گرفته از بین افراد سال و بالاتر از آن، درصد مشکل عدم تشخیص بوی دود و درصد مشکل عدم تشخیص بوی گاز داشتند که مشکل بزرگی برای ادامه زندگی و ایمن ماندن در برابر خطرات به حساب می آید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید حس بویایی نقش بسیار مهمی در عادات غذایی فرد دارد، زیرا حس بویایی اهمیت زیادی در تحریک اشتها داشته و بویایی نقش مهمی در درک طعم و مزه غذاها دارد. گاهی اوقات افراد بعد از دست دادن حس بویایی شان، به کلی غذاهای محبوب شان تغییر کرده و میزان غذایی که می خوردند نیز کاهش قابل توجهی پیدا میکند. مشکل کاهش وزن در نتیجه آنوسمی بیشتر در مردان گزارش شده و فرد بعد از دست دادن حس بویایی خود دیگر میل به خوردن غذا های سالم نداشته باشد. البته این پاسخ ها و اثر گذاری حس بویایی بر روی کیفیت زندگی فرد در افراد مختلف متفاوت است. در بعضی از موارد افراد مبتلا به اختلال بویایی نیاز به مراقبت و درمان های اختصاصی خواهند داشت. به همین خاطر در چند سال اخیر چندین مرکز و کلینیک مراقبت از بویایی و چشایی در اروپا ت سیس شده است. یکی از چالش هایی که مراکز درمانی قدیمی با آن روبرو بودند یافتن علت اصلی بروز اختلال بویایی موقت یا دایمی فرد بود که با ت سیس این کلینیک ها این مشکل تا حد زیادی کاهش می یابد. تشخیص صحیح این بیماری اهمیت بسیار زیادی در فرآیند درمانی داشته و در صورتی که تشخیص به درستی صورت نگیرد، روند درمان فرد با مشکلات و عوارض جدی همراه خواهد بود. بیماری آنوسمی یا فقدان حس بویایی معمولا به علت تورم یا انسداد بینی اتفاق افتاده و در نتیجه آن بوها نمی توانند به قسمت بالایی بینی برسند. البته همیشه علت بروز مشکل بویایی انسداد مجاری تنفسی نبوده و گاهی اوقات سیستمی که سیگنال ها را از بینی به مغز می فرستد دچار اختلال شده و بویایی فرد را مختل می کند. اما به طور کلی دلایل اصلی ابتلای فرد به آنوسمی یا فقدان بویایی موارد زیر است: این مشکل ممکن است در نتیجه: با وجود همه علل گفته شده در بیشتر موارد سرماخوردگی علت اصلی از دست دادن موقت و نسبی حس بویایی است. در زمان سرما خوردگی، مشکل آنوسمی به مرور زمان و خود به خود از بین خواهد رفت و نیاز به درمان خاصی نخواهد داشت. گاهی اوقات از دست دادن حس بویایی به علت مسدود شدن مسیر بینی است. این علت ممکن است به دلایل زیر اتفاق بی افتد: گیرنده هایی در داخل بینی وجود دارد که اطلاعات را با استفاده از سلول های عصبی از بینی به مغز هدایت می کند. آنوسمی ممکن است در نتیجه بروز آسیب دیدگی در هر قسمتی از این مسیر انتقال اطلاعات اتفاق بی افتد. علل زیر ممکن است باعث به وجود آمدن آنوسمی در فرد شود: در موارد نادر، فرد ممکن است بدون حس بویایی به دنیا آمده که مشکل ژنتیکی است. این نوع از بیماری را می نامند. اندازه گیری میزان از دست دادن حس بویایی، کار بسیار سختی است. ممکن است پزشک درباره علایم کنونی سوالاتی پرسیده و معاینه فیزیکی کاملی بر روی بینی فرد انجام داده و سپس در مورد سابقه سلامتی فرد سوالاتی خواهد بپرسد. همچنین احتمالا سوالاتی در مورد زمان شروع عارضه پرسیده می شود و در مورد بوهایی که در استشمام آنها با مشکل مواجهید و مزه غذاها که در طول روز می خورید سوالاتی توسط پزشک پرسیده شود. با توجه به جوابهایی که به پزشک می دهید، پزشک ممکن است یکی از آزمایش های زیر را برای بررسی های بیشتر برایتان تجویز کند: سی تی اسکن، عکسبرداری که با استفاده از اشعه ایکس عکس هایی با جزییات بالا از مغز می گیرد اسکن ام آر آی که با استفاده از امواج رادیویی و آهنربا ها داخل مغز را نشان می دهد ایکس ری برای عکس برداری از جمجمه آندوسکوپی داخل بینی برای نگاه کردن داخل بینی مبتلایان به آنوسمی یا فقدان حس بویایی، معمولا میل زیادی به غذا خوردن نداشته و دچار کاهش وزن و سوء تغذیه می شوند. علت این عارضه به خاطر کاهش طعم غذا در نتیجه از دست دادن حس بویایی فرد است. کسانی که دچار آنوسمی هستند باید از فعال بودن زنگ هشدار سوختگی منزل اطمینان حاصل کنند زیرا در صورت بروز سوختگی در منزل فرد متوجه هیچ بویی نشده و بسیار خطرناک خواهد بود. نکته مهم دیگر اطمینان از سالم بودن غذاهایی است که فرد برای مدت طولانی در منزل نگه داشته است، زیرا در غذاهایی که ظاهر غذا نشان دهنده فاسد بودن آن نیست، فرد با بو کردن نیز متوجه این فساد نبوده و ممکن است دچار مسمومیت شود. به طور کلی فرد مبتلا به آنوسمی یا فقدان حس بویایی بهتر است موارد زیر را رعایت کند: درمان بیماری آنوسمی بستگی به علت بروز آن دارد. در صورتی که از دست دادن حس بویایی به علت سرما خوردگی، حساسیت یا عفونت سینوسی باشد. معمولا بیماری خود به خود و بدون نیاز به هیچ درمانی، بعد از مدت کوتاهی بهبود خواهد یافت. در صورتی که آنوسمی با برطرف شدن سرما خوردگی یا حساسیت بهبود نیافت، فرد باید به پزشک مراجعه کند. ضد گرفتگی بینی آنتی هیستامین یا داروهای ضد حساسیت اسپری های بینی استروییدی آنتی بیوتیک ها برای عفونت های باکتریایی قرار نگرفتن در معرض محرک های شیمیایی بینی و آلرژن ترک مصرف سیگار و قرار نگرفتن در معرض دود سیگار در صورتی که کاهش قدرت بویایی به علت گرفتگی مسیر تنفسی باشد، می توان این مشکل را با برطرف کردن عامل انسداد بینی بهبود بخشید. گاهی اوقات گرفتگی به خاطر پولیپ بینی است که می توان با عمل جراحی پولیپ را از داخل بینی خارج کرد. در صورتی که گرفتگی به خاطر انحراف تیغه بینی باشد با اصلاح تیغه بینی این مشکل را برطرف کرده و می توان سینوس ها را پاکسازی کرد. افراد میانسال یا سالمند از دیگر افراد در معرض ابتلا به آنوسمی هستند و گاهی اوقات ممکن است حس بویایی شان را برای همیشه از دست بدهند. در حال حاضر هیچ درمان قطعی ای برای عارضه آنوسمی مادرزادی وجود نداشته و برای کاهش مشکل ضعیف شدن حس بویایی می توان با اضافه کردن طعم دهنده ها به غذا، طعم غذاها را به حالت قبلی بازگرداند تا کیفیت زندگی فرد افت نکند. علی رغم پیشرفت های زیاد دانش پزشکی در چند سال اخیر تشخیص دقیق و تفاوت بین عوامل اصلی و تغییرات در عصب ها در فقدان حس بویایی نیاز به تحقیقات و بررسی های بیشتری دارد. بدون شک تشخیص دقیق تر و داشتن درک بهتر نسبت به مکانیزم های بویایی می تواند منجر به روند درمانی بهتری گردد. منابع: |
عفونت گوش یکی از عفونت های رایج در بین کودکان است. اما این بدین معنی نیست که چنین اتفاقی برای بزرگسالان اتفاق نخواهد افتاد. این بیماری عفونی در کمین بزرگسالان نیز بوده و ممکن است در هر سنی اتفاق بیفتد. تنها تفاوتی که در عفونت گوش کودکان و عفونت گوش بزرگسالان وجود دارد، شدت و مدت زمان درمان بیماری است. عفونت گوش در کودکان معمولا وخیم نبوده و خیلی زود درمان می شود. اما زمانی که همین عفونت گوش برای بزرگسالان اتفاق می افتد نشان از بروز یک بیماری جدی است. اگر فردی در بزرگسالی دچار عفونت گوش شود حتما باید علایم بروز این بیماری را بررسی کرده و به پزشک مراجعه کند. در این مقاله در مورد علایم، علت های بروز، درمان و پیشگیری این بیماری بیشتر صحبت خواهیم کرد. به طور کلی سه نوع عفونت گوش داریم. هر نوع از عفونت گوش نشان دهنده درگیر شدن یکی از قسمت های اصلی گوش است: عفونت گوش داخلی عفونت گوش میانی عفونت گوش خارجی گاهی علایم موجود، عفونت گوش داخلی را مطرح می نماید اما ممکن است نشانه بروز عفونت گوش داخلی نباشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علایم این نوع عفونت علاوه بر درد گوش شامل موارد زیر می شود: کم شنوایی اختلال تعادلی خارج شدن ترشحات از گوش کشیدن گوش توسط بیمار حتی گاهی اوقات بروز مشکل در قسمت داخلی گوش می تواند نشانه ای از یک مشکل حادتر مثل مننژیت (عفونت مغزی) باشد. گوش میانی ناحیه ای از گوش است که دقیقا در پشت پرده گوش قرار گرفته است. عفونت گوش میانی را در علم پزشکی با نام otitis media نیز می شناسند. معمولا این عفونت زمانی اتفاق می افتد که مایعی در پشت پرده گوش جمع شده و منجر به ورم پرده گوش شود. بعد از بروز این مشکل شخص احساس گوش درد داشته و گاهی اوقات احساس پرشدگی گوش دارد. در کنار این علایم گاهی اوقات مایعاتی از داخل گوش آسیب دیده خارج می شود که می تواند یکی از علایم بروز عفونت گوش میانی باشد. گاهی اوقات عفونت میانی از این علایم فراتر رفته و خودش را با تب نشان می دهد. ممکن است قدرت شنوایی فرد درگیر شده کاهش یافته و تا زمان پاکسازی عفونت توانایی شنیداری اش به حالت اولیه باز نگردد. قسمت بیرونی گوش به قسمتی انتهایی و خروجی گوش گفته می شود، یعنی همه قسمت های گوش از پرده گوش به بعد را با نام گوش بیرونی می نامند. این نوع عفونت را با نام otitis externa نیز می شناسند. شروع علایم این نوع خاص با خارش وحشتناک گوش ها همراه خواهد بود. در مراحل بعدی علایم زیر ممکن است ظاهر شود: درد گوش حساس شدن گوش قرمزی ورم و التهاب علت اصلی عفونت گوش همان طور که از اسمش هم مشخص است به عفونت های باکتریایی باز می گردد. اما اینکه کدام یکی از قسمت های گوش، داخلی، بیرونی یا میانی درگیر این بیماری شود، علایم بیماری عفونت گوش بسته به نوع عفونت گوش متفاوت خواهد بود. عفونت گوش میانی معمولا با یک سرما خوردگی یا مشکل تنفسی آغاز می شود. این عفونت ممکن است گاهی اوقات گسترش یافته و از طریق شیپور استاش (لوله باریکی که گوش میانی را به پشت بینی متصل می کند) یک یا هر دو گوش را درگیر کند. وظیفه اصلی شیپور استاش تنظیم فشار هوا در داخل گوش ها می باشد. ولی ممکن است یکی راه های انتقال عفونت بین دو ناحیه گوش نیز باشد. این لوله از داخل گوش به قسمت پشتی بینی و گلوی تان متصل می شود. زمانی که فرد دچار عفونت گوش شود، ممکن است به مرور شیپور استاش را نیز درگیر کند. حتی باعث تورم و التهاب شیپور استاش شود. در مرحله بعدی همین تورم به ظاهر ساده ممکن است باعث شود که همه مایعات داخل این لوله شیپوراستاش تخلیه نشده و دقیقا پشت پرده گوش جمع شوند. عفونت گوش شناگر نام دیگری است که بر روی عفونت گوش بیرونی گذاشته اند. علت این نام گذاری هم به این خاطر است که علت اصلی بروز این عارضه باقی ماندن آب استخر در داخل گوش شناگر است. البته این اتفاق فقط منحصر به شناگرها نبوده و ممکن است همین اتفاق داخل وان حمام یا در حین دوش گرفتن نیز اتفاق بیفتد. رطوبت و آب جمع شده بهترین مکان برای رشد باکتری ها بوده و می تواند فرد را در معرض عفونت گوش قرار دهد. حال زمانی که شما با دست یا هر جسم خارجی دیگری به قسمت خارجی گوشتان آسیب رسانده باشید، زمینه بروز عفونت باکتریایی در گوش بیرونی را فراهم کرده اید. یکی از علت هایی که باعث می شود تا کودکان نسبت به بزرگسالان بیشتر در معرض ابتلا به عفونت گوش قرار داشته باشند. کوتاه و افقی تر بودن شیپور استاش در گوش کودکان است. زمانی که هنوز این لوله کوچک است و رشد کافی را نداشته احتمال بروز عفونت گوش هم بیشتر است، در نتیجه کودکان بسیار بیشتر از بزرگ سالان در معرض عفونت گوش می باشند. البته عواملی هستند که ممکن است بروز این عارضه را شدت بخشیده یا احتمال آن را افزایش دهند. به طور مثال: مصرف سیگار و یا در معرض دود سیگار قرار گرفتند احتمال بروز عفونت گوش را تاحد قابل توجهی افزایش خواهد داد. حساسیت های فصلی نیز یکی دیگر از عواملی است که ممکن است احتمال بروز عفونت گوش را در شما افزایش دهند. از طرف دیگر بروز سرماخوردگی یا عفونت های تنفسی نیز می تواند شما را در معرض بروز عفونت های گوش قرار دهد. اگر از تمامی علایم و نشانه هایی که در بالا به آن ها اشاره کردیم فقط دچار گوش درد شده اید، قبل از مراجعه و گرفتن وقت ویزیت از دکتر بهتر است یا روزی صبر کنید. گاهی اوقات عفونت گوش جزیی بوده و پس از چند روز به خودی خود بهبود می یابد. اما اگر بعد از گذشت این مدت زمان هیچ بهبودی حاصل نشد و تب کردید، در اولین فرصت به پزشکتان مراجعه کرده و علایمتان را کاملا برای دکتر شرح دهید. در هنگام ویزیت بازگو کردن هرکدام از علایم تخلیه آب از گوش، مشکل در شنوایی و. می تواند روند درمان و تشخیص را تا حد زیادی سرعت ببخشد. در حین ویزیت، پزشکتان ممکن است در مورد سابقه پزشکی شما سوالاتی بپرسد و به علایمی که برایش شرح می دهید گوش فرا دهد. همچنین ممکن است از یک دستگاه گوش بین، (اوتوسکوپ یا اوریسکوپ) برای معاینه مجرای گوش خارجی یا پرده گوش استفاده کند تا تشخیص عفونت دقیق تر باشد. اوتوسکوپ وسیله ای است که با نور و قدرت بزرگ نمایی که دارد، امکان بررسی دقیق تر سلامت گوش تان را به پزشک مربوطه می دهد. گوش بین بادی نیز وسیله شنوایی شناسی دیگری است که برای معاینه پرده گوش از آن استفاده می شود و می تواند فشار هوا در داخل مجرای گوش بیرونی را تغییر داد. بدین صورت که اگر پرده گوش شما در برابر جریان هوای ایجاد شده توسط دستگاه هیچ حرکتی نداشت بدین معنی خواهد بود که مایع در گوش میانی تان تجمع یافته و گوش شما بدون شک عفونی شده است. اما اگر پرده گوش به راحتی حرکت کرد، احتمالا قسمت میانی گوش شما دچار عفونت شده یا حداقل مشکل به وجود آمده چندان جدی نیست. تست تمپانومتری یکی دیگر از راه هایی که برای تشخیص عفونت گوش از آن استفاده می شود. تست تمپانومتری برای ارزیابی وضعیت شنواییتان استفاده می شود. اگر پزشکتان احتمال بدهد که عفونت باعث از دست رفتن درصدی از شنوایی شما شده، ممکن است یک آزمایش شنوایی سنجی ساده نیز ترتیب دهد تا تشخیص دقیق تری از این بیماری عفونی داشته باشد. نوع عفونت گوشی که دچار آن شده اید می تواند شیوه درمانی را مشخص کند. در بسیاری از موارد که فرد دچار عفونت میانی و خارجی گوش شده باشد، پزشک برای بیمار آنتی بیوتیک تجویز می کند. احتمال اینکه پزشکتان برای شما آنتی بیوتیک تجویز کند بسیار زیاد است. بعضی از آنتی بیوتیک ها به صورت خوراکی مصرف می شود. انواع دیگر آن ممکن است به صورت قطره برای ریختن داخل گوش تجویز شود. در صورتی که درد داشته باشید نیز ممکن است برایتان مسکن های بدون نسخه و ضد التهاب نیز نوشته شود تا علایم کم تر شده و روند درمانیتان سرعت بگیرد. اگر با وجود درمان هنوز هم علایم آلرژی یا سرما خوردگی تان از بین نرفت. شاید پزشکتان برای شما آنتی هیستامین، ضد احتقان بینی یا اسپری بینی تجویز نماید. یکی دیگر از تکنیک های موثر autoinsufflation است. بدین معنی که به پاک سازی شیپور استاش بیماری کمک می شود. اینکار با فشار دادن بینی، بستن دهان و بازدم بسیار آرام انجام می شود. با این تکنیک هوا را مستقیما به داخل شیپور استاش فرستاده و به خشک شدن هرچه سریع تر مایعات جمع شده داخل شیپور استاش کمک خواهید کرد. پاک سازی و نظافت گوش بیرونی باید با دقت بالا انجام شده و پیش از آن از داروهای ضد التهابی و آنتی بیوتیک داخل گوش استفاده شده باشد. در صورتی که عفونت گوش خارجی یا بیرونی باکتریایی باشد پزشک آنتی بیوتیک تجویز خواهد کرد. اما اگر عفونت به وجود آمده ویروسی باشد برای مدت کمی صبر کنید تا عفونت گوش به خودی خود درمان شود. البته این مورد کاملا بستگی به نوع ویروسی دارد که گوش تان را درگیر کرده است. گاهی اوقات ممکن است به درمان نیاز داشته باشید. برای اینکه از بروز هرگونه عفونت گوش پیشگیری کنید بهتر است موارد زیر را رعایت کنید: گوش هایتان را به صورت منظم تمیز کرده و با دقت از یک گوش پاک کن برای تمیز کردن قسمت های بیرونی گوش استفاده کنید. یادتان باشد که حتما بعد از دوش گرفتن یا شنا کردن گوش هایتان را به خوبی خشک کنید. سیگار نکشید و خودتان را در معرض دود سیگار دیگران قرار ندهید. با دور بودن از علایم بروز حساسیت، این بیماری را کنترل کرده و داروهای مربوط به حساسیت تان را میل کنید. دست های تان را به خوبی بشویید و از دست دادن با افراد سرما خورده یا دارای مشکل تنفسی بپرهیزید. واکسن های مورد نیاز را بزنید. درمان صحیح و کامل عفونت گوش باید هرگونه علایمی را از بین ببرد. اگر بخواهید به عفونت گوش تان هیچ توجهی نکنید. آن را بدون درمان به حال خود رها کنید احتمال دارد تا برای همیشه شنوایی خود را از دست داده و حتی عفونت به تمامی قسمت هایی از مغزتان نفوذ کند. هرگاه احساس کردید که دچار علایم عفونت گوش شده اید و بعد از گذشت چند روز هیچ بهبودی ای حاصل نشده است، حتما به پزشک مراجعه کرده و تحت درمان قرار بگیرید. |
همانطور که از نام این مشکل نیز پیداست، با از دست دادن شنوایی ناگهانی یا کم شنوا شدن در عرض تنها چند ساعت مواجه می شویم. هنوز هم با وجود پیشرفت ها و مطالعات علمی بسیار، علت دقیق کاهش شنوایی ناگهانی نامعلوم بوده و جهان پزشکی به دنبال یافتن بهترین راه ها برای درک این پدیده است. کاهش شنوایی ناگهانی ممکن است در سطوح متفاوتی اتفاق بیفتد و گاهی اوقات خفیف یا متوسط بوده و در بعضی از موارد با توجه به یا سایر بیماری های دیگر شدید خواهد بود. حتی در بعضی از اوقات بروز کاهش شنوایی دایمی شده و هیچگاه برطرف نخواهد شد. ممکن است کاهش شنوایی فرد همزمان با تینی توس یا همان وزوز و بوق زدن گوش اتفاق بیفتد. در صورتی که احساس کردید که ممکن است دچار کاهش شنوایی ناگهانی شده یا علایم آن را داشتید، پیشنهاد می کنیم سریعا در این مورد با پزشک مشورت کنید. اگر علایم برای مدت طولانی با شما همراه بوده و برطرف نشد، می توانید از وسایل کمک شنوایی و سمعک برای بهبود شرایط استفاده کرده و از آن ها کمک بگیرید. علت اصلی بروز کاهش یا از دست رفتن شنوایی ناگهانی ناشناخته است. با این حال می دانیم که در نتیجه بروز این عارضه، جریان خون در داخل گوش میانی کاهش می یابد. در نتیجه اولین فرضیه ای که برای علت بروز کاهش شنوایی ناگهانی مطرح است، موضوع استرس است. محیطی گیج کننده ای که فرد را بی قرار کند یا در محل کار تحت فشار زیاد باشد همه این موارد می تواند باعث بروز اختلالات مربوط به جریان خون در سیستم های شنوایی شده و فرد را در معرض بروز از دست دادن و کاهش شنوایی ناگهانی قرار دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عفونت های ویروسی یا عود مجدد آن ها (مثل ویروس های تبخال یا آبله مرغان) بیماری تصلب شرایین و در پی آن اختلالات مربوط به جریان خون در سیستم های شنوایی و مغز اختلالات متابولیکی یا اختلال در سوخت و ساز بدن مثل دیابت یا کلسترول بالا پارگی پرده سماخ هر نوع آسیب دیده به ستون فقرات گردنی از قبیل کشیدگی ستون فقرات گردن افزایش پلاکت خون انسداد رگ های گوش داخلی (ترومبوزیس) بیماری خود ایمنی عفونت گوش میانی بروز کاهش شنوایی ناگهانی یا از دست رفتن آن انواع مختلفی داشته و بعضی از انواع آن نسبت به بقیه بسیار رایج تر می باشند. ایدیوپتیک در علم پزشکی به معنای بروز مشکلی است که هیچ علت مشخص قابل تشخیصی ندارد. این نوع از دست دادن شنوایی ناگهانی از دیگر موارد رایج تر بوده و با معاینه شخص نمی توان علت اصلی و اولیه بروز آن را تشخیص داد. استرس یکی از اصلی ترین علل بروز این عارضه شود. در نتیجه کاهش سطح استرس ضروری است تا بهتر بتوانید با شرایط موجود و موقعیت قرار گرفته در آن کنار بیایید. داشتن ورزش منظم می تواند به کاهش و از بین بردن استرس های روزانه تا حد بسیار زیادی کمک کند. سابقه پزشکی شخص نقش بسیار مهمی در تشخیص زود هنگام یا به موقع این عارضه را ایفا می کند. زیرا سابقه پزشکی فرد می تواند سرنخ های مهمی در مورد علت بروز این عارضه در اختیار پزشک قرار دهد. علاوه بر استفاده از سابقه پزشکی بیمار می توان از دیگر شیوه های تشخیصی مثل شنوایی سنجی Fowler pure tone ، شنوایی سنجی پاسخ الکتریکی ساقه مغز ( BERA ) یا اندازه گیری و بررسی عملکرد حلزون (سلول های مویی و خارجی) ( OAE ) برای تشخیص این اختلال شنوایی استفاده کرد. فشار گوش و تینی توس (وز وز و زنگ زدن گوش) اولین علایم بروز این عارضه هستند. علایم این بیماری ممکن است به صورت ناگهانی یا در عرض چند روز خودش را نشان دهد. بیشتر اوقات این علایم تنها یک گوش را درگیر کرده و علایم آن ممکن است دارای شدت های مختلفی باشد. حتی در مواردی که گوش بیمار در وضعیت وخیمی قرار گرفته باشد، احتمال کری دایمی وجود دارد. گوش درد جز علایم رایج در مبتلایان به از دست دادن ناگهانی شنوایی گوش نیست. گوش درد در یک گوش می تواند به دلایل مختلفی اتفاق افتاده و نشان دهنده مشکلات بالینی دیگری مثل عفونت باشد. با این حال پیچیدن صدا در داخل گوش یا صداهای گیج کننده ممکن است از علایم کاهش یکباره شنوایی باشد. رایج ترین علایم بروز کاهش شنوایی ناگهانی شامل موارد زیر می شود: بروز کاهش ناگهانی قدرت شنوایی گوش بدون هیچ علایم خاصی نبود درد گوش از دست رفتن قدرت شنوایی یک گوش به تنهایی علایم زیر نیز ممکن است با این عارضه همراه باشد: سرگیجه بی حس شدن گوش بیرونی فشار داخل گوش تینیتوس (وز وز و زنگ زدن گوش) روند تشخیص این مشکل از طریق روش حذف کردن سایر علل مشکلات سیستم های شنوایی انجام می شود. فرایند و آزمایشات بسیاری مثل (اندازه گیری فشار خون فرد، تست خون، اتوسکوپی یا سونوگرافی و ام آر آی) انجام گرفته که همگی به منظور دست یابی به بهترین نتیجه صورت می پذیرد. به عنوان مثال پزشک متخصص گوش، حلق و بینی می تواند از اتوسکوپی برای تشخیص گرفتگی ها یا آسیب های وارد شده به حفره داخلی گوش استفاده کند. با استفاده از آزمون های شنوایی (مثل آزمون دیاپازونی یا اودیومتری puretone ) پزشک قادر خواهد بود تا محل دقیق این عارضه (گوش میانی یا داخلی) را تشخیص داده و مشخص کند که کاهش شنوایی در درجه شدید، متوسط یا خفیف آن رخ داده است. تست اودیوگرام puretone برای تشخیص احتمال از دست دادن شنوایی حسی عصبی در حین انجام معاینات و آزمایشات انجام می شود. بعد از گذشت مدت کوتاهی از بروز کاهش شنوایی ناگهانی، پزشک از شما می خواهد تا بر روی کاهش عوامل خطرناکی مثل چاقی، فشار خون بالا، سطح کلسترول بالا و دیابت تمرکز کنید. همچنین برای بهبود باید قدمی در جهت کاهش استرس های زندگی خود بردارید. اگر کاهش شنوایی ناگهانی بیش از یک سال پیش برایتان اتفاق افتاده است، تنها گزینه ای که برای کاهش علایم این بیماری پیش رو خواهید داشت، استفاده از سمعک ها است که پزشک با توجه به شرایط و میزان شنوایی تان برای تان تجویز خواهد کرد. با این حال هر چقدر روند درمانی تان سریع تر آغاز شود، تشخیص علت بروز آن راحت تر خواهد بود. اگر می خواهید بهترین انتخاب را داشته باشید در همان ساعت اولیه بروز کاهش شنوایی گوش بهتر است با یک پزشک متخصص گوش، حلق و بینی ملاقات کنید. درمان برای کاهش یا بهبود علایم کاهش ناگهانی شنوایی شامل تحریک برای افزایش جریان خون در گوش داخلی و حذف عوامل خارجی تشدید کننده می شود. درمان های دیگری که می توان برای کاهش ناگهانی شنوایی انجام داد شامل موارد زیر می شود: با بروز کاهش شنوایی ناگهانی جریان خون گوش داخلی کاهش یافته یا دچار اختلال می شود. جریان خون برای رساندن مواد مغذی مورد نیاز گوش ضروری بوده و اگر این جریان خون دچار مشکل شود، سلول های مویین داخل گوش ممکن است برای مدت کوتاهی یا برای همیشه دچار مشکل شوند. حال برای برطرف نمودن و یا کاهش مشکل جریان خون می توان از درمان افزایش جریان خون استفاده کرد که شامل استفاده از کورتیزون برای جلوگیری از التهاب می شود. پزشک متخصص از داروهای بی حسی موضعی ای مثل پروکایین و لیدوکایین برای درمان کاهش ناگهانی شنوایی استفاده می کند. این بی حس کننده ها با انسداد اعصاب به جلوگیری از انقباض عروقی کمک می کند. سمعک در صورتی که مشکل شنوایی فرد ادامه دار بوده و به سرعت درمان نشود، می تواند تا حد زیادی به بهبود علایم این عارضه کمک کند. معمولا استفاده از درمان های دارویی می تواند با گذشت ساعت از مشاهده علایم این بیماری برای فرد تجویز شود، در صورتی که مشکل شنوایی بعد از مدتی بهبود نیافت و مشکل ادامه دار بوده و شرایط بیمار وخیم تر شد در این صورت برای بهبود شنوایی فرد سمعک توسط پزشک تجویز خواهد شد. چنانچه کاهش شنوایی ناگهانی فرد با وز وز گوش یا احساس زنگ زدن گوش همراه بود، استفاده از عملکرد نویز گیر (حذف صدا های اضافی) داخل سمعک می تواند به بهبودی علایم کاهش شنوایی و وز وز گوش به طور همزمان کمک کند. درمان برای موارد حاد در صورتی که کاهش شنوایی ناگهانی بسیار شدید بوده باشد از دیالیز استفاده می شود تا با تمیز کردن خون از مواد منعقد کننده خون جلوی وخامت بیشتر این بیماری گرفته شود. اینکار رفته رفته به بهبود جریان خون فرد کمک کرده و علایم این عارضه را کاهش می دهد. درمان تصلب شرایین (تجمع چربی، کلسترول و دیگر مواد در داخل دیواره عروق) از اهمیت بسیار زیادی برخوردار است. تغییر در سبک زندگی نیز یکی از شیوه های مرسوم برای درمان این عارضه است که فرد باید با استفاده از رژیم غذایی کم چربی و ورزش وزن خود را کاهش داده و سطح قند خون خود را تنظیم کند. همچنین افراد تحت درمان باید از سیگار کشیدن، خوردن قهوه و الکل نیز خودداری کنند. تغییر همین موارد ساده در سبک زندگی ت ثیر بسیار زیادی در بهبودی و درمان فرد خواهد داشت. کاهش ناگهانی شنوایی ممکن است عوارضی مثل از دست رفتن بخشی از شنوایی تا مشکل کامل شنوایی فرد و کری را به همراه داشته باشد. یکی دیگر از عوارضی که ممکن است به صورت بلند مدت همراه شخص باشد، مشکل وز وز گوش یا احساس فشار هوا داخل گوش است. در بعضی از موارد علایمی مثل بی قراری درونی و تپش قلب شدید در فرد اتفاق می افتد. منبع: |
بریس های دندان پزشکی دستگاه های مورد استفاده برای اصلاح دندان های متراکم یا کج، و یا تراز نشده، که این دندان ها به عنوان دندان های مال اکلوژن شناخته می شود. بریس (مکانیزم هدایت صحیح دندان) اغلب در دوران نوجوانی استفاده می شود، اما بیشتر بزرگسالان در حال استفاده از بریس برای اصلاح دندان خود هستند. بریس از فلز یا سرامیک، سیم، که اجزای آن را به دندان متصل می شود، تشکیل شده است. ارتودنتیست با معاینه کردن میزان نامرتب بودن دندان ها و مشکلات آن، یکی از انواع بریس ها را برای درمان تجویز می کند. میزان موفقیت استفاده ازبریس به سن و زمان و هدف آن بستگی دارد. کلینیک مایو اشاره می کند که بریس ها به طور کلی برای افردی که از آن استفاده می کنند، بسیارموثر است، اما اثربخشی آنها بستگی به فرد و نحوه ی اجرای دقیق از دستورالعمل های ارتودنتیست دارد. نوع بریسی که ارتودنتیست به شما توصیه می کند به عوامل مختلفی مانند سن شما بستگی دارد و اینکه علاوه بر داشتن دندان های کج، آیا شما دارای مشکلات دیگری نیز هست یا نه؟ بریس ها به طور سفارشی و بسته به نیاز های هر فرد ساخته می شود. بریس های کلاسیک از براکت های فلزی که به صورت جداگانه به هر یک از دندان های فرد چسبیده ساخته شده است. سیم های ارتودنسی با اتصال به حلقه های O شکل، فشار لازم برای صاف کردن و هم تراز نمودن فک را، به دندان ها و فک ها وارد می کند. سیم های ارتودنسی به صورت دوره ای تنظیم می شود، که دندان های شما را به آرامی به محل مورد نظر هدایت می کند و باندهای الاستیک در زمان معاینه توسط ارتودنتیست خارج می شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بریس با براکت های سرامیکی، که کمتر قابل رویت است. بریس های پشت دندانی، که به طور کامل در پشت دندان ها قرار می گیرند. بریس نامریی، که متحرک هستند، و در طول روز می توانید آن ها را در بیاورید. بریس ها با اعمال فشار ثابت بر روی دندان ها برای مدت زمان طولانی باعث حرکت و هدایت دندان ها می شوند. با این فشار به تدریج فک ها هم تراز می شوند. بیشتر افراد فکر می کنند که دندان ها به طور مستقیم به استخوان فک متصل شده اند و تصور اینکه دندان ها می توانند حرکت کنند بسیار دشوار است. اما در زیر لثه، غشای اطراف ریشه دندان را احاطه کرده است. این غشا مکان دندان ها را در استخوان فک مشخص و کنترل می کند و بریس ها فشار وارده بر دندان ها را تنظیم و کنترل می کند. نصب بریس در زمان معاینه توسط ارتودنتیست درد آور نمی باشد و نصب آن حدود یک تا دو ساعت طول می کشد. در هفته اولی که بریس ها در دندان های شما قرار می گیرد ممکن است چند روز در ناحیه دندان ها احساس درد داشته باشید. هر بار که شما برای تنظیم سیم های بریس به ارتودنتیست مراجعه می کنید، چند روز با احساس درد همراه خواهید بود. نحوه ی نصب براکت ها پس از اینکه دندان هایتان را تمیز و خشک کردید، براکت های سرامیکی، پلاستیکی، و یا براکت های فلزی ضد زنگ، با استفاده از چسب بر روی دندان ها قرار می گیرد. قرار گرفتن براکت ها ممکن است برای شما ناراحت کننده باشد، اما باعث درد نمی شود. این براکت باعث می شوند که فشار به طور مساوی بر روی دندان های شما اعمال شود. دندان ها با سیم های ساخته شده از فولاد ضد زنگ، تیتانیوم نیکل، و یا تیتانیوم مس به هم متصل می شوند. بند های الاستیکی که به شکل O می باشند بر روی هریک از براکت های موجود بر روی دندان ها، قرار می گیرد و باعث ایجاد فشار بر روی فک می شود و به طور معمول در روش های سنتی از این بندها استفاده می شود. این سیم ها به براکت موجود بر روی دندان ها متصل می شود. آنها مکانیسم فشار برای حرکت و هدایت دندان ها را به محل مورد نظر اعمال می کنند. سیم ها می تواند از فولاد ضد زنگ و همچنین تیتانیوم نیکل یا تیتانیوم مس ساخته شوند. لوله های باکال قطعات فلزی هستند که به دندان های آسیاب متصل می شوند و به کنترل بهتر دندان های آسیاب که به عنوان لنگرکاه عمل می کنند، کمک می کند. لوله باکال اجزای مختلف بریس ها را در پشت دندان به هم متصل می کنند. فنر فورسوز گاهی اوقات بر روی سیم قرار می گیرند. فنر فورسوز با اعمال فشار بین دو دندان، آن ها را از هم جدا کرده و باعث ایجاد فضا بین آن ها می شود. استفاده از این هدگیر بسیار نادر است و به طور معمول تنها در شب پوشیده می شود. هدگیر ها کمک به اعمال فشار بر روی دندان ها می کند. عوارض بریس به طور معمول شما هنگام نصب بریس نباید احساس درد کنید. اما بعد از نصب آن، در طول درمان و به هنگام تنظیم، با احساس درد مواجه خواهید شد. دردی که به هنگام استفاده از بریس احساس می کنید به طور معمول خفیف است. در صورت احساس درد، بعد از نصب بریس می توانید مسکن ضد درد مانند ایبوپروفن را برای تسکین مصرف کنید. مینی بریس کوچکتر از بریس های سنتی هستند. که به شکل کامل اطراف هر یک از دندان ها قرار نمی گیرند. این به آن معناست که فضای کمتری نسبت به نمونه های سنتی در دهان می گیرند. برخی از ارتودنتیست ها ادعا می کنند که زمان استفاده از این مینی بریس ها طولانی نخواهد بود. طول درمان برای هر فرد متفاوت است، اما به طور معمول بین یک تا سه سال به طول می انجامد. با پیروی دقیق از دستورالعمل های ارتودنتیست می توانید کوتاه ترین زمان ممکن برای درمان خود را پیش رو داشته باشید. هیچ وقت استفاده از بریس برای افراد دیر نمی شود. استفاده از بریس ها در مراحل اولیه زندگی، مزایای بسیاری زیادی به همراه خواهد داشت. در سنین نوجوانی، خط فک و بافت زمینه ای لثه و فک، هنوز هم در حال حرکت هستند و این به این معنا می باشد که فک و خط لثه از انعطاف پذیری بالای برخوردار هشتند و هنگام استفاده از بریس، دندان ها، راحت تر حرکت می کنند. در صورت بهبود سریع، نیازی به استفاده بیشتر از بریس وجود ندارد. هنگامی که رشد فک و دندان ها ثابت می شود، برخی از اصلاحات قابل اعمال بر روی فک نمی باشد. بعد از نصب بریس، شما نیاز به اجتناب از برخی مواد غذایی خاصی دارید که با گیر کردن این مواد در بین بریس ها و خط لثه، باعث ایجاد حساسیت و تورم لثه می شود. این غذاها عبارتند از: آب نبات پاپ کورن آدامس هنگام استفاده از بریس، دندان های شما بیشتر در خطر پوسیدگی می باشند. از مصرف مواد غذایی نشاسته دار و مواد حاوی قند به مقدار زیاد خودداری نمایید. به هنگام استفاده از بریس، به طور مرتب هر تا هفته، باید برای تنظیم آن ها به ارتودنتیست مراجعه کنید. ارتودنتیست با معاینه دندان ها و بریس های شما، از بهداشت دهان و دندان شما مطمین خواهد شد. به هنگام استفاده از بریس، باید بیشتر مراقب سلامت دهان و دندان باشد. مسواک زدن پس از غذا می تواند از به دام افتادن مواد غذایی در بین بریس و دندان ها جلوگیری کند. استفاده از، دراطراف بریس روزی دوبار اجباری می باشد. یک دستگاه مخصوص به نام مسواک بین دندانی می تواند، برای تمیز کردن زیر و اطراف آرسیم و براکت استفاده شود. بریس با اعمال فشار بر روی خط فک کمک به اصلاح لبخند شما می کند. داشتن دندان های مرتب و فکی هم ترازم می تواند به شما ظاهر و لبخندی زیبا بدهد. طول و درمان آن به فرد بستگی دارد. اگر در مورد استفاده از بریس کنجکاو هستید، با دندان پزشک خود صحبت کنید. منبع: |
سرطان پروستات غده پروستات را تحت ت ثیر قرار می دهد، غده ای که مقداری مایعات در مایع منی ایجاد می کند و در کنترل ادرار در مردان نقش دارد. غده پروستات در زیر مثانه و در مقابل رکتوم قرار دارد. سرطان پروستات در آمریکا شایع ترین سرطان در مردان است، اما در مراحل ابتدایی نیز قابل درمان است. غربالگری منظم بهترین روش برای تشخیص سرطان پروستات در زمان مناسب است. تغییرات جزیی در شکل و اندازه سلول های غده پروستات مشهور به نیوپلازی داخل پروستات PIN prostatic intraepithelial neoplasia است. این امر به آرامی اتفاق می افتد و علایم تا زمان پیشرفت سرطان بروز پیدا نمی کند. تقریبا درصد از کل مردان بالای سال دارای PIN هستند. پین درجه بالا از نظر سرطانی محسوب می شود و نیاز به بررسی بیشتر دارد. پین درجه پایین دلیلی برای نگرانی نیست. مرحله بندی، اندازه و میزان تومور و مقیاس متاستاز را در نظر می گیرد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در مرحله ، تومور نه در غده پروستات پخش شده است و نه به عمق آن حمله می کند. در مرحله ، سرطان به مناطق و اندام های دوردست گسترش یافته است. معمولا در مراحل اولیه سرطان پروستات هیچ علایمی مشاهده نمی شود. اما اگر علایم ظاهر شود، معمولا یک یا چند مورد از موارد زیر را شامل می شود: تکرر ادرار بخصوص در شب مشکل در شروع و نگه داشتن ادرار خون در ادرار دفع ادرار دردناک و انزال با مشکل مشکل در رسیدن و یا حفظ نعوظ سرطان پیشرفته پروستات می تواند علایم زیر را شامل شود: درد استخوان، اغلب در ستون فقرات، استخوان ران، لگن یا دنده ها شکستگی استخوان اگر سرطان به ستون فقرات گسترش یابد و نخاع را درگیر کند، ممکن است باعث ضعف پا، بی اختیاری ادرار و بی اختیاری مدفوع شود. پروستات غده اگزوکرین یا بیرون ریز است که مایعات و ترشحات آن به خارج از بدن ترشح می شود. پروتیین دفع شده توسط پروستات، آنتی ژن اختصاصی پروستات ( PSA ) ، به مایع منی کمک می کند تا حالت مایع خود را حفظ کند. مقدار زیاد این پروتیین در خون یکی از اولین علایم سرطان پروستات است. به همین ترتیب، پروستات نیز وظیفه کنترل ادرار را بر عهده دارد. این عمل می تواند با استفاده از هزاران فیبر عضلانی ریز، جریان ادرار را از طریق مجرای ادرار محکم و محدود کند. علت دقیق سرطان پروستات مشخص نیست، اما عوامل خطر احتمالی بسیاری وجود دارد. سرطان پروستات در بین مردان زیر سال نادر است، اما بعد از سن سالگی بیشتر دیده می شود. برخی از گروه های ژنتیکی و قومی خطر ابتلا به سرطان پروستات را افزایش می دهند. اگر مردی که دوقلو یکسان اوبه سرطان مبتلاست، در دیگری خطر ابتلا به سرطان بیشتر است و مردی که برادر یا پدرش مبتلا به سرطان پروستات است، در مقایسه با سایر مردان دو برابر خطر ابتلا به آن را دارد. داشتن یک برادر مبتلا، بیشتر از پدر مبتلا، خطر ژنتیکی دارد. برخی تحقیقات نشان داده اند که استفاده از داروی ضد التهاب غیر استروییدی ( NSAID ) ممکن است خطر ابتلا به سرطان پروستات را کاهش دهد. برخی دیگر استفاده از NSAID را با خطر بیشتری از مرگ ناشی از این بیماری مرتبط کرده اند. این یک موضوع بحث برانگیز است، و نتایج آن ت یید نشده است. اغلب اعتقاد بر این است که چاقی با پیشرفت سرطان پروستات در ارتباط است، اما انجمن سرطان آمریکا معتقد است که هیچ ارتباط مشخصی وجود ندارد. برخی مطالعات نشان داده اند که چاقی خطر مرگ در سرطان های پیشرفته را افزایش می دهد. اگر بیمار دارای علایم باشد، یا اگر یک آزمایش معمول خون سطح PSA غیر طبیعی را نشان می دهد، ممکن است معاینات بیشتری انجام شود. اسکن های تصویربرداری می توانند وجود سرطان پروستات را نشان داده و ردیابی کنند. آزمایشات ممکن است شامل موارد زیر باشد: که در آن پزشک به طور دستی هرگونه ناهنجاری پروستات را با انگشت خود بررسی می کند. ادرار یا بافت های بدن فرد مبتلا به سرطان برای مواد شیمیایی منحصر به فرد اگر این تست ها نتایج غیر طبیعی نشان دهند، آزمایش های بعدی شامل موارد زیر است: آزمایش PCA که ادرار را برای ژن PCA که فقط در سلول های سرطانی پروستات یافت می شود، بررسی می کند. یک اسکن اولتراسوند صحیح که با استفاده از یک پروب که صداها را منتشر می کند، از منطقه آسیب دیده تصویربرداری می کند. بیوپسی یا از جداکردن تا قطعه کوچک از چندین ناحیه پروستات برای معاینه تحت میکروسکوپ اینها به ت یید مرحله سرطان، شیوع بیماری و معالجه مناسب کمک می کند. برای ردیابی هرگونه شیوع یا متاستاز، پزشکان ممکن است از اسکن استخوانی، سی تی اسکن یا MRI استفاده کنند. اگر این بیماری قبل از گسترش در اندام های دیگر در فرآیندی موسوم به متاستاز مشاهده شود، میزان بقای ساله درصد است. بعد از پانزده سال، این میزان به درصد کاهش می یابد. هنگامی که سرطان متاستاز شود، میزان بقای ساله درصد است. درمان برای سرطان های زودرس و پیشرفته پروستات متفاوت است. اگر سرطان کوچک و موضعی باشد، معمولا با یکی از درمان های زیر کنترل می شود: سطح PSA به طور مرتب بررسی می شود، اما هیچ عملی فوری صورت نمی گیرد. پروستات از نظر جراحی برداشته می شود. جراحی سنتی به مدت روز بستری در بیمارستان و حداکثر تا ماه استراحت نیاز دارد. جراحی روباتیک بسته نوع جراحی به مدت بستری و ریکاوری کوتاهتر دارد، اما می تواند گرانتر باشد. بیماران باید در مورد پوشش با بیمه خود صحبت کنند. بذرهای رادیواکتیو برای انجام درمان پرتودرمانی هدفمند در پروستات کاشته می شوند. در این مورد قرار گرفتن در معرض تابش مستقیم بافت به حداقل می رساند. از پرتوهای با شدت متغیر استفاده می شود. این یک روش پیشرفته از پرتودرمانی کنفورماسی است. در مراحل اولیه، بیماران ممکن است به مدت تا ماه پرتودرمانی به همراه هورمون درمانی دریافت کنند. توصیه های درمانی به موارد فردی بستگی دارد. بیمار باید در مورد اورولوژیست یا متخصص سرطان، تمام گزینه های موجود را مورد بحث قرار دهد. سرطان پیشرفته تهاجمی تر است و بیشتر در کل بدن گسترش خواهد یافت. در سرطان پیشرفته پروستات، شیمی درمانی ممکن است توصیه شود، زیرا باعث از بین رفتن سلول های سرطانی در بدن می شود. یک هورمون درمانی است که اثر آندروژن را کاهش می دهد. آندروژن ها هورمون های مردانه هستند که می توانند رشد سرطان را تحریک کنند ADT . با کاهش سطح آندروژن می تواند رشد سرطان را کند و حتی متوقف کند. بیمار به احتمال زیاد به درمان طولانی مدت با هورمون درمانی احتیاج خواهد داشت. پروستاتکتومی رادیکال در حال حاضر گزینه ای برای موارد پیشرفته نیست، زیرا سرطان را که در سایر قسمت های بدن گسترش یافته است، درمان نمی کند. از آنجا که پروستات مستقیما با تولید مثل جنسی درگیر است، از بین بردن آن بر تولید منی و باروری ت ثیر می گذارد. پرتودرمانی بر روی بافت پروستات ت ثیر می گذارد و اغلب توانایی فرزندآوری را کاهش می دهد. چون اسپرم آسیب دیده و مایع منی برای انتقال اسپرم کافی نیست. گزینه های غیر جراحی نیز می تواند به شدت از توانایی تولید مثلی انسان جلوگیری کند. بیماران مبتلا به سرطان پروستات در صورتی که هنوز قصد فرزندان آوری دارند می توانند با پزشک باروری مشورت کنند. یک رژیم غذایی سالم برای بزرگ شدن پروستات چیزی بیش از خوردن غذاهای خوب است. همچنین به معنی اجتناب از انواع دیگر غذاهایی که برای پروستات مفید نیستند. مشخص شده است که برخی غذاها و نوشیدنی ها به دلیل ت ثیر آن بر تستوسترون و هورمون های دیگر بر سلامت پروستات ت ثیر می گذارند. ماهی قزل آلا سرشار از چربی های سالم است که حاوی اسیدهای چرب امگا است، که به جلوگیری و کاهش التهاب در بدن کمک می کند. سایر ماهی های آب سرد مانند ساردین نیز از این نوع چربی ها سرشار هستند. گوجه فرنگی مملو از لیکوپن و آنتی اکسیدانی است که ممکن است به سلولهای غده پروستات کمک کند. پخت و پز گوجه فرنگی مانند سس گوجه فرنگی یا سوپ کمک می کند تا لیکوپن آزاد شود و آن را به راحتی در دسترس بدن قرار دهد. توت فرنگی، زغال اخته، تمشک منابع عالی آنتی اکسیدان ها هستند که به از بین بردن رادیکال های آزاد از بدن کمک می کنند. سبزیجات برگ دار، از جمله گل کلم، کلم بروکسلی، حاوی ماده شیمیایی معروف به سولفورافان است. تصور بر این است که سلول های سرطانی را هدف قرار داده و پروستات سالم را تقویت می کند. آجیل سرشار از روی است. روی در غلظت های زیادی در پروستات یافت می شود و تصور می شود که به تعادل تستوسترون کمک می کند. علاوه بر آجیل، صدف و حبوبات نیز دارای مقدار زیادی روی هستند. پرتقال، لیمو، لیموترش و گریپ فروت ها از نظر سرشار از ویتامین C هستند که ممکن است به محافظت از غده پروستات کمک کند. تحقیقات نشان می دهد که مصرف کمتر گوشت قرمز ممکن است به بهبود سلامت پروستات کمک کند. در حقیقت، اعتقاد بر این است که مصرف روزانه گوشت، خطر بزرگ شدن پروستات را سه برابر می کند. همانند گوشت، مصرف منظم لبنیات با افزایش خطر ابتلا به بزرگ شدن دوطرفه خوش خیم پروستات ( BPH ) مرتبط است. قطع یا کاهش کره، پنیر و شیر ممکن است به کاهش علایم BPH کمک کند. کافیین ممکن است به عنوان یک ادرارآور عمل کند، به این معنی که فرد چقدر، هر چند وقت یکبار و چقدر فوری مجبور به ادرار کردن می شود. قطع، سودا و شکلات ممکن است علایم ادراری BPH را بهبود بخشد. همچنین می تواند تولید ادرار را تحریک کند. مردان مبتلا به BPH ممکن است با ترک الکل علایم آنها بهبود یابد. مصرف زیاد نمک ممکن است علایم دستگاه ادراری در ارتباط با BPH را افزایش دهد. پیروی از رژیم غذایی کم نمک با اضافه نکردن نمک به وعده های غذایی و پرهیز از غذاهای فرآوری شده ممکن است برای برخی از مردان مفید باشد. مدیریت استرس ترک اجتناب از مایعات در شب برای کاهش ادرار شبانه تخلیه کامل مثانه هنگام ادرار کردن انجام تمرینات کف لگن در صورت امکان کاهش مصرف داروهایی مانند آنتی هیستامین ها، دیورتیک ها و مواد ضد احتقان آور محدود کردن مصرف مایعات به لیتر مایعات در روز منابع: |
بریس های سرامیکی مشابه بریس های فلزی هستند، اما از براکت های روشن یا رنگ دندان به جای براکت های نقره ای یا فلزی و سیم ها استفاده می کنند. بسیاری از مردم بیشتر به دلیل اینکه این براکت ها کمتر قابل توجه هستند، از این بریس های سرامیکی به جای بریس های معمولی استفاده می کنند. یکی از بزرگترین مزیت های این نوع برایس ها نامریی بودن آن ها نسبت به دیگر برایس ها می باشد. مزایا و معایب بریس های سرامیکی در این جا به بیان جوانب مثبت و منفی این شیوه درمانی در مقایسه با بریس های فلزی و سنتی می پردازیم. مزایا بریس های سرامیکی این بریس ها کمتر از بریس های فلزی قابل رویت هستند. مواد سرامیکی مورد استفاده در این بریس می تواند به صورت شفاف یا با رنگ دندان باشد. این بریس ها دندان های شما را سریع تر حرکت می دهند. این نوع بریس ها در حدود تا ماه طول می کشد تا دندان های شما را صاف و هم ردیف کند. شما می توانید رنگ دلخواه خود را انتخاب کنید. بریس های فلزی تنها در یک رنگ وجود دارد: خاکستری (یا نقره ای براق، اگر در دسترس باشد) این نوع بریس ها تقریبا در هر رنگ قابل دسترس هستند. مشکلی در آزمایشات تصویربرداری ایجاد نمی کنند. بریس های فلزی می توانند سیگنال های موجود در آزمایشات تصویربرداری را مختل کنند. اما تاثیر بریس سرامیکی بر سیگنال های تصویر برداری بسیار کمتر است. معایب بریس های سرامیکی قیمت آن ها نسبت به بریس های فلزی بسیار بیشتر است. این نوع بریس ها حدودا یک تا دو میلیون تومان گرانتر از بریس های معمولی هستند. این نوع بریس ها ممکن است باعث حساسیت لثه شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید براکت های سرامیکی بزرگتر از براکت های فلزی هستند. از این رو تمیز کردن اطراف براکت ها نسبت به انواع دیگر سخت تر است و در نهایت باعث تورم لثه ها و تحلیل لثه ها در صورت نرسیدن خمیر دندان و فلوراید به خط لثه و مینای دندان می شود. دوام نوع سرامیکی نسبت به نوع فلزی کمتر است. احتمال شکستن برایس های سرامیکی دو برابر بریس های دیگر می باشد. و در فرایند باز کردن براکت های آن باعث آسیب رسیدن به سطح دندان هایتان بخصوص مینای دندان می شود. حرکت دندان ها در بریس های سرامیکی به نسبت انواع دیگر برایس ها بسیار راحت تر می باشد. به دلیل ویژگی شکنندگی که دارا می باشند، نسبت به انواع دیگر بیشتر نیاز به تعمیر دارند که همین ویژگی ها باعث می شود روند درمان با بریس های سرامیکی به درازا بکشد. بریس های سرامیکی ممکن است لکه دار شوند. پوشش لاستیک که در اطراف سیم ها قرار دارند به راحتی لکه دار می شوند. استفاده از این نوع بریس ها برای کسانی که رشد تمام دندان های آن ها کامل شده است، توصیه می شود. در این صورت احتمال شکستن براکت ها بر اثر فشار دندان ها کمتر می شود. در صورت تمایل استفاده از بریس های ظریف، بریس های سرامیکی انتخاب خوبی می باشند. به دلیل اینکه رنگ آن ها معمولا هم رنگ دندان و یا سفید می باشد، کمتر جلب توجه می کنند. اگر شما به صورت تمام وقت کار می کنید و یا اینکه دانشجو هستید و نمی خواهید توجه افراد دیگر را به خود جلب کنید، استفاده از این بریس ها گزینه ای خوبی می باشد. درمان هم ترازی دندان ها با استفاده از بریس سرامیکی از یک سال و نیم تا سه سال می باشد و برای بریس های فلزی کمتر از یک سال تا سه سال است. بریس های سرامیکی با دوام نیست، این موضوع باعث شده که در هنگام جا به جای دندان ها، براکت ها بشکنند و به دلیل تعویض براکت ها و همین طور مدت زمانی که به پزشکتان مراجعه می کنید تا زمانی که براکت های شما تعمیر گردد زمان بسیاری می برد، روند درمان کند می شود. ویژگی دوام این نوع بریس ها نسبت به سرامیک های فلزی از مقاومت کمتری برخوردار هستند. مطالعه انجام شده در سال بیان می کند که احتمال شکستن این براکت ها نسبت به نوع فلزی آن دو برابر می شود، به خصوص در دریف پایینی دندان ها. اگر شما در ورزش های پر تحرک و یا فعالیت های که به حرکت بیش از حد در دهان نیاز دارد، مانند: آواز خواندن، بحث ها و صحبت های عمومی، شرکت می کنید، تمایل بیشتری در استفاده از بریس های فلزی که به راحتی نمی شکند را دارید. آیا بریس های سرامیکی لکه دار می شوند؟ براکت های استفاده شده در این بریس های به راحتی لکه درا نمی شوند، اما پوشش پلاستیکی که در دور سیم قرار دارد به راحتی لکه دار می شوند. در اینجا چند راه برای جلوگیری از لکه دار شدن براکت های سرامیکی وجود دارد: این کمک به حذف موادی می شود که باعث ایجاد لکه بر روی براکت ها می شود. گوجه فرنگی، قهوه، چای، نوشابه و یا حتی چاشنی های مانند سس کچاپ و خردل به عنوان موادی که باعث ایجاد لک و یا تغییر رنگ دندان ها می شوند، شناخته شده اند. کشیدن می تواند لکه های زرد، بر روی دندان ها و تمام اجزای بریس ایجاد کند. عوامل سفید کننده می توانند باعث شوند سطح دندانی که در زیر براکت قرار دارد نسبت به سایر قسمت ها تغییر رنگ پیدا کند. ارتودنتیست شما می تواند براکت های سرامیکی لکه دار شده را تعویض کند. رنگ هر جزء از براکت های سرامیکی را می توان در طول دوره درمان تغییرداد. اجزای سازنده عبارتند از: براکت ها به دندان ها می چسبد و معمولا رنگ های سفید یا رنگ های کرمی در دسترس هستند. این سیم ها به دور دندان ها پیچیده می شود و با وصل کردن براکت ها و ایجاد فشار به دندان ها باعث ردیف و صاف شدن دندان ها می شود. سیم ارتودنسی اغلب در رنگ های نقره ای، سفید و یا مات در دسترس هستند. باندهای الاستیک متصل به قلاب در براکت ها هستند. باندهای الاستیک سیم ارتودنسی را نگه داشته و باعث تنظیم موقیت دندان و فک می شود. شما می توانید این باند را تقریبا در هر رنگ قابل تصور دریافت کنید. در صورتی که بهم ریختگی دندان های شما بسیار نیست، استفاده از بریس های سرامیکی گزینه ی مناسبی می باشد. اما آنها از دوام کمتری برخوردار هستند و مدت زمان بیشتری برای اصلاح دندان ها با استفاده از این بریس ها لازم است. براکت های سرامیکی به راحتی لکه درا می شوند. هزینه ای استفاده از این بریس ها نسبت به انواع دیگر آن بیشتر می باشد. قبل از انتخاب کردن هر کدام از بریس های فلزی یا سرامیکی با دندان پزشک یا ارتودنتیست خود صحبت کنید. ممکن است استفاده از بریس های سرامیکی برای دندان های شما موثر باشد، حتی اگر اولین انتخاب شما نباشد. منبع: |
درست است گوش نسبت به دیگر اعضای بدن مثل دست و پا اندازه بسیار کوچکی دارد، اما بافت های عصبی خیلی حساسی دارد. به همین علت خارش گوش اتفاقی است که ممکن است بارها و بارها در طول روز برای فرد اتفاق بی افتد. در بعضی از موارد شاید علت خارش بیش از حد گوش، حساسیت زیاد گوش ها باشد. با این حال ممکن است خارش گوش، علتی پزشکی داشته باشد. در این مقاله با علل، علایم، زمان مراجعه به پزشک، درمان و راه های پیشگیری از خارش گوش بیشتر آشنا خواهیم شد زیرا با داشتن درک درستی از علل خارش گوش می توانید راهکارهای بهتری برای درمان در پیش بگیرید. خارش گوش می تواند به دلایل زیادی برای فرد ایجاد شود: در صورتی که گوش فرد موم کافی تولید نکند، پوست داخل گوش خشک شده و در نتیجه دچار خارش خواهد شد. موم گوش خاصیت روان کنندگی داشته و در کمبود یا عدم ترشح کافی از این ماده گوش دچار خارش خواهد شد. حتی گاهی اوقات شاید به خاطر خشکی شدید مجرای گوش، پوسته پوسته هایی از داخل گوش فرد خارج شود. این مشکل زمانی به وجود می آید که پوست اطراف گوش یا حفره آن ملتهب شده باشد. این التهاب ممکن است در نتیجه واکنش آلرژی گونه به اجسامی که در کنار یا نزدیک گوش هستند به وجود آمده باشد. به عنوان مثال گوش فرد ممکن است در نتیجه استفاده از گوشواره یا حلقه گوش فلزی دچار التهاب شده باشد. نوع دیگر درماتیت (التهاب شدید) در داخل گوش که به درماتیت اگزماتویید حسی معروف است نیز ممکن است به علت علایم ناشناخته در داخل گوش فرد اتفاق بیفتد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اوتیت خارجی یا عفونت حفره گوش بیرونی یکی از مشکلاتی است که می تواند باعث بروز همزمان خارش و درد در گوش فرد شود. عارضه اوتیت خارجی را با نام گوش شناگر نیز می شناسند که باعث می شود تا گوش فرد به واسطه عفونت ملتهب شود. عارضه اوتیت می تواند منجر به قرمزی و التهاب گوش شود. جمع شدن بیش از حد موم گوش در داخل حفره گوش می تواند یکی از علت های خارش گوش بوده و حتی شنوایی فرد را تحت ت ثیر خودش قرار دهد. گوش برای تمیز نگه داشتن و محافظت از خودش در برابر عفونت های خارجی، موم تولید می کند. موم گوش به طور طبیعی همراه با پوست سلول های مرده و باقی مانده های موجود در گوش حرکت کرده و پس از خشک شدن از گوش خارج می شود. اما اگر فردی جسمی را وارد حفره گوش خود کند ممکن است جلوی حرکت موم گوش را گرفته یا آن را در قسمتی از گوش جمع نموده و از خروج آن جلوگیری کند. اگر فرد برای تمیز کردن گوش از گوش پاک کن، گیره کاغذ یا گیره مو استفاده کند، ممکن است موم گوشی که در حال خارج شدن است را به عقب هل داده و باعث ایجاد سدی برای خروج مواد اضافی از داخل گوش شود. با ایجاد این سد، نه تنها دیگر مواد زاید اضافه از گوش خارج نخواهد شد بلکه باعث تجمع باکتری ها در داخل گوش شده و در نتیجه ممکن است گوش فرد دچار عفونت شود. یکی دیگر از علت هایی که ممکن است باعث بروز خارش گوش شود. استفاده از وسایل کمک شنوایی مثل است که باعث جمع شدن آب در داخل گوش یا واکنش آلرژی گونه گوش نسبت به سمعک می شود. ناسازگار بودن اندازه سمعک با گوش نیز می تواند به قسمت های خاصی از گوش فشار وارد آورده و در نتیجه منجر به خارش گوش شود. مصرف بعضی از غذاهای به خصوص می تواند باعث بروز واکنش آلرژی گونه در فرد شود. غذاهای آلرژی زا شامل موارد زیر می شود: مغز ها و آجیل شیر ماهی و صدف گندم همچنین مصرف این خوردنی ها ممکن است باعث خارش در بقیه قسمت های صورت شده یا حتی منجر به بروز کهیر در فرد شود. سندرم آلرژی دهانی یا حساسیت دهانی نیز نوعی از واکنش آلرژی گونه است که باعث احساس خارش در اطراف دهان می شود ولی بعضی از افراد دچار خارش اطراف گوش ها نیز شده اند. غذاهایی که ممکن است باعث بروز سندرم آلرژی دهانی شوند: میوه های مثل سیب، خربزه، توت، کیوی و موز دانه آفتاب گردان بادام فندق در صورتی که فرد بعد از خوردن یا تماس با این خوردنی های آلرژی زا دچار مشکلات تنفسی شود ممکن است آنافیلاکسی (حساسیت بسیار شدید) نیز برای فرد اتفاق بی افتد. آنافیلاکسی واکنش آلرژی گونه شدیدی است که به طور ناگهانی شروع شده و با خارش، تورم گلو و افت فشار خون ممکن است همراه باشد. آنافیلاکسی یا واکنش آلرژی شدید، یک اورزانس پزشکی بوده و در اسرع وقت نیاز به درمان خواهد داشت. رینیت آلرژی که آن را با نام تب یونچه نیز می شناسند زمانی اتفاق می افتد که فرد نسبت به ذرات موجود در هوا، مثل آلودگی، گرد و خاک یا پشم حیوانات از خود واکنش حساسیت زا نشان می دهد. این عارضه می تواند منجر به خارش گوش ها، چشم ها و گلو شده و همراه با علایم زیر باشد: آب ریزش بینی عطسه گرفتگی مسیر تنفسی همچنین افراد ممکن است در نتیجه گرفتگی مسر تنفسی ناشی از سرما خوردگی نیز باعث خارش گوش شوند. درمان این عارضه مشابه درمان سرما خوردگی معمولی خواهد بود. در صورتی که فرد دایما احساس خارش در قسمت بیرونی و داخل گوش دارد باید برای تشخیص علت عارضه خارش گوش و درمان آن حتما به پزشک متخصص مراجعه کند. البته فرد می تواند برای بهبود موقت گوش از چند قطره روغن بچه یا روغن زیتون استفاده کند. قطره های OTC (داروهای بدون نسخه) نیز می تواند به کاهش این خارش کمک زیادی کند. در صورتی که بروز خارش به علت عفونت داخل گوش باشد، احتمالا پزشکتان برای درمان آنتی بیوتیک تجویز می کند و اگر خارش به خاطر مسدود شدن سوراخ گوش به علت موم بیش از حد آن باشد، پزشکتان به آرامی موم اضافه را از داخل گوش خارج کرده و نکاتی را برای پیشگیری از بروز مجدد آن در اختیار شما قرار خواهد داد. بسیاری از انواع گوش درد با درمان های خانگی برطرف شده و در صورت ادامه داشتن علایم به مدت چند روز یا تشدید آن فرد بهتر است به پزشک متخصص مراجعه کند. بیماری پسوزیاریس یک نوع عارضه پوستی است که باعث بروز بثورات پوستی در قسمت درگیر شده می شود. پسوزیاریس می تواند بر روی پوست قسمت های قابل رویتی مثل دست ها، پاها و حتی گوش ها اتفاق افتاده و این قسمت ها را درگیر کند. خارش گوش می تواند بسیار آزار دهنده و ناخوشایند باشد. در مواجهه با این عارضه، ممکن است به نظر برسد که خاراندن به درمان کمک می کند. در حالی که با خاراندن محل درگیری وضعیت گوش بدتر و بدتر خواهد شد. گاهی اوقات خارش گوش می تواند با علایم زیر همراه باشد: تب تورم و التهاب ترشح گوش در صورتی که هرکدام از علایم زیر را داشتید هرچه سریع تر به پزشک مراجعه کنید: گوش دچار خون ریزی و ترشحات شدید شده است قدرت شنوایی تان به طور ناگهانی کاهش پیدا کرده است در صورتی که با وجود معالجه و گذشت زمان خارش گوش و علایم آن کاهش پیدا نکرد، بهتر است در اولین فرصت به پزشکتان مراجعه کنید. پزشکتان بعد از مراجعه، سابقه پزشکی شما را بررسی کرده و گوش شما را معاینه خواهد کرد تا علل اصلی بروز خارش گوش مشخص شود. این معاینه به تشخیص هرگونه بثوراتی مثل اگزما کمک خواهد کرد. همچنین پزشکتان وضعیت و میزان ترشح موم گوش یا وجود موم گوش در نزدیکی پرده گوش را مورد بررسی قرار خواهد داد زیرا اینها ممکن است باعث بروز خارش گوش شوند. برای تشخیص دقیق تر احتمالا پزشکتان در مورد علایم دیگری مثل تب و زمان شروع نیز ممکن است سوالاتی را مطرح کند. معمولا خارش گوش به علت آسیب دیدگی پوست گوش اتفاق می افتد. به همین خاطر درمان برای بهبود این آسیب دیدگی ها انجام خواهد شد. استفاده از روان کننده ها برای خروج موم گوش خروج آب های اضافی داخل گوش خروج ذرات خارجی و اضافه از داخل گوش در صورتی که خارش گوش به علت واکنش در برابر حساسیت باشد، باید از علل بروز حساسیت یا شی و محصولی که باعث ایجاد آلرژی در فرد شده دوری نمود. این اشیاء می تواند محصولات مراقبت از پوست یا گوشواره ای جدید باشند. همیشه پیش از ریختن قطره یا زدن کرم به گوش های تان با پزشکتان مشورت کنید. این کار باعث می شود تا از بابت سلامت و واکنش نشان ندادن پوست گوش تان اطمینان خاطر حاصل کنید. همچنین در صورتی که پرده گوش شما دچار آسیب دیدگی شده، نباید از کرم یا قطره استفاده کنید مگر اینکه پزشکتان برای شما استفاده از آن ها را تجویز کرده باشد پ. کرم ضد عفونی کننده روغن بچه برای نرم کردن پوست گوش کرم استرویید (کرتون دار) موضعی برای کاهش التهابات قطره گوش شناگر یا اسید استیک، هیدروژن پروکساید یا محلول رقیق شده الکل در صورتی که خارش گوش فرد همراه با بالا رفتن دمای بدن یا خارج شدن خون یا چرک از گوش باشد، پزشکتان برای درمان عفونت احتمالا مصرف آنتی بیوتیک تجویز می کند. برای اطمینان از بهبودی کامل حتما به صورت منظم به پزشکتان مراجعه کرده و برای معاینات و پاکسازی مجدد گوش وقت بگیرید. این کار به خارج کردن موم گوش اضافه و کاهش آسیب دیدگی پوس گوش کمک زیادی خواهد کرد. برای جلوگیری از بروز خارش گوش نباید گوش تان را با وسایل زیر تمیز کنید: گلوله های پنبه ای گوش پاک کن گیره کاغذ گیره مو برای اینکه از بروز التهابات جلوگیری کنید بهتر است موارد زیر را رعایت کنید: عدم استفاده از جواهرات و وسایل زینتی آلرژی زا برای جلوگیری از بروز علایم آلرژی مثل خارش اگر در هفته چندین بار به استخر می روید، حتما آب اضافه داخل حفره گوش تان را خشک کنید. اگر احساس می کنید که گوش تان موم گوش زیادی ترشح می کند برای کنترل میزان ترشح موم گوش حتما با پزشک مشورت کنید تا با استفاده از قطره گوش میزان ترشح موم گوش تحت کنترل قرار بگیرد. منایع: |
افتادگی جفت ( abruptio placentae ) ، یک عارضه شایع و در عین حال جدی در طول دوران بارداری است. جفت در دوران بارداری در رحم ایجاد می شود. به دیواره رحم متصل شده و مواد مغذی و اکسیژن را برای جنین ت مین می کند. کندگی جفت زمانی اتفاق می افتد که جفت قبل از زایمان، به طور جزیی یا کامل از دیواره داخلی رحم جدا شده و باعث کاهش یا انسداد اکسیژن و مواد مغذی به جنین و خونریزی شدید در مادر می شود. قطع جفت اغلب به طور ناگهانی اتفاق می افتد و در صورت عدم درمان، جان مادر و نوزاد را به خطر می اندازد. کودک اکسیژن و مواد مغذی کمتری دریافت می کند. برخی از نوزادان با محدودیت رشد روبرو می شوند و در موارد کمی کشنده است. علایم کندگی جفت شامل موارد زیر است: خون ریزی واژن درد شکم حساسیت رحم انقباضات رحمی (اغلب یکی پس از دیگری اتفاق می افتد. سفتی در رحم یا شکم قطع جفت حدود ، مادر دارای فشار خون بالا است. یکی از شایع ترین دلایل فشار خون در دوران بارداری، شرایطی است که با نام پره اکلامپسی شناخته می شود، اکلامپسی در واقع فشار خون بالا در برخی از زنان حامله که باعث بروز مخاطرات جدی و خطناک برای مادر و جنین می شود. کیسه آمنیوتیک حاوی مایعی است که از جنین درون رحم محافظت می کند. اگر عاملی باعث پارگی کیسه آمنیوتیک یا نشت آن شود، احتمال کندگی جفت افزایش می یابد. افزایش بیش از حد طبیعی مایعات آمنیوتیک، خطر خون ریزی بین جفت و دیواره رحم را افزایش می دهد. آزمایش قبل از تولد که شامل یک سوزنی است که از طریق شکم مادر و داخل رحم وارد می شود تا مایع آمنیوتیک خارج شود. به ندرت، سوراخ سوزن باعث خونریزی می شود. سن سال و یا بالاتر برای بارداری، شانس ابتلا کندگی جفت را بیشتر می کند. حاملگی دو قلو ها، سه قلو یا بیشتر، خطر ابتلا به کندگی جفت را افزایش می دهد. بعضی اوقات در چند قلویی، زایمان نوزاد اول می تواند جفت را قبل از تولد نوزاد بعدی جدا کند. در صورت آسیب دیدن و یا ضربه به شکم، امکان دارد ترومای شکمی رخ دهد. بنابراین در طول دوران بارداری همیشه باید مراقب باشید. اگر در بارداری های قبلی دچار اختلال کندگی جفت شده اید، باید به پزشکتان بگویید. پزشک ممکن است راه های دیگری برای جلوگیری از بروز مجدد آن توصیه کند. پزشک از تصویربرداری با و ماساژ خارجی بر روی شکم مادر استفاده می کند تا سعی کند کودک را از حالت سر به بالا (برآمدگی) دور کند که این روش ممکن است گاهی اوقات باعث کندگی جفت شود. کندگی جفت می تواند برای مادر و نوزاد خطرات جدی داشته باشد. اختلال جفت می تواند منجر به عوارض زیر شود: شوک به دلیل خونریزی مشکلات لخته شدن خون (انعقاد داخل عروقی و ایجاد لخته خون) نیاز به تزریق خون زایمان زودرس نارسایی کلیه ها یا اعضای دیگر ناشی از خونریزی بیش از حد به ندرت و هنگامی که خون ریزی رحم قابل کنترل نباشد، ممکن است هیستر کتومی یا تخلیه رحم لازم باشد. اگر افتادگی جفت رخ دهد، لازم است فورا عمل سزارین انجام گیرد. تولد زودرس: یعنی فرزند شما قبل از هفته به دنیا می آید. اختلالات جسمی کودک: اگر کودک نارس به دنیا بیاید، ممکن است اوایل زندگی دچار مشکلات جسمی شود. کندگی جفت امکان دارد باعث مرگ جنین بعد از هفته بارداری در رحم شود. کندگی جفت قابل پیشگیری نیست، اما می توانید برخی از عوامل خطر آن را کاهش دهید. به عنوان مثال، سیگار نکشید و از داروهای غیرقانونی مانند کوکایین استفاده نکنید. اگر فشار خون بالایی دارید، آن را کنترل کنید. همیشه هنگام استفاده از وسیله نقلیه موتوری، از کمربند ایمنی استفاده کنید. اگر تروما شکمی داشته اید سریعا به پزشک مراجعه کنید. اگر یکبار دچار اختلال جفت شده اید و قصد بارداری دوباره دارید، با پزشکتان مشورت کنید تا بررسی کند که آیا روش هایی برای کاهش خطر ابتلا به اختلال های دیگر جفت وجود دارد یا ندارد. علایم و نشانه های قطع جفت می تواند مشابه سایر شرایط بارداری مانند جفت پرووا و پره اکلامپسی باشد. اطلاعاتی که ممکن است برای تشخیص اختلال جفت استفاده شود شامل موارد زیر است: تاریخچه پزشکی معاینه جسمی، از جمله بررسی حساسیت رحم معاینه داخلی واژن و دهانه رحم، با استفاده از اسپکولوم آزمایش خون سونوگرافی برای بررسی جفت کنترل ضربان قلب جنین بعضی اوقات، تشخیص کندگی جفت تا زمان زایمان نمی تواند ت یید شود. جفت معمولا برای آزمایش بیشتر تشخیصی به آزمایشگاه فرستاده می شود. اتصال مجدد جفت جدا شده از دیواره رحم امکان پذیر نیست. گزینه های درمانی به طول مدت بارداری، وضعیت مادر و نوزاد بستگی دارد. اگر دوران بارداری شما کمتر از هفته باشد، ممکن است تا زمانی که ضربان قلب جنین عادی شود و احتمال کندگی جفت از بین برود، برای مراقبت بیشتر در بیمارستان بستری شوید. در صورت ابتلا به زایمان زودرس، ممکن است استرویید تجویز شود تا ریه های کودک سریع تر رشد کند. اگر دوران بارداری بیش از هفته طول بکشد و یا سلامت شما یا جنین در معرض خطر باشد، بلافاصله به سزارین و شاید به تزریق خون نیاز داشته باشید. زایمان سزارین روشی است که در آن تولد نوزاد از طریق برش در شکم و رحم مادر به جای واژن، انجام می شود. برخی پزشکان از سزارین به عنوان زایمان شکمی یاد می کنند. پس از یک سزارین، به زمان استراحت و بهبودی نیاز دارید. سزارین یک عمل فشرده است که نیاز به یک روند بهبودی طولانی تر از زایمان طبیعی دارد. متخصص زایمان شما ممکن است آزمایش خون را قبل از سزارین توصیه کند. این آزمایشات اطلاعاتی در مورد گروه خونی و میزان هموگلوبین، ارایه می دهد. در صورتی که در طول سرازین به خون نیاز داشته باشید، جزییات آزمایشات خون برای تیم درمانی شما مفید خواهد بود. چون امکان دارد شما به تزریق خون نیاز داشته باشید. کندگی جفت غالبا یک اورژانس پزشکی است و هیچ فرصتی برای آماده سازی باقی نمی گذارد. با این حال، این امکان وجود دارد که پزشک متوجه علایم اختلال در آینده شود. بسته به شدت اختلال جفت، ممکن است در بیمارستان بستری شوید و تحت نظر باشید. در حالی که شما در بیمارستان هستید: به علایم توجه کنید. در صورت بروز تغییر در علایم یا میزان آن ها، فورا پزشکتان را مطلع کنید. به پزشکتان در مورد تمام داروهای مصرف شده از جمله ویتامین ها و مکمل ها اطلاع دهید. اگر در دوران بارداری سیگار کشیده اید یا از داروهای غیرقانونی استفاده کرده اید، حتما بگویید. به چه آزمایشاتی نیاز دارم؟ آیا کودک در معرض خطر است؟ خودم در معرض خطر هستم؟ گزینه های درمان چیست؟ عوارض احتمالی چیست؟ در صورت تولد نوزاد، چه انتظاری می توان داشت؟ آیا به تزریق خون نیاز دارم؟ شانس نیاز من به هیسترکتومی یا عمل جراحی تخلیه رحم بعد از زایمان چیست؟ چه زمانی علایم شما شروع شد؟ آیا متوجه نشانه های خود شده اید؟ چقدر خونریزی دیده اید؟ آیا می توانید جنب وجوش کودک خود را احساس کنید؟ آیا نشت واضح مایعات را از مهبل خود مشاهده کرده اید؟ آیا حالت تهوع، استفراغ یا سرگیجه داشته اید؟ آیا دچار انقباض زایمانی شدید؟ اگر چنین است، آنها چقدر با هم نزدیک هستند؟ منابع: |
لثه، بافت اطراف دندان است و تورم لثه، شایع ترین شکل بیماری های پریودنتال (بیماری های بافت های اطراف دندان) می باشد. تورم لثه با توجه به شدت آن طبقه بندی می شود. شدت این عفونت از خفیف تا شدید و نوع ulcerative (زخم شده) غیر معمول اما جدی تر متغیر است و می تواند نشانه ای از یک بیماری عمومی با خطر جدی باشد. باکتری ها می توانند باعث تورم لثه شوند. اگرچه باکتری ها به طور معمول در بدن ما یافت می شوند و بیشتر اوقات اثرات محافظتی را باعث می شوند، باکتری ها می توانند مضر هم باشند. دهان مکانی ایده آل برای زندگی باکتری ها است. محیط گرم و مرطوب و مواد غذایی کافی همه عواملی است که باکتری ها برای رشد و تکثیر لازم دارند. اگر این سیستم ایمنی سالم نباشد، رشد باکتری های موجود در دهان به سرعت از کنترل خارج می شوند و سیستم دفاعی بدن را تحت الشعاع قرار می دهند و باعث بروز عفونت می شود. بیماری تورم لثه، بیماری عفونی است که با حمله باکتری ها به بافت های نرم و استخوان مجاور دندان ها ایجاد می شود. دو دسته اصلی از بیماری های لثه وجود دارد: این تورم می تواند در اثر پلاک، عوامل سیستمیک (عمومی) ، داروها یا سو تغذیه ایجاد شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید این نوع تورم می تواند توسط یک باکتری، ویروس یا قارچ خاص ایجاد شود. همچنین ممکن است در اثر عوامل ژنتیکی، شرایط سیستمیک (از جمله واکنش های آلرژیک و بیماری های خاص) ، زخم ها یا واکنش های بدنی خارجی مانند پروتزها (دندان های مصنوعی) ایجاد شود. بعضی اوقات، دلیل خاصی برای ایجاد ضایعات لثه ای غیر پلاکی وجود ندارد. تورم لثه، یک عفونت باکتریایی لثه است. علت دقیق ایجاد تورم مشخص نشده است، اما چندین نظریه وجود دارد. برای ایجاد تورم لثه، پلاک باید در نواحی بین دندان جمع شود. این پلاک حاوی تعداد زیادی باکتری است که تصور می شود عامل تورم می باشد. اما فقط پلاک نیست که باعث ایجاد این بیماری می شود. در موارد خاص، فرد ممکن است یک بیماری زمینه ای داشته باشد که سیستم ایمنی بدن را مستعد ابتلا به تورم لثه کند. به عنوان مثال، مبتلایان به دیابت و سایر بیماری های سیستم ایمنی بدن (مانند HIV یا ایدز) توانایی ضعیف تری در مبارزه با باکتری های حمله کننده به لثه ها را دارند. افرادی که سیگار می کشند، تنباکو می جوند یا مشکل سو مصرف مواد دارند نیز مستعد ابتلا به این عارضه هستند. مصرف بیش از حد الکل می تواند منجر به تورم لثه شود. عوامل موضعی، مانند درهم بودن دندان و نامتناسب بودن یا آناتومی (ساختار دندان تغییر یافته) دندان تغییر یافته ناشی از کار دندان پزشکی، باعث افزایش حساسیت فرد به تورم لثه می شود. این تغییرات ممکن است در دوران بلوغ، یایسگی، سیکل قاعدگی و بارداری رخ دهد. لثه ممکن است حساس تر شود و خطر تورم افزایش یابد. سلامتی دهان ممکن است تحت ت ثیر برخی از داروها باشد، به خصوص اگر جریان بزاق کاهش یابد. دیلانتین، یک داروی ضد تشنج و برخی از داروهای ضد آنژین می تواند باعث رشد غیر طبیعی بافت لثه شود. خطر ابتلا به تورم لثه با بالا رفتن سن افزایش می یابد. به عنوان مثال، کمبود ویتامین C با بیماری تورم لثه مرتبط است. افرادی که والدین آنها دچار تورم لثه شده اند، خطر ابتلا به تورم در آن ها نیز بیشتر است. تصور می شود که این موضوع به دلیل نوع باکتری هایی است که ما در دوران جنین زندگی به ما منتقل می شود. لثه های سالم به صورت صورتی محکم و کم رنگ و در اطراف دندان ها قرار دارند. علایم و نشانه های تورم لثه شامل موارد زیر است: لثه های متتورم یا پف دار (هیپرپلازی لثه) لثه های قرمز تیره یا پر رنگ لثه هایی که هنگام مسواک زدن یا نخ دندان به راحتی خون ریزی می کنند. وجود پلاک دندان، یک ماده چسبنده روی دندان لثه های برگشتی (امکان دارد منجر به بیماری پریودنتال شود. شل شدن دندان یا ریزش دندان بوی بد دهان یا Halitosis یک تلاش هماهنگ بین بهداشت خوب، از جمله مسواک زدن و استفاده از نخ دندان به طور منظم و صحیح، و مراجعه منظم به دندان پزشکی تمام مواردی هستند که برای درمان و پیشگیری از این عارضه لازم است. تورم لثه معمولا در منزل با بهداشت خوب دندان قابل درمان است. اگر این عارضه علیرغم تلاش برای جلوگیری از آن ادامه یابد، به پزشکتان مراجعه کنید تا احتمال ابتلا به بیماری زمینه ای بررسی شود. اگر شرایط دیگری وجود دارد که به نظر می رسد با علایم تورم لثه توام شده است، به دنبال درمان های پزشکی باشید. به عنوان مثال، پزشکان معتقدند تورم لثه مزمن و پریودنتیت (بیماری های دهان و دندان) عوامل خطر برای ایجاد آرتریت روماتویید هستند. درمان و رعایت دستورالعمل های متخصص بهداشت دندان می تواند به طور عادی از بروز عوارض آن جلوگیری کند. اما بدون درمان، این بیماری می تواند در بافت دندان و استخوان ها انتشار یافته و بر سلامت دندان ت ثیر بگذارد. آبسه یا عفونت در لثه یا استخوان فک پریودنتیت، یک وضعیت جدی تر که می تواند منجر به از بین رفتن استخوان و دندان شود. تورم لثه مکرر مطالعات متعددی بیماری های لثه مانند پریودنتیت را به بیماری های قلبی عروقی از جمله یا مرتبط کرده است. در گزارش های دیگر ارتباط این عارضه با بروز خطر بیماری های دیگر مشاهده شده است. تورم لثه زودرس و حاد با پاک سازی کامل دندان درمان می شود که همراه با معاینات منظم و تشخیص توسط دندان پزشک صورت می گیرد. در مواردی که تورم مزمن شده یا به عنوان لثه زخم نکروز شونده حاد ( ANUG ) یا لثه جوانی تشخیص داده شود، ممکن است یک پریودنتیست (متخصص بیماری های دهان دندان) برای کمک به معالجه و درمان بیماری مورد نیاز باشد. تورم لثه یک تشخیص بالینی است. این بدان معنی است که پزشکتان یا دندان پزشکتان با بررسی سابقه پزشکی و دندان پزشکی و انجام معاینه دهان و دندان می تواند به تشخیص خود برسد. برای افرادی که به درمان اولیه پاسخ نمی دهند، ممکن است آزمایش خون، عکس برداری از دندان و تهیه نمونه های بافت انجام شود. با این وجود فرد باید به دلیل بیماری زمینه ای که ممکن است باعث این عارضه شود، ارزیابی گردد. اندازه گیری عمق شیار بین لثه و دندان: در دهان سالم عمق شیار معمولا بین تا میلی متر است. شیارهای عمیق تر از میلی متر ممکن است نشان دهنده بیماری لثه باشد. اشعه ایکس دندان: برای بررسی مناطقی که دندان پزشک شما شیارهای عمیق تری می بیند. حداقل دو بار در روز، صبح و قبل از خواب مسواک بزنید و حداقل یک بار در روز از نخ دندان استفاده کنید برای تمیز کردن، معمولا هر شش تا ماه به طور مرتب به دندان پزشک مراجعه کنید. اگر شما عوامل خطر زا دارید که احتمال ابتلا به پریودنتیت را افزایش می دهد مانند: خشکی دهان، مصرف برخی داروها یا سیگار کشیدن، ممکن است بیشتر اوقات به تمیز کردن حرفه ای نیاز داشته باشید. پرتونگاری دندان پزشکی سالانه می تواند به تشخیص بیماری هایی که با معاینه دندان مشاهده نمی شود کمک کند. در صورت داشتن دیابت، روش هایی مانند خوردن سالم و مدیریت قند خون نیز برای حفظ سلامتی لثه مهم هستند. بیشتر موارد ابتلا به این عارضه ساده و به راحتی با بهداشت دهان و دندان و مراقبت های دندان پزشکی قابل مدیریت و درمان است. با التهاب لثه شدید، شاید نیاز به ترمیم جراحی لثه نیاز داشته باشد. درک این نکته مهم است که لثه نتیجه از سلامت و بهداشت فردی و عمومی شخص است و یک بیماری مسری نیست. بنابراین، کنترل عوامل خطر به صورت جداگانه منجر به پیش آگهی مطلوب در پیشگیری و درمان بیماری خواهد شد. درمان سریع، معمولا علایم لثه را رفع می کند و از پیشرفت بیماری به شکل جدی تر از التهاب لثه و ریزش دندان جلوگیری می کند. شما همچنین وقتی روال روزمره مراقبت از دهان را خوب انجام می دهید و مصرف دخانیات را متوقف می کنید، بهترین فرصت برای درمان موفق را دارید. تمیز کردن حرفه ای اولیه شما شامل از بین بردن تمام آثار پلاک، تارتار و محصولات باکتریایی، روشی است که به عنوان پوسته پوسته شدن شناخته می شود. پوسته پوسته شدن پلاک و باکتری ها را از سطح دندان و زیر لثه خارج کرده و مانع رشد بیشتر تارتار و باکتری ها و باعث بهبودی مناسب می شود. پوسته پوسته شدن ممکن است با استفاده از ابزار لیزر یا دستگاه اولتراسونیک انجام شود. دندان های ناسالم و یا تاج های نامناسب، پل ها یا سایر ترمیم های دندان ممکن است لثه ها را تحریک کرده و حذف پلاک در حین مراقبت روزانه از دهان را سخت تر کند. اگر مشکلات مربوط به ترمیم دندان به تورم لثه کمک می کند، شاید دندان پزشک برای رفع این مشکلات، ترمیم دندان را توصیه کند. اگر با بهداشت دهان و دندان خانگی خود موافق هستید، باید در طی روزها یا هفته ها شاهد بازگشت بافت لثه صورتی و سالم باشید. از بین بردن منبع عفونت، در درجه اول نحوه درمان تورم لثه ساده است. درمان خانگی چون درنهایت، می توانند منجر به درمان اولیه برای تورم لثه شوند نقش مهمی را ایفا می کنند. مسواک زدن به طور مرتب با مسواک نرم و خمیردندان فلوراید حداقل یک بار در روز معاینات منظم دندان پزشکی (حتی با رعایت بهداشت خوب دندان، احتمال تجمع پلاک وجود دارد) محدود کردن مصرف قند نوشیدن مقدار زیادی آب استفاده از دهانشویه برای ضدعفونی استفاده از روغن نارگیل: نارگیل تکه تکه شده به مدت تا دقیقه روی لثه قرار داده و بعد از آن دندان ها را مسواک بزنید. این امر باعث کاهش تورم و آلودگی باکتریایی لثه های شما می شود. برخی مطالعات نشان داده اند که مسواک زدن با محلول ساخته شده از جوش شیرین و پراکسید باعث کاهش باکتری های ایجاد کننده تورم لثه می شود. منابع: |
از هیستروسکوپی استفاده می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید کاربرد دارد. از هیستروسکوپی استفاده کند. هیستروسکوپی به جای به نظر می رسد میزان درد در هیستروسکوپی بین زنان مختلف، تفاوت زیادی دارد. برخی از زنان در طی هیستروسکوپی، احساس درد جزیی و خفیفی می کنند. اما برخی دیگر درد شدیدی دارند. اگر درد شما خیلی شدید و ناراحت کننده است، به پزشکتان بگویید. پزشک می توانند هر زمان که بخواهند روند هیستروسکوپی را متوقف کند. اگر نگران هستید، قبل از انجام عمل جراحی در مورد درد با پزشکتان مشورت کنید. در مورد گزینه های تسکین درد از وی بپرسید. بیشتر زنان فکر می کنند روز بعد هیستروسکوپی می توانند به فعالیت های عادی روزمره خود برگردند، اما در همه زنان این امکان وجود ندارد. اگر در طی هیستروسکوپی از بی حسی عمومی استفاده شده باشد شاید مجبور باشید چند روز استراحت کنید. بعد از بهبودی، شما می توانید بلافاصله غذا بخورید و بنوشید. ولی ممکن است گرفتگی هایی شبیه به درد پریود و برخی لکه بینی یا خون ریزی را برای چند روز تجربه کنید. این کاملا طبیعی است و جای هیچ نگرانی در مورد آن وجود ندارد. مگر اینکه خون ریزی شما طولانی مدت باشد. برای کاهش خطر عفونت باید به مدت یک هفته یا تا زمانی که خون ریزی متوقف نشده باشد از برقراری رابطه جنسی اجتناب کنید. هیستروسکوپی به طور کلی بسیار ایمن است، اما مانند هر روش، خطر بروز عوارض وجود دارد. بروز عوارض برای زنانی که در حین انجام هیستروسکوپی بیماری را درمان می کنند بیشتر است. برخی از اصلی ترین خطرات مرتبط با هیستروسکوپی عبارتند از: آسیب تصادفی در رحم غیر طبیعی است، اما امکان دارد نیاز به درمان با آنتی بیوتیک ها یا در موارد نادر، جراحی دیگری برای ترمیم رحم داشته باشد. آسیب تصادفی به دهانه رحم به ندرت دیده می شود و معمولا به راحتی قابل ترمیم است. اگر تحت بیهوشی عمومی بوده باشید خون ریزی بیش از حد در حین یا بعد از عمل می تواند دیده شود اما با استفاده از دارو یا روش دیگری قابل درمان است. به ندرت برداشتن رحم (هیسترکتومی) ضروری خواهد بود. عفونت رحم می تواند باعث ترشحات بوی واژن، و خون ریزی شدید شود. معمولا با یک دوره کوتاه مصرف آنتی بیوتیک قابل درمان است. از هر زن که یک هیستروسکوپی بدون بیهوشی یا بی حسی موضعی انجام می شود، احساس ضعف ممکن است در زن دیده شود. هیستروسکوپی تنها درصورتی انجام می شود که مزایا انجام هیستروسکوپی از عوارض احتمالی آن بیشتر باشد. هیستروسکوپی معمولا بین تا دقیقه طول می کشد. در طول عمل: شما روی یک تخت می خوابید و از یک ورق برای پوشاندن نیمه پایینی شما استفاده می شود. ابزاری به نام اسپکولوم ممکن است در مهبل شما وارد شود. (اسپکولوم ابزاری است که برای آزمایش غربالگری دهانه رحم استفاده می شود. واژن و دهانه رحم با یک محلول ضد عفونی کننده تمیز می شوند. لوله نازک و بلند و باریک که دارای نور و دوربین است (هیستروسکوپ) به رحم شما منتقل می شود و ممکن است هنگام عبور از دهانه رحم، دچار گرفتگی و ناراحتی شوید. مایع به آرامی درون رحم پمپ می شود تا دید پزشک در داخل راحت تر شود. دوربین تصاویر را به مانیتور می فرستد تا پزشکتان بتوانند هرگونه ناهنجاری را تشخیص دهند. اگر در هر مرحله درد داشتید یا احساس ناراحتی کردید، به پزشکتان بگویید. آن ها می توانند در هر زمان عمل را متوقف کنند. در بعضی موارد، ممکن است یک نمونه کوچک از بافت از بافت داخلی رحم برای آزمایش و بررسی بیشتر خارج کنند. نمونه گرفته شده به بیوپسی آندومتر معروف است. اگر در حال انجام یک هیستروسکوپی برای درمان بیماری مانند فیبروم یا پولیپ هستید، می توان ابزارهای جراحی را در طول هیستروسکوپ منتقل شود که برای برش یا سوزاندن بافت غیر طبیعی استفاده می شود. باید بتوانید خیلی زود بعد از هیستروسکوپی به خانه بروید. اگرچه در صورت داشتن بیهوشی عمومی ممکن است لازم باشد چند ساعت در بیمارستان بستری شوید. در صورت عدم استفاده از بی حسی یا فقط یک بی حسی موضعی، معمولا می توانید بعدا در همان فعالیت های عادی خود را شروع کنید. اگر بیهوشی عمومی انجام شده باشد، احتمال دارد لازم باشد برای یک یا دو روز استراحت کنید. بهتر است که هنگام خانه استراحت کنید. در حالی که بهبود می یابید، ممکن است علایم زیر را تجربه کنید: گرفتگی که به درد پریود شباهت دارد. گرفتگی باید طی چند روز از بین برود و می توانید در عین حال مسکن های معمولی مصرف کنید. لکه بینی یا خون ریزی می تواند تا یک هفته یا بیشتر طول بکشد. تا دوره‌ی بعدی از نوار بهداشتی استفاده تا خطر ابتلا به شما کاهش یابد. این عوارض طبیعی است و جای هیچ نگرانی ندارد. اما در صورت شدید شدن علایم باید به پزشکتان مراجعه کنید. بیشتر خانم ها احساس می کنند که می توانند روز بعد از انجام هیستروسکوپی به فعالیت های عادی از جمله کار بازگردند. با این حال، شما بهتر است چند روز استراحت داشته باشید. به خصوص اگر از معالجه مانند برداشتن فیبروم یا بی حسی عمومی استفاده کرده باشید. پزشک یا جراح می تواند در مورد هرگونه فعالیتی که باید هنگام بهبودی از آن جلوگیری کنید، به شما توصیه کند، اما به طور کلی باید: بلافاصله بتوانید غذا بخورید و بنوشید اما اگر بعد از بیهوشی عمومی کمی احساس بیماری کردید، ابتدا غذای سبک و آبکی بخورید. روز بعد می توانید دوش بگیرید و دو روز بعد حمام کنید، مگر اینکه پزشک برای شما توصیه دیگری داشته باشد. شما باید از رابطه جنسی به مدت یک هفته یا تا زمانی که خون ریزی متوقف شود اجتناب کنید، این به کاهش خطر عفونت کمک می کند. پزشک یا پرستار شما به شما اطلاع می دهد که آیا در طول تست رحم چیز غیرمعمول دیده شده است یا نتیجه طبیعی است. اگر نمونه کوچکی از بافت (بیوپسی) از رحم خارج شود، می تواند چندین هفته طول بکشد تا نتایج شما آماده شود. بعد از انجام hysteroscopy در صورت مشاهده علایم زیر به پزشکتان مراجعه کنید: درد شدید که توسط مسکن های معمولی تسکین نمی یابد. خون ریزی شدید که باید بطور مداوم نوار بهداشتی را عوض کنید. خون قرمز روشن یا لخته های بزرگ ترشحات ناخوشایند واژن احساس تب یا لرزیدن این علایم می تواند نشانه مشکلاتی مانند عفونت باشد. منبع: |
بیماری عفونت های کلیوی کلا به عنوان پیلونفریت شناخته می شود و اغلب ناشی از عفونت در مجاری ادراری می باشد که به طور معمول از مثانه یا میزراه شروع و بعدها به یک یا هر دو کلیه گسترش می یابد وحتی با انتقال دادن باکتری توسط گردش خون باعث بروز عفونت های کشنده در بدن میشود. بیماری عفونت کلیه می تواند ناگهانی یا مزمن باشد. آن ها اغلب دردناک هستند و اگر به موقع درمان نشوند، می توانند خطرساز شوند. امروزه بیماری عفونت کلیه در سرتاسر جهان بسیار رایج و جزو شایعترین بیماری های اورولوژی به شمار میرود. زنان (به خصوص مادران باردار) ، از نظر ابتلا به عفونت های کلیوی بیشتر از مردان در معرض خطر ابتلا به عفونت کلیه هستند، زیرا مجرای ادراری زنان کوتاه تر از مردان است. این امر دسترسی باکتری ها به مجاری ادراری آنها را آسان تر می کند. آمار کمی در مورد شیوع عفونت کلیه وجود دارد. یک منبع معتبر در سال گزارش داد که برای زنان، - مورد سرپایی و - مورد بستری در هر ، زن وجود داشته است. این تعداد در مردان با - مورد سرپایی و - مورد سرپایی در هر ، نر کمتر بود. بیشترین شیوع در بین زنان و کودکان زیر سال و افراد بالای سال می باشد. علایم عفونت کلیه معمولا دو روز پس از عفونت ظاهر می شود. بسته به سن شما ممکن است علایم متفاوت باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اغلب علایم هنگام ادرار کردن بیمار بدتر می شود. شایع ترین علایم عبارتند از: درد در شکم، کمر، کشاله ران حالت تهوع یا استفراغ تکرر ادرار یا درد هنگام ادرار کردن وجودچرک یا خون در ادرار بوی بد ادرار یا ادرار ابری لرزغیرقابل کنترل عدم توانایی ادرار کردن کامل کودکان زیر سال مبتلا به عفونت کلیه ممکن است فقط تب بالایی داشته باشند و افراد بالای سال فقط ممکن است مشکلاتی مانند سردرگمی ذهنی و گفتار ناموزون داشته باشند. علایم عفونت کلیه و عفونت مثانه ای متفاوت می باشد، در عفونت مثانه بیمار دچار احساس سوزش به هنگام دفع ادرار می شود. همچنین نیاز فرد بیمار دفع ادرار نیز افزایش می یابد و ممکن است دچار ادرار خونی نیز شود. اما علایم عفونت کلیه علاوه بر این موارد می تواند در برگیرنده احساس درد در کمر، تب و لرز نیز شود. یک عامل باکتریایی Escherichia coli ( E . coli ) شایع است. این باکتری ها در روده یافت می شوند و می توانند از طریق مجرای ادراری وارد مجاری ادراری شوند. (مجرای ادرار لوله ای است که ادرار را از بدن شما خارج می کند) این باکتری ها از آنجا به مثانه و کلیه ها تکثیر و گسترش می یابند. باکتری‌های حاصل از عفونت در نقاط دیگر بدن می‌توانند از طریق گردش خون به کلیه‌منتقل شوند و باعث بروز عفونت کلیه شوند. با اینکه این امر معمول نیست، ولی احتمال وقوع آن وجود دارد. به‌عنوان مثال ممکن است مفصل یا دریچه‌ی قلب مصنوعی‌عفونت کند و در نهایت موجب بروز عفونت کلیه شود. همچنین عفونت کلیه میتواند پس از جراحی کلیه بروز کند، ولی احتمال آن کم است. بیماری هر کس می تواند به عفونت کلیه مبتلا شود، اما چند عامل وجود دارد که این احتمال را بیشتر می کند: عفونت ادراری ( UTI ) بارداری سیستم ایمنی ضعیف در مبتلایان به دیابت، ایدز سنگ کلیه پروستات بزرگ شده مقاربت جنسی آسیب به نخاع یا آسیب عصبی به مثانه مشکل در تخلیه مثانه یا احتباس ادرار استفاده از سوند برای تخلیه ادرار پشتیبان ادرار Urine backup : این در شرایطی است که به جای خروج طبیعی یک طرفه، ادرار شما به یک یا هر دو کلیه بازگشت می خورد. به آن ریفلاکس vesicoureteral گفته می شود و بیشتر در کودکان مشاهده می شود. پزشک معمولا ضربان قلب، فشار خون، دما و تنفس بیمار را بررسی می کند تا وضعیت کلی سلامت آن ها را بررسی کند. پزشک همچنین علایم کمبود آب را بررسی می کند. برای معاینه در صورت وجود هرگونه حساسیت و درد به خصوص بر قسمت میانی و پایین کمر معاینه جسمی انجام می شود. در زنان، پزشک می تواند معاینه لگن را انجام دهد تا بررسی شود که آیا بیماری التهابی لگن ( PID ) وجود دارد یا خیر. اگر زن در سن باروری باشد، ممکن است آزمایش بارداری توصیه شود. آزمایش ادرار می تواند وجود UTI اما نه محل آن را تعیین کند. با این حال، آزمایش ادرار که عفونت را تشخیص می دهد به پزشک کمک می کند تا یک تشخیص را پیدا کند. این کار ممکن است برای بررسی بزرگ شدن پروستات و انسداد گردن مثانه انجام شود. نمونه ادرار تحت میکروسکوپ برای باکتری ها و همچنین گلبول های سفید، که بدن شما برای مقابله با عفونت تولید می کند، معاینه می شود. این ها تصاویری کامل از کلیه ها را ارایه می دهند. درمان شما به شدت عفونت کلیه بستگی دارد. اگر عفونت خفیف و کم باشد، آنتی بیوتیک خوراکی اولین خط درمان است. پزشک شما قرص های آنتی بیوتیکی را برای مصرف در خانه تجویز می کند. هنگامی که نتایج آزمایشات ادرار به چیزی خاص تر از عفونت باکتریایی شما می رسد، نوع آنتی بیوتیک ممکن است تغییر کند. معمولا باید دو یا چند هفته دیگر به مصرف آنتی بیوتیک ادامه دهید. پزشک ممکن است بعد از معالجه، کشت ادرار را پیگیری کند تا مطمین شود عفونت از بین رفته است و هنوز برنگشته است. در صورت لزوم، ممکن است دوره دیگری از آنتی بیوتیک ها دریافت کنید. برای یک عفونت جدی تر، پزشک ممکن است شما را در بیمارستان نگه دارد تا آنتی بیوتیک های داخل وریدی و مایعات داخل وریدی دریافت کند. بعضی اوقات ممکن است عمل جراحی برای اصلاح انسداد یا شکل مشکلی در مجاری ادراری شما لازم باشد. این به جلوگیری از عفونت های کلیوی جدید کمک می کند. شما باید در طی چند روز از مصرف آنتی بیوتیک احساس بهتری داشته باشید. مطمینا تمام دوره های آنتی بیوتیکی را که پزشک تجویز کرده است به پایان می رسانید تا عفونت برنگردد. دوره معمول آنتی بیوتیک ها دو هفته است. برای رفع ناراحتی از عفونت و کاهش درد از پد گرمکن بر روی معده یا پشت خود کمک بگیرید. روزانه - لیوان هشت لیوان آب بنوشید. آب به بیرون راندن باکتری های دستگاه ادراری کمک می کند. بیماری اگر عفونت شما درمان نشود یا به صورت ضعیف درمان نشود، عوارض جدی وجود دارد: ممکن است به طور دایمی به کلیه های شما آسیب برساند و منجر به بیماری مزمن کلیه یا به ندرت نارسایی کلیه شود. ممکن است دچار زخم کلیوی یا فشار خون بالا شوید، اما این نادر است. پیلونفریت آمفیزماتوز: ( EPN ) این یک عارضه بسیار نادر، بالقوه کشنده است EPN یک عفونت شدید است که در آن بافت های کلیوی به سرعت از بین می روند. باکتری هایی که باعث عفونت می شوند، گاز سمی را آزاد می کنند که در کلیه جمع می شود و باعث تب، حالت تهوع، درد شکم، استفراغ و سردرگمی می شود. آبسه کلیه: چرک در بافت کلیه در آبسه تجمع می یابد. علایم آن شامل خون در ادرار، کاهش وزن و درد شکم است. بعضی اوقات برای بیرون کشیدن چرک به عمل جراحی نیاز است. مسمومیت با خون یا سپتی سمی: همچنین یک عارضه نادر اما احتمالا تهدید کننده زندگی، باعث می شود باکتری ها از کلیه ها با جریان خون پخش شوند و در نتیجه در هر قسمت از بدن از جمله ارگان های اصلی عفونت ایجاد شود. این یک وضعیت اورژانس پزشکی است و بیماران معمولا در بخش مراقبت های ویژه ( ICU ) قرار می گیرند. عوارض بارداری: در زنانی که در دوران بارداری دچار عفونت کلیه می شوند، احتمال افزایش زایمان در نوزادان با وزن کم افزایش می یابد. اغلب، عفونت کلیه نتیجه یک عفونت از قبل موجود در مجاری ادراری است. بهترین راه برای جلوگیری از ایجاد عفونت کلیه عدم وجود باکتری در مجرای ادراری یا مثانه است. راهکارهای پیشگیری ازعفونت کلیه عبارتند از: مایعات به خصوص آب زیادی بنوشید. به محض نیاز ادرار کنید. در صورت احساس نیاز به ادرار، از ت خیر ادرار جلوگیری کنید. مثانه را بعد از مقاربت خالی کنید. ادرار کردن هر چه سریعتر بعد از مقاربت به پاک کردن باکتری ها از مجرای ادراری کمک می کند و خطر ابتلا به عفونت را کاهش می دهد. استفاده از محصولات زنانه در ناحیه دستگاه تناسلی از قبیل اسپری های دیودورانت در ناحیه تناسلی که می تواند تحریک کننده باشد جلوگیری کنید. پس از گذر از مدفوع، مقعد را از جلو به عقب پاک کنید. این باعث کاهش خطر انتشار باکتری ها به دستگاه تناسلی می شود. مقدار زیادی فیبر بخورید تا مدفوع به راحتی بیرون بیاید و تحریک نشود یا باعث ایجاد ضایعات پوستی شود. یبوست خطر ابتلا به عفونت کلیوی را افزایش می دهد. منابع: |
آدنومیوز هنگامی رخ می دهد که خط آندومتر که به طور معمول رحم را از بافت های اطراف جدا می کند به دیواره عضلانی رحم فرو می رود و باعث بزرگ شدن رحم و دوره های قاعدگی طولانی مدت و دردناک می شود. آدنومیوز می تواند باعث بروز علایمی مانند خون ریزی شدید در طول دوره ماهیانه، درد زمان پریود (دیسمنوره) ، درد در طول یا بعد از رابطه جنسی (دیس پارارونیا) و ناباروری شود. علت آدنومیوز ناشناخته است، اما آدنومیوز معمولا پس از یایسگی برطرف می شود. برای زنانی که آدنومیوز ناراحتی شدید دارند، هورمون درمانی و برداشتن رحم ( می تواند آن را درمان کند. اگرچه زنان مبتلا به این بیماری اغلب آندومتریوز هم دارند، اما شرایط در زنان مختلف، متفاوت می باشد. همراه با آندومتریوز سلول های شبیه به آندومتر در سایر قسمت های بدن مانند لوله های فالوپ، تخمدان ها یا بافتی که لگن را می پوشاند دیده می شود. این بیماری در محل اتصال آندومتر و میومتر (قسمت عضلانی رحم) اتفاق می افتد. اکنون اختلال در محل اتصال آندومتر و میومتر به عنوان یک عامل مهم در مشکلات تولید مثل از جمله نارسایی کاشت مکرر (شرایطی که می تواند مانع از باردار شدن زنان شود. در نظر گرفته می شود. آدنومیوز می تواند کاملا گسترده باشد، که به عنوان شناخته می شود یا در یک مکان خاص ایجاد شود، که به آن گفته می شود. این بیماری می تواند علل مختلفی داشته باشد اما هیچ کدام به طور قطعی مشخص نشده اند. بین وجود آدنومیوز و تعداد دفعات زایمان در زنان ارتباط وجود دارد: هرچه حاملگی بیشتر باشد احتمال ابتلا به آدنومیوز نیز بیشتر است. زنان مبتلا به آدنومیوز امکان دارد در طول عمل سزارین اغلب دچار آسیب رحمی شده باشند. مانند آندومتریوز، دقیقا مشخص نیست چه تعداد از زنان ممکن است تحت ت ثیر بیماری آدنومیوز قرار بگیرند. آنچه که ت ثیر آدنومیوز را بسیار مهم می کند این است که در طول تست های غربالگری منظم مشاهده می شود، حتی اگر زنان هیچ علامتی نداشته باشند. بسیاری زنان احتمال دارد دچار آدنومیوز شوند، ولی هیچ علایمی بروز ندهند و خودشان از ابتلا به آن اطلاعی نداشته باشند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید از آنجا که اغلب در زنان با شرایط دیگر مثل شرایط اندومتریوز با علایم مشابه یافت می شود، تشخیص اینکه کدام بیماری باعث ایجاد علایم می شود، دشوار است. در حال حاضر ما نمی دانیم که چرا برخی از زنان مبتلا به آدنومیوز علایم دارند و برخی دیگر ندارند. همچنین معیارهای و اندازه گیری فاکتورهای مهم برای تشخیص آدنومیوز می تواند متفاوت باشد. همچنین بین متخصصانی که نمونه های بافتی را بررسی می کنند، می تواند اختلاف نظر وجود داشته باشد و نتیجه گیری متفاوتی را از بررسی بافت نمونه گیری شده ارایه دهند. علت دقیق بیماری مشخص نیست. نظریه های زیادی وجود داشته اند، از جمله: برخی از متخصصان معتقدند که آدنومیوز از تهاجم مستقیم سلول های آندومتر از بافت داخلی رحم به عضله ای رحم، ناشی می شود. برش رحم در طی یک عمل مانند سزارین ( C ) ممکن است تهاجم مستقیم سلول های آندومتر به دیواره رحم را تقویت کند. متخصصان دیگر گمان می کنند که آدنومیوز در عضله رحم اولین بار که رحم در جنین تشکیل شده است، شکل می گیرد. نظریه دیگر نشان می دهد بین آدنومیوز و زایمان ارتباطی وجود دارد. بافت داخلی رحم در دوره پس از زایمان ممکن است باعث ایجاد پارگی در حد طبیعی سلول هایی آندومتر، شود. روش های جراحی روی رحم می توانند اثر مشابهی داشته باشند. یک نظریه اخیرا پیشنهاد می کند که سلول های بنیادی مغز استخوان ممکن است به عضله رحم حمله کرده و باعث آدنومیوز شوند. صرف نظر از نحوه رشد آدنومیوز، رشد آن بستگی به میزان و گردش استروژن در بدن زنان دارد. عوامل خطر بیماری عبارتند از: جراحی قبل از رحم، مانند سزارین یا برداشتن فیبروم، زایمان و سن. بیشتر موارد آدنومیوز که به استروژن بستگی دارد در زنان و سالگی مشاهده می شود. آدنومیوز در این زنان در مقایسه با زنان جوان تر، می تواند در معرض طولانی تر قرار گرفتن در معرض استروژن باشد. با این حال، تحقیقات فعلی نشان می دهد که این بیماری ممکن است در زنان جوان شایع تر باشد. بعضی اوقات، آدنومیوز هیچ علایمی بروز نمی دهد و فقط ناراحتی خفیفی ایجاد می کند. با این حال، آدنومیوز می تواند باعث علایم زیر شوند: خون ریزی شدید یا طولانی مدت قاعدگی گرفتگی شدید یا درد ناگهانی لگن در دوران قاعدگی (دیسمنوره) درد مزمن لگن ممکن است در طول آدنومیوز رحم شما بزرگتر شود. اما خود شما متوجه بزرگ شدن رحم نیستید، اما ممکن است متوجه احساس درد در قسمت تحتانی شکم یا فشار لگن می شوید. اگر در طی دوره های طولانی مدت خون ریزی شدید و یا گرفتگی شدید دارید که در فعالیت های روزمره زندگی شما تداخل ایجاد می کند، به پزشکتان مراجعه کنید. بیوپسی هایی که از طریق مهبل (واژن) تا رحم گرفته می شود، ممکن است نقشی در تشخیص آدنومیوز داشته باشند، اما به طور بالقوه می توانند به رحم آسیب برسانند و به همین دلیل در خانم هایی که مایل به بارداری هستند، انجام نمی شود. بیوپسی نهایی یک هیسترکتومی (برداشتن رحم) است. این دقیق ترین روش است، اما بدیهی است که از داشتن فرزند در زنان جلوگیری می کند. تشخیص غیر آسیب زننده توسط انواع مختلف تصویربرداری قابل انجام است. سونوگرافی معمولا انجام می شود و می توان با استفاده از کاوشگر روی شکم یا ترجیحا قرار دادن پروب در واژن صورت گیرد. با این حال، سونوگرافی همیشه بهترین انتخاب نیست. تصویربرداری با رزونانس مغناطیسی ( MRI ) انتخاب بهتری است زیرا تعدادی از ویژگی های معمولی در طول MRI تشخیص و بررسی آدنومیوز توسط پزشکتان با انجام آزمایشات جانبی زیر صورت می گیرد: بررسی علایم تصویربرداری با از رحم تصویربرداری رزونانس مغناطیسی ( MRI ) رحم معاینه لگنی که رحم بزرگ و لطیف را نشان می دهد. سایر بیماری های رحمی می توانند علایمی شبیه به آدنومیوز ایجاد کنند و تشخیص آدنومیوز را دشوار می کند. شرایط شامل تومورهای فیبروییدی (لیومیوم) ، سلول های رحمی در خارج از رحم (آندومتریوز) و رشد در غده رحم (پولیپ آندومتر) است. اگر غالبا در طی دوره های خود دوره های طولانی مدت دارید، امکان دارد کم خونی مزمن ایجاد شود و باعث خستگی و سایر مشکلات سلامتی می شود. اگرچه مضر نیست، اما درد و خون ریزی بیش از حد مرتبط با آدنومیوز می تواند زندگی شما را مختل کند. زیرا درد دارید یا نگران هستید که شاید هر لحظه خون ریزی را شروع کنید. پیش آگهی یک زن مبتلا به آدنومیوز بسیار عالی است. این یک بیماری جدی و خطرناک نیست، اما می تواند باعث ناراحتی شدید شود. اگر شما مشکوک به آدنومیوز یا آندومتریوز هستید، باید به پزشکتان مراجعه کنید. پس از رسیدن به یایسگی، آدنومیوز از بین می رود. در این میان، برخی از درمان ها در دسترس است که می تواند به کاهش علایم کمک کند. آدنومیوز اغلب پس از یایسگی از بین می رود، بنابراین درمان ممکن است به دوران یایسگی و زمان شروع آن بستگی داشته باشد. گزینه های درمانی برای آدنومیوز عبارتند از: پزشک ممکن است داروهای ضد التهابی را برای کنترل درد توصیه کند. با شروع مصرف داروی ضد التهاب یک یا دو روز قبل از شروع دوره قاعدگی و مصرف آن در طول دوره پریود، می توانید جریان خون قاعدگی را کاهش داده و به تسکین درد کمک کنید. قرص های ضد بارداری استروژن، پروژستین یا قرص های حاوی هورمون یا حلقه های واژینال ممکن است خون ریزی شدید و درد همراه با بیماری را کاهش دهد. پیشگیری از بارداری فقط با پروژستین، مانند دستگاه داخل رحمی یا قرص های ضد بارداری با مصرف مداوم، اغلب منجر به آمنوره یا فقدان دوره قاعدگی می شود که ممکن است تسکین یابد. اگر درد شما شدید باشد و هیچ درمان دیگری انجام نشده است، پزشکتان ممکن است جراحی برای برداشتن رحم را پیشنهاد کند. از بین بردن تخمدان های شما برای کنترل آدنومیوز ضروری و الزامی نیست. گزینه های مدیریتی برای بیماری شامل هورمون درمانی و جراحی است که عمدتا در کاهش علایمی مانند درد موثر هستند. تحقیقات زیادی در مورد اینکه آیا اینها احتمال بارداری را افزایش می دهد وجود ندارد. درمان های هورمونی بر سرکوب قاعدگی تمرکز دارند و می تواند با ترکیبی از استروژن و پروژسترون (مانند قرص ضدبارداری ترکیبی خوراکی) ، درمان فقط پروژستوژن یا ایجاد یایسگی موقت در زنان (از طریق آنالوگ های ( GnRH ) ) انجام شود. جراحی زمانی موثر است که آدنومیوز در ناحیه ای کوچکی از رحم ایجاد شود و این نوع جراحی از بارداری زنان در آینده جلوگیری نمی کند. اگر بیماری ناحیه بیشتری را درگیر کند، درمان ها شامل تراشیدن و از بین بردن بافت داخلی رحم (کورتاژ آندومتر) و هیسترکتومی می باشد که هر دو از بارداری بعدی جلوگیری می کنند. سایر گزینه های درمانی، رادیولوژی مداخله مانند آمبولیزاسیون شریان رحمی و سونوگرافی متمرکز شده توسط رزونانس مغناطیسی است که در آن آدنومیوز با انرژی سونوگرافی از بین می رود. برای سهولت دردهای لگن و گرفتگی لگن مربوط به آدنومیوز، این نکات را امتحان کنید: یک داروی بدون نسخه ضد التهاب مصرف کنید. از یک حمام گرم خیس و یک پد گرمکن روی شکم خود استفاده کنید. برخی شواهد وجود دارد که این بیماری می تواند باروری را کاهش دهد، اما این هنوز بحث برانگیز است. برخی از مطالعات MRI اولین ملاقات شما با ارایه دهنده مراقبت های اولیه و یا متخصص زنان خواهد بود. شما می توانید لیستی از موارد زیر را قبل از مراجعه یادداشت کنید: علایم و نشانه های شما و زمان شروع آن اطلاعات پزشکی، از جمله سابقه قاعدگی و زایمان تمام داروها، ویتامین ها و سایر مکمل های مصرفی از جمله دوز سوالات اساسی که باید از پزشک بپرسید، عبارتند از: آیا داروهای من برای بهبود علایم وجود دارد؟ تحت چه شرایطی جراحی را توصیه می کنید؟ آیا شرایط من می تواند بر توانایی بارداری من ت ثیر بگذارد؟ در پرسیدن سوالات دیگر دریغ نکنید. پزشکتان ممکن است از شما سوال کند: آخرین دوره شما کی بود؟ می خواهید باردار شوید؟ علایم شما چقدر شدید است؟ چه زمانی علایم به طور معمول بروز می کنند؟ آیا به نظر می رسد علایم شما مربوط به چرخه قاعدگی شما باشد؟ فکر می کنید چه عاملی باعث بهبودی یا وخیم تر شدن علایم شما می شود؟ آیا شما از روش پیشگیری از بارداری استفاده می کنید؟ اگر چنین است، کدام روش را استفاده می کنید؟ منابع: |
تحقیقات نشان داده درصد از زوجین نابارور هستند، که در این میان در بیش از یک سوم موارد ناباروری ها، مردان نقش دارد. ناباروری مردان به دلیل تولید اسپرم کم، عملکرد غیر طبیعی اسپرم یا انسدادی که مانع ازخروج اسپرم می شود، می باشد. بیماری ها، صدمات، مشکلات بهداشتی مزمن، انتخاب سبک زندگی و سایر عوامل می توانند در ایجاد ناباروری مردان نقش داشته باشند. نشانه اصلی ناباروری مردان ناتوانی در فرزندآوری است. ممکن است علایم بارز دیگری وجود نداشته باشد. در برخی موارد یک مشکل اساسی مانند یک اختلال ارثی، عدم تعادل هورمونی، رگ های گشاد شده اطراف بیضه یا واریکوسل، وضعیتی می باشد که این رگ های گشاد شده اطراف بیضه مانع عبور اسپرم می شود و در نهایت باعث بروز علایم می شود. علایم مرتبط با ناباروری مردان عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید مشکلات عملکرد جنسی، (مشکل در انزال یا کم بودن مایع انزال، کاهش میل جنسی یا مشکل در نعوظ) درد، تورم یا توده در ناحیه بیضه عدم توانایی بویایی رشد غیر طبیعی پستان یا ژنیکوماستی کاهش موهای صورت یا بدن یا سایر علایم ناهنجاری کروموزومی یا هورمونی تعداد اسپرم کمتر از حد معمول باروری مردان یک فرآیند پیچیده است. برای اینکه بتوانید فرزنددار شوید، موارد زیر باید رخ دهد: در ابتدا، این شامل رشد و شکل گیری اندام تولید مثل مردان در دوران بلوغ می شود. حداقل یکی از بیضه های شما باید به درستی کار کند، و بدن شما باید تستوسترون و سایر هورمون ها را تولید کند تا تولید اسپرم را تحریک کند. پس از تولید اسپرم در بیضه ها، لوله های ظریفی آنها را به مایع منی منتقل می کنند تا زمانی که با مایع منی مخلوط شوند و خارج از آلت تناسلی بیرون بریزند. اگر تعداد اسپرم موجود در مایع منی شما کم باشد، این احتمال را کاهش می دهد که یکی از اسپرم های شما سلول تخم یا تخمک همسر شما را بارور کند. تعداد اسپرم کم در کمتر از میلیون اسپرم در هر میلی لیتر مایع منی یا کمتر از میلیون در هر انزال است. اگر حرکت یا عملکرد اسپرم شما غیر طبیعی باشد، ممکن است اسپرم نتواند به سلول تخم برسد یا نفوذ کند. واریکوسل تورم رگ هایی است که بیضه را احاطه می کند. این شایع ترین علت برگشت پذیر نازایی مردان است. دلیل دقیق عدم واریکو سل باعث ناباروری ناشناخته است. اما ممکن است مربوط به تنظیم دمای غیر طبیعی و اکثرا بالا بودن دمای بیضه ها به دلیل شرایط فیزیکی اطراف بیضه ها باشد. واریکوسل منجر به کاهش کیفیت و کاهش تحرک اسپرم می شود. درمان واریکوسل می تواند تعداد و عملکرد اسپرم را بهبود بخشد. حتی به طور بالقوه می تواند نتایج را هنگام استفاده از تکنیک های تولید مثل کمکی مانند لقاح آزمایشگاهی بهبود بخشد. برخی از عفونت ها می توانند عامل اختلال در تولید اسپرم یا سلامت و یا تحرک اسپرم شده و یا باعث ایجاد جای زخم شوند که از از عبور اسپرم جلوگیری می کند. این موارد شامل التهاب اپیدیدیمیت یا عفونت بیضه ها (ارکیت) و برخی عفونت های مقاربتی از جمله سوزاک یا است. اگرچه برخی از عفونت ها می توانند به آسیب دایمی بیضه منجر شوند، اما اغلب اوقات اسپرم ها هنوز قابل درمان می باشند. انزال رتروگراد هنگامی اتفاق می افتد که مایع منی به جای بیرون آمدن از نوک آلت تناسلی در هنگام ارگاسم وارد مثانه شود. شرایط مختلف بهداشتی می تواند باعث انزال به صورت رتروگراد شود. شرایطی از جمله: دیابت، آسیب های نخاعی، داروها و جراحی های مثانه، پروستات یا مجرای ادرار باعث انزال برگشتی یا رترو گرید می گردد. برخی از مردان با آسیب نخاعی یا بیماری های خاص نمی توانند مایع منی را انزال کنند، حتی اگر هنوز اسپرم تولید می کنند. غالبا در این موارد اسپرم ها را می توان برای استفاده در تکنیک های تولید مثل در محیط آزمایشگاه یا تزریق اسپرم به داخل رحم به استفاده کرد. آنتی بادی های ضد اسپرم سلول های سیستم ایمنی هستند که به اشتباه اسپرم ها را به عنوان مهاجمان مضر تشخیص می دهند و سعی در از بین بردن آنها دارند. سرطان ها و تومورهای بدخیم می توانند بر روی اندام های تولید مثل مرد به طور مستقیم، از طریق غده هایی که هورمون های مربوط به تولید مثل، مانند غده هیپوفیز یا از طریق دلایل ناشناخته آزاد می کنند، ت ثیر بگذارد. در برخی موارد، جراحی، پرتودرمانی یا شیمی درمانی برای معالجه تومورها می تواند روی باروری مردان ت ثیر بگذارد. در برخی از مردان، در طول رشد جنین، یک یا هر دو بیضه نمی توانند از شکم به کیسه ای که به طور معمول شامل بیضه ها است (کیسه بیضه) فرو روند. کاهش باروری در مردانی که این بیماری را تجربه کرده اند بیشتر است. ناباروری می تواند ناشی از اختلالات خود بیضه ها یا ناهنجاری هایی باشد که بر سایر سیستم های هورمونی از جمله هیپوتالاموس، هیپوفیز، تیرویید و غده های آدرنال ت ثیر می گذارد. تستوسترون پایین (هیپوگنادیسم مردانه) و سایر مشکلات هورمونی تعدادی از دلایل اصلی ناباروری در مردان محسوب می شود. بسیاری از لوله های مختلفی که اسپرم را حمل می کنند، به دلایل مختلف از جمله آسیب دیدگی از عمل جراحی، عفونت های قبلی، تروما یا رشد غیر طبیعی مانند فیبروز کیستیک یا شرایط ارثی مشابه آنها مسدود شوند. انسداد می تواند در هر سطحی، از جمله درون بیضه، در لوله هایی که بیضه را تخلیه می کنند، در دیواره عروق، در نزدیکی مجاری انزال یا مجرای ادرار رخ دهد. اختلالات ارثی مانند سندرم کلاین فلتر باعث رشد غیر طبیعی اندام های تولید مثل مرد می شود. سایر سندرم های ژنتیکی مرتبط با ناباروری شامل فیبروز کیستیک، سندرم کالمان و سندرم کارتاژنر است. که همه این ها نوعی اختلال مادر زادی در دستگاه تناسلی مرد بوده و اندام تناسلی غیر طبیعی می باشند. این موارد می تواند شامل مشکلاتی درایجاد و یا حفظ نعوظ کافی برای رابطه جنسی (اختلال نعوظ) ، انزال زودرس، مقاربت دردناک، ناهنجاری های آناتومیکی یا ساختاری از جمله باز شدن مجرای ادرار در زیر آلت (هیپوس پادیاس) یا مشکلات روانی باشد که در رابطه جنسی دخالت می کنند. (یک بیماری گوارشی ناشی از حساسیت به گلوتن) ، می تواند باعث ناباروری مردان شود. باروری ممکن است بعد از اتخاذ یک رژیم بدون گلوتن بهبود یابد. جایگزینی تستوسترون، استفاده طولانی مدت از استرویید آنابولیک، داروهای ضد سرطانی (شیمی درمانی) ، برخی داروهای ضد قارچ، برخی داروهای که در درمان زخم استفاده می شود و برخی داروهای دیگر می توانند تولید اسپرم را مختل کرده و باروری مردان را کاهش دهند. قرار گرفتن بیش از حد در بعضی از عناصر محیطی مانند گرما، سموم و مواد شیمیایی می تواند تولید اسپرم یا عملکرد و تحرک اسپرم را کاهش دهد. دلایل خاص شامل موارد زیر است: قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی صنعتی مثل سموم دفع آفات، علف کش ها، حلال های آلی، مواد رنگ آمیزی و سرب قرار گرفتن در معرض فلزات سنگین پرتودرمانی یا اشعه ایکس بیش از حد گرم شدن بیضه ها و استفاده مکرر از سونا یا وان های گرم نشستن به مدت طولانی، پوشیدن لباس تنگ و یا کار با رایانه برای مدت زمان طولانی. استفاده مواد مخدر یا کوکایین یا ماری جوانا مصرف الکل استعمال دخانیات استرس عاطفی اضافه وزن افسردگی: تحقیقات نشان می دهد در صورتی که شریک زندگی مرد مبتلا به افسردگی شدید باشد، احتمال بارداری کمتر خواهد بود. مشاغل خاصی از جمله جوشکاری یا مشاغل طولانی مدت مانند نشستن طولانی مدت به عنوان راننده کامیون بسیاری از انواع ناباروری مردان قابل پیشگیری نیست. با این وجود، می توانید از برخی علل شناخته شده ناباروری مردان جلوگیری کنید. مثلا: عدم مصرف سیگار ومواد مخدر مصرف محدود یا عدم مصرف الکل وازکتومی کاهش استرس پرهیز از قرار گرفتن در معرض سموم دفع آفات، فلزات سنگین و سایر سموم بسیاری از زوج های نابارور بیش از یک دلیل ناباروری دارند، بنابراین به احتمال زیاد شما نیاز به مراجعه به پزشکتان خواهید داشت. ممکن است تعدادی آزمایش انجام شود تا علت ناباروری تشخیص داده شود. در بعضی موارد، هیچگاه علت مشخص نمی شود. آزمایش های ناباروری می تواند گران باشد و ممکن است تحت پوشش بیمه نباشد. این شامل معاینه دستگاه تناسلی و پرسیدن سوال در مورد هرگونه شرایط ارثی، مشکلات بهداشتی مزمن، بیماری، زخم ها یا جراحی هایی هستند که می تواند روی باروری ت ثیر بگذارد. پزشکتان ممکن است درباره عادت های جنسی و رشد جنسی در دوران بلوغ شما نیز سوال کند. نمونه های مایع منی را می توان از چند طریق مختلف بدست آورد. می توانید نمونه ای را با خودارضایی و انزال در یک ظرف مخصوص در مطب پزشک تهیه کنید. به دلیل اعتقادات مذهبی یا فرهنگی، برخی از مردان روش جایگزین جمع آوری مایع منی را ترجیح می دهند. در چنین مواردی، مایع منی با استفاده از کاندوم مخصوص در حین مقاربت جمع آوری می شود. سپس مایع منی به آزمایشگاه فرستاده می شود تا تعداد اسپرم های موجود را اندازه گیری شود. به دنبال هرگونه ناهنجاری در شکل (مورفولوژی) و حرکت (تحرک) اسپرم باشد. آزمایشگاه همچنین مایع منی را برای علایم مشکلاتی مانند عفونت بررسی می کند. اغلب تعداد اسپرم ها از یک نمونه به نمونه دیگر به طور قابل توجهی تغییر می کند. در بیشتر موارد، چندین آزمایش آنالیز مایع منی در طی یک دوره زمانی انجام می شود تا از نتایج دقیق اطمینان حاصل شود. اگر تجزیه و تحلیل اسپرم شما طبیعی باشد، پزشکتان احتمالا قبل از انجام هرگونه آزمایش ناباروری مرد، آزمایش کامل از همسرتان را توصیه می کند. در این تست از امواج صوتی با فرکانس بالا برای تولید تصاویر در داخل بدن استفاده می شود. اسکروتوم می تواند به پزشکتان کمک کند تا ببیند واریکو سل یا هیدرو سل (جمع شدن مایع اطراف بیضه) و یا سایر مشکلات در بیضه ها و ساختارهای پشتیبان وجود دارد یا خیر. هورمونهای تولید شده توسط غده هیپوفیز، هیپوتالاموس و بیضه ها نقش اساسی در رشد جنسی و تولید اسپرم دارند. ناهنجاری های موجود در سایر سیستم های هورمونی یا اندام نیز ممکن است به ناباروری کمک کند. آزمایش خون سطح تستوسترون و سایر هورمون ها را اندازه گیری می کند. اسپرم موجود در ادرار می تواند نشان دهد که اسپرم به جای بیرون آمدن آلت در هنگام انزال به سمت عقب در مثانه حرکت می کند یا نمی کند؟ هنگامی که غلظت اسپرم بسیار کم شده باشد، می تواند یک علت ژنتیکی باشد. آزمایش خون می تواند نشان دهد که آیا تغییرات ظریف در کروموزوم Y وجود دارد. آزمایش ژنتیکی ممکن است برای تشخیص علایم مختلف مادرزادی یا ارثی سفارش داده شود. بیوپسی بیضه، شامل از بین بردن نمونه ها از بیضه با سوزن است. اگر نتایج بیوپسی بیضه نشان دهد که تولید اسپرم طبیعی است، احتمالا مشکل شما به دلیل انسداد یا مشکل دیگری در انتقال اسپرم ایجاد می شود. تعدادی آزمایش می تواند مورد استفاده قرار گیرد تا بررسی شود اسپرم پس از انزال چگونه زنده می ماند، و تا چه حدی می تواند در سلول تخم نفوذ کند و آیا مشکلی در اتصال تخم وجود دارد یا خیر. به طور کلی، این آزمایش ها به ندرت انجام می شود و اغلب توصیه های لازم برای درمان را تغییر نمی دهد. یک وسیله کوچک به روده شما وارد می شود. این امکان را به پزشکتان می دهد تا پروستات شما را معاینه کرده و به دنبال انسداد لوله هایی که مایع منی را حمل می کنند باشد. برای افزایش شانس دستیابی به بارداری چند مرحله وجود دارد که می توانید در خانه انجام دهید: برقراری رابطه جنسی هر روز یا حداقل چهاربار در روز قبل از تخمک گذاری، احتمال بارداری شریک زندگی خود را افزایش می دهد. محصولاتی مانند آستروگلید یا ژله K - Y ، لوسیون ها و بزاق ممکن است باعث اختلال در حرکت و عملکرد اسپرم شود. از پزشکتان در مورد چرب کننده ها سوال کنید. مقابله با ناباروری می تواند مشکل باشد. اما با این حال فشار عاطفی یک زن و شوهر بسیار زیاد است و برنامه هایی برای مقابله با فشار عاطفی می تواند به شما کمک کند. از قبل تصمیم بگیرید که چه تعداد روابط جنسی و چه روشی از نظر عاطفی برای شما و شریک زندگی قابل قبول است و حد نهایی را تعیین کنید. گروه های خدمات مشاوره را برای کمک به قبل و بعد از درمان پیدا کنید تا به شما در ادامه روند کمک کند و در صورت عدم موفقیت درمان، اندوه را تسکین دهد. تکنیک های کاهش استرس مانند یوگا، مدیتیشن و ماساژ درمانی را تمرین کنید. مشاوره مانند درمان رفتاری شناختی، که از روش هایی استفاده می کند که شامل آموزش آرامش و مدیریت استرس است، می تواند به کاهش استرس کمک کند. به جای اینکه احساس گناه یا عصبانیت داشته باشید، به دیگران نزدیک شوید با عزیزان در تماس باشید. صحبت با شریک زندگی، خانواده و دوستانتان می تواند کمک کننده باشد. اگر بعد از گذشت یک سال از مقاربت منظم، محافظت نشده در صورت داشتن هر یک از موارد زیر نتوانسته اید بچه دار شوید، به پزشکتان مراجعه کنید و موارد زیر را با پزشکتان مطرح نمایید: مشکلات نعوظ یا انزال، میل جنسی کم یا سایر مشکلات عملکرد جنسی درد، ناراحتی، توده یا تورم در ناحیه بیضه سابقه خانوادگی بیضه، پروستات یا مشکلات جنسی جراحی کشاله ران، بیضه، آلت تناسلی مرد یا بیضه از محدودیت های قبل از قرار ملاقات آگاه باشید. در زمان تعیین وقت، حتما بپرسید که آیا پیشاپیش کاری وجود دارد که لازم باشد انجام دهید. اگر یک تجزیه و تحلیل مایع منی برنامه ریزی شده باشد، شما باید حداقل دو روز و حداکثر روز قبل از آزمایش از انزال خودداری کنید. علایمی را که تجربه کرده اید، فشارهای اساسی یا تغییرات اخیر زندگی را بنویسید. مطلع شوید که آیا سابقه خانوادگی از مشکلات باروری دارید یا خیر. داشتن یک خویشاوند خون مرد، مانند برادر یا پدر، با مشکلات باروری یا سایر تولیدمثل ممکن است سرنخ هایی را برای ایجاد مشکلات باروری ایجاد کند. از والدین خود دریابید که در هنگام تولد یا در کودکی بیضه های کوچک و یا مسایل دیگری داشته اید. لیستی از تمام داروها، ویتامین ها و مکمل هایی که مصرف می کنید تهیه کنید. این شامل استفاده قبلی از مواد تقویتی ماهیچه ها و هرگونه استفاده از، تنباکو، یا سایر داروهای تفریحی است. همچنین ممکن است شریک زندگی شما به آزمایش نیاز داشته باشد تا ببیند آیا او دارای مشکلات باروری است یا نه. همچنین خوب است که با همسرتان با هم باشید تا بتواند پزشکتان بتواند با دستورالعمل های خود به شما کمک کند. منابع: |
دایما در طول روز احساس می کنید بینی تان بیش از حد خشک و حساس شده است. مایع داخل بینی بیش از حد خشک شده و اصلا احساس خوبی نسبت به این قضیه ندارید. اینها عوارض خشکی بینی هستند که ممکن است با زخم یا حتی خونریزی هایی در بینی نیز همراه باشد. اما چرا این اتفاق برای بینی می افتد؟ در این مقاله به بررسی عوامل و علایم آن پرداخته و بهترین شیوه های درمان آن را آموزش خواهیم داد. بینی یکی از عضوهای بدن است که اصلی ترین وظیفه آن حس بویایی است، البته این تنها وظیفه بینی نبوده و از آن برای تنفس نیز استفاده می شود. زمانی که از طریق بینی هوا را به داخل مسیر تنفسی خود هدایت می کنید، بینی هوای تازه تنفس شده را گرم و مرطوب می سازد. غشای مخاطی داخل بینی نیز دارای عروق زیادی بوده و تا حد زیادی مرطوب است. ناگفته نماند که بینی هوای تنفس شده را تصفیه کرده و سپس به داخل بدن هدایت می کند. برای انجام این تصفیه رطوبت غشای مخاطی بینی و مژه ها ریزی که داخل بینی وجود دارند دست به کار شده و مژه های ریز داخل بینی روزی ها هزار لیتر از هوایی که تنفس می کنید را تصفیه نموده و جلوی ورود ذرات گرد و غبار، باکتری ها و ویروس ها به داخل بدن را می گیرد. در نتیجه برای اینکه بینی ما عملکرد مناسبی داشته باشد، رطوبت بینی اهمیت بسیار زیادی پیدا می کند. اصلی ترین و مهم ترین علایم بروز آن شامل موارد زیر می شود: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید احساس خشکی و حساسیت بینی زخم و پوسته پوسته شدن داخل و روی بینی درد در داخل بینی گاهی اوقات ممکن است شاهد خونریزی از بینی نیز باشید خشک بودن بیش از حد غشای بینی به سلامتی شما آسیب خواهد رساند. غشای مخاطی بینی برای محافظت از شما در برابر عفونت ها حتما باید مرطوب باشد. همین پوسته پوسته شدن بینی که یکی از علایم بیماری است، شما را وسوسه می کند تا با انگشت آنها را از داخل بینی خارج کنید. این در حالی است که ممکن است با انگشت میکروب های فراوانی را ناخواسته وارد بینی کنید. به خاطر خشکی بیش از حد بینی غشای مخاطی بینی برای مقابله و دفاع در برابر میکروب های وارد شده دچار مشکل شده و احتمال ابتلا به سرماخوردگی تان تا حد بسیار زیادی افزایش خواهد یافت. در نتیجه به خاطر این حالت سیستم تصفیه و فیلتر بینی با اختلال روبرو شده و علاوه بر آن در طول روز احساس بدی نسبت به وضعیت بینی خود خواهید داشت. هوای خشک و سرد یکی از علت های اصلی این حالت است. هوای سرد زمستان یکی از عللی است که با تنفس آن، بافت بینی کم کم خشک و شکننده شده و تقریبا هیچ هوای جایگزینی برای تنفس در اختیار نخواهید داشت. همین هوای سرد و خشک منجر به بروز زخم ها و پوسته پوسته شدن بافت داخلی بینی تان خواهد شد. البته عوامل زیادی برای بروز خشکی غشای بینی وجود دارد که می توان به موارد زیر نیز اشاره نمود: آلرژی هایی مثل تب یونجه آب ریزش بینی تغییرات هورمونی (به عنوان مثال تغییرات هورمونی زنان در طول قاعدگی) استفاده از داروهای خاصی که باعث بروز خشکی بینی می شوند تنفس هوای داخل منزل و هوای با رطوبت بسیار کم (در داخل خانه، محل کار، بیمارستان و هواپیما) خشکی هوای بیرون (به عنوان مثال هوای زمستانی) بیماری هایی مثل سندرم شوگرن (اختلال التهابی مزمن و وابسته به دستگاه ایمنی) مواردی وجود دارد که با رعایت آنها می توانید بیماری را درمان کرده یا از بروز آن جلوگیری کنید: از قرار گرفتن در معرض عواملی که تحریک کننده خشکی بینی هستند، اجتناب کنید. ظروف حاوی آب بر روی رادیاتور یا شومینه قرار دهید. این کار به افزایش رطوبت هوا کمک می کند. سپس به طور منظم آب را تعویض کنید تا باکتری به آن نفوذ نکند. از دستگاه بخور استفاده کنید. گرمای وسایل گرمایشی را بیشتر از تا درجه سانتیگراد تنظیم نکنید. در کنار موارد گفته شده می توانید از اسپری های مرطوب کننده بینی نیز استفاده کنید، استفاده منظم از این اسپری ها احتمال خشکی بینی را تا حد بسیار زیادی کاهش خواهد داد. زمانی که غشای داخلی بینی بیش از حد خشک شده باشد، احتمال پوسته پوسته شدن یا زخم شدن داخل بینی تا حد زیادی افزایش می یابد. در نتیجه این آسیب به بافت بینی، ممکن است بعضی از اوقات دچار خونریزی بینی شوید. در صورتی که با خشک شدن هوا و شروع فصل زمستان دایما خون دماغ می شوید، احتمال زیاد دچار این حالت بینی شده اید. بینی تان را به آرامی بگیرید. برای تمیز کردن بینی دقیقا زیر استخوان بینی (استخوانی که در بالاترین قسمت بینی قرار دارد) را فشار دهید. سرتان را کمی به سمت جلو نگه دارید، مثل وضعیتی که مشغول مطالعه هستید. دقیقه در همین حالت باقی بمانید. بعد از این مدت زمان خونریزی بینی خود به خود بهبود خواهد یافت. اگر بعد از انجام این کار خونریزی بینی تان درمان نشد، برای دقیقه دیگر اینکار را تکرار کنید. اگر خونریزی بینی بازهم درمان نشد و ادامه پیدا کرد بهتر است به پزشکتان مراجعه کنید. فصل شروع حساسیت و سرماخوردگی می تواند برای فرد فصل شروع خشکی بینی باشد. عارضه خشکی بینی بیش از حد آزار دهنده بوده و بهتر است سریع تر درمان آن را شروع کرد. خوشبختانه درمان های خانگی بسیاری برای درمان خشکی بینی وجود دارد که می توانید از این راهکار خانگی برای درمان استفاده کنید: برای درمان خشکی بینی می توانید از وازلین استفاده کنید. ابتدا مقدار کمی وازلین را با انگشت به داخل بینی تان بمالید. وازلین به حفظ رطوبت بینی کمک کرده و برای معده نیز مشکلی ایجاد نخواهد کرد. در صورتی که وازلین در دسترس ندارید، می توانید از نرم کننده لب نیز برای اینکار استفاده کنید. سعی کنید از این راهکار درمانی پشت سرهم استفاده نکرده و در فواصل مشخصی اینکار را انجام دهید. برای حفظ رطوبت بینی نیازی نیست مقدار زیادی وازلین داخل بینی تان بزنید و با مقدار کم نیز بهبود حاصل خواهد شد. در موارد بسیار نادر ممکن است وازلین وارد شش ها و نای فرد شده و مشکلات بعدی ای به دنبال داشته باشد. در صورتی که از قبل بیماری های مزمن شش داشته اید، حتما قبل از استفاده از این تکنیک درمانی با پزشکتان مشورت کنید. استراحت و خوابیدن در داخل اتاقی که در آن دستگاه بخور روشن است، می تواند تا حد زیادی به کاهش خشکی بینی و افزایش رطوبت آن کمک کند. بهتر است دستگاه بخور را در مرکز اتاق قرار دهید تا بخار آب به خوبی در فضای اتاق پخش شود. سمت خروجی دستگاه را به سمت مبل یا وسایل چوبی داخل منزل نگذارید، اینکار باعث رشد میکروب بر روی سطح مبل یا وسایل چوبی منزل خواهد شد. اسپری بینی یکی دیگر از راهکار هایی است که می توان از آن برای افزایش رطوبت غشای مخاطی بینی استفاده کرد. اسپری آب نمک بینی نیز به تمیز کردن بینی از گرد و خاک، آلودگی و دیگر ذرات کمک کرده و می تواند گرفتگی های ناشی از خشکی بینی را برطرف سازد. از همه مهم تر باعث افزایش رطوبت بینی شده و آزردگی بینی را برطرف خواهد کرد. می توانید اسپری های بینی را از داروخانه ها خریداری کرده یا با استفاده از دستور العمل زیر در منزل تهیه کنید: برای تهیه محلول آب نمک باید از نمک بدون ید و بدون نگه دارنده استفاده کنید. مقداری جوش شیرین فنجان آب مقطر یا آب شیر که تا دقیقه جوشیده باشد. ظرف خالی اسپری بینی یا قطره قاشق نمک را با یک قاشق جوش شیرین حل کرده و محلول را داخل ظرف در بسته ای بریزید. یک قاشق از محلول را به آب اضافه کنید. اگر از آب جوشیده استفاده می کنید حتما اجازه دهید تا آب کاملا سرد شود. محلول را داخل بطری اسپری بریزید. سر خود را به سمت جلو برده و روزی یک یا دو بار محلول آب نمک را اشتنشاق کنید. یکی دیگر از راهکار ها که در دسترس بوده و انجام آن بسیار ساده است. تکنیک استفاده از دستمال خیس است. برای اینکار کافی است یک دستمال کاغذی را با اسپری خیس کرده و سپس داخل سوراخ بینی قرار دهید. این کار از خشکی بیشتر بینی جلوگیری کرده و به درمان هرچه سریع تر خشکی بینی کمک خواهد کرد. اگر به دنبال درمان های خانگی ساده هستید، استفاده از بخار نیز یکی دیگر از راهکارها است. می توانید به حمام بروید و دوش آب گرم بگیرید. سپس مدت دقیقه داخل بخار ایجاد شده داخل حمام نشسته و هوای مرطوب حمام را تنفس کنید. سونا نیز همین خاصیت را داشته و می تواند به کاهش خشکی بینی کمک زیادی بکند. البته باید دقت داشته باشید که این درمان دایمی نبوده و فقط برای مدت زمان کوتاهی وضعیت خشکی بینی را کاهش خواهد داد. در کنار استفاده از همه این درمان هایی که در بالا به شما آموزش دادیم، بهتر است در کنار دستگاه های بخور و وازلین و. سعی کنید رطوبت داخلی بدنتان را نیز افزایش دهید. برای اینکار در طول روز آب و چای کافی بنوشید. علی الخصوص اگر دچار سرماخوردگی یا خشکی بینی هستید، بهتر است میزان آب مصرفی تان در طول روز را افزایش دهید تا بدنتان از داخل مرطوب شود. علاوه بر اذیت کردن و آزار دهنده بودن خشکی بینی فقط در موارد بسیار نادری این عارضه ممکن است خطرناک باشد. گاهی اوقات ممکن است خشکی بینی باعث پوسته پوسته شدن داخل بینی و در نتیجه خونریزی شده و زخم های را داخل بینی ایجاد کند. با این حال در صورتی که بعد از روز این عارضه هیچ بهبودی نیافت و شاهد علایم عفونت مثل تب، بی حالی، خونریزی بینی بودید و این علایم متوقف نمی شدند، بهتر است سریعا به پزشکتان مراجعه کنید. منابع: |
آیا از فواید کلسیم آگاه هستین؟ کلسیم، یک عنصر شیمیایی است که برای موجودات زنده از جمله انسان ها ضروری است. برای ساختن و داشتن استخوان های قوی و برقراری ارتباط سالم بین مغز و سایر قسمت های بدن باید مقدار معینی کلسیم مصرف کنیم. کلسیم به طور طبیعی در بسیاری از غذاها یافت می شود. همچنین مکمل های کلسیم نیز در دسترس هستند. کلسیم طیف وسیعی از نقش ها را در بدن بازی می کند که عبارتند از: حدود درصد کلسیم موجود در بدن انسان در استخوان ها و دندان ها یافت می شود که برای رشد و نگهداری استخوان ضروری است. کلسیم تقویت استخوان های انسان تا رسیدن به سن - سالگی که بالاترین میزان تراکم استخوان است، را ادامه می دهد. بعد از آن، چگالی استخوان کاهش می یابد، اما کلسیم بعد از - سالگی به حفظ استخوان ها و کاهش سرعت تراکم استخوان، که بخشی طبیعی از روند پیری است، کمک می کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید کلسیم تنظیم انقباض عضلات، از جمله ضربان عضله قلب را بعهده دارد. هنگامی که عصبی یک عضله را تحریک می کند، کلسیم آزاد می شود. پس از پمپاژ کلسیم از عضله، ماهیچه دوباره دوباره شل می شود. کلسیم در طبیعی (لخته شدن) نقش اساسی دارد. روند لخته شدن با چند مرحله پیچیده همراه است. کلسیم در تعدادی از مراحل لخته شدن خون نقش دارد. کلسیم برای بسیاری از آنزیم ها عامل مشترک است، یعنی بدون وجود کلسیم، برخی آنزیم های مهم نمی توانند کارآیی لازم را داشته باشند. کلسیم بر عضله صاف اطراف عروق خونی ت ثیر می گذارد و باعث کاهش انقباض عضله صاف می شود. توجه به این نکته مهم است که بدانیم کلسیم بدون حضور به راحتی جذب نمی شود. مقدار توصیه شده روزانه کلسیم روزانه ( RDI ) برای بیشتر بزرگسالان میلی گرم در روز است، اگرچه زنان بالای سال و افراد بالای سال باید میلی گرم در روز مصرف کنند، در حالی که به کودکان تا ساله توصیه می شود میلی گرم مصرف کنند. غذاهای اصلی سرشار از کلسیم، لبنیاتی مانند شیر، پنیر و ماست هستند. با این حال، بسیاری از منابع غیر لبنی سرشار از کلسیم هستند که شامل غذاهای دریایی، سبزیجات برگ دار، حبوبات، میوه های خشک و غذاهای متنوعی هستند که با کلسیم غنی شده اند. دانه ها نیروگاه های تغذیه ای کوچکی هستند. برخی از دانه های حاوی کلسیم مثل دانه های کنجد، کرفس و دانه چیا هستند. پنیر علی رغم داشتن چربی و کالری زیاد، ممکن است خطر ابتلا به بیماری های قلبی را کاهش دهد. ماست منبع عالی کلسیم است. بسیاری از انواع ماست همچنین سرشار از باکتری های پروبیوتیک زنده هستند که دارای مزایای فراوانی برای سلامت هستند. ماست کم چرب ممکن است از نظر کلسیم حتی بهتر باشد. در حالی که ماست یونانی یک راه عالی برای دریافت پروتیین اضافی در رژیم غذایی است، اما کلسیم کمتری نسبت به ماست معمولی دارد. یک مطالعه، خوردن ماست را به کیفیت کلی رژیم و بهبود سلامت متابولیک مرتبط کرده است. افرادی که ماست می خورند خطرات کمتری از بیماری های متابولیکی مانند دیابت نوع و بیماری های قلبی دارند. ساردین ها و ماهی قوطی کنسرو شده به علت استخوان های خوراکی آنها دارای کلسیم هستند. ماهی های روغنی همچنین پروتیین با کیفیت بالا و اسیدهای چرب امگا را تامین می کنند، که برای قلب، مغز و پوست مفید هستند. در حالی که غذاهای دریایی می توانند حاوی جیوه باشند، ماهی های کوچکتر مانند ساردین سطح کمی از جیوه را دارند. علاوه بر این، ساردین و ماهی قزل آلا دارای مقدار زیادی سلنیوم هستند، یک ماده معدنی است که می تواند از اثر سمیت جیوه جلوگیری کند. لوبیا و عدس دارای فیبر، پروتیین و ریز مغذی ها هستند. برخی از انواع لوبیا مانند لوبیای سفید دارای مقادیر مناسبی کلسیم نیز هستند. جالب اینجاست که لوبیا یکی از دلایل سالم بودن رژیم های غذایی گیاهی به حساب می آید. تحقیقات نشان می دهد که لوبیا ممکن است به کاهش کلسترول LDL "بد" کمک کرده و خطر ابتلا به دیابت نوع را کاهش دهد. از بین همه آجیل ها، بادام از نظر کلسیم بالاترین میزان را دارد. بادام در هر اونس گرم فیبر دارد و چربی ها و پروتیین های سالم بدن را ت مین می کند. علاوه بر این، بادام منبع عالی منیزیم، منگنز و ویتامین E هستند. خوردن آجیل ممکن است به کاهش فشار خون، و کاهش چربی بدن و سایر عوامل خطرزای بیماری متابولیک کمک کند. کشک از نظر منبع پروتیین عالی و پر از اسیدهای آمینه می باشد. مطالعات متعددی رژیم های غذایی سرشار از کشک را به کاهش وزن و بهبود کنترل قند خون مرتبط کرده است. کشک همچنین به طور فوق العاده سرشار از کلسیم است سبزیجات برگدار تیره مانند کلم فوق العاده سالم و سرشار از کلسیم هستند. ریواس فیبر، ویتامین K ، کلسیم و مقادیر کمتری از ویتامین ها و مواد معدنی دیگر را دارد. مقدار کلسیم موجود در گیاه ریواس بسیار زیاد است. راه دیگر برای به دست آوردن کلسیم استفاده از غذاهای غنی شده با غلات است. غذاهای حاوی غلات ممکن است با کلسیم تقویت شوند. انجیر خشک سرشار از آنتی اکسیدان و فیبر است. انجیر همچنین کلسیم بیشتری نسبت به سایر میوه های خشک دارند. علاوه بر این، انجیر مقادیر مناسبی از پتاسیم و ویتامین K مورد نیاز بدن را فراهم می کند. شیر یکی از بهترین و ارزانترین منابع کلسیم است. کلسیم موجود در لبنیات نیز به خوبی جذب می شود. شیر بز یکی دیگر از منابع عالی کلسیم است. به افرادی که کمبود کلسیم دارند (هیپوکلسمی) معمولا توصیه می شود مکمل های کلسیم مصرف کنند. مکمل ها باید همراه با مواد غذایی مصرف شوند تا بهترین میزان جذب را داشته باشند و عوارض جانبی نامطلوب احتمالی را به حداقل برساند. هر مکمل مصرفی نباید بیش از میلی گرم باشد. اگر بیشتر از مقدار مصرفی در یک دوز مصرف شود، مقدار اضافی جذب نمی شود. مکمل های کلسیم باید در فواصل مختلف در طول روز، معمولا دو یا سه بار در روز مصرف شود. ویتامین D به بسیاری از مکمل های کلسیم اضافه می شود زیرا باعث سنتز پروتیین ها در بدن و جذب کلسیم موجود خواهد شد. انتخاب مکمل مناسب این روزها می تواند گیج کننده باشد انواع مختلفی در طیف گسترده ای از ترکیبات و وجود دارد. نوع مکمل بستگی به نیازها، ترجیحات بیمار و وضعیت پزشکی وی دارد. چندین ترکیب مختلف کلسیم در مکمل های کلسیم استفاده می شود. هر ترکیب حاوی مقادیر مختلفی از کلسیم معدنی است. مکمل های کلسیم رایج ممکن است به این شرح باشد: کربنات کلسیم ( درصد عنصر کلسیم) سیترات کلسیم ( درصد عنصر کلسیم) گلوکونات کلسیم ( درصد عنصر کلسیم) لاکتات کلسیم ( درصد عنصر کلسیم) دو شکل اصلی مکمل های کلسیم کربنات کلسیم و سیترات کلسیم هستند. کربنات کلسیم ارزان تر است. اشکال دیگر کلسیم موجود در مکمل ها شامل گلوکونات کلسیم و لاکتات کلسیم است. علاوه بر این، برخی مکمل های کلسیم با ویتامین ها و سایر مواد معدنی ترکیب می شوند. به عنوان مثال، برخی از مکمل های کلسیم همچنین ممکن است حاوی ویتامین D یا منیزیم باشند. لیست مواد تشکیل دهنده مکمل ها را بررسی کنید تا ببینید که چه نوع مکمل کلسیمی برای شما مناسب است. این نگرانی و توجه کافی به مکمل های کلسیم بسیار مهم است. برای برخی از بیماران علایم گوارشی مانند نفخ، یبوست، افزایش دفع گاز یا ترکیبی از هر سه را گزارش می کنند. سیترات کلسیم معمولا عوارض جانبی کمتری نسبت به کربنات کلسیم دارد. مصرف مکمل ها همراه با غذا یا پخش شدن میزان مصرف آنها در طول روز، گاهی به کاهش بروز یا شدت عوارض جانبی کمک می کند. شرایط یا بیماری های زیر به عنوان علل احتمالی هیپوکلسمی (کمبود کلسیم) شناخته شده اند: بولیمیا یا پرخوری عصبی، بی اشتهایی عصبی یا آنورکسیا نوروزا و برخی دیگر از اختلالات خوردن قرار گرفتن در معرض جیوه مصرف بیش از حد منیزیم استفاده طولانی مدت از ملین ها استفاده طولانی مدت از برخی داروها مانند شیمی درمانی یا کورتیکواستروییدها چیلوتراپی (قرار گرفتن در معرض فلز) کمبود هورمون پاراتیرویید افرادی که پروتیین یا سدیم زیادی می خورند ممکن است کلسیم را دفع کنند. بعضی از سرطان ها زنان یایسه بیماری سلیاک، بیماری التهابی روده، بیماری کرون و برخی دیگر از بیماری های گوارشی که در جذب مواد غذایی مشکل دارند. برخی از اقدامات جراحی از جمله برداشتن معده نارسایی کلیه پانکراتیت یا التهاب لوزالمعده کمبود ویتامین D کمبود فسفات پوکی استخوان افرادی که عدم تحمل لاکتوز را می باشند. کلسیم برای سلامتی کامل استخوان در طول زندگی مهم است. اگرچه رژیم غذایی بهترین راه برای به دست آوردن کلسیم است، اما در صورت کمبود رژیم غذایی، مکمل های کلسیم ممکن است گزینه ای بعدی باشد. مکمل های کلسیم برای همه مناسب نیستند. به عنوان مثال، اگر شرایط خاص جسمی دارید که باعث ایجاد کلسیم اضافی در جریان خون (هیپرکلسمی) می شود، باید از مصرف مکمل های کلسیم خودداری کنید. قطعی نیست اما ممکن است بین مکمل های کلسیم و بیماری های قلبی ارتباط وجود داشته باشد. بحث و گفتگو مشابهی پیرامون کلسیم و سرطان پروستات وجود دارد. برخی از مطالعات نشان داده اند که مصرف کلسیم زیاد از محصولات لبنی و مکمل ها ممکن است خطر سرطان پروستات را افزایش دهد، در حالی که یک مطالعه جدید که اخیرا انجام شده، نشان داده افزایش خطر ابتلا به سرطان پروستات ربطی به کلسیم رژیم غذایی ندارد. تا زمانی که تحقیقات بیشتر در مورد خطرات احتمالی مشخص نشود، بهتر است مراقب باشید که از مصرف مقادیر زیاد کلسیم خودداری کنید. هنگام مشاهده مکمل های کلسیم، عوامل زیر را در نظر بگیرید: هنگام تعیین مقدار کلسیم در یک وعده، حتما به اندازه مصرف (تعداد قرص) توجه داشته باشید. در صورت وجود مکمل های کلسیم، عوارض جانبی کمی دارند. اما بعضی اوقات عوارض جانبی از جمله یبوست و نفخ ممکن است رخ دهد. به طور کلی، کربنات کلسیم بیشترین یبوست را دارند. شاید لازم باشد چند مارک مختلف یا انواع مکمل های کلسیم را امتحان کنید تا مکملی را پیدا کنید که بیشترین تحمل را نسبت به آن داشته باشید. مکمل های کلسیم با بسیاری از داروهای تجویز شده مختلف، از جمله داروهای فشار خون، هورمون های مصنوعی تیرویید، بیس فسفونات ها، آنتی بیوتیک ها و مسدود کننده های کانال کلسیم رابطه مشخصی دارند. بسته به نوع داروهای شما، ممکن است لازم باشد مکمل را با وعده های غذایی یا بین وعده های غذایی مصرف کنید. از پزشک یا داروساز خود در مورد فعل و انفعالات احتمالی سوال کنید و بپرسید کدام نوع مکمل کلسیم برای شما مفید است. مکمل های کلسیم به اشکال مختلفی از جمله قرص، کپسول، جویدنی ها، مایعات و پودرها موجود است. اگر در بلع قرص ها مشکل دارید، بهتر است مکمل کلسیم جویدنی یا مایع بخورید. بدن شما باید قادر به جذب کلسیم برای ت ثیرگذاری آن باشد. تمام انواع مکمل های کلسیم در هنگام مصرف در دوزهای کوچک ( میلی گرم یا کمتر) در وعده های غذایی بهتر جذب می شوند. منابع: |
کلستیاتوم به رشد غیر طبیعی و غیر سرطانی پوست گفته می شود که در بخش میانی گوش و در پشت پرده گوش اتفاق می افتد. این مشکل ممکن است مادرزادی باشد ولی شایع ترین علت بروز کلستیاتوم عفونت های تکرار شونده گوش میانی است. اغلب کلستیاتوم به شکل کیست یا کیسه ای نمایان می شود که لایه های قدیمی پوست را در خود جای داده است. این عارضه به نحوی پیشروی می کند که با تجمع این سلول های مرده پوست در یک جا، بافت به آرامی رشد می کند. با اشغال فضای بیشتر داخل گوش به استخوان های ظریف گوش میانی آسیب خواهد رساند. آسیب دیدن استخوان های داخل گوش میانی ممکن است باعث کاهش قدرت شنوایی و اختلال تعادل می شود. حتی عملکرد عضلات صورت را با اختلال روبرو کند. در کنار عفونت های تکرار شونده گوش بروز کلستیاتوم ممکن است در نتیجه عملکرد ضعیف شیپور استاش نیز اتفاق بی افتد. شیپور استاش همانند لوله ای است که از پشت بینی تا گوش میانی ادامه داشته و، وظایف خاص خودش را دارد. شیپور استاش به جریان هوا داخل گوش کمک کرده و فشار هوا در دو طرف پرده گوش را تنظیم می کند. در صورتی که شیپور استاش نتواند کار خود را به درستی انجام دهد مشکلات زیر پیش خواهد آمد: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عفونت سینوسی عفونت های گوش شدید در صورتی که شیپور استاش به خوبی کار خودش را انجام ندهد، مکشی در داخل گوش میانی به وجود خواهد آمد. در نتیجه بروز این مکش ممکن است بخشی از پرده گوش تان به داخل گوش میانی کشیده شده و کیستی ایجاد کند که نهایتا تبدیل به کلستیاتوم شود. در نتیجه رشد و پر شدن این کیست از سلول های مرده پوست، مایع و دیگر مواد اضافه موجود در گوش، این کیست روز به روز بزرگتر و خطرناک تر خواهد شد. در موارد بسیار نادری، کودک ممکن است به صورت مادر زادی با کلستیاتوم به دنیا بیاید. این نمونه یک نقص مادر زادی است. وجود کلستیاتوم مادرزادی معمولا در قسمت مشخصی از گوش به وجود نمی آید. ممکن است در داخل گوش میانی یا در قسمت های دیگر گوش کودک به وجود آمده باشد. در نوزادانی که بارها به عفونت گوش دچار می شوند احتمال رشد کلستیاتوم در نوجوانی چندین برابر، بیشتر از کودکان دیگر خواهد بود. معمولا علایمی که همراه با کلستیاتوم به وجود می آیند در ابتدا چندان حساس نبوده و مشکل خاصی ایجاد نخواهند کرد. اما این عارضه با رشد کیست، خطرناک تر شده ومی تواند مشکلات زیادی داخل گوش فرد به وجود آورد. در ابتدای به وجود آمدن کلستیاتوم ممکن است شاهد خروج ماده ای بد بو از داخل گوش باشید. همزمان با رشد کیست، فرد احساس می کند که فشار زیادی به گوشش وارد می کند. در نتیجه احساس ناراحتی خواهد داشت. همچنین ممکن است احساس درد در پشت یا داخل گوش داشته باشد. گاهی اوقات رشد و بزرگ شدن کیست در داخل گوش می تواند منجر به افزایش فشار و کاهش قدرت شنوایی فرد شود. در صورتی که هرکدام از این علایم را داشتید سریعا به پزشکتان مراجعه یا با او تماس بگیرید. سرگیجه، فلج عضلات صورت و از دست دادن دایمی قدرت شنوایی از جمله علایم هشدار دهنده است که ممکن است در نتیجه رشد کیست و عدم درمان آن صورت پذیرد. زمانی که کلستیاتوم درمان نشده باقی بماند، دایما بزرگ و بزرگ تر شده و می تواند عوارض و خطرات زیادی برای فرد به دنبال داشته باشد. سلولهای پوست مرده ای که در داخل گوش تجمع می کنند محل بسیار خوبی برای باکتری ها و قارچ ها بوده و به آنها امکان رشد در داخل گوش را خواهند داد. این یعنی کیست در کنار بزرگ شدن ممکن است آرام آرام عفونی هم شود. حتی شاهد التهاب و خروج مواد اضافی از گوش باشید. با گذشت زمان و درمان نکردن کلستیاتوم، این کیست و زایده رفته رفته بزرگ تر شده و می تواند استخوان های موجود در گوش میانی را نابود کند. حتی در صورت رشد بیش از حد ممکن است به پرده گوش، استخوان های نزدیک مغز و حتی عصب های صورت نیز آسیب های جدی ای برساند. در نتیجه با رشد کیست و شکسته شدن استخوان های داخل گوش ممکن است فرد تا آخر عمرش کم شنوا شود. گاهی اوقات حتی با رشد بیشتر، کیست به سمت صورت رشد خود را ادامه دهد. باعث ضعیف شدن عضلات صورت خواهد شد. عفونت مزمن گوش تورم در گوش داخلی فلج عضلات صورت یا ضعیف شدن آنها مننژیت که نوعی عفونت مغزی کشنده است. آبسه مغزی یا جمع شدن عفونت در داخل مغز برای تشخیص کلستیاتوم پزشکتان با استفاده از یک اتوسکوپ (گوش بین) داخل گوش را مورد معاینه قرار خواهد داد. پزشکتان با استفاده از این وسیله می تواند وجود یا رشد کیست در داخل گوش را با دقت مورد بررسی قرار دهد. علی الخصوص پزشکتان در حین معاینه به دنبال یافتن سلول های پوستی جمع شده یا حجم زیادی رگ های خونی در داخل گوش خواهد بود. زیرا این ها علایمی برای رشد کیست در داخل گوش هستند. در مواردی که هیچ علایم واضحی برای کلستیاتوم وجود نداشته باشد. پزشکتان عکس برداری سی تی اسکن تجویز خواهد کرد. همچنین در صورتی که علایمی مثل سرگیجه یا ضعف عضلات صورت داشته باشید نیز پزشکتان برای ما سی تی اسکن تجویز خواهد نمود. سی تی اسکن نوعی تصویر برداری بدون درد است. در آن از یک مقطع عرضی بدن برای معاینه و تشخیص دقیق تر عکس گرفته می شود. تصویر گرفته شده با این روش به پزشکتان این امکان را می دهد تا بتواند داخل گوش و جمجمه را ببیند. این تصویر به تشخیص دقیق تر کلستیاتوم کمک کرده و می تواند پس از آن به سراغ دیگر علایم برود. بدون شک تنها راه برای از بین بردن کلستیاتوم عمل جراحی است. طی آن کلستیاتوم از داخل گوش خارج می شود. برای جلوگیری از رشد و عوارض بعدی کیست داخل گوش باید کلستیاتوم هرچه سریع تر از داخل گوش خارج شود. معمولا این عارضه به خودی خود بهبود نیافته و در صورت رها شدن به حال خود می تواند عوارض بسیاری را به همراه داشته باشد. پس از تشخیص دقیق کلستیاتوم، داروهای آنتی بیوتیک، قطره های داخل گوش و نظافت منظم و دقیق گوش برای درمان کیست، کاهش التهابات و تخلیه گوش تجویز خواهد شد. با این اقدامات پزشکتان می تواند رشد کیست را تحت نظر داشته باشد. حتی برنامه و روز عمل جراحی برای خارج کردن کیست را مشخص کند. تنها در صورتی که کیست بیش از حد بزرگ باشد یا عفونت جدی به همراه داشته باشد، ممکن است شخص داخل بیمارستان بستری شود. عمل جراحی تحت بیهوشی عمومی صورت گرفته و بعد از جراحی اولیه برای برداشتن کیست، عمل جراحی دیگری برای بازسازی بافت ها و قسمت های آسیب دیده داخل گوش انجام خواهد شد. عمل بازسازی نیز همانند عمل برداشتن کیست مهم بوده و برای اطمینان از حذف شدن کیست توصیه می گردد. همچنین بعد از اتمام عمل های جراحی، بیمار باید چندین جلسه تحت معاینه پزشک قرار گیرد تا اطمینان از عدم بازگشت مجدد کیست حاصل شود. در صورتی که کیست استخوان های داخل گوش را شکسته باشد، عمل جراحی مجزایی برای بازسازی این استخوان ها نیز مورد نیاز خواهد بود. معمولا بعد از انجام عمل جراحی خارج کردن کلستیاتوم، فرد ممکن است کمی سرگیجه یا تغییر ذایقه داشته باشد. این وضعیت کاملا طبیعی بوده و بعد از چند روز از بین می رود. بدون شک از بروز کلستیاتوم مادر زادی نمی توان جلوگیری کرد. ولی والدین کودک باید مراقب وضعیت سلامت گوش کودک خود باشید. در صورت تشخیص فورا به دنبال درمان آن باشند. اگر می خواهید در طول زندگی تان دچار کلستیاتوم نشوید، مراقبت های نظافتی و جلوگیری از بروز عفونت بهترین راهکاری است که می توانید در پیش بگیرید. همچنین در صورت بروز کیست یا مشاهده علایم گفته شده باید حتما با پزشکتان در ارتباط باشید. برای جلوگیری از بروز عوارض جبران ناپذیر سریعا تحت درمان و عمل جراحی قرار بگیرید. اگر مطمین هستید که دچار کلستیاتوم شدید در تماس با پزشکتان تردید نکنید. به طور کلی نتیجه درمان کلتسیاتوم خوب خواهد بود. در صورتی که روند تشخیص و درمان کیست به سرعت صورت گرفته باشد، عوارض بسیار کمی اتفاق خواهد افتاد. در صورتی که این تشخیص دیر اتفاق افتاده و برای درمان نیز دیر اقدام شود، ممکن است کلستیاتوم منجر به مشکلات شنوایی، تعادل، سرگیجه و یا حتی ضعیف شدن عضلات صورت فرد شود. خطرناک ترین عامل، عفونت های تکرار شونده داخل گوش هستند. تخلیه نامناسب گوش از طریق شیپور استاش نیز ممکن است باعث بروز آلرژی های شدید شود. علت اصلی بروز عفونت های مکرر گوش در فرد می تواند به خاطر سابقه خانوادگی، در معرض عفونت های سینوسی و گوشی قرار گرفتن یا حتی مصرف سیگار یا در معرض قرار گرفتن دود سیگار باشد. آیا بعد از عمل جراحی طبیعی است؟ آیا نیازی به انجام عمل جراحی دوم خواهم داشت؟ برای کنترل درد بعد از عمل ام چه کاری انجام دهم؟ آیا این عمل جراحی روی شنوایی ام ت ثیری خواهد گذاشت؟ آیا درمان دارویی ای وجود دارد که خروج چرک از گوش را متوقف کند؟ برای چه مدت بعد از عمل جراحی باید حفره گوشم را خشک نگه دارم؟ عمل جراحی از طریق حفره گوش یا پشت گوش یا هر دو انجام می شود؟ چه کارها و مراقبت هایی لازم است برای بعد از عمل جراحی انجام دهم؟ کلستیاتوم چه قسمت هایی از گوش را درگیر کرده است (گوش میانی، ماستوییدی یا هر دو) ؟ منبع: |
کیسه صفرا یک اندام کوچک و گلابی شکل در سمت راست شکم، درست زیر کبد می‌باشد که مایع گوارشی به نام صفرا را در روده کوچک آزاد میکند. سنگ کیسه صفرا، رسوبات مایع گوارشی هستند و از اندازه یک دانه ماسه تا اندازه یک توپ گلف می‌توانند تشکیل شوند. افرادی که علایم سنگ کیسه صفرا را داشته باشند، معمولا نیاز به عمل جراحی کیسه صفرا دارند. سنگهای صفراوی که علایمی ایجاد نمی‌کنند به طور معمول نیازی به درمان ندارند. سنگ کیسه صفرا بیشتر در زن‌ها و از سن سال به بالا تشکیل میشود و در زنان دوبرابر مردان تشکیل میشود. اگر سنگ کیسه صفرا در مجاری قرار بگیرد و باعث انسداد شود، علایم و نشانه‌های حاصله ممکن است شامل موارد زیر باشد: درد ناگهانی و شدید در قسمت فوقانی راست شکم درد ناگهانی و شدید در مرکز شکم، درست زیر استخوان سینه کمر درد بین تیغه‌های شانه درد در شانه راست حالت تهوع یا استفراغ درد سنگ کیسه صفرا ممکن است چند دقیقه تا چند ساعت طول بکشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در صورت بروز علایم جدی سنگ کیسه صفرا، مانند: درد شکم آنقدر شدید است که نمی‌توانید آرام بنشینید. زرد شدن پوست و سفیدی چشم (زردی) تب بالا با لرز هنوز علت اصلی شکل‌گیری سنگهای کیسه صفرا مشخص نیست. پزشکان فکر می‌کنند که سنگهای صفراوی ممکن است در موارد زیر حاصل شود: به طور معمول، صفرا حاوی مواد شیمیایی کافی برای حل کلسترول دفع شده از کبد است. اما اگر کبد بیشتر از حد معمول کلسترول خود را از دست بدهد، ممکن است کلسترول اضافی به کریستال و در نهایت به سنگ تبدیل شود. بیلی‌روبین یک ماده شیمیایی است که با تجزیه سلولهای قرمز خون در بدن تولید میشود. شرایط خاص از جمله سیروز کبدی، عفونتهای مجاری صفراوی و برخی از اختلالات خونی باعث میشود کبد بیش از حد بیلی‌روبین تولید شود. بیلی‌روبین اضافی به تشکیل سنگ کیسه صفرا منجر میشود. اگر کیسه صفرا به طور کامل یا به اندازه کافی خالی نشود، ممکن است صفرا بسیار غلیظ شده و در تشکیل سنگهای صفراوی نقش داشته باشد. انواع سنگ کیسه صفرا عبارتند از: متداول‌ترین نوع سنگ کیسه صفرا، به نام سنگ کیسه صفرا کلسترول است، اغلب به رنگ زرد ظاهر میشود. این سنگهای صفراوی عمدتا از کلسترول حل نشده تشکیل می‌شوند، اما ممکن است حاوی اجزای دیگری نیز باشند. این سنگهای قهوه ای تیره یا سیاه وقتی شکل می‌گیرند که صفرا حاوی بیلی‌روبین زیاد باشد. عواملی که ممکن است خطر سنگ کیسه صفرا را افزایش دهند عبارتند از: اضافه وزن یا چاقی بی تحرکی رژیم غذایی پرچرب رژیم غذایی کم فیبر سابقه خانوادگی دیابت برخی از اختلالات خونی، مانند کم خونی سلول داسی یا لوسمی نوعی سرطان خون رژیم های سخت غذایی و کاهش وزن زیاد ابتلا به بیماری کبد مصرف داروهای حاوی استروژن، مانند داروهای ضد بارداری خوراکی یا داروهای هورمون درمانی حاملگی: در طی سه ماهه ی سوم بارداری، به علت تغییر در ترکیب ذخیره ی اسید صفراوی و ظرفیت حمل کلسترول صفرا، کلسترول افزایش قابل توجهی پیدا می کند. که این خود به تشکیل سنگ کیسه صفرا کمک می کند. عوارض سنگ صفرا ممکن است شامل موارد زیر باشد: سنگ کیسه صفرا که در گردن کیسه صفرا قرار می‌گیرد میتواند باعث التهاب کیسه صفرا (کوله سیستیت) شود. کوله سیستیت میتواند باعث درد و تب شدید شود. سنگهای صفراوی می‌توانند لوله‌ها (مجاری) را که از طریق آن ها صفرا جریان می‌یابد، از کیسه صفرا یا کبد به روده کوچک را مسدود کنند. این انسداد میتواند به درد شدید، زردی و عفونت مجرای صفراوی منجر شود. مجرای لوزالمعده لوله‌ای است که از لوزالمعده جریان دارد و درست قبل از ورود به اثنی عشر به مجرای صفراوی مشترک متصل است. ترشحات لوزالمعده که به هضم غذا کمک میکند، از مجرای لوزالمعده جریان می‌یابد. سنگ کیسه صفرا میتواند باعث انسداد مجرای لوزالمعده شود که میتواند منجر به التهاب لوزالمعده (پانکراس) شود. پانکراتیت باعث درد شدید و مداوم شکم میشود و معمولا نیاز به بستری شدن در بیمارستان دارد. در افرادی که سابقه سنگ کیسه صفرا دارند، خطر ابتلا به سرطان کیسه صفرا افزایش می‌یابد. سرطان کیسه صفرا بسیار نادر است. اگر می‌خواهید خطر سنگ کیسه صفرا را کاهش دهید: سعی کنید هر روز به وعده‌های غذایی معمول خود بپردازید. پرش وعده‌های غذایی یا حذف آن میتواند خطر سنگ صفرا را افزایش دهد. با هدف از دست دادن یا پوند (حدود . تا کیلوگرم) در هفته. به آرامی‌وزن خود را کم کنید. اگر نیاز به کاهش وزن دارید، رژیم غذایی سخت نگیرید و سعی کنید به آرامی وزن کم کنید. کاهش سریع وزن میتواند خطر سنگ صفرا را افزایش دهد. غذاهای غنی از فیبر مانند میوه، سبزیجات و غلات کامل را در رژیم غذایی خود قرار دهید. چاقی و اضافه وزن باعث افزایش خطر سنگ کیسه صفرا میشود. برای کاهش وزن سالم تلاش کنید با کاهش تعداد کالری‌هایی که می‌خورید و میزان فعالیت بدنی دریافت می‌کنید. پس از رسیدن به وزن سالم، با ادامه رژیم غذایی سالم و ادامه ورزش، برای حفظ وزن خود تلاش کنید. بسیاری از افراد مبتلا به سنگ کیسه صفرا برای خارج کردن کیسه صفرا عمل جراحی می‌کنند. دو نوع عمل جراحی مختلف وجود دارد. این روش رایج تر است. جراح وسایل، یک نور و یک دوربین را از طریق چندین برش کوچک در شکم عبور میدهد پزشک قسمت داخلی بدن را در مانیتور ویدیویی مشاهده میکند. یک عمل سرپایی است که معمولا بیمار همان روز از بیمارستان مرخص میشود. جراح برای برداشتن کیسه صفرا، برش‌های بیشتری در شکم ایجاد میکند. چند روز پس از عمل در بیمارستان می‌مانید. مهمترین سوالی که در زمینه جراحی برای بیماران مطرح میشود، مزایا و معایب استفاده از این روش‌هاست. البته نباید انتظار داشته باشیم لاپاراسکوپی بدون عارضه باشد و هیچ مشکلی برای فرد ایجاد نکند، ولی در مقایسه با اعمال جراحی باز عوارض بسیار کمتری ایجاد خواهد کرد. به عنوان مثال چسبندگی یکی از مشکلاتی است که پس از عمل جراحی باز ممکن است برای فرد ایجاد شود، اما در لاپاراسکوپی چون شکم باز نمی‌شود، در معرض هوای محیط قرار نمی‌گیرد و بافت بدن با لوازمی‌که هنگام عمل استفاده میشود تماس ندارد، چسبندگی خیلی کمتری ایجاد میکند. به عنوان مثال اگر عمل جراحی مجرا های کیسه صفرا به روش جراحی باز انجام شود، باید برش جراحی حداقل به اندازه هفت تا هشت سانتیمتر ایجاد شود، اما در این روش با دو سوراخ نیم سانتیمتری تا حداکثر یک سانتیمتری می‌توان عمل را انجام داد. با توجه به این که در روش لاپاراسکوپی اسکار عمل کوچکتر از جراحی باز است، انتظار میرود عوارض و مشکلات پس از عمل نیز کمتر باشد. این مسیله هم از نظر زیبایی به نفع بیمار است و هم به او کمک میکند پس از جراحی خیلی سریعتر به زندگی روزمره برگردد و کارهای عادی را از سر بگیرد. همچنین در روش جراحی باز، داخل شکم به خوبی روش لاپاراسکوپی روشن نمی‌شود و چون اعضای بدن روی هم قرار گرفته‌اند، ممکن است خیلی از بافت‌ها به‌خوبی دیده نشود، اما این مشکلات در لاپاراسکوپی وجود ندارد. البته باید گفت دمیدن گاز داخل شکم که در روش لاپاراسکوپی انجام میشود، برای برخی افراد خطرناک است، بنابراین افرادی که زمینه بیماریهای قلبی یا تنفسی دارند، نباید از این روش استفاده کنند. بنابراین لاپاراسکوپی برای افرادی که مشکل خاصی ندارند، سالم و در سنین مناسب هستند، هیچ گونه مشکلی ایجاد نمی‌کند. با توجه به این که این روش ممکن است برای برخی افراد و به خصوص مبتلایان به بیماریهای خاص، دردسرساز شود، باید نسبت به این مورد نیز دق ت داشته باشید. انجام عمل جراحی به روش لاپاراسکوپی در سنین بالای سال چندان مناسب نیست. البته افرادی که تصمیم می‌گیرند از این روش استفاده کنند، باید به یک پزشک متخصصی مراجعه کنند که در این زمینه تبح ر و مهارت دارد. پزشکی که عمل لاپاراسکوپی را انجام میدهد، حتما باید دوره‌های خاصی را گذرانده و در این زمینه مهارت کافی داشته باشد، چون این عمل بر خلاف اینکه برای بیمار راحت و به نفع اوست، برای پزشک جراح کاری نسبتا دشوار است. اگر پزشک احساس کند که نیازی به عمل جراحی ندارید، ممکن است داروهای فنوتیول تجویز کند. این داروها باعث حل سنگهای کلسترول میشود. اسهال خفیف میتواند یک عارضه جانبی باشد. نکته منفی استفاده از هر دو دارو این است که شاید سالها مجبور به استفاده از آن شوید تا سنگ‌ها به طور کامل حل شود، که ممکن است پس از قطع مصرف دارو بازگردد. - غذاهای بیشتری را که از نظر فیبر سرشار هستند، بخورید، مانند: میوه، سبزیجات، لوبیا و نخود فرنگی. - در درجه اول گوشت قرمز، بیشترین خطر را برای سنگهای صفراوی دارند و در مصرف گوشت قرمز، کله پاچه، جگر نباید زیاده‌روی شود و غذاهای چرب مانند تخم مرغ، کتلت، کباب کوبیده و املت درد سنگ را بیشتر می‌کنند. - کربوهیدراتهای تصفیه شده: در حالی که کربوهیدرات‌ها بیشتر غذاهایی را که انسان‌ها می‌خورند تشکیل می‌دهند، کربوهیدرات های تصفیه شده ممکن است خطر ابتلا به بیماری کیسه صفرا را افزایش دهند. کربوهیدراتهای تصفیه شده شامل قند و شیرین کننده، آرد، غلات تصفیه شده و نشاسته هستند. آن ها بیشتر در کالاهای پخته شده از جمله کوکی‌ها و کیک‌ها و کلوچه همچنین در آب نبات، شکلات، نوشابه و غذاهای مغزدار و سرخ شده یافت می‌شوند. - مصرف روزانه "یک لیوان آب سیب طبیعی مخلوط‌شده با دو تا سه قاشق غذاخوری روغن زیتون" میتواند کمک شایانی به درمان سنگ کیسه صفرا داشته باشد همچنین مصرف روزانه "سرکه‌انگبین طبی" (جوشانده سرکه طبیعی انگور، عرق نعنا با عسل) نیز برای درمان مفید است. - افراد دارای سنگ کیسه صفرا و یا مستعد به ابتلا، بهتر است از چربی های گیاهی و غیراشباع به ویژه روغن زیتون به عنوان جایگزینی برای چربی های حیوانی استفاده کرده، و غذاهای گیاهی را به میزان بیشتری در رژیم غذایی خود بگنجانند. - غلات کامل، سبوس و نان های سبوس دار باید در رژیم غذایی این افراد گنجانده شود، زیرا سبوس این خاصیت را دارد که به مواد صفراوی ریخته شده به روده متصل شده و سپس آن ها را از بدن دفع کند همانطورکه توضیح داده شد، در حالت عادی کلسترول موجود در مواد صفراوی پس از ریخته شدن به روده، دوباره به سمت کبد برگشته تا در ساخت اسید صفراوی به طور مجدد شرکت کند. در این حالت کبد مجبور است از کلسترول موجود در خون برداشت کند که این خود باعث کاهش کلسترول خون از یک طرف و کاهش کلسترول موجود در صفرا از طرف دیگر می شود. - چربی های قابل رویت باید به طور کامل از گوشت پاک شود و غذاها بیش تر از طریق پخت کردن و برشته کردن تهیه شوند. - پروتیین دریافتی نیز باید از طریق شیرکم چرب، پروتیین های گیاهی، سفیده تخم مرغ، گوشت های کم چرب (مثل ماهی) ، تامین شوند. - امروزه ثابت شده است که، مصرف ویتامین های گروه B به ویژه B اسیدفولیک و B نقش مهمی در حذف چربی ها در بدن بازی می کنند. - در یک مطالعه، زنانی که حداقل یک وعده غذایی بادام زمینی در روز می‌خورند، در مقایسه با زنانی که به ندرت بادام زمینی یا کره بادام زمینی می‌خورند، احتمال بروز سنگ کیسه صفرا درصد کمتر در زنانی هست که بادام زمینی نمی خورند. - به نظر می‌رسد که چربی‌های اشباع شده از جمله امگا به سالم نگه داشتن کیسه صفرا و خطر ابتلا به مشکلات کیسه صفرا را کاهش میدهد. این چربی‌ها معمولا در ماهی‌های دارای آب سرد، آجیل‌هایی مانند گردو، دانه‌هایی مانند تخم کتان و روغن‌های ماهی یا تخم کتان مشاهده میشود. - غذاهای سرشار از کلسیم: کیسه صفرا سالم توسط یک رژیم غذایی سرشار از کلسیم مانند سبزیجات برگ، کلم، ساردین و کلم بروکلی حمایت شود. محصولات لبنی کلسیم زیادی نیز دارند، اما همچنین می‌توانند چربی بسیار بالایی داشته باشند. - به نظر می‌رسد افرادی که ویتامین C بیشتری در خون دارند، کمتر مشکلات کیسه صفرا را تجربه می‌کنند. ویتامین C با خوردن یک رژیم متنوع حاوی بسیاری از میوه‌ها و سبزیجات به راحتی به دست می‌آید. همچنین در اکثر بازارها به راحتی به عنوان یک مکمل نیز یافت میشود، اما مکمل‌ها همان مزایای سلامتی را با دریافت مواد مغذی از مواد غذایی ندارند. برای کسانی که مشکلات کیسه صفرا را خفیف دارند، یک رژیم غذایی مایع و آسان برای هضم میتواند در خانه انجام شود تا سعی در کاهش علایم شود. این معمولا با مایعات از جمله آب مرغ، مایع سبزیجات و سبزیجات تازه و آبدار شروع میشود. منابع: |
با بالا رفتن سن شاهد تغییراتی در عملکرد بدن تان خواهید بود. کاهش قدرت شنوایی نیز یکی از همین تغییرات است. کاهش قدرت شنوایی مرتبط با سن یکی از شرایطی است که برای بسیاری از افراد مسن اتفاق می افتد. تقریبا از هر سالمند بالای سال یکی از آنها دچار درجه ای از افت شنوایی شده است. نام دیگر کاهش قدرت شنوایی مربوط به سن پیر گوشی یا presbycusis است. اگرچه که از دست رفتن قدرت شنوایی یا کاهش آن تهدید جدی برای زندگی فرد به وجود نمی آورد ولی در صورت عدم درمان می تواند کیفیت زندگی او را تا حد زیادی کاهش دهد. کاهش قدرت شنوایی مرتبط با افزایش سن به مرور زمان بیشتر و بیشتر شده و میزان این کاهش افزایش خواهد یافت. تغییرات متعددی در داخل گوش میانی می تواند منجر به بروز این مشکل شود. این تغییرات شامل موارد زیر می شود: تغییر در ساختار گوش داخلی فرد تغییر در وضعیت جریان خون گوش داخلی اختلال در عصب های مسیول شنوایی تغییر در شیوه پردازش کلام و صدا توسط مغز آسیب رسیدن به مویین های بسیار کوچک داخل گوش که وظیفه انتقال صدا به مغز را دارند. همچنین از دست رفتن قدرت شنوایی با بالا رفتن سن ممکن است به دلایل زیر باشد: دیابت جریان خون ضعیف در معرض صداهای بلند قرار گرفتن استفاده از داروهای به خصوص سابقه خانوادگی، کم شنوایی یا از دست رفتن شنوایی سیگار کشیدن هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علایم کاهش قدرت شنوایی با افزایش سن معمولا خودش را با عدم توانایی در شنیدن صداهای زیر ( high pitched ) نشان می دهد. می بینید که فرد سالمند دیگر قادر به شنیدن صدای خانم ها یا کودکان نبوده یا صدای آن ها را به سختی می شنود. گاهی اوقات ممکن است فرد سر و صداهای موجود در اطرافش را نیز به سختی شنیده و نتواند به خوبی متوجه گفته اطرافیان خود شود. دیگر علایمی که ممکن است شاهد آن باشید: صداهای خاصی بسیار بلند به نظر می رسند مشکل شنوایی در محیط های پر سر و صدا مشکل شنیداری در تشخیص حرفهای "س" و "ز" زنگ و وز وز در داخل گوش بالا بردن بیش از حد صدای رادیو و تلویزیون درخواست برای تکرار حرف ها متوجه نشدن صداها و حرفها از پشت تلفن همیشه سعی کنید علایمی که دارید را به پزشکتان گوش زد کنید. ممکن است علایمی که دارید مربوط به مشکل یا بیماری دیگری باشد که نیاز به معاینه بیشتر داشته باشد. در صورتی که کاهش قدرت شنوایی تان مربوط به افزایش سن است، برای تشخیص بهتر به پزشکتان مراجعه کنید. پزشک با انجام معاینات کامل به علت اصلی کاهش قدرت شنوایی تان پی خواهد برد. شاید نیاز باشد تا پزشک با اوتوسکوپ (وسیله ای با داشتن نور کافی برای دیدن فضای گوش خارجی) نگاهی به داخل گوش تان انداخته و وضعیت آن را بررسی کند. در صورتی که پزشکتان نتواند هیچ علتی برای کاهش قدرت شنوایی تان پیدا کند، احتمالا تشخیص او پیرگوشی یا کاهش قدرت شنوایی به واسطه افزایش سن خواهد بود. بعد از معاینه کلی برای تشخیص دقیق تر و درمان، احتمالا شما را به شنوایی سنجی و متخصص گوش، حلق و بینی ارجاع خواهند داد. متخصص شنوایی سنجی نیز با استفاده از تست شنوایی میزان از دست رفتن قدرت شنوایی تان را سنجیده و برایتان درمانی متناسب با شرایط گوش و میزان کاهش شنوایی شما تجویز خواهد کرد. در صورتی که علت اصلی بروز کاهش قدرت شنوایی شما به خاطر افزایش سن باشد، هیچ درمان قاطعی برای این مشکل وجود نخواهد داشت. اما می توان کیفیت زندگی فرد را بهتر نموده و تا حدودی قدرت شنوایی او را بهبود بخشید. احتمالا بعد از این تشخیص پزشکتان یکی از درمان های زیر را برای شما تجویز خواهد کرد: استفاده از سمعک برای بهبود شنوایی استفاده از دستگاه های کمک کننده مثل تقویت کننده صدای تلفن آموزش زبان اشاره یا لب خوانی (برای افرادی که دچار کاهش شنوایی شدید شده اند) در بعضی موارد ممکن است پزشک کاشت حلزونی برای فرد تجویز کند. کاشت حلزونی وسیله کوچک الکترونیکی است که با عمل جراحی در داخل گوش کار گزاشته می شود. کاشت حلزونی به بلند شدن صدا کمک زیادی کرده ولی بدون شک نمی تواند قدرت شنوایی تان را مثل روز اول کند. این گزینه فقط برای افرادی پیشنهاد می شود که تا حد زیادی قدرت شنوایی شان را از دست داده اند. مت سفانه نمی توان از بروز پیر گوشی یا کاهش قدرت گوش ناشی از افزایش سن جلوگیری کرد ولی می توان با یک سری اقدامات پیشگیرانه تا حد زیادی جلوی بروز این عارضه را گرفت. در صورتی که کاهش قدرت شنوایی تان به علت افزایش سن است، حتما موارد زیر را امتحان کنید: از قرار گرفتن در معرض صداهای بلند تکرار شونده بپرهیزید. در شرایط و مکان های پر سر و صدا از محافظ گوش یا گوش گیر استفاده کنید. اگر دچار بیماری دیابت هستید می توانید با کنترل قند خون تا حد زیادی از بروز پیر گوشی پیشگیری کنید. در صورتی که هر کدام از علایم کاهش شنوایی گوش به واسطه افزایش سن را داشتید بهتر است فورا به پزشکتان مراجعه کرده و از پیشروی و افزایش علایم جلوگیری کنید. هرچقدر قدرت شنوایی تان کم تر شود مشکلات بیشتری برای فهمیدن صحبت دیگران خواهید داشت. یادتان باشد که با مراجعه سریع تر به پزشکتان می توانید سریع تر تحت درمان قرار گرفته و کیفیت زندگی تان را تاحد بسیار زیادی حفظ کنید. علایم بسیاری در کاهش قدرت شنوایی با افزایش سن نقش دارد. در بعضی موارد تشخیص بیماری پیرگوشی از کاهش قدرت شنوایی به خاطر قرار گرفتن در معرض صداهای بلند کار بسیار سختی است. همچنین داروها سمی مثل داروهای شیمی درمانی نیز می تواند منجر به کاهش قدرت شنوایی فرد شوند. این که قدرت شنوایی فرد مسن به خاطر ناهنجاری گوش بیرونی یا میانی اتفاق بی افتد نیز احتمال بسیار کمی دارد. این ناهنجاری ها شامل کاهش عملکرد تمپانیک غشای گوش (پرده گوش) یا کاهش عملکرد سه استخوان کوچک در داخل گوش میانی که وظیفه جابه جایی امواج صوتی از پرده گوش به گوش داخلی را دارند، می شود. اما به طور کلی بیشترین علت بروز کاهش شنوایی افراد مسن به خاطر هر دو مورد در معرض صداهای بلند قرار گرفتن و کاهش قدرت شنوایی فرد با افزایش سن رخ می دهد. برای تشخیص دقیق کاهش قدرت شنوایی بهتر است سوالات زیر را از خودتان بپرسید. در صورتی که پاسخ شما به اکثر این سوالات "بله" است. باید در اسرع وقت به پزشکتان مراجعه کنید. آیا در صورت روبرو شدن با افراد جدید دچار استرس می شوید و علت این استرس شما به مشکلات شنوایی شما است؟ آیا در زمان صحبت با اعضای خانواده تان به خاطر سخت شنیدن صدای شان خسته می شوید؟ شنیدن صدای مشتری ها، همکاران و فهمیدن حرف آن ها برایتان کار دشوار و آزار دهنده ای است؟ آیا در شنیدن صدای دوستان، بستگان یا همسایگان دچار مشکل هستید؟ آیا با رفتن به تیاتر یا سینما دچار مشکل شده و متوجه حرف های بازیگران نمی شوید؟ آیا مشکل شنوایی باعث می شود تا با اعضای خانواده تان بحث داشته باشید؟ ایا برای شنیدن صدای تلویزیون و رادیو صدای آن را بیشتراز همیشه می کنید؟ آیا به خاطر مشکلات شنیداری تان گوشه گیر شده اید و این موضوع مشکلات زیادی برایتان به وجود آورده است؟ خانواده و دوستانتان برای بهتر شدن کیفیت زندگی و کم شدن مشکل شنوایی تان می توانند بسیار کمک حالتان باشند. برای حل این مشکل می توانید کارهای زیر را انجام دهید: به خانواده و دوستانتان بگویید که دچار مشکل شنوایی شده اید. هر چقدر دوستان و اعضای خانواده در مورد شدت مشکل تان اطلاعات بیشتری داشته باشند، بدون شک بیشتر می توانند برای کنار آمدن شما با این مشکلتان کمک کنند. از خانواده و دوستان تان بخواهید که در زمان صحبت با شما، رو در رو و چهره به چهره با شما صحبت کنند. اگر بتوانید در حین مکالمه حرکات صورت را ببینید، بدون شک درک بهتری از احساسات و حرفهایشان خواهید داشت. از دیگران بخواهید با شما بلندتر صحبت کنند ولی داد نزنند. به آن ها بگویید لازم نیست آرام و کلمه به کلمه حرف بزنند، فقط کافی است کمی شمرده تر صحبت کنند. زمانی که تلویزیون یا رادیو نمی بینید آن را خاموش کنند. سر و صدای اضافه اطراف می تواند قدرت شنیدن شما با مشکلات زیادی روبرو کرده و کاهش دهد. در هنگام مراجعه به رستوران نباید در کنار آشپزخانه یا بسیار نزدیک به میزهای مجاور آن بنشینید. تلاش دست جمعی برای شنیدن بهتر و افزایش کیفیت زندگی تان همه چیز را آسان تر خواهد کرد. شاید عادت کردن دیگران به بلند صحبت کردن و رو در رو صحبت کردن با شما، کمی زمان ببرد ولی شک نکنید که ارزش این همه زحمت را خواهد داشت. صبر داشته باشید و سعی کنید با پیر گوشی یا کاهش قدرت شنوایی ناشی از افزایش سن کنار بیایید. زمانی که می خواهید با فرد مبتلا به پیرگوشی صحبت کنید حتما نکات زیر را مد نظر داشته باشید: در هنگام صحبت صورت تان به سمت آن ها باشد. صورتتان نباید در تاریکی یا پوشیده باشد. با دهان پر با آن ها صحبت نکنید. بلند، شمرده و واضح صبحت کنید ولی داد نزنید. سعی کنید صداهای مزاحم اطراف مثل تلویزیون و رادیو را تا حد امکان کاهش دهید. منایع: |
بیماری ذات الریه (پنومونی) عفونت یا التهاب بسیار شدید ریه ها می باشد. در این بیماری حبابچه های هوایی موجود در ریه ها پر از چرک و سایر مواد مایع می شود و رسیدن اکسیژن به خون با مشکل مواجه می گردد. اگر اکسیژن موجود درخون شما کاهش یابد سلولهای بدن شما به درستی کار خود را انجام نخواهند داد. به همین علت و ثانویه به انتشار عفونت در داخل بدن، امکان دارد فرد بمیرد. تا سال ، ذات الریه اولین علت مرگ در ایالات متحده به حساب می آمد و بعد از آن با توجه به استفاده از آنتی بیوتیکها این بیماری قابل کنترل شد. در سال این بیماری همراه با آنفولانزا به عنوان هفتمین علت مرگ ها شناخته شده اند. این بیماری از دو طریق می تواند ریه های شما را تحت ت ثیر قرار دهد. ذات الریه لوبی (قطعه ای) که یک لوب یا قطعه ای بزرگ از ریه ها را درگیر می کند و دیگری ذات الریه برونشی که کل ریه را به صورت مناطق کوچک اما منتشر درگیر می نماید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ذات الریه یک بیماری منفرد نیست. این بیماری می تواند بیش از علت مختلف داشته باشد. که پنج تا از شایعترین علل آن شامل: علل باکتریایی، علل ویروسی، مایکوپلاسمایی، سایر علل عفونی نظیر قارچ ها و ترکیبات شیمیایی مختلف می باشد. این نوع ذات الریه می تواند هر فردی را در هر سنی مبتلا سازد. افراد الکلی و ناتوان، کسانی که عمل جراحی داشته اند، افرادی که دچار بیماری تنفسی یا عفونتهای ویروسی هستند و افرادی که دارای نقص ایمنی هستند از جمله افرادی هستند که شانس بیشتری برای ابتلا به این بیماری دارند. هایی ایجاد کننده این بیماری در حلق بعضی از افراد سالم نیز یافت می شوند. زمانیکه به هر علتی نظیر بیماری، افزایش سن، ناتوانی عمومی یا نقص ایمنی ضعیف می شود، این باکتریها می توانند تکثیر یافته و منجر به بروز صدمات شدیدی شوند. معمولا زمانیکه مقاومت بدن کاهش می یابد این باکتریها به سمت ریه ها رفته و در آنجا سبب التهاب حبابچه های هوایی می شوند. امکان دارد قسمتی از یک لوب یا یک لوب کامل و یا حتی هر پنچ لوب ریه ها بطور کامل از مایع پر شود. این عفونت به هر علت از طریق جریان خون منتشر شده و کل بدن را فرا می گیرد. نوعی باکتری به نام پنوموکوک شایع ترین علت بروز ذات الریه باکتریایی می باشد. این نوع بیماری یکی از اشکال پنومونی است که دارای واکسن می باشد. شروع عفونت ریه باکتریایی بسیار متغیر بوده و می تواند تدریجی یا یکباره باشد. در موارد بسیار شدید ممکن است بیمار دچار تب و لرز، درد شدید قفسه سینه و سرفه های خلطی به رنگ قرمز آجری یا سبز شود. دمای بدن ممکن است حتی به درجه فارنهایت نیز برسد. فرد مقدار زیادی عرق کرده و تعداد تنفس و ضربان قلب افزایش می یابد. لب ها و بستر ناخن ها بعلت کاهش اکسیژن در خون به رنگ آبی متمایل می شود و سطح هوشیاری فرد نیز ممکن است افت پیدا کند و به فرد حالت گیجی دست دهد. بنظر می رسد نیمی از موارد عفونت های ریه به علت عوامل ویروسی باشد. هر روزه به تعداد ویروسهایی که می توانند منجر به عفونتهای تنفسی شوند افزوده می گردد که اکثر آن ها مجاری هوایی فوقانی را درگیر می کنند، اما بعضی دیگر نیزبخصوص در گروه سنی اطفال می توانند منجر به این نوع بیماری شوند. اکثر این موارد چندان جدی و خطرناک نبوده و بعد از یک مدت زمان کوتاه بهبود می یابند. عفونت با ویروس آنفولانزا ممکن است بسیار شدید بوده و حتی گهگاهی منجر به مرگ شود. ویروس به ریه ها حمله کرده و در آنجا تکثیر می یابد ولی معمولا علیرغم آنکه بافت ریه پر از مایع می شود علایم بسیار کم خواهند بود. معمولا این ویروس افرادی را مبتلا می سازد که خود دارای بیماری های ریوی یا قلبی زمینه ای بوده و یا حامله هستند. سرفه های خشک، سردرد، درد عضلانی و ضعف می باشد. امکان دارد تب بالا رخ داده یا حتی لبها حالت آبی رنگ پیدا کنند. در موارد بسیار شدید، فرد به آسانی قادر به نفس کشیدن نیست و نیاز به هوا دارد. این نوع بیماری گاهی اوقات امکان دارد همراه با وجود باکتری ها باشد و خود را بصورت علایم ذات الریه باکتریایی نشان دهد. به دلیل علایم و یافته های بالینی نسبتا متفاوت و بدلیل آنکه سیر این بیماری با عفونت ریه پنوموکوکی متفاوت می باشد. در ابتدا به نظر می رسید که در این بیماری بدلیل یک یا چند ویروس ناشناخته ایجاد می شود و آن را با نام ذات الریه غیر معمول اولیه می شناختند. در طی جنگ جهانی دوم عامل این بیماری شناخته شد. مایکوپلاسماها کوچکترین موجودات زنده هستند که می توانند به تنهایی زندگی کنند به گونه ای که قابل طبقه بندی در رده باکتری ها یا ویروس ها نبوده اما به لحاظ بعضی خصوصیات شبیه به هر دو هستند. این نوع عفونت ریه درجات مختلف داشته و می تواند خفیف یا بسیار شدید باشد. این عامل تمامی گروه های سنی را مبتلا می سازد اما افراد مسن، اطفال و نوجوانان را بیشتر مبتلا می کند. میزان مرگ حتی در موارد درمان نشده بسیار پایین می باشد. غالب ترین علامت این بیماری سرفه هایی است که بتدریج بسیار شدید می شود. اما به ندرت و گاهگاه همراه با تولید خلط سفید رنگ می باشد. تب و لرز به ندرت رخ می دهد و در بعضی موارد امکان دارد تهوع و استفراغ دیده شود. امکان دارد فرد دچار ضعف بسیار شدید شود که مدت ها به طول می انجامد. عفونت ریه ناشی از پنوموسیستیس کارینی توسط موجودی ایجاد می شود که به نظر می رسد نوعی قارچ باشد. این بیماری اولین علامت در بسیاری از افراد مبتلابه AIDS است. این بیماری در بسیاری از موارد به خوبی قابل درمان است. بیماری ممکن است در عرض چند ماه عود کند ولی درمان می تواند از عود پیشگیری کرده یا آن را به ت خیر اندازد. سایر انواع عفونت ریه بندرت خطرناک می باشند. بعضی از انواع عفونت ریه از طریق استنشاق، غذا، مایعات، گازها، گرد و غبار و توسط قارچها ایجاد می شوند. اجسام خارجی در مجاری تنفسی یا انسداد برونشها ثانویه به بعضی از سرطانها نیز امکان دارد شانس ابتلا به ذات الریه را افزایش دهد هر چند موارد مذکور منجر به بروز ذات الریه نمی شوند. بعضی موجودات نظیر ایکتزیاها که منجر به بیماری هایی نظیر تیفوس می شوند نیز ممکن است منجر به بروز بعضی عفونت های ریوی شوند. ذات الریه ناشی سل فرم بسیار خطرناکی از عفونت ریوی بوده نیاز به درمان زودرس دارد. اگر فردی به عفونت ریه مبتلا شد شانس بهبود آن تحت ت ثیر شرایط معینی است. اگر فرد جوان باشد، بیماری وی سریع مشخص شده باشد، دفاع بدن وی در برابر بیماری بخوبی عمل کند و عفونت هنوز گسترش پیدا نکرده باشدو فرد فاقد هرگونه بیماری دیگری باشد، شانس بهبود بیماری در وی بیشتر است. در افراد جوان و سالم، درمان زودرس با آنتی بیوتیک ها، می تواند ذات الریه باکتریایی را درمان نموده، و روند بهبود ذات الریه مایکوپلاسمایی را سرعت بخشیده و در درصدی از موارد ذات الریه دیکتزیایی می تواند کمک کننده باشد. هنوز درمان قطعی برای ذات الریه ویروسی یافت نشده است اگر چه می توان در بعضی از موارد از داروهای ضد ویروسی استفاده نمود. بسیاری از بیماران نیز می توانند در خانه درمان شوند. دارویی که برای درمان ذات الریه انتخاب می شود بر اساس قضاوت پزشک و ارگانسیم هایی است که سبب بروز ذات الریه شده اند. نیز بعد از آنکه درجه حرارت بدن بیمار به حد طبیعی بازگشت، باز هم داروها باید براساس توصیه های پزشک ادامه پیدا کنند، چرا که امکان دارد ذات الریه مجددا عود کند. گاهی اوقات امکان دارد عود مجدد بسیار شدیدتر از بیماری اولیه باشد. در کنار درمان های آنتی بیوتیکی باید به بیماران درمانهای حمایتی نیز داده شود. گاهی اوقات باید به منظور افزایش اکسیژن خون به بیمار اکسیژن داده شود و در ضمن باید فرد یک رژیم غذایی مناسب نیز داشته باشد. در بعضی موارد نیز باید به بیمار دارو هایی داده شود که درد قفسه سینه را بهبود بخشیده و سرفه های شدید بیمار را آرام سازد. افراد جوانی که قدرت بدنی خوبی داشته باشند خیلی زود و در عرض یک هفته بعد از بهبودی از ذات الریه زندگی طبیعی خود را باز می یابند. اما در مورد افراد میانسال امکان دارد هفته ها طول بکشد تا فرد نیرو و احساس معمول و طبیعی خود را باز یابد. افرادی که ذات الریه مایکوپلاسمایی داشته اند امکان دارد تا مدت ها بعد از بهبود یا حساس ضعف و خمودگی داشته باشند. بصورت کلی نباید افراد را از بازگشت به کار یا انجام فعالیتهای روزمره خود باز داشت. اما باید به آنها گوش زد نمود که امکان دارد دچار مشکلاتی در حین انجام کار خود شوند. استراحت کافی به منظور بازیافت توان مکفی فرد و جلوگیری از عود بیماری بسیار مهم است. پیشگیری از این بیماری امکان پذیر است. از آنجایی که ذات الریه از جمله عوارض جانبی بیماری آنفولانزا می باشد. لذا پیشگیری از ابتلا به آنفولانزا روش پیشگیری مناسبی جهت عدم ابتلا به ذات الریه است. امروزه واکسن هایی وجود دارند که می توانند در برابر پنوموکوک که منجر به بروز ذات الریه باکتریایی می شود مقابله کنند. پزشک شما می تواند تصمیم بگیرد که آیا شما یا یکی از اعضای خانواده شما نیاز به واکسن دارند یا خیر؟ معمولا این واکسن تنها برای افرادی تجویز می شود. که دارای شانس بالایی جهت ابتلا به این بیماری باشند. بالاترین میزان خطر ذات الریه پنوموکوکی در بین افراد است که: دارای بیماریهای مزمنی نظیر بیماری های ریوی، قلبی، کلیوی، شکل یا مرض قند می باشند. از بیماری بسیار شدیدی بهبود یافته اند. در مراکز نگهداری ویژه زندگی می کنند. افرادی که سن سال به بالا دارند. اگر شما در گروه پر خطر هستید در مورد انجام واکسیناسیون حتما از پزشک خود سوال کنید. واکسن تنها یک بار تزریق می شود و از پزشک خود در مورد واکسیناسیون مجدد سوال کنید. در مورد زنان حامله و کودکان زیر سال واکسیناسیون توصیه نمی شود. ذات الریه عمولا به دنبال عفونتهای تنفسی معمولی ایجاد می شود. مهمترین ابزار پیشگیرنده آنست که در صورت تشدید علایم تنفسی یا بیش از چند روز طول کشیدن نشانه ها حتما آنها را جدی بگیرید. داشتن عادات بهداشتی مناسب، غذا و بهداشت فردی سالم، استراحت کافی و تمرینات بدنی منظم می تواند مقاومت فرد را در برابر اکثر بیماریهای تنفسی افزایش دهد. به علاوه آنها را در بهبود سریع بعد از بروز بیماری کمک می کند. بلافاصله به پزشک خود اطلاع دهید. علیرغم وجود آنتی بیوتیک های مختلف، تشخیص زود هنگام و درمان به موقع بسیار مهم است. حتما به توصیه های پزشک خود عمل کنید. در موارد بسیار شدید امکان دارد پزشک شما توصیه کند که درمان را در بیمارستان انجام دهید. گاهی اوقات نیز امکان دارد درمان در خانه عملی باشد. داروهایی که توسط پزشک شما تجویز شده است تا زمانیکه وی توصیه می نماید مصرف کنید. این امر به جلوگیری از عود مجدد ذات الریه کمک خواهد کرد. همواره به خاطر داشته باشید اگر چه این بیماری بخوبی قابل درمان است اما می تواند بسیار خطرناک باشد. در صورت ابتلا، هیچگاه درمان را به ت خیر نیندازید و بلافاصله آن را شروع کنید. |
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.