title
stringlengths 1
108
| article
stringlengths 150
266k
| summary
stringlengths 126
13.8k
| url
stringlengths 31
613
|
|---|---|---|---|
Θάλασσα της Ιάβας | Η θάλασσα της Ιάβας χωρίζει την Ιάβα από το Βόρνεο. Είναι ρηχή και το μέσο βάθος της είναι 46 μέτρα. Το δυτικότερο και το ανατολικότερο σημείο της θάλασσας απέχουν μεταξύ τους περίπου 1.600 χιλιόμετρα, ενώ το βορειότερο και το νοτιότερο σημείο της θάλασσας απέχουν 380 χιλιόμετρα περίπου και καταλαμβάνει μια έκταση μεγέθους 320.000 τ.χλμ. Η θάλασσα σχηματίστηκε με την αύξηση της στάθμης της θάλασσας μετά το τέλος της τελευταίας εποχής των παγετώνων. Ο σχεδόν τελείως επίπεδος βυθός και η παρουσία αποστραγγιστικών καναλιών (ανιχνεύσιμα από τα στόμια των ποταμών που εκβάλλουν στην θάλασσα) δείχνουν ότι πριν από χιλιάδες χρόνια η περιοχή που περιλαμβάνει την θάλασσα της Ιάβας ήταν μια σταθερή, ξηρή και πεδινή χερσαία περιοχή, μέσα στην οποία υπήρχαν μερικοί μονόλιθοι. Η μάχη της θάλασσα της Ιάβας, η οποία διήρκεσε από τον Φεβρουάριο έως το Μάρτιο του 1942, ήταν μια από τις πιο θανατηφόρες μάχες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Οι ναυτικές δυνάμεις της Ολλανδίας, της Βρετανίας, της Αυστραλίας και των Ηνωμένων Πολιτειών σχεδόν καταστράφηκαν κατά την προσπάθεια τους να αποτρέψουν την κατάληψη της Ιάβας από την Ιαπωνία.Στις 28 Δεκεμβρίου 2014, η πτήση 8501 της Indonesia AirAsia συνετρίβη στην θάλασσα της Ιάβας ενώ ήταν καθοδόν προς τη Σιγκαπούρη (είχε απογειωθεί από τη Σουραμπάγια της Ινδονησίας). Οι 162 επιβάτες και πλήρωμα του αεροπλάνου έχασαν τη ζωή τους.Στις 29 Οκτωβρίου 2018, η πτήση 610 της Lion Air συνετρίβη στην θάλασσα της Ιάβας λίγο μετά την απογείωση της από το Διεθνές Αεροδρόμιο Σουκάρνο-Χάτα της Τζακάρτας με κατεύθυνση προς το αεροδρόμιο Ντεπάτι Αμίρ στο Πανγκάλ Πινάνγκ. Οι 189 επιβάτες και το πλήρωμα του σκάφους θεωρούνται ως νεκροί. Το νότιο τμήμα του πυθμένα έχει αναγνωριστεί ως γεωλογικά παρόμοιο με τη βόρεια Ιάβα. Εκεί βρίσκονται πετρελαιοπηγές οι οποίες εκτείνονται υποθαλάσσια. Οι προοπτικές για την άνθηση πετρελαϊκής βιομηχανίας είναι επίσης ευνοϊκές στην θαλάσσια περιοχή έξω από το βορειοανατολικό Καλιμαντάν. Καθώς η θάλασσα της Ιάβας είναι πλούσια σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο, η θάλασσα έχει γίνει η βάση του ινδονησιακού προγράμματος εξαγωγών. Η αλιεία είναι σημαντική οικονομική δραστηριότητα στην θάλασσα της Ιάβας. Στην θάλασσα ζουν πάνω από 3.000 είδη θαλάσσιας ζωής. Στην περιοχή της θάλασσας υπάρχουν προστατευόμενα φυσικά πάρκα. Η περιοχή γύρω από τη θάλασσα της Ιάβας είναι δημοφιλής τουριστικός προορισμός. Οι καταδύσεις στην θάλασσα της Ιάβας προσφέρουν ευκαιρίες εξερεύνησης και φωτογράφησης των υπογείων σπηλαίων, ναυαγίων, κοραλλίων, σφουγγαριών και άλλης θαλάσσιας ζωής. Touwen, Jeroen (editor) (2001) Shipping and trade in the Java Sea region, 1870-1940 : a collection of statistics on the major Java Sea ports (ISBN 90-6718-162-5) (2008) "Java Sea a study on its economic impacts." Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Java Sea στο Wikimedia Commons | Η Θάλασσα της Ιάβας (ινδονησιακά: Laut Jawa) είναι μια εκτεταμένη αβαθή θάλασσα στην Ινδονησία. Βρίσκεται μεταξύ των Ινδονησιακών νησιών Βόρνεο, Ιάβα, Σουμάτρα, και Σουλαουέσι. Το στενό Καριμάτα τη συνδέει με τη Θάλασσα της Νότιας Κίνας στα βορειοδυτικά. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CF%83%CF%83%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%99%CE%AC%CE%B2%CE%B1%CF%82 |
Άγιος Ανδρέας Μαγνησίας | Ο Άγιος Ανδρέας είναι παράλιος οικισμός στο νοτιανατολικό τμήμα του νομού Μαγνησίας, στην περιοχή του Τρικερίου που βλέπει στον Παγασητικό κόλπο, στον όρμο Πρασούδι και σε μέσο σταθμικό υψόμετρο 10. Απέχει 55 χλμ. περίπου ΝΑ. του Βόλου. Ο οικισμός αναγνωρίστηκε το 1961 και προσαρτήθηκε στην κοινότητα Λαύκου Με το ΦΕΚ 244Α - 04/12/1997 αποσπάστηκε από την κοινότητα Λαύκου και προσαρτήθηκε στον δήμο Σηπιάδος Με το ΦΕΚ 87Α - 07/06/2010 αποσπάστηκε από τον δήμο Σηπιάδος και προσαρτήθηκε στον δήμο Νοτίου Πηλίου(Πηγή: ) Ο Άγιος Ανδρέας έχει εξελιχθεί σε αξιόλογο παραθεριστικό και αλιευτικό κέντρο της ευρύτερης περιοχής Τρικερίου, με μικρή τουριστική υποδομή. Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 1978, 2006 (ΠΛΜ) Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, 1963 Οργανισμός εκδόσεων «Ελλάδα», χάρτες (Βαρελάς) Εγκυκλοπαίδεια Δομή, 2002-4 Περιοδικό «Διακοπές», εκδ. Δ.Ο.Λ., 2010 eetaa.gr | Ο Άγιος Ανδρέας είναι οικισμός της τοπικής κοινότητας Λαύκου, της δημοτικής ενότητας (τέως δήμου) Σηπιάδος, του δήμου Νοτίου Πηλίου, της περιφερειακής ενότητας (τέως νομού) Μαγνησίας, στην περιφέρεια Θεσσαλίας, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης. Πριν το σχέδιο Καποδίστριας και το πρόγραμμα Καλλικράτης, ανήκε στην επαρχία Βόλου του νομού Μαγνησίας, στο γεωγραφικό διαμέρισμα Θεσσαλίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%91%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%AD%CE%B1%CF%82_%CE%9C%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82 |
Γιοχάννες Λίνγκελμπαχ | Ο Λίνγκελμπαχ γεννήθηκε στη Φρανκφούρτη, γιος του Ντάβιντ Λίνγκελμπαχ, ενός Γερμανού τεχνικού, ο οποίος το 1637 εγκαταστάθηκε στο Άμστερνταμ με τη σύζυγο και τα παιδιά του. Το 1638 ο πατέρας του μίσθωσε και αργότερα καθιέρωσε έναν λαβύρινθο στην περιοχή Γιορντάαν της πόλης. Τον εξόπλισε με μηχανές, που μπορούσαν να κινούν ή να παίζουν μουσική απεικονίζοντας βιβλικές ή μυθολογικές σκηνές. Ο Λίνγκελμπαχ έζησε στο Παρίσι μεταξύ 1642 και 1644, πριν επιστρέψει στο Άμστερνταμ για αρκετά χρόνια. Μετακόμισε στη Ρώμη το 1650 και έζησε εκεί για έξι χρόνια πριν επιστρέψει ξανά στο Άμστερνταμ, όπου παρέμεινε και εργάστηκε ως ζωγράφος για το υπόλοιπο της ζωής του. Το ποιος τον εκπαίδευσε ως ζωγράφο δεν είναι γνωστό, αλλά ίσως ήταν μαθητής του Φίλιπς Βάουβερμαν, καθώς τα έργα του δείχνουν επιρροή από τα τοπία του Βάουβερμαν. Γύρω στο 1662 ο Λίνγκελμπαχ ζούσε στην Reestraat, έναν μικρό δρόμο κοντά στο Πρινσενχραχτ (Prinsengracht) και έγινε στενός φίλος του Γιούρριεν Όφενς (Jurriaen Ovens), ζωγράφου πορτρέτων και εμπόρου έργων τέχνης από τη βόρεια Φριζία. Η δεξιοτεχνία του Λίνγκελμπαχ στη ζωγραφική μορφών σε ρωπογραφίες δεν είναι λιγότερο πετυχημένη από τις απεικονίσεις του αρχιτεκτονικών και φυσικών αντικειμένων. Συχνά προσκαλούνταν να ζωγραφίσει τις ανθρώπινες μορφές και τα ζώα σε τοπιογραφίες άλλων καλλιτεχνών, όπως ο Ολλανδός κορυφαίος τοπιογράφος, Μέιντερτ Χαμπέμα και ο Γιαν φαν ντερ Χάιντεν. Η μελέτη του για τις αρχιτεκτονικές μορφές προήλθε από την παρατήρηση των πινάκων ενός άλλου Bamboccianto, του Βιβιάνο Κοντάτσι (Viviano Codazzi), ενός Vedutista (ζωγράφου αρχιτεκτονημάτων). Ο Λίνγκελμπαχ ακολούθησε το ύφος του ιδρυτικού μέλους των Bamboccianti, Πίτερ φαν Λερ, που ονομαζόταν Il Bamboccio, φέρνοντας το δικό του ιταλικό στυλ στην επιρροή των βορειοευρωπαίων ζωγράφων. Είναι ένας από τους λίγους Ολλανδούς ζωγράφους των Bamboccianti, τα έργα του οποίου είναι τεκμηριωμένα σε βάθος, κάνοντας την επιρροή του μεγαλύτερη στην εξέλιξη του συγκεκριμένου ύφους. Μερικά από τα έργα του στη Ρώμη αποδίδονταν κάποτε στον φαν Λερ, αλλά σήμερα δικαίως υποστηρίζεται ότι είναι του Λίνγκελμπαχ, όπως το έργο του Ρωμαϊκή σκηνή του δρόμου με παίκτες χαρτιών ( Εθνική Πινακοθήκη ). Αυτά τα έργα δείχνουν την ιταλική επιρροή του Καραβάτζο στον ρεαλισμό τους και το εκλεπτυσμένο εφέ κιαροσκούρο, που είναι επίσης εμφανές σε έργα όπως το Μορφές μπροστά σε μια Locanda, με θέα στην Piazza del Popolo, Ρώμη, (Βασιλική Συλλογή). Ο Λίνγκελμπαχ πέθανε στο Άμστερνταμ. Οι μορφές του Λίνγκελμπαχ επιτεύχθηκαν εκεί με ύφος φωτός και χωρικής ακρίβειας, αλλά πολύ πιο ελεύθερες από αυτές του Κοντάτσι. 17ος αιώνας - Τσιγγάνοι που λούονται, Λάδι σε καμβά, (Öffentliche Kunstsammlung, Βασιλεία ) 17ος αιώνας - Ναυμαχία, Λάδι σε καμβά, (Ιδιωτική Συλλογή) Δεκαετία 1640 - Ρωμαϊκή σκηνή του δρόμου με παίκτες χαρτιών, Λάδι σε καμβά, ( Εθνική Πινακοθήκη, Λονδίνο ) Δεκαετία 1640 - Μορφές μπροστά σε μια Locanda, με θέα στην Piazza del Popolo, Ρώμη, λάδι σε καμβά, ( Βασιλική Συλλογή, Λονδίνο ) ντο. 1650 - Μάχη της Μιλβίας γέφυρας 1650 - Ο σιδηρουργός, (Ιδιωτική Συλλογή) 1650 - Αυτοπροσωπογραφία με βιολί, ( Ζυρίχη ) 1651 - Οδοντίατρος έφιππος, ( Rijksmuseum, Άμστερνταμ ) 1651 - Χωρικοί Χορεύουν, λάδι σε καμβά, ( Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης, Νέα Υόρκη ) 1652 - Σκηνή μάχης, λάδι σε πάνελ, ( Μουσείο Getty, Λος Άντζελες ) 1653 - Ρωμαϊκή σκηνή αγοράς, λάδι σε καμβά, ( Βασιλικά Μουσεία Καλών Τεχνών, Βέλγιο ) Δεκαετία 1660 - Κυνήγι ελαφιού, λάδι σε καμβά, ( Μουσείο Ερμιτάζ, Αγία Πετρούπολη ) 1660 - Η Piazza del Popolo, Ρώμη, λάδι σε καμβά, ( Ινστιτούτο Τεχνών της Μινεάπολης, Μινεάπολη ) 1664 - Χωρικοί που φορτώνουν καρότσι με σανό, λάδι σε καμβά, ( Εθνική Πινακοθήκη, Λονδίνο ) 1671 - Σκηνή μάχης, λάδι σε καμβά, ( Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης, Νέα Υόρκη ) 1674 - Φλαμανδική πόλη πολιορκημένη από Ισπανούς στρατιώτες, λάδι σε καμβά, ( Μουσείο Ερμιτάζ, Αγία Πετρούπολη ) Φανταστικό λιμάνι, λάδι σε καμβά, John and Mable Ringling Museum of Art, Σαρασότα, Φλόριντα Σκηνή λιμανιού της Μεσογείου του 17ου αιώνα, Μουσείο Τέχνης Städel της Φρανκφούρτης, Γερμανία Ζωγραφική της ολλανδικής Χρυσής Εποχής Κατάλογος Ολλανδών ζωγράφων Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Johannes Lingelbach στο Wikimedia Commons Έργα και βιβλιογραφία στο PubHist | Ο Γιοχάννες Λίνγκελμπαχ (Johannes (ή Johann) Lingelbach, 1622 – 1674) ήταν Ολλανδός ζωγράφος της Χρυσής ολλανδικής Εποχής, που συνδέθηκε με τη δεύτερη γενεά των Bamboccianti, ομάδας ζωγράφων που εργάστηκαν στη Ρώμη από το 1625 έως το 1700. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%BF%CF%87%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B5%CF%82_%CE%9B%CE%AF%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%B5%CE%BB%CE%BC%CF%80%CE%B1%CF%87 |
Χριστιανός Αύγουστος Α΄ του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν-Σόντερμπουργκ-Αουγκούστενμπουργκ | Ήταν το μόνο τέκνο του Φρειδερίκου Γουλιέλμου, πρίγκιπα του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν-Σόντερμπουργκ-Αουγκούστενμπουργκ και της Σοφίας Αμαλίας, κόρης του καγκελάριου Φρειδερίκου του Άλεφελντ. Διαδέχθηκε τον πατέρα του ως κοσμήτορας (provost) του Συλλόγου του καθεδρικού ναού του Στρασβούργου το 1714. Αργότερα έγινε κυβερνήτης της νήσου Αλς, στρατηγός του Πεζικού και συνταγματάρχης της Βασιλικής Φρουράς στη Δανία. Το 1731 διαδέχθηκε τον άτεκνο θείο του Ερνέστο Αύγουστο ως δούκας του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν-Σόντερμπουργκ-Αουγκούστενμπουργκ. Απεβίωσε το 1754 σε ηλικία 58 ετών και τον διαδέχθηκε ο πρωτότοκος γιος του Φρειδερίκος Χριστιανός Α΄. Νυμφεύτηκε τη Φρειδερίκη Λουίζα, κόρη του Χριστιανού Γκίλντενλεβε, κόμη του Σάμσε και είχε τέκνα: Φρειδερίκος Χριστιανός Α΄ 1721-1794, δούκας του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν-Σόντερμπουργκ-Αουγκούστενμπουργκ Αιμίλιος Αύγουστος 1722-1786, αντιστράτηγος του δανικού στρατού Χριστιανός Ούλριχ 1723, απεβίωσε σε ηλικία δύο ημερών Σοφία Καρλόττα 1725-1752 Χριστίνα Ουλρίκα 1727-1794 Σοφία Μαγδαληνή Μαρία 1731-1799 θνησιγενές τέκνο 1732 Καρλόττα Αμαλία 1736-1815 θνησιγενές τέκνο 1736 Dansk biografisk Lexikon, Band III., p. 535f Digitalisat Eduard Maria Oettinger, Moniteur des dates, p. 176, Digitalisat | Ο Χριστιανός Αύγουστος Α΄, δανικά Christian August I. (4 Αυγούστου 1696 - 20 Ιανουαρίου 1754) από τον Οίκο του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν-Σόντερμπουργκ ήταν δούκας του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν-Σόντερμπουργκ-Αουγκούστενμπουργκ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CF%82_%CE%91%CF%8D%CE%B3%CE%BF%CF%85%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%82_%CE%91%CE%84_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A3%CE%BB%CE%AD%CF%83%CE%B2%CE%B9%CF%87-%CE%A7%CF%8C%CE%BB%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%8A%CE%BD-%CE%A3%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%BA-%CE%91%CE%BF%CF%85%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%BD%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%BA |
Έμιλι Σνετλάγκε | Η Μαρία Έμιλι Σνετλάγκε γεννήθηκε στο Κράατς (τώρα μέρος του Γκράνζε) στην επαρχία του Βρανδεμβούργου της Πρωσίας και εκπαιδεύτηκε ιδιωτικά από τον πατέρα της Ρεβ. Έμιλ Σνέθλετζ, λουθηρανός ποιμένας, μετά το θάνατο της μητέρας της. Το 1889 πέρασε μια εξέταση που της επέτρεψε να διδάξει νέες γυναίκες στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Σε ηλικία 21 ετών σπούδασε γαλλικά στο Νεσατέλ και εργάστηκε για μερικά χρόνια ως δάσκαλος στην Αγγλία, την Ιρλανδία και τη Γερμανία. Έδειξε ενδιαφέρον για τη φύση σε νεαρή ηλικία μέσω του βιβλίου Entdeckungsreisen in Feld und Flur του Χέρμαν Βάγκνερ και συνέλεξε φυτά για ένα ερμπάριο πέρα από την αποστολή σημειώσεων για πουλιά στον Ρούντολφ Μπλάζιους σε νεαρή ηλικία. Το 1899, σε ηλικία 30 ετών αποφάσισε να σπουδάσει φυσική ιστορία στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου. Οι προϋποθέσεις για αυτήν στο πανεπιστήμιο περιελάμβαναν την ανάγκη να είναι στην τάξη πέντε λεπτά πριν από την ώρα και να καθίσει πίσω από μια αναδιπλούμενη οθόνη. Δεν έπρεπε να κάνει ερωτήσεις κατά τη διάρκεια του μαθήματος και έπρεπε να φύγει από τις εγκαταστάσεις μόνο δεκαπέντε λεπτά μετά το τέλος του μαθήματος. Η Σνέθλετζ ήταν μία από τις πρωτοπόρες γυναίκες που φοίτησαν σε πανεπιστήμιο και συνέχισε τις σπουδές της στην Τζένα και το Φράιμπουργκ, αποκτώντας διδακτορικό το 1904, summa cum laude. Η διατριβή της αφορούσε το μυϊκό έντομο με τον Άουγκουστ Βάισμαν ως σύμβουλο διατριβής. Στη συνέχεια εργάστηκε ως ζωολογικός βοηθός στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Βερολίνου προτού προσληφθεί από τον Εμίλιου Γκοέλντι για το μουσείο φυσικής ιστορίας στο Μπέλεμ μετά από σύσταση του Δρ . Α. Ράιχενου . Ο Γκοέλντι είχε εργαστεί από το 1894 για να ηγηθεί του Μουζέου Παρανένσε και όταν ο Ελβετός ζωολόγος Γκότφριντ Χάφμαν (1874-1946) έφυγε από το μουσείο μετά από διαφωνίες με τον Γκοέλντι, η κενή θέση συμπληρώθηκε από την Σνετλάγκε το 1905. Η δουλειά της Σνετλάγκε στον Βραζιλιάνικο Αμαζόνιο την πήγε στο Άκρε και σε άλλα απομακρυσμένα μέρη για τη συλλογή αποστολών. Έγινε διευθύντρια του Μουζέου Παρανένσε Εμίλιου Γκοέλντι, μετά το θάνατο του βοτανολόγου Ζακ Χύμπερ, μεταξύ του 1914 και του 1922. Έγραψε το Catálogo das Aves Amazônicas (1914). Η Σνετλάγκε έλαβε τιμητική ιδιότητα μέλους στην Ένωση Βρετανικών Ορνιθολόγων το 1915. Το 1921 πήγε στο Εθνικό Μουσείο στο Ρίο ντε Τζανέιρο, ως "naturalista viajante". Συνέχισε τις σπουδές της για τη βραζιλιάνικη ορνιθοπανίδα με εκδρομές στο Μίνας Ζεράις, Μαρανιάου, Σεαρά, Εσπίριτου Σάντου, Σάντα Καταρίνα, Παρανά, στο Σάο Πάολο και στον Βραζιλιάνικο Αμαζόνιο. Σε μια αποστολή στο Κουρούα, τον κύριο παραπόταμο του Ιρίρι το 1914, βρίσκονταν σε μια βάρκα με το χέρι της στο νερό, όταν ένα πιράνια την δάγκωσε. Η πληγή μολύνθηκε και αναγκάστηκε να ακρωτηριάσει, μόνη της, το μεσαίο δάχτυλο του δεξιού χεριού της με μαχαίρι. Πέθανε από καρδιακή ανεπάρκεια στο Πόρτου Βέλιου της Ροντόνιας, και θάφτηκε στο Νεκροταφείο των Αθώων ενώ ήταν σε εκδρομή. Στην τελευταία επιστολή της, που έγραψε λίγο πριν πεθάνει, η Σνετλάγκε αναφέρει τη συνάντησή της με την αγγλίδα συλλέκτρια πεταλούδων Μάργκαρετ Φουντέιν. Ο ανιψιός της ήταν ο εθνολόγος Δρ Έμιλ Χάινριχ Σνετλάγκε. Το Hemitriccus minor, ένα νέο είδος πήρε το όνομά της, ενώ το Pyrrhura snethlageae, που περιγράφεται ως νέο στην επιστήμη το 2002, ονομάστηκε προς τιμήν της. Η Σνετλάγκε τιμάται επίσης με τα κοινά και επιστημονικά ονόματα του marmoset της Emilia (Mico emiliae), επίσης γνωστό ως μαρμοζέτα του Σνετλάγκε, και τα επιστημονικά ονόματα δύο ειδών ερπετών της Νότιας Αμερικής: Atractus snethlageae, ένα φίδι, και η Loxopholis snethlageae, είδος σαύρας. Snethlage, E. 1905 - Ueber die Frage vom Muskelansatz und der Herkunft der Muskulatur bei den Arthropoden. Zoologische Jahrbücher. Bd. 21. Abteilung für Anatomie Snethlage, E. 1906 - Ueber brasilianische Voegel. Ornithologische Monatsberichte, 14:9. Snethlage, E. 1906 - Einige Bemerkungen ueber Ypocnemis vidua Hellm. und Phlogopsis paraensis Hellm. Ornithologische Monatsberichte, 14:9-3l. Snethlage, E. 1906 - Ein neuer Zwergspecht. Ornithologische Monatsberichte, 14:59-60. Snethlage, E. 1906 - Ueber unteramazonische Voegel. Journal für Ornithologie, 1906:407-4ll, 519-527; 1907:283-299. Snethlage, E. 1907 - Neue Vogelarten aus Südamerika. Ornithologische Monatsberichte., 15:160- 164, 193-196. Snethlage, E. 1908 - Eine Vogelsammlung vom Purus, Brasilien. Journal für Ornithologie, 1908:7-24. Snethlage, E. 1908 - Ornithologisches von Tapajoz und Tocantins. Journal für Ornithologie, 1908:493-539. Snethlage, E. 1908 - Sobre uma collecção de aves do Rio Purus. Bol. Museu Goeldi, 5:43-78. Snethlage, E. 1908 - Novas espécies de aves amazônicas das collecções do Museu Goeldi. Bol. Museu Goeldi, 5:437-448. Snethlage, E. 1908 - Novas espécies de peixes amazônicos das collecções do Museu Goeldi. Bol. Museu Goeldi, 5:449-455. Snethlage, E. 1908 - Bibliographia zoologica. Bol. Museu Goeldi, 5:463-47l. Snethlage, E. 1909 - Sobre a distribuição da avifauna campestre na Amazônia. Bol. Museu Goeldi, 6:226-235. Snethlage, E. 1909 - Berichtigung. Orn. Monatsberichte, 18:192. Snethlage, E. 1910 - Zur Ethnographie der Chipaya und Curuahé. Zeitschrift für Ethnologie, : 612-637. Snethlage, E. 1910 - Neue Vogelarten aus Amazonien. Ornithologische Monatsberichte, 20:153- 155. Snethlage, E. 1912 - A travessia entre o Xingu e o Tapajoz. Bol. Museu Goeldi, 7:49-92. Snethlage, E. 1912 - Vocabulario comparativo dos Indios Chipayas e Curuahé. Bol. Museu Goeldi, 12:93-99. Snethlage, E. 1913 - A travessia entre o Xingú e o Tapajoz . Pará, Brazil: E. Lohse & Cia. Snethlage, E. 1913 - Ueber die Verbreitung der Vogelarten in Unteramazonien. Journal für Ornithologie, 1913: 469-539. Snethlage, E. 1914 - Neue Vogelarten aus Amazonien. Ornithologische Monatsberichte, 22:39-44. Snethlage, E. 1914 - Catálogo das Aves Amazônicas. Boletim do Museu Paraense Emílio Goeldi de Historia Natural e Etnografia, 8: 1-530. Snethlage, E. 1917 - Nature and Man in Eastern Pará, Brazil. The Geographical Review (New York), 4(1): 4l-50. Snethlage, E. 1920-1921 - Die Indianerstaemme am mittleren Xingu. Zeitschrift für Ethnologie, :395-427. Snethlage, E. 1923 - Oribatídeos Brasileiros (Uebersetzung der Arbeit, von Dr. Max Sellnick). Archivos Mus. Nacional, 24:283-300. Snethlage, E. 1924 - Neue Vogelarten aus Nordbrasilien. Journal für Ornithologie, 446-450. Snethlage, E. 1924 - Informações sobre a avifauna do Maranhão, Bol. Mus. Nacional, 1: 219-223. Snethlage, E. 1924 - Novas especies de aves do NE do Brasil. Bol. Mus. Nacional, :407-412. Snethlage, E. 1925 - Neue Vogelarten aus Nordbrasilien. Journal für Ornithologie, 73:264-274. Snethlage, E. 1925 - Die Flüsse Iriri und Curuá im Gebiete des Xingu. Zeitschrift der Gesellschaft für Erdkunde zu Berlin, : 328-354. Snethlage, E. 1925 - Resumo de trabalhos executados na Europa de 1924-1925. Bol. Mus. Nacional, 2 (6): 35-70. Snethlage, E. 1926 - Uma nova espécie de Dendrocolaptídeo no interior do Brasil. Bol. Mus. Nacional, 3(3): 59-60. Snethlage, E. 1926 - Algumas observações sobre pássaros raros e pouco conhecidos do Brasil, Bol. Mus. Nacional, 3(3): 6l-64. Snethlage, E. 1927 - Bemerkungen ueber einige wenig bekannte Formicariiden aus Süd- und Mittelbrasilien. Journal für Ornithologie, :37l-374. Snethlage, E. 1927 - Ein neuer Cuculidae aus Südbrasilien. Ornithologische Monatsberichte, 35(3): 80-82. Snethlage, E. 1928 - Novas espécies e subespécies de aves do Brasil Central. Bol. Mus. Nac., 4(2): 1-7.Cunha, Oswaldo Rodrigues (1989) Talento e Atitude . Μπέλεμ, Βραζιλία: Museu Paraense Emílio Goeldi. Αρχεία του Μουσείου Paraense Emílio Goeldi, Belém, Βραζιλία. Σελίδα "Museu Paraense de História Natural e Etnografia" στο Dicionário Histórico-Biográfico das Ciências da Saúde no Brasil (1832-1930). | Η Μαρία Έμιλι Σνετλάγκε (Maria Emilie Snethlage) (13 Απριλίου 1868 - 25 Νοεμβρίου 1929) ήταν μια γερμανικής καταγωγής Βραζιλιάνα νατουραλίστης και ορνιθολόγος που εργάστηκε για την πανίδα πουλιών του Αμαζονίου. Η Σνετλάγκε έζησε στη Βραζιλία από το 1905 μέχρι το θάνατό της. Ήταν η διευθύντρια του Μουζέου Παρανένεσε Εμίλιου Γκοέλντι (Museu Paraense Emílio Goeldi) από το 1914 έως το 1922. Περιέγραψε αρκετά είδη πουλιών κατά την διάρκεια της ζωής της. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%B9_%CE%A3%CE%BD%CE%B5%CF%84%CE%BB%CE%AC%CE%B3%CE%BA%CE%B5 |
Νατάσα Σέσουμ | Η Σέσουμ σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Βελιγραδίου και έλαβε το διδακτορικό της δίπλωμα στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης το 2004 υπό την επίβλεψη του Γκανγκ Τιαν με τίτλο "Περιοριστική συμπεριφορά των ροών Ρίτσι " . Στη συνέχεια ήταν επισκέπτρια ερευνήτρια στο MSRI, στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια και στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια. Από το 2010 είναι καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Ράτγκερς. Σε συνεργασία με τον Ρίτσαρντ Σ. Χάμιλτον και την Παναγιώτα Δασκαλοπούλου (με την οποία συνεργάζεται τακτικά), αναπτύσσει τη θεωρία των "αρχαίων λύσεων" (ancient solution) από το 2010, οι οποίες είναι σημαντικές στη μελέτη των ιδιομορφιών των γεωμετρικών ροών (αλλά και στη θεωρία της ομάδας επανακανονικοποίησης στη θεωρητική φυσική). Ένα υπόδειγµα ιδιοµορφιών αυτών των ροών (οι οποίες λαµβάνουν χώρα σε ένα χωροχρόνο και υπακούουν σε εξελικτικές εξισώσεις) ονοµάζεται αρχαία λύση εάν υπάρχουν από ένα χρόνο − ∞ {\displaystyle -\infty } έως ένα πεπερασµένο χρόνο T {\displaystyle T} . Το 2019 και το 2020, µαζί µε την Δασκαλοπούλου και τον Σίγκουρντ Άνγκενεντ, επιτυγχάνει την πλήρη ταξινόµηση των συµπαγών αρχαίων λύσεων για ροές µέσης καµπυλότητας (medium curvature flows : η ροή των επιφανειών κάθετα στην επιφάνεια καθορίζεται από τη μέση καμπυλότητα) των υπερεπιφανειών σε ποικιλίες του Ρίμαν που είναι ομοιόμορφα 2-είναι κυρτές. Η συνθήκη αυτή είναι σημαντική για την κατασκευή γενικών λύσεων της ροής με τη χρήση τοπολογικής χειρουργικής. Ταυτόχρονα, αναπτύσσουν τεχνικές για την εκτίμηση των ασυμπτωτικών ρυθμών ανάπτυξης της ροής προς τα πίσω στο χρόνο, επιτρέποντας να αποδειχθεί ότι οι λύσεις είναι περιστροφικά συμμετρικές. Χρησιμοποιώντας αυτές τις τεχνικές, μπόρεσαν επίσης να δώσουν το 2021 (δημοσιεύτηκε το 2022) μαζί με τους Άνγκενεντ και Σάιμον Μπρέντελ μια πλήρη ασυμπτωτική περιγραφή των συμπαγών μη-συγκεντρωμένων αρχαίων λύσεων των τρισδιάστατων μη-σολιτονικών ροών Ricci. Είκοσι χρόνια νωρίτερα, ο Γκριγκορί Πέρελμαν είχε αποδείξει την ύπαρξή τους (την απέδειξε ως μέρος της απόδειξης της εικασίας Πουανκαρέ). Γενικότερα, ταξινόμησαν όλες τις συμπαγείς μη επίπεδες περιστροφικά συμμετρικές, μη-συγκεντρωμένες αρχαίες λύσεις των τρισδιάστατων ροών Ricci. Επιπλέον, μαζί με τον Μπρέντλ το 2021, απέδειξε μια μακροχρόνια ανοιχτή εικασία ότι οι μόνες συμπαγείς, μη-καταρρέουσες, μη-επίπεδες αρχαίες λύσεις της τρισδιάστατης ροής Ricci είναι η λύση Πέρελμαν και οι συρρικνούμενες σφαίρες. Το 2014, ήταν προσκεκλημένη ομιλήτρια στο Διεθνές Συνέδριο Μαθηματικών στη Σεούλ με διάλεξη με θέμα " Σολιτόνια σε γεωμετρικές εξισώσεις εξέλιξης ". Είναι μέλος της Αμερικανικής Μαθηματικής Εταιρείας (AMS) από το 2016 και ήταν προσκεκλημένη ομιλήτρια στο ετήσιο συνέδριο της AMS το 2011. Είναι υπότροφος Simons. Για το 2023, της απονέμεται το βραβείο Ρουθ-Λυτλ-Σάτερ μαζί με την Παναγιώτα Δασκαλοπούλου. Τανυστής καμπυλότητας κάτω από τη ροή Ricci, Amer. J. Math., τόμος 127, 2005, σελίδες 1315-1324 Σύγκλιση της ροής Ricci προς ένα σολιτόνιο, Comm. Anal. Geom., τόμος 14, 2006, σελίδες 283-343. Mε την Παναγιώτα Δασκαλoπούλου: Αιώνιες λύσεις στη ροή Ricci στο R 2 \mathbb {R} ^{2}, Int. Math. Res. Not. 2006 Mε την Παναγιώτα Δασκαλοπούλου: Σχετικά με το προφίλ εξαφάνισης των λύσεων γρήγορης διάχυσης, J. Reine Angew. Math, τόμος 622, 2008, σελίδες 95-119. Με τους Λίζεν Τζι, Ρέιφ Μαζέο: Η ροή Ricci σε επιφάνειες με κορυφές, Math. Annalen, τόμος 345, 2009, σελίδες 819-834 Με τους Τζέιμς Άιζενμπεργκ, Ρέιφ Μαζέο: Η ροή Ricci σε δύο διαστάσεις, στο: Surveys in geometry analysis and relativity(Μελέτες γεωμετρικής ανάλυσης και σχετικότητας), Adv. Press, Somerville, MA, 2011, σελ. 259-280 Μαζί με τους Ρίτσαρντ Σ. Χάμιλτον, Παναγιώτα Δασκαλοπούλου: Ταξινόμηση αρχαίων συμπαγών λύσεων της ροής Ricci σε επιφάνειες, J. Diff Geom, τόμος 91, 2012, σελίδες 171-214 Με την Παναγιώτα Δασκαλόπουλου: Ταξινόμηση των τοπικά συμμορφούμενων επίπεδων σολιτονίων Yamabe, Adv. Math, τόμος 240, 2013, σελίδες 346-369. Με τους: Σιγκούρντ Άντζενεντ, Σιμόν Μπρέντλε, Παναγιώτα Δασκαλοπούλου: Μοναδική ασυμπτωτική των συμπαγών αρχαίων λύσεων στην τρισδιάστατη ροή Ricci, J. Διαφορική Γεωμετρία, Τόμος 111, 2019, pp. 381-455, Arxiv 2019 Με τους Σιγκούρντ Άντζενεντ, Παναγιώτα Δασκαλοπούλου: Μοναδικότητα δύο κυρτών κλειστών αρχαίων λύσεων στη ροή μέσης καμπυλότητας, Annals of Mathematics (Χρονικά των Μαθηματικών), Τόμος 192, 2020, σελ. 353-436, Arxiv Με τους Σιμόν Μπρέντλε, Παναγιώτα Δασκαλοπούλου: Μοναδικότητα συμπαγών αρχαίων λύσεων για τρισδιάστατη ροή Ricci, Μαθηματικά εφευρήματα, Τόμος 226, 2021, σσ. 579-651, Arxiv με τους Σιγκούρντ Άντζενεντ, Σάιμον Μπρεντλ, Παναγιώτα Δασκαλοπούλου: Μοναδική ασυμπτωτικότητα συμπαγών αρχαίων λύσεων σε τρισδιάστατη ροή Ricci, Επικοινωνίες στα Καθαρά και Εφαρμοσμένα Μαθηματικά, Τόμος 75, 2022, σσ. 893-1180, Arxiv. Natasa Sesum - Department of Mathematics Rutgers University | Η Νατάσα Σέσουμ (Nataša Šešum, γεννήθηκε στη Σερβία το Δεκέμβρη του 1975) είναι Σέρβα μαθηματικός και λέκτορας στο Πανεπιστήμιο Ράτγκερς. Ασχολείται με τη διαφορική γεωμετρία και τη γεωμετρική ανάλυση, ιδίως με γεωμετρικές ροές όπως η ροή Ricci και οι ιδιομορφίες τους. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B1%CF%84%CE%AC%CF%83%CE%B1_%CE%A3%CE%AD%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BC |
Μπράιαν Κράνστον | 1991 Κραυγή από το Διάστημα 1998 Η Διάσωση του Στρατιώτη Ράιαν 2006 Little Miss Sunshine 2011 Contagion 2011 Η Περίπτωση Λάρι Κράουν 2011 Drive2012 Επιχείρηση Argo 2012 Ολική Επαναφορά 2012 John Carter: Ανάμεσα σε Δύο Κόσμους 2012 Μαδαγασκάρη 3: Οι Φυγάδες της Ευρώπης (φωνή) 2014 Γκοτζίλα 2015 Trumbo 2017 Power Rangers 2017 2000-2006 Η τρελή οικογένεια του Μάλκολμ 2008-2013 Breaking Bad Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Bryan Cranston στο Wikimedia Commons | Ο Μπράιαν Κράνστον (αγγλικά: Bryan Lee Cranston, γέννηση: 7 Μαρτίου 1956) είναι Αμερικανός ηθοποιός, σεναριογράφος, σκηνοθέτης, παραγωγός, και κωμικός. Είναι περισσότερο γνωστός για τον ρόλο του ως Γουόλτερ Γουάιτ στη σειρά Breaking Bad, Hal στη σειρά Malcolm in The Middle, και Dr.Tim Whatley στη σειρά Seinfeld. Έχει κερδίσει μία Χρυσή Σφαίρα και έχει προταθεί για ένα Όσκαρ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%AC%CE%B9%CE%B1%CE%BD_%CE%9A%CF%81%CE%AC%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD |
Βύρων Πολύδωρας | Γεννήθηκε το 1947 στα Περιβόλια Ολυμπίας. Σπούδασε Νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο της Νεβάδα των Η.Π.Α., Διεθνές Δίκαιο στην Ακαδημία Διεθνούς Δικαίου της Χάγης, Ανθρώπινα Δικαιώματα στο Πανεπιστήμιο του Στρασβούργου και Διεθνή Οικονομικά στο Σάλτσμπουργκ της Αυστρίας. Έχει έναν γιο και δύο δίδυμες κόρες. Εκλεγόταν βουλευτής Β΄ Αθηνών, με τη σημαία του κόμματος της "Νέας Δημοκρατίας" (Ν.Δ.), συνεχώς από το 1981 έως το 2015. Διετέλεσε Υφυπουργός Προεδρίας της Κυβέρνησης και κυβερνητικός εκπρόσωπος (1990 - 1992), Υφυπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων (1992), Υφυπουργός Εξωτερικών, αρμόδιος για ζητήματα αποδήμου ελληνισμού (1992 - 1993). Ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής στις 15 Φεβρουαρίου 2006 τον όρισε Υπουργό Δημόσιας Τάξης, θέση την οποία διατήρησε έως τις βουλευτικές εκλογές του 2007. Το 2005 αλλοδαποί πακιστανικής προελεύσεως κατήγγειλαν σε ΑΤ της Αθήνας ότι τους απήγαγαν και τους βασάνισαν σχεδόν μέχρι θανάτου. Το συμβάν αυτό επιβεβαιώθηκε αρκετούς μήνες αργότερα, με την ΕΥΠ να βρίσκεται στο στόχαστρο ως υπεύθυνη για τις εν λόγω απαγωγές, χωρίς όμως κάτι τέτοιο να επιβεβαιώνεται. Με αφορμή αυτά τα γεγονότα, ο Β. Πολύδωρας δήλωσε ως υπουργός Δημόσιας Τάξης ότι "οι Πακιστανοί απαγάγουν ο ένας τον άλλο, καθώς αυτό είναι το αγαπημένο τους σπορ". Ύστερα από έντονες πιέσεις, υπέβαλε την παραίτησή του στον τότε πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή, χωρίς όμως να γίνεται δεκτή. Βρέθηκε αντιμέτωπος με κατηγορίες αστυνομικής βίας, όταν επί θητείας του στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης, τον Νοέμβριο του 2006, ξυλοκοπήθηκε άγρια στη Θεσσαλονίκη ο Αυγουστίνος Δημητρίου. Με αφορμή τις καταστροφικές δασικές πυρκαγιές στην Ελλάδα το καλοκαίρι του 2007, ο Β. Πολύδωρας δέχθηκε έντονη κριτική για τις δηλώσεις του, αναφέροντας αρχικά ότι πρόκειται για θεομηνία και πως η Ελλάδα οφείλει να το σεβαστεί και ότι ο «Στρατηγός άνεμος» είναι υπεύθυνος. Λίγους μήνες αργότερα έκανε λόγο για προσπάθεια ανατροπής του Κ. Καραμανλή και συνωμοσίες τούρκικων συμφερόντων, που σχετίζονται με τις πυρκαγιέςΜετά τις εκλογές του 2009 εκλέχθηκε Δ΄ Αντιπρόεδρος της Βουλής με 232 ψήφους, ενώ μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου εξελέγη στο αξίωμα του Προέδρου της Βουλής, ώστε να εκτελεστούν οι απαραίτητες διεργασίες στο πλέον βραχύβιο κοινοβούλιο της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας (εναρκτήρια συνεδρίαση και ορκωμοσία βουλευτών στις 17 Μαΐου και διάλυση της Βουλής δύο μέρες αργότερα, στις 19 Μαΐου). Ο ίδιος αποφάσισε να διορίσει την κόρη του σε θέση μετακλητού υπαλλήλου στο γραφείο του τέως προέδρου της Βουλής, κίνηση για την οποία δέχθηκε έντονη κριτική, παρ' όλο που νομικά ήταν έγκυρη. Με δηλώσεις του ο Βύρων Πολύδωρας ανέφερε ότι δεν μετανιώνει για τον διορισμό, ενώ άσκησε κριτική σε όσους βουλευτές της ΝΔ τον κατηγόρησαν.Τον Ιούλιο του 2013 χαρακτήρισε την Τρόικα τον πραγματικό εχθρό της Ελλάδας και κάλεσε τη Ν.Δ. να συνεργαστεί με το εθνικιστικό κόμμα Χρυσή Αυγή. Οι εν λόγω δηλώσεις προκάλεσαν την οργή τόσο του πρωθυπουργού και αρχηγού του κόμματός του Αντώνη Σαμαρά όσο και της υπόλοιπης κυβέρνησης, με την αξιωματική αντιπολίτευση να αντιδρά εξ ίσου έντονα. Τον Νοέμβριο του 2013 κατηγόρησε τον τότε υπουργό Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα ως τιμωρό των δύσμοιρων «νοικοκυραίων» και πως απαλλοτριώνει την ακίνητη περιουσία αλά Λένιν.Στις 21 Δεκεμβρίου 2013 διαγράφηκε από την Κοινοβουλευτική Ομάδα της Νέας Δημοκρατίας, καθώς καταψήφισε το νομοσχέδιο για τον ενιαίο φόρο ακινήτων, παραβαίνοντας την γραμμή του κόμματός του, κάτι που προκάλεσε έντονη αντίδραση στα ΜΜΕ, λόγω του μακροχρόνιου παρελθόντος του σε θέσεις ευθύνης στη ΝΔ. Από την πλευρά της, η ΝΔ σχολίασε επικριτικά την επιλογή του Πολύδωρα, αναφέροντας ότι ο ίδιος ταυτίστηκε με τους οπαδούς της δραχμής, τους αντιευρωπαϊστές και τους λαϊκιστές. Στις 29 Δεκεμβρίου 2013 ανακοίνωσε ότι προχωράει στη δημιουργία νέου κόμματος και έκανε λόγο για συνασπισμό δεξιών αντιμνημονιακών δυνάμεων, καλώντας τους Καμμένο, Ζώη, Καρατζαφέρη και Νικολόπουλο σε συνεργασία, της οποίας θα ηγείτο ο ίδιος. Στις 6 Φεβρουαρίου προχώρησε στην ίδρυση του κόμματος, με ονομασία "Ένωση για την Πατρίδα και τον Λαό", του οποίου και ηγείται ο ίδιος. Αντώνης Μακρυδημήτρης, Οι υπουργοί των Εξωτερικών της Ελλάδας 1829-2000, εκδ.Καστανιώτης, Αθήνα, 2000, σελ. 122-123 | Ο Βύρων Πολύδωρας (Περιβόλια Ηλείας, 27 Ιανουαρίου 1947) είναι Έλληνας πολιτικός, πρώην πρόεδρος του Ελληνικού Κοινοβουλίου και Πρόεδρος της Ένωσης για την Πατρίδα και τον Λαό. Έχει επίσης διατελέσει Υπουργός Δημόσιας Τάξης, Υφυπουργός σε διάφορα υπουργεία και Πρόεδρος της Βουλής. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CF%8D%CF%81%CF%89%CE%BD_%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CF%8D%CE%B4%CF%89%CF%81%CE%B1%CF%82 |
Σακούρ Τζούστον | Ο Τζούστον ξεκίνησε τη σχολική του σταδιοδρομία στο γυμνάσιο Άιρβινγκτον, όπου είχε κατά μέσο όρο 10 πόντους ανά παιχνίδι κατά τη διάρκεια της πρωτοετής του χρονιάς. Ως δευτεροετής μαθητής, είχε μέσο όρο 13,3 πόντους ανά παιχνίδι. Για την τρίτη χρονιά του, ο Τζούστον μεταγράφηκε στο Λύκειο Ίστσαϊντ και είχε κατά μέσο όρο 11,5 πόντους ανά παιχνίδι. Στην τέταρτή του χρονιά, είχε μέσο όρο 12,5 πόντους ανά παιχνίδι και βοήθησε να οδηγήσουν τους Γκοστς σε μια επίδοση 25-7 και έναν τίτλο τμημάτων. Ο Τζούστον υπέγραψε με το Κοινοτικό Κολέγιο Χάτσινσον μετά το λύκειο. Ο Τζούστον είχε μέσο όρο 10,9 πόντους και 7,5 ριμπάουντ ανά παιχνίδι με τον Χάτσινσον ως πρωτοετής. Ως δευτεροετής σπουδαστής, είχε μέσο όρο 17,3 πόντους, 12,1 ριμπάουντ, 3,9 ασίστ, 1,5 κλεψίματα και 1,8 τάπες ανά παιχνίδι, οδηγώντας τους Μπλου Ντράγκονς στο πρωτάθλημα NJCAA 1ης Κατηγορίας. Ο Τζούστον ανακηρύχθηκε ως ο Παίχτης της Χρονιάς στο NABC NJCAA. Πήρε μεταγραφή στο UNLV. Ως δευτεροετής, ο Τζούστον είχε μέσο όρο 14,6 πόντους και 10,0 ριμπάουντ ανά παιχνίδι, σουτάροντας 63,9 τοις εκατό στα σουτ εντός πεδιάς. Επιλέχθηκε ως μέλος της Δεύτερης Ομάδας All- Mountain West Conference. Στα πρώτα οκτώ παιχνίδια της ανώτερης χρονιάς του, είχε κατά μέσο όρο 10,8 πόντους και 8,8 ριμπάουντ ανά αγώνα. Ο Τζούστον υπέστη ρήξη μηνίσκου στο παιχνίδι με το Ιλινόις στις 8 Δεκεμβρίου 2018, αναγκαζόμενος να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση στο τέλος της περιόδου. Μετά από αυτή τη χρονιά πήρε μεταγραφή στο Όρεγκον ως μεταγραφή μεταπτυχιακού. Έχασε πέντε παιχνίδια τον Δεκέμβριο του 2019 λόγω τραυματισμού στο πόδι. Ο Τζούστον είχε κατά μέσο όρο 7,9 πόντους και 6,3 ριμπάουντ ανά παιχνίδι ως τεταρτοετής. Στις 19 Φεβρουαρίου 2021, ο Τζούστον αποκτήθηκε από τους Μέμφις Χάσλ του NBA G League.Την 1η Σεπτεμβρίου 2021, υπέγραψε με τον Άρη του Πρωταθλήματος Ελλάδας. Σε 25 αγώνες είχε 9.76 πόντους, 7.56 ριμπάουντ και 1.4 κλεψίματα μέσο όρο σε 24.29 λεπτά ανά αγώνα. Στις 26 Ιουνίου 2022, ανακοινώθηκε από το Περιστέρι για την αγωνιστική περίοδο 2022-23. Βιογραφικό στους Όρεγκον Ντακς Βιογραφικό στους UNLV Ράνιν Ρέμπελς | Ο Σακούρ Ασιάτικ Τζούστον (Νιούαρκ, 31 Μαρτίου 1996) είναι Αμερικανός επαγγελματίας καλαθοσφαιριστής. Με ύψος 2,01 μέτρα αγωνίζεται ως πάουερ φόργουορντ και σέντερ για το Περιστέρι. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%81_%CE%A4%CE%B6%CE%BF%CF%8D%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD |
Ντιουρτγιούλι | Στα ταταρικά και μπασκιρικά το όνομα της πόλης σημαίνει "τέσσερα σπίτια". Είναι γνωστή από το 1795. Έλαβε καθεστώς αστικού τύπου το 1964 και καθεστώς πόλης από το 1989. Εντός του πλαισίου των διοικητικών διαιρέσεων, το Ντιουρτγιούλι χρησιμεύει ως διοικητικό κέντρο της επαρχίας Ντιουρτγιουλίνσκι, παρόλο που δεν αποτελεί μέρος της. Ως διοικητική διαίρεση, μαζί με το χωριό Αργιαμάκ ενσωματώνεται χωριστά ως πόλη δημοκρατικής σημασίας του της Ντιουρτγιούλι—διοικητική μονάδα με καθεστώς ίσο με εκείνο των επαρχιών. Ως δημοτική διαίρεση, η πόλη δημοκρατικής σημασία του Ντιουρτγιούλι είναι ενσωματωμένη στο Δημοτικό Διαμέρισμα Ντιουρτγιούλι, ως Αστικός Οικισμός Ντιουρτγιούλι. Στην Απογραφή του 2002, η εθνοτική σύνθεση της πόλης ήταν η ακόλουθη: Τάταροι: 64.9% Μπασκίρ: 22.5% Ρώσοι: 9.7% Μαρί: 1.6% | Το Ντιουρτγιούλι (ρωσικά: Дюртюли, μπασκιρικά: Дүртөйлө, Dürtöylö) είναι πόλη στη Δημοκρατία του Μπασκορτοστάν της Ρωσίας. Ββρίσκεται στην αριστερή όχθη του ποταμού Μπελάγια, 126 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Ουφά. Το 2010 είχε πληθυσμό 31.274 κατοίκων, καταγράφοντας συνεχή αύξηση από τους 29.984 κατοίκους το 2002 και τους 25.264 κατοίκους το 1989. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%B9%CE%BF%CF%85%CF%81%CF%84%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B9 |
Μακριανός ο Νεότερος | Αν και ο πατέρας του ήταν από την τάξη των ιππέων, η μητέρα του ήταν ευγενικής καταγωγής και το όνομά της πιθανώς ήταν Iουνία. Σύμφωνα με το -συχνά αναξιόπιστο- έργο Ιστορία των Αυγούστων, είχε υπηρετήσει ως στρατιωτικός τριβούνος υπό τον Βαλεριανό. Ο Μακριανός, ο πατέρας του και ο αδελφός του Κουίετος, βρίσκονταν στη Μεσοποταμία το 260, για την εκστρατεία τού Αυτοκράτορα Βαλεριανού εναντίον των Σασσανιδών, αλλά ο ρωμαϊκός στρατός ηττήθηκε και ο Αυτοκράτορας αιχμαλωτίστηκε. Με τη βοήθεια τού πατέρα του, ο οποίος κρατούσε τον αυτοκρατορικό θησαυρό, και με την επιρροή του Μπαλλίστα (Καλλίστου), επάρχου του Βαλεριανού, ο Μακριανός ο Νεότερος κέρδισε το αυτοκρατορικό αξίωμα μαζί με τον αδελφό του Κουιέτο μέσω της εκλογής από τον στρατό, σε αντίθεση με τον νόμιμο αυτοκράτορα Γαλλιηνό, γιο και συναυτοκράτορα με τον Βαλεριανό, που βρισκόταν μακριά στη Δύση. Οι δύο αυτοκράτορες και αδελφοί αναγνωρίστηκαν στο ανατολικό τμήμα της Αυτοκρατορίας, έχοντας προπύργιο στην Αίγυπτο, την επαρχία που προμήθευε σιτηρά την πόλη της Ρώμης. Αφού εξασφάλισαν προσωρινά τα περσικά σύνορα, ο Mακριανός ο Πρεσβύτερος και ο Mακριανός ο Νεότερος κινήθηκαν προς τη Δύση, για να επιτεθούν και να εξολοθρεύσουν τον αντίπαλό τους Γαλιηνό. Ωστόσο ηττήθηκαν το φθινόπωρο του 261 από τον Αυρέολο και αργότερα σκοτώθηκαν από τους ίδιους τους στρατιώτες μετά από αίτημα τού πατέρα. Ο Τ. Φ. Ι. Mακριανός ο Νεότερος εμφανίζεται στη σειρά ιστορικών μυθιστορημάτων φαντασίας του Χάρυ Σάιντμποτομ ως ένας από τους ανταγωνιστές της σειράς. . σφετεριστές του Γαλλιηνού Körner, Christian, «Οι σφετεριστές στην ανατολή: Οι Μακριάνοι και οι Μπαλίστα», sv. «Σφετεριστές υπό τον Γαλλιένο», De Imperatoribus Romanis Jones, AHM, Martindale, JR The Prosopography of the Later Roman Empire, Vol. I: AD260-395, Cambridge University Press, 1971 Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Macrianus στο Wikimedia Commons | Ο Τίτος Φούλβιος Ιούνιος Μακριανός ή Μακριανός ο Νεότερος, λατιν.: Titus Fulvius Iunius Macrianus ή Macrianus Minor (απεβ. 261), ήταν Ρωμαίος σφετεριστής. Ήταν γιος τού Φούλβιου Μακριανού, γνωστού και ως Mακριανού του Πρεσβύτερου. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%BA%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CF%82_%CE%BF_%CE%9D%CE%B5%CF%8C%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%82 |
Γερακαρού Θεσσαλονίκης | Στο κέντρο του χωριού υπάρχει το νηπιαγωγείο και το δημοτικό σχολείο του χωριού. Οι υπόλοιποι μαθητές εξυπηρετούνται με σχολικό λεωφορείο που τους μεταφέρει στο Γυμνάσιο - Λύκειο Λαγκαδικίων. Το πάρκο αναψυχής και το δασάκι στην νότια μεριά του χωριού. Το ποτάμι, με εκβολή από το όρος Χορτιάτη, που καταλήγει στην λίμνη Κορώνεια. Το κεντρικό πάρκο που βρίσκεται στην πλατεία του χωριού. Ο μικρός καταρράκτης στην νοτιοανατολική πλευρά του χωριού. Από το χωριό, περνάν δύο γραμμές του ΟΑΣΘ. Η πρώτη είναι η γραμμή 86 η οποία περνάει από τον κεντρικό δρόμο του χωριού, από τα Λαγκαδίκια έως το Αμαξοστάσιο Σταυρούπολης. Επίσης οι γραμμές 86Α, 86Κ, 86Μ και 86Ν, οι οποίες περνάνε εσωτερικά του χωριού, από τα σπίτια "Τσιφλίκι", την πλατεία και την εκκλησία. Επίσης υπάρχει και η γραμμή 91Τ, από τα Λαγκαδίκια έως και τον Λαγκαδά, η οποία γραμμή περνάει εσωτερικά του χωριού, και τον οικισμό "Φατσαλίδικα". eetaa.gr | Η Γερακαρού είναι χωριό και κοινότητα του δήμου Λαγκαδά. Πριν από την ψήφιση του νόμου Καλλικράτη της τοπικής αυτοδιοίκησης το 2011 ήταν μέρος του δήμου Κορωνείας, του οποίου ήταν έδρα. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 υπάρχουν 1.223 κατοίκους στο χωριό. Η κοινότητα της Γερακάρους καλύπτει έκταση 17.847 τ.χλμ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%BF%CF%8D_%CE%98%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%B7%CF%82 |
Αιμιλία Ιλαρία | Η Αιμιλία γεννήθηκε στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία στην περιοχή που σήμερα είναι η Μοζέλ στη Γαλλία. Ήταν θεία του Αυσόνιου που έγινε δάσκαλος του αυτοκράτορα Γρατιανού. Ο Αυσόνιος μεταξύ άλλων έγραψε διάφορα αυτοβιογραφικά ποιήματα που ονομάσε Parentalia στα οποία αναφέρθηκε και στην θεία του. Ανέφερε πως η Αιμιλία Ιλαρία είχε αρνηθεί να παντρευθεί εκ πεποιθήσεως προκειμένου να αφοσιωθεί στην καριέρα της και πως ήταν «εξίσου καλά εκπαιδευμένη στην ιατρική με κάθε άντρα». Ανέφερε επίσης πως ήταν τίμια και ικανή γιατρός που συνεργάζονταν και με τον αδερφό της (τον πατέρα του Αυσόνιου) που ήταν και εκείνος γιατρός.Η Αιμιλία Ιλαρία περιλαμβάνεται στο έργο της Τζούντι Σικάγο «Το Δείπνο» που παρουσιάζει γυναίκες που αγωνίστηκαν να καταξιωθούν και στη συνέχεια το έργο τους ξεχάστηκε. | Η Αιμιλία Ιλαρία (~300 - ~363) ήταν Ρωμαιο-γαλάτισσα γιατρός που έγραψε διάφορα βιβλία γυναικολογίας και μαιευτικής. Πήρε το προσωνύμιο "Ιλαρία" λόγω του ότι ήταν πολύ χαρούμενη ως μωρό. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B9%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B1_%CE%99%CE%BB%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1 |
Ιστορία της βιολογίας | Η λέξη βιολογία είναι σύνθετη λέξη από το αρχαίο ελληνικό βίος που σημαίνει ζωή και την κατάληξη '-λογία', που σημαίνει γνώση του, μελέτη του από το αρχαίο ελληνικό ρήμα λέγειν, συλλέγω, διαλέγω (παρ. το ουσιαστικό λόγος). Ο όρος βιολογία με την σύγχρονη έννοιά του φαίνεται ότι έχει εισαχθεί ανεξάρτητα από τους Καρλ Φρίντριχ Μπούρνταχ (το 1800), Γκότφριντ Ρέινχολντ Τρεβιράνους (Biologie oder Philosophie der lebenden Natur, 1802) και Ζαν Μπατίστ Λαμάρκ (Hydrogéologie, 1802). Η ίδια λέξη εμφανίζεται στον τίτλο του τρίτου τόμου του έργου του Μίχαελ Κρίστοφ Χάνοφ Philosophiae naturalis sive physicae dogmaticae: Geologia, biologia, phytologia generalis et dendrologia που εκδόθηκε το 1766. Πριν τη βιολογία, χρησιμοποιήθηκαν διάφοροι όροι για τη μελέτη των ζώων και των φυτών. Η φυσική ιστορία αναφερόταν στις περιγραφικές πτυχές της βιολογίας, παρόλο που περιλάμβανε και την ορυκτολογία καθώς και άλλους τομείς εκτός του πεδίου της βιολογίας. Εντούτοις από το Μεσαίωνα έως την Αναγέννηση, το πλαίσιο ενοποίησης της φυσικής ιστορίας ήταν η scala naturae ή η Μεγάλη αλυσίδα της Ύπαρξης. Η φυσική φιλοσοφία και η φυσική θεολογία περιλάμβαναν την εννοιολογική και μεταφυσική βάση της ζωικής και φυτικής ζωής, ασχολούμενες με τα ζητήματα της αιτίας της ύπαρξης των οργανισμών και της συμπεριφοράς τους, παρόλο που περιλάμβαναν επίσης αυτό που πλέον είναι η γεωλογία, η χημεία, η φυσική και η αστρονομία. Η φυσιολογία και η (βοτανική) φαρμακολογία ανήκαν στη σφαίρα δραστηριότητας της ιατρικής. Η βοτανική, η ζωολογία και στην περίπτωση των απολιθωμάτων η γεωλογία αντικατέστησαν τη φυσική ιστορία και τη φυσική φιλοσοφία τον 18ο και 19ο αιώνα πριν υιοθετηθεί ευρέως ο όρος βιολογία. Μέχρι σήμερα, οι όροι ζωολογία και βοτανική χρησιμοποιούνται ευρέως, ενώ έχουν προστεθεί και άλλοι όροι για άλλους τομείς της βιολογίας, όπως μυκητολογία και μοριακή βιολογία. Οι αρχέγονοι άνθρωποι πρέπει να είχαν και να μετέδιδαν γνώσεις για τα φυτά και τα ζώα ώστε να αυξήσουν της πιθανότητες επιβίωσής τους. Αυτές πρέπει να περιελάμβαναν γνώσεις για την ανατομία των ανθρώπων και των ζώων καθώς και πτυχές της συμπεριφοράς των ζώων, όπως τα μοτίβα της μετανάστευσής τους. Εντούτοις, το πρώτο κύριο σημείο καμπής στη βιολογική γνώση ήρθε με τη Νεολιθική επανάσταση πριν περίπου 10.000 χρόνια. Οι άνθρωποι εξημέρωσαν πρώτα φυτά για καλλιέργεια και μετά ζώα στις - λόγω αυτών των εξελίξεων - μόνιμα εγκατεστημένες κοινωνίες.Οι αρχαίοι πολιτισμοί της Μεσοποταμίας, της Αιγύπτου, της Ινδικής υποηπείρου, και της Κίνας, μεταξύ άλλων, παρήγαγαν φημισμένους χειρούργους και μελετητές των φυσικών επιστημών όπως ο Σουσρούτα και ο Ζανγκ Ζονγκτζίνγκ, εκφράζοντας ανεξάρτητα πολύπλοκα συστήματα φυσικής φιλοσοφίας. Εντούτοις, οι ρίζες της σύγχρονης βιολογίας συνήθως ανιχνεύονται στην κοσμική παράδοση της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας. Οι προσωκρατικοί φιλόσοφοι ερεύνησαν πολλές ερωτήσεις σχετικά με τη ζωή αλλά παρήγαγαν λίγη συστηματική γνώση ειδικότερου βιολογικού ενδιαφέροντος, παρόλο που οι απόπειρες των ατομικών να εξηγήσουν τη ζωή με καθαρά φυσικούς όρους θα επανεμφανίζονταν περιοδικά στην ιστορία της βιολογίας. Εντούτοις οι ιατρικές θεωρίες του Ιπποκράτη και των μαθητών του, και ειδικά η θεωρία των χυμών, είχαν διαρκή αντίκτυπο.Ο φιλόσοφος Αριστοτέλης είναι ο λόγιος που άσκησε τη μεγαλύτερη επιρροή από την κλασική αρχαιότητα. Παρόλο που το πρώιμο έργο του στη φυσική φιλοσοφία ήταν εικοτολογικό, τα μετέπειτα βιολογικά έργα του ήταν πιο εμπειρικά, εστιάζοντας στη βιολογική αιτιότητα και τη βιοποικιλότητα. Έκανε πολλές παρατηρήσεις στη φύση, ειδικά στις συνήθειες και τα χαρακτηριστικά των φυτών και ζώων στον κόσμο γύρω του, και αφιέρωσε μεγάλη προσοχή στην κατηγοριοποίηση. Συνολικά ο Αριστοτέλης κατηγοριοποίησε 540 είδη ζώων, και ανέτμησε τουλάχιστον 50. Πίστευε ότι οι φυσικές διεργασίες καθοδηγούνται από πνευματικά αίτια, μορφικά αίτια. Από τα σωζόμενα έργα του Αριστοτέλη φαίνεται ότι προσπάθησε να αναπτύξει ένα σύστημα ταξινόμησης των οργανισμών. Διαίρεσε τα ζώα σε δύο κατηγορίες, τα έναιμα (που έχουν αίμα) και τα άναιμα, που αντιστοιχεί περίπου στην διαίρεση σε σπονδυλωτά και ασπόνδυλα. Η διχοτομική μέθοδος ταξινόμησης ακολουθήθηκε αργότερα (16ο αιώνα) από τον Ιταλό βοτανολόγο Andrea Cesalpino αρχικά, και από άλλους επιστήμονες στη συνέχεια.Ο Αριστοτέλης και σχεδόν όλοι οι δυτικοί λόγιοι μετά από αυτόν, μέχρι το 18ο αιώνα, πίστευαν ότι τα πλάσματα είναι διατεταγμένα σε μία κλίμακα τελειότητας, αρχίζοντας από τα φυτά και καταλήγοντας στον άνθρωπο, τη scala naturae ή Μεγάλη αλυσίδα της ύπαρξης. Ο διάδοχος του Αριστοτέλη στο Λύκειο, Θεόφραστος, έγραψε μία σειρά βιβλίων πάνω στη βοτανική — την Περί φυτών ιστορία— η οποία επιβίωσε ως η πλέον σημαντική συμβολή της αρχαιότητας στη βοτανική, μέχρι το μεσαίωνα. Πολλά από τα ονόματα που έδωσε ο Θεόφραστος χρησιμοποιούνται μέχρι σήμερα, όπως ο καρπός για τα φρούτα, και το περικάρπιο για το περίβλημα του σπόρου. Ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος ήταν επίσης γνωστός για τις γνώσεις του στα φυτά και τη φύση, και ήταν ο πιο παραγωγικός συντάκτης ζωολογικών περιγραφών.Μερικοί λόγιοι της Ελληνιστικής περιόδου, υπό τους Πτολεμαίους, και ειδικότερα ο Ηρόφιλος ο Χαλκηδόνιος και ο Ερασίστρατος ο Χίος βελτίωσαν το φυσιολογικό έργο του Αριστοτέλη, εκτελώντας πειραματικές ανατομές και ζωοτομές. Ο Γαληνός έγινε η σημαντικότερη αυθεντία στην ιατρική και την ανατομία. Παρόλο που λίγοι αρχαίοι ατομικοί, όπως ο Λουκρήτιος, αμφισβήτησαν το τελεολογικό σύστημα του Αριστοτέλη σύμφωνα με το οποίο όλες οι πτυχές της ζωής είναι προϊόν σχεδιασμού και σκοπού, η τελεολογία (και μετά την άνοδο του Χριστιανισμού, φυσική θεολογία) παρέμεινε η κεντρική ιδέα της βιολογικής σκέψης ουσιαστικά μέχρι το 18ο και 19ο αιώνα. Ο Ερνστ Μάιρ (Ernst W. Mayr) υποστήριξε ότι «τίποτα με ουσιαστικές συνέπειες δεν συνέβη στη βιολογία μετά τον Λουκρήτιο και τον Γαληνό». Οι ιδέες της ελληνικής παράδοσης στη φυσική ιστορία και την ιατρική επιβίωσαν, αν και εν γένει γίνονταν άκριτα δεκτές, στη μεσαιωνική Ευρώπη. Η παρακμή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας οδήγησε στην εξαφάνιση ή την καταστροφή μεγάλου μέρους της γνώσης, παρότι οι γιατροί εξακολουθούσαν να εφαρμόζουν πολλές πτυχές της ελληνικής παράδοσης στην εκπαίδευση και την πρακτική τους. Στο Βυζάντιο και στον Ισλαμικό κόσμο πολλά ελληνικά έργα μεταφράστηκαν στα αραβικά και πολλά από τα έργα του Αριστοτέλη σώθηκαν.Οι μουσουλμάνοι γιατροί, επιστήμονες και φιλόσοφοι του μεσαίωνα συνέβαλλαν σημαντικά στη βιολογική γνώση μεταξύ του 8ου και 13ου αιώνα, κατά τη διάρκεια της περιόδου που είναι γνωστή ως Ισλαμική χρυσή εποχή ή Μουσουλμανική γεωργική επανάσταση. Στη ζωολογία, για παράδειγμα, ο αφροάραβας λόγιος Αλ Τζαχίζ (781–869) περιέγραψε πρώιμες εξελικτικές ιδέες όπως τον αγώνα για επιβίωση. Εισήγαγε ακόμη την ιδέα της τροφικής αλυσίδας, και ήταν από τους πρώιμους υποστηρικτές του περιβαλλοντικού ντετερμινισμού. Ο Κούρδος βιολόγος Αλ Ντιναβάρι (828–896) θεωρείται θεμελιωτής της αραβικής βοτανικής για το έργο του Βιβλίο των Φυτών, στο οποίο περιέγραψε τουλάχιστον 637 είδη και μελέτησε την ανάπτυξη των φυτών, από τη βλάστηση ως το θάνατο, περιγράφοντας τις φάσεις της ανάπτυξής τους και την παραγωγή λουλουδιών και φρούτων. Στην ανατομία και τη φυσιολογία, ο πέρσης γιατρός Ραζί (865–925) εκτέλεσε ένα πείραμα για να αμφισβητήσει τη θεωρία των χυμών του Γαληνού.Στην πειραματική ιατρική, ο Πέρσης γιατρός Αβικέννας (980–1037) εισήγαγε τις κλινικές δοκιμές και την κλινική φαρμακολογία στο έργο του Ο Κανόνας της Ιατρικής, το οποίο παρέμεινε έργο αυθεντίας στην ευρωπαϊκή ιατρική εκπαίδευση μέχρι το 17ο αιώνα.Ο αραβοανδαλουσιανός γιατρός Ιμπν Ζουχρ (1091–1161) ήταν πρώιμος υποστηρικτής της πειραματικής ανατομίας και νεκροψίας, τις οποίες εφάρμοσε ώστε να αποδείξει ότι η ασθένεια του δέρματος, ψώρα, προκαλούνταν από ένα παράσιτο, μία ανακάλυψη που αναστάτωσε τη θεωρία των χυμών. Εισήγαγε ακόμη την πειραματική χειρουργική, που περιλαμβάνει την εκτέλεση πειραμάτων σε ζώα για διάφορες χειρουργικές πρακτικές πριν την εφαρμογή τους σε ανθρώπους. Κατά τη διάρκεια του λιμού στην Αίγυπτο το 1200, ο Αμπντ ελ Λατίφ παρατήρησε και εξέτασε μεγάλο αριθμό σκελετών, και ανακάλυψε ότι ο Γαληνός έσφαλε ως προς τον σχηματισμό των οστών της κάτω γνάθου και του ιερού οστού.Στις αρχές του 13ου αιώνα ο αραβοανδαλουσιανός βιολόγος Αμπού αλ Αμπάς αλ Ναμπάτι ανέπτυξε μία επιστημονική μέθοδο για την βοτανική εισάγοντας εμπειρικές και πειραματικές μεθόδους στις δοκιμές, την περιγραφή και την αναγνώριση των διάφορων materia medica (φαρμακολογία) και διαχώρισε ανεπιβεβαίωτες αναφορές από αυτές που υποστηρίζονταν από υπαρκτές δοκιμές και παρατηρήσεις. Ο μαθητής του Ιμπν αλ Μπαϊτάρ (απεβ. 1248) έγραψε μία φαρμακευτική εγκυκλοπαίδεια περιγράφοντας 1.400 φυτά, φαγητά, και φάρμακα, 300 από τα οποία ήταν δικές του ανακαλύψεις. Μία λατινική μετάφραση του έργου του ήταν χρήσιμη στους ευρωπαίους βιολόγους μέχρι το 18ο και 19ο αιώνα.Ο Άραβας γιατρός Ιμπν αλ Νάφις (1213–1288) ήταν ένας ακόμη πρώιμος υποστηρικτής της πειραματικής ανατομίας και νεκροψίας, ο οποίος το 1242 ανακάλυψε την πνευμονική κυκλοφορία και την στεφανιαία κυκλοφορία, τα οποία αποτελούν τη βάση του κυκλοφορικού συστήματος. Περιέγραψε ακόμη και την έννοια του μεταβολισμού, και κατέρριψε τις εσφαλμένες θεωρίες του Γαληνού και του Αβικέννα για τους τέσσερις χυμούς, τους παλμούς, τα οστά, τους μύες, τα έντερα, τα αισθητήρια όργανα, τη χολή, τον οισοφάγο και το στομάχι. Κατά τη διάρκεια του ύστερου μεσαίωνα, μερικοί ευρωπαίοι λόγιοι όπως ο Χίλντεργκαρντ του Μπίνγκεν, ο Αλμπέρτους Μάγκνους και ο Φρειδερίκος Β' επέκτειναν τον κανόνα της φυσικής ιστορίας. Η ίδρυση των ευρωπαϊκών πανεπιστημίων, παρόλο που είχε σημαντική επίπτωση στην ανάπτυξη της φυσικής και της φιλοσοφίας είχε μικρή επίδραση στη βιολογία. Η Αναγέννηση ανανέωσε το ενδιαφέρον στην εμπειρική φυσική ιστορία και τη φυσιολογία. Το 1543 ο Ανδρέας Βεσάλιος εγκαινίαζε τη σύγχρονη εποχή της δυτικής ιατρικής με το έργο του για την ανθρώπινη ανατομία De humani corporis fabrica, το οποίο βασίστηκε στην ανατομία πτωμάτων. Ο Βεσάλιος ήταν ο πρώτος από μία σειρά ανατομιστών που σταδιακά αντικατέστησαν τον σχολαστικισμό με τον εμπειρισμό στη φυσιολογία και την ιατρική, βασιζόμενος στην άμεση εμπειρία παρά στην αυθεντία και την αφηρημένη συλλογιστική. Δια μέσω της βοτανολογίας, η ιατρική υπήρξε έμμεσα η πηγή του ανανεωμένου εμπειρισμού στη μελέτη των φυτών. Ο Όττο Μπρουνφελς, ο Χιερόνυμους Μποκ και ο Λέοναρντ Φουχς παρήγαγαν εκτεταμένο συγγραφικό έργο πάνω στα άγρια φυτά, που αποτελεί την απαρχή της φυσιοκεντρικής προσέγγισης στο πλήρες εύρος της φυτικής ζωής. Τα θηριολόγια —λογοτεχνικό είδος που συνδυάζει φυσική και φανταστική γνώση για τα ζώα— έγιναν πιο εξεζητημένα, ιδιαίτερα με το έργο των Ουίλιαμ Τέρνερ, Πιέρ Μπελόν, Γκιγιόμ Ροντελέ, Κόνραντ Γκέσνερ και Ουλίσε Αλντροβάντι.Καλλιτέχνες όπως ο Άλμπρεχτ Ντύρερ και ο Λεονάρντο ντα Βίντσι, συχνά δουλεύοντας με φυσιοδίφες, ενδιαφέρονταν επίσης για τα σώματα των ζώων και των ανθρώπων, μελετώντας λεπτομερώς φυσιολογία και συνεισφέροντας στην αύξηση της ανατομικής γνώσης. Οι παραδόσεις της αλχημείας και της φυσικής μαγείας επίσης αξίωναν γνώση του έμβιου κόσμου. Οι αλχημιστές υπέβαλαν οργανική ύλη σε χημικές αναλύσεις και πειραματίζονταν ελεύθερα με τη βιολογική και ορυκτή φαρμακολογία. Αυτό ήταν μέρος μιας ευρύτερης μετάβασης σε κοσμοθεωρίες (η εμφάνιση της λεγόμενης μηχανικής φιλοσοφίας) η οποία συνεχίστηκε στο 17ο αιώνα, καθώς η παραδοσιακή μεταφορά της φύσης ως οργανισμού αντικαθιστόταν από αυτή της φύσης ως μηχανή. Επεκτείνοντας το έργο του Βεσάλιου με πειράματα σε ζωντανά σώματα (ζώων και ανθρώπων), ο Ουίλιαμ Χάρβεϊ και άλλοι φυσικοί φιλόσοφοι εξερεύνησαν το ρόλο του αίματος, των φλεβών και των αρτηριών. Το έργο του 1628, De motu cordis, του Χάρβεϊ ήταν η αρχή του τέλους για τη θεωρία του Γαληνού, και παράλληλα με τη μελέτη του μεταβολισμού από τον Σαντόριο Σαντόριο, αποτέλεσε μοντέλο επιρροής των ποσοτικών προσεγγίσεων της φυσιολογίας.Στις αρχές του 17ου αιώνα, ο μικρόκοσμος της βιολογίας είχε μόλις αρχίσει να αποκαλύπτεται. Μερικοί κατασκευαστές φακών και φυσικοί φιλόσοφοι είχαν αρχίσει να κατασκευάζουν χονδροειδή μικροσκόπια από το 16ο αιώνα, και ο Ρόμπερτ Χουκ εξέδωσε το σημαντικό έργο του, Micrographia, που βασίζονταν σε παρατηρήσεις που έκανε το 1665 με το σύνθετο μικροσκόπιό του. Εντούτοις έπρεπε να γίνουν πρώτα οι δραματικές βελτιώσεις στην κατασκευή φακών από τον Άντον φαν Λέβενχουκ — με δυνατότητα μεγέθυνσης έως και 200 φορές — ώστε να ανακαλυφθούν τα σπερματόζωα, τα βακτήρια, τα εγχυματόζωα και η αμιγής παραδοξότητα και ποικιλότητα της μικροσκοπικής ζωής. Παρόμοιες έρευνες από τον Γιαν Σβάμερνταμ ανανέωσαν το ενδιαφέρον στην εντομολογία και έθεσαν τις βάσεις της μικροσκοπικής ανατομής και της χρώσης. Καθώς ο μικρόκοσμος επεκτείνονταν, ο μακρόκοσμος συρρικνωνόταν. Βοτανολόγοι όπως ο Τζον Ρέι δούλεψαν ώστε να ενσωματώσουν τον κατακλυσμό των νεοανακαλυφθέντων οργανισμών που κατέφθαναν από όλο τον κόσμο, σε μία συνεκτική ταξονομία, και θεολογία (φυσική θεολογία). Η διαμάχη για έναν άλλο κατακλυσμό, αυτόν του Νώε, έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην ανάπτυξη της παλαιοντολογίας. Το 1669 ο Νίκολας Στένο δημοσίευσε μία μελέτη πάνω στον τρόπο που οι ζωντανοί οργανισμοί θα μπορούσαν να παγιδευτούν σε στρώματα ιζημάτων και να απολιθωθούν. Παρόλο που οι ιδέες του Στένο για την απολίθωση ήταν γνωστές και αντικείμενο διαμάχης ανάμεσα στους φυσικούς φιλόσοφους, η οργανική προέλευση των απολιθωμάτων δεν έγινε καθολικά δεκτή από τους φυσιοδίφες παρά μόνο στο τέλος του 18ου αιώνα, εξαιτίας της φιλοσοφικής και θεολογικής διαμάχης γύρω από θέματα όπως η ηλικία της Γης και η εξαφάνιση ορισμένων ειδών.Η συστηματική ταξινόμηση, η ονοματοδοσία και η κατάταξη κυριάρχησαν στη φυσική ιστορία κατά το μεγαλύτερο μέρος του 17ου και 18ου αιώνα. Ο Κάρολος Λινναίος δημοσίευσε μία βασική ταξινομία για το φυσικό κόσμο το 1735 (παραλλαγές της οποίας χρησιμοποιούνται έως σήμερα) και το 1750 εισήγαγε την επιστημονική ονοματολογία για όλα τα είδη. Ενώ ο Λινναίος θεωρούσε τα είδη ως αμετάβλητα μέρη μιας σχεδιασμένης ιεραρχίας, ο άλλος μεγάλος φυσιοδίφης του 18ου αιώνα, Ζωρζ Λουί Λεκλέρκ κόμης του Μπουφόν, αντιμετώπισε τα είδη ως τεχνητές κατηγορίες και τις μορφές ζωής ως ικανές να μεταβληθούν, προτείνοντας ακόμη και το ενδεχόμενο της κοινής καταγωγής. Παρόλο που ήταν αντίθετος με την εξέλιξη, ο Μπουφόν είναι καθοριστική μορφή στην ιστορία της εξελικτικής σκέψης και το έργο του επηρέασε τις εξελικτικές θεωρίες του Λαμάρκ και του Δαρβίνου.Η ανακάλυψη και η περιγραφή νέων ειδών και η συλλογή δειγμάτων κατέστη πάθος των επιστημόνων και επικερδής επιχείρηση για τους επιχειρηματίες. Πολλοί φυσιοδίφες ταξίδεψαν ανά την υφήλιο αναζητώντας επιστημονική γνώση και περιπέτεια. Μέχρι το δέκατο ένατο αιώνα το πεδίο της βιολογίας ήταν κατά κύριο λόγο χωρισμένο μεταξύ της ιατρικής, που διερευνούσε ερωτήματα μορφής και λειτουργίας (π.χ. φυσιολογία) και της φυσικής ιστορίας, η οποία ασχολούνταν με την ποικιλότητα της ζωής και τις αλληλεπιδράσεις μεταξύ των διαφόρων μορφών ζωής καθώς και μεταξύ ζωής και μη ζωής. Περί το 1900 το μεγαλύτερο μέρος αυτών των τομέων αλληλεπικαλύπτονταν, ενώ η φυσική ιστορία (και η ομόλογή της φυσική φιλοσοφία) είχαν παραχωρήσει τη θέση τους σε πιο εξειδικευμένους επιστημονικούς τομείς, την κυτταρική βιολογία, βακτηριολογία, μορφολογία, εμβρυολογία, γεωγραφία, και γεωλογία. Τα εκτεταμένα ταξίδια των φυσιοδιφών στις αρχές και τα μέσα του δεκάτου ενάτου αιώνα είχαν ως αποτέλεσμα ένα πλούτο νέων πληροφοριών για την ποικιλότητα και την κατανομή των ζωντανών οργανισμών. Ξεχωριστής σπουδαιότητας ήταν το έργο του Αλεξάντερ φον Χούμπολντ, το οποίο ανέλυε τη σχέση μεταξύ των οργανισμών και του περιβάλλοντός τους (δηλ. στο πεδίο της φυσικής ιστορίας) χρησιμοποιώντας ποσοτικές προσεγγίσεις της φυσικής φιλοσοφίας (δηλ. φυσική και χημεία). Το έργο του Χούμπολντ έθεσε τις βάσεις της βιογεωγραφίας και ενέπνευσε αρκετές γενιές επιστημόνων. Γεωλογία και παλαιοντολογία Ο νέος κλάδος της γεωλογίας έφερε τη φυσική ιστορία και τη φυσική φιλοσοφία πιο κοντά, ενώ η στρωματογραφία συνέδεσε τη χωρική κατανομή των οργανισμών με τη χρονική κατανομή τους, ένα νευραλγικό προαπαιτούμενο για την έννοια της εξέλιξης. Ο Ζωρζ Κυβιέ (Georges Cuvier) και άλλοι έκαναν μεγάλα άλματα στη συγκριτική ανατομία και την παλαιοντολογία στα τέλη της δεκαετίας του 1790 και τις αρχές της δεκαετίας του 1800. Σε μία σειρά διαλέξεων και εργασιών του, όπου έκανε λεπτομερείς συγκρίσεις ανάμεσα σε ζώντα θηλαστικά και απολιθωμένα υπολείμματα, ο Κυβιέ μπόρεσε να τεκμηριώσει ότι τα απολιθώματα ήταν τα υπολείμματα ειδών που είχαν εξαφανιστεί — και όχι τα υπολείμματα ειδών που ζούσαν ακόμη κάπου στον κόσμο, όπως πιστευόταν ευρέως. Απολιθώματα που ανακαλύφθηκαν και περιγράφηκαν από τον Γκίντεον Μάντελ, τον Ουίλιαμ Μπάκλαντ, την Μέρι Άνινγκ και τον Ρίτσαρντ Όουεν μεταξύ άλλων βοήθησαν στο να καταδειχτεί ότι είχε υπάρξει μία «εποχή των ερπετών», η οποία είχε προηγηθεί ακόμη και αυτής των προϊστορικών θηλαστικών. Αυτές οι ανακαλύψεις συνεπήραν τη φαντασία του κοινού και εστίασαν την προσοχή στην ιστορία της ζωής στη Γη. Οι περισσότεροι από αυτούς τους γεωλόγους υποστήριζαν την ιδέα του καταστροφισμού, αλλά το έργο Principles of Geology (1830) του Τσαρλς Λάιελ εκλαΐκευσε τον ομοιομορφισμό, θεωρία που πρότεινε ο Τζέιμς Χάντον, και εξηγούσε το γεωλογικό παρελθόν και παρόν επί ίσοις όροις. Εξέλιξη και βιογεωγραφία Η πιο σημαντική εξελικτική θεωρία, πριν από αυτή του Δαρβίνου, ήταν του Ζαν Μπατίστ Λαμάρκ, βασισμένη στην κληρονομικότητα επίκτητων χαρακτηριστικών (ένας μηχανισμός κληρονομικότητας που ήταν ευρέως αποδεκτός μέχρι τον 20ό αιώνα), και περιέγραφε μια αλυσίδα ανάπτυξης από το χαμηλότερο μικρόβιο μέχρι τον άνθρωπο. Ο Βρετανός φυσιοδίφης Κάρολος Δαρβίνος συνδύασε τη βιογεωγραφική προσέγγιση του Χούμπολντ, την ομοιομορφική γεωλογία του Λάιελ, τα γραπτά του Τόμας Μάλθους πάνω στην ανάπτυξη του πληθυσμού, και τη δική του ειδικότητα στη μορφολογία, δημιουργώντας μια πιο επιτυχημένη εξελικτική θεωρία βασισμένη στη φυσική επιλογή. Παρόμοια στοιχεία οδήγησαν τον Άλφρεντ Ράσελ Γουάλας στο να εξάγει ανεξάρτητα τα ίδια αποτελέσματα.Η δημοσίευση το 1859 της θεωρίας του Δαρβίνου στο On the Origin of Species by Means of Natural Selection, or the Preservation of Favoured Races in the Struggle for Life (Η καταγωγή των ειδών) θεωρείται συχνά το κεντρικό γεγονός στην ιστορία της σύγχρονης βιολογίας. Η αναγνωρισμένη αξιοπιστία του Δαρβίνου ως φυσιοδίφη, ο νηφάλιος τόνος του έργου του, και πάνω από όλα αυτή καθεαυτή η δύναμη και ο όγκος των στοιχείων που παρουσίασε, επέτρεψε στην Καταγωγή των Ειδών να πετύχει εκεί που τα προηγούμενα εξελικτικά έργα όπως το ανώνυμο Vestiges of Creation είχαν αποτύχει. Οι περισσότεροι επιστήμονες είχαν πειστεί για την εξέλιξη και την κοινή καταγωγή μέχρι το τέλος του 19ου αιώνα. Εντούτοις η φυσική επιλογή δεν έγινε δεκτή ως ο κύριος μηχανισμός της εξέλιξης παρά μόνο στον 20ό αιώνα, καθώς όλες οι σύγχρονές της θεωρίες κληρονομικότητας έμοιαζαν ασύμβατες με την κληρονομικότητα τυχαίων παραλλαγών.Ο Γουάλας, ακολουθώντας το προηγούμενο έργο του ντε Καντόλ, του Χούμπολντ και του Δαρβίνου, συνεισέφερε πολύ στη ζωογεωγραφία. Εξαιτίας του ενδιαφέροντός του στην υπόθεση της μεταλλαγής, έδωσε ιδιαίτερη σημασία στη γεωγραφική κατανομή στενά συγγενικών ειδών κατά τη διάρκεια της έρευνάς του στη Νότια Αμερική και μετέπειτα στο Αρχιπέλαγος της Μαλαισίας. Ενώ βρισκόταν στο αρχιπέλαγος αναγνώρισε τη γραμμή Γουάλας η οποία διατρέχει τα Νησιά Σπάις χωρίζοντας την πανίδα του αρχιπελάγους σε μία ασιατική ζώνη και μία ζώνη Νέας Γουινέας/Αυστραλίας. Το κύριο ερώτημά του, δηλαδή γιατί η πανίδα των νησιών με τόσο παρεμφερές κλίμα ήταν τόσο διαφορετική, μπορούσε να απαντηθεί μόνο λαμβάνοντας υπόψη την καταγωγή της. Το 1876 έγραψε το The Geographical Distribution of Animals, το οποίο αποτέλεσε έργο αναφοράς για περισσότερο από μισό αιώνα, καθώς και τη συνέχειά του, Island Life (1880), το οποίο επικεντρωνόταν στη βιογεωγραφία των νησιών. Επέκτεινε το σύστημα των έξι ζωνών που ανέπτυξε ο Φίλιπ Σκλάτερ για να περιγράψει τη γεωγραφική κατανομή των πτηνών και των ζώων όλων των ειδών. Η μέθοδος που κατέτασσε τα δεδομένα σε ομάδες ζώων σε γεωγραφικές ζώνες κατέδειξε τις ασυνέχειες, και η εκτίμησή του στην εξέλιξη του επέτρεψε να προτείνει λογικές εξηγήσεις, που δεν είχαν προταθεί προηγουμένως.Η επιστημονική μελέτη της κληρονομικότητας αναπτύχθηκε ραγδαία με το έργο του Φράνσις Γκάλτον και των βιομετριστών. Οι απαρχές της γενετικής συνήθως ανιχνεύονται στο έργο του 1866, του μοναχού Γκρέγκορ Μέντελ, στον οποίο αναγνωρίστηκαν αργότερα οι νόμοι της κληρονομικότητας. Εντούτοις, το έργο του δεν αναγνωρίστηκε ως σημαντικό παρά μόνο 35 χρόνια αργότερα. Εν τω μεταξύ, μια ποικιλία θεωριών κληρονομικότητας, βασισμένες στην παραγένεση, την ορθογένεση, ή άλλους μηχανισμούς, συζητήθηκαν και εξετάστηκαν διεξοδικά. Η εμβρυολογία και η οικολογία έγιναν επίσης κεντρικοί βιολογικοί κλάδοι, ειδικά καθώς συνδέθηκαν με την εξέλιξη και έγιναν δημοφιλείς με το έργο του Ερνστ Χέκελ. Το μεγαλύτερο μέρος της εργασίας πάνω στην κληρονομικότητα στον 19ο αιώνα, δεν ήταν εντούτοις στο πεδίο της φυσικής ιστορίας αλλά σε αυτό της πειραματικής φυσιολογίας. Κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα, το εύρος του πεδίου της φυσιολογίας επεκτάθηκε πολύ, από όντας κυρίως προσανατολισμένο στην ιατρική, σε μία μεγάλου εύρους διερεύνηση των φυσικών και χημικών διαδικασιών της ζωής, περιλαμβάνοντας φυτά, ζώα, ακόμη και μικροοργανισμούς, μαζί με τον άνθρωπο. Η έκφραση έμβια όντα ως μηχανές, ως σχήμα λόγου, έγινε η κυρίαρχη μεταφορά στη βιολογική και κοινωνιολογική σκέψη. Κυτταρική θεωρία, εμβρυολογία και μικροβιακή θεωρία Η πρόοδος στη μικροσκοπία είχε και αυτή έντονη επίδραση στη βιολογική σκέψη. Στις αρχές του 19ου αιώνα κατανοήθηκε η κεντρική σημασία του κυττάρου. Το 1838 και 1839 ο Σλάιντεν και ο Σβαν ξεκίνησαν να προάγουν τις ιδέες ότι η βασική μονάδα των οργανισμών είναι το κύτταρο και ότι τα ίδια τα κύτταρα έχουν όλα τα χαρακτηριστικά της ζωής, παρόλο που αντιτίθονταν στην ιδέα ότι όλα τα κύτταρα προέρχονται από τη διαίρεση άλλων κυττάρων. Χάρη στο έργο του Ρόμπερτ Ρέμακ και του Ρούντολφ Φίρχοφ, εντούτοις, από την δεκαετία του 1860 οι περισσότεροι βιολόγοι δέχονταν και τα τρία αυτά δόγματα αυτού που έγινε αργότερα γνωστό ως κυτταρική θεωρία.Η κυτταρική θεωρία οδήγησε τους βιολόγους στο να επανασυλλάβουν τους ξεχωριστούς οργανισμούς ως ανεξάρτητες συγκεντρώσεις ξεχωριστών κυττάρων. Οι επιστήμονες στο ανερχόμενο πεδίο της κυτταρικής βιολογίας, που ήταν εξοπλισμένοι με ισχυρά μικροσκόπια και νέες μεθόδους χρώσης, σύντομα ανακάλυψαν ότι ακόμη και τα ίδια τα κύτταρα ήταν πολύ πιο πολύπλοκα από τους ομοιογενείς θαλάμους γεμάτους υγρό που περιέγραψαν οι πρώτοι μικροσκοπιστές. Ο Ρόμπερτ Μπράουν είχε περιγράψει τον πυρήνα το 1831, και μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα οι κυτταρολόγοι είχαν αναγνωρίσει πολλά από τα κύρια στοιχεία των κυττάρων: τα χρωμοσώματα, τα κεντροσωμάτια, τα μιτοχόνδρια, οι χλωροπλάστες, και άλλες δομές έγιναν ορατές με τη χρώση. Μεταξύ 1874 και 1884, ο Βάλτερ Φλέμινγκ περιέγραψε τα διακριτά στάδια της μίτωσης, δείχνοντας ότι συνέβαινε σε ζωντανά κύτταρα, και επιπλέον ότι τα χρωμοσώματα διπλασιάζονταν αμέσως πριν το κύτταρο διαιρεθεί. Μεγάλο μέρος της έρευνας στην αναπαραγωγή των κυττάρων ήρθε μαζί με τη θεωρία του Άουγκουστ Βάισμαν για την κληρονομικότητα: αναγνώρισε τον πυρήνα (πιο συγκεκριμένα τα χρωμοσώματα) ως το υλικό της κληρονομικότητας και πρότεινε το διαχωρισμό μεταξύ των σωματικών κυττάρων και τον γενετικών κυττάρων (υποστηρίζοντας ότι ο αριθμός των χρωμοσωμάτων πρέπει να είναι ο μισός για τα γενετικά κύτταρα, πρόδρομος της έννοιας της μείωσης), και υιοθέτησε την θεωρία του Χούγκο ντε Βρις. Ο Βαϊσμανισμός επηρέασε σημαντικά το πεδίο της πειραματικής εμβρυολογίας.Περί τα μέσα της δεκαετίας του 1850 η θεωρία του μιάσματος είχε ευρέως αντικατασταθεί από τη μικροβιακή θεωρία, δημιουργώντας εκτεταμένο ενδιαφέρον για τους μικροοργανισμούς και τις αλληλεπιδράσεις τους με άλλες μορφές ζωής. Μέχρι τη δεκαετία του 1880 η βακτηριολογία είχε γίνει συνεκτικός κλάδος, ειδικά με το έργο του Ρόμπερτ Κοχ, ο οποίος εισήγαγε μεθόδους για την ανάπτυξη καθαρών καλλιεργειών σε γέλη άγαρ που περιείχαν συγκεκριμένα θρεπτικά συστατικά σε τρυβλία Petri. Η επικρατούσα, για αρκετό καιρό, ιδέα ότι οι ζωντανοί οργανισμοί μπορούν εύκολα να προκύψουν από μη ζωντανή ύλη (αυτόματη γένεση) καταρρίφθηκε από μία σειρά πειραμάτων που έκανε ο Λουί Παστέρ, ενώ οι διαμάχες πάνω στο βιταλισμό και το μηχανιστικό υλισμό (χρόνιο ζήτημα από την εποχή του Αριστοτέλη και των Ελλήνων ατομιστών) εξελίσσονταν. Η εμφάνιση της οργανικής χημείας και της πειραματικής φυσιολογίας Στη χημεία, ένα κεντρικό ζήτημα ήταν η διάκριση μεταξύ οργανικών και ανόργανων ουσιών, ειδικά στο πλαίσιο των οργανικών μετασχηματισμών όπως η ζύμωση και η αποσύνθεση. Από την εποχή του Αριστοτέλη αυτά θεωρούνταν ουσιωδώς βιολογικές (ζωικές) διεργασίες. Εντούτοις, ο Φρίντριχ Βέλερ, ο Γιούστους φον Λήμπιχ και άλλοι πρωτοπόροι στο νέο πεδίο της οργανικής χημείας — συνεχίζοντας το έργο του Λαβουαζιέ — έδειξαν ότι ο οργανικός κόσμος μπορούσε συχνά να αναλυθεί με φυσικές και χημικές μεθόδους. Το 1828 ο Βέλερ έδειξε ότι η οργανική ουσία ουρία μπορούσε να δημιουργηθεί με χημικά μέσα τα οποία δεν εμπεριέχουν ζωή, παρέχοντας μία δυνατή πρόκληση για το βιταλισμό. Ανακαλύφθηκαν εκχυλίσματα κυττάρων τα οποία μπορούσαν να επηρεάσουν χημικούς μετασχηματισμούς, ξεκινώντας με τη διαστάση το 1833. Μέχρι το τέλος του 19ου αιώνα η έννοια των ενζύμων είχε εδραιωθεί, παρόλο που εξισώσεις της χημικής κινητικής δεν εφαρμόστηκαν στις ενζυματικές αντιδράσεις μέχρι τις αρχές του 20ού αιώνα.Φυσιολόγοι όπως ο Κλοντ Μπερνάρ εξερεύνησαν μέσω ζωοτομών και άλλων πειραματικών μεθόδων τις χημικές και φυσικές λειτουργίες των ζωντανών σωμάτων σε πρωτοφανή βαθμό, θέτοντας το υπόβαθρο για την ενδοκρινολογία (πεδίο που αναπτύχθηκε γρήγορα μετά την ανακάλυψη της πρώτης ορμόνης, της σεκρετίνης, το 1902), την βιομηχανική, και την μελέτη της θρέψης και της πέψης. Η σημασία της ποικιλότητας στις μεθόδους της πειραματικής φυσιολογίας, στα πλαίσια και της ιατρικής και της βιολογίας, αυξήθηκε δραματικά το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα. Ο έλεγχος και ο χειρισμός των διαδικασιών της ζωής έγινε κεντρικό μέλημα, και το πείραμα τέθηκε στο κέντρο της βιολογικής εκπαίδευσης. Στο ξεκίνημα του 20ού αιώνα, η βιολογική έρευνα ήταν ήδη κατά μεγάλο μέρος συστηματική ασχολία. Το περισσότερο έργο γίνονταν κατά τον τρόπο της φυσικής ιστορίας, ο οποίος έδινε έμφαση στην μορφολογική και φυλογενετική ανάλυση με βάση εξηγήσεις που βασίζονταν σε πειράματα. Εντούτοις οι αντιβιταλιστές πειραματικοί φυσιολόγοι και εμβρυολόγοι, ειδικά στην Ευρώπη, άρχισαν να αποκτούν αυξανόμενη επιρροή. Η τεράστια επιτυχία των πειραματικών προσεγγίσεων στην ανάπτυξη, την κληρονομικότητα, και το μεταβολισμό τις δεκαετίες του 1900 και 1910 έδειξαν τη δύναμη του πειραματισμού στη βιολογία. Τις ακόλουθες δεκαετίες, το πείραμα αντικατέστησε τη φυσική ιστορία ως ο κυρίαρχος τρόπος έρευνας. Στις αρχές του 20ού αιώνα οι φυσιοδίφες ήρθαν αντιμέτωποι με την αυξανόμενη πίεση να προσθέσουν αυστηρότητα και κατά προτίμηση πειραματισμό στις μεθόδους τους, όπως οι κυρίως προσανατολισμένοι στο εργαστήριο άλλοι βιολογικοί κλάδοι. Η οικολογία προέκυψε ως συνδυασμός της βιογεωγραφίας με τον βιοχημικό κύκλο, έννοια που αναπτύχθηκε από τους χημικούς. Οι βιολόγοι του πεδίου ανέπτυξαν ποσοτικές μεθόδους όπως το τετραγωνίδιο (quadrat) και υιοθέτησαν εργαστηριακά όργανα και φωτογραφικές μηχανές για το πεδίο απομακρυνόμενοι περαιτέρω από την παραδοσιακή φυσική ιστορία. Οι ζωολόγοι και οι βοτανολόγοι έκαναν ό,τι ήταν δυνατό ώστε να αμβλύνουν την μη προβλεψιμότητα του έμβιου κόσμου, εκτελώντας εργαστηριακά πειράματα και μελετώντας ημιελεγχόμενα φυσικά περιβάλλοντα, όπως οι κήποι. Νέα ιδρύματα όπως το Carnegie Station for Experimental Evolution και το Εργαστήριο Θαλάσσιας Βιολογίας (Marine Biological Laboratory) παρείχαν περισσότερο ελεγχόμενα περιβάλλοντα για την μελέτη οργανισμών και των πλήρων κύκλων ζωής τους.Η έννοια της οικολογικής διαδοχής που προήγαγαν τις δεκαετίες του 1900 και 1910 οι Χένρι Κάουλς (Henry Chandler Cowles) και Φρέντερικ Κλέμεντς, ήταν σημαντική για την πρώιμη οικολογία των φυτών. Οι εξισώσεις θηρευτών-θηραμάτων του Άλφρεντ Λότκα, οι μελέτες του G. Evelyn Hutchinson για την βιογεωγραφία και την βιοχημική δομή των λιμνών και των ποταμών (λιμνολογία) και οι μελέτες του Τσαρλς Έλτον για την τροφική αλυσίδα των ζώων ήταν τα κυριότερα σημεία της σταδιακής εδραίωσης των ποσοτικών μεθόδων στις αναπτυσσόμενες ειδικότητες της οικολογίας. Η οικολογία έγινε ανεξάρτητος κλάδος τις δεκαετίες του 1940 και 1950 αφού ο Eugene P. Odum συνέθεσε πολλές από της έννοιες της οικολογίας των οικοσυστημάτων, τοποθετώντας τις σχέσεις μεταξύ των ομάδων των αργανισμών (ειδικά τις σχέσεις υλικού και ενέργειας) στο κέντρο του πεδίου.Την δεκαετία του 1960 καθώς οι εξελικτικοί θεωρητικοί εξερευνούσαν την πιθανότητα πολλαπλών μονάδων επιλογής, οι οικολόγοι στράφηκαν προς τις εξελικτικές προσεγγίσεις. Στην οικολογία των πληθυσμών, η διαμάχη πάνω στην ομαδική επιλογή ήταν σύντομη αλλά έντονη. Μέχρι το 1970, οι περισσότεροι βιολόγοι συμφωνούσαν ότι η φυσική επιλογή είναι σπανίως αποτελεσματική στο επίπεδο ξεχωριστών οργανισμών. Η εξέλιξη των οικοσυστημάτων, εντούτοις, έγινε διαρκές εστία έρευνας. Η οικολογία επεκτάθηκε ραγδαία με την εμφάνιση του οικολογικού κινήματος. Το Διεθνές Βιολογικό Πρόγραμμα προσπάθησε να εφαρμόσει της μεθόδους της μεγάλης επιστήμης (η οποία είχε πετύχει στις φυσικές επιστήμες) στην οικολογία των οικοσυστημάτων και πιεστικά περιβαλλοντικά ζητήματα, ενώ μικρότερης κλίμακας ανεξάρτητες προσπάθειες όπως η βιογεωγραφία των νησιών και το Hubbard Brook Experimental Forest βοήθησαν να επαναπροσδιοριστεί το πεδίο ενός αυξανόμενα διαφοροποιούμενου κλάδου. Το 1900 σημάδεψε την αποκαλούμενη επανανακάλυψη του Μέντελ: ο Χούγκο ντε Βρις, ο Καρλ Κόρρενς και ο Έριχ φον Τσέρμαρκ ανακάλυψαν ανεξάρτητα τους Νόμους του Μέντελ (οι οποίοι στην πραγματικότητα δεν υπήρχαν στο έργο του Μέντελ). Αμέσως μετά, οι κυτταρολόγοι πρότειναν ότι τα χρωμοσώματα ήταν το κληρονομικό υλικό. Μεταξύ 1910 και 1915, ο Τόμας Χαντ Μόργκαν και οι «Δροσοφιλιστές» διαμόρφωσαν αυτές τις δύο ιδέες — αμφιλεγόμενες και οι δύο — στην Μεντελική χρωμοσωμική θεωρία της κληρονομικότητας. Ποσοτικοποίησαν το φαινόμενο της γενετικής σύνδεσης και υπέθεσαν ότι τα γονίδια βρίσκονται στα χρωμοσώματα σαν χάντρες σε σπάγκο. Υπέθεσαν την διασταύρωση για να εξηγήσουν την σύνδεση και κατασκεύασαν γενετικούς χάρτες του εντόμου «Δροσόφιλα» Drosophila melanogaster, η οποία έγινε ευρέως χρησιμοποιούμενος πρότυπος οργανισμός.Ο Χούγκο ντε Βρις προσπάθησε να συνδέσει τη νέα γενετική με την εξέλιξη, βασιζόμενος στο έργο του πάνω στην κληρονομικότητα και τον υβριδισμό, προτείνοντας μια θεωρία βασισμένη στη μετάλλαξη (mutationism), η οποία έγινε ευρέως αποδεκτή στις αρχές του 20ού αιώνα. Ο λαμαρκισμός είχε επίσης πολλούς υποστηρικτές. Ο Δαρβινισμός θεωρούνταν ασύμβατος με τα συνεχώς μεταβλητά χαρακτηριστικά που μελετούσε η βιομετρία, τα οποία φαίνονταν να είναι μόνο μερικώς κληρονομήσιμα. Στις δεκαετίες του 1920 και 1930, ως συνέπεια της αποδοχής της Μεντελικής χρωμοσωμικής θεωρίας, η εμφάνιση του κλάδου της γενετικής των πληθυσμών, με το έργο των Ρ.Α. Φίσερ, Τζ.Μπ.Σ. Χάλντειν και Σίγουολ Ράιτ, ενοποίησε την ιδέα της εξέλιξης δια της φυσικής επιλογής με την Μεντελική γενετική, παράγοντας τη σύγχρονη εξελικτική σύνθεση. Η κληρονομικότητα των επίκτητων χαρακτηριστικών απορρίφθηκε, ενώ η θεωρία του Βρις (mutationism) έχασε έδαφος όσο οι γενετικές θεωρίες ωρίμαζαν.Στο δεύτερο μισό του αιώνα οι ιδέες της γενετικής των πληθυσμών άρχισαν να εφαρμόζονται στο νέο κλάδο της γενετικής της συμπεριφοράς, την κοινωνιοβιολογία, και ειδικότερα για τους ανθρώπους, την εξελικτική ψυχολογία. Τη δεκαετία του 1960 ο Γ.Ν. Χάμιλτον και άλλοι ανέπτυξαν προσεγγίσεις βασισμένες στη θεωρία παιγνίων ώστε να εξηγήσουν τον αλτρουισμό από εξελικτική σκοπιά, μέσω της επιλογής συγγενών. Η πιθανή καταγωγή των ανώτερων οργανισμών μέσω της ενδοσυμβίωσης, και οι αντικρουόμενες προσεγγίσεις στη μοριακή εξέλιξη μεταξύ της γονιδιοκεντρικής άποψης (η οποία θεωρούσε την επιλογή ως το κυρίαρχο αίτιο της εξέλιξης) και της ουδέτερης θεωρίας (το οποίο έκανε την γενετική παρέκκλιση αποφασιστικό παράγοντα) γέννησαν διαρκείς διαμάχες πάνω στην κατάλληλη ισορροπία μεταξύ προσαρμοστικότητας (adaptationism) και απρόοπτου στην εξελικτική θεωρία.Τη δεκαετία του 1970 ο Στήβεν Τζέι Γκουλντ και ο Νάιλς Έλντριντ πρότειναν τη θεωρία της διακοπτόμενης ισορροπίας (punctuated equilibrium) σύμφωνα με την οποία η στασιμότητα είναι το κύριο χαρακτηριστικό του αρχείου απολιθωμάτων, και οι περισσότερες εξελικτικές αλλαγές συμβαίνουν ραγδαία σε σχετικά σύντομες χρονικές περιόδους. Το 1980 ο Luis Alvarez και ο Walter Alvarez πρότειναν την υπόθεση ότι ένα συμβάν πρόσκρουσης ήταν υπεύθυνο για το συμβάν εξαφάνισης Κρητιδικής - Τριτογενούς. Στις αρχές του 1980 επίσης, στατιστικές αναλύσεις του αρχείου απολιθωμάτων θαλάσσιων οργανισμών, που εξέδωσαν οι Jack Sepkoski και David M. Raup οδήγησαν σε καλύτερη εκτίμηση της σημασίας των συμβάντων μαζικής εξαφάνισης στην ιστορία της ζωής. Μέχρι το τέλος του 19ου αιώνα όλοι οι κύριες οδοί του μεταβολισμού των φαρμάκων είχαν ανακαλυφθεί, μαζί με γενική εικόνα του μεταβολισμού των πρωτεϊνών και των λιπαρών οξέων και την σύνθεση της ουρίας. Στις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα άρχισαν να απομονώνονται και να συντίθενται τα ελάσσονα στοιχεία της ανθρώπινης διατροφής, οι βιταμίνες. Βελτιωμένες εργαστηριακές τεχνικές όπως η χρωματογραφία και η ηλεκτροφόρηση οδήγησαν στη ραγδαία ανάπτυξη της φυσιολογικής χημείας, η οποία, όπως και η βιοχημεία, άρχισε να ανεξαρτητοποιείται από τον ιατρικό προσανατολισμό της. Τις δεκαετίες του 1920 και 1930, βιοχημικοί, με επικεφαλής τον Χανς Άντολφ Κρέμπς τον Καρλ και την Γκέρτι Κόρι, ξεκίνησαν να ανακαλύπτουν πολλές από τις κύριες μεταβολικές οδούς της ζωής: ο κύκλος του κιτρικού οξέος, η γλυκογένεση και η γλυκόλυση καθώς και η σύνθεση των στεροειδών και της πορφυρίνης. Μεταξύ της δεκαετίας του 1930 και του 1950, ο Φριτς Λίπμαν και άλλοι κατέδειξαν το ρόλο του ATP ως του καθολικού φορέα ενέργειας του κυττάρου, και τα μιτοχόνδρια ως των εργοστασίων ενέργειας του. Τέτοιου είδους βιοχημική έρευνα συνεχίστηκε σε όλο τον 20ό αιώνα και συνεχίζεται ακόμη. Η προέλευση της μοριακής βιολογίας Ακολουθώντας την εμφάνιση της κλασικής γενετικής, πολλοί βιολόγοι, καθώς και ένα κύμα φυσικών επιστημόνων στη βιολογία, μελέτησαν το ζήτημα των γονιδίων και της φύσης τους. Ο Warren Weaver, επικεφαλής του επιστημονικού τμήματος του Ιδρύματος Ρόκφελερ, έδωσε επιχορηγήσεις για την προαγωγή της έρευνας που εφάρμοζε φυσική και χημεία σε βασικά βιολογικά προβλήματα, δημιουργώντας το νεολογισμό μοριακή βιολογία για αυτού τους είδους την προσέγγιση το 1938. Πολλές από τις σημαντικές βιολογικές ανακαλύψεις της δεκαετίας του 1930 και 1940 χρηματοδοτήθηκαν από το Ίδρυμα Ροκφέλερ. Όπως η βιοχημεία, οι αλληλεπικαλυπτόμενοι κλάδοι της βακτηριολογίας και της ιολογίας (που αργότερα συνδυάστηκαν στη μικροβιολογία), ευρισκόμενοι μεταξύ επιστήμης και ιατρικής, αναπτύχθηκαν ραγδαία στις αρχές του 20ού αιώνα. Η απομόνωση των βακτηριοφάγων κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου από τον Félix d'Herelle πυροδότησε εκτενή έρευνα εστιασμένη στους φάγους και τα βακτήρια που προσβάλλουν.Η ανάπτυξη τυποποιημένων, γενετικά ομοιόμορφων οργανισμών οι οποίοι θα μπορούσαν να παράγουν επαναλήψιμα πειραματικά αποτελέσματα ήταν ουσιώδης για την ανάπτυξη της μοριακής γενετικής. Μετά το πρώιμο έργο με τα δροσόφυλλα και το καλαμπόκι, η υιοθέτηση απλούστερων πρότυπων οργανισμών όπως η μούχλα του ψωμιού Neurospora crassa κατέστησε δυνατή τη σύνδεση γενετικής και βιοχημείας, κυρίως με την υπόθεση του 1941 των Beadle και Tatum, «ένα γονίδιο, ένα ένζυμο». Τα γενετικά πειράματα σε ακόμη απλούστερα συστήματα όπως ο ιός μωσαϊκού του καπνού και οι φάγοι, βοηθούμενα από τις νέες τεχνολογίες του ηλεκτρονικού μικροσκοπίου και της υπερφυγοκέντρισης ανάγκασαν τους επιστήμονες να επανεκτιμήσουν το κυριολεκτικό νόημα της ζωής. Η κληρονομικότητα των ιών και η αναπαραγωγή κυτταρικών δομών νουκλεοπρωτεΐνης έξω από τον πυρήνα (πλασμογονίδια) έκαναν πιο πολύπλοκη την αποδεκτή Μεντελική χρωμοσωμική θεωρία. Ο Όσβαλντ Έιβερι (Oswald Avery) έδειξε το 1943 ότι το DNA ήταν κατά πάσα πιθανότητα το γενετικό υλικό του χρωμοσώματος, και όχι η πρωτεΐνη του. Το θέμα λύθηκε οριστικά το 1952 με το πείραμα των Hershey-Chase. Το 1953 ο Τζέιμς Ντ. Γουότσον και ο Φράνσις Κρικ, συνεχίζοντας το έργο του Μόρις Γουίλκινς και της Ρόζαλιντ Φράνκλιν, πρότειναν τη διπλή ελικοειδή δομή του DNA. Στη διάσημη διατριβή τους, Molecular structure of Nucleic Acids (Μοριακή δομή των Νουκλεϊκών Οξέων), σημείωσαν επιφυλακτικά: «Δεν διέφυγε της προσοχής μας το ότι το συγκεκριμένο ζευγάρωμα που υποθέσαμε, αυτομάτων υποδεικνύει ένα πιθανό μηχανισμό αντιγραφής του γενετικού υλικού.» Μετά την επιβεβαίωση της ημισυντηρητικής αντιγραφής του DNA από το πείραμα Meselson-Stahl του 1958, έγινε ξεκάθαρο στους περισσότερους βιολόγους ότι η ακολουθία των νουκλεϊκών οξέων πρέπει με κάποιο τρόπο να καθορίζει την ακολουθία των αμινοξέων στις πρωτεΐνες. Ο φυσικός George Gamow πρότεινε ότι ένας σταθερός γενετικός κώδικας συνέδεε τις πρωτεΐνες με το DNA. Μεταξύ 1953 και 1961, ήταν γνωστές λίγες βιολογικές ακολουθίες, είτε DNA είτε πρωτεΐνες, αλλά υπήρχε αφθονία προτεινόμενων συστημάτων κωδικοποίησης, μια κατάσταση που έγινε ακόμη πιο πολύπλοκη με την επεκτεινόμενη γνώση για τον ενδιάμεσο ρόλο του RNA. Για την πραγματική αποκωδικοποίηση του κώδικα, χρειάστηκε εκτεταμένη σειρά πειραμάτων στη βιοχημεία και τη γενετική βακτηρίων, μεταξύ 1961 και 1966, και κυρίως το έργο των Nirenberg και Khorana. Η επέκταση της μοριακής βιολογίας Εκτός από το τμήμα βιολογίας στο Caltech, το Εργαστήριο Μοριακής Βιολογίας (και τους προδρόμους του) στο Καίμπριτζ, καθώς και μερικά άλλα ιδρύματα, το Ινστιτούτο Παστέρ έγινε μείζων κέντρο μοριακής βιολογικής έρευνας στα τέλη της δεκαετίας του 1950. Οι επιστήμονες στο Καίμπριτζ, καθοδηγούμενοι από τους Max Perutz and John Kendrew, εστίασαν στο ραγδαίως αναπτυσσόμενο πεδίο της δομικής βιολογίας, συνδυάζοντας κρυσταλλογραφία ακτίνων Χ με μοριακά μοντέλα και τις νέες υπολογιστικές δυνατότητες των ηλεκτρονικών υπολογιστών. Αργότερα, μια ομάδα βιοχημικών υπό τον Fred Sanger εντάχθηκε στο εργαστήριο του Καίμπριτζ, ενώνοντας τη μελέτη της μακρομοριακής δομής και λειτουργίας. Στο Ινστιτούτο Παστέρ, οι François Jacob και Jacques Monod ακολούθησαν το πείραμα PaJaMo με μία σειρά δημοσιεύσεων σχετικά με το οπερόνιο λακτόζης (lac operon) το οποίο κατέδειξε την έννοια της γονιδιακής ρύθμισης και αναγνώρισε αυτό που έγινε γνωστό ως αγγελιοφόρο RNA. Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1960, ο πυρήνας της μοριακής βιολογίας, ένα μοντέλο για την μοριακή βάση του μεταβολισμού και της αναπαραγωγής, είχε κατά ένα μεγάλο μέρος ολοκληρωθεί.Η περίοδος από τα τέλη της δεκαετίας του 1950 ως τα μέσα της δεκαετίας του 1970, υπήρξε περίοδος έντονης έρευνας και επέκτασης στην μοριακή βιολογία, η οποία είχε μόλις πρόσφατα γίνει κάπως συνεκτικό πεδίο. Σε αυτό που ο βιολόγος E. O. Wilson αποκάλεσε Μοριακούς Πολέμους οι μέθοδοι και οι εξασκώντες τη μοριακή βιολογία αυξήθηκαν ραγδαία, συχνά κυριαρχώντας σε ολόκληρα τμήματα. Η μοριοποίηση ήταν ιδιαίτερα σημαντική για την γενετική, την ανοσολογία, την εμβρυολογία και την νευροβιολογία, ενώ η ιδέα ότι η ζωή ελέγχεται από ένα γενετικό πρόγραμμα, μία μεταφορά των Jacob και Monod εισηγμένη από τα νέα πεδία της κυβερνητικής και της επιστήμης των υπολογιστών, επηρέασε όλη τη βιολογία. Η ανοσολογία, συγκεκριμένα, συνδέθηκε με τη μοριακή βιολογία, με την καινοτομία να ρέει αμφίδρομα: η κλωνική θεωρία επιλογής (clonal selection theory) που αναπτύχθηκε από τους Niels Jerne και Frank Macfarlane Burnet στα μέσα της δεκαετίας του 1950 βοήθησε να εξακριβωθούν οι γενικοί μηχανισμοί της σύνθεσης πρωτεϊνών.Η αντίσταση στην αυξανόμενη επιρροή της μοριακής βιολογίας ήταν ειδικότερα εμφανής στην εξελικτική βιολογία. Η αλληλούχιση των πρωτεϊνών είχε μεγάλες προοπτικές για την ποσοτική μελέτη της εξέλιξης (μέσω της υπόθεσης του μοριακού ρολογιού (molecular clock hypothesis), αλλά διαπρεπείς εξελικτικοί βιολόγοι αμφισβήτησαν την σχετικότητα της μοριακής βιολογίας στην απάντηση των μεγάλων ερωτημάτων σχετικά με την εξέλιξη. Τμήματα και τομείς διασπάστηκαν καθώς οι οργανικοί βιολόγοι διεκδίκησαν την ανεξαρτησία τους. Ο Theodosius Dobzhansky είπε την διάσημη φράση πως «τίποτα στην βιολογία δεν έχει νόημα χωρίς την εξέλιξη» (nothing in biology makes sense except in the light of evolution) σαν απάντηση στη μοριακή πρόκληση. Το ζήτημα έγινε ακόμη πιο κρίσιμο μετά το 1968. Η ουδέτερη θεωρία της μοριακής εξέλιξης του Motoo Kimura πρότεινε ότι δεν είναι η φυσική επιλογή το μοναδικό αίτιο της εξέλιξης, τουλάχιστον σε μοριακό επίπεδο, και ότι η μοριακή εξέλιξη μπορεί να είναι θεμελιωδώς διαφορετική διαδικασία από την μορφολογική εξέλιξη. Η επίλυση αυτού του μοριακού/μορφολογικού παραδόξου είναι το κύριο μέλημα της έρευνας στη μοριακή εξέλιξη από την δεκαετία του 1960. Η βιοτεχνολογία, εν γένει, ήταν σημαντικό τμήμα της βιολογίας από τα τέλη του 19ου αιώνα. Με τη βιομηχανοποίηση της ζυθοποιίας και της γεωργίας, οι χημικοί και οι βιολόγοι συνειδητοποίησαν τις μεγάλες προοπτικές της δυνατότητας ελέγχου των βιολογικών διεργασιών. Πιο συγκεκριμένα, η ζύμωση αποδείχθηκε μεγάλο ευτύχημα για τις χημικές βιομηχανίες. Στις αρχές τις δεκαετίας του 1970, άρχισε να αναπτύσσεται ένα μεγάλο εύρος βιοτεχνολογιών, από φάρμακα όπως η πενικιλίνη και τα στεροειδή μέχρι τρόφιμα όπως η Chlorella και την gasohol, καθώς και ένα μεγάλο εύρος υβριδίων και γεωργικών τεχνολογιών, την βάση για την πράσινη επανάσταση. Ανασυνδυασμένο DNA Η βιοτεχνολογία με τη σύγχρονη έννοια της γενετικής μηχανικής ξεκίνησε τη δεκαετία του 1970 με την εφεύρεση των τεχνικών ανασυνδυασμένου DNA. Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, ανακαλύφθηκαν και χαρακτηρίστηκαν τα περιοριστικά ένζυμα, ακολουθώντας την απομόνωση, μετά την αντιγραφή και τη σύνθεση των ιικών γονιδίων. Ξεκινώντας από το εργαστήριο του Πολ Μπεργκ το 1972 (με την βοήθεια του EcoRI από το εργαστήριο του Herbert Boyer), συνεχίζοντας το έργο πάνω στη λιγάση του εργαστηρίου του Άρθουρ Κόρνεμπεργκ, οι μοριακοί βιολόγοι συνέδεσαν αυτά τα κομμάτια ώστε να παραγάγουν τους πρώτους διαγονιδιακούς οργανισμούς. Λίγο αργότερα, άλλοι άρχισαν να χρησιμοποιούν πλασμίδια ως φορείς και να προσθέτουν γονίδια αντιβιοτικής αντίστασης, αυξάνοντας ευρέως το φάσμα των τεχνικών ανασυνδύασης.Ανήσυχη για τους δυνατούς κινδύνους (ειδικά την πιθανότητα ενός γόνιμου βακτηρίου με ιικό γονίδιο που να προκαλέι καρκίνο), η επιστημονική κοινότητα αντέδρασε σε αυτές τις εξελίξεις με ενθουσιασμό αλλά και φοβισμένα. Καταξιωμένοι μοριακοί βιολόγοι καθοδηγούμενοι από τον Μπεργκ πρότειναν ένα προσωρινό μορατόριο στην έρευνα ανασυνδυασμένου DNA μέχρι να αποτιμηθούν οι κίνδυνοι και να δημιουργηθούν πολιτικές. Το μορατόριο έγινε ευρέως σεβαστό, μέχρι οι συμμετέχοντες στο Συνέδριο Ανασυνδυασμένου DNA του Asilomar το 1975 να δημιουργήσουν προτάσεις για πολιτικές και να καταλήξουν στο ότι η τεχνολογία μπορούσε να χρησιμοποιηθεί με ασφάλεια.Μετά το Asilomar, αναπτύχθηκαν ραγδαία νέες τεχνικές γενετικής μηχανικής και εφαρμογές. Οι μέθοδοι αλληλούχισης του DNA βελτιώθηκαν πολύ, όπως και τεχνικές σύνθεσης ολιγονουκλεοτιδίων και διαμόλυνσης. Οι ερευνητές έμαθαν να ελέγχουν τις εκφράσεις των διαγονιδίων, και σύντομα διαγωνίζονταν, σε ακαδημαϊκό και βιομηχανικό επίπεδο, στο να δημιουργούν οργανισμούς ικανούς να εκφράζουν ανθρώπινα γονίδια για την παραγωγή ανθρώπινων ορμονών. Εντούτοις, αυτή ήταν πιο εκφοβιστική αποστολή από όσο ανέμεναν οι μοριακοί βιολόγοι. Εξελίξεις μεταξύ 1977 και 1980 έδειξαν ότι λόγω των φαινομένων των διακεκομμένων γονιδίων και του ματίσματος, ανώτεροι οργανισμοί είχαν πολύ πιο πολύπλοκο σύστημα γονιδιακής έκφρασης από ότι τα πρότυπα βακτήρια των προγενέστερων μελετών. Η πρώτη τέτοιου είδους κούρσα, για την σύνθεση της ανθρώπινης ινσουλίνης, κερδήθηκε από την Genentech. Αυτό σηματοδότησε το ξεκίνημα μιας βιοτεχνολογικής έκρηξης (και μαζί με αυτή την εποχή της κατοχύρωσης γονιδίων), με μία άνευ προηγουμένου αλληλεπικάλυψη βιολογίας, βιομηχανίας και νόμου. Μοριακή συστηματική και γενωμική Μέχρι την δεκαετία του 1980, η αλληλούχιση των πρωτεϊνών είχε ήδη μεταμορφώσει την επιστημονική ταξινόμιση (ειδικά την Κλαδιστική) των οργανισμών αλλά οι βιολόγοι άρχισαν σύντομα να χρησιμοποιούν τις αλληλουχίες RNA και DNA ως φαινοτυπικά χαρακτηριστικά. Αυτό επέκτεινε την σπουδαιότητα της μοριακής εξέλιξης στα πλαίσια της εξελικτικής βιολογίας, καθώς τα αποτελέσματα της μοριακής συστηματικής μπορούσαν να συγκριθούν με τα παραδοσιακά εξελικτικά δέντρα που βασίζονταν στην μορφολογία. Ακολουθώντας τις πρωτοποριακές ιδέες του Lynn Margulis πάνω στην ενδοσυμβιωτική θεωρία, που υποστηρίζει ότι κάποια από τα οργανίδια των ευκαριωτικών κυττάρων προήλθαν από προκαρυώτες οργανισμούς μέσω της συμβιωτικών σχέσεων, αναθεωρήθηκε ακόμη και το συνολικό δέντρο της ζωής. Μέσα στην δεκαετία του 1990, οι πέντε επικράτειες (Φυτά, Ζώα, Μύκητες, Πρώτιστα και Μονήρη) έγιναν τρεις (Αρχαία, Βακτήρια, και Ευκάρυα) βάσει της πρωτοποριακής μοριακής συστηματικής εργασίας του Carl Woese με την αλληλούχιση του 16S rRNA sequencing.Η ανάπτυξη και η διάδοση της αλυσιδωτής αντίδρασης πολυμεράσης (PCR) στα μέσα της δεκαετίας του 1980 (από τον Kary Mullis και άλλους στην Cetus Corp.) σηματοδότησε ακόμη ένα σταθμό στην ιστορία της σύγχρονης βιοτεχνολογίας, αυξάνοντας και τα πολύ την ευκολία και την ταχύτητα της γενετικής ανάλυσης. Μαζί με την χρήση expressed sequence tags η PCR οδήγησε στην ανακάλυψη πολλών περισσοτέρων γονιδίων από αυτά που μπορούσαν να βρεθούν με τις παραδοσιακές βιοχημικές και γενετικές μεθόδους και επέτρεψαν την δυνατότητα αλληλούχισης ολόκληρων γονιδιωμάτων.Η ενότητα μεγάλους μέρους της μορφογένεσης των οργανισμών από την γονιμοποίηση έως την ενηλικίωση άρχισε να αποκαλύπτεται μετά την ανακάλυψη των ομοιωτικών γονιδίων (homeobox genes), πρώτα σε μύγες και μετά σε άλλα έντομα και ζώα, συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπων. Αυτές οι εξελίξεις οδήγησαν σε προόδους στον τομέα της εξελικτικής αναπτυξιακής βιολογίας προς την κατεύθυνση της κατανόησης του πως τα διάφορα σχέδια σωμάτων των φύλων των ζώων εξελίχθηκαν και πως σχετίζονται μεταξύ τους.Το Human Genome Project (Πρόγραμμα του Ανθρώπινου Γονιδιώματος), η μεγαλύτερη και ακριβότερη βιολογική μελέτη που έχει ποτέ αναληφθεί, ξεκίνησε το 1988 υπό την ηγεσία του Τζέιμς Ντ. Γουότσον, μετά από προκαταρκτική δουλειά σε γενετικά απλούστερους πρότυπους οργανισμούς όπως οι E. coli, S. cerevisiae και C. elegans. Η τυφλή αλληλούχιση (Shotgun sequencing) και οι καινοτόμες μέθοδοι ανακάλυψης γονιδίων του Craig Venter—τροφοδοτημένες από την οικονομική υπόσχεση της κατοχύρωσης γονιδίων από την Celera Genomics—οδήγησαν σε ένα διαγωνισμό μεταξύ ιδιωτών και δημοσίου για την αλληλούχιση που τέλειωσε με συμβιβασμό και το πρώτο προσχέδιο της ακολουθίας του ανθρώπινου DNA που ανακοινώθηκε το 2000. International Society for History, Philosophy, and Social Studies of Biology – επαγγελματικός οργανισμός ιστορίας της βιολογίας (Αγγλικά) History of Biology – άρθρο στο Historyworld (Αγγλικά) History of Biology στο Bioexplorer.Net – συλλογή συνδέσμων σχετικά με την ιστορία της βιολογίας (Αγγλικά) Biology –προσανατολισμένο ιστορικά άρθρο για την βιολογία στο Citizendium (Αγγλικά) Miall, L. C. (1911) History of biology. Watts & Co. London (Αγγλικά) Life Science by Antisel | Η ιστορία της βιολογίας αποτυπώνει τη μελέτη του έμβιου κόσμου από τα αρχαία έως και τα σύγχρονα χρόνια. Παρόλο που η έννοια της βιολογίας ως ένα ενιαίο συνεκτικό πεδίο αναπτύχθηκε το 19ο αιώνα, οι βιολογικές επιστήμες προέκυψαν από τις ιατρικές παραδόσεις και τη φυσική ιστορία που φτάνουν έως την αρχαία αιγυπτιακή ιατρική και τα έργα του Αριστοτέλη και του Γαληνού στον αρχαίο ελληνορωμαϊκό κόσμο. Περαιτέρω ανάπτυξη ήρθε στο μεσαίωνα από μουσουλμάνους γιατρούς και λόγιους όπως ο Αλ Γιασίζ, ο Αβικέννας, ο Ιμπν Ζουχρ, ο Ιμπν αλ Μπαϊτάρ και ο Ιμπν αλ Νάφις. Κατά τη διάρκεια της ευρωπαϊκής αναγέννησης και της πρώιμης σύγχρονης εποχής επήλθε επανάσταση στη βιολογική σκέψη από το ανανεωμένο ενδιαφέρον για τον εμπειρισμό και την ανακάλυψη πολλών νέων οργανισμών. Εξέχουσες μορφές ήταν ο Βεσάλιος και ο Ουίλιαμ Χάρβεϊ, οι οποίοι χρησιμοποίησαν τον πειραματισμό και την προσεκτική παρατήρηση στην φυσιολογία, καθώς και φυσιοδίφες όπως ο Κάρολος Λινναίος και ο Ζωρζ Λουί Λεκλέρκ οι οποίοι ξεκίνησαν τη συστηματική ταξινόμηση της ζωής και του αρχείου απολιθωμάτων, καθώς και της ανάπτυξης και συμπεριφοράς των οργανισμών. Η μικροσκοπία αποκάλυψε τον προηγουμένως άγνωστο κόσμο των μικροοργανισμών και έθεσε το υπόβαθρο για την κυτταρική θεωρία. Η αυξανόμενη σημασία της φυσικής θεολογίας, εν μέρει απήχηση του μηχανιστικού υλισμού, προήγαγε την ανάπτυξη της φυσικής ιστορίας (παρόλο που παραβίαζε το τελεολογικό επιχείρημα). Το 18ο και 19ο αιώνα, οι βιολογικές επιστήμες, όπως η βοτανική και η ζωολογία κατέστησαν αυξανόμενα επαγγελματικοί επιστημονικοί κλάδοι. Ο Λαβουαζιέ και άλλοι φυσικοί επιστήμονες άρχισαν να συνδέουν τον έμψυχο με του άψυχο κόσμο, μέσω της φυσικής και της χημείας. Εξερευνητές φυσιοδίφες όπως ο Αλεξάντερ φον Χούμπολντ ερεύνησαν την αλληλεπίδραση των οργανισμών με το περιβάλλον τους και τους τρόπους με τους οποίους αυτή η σχέση εξαρτάται από την γεωγραφία, θέτοντας τα θεμέλια της βιογεωγραφίας, της οικολογίας και της ηθολογίας. Οι φυσιοδίφες άρχισαν να απορρίπτουν την ουσιοκρατία και να εξετάζουν τη σημασία της εξαφάνισης και της μεταλλαξιμότητας των ειδών. Η κυτταρική θεωρία παρείχε νέα προοπτική στην θεμελιώδη βάση της ζωής. Αυτές οι εξελίξεις, καθώς και αποτελέσματα από την εμβρυολογία και την παλαιοντολογία συντέθηκαν στη θεωρία της Εξέλιξης δια της φυσικής επιλογής του Κάρολου Δαρβίνου. Το τέλος του 19ου αιώνα σήμανε το τέλος της θεωρίας της αυτόματης γένεσης και την ανάπτυξη της μικροβιακής θεωρίας, παρόλο που ο μηχανισμός της κληρονομικότητας παρέμενε άγνωστος. Στις αρχές του 20ού αιώνα, η επανανακάλυψη του έργου του Γκρέγκορ Μέντελ οδήγησε στη ραγδαία ανάπτυξη της γενετικής από τον Τόμας Χαντ Μόργκαν (Thomas Hunt Morgan) και τους φοιτητές του, και από τη δεκαετία του 1930 στο συνδυασμό της γενετικής των πληθυσμών και της φυσικής επιλογής στη «νεοδαρβινική σύνθεση». Εξελίχθηκαν ραγδαία νέοι τομείς, ιδιαίτερα μετά την ανακάλυψη της δομής του DNA από τους Τζέιμς Γουότσον και Φράνσις Κρικ οι οποίοι στηρίχθηκαν στην ερευνητική εργασία της Ροζαλιντ Φράνκλιν και του συνεργάτη της Μόρις Γουΐλκινς. Μετά την καθιέρωση του κεντρικού δόγματος και την ανάγνωση του γενετικού κώδικα, η βιολογία χωρίστηκε σε δύο κύριες ομάδες πεδίων, την οργανική βιολογία — τα πεδία που μελετούν ολόκληρους οργανισμούς και ομάδες οργανισμών — και τα πεδία που σχετίζονται με την κυτταρική και μοριακή βιολογία. Στα τέλη του 20ού αιώνα, νέα πεδία, όπως η πρωτεωμική και η γενωμική, ανέστρεψαν αυτό το κλίμα, καθώς οι οργανικοί βιολόγοι άρχισαν να χρησιμοποιούν τεχνικές της μοριακής βιολογίας, και μοριακοί και κυτταρικοί βιολόγοι να μελετούν την αλληλεπίδραση μεταξύ γονιδίων και περιβάλλοντος, καθώς τη γενετική φυσικών πληθυσμών οργανισμών. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%B2%CE%B9%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CF%82 |
Breaking Benjamin | Ο Benjamin Burnley ήταν αρχικά σε ένα συγκρότημα που ονομαζόταν Breaking Benjamin και έπαιζε πιο “soft μουσική” όπως οι Weezer και οι The Beatles, και δεν είχε καμιά σχέση με τη μετέπειτα πορεία. Το όνομα αρχικά οφειλόταν σε ένα ατύχημα κατά το οποίο ο Burnley έσπασε ένα δανεικό μικρόφωνο, προκαλώντας στον ιδιοκτήτη του την αντίδραση: “Ευχαριστώ τον Benjamin που έσπασε το μικρόφωνό μου.” ("Thanks to Benjamin for breaking my fucking mic.") Το συγκρότημα αυτό αποτελούνταν από τον κιθαρίστα Aaron Fink, τον μπασίστα Nick Hoover και τον ντράμερ Chris Lightcap, αλλά διαλύθηκε σύντομα όταν ο Burnley μετακόμισε στην Καλιφόρνια. Αφού επέστρεψε στην Πενσυλβάνια με τον ντράμερ Jeremy Hummel, ο Burnley συγκρότησε τους Plan 9, το οποίο επίσης περιελάμβανε τον μπασίστα Jason Davoli. Το συγκρότημα Plan 9, μια αναφορά στο Plan 9 from Outer Space, στη συνέχεια μετονομάστηκε σε “Planet 9”, ενώ έπειτα το συγκρότημα επέστρεψε στο όνομα Breaking Benjamin από το προηγούμενο συγκρότημα, επειδή ο Burnley κατείχε ακόμα διαφημιστικά sticker με αυτό το όνομα. Το τριμελές συγκρότημα πρώτα κέρδισε προσοχή, όταν ο Freddie Fabbri, ένας DJ για ροκ μουσική στο ραδιοφωνικό σταθμό WBSX, έβαλε το τραγούδι “Polyamorous” του συγκροτήματος. Αφού έγινε το πρώτο σε ζήτηση τραγούδι στον σταθμό, ο Fabbri χρηματοδότησε την ηχογράφηση του eponymous EP, το οποίο πούλησε και τα 2.000 αντίτυπα που κυκλοφόρησαν το 2001. Ο Jonathan "Bug" Price ανέλαβε το μπάσο, αντικαθιστώντας τον Davoli. Αφού δήλωσαν δυσαρεστημένοι με το προηγούμενο συγκρότημα, ο σχηματιστής του συγκροτήματος Aaron Fink και ο μπασίστας Mark Klepaski εντάχθηκαν στους Breaking Benjamin. Στις αρχές του 2002, πάρα πολλές εταιρείες ηχογράφησης επισκέφθηκαν ένα σόου δύο βραδιών, κατά τα οποία οι Breaking Benjamin έπαιζαν μουσική και το συγκρότημα τελικά υπέγραψε με τη Hollywood Records. Σύντομα, οι Breaking Benjamin ξεκίνησαν την ηχογράφηση του πρώτου μεγάλης διάρκειας άλμπουμ, του Saturate, το οποίο κυκλοφόρησε στις 7 Αυγούστου 2002 και παρήχθη από τον Ulrich Wild. Μπήκε στη θέση 136 του Billboard 200, και στη συνέχεια έγινε χρυσός στις 25 Σεπτεμβρίου 2015. Στις αρχές του 2003, οι Breaking Benjamin συμμετείχαν στο Jägermeister Music Tour και μετά έκαναν περιοδεία ως υποστήριξη στους Godsmack. Από τη λίγη προσοχή που δέχθηκε από τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας, το Saturate κέρδισε θετική αποδοχή, με τον Jason Taylor από την AllMusic να δηλώνει ότι το άλμπουμ “έχει πολλές πιθανότητες να γίνει ένα από τα πιο πετυχημένα ντεμπούτο του 2002” προσθέτοντας πως “παρ’ όλο που είναι επαναλαμβανόμενο και γενικό, είναι αναντίρρητα εθιστικό”, βαθμολογώντας το άλμπουμ με 2,5 στα 5. Ο δίσκος έλαβε μια ευνοϊκή κριτική από τον Vin Cherubino, που δήλωσε: “Η μουσική έχει όση ποιότητα έχει και κάθε άλλος δημοφιλής καλλιτέχνης της ίδιας γενιάς. Επιδράσεις από συγκροτήματα όπως οι Tool μπορούν να ακουστού, κάνοντας τη μουσική να μοιάζει πολύ οικεία και νόστιμη". Οι Breaking Benjamin επέστρεψαν στο στούντιο τον Οκτώβριο του 2003 με τον παραγωγό David Bendeth για τη δεύτερη προσπάθειά τους, το We Are Not Alone. Ο Burnley, ωστόσο, δούλευε με τον αρχηγό των The Smashing Pumpkins, Billy Corgan, για έξι μέρες τον Σεπτέμβρη του 2003 για να συνθέσουν τα τραγούδια "Rain", "Forget It", και "Follow". Παρά την αρχική νευρικότητά του, ο Burnley αισθάνθηκε πως ήταν ένα από τα highlights της καριέρας του. Το άλμπουμ κυκλοφόρησε στις 29 Ιουνίου 2004 και πούλησε 48.000 αντίτυπα την πρώτη βδομάδα, φτάνοντας στο νούμερο 20 του Billboard 200. Αργότερα, στις 21 Οκτωβρίου 2004 έγινε χρυσός, στις 13 Ιουνίου 2005 πλατινένιος. Το άλμπουμ περιέχει τραγούδια όπως τα “So Cold” και “Sooner or Later”, τα οποία έφτασαν στο νούμερο 2 του Mainstream Rock Songs chart. Το “So Cold” έγινε πλατινένιο τραγούδι στις 25 Σεπτέμβρη 2015. Ο Jon Wiederhorn από το MTV γράφει πως " η αρχική διαφημιστική επιτυχία του άλμπουμ μπορεί να οφείλεται στην περιοδεία των δύο εβδομάδων πριν από το ντεμπούτο του άλμπουμ η οποία “δημιούργησε μια προέκδοση.” Στη συνέχεια συμμετείχαν σε περιοδεία με τους Evanescence, Seether και Three Days Grace. Το We Are Not Alone συγκέντρωσε ανάμεικτες κριτικές. Ο Colin Moriarty από το IGN ένιωσε "απόλυτα ικανοποιημένος” δηλώνοντας “με ασφάλεια και αυτοπεποίθηση” πως “μπορεί να είναι το αγαπημένο μου άλμπουμ αυτού του έτους”, βαθμολογώντας το με 9.3 στα 10. Αντιθέτως, η Amber Authier από το Exclaim! δήλωσε πως “Στην αρχική ακρόαση ο απλοϊκός και γενικός του ήχος δεν έκανε τίποτα για μένα”, ενώ αργότερα παραδέχτηκε: “Άκουσα τους Breaking Benjamin πολλές φορές αυτή την εβδομάδα και διάφορα στοιχεία του δίσκου άρχισαν να αναπτύσσονται μέσα μου, ακόμα και να έχουν έκκληση προς εμένα.” Ολοκληρώνοντας, “Οι Breaking Benjamin δημιούργησαν μια σταθερή ποιότητα για τους εαυτούς τους την οποία πολύ απλά δε μπορούσαν να διατηρήσουν σε ολόκληρο το δίσκο.” Στις 3 Νοεμβρίου 2004, ένα εκτός άλμπουμ τραγούδι με την ονομασία “Blow Me Away” κυκλοφόρησε, με διαφημιστική επιτυχία, και έγινε χρυσό στις 24 Νοεμβρίου 2015. Στις 23 Νοεμβρίου 2004, οι Breaking Benjamin κυκλοφόρησαν το So Cold EP, το οποίο περιλαμβάνει ζωντανές εκτελέσεις των τραγουδιών “Away” και “Breakdown”, μια ζωντανή ακουστική εκτέλεση του “So Cold” και στούντιο ακουστικές ηχογραφήσεις των “Blow Me Away” και “Lady Bug”. Στα τέλη του 2005, ο ντράμερ Hummel υπέβαλε μήνυση κατά των Breaking Benjamin. Σύμφωνα με τη μήνυση, ο Hummel νωρίτερα είχε ζητήσει άδεια πατρότητας για να είναι με τη σύζυγό του κατά τη γέννηση του πρώτου τους παιδιού, στο οποίο είχαν συμφωνήσει όλα τα μέλη του συγκροτήματος και προσελήφθη ο Kevin Soffera, ως προσωρινός αναπληρωτής στα ντραμς. Ωστόσο, ο Burnley κάλεσε τον Hummel και τον απέλυσε, επικαλούμενος θέματα χημείας. Στη μήνυση, ο Hummel ισχυρίστηκε υπαίτια λύση και έλλειψη αποζημίωσης για τα κέρδη που προέκυψαν από το We Are Not Alone και από άλλα εκτός άλμπουμ τραγούδια που ακούστηκαν στο Halo 2 και National Treasure 2. Ο μάνατζερ του συγκροτήματος, ο Larry Mazer (που επίσης συμπεριλήφθηκε στη μήνυση), ισχυρίστηκε πως η μήνυση ήταν “εντελώς επιπόλαιη” και πως η απόλυσή του “δεν είχε καμιά σχέση με την άδεια πατρότητας.” Ο Mazer δήλωσε πως το συγκρότημα δεν έλαβε πληρωμή για την εμφάνιση στο Halo 2, προσθέτοντας πως το τραγούδι συμπεριλήφθηκε για διαφημιστικούς λόγους και πως ο Burnley χαιρόταν να το έχει στο video game. Το συγκρότημα έλαβε ελάχιστη πληρωμή για την εμφάνιση στο National Treasure 2 και ο Mazer δήλωσε πως “ο Hummel είναι 100% ισχύων.” Ο Ben "B.C." Vaught λειτούργησε ως προσωρινός ντράμερ για το συγκρότημα και αργότερα έκανε περιοδεία με τους 3 Doors Down και Staind τον Νοέμβριο του 2005. Η μήνυση διευθετήθηκε για άγνωστο ποσό τον Απρίλιο του 2006. Μετά την αποχώρηση του Jeremy Hummel, οι Breaking Benjamin έκαναν οντισιόν σε 15 ντράμερς, εκ των οποίων αναδείχθηκε ο Chad Szeliga λόγω της ικανότητάς του στη σκηνική παρουσία και του γεγονότος ότι είχε “σημαντικές ικανότητες στην επίλυση προβλημάτων”, σύμφωνα με τον Burnley. Το επόμενο άλμπουμ του συγκροτήματος, το Phobia, παρήχθη ξανά από τον Bendeth και ήταν το πρώτο που ηχογραφήθηκε με τον Szeliga. Το concept του άλμπουμ είναι αφιερωμένο στις διάφορες φοβίες του Burnley. Το εξώφυλλο του άλμπουμ απεικονίζει έναν άνδρα με φτερά που αναστέλλεται από έναν διάδρομο αεροδρομίου, το οποίο αντιπροσωπεύει τον φόβο του τραγουδιστή για τις πτήσεις. Ο Burnley, εκτός αυτού, πάσχει από άγχος για τον θάνατο, φόβο για το σκοτάδι, νευρικότητα για την οδήγηση και Υποχονδρίαση. Ο Burnley επικαλείται το φόβο του για τις πτήσεις για το γεγονός ότι δεν κάνει συναυλίες υπερατλαντικές, λέγοντας “Θα πάω όσο μακριά θα με πάει ένα πλοίο”, παρ’ όλο που ως τότε δεν είχε γίνει κάποιο ταξίδι του συγκροτήματος με πλοίο. Τα “Intro” και “Outro” κομμάτια του Phobia περιλαμβάνουν ηχητικά εφέ από ενδοεπικοινωνία αεροδρομίου, τουρμπίνες αεροπλάνου, ήχους πόρτας αυτοκινήτου και πανικόβλητους ανθρώπους. Το Phobia κυκλοφόρησε στις 8 Αυγούστου 2006 με διαφημιστική επιτυχία. Το άλμπουμ πούλησε περισσότερα από 131.000 αντίτυπα στην πρώτη εβδομάδα των πωλήσεων και μπήκε στο νούμερο 2 του Billboard 200. Έγινε χρυσό στις 8 Νοεμβρίου 2006, ύστερα πλατινένιο στις 21 Μαΐου 2009. Το αρχικό του κομμάτι, “The Diary of Jane”, μπήκε στο νούμερο 2 του Mainstream Rock Songs chart και ήταν το γρηγορότερο τραγούδι που προστέθηκε στις playlists του ραδιοφώνου στην ιστορία του Hollywood Records, ενώ αργότερα έλαβε χρυσή πιστοποίηση στις 24 Νοεμβρίου 2015. Το “Breath’, το δεύτερο τραγούδι του άλμπουμ, παρέμεινε στο νούμερο 1 του Mainstream Rock Songs chart για 7 εβδομάδες και έγινε πλατινένιο στις 24 Νοεμβρίου 2015. Το τρίτο τραγούδι, το “Until the End”, έφθασε στο νούμερο 6 του ίδιου chart και έγινε χρυσό τραγούδι στις 11 Φεβρουαρίου 2014. Τον Φεβρουάριο του 2007, προς υποστήριξη του Phobia, το AXS TV (τότε γνωστό ως HDNet) μετέδωσε μια ωριαία συναυλία των Breaking Benjamin από το Stabler Arena στο Bethlehem, Pennsylvania. Η ηχογραφημένη μετάδοση συμπεριλήφθηκε στο επανακυκλοφορημένο Phobia DVD τον Απρίλιο, ως “The Homecoming”. Ένα μουσικό βίντεο δημιουργήθηκε για το “Breath” το οποίο φτιάχτηκε από στιγμιότυπα της εκτέλεσής του στο σόου. Οι Breaking Benjamin συνέχισαν με Ανοιξιάτικες και Φθινοπωρινές περιοδείες παραπλεύρως των Three Days Grace, συνοδευόμενοι από τους Puddle of Mudd κατά την Ανοιξιάτικη περιοδεία και τους Seether, Skillet και Red κατά τη διάρκεια της Φθινοπωρινής. Το Phobia έλαβε ανάμεικτες κριτικές. Του αποδόθηκε έπαινος για τη γενική σύνθεση και μουσικότητα, αλλά του ασκήθηκε κριτική για έλλειψη πρωτοτυπίας. Ο Corey Apar από το AllMusic βρήκε το άλμπουμ ως “τίποτα αν όχι συνεκτικό” και ενώ γενικά εξέφρασε θετικά συναισθήματα σχετικά με το δίσκο, τόνισε μια έλλειψη διάκρισης από “το υπόλοιπο με γρατζουνίσματα εναλλακτικό μέταλ πακέτο” πέρα από “μια συγκεκριμένη γοητεία.” Ο Spence D. από το IGN έδωσε αρνητική κριτική στο δίσκο, επικαλούμενος ανία και έλλειψη φωνητικής διάκρισης, ισχυριζόμενος πως “η διασταύρωση της hard rock και emo-προσανατολισμένης ενδοσκόπησης δεν είναι κακό πράγμα, αλλά ούτε και ένα αξιομνημόνευτο ή κάτι που θα ταρακουνήσει τον κόσμο.” Παρ’ όλα αυτά, επαίνεσε τη μουσικότητα των Fink, Klepaski και Szeliga, βαθμολογώντας το άλμπουμ με 5.7 στα 10. Το Entertainment Weekly βαθμολόγησε το άλμπουμ με C+ και τόνισε τα κυρίαρχα από θυμό θέματα, λέγοντας “όσο προχωράει ο παθολογικός θυμός, τελειώνει επιδέξια, με εκτεταμένα ρεφρέν και επικά riffs- όχι ότι έχει σημασία αυτό, όταν, ας πούμε, όλοι μας πρόκειται να πεθάνουμε κρύοι και μόνοι όπως και να’ χει.” Οι Breaking Benjamin ξεκίνησαν να δουλεύουν πάνω στο τέταρτο άλμπουμ, με τίτλο Dear Agony, το 2009. Ήταν το πρώτο άλμπουμ που έγραψε ο Burnley εντελώς νηφάλιος. Το 2007, ο Burnley βίωσε κούραση και φωτοψίες που ακολούθησαν 3 συνεχόμενες ημέρες χωρίς ύπνο και μεθύσι, μετά από τα οποία αποφάσισε να παραμείνει νηφάλιος. Ο Burnley αναγνώρισε μια βελτιωμένη διαύγεια και αλληλουχία κατά το Dear Agony χάρη στη νηφαλιότητά του. Το εξώφυλλο του άλμπουμ απεικονίζει τη σάρωση του εγκεφάλου του Burnley, αντιπροσωπεύοντας πως τα παρόντα θέματα του Dear Agony σχετίζονται με τις χρόνιες ασθένειες του τραγουδιστή εξαιτίας της κατανάλωσης αλκοόλ. Ο Burnley συνεργάστηκε με τον κιθαρίστα Jasen Rauch από τους τότε Red σε διάφορα τραγούδια του Dear Agony. Οι δυο τους έγραψαν εξίσου τα τραγούδια “Without You” και “Hopeless”, και ο Rauch έγραψε το outro για το “I Will Not Bow”, ενώ επίσης βοήθησε στη σύνθεση του “Lights Out”. Ο Burnley είπε για τη συνεργασία: “Αγαπώ να συνθέτω μαζί του, γιατί κάνει τα πράγματα ακριβώς όπως θα τα έκανα κι εγώ”, προσθέτοντας, “γράφοντας σοφά, είναι σαν να είμαστε ο ίδιος άνθρωπος.” Το Dear Agony κυκλοφόρησε στις 9 Σεπτεμβρίου 2009 και έφθασε στο νούμερο 4 του Billboard 200. Ο δίσκος αρχικά ξεπέρασε τον προκάτοχό του στην πρώτη του εβδομάδα, ξεπερνώντας τον για περισσότερα από 134.000 αντίτυπα. Πέτυχε χρυσή πιστοποίηση στις 16 Φεβρουαρίου 2010. Το πρώτο κομμάτι του δίσκου, το “I Will Not Bow”, έφτασε στο νούμερο 1 του Mainstream Rock Songs chart και έγινε πλατινένιο στις 24 Νοεμβρίου 2015. Τα άλλα δύο τραγούδια, “Lights Out” και “Give Me a Sign”, έφτασαν στο νούμερο 9 και 6 αντίστοιχα του Mainstream Rock Songs chart, με το τελευταίο να λαμβάνει επίσης χρυσή πιστοποίηση στις 24 Νοεμβρίου 2015. Οι Breaking Benjamin έκαναν περιοδεία προς υποστήριξη του άλμπουμ τον Ιανουάριο και Φεβρουάριο του 2010 με τους Three Days Grace και Flyleaf, ύστερα με τους Red, Chevelle και Thousand Foot Krutch τον Μάρτιο του 2010. Τον Απρίλιο, οι Breaking Benjamin ξεκίνησαν περιοδεία με τους Nickelback, Sninedown και Sick Puppies στο Dark Horse Tour τους. Πριν από το τελευταίο σόου του Dark Horse Tour, ο Burnley δήλωσε πως ήταν άρρωστος και επομένως δεν θα μπορούσε άλλο να κάνει περιοδείες προς υποστήριξη του άλμπουμ, ρίχνοντας το συγκρότημα σε χάσμα. Αφότου διαδικτυακές φήμες κυκλοφόρησαν σχετικά με διάλυση του συγκροτήματος, ο Burnley κυκλοφόρησε μια δήλωση “ενημερώνοντας επισήμως όλους πως οι Breaking Benjamin δεν διαλύθηκαν.” Το Dear Agony εξέλαβε ανάμεικτες κριτικές. Ο James Monger από την AllMusic έδωσε θετική κριτική στο άλμπουμ, δηλώνοντας πως “είναι σαν τα πρώτα τρία”, τονίζοντας μια συνοχή που “είναι σαν μια καλολαδωμένη μηχανή.” Ο δίσκος έλαβε αρνητική κριτική από τον Alex Young της Consequence of Sound, ο οποίος παραπονέθηκε για υπερπαραγωγή και το ξεπούλημα του δίσκου στα χέρια του τριών φορών παραγωγού των Breaking Benjamin, David Bendeth: “Το Dear Agony είναι η ατυχής παρενέργεια της τάσης του κόσμου του ‘παραγωγού’ David Bendeth, η οποία τάση είναι να εκπαιδεύει άγριους χιμπατζήδες να είναι περισσότερο νόστιμοι ενώ χειρίζονται ασημικά”, δίνοντας μισό αστέρι στο δίσκο “για να διδάξει στους ισάξιους των Breaking Benjamin ποιον να μην προσλαμβάνουν για πίστωση παραγωγής.” Το About Entertainment έδωσε ανάμεικτη κριτική στο δίσκο, εξηγώντας “Παρ’ όλο που ελλείπει το breakthrough του Phobia, το Dear Agony έχει τις στιγμές του”, προσθέτοντας, “απογοητευτικά, το Dear Agony ποτέ δεν φτάνει τη μεγαλειότητα, συμβιβαζόμενο με μια αξιοθαύμαστη ικανότητα που είναι ακόμα το αντικείμενο ζήλιας των συγχρόνων τους.” Το Μάρτιο του 2010, η Hollywood Records ζήτησε από το συγκρότημα να κάνει δύο νέες ηχογραφήσεις και ένα άλμπουμ με τα μεγαλύτερα hits και ζήτησε την άδεια για να κυκλοφορήσει μια νέα έκδοση του “Blow Me Away” με τη Sydnee Duran of Valora. Τον Μάιο του 2011, οι Fink και Klapeski δέχτηκαν τα αιτήματα της εταιρείας αφού τους προσφέρθηκε η αμοιβή των 100.000. Ο Burnley, ισχυριζόμενος πως οι Fink και Klapeski ενήργησαν μονομερώς και για τα δύο αιτήματα και δεν ενημέρωσαν ούτε τον ίδιο ούτε τον μάνατζερ του συγκροτήματος, τους απέλυσε μέσω email, απαιτώντας τουλάχιστον 250.000 για τέλη και αντισταθμιστικές ζημιές, καθώς και το αποκλειστικό δικαίωμα για το όνομα των Breaking Benjamin. Οι δικηγόροι των Fink και Klapeski δήλωσαν “διαμάχη και άρνηση” στις απαιτήσεις του Burnley, ενώ υποστήριξαν πως η συμφωνία τον Ιανουάριο του 2009 (επιτρέποντας στον Burnley να τους απολύσει για “απλές ζημιές”) δεν ήταν πλέον έγκυρη εξαιτίας της κατάστασης του τραγουδιστή για αόριστο χάσμα. Ένας δικαστής διέταξε να ρυθμιστεί η υπόθεση. Ο δικηγόρος του Burnley, Brian Caplan, είπε στο Associated Press, “Η σχέση μεταξύ του κυρίου Burnley και των δύο άλλων μελών του συγκροτήματος έληξε. Ο κύριος Burnley σκοπεύει να συνεχίσει χρησιμοποιώντας το όνομα Breaking Benjamin και το συγκρότημα θα συνεχίσει. Απλώς δε θα συνεχίσει με την προηγούμενη διαμόρφωσή του. Δεν αποσύρεται.” Τον Αύγουστο του 2011, η Hollywood Records προγραμμάτισε την κυκλοφορία του άλμπουμ Shallow Bay: The Best of Breaking Benjamin, επιλέγοντας κάθε τραγούδι από τον κατάλογο του συγκροτήματος, συμπεριλαμβανομένου του remix του “Blow Me Away”. Μια πολυτελής έκδοση δύο δίσκων κυκλοφόρησε παράλληλα, με τον δεύτερο δίσκο να περιλαμβάνει τροποποιημένες εκδόσεις από b-sides και σπάνια κομμάτια. Ο Burnley τάχθηκε δημόσια κατά της κυκλοφορίας του άλμπουμ, λέγοντας πως το περιεχόμενο είχε τροποποιηθεί χωρίς τη συγκατάθεσή του και δεν είχε σχέση με τα standard του. Ο Burnley αργότερα δήλωσε πως τα κομμάτια αυτά πάρθηκαν από το λάπτοπ του χωρίς τη συγκατάθεσή του και πως προορίζονταν για εντός του στούντιο παραπομπές και όχι για δημόσια κυκλοφορία, αλλά πως είναι ευχαριστημένος με την προηγούμενη κυκλοφορία των κομματιών στο Shallow Bay. Το άλμπουμ κυκλοφόρησε στις 16 Αυγούστου 2011 και έφτασε στο νούμερο 22 του Billboard 200, ενώ επίσης έφτασε στην κορυφή του Hard Rock Albums chart το 2011, 2012 και 2013. Ο δίσκος έλαβε θετική ανταπόκριση. Η Krishna Jetti της Daily Trojan το επαίνεσε για " την ισορροπία και την προοδευτική αναδρομική πορεία του". Ο Gregory Heaney της AllMusic συμφώνησε λέγοντας “Το Shallow Bay είναι εκπληκτικό για τους νέους fans, αιχμαλωτίζοντας τις καλύτερες στιγμές του συγκροτήματος σε ένα βολικό πακέτο. Για τους παλαιότερους fans, αυτή η συλλογή μπορεί να λειτουργήσει ως μια υπενθύμιση μιας κρίσιμης καμπής στην καριέρα των Breaking Benjamin.” Τον Απρίλιο του 2013, ο Burnley ανακοίνωσε πως η διαμάχη που περιλαμβάνει τους Fink και Klapeski επιλύθηκε και πως αυτός θα διατηρήσει το δικαίωμα να συνεχίσει το συγκρότημα με το όνομα Breaking Benjamin. Τρεις ημέρες αργότερα, ο Szaliga ανακοίνωσε την αποχώρησή του επικαλούμενος καλλιτεχνικές διαφορές. Τον Αύγουστο του 2014, οι Breaking Benjamin ανακοίνωσαν μέσω του facebook πως το συγκρότημα θα αναδιαμορφωθεί ως κουιντέτο με, εκτός του Burnley, νέα μέλη, συμπεριλαμβανομένων: του Jasen Rauch που βοήθησε στη σύνθεση του Dear Agony (κιθαρίστας, αρχικά από τους Red), Keith Wallen (κιθαρίστας και backing φωνητικά, αρχικά από τους Adelitas Way), Aaron Bruch (μπάσο και backing φωνητικά) και Shaun Foist (ντραμς, αρχικά από τους Picture Me Broken). Ο Burnley είπε: “Όλοι όσοι είναι τώρα στο συγκρότημα έχουν επίτηδες επιλεχθεί”, τονίζοντας πως “Ο Keith [Wallen] και ο Aaron [Bruch] είναι πραγματικά απίστευτοι τραγουδιστές. Αυτό είναι κατά κάποιο τρόπο αυτό που χρειαζόταν πάντοτε το συγκρότημα.” Στις 18 Μαρτίου 2015, ένα νέο τραγούδι με τίτλο “Failure” καθώς και ένα νέο άλμπουμ, το Dark Before Dawn, ανακοινώθηκε πως θα κυκλοφορήσουν στις 23 Μαρτίου και 23 Ιουνίου, αντίστοιχα. Ο νέος σχηματισμός έκανε το ντεμπούτο του με ακουστικά σόου στα τέλη του 2014, έπειτα πήγε για χειμερινή περιοδεία στις βορειοανατολικές ΗΠΑ. Το συγκρότημα αργότερα ανακοίνωσε πως η άνοιξη, το καλοκαίρι και το φθινόπωρο του 2015 είναι ημερομηνίες περιοδειών, με την υποστήριξη συγκροτημάτων όπως των Young Guns και Starset. Τον Ιούλιο του 2015, το συγκρότημα ανακοίνωσε την πρώτη του υπερατλαντική εμφάνιση, κατά την οποία συμμετείχαν σε μια τετραήμερη εμφάνιση σε χώρο κρουαζιερόπλοιου με τους Ίνγκβεϊ Μάλμστην (Yngwie Malmsteen), Zakk Wylde, Flyleaf κτλ. Το συγκρότημα επίσης εμφανίστηκε και σε μια περιοδεία στις ΗΠΑ με τους Shinedown τον Οκτώβριο και το Νοέμβριο μαζί με τους Sevendust και συνέχισαν με εμφανίσεις και έξω από τις ΗΠΑ τον Ιούνιο του 2016 σε χώρους όπως το Download Festival στο Ηνωμένο Βασίλειο, Rock am Ring στη Γερμανία και το Nova Rock στην Αυστρία. Ο Burnley εξήγησε πως η σύνθεση του Dark Before Dawn ήταν διακοπτόμενη και αποσπασματική, ενώ γινόταν εν μέσω του χάσματος, παρ’ όλο που ήταν σχεδόν στο τέλος του χάσματος το 2013 που έγινε συνεκτική. Αφού ενοχλήθηκε με την έλλειψη απαντήσεων σχετικά με την κατάσταση της υγείας του, ο Burnley αποφάσισε να σταματήσει να ψάχνει διάγνωση και να αφοσιωθεί στο άλμπουμ. Το Dark Before Dawn, ηχογραφημένο και με παραγωγή σε ένα προσωπικό στούντιο του Burnley, είναι το πρώτο άλμπουμ με τον front man να επαινείται ως παραγωγός. Ο τραγουδιστής δήλωσε: “Θα έλεγε κανείς πως έκανα τον ίδιο κόπο στην παραγωγή αυτού του άλμπουμ όσο έχω κάνει και σε άλλα άλμπουμ, απλά αυτά δεν είχαν ποτέ το όνομά μου πάνω”, προσθέτοντας, “Ξέρετε, δεν κάνω κάτι διαφορετικό εδώ απ’ ότι έχω κάνει στο παρελθόν. Γιατί δεν πρέπει να είναι γνωστό ότι το κάνω;” Μέσα σε μία ώρα από προ-παραγγελία για διαθεσιμότητα, το Dark Before Dawn έφτασε το νούμερο 1 στα ροκ άλμπουμ chart στο iTunes και νούμερο 3 στο ολικό άλμπουμ chart. Πούλησε 135.000 καθαρές μονάδες άλμπουμ και 141.000 ισοδύναμες μονάδες άλμπουμ στην πρώτη του εβδομάδα, κάνοντας ντεμπούτο στο νούμερο 1 του Billboard 2000, καθιστώντας το άλμπουμ ως την πιο επιτυχημένη προσπάθεια πώλησης ως τώρα. Το πρώτο τραγούδι του δίσκου, το “Failure”, παρέμεινε νούμερο 1 στο Mainstream Rock Songs chart για 9 εβδομάδες. Ο Jason Lipshutz από το Billboard δήλωσε πως σε αντίθεση με τις αλλαγές στο σχηματισμό του συγκροτήματος “135.000 σε πωλήσεις είναι ένας ισχυρός αριθμός για το 2015- είναι ένας αριθμός μεγαλύτερος ως τώρα από της Madonna, του ASAP Rocky και της Kelly Clarkson τα άλμπουμ.” Ο Joe DeTomaso, σκηνοθέτης του σταθμού της ενεργής ροκ, WAQX-FM, πρόσθεσε πως “Ήταν πάντα ένα συγκρότημα υψηλού επιπέδου, αλλά όχι του επιπέδου των Disturbed ή Shinedown ή συγκροτημάτων όπως αυτά. Πάντα φαινόταν πως πως έβγαζαν κορυφαίες ηχογραφήσεις χωρίς να λαμβάνουν την αναγνώριση που άξιζαν”. Ο Hugh Mclntyre από το Forbes γράφει πως παρά “την αρκετά εκτεταμένη αλλαγή στο σχηματισμό, φαίνεται πως οι fans περίμεναν την επιστροφή τους με ανοιχτές αγκάλες.”Το άλμπουμ έλαβε τη κατά κύριο λόγο θετική ανταπόκριση, με πολλούς κριτικούς να επαινούν το άλμπουμ που παρέμεινε πιστό στους ήχους του συγκροτήματος, αν και άλλοι το κατέκριναν γιατί έμοιαζε ηχητικά πολύ κοντά στο προηγούμενο υλικό. Το μουσικό στυλ των Breaking Benjamin έχει χαρακτηριστεί ως hard-rock και εναλλακτικό ροκ και έχει επισημανθεί συχνά η συνοχή του. Ο Corey Apar δήλωσε πως "Οι Breaking Benjamin δεν είναι τίποτα άλλο αν όχι συνεκτικοί", και ο Alex Young δήλωσε πως "Οι Breaking Benjamin είναι ένα από τα λίγα σύγχρονα ροκ συγκροτήματα στο ραδιόφωνο, που, αν έχεις ακούσει κάποιο τραγούδι στον προηγούμενο κατάλογο, θα μπορούσε να αναγνωριστεί αμέσως." Το στυλ τους περιγράφεται από τον Apar ως "μείγμα σκληρών hard-rock δυναμικών με μια κυκλοθυμική συμπεριφορά που ποτέ δε γλιστρά πλήρως στην κατήφεια". Γενικότερα, οι Breaking Benjamin είναι γνωστοί για την επιθετικότητα που καλύπτει τη μουσική τους, το θυμό και την κατάλληλη ποσότητα συναισθημάτων που κατακλύζουν τους στίχους τους. Ο Burnley είναι ο κύριος συνθέτης και στιχουργός του συγκροτήματος. Ο Martin Frascogna δηλώνει "είναι αναμφισβήτητα σαφές ότι o Burnley ξεκίνησε το συγκρότημα, είναι η δημιουργική δύναμη πίσω από αυτό και ουσιαστικά υπαγορεύει τις αποφάσεις του." Ο Burnley παρατήρησε το 2009 ότι "ενώ τα άλλα μέλη του συγκροτήματος συνέβαλλαν, πάντα εγώ έπρεπε να ενώσω τα κομμάτια και να τα φτιάξω ώστε να είναι γενικά κάτι πραγματικό." Ωστόσο, ο Burnley εξέφρασε πως θεωρεί τον Rauch "συνεργάτη του στη σύνθεση" κατά το Dear Agony και ότι προσβλέπει στη σύνθεση μαζί του στο μέλλον. Μετά την ένταξή του στο συγκρότημα το 2014, ο Rauch συνέβαλε στη σύνθεση του Dark Before Dawn, συνθέτοντας τα intro και outro κομμάτια, καθώς και τα riffs σε δυο άλλα κομμάτια. Ο Burnley αποκάλυψε το 2015 πως ολόκληρο το συγκρότημα θα έγραφε κομμάτια στο μέλλον για τους Breaking Benjamin, και πως "απλά έτυχε και όταν ήρθαν να βοηθήσουν για αυτό το άλμπουμ, εγώ είχα ήδη ετοιμάσει το 95% του", προσθέτοντας "Πραγματικά ανυπομονώ να συνθέσουμε το επόμενο όλοι μαζί". Το λυρικό περιεχόμενο των Breaking Benjamin εξελίχθηκε ως προϊόν της νηφαλιότητας του Burnley, ενώ ο λυρισμός στο Dear Agony είναι πιο μελετημένος. Ο Rito Asilo από τον Inquirer γράφει πως ο Burnley "οφείλει τη βελτιωμένη σαφήνεια και συνοχή των Breaking Benjamin στη νηφαλιότητα." Ο Burnley έχει δηλώσει πως, πριν τη νηφαλιότητα, οτιδήποτε είχε λογική θεματικά ήταν συμπτωματικό και πως έπινε σφηνάκια όταν ένιωθε δυσαρεστημένος με κάποιο στίχο. Οι στίχοι των Breaking Benjamin έχουν τονιστεί για την αοριστία τους, τα βαθιά αγωνιώδη θέματά τους, με τον Burnley να λέει πως "προσπαθώ να διατηρώ τη συνθετική αοριστία, ούτως ώστε οι άνθρωποι να βγάζουν τα δικά τους συμπεράσματα". Τρέχοντα μέλη Benjamin Burnley- φωνητικά, ρυθμική κιθάρα (1999-σήμερα) Jasen Rauch- κιθάρα, ηλεκτρονικές χορδές, προγραμματισμός (2014-σήμερα) Keith Wallen- ρυθμική κιθάρα, υποστηρικτικά φωνητικά (2014-σήμερα) Aaron Bruch- μπάσο, υποστηρικτικά φωνητικά (2014-σήμερα) Shaun Foist- ντραμς, ηλεκτρονικά κρουστά (2014-σήμερα) Πρώην μέλη Chad Szeliga- ντραμς, κρουστά (2005-2013) Aaron Fink- κιθάρα (2002-2011) Mark Klepaski- μπάσο, κιθάρα (2002-2011) Jeremy Hummel- ντραμς, κρουστά (1999-2004) Jonathan "Bug" Price- μπάσο, κιθάρα (2001) Jason Davoli- μπάσο, κιθάρα (1999) Περιοδεύοντα μέλη Kevin Soffera- ντραμς, κρουστά (2004) Ben "BC" Vaught- ντραμς, κρουστά (2004-2005) Άλμπουμ Saturate (2002) We Are Not Alone (2004) Phobia (2006) Dear Agony (2009) Dark Before Dawn (2015) Ember (2018) Επίσημη ιστοσελίδα των Breaking Benjamin Amerman Kevin (29 Σεπτεμβρίου 2005). 13/2005 09 29 BAND SEES NO BASIS FOR LAWSUIT THE DRUMMER WAS FIRED JUSTLY AND.html Band sees no basis for Lawsuit. The drummer was fired justly and was properly paid, says Breaking Benjamin's manager. Times Leader|The Times Leader. Civitas Media. Ανακτήθηκε από το πρωτότυπο. Apar, Corey (2006). "Phobia". AllMusic. Media Network|All Media Network. Ανακτήθηκε από το πρωτότυπο. Asilo, Rito (4 Ιουλίου 2015). [1]" Breaking Benjamin finds clarity in sobriety" Daily Inquirer|Philipine Daily Inquirer. Raul C. Pangalanan. Ανακτήθηκε από το πρωτότυπο. Authier, Amber (1 Σεπτεμβρίου 2004). "Breaking Benjamin We Are Not Alone". Exclaim!. Ian Danzig. Ανακτήθηκε από το πρωτότυπο. Axton, Gene (14 Ιουλίου 2015). [2]"Breaking Benjamin stops home for show at Montage Mountain in September". Times Leader|The Times Leader. Civitas Media. Ανακτήθηκε από το πρωτότυπο. "HDNet Schedule for Mon. October 3, 2011 to Sun. October 9, 2011" (PDF). TV|AXS TV. Corporation|CBS Corporation. 3 Οκτωβρίου 2011. [3] Αρχειοθετήθηκε 2016-06-03 στο Wayback Machine."Breaking Benjamin - Chart history (Billboard 200) Αρχειοθετήθηκε 2016-06-03 στο Wayback Machine.". (magazine)|Billboard. Global Media|Prometheus Global Media. [4] Αρχειοθετήθηκε 2016-07-29 στο Wayback Machine."Breaking Benjamin - Chart history (Mainstream Rock Songs)" Αρχειοθετήθηκε 2016-07-29 στο Wayback Machine.. (magazine)|Billboard. Global Media|Prometheus Global Media. [5]"Rock Music: Top Mainstream Rock Songs Chart for the Week of September 4, 2010". (magazine)|Billboard. Global Media|Prometheus Global Media. [6] Αρχειοθετήθηκε 2016-03-07 στο Wayback Machine."Rock Music: Top Mainstream Rock Songs Chart for the Week of April 17, 2010" Αρχειοθετήθηκε 2016-03-07 στο Wayback Machine.. (magazine)|Billboard. Global Media|Prometheus Global Media. Bishop, Matt (20 Απριλίου 2014). [7]"Breaking Benjamin announce their return". The Rock Revival. Ανακτήθηκε από το πρωτότυπο. [8]"Breaking Benjamin to release 'Dark Before Dawn' album in June". [9]. 23 Μαρτίου 2015. Ανακτήθηκε από το πρωτότυπο. Brayton, Rebecca (2009). [10]"Interview with Breaking Benjamin on Writing Sober". WatchMojo.com. Ανακτήθηκε από το πρωτότυπο. Book, Ryan (18 Μαΐου 2015). [11]"Breaking Benjamin Talks "Failure," Leeches and Covering Weezer". Music Times. Emily Wittmann. Ανακτήθηκε από το πρωτότυπο. Childers, Chad (20 Απριλίου 2013). [12]"Breaking Benjamin Front man Benjamin Burnley Retains Rights to Band's Name". Loudwire. Diffuser Network. Ανακτήθηκε από το πρωτότυπο. Florino, Rick (3 Φεβρουαρίου 2010). [13] Αρχειοθετήθηκε 2015-07-01 στο Wayback Machine."Interview: Breaking Benjamin". Artist Direct. Ανακτήθηκε από το πρωτότυπο. Lello, Michael (18 Νοεμβρίου 2009). [14]"Exclusive Ben Burnley interview transcript". The Weekender. Ανακτήθηκε από το πρωτότυπο. Lello, Michael (9 Ιουνίου 2015). [15]"Breaking Benjamin's Ben Burnley On New Lineup: 'The Band Is Better Than It Ever Was'". Headlines & Global News. Ανακτήθηκε από το πρωτότυπο. Lipshutz, Jason (2 Ιουλίου 2015). [16]"How Did Breaking Benjamin Sell So Many Albums Last Week?". (magazine)|Billboard. Global Media|Prometheus Global Media. Ανακτήθηκε από το πρωτότυπο. Miranda, Robert, Holmquest, Kevin (22 Νοεμβρίου 2004). [17]"Ben Burnley Breaking Flight with Breaking Benjamin". Talk It Out. Jodi Leib. Ανακτήθηκε από το πρωτότυπο. Rubinkam, Michael (2 Αυγούστου 2011). [18]"Lead singer of Breaking Benjamin fires bandmates". Associated Press. Yahoo! News. Ανακτήθηκε από το πρωτότυπο. Sisak, Michael (3 Αυγούστου 2011). [19]"From breaking to broken: The success & failure of Breaking Benjamin". [20]The Citizens' Voice. Daniel Haggerty. Ανακτήθηκε από το πρωτότυπο. Sisak, Michael; Gaydos, Kristen (2 Αυγούστου 2011). [21] Αρχειοθετήθηκε 2014-10-29 στο Wayback Machine."Breaking Benjamin broken over song dispute" Αρχειοθετήθηκε 2014-10-29 στο Wayback Machine.. [22]The Citizens' Voice. Daniel Haggerty. Ανακτήθηκε από το πρωτότυπο. | Οι Breaking Benjamin είναι ένα αμερικανικό ροκ Μουσικό συγκρότημα από το Wilkes-Barre, Πενσυλβάνια, που ιδρύθηκε το 1999 από τον τραγουδιστή και κιθαρίστα Benjamin Burnley και τον ντράμερ Jeremy Hummel. Η πρώτη σύνθεση του συγκροτήματος, ωστόσο, περιελάμβανε και τον κιθαρίστα Aaron Fink και τον μπασίστα Mark Klepaski. Κυκλοφόρησε δύο άλμπουμ, το Saturate (2002) και το We Are Not Alone (2004), πριν ο Hummel αντικατασταθεί από τον Chad Szeliga το 2005. Το συγκρότημα κυκλοφόρησε ακόμα 2 στούντιο άλμπουμ, το Phobia (2006) και το Dear Agony (2009), πριν εισέλθει σε μια παρατεταμένη παύση στην αρχή του 2010, λόγω των επαναλαμβανόμενων ασθενειών του Burnley. Η κυκλοφορία ενός συνδυαστικού άλμπουμ εν μέσω της παύσης, του Shallow Bay: The Best of Breaking Benjamin (2011), μη εγκεκριμένου από τον Benjamin Burnley, προκάλεσε νομικά προβλήματα στο συγκρότημα, με αποτέλεσμα την απόλυση των Fink και Klepaski. Ο Szeliga, αργότερα, ανακοίνωσε αναχώρησή του, το 2011, επικαλούμενος δημιουργικές διαφορές. Ο Burnley παρέμεινε το μόνο μέλος του συγκροτήματος μέχρι τα τέλη του 2014, όταν ανακοινώθηκε η τρέχουσα σύνθεση, περιλαμβάνοντας τον μπασίστα και δεύτερο τραγουδιστή Aaron Bruch, τον κιθαρίστα και δεύτερο τραγουδιστή Keith Wallen, τον κιθαρίστα Jasen Rauch και τον ντράμερ Shaun Foist. Το συγκρότημα, έπειτα, κυκλοφόρησε το Dark Before Dawn, το 2015. Παρά τις σημαντικές τρέχουσες αλλαγές, το μουσικό στυλ και το λυρικό περιεχόμενο του συγκροτήματος παρέμεινε σταθερό, με τον Burnley να λειτουργεί ως πρωταρχικός συνθέτης και βασικός τραγουδιστής από την αρχή του συγκροτήματος. Το συγκρότημα από την αρχή έγινε διάσημο για τις στερεοτυπικές hard-rock τάσεις του σε συνδυασμό με τους βαθιά αγωνιώδεις στίχους, τα ογκώδη ρεφρέν και τα "γρατζουνίσματα" στις κιθάρες. Στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, το συγκρότημα έχει πουλήσει περισσότερες από 7 εκατομμύρια μονάδες και απέφερε τρεις RIAA-εγκεκριμένους πλατινένιους δίσκους, δύο χρυσούς δίσκους και πολλά εγκεκριμένα singles, συμπεριλαμβανομένων ενός πολυ-πλατινένιου, τριών πλατινένιων και τριών χρυσών. Το συγκρότημα, επίσης, έχει παράγει μια νούμερο ένα ηχογράφηση στο Billboard 200. | https://el.wikipedia.org/wiki/Breaking_Benjamin |
Α.Ο. Αστέρας Πετριτή | Το 1985-86 κατέκτησε το πρωτάθλημα της Γ' Κατηγορία και ανεβαινει στην Β' Κατηγορία. Το 1987-88 κατέκτησε το πρωτάθλημα Β' Κατηγορίας και ανέβηκε στην Α' κατηγορία. Το 1991 υποβιβάστηκε στην Β' κατηγορία, όπου αγωνίστηκε τα επόμενα χρόνια. Το 1994 γίνεται συγχώνευση με την ομάδα του Κεραυνού Αγίου Νικολάου, η οποία κράτησε δυο χρόνια (ουσιαστικά έναν χρόνο). Το 1996-97 ο Αστέρας "πληρώνοντας" αυτό το εγχείρημα αν και λαβωμένος επιχειρήσε την ανασυντάξη του ξεκινώντας από την Γ' κατηγορία οπού και ανεβαίνει άμεσα. Το 1997-98 αγωνίστηκε στην Β' κατηγορία ,άλλα υποβιβάζεται έχοντας βαριά τιμωρία της έδρας του και πολλές τιμωρίες ποδοσφαιριστων. Το καλοκαίρι του 1998 υπήρξε ολοκληρωτική ανανέωσή τόσο σε διοικητικό όσο και σε αγωνιστικό επίπεδο βάζοντας γερές βάσεις για το μελλον. Το 2001-02 καταφερνει την άνοδο στην Β κατηγορία. Ο υποβιβασμός ήταν άμεσος την χρονιά 2002-03. Το 2003-04 έρχεται η κατάκτηση του Πρωταθλήματος Γ' κατηγορίας. Το 2005-06 κατάκτα το Πρωταθλήματος Β' κατηγορίας. Στην Α1 την χρονιά 2006-07 τερματίζει στην 6η θέση. Το 2007-08 στην 4η θέση. Το 2008-09 στη 3η θέση. Το 2009-10 5η θέση. Το 2010-11 στην 9η θέση. Το 2011-12 τερμάτισε στην 3η θέση. Το 2012-13 τερμάτισε στην 5η θέση. Το 2013-14 τερμάτισε στην 2η θέση, 2 βαθμούς πίσω από τον πρωταθλητή ΑΟ Σιναράδων. Το 2014-15 στη 2η θέση ξανά πίσω από τον εκ νέου πρωταθλητή ΑΟ Σιναράδων. Την ίδια χρονιά ο Αστέρας έφτασε στον τελικό κυπέλλου όπου και ηττήθηκε από τον ΟΦΑΜ με σκορ 2-1.Το 2015-16 κατέκτησε το Πρωτάθλημα Κερκυρας και συμμετείχε στο ειδικό πρωτάθλημα μπαράζ για τον προβιβασμο στην Football League II .Συμμετείχε στον 3ο όμιλο τερματίζοντας στην δεύτερη θέση κερδιζοντας την άνοδο στις Εθνικές επαγγελματικές κατηγορίες και ταυτοχρονα γίνεται η πρώτη ομάδα απο χωριό που καταφέρνει να ανεβαίνει στην Football league II. Το 2016-17 αγωνίστηκε στον δεύτερο όμιλο της Football League II αντιμετωπίζοντας ομάδες πρωτεύουσες νομών, καθώς και ομάδες με μεγάλη ιστορία στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Δεν τα κατάφερε και ο υποβιβασμός ήταν άμεσος. Το 2016-17 ηττατε για τον θεσμο του Σούπερ Καπ από την ομάδα του Κρόνου Αργυράδων με σκορ 3-1. Το 2017-18 τερμάτισε στην 4η θέση. Το 2018-19 δεν κατάφερε να διεκδικήσει μέχρι τέλους την κατακτήση του πρωτάθληματος καθως μια αγωνιστική πριν το φινάλε ο Αστέρας ηρθε ισοπαλος εκτος έδρας με την ομάδα του Οδυσσέα Αυλιωτων (0-0) και έτσι η ομάδα του Θιναλιακόυ που πρωπορευοταν με δύο βαθμούς στέφτηκε και μαθηματικά πρωταθλήτρια. Οι δυο ομάδες συναντηθηκαν εκ νέου στον τελικό κυπέλλου Κερκυρας όπου ο Αστέρας ηττήθηκε με σκορ 3-0. Το 2019-20 ήρθε η κατακτηση του Σούπερ Καπ της Ε.Π.Σ. Κέρκυρας νικώντας την ομάδα του Θιναλιακου με σκορ 2-1. Την σεζόν 2019-20 το πρωτάθλημα διακόπηκε ( (λόγω covid) τέσσερις αγωνιστικές πριν το τέλος, όντας δυο βαθμούς πίσω από την πρωτοπόρο ομάδα του ΟΦΑΜ, την οποία θα φιλοξενούσε στον Πετριτη την αμεσως επόμενη αγωνιστική.Την σεζόν 2020-21 ενω είχαν γινει 3 αγωνιστικές το πρωτάθλημα διακόπτεται εκ νέου (λόγω covid). Το 2021-22 ο Αστέρας κατακτα το Πρωτάθλημα Κέρκυρας και ταυτόχρονα την συμμετοχή του στους αγώνες μπαράζ για την άνοδο στην Γ' Εθνικη κατηγορία. Παράλληλα κέρδισε το Κύπελλο της ΕΠΣ Κέρκυρας κάνοντας το Νταμπλ, νικώντας την ομάδα του Θιναλιακόυ με σκορ 1-2. Στους αγώνες μπαράζ ανόδου για την Γ' Εθνικη κατηγορία ο Αστέρας τερματίζει στην πρώτη θεση του 3ου ομίλου οπου εκτός απο την ανοδο του απονεμηθηκε και το τροπαιο του Πρωταθλητή του "Ειδικου Πρωταθλήματος μπάραζ 3ου ομιλου". Ο Αστέρας την ίδια χρονιά κατακτά το Σούπερ Καπ νικώντας την ομάδα του Θιναλιακου με σκορ 4-0, κάνοντας το Τρεμπλ. Την περίοδο 2022-23 ο Αστέρας αγωνιστηκε στο πολυ δύσκολο πρωτάθλημα της Γ' Εθνικής όπου τερμάτισε στην 7η θέση. Αντιμετωπίσε ιστορικές ομάδες της Ελλάδας όπου έκανε εντυπωσιακές νίκες απέναντι σε ομάδες όπως ο Πανελευσινιακός και ο Βύζας Μεγαρων. Παράλληλα για το κύπελλο Ελλάδος αποκλείστηκε στην δεύτερη φάση από την ομάδα του Απολλων Παραλιμνιου στην διαδικασία των πέναλτι. Πρωτάθλημα Ε.Π.Σ. Κέρκυρας Α1:2 (2015-16) (2021-22). Πρωτάθλημα Ε.Π.Σ.Κ. Α:2 (1987-88) (2005-06) Πρωτάθλημα Ε.Π.Σ.Κ. Β :2 (1985-86) (2003-04) 1 Πρωτάθλημα ειδικου πρωταθλήματος μπαραζ Γ' Εθνικής 3ού ομίλου (2022). 2 Κύπελλα Κέρκυρας (2021-22)(2022-23) 2 Σούπερ καπ (2019-20) (2022-23) 1 Νταμπλ (2021-22) 1 Τρεμπλ (2022) Φιναλίστ Κυπέλλου Ε.Π.Σ. Κέρκυρας:4 (2014-15) (2018-19) (2021-22) (2022-23) Φιναλίστ Σούπερ Καπ Ε.Π.Σ. Κέρκυρας: 3 (2016) (2019) (2022)Από τις 16 Νοεμβρίου 2018 ως τις 12 Ιανουαρίου 2020 ο Αστέρας ήταν αήττητος σε 34 αγώνες πρωταθλήματος, με 33 νίκες και 1 ισοπαλία. Ρεκόρ στο πρωτάθλημα Κερκυρας. Από της 12 Ιανουαρίου 2020 έως 6 Μαΐου 2023 ο Αστέρας δεν είχε ηττηθεί από καμια Κερκυραϊκή ομαδα που είναι νέο ρεκόρ στο ποδόσφαιρο της Κέρκυρας. Την περίοδο 2021-22 κατέκτησε το πρωτάθλημα και το κύπελλο αήττητος. Την χρονια 2022 πετυχαίνει τρεμπλ. facebook | Ο Αθλητικός Όμιλος Αστέρας Πετριτή είναι ένας ποδοσφαιρικός σύλλογος που εδρεύει στον Πετριτή Κέρκυρας. Ιδρύθηκε το 1981. Τα χρώματα του συλλόγου είναι το μπλε-κόκκινο και το λευκό-μπλε. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91.%CE%9F._%CE%91%CF%83%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%B1%CF%82_%CE%A0%CE%B5%CF%84%CF%81%CE%B9%CF%84%CE%AE |
Κατάρ | Το όνομα, (Qatara), πιστεύεται ότι αναφέρεται στην πόλη της Ζουμπάρα, ένα σημαντικό εμπορικό λιμάνι στην περιοχή κατά την αρχαιότητα. Ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος, ένας Ρωμαίος συγγραφέας, κατέγραψε την παλαιότερη αναφορά που σχετιζόταν με τους κατοίκους της Χερσονήσου γύρω στα μέσα του 1ου αιώνα μ.Χ., αναφέροντάς τους ως Catharrei, μια ονομασία που μπορεί να προέρχεται από το όνομα ενός προεξέχοντος τοπικού οικισμού. Έναν αιώνα αργότερα, ο Πτολεμαίος δημιούργησε τον πρώτο γνωστό χάρτη που εμφάνιζε τη χερσόνησο, αναφέροντας το ως Κατάρα. Ο χάρτης ανέφερε επίσης μια πόλη που ονομαζόταν Καντάρα, στα ανατολικά της χερσονήσου. Ο όρος ''Κατάρα'' (ή εναλλακτικώς, Cataraei) χρησιμοποιόταν αποκλειστικά μέχρι τον 18ο αιώνα, καθώς μετά ο όρος 'Katara' έγινε η πιο κοινά χρησιμοποιούμενη ονομασία της χώρας. Τελικά, η σύγχρονη παράγωγη λέξη ''Κατάρ'' υιοθετήθηκε ως το όνομα της χώρας.Στα πρότυπα Αραβικά, το όνομα προφέρεται ˈqɑtˤɑr, ενώ στην τοπική διάλεκτο προφέρεται ˈɡitˤar. Από το 2004, το Κατάρ διαιρείται σε επτά δήμους (αραβικά: μπαλαντίγια). Μαντινάτ ας-Σαμάλ Αλ Χορ Ουμ Σαλάλ Αλ Ντάαγιεν Αλ Ραγιάν Ντόχα Αλ ΟυάκραΓια στατιστικούς λόγους, το 2010 οι δήμοι διαιρούνταν περαιτέρω μέσω 98 ζωνών. Οι ζώνες διαιρούνταν περαιτέρω σε οικοδομικά τετράγωνα. Η χερσόνησος του Κατάρ έχει μήκος 160 χιλιόμετρα και διεισδύει στον Περσικό Κόλπο, βόρεια της Σαουδικής Αραβίας. Βρίσκεται ανάμεσα στα γεωγραφικά μήκη 24° και 27° βόρεια και γεωγραφικά πλάτη 50° και 52° ανατολικά. Η χώρα αποτελείται από μια άνυδρη πεδιάδα η οποία καλύπτεται με άμμο. Το ψηλότερο σημείο της χώρας είναι το Κουραΐν Αμπού αλ Μπαούλ, με ύψος 103 μέτρα πάνω από το επίπεδο της θάλασσας, στην περιοχή Τζεμπέλ Ντουκχάν στα δυτικά. Στην περιοχή Τζεμπέλ Ντουκχάν βρίσκονται τα κυριότερα αποθέματα πετρελαίου της χώρας. Στα νοτιοανατολικά βρίσκεται η Χορ αλ Ανταΐντ (εσωτερική θάλασσα), μια περιοχή με αμμόλοφους η οποία περιβάλλει έναν όρμο του Περσικού Κόλπου. Οι χειμώνες είναι πολύ ήπιοι και τα καλοκαίρια πολύ ζεστά και υγρά. Το Κατάρ υπέγραψε τη Σύμβαση για τη Βιολογική Ποικιλότητα του Ρίο στις 11 Ιουνίου 1992 και έγινε μέλος της σύμβασης στις 21 Αυγούστου του 1996. Μετά, παρήγαγε ένα Σχέδιο Δράσης και Στρατηγικής της Βιοποικιλότητας, το οποίο έγινε αποδεκτό από το συνέδριο στις 18 Μαΐου 2005. Μέχρι σήμερα, 142 είδη μυκήτων έχουν καταγραφεί από το Κατάρ. Ένα βιβλίο που δημοσιεύτηκε πρόσφατα από το Υπουργείο Περιβάλλοντος, περιέχει έγγραφα σχετικά με τους μύκητες, βασισμένο σε έρευνες που έχουν πραγματοποιηθεί από μια διεθνή ομάδα επιστημόνων και άλλων συνεργατών.Για δύο δεκαετίες, το Κατάρ είχε τους μεγαλύτερες εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα, με 49,1 μετρικούς τόνους ανά κάτοικο το 2008. Οι Καταριανοί καταναλώνουν μεγάλες ποσότητες νερού την ημέρα, χρησιμοποιώντας περίπου 400 λίτρα.Το 2008, το Κατάρ ξεκίνησε το Εθνικό Όραμα 2030, με την περιβαλλοντική ανάπτυξη να είναι ένας από τους τέσσερις κύριους στόχους του Κατάρ για τις επόμενες δύο δεκαετίες. Το Εθνικό Όραμα σκοπεύει στην ανάπτυξη βιώσιμων εναλλακτικών από την ενέργεια βασισμένη στο πετρέλαιο για τη διατήρηση του τοπικού και παγκόσμιου περιβάλλοντος. Η ανθρώπινη κατοίκηση στο Κατάρ χρονολογείται πριν από 50.000 χρόνια. Στη χερσόνησο έχουν ανακαλυφθεί οικισμοί και εργαλεία που χρονολογούνται από τη Λίθινη Εποχή. Σε εγκαταλελειμμένους παραθαλάσσιους οικισμούς έχουν ανακαλυφθεί τεχνουργήματα της Μεσοποταμίας που προέρχονται από την περίοδο Ουμπαΐντ (περίπου 6500–3800 π.Χ.). Το Αλ Νταάσα, ένας οικισμός που βρίσκεται στη δυτική ακτή του Κατάρ, είναι η πιο σημαντική τοποθεσία της εποχής στη χώρα και πιστεύεται ότι φιλοξενούσε έναν μικρό εποχικό καταυλισμό.Κασσιτικό βαβυλωνιακό υλικό που χρονολογείται από τη δεύτερη χιλιετία π.Χ. που βρέθηκε στα νησιά Αλ Χορ πιστοποιεί τις εμπορικές σχέσεις μεταξύ των κατοίκων του Κατάρ και των Κασσιτών στο σύγχρονο Μπαχρέιν. Μεταξύ των ευρημάτων ήταν 3.000.000 θρυμματισμένα κοχύλια σαλιγκαριών και όστρακα. Έχει προταθεί ότι το Κατάρ είναι η παλαιότερη γνωστή τοποθεσία παραγωγής βαφής από οστρακόδερμα, λόγω της βιοτεχνείας πορφυρής βαφής που υπήρχε στην ακτή.Το 224 μ.Χ., η Σασανική Αυτοκρατορία απέκτησε τον έλεγχο των εδαφών που περιβάλλουν τον Περσικό Κόλπο. Το Κατάρ έπαιξε ρόλο στην εμπορική δραστηριότητα των Σασανιδών, συνεισφέροντας τουλάχιστον δύο αγαθά: πολύτιμα μαργαριτάρια και πορφύρα. Κατά τη βασιλεία των Σασανιδών, πολλοί από τους κατοίκους της Ανατολικής Αραβίας ασπάστηκαν τον Χριστιανισμό μετά τη διασπορά της θρησκείας προς τα ανατολικά από τους Χριστιανούς της Μεσοποταμίας. Την εποχή αυτή χτίστηκαν μοναστήρια και δημιουργήθηκαν άλλοι οικισμοί. Κατά το τελευταίο μέρος της χριστιανικής εποχής, το Κατάρ περιλάμβανε μια περιοχή γνωστή ως «Μπεθ Κατράγιε» (στα συριακά σημαίνει «σπίτι των Καταριανών»). Η περιοχή δεν περιοριζόταν στο Κατάρ: περιλάμβανε επίσης το Μπαχρέιν, το νησί Ταρούτ, το Αλ-Κχατ και το Αλ-Χάσα.Το 628, ο Μωάμεθ έστειλε έναν μουσουλμάνο απεσταλμένο σε έναν ηγεμόνα στην ανατολική Αραβία ονόματι Μουνζίρ ιμπν Σάουα Αλ Ταμίμι και ζήτησε από αυτόν και τους υπηκόους του να αποδεχθούν το Ισλάμ. Ο Μουνζίρ αποδέκτηκε το αίτημά του, και ως εκ τούτου, οι περισσότερες αραβικές φυλές της περιοχής ασπάστηκαν το Ισλάμ. Στα μέσα του αιώνα, η μουσουλμανική κατάκτηση της Περσίας θα είχε ως αποτέλεσμα την πτώση της Σασανικής Αυτοκρατορίας. Το Κατάρ περιγραφόταν ως ένα διάσημο κέντρο εκτροφής αλόγων και καμήλων κατά την περίοδο των Ομεϋάδων. Τον 8ο αιώνα άρχισε να επωφελείται από την εμπορική στρατηγική του θέση στον Περσικό Κόλπο και έγινε κέντρο εμπορίας μαργαριταριών.Ουσιαστική ανάπτυξη στη βιομηχανία μαργαριταριών γύρω από τη χερσόνησο του Κατάρ σημειώθηκε κατά την εποχή των Αββασιδών. Τα πλοία που ταξιδεύουν από τη Βασόρα προς την Ινδία και την Κίνα έκαναν στάσεις στα λιμάνια του Κατάρ κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Κινεζική πορσελάνη, νομίσματα Δυτικής Αφρικής και τέχνεργα από την Ταϊλάνδη ανακαλύφθηκαν στο Κατάρ. Τα αρχαιολογικά κατάλοιπα του 9ου αιώνα υποδηλώνουν ότι οι κάτοικοι του Κατάρ χρησιμοποίησαν μεγαλύτερο πλούτο για να κατασκευάσουν κατοικίες και δημόσια κτίρια υψηλότερης ποιότητας. Πάνω από 100 πετρόκτιστα σπίτια, δύο τζαμιά και ένα οχυρό των Αββασιδών κατασκευάστηκαν στο Μουρβάμπ κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Όταν η ευημερία του χαλιφάτου μειώθηκε στο Ιράκ, το ίδιο συνέβη και στο Κατάρ.Μεγάλο μέρος της Ανατολικής Αραβίας ελεγχόταν από τους Ουσφουρίδες το 1253, αλλά τον έλεγχο της περιοχής κατέλαβε ο πρίγκιπας του Ορμούς το 1320. Τα μαργαριτάρια του Κατάρ αποτελούσαν μια από τις κύριες πηγές εσόδων του βασιλείου. Το 1515, ο Εμμανουήλ Α΄ της Πορτογαλίας κατέστησε υποτελές του το Βασίλειο του Ορμούς. Η Πορτογαλία στη συνέχεια κατέλαβε σημαντικό τμήμα της Ανατολικής Αραβίας το 1521. Το 1550, οι κάτοικοι της Αλ-Χάσα υποτάχθηκαν οικειοθελώς στην κυριαρχία των Οθωμανών, προτιμώντας τους από τους Πορτογάλους. Διατηρώντας αμελητέα στρατιωτική παρουσία στην περιοχή, οι Οθωμανοί εκδιώχθηκαν από τη φυλή Μπάνι Χαλίντ το 1670. Το 1766, μέλη της οικογένειας Αλ Χαλίφα της συνομοσπονδίας φυλών Ουτούμπ μετανάστευσαν από το Κουβέιτ στη Ζουμπάρα στο Κατάρ. Μέχρι την άφιξή τους, οι Μπάνι Χαλίντ ασκούσαν αδύναμη εξουσία στη χερσόνησο, παρά το γεγονός ότι το μεγαλύτερο χωριό διοικούνταν από τους μακρινούς συγγενείς τους. Το 1783, οι φυλές Μπάνι Ουτμπά με έδρα το Κατάρ και οι συμμαχικές αραβικές φυλές εισέβαλαν και προσάρτησαν το Μπαχρέιν από τους Πέρσες. Οι Αλ Χαλίφα επέβαλαν την εξουσία τους στο Μπαχρέιν και διατήρησαν τη δικαιοδοσία τους στη Ζουμπάρα. Μετά την ορκωμοσία του ως διάδοχος των Ουαχαμπί το 1788, ο Σαούντ ιμπν Αμπντ αλ-Αζίζ κινήθηκε για να επεκτείνει την επικράτεια των Ουαχάμπι προς τα ανατολικά προς τον Περσικό Κόλπο και το Κατάρ. Αφού νίκησαν τους Μπάνι Χαλίντ το 1795, οι Ουαχάμπι δέχθηκαν επίθεση σε δύο μέτωπα. Οι Οθωμανοί και οι Αιγύπτιοι επιτέθηκαν στο δυτικό μέτωπο, ενώ ο Αλ Χαλίφα στο Μπαχρέιν και οι Ομάνοι εξαπέλυσαν επίθεση κατά του ανατολικού μετώπου. Μόλις ενημερώθηκε για την αιγυπτιακή προέλαση στα δυτικά σύνορα το 1811, ο Ουαχαμπί εμίρης μείωσε τις φρουρές του στο Μπαχρέιν και τη Ζουμπάρα για να αναδιατάξει τα στρατεύματά του. Ο Σαΐντ μπιν Σουλτάν, ηγεμόνας του Μουσκάτ, εκμεταλλεύτηκε αυτή την ευκαιρία και επιτέθηκε στις φρουρές των Ουαχάμπι στην ανατολική ακτή, βάζοντας φωτιά στο φρούριο στη Ζουμπάρα. Οι Αλ Χαλίφα ουσιαστικά επέστρεψαν στην εξουσία στη συνέχεια.Ως τιμωρία για την πειρατεία, ένα πλοίο της εταιρείας Ανατολικών Ινδιών βομβάρδισε την Ντόχα το 1821, καταστρέφοντας την πόλη και αναγκάζοντας εκατοντάδες κατοίκους να φύγουν. Το 1825 ιδρύθηκε ο Οίκος των Θάνι με πρώτο ηγέτη τον Σεΐχη Μοχάμεντ μπιν Θάνι.Αν και το Κατάρ θεωρούνταν εξαρτημένο στο Μπαχρέιν, οι Αλ Χαλίφα βρέθηκαν αντιμέτωποι με τις τοπικές φυλές. Το 1867, ο ιΑλ Χαλίφα, μαζί με τον ηγεμόνα του Άμπου Ντάμπι, έστειλαν μια τεράστια ναυτική δύναμη στο Αλ Ουάκρα σε μια προσπάθεια να συντρίψουν τους αντάρτες του Κατάρ. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τον θαλάσσιο πόλεμο Κατάρ-Μπαχρέιν του 1867-1868, στον οποίο οι δυνάμεις του Μπαχρέιν και του Άμπου Ντάμπι λεηλάτησαν την Ντόχα και το Αλ Ουάκρα. Οι εχθροπραξίες του Μπαχρέιν παραβιάζαν τη Διαρκή Εκεχειρία Ειρήνης και Φιλίας του 1861. Η κοινή εισβολή, εκτός από την αντεπίθεση του Κατάρ, ώθησε τον Βρετανό συνταγματάρχη Λιούις Πέλι να επιβάλει μια διευθέτηση το 1868. Η αποστολή του στο Μπαχρέιν και το Κατάρ και η συνθήκη ειρήνης που προέκυψε ήταν ορόσημα επειδή αναγνώρισαν σιωπηρά τη διάκριση του Κατάρ από το Μπαχρέιν και αναγνώρισαν ρητά τη θέση του Μοχάμεντ μπιν Θάνι. Εκτός από την καταδίκη του Μπαχρέιν για την παραβίαση της συμφωνίας, ο Πέλι διαπραγματεύτηκε με σεΐχηδες του Κατάρ, τους οποίους εκπροσωπούσε ο Μοχάμεντ μπιν Θάνι. Οι διαπραγματεύσεις ήταν το πρώτο στάδιο στην ανάπτυξη του Κατάρ ως κτίση σεΐχη. Ωστόσο, το Κατάρ δεν αναγνωρίστηκε επίσημα ως βρετανικό προτεκτοράτο παρά το 1916. Κάτω από στρατιωτική και πολιτική πίεση από τον κυβερνήτη του Οθωμανικού Βιλαετίου της Βαγδάτης, Μιντάτ Πασά, η φυλή Αλ Θάνι υποτάχθηκε στην οθωμανική κυριαρχία το 1871. Η οθωμανική κυβέρνηση επέβαλε μεταρρυθμιστικά (Τανζιμάτ) μέτρα σχετικά με τη φορολογία και την καταγραφή της γης για να ενσωματώσει πλήρως αυτές τις περιοχές στην αυτοκρατορία. Παρά την αποδοκιμασία των τοπικών φυλών, ο Αλ Θάνι συνέχισε να υποστηρίζει την Οθωμανική κυριαρχία. Οι σχέσεις Κατάρ-Οθωμανών, ωστόσο, σύντομα κλονίστηκαν και το 1882 επιδεινώθηκαν περαιτέρω όταν οι Οθωμανοί αρνήθηκαν να βοηθήσουν τον Αλ Θάνι στην εκστρατεία του στο κατεχόμενο από το Άμπου Ντάμπι Χαούρ αλ Ουνταΐντ. Επιπλέον, οι Οθωμανοί υποστήριξαν τον Οθωμανό υπήκοο Μοχάμεντ μπιν Αμπντούλ Ουαχάμπ, ο οποίος προσπάθησε να υποκαταστήσει τον Αλ Θάνι ως καϊμακάμη του Κατάρ το 1888. Αυτό οδήγησε τελικά τον Αλ Θάνι να επαναστατήσει ενάντια στους Οθωμανούς, τους οποίους πίστευε ότι προσπαθούσαν να σφετεριστούν τον έλεγχο της χερσονήσου. Παραιτήθηκε ως καϊμακάμης και σταμάτησε να πληρώνει φόρους τον Αύγουστο του 1892.Τον Φεβρουάριο του 1893, ο Μεχμέτ Χαφίζ Πασάς έφτασε στο Κατάρ για να αναζητήσει απλήρωτους φόρους και να αντιμετωπίσει την αντίθεση του Τζασίμ μπιν Μοχάμεντ στις προτεινόμενες οθωμανικές διοικητικές μεταρρυθμίσεις. Φοβούμενος ότι θα αντιμετώπιζε θάνατο ή φυλάκιση, ο Τζασίμ υποχώρησε στο Αλ Ουάτζμπα (16 χιλιόμετρα δυτικά της Ντόχα), συνοδευόμενος από πολλά μέλη της φυλής. Η απαίτηση του Μεχμέτ να διαλύσει ο Τζασίμ τα στρατεύματά του και να ορκιστεί στην πίστη του στους Οθωμανούς αντιμετωπίστηκε με άρνηση. Τον Μάρτιο, ο Μεχμέντ φυλάκισε τον αδελφό του Τζασίμ και 13 εξέχοντες ηγέτες των φυλών του Κατάρ στην οθωμανική κορβέτα Merrikh ως τιμωρία για την ανυποταξία του. Αφού ο Μεχμέντ αρνήθηκε την προσφορά να απελευθερώσει τους αιχμαλώτους έναντι αμοιβής 10.000 λιρών, διέταξε περίπου 200 στρατιώτες να προχωρήσουν προς το οχυρό Αλ Ουατζμπά του Χασίμ υπό τη διοίκηση του Γιουσούφ Εφέντη, σηματοδοτώντας έτσι την έναρξη της Μάχης του Αλ Ουατζμπά. Τα στρατεύματα του Εφέντη δέχθηκαν σφοδρά πυρά από ένα μεγάλο στρατό πεζικού και ιππικού του Κατάρ λίγο μετά την άφιξή τους. Υποχώρησαν στο φρούριο Σεμπάκα, όπου και πάλι αναγκάστηκαν να αποσυρθούν. Αφού αποσύρθηκαν στο φρούριο Αλ Μπίντα, η εμπροσθοφυλακή του Γιασίμ πολιόρκησε το φρούριο, με αποτέλεσμα οι Οθωμανοί να παραδεχτούν την ήττα τους και να συμφωνήσουν να εγκαταλείψουν τους αιχμαλώτους τους σε αντάλλαγμα για την ασφαλή διέλευση του ιππικού του Μεχμέντ Πασά στο Χοσούφ από ξηρά. Αν και το Κατάρ δεν απέκτησε πλήρη ανεξαρτησία από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, το αποτέλεσμα της μάχης ανάγκασε μια συνθήκη που αργότερα θα αποτελέσει τη βάση για την ανάδυση του Κατάρ ως αυτόνομης χώρας εντός της αυτοκρατορίας. Με την Αγγλοτουρκική Σύμβαση του 1913, οι Οθωμανοί συμφώνησαν να παραιτηθούν από την αξίωσή τους στο Κατάρ και να αποσύρουν τη φρουρά τους από την Ντόχα. Ωστόσο, με το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, δεν έγινε τίποτα για να γίνει αυτό και η φρουρά παρέμεινε στο οχυρό της Ντόχα, αν και ο αριθμός της μειώθηκε καθώς στρατιώτες λιποτάκτησαν. Το 1915, με την παρουσία βρετανικών κανονιοφόρων στο λιμάνι, ο Αμπντουλάχ μπιν Τζάσιμ Αλ Θάνι (που ήταν φιλο-Βρετανός) έπεισε τους υπόλοιπους να εγκαταλείψουν το φρούριο και, όταν τα βρετανικά στρατεύματα πλησίασαν το επόμενο πρωί, το βρήκαν έρημο.Το Κατάρ έγινε βρετανικό προτεκτοράτο στις 3 Νοεμβρίου 1916, όταν το Ηνωμένο Βασίλειο υπέγραψε μια συνθήκη με τον Σεΐχη Αμπντουλάχ μπιν Τζασίμ Αλ Θάνι για να τεθεί το Κατάρ υπό το Σύστημα Διακυβέρνησης. Ενώ ο Αμπντουλάχ συμφώνησε να μην συνάψει σχέση με άλλη δύναμη χωρίς προηγούμενη συναίνεση της βρετανικής κυβέρνησης, η τελευταία εγγυήθηκε την προστασία του Κατάρ από θαλάσσια επίθεση και παρείχε τις «καλές υπηρεσίες» της σε περίπτωση επίθεσης από ξηρά - αυτό το τελευταίο έμεινε εσκεμμένα ασαφές. Στις 5 Μαΐου 1935, ενώ συμφώνησε παραχώρηση πετρελαίου στη βρετανική εταιρεία πετρελαίου, την Αγγλο-Περσική Εταιρεία Πετρελαίου, ο Αμπντουλάχ υπέγραψε μια άλλη συνθήκη με τη βρετανική κυβέρνηση η οποία παρείχε προστασία στο Κατάρ έναντι εσωτερικών και εξωτερικών απειλών. Τα αποθέματα πετρελαίου ανακαλύφθηκαν για πρώτη φορά το 1939. Ωστόσο, η εκμετάλλευση και η ανάπτυξη καθυστέρησαν λόγω του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.Το επίκεντρο των βρετανικών συμφερόντων στο Κατάρ άλλαξε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο με την ανεξαρτησία της Ινδίας, τη δημιουργία του Πακιστάν το 1947 και την ανάπτυξη της πετρελαιοπαραγωγής στο Κατάρ. Το 1949, ο διορισμός του πρώτου Βρετανού πολιτικού αξιωματικού στην Ντόχα, Τζον Γουίλτον, σηματοδότησε την ενίσχυση των αγγλο-Καταρικών σχέσεων. Οι εξαγωγές πετρελαίου ξεκίνησαν το 1949 και τα έσοδα από το πετρέλαιο έγιναν η κύρια πηγή εσόδων της χώρας, με το εμπόριο μαργαριταριών να έχει υποχωρήσει. Αυτά τα έσοδα χρησιμοποιήθηκαν για τη χρηματοδότηση της επέκτασης και του εκσυγχρονισμού των υποδομών του Κατάρ. Όταν η Βρετανία ανακοίνωσε επίσημα το 1968 ότι θα αποχωρούσε από τον Περσικό Κόλπο σε τρία χρόνια, το Κατάρ συμμετείχε στις συνομιλίες με το Μπαχρέιν και επτά άλλα κράτη για τη δημιουργία μιας ομοσπονδίας. Οι περιφερειακές διαμάχες, ωστόσο, έπεισαν το Κατάρ και το Μπαχρέιν να αποσυρθούν από τις συνομιλίες και να γίνουν ανεξάρτητα κράτη χωριστά από τα υπόλοιπα, τα οποία στη συνέχεια έγιναν Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Στις 3 Νοεμβρίου 1916, ο σεΐχης του Κατάρ σύναψε σχέσεις συνθήκης με το Ηνωμένο Βασίλειο. Η συνθήκη παρέδιδε τις εξωτερικές υποθέσεις και την άμυνα στο Ηνωμένο Βασίλειο, αλλά επέτρεπε την εσωτερική αυτονομία. Στις 3 Σεπτεμβρίου 1971, αυτές οι «ειδικές συμφωνίες» που «δεν συνάδουν με την πλήρη διεθνή ευθύνη ως κυρίαρχο και ανεξάρτητο κράτος» τερματίστηκαν. Αυτό έγινε στο πλαίσιο συμφωνίας που επιτεύχθηκε μεταξύ του ηγεμόνα του Κατάρ και της κυβέρνησης του Ηνωμένου Βασιλείου.Το 1991, το Κατάρ έπαιξε σημαντικό ρόλο στον Πόλεμο του Κόλπου, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της Μάχης του Χαφτζί κατά την οποία τανκς του Κατάρ κύλησαν στους δρόμους της πόλης και παρείχαν κάλυψη στις μονάδες της Εθνοφρουράς της Σαουδικής Αραβίας που πολεμούσαν τα στρατεύματα του Ιρακινού Στρατού. Το Κατάρ επέτρεψε στα στρατεύματα του συνασπισμού από τον Καναδά να χρησιμοποιήσουν τη χώρα ως αεροπορική βάση και επίσης επέτρεψε στις αεροπορικές δυνάμεις από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Γαλλία να επιχειρούν στα εδάφη του.Το 1995, ο Εμίρης Χαμάντ μπιν Χαλίφα αλ Θανί απέκτησε τον έλεγχο της χώρας από τον πατέρα του Χαλίφα μπιν Χαμάντ αλ Θανί, με την υποστήριξη των ενόπλων δυνάμεων και του υπουργικού συμβουλίου, καθώς και των γειτονικών κρατών και της Γαλλίας. Υπό τον Εμίρη Χαμάντ, το Κατάρ γνώρισε έναν μέτριο βαθμό φιλελευθεροποίησης, συμπεριλαμβανομένης της έναρξης του τηλεοπτικού σταθμού Al Jazeera (1996), της επικύρωσης της ψήφου ή του δικαιώματος ψήφου των γυναικών στις δημοτικές εκλογές (1999), της σύνταξης του πρώτου γραπτού συντάγματος (2005) και εγκαίνια Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας (2008). Το 2010, το Κατάρ κέρδισε τα δικαιώματα να φιλοξενήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο FIFA 2022, καθιστώντας το την πρώτη χώρα στη Μέση Ανατολή που επιλέχθηκε για να φιλοξενήσει το τουρνουά. Ο Εμίρης ανακοίνωσε τα σχέδια του Κατάρ να πραγματοποιήσει τις πρώτες του εθνικές βουλευτικές εκλογές το 2013. Ήταν προγραμματισμένο να πραγματοποιηθούν το δεύτερο εξάμηνο του 2013, αλλά αναβλήθηκαν για τον Οκτώβριο του 2021. Το νομοθετικό συμβούλιο φιλοξένησε την 140η Διακοινοβουλευτική Συνέλευση για πρώτη φορά τον Απρίλιο του 2019.Η αυξημένη επιρροή του Κατάρ και ο ρόλος του κατά τη διάρκεια της Αραβικής Άνοιξης, ειδικά κατά την εξέγερση του Μπαχρέιν το 2011, επιδείνωσαν τις μακροχρόνιες εντάσεις με τη Σαουδική Αραβία, τα γειτονικά Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (ΗΑΕ) και το Μπαχρέιν. Τον Ιούνιο του 2017, η Αίγυπτος, η Σαουδική Αραβία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και το Μπαχρέιν διέκοψαν τις διπλωματικές σχέσεις με το Κατάρ, επικαλούμενες την υποτιθέμενη υποστήριξη της χώρας σε ομάδες που θεωρούσαν εξτρεμιστικές. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση των οικονομικών και στρατιωτικών δεσμών του Κατάρ με την Τουρκία και το Ιράν. Το Κατάρ είναι συνταγματική μοναρχία που κυβερνάται από τον Οίκο των Αλ Θανί. Η δυναστεία Αλ Θανί κυβερνάει το Κατάρ σχεδόν δύο αιώνες, από την ίδρυση του βασιλικού οίκου το 1825. Το 2003, το Κατάρ υιοθέτησε ένα σύνταγμα που παρείχε την άμεση εκλογή των 30 από τα 45 μέλη του Νομοθετικού Συμβουλίου. Το σύνταγμα εγκρίθηκε με συντριπτική πλειοψηφία, όπου σχεδόν το 98% των ψηφοφόρων ψήφισε υπέρ. Ο όγδοος Εμίρης του Κατάρ είναι ο Ταμίμ μπιν Χαμάντ, του οποίου ο πατέρας του, ο Χαμάντ μπιν Χαλίφα αλ Θανί παραιτήθηκε υπέρ του γιου στις 25 Ιουνίου του 2013. Ο ανώτατος καγκελάριος έχει την αποκλειστική εξουσία του διορισμού και της απομάκρυνσης του πρωθυπουργού και των υπουργών. Ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί αποτελούν το Συμβούλιο των Υπουργών, που είναι η ανώτατη εκτελεστική αρχή στη χώρα. Επίσης, το Συμβούλιο των Υπουργών εισάγει τη νομοθεσία. Οι νόμοι και τα διατάγματα που προτείνονται από το Συμβούλιο των Υπουργών αναφέρονται στο Συμβουλευτικό Συμβούλιο (Ματζιλίς Αλ Σούρα) για συζήτηση, μετά την υποβολή τους στον Εμίρη για επικύρωση. Η Συμβουλευτική Συνέλευση έχει περιορισμένη νομοθετική αρμοδιότητα, αλλά ο Εμίρης έχει την τελευταία λέξη σε όλα τα ζητήματα. Η τρέχουσα συνέλευση αποτελείται από μέλη διορισμένα από τον Εμίρη, καθώς δεν έχουν πραγματοποιηθεί νομοθετικές εκλογές από το 1970, όπου μέχρι τότε υπήρχαν τμηματικές εκλογές στο σώμα. Οι νομοθετικές εκλογές έχουν αναβληθεί τουλάχιστον μέχρι το 2019.Ο Καταριανός νόμος δεν απαγορεύει την ίδρυση πολιτικών σωμάτων ή εμπορικών ενώσεων. Ο αριθμός των ανθρώπων στο Κατάρ κυμαίνεται σημαντικά ανάλογα με την εποχή, από τότε που ο πληθυσμός της χώρας εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τους εργάτες-μετανάστες. Στις αρχές του 2018, ο συνολικός πληθυσμός του Κατάρ ήταν 2,6 εκατομμύρια, από τους οποίους οι 313.000 είναι πολίτες του Κατάρ (12%) και οι υπόλοιποι 2,3 εκατομμύρια ήταν μετανάστες. Οι μη-Άραβες ξένοι κάτοικοι αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού της χώρας, με τους Ινδούς να αποτελούν τη μεγαλύτερη κοινότητα, αριθμώντας 650.000 ανθρώπους το 2017. Αυτοί ακολουθούνται από 350.000 Νεπαλέζους, 280.000 Μπανγκλαντεσιανούς, 260.000 Φιλιππινέζους, 200.000 Αιγύπτιους, 145.000 Σριλανκέζους, 125.000 Πακιστανούς και από πολλές άλλες εθνικότητες. Οι πρώτες δημογραφικές καταγραφές του Κατάρ χρονολογούνται από το 1892, και πραγματοποιήθηκαν από τους Οθωμανούς κυβερνήτες στην περιοχή. Με βάση την απογραφή, που περιελάμβανε μόνο τους κατοίκους των πόλεων, ο συνολικός πληθυσμός του 1892 ανερχόταν στα 9.830 άτομα. Το 1983 μόνο το 20% του πληθυσμού ήταν Καταρινοί, οι υπόλοιποι ήταν από τη Σαουδική Αραβία, το Πακιστάν και το Ιράν. Σύμφωνα με την απογραφή του 2010, ο πληθυσμός ανερχόταν στα 1.699.435 άτομα. Τον Ιανουάριο του 2013, η Αρχή Στατιστικής του Κατάρ εκτίμησε τον πληθυσμό της χώρας στα 1.903.447 άτομα, από τους οποίους οι 1.405.164 ήταν άνδρες και οι 498.283 ήταν γυναίκες. Την περίοδο της πρώτης απογραφής, που πραγματοποιήθηκε το 1970, ο πληθυσμός ανερχόταν στα 111.133 άτομα. Ο πληθυσμός έχει τριπλασιαστεί τη δεκαετία 2001-2011, ενώ οι γνήσιοι Καταριανοί αποτελούν λιγότερο από το 15% του πληθυσμού. Το 2001 ο πληθυσμός βρισκόταν λίγο παραπάνω από τα 600.000 άτομα. Η εισροή ανδρών εργατών έχει παραμορφώσει την ισορροπία των φύλων, με αποτέλεσμα οι γυναίκες να αποτελούν το ένα τέταρτο του πληθυσμού. Οι δημοσιευμένες προβλέψεις της Αρχής Στατιστικής του Κατάρ δείχνουν ότι ο πληθυσμός του Κατάρ μπορεί να φτάσει τους 2,8 εκατομμύρια κατοίκους μέχρι το 2020. Η Εθνική Αναπτυξιακή Στρατηγική του Κατάρ (2011-2016) εκτιμούσε ότι ο πληθυσμός θα φτάσει τους 1,78 εκατομμύρια κατοίκους το 2013, τους 1,81 εκατομμύρια κατοίκους το 2014, τους 1,84 εκατομμύρια κατοίκους το 2015 και τους 1,86 εκατομμύρια κατοίκους το 2016, με ετήσιο ρυθμό ανάπτυξης 2,1%. Αλλά ο πληθυσμός της χώρας είχε φτάσει τους 1,83 εκατομμύρια κατοίκους από τα τέλη του 2012, εμφανίζοντας αύξηση 7,5% σε σύγκριση με το προηγούμενο έτος. Ο συνολικός πληθυσμός του Κατάρ χτύπησε ιστορικό υψηλό τον Νοέμβριο του 2015, φτάνοντας τα 2,46 εκατομμύρια κατοίκους, σημειώνοντας αύξηση 8,5% σε σύγκριση με το προηγούμενο έτος Το Ισλάμ είναι η κυριαρχούσα θρησκεία του Κατάρ και απολαμβάνει επίσημο καθεστώς. Οι περισσότεροι πολίτες του Κατάρ ανήκουν στο Σουνιτικό κίνημα Σαλάφι, ενώ περίπου το 20% των Μουσουλμάνων του Κατάρ είναι Σιίτες. Τα άλλα μουσουλμανικά δόγματα εξασκούνται από πολύ μικρό μέρος του πληθυσμού. Το 67,7% του πληθυσμού του Κατάρ είναι μουσουλμάνοι, το 13,8% είναι Χριστιανοί, το 13,8% είναι Ινδουιστές και το 3,1% είναι Βουδιστές. Οι άλλες θρησκείες αποτελούν το εναπομείναν 1.6%. Ο νόμος της Σαρίας είναι η κύρια πηγή της δικαιοσύνης της χώρας, σύμφωνα με το σύνταγμα του Κατάρ. Ο Χριστιανικός πληθυσμός αποτελείται σχεδόν εξολοκλήρου από ξένους. Από το 2008, η κυβέρνηση έχει επιτρέψει στους Χριστιανούς να χτίζουν εκκλησίες σε έδαφος δωρισμένο από την ίδια, επομένως η ξένη ιεραποστολική δραστηριότητα είναι επισήμως αποθαρρυμένη. Στις ενεργές εκκλησίες περιλαμβάνεται η Εκκλησία Μαρ Θόμα, η Συριακή Ορθόδοξη Εκκλησία Μαλανκάρα, η η Αγγλικανική Εκκλησία των Θεοφανείων. Επίσης, υπάρχουν Μορμόνοι. Τα Αραβικά είναι η επίσημη γλώσσα του Κατάρ. Η τοπική διάλεκτος είναι τα Καταριανά Αραβικά, ενώ η Καταριανή Νοηματική γλώσσα είναι η γλώσσα της κωφάλαλης κοινότητας. Τα αγγλικά χρησιμοποιούνται κοινώς ως δεύτερη γλώσσα, και είναι μια ανερχόμενη lingua franca, ειδικά στο εμπόριο, σε τέτοια έκταση, που υπάρχουν βήματα για την προσπάθεια της διατήρησης των Αραβικών από την καταπάτηση των Αγγλικών. Τα Αγγλικά είναι ιδιαίτερα χρήσιμα για την επικοινωνία με τη μεγάλη μεταναστευτική κοινότητα του Κατάρ. Αντανακλώντας τον πολυπολιτισμικό χαρακτήρα της χώρας, ομιλούνται και πολλές άλλες γλώσσες, όπως τα Μπαλούτσι, τα Χίντι, τα Μαλαγιάλαμ, τα Ουρντού, τα Ταμιλικά, τα Τελούγκου, τα Νεπαλικά, τα Σινχαλεζικά, τα Μπενγκάλι, τα Ταγκαλόγκ και τα Ινδονησιακά.Το 2012, το Κατάρ έγινε μέλος του Διεθνούς Οργανισμού Γαλλοφωνίας, ως ένα νέο συνδεδεμένο μέλος. Ωστόσο, τον Δεκέμβριο του 2013, η Γαλλική καθημερινή εφημερίδα Le Monde αποκάλυψε ότι το Κατάρ, που έχει πολύ λίγους μητρικούς ομιλητές των Γαλλικών, δεν έχει πληρώσει κάποια συνεισφορά στον ΔΟΓ, ενώ ο απερχόμενος Διαχειριστής του ΔΟΓ παραπονέθηκε το 2015 ότι το Κατάρ δεν έχει τηρήσει καμία από τις υποσχέσεις του όταν έγινε μέλος του οργανισμού και δεν έχει πληρώσει ποτέ τα ετήσια τέλη συμμετοχής.Το προσδόκιμο ζωής στο σύνολο του πληθυσμού, σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2019 του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας ήταν 77,2 χρόνια (78,0 χρόνια οι άνδρες και 76,6 οι γυναίκες). Πρωτεύουσα και κυριότερος λιμένας της χώρας είναι η Ντόχα (Doha). Άλλες πόλεις είναι το Ντούκχαν (Dukhan), που αποτελεί το κέντρο της πετρελαϊκής παραγωγής, το Ουμ Σαΐντ (Umm Said), όπου βρίσκονται και τα μεγάλα διυλιστήρια, γνωστότατος λιμένας εξαγωγής - φόρτωσης δεξαμενόπλοιων, καθώς και οι Γουάκρα (Wakra), Αλ Χουρ (Al Khour) και Ουμ Μπαμπ (Umm Bab), όλες πρώην οάσεις που εξελίχθηκαν σε πόλεις. Η χώρα έχει απόλυτη μοναρχία με αρχηγό κράτους τον Εμίρη του Κατάρ. Από τις 25 Ιουνίου του 2013 στο αξίωμα αυτό τελεί ο Ταμίμ μπιν Χαμάντ αλ-Θανί, μετά την ειρηνική παράδοση της εξουσίας από τον πατέρα του, Χαμάντ μπιν Χαλίφα. Αρχηγός της κυβερνήσεως είναι ο πρωθυπουργός Αμπντάλα μπιν Νασέρ αλ Χαλίφα Αλ Θανί από τις 26 Ιουνίου του 2013. Το δικαίωμα ψήφου χορηγείται στα άτομα ηλικίας 18 ετών και άνω. Το Σύνταγμα τέθηκε σε ισχύ στις 9 Ιουνίου του 2005, αφού πρώτα εγκρίθηκε σε δημοψήφισμα στις 29 Απριλίου του 2003 και έλαβε την έγκριση του εμίρη στις 8 Ιουνίου του 2004. Οι πρώτες εκλογές για τοπικό συμβούλιο διενεργήθηκαν το 1999. Το Κατάρ ήταν επίσης ένα από τα πρώτα μέλη του ΟΠΕΚ και ιδρυτικό μέλος του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου. Είναι μέλος του Αραβικού Συνδέσμου. Η χώρα δεν έχει αποδεχθεί την υποχρεωτική δικαιοδοσία του Διεθνούς Δικαστηρίου. Το Κατάρ φιλοξενεί την αμερικανική βάση Al Udeid Air Base, το οποίο λειτουργεί ως κομβικό σημείο για όλες τις αμερικανικές αεροπορικές δραστηριότητες στον Κόλπο. Το Κατάρ έχει διμερείς σχέσεις με πολλές ξένες χώρες. Επέτρεψε στις αμερικανικές δυνάμεις να χρησιμοποιήσουν την αεροπορική βάση για να στείλει προμήθειες προς το Ιράκ και το Αφγανιστάν. Το Κατάρ υπέγραψε συμφωνία αμυντικής συνεργασίας με τη Σαουδική Αραβία, με την οποία μοιράζεται το μεγαλύτερο ενιαίο μη συναφή τομέα του φυσικού αερίου στον κόσμο. Οι σχέσεις του με το Μπαχρέιν και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα είναι τεταμένες, λόγω της θεωρούμενης εγγύτητας μεταξύ της κυβέρνησης του Κατάρ και της Μουσουλμανικής Αδελφότητας. Στις 5 Ιουνίου του 2017 η Αίγυπτος, η Σαουδική Αραβία, το Μπαχρέιν, η Μαυριτανία, η Υεμένη, οι Μαλδίβες και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα με μια συντονισμένη απόφαση διέκοψαν κάθε διπλωματική σχέση με το Κατάρ λόγω «της υποστήριξής του στην τρομοκρατία και τον εξτρεμισμό», ενώ η Λιβύη και η Ιορδανία την υποβάθμισαν. Το Κατάρ έχει φιλοξενήσει ακαδημαϊκά, θρησκευτικά, πολιτικά και οικονομικά συνέδρια. Το Κατάρ διατηρεί μια μικρή στρατιωτική δύναμη περίπου 11.800 ανδρών, συμπεριλαμβανομένου του στρατού, του ναυτικού και της αεροπορίας. Το 2008 το Κατάρ πέρασε τα 2.355 εκατομμύρια αμερικανικού δολαρίου στις στρατιωτικές δαπάνες, το 2,3% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος. Οι ειδικές δυνάμεις του Κατάρ έχουν εκπαιδευτεί από τη Γαλλία και άλλες δυτικές χώρες και πιστεύεται ότι έχουν σημαντικές δεξιότητες. Βοήθησαν επίσης τους αντάρτες της Λιβύης κατά τη διάρκεια της μάχης της Τρίπολης το 2011. Πριν την ανακάλυψη του πετρελαίου, η οικονομία του Κατάρ βασιζόταν στην αλιεία ψαριών και μαργαριταριών. Αναφορές των τοπικών κυβερνητών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το 1892 αναφέρουν ότι το συνολικό εισόδημα από τα μαργαριτάρια το 1892 ήταν 2.450.000 γρόσια. Μετά την είσοδο των καλλιεργημένων μαργαριταριών στην παγκόσμια αγορά το 1920 και το 1930, η βιομηχανία μαργαριταριών του Κατάρ κατέρρευσε. Το 1940 ανακαλύφθηκε στο πεδίο Ντουκχάν πετρέλαιο. Η ανακάλυψη μεταμόρφωσε την οικονομία της χώρας. Σήμερα, η χώρα διαθέτει υψηλό βιωτικό επίπεδο για τους νόμιμους πολίτες του. Χωρίς φόρο εισοδήματος, το Κατάρ (μαζί με το Μπαχρέιν) είναι μια από τις χώρες με τη χαμηλότερη φορολογία στον κόσμο. Η ανεργία τον Ιούνιο του 2013 ήταν 0,1%. Ο νόμος για τις επιχειρήσεις ορίζει ότι το 51% κάθε επιχείρησης στη χώρα πρέπει να ελέγχεται από Καταριανούς. Όσον αφορά το 2016, το Κατάρ διαθέτει το τέταρτο υψηλότερο κατά κεφαλήν ΑΕΠ στον κόσμο, σύμφωνα με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Βασίζεται σε ξένους για εργατικό δυναμικό ώστε να αναπτυχθεί η οικονομία του, σε τέτοιο βαθμό ώστε οι μετανάστες εργάτες να αποτελούν το 86% του πληθυσμού και το 94% του εργατικού δυναμικού. Το Κατάρ έχει κατακριθεί από τη Διεθνή Συνομοσπονδία Εργατικών Ενώσεων. Η οικονομική ανάπτυξη του Κατάρ βασίζεται σχεδόν εξ ολοκλήρου στο πετρέλαιο και στο φυσικό αέριο. Το Κατάρ είναι ο μεγαλύτερος εξαγωγέας υγροποιημένου φυσικού αέριου. Το 2012, εκτιμήθηκε ότι το Κατάρ θα επένδυε πάνω από 120 δις δολάρια στον ενεργειακό τομέα στα επόμενα δέκα χρόνια. Η χώρα είναι μέλος του ΟΠΕΚ από το 1961.Το 2005 ιδρύθηκε η Αρχή Επενδύσεων του Κατάρ, η οποία εξειδικεύεται στην επένδυση κρατικού πλούτου στο εξωτερικό. Εξαιτίας του πλεονάσματος ύψους δισεκατομμυρίων δολαρίων από τη βιομηχανία πετρελαίου και φυσικού αερίου, η κυβέρνηση του Κατάρ έχει διευθύνει επενδύσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ευρώπη και την Ασία. Όσον αφορά το 2013, κατείχε ατού τα οποία αποτιμήθηκαν σε 100 δις δολάρια. Ανάμεσα στις επενδύσεις περιλαμβάνονται οι Valentino, Siemens, Printemps, Harrods, The Shard, Barclays Bank, αεροδρόμιο Χίθροου, Παρί Σεν Ζερμέν, όμιλος Volkswagen, Royal Dutch Shell, Bank of America, Tiffany, Αγροτική Τράπεζα της Κίνας, Sainsbury's, BlackBerry και Santander Brasil.Όσον αφορά το 2012, το Κατάρ διαθέτει αποδεδειγμένα αποθέματα πετρελαίου ύψους 15 δις βαρελιών και αποθέματα φυσικού αερίου το οποία αποτελούν το 13% των παγκόσμιων αποθεμάτων. Ως αποτέλεσμα, είναι από τα πλουσιότερα κράτη όσον αφορά το κατά κεφαλήν εισόδημα. Κανείς από τα δύο εκατομμύρια κατοίκους του δε ζει κάτω από το όριο της φτώχειας και λιγότερο από 1% είναι άνεργοι. Ο πολιτισμός του Κατάρ είναι παρόμοιος με εκείνο των άλλων αραβικών χωρών του Περσικού Κόλπου και της Ανατολικής Αραβίας, και είναι σημαντικά επηρεασμένος από το Ισλάμ. Αραβικές φυλές από τη Σαουδική Αραβία μετακινήθηκαν στο Κατάρ και σε άλλα μέρη στον Περσικό Κόλπο. Η Εθνική Ημέρα του Κατάρ, που εορτάζεται ετησίως στις 18 Δεκεμβρίου, έχει σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη του αισθήματος της εθνικής ταυτότητας, και εορτάζεται η ιστορία του. Εορτάζεται προς τιμήν της αλληλεγγύης και της υπακοής που έδειξαν οι πολίτες του Κατάρ στον Σεΐχη Γιασίμ Μπιν Μοχάμεντ Αλ Θανί, και την ένωση των διαφόρων φυλών της χώρας το 1878. Από τις 1 Ιουλίου του 2008, ο Χαμάντ μπιν Αμπντουλαζίζ αλ-Καουάρι είναι ο Υπουργός Πολιτισμού, Τεχνών και Κληρονομιάς του Κατάρ. Αρκετά ανώτερα μέλη της κυβερνώσας δυναστείας Αλ Θανί του Κατάρ είναι αξιοσημείωτοι συλλέκτες ισλαμικής και σύγχρονης τέχνης. Το Μουσείο Ισλαμικών Τεχνών, που άνοιξε το 2008, θεωρείται ως ένα από τα μεγαλύτερα μουσεία του κόσμου. Αυτό, καθώς και άλλα Καταριανά μουσεία, όπως το Αραβικό Μουσείο Σύγχρονων Τεχνών, είναι υπό τον έλεγχο της Αρχής Μουσείων του Κατάρ, της οποίας επικεφαλής είναι η Σέιχα Αλ-Μαγιάσσα μπιντ Χαμάντ μπιν Χαλίφα Αλ-Θανί, η αδερφή του Εμίρη του Κατάρ, και ο προεξέχων συλλέκτης Σέιχ Χασάν μπιν Μοχάμμεντ αλ Θανί. Η Αρχή Μουσείων του Κατάρ χορηγεί καλλιτεχνικά γεγονότα στο εξωτερικό, όπως στις εκθέσεις του Τακαχάσι Μουρακάμι στις Βερσαλλίες το 2010, και του Ντάμιεν Χερστ στο Λονδίνο το 2012. Το Κατάρ είναι ο μεγαλύτερος αγοραστής παγκοσμίως στην καλλιτεχνική αγορά ανά αξία. Ο πολιτιστικός τομέας του Κατάρ έχει αναπτυχθεί, και έχει επιτρέψει στη χώρα να φτάσει στην παγκόσμια αναγνώριση για τη συνεισφορά στην ανάπτυξη μιας χώρας που το εισόδημα προέρχεται κυρίως από τη βιομηχανία φυσικού αερίου και πετρελαίου. Το Κατάρ ταξινομήθηκε ως μη ελεύθερο στην αναφορά για την Ελευθερία του Τύπου από τον οργανισμό Freedom House το 2014. Οι τηλεοπτικές μεταδόσεις στο Κατάρ ξεκίνησαν το 1970. Το Αλ Τζαζίρα είναι ένα κύριο τηλεοπτικό δίκτυο που εδρεύει στην Ντόχα του Κατάρ. Αρχικά, το Αλ Τζαζίρα ιδρύθηκε ως ένα Αραβικό ενημερωτικό τηλεοπτικό δίκτυο, ωστόσο σήμερα λειτουργεί και το ομώνυμο δορυφορικό κανάλι. Επίσης, έχει επεκταθεί σε ένα παγκόσμιο δίκτυο με πολλά θεματικά τηλεοπτικά κανάλια. Οι εναέριες συγκοινωνίες εξυπηρετούνται από 5 αεροδρόμια και ένα ελικοδρόμιο, σύμφωνα με στοιχεία του 2007. Σημαντικό λιμάνι εκτός από την Ντόχα είναι και το Ρας Λαφάν. Η οδήγηση στη χώρα γίνεται στα δεξιά. Κατάρ στο Curlie | Το Κράτος του Κατάρ είναι ένα ανεξάρτητο εμιράτο της Μέσης Ανατολής, που καταλαμβάνει τη χερσόνησο Κατάρ, επί της ανατολικής ακτής της Αραβικής Χερσονήσου, στον Αραβικό ή Περσικό κόλπο. Έχει έκταση 11.637 τ.χλμ. και πληθυσμό (138η στον κόσμο) 2.909.134 κατοίκους, σύμφωνα με επίσημη εκτίμηση για το 2023. Πλούσιο σε πετρελαιοπηγές, έχει ένα από τα υψηλότερα κατά κεφαλήν εισοδήματα στον κόσμο. Ένας πορθμός του Περσικού Κόλπου χωρίζει το Κατάρ από την κοντινή νησιωτική χώρα του Μπαχρέιν, ενώ νότια συνορεύει με τη Σαουδική Αραβία. Μετά την Οθωμανική κυριαρχία, το Κατάρ έγινε Βρετανικό προτεκτοράτο στις αρχές του 20ού αιώνα, μέχρις ότου απέκτησε ανεξαρτησία το 1971. Από τις αρχές του 19ου αιώνα, το Κατάρ κυβερνιέται από τον Οίκο των Αλ Θανί. Ο Σεΐχης Τζασίμ μπιν Μοχαμέντ αλ Θανί ήταν ο ιδρυτής του Κράτους του Κατάρ. Το Κατάρ είναι κληρονομική μοναρχία και ο ηγέτης είναι ο Εμίρης Ταμίμ μπιν Χαμάντ. Σχετικά με το πολίτευμα, το εάν η χώρα είναι συνταγματική ή απόλυτη μοναρχία είναι θέμα γνώμης. Το 2003, το σύνταγμα εγκρίθηκε με συντριπτική πλειοψηφία, καθώς περίπου το 98% των ψηφοφόρων ψήφισαν υπέρ.Στις αρχές του 2017, ο συνολικός πληθυσμός του Κατάρ ανερχόταν στα 2,6 εκατομμύρια, οι οποίοι αποτελούνταν από 313.000 πολίτες του Κατάρ και 2,3 εκατομμύρια μετανάστες.Το Κατάρ είναι μια οικονομία υψηλού εισοδήματος, έχοντας τα τρίτα μεγαλύτερα αποθέματα φυσικού αερίου και μεγάλα αποθέματα πετρελαίου. Σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη, το Κατάρ είναι μια χώρα πολύ υψηλής ανθρώπινης ανάπτυξης και το πιο προχωρημένο Αραβικό κράτος στην ανθρώπινη ανάπτυξη. Το Κατάρ είναι σημαντική δύναμη στον αραβικό κόσμο, υποστηρίζοντας οικονομικά αρκετές ομάδες ανταρτών κατά τη διάρκεια της Αραβικής Άνοιξης. Επίσης, το Αλ Τζαζίρα, ειδησεογραφικό δίκτυο δορυφορικής τηλεόρασης, έχει την έδρα του στο Κατάρ. Για το γεωγραφικό και πληθυσμιακό μέγεθός του, το Κατάρ ασκεί δυσανάλογα μεγάλη επιρροή στον κόσμο, και έχει αναγνωριστεί ως μέση δύναμη. Επίσης, το Κατάρ θα είναι η πρώτη αραβική χώρα που θα διοργανώσει το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου του 2022. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CF%81 |
Εκλογές στο Γκέρνζι | Εκλογές διενεργήθηκαν στις 7 Οκτωβρίου 2020 για την εκλογή 38 αντιπροσώπων από τις συνολικά 40 έδρες της βουλής. Εκλογές διεξήχθησαν στις 27 Απριλίου 2016. Εξελέγησαν 38 ανεξάρτητοι (οι έδρες μειώθηκαν κατά 7 σε σχέση με τις προηγούμενες εκλογές του 2012). Ο αριθμός των υποψηφίων ανήλθε στους 81. Στις εκλογές που διεξήχθησαν στις 12 Απριλίου 2000 και στις 21 Απριλίου 2004 εξελέγησαν 45 ανεξάρτητοι. Όλα τα μέλη του κοινοβουλίου ήταν ανεξάρτητα. Στις βουλευτικές εκλογές που διεξήχθησαν στις 23 Απριλίου 2008 εξελέγησαν μόνο ανεξάρτητοι. 18.576 ψηφοφόροι ή το 40,58% του εγγεγραμμένου πληθυσμού προσήλθαν στις κάλπες και συνολικά καταμετρήθηκαν 89.239 ψηφοδέλτια, εκ των οποίων 10 λευκά και 35 άκυρα. Επί συνόλου 28 υποψηφίων, οι 26 επανεξελέγησαν στη Βουλή. Οι 19 από τους εκλεγμένους βουλευτές εισήλθαν για πρώτη φορά στη Βουλή. Οι πέντε εκ των 12 υποψηφίων που είχαν κατέλθει ανεπιτυχώς στις εκλογές του 2004 κατάφεραν να εκλεγούν το 2008. Τις περισσότερες ψήφους έλαβε ο υποψήφιος που κατήλθε για πρώτη φορά, Ματ Φαλάιζε στην περιφέρεια the Vale, ο οποίος συγκέντρωσε 2.322 ψήφους και σε ηλικία 26 ετών έγινε το νεότερο σε ηλικία μέλος της Βουλής. Εκλογές διεξήχθησαν στις 18 Απριλίου 2012. Εξελέγησαν 45 βουλευτές, η θητεία των οποίων ξεκίνησε την 1η Μαΐου 2012. Οι εγγεγραμμένοι ψηφοφόροι ήταν συνολικά 29.745 άτομα και οι υποψήφιοι 78. | Στο Γκέρνζι εκλέγεται το Κοινοβούλιο (States of Guernsey) σε εθνικό επίπεδο. Το Κοινοβούλιο αριθμεί 45 εκλεγμένα μέλη (Deputies) και 2 αντιπροσώπους του Όλντερνεϊ, με τον βάιλο (Bailiff) ή τον αναπληρωτή του να έχουν προσωρινή θέση (Presiding Officer ) χωρίς να έχουν δικαίωμα να ψηφίσουν ή να είναι υποψήφιοι. Τα πολιτικά κόμματα δεν διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο. Οι τελευταίες εκλογές για κοινοβούλιο (States of Deliberation) διεξήχθησαν το 2020. Το 2020 εισήχθη ένα νέο σύστημα ψηφοφορίας σε παννησιωτικό επίπεδο, ενώ πριν εφαρμοστεί αυτό λειτουργούσαν 7 εκλογικές περιφέρειες από το 2004. Σύμφωνα με το σημερινό εκλογικό σύστημα, οι αντιπρόσωποι εκλέγονται σε μία μονοεδρική εκλογική περιφέρεια με πλειοψηφικό σύστημα, με βάση το οποίο οι ψηφοφόροι μπορούν να ψηφίσουν ως και 38 υποψήφιους.Το Σαρκ εκλέγει το δικό του κοινοβούλιο, όπως και το Όλντερνεϊ. Το τελευταίο εκλέγει και 2 αντιπροσώπους στη συνέλευση του βαϊλάτου.Η θητεία των βουλευτών είναι τετραετής. Ο πρόεδρος του κοινοβουλίου εκλέγεται για 4ετή θητεία. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82_%CF%83%CF%84%CE%BF_%CE%93%CE%BA%CE%AD%CF%81%CE%BD%CE%B6%CE%B9 |
Νικ Κύργιος | Ο Κύργιος γεννήθηκε στην Καμπέρα της Αυστραλίας. Ο πατέρας του, Γεώργιος, είναι Έλληνας με καταγωγή από την ευρύτερη περιοχή των Ιωαννίνων, ενώ η μητέρα του, Νιλ, είναι από τη Μαλαισία. Ο πατέρας του είναι ελαιοχρωματιστής και η μητέρα του είναι μηχανικός υπολογιστών. Ο Νίκος είναι ο τρίτος απο τα τρία παιδία της οικογένειας. Έχει έναν μεγαλύτερο αδερφό τον Χρήστο, ο οποίος είναι ιδιοκτήτης ενός γυμναστηρίου και μια μεγαλύτερη αδερφή τη Halimah, η οποία ασχολείται με τον χορό και την υποκριτική. Σχολείο παρακολούθησε στο Radford College και στο Daramalan College, όπου και αποφοίτησε το 2012. Ο Κύργιος έχει δηλώσει Χριστιανός Ορθόδοξος. Ο Κύργιος υπήρξε ελπιδοφόρος μπασκετμπολίστας στην εφηβεία του πρίν πάρει την απόφαση να ασχοληθεί εξ ολοκλήρου με το τέννις όταν ήταν 14 χρονών. Ξεκίνησε να παίζει τέννις σε μικρή ηλικία έπειτα από παρότρυνση της μητέρας του. Στα 16 του χρόνια κέρδισε μία πλήρη υποτροφία από το Australian Institute of Sport ώστε να αναπτύξει σε αγωνιστικό επίπεδο το τέννις. Στον ελεύθερο χρόνο του παρακολουθεί NBA και είναι φανατικός οπαδός των Boston Celtics. Ο Κύργιος αγωνίστηκε στο προκριματικό ταμπλό του Αυστραλιανού Όπεν του 2012 στο οποίο ηττήθηκε στην πρεμιέρα του. Στη συνέχεια της σεζόν αγωνίστηκε σε αγώνες του 2012 ITF Men's Circuit σε χώρες όπως η Αυστραλία, Γερμανία, Ιαπωνία και Σλοβενία. Ο Κύργιος ξεκίνησε τη σεζόν του 2013 ως το No.838 της παγκόσμιας κατάταξης και διαγωνίστηκε στο πρώτο επίσημο τουρνουά της καριέρας του στο 2013 Brisbane International, χάνοντας στον πρώτο προκριματικό γύρο. Έπειτα ηττήθηκε στον πρώτο προκριματικό γύρο του 2013 Australian Open και έμεινε εκτός στο πρώτο Grand Slam που διαγωνίστηκε. Ωστόσο συνέχισε την πορεία του στο Αυστραλιανό Όπεν, στο ταμπλό των Junior, όπου κέρδισε τον τίτλο νικώντας τον συμπατριώτη του Θανάση Κοκκινάκη στον τελικό. Σε δηλώσεις του μετά την κατάκτηση του τίτλου έθεσε ως στόχο του 2013 να μπεί στο Top300 της παγκόσμιας κατάταξης. Στη συνέχεια αγωνίστηκε στο πρώτο του τουρνουά Challenger αλλά και σε δύο τουρνουά της κατηγορίας Futures. Τον Φλεβάρη κέρδισε τον πρώτο τίτλο του σε Challenger, στα 17 του χόνια, στο τουρνουά 2013 Nature's Way Sydney Tennis International. Το καλοκαίρι οι διογρανωτές του 2013 French Open έδωσαν στον Κύργιο wildcard για το προκριματικό ταμπλό, αλλά λόγω αποχώρησης του John Millman, ο Κύργιος κέρδισε την είσοδο του απευθείας στο κύριο ταμπλό του μονού των ανδρών για πρώτη φορά στην καριέρα του. Εκεί πέτυχε την πρώτη του νίκη σε αγώνα ATP Tour level της καριέρας του νικώντας το No.8 του ταμπλό, Radek Stepanek στα 3 σετ. Στον δεύτερο γύρο ωστόσο ηττήθηκε απο τον Marin Cilic, αλλά λόγω της πορείας του έφτασε στο No.213 της παγκόσμιας κατάταξης. Στη συνέχεια της σεζόν προκρίθηκε στο κυρίως ταμπλό του 2013 US Open, στο οποίο όμως ηττήθηκε στην πρεμιέρα από τον David Ferrer. Μετά τον Αμερικάνικο Όπεν ο Κύργιος έκανε νέο ρεκόρ καριέρας φτάνοντας στο No.186 της παγκόσμιας κατάταξης στις 9 Σεπτεμβρίου του 2013, ξεπερνώντας κατά πολύ τον στόχο που είχε θέσει στην αρχή της σεζόν. Στο Αυτραλιανό Όπεν του 2014 οι διοργανωτές έδωσαν στον κύργιο wildcard και αγωνίστηκε στο κυρίως ταμπλό. Εκεί πέτυχε την πρώτη του νίκη σε Grand Slam κερδίζοντας στον πρώτο γύρο τον Benjamin Becker στα 4 σετ. Έπειτα ακολούθησε ο δεύτερος γύρος στον οποίο ηττήθηκε απο τον Benoit Paire στα 5 σετ, ενώ είχε προηγηθεί με τα δύο πρώτα σετ. Ο Κύργιος συνέχισε τη σεζόν του στο Challenger Tour όπου και κατέκτησε δύο διαδοχικά Challenger, το 2014 Sarasota Open και το 2014 Savannah Challenger. Στη συνέχεια αγωνίστηκε στο Γαλλικό Όπεν αφού του δόθηκε wildcard αλλά ηττήθηκε στον πρώτο γύρο από τον Milos Raonic. Στη συνέχεια της σεζόν κέρδισε τον τρίτο τίτλο Challenger στο 2014 κερδίζοντας το 2014 Aegon Nottingham Challenge. Τον Ιούνιο, ο Κύργιος και πάλι με χρήση wildcard αγωνίστηκε στο κυρίως ταμπλό του 2014 Wimbledon Championships, όπου κέρδισε τον πρώτο του αγώνα ενάντια στον Stephane Robert στα 4 σετ. Στο δεύτερο γύρο ο Κύργιος νίκησε τον Richard Gasquet, σε ένα παιχνίδι θρίλερ με 5 σετ, ενώ χρειάστηκε να σώσει 9 matchpoint του αντιπάλου μέχρι να πάρει τη νίκη. Στον τρίτο γύρο αντιμετώπισε τον Jiri Vesely, τον οποίο νίκησε στα 4 σετ. Έπειτα προκρίθηκε στον τέταρτο γύρο όπου βρέθηκε αντιμέτωπος με το τότε No1 της παγκόσμιας κατάταξης και έναν απο τους καλύτερους τεννίστες, τον Rafael Nadal. Σε αυτό τον αγώνα ο Κύργιος πέτυχε τη μεγαλύτερη νίκη την καριέρας του νικώντας τον Rafael Nadal στα 4 σετ, και προκρίθηκε για πρώτη φορά σε προημιτελικό Grand Slam τουρνουά. Στα προημιτελικά ωστόσο ηττήθηκε στα 4 σετ απο τον Milos Raonic. Με αυτή του την πορεία κατάφερε να αναρριχηθεί στην παγκόσμια κατάταξη από το νούμερο 144 στο 66. Στο Αμερικάνικο Όπεν του 2014 ο Κύργιος έφτασε μέχρο τον τρίτο γύρο, νικώντας στην πορεία τον Mikhail Youzhny και Andreas Seppi πρίν ηττηθεί από τον Tommy Robredo στα 4 σετ. Στη συνέχεια ο Κύργιος αποφάσισε να προσπεράσει την υπόλοιπη σεζόν για να πάρει την απαραίτητη ξεκούραση. Έκλεισε τη σεζόν ως το No.52 της παγκόσμιας κατάταξης και ως ο No.2 Αυστραλός. Ο Κύργιος ξεκίνησε τη σεζόν του 2015 στο τουρνουά Sydney International, αλλά ηττήθηκε στην πρεμιέρα του από τον Jerzy Janowicz σε 3 κλειστά σετ. Έπειτα αγωνίστηκε στο Αυστραλιανό Όπεν, στο οποίο εισήχθει λόγω της βαθμολογικής του κατάταξης για πρώτη φορά. Νίκησε τον Federico Delbonis στα 5 σετ στην πρεμιέρα του και τον Ivo Karlović στον 2ο γύρο. Στον τρίτο γύρο ο Κύργιος νίκησε τον Malek Jaziri στα 3 σετ για να προκριθεί στον 4ο γύρο στον οποίο αντιμετώπισε και νίκησε στα 5 σετ τον Andrea Seppi. Με αυτή τη νίκη ο Κύργιος πέρασε για δεύτερη φορά στην καριέρα του στα προημιτελικά ενός Grand Slam ως teenager και ισοφάρισε την επίδοση που είχε ο Roger Federer από το 2001. Στα προημιτελικά ωστόσο ηττήθηκε από τον πολύ φορμαρισμένο Andy Murray στα 3 σετ. Με το τέλος του τουρνουά ο Κύργιος εδραιώθηκε στο no.35 της παγκόσμιας κατάταξης, career high για εκείνη την περίοδο. Έπειτα από το Αυστραλιανό Όπεν ταλαιπωρήθηκε με τραυματισμό στην πλάτη, ο οποίος τον ανάγκασε να αποσύρει τη συμμετοχή του από τα τουρνουά σε Marseille και Dubai. Στο Indian Wells ο Κύργιος έλαβε μέρος αλλά ηττήθηκε στην πρεμιέρα του από τον Grigor Dimitrov έπειτα από τραυματισμό στον αστράγαλο. Αυτός ο τραυματισμός τον ανάγκασε νε παραμείνει εκτός για 6 εβδομάδες. Επέστρεψε στο τουρνουά της Βαρκελώνης όπου ηττήθηκε στον 2ο γύρο από τον 19χρονο Elias Ymer. Στο 2015 Estoril Open, ο Νίκος έφτασε σε τελικό τουρνουά ATP για πρώτη φορά στην καριέρα του, νικώντας στην πορεία τον Albert Ramos, τον Filip Krajinovic, τον Robin Haase και τον Pablo Carreno-Busta. Στον τελικό έχασε από τον Richard Gasquet με σκόρ 6-3, 6-2. Αυτό ήταν και το τελευταίο του τουρνουά ώς teenager. Την επόμενη βδομάδα ο Κύργιος έλαβε μέρος στο Madrid Open όπου νίκησε το No.2 της παγκόσμιας κατάταξης και 17 φορές πρωταθλητή Grand Slam Roger Federer, στον δεύτερο γύρο και αφού έσωσε 2 match point του αντιπάλου. Στον τρίτο γύρο ηττήθηκε από τον John Isner στα 3 σετ. Με την πορεία του στο τουρνουά ο Κύργιος θα έχει νέο career high στο Νο.30 της παγκόσμιας κατάταξης. Αργότερα τον Μάιο στο Ρολάντ Γκαρός, ο Κύργιος ήταν για πρώτη φορά στην καριέρα του ένας απο τους κορυφαίους 32 του ταμπλό. Νίκησε στα 3 σετ τον Denis Istomin στον πρώτο γύρο. Στον δεύτερο προκρίθηκε με walkover, αφού ο αντίπαλος του, Kyle Edmund, αποχώρησε με τραυματισμό. Στον τρίτο γύρο ηττήθηκε στα 3 σετ απο τον Andy Murray και ολοκλήρωσε τις υποχρεώσεις του. Αύτη η πορεία θα τον φέρει για πρώτη φορά στο No.25 της παγκόσμιας κατάταξης. * To τουρνουά Γουίμπλετον του 2021 δεν διεξήχθη λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού. ** Στον 2ο γύρο του Γαλλικού Όπεν του 2015 και στον ημιτελικό του Γουίμπλετον του 2022 ο Κύργιος πέρασε δίχως αγώνα (walkover) οπότε αυτές οι προκρίσεις δεν μετρούνται ως νίκες στη στατιστική. | Ο Νικ Κύργιος (αγγλικά: Nick Kyrgios, γενν. 27 Απριλίου 1995) είναι Αυστραλός, ελληνικής και μαλαϊκής καταγωγής, επαγγελματίας παίκτης του τένις. Κατέκτησε το Αυστραλιανό Όπεν το 2022 στο διπλό με τον Θανάση Κοκκινάκη, ενώ στο μονό έφτασε στον τελικό του Γουίμπλεντον, πάλι το 2022, όπου έχασε από τον Νόβακ Τζόκοβιτς. Στην κατηγορία των εφήβων (juniors) έχει κατακτήσει το Αυστραλιανό Όπεν και το Γουίμπλεντον το 2013. Συνολικά κατέχει 7 τίτλους ATP από τους οποίους οι δύο είναι στο Ουάσιγκτον Όπεν το 2019 και το 2022. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B9%CE%BA_%CE%9A%CF%8D%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82 |
Γαλιλαίος Γαλιλέι | Γεννήθηκε στην Πίζα της Ιταλίας και από νωρίς έδειξε σημεία μιας αξιοσημείωτης ιδιοφυΐας. Ο πατέρας του ήταν ξεπεσμένος απόγονος οικογένειας και μοχθούσε για να βοηθήσει το γιο του να αποκαταστήσει τη δόξα της οικογένειας. Επιβάλλοντας μεγάλες στερήσεις στον εαυτό του και τα άλλα παιδιά του, ο πατέρας του μπόρεσε να στείλει τον Γαλιλαίο στο σχολείο και αργότερα στο Πανεπιστήμιο της Πίζας, όπου ο Γαλιλαίος γράφτηκε στην Ιατρική Σχολή. Όταν κάποτε του δόθηκαν τα χρήματα άφησε το σχολείο και γύρισε στη Φλωρεντία, όπου εκείνη την εποχή ζούσε εκεί η οικογένειά του. Τη χρονιά του θανάτου του Γαλιλαίου γεννιέται ο Ισαάκ Νεύτων, που βασιζόμενος μεταξύ άλλων στη δουλειά του Γαλιλαίου και του Κέπλερ ολοκλήρωσε την επιστημονική επανάσταση στον τομέα της φυσικής και έθεσε τα θεμέλια της κλασικής φυσικής. Κύρια κατηγορία για την καταδίκη του Γαλιλαίου το 1633 ήταν η αθέτηση του Διατάγματος του Καταλόγου Απαγορευμένων που δημοσιεύτηκε στις 6 Μαρτίου του 1616. Σύμφωνα με αυτό, δόθηκε εντολή στον Γαλιλαίο να μην υποστηρίξει, ούτε να υπερασπιστεί, ούτε να διδάξει με οποιονδήποτε τρόπο την άποψη της ακινησίας του Ήλιου και της κίνησης της Γης. Έχοντας τότε, χωρίς δεύτερη σκέψη, υποσχεθεί να υπακούσει, αφέθηκε ελεύθερος και απέφυγε τον κίνδυνο να λογοκριθεί ή να απαγορευτεί κάποιο από τα βιβλία του. Μέχρι τότε, είχε δώσει μεγάλο αγώνα (κυρίως γραφειοκρατικό), έχοντας βέβαια υποστηρικτές και τη στήριξη πνευματικών ανθρώπων της εποχής, ώστε να πείσει για την εγκυρότητα του Κοπερνίκιου δόγματος (του ότι ο Ήλιος στέκει ακίνητος, έχοντας τη Γη να περιστρέφεται γύρω του εκτελώντας διπλή κίνηση). Το αμέλημα όμως που έφερε στο προσκήνιο το Διάταγμα του 1616 ήταν η δημοσίευση του Διαλόγου περί των δύο Μεγίστων Συστημάτων του Κόσμου το 1632, το οποίο σύμφωνα με τους αρμόδιους του Ιεροδικείου παραβαίνει ρητά την παραπάνω εντολή (Διάταγμα του 1616). Ο Γαλιλαίος κλήθηκε στο Ιεροδικείο στη Ρώμη το 1633, φυλακίστηκε τυπικά, και αφού αρνήθηκε πως μέσα από τον Διάλογο κηρύσσει το δόγμα του Κοπέρνικου ως αστρονομική αλήθεια, κάτι το οποίο δεν γίνεται δεκτό από τους δικαστές, τελικά αποκηρύσσει τις ιδέες του όσον αφορά την κίνηση της Γης. Αυτουργός της απόφασης των δικαστών φαίνεται να είναι ο Πάπας Ουρβανός Η΄, ο οποίος ενοχλήθηκε που, κατά τη γνώμη του, ο Διάλογος δεν αναδείκνυε τη θεία παντοδυναμία έναντι της επιστημονικής-φυσικής αλήθειας, όπως ο ίδιος είχε συμφωνήσει με τον Γαλιλαίο. Την ποινή φυλάκισης του Γαλιλαίου μετέτρεψε σε κατ' οίκον περιορισμό ο πάπας, ενώ τρεις από τους δέκα καρδινάλιους που τον είχαν δικάσει αρνήθηκαν να υπογράψουν την καταδίκη του.Σύμφωνα με τον μύθο, ο Γαλιλαίος φεύγοντας από την Ιερά Εξέταση επέμεινε στην άποψή του, αναφωνώντας «Και όμως κινείται» (E pur si muove). Την 1η Δεκεμβρίου το Ιεροδικείο έδωσε την άδεια στον Γαλιλαίο να επιστρέψει στη Φλωρεντία, όπου έμενε πριν την κλήση του Ιεροδικείου, και να εγκατασταθεί στο Αρτσέτρι, όπου πέθανε τη νύχτα μεταξύ 8ης και 9ης Ιανουαρίου 1642 όσο διαρκούσε η σωφρονιστική ποινή του. Ο διωγμός του Γαλιλαίου υπήρξε πρώτιστα προϊόν των αριστοτελικών επιστημόνων του Πανεπιστημίου της Πάδοβας, οι οποίοι είχαν αμφιβολίες αναφορικά με την εγκυρότητα των αστρονομικών του ανακαλύψεων. και έδρασαν ώστε να προκληθούν υποψίες για αυτόν από τις αρχές της Εκκλησίας. Ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β΄ αποκατέστησε τη μνήμη του Γαλιλαίου φθινόπωρο του 1992, τρεις και μισό αιώνες μετά την εκδίκαση της υπόθεσής του και την καταδίκη των ιδεών του. Ο Γαλιλαίος με το τηλεσκόπιο δικής του κατασκευής παρατήρησε πρώτος τους κρατήρες, τα όρη και τις πεδιάδες στην επιφάνεια της Σελήνης. Ανακάλυψε ότι η Σελήνη στρέφει πάντα προς τη Γη το ίδιο ημισφαίριό της. Παρατήρησε τις ηλιακές κηλίδες, τον δακτύλιο του Κρόνου, χωρίς ωστόσο να μπορέσει να εξηγήσει ακριβώς την παρατήρησή του αυτή, αποκάλυψε την αστρική φύση του Γαλαξία μας και απέδειξε την ισχύ της ηλιοκεντρικής θεωρίας, παρατηρώντας τις φάσεις της Αφροδίτης και ανακαλύπτοντας 4 από τους δορυφόρους του Δία, την Ιώ, την Ευρώπη, το Γανυμήδη και την Καλλιστώ τους οποίους ονόμασε Άστρα των Μεδίκων, προς τιμή του προστάτη του, Κόσιμο Β' των Μεδίκων. Οι παρατηρήσεις του αυτές αποτέλεσαν την αρχή του τέλους για την πεποίθηση, που υποστηριζόταν μέχρι τότε από το εκκλησιαστικό και επιστημονικό κατεστημένο, πως το Σύμπαν είναι τέλεια πλασμένο και πως η Γη είναι στο κέντρο του Σύμπαντος και αποτελεί μοναδικότητα: οι κρατήρες της Σελήνης και οι κηλίδες του Ήλιου, καθώς και το γεγονός ότι τέσσερα σώματα περιστρέφονταν γύρω από έναν άλλο πλανήτη, το Δία, αποτέλεσαν αποδείξεις για το αντίθετο. Βέβαια ο Γαλιλαίος δεν τα βρήκε όλα σωστά, καθώς πίστευε ότι οι παλίρροιες προκαλούνταν από τους ωκεανούς που φούσκωναν κατά την περιφορά της Γης γύρω από τον Ήλιο. Δεν νιώθω υποχρεωμένος να πιστέψω πως ο ίδιος Θεός που μας προίκισε με αισθήσεις, λογική και πνεύμα, μας προόριζε να απαρνηθούμε τη χρήση τους και με κάποιους άλλους τρόπους να μας δώσει τις γνώσεις που μπορούμε να αποκτήσουμε μέσω αυτών Σχέση θρησκείας και επιστήμης Ετιέν Ντολέ Αθεϊσμός Liber Mechanicorum, 1577, εργασία πάνω στη Στατική. Planisphaeriorum, 1579, εργασία πάνω στην Αστρονομία. De motu, 1590, ή Περί κινήσεως, εργασία πάνω στην Κινηματική. Perspectivae, 1600, βιβλία 6, εργασία πάνω στην Προοπτική. Problemum Astronomicorum, 1609, εργασία πάνω στην Αστρονομία. Sidereus Nuncius («Αστρικός Αγγελιαφόρος»), 1610, όπου δημοσιεύονται οι αστρονομικές του ανακαλύψεις. Dialogho sopra i due massimi sistemi del mondo, tolemaico e copernicano, 1632, ή "Διάλογος περί των δύο μεγίστων συστημάτων του κόσμου, πτολεμαïκού και κοπερνίκειου", το περίφημο βιβλίο όπου ο Γαλιλαίος παρουσιάζει την ηλιοκεντρική θεωρία, και το οποίο προκάλεσε την αντίδραση της Εκκλησίας. Discorsi e Dimonstrazioni Matematiche intorno à due nuove scienze, 1638, περιλαμβάνει προβλήματα αντοχής στερεών υλικών, μελέτη νόμων Δυναμικής και Κινηματικής και τη διάσημη αρχή της αδράνειας. Agazzi, Evandro, «Ἦταν ὁ Γαλιλαῖος ὀπαδὸς τοῦ Ρεαλισμοῦ;», Οὐτοπία, τόμος 8 (1993), σσ. 85-110. Drake, Stillman: Γαλιλαίος, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, 2η έκδοση, Ηράκλειο 1999. Gatti, Hilary: «Τὸ Δεῖπνο τῆς Τετάρτης τῶν Τεφρῶν τοῦ Τζιορντάνο Μπροῦνο καὶ ὁ Διάλογος γιὰ τὰ δύο μεγαλύτερα παγκόσμια συστήματα τοῦ Γαλιλαίου», στό: Γαλιλαῖος Γαλιλέι - Αἱρετικὲς φωνές, Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν - Ἑλληνικὰ γράμματα, Ἀθήνα 1995, σσ. 55-74. Κουτσουδάκη, Μαρία: «Ο Γαλιλαίος και η σύγχρονη επιστημονική σκέψη», Περισκόπιο της Επιστήμης, τεύχος 213 (Ιανουάριος 1998), σσ. 68-74. «Γαλιλαίος: Η Μάχη στην Αυγή της Σύγχρονης Επιστήμης» Πορτραίτα από το Παρελθόν —Γαλιλαίος, περιοδικό Ξύπνα! τεύχος Ιουνίου 2015, σελ. 10-11. Η Σύγκρουση του Γαλιλαίου με την Εκκλησία, περιοδικό Ξύπνα! τεύχος 22 Απριλίου 2003, σελ. 11-14. | Ο Γαλιλαίος ντι Βιντσέντσο Μποναγιούτι ντε Γαλιλέι (Galileo di Vincenzo Bonaiuti de Galilei, 15 Φεβρουαρίου 1564 – 8 Ιανουαρίου 1642), γνωστότερος απλά ως Γαλιλαίος, ήταν Ιταλός φυσικός, μαθηματικός, αστρονόμος και φιλόσοφος, που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην επιστημονική επανάσταση. Ο Γαλιλαίος έμεινε γνωστός στην ιστορία για την τόλμη του να αντιπαραταχθεί σε διαδεδομένες και παραδεκτές διδασκαλίες της εποχής του, πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα να θεωρηθεί από πολλούς αιρετικός. Συγκρούστηκε με τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και αυτό προβάλλεται συχνά ως παράδειγμα εναντίωσης της ελευθερίας της σκέψης και της επιστημονικής έρευνας με την εξουσία. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%BB%CE%B1%CE%AF%CE%BF%CF%82_%CE%93%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%BB%CE%AD%CE%B9 |
Τζέσικα Μπίελ | Η Τζέσικα γεννήθηκε σε μια μικρή πόλη της Μινεσότα (Έλι) αλλά σε μικρή ηλικία μετακόμισε στο Μπούλντερ του Κολοράντο. Παρακολούθησε μαθήματα φωνητικής από μικρή ηλικία με σκοπό να γίνει ερμηνεύτρια στο μουσικό θέατρο και συμμετείχε σε παραστάσεις γνωστών μιούζικαλ όπως τα Άννι, Η Μελωδία της Ευτυχίας και Η Πεντάμορφη και το Τέρας. Έχει ένα μικρότερο σε ηλικία αδερφό, το Τζάστιν. Η επαγγελματική σταδιοδρομία της Τζέσικα άρχισε το 1994 αρχικά σαν μοντέλο, αλλά η μεγάλη της ευκαιρία για καταξίωση ήρθε δύο χρόνια αργότερα, όταν πήρε το ρόλο της Μαίρη Κάμντεν στην επιτυχημένη και μακροβιότατη οικογενειακή σειρά 7th heaven (Στον Έβδομο Ουρανό). Η πρώτη εμφάνιση της στον κινηματογράφο έγινε ένα χρόνο μετά, το 1997, στην ταινία Ulee's Gold δίπλα στο βετεράνο Πίτερ Φόντα. Εκτός από την υποκριτική η Τζέσικα έγινε εκπρόσωπος της εταιρίας καλλυντικών L'Oreal από το 2002. Το 2000 η Τζέσικα πόζαρε γυμνόστηθη για το περιοδικό Gear προκαλώντας αντιδράσεις λόγω του νεαρού της ηλικίας της (ήταν μόλις 17 ετών). Η απόφαση της να φωτογραφηθεί γυμνή έγινε κάτω από το φόβο της τυποποίησης σε "οικογενειακούς" και "αθώους" ρόλους μετά τη μεγάλη επιτυχία της τηλεοπτικής σειράς που εμφανιζόταν, αλλά και από την απογοήτευση που της προκάλεσε η απώλεια σημαντικών για την υποκριτική της εξέλιξη ρόλων εξαιτίας ακριβώς της μέχρι τότε εικόνας της. Η Τζέσικα έχασε κυριολεκτικά μέσα από τα χέρια της τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία American Beauty που τελικά κατέληξε στην Θώρα Μπερτς. Κατάφερε τελικά να αποδεσμευτεί από τη σειρά 7th Heaven μετά το 2002 και επικεντρώθηκε στην κινηματογραφική της καριέρα. Οι μετέπειτα εμφανίσεις της περιορίστηκαν αρχικά σε νεανικές ταινίες όπως τα Summer Catch (2001) και The Rules of Attraction (2002) με μεικτές κριτικές και όχι ιδιαίτερη εμπορική απήχηση. Λίγο αργότερα ήρθαν οι συμμετοχές στο Blade: Trinity και το εμπορικά αποτυχημένο Stealth. Η πρώτη επιτυχία ήρθε με το The Illusionist ταινία του 2006 που διακρίθηκε καλλιτεχνικά και εμπορικά. Το 2007 η Τζέσικα εμφανίστηκε στην περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας Next δίπλα στον Νίκολας Κέιτζ και στην κωμωδία I Now Pronounce You Chuck and Larry δίπλα στον Άνταμ Σάντλερ. Η δεύτερη έφτασε στο Νο 1 της λίστας εισπράξεων στην Αμερική, κερδίζοντας 32 εκατομμύρια δολάρια το πρώτο σαββατοκύριακο προβολής. Επίσημη Ιστοσελίδα Η Τζέσικα στην IMDb Η Τζέσικα στο Cine.gr | Η Τζέσικα Κλερ Μπίελ (Jessica Claire Biel, 3 Μαρτίου 1982) είναι Αμερικανίδα ηθοποιός και πρώην φωτομοντέλο, γνωστή κυρίως από την συμμετοχή της στην τηλεοπτική σειρά 7th heaven αλλά και σε Χολυγουντιανές παραγωγές όπως οι ταινίες Stealth, Blade: Trinity, The Illusionist και The A-Team. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%AD%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%B1_%CE%9C%CF%80%CE%AF%CE%B5%CE%BB |
Κομμουνιστικό Αρχειομαρξιστικό Κόμμα Ελλάδας | Η συγκρότηση του ΚΑΚΕ ήταν αποτέλεσμα της διάσπασης της ΚΟΜΛΕΑ το 1934, όταν ο Λέον Τρότσκι ήρθε σε σύγκρουση με τον Witte, καθώς ο τελευταίος κατηγορήθηκε για αυταρχισμό και στασιμότητα στο διάστημα που ήταν γραμματέας της Αριστερής Αντιπολίτευσης. Η τάση του Witte, που κυριαρχούσε στην επαρχία, απομακρύνθηκε πλήρως από τον Τροτσκισμό και παρουσιάστηκε ως κληρονόμος της αρχειομαρξιστικής παράδοσης, ενώ η τάση Βιτσώρη, που πλειοψηφούσε στην Αθήνα, τον Πειραιά και τη Θεσσαλονίκη, στήριξε τη νέα στρατηγική του Τρότσκι. Η τάση του Witte γρήγορα συγκροτήθηκε σε κόμμα, το ΚΑΚΕ. Το ΚΑΚΕ, παρά τη γρήγορη συγκρότησή του μετά τη διάσπαση της ΚΟΜΛΕΑ, δεν κατάφερε να αποκτήσει συγκεκριμένη και μαζική ιδεολογικοπολιτική συγκρότηση και σε αντίθεση με την ΚΟΜΛΕΑ δεν απέκτησε σημαντική επιρροή στα εργατικά σωματεία και τέθηκε σε περίοδο στασιμότητας. Σε αυτή την περίοδο στασιμότητας για το ΚΑΚΕ ξέσπασε η δικτατορία του Μεταξά που ποινικοποίησε τους αρχειομαρξιστές, όπως και κάθε δημοκρατικό κόμμα. Το δικτατορικό καθεστώς επικήρυξε το Witte, ο οποίος αναγκάστηκε να καταφύγει στη Γαλλία και αργότερα στη Βαρκελώνη, όπου πήρε μέρος στον Ισπανικό Εμφύλιο στο πλευρό των Δημοκρατικών. Το ΚΚΕ έδρασε και βίαια εναντίον τους στη περίοδο της Κατοχής και των Δεκεμβριανώντο αρχειομαρξιστικό κόμμα οδηγήθηκε σταδιακά στον αντικομμουνισμό, παρά την φιλική πολιτική του κόμματος του 1944-45 ως προς το ΕΑΜ και το ΚΚΕ. Το ΚΑΚΕ, ύστερα από την επιστροφή του Witte στην Ελλάδα, υιοθέτησε μια αμιγώς επιθετική απέναντι στο ΚΚΕ στάση. Το 1947 το ΚΑΚΕ μετονομάστηκε σε Αρχειομαρξιστικό Κόμμα Ελλάδας και συντάχθηκε πλήρως με τα αστικά κόμματα και τον Εθνικό Στρατό, ενώ ταυτόχρονα ξεκίνησε μια διαδικασία απομάκρυνσης των αρχειομαρξιστών από τον Κομμουνισμό. Το 1949 το ΑΚΕ έστειλε συγχαρητήρια επιστολή στην κυβέρνηση και την ηγεσία του στρατού για τη νίκη τους επί του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Όλες αυτές οι κινήσεις συνέβαλαν στην οριστική και ολοκληρωτική πολιτική περιθωριοποίησή του Αρχειομαρξισμού. Στις εκλογές του 1950 το ΑΚΕ δήλωσε την υποστήριξή του στα αστικά κόμματα, ενώ ήρθε σε στενή επαφή με το ΣΚΕΛΔ του Ηλία Τσιριμώκου, χωρίς ωστόσο να συνεργαστούν σε βάθος. Το 1951 το ΑΚΕ προσχώρησε στο φιλελεύθερο σοσιαλισμό και τη Σοσιαλδημοκρατία και μετονομάστηκε σε Αρχειομαρξιστικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας. Μετά από ένα σύντομο στάδιο δράσης το Αρχειομαρξιστικό Κόμμα διαλύθηκε. Η διάλυση του Αρχειομαρξιστικού Κόμματος σήμανε και την πτώση του ιδιότυπου ελληνικού ρεύματος του Αρχειομαρξισμού. | Το Κομμουνιστικό Αρχειομαρξιστικό Κόμμα Ελλάδας, που αργότερα μετονομάστηκε σε Αρχειομαρξιστικό Κόμμα Ελλάδας και σε Αρχειομαρξιστικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας, ήταν αρχειομαρξιστική οργάνωση που δραστηριοποιήθηκε την περίοδο 1934-1951. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%BC%CE%BC%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%B9%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%BE%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%9A%CF%8C%CE%BC%CE%BC%CE%B1_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CF%82 |
Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου Ενόπλων 1981 | Στην τελική φάση προκρίθηκαν 6 χώρες (συνολικά μετείχαν 17), έπειτα από προκριματικούς αγώνες σε ομίλους που διεξήθησαν τις σεζόν 1979-80 και 1980-81. Οι χώρες που προκρίθηκαν και όσα ματς είναι γνωστά από την προκριματική φάση έχουν ως εξής: Τουρκία : απέκλεισε: Ολλανδία, Αυστρία. Συρία : απέκλεισε: Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Αλγερία. Γαλλία: απέκλεισε: Μαρόκο (1-0, 4-3), Ιράκ (0-1, 2-0 χωρίς αγώνα). Κουβέιτ : απέκλεισε: Μπαχρέιν, Σουδάν. Άνω Βόλτα: απέκλεισε: Βέλγιο, Νιγηρία. Κατάρ : διοργανώτρια Οι έξι ομάδες αγωνίστηκαν σε δύο ομίλους με βαθμολογία. Σε περίπτωση ισοβαθμίας κριτήριο κατάταξης ήταν η διαφορά τερμάτων. Στη συνέχεια οι δύο πρώτες ομάδες αγωνίστηκαν στους ημιτελικούς και οι νικήτριες στον τελικό. Για τη διαμόρφωση της τελικής κατάταξης έγιναν αγώνες για τις θέσεις 5η-6η και 3η-4η. Πρωταθλήτρια ομάδα αναδείχθηκε το Κουβέιτ, που επικράτησε στον τελικό του Κατάρ. Όλοι οι αγώνες έγιναν στην Ντόχα του Κατάρ. Κουβέιτ-Συρία: 2-1 Κατάρ-Γαλλία: 2-1 5η θέση Τουρκία-Άνω Βόλτα: 7-1. 3η θέση Συρία-Γαλλία: 2-0. ΤΕΛΙΚΟΣ Κουβέιτ- Κατάρ: 1-0 . RSSSF Ποδοσφαιρικά αρχεία | Το 30ο Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου Ενόπλων (ΣΙΣΜ) (τελική φάση) διεξήχθη στην Ντόχα του Κατάρ, από 12 ως 23 Ιουνίου 1981. Νικήτρια αναδείχθηκε η ομάδα του Κουβέιτ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%B9%CE%BF_%CE%9A%CF%8D%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%BF_%CE%A0%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%85_%CE%95%CE%BD%CF%8C%CF%80%CE%BB%CF%89%CE%BD_1981 |
Μέιμπελ Όγκιλβι του Άιρλι | Γεννήθηκε στις 10 Μαρτίου 1866 στο Μέιφερ, και ήταν κόρη του Αρθούρου Γκορ, 5ου Κόμη του Άραν και της Εντίθ Τζόσελιν. Στις 19 Ιανουαρίου 1886 παντρεύτηκε τον Δαβίδ Όγκιλβι, 11ο Κόμη του Άιρλι στην Εκκλησία του Αγίου Γεωργίου του Χάνοβερ Σκουέρ στο Ουέστμινστερ. Μαζί απέκτησαν έξι παιδιά: την Λαίδη Κίττυ Εντίθ Λευκή (1887-1969), παντρεύτηκε (1) τον Μπέρκλεϊ Βίνσεντ. Απέκτησαν 2 παιδιά και (2) τον Ραλφ Γεράλδο Ρίτσον. Δεν απέκτησαν παιδιά. την Λαίδη Ελένη Αλίκη Γουίλινγκτον (1890-1973), παντρεύτηκε (1) τον Κλημέντιο Φρίμαν-Μίτφορντ. Απέκτησαν 2 παιδιά, (2) τον Ερρίκο Μπρόκλεχορστ. Απέκτησαν 1 παιδί και (3) τον Χάρολντ Νάτινγκ. Δεν απέκτησαν παιδιά. την Λαίδη Μέιμπελ Γκριζέλντα Εσθήρ Σάντλεϊ (1892-1918), πέθανε σε ηλικία 26 ετών. τον Λόρδο Δαβίδ Λάϊελφ Γκορ Γουόλσλεϊ (1893-1968), παντρεύτηκε την Αλεξάνδρα Κοκ. Απέκτησαν 6 παιδιά. τον Λόρδο Μπρους Αρθούρο Άσλεϊ (1895-1976), παντρεύτηκε την Πρίμροουζ Ο'Μπράιαν. Δεν απέκτησαν παιδιά. τον Λόρδο Πατρίκιο Ιουλιανό Ερρίκο (1896-1917), πέθανε σε ηλικία 21 ετών.Τον Δεκέμβριο του 1901, έγινε Κυρία της Κρεβατοκάμαρας στην στενή φίλη της, την Πριγκίπισσα της Ουαλίας. Με την άνοδο του Βασιλιά Γεωργίου το 1910, η Μέιμπελ παρέμεινε στην αυλή ως Κυρία της Κρεβατοκάμαρας στη Βασίλισσα Μαίρη. Κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου στήριξε τον Ερυθρό Σταυρό και χρίστηκε Κυρία Μεγαλόσταυρου του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας στην τιμητική λίστα μη στρατιωτικών του 1920 για τις υπηρεσίες της ως πρόεδρος του Νοσηλευτικού Συμβουλίου του Στρατού Βασίλισσα Αλεξάνδρα.Το 1953, πέθανε η δια βίου φίλη της, η Βασίλισσα Μαίρη, και η Βασίλισσα Ελισάβετ Β΄ την έχρισε Κυρία του Βασιλικού Βικτωριανού Τάγματος για την πολυετή υπηρεσία της. Ως έμπιστη της Βασίλισσας Μαίρης, η Μέιμπελ ήταν παρατηρητής των κυμαινόμενων σχέσεων της Βρετανικής Βασιλικής Οικογένειας και περιέγραψε λεπτομερώς τις αναμνήσεις της σχετικά με αυτά στα απομνημονεύματα της, τα οποία ήταν ημιτελή κατά το χρόνο του θανάτου της. Πέθανε στις 7 Απριλίου 1956 στο Πάντινγκτον σε ηλικία 90 ετών. 10 Μαρτίου 1866 - 25 Ιουνίου 1884: Η Αξιότιμη Μέιμπελ Φραγκίσκη Ελισάβετ Γκορ 25 Ιουνίου 1884 - 19 Ιανουαρίου 1886: Λαίδη Μέιμπελ Φραγκίσκη Ελισάβετ Γκορ 19 Ιανουαρίου 1886 - 11 Ιουνίου 1900: Η Αξιότιμη Η Κόμισσα του Άιρλι 11 Ιουνίου 1900 - 7 Απριλίου 1956: Η Αξιότιμη Η Χήρα Κόμισσα του Άιρλι Jennifer Ellis: Thatched with Gold. The Memoirs of Mabell, Countess of Airlie. Hutchinson, London 1962. George E. Cokayne, Vicary Gibbs (Hrsg.): The Complete Peerage. Band 1, Alan Sutton Publishing, Gloucester 2000, S. 75. Charles Mosley (Hrsg.): Burke’s Peerage and Baronetage. Band 1, Burke’s Peerage (Genealogical Books) Ltd, Crans 1999, S. 45. Zeepvat, Charlotte - Ogilvy (née Gore), Mabell Frances Elizabeth, countess of Airlie (1866–1956), courtier and literary editor, Oxford Dictionary of National Biography; accessed 23 June 2017.(απαιτείται συνδρομή) | Η Μέιμπελ Όγκιλβι του Άιρλι (Mabell Ogilvy of Airlie, γεννημένη ως Μέιμπελ Φραγκίσκη Ελισάβετ Γκορ Mabell Frances Elizabeth Gore, 10 Μαρτίου 1866 - 7 Απριλίου 1956) ήταν Βρετανίδα ευγενής και Κυρία της Κρεβατοκάμαρας της Βασίλισσας Μαίρης . | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AD%CE%B9%CE%BC%CF%80%CE%B5%CE%BB_%CE%8C%CE%B3%CE%BA%CE%B9%CE%BB%CE%B2%CE%B9_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%86%CE%B9%CF%81%CE%BB%CE%B9 |
Μάθιου Γκρέγκορι Λιούις | Ο Λιούις ήταν ο πρωτότοκος γιος του σερ Μάθιου και της Φράνσις Λιούις. Ο πατέρας του γεννήθηκε στην Τζαμάικα το 1750 και διετέλεσε υπουργός Εξωτερικών στο Γραφείο Πολέμου. Η μητέρα του εγκατέλειψε τον σύζυγό της το 1781 για να ζήσει με έναν μουσικό. Το σκάνδαλο κατέστησε αναγκαία την υποβολή αίτησης διαζυγίου και οι γονείς του χώρισαν, την επιμέλεια ανέλαβε η μητέρα του. Έλαβε εξαιρετική μόρφωση. Ενώ ακόμη σπούδαζε στην Οξφόρδη με σκοπό να προετοιμαστεί για τη διπλωματική καριέρα, ο Λιούις πέρασε τις διακοπές του σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, κυρίως για να βελτιώσει τις γλωσσικές του δεξιότητες. Το 1791 επισκέφθηκε το Παρίσι και στη συνέχεια την ίδια χρονιά έφτασε στη Βαϊμάρη, όπου συνάντησε τον Γκαίτε, τον Φρίντριχ Σίλερ, τον Κρίστοφ Μάρτιν Βίλαντ και άλλους συγγραφείς. Εκείνη την περίοδο, προσπάθησε να μεταφέρει το λογοτεχνικό γερμανικό προ-ρομαντικό κίνημα Θύελλα και Ορμή στο αγγλικό κοινό μεταφράζοντας τα θεατρικά Ραδιουργία και έρως του Σίλερ και Ρόλα του Άουγκουστ φον Κότσεμπου κ.α. και άρχισε να γράφει θεατρικά έργα. Το 1794, σε ηλικία 19 ετών, διορίστηκε πολιτιστικός ακόλουθος του Βρετανού πρέσβη στη Χάγη. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου έγραψε το πιο γνωστό έργο του Ο καλόγερος, που τον έκανε διάσημο (αρχικά το δημοσίευσε ανώνυμα). Το έργο επικρίθηκε ως άσεμνο, αναγκάζοντας τον συγγραφέα να κάνει κάποιες περικοπές στη δεύτερη έκδοση το 1798, που δημοσιεύτηκε όταν ο Λιούις ήταν ήδη μέλος του Κοινοβουλίου. Διετέλεσε μέλος της Βρετανικής Βουλής των Κοινοτήτων από το 1796 έως το 1802. Αν και η οικογένειά του είχε δύο φυτείες στη Τζαμάικα και περισσότερους από 500 σκλάβους, ψήφισε υπέρ της κατάργησης της δουλείας το 1807. Μετά από λίγα χρόνια, παραιτήθηκε από το αξίωμά του για να αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στη λογοτεχνία, μια ανεξαρτησία που μπορούσε να αντέξει οικονομικά, καθώς το 1812 κληρονόμησε από τον πατέρα του μια σημαντική περιουσία. Το 1815 επισκέφτηκε τα κτήματά του στη Τζαμάικα για τέσσερις μήνες. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου έγραψε το Ημερολόγιο ενός ιδιοκτήτη από τις Δυτικές Ινδίες στο οποίο εκφράζει τις ανθρωπιστικές και φιλελεύθερες απόψεις του και δημοσιεύτηκε μετά θάνατον το 1833. Ταξίδεψε στην Ιταλία και το καλοκαίρι του 1816 την Ελβετία, όπου συνάντησε τους φίλους του λόρδο Μπάιρον και Πέρσι Σέλλεϋ. Κατά τη διάρκεια της επόμενης επίσκεψης στα κτήματά του στην Τζαμάικα το 1817, όπου υποστήριξε τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των σκλάβων, αρρώστησε από κίτρινο πυρετό και πέθανε στο ταξίδι της επιστροφής, σε ηλικία 43 ετών. Ο Λιούις δεν παντρεύτηκε ποτέ και δεν είχε παιδιά, μετά τον θάνατό του η περιουσία του πέρασε στις αδερφές του. The Monk (Ο καλόγερος), μυθιστόρημα (1796), μεταφράστηκε και διασκευάστηκε το 1931 στη Γαλλία από τον Αντονέν Αρτώ. The Castle Spectre (Το φάντασμα του κάστρου), θεατρικό έργο (1796) Alfonso, King of Castile (Αλφόνσο, ο βασιλιάς της Καστίλης), θεατρικό έργο (1801) Adelmorn, the Outlaw (Άντελμορν, ο παράνομος) θεατρικό έργο (1801) The Bravo of Venice (Ο ληστής της Βενετίας) (1804) The Anaconda, μυθιστόρημα (1813) The Journal of a West Indian Proprietor, (Ημερολόγιο ενός ιδιοκτήτη στις Δυτικές Ινδίες) μεταθανάτια (1833) The Life and Correspondence of M. G. Lewis, (Η ζωή και η αλληλογραφία του M. Γκ. Λιούις) μεταθανάτια (1839) | Ο Μάθιου Γκρέγκορι Λιούις (αγγλικά: Matthew Gregory Lewis) ( 9 Ιουλίου 1775 στο Λονδίνο – 14 Μαΐου 1818 στη θάλασσα) ήταν Άγγλος μυθιστοριογράφος και θεατρικός συγγραφέας, που συχνά αναφέρεται ως Μοναχός Λιούις, λόγω της επιτυχίας του γοτθικού μυθιστορήματος Ο καλόγερος το 1796. Άρχισε τη σταδιοδρομία του ως διπλωμάτης, διετέλεσε βουλευτής και ήταν ιδιοκτήτης δύο φυτειών στη Τζαμάικα.Ο Λιούις, μαζί με τον Χόρας Ουόλπολ και την Ανν Ράντκλιφ είναι ένας από τους εισηγητές του γοτθικού μυθιστορήματος. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CE%B8%CE%B9%CE%BF%CF%85_%CE%93%CE%BA%CF%81%CE%AD%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%81%CE%B9_%CE%9B%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CE%B9%CF%82 |
Νταλίπ Καούρ Τιουάνα | Γεννήθηκε στις 4 Μαΐου του 1935 στο χωριό Ραμπόν στην επαρχία Λουντιάνα του Παντζάμπ σε μια οικογένεια γαιοκτημόνων. Μορφώθηκε στη Πατιάλα, όπου ο θείος της, ο Σαρντάρ Σαχίμπ Τάρα Σινγκ Σίντου ήταν Γενικός Επιθεωρητής των Φυλακών. Η Τιουάνα είχε διακεκριμένη ακαδημαϊκή καριέρα. Ήταν η πρώτη γυναίκα της περιοχής η οποία έλαβε το διδακτορικό της στο Παντζαμπικό Πανεπιστήμιο του Τσαντίγκαρ.Το 1963, εισήλθε στο Παντζαμπικό Πανεπιστήμιο της Πατιάλα ως Λέκτορας και στη συνέχεια έγινε Καθηγητής και Επικεφαλής του Τμήματος της Παντζαμπικής γλώσσας, και Κοσμήτορας της Σχολής Γλωσσών. Υπήρξε λαμπρή δασκάλα και ερευνήτρια και συνέβαλλε σημαντικά στις λογοτεχνικές και κριτικές μελέτες στη Παντζαμπική. Ήταν επίσης Εθνικός Λέκτορας της Επιτροπής Χορηγήσεων Πανεπιστημίων για ένα χρόνο. Είναι παντρεμένη με τον κοινωνιολόγο, ποιητή και καθηγητή Μπουπίντερ Σινγκ. Απέκτησαν έναν γιο, τον Δρ. Σιμραντζίτ Σινγκ, ο οποίος είναι Επίκουρος Καθηγητής Ηλεκτρονικής και Επικοινωνίας στο Παντζαμπικό Πανεπιστήμιο. Η Τιουάνα ζει με την οικογένειά της στην πανεπιστημιούπολη του Παντζαμπικού Πανεπιστημίου της Πατιάλα. Στις 14 Οκτωβρίου 2015, επέστρεψε το βραβείο Πάντμα Σρι. Έλαβε αυτό το βραβείο το 2004 για την συμβολή της στη λογοτεχνία και την εκπαίδευση. Agni Prikhya Eho Hamara Jiwna Waat Hamari Teeli da Nishaan Sooraj te Samandar Doosri Seeta Within Without Sarkandyaan de Des Dhupp Chhaan te Rukh Sabh Des Paraya Hey Ram Lambi Udaari Peele Pattyaan di daastan Hastaakhar Pairchaal Rin Pittraan da Air wair mildayaan Langh gaye dariya Jimi puchhay asmaan Katha kuknoos di Duni suhava baagh Katha kaho urvashi Bhaujal Oh taan pari si Moh maaya Janam juye haarya Khada pukare pattani Paunaan di jind meri Khitij ton paar Teen lok se nyari Tumri katha kahi na jaye Vichre sabho vaari vaari Takhat hazara door kude Merian saariyaan kahaniyaan Kise di dhee Saadhna Yaatra Ik kudi Tera Kamra mera kamra Panjaan vich parmeshar Fullan dian kahaniyaan Panchhiyaan dian kahaniyaan Baabaniyaan kahaniyaan Putt saputt karen Paidaan Kaale likh na lekh Athhe pehar Nange Pairaan da safar Poochte ho to suno Turdyaan turdyaan Tere mere sarokaar Jeeun joge Such is her fate (ελληνική μετάφραση τίτλου: Τέτοια είναι η τύχη της, Παντζαμπικό Πανεπιστήμιο) A journey on bare feet (ελληνική μετάφραση τίτλου: Ένα ταξίδι σε γυμνά πόδια, Orient Longman) Twilight+Mark of the nosepin (ελληνική μετάφραση τίτλου: Λυκόφως+Σημάδι της μύτης NBT, Δελχί) Gone are the rivers (ελληνική μετάφραση τίτλου: Οι ποταμοί έχουν φύγει, Macmillan) The tale of the phoenix (ελληνική μετάφραση τίτλου: Το παραμύθι του φοίνικα, Unistar, Τσαντίγκαρ) Who am I (ελληνική μετάφραση τίτλου: Ποιος είμαι εγώ, Diamond Pocket Books, Δελχί) Tell the tale Urvashi (ελληνική μετάφραση τίτλου: Πες το παραμύθι Ουρβάσι, Orient Blackswan).Οι χαρακτήρες στα μυθιστορήματα και διηγήματα της Τιουάνα είναι οι κατατρεγμένοι και οι αθώοι αγροτικοί άνθρωποι με καταπιεσμένες τις επιθυμίες και τα πάθη. Η τραγωδία και η ειρωνεία είναι τα κύρια στοιχεία της φαντασίας της. Η πολύπλοκη εσωτερική δυαδικότητα της γυναικείας ψυχής είναι το κύριο θέμα της Τιουάνα. Εκτός από την μυθοπλασία, η Τιουάνα έχει γράψει δύο βιβλία σχετικά με τη λογοτεχνική κριτική. Ακαδημαϊκά Τιμήθηκε ως Εθνικός Λέκτορας της ΕΠΧΛογοτεχνικά Βραβείο της Κυβέρνησης του Παντζάμπ για το καλύτερο βιβλίο διηγημάτων, με το βιβλίο Sadhana, 1960-61. Βραβείο Σαχίτγια Ακαντέμι το 1971, για το μυθιστόρημα Eho hamara jivan (Αυτή είναι η ζωή μας, 1969) Βραβείο Υπουργείου Παιδείας και Κοινωνικής Πρόνοιας για το Punjaan Vich Parmeshar το 1975 Νανάκ Σινγκ Πουρουσκάρ (Τμήμα Γλωσσών, Κυβέρνηση του Παντζάμπ) για το μυθιστόρημα Peele Patian Di Dastan Βραβείο Γκουρμούχ Σινγκ Μουσαφίρ (Τμήμα Γλωσσών, Κυβέρνηση του Παντζάμπ) για την αυτοβιογραφία Nange Pairan Da Safar το 1982 Βραβείο Καναδικής Διεθνής Ένωσης Παντζαμπικών Συγγραφέων και Καλλιτεχνών, 1985. Βραβείο Σιρομάνι Σαχιτκάρ, Τμήμα Γλωσσών της Κυβέρνησης του Παντζάμπ, 1987. Πραμάαν Παττάρ από τη Κυβέρνηση του Παντζάμπ, 1989. Βραβείο Νταλιουάλ από την Ακαδημία Παντάμπι Σαχίτ, Λουντιάνα, 1991. Καλύτερος Μυθιστοριογράφος της Δεκαετίας (1980-90), Παντζαμπική Ακαδημία, Δελχί, 1993. Βραβείο Ναντζαναγκούντου Θιρουμαλάμπα για το μυθιστόρημα Katha Kuknus Di, Καρνάτακα, 1994 Βραβείο Βαγκντέβι για το μυθιστόρημα Duni Suhava Bagh από το Μπαρατίγια Μπάσα Παρισάντ, Καλκούτα, 1998 Τιμήθηκε με το Βραβείο Μάτα Σαχίμπ Καούρ κατά τη διάρκεια των τριακοσαετών εορτασμών για τη Γέννηση του Χάλσα για την εξαιρετική συμβολή του στον τομέα της γλώσσας, της τέχνης και της λογοτεχνίας στο Αναντπούρ Σαχίμπ, στις 11 Απριλίου 1999. Βραβείο Καρτάρ Σινγκ Νταλιουάλ (Ισόβιο Κατόρθωμα) από την Ακαδημία Παντζάμπι Σαχίτ, Λουντιάνα, 2000 Σαρασουάτι Σαμμάν για το μυθιστόρημα Katha Kaho urvashi, το 2001 Βραβείο Πάντμα Σρι το 2004 για τη Λογοτεχνία & Εκπαίδευση Βραβείο Παντζ Πανί, Τζαλαντάρ Ντουρνταρσάν, 2005. Βραβείο Παντζάμπ Σαχίτ Ρατάν, Κυβέρνηση του Παντζάμπ, 2008. Τιμητικό Ντ. Λιττ., Πανεπιστήμιο Γκουρού Νανάκ Ντεβ, Αμριτσάρ, 2011. Κατάλογος παντζαμπικών συγγραφέων Κατάλογος ποιητών στη παντζαμπική γλώσσα Όλα τα Βιβλία της Νταλί Καούρ Τιουάνα | Η Δρ. Νταλίπ Καούρ Τιουάνα (παντζάμπι: ਦਲੀਪ ਕੌਰ ਟਿਵਾਣਾ) είναι συγγραφέας σύντομων ιστοριών της σύγχρονης Παντζαμπικής λογοτεχνίας. Έχει κερδίσει βραβεία, τόσο σε περιφερειακό όσο και σε εθνικό επίπεδο, ενώ έργα της έχουν μεταφραστεί σε διάφορες γλώσσες. Υπήρξε καθηγήτρια της Παντζαμπικής Γλώσσας και Κοσμήτορας της Σχολής Γλωσσών στο Παντζαμπικό Πανεπιστήμιο της Πατιάλα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CF%80_%CE%9A%CE%B1%CE%BF%CF%8D%CF%81_%CE%A4%CE%B9%CE%BF%CF%85%CE%AC%CE%BD%CE%B1 |
Αθανάσιος Παυλόπουλος | Γεννήθηκε το 1911 ή το 1913. Σπούδασε ιατρική. Εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Μεγαλουπόλεως το 1952 με τον Ελληνικό Συναγερμό και επανεξελέγη βουλευτής Αρκαδίας με την ΕΡΕ το 1956 , το 1958 και το 1961. Με τη σύζυγό του, Αναστασία, απέκτησαν έναν γιο, τον Χαράλαμπο.Πέθανε σε ηλικία 80 ετών στην Αθήνα και κηδεύτηκε στις 23 Ιουλίου 1993 από τον ιερό ναό Αγίων Θεοδώρων, στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών. | Ο Αθανάσιος Παυλόπουλος (1913 - 22 Ιουλίου 1993), του Χαραλάμπους, ήταν Έλληνας ιατρός και πολιτικός από την Αρκαδία. Υπηρέτησε ως βουλευτής από το 1952 ως το 1963. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B8%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CF%85%CE%BB%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82 |
Ταχύτητα πλοίου | Η ταχύτητα των πλοίων διακρίνεται στις ακόλουθες κατηγορίες: Αργή ή βραδυπορίας (idling speed), συνήθως εντός λιμένων, διαύλων, κ.λπ. (περίπου 5-7 κόμβοι ή κατά πλοηγό). Μέτρια ή αποδοτική (cruising speed), συνήθως μετά απόπλου ή όταν προσεγγίζεται αγκυροβόλιο, (περίπου 9-10 κόμβοι). Μέση ταχύτητα (average speed), συνήθως σε έξοδο από περιορισμένων κινήσεων περιοχή, ή προετοιμασία προσέγγισης λιμένων,(περίπου 10-13 κόμβοι). Οικονομική (economic speed), ιδανική ταχύτητα σε συνάρτηση ωριαίας κατανάλωσης καυσίμων, (ποικίλει κατά τύπο πλοίου). Υπηρεσιακή (service speed ή commercial speed), χαρακτηρίζεται η συνήθης ακολουθούμενη που μπορεί και να ταυτίζεται με την οικονομική, (που ποικίλει κατά τύπο πλοίου) και Μέγιστη ή «πάση δυνάμει» (full speed), η ανώτερη δυνατή που μπορεί έκτακτα ν΄ αναπτύξει ένα πλοίο (για κάποιο χρονικό διάστημα).Βέβαια υπάρχουν και άλλες ειδικότερες ταχύτητες πλοίου, ανάλογα με το αντικείμενο απασχόλησης του πλοίου π.χ. ταχύτητα πόντισης άγκυρας ή φραγμάτων, ανέλκυσης, έρευνας, αλιείας, ναρκαλιείας και ναρκοθέτησης, απονήωσης και προσνήωσης, "εν αναδύσει" και "εν καταδύσει" (ύποβρυχίων) κλπ. Η ταχύτητα πλοίου προσδιορίζεται με τα δρομόμετρα ή με την απόσταση σε συνάρτηση του χρόνου παρατήρησης, (στίγμα εξ αναμετρήσεως), ή από γραμμές θέσης, ή με σύγχρονο ραντάρ ή με τις γνωστές ηλεκτρονικές συσκευές θέσης (GPS). Δεν θα πρέπει να συγχέεται ο κόμβος (ναυτικό μίλι ανά ώρα) που είναι μονάδα ταχύτητας πλοίων με το στατικό μίλι ανά ώρα που είναι μονάδα ταχύτητας οχημάτων σε αγγλοσαξονικές χώρες, δεδομένου ότι το ναυτικό μίλι είναι 1852 m ενώ το στατικό 1609 m. | Η ταχύτητα πλοίου (speed) αποτελεί συνάρτηση απόστασης και χρόνου μέσα στον οποίο διανύεται αυτή από ένα πλοίο, η οποία και μετριέται σε κόμβους (knots), ή ναυτικά μίλια ανά ώρα, (nm/h). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B1%CF%87%CF%8D%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1_%CF%80%CE%BB%CE%BF%CE%AF%CE%BF%CF%85 |
Ζουρνάς | Ο ζουρνάς είναι ξύλινο πνευστό όργανο που παίζεται στις χώρες της Ανατολίας, της Μέσης Ανατολής και της Κεντρικής Ασίας κυρίως στη λαϊκή μουσική. Ο ζουρνάς είναι ένα όργανο, κατασκευασμένο από το δέντρο βερικοκιά, και χρησιμοποιεί ένα διπλό καλάμι που δημιουργεί έναν απότομο, διαπεραστικό ήχο. Ιστορικά έχει παιχτεί σε εξωτερικούς χώρους κατά τη διάρκεια των εορταστικών εκδηλώσεων, όπως οι γάμοι και οι αργίες. Έχει οκτώ τρύπες στο μπροστινό μέρος, επτά από τις οποίες χρησιμοποιούνται κατά την αναπαραγωγή, και μία τρύπα αντίχειρα που αλλάζει οκτάβα. Είναι παρόμοιο με το mizmar της αραβικής μουσικής. Ο ζουρνάς χρησιμοποιείται επίσης στη λαϊκή μουσική των χωρών της περιοχής, ιδίως στο Ιράν, την Αρμενία, το Ισραήλ, το Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Συρία, την Τουρκία, το Αζερμπαϊτζάν, την Ελλάδα, τη Βουλγαρία, τη Βόρεια Μακεδονία, την Αλβανία, τη Σερβία, τη Βοσνία, την Κροατία και άλλες χώρες του Καυκάσου, και έχει πλέον εξαπλωθεί σε όλη την Κίνα και την Ανατολική Ευρώπη. Στα σλαβικά έθνη των Βαλκανίων, συνήθως ονομάζεται ζούρλα (зурла). Ο ζουρνάς είναι κατά πάσα πιθανότητα ο άμεσος προκάτοχος του ευρωπαϊκού shawm, και σχετίζεται με την κινεζική suona που χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα σε γάμους, ναούς και κηδείες. Υπάρχουν αρκετοί διαφορετικοί τύποι ζουρνά. Όλοι μοιράζονται ένα και το ίδιο πηνίο ήχου -το λεγόμενο Kalem- που είναι στην πραγματικότητα ένα πολύ σφιχτό (και μικρό) διπλό καλάμι, μερικές φορές φτιαγμένο από φύλλα σιταριού. Ο μακρύτερος (και χαμηλότερος τονικά) είναι ο ζουρνάς Καμπά, που χρησιμοποιείται στη βόρεια Τουρκία και τη Βουλγαρία ενώ ο κοντύτερος (και υψηλότερος τονικά) είναι ο ζουρνάς που παίζεται στο Μεσολόγγι και άλλα χωριά της Αιτωλοακαρνανίας. Κατά γενικό κανόνα ο ζουρνάς είναι κωνικός και κατασκευάζεται από ξύλο. Τουρκικές λαϊκές παραδόσεις λένε ότι ο Αδάμ, ο οποίος διαμορφώθηκε από πηλό, δεν είχε ψυχή και μόνο το μελωδικό tuiduk - παίξιμο του Αρχαγγέλου Γαβριήλ μπορούσε να δώσει αναπνοή στη ζωή του Αδάμ. Σύμφωνα με ένα θρύλο του Τουρκμενιστάν, ο διάβολος έπαιξε τον κύριο ρόλο στην tuiduk εφεύρεση. Σημείωση: Ο όρος «ανοίγματα διαβόλου» (Seytan delikleri) στην τουρκική, αφορά τα μικρά ανοίγματα στην καμπάνα. Το όνομα προέρχεται από την περσική سرنای surnāy, που αποτελείται από το سور Sur δηλ. συμπόσιο, γιορτή και نای , μάλλον καλάμια, σωλήνας. Ο όρος μαρτυρείται στα παλαιότερα τουρκικά αρχεία, ως suruna στο Codex Cumanicus του 12ου και 13ου αιώνα. Armenian Zurna, Duduk.com Janitschareninstrumente und Europa. Memo G. Schachiner, MusicalConfrontations.com Zurna FAQ. Satilmis Yayla, 1996 Oslo, Norway | Ο ζουρνάς είναι πνευστό μουσικό όργανο που παίζεται στο κέντρο της Ευρασίας και απαντάται από τα Βαλκάνια έως την Κεντρική Ασία. Συνήθως συνοδεύεται από νταούλι (μπάσο τύμπανο) στη λαϊκή μουσική της Ανατολίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BD%CE%AC%CF%82 |
Κριστιάνο Ρονάλντο | Γεννήθηκε στις 5 Φεβρουαρίου 1985, στο Σάο Πέδρο του Φουνσάλ, στο νησί του Ατλαντικού Μαδέρα, που ανήκει στην Πορτογαλία. Είναι το τέταρτο και τελευταίο παιδί της Μαρία Ντολόρες ντος Σάντος Βιβέιρος ντα Αβέιρο (γενν. 1954) και του Χοσέ Ντινίς Αβέιρο (1953–2005). Ο μεγάλος αδερφός του, Ούγκο, αντιμετώπισε προβλήματα εθισμού στα ναρκωτικά, ενώ οι δύο αδερφές του ήταν αρκετά μικρές για να βοηθήσουν τη μητέρα τους. Ο Ρονάλντο δεν ήταν καλός μαθητής, του άρεσε όμως το ποδόσφαιρο, και τον χαρακτήριζε η ταχύτητα από τότε. Το όνομα Ρονάλντο προστέθηκε στο όνομα του Κριστιάνο προς τιμή του αγαπημένου κινηματογραφικού ηθοποιού του πατέρα του, Ρόναλντ Ρίγκαν, ο οποίος ήταν πρόεδρος των ΗΠΑ την εποχή της γέννησης του Κριστιάνο.Οκτώ ετών πήγε στην Αντορίνια (ΚΦ Αντορίνια ντε Σάντο Αντόνιο), μια ερασιτεχνική ομάδα. Ύστερα από δύο χρόνια πήγε στη Νασιονάλ, η οποία ήταν η μεγάλη ομάδα του νησιού, από τότε άρχισε να γίνεται γνωστός. Ήταν μόλις δεκαπέντε ετών, και τον απέκτησε η Σπόρτινγκ Λισαβόνας. Σε λιγότερο από δύο χρόνια, είχε πραγματοποιήσει το ντεμπούτο του στην πρώτη ομάδα της Σπόρτινγκ, ενώ είχε πετύχει και το πρώτο του γκολ, κεντρίζοντας το ενδιαφέρον μεγάλων αγγλικών ομάδων. Το 2002 εντάχθηκε στην ομάδα της Σπόρτινγκ Λισαβόνας. Αρχικά στις ακαδημίες της και έπειτα στην ομάδα των ανδρών. Έγινε ο πρώτος παίκτης της Σπόρτινγκ, που κατάφερε σε μία χρονιά να αγωνιστεί σε πέντε κατηγορίες της: K-16, K-17, K-18, στη Β' ομάδα και στην πρώτη ομάδα. Το καλοκαίρι του 2001 σε ένα φιλικό με ένα τοπικό σύλλογο της Λισαβόνας, την Ατλέτικο αγωνίστηκε για πρώτη φορά με την ομάδα των ανδρών. Η Σπόρτινγκ είχε επιβληθεί 7–1, με τον 16,5 ετών, τότε, ποδοσφαιριστή, να πετυχαίνει ένα γκολ. Η σεζόν 2001–02 πάντως δεν τον βρήκε στην πρώτη ομάδα, αν και έπαιξε σε άλλα τέσσερα φιλικά της κατά τη διάρκεια της χρονιάς. Στο επίσημο ντεμπούτο του (7 Οκτωβρίου 2002), σημείωσε δύο γκολ με αντίπαλο τη Μορειρένσε, το τελικό αποτέλεσμα ήταν 3–0. Στις 13 Αυγούστου 2002 κάνει ντεμπούτο με τη Σπόρτινγκ στο Τσάμπιονς Λιγκ, εναντίον της Ίντερ.Σε ηλικία 15 ετών διαγνώσθηκε ότι έχει ταχυκαρδία, κατάσταση, που θα μπορούσε να το αναγκάσει να παρατήσει το ποδόσφαιρο. Τελικά υποβλήθηκε σε επέμβαση και μετά από λίγες μέρες, επέστρεψε στην ενεργό δράση.Τον Νοέμβριο του 2002, δοκιμάσθηκε από την Άρσεναλ, αλλά δεν έπεισε τον Αρσέν Βενγκέρ. Τελικά, σε έναν φιλικό αγώνα, με αντίπαλο τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η εντυπωσιακή εμφάνιση στη νίκη με 3–1 (6 Αυγούστου 2003) οδήγησαν τον Άλεξ Φέργκιουσον να κινήσει διαδικασίες απόκτησής του. Την πρώτη του ημέρα, στο Μάντσεστερ, ρωτήθηκε από τον προπονητή του ποιο νούμερο ήθελε. Εκείνος ζήτησε το 28, τον αριθμό που δηλαδή φορούσε και στη Σπόρτινγκ. Ο Φέργκιουσον αρνήθηκε λέγοντας ότι του ταιριάζει ο αριθμός 7, στη θέση του Μπέκαμ, που είχε μεταγραφεί στη Ρεάλ Μαδρίτης. Στις 16 Αυγούστου 2003, έκανε το ντεμπούτο στο πρωτάθλημα, ως αλλαγή στον αγώνα με τη Μπόλτον. Η απόδοσή του ήταν εξαιρετική, καθώς έδωσε τρεις ασίστ πάσες και κέρδισε και ένα πέναλτι. Αναδείχθηκε καλύτερος παίκτης του αγώνα.Το πρώτο του γκολ με τη φανέλα της Γιουνάιτεντ, στην Πρέμιερ Λιγκ, το πετυχαίνει στις 4 Δεκεμβρίου του 2004, εναντίον της Πόρτσμουθ. Στο Τσάμπιονς Λιγκ ανοίγει λογαριασμό το 2007, σκοράροντας απέναντι στη ΑΣ Ρόμα στο Ολντ Τράφορντ, ενώ είχε σκοράρει και στα προκριματικά, τον Αύγουστο του 2005. Το πρώτο του χατ-τρικ ως επαγγελματίας το πετυχαίνει στις 12 Ιανουαρίου του 2008 στο Ολντ Τράφορντ κόντρα στη Νιούκαστλ. Η συνύπαρξή του με το Γουέιν Ρούνεϊ δημιούργησε ένα από τα καλύτερα δίδυμα στην ιστορία του συλλόγου. Στις 6 Μαΐου 2007 κατέκτησε το πρώτο του πρωτάθλημα στην Αγγλία. Το 2008, κατακτά το Τσάμπιονς Λιγκ εναντίον της Τσέλσι. Μάλιστα, πετυχαίνει το γκολ στην κανονική διάρκεια, έπειτα το γκολ του Λάμπαρντ οδηγεί τον αγώνα σε ισοπαλία. Στη συνέχεια, στη διαδικασία των πέναλτι, αστοχεί στην προσπάθειά του, πράγμα, που δε στάθηκε εμπόδιο, και η ομάδα του σήκωσε το τρόπαιο.Εκείνη τη χρονιά κατέκτησε για πρώτη φορά το βραβείο της Χρυσής Μπάλας για τον καλύτερο παίκτη στην Ευρώπη.Στις 27 Μαΐου του 2009 συμμετέχει σε δεύτερο τελικό Τσάμπιονς Λιγκ. Αυτή τη φορά απέναντί του βρέθηκε η Μπαρτσελόνα και η ομάδα του χάνει με 2–0. Αυτός έμελλε να είναι και ο τελευταίος αγώνας του με τη φανέλα της Μάντσεστερ. Στις 11 Ιουνίου 2009 γίνεται η ακριβότερη μεταγραφή στην ιστορία του αθλήματος, καθώς η Ρεάλ Μαδρίτης δαπάνησε 96 εκατομμύρια ευρώ για να τον εντάξει στο δυναμικό της για 6 χρόνια. Στην παρουσίασή του στο Στάδιο Σαντιάγο Μπερναμπέου, γέμισε το γήπεδο με 90.000 φιλάθλους να τον επευφημούν. Το πρώτο του γκολ με τη φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης, το πετυχαίνει στις 29 Αυγούστου 2009, με αντίπαλο τη Ντεπορτίβο Λα Κορούνια, σκοράροντας με πέναλτι. Σκόραρε σε καθένα από τα τέσσερα πρώτα παιχνίδια πρωταθλήματος με τον σύλλογο, τον πρώτο παίκτη της Ρεάλ που κατάφερε κάτι τέτοιο. Το πρώτο του χατ-τρικ το πετυχαίνει στις 5 Μαΐου του 2010, κόντρα στη Μαγιόρκα, εκτός έδρας. Στις 20 Απριλίου 2011 σκόραρε με κεφαλιά και χαρίζει στην ομάδα του το Κύπελλο Ισπανίας, κόντρα στη Μπαρτσελόνα. Την αγωνιστική περίοδο 2010–11, ήταν πρώτος σκόρερ (Pichichi trophy) του πρωταθλήματος σημειώνοντας 40 τέρματα (σε 34 συμμετοχές), επίδοση που ήταν ρεκόρ στην ιστορία της Ισπανίας. Την επόμενη χρονιά 2011–12 ξεπέρασε τα προηγούμενα επιτεύγματά του για να πετύχει νέο προσωπικό ρεκόρ με 60 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις, από τα οποία τα 46 στο πρωτάθλημα (δεύτερος σκόρερ). Παράλληλα, είχε την μεγαλύτερη επιτυχία με την ομάδα στο πρωτάθλημα, καθώς βοήθησε τη Ρεάλ να κερδίσει τον πρώτο τίτλο της σε τέσσερα χρόνια, με ρεκόρ 100 πόντων. Στις 3 Οκτωβρίου 2012 πετυχαίνει το πρώτο του χατ τρικ στο Τσάμπιονς Λιγκ, επί του Άγιαξ στο Άμστερνταμ, με 1–4.Στις 21 Απριλίου 2012, πετυχαίνοντας κρίσιμο γκολ στο Καμπ Νόου, έδωσε στη Ρεάλ τη νίκη με 2–1 εις βάρος της Μπαρτσελόνα, που ουσιαστικά, οριστικοποίησε το πρωτάθλημα. Στις 16 Απριλίου, αν και απών στον τελικό, πανηγύρισε το δεύτερο Κύπελλο Ισπανίας, με αντίπαλο την Μπαρτσελόνα, το τελικό σκορ ήταν 2–1. Το καλοκαίρι του 2012, ο Ρονάλντο κατακτά και τον τελευταίο εγχώριο τίτλο που του απέμενε, κερδίζοντας το ισπανικό Σούπερ Κύπελλο σε βάρος της Μπαρτσελόνα, σκοράροντας και στους δύο αγώνες. Το 2013 ήταν μία ιδιαίτερα παραγωγική χρονιά με 69 γκολ σε 59 εμφανίσεις, το καλύτερο αποτέλεσμα τερμάτων στο τέλος του έτους. Έλαβε το βραβείο του καλύτερου παίκτη της χρονιάς της ΦΙΦΑ, ένα συνδυασμό του βραβείου της Χρυσής Μπάλας και του Παίκτη της Χρονιάς της ΦΙΦΑ, για πρώτη φορά στην καριέρα του, αλλά υπήρξε έντονο παρασκήνιο μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων με υποψίες νόθευσης της ψηφοφορίας. Το 2014 έγινε ο παίκτης στην ιστορία του ισπανικού πρωταθλήματος που έφτασε γρηγορότερα τα 200 γκολ, σε μόλις 178 αγώνες ενώ στον ίδιο αγώνα έγινε ο παίκτης με τα περισσότερα χατ-τρικ στην ιστορία του ισπανικού πρωταθλήματος με 23. Στις 2 Απριλίου 2014 ισοφάρισε το απόλυτο ρεκόρ τερμάτων σε μία αγωνιστική περίοδο στο Τσάμπιονς Λιγκ με 14 τέρματα, ρεκόρ το οποίο κατείχαν οι Ζοζέ Αλταφίνι την περίοδο 1962–1963 και ο Λιονέλ Μέσι της Μπαρτσελόνα την περίοδο 2011–12. Επίσης, έφτασε τα 49 γκολ στα ευρωπαϊκά παιχνίδια με τη Ρεάλ, ισοφαρίζοντας το ρεκόρ του θρυλικού Αλφρέδο Ντι Στέφανο. Στις 29 Απριλίου του 2014, κατέρριψε το ρεκόρ των Μέσι και Αλταφίνι. Στον ημιτελικό της διοργάνωσης, κόντρα στην Μπάγερν Μονάχου σκόραρε δις, φτάνοντας τα 16 γκολ σε μια χρονιά στο Τσάμπιονς Λιγκ, το τελικό σκορ της αναμέτρησης ήταν 0–4 υπέρ της Ρεάλ Μαδρίτης, αποτέλεσμα που της εξασφάλισε και την παρουσία της στον τελικό της διοργάνωσης. Έφτασε πλέον τα 51 γκολ με τη φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης, στο Τσάμπιονς Λιγκ, σε 50 συμμετοχές. Το επιτεύγματα του εκείνη τη σεζόν του έδωσαν μία ακόμη Χρυσή Μπάλα ως επιβράβευση.Τη σεζόν 2014–15, ο Ρονάλντο πέτυχε νέο προσωπικό ρεκόρ με 61 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις, ξεκινώντας με τα δύο γκολ στη νίκη της Ρεάλ Μαδρίτης με 2–0 με αντίπαλο την Σεβίλλη στο Σούπερ Κύπελλο Ευρώπης. Ήταν πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος για τρίτη φορά με 48 τέρματα (σε 35 συμμετοχές) που και αυτή ήταν ατομικό ρεκόρ για μία σεζόν και η δεύτερη καλύτερη επίδοση όλων των εποχών στο ισπανικό πρωτάθλημα. Το 2016 κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων σημειώνοντας χατ τρικ στον τελικό με αντίπαλο την Κασίμα Άντλερς (αποτέλεσμα 4–2). Η χρονιά έκλεισε με την τέταρτη Χρυσή Μπάλα με ρεκόρ ψηφοφορίας και με την σφράγιση των 11 Τσάμπιονς Λιγκ της Ρεάλ, με την ατομική του διάκριση να επαναλαμβάνεται την επόμενη χρονιά.Στην Ισπανία είχε την πιο παραγωγική περίοδο της σταδιοδρομίας του και μεταξύ των ρεκόρ που σημείωσε είναι και αυτά με τα περισσότερα χατ τρικ στην ιστορία της Λα Λίγκα (34) και τα περισσότερα σε μια σεζόν (8) το 2014–15. Το δεύτερο γκολ της Ρεάλ Μαδρίτης απέναντι στη Λεβάντε, στις 17 Οκτωβρίου 2015 ήταν αυτό τον έχρισε επίσημα κορυφαίο σκόρερ στην ιστορία του σωματείου καθώς ήταν το 324ο. Είναι επιπλέον, ο μόνος παίκτης που έχει σκοράρει τουλάχιστον 30 γκολ σε έξι διαδοχικές σεζόν στην Λα Λίγκα. Συνολικά για την ομάδα της Μαδρίτης σκόραρε 450 γκολ (451 σύμφωνα με τη Ρεάλ) σε 438 επίσημους αγώνες, έδωσε 131 ασίστ και παραμένει πρώτος σκόρερ στην ιστορία του συλλόγου. Με 311 τέρματα πρωταθλήματος είναι δεύτερος σκόρερ στην ιστορία της Πριμέρα Ντιβιζιόν. Το 2017 ψηφίστηκε Παίκτης της Χρονιάς της ΦΙΦΑ για πέμπτη φορά και δεύτερη συνεχόμενη. Στις 10 Ιουλίου 2018, ο Πορτογάλος υπέγραψε τετραετή σύμβαση με την Γιουβέντους με συμβόλαιο αξίας 100 εκατομμύρια ευρώ. Ήταν η υψηλότερη για έναν παίκτη άνω των 30 ετών και το υψηλότερο που πληρώθηκε ποτέ από ιταλικό σύλλογο. Στις 16 Σεπτεμβρίου, ο Ρονάλντο σημείωσε τα πρώτα γκολ του για τη Γιουβέντους στην τέταρτη εμφάνισή του στην έδρα του με 2–1 νίκη επί του Σασουόλο.Κέρδισε το πρώτο του τρόπαιο με τον σύλλογο τον Ιανουάριο του 2019, το Σούπερ Καπ του 2018, αφού σημείωσε το μοναδικό γκολ εναντίον του Μίλαν. Στις 20 Απριλίου, ο Ρονάλντο έπαιξε στον αγώνα πρωταθλήματος με αντίπαλο την Φιορεντίνα, και καθώς η Γιουβέντους κέρδισε την όγδοη διαδοχική νίκη εντός έδρας, έγινε ο πρώτος παίκτης που κέρδισε τίτλους πρωταθλήματος στην Αγγλία, την Ισπανία και την Ιταλία. Τελείωσε την πρώτη χρονιά με 27 τέρματα και 8 ασίστ. Παρά τα 35 του χρόνια η δεύτερη σεζόν του στην Ιταλία ήταν ιδιαίτερα παραγωγική σημειώνοντας 37 τέρματα σε 46 συναντήσεις σε όλες τις διοργανώσεις (ρεκόρ στην ιστορία του συλλόγου) και κέρδισε ένα ακόμα τίτλο πρωταθλήματος, ενώ έφτασε μέχρι τον τελικό του Κυπέλλου.Την τρίτη και τελευταία αγωνιστική περίοδο στην Ιταλία (2020–21) τελείωσε ως πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος με 29 τέρματα. Συνολικά πέτυχε 101 γκολ και μοίρασε 22 ασίστ σε 134 συμμετοχές με τους "μπιανκονέρι". Το Αύγουστο του 2021 ο Ρονάλντο επέστρεψε στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Έκανε το ντεμπούτο του στις 11 Σεπτεμβρίου σε αγώνα πρωταθλήματος με αντίπαλο τη Νιουκάστλ (νίκη με 4–1) σημειώνοντας δύο γκολ.Η πρώτη χρονιά στη Γιουνάιτεντ ήταν ικανοποιητική σημειώνοντας 18 γκολ στο πρωτάθλημα, όμως η αγγλική ομάδα δεν είχε καλή πορεία μένοντας εκτός Τσάμπιονς Λιγκ για την επόμενη σεζόν. Στη δεύτερη σεζόν όμως ο Ρονάλντο δεν ξεκίνησε την προετοιμασία με την ομάδα και είδε τους περισσότερους αγώνες από τον πάγκο της. Στις 22 Νοεμβρίου 2022 η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ανακοίνωσε ότι λύθηκε το συμβόλαιο του Ρονάλντο με κοινή συναίνεση. Κλείνοντας την ευρωπαϊκή του καριέρα, εκτός από πρώτος σκόρερ του Τσάμπιονς Λιγκ ήταν και πρώτος σε συμμετοχές με 183. Στις 30 Δεκεμβρίου 2022 η Αλ Νασρ, σύλλογος που αγωνίζεται στη Σαουδική Αραβία, ανακοίνωσε ότι ο Κριστιάνο Ρονάλντο υπέγραψε συμβόλαιο έως το καλοκαίρι του 2025. Το συμβόλαιό του είναι το υψηλότερο σε αποδοχές στην ποδοσφαιρική ιστορία με ετήσιες απολαβές 200 εκατομμύριων ευρώ. Έκανε το επίσημο ντεμπούτο του στη νέα του ομάδα στις 22 Ιανουαρίου στον αγώνα πρωταθλήματος με αντίπαλο την Ιτιφάκ ΦΚ, που έληξε με νίκη με 1–0 χωρίς ο ίδιος να σκοράρει. Στις 9 Φεβρουαρίου 2023 στον εκτός έδρας αγώνα με τη Αλ Γουαχντά Μέκκας σημείωσε τέσσερα γκολ, όλα της ομάδας του στη νίκη με 4–0. Το πρώτο τέρμα ήταν το 500ό σε αγώνες πρωταθλήματος πρώτης κατηγορίας, ο έκτος παίκτης στην ιστορία που ξεπέρασε αυτό τον αριθμό μετά τους Πελέ, Άμπε Λένστρα, Ρομάριο, Γιόζεφ Μπίτσαν, Φέρεντς Πούσκας, ενώ το χατ τρικ το 61ο στο σύνολο των επίσημων αγώνων του. Το καλοκαίρι του 2023 η Αλ Νασρ κατέκτησε τον πρώτο τίτλο του Κυπέλλου Αραβικών Πρωταθλητριών Συλλόγων με το Ρονάλντο να σημειώνει δύο γκολ στον τελικό. Ο Ρονάλντο έκανε το ντεμπούτο με την Εθνική Πορτογαλίας τον Αύγουστο του 2003, με αντίπαλο το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα του Καζακστάν. Είχε αντικαταστήσει τον Λουίς Φίγκο, στο δεύτερο ημίχρονο. Το 2004, στους Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας, συμμετείχε με την Ολυμπιακή ομάδα της Πορτογαλίας. πετυχαίνοντας και ένα γκολ στον αγώνα με το Μαρόκο ενώ δέχθηκε δύο κίτρινες κάρτες στους δύο πρώτους αγώνες που συμμετείχε και δεν αγωνίστηκε στον τρίτο. Η Πορτογαλία αποκλείστηκε στην πρώτη φάση.Το 2014 ο Ρονάλντο κατέρριψε το ρεκόρ του Παουλέτα, ο οποίος ήταν ο πρώτος σκόρερ της Πορτογαλίας με 47 γκολ. Σε αγώνα με το Καμερούν, με τελικό σκορ 5–1 υπέρ της Πορτογαλίας, πετυχαίνοντας δύο γκολ έφτασε τα 49. Το 2016 στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου 2016 έγινε ο ρέκορντμαν συμμετοχών με την εθνική Πορτογαλίας φτάνοντας τις 128 συμμετοχές, ξεπερνώντας τον Λουίς Φίγκο. Το 2019 κατέκτησε το δεύτερο εθνικό τίτλο, το πρώτο Πρωτάθλημα Εθνών της ΟΥΕΦΑ. Στις 8 Σεπτεμβρίου 2020 στον εκτός έδρας αγώνα με τη Σουηδία (0–2) για το Πρωτάθλημα Εθνών ΟΥΕΦΑ σημείωσε δύο γκολ, το πρώτο από τα οποία ήταν το 100ό για την εθνική του ομάδα και έγινε ο πρώτος Ευρωπαίος και δεύτερος στον κόσμο που κατάφερε κάτι τέτοιο.Την 1η Σεπτεμβρίου 2021 σε αγώνα για την προκριματική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2022 σημείωσε δύο γκολ σε αγώνα με αντίπαλο την Ιρλανδία, έφτασε τα 111 και κατέρριψε το ρεκόρ διεθνών τερμάτων που είχε ισοφαρίσει τον Ιούνιο του ίδιου έτους. Στις 9 Οκτωβρίου 2021 σε φιλικό αγώνα με το Κατάρ κατέρριψε το ρεκόρ Ευρώπης διεθνών συμμετοχών με την 181η εμφάνισή του, ενώ σκόραρε και το πρώτο γκολ της συνάντησης (τελικό 3–0). Στον αμέσως επόμενο αγώνα με το Λουξεμβούργο (αποτέλεσμα 5–0) έγινε ο διεθνής ποδοσφαιριστής με τα περισσότερα χατ-τρικ με 10 καταρρίπτοντας το ιστορικό ρεκόρ του Σουηδού Σβεν Ριντέλ που κρατούσε από το 1932. Στις 17 Ιανουαρίου 2022 η FIFA τον βράβευσε με το ειδικό FIFA Special The Best Award για την κατάρριψη του ρεκόρ διεθνών τερμάτων. Στις 20 Ιουνίου 2023 στον εκτός έδρας αγώνα της προκριματικής φάσης του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 2024 με αντίπαλο την Ισλανδία έγινε ο πρώτος ποδοσφαιριστής που έφτασε τις 200 διεθνείς συμμετοχές επιτυγχάνοντας και το μοναδικό γκολ της συνάντησης στο 89ο λεπτό. Λίγο πριν την έναρξη της αναμέτρησης έλαβε μια φανέλα της εθνικής ομάδας με το «200» στην πλάτη κι άλλη μια όπως αυτή που φόρεσε στο ντεμπούτο του, το 2003 με το «17». Επιπλέον έλαβε μια πλακέτα με το ρεκόρ Γκίνες. 2004 Ο Ρονάλντο κλήθηκε στην εθνική του ομάδα, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2004, το οποίο διοργάνωσε η χώρα του. Στον εναρκτήριο αγώνα, η Εθνική του υπέστη ήττα σοκ από την Εθνική Ελλάδας με 1–2, ενώ ο Ρονάλντο σημείωσε και το μοναδικό τέρμα της ομάδας του, που ήταν και το παρθενικό του γκολ με τα χρώματα της Εθνικής του ομάδας. Η Εθνική του έφτασε μέχρι τον τελικό της διοργάνωσης, όπου έχασε ξανά από την Εθνική Ελλάδας με 1–0. 2008 Στη διοργάνωση που πραγματοποιήθηκε στα γήπεδα της Αυστρίας και της Ελβετίας, ο Ρονάλντο πέτυχε ένα γκολ, ενώ η ομάδα του αποκλείστηκε με σκορ 3–2 από τη φιναλίστ της διοργάνωσης Γερμανία. 2012 Στη διοργάνωση του 2012 η Πορτογαλία έφτασε στα ημιτελικά. Στο τελευταίο παιχνίδι των ομίλων παιχνίδι με την Ολλανδία, ο Ρονάλντο σκόραρε δύο φορές για να εξασφαλίσει τη νίκη με 2–1. Σημείωσε μια κεφαλιά στο προημιτελικό εναντίον της Τσεχίας για να δώσει στην ομάδα του τη νίκη με 1–0. Και στα δύο παιχνίδια εναντίον της Ολλανδίας και της Τσεχικής Δημοκρατίας ανακηρύχθηκε καλύτερος παίκτης του αγώνα. Μετά το τέλος του ημιτελικού εναντίον της Ισπανίας χωρίς σκορ η Πορτογαλία αποκλείστηκε στα πέναλτι. Ο Ρονάλντο δεν εκτέλεσε καθώς είχε προγραμματιστεί για το τελευταίο που δεν χρειάστηκε να εκτελεστεί. Ως ο κορυφαίος σκόρερ με τρία γκολ, μαζί με άλλους πέντε παίκτες, συμπεριλήφθηκε και πάλι στην καλύτερη ομάδα της διοργάνωσης. 2016 Πηγαίνοντας στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2016 στη Γαλλία, η πορτογαλική ομάδα δεν ήταν στα φαβορί με την απόδοση του στοιχήματος 16–1 για να κερδίσει το τρόπαιο. Στη διοργάνωση αυτή το πρώτο παιχνίδι ήταν απέναντι στην Ισλανδία, ομάδα που η παρουσία της στη τελική φάση κάθε άλλο παρά αναμενόμενη ήταν και έληξε με 1–1. Και ο επόμενος αγώνας με την Αυστρία έληξε ισόπαλος χωρίς τέρματα. Με μια ακόμη ισοπαλία απέναντι στην Ουγγαρία σκόραρε δύο τέρματα με το δεύτερο να είναι η ισοφάριση στο τελικό 3–3 και έγινε ο πρώτος παίκτης που σημείωσε γκολ σε τέσσερα Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα. Έτσι η ομάδα του πέρασε δύσκολα από την φάση των ομίλων στην τρίτη θέση και στη συνέχεια απέκλεισε την Κροατία με 1–0 και στα προημιτελικά την Πολωνία στα πέναλτι. Στον ημιτελικό αντιμετώπισε την ομάδα-έκπληξη της διοργάνωσης Ουαλία με το Ρονάλντο να ανοίγει το σκορ στο τελικό 2–0 και φτάνοντας τα 9 τέρματα σε όλα τα Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα. Έτσι κατάφερε να φτάσει ως τον τελικό και να αντιμετωπίσει την διοργανώτρια χώρα Γαλλία. Τραυματίστηκε στα πρώτα 20 λεπτά και βγήκε ως αλλαγή μέχρι το πρώτο μισάωρο. Τελικά το κύπελλο το σήκωσε η Πορτογαλία νικώντας 1–0 τους γηπεδούχους με γκολ στις καθυστερήσεις. Ο Ρονάλντο σημείωσε τρία τέρματα και είχε τρεις ασίστ στη διοργάνωση. Πήρε το πρώτο του κύπελλο με την Εθνική του ομάδα. Ο ίδιος έφτασε το Μισέλ Πλατινί στον πίνακα των κορυφαίων σκόρερ στην ιστορία του θεσμού, ενώ με 21 συμμετοχές έγινε κάτοχος του αντίστοιχου ρεκόρ. Ψηφίστηκε στην καλύτερη ομάδα της διοργάνωσης και ήταν δεύτερος σκόρερ. Η επιτυχία κατάκτησης του πρώτου τίτλου της Πορτογαλίας οδήγησε στην μετονομασία του αεροδρομίου της ιδιαίτερης πατρίδας του Μαδέρα σε «Αεροδρόμιο Κριστιάνο Ρονάλντο» το 2017. 2021 Στις 15 Ιουνίου 2021 ο Ρονάλντο σημείωσε δύο γκολ στη νίκη της Πορτογαλίας με 3–0 επί της Ουγγαρίας για την πρεμιέρα του 6ου ομίλου του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 2020 κι έγινε ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία του θεσμού με 11 γκολ, ξεπερνώντας τον Μισέλ Πλατινί. Παράλληλα έγινε ο πρώτος παίκτης που σκοράρει σε πέντε διαφορετικά Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα. Επίσης, έγινε ο μεγαλύτερος σε ηλικία ποδοσφαιριστής με δύο γκολ σε αγώνα Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, ξεπερνώντας τον Αντρέι Σεβτσένκο. Στον τρίτο αγώνα της προκριματικής φάσης της διοργάνωσης με αντίπαλο τη Γαλλία (2–2) σημείωσε δύο τέρματα (αμφότερα με πέναλτι) ισοφαρίζοντας το ρεκόρ διεθνών τερμάτων του Ιρανού Αλί Νταεΐ με 109 τέρματα. Ήταν πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης με 5 τέρματα, παρά την αποτυχία της εθνικής του που αποκλείστηκε στη φάση των "16". 2006 Το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006, είχε οικοδεσπότη τη Γερμανία. Ο Ρονάλντο με την εθνική του ομάδα πέρασε πρώτη στην επόμενη φάση, αυτή των "16". Η Πορτογαλία έφτασε μέχρι τους "4" της διοργάνωσης, όπου δεν κατάφερε να νικήσει τη Γαλλία. Ο Ρονάλντο πέτυχε ένα γκολ σε αυτή τη διοργάνωση με πέναλτι, στον αγώνα με την Τσεχία. 2010 Το Παγκόσμιο Κύπελλο το 2010, ήταν το πρώτο που έγινε στα γήπεδα της αφρικανικής ηπείρου. Ο Ρονάλντο με την Πορτογαλία, έφτασε έως και τους "16" της διοργάνωσης, περνώντας δεύτερη από τον όμιλο. Στη φάση των "16", αποκλείστηκαν από την νικήτρια της διοργάνωσης, Ισπανία. Ο Ρονάλντο, πέτυχε ένα γκολ, στον αγώνα με αντίπαλο τη Βόρεια Κορέα. Το συνολικό σκορ έφτασε στο 7–0. 2014 Ο Ρονάλντο, στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014, στη Βραζιλία, ξεκίνησε με προβλήματα στο γόνατο και προπονήθηκε ξεχωριστά από την υπόλοιπη ομάδα της Πορτογαλίας. Όμως στον πρώτο αγώνα συμμετείχε κανονικά και έβγαλε όλο τον αγώνα, απέναντι στη Γερμανία. Το αποτέλεσμα δεν ήταν το επιθυμητό για την Πορτογαλία, καθώς ηττήθηκε με 4–0. Στις 18 Ιουνίου ο γιατρός του, του διευκρίνησε ότι απειλείται η καριέρα του, αν συνεχίσει να παίζει με το πρόβλημα που είχε στο γόνατο. Παρόλα αυτά, ο Ρονάλντο αγωνίστηκε και στον δεύτερο αγώνα της Πορτογαλίας, απέναντι στις ΗΠΑ, έδωσε μία ασίστ στο τέλος του αγώνα, που έληξε 2–2, σκορ το οποίο ανανέωσε τις ελπίδες της Πορτογαλίας για πρόκριση, στην επόμενη φάση της διοργάνωσης. Στον τρίτο και τελευταίο αγώνα της Πορτογαλίας, στη διοργάνωση, ο Ρονάλντο σκόραρε το 50ό του τέρμα με τη φανέλα της Εθνικής του ομάδας, με την Εθνική της Γκάνας. Το τελικό σκορ ήταν 2–1, υπέρ της Πορτογαλίας. Η νίκη δεν αρκούσε καθώς οι ΗΠΑ, με καλύτερη διαφορά τερμάτων πέρασαν στην επόμενη φάση και η Πορτογαλία αποκλείστηκε από τη διοργάνωση. Ο Ρονάλντο με εκείνο το γκολ έγινε ο πρώτος Πορτογάλος που πετυχαίνει γκολ σε τρία Παγκόσμια Κύπελλα. 2018 Στον πρώτο αγώνα της διοργάνωσης εναντίον της Ισπανίας πέτυχε χατ τρικ και γίνεται ο μεγαλύτερος σε ηλικία παίκτης που κατάφερε κάτι τέτοιο (33 ετών και 130 ημερών), και ο τέταρτος στην ιστορία που σκόραρε ένα γκολ σε τέσσερα Παγκόσμια Κύπελλα. Στο δεύτερο παιχνίδι στις 20 Ιουνίου, ο Ρονάλντο σκόραρε το μοναδικό γκολ στη νίκη με 1–0 επί του Μαρόκου, καταρρίπτοντας το ευρωπαϊκό ρεκόρ του Φέρεντς Πούσκας των 84 γκολ με την Εθνική ομάδα. Στον τελευταίο αγώνα της ομάδας με το Ιράν στις 25 Ιουνίου, ο Ρονάλντο έχασε πέναλτι στην ισοπαλία με 1–1, η Πορτογαλία όμως προχωρά στο δεύτερο γύρο. Στις 30 Ιουνίου, η Πορτογαλία έχασε 2–1 από την Ουρουγουάη και αποκλείστηκε. 2022 Στις 24 Νοεμβρίου, στον εναρκτήριο αγώνα της Πορτογαλίας με αντίπαλο τη Γκάνα, ο Ρονάλντο σκόραρε με πέναλτι και έγινε ο πρώτος παίκτης που σκόραρε σε πέντε διαφορετικά Παγκόσμια Κύπελλα. Ήταν το όγδοο γκολ του σε Παγκόσμια Κύπελλα. Το πέναλτι κέρδισε ο ίδιος σε μία αμφισβητουμενη ανατροπή του. Στο τελευταίο παιχνίδι του ομίλου εναντίον της Νότιας Κορέας, δέχθηκε κριτική από τον προπονητή για την αντίδρασή του στην αλλαγή. Αποκλείστηκε από την αρχική ενδεκάδα για τον αγώνα των "16" εναντίον της Ελβετίας, η πρώτη φορά από το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2008 που δεν είχε ξεκινήσει αγώνα σε μεγάλη διεθνή διοργάνωση. Στους προημιτελικούς με το Μαρόκο (ήττα με 1–0), αγωνίστηκε ως αλλαγή συμπληρώνοντας 196 διεθνείς συμμετοχές και ισοφαρίζοντας το ρεκόρ κόσμου. Έγινε μόλις ο τρίτος ποδοσφαιριστής στην ιστορία που είναι ταυτόχρονα κάτοχος του ρεκόρ διεθνών συμμετοχών και τερμάτων μετά τους Ούγγρους Ίμρε Σλόσσερ και Φέρεντς Πούσκας. Ο Ρονάλντο θεωρείται, μαζί με τον Λιονέλ Μέσι ένας από τους καλύτερους παίκτες στον κόσμο και ίσως οι δύο κορυφαίοι του 21ου αιώνα. Και σύμφωνα με πολλούς θεωρείται και ο καλύτερος παίκτης που αγωνίστηκε στην Εθνική Πορτογαλίας. Ο Ρονάλντο έχει επιθετικό, κυρίως, ρόλο στην ομάδα του, αλλά έχει αγωνιστεί και ως πλάγιος μέσος στην αρχή της καριέρας του, ενώ είναι πολύ καλός στο ντριμπλάρισμα, στα τελειώματα, στις πάσες και, γενικότερα, παίρνει καλές θέσεις στο παιχνίδι. Το "καλό πόδι" του θεωρείται το δεξί, αλλά μπορεί να χρησιμοποιήσει, εξίσου καλά και το αριστερό. Ικανός είναι και στις εναέριες μονομαχίες. Στην αρχή της καριέρας του δεν διακρίνονταν για την ιδιαίτερη ικανότητα στο σκοράρισμα, αλλά η εκμετάλλευση των παραπάνω στοιχείων στο έπακρο σταδιακά τον μετέτρεψαν σε ένα πλήρη επιθετικό. Ικανός στις απ' ευθείας εκτελέσεις φάουλ, είναι στους 10 καλύτερους όλων των εποχών έχοντας σημειώσει 60 γκολ. Η άριστη φυσική του κατάσταση ήταν από τα σημαντικότερα στοιχεία που τον χαρακτήριζαν εξασφαλίζοντας και τη μακροημέρευσή του. Ο Ρονάλντο έχει κάνει μεγάλες δωρεές σε σχολεία Παλαιστίνιων, ενώ έχει δώσει, επίσης 3 εκατομμύρια ευρώ σε αφρικανικές χώρες, οι άνθρωποι των οποίων λιμοκτονούν. Βοήθησε και στην ανακατασκευή κτιρίων, τα οποία είχαν διαλυθεί από το τσουνάμι του 2004, στην Ινδονησία, όπως και τους κατοίκους της Μαδέιρα, της γενέτειράς του, όταν το 2010 υπέστησαν διάφορες ζημιές από πλημμύρες.Το 2009, ο Πορτογάλος, στο νοσοκομείο της Μαδέιρα, που έσωσε τη ζωή της μητέρας του, η οποία έπασχε από καρκίνο, έκανε δωρεά ύψους 100.000 λιρών, προκειμένου να χτιστεί μονάδα, η οποία θα ασχολείται με τη θεραπεία του καρκίνου. Έχοντας ιδιαίτερη ευαισθησία στο συγκεκριμένο θέμα αποφάσισε τον Μάιο του 2012, να χρηματοδοτήσει μία πρωτοποριακή θεραπεία, ώστε το 9χρονο αγόρι, που αρχικά δεν είχε ελπίδες, να σωθεί.Αυτοβιογραφία του Ρονάλντο με τίτλο «Moments» δημοσιεύθηκε το Δεκέμβριο του 2007.Στις 15 Δεκεμβρίου 2013, άνοιξε μουσείο «Κριστιάνο Ρονάλντο», στη Μαδέιρα. Η έκθεση περιλαμβάνει μια σειρά από τρόπαια, μετάλλια, αναμνηστικά και πολλές φωτογραφίες του παίκτη.Στις 29 Μαρτίου 2014, έγινε το 100.000ό μέλος της Σπόρτινγκ Λισαβόνας. Μάλιστα, η παλιά του ομάδα, του ετοίμασε κι ένα οπτικοακουστικό υλικό, για την πορεία του, στη Σπόρτινγκ Λισαβόνας. Τελευταία ενημέρωση 24 Οκτωβρίου 2023 *Περιλαμβάνει και γκολ στην Ασία **Ενημέρωση μέχρι 2 Σεπτεμβριου 2023 Ενημέρωση μέχρι 16 Οκτωβρίου 2023 Με συλλόγους Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ Πρωτάθλημα Αγγλίας (3): 2006–07, 2007–08, 2008–09 Κύπελλο Αγγλίας: 2003–04 Λιγκ Καπ Αγγλίας (2): 2005–06, 2008–09 Σούπερ Καπ Αγγλίας: 2007 Τσάμπιονς Λιγκ: 2007–08 Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων: 2008Ρεάλ Μαδρίτης Πρωτάθλημα Ισπανίας (2): 2011–12, 2016–17 Κύπελλο Ισπανίας (2): 2010–11, 2013–14 Σούπερ Καπ Ισπανίας (2): 2012, 2017 Τσάμπιονς Λιγκ (4): 2013–14, 2015–16, 2016–17, 2017–18 ΟΥΕΦΑ Σούπερ Καπ (3): 2014, 2016, 2017 Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων (3): 2014, 2016, 2017Γιουβέντους Πρωτάθλημα Ιταλίας (2): 2018–19, 2019–20 Σούπερ Καπ Ιταλίας: 2018, 2020Αλ Νασρ Ριάντ Κύπελλο Αραβικών Πρωταθλητριών ΣυλλόγωνΕθνική Ομάδα Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα2η θέση (1): (2004) 3η θέση (1): (2012) 1η θέση (1): (2016)Πρωτάθλημα Εθνών ΟΥΕΦΑ: 2018–19 Χρυσή Μπάλα (5): 2008, 2013, 2014, 2016, 2017 Παγκόσμιος Παίκτης της Χρονιάς της FIFA: 2008 Παγκόσμιος Παίκτης της Χρονιάς FIFPro: 2008 Ο καλύτερος παίκτης ανδρών της FIFA (2): 2016, 2017 Βραβείο UEFA καλύτερος παίκτης της χρονιάς (3): 2014, 2016, 2017 UEFA ομάδων παίκτης της χρονιάς: 2007–08 UEFA ομάδων επιθετικός της χρονιάς: 2007–08 Καλύτερος νεαρός παίκτης της χρονιάς FIFPro (3): 2003–04, 2004–05 PFA Πορτογάλος Παίκτης της Χρονιάς (4): 2016, 2017, 2018, 2019 Ευρωπαϊκό Χρυσό Παπούτσι (5): 2007–08, 2010–11, 2013–14, 2014–15 ΦΙΦΑ Βραβείο Πούσκας: 2009 FIFA FIFPro Παγκόσμιοι ΧΙ (13): 2007, 2008, 2009, 2010, 2011, 2012, 2013, 2014, 2015, 2016, 2017, 2018, 2019 Ομάδα της Χρονιάς της UEFA (14): 2004, 2007, 2008, 2009, 2010, 2011, 2012, 2013, 2014, 2015, 2016, 2017, 2018, 2019 Ομάδα Ομίλων Τσάμπιονς Λιγκ της σεζόν (6): 2013–14, 2014–15, 2015–16, 2016–17, 2017–18, 2018–19 Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ομάδα της διοργάνωσης (3): 2004, 2012, 2016 Ασημένιο παπούτσι Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος: 2016 UEFA καλύτερη ομάδα (έκδοση 2017) Παγκόσμιο Κύπελλο καλύτερη ομάδα: 2018 FIFA Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων Χρυσή Μπάλα: 2016 FIFA Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων ασημένια μπάλα (3): 2008, 2014, 2017 Πρώτος σκόρερ Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος 2021 Πρώτος σκόρερ όλων των Ευρωπαϊκών Πρωταθλημάτων Ποδοσφαίρου Νέος παίκτης της χρονιάς PFA: 2006–07 Παίκτης της χρονιάς των παικτών PFA (2): 2006–07, 2007–08 Παίκτης της σεζόν της Πρέμιερ Λιγκ (2): 2006–07, 2007–08 FWA ποδοσφαιριστής της χρονιάς (3): 2006–07, 2007–08 PFA Πρέμιερ Λιγκ (4): 2005–06, 2006–07, 2007–08, 2008–09 Καλύτερος νέος παίκτης της Πρέμιερ Λιγκ: 2007–08 Καλύτερος παίκτης της Λα Λίγκα: 2013–14 Λα Λίγκα καλύτερος επιθετικός: 2013–14 Πιο πολύτιμος παίκτης της Λα Λίγκα: 2012–13 Ομάδα Λα Λίγκα της σεζόν (3): 2013–14, 2014–15, 2015–16 UEFA Λα Λίγκα ομάδα της χρονιάς (2): 2015–16, 2016–17 BBC Υπερπόντια Αθλητική Προσωπικότητα της Χρονιάς: 2014 Σέριε Α πιο πολύτιμος παίκτης: 2018–19 Σέριε Α παίκτης της χρονιάς: 2019 Σέριε Α ομάδα της χρονιάς: 2018–19 France Football: Ballon d'or Dream Team (2020) IFFHS Παγκόσμια Ομάδα - Όνειρο Όλων των Εποχών: (2021) Golden Foot: 2020 Globe Soccer Awards Player of the Century: 2020 IFFHS Καλύτερος σκόρερ πρώτης κατηγορίας πρωταθλήματος: 2014, 2015, 2020 IFFHS UEFA καλύτερος παίκτης της δεκαετίας 2011–2020 IFFHS ομάδα της δεκαετίας 2011–2020 IFFHS UEFA ομάδα της δεκαετίας 2011–2020 IFFHS Καλύτερος διεθνής σκόρερ της χρονιάς: 2020 IFFHS Καλύτερος σκόρερ της χρονιάς: 2011, 2013, 2014, 2015 IFFHS Καλύτερος σκόρερ του 21ου αιώνα 2001–2020 IFFHS Καλύτερος διεθνής σκόρερ του 21ου αιώνα 2001–2020 Πρώτος σκόρερ όλων των εποχών των εθνικών ομάδων : 115 τέρματα (ρεκόρ κόσμου) Κατάλογος ποδοσφαιριστών ανδρών με 150 ή περισσότερες διεθνείς συμμετοχές Κατάλογος ποδοσφαιριστών ανδρών με 50 ή περισσότερα διεθνή γκολ Κατάλογος ποδοσφαιριστών ανδρών με τις περισσότερες επίσημες εμφανίσεις Κατάλογος κορυφαίων διεθνών σκόρερ ποδοσφαίρου ανδρών ανά χώρα Κατάλογος ποδοσφαιριστών ανδρών με 500 ή περισσότερα γκολ Κατάλογος ποδοσφαιριστών με τα περισσότερα τέρματα πρωταθλήματος Κατάλογος ποδοσφαιριστών που σημείωσαν ρεκόρ με χατ-τρικ Επίσημη Ιστοσελίδα: cristianoronalndo.com Thetopforward.com: Προφίλ: Κριστιάνο Ρονάλντο (Αγγλικά) Κριστιάνο Ρονάλντο στην ιστοσελίδα National-Football-Teams.com Κριστιάνο Ρονάλντο Στατιστικά καριέρας στο Soccerbase BDFutbol Προφίλ ESPN Προφίλ | Ο Κριστιάνο Ρονάλντο ντος Σάντος Αβέιρο (πορτογαλικά: Cristiano Ronaldo dos Santos Aveiro, προφέρεται: [kɾiʃˈtjɐnu ʁɔˈnaɫdu], γεννήθηκε 5 Φεβρουαρίου 1985) είναι Πορτογάλος ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνίζεται ως επιθετικός για την Αλ Νασρ και την Εθνική Πορτογαλίας. Θεωρείται ως ένας από τους καλύτερους στην ιστορία του αθλήματος. Έχει βραβευθεί με πέντε τίτλους του Παίκτη της Χρονιάς της ΦΙΦΑ, ισάριθμες Χρυσές Μπάλες περισσότερες από κάθε άλλον Ευρωπαίο ποδοσφαιριστή και είναι ο πρώτος Ευρωπαίος παίκτης στην ιστορία που κέρδισε τέσσερα Χρυσά Παπούτσια.Ακόμη, έχει κατακτήσει 32 τίτλους στην καριέρα του, συμπεριλαμβανομένων επτά τίτλων πρωταθλήματος, πέντε τίτλων Τσάμπιονς Λιγκ και ενός Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Κατέχει τα ρεκόρ για τα περισσότερα τέρματα στις εθνικές ομάδες παγκόσμια από την 1η Σεπτεμβρίου 2021, στο σύνολο των ευρωπαϊκών διοργανώσεων με 145 (όπου είναι και πρώτος σε συμμετοχές με 197), στο Τσάμπιονς Λιγκ με 140, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου (14), όπως και τα περισσότερα γκολ που σημειώθηκαν σε μία αγωνιστική περίοδο του Τσάμπιονς Λιγκ (17). Έχει σημειώσει περισσότερα από 800 τέρματα σε επίσημους αγώνες (κατάλογος ποδοσφαιριστών ανδρών με 500 ή περισσότερα γκολ). Επίσης, είναι κάτοχος του ρεκόρ διεθνών συμμετοχών.Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο πορτογαλικό νησί της Μαδέρα, και διαγνώστηκε με πρόβλημα στην καρδιά στην ηλικία των 15 ετών. Θεραπεύτηκε και ξεκίνησε την καριέρα του στην Σπόρτινγκ Λισαβόνας, πριν υπογράψει με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στην ηλικία των 18 ετών το 2003. Έκανε σπουδαίες εμφανίσεις με την ομάδα του Μάντσεστερ, αναδεικνύοντας το ταλέντο και την ποιότητά του, κερδίζοντας μεταξύ άλλων τρεις διαδοχικές Πρέμιερ Λιγκ, έναν τίτλο Τσάμπιονς Λίγκ και ένα Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων. Σε ατομικό επίπεδο κέρδισε την πρώτη του Χρυσή Μπάλα και το βραβείο Παίκτης της Χρονιάς της FIFA στα 23 του. Το 2009 έγινε η πιο ακριβή μεταγραφή στην ιστορία του ποδοσφαίρου, μετακομίζοντας στην Μαδρίτη για να αγωνιστεί στην Ρεάλ Μαδρίτης για το ποσό των 94 εκατομμυρίων ευρώ. Στην Ισπανία, ο Ρονάλντο κατέκτησε 14 τρόπαια, μεταξύ των οποίων δύο τίτλοι της Λα Λίγκα, τέσσερις τίτλοι του Τσάμπιονς Λιγκ, δύο ΟΥΕΦΑ Σούπερ Καπ και τρεις παγκόσμιες διοργανώσεις του Παγκοσμίου Κυπέλλου Συλλόγων. Σε εθνικό επίπεδο, το 2016 κατέκτησε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα με την εθνική του ομάδα. Ονομάστηκε ως ο κορυφαίος Πορτογάλος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών το 2015, από την Πορτογαλική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία. Έκανε το ντεμπούτο του με την Εθνική το 2003, όταν ήταν 18 ετών, και έκτοτε έχει συμμετάσχει σε 10 μεγάλες διεθνείς διοργανώσεις. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BF_%CE%A1%CE%BF%CE%BD%CE%AC%CE%BB%CE%BD%CF%84%CE%BF |
Χρύσανθος Κυριαζής | Ο Χρύσανθος Κυριαζής έκανε τα πρώτα του βήματα στο χώρο της πετοσφαίρισης στις ακαδημίες του Α.Ο. Πρεβέζης, στις οποίες βρέθηκε από πολύ μικρή ηλικία. Στην ομάδα της Πρέβεζας παρέμεινε μέχρι τα 18 του χρόνια, καθώς τότε δέχθηκε την προσφορά που κατέθεσε για την απόκτησή του ο Κτησιφών. Στην ομάδα της Παιανίας παρέμεινε για έξι χρόνια, καθώς στη συνέχεια αποκτήθηκε με μεταγραφή από τον Ηρακλή Θεσσαλονίκης, ο οποίος μάλιστα δαπάνησε 20.000.000 δραχμές για να τον αποκτήσει, ποσό τεράστιο για τα δεδομένα της εποχής. Στον Ηρακλή παρέμεινε μέχρι το 2001 έχοντας καταφέρει να κατακτήσει προηγουμένως το κύπελλο Ελλάδας του 2000. Το 2001 μετεγγράφη στον Ολυμπιακό Πειραιώς, στον οποίο παρέμεινε για τρία χρόνια κατακτώντας το εγχώριο πρωτάθλημα του 2003. Πέντε χρόνια αργότερα επέστρεψε στην ομάδα του Πειραιά, κι ενώ προηγουμένως είχε αγωνιστεί με τις ομάδες του Παναθηναϊκού αλλά και του Π.Α.Ο.Κ.. Τη σεζόν 2009-10, ο Κυριαζής κατέκτησε με τον Ολυμπιακό το πρωτάθλημα Ελλάδας. Τον Σεπτέμβριο του 2010 κι ενώ είχε αποφασίσει αρχικά να βάλει τέλος στην επαγγελματική του καριέρα, ο Κυριαζής τελικά επέστρεψε για ένα μικρό χρονικό διάστημα στον Α.Ο. Πρεβέζης, ο οποίος ήταν και η ομάδα από την οποία ξεκίνησε την καριέρα του. Κατά τη διάρκεια της παρουσίας του στον Α.Ο. Πρεβέζης τη σεζόν 2010-11, ο Κυριαζής δέχθηκε πρόταση από τη διοίκηση του συλλόγου προκειμένου να αναλάβει προπονητής των μικρών κατηγοριών της ομάδας, την οποία και αποδέχθηκε. Λίγο καιρό αργότερα, δέχθηκε εκ νέου καινούργια πρόταση από τον Φιλαθλητικό Πρεβέζης προκειμένου να αναλάβει προπονητής του γυναικείου τμήματος, την οποία επίσης αποδέχθηκε. Έτσι, ο Κυριαζής μεταπήδησε από τον ΑΟΠ στην έταιρη ομάδα της πόλης, τον Φιλαθλητικό, στον οποίο παραμένει μέχρι σήμερα. Ο Χρύσανθος Κυριαζής ήταν διεθνής με την ελληνική εθνική ομάδα πετοσφαίρισης για πολλά χρόνια έχοντας πραγματοποιήσει 142 συμμετοχές. 2 Πρωταθλήματα Ελλάδας: 2003, 2010 2 Κύπελλα Ελλάδας: 2000, 2008 Η καριέρα του Χρύσανθου Κυριαζή Παρελθόν από τον ΠΑΟ ο Κυριαζής Επιστροφή Κυριαζή στον Ολυμπιακό Τέλος Καριέρας για Χρύσανθο Κυριαζή | Ο Χρύσανθος Κυριαζής (γεννημένος στις 21 Απριλίου 1972) είναι Έλληνας παλαίμαχος διεθνής πετοσφαιριστής και νυν προπονητής πετοσφαίρισης. Έχει ύψος 1.94 μ. και αγωνιζόταν στη θέση του ακραίου. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CF%81%CF%8D%CF%83%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%B6%CE%AE%CF%82 |
Ευημερία | Όπως αναφέρθηκε στην αρχή ο όρος είναι περισσότερο κοινωνικοοικονομικός. Εξ αυτού του λόγου η ευημερία θεωρητικά διακρίνεται σε "οικονομική ευημερία" και σε "κοινωνική ευημερία" που εξετάζονται από διαφορετικές επιστήμες με κοινή όμως συγκλίνουσα έννοια εφαρμογής την Πρόνοια και διάφορα μέτρα που μπορεί να ληφθούν επί της τελευταίας, όπως π.χ. επιδοτήσεις, επιδόματα, διάφορα βοηθήματα κ.λπ. Οι οικονομολόγοι ερευνητές της ευημερίας επιχείρησαν να διατυπώσουν διάφορους κανόνες οικονομικής πολιτικής και ειδικότερα της δημόσιας ή δημοσιονομικής επί της φορολογίας, όπως π.χ. η φορολογία θα πρέπει να είναι αφενός ίση για όλους και αφετέρου προοδευτική. Οι δε άμεσοι φόροι να είναι ευνοϊκότεροι από τους έμμεσους, ενώ οι τιμές θα πρέπει να εξισώνουν το επιπλέον κόστος της παραγωγής μιας επιπλέον μονάδας του προϊόντος. Στο σημείο αυτό οι Χώρες το επιτυγχάνουν με επιβολή δασμών ακόμα και στα πλαίσια της αμοιβαιότητας, ή με άλλα παράλληλα μέτρα κοινωνικής πολιτικής βελτιώνοντας την κοινωνική ευημερία. UNESCO "Λεξικό Άγριων διαθέσεων" (Ελληνική Έκδοση) 3 τόμοι, Εκδ. Ελληνική Παιδεία Αθήναι 1972, τομ.1ος, σελ.298. | Για την ελληνιστική κώμη της Αιγύπτου με το ίδιο όνομα, δείτε Ευημερία Κάτω ΑιγύπτουΜε την ευρύτερη έννοια ο όρος ευημερία σημαίνει ευμάρεια, δηλαδή ευζωία, άνετη διαβίωση. Υπό στενότερο όμως νόημα ο όρος είναι περισσότερο κοινωνικοοικονομικός που αναφέρεται στην άνεση, ή τη βελτίωση, των συνθηκών ζωής μιας κοινωνίας σε συνάρτηση του εισοδήματος και στο μέτρο βεβαίως που συνθήκες επηρεάζουν αυτή, όπως εν προκειμένω μπορεί να είναι η οικονομική πολιτική που εφαρμόζεται από την τοπική κυβέρνηση, ή από ιδιωτικές επιχειρήσεις, ή και ακόμα από εθελοντικές οργανώσεις. Έτσι υπό τη στενότερη αυτή έννοια απαντάται ο όρος σε εκφράσεις όπως: "Κράτος ευημερίας", "Οικονομική της ευημερίας", "βιομηχανική ευημερία", "έργο ευημερίας" κ.λπ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%85%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%B1 |
Ρόναλντ Ρήγκαν | Γεννήθηκε στις 6 Φεβρουαρίου 1911 στο Ταμπίκο του Ιλινόις. Παντρεύτηκε την ηθοποιό Τζέιν Γουάιμαν το 1940 και χώρισαν το 1948. Το 1952 παντρεύτηκε τη Νάνσυ Ντέιβις, με την οποία παρέμεινε για το υπόλοιπο της ζωής του. Αποφοίτησε από το Λύκειο "Dixon High School" στο Ντίξον του Ιλινόι, το 1928. Σπούδασε Οικονομικά και Κοινωνιολογία στο Κολλέγιο Γιουρίκα (στο Ιλινόι), και έλαβε πτυχίο (BA) το 1932.Πέντε χρόνια μετά την αποχώρηση του από τον Λευκό Οίκο, ο 40ος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών ανακοινώθηκε ότι έπασχε από την νόσο Αλτσχάιμερ. Τότε είχε δηλώσει ότι ξεκίνησε «το ταξίδι που θα με οδηγήσει στο βασίλεμα της ζωής μου». Ο Ρήγκαν που έζησε περισσότερο από κάθε άλλον Αμερικανό πρόεδρο πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του απομονωμένος με συντροφιά την σύζυγο του, Νάνσι. Ο Ρήγκαν ανέλαβε τον Λευκό Οίκο σε ηλικία 69 ετών μετά από μια μέτρια καριέρα στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση. Κυβερνήτης της Καλιφόρνια (1967-1975) Ο Ρόναλντ Ρήγκαν, ξεκίνησε την πολιτική του σταδιοδρομία όταν εξελέγη τον Νοέμβριο του 1966, 33ος Κυβερνήτης της Πολιτείας της Καλιφόρνια. Υπηρέτησε στο αξίωμα από το 1967, για δύο συνεχόμενες θητείες έως τον Ιανουάριο του 1975. Στις εκλογές του 1980, εξελέγη 40ος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, με πολύ μεγάλη πλειοψηφία εκλεκτόρων (489 εκλέκτορες έναντι 49 του Κάρτερ), έναντι του εν ενεργεία Προέδρου και υποψηφίου του Δημοκρατικού Κόμματος Τζίμι Κάρτερ. Στις εκλογές του 1984, επανεξελέγη Πρόεδρος, με συντριπτική πλειοψηφία εκλεκτόρων -την μεγαλύτερη στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών- (525 εκλέκτορες έναντι 13 του Μοντέιλ), έναντι του πρώην Αντιπροέδρου (1977-1981) Ουόλτερ Μοντέιλ. Ήταν βαθιά συντηρητικός και πολέμιος του κομμουνισμού. Με την ανάληψη της προεδρίας είχε δηλώσει ότι «η κυβέρνηση δεν είναι η λύση, αλλά το πρόβλημα». Ανέλαβε μια εκστρατεία για τον περιορισμό του κράτους και προώθησε μια οικονομική πολιτική που είχε σαν άξονες την μείωση των φόρων και τον δραστικό περιορισμό των κρατικών δαπανών. Κατά την διάρκεια της προεδρίας του ο ψυχρός πόλεμος έφτασε στο απόγειο του, ενώ είχε αρχίσει να διαγράφεται η αρχή του τέλους για την Σοβιετική Ένωση. Ο Ρήγκαν αντιτάχθηκε στην Σοβιετική Ένωση μετά την εισβολή της στο Αφγανιστάν και υποστήριξε το συνδικάτο «Αλληλεγγύη» στην Πολωνία. Ο Ρήγκαν προώθησε ένα τεράστιο εξοπλιστικό πρόγραμμα για τις αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις με αιχμή του δόρατος το αμφιλεγόμενο πυρηνικό πρόγραμμα που έγινε γνωστό ως «πόλεμος των άστρων» που θεωρείται εμπνευστής του. Ταυτόχρονα όμως, υπέγραψε μια σειρά συμφωνιών για τον έλεγχο των εξοπλισμών με την Σοβιετική Ένωση, επί προεδρίας του Μ. Γκορμπατσόφ. Είχε ακόμα δημιουργήσει μια ισχυρή πολιτική και προσωπική συμμαχία με την πρωθυπουργό της Βρετανίας, Μάργκαρετ Θάτσερ, με την οποία είχε συγγενείς ιδεολογικές απόψεις. Η κοινή νεοφιλελεύθερη/νεοσυντηρητική πολιτική Ρήγκαν-Θάτσερ έμεινε στην ιστορία ως "ΡηγκανοΘατσερισμός". Ήταν Πρόεδρος για δύο συνεχόμενες τετραετείς θητείες (1981-1989). Στα τελευταία χρόνια της ζωής του προσβλήθηκε από τη νόσο του Αλτσχάιμερ και πέθανε στις 5 Ιουνίου 2004. | Ο Ρόναλντ Ουίλσον Ρήγκαν (αγγλικά: Ronald Wilson Reagan, 6 Φεβρουαρίου 1911 - 5 Ιουνίου 2004), ήταν Αμερικανός πολιτικός και ηθοποιός που διατέλεσε 40ος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών (1981–1989) και 33ος Κυβερνήτης της Καλιφόρνια (1967–1975). Ήταν ο γηραιότερος που εξελέγη ποτέ (69 και 73 ετών αντίστοιχα για τις δύο του θητείες) μέχρι την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ το 2016, ο οποίος ήταν 70 ετών, και μέχρι την εκλογή του Τζο Μπάιντεν το 2020, ο οποίος ήταν 77 ετών. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CF%8C%CE%BD%CE%B1%CE%BB%CE%BD%CF%84_%CE%A1%CE%AE%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CE%BD |
Λεβ Μάνοβιτς | Ο Μάνοβιτς γεννήθηκε στη Μόσχα της ΕΣΣΔ, όπου σπούδασε ζωγραφική, αρχιτεκτονική, πληροφορική και σημειωτική. Αφού πέρασε αρκετά χρόνια ασχολούμενος με τις καλές τέχνες, μετακόμισε στη Νέα Υόρκη το 1981. Τα ενδιαφέροντά του μετατοπίστηκαν από την ακίνητη εικόνα και τον φυσικό τρισδιάστατο χώρο στον εικονικό χώρο, τις κινούμενες εικόνες και τη χρήση των υπολογιστών στα μέσα επικοινωνίας. Ενώ βρισκόταν στη Νέα Υόρκη, έλαβε μεταπτυχιακό τίτλο στην Πειραματική Ψυχολογία (NYU, 1988) και επιπλέον εργάστηκε επαγγελματικά στην τρισδιάστατη ηλεκτρονική εμψύχωση από το 1984 έως το 1992. Στη συνέχεια έλαβε διδακτορικό δίπλωμα στις οπτικές και πολιτισμικές σπουδές από το Πανεπιστήμιο του Ρότσεστερ το 1993 υπό την επίβλεψη της Μίκε Μπαλ. Η διδακτορική του διατριβή The Engineering of Vision from Constructivism to Computers (Η μηχανική της όρασης από τον κονστρουκτιβισμό στους υπολογιστές) παρακολουθεί τις απαρχές των ηλεκτρονικών μέσων, συσχετίζοντάς τες με την αβάν-γκαρντ της δεκαετίας του 1920.Ο Μάνοβιτς εργάζεται με τα ηλεκτρονικά μέσα ως καλλιτέχνης, animator, σχεδιαστής και προγραμματιστής από το 1984. Τα καλλιτεχνικά του έργα περιλαμβάνουν το Little Movies το πρώτο ψηφιακό κινηματογραφικό έργο σχεδιασμένο για τον Παγκόσμιο Ιστό (1994-1997), το Freud-Lissitzky Navigator έένα εννοιολογικό λογισμικό για την πλοήγηση στην ιστορία του εικοστού αιώνα (1999), και το Anna and Andy, να μυθιστόρημα ροής (2000). Είναι επίσης γνωστός για τα διεισδυτικά άρθρα του, όπως "New Media from Borges to HTML" (2001) και "Database as Symbolic Form" (1998). Στο τελευταίο άρθρο, εξηγεί γιατί οι βάσεις δεδομένων έχουν γίνει τόσο δημοφιλείς, ενώ τις αντιπαραβάλλει με έννοιες όπως οι αλγόριθμοι και η αφήγηση. Τα έργα του έχουν συμπεριληφθεί σε πολλές σημαντικές διεθνείς εκθέσεις τέχνης των νέων μέσων. Το 2002, ο Μάνοβιτς παρουσίασε τη μίνι-αναδρομική του έκθεση στο ICA του Λονδίνου με τίτλο Lev Manovich: Adventures of Digital Cinema (Λεβ Μάνοβιτς: Περιπέτειες του ψηφιακού κινηματογράφου). Ο Μάνοβιτς διδάσκει τέχνη των νέων μέσων από το 1992. Έχει επίσης διατελέσει επισκέπτης καθηγητής στο Ινστιτούτο Τεχνών της Καλιφόρνιας, στο UCLA, στο Πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ, στο Πανεπιστήμιο της Στοκχόλμης και στο Πανεπιστήμιο Τέχνης και Σχεδιασμού του Ελσίνκι. Το 1993, οι μαθητές των μαθημάτων του για τη δημιουργία ψηφιακών ταινιών στο Εργαστήριο Νέων Μέσων του UCLA ίδρυσαν την Post-Cinematic Society, η οποία διοργάνωσε μερικά από τα πρώτα φεστιβάλ ψηφιακών ταινιών που βασίστηκαν στις ιδέες του για τα νέα μέσα, όπως ο κινηματογράφος βάσεων δεδομένων. Tekstura: Russian Essays on Visual Culture, επιμ., μαζί με την Άλα Εφίμοβα (Chicago: University of Chicago Press, 1993). Info Aesthetics, ένα βιβλίο/ιστοσελίδα ημι-ανοικτού κώδικα που βρίσκεται σε εξέλιξη. Το έργο ξεκίνησε τον Αύγουστο του 2000, τελευταία ενημέρωση Οκτώβριος 2001. Metamediji (στα σερβικά) (Belgrade: Center for Contemporary Arts: 2001). Soft Cinema, με συνεισφορά των Ανδρέα Αγγελιδάκη, Τζέισον Ντάντσιγκρ, Αντρέας Κράτκι, και Ρουθ Λόρεντς (Karlsruhe: ZKM Center for Art and Media Karlsruhe, 2002). The Language of New Media (Cambridge, Massachusetts: MIT Press, 2001). Black Box - White Cube (στα γερμανικά) (Berlin: Merve Verlag, 2005). Soft Cinema: Navigating the Database, μαζί με τον Αντρέας Κράτκι (Cambridge, Massachusetts: MIT Press, 2005). Software Culture (στα ιταλικά) (Milano: Edizioni Olivares, 2010). Software Takes Command (New York: Bloomsbury Academic, 2013). The Illusions (Cambridge, Massachusetts: MIT Press, 2014). Data Drift: Archiving Media and Data Art in the 21st Century, editor, together with Rasa Smite and Raitis Smits (Riga: RIXC, LiepU MPLab, 2015). Instagram and Contemporary Image (New York, 2017). Theories of Software Cultures (στα ρωσικά) (Nizhny Novgorod: Krasnaya Lastochka, 2017). | Ο Λεβ Μάνοβιτς (αγγλικά: Lev Manovich) είναι συγγραφέας βιβλίων για τον ψηφιακό πολιτισμό και τα νέα μέσα και καθηγητής Πληροφορικής στο Κέντρο Μεταπτυχιακών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης. Η τρέχουσα έρευνα και διδασκαλία του Μάνοβιτς επικεντρώνεται στις ψηφιακές ανθρωπιστικές επιστήμες, την κοινωνική πληροφορική, την τέχνη και τη θεωρία των νέων μέσων και τις σπουδές λογισμικού.Ο Μάνοβιτς είναι επίσης ο ιδρυτής και διευθυντής του εργαστηρίου Cultural Analytics Lab (που ονομαζόταν Software Studies Initiative την περίοδο 2007-2016), το οποίο περιγράφηκε σε σχετικό δελτίο τύπου ως υπολογιστική ανάλυση μαζικών συλλογών εικόνων και βίντεο (cultural analytics). Στο εργαστήριό του ανατέθηκε η δημιουργία οπτικοποιήσεων πολιτιστικών συνόλων δεδομένων για την Google, τη Δημόσια Βιβλιοθήκη της Νέας Υόρκης, και το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης (MoMA).Ένα από τα βιβλία του, The Language of New Media, έχει μεταφραστεί σε δεκατρείς γλώσσες. Το τελευταίο ακαδημαϊκό βιβλίο του Μάνοβιτς, Cultural Analytics, εκδόθηκε το 2020 από το MIT Press. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B5%CE%B2_%CE%9C%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CE%B2%CE%B9%CF%84%CF%82 |
Κοκκοράς Αρκαδίας | Στα όρια του χωριού, σύμφωνα με ιστορικούς, βρίσκονται ερείπια από την περίοδο του Βυζαντίου ενώ εικάζεται ότι στην ίδια περιοχή πιθανόν βρισκόταν η αρχαία πόλη Μελαινές που άκμασε ταυτόχρονα με την Ηραία και μετά εξεφανίστηκε τελείως. Στον Κοκκορά γεννήθηκε ο Κωσταντής Τσάκαλης, ο οποίος σύμφωνα με τον Φωτάκο, βιογράφο του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, υπήρξε ένας εκ των επικεφαλής της σωματοφυλακής του Γέρου του Μωριά και πολέμησε στο πλευρό του σε όλες τις μάχες για την απελευθέρωση της Ελλάδας. Ο Κοκκοράς παλαιότερα υπήρξε μεγάλο κεφαλοχώρι με πολλές οικογένειες και ακμαίο πλυθισμό. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 ο οικισμός είχε 62 μόνιμους κατοίκους, ενώ σύμφωνα με την η απογραφή του 2001 το χωριό είχε 102 μόνιμους κατοίκους. Οι λίγοι πια κάτοικοι του χωριού ασχολούνται κυρίως με την γεωργία αλλά και με την κτηνοτροφία σε μικρότερο όμως βαθμό. Ο οικισμός συνδέεται οδικά με δρόμο 3,5 χιλιομέτρων με την Αγάλω, με δρόμο 2 χιλιομέτρων με τα Κακουραίικα, με δρόμο 4 χιλιομέτρων με το Μπαρδάκι και με δρόμο 5,5 χιλιομέτρων με την κάτω Ριζοσπηλιά. Το χωριό απέχει 25 χιλιόμετρα από την Δημητσάνα, 30 χιλιόμετρα από τα Λαγκάδια και 75 χιλιόμετρα από την Τρίπολη. | Ο Κοκκοράς βρίσκεται στον Δήμο Γορτυνίας (πρώην Δήμος Ηραίας), στη Δημοτική Ενότητα Ηραίας του Νομού Αρκαδίας. Μαζί με τον οικισμό Μπαρδάκι (παλαιότερα γνωστόν και ως «Μπαρδάτσι») συνιστά το Δημοτικό Διαμέρισμα Κοκκορά της Δημοτικής Ενότητας Ηραίας. Στην κορυφή του λόφου του χωριού δεσπόζει ο Ιερός ναός του Προφήτη Ηλία, ο οποίος χρονολογείται από τα τέλη του 1800. Τα σπίτια του χωριού είναι πέτρινα, χτισμένα στον παραδοσιακό Γορτυνιακό ρυθμό. Ξεχωρίζει επίσης το πετρόκτιστο κτίριο του σχολείου και ο ωραίος διαμορφωμένος χώρος του σε συνδυασμό με την ωραία θέα αυτού του σημείου. Το χωρίο διαθέτει πολλά τρεχούμενα νερά και αρκετή βλάστηση στην επικράτεια του καθώς αποτελεί και εξαίσια επιλογή για φυσιολατρικούς περιπάτους. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%BA%CE%BA%CE%BF%CF%81%CE%AC%CF%82_%CE%91%CF%81%CE%BA%CE%B1%CE%B4%CE%AF%CE%B1%CF%82 |
Έμρε Τζαν | Ο Τζαν γεννήθηκε το 1994 στη Φραγκφούρτη από Τούρκους γονείς. Έπαιζε για τη SV Blau-Gelb Frankfurt από την ηλικία των έξι και έμεινε στην ομάδα μέχρι το 2006, οπότε γράφτηκε στην ακαδημία της Άιντραχτ Φραγκφούρτης. Το 2009 υπέγραψε συμβόλαιο με τη Μπάγερν Μονάχου. Ο Τζαν έπαιξε κυρίως ως μέσος στη δεύτερη ομάδα της Μπάγερν Μονάχου. Έκανε το ντεμπούτο του για την πρώτη ομάδα στο Σούπερ Καπ Γερμανίας 2012, ενώ στη Μπούντεσλιγκα έπαιξε για πρώτη στις 13 Απριλίου 2013 απέναντι στην ΦΚ Νυρεμβέργη. Πέτυχε το πρώτο και μοναδικό του τέρμα στο πρωτάθλημα στις 27 Απριλίου 2013, στον αγώνα με την ΣΚ Φράιμπουργκ, ο οποίος έληξε με σκορ 1-0. Στις 2 Αυγούστου 2013 ο Τζαν υπέγραψε τετραετές συμβόλαιο με τη Μπάγερ Λεβερκούζεν.Στις 31 Αυγούστου 2013 ο Τζαν έκανε το ντεμπούτο του για την Werkself, όταν μπήκε ως αλλαγή του Στέφαν Ράιναρτζ στο 80ο λεπτό του αγώνα με τη Σάλκε 04 (0-2). Πέτυχε το πρώτο του τέρμα για την ομάδα στις 26 Οκτωβρίου 2013 στον αγώνα με την Άουγκσμπουργκ σε αγώνα που έληξε με σκορ 2-1 - ο Τζαν πέτυχε το νικητήριο τέρμα.Ο Τζαν έκανε το ντεμπούτο του στο ΟΥΕΦΑ Τσάμπιονς Λιγκ απέναντι στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο Old Trafford, σε αγώνα που έληξε με σκορ 4-2 υπέρ της γηπεδούχου ομάδος.Στη μοναδική του χρονιά στη Λεβερκούζεν ο Τζαν πέτυχε τέσσερα τέρματα και έδωσε τέσσερις ασίστ, ενώ έπαιξε κυρίως ως κεντρικός αμυντικός. Οι εμφανίσεις του Τζαν στη Λεβερκούζεν, τόσο στο πρωτάθλημα Γερμανίας όσο και στο Τσάμπιονς Λιγκ, προσέλκυσαν το ενδιαφέρον της Λίβερπουλ ΦΚ. Στις 5 Ιουνίου 2014 ανακοινώθηκε από τη Μπάγερ Λεβερκούζεν, πως ο Τζαν θα έπαιρνε μεταγραφή για τη Λίβερπουλ ΦΚ στις 1 Ιουλίου, καθώς η αγγλική ομάδα κατέβαλε 9,75 εκατομμύρια λίρες (12 εκατομμύρια ευρώ) για τον ποδοσφαιριστή. Ο Μπρένταν Ρότζερς, προπονητής της Λίβερπουλ, δήλωσε πως ο Τζαν έχει μεγάλο ταλέντο. Η μεταγραφή ολοκληρώθηκε στις 3 Ιουλίου 2014. Χρονιά 2014-15 Ο Τζαν ήταν δηλωμένος για τον αγώνα της Λίβερπουλ με την Σαουθάμπτον ΦΚ στις 17 Αυγούστου (2-1), αλλά δεν αγωνίστηκε. Έκανε το ντεμπούτο του για τη Λίβερπουλ οκτώ μέρες αργότερα, όταν η ομάδα του ηττήθηκε με σκορ 3-1 από τη Μάντσεστερ Σίτι - ο Τζαν μπήκε ως αλλαγή του Άλλεν στο 75ο λεπτό και πήρε μια κίτρινη κάρτα. Τον Σεπτέμβριο ο Τζαν τραυματίστηκε στην ποδοκνημική ενώ βρισκόταν στην εθνική Γερμανίας κάτω των 21 (U21) και έμεινε εκτός δράσης για έξι εβδομάδες.Στις 19 Οκτωβρίου έπαιξε ως βασικός στον αγώνα με την Κουίνς Παρκ Ρέιντζερς, ο οποίος έληξε με σκορ 3-2 υπέρ της Λίβερπουλ. Ο Τζαν πέτυχε το πρώτο του τέρμα για τη Λίβερπουλ στις 8 Νοεμβρίου με μακρινό σουτ στα δίχτυα του Τιμπό Κουρτουά ανοίγοντας το σκορ στον αγώνα με την Τσέλσι, αν και η τελευταία κατάφερε να επικρατήσει με σκορ 1-2.Απέναντι στον ίδιο αντίπαλο στον ημιτελικό του Λιγκ Καπ στις 27 Ιανουαρίου 2016, ο επιθετικός της Τσέλσι Ντιέγκο Κόστα δάγκωσε τον Τζαν - αν και ο διαιτητής του αγώνα, Μάικλ Όλιβερ δεν τιμώρησε τον Κόστα, ο τελευταίος δεν είχε δικαίωμα να παίξει στους επόμενους 3 αγώνες σύμφωνα με απόφαση της ομοσπονδίας. Ο Τζαν αποβλήθηκε με δύο κίτρινες κάρτες στον αγώνα με την Άρσεναλ στις 4 Απριλίου, με τη Λίβερπουλ να χάνει με σκορ 1-4. Αν και αγωνιζόταν παλαιότερα ως μέσος, στην πρώτη του χρονιά στη Λίβερπουλ, ο Τζαν αγωνιζόταν στην άμυνα. Χρονιά 2015-16 Στις 22 Οκτωβρίου 2015, στον αγώνα του Γιουρόπα Λιγκ απέναντι στην Ρουμπίν Καζάν στο Άνφιλντ, ο Τζαν πέτυχε το πρώτο του τέρμα για τη χρονιά 2015-16. Ήταν το πρώτο τέρμα της ομάδας υπό τις οδηγίες του Γερμανού προπονητή Γιούργκεν Κλοπ. Στις 14 Φεβρουαρίου 2016 πέτυχε το πρώτο του τέρμα στο πρωτάθλημα για τη χρονιά αυτή στον αγώνα με την Άστον Βίλα (6-0). Ενώ ο Τζαν έπαιζε συχνά ως κεντρικός ή full back υπό τον Ρότζερς, ο Κλοπ τον μετέφερε στη θέση του κεντρικού μέσου. Έλαβε επαίνους από τον Κλοπ για την προόδο του και έγινε σημαντικός παίκτης στη μεσαία γραμμή της Λίβερπουλ. Λόγω της τουρκικής καταγωγής του, ο Τζαν μπορούσε να αγωνιστεί και στην εθνική Τουρκίας, αλλά δήλωσε πως προτιμούσε να αγωνιστεί για την εθνική Γερμανίας. Ο Τζαν έλαβε κλήσεις για τις εθνικές κάτω των 15, κάτω των 16 και κάτω των 17. Το 2011 κατέλαβε τη δεύτερη θέση στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου κάτω των 17. Ήταν επίσης μέλος της καλύτερης ομάδας της Διοργάνωσης. Αργότερα το ίδιο έτος ήταν αρχηγός της εθνικής Γερμανίας κάτω των 17 στο Παγκόσμιο Κύπελλο και οδήγησε την ομάδα στον ημιτελικό. Κατά τη διάρκεια του αγώνα ο Τζαν πέτυχε τέρμα, αλλά η Γερμανία ηττήθηκε από το Μεξικό με σκορ 3-2. Εκπροσώπησε τη Γερμανία στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου κάτω των 21 το 2015 στη Τσεχία, παίζοντας και στους τέσσερις αγώνες. Στον πρώτο αγώνα κατά της εθνικής Σερβίας ο Τζαν πέτυχε τέρμα από πέναλτι στο 17ο λεπτό, με τον αγώνα να λήγει 1-1. Στον δεύτερο αγώνα των ομίλων απέναντι στην εθνική Δανίας, ο Τζαν έδωσε ασίστ για το τέρμα του Κέβιν Φόλλαντ στο 32ο λεπτό. Στο 47ο λεπτό ο Τζαν κέρδισε φάουλ, το οποίο εκτέλεσε εύστοχα ο Φόλλαντ - ο αγώνας έληξε με σκορ 3-0 υπέρ των Γερμανών. Στις 28 Αυγούστου 2015 ο Τζαν έλαβε την πρώτη του κλήση στην εθνική ανδρών από τον Γιοάχιμ Λεβ για τους επακόλουθους αγώνες με την εθνική Πολωνίας και την εθνική Σκωτίας στο πλαίσιο των προκριματικών του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ποδοσφαίρου 2016. Έκανε το ντεμπούτο του στις 4 Σεπτεμβρίου στον αγώνα με την εθνική Πολωνίας και έπαιξε για 90 λεπτά, με την εθνική Γερμανίας να πετυχαίνει νίκη με σκορ 3-1. Η ικανότητα του Τζαν να επιτίθεται και να αμύνεται από τη μεσαία γραμμή οδήγησαν στη σύγκριση του Τζαν με τους Μίχαελ Μπάλακ και Μπάστιαν Σβάινσταϊγκερ. Ο προπονητής της εθνικής Γερμανίας, Γιοάχιμ Λεβ, επαίνεσε τον Τζαν λέγοντας πως είναι καλός παίκτης με ολόπλευρο παιχνίδι και πως παρακολουθεί την προόδο του. Επίσης ο Τζαν λαμβάνει επαίνους για την ευελιξία του, καθώς στη πρώτη του χρονιά στη Λίβερπουλ έπαιξε και ως αμυντικός και ως μέσος. Τελευταία ενημέρωση: 17 Μαρτίου 2016'' Τελευταία ενημέρωση: 29 Μαρτίου 2016 Μπάγερν ΜονάχουΠρωτάθλημα Γερμανίας: 2012-13 Κύπελλο Γερμανίας: 2012-13 Σούπερ Καπ Γερμανίας: 2012 Τσάμπιονς Λιγκ: 2012-13 Έμρε Τζαν – Επιδόσεις στις διοργανώσεις της UEFA (Αγγλικά) Έμρε Τζαν – Επιδόσεις στις διοργανώσεις της FIFA Emre Can Στατιστικά καριέρας στο Soccerbase Emre Can στο fussballdaten.de (Γερμανικά) Σελίδα του ποδοσφαιριστή στο spox.com (Γερμανικά) kicker profile | Ο Έμρε Τζαν (τουρκικά: Emre Can, προφέρεται: [ˈɛmrɛ ˈd͡ʒɑn],, ή Έμρε Τσαν όπως αναφέρεται κάποιες φορές, γεννημένος στις 12 Ιανουαρίου 1994) είναι τουρκικής καταγωγής Γερμανός επαγγελματίας ποδοσφαιριστής που αγωνίζεται στη Μπορούσια Ντόρτμουντ, ως δανεικός από τη Γιουβέντους, καθώς και στην εθνική Γερμανίας. Αγωνίζεται κυρίως στη θέση του κεντρικού χαφ, ενώ μπορεί να παίξει και ως αμυντικός μέσος, κεντρικός αμυντικός ή πλάγιος αμυντικός. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BC%CF%81%CE%B5_%CE%A4%CE%B6%CE%B1%CE%BD |
Θεώρημα του Έρενφεστ | Έστω ένα φυσικό σύστημα που έχει Χαμιλτονιανή Ĥ και έστω ένα μέγεθος Â που περιγράφει το σύστημα αυτό. Τότε, ισχύει το θεώρημα Έρενφεστ: ∂ ⟨ A ^ ⟩ ∂ t = 1 i ℏ ⟨ [ A ^ , H ^ ] ⟩ + ⟨ ∂ A ^ ∂ t ⟩ {\displaystyle {\frac {\partial \langle {\hat {A}}\rangle }{\partial t}}={\frac {1}{i\hbar }}\left\langle \left[{\hat {A}},{\hat {H}}\right]\right\rangle +\left\langle {\frac {\partial {\hat {A}}}{\partial t}}\right\rangle } Το <â> συμβολίζει τη μέση τιμή του μεγέθους â, ενώ το [â,ĉ] συμβολίζει το μεταθέτη των τελεστών â, ĉ και ισούται με [â,ĉ]=âĉ-ĉâ. Η μέση τιμή ενός μεγέθους Â σε ένα σύστημα με Χαμιλτονιανή Ĥ και κυματοσυνάρτηση Ψ ισούται με: ⟨ A ^ ⟩ = ∫ V ∞ Ψ ∗ A ^ Ψ d V {\displaystyle \left\langle {\hat {A}}\right\rangle =\int _{V_{\infty }}\Psi ^{*}{\hat {A}}\Psi dV} , όπου dV ο στοιχειώδης όγκος.Έχουμε λοιπόν: ∂ ⟨ A ^ ⟩ ∂ t = ∂ ∂ t ∫ V ∞ Ψ ∗ A ^ Ψ d V = ∫ V ∞ ∂ Ψ ∗ ∂ t A ^ Ψ d V + ∫ V ∞ Ψ ∗ ∂ A ^ ∂ t Ψ d V + ∫ V ∞ Ψ ∗ A ^ ∂ Ψ ∂ t d V {\displaystyle {\frac {\partial \langle {\hat {A}}\rangle }{\partial t}}={\frac {\partial }{\partial t}}\int _{V_{\infty }}\Psi ^{*}{\hat {A}}\Psi dV=\int _{V_{\infty }}{\frac {\partial \Psi ^{*}}{\partial t}}{\hat {A}}\Psi dV+\int _{V_{\infty }}\Psi ^{*}{\frac {\partial {\hat {A}}}{\partial t}}\Psi dV+\int _{V_{\infty }}\Psi ^{*}{\hat {A}}{\frac {\partial \Psi }{\partial t}}dV} Από την εξίσωση Schrodinger έχουμε ότι: i ℏ ∂ Ψ ∂ t = H ^ Ψ ⇔ ∂ Ψ ∂ t = 1 i ℏ H ^ Ψ {\displaystyle i\hbar {\frac {\partial \Psi }{\partial t}}={\hat {H}}\Psi \Leftrightarrow {\frac {\partial \Psi }{\partial t}}={\frac {1}{i\hbar }}{\hat {H}}\Psi } Επίσης παίρνοντας την συζυγή σχέση έχουμε: ∂ Ψ ∗ ∂ t = − 1 i ℏ Ψ ∗ H ^ ∗ = − 1 i ℏ Ψ ∗ H ^ {\displaystyle {\frac {\partial \Psi ^{*}}{\partial t}}=-{\frac {1}{i\hbar }}\Psi ^{*}{\hat {H}}^{*}=-{\frac {1}{i\hbar }}\Psi ^{*}{\hat {H}}} (η σχέση αυτή γίνεται πιο προφανής με τον συμβολισμό του Dirac), όπου χρησιμοποιήθηκε η αυτοσυζυγία της Χαμιλτονιανής, δηλαδή το ότι H ^ ∗ = H ^ {\displaystyle {\hat {H}}^{*}={\hat {H}}} Επίσης είναι προφανές ότι: ∫ V ∞ Ψ ∗ ∂ A ^ ∂ t Ψ d V = ⟨ ∂ A ^ ∂ t ⟩ {\displaystyle \int _{V_{\infty }}\Psi ^{*}{\frac {\partial {\hat {A}}}{\partial t}}\Psi dV=\left\langle {\frac {\partial {\hat {A}}}{\partial t}}\right\rangle } Αντικαθιστώντας στην αρχική, έχουμε: ∂ ⟨ A ^ ⟩ ∂ t = − 1 i ℏ ∫ V ∞ Ψ ∗ H ^ A ^ Ψ d V + ⟨ ∂ A ^ ∂ t ⟩ + 1 i ℏ ∫ V ∞ Ψ ∗ A ^ H ^ Ψ d V = 1 i ℏ ∫ V ∞ Ψ ∗ ( A ^ H ^ − H ^ A ^ ) Ψ d V + ⟨ ∂ A ^ ∂ t ⟩ = = 1 i ℏ ∫ V ∞ Ψ ∗ [ A ^ , H ^ ] Ψ d V + ⟨ ∂ A ^ ∂ t ⟩ = 1 i ℏ ⟨ [ A ^ , H ^ ] ⟩ + ⟨ ∂ A ^ ∂ t ⟩ {\displaystyle {\begin{aligned}&{\frac {\partial \langle {\hat {A}}\rangle }{\partial t}}=-{\frac {1}{i\hbar }}\int _{V_{\infty }}\Psi ^{*}{\hat {H}}{\hat {A}}\Psi dV+\left\langle {\frac {\partial {\hat {A}}}{\partial t}}\right\rangle +{\frac {1}{i\hbar }}\int _{V_{\infty }}\Psi ^{*}{\hat {A}}{\hat {H}}\Psi dV={\frac {1}{i\hbar }}\int _{V_{\infty }}\Psi ^{*}\left({\hat {A}}{\hat {H}}-{\hat {H}}{\hat {A}}\right)\Psi dV+\left\langle {\frac {\partial {\hat {A}}}{\partial t}}\right\rangle =\\&={\frac {1}{i\hbar }}\int _{V_{\infty }}\Psi ^{*}\left[{\hat {A}},{\hat {H}}\right]\Psi dV+\left\langle {\frac {\partial {\hat {A}}}{\partial t}}\right\rangle ={\frac {1}{i\hbar }}\left\langle \left[{\hat {A}},{\hat {H}}\right]\right\rangle +\left\langle {\frac {\partial {\hat {A}}}{\partial t}}\right\rangle \end{aligned}}} Και καταλήγουμε στην: ∂ ⟨ A ^ ⟩ ∂ t = 1 i ℏ ⟨ [ A ^ , H ^ ] ⟩ + ⟨ ∂ A ^ ∂ t ⟩ {\displaystyle {\frac {\partial \langle {\hat {A}}\rangle }{\partial t}}={\frac {1}{i\hbar }}\left\langle \left[{\hat {A}},{\hat {H}}\right]\right\rangle +\left\langle {\frac {\partial {\hat {A}}}{\partial t}}\right\rangle } ο.έ.δ. ∂ ⟨ x ^ ⟩ ∂ t = 1 i ℏ ⟨ [ x ^ , H ^ ] ⟩ + ⟨ ∂ x ^ ∂ t ⟩ = 1 i ℏ ⟨ [ x ^ , H ^ ] ⟩ + 0 = 1 i ℏ ⟨ [ x ^ , p x ^ 2 2 m + V ( x ) ] ⟩ = 1 i ℏ ⟨ [ x ^ , p x ^ 2 2 m ] + [ x ^ , V ( x ) ] ⟩ = = 1 i ℏ 2 m ⟨ p ^ x [ x ^ , p x ^ ] + [ x ^ , p x ^ ] p ^ x + 0 ⟩ = 1 i ℏ 2 m ⟨ 2 i ℏ p ^ x ⟩ {\displaystyle {\begin{aligned}&{\frac {\partial \langle {\hat {x}}\rangle }{\partial t}}={\frac {1}{i\hbar }}\left\langle \left[{\hat {x}},{\hat {H}}\right]\right\rangle +\left\langle {\frac {\partial {\hat {x}}}{\partial t}}\right\rangle ={\frac {1}{i\hbar }}\left\langle \left[{\hat {x}},{\hat {H}}\right]\right\rangle +0={\frac {1}{i\hbar }}\left\langle \left[{\hat {x}},{\frac {{\hat {p_{x}}}^{2}}{2m}}+V(x)\right]\right\rangle ={\frac {1}{i\hbar }}\left\langle \left[{\hat {x}},{\frac {{\hat {p_{x}}}^{2}}{2m}}\right]+\left[{\hat {x}},V(x)\right]\right\rangle =\\&={\frac {1}{i\hbar 2m}}\left\langle {\hat {p}}_{x}\left[{\hat {x}},{\hat {p_{x}}}\right]+\left[{\hat {x}},{\hat {p_{x}}}\right]{\hat {p}}_{x}+0\right\rangle ={\frac {1}{i\hbar 2m}}\left\langle 2i\hbar {\hat {p}}_{x}\right\rangle \end{aligned}}} Και τελικά καταλήγουμε στην: ∂ ⟨ x ^ ⟩ ∂ t = ⟨ p ^ x ⟩ m {\displaystyle {\frac {\partial \langle {\hat {x}}\rangle }{\partial t}}={\frac {\left\langle {\hat {p}}_{x}\right\rangle }{m}}} , η οποία μας θυμίζει την κλασσική σχέση για την ταχύτητα. Η εφαρμογή στην ορμή μας δίνει με παρόμοιους συλλογισμούς την: ∂ ⟨ p ^ x ⟩ ∂ t = − ⟨ ∂ V ( x ) ∂ x ⟩ {\displaystyle {\frac {\partial \left\langle {\hat {p}}_{x}\right\rangle }{\partial t}}=-\left\langle {\frac {\partial V(x)}{\partial x}}\right\rangle } , η οποία μας θυμίζει τη σχέση του 2ου νόμου του Newton (Νεύτωνος). Συμβολισμός Ντιράκ Τελεστής Μεταθέτης τελεστή Χαμιλτονιανή μηχανική | Το Θεώρημα του Έρενφεστ (Ehrenfest) είναι θεώρημα της κβαντικής μηχανικής και ονομάστηκε έτσι, επειδή διατυπώθηκε από τον φυσικό και μαθηματικό Πάουλ Έρενφεστ. Χρησιμοποιώντας το θεώρημα αυτό, βρίσκουμε κάποιες σχέσεις οι οποίες μας θυμίζουν την κλασική μηχανική. Δηλαδή οι κβαντικές μέσες τιμές εξελίσσονται κλασικά. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%88%CF%81%CE%B5%CE%BD%CF%86%CE%B5%CF%83%CF%84 |
Δημήτρης Χαριτόπουλος | Ο Χαριτόπουλος ξεκίνησε την επαγγελματική του καριέρα από τον Γ.Σ. Σιατίστας, καταλαμβάνοντας την ένατη θέση στο πρωτάθλημα της Β' εθνικής. Μεταγράφηκε στον Άρη το καλοκαίρι του 2002, ο οποίος κατέκτησε το EuroCup Challenge νικώντας την Προκόμ Τρεφλ με 84-83, ενώ ήταν και φιναλίστ του κυπέλλου Ελλάδας την ίδια χρονιά. Οι "κίτρινοι" κατέκτησαν τον συγκεκριμένο τίτλο την επόμενη χρονιά, κερδίζοντας τον Ολυμπιακό με 73-70, ενώ το 2004-05 έφθασαν και πάλι στον τελικό, όπου ηττήθηκαν από τον Παναθηναϊκό. Το 2005-06, ο Άρης ηττήθηκε στον τελικό του ULEB Cup από την Ντιναμό Μόσχας, ενώ κατέλαβε την τρίτη θέση του ελληνικού πρωταθλήματος και κέρδισε την συμμετοχή του στην Ευρωλίγκα μετά από δεκαπέντε χρόνια. Ο Χαριτόπουλος αγωνίστηκε σε 60 αγώνες πρωταθλήματος κατά την τετραετία που παρέμεινε στον Άρη, πετυχαίνοντας 133 πόντους και μαζεύοντας 90 ριμπάουντ, ενώ έπαιξε και σε 21 ευρωπαϊκά ματς, με 2,7 πόντους και 1,8 ριμπάουντ κατά μέσο όρο. Παράλληλα, αγωνίστηκε με την ελληνική εθνική ομάδα στους Μεσογειακούς Αγώνες του 2005 κατακτώντας το αργυρό μετάλλιο. Το καλοκαίρι του 2006, μεταγράφηκε στην ομάδα του ΠΑΟΚ, στον οποίο παρέμεινε για δύο χρόνια, αγωνιζόμενος σε όλους τους αγώνες του πρωταθλήματος, με μέσους όρους 5,4 πόντων και 3,8 ριμπάουντ. Στην συνέχεια, αγωνίστηκε στην ομάδα των Τρικάλων το 2008-09, στον Πανιώνιο το 2009-10 και στο Μαρούσι από το 2010 ως το 2012.Ο Χαριτόπουλος συνέχισε εκτός Ελλάδας, υπογράφοντας στην γαλλική ΑΣΒΕΛ Βιλερμπάν και μετά από μία σύντομη επιστροφή στον ΠΑΟΚ, μεταγράφηκε στην Ισπανία και την Βαγιαδολίδ. Την σεζόν 2014-15, ξεκίνησε στην Μανρέσα και ολοκλήρωσε την χρονιά στον ΠΑΟΚ, πριν μεταγραφεί το καλοκαίρι του 2015 στον Κόροιβο Αμαλιάδας.Το 2016, συμφώνησε με την ομάδα της ΑΕΚ, μπαίνοντας στην προετοιμασία της ομάδας.Τον Αύγουστο του 2017, συμφώνησε με τον Ηρακλή, όπου αγωνίστηκε στην Α2 Εθνική. Είχε μέσο όρο 12,1 πόντους, 6,6 ριμπάουντ και 0,8 ασίστ σε 29 συμμετοχές στην κανονική διάρκεια της Α2 και 14 πόντους, 10,5 ριμπάουντ και 0,5 ασίστ στα δύο παιχνίδια που έδωσε ο "Γηραιός" στα playoffs. Στις 12 Σεπτεμβρίου 2018, ανακοινώθηκε από τον Ήφαιστο Λήμνου, με συμβόλαιο ενός χρόνου. Τον Αύγουστο του 2019, ανανέωσε το συμβόλαιό του με την ομάδα για ακόμα ένα χρόνο. Την πρώτη σεζόν (2018-2019) πετύχαινε 4,5 πόντους και μάζευε 2,4 ριμπάουντ, σε 26 παιχνίδια και τη δεύτερη (2019-2020), που διεκόπη πρόωρα λόγω του κορονοϊού, σημείωνε 4,8 πόντους κι έπαιρνε 2,4 ριμπάουντ, σε 16 αγώνες. Στις 23 Σεπτεμβρίου 2020, ο Χαριτόπουλος επέστρεψε στον Άρη, μετά από 14 χρόνια (σεζόν 2005-06). Στις 10 Ιανουαρίου 2021, έφτασε τα 350 παιχνίδια στο Ελληνικό Πρωτάθλημα. Τη σεζόν 2020-21 είχε σε 21 παιχνίδια 3,1 πόντους και 1,8 ριμπάουντ. Στις 13 Αυγούστου 2021. ανακοινώθηκε από τον Ηρακλή Θεσσαλονίκης, για την αγωνιστική περίοδο 2021-22. Άρης Θεσσαλονίκης EuroCup Challenge: (2003) Κύπελλο Ελλάδας: (2004) Λουκόιλ Ακαντέμικ Πρωτάθλημα Βουλγαρίας: (2013) MVP του Ελληνικού All Star Game νέων: (2005) 3x Ελληνικό All Star Game νέων: (2003, 2004, 2005) Δημήτρης Χαριτόπουλος, στατιστικά στοιχεία αθλητή στον επίσημο ιστότοπο της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης (Ελληνικά). Dimitris Haritopoulos Basketball Player Profile Dimitrios Charitopoulos Europe Stats | Ο Δημήτρης Χαριτόπουλος (Αλεξάνδρεια Ημαθίας, 14 Νοεμβρίου 1983), είναι Έλληνας διεθνής καλαθοσφαιριστής. Έχει ύψος 2,07 μ. και αγωνίζεται στη θέση του πάουερ φόργουορντ και σέντερ για τον Ηρακλή Θεσσαλονίκης. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%82_%CE%A7%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%84%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82 |
Μεσογειακός κυκλώνας | Η πλειονότητα των μεσογειακών τροπικών κυκλώνων (τροπική κυκλονογένεση) σχηματίζεται σε δύο ξεχωριστές περιοχές. Η πρώτη, η οποία είναι πιο ευνοϊκή για την ανάπτυξη κυκλώνων, περιλαμβάνει την περιοχή της δυτικής Μεσογείου που συνορεύει με τις Βαλεαρίδες Νήσους, τη νότια Γαλλία και τις ακτές των νησιών της Κορσικής και της Σαρδηνίας. Η δεύτερη αναγνωρισμένη περιοχή ανάπτυξης είναι στο Ιόνιο Πέλαγος, μεταξύ Σικελίας και Ελλάδας, και εκτείνεται νότια έως τη Λιβύη, όμως θεωρείται λιγότερο ευνοϊκή για την τροπική κυκλογένεση. Σε δύο περαιτέρω περιοχές, στο Αιγαίο και στην Αδριατική, δημιουργούνται λιγότεροι κυκλώνες, ενώ η δραστηριότητα είναι ελάχιστη στην περιοχή της Λεβαντίνης. Η γεωγραφική κατανομή των μεσογειακών τροπικών κυκλώνων είναι σαφώς διαφορετική από αυτήν των άλλων κυκλώνων, με το σχηματισμό κυκλώνων που επικεντρώνονται στις οροσειρές των Πυρηναίων και του Άτλαντα, στον Κόλπο της Γένοβας και στο νησί της Κύπρου στο Ιόνιο Πέλαγος. Παρόλο που οι μετεωρολογικοί παράγοντες είναι ευνοϊκοί στην Αδριατική και στο Αιγαίο, η κλειστή φύση της γεωγραφίας της περιοχής, που περιβάλλεται από τη στεριά δεν επιτρέπει την περαιτέρω εξέλιξη του φαινομένου.Η γεωγραφία των οροσειρών που περιβάλλουν τη Μεσόγειο είναι ευνοϊκή για έντονα καιρικά φαινόμενα και καταιγίδες, με την κεκλιμένη φύση των ορεινών περιοχών να επιτρέπει την ανάπτυξη δραστηριότητας μεταφοράς. Αν και η γεωγραφία της περιοχής της Μεσογείου, καθώς και ο ξηρός αέρας της, συνήθως εμποδίζουν το σχηματισμό τροπικών κυκλώνων, όταν προκύπτουν ορισμένες μετεωρολογικές συνθήκες, υπερπηδώνται οι δυσκολίες που επηρεάζονται από τη γεωγραφία της περιοχής. Η εμφάνιση τροπικών κυκλώνων στη Μεσόγειο Θάλασσα είναι γενικά εξαιρετικά σπάνια, με κατά μέσο όρο 1,57 κυκλώνες ετησίως και μόνο 99 τροπικές καταιγίδες έχουν καταγραφεί μεταξύ 1948 και 2011 σε μια σύγχρονη μελέτη, χωρίς να παρατηρείται κάποια συγκεκριμένη τάση στη δραστηριότητα εκείνη την περίοδο. Λίγοι μεσογειακοί κυκλώνες σχηματίζονται κατά τη θερινή περίοδο, αν και η δραστηριότητα αυξάνεται συνήθως το φθινόπωρο, κορυφώνεται τον Ιανουάριο και σταδιακά μειώνεται από τον Φεβρουάριο έως τον Μάιο. Στην περιοχή ανάπτυξης στη δυτική Μεσόγειο σχηματίζονται κατά μέσον όρο 0,75 κάθε χρόνο, σε σύγκριση με 0,32 στην περιοχή του Ιονίου. Ωστόσο, σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις, παρόμοιες τροπικές καταιγίδες μπορεί επίσης να αναπτυχθούν στη Μαύρη Θάλασσα.Μελέτες έχουν εκτιμήσει ότι η υπερθέρμανση του πλανήτη μπορεί να οδηγήσει σε τροπικούς κυκλώνες μεγαλύτερης έντασης ως αποτέλεσμα αποκλίσεων στην επιφανειακή ενεργειακή ροή και στην ατμοσφαιρική σύνθεση, οι οποίες και οι δύο επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό την ανάπτυξη και των μεσογειακών κυκλώνων. Σε τροπικές και υποτροπικές περιοχές, η θερμοκρασία της επιφάνειας της θάλασσας αυξήθηκε κατά 0,2 °C εντός μιας περιόδου 50 ετών, και στις λεκάνες των τροπικών κυκλώνων του Βόρειου Ατλαντικού και του Βορειοδυτικού Ειρηνικού, η πιθανή καταστροφικότητα και η ενέργεια των καταιγίδων σχεδόν διπλασιάστηκε εντός της ίδιας διάρκειας, αποδεικνύοντας σαφή συσχέτιση μεταξύ της υπερθέρμανσης του πλανήτη και της έντασης των τροπικών κυκλώνων. Σε μία αντιστοίχως πρόσφατη περίοδο 20 ετών, η επιφανειακή θερμοκρασία στη Μεσόγειο Θάλασσα αυξήθηκε κατά 0,6 με 1°C, αν και δεν έχει παρατηρηθεί αισθητή αύξηση της δραστηριότητας των μεσογειακών κυκλώνων, όσον αφορά το 2013. Το 2006, ένα υπολογιστικό ατμοσφαιρικό μοντέλο υπολόγισε τη μελλοντική συχνότητα των μεσογειακών κυκλώνων μεταξύ 2071 και 2100, προβλέποντας μείωση της δραστηριότητας των κυκλώνων το φθινόπωρο, το χειμώνα και την άνοιξη και παράλληλα σημαντική αύξηση της δραστηριότητας κοντά στην Κύπρο, αποτελέσματα τα οποία αποδόθηκαν αμφότερα σε υψηλότερες θερμοκρασίες ως αποτέλεσμα της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Σε μια άλλη μελέτη, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι περισσότερες τροπικές θύελλες στη Μεσόγειο θα μπορούσαν να φθάσουν στην κατηγορία 1 έως τα τέλη του 21ου αιώνα, με τις περισσότερες από τις ισχυρότερες καταιγίδες να εμφανίζονται το φθινόπωρο, αν και τα μοντέλα έδειξαν ότι ορισμένες καταιγίδες θα μπορούσαν ενδεχομένως να φτάσουν στην κατηγορία έντασης 2. Άλλες μελέτες, ωστόσο, ήταν ασαφείς, προβλέποντας τόσο αυξήσεις όσο και μειώσεις στη διάρκεια, τον αριθμό και την ένταση. Τρεις ανεξάρτητες μελέτες, χρησιμοποιώντας διαφορετικές μεθοδολογίες και δεδομένα, αξιολόγησαν ότι ενώ η δραστηριότητα των μεσογειακών κυκλώνων πιθανότατα θα μειωνόταν με ρυθμό ανάλογο με το κλιματικό σενάριο που εξετάστηκε, μεγαλύτερο ποσοστό αυτών που θα σχηματιστούν θα είχε μεγαλύτερη ισχύ. Η ανάπτυξη τροπικών ή υποτροπικών κυκλώνων στη Μεσόγειο μπορεί να συμβεί συνήθως μόνο υπό κάπως ασυνήθιστες συνθήκες. Απαιτούνται συχνά χαμηλή διάτμηση ανέμου και ατμοσφαιρική αστάθεια που προκαλείται από εισβολές ψυχρού αέρα. Η πλειοψηφία των μεσογειακών κυκλώνων συνοδεύεται επίσης από τάφρους ανώτερου επιπέδου, παρέχοντας ενέργεια που απαιτείται για την εντατικοποίηση της ατμοσφαιρικής μεταφοράς - καταιγίδες - και έντονης βροχόπτωσης. Οι βαροκλινείς ιδιότητες της περιοχής της Μεσογείου, με μεγάλες διαφορές θερμοκρασίας, παρέχουν επίσης την απαραίτητη αστάθεια για το σχηματισμό τροπικών κυκλώνων. Ένας άλλος παράγοντας, η ανύψωση ψυχρού αέρα, παρέχει την απαραίτητη υγρασία επίσης. Οι θερμές θερμοκρασίες της επιφάνειας της θάλασσας είναι ως επί το πλείστον περιττές, καθώς το μεγαλύτερο τμήμα της ενέργειας των μεσογειακών κυκλώνων προέρχεται από τις θερμές μάζες αέρα. Όταν συμπίπτουν αυτές οι ευνοϊκές συνθήκες, η γένεση των θερμοπυρηνικών τροπικών κυκλώνων της Μεσογείου, συχνά από υπάρχοντα ψυχρά βαρομετρικά χαμηλά, είναι δυνατή σε ένα ευνοϊκό περιβάλλον. Οι παράγοντες που απαιτούνται για το σχηματισμό του μεσογειακού κυκλώνα, είναι κάπως διαφορετικοί από αυτόν που αναμένεται συνήθως από τους τροπικούς κυκλώνες. Είναι γνωστό ότι δημιουργούνται σε περιοχές με θερμοκρασίες επιφανείας κάτω των 26°C και συχνά απαιτούν εισβολές ψυχρότερου αέρα για να προκαλέσουν ατμοσφαιρική αστάθεια. Η πλειονότητα των μεσογειακών κυκλώνων αναπτύσσεται πάνω από τις περιοχές της Μεσογείου με θερμοκρασία 15 με 26 °C, με το άνω όριο να βρίσκεται μόνο στα νοτιότερα άκρα της θάλασσας. Παρά τις χαμηλές θερμοκρασίες της επιφάνειας της θάλασσας, η αστάθεια που προκαλείται από τον ψυχρό ατμοσφαιρικό αέρα μέσα σε μια βαροκλινική ζώνη - περιοχές με υψηλές διαφορές θερμοκρασίας και πίεσης - επιτρέπει τον σχηματισμό κυκλώνων, σε αντίθεση με τις τροπικές περιοχές που στερούνται υψηλού βαροκλινούς, αλλά χρειάζονται αυξημένες επιφανειακές θερμοκρασίες. Ενώ έχουν σημειωθεί σημαντικές αποκλίσεις στη θερμοκρασία του αέρα γύρω από την εποχή του σχηματισμού τροπικών κυκλώνων της Μεσογείου, μερικές ανωμαλίες στη θερμοκρασία της επιφάνειας της θάλασσας συμπίπτουν με την ανάπτυξή τους, υποδεικνύοντας ότι ο σχηματισμός μεσογειακών κυκλώνων επηρεάζεται κυρίως από υψηλότερες θερμοκρασίες αέρα, όχι από ανώμαλες θερμοκρασίες της επιφάνειας της θάλασσας. Παρόμοια με τους τροπικούς κυκλώνες, η ελάχιστη διάτμηση του ανέμου - η διαφορά στην ταχύτητα και την κατεύθυνση του ανέμου σε μια περιοχή - καθώς και η άφθονη υγρασία και στροβιλισμός ενθαρρύνουν τη γένεση τροπικών κυκλώνων στη Μεσόγειο.Λόγω του κλειστού χαρακτήρα της Μεσογείου και της περιορισμένης ικανότητας ροών θερμότητας - στην περίπτωση των μεσογειακών κυκλώνων, αέρα - μεταφορά θερμότητας στη θάλασσα - τροπικοί κυκλώνες με διάμετρο μεγαλύτερη από 300 χιλιόμετρα δεν είναι εφικτή στη Μεσόγειο. Παρά το γεγονός ότι είναι μια σχετικά βαροκλινική περιοχή με μεγάλες κλίσεις θερμοκρασίας, η πρωτογενής πηγή ενέργειας που χρησιμοποιείται από τους τροπικούς κυκλώνες της Μεσογείου προέρχεται από υποκείμενες πηγές θερμότητας που παράγονται από την παρουσία της καταιγίδας σε ένα υγρό περιβάλλον, παρόμοιο με τους τροπικούς κυκλώνες αλλού εκτός της Μεσογείου. Σε σύγκριση με άλλες τροπικές λεκάνες κυκλώνων, η Μεσόγειος Θάλασσα αποτελεί ένα δύσκολο περιβάλλον για ανάπτυξη. Αν και η πιθανή ενέργεια που απαιτείται για την ανάπτυξη δεν είναι ασυνήθιστα μεγάλη, η ατμόσφαιρά της χαρακτηρίζεται από την έλλειψη υγρασίας, μειώνοντας το δυναμικό σχηματισμού. Η πλήρης ανάπτυξη ενός κυκλώνα συχνά απαιτεί τον σχηματισμό μεγάλης διαταραχής του βαροκλινούς, μεταβαίνοντας αργά στον κύκλο ζωής του σε ένα τροπικό σύστημα, σχεδόν πάντα υπό την επίδραση ενός χαμηλού αποκομμένου ψυχρού πυρήνα εντός της μεσαίας προς άνω τροπόσφαιρας, που συχνά προκύπτει από ανωμαλίες σε ένα ευρέως διαδεδομένο κύμα Rossby - μεγάλους μαιάνδρους στους ανώτερους ατμοσφαιρικούς ανέμους. Η ανάπτυξη μεσογειακών κυκλώνων προκύπτει συχνά από την κατακόρυφη μετατόπιση του αέρα στην τροπόσφαιρα, με αποτέλεσμα τη μείωση της θερμοκρασίας του που συμπίπτει με την αύξηση της σχετικής υγρασίας, δημιουργώντας ένα περιβάλλον πιο ευνοϊκό για το σχηματισμό τροπικών κυκλώνων. Αυτό, με τη σειρά του, οδηγεί σε αύξηση της δυνητικής ενέργειας, παράγοντας αστάθεια αέρα-θάλασσας που προκαλείται από θερμότητα. Ο υγρός αέρας αποτρέπει την εμφάνιση κατακόρυφης καταβατικής κίνησης του αέρα που συχνά εμποδίζει την έναρξη τροπικών κυκλώνων, και σε ένα τέτοιο σενάριο, η διάτμηση του ανέμου παραμένει ελάχιστη. Συνολικά, τα αποκομμένα ψυχρά βαρομετρικά χαμηλά αποτελούν πυρήνες για τον μετέπειτα σχηματισμό μεσογειακών κυκλώνων. Η τακτική παρουσία αποκομμένων ψυχρών βαρομετρικών χαμηλών και η σπανιότητα των μεσογειακών τροπικών κυκλώνων, ωστόσο, δείχνουν ότι πρόσθετες ασυνήθιστες περιστάσεις απαιτούνται για την εμφάνιση κυκλώνων. Οι αυξημένες θερμοκρασίες της επιφάνειας της θάλασσας, σε αντίθεση με τον κρύο ατμοσφαιρικό αέρα, ενθαρρύνουν την ατμοσφαιρική αστάθεια, ειδικά εντός της τροπόσφαιρας.Γενικά, οι περισσότεροι μεσογειακοί κυκλώνες αποκτούν ακτίνα 70 με 200 χιλιόμετρα, διαρκούν από 12 ώρες και 5 ημέρες, διανύουν μεταξύ 700 και 3.000 χιλιομέτρων, αναπτύσσουν μάτι για λιγότερο από 72 ώρες και διαθέτουν ταχύτητες ανέμου έως και 144 km/h. Επιπλέον, η πλειονότητα χαρακτηρίζεται σε δορυφορικές εικόνες ως ασύμμετρα συστήματα με ευδιάκριτο στρογγυλό μάτι που περικυκλώνεται από ατμοσφαιρική μεταφορά. Η αδύναμη περιστροφή, παρόμοια με αυτήν στους περισσότερους τροπικούς κυκλώνες, παρατηρείται συνήθως στα αρχικά στάδια ενός μεσογειακού κυκλώνα, αυξάνοντας με την ένταση. Ωστόσο, οι μεσογειακοί κυκλώνες έχουν συχνά λιγότερο χρόνο για να αυξήσουν την έντασή τους, παραμένοντας ασθενέστεροι από τους περισσότερους τυφώνες του Βορείου Ατλαντικού και διαρκούν μόνο λίγες μέρες. Η θεωρητική μέγιστη δυναμική ένταση ενός μεσογειακού κυκλώνα είναι ισοδύναμη με τη χαμηλότερη ταξινόμηση στην κλίμακα ανέμου Σαφίρ-Σίμπσον, του τυφώνα κατηγορίας 1. Ενώ ολόκληρη η διάρκεια ζωής ενός κυκλώνα μπορεί να περιλαμβάνει αρκετές ημέρες, οι περισσότεροι θα διατηρήσουν τροπικά χαρακτηριστικά μόνο για λιγότερο από 24 ώρες. Οι περιστάσεις επιτρέπουν μερικές φορές το σχηματισμό μεσογειακών κυκλώνων μικρότερης κλίμακας, αν και οι απαιτούμενες συνθήκες διαφέρουν ακόμη και από αυτές που απαιτούνται για τους υπόλοιπους κυκλώνες. Η ανάπτυξη ασυνήθιστα μικρών τροπικών κυκλώνων στη Μεσόγειο συνήθως απαιτεί ατμοσφαιρικούς κυκλώνες ανώτερου επιπέδου που προκαλούν κυκλογένεση στην κατώτερη ατμόσφαιρα, οδηγώντας στο σχηματισμό βαρομετρικών χαμηλών θερμού πυρήνα, που υποστηρίζονται από ευνοϊκή υγρασία, θερμότητα και άλλες περιβαλλοντικές συνθήκες.Οι μεσογειακοί κυκλώνες έχουν συγκριθεί με πολικά βαρομετρικά χαμηλά – κυκλωνικές καταιγίδες που συνήθως αναπτύσσονται στις πολικές περιοχές του Βόρειου και Νότιου Ημισφαιρίου– για το παρόμοιο μικρό τους μέγεθος και την αστάθεια που σχετίζεται με τη θερμότητα. Ωστόσο, ενώ οι μεσογειακοί κυκλώνες διαθέτουν σχεδόν πάντα βαρομετρικά χαμηλά θερμού πυρήνα, τα πολικά χαμηλά είναι κυρίως ψυχρού πυρήνα. Η παρατεταμένη διάρκεια ζωής των μεσογειακών κυκλώνων και η ομοιότητα με τα πολικά χαμηλά επίπεδα προκαλείται κυρίως από τις απαρχές τους ως συνοπτικά χαμηλά βαρομετρικά και αστάθεια που σχετίζεται με τη θερμότητα. Οι έντονες βροχοπτώσεις εντός ενός αναπτυσσόμενου μεσογειακού τροπικού κυκλώνα συνήθως υποκινούνται από την προσέγγιση ενός ανώτερου χαμηλού μετώπου - μία επιμήκη περιοχή αέρα χαμηλής πίεσης-φέρνοντας κάτω ψυχρό αέρα, περικυκλώνοντας ένα υπάρχον σύστημα χαμηλής πίεσης. Αφού συμβεί αυτό, ωστόσο, σημειώνεται σημαντική μείωση των ποσοστών βροχόπτωσης παρά την περαιτέρω οργάνωση, και συμπίπτει με τη μείωση της προηγουμένως υψηλής κεραυνικής δραστηριότητας. Παρόλο που τα μέτωπα συχνά συνοδεύουν τον κυκλώνα στην πορεία του, ο διαχωρισμός τελικά συμβαίνει, συνήθως στο μεταγενέστερο μέρος του κύκλου ζωής ενός μεσογειακού τροπικού κυκλώνα. Ταυτόχρονα, υγρός αέρας, κορεσμένος και δροσισμένος ενώ ανεβαίνει στην ατμόσφαιρα, στη συνέχεια συναντά τον κυκλώνα, επιτρέποντας περαιτέρω ανάπτυξη και εξέλιξη σε τροπικό κυκλώνα. Πολλά από αυτά τα χαρακτηριστικά είναι επίσης εμφανή σε πολικά χαμηλά επίπεδα, εκτός από την παρουσία του θερμού πυρήνα. Στα τελευταία 50 χρόνια έχουν λάβει χώρα διάφοροι αξιοσημείωτοι μεσογειακοί κυκλώνες. Τον Σεπτέμβριο του 1969, ένας μεσογειακός τροπικός κυκλώνας στη Βόρεια Αφρική δημιούργησε πλημμύρες, σκοτώνοντας σχεδόν 600 άτομα, αφήνοντας 250.000 άστεγους και καταστρέφοντας τις τοπικές οικονομίες. Ένας μεσογειακός κυκλώνας τον Σεπτέμβριο του 1996 που αναπτύχθηκε στη περιοχή των Βαλεαρίδων Νήσων, γέννησε έξι σίφωνες και πλημμύρισε μέρη των νησιών. Αρκετοί μεσογειακοί κυκλώνες έχουν επίσης αποτελέσει αντικείμενο εκτεταμένης μελέτης, όπως αυτοί του Ιανουαρίου του 1982, του Ιανουαρίου του 1995, του Σεπτεμβρίου του 2006, του Νοεμβρίου του 2011 και του Νοεμβρίου του 2014. Η καταιγίδα του Ιανουαρίου 1995 είναι ένα από τα καλύτερα μελετημένα συστήματα μεσογειακών κυκλώνων, έχοντας στενή ομοιότητα με τους τροπικούς κυκλώνες σε άλλες περιοχές. Επίσης υπήρχε διαθεσιμότητα παρατηρήσεων. Ο μεσογειακός κυκλώνας του Σεπτεμβρίου 2006 είναι καλά μελετημένος λόγω της διαθεσιμότητας υφιστάμενων παρατηρήσεων και δεδομένων. Τον Νοέμβριο του 2011 το τμήμα Δορυφορικής Ανάλυση της NOAA παρακολούθησε έναν μεσογειακό κυκλώνα, ο οποίος ονομάστηκε Ρολφ από το Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου, αν και σταμάτησε τις παρατηρήσεις τον επόμενο μήνα. Το 2015, η NOAA συνέχισε να εκδίδει προειδοποιήσεις για τροπικά συστήματα στην περιοχή της Μεσογείου. Ένας ασυνήθιστα σοβαρός μεσογειακός τροπικός κυκλώνας αναπτύχθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου 1969 νοτιοανατολικά της Μάλτας, προκαλώντας σοβαρές πλημμύρες. Οι απότομες κλίσεις πίεσης και θερμοκρασίας πάνω από την οροσειρά του Άτλαντα ήταν εμφανείς στις 19 Σεπτεμβρίου, αποτέλεσμα του δροσερού θαλάσσιου αέρα που προσπαθεί να διεισδύσει στην ενδοχώρα. Νότια των βουνών, αναπτύχθηκε μια ένα βαρομετρικό χαμηλό σε μια ορεινή περιοχή. Υπό την επίδραση του ορεινού εδάφους, το χαμηλό αρχικά κινήθηκε βορειοανατολικά. Μετά την είσοδο του δροσερού θαλάσσιου αέρα, ωστόσο, επανήλθε στη νοτιοανατολική πορεία πριν από τη μετάβαση σε μια καταβύθιση της Σαχάρας που σχετίζεται με ένα ξεχωριστό ψυχρό μέτωπο τις 22 Σεπτεμβρίου. Κατά μήκος της διαδρομής του μετώπου του, ο αέρας της ερήμου μετακινήθηκε προς βορρά, ενώ ο κρύος αέρας παρασύρει προς την αντίθετη κατεύθυνση, και στο βόρειο τμήμα της Λιβύης, θερμές στεγνές αέριας μάζες συγκρούστηκαν τον ψυχρό λεβάντε της Μεσογείου. Η οργάνωση της αναταραχής βελτιώθηκε ελαφρώς προτού αναδυθεί στη Μεσόγειο Θάλασσα στις 23 Σεπτεμβρίου, όταν το σύστημα υπέστη άμεση κυκλογένεση, εντάθηκε ταχέως όσο βρισκόταν νοτιοανατολικά της Μάλτας ως αποκομμένο χαμηλό ψυχρού πυρήνα, και αποκτώντας τροπικά χαρακτηριστικά. Στη δυτική Αφρική, εν τω μεταξύ, πολλές διαταραχές συγκλίνουν προς τη Μαυριτανία και την Αλγερία, ενώ ο μεσογειακός κυκλώνας κινήθηκε νοτιοδυτικά πίσω προς την ακτή, χάνοντας την κλειστή κυκλοφορία του και αργότερα διαλύθηκε.Ο κυκλώνας προκάλεσε σοβαρές πλημμύρες σε όλες τις περιοχές της Βόρειας Αφρικής. Στη Μάλτα σημειώθηκαν 123 χιλιοστά βροχοπτώσεων στις 23 Σεπτεμβρίου, στο Σφαξ μετρήθηκαν 45 χιλιοστά στις 24 Σεπτεμβρίου, στη Τίζι Ουζού 55 χιλιοστά στις 25 Σεπτεμβρίου, η Γκάφσα έλαβε 79 χιλιοστά και στην Κωνσταντινούπολη μετρήθηκαν 46 χιλιοστά στις 26 Σεπτεμβρίου και η Μπισκρά κατέγραψε 122 χιλιοστά στις 28 Σεπτεμβρίου. Στη Μάλτα, ένα δεξαμενόπλοιο 20000 τόνων προσάραξε έναν ύφαλο και χωρίστηκε σε δύο, ενώ στη Γκάφσα της Τυνησίας, ο κυκλώνας πλημμύρισε ορυχεία φωσφορικών, αφήνοντας πάνω από 25.000 ανθρακωρύχους ανέργους και στοίχησε στην κυβέρνηση πάνω από 2 £ εκατομμύρια την εβδομάδα. Χιλιάδες καμήλες και φίδια, πνίγηκαν από πλημμύρες και παρασύρθηκαν στη θάλασσα, ενώ κατέρρευσαν ογκώδεις ρωμαϊκές γέφυρες, οι οποίες είχαν αντέξει σε όλες τις πλημμύρες από την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας . Συνολικά, οι πλημμύρες στην Τυνησία και την Αλγερία σκότωσαν σχεδόν 600 άτομα, άφησαν 250.000 αστέγους και κατέστρεψαν τις τοπικές οικονομίες. Λόγω προβλημάτων επικοινωνίας, ωστόσο, τα ταμεία ανακούφισης από τις πλημμύρες συστάθηκαν σχεδόν ένα μήνα αργότερα. Η ασυνήθιστη μεσογειακή τροπική καταιγίδα του Ιανουαρίου του 1982, που ονομάστηκε Λευκωσία, εντοπίστηκε για πρώτη φορά σε ύδατα βόρεια της Λιβύης. Η καταιγίδα πιθανότατα έφτασε στην οροσειρά του Άτλαντα ως περιοχή χαμηλής πίεσης κατά 23 Ιανουαρίου 1982, ενισχυμένη από ένα επίμηκες, αργά κινούμενο μέτωπο πάνω από την Ιβηρική Χερσόνησο. Τελικά, ένα κέντρο κλειστής κυκλοφορίας αναπτύχθηκε μέχρι τις 1310 UTC, σε μέρη της Μεσογείου με θερμοκρασίες επιφανείας στη θάλασσα περίπου 16°C και θερμοκρασία αέρα 12°C. Ένα σύννεφο σε σχήμα αγκίστρου αναπτύχθηκε μέσα στο σύστημα λίγο μετά, περιστρεφόμενο και αποκτώντας μήκος 150 χιλιομέτρων. Αφού πέρασε γύρω από τη Σικελία, μετατοπίστηκε προς τα ανατολικά μεταξύ του νησιού και της Πελοποννήσου, επανερχόμενο στην πορεία του, εμφανίζοντας σαφώς κυρτή σπειροειδή λωρίδα πριν συρρικνωθεί ελαφρώς. Ο κυκλώνας έφτασε στο μέγιστο της έντασης τις 1800 UTC την επόμενη ημέρα, διατηρώντας ατμοσφαιρική πίεση 992 mbar (29.30 inHg ), και ακολούθησε μια περίοδος σταδιακής αποδυνάμωσης, με την πίεση του συστήματος τελικά να αυξάνεται στα 1009 mbar (29,80 σεHg). Ωστόσο, το σύστημα επανεντάθηκε ελαφρώς για περίοδο έξι ωρών στις 26 Ιανουαρίου. Οι αναφορές σκαφών έδειξαν ανέμους 93 χλμ / ώρα (57,7 mph ή 50,2 kt) παρόντες στον κυκλώνα εκείνη τη στιγμή, τροπικοί άνεμοι στην κλίμακα Σαφίρ-Σίμπσον, πιθανότατα κοντά στο μάτι του κυκλώνα, όπου βρίσκονται οι ταχύτεροι άνεμοι σε έναν τροπικό κυκλώνα.Η μεταφορά ήταν πιο έντονη στον ανατολικό τομέα του κυκλώνα καθώς κινούταν ανατολικά-βορειοανατολικά. Στις υπέρυθρες δορυφορικές εικόνες, το ίδιο το μάτι είχε διάμετρο 58,5 χιλιόμετρα, αλλά μειώθηκε στα 28 χιλιόμετρα πριν φτάσει στη στεριά. Ο κυκλώνας πέρασε από τη Μάλτα, την Ιταλία και την Ελλάδα πριν εξαφανιστεί αρκετές ημέρες αργότερα στην ακραία ανατολική Μεσόγειο. Οι παρατηρήσεις που σχετίζονται με τον κυκλώνα, ωστόσο, ήταν ανεπαρκείς και παρόλο που το σύστημα διατηρούσε πολλά τροπικά χαρακτηριστικά, είναι πιθανό ότι ήταν απλώς ένας συμπαγής αλλά ισχυρός εξωτροπικός κυκλώνας που εμφανίζει διακριτό μάτι, σπειροειδείς λωρίδες, πανύψηλους σωρειτομελανίες και ισχυρούς ανέμους κατά μήκος του ματιού. Μεταξύ των πολλών τεκμηριωμένων μεσογειακών κυκλώνων, ο κυκλώνας του Ιανουαρίου του 1995, ο οποίος ονομάστηκε Celeno (Τσελένο), θεωρείται γενικά ο καλύτερα τεκμηριωμένος του 20ού αιώνα. Αναδυόμενος από τις ακτές της Λιβύης στην κεντρική Μεσόγειο Θάλασσα προς την ακτή του Ιονίου της Ελλάδας στις 13 Ιανουαρίου ως μια συμπαγής περιοχή χαμηλής πίεσης, οι πρόδρομοι χαμηλοί διατηρημένοι άνεμοι έφτασαν τα 108 km/h καθώς διέσχισε το Ιόνιο Πέλαγος, ενώ το γερμανικό ερευνητικό πλοίο Meteor κατέγραψε ανέμους 135 km/h. Κατά την προσέγγιση του χαμηλού κοντά στην Ελλάδα, άρχισε να εμφανίζει μια περιοχή ατμοσφαιρικής μεταφοράς. Εν τω μεταξύ, στη μέση τροπόσφαιρα, μια κοιλότητα εκτεινόταν από τη Ρωσία έως τη Μεσόγειο, φέρνοντας μαζί της εξαιρετικά κρύες θερμοκρασίες. Δύο περιοχές χαμηλής πίεσης υπήρχαν κατά μήκος του μονοπατιού, με τη μία να βρίσκεται πάνω από την Ουκρανία και η άλλη πάνω από την κεντρική Μεσόγειο, πιθανώς να συνδέονται με χαμηλό επίπεδο κυκλώνα πάνω από τη δυτική Ελλάδα. Με την αποδυνάμωση και την εξάλειψή του στις 14 Ιανουαρίου, ένα δεύτερο χαμηλό, που θα εξελιχθεί σε τροπικό κυκλώνα της Μεσογείου, αναπτύχθηκε στη θέση του στις 15 Ιανουαρίου.Τη στιγμή του σχηματισμού, τα υψηλά σύννεφα υποδείκνυαν την παρουσία έντονης μεταφοράς, και ο κυκλώνας παρουσίαζε αξονοσυμμετρική δομή νέφους, με ένα ξεχωριστό, χωρίς σύννεφα μάτι και ζώνες βροχής να περιστρέφονται γύρω από την διαταραχή στο σύνολό της. Λίγο αργότερα, το γονικό χαμηλό χωρίστηκε εντελώς από τον μεσογειακό κυκλώνα και συνέχισε προς τα ανατολικά, κινούμενο προς το Αιγαίο και την Τουρκία. Αρχικά παρέμεινε στάσιμο μεταξύ Ελλάδας και Σικελίας με ελάχιστη ατμοσφαιρική πίεση 1002 mbar, όμως το νεοσυσταθέν σύστημα άρχισε να κινείται νοτιοδυτικά προς νότια τις επόμενες μέρες, επηρεασμένο από τη βορειοανατολική ροή που προκλήθηκε από το αρχικό χαμηλό, πλέον μακριά ανατολικά, και από μια περιοχή υψηλής πίεσης πάνω από την κεντρική και ανατολική Ευρώπη. Η ατμοσφαιρική πίεση του συστήματος αυξήθηκε σε όλο τις 15 Ιανουαρίου λόγω του γεγονότος ότι ενσωματώθηκε σε ένα περιβάλλον μεγάλης κλίμακας, με την αυξανόμενη πίεση του λόγω της γενικής επικράτησης των υψηλότερων πιέσεων του αέρα σε ολόκληρη την περιοχή, και δεν ήταν ένδειξη εξασθένισης.Οι αρχικές ταχύτητες ανέμου στο νεαρό τυφώνα ήταν γενικά χαμηλές, με παρατεταμένους ανέμους μόνο 28 με 46 km/h, με την υψηλότερη καταγεγραμμένη τιμή που σχετίζεται με τη διαταραχή να είναι τα 63 km/h τις 0000 UTC στις 16 Ιανουαρίου, ελαφρώς κάτω από το κατώφλι για τροπική καταιγίδα στην Κλίμακα Σαφίρ-Σίμπσον. Η δομή του αποτελείται πλέον από ένα ευδιάκριτο μάτι που περικυκλώνεται από περιστρεφόμενους αριστερόστροφα σωρειτομελανίες με θερμοκρασίες κορυφής νέφους πιο κρύες από -50°C, που αποδεικνύει τη βαθιά μεταφορά και ένα συνηθισμένο χαρακτηριστικό που παρατηρείται στους περισσότερους τροπικούς κυκλώνες. Στις 1200 UTC στις 16 Ιανουαρίου, ένα πλοίο κατέγραψε ανατολικούς-νοτιοανατολικούς ανέμους που έφτασαν τα 93 km/h περίπου 50 χιλιόμετρα βορειοανατολικά του κέντρου του κυκλώνα. Η έντονη μεταφορά συνέχισε να ακολουθεί ολόκληρο το μονοπάτι του συστήματος καθώς διασχίζει τη Μεσόγειο και ο κυκλώνας έφτασε στη βόρεια Λιβύη περίπου το 1800 UTC στις 17 Ιανουαρίου και αποδυναμώθηκε γρήγορα πάνω από την ξηρά. Καθώς κινήθηκε στην ενδοχώρα, καταγράφηκε ελάχιστη ατμοσφαιρική πίεση 1012 mbar, συνοδευόμενη από ταχύτητες ανέμου 93 km/h καθώς επιβραδύνθηκε μετά τη διέλευση από τον κόλπο της Σύρτης. Παρόλο που το σύστημα διατήρησε την ισχυρή του μεταφορά για αρκετές ακόμη ώρες, οι κορυφές του κυκλώνα άρχισαν να θερμαίνονται, αποδεικνύοντας χαμηλότερα σύννεφα, πριν χάσει πλήρως τα τροπικά χαρακτηριστικά του στις 17 Ιανουαρίου. Οι εκθέσεις υπεράκτιων πλοίων ανέφεραν ότι ο κυκλώνας παρήγαγε ισχυρούς ανέμους, άφθονη βροχόπτωση και ασυνήθιστα θερμές θερμοκρασίες. Ο τρίτος μεγάλος μεσογειακός τροπικός κυκλώνας του 1996 σχηματίστηκε βόρεια της Αλγερίας και ενισχύθηκε ενώ κινούνταν μεταξύ των Βαλεαρίδων Νήσων και της Σαρδηνίας, με ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα που μοιάζει με μάτι να διακρίνεται δορυφορικώς. Η καταιγίδα ονομάστηκε ανεπίσημα Cornelia. Το μάτι της καταιγίδας παραμορφώθηκε και εξαφανίστηκε μετά τη διέλευση από τη νότια Σαρδηνία όλο το απόγευμα της 8ης Οκτωβρίου, με το σύστημα να εξασθενεί στο σύνολό του. Το πρωί της 9 Οκτωβρίου ένα μικρότερο μάτι εμφανίστηκε καθώς το σύστημα πέρασε πάνω από την Τυρρηνική Θάλασσα, σταδιακά ενισχύθηκε, με αναφορές 100 χιλιόμετρα από το κέντρο της καταιγίδας να κάνουν λόγο για ανέμους 90 km/h. Σοβαρές καταστροφές αναφέρθηκαν στις Αιολίδες νήσους αφού ο τροπικός κυκλώνας πέρασε βόρεια της Σικελίας, αν και το σύστημα εξασθένησε όταν στράφηκε νότια πάνω από την Καλαβρία. Συνολικά, η χαμηλότερη εκτιμώμενη ατμοσφαιρική πίεση ήταν 998 mbar. Και τα δύο συστήματα του Οκτωβρίου παρουσίαζαν ξεχωριστές σπειροειδείς ζώνες, έντονη μεταφορά, ταχείς ανέμους και άφθονη βροχόπτωση. Ένας βραχύβιος κυκλώνας, που ονομάστηκε Querida από το Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου, αναπτύχθηκε κοντά στα τέλη Σεπτεμβρίου 2006, κατά μήκος των ακτών της Ιταλίας. Η προέλευση του κυκλώνα μπορεί να εντοπιστεί στην οροσειρά Άτλαντα το βράδυ της 25ης Σεπτεμβρίου, όπου πιθανότατα σχηματίζεται ως κανονικός κυκλώνας. Στις 0600 UTC στις 26 Σεπτεμβρίου, οι αναλύσεις του Ευρωπαϊκού Κέντρου Μετεωρολογικών Προγνώσεων Καιρού (ECMWF) έδειξαν την ύπαρξη δύο περιοχών χαμηλής πίεσης κατά μήκος της ακτογραμμής της Ιταλίας, μία στη δυτική ακτή, που κινούταν ανατολικά κατά μήκος του Τυρρηνικού, ενώ η άλλη, ελαφρώς πιο έντονη, βρισκόταν πάνω από το Ιόνιο Πέλαγος. Καθώς το δεύτερο χαμηλό πλησίαζε το Στενό της Σικελίας, συνάντησε ένα ψυχρό μέτωπο που κινούμενο προς τα ανατολικά, με αποτέλεσμα σημαντική εντατικοποίηση, ενώ το σύστημα μειώθηκε ταυτόχρονα σε μέγεθος. Στη συνέχεια καταγράφηκε ελάχιστη ατμοσφαιρική πίεση περίπου 986 mbar μετά τη διέλευση προς βορειο-βορειοανατολικά πάνω από τη χερσόνησο του Σαλέντο κατά τη διάρκεια περίπου 30 λεπτών στις 0915 UTC την ίδια ημέρα.Οι ριπές ανέμου που ξεπερνούσαν τα 144 km/h καταγράφηκαν καθώς πέρασε πάνω από το Σαλέντο λόγω μιας απότομης κλίσης πίεσης που σχετίζεται με αυτό, και επιβεβαιώθηκαν από τοπικές παρατηρήσεις ραντάρ που υποδηλώνουν την παρουσία ματιού. Οι ισχυροί άνεμοι προκάλεσαν μέτριες ζημιές σε ολόκληρη τη χερσόνησο, αν και περισσότερες λεπτομέρειες είναι άγνωστες. Περίπου στις 1000 UTC, τόσο τα ραντάρ όσο και ο δορυφόρος κατέγραψαν την είσοδο του συστήματος στην Αδριατική Θάλασσα και τη σταδιακή βορειοδυτική καμπή του προς την ιταλική ακτή. Μέχρι το 1700 UTC, ο κυκλώνας πέρασε στη βόρεια Απουλία διατηρώντας την έντασή του, με ελάχιστη ατμοσφαιρική πίεση στα 988 mbar. Ο κυκλώνας αποδυναμώθηκε ενώ παρασύρθηκε περαιτέρω στην ενδοχώρα της Ιταλίας και τελικά εξαφανίστηκε καθώς κινήθηκε δυτικά-νοτιοδυτικά. Μια μεταγενέστερη μελέτη το 2008 αξιολόγησε ότι ο κυκλώνας είχε πολλά χαρακτηριστικά που παρατηρούνται σε τροπικούς κυκλώνες αλλού, με σπειροειδή εμφάνιση, παρουσία ματιού, ταχεία πτώση της ατμοσφαιρικής πίεσης πριν περάσει από τη στεριά και οι έντονοι παρατεταμένοι άνεμοι, συγκεντρωμένοι κοντά στο μάτι της καταιγίδας. Ωστόσο, η δομή που μοιάζει με το μάτι του κυκλώνα ήταν δυσδιάκριτη. Από τότε, οι μεσογειακοί κυκλώνουν αποτελούν αντικείμενο μελέτης ως αποτέλεσμα της διαθεσιμότητας επιστημονικών παρατηρήσεων και αναφορών σχετικά με τον κυκλώνα. Συγκεκριμένα, αναλύθηκαν η ευαισθησία αυτού του κυκλώνα στις θερμοκρασίες της επιφάνειας της θάλασσας, αρχικές συνθήκες, το μοντέλο, και τα σχήματα παραμετροποίησης που χρησιμοποιήθηκαν στις προσομοιώσεις. Μελετήθηκε επίσης η συνάφεια διαφορετικών δεικτών αστάθειας για τη διάγνωση και την πρόβλεψη αυτών των συμβάντων. Τον Νοέμβριο του 2011, σχηματίστηκε ο πρώτος επίσημα χαρακτηρισμένος μεσογειακός τροπικός κυκλώνας από την Εθνική Ωκεάνια και Ατμοσφαιρική Διοίκηση (NOAA) και βαφτίστηκε ως Τροπική Καταιγίδα 01M, και πήρε το όνομα Rolf από το Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου (FU Berlin), παρά το γεγονός ότι κανένας οργανισμός δεν είναι επίσημα υπεύθυνος για την παρακολούθηση της δραστηριότητας των τροπικών κυκλώνων στη Μεσόγειο. Στις 4 Νοεμβρίου του 2011, ένα μετωπικό σύστημα που συνδέεται με μια άλλη περιοχή χαμηλής πίεσης που παρακολουθείται από το Πανεπιστήμιο Βερολίνου δημιούργησε ένα δεύτερο σύστημα χαμηλής πίεσης στην ενδοχώρα κοντά στη Μασσαλία, το οποίο στη συνέχεια ονομάστηκε Rolf από το πανεπιστήμιο. Έντονες βροχοπτώσεις σημειώθηκαν σε περιοχές της νότιας Γαλλίας και της βορειοδυτικής Ιταλίας, με αποτέλεσμα εκτεταμένες κατολισθήσεις και πλημμύρες. Στις 5 Νοεμβρίου, ο Rolf επιβραδύνθηκε ενώ ήταν βρισκόταν πάνω από το Μασίφ Σαντράλ, διατηρώντας πίεση 1000 mbar. Ένα στατικό μέτωπο μεταξύ Μαδρίτης και Λισαβόνας, πλησίασε τον Ρόλφ την ίδια μέρα, με το κρύο μέτωπο να συναντά αργότερα και να συσχετίζεται με τον Ρολφ, το οποίο θα συνεχιστεί για αρκετές ημέρες.Στις 6 Νοεμβρίου, ο κυκλώνας μετακινήθηκε προς τη Μεσόγειο από τη νότια ακτή της Γαλλίας και συρρικνώθηκε σε διάμετρο μόλις 150 χιλιομέτρων. Ελαφρώς εξασθενημένος, ο Ρολφ πλησίασε στις Βαλεαρίδες Νήσους στις 7 Νοεμβρίου και συνδέθηκε με δύο μέτωπα που παρήγαγαν ισχυρή βροχή σε όλη την Ευρώπη, πριν από τον πλήρη διαχωρισμό και τη μετάβαση σε αποκομμένο χαμηλό. Την ίδια ημέρα, το NOAA άρχισε να παρακολουθεί το σύστημα, χαρακτηρίζοντάς το ως 01Μ, σηματοδοτώντας την πρώτη φορά που παρακολούθησε επίσημα ένα μεσογειακό κυκλώνα. Ένα χαρακτηριστικό που έμοιαζε με μάτι αναπτύχθηκε ενώ έγινε εμφανής η σπειροειδής λωρίδα και η έντονη μεταφορά. Στην μέγιστη ισχύ, η τεχνική Dvorak ταξινόμησε το σύστημα ως T3.0. Στη συνέχεια μειώθηκε σταδιακά η συναγωγή και παρατηρήθηκε κακή ευθυγράμμιση των κέντρων μεσαίου και ανώτερου επιπέδου. Ο κυκλώνας έφτασε στις 9 Νοεμβρίου κοντά στην Υέρ στη Γαλλία και συνέχισε να εξασθενεί γρήγορα. Ο βαθύς θερμός πυρήνας αυτού του κυκλώνα παρέμεινε για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα σε σύγκριση με άλλους τροπικούς κυκλώνες στη Μεσόγειο.Στη μέγιστη ένταση, η ταχύτητα του ανέμου έφτασε τα 83 χλμ/ώρα με ελάχιστη πίεση 991 hPa. Ο κυκλώνας προκάλεσε συνολικά 600mm βροχής στη νοτιοδυτική Ευρώπη σε περίοδο 72 ωρών μεταξύ 6-8 Νοεμβρίου 2011. Το άθροισμα των θανάτων ανήλθε σε 11 άτομα από την Ιταλία και τη Γαλλία. Στις 11 Νοεμβρίου 2017, το κατάλοιπο της Τροπικής Θύελλας Ρίνα από τον Ατλαντικό συνέβαλε στη δημιουργία ενός νέου εξωτροπικού κυκλώνα, δυτικά των Βρετανικών Νήσων, ο οποίος αργότερα απορρόφησε τη Ρίνα την επόμενη μέρα. Στις 12 Νοεμβρίου, η νέα καταιγίδα ονομάστηκε Numa από το Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου . Στις 14 Νοεμβρίου 2017, ο εξωτροπικός κυκλώνας Numa εμφανίστηκε στην Αδριατική Θάλασσα. Την επόμενη μέρα, ενώ διέσχιζε την Ιταλία, η Numa άρχισε να υφίσταται υποτροπική μετάβαση, αν και το σύστημα ήταν ακόμη εξωτροπικό έως τις 16 Νοεμβρίου. Η καταιγίδα άρχισε να επηρεάζει την Ελλάδα ως ισχυρή καταιγίδα στις 16 Νοεμβρίου και έλαβε το όνομα Ζήνων από την Εθνική Μετεωρολογική Υπηρεσία. Ορισμένα μοντέλα υπολογιστών προέβλεπαν ότι ο Ζήνων θα μπορούσε να μεταβεί σε έναν υποτροπικό ή τροπικό κυκλώνα θερμού πυρήνα μέσα στις επόμενες ημέρες. Στις 17 Νοεμβρίου, ο Ζήνων έχασε τελείως το σύστημα μετώπου. Τις επόμενες ώρες, ο Ζήνων συνέχισε να ενισχύεται, προτού φτάσει στο μέγιστο της έντασης στις 18 Νοεμβρίου, ως ισχυρή υποτροπική καταιγίδα. Σύμφωνα με το ESTOFEX, ο Ζήνων παρουσίασε σταθερό άνεμο δεκαλέπτου 80 km/h σε δορυφορικά δεδομένα. Μεταξύ 18:00 UTC στις 17 Νοεμβρίου και 5:00 UTC στις 18 Νοεμβρίου, ο Ζήνων απέκτησε εμφανή τροπικά χαρακτηριστικά και άρχισε να εμφανίζει δομή τύπου τυφώνα. Το ESTOFEX ανέφερε και πάλι ανέμους 80 χλμ/ώρα. Αργότερα την ίδια μέρα, ο Ζήνων έφτασε στην Ελλάδα με έναν σταθμό στην Κεφαλονιά να καταγράφει ριπές ανέμων 110 km/h και 998 hPa ατμοσφαιρική πίεση. Ο κυκλώνας αποδυναμώθηκε γρήγορα σε περιοχή χαμηλής πίεσης, πριν αναδυθεί στο Αιγαίο στις 19 Νοεμβρίου. Στις 20 Νοεμβρίου, ο Ζήνων απορροφήθηκε σε μια άλλη εξωτροπική καταιγίδα που πλησίαζε από το Βορρά. Στις 27 Σεπτεμβρίου 2018 μια εξωτροπική καταιγίδα αναπτύχθηκε στην ανατολική Μεσόγειο. Οι θερμοκρασίες νερού γύρω στους 27 °C ευνόησαν τη μετάβαση της καταιγίδας σε υβριδικό κυκλώνα, με θερμό θερμικό πυρήνα στο κέντρο (κοινώς, μάτι του κυκλώνα). Η θύελλα κινήθηκε προς τα βορειοανατολικά προς την Ελλάδα, ενώ γινόταν βαθμιαία εντονότερη και αναπτύσσοντας χαρακτηριστικά τροπικού κυκλώνα. Στις 29 Σεπτεμβρίου, η καταιγίδα μπήκε στη ξηρά στην Πελοπόννησο δυτικά της Καλαμάτας, όπου αναφέρθηκε ελάχιστη κεντρική πίεση 989,3 mbar. Τα ανεπίσημα ονόματα περιλαμβάνουν τα Ξενοφών και Ζορμπάς.Κατά τη διάρκεια της φάσης σχηματισμού, η καταιγίδα προκάλεσε πλημμύρες στην Τυνησία και τη Λιβύη, καθώς πυροδότησε ακραίες βροχοπτώσεις της τάξης των 200 χιλιοστών την ώρα. Οι πλημμύρες σκότωσαν τέσσερις ανθρώπους στην Τυνησία, ενώ παράλληλα προκάλεσαν σοβαρές ζημιές σε σπίτια, δρόμους και χωράφια. Η κυβέρνηση της Τυνησίας δεσμεύτηκε οικονομική βοήθεια σε κατοίκους των οποίων τα σπίτια υπέστησαν ζημιές.Πριν την άφιξη της καταιγίδας στην Ελλάδα, η Εθνική Μετεωρολογική Υπηρεσία εξέδωσε επείγον δελτίο επιδείνωσης καιρού. Πολλές πτήσεις ακυρώθηκαν και τα σχολεία έκλεισαν. Τα παράκτια νησιά Στροφάδες και Ρόδος ανέφεραν δυνατούς ανέμους κατά τη διάρκεια της διαδρομής της καταιγίδας. Ένας ιδιωτικός μετεωρολογικός σταθμός στον Βουτσάρα μέτρησε ριπές ανέμου 105 χιλιομέτρων την ώρα, δηλαδή 11 Μποφόρ. Η καταιγίδα προκάλεσε ένα πλημμυρίδα που εισχώρησε στην ξηρά. Οι άνεμοι στην Αθήνα χτύπησαν δέντρα και καλώδια μεταφοράς ενέργειας. Ένα πεσμένο δέντρο κατέστρεψε τη στέγη ενός σχολείου στη δυτική Αθήνα. Αρκετοί δρόμοι έκλεισαν λόγω πλημμυρών. Στα Ιωάννινα, η καταιγίδα προκάλεσε ζημιές στο μιναρέ στη κορυφή του Τζαμιού Ασλάν Πασά, το οποίο χρονολογείται από το 1614. Τροπικός κυκλώνας Κλιματική αλλαγή Επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής Τροπικοί κυκλώνες και κλιματική αλλαγή Κλίμακα Σαφίρ-Σίμπσον Κλίμακα Μποφόρ Επιπτώσεις τροπικών κυκλώνων στην Ευρώπη Ευρωπαϊκή ανεμοθύελλα Λεκάνες τροπικών κυκλώνων Τροπική κυκλογένεση | Οι Μεσογειακοί κυκλώνες, επίσης γνωστοί ως Μεσογειακοί τυφώνες (διεθνής ονομασία: Medicane, από τις λέξεις Mediterranean / Μεσογειακός και hurricane / τυφώνας), είναι σπάνια μετεωρολογικά φαινόμενα που παρατηρούνται στη Μεσόγειο Θάλασσα. Λόγω της ξηράς φύσης της περιοχής της Μεσογείου, ο σχηματισμός τροπικών και υποτροπικών κυκλώνων είναι σπάνιος, με μόνο 100 καταγεγραμμένες τροπικές καταιγίδες από το 1947 ως και το 2011. Τα περισσότερα συστήματα παραμένουν στην ένταση τροπικής καταιγίδας ή κάτω από αυτήν, αλλά σε μερικές σπάνιες περιπτώσεις ορισμένες καταιγίδες έχουν φτάσει επίπεδο τυφώνα Κατηγορίας 1, και μία μόνο, ο Μεσογειακός κυκλώνας Ιανός, τον Σεπτέμβριο του 2020, έφτασε οριακά το επίπεδο 2 της κλίμακας αυτής. Δεν υπάρχει επίσημος οργανισμός για την παρακολούθηση του σχηματισμού και πορείας τους. Η τροπική γένεση κυκλώνων παρουσιάζεται συνήθως μέσα σε δύο ξεχωριστές θάλασσες. Η πρώτη περιοχή περιλαμβάνει περιοχές της δυτικής Μεσογείου που ευνοούν περισσότερο την ανάπτυξη τους, ενώ στα ανατολικά περιοχή που ευνοεί την ανάπτυξη τους είναι το Ιόνιο Πέλαγος. Ωστόσο, σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις, παρόμοιες τροπικές καταιγίδες μπορούν επίσης να αναπτυχθούν στη Μαύρη Θάλασσα. Η τραχιά ορεινή γεωγραφία της περιοχής δημιουργεί πρόσθετες δυσκολίες παρά ευνοϊκές για την ανάπτυξη ακραίων καιρικών φαινομένων και κατακόρυφης δραστηριότητας σε γενικές γραμμές. Οι εν λόγω κυκλώνες μπορούν να σχηματιστούν μόνο σε ανώμαλες μετεωρολογικές συνθήκες. Έχουν διεξαχθεί πολυάριθμες μελέτες για τις επιπτώσεις της υπερθέρμανσης του πλανήτη στο σχηματισμό μεσογειακών κυκλώνων, οι οποίες γενικά συμφωνούν ότι στο μέλλον θα σχηματίζονται λιγότερες αλλά πιο έντονες καταιγίδες. Η ανάπτυξη τροπικών ή υποτροπικών κυκλώνων στη Μεσόγειο Θάλασσα συνήθως μπορεί να συμβεί μόνο υπό κάπως ασυνήθιστες περιστάσεις. Η χαμηλή διάτμηση ανέμου και η ατμοσφαιρική αστάθεια που προκαλείται από τις επιδρομές κρύου αέρα είναι συχνά απαραίτητη. Η πλειοψηφία τους συνοδεύεται από γούρνες ανώτερου επιπέδου, που τους παρέχει την απαιτούμενη ενέργεια για την εντατικοποίηση της ατμοσφαιρικής μεταφοράς—καταιγίδες και έντονες βροχοπτώσεις. Οι βαροκλινικές ιδιότητες της περιοχής της Μεσογείου, με τις κλίσεις υψηλής θερμοκρασίας, παρέχουν επίσης την αναγκαία αστάθεια για το σχηματισμό τροπικών κυκλώνων. Ένας άλλος παράγοντας, η αύξηση του δροσερού αέρα, παρέχει την απαραίτητη υγρασία. Οι υψηλές θερμοκρασίες στην επιφάνεια της θάλασσας είναι ως επί το πλείστον περιττές ως παράγοντας, καθώς οι περισσότεροι μεσογειακοί κυκλώνες τροφοδοτούνται με ενέργεια προερχόμενη από υψηλότερες θερμοκρασίες αέρα. Η ανάπτυξη των κυκλώνων στη Μεσόγειο μπορεί να συμβεί όλο το χρόνο, αλλά παρατηρείται κυρίως μεταξύ Σεπτεμβρίου και Ιανουαρίου. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CF%83%CE%BF%CE%B3%CE%B5%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%BA%CF%85%CE%BA%CE%BB%CF%8E%CE%BD%CE%B1%CF%82 |
Γλωσσολαλιά | Στον προχριστιανικό κόσμο υπάρχουν αρκετές αναφορές στη γλωσσολαλιά. Στην Ελλάδα υπήρχε η Πυθία στο Μαντείο των Δελφών, η οποία ερχόταν σε έκσταση και έβγαζε ασυνάρτητες κραυγές και λόγους. Οι ιερείς του μαντείου μετέτρεπαν τα άναρθρα αυτά λόγια σε έμμετρους χρησμούς, με διφορούμενη σημασία. Άλλες εμφανίσεις της γλωσσολαλιάς αφορούν Ινδιάνους του Νέου Μεξικού, αφρικανικές φυλές και σαμάνους της Σιβηρίας. Μετά και παράλληλα με τον Χριστιανισμό, η γλωσσολαλιά εκδηλώνεται τόσο στον σαμανισμό, όσο και σε τελετές των θρησκειών βουντού και Σαντερίας (ή Ουμπάντα, μια μίξη Ρωμαιοκαθολικισμού και της αφρικανικής θρησκείας Γιορούμπα), αλλά και στους Δερβίσηδες του Ισλάμ. Επίσης, γνωστικά ευαγγέλια της ρωμαϊκής περιόδου τα οποία γράφουν ακατανόητες συλλαβές, θεωρούνται ότι αναπαράγουν ήχους γλωσσολαλιάς. Παρομοίως, ένας ύμνος με ακατανόητες συλλαβές έχει βρεθεί στο Κοπτικό Ευαγγέλιο των Αιγυπτίων. Κατά τον 19ο αι. ο Πνευματισμός εξελίχθηκε σε αφ' εαυτού θρησκεία, χάρη στην εργασία του Αλλάν Καρντέκ, και το φαινόμενο θεωρήθηκε ως μια από τις αυταπόδεικτες εκδηλώσεις του πνεύματος/πνευμάτων. Οι πνευματιστές υποστήριξαν ότι κάποιες περιπτώσεις ήταν πράγματι περιπτώσεις ξενογλωσσίας (όταν δηλ. κάποιος μιλά μια γλώσσα που του είναι άγνωστη). Πάντως η σημασία που της αποδόθηκε, όπως και η συχνότητα εμφάνισής της, έχει από τότε ελαττωθεί σημαντικά. Οι σημερινοί πνευματιστές θεωρούν το φαινόμενο ανόητο, καθώς δεν μεταφέρει κανένα καταληπτό μήνυμα στους παρόντες. Δύο από τους συγγραφείς της Καινής Διαθήκης, ο Παύλος και ο Λουκάς, έχουν καταγράψει τη γλωσσολαλιά ως γεγονός στην πνευματική ζωή της πρώιμης χριστιανικής εκκλησίας. Η κάθοδος του Αγίου Πνεύματος στη γιορτή της Πεντηκοστής που ακολούθησε το Πάσχα κατά το οποίο σταυρώθηκε και αναστήθηκε ο Ιησούς Χριστός χαρακτήρισε την πρώτη εμφάνιση και άσκηση του χαρίσματος της γλωσσολαλιάς στην εκκλησία. Τα μέλη της εκκλησίας που ιδρύθηκε από τον Παύλο στην Κόρινθο είναι επίσης καταγεγραμμένα πως μίλησαν σε γλώσσες και εκτίμησαν ιδιαίτερα το χάρισμα αυτό, όπως αναφέρεται στην 1η προς Κορινθίους επιστολή του αποστόλου. Τα μέλη και άλλων εκκλησιών παρουσίασαν το φαινόμενο της γλωσσολαλιάς. Επιπλέον, διάφορα εδάφια στην Παλαιά Διαθήκη αναφέρουν Προφητείες μεταξύ των αρχαίων Ισραηλιτών που θα μπορούσαν να παραλληλιστούν τις πρακτικές της Καινής Διαθήκης. Ο Λουκάς αναφέρει ότι οι γλώσσες στις οποίες οι πιστοί μίλησαν κατά την Πεντηκοστή ήταν ξένες γλώσσες. Κάποιοι πιστεύουν ότι αυτό προορίστηκε να προεικονίσει το καταληπτό κήρυγμα του Ευαγγελίου στους ανθρώπους όλων των εθνών. Η γλωσσολαλιά εξυπηρέτησε το έργο του κηρύγματος των καλών νέων της Βασιλείας (Ματθ. 24:14· 28:19, 20) και φαίνεται ότι αποτέλεσε μέρος των ειδικών χαρισμάτων του αγίου Πνεύματος που κυριάρχησαν στη χριστιανική εκκλησία την αποστολική εποχή . Η ικανότητα κάποιων μελών της πρωτοχριστιανικής εκκλησίας να μιλούν ξένες γλώσσες μέσω της δύναμης του Αγίου Πνεύματος τούς έδωσε την ικανότητα να κηρύξουν το Ευαγγέλιο σε όλο τον κόσμο. Κάποιοι θεωρούν ότι, καθώς το Ευαγγέλιο κηρύχθηκε κυρίως στην ευρέως διαδεδομένη τότε ελληνική γλώσσα, η γλωσσολαλιά δεν αποτελούσε απλά ιδιότητα να μιλούν οι άνθρωποι ξένες γλώσσες, αλλά ικανότητα να γίνονται αντιληπτοί από τον καθένα στη γλώσσα του. Αυτό το τελευταίο φαινόμενο παρατηρείται ακόμη και σήμερα.. Υπάρχει ακόμα η άποψη πως η γλωσσολαλιά είναι η απευθείας ομιλία προς τον Θεό διαμέσω του Αγίου Πνεύματος και σημείο πως κάποιος έχει βαπτιστεί στο Άγιο Πνεύμα, και δεν έχει σχέση με το έργο του κηρύγματος. περ. 160 μ.Χ. -Ο Ιουστίνος ο Μάρτυρας έγραψε: «Διότι τα προφητικά χαρίσματα παραμένουν σε εμάς, ακόμη και μέχρι τον παρόντα καιρό» και «Μπορείτε να δείτε και τώρα ανάμεσά μας γυναίκες και άντρες, οι οποίοι κατέχουν χαρίσματα του πνεύματος του Θεού». 156-172: Ο Μοντανός καθώς και οι προφήτιδες Πρίσκιλλα και Μαξιμίλα που τον ακολουθούσαν και γλωσσολαλούσαν, προσπαθούσαν να αποδείξουν ότι διαφύλασσαν την αυθεντική συνέχιση του αποστολικού χαρίσματος της προφητείας, χρησιμοποιούσαν δε συγκροτημένο κατάλογο προφητών από τους χρόνους της Καινής Διαθήκης. Την προσπάθεια των Μοντανιστών αντέκρουαν οι σύγχρονοι αντιμοντανιστές, υποστηρίζοντας ότι "τούτον τον τρόπον ούτε τινά των κατά την Πάλαιαν, ούτε κατά την Καινήν πνευματοφορηθέντα προφήτην δειξαί δυνήσονται, ούτε Άγαβον, ούτε Ιούδαν, ούτε Σίλαν, ούτε τάς Φιλίππου θυγατέρας, ούτε την εν Φιλαδέλφεια Αμμίαν, ούτε Κοδράτον, ούτε ει δη τινας άλλους μηδέν αυτοίς προσήκοντας καυχήσονται."(Ευσεβίου, Έκκλ. Ιστορία, V,17, 3). 175 μ.Χ. -Ο Ειρηναίος στην πραγματεία του Κατά Αιρέσεων μιλά για εκείνους «οι οποίοι μέσω του Πνεύματος μιλούν όλα τα είδη των γλωσσών». Ο ίδιος διασώζει δύο φράσεις "γλωσσολαλίας". περ. 230 μ.Χ. -Ο Νοβατιανός είπε "Αυτός είναι Εκείνος που τοποθετεί προφήτες στην Εκκλησία, καθοδηγεί δασκάλους, κατευθύνει τις γλώσσες, δίνει δυνάμεις και θεραπείες, κάνει θαυμαστά έργα, ακόμα διακρίνει τα πνεύματα, εξασφαλίζει ικανότητες διακυβέρνησης, προτείνει συμβουλές, και διαταγές και τακτοποιεί οποιοδήποτε άλλο από τα χαρίσματα. Έτσι να πράττετε στην Εκκλησία του Κυρίου παντού, και σε όλα, να τελειοποιήστε και να ολοκληρώνεστε."Μετά τον 1ο, ή ίσως το 2ο αιώνα, η γλωσσολαλιά δεν αναφέρεται από καμμιά Ορθόδοξη πηγή. περ. 340 μ.Χ. -Ο Ιλάριος του Πουατιέ έγραψε "Ο Θεός έχει θέσει στην Εκκλησία, πρώτα τους αποστόλους… δεύτερον τους προφήτες… τρίτον τους διδασκάλους… έπειτα τις δυνατές ενέργειες, μεταξύ των οποίων είναι η θεραπεία των ασθενειών... και τα χαρίσματα είτε της ομιλίας είτε της ερμηνείας των διαφορετικών ειδών γλωσσών." περ. 390 μ.Χ. -Ο Αυγουστίνος Ιππώνος, σε μια έκθεση του πάνω στον Ψαλμό 32, αναφέρει ένα σύγχρονο φαινόμενο για την εποχή του για εκείνους που «ψάλλουν με αγαλλίαση», υμνώντας επαίνους προς τον Θεό όχι στη γλώσσα τους, αλλά με έναν τρόπο που «δεν μπορεί να καθοριστεί από τα όρια των συλλαβών». Επίσης έγραψε: «Τα πρώτα χρόνια το Άγιο Πνεύμα έπεφτε σ’ αυτούς που πίστευαν κι εκείνοι μιλούσαν με γλώσσες που δεν είχαν μάθει, καθώς το Άγιο Πνεύμα τους έδινε λόγο. Αυτά ήταν σημεία προσαρμοσμένα στην εποχή. Γιατί ήταν ταιριαστό να υπάρχει αυτό το σημείο του Αγίου Πνεύματος σ’ όλες τις γλώσσες, για να δείξει ότι το Ευαγγέλιο του Θεού επρόκειτο να διαδοθεί μέσα από όλες τις γλώσσες σε όλη την οικουμένη. Αυτό έγινε ως σημείο, και πέρασε ... Αναμένεται τώρα ότι αυτοί που θα χειροθετηθούν, θα πρέπει να γλωσσολαλούν; Ή όταν χειροθετήσαμε αυτά τα παιδιά, περίμενε κανείς από σας να δει αν θα γλωσσολαλήσουν; Κι όταν είδε ότι δεν γλωσσολαλούν ήταν κανείς από σας τόσο διεστραμμένος στην καρδιά ώστε να πει αυτοί δεν έχουν λάβει το Άγιο Πνεύμα;». (Ομιλίες στον Ιωάννη, IV:10). 475 - 1000 μ.Χ. -Μεσαίωνας. Λίγα σχετικά γεγονότα έχουν καταγραφεί. 12ος αι. – Φραγκισκανοί Μοναχοί 12ος αι. - Η καθηγήτρια και μετέπειτα ηγουμένη Χίλντεγκαρντ του Μπίνγκεν ήταν γνωστό πως μιλούσε και υμνούσε σε ξένες γλώσσες. Τα πνευματικά τραγούδια της αναφέρθηκαν από τους συγχρόνους της ως "εν Πνεύματι συναυλίες" 14ος αι. Οι Μοραβοί, αναφέρεται από τους δυσφημιστές τους ότι μιλούσαν σε ξένες γλώσσες 17ος αι. –Στη Γαλλία, οι Καμισάρδοι μίλησαν σε γλώσσες που ήταν άγνωστες. 17ος αι. - Πρώιμοι Κουάκεροι, όπως ο Edward Burrough, κάνουν αναφορά για ομιλίες σε ξένες γλώσσες στις συναντήσεις τους: "Μιλήσαμε με νέες γλώσσες, δεδομένου ότι ο Κύριός μας έδωσε την έκφραση, και το Πνεύμα Του μας οδήγησε.". 18ος αι. – Τζον Γουέσλεϊ και Εκκλησία των Μεθοδιστών. Ο Γουέσλεϊ διέδωσε την ανανέωση σε ολόκληρη την Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική, όπου και έλαβαν χώρο πολλά θαυμαστά γεγονότα όπως η ομιλία σε ξένες γλώσσες. 19ος αι. -Έντουαρντ Ίρβινγκ και Καθολική Αποστολική Εκκλησία. Ο Έντουαρντ Ίρβινγκ, ένας επίσκοπος στην Εκκλησία της Σκωτίας, γράφει σε μια γυναίκας που «μιλούσε… με υπεράνθρωπη δύναμη, σε μια άγνωστη γλώσσα, στη μεγάλη κατάπληξη όλων όσων την άκουσαν, και στη μεγάλη οικοδομή και την απόλαυσή της με Θεό". Ο Ίρβινγκ περαιτέρω δήλωσε ότι "οι γλώσσες είναι ένα βασικό μέσο για την προσωπική οικοδομή, όσο και αν μπορεί αυτό να φαίνεται μυστήριο σε μας." 20ος αι. –Οι Πεντηκοστιανοί γλωσσολαλούν σε μεγάλη κλίμακα.δεκαετία του 1910 – Πρώιμος Πεντηκοστιανισμός – Οι πρώιμοι Πεντηκοστιανοί μίλησαν σε ξένες γλώσσες. Βασική είναι η Αναζωπύρωση της Οδού Αζούσα. δεκαετία του 1960 -Χαρισματικό κίνημα - Νότιοι Βαπτιστές, Λουθηρανοί, Καθολικοί, Μεθοδιστές κ.α. από σχεδόν κάθε θρησκευτικά υπόβαθρο και έθνος δοκίμασαν τη γλωσσολαλιά στις Ηνωμένες Πολιτείες. Στον Πεντηκοστιανισμό και το Χαρισματικό κίνημα, τονίζονται οι αναφορές της Καινής Διαθήκης για τη γλωσσολαλιά και κυριαρχεί η πίστη ότι το Άγιο Πνεύμα «δίνει» στους χριστιανούς την ομιλία σε ξένες γλώσσες και ότι η πρακτική αυτή είναι ένα από τα χαρίσματα του Πνεύματος. Η ομιλία σε ξένες γλώσσες θεωρείται έτσι εκδήλωση της καθοδήγησης -ή για άλλους, της βάπτισης- κάποιου από το Πνεύμα.δεκαετία του 2000 - Σειρά Μαθημάτων Alpha - Μια σειρά εισαγωγικών μαθημάτων στον Χριστιανισμό ερευνά διάφορα ζητήματα, συμπεριλαμβανομένης της ομιλίας σε ξένες γλώσσες. Η σειρά μαθημάτων προσφέρεται ευρέως από διάφορες Ρωμαιοκαθολικές, Πρεσβυτεριανές, Λουθηρανικές, Ευαγγελικές, κ.α. κοινότητες. Στη σύγχρονη εποχή, μεταξύ των χριστιανικών δογμάτων η γλωσσολαλία ασκείται κυρίως από τους Πεντηκοστιανούς, έναν από τους κλάδους του Προτεσταντισμού. Η Εκκλησία αυτή στα τέλη του 20ου αιώνα είχε πάνω από 250 εκατομμύρια οπαδούς παγκοσμίως. Από τους οπαδούς αυτής της Εκκλησίας η γλωσσολαλία θεωρείται ένας τρόπος έκφρασης της εμπειρίας της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος.Υποστηρίζεται πως υπάρχουν συγκεκριμένες τεχνικές με τις οποίες μπορεί κανείς να αρχίσει να γλωσσολαλεί. Ως υποβοηθητικές της γλωσσολαλιάς θεωρούν τους ψυχολογικά υποβλητικούς θρησκευτικούς ύμνους, τις χειροθεσίες και η απλή εκτέλεση ήχων με το στόμα. Περιπτώσεις γλωσσολαλιάς έχουν καταγραφεί σε σύγχρονες πηγές με χαρακτηριστικό το παράδειγμα της Αγνής Όζμαν. Σύμφωνα με γλωσσολογικές μελέτες του W. Samarin, η γλωσσολαλιά δεν είναι υπερφυσική ούτε αποτελεί μια δομημένη γλώσσα, αλλά ένα φαινόμενο που χρησιμοποιείται ως σύμβολο θεϊκής παρουσίας για τον πιστό. Σύμφωνα με έρευνες νευρο-απεικόνισης που έχουν γίνει από το Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια, όταν κάποιος γλωσσολαλεί έχει ήρεμο τον λοβό του εγκεφάλου που αντιστοιχεί στην ομιλία (ενώ φυσιολογικά κατά την ομιλία ο συγκεκριμένος λοβός πάλλεται). Οι Πεντηκοστιανοί και οι Χαρισματικοί υποστηρίζουν πως τα αποτελέσματα των ερευνών του Πανεπιστημίου έρχονται σε απόλυτη αρμονία με την Αγία Γραφή, στην οποία ο Παύλος αναφέρει: "Αν προσεύχομαι σε ακατανόητη γλώσσα, προσεύχεται το πνεύμα μου, ο νους μου όμως μένει αμέτοχος" . Με βάση αυτές τις αρχικές νευρολογικές έρευνες, πιστεύεται ότι η γλωσσολαλία είναι μια βιολογική πραγματικότητα και ότι η θρησκευτική συντροφικότητα που χαρακτηρίζει τον Πεντηκοστιαλισμό έχει μια νευροφυσιολογική βάση. Η Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία δεν απορρίπτει τη γλωσσολαλία αλλά τη θεωρεί ως ένα από τα ελάσσονα ατομικά χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, το οποίο έχει πάψει να υφίσταται καθώς εκπλήρωσε τον σκοπό του κατά την καινοδιαθηκική περίοδο. Πεντηκοστή Πεντηκοστιανισμός Χαρισματικό κίνημα Άγιο γέλιο | Ο όρος γλωσσολαλία, από τις λέξεις γλώσσα και λαλώ (μιλάω), αντιδάνειο από το αγγλικό glossolalia, αναφέρεται σε μια πνευματική κατάσταση κατά την οποία έχουμε εκφορά ακατανόητων φραστικών διατυπώσεων ως τμήμα θρησκευτικής πρακτικής, συνήθως στη διάρκεια έντονης θρησκευτικής διέγερσης. Στα πλαίσια θρησκευτικών πρακτικών θεωρείται φυσιολογική και όχι εκδήλωση ψυχολογικής διαταραχής, ωστόσο γλωσσολαλιά ή παρόμοιες εκδηλώσεις όπως η καταφασία έχουν παρατηρηθεί σε διαταραχές όπως η σχιζοφρένεια και η μανιοκαταθλιπτική ψύχωση, ή ως σύμπτωμα νευρολογικών διαταραχών όπως επιληπτική ρήξη του κροταφικού λοβού. Η ακατάληπτη ομιλία συνοδεύεται σε ορισμένες περιπτώσεις από κατάσταση έκστασης με απώλεια αίσθησης λοιπών ερεθισμάτων από το περιβάλλον. Σύμφωνα με νευροεπιστημονικές μελέτες πάνω στην πρακτική της γλωσσολαλιάς, όπως ασκείται από μέλη Χαρισματικών και Πεντηκοστιανών παραδόσεων, κατά τη διάρκειά της παρατηρείται αυξημένη δραστηριότητα των κέντρων του εγκεφάλου που ελέγχουν τις συναισθηματικές λειτουργίες, καθώς και μειωμένη δραστηριότητα στα κέντρα που συνδέονται με τη γλώσσα, συμπεραίνοντας πως η γλωσσολαλιά δεν ταυτίζεται με τη λειτουργία της γλώσσας. Γλωσσολογικές μελέτες υποδεικνύουν πως η γλωσσολαλιά δεν είναι υπερφυσική ούτε αποτελεί μια δομημένη γλώσσα, αλλά ένα φαινόμενο που χρησιμοποιείται ως σύμβολο θεϊκής παρουσίας για τον πιστό. Σύμφωνα με τη θρησκευτική ερμηνεία του φαινομένου, ο πιστός που γλωσσολαλεί καταλαμβάνεται από ένα μεταφυσικό πνεύμα και βρίσκεται σε διάλογο με θεϊκές οντότητες ή αποτελεί τον μεσολαβητή μιας θεϊκής διακήρυξης. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BB%CF%89%CF%83%CF%83%CE%BF%CE%BB%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%AC |
Άντρεα Κοέβσκα | Η Άντρεα γεννήθηκε στα Σκόπια στις 14 Φεβρουαρίου 2000. Σε ηλικία πέντε ετών, εμπνεύστηκε τη μουσική σκηνή στο Χάρλεμ της Νέας Υόρκης. Ενώ δημοσίευσε σύντομα βίντεο με τον εαυτό της να τραγουδά διάσημα ποπ και ροκ τραγούδια, ο παραγωγός Aleksandar Masevski την παρατήρησε και πρόσφερε στην Andrea να συνεργαστεί μαζί του. Το 2022, η Andrea κέρδισε την εθνική επιλογή για τη Βόρεια Μακεδονία, Za Evrosong 2022, κερδίζοντας ένα tiebreaker εναντίον του "Superman" του Viktor, κερδίζοντας τη διεθνή κριτική επιτροπή καθώς η Andrea πήρε 12 βαθμούς, ενώ ο Viktor έλαβε μόνο 8. Ενώ ζούσε στη Νέα Υόρκη, εκτέθηκε σε μια ποικιλία ειδών που εμπνέουν τη μουσική της σήμερα, όπως γκόσπελ, R&B, ποπ και ποπ-πανκ. Έχει επίσης αναφέρει τη Lauryn Hill και τη Hayley Williams ως μερικές από τις μουσικές της εμπνεύσεις. Η μητέρα της Andrea είναι γιατρός και ο πατέρας της καθηγητής νομικής. Ο παππούς της, ο οποίος πέθανε όταν εκείνη ήταν εννέα ετών, λέγεται ότι ήταν η κύρια πηγή του πάθους της Andrea για τη μουσική. Όταν δεν ηχογραφεί μουσική ή δεν παίζει, η Andrea εξασκεί την αγάπη της για την πολεμική τέχνη Muay Thai ή φροντίζει τον σκύλο της Moe. "I Know" (2020) "I Don't Know Your Name" (2020) "Talk To Me" (2021) "Circles" (2022) Το "Circles" είναι ένα σινγκλ της Σλαβομακεδόνισσας τραγουδίστριας Άντρεα Κοέβσκα. Το τραγούδι θα εκπροσωπήσει τη Βόρεια Μακεδονία στον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision 2022 στο Τορίνο της Ιταλίας μετά τη νίκη του στο Za Evrosong 2022, τον εθνικό τελικό της Βόρειας Μακεδονίας.[1] Άνοιξε μια περίοδος υποβολής για τους ενδιαφερόμενους καλλιτέχνες και συνθέτες να υποβάλουν τις συμμετοχές τους μεταξύ 10 Δεκεμβρίου 2021 και 16 Ιανουαρίου 2022. Το MRT έλαβε 47 υποβολές στο κλείσιμο της προθεσμίας. Έξι συμμετοχές επιλέχθηκαν από ειδική κριτική επιτροπή από τις υποβολές και ανακοινώθηκαν στις 21 Ιανουαρίου 2022.[2][3] Οι διαγωνιζόμενες συμμετοχές κυκλοφόρησαν στο κοινό στις 28 Ιανουαρίου 2022. Οι έξι διαγωνιζόμενοι καλλιτέχνες και τραγούδια παρουσιάστηκαν στο κοινό στις 28 Ιανουαρίου 2022 κατά τη διάρκεια του προγράμματος Stisni Plej του MRT. Το κοινό μπορούσε να ψηφίσει διαδικτυακά για την αγαπημένη του συμμετοχή μέχρι τις 4 Φεβρουαρίου 2022. Ο τελικός του Za Evrosong 2022 πραγματοποιήθηκε στις 4 Φεβρουαρίου 2022 στο MRT Studio 1 και φιλοξενήθηκε από τις Jana Burčeska και Aleksandra Jovanovska. Ένας συνδυασμός 50/50 της διαδικτυακής ψηφοφορίας και μιας διεθνούς επιτροπής κριτικής επιτροπής.[4][5] Το "Circles" θα έβαζε 20 πόντους, κερδίζοντας 12 πόντους από την κριτική επιτροπή και 8 πόντους από την τηλεψηφοφορία. Ενώ ένα άλλο ανταγωνιστικό τραγούδι, το "Superman" του Βίκτορ Αποστολόφσκι θα σημείωσε επίσης 20 πόντους, το "Circles" σημείωσε περισσότερους πόντους με την κριτική επιτροπή, με το "Superman" να παίρνει μόνο 8 από την κριτική επιτροπή. Το τραγούδι θα κέρδιζε τον διαγωνισμό και ως εκ τούτου θα εκπροσωπήσει τη Βόρεια Μακεδονία στον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision 2022.[6] Σύμφωνα με τους κανόνες της Eurovision, όλες οι χώρες, με εξαίρεση τη διοργανώτρια χώρα και τις "Big Five" (Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία και Ηνωμένο Βασίλειο), πρέπει να προκριθούν από έναν από τους δύο ημιτελικούς για να συμμετάσχουν στον τελικό- οι δέκα πρώτες χώρες από κάθε ημιτελικό προκρίνονται στον τελικό. Η Ευρωπαϊκή Ραδιοτηλεοπτική Ένωση (EBU) χώρισε τις διαγωνιζόμενες χώρες σε έξι διαφορετικά δοχεία με βάση τα πρότυπα ψηφοφορίας από προηγούμενους διαγωνισμούς, με τις χώρες με ευνοϊκό ιστορικό ψηφοφορίας να τοποθετούνται στο ίδιο δοχείο. Στις 25 Ιανουαρίου 2022, πραγματοποιήθηκε κλήρωση που τοποθέτησε κάθε χώρα σε έναν από τους δύο ημιτελικούς, καθώς και σε ποιο μισό του σόου θα εμφανιστεί. Η Βόρεια Μακεδονία τοποθετήθηκε στον δεύτερο ημιτελικό, που θα διεξαχθεί στις 12 Μαΐου 2022, και έχει προγραμματιστεί να εμφανιστεί στο δεύτερο μισό του σόου. | Η Άντρεα Κοέβσκα (σλαβομακεδονικά: Андреа Коевска, γεννημένη στις 14 Φεβρουαρίου 2000), επίσης γνωστή με το μονώνυμο Άντρεα, είναι Βορειομακεδόνισσα τραγουδίστρια. Θα εκπροσωπήσει τη Βόρεια Μακεδονία στον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision 2022 με το "Circles". | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%B5%CE%B1_%CE%9A%CE%BF%CE%AD%CE%B2%CF%83%CE%BA%CE%B1 |
Γεώργιος Β΄ του Λορί | Ήταν ο πρωτότοκος γιος τού Δαβίδ Α΄ τού Ακτήμονα (Ανογκίν) βασιλιά τού Τασίρ-Ντζοραγκέτ (= Λορί). Αδελφός του ήταν ο Γκαγκίκ του Καχέτι. Έγινε βασιλιάς στο Λορί και τον διαδέχθηκε ο πρωτότοκος γιος του Δαβίδ Β΄. Είχε τέκνα: Δαβίδ Β΄ βασιλιάς τού Λορί (βασ. 1089-1113). Αμπάς Α΄ βασιλιάς του Λορί (1089-1113). | Ο Γεώργιος/Κιουρίκε Β΄, Kiurike II, εναλλακτικά γράφεται Gorige, Korike ή Gurgen (άκμασε 1048 - 1089) από τον Δυναστεία των Μπαγκρατουνί ήταν ο τρίτος βασιλιάς τού βασιλείου τού Λορί (1048-1089). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%92%CE%84_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9B%CE%BF%CF%81%CE%AF |
Μπακού | Το όνομα Μπακού θεωρείται ότι προέρχεται από το αρχαίο περσικό όνομα της πόλης περσικά: باد-کوبه Μπαντ-κουμπέ, που σημαίνει «ανεμοδαρμένη πόλη», όπου μπαντ σημαίνει «άνεμος» και το κούμπε προέρχεται από το ρήμα περσικά: کوبیدن κουμπιντάν, «κοπανάω», «σφυροκοπώ», κάνοντας αναφορά σε τόπο με ισχυρούς ανέμους. Όντως, η πόλη είναι γνωστή για τον δριμύ χειμώνα, τις έντονες χιονοθύελλες, και τους θυελλώδεις ανέμους, γεγονός που που αντανακλάται και στο προσωνύμιο της πόλης καθώς καλείται η «πόλη των ανέμων». Μία λιγότερο πιθανή λαϊκή ετυμολογία ερμηνεύει το όνομα ως «πόλη του θεού» από το Μπαγκούι. Μπάγκα (σύγχρονο περσικά: بغ μπαγκ) και κούι σημαίνουν στα αρχαία περσικά «θεός» και «πόλη» αντίστοιχα. Το όνομα Μπαγκούι μπορεί να συγκριθεί με το Μπαγκντάντ (Βαγδάτη, «δοσμένη από τον θεό») στην οποία το νταντ σημαίνει «δίνω» στα αρχαία περσικά. Οι αραβικές πηγές αναφέρουν την πόλη ως Μπακού, Μπακούκ, Μπακούγια, και Μπακούγιε, που όλες φαίνεται να προέρχονται από το περσικό όνομα. Έχουν προταθεί και διάφορες άλλες υποθέσεις για την ετυμολογία του ονόματος Μπακού στα πλαίσια συγκεκριμένων πολιτικών στοχεύσεων. Σύμφωνα με τον Λ. Γ. Λοπατίνσκι και τον Αλί Χουσεινζάντε, για παράδειγμα, το Μπακού ετυμολογείται από την τουρκική λέξη για τον «λόφο». Ο ειδικός στην ιστορία του Καυκάσου, Κερόπε Πατκάνοφ επίσης ερμηνεύει τη λέξη ως «λόφο», στην γλώσσα λακ όμως. Μάχη του Μπακού (1918) Εθνική Βιβλιοθήκη του Αζερμπαϊτζάν Μουσείο Γεωλογίας του Αζερμπαϊτζάν Μπακού στο Curlie | Το Μπακού (αζερικά: Bakı) είναι η πρωτεύουσα του Αζερμπαϊτζάν. Σύμφωνα με την απογραφή του 2015 η πόλη έχει 2.225.800 κατοίκους. Βρίσκεται στις νότιες ακτές της χερσονήσου Αμπσερόν της Κασπίας και αποτελείται από την κεντρική (νέα πόλη) και την παλαιά πόλη. Η ίδρυση της πόλης ανάγεται στον 6ο αιώνα μ.Χ. Το οχυρωμένο κέντρο της παλιάς πόλης έχει ανακηρυχθεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την UNESCO. Η πόλη είναι η γενέτειρα του σκακιστή Γκάρι Κασπάροφ. Είναι η ανατολικότερη πρωτεύουσα της Ευρώπης και μία από τις ανατολικότερες πόλεις της. Το Μπακού υποδιαιρείται σε 11 επαρχίες: Αζιζμπέγιοφ (Azizbeyov), Μπιναγκαντί (Binagadi), Καραντάγ (Qaradagh), Ναριμάνοφ (Narimanov), Νασιμί (Nasimi), Νιζαμί (Nizami), Σαμπαγίλ (Sabayil), Σαμπουντσού (Sabunchu ή Sabunçu), Χατάι (Khatai ή Xatai), Σουραχανί (Surakhany ή Suraxanı) και Γιασαμάλ (Yasamal) και 48 δήμοι. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%8D |
Κοζαρτσάνκα | Τον Απρίλιο του 1941, στο Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας είχαν εισβάλει, κατέλαβαν και διαμέλισαν οι δυνάμεις του Άξονα, με επικεφαλής την ναζιστική Γερμανία. Ένα φασιστικό κράτος-μαριονέτα γνωστό ως Ανεξάρτητο Κράτος της Κροατίας (Nezavisna država Hrvatska ή NDH) ανακηρύχθηκε στις 10 Απριλίου, και περιελάμβανε το σύνολο σχεδόν της σύγχρονης Κροατίας, όλη τη σύγχρονη Βοσνία-Ερζεγοβίνη και μέρη της σύγχρονης Σερβίας. Με επικεφαλής το κροατικό εθνικιστικό κίνημα Ουστάσι, μία από τις πολιτικές του NDH ήταν να εξαλείψει τον Σερβικό πληθυσμό του κράτος με μαζικές δολοφονίες, απελάσεις και αναγκαστικής αφομοίωση. Κινήματα αντίστασης σύντομα δημιουργήθηκε ως απάντηση στην κατοχή, μία εκ των οποίων διοργανώθηκε από το Κομμουνιστικό Κόμμα της Γιουγκοσλαβίας. Με επικεφαλής τον Γιόσιπ Μπροζ Τίτο, το Κόμμα αποφάσισε στις 4 Ιουλίου να ξεκινήσει μια πανεθνική ένοπλη εξέγερση και τα μέλη των δυνάμεων υπό την ηγεσία του έγιναν γνωστά ως Παρτιζάνοι, αναφερόμενα επίσης ως ο Εθνικός Απελευθερωτικός Στρατός της Γιουγκοσλαβίας. Τον Δεκέμβριο του 1943 και τον Ιανουάριο του 1944, η 11η Ταξιαρχία της Κράινα, του Εθνικού Απελευθερωτικού Στρατού θα έπληττε τους Γερμανούς και Ουστάσι στην περιοχή του όρους Κοζάρα, στη βόρεια Βοσνία, για να ανακουφίσει την πίεση από τους Παρτιζάνους στην Μπάνια και την ανατολική Βοσνία, όπου ο άξονας διενεργούσαν σημαντική αντιπαρτιζανικές επιθέσεις. Κατά τη διάρκεια του χειμώνα του 1943 έως 1944, το ταξίδι των στρατιωτών του Θεάτρου της Εθνικής Απελευθέρωσης συνάντησε μια φάλαγγα Παρτιζάνων από την 11η Ταξιαρχία της Κράινα στην περιοχή της Κνεσπόλιε, στην Κοζάρα περιοχή. Ο επικεφαλής της ενότητας μπαλέτου του θεάτρου ήταν ο Γκεόργκι "Ζωρζ" Σκρίγκιν, ένας Γιουγκοσλάβος χορευτής μπαλέτου της ρωσικής καταγωγής. Ο Σκρίγκιν ήταν επίσης ένας διεθνώς αναγνωρισμένος καλλιτεχνικός φωτογράφος, και είχε λάβει σημαντικά βραβεία σε διάφορες εκθέσεις φωτογραφίας κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1930. Μεταξύ 1942 και 1945, ο Σκρίγκιν τράβηξε περίπου 500 πολεμικές φωτογραφίες, μερικές από τις οποίες θα γίνονταν θρυλικές στη σοσιαλιστική Γιουγκοσλαβία. Ο διοικητής της 11ης Ταξιαρχία Κράινα ήταν επίσης παρών στη φάλαγγα, και ο Σκρίγκιν του ζήτησε να φωτογραφήσει μια γυναίκα Παρτιζάνα. Ο διοικητής επέλεξε πέντε νέες νοσηλεύτριες από την φάλαγγα, μεταξύ των οποίων ο Σκρίγκιν επέλεξε την δεκαεπτάχρονη Μίλια Τόρομαν. Ήταν Σερβοβόσνια από το χωριό Μπρέκινια κοντά στην Ντούμπιτσα, στους πρόποδες του όρους Κοζάρα. Ο Σκρίγκιν της φόρεσε μια ζακέτα, κρέμασε μια καραμπίνα στον ώμο της, έδωσε κλίση στο δίκοχο με το κόκκινο άστρο στο κεφάλι της, ίσιωσε τα μαλιά της και της είπε να χαμογελάσει. Στη συνέχεια τη φωτογράφισε με την Rolleiflex κάμερα που είχε.Στις πολεμικές φωτογραφίες του ο Σκρίγκιν έννωνε δυο αποκλίνουσες αρχές: σκληρό ρεαλισμό, ως προς το περιεχόμενο, και πικτοριαλισμό, ως προς τη μορφή. Το 1968 δημοσίευσε μια μονογραφία για την πολεμική φωτογραφία του, με τίτλο Rat i pozornica (Πόλεμος και Σκηνή), στην οποία η φωτογραφία με την Μίλια Τόρομαν έχει τίτλο Kozarčanka (Κοζαρτσάνκα, Γυναίκα από το Κοζάρα). Η λεζάντα φέρει υπόμνημα που δεν αναφέρει το όνομά της: "Ως κοπέλα συνελήφθει κατά της διάρκεια της Πρώτης Εχθρικής Επίθεσης. Κατάφερε να διαφύγει — ακόμη και από τη Γερμανία — και έφτασε στο Κοζάρα, όπου έγινε μαχήτρια των δυνάμεων του Κοζάρα." Η συγγραφέας Νατάσα Βιτορέλλι περιγράφει την Κοζαρτσάνκα:: Λίγο μετά τον πόλεμο, το 1946, η Μίλια Τορόμαν παντρεύτηκε τον Πέρο Μάριν, που πολεμούσε με τους Παρτιζάνου από την εξέγερστη στο Κόζαρα στα τέλη Ιουλίου 1941. Το ζευγάρι έζησε στο Πρίεντορ, τη μεγαλύτερη πόλη στην περιοχή, και έκανε πέντε παιδιά. Σε μια συνέντευξη που έδωσε το 2007, η Μίλια Μάριν εξήγησε ότι κατά τη στιγμή που ελήφθη η φωτογραφία δεν ένιωθε διάθεση να χαμογελάσει, λόγω των κακουχιών που σχετίζονται με τον πόλεμο που η ίδια και η οικογένειά της είχαν υποστεί. Παρόλα αυτά, δεν είχε κανένα πρόβλημα να ακολουθήσει το αίτημα του Σκρίγκιν, και έδωσε ένα φωτεινό χαμόγελο. Η Μάριν δήλωσε επίσης ότι δεν κουβαλούσε ποτέ όπλο πριν τη φωτογραφία, ούτε μετά. Πέθανε στις 11 Νοεμβρίου 2007, σε ηλικία 81. Μετά τον πόλεμο, στον οποίο ο Εθνικός Απελευθερωτικός Στρατός ήταν νικηφόρος, η Κοζαρτσάνκα έγινε ένα εικονικό πορτρέτο του πολέμου στη Σοσιαλιστική Γιουγκοσλαβία. Ήταν ένα από τα σύμβολα της μαζικής συμμετοχής των γυναικών ως εθελοντριών στων αγώνα των Παρτιζάνων, που έτσι νομιμοποιούνταν επιπλέον ως σκοπός για όλο του Γιουγκοσλαβικό έθνος. Η επίσημη αφήγηση του αγώνα των Παρτιζάνων προωθημένη από τη μεταπολεμική κυβέρνηση της Γιουγκοσλαβίας, υπό την ηγεσία του Τίτο, υπηρέτησε για να νομιμοποιήσει το καθεστώς και να δημιουργήσει ένα κοινό εθνικό αίσθημα στην πολυεθνοτική χώρα. Οι γυναίκες Παρτιζάνοι κατείχαν μια σημαντική θέση σε αυτήν την αφήγηση. Η Κοζαρτσάνκα προβλήθηκε σε ευρέως διαδεδομένα σχολικά εγχειρίδια, καθώς και πολεμικές μονογραφίες και αφίσες. Η μαζική εικόνα δόξασε την ομορφιά και ενθουσιασμό του επαναστάτη. Μια τροποποιημένη έκδοση της Κοζαρτσάνκα (χωρίς το τυφέκιο) εμφανίστηκε ως εξώφυλλο σε άλμπουμ του 1986 από το Γιουγκοσλαβικό ποπ συγκρότημα Merlin. Το πίσω μέρος του εξώφυλλο προέβαλλε μια φωτογραφία της ηθοποιού Μέριλιν Μονρόε. Για τη μυθική αύρα γύρω από την ηρωίδα που εκπροσωπούνταν στην Κοζαρτσάνκα, οποιαδήποτε ακριβής γνώση γι 'αυτήν ήταν περιττή και θα μπορούσε ακόμη και να είναι επιβλαβής. Έτσι η ταυτότητά της παραμένει εν πολλοίς άγνωστη στο ευρύ κοινό μετά την πτώση του κομμουνισμού στη Γιουγκοσλαβία και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όταν το ιδεολογικό μήνυμα της φωτογραφίας έγινε άνευ σημασίας. | Κοζαρτσάνκα (Σερβοκροατικά: Козарчанка/Kozarčanka, σημαίνει "γυναίκα από την Κοζάρα") είναι μια φωτογραφία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου που λήφθηκε από τον Γιουγκοσλάβο καλλιτεχνικό φωτογράφο Ζορζ Σκρίγκιν, και που έγινε εικονική στην Ομοσπονδιακή Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας. Τραβηγμένη το χειμώνα του 1943 με 1944 στη βόρεια Βοσνία, η φωτογραφία δείχνει μια χαμογελαστή Παρτιζάνα φορώντας ένα δίκοχο καπέλο Τίτοφκα και με ένα τουφέκι κρεμασμένο στον ώμο της. Το θέμα του πορτρέτου είναι η Μίλια Μάριν (1926-2007, το γένος Τόρομαν), μια Σερβοβόσνια από ένα χωριό στους πρόποδες του όρους Κοζάρα. Μετά τον πόλεμο, παντρεύτηκε έναν συνάδελφο Παρτιζάνο και έζησε στην πόλη Πρίεντορ. Η Κοζαρτσάνκα προβλήθηκε σε ευρέως διαδεδομένα σχολικά βιβλία, πολεμικές μονογραφίες και αφίσες, καθώς και στο εξώφυλλο ενός άλμπουμ γνωστού Γιουγκοσλαβικού ποπ συγκροτήματος. Η ταυτότητα της Μάριν ως το θέμα της φωτογραφίας δεν ήταν ευρέως γνωστή κατά τη διάρκεια της σοσιαλιστικής κυβέρνησης στη Γιουγκοσλαβία. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%B6%CE%B1%CF%81%CF%84%CF%83%CE%AC%CE%BD%CE%BA%CE%B1 |
Σίντνεϊ Τζέικομπ | Ήταν γιος του συνταγματάρχη Σίντνεϊ Λονγκ Τζέικομπ, παντρεύτηκε δύο φορές κι είχε έναν γιο και μία κόρη, από ένα παιδί σε κάθε γάμο. Γεννήθηκε στην Ινδία όπου έζησε έως τα 13 του όταν κι εστάλη από τον πατέρα του στη Βρετανία και σε θρησκευτικό σχολείο στο Σόμερσετ για να λάβει κανονική εκπαίδευση, του ιδίου δεν του άρεσε η φοίτηση εκεί, κυρίως η θρησκευτική κατήχηση, και από τότε ανέπτυξε κακές σχέσεις με τον πατέρα του που του επέβαλε την παραμονή του. 'Εν άγνοια του πατέρα του κέρδισε υποτροφία στο University College του Λονδίνου για να σπουδάσει μαθηματικά, ο πατέρας του διαφωνούσε και μετά δύο χρόνια κατάφερε να τον αναγκάσει να αφήσει τις σπουδές του στο κολέγιο, κι έφυγε για τις ΗΠΑ. Σε ηλικία 23 ετών επέστρεψε στην Ινδία όπου εργάστηκε σε δημόσια υπηρεσία. Το 1928 στάλθηκε στη Νιγηρία ως δημόσιος υπάλληλος όπου έφυγε το 1934 για να πάει στην Αυστρία. Επέστρεψε στη Βρετανία το 1939 όπου κατά τη διάρκεια του Β΄παγκοσμίου πολέμου πρόσφερε τις υπηρεσίες του στο Υπουργείο επισιτισμού. Συμμετείχε για την Ινδία στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1924 σε ηλικία 44 ετών, φτάνοντας στον προημιτελικό του απλού όπου έχασε από τον Γάλλο Ζαν Μποροτρά. Με τον συμπατριώτη Μοχάμεντ Σλεμ αγωνίστηκε στο διπλό των ανδρών και έφτασε στον δεύτερο γύρο. Συμμετείχε επίσης στο μεικτό με συμπαίκτρια τη Νόρα Πόλεϊ αλλά έχασαν στο δεύτερο γύρο έχοντας περάσει από τον πρώτο γύρο χωρίς αγώνα. Στο κύπελλο Ντέιβις αγωνίστηκε για την Ινδία το 1921, 1923, 1924 και το 1925 με ρεκόρ 7 νίκες και 4 ήττες. Έφτασε στα ημιτελικά στο γαλλικό πρωτάθλημα το 1925, όπου νίκησε τον Ζακ Μπρουγκνόν και τον Αντρέ Κομπέρ, πριν χάσει από τον Ρενέ Λακόστ, και στα προημιτελικά του Γουίμπλεντον το 1924 και στο διπλό το 1921. Στη Βρετανία ήταν φιναλίστ στο πρωτάθλημα του Σάρεϊ το 1921, του Κεντ το 1921 και του Κουίνς κλαμπ το 1923. Στο Βρετανικό πρωτάθλημα σε κλειστό γήπεδο ήταν πρώτος το 1925. Δημοσίευσε ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο με τίτλο Favour for Fools in a Decadent Empire: A Skeletal Autobiography. | Ο Σίντνεϊ Τζέικομπ (λατινικό αλφάβητο: Sydney Montague Jacob), ( Νταλχάουζι, Βρετανική Ινδία, 28 Οκτωβρίου 1879 - Σάρεϊ, Ηνωμένο Βασίλειο, 14 Φεβρουαρίου 1977), ήταν Βρετανός πρωταθλητής της αντισφαίρισης που εκπροσωπούσε στο κύπελλο Ντέιβις και τους Ολυμπιακούς αγώνες την Ινδία. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%AF%CE%BD%CF%84%CE%BD%CE%B5%CF%8A_%CE%A4%CE%B6%CE%AD%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CF%80 |
Νυχτερινό Δελτίο | Μέσα σε ένα χαμόσπιτο επί της οδού Καραδήμα στον Άγιο Ιωάννη Ρέντη, ένα ζευγάρι Αλβανών δολοφονείται. Μέσω των περιγραφών μιας γειτόνισσας, η αστυνομία συλλαμβάνει έναν Αλβανό, ο οποίος αναγνωρίζεται ως ο άνθρωπος που περιδιάβαινε το σπίτι κατά τις τελευταίες ημέρες. Αν και αρχικά αρνείται κάθε εμπλοκή με το φόνο, ισχυριζόμενος μόνο συμπάθεια προς την κοπέλα, τελικά ομολογεί την πράξη του μετά από παρότρυνση του Θανάση, ενός αρχιφύλακα που υπηρετεί στο τμήμα Ανθρωποκτονιών της Ασφάλειας Αττικής και είναι υφιστάμενος του αστυνόμου Χαρίτου. Κατά τη διάρκεια μιας ενημέρωσης τύπου, η δημοσιογράφος του (φανταστικού) τηλεοπτικού καναλιού Hellas Channel Γιάννα Καραγιώργη ρωτάει τον Χαρίτο αν μέσα στο χαμόσπιτο βρήκαν παιδιά. Αν και φαίνεται να μην ξέρει κάτι σαφές, εντούτοις στο δελτίο ειδήσεων της ίδιας ημέρας ισχυρίζεται ότι η Αστυνομία ερευνά για τα παιδιά του ζεύγους, χωρίς να έχει βρει κάτι. Ο Χαρίτος και ο Θανάσης ανακρίνουν ξανά τον Αλβανό, χωρίς αυτός να έχει κάποιο στοιχείο για τα υποτιθέμενα παιδιά του ζεύγους. Όμως, οι υποψίες του Χαρίτου δεν ξεδιαλύνονται: αποφασίζει να επισκεφτεί ξανά το χαμόσπιτο, μαζί με τον υπαστυνόμο Σωτήρη Βλασόπουλο, τον έτερο υφιστάμενό του. Ούτε αυτή τη φορά βρίσκουν οτιδήποτε θα μπορούσε να παραπέμψει σε παιδική παρουσία στο σπίτι, όμως τυχαία ο Βλασόπουλος εντοπίζει κρυμμένες 500.000 δραχμές (περίπου €1.500). Εν συνεχεία, συνομιλώντας με άλλους κατοίκους της οδού Καραδήμα, εξακριβώνουν ότι ένα βράδυ το ζευγάρι είχε κατέβει από ένα κλειστό φορτηγάκι, κρατώντας στα χέρια κάτι που θα μπορούσε να είναι μικρό παιδί. Ο Χαρίτος προσπαθεί να "ψαρέψει" την Καραγιώργη και αναθέτει στον Θανάση, προς τον οποίο η Καραγιώργη δείχνει μια υποβόσκουσα συμπάθεια, να της προτείνει να βγουν και να της αποσπάσει στοιχεία. Ο Θανάσης αρχικά αρνείται, αλλά τελικώς δέχεται την αποστολή αυτή. Το ίδιο βράδυ, η Καραγιώργη εντοπίζεται δολοφονημένη, με τη βάση ενός προβολέα στο χώρο του μακιγιάζ του Hellas Channel, ενώ ο εντοπισμός της καλύπτεται ζωντανά από το νυχτερινό δελτίο του σταθμού. Ο Χαρίτος καταφτάνει στο studio του Hellas Channel και επιπλήττει βαριά τον εκφωνητή ειδήσεων Παύλο Σπεράντζα. Ο Σπεράντζας δεν ασχολείται με τον Χαρίτο τονίζοντας τη δημοσιογραφική επιτυχία του σταθμού του, αποκαλύπτοντας την ελευθερία κινήσεων που είχε η Καραγιώργη και συμβουλεύοντάς τον να μιλήσει με τη Μάρθα Κωσταράκου, η οποία είναι επιφορτισμένη με το ιατρικό ρεπορτάζ. Ακολούθως ο Χαρίτος επισκέπτεται το γραφείο του Κυριάκου Ντελόπουλου, ιδιοκτήτη του Hellas Channel, ο οποίος τον επιπλήττει με τη σειρά του για τον τρόπο με τον οποίο απευθύνθηκε στο Σπεράντζα και του δηλώνει την απαίτηση να έχει κατά προτεραιότητα ενημέρωση για την πορεία των ερευνών. Στο σπίτι της Καραγιώργη, ο Χαρίτος βρίσκει μεταξύ άλλων κάποια απειλητικά σημειώματα, τα οποία υπογράφονται από κάποιον "Ν." και απευθύνονται στην Καραγιώργη, καθώς επίσης και τη φωτογραφία της Καραγιώργη πλάι σε έναν άντρα, του οποίου το πρόσωπο έχει μουντζουρωθεί. Προκειμένου να αποκτήσει μια καλύτερη εικόνα για την Καραγιώργη, ο Χαρίτος καλεί για ανάκριση τους συναδέλφους της δημοσιογράφους. Ο Μένης Σωτηρόπουλος την περιγράφει σαν μια αδίστακτη δημοσιογράφο, που δε δίσταζε για το οτιδήποτε μπρος στην επαγγελματική επιτυχία. Παράλληλα, τονίζει το γεγονός ότι η Καραγιώργη δε σύναπτε σταθερούς ερωτικούς δεσμούς, προτιμώντας βραχύβιες σχέσεις με άνδρες με οικονομική και πολιτική επιφάνεια. Σε κάθε περίπτωση, ο Σωτηρόπουλος αναγνωρίζει ότι η Καραγιώργη ήταν καλή δημοσιογράφος. Η Μάρθα Κωσταράκου ενημερώνει τον Χαρίτο σχετικά με την πορεία της Καραγιώργη στο χώρο. Η Καραγιώργη αρχικά επιμελείτο το ιατρικό ρεπορτάζ, ωστόσο γρήγορα ανελίχθηκε στο αστυνομικό, εκμεταλλευόμενη την ερωτική της σχέση με τον Νέστορα Πετράτο, διευθυτή ειδήσεων του Hellas Channel, και η ικανότητά της αναγνωρίζεται από την Κωσταράκου, αν και η τελευταία θα είχε κάθε λόγο να τη μισεί, μιας και υποσκελίστηκε από την Καραγιώργη. Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο για τη σχέση μεταξύ της Καραγιώργη και της Κωσταράκου είναι πως λίγες ώρες πριν το φόνο της, η Καραγιώργη τηλεφώνησε στην Κωσταράκου και της ζήτησε τη συνέχιση της έρευνάς της, αν εκείνη πάθαινε κάτι. Η Κωσταράκου, τέλος, αναγνωρίζει τον Πετράτο ως τον μουντζουρωμένο φωτογραφικό σύντροφο της Καραγιώργη. Η αδελφή της Γιάννας Καραγιώργη, Μίνα Αντωνακάκη δίνει ακόμα περισσότερες λεπτομέρειες για τη σχέση της αδελφής της με τον Πετράτο, περιγράφοντάς την ως μια σχέση συμφέροντος. Όταν η Καραγιώργη, μέσω της υπόθεσης Κολάκογλου, απέκτησε πλήρη ελευθερία κινήσεων, διέκοψε τη σχέση της με τον Πετράτο. Στη συζήτηση μεταξύ της Αντωνακάκη και του Χαρίτου εμπλέκεται η Άννα, κόρη της Μίνας, η οποία σκιαγραφεί τη νεκτρή θεία της ως ένα άτομο παθολογικά φιλόδοξο. Επιστρέφοντας στο σπίτι του, ο Χαρίτος βρίσκει το Θανάση να τον περιμένει, για να τονενημερώσει ότι, υπακούοντας στην εντολή του, βγήκε με την Καραγιώργη το βράδυ της δολοφονίας της. Ο Θανάσης προσπαθεί να αποποιηθεί όλων των ευθυνών του, πριν τελικώς παραδεχτεί ότι αφ’ ενός δε συνάντησαν κανένα γνωστό τους, αφ’ ετέρου δεν κατάφερε να αποσπάσει κάποια πληροφορία για την υπόθεση των παιδιών. Κατά το δελτίο ειδήσεων της ιδιας ημέρας, το Hellas Channel παρουσιάζει τον Πέτρο Κολάκογλου κατά τη μεταγωγή του στις φυλακές. Ο Κολάκογλου είχε καταδικαστεί για παιδοφιλία, κατόπιν της καταγγελίας των γονέων δύο κοριτσιών και μετά από έρευνα της Καραγιώργη. Το βίντεο δείχνει τον Κολάκογλου να απειλεί ευθέως την Καραγιώργη ως υπεύθυνη για την καταδίκη του. Το Hellas Channel πρακτικά υποδεικνύει τον Κολάκογλου ως δολοφόνο, τονίζοντας ότι αποφυλακίστηκε πριν από λίγο καιρό. Αμέσως ο Χαρίτος ζητά συνάντηση με τον Πετράτο, τονίζοντάς τον άστοχο χειρισμό της δημοσιοποίησης του φόνου της Καραγιώργη από το Hellas Channel και ανταπαντώντας στον Πετράτο ότι, εκτός του Κολάκογλου, είναι κι ο ίδιος ένας θεωρητικά ύποπτος για το φόνο, με βάση το ερωτικό του παρελθόν με την Καραγιώργη και τα απειλητικά γράμματα του «Ν.». Ο Πετράτος αντιδρά πολύ έντονα, όμως ο Χαρίτος τον «καθυσηχάζει» λέγοντάς το ότι πρόκειται για μια απλή ανταλλαγή στοιχείων, ωστόσο για το Χαρίτο ο Πετράτος είναι ο υπ’ αριθμόν 1 ύποπτος. Ο Γκίκας αποτρέπει, σχεδόν απαγορεύει στο Χαρίτο να εμπλέξει περισσότερο τον Πετράτο, επιβάλλοντάς του τη σύλληψη του Κολάκογλου. Ο Χαρίτος επιμένει ότι ο Κολάκογλου, παρά την απειλή του, δεν είναι επαρκής ύποπτος, λόγω του ότι δύσκολα θα εισερχόταν σε έναν χώρο με κίνδυνο να αναγνωριστεί και ότι, ακόμα κι αν τελικά εισερχόταν, θα φρόντιζε να έχει μαζί του ένα φονικό εργαλείο, μη αρκούμενος στην «τυχαία» εύρεση της βάσης του προβολέα. Εντούτοις, ο Χαρίτος πραγματοποιεί έφοδο στην κατοικία του Κολάκογλου. Εκεί ενημερώνεται από τη μητέρα του ότι ο Κολάκογλου είναι εξαφανισμένος από τη μέρα του φόνου. Επιστρέφοντας στο γραφείο του, βρίσκει το Σωτηρόπουλο, ο οποίος του αναπτύσσει τη δική του θεωρία σχετικά με την ενοχή του Κολάκογλου. Σύμφωνα με το Σωτηρόπουλο, το φοροτεχνικό γραφείο του Κολάκογλου τελεί πλέον υπό τη διεύθυνση των γονέων των κοριτσιών, για την ασέλγεια επί των οποίων καταδικάστηκε ο Κολάκογλου, γεγονός που θέτει εν αμφιβόλω την ακεραιότητα της κατηγορίας και παρουσιάζει τον Κολάκογλου ως θύμα μιας σκευωρίας και όχι σαν επικίνδυνο παιδόφιλο. Παράλληλα, ο Σωτηρόπουλος αποκαλύπτει στο Χαρίτο ότι η απόδοση του φόνου της Καραγιώργη στον Κολάκογλου είναι εφεύρημα του Πετράτου, στην απέλπιδα προσπάθειά του να διατηρήσει το πόστο του, υποψήφια για το οποίο ήταν η Καραγιώργη. Αυτό για το Χαρίτο αποτελεί ένα ακόμα λόγο υπέρ της ενοχής του Πετράτου. Την επόμενη μέρα, ο Βλασόπουλος ενημερώνει το Χαρίτο ότι ο Πετράτος εθεάθη μετά το φόνο της Καραγιώργη σε ένα δημοσιογραφικό στέκι και ότι η Καραγιώργη ενημέρωσε μόλις λίγες ώρες πριν το νυχτερινό δελτίο της ημέρας εκείνης για την πρόθεσή της να «βγάλει» το θέμα της στον αέρα. Ωστόσο, ο Πετράτος και ο Ντελόπουλος διαμαρτύρονται στο Γκίκα σχετικά με την αντιμετώπιση που λαμβάνει ο Πετράτος από το Χαρίτο, έτσι ο τελευταίος μεταβαίνει στο Hellas Channel, για να δώσει εξηγήσεις. Εκεί, ο Χαρίτος αντιμετωπίζει την κατηγορία της ανικανότητας να εντοπίσει τον Πετράτο, όμως κατά τη διάρκεια της συνάντησης ενημερώνεται τηλεφωνικά ότι βρέθηκε στραγγαλισμένη στο σπίτι της η Μάρθα Κωσταράκου. Σε αντίθεση με το σπίτι της Καραγιώργη, που είναι σε άριστη κατάσταση, το σπίτι της Κωσταράκου είναι πολύ ακατάστατο, γεγονός που υποδεικνύει ότι ο δολοφόνος της αναζήτησε κάποιο στοιχείο. Σύμφωνα, με τον ιατροδικαστή Μαρκίδη, πιθανόν ο δολοφόνος των Καραγιώργη και Κωσταράκου να είναι το ίδιο πρόσωπο.Η πόρτα του σπιτιού της Κωσταράκου δεν είχε παραβιαστεί, αλλά είχε μείνει μισάνοιχτη, συνεπώς η ίδια η Κωσταράκου άνοιξε στο δολοφόνο της. Ο Πετράτος είναι ξανά ύποπτος για το Χαρίτο, ο οποίος εκθέτει στο Γκίκα τις σκέψεις του: η Κωσταράκου δε θα άνοιγε ποτέ την πόρτα της στον Κολάκογλου, όμως θα την άνοιγε στον Πετράτο. Μήπως η Κωσταράκου διέθετε στοιχεία ότι ο Πετράτος είναι ο δολοφόνος και τον εκβίαζε και ο Πετράτος, αφού τη σκότωσε, έψαξε εξονυχιστικά στο σπίτι της για να εντοπίσει τα στοιχεία αυτά; Εντούτοις, οι έρευνες για τον Κολάκογλου δεν πρέπει να σταματήσουν. Η έρευνα του Χαρίτου στην πολυκατοικία του Πετράτου αποκαλύπτει ότι τα ωράρια του Πετράτου είναι «συμβατά» με το φόνο της Κωσταράκου και ότι κατά την ώρα του φόνου, το τζιπ του δεν ήταν στο πάρκινγκ. Μάλιστα, δίπλα από το τζιπ, ο Χαρίτος εντοπίζει ένα κομμάτι σύρμα, όμοιο με αυτό που έκοψε τη ζωή της Κωσταράκου. Οι ενδείξεις για την ενοχή του Πετράτου πληθαίνουν, όμως δεν υπάρχει καμία απτή απόδειξη. Στο δελτίο ειδήσεων της ημέρας, ο Σπεράντζας φιλοξενεί τον Πετράτο, ο οποίος κατηγορεί την αστυνομία για τη μη σύλληψη ενός ψυχοπαθούς δολοφόνου, όπως χαρακτηρίζει τον Κολάκογλου. Ο Χαρίτος προσκαλείται στο γραφείο του Υπουργού Δημοσίας Τάξεως, όπου επιπλήττεται για την αδυναμία της ανεύρεσης του Κολάκογλου. Κι ενώ ο, παρών στη συνομιλία και φίλος του Υπουργού Ντελόπουλος, προσπαθεί να αφαιρέσει από τον Χαρίτο την έρευνα, ο Χαρίτος αναφέρει την ύπαρξη του σύρματος δίπλα στο τζιπ του Πετράτου. Την επόμενη μέρα, ο Χαρίτος έρχεται αντιμέτωπος με δύο ευχάριστες ειδήσεις. Πρώτον, ο Θανάσης του αναφέρει τον εντοπισμό του Κολάκογλου σε ένα μπαρ στο Μεταξουργείο. Δεύτερο, δέχεται την επίσκεψη της Άννας Αντωνακάκη, η οποία του παραδίδει έναν φάκελο, τον οποίο είχε παραλάβει από τη θεία της με σκοπό να τον διαβιβάσει στην Κωσταράκου, αν της συνέβαινε κάτι. Καθώς η Άννα αποχωρεί, συναντιέται με το Θανάση, ο οποίος παρατηρεί αποσβολωμένος την ομοιότητά της με τη νεκρή θεία της. Ο Χαρίτος ανοίγει το φάκελο και βρίσκει: υλικό για το Χρήστο Πυλαρινό, έναν επιχειρηματία χερσαίων μεταφορών μια κατάσταση αφίξεων φορτηγών ψυγείων από τα Τίρανα και αφίξεων πτήσεων τσάρτερ από πόλεις της Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής. μια κατάσταση διαδρομών από βαλκανικές χώρες προς την Πολωνία, την Ουγγαρία και την Τσεχία και όμοιων αφίξεων Ελλήνων προς τις ίδιες χώρες με διάφορα μέσα. φωτοτυπίες από εκθέσεις της αστυνομίας, σχετικά με εμπόριο βρεφών, με πιο πρόσφατη τηνανεύρεση των 500.000 δραχμών στο χαμόσπιτο της οδού Καραδήμα.Για το Χαρίτο, ο φόνος της Καραγιώργη σχετίζεται με το περιεχόμενο αυτού του φακέλου, απομακρυνόμενος από την περίπτωση του Πετράτου. Για το Γκίκα, η οποιαδήποτε εμπλοκή του Πυλαρινού, ενός επιχειρηματία με τεράστιο εκτόπισμα, είναι πρόβλημα. Για τον Πυλαρινό, υπάρχει κάποιος που μπορεί να δώσει πληροφορίες… Ο Λάμπρος Ζήσης, παλιός αγωνιστής της Αριστεράς κατά τη διάρκεια της μεταξικής δικτατορίας, της γερμανικής κατοχής, του εμφυλίου πολέμου και της δικτατορίας της 21ης Απριλίου, ενημερώνει το Χαρίτο ότι ο Πυλαρινός ήταν άνθρωπος – βιτρίνα της παλιάς κυβέρνησης της Τσεχοσλοβακίας για την άντληση συναλλάγματος από την Ελλάδα. Μετά την καθεστωτική αλλαγή του 1989, ο Πυλαρινός βρέθηκε κάτοχος μιας επιτυχημένης επιχείρησης, για την οποία οι νέοι κυβερνήτες της Τσεχοσλοβακίας δεν είχαν κανένα στοιχείο. Για τον Ζήση, ο Πυλαρινός δεν μπορεί να είναι μπλεγμένος σε ύποπτες υποθέσεις, όμως, μελετώντας το φάκελο της Καραγιώργη, υποδεικνύει το Δήμο Σοβατζή, μεσαίο στέλεχος του παλιού Κ.Κ. Τσεχοσλοβακίας, ως οργανωτή μιας παράνομης δράσης, υπό τη σκέπη της νόμιμης και άμεμπτης εταιρίας του Πυλαρινού. Παράλληλα, σε ένα φτηνό ξενοδοχείο της Αχαρνών ο Κολάκογλου εντοπίζεται από το Hellas Channel. Παγιδευμένος ο Κολάκογλου, ανεβαίνει στην ταράτσα του ξενοδοχείου και απειλεί να αυτοπυροβοληθεί. Ο Πετράτος θριαμβολογεί για την επιτυχία του Hellas Channel, όμως ο Σωτηρόπουλος φέρνει στην περιοχή τη μητέρα του Κολάκογλου. Μπροστά στη μητέρα του, ο Κολάκογλου λυγίζει και ζητάει την εκκένωση του ξενοδοχείου από τους δημοσιογράφους για να απομακρυνθεί. Ο Χαρίτος ικανοποιεί το αίτημά του και ο Κολάκογλου εξαφανίζεται, γεγονός που χρεώνεται στον Πετράτο. Η θέση του Πετράτου επιβαρύνεται περισσότερο από το γεγονός ότι ένα τζιπ ίδιο με το δικό του ήταν σταθμευμένο στην περιοχή του σπιτιού της Κωσταράκου τη στιγμή της δολοφονίας της. Από τη λίστα των Ελλήνων που ταξίδεψαν στην Ανατολική Ευρώπη, μόνο ένας βρίσκεται ακόμα εν ζωή. Το τμήμα Ανθρωποκτονιών τον εντοπίζει και ο Χαρίτος τον καλεί. Από την ανάκριση, μαθαίνει ότι σκοπός του ταξιδιού του ήταν η μεταμόσχευση νεφρού, ενώ την οργάνωση του ταξιδιού ανέλαβε κάποια Ελένη Δούρου αντί 3.000.000 δραχμών. Το όνομα αυτό ήταν σημειωμένο στο φάκελο της Καραγιώργη, όμως ο Χαρίτος δυσκολεύεται να συνδέσει μια τυπικώς μη παράνομη οργάνωση μεταμοσχεύσεων στο εξωτερικό με το υλικό εμπορίας βρεφών, στο οποίο είχε αποκτήσει πρόσβαση η Καραγιώργη. Η συνέχιση της έρευνας αποκαλύπτει ότι τα ψυγεία της εταιρείας του Πυλαρινού επέστρεφαν άδεια από την Αλβανία, όμως όλες οι διελεύσεις θεωρούνταν από τον ίδιο τελωνειακό, το Στράτο Χουρδάκη. Ο Χουρδάκης έχει λάβει πρόωρη συνταξιοδότηση και κατοικεί σε μια πολυτελέστατη επάυλη στο Μήλεσι, μαζί με τη σύζυγό του, το γιο του και την πεθερά του. Ο Πετράτος ανακρίνεται για την σύμπτωση της ύπαρξης του αυτοκινήτου του στην περιοχή διαμονής της Κωσταράκου. Παρουσία του δικηγόρου του στο γραφείο του Γκίκα παραδέχεται ότι ήταν εκεί, επικαλούμενος την παρουσία του στο σπίτι της κοπέλας του, όμως αρνείται να δώσει περισσότερα στοιχεία γι’ αυτή. Αργότερα, ο Χαρίτος δέχεται την επίσκεψή της: πρόκειται για τη Νένα Ντελοπούλου, κόρη του ιδιοκτήτη του Hellas Channel, η οποία παραδέχεται τη σχέση της με τον Πετράτο και τη μεσολάβησή της για τη μη απόλυσή του. Προς στιγμήν, ο Χαρίτος αναρωτιέται αν ο «Ν.» των απειλητικών σημειωμάτων προς την Καραγιώργη είναι η Νένα Ντελοπούλου. Όμως, οι εξελίξεις είναι καταιγιστικές: ο Ραμίζ Σέχη, ο δολοφόνος των Αλβανών, δολοφονείται εντός των φυλακών Κορυδαλλού και μεταξύ των προσωπικών του αντικειμένων εντοπίζονται κάποια καινούρια ρούχα, καθώς και ένα σημείωμα με τη διεύθυνση «Κουμανούδη 34» στην περιοχή του Γκύζη. Υποπτευόμενος ότι στην Κουμανούδη βρίσκεται κάποια γιάφκα, ο Χαρίτος την επισκέπτεται, συνοδευόμενος από μια διμοιρία των ΕΚΑΜ. Εκεί διαπιστώνει ότι πρόκειται για ένα βρεφονηπιακό σταθμό, ο οποίος διευθύνεται από την Ελένη Δούρου. Η Δούρου συλλαμβάνεται και ανακρίνεται από το Γκίκα και το Χαρίτο, αδυνατώντας να δώσει επαρκείς εξηγήσεις για το ότι όλα τα παιδιά είναι αλβανικής προέλευσης και το ότι δε διαθέτει κανένα στοιχείο επικοινωνίας με τους γονείς τους, όμως επιμένει ότι τα παιδιά τα έχει παραλάβει από τους βιολογικούς τους γονείς για φύλαξη και φροντίδα. Αρνείται ότι έχει κάποια σχέση με το Σέχη, όμως η βοηθός της τον αναγνωρίζει και καταθέτει ότι δεν είχε τακτική έξοδο και ότι κάθε φορά που επέστρεφε από κάποια έξοδο έβρισκε πάντα κάποιο καινούριο νήπιο. Ο Χαρίτος συνεχίζει την έρευνα του Χουρδάκη, μελετώντας τον τραπεζικό του λογαριασμό, καθώς επίσης και των συγγενών του. Διαπιστώνει ότι σε τακτά διαστήματα διοχετεύονταν στους τέσσερις λογαριασμούς ποσά, αθροιζόμενα σε 1.000.000 δραχμές. Ο Χαρίτος καλεί για ανάκριση τη σύζυγο και το γιο του Χουρδάκη, από τον οποίο μαθαίνει ότι ο πατέρας του κατέθετε κάποια ποσά στο λογαριασμό του, τα οποία επιστρέφονταν σε δόσεις. Παράλληλα, μαθαίνει πως η Ελένη Δούρου είναι αδελφή του Δήμου Σοβατζή. Ο Χαρίτος είναι πεπεισμένος ότι ο Σοβατζής χρησιμοποιεί ως κάλυμμα τις πέραν πάσης υποψίας επιχειρήσεις του Πυλαρινού για το εμπόριο βρεφών. Μαζί με το Γκίκα, καλούν στην Ασφάλεια το Χρήστο Πυλαρινό, ο οποίος εκπλήσσεται από τις δραστηριότητες του Σοβατζή και δηλώνει πρόθυμος να παράσχει κάθε στοιχείο. Μεταξύ αυτών, είναι τα ονόματα δύο οδηγών της εταιρείας του, οι οποίοι εντοπίζονται και ομολογούν την εμπλοκή τους στο εμπόριο βρεφών, από έναν άγνωστό τους άνδρα, υπό την ανοχή του Χουρδάκη στο τελωνείο. Όμως, τα μωρά δεν παραδίνονταν στην έδρα της Δούρου, αλλά στο Σέχη, έξω από την Καστοριά. Πλέον, έχει εξακριβωθεί το κίνητρο του φόνου στο Ρέντη: ο Σέχη και το ζευγάρι των Αλβανών πωλούσαν και οι ίδιοι παιδιά και δε συμφώνησαν σε μια πώληση. Ο Χουρδάκης τελικώς ανευρίσκεται και ομολογεί τη συμμετοχή του στην υπόθεση. Αντί 1.000.000 δραχμών, επέτρεπε τη διέλευση σε συγκεκριμένα ψυγεία της εταιρείας του Πυλαρινού, όμως η «προθυμία» του να εργάζεται σε νυχτερινή βάρδια προκάλεσε τις υποψίες των συναδέλφων του, ώστε τελικά να συνταξιοδοτηθεί πρόωρα. Ο Χουρδάκης αναγνωρίζει τους δύο οδηγούς, όχι όμως το Σέχη ή το ζευγάρι των Αλβανών. Ο Πυλαρινός επισκέπτεται ξανά την ασφάλεια, ισχυριζόμενος ότι ο Χουρδάκης ή οι τελωνειακοί είναι οι μόνοι ύποπτοι για το φόνο των δημοσιογράφων και τονίζοντας εμφατικά ότι η υπόθεση έκλεισε. Παρουσιάζεται βέβαιος για την ακεραιότητα του Σοβατζή, αναφέροντας ότι του ανέθεσε καθήκοντα αντιπροέδρου του Δ.Σ. της εταιρείας του. Οι δίαυλοι προς το Σοβατζή κλείνουν, ο Χαρίτος αδυνατεί να τον συνδέσει με το οτιδήποτε, όμως είναι απόλυτα πειπεισμένος ότι αποτελεί τον ιθύνονται νου των παράνομων δραστηριοτήτων. Κι εκεί, επεμβαίνει ο Ζήσης… Ο Ζήσης φέρνει το Χαρίτο σε επαφή με τον Κολάκογλου, ο οποίος του αποκαλύπτει ότι η απειλή προς την Καραγιώργη αφορά στο άγνωστο νόθο παιδί της. Συγκεκριμένα, πριν 20 χρόνια ο Κολάκογλου εργαζόταν ως λογιστής στο Ν.Α.Τ. και μια μέρα τον επισκέφτηκε η Αντωνακάκη, για να διευθετήσει τις εισφορές του συζύγου της, και η Καραγιώργη εγκυμονούσα. Όταν αργότερα η Καραγιώργη τον προσέγγισε ως δημοσιογράφος, τη ρώτησε για το παιδί της κι εκείνη ταραγμένη αρνήθηκε ότι έχει παιδί. Ο Χαρίτος συνειδητοποιεί ότι ο «Ν.» των άγνωστων σημειωμάτων δεν είναι παρά ο πατέρας του παιδιού της Καραγιώργη, η οποία αρνείτο να το το δείξει. Έτσι, επισκέπτεται ξανά τη Μίνα Αντωνακάκη, η οποία αρχικώς αρνείται την εγκυμοσύνη της αδελφής της, όμως υποχωρεί στην επιμονή του Χαρίτου, αποκαλύπτοντάς του ότι το παιδί της Γιάννας Καραγιώργη δεν είναι παρά η δική της «κόρη», η Άννα. Ο σύζυγος της Αντωνακάκη απέδιδε στη σύζυγό του την αδυναμία τεκνοποίησής τους, έτσι η εγκυμοσύνη της Καραγιώργη, σε συνδυασμό με την μακροχρόνια επαγγελματική απουσία του Αντωνακάκη και τη ρητή απροθμία της Καραγιώργη να μεγαλώσει το παιδί της, αποτέλεσε την ευκαιρία για την Αντωνακάκη να σώσει το γάμο της, παρουσιάζοντας την ανηψιά της ως κόρη της. Ο Χαρίτος της ζητά προσωπικά αντικείμενα της Καραγιώργη και σε μια νεανική φωτογραφία της αναγνωρίζει το δολοφόνο της… Και ο δολοφόνος είναι ο Θανάσης! Μη έχοντας ελπίδα διαφυγής, ομολογεί όλη την αλήθεια στο Χαρίτο: πριν από 20 χρόνια, ως φοιτητής της Σχολής Αξιωματικών της Αστυνομίας, διατηρούσε σχέση με την, άσημη τότε, Καραγιώργη. Όταν εκείνη έμεινε έγκυος, της ζήτησε να παντρευτούν, όμως εκείνη ήταν ανένδοτη, ισχυριζόμενη ότι θα προσωρήσει σε άμβλωση. Μπροστά στην επιμονή του Θανάση, εξαφανίζεται και επανεμφανίζεται μετά από πολλά χρόνια, λέγοντάς του ότι η κόρη του είναι πια 19 χρόνων. Ο Θανάσης καταλαμβάνεται από έντονη επιθυμία να γνωρίσει το παιδί του, όμως η Καραγιώργη του το αρνείται, εκτός αν τη βοηθήσει στην έρευνά της. Έτσι, αποκαλύπτεται ο τροφοδότης των εγγράφων της αστυνομίας, ενώ ο Θανάσης παραδέχεται την εμπλοκή του με την υπόθεση της Δούρου και του Χουρδάκη. Όταν συνειδητοποίησε ότι η Καραγιώργη δεν πρόκειται να του δείξει ποτέ το παιδί τους, τη σκότωσε και ακολούθως σκότωσε και την Κωσταράκου, ανησυχώντας μήπως στο φάκελο της Καραγιώργη υπήρχαν στοιχεία που τον ενοχοποιούν. Υπό το βάρος των αποκαλύψεων ο Θανάσης αυτοκτονεί, ενώ ο Χαρίτος και ο Γκίκας προσπαθούν να ετοιμάσουν μια εκδοχή των γεγονότων που να διασώζει την τιμή του Θανάση, τη μη αρνητική έκθεση της Αστυνομίας και, κυρίως, την ουδεμία εμπλοκή της οικογένειας της Άννας Αντωνακάκη στην υπόθεση. Κώστας Χαρίτος Νικόλαος Γκίκας Αδριανή Χαρίτου Σωτήρης Βλασσόπουλος Θανάσης Νόλλης Κούλα Καλαφάτη Λάμπρος Ζήσης Κατερίνα Χαρίτου Μένης Σωτηρόπουλος Ραμίζ Σέχη (δολοφόνος των Αλβανών) κυρά-Δήμητρα (γείτονας των Αλβανών) ιατροδικαστής Μαρκίδης Γιάννα Καραγιώργη (αστυνομική ρεπόρτερ του Hellas Channel) Σπεράντζας (εκφωνητής ειδήσεων του Hellas Channel) Κυριάκος Ντελόπουλος (ιδιοκτήτης του Hellas Channel) Νέστωρ Πετράτος (διευθυντής ειδήσεων του Hellas Channel) Μάρθα Κωσταράκου (ιατρική ρεπόρτερ του Hellas Channel) Μανίσαλης (σκηνοθέτης ειδήσεων του Hellas Channel) Δήμητρα Ζουμαδάκη (βοηθός σκηνοθέτη του Hellas Channel) Πέτρος Κολάκογλου (λογιστής, καταδικασθείς για παιδοφιλία) κα. Κολάκογλου (μητέρα του ανωτέρω) Μίνα Αντωνακάκη (αδελφή της Γιάννας Καραγιώργη) Άννα Αντωνακάκη (θετή κόρη της Μίνας Αντωνακάκη, βιολογική κόρη της Γιάννας Καραγιώργη και του Θανάση Νόλλη) Χρήστος Πυλαρινός (επιχειρηματίας, ιδιοκτήρης της μεταφορικής εταιρείας Transpillar) Δήμος Σοβατζής (αντοπρόεδρος Δ.Σ. της Transpillar) Ελένη Δούρου (βρεφονηπιοκόμος, αδελφή του ανωτέρω) Νένα Ντελοπούλου (κόρη του Κυριάκου Ντελόπουλου) Λευτέρης Χουρδάκης (συνταξιούχος τελωνιακός) Μηλιώνης (οδηγός φορτηγών της Transpillar) Παπαδόπουλος (οδηγός φορτηγών της Transpillar) Το "Νυχτερινό Δελτίο" μεταφέρθηκε στην τηλεόραση από την εταιρεία Frenzy Films σε σκηνοθεσία του Πάνου Κοκκινόπουλου. Η ιστορία αναπτύχθηκε σε σειρά 18 επεισοδίων, τα οποία προβλήθηκαν από την ΕΤ1 κατά τη σεζόν 1998-1999. Σκηνοθεσία: Πάνος Κοκκινόπουλος Σενάριο: Κάκια Ιγερινού, Πάνος Κοκκινόπουλος Μουσική: Μάριος Στρόφαλης Φωτογραφία: Άρης Σταύρου Μοντάζ: Γιάννης ΜάρρηςΔιανομή: Κώστας Χαρίτος: Μηνάς Χατζησάββας Αδριανή Χαρίτου: Σοφία Σεϊρλή Νικόλαος Γκίκας: Χρήστος Βαλαβανίδης Λάμπρος Ζήσης: Αντώνης Αντωνίου Σωτήρης Βλασόπουλος: Γιώργος Γιαννόπουλος Θανάσης Νόλλης: Κώστας Φαλελάκης ιατροδικαστής Μαρκίδης: Δημήτρης Γιαννόπουλος ανακρίτρια Πολίτου: Λυδία Φωτοπούλου Μένης Σωτηρόπουλος: Χρήστος Χατζηπαναγιώτης Γιάννα Καραγιώργη: Μαριαλένα Κάρμπουρη Μάρθα Κωσταράκου: Ντίνα Μιχαηλίδη Πέτρος Κολάκογλου: Βασίλης Καραμπούλας κα. Κολάκογλου: Έρση Μαλικένζου Νέστωρ Πετράτος: Μάνος Βακούσης Παύλος Σπεράντζας: Γιώργος Κοτανίδης security στο Hellas Channel: Μάνος Πίντζης Μίνα Αντωνακάκη: Ελένη Κοκκίδου Άννα Αντωνακάκη: Μαρία Καλλιμάνη Κούλα Καλαφάτη: Μαρία Λεκάκη Κυριάκος Ντελόπουλος: Νίκος Γαροφάλλου υπουργός Δημοσίας Τάξεως: Γρηγόρης Βαλτινός Ελένη Δούρου: Κάκια Ιγερινού Νένα Ντελοπούλου: Σμαράγδα Καρύδη Δήμος Σοβατζής: Τάκης Μόσχος Χρήστος Πυλαρινός: Σπύρος Φωκάς Λευτέρης Χουρδάκης: Γιάννης Τσικής Μηλιώνης: Πάνος Κρανιδιώτης Παπαδόπουλος: Μιχάλης Γιαννάτος | Το Νυχτερινό Δελτίο είναι μυθιστόρημα του Πέτρου Μάρκαρη, το οποίο εκδόθηκε το 1995. Είναι το πρώτο μυθιστόρημα του συγγραφέα με ήρωα τον αστυνόμο Κώστα Χαρίτο. Αντικείμενο του μυθιστορήματος είναι η εξιχνίαση μιας διπλής δολοφονίας Αλβανών μεταναστών, μέσα από την οποία αποκαλύπτεται η ύπαρξη μιας σπείρας εμπορίας βρεφών και μεταμοσχεύσεων. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%85%CF%87%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BD%CF%8C_%CE%94%CE%B5%CE%BB%CF%84%CE%AF%CE%BF |
Φαρακλό Λακωνίας | Το Φαρακλό χτίστηκε από τους Ενετούς το 1479 ή το 1483. Πήρε την ονομασία του από τον αρχηγό τους Φαρακλό. Ο οικισμός αναπτύχθηκε κατά το Μεσαίωνα και γνώρισε ιδιαίτερη άνθιση κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας.Το δέκατο έβδομο αιώνα ήταν μία από τις σημαντικότερες αστικές περιοχές ολόκληρης της Πελοποννήσου. Μετά την επανάσταση του 1821 αποτέλεσε την έδρα του δήμου Μαλέων. Σήμερα διατηρούνται στο Φαρακλό χτίσματα, κυρίως ναοί, τόσο από τη βυζαντινή όσο και από μεταγενέστερες περιόδους. Το 2006 το Φαρακλό βρέθηκε στο επίκεντρο της δημοσιότητας, αφού σε αυτό βρέθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου 2006 ή εικόνα της Παναγίας της Βρεφοκρατούσας, που είχε κλαπεί τον προηγούμενο μήνα από τη Μονή Ελώνης Αρκαδίας. Η εικόνα βρέθηκε σε ξύλινο πλαίσιο μέσα στον τοίχο μιας μικρής εκκλησίας στο μοναστήρι της Παντάνασσας, που υπάρχει στο Φαρακλό. Στο σημείο αυτό χτίστηκε ένα χρόνο αργότερα εικονοστάσι με δαπάνες της Ελληνικής Αστυνομίας στο οποίο τοποθετήθηκε πιστό αντίγραφο της εν λόγω εικόνας κατά τη διάρκεια μιας πανηγυρικής τελετής. Εφημερίδα «Τα Βατικά» | Το Φαρακλό είναι ένα χωριό της Λακωνίας. Ανήκει στο δήμο Βοιών και αποτελεί το μοναδικό οικισμό του ομώνυμου δημοτικού διαμερίσματος. Το Φαρακλό διαθέτει με βάση την απογραφή του 2001 97 κατοίκους. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%BB%CF%8C_%CE%9B%CE%B1%CE%BA%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82 |
Η βασίλισσα της Αφρικής | Τον Σεπτέμβριο του 1914, ο αιδεσιμότατος Σάμιουελ Σόγιερ (Ρομπερτ Μόρλεϊ) και η αδελφή του, Ρόουζ (Κάθριν Χέπμπορν), Άγγλοι ιεραπόστολοι, βρίσκονται στο Κουνγκντού, ένα χωριό της Ανατολικής Αφρικής που έχει αποικηθεί από τη Γερμανία. Τα δυο αδέλφια βρίσκονται εκεί και με το έργο τους προσπαθούν να εκπολιτίσουν τους ιθαγενείς της περιοχής. Ο Καναδός Τσάρλι Όλνατ (Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ) με το σαπιοκάραβο του που ονομάζεται Βασίλισσα της Αφρικής μεταφέρει προμήθειες και αλληλογραφία στα δυο αδέλφια. Μια μέρα ο Τσάρλι πέρα από την αλληλογραφία φέρνει στα δυο αδέλφια και την είδηση ότι έχει ξεσπάσει πόλεμος στην Ευρώπη (ο Α' Παγκόσμιος) και εφόσον η Αγγλία αποτελεί αντίπαλο της Γερμανίας σ' αυτόν τον πόλεμο, θα ήταν προτιμότερο για τα δυο αδέλφια να αφήσουν την ιεραποστολή. Τα δυο αδέλφια αποφασίζουν όμως να παραμείνουν στο χωριό για να το δουν λίγο αργότερα να γίνεται παρανάλωμα του πυρός, από φωτιά που έχουν ανάψει η Γερμανοί. Όταν ο Σάμιουελ διαμαρτύρεται σε έναν Γερμανό στρατιώτη εκείνος τον ξυλοφορτώνει και έπειτα ο άνδρας αρρωσταίνει από πυρετό και λίγο αργότερα πεθαίνει έχοντας την αδελφή του στο πλευρό του. Η Ρόουζ μένει λοιπόν μόνη της στο χωριό και αποφασίζει να φύγει μαζί με τον Τσάρλι παρά το γεγονός ότι τον θεωρεί άξεστο και πρωτόγονο. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, και ενώ οι διαφορές νοοτροπίας μεταξύ των δυο συνεπιβατών της Βασίλισσας της Αφρικής γίνονται εμφανείς, ο δυο τους αρχίζουν να συμπαθούν ο ένας τον άλλον. Σε μια τους συζήτηση ο Τσάρλι αναφέρει στη Ρόουζ την ύπαρξη ενός γερμανικού πολεμικού πλοίου που ονομάζεται Βασίλισσα Λουίζα και το οποίο κάνει περιπόλους στο ποταμό Κόνγκο όπου πλέουν οι δυο τους και έχει ως έδρα μια λίμνη παραπλήσια του ποταμού. Τότε η Ρόουζ ζητά από τον Τσάρλι να τη βοηθήσει να πάρει εκδίκηση για το χαμό του αδελφού της, τορπιλίζοντας το πολεμικό πλοίο με τα αυτοσχέδια μέσα που διαθέτουν. Θρυλική ταινία του 1951, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Σ. Σ. Φόρεστερ που κυκλοφόρησε το 1935. Τα δικαιώματα του μυθιστορήματος βρίσκονταν για χρόνια υπό την κατοχή της εταιρίας Warner και το 1938 είχε σκοπό να αναθέσει το ρόλο της Ρόουζ Σόγιερ στην Μπέτι Ντέιβις και το ρόλο του Τσάρλι στον Ντέιβιντ Νίβεν. Η Ντέιβις όμως δεν πίστευε στην επιτυχία της ταινίας και γι' αυτό το λόγο απέρριψε τον ρόλο. Το 1947 ο Τζακ Γουόρνερ προσπάθησε ξανά να πείσει την Ντέιβις να αναλάβει το ρόλο της Ρόουζ, με συμπρωταγωνιστή τον Τζέιμς Μέισον, αλλά η ηθοποιός έμεινε έγκυος στο πρώτο της παιδί, την Μπάρμπαρα, και γι' αυτό το λόγο η ταινία δεν μπόρεσε να πραγματοποιηθεί. Όταν τα δικαιώματα του μυθιστορήματος πέρασαν στην κατοχή του Σαμ Σπίγκελ, οι πρώτη επιλογή για το ρόλο της Ρόουζ ήταν και πάλι η Ντέιβις, με συμπρωταγωνιστή τον Τζον Μιλς. Όταν ο ρόλος του Τσάρλι ανατέθηκε τελικά στον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, η Λορίν Μπακόλ προσπάθησε να πείσει τους παραγωγούς να της αναθέσουν το ρόλο της Ρόουζ, αλλά θεωρήθηκε ακατάλληλη και οι παραγωγοί προτίμησαν την Κάθριν Χέπμπορν. Η Μπακόλ συνόδευσε τον Μπόγκαρτ στο ταξίδι του στην Ουγκάντα και το Κόνγκο στην Αφρική, όπου πραγματοποιήθηκαν τα γυρίσματα και εκεί γνωρίστηκε με την Χέπμπορν με την οποία απέκτησε φιλική σχέση που διήρκεσε μια ολόκληρη ζωή. Κατά τη διάρκεια της παραγωγής της ταινίας, το γραφείο λογοκρισίας έφερε ενστάσεις πάνω στο σενάριο. Η απεικόνιση του ζευγαριού των πρωταγωνιστών να συνυπάρχουν ολομόναχοι πάνω σε ένα πλοίο χωρίς να είναι ενωμένοι από τα δεσμά του γάμου θεωρήθηκε ανάρμοστη και σκανδαλώδης. Ο Χιούστον έκανε μερικές αλλαγές πριν την ολοκλήρωση των γυρισμάτων. Μια άλλη σεναριακή αλλαγή σχετιζόταν με την ανάθεση του ρόλου του Τσάρλι στον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ. Ο Τσάρλι του μυθιστορήματος του Φόρεστερ, ήταν επίσης Άγγλος που είχε μια βαριά προφορά κόκνεϊ, αλλά ο Μπόγκαρτ δεν μπορούσε με τίποτα να μιλήσει με τέτοια προφορά. Γι' αυτό το λόγο ο σεναριογράφος της ταινίας Τζέιμς Άγκι, άλλαξε την καταγωγή του πρωταγωνιστή, κάνοντάς τον Καναδό. Πέρα από τον Σαμ Σπίγκελ, πίσω από την παραγωγή της ταινίας βρίσκονταν ο Τζον και Τζέιμς Γουλφ της Romulus Films, οι οποίοι παρείχαν 250.000 λίρες. Οι δυο συμπαραγωγοί έμειναν τόσο ευχαριστημένοι από τη σκηνοθεσία του Χιούστον, ώστε να τον επιλέξουν για να σκηνοθετήσει την επόμενη τους ταινία Μούλεν Ρουζ (Moulin Rouge, 1952). Τα γυρίσματα της ταινίας χαρακτηρίστηκαν από την αρρώστια και τις κακουχίες, εφόσον ηθοποιοί και πρωταγωνιστές αναγκάστηκαν να ζήσουν σπαρτιάτικη ζωή σε συνθήκες που ήταν κάθε άλλο παρά ευνοϊκές. Η Κάθριν Χέπμπορν ήταν μονίμως άρρωστη, έχοντας πληγεί από δυσεντερία (γι' αυτό το λόγο είχε μονίμως δίπλα της ένα κουβά για να αποβάλλει τον έμετο), ενώ ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ καυχιόταν ότι ήταν ο μοναδικός ηθοποιός που δεν αρρώστησε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, εφόσον απέφυγε να πιει από το νερό της περιοχής. Δήλωσε επίσης ότι παρέμεινε δυνατός καταναλώνοντας υπερβολική ποσότητα ουίσκι. Η Αντζέλικα Χιούστον δήλωσε σε συνέντευξη της το 2013 ότι γεννήθηκε ενώ ο πατέρας της Τζον βρισκόταν στην Αφρική όπου σκηνοθετούσε την ταινία και το τηλεγράφημα παραδόθηκε στον σκηνοθέτη δυο μέρες μετά την ημέρα που εστάλη από έναν ξυπόλητο ιθαγενή. Η ταινία έκανε τεράστια επιτυχία και αποτέλεσε την 11η εμπορικότερη της χρονιάς, κάνοντας εισπράξεις της τάξεως των 4 εκατομμυρίων δολαρίων σε Η.Π.Α. και Καναδά και προτάθηκε για 4 βραβεία όσκαρ. Ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ έλαβε την δεύτερή του υποψηφιότητα για Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου (η πρώτη ήταν το 1943 για την ταινία Καζαμπλάνκα (Casablanca)) και τη νύχτα της τελετής έφυγε νικητής από την αίθουσα υπερνικώντας τους Μάρλον Μπράντο του Λεωφορείον ο Πόθος (A Streetcar Named Desire) και Μοντγκόμερι Κλιφτ του Μια θέση στον ήλιο (A Place in the Sun). Η Κάθριν Χέπμπορν που ήταν υποψήφια για Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου έχασε το βραβείο από την Βίβιαν Λι του Λεωφορείον ο Πόθος. Βράβευση: Α' Ανδρικού Ρόλου - Χάμφρεϊ ΜπόγκαρτΥποψηφιότητα: Σκηνοθεσίας – Τζον Χιουστον Α' Γυναικείου Ρόλου - Κάθριν Χέπμπορν Διασκευασμένου Σεναρίου - Τζον Χιούστον, Τζέιμς Άγκι, Πίτερ Βίρτελ & Τζον Κόλιερ Η ταινία στο imdb Η ταινία στο cine.gr | Η ταινία Η βασίλισσα της Αφρικής (αγγλ. The African Queen) είναι έγχρωμη αισθηματική περιπέτεια παραγωγής 1951 σε σκηνοθεσία Τζον Χιούστον, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Σ.Σ. Φόρεστερ, που κυκλοφόρησε το 1935. Πρωταγωνιστούν οι Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, Κάθριν Χέπμπορν και Ρόμπερτ Μόρλεϊ, ενώ η διασκευή του μυθιστορήματος του Φόρεστερ έγινε από τον ίδιο τον Χιούστον σε συνεργασία με τους Τζέιμς Άγκι, Πίτερ Βίρτελ και Τζον Κόλιερ. Ο Μπόγκαρτ βραβεύτηκε με Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου για την ερμηνεία του στην ταινία. Το 1994 η ταινία επελέγη από τη Βιβλιοθήκη του Αμερικάνικου Κογκρέσου ως τμήμα του Εθνικού Μητρώου Κινηματογράφου και το 1998 έλαβε την 17η θέση ως μία από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου.. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97_%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BB%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%91%CF%86%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82 |
Εναλλακτική Τράπεζα Ελβετίας | Η Εναλλακτική Τράπεζα Ελβετίας AG είναι ενεργή στε τομείς όπως η εξοικονόμηση, η κατάθεση και η χρηματοδότηση. Εκτός από την ιδιότητα της ως χρηματοπιστωτικό ίδρυμα, η ABS είναι ένας κοινωνικο-πολιτικός θεσμός: Στο πλαίσιο των δημοσίων σχέσεων θέλει να ευαισθητοποιήσει τον πληθυσμό στο θέμα της καλύτερης σχέσης με το χρήμα. Εσωτερικά, η ABS ακολουθεί δημοκρατικές πολιτικές, καθώς η συμμετοχή και οι ίσες ευκαιρίες για άνδρες και γυναίκες έχουν υψηλή προτεραιότητα στην αντζέντα της. Έχει υιοθετήσει επίσης ένα σύστημα ποσοστώσεων για το διοικητικό συμβούλιο, σύμφωνα με το οποίο κανένα φύλο δε μπορεί να κατέχει περισσότερο από το 60 % των εδρών. Μέχρι το τέλος του 2014, η ABS εξυπηρετούσε 33.224 πελάτες. Το σύνολο της περιουσίας της ανήλθε σε 1,586 δισ. ελβετικά φράγκα. Στην ABS συμμετέχουν περισσότεροι από 5.000 στους μετόχους. Η Εναλλακτική Τράπεζα Ελβετίας AG ιδρύθηκε στις 29 Οκτωβρίου του 1990 στο Όλτεν από αυτο-διαχειριζόμενες οικολογικές και αναπτυξιοκεντρικές οργανώσεις και σχετικά κινήματα. Οφείλει την ίδρυσή της, μεταξύ άλλων, στις προπαρασκευαστικές εργασίες της Διακήρυξης της Βέρνης (EvB). Το 1997 η ABS άνοιξε το πρώτο της υποκατάστημα στη γαλλόφωνη Ελβετία, στη Λοζάνη ενώ, το 2005, ακολούθησε ένα γραφείο πληροφοριών στην ιταλόφωνη Ελβετία στην Μπελλιντσόνα, το οποίο εν τω μεταξύ έκλεισε πάλι. Το 2010 άνοιξε στη Ζυρίχη ένα συμβουλευτικό γραφείο. Σύμφωνα με την απόφαση της Ελβετικής Εθνικής Τράπεζας, η ABS εισήγαγε τον Οκτώβριο του 2015 τα αρνητικά επιτόκια για ιδιώτες πελάτες και υπήρξε η πρώτη τράπεζα που προέβησε σε μια τέτοια ενέργεια.Η Τράπεζα είναι μέλος της Παγκόσμιας Συμμαχίας για τις Τραπεζικές Εργασίες με Αξίες (Global Alliance for Banking on Values). Ηθικές Επενδύσεις Ινστιτούτο Κοινωνικoύ Banking Ιστοσελίδα της Εναλλακτικής Τράπεζας Ελβετίας AG Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Alternative Bank Switzerland στο Wikimedia Commons | Η Εναλλακτική Τράπεζα Ελβετίας AG (Alternative Bank Schweiz - ABS) με έδρα στο Όλτεν (Olten) της Ελβετίας, είναι ένα ελβετικό πιστωτικό ίδρυμα με στόχο όχι τη μεγιστοποίηση του κέρδους, αλλά την προώθηση οικολογικών και κοινωνικών έργων. Η ABS εγκρίνει τα δάνεια μόνο εάν ο σκοπός τους εντάσσεται στο πλαίσιο των δεοντολογικών και ηθικών κατευθυντήριων γραμμών της. Παραχωρεί δάνεια και επιχορηγήσεις σε οκτώ τομείς χρηματοδότησης (π. χ. ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, βιολογική γεωργία, υγεία & πρόληψη), καθώς και την οικολογική κατασκευή και την ανακαίνιση. Το σήμα κατατεθέν της ABS είναι η διαφάνεια: δημοσιεύει τα ονόματα των δανειοληπτών και τους σκοπούς της πιστώσεως τους. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BD%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CE%BA%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%A4%CF%81%CE%AC%CF%80%CE%B5%CE%B6%CE%B1_%CE%95%CE%BB%CE%B2%CE%B5%CF%84%CE%AF%CE%B1%CF%82 |
Κολλυβάδες | Η αρχή της έριδας τοποθετείται στο έτος 1754. Τότε οι μοναχοί της Σκήτης της Αγίας Άννας, που είχαν αυξηθεί πολύ, αποφάσισαν να γκρεμίσουν το παλιό τους «κυριακό» (κεντρικό ναό), το οποίο είχε χτιστεί με προσωπικές δαπάνες του πρώην Πατριάρχη Διονυσίου Γ΄ που εφησύχαζε εκεί, και να οικοδομήσουν νέο. Για να βρουν τα απαραίτητα χρήματα έκαναν έκκληση για δωρεές, στην οποία ανταποκρίθηκε πλήθος δωρητών από όλη την Ανατολή. Για όλους αυτούς γίνονταν αγρυπνίες και μνημόσυνα με κόλλυβα κάθε Σάββατο, όπως συνηθιζόταν στο Άγιο Όρος. Σύντομα όμως ο κατάλογος επεκτάθηκε τόσο πολύ και οι ακολουθίες με την ανάγνωση των ονομάτων διαρκούσαν τόσο πολύ, που οι μοναχοί δεν προλάβαιναν να πάνε στις Καρυές, όπου κάθε Σάββατο γινόταν το παζάρι, στο οποίο πουλούσαν τα εργόχειρά τους. Έτσι, για όσο χρόνο χτιζόταν το κυριακό, οι μοναχοί αποφάσισαν να εργάζονται έξι ημέρες και να κάνουν τα μνημόσυνα των δωρητών την Κυριακή, μετά την Λειτουργία. Η απόφαση δεν βρήκε σύμφωνους όλους τους μοναχούς της σκήτης, οι οποίοι χωρίστηκαν σε δύο αντιμαχόμενες παρατάξεις. Η έριδα πολύ γρήγορα επεκτάθηκε σε όλο το Άγιο Όρος. Η μία παράταξη (οι Κολλυβάδες) πίστευε ότι τα μνημόσυνα έπρεπε να τελούνται μόνο το Σάββατο και όχι τις Κυριακές και δεσποτικές γιορτές, η δε άλλη (οι αντι-Κολλυβάδες) ότι δεν ήταν αντίθετο στην παράδοση να τελούνται μνημόσυνα και τις Κυριακές. Μεγάλη εχθρότητα αναπτύχθηκε μεταξύ των ομάδων και γρήγορα διαφάνηκε ότι, πέραν της αφορμής που ήταν η ημέρα τέλεσης των μνημοσύνων, τα αίτια ήταν βαθύτερα και αφορούσαν την αντιπαράθεση συντηρητικών και μεταρρυθμιστών με ζητούμενο την επιστροφή στην αρχαία παράδοση ή την πρσαρμογή στις σύγχρονες κοινωνικές συνθήκες. Η έριδα, λόγω αυτού του υποβάθρου, βάθυνε και εκτός του ότι έκανε το θέμα των μνημοσύνων μείζον δογματικό ζήτημα, επεκτάθηκε και σε άλλα θέματα, όπως την συχνότητα με την οποία θα πρέπει να λαμβάνεται η Θεία Κοινωνία από κληρικούς και λαϊκούς. Όπως και άλλες έριδες, προκλήθηκε και εμβαθύνθηκε και αυτή στην βάση γενικής αμάθειας, διήρκεσε σχεδόν εξήντα χρόνια και κατέληξε στο να ειπωθούν και τερατολογίες. Η πρώτη παρέμβαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο ζήτημα των μνημοσύνων της Κυριακής έγινε το 1772 με επιστολή του Πατριάρχη Θεοδόσιου Β΄, στην οποία δήλωνε ότι όσοι έκαναν μνημόσυνα το Σάββατο ακολουθούσαν την αρχαία παράδοση, ενώ εκείνοι που τα τελούσαν τις Κυριακές «οὐχ ὑπόκεινται κρίματι». Αφού απέτυχε αυτή η απόπειρα συμφιλίωσης, Θεοδόσιος Β΄ ή ο διάδοχός του Πατριάρχης Σαμουήλ Α΄ Χαντζερής (1773–1774) εξέδωσε Συνοδική Εγκύκλιο (1773), με την οποία παροτρύνει τους μοναχούς να ακολουθούν την πρακτική του μοναστηριού τους στο θέμα των μνημοσύνων και να αποφύγουν τις διαμάχες με άλλους για το ζήτημα αυτό. Και αυτή η συμβιβαστική παρέμβαση που στόχευε στη συμφιλίωση των δύο ομάδων, απέτυχε. Ακολούθησε Σύνοδος, η οποία συνεκλήθη το 1774 στη Μονή Κουτλουμουσίου, στο Άγιο Όρος, με εντολή του Πατριάρχη Σαμουήλ Χαντζερή. Συμετείχαν σε αυτήν οι εφησυχάζοντες στο Άγιο Όρος πρώην Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως Κύριλλος Ε΄ και Αλεξανδρείας Ματθαίος, τέσσερις πρώην και δύο ενεργοί Μητροπολίτες, καθώς και δύο Επίσκοποι από την Θεσσαλονίκη. Παρευρέθησαν επίσης περίπου διακόσιοι μοναχοί. Η Σύνοδος αποφάσισε ότι όσοι δεν αποδέχθηκαν την Συνοδική Εγκύκλιο του 1773 θα αναθεματιστούν και ζήτησε από το Πατριαρχείο να λάβει μέτρα. Παρά αυτήν την αυστηρή γλώσσα, η έριδα συνεχίστηκε. Τελικά συνεκλήθη νέα Σύνοδος στην Κωνσταντινούπολη το 1776, υπό τον Πατριάρχη Σωφρόνιο Β΄, στην οποία παρευρέθη ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων και δεκαέξι άλλοι ιεράρχες. Οι συμμετέχοντες δήλωσαν ότι τα μνημόσυνα μπορούν να τελούνται είτε το Σάββατο είτε την Κυριακή, και ότι το ζήτημα δεν θα συζητηθεί περαιτέρω. Σε αυτή την Σύνοδο αφορίστηκαν, μεταξύ άλλων, ο Άγιος Αθανάσιος ο Πάριος, ο Νεόφυτος Καυσοκαλυβίτης και ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης. Αργότερα βέβαια ήρθη ο αφορισμός. Εκτός από το ζήτημα των μνημοσύνων, η έριδα επεκτάθηκε, όπως αναφέρθηκε, και στην ευχαριστιακή πνευματικότητα βάσει των αρχών που κήρυξαν οι Ησυχαστές του 14ου αιώνα. Το κίνημα των Κολλυβάδων αγωνίστηκε για την επανανακάλυψη της πατερικής θεολογίας και μιας λειτουργικής ζωής που περιελάμβανε συχνή συμμετοχή στη Θεία Κοινωνία. Το κίνημα δέχθηκε επιθέσεις από πολλούς στο Άγιο Όρος και αλλού, οι οποίες πολλές φορές ξεπέρασαν κάθε όριο που θα περίμενε κανείς από μοναχούς και κληρικούς οποιασδήποτε τάξης. Το 1819, μια Σύνοδος στην Κωνσταντινούπολη ενέκρινε τις απόψεις των Κολλυβάδων ότι η Ιερή Κοινωνία πρέπει να λαμβάνεται τακτικά από κληρικούς και λαϊκούς. Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός († 1779) Νεόφυτος Καυσοκαλυβίτης († 1784) Άγιος Παΐσιος Βελικόφσκι († 1794) Άγιος Μακάριος Νοταράς († 1805) Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης († 1809) Άγιος Αθανάσιος ο Πάριος († 1813) Όσιος Νικηφόρος εκ Χϊου († 1821) Άγιος Αρσένιος εν Πάρω († 1877) Βησσαρίων εκ Ραψάνης († 1801) Θεοδώρητων εξ Ιωαννίνων († 1823) Μπακούρος Βασίλειος, Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Σαμουήλ Α΄ Χαντζερής ο βυζάντιος: ο βίος και το έργο του (1700-1775), Διδακτορική Διατριβή, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών (ΕΚΠΑ) 1998, σελ. 479 κ.ε. Χαρίλαος Τζώγας, Η περί μνημοσύνων έρις εν Αγίω Όρει κατά τον ΙΗ’ αιώνα Αρχειοθετήθηκε 2021-04-15 στο Wayback Machine., Διδακτορική Διατριβή, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ), 1969 | Οι Κολλυβάδες ήταν μέλη ενός κινήματος εντός της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας που ξεκίνησε το δεύτερο μισό του δέκατου όγδοου αιώνα στην μοναστική κοινότητα του Αγίου Όρους και το οποίο αγωνίστηκε για την αποκατάσταση των παραδοσιακών πρακτικών σε αντίθεση με αδικαιολόγητες καινοτομίες και το οποίο μετατράπηκε απροσδόκητα σε κίνημα πνευματικής αναγέννησης. Οι Κολλυβάδες υπήρξαν ο αντίποδας των ευρωπαϊστών, δηλαδή των επηρεασμένων από τις αρχές του Διαφωτισμού και του Εγκυκλοπαιδισμού. Το όνομα του κινήματος προέρχεται από τα κόλλυβα (βρασμένο σιτάρι) που χρησιμοποιούνται για την τέλεση των μνημοσύνων. Οι υποστηρικτές του κινήματος ήταν Αθωνίτες μοναχοί που ήταν αυστηρά προσκολλημένοι στην Ιερή Παράδοση και επέμεναν ότι τα μνημόσυνα δεν πρέπει να τελούνται τις Κυριακές, γιατί αυτή είναι η ημέρα της Αναστάσεως του Κυρίου, αλλά το Σάββατο, που είναι η συνηθισμένη ημέρα για να τιμάται η μνήμη των νεκρών. Ήταν επίσης υπέρ της συχνής λήψης της Θείας Κοινωνίας και εξασκούσαν την αδιάκοπη προσευχή της καρδιάς. Οι όροι «Κολλυβάδες», «Κολλυβισταί» και «Σαββατιανοί» ήταν επίθετα που αρχικά χρησιμοποιούνταν σαρκαστικά ως προσβολές, ωστόσο με την πάροδο του χρόνου έγιναν τίτλος τιμής. Επικεφαλής του κινήματος ήταν ο Νεόφυτος Καυσοκαλυβίτης (1713-1784), ο Άγιος Μακάριος Νοταράς (1731-1805), ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης (1749-1809), και ο Άγιος Αθανάσιος ο Πάριος (1722- 1813). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%BB%CE%BB%CF%85%CE%B2%CE%AC%CE%B4%CE%B5%CF%82 |
Κοντέα | Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει τον πληθυσμό του χωριού σύμφωνα με τις απογραφές πληθυσμού που πραγματοποιήθηκαν στην Κύπρο έως το 1973. Μετά την τουρκική εισβολή του 1974 δεν πραγματοποιήθηκε απογραφή στο χωριό από την Κυπριακή Δημοκρατία, αφού το έδαφος του δεν ελέγχεται από αυτήν. «Kondea». www.prio-cyprus-displacement.net. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Σεπτεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2018. | Η Κοντέα είναι κοινότητα της επαρχίας Αμμοχώστου στην Κύπρο. Μετά την τουρκική εισβολή του 1974, το χωριό δεν ελέγχεται από την Κυπριακή Δημοκρατία. Το έδαφος της κοινότητας ανήκει εκ του νόμου (de jure) στην Κυπριακή Δημοκρατία, ενώ εκ των πραγμάτων (de facto) ανήκει στο μη αναγνωρισμένο κράτος της Τουρκικής Δημοκρατίας Βορείου Κύπρου. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%AD%CE%B1 |
Μπρους Γκοφ | Γεννήθηκε στο Alton του Κάνσας και μέχρι να εγκατασταθεί τελικά στην Τάλσα της Οκλαχόμα το 1915 πέρασε από διάφορες μικρές και μονότονες πόλεις, όπως το Ellis και το Denver, γεγονός που επηρέασε την εξέλιξη της καριέρας του, καθώς πίστευε ότι η ζωή μέσα σε αυτές μπορεί να βελτιωθεί μέσω της αρχιτεκτονικής. Οι δυνατές αναμνήσεις του από τα μέρη που πέρασε τα παιδικά του χρόνια αποτυπώνονται στο έργο του, αφού χρησιμοποιεί έντονα, φωτεινά χρώματα και γεωμετρικές μορφές. Ξεκίνησε να δουλεύει στο αρχιτεκτονικό γραφείο E.A Rush & Co Architects μόλις στην ηλικία των δώδεκα, οπότε και άρχισε να δημοσιεύει έργα του. Για έξι χρόνια εργαζόταν στο γραφείο του Rush μετά το σχολείο, τα σαββατοκύριακα και τις διακοπές του καλοκαιριού. Το καλοκαίρι του 1921 εργάστηκε ως σχεδιαστής για την Consolidated Cut Stone Company προκειμένου να αποκτήσει κατασκευαστική εμπειρία. Μετά την αποφοίτησή του από το λύκειο τον Ιούνιο του 1922, το γραφείο Rush, Endacott & Rush αναγνώρισε το πολύτιμο ταλέντο του προσφέροντας του μόνιμη εργασία. Ο Γκοφ δέχτηκε την προσφορά επιλέγοντας να μην ακολουθήσει πανεπιστημιακές σπουδές αλλά την πρόκληση της πραγματικής εργασίας. Στα είκοσι ένα του χρόνια έχει ήδη είκοσι πέντε σχέδια στο ενεργητικό του από τα οποία δώδεκα έχουν κατασκευαστεί. Δύο από αυτά είναι το Tulsa Building, Tulsa 1925, το πρώτο του υλοποιημένο κτήριο στο οποίο χρησιμοποίησε τεχνικές κατασκευής ουρανοξύστη, και το Boston Avenue Methodist- Episcopal Church, Tulsa 1926 το οποίο ανακηρύχτηκε ως εθνικό ιστορικό μνημείο το 1999. Σίγουρα αυτή η πρωτόλεια δουλειά αντανακλά διάφορες επιρροές αρχίζοντας από τους Frank Lloyd Wright και Luis Salivan με τους οποίους και επικοινωνεί αλλά και άλλους (κυρίως μετά το 1920) όπως ο Eric Mendelsohn και ο Gustav Klimt. Μέχρι το 1934, ο Γκοφ εργαζόταν στο γραφείο του Rush στην Τάλσα όπου σχεδίασε κατοικίες και δημόσια κτήρια που άλλα πραγματοποιήθηκαν και άλλα όχι. Το 1934 ο Γκοφ μετακομίζει στο Σικάγο ύστερα από πρόταση του Lannelli για συνεργασία, η οποία τελικά αποδείχθηκε απογοητευτική για τον ίδιο, κατηγορώντας για τα μέτρια αποτελέσματα τους εξαιρετικά αυστηρούς οικοδομικούς κανονισμούς και την ελλιπή επίβλεψη από έναν τοπικό αρχιτέκτονα. Μόνο μία μελέτη έχει επιβιώσει από αυτόν τον χρόνο, η General Electric House Competition. Το 1935 η Chicago Academy of Fine Arts του προσφέρει μια θέση μερικής απασχόλησης προκειμένου να διδάξει σχέδιο, την οποία και δέχεται. Στον ελεύθερο χρόνο του ασχολείται με τη ζωγραφική και τη μουσική. Τον Ιούλιο του 1936 δέχτηκε μία θέση στην Libbey - Owens -Ford glass Company. Όντας διευθυντής του τομέα σχεδιασμού είχε συχνά κάποιες ευκαιρίες (λίγο περιορισμένες βέβαια) για την παραγωγή αρχιτεκτονικών σχεδίων. Το 1937 αποφασίζει να ανεξαρτητοποιηθεί, οπότε παραιτείται και ανοίγει δικό του γραφείο. Τον Αύγουστο του ίδιου έτους αναλαμβάνει την πρώτη του δουλειά ως ανεξάρτητος αρχιτέκτονας, το Keller Candy House. Άλλες μελέτες που έκανε είναι τα George Elin House, Ιλινόι 1938, Frank Cole House, Ιλινόι 1939, Helen Unseth House, Ιλινόι 1940, Irma Bartman House, Kentucky 1941, Camp Parks Chapel, California 1945, Don Leiding House, Καλιφόρνια 1946. Επιστρέφοντας στην Οκλαχόμα στα τέλη του 1946, έχει ήδη χαράξει μια ανεξάρτητη κατεύθυνση στην αρχιτεκτονική. Κατά τη διάρκεια των εννέα αυτών χρόνων ο Γκοφ δίδαξε στο πανεπιστήμιο της Οκλαχόμα και ανασχημάτισε τη σχολή της αρχιτεκτονικής η οποία άνθισε όπως ποτέ ξανά. Δίδαξε αρχιτεκτονικό σχέδιο, έρευνα της σύγχρονης αρχιτεκτονικής και θεωρία πάνω στις αρχές του σχεδιασμού, μεταδίδοντας τις ιδέες του και δίνοντας έμφαση σε τρία καθοριστικά σημεία της χωρικής σύνθεσης, το σημείο, τη γραμμή και το επίπεδο. Στο τέλος του πρώτου εξαμήνου διορίστηκε διευθυντής της αρχιτεκτονικής σχολής. Συγχρόνως είχε μία σταθερή ροή αναθέσεων (γύρω στις 50) που οδήγησε σε εξήντα σχέδια από τα οποία τα δεκαεννέα πραγματοποιήθηκαν. Η κατασκευή τους του έδωσε μεγάλη δημοσιότητα στην οποία συνέβαλλε σημαντικά η υποστηρικτική ατμόσφαιρα του πανεπιστημίου. Μερικά από τα έργα του είναι τα H.E Ledbetter House, Οκλαχόμα 1947, Ruth Ford House, Ιλινόι 1947, Crystal Chapel, Norman1949, Eugene Bavinger House, Οκλαχόμα 1950, Joe Price studio, Οκλαχόμα 1953, L.Η McCullough House, Texas 1954, Trinity Baptist Church, Οκλαχόμα 1955. Το 1956 φεύγει από το πανεπιστήμιο της Οκλαχόμα και μεταφέρει το γραφείο του στην Bartlesville. Εκεί ο μέσος όρος ετήσιων παραγγελιών ήταν αρκετά μεγαλύτερος από ότι ήταν στο Norman και αυτό τον οδηγεί νομοτελειακά στην επανάληψη στη δεκαετία του ‘ 60. Το αποτέλεσμα είναι να γίνεται προβλέψιμος. Οι καλύτερες δουλειές του χαρακτηρίζονται από ευρεία χρήση γεωμετρικών μοτίβων, αλληλοεπικαλυπτόμενων συνθέσεων και ασυνήθιστων σχημάτων, έτσι ώστε να πετυχαίνει εντυπωσιακά αποτελέσματα, ενώ πειραματίστηκε λιγότερο με ασυνήθιστα οικοδομικά συστήματα. Η πρώτη μεγάλη ανάθεση που πήρε στην Bartlesville ήταν το δεύτερο σχέδιο για το Joe Price’s studio. Άλλες μελέτες του ήταν οι William H. Bass House, Tulsa 1956, C. Watkins House, Oklahoma 1956, Cowboy Hall of Fame, Οκλαχόμα 1956, J.Ο Motsenbocker House, Bartlesville, Russell L. Collins House, Bartlesville 1959, Floral Hills Chapel, Λας Βέγκας 1960, Viva Hotel, Λας Βέγκας 1961 Αυτή η τελευταία περίοδος της ζωής του χαρακτηρίζεται από σταθερότητα. Άρχισε με τις διαλέξεις που έκανε σε όλη την Ευρώπη στα τέλη του 1969 και συνεχίστηκε με την έκθεση της δουλειάς του στην Νέα Υόρκη τον Ιανουάριο του 1970. Το 1974 έδωσε μια διάλεξη στην Ιαπωνία. Η αφοσίωση του στο έργο του Wright παρέμεινε αμετάβλητη και οι δεσμοί μαζί του ενισχύθηκαν με τη συμμετοχή του στην ανακαίνιση της Unity Church. Το 1976 δέχτηκε να διδάξει στο Yale University. Συνέχισε να κάνει διαλέξεις σε όλο τον κόσμο και το 1981 έγινε ομότιμος καθηγητής της αρχιτεκτονικής σχολής του πανεπιστημίου της Οκλαχόμα. Πέθανε τον Αύγουστο του 1982 υποφέροντας από άνοια. Εξερεύνηση της γεωμετρίας του τόξου σε μια σύνθεση από στοιχεία που προέρχονται από ένα αυστηρό τριγωνικό μοτίβο, το οποίο φαίνεται τόσο στην κάτοψη όσο και στην τομή. Αυτή η διαφανής και κρυστάλλινη μορφή πηγάζει από εξπρεσιονιστικά πρότυπα. Σε κάτοψη τρεις πτέρυγες γεφυρώνουν μια εξαγωνική υδάτινη δεξαμενή. Κάθε μια στεγάζεται από ένα πυραμιδοειδή όγκο ο οποίος συναντάται με μια ψηλή και επιβλητική πυραμίδα στο κέντρο του κτηρίου. Το κέλυφος στο σύνολό του συντίθεται από επίπεδα τριγωνικά πάνελ κατασκευασμένα από δύο στρώσεις σκούρου κόκκινου γυαλιού με ροζ υαλοϊνες θερμομόνωσης ενδιάμεσα. Ένα δικτύωμα από αλουμινένια στοιχεία υποστηρίζει την γυάλινη οροφή ενώ στη βάση του στηρίζεται σε τριγωνικά πρίσματα από ροζ γρανίτη. Εσωτερικά, στο δάπεδο ένα άνοιγμα καλυμμένο με γυαλί έχει χρήση φωταγωγού για ένα κατώτερο επίπεδο μελέτης, ενώ δύο άλλα που βλέπουν στην δεξαμενή νερού, αποτελούν μέρος του συστήματος αερισμού του χώρου. Δίπλα από το παρεκκλήσι μία ορθογώνια πτέρυγα εκπαίδευσης κατασκευάζεται με την ίδια συνθετική λογική του κρυστάλλινου κελύφους και απέναντί της ένα τριγωνικό κωδωνοστάσιο. Η μελέτη αυτή δημοσιεύτηκε στο Architectural Forum τον Ιούλιο του 1950. Σε αυτή την κατοικία ο Γκοφ συνέθεσε στοιχεία από προηγούμενες μελέτες παρουσιάζοντας μια νέα πλευρά των δυνατοτήτων τους. Μια λογαριθμική σπείρα ορίζει το σχήμα της σύνθεσης, χτισμένη από πέτρα με μη συμβατικά ανοίγματα που φαίνονται σαν φυσικά κενά μέσα σε χαλάσματα. Υψώνεται σταδιακά από τα έξι πόδια στο εξωτερικό άκρο της και φτάνει στα πενήντα στο κέντρο της. Μια σκεπασμένη πλακόστρωτη αυλή οδηγεί σε μια γυάλινη είσοδο η οποία ελαχιστοποιεί την καθορισμένη γραμμή ανάμεσα στον εσωτερικό και εξωτερικό χώρο. Το εσωτερικό είναι ένας κήπος που ενσωματώνει υδάτινα στοιχεία και διευρύνεται σε διαφορετικά επίπεδα. Δεν υπάρχουν δωμάτια με τη συνηθισμένη έννοια του χώρου παρά μόνο η κουζίνα και το λουτρό που τοποθετούνται στο κέντρο της σπείρας. Κυκλικά στοιχεία, με χρήση συμβατικών δωματίων, αναρτώνται από την οροφή σε διαφορετικά επίπεδα. Κάθε ένα είναι κατασκευασμένο από ένα μεταλλικό σκελετό επενδυμένο με κοντραπλακέ και διαθέτει αδιαφανείς κουρτίνες για απομόνωση. Η επικοινωνία μεταξύ τους γίνεται με μια σπειροειδή σκάλα, η οποία οδηγεί σε ένα ευήλιο χώρο εργαστηρίου στην κορυφή. Η οροφή, αποτελούμενη από ξύλινα δοκάρια επικαλυπτόμενα από φύλλα χαλκού, αναρτάται με χαλύβδινα καλώδια από ένα κεντρικό επίσης χαλύβδινο κατάρτι τοποθετημένο στο κέντρο της σπείρας, το οποίο εξέχει από τον πέτρινο τοίχο. Η κατασκευή αυτή απέχει λίγο από τον τοίχο δημιουργώντας ένα συνεχή φωταγωγό ακριβώς πάνω από την κεντρική σκάλα. Για αυτό το έργο του βραβεύτηκε με το βραβείο εικοσιπενταετίας από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Αρχιτεκτονικής το 1987. David G. Long (1988), Bruce Goff : Towards Absolute Architecture, subject : Goff Bruce 1904 - 1982, Architecture,Modern- 20th century-United States , The MIT Press Dennis Sharp (1981), Sources of Modern Architecture : a critical bibliography, subject : Architects & Architecture, Modern-20th century-bibliography , London : Granada Sherban Cantacuzino (1970), Great Modern Architecture, subject : Architects & Architexture, Modern-20th century , London Studio Vista Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Bruce Goff στο Wikimedia Commons | Ο Μπρους Γκοφ (Bruce Alonso Goff) (Ιούνιος 1904 – 4 Αυγούστου 1982) ήταν Αμερικανός αρχιτέκτονας του μοντερνισμού που έγινε γνωστός για τα οργανικά και συχνά φαντασμαγορικά σχέδια που παρήγαγε. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%82_%CE%93%CE%BA%CE%BF%CF%86 |
Ιωάννης Αδόλφος του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν-Σόντερμπουργκ-Νόρμπουργκ | Ήταν ο τέταρτος γιος του Ιωάννη Β΄ του νεότερου, δούκα του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν-Σόντερμπουργκ και της Ελισάβετ των Γουέλφων, κόρης του Ερνέστου Γ΄, δούκα του Μπράουνβαϊγκ-Γκρουμπενχάγκεν. Όπως και ο πατέρας του, μετέβη στη Ρώμη για σπουδές (1596-97). Το 1622 διαδέχθηκαν τον Ιωάννη Β΄ τα τέκνα του: ο Αλέξανδρος έλαβε το Σλέσβιχ-Χόλσταϊν-Σόντερμπουργκ, ο Ιωάννης Αδόλφος το Νόρμπουργκ (επί της νήσου Αλς), ο Ιωακείμ Ερνέστος το Πλεν και άλλοι αδελφοί τα υπόλοιπα εδάφη. Αρραβωνιάστηκε τη Μαρία Χέντβιχ, κόρη του Ερνέστου Λουδοβίκου, δούκα της Πομερανίας, αλλά η Μαρία Χέντβιχ απεβίωσε το 1606, ώστε δεν πρόλαβε να τη νυμφευτεί. Απεβίωσε το 1624 σε ηλικία 48 ετών, άγαμος και τον διαδέχθηκε ο επόμενος αδελφός του Φρειδερίκος. Miroslav Marek: House of Oldenburg, offsprings of Johann IΙ herzog von S.H.S. | Ο Ιωάννης Αδόλφος, δανικά Hans Adolf (15 Σεπτεμβρίου 1576 - 21 Φεβρουαρίου 1624) από τον Οίκο του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν-Σόντερμπουργκ ήταν δούκας του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν-Σόντερμπουργκ-Νόρμπουργκ (1622-24). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%91%CE%B4%CF%8C%CE%BB%CF%86%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A3%CE%BB%CE%AD%CF%83%CE%B2%CE%B9%CF%87-%CE%A7%CF%8C%CE%BB%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%8A%CE%BD-%CE%A3%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%BA-%CE%9D%CF%8C%CF%81%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%BA |
Αγχίαλος Θεσσαλονίκης | Η τοπική κοινότητα Αγχιάλου είναι χαρακτηρισμένη ως αγροτικός πεδινός οικισμός, με έκταση 11,143 χμ² (2011). Ιστορικά οι κάτοικοι είναι πρόσφυγες που κατάγονται όλοι από την αμπελουργική Αγχίαλο της Ανατολικής Ρωμυλίας στα παράλια του Εύξεινου Πόντου. Μια πόλη γεμάτη από παλιά ξύλινα σπίτια που κάηκε μέσα σε λίγη ώρα από τους Βούλγαρους στις 30 Ιουλίου 1906. Οι κάτοικοι αναγκάστηκαν να αναζητήσουν νέα πατρίδα και εγκαταστάθηκαν στο χωριό το 1923. Η περιοχή μέχρι τότε ονομαζόταν Ίγγλις Τσιφλίκ και είχε πάρει το όνομά της από κάποιον Άγγλο, στον οποίο ανήκε το αγρόκτημα και είχε σκοτωθεί από τους Τούρκους. Από την Αγχίαλο της Ανατολικής Ρωμυλίας οι κάτοικοι μετέφεραν ξύλινα βαρέλια και κληματόβεργες για να ξεκινήσουν τη νέα τους ζωή. Είναι το μοναδικό χωριό σε όλη τη Μακεδονία στο οποίο οι κάτοικοι πήραν αμπελουργικό κλήρο καθώς σε όλα τα άλλα έδιναν γεωργικό. Η παράδοση του κρασιού ξεκινάει από την εποχή που οι πρώτοι 450 πρόσφυγες έφεραν μαζί τους εργαλεία, κληματόβεργες και τεχνογνωσία από την πατρίδα τους. Λαμβάνοντας αμπελουργικό κλήρο, που ήταν μικρότερος από τους γεωργικούς συνέχισαν τη μακραίωνη παράδοση. Μετά το πρώτο διάστημα, εγκαταστάθηκαν παράλληλα και νέες οικογένειες από τη Στενήμαχο, τον Πύργο και τη Σωζόπολη. Οι κάτοικοι μέχρι το 1928 και με τα λιγοστά μέσα που διέθεταν, κατάφεραν να φυτέψουν 7.500 στρέμματα αμπελιού με γαλλικές, βουλγάρικες και αμερικανικές ποικιλίες χρησιμοποιώντας τις κληματόβεργες που έφεραν από την πατρίδα τους. Όμως λόγω του ότι το μεγαλύτερο μέρος του εδάφους ήταν αλκαλικό, περίπου 5.000 στρέμματα που βρίσκονταν στην μετέπειτα ονομασθείσα περιοχή «Σαλαμούρα» καταστράφηκαν και ένας αριθμός νέων κατοίκων εγκατέλειψαν την περιοχή. Παρ' όλες τις αντιξοότητες, το 1928 χτίστηκε κοινοτικό κατάστημα και δημοτικό σχολείο ενώ παράλληλα άρχισε η ανέγερση του Ιερού Ναού Αγίου Γεωργίου. Η οικονομική δραστηριότητα τότε, στηριζόταν κυρίως στην αμπελουργία και τα προϊόντα της. Η Αγχίαλος σήμερα Σήμερα, η Αγχίαλος έχει 200 σπίτια και 60 καζάνια παρασκευής τσίπουρου. Όλοι σχεδόν οι κάτοικοι ασχολούνται με την αμπελουργία και φτιάχνουν κρασί και τσίπουρο που είναι γνωστά για την ποιότητά τους, καλλιεργώντας 1.300 στρέμματα αμπελιών στην περιοχή «Περβόλια», με τις ποικιλίες: μοσχάτο Αμβούργου, ροδίτης, σενζώ, σαββατιανό, ζουμιάτικο, μαυρουλί, καμπερνέ, σεβινιόν, γκρενάζ, γιούνι-μπλάκ, γκράν νουάρ, νεμπιόλο και άλλες. Η οινοποίηση συνεχίζει να γίνεται παραδοσιακά και 1.500 τόνοι εκλεκτού κρασιού παράγονται και πωλούνται από τους ίδιους τους παραγωγούς. Στην περιοχή μάλιστα βρίσκεται το 80% των καλλιεργούμενων αμπελώνων της Θεσσαλονίκης. Επίσης, το χωριό αποτελεί σημαντικό σταθμό των δρόμων του κρασιού της Βορείου Ελλάδος. Στην Αγχίαλο διοργανώνεται από το 1955, με κάποιες διακοπές, Γιορτή Κρασιού το πρώτο Παρασκευοσαββατοκύριακο του Σεπτεμβρίου. Κορυφαίο έθιμο επίσης, που αναβιώνει ανήμερα του Αϊ-Γιάννη, είναι το «βρέξιμο του γαμπρού», ενώ με όλες τις τιμές εορτάζεται ο Άγιος Τρύφωνας, προστάτης των αμπελουργών, την 1η Φεβρουαρίου. Στον Άγιο Τρύφωνα, μάλιστα, ήταν αφιερωμένο το πρώτο εκκλησάκι που έχτισαν οι κάτοικοι μόλις εγκαταστάθηκαν στο χωριό. Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 1978, 2006 (ΠΛΜ) Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, 1963 (ΠΛ) | Η Αγχίαλος είναι χωριό και έδρα ομώνυμης τοπικής κοινότητας, του Δήμου Χαλκηδόνος, της περιφερειακής ενότητας Θεσσαλονίκης και μέχρι την εφαρμογή του νόμου Καλλικράτης, διοικητικά υπαγόταν στον πρώην Δήμο Αγίου Αθανασίου. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 η Αγχίαλος έχει 738 κατοίκους και διαθέτει Νηπιαγωγείο και Δημοτικό σχολείο. Βρίσκεται σε απόσταση 15 χιλιομέτρων από την πόλη της Θεσσαλονίκης. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B3%CF%87%CE%AF%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%98%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%B7%CF%82 |
Θερινά Ανάκτορα του Πεκίνου | Τα Θερινά Ανάκτορα χρονολογούνται από την περίοδο που οι Τζούρτσεν ηγήθηκαν στη δυναστεία Τζιν (~1153), όταν ο 4ος Αυτοκράτορας, ο Γουάνιαν Λιανγκ (βασ. 1150-1161), μετέφερε την πρωτεύουσα των Τζιν από τον Νομό Χουινίνγκ (στη σημερινή επαρχία Άτσενγκ, στο Χαρμπίν της Χεϊλονγκτσιάνγκ) στο Γιαντζίνγκ (σημερινό Πεκίνο). Ο ίδιος διέταξε την ανέγερση ενός παλατιού στην περιοχή των Αρωματικών Λόφων και της Πηγής Τζέιντ, στα βορειοδυτικά του Πεκίνου. Περί το 1271, όταν η δυναστεία Γιουάν είχε εδραιώσει την πρωτεύουσά της στο Χανμπάλικ (σημερινό Πεκίνο), ο μηχανικός Γκουό Σοουτζίνγκ ξεκίνησε τις εργασίες για την κατασκευή ενός συστήματος ύδρευσης, που να κατευθύνει το νερό από την Πηγή Σενσάν (神山泉) προς το Χωριό Μπαϊφού (白浮村) της Τσάνγκπινγκ, μέσα στη Δυτική Λίμνη (西湖) που αργότερα εξελίχθηκε στη Λίμνη Κουνμίνγκ. Ο Γκουό ήθελε να δημιουργήσει μια δεξαμενή νερού που θα εξασφάλιζε σταθερή παροχή νερού για το παλάτι. Το 1494, ο Αυτοκράτορας Χονγκτσί (βασ. 1487-1505) της δυναστείας Μινγκ διέταξε να κατασκευαστεί ο Ναός Γιουαντζίγνκ (圓靜寺) για την παραμάνα του, την Λαίδη Λούο, στο μέτωπο του Λόφου Τζαρ (瓮山, Γουένγκ σαν), που αργότερα μετονομάστηκε σε Λόφος της Μακροζωίας. Με τα χρόνια, ο ναός ερειπώθηκε και εγκαταλείφθηκε, και τα περίχωρα του λόφου έγιναν κατάμεστα στη βλάστηση. Ο Αυτοκράτορας Ζένγκντε (βασ. 1505-21), ο οποίος διαδέχθηκε τον αυτοκράτορα Χονγκτσί, έχτισε ένα παλάτι στις όχθες της Δυτικής Λίμνης και μετέτρεψε την περιοχή σε έναν αυτοκρατορικό κήπο. Μετονόμασε τον Λόφο Τζαρ σε "Χρυσό Λόφο" (金山, Τζιν σαν) και ονόμασε τη λίμνη "Χρυσή Θάλασσα" (金海, Τζιν χάι). Τόσο ο αυτοκράτορας Ζένγκντε όσο και ο αυτοκράτορας Γουάνλι (βασ. 1572-1620) απολάμβαναν τις βαρκάδες στη λίμνη. Κατά τη βασιλεία του αυτοκράτορα Τιάντσι (βασ. 1620-27), ο ευνούχος της αυλής, ο Γουέι Τζονγκσίεν, πήρε τον αυτοκρατορικό κήπο ως προσωπική του ιδιοκτησία. Στις αρχές της δυναστείας Τσινγκ, ο Λόφος Τζαρ λειτούργησε ως στάβλος αλόγων για το αυτοκρατορικό ανάκτορο. Οι ευνούχοι που είχαν διαπράξει αδικήματα στέλνονταν εκεί για να ξεχορταριάσουν τα ζιζάνια και να κόψουν το γρασίδι. Στις αρχές της βασιλείας του Αυτοκράτορα Τσιανλόνγκ (βασ. 1735-1796), πολλοί αυτοκρατορικοί κήποι χτίστηκαν στα περίχωρα της σημερινή επαρχίας Χαϊντίαν του Πεκίνου, και κατά συνέπεια η κατανάλωση νερού αυξήθηκε σημαντικά. Εκείνη την εποχή, ένα μεγάλο μέρος του νερού που κατέληγε στη Δυτική λίμνη προερχόταν από την πηγή γλυκού νερού Τζέιντ στον ομώνυμο λόφο, και ένα μέρος προερχόταν από τον ποταμό Γουάντσαν ( 萬泉河). Οποιαδήποτε διαταραχή στη ροή του νερού από την πηγή θα επηρέαζε τα συστήματα ύδρευσης και υδροδότησης της πρωτεύουσας. Περί το 1749, ο αυτοκράτορας Τσιανλόνγκ αποφάσισε να χτίσει ένα ανάκτορο κοντά στον Λόφο Τζαρ και τη Δυτική Λίμνη, για να γιορτάσει τα 60α γενέθλια της χήρας μητέρας του, της Αυτοκράτειρας Τσονγκτσίνγκ. Για τη βελτίωση του συστήματος ύδρευσης της πρωτεύουσας, διέταξε να γίνει επέκταση της Δυτικής Λίμνης προς τα δυτικά, ώστε να δημιουργηθούν ακόμα δύο λίμνες, η λίμνη Γκάοσουι ( 高水湖 ) και η λίμνη Γιάνγκσουι ( 養水湖). Οι τρεις λίμνες χρησιμοποιούνταν ως δεξαμενές νερού για τους αυτοκρατορικούς κήπους, αλλά και ως πηγές νερού για τις γύρω γεωργικές περιοχές. Ο Αυτοκράτορας Τσιανλόνγκ ονόμασε συλλογικά τις τρεις λίμνες ως "Λίμνη Κουνμίνγκ" (昆明池), όπως την ομώνυμη λίμνη που κατασκευάστηκε από τον Αυτοκράτορα Γου (βασ. 141-187 π.Χ.) της δυναστείας Χαν. Τα προϊόντα εκσκαφής των έργων για την επέκταση της λίμνης, μεταφέρθηκαν στον Λόφο Τζαρ, ο οποίος αυξήθηκε σε διαστάσεις και μετονομάστηκε ως "Λόφος Μακροζωίας". Το Θερινό Ανάκτορο, του οποίου η κατασκευή περατώθηκε το 1764, με κόστος πάνω από 4,8 εκατομμ. αργυρά τάελ, αρχικά ονομάστηκε "Τσινγκγιγουάν" ( 清漪園, Κυματιστοί Κήποι). Το σχέδιο του Θερινού Ανακτόρου ήταν βασισμένο σε ένα θρύλο της Κινεζικής μυθολογίας, για τρία ιερά βουνά στην Ανατολική Θάλασσα, ονομαστικά το Πενλάι, το Φάνγκτζανγκ ( 方丈 ) και το Γινγκτζόου ( 瀛洲). Τα τρία τεχνητά νησιά μέσα στη Λίμνη Κουνμίνγκ - το νησί Νάνχου ( 南湖島 ), το νησί Τουάντσενγκ ( 團城島 ) και το νησί Ζαοτζίαντανγκ ( 藻鑒堂島) - ήταν κατασκευασμένα ώστε να αντιπροσωπεύουν τα τρία βουνά, ενώ η λίμνη καθαυτή ήταν βασισμένη στο τοπογραφικό σχέδιο της Δυτικής Λίμνης στο Χανγκτσόου. Επίσης, το ανάκτορο είχε πολλά αρχιτεκτονικά χαρακτηριστικά που ήταν παρόμοια ή πανομοιότυπα με αυτά άλλων αξιοθέατων της Κίνας. Για παράδειγμα: η προβλήτα Φοίνιξ ( 鳳凰墩 ) συνδεόταν με τη Λίμνη Τάι. ο πύργος Τζινγκμίνγκ ( 景明樓 ) ήταν παρόμοιος με τον πύργο Γιουεγιάνκ της Χουνάν. το παβιγιόν Γουάνγκτσαν ( 望蟾閣 ) έμοιαζε με τον Πύργο του Κίτρινου Γερανού, και οι εμπορικοί δρόμοι ήταν σχεδιασμένοι με βάση τους δρόμους των πόλεων Σουτσόου και Γιαντζόου. Η κύρια ατραξιόν του Θερινού Ανακτόρου ήταν ο «Μεγάλος Ναός της Ευγνωμοσύνης και της Μακροζωίας» ( 大報恩延壽寺 ). Υπήρχε επίσης ένας Μακρύς Διάδρομος (長廊, Τσανγκ Λανγκ), που είχε μήκος 728 μ. και ήταν διακοσμημένος με πολυάριθμες τοιχογραφίες (πάνω από 14.000). Επειδή το ανάκτορο δεν διέθετε εγκαταστάσεις κατάλληλες για μακροχρόνια διαμονή και την καθημερινή διαχείριση των κρατικών υποθέσεων, ο αυτοκράτορας Τσιανλόγνκ σπάνια έμενε εκεί, μόνο κατά τη διάρκεια ημερήσιων επισκέψεων. Μετά τη βασιλεία του Αυτοκράτορα Νταογκουάνγκ (βασ. 1820-1850), η δυναστεία των Τσινγκ άρχισε να παρακμάζει, και το Θερινό Ανάκτορο παραμελήθηκε επειδή το κόστος συντήρησης ήταν πολύ υψηλό. Το 1860, προς τα τέλη του Β' Πολέμου του Οπίου, οι Γάλλοι και οι Βρετανοί λεηλάτησαν το Θερινό Ανάκτορο, και την 18η Οκτωβρίου 1860 οι Βρετανοί έκαψαν το γειτονικό Παλαιό Θερινό Ανάκτορο (圆 明 园, Γιουάν μινγκ γιουάν, Ολοφώτεινοι Κήποι). Η καταστροφή του ανακτόρου διατάχθηκε από τον Λόρδο Έλγιν, τον Βρετανό Ύπατο Αρμοστή στην Κίνα, ως αντίπεινα για τα βασανιστήρια και τη δολοφονία δύο Βρετανών απεσταλμένων, ενός δημοσιογράφου του The Times, και των συνοδών τους. Η καταστροφή του Παλαιού Ανακτόρου ήταν μία δυστυχής έκβαση που είχε έντονο συναισθηματικό αντίκτυπο στην Κίνα. Το 1884-95, κατά τη βασιλεία του Αυτοκράτορα Γκουάνγκσου (1875-1908), με διαταγή της χήρας Αυτοκράτειρας Τσισί, τα 22 εκατομ. αργυρά τάελ που αρχικά προορίζονταν για την αναβάθμιση του Στόλου Μπεϊγιάνγκ (ναυτικό), διατέθηκαν για την ανακαίνιση και επέκταση του Θερινού Ανακτόρου, στα πλαίσια του εορτασμού των 60ής ημέρας γενεθλίων της. Καθώς τα κεφάλαια ήταν περιορισμένα, οι κατασκευαστικές εργασίες επικεντρώθηκαν στα κτίρια που βρίσκονταν στην μπροστινή όψη του Λόφου της Μακροζωίας και στα φράγματα της Λίμνης Κουνμίνγκ. Το 1888 το Θερινό Ανάκτορο έλαβε το σημερινό Κινεζικό όνομα του, "Γιχεγουάν" ( 頤和園 ). Το 1900, προς τα τέλη της Εξέγερσης των Μπόξερς, το Θερινό Ανάκτορο υπέστη και πάλι ζημιές, όταν οι δυνάμεις της Οκταεθνούς Συμμαχίας κατέστρεψαν τους αυτοκρατορικούς κήπους και έκλεψαν πολλά αντικείμενα που φυλάσσονταν στο παλάτι. Ανακαινίστηκε δύο χρόνια αργότερα. Το 1912, μετά την παραίτηση του τελευταίου Αυτοκράτορα, Πουγί, από τον θρόνο, το Θερινό Ανάκτορο περιήλθε στην ιδιοκτησία της πρώην αυτοκρατορικής οικογένειας των Τσινγκ. Δύο χρόνια αργότερα, το Θερινό Ανάκτορο άνοιξε τις πόρτες του για το κοινό και άρχισαν να πωλούνται εισιτήρια για τους επισκέπτες. Το 1924, όταν ο πολέμαρχος Φενγκ Γιουσιάνγκ εκδίωξε τον πρώην αυτοκράτορα Πουγί από την Απαγορευμένη Πόλη, η τοπική αυτοδιοίκηση του Πεκίνου ανέλαβε τη διαχείριση του Θερινού Ανακτόρου και το μετέτρεψε σε δημόσιο πάρκο. Με έναρξη το 1949, στο Θερινό Ανάκτορο στεγάστηκε για λίγο καιρό η Κεντρική Σχολή του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας. Πολλοί από τους φίλους του Μάο Τσετούνγκ και σημαντικά πρόσωπα του Κομμουνιστικού Κόμματος, όπως ο Λιού Γιάζου και η Τζιάνγκ Τσινγκ, πέρασαν από εκεί. Από το 1953 έχουν πραγματοποιηθεί πολλά έργα αποκατάστασης και ανακαίνισης στο Θερινό Ανάκτορο, το οποίο είναι πλέον ανοικτό στο κοινό ως τουριστικό αξιοθέατο και πάρκο. Τον Νοέμβριο του 1998, το Θερινό Ανάκτορο του Πεκίνου συμπεριλήφθηκε στον Κατάλογο με Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ. Προς τα τέλη του 2006, η Κινεζική κυβέρνηση κυκλοφόρησε αναμνηστικά νομίσματα για τον εορτασμό της πολιτιστικής σημασίας των Θερινών Ανακτόρων. Τα Θερινά Ανάκτορα είναι επικεντρωμένα γύρω από το Λόφο Μακροζωίας και τη Λίμνη Κουνμίνγκ, με την τελευταία να καλύπτει περίπου τα 3/4 της συνολικές έκτασης. Τα πιο σημαντικά κτίρια είναι χτισμένα κατά μήκος του άξονα βορρά-νότου του Λόφου της Μακροζωίας, ο οποίος έχει μία μπροστινή και μία οπίσθια όψη. Μέσα στη λίμνη Κουνμίνγκ υπάρχουν τρία μικρά νησιά, τα Νάνχου, Τουάντσενγκ και Ζαοτζίαντανγκ. Η Λίμνη Κουνμίνγκ χωρίζεται στα δύο με το Δυτικό Φράγμα. Το Ανατολικό Φράγμα κατασκευάστηκε κατά τη βασιλεία του αυτοκράτορα Γκουανγκσού. Τα Θερινά Ανάκτορα έχουν πολλά αξιοθέατα που βρίσκονται σε 6 διακριτές περιοχές: οι Αίθουσες, ο Λόφος της Μακροζωίας, η Λίμνη Κουνμίνγκ, η γραφική περιοχή με τις Καλλιέργειες και τα Υφαντήρια, ο Μακρύς Διάδρομος και η περιφέρεια του Κεντρικού Άξονα. Ανατολική Πύλη των Ανακτόρων ( 東宮門, Ντονγκόνγκ μεν): Είναι η κύρια είσοδος για τα Θερινά Ανάκτροα. Τα δύο χάλκινα λιοντάρια εκατέρωθεν της πύλης είναι της εποχής του αυτοκράτορα Τσιανλόνγκ, ενώ τα "Σκαλοπάτια του Σύννεφου του Δράκου" μπροστά από την πύλη είναι κειμήλια που διασώθηκαν από το Παλαιό Θερινό Ανάκτορο . Οι τρεις κινεζικοί χαρακτήρες "頤和園" της επιγραφής πάνω από την πύλη, που προφέρονται Γιχεγουάν, σημαίνουν "Θερινά Ανάκτορα" και είναι της εποχής του αυτοκράτορα Γκουανγκσού. Αίθουσα της Καλοβουλίας και της Μακροζωίας ( 仁寿殿, Ρενγκσουντιέν): Η αίθουσα όπου πραγματοποιούνταν οι συνεδριάσεις της αυτοκρατορικής Αυλής. Την εποχή του αυτοκράτορα Τσιανλόνγκ ονομαζόταν "Αίθουσα της Καλής Διακυβέρνησης" ( 勤政殿, Τσιντζενγκ ντίαν), και το σημερινό της όνομα αποδίδεται στον αυτοκράτορα Γκουανγκσού. Το πηγάδι στα βόρεια της αίθουσας ονομάζεται "Πηγάδι που Παρατείνει τη Χρονιά" (延年井, Γιανιάν τζινγκ). Ο βραχόκηπος πίσω από την αίθουσα είναι σχεδιασμένος σαν αντίγραφο του "Κήπου του Δάσους των Λιονταριών" στη Σουτσόου. Οι σταλακτίτες είναι κειμήλια από το Παλαιό Θερινό Ανάκτορο. Αίθουσα των Κυμάτων του Νεφρίτη (玉澜堂, Γιουλαντάνγκ). Βρίσκεται δυτικά της Αίθουσας Καλοβουλίας και Μακροζωίας. Ήταν ο χώρος διαμονής των αυτοκρατόρων των Τσινγκ. Κάποτε, εδώ, η Αυτοκράτειρα Τσισί έθεσε τον Αυτοκράτορα Γκουανγκσού υπό περιορισμό. Αίθουσα Γιγιούν ( 宜芸馆, Γιγιούν γκουάν): Βρίσκεται βόρεια της αίθουσας των Κυμάτων Νεφρίτη. Αρχικά, κατά τη βασιλεία του αυτοκράτορα Τσιανλόνγκ, ήταν μία βιβλιοθήκη, αλλά την εποχή του Αυτοκράτορα Γκουανγκσού έγινε ο χώρος διαμονής της χήρας Αυτοκράτειρας Λόνγκιου. Στέγαζε μια συλλογή από λίθινες επιγραφές, καλλιγραφημένες από τον αυτοκράτορα Τσιανλόνγκ. Κήπος Ντέχε (德和園): Εκεί βρίσκεται το τριώροφο κτίριο της Αίθουσας της Μεγάλης Όπερας (大戏楼, Ντάσι λόου), όπου διοργανώνονταν οι παραστάσεις όπερας. Αίθουσα Ευτυχίας και Μακροζωίας ( 乐寿堂, Λεσόου τανγκ): Ήταν ο χώρος διαμονής της Αυτοκράτειρας Τσισί. Μακρύς Διάδρομος (长廊, Τσανγκ λανγκ): Εκτείνεται από την Αίθουσα Ευτυχίας και Μακροζωίας στα ανατολικά μέχρι το Παβιγιόν Σιζάνγκ στα δυτικά. Ο διάδρομος έχει μήκος 728 μέτρα και είναι διακοσμημένος με καλλιτεχνικά έργα, όπως πολυάριθμες τοιχογραφίες που απεικονίζουν γνωστά Κινέζικα τοπία, σκηνές από την Κινέζικη μυθολογία και παραδοσιακές ιστορίες, από τη συλλογή ιστοριών «24 Υποδειγματικές Οικογένειες» του Κομφούκιου και τα τέσσερα μεγάλα κλασσικά μυθιστορήματα της Κινεζικής λογοτεχνίας. Αίθουσα των Εξανεμισμένων Σύννεφων ( 排云殿, Παλγιούν νταϊάν): Βρίσκεται στον κεντρικό άξονα του Λόφου της Μακροζωίας. Αρχικά, η αίθουσα λειτουργούσε ως ο Μέγας Ναός της Ευγνωμοσύνης και της Μακροζωίας ( 大報恩延壽寺). Το 1892 ανακαινίστηκε και έγινε ένας χώρος στον οποίο η χήρα Αυτοκράτειρα Τσισί δεχόταν επισκέπτες, διοργάνωνε δεξιώσεις και τους εορτασμούς των γενεθλίων της. Πύργος του Βουδιστικού Θυμιάματος (佛香阁, Φούσιανγκ γκε). Βρίσκεται στο κέντρο του εμπρόσθιου μετώπου του Λόφου της Μακροζωίας. Το αρχικό σχέδιο του πύργου πρόβλεπε μία Βουδιστική παγόδα εννέα ορόφων, χτισμένη ώστε να μοιάζει με τον Πύργο του Κίτρινου Γερανού. Τελικά, ο αυτοκράτορας Τσιανλόνγκ διέταξε να σταματήσουν οι εργασίες κατασκευής όταν είχε χτιστεί ο 8ος όροφος. Ο πύργος είναι χτισμένος σε πέτρινη βάση βάθους 20 μέτρων, έχει ύψος τρεις ορόφους (1 όροφος=3,3 μ.) και 41 μ., και υποστηρίζεται από οκτώ πυλώνες σιδερόξυλων. Η χήρα Αυτοκράτειρα Τσισί επισκεπτόταν τον πύργο για να προσφέρει θυμίαμα και να προσευχηθεί. Θάλασσα της Σοφίας ( 智慧海, Ζιζούι χάι): Βρίσκεται στην κορυφή του Λόφου της Μακροζωίας. Κατασκευάστηκε από έγχρωμο γυαλί και στεγάζει πάνω από 1.000 αγάλματα Βουδιστικών φιγούρων. Καταστράφηκε μερικά κατά τη διάρκεια της Πολιτιστικής Επανάστασης. Στήλη του Λόφου της Μακροζωίας και της Λίμνης Κουνμίνγκ (万寿山昆明湖碑). Βρίσκεται ανατολικά της Αίθουσας των Εξανεμισμένων Σύννεφων. Η στήλη φέρει μία επιγραφή έξι κινεζικών χαρακτήρων του αυτοκράτορα Τσιανλόνγκ. Παβιγιόν των Πολύτιμων Σύννεφων (宝云阁, Μπάογιουν γκε). Βρίσκεται δυτικά του Πύργου του Βουδιστικού Θυμιάματος. Χτίστηκε το 1755 και αρχικά ονομαζόταν "Χάλκινο Παβιγιόν" ( 铜亭, Τονγκ τινγκ). Το 1900 στρατιώτες της Οκταεθνούς Συμμαχίας έκλεψαν τις πόρτες και τα παράθυρα του κτιρίου. Κατά τη δεκαετία του '80, κάποιοι Κινέζοi του εξωτερικού ανέκτησαν τα κλεμμένα είδη και τα επέστρεψαν στα Θερινά Ανάκτορα.. Μαρμάρινο Πλοίο (石舫, Σι φανγκ): Έχει μήκος 36 μ. και ύψος 2 ορόφους (1 όροφος = 3,3 μ.) και 8 μ. Το αρχικό ξύλινο πλοίο κάηκε το 1860, και έχει αντικατασταθεί με ένα μαρμάρινο αντίγραφο που έχει τροχούς πλοίου δυτικού τύπου. Αίθουσα που Ακούει τον Ορίολο (听鹂馆, Τινγκ λι γκουαν). Βρίσκεται δυτικά του Λόφου της Μακροζωίας. Είναι ο χώρος από όπου η χήρα Αυτοκράτειρα Τσισί παρακολουθούσε τις παραστάσεις όπερας. Η αίθουσα τώρα έχει μετατραπεί σε εστιατόριο που ειδικεύεται στην αυτοκρατορική κουζίνα των Τσινγκ. Χουά ζονγκ γιόου (画中游): Βρίσκεται δυτικά του Λόφου της Μακροζωίας.Ανατολικά του Μπροστινού Λόφου (前山东部): Υπάρχουν πολλά παβιγιόν και αίθουσες. Δυτικά του Μπροστινού Λόφου (前山西部): Υπάρχουν πολλά παβιγιόν και αίθουσες. Δυτικά του Μακριού Διαδρόμου (长廊西端): Υπάρχει μία "Δυτική Τέταρτη Αίθουσα" (西四厅, Σίσι τινγκ) που βρίσκεται βόρεια του παβιγιόν Σιζάνγκ. Η αυτοκράτειρα Τσισί έθεσε τη σύζυγο του αυτοκράτορα Γκουανγκσού, Ζεν, υπό κράτηση σε αυτήν την αίθουσα. Κατά την εποχή του αυτοκράτορα Τσιανλόνγκ λειτουργούσε ως η δυτική είσοδος στα Θερινά Ανάκτορα. Οδός Σουτσόου (苏州街). Το 1762, μετά την επιστροφή του από ένα ταξίδι στην περιοχή Τζιανγκνάν, ο Αυτοκράτορας Τσιανλόνγκ διέταξε να κατασκευαστεί ένας εμπορικός δρόμος που να μοιάζει με την Οδό Σαντάνγκ του Σουτσόου. Το 1860 ο δρόμος καταστράφηκε από τους Βρετανούς και τους Γάλλους, και δεν ανακατασκευάστηκε παρά μόνο μέχρι το 1988. Κήπος των Αρμονικών Ευχαριστήσεων (谐趣园, Σιετσιού γιουάν): Βρίσκεται στη βορειοανατολική γωνία των Θερινών Ανακτόρων. Το 1751, ο Αυτοκράτορας Τσιανλόνγκ έκανε ένα ταξίδι στην περιοχή Τζιανγκναν, και εντυπωσιάστηκε τόσο με τον κήπο Τζιτσάνγκ του Γουσί που διέταξε να κατασκευαστεί ένας παρόμοιος κήπος στα Θερινά Ανάκτορα, ο οποίος αρχικά ονομάστηκε Κήπος Χούισαν (惠山園). Το 1811 ο κήπος μετονομάστηκε στο σημερινό του όνομα. Τέσσερις Μεγάλες Περιοχές (四大部洲, Σινταμπουτζόου): Βρίσκεται στο κέντρο του κεντρικού άξονα του πίσω μέρους του λόφου. Σχεδιάστηκε με πρότυπο το Μοναστήρι του Σαμιέ στο Θιβέτ, και εκεί φυλάσσονται κάποια αγάλματα του Μπαϊσατζιάγκουρου, του Βούδα και του Αμιτάμπα. Το 1860 καταστράφηκε από τους Βρετανούς και τους Γάλλους, αλλά μεταγενέστερα αποκαταστάθηκε . Παβιγιόν των Λουλουδιών και Κρυστάλλινος Πύργος (花承阁琉璃塔, Χουατσενγκέ Λιούλιτα). Βρίσκεται στα ανατολικά του πίσω μέρους του λόφου. Το 1860 καταστράφηκε από τους Βρετανούς και τους Γάλλους, και μόνο ο Κρυστάλλινος Πύργος διασώθηκε. Κατά τη διάρκεια της Πολιτιστικής Επανάστασης, οι Κόκκινοι Φρουροί παραμόρφωσαν το Βουδιστικό άγαλμα του πύργου. Πρώην τοποθεσία του Γκαϊτσουνγιουάν (赅春园遗址): Βρίσκεται στα δυτικά του πίσω μέρους του λόφου. Την εποχή του αυτοκράτορα Τσιανλόνγκ χτίστηκε εκεί ένας μικρός κήπος, όπου ο αυτοκράτορας είχε και ένα προσωπικό δωμάτιο μελέτης. Όλα αυτά καταστράφηκαν κυρίως από τους Βρετανούς και τους Γάλλους το 1860. Πρώην τοποθεσία του Παβιγιόν Τσιγουάνγκ (绮望轩遗址): Βρίσκεται στα δυτικά του πίσω μέρους του λόφου, δίπλα στη λίμνη. Την εποχή του αυτοκράτορα Τσιανλόνγκ χτίστηκε εκεί ένας μικρός κήπος. Παβιγιόν Τζιτσούν (知春亭): Βρίσκεται στην ανατολική όχθη της λίμνης Κουνμίνγκ, στα νότια της Αίθουσας των Κυμάτων του Νεφρίτη. Πύργος Γουεντσάνγκ (文昌阁): Είναι κατασκευασμένος ώστε να μοιάζει με την πύλη της πόλης. Την εποχή του αυτοκράτορα Τσιανλόνγκ, λειτούργησε ως σημαντικό σημείο εισόδου για τα Θερινά Ανάκτορα από τα ανατολικά και τα νότια. Δίπλα στον Πύργο υπάρχει μία ομώνυμη αίθουσα ( 文昌院), που συχνά αναφέρεται και ως Γκαλερί, όπου εκτίθενται σημαντικά κειμήλια των Θερινών Ανακτόρων. Παβιγιόν Κουορού (廓如亭): Βρίσκεται στη μέση του ανατολικού φράγματος, στα ανατολικά της "Γέφυρας με τις 17 Καμάρες". Καλύπτει μια έκταση 130 τ.μ.. Μπρούτζινο Βόδι (铜牛). Είναι ένα άγαλμα του 1755. Ιερό του Γελού Τσουοτσάι (耶律楚材词): Χτίστηκε από τον Αυτοκράτορα Τσιανλόνγκ προς τιμήν του Γελού Τσουοτσάι, ενός πολιτικού της Μογγολικής Αυτοκρατορίας. Το 2003 διακόπηκε η λειτουργία του και το μπροστινό του τμήμα μετατράπηκε σε μαγαζί για σουβενίρ. Η Γέφυρα με τις 17 Καμάρες (十七孔桥, Σίτσικονγκ τσιάο): Έχει συνολικό μήκος 150 μ., πλάτος 8 μ. και 17 αψιδωτές καμάρες. Αρχιτεκτονικά μοιάζει με την Γέφυρα Μπαοντάι στο Σουτσόου και την Γέφυρα του Μάρκο Πόλο στο Πεκίνο. Ο Ναός του Δράκου Βασιλιά ( 龙王庙, Λονγκγουάνγκ μιάο): Ένας ναός που χτίστηκε για την λατρεία του Βασιλιά Δράκου. Αίθουσα Χάνσου (涵虚堂): Βρίσκεται στα βόρεια του νησιού Νάνχου, αντικριστή στον Πύργο του Βουδιστικού Θυμιάματος στη βόρεια όχθη. Η Γέφυρα που Χωρίζει τη Λίμνη (界湖桥, Τζιεχού τσιάο): Χωρίζει τη Λίμνη Κουνμίνγκ από τη βόρεια λίμνη. Η Γέφυρα της Ζώνης του Νεφρίτη (玉带桥, Γιουντάι τσιάο) Γέφυρα Μπινφένγκ (豳风桥) Πύργος Τζινμίνγκ (景明楼): Το 1860 καταστράφηκε από τους Βρετανούς και Γάλλους, και το 1992 ανακατασκευάστηκε. Το σχέδιό του είναι μίμηση του Πύργου Γιουεγιάνγκ, της ομώνυμης πόλης της επαρχίας Χουνάν. Γέφυρα του Καθρέφτη ( 镜桥, Τζινγκ τσιάο) Γέφυρα του Λευκού Μεταξιού ( 练桥, Λιαντσιάο) Γέφυρα της Ιτιάς ( 柳桥, Λιοτσιάο): Βρίσκεται στην πιο νότια θέση του δυτικού φράγματος. Γραφική Περιοχή με Καλλιέργειες και Υφαντήρια (耕织图景区): Χτίστηκε κατά την εποχή του αυτοκράτορα Τσιανλόνγκ, και προοριζόταν να αναπαραστήσει την καθημερινή ζωή των αγροτών. Όταν η Αυτοκράτειρα Τσισί ανακαίνισε τα Θερινά Ανάκτορα, άφησε αυτήν την περιοχή εκτός σχεδίου. Το 1949, η περιοχή καταλήφθηκε από τον Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό και εκεί χτίστηκε ένα εργοστάσιο παραγωγής χαρτιού. Το 2003, η περιοχή ενσωματώθηκε και πάλι στα Θερινά Ανάκτορα και ορισμένα από τα παλαιά κτίρια αποκαταστάθηκαν. | Τα Θερινά Ανάκτορα του Πεκίνου είναι ένα τεράστιο αρχιτεκτονικό συγκρότημα που περιλαμβάνει λίμνες, κήπους και παλάτια στο Πεκίνο της Κίνας. Την εποχή της δυναστείας Τσινγκ ήταν ένας αυτοκρατορικός κήπος. Καλύπτει μία έκταση 2,9 τ.χλμ. εκ των οποίων τα 3/4 είναι νερό. Το τοπίο κυριαρχείται από τον Λόφο της Μακροζωίας και τη Λίμνη Κουνμίνγκ. Ο λόφος ύψους 60 μ. έχει μια σειρά από κτίρια, εξαίσιες αίθουσες και παβιγιόν. Η κεντρική λίμνη Κουνμίνγκ, που καλύπτει μία έκταση 2,2 τ.χλμ., είναι εντελώς τεχνητή. Τον Δεκέμβριο του 1998, η UNESCO συμπεριέλαβε τα Θερινά Ανάκτορα στον Κατάλογο με Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς, με την αιτιολόγηση ότι τα Θερινά Ανάκτορα «Είναι ένα αριστούργημα της Κινεζικής αρχιτεκτονικής κήπων. Το φυσικό τοπίο των λόφων και των ανοιχτών υδάτων συνδυάζεται με τεχνητές δομές όπως ανάκτορα, ναούς, μεγάλες αίθουσες, περίπτερα και γέφυρες, σχηματίζοντας ένα αρμονικό σύνολο με εξαιρετική αισθητική αξία». | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%AC_%CE%91%CE%BD%CE%AC%CE%BA%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A0%CE%B5%CE%BA%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%85 |
Κονσταντίν Μπάλσιτς | Ήταν γιος του Τζούρατζ Α΄ κυρίου της Ζέτας (1362–1378) και της συζύγου του, Tεοντόρας Ντεγιανόβιτς (κόρης του δεσπότη Ντέγιαν). Μετά το τέλος τού πατέρα του το 1378, κληρονόμησε ένα μικρό τμήμα γης μεταξύ των ποταμών Μπογιάνα και Ντριν (Δρίνου). Για να επεκτείνει τους δεσμούς στα δυτικά Βαλκάνια, πάντρεψε την αδελφή του Ευδοκία με τον Φλωρεντινό δεσπότη των Ιωαννίνων Ησαύ ντε' Μπουοντελμόντι. Στα τέλη του 1394, ο Κονσταντίν τοποθετήθηκε ως κυβερνήτης της Κρούγια από τους Οθωμανούς και νυμφεύτηκε την πρώην σύζυγο τού Μάρκο Μπαρμπαrίγκο, την Αλβανίδα πριγκίπισσα Ελένα Τόπια, κόρη του Κάρλο Τόπια. Η Ελένα ήταν εξαδέλφη τού Koνσταντίν, καθώς η μητέρα της Ελένα, Βογισλάβα και ο πατέρας του Κονσταντίν, Τζούρατζ Α΄ ήταν αδέλφια. Ο εκ μητρός πάππος της Ελένης και ο εκ πατρός πάππος του Κονσταντίν ήταν ο Μπάλσα Α΄. Στάλθηκε για να γίνει επικεφαλής των Μπάλσιτς ως Οθωμανός προστατευόμενος και προφανώς απέτυχε, χάνοντας το προπύργιο του Ντάγκνουμ, από τον εξάδελφό του Τζούρατζ Β΄, το 1395.Ο Κονσταντίν ήταν πολύ πιστός στον σουλτάνο Βαγιαζήτ Α΄. Στις 17 Μαΐου 1395 πολέμησε στη μάχη του Ροβίνε και έγινε μάρτυρας του θανάτου ορισμένων Σέρβων ευγενών, αλλά κατάφερε να επιβιώσει ο ίδιος. Μεταξύ αυτών που σκοτώθηκαν ήταν ο εξάδελφός του Kονσταντίν Ντεγιανόβιτς, από τον οποίο ονομάστηκε, και ο βασιλιάς Mάρκο Μρνγιαβτσέβις. Σε ένα βενετικό έγγραφο που χρονολογείται στις 8 Αυγούστου 1401, αναφέρεται ως «Κονσταντίν, κύριος της Σερβίας, στην επικράτεια γύρω από την επικράτειά μας του Δυρραχίου» (Constantini domini Servie, teritorii, quod est circa teritorium nostrum Durachii). Το 1402, εκτελέστηκε στο Δυρράχιο για άγνωστους λόγους, αλλά γενικά πιστεύεται, ότι η απουσία του στη μάχη της Άγκυρας είχε κάποια σχέση με αυτό. Μετά το τέλος του Κονσταντίν, η σύζυγός του Ελένα και ο γιος τους Στέφαν πήγαν πρώτα στους Βενετούς και μετά έζησαν με την αδελφή της Μαρία. Δεδομένου ότι η Μαρία ήταν παντρεμένη με τον Φίλιπ Μαραμόντε, οι Βενετοί και οι Ραγκούζιοι συχνά ανέφεραν τον Στέφαν Μπάλσιτς ως "Στέφαν Μαραμόντε". Το 1920 ο Γιουγκοσλάβος ιστορικός Mίλαν Σουφλάυ δημοσίευσε, με το ψευδώνυμο Alba Limi, ένα ιστορικό μυθιστόρημα για τον Koνσταντίν Μπάλσιτς. Νυμφεύτηκε το 1394 την εξαδέλφη του Ελένα Τόπια, κόρη του Κάρλο πρίγκιπα της Αλβανίας και είχε τέκνο: Στέφαν Μαραμόντε άκμ. 1419-40, ευγενής της Ζέτα. | Ο Κονσταντίν, σερβικά κυριλλικά: Константин Балшић / Konstantin Balšić, (άκμασε από το 1378 – απεβ. το 1402), από τον Οίκο των Μπάλσιτς, ήταν κύριος εδαφών στη βόρεια Αλβανία. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD_%CE%9C%CF%80%CE%AC%CE%BB%CF%83%CE%B9%CF%84%CF%82 |
Σιρίλ Τερεώ | Προτού ενταχθεί στην ΡΣΚ Άντερλεχτ, ο Τερώ αγωνίστηκε με τις ΟΣ Ορλεάν και Ανζέ ΣΚΟ στη Γαλλία, τη Σπορτίνγκ Σαρλερουά στο Βέλγιο και τη Στεάουα Βουκουρεστίου στη Ρουμανία. Ο Τερεώ πραγματοποίησε το μεγάλο βήμα στην καριέρα του το καλοκαίρι του 2006. Τον Ιούνιο, του ιδίου έτους, αγωνιζόταν ακόμη στην 3η Κατηγορία της Γαλλίας, ενώ τον Σεπτέμβριο του 2006 χρησιμοποιήθηκε ως αλλαγή σε αναμέτρηση για το Τσάμπιονς Λιγκ. Αποκτήθηκε από τη Στεάουα Βουκουρεστίου κατόπιν σχετικής εισήγησης του προπονητή της ομάδας, ο οποίος τον είδε να αγωνίζεται απέναντι στη Σταντάρ Λιέγης και τον βρήκε ως μια καλή λύση στη θέση του τραυματία Βίκτορας Γιάκομπ. Κατάφερε να πετύχει το πρώτο του hat-trick με τη Στεάουα σε αναμέτρηση της ομάδας απέναντι στην ΦΚ Νασιονάλ για την Α΄ Κατηγορία Ρουμανίας, στις 12 Νοεμβρίου 2006. Ο Τερεώ θεωρούνταν, μαζί με τον Βαλνετίν Μπαντέα, ως η καλύτερη μεταγραφή για τη σεζόν 2006-07, καταφέρνοντας σε σύντομο διάστημα να γίνει εξαιρετικά δημοφιλής στο κοινό της ομάδας. Στις 26 Ιουνίου, υπέγραψε τετραετές συμβόλαιο με την πρωταθλήτρια Βελγίου εκείνης της σεζόν, ΡΣΚ Άντερλεχτ, με το κ΄σοτος της μεταγραφής του να φτάνει τα 3 εκατομμύρια ευρώ. Πέτυχε ένα hat-trick απέναντι στην Λόκερεν στις 10 Μαρτίου 2010. Η Σαρελρουά πήρε την εντός έδρα νίκη με σκορ 4-1. Στις 24 Αυγούστου 2010, αποκτήθηκε από την ιταλική Κιέβο Βερόνα, η οποία αγωνίζεται στη Σέριε Α. Ο Τερεώ είναι εξαιρετικά ικανός επιθετικός, ο οποίος μπορεί να πετύχει τέρμα σχεδόν από κάθε θέση. Έτυχε αναγνώρισης στο Βέλγιο όταν και κατάφερε να πετύχει τέρμα έπειτα από ατομική του προσπάθεια η οποία ξεκίνησε από τον χώρο της μεσαίας γραμμής του γηπέδου. Αν και είναι πολύ ψηλός, έχει πολύ καλές ικανότητες στο σουτ, ενώ έχει εξίσου καλή τεχνική κατάρτιση. Επίσημη ιστοσελίδα του Σιρίλ Τερεώ Fan Club του Σιρίλ Τερεώ Σιρίλ Τερεώ @ Romaniansoccer.ro (Αγγλικά) Σιρίλ Τερεώ @ UEFA.com (Αγγλικά) Guardian Football Αρχειοθετήθηκε 2015-02-17 στο Wayback Machine. | Ο Σιρίλ Τερεώ, (Cyril Théréau ), (γεννημένος στις 24 Απριλίου 1983 στο Πριβά της Γαλλίας), είναι Γάλλος ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνίζεται για λογαριασμό της ιταλικής Φιορεντίνα, ως επιθετικός. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B9%CF%81%CE%AF%CE%BB_%CE%A4%CE%B5%CF%81%CE%B5%CF%8E |
Επισκοπή Αρκαδίας | Κ. Τεγέας (Αρκαδίας) ΦΕΚ 294Α - 28/08/1915: Η κοινότητα Τεγέας προήλθε από τη μετονομασία της κοινότητας Πιαλίου. ΦΕΚ 326Α - 22/09/1915: Ο οικισμός Ιμπραήμ Εφέντη της κοινότητας Τεγέας μετονομάζεται σε Επισκοπή. ΦΕΚ 271Α - 03/09/1940: Ο οικισμός Τεγέα της κοινότητας μετονομάζεται σε Αλέα. Η κοινότητα Τεγέα μετονομάζεται σε κοινότητα ΑλέαςΚ. Επισκοπής (Αρκαδίας) ΦΕΚ 24Α - 28/01/1948: Σύσταση της κοινότητας Επισκοπής με την απόσπαση του οικισμού Επισκοπή από την κοινότητα Αλέας και τον ορισμό του ως έδρα της κοινότητας. ΦΕΚ 244Α - 04/12/1997: Ο οικισμός Επισκοπή αποσπάται από την κοινότητα και προσαρτάται στο δήμο Τεγέας. Η κοινότητα Επισκοπής καταργείται. ΦΕΚ 87Α - 07/06/2010: Ο οικισμός Επισκοπή αποσπάται από το δήμο Τεγέας και προσαρτάται στο δήμο Τρίπολης. Κοντά στο χωρίο βρίσκεται ο αρχαιολογικός χώρος της Αρχαίας Τεγέας καθώς και το αρχαιολογικό μουσείο Τεγέας. Στον αρχαιολογικό χώρο της Αρχαίας Τεγέας έχουν ανακαλυφθεί μεταξύ άλλων ένα αρχαίο θέατρο των Ελληνιστικών Χρόνων, τμήματα της αρχαίας Αγοράς της Τεγέας των Ελληνιστικών και Ρωμαϊκών Χρόνων, βωμός της αυτοκρατορικής λατρείας (1ος - 4ος αιώνας μ.Χ.), δύο Παλαιοχριστιανικές Βασιλικές και τμήματα βυζαντινού οικισμού (10ος - 13ος αιώνας μ.Χ.). Στην Επισκοπή Αρκαδίας βρίσκεται ο βυζαντινός ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, όπου κάθε χρόνο διεξάγεται εμποροπανήγυρις την περίοδο του δεκαπενταύγουστου, που διαρκεί μία εβδομάδα. Η πληθυσμιακή μεταβολή του χωριού Επισκοπής Αρκαδίας τις τελευταίες δεκαετίες σύμφωνα με την ελληνική στατιστική αρχή είναι η εξής: | Η Επισκοπή είναι ένα μικρό χωριό, που βρίσκεται νοτιοανατολικά του Δήμου Τρίπολης σε υψόμετρο 697 μέτρων και έχει 113 μόνιμους κατοίκους σύμφωνα με την απογραφή πληθυσμού 2011. Παλιότερα ανήκε στο δήμο Τεγέας. Παλιότερα ονομαζόταν Ιμπραήμ Εφέντη. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B9%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%AE_%CE%91%CF%81%CE%BA%CE%B1%CE%B4%CE%AF%CE%B1%CF%82 |
Demonaz Doom Occulta | Αφού αποχώρησε από τους Old Funeral το 1989, ο Χάραλντ Νέιβνταλ σχημάτισε το death metal γκρουπ Amputation. Το 1991, έχοντας αλλάξει το στυλ τους σε black metal και έχοντας πλέον σχηματίσει τους Immortal ο τραγουδιστής και μπασίστας Abbath, ο κιθαρίστας Demonaz και ο ντράμερ Armagedda κυκλοφόρησαν το πρώτο τους EP και το 1992 το πρώτο τους άλμπουμ, Diabolical Fullmoon Mysticism. Μετά την αποχώρηση του Armagedda ο Abbath ανέλαβε και τα ντραμς μέχρι το άλμπουμ Blizzard Beasts του 1997, το οποίο παρουσίασε τον ντράμερ Horgh-ο οποίος παραμένει στο γκρουπ μέχρι και σήμερα. Αυτό ήταν και το τελευταίο άλμπουμ με τον Νέιβνταλ, καθώς η τενοντίτιδά του δεν του επέτρεπε να παίξει κιθάρα στην ταχύτητα που χρειαζόταν η μουσική των Immortal. Συνέχισε, ωστόσο, να γράφει τους στίχους για όλα τα άλμπουμ της μπάντας και έχει εμφανιστεί σε όλα τα μουσικά βίντεο. Το 2015 ο Abbath αποχώρησε έπειτα από δικαστική μάχη για τα δικαιώματα της μπάντας και δήλωσε τη διάλυση του συγκροτήματος. Οι Immortal, ωστόσο, αποφάσισαν να συνεχίσουν χωρίς αυτόν. Ο ντράμερ Horgh και ο μπασίστας Apollyon, μαζί με τον Νέιβνταλ που επέστρεψε ως κιθαρίστας και τραγουδιστής, ετοιμάζουν τον νέο τους δίσκο. Ο Νέιβνταλ έχει το προσωπικό του σχήμα, στο οποίο συμμετέχουν τα περισσότερα μέλη των I. Αυτός παρέχει τα κύρια φωνητικά. Ο πρώτος του δίσκος, March of the Norse, κυκλοφόρησε το 2011. Ο Νέιβνταλ είναι στιχουργός για τα συγκροτήματα Immortal, I και για το προσωπικό του σχήμα. Αντίθετα από συνηθισμένα black metal θέματα, οι στίχοι του Νέινταλ επικεντρώνονται σε θέματα όπως παγωμένα τοπία. Για έμπνευση κάνει περίπατους στην εξοχή, κοντά στο Μπέργκεν. Με τους Immortal: Diabolical Fullmoon Mysticism (1992) Pure Holocaust (1993) Battles in the North (1995) Blizzard Beasts (1997)Σόλο: March of the Norse (2011) | Ο Χάραλντ Νέιβνταλ (Harald Nævdal), περισσότερο γνωστός με το ψευδόνυμο Demonaz Doom Occulta ή απλώς Demonaz, είναι Νορβηγός μουσικός. Απέσπασε φήμη ως κιθαρίστας του Νορβηγικού black metal συγκροτήματος Immortal έως το 1997. Πλέον έχει επιστρέψει στο συγκρότημα ως τραγουδιστής και κιθαρίστας. | https://el.wikipedia.org/wiki/Demonaz_Doom_Occulta |
Τίχι | Το όνομα Tychy προέρχεται από την πολωνική λέξη cichy, που σημαίνει «ήσυχο» ή «ακίνητο». Αν και είναι κατάλληλο για το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας της Τίχι, το όνομα είναι πλέον κάπως ειρωνικό λαμβάνοντας υπόψη την ανάπτυξη της πόλης από το 1950 και μετά. Αρχικά ιδρύθηκε ως ένας μικρός αγροτικός οικισμός στη μεσαιωνική εμπορική οδό μεταξύ του Οσφιέντσιμ και του Μικόουουφ και η Τίχι τεκμηριώθηκε για πρώτη φορά το 1467. Το 1629, το πρώτο ίχνος σοβαρής οικονομικής δραστηριότητας καταγράφηκε με τη μορφή της ζυθοποιίας Książęcy, η οποία είναι πλέον ένα από τα μεγαλύτερα ζυθοποιεία στην Πολωνία.Από το 1526 και μετά, η περιοχή στην οποία χτίστηκε η Τίχι ήταν μέρος της αυστριακής Μοναρχίας των Αψβούργων. Αυτή η κατάσταση τελείωσε όταν η Πρωσία κατέλαβε τη γη το 1742, προτού γίνει μέρος της Γερμανικής Αυτοκρατορίας μεταξύ 1871 και 1918. Για ένα μικρό χρονικό διάστημα μεταξύ του 1918 και του 1921, η Τίχι βρισκόταν ακριβώς στα σύνορα της νεοσύστατης Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και εξακολουθούσε να αποτελεί τμήμα της γερμανικής Επαρχίας της Σιλεσίας, και στις 16-17 Αυγούστου 1919 η Μάχη του Παπροτσάνι (σημερινή συνοικία της Τίχι) πραγματοποιήθηκε ως μία από τις πρώτες μάχες των Σιλεσικών εξεγέρσεων (1919 έως 1921). Μετά τις εξεγέρσεις, η Τίχι επανεντάχθηκε στο αποκατεστημένο πολωνικό κράτος.Λίγο μετά την παραχώρησή της στην Πολωνία, η Τίχι άρχισε να εξελίσσεται σε έναν μικρό αστικό οικισμό, αποκτώντας νοσοκομείο, πυροσβεστικό σταθμό, ταχυδρομείο, σχολείο, πισίνα, αίθουσα μπόουλινγκ και πολλά καταστήματα και εστιατόρια. Το 1922, την πόλη επισκέφθηκε ο ηγέτης της μεσοπολεμικής Πολωνίας, Γιούζεφ Πιουσούτσκι. Ο πληθυσμός της αυξήθηκε επίσης μεταξύ του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, φτάνοντας τους 11.000 κατοίκους στον υψηλότερο αριθμό κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Μαζί με την υπόλοιπη βιομηχανική Άνω Σιλεσία, η Τίχι καταλήφθηκε από τις ναζιστικές γερμανικές δυνάμεις μετά την εισβολή στην Πολωνία και προσαρτήθηκε στο Τρίτο Ράιχ, ενώ πολλοί από τους κατοίκους της που δεν εκδιώχθηκαν ή εξοντώθηκαν αναγκάστηκαν να αλλάξουν την εθνικότητά τους στη γερμανική προκειμένου να συμμορφωθούν με τις ρατσιστικές πολιτικές της Ναζιστικής Γερμανίας. Μαζικές συλλήψεις και εκτελέσεις Πολωνών ακτιβιστών και πρώην Πολωνών ανταρτών του 1919-1921 πραγματοποιήθηκαν τις πρώτες ημέρες της κατοχής τον Σεπτέμβριο του 1939. Ήδη στις 3 Σεπτεμβρίου 1939, οι Γερμανοί δολοφόνησαν πολλούς Πολωνούς κατοίκους της πόλης, από τους οποίους οι 13 αργότερα ταυτοποιήθηκαν, με το νεότερο ηλικίας 16 ετών. Η τελευταία δημόσια εκτέλεση πραγματοποιήθηκε στις 22 Σεπτεμβρίου 1944, όταν σκοτώθηκαν πέντε μέλη του υπόγειου πολωνικού κινήματος αντίστασης. Η Τίχι υπέστη ελάχιστες καταστροφές κατά τη διάρκεια της εισβολής, επειδή τα περισσότερες από τις κοντινά μάχες έλαβαν χώρα στην περιοχή Μικόουουφ-Βίρι. Η ομάδα εργασίας E701 του στρατοπέδου αιχμαλώτων πολέμου Stalag VIII-B/344 βρισκόταν στη σημερινή περιοχή Τσούουουφ.Η Τίχι απελευθερώθηκε στις 28 Ιανουαρίου 1945. Η «Νέα Πόλη» ορίστηκε από την πολωνική κυβέρνηση το 1950 και σκόπιμα δημιουργήθηκε κοντά στο Κατοβίτσε με την πρόθεση ότι δεν θα ήταν μια αυτοδύναμη πόλη. Της χορηγήθηκαν προνόμια πόλης το 1951. Η Τίχι είναι η μεγαλύτερη από τις λεγόμενες «νέες πόλεις» στην Πολωνία και χτίστηκε από το 1950 έως το 1985, για να επιτρέψει την αστική επέκταση στα νοτιοανατολικά της βιομηχανικής περιοχής της Άνω Σιλεσίας. Στη δεκαετία του 1950 χτίστηκε η γειτονιά Osiedle A, σχεδιασμένη από τον Ταντέους Τεοντορόβιτς-Τοντορόφσκι και ο σχεδιασμός των επόμενων γειτονιών ανατέθηκε στον Καζίμιες Βέιχερτ και η γυναίκα του , Χάνα Ανταμτσέφσκα Βέιχερτ. Στις δεκαετίες του 1950, του 1960 και του 1970 δημιουργήθηκαν πολλές βιομηχανικές επιχειρήσεις. Το 1951 και 1973, τα όρια της πόλης επεκτάθηκαν σημαντικά, με τη συμπερίληψη των Παπροτσάνι και Βιλκοβίγιε (το 1951) και των Τσιελμίτσε, Ουρμπανοβίτσε και Γιαροσοβίτσε (το 1973) ως νέες συνοικίες. Μέχρι το 2006, ο πληθυσμός είχε φτάσει τους 132.500 κατοίκους. Στις διοικητικές μεταρρυθμίσεις που τέθηκαν σε ισχύ το 1999, η Τίχι μετατράπηκε σε πόλη με καθεστώς πόβιατ (πόλη πόβιατ). Μεταξύ 1999 και 2002, ήταν επίσης η διοικητική έδρα (αλλά όχι μέρος της) μιας οντότητας που ονομαζόταν Πόβιατ Τίχι (powiat tyski), η οποία είναι τώρα γνωστή ως Πόβιατ Μπιέρουν-Λεντζίνι. Το Μουσείο Ζυθοποιίας Tyskie δημιουργήθηκε το 2004 και το Δημοτικό Μουσείο το 2005. Ο παγκόσμιος κατασκευαστής αυτοκινήτων Stellantis έχει σημαντική παρουσία στην πόλη. Το πρώτο εργοστάσιο αυτοκινήτων άνοιξε το 1975 και εξαγοράστηκε από την ιταλική κατασκευαστική εταιρεία Fiat το 1992. Το 2008, το εργοστάσιο είχε παραγωγή σχεδόν μισού εκατομμυρίου αυτοκινήτων. Παράγει το νέο Fiat 500 και το Lancia Ypsilon. Ήταν το αποκλειστικό σημείο παραγωγής για τη δεύτερη γενιά Fiat Panda έως το 2012, όταν τελείωσε την παραγωγή και της 2ης γενιάς Ford Ka (βάσει συμφωνίας ΠΠΕ μεταξύ των δύο κατασκευαστών) έως τον Μάιο του 2016. Επίσης, στην Τίχι βρίσκεται ένα εργοστάσιο κινητήρων που παράγει κινητήρες αυτοκινήτων για αυτοκίνητα Opel. Αυτό το εργοστάσιο άνοιξε η Isuzu ως Isuzu Motors Polska (ISPOL) το 1996. Το 2002, η General Motors αγόρασε το 60% της εταιρείας και το 2013 το υπόλοιπο 40%. Το 2017, η Groupe PSA απέκτησε τις δραστηριότητες της GM στην Ευρώπη. Τον Ιανουάριο του 2021, τα πρώην εργοστάσια των Fiat και Opel έγιναν μέρος της Stellantis. Η μπύρα Tyskie παράγεται στην Τίχι, από την Kompania Piwowarska, θυγατρική της πολυεθνικής εταιρείας ζυθοποιίας Asahi Breweries. Σύμφωνα με πληροφορίες, είναι μία από τις μάρκες μπύρας με τις καλύτερες πωλήσεις στην Πολωνία, με περίπου 18% από μερίδιο της πολωνικής αγοράς (το 2009). Η ποδοσφαιρική ομάδα ΓΚΣ Τίχι ιδρύθηκε το 1971. Καθ΄ όλη τη διάρκεια της υπαρξής του, ο σύλλογος έφτασε στο αποκορύφωμα μεταξύ του 1974 και του 1977, όπου συμμετείχε στην κορυφαία κατηγορία, Εκστρακλάσα, και τερμάτισε δεύτερη το 1976. Κατά τη διάρκεια αυτών των ημερών δόξας, η ΓΚΣ Τίχι συμμετείχε επίσης στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ 1976-1977. Έπαιξε ξανά στην πρώτη κατηγορία τις σεζόν 1995-1996 και 1996-1997. Μερικοί αξιοσημείωτοι ποδοσφαιριστές είτε γεννήθηκαν στην Τίχι ή πέρασαν μέρος της καριέρας τους στην ομάδα, με τον πιο διάσημο να είναι ο πρώην τερματοφύλακας της Ρεάλ Μαδρίτης και της Εθνικής Πολωνίας, Γέζι Ντούντεκ. Οι παλαίμαχοι ποδοσφαιριστές Μπάρτος Κάρβαν και Ραντόσουαφ Γκιλέβιτς ξεκίνησαν την καριέρα τους στην ομάδα. Ο Πολωνός διεθνής επιθετικός Αρκάντιους Μίλικ γεννήθηκε στην Τίχι, καθώς και ο πρώην αμυντικός της Μπάγερ Λεβερκούζεν, Λούκας Σινκιέβιτς, ο οποίος κατέχει τώρα τη γερμανική υπηκοότητα. Η Τίχι φιλοξένησε πολλούς αγώνες του Παγκόσμιου Κυπέλλου U20 του 2019. Η Τίχι είναι αδελφοποιημένη με: Κασσίνο, Ιταλία Μαρτσάν-Χέλερσντορφ, Γερμανία Εβραϊκή κοινότητα στην Τίχι στο Virtual Shtetl Makropix.com Αρχειοθετήθηκε 2013-02-23 στο Wayback Machine., διαδραστική προβολή 360° ενός τετραγώνου στην Παλιά Τίχι Breakdown Lorry KAMIL, υπηρεσία έκτακτης ανάγκης | Η Τίχι (πολωνικά: Tychy, γερμανικά: Tichau, σιλεσικά: Tychy) είναι πόλη στη Σιλεσία της Πολωνίας, περίπου 20 χιλιόμετρα νότια του Κατοβίτσε. Βρίσκεται στο νότιο άκρο της βιομηχανικής περιοχής της Άνω Σιλεσίας και συνορεύει με το Κατοβίτσε στα βόρεια, με το Μικόουουφ στα δυτικά, με το Μπιέρουν στα ανατολικά και το Κόμπιορ στα νότια. Ο ποταμός Γκοστίνια, ένας παραπόταμος του Βιστούλα, ρέει μέσω της Τίχι. Από το 1999 η Τίχι βρίσκεται στο Βοεβοδάτο Σιλεσίας, ένα βοεβοδάτο που αποτελείται από 71 περιφερειακές κωμοπόλεις. Η Τίχι είναι επίσης μία από τις ιδρυτικές πόλεις της Μητροπολιτικής Ένωσης της Άνω Σιλεσίας, μιας πανσιλεσικής οικονομικής και πολιτικής ένωσης που δημιουργήθηκε με τον τελικό στόχο να ενώσει τις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές της Σιλεσίας σε ένα μόνο διοικητικό όργανο. Η Τίχι είναι γνωστή για τη βιομηχανία ζυθοποιίας και τη διεθνώς αναπτυγμένη μάρκα Tyskie, η οποία χρονολογείται από τον 17ο αιώνα. Από το 1950, η Τίχι αναπτύχθηκε ραγδαία, κυρίως ως αποτέλεσμα των μεταπολεμικών σοσιαλιστικών πολιτικών σχεδιασμού που θεσπίστηκαν για τη διασπορά του πληθυσμού της βιομηχανικής Άνω Σιλεσίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%AF%CF%87%CE%B9 |
Ράχη Άρτας | Με βάση την εργασία του Κων.Διαμαντή με τίτλο «Η Άρτα και τα περίχωρα αυτής κατά τους χρόνους της επανάστασης», η Ράχη ήταν ένας σχετικά μεγάλος οικισμός με 56 οικογένειες την περίοδο που ξέσπασε η Ελληνική Επανάσταση του 1821. Mία σημαντική πηγή που μας γνωστοποιεί την ύπαρξη του χωριού είναι ένας χάρτης που φυλάσσεται στο μουσείο της Βιέννης. Δημιουργήθηκε από τον Αυστριακό στρατό το 1829 και καταγράφει τα τουρκοκρατούμενα Βαλκάνια. Η αναφορά στο χάρτη μας οδηγεί στο συμπέρασμα, ότι δεν επρόκειτο για μικρό οικισμό αλλά είχε ικανό αριθμό κατοίκων ώστε να αποτυπωθεί από τους χαρτογράφους του Αυστριακού στρατού.Αναφορά στο χωριό κάνει και ο Βρετανός στρατιωτικός Ουίλιαμ Μάρτιν Ληκ στο βιβλίο του Travels in northern Greece τo 1835. Ο Ληκ μας πληροφορεί ότι η Ράχη μαζί με το Ιμαμ Τσαούς(σημερινός Αγ.Σπυρίδωνας), τους Κωστακιούς και το Νεοχώρι ήταν ένα από τα σημαντικότερα χωριά του κάμπου.Ο Παναγιώτης Αραβαντινός στο έργο του «Χρονογραφία της Ηπείρου» του 1856 κάνει αναφορά στο χωριό και μας ενημερώνει ότι στη Ράχη κατοικούσαν 33 χριστιανικές οικογένειες ενώ η έκθεση του Ρωσικού Υποπροξενείου Άρτας, το 1877, μας πληροφορεί ότι το χωριό υπήρξε κληροδότημα ενός Οθωμανού, του Ιμπραήμ Εφέντη και υπήρχε ένα σχολείο και μία εκκλησία. Αναφορά στο χωριό κάνει και ο Ι. Κοκίδης στο έργο του «Οδοιπορικά Ηπείρου και Θεσσαλίας» που εξέδωσε το ελληνικό Υπουργείο Στρατιωτικών (Αθήνα 1880) και μας ενημερώνει ότι η επαρχία Άρτας χωριζόταν σε 2 περιοχές: την περιοχή Άρτας και την περιοχή Πρεβέζης. Η περιοχή της Άρτας χωριζόταν με τη σειρά της σε 7 τμήματα: τμήμα Ποταμιάς, τμήμα Βρύσεως, τμήμα Ραδοβυζίου, τμήμα Τζουμέρκων, τμήμα Κάμπου, τμήμα Καρβασαρά και τμήμα Λάκκας. Η Ράχη αποτελούσε μέρος του τμήματος Κάμπου.Άλλη αξιόλογη πηγή αποτελεί το «Δοκίμιον Ιστορικόν περί Άρτης & Πρεβέζης» (εκδ.1884) του Σεραφείμ Ξενόπουλου, μητροπολίτη Άρτας. Σύμφωνα με αυτή την πηγή, στο χωριό κατοικούσαν περίπου 30 χριστιανικές οικογένειες και εκκλησιάζονταν στο ναό του Αγίου Γεωργίου. Το χωριό αποτελούσε έδρα του ηγουμένου της Μονής της Ροδιάς.Εξίσου σημαντική πηγή, είναι η Οθωμανική απογραφή του 1895. Σύμφωνά με αυτή την απογραφή, το χωριό ανήκε στον Καζά Λούρου, ο οποίος βρισκόταν στο σαντζάκι Πρεβέζης, το οποίο με τη σειρά του, ανήκε στο βιλαέτι Ιωαννίνων. Με βάση λοιπόν αυτή την απογραφή, στη Ράχη κατοικούσαν 41 οικογένειες (χανέδες) με συνολικό πληθυσμό 206 άτομα (115 άνδρες, 91 γυναίκες).Κατά τη διάρκεια του ατυχή Ελληνοτουρκικού πολέμου του 1897, η περιοχή γύρω από τη Ράχη απελευθερώθηκε προσωρινά. Η Ράχη, απελευθερώθηκε οριστικά το 1912 μαζί με τον υπόλοιπο κάμπο, που βρισκόταν υπό Τουρκική κατοχή. Πιθανολογείται ότι η απελευθέρωση έλαβε χώρα, το διάστημα ανάμεσα στις 6 και 9 Οκτωβρίου 1912, όπου τα πρώτα ελληνικά τάγματα, πέρασαν τη γέφυρα της Άρτας.Το 1910, η Μητρόπολη Νικοπόλεως και Πρεβέζης δημοσιοποιεί τα στοιχεία της απογραφής που πραγματοποίησε το ίδιο έτος σε όλη την εκκλησιαστική περιφέρεια και μας πληροφορεί ότι η Ράχη υπαγόταν στο τμήμα Λούρου και στο χωριό κατοικούσαν 236 άτομα. Η Ράχη γειτνιάζει με τον Καλόβατο, το Πολύδροσο, την Ανέζα, τον Άγιο Σπυρίδωνα και τον Κακόβατο. Συνδέεται οδικώς με την Άρτα μέσω της Επαρχιακής οδού Άρτας – Κορωνησίας. Το χωριό εξυπηρετεί η γραμμή Άρτα - Βίγλα, του Αστικού ΚΤΕΛ Άρτας. Σήμερα ο πληθυσμός ανέρχεται στους 570 μόνιμους κατοίκους (απογραφή 2011), εμφανίζοντας μείωση σε σχέση με την απογραφή του 2001, όπου ο πληθυσμός ανερχόταν στους 633 κατοίκους. Η πρώτη φορά που το χωριό ξεπέρασε τους 600 κατοίκους ήταν το 1951 ενώ ο μέγιστος αριθμός κατοίκων σημειώθηκε το 1961 με 798 κατοίκους. Οι πληθυσμιακές διακυμάνσεις, αποτυπώνονται στον παρακάτω πίνακα. Οι κάτοικοι του χωριού έχουν ως κύρια ασχολία την κτηνοτροφία και τη γεωργία. Ο ενοριακός ναός της Ράχης είναι αφιερωμένος στον Άγιο Γεώργιο. Η Ράχη υπάγεται εκκλησιαστικά στη Μητρόπολη Νικοπόλεως και Πρεβέζης. Η ποδοσφαιρική ομάδα του χωριού είναι ο Αίας Ράχης, ο οποίος το 1985 κατέκτησε το πρωτάθλημα της ΕΠΣ Άρτας. Δήμος Αρταίων Περιφερειακή Ενότητα Άρτας | Η Ράχη είναι ένα χωριό του Δήμου Αρταίων με 570 μόνιμους κατοίκους (απογραφή 2011) και απέχει περίπου 11 χιλιόμετρα από την πόλη της Άρτας.Σύμφωνα με το Σχέδιο Καποδίστρια, η Ράχη υπήρξε από το 1997 μέχρι το τέλος του 2010 τμήμα του Δήμου Αμβρακικού με έδρα την Ανέζα. Με βάση τη νέα διοικητική διαίρεση που προβλέπει το Σχέδιο Καλλικράτης, η Ράχη εντάχθηκε στο Δήμο Αρταίων. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%AC%CF%87%CE%B7_%CE%86%CF%81%CF%84%CE%B1%CF%82 |
Προκόπιος ο Γαζαίος | Ο Προκόπιος Γαζαίος γεννήθηκε στα 460 μ.Χ. στη Γάζα της Παλαιστίνης. Μετά τις σπουδές του στην Αλεξάνδρεια επέστρεψε στη γενέτειρά του όπου δίδαξε στην περίφημη σχολή της ρητορική και φιλολογία, ενώ θα ανέλαβε και τη διεύθυνσή της. Του προτάθηκε να διδάξει σε σχολές της Τύρου, της Καισάρειας, και της Βηρυτού, αλλά αρνήθηκε. Πραγματοποίησε κι ένα ταξίδι στην Παμφυλία. Ο Προκόπιος ήταν παντρεμένος και είχε παιδιά. Ο διάδοχός του στη διεύθυνση της σχολής της Γάζας, εθνικός Χορίκιος εξύμνησε με υπερβολικά εγκώμια τις ρητορικές αρετές του στον Επιτάφιον εις Προκόπιον: «έφης δ΄αν εικότως αυτόν Δημοσθένους τύπον εις ανθρώπους ελθείν» δηλαδή, θα έλεγες ότι επέστρεψε στη γη η μορφή του Δημοσθένη. Μας έχουν σωθεί τρεις διαλέξεις και τέσσερις ηθοποιίες του, δηλαδή προγυμναστικού χαρακτήρα ρητορικά παραδείγματα για τις ανάγκες της διδασκαλίας της ρητορικής στη σχολή. Μοναδικό δείγμα της ρητορικής του δουλειάς είναι ο πανηγυρικός του Εις Αναστάσιον τον αυτοκράτορα: καθώς αποτελεί «χαρακτηριστικό παράδειγμα βυζαντινού εγκωμίου» , ο Προκόπιος δείχνει να έχει αφομοιώσει τις διδασκαλίες του Μενάνδρου του Λαοδικέα και της προγυμνασματικής ρητορικής παράδοσης. Έτσι επαινεί την πόλη καταγωγής του αυτοκράτορα, το Δυρράχιο, ενώ επειδή οι ταπεινές οικογενειακές ρίζες του Αναστάσιου δεν του επιτρέπουν να τις εξάρει, τις συνδέει με τον Δία και τον Ηρακλή. Προβάλει τα επιτεύγματά του στην περίοδο του πολέμου και της ειρήνης. Υπογραμμίζει τις αρετές του συγκρίντάς τον με ηγεμόνες της αρχαιότητας, όπως τον Κύρο, τον Αγησίλαο τον Μέγα Αλέξανδρο. Ο Προκόπιος καλλιέργησε επίσης τις εκφράσεις, δηλαδή περιγραφές σε ποιητικό ύφος τοπίων ή ψυχικών καταστάσεων. Περίφημη είναι η έκφρασίς του ενός περίτεχνου τριώροφου ρολογιού της Γάζας και μια άλλη ενός μωσαϊκού με μυθολογικό θέμα της ίδιας πόλεως. Του αποδίδονται, επίσης, και γύρω στις 163 επιστολές. Τέλος με το σύγγραμμά του Αντιρρήσεις εις τα Πρόκλου θεολογικά κεφάλαια ανανεώνει τη θεολογική αντίρρηση εναντίον των ελληνικών φιλοσοφικών συστημάτων και κυρίως του Νεοπλατωνισμού. Κυρίως είναι γνωστός ο Προκόπιος για το ερμηνευτικό του έργο. Θεωρείται μάλιστα και ο εισηγητής των Σειρών. Συγκεκριμένα, αφού συγκέντρωνε αποσπάσματα παλαιότερων ερμηνευτών των Αγίων Γραφών, που είτε συμφωνούσαν, είτε διαφωνούσαν μεταξύ τους, συνέτασσε δική του εμηνευτική παγματεία. Έτσι συνέταξε, Εκλογαί εξηγητικαί εις την Οκτάτευχον, αντλώντας υλικό από τους Θεοδώρητο Κύρου, Φίλωνα, τον Μέγα Βασίλειο, τον Κύριλλο Αλεξανδρείας. Επιτομή εκλογών ειςτην Οκτάτευχον. Σώζονται ερμηνευτικά αποσπάσματα σε αρκετά ποιητικά βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης. Ακόμα σειρές Εις τον Εκκλησιαστήν, Εις τα Άσματα, Εις τους Ψαλμούς, Εις τον Ησαΐαν. Παναγιώτης Χρήστου, Ελληνική Πατρολογία, τομ.Ε΄, εκδ. Κυρομάνος, Θεσσ/ίκη, 2006, σελ.70-72, 510-511 Herbert Hunger, Βυζαντινή Λογοτεχνία. Η λόγια κοσμική γραμματεία των Βυζαντινών, τομ. Α΄, μτφρ. Λ. Μπενάκης, Ι. Αναστασίου, Γ. Μακρή, εκδ. Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 1991, | Ο Προκόπιος ο Γαζαίος (460-;) ήταν καθηγητής ρητορικής, ρήτορας και ερμηνευτής των Αγίων Γραφών που έζησε στο δεύτερο μισό του 5ου αιώνα μ.Χ. και στις αρχές του 6ου αιώνα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%BF%CE%BA%CF%8C%CF%80%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%BF_%CE%93%CE%B1%CE%B6%CE%B1%CE%AF%CE%BF%CF%82 |
Ταταρική γλώσσα | Η Ταταρική γλώσσα ομιλείται από περίπου 5,3 εκατομμύρια άτομα στη Ρωσία. Επίσης, ομιλείται στην Ουκρανία, στην Κίνα, στη Φινλανδία, στην Τουρκία, στο Ουζμπεκιστάν, στις Ηνωμένες Πολιτείες, στη Ρουμανία, στο Αζερμπαϊτζάν, στο Ισραήλ, στο Καζακστάν, στη Γεωργία, στη Λιθουανία, στη Λετονία και σε άλλες χώρες. Συνολικά, η γλώσσα έχει πάνω από 7 εκατομμύρια ομιλητές παγκοσμίως. Τα Ταταρικά, μαζί με τα Ρωσικά, είναι η επίσημη γλώσσα της Δημοκρατίας του Ταταρστάν. Το Ταταρικό αλφάβητο βασίζεται στο Κυριλλικό με την προσθήκη μερικών επιπλέον γραμμάτων. Η Δημοκρατία του Ταταρστάν πέρασε ένα νόμο το 1999, ενώ άρχισε να ισχύει από το 2001, εγκαθιδρύοντας ένα επίσημο Ταταρικό λατινικό αλφάβητο, αν και τελικώς απορρίφθηκε από το Ταταρικό Ανώτατο Δικαστήριο το 2004. Το αραβικό και λατινικό αλφάβητο χρησιμοποιούνται ανεπίσημα. Όλες οι επίσημες πηγές στο Ταταρστάν πρέπει να χρησιμοποιούν το Κυριλλικό αλφάβητο στις ιστοσελίδες και στις εκδόσεις. Σε άλλες περιοχές, όπου τα Ταταρικά δεν έχουν επίσημο καθεστώς, η χρήση ενός συγκεκριμένου αλφαβήτου εξαρτάται από την προτίμηση του συγγραφέα. Η ταταρική γλώσσα ήταν ντε φάκτο επίσημη γλώσσα στη Ρωσία το 1917, αλλά μόνο στην Ταταρική Αυτόνομη Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία. Επίσης, τα Ταταρικά θεωρούνταν ως η επίσημη γλώσσα του Κράτους Ιντέλ-Ουράλ, ενός βραχύβιου κράτους στον Ρωσικό Εμφύλιο Πόλεμο. Επίσης, η Ρωσία των Μπολσεβίκων δεν αναγνώριζε τις επίσημες γλώσσες, με αποτέλεσμα να υπάρχουν γλώσσες που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν σε μερικές δημοκρατίες. Η χρήση των Ταταρικών ξεκίνησε να μειώνεται από τη δεκαετία του 1930. Στη δεκαετία του 1980, η μελέτη και η διδασκαλία των Ταταρικών στη δημόσια εκπαίδευση είχε περιοριστεί στα αγροτικά σχολεία. Ωστόσο, οι Ταταρόφωνοι μαθητές είχαν μικρές πιθανότητες να μπουν σε κάποιο πανεπιστήμιο, επειδή η ανώτερη εκπαίδευση ήταν διαθέσιμη στα Ρωσικά σε σχεδόν αποκλειστικό επίπεδο. Το 2001, τα Ταταρικά θεωρούνταν ως ενδεχομένως απειλούμενη γλώσσα, ενώ τα Σιβηρικά και τα Κριμαϊκά Ταταρικά θεωρούνταν ως απειλούμενη και σοβαρά απειλούμενη, αντίστοιχα. Η ανώτερη εκπαίδευση στα Ταταρικά υπάρχει μόνο στο Ταταρστάν, και περιορίζεται σε κλασικές μελέτες. Σε άλλες περιοχές όπου τα Ταταρικά είναι πρωταρχικά ομιλούμενη γλώσσα ο αριθμός των ομιλητών και η ικανότητά τους τείνει να μειωθεί. Τα Ταταρικά είναι δημοφιλή ως γραπτή γλώσσα σε Ταταρόφωνες περιοχές όπου υπάρχουν σχολεία, στα οποία διδάσκονται τα Ταταρικά. Επίσης, τα Ταταρικά είναι η μόνη χρησιμοποιούμενη γλώσσα στις αγροτικές επαρχίες του Ταταρστάν. Υπάρχουν τρεις κύριες Ταταρικές διάλεκτοι: η Δυτική (Μισάρ, ταταρικά: Mişär), η Μέση (Καζάν), και η Ανατολική (Σιβηρική). Επίσης, και οι τρεις διάλεκτοι έχουν υποδιαιρέσεις. Επίσης, ο επιστήμονας Γκαμπντουλχάι Αχάτοφ, έχει συνεισφέρει σημαντικά στη μελέτη της Ταταρικής γλώσσας και των διαλέκτων της, και προσδιορίζεται ως ο ιδρυτής της σύγχρονης Ταταρικής διαλεκτολογικής σχολής. Όπως και άλλες Τουρκικές γλώσσες, τα Ταταρικά είναι συγκολλητική γλώσσα. Προσωπικές αντωνυμίες Πριν το 1928, τα Ταταρικά γραφόντουσαν με το αραβικό αλφάβητο. Στη Σοβιετική Ένωση, μετά το 1928, τα Ταταρικά γράφονταν με ένα λατινικό αλφάβητο που ονομαζόταν Γιαναλίφ. Το 1939, υιοθετήθηκε το Κυριλλικό αλφάβητο, όπως και σε πολλές άλλες Τουρκικές γλώσσες στη Σοβιετική Ένωση. Στην Κίνα, οι Τάταροι χρησιμοποιούν ακόμα το Κυριλλικό αλφάβητο. Το Ταταρικό Κυριλλικό αλφάβητο (η τρέχουσα σειρά των γραμμάτων υιοθετήθηκε το 1997):Το Ταταρικό Λατινικό αλφάβητο, δημιουργήθηκε επίσημα από έναν νόμο που υιοθέτησαν οι Ταταρικές αρχές, αλλά απορρίφθηκε από το Ταταρικό Ανώτατο Δικαστήριο το 2004: әйе - äye – ναι юк - yuq – όχι исәнме (сез)/саумы (сыз) - isänme (sez)/sawmı (sız) – γεια σας сәлам - sälam – γεια сау бул (ыгыз)/хуш (ыгыз) - saw bul (ığız)/xuş (ığız) – αντίο зинһар өчен - zinhar öçen – παρακαλώ рәхмәт - räxmät – ευχαριστώ гәфу ит (егез) - ğafu it (egez) – με συγχωρείτε мин - min – εγώ син - sin – εσύ сез - sez – εσάς ул - ul – αυτός / αυτή / αυτό без - bez – εμείς алар - alar – αυτοί милләт - millät – έθνος Инглизчә - Inglizçä – Αγγλικά Ταταρικό αλφάβητο Ταταρικό όνομα Τάταροι Γκαμπντουλχάι Αχάτοφ (1982). "Φρασεολογικό λεξικό της Ταταρικής γλώσσας" (monograph). Καζάν (Ρωσικά) (Tatar language) Γκαμπντουλχάι Αχάτοφ (1984). "Ταταρική Διαλεκτολογία" (Βιβλίο για πανεπιστημιακούς φοιτητές). Καζάν. (Ρωσικά) (Tatar language) Bukharaev, R., & Matthews, D. J. (2000). Historical anthology of Kazan Tatar verse: voices of eternity. Richmond, Surrey: Curzon. ISBN 0-7007-1077-9 PEN (Organization). (1998). Tatar literature today. Kazan: Magarif Publishers. Poppe, N. N. (1963). Tatar manual: descriptive grammar and texts with a Tatar-English glossary. Bloomington: Indiana University. Ταταρική γλώσσα στο Curlie (Αγγλικά) Ταταρική γλώσσα στο Curlie (Ταταρικά), (Ρωσικά) Ταταρικά λεξιλόγια στο Curlie (Αγγλικά) Διαδικτυακός κατάλογος στο Curlie (Ταταρικά) Ιστοσελίδα της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Δημοκρατίας του Ταταρστάν Πληροφορίες σχετικά με την ταταρική γραφή Βιβλίο για τη μορφολογία της ταταρικής γλώσσας(Ρωσικά) Μαθήματα ταταρικής γλώσσας (Ρωσικά) tatar.org.ru Tatar.com.ru: Ταταρική γλώσσα (Ρωσικά) Ταταρική λίστα αλληλογραφίας Αρχειοθετήθηκε 2013-05-29 στο Wayback Machine. (Αγγλικά) Ταταρική ποίηση Αρχειοθετήθηκε 2009-06-16 στο Wayback Machine. (ταταρικά) Ταταρική μύθοι, συμπεριλαμβανομένης της ιστορίας της Σουράλε (Ρωσικά) Ταταρική βιβλιοθήκη Ταταρική Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη (Ρωσικά) (Ταταρικά) Σύνδεσμοι προς άλλους ταταρικούς γλωσσικούς πόρους Αρχειοθετήθηκε 2021-02-11 στο Wayback Machine. Ρωσοταταρικό ΔΛεξικό (α) Ρωσοταταρικό On-Line Λεξικό (β) Ρωσοταταρικό On-Line Λεξικό (γ) Ρωσοταταρικό On-Line Λεξικό (δ) Τουρκικά-Τατάρ On-Line Λεξικό Tatarsko-russkīe razgovory (1850) (Ταταρο-ρωσικοί διάλογοι) | Η Ταταρική γλώσσα (Ταταρικά: татар теле ή татарча, αραβικό αλφάβητο: تاتار تلی ή طاطار تيلي) είναι Τουρκική γλώσσα που χρησιμοποιείται από τους Τατάρους. Ομιλείται κυρίως στο Ταταρστάν, στη Δημοκρατία του Μπασκορτοστάν και στην Περιφέρεια Νίζνι Νόβγκοροντ. Δεν πρέπει να συγχέεται με την Κριμαϊκή Ταταρική γλώσσα, με την οποία είναι στενά συνδεδεμένη και είναι αμοιβαία κατανοητές. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B1%CF%84%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%B3%CE%BB%CF%8E%CF%83%CF%83%CE%B1 |
Ατλαντίς (καταδρομικό) | Οι επιχειρήσεις πολεμικών σκαφών εναντίον της εχθρικής εμπορικής ναυτιλίας χρονολογείται τόσο παλιά, όσο και η εμφάνιση των πολεμικών σκαφών, έστω και αυτών που απλώς μετέφεραν πεζοναύτες για ρεσάλτο. Κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου το Γερμανικό Αυτοκρατορικό Ναυτικό (Kaiserliche Marine) χρησιμοποίησε ελαφρά εξοπλισμένα εμπορικά πλοία για να πλήξει αφύλακτα συμμαχικά εμπορικά πλοία παντός τύπου στους ωκεανούς. Πριν ακόμη αρχίσει ο πόλεμος εκείνος είναι σήμερα γνωστό πως η «Etappendiest» (μυστική υπηρεσία του γερμανικού Αυτοκρατορικού Ναυτικού) συγκέντρωνε πληροφορίες για τα συστήματα θαλάσσιου ανεφοδιασμού της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας. Η υπηρεσία χρησιμοποιούσε τα στοιχεία αυτά για να προετοιμάζει και να οργανώνει τις επιχειρήσεις κατά της εμπορικής ναυτιλίας του εχθρού. Ήταν τόσο καλά κρυμμένο μυστικό, ώστε δεν αποκαλύφθηκε ούτε μετά το τέλος του Πολέμου από τους συμμάχους. Κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου ο ναύαρχος φον Κανάρις την επανενεργοποίησε, προβλέποντας ανάλογες επιχειρήσεις σε ένα μελλοντικό πόλεμο: Επιστράτευσε ναυτιλιακές επιχειρήσεις γερμανικών συμφερόντων σε ολόκληρο τον κόσμο. Δημιούργησε μέσω αυτών σταθμούς ανεφοδιασμού με αποθέματα καυσίμων, πυρομαχικών, ανταλλακτικών και άλλων εφοδίων σε μεγάλα λιμάνια της Νότιας Αμερικής, της Ισπανίας, της Άπω Ανατολής, ακόμη και στις ΗΠΑ. Σ΄ εκείνες τις δραστηριότητες των γερμανικών ανεφοδιασμών Ατλαντικού είχε εμπλακεί και ο Έλληνας πλοιοκτήτης Αριστοτέλης Ωνάσης. Κατά την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ελάχιστοι αξιωματικοί του Kriegsmarine (Πολεμικό Ναυτικό του Ράιχ, δηλαδή της Γερμανίας) γνώριζαν αυτές τις μυστικές προετοιμασίες, αλλά κι αυτοί δυσπιστούσαν στο σχέδιο χρησιμοποίησης επιδρομικών κατά της εχθρικής εμπορικής ναυτιλίας. Σε σύγκριση με τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο οι ωκεάνιες ναυτιλιακές γραμμές ήταν χρονικά μικρότερες (τα εμπορικά σκάφη ήταν ταχύτερα), είχαν πιο σύγχρονες επικοινωνίες και χρησιμοποιούνταν πολύ πιο μαζικά και αποτελεσματικά αεροσκάφη και για το θαλάσσιο έλεγχο. Τέλος δεν υπήρχαν πλέον διαθέσιμες για τη Γερμανία οι υπερπόντιες αποικίες που είχε πριν από τον Α΄ Παγκόσμιο και παραχωρήθηκαν στους συμμάχους με τη συνθηκολόγηση. Η απόπλευση έστω και ενός φαινομενικά εμπορικού πλοίου από γερμανικό λιμάνι απαρατήρητο ήταν εξαιρετικά δύσκολο, δεδομένου ναυτικού αποκλεισμού και της στενής παρουσίας του Βασιλικού Ναυτικού με όλα του τα επιφανειακά, εναέρια και υποβρύχια μέσα. Οι παραπάνω λόγοι δυσπιστίας ως προς την αποτελεσματικότητα του μέσου οδήγησαν στην τελική απόφαση να διατεθούν για μετασκευή σε επιδρομικά μόνο εννέα γερμανικά εμπορικά πλοία, με πληρώματα από εθελοντές και υπό τη διοίκηση εφέδρων αξιωματικών. Ο κύριος οπλισμός των επιδρομικών ήταν ένας αριθμός πυροβόλων των 150 mm και τορπιλλοβλητικοί σωλήνες. Συνήθως έφεραν και δευτερεύοντα οπλισμό από πυροβόλα των 75, 37 και 20 mm (κυρίως ως αντιαεροπορικά), καθώς και 1-2 αναγνωριστικά υδροπλάνα Arado Ar 196 ή Heinkel He 114. Τα σκάφη ήταν πετρελαιοκίνητα και μετέφεραν καύσιμα και άλλα εφόδια όχι μόνο για τον εαυτό τους και τα υδροπλάνα τους, αλλά και για ανεφοδιασμό των γερμανικών υποβρυχίων. Ο συνηθισμένος αριθμός για το πλήρωμα ενός επιδρομικού ήταν 350 άνδρες, που επιλέγονταν κυρίως από πρώην ναυτικούς ανάλογων σκαφών του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Οι συνθήκες διαβίωσης πάνω στα επιδρομικά θεωρούνταν πληκτικές, εκτός από τις ώρες που εντοπιζόταν θύματα ή διώκτες τους, οπότε άρχιζε πολεμική δράση. Τα ταξίδια διαρκούσαν ως δυο χρόνια με μειωμένες ανέσεις και περιορισμένες μερίδες φαγητού που μίκραιναν περισσότερο όταν τα πλοία φιλοξενούσαν αιχμαλώτους από τα πλοία - θύματα. Τέλος, σε περίπτωση δικής τους σύλληψης και αιχμαλωσίας κινδύνευαν σοβαρά να απαγχονιστούν ως πειρατές, αφού τα επιδρομικά δρούσαν χωρίς την επίσημη σημαία τους, χωρίς δηλαδή να θεωρούνται εχθρικά πολεμικά, αλλά πειρατικά. Φυσικά είχαν και την πιθανότητα να βυθιστούν από τα εχθρικά πολεμικά, αλλά αυτός ο κίνδυνος υπήρχε για όλα τα σκάφη σε εμπόλεμη κατάσταση. Για τη βελτίωση της ποιότητας ζωής του πληρώματός τους διέθεταν βιβλιοθήκες, κινηματογραφικές μηχανές και ταινίες, ακόμη και πισίνες από καραβόπανο. Εκτός των συνηθισμένων ειδικοτήτων και καθηκόντων στα επιδρομικά υπήρχαν δυο ειδικά αποσπάσματα ανδρών: Απόσπασμα λαφυραγώγησης: Πραγματοποιούσαν έρευνα και λαφυραγώγηση σημαντικών υλικών και εγγράφων από τα πλοία - στόχους που αιχμαλωτίζονταν. Αν άξιζαν αρκετά και τα ίδια τα πλοία ή και το κύριο φορτίο τους, τότε τα αποσπάσματα αυτά, μαζί με όσα μέλη των πληρωμάτων των αιχμαλωτισμένων πλοίων δέχονταν (υπό την απειλή όπλων) να συνεργαστούν, οδηγούσαν τα αιχμαλωτισμένα πλοία σε κατεχόμενα από τους Γερμανούς λιμάνια, συνήθως στο Μπορντώ της Γαλλίας. Αν δεν άξιζε αρκετά το αιχμαλωτισμένο πλοίο ή και το φορτίο του, τότε αφού αφαιρούσαν ότι χρήσιμο είχε το βύθιζαν με κατάλληλα τοποθετημένα εκρηκτικά. Μόνο αν ήταν ανάγκη το βύθιζαν με τα όπλα (πυροβόλα και τορπίλες) του επιδρομικού, για να αποφύγουν την προσέλκυση διωκτικών πλοίων του εχθρού. Απόσπασμα παραπλάνησης: Μεταμφιεζόταν σε γυναίκες, νέγρους, ακόμη και παιδιά (μερικοί ιδιαίτερα μικρόσωμοι) κ.τ.λ., ή και κατασκεύαζαν και τοποθετούσαν ψεύτικα στοιχεία στο σκάφος ώστε να παραπλανηθεί ο εχθρός.Η γενική τακτική χρήση των επιδρομικών ήταν να στήνουν ενέδρες στους θαλάσσιους δρόμους του εχθρού ή και να τους ναρκοθετεί. Όταν εντόπιζαν ένα υποψήφιο θύμα, δηλαδή ένα ασυνόδευτο εμπορικό, το πλησίαζαν αθώα δήθεν ως τα 4 χιλιόμετρα περίπου, οπότε εμφάνιζαν τον κρυφό οπλισμό τους και έστελναν οπτικό σήμα: «Σταματήστε τις μηχανές σας! Μην χρησιμοποιήσετε τον ασύρματό σας.» Σε περίπτωση μη συμμόρφωσης, μια βολή στο θάλαμο ασυρμάτου του εμπορικού και ίσως μερικές έξτρα (συνήθως τέσσερις έφταναν) το ανάγκαζαν να υπακούσει. Τότε έστελναν ένοπλο άγημα λαφυραγώγησης που προέβαινε στις παραπάνω αναφερόμενες ενέργειες. Στην αρχή του πολέμου ήταν αρκετά ιπποτικοί ώστε να φιλοξενούν σχετικά καλά τα αιχμάλωτα πληρώματα μέχρι να τα ξεφορτώσουν σε άλλα γερμανικά σκάφη ή σε φίλια ακτή, αλλά αργότερα αυτό άλλαξε. Ένα από τα αντίμετρα που εφάρμοσαν οι Βρετανοί ήταν επίσης κρυφά οπλισμένα εμπορικά σκάφη, τα AMC (Armed Merchant Commercial) Μετά τον απόπλου κάθε επιδρομικού οι αξιωματικοί που το είχαν στείλει στοιχημάτιζαν για το αν θα επιζούσαν μια εβδομάδα! Το επιδρομικό Ατλαντίς (με κωδικό Schiff 16 στο Γερμανικό Ναυτικό) ήταν το πρώην εμπορικό πλοίο «Goldenfels» της ναυτιλιακής εταιρίας Hansa Lines μήκους 155 μέτρων και εκτοπίσματος 7.862 τόνων. Το Δεκέμβριο του 1939 δεσμεύτηκε από το Γερμανικό Ναυτικό και έγινε το πρώτο και μεγαλύτερο από τα εννέα επιδρομικά του πλοία. Το πλοίο είχε πλήρωμα 349 ανδρών (21 αξιωματικών και 328 ναυτών). Κανονικά είχε μονή καπνοδόχο, αλλά είχε υλικά και τεχνίτες που μπορούσαν να του δώσουν ως 26 διαφορετικές μορφές. Ο οπλισμός του ήταν: 6x150, 1x75, 4x37, 4x20 mm πυροβόλα, τέσσερα τορπιλοβλητικοί σωλήνες, δύο υδροπλάνα και 92 νάρκες, όλα σε απόκρυψη. Είχε δύο εξακύλινδρους πετρελαιοκινητήρες που κινούσαν μια έλικα και που έδιναν στο σκάφος μέγιστη ταχύτητα 17,5 κόμβων. Από τις αρχές Μαρτίου 1940 τοποθετήθηκε κυβερνήτης του ο Μπέρναρντ Ρόγκε, ένας ικανός αξιωματικός, χωρίς όμως προοπτικές γιατί δεν ασπαζόταν την κυρίαρχη τότε εθνικοσοσιαλιστική ιδεολογία. Ήταν ευγενικός και αγαπητός τόσο από το πλήρωμά του, όσο και από όλους τους αιχμαλώτους του. Σύμφωνα με ένα παλιό έθιμο των πειρατών, του δόθηκε το δικαίωμα να βαπτίσει σκάφος του, και αυτός το ονόμασε «Ατλαντίς». Η πρώτη αποστολή που ανατέθηκε στο Ατλαντίς από το Γερμανικό Ναυτικό ήταν η αναζήτηση και καταστροφή εχθρικών εμπορικών σκαφών στην περιοχή του Ακρωτηρίου της Καλής Ελπίδας. Απέπλευσε στις 31 Μαρτίου 1940 κρυφά από άγνωστο λιμάνι της Βόρειας Γερμανίας, μαζί με τα επιδρομικά «Ωρίων» (Orion) και «Βίντερ» (Widder), καθώς και το παλαιό θωρηκτό «Χέσεν» (Hessen), σε ρόλο παγοθραυστικού. Κατόρθωσε να περάσει σώο και απαρατήρητο από τους Βρετανούς μέσα από τα ναρκοπέδια της Βόρειας Θάλασσας και έπειτα κατά μήκος του Αρκτικού Κύκλου έστριψε νότια μεταξύ Ισλανδίας και Γροιλανδίας, φέροντας σοβιετική σημαία και παριστάνοντας το σοβιετικό φορτηγό «Krim», το οποίο επιγράφονταν στα αγγλικά και στα ρωσικά, όπως και διάφορες προειδοποιήσεις της μορφής «Μακριά από τους έλικες». Το βράδυ όμως της 24ης Απριλίου άλλαξε μορφή και «ταυτότητα»: Έγινε το ιαπωνικό φορτηγό «Kashii Maru» της εταιρίας «Kokusai Lines». Οι χαρακτήρες στις επιγραφές τώρα ήταν στα αγγλικά και στα ιαπωνικά. Στις 2 Μαΐου το Ατλαντίς επισήμανε το βρετανικό επιβατικό «City of Exeter». Σύμφωνα με τις διαταγές που είχε έπρεπε να το βυθίσει. Όμως ο Κυβερνήτης Ρόγκε διέκρινε με τα κιάλια του μεταξύ των επιβατών πολλά γυναικόπαιδα και έτσι αποφάσισε, να αγνοήσει τις διαταγές του και να μην επιτεθεί. Παρά την μεταμφίεση ο Κυβερνήτης του «City of Exeter» ανέφερε με τον ασύρματό του στο Βρετανικό Ναυαρχείο: «Περίεργο ιαπωνικό φορτηγό». Το Ατλαντίς έπλεε με αντίθετη πορεία από το βρετανικό επιβατικό και αναγνωρίστηκε ως το ιαπωνικό φορτηγό 8.400 τόννων «Kashii Maru». Η Ιαπωνία ήταν ακόμη τότε ουδέτερη χώρα. Τα άλλα 340 μέλη του πληρώματος του Ατλαντίς ήταν κρυμμένοι στο εσωτερικό. Το σκάφος έφερε εικονική καπνοδόχο, ξύλινες πλαϊνές υπερκατασκευές (παραπέτα), έτσι ώστε να μην είναι ορατό το κυρίως κατάστρωμα, και πρόσθετους αεραγωγούς που άλλαζαν πλήρως την εξωτερική μορφή του πλοίου. Την επόμενη, στις 3 Μαΐου, το Ατλαντίς απάντησε ένα άλλο εμπορικό: το βρετανικό φορτηγό «Scientist» 6.200 τόνων, που μετέφερε μετάλλευμα. Αυτήν τη φορά ο Ρόγκε διέταξε επίθεση: Το Ατλαντίς ύψωσε την πολεμική του σημαία και μετέδωσαν στο φορτηγό οπτικό σήμα: «Σταματήστε ή πυροβολούμε. Μην χρησιμοποιείτε τον ασύρματό σας». Έριξαν και μια προειδοποιητική βολή με το πυροβόλο των 75 mm κοντά στο εμπορικό. Όμως το εμπορικό έστειλε με τον ασύρματο σήμα στο Ναυαρχείο του: «QQQ - Εμπορικό άγνωστης ταυτότητας μας διατάζει να σταματήσουμε... ». Το Ατλαντίς απάντησε με παράσιτα και με μια βολή ακριβείας ανατίναξαν την καμπίνα του ασυρματιστή. Μετά από αυτό το «Scientist» ακινητοποιήθηκε και παραδόθηκε: Τα 77 μέλη του πληρώματός του αιχμαλωτίστηκαν, αλλά τα εκρηκτικά του αποσπάσματος λαφυραγώγησης απέτυχαν να το βυθίσουν, οπότε το Ατλαντίς αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει τα πυροβόλα του και μια τορπίλη για να το αποτελειώσει. Όταν το Ατλαντίς έφτασε στο Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας ναρκοθέτησε την περιοχή με τις 92 νάρκες του. Έπειτα κατευθύνθηκε προς τον Ινδικό Ωκεανό. Λίγες ημέρες αργότερα ο ασύρματος του Ατλαντίς έλαβε σήμα προερχόμενο από τις βρετανικές αρχές προς όλα τα βρετανικά σκάφη της περιοχής ότι υπάρχει γερμανικό επιδρομικό μεταμφιεσμένο σε ιαπωνικό φορτηγό (συνδυάζοντας τις αναφορές του «City of Exeter» και του «Scientist»). Μόλις έλαβε αυτό το σήμα το Ατλαντίς μεταμφιέστηκε στο ολλανδικό φορτηγό «Abbekerk». Στις 10 Ιουνίου εντόπισε το δεύτερο θύμα του: Το νορβηγικό φορτηγό «Tirrana.» 7.230 τόννων. Χρειάστηκαν 30 βολές πυροβόλων, από τις οποίες σκοτώθηκαν πέντε μέλη του πληρώματός του για να ακινητοποιηθεί και να αιχμαλωτιστεί. Μετέφερε οπλισμό και εφόδια για τα αυστραλιανά τμήματα που μάχονταν στη Μέση Ανατολή. Στάλθηκε στο Μπορντώ. Στις 11 Ιουλίου το Ατλαντίς άνοιξε πυρ κατά του βρετανικού φορτηγού «City of Baghdad». Αυτή τη φορά το άγημα λαφυραγώγησης βρήκε ένα πολύτιμο «δώρο» για τους Γερμανούς: Στο καλάθι αχρήστων του ασυρματιστή ήταν ένα σήμα του Βρετανικού Ναυαρχείου και οδηγίες αποκωδικοποίησης που βοήθησε πολύ τους γερμανούς αποκωδικοποιητές να «σπάσουν» το Βρετανικό Ναυτικό Κώδικα. Δυο μέρες μετά ήταν σειρά του «Kemmndine», που μετέφερε ουίσκι και μερικά γυναικόπαιδα, εκτός από το πλήρωμά του. Το έμψυχο φορτίο και τμήμα από το άψυχο μεταφέρθηκε στο Ατλαντίς πριν αυτό βυθίσει το εμπορικό με δυο τορπίλες. Εξαιτίας αυτής της δράσης και της απώλειας πλοίων, φορτίων και πληρωμάτων το Βρετανικό Ναυαρχείο αντέδρασε διατάσσοντας την άμεση αναφορά για κάθε πλοίο που συναντά οποιοδήποτε εμπορικό συμφερόντων του, πάση θυσία. Το μήνυμα το πήρε και το Ατλαντίς και άλλαξε τακτική: Πρώτα άνοιγε πυρ με στόχο την καμπίνα του ασυρματιστή και ύστερα ζητούσε την παράδοση των εμπορικών. Ωστόσο περίπου τα μισά από αυτά πρόλαβαν να εκπέμψουν σήμα ότι δέχονται επίθεση. Τα περισσότερα από αυτά βομβαρδίστηκαν από ο Ατλαντίς ως αντίποινα για το σήμα τους με αρκετές απώλειες στα πληρώματά τους, αλλά σε γενικές γραμμές ο πλοίαρχος Ρόγκε κράτησε το σχετικά «πολιτισμένο» ύφος του, αφού πρόσφερε, κατά ομολογία των αιχμαλώτων του, αξιοπρεπείς συνθήκες αιχμαλωσίας και φρόντιζε να διασώσει όσους ναυαγούς μπορούσε από τα βυθισμένα σκάφη. Τα συμμαχικά εμπορικά είχαν τη διαταγή να στέλνουν σήμα «RRR», που σήμαινε «Raider = επιδρομικό». Τα σκάφη «Talleyrand», «King City», «Athelking», «Benarty» και «Commisaire Ramel» βυθίστηκαν χωρίς να προλάβουν να εκπέμψουν σήμα και μετά την έρευνα, τη λαφυραγώγηση ότι χρήσιμου και την αιχμαλωσία των πληρωμάτων τους βυθίστηκαν. Το γιουγκοσλαβικό «Durnitor» παραδόθηκε πρόθυμα γιατί αντιμετώπιζε ελλείψεις σε τρόφιμα και καύσιμα. Αντίθετα το «Automedon», που έπλεε βορειοδυτικά της Σουμάτρας, πρόλαβε και έστειλε το σήμα «RRR», με αποτέλεσμα να λάβει ως αντίποινα 28 οβίδες από απόσταση 1,5 χλμ. από το Ατλαντίς, που σκότωσαν τον πλοίαρχο και αρκετά μέλη του πληρώματός του. Όταν τελικά ακινητοποιήθηκε και ερευνήθηκε βρέθηκαν σάκοι απόρρητης βρετανικής αλληλογραφίας, που μεταξύ άλλων περιείχαν πίνακες κωδίκων και αναλυτική αναφορά του ανώτερου Βρετανού Διοικητή Άπω Ανατολής προς το Υπουργείο Πολέμου για τις Βρετανικές δυνάμεις στη Σιγκαπούρη. Τα έγγραφα αυτά τα έστειλε μαζί με το αιχμάλωτο δεξαμενόπλοιο «Ole Jakob» που περιείχε περίπου 10.000 t αεροπορικής βενζίνης στο Τόκιο, με αποτέλεσμα να τιμηθεί ο Ρόγκε από τους Ιάπωνες με ένα ξίφος σαμουράι. Τα απόρρητα έγγραφα στάλθηκαν από τη Γερμανική Πρεσβεία του Τόκιο στο Βερολίνο με χρήση του υπερσιβηρικού σιδεροδρόμου (ίσχυε ακόμη το σύμφωνο Μολότωφ). Τα (τελευταία του) Χριστούγεννα τα γιόρτασε το Ατλαντίς στο νησί Κεργκελέν της Ανταρκτικής. Σε αυτήν την ήσυχη γωνιά της Γης κατέφυγε για επισκευές και ανεφοδιασμό σε πόσιμο νερό. Εκεί υπέστη και την πρώτη του απώλεια: Ένας ναύτης του έπεσε από τη σκαλωσιά, ενώ έβαφε την καπνοδόχο και σκοτώθηκε. Τάφηκε στο νησί, αποτελώντας «το νοτιότερο τάφο Γερμανού στρατιώτη». Το νέο έτος συνέχισε κανονικά τις επιχειρήσεις του (βλέπε πίνακα). Σημαντικότατη επιτυχία ήταν η κατάληψη του δεξαμενόπλοιου «Ketty Brovig», το πετρέλαιο του οποίου χρησιμοποιήθηκαν για τον ανεφοδιασμό του καταδρομικού «Admiral Scheer» και ενός ιταλικού υποβρυχίου στον Ατλαντικό. Σημαντική αποδείχτηκε εκ των υστέρων και η αιχμαλωσία των 217 επιβατών του αιγυπτιακού «Zam Zam», στους οποίου συμπεριλαμβάνονταν αρκετοί ιεραπόστολοι και ο Αμερικανός δημοσιογράφος του περιοδικού «Life» David Serman. Οι Γερμανοί του επέτρεψαν να χρησιμοποιήσει τη φωτογραφική του μηχανή, αλλά πριν τον παραδώσουν, μαζί με τους υπόλοιπους, στο γερμανικό «Dresden» που θα τους μετέφερε στο Μπορντώ, απαίτησαν όλα τα φιλμ. Ο Serman όμως κατόρθωσε να κρύψει 4 από αυτά στις αποσκευές του και να παραδώσει αντίγραφά τους στις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ, όταν επέστρεψε στη Ν. Υόρκη. Αυτοί παρέδωσαν αντίγραφα στους Βρετανούς, οι οποίοι έτσι έμαθαν για το Ατλαντίς που ως τότε το αποκαλούσαν «Raider C». Ως τότε το Ατλαντίς είχε σκορπίσει τον τρόμο μεταξύ των εμπορικών σκαφών των νότιων θαλασσών, αλλάζοντας συχνά την πορεία τους, χάνοντας έτσι χρόνο και καύσιμα, ενώ ταυτόχρονα το Βρετανικό Ναυαρχείο αναγκάζονταν να δεσμεύει πολύτιμες μεγάλες ναυτικές μονάδες (βαριά καταδρομικά) στην καταδίωξη του πλοίου - φαντάσματος γι' αυτούς. Μετά τη βύθιση του Βίσμαρκ το Ατλαντίς βρισκόταν στο Νότιο Ατλαντικό πλέοντας νοτιοανατολικά προς τον Ειρηνικό. Στο μεταξύ βύθισε 4 ακόμη πλοία (βλέπε πίνακα). Τέλος, στις 10 Σεπτεμβρίου 1941, ανατολικά της Ν. Ζηλανδίας το Ατλαντίς αιχμαλώτισε το τελευταίο θύμα του, το νορβηγικό φορτηγό «Silvaplana», που μετέφερε πολύτιμο φορτίο καουτσούκ, που στάλθηκε με άγημα στην κατεχόμενη Γαλλία. Λίγες μέρες αργότερα συναντήθηκε με γερμανικό πλοίο ανεφοδιασμού, από το οποίο ανεφοδιάστηκε. Έπειτα επέστρεψε στον Ατλαντικό Ωκεανό. Στις 18 Οκτωβρίου διατάχθηκε να συναντήσει και να ανεφοδιάσει το υποβρύχιο U-68, 800 χλμ. δυτικά της νήσου Αγία Ελένη. Η συνάντηση πραγματοποιήθηκε στις 13 Νοεμβρίου. Έπειτα έλαβε κι άλλη διαταγή ανεφοδιασμού του υποβρυχίου U-126, στις 22 Νοεμβρίου. Την παραμονή έπαθε βλάβη το τελευταίο εν λειτουργία υδροπλάνο του Ατλαντίς, οπότε το πλοίο έμεινε «τυφλό» για 48 ώρες. Τα ξημερώματα της 22 Νοεμβρίου πραγματοποιήθηκε η συνάντηση. Κατά τη διάρκεια του ανεφοδιασμού, στις 08:16 ακούστηκε η έντρομη κραυγή του οπτήρα του Ατλαντίς: «Feindlicher Krauzer in Sicht!» (= «Εχθρικό καταδρομικό εν όψει». Πράγματι ήταν το βρετανικό βαρύ καταδρομικό «Devonshire» με κυβερνήτη τον Ρ. Όλιβερ. Αμέσως μετά την προειδοποίηση το πλήρωμα του υποβρυχίου έκοψε τους κάβους που το έδεναν με το Ατλαντίς και καταδύθηκε βιαστικά, αφήνοντας τον κυβερνήτη του στο πλοίο, όπου φιλοξενούνταν από τον Ρόγκε. Από το σωλήνα ανεφοδιασμό συνέχιζε να χύνεται πετρέλαιο στη θάλασσα. Το Ατλαντίς φαίνονταν καταδικασμένο: Η μόνη του ελπίδα ήταν το υποβρύχιο να τορπιλίσει το βρετανικό βαρύ καταδρομικό: Το καταδρομικό δεν είχε εντοπίσει το υποβρύχιο στην επιφάνεια και δε διέθετε SONAR, ούτε συνοδεύονταν από αντιτορπιλικό. Πλησίαζε επιφυλακτικά το μυστηριώδες εμπορικό (αυτό έβλεπε) που συνέλεγε εσπευσμένα σωλήνες από τη θάλασσα και ταίριαζε αρκετά με τις περιγραφές επιδρομικού που διέθετε το Βρετανικό Ναυτικό από τις φωτογραφίες του Serman. Έριξε λοιπόν δυο προειδοποιητικές βολές με τα πυροβόλα των 8 ιντσών του, από απόσταση 15 χλμ., πέρα από το βεληνεκές των πυροβόλων και των τορπιλών του Ατλαντίς. Ο Ρόγκε προσπάθησε να πείσει τους Βρετανούς ότι ήταν το βρετανικό φορτηγό «Polyphemus» και κάλεσε το καταδρομικό να πλησιάσει (ώστε να μπορεί να το πλήξει και το Ατλαντίς και το υποβρύχιο). Ο Όλιβερ όμως διατήρισε την απόσταση ασφαλείας καθώς ρώτησε το Ναυαρχείο του αν είχε μπροστά το βρετανικό φορτηγό. Η απάντηση ήρθε σε μια ώρα: «Όχι.». Τότε, πάντα από απόσταση ασφαλείας, το καταδρομικό άνοιξε πυρ με όλα τα πυροβόλα του των 8 ιντσών πάνω στο Ατλαντίς. Ο Ρόγκε διέταξε τότε να πυροδοτηθούν οι ωρολογιακοί μηχανισμοί αυτοκαταστροφής και έπειτα την εγκατάλειψη του σκάφους του. Στις 10:00 το Ατλαντίς ανατινάχθηκε και άρχισε να βυθίζεται. Το καταδρομικό και πάλι δεν έπεσε στην παγίδα να έρθει να περισυλλέξει τους ναυαγούς, αλλά πολύ σωστά (από στρατηγικής άποψης) απομακρύνθηκε ολοταχώς. Στην καταγραφή που έκανε ο Ρόγκε έλειπαν 7 άνδρες που σκοτώθηκαν από το βομβαρδισμό του καταδρομικού. Το υποβρύχιο αναδύθηκε και μάζεψε τους ναυαγούς που χωρούσε, ενώ οι υπόλοιποι στοιβάχτηκαν πάνω στο υποβρύχιο ή στις βάρκες που δέθηκαν και ρυμουλκήθηκαν από αυτό. Κατά τη διάρκεια της πορείας το πλήρωμα του υποβρυχίου εφοδίαζε τους συναδέλφους του με ζεστό φαγητό και νερό επί τρεις μέρες, οπότε συνάντησαν το γερμανικό πλοίο ανεφοδιασμού «Python», που τους παρέλαβε τους ναυαγούς του Ατλαντίς με προορισμό την κατεχόμενη Γαλλία. Ωστόσο η περιπέτειά τους δεν έληξε ακόμη: Μετά από μερικές μέρες το «Python» συνάντησε το βρετανικό καταδρομικό «Dorsetshire», το οποίο βύθισε το ανεφοδιαστικό. Έτσι, οι ναυαγοί του Ατλαντίς ξανάγιναν ναυαγοί, μαζί με όσους συναδέλφους τους από το «Python» επέζησαν το βομβαρδισμό από το καταδρομικό. Τελικά όμως διασώθηκαν από άγνωστο αριθμό γερμανικών και ιταλικών υποβρυχίων που έσπευσαν να βοηθήσουν. Στις αρχές του Ιανουαρίου 1942 έφτασαν στο Βερολίνο Το Ατλαντίς ήταν τελικά το πιο πετυχημένο γερμανικό επιδρομικό του Β΄ΠΠ. Στη διάρκεια ενός μόνο ταξιδιού διένυσε απόσταση 161.000 χλμ. σε 602 ημέρες και εξουδετέρωσε 22 συμμαχικά εμπορικά συνολικού εκτοπίσματος 144.384 t. Ο πλοίαρχος Ρόγκε τιμήθηκε με προαγωγή σε υποναύαρχο και του ανατέθηκε η Διοίκηση των Ναυτικών Δοκίμων του Kriegsmarine. Εκεί όμως αποκαλύφθηκαν τα αντιναζιστικά του φρονήματα και γι' αυτό μετατέθηκε σε μια ασήμαντη θέση ως το τέλος του πολέμου. Το 1955 το Γερμανικό Ομοσπονδιακό Ναυτικό (πλέον) τον επανέφερε στις τάξεις του με το βαθμό του υποναυάρχου. Μεταπολεμικά, πολλά από τα πρώην αιχμάλωτα πληρώματα του Ατλαντίς εκδήλωσαν έμπρακτα φιλικά συναισθήματα προς τον Ρόγκε τους άλλους επιζώντες του Ατλαντίς με ανταλλαγές επιστολών και επισκέψεων, καθώς και αποστολής δεμάτων με τρόφιμα, που τόσο έλλειπαν από τις οικογένειες της μεταπολεμικής Δ. Γερμανίας. Όπλο «Ναυτική Ιστορία», ομώνυμο άρθρο του Τερνιώτη Ιωάννη, τ1, Εκδόσεις Περισκόπιο. | Το Ατλαντίς (Atlantis) ήταν γερμανικό «επιδρομικό» πολεμικό πλοίο (Hilfskreuzer) του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο όρος «επιδρομικό» αναφέρεται σε εμπορικό πλοίο που έφερε κρυφό πολεμικό εξοπλισμό. Στην πραγματικότητα όμως τέτοια πλοία ήταν ειδικά ελαφρά καταδρομικά που κινούνταν κατά εχθρικών εμπορικών πλοίων. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%84%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CF%82_(%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%B4%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%8C) |
Τα Ερείπια των Αθηνών | Το 1808 άρχισε η ανέγερση του θεάτρου της Πέστης (σήμερα συνοικία της Βουδαπέστης), ως φόρος τιμής του Φραγκίσκου Β´ προς τους πιστούς στην Αυστριακή μοναρχία Ούγγρους. Ο Άουγκουστ φον Κότσεμπου ανέλαβε την συγγραφή του έργου που προορίζονταν για την τελετή των εγκαινίων, ενώ στον Μπετόβεν ανατέθηκε η μουσική σύνθεση. Το έργο ανέβηκε στις 9 Φεβρουαρίου 1812. Εισαγωγή (Andante con moto – Allegro, ma non troppo) Χορωδία: «Κόρη του πανίσχυρου Διός» (Andante poco sostenuto) Ντουέτο (ένας Ελληνόπουλο και μια Ελληνοπούλα): «χωρίς αιτία υπομένουμε τον ζυγό της σκλαβιάς» (Andante con moto – Poco più mosso) Χορωδία των Δερβίσηδων: «στα μανίκια σου κρυμμένο» (Allegro, ma non troppo) Marcia alla turca (Vivace) Ενδιάμεσο (Allegro assai, ma non troppo) Πορεία με χορωδία: «στολίστε τους βωμούς» (Assai moderato) Απαγγελία (ιερέας): Mit reger Freude, die nie erkaltet (Poco adagio) Χορωδία: Wir tragen empfängliche Herzen im Busen (Allegretto, ma non troppo) Άρια (Hohepriester) und Chor: Will unser Genius noch einen Wunsch gewähren (Adagio) Χορωδία: Heil unserm König! Heil! (Allegro con fuoco) Προεπαναστατική εποχή στην σκλαβωμένη στην Οθωμανική Αυτοκρατορία Ελλάδα. Η θεά Αθηνά, κόρη του παντοδύναμου Δία ξυπνάει μετά από αιώνια λήθη, και αντιλαμβάνεται ότι η άλλοτε λαμπρή πατρίδα της έχει ερειπωθεί από βάρβαρα χέρια. Αφουγκράζεται τον πικραμένο λόγο ενός Ελληνόπουλου και μιας Ελληνοπούλας που χωρίς αιτία υπομένουν το ζυγό της σκλαβιάς. Η Αθηνά παροτρύνει τους Έλληνες να εξεγερθούν για την λευτεριά. Η Αθηνά συνοδευόμενη από τον Ερμή, απευθύνει αίτημα βοήθειας στον Αυτοκράτορα της Αυστροουγγαρίας, ενώ οι μούσες Θάλεια και Μελπομένη τους υποστηρίζουν. Ο Δίας εμφανίζεται και αποθέτει την προτομή του αυτοκράτορα Φραγκίσκου, ενώ η Αθηνά της φοράει δάφνινο στεφάνι. Die Ruinen von Athen είναι επίσης τίτλος σκηνικού έργου σε μουσική του Ρίχαρντ Στράους και λιμπρέτο του Χούγκο φον Χόφμανσταλ. Die Ruinen von Athen: Noten im International Music Score Library Project. | Τα Ερείπια των Αθηνών (γερμανικά: Die Ruinen von Athen), έργο 113, είναι έργο του Λούντβιχ βαν Μπετόβεν που γράφηκε για την μουσική επένδυση του ομώνυμου θεατρικού έργου του Άουγκουστ φον Κότσεμπου. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B1_%CE%95%CF%81%CE%B5%CE%AF%CF%80%CE%B9%CE%B1_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%91%CE%B8%CE%B7%CE%BD%CF%8E%CE%BD |
Καλλίνος | Παρακάτω εκτίθεται το μεγαλύτερο διασωθέν (α') απόσπασμα έργου του Καλλίνου στην Αρχαία Ελληνική Ακολουθεί η μετάφραση του κ. Σ. Μενάρδου Άλλα τρία αποσπάσματα μπορούν να βρεθούν στον ακόλουθο σύνδεσμο https://www.hs-augsburg.de/~harsch/graeca/Chronologia/S_ante07/Kallinos/kal_frag.html Frederik Christian Petersen, επιμ. (1834). Handbuch der griechischen Litteraturgeschichte (στα Γερμανικά). Αμβούργο: Hoffmann und Campe. Ανακτήθηκε στις 17 Μαρτίου 2010. https://www.hs-augsburg.de/~harsch/graeca/Chronologia/S_ante07/Kallinos/kal_frag.html ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑΣ Α', Β', Γ' Γυμνασίου ΙΤΥΕ "ΔΙΟΦΑΝΤΟΣ" https://www.greek-language.gr/digitalResources/ancient_greek/tools/liddell-scott/index.html (Επιτομή του μεγάλου λεξικού της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας LIDDELL & SCOTT) http://demonax.info/doku.php?id=text:callinus_elegy Αποσπάσματα του Καλλίνου | Ο Καλλίνος ο Εφέσιος (Αρχαία Ελληνικά: Καλλῖνος ὁ Ἐφέσιος) ήταν αρχαίος Έλληνας λυρικός ποιητής και ο αρχαιότερος ελεγειακός. Έζησε και έδρασε τον 8ο αι. π.Χ. λίγο μετά την καθιέρωση των Ολυμπιακών αγώνων. Την εποχή εκείνη, οι Κιμμέριοι έκαναν επιδρομές στη Μικρά Ασία, έτσι με τα ποιήματά του εμψύχωνε τους συμπολίτες του να αγαπάνε την πατρίδα τους και να την υπερασπίζονται ηρωικά. Μερικά αποσπάσματα από τα έργα του διασώθηκαν. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82 |
Ελισάβετ Β΄ του Ηνωμένου Βασιλείου | Η Ελισάβετ Αλεξάνδρα Μαρία γεννήθηκε τον Απρίλιο του 1926 στο Μέυφαιρ του Λονδίνου και ήταν το πρώτο παιδί του Αλβέρτου, Δούκα της Υόρκης (μετέπειτα Γεωργίου ΣΤ΄), και της συζύγου του Ελισάβετ, Δούκισσας της Υόρκης (μετέπειτα Βασίλισσας Ελισάβετ). Ο πατέρας της ήταν ο δεύτερος γιος του Γεωργίου Ε΄ του Ηνωμένου Βασιλείου και της Μαρίας του Τεκ. Η μητέρα της ήταν η νεότερη κόρη του Σκωτσέζου αριστοκράτη Κλωντ Μπόους-Λάιον, 14ου Κόμη του Στράθμορ και Κίνγκχορν, και της Σεσίλια Κάβεντις-Μπέντινκ. Η Ελισάβετ γεννήθηκε, με καισαρική τομή, την Τετάρτη 21 Απριλίου 1926, στις 2.40 π.μ., στο σπίτι των παππούδων της στο Λονδίνο. Βαπτίστηκε στις 29 Μαΐου από τον Αρχιεπίσκοπο της Υόρκης, Κόσμο Γκόρντον Λανγκ, στο Παρεκκλήσι των Ανακτόρων του Μπάκιγχαμ. Γιόρταζε τα γενέθλιά της και δεύτερη φορά, τον Μάιο ή τον Ιούνιο, χωρίς καθορισμένη ημερομηνία.Πήρε τα ονόματα Ελισάβετ, προς τιμήν της μητέρας της, Αλεξάνδρα προς τιμήν της μητέρας του παππού της Γεωργίου Ε΄ και Μαρία προς τιμήν της μητέρας του πατέρα της. Κατά τη διάρκεια της παιδικής της ηλικίας, η στενή της οικογένεια συνήθιζε να τη φωνάζει Λίλιμπετ.Η Μαργαρίτα, η μοναδική αδερφή της Ελισάβετ, γεννήθηκε τέσσερα χρόνια μετά από εκείνη. Οι δύο πριγκίπισσες έλαβαν εκπαίδευση κατ' οίκον, υπό την επίβλεψη της μητέρας τους και της γκουβερνάντας τους Μάριον Κρώφορντ, η οποία ήταν γνωστή ως Κρόουφι. Τα μαθήματα εστιάζονταν στην ιστορία, τη γλώσσα, τη λογοτεχνία και τη μουσική. Το 1950 η Κρώφορντ δημοσίευσε μια βιογραφία της παιδικής ηλικίας της Ελισάβετ και της Μαργαρίτας, με τίτλο Οι Μικρές Πριγκίπισσες. Το βιβλίο περιγράφει την αγάπη της Ελισάβετ για τα άλογα και τα σκυλιά, τη μεθοδικότητα και την υπευθυνότητα του χαρακτήρα της. Ο Ουίνστον Τσώρτσιλ σημείωσε ότι η Ελισάβετ στην ηλικία των δύο ετών είχε ένα αέρα κύρους και αντανακλαστικότητας που προκαλούν έκπληξη σε ένα νήπιο. Η ξαδέρφη της Μάργκαρετ Ρόουντς την περιέγραψε ως ένα κεφάτο μικρό κορίτσι, αλλά ιδιαίτερα λογικό και καλότροπο.Έλαβε το πρώτο της πόνυ σε ηλικία 4 ετών. Το όνομά της ήταν Πέτζι.Το πρώτο επίσημο πορτραίτο της ολοκληρώθηκε σε ηλικία 7 ετών. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του παππού της η Ελισάβετ ήταν η τρίτη στη σειρά της διαδοχής στον θρόνο, πίσω από τον θείο της Εδουάρδο, Πρίγκιπα της Ουαλίας, και τον πατέρα της Αλβέρτο, Δούκα της Υόρκης. Μολονότι η γέννησή της δημιούργησε δημόσιο ενδιαφέρον, δεν αναμενόταν να γίνει βασίλισσα, καθώς ο θείος της ήταν νέος και πολλοί υπέθεταν ότι θα παντρευόταν και θα αποκτούσε παιδιά. Το 1936, όταν ο παππούς της Γεώργιος Ε΄ πέθανε και ο θείος της τον διαδέχτηκε στο θρόνο ως Εδουάρδος Η΄, η Ελισάβετ πέρασε στη δεύτερη θέση στη γραμμή της διαδοχής, καθώς ο πατέρας της βρισκόταν στην πρώτη θέση. Αργότερα τον ίδιο χρόνο ο Εδουάρδος θα αναγκαστεί να παραιτηθεί, μετά την κρίση που θα ξεσπάσει ύστερα από πρόταση γάμου που έκανε στη διαζευγμένη Ουώλλις Σίμπσον. Κατά συνέπεια, ο πατέρας της Ελισάβετ έγινε βασιλιάς, και εκείνη έγινε διάδοχος του θρόνου. Αν οι γονείς της αποκτούσαν έναν γιο, κάτι που δεν έγινε, η Ελισάβετ θα έχανε την πρώτη θέση της διαδοχής.Η Ελισάβετ έλαβε ιδιαίτερα μαθήματα στη συνταγματική ιστορία από τον Χένρυ Μάρτεν, αντιπρύτανη του Κολεγίου Ήτον, ενώ διδάχτηκε γαλλικά από γαλλόφωνες γκουβερνάντες που την είχαν αναλάβει. Το Σεπτέμβριο του 1939 η Βρετανία εισήλθε στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο οποίος διήρκεσε μέχρι το 1945. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, το Λονδίνο δέχτηκε ένα μεγάλο κύμα αεροπορικών βομβαρδισμών, και πολλά παιδιά απομακρύνθηκαν σε ασφαλέστερες τοποθεσίες. Η πρόταση του υψηλόβαθμου πολιτικού Ντάγκλας Χογκ για μεταφορά των δύο πριγκιπισσών στον Καναδά, απορρίφθηκε από τη μητέρα της Ελισάβετ, η οποία δήλωσε ότι η οικογένεια δεν θα φύγει ποτέ από τη Βρετανία. Η ακριβής απάντηση ήταν «Τα παιδιά δεν φεύγουν χωρίς εμένα, εγώ δεν φεύγω χωρίς τον Βασιλιά και ο Βασιλιάς δεν εγκαταλείπει τον λαό του». Ωστόσο οι πριγκίπισσες Ελισάβετ και Μαργαρίτα εγκαταστάθηκαν στο Κάστρο Μπαλμόραλ της Σκωτίας μέχρι τα Χριστούγεννα του 1939, όταν και μετακινήθηκαν στην Οικία Σάντριγχαμ στο Νόρφοκ. Από το Φεβρουάριο μέχρι το Μάιο του 1940 έζησαν στο Βασιλικό Οίκημα των Ουίνδσορ, ώσπου εγκαταστάθηκαν στο Κάστρο του Ουίνδσορ, όπου και πέρασαν το μεγαλύτερο μέρος των επόμενων πέντε ετών του πολέμου. Στο Κάστρο Ουίνδσορ οι πριγκίπισσες ανέβαζαν έργα παντομίμας τα Χριστούγεννα προκειμένου να βοηθήσουν οικονομικά το έργο της μητέρας τους, η οποία είχε ιδρύσει ένα οργανισμό για τη δημιουργία στρατιωτικών ενδυμασιών. Το 1940 η 14χρονη Ελισάβετ έκανε την πρώτη της ραδιοφωνική εκφώνηση στο BBC, μέσω του οποίου απευθύνθηκε σε άλλα παιδιά που είχαν απομακρυνθεί από τις πόλεις. Σε ένα μέρος από αυτή την εκφώνηση είπε: Προσπαθούμε να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να βοηθήσουμε τους γενναίους μας ναύτες, στρατιώτες και αεροπόρους, και προσπαθούμε, επίσης, να αποδείξουμε ότι συμμεριζόμαστε τον κίνδυνο και τη λύπη του πολέμου. Ξέρουμε, όπως καθένας από εμάς, ότι στο τέλος όλοι θα είμαστε καλά. Το 1943, σε ηλικία 16 ετών, η Ελισάβετ πραγματοποίησε την πρώτη της δημόσια εμφάνισή, σε μια επίσκεψη στους φρουρούς Γρεναδιέρους, στους οποίους είχε διοριστεί συνταγματάρχης το προηγούμενο έτος. Καθώς πλησίαζαν τα 18α γενέθλιά της, η Ελισάβετ έγινε μέλος του Συμβουλίου του Κράτους, σύμφωνα με το οποίο σε περίπτωση ανικανότητας ή απουσίας του πατέρα της στο εξωτερικό μπορούσε να αναλάβει επίσημα καθήκοντα. Τον Φεβρουάριο του 1945 εντάχθηκε στη βοηθητική υπηρεσία γυναικών, ως επίτιμη ανθυπολοχαγός (Second Subaltern). Εκπαιδεύτηκε ως οδηγός και μηχανικός και προήχθη πέντε μήνες αργότερα σε επίτιμη λοχαγό (Junior Commander).Στο τέλος του πολέμου στην Ευρώπη, στις 8 Μαΐου 1945, οι πριγκίπισσες Ελισάβετ και Μαργαρίτα ανακατεύτηκαν ανώνυμα με τα πλήθη που πανηγύριζαν στους δρόμους του Λονδίνου. Η Ελισάβετ αργότερα δήλωσε σε μια συνέντευξη ότι η ίδια με την αδερφή της ήταν φοβισμένες μήπως αναγνωρίζονταν από τον κόσμο, ενώ όπως θυμάται όλοι γύρω της ήταν ευτυχισμένοι και ανακουφισμένοι για το τέλος του πολέμου.Κατά τη διάρκεια του πολέμου, καταρτίστηκαν σχέδια για την καταστολή του Ουαλικού εθνικισμού συσχετίζοντας την Ελισάβετ στενότερα με την Ουαλία. Ουαλοί πολιτικοί πρότειναν να ονομαστεί η Ελισάβετ Πριγκίπισσα της Ουαλίας στο 18ο έτος της ηλικίας της. Η ιδέα αυτή υποστηρίχθηκε από τον υπουργό εσωτερικών Χέρμπερτ Μόρισσον, όμως απορρίφθηκε από τον Βασιλιά, επειδή θεωρούσε ότι ένας τέτοιος τίτλος μπορούσε να δοθεί αποκλειστικά σε αρσενικό διάδοχο του θρόνου και στη σύζυγό του. Το 1946 η Ελισάβετ επισκέφτηκε και συμμετείχε στο Ουαλικό φεστιβάλ Άιστεντφοντ στο οποίο ανακηρύχτηκε επίτιμη βάρδος. Το 1947 η Πριγκίπισσα Ελισάβετ πραγματοποίησε το πρώτο της υπερπόντιο ταξίδι, συνοδεύοντας τους γονείς της στη Νότια Αφρική. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, σε μια ραδιοφωνική εκπομπή προς την Βρετανική Κοινοπολιτεία για τα 21α γενέθλιά της, έκανε την ακόλουθη δέσμευση: Δηλώνω ενώπιον όλων σας ότι ολόκληρη τη ζωή μου, είτε είναι μεγάλη ή σύντομη, θα είναι αφιερωμένη στην υπηρεσία σας και την υπηρεσία της μεγάλης αυτοκρατορικής μας οικογένειας στην οποίαν όλοι ανήκουμε. Η Ελισάβετ συνάντησε το μελλοντικό σύζυγό της, Πρίγκηπα Φίλιππο της Ελλάδας και της Δανίας το 1934 και το 1937. Οι δυο τους μάλιστα ήταν τρίτα ξαδέλφια μέσω της συγγένειάς τους με τον Χριστιανό Θ΄ της Δανίας, αλλά και μέσω της συγγένειάς τους με τη Βασίλισσα Βικτωρία του Ηνωμένου Βασιλείου. Μετά από μία άλλη συνάντηση στο Βασιλικό Ναυτικό Κολλέγιο του Ντάρτμουθ τον Ιούλιο του 1939, η Ελισάβετ, αν και μόλις 13 ετών, δήλωσε ότι είχε ερωτευτεί τον Φίλιππο, ενώ έπειτα ξεκίνησαν να ανταλλάσσουν επιστολές, κάτι που συνεχίστηκε για τα επόμενα επτά έτη. Ο αρραβώνας τους ανακοινώθηκε επίσημα στις 9 Ιουλίου 1947.Ο αρραβώνας τους τότε δημιούργησε διαμάχη, καθώς ο Φίλιππος δεν είχε οικονομική ισχύ, ήταν γεννημένος σε άλλη χώρα και είχε αδελφές που είχαν παντρευτεί Γερμανούς ευγενείς με ναζιστικές διασυνδέσεις. Σημαντικό ήταν επίσης το γεγονός ότι ο πατέρας του Φιλίππου, Ανδρέας της Ελλάδας, είχε κριθεί ένοχος από στρατοδικείο στην Ελλάδα για ανυπακοή σε διαταγή κατά τη Μικρασιατική Εκστρατεία. Η γκουβερνάντα της Ελισάβετ, Μάριον Κρώφορντ, έγραψε: «Μερικοί από τους συμβούλους του Βασιλιά δεν τον θεωρούν αρκετά καλό για εκείνη. Ήταν ένας πρίγκιπας χωρίς σπίτι ή βασίλειο...Πέρα από χαρούμενες, εκείνες οι φθινοπωρινές ημέρες πρέπει να ήταν για τη Λίλιμπετ γεμάτες από αμφιβολίες, γεμάτες από αμηχανίες, αβεβαιότητες και λύπες». Η μητέρα της Ελισάβετ είχε αναφέρει, σε μετέπειτα βιογραφίες της, ότι είχε αντιταχθεί σε αυτόν τον γάμο αρχικά, ενώ είχε δώσει στον Φίλιππο τον τίτλο «ο Ούννος». Μετέπειτα όμως είπε στον βιογράφο Τιμ Χελντ ότι ο Φίλιππος ήταν «ένας Άγγλος τζέντλεμαν».Πριν από τον γάμο ο Φίλιππος αποποιήθηκε τους ελληνικούς και δανικούς τίτλους ευγενείας που κατείχε, προσηλυτίστηκε στον Αγγλικανισμό από την Ορθοδοξία και υιοθέτησε τον τίτλο Υπολοχαγός Φίλιπ Μαουντμπάττεν, λαμβάνοντας έτσι το επώνυμο της βρετανικής οικογένειας της μητέρας του. Λίγο πριν από τον γάμο πήρε τον τίτλο Δούκας του Εδιμβούργου και την προσφώνηση Αυτού Βασιλική Υψηλότητα.Η Ελισάβετ και ο Φίλιππος παντρεύτηκαν στις 20 Νοεμβρίου 1947 στο Αββαείο του Ουέστμινστερ. Έλαβαν 2.500 γαμήλια δώρα και 10.000 τηλεγραφήματα από όλο τον κόσμο. Επειδή η Βρετανία δεν είχε ακόμη ανακάμψει πλήρως από την καταστροφή του πολέμου, η Ελισάβετ ζήτησε να χρησιμοποιηθούν κουπόνια για να αγοραστούν τα υλικά για το νυφικό της, το οποίο σχεδιάστηκε από τον Νόρμαν Χάρτνελ. Στη μεταπολεμική Βρετανία, δεν ήταν αποδεκτό για τον Φίλιππο να έχει γερμανικές σχέσεις, ακόμα και με τις τρεις αδελφές του, οι οποίες δεν προσκλήθηκαν στο γάμο. Στον γάμο δεν προσκλήθηκε ούτε ο θείος της Ελισάβετ και πρώην Βασιλιάς της χώρας, Εδουάρδος Η΄.Η Ελισάβετ και ο Φίλιππος απέκτησαν τέσσερα παιδιά: τον Κάρολο Γ΄ (γεν. 14 Νοεμβρίου 1948). Παντρεύτηκε 1. στις 29 Ιουλίου 1981 την Λαίδη Νταϊάνα Σπένσερ (χώρισαν το 1996) και 2. στις 9 Απριλίου 2005 την Καμίλλα Πάρκερ-Μπόουλς. Από τον πρώτο του γάμο απέκτησε δύο παιδιά: τον Ουίλιαμ, Πρίγκιπα της Ουαλίας (γεν. 21 Ιουνίου 1982). Στις 29 Απριλίου 2011 παντρεύτηκε την Κάθριν Μίντλετον με την οποία απέκτησαν τρία παιδιά: τον Γεώργιο της Ουαλίας (γεν. 22 Ιουλίου 2013). την Σάρλοτ της Ουαλίας (γεν. 2 Μαΐου 2015). τον Λούις της Ουαλίας (γεν. 23 Απριλίου 2018). τον Χάρι, Δούκα του Σάσσεξ (γεν. 15 Σεπτεμβρίου 1984), ο οποίος παντρεύτηκε την Αμερικανίδα ηθοποιό Μέγκαν Μαρκλ στις 19 Μαϊου 2018, απέκτησαν έναν γιο: τον Άρτσι Μαουντμπάτεν-Ουίνδσορ (γεν. 6 Μαΐου 2019). τη Λίλιμπετ Μαουντμπάτεν-Ουίνδσορ (γεν. 4 Ιουνίου 2021) την Άννα, Βασιλική Πριγκίπισσα (γεν. 15 Αυγούστου 1950). Στις 14 Νοεμβρίου 1973 παντρεύτηκε 1. τον Λοχαγό Μαρκ Φίλιπς (χώρισαν το 1992) και 2. τον αξιωματικό του Βασιλικού Ναυτικού Τίμοθυ Λώρενς. Από τον πρώτο της γάμο απέκτησε δύο παιδιά: τον Πήτερ Φίλιπς (γεν. 15 Νοεμβρίου 1977). Στις 17 Μαΐου 2008 παντρεύτηκε την Ώτομ Κέλλυ (χώρισαν το 2021) με την οποία απέκτησαν δύο παιδιά: τη Σαβάννα Φίλιπς (γεν. 29 Δεκεμβρίου 2010). την Άιλα Φίλιπς (γεν. 29 Μαρτίου 2012). τη Ζάρα Φίλιπς (γεν. 15 Μαΐου 1981). Στις 30 Ιουλίου 2011 παντρεύτηκε τον Μάικ Τίνταλ με τον οποίο απέκτησαν τρία παιδιά: τη Μία Τίνταλ (γεν. 8 Ιουλίου 2013). τη Λίνα Τίνταλ (γεν. 18 Ιουνίου 2018). τον Λούκας Τίνταλ (γεν. 21 Μαρτίου 2021). τον Ανδρέα, Δούκα της Υόρκης (γεν. 19 Φεβρουαρίου 1960). Στις 23 Ιουλίου 1986 παντρεύτηκε την Σάρα Φέργκιουσον (χώρισαν το 1996) με την οποία απέκτησαν δύο παιδιά: τη Βεατρίκη (γεν. 8 Αυγούστου 1988), παντρεύτηκε τον Εντοάρντο Μαπέλλι Μότσι με τον οποίον απέκτησαν μια κόρη: τη Σιέννα Ελίζαμπεθ (γεν. 18 Σεπτεμβρίου 2021). την Ευγενία (γεν. 23 Μαρτίου 1990). Στις 12 Οκτωβρίου 2018 παντρεύτηκε τον Τζακ Μπρούκσμπανκ με τον οποίον απέκτησαν δύο γιους: τον Αύγουστο Φίλιππο Χωκ Μπρούκσμπανκ (γεν. 9 Φεβρουαρίου 2021) τον Ερνέστο Γεώργιο Ρόννι Μπρούκσμαπνκ (γεν.30 Μαΐου 2023). τον Εδουάρδο, Δούκα του Εδιμβούργου (γεν. 10 Μαρτίου 1964). Στις 19 Ιουνίου 1999 παντρεύτηκε τη Σόφι Ρυς-Τζόουνς με την οποία απέκτησαν δύο παιδιά: τη Λαίδη Λουίζα Ουίνδσορ (γεν. 8 Νοεμβρίου 2003). τον Ιάκωβο, Κόμη του Ουέσσεξ (γεν. 17 Δεκεμβρίου 2007). Κατά τη διάρκεια του 1951, η υγεία του Γεωργίου ΣΤ΄ είχε επιδεινωθεί και η Ελισάβετ συχνά τον αντικαθιστούσε σε δημόσιες εκδηλώσεις. Όταν εκείνη περιόδευσε τον Καναδά και έπειτα επισκέφθηκε τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Χάρρυ Τρούμαν στην Ουάσινγκτον, τον Οκτώβριο του 1951, ο ιδιωτικός γραμματέας της, Μάρτιν Τσάρτερις, έφερε μαζί του μια πρόχειρη διακήρυξη ανόδου στο θρόνο της Ελισάβετ, σε περίπτωση που ο βασιλιάς πέθαινε ενώ εκείνη βρισκόταν στην περιοδεία. Στις αρχές του 1952 η Ελισάβετ και ο Φίλιππος σχεδίαζαν περιοδεία στην Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία, ενώ βρίσκονταν στην Κένυα. Στις 6 Φεβρουαρίου του 1952 και ήταν ακόμα στην Κένυα, διαδόθηκε η είδηση για το θάνατο του Βασιλιά. Ο Φίλιππος ήταν αυτός που μετέφερε τα νέα στη νέα Βασίλισσα. Ο Μάρτιν Τσάρτερις της ζήτησε να επιλέξει όνομα για τη βασιλεία της, όμως εκείνη επέλεξε να κρατήσει το όνομα Ελισάβετ. Λίγο αργότερα ανακηρύχτηκε βασίλισσα, ενώ πλέον η επίσημη κατοικία της θα ήταν τα ανάκτορα του Μπάκιγχαμ.Με την άνοδο της Ελισάβετ φαινόταν πιθανό ο βασιλικός οίκος να φέρει το όνομα του συζύγου της Μαουντμπάττεν, όπως είναι το έθιμο να λαμβάνει η σύζυγος το επώνυμο του άντρα της μετά το γάμο. Ο Βρετανός πρωθυπουργός Ουίνστον Τσώρτσιλ και η γιαγιά της Ελισάβετ, Βασίλισσα Μαρία, ήταν υπέρ της διατήρησης του ονόματος Ουίνδσορ ως προσδιοριστικό του βασιλικού οίκου, πείθοντας έτσι την Ελισάβετ να εκδώσει μια διακήρυξη την 9η Απριλίου 1952 με την οποία υπογραμμιζόταν ότι το Ουίνδσορ θα συνέχιζε να υφίσταται ως όνομα του βασιλικού οίκου. Ο Φίλιππος έπειτα διαμαρτυρήθηκε καθώς δεν μπορούσε να δώσει το επώνυμό του στα δικά του παιδιά. Το 1960, μετά το θάνατο της Βασίλισσας Μαρίας το 1953 και την παραίτηση του Τσώρτσιλ το 1955, αποφασίστηκε το επώνυμο Μαουντμπάττεν-Ουίνδσορ να δίνεται στους αρσενικούς απογόνους του Φίλιππου και της Ελισάβετ που δεν φέρουν βασιλικούς τίτλους.Παρά το θάνατο της Βασίλισσας Μαρίας στις 24 Μαρτίου, οι διαδικασίες για την ενθρόνιση της Ελισάβετ συνεχίζονταν, όπως είχε ζητήσει και η ίδια η Βασίλισσα Μαρία πριν το θάνατό της. Έτσι, στις 2 Ιουνίου 1953, σε τελετή που έγινε στο Αββαείο του Ουεστμίνστερ, έγινε η ενθρόνιση, η οποία ήταν η πρώτη στέψη που μεταδόθηκε τηλεοπτικά σε όλο τον κόσμο, και η πρώτη απευθείας μετάδοση της EBU.. Χάρις στην τηλεοπτική κάλυψη, που ήταν απόφαση της ίδιας της Βασίλισσας, μπόρεσε να συμμετέχει στους εορτασμούς ολόκληρη η Κοινοπολιτεία. Εκτιμάται ότι περίπου 277 εκατομμύρια άνθρωποι σε όλον τον κόσμο παρακολούθησαν την τελετή και μάλιστα πολλοί αγόρασαν την πρώτη του τηλεόραση για αυτόν τον λόγο. Η Βασίλισσα έγινε μάρτυρας, κατά τα πρώτα χρόνια που ήταν στο θρόνο, του μετασχηματισμού της Βρετανικής Αυτοκρατορίας στην Κοινοπολιτεία των Εθνών. Τα έτη 1953 -54, η Βασίλισσα και ο σύζυγός της, ξεκίνησαν μια εξάμηνη παγκόσμια περιοδεία. Κατά τη διάρκεια της περιοδείας, τα πλήθη που συνάντησε η Ελισάβετ ήταν τεράστια. Υπολογίζεται ότι τα τρία τέταρτα του πληθυσμού της Αυστραλίας την είχαν δει σε αυτήν την περιοδεία. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας της, η Βασίλισσα είχε πραγματοποιήσει πάρα πολλά επίσημα ταξίδια σε ξένες χώρες και χώρες της Κοινοπολιτείας και έτσι καθίσταται η πιο πολυταξιδεμένη αρχηγός κράτους στην ιστορία.Τον Απρίλιο του 1955 ξεκίνησε στη Κύπρο ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ με σκοπό την ανεξαρτησία από τη Βρετανική Αυτοκρατορία και την Ένωση της νήσου με την Ελλάδα. Το 1960 η Κύπρος έγινε εν τέλει ανεξάρτητη με τους Βρετανούς όμως να διατηρούν μέχρι σήμερα περίπου το 3% της νήσου υπό το καθεστώς βρετανικού υπερπόντιου εδάφους.Τον Νοέμβριο του 1956, η Βρετανία και η Γαλλία εισέβαλαν στην Αίγυπτο σε μια εν τέλει αποτυχημένη προσπάθεια να καταλάβουν Διώρυγα του Σουέζ. Ο ναύαρχος Λούις Μαουντμπάττεν ισχυρίστηκε ότι η Βασίλισσα ήταν αντίθετη στην εισβολή αυτή, κάτι που ο πρωθυπουργός της Βρετανίας Άντονυ Ήντεν αρνήθηκε. Δύο μήνες αργότερα όμως ο Ήντεν παραιτήθηκε εξαιτίας του αδιεξόδου στο μέτωπο της Αιγύπτου.Η απουσία ενός επίσημου μηχανισμού εντός του Συντηρητικού Κόμματος για την επιλογή ενός νέου αρχηγού σήμαινε ότι, μετά την παραίτηση του Ήντεν, έπρεπε η Βασίλισσα να αποφασίσει σε ποιον να αναθέσει το σχηματισμό κυβέρνησης. Ο Ήντεν συνέστησε ότι εκείνη θα έπρεπε να συμβουλευτεί το Λόρδο Ρόμπερτ Σόλσμπερυ. Ο Λόρδος Σώλσμπερυ και ο Λόρδος Ντέιβιντ Μάξγουελ συμβουλεύτηκαν το Βρετανικό Υπουργικό Συμβούλιο, τον Ουίνστον Τσώρτσιλ και τον πρόεδρο της «Επιτροπής 1922» του Συντηρητικού Κόμματος, με αποτέλεσμα η βασίλισσα να διορίσει τον υποψήφιο που εκείνοι συνέστησαν, τον Χάρολντ Μακμίλαν.Η Κρίση του Σουέζ και η επιλογή του διαδόχου του Ήντεν οδήγησε το 1957 στην πρώτη μεγάλη προσωπική επίκριση της βασίλισσας. Σε ένα περιοδικό, το οποίο κατείχε και επιμελούνταν ο Τζον Γκριγκ, κατηγορήθηκε έντονα για τις ικανότητές της που οδήγησαν στην επιλογή του Μακμίλαν. Ο Γκριγκ ωστόσο αποδοκιμάστηκε από δημόσια πρόσωπα για τις παρατηρήσεις του. Έξι χρόνια αργότερα, το 1963, ο Μακμίλαν παραιτήθηκε και συμβούλευσε τη βασίλισσα να διορίσει τον κόμη Άλεκ Ντάγκλας-Χιουμ ως πρωθυπουργό, συμβουλή που ακολούθησε. Όμως η βασίλισσα και πάλι βρέθηκε στο στόχαστρο κριτικής για το διορισμό του νέου πρωθυπουργού. Το 1965, ωστόσο, οι Συντηρητικοί υιοθέτησαν ένα επίσημο μηχανισμό για την εκλογή του νέου αρχηγού, μηδενίζοντας έτσι την ανάμιξη των ανακτόρων.Το 1957 η Βασίλισσα πραγματοποίησε επίσημη επίσκεψη στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου απευθύνθηκε στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών εξ ονόματος της Κοινοπολιτείας. Στην ίδια περιοδεία κήρυξε την έναρξη της 23ης περιόδου του Καναδικού Κοινοβουλίου, κάτι που δεν είχε ξανασυμβεί στην ιστορία του Καναδά. Δύο χρόνια αργότερα, υπό την ιδιότητά της ως Βασίλισσα του Καναδά, επισκέφτηκε ξανά τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το 1961 περιόδευσε στην Κύπρο, την Ινδία, το Πακιστάν, το Νεπάλ, το Ιράν, την Γκάνα και άλλες χώρες.Το 1957 ήταν και το πρώτο έτος που το χριστουγενιάτικο μήνυμα της Βασίλισσας μεταδόθηκε από την τηλεόραση. Έκτοτε η Ελισάβετ μετέδωσε τηλεοπτικά 64 χριστουγεννιάτικα μηνύματα (δεν υπήρξε τηλεοπτική κάλυψη μόνο το 1969). Η παράδοση αυτή καθιερώθηκε ως ένα χαρούμενο έθιμο επί βασιλείας της που σήμαινε πολλά για τους υπηκόους της. Οι εγκυμοσύνες της Ελισάβετ με τους πρίγκιπες Ανδρέα και Εδουάρδο, το 1959 και το 1963 αντίστοιχα, καταγράφηκαν ως οι μόνες φορές που η Βασίλισσα δεν πραγματοποίησε την έναρξη εργασιών του Βρετανικού Κοινοβουλίου κατά τη διάρκεια της βασιλείας της. Πέρα από την εκτέλεση των παραδοσιακών τελετών, εκείνη δημιούργησε νέες πρακτικές για τη μοναρχία της χώρας. Η σημαντικότερη ήταν η καθιέρωση περιπάτων, όπου σε αυτούς συναντούσε τυχαίους πολίτες, κάτι που ξεκίνησε στην περιοδεία της στην Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία το 1970. Τις δεκαετίες του 1960 και του 1970 σημειώθηκε επιτάχυνση στην αποαποικιοποίηση της Αφρικής και της Καραϊβικής. Το 1965, υπό την ηγεσία του Ίαν Σμιθ, η Ροδεσία, ανακήρυξε μονομερώς την πλήρη ανεξαρτησία της από τη Βρετανία, ενώ παράλληλα εξέφρασε την πίστη και αφοσίωση στην Ελισάβετ. Τότε, παρά το γεγονός ότι η Βασίλισσα τον απέπεμψε με επίσημο ανακοινωθέν και η διεθνής κοινότητα υπέβαλε κυρώσεις ενάντια στη Ροδεσία, το καθεστώς του επέζησε για πάνω από μια δεκαετία.Στις 21 Οκτωβρίου του 1966 συνέβη το τραγικό δυστύχημα στο Άμπερφαν της Ουαλίας. Τόνοι λάσπης που δημιουργήθηκαν από απόβλητα άνθρακα τοπικού ορυχείου καταπλάκωσαν το χωριό και πέθαναν 144 άνθρωποι οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν παιδιά. Την επόμενη ημέρα της τραγωδίας, το χωριό επισκέφθηκαν ο πρίγκιπας Φίλλιπος, ο Πρωθυπουργός Ουίλσον και ο γαμπρός της Βασίλισσας Λόρδος Σνόουντον, όχι όμως η Ελισάβετ η οποία επισκέφθηκε την περιοχή για να συμπαρασταθεί στους πληγέντες με 8 ημέρες καθυστέρηση και κατόπιν αντιδράσεων του Τύπου. Το 2002 ο προσωπικός της γραμματέας Λόρδος Τσάρτερις δήλωσε ότι η Βασίλισσα είχε ειλικρινά μετανιώσει για την απόφασή της να μην βρεθεί στην περιοχή αμέσως. «Της είπαμε να μείνει μακριά μέχρι να ξεπεραστεί το πρώτο σοκ» προσέθεσε, παραδεχόμενος ότι η Ελισάβετ δέχτηκε κακές συμβουλές.Τον Φεβρουάριο του 1974, και ενώ η Bασίλισσα βρισκόταν σε περιοδεία, ο Βρετανός πρωθυπουργός Έντουαρντ Χιθ τη συμβούλευσε να επιστρέψει στη Βρετανία και να προκηρύξει βουλευτικές εκλογές. Οι εκλογές δεν έδωσαν κοινοβουλευτική πλειοψηφία σε κάποιο κόμμα. Οι Συντηρητικοί του Χιθ μπορούσαν να παραμείνουν στην εξουσία μόνο με συνεργασία με το Φιλελεύθερο Κόμμα. Ο Χιθ παραιτήθηκε όταν οι συζητήσεις για το σχηματισμό κυβέρνησης συνασπισμού κατέρρευσαν. Η Βασίλισσα, έπειτα, ζήτησε από τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τον Χάρολντ Ουίλσον να σχηματίσει κυβέρνηση.Ένα χρόνο αργότερα, το 1975, προκλήθηκε συνταγματική κρίση στην Αυστραλία, καθώς ο πρωθυπουργός της Αυστραλίας Γκοφ Ουίτλαμ αποπέμφθηκε από τον Γενικό Κυβερνήτη Τζον Κερ, όταν η ελεγχόμενη από την αντιπολίτευση Γερουσία απέρριψε τις προτάσεις του προϋπολογισμού του Ουίτλαμ. Καθώς, όμως, ο Γουίτλαμ είχε την πλειοψηφία στη Βουλή των Αντιπροσώπων, ο πρόεδρός της Γκόρντον Σκολς έκανε έκκληση προς τη Βασίλισσα να ανακαλέσει την απόφασή του Κερ. Εκείνη αρνήθηκε, δηλώνοντας ότι δεν παρεμβαίνει σε αποφάσεις που προβλέπονται στο Σύνταγμα της Αυστραλίας. Η κρίση αυτή τροφοδότησε έντονα αντιμοναρχικά αισθήματα στην Αυστραλία.Στις 17 Ιουλίου του 1976 η Βασίλισσα κήρυξε την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων του Μόντρεαλ στον Καναδά μιλώντας αγγλικά και γαλλικά. Το 1977 η Ελισάβετ γιόρτασε το Αργυρό Ιωβηλαίο, δηλαδή τα 25 χρόνια από την άνοδό της στο θρόνο. Εορτασμοί και άλλες εκδηλώσεις έλαβαν μέρος σε όλη την Κοινοπολιτεία, ενώ πολλές τέτοιες εκδηλώσεις συνέπεσαν με περιοδείες της στη Βρετανία και τις χώρες της Κοινοπολιτείας. Οι εορτασμοί επιβεβαίωσαν τη δημοτικότητα της Βασίλισσας, παρόλο που συνέπεσαν με την αρνητική κάλυψη από τον Τύπο του χωρισμού της Πριγκίπισσας Μαργαρίτας από το σύζυγό της.Το 1978 η Βασίλισσα έκανε δεκτό τον Ρουμάνο δικτάτορα Νικολάου Τσαουσέσκου, με τη σύζυγό του Έλενα. Η επίσκεψη προκάλεσε πολλά αρνητικά σχόλια. Λέγεται μάλιστα ότι ο δικτάτορας είχε φέρει μαζί του ένα δοκιμαστή τροφίμων, αλλά ακόμα και δικά του σεντόνια.Την επόμενη χρονιά συνέβησαν δύο ιδιαίτερα αρνητικά γεγονότα. Το πρώτο ήταν η αποκάλυψη πως ο Άντονι Μπλαντ, πρώην επιθεωρητής των φωτογραφιών της Βασίλισσας, ήταν κομμουνιστής κατάσκοπος. Η δεύτερη ήταν η δολοφονία του συγγενή της και Aρχιναυάρχου εν αποστρατεία του Βασιλικού Ναυτικού Λόρδου Μαουντμπάττεν από τρομοκράτες του ΙΡΑ. Στις 13 Ιουνίου 1981, κατά τη διάρκεια εθιμοτυπικής τελετής, έξι πυροβολισμοί εκτοξεύθηκαν από κοντινή απόσταση προς τη Βασίλισσα, καθώς εκείνη βρισκόταν καθ' οδόν με το άλογό της. Η αστυνομία ανακάλυψε αργότερα ότι οι σφαίρες ήταν κενές. Ο 17χρονος τότε δράστης Μάρκους Σάρτζεντ καταδικάστηκε σε πέντε χρόνια φυλάκιση, αν και απελευθερώθηκε μετά από τρία. Από τον Απρίλιο ως το Σεπτέμβριο του 1982 η Βασίλισσα ήταν ιδιαίτερα ανήσυχη, εξαιτίας του Πολέμου των Φώκλαντ, στον οποίο μάλιστα συμμετείχε ο γιος της Ανδρέας. Στις 9 Ιουλίου του ίδιου έτους η Βασίλισσα ξύπνησε στην κρεβατοκάμαρά της στα Ανάκτορα του Μπάκιγχαμ διαπιστώνοντας ότι είχε εισέλθει εκεί ένας εισβολέας, ο Μάικλ Φέιγκαν, ο οποίος ήταν άνεργος πατέρας. Η Βασίλισσα παρέμεινε μαζί του για περίπου δέκα λεπτά μέχρι να καταφέρει να καλέσει την αστυνομία των ανακτόρων. Αργότερα διαπιστώθηκε ότι ο Φέιγκαν βρισκόταν αρκετή ώρα στο κτήριο. Μάλιστα είχε εισβάλει στα ανάκτορα και μερικές ημέρες νωρίτερα. Τότε είχε καθίσει στον θρόνο της Βασίλισσας και είχε καταναλώσει μισό μπουκάλι κρασί. Εν τέλει ο Φέιγκαν δεν δικάστηκε για την εισβολή στο Μπάκιγχαμ καθώς η πράξη αυτή αποτελούσε τότε αστικό και όχι ποινικό αδίκημα. Καταδικάστηκε ωστόσο για κάποιες άλλες ανεξάρτητες υποθέσεις που ανέκυψαν εις βάρος του και παρέμεινε στο ψυχιατρείο για 3 μήνες. Η κινηματογραφική αυτή ιστορία είχε προκαλέσει αναστάτωση στη Βρετανία. Στα τέλη του 1983 ο Αμερικανός πρόεδρος Ρόναλντ Ρήγκαν εξαπέλυσε επίθεση στη Γρενάδα για να ανατρέψει τον κομμουνιστή ηγέτη της. Αυτό όμως ενόχλησε ιδιαίτερα τη Βασίλισσα Ελισάβετ, η οποία ήταν μονάρχης της Γρενάδας που αποτελούσε μέρος της Κοινοπολιτείας. Αργότερα η γενική συνέλευση του ΟΗΕ έκρινε την πράξη των ΗΠΑ ως παραβίαση του διεθνούς δικαίου.Το έντονο ενδιαφέρον των μέσων ενημέρωσης για την ιδιωτική ζωή της βασιλικής οικογένειας, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980, οδήγησε σε μια σειρά από πολύκροτες ιστορίες στον τύπο, εκ των οποίων αρκετές δεν ήταν απολύτως αληθινές. Ο συντάκτης της εφημερίδας The Observer, Ντόναλντ Τρέλφορντ, έγραψε στις 21 Σεπτεμβρίου 1986: «Η βασιλική σαπουνόπερα έχει φτάσει πλέον σε τέτοιο βάθος του δημόσιου ενδιαφέροντος που το όριο μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας έχει χάσει την όψη του...δεν είναι μόνο ότι μερικά έντυπα δεν ελέγχουν τα γεγονότα ή δέχονται διαψεύσεις' δεν τους νοιάζει αν οι ιστορίες είναι αληθινές ή όχι».H κρατική επίσκεψή της Βασίλισσας στην Κίνα, τον Οκτώβριο του 1986, ήταν ιστορική καθώς ουδέποτε στο παρελθόν Βρετανός μονάρχης είχε επισκεφθεί τη χώρα. Το 1987, στον Καναδά, η Ελισάβετ δήλωσε δημόσια την υποστήριξή της σε διατάξεις που αφορούσαν την αναθεώρηση του Συντάγματος του Καναδά, προκειμένου να αμβλυνθούν οι αποσχιστικές τάσεις στο Κεμπέκ. Η δήλωσή της όμως προκάλεσε έντονες επικρίσεις από τους αντιτιθέμενους στις συνταγματικές τροποποιήσεις, συμπεριλαμβανομένου του γαλλόφωνου πρώην πρωθυπουργού του Καναδά Πιερ Τρυντώ. Το ίδιο έτος, η εκλεγμένη κυβέρνηση των νησιών Φίτζι καθαιρέθηκε από ένα στρατιωτικό πραξικόπημα. Η Ελισάβετ, ως μονάρχης των νησιών, υποστήριξε τις προσπάθειες του Γενικού Κυβερνήτη, Ρατού Γκανιλάου, να διεκδικήσει την εκτελεστική εξουσία και να διαπραγματευθεί μια λύση. Ο πραξικοπηματίας, όμως, Σιτιβένι Ραμπούκα καθαίρεσε τον Γκανιλάου και κήρυξε τα Φίτζι δημοκρατία. Αυτήν την περίοδο, τα αντιμοναρχικά αισθήματα είχαν αυξηθεί στη Βρετανία, εξαιτίας των σχολίων του τύπου για τον πλούτο της Βασίλισσας, κάτι που προσπάθησε να διαψεύσει το παλάτι. Ωστόσο τα δημοσιεύματα για τις πολυτελείς εκδηλώσεις και τους υπερβολικούς γάμους της οικογένειας δεν σταματούσαν. Η συμμετοχή μελών της βασιλικής οικογένειας σε τηλεπαιχνίδι, τον Ιούνιο του 1987, για φιλανθρωπικό σκοπό γελοιοποιήθηκε με αποτέλεσμα η Βασίλισσα να γίνει στόχος σάτιρας. Το 1991, μετά το τέλος του Πολέμου του Κόλπου, η Ελισάβετ επισκέφτηκε και αγόρευσε στο Κογκρέσο των Ηνωμένων Πολιτειών, κάτι που συνέβαινε για πρώτη φορά από Βρετανό μονάρχη. Στην ομιλία της χαρακτήρισε τη βία στείρα, καθώς όπως είπε οι κοινωνίες βασίζονται σε αμοιβαίες συμφωνίες, σε συμβάσεις και στην ομοφωνία. Σε ομιλία της στις 24 Νοεμβρίου 1992, με την ευκαιρία της 40ης επετείου της ανόδου της στο θρόνο, η Ελισάβετ ονόμασε το 1992 για εκείνη ως απαίσιο έτος (annus horribilis). Εκείνη τη χρονιά κατέρρευσαν οι γάμοι τριών παιδιών της. Τον Μάρτιο, ο δεύτερος γιος της Ανδρέας και η σύζυγός του Σάρα Φέργκιουσον ανακοίνωσαν τον χωρισμό τους (το διαζύγιο επήλθε το 1996). Τον Απρίλιο, η κόρη της Άννα πήρε διαζύγιο από το σύζυγό της Μαρκ Φίλιπς και τον Δεκέμβριο ανακοινώθηκε από τον Πρωθυπουργό Τζον Μέτιζορ ότι ο Κάρολος, τότε Πρίγκιπας της Ουαλίας και η σύζυγός του, Νταϊάνα, Πριγκίπισσα της Ουαλίας θα ζουν πλέον σε διάσταση (και αυτός ο γάμος τερματίστηκε με διαζύγιο το 1996). Κατά τη διάρκεια επίσημης επίσκεψης της Βασίλισσας στη Γερμανία, τον Οκτώβριο, εξαγριωμένοι διαδηλωτές στη Δρέσδη της πέταξαν αυγά. Άλλο ένα άσχημο γεγονός ήταν η πυρκαγιά που ξέσπασε στο Κάστρο Ουίνδσορ και προκάλεσε σοβαρές ζημιές, τον Νοέμβριο. Η Ελισάβετ, εξαιτίας του γεγονότος ότι η μοναρχία λάμβανε αυξημένη κριτική και δημόσιο έλεγχο, είπε στην ομιλία της στις 24 Νοεμβρίου, ότι κάθε θεσμός θα πρέπει να αναμένει κριτική, αλλά πρότεινε αυτή να γίνεται με μία δόση «χιούμορ, ευγένειας και κατανόησης». Δύο μέρες αργότερα ο Πρωθυπουργός Τζον Μέιτζορ ανακοίνωσε μεταρρυθμίσεις των οικονομικών της βασιλικής οικογένειας, όπως την πληρωμή φόρου εισοδήματος. Η επεισοδιακή χρονιά έκλεισε με μια αγωγή που απέστειλε η Bασίλισσα στην εφημερίδα The Sun, λόγω παραβίασης δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας, όταν η εφημερίδα δημοσίευσε το κείμενο του χριστουγεννιάτικου μηνύματος της Bασίλισσας δύο μέρες πριν από την προγραμματισμένη εκπομπή του. Η εφημερίδα αναγκάστηκε να πληρώσει τα νομικά έξοδα, ενώ δώρισε £200.000 για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Τον Οκτώβριο του 1993 η Βασίλισσα πραγματοποίησε επίσημη επίσκεψη στη Κύπρο, προκειμένου να προεδρεύσει στην 29η σύνοδο κορυφής της Κοινοπολιτείας. Η παρουσία της πυροδότησε την αρνητική κινητοποίηση μιας μερίδας του κυπριακού λαού που τη θεωρούσε υπεύθυνη για τις εκτελέσεις νεαρών μελών της ΕΟΚΑ την περίοδο 1955-1957. Είχαν ξεσπάσει τότε διαμαρτυρίες, διαδηλώσεις και επεισόδια. Στα χρόνια που ακολούθησαν, οι δημόσιες αποκαλύψεις σχετικά με την κατάσταση του γάμου του Καρόλου και της Νταϊάνα συνεχίστηκαν. Αυτήν την περίοδο τα αντιμοναρχικά αισθήματα στη Βρετανία φαίνονταν να έχουν φτάσει σε υψηλότερα από κάθε άλλη φορά επίπεδα. Η κριτική στο θεσμό της μοναρχίας βασιζόταν κυρίως στις συμπεριφορές και πράξεις της μελών της βασιλικής οικογένειας, παρά στο πρόσωπο της βασίλισσας. Στα τέλη του Δεκεμβρίου του 1995, σε συνεννόηση με τον σύζυγό της, τον πρωθυπουργό, τον αρχιεπίσκοπο του Καντέρμπουρυ και τον προσωπικό της γραμματέα, έδωσε στον Κάρολο και την Νταϊάνα την άδειά της για την έκδοση διαζυγίου. Ένα χρόνο μετά την έκδοση του διαζυγίου, το οποίο εκδόθηκε το 1996, η Νταϊάνα σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα στο Παρίσι στις 31 Αυγούστου 1997. Η βασίλισσα τότε βρισκόταν σε διακοπές με τον γιο και τα εγγόνια της στο Κάστρο Μπαλμόραλ της Σκωτίας. Εξαιτίας του εχθρικού κλίματος των μέσων ενημέρωσης, η βασίλισσα εξέδωσε διάγγελμα στις 5 Σεπτεμβρίου, μια ημέρα πριν από την κηδεία της Νταϊάνα. Στο διάγγελμα εξέφρασε τον θαυμασμό της για την Νταϊάνα και τα συναισθήματά της ως γιαγιά για τους πρίγκιπες Ουίλλιαμ και Χάρρυ. Μετά το διάγγελμα ένα μεγάλο μέρος της δημόσιας εχθρότητας εξατμίστηκε. Το 2002 εορτάστηκε το Χρυσό Ιωβηλαίο της Ελισάβετ ως Βασίλισσα, τα 50 χρόνια δηλαδή από την άνοδό της στο θρόνο. Κατά τη διάρκεια των εορτασμών πραγματοποίησε περιοδείες σε όλα τα κράτη της Κοινοπολιτείας, όπως είχε κάνει και το 1977, ενώ πολλές εκδηλώσεις και εορτασμοί συνέβησαν καθ' όλη τη διάρκεια του έτους. Στο Λονδίνο ένα εκατομμύριο άνθρωποι παρακολούθησαν τις εκδηλώσεις κάθε μέρα του τριήμερου εορτασμού του Ιωβηλαίου.Τον Μάιο του 2007 η εφημερίδα The Daily Telegraph ανέφερε σε άρθρο της από ανώνυμες πηγές ότι η βασίλισσα ήταν «εξοργισμένη και απογοητευμένη» από τις πολιτικές του Βρετανού Πρωθυπουργού Τόνυ Μπλερ, σχετικά με την παρουσία των Βρετανικών Ενόπλων Δυνάμεων στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, αλλά και με άλλα εσωτερικά θέματα. Ωστόσο, σύμφωνα με το άρθρο, εκείνη αναγνώρισε τις προσπάθειες του Μπλερ για επίτευξη ειρήνης στη Βόρεια Ιρλανδία. Τη Μεγάλη Πέμπτη 20 Μαρτίου 2008, η Βασίλισσα παρακολούθησε τη λειτουργία σε καθεδρικό ναό της Βόρειας Ιρλανδίας, κάτι που δεν είχε ξανασυμβεί ποτέ εκτός Αγγλίας και Ουαλίας.Για δεύτερη φορά κατά τη βασιλεία της, η Ελισάβετ, απευθύνθηκε προς τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών το 2010. Ιδιαίτερη σημασία έθεσε κατά την ομιλία της στην αντιμετώπιση της τρομοκρατίας. Κατά τη διάρκεια της ίδιας επίσκεψης στη Νέα Υόρκη, κατέθεσε ένα στεφάνι στο σημείο των επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου 2001.Η επίσημη επίσκεψή της Βασίλισσας στο Δουβλίνο τον Μάϊο του 2011, μετά από πρόσκληση της Προέδρου της Ιρλανδίας Μαίρυ Μακ Αλίς, θεωρήθηκε ιστορική καθώς ήταν η πρώτη επίσκεψη Βρετανού Μονάρχη στη Δημοκρατία της Ιρλανδίας. Η Βασίλισσα μίλησε ιρλανδικά και σε μια κίνηση μεγάλης συμβολικής αξίας, εναπόθεσε στέφανο σε μνημείο πεσόντων Ιρλανδών αγωνιστών του πολέμου της Ανεξαρτησίας. Αν και η Βασίλισσα απέφυγε να απολογηθεί για το αποικιακό παρελθόν της Ιρλανδίας, η στάση της εξελήφθη ως μια πράξη συμφιλίωσης. «Όλοι εκείνοι που υπέφεραν εξαιτίας του ταραγμένου παρελθόντος μας έχουν τις ειλικρινείς μου σκέψεις και τους απευθύνω τη βαθειά μου συμπάθεια» είχε πει μεταξύ άλλων. Ο νυν Πρόεδρος της Ιρλανδίας, Μάικλ Ντ. Χίγκινς σε δήλωσή του για το θάνατο της Βασίλισσας, θυμήθηκε ότι «τα συγκινητικά λόγια της και οι ευγενικές της χειρονομίες εκτιμήθηκαν βαθέως από τον λαό της Ιρλανδίας». Το 2012 εορτάστηκε το Διαμαντένιο Ιωβηλαίο της Βασίλισσας, καθώς ήταν η χρονιά της 60ης επετείου από την άνοδό της στο θρόνο. Σε διάγγελμά της, στις 6 Φεβρουαρίου 2012, δήλωσε μεταξύ άλλων: «Σε αυτή την ξεχωριστή χρονιά, όπως εγώ αφιερώνω τον εαυτό μου εκ νέου στην υπηρεσία σας, ελπίζω ότι θα θυμόμαστε τη δύναμη της ομαδικότητας και της συλλογικής ισχύος της οικογένειας, της φιλίας και της καλής γειτονίας...Ελπίζω, επίσης, ότι αυτή η χρονιά του Ιωβηλαίου θα είναι μία ευκαιρία να δώσουμε ευχαριστίες για τις μεγάλες προόδους που έχουν γίνει από το 1952 και για να κοιτάξουμε προς το μέλλον με καθαρό μυαλό και ζεστή καρδιά». Η Βασίλισσα και ο σύζυγός της πραγματοποίησαν μια εκτεταμένη περιοδεία στο Ηνωμένο Βασίλειο, ενώ τα παιδιά και τα εγγόνια της πραγματοποίησαν περιοδείες σε χώρες της Κοινοπολιτείας εκ μέρους της. Η βασίλισσα στις 27 Ιουλίου 2012 κήρυξε την έναρξη των Θερινών Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου, καθώς και των Παραολυμπιακών στις 29 Αυγούστου του 2012. Στην τελετή έναρξης των Αγώνων συμμετείχε η ίδια σε μια ταινία μικρού μήκους, μαζί με τον Ντάνιελ Κρεγκ. Στις 4 Απριλίου του 2013 η βασίλισσα έλαβε τιμητικό βραβείο από τη Βρετανική Ακαδημία Τεχνών Κινηματογράφου και Τηλεόρασης για τη συμμετοχή της στην ταινία της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου.Στις 18 Δεκεμβρίου 2012, για πρώτη φορά από την άνοδό της στο θρόνο, ήταν παρούσα στη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου της χώρας. Ήταν η πρώτη φορά από το 1781 που Βρετανός μονάρχης παρευρισκόταν στις εργασίες του υπουργικού συμβουλίου εν καιρώ ειρήνης.Η Ελισάβετ εισήχθη στις 3 Μαρτίου 2013 στο νοσοκομείο Βασιλιάς Εδουάρδος Ζ΄ του Λονδίνου, ως προφύλαξη μετά από την εκδήλωση συμπτωμάτων γαστρεντερίτιδας. Την επόμενη ημέρα όμως επέστρεψε στα Ανάκτορα του Μπάκιγχαμ. Εξαιτίας της ανάγκης της να περιορίσει τα ταξίδια, τον Νοέμβριο του 2013 δεν παρέστη στη συνάντηση των αρχηγών των κυβερνήσεων της Κοινοπολιτείας που πραγματοποιήθηκε στη Σρι Λάνκα. Ήταν η πρώτη φορά από το 1973 που δεν παρευρέθηκε στη συνεδρίαση. Στη συνάντηση την εκπροσώπησε ο γιος της Κάρολος.Έγινε η μεγαλύτερη σε ηλικία μονάρχης του κόσμου μετά τον θάνατο του Αμπντουλάχ της Σαουδικής Αραβίας στις 23 Ιανουαρίου του 2015 και λίγους μήνες αργότερα η μακροβιότερη μονάρχης στην ιστορία του Ηνωμένου Βασιλείου, καθώς, στις 9 Σεπτεμβρίου 2015, ξεπέρασε την πρωτιά που κατείχε η Βασίλισσα Βικτώρια.Τα 90α γενέθλια της Βασίλισσας τον Ιούνιο του 2016 εορτάστηκαν με ιδιαίτερη λαμπρότητα. Εάν και η Βασίλισσα γεννήθηκε τον Απρίλιο, οι εορτασμοί των γενεθλίων τoυ Μονάρχη λαμβάνουν χώρα παραδοσιακά κάθε Ιούνιο με μια χαρακτηριστική τελετή ονόματι «Trooping the Colour». Η Ελισάβετ κατέστη η μακροβιότερη μονάρχης στον κόσμο, καθώς και μακροβιότερη αρχηγός κράτους, μετά τον θάνατο του 88χρονου βασιλιά της Ταϊλάνδης, Πουμιπόν Αντουνιαντέτ, ο οποίος βασίλευσε για περισσότερο από 70 χρόνια.Στις 6 Φεβρουαρίου του 2017 η Ελισάβετ έγινε η πρώτη Βρετανή μονάρχης που εόρτασε Ζαφειρένιο Ιωβηλαίο, δηλαδή την παραμονή της στον θρόνο για 65 χρόνια. Αντίθετα με το ασημένιο, στο χρυσό και στο αδαμάντινο ιωβηλαίο δεν υπήρξαν εκτεταμένοι δημόσιοι εορτασμοί για το γεγονός. Αντίθετα, όπως συνέβη και με το Ρουμπινένιο Ιωβηλαίο του 1992 η Βασίλισσα δεν ανέλαβε κάποια ιδιαίτερη επίσημη υποχρέωση. Προτίμησε να περάσει την ημέρα μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας λόγω και της επετείου θανάτου του πατέρα της την ίδια ημέρα. Τον Μάιο του 2017 η Βασίλισσα επισκέφθηκε το Βασιλικό Νοσοκομείο Παίδων του Μάντσεστερ και μίλησε με τραυματισμένα νεαρά άτομα που επέζησαν από την τρομοκρατική επίθεση στο στάδιο της πόλης.Η Ελισάβετ στις 20 Νοεμβρίου του 2017 έγινε η πρώτη Βρετανή μονάρχης που εόρτασε την πλατινένια, δηλαδή 70η επέτειο γάμου της με τον σύζυγό της Φίλιππο, ο οποίος είχε παραιτηθεί των επίσημων υποχρεώσεων του τον Αύγουστο του ίδιου έτους λόγω της εξαιρετικά προχωρημένης του ηλικίας. Στις 23 Απριλίου του 2019 έγινε η πιο ηλικιωμένη εν ζωή μονάρχης μετά τον θάνατο του Ιωάννη του Λουξεμβούργου, σχεδόν 19 χρόνια μετά την παραίτησή του από τον θρόνο.Στις 28 Αυγούστου του 2019 η Βασίλισσα έκανε δεκτό το αίτημα του πρωθυπουργού της Βρετανίας Μπόρις Τζόνσον να κλείσει η Βουλή των Κοινοτήτων μέχρι τις 14 Οκτωβρίου 2019, κίνηση που προκάλεσε γενική κατακραυγή από την αντιπολίτευση. Η Βουλευτής του Εργατικού Κόμματος, Κέιτ Οσάμορ, προειδοποίησε τη βασίλισσα ότι θα μπορούσε να έχει την τύχη του ξαδέρφου της, Κωνσταντίνου Β' της Ελλάδας, ο οποίος εξέπεσε του αξιώματός του. Πολλοί ωστόσο σχολίασαν ότι η Ελισάβετ δεν είχε άλλη επιλογή, μιας και οι εξουσίες της ήταν ντε φάκτο περιορισμένες και ο ρόλος της περισσότερο συμβολικός. Τελικά η Βουλή άνοιξε μετά από απόφαση του ανώτατου δικαστηρίου την Τετάρτη, 25 Σεπτεμβρίου 2019, γεγονός που θεωρήθηκε πολιτική ήττα του Μπόρις Τζόνσον. Η ανακοίνωση στις 8 Ιανουαρίου 2020 μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης του Πρίγκιπα Χάρρυ και της συζύγου του, Μέγκαν, ότι σκοπεύουν να αποποιηθούν τον ρόλο των ανώτερων μελών της βασιλικής οικογένειας, απασχόλησε ιδιαίτερα τη βασίλισσα. Ο 98χρονος Φίλιππος αντιμετωπίζοντας ο ίδιος προβλήματα υγείας, κατηγόρησε το ζευγάρι ότι με τη στάση του δείχνει ασέβεια απέναντι στη βασίλισσα. Στις 19 Φεβρουαρίου του 2021 αφαιρέθηκαν οι στρατιωτικές τιμές και οι βασιλικές διακρίσεις από τον Δούκα και τη Δούκισσα του Σάσσεξ. «Εάν και είμαστε όλοι στεναχωρημένοι από την απόφασή τους, ο Δούκας και η Δούκισσα παραμένουν πολύ αγαπητά μέλη της οικογένειας» έγραφε η ανακοίνωση του Μπάκιγχαμ. Στις 5 Απριλίου του 2020 η Βασίλισσα απηύθυνε διάγγελμα για την πανδημία του κορωνοϊού το οποίο είδαν περίπου 24 εκατομμύρια άνθρωποι κατά το BBC. Σε αυτό απέτισε φόρο τιμής στο Βρετανικό Εθνικό Σύστημα Υγείας και ήταν καθησυχαστική: «Θέλω να σας διαβεβαιώσω ότι εάν μείνουμε ενωμένοι και αποφασιστικοί, θα το ξεπεράσουμε...Θα βρεθούμε με τους φίλους μας ξανά. Θα βρεθούμε με τις οικογένειές μας ξανά. Θα συναντηθούμε ξανά.» είπε μεταξύ άλλων.Μετά από 73 χρόνια γάμου, στις 9 Απριλίου 2021, ο Πρίγκιπας Φίλιππος απεβίωσε και η Ελισάβετ έγινε η πρώτη μονάρχης του Ηνωμένου Βασιλείου που βασιλεύει ως χήρα, μετά τη Βασίλισσα Βικτώρια. Η ίδια είπε ότι ο θάνατός του, άφησε ένα τεράστιο κενό. Παρά την πανδημία του κορωνοϊού, συμμετείχε στο άνοιγμα του κοινοβουλίου στις 11 Μαΐου 2021. Επίσης, ήταν η οικοδέσποινα στην υποδοχή των ηγετών της G7 στην Κορνουάλη. Ο Τζο Μπάιντεν δήλωσε για εκείνη ότι του θύμισε τη μητέρα του, με το βλέμμα και τη γενναιοδωρία της. Στις 13 Ιουνίου του 2021 η Βασίλισσα υποδέχτηκε τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν και τη σύζυγό του Τζιλ Μπάιντεν στο Κάστρο του Ουίνδσορ. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας της Ελισάβετ Β', 14 πρόεδροι των ΗΠΑ πέρασαν από τον Λευκό Οίκο και η Βασίλισσα συναντήθηκε με τους 13 από αυτούς (δεν συναντήθηκε μόνο με τον Λύντον Τζόνσον). Στις 19 Οκτωβρίου αρνήθηκε το Βραβείου του Ηλικιωμένου της Χρονιάς του περιοδικού The Oldie Magazine, που είχε αποδοθεί μεταξύ άλλων και στη μητέρα της, λέγοντας ότι είσαι όσο ηλικιωμένος αισθάνεσαι και ότι η ίδια δεν πληροί τα σχετικά κριτήρια. Νοσηλεύτηκε για λίγο στις 20 Οκτωβρίου, αφού ακύρωσε μια επίσκεψη στη Βόρεια Ιρλανδία για λόγους υγείας, αλλά έφυγε από το νοσοκομείο την επόμενη μέρα. Την ίδια εβδομάδα, ακύρωσε τα σχέδιά της να ταξιδέψει στη σύνοδο κορυφής COP26 στη Γλασκώβη, ακολουθώντας τη συμβουλή του γιατρού της να ξεκουραστεί, και αντ 'αυτού μετέδωσε το μήνυμά της μέσω βίντεο.Το Πλατινένιο Ιωβηλαίο της εορτάστηκε το τετραήμερο από 2 έως 5 Ιουνίου 2022 στο Ηνωμένο Βασίλειο και στην Κοινοπολιτεία. Ήταν η 70ή επέτειος από την ανάρρηση της στον θρόνο. Στο Ηνωμένο Βασίλειο μια επιπλέον δημόσια αργία και το παραδοσιακό τριήμερο τραπεζικής αργίας του Μαΐου μεταφέρθηκε στις αρχές Ιουνίου, για να δημιουργηθεί ένα ειδικό τετραήμερο Ιωβηλαίου. Ήταν η πρώτη φορά που ένας Βρετανός μονάρχης γιόρτασε ένα πλατινένιο ιωβηλαίο. Δυο ημέρες πριν τον θάνατό της, στις 6 Σεπτεμβρίου του 2022, η Βασίλισσα ανέθεσε την Πρωθυπουργία στη Λιζ Τρας, στο Κάστρο Μπαλμόραλ της Σκωτίας. Αυτή ήταν η τελευταία της επίσημη πράξη και η τελευταία φορά που την κατέγραψε ο φωτογραφικός φακός. Η Λιζ Τρας έγινε η 15η Βρετανή Πρωθυπουργός της Ελισάβετ Β΄. Με αφορμή το θάνατό της και τις προσπάθειες αποτίμησης της βασιλείας της, έχει αναδειχθεί το θέμα της αντιμετώπισης (ή, σωστότερα, της μη αντιμετώπισης) από μέρους της, των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν στις κτήσεις της Βρετανικής Αυτοκρατορίας από τις αποικιακές δυνάμεις, κατά τη διάρκεια της βασιλείας της. Η κριτική δεν αφορά στη δυνατότητα της Ελισάβετ να παίρνει διαφορετικές αποφάσεις από αυτές των κυβερνήσεών της, (δυνατότητα που δεν είχε) αλλά στο κατά πόσο γνώριζε τα εγκλήματα που διαπράττονταν και κατά πόσο αναγνώρισε ή ζήτησε συγνώμη για αυτά. Για το αν η Ελισάβετ γνώριζε για τα εγκλήματα που διαπράττονταν, την περίοδο που αυτά διαπράττονταν, οι ιστορικοί, θεωρούν πιθανότερο το να μην γνώριζε σχετικά, αφού κατά πάγια πολιτική των κυβερνήσεων της περιόδου, τα εγκλήματα αποκρύβονταν από την κοινή γνώμη, ή αν κάποια από αυτά γνωστοποιούνταν αποδίδονταν σε μεμονωμένους αξιωματούχους, οπότε συμπεραίνεται ότι και η βασίλισσα δεν ήταν ενήμερη. Σύμφωνα με την ιστορικό Susan Kingsley Kent «...Δεν διέταξε ούτε εφάρμοσε τις πράξεις αυτές, [αλλά] φαίνεται ότι δεν έκανε τίποτα για να τις αποτρέψει ή να τις περιορίσει. (...) Αντιθέτως, πανηγύριζε για την αυτοκρατορία, παραμένοντας σιωπηλή, δημοσίως τουλάχιστον, ενώ χιλιάδες και χιλιάδες και χιλιάδες άνθρωποι στην Αφρική και τη Νότια Ασία υπέφεραν στα χέρια των αποικιοκρατικών διοικητών». Όταν όμως στις δεκαετίες που ακολούθησαν άρχισαν να γίνονται γνωστές, οι θηριωδίες που συστηματικά και μεθοδικά, όπως ανακάλυψε η ιστορική έρευνα, συνέβαιναν εναντίον πληθυσμών στη Κένυα (Εξέγερση των Μάου Μάου), στη Μαλαισία (Κατάσταση Εκτάκτου Ανάγκης), στη Κύπρο (Απελευθερωτικός Αγώνας της Κύπρου, 1955-59), στη Βόρεια Ιρλανδία (Ματωμένη Κυριακή, 1972), και αλλού, περιστατικά που έφθασαν μέχρι και στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, η βασίλισσα σιώπησε. Σύμφωνα με τον Ινδό πολιτικό και πρώην ανώτατο αξιωματούχο των Ηνωμένων Εθνών, Σάσι Ταρούρ (Shashi Tharoor), «Αν υπάρχει μια μομφή που μπορεί ακόμη να απευθύνεται στη βασίλισσα Ελισάβετ, είναι ότι δεν αναγνώρισε ούτε μια φορά, πόσο μάλλον ότι δε ζήτησε συγγνώμη για τους αιώνες της αποικιακής λεηλασίας και της σκληρότητας που κατέστησαν δυνατή τη θέση και τον πλούτο της» Η Ελισάβετ Β΄ έφυγε από τη ζωή στις 8 Σεπτεμβρίου 2022, στις 15:10 μ.μ (ώρα Ηνωμένου Βασιλείου), στο εξοχικό της, Κάσττρο Μπαλμόραλ, στη Σκωτία, από φυσικά αίτια σε ηλικία 96 ετών. Η επίσημη ανακοίνωση από το Ανάκτορο του Μπάκιγχαμ αναρτήθηκε στα κάγκελα του ανακτόρου.Η ανακοίνωση έγινε στις 18:31 τοπική ώρα από τον Χιου Έντουαρντς, και διαβάστηκε από το BBC κατά τη διάρκεια ζωντανής μετάδοσης. Νωρίτερα την ίδια μέρα οι γιατροί ανέφεραν ότι η υγεία της επιδεινώθηκε γρήγορα και την έθεσαν υπό ιατρική παρακολούθηση. Ήδη από τις 12:30 μ.μ. τα Ανάκτορα του Μπάκιγχαμ ανακοίνωσαν ότι η Βασίλισσα βρισκόταν υπό ιατρική επίβλεψη στο Κάστρο Μπαλμόραλ αφού οι γιατροί εξέφρασαν ανησυχία. Μετά την ανακοίνωση του θανάτου της, η σημαία στα Ανάκτορα του Μπάκιγχαμ κατέβηκε στο μεσίστιο. Επειδή ο νέος μονάρχης Κάρολος ήταν επίσης στο Μπαλμόραλ όταν έγινε βασιλιάς, το έθιμο της Αγγλίας επιτάσσει να παραμείνει στο κάστρο αμέσως μετά το θάνατο της μητέρας του. Πλήθος κόσμου είχε συγκεντρωθεί έξω από τις πύλες του παλατιού του Μπάκιγχαμ στο Λονδίνο μετά την ανακοίνωση για να θρηνήσει τη Βασίλισσα παρά την καταρρακτώδη βροχή. Χιλιάδες άνθρωποι έσπευσαν στα Ανάκτορα και τις επόμενες ημέρες για να αφήσουν λουλούδια. Πολλοί άλλοι, τόσο απλοί άνθρωποι όσο και σημαντικές προσωπικότητες, έκαναν αναρτήσεις σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης στέλνοντας τα συλλυπητήρια τους στη Bρετανική Bασιλική Oικογένεια και γράφοντας αφιερώματα για τη Βασίλισσα. Η Κρατική Κηδεία της Βασίλισσας έγινε στο Λονδίνο στις 19 Σεπτεμβρίου. Συμπεριελάμβανε τρεις μεγαλοπρεπείς νεκρικές πομπές και πολλά παραδοσιακά τελετουργικά. Όπως ήταν φυσικό στην κηδεία ήταν προσκεκλημένοι πολλοί αρχηγοί κρατών και μέλη από Βασιλικές Οικογένειες της Ευρώπης και του κόσμου. Σύμφωνα με εκτιμήσεις, στο Ηνωμένο Βασίλειο παρακολούθησαν την κηδεία 28 εκατομμύρια άνθρωποι και στις Ηνωμένες Πολιτείες 11.4 εκατομμύρια. Κατά την Washington Post, η κηδεία ίσως να ήταν το γεγονός που προκάλεσε τη μεγαλύτερη τηλεοπτική κάλυψη στα παγκόσμια χρονικά. Την 1η Οκτωβρίου 2022, η Βασιλική Οικογένεια ανακοίνωσε στον επίσημο λογαριασμό της στο τουίτερ ότι έλαβε περισσότερα από 50.000 συλλυπητήρια γράμματα για τον θάνατο της Βασίλισσας. Δεδομένου ότι η Ελισάβετ έδινε σπάνια συνεντεύξεις, λίγα είναι γνωστά για τα προσωπικά της αισθήματα. Ως συνταγματική μονάρχης, δεν είχε εκφράσει προσωπικές πολιτικές απόψεις σε κάποιο δημόσιο χώρο. Θεωρείται ότι έφερε μια βαθιά αίσθηση των θρησκευτικών και των πολιτικών της καθηκόντων, ενώ λάμβανε υπόψη της με σοβαρότητα τον όρκο που έδωσε κατά τη στέψη της. Εκτός από τον επίσημο θρησκευτικό της ρόλο ως Υπέρτατος Κυβερνήτης της Εκκλησίας της Αγγλίας, ήταν μέλος αυτής της Εκκλησίας, καθώς επίσης και της εθνικής Εκκλησίας της Σκωτίας. Είχε υποστηρίξει τις διαθρησκευτικές σχέσεις και είχε συναντηθεί με ηγέτες άλλων εκκλησιών και θρησκειών, μεταξύ των οποίων με πέντε Πάπες: Πίος ΙΒ΄, Ιωάννης ΚΓ΄, Ιωάννης Παύλος Β΄, Βενέδικτος ΙΣΤ΄ και Φραγκίσκος. Η προσωπική της πίστη μαρτυρείται στο ετήσιο Χριστουγεννιάτικο Μήνυμά της προς τα βασίλεια της Κοινοπολιτείας. Το 2000, για παράδειγμα, ανέφερε: Για πολλούς από εμάς, τα πιστεύω μας έχουν θεμελιώδη σημασία. Για μένα η διδασκαλία του Χριστού και η προσωπική μου ευθύνη ενώπιον του Θεού παρέχουν ένα πλαίσιο πάνω στο οποίο προσπαθώ να οδηγώ τη ζωή μου. Εγώ, όπως και πολλοί από εσάς, έχω βρει μεγάλη ανακούφιση σε δύσκολες στιγμές από τα λόγια και το παράδειγμα του Χριστού. Ήταν προστάτης περισσότερων από 600 οργανώσεων και φιλανθρωπικών φορέων. Στα προσωπικά της ενδιαφέροντα περιλαμβάνονταν η ιππασία και η φροντίδα των σκυλιών, ειδικότερα των Πέμπροκ Κόργκι Ουαλίας που κατείχε. Τα εκατοντάδες άλογα κούρσας που της ανήκαν κατά τη διάρκεια της βασιλείας της, εκτιμάται ότι κέρδισαν σε πάνω από 1600 αγώνες. Σχετικά με τα Κόργκι, καθ' όλην τη ζωή της είχε πάνω από 30. Η διαχρονική αγάπη της γι' αυτά τα σκυλιά ξεκίνησε το 1933 με την «Ντούκι», το πρώτο Κόργκι που απέκτησε η οικογένειά της και αργότερα, στα 18α γενέθλια της, τής έκαναν δώρο το πρώτο δικό της Κόργκι, τη «Σούζαν».Η Βασίλισσα περνούσε τον περισσότερο χρόνο της στις 6 βασιλικές της κατοικίες: τα Ανάκτορα του Μπάκιγχαμ και το Κάστρο του Ουίνδσορ στο Λονδίνο, την Οικία Σάντριγχαμ στο Νόρφλοκ την οποία η βασιλική οικογένεια επισκέπτεται τα Χριστούγεννα, το Παλάτι Χόλιροουντ και το Κάστρο Μπαλμόραλ στη Σκωτία και το Κάστρο Χίλσμπορο που είναι η επίσημη κατοικία του Μονάρχη στη Βόρεια Ιρλανδία. Σκηνές μιας χαλαρής, ανεπίσημης προσωπικής ζωής περιστασιακά γίνονταν γνωστές. Τη δεκαετία του 1950, στην αρχή της βασιλείας της, η Ελισάβετ αποτυπώνεται ως μια λαμπερή «παραμυθένια βασίλισσα». Μετά την καταστροφή του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, υπήρξε μια εποχή ελπίδας, μια περίοδος προόδου και επιτευγμάτων, σηματοδοτώντας μια «νέα Ελισαβετιανή Εποχή». Οι κατηγορίες του Τζον Γκριγκ το 1957 ότι οι ομιλίες της ακούγονταν σαν μιας «στενοκέφαλης μαθήτριας» αποτελούν ένα δείγμα εξαιρετικά σπάνιας αρνητικής κριτικής. Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, οι προσπάθειες απεικόνισης μιας πιο σύγχρονης εικόνας της μοναρχίας εμφανίζονται στο τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ «Βασιλική Οικογένεια» και στην τηλεοπτική μετάδοση της αναγόρευσης του Καρόλου ως Πρίγκιπα της Ουαλίας. Σε δημόσιες εμφανίσεις της, η Ελισάβετ προτιμούσε να φοράει κυρίως μονοχρώματα παλτά και διακοσμημένα καπέλα, τα οποία της επέτρεπαν να γίνεται εύκολα ορατή από το πλήθος.Κατά το Ασημένιο Ιωβηλαίο, το 1977, διεξήχθησαν πολυπληθείς και πραγματικά ενθουσιώδεις εορτασμοί , όμως κατά τη δεκαετία του 1980 η δημόσια κριτική κατά της βασιλικής οικογένειας αυξήθηκε, δεδομένου ότι η προσωπική και εργασιακή ζωή των παιδιών της Ελισάβετ βρέθηκε στο στόχαστρο των μέσων ενημέρωσης.Το 2016 ξεκίνησε η προβολή της τηλεοπτικής σειράς "The Crown" που σκιαγραφεί τη βασιλεία της Ελισάβετ Β'. Η σειρά έλαβε εξαιρετικά μεγάλη απήχηση. Κατά τον ιστορικό Ρόμπερτ Λάσεϋ, «δεν υπάρχει αμφιβολία ότι επηρέασε τον τρόπο που εκλαμβάνουμε όλοι μας τη μοναρχία...Μετέτρεψε τη μοναρχία σε διασκέδαση αλλά ταυτόχρονα πιστεύω ότι έκανε τους ανθρώπους να εκτιμήσουν τόσο τις προκλήσεις όσο και τα πλεονεκτήματα κάποιου που είναι στη Βασιλική Οικογένεια». Κατά τη διάρκεια της εβδομηκονταετούς βασιλείας της η Ελισάβετ Β' πραγματοποίησε 265 επίσημες επισκέψεις σε τουλάχιστον 117 χώρες σύμφωνα με την Telegraph κάποιες από τις οποίες θεωρούνται αναμφισβήτητα ιστορικές. Η Βασίλισσα βρέθηκε στην Γκάνα το 1961, 4 χρόνια μετά την ανεξαρτητοποίηση της χώρας από το Ηνωμένο Βασίλειο ενώ υπήρχαν ανησυχίες για την ασφάλειά της και ο ίδιος ο σερ Ουίνστον Τσώρτσιλ είχε εκφράσει τις επιφυλάξεις του για το ταξίδι στον τότε Πρωθυπουργό Μακμίλαν. Οι επισκέψεις της στην Κίνα το 1986 και στην Ιρλανδία το 2011 ήταν οι πρώτες ενός Βρετανού Μονάρχη στις εν λόγω χώρες ενώ το 1979 έγινε η πρώτη γυναίκα-αρχηγός κράτους που επισκέφθηκε τη Σαουδική Αραβία. Το τελευταίο της ταξίδι στο εξωτερικό ήταν στη Μάλτα το 2015. Ιδιαίτερη ήταν η σχέση της Βασίλισσας με τα κράτη της Κοινοπολιτείας, 14 από τα οποία, τα λεγόμενα Κοινοπολιτειακά Βασίλεια την αναγνώριζαν ως Μονάρχη. Στον Καναδά λχ η Βασίλισσα ταξίδευσε 22 φορές (περισσότερες από κάθε άλλη χώρα) και στην Αυστραλία 16. Αξιομνημόνευτη είναι η παρουσία της στην Αυστραλία τo 1973 όταν είχε εγκαινιάσει την πασίγνωστη Όπερα του Σίδνεϊ. Η Ελισάβετ έχει απεικονιστεί σε διάφορα μέσα από πολλούς καλλιτέχνες, όπως οι ζωγράφοι Πιέτρο Ανιγκόνι, Πίτερ Μπλέικ, Τσίνουι Τσουκγούγκο-Ρόι, Τέρενς Κουένο, Λούσιαν Φρόιντ, Ρολφ Χάρις, Ντάμιεν Χιρστ, Τζούλιετ Πάνετ και Τάι-Σαν Σίρενμπεργκ. Αξιοσημείωτοι φωτογράφοι της Ελισάβετ περιλαμβάνουν τους Σέσιλ Μπίτον, Γιουσούφ Καρς, Άνι Λίμποβιτς, Πάτρικ Άνσον, Τέρι Ο'Νιλ, Τζον Σουόνελ και Ντόροθι Γουάλντινγκ. Η πρώτη επίσημη φωτογραφία-πορτρέτο της Ελισάβετ τραβήχθηκε από τον Μάρκους Άνταμς το 1926. Η προσωπική περιουσία της Ελισάβετ αποτελεί αντικείμενο εικασιών για πολλά χρόνια. Το 1971, ο Τζοκ Κόλβιλ, πρώην ιδιωτικός γραμματέας της και διευθυντής της τράπεζάς της, Coutts, εκτίμησε την περιουσία σε 2 εκατομμύρια στερλίνες (περίπου 28 εκατομμύρια στερλίνες του 2019). Το 1993, το Παλάτι του Μπάκιγχαμ διέψευσε δημοσιεύματα που ήθελαν τη Βασίλισσα να διαθέτει περιουσία ύψους 100 εκατομμυρίων στερλίνων. Το 2002 η Ελισάβετ κληρονόμησε ένα κτήμα αξίας 70 εκατομμυρίων στερλινών από τη μητέρα της. Η εφημερίδα The Sunday Times υπολόγισε το 2017 την περιουσία σε 360 εκατομμύρια στερλίνες, καθιστώντας την Ελισάβετ ως το 329ο πλουσιότερο πρόσωπο στο Ηνωμένο Βασίλειο.Η Βασιλική Συλλογή, η οποία περιλαμβάνει χιλιάδες ιστορικά έργα τέχνης και τα Βρετανικά Βασιλικά Κοσμήματα, δεν ανήκει προσωπικά στη Βασίλισσα, αλλά βρίσκεται στην ιδιοκτησία ειδικού εμπιστεύματος («τραστ»), όπως συμβαίνει και με τις επίσημες κατοικίες της (Παλάτι του Μπάκιγχαμ, Κάστρο Ουίνδσορ, Δουκάτο του Λάνκαστερ). Το Σάντρινγκχαμ Χάουζ και το Κάστρο Μπαλμόραλ ανήκουν προσωπικά στη Βασίλισσα. Οι Κτήσεις του Στέμματος - με περιουσία 12 δισεκατομμυρίων στερλινών το 2016 - βρίσκεται υπό τη διαχείριση εμπιστεύματος και δεν μπορεί να πωλήσει ή να βρεθεί υπό την άμεση διαχείριση της Βασίλισσας. Η δημοτικότητά της κατρακύλησε στο χαμηλότερό της σημείο κατά τη δεκαετία του 1990. Υπό την πίεση της κοινής γνώμης, άρχισε να καταβάλλει φόρο εισοδήματος για πρώτη φορά, ενώ τα Ανάκτορα του Μπάκινγκχαμ άνοιξαν για το κοινό. Η δυσαρέσκεια με τη μοναρχία έφτασε στο αποκορύφωμά της με το θάνατο της Νταϊάνα το 1997, αν και η προσωπική δημοτικότητα και υποστήριξη προς τη μοναρχία ανέκαμψε μετά το τηλεοπτικό διάγγελμα της Ελισάβετ προς το λαό πέντε ημέρες μετά το θάνατο της Νταϊάνα.Το Διαμαντένιο Ιωβηλαίο της Ελισάβετ Β΄ επικρίθηκε από αρκετούς μετά από την κριτική του Πίτερ Τάτσελ προς τη βασίλισσα, ο οποίος την κατηγορούσε ότι προσκαλούσε "τυράνους βασιλιάδες". Την ίδια στιγμή η Διεθνής Αμνηστία και το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων είχε κατηγορήσει τον βασιλιά του Μπαχρέιν και του Εσουατίνι, αλλά και ορισμένα μέλη των βασιλικών οικογενειών της Σαουδικής Αραβίας και του Κουβέιτ για παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων.Τον Φεβρουάριο του 2021, μια έρευνα του The Guardian αποκάλυψε ότι η Ελισάβετ Β΄ είχε χρησιμοποιήσει τις εξουσίες που της δίνει η αποκαλούμενη "Βασιλική Συναίνεση" για να επηρεάσει μυστικά τη διαδικασία ψήφισης διάφορων νόμων που μπορούσαν να έρθουν σε αντίθεση με τα συμφέροντα του βρετανικού στέμματος, ιδιαίτερα σε θέματα φορολογίας και πλούτου. Για παράδειγμα, το 1968 η βασίλισσα ζήτησε αλλαγές σε ένα νόμο για την οδική ασφάλεια, ώστε να εξαιρούνται από αυτόν τα βασιλικά ακίνητα, ενώ το 1975 ζήτησε αλλαγές στο νόμο ενοικίασης της ιδιωτικής γης. H Guardian επίσης ισχυρίστηκε ότι το νοικοκυριό της βασίλισσας απαγόρευσε να εργάζονται "έγχρωμοι μετανάστες και ξένοι" σε γραφειοκρατικούς λόγους, και ότι το νοικοκυριό της βασίλισσας πίεσε ώστε τα ακίνητα της βασίλισσας να εξαιρεθούν από ένα νόμο της δεκαετίας του 1960 για τις διακρίσεις στο χώρο εργασίας. Αυτή η εξαίρεση δεν επιτρέπει στις γυναίκες και στους έγχρωμους ανθρώπους που εργάζονται στο βασιλικό νοικοκυριό να το μηνύσουν για φυλετικές διακρίσεις εναντίον τους. Το παλάτι του Μπάκιγχαμ αρνήθηκε ότι η βασίλισσα έκανε κάτι τέτοιο. 21 Απριλίου 1926 – 11 Δεκεμβρίου 1936: Η Αυτής Βασιλική Υψηλότητα Πριγκίπισσα Ελισάβετ της Υόρκης 11 Δεκεμβρίου 1936 – 20 Νοεμβρίου 1947: Η Αυτής Βασιλική Υψηλότητα Η Πριγκίπισσα Ελισάβετ 20 Νοεμβρίου 1947 – 6 Φεβρουαρίου 1952: Η Αυτής Βασιλική Υψηλότητα Η Πριγκίπισσα Ελισάβετ, Δούκισσα του Εδιμβούργου 6 Φεβρουαρίου 1952 – 8 Σεπτεμβρίου 2022: Η Αυτής Μεγαλειότητα Η ΒασίλισσαΗ Ελισάβετ έφερε διάφορους τίτλους και επίτιμες στρατιωτικές θέσεις στο Ηνωμένο Βασίλειο και στα υπόλοιπα βασίλεια της Κοινοπολιτείας. Ήταν επικεφαλής σε πολλά βασιλικά τάγματα, ενώ και η ίδια έχει λάβει διακρίσεις και βραβεία από όλο τον κόσμο. Σε κάθε βασίλειο έφερε ένα ξεχωριστό τίτλο που ακολουθούσε μία μια κοινή φόρμουλα: «Βασίλισσα της Τζαμάικας και των άλλων βασιλείων και εδαφών της» στη Τζαμάικα, «Βασίλισσα της Αυστραλίας και των άλλων βασιλείων και εδαφών της» στην Αυστραλία κλπ. Στα Νησιά της Μάγχης και στη Νήσο Μαν, που αποτελούν Κτήσεις του Στέμματος και όχι ξεχωριστά βασίλεια, ήταν γνωστή ως Δούκισσα της Νορμανδίας και Λαίδη του Μαν αντίστοιχα. Πρόσθετοι τίτλοι περιελάμβαναν το Προστάτης της Πίστης και Δούκισσα του Λάνκαστερ. Όταν κάποιος συνομιλούσε με τη Βασίλισσα, η πρακτική ήταν να απευθύνεται προς εκείνη με τον τίτλο «Μεγαλειοτάτη» και στη συνέχεια με το «Κυρία». Από τις 21 Απριλίου 1944 μέχρι την ενθρόνισή της, ο θυρεός της Ελισάβετ αποτελούνταν από ένα ρόμβο που έφερε το βασιλικό θυρεό του Ηνωμένου Βασιλείου, διαφοροποιούμενο ως προς μια ζώνη αργύρου, η οποία στο κεντρικό σημείο έφερε ένα ρόδο των Τυδώρ και στα δύο ακριανά σημεία το σταυρό του Αγίου Γεωργίου. Μετά την ενθρόνισή της, κληρονόμησε τους διάφορους θυρεούς που κατείχε ο πατέρας της ως μονάρχης. Η Βασίλισσα διαθέτει επίσης βασιλικά οικόσημα και προσωπικές σημαίες για χρήση στο Ηνωμένο Βασίλειο, τον Καναδά, την Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία, την Τζαμάικα, τα Μπαρμπάντος και αλλού. Crawford, Marion (2003). «Hachette The Little Princesses: The Story of the Queen's Childhood by her Nanny, Marion Crawford». ISBN 978-0312312152 Bond, Jennie (2006). Elizabeth: Eighty Glorious Years. London: Carlton Publishing Group. ISBN 10-1-8442-360-7; 13-978-1-8442-360-9 Brandreth, Gyles (2004). Philip and Elizabeth: Portrait of a Marriage. London: Century. ISBN 0-7126-6103-4 Roberts, Andrew (2000). The House of Windsor. (Edited by Antonia Fraser) London: Cassell & Co. ISBN 0-304-35406-6 Shawcross, William (2002). Queen and Country. Toronto: McClelland & Stewart. ISBN 0-7710-8056-5 «Full Coverage: Queen Elizabeth's Diamond Jubilee» Αρχειοθετήθηκε 2012-07-12 στο Wayback Machine., αφιέρωμα στην Ελισάβετ Β' από το περιοδικό Time. | Η Ελισάβετ Β΄ (γεννημένη Ελισάβετ Αλεξάνδρα Μαρία, αγγλικά: Elizabeth II – Elizabeth Alexandra Mary, 21 Απριλίου 1926 – 8 Σεπτεμβρίου 2022) ήταν η Βασίλισσα του Ηνωμένου Βασιλείου και 14 άλλων κρατών της Κοινοπολιτείας των Εθνών, της οποίας ήταν και επικεφαλής, ενώ ήταν επίσης Υπέρτατη Κυβερνήτης της Εκκλησίας της Αγγλίας. Ανήλθε στον θρόνο το 1952, βασίλευσε επί 70 χρόνια και 214 ημέρες και υπήρξε η μακροβιότερη μονάρχης στην ιστορία του Ηνωμένου Βασιλείου, η δεύτερη στην καταγεγραμμένη ιστορία (μετά τον Λουδοβίκο ΙΔ΄ της Γαλλίας), και η μακροβιότερη γυναίκα-αρχηγός κράτους. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%AC%CE%B2%CE%B5%CF%84_%CE%92%CE%84_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%97%CE%BD%CF%89%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%85_%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%BF%CF%85 |
Μπέρου | Η ξηρά καταλαμβάνει το ένα τρίτο ή και περισσότερο από την δομή του ρηχού υφάλου και βρίσκεται κυρίως προς την βορειοανατολική άκρη του υφάλου. Η νησίδα έχει μέγιστο μήκος 13,9 χμ, και ποικίλλει στο πλάτος από τα 0,5 έως τα 2,9 χμ. Μια εκτενής ανάπτυξη της άμμώδους γλώσσας ξηράς δημιούργησε την σχεδόν κλειστή Λιμνοθάλασσα Ταμπιάνγκ στο βόρειο άκρο, όπου υπάρχουν μανγκρόβια φυτά. Μια μικρή λιμνοθάλασσα στο βόρειο άκρο περικυκλώνεται από κατασκευασμένες λιμνούλες με ψάρια, με παρόμοια χαρακτηριστικά και στο νότιο άκρο της νησίδας. Μια μικρή λιμνοθάλασσα, με μήκος 3 χμ και εκτενή μανγκρόβια καταλαμβάνει το εσωτερικό νότιο τμήμα της Λιμνοθάλασσας Νούκα. Ένας υπερυψωμένος δρόμος βρίσκεται στην είσοδο του ορμίσκου και ένας διάδρομος αποβίβασης βρίσκεται στα εσωτερικά επίπεδα. Η λιμοθάλασσα Νούκα, έχει ένα πλατύ άνοιγμα. Το πλησιέστερο νησί στο Μπέρου είναι το Νικουνάου. | Η Μπέρου (παλαιότερα γνωστό ως Ελίζα, Φράνσις Νήσος, Μαρία, Περοάτ, Πέρου Νήσος ή Σάντεϋ) είναι μια ατόλλη που βρίσκεται στα Τουνγκαρού, ή Νότια Νησιά Γκίλμπερτ στον Ειρηνικό Ωκεανό. Η Μπέρου έχει μήκος 15 χμ στον άξονα βορειοδυτικά προς τα νοτιοανατολικά, και πλάτος 4,75 χμ στο πλατύτερο σημείο της, από τα βορειοανατολικά προς τα νοτιοδυτικά. Το κέντρο του υφάλου είναι ένα ρηχό βαθούλωμα που ονομάζεται Λιμνοθάλασσα Νούκα. Το νησί βρίσκεται 96 χμ ανατολικά της Ταμπιτεουέα και 426 χμ νοτιοανατολικά της Ταράουα, κοντά στον ισημερινό. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%AD%CF%81%CE%BF%CF%85 |
Μάγισσες του Σάλεμ | Προκειμένου να κατανοήσει κανείς τα γεγονότα που περιστρέφονται γύρω από το κυνήγι και τη δίκη των μαγισσών του Σάλεμ, πρέπει να δώσει προσοχή στο χρονικό πλαίσιο κατά το οποίο έλαβαν χώρα οι κατηγορίες για εξάσκηση μαγείας. Κατά τον 17ο αιώνα στην αποικία της Μασαχουσέτης, όπως και στις περισσότερες πουριτανικές αποικίες στον Νέο Κόσμο, υπήρχε η πεποίθηση στους κατοίκους ότι βρίσκονταν σε διαρκή μάχη με τον Σατανά. Επίσης, η αντιμαχία του Σάλεμ Βίλατζ με τη γειτονική Σάλεμ Τάουν, μια πρόσφατη επιδημία ευλογιάς και ο φόβος της επίθεσης από πολεμικές φυλές ιθαγενών δημιούργησαν ένα κλίμα φόβου και καχυποψίας. Τον χειμώνα του 1692, 200 περίπου χρόνια μετά την έναρξη του κυνηγιού των μαγισσών στην Ευρώπη και την έκδοση του Malleus Maleficarum, η Ελίζαμπεθ Πάρις (Μπέτι), 9 ετών, και η Άμπιγκεϊλ Ουίλιαμς, 11 ετών, άρχισαν να παρουσιάζουν περίεργα συμπτώματα, τα οποία κανείς γιατρός δεν μπορούσε να εξηγήσει, μέχρι που ένας εξ αυτών, ο Γουίλιαμ Γκριγκς, απεφάνθη ότι τα κορίτσια ήταν δαιμονισμένα. Τα συμπτώματα περιλάμβαναν κραυγές, βλασφημίες, σπασμούς, μυστήριες επικλήσεις και κατάσταση έκστασης και σύντομα παρατηρήθηκαν και σε άλλα κορίτσια της πόλης. Έτσι ο αιδεσιμότατος Σάμιουελ Πάρις, πατέρας της Μπέτι, ζήτησε βοήθεια και από γειτονικές πόλεις, ενώ και οι υπόλοιποι κάτοικοι της πόλης άρχισαν να πιέζουν τα κορίτσια να κατονομάσουν τους ανθρώπους που καταπιάνονταν με «έργα του Διαβόλου». Ο αιδεσιμότατος Πάρις άρχισε να υποψιάζεται την Τιτούμπα, ινδιάνα σκλάβα που είχε γεννηθεί στη Νότια Αμερική και είχε φέρει μαζί του από την Καραϊβική (νησί Μπαρμπάντος), γνώστρια της μαγικής λατρείας της Obeah. Τα κορίτσια του χωριού επισκέπτονταν συχνά την Τιτούμπα για να τους πει το μέλλον ή να τη συμβουλευτούν για ό,τι άλλο τις ενδιέφερε, γνωρίζοντας όμως πως αυτό απαγορευόταν αυστηρά τότε, καθώς στο πουριτανικό περιβάλλον όπου ζούσαν, οποιαδήποτε θρησκευτική εκδήλωση πέραν του καθιερωμένου θεωρούνταν ως μαγεία, άρα συνεργασία με τον Διάβολο. Σύμφωνα με τις ιστορίες, ο Πάρις κάποια στιγμή την είδε να βγάζει κάτι από τις στάχτες στο τζάκι, απαίτησε να του εξηγήσει τι ήταν αυτό κι εκείνη του απάντησε ότι ήταν το «γλυκό των μαγισσών» και ότι το έφτιαξε στοχεύοντας τη θεραπεία των κοριτσιών. Ο Πάρις δεν την πίστεψε και, χτυπώντας την, εκείνη αναγκάστηκε να ομολογήσει ότι ήταν η υπεύθυνη για την κατάσταση των κοριτσιών. Έπειτα, ζήτησε από την Ελίζαμπεθ, την κόρη του, να αποκαλύψει τι πραγματικά συμβαίνει κι εκείνη τα ομολόγησε όλα, ενώ και η ανιψιά του, Άμπιγκεϊλ, βεβαίωσε πως κάποια άτομα στην πόλη είχαν συνάψει συμφωνία με τον Διάβολο. Από εκεί και πέρα θα ξεκινήσει μια μανία καταδίωξης στο Σάλεμ εναντίον πιθανών ατόμων που ασχολούνταν με τη μαγεία. Οι πρώτες γυναίκες για τις οποίες βγήκε ένταλμα σύλληψης στις 29 Φεβρουαρίου 1692 ήταν η Τιτούμπα, η Σάρα Γκουντ και η Σάρα Όσμπορν. Η Σάρα Γκουντ ήταν επαίτης, κόρη ενός Γάλλου ξενοδόχου, που αυτοκτόνησε όταν η ίδια ήταν έφηβη ακόμα. Η Σάρα Όσμπορν ήταν μία κατάκοιτη ηλικιωμένη, η οποία για μεγάλο χρονικό διάστημα δεν εκκλησιαζόταν και είχε νομικές αντιμαχίες με την οικογένεια Πάτναμ. Την επόμενη μέρα, έφτασαν στην πόλη δυο δικαστές, ο Τζον Χάθορν κι ο Τζόναθαν Κόργουιν. Η Σάρα Γκουντ αρνήθηκε ότι έχει σχέση με τη μαγεία. Ωστόσο, κατά την απολογία της, μια από τις κοπέλες άρχισε να καταλαμβάνεται από σπασμούς και οι υπόλοιπες, ακολουθώντας το παράδειγμά της, ούρλιαζαν πως το πνεύμα της Σάρα τους επιτίθετο. Μια γυναίκα στον τόπο της δίκης, η Μάρθα Κόρι, σηκώθηκε και έβαλε τα γέλια βλέποντας τα κορίτσια να παίζουν θέατρο απροκάλυπτα (αργότερα κατηγορήθηκε και καταδικάστηκε κι η ίδια σε θάνατο). Το ίδιο επαναλήφθηκε και κατά την απολογία της Σάρα Όσμπορν και της Τιτούμπα, η οποία ήταν η μόνη από τις τρεις που ομολόγησε ότι την είχε επισκεφτεί ο Σατανάς και ζήτησε να τον υπηρετήσει, ενώ αποκάλυψε ότι δεν ήταν μόνο εκείνη στην πόλη που συνεργαζόταν με τον Σατανά. Η ομολογία της αυτή έσπειρε πανικό και υστερία στο Σάλεμ, και άρχισε ένα «κυνήγι μαγισσών». Οι τρεις αυτές γυναίκες κατηγορήθηκαν για μαγεία και την 1η Μαρτίου οδηγήθηκαν στη φυλακή. Από εκείνη τη στιγμή, όποιος καταγγέλλεται από τα κορίτσια συλλαμβάνεται και περνά από δίκη με μηδαμινές πιθανότητες επιβίωσης, ενώ και άλλα μέλη της κοινωνίας κατηγορούν συμπολίτες τους για επίθεση. Μέχρι τον Ιούνιο, πάνω από 100 άτομα έχουν καταγγελθεί. Οι δίκες επεκτείνονταν και σε γειτονικές πόλεις, πέραν των αρχικών Σάλεμ Βίλατζ και Σάλεμ Τάουν. Καθώς όμως οι φυλακές του Σάλεμ, της Βοστώνης και των γύρω περιοχών γέμιζαν, προέκυψε ένα νέο πρόβλημα, καθώς όλοι οι κρατούμενοι δεν ήταν δυνατόν να δικαστούν. Ήταν λοιπόν ευκαιρία να αρχίσουν να εφαρμόζονται ποινές. Τον Ιούνιο του 1692, στο Σάλεμ στήθηκε δικαστήριο με επικεφαλής τον δικαστή Γουίλιαμ Στάουτον, ο οποίος περιγράφεται ως χωρίς οίκτο και με δίψα για την εξουσία. Η πρώτη που δικάστηκε και καταδικάστηκε ήταν η Μπρίτζετ Μπίσοπ, η οποία εκτελέστηκε στις 10 Ιουνίου στο Γκάλοους Χιλ. Ακολούθησε η δίκη της Ρεμπέκα Νερς και 40 άλλων γυναικών, ανάμεσα στις οποίες και η Σάρα Γκουντ (η Σάρα Όσμπορν είχε ήδη πεθάνει πριν την τελική της δίκη). Όταν όμως ξαναπέρασαν από δίκη, το δικαστήριο δίστασε να καταδικάσει τη Ρεμπέκα Νερς, καθώς επρόκειτο για μια ευυπόληπτη κάτοικο του Σάλεμ, η οποία δεν είχε δώσει καθόλου δικαιώματα για αμφισβήτηση. Επενέβη ο δικαστής Στάουτον, ο οποίος ζήτησε επανεξέταση της υπόθεσης και τελικά την οδήγησε στην εκτέλεσή της στις 19 Ιουλίου. Τον Αύγουστο, πραγματοποιήθηκε μια τρίτη μεγάλη δίκη με έξι κατηγορούμενους, οι οποίοι καταδικάστηκαν και αυτοί σε θάνατο εκτός της Ελίζαμπεθ Πρόκτορ, η οποία ήταν έγκυος, γεγονός που καθυστέρησε την εκτέλεσή της και τελικά της έσωσε τη ζωή. Τον Σεπτέμβριο το δικαστήριο συνεδρίασε για τελευταία φορά και ανήγγειλε ακόμα 15 καταδίκες. Μόνο όσοι παραδέχτηκαν την ενοχή τους και κατέδωσαν άλλους γλίτωσαν την εκτέλεση. Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, εκτελέστηκαν συνολικά 19 άτομα, μεταξύ των οποίων ένας υπουργός κι ένας πρώην αστυνομικός, που αρνήθηκε να συνεχίσει τις συλλήψεις υποτιθέμενων μαγισσών. Από αυτούς, μόνον οι πέντε ήταν άνδρες. Εκτός από τους εκτελεσθέντες, υπήρχαν και κατηγορούμενοι, οι οποίοι τελικά πέθαναν μες στη φυλακή: οι ιστορικές πηγές δε συμφωνούν μεταξύ τους για τον ακριβή αριθμό αυτών των ατόμων. Κάποια στιγμή, η κοινότητα άρχισε να αμφιβάλει για την εγκυρότητα και την αλήθεια των λεγομένων των κοριτσιών, καθώς σε κάποιο σημείο έφτασαν να καταγγείλουν και κάποιους δικαστές, κάτι που επέφερε μεγάλη αμφισβήτηση και αμφιβολίες, καθώς κυριαρχούσε η πεποίθηση ότι οι δικαστές προστατεύονταν από τον ίδιο τον Θεό. Τον Οκτώβριο του 1692, ο Τόμας Μπρατλ σε επιστολή του ασκούσε κριτική στις δίκες των μαγισσών, επιστολή που είχε μεγάλο αντίκτυπο στον κυβερνήτη Φιπς, ο οποίος στις 29 Οκτωβρίου έπαυσε τη λειτουργία του δικαστηρίου και τον Στάουτον ως προεδρεύοντα και συνέθεσε ένα καινούργιο, δίνοντας χάρη στους υπόλοιπους κατηγορουμένους. Τελικά, στις 13 Ιανουαρίου 1693, δόθηκε αμνηστία σε όλους τους τελευταίους κατηγορούμενους που είχαν απομείνει. Οι δίκες μαγισσών είχαν σημαντικές επιπτώσεις σ' όλη την περιοχή. Οι σοδειές αφέθηκαν στα χωράφια και τα ζώα χωρίς φροντίδα και όσοι φοβούνταν μήπως συλληφθούν εγκατέλειψαν την περιοχή με τα υπάρχοντά τους και κατέφυγαν στη Νέα Υόρκη. Αντίθετα με την κοινή αντίληψη, οι κατηγορούμενες δεν κάηκαν στην πυρά. Αν και κάποιοι νόμοι στην Ευρώπη πρότειναν την καύση στην πυρά ως τελετουργικό μέσο εξαγνισμού από τη μαγεία, κάτι τέτοιο απαγορευόταν στη Μασαχουσέτη, επειδή το δικαστικό σύστημα λειτουργούσε υπό τον Αγγλικό νόμο. Σαν αποτέλεσμα, όλοι οι κατηγορούμενοι που καταδικάστηκαν σε θάνατο πέθαναν δι' απαγχονισμού στην πλαγιά του Γκάλοους Χιλ, εκτός από τον Τζιλ Κόρεϊ, ο οποίος δε δέχτηκε το κατηγορητήριο και πέθανε αφού τον έθαψαν κάτω από βαριές πέτρες. Η Άμπιγκεϊλ Γουίλιαμς ενεπλάκη σε 41 νομικές κατηγορίες και έδωσε επίσημη κατάθεση σε 7 από αυτές. Δεν έχει καταστεί σαφές γιατί προέβη στην κατηγορία τόσων σεβαστών μελών της κοινωνίας του Σάλεμ. Οι ιστορικοί Νόρτον και Ρόουτς θεωρούν ότι το έκανε λόγω της προσοχής που απολάμβανε, καθώς τα νεαρά κορίτσια στην πουριτανική κοινωνία της εποχής δεν λαμβάνονταν σοβαρά υπόψιν και η Άμπιγκεϊλ, απομακρυσμένη από τα στενότερα οικογενειακά της μέλη, καθώς την είχε δεχτεί σχεδόν ως ανάδοχο ο αιδεσιμότατος Πάρις, απολάμβανε την ασυνήθιστη αυτή προσοχή και εξουσία που είχε απέναντι στο ενήλικο περιβάλλον της. Αν και διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στις πρώτες δίκες από τον Μάρτιο μέχρι τον Μάιο, έδωσε την τελευταία της κατάθεση στις 3 Ιουνίου 1692 κι έπειτα απλά «εξαφανίζεται» σύμφωνα με τα δικαστικά πρακτικά και καμία πηγή δεν μαρτυρεί τι απέγινε μετά τα τα γεγονότα του 1692. Η Τιτούμπα, αν και ήταν η πρώτη που ομολόγησε ότι συνεργάστηκε με τον Σατανά, δεν εκτελέστηκε ως «μισητή μάγισσα», αλλά παρέμεινε στη φυλακή για δεκατρείς μήνες. Τελικά αποφυλακίστηκε, όταν ένα άγνωστο πρόσωπο πλήρωσε το αντίτιμο για την αποφυλάκισή της και την πήρε μακριά από το χωριό. Δεν υπάρχει κάτι σχετικό για τη ζωή της εκτός του Σάλεμ.Μετά τη διάλυση του δικαστηρίου από τον κυβερνήτη Φιπς, ο δικαστής Γουίλιαμ Στάουτον ακολούθησε πολιτική σταδιοδρομία με επιτυχία και ποτέ δεν μετανόησε ή απολογήθηκε για τον ρόλο που διαδραμάτισε στις δίκες του Σάλεμ. Η Αν Πάτναμ, 12 χρονών κατά τις δίκες του Σάλεμ, ήταν από τα πρώτα κορίτσια που εκδήλωσαν συμπτώματα παρόμοια με την Ελίζαμπεθ Πάρις και την Άμπιγκεϊλ Γουίλιαμς, κατηγορώντας στη συνέχεια για μαγεία κατοίκους του χωριού και με τη μαρτυρία της καταδίκασε πολλούς από τους συλληφθέντες. Ωστόσο, διαφοροποιήθηκε από τις υπόλοιπες κοπέλες, καθώς ήταν η μόνη που 14 χρόνια αργότερα παραδέχτηκε ενώπιον του εκκλησιάσματος της πόλης και μετά από έγγραφη μεταμέλεια προς τον τότε πάστορα, ότι είχε πει ψέματα κατά τις δίκες του 1692, «παρασυρμένη από τον Σατανά».Η Σάρα Γκουντ, μια από τις πρώτες τρεις γυναίκες που κατηγορήθηκαν για μαγεία, αρνούνταν συνεχώς την ενοχή της, ενώ ο αιδεσιμότατος Νίκολας Νόις την πίεζε να ομολογήσει, δηλώνοντας ότι ήταν πράγματι μια μάγισσα. Ο αιδεσιμότατος αργότερα μετανόησε για τη συμμετοχή του στις δίκες του 1692 και έκανε ό,τι μπορούσε για να βοηθήσει τις οικογένειες όσων είχαν καταδικαστεί και εκτελεστεί. Ωστόσο, τα τελευταία λόγια της Σάρα Γκουντ κατά τραγική ειρωνεία προέβλεψαν τον θάνατό του: «Όσο είμαι εγώ μάγισσα, άλλο τόσο είσαι μάγος κι εσύ. Αν μου πάρεις τη ζωή, ο Θεός να δώσει να πιεις αίμα». 25 χρόνια αργότερα, ο αιδεσιμότατος λέγεται ότι πέθανε από εσωτερική αιμορραγία, καθώς πνίγηκε στο ίδιο του το αίμα. 10 Ιουνίου - Μπρίτζετ Μπίσοπ 19 Ιουλίου - Ρεμπέκα Νερς, Σάρα Γκουντ, Σουζάνα Μάρτιν, Ελίζαμπεθ Χάου, Σάρα Γουάιλντς 19 Αυγούστου - Τζορτζ Μπάροους, Μάρθα Κάριερ, Τζον Γουίλαρντ, Τζορτζ Τζέικομπς Τζούνιορ, Τζον Πρόκτορ 22 Σεπτεμβρίου - Μάρθα Κόρι, Μαίρη Ήστι, Αν Πουντέιτορ, Άλις Πάρκερ, Μαίρη Πάρκερ, Γουίλμοτ Ρεντ, Μάργκαρετ Σκοτ, Σάμιουελ Γουόρντγουελ Ελίζαμπεθ Πρόκτορ Άμπιγκεϊλ Φώκνερ Μαίρη Ποστ Σάρα Γουόρντγουελ Ελίζαμπεθ Τζόνσον Τζούνιορ Ντόρκας Χορ Μαίρη Μπράντμπερι Μέρεντιθ Ανδριανού Τζον Άλντεν Έντουαρντ Μπίσοπ Σάρα Μπίσοπ Γουίλιαμ Μπάρκερ Έντουαρντ Φάρινγκτον Κάθριν Κάρι Φίλιπ Ίνγκλις Μαίρη Ίνγκλις Μαίρη Λέισι Ρεμπέκα Ημς Άμπιγκεϊλ Χομπς Τζιλ Κόρι Σάρα Όσμπορν Ρότζερ Τούθεϊκερ Λίντια Ντάστιν Ανν Φόστγυθ, Άμπιγκεϊλ Μπάρκερ Μαίρη Μπάρκερ Γουίλιαμ Μπάρκερ Τζούνιορ Μαίρη Μπρίτζες Τζ. Μαίρη Τάιλερ Μπρίτζες Σάρα Μπρίτζες Σάρα Μπάκλεϊ Σάρα Κόουλ Σάρα Ντάστιν Γιούνις Φράι Σάρα Χωκς Μάργκαρετ Τζέικομπς Ρεμπέκα Τζέικομπς Ελίζαμπεθ Τζόνσον Μαίρη Λέισι Μαίρη Μάρστον Χάνα Ποστ Σουζάνα Ποστ Μαίρη Τέιλορ Τζούλι Κίλνταν Μαίρη Τούθεϊκερ Χάνα Τάιλερ Μαίρη Τάιλερ Μέρσι Γουόρντγουελ Μαίρη Γουίδεριτζ Γουίλιαμ Στάουτον Τζον Ρίτσαρντς Ναθάνιελ Σάλτονσταλ Γουέιτστιλ Γουίνθροπ Μπαρτόλομιου Γκέντνι Σάμιουελ Σιούαλ Τζον Χάθορν Τζόναθαν Κόργουιν Πίτερ Σέρτζαντ Τόμας Ντάνφορθ Κότον Μάθερ Ίνκρις Μάθερ Τζον Χέιλ Νίκολας Νόις Σάμιουελ Πάρις Φράνσις Ντέιν Σάμιουελ Γουίλαρντ Μπέτι Πάρις Άμπιγκεϊλ Γουίλιαμς Μέρσι Λιούις Ανν Πάτναμ Τζ. Μπέτι Χάμπαρντ Μαίρη Γουάλκοτ Σουζάνα Σέλντον Μαίρη Γουόρεν Τζέσικα Τάιτους Ανν Πάτναμ Ο Άρθουρ Μίλερ ανέβασε to 1953 στο Μπρόντγουεϊ το έργο του «The Crucible», το οποίο βραβεύτηκε με Βραβείο Τόνι. Είχε στόχο να καταγγείλει την αντικομουνιστική υστερία που επικράτησε στις ΗΠΑ την εποχή του μακαρθισμού και οδήγησε στη φυσική ή στην ηθική εξόντωση απλών πολιτών, ιδεολόγων και εκπροσώπων του πνευματικού κόσμου. Στην Ελλάδα, ανέβηκε στη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου το 1955 κι έγινε γνωστό με τον τίτλο «Δοκιμασία (Οι μάγισσες του Σάλεμ)». Επιρροές υπάρχουν τόσο στη μουσική, όσο και στη λογοτεχνία, στον χώρο των κόμικς, στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Στη λογοτεχνία παρουσιάζονται διάφορες ιστορίες από τον Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ (1890-1937). Διαδραματίζονται στη φανταστική πόλη Άρκαμ στη Μασαχουσέτη που λέγεται ότι έχει ιδρυθεί από τους πρόσφυγες των δικών του Σάλεμ. Παραδείγματος χάριν, στα «Όνειρα στο Σπίτι της Μάγισσας», η μάγισσα Κεζάια Μάσον, από το σπίτι της οποίας προέρχεται ο τίτλος, λέγεται ότι έχει φύγει από το Σάλεμ. Στον κινηματογράφο, πολλές ταινίες έχουν εμπνευστεί από τις δίκες και τις μάγισσες στο Σάλεμ, όπως οι: «Maid of Salem (1937)», «Bell Book and Candle (1958)», «Three Sovereigns for Sarah (1985)», «Hocus Pocus (1993)» κ.ά. Το 1996, σε διασκευασμένο σενάριο του ίδιου του Άρθουρ Μίλερ παρουσιάστηκε η ταινία «The Crucible» (ελλ. τίτλος «Οι Μάγισσες του Σάλεμ»), με πρωταγωνιστές τον Ντάνιελ Ντέι Λιούις και τη Γουινόνα Ράιντερ. Νωρίτερα το 1957, το θεατρικό έργο του Μίλερ είχε μεταφερθεί στον κινηματογράφο σε ομώνυμη ταινία («The Crucible»), με πρωταγωνιστές τον Υβ Μοντάν και τη Σιμόν Σινιορέ, σε διασκευασμένο σενάριο Άρθουρ Μίλερ και Ζαν-Πωλ Σαρτρ. Norton, Mary Beth (2002). In the Devil's Snare (The Salem Witchcraft Crisis of 1692) (στα Αγγλικά). New York: Alfred A. Knopf,. ISBN 0-375-40709-X. Conde, Maryse (3 Ιανουαρίου 1994). I, Tituba, Black Witch of Salem (στα Αγγλικά) (Paperback έκδοση). Ballantine Books. σελίδες 256. ISBN 0345384202. Hill, Frances (1995). A Delusion of Satan: The Full Story of the Salem Witch Trials (στα Αγγλικά). New York: Doubleday. ISBN 0306811596. Αρχείο εγγράφων και ντοκουμέντων σχετικά με τη δίκη των μαγισσών του Σάλεμ The Salem Witch Museum Salem Witch Trials Memorial - Chronology of events Salem Witch Trials: The World Behind the Hysteria sansimera.gr - Αφιερώματα: Οι μάγισσες του Σάλεμ | Η δίκη των μαγισσών του Σάλεμ είναι ένα περιβόητο περιστατικό της αποικιακής ιστορίας των Ηνωμένων Πολιτειών, το οποίο οδήγησε στην καταδίκη και εκτέλεση κατοίκων του χωριού Σάλεμ στη Μασαχουσέτη το 1692 με την κατηγορία της μαγείας. Αποτελώντας μια νοητή «συνέχεια» των διώξεων σε βάρος κατηγορουμένων ως (δήθεν) «μαγισσών της μεσαιωνικής Ευρώπης, οι δίκες μαγισσών ανήκουν στην προτεσταντική διωκτική παράδοση και το περιστατικό αυτό έχει χρησιμοποιηθεί έκτοτε ως γλαφυρό παράδειγμα, σε τομείς όπως η πολιτική αλλά και η λογοτεχνία, για τους κινδύνους που κρύβει ο θρησκευτικός φανατισμός, οι ψευδείς κατηγορίες και η κυβερνητική παρείσφρηση στις προσωπικές ελευθερίες του ατόμου. Αν και το γεγονός έχει μείνει στην ιστορία μνημονεύοντας τις μάγισσες του Σάλεμ, οι ακροαματικές διαδικασίες έλαβαν χώρα σε διαδοχικές πόλεις της επαρχίας της Μασαχουσέτης: Σάλεμ Βίλατζ, Σάλεμ Τάουν, Ίπσουιτς, Άντοβερ, Βοστώνη και Τσαρλς Τάουν. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B5%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A3%CE%AC%CE%BB%CE%B5%CE%BC |
Ζακ Νταρέ | Ο Ζακ Νταρέ γεννήθηκε στην Τουρναί (σημερινό Βέλγιο) γύρω στο 1403 και, εκτός από μερικά σύντομα διαλείμματα, πέρασε ολόκληρη τη ζωή του στη γενέτειρά του. Δάσκαλός του, λόγω των ομοιοτήτων στο ύφος και την τεχνική, θεωρείται ο καλλιτέχνης που είναι γνωστός με το προσωνύμιο Δάσκαλος του Φλεμάλ, που κατά πάσα πιθανότητα ταυτίζεται με τον Ρομπέρ Καμπέν. Η μαθητεία του Νταρέ στο εργαστήριο αυτό, που καταγράφεται για πρώτη φορά το 1428, συνέπεσε με εκείνη του Ροζελέ ντε λα Πατύρ (θεωρείται πως ταυτίζεται με τον Ροχήρ φαν ντερ Βέιντεν). Κατόπιν, το 1436, ξεκίνησε και δεύτερη εκπαίδευση ως μινιατουρίστας, εικονογραφώντας χειρόγραφα, τέχνη την οποία και αργότερα ξεκίνησε να διδάσκει. Από το 1432 εργαζόταν ως ανεξάρτητος καλλιτέχνης, εισηγμένος στη συντεχνία καλλιτεχνών της Τουρναί. Στους δικούς του μαθητές συμπεριλαμβάνεται ο ετεροθαλής αδερφός του, Ντανιέλ Νταρέ. Ο Ζακ Νταρέ επηρεάστηκε σε μεγάλο βαθμό από το ύφος του δασκάλου του, με το έργο τους να παρουσιάζει αρκετές ομοιότητες (όπως και με εκείνο του βαν ντερ Βέιντεν). Χωρίς να αποτελέσει ιδιοφυΐα με την ακριβή έννοια του όρου, υπήρξε, ωστόσο, εξαιρετικός καλλιτέχνης με άριστη γνώση των τεχνικών του επαγγέλματός του. Από πολλές απόψεις ήταν αντάξιος των διασημότερων συγχρόνων του, ενώ απολάμβανε και μεγάλη φήμη στην αυλή των Δουκών της Βουργουνδίας. Το 1454 υπήρξε ο πιο καλοπληρωμένος από τους καλλιτέχνες που εκλήθησαν στη Λιλ για να διακοσμήσουν την Εορτή του Φασανιού για τον Δούκα Φίλιππο Γ΄ τον Καλό, όπου και τον συνόδεψαν τέσσερις βοηθοί. Τα πολυάριθμα έργα που ο Ζακ Νταρέ δημιούργησε για το Αββαείο του Σαιντ-Βάαστ στο Αρράς, κατόπιν χρηματοδότησης του αββά Ζαν ντε Κλέρκ, παρέχουν ιδανικό παράδειγμα της έκτασης των δραστηριοτήτων ενός ζωγράφου του 15ου αιώνα. Μεταξύ των ετών 1433 και 1436, ο Νταρέ ζωγράφισε πέντε πολύχρωμα αγάλματα για το ταφικό μνημείο του αββά. Ζωγράφισε ακόμη ένα Πολύπτυχο αφιερωμένο στην Παναγία, χρωμάτισε τα γλυπτά που το περιστοίχιζαν και δημιούργησε ένα κουβούκλιο προστατευτικού γυαλιού για να εγκλείσει το σύνολο ώστε να κρατηθεί μακριά η σκόνη και η βρωμιά. Επίσης φιλοτέχνησε μία σειρά από πορτραίτα που αναπαριστούσαν τους διάφορους αββάδες του αββαείου από την εποχή που το ίδρυσε ο Θεοδώριχος ο Γ' (654–691), βασιλιάς των Φράγκων. Ωστόσο, από όλα τα έργα του Νταρέ που έχουν καταγραφεί στα λογιστικά βιβλία του Ζαν ντε Κλερκ, μόλις τέσσερα επιβιώνουν μέχρι τις μέρες μας. Πρόκειται για τμήματα του «Πολύπτυχου της Παναγίας» που ζωγράφισε ανάμεσα στα έτη 1433 και 1435. Δύο από αυτά, «Η Επίσκεψη της Ελισάβετ στην Παναγία» και «Η Προσκύνηση των Μάγων», ανήκουν στην Κρατική Συλλογή του Βερολίνου. Το τρίτο, «Η Θεία Γέννηση», ανήκει στη συλλογή του Μουσείου Τύσεν-Μπορνεμίσα και το τέταρτο, «Η Υπαπαντή», στο Μουσείο του Πτι Παλαί στο Παρίσι.Δυστυχώς, όλα του τα κατοπινά έργα είτε χάθηκαν είτε καταστράφηκαν και συνεπώς δεν γνωρίζουμε τίποτε για το πώς εξελίχθηκε η καλλιτεχνική πορεία του Νταρέ μετά το συγκεκριμένο έργο. Η πορεία του καταγράφεται για τελευταία φορά το 1468, οπότε και βρέθηκε στη Μπριζ με τρεις βοηθούς για την προετοιμασία των γάμων του Δούκα Καρόλου του Τολμηρού με τη Μαργαρίτα της Υόρκης. Από κοινού με τον Vrancke van der Stockt (πριν το 1420 - 1495) και πάλι ήταν ο καλλιτέχνης με τη μεγαλύτερη αμοιβή από τους πολλούς που εργάστηκαν για την εορτή. Αναγεννησιακή τέχνη στην Ολλανδία Αναγέννηση στη Βόρεια Ευρώπη Nash, Susie (2009). «Northern Renaissance Art», Oxford University Press, ISBN 9780192842695. Jacques Daret, κατάλογος έργων σε διάφορα μουσεία ανά τον κόσμο. Daret, Jacques, κατάλογος έργων στην Web Gallery of Art. Daret, Jacques, παρουσίαση έργων στον ιστότοπο Terminartors.com. | Ο Ζακ Νταρέ (γαλλικά: Jacques Daret, περ. 1403 - μετά το 1468) ήταν Φλαμανδός ζωγράφος της πρώιμης Βορειοευρωπαϊκής Αναγέννησης. Επίσης εργάστηκε ως εικονογράφος συγγραμμάτων, σχεδιαστής ταπισερί και διακοσμητής εορταστικών εκδηλώσεων. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%B1%CE%BA_%CE%9D%CF%84%CE%B1%CF%81%CE%AD |
Αιγυπτιολογία | Ως αντικείμενο μελέτης και έρευνας στην Αιγυπτιολογία θα μπορούσε να οριστεί η ιστορία, οι πρακτικές και οι ιδεατές κατηγοριοποιήσεις ενός πολιτισμού που υπήρξε ιδιαίτερα γόνιμος σε παραγωγή γραπτών μνημείων, τέχνης, αρχιτεκτονικής και άλλων μορφών υλικού πολιτισμού. Η αφθονία των ευρημάτων επιτρέπει στους Αιγυπτιολόγους να επιχειρήσουν μια ανασύνθεση της θρησκευτικής σκέψης, των οικονομικών συστημάτων, των λεπτομερειών του δημοσίου βίου, της αρχαίας παθολογίας και πολλών άλλων όψεων της καθημερινής ζωής. Η γνώση των Αιγυπτιολόγων, των αρχαιολόγων, των γλωσσολόγων, των γεωλόγων και όλων όσων εμπλέκονται σε μια έρευνα στην Αίγυπτο, αντανακλά τη διεπιστημονική προσέγγιση που χρειάζεται, ώστε να αποκτήσει νόημα όλος αυτός ο πλούτος πληροφοριών. Η Αιγυπτιολογία συγκεκριμένα ερευνά τη γλώσσα, τη λογοτεχνία, την ιστορία, τη θρησκεία, την τέχνη, την οικονομία, τα ήθη και τα έθιμα αυτού του διακριτού πολιτισμού από την 5η χιλιετία π.Χ. έως το τέλος της ρωμαϊκής διακυβέρνησης στον 4ο αιώνα. Η σύγχρονη Αιγυπτιολογία βρίσκει τις απαρχές της στο έτος 1822, όταν ο Ζαν-Φρανσουά Σαμπολλιόν ανήγγειλε την αποκρυπτογράφηση του συστήματος των ιερογλυφικών, με τη βόηθεια της στήλης της Ροζέττας. Με την επακόλουθη αυξανόμενη γνώση της αρχαίας αιγυπτιακής γραφής και γλώσσας, η μελέτη του πολιτισμού της αρχαίας Αιγύπτου γνώρισε αλματώδη ανάπτυξη. Υπάρχουν ακόμη πολλά άλυτα προβλήματα σχετικάμε την αρχαία Αίγυπτο. Πιθανώς αρκετά από αυτά δε θα επιλυθούν ποτέ ελλείψει μαρτυριών. Η αιγυπτιακή αρχαιολογία βρίσκεται σε μια κατάσταση διαρκούς μετάβασης, καθώς τίθενται διαρκώς οι χρονολογήσεις και οι προτεινόμενες ορολογίες υπό αμφισβήτηση. Το αρχαιολογικό αρχείο είναι ατελές, καθώς λείπουν ή καταστράφηκαν αναρίθμητα τέχνεργα στην περίοδο του έντονου αρχαιοδιφικού ενδιαφέροντος και των μεγάλων μουσείων, που αναζητούσαν συλλογές με κάθε κόστος. Νέες αρχαιολογικές ανακαλύψεις θέτουν υπό αμφισβήτηση παλαιότερα συμπεράσματα και επιπλέον παρατηρούνται προβλήματα εσωτερικής συνοχής στη χρονολογική διαδοχή των ποικίλων δυναστειών, όπως επίσης και προβλήματα στις περιόδους που η Αίγυπτος υπέκυψε σε εξωτερικούς κατακτητές. Manley, Bill (ed.), The Seventy Great Mysteries of Ancient Egypt. Thames & Hudson. ISBN 0-500-05123-2 Mysteries of Egypt National Geographic Society, 1999. ISBN 0-7922-9752-0 Knapp, Ron, Tutankhamun and the mysteries of ancient Egypt. Messner, 1979. ISBN 0-671-33036-5 Jacq, Christian, Magic and mystery in ancient Egypt. Souvenir Press, 1998. ISBN 0-285-63462-3 Archibald's guide to the mysteries of ancient Egypt. Swfte International, Ltd., 1994. Bauval, Robert, and Adrian Gilbert, The Orion Mystery : Unlocking the Secrets of the Pyramids". 1994. ISBN 0-517-88454-2 Childress, David Hatcher, Technology of the Gods: The Incredible Sciences of the Ancients. Adventures Unlimited Press, 2000. ISBN 0-932813-73-9 Edwards, I.E.S., Οι Πυραμίδες της Αιγύπτου. Οδυσσέας, Αθήνα 2002. ISBN 978-960-210-413-2 Gardiner, Alan, Η Αίγυπτος των Φαραώ. Μια Εισαγωγή. Οδυσσέας, Αθήνα 1996. ISBN 978-960-8408-02-9 Malek, Jaromir, Αιγυπτιακή Τέχνη. Καστανιώτης, Αθήνα 2000. ISBN 960-03-2925-7 Manley, Bill (επιμ.), Τα 70 Μεγάλα Μυστήρια της Αρχαίας Αιγύπτου. Βασδέκης, Αθήνα 2005. ISBN 978-960-8273-22-1 Mertz, Barbara. Red Land, Black Land: Daily Life in Ancient Egypt. Dodd Mead, 1978. ISBN 0-396-07575-4 Mertz, Barbara. Temples, Tombs and Hieroglyphs: A Popular History of Ancient Egypt. Bedrick, 1990. ISBN 0-87226-223-5 Morris, Margaret, The Egyptian Pyramid Mystery Is Solved. ISBN 0-9720434-0-3 Pinch, Geraldine, Magic in Ancient Egypt. British Museum. London 1995. ISBN 0-292-76559-2 Rhys-Davies, John, Riddles of the monument builders : Who built the Sphinx Time-Life Video, 1995. Sitchin, Zecharia, The earth chronicles expeditions : journeys to the mythical past. Bear & Co., 2004. ISBN 1-59143-036-4 Simpson, William Kelly (ed.), The literature of ancient Egypt : an anthology of stories, instructions, stelae, autobiographies, and poetry. Yale University Press, London/New Haven 2003. ISBN 0-300-09920-7 Smith, William Stevenson, The art and architecture of ancient Egypt. Yale University Press, New Haven 1998. ISBN 0-300-07747-5 Wilkinson, Richard, The Complete Temples of Ancient Egypt. Thames & Hudson, London 2000. ISBN 0-500-05100-3 Aegean Egyptology: η Αιγυπτιολογία στο Τμήμα Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου (από το 2002) Αρχειοθετήθηκε 2021-05-15 στο Wayback Machine. Μεταπτυχιακό πρόγραμμα στην αρχαιολογία και αρχαιογνωσία της ανατολικής Μεσογείου με ιδιαίτερη έμφαση στην Αιγυπτιολογία (Τμήμα Μεσογειακών Σπουδών, Πανεπιστήμιο Αιγαίου, από το 2014) Αμερικανικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο Μυστήρια της Αιγύπτου. Canadian Museum of Civilization Corporation, 2001. Egyptology Resources Αρχειοθετήθηκε 2012-11-19 στο Wayback Machine. Official Δικτυακός τόπος για τον Dr. Zahi Hawass Εγχείρημα χαρτογράφησης των Θηβών Η αίθουσα της Μά'ατ Αιγυπτιολογική Εταιρεία του Σάσσεξ CNN.com: " Οι Αιγυπτιολόγοι εκδίδουν online εγκυκλοπαίδεια" Αρχειοθετήθηκε 2006-05-04 στο Wayback Machine. | Η Αιγυπτιολογία είναι η επιστημονική μελέτη της αρχαίας Αιγύπτου και της ιστορίας των των αρχαιοτήτων της. Ως γνωστικό πεδίο είναι τοπικός και θεματικός κλάδος ευρύτερων γνωστικών αντικειμένων όπως η αρχαία ιστορία και η αρχαιολογία. Ο ερευνητής του συγκεκριμένου γνωστικού πεδίου ονομάζεται Αιγυπτιολόγος. Σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες είναι δυνατόν να ξεκινήσει κανείς την σπουδή της Αιγυπτιολογίας σε προπτυχιακό επίπεδο, ιδιαίτερα στο Ηνωμένο Βασίλειο, τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Αίγυπτο, και στο πανεπιστήμιο του Καΐρου. Το 2002 η Αιγυπτιολογία εισάγεται ως διακριτό αντικείμενο στην Κατεύθυνση Αρχαιολογίας του Τμήματος Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου (με την εκλογή του Παναγιώτη Η.Μ. Κουσούλη, τότε Λέκτορα Αρχαιολογίας της Αιγύπτου και της Εγγύς Ανατολής, και τώρα Καθηγητή Αιγυπτιολογίας), όπου και διδάσκεται έως σήμερα στο προπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών και στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα "Αρχαιολογία της Ανατολικής Μεσογείου από την Προϊστορική εποχή έως την Ύστερη Αρχαιότητα: Ελλάδα, Αίγυπτος, Εγγύς Ανατολή". Το 2003 δημιουργείται η Αιγυπτιολογική Ομάδα Έρευνας του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών προσφέρει, επίσης, στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας μαθήματα αρχαίων πολιτισμών της Ανατολικής Μεσογείου. Στις ΗΠΑ και τον Καναδά παρόλο που υπάρχουν προπτυχιακά μαθήματα Αιγυπτιολογίας, το μεγαλύτερο τμήμα της έρευνας και της σοβαρής δουλειάς σε ό,τι αφορά στην Αίγυπτο ξεκινά σε μεταπτυχιακό επίπεδο. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B9%CE%B3%CF%85%CF%80%CF%84%CE%B9%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1 |
Εθνική Ρωσίας (καλαθοσφαίριση γυναικών) | Η Ρωσική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης ιδρύθηκε στις 27 Οκτωβρίου 1991, εποπτεύοντας περισσότερα από 70 τοπικά παραρτήματα. Αναγνωρίστηκε από τη FIBA το Μάρτιο του 1992, διαδεχόμενη την Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης της Σοβιετικής Ένωσης. Η αχανής αυτή πρώην χώρα διέθετε πολύ πλούσια ιστορία στο άθλημα, με τις εθνικές της ομάδες να φιλοξενούνταν σχεδόν μόνιμα στο βάθρο των μεγάλων διεθνών διοργανώσεων, γυναικείων και ανδρικών.Στη σύγχρονη ιστορία της, επιφανέστερη χρονιά της Ομοσπονδίας ήταν το 2007, οπότε τόσο η ανδρική όσο και η γυναικεία εθνική ομάδα κατέκτησαν το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της FIBA, επίτευγμα που είχε να λάβει χώρα από το 1985 (αξιοσημείωτα από τη Σοβιετική Ένωση).Η Εθνική Ρωσίας Γυναικών αποτελεί σήμερα, όπως και η προκάτοχός της, μια από τις ισχυρότερες ομάδες παγκοσμίως. Διαθέτει δύο Ολυμπιακά Μετάλλια (χάλκινο το 2004 και το 2008 στην Αθήνα και το Πεκίνο αντίστοιχα) και τρία ασημένια μετάλλια σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα (1998, 2002 και 2006). Πλούσια είναι και η συγκομιδή της στα Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα με επιφανέστερες στιγμές τρία χρυσά μετάλλια κατά τα έτη 2003, 2007 και 2011. Πορεία σε Ολυμπιακούς Αγώνες Ακολουθούν οι τελικές θέσεις κατάταξης της Εθνικής Ομάδας της Ρωσίας σε Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες: Πορεία σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα FIBA Ακολουθούν οι τελικές θέσεις κατάταξης της Εθνικής Ομάδας της Ρωσίας σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα FIBA: Πορεία σε Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα FIBA (EuroBasket) Ακολουθούν οι τελικές θέσεις κατάταξης της Εθνικής Ομάδας της Ρωσίας σε Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα FIBA (EuroBasket): Πορεία στην Τελική Φάση Ευρωπαϊκού Κυπέλλου FIBA 3x3 Ακολουθούν οι τελικές θέσεις κατάταξης της Εθνικής Ομάδας της Ρωσίας σε Τελικές Φάσεις Ευρωπαϊκού Κυπέλλου FIBA 3x3: Εθνική Ρωσίας (καλαθοσφαίριση ανδρών) Russia, ιστορικό ανά έτος στον επίσημο ιστότοπο των αρχείων της FIBA. (Αγγλικά) Российская Федерация Баскетбола, επίσημος ιστότοπος. (Ρωσικά) | Τελ. Ενημέρωση: Απρίλιος 2019 Η εθνική ομάδα καλαθοσφαίρισης γυναικών της Ρωσίας αντιπροσωπεύει τη Ρωσία στις διεθνείς διοργανώσεις γυναικείας καλαθοσφαίρισης που οργανώνει η FIBA. Βρίσκεται υπό τη δικαιοδοσία της Ρωσικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης (РФБ). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%A1%CF%89%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82_(%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B8%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7_%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD) |
Αζάνια | Τα κορεσμένα υδράζωτα μπορεί να είναι: Γραμμικά, με γενικό τύπο NvΗv+2, ν > 0, και τα άτομα αζώτου ενώνονται στη σειρά, σε μια οφισοειδή δομή. Διακλαδισμένα, με γενικό τύπο NvΗv+2, v > 3, και τα άτομα αζώτου σχηματίζουν τουλάχιστον μία διακλάδωση. Κυκλικά, με γενικό τύπο NvΗv, όπου v > 2, και αζωτική αλυσίδα που σχηματίζει έναν (τουλάχιστον) ισοκυκλικό αζωτούχο δακτύλιο. Ο αναφερόμενος γενικός τύπος αντιστοιχεί σε μονοκυκλικά αζάνια. Για κάθε έξτρα δακτύλιο αφαιρούνται από τον τύπο δύο (2) άτομα υδρογόνου.Σύμφωνα με τους (αυστηρούς) ορισμούς της IUPAC, μόνο τα δυο πρώτα είδη υδραζώτων ανήκουν στα αζάνια, ενώ το τρίτο είδος ανήκει σε άλλη ομάδα υδραζώτων, που ονομάζονται κυκλοαζάνια. Τα κορεσμένα υδράζωτα μπορούν να συνδυάσουν γραμμικές, διακλαδισμένες, κυκλικές, ακόμη και πολυκυκλικές δομές, αλλά συχνά αποκαλούνται όλα συλλήβδην αζάνια, αν και κυριολεκτικά, βάση των ορισμών της IUPAC, αζάνια είναι μόνο τα άκυκλα υδράζωτα με μόνο απλούς δεσμούς μεταξύ των ατόμων αζώτου τους. Τα αζάνια με περισσότερα από τρία (3) άτομα αζώτου μπορούν να έχουν τα άτομα αυτά συνδεδεμένα με περισσότερους από έναν τρόπους και έτσι να σχηματίσουν ισομερή θέσης. Πάντα, το απλούστερο αζάνιο μεγέθους ν είναι το γραμμικό ή κανονικό, που αποτελείται από άτομα αζώτου στη σειρά. Ωστόσο, μια αζωταλυσίδα μπορεί να διακλαδωθεί σε μία ή περισσότερα σημεία. Ο αριθμός των πιθανών ισομερών αυξάνεται ραγδαία με την αύξηση του αριθμού ατόμων αζώτου ν του αζάνιου. Λόγω της σχετικα΄χαμηλής ενέργειας αναστροφής του ατόμου του αζώτου, τα μη υποκατεστημένα αζάνια δεν μπορεί να είναι χειρόμορφα. Εκτός από τα ισομερή με διακλαδώσεις αλυσίδας, τα άτομα αζώτου μπορούν να σχηματίσουν έναν ή περισσότερους ισοκυκλικούς δακτυλίους. Οι ενώσεις αυτές ονομάζονται κυκλοαζάνια. Τα κυκλοαζάνια δεν είναι ποτέ ισομερή με τα αζάνια. Η συστηματική ονοματολογία των αζανίων σύμφωνα με την IUPAC είναι ανάλογη με την ονοματολογία των αλκανίων. Δηλαδή, τα χωρίς διακλαδώσεις αζάνια ονομάζονται (διεθνώς) με τη χρήση ελληνικού αριθμητικού προθέματος που δηλώνει τον αριθμό των συνεχόμενων ατόμων αζώτου (για ν > 1) και την κατάληξη -αζάνιο. Για υδράζωτα που περιέχουν ένα διπλό δεσμό μεταξύ ατόμων αζώτου χρησιμοποιείται το επίθεμα -αζένιο, ομοίως με τα αλκένια. Τα γραμμικά ή ευθείας αλυσίδας αζάνια μερικές φορές επισημαίνονται με το πρόθεμα n- (ή κ- στα ελληνικά), όταν υπάρχει ένα τουλάχιστον διακλαδισμένο ισομερές. Αυτό δεν είναι απαραίτητο, αλλά συνηθίζεται ιδιαίτερα στις περιπτώσεις που υπάρχει σημαντική διαφορά στις ιδιότητες μεταξύ των ισομερών θέσης. Τα πρώτα μέλη της ομόλογης σειράς των αζανίων, με βάση τον αριθμό των ατόμων αζώτου που περιέχουν είναι τα εξής: αζάνιο (azane) ή η αμμωνία, με μοριακό τύπο NH3. διαζάνιο (diazane) ή υδραζίνη, με μοριακό τύπο N2H4. τριαζάνιο (triazane), με μοριακό τύπο N3H5. τετραζάνιο (tetrazane), με μοριακό τύπο N4H6. πενταζάνιο (pentazane), με μοριακό τύπο N5H7. εξαζάνιο (hexazane), με μοριακό τύπο N6H8. επταζάνιο (heptazane), με μοριακό τύπο N7H9. οκταζάνιο (octazane), με μοριακό τύπο N8H10. εννεαζάνιο (nonazane), με μοριακό τύπο N9H11. δεκαζάνιο (decazane), με μοριακό τύπο N10H12. ενδεκαζάνιο (undecazane), με μοριακό τύπο N11H13. δωδεκαζάνιο (dodecazane), με μοριακό τύπο N12H14. δεκατριαζάνιο (tridecazane), με μοριακό τύπο N13H15. δεκατετραζάνιο (tetradecazane), με μοριακό τύπο N14H16. Και ομοίως τα υπόλοιπα.. Η αμμωνία είναι εκρηκτική όταν αναμιχθεί με τον αέρα (15 – 25%). Τα άλλα χαμηλά αζάνια μπορούν επίσης να σχηματίσουν εκρηκτικά μείγματα με τον αέρα. Τα ελαφρύτερα υγρά αζάνια είναι επίσης πολύ εύφλεκτα. Μάλιστα ο κίνδυνος ανάφλεξης αυξάνεται με την αύξηση του μήκους της αζωτικής αλυσίδας. Προσοχή, η αμμωνία είναι ελαφρύτερη από τον αέρα, οπότε έχει αυξημένη πιθανότητα συσσώρευσης στις οροφές. Τα οργανοαζάνια είναι μια ομάδα οργανικών χημικών ενώσεων που μπορεί να θεωρηθούν θυγατρικές των αζανίων. Μπορεί, δηλαδή, να θεωρηθούν ότι προκύπτουν από κάποιο μητρικό αζάνιο με την αντικατάσταση ενός ή περισσοτέρων ατόμων υδρογόνου αυτών από μία ή περισσότερες οργανικές ομάδες. Επισήμως, τα οργανοαζάνια αποτελούν γνήσιο υποσύνολο των οργανοαζωτούχων ενώσεων, αλλά πρακτικά η διάκριση δεν είναι συνήθως σαφής στη σχετική βιβλιογραφία. Συνήθως τα οργανοαζάνια κατατάσσονται σε υποκατηγορίες, ανάλογα με το ποιου αζάνιου είναι θυγατρικές. Έτσι, υπάρχουν (οργανο)αμίνες, δηλαδή οργανικές αμίνες και (οργανο)ϋδραζίνες, δηλαδή οργανικές υδραζίνες, που αποτελούν υποσύνολα των οργανοαζανίων που μπορεί να θεωρηθούν ότι προέρχονται από την αμμωνία (αζάνιο) και την υδραζίνη (διαζάνιο), αντιστοίχως. Υπάρχουν, ακόμη, οργανοαζάνια που είναι ομοίως θυγατρικές ενώσεις των μεγαλύτερων αζανίων. Επιπρόσθετα, όμως, συχνά συμπεριλαμβάνονται στα αζάνια και οι οργανικές ιμίνες, τα νιτρίλια, οι νιτρωζοενώσεις, οι αλαμίνες, υδροξυλαμίνες, αμίδια και άλλα. Εξαιρούνται οργανοαζωτούχες ενώσεις όπως οι αζωενώσεις, γιατί περιέχουν διπλό δεσμό μεταξύ ατόμων αζώτου. Αυτές είναι οργανοαζένια. Κάποια συγγράμματα κατατάσσουν και τις ιμίνες στα οργανοαζένια, επειδή περιέχουν διπλό δεσμό άνθρακα - αζώτου και εξαιρούν τα νιτρίλια, που περιέχουν τριπλό δεσμό. Πολλές θυγατρικές υδραζίνες είναι γνωστές, ενώ υπάρχουν και αρκετές μη ανθρωπογενείς, που υπάρχουν στη φύση. Πολλές αντικατασταθεί υδραζίνες είναι γνωστό, και αρκετές συμβεί φυσικά. Μερικά παραδείγματα περιλαμβάνουν τις ακόλουθες οργανοϋδραζίνες: (μονο)μεθυλυδραζίνη, όπου ένα από τα άτομα υδρογόνου της υδραζίνης έχει αντικατασταθεί από μια μεθυλομάδα (CH3). Λόγω της συμμετρίας του μορίου της υδραζίνης δεν έχει σημασία ποιο άτομο υδρογόνου αντικαθίσταται. Μερικές φορές χρησιμοποιείται ως καύσιμο πυραύλων. 1,1-διμεθυλυδραζίνη ή ασύμμετρη διμεθυλυδραζίνη (unsymmetrical dimethylhydrazine, UDMH) 1,2-διμεθυλυδραζίνη ή συμμετρική διμεθυλυδραζίνη (symmetrical dimethylhydrazine, SDMH) Η γυρομιτρίνη και η αγαριτίνη είναι θυγατρικές υδραζίνες που βρέθηκαν ότι παράγονται από ορισμένα εμπορικά είδη μανιταριών, όπως το Agaricus bisporus. Η γυρομιτρίνη μεταβολίζεται σε μεθοξυδραζίνη. Το ισονιαζίδιο, το ιπρονιαζίδιο, η υδραλαζίνη και η φαινελζίνη είναι φάρμακα των οποίων τα μόρια εμπεριέχουν δομές υδραζίνης. Η 2,4-δινιτροφαινυλυδραζίνη (2,4-dinitrophenylhydrazine, 2,4-DNPH) χρησιμοποιείται συχνά για ανίχνευση κετονών και αλδεΰδών στη βιοχημεία και στην κλινική χημεία. Η φαινυλυδραζίνη PhNHNH2 ήταν η πρώτη οργανοϋδραζίνη που ανακαλύφθηκε. Συγγενικά των αζανίων είναι οι ομόλογες σειρές των λειτουργικών ομάδων, των διακλαδώσεων ή των ριζών με γενικό χημικό τύπο NνHν+1. Παραδείγματα αποτελούν η αμινομάδα ή αζανύλιο (-NΗ2) και το υδραζινύλιο ή διαζανύλιο (-NHNH2). | Τα αζάνια (κυριολεκτικά) είναι άκυκλα και κορεσμένα υδράζωτα, δηλαδή χημικές ενώσεις που αποτελούνται μόνο από υδρογόνο και άζωτο. Με τον παραπάνω ορισμό τα αζάνια αποτελούν ανόργανη ομόλογη σειρά, με γενικό χημικό τύπο NvHν+2, όπου ν μη μηδενικός φυσικός αριθμός. Ανήκουν στα υδροπνικτογόνα. Κάθε άτομο αζώτου [αν η ένωση περιέχει περισσότερα από ένα (1)] ενώνεται με τρείς (3) ομοιοπολικούς δεσμούς είτε με άτομα υδρογόνου (δηλαδή με δεσμούς N-H) είτε άλλα άτομα αζώτου (δηλαδή με δεσμούς N-N). Μια σειρά από συνδεδεμένα άτομα αζώτου είναι γνωστή ως αζωταλυσίδα. Ο συνολικός αριθμός των ατόμων του αζώτου ενός αζανίου χρησιμοποιείται για να οριστεί το μέγεθος του αζανίου (π.χ. N2-αζάνιο). Το απλούστερο δυνατό αζάνιο, δηλαδή το μητρικό αζάνιο, είναι η αμμωνία (NH3). Δεν υπάρχει όριο στον αριθμό του αζώτου άτομα που μπορούν να συνδέονται μεταξύ τους. Οι μόνοι περιορισμοί για τα κυριολεκτικά (δηλαδή μη υποκατεστημένα) αζάνια είναι να είναι άκυκλα, κορεσμένα και να περιέχουν μόνο άτομα αζώτου και υδρογόνου, δηλαδή να είναι υδράζωτα. Τα αζάνια είναι χημικώς δραστικά και μάλιστα έχουν και σημαντική βιοχημική δραστικότητα. Εκτός, όμως, από τα κυριολεκτικά αζάνια, ο όρος αυτός συχνά επεκτείνεται και στα κυκλοαζάνια, δηλαδή σε υδράζωτα που περιέχουν έναν τουλάχιστον ισοκυκλικό δακτύλιο που σχηματίζουν άτομα αζώτου, αλλά και σε θυγατρικά αζάνια, που εμπεριέχουν και άλλα ετεροάτομα ή και λειτουργικές ομάδες. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B6%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%B1 |
NGC 3059 | Δεδομένα για το NGC 3059 στα NGC/IC Database (Αγγλικά), SIMBAD (Αγγλικά), NASA Extragalactic Database (Αγγλικά), SEDS (Αγγλικά) και VizieR Service (Αγγλικά) Εικόνες του NGC 3059 στο Aladin (Αγγλικά) και στο SkyView (Αγγλικά) Πολυμέσα σχετικά με το θέμα NGC 3059 στο Wikimedia Commons | Ο NGC 3059 είναι ραβδωτός σπειροειδής γαλαξίας στον αστερισμό Τρόπις. Τον ανακάλυψε ο Τζων Χέρσελ (John Herschel) στις 22 Φεβρουαρίου 1835. Απέχει περίπου 50 εκατομμύρια έτη φωτός, οπότε η διάμετρος του δίσκου είναι περίπου 75.000-80.000 έτη φωτός. | https://el.wikipedia.org/wiki/NGC_3059 |
Ξενοφών Παιονίδης | Ο Ξενοφών Παιονίδης γεννήθηκε το 1863 στη Φούρκα της Χαλκιδικής αλλά η οικογένειά του καταγόταν από την Έδεσσα. Σπούδασε στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και στη συνέχεια έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πολυτεχνείο του Μονάχου. Εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1892 όπου συνεργάστηκε σχεδόν αποκλειστικά με την ελληνική κοινότητα της πόλης. Διετέλεσε δημοτικός σύμβουλος Θεσσαλονίκης, επί της δημαρχίας του Οσμάν Σαΐτ Ιμπραήμ Χακή Βέη και του Κωνσταντίνου Αγγελάκη, και για ένα διάστημα διηύθυνε την τεχνική υπηρεσία του δήμου. Εξελέγη γερουσιαστής Χαλκιδικής, στις 21 Απριλίου 1929, με το Κόμμα Φιλελευθέρων για θητεία 6 ετών. Διετέλεσε έφορος των σχολείων της Θεσσαλονίκης και του Παπαφείου Ορφανοτροφείου και υπήρξε μέλος του Γυμναστικού Συλλόγου «Ο Ηρακλής». Στη διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνα μετέβαινε συχνά στην Λίμνη των Γιαννιτσών όπου σχεδίαζε τα φυλάκια, τις οχυρώσεις και τις διαβάσεις των Βουλγάρων ανταρτών. Τα σχέδια αυτά, μέσω του ελληνικού προξενείου στη Θεσσαλονίκη, διανέμονταν στους αρχηγούς των ελληνικών στρατιωτικών ομάδων στην Μακεδονία. Για τη δράση του τιμήθηκε με το παράσημο Γ΄ Τάξης. Πέθανε από καρδιακή προσβολή το Μάιο του 1933 στη Μονή Αγίας Αναστασίας. Ο τάφος του σώζεται στο νεκροταφείο της Ευαγγελίστριας στη Θεσσαλονίκη. Τα σημαντικότερα έργα του Παιονίδη, εiναι: το Παπάφειο Ορφανοτροφείο, αντιπροσωπευτικό δείγμα του κλασικισμού, που χτίστηκε κατά την περίοδο 1894 -1904 με δωρεά του Ιωάννη Παπάφη το νοσοκομείο της ελληνικής κοινότητας Άγιος Δημήτριος, που ολοκληρώθηκε το 1903. Και τα δύο αυτά έργα ανατέθηκαν στον Παιονίδη απο την Ελληνική Κοινότητα της Θεσσαλονίκης και την Μητρόπολη. η Ιωαννiδειος Αστική Σχολή στο Ιπποδρόμιο (το σημερινό 40ό Δημοτικό Σχολεiο), η Αστική Σχολή Ανάληψης, η Κεντρική Αστική Σχολή στην οδό Ιασονίδου, που αργότερα κατεδαφίστηκε η στοά του Αγίου Μηνά.Εκτός από δημόσια κτίρια μια σειρά από κατοικίες χτίστηκαν σε σχέδια του Ξενοφώντα Παιονίδη: η Έπαυλη Χατζηλαζάρου-Σιάγα, Έτος κατασκευής 1899, Λεωφ. Βασ. Όλγας 131 & Π. Συνδίκαη Βίλα Μορντώχ (πρώην Δημοτική Πινακοθήκη), Έτος κατασκευής 1905 στη συμβολή των οδών Βασ. Όλγας και 25ης Μαρτίου, η Έπαυλη Χαφήζ Μπέη (σημερινή Σχολή Τυφλών), Έτος κατασκευής 1907, Λεωφ. Βασ. Όλγας 32, Θεσσαλονίκη. Ήταν επίσης η πρώην οικία του αυτοεξόριστου Πρωθυπουργού της Αλβανίας Χασάν Πρίστινα και στέγασε επίσης την εμπορική σχολή Κωνσταντινίδη και το Βρεφοκομείο Άγιος Στυλιανός. η Έπαυλη του Εβραίου δικηγόρου Μανουήλ Ραφαέλ Σαλέμ (όπου στεγαζόταν παλαιότερα το Ιταλικό Προξενείο), Έτος κατασκευής 1907, Λεωφ. Βασ. Όλγας 20, Θεσσαλονίκη η οικία Χατζή Αγκιάχ, αργότερα Τορνιβούκα, Έτος κατασκευής 1911, Κατεδαφίστηκε το 1960. Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο του κτηρίου ήταν ο περσικός κρεμμυδόσχημος τρούλος της που δέσποζε στην παραλία η οικία του ιατρού Ιωάννη Νεδέλκου (η σημερινή Αγιορείτικη Εστία στην οδό Εγνατία 109) το κτήριο Νεδέλκου (1924) στην Πλατεία Αγ. Σοφίας Μέγαρο Κούφα, Έτος κατασκευής 1923, Οδός Ερμού & Καρόλου Ντήλ, Σήμερα έχει κατεδαφιστεί Μέγαρο Σ. Μάου-Π. Βιμπλή, Έτος κατασκευής 1923, Οδός Ερμού, Σήμερα έχει κατεδαφιστεί το κτήριο της Φιλοπτώχου Αδελφότητας Ανδρών Θεσσαλονίκης (ΦΑΑΘ), Έτος κατασκευής 1924-1925, στην Πλατεία Αγίας Σοφίας Οικία Μανόλη Αναγνωστάκη (Οικία Μπέλλα), Έτος κατασκευής 1925, Μητρ. Γενναδίου & Ιουστινιανού 29 η στοά Πελοσώφ (το παλιό ταχυδρομείο) στην οδό Τσιμισκή. Ξενοδοχείο "Αύγουστος", Έτος κατασκευής 1923, Σβορώνου & Πτολεμαίων, ΘεσσαλονίκηΗ δραστηριότητά του επεκτάθηκε και σε άλλες περιοχές της Μακεδονίας. Με σχέδιά του χτίστηκαν το ημιγυμνάσιο Πολυγύρου, τα δημοτικά σχολεια της Επανωμής, του Σοχού, της Όσσας, των Βασιλικών, της Ορμύλιας,της Νικήτης, του Παρθενώνα, των Βραστών, της Κασσανδρείας, της Συκιάς κ. α., η εκκλησιαστική σχολή της Μονής Αγίας Αναστασίας, η εκκλησία του Αγίου Αντωνίου στη Βέροια και τα διοικητήρια των Σερρών και του Μοναστηρίου. Τέλος είχε κάνει τα σχέδια για το νέο Συνοδικό Μέγαρο της μονής Ιβήρων στο Άγιο Όρος, το έργο όμως δεν ολοκληρώθηκε εξαιτίας του Α’ Παγκοσμίου πολέμου. Ακόμη σχεδίασε το 1911 το Παρθεναγωγείο Κοζάνης (σημερινό Δημοτικό Σχολείο Χαρίσιος Μούκας) με την πρωταρχική ονομασία "Εκπαιδευτήρια Θηλέων", όπως αναγράφει επικρεμάμενη επί της κυρίας εισόδου μαρμάρινη επιγραφή. Θεσσαλονικέων Πόλις, Δεκέμβριος 2007, τεύχος 23 ΤΟ ΔΕΡΜΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ: Βίλλα Μορντώχ #35(TV100-01/05/22) Ξενοφών Παιονίδης, ο αρχιτέκτονας του κλασικισμού Αρχειοθετήθηκε 2014-04-26 στο Wayback Machine. | Ο Ξενοφών Παιονίδης (Φούρκα Χαλκιδικής, 1863 – Βασιλικά Χαλκιδικής, 1933) ήταν ένας από τους σημαντικότερους αρχιτέκτονες, κατά το τέλος του 19ου και τις αρχές του 20ου αιώνα, που επηρέασαν την αρχιτεκτονική της πόλης της Θεσσαλονίκης. Διετέλεσε επίσης γερουσιαστής Χαλκιδικής, από το 1929 έως τον θάνατό του. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9E%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CF%86%CF%8E%CE%BD_%CE%A0%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82 |
Βάτσλαβ Σβέρκος | Ο Σβέρκος ξεκίνησε το ποδόσφαιρο στην Φρίντεκ-Μίστεκ (VP Frýdek-Místek) και από 14 χρονών στην Μπάνικ Οστράβα. Στην ίδια ομάδα υπέγραψε συμβόλαιο το 2001 σε ηλικία 18 ετών. Αγωνίστηκε δύο χρόνια στο πρωτάθλημα Τσεχίας και η ευχέρειά του στο σκοράρισμα τράβηξε το ενδιαφέρον της Μπορούσια Μενχενγκλάντμπαχ, με την οποία αγωνίστηκε τις επόμενες δύο σεζόν πετυχαίνοντας 17 γκολ σε 70 ματς. Συνέχισε μια σεζόν στη Χέρτα Βερολίνου πριν επιστρέψει στη Γκλάντμπαχ. Η μέτρια παρουσία του είχε ως αποτέλεσμα να δοθεί στην Αούστρια Βιέννης και το 2007 να γυρίσει πίσω στην Μπάνικ. Εκεί ξαναβρήκε τη φόρμα του και αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος τη σεζόν 2007-08 με 15 γκολ, με αποτέλεσμα να κληθεί στην εθνική Τσεχίας και να πάρει μέρος στην τελική φάση του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος 2008. Τον Ιανουάριο του 2009 πήρε νέα μεταγραφή στο εξωτερικό, στη γαλλική Σοσό Μονμπελιάρ, με την οποία έκανε ένα καλό πρωτάθλημα, πετυχαίνοντας 10 γκολ σε 44 ματς. Τον Ιανουάριο του 2009 δόθηκε δανεικός για έξι μήνες στον Πανιώνιο. Ο Σβέρκος υπήρξε 23 φορές διεθνής με την εθνική ελπίδων της Τσεχίας από το 2003 ως το 2005, με την οποία σκόραρε οκτώ φορές. Προηγουμένως είχε αγωνιστεί 66 φορές (23 γκολ) με τις εθνικές ομάδες όλων των πιο μικρών ηλικιών. Το 2008 κλήθηκε για πρώτη φορά στην εθνική ανδρών, με την οποία έκανε ντεμπούτο στις 27/5/2008 στο φιλικό αγώνα κατά της Λιθουανίας. Ήταν μέλος της Τσεχίας στην τελική φάση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος 2008, στο οποίο σκόραρε το πρώτο γκολ της διοργάνωσης στη νίκη με 1-0 της ομάδας του στο εναρκτήριο ματς επί της Ελβετίας. Είναι 11 φορές διεθνής και έχει σκοράρει τρία γκολ. Προφίλ του παίκτη στην ιστοσελίδα της Τσεχικής Ομοσπονδίας Προφίλ της Μπάνικ Οστράβα Στατιστικά σεζόν 2010-11. | Ο Βάτσλαβ Σβέρκος (Václav Svěrkoš) (γεν. στις 1 Νοεμβρίου 1983 στην πόλη Τρίνετς της Μοραβίας στην ανατολική Τσεχία) είναι διεθνής επιθετικός ποδοσφαιριστής από την Τσεχία, με πλούσια καριέρα σε διάφορα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα: Γερμανία, Γαλλία, Αυστρία. Έχει ύψος 1,84 και με την εθνική Τσεχίας μετείχε στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα 2008. Από τον Ιανουάριο του 2011 αγωνίστηκε δανεικός στον Πανιώνιο για έξι μήνες και επέστρεψε στην Μπάνικ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%AC%CF%84%CF%83%CE%BB%CE%B1%CE%B2_%CE%A3%CE%B2%CE%AD%CF%81%CE%BA%CE%BF%CF%82 |
Αστρικό στέμμα | Το ηλιακό στέμμα είναι πολύ θερμότερο (περίπου 200 φορές) από την ορατή επιφάνεια του Ηλίου: η μέση θερμοκρασία της φωτόσφαιρας είναι 5800 βαθμοί K, ενώ του στέμματος 3 εκατομμύρια K. Επειδή όμως το στέμμα είναι 1012 φορές αραιότερο από τη φωτόσφαιρα εκπέμπει περίπου 1 εκατομμύριο φορές λιγότερο ορατό φως. Το στέμμα χωρίζεται από τη φωτόσφαιρα από το κατώτερο στρώμα της ηλιακής ατμόσφαιρας, τη χρωμόσφαιρα. Ο ακριβής μηχανισμός που υπερ-θερμαίνει το στέμμα υπήρξε αντικείμενο συζητήσεων των ειδικών τις τελευταίες δεκαετίες. Το πιθανότερο είναι η μεταφορά ενέργειας από το ηλιακό μαγνητικό πεδίο και από κύματα πιέσεως (το δεύτερο είναι λιγότερο πιθανό, αφού σήμερα γνωρίζουμε ότι τα στέμματα υπάρχουν στους αστέρες με ισχυρά μαγνητικά πεδία). Τα εξωτερικά όρια του ηλιακού στέμματος δεν είναι στατικά, αλλά συνεχώς εκτοξεύονται στο γύρω διάστημα εξαιτίας της ανοικτής μαγνητικής ροής και μετατρέπονται στον λεγόμενο ηλιακό άνεμο. Το στέμμα δεν είναι πάντα ισότροπα κατανεμημένο γύρω από τον `Ηλιο. Σε περιόδους ηρεμίας, το στέμμα περιορίζεται λίγο-πολύ πάνω από τις ισημερινές περιοχές, με τις λεγόμενες στεμματικές οπές να βρίσκονται πάνω από τις πολικές περιοχές. Ωστόσο, κατά τις εποχές κοντά στο μέγιστο της ηλιακής δραστηριότητας το στέμμα κατανέμεται πιο ισότροπα πάνω από όλη την ηλιακή επιφάνεια, αν και είναι λαμπρότερο πάνω από περιοχές με ηλιακές κηλίδες. Η περιοδικότητα ακολουθεί τον ενδεκαετή ηλιακό κύκλο. Με τις κηλίδες συνδέονται οι λεγόμενοι στεμματικοί βρόχοι. Οι στεμματικοί βρόχοι αποτελούν τις βασικές μαγνητικές δομές του ηλιακού στέμματος. Αυτοί οι βρόχοι είναι αποτυπώσεις των κλειστών μαγνητικών γραμμών, σε αντίθεση με την ανοικτή μαγνητική ροή που αντιστοιχεί στον ηλιακό άνεμο και στις στεμματικές οπές. Οι μαγνητικοί βρόχοι αναδύονται από το ηλιακό εσωτερικό και γεμίζουν με καυτό ηλιακό πλάσμα. Εξαιτίας της έντονης μαγνητικής δραστηριότητας στις περιοχές των στεμματικών βρόχων, αυτοί είναι συχνά πρόδρομοι ηλιακών εκλάμψεων και στεμματικών εκτοξεύσεων μάζας (CME). Το πλάσμα που τροφοδοτεί αυτές τις δομές θερμαίνεται από τους 5800 K σε πάνω από 1 εκατομμύριο K κατά την άνοδό του από τη φωτόσφαιρα μέχρι το στέμμα. Συχνά το υλικό αυτό τροφοδοτεί τους βρόχους από τον ένα πόδα τους και κατεβαίνει από τον άλλο (σιφωνική ροή εξαιτίας διαφοράς πιέσεων ή ασύμμετρη ροή από άλλο αίτιο). Αυτό το φαινόμενο είναι γνωστό ως χρωμοσφαιρική εξάτμιση και χρωμοσφαιρική συμπύκνωση αντιστοίχως. Εναλλακτικά, μπορεί να υπάρχει συμμετρική ροή από τους δύο πόδες του βρόχου, με πρόκληση συσσωρεύσεως μάζας στη δομή του βρόχου. Το πλάσμα μπορεί να ψυχθεί στην περιοχή αυτή δημιουργώντας σκοτεινά «νήματα» πάνω από την ηλιακή επιφάνεια ή ηλιακές προεξοχές πάνω από το χείλος του Ηλίου. Οι στεμματικοί βρόχοι είναι βραχύβια παροδικά φαινόμενα: μπορεί να διαρκέσουν μερικά δευτερόλεπτα (στην περίπτωση των εκλάμψεων), λεπτά, ώρες και σπανιότερα ημέρες. Οι μακρόβιοι βρόχοι είναι συνήθως γνωστοί ως στεμματικοί βρόχοι «σταθερής κατάστασης» ή «ήρεμοι» (quiescent), όπου υπάρχει ισορροπία ανάμεσα στις πηγές ενέργειας του βρόχου και στις καταβόθρες ενέργειας (παράδειγμα). Οι στεμματικοί βρόχοι έχουν γίνει σημαντικοί για την κατανόηση του «προβλήματος της θέρμανσης του στέμματος». Οι βρόχοι είναι πολύ ακτινοβόλες πηγές και για τον λόγο αυτό εύκολα παρατηρήσιμες από όργανα όπως αυτά της αποστολής TRACE. Παρομοιάζονται με «εργαστήρια Φυσικής» για την κατανόηση φαινομένων όπως οι ηλιακές ταλαντώσεις, η κυματική δραστηριότητα και οι νανοεκλάμψεις. Παραμένει ωστόσο δύσκολο να εξευρεθεί λύση στο πρόβλημα του πώς υπερ-θερμαίνεται το στέμμα, καθώς αυτές οι δομές παρατηρούνται από μεγάλη απόσταση κι έτσι υπάρχουν αμφιλεγόμενες παρατηρήσεις (π.χ. συνεισφορές στην ακτινοβολία κατά μήκος της γραμμής παρατηρήσεως). Απαιτούνται επιτόπιες μετρήσεις πριν δοθεί μια οριστική απάντηση, αλλά εξαιτίας των υψηλών θερμοκρασιών του πλάσματος στο στέμμα οι επιτόπιες μετρήσεις είναι αδύνατες (προς το παρόν τουλάχιστον). Οι ηλιακές εκλάμψεις ή οι μεγάλες ηλιακές προεξοχές συνοδεύονται μερικές φορές από Στεμματικές εκτοξεύσεις μάζας (CMEs, Coronal Mass Ejections), γνωστές και ως «στεμματικά παροδικά φαινόμενα» ("coronal transients"). Αυτές είναι τεράστιοι βρόχοι στεμματικού υλικού που ταξιδεύουν προς τα έξω, μακριά από τον `Ηλιο, με ταχύτητες πάνω από 1 εκατομμύριο χιλιόμετρα την ώρα και ενέργειες δεκαπλάσιες της ενέργειας της της ηλιακής εκλάμψεως ή προεξοχής που τις συνοδεύει. Κάποιες μεγάλες εκτοξεύσεις μπορούν να προωθήσουν προς το διάστημα εκατοντάδες εκατομμύρια τόνους ύλης με ταχύτητα περίπου 1,5 εκατομμύριο χιλιόμετρα την ώρα. Και άλλοι αστέρες εκτός από τον `Ηλιο έχουν στέμματα, που μπορούν να ανιχνευθούν με χρήση τηλεσκοπίων ακτίνων Χ. Κάποια αστρικά στέμματα, ιδιαίτερα νεαρών αστέρων, είναι πολύ φωτεινότερα από το ηλιακό. Το «πρόβλημα της θέρμανσης του στέμματος» στην Ηλιακή Φυσική συνίσταται στο ερώτημα του γιατί η θερμοκρασία του ηλιακού στέμματος είναι εκατομμύρια βαθμούς υψηλότερη από εκείνη της επιφάνειας του Ηλίου (φωτόσφαιρας). Αυτό απαιτεί τη μεταφορά ενέργειας από το ηλιακό εσωτερικό στο στέμμα με μη-θερμικές διαδικασίες, αφού ο Δεύτερος θερμοδυναμικός νόμος απαγορεύει τη μεταφορά θερμότητας από το ψυχρότερο (φωτόσφαιρα) προς το θερμότερο (στέμμα), μέρη της οποίας μπορούν να φθάσουν ακόμα και τα 10 εκατομμύρια βαθμούς. Η ισχύς που απαιτείται για τη διατήρηση του στέμματος στην υψηλή του θερμοκρασία μπορεί να υπολογισθεί εύκολα. Αντιστοιχεί σε περίπου 1 κιλοβάτ για κάθε τετραγωνικό μέτρο της ηλιακής επιφάνειας, ή το 1/40.000 της ισχύος του φωτός που εκπέμπει το άστρο της ημέρας. Η στενή περιοχή αυξήσεως της θερμοκρασίας από τη χρωμόσφαιρα μέχρι το στέμμα ονομάζεται μεταβατική περιοχή και μπορεί να κυμαίνεται σε πάχος από δεκάδες έως μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα. Ανάλογο φαινόμενο θα ήταν ένας λαμπτήρας που θερμαίνει τον αέρα που τον περιβάλλει σε μεγαλύτερη θερμοκρασία από ό,τι τη γυάλινη επιφάνειά του. Ο Δεύτερος Νόμος της Θερμοδυναμικής θα παραβιαζόταν. Αρκετές θεωρίες για τη στεμματική (υπερ-)θέρμανση έχουν προταθεί, αλλά δύο θεωρίες έχουν παραμείνει ως οι πιθανότερες: η «κυματική θέρμανση» και η «μαγνητική επανασύνδεση» (ή «νανοεκλάμψεις»). Καμιά θεωρία δεν έχει καταφέρει να δικαιολογήσει τις ακραίες θερμοκρασίες του στέμματος. Οι περισσότεροι ηλιακοί φυσικοί πιστεύουν σήμερα ότι ένας συνδυασμός των δύο θεωριών μπορεί ίσως να ερμηνεύσει τη θέρμανση του στέμματος, παρότι οι λεπτομέρειες δεν είναι γνωστές ακόμα. Η διαστημική αποστολή της NASA Solar Probe + αποσκοπεί στη διερεύνηση της στεμματικής θερμάνσεως και της δημιουργίας του ηλιακού ανέμου από απόσταση περίπου 9,5 ηλιακών ακτίνων (6,6 εκατομμυρίων χιλιομέτρων). Κατά τη θεωρία των «θερμαντικών κυμάτων», που προτάθηκε το 1949 από τον Εβρί Σατζμάν, ενέργεια από το ηλιακό εσωτερικό μεταφέρεται στη χρωμόσφαιρα και το στέμμα με κύματα. Το πλάσμα ως μέσο υποστηρίζει αρκετά είδη κυμάτων, ανάλογων με τα ηχητικά κύματα στον αέρα. Τα σημαντικότερα είδη είναι το μαγνητοακουστικό κύμα και το κύμα Alfvén. Τα μαγνητοακουστικά κύματα είναι ηχητικά κύματα που τα τροποποιεί η παρουσία ενός μαγνητικού πεδίου, ενώ τα κύματα Alfvén είναι παρόμοια με τα ραδιοκύματα ULF στο ότι έχουν τροποποιηθεί από την αλληλεπίδραση με την ύλη του πλάσματος. Αμφότερα τα είδη κυμάτων μπορούν να παραχθούν από την τυρβώδη κίνηση της ύλης στην ηλιακή φωτόσφαιρα (κοκκίαση και υπερκοκκίαση), και αμφότερα μπορούν να μεταφέρουν ενέργεια για κάποια απόσταση μέσα από την ηλιακή ατμόσφαιρα, προτού μετατραπούν σε ωστικά κύματα, τα οποία διαχέουν την ενέργειά τους ως θερμότητα. Η θεωρία αυτή παρουσιάζει πρόβλημα με την απόδοση αυτής της ενέργειας ως θερμότητας στο σωστό μέρος. Τα μαγνητοακουστικά κύματα αδυνατούν να μεταφέρουν αρκετή ενέργεια προς τα πάνω, μέσα από τη χρωμόσφαιρα, ως το στέμμα επειδή στη χρωμόσφαιρα η πίεση είναι πολύ χαμηλή, αλλά και επειδή τείνουν να ανακλώνται πίσω προς τη φωτόσφαιρα. Τα κύματα Alfvén μπορούν να μεταφέρουν αρκετή ενέργεια, αλλά δεν τη διαχέουν αρκετά γρήγορα όταν φθάσουν στο στέμμα. Τα κύματα μέσα σε πλάσματα είναι πολύ δύσκολο να κατανοηθούν και να περιγραφούν αναλυτικά, αλλά προσομοιώσεις με ηλεκτρονικούς υπολογιστές από τον Τόμας Μπογκντάν και συνεργάτες του το 2003 φαίνεται να δείχνουν ότι τα κύματα Alfvén μπορεί να μετατρέπονται σε κύματα άλλου είδους στη βάση του στέμματος, παρέχοντας έτσι ένα μονοπάτι που είναι ικανό να μεταφέρει μεγάλα ποσά ενέργειας από τη φωτόσφαιρα μέσα στο στέμμα και μετά να την «αποθέσουν» εκεί ως θερμότητα. Ακόμα ένα πρόβλημα με τη θεωρία των «θερμαντικών κυμάτων» ως το 1997 ήταν η πλήρης απουσία ενδείξεων για κύματα που να διαδίδονται μέσα στο ηλιακό στέμμα. Η πρώτη απευθείας παρατήρηση κυμάτων στο στέμμα έγινε εκείνη τη χρονιά από το διαστημικό παρατηρητήριο SOHO, την πρώτη αποστολή που μπορούσε να παρατηρεί τον Ήλιο στο άπω υπεριώδες για μεγάλα χρονικά διαστήματα με σταθερή φωτομετρία. Τα κύματα που ανιχνεύθηκαν ήταν μαγνητοακουστικά, με συχνότητα περίπου 1 mHz, δηλαδή περίοδο χιλίων δευτερολέπτων, και μπορούσαν να μεταφέρουν μόλις το 10% περίπου της ενέργειας που χρειάζεται για να θερμαίνεται το στέμμα ως τις παρατηρούμενες θερμοκρασίες του. Υπάρχουν πολλές παρατηρήσεις τοπικών κυματικών φαινομένων, όπως κυμάτων Alfvén που παράγονται από ηλιακές εκλάμψεις, αλλά αυτά τα γεγονότα είναι παροδικά και αδυνατούν να ερμηνεύσουν την ομοιόμορφη θέρμανση του στέμματος. Δεν είναι ακόμα γνωστό με ακρίβεια το πόση κυματική ενέργεια είναι διαθέσιμη για τη θέρμανση του στέμματος. Αποτελέσματα που δημοσιεύθηκαν το 2004 με δεδομένα από τη διαστημική αποστολή TRACE φαίνεται να δείχνουν ότι υπάρχουν στην ηλιακή ατμόσφαιρα κύματα με συχνότητες ως 0,1 Hz (περίοδο 10 δευτερόλεπτα). Μετρήσεις της θερμοκρασίας διαφορετικών ιόντων στον ηλιακό άνεμο με το όργανο UVCS του SOHO δίνουν ισχυρές έμμεσες ενδείξεις ότι υπάρχουν κύματα με πολύ υψηλότερες συχνότητες, έως 200 Hz. Αυτά είναι πολύ δύσκολο να ανιχνευθούν υπό τις συνηθισμένες συνθήκες, αλλά στοιχεία που αποκτήθηκαν κατά τη διάρκεια ολικών εκλείψεων Ηλίου από ομάδες του Κολεγίου Γουίλιαμς υποδεικνύουν την παρουσία τέτοιων κυμάτων στην περιοχή των 1–10 Hz. Η θεωρία αυτή υποθέτει ότι το ηλιακό μαγνητικό πεδίο επάγει ηλεκτρικά ρεύματα στο στέμμα. Εκεί τα ρεύματα αποδίδουν ταχύτατα την ενέργειά τους ως θερμότητα και κυματική ενέργεια. Αυτή η διαδικασία αποκαλείται «επανασύνδεση» εξαιτίας του ιδιόμορφου τρόπου που συμπεριφέρονται τα μαγνητικά πεδία μέσα στο πλάσμα. Οι γραμμές του μαγνητικού πεδίου είναι «προσδεδεμένες» στα φορτισμένα σωματίδια που αποτελούν το πλάσμα και για τον λόγο αυτό η τοπολογία του μαγνητικού πεδίου παραμένει η ίδια: αν ένα συγκεκριμένο ζεύγος μαγνητικών πόλων (βόρειος και νότιος) συνδέονται με μία γραμμή μαγνητικού πεδίου, τότε, ακόμα και αν το πλάσμα αναδευτεί ή οι στοιχειώδεις μαγνήτες αλλάξουν θέση, αυτή η γραμμή θα συνεχίσει να συνδέει αυτούς τους συγκεκριμένους πόλους. Η σύνδεση αυτή διατηρείται από ηλεκτρικά ρεύματα που επάγονται στο πλάσμα. Κάτω από ορισμένες συνθήκες, τα ηλεκτρικά ρεύματα μπορεί να «καταρρεύσουν», επιτρέποντας στο μαγνητικό πεδίο να «επανασυνδεθεί» σε άλλους μαγνητικούς πόλους και κατά τη διαδικασία αυτή να απελευθερώσει θερμότητα και κυματική ενέργεια. Η μαγνητική επανασύνδεση έχει θεωρηθεί ως το αίτιο των ηλιακών εκλάμψεων, που είναι οι μεγαλύτερες εκρήξεις στο Ηλιακό Σύστημα. Επιπλέον, η ηλιακή φωτόσφαιρα καλύπτεται από εκατομμύρια μικρών μαγνητικών περιοχών με διαστάσεις από 50 ως 1000 χλμ.. Αυτοί οι μικροί μαγνητικοί πόλοι πλήττονται και αναταράσσονται από την κοκκίαση. Το μαγνητικό πεδίο στο ηλιακό στέμμα πρέπει να υφίσταται σχεδόν συνεχώς επανασυνδέσεις ώστε να ανταποκρίνεται στις κινήσεις αυτού του φωτοσφαιρικού «μαγνητικού χαλιού». Επομένως η ενέργεια που απελευθερώνεται από την επανασύνδεση αποτελεί ένα φυσικό υποψήφιο για το αίτιο της στεμματικής υπερθέρμανσης, ίσως με τη μορφή μιας σειράς «μικροεκλάμψεων» που η καθεμιά ξεχωριστά αποδίδει πολύ λίγη ενέργεια, αλλά όλες μαζί εξασφαλίζουν όλη την απαιτούμενη ενέργεια. Η ιδέα ότι αυτές οι μικροεκλάμψεις μπορεί να θερμαίνουν το στέμμα προτάθηκε για πρώτη φορά από τον Γιουτζήν Πάρκερ τη δεκαετία του 1980, αλλά είναι ακόμα μία αμφισβητούμενη επιστημονική υπόθεση. Ειδικότερα, τα τηλεσκόπια υπεριώδους όπως αυτά των αποστολών TRACE και SOHO/EIT μπορούν να παρατηρήσουν μεμονωμένες μικροεκλάμψεις με τη μορφή μικρών εκλαμπρύνσεων στο άπω υπεριώδες, αλλά οι παρατηρήσεις τους δείχνουν ότι αυτά τα μικρά γεγονότα είναι πολύ λίγα για να δικαιολογούν όλη την ενέργεια που απελευθερώνεται στο στέμμα. Η πρόσθετη απαιτούμενη ενέργεια θα μπορούσε να προέρχεται από κυματική ενέργεια ή από βαθμιαία μαγνητική επανασύνδεση που απελευθερώνει ενέργεια ομαλότερα από τις μικροεκλάμψεις και συνεπώς δεν παρατηρείται από το TRACE. Thorsten Dambeck: Seething Cauldron in the Suns's Furnace, MaxPlanckResearch, 2/2008, p. 28 - 33 Το πρόβλημα της θερμάνσεως του στέμματος στις Innovation Reports Περιγραφή του προβλήματος από το GSFC της NASA Συχνές ερωτήσεις για τη θέρμανση του στέμματος Το «Ηλιακό και Ηλιοσφαιρικό Παρατηρητήριο» (SOHO) με εικόνες του ηλιακού στέμματος σε σχεδόν πραγματικό χρόνο Εικόνες του ηλιακού στέμματος στις ακτίνες Χ από το Hinode XRT nasa.gov Η Astronomy Picture of the Day της 26ης Ιουλίου 2009 - συνδυασμός πολλών φωτογραφιών του ηλιακού στέμματος από την ολική έκλειψη Ηλίου του Μαρτίου 2006, που έχουν δεχθεί ψηφιακή επεξεργασία Ερμηνεία της ηλιακής δομής με κινούμενη εικόνα από το Πανεπιστήμιο του Glamorgan Αρχειοθετήθηκε 2011-08-10 στο Wayback Machine. | Με τη λέξη στέμμα (corona) στην Αστρονομία είναι γνωστό το ανώτερο στρώμα της ατμόσφαιρας του Ηλίου ή άλλων άστρων. Τα στέμματα αποτελούνται από πλάσμα και εκτείνονται εκατομμύρια χιλιόμετρα στο διάστημα. Το ηλιακό στέμμα φαίνεται ευκολότερα από την επιφάνεια της Γης κατά τη διάρκεια μιας ολικής έκλειψης Ηλίου, καθώς και με ένα ειδικό όργανο που ονομάζεται στεμματογράφος. Το στέμμα πήρε το όνομά του από το βασιλικό στέμμα (κορώνα), καθώς φαίνεται να περιβάλλει τον βασιλιά του Ηλιακού Συστήματος, τον Ήλιο, σε μια ολική έκλειψη όπως το στέμμα το κεφάλι των βασιλέων. Η πολύ μεγάλη θερμοκρασία του στέμματος του προσδίνει ασυνήθιστα φασματικά χαρακτηριστικά: τον 19ο αιώνα θεωρήθηκε ότι περιέχει ένα άγνωστο ως τότε στοιχείο της ύλης που πήρε το όνομά του: «κορώνιο». Σήμερα γνωρίζουμε ότι οι φασματικές γραμμές οφείλονται σε άτομα σιδήρου με υψηλό βαθμό ιονισμού (Fe-XIV, 13 φορές ιονισμένο σίδηρο), κάτι που υποδηλώνει θερμοκρασία μεγαλύτερη από 1 εκατομμύριο βαθμούς. Το φως του στέμματος προέρχεται από τρεις κύριες πηγές. Αυτές αντιστοιχούν στις εξής οπτικές συνιστώσες του: Το K-στέμμα (το K από τη γερμανική λέξη kontinuierlich = συνεχής/-ές) δημιουργείται από ηλιακό φως που σκεδάζεται από ελεύθερα ηλεκτρόνια. Η Πλάτυνση Doppler των ανακλώμενων φασματικών γραμμών απορροφήσεως τις καθιστά αδιόρατες, δίνοντας ένα συνεχές φάσμα χωρίς γραμμές απορροφήσεως. Το F-στέμμα (το F για τον Φραουνχόφερ) δημιουργείται από ηλιακό φως που ανακλάται από σωματίδια σκόνης και περιέχει τις γραμμές απορροφήσεως του Φραουνχόφερ που υπάρχουν και στο απλό ηλιακό φως. Το F-στέμμα εκτείνεται με συνεχή τρόπο μέχρι τον διαπλανητικό χώρο, όπου αποκαλείται ζωδιακό φως. Το E-στέμμα (το E από τη λέξη emission = εκπομπή) οφείλεται σε φασματικές γραμμές εκπομπής, παραγόμενες από ιόντα που είναι παρόντα στο στεμματικό πλάσμα. Μπορεί να παρατηρείται σε ευρείες ή απαγορευμένες φασματικές γραμμές εκπομπής και παρέχει τις περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τη χημική σύσταση του στέμματος. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CF%83%CF%84%CE%AD%CE%BC%CE%BC%CE%B1 |
Ρατσισμός στην Τουρκία | Ο ρατσισμός και οι διακρίσεις στην Τουρκία μπορούν να εντοπιστούν από την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Οθωμανοί Τούρκοι διανοούμενοι όπως ο Αλί Σουάβι δήλωναν τη δεκαετία του 1860 ότι: Οι Τούρκοι είναι ανώτεροι των άλλων φυλών πολιτικά, στρατιωτικά και πολιτιστικά Η τουρκική γλώσσα ξεπερνά τις ευρωπαϊκές γλώσσες με τον πλούτο και την αριστεία της Οι Τούρκοι έχτισαν τον ισλαμικό πολιτισμό.Με την εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας της Τουρκίας, οι μη μουσουλμάνοι πολίτες της χώρας έχουν υποστεί πολυάριθμα κρούσματα κρατικών διακρίσεων. Για παράδειγμα, πολλοί μη μουσουλμάνοι απολύθηκαν από την εργασία τους και τους απαγορεύθηκε η εργασία από τη γραφειοκρατία. Ο κρατικός νόμος περί μισθωτών που θεσπίστηκε το 1926 αποσκοπούσε στην τουρκοποίηση της επαγγελματικής ζωής στην Τουρκία. Ο νόμος αυτός χαρακτήρισε την τουρκικότητα ως απαραίτητη προϋπόθεση για να γίνει κανείς υπάλληλος του κράτους. | Ο ρατσισμός και οι εθνοτικές διακρίσεις στην Τουρκία είναι παρούσες στην κοινωνία της και σε καθ 'όλη την ιστορία της. Αυτός ο ρατσισμός και οι εθνικές διακρίσεις είναι επίσης θεσμικές εναντίον των μη μουσουλμανικών και των μη Σουνιτικών μειονοτήτων. Αυτό εμφανίζεται κυρίως με τη μορφή αρνητικών αντιλήψεων και ενεργειών από τους Τούρκους απέναντι σε ανθρώπους που δεν θεωρούνται εθνικώς Τούρκοι. Τέτοιες διακρίσεις κυριαρχούν κυρίως στις μη τουρκικές εθνοτικές μειονότητες όπως στους Αρμένιους, τους Ασσύριους, τους Έλληνες, τους Κούρδους, τους Εβραίους και τους Ζαζάκους καθώς και εχθρότητα προς τις μειονοτικές μορφές του Ισλάμ, όπως τους Αλεβίτες, τους Σούφηδες και τους Σιίτες. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%B1%CF%84%CF%83%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82_%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CE%A4%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%AF%CE%B1 |
Έντερ Μιλιτάο | Γεννημένος στο Σερταοζίνιο του Σάο Πάολο, ο Μιλιτάο ξεκίνησε το ποδόσφαιρο στις ακαδημίες νέων της Σάο Πάολο το 2010. Συμπεριλήφθηκε για πρώτη φορά στην πρώτη ομάδα για το Κόπα Παουλίστα του 2016, κάνοντας το ντεμπούτο του στις 2 Ιουλίου, στην ήττα με 2-1 από την Ιτουάνο. Η ομάδα από την πρωτεύουσα της πολιτείας έπαιζε για πρώτη φορά στο τουρνουά με ομάδα αποτελούμενοι από παίκτες κάτω των 20 ετών. Έπαιξε σε 11 αγώνες και σκόραρε 2 γκολ, το πρώτο στην εντός έδρας νίκη με 4-0 επί της Ατλέτικο Γιουβέντους στις 18 Σεπτεμβρίου, που εξασφάλισε την πρόκριση στον δεύτερο γύρο.Έκανε το επαγγελματικό ντεμπούτο του στις 14 Μαΐου 2017, στην εκτός έδρας ήττα με 1-0 από την Κρουζέιρο στον εναρκτήριο αγώνα για το Πρωτάθλημα Βραζιλίας. Έκανε 22 εμφανίσεις κατά τη διάρκεια της σεζόν, καθώς ο σύλλογος τερμάτισε στην 13η θέση. Κατά τη διάρκεια της σεζόν συνέβαλε με 2 γκολ, ξεκινώντας ανοίγοντας το σκορ στη νίκη με 2-1 επί της Βιτόρια στις 17 Σεπτεμβρίου.Έκανε την τελευταία του εμφάνιση για το σύλλογο στις 5 Αυγούστου 2018, στη νίκη με 2-1 επί της Βάσκο ντα Γκάμα, που τερμάτισε στην πρώτη θέση τη σεζόν 2018. Στις 7 Αυγούστου 2018, υπέγραψε πενταετές συμβόλαιο με την πρωταθλήτρια Πόρτο. Έκανε το ντεμπούτο του στην Πριμέιρα Λίγα στις 2 Σεπτεμβρίου, ξεκινώντας στο αρχικό σχήμα στην εντός έδρας νίκη με 3-0 επί της Μορειρένσε και δίνοντας την ασίστ στο πρώτο γκολ, που σημείωσε ο αρχηγός Έκτορ Ερέρα. Κατά τη διάρκεια των διαδοχικών αγώνων, ο νεαρός εδραιώθηκε γρήγορα στην αρχική 11αδα ως κεντρικός αμυντικός, σχηματίζοντας ένα αμυντικό δίδυμο με τον Φελίπε.Στις 28 Νοεμβρίου, ο Βραζιλιάνος σημείωσε το πρώτο του γκολ για την ομάδα, σε μία νίκη με 3-1 επί της Σάλκε για το Τσάμπιονς Λιγκ 2018-19, σκοράροντας με κεφαλιά ύστερα από σέντρα του Όλιβερ Τόρες. Στις 3 Ιανουαρίου 2019, σημείωσε το πρώτο του γκολ για το πρωτάθλημα, το οποίο ήταν το μοναδικό στον αγώνα εναντίον της Άβες. Στις 14 Μαρτίου 2019, η Ρεάλ Μαδρίτης ανακοίνωσε την υπογραφή της με εξαετές συμβόλαιο, με ισχύ από την 1η Ιουλίου 2019, για αναφερόμενο ποσό ύψους 50 εκ. ευρώ. Η Σάο Πάολο θα λάβει 4 εκ. ευρώ από τη μεταγραφή. Τον Σεπτέμβριο του 2018, κλήθηκε από τον προπονητή Τίτε για τους φιλικούς αγώνες της Εθνικής Βραζιλίας στις Ηνωμένες Πολιτείες, εναντίον της οικοδέσποινας και του Ελ Σαλβαδόρ, αφού ο Φάγκνερ αποσύρθηκε λόγω τραυματισμού. Έκανε το ντεμπούτο του στις 11 Σεπτεμβρίου, παίζοντας και στα 90 λεπτά στη νίκη με 5-0 επί του Ελ Σαλβαδόρ στο FedExField.Τον Μάιο του 2019, συμπεριλήφθηκε στην 23μελής ομάδα της Βραζιλίας για το Κόπα Αμέρικα 2019. Κατέκτησε τον τίτλο της διοργάνωσης. Στον τελικό μπήκε αλλαγή στο τελευταίο τέταρτο του αγώνα, παίρνοντας την θέση του Φιλίπε Κουτίνιο. Μέχρι τις 20 Απριλίου 2019. Μέχρι τις 10 Ιουνίου 2019. Πριμέιρα Λίγα Αμυντικός του Μήνα: Σεπτέμβριος 2018, Οκτώβριος/Νοέμβριος 2018, Δεκέμβριος 2018, Ιανουάριος 2019 (Πορτογαλικά) Έντερ Μιλιτάο στο ForaDeJogo (Αγγλικά) Προφίλ Έντερ Μιλιτάο στο Soccerway Προφίλ στο Transfermarkt.com | Ο Έντερ Γκαμπριέλ Μιλιτάο (Éder Gabriel Militão, 18 Ιανουαρίου 1998) είναι Βραζιλιάνος επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνίζεται ως κεντρικός αμυντικός για τη Ρεάλ Μαδρίτης. Επίσης, μπορεί να αγωνιστεί ως δεξιός πλάγιος αμυντικός ή αμυντικός μέσος. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81_%CE%9C%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%AC%CE%BF |
Ευδοκία Μεγάλη Κομνηνή | Γεννήθηκε σε άγνωστη ημερομηνία. Ήταν η δεύτερη κόρη του αυτοκράτορα της Τραπεζούντας Αλέξιου Γ΄ Μέγα Κομνηνού και της Θεοδώρας Καντακουζηνής. Η αδελφή της Άννα παντρεύτηκε τον Βαγράτιος Ε΄ της Γεωργίας, ενώ ο αδελφός της Μανουήλ Γ΄ έγινε αυτοκράτορας της Τραπεζούντας. Στις 8 Οκτωβρίου 1378 παντρεύτηκε τον Τουρκομάνο Tadjeddin, πασά της Σινώπης και εμίρη στα Λίμνια του Πόντου. Αν και απέκτησε πολλά παιδιά -άγνωστο πόσα ακριβώς- με τον Tadjeddin, είναι γνωστό μόνο το όνομα του ενός γιου της, του Αλταμούρ.Το 1387 ένα χρόνο μετά το θάνατο του Tadjeddin σε μάχη, που έγινε στις 24 Οκτωβρίου του 1386 εναντίον του θείου του Χατζί Ομάρ και όπου είχε "κοπεί το σώμα του σε κομμάτια", παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο τον Σέρβο δεσπότη Κωνσταντίνο Δραγάτση με τον οποίο δεν απέκτησε παιδιά. Στις 17 Μαΐου 1395 έχασε τον δεύτερο σύζυγό της στην Μάχη της Ροβίνας και στις 4 Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους από την Κωνσταντινούπολη επέστρεψε στην Τραπεζούντα. Μετά την ημερομηνία αυτή δεν υπάρχει περαιτέρω αναφορά της στα Χρονικά ή κρατικά έγγραφα, αλλά θεωρείται, ότι αποσύρθηκε στην Τραπεζούντα. Bryer, Anthony (1975). «Greeks and Turkmens: The Pontic Exception». Dumbarton Oaks Papers (Dumbarton Oaks) 29: 113–148. http://www.tc.umn.edu/~cmedst/gmap/uploaded/Greeks%20and%20Turkmens%20The%20Pontic%20Exception.pdf. | Η Ευδοκία Μεγάλη Κομνηνή (απεβ. μετά τις 4 Σεπτεμβρίου του 1395),, γεννήθηκε πριγκίπισσα της Τραπεζούντας και από τους γάμους της έγινε δέσποινα της Σερβίας και δέσποινα της Σινώπης. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%85%CE%B4%CE%BF%CE%BA%CE%AF%CE%B1_%CE%9C%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%B7_%CE%9A%CE%BF%CE%BC%CE%BD%CE%B7%CE%BD%CE%AE |
Λόρεν Τζέρμαν | Η Τζέρμαν γεννήθηκε στο Χάντινγκτον Μπιτς της Καλιφόρνια. Ο πατέρας της είναι αγγειοχειρουργός. Ο παππούς από την πλευρά του πατέρας της, ο James German, ήταν ολλανδός, γεννημένος στο Άμστερνταμ το 1909, ο οποίος μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες με την οικογένειά του και ως παιδί. Το υπόλοιπο της καταγωγής της Λόρεν είναι Άγγλοι. Φοίτησε στο Λύκειο Los Alamitos και το Γυμνάσιο Τεχνών του Orange County και στη συνέχεια εγγράφηκε στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας, όπου σπούδασε ανθρωπολογία. Καθώς φοιτούσε στο Los Alamitos High, φοιτούσε επίσης και ο ντράμερ των Avenged Sevenfold Brooks Wackerman και του Full House star, Jodie Sweetin. H Τζέρμαν και ο Wackerman αποφοίτησαν μαζί το 1995, ενώ ο Sweetin αποφοίτησε τέσσερα χρόνια αργότερα το 1999. Το πρώτο έργο της Τζέρμαν ήταν στη σκηνή των Peter Pan και Oliver. Έκανε το ντεμπούτο της μεγάλου μήκους της ταινίας στη ρομαντική κωμωδία Down to You του 2000, όπου είχε έναν μικρό ρόλο ως μια αγαπημένη γυναίκα. Η Τζέρμαν εμφανίστηκε σε ένα εικονογραφικό τεύχος του περιοδικού Maxim τον Ιανουάριο του 2002 και τοποθετήθηκε ως νούμερο 47 στη λίστα "Hot 100 of 2002" του Maxim. Το 2002 η Τζέρμαν πρωταγωνίστησε στο ρομαντικό δράμα A Walk to Remember με τους Σέιν Γουέστ και Μάντυ Μουρ, βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Nicholas Sparks του 1999. Έπαιξε την Belinda, η οποία χωρίζει με τον Landon Carter (West). Στη συνέχεια εμφανίστηκε στην ταινία εγκλήματος / τρόμου Dead Above Ground, στο δράμα A Midsummer Night's Rave και στην τηλεοπτική ταινία The Lone Ranger, όπου είχε τόσο μικρότερους όσο και μεγαλύτερους ρόλους. Το 2003 έκανε ακρόαση για να πρωταγωνιστήσει στο remake της κλασικής ταινίας τρόμου του 1974 The Texas Chainsaw Massacre, αλλά ο ρόλος πήγε στη Τζέσικα Μπίελ και η Τζέρμαν κέρδισε το ρόλο του ωτοστόπ. Η Τζέρμαν πρωταγωνίστησε στο δράμα εγκλήματος Born Killers (2005), το θρίλερ Rx (2005), τη ρομαντική κωμωδία Standing Still (2005), το δράμα It Is Fine! Everything Is Fine. (2007) και το μουσικό δράμα What We Do Is Secret με τον Shane West ξανά, βασισμένο σε αληθινή ιστορία, με τον τελευταίο ως αρχικό ντράμερ των Germs και τον επόμενο τραγουδιστή του The Go-Go Belinda Carlisle. Πρωταγωνίστησε στην ταινία τρόμου Hostel: Part II, σε παραγωγή του Κουέντιν Ταραντίνο και πρωταγωνίστησε στο γαλλικό θρίλερ αποκάλυψης The Divide. Πρωταγωνίστησε στη δεύτερη σεζόν του αστυνομικού δράματος CBS Χαβάη Πέντε-0 ως πράκτορας DHS Lori Weston από το 2011 έως το 2012. Από το 2012 έως το 2014 πρωταγωνίστησε ως παραϊατρική Leslie Shay στο δράμα NBC Chicago Fire. Όταν σκοτώθηκε ο χαρακτήρας της, το όνομα του χαρακτήρα της τυπώθηκε στην πόρτα του ασθενοφόρου στο οποίο οδηγούσε, ως μνημείο. Κοσμήθηκε στο εξώφυλλο του TV Guide Magazine με τους συνεργάτες της στο Chicago Fire στις 18 Νοεμβρίου 2013. Το 2016, η Τζέρμαν άρχισε να εμφανίζεται με τον Τομ Έλις στο κωμικό δράμα του Fox Fantasy Lucifer, ως ντετέκτιβ Chloe Decker. Παίζει τον πρωταγωνιστικό ρόλο ενός ντετέκτιβ ανθρωποκτονίας του LAPD, ο οποίος βρίσκεται τόσο απογοητευμένος όσο και γοητευμένος από τον χαρακτήρα του Έλλις, Λουσιφερ Μόνρνινγκσταρ, που είχε κουραστεί από την «δουλειά» του ως Λόρδος της Κόλασης και μετεγκαταστάθηκε στο Λος Άντζελες. | Η Λόρεν Τζέρμαν (Lauren Christine German, γεννημένη στις 29 Νοεμβρίου 1978) είναι αμερικανίδα ηθοποιός. Είχε τον πρώτο σημαντικό ρόλο της στη ρομαντική ταινία του 2002 A Walk to Remember, ακολουθούμενη από ρόλους στις ταινίες τρόμου The Texas Chainsaw Massacre (2003) και Hostel: Part II (2007). Από το 2011 έως το 2012, η Τζέρμαν είχε τον κύριο ρόλο ως πράκτορας DHS Lori Weston στη δεύτερη σεζόν του δράματος της αστυνομίας CBS Hawaii Five-0, και από το 2012 έως το 2015 πρωταγωνίστησε ως Leslie Shay στο δράμα NBC Chicago Fire. Το 2016 άρχισε να εμφανίζεται ως ντετέκτιβ Chloe Decker στην αμερικανική κωμωδία φαντασίας Lucifer. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CF%8C%CF%81%CE%B5%CE%BD_%CE%A4%CE%B6%CE%AD%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD |
Ταξίδι από την Αγία Πετρούπολη στη Μόσχα | Ο Ραντίστσεφ παρουσιάζει ένα φανταστικό ταξίδι ανάμεσα στις δύο κύριες πόλεις της Ρωσίας, την Αγία Πετρούπολη και τη Μόσχα. Κάθε στάση στη διαδρομή αποκαλύπτει ιδιαίτερα προβλήματα για τον ταξιδιώτη. Η ιστορία του αφηγητή αρχίζει σε ένα πανδοχείο όπου ο ιδιοκτήτης είναι πολύ τεμπέλης για να φροντίσει τα κουρασμένα άλογά του για την άμαξα. Τελικά, βγαίνοντας στο δρόμο, συναντά κάποιον που προσπαθεί να πουλήσει γενεαλογικά έγγραφα σε ευγενείς που επιδιώκουν να βελτιώσουν τον τίτλο τους και έναν φτωχό αγρότη που εργάζεται αν και είναι Κυριακή. Συνεχίζει σατιρίζοντας τον αγαπημένο της Αικατερίνης, τον αντιβασιλέα Γκριγκόρι Ποτέμκιν, με ένα ανέκδοτο για την όρεξή του για στρείδια και τις παράλογες προσπάθειες που θα έκανε ο υπηρέτης του για να τα προμηθευθεί.Η πιο διάσημη σκηνή θεωρείται το όνειρο του αφηγητή να είναι «τσάρος, σάχης, χάνος, βασιλιάς, μπέης, σουλτάνος ή κάτοχος κάποιου τέτοιου τίτλου, καθισμένος με βασιλική εξουσία σε έναν θρόνο». Στην πιο ελάχιστη έκφρασή του, οι αυλικοί αναστενάζουν, συνοφρυώνονται ή φωτίζονται από χαρά. Ο αφηγητής-τσάρος διατάζει την εισβολή σε μια μακρινή χώρα, η οποία είναι βέβαιος ότι θα υποκύψει στη δύναμή του. Ξαφνικά εμφανίζεται η Αλήθεια, που υπερασπίζεται τα δικαιώματα των διαφωνούντων. Τελικά ο ηγέτης χάνει το θρόνο του λόγω της δικής του βαρβαρότητας, της διαφθοράς της αυλής του και της γενικής κατάρρευσης της αυτοκρατορίας. Σε μια στιγμή αυτοκριτικής και ενοχών, ο αφηγητής ξυπνά από το όνειρό του αναστατωμένος. Θεωρούμενο από πολλούς ως το βασικό ριζοσπαστικό κείμενο του 18ου αιώνα, το Ταξίδι συνέχισε να επηρεάζει τη ρωσική πολιτική σκέψη ακόμη και μετά την καταδίκη του συγγραφέα. Ως πρώτος που εισήγαγε τον δημόσιο φιλελεύθερο λόγο στη Ρωσία, ο Ραντίστσεφ θεωρείται προπομπός όλης της σημαντικής ανατρεπτικής λογοτεχνίας που γράφτηκε τον 19ο και τον 20ο αιώνα. Βασικά θέματα είναι η υποστήριξη των ατομικών δικαιωμάτων, ιδιαίτερα η ελευθερία της έκφρασης, η διακυβέρνηση από τον λαό και η σάτιρα της δουλοπαροικίας. Μια πρώιμη, ημιτελής έκδοση εγκρίθηκε αρχικά από τους αυτοκρατορικούς λογοκριτές και η τσαρίνα Αικατερίνη αναμενόταν να επιτρέψει τη δημοσίευσή του. Αντίθετα, το καταδίκασε γιατί ο Ραντίστσεφ εκπροσωπούσε τους μορφωμένους ευγενείς της Ρωσίας και η Αικατερίνη φοβήθηκε ότι οι εκκλήσεις του για μεταρρυθμίσεις θα εξαπλωθούν στην τάξη του. Ο συγγραφέας συνελήφθη ένα μήνα μετά τη δημοσίευση του έργου, κατηγορούμενος για υποκίνηση «ανυπακοής και κοινωνικής διχόνοιας» και καταδικάστηκε σε θάνατο. Τα πρωτότυπα αντίγραφα κατασχέθηκαν και το βιβλίο απαγορεύθηκε, αν και κυκλοφόρησε παράνομα και έγινε ευρέως γνωστό, τελικά εκδόθηκε μετά τη Ρωσική επανάσταση του 1905. Η Μεγάλη Αικατερίνη «από έλεος και προς αγαλλίαση όλων» μετέτρεψε την ποινή του Ραντίστσεφ σε εξορία στη μικρή πόλη Ιλίμσκ της Σιβηρίας. Ο Αλέξανδρος Α' τον συγχώρησε πλήρως και τον διόρισε στη Νομοθετική Επιτροπή όπου συνέβαλε στην αναθεώρηση της ρωσικής νομοθεσίας.Το Ταξίδι επηρέασε έντονα το κίνημα των Δεκεμβριστών. Οι πρώτοι σοσιαλιστές Νικολάι Ογκάρεφ και Αλεξάντρ Γκέρτσεν το δημοσίευσαν στο Λονδίνο το 1858. Στη σοβιετική εποχή, ο Ραντίστσεφ, παρά τις αποκλίσεις μεταξύ των απόψεών του και της σοβιετικής πραγματικότητας, αναγνωρίστηκε ως «ο πρώτος Ρώσος επαναστάτης» και το βιβλίο του συμπεριλήφθηκε στο σχολικό πρόγραμμα σπουδών. Άλλες κριτικές της εποχής του Ψυχρού Πολέμου, από την ΕΣΣΔ και τη Δύση, προσδιόρισαν τον Ραντίστσεφ ως φιλελεύθερο διανοούμενο. 2014: ρωσική σειρά 6 επεισοδίων-ντοκιμαντέρ του Αντρέι Λοσάκ Ταξίδι από την Αγία Πετρούπολη στη Μόσχα: ένα ιδιαίτερο μονοπάτι, στο οποίο ο σκηνοθέτης κάλυψε το ίδιο θέμα επαναλαμβάνοντας τη διαδρομή που έκανε ο Ραντίστσεφ δύο αιώνες νωρίτερα. | Ταξίδι από την Αγία Πετρούπολη στη Μόσχα (1790) (στα ρωσικά: Путешествие из Петербурга в Москву ), είναι έργο του Ρώσου συγγραφέα Αλεξάντρ Ραντίστσεφ που δημοσιεύτηκε το 1790. Είναι το πιο διάσημο έργο του συγγραφέα, ο οποίος συνδυάζοντας λογοτεχνία, φιλοσοφία και πολιτική οικονομία αποκαλύπτει τις κοινωνικές και οικονομικές αδικίες και τις αιτίες τους σε όλα τα επίπεδα της ρωσικής κοινωνίας την εποχή της Μεγάλης Αικατερίνης: δουλοπαροικία, εξουσίες και διαφθορά των ευγενών, ζητήματα διακυβέρνησης, κοινωνική δομή και προσωπική ελευθερία. Το βιβλίο ξεκινά με μια αναφορά σε ένα τέρας «τεράστιο, αηδιαστικό και γαβγίζει», εννοώντας τη Ρωσική Αυτοκρατορία. Αυτή η κριτική μελέτη των προβλημάτων της Ρωσίας ήταν μια πρόκληση για την Μεγάλη Αικατερίνη, παρά το γεγονός ότι ο Ραντίστσεφ δεν ήταν επαναστάτης: απλώς ένας παρατηρητής των αρνητικών σημείων που έβλεπε στη ρωσική κοινωνία και κυβέρνηση εκείνη την εποχή. Το βιβλίο απαγορεύτηκε αμέσως και ο συγγραφέας καταδικάστηκε αρχικά σε θάνατο που μετατράπηκε σε εξορία στην ανατολική Σιβηρία. Δεν δημοσιεύτηκε ελεύθερα στη Ρωσία μέχρι το 1905. Γραμμένο κατά την περίοδο της Γαλλικής Επανάστασης, το βιβλίο βασίζεται στις ιδέες και αρχές των μεγάλων φιλοσόφων του Διαφωτισμού και ειδικότερα τις σύγχρονες αντιλήψεις του Φυσικού Δικαίου και καταδικάζει με τόλμη και δριμύτητα την απολυταρχία. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B1%CE%BE%CE%AF%CE%B4%CE%B9_%CE%B1%CF%80%CF%8C_%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%B1_%CE%A0%CE%B5%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%8D%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B7_%CF%83%CF%84%CE%B7_%CE%9C%CF%8C%CF%83%CF%87%CE%B1 |
Πέδρο Φρόιλαθ δε Τράβα | R. ALONSO ÁLVAREZ. "Los promotores de la orden del Císter en los reinos de Castilla y León: Familias aristocráticas y damas nobles." Anuario de estudios medievales, 37 (2007), 653–710. S. BARTON. The Aristocracy in Twelfth-century León and Castile. Cambridge: Cambridge University Press, 1997. S. BARTON. "From Tyrants to Soldiers of Christ: The Nobility of Twelfth-century León-Castile and the Struggle Against Islam." Nottingham Medieval Studies, 44 (2000), 28–48. A. G. BIGGS. Diego Gelmírez, First Archbishop of Compostela. Washington, D.C.: 1949. C. J. BISHKO. "Fernando I and the Origins of the Leonese–Castilian Alliance With Cluny." Studies in Medieval Spanish Frontier History. London: Variorum, 1980. Originally published in Cuadernos de Historia de España, 47 (1968), 31–135, and 48 (1969), 30–116. C. J. BISHKO. "Count Henrique of Portugal, Cluny, and the Antecedents of the Pacto Sucessório." Spanish and Portuguese Monastic History, 600–1300. London: Variorum, 1983. Originally published in Revista Portuguesa de História, 13 (1971), 155–190. J. M. CANAL SÁNCHEZ-PAGÍN. "Don Pedro Fernández, primer maestre de la Orden Militar de Santiago: Su familia, su vida." Anuario de estudios medievales, 14 (1984), 33–71. J. M. CANAL SÁNCHEZ-PAGÍN. "Casamientos de los condes de Urgel en Castilla." Anuario de estudios medievales, 19 (1989), 119–135. J. M. CANAL SÁNCHEZ-PAGÍN. "Jimena Muñoz, amiga de Alfonso VI." Anuario de estudios medievales, 21 (1991), 11–40. R. A. F<small id="mwAuM">LETCHER</small>. Saint James's Catapult: The Life and Times of Diego Gelmírez of Santiago de Compostela. Oxford: Oxford University Press, 1984. A. X. GARRIGÓS. "La actuación del Arzobispo Gelmírez a través de los documentos de la Historia Compostelana." Hispania, 3:12 (1943), 355–408. A. ISLA FREZ. "Ensayo de historiografía medieval: El Cronicón Iriense." Αρχειοθετήθηκε 2016-03-03 στο Wayback Machine. En la España medieval, 5 (1984), 413–431. A. LÓPEZ FERREIRO. Don Alfonso VII, Rey de Galicia, y su ayo el Conde de Traba. Santiago de Compostela: 1885. J. L. LÓPEZ SANGIL. La nobleza altomedieval gallega: La familia Froilaz–Traba. A Coruña: 2002. Originally published in Estudios Mindonienses, 12 (1996), 275–403. J. L. LÓPEZ SANGIL. "La fundación del monasterio de san Salvador de Cines." Asociación de Estudios Históricos de Galicia. L. MONTEAGUDO GARCÍA. "Carta de Coruña romana." Emerita, 20 (1952), 466–490. M. C. PALLARÉS MÉNDEZ and E. PORTELA SILVA. "Aristocracia y sistema de parentesco en la Galicia de los siglos centrales de la Edad Media: El grupo de los Traba." Hispania, 53:185 (1993), 823–840. E. PASCUA. "South of the Pyrenees: Kings, Magnates and Political Bargaining in Twelfth-century Spain." Journal of Medieval History, 27 (2001), 101–120. R. PASTOR DE TOGNERI. "Diego Gelmírez, une mentalité à la page: A propos du rôle de certaines élites de pouvoir." Mélanges offerts à René Crozet, 1 (1966), 597–608. A. PENA GRAÑA. Narón, un Concello con Historia de Seu, II (1992), 54–192. E. PORTELA SILVA. "La explicación sociopolítica del éxito cirterciense en Galicia." En la España medieval, 3 (1982), 319–330. B. F. REILLY. "Santiago and Saint Denis: The French Presence in Eleventh-century Spain." Catholic Historical Review, 54:3 (1968), 467–483. B. F. REILLY. The Kingdom of León-Castilla under Queen Urraca, 1109–1126. Princeton: Princeton University Press, 1982. B. F. REILLY. The Kingdom of León-Castilla under King Alfonso VI, 1065–1109. Princeton: Princeton University Press, 1989. E. S. SÁNCHEZ. "El monasterio de Santa María de Ribeira." Hispania, 4:15 (1944), 163–210. L. SÁNCHEZ BELDA. "Pedro Fróilaz, Conde de Traba." Diccionario de Historia de España. Madrid: 1979. M. C. TORRES SEVILLA-QUIÑONES DE LEÓN. "Relaciones fronterizas entre Portugal y León en tiempos de Alfonso VII: El ejemplo de la casa de Traba." Revista da Faculdade de Letras: Historia, 15:1 (1998), 301–312. T. M. VANN. "Fróilaz, Pedro, Count of Trava." Medieval Iberia: An Encyclopedia. E. Michael Gerli and Samuel G. Armistead, edd. Taylor & Francis, 2003, 341. | Ο Πέδρο Φρόιλαθ δε Τράβα, ισπαν.: Pedro Fróilaz de Traba, (άκμασε. 1086–1126) ήταν ο πιο ισχυρός κοσμικός μεγιστάνας στο βασίλειο της Γαλισίας κατά το πρώτο τέταρτο του 12ου αι. Σύμφωνα με την Historia Compostelana, ήταν «πνευματώδης ... πολεμικός ... μεγάλης δύναμης ... άνθρωπος που φοβόταν τον Θεό και μισούσε την ανομία», διότι ο ίδιος ο Ντιέγο Γκελμίρεθ τον είχε «ταΐσει, σαν πνευματικό γιο, με τη διατροφή της αγίας διδασκαλίας». Μεγαλωμένος στην αυλή του αυτοκράτορα Αλφόνσου ΣΤ΄, ο Πέδρο μεγάλωσε τον μελλοντικό αυτοκράτορα Αλφόνσο Ζ΄ στο σπίτι του. Γύρω από τον τελευταίο, αυτός και ο Ντιέγο σχημάτισαν μία «Γαλισιανή μερίδα», που κυριάρχησε στην περιοχή κατά τη διάρκεια της ταραγμένης βασιλείας της Ουρράκας (1109–26). Τον Σεπτέμβριο του 1111 έβαλαν ακόμη και το παιδί Αλφόνσο να στεφθεί βασιλιάς στο Σαντιάγο ντε Κομποστέλα, αλλά ήταν ο Πέδρο, που ήταν αυτοκράτορας στην περιοχή της Γαλισίας (orbe Galletiae). Ταξίδευσε πολύ και είχε καλές διασυνδέσεις, ειδικά μέσω των με κύρος γάμων των πολλών κορών του: είχε τουλάχιστον δεκαέξι νόμιμα παιδιά από τις δύο συζύγους του. Ο Πέδρο ήταν, εκτός από πολιτική και στρατιωτική προσωπικότητα, και θρησκευόμενος. Λίγο πριν το 1109 ίδρυσε το πρώτο θρησκευτικό σπίτι για γυναίκες στη Γαλισία. Ως αποτέλεσμα της γενναιοδωρίας του προς τον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Ιακώβου στην Κομποστέλα, ο Πέδρο είναι ο πιο γνωστός Ισπανός ευγενής της εποχής του. Ένας σύγχρονος ιστορικός έχει γράψει ότι «χρειάζεται μία σύγχρονη βιογραφία και τα υλικά είναι επαρκή για μία τέτοια». Οι περισσότερες υπάρχουσες βιογραφίες είναι ξεπερασμένες, ή εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από την Historia Compostelana. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AD%CE%B4%CF%81%CE%BF_%CE%A6%CF%81%CF%8C%CE%B9%CE%BB%CE%B1%CE%B8_%CE%B4%CE%B5_%CE%A4%CF%81%CE%AC%CE%B2%CE%B1 |
Μαουγκοζάτα Βασιλέφσκα | Μέχρι το 2003, η Βασιλέφσκα ήταν πρόεδρος του πολωνικού τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας. Εργάζεται επίσης για την Saferworld ως ανώτερη ειδικευόμενη σε θέματα οργανωτικής διακυβέρνησης και στρατηγικού σχεδιασμού. Στη συνέχεια, έγινε υπάλληλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εργαζόμενη στη Γενική Διεύθυνση Εξωτερικών Σχέσεων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Υπήρξε επικεφαλής του τμήματος παρατήρησης εκλογών και υποστήριξης της δημοκρατίας, διευθύνοντας αποστολές παρατήρησης εκλογών σε πολλές χώρες, π.χ. Μοζαμβίκη, Σουδάν, Τσαντ, Αφγανιστάν, Νησιά Σολομώντα, Ονδούρα, Βολιβία.Το 2011, η Βασιλέφσκα εντάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Εξωτερικής Δράσης, επικεφαλής της Διεύθυνσης Πρόληψης Συγκρούσεων, Εργαλείων Οικοδόμησης Ειρήνης και Διαμεσολάβησης και Τμήματος Παρατήρησης Εκλογών και Υποστήριξης της Δημοκρατίας. Τον Σεπτέμβριο του 2016 διορίστηκε πρέσβειρα της ΕΕ στην Τζαμάικα, διαπιστευμένη στο Μπελίζ, τις Μπαχάμες, τα Τερκς και Κέικος και τους Νήσους Κέιμαν.Η θητεία της έληξε τον Αύγουστο του 2020 και μέχρι το τέλος του 2020 διορίστηκε πρέσβειρα της ΕΕ στα Μπαρμπάντος, στα κράτη της Ανατολικής Καραϊβικής, στον ΟΟΣΑ και στο Caricom/Cariforum.Η Βασιλέφσκα ειδικεύεται στην ανάπτυξη ευαίσθητων σε συγκρούσεις, στην οικοδόμηση δημοκρατίας μετά τη σύγκρουση και στη μη διάδοση φορητών όπλων και ελαφρού οπλισμού. | Η Μαουγκοζάτα Βασιλέφσκα (πολωνικά: Małgorzata Wasilewska) (γενν. 1960) είναι Πολωνή διπλωμάτης, ακτιβίστρια για τα ανθρώπινα δικαιώματα και πρέσβειρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην Τζαμάικα (2016–2020) και στα Μπαρμπάντος (από το 2020). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%BF%CF%85%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CE%B6%CE%AC%CF%84%CE%B1_%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%AD%CF%86%CF%83%CE%BA%CE%B1 |
Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας | Μετά τη δολοφονία του Αυστριακού αρχιδούκα Φραγκίσκου Φερδινάνδου από τον Σερβοβόσνιο Γκαβρίλο Πρίντσιπ, την επακόλουθη εισβολή στη Σερβία και το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο νοτιοσλαβικός εθνικισμός κλιμακώθηκε και οι Σλάβοι εθνικιστές ζητούσαν την ανεξαρτησία και την ενοποίηση των νοτιοσλαβικών εθνικοτήτων της Αυστρουγγαρίας με τη Σερβία και το Μαυροβούνιο σε ένα ενιαίο Κράτος των Σλοβένων, Κροατών και Σέρβων. Στο Παρίσι, στις 30 Απριλίου 1914 σχηματίζεται η Γιουγκοσλαβική Επιτροπή, μια πολιτική ομάδα Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων της Αυστροουγγαρίας, με σκοπό τη δημιουργία ενός ενιαίου και ανεξάρτητου κράτους για όλους τους Νότιους Σλάβους. Ο Κροάτης πολιτικός από τη Δαλματία Άντε Τρούμπιτς έγινε εξέχων Νοτιοσλάβος ηγέτης κατά τη διάρκεια του πολέμου και ηγήθηκε της Γιουγκοσλαβικής Επιτροπής που πίεζε τους Συμμάχους να υποστηρίξουν τη δημιουργία ανεξάρτητης Γιουγκοσλαβίας. Το 1916 το εξόριστο Κοινοβούλιο της Σερβίας αποφάσισε τη δημιουργία του Βασιλείου της Γιουγκοσλαβίας σε συνεδρίασή του στο Δημοτικό Θέατρο της Κέρκυρας. Ο Τρούμπιτς αντιμετώπισε αρχικά την εχθρότητα του Πρωθυπουργού της Σερβίας Νικόλα Πάσιτς, που προτιμούσε μια διευρυμένη Σερβία από ένα ενοποιημένο γιουγκοσλαβικό κράτος. Ωστόσο ο Πάσιτς και ο Τρούμπιτς συμφώνησαν σε μια συμβιβαστική λύση με τη Διακήρυξη της Κέρκυρας, στις 20 Ιουλίου 1917, που υποστήριζε τη δημιουργία ενός ενιαίου κράτους Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων υπό την ηγεσία του σερβικού Οίκου των Καραγεώργεβιτς. Μετά το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου το 1918 το Βασίλειο της Σερβίας βγαίνει ενισχυμένο εδαφικά και πληθυσμιακά. Περιλαμβάνει πλέον και τα ιστορικά εδάφη του Κοσσυφοπεδίου από την Οθωμανική Αυτοκρατορία και την περιοχή του Βαρδάρη από τη Βουλγαρία. Με τη διάλυση της Αυστροουγγαρίας στα εδάφη όπου κατοικούν Νότιοι Σλάβοι, Κροατία, Βοσνία – Ερζεγοβίνη και Σλοβενία σχηματίζεται στις 29 Οκτωβρίου 1918 ένα εφήμερο κράτος με την ονομασία Κράτος των Σλοβένων, Κροατών και Σέρβων. Στην περιοχή του Βανάτο, Μπάτσκα και Μπαράνια (Βοϊβοντίνα) μετά τη διάλυση της Αυστροουγγαρίας η Μεγάλη λαϊκή συνέλευση των Σέρβων και λοιπών Σλάβων του Βανάτο, Μπάτσκα και Μπαράνια σε συνεδρίασή της στις 25 Νοεμβρίου 1918 στο Νόβι Σαντ αποφασίζει και ανακοινώνει την ένωση της περιοχής με το Βασίλειο της Σερβίας. Στο Βασίλειο του Μαυροβουνίου η Μεγάλη λαϊκή συνέλευση του Σερβικού Λαού στο Μαυροβούνιο αποφασίζει στις 26 Νοεμβρίου 1918 στην Ποντγκόριτσα την ένωση του Βασιλείου με το Βασίλειο της Σερβίας υπό τη δυναστεία των Καραγιώργη της Σερβίας. Την 1η Δεκεμβρίου του 1918 ανακηρύχθηκε το νέο βασίλειο από τον Αλέξανδρο Καραγεώργεβιτς, αντιβασιλέα του πατέρα του, Πέτρου Α΄ της Σερβίας, με το όνομα "Βασίλειο των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων" (Σερβικά: Краљевина Срба, Хрвата и Словенаца Kraljevina Srba, Hrvata i Slovenaca, Κροατικά: Kraljevina Srba, Hrvata i Slovenaca, Σλοβενικά: Kraljevina Srbov, Hrvatov σε Slovencev) ή τη συντετμημένη μορφή του "Βασίλειο των SHS" (Краљевина СХС Kraljevina SHS). Το νέο βασίλειο αποτελείτο από τα πρώην ανεξάρτητα βασίλεια της Σερβίας και του Μαυροβουνίου (το Μαυροβούνιο είχε απορροφηθεί από τη Σερβία τον προηγούμενο μήνα), καθώς και ένα σημαντικό τμήμα των εδαφών που στο παρελθόν ανήκαν στην Αυστροουγγαρία, το Κράτος των Σλοβένων, Κροατών και Σέρβων. Τα πρώην εδάφη της Αυστρουυγγαρίας, που περιλαμβάνονταν στο νέο κράτος είναι: Βασίλειο της Κροατίας-Σλαβονίας και Βοϊβοντίνα από το Ουγγρικό τμήμα της αυτοκρατορίας, Καρνιόλα, τμήμα της Στυρίας και το μεγαλύτερο τμήμα του Βασίλειου της Δαλματίας από το Aυστριακό τμήμα και Βοσνία και Ερζεγοβίνη, Αυστροουγγρικής συγκυριαρχίας.Η δημιουργία του κράτους υποστηρίχθηκε από τους Πανσλαβιστές και τους Σέρβους εθνικιστές. Για το Πανσλαβικό κίνημα όλοι οι Νότιοι Σλάβοι (Γιουγκοσλάβοι) είχαν ενωθεί σε ένα ενιαίο κράτος. Για τους Σέρβους εθνικιστές είχε επίσης επιτευχθεί ο επιθυμητός στόχος της ένωσης της πλειονότητας του σερβικού πληθυσμού όλης της Νοτιοανατολικής Ευρώπης σε ένα κράτος. Επιπλέον, καθώς η Σερβία είχε ήδη κυβέρνηση, στρατιωτική και αστυνομική δύναμη, ήταν λογική επιλογή να αποτελέσει τον πυρήνα του γιουγκοσλαβικού κράτους. Το νεοσύστατο Βασίλειο των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων συμμετείχε στη Συνδιάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων με εκπρόσωπος της χώρας τον Τρούμπιτς. Δεδομένου ότι οι Σύμμαχοι είχαν παρασύρει τους Ιταλούς στον πόλεμο με την υπόσχεση ως ανταλλάγματος ουσιαστικών εδαφικών κερδών, που απέκοπτε το ένα τέταρτο της Σλοβενίας από τα υπόλοιπα τρία τέταρτα των Σλοβένων που ζούσαν στο Βασίλειο των SHS, ο Τρούμπιτς αξίωσε με επιτυχία την ένταξη των περισσότερων Σλάβων, που ζούσαν στην πρώην Αυστροουγγαρία, εντός των συνόρων του νέου Βασιλείου των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων, ωστόσο με τη Συνθήκη του Ράπαλο (1920) ένας πληθυσμός μισού εκατομμυρίου Σλάβων, ως επί το πλείστον Σλοβένων, ήταν υπέστησαν βίαιο εξιταλισμό μέχρι την πτώση του φασισμού στην Ιταλία. Οταν ο Μπενίτο Μουσολίνι ήθελε να τροποποιήσει τα σύνορα του Ράπαλο, προκειμένου να προσαρτήσει το ανεξάρτητο κράτος της Ριέκα στην Ιταλία, οι προσπάθειες του Πάσιτς να διορθώσει τα σύνορα στην Ποστόινα και την Ίντριγια ουσιαστικά υπονομεύτηκε από τον αντιβασιλέα Αλέξανδρο, που προτιμούσε "καλές σχέσεις" με την Ιταλία. Το γιουγκοσλαβικό βασίλειο συνόρευε με την Ιταλία και την Αυστρία στα βορειοδυτικά στα σύνορα του Ράπαλο, την Ουγγαρία και τη Ρουμανία στα βόρεια, τη Βουλγαρία στα ανατολικά, την Ελλάδα και την Αλβανία προς νότο και την Αδριατική Θάλασσα στα δυτικά. Σχεδόν αμέσως ήρθε σε διένεξη με τους περισσότερους από τους γείτονές του. Η Σλοβενία ήταν δύσκολο να προσδιοριστεί, δεδομένου ότι ήταν αναπόσπαστο τμήμα της Αυστρίας για 400 χρόνια. Η περιοχή της Βοϊβοντίνας ήταν αντικείμενο αμφισβήτησης με την Ουγγαρία, η περιοχή του Βαρδάρη με τη Βουλγαρία, και το Φιούμε με την Ιταλία. Δημοψήφισμα πραγματοποιήθηκε επίσης στην Επαρχία της Καρινθίας, που επέλεξε να παραμείνει στην Αυστρία. Οι Αυστριακοί αποτελούσαν πλειοψηφία στην περιοχή αυτή, αν και οι αριθμοί έδειξαν ότι μερικοί Σλοβένοι ψήφισαν η Καρινθία να γίνει τμήμα της Αυστρίας. Η δαλματική πόλη-λιμάνι Ζαντάρ (ιταλικά: Zara) και μερικά από τα δαλματικά νησιά δόθηκαν στην Ιταλία. Η πόλη της Ριέκα (ιταλικά: Fiume) ανακηρύχθηκε Ελεύθερο Κράτος του Φιούμε, αλλά σύντομα καταλήφθηκε και το 1924 προσαρτήθηκε από την Ιταλία, στην οποία είχε επίσης δοθεί υπόσχεση για τις δαλματικές ακτές κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και η Γιουγκοσλαβία διεκδικούσε την Ίστρια, τμήμα της πρώην Παραλιακής Αυστρίας, που είχε προσαρτηθεί στην Ιταλία, αλλά περιείχε σημαντικό πληθυσμό Κροατών και Σλοβένων. Το σύνταγμα του 1921 πυροδότησε εντάσεις μεταξύ των διαφόρων γιουγκοσλαβικών εθνοτήτων. Ο Τρούμπιτς διαφώνησε με το σύνταγμα του 1921 και με την πάροδο του χρόνου έγινε όλο και πιο εχθρικός προς τη γιουγκοσλαβική κυβέρνηση που την έβλεπε να γίνεται όλο και πιο συγκεντρωτική προς όφελος της σερβικής ηγεμονίας επί της Γιουγκοσλαβίας. Τα τρία τέταρτα του γιουγκοσλαβικού εργατικού δυναμικού απασχολούνταν στη γεωργία. Υπήρχαν λίγες εμπορικές αγροτικές εκμεταλλεύσεις, οι περισσότερες ήταν για ιδιοκατανάλωση. Οι αγρότες στον νότο ήταν ιδιαίτερα φτωχοί, ζώντας σε λοφώδεις, άγονες περιοχές. Μεγάλα κτήματα υπήρχαν μόνο στα βόρεια και όλα ανήκαν σε αλλοδαπούς. Μια από τις πρώτες ενέργειες του νέου γιουγκοσλαβικού κράτους το 1919 ήταν να κατατμήσει τα κτήματα και να αποβάλει τους ξένους, και ιδίως τους Ούγγρους γαιοκτήμονες. Σχεδόν το 40% του αγροτικού πληθυσμού πλεόναζε (δηλαδή δεν απαιτείτο για τη διατήρηση των τρεχόντων επιπέδων παραγωγής) και, παρά το όχι πολύ θερμό κλίμα, η Γιουγκοσλαβία ήταν επίσης σχετικά ξηρή. Οι εσωτερικές επικοινωνίες ήταν ανεπαρκείς, οι ζημιές από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν εκτεταμένες και με λίγες εξαιρέσεις η γεωργία ήταν χωρίς μηχανήματα ή άλλες σύγχρονες τεχνολογίες καλλιέργειας. Η βιομηχανία ήταν περιορισμένη στο Βελιγράδι και τα άλλα μεγάλα αστικά κέντρα και αποτελούνταν κυρίως από μικρές, συγκριτικά πρωτόγονες εγκαταστάσεις, που παρήγαν αποκλειστικά για την εγχώρια αγορά. Το εμπορικό δυναμικό των γιουγκοσλαβικών λιμανιών της Αδριατικής έμενε ανεκμετάλλευτο επειδή το έθνος δεν είχε τα κεφάλαια ή την τεχνογνωσία για να λειτουργήσει μια ναυτιλιακή βιομηχανία. Από την άλλη πλευρά η εξορυκτική βιομηχανία ήταν αρκετά αναπτυγμένη λόγω της αφθονίας ορυκτών πόρων της χώρας, αλλά δεδομένου ότι κατά κύριο λόγο την κατείχαν και τη διεύθυναν αλλοδαποί, η περισσότερη παραγωγή εξαγόταν. Η Γιουγκοσλαβία, στο σύνολό της, ήταν η τρίτο λιγότερη εκβιομηχανισμένη χώρα στην Ανατολική Ευρώπη μετά τη Βουλγαρία και την Αλβανία. Η Γιουγκοσλαβία, όπως γενικά οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, δανείστηκε μεγάλα ποσά χρημάτων από τη Δύση κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1920. Όταν άρχισε η Μεγάλη Ύφεση το 1930, οι Δυτικές δανειστές απαιτούσαν τα οφειλόμενα, που ήταν αδύνατο να αποπληρωθούν. Μερικά από τα χρήματα χάθηκαν σε δωροδοκίες, αν και τα περισσότερα χρησιμοποιήθηκαν από τους αγρότες για τη βελτίωση της παραγωγής και των εξαγωγών. Οι εξαγωγές γεωργικών προϊόντων ήταν πάντα μια ασταθής προοπτική, και η Ύφεση έκανε την αγορά τους να καταρρεύσει, καθώς τα κράτη ύψωναν παντού εμπορικούς φραγμούς. Η Ιταλία ήταν σημαντικός εμπορικός εταίρος της Γιουγκοσλαβίας τα πρώτα χρόνια μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά οι σχέσεις μειώθηκαν μετά την άνοδο στην εξουσία του Μπενίτο Μουσολίνι. Στη ζοφερή οικονομική κατάσταση της δεκαετίας του 1930, η Γιουγκοσλαβία ακολούθησε το παράδειγμα των γειτόνων της και αφέθηκε να γίνει εξαρτώμενη από τη ναζιστική Γερμανία. Παρά το γεγονός ότι η Γιουγκοσλαβία είχε υποχρεωτική δημόσια εκπαίδευση, αυτή ήταν απρόσιτη για τους περισσότερους αγρότες. Το επίσημο ποσοστό αλφαβητισμού του πληθυσμού ανερχόταν στο 50%, αλλά αυτό ποίκιλλε ευρέως σε όλη τη χώρα. Λιγότερο από το 10% των Σλοβένων ήταν αναλφάβητοι, αλλά ένα εντυπωσιακό 80% των Σλαβομακεδόνων και των Βόσνιων δεν μπορούσε να διαβάσει ή να γράψει. Μόνο 10% των μαθητών του δημοτικού σχολείου πήγαινε στο γυμνάσιο και είχε πρόσβαση σε τρία πανεπιστήμια στο Βελιγράδι, τη Λιουμπλιάνα και το Ζάγκρεμπ. Η μικρή μεσαία τάξη κατέλαμβανε τα μεγάλα αστικά κέντρα και σχεδόν όλοι οι άλλοι ήταν αγρότες που ασχολούντο με τη γεωργία επιβίωσης. Η μεγαλύτερη εθνοτική ομάδα ήταν οι Σέρβοι, ακολουθούμενοι από τους Κροάτες, τους Σλοβένους, τους Βόσνιους μουσουλμάνους, τους Σλαβομακεδόνες και τους Αλβανούς. Αντίστοιχα ήταν η θρησκεία με το μισό του πληθυσμού ορθόδοξους χριστιανούς, 40 περίπου τοις εκατό καθολικούς και τους υπόλοιπους μουσουλμάνους. Σε ένα τόσο πολύγλωσσο έθνος, οι εντάσεις ήταν συχνές, αλλά κυρίως μεταξύ των Σέρβων και των Κροατών. Άλλες διενέξεις ήταν εκείνες μεταξύ Σέρβων και Σλαβομακεδόνων, καθώς η γιουγκοσλαβική κυβέρνηση είχε ως επίσημη θέση της ότι οι τελευταίοι ήταν Σέρβοι. Στις αρχές του 20ού αιώνα η διεθνής κοινότητα θεωρούσε τους Σλαβομακεδόνες κατά κύριο λόγο ως περιφερειακό είδος Βουλγάρων, αλλά κατά τη Συνδιάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων του 1919 οι Σύμμαχοι ενέκριναν τον έλεγχο Σέρβων στη Μακεδονία του Βαρδάρη και την άποψή τους, ότι οι Σλαβομακεδόνες ήταν στην πραγματικότητα Νότιοι Σέρβοι. Οι Σλοβένοι ήταν πιο κοντά στο Κροάτες από θρησκευτική και πολιτιστική άποψη. Ειδικότερα, ήξεραν ότι ήταν πολύ λίγοι για να σχηματίσουν ένα έθνος από μόνοι τους και δεν υπήρχε λόγος να υποθέσουν ότι μια Γιουγκοσλαβία κυριαρχούμενη από τους Κροάτες θα ήταν καλύτερη ή χειρότερη από μία κυριαρχούμενη από τους Σέρβους. Κατά το πλείστον ακολουθούσαν το γενικό πολιτικό ρεύμα και δεν αποτελούσαν σημαντική πηγή προβλημάτων. Οι κατά κύριο λόγο μουσουλμάνοι Βόσνιοι κερδίσαν κάποιες παραχωρήσεις από το Βελιγράδι, αλλά πάντα αντιμετώπιζαν έντονη αντιπάθεια από τους γείτονές τους, κυρίως τους Σέρβους, και ήταν γνωστοί ως "Τούρκοι", παρά τη Σλαβική τους εθνικότητα. Οι Αλβανοί περνούσαν χειρότερα, δεδομένου ότι δεν μιλούν Σερβοκροατικά, αλλά όλοι οι Μουσουλμάνοι ήταν αντικείμενο ευρείας προκατάληψης στη Γιουγκοσλαβία. Σε ορισμένες περιοχές της χώρας επετράπη να υφίστανται ως θύλακες του Ισλαμικού Νόμου ως προς την προσωπική κατάσταση, ως παραχώρηση προς τον μουσουλμανικό πληθυσμό της Γιουγκοσλαβίας. Άλλες μικρότερες μειονότητες ήταν Ιταλοί, Ρουμάνοι, Γερμανοί, Ούγγροι και Έλληνες. Εκτός από τους Ρουμάνους η γιουγκοσλαβική κυβέρνηση δεν παρείχε καμία ειδική μεταχείριση όσον αφορά τον σεβασμό για τη γλώσσα, τον πολιτισμό ή την πολιτική τους αυτονομία, γεγονός που δεν προκαλεί έκπληξη δεδομένου ότι όλων οι πατρίδες είχαν εδαφικές διαφορές με τη Γιουγκοσλαβία. Λίγοι Εβραίοι ζούσαν στις μεγάλες πόλεις, ήταν αρκετά αφομοιωμένοι και δεν υπήρχαν σημαντικά προβλήματα αντισημιτισμού. Αμέσως μετά τη διακήρυξη της 1ης Δεκεμβρίου διαπραγματεύσεις μεταξύ του Εθνικού Συμβουλίου των Σλοβένων, Κροατών και Σέρβων και της σερβικής κυβέρνησης κατέληξαν σε συμφωνία για τη νέα κυβέρνηση, με επικεφαλής τον Νικόλα Πάσιτς. Ωστόσο, όταν η συμφωνία αυτή υποβλήθηκε προς έγκριση στον αντιβασιλέα, Αλέξανδρο Καραγεώργεβιτς, απορρίφθηκε, παράγοντας την πρώτη κυβερνητική κρίση του νέου κράτους. Πολλοί θεώρησαν αυτή την απόρριψη ως παραβίαση των κοινοβουλευτικών αρχών, αλλά το θέμα λύθηκε όταν ο αντιβασιλέας πρότεινε την αντικατάσταση του Πάσιτς με τον Στόγιαν Πρότιτς, ηγετικό στέλεχος του Ριζοσπαστικού Κόμματος του Πάσιτς. Το Εθνικό Συμβούλιο και η σερβική κυβέρνηση συμφώνησαν και η νέα κυβέρνηση σχηματίστηκε στις 20 Δεκεμβρίου 1918. Σε αυτή την περίοδο πριν από την εκλογή της Συντακτικής Συνέλευσης, ως κοινοβούλιο λειτούργησε μια Προσωρινή Αντιπροσωπεία, που σχηματίστηκε από εκπροσώπους των διαφόρων εκλεγμένων οργάνων που υπήρχαν πριν από τη δημιουργία του κράτους. Μια συμπόρευση κομμάτων που συνένωσε πολλά μέλη της σερβικής αντιπολίτευσης με πολιτικά κόμματα από την πρώην Αυστροουγγαρία οδήγησε στη δημιουργία ενός νέου κόμματος, του Δημοκρατικού Κόμματος, που κυριάρχησε στην Προσωρινή Αντιπροσωπεία και την κυβέρνηση. Επειδή το Δημοκρατικό Κόμμα με επικεφαλής τον Λιούμπομιρ Νταβίντοβιτς προώθησε ένα πολύ συγκεντρωτικό πρόγραμμα μια σειρά από Κροάτες αντιπροσώπους μεταπήδησαν στην αντιπολίτευση. Ωστόσο και οι ριζοσπάστες δεν ήταν ευχαριστημένοι που είχαν μόνο τρεις υπουργούς έναντι 11 του Δημοκρατικού Κόμματος και στις 16 Αυγούστου 1919, ο Πρότιτς υπέβαλε την παραίτησή του. Ο Νταβίντοβιτς στη συνέχεια σχημάτισε συνασπισμό με τους Σοσιαλδημοκράτες. Αυτή η κυβέρνηση είχε την πλειοψηφία, αλλά η απαρτία της Προσωρινής Αντιπροσωπείας ήταν το μισό των ψήφων συν μία. Η αντιπολίτευση στη συνέχεια άρχισε να μποϊκοτάρει το κοινοβούλιο. Δεδομένου ότι η κυβέρνηση δεν μπορούσε να εξασφαλίσει την παρουσία όλων των υποστηρικτών της, κατέστη αδύνατο να υπάρξει μια συνεδρίαση σε απαρτία του κοινοβουλίου. Ο Νταβίντοβιτς σύντομα παραιτήθηκε, αλλά καθώς κανένας άλλος δεν μπορούσε να σχηματίσει κυβέρνηση έγινε και πάλι πρωθυπουργός. Καθώς η αντιπολίτευση συνέχισε το μποϊκοτάζ της, η κυβέρνηση αποφάσισε ότι δεν είχε άλλη επιλογή από το να κυβερνά με διατάγματα. Αυτό καταγγέλθηκε από την αντιπολίτευση ο οποίος άρχισε να αυτοαποκαλείται Κοινοβουλευτική Κοινότητα. Ο Νταβίντοβιτς συνειδητοποίησε ότι η κατάσταση ήταν αδιέξοδη και ζήτησε από τον βασιλιά να προχωρήσει αμέσως σε εκλογές για Συντακτική Συνέλευση. Όταν ο βασιλιάς αρνήθηκε θεώρησε ότι δεν είχε άλλη επιλογή παρά να παραιτηθεί. Η Κοινοβουλευτική Κοινότητα σχημάτισε τώρα μια κυβέρνηση με επικεφαλής τον Στόγιαν Πρότιτς, που δεσμεύτηκε για την αποκατάσταση των κοινοβουλευτικών κανόνων και την άμβλυνση του συγκεντρωτισμού της προηγούμενης κυβέρνησης. Τους ένωσε επίσης η αντίθεσή τους στο πρόγραμμα ριζικής αγροτικής μεταρρύθμισης της προηγούμενης κυβέρνησης. Καθώς πολλές μικρές ομάδες και μεμονωμένοι άλλαξαν στρατόπεδο ο Πρότιτς τώρα είχε ακόμη μια μικρή πλειοψηφία. Ωστόσο το Δημοκρατικό Κόμμα και οι Σοσιαλδημοκράτες μποϊκόταραν τώρα αυτοί το κοινοβούλιο και ο Πρότιτς δεν ήταν σε θέση να συγκεντρώσει απαρτία. Εξού και η Κοινοβουλευτική Κοινότητα, τώρα στην κυβέρνηση, αναγκάστηκε να κυβερνά με διατάγματα. Για την Κοινοβουλευτική Κοινότητα το να παραβιάζει έτσι τη βασική αρχή γύρω από την οποία είχε σχηματιστεί την έφερνε σε εξαιρετικά δύσκολη θέση. Τον Απρίλιο του 1920 ξέσπασαν εκτεταμένες εργατικές ταραχές και μια απεργία των σιδηροδρομικών. Σύμφωνα με τον Γκλιγκορίγεβιτς αυτό άσκησε πίεση στα δύο μεγάλα κόμματα να λύσουν τις διαφορές τους. Μετά την επιτυχή έκβαση των διαπραγματεύσεων ο Πρότιτς παραιτήθηκε για να ανοίξει ο δρόμος για μια νέα κυβέρνηση με επικεφαλής τον ουδέτερο σχήμα του Μιλένκο Βέσνιτς. Οι Σοσιαλδημοκράτες δεν ακολούθησαν το Δημοκρατικό Κόμμα, πρώην συμμάχους τους, στην κυβέρνηση επειδή ήταν αντίθετοι με τα αντικομμουνιστικά μέτρα που έλαβε η νέα κυβέρνηση. Οι αντιπαραθέσεις που είχαν διαιρέσει τα κόμματα πρωτύτερα ήταν ακόμα πολύ ζωντανές. Το Δημοκρατικό Κόμμα συνέχισε να προωθεί το συγκεντρωτικό του πρόγραμμα και ακόμα επέμενε στην ανάγκη για ριζική αγροτική μεταρρύθμιση. Μια διαφωνία σχετικά με τον εκλογικό νόμο οδήγησε τελικά το Δημοκρατικό Κόμμα να ψηφίσει εναντίον της κυβέρνησης στη Βουλή και η κυβέρνηση ηττήθηκε. Αν και αυτή η συνεδρίαση δεν είχε απαρτία, ο Βέσνιτς τη χρησιμοποίησε ως πρόσχημα για να παραιτηθεί. Η παραίτησή του είχε το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα: το Ριζοσπαστικό Κόμμα συμφώνησε να αποδεχθεί την ανάγκη για συγκεντρωτισμό και το Δημοκρατικό Κόμμα συμφώνησε να αποσύρει την εμμονή του για την αγροτική μεταρρύθμιση. Ο Βέσνιτς τέθηκε και πάλι επικεφαλής της νέας κυβέρνησης. Η Κροατική Κοινότητα και το Σλοβενικό Λαϊκό Κόμμα, ωστόσο, δεν ήταν ευχαριστημένοι με την αποδοχή του συγκεντρωτισμού των Ριζοσπαστών. Ούτε και ο Στόγιαν Πρότιτς, που αποσύρθηκε από την κυβέρνηση για το ίδιο θέμα. Τον Σεπτέμβριο του 1920 ξέσπασε στην Κροατία μια αγροτική εξέγερση, άμεση αιτία της οποίας ήταν η σήμανση των βοοειδών των αγροτών. Η Κροατική Κοινότητα κατηγόρησε ειδικότερα τη συγκεντρωτική πολιτική της κυβέρνησης και του υπουργού Σβέτοζαρ Πριμπίτσεβιτς. Ένας από τους λίγους νόμους που πέρασαν επιτυχώς από την Προσωρινή Αντιπροσωπεία ήταν ο εκλογικός νόμος για τη συντακτική συνέλευση. Κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων που προηγήθηκαν της ίδρυσης του νέου κράτους είχε συμφωνηθεί ότι η ψηφοφορία θα είναι μυστική και καθολική. Δεν είχαν σκεφτεί ότι η καθολικότητα μπορεί να περιλάμβανε και τις γυναίκες μέχρι το ξεκίνημα ενός κινήματος για το δικαίωμα ψήφου των γυναικών που εμφανίστηκε με τη δημιουργία του νέου κράτους. Οι Σοσιαλδημοκράτες και το Λαϊκό Σλοβενικό Κόμμα υποστήριξαν την ψήφο των γυναικών, αλλά οι Ριζοσπάστες αντιτάχθηκαν. Το Δημοκρατικό Κόμμα ήταν ανοικτό στην ιδέα, αλλά δεν την υποστήριξε αρκετά, έτσι η πρόταση απορρίφθηκε. Η αναλογική εκπροσώπηση έγινε δεκτή καταρχήν, αλλά επέλεξε ένα σύστημα ενισχυμένης αναλογικής (d'Hondt με πολύ μικρές εκλογικές περιφέρειες) που ευνοούσε τα μεγάλα κόμματα και τα κόμματα με ισχυρή τοπική υποστήριξη. Οι εκλογές πραγματοποιήθηκαν στις 28 Νοεμβρίου 1920. Όταν οι ψήφοι καταμετρήθηκαν το Δημοκρατικό Κόμμα είχε κερδίσει τις περισσότερες έδρες, περισσότερες από τους Ριζοσπάστες - αλλά ελάχιστα. Για ένα κόμμα που ήταν τόσο κυρίαρχο στην Προσωρινή Αντιπροσωπεία αυτό θεωρήθηκε ήττα. Περαιτέρω τα είχε πάει μάλλον άσχημα σε όλες τις περιοχές της πρώην Αυστροουγγαρίας. Αυτό υπονόμευε την πεποίθηση του κόμματος ότι η συγκεντρωτική του πολιτική αντιπροσώπευε τη βούληση του γιουγκοσλαβικού λαού στο σύνολό του. Οι Ριζοσπάστες δεν τα είχαν πάει καλύτερα σε αυτές τις περιοχές, αλλά αυτό ήταν πολύ λιγότερο πρόβλημα για αυτούς, επειδή είχαν αγωνιστεί ανοιχτά ως Σερβικό Κόμμα. Τα πιο θεαματικά κέρδη είχαν πετύχει δύο αντισυστημικά κόμματα. Η ηγεσία του Κροατικού Ρεπουμπλικανικού Αγροτικού Κόμματος είχε απελευθερωθεί από τη φυλακή μόλις όταν ξεκίνησε η προεκλογική εκστρατεία. Σύμφωνα με τον Γκλιγκορίγεβιτς αυτό τους βοήθησε περισσότερο από πραγματική προεκλογική εκστρατεία. Η Κροατική Κοινότητα (που είχε με άτολμο τρόπο προσπαθήσει να εκφράσει τη δυσαρέσκεια που κινητοποίησε το Κροατικό Ρεπουμπλικανικό Αγροτικό Κόμμα) είχε επίσης στιγματιστεί από τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση και σχεδόν εξαλείφθηκε. Αλλοι κερδισμένοι ήταν οι κομμουνιστές που τα είχαν πάει ιδιαίτερα καλά στην ευρύτερη περιοχή της Μακεδονίας. Τις υπόλοιπες έδρες πήραν μικρότερα κόμματα που έδειχναν τουλάχιστον σκεπτικισμό για τη συγκεντρωτική πλατφόρμα του Δημοκρατικού Κόμματος. Τα αποτελέσματα ισχυροποίησαν πολύ τον Νικόλα Πάσιτς και οι Δημοκρατικοί δεν είχαν άλλη επιλογή από το να συμμαχήσουν με τους Ριζοσπάστες, αν ήθελαν να υλοποιήσουν το σχέδιό τους για μια συγκεντρωτική Γιουγκοσλαβία. Ο Πάσιτς ήταν πάντα προσεκτικός για να κρατά ανοικτή την επιλογή μιας συμφωνίας με την Κροατική αντιπολίτευση. Οι Δημοκρατικοί και οι Ριζοσπάστες δεν ήταν αρκετά ισχυροί για να ψηφίσουν το σύνταγμα μόνοι τους και έκαναν μια συμμαχία με τη Γιουγκοσλαβική Μουσουλμανική Οργάνωση (JΜΟ). Το Μουσουλμανικό Κόμμα ζήτησε και πήρε παραχωρήσεις για τη διατήρηση της Βοσνίας στα σύνορά της και για να μην επηρεάσει η αγροτική μεταρρύθμιση τους μουσουλμάνους γαιοκτήμονες στη Βοσνία. Το Κροατικό Ρεπουμπλικανικό Αγροτικό Κόμμα αρνήθηκε να ορκιστεί πίστη στον βασιλιά με το αιτιολογικό ότι αυτό σήμαινε ότι η Γιουγκοσλαβία είναι μια μοναρχία, κάτι που υποστήριξε ότι μόνο η Συντακτική Συνέλευση θα μπορούσε να αποφασίσει. Το κόμμα αρνήθηκε να καταλάβει τις έδρες του. Οι περισσότεροι από την αντιπολίτευση, αν και αρχικά κατέλαβαν τις έδρες τους, κήρυξαν μποϊκοτάζ με την πάροδο του χρόνου, έτσι ώστε υπήρχαν λίγες ψήφοι κατά. Ωστόσο η συντακτική αποφάσισε εναντίον της συμφωνίας του 1918 μεταξύ του Κράτους των Σλοβένων, Κροατών και Σέρβων και του Βασιλείου της Σερβίας, που ανέφερε ότι για να περάσει απαιτείτο πλειοψηφία 66% από 50% συν μία ψήφο, ανεξάρτητα από το πόσοι ψήφισαν κατά. Μόνο παραχωρήσεις της τελευταίας προς το Τζεμιγιέτ - μια ομάδα Μουσουλμάνων από τη σημερινή Βόρεια Μακεδονία και το Κοσσυφοπέδιο - έσωσε την κατάσταση. Στις 28 Ιουνίου 1921 ψηφίστηκε το Σύνταγμα Βίντοβνταν (Ημέρας του Αγίου Βίτου), που θέσπισε μοναρχία ενιαίου κράτους. Οι προ του Παγκοσμίου Πολέμου παραδοσιακές περιοχές καταργήθηκαν και ιδρύθηκαν 33 νέες διοικητικές όμπλαστ (επαρχίες) που διοικούντο από το κέντρο. Την περίοδο αυτή ο βασιλιάς Πέτρος Α΄ πέθανε (16 Αυγούστου 1921) και τον διαδέχθηκε στον θρόνο ο πρίγκιπας-αντιβασιλέας ως βασιλιάς Αλέξανδρος Α΄. Ο Λιούμπομιρ Νταβίντοβιτς από τους Δημοκράτες άρχισε να έχει αμφιβολίες για τη σοφία της δέσμευσης του κόμματός του για συγκεντρωτισμό και άρχισε διαπραγματεύσεις με την αντιπολίτευση. Αυτό απείλησε να προκαλέσει διάσπαση στο κόμμα του καθώς σε αυτή την ενέργειά του ήταν αντίθετος ο Σβέτοζαρ Πριμπίτσεβιτς. Έδωσε επίσης στον Πάσιτς πρόσχημα να τερματίσει τον συνασπισμό. Στην αρχή ο βασιλιάς ανέθεσε στον Πάσιτς την εντολή να σχηματίσει κυβέρνηση συνασπισμού με τους Δημοκρατικούς του Πριμπίτσεβιτς. Ωστόσο ο Πάσιτς προσέφερε στον Πριμπίτσεβιτς πολύ λίγα και δεν υπήρχε μεγάλη πιθανότητα αυτός να συμφωνήσει. Σχηματίστηκε λοιπόν μια καθαρά Ριζοσπαστική κυβέρνηση με την εντολή να διενεργήσει εκλογές. Οι Ριζοσπάστες είχαν κέρδη σε βάρος των Δημοκρατικών αλλά και αλλού είχε κέρδη το Αγροτικό Κόμμα του Ράντιτς. Οι Σέρβοι πολιτικοί γύρω από τον Ράντιτς θεωρούσαν τη Σερβία τον σταθερό φορέα της γιουγκοσλαβικής ενότητας, όπως το Πεδεμόντιο για την Ιταλία, ή η Πρωσία για τη Γερμανική Αυτοκρατορία, ένα είδος "Μεγάλης Σερβίας". Τα επόμενα χρόνια αυξήθηκε η αντίσταση των Κροατών εναντίον της σερβοκεντρικής πολιτικής. Στις αρχές της δεκαετίας του 1920 η γιουγκοσλαβική κυβέρνηση του πρωθυπουργού Νικόλα Πάσιτς χρησιμοποίησε την αστυνομική πίεση πάνω στους ψηφοφόρους και στις εθνοτικές μειονότητες, τη δήμευση των φυλλαδίων της αντιπολίτευσης και άλλα μέτρα για να ελέγξει τις εκλογές. Αυτό δεν είχε αποτέλεσμα εναντίον του Κροατικού Αγροτικού Κόμματος (πρώην Κροατικό Ρεπουμπλικανικό Αγροτικό Κόμμα), τα μέλη του οποίου συνέχισαν να εκλέγονται στο γιουγκοσλαβικό κοινοβούλιο σε μεγάλους αριθμούς, αλλά έβλαψε τους βασικούς Σέρβους αντιπάλους των Ριζοσπαστών, τους Δημοκρατικούς. Ο Στέφαν Ράντιτς, αρχηγός του Κροατικού Αγροτικού Κόμματος, φυλακίστηκε πολλές φορές για πολιτικούς λόγους, αφέθηκε ελεύθερος το 1925 και επέστρεψε στο κοινοβούλιο. Την άνοιξη του 1928, ο Ράντιτς και ο Σβέτοζαρ Πριμπίτσεβιτς εξαπέλυσαν μια οξεία κοινοβουλευτική μάχη κατά της κύρωσης της Σύμβασης του Νετούνο με την Ιταλία. Σε αυτό κινητοποίησαν την εθνικιστική αντιπολίτευση στη Σερβία, αλλά προκάλεσε βίαιη αντίδραση της κυβερνητικής πλειοψηφία, συμπεριλαμβανομένων απειλών για δολοφονίες. Στις 20 Ιουνίου του 1928 ένα μέλος της κυβερνητικής πλειοψηφίας, ο Σέρβος βουλευτής Πούνισα Ράτσιτς πυροβόλησε πέντε μέλη του Κροατικού Αγροτικού Κόμματος, συμπεριλαμβανομένου του αρχηγού τους Στέφαν Ράντιτς. Δύο πέθαναν επί τόπου στην Εθνοσυνέλευση, ενώ η ζωή του Ράντιτς κρεμόταν από μια κλωστή. Η αντιπολίτευση τότε αποχώρησε εντελώς από το κοινοβούλιο, δηλώνοντας ότι δεν θα επιστρέψει σε ένα κοινοβούλιο στο οποίο βουλευτές της είχαν δολοφονηθεί και επιμένοντας σε νέες εκλογές. Την 1η Αυγούστου, σε μια συνάντηση στο Ζάγκρεμπ, αποκήρυξε τη Διακήρυξη της 1ης Δεκεμβρίου του 1918 και απαίτησε οι διαπραγματεύσεις για την ενοποίηση να ξεκινήσουν από μηδενική βάση. Στις 8 Αυγούστου πέθανε ο Στέφαν Ράντιτς. Στις 6 Ιανουαρίου 1929, χρησιμοποιώντας ως πρόφαση την πολιτική κρίση που προκλήθηκε από τη δολοφονία, ο βασιλιάς Αλέξανδρος κατάργησε το Σύνταγμα, διέλυσε το Κοινοβούλιο και επέβαλε προσωπική δικτατορία (γνωστή ως Δικτατορία της 6ης Ιανουαρίου, Šestosiječanjska diktatura, Šestojanuarska diktatura). Άλλαξε το όνομα της χώρας σε "Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας" και άλλαξε την εσωτερική διαίρεση από τις 33 όμπλαστ σε εννέα νέες μπανόβινες στις 3 Οκτωβρίου. Σύντομα δημιουργήθηκε μια Επιτροπή Προστασίας του Κράτους, ως εργαλείο του νέου καθεστώτος για την πάταξη οποιαδήποτε διαφωνίας. Οι πολιτικοί της αντιπολίτευσης Βλάντκο Μάτσεκ και Σβέτοζαρ Πριμπίτσεβιτς συνελήφθησαν με κατηγορίες από το δικαστήριο. Ο Πριμπίτσεβιτς αργότερα εξορίστηκε, ενώ τη δεκαετία του 1930 ο Μάτσεκ θα γινόταν ο ηγέτης ολόκληρου του μπλοκ της αντιπολίτευσης. Αμέσως μετά την κήρυξη της δικτατορίας ο Κροάτης βουλευτής Άντε Πάβελιτς αυτοεξορίστηκε. Τα επόμενα χρόνια, ο Πάβελιτς εργάστηκε για τη δημιουργία μιας επαναστατικής οργάνωσης, την Ουστάσα, συμμάχησε με την Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση (ΕΜΕΟ) εναντίον του κράτους. Το 1931 ο Αλέξανδρος θέσπισε ένα νέο Σύνταγμα, που έκανε την εκτελεστική εξουσία δώρο του βασιλιά. Οι εκλογές ορίζονταν με καθολική ψηφοφορία των ανδρών. Η πρόβλεψη για μυστική ψηφοφορία καταργήθηκε και η πίεση προς τους δημοσίους υπαλλήλους να ψηφίσουν για το κυβερνών κόμμα ήταν χαρακτηριστικό όλων των εκλογών που διεξήχθησαν με το σύνταγμα του Αλεξάνδρου. Περαιτέρω, το ήμισυ της άνω βουλής διοριζόταν άμεσα από τον βασιλιά και τα νομοσχέδια μπορούσαν να γίνουν νόμοι με την έγκριση ενός από τα νομοθετικά σώματα και μόνο εάν εγκρίνονταν και από τον βασιλιά. Την ίδια χρονιά δολοφονήθηκε στο Ζάγκρεμπ ο Κροάτης ιστορικός και αντιγιουγκοσλάβος διανοούμενος Μίλαν Σούφλαϊ. Αντιδρώντας ο Άλμπερτ Αϊνστάιν και ο Χάινριχ Μαν απεύθυναν έκκληση προς τη Διεθνή Ένωση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Παρίσι, καταδικάζοντας τη δολοφονία, κατηγορώντας τη γιουγκοσλαβική κυβέρνηση. Η επιστολή έκανε λόγο για "φρικτή βιαιότητα που ασκείται επί του Κροατικού Λαού". Η προσφυγή απευθυνόταν στην εδρεύουσα στο Παρίσι Ligue des droits de l'homme (Ενωση Ανθρώπινων Δικαιωμάτων). Στην επιστολή τους οι Αϊνστάιν και Mαν καθιστούσαν τον Γιουγκοσλάβο βασιλιά Aλέξανδρο ρητά υπεύθυνο για αυτή την κατάσταση. Η εναντίωση των Κροατών στο νέο καθεστώς ήταν έντονη και, στα τέλη του 1932, το Κροατικό Αγροτικό Κόμμα εξέδωσε το Μανιφέστο του Ζάγκρεμπ, που ζητούσε τον τερματισμό της ηγεμονίας και της δικτατορίας των Σέρβων. Η κυβέρνηση αντέδρασε φυλακίζοντας πολλούς πολιτικούς της αντιπάλους, μεταξύ αυτών τον νέο ηγέτη του Κροατικού Αγροτικού Κόμματος Βλάντκο Μάτσεκ. Παρά τα μέτρα αυτά η αντίθεση στη δικτατορία συνεχίστηκε, με τους Κροάτες να κάνουν έκκληση για λύση του λεγόμενου "Κροατικού ζητήματος". Στα τέλη του 1934 ο βασιλιάς σχεδιάζει να απελευθερώσει το Μάτσεκ από τη φυλακή, να εισαγάγει δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις και να προσπαθήσει να βρεί κοινό έδαφος μεταξύ των Σέρβων και των Κροατών. Ωστόσο, στις 9 Οκτωβρίου 1934, ο βασιλιάς δολοφονήθηκε στη Μασσαλία της Γαλλίας από τον Βελίτσκο Κέριν (επίσης γνωστό με το επαναστατικό ψευδώνυμό του Βλάντο Τσερνοζέμσκι), ακτιβιστή της ΕΜΕΟ, σε μια συνωμοσία Γιουγκοσλάβων εξόριστων και ριζοσπαστικών μελών απαγορευμένων πολιτικών κομμάτων σε συνεργασία με την Κροατική ακραία εθνικιστική οργάνωση των Ουστάσι. Επειδή ο μεγαλύτερος γιος του Αλεξάνδρου, ο Πέτρος Β΄, ήταν ανήλικος, τον ρόλο του βασιλιά ανέλαβε ένα Συμβούλιο αντιβασιλείας των τριών, όπως οριζόταν στη διαθήκη του Αλεξάνδρου. Κυρίαρχος στο συμβούλιο ήταν ο ξάδελφος του βασιλιά πρίγκιπας Παύλος. Στα τέλη της δεκαετίας του 1930 οι εσωτερικές εντάσεις συνέχισαν να αυξάνονται με τους Σέρβους και τους Κροάτες να επιδιώκουν να εγκαθιδρύσει εθνικές ομοσπονδιακές υποδιαιρέσεις. Οι Σέρβοι ήθελαν η Μπανόβινα του Βαρδάρη (αργότερα γνωστό εντός της Γιουγκοσλαβίας ως Μακεδονία του Βαρδάρη), η Βοϊβοντίνα και το Μαυροβούνιο να ενωθούν με τα σερβικά εδάφη ενώ η Κροατία ήθελε τη Δαλματία και τμήμα της Βοϊβοντίνας. Και οι δύο διεκδικούσαν εδάφη στη σημερινή Βοσνία και Ερζεγοβίνη, που κατοικείτο και από Βόσνιους Μουσουλμάνους. Η επέκταση της Ναζιστικής Γερμανίας το 1938 έδωσε νέα ώθηση στις προσπάθειες για την επίλυση αυτών των προβλημάτων και, το 1939, ο πρίγκιπας Παύλος διόρισε τον Ντραγκίσα Τσβέτκοβιτς πρωθυπουργό, με στόχο την επίτευξη συμφωνίας με την κροατική αντιπολίτευση. Έτσι στις 26 Αυγούστου του 1939 ο Βλάντκο Μάτσεκ έγινε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης της Γιουγκοσλαβίας και ιδρύθηκε μια αυτόνομη Μπανόβινα της Κροατίας με το δικό της κοινοβούλιο. Αυτές οι αλλαγές δεν ικανοποίησαν τους Σέρβους, που ανησυχούσαν για το καθεστώς της σερβικής μειονότητας στη νέα Μπανόβινα της Κροατίας και ήθελαν μεγαλύτερο μέρος της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης ως σερβικό έδαφος. Οι Κροάτες εθνικιστές Ουστάσι επίσης εξοργίζονταν με κάθε διακανονισμό λιγότερο από πλήρη ανεξαρτησία μιας Μεγάλης Κροατίας, συμπεριλαμβανομένης όλης της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης. Φοβούμενη εισβολή από τις δυνάμεις του Άξονα, η Γιουγκοσλαβία προσυπέγραψε το Τριμερές Σύμφωνο του Άξονα στις 25 Μαρτίου του 1941, υποσχόμενη συνεργασία με τον Άξονα. Ακολούθησαν στο Βελιγράδι μαζικές διαδηλώσεις κατά του Άξονα. Στις 27 Μαρτίου, το καθεστώς του πρίγκιπα Παύλου ανατράπηκε από στρατιωτικό πραξικόπημα με βρετανική υποστήριξη. Ο 17ετής Πέτρος Β΄ κηρύχθηκε ενήλικος και τοποθετήθηκε στον θρόνο, με πρωθυπουργό τον στρατηγό Ντούσαν Σίμοβιτς. Το Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας απέσυρε την υποστήριξή του στον Άξονα de facto, χωρίς τυπικά να αποκηρύξει το Τριμερές Σύμφωνο. Παρά το γεγονός ότι οι νέοι κυβερνώντες ήταν αντίθετοι με τη ναζιστική Γερμανία, φοβούντο επίσης ότι, αν ο Γερμανός δικτάτορας Αδόλφος Χίτλερ επετίθετο στη Γιουγκοσλαβία, το Ηνωμένο Βασίλειο δεν ήταν πρακτικά σε θέση να βοηθήσει. Ανεξάρτητα από αυτό, στις 6 Απριλίου του 1941 οι δυνάμεις του Άξονα ξεκίνησαν την εισβολή στη Γιουγκοσλαβία και την κατέλαβαν γρήγορα. Η βασιλική οικογένεια, συμπεριλαμβανομένου του Πρίγκιπα Παύλου, διέφυγε στο εξωτερικό και κρατήθηκε από τους Βρετανούς στην Κένυα. Το Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας σύντομα διαμελίστηκε από τον Άξονα σε αρκετές οντότητες. Η Γερμανία, η Ιταλία, η Ουγγαρία και η Βουλγαρία προσάρτησαν ξεκάθαρα ορισμένες παραμεθόριες περιοχές. Μια Μεγάλη Γερμανία επεκτάθηκε για να συμπεριλάβει το μεγαλύτερο μέρος της Σλοβενίας. Ιταλία πρόσθεσε την Κυβέρνηση της Δαλματίας και περισσότερο από το ένα τρίτο της δυτικής Σλοβενίας στην Ιταλική Αυτοκρατορία. Μία διευρυμένη Κροατία αναγνωρίστηκε από τον Αξονα ως Ανεξάρτητο Κράτος της Κροατίας (Nezavisna Država Hrvatska, NDH). Στα χαρτιά το NDH ήταν ένα βασίλειο και ο Αϊμόνε (1900-1948), 4ος Δούκας της Αόστας, στέφθηκε βασιλιάς Τόμισλαβ Β΄ της Κροατίας. Ότι απέμεινε από το σερβικό έδαφος έγινε γερμανική στρατιωτική διοίκηση, υπό στρατιωτικούς διοικητές και μια σερβική πολιτική κυβέρνηση υπό την ηγεσία του Μίλαν Νέντιτς. Ο Νέντιτς προσπάθησε να αποκτήσει τη γερμανική αναγνώριση της Σερβίας ως διάδοχου κράτος της Γιουγκοσλαβίας και υποστήριξε τον βασιλιά Πέτρο Β΄ ως μονάρχη της Σερβίας. Η Ουγγαρία κατέλαβε αρκετές βόρειες περιοχές. Ο βασιλιάς Πέτρος Β΄, που είχε καταφύγει στην εξορία αναγνωριζόταν, ακόμα ως βασιλιάς όλης της Γιουγκοσλαβίας από τους Συμμάχους. Από τις 13 Μαΐου του 1941 ο σε μεγάλο βαθμό σερβικός "Γιουγκοσλαβικός Στρατός στην Πατρίδα" (Jugoslovenska Vojska u otadžbini, ή JVUO, ή Τσέτνικ) αντιστάθηκε στην κατοχή της Γιουγκοσλαβίας απο τον Άξονα. Αυτό το αντιγερμανικό και αντικομμουνιστικό αντιστασιακό κίνημα διοικείτο από τον βασιλόφρονα στρατηγό Ντράζα Μιχαΐλοβιτς. Για μεγάλο χρονικό διάστημα, οι Τσέτνικ υποστηρίζονταν από τους Βρετανούς, τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη γιουγκοσλαβική βασιλική εξόριστη κυβέρνηση του βασιλιά Πέτρου Β΄. Ωστόσο στην πορεία του πολέμου η πραγματική εξουσία πέρασε στα χέρια των Κομμουνιστών Παρτιζάνων του Γιόσιπ Μπροζ Τίτο. Το 1943 ο Τίτο ανακήρυξε τη δημιουργία της Λαϊκής Ομοσπονδίας της Γιουγκοσλαβίας (demokratska federativna Jugoslavija). Οι Σύμμαχοι σταδιακά αναγνώρισαν τις δυνάμεις του Τίτο ως τις ισχυρότερες δυνάμεις αντίστασης στη γερμανική κατοχή. Άρχισαν να στέλνουν τις περισσότερες από τις ενισχύσεις τους προς τους Παρτιζάνους του Τίτο, παρά προς τους βασιλικούς Τσέτνικ. Στις 16 Ιουνίου του 1944 υπεγράφη η συμφωνία Τίτο-Σουμπάσιτς, που συνένωνε την de facto και de jure κυβέρνηση της Γιουγκοσλαβίας. Στις αρχές του 1945, αφού οι Γερμανοί είχαν εκδιωχθεί, το Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας αποκαταστάθηκε επίσημα στα χαρτιά, αλλά την πραγματική πολιτική εξουσία κατείχαν οι Κομμουνιστές Παρτιζάνοι του Τίτο. Στις 29 Νοεμβρίου ο Βασιλιάς Πέτρος Β΄, ενώ ήταν ακόμη στην εξορία, καθαιρέθηκε από την Κομμουνιστική Συντακτική Συνέλευση της Γιουγκοσλαβίας. Στις 2 Δεκεμβρίου, οι κομμουνιστικές αρχές κήρυξαν ολόκληρη την επικράτεια, ως ανήκουσα στη Λαϊκή Ομοσπονδία της Γιουγκοσλαβίας. Η νέα Γιουγκοσλαβία καταλάμβανε περίπου το ίδιο έδαφος με το βασίλειο, αλλά δεν ήταν πια μοναρχία. Το βασίλειο καλλιέργησε μια στενή σχέση με τους Συμμάχους του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ιδιαίτερα μεταξύ 1920 και 1934 με τους παραδοσιακούς υποστηρικτές της Γιουγκοσλαβίας, Βρετανία και Γαλλία. Μικρή Αντάντ Από το 1920 το Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας είχε σχηματίσει τη Μικρή Αντάντ με την Τσεχοσλοβακία και τη Ρουμανία, με την υποστήριξη της Γαλλίας. Ο πρωταρχικός στόχος της συμμαχίας ήταν να εμποδίσει την Ουγγαρία να ανακτήσει τα εδάφη που είχε χάσει μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η συμμαχία έχασε τη σημασία της το 1937 όταν η Γιουγκοσλαβία και τη Ρουμανία αρνήθηκαν να υποστηρίξουν την Τσεχοσλοβακία (σε περίπτωση στρατιωτικής επίθεσης), που τότε απειλείτο από τη Γερμανία. Βαλκανικές συμμαχίες Το 1924 το Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας σχημάτισε ένα Βαλκανικό Μπλοκ με την Ελλάδα, τη Ρουμανία και την Τουρκία με πρόθεση τη διατήρηση της ισορροπίας στη Βαλκανική χερσόνησο. Η συμμαχία επισημοποιήθηκε και εδραιώθηκε στις 9 Φεβρουαρίου 1934, όταν έγινε η "Βαλκανική Αντάντ". Ιταλικός συνασπισμός Το Βασίλειο της Ιταλίας είχε εδαφικές αξιώσεις από το Βασιλείο της Γιουγκοσλαβίας. Οι σχέσεις μεταξύ της Ιταλίας και των προκατόχων του βασιλείου, του Βασίλειου της Σερβίας και των Σλοβένων και Κροατών, έγιναν εχθρικές κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς Ιταλοί και Γιουγκοσλάβοι πολιτικοί ήταν σε διένεξη για την περιοχή της Δαλματίας, που η Ιταλία απαιτούσε ως δική της. Αυτές οι εχθρικές σχέσεις έγιναν ολοφάνερες την 1η Νοεμβρίου 1918, όταν ιταλικές δυνάμεις βύθισαν το πρόσφατα κατειλημμένο αυστροουγγρικό θωρηκτό SMS Viribus Unitis που χρησιμοποιείτο από το Κράτος των Σλοβένων, Κροατών και Σέρβων. Η Ιταλία σχημάτισε συνασπισμό εναντίον της Γιουγκοσλαβίας με τα κράτη με παρόμοια εξωτερική πολιτική, επηρεασμένα σε μεγάλο βαθμό από την Ιταλία και/ή τον φασισμό (Αλβανία, Ουγγαρία, Ρουμανία και Βουλγαρία), που διήρκεσε από το 1924 έως το 1927. Το 1927 η συνεργασία με τη Βρετανία και τη Γαλλία έκανε την Ιταλία να αποχωρήσει από την αντιγιουγκοσλαβική συμμαχία της. Ο Ιταλός δικτάτορας Μπενίτο Μουσολίνι δέχτηκε το ακραίο κροατικό εθνικιστικό κίνημα των Ουστάσι του Άντε Πάβελιτς στην Ιταλία και να χρησιμοποιεί κέντρα εκπαίδευσης στην Ιταλία για να προετοιμαστεί για πόλεμο με τη Γιουγκοσλαβία. Η Ουγγαρία επέτρεψε, επίσης, τέτοια στρατόπεδα εκπαίδευσης των Ουστάσι. Επισήμως τα τελευταία λόγια του βασιλιά Aλέξανδρου ήταν "Σώστε τη Γιουγκοσλαβία και τη φιλία με τη Γαλλία". Οι διάδοχοί του γνώριζαν πολύ καλά την ανάγκη να προσπαθήσουν και να κάνουν το πρώτο, αλλά το δεύτερο, η διατήρηση στενών δεσμών με τη Γαλλία, ήταν όλο και πιο δύσκολο. Υπήρχαν πολλοί λόγοι για αυτό. Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1930 η Γαλλία, διχασμένη εσωτερικά, ήταν όλο και λιγότερο σε θέση να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην Ανατολική Ευρώπη και να υποστηρίξει τους συμμάχους της, πολλοί από τους οποίους είχαν πληγεί πολύ από την οικονομική κρίση της περιόδου αυτής. Αντίθετα η Γερμανία ήταν όλο και πιο πρόθυμη να συνάψει συμφωνίες ανταλλαγής με τις χώρες της Νοτιοανατολικής Ευρώπης. Στην πορεία οι χώρες αυτές θεώρησαν ότι ήταν εναντίον των συμφερόντων τους να ακολουθούν στενά τη Γαλλία. Ένα επιπλέον κίνητρο για τη βελτίωση των σχέσεων με την Ιταλία και τη Γερμανία ήταν το γεγονός ότι η Ιταλία υποστήριζε το κίνημα των Ουστάσι. Καθώς ο Μάτσεκ επεδίωκε η Ιταλία να στηρίξει την απόσχιση της Κροατίας από τη Γιουγκοσλαβία, ο πρώτος αντιβασιλέας πρίγκιπας Παύλος έκρινε ότι οι στενότερες σχέσεις με την Ιταλία ήταν αναπόφευκτες. Σε μια προσπάθεια να στερήσει το Κροατικό Αγροτικό Κόμμα από πιθανή ιταλική υποστήριξη, υπέγραψε μια συνθήκη φιλίας μεταξύ των δύο χωρών το 1937. Αυτό πράγματι περιόρισε κάπως την απειλή των Ουστάσι, καθώς ο Μουσολίνι φυλάκισε μερικούς από τους ηγέτες τους και απέσυρε προσωρινά την οικονομική υποστήριξη. Το 1938, η Γερμανία, με την προσάρτηση της Αυστρίας, απέκτησε σύνορα με τη Γιουγκοσλαβία. Η ασθενική αντίδραση της Γαλλίας και της Βρετανίας, αργότερα το ίδιο έτος, κατά τη διάρκεια της Κρίσης της Σουδητίας έπεισε το Βελιγράδι ότι ένας ευρωπαϊκός πόλεμος ήταν αναπόφευκτος και ότι δεν θα ήταν συνετό να στηρίξει τη Γαλλία και τη Βρετανία. Αντίθετα η Γιουγκοσλαβία προσπάθησε να μείνει σε απόσταση, αυτό παρά τις προσωπικές συμπάθειες του Παύλου για τη Βρετανία και την πάγια προτίμηση της Σερβίας για τη Γαλλία. Εν τω μεταξύ η Γερμανία και η Ιταλία προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν τα εσωτερικά προβλήματα της Γιουγκοσλαβίας, το ίδιο και ο Μάτσεκ. Στο τέλος η αντιβασιλεία συμφώνησε στην ίδρυση της Μπανοβίνας της Κροατίας τον Αύγουστο του 1939. Αυτό δεν έθεσε τέλος στις πιέσεις από τη Γερμανία και την Ιταλία, ενώ η στρατηγική θέση της Γιουγκοσλαβίας επιδεινώθηκε από εκείνη την ημέρα. Εξαρτιόταν όλο και περισσότερο από τη γερμανική αγορά (περίπου το 90% των εξαγωγών της πήγαινε στη Γερμανία), ενώ τον Απρίλιο του 1939 η Ιταλία εισέβαλε και προσάρτησε την Αλβανία και τον Οκτώβριο του 1940 επιτέθηκε στην Ελλάδα. Τότε πια η Γαλλία είχε ήδη εξαλειφθεί από τη σκηνή, αφήνοντας τη Βρετανία ως μόνο πιθανό σύμμαχο της Γιουγκοσλαβίας - δεδομένου ότι το Βελιγράδι δεν είχε αναγνωρίσει τη Σοβιετική Ένωση. Το Λονδίνο, ωστόσο, ήθελε να εμπλέξει τη Γιουγκοσλαβία στον πόλεμο, πράγμα που εκείνη απέρριπτε. Από τα τέλη του 1940 ο Χίτλερ ήθελε το Βελιγράδι να επιλέξει κατηγορηματικά στρατόπεδο. Η πίεση εντάθηκε, με αποκορύφωμα την υπογραφή του Τριμερούς Συμφώνου στις 25 Μαρτίου 1941. Δύο ημέρες αργότερα ο πρίγκιπας Παύλος εκθρονίστηκε με πραξικόπημα και ο ανιψιός του Πέτρος Β΄ κηρύχθηκε ενήλικος, αλλά η νέα κυβέρνηση, με επικεφαλής τον στρατηγό Σίμοβιτς, διαβεβαίωσε τη Γερμανία ότι θα τηρούσε το Σύμφωνο. Ο Χίτλερ, ωστόσο, διέταξε την εισβολή στη Γιουγκοσλαβία. Στις 6 Απριλίου 1941 βομβαρδίστηκε το Βελιγράδι, στις 10 Απριλίου ανακηρύχθηκε το Ανεξάρτητο Κράτος της Κροατίας και στις 17 Απριλίου ο ασθενής γιουγκοσλαβικός στρατός συνθηκολόγησε. Μετά την εισβολή η γιουγκοσλαβική βασιλική κυβέρνηση κατέφυγε στην εξορία και οι τοπικές γιουγκοσλαβικές δυνάμεις άρχισαν την αντίσταση στις κατοχικές δυνάμεις του Άξονα. Αρχικά η μοναρχία προτίμησε τον Ντράζα Μιχαΐλοβιτς και την αντίστασή του των σερβοκρατούμενων Τσέτνικ. Ωστόσο το 1944 η συμφωνία Τίτο-Σουμπάσιτς αναγνώρισε τη Λαϊκή Ομοσπονδία της Γιουγκοσλαβίας ως προσωρινή κυβέρνηση, με το μέλλον της μοναρχίας να αποφασιστεί σε μεταγενέστερη στάδιο. Τρεις αντιβασιλείς - ο Σέρβος Σρνταν Μπουντισάβλιεβιτς, ο Κροάτης Άντε Μάντιτς και ο Σλοβένος Ντούσαν Σέρνετς - ορκίστηκαν στο Βελιγράδι στις 3 Μαρτίου 1945. Διόρισαν τη νέα κυβέρνηση, με επικεφαλής τον Τίτο ως πρωθυπουργό και υπουργό πολέμου και τον Σουμπάσιτς ως υπουργό εξωτερικών, στις 7 Μαρτίου. Στις 29 Νοεμβρίου 1945, όντας ακόμα στην εξορία, ο βασιλιάς Πέτρος Β΄ καθαιρέθηκε από τη συντακτική συνέλευση και η Ομοσπονδιακή Λαϊκή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας αναγνωρίστηκε διεθνώς ως Γιουγκοσλαβία. Οι Σέρβοι, οι Κροάτες και οι Σλοβένοι ήταν τα συνταγματικά έθνη μέχρι το 1929, οπότε συγχωνεύθηκαν σε μία ενιαία "γιουγκοσλαβική" εθνικότητα. Tα παρακάτω δεδομένα, κατά μητρική γλώσσα, είναι από την απογραφή του πληθυσμού το 1921: Σερβοκροατική: 8,911,509 (74.36%) Σέρβοι: 44.57% Κροάτες: 23.5% Μουσουλμάνοι: 6.29% Σλοβενική: 1,019,997 (8.51%) Γερμανική: 505,790 (4.22%) Ουγγρική: 467,658 (3.9%) Αλβανική: 439,657 (3.67%) Ρουμανική: 231,068 (1.93%) Tουρκική: 150,322 (1.25%) Τσεχική και Σλοβακική: 115,532 (0.96%) Ρουθηνική: 25,615 (0.21%) Ρωσική: 20,568 (0.17%) Πολωνική: 14,764 (0.12%) Iταλική: 12,553 (0.11%) Αλλες: 69,878 (0.58%)Με βάση τη γλώσσα, οι Γιουγκοσλάβοι (Σέρβοι, Κροάτες, Σλοβένοι και Μουσουλμάνοι μαζί) αποτελούσαν το 82,87% του πληθυσμού της χώρας. Χριστιανοί: 10,571,569 (88.21%) Oρθόδοξοι: 5,593,057 (46.67%) Ρωμαιοκαθολικοί: 4,708,657 (39.29%) Προτεστάντες: 229,517 (1.91%) Ανατολικοί Καθολικοί: 40,338 (0.34%) Μουσουλμάνοι: 1,345,271 (11.22%) Εβραίοι: 64,746 (0.54%) άλλοι: 1,944 (0.02%) άθεοι: 1,381 (0.01%) Γεωργία, κτηνοτροφία, δασοπονία και αλιεία - 78.87% Βιομηχανία και βιοτεχνία - 9.91% Τράπεζες, εμπόριο και συγκοινωνίες - 4.35% Δημόσιες υπηρεσίες, ελεύθερα επαγγέλματα και στρατός - 3.80% Αλλα - 3.07% Tο βασίλειο είχε τρία πανεπιστήμια: το Πανεπιστήμιο του Βελιγραδίου, το Πανεπιστήμιο του Ζάγκρεμπ και το Πανεπιστήμιο της Λιουμπλιάνας, στις τότε πιο αναπτυγμένες πόλεις της χώρας. Πέτρος Α΄ (1 Δεκεμβρίου 1918 – 16 Aυγούστου 1921: Ο Πρίγκιπας Αντιβασιλέας Αλέξανδρος κυβερνούσε εν ονόματι του Βασιλιά) Αλέξανδρος Α΄ (16 Aυγούστου 1921 – 9 Oκτωβρίου 1934) Πέτρος Β΄ (9 Oκτωβρίου1934 – 29 Noεμβρίου 1945, σε εξορία από 13/14 Aπριλίου 1941) Αντιβασιλεία υπό τον Πρίγκιπα Παύλο (9 Oκτωβρίου 1934 – 27 Mαρτίου 1941) 1941–1942 – Ντούσαν Σίμοβιτς 1942–1943 – Σλόμπονταν Γιοβάνοβιτς 194300000 – Mίλος Τριφούνοβιτς 1943–1944 – Μπόζινταρ Πούριτς 1944–1945 – Ιβάν Σούμπασιτς 194500000 – Γιόσιπ Μπροζ Τίτο Οι Επαρχίες (Ποκράϊνε) του Βασιλείου των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων δημιουργήθηκαν το 1918 με την ίδρυση του κράτους. ΣερβίαΒόρεια Σερβία Νότια ΣερβίαΜαυροβούνιο Βοσνία και Ερζεγοβίνη Δαλματία Κροατία και Σλαβονία Σλοβενία Βανάτο, Μπάτσκα και Μπαράνια Οι Περιφέρειες (Όμπλαστ) δημιουργήθηκαν με το Σύνταγμα του Βίντοβνταν του 1921 και εφαρμόστηκαν από τις 26 Απριλίου 1922 καταργώντας τις Επαρχίες. Περιφέρειες (Όμπλαστ): Οι Μπανοβίνες (Επαρχίες) δημιουργήθηκαν το 1929, με τη μετονομασία του κράτους σε Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας και αντικατέστησαν τις Περιφέρειες. Μπανόβινα του Δούναβη με πρωτεύουσα το Νόβι Σαντ Μπανόβινα του Δράβου με πρωτεύουσα τη Λιουμπλιάνα Μπανόβινα του Δρίνου με πρωτεύουσα το Σαράγιεβο Μπανόβινα της Κροατίας με πρωτεύουσα το Ζάγκρεμπ(1939—1941) Μπανόβινα του Σάβου με πρωτεύουσα το Ζάγκρεμπ (1929—1939) Παράκτια Μπανόβινα με πρωτεύουσα το Σπλιτ (1929—1939) Μπανόβινα του Μοράβα με πρωτεύουσα το Νις Μπανόβινα του Βαρδάρη με πρωτεύουσα τα Σκόπια Μπανόβινα του Βρμπας με, πρωτεύουσα την Μπάνια Λούκα Μπανόβινα της Ζέτα με πρωτεύουσα το Τσέτινιε.Η πρωτέυουσα του κράτους Βελιγράδι μαζί με τις πόλεις του Ζέμουν και του Πάντσεβο αποτελούσαν ξεχωριστή διοικητική ενότητα, τη Διοίκηση πόλης Βελιγραδίου. Το δημοφιλέστερο άθλημα στο Βασίλειο ήταν το ποδόσφαιρο. Η Γιουγκοσλαβική Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου ιδρύθηκε στο Ζάγκρεμπ το 1919. Είχε την έδρα της στο Ζάγκρεμπ μέχρι τη δικτατορία της 6ης Ιανουαρίου (1929), οπότε μεταφέρθηκε στο Βελιγράδι. Από το 1923 ένα εθνικό πρωτάθλημα διεξαγόταν σε ετήσια βάση. Η εθνική ομάδα έπαιξε τον πρώτο αγώνα της στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1920. Επίσης, συμμετείχε στο εναρκτήριο Παγκόσμιο Κύπελλο της FIFA, τερματίζοντας τέταρτη. Άλλο δημοφιλές άθλημα ήταν η υδατοσφαίριση, στην οποία κυριάρχησε σε εθνικό επίπεδο η Κροατική VK Jug. Το βασίλειο συμμετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες από το 1920 έως το 1936. Στο διάστημα αυτό η χώρα κέρδισε οκτώ μετάλλια, όλα στη γυμναστική και έξι από αυτά ο Λέον Στούκελι, Σλοβένος. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Kingdom of Yugoslavia στο Wikimedia Commons | Το Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας (Kraljevina Jugoslavija, Краљевина Југославија) ήταν κράτος στη Νοτιοανατολική και την Κεντρική Ευρώπη την περίοδο του Mεσοπολέμου (1918-1939) και το πρώτο μισό του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου (1939–1943). Δημιουργήθηκε, μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο το 1918 από τη συνένωση του προσωρινού Κράτους των Σλοβένων, Κροατών και Σέρβων (που το ίδιο σχηματίσθηκε από εδάφη της πρώην Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας με το πρώην ανεξάρτητο Βασίλειο της Σερβίας. Το Βασίλειο του Μαυροβουνίου είχε ενωθεί με τη Σερβία πέντε μέρες νωρίτερα και η έως τότε αυστροουγγρική Βοϊβοντίνα είχε ενωθεί με τη Σερβία τέσσερις ημέρες νωρίτερα, ενώ το Κοσσυφοπέδιο και η περιοχή του Βαρδάρη με τα Σκόπια ήταν τμήματα της Σερβίας, που είχε αποσπάσει από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, ήδη από τους Βαλκανικούς Πολέμους. Τα πρώτα έντεκα χρόνια της ύπαρξής του το Βασίλειο ονομαζόταν επίσημα Βασίλειο των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων (Kraljevina Srba Hrvata i Slovenaca, Краљевина Срба Хрвата и Словенаца) αλλά ο όρος "Γιουγκοσλαβία" ήταν η κοινή του ονομασία από την αρχή. Το επίσημο όνομα του κράτους έγινε "Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας" από τον βασιλιά Αλέξανδρο Α΄ στις 3 Οκτωβρίου 1929. Το κράτος κυβερνήθηκε από τη Σερβική δυναστεία των Καραεώργεβιτς, που στο παρελθόν κυβέρνησε το Βασίλειο της Σερβίας υπό τον Πέτρο Α΄ από το 1903 (μετά το Πραξικόπημα του Μαΐου) και μετά. Ο Πέτρος Α΄ έγινε ο πρώτος βασιλιάς της Γιουγκοσλαβίας μέχρι τον θάνατό του το 1921. Τον διαδέχθηκε ο γιος του Αλέξανδρος Α΄, που ήταν αντιβασιλέας του πατέρα του. Ήταν γνωστός ως «Αλέξανδρος ο Ενοποιητής» και μετονόμασε το βασίλειο "Γιουγκοσλαβία" το 1929. Δολοφονήθηκε στη Μασσαλία από τον Βούλγαρο επαναστάτη Βλάντο Τσερνοζέμσκι, μέλος της Εσωτερικής Μακεδονικής Επαναστατικής Οργάνωσης (ΕΜΕΟ), κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στη Γαλλία το 1934. Το στέμμα περιήλθε στον τότε ακόμα ανήλικο γιο του Πέτρο. Ο ξάδελφός του Παύλος κυβέρνησε ως αντιβασιλέας μέχρι το 1941, οπότε ο Πέτρος Β΄ ενηλικιώθηκε. Η βασιλική οικογένεια κατέφυγε στο Λονδίνο την ίδια χρονιά, πριν εισβάλουν οι δυνάμεις του Άξονα στη χώρα. Τον Απρίλιο του 1941 η χώρα καταλήφθηκε και διαμοιράστηκε από τις δυνάμεις του Άξονα. Στο Λονδίνο ιδρύθηκε μια βασιλική εξόριστη κυβέρνηση, που αναγνωρίστηκε από το Ηνωμένο Βασίλειο και, αργότερα, από όλες τις Συμμαχικές δυνάμεις. Το 1944, μετά από πιέσεις του Βρετανού πρωθυπουργού Ουίνστον Τσώρτσιλ, ο βασιλιάς αναγνώρισε ως νόμιμη την κυβέρνηση της Λαϊκής Ομοσπονδίας της Γιουγκοσλαβίας, που ιδρύθηκε στις 2 Νοεμβρίου, μετά την υπογραφή της Συνθήκης του Βις των Ιβάν Σουμπάσιτς (για λογαριασμό του Βασιλείου) και Γιόσιπ Μπροζ Τίτο (για λογαριασμό των Γιουγκοσλάβων Παρτιζάνων). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%BF_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%93%CE%B9%CE%BF%CF%85%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%83%CE%BB%CE%B1%CE%B2%CE%AF%CE%B1%CF%82 |
Μεχμέτ Ουζούν | Ο Ουζούν έχει δημοσιεύσει επτά μυθιστορήματα στα Κουρδικά. Η πρώτη του απόπειρα να δημοσιεύσει ένα σύγχρονο Κουρδικό μυθιστόρημα ήταν το 1985 με το Tu (Εσύ). Μετά από αυτό εξέδωσε μια ανθολογία Κουρδικής λογοτεχνίας, την πρώτη στο είδος της. Η επιτυχία στους κύκλους των κριτικών ήρθε με το μυθιστόρημά του "Στη Σκιά μιας Χαμένης Αγάπης" (Siya Evînê). Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από τον αποτυχημένο αγώνα ενός Κούρδου διανοούμενου της δεκαετίας του 1920 να επιδιώξει τον έρωτα μιας γυναίκας και το καθήκον του να πολεμήσει τη νεοϊδρυθείσα Τουρκική δημοκρατία. Τα μυθιστορήματά του άρχισαν να μεταφράζονται σε Ευρωπαϊκές γλώσσες τη δεκαετία του 1990. Δύο βιβλία του έχουν σημοσιευτεί στα Σουηδικά, καθώς και, σε συνεργασία με τη Madeleine Grive, μια διεθνής ανθολογία με τίτλο Världen i Sverige (Ο Κόσμος στη Σουηδία), πρωτοποριακή ανθολογία κειμένων από συγγραφείς που δεν έχουν γεννηθεί στη Σουηδία αλλά κατοικούν και γράφουν εκεί. Δημοσίευε επίσης στην εφημερίδα του Κουρδικού Ινστιτούτου του Παρισιού, την Kurmancî. Το 2001 κέρδισε το Βραβείο Torgny Segerstedt για τη δουλειά του σε μια αφηγηματική παράδοση. Ο Μεχμέτ Ουζούν κατηγορήθηκε αρκετές φορές στην Τουρκία για τις δραστηρίοτητές του στο πεδίο της Κουρδικής λογοτεχνίας. Συνελήφθη στις 21 Μαρτίου 1976 ως διευθύνων εκδότης ενός Κουρδο-Τουρκικού περιοδικού, κατηγορήθηκε για "διαχωριτισμό" και φυλακίστηκε στην κεντρική φυλακή της Άγκυρας. Κατά τη διάρκεια της δίκης του το καλοκαίρι του 1976, προσπάθησε να αποδείξει την ύπαρξη των Κούρδων και της Κουρδικής γλώσσας. Το επιχείρημα του εισαγγελέα ήταν πως οι Κούρδοι και η γλώσσα τους δεν είχαν καμία μορφή ύπαρξης. Όποιος ισχυριζόταν το αντίθετο θεωρείτο μέλος χωριστικού κινήματος και άξιζε να τιμωρηθεί. Καταδικάστηκε σε οκτάμηνη φυλάκιση. Μετά την απελευθέρωση, βρισκόταν ακόμα υπό απειλή μήνυσης για τις ευθύνες του ως εκδότης του προαναφερθέντος περιοδικού, και επομένως επέλεξε την εξορία και έφυγε για τη Σουηδία το 1977. Οι κανονισμοί που κυριαρχούσαν στην Τουρκία την περίοδο εκείνη κατέστησαν την επιστροφή του στην πατρίδα του αδύνατη. Ως επακόλουθο, το 1981, με απόφαση του στρατιωτικού καθεστώτος και όπως και σε πολλούς άλλους Τούρκους και Κούρδους διανοούμενους, του αφαιρέθηκε η υπηκοότητα. Συνέχισε την γλωσσολογική του προσπάθεια στη Στοκχόλμη, βοηθούμενος από χορηγίες της Σουηδικής κυβέρνησης. Για να συλλέξει λεξιλόγιο και παραδόσεις επισκέφτηκε έναν Ιρακινό Κούρδο ηγέτη σε μια επαναστατοκρατούμενη πρεινή κοιλάδα στο Ιράκ, περνώντας τα απογεύματά του σε σκηνές ακούγοντας Κούρδους ποιητές και παραμυθάδες υπό το φως λυχναριού. Έμαθε την Αραβική γραφή για να διαβάσει κλασικά Κουρδικά ποιήματα του 16ου και 17ου αιώνα. Αργότερα, αναζήτησε σπάνια αντίγραφα ενός περιοδικού που δημοσιεύτηκε παό Κούρδους εξόριστους τη δεκαετία του 1920. Οι δυστυχείς περιπέτειες αυτών των πρωτοπόρων σχηματίζουν τη ραχοκοκαλιά σε δύο από τα μυθιστορήματά του, τα οποία, όπως όλη η μυθιστοριογραφία του, καταγράφουν τους αγώνες των Κούρδων δια μέσου των αιώνων. Ηγήθηκε επίσης μιας εκδοτικής ομάδας διανοούμενων που πλήρωναν Κούρδους για να έλθουν στην Ευρώπη και να τους ενημερώσουν για αδιασάφητο λεξιλόγιο. Όταν μετά από πολλά χρόνια στην εξορία, επέστρεψε στην Τουρκία για να δώσει μια ομιλία για την Κουρδική λογοτεχνία, επτά από τα βιβλία του, έξι στα Κουρδικά και ένα στα Τούρκικα, κατασχέθηκαν από τη Δικαστική απόφαση αρ. 2000/39 του Τέταρτου Δικαστηρίου Κρατικής Ασφάλειας του Ντιγιάρμπακιρ, με ημερομηνία 4 Φεβρουαρίου 2000. Tu (Εσύ), Μυθιστόρημα, 1985. Mirina Kalekî Rind (Θάνατος ενός Καλού Γέρου Άντρα), Μυθιστόρημα, 1987. Siya Evînê (Σκιά της Αγάπης), Μυθιστόρημα, 1989. Μεταφράστηκε στα Σουηδικά ως "I skuggan av en förlorad kärlek" ,Översättning av Ingmar Björkstén, Ordfront förlag, 241 s., Stockholm, 2001, ISBN 91-7324-716-2, Pris: 303 SEK Ji Rojên Evdalê Zeynikê (Από τις μέρες του Evdal Zeynikê), Μυθιστόρημα, 1991. Destpêka Edebiyata Kurdî (Το Ξεκίνημα της Κουρδικής Λογοτεχνίας] ,Έρευνα, 1992. Mirina Egîdekî (Θάνατος ενός Ήρωα), Ποίηση, 1993. Hêz û Bedewiya Pênûsê (Η Δύναμη και η Ομορφιά μιας Πένας), Δοκίμια, Nudem Publishers, 203p., 1993. Bîra Qederê : Roman (Μνήμη Πεπρωμένου: Ένα Μυθιστόρημα), Istanbul, Avesta Publishers, 1995, 260 p. (Επανεκδόθηκε από Nefel, Sweden, 2002, ISBN 91-89687-11-6). Världen in Sverige (Ανθολογία, στα Σουηδικά) Dinya Li Swêdê (Ο Κόσμος στη Σουηδία), ίδια ανθολογία, στα Κουρδικά, μαζί με την Madliene Grive, 1995. Antolojiya Edebiyata Kurdî (Ανθολογία Κουρδικής Λογοτεχνίας] (ανθολογία, 2 τόμοι, 1995). Ronî Mîna Evînê Tarî Mîna Mirinê (Φως όπως Αγάπη, Σκοτάδι όπως Θάνατος), Μυθιστόρημα, Avesta Publishers, 350 p., 1998. Hawara Dîcleyê I, Μυθιστόρημα, Nefel Publishers, Sweden, 230 pp., 2003, ISBN 91-89687-13-2. Mehmed Uzun, "Words Washed by the Waters of the Euphrates", International Journal of Kurdish Studies, Vol.14, No. 1&2,pp.36-40, 2000. Mehmed Uzun, The Kurdish Renaissance in Exile, The Journal of the International Parliament of Writers, Vol. 1, Jan. 2001, pp.67-78. Mehmed Uzun, The Nature of Fiction, Index on Censorship Journal, vol.4, 2001. Mehmed Uzun, Diyarbakir: the slap in the face, International Journal of Kurdish Studies, Jan. 2003. Μεχμέτ Ουζούν, Εισαγωγή Αρχειοθετήθηκε 2005-12-13 στο Wayback Machine. The Reykjavík International Literature Festival 2005, Find Uzun The Pomegranate Flowers, International Journal of Kurdish Studies, Jan. 2003, Αγγλική μετάφραση Diyarbakir: the slap in the face, International Journal of Kurdish Studies, Jan. 2003, Άρθρο από τον Μεχμέτ Ουζούν για τη ζωή και το έργο του Έργα του Μεχμέτ Ουζούν Mehmed Uzun’s defense offered in the Diyarbakir State Security Court No. 4. (19.04.2002) Η NFFE(Norwegian Forum for Freedom of Expression) διαμαρτύρεται για την κατάσχεση των βιβλίων του Μεχμέτ Ουζούν το 2000 Writer and publisher face charges for literary works, International Freedom of Expression eXchange, March 2001 | Ο Μεχμέτ Ουζούν (Mehmed Uzun, Σιβερέκ, Ούρφα, Τουρκία 1953 – Ντιγιάρμπακιρ, Τουρκία 11 Οκτωβρίου 2007) ήταν σύγχρονος Κούρδος συγγραφέας και μυθιστοριογράφος. Παρά το γεγονός πως η Κουρδική γλώσσα είχε τεθεί εκτός νόμου στην Τουρκία από το 1920 μέχρι το 1990, ξεκίνησε να γράφει στη μητρική του γλώσσα. Ως συγγραφέας, ο Ουζούν έχει συμβάλει κατά πολύ στη διαμόρφωση μιας σύγχρονης Κουρδικής λογοτεχνικής γλώσσας και της αναβίωσης Κουρδικών παραδόσεων αφήγησης ιστοριών. Έζησε ως πολιτικός εξόριστος στη Σουηδία από το 1977 μέχρι το 2005. Κατά τη διαμονή του στη Σκανδιναβία επέδειξε πλούσιο συγγραφικό έργο, υπογράφοντας δώδεκα μυθιστορήματα και δοκίμια στην Κουρδική γλώσσα, που τον κατέστησαν ιδρυτικό μέλος της σύγχρονης Κουρδικής λογοτεχνίας στη διάλεκτο Κουμάντζι. Τον Ιούνιο του 2005 επέστρεψε στηνν Κωνσταντινούπολη. Είναι μέλος της παγκόσμιας ομοσπονδίας συγγραφέων PEN και της Σουηδικής ομοσπονδίας συγγραφέων. Στις 29 Μαΐου 2006, έγινε γνωστό πως ο Ουζούν είχε διαγνωστεί με καρκίνο. Μετά από υποβολή σε θεραπεία στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Καρολίνσκα στη Στοκχόλμη, επέστρεψε στην Τουρκία, όπου και πέθανε σε ηλικία 54 ετών. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CF%87%CE%BC%CE%AD%CF%84_%CE%9F%CF%85%CE%B6%CE%BF%CF%8D%CE%BD |
Λευτέρης Αποστόλου | Ο Λευτέρης Αποστόλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1903 από ευκατάστατη οικογένεια και ήταν αδελφός της ηρωίδας Ηλέκτρας Αποστόλου. Με εξαιρετική προσωπική μόρφωση, στο πεδίο της πολιτικής φιλοσοφίας, αυτοδίδακτος γερμανικών, γαλλικών και ρωσικών. Σε μικρή ηλικία εντάχθηκε στην ΟΚΝΕ και το 1924 έγινε Γραμματέας της.Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Πάγκαλου τον Αύγουστο του 1925 ο Αποστόλου μαζί με άλλα μέλη του ΚΚΕ θα συλληφθούν για το "Μακεδονικό" και θα παραπεμφθούν σε δίκη. Η δίκη των "αυτονομιστών" διακόπηκε λόγω της διεθνούς κατακραυγής και συνεχίστηκε τον Φεβρουάριο του 1926. Ενώ οι κατηγορούμενοι θα αθωωθούν από το στρατοδικείο, ο Αποστόλου θα εκτοπιστεί στη Φολέγανδρο μαζί με άλλους κομμουνιστές (Πουλιόπουλος, Κολοζώφ, Ζέβγος, Νίκολης, Οικονομίδης κ.α). Θα αφεθούν όλοι ελεύθεροι με την πτώση της δικτατορίας, στις 22 Αυγούστου 1926.Μετά την αποφυλάκισή του έγινε μέλος του ΚΚΕ και ήταν από τα ηγετικά στελέχη με πολύπλευρη κομματική δράση. Τον Ιανουάριο του 1931 ο Αποστόλου μαζί με τους Χαϊτά, Ευτυχιάδη, Κολοζώφ και άλλα ηγετικά στελέχη του ΚΚΕ θα συλληφθούν από την κυβέρνηση του Βενιζέλου και θα καταδικαστούν με τον Ιδιώνυμο νόμο του 1929 σε τρία χρόνια φυλάκιση και ένα εξορία. Όμως, τον Απρίλιο του 1931 ο Αποστόλου θα καταφέρει μαζί με άλλα 8 στελέχη του ΚΚΕ να αποδράσουν από τις φυλακές Συγγρού και να καταφύγουν στην Σοβιετική Ένωση, μαζί με τον δεκανέα της φρουράς Γρηγόρη Γρηγοριάδη. Οι υπόλοιποι οκτώ που απέδρασαν ήταν οι Βασίλης Ασίκης, Κώστας Ευτυχιάδης, Περικλής Καρασκόγιας, Γιώργος Κολοζώφ, Μάρκος Μαρκοβίτης, Ορφέας Οικονομίδης, Δημήτρης Παπαρήγας και Ανδρόνικος Χαϊτάς. Στη Μόσχα ο Αποστόλου φοίτησε στο Κομμουνιστικό Πανεπιστήμιο Εργαζομένων της Ανατολής (ΚUTV), επέστρεψε το 1934 στην Ελλάδα και εντάχθηκε πάλι στο ΚΚΕ. Κατά την περίοδο της Μεταξικής δικτατορίας συνελήφθη και στάλθηκε στις φυλακές της Αίγινας και στη συνέχεια εξορίστηκε στην Κίμωλο. Απέδρασε μαζί με τους 36 άλλους πολιτικούς κρατούμενους της Κιμώλου, στις 20 Απρίλη του 1941 και κατέφυγε μαζί με τους περισσότερους συντρόφους του στην Αθήνα, όπου εργάστηκε για την ανασυγκρότηση του ΚΚΕ και παράλληλα τη δημιουργία και συγκρότηση του ΕΑΜ (Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο). Ο Αποστόλου, εκ μέρους του ΚΚΕ, ήταν ένα από τα ιδρυτικά μέλη του ΕΑΜ στις 27 Σεπτέμβρη του 1941. Έναν μήνα μετά από την ίδρυση του ΕΑΜ συνελήφθη ξανά, αλλά, κατάφερε και δραπέτευσε. Όλη την υπόλοιπη περίοδο της κατοχής έδρασε σαν ηγετικό στέλεχος του ΕΑΜ στην Αθήνα. Επίσης έλαβε μέρος στα Δεκεμβριανά με τον ΕΛΑΣ Αθήνας. Το 1945 στη δίκη των δοσίλογων ο Αποστόλου ήταν βασικός μάρτυρας κατηγορίας για τη δολοφονία της αδελφής του Ηλέκτρας από την Ειδική Ασφάλεια Αθηνών. Μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας κυνηγημένος από τη Λευκή τρομοκρατία βρέθηκε μαζί με πολλούς άλλους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης στα βουνά. Εντάχθηκε στον ΔΣΕ και πολέμησε σαν μαχητής του στον εμφύλιο πόλεμο. Μετά την ήττα του ΔΣΕ, τον Αύγουστο του 1949, εγκαταστάθηκε στη Ρουμανία σαν πολιτικός πρόσφυγας. Το 1950 στην Γ' Πανελλαδική Συνδιάσκεψη διαφώνησε με την ηγεσία του ΚΚΕ υπό τον Ζαχαριάδη για τη γραμμή του κόμματος και διαγράφηκε. Ο Βασίλης Μπαρτζιώτας τον χαρακτήρισε τυχοδιώκτη και εισηγήθηκε τη διαγραφή του από μέλος του ΚΚΕ. Η ηγεσία θα τον απομακρύνει από το Βουκουρέστι και εργάζεται σαν τορναδόρος στο Μοϊνέστι μέχρι το 1954. Στη συνέχεια εργάζεται σαν φύλακας σε γκαράζ. Έγινε πάλι δεκτός στο κόμμα το 1956, όμως αργότερα, το 1958, ήρθε πάλι σε ρήξη με την ηγεσία του ΚΚΕ που είχε πλέον αναλάβει ο Κολιγιάννης και φυλακίστηκε από τις ρουμανικές μυστικές υπηρεσίες σε φυλακές στο Βουκουρέστι για 82 μέρες. Απελευθερώθηκε μετά από πιέσεις συγγενών του στη Ρουμανική πρεσβεία στην Αθήνα.Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1974, συντάχθηκε με το ΚΚΕ Εσωτερικού και πέθανε τον Δεκέμβριο του 1981, στο Γηροκομείο Αθηνών. [1] Η ίδρυση του ΕΑΜ Αποδράσεις κομμουνιστών Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, Α' τόμος 1919-1949, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2012 Ιστορία της Αντίστασης 1940-45, εκδόσεις Αυλός, Αθήνα 1979 "Η Μεγάλη Πενταετία", Πέτρος Ρούσος, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1976 "ΟΚΝΕ 1922-1943", Χρήστος Ν. Τσιντζιλώνης, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1989 "Γιατί με σκοτώνεις σύντροφε", Θωμάς Δρίτσιος, εκδόσεις Γλάρος, Αθήνα 1983 "Κόκκινοι δραπέτες 1920-1944", Κώστας Γκριτζώνας, εκδόσεις Γλάρος, Αθήνα 1985 | Ο Λευτέρης Αποστόλου (1903-1981) ήταν ηγετικό στέλεχος της Ομοσπονδίας Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας και του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, ιδρυτικό μέλος του ΕΑΜ, αντιστασιακός και μαχητής του ΔΣΕ. Έζησε σαν πολιτικός πρόσφυγας στη Ρουμανία, το 1974 επαναπατρίστηκε και εντάχθηκε στο Κ.Κ.Ε. Εσωτερικού. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%B7%CF%82_%CE%91%CF%80%CE%BF%CF%83%CF%84%CF%8C%CE%BB%CE%BF%CF%85 |
Εκλογές στην Γκαμπόν | Ο Αλί Μπόνγκο επανεξελέγη στις πιο πρόσφατες προεδρικές εκλογές, που διεξήχθησαν τον Αύγουστο του 2016. Στις πρώτες προεδρικές εκλογές στην γκαμπονέζικη ιστορία, ο Λεόν Μπα εξελέγη πρόεδρος χωρίς αντίπαλο με το 100% των ψήφων και με τη σημαία του Δημοκρατικού Μπλοκ της Γκαμπόν. Ο Μπα ήταν ξανά ο μοναδικός υποψήφιος και επανεξελέγη πρόεδρος με ποσοστό 100% στις προεδρικές εκλογές που διεξήχθησαν στις 19 Μαρτίου 1967. Πέθανε όμως λίγες ημέρες μετά την ορκωμοσία του για νέα θητεία και αντικαταστάθηκε από τον Ομάρ Μπονγκό. Η προσέλευση στις κάλπες έφτασε το 99,4%. Ο νέος πρόεδρος Ομάρ Μπονγκό στερέωσε την εξουσία του και παγίωσε το μονοκομματικό καθεστώς. Εξελέγη πρόεδρος στις γενικές εκλογές που έγιναν στις 25 Φεβρουαρίου 1973 χωρίς αντίπαλο, με ποσοστό 100% και με συμμετοχή 97,8%. Οι προεδρικές εκλογές διενεργήθηκαν για πρώτη φορά ξεχωριστά από τις βουλευτικές, στις 30 Δεκεμβρίου 1979. Πρόεδρος επανεξελέγη ο μοναδικός υποψήφιος Ομάρ Μπονγκό με 100% και με προσέλευση 99,9%. Ο Ομάρ Μπόνγκο κέρδισε ξανά τις προεδρικές εκλογές, στις 9 Νοεμβρίου 1986, πάλι ως ο μοναδικός υποψήφιος. Το ποσοστό προσέλευσης στην κάλπη ήταν 99,9% και εκείνες ήταν οι τελευταίες εκλογές που διεξήχθησαν υπό μονοκομματικό καθεστώς. Οι προεδρικές εκλογές του 1993 διενεργήθηκαν στις 5 Δεκεμβρίου και ήταν οι πρώτες με τη συμμετοχή περισσότερων από έναν υποψήφιο, με τον Ομάρ Μπονγκό να διεκδικεί νέα θητεία, με αντιπάλους άλλους 12 υποψήφιους. Το ποσοστό συμμετοχής ήταν 88,1%. Ο Μπονγκό κέρδισε από τον πρώτο γύρο, με ποσοστό 51,2% των ψήφων. Το αποτέλεσμα αμφισβητήθηκε από τον αρχηγό της αντιπολίτευσης, Πολ Μπα Αμπεσολέ, ο οποίος απείλησε να σχηματίσει μόνος του αντίπαλη κυβέρνηση. Ξέσπασαν ταραχές το 1994 στη χώρα. Τελικά κυβέρνηση και αντιπολίτευση έκαναν συνομιλίες και μετά τη διάσκεψη ειρήνευσης, σχηματίστηκε κυβέρνηση συνασπισμού, μέχρι τη διεξαγωγή των βουλευτικών εκλογών του 1996. Στις επόμενες προεδρικές εκλογές στις 6 Δεκεμβρίου 1998, ο Ομάρ Μπόνγκο κέρδισε ξανά, με ποσοστό 66,8% έναντι 16,54% για τον αρχηγό της αντιπολίτευσης, Πιέρ Μαμπουντού. Ο Μαμπουντού αμφισβήτησε έντονα το αποτέλεσμα κάνοντας λόγο μεταξύ άλλων για "εκλογικό πραξικόπημα". Μετά τις εκλογές, ο ίδιος κατήγγειλε ότι η κυβέρνηση έστειλε κομάντος να τον δολοφονήσουν στις 12 Δεκεμβρίου 1998. Ο Ομάρ Μπόνγκο, όντας από το 1967 στην εξουσία, διεκδίκησε και κέρδισε νέα επταετή θητεία στις εκλογές που έγιναν στις 27 Νοεμβρίου 2005. Ο βετεράνος πρόεδρος εξελέγη με ποσοστό 79,18% των ψήφων και με προσέλευση 63,6%. Ορκίστηκε για μια νέα 7ετή θητεία στις 19 Ιανουαρίου 2006. Η αντιπολίτευση κατήγγειλε νοθεία, εξαγορά ψήφων και ατασθαλίες, καλώντας σε γενική απεργία. Στα τέλη του 2005, η αντιπολίτευση άσκησαν έφεση εναντίον του αποτελέσματος των εκλογών. Το Συνταγματικό Δικαστήριο απέρριψε τις εφέσεις στις 5 Ιανουαρίου 2006, although it did annul the results from a singleπαρότι ακύρωσε το αποτέλεσμα σε ένα εκλογικό τμήμα στην Κουλαμουτού εξαιτίας ενός "σοβαρού περιστατικού" στο τμήμα εκείνο, αναφορικά με τα ποσοστά που έλαβαν οι υποψήφιοι (φαίνονταν μόνον ο Μπόνγκο και ο Μιμποτό να έχουν λάβει ψήφους παρότι έλαβαν μέρος στις εκλογές άλλοι 3 υποψήφιοι). Οι εκλογές του 2009 έγιναν πρόωρα στις 30 Αυγούστου μετά τον θάνατο του επί 42 χρόνια προέδρου, Ομάρ Μπονγκό. Στις εκλογές εξελέγη ο πρόεδρος ο γιος του Ομάρ Μπονγκό, ο Αλί Μπονγκό, με 41,73% των ψήφων έναντι 25,88% για τον πρώην υπουργό Εξωτερικών Αντρέ Μπα Ομπάμε και 25,22% για τον αντιπολιτευόμενο ριζοσπάστη Πιερ Μαμπουντού. Το Κοινοβούλιο αποτελείται από δύο σώματα. Η Κάτω Βουλή ή Εθνοσυνέλευση απαρτίζεται από 120 μέλη, εκ των οποίων τα 111 εκλέγονται για πενταετή θητεία σε μονοεδρικές περιφέρειες και 9 μέλη διορίζονται από τον πρόεδρο. Οι βουλευτικές εκλογές του 2018 διεξήχθησαν παράλληλα με τις δημοτικές εκλογές. Ο πρώτος γύρος διενεργήθηκε στις 6 Οκτωβρίου και ο δεύτερος στις 27 Οκτωβρίου. Παρότι έχασε 15 έδρες, το κυβερνών Δημοκρατικό Κόμμα της Γκαμπόν διατήρησε την πλειοψηφία των δύο τρίτων της Εθνοσυνέλευσης, κερδίζοντας τις 98 από τις συνολικά 143 έδρες (το 2018 αποφασίστηκε να αυξηθούν οι έδρες της Εθνοσυνέλευσης από 120 σε 143). Οι Γκαμπονέζοι πριν η χώρα γίνει ανεξάρτητη ψήφιζαν στις γαλλικές βουλευτικές εκλογές. Ειδικότερα, ψήφισαν σε βουλευτικές εκλογές το 1945, τον Ιούνιο και τον Νοέμβριο του 1946, το 1951 και το 1956. Τον Δεκέμβριο του 1946 και τον Ιανουάριο του 1947 έγιναν εκλογές για αντιπροσώπους. Το 30μελές Συμβούλιο των Αντιπροσώπων εξέλεξε 12 αντιπροσώπους από το Πρώτο Εκλεκτορικό Σώμα και άλλους 18 από το Δεύτερο Εκλεκτορικό Σώμα. Τον Μάρτιο του 1952 διενεργήθηκαν εκλογές για Εδαφική Συνέλευση, με την Δημοκρατική και Σοσιαλιστική Ένωση της Γκαμπόν να κερδίζει τις 14 από τις συνολικά 24 έδρες. Τις ίδιες έδρες (14) κατέλαβε η ίδια Ένωση και στις επόμενες εδαφικές εκλογές, στις 31 Μαρτίου 1957, επί συνόλου 40 εδρών. Οι πρώτες βουλευτικές εκλογές έγιναν στις 12 Φεβρουαρίου 1961, ταυτόχρονα με τις προεδρικές. Το Δημοκρατικό Μπλοκ της Γκαμπόν και η Δημοκρατική και Σοσιαλιστική Ένωση της Γκαμπόν κατήλθαν με κοινή λίστα, υπό την ονομασία "Εθνική Ένωση", κερδίζοντας όλες τις 67 έδρες της Εθνοσυνέλευσης χωρίς αντίπαλο. Η συμμετοχή ήταν 98,7%. Στις βουλευτικές εκλογές στις 12 Απριλίου 1964, το Δημοκρατικό Μπλοκ της Γκαμπόν κέρδισε τις 31 από τις συνολικά 47 έδρες της Εθνοσυνέλευσης, έναντι 16 για την Δημοκρατική και Σοσιαλιστική Ένωση της Γκαμπόν με ποσοστό συμμετοχής 85%. Οι εκλογές επισκιάστηκαν από τη δωροδοκία των ψηφοφόρων από τον Λεόν Μπα με χαρτονομίσματα και από σοβαρές εκλογικές παρατυπίες. Οι επόμενες βουλευτικές εκλογές συνέπεσαν με τις προεδρικές. Το Δημοκρατικό Μπλοκ της Γκαμπόν κατέλαβε όλες τις 47 έδρες της Εθνοσυνέλευσης, ενώ λίγες ημέρες μετά τις εκλογές, απεβίωσε ο πρόεδρος Μπα και τον διαδέχθηκε ο Ομάρ Μπόνγκο. Και οι εκλογές του 1973 έγιναν υπό καθεστώς μονοκομματισμού, παράλληλα με τις προεδρικές. Το Δημοκρατικό Κόμμα της Γκαμπόν, ως το μόνο νόμιμο, κέρδισε όλες τις 70 έδρες της διευρυμένης Εθνοσυνέλευσης. Στις βουλευτικές εκλογές του 1980 (24 Φεβρουαρίου) η συμμετοχή ήταν 108%, επειδή οι ψηφοφόροι μπορούσαν να εγγραφούν την ημερομηνία διεξαγωγής των εκλογών. Το μοναδικό νόμιμο πολιτικό κόμμα εκείνης της περιόδου, το Δημοκρατικό Κόμμα της Γκαμπόν κέρδισε και τις 89 έδρες της Εθνοσυνέλευσης. Σε δύο φάσεις, στις 17 Φεβρουαρίου και στις 3 Μαρτίου, διενεργήθηκαν οι βουλευτικές του 1985, με την νέα εκλογική νομοθεσία. Ο αριθμός των εδρών αυξήθηκε από 89 σε 111 και όλες κερδήθηκαν από το μοναδικό νόμιμο πολιτικό κόμμα εκείνης της περιόδου, το Δημοκρατικό Κόμμα της Γκαμπόν. Η προσέλευση έφτασε το 95,6%. Στις πρώτες πολυκομματικές εκλογές (με τη συμμετοχή συνολικά 13 κομμάτων και 553 υποψηφίων) στην ιστορία της χώρας, στις 16 Σεπτεμβρίου 1990,σημειώθηκαν διαμαρτυρίες. Τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου ακυρώθηκαν στις 32 από τις 120 εκλογικές περιφέρειες έπειτα από καταγγελίες από το λαό για νοθεία υπέρ του Δημοκρατικού Κόμματος της Γκαμπόν. Επαναληπτικές εκλογές έγιναν στις 21 Οκτωβρίου , με έναν δεύτερο γύρο να διεξάγεται στις 28 Οκτωβρίου. Το κυβερνών Δημοκρατικό Κόμμα παρέμεινε πρώτο στο Κοινοβούλιο, κερδίζοντας τις 63 από τις συνολικά 120 έδρες. Οι επόμενες βουλευτικές εκλογές έγιναν στις 15 και στις 29 Δεκεμβρίου 1996. Το κυβερνών Δημοκρατικό Κόμμα της Γκαμπόν κέρδισε τις 85 επί συνόλου 120 εδρών στην Εθνοσυνέλευση. Σε άλλη μία νίκη του κυβερνώντος Δημοκρατικού Κόμματος της Γκαμπόν κατέληξαν οι βουλευτικές εκλογές του 2001, οι οποίες έγιναν σε δύο γύρους, στις 9 και στις 23 Δεκεμβρίου 2001. Το κυβερνών κόμμα κέρδισε τις 86 από τις συνολικά 120 έδρες της Εθνοσυνέλευσης. Στις εκλογές για Εθνοσυνέλευση, που διεξήχθησαν στις 17 Δεκεμβρίου και στις 24 Δεκεμβρίου του 2006, κέρδισε το κυβερνών Δημοκρατικό Κόμμα της Γκαμπόν του Ομάρ Μπονγκό. Εξελέγησαν 4 ανεξάρτητοι βουλευτές. Εκλογές για εθνοσυνέλευση διεξήχθησαν στις 17 Δεκεμβρίου 2011. Καθώς η Αντιπολίτευση κήρυξε αποχή, το κυβερνών Δημοκρατικό Κόμμα της Γκαμπόν (PDG) κέρδισε την απόλυτη πλειοψηφία, με 114 επί συνόλου 120 εδρών. Ήταν οι πιο πολλές έδρες που κέρδισε κόμμα από τότε που ξεκίνησε ο πολυκομματισμός, στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Τις υπόλοιπες έδρες κατέλαβαν λίγα κόμματα: ο Συναγερμός για την Γκαμπόν (RPG) πήρε 3 έδρες, ενώ από 1 έδρα απέσπασαν ο Κύκλος των Φιλελεύθερων Μεταρρυθμιστών (CLR), το Σοσιαλιστικό Δημοκρατικό Κόμμα (PSD) και η Ένωση για τη Νέα Δημοκρατία (UPRN).Η συμμετοχή ήταν μόνο 34,8% καθώς πολλοί οπαδοί της αντιπολίτευσης προτίμησαν να μην προσέλθουν στην κάλπη. Η Γερουσία (Sénat) είναι η άνω βουλή, ένα από τα δύο σώματα που συναποτελούν το Κοινοβούλιο της Γκαμπόν. Αποτελείται από 102 μέλη, τα οποία εκλέγονται για εξαετή θητεία σε μονοεδρικές εκλογικές περιφέρειες από τοπικούς και επαρχιακούς συμβούλους. Από τις εκλογές του 2009 και μετά, σε μερικές εκλογικές περιφέρειες εκλέγονται και 2 γερουσιαστές. Ο πρώτος πρόεδρος της Γερουσίας ήταν ο Ζωρζ Ραβιρί (Georges Rawiri, 1932-2006), στενός συνεργάτης του προέδρου Μπονγκό. Ο Ραβιρί πέθανε εν ενεργεία το 2006 και τον αντικατέστησε ο Ρενέ Ραντεμπίνο Κονικέ (René Radembino Coniquet). Εκλογές για Γερουσία διεξήχθησαν στις 18 Ιανουαρίου του 2009. Το κυβερνών Δημοκρατικό Κόμμα της Γκαμπόν κέρδισε μεγάλη πλειοψηφία εδρών. Στις εκλογές εκείνες,ο αριθμός των γερουσιαστών αυξήθηκε από 91 σε 102. Έπειτα από τις εκλογές, πρόεδρος εξελέγη για πρώτη φορά μια γυναίκα, η Ροζ Φρανσίν Ρογκομπέ, η οποία ανέλαβε και υπηρεσιακή αρχηγός κράτους μετά το θάνατο του Ομάρ Μπονγκό τον Ιούνιο του 2009. Πριν την ανεξαρτησία, οι Γκαμπονέζοι ψήφισαν σε γαλλικά δημοψηφίσματα (που έγιναν στην περιοχή της σημερινής Γκαμπόν). Στις 21 Οκτωβρίου 1945 ενέκριναν το Γαλλικό Σύνταγμα με ποσοστό 89,3% και συμμετοχή 68,1%. Παρόμοια δημοψηφίσματα έγιναν τον Μάιο του 1946 (το 63,8% καταψήφισε το νέο σύνταγμα), τον Οκτώβριο του 1946 (καταψηφίστηκε από το 72%) και τον Σεπτέμβριο του 1958 (το νέο σύνταγμα υπερψηφίστηκε από το 92,6% των ψηφισάντων, με ποσοστό προσέλευσης 78,7%). Το πρώτο δημοψήφισμα στην ιστορία της ανεξάρτητης χώρας διεξήχθη στις 23 Ιουλίου 1995, σε εφαρμογή των Συνθηκών των Παρισίων, που προέβλεπαν συνταγματικές μεταρρυθμίσεις, όπως συμφωνήθηκαν μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης κατά τις διαπραγματεύσεις του 1994. Οι μεταρρυθμίσεις εγκρίθηκαν από το 96,5% των ψηφοφόρων, με ποσοστό συμμετοχής της τάξης του 64%. | Στην Γκαμπόν που είναι Προεδρική Δημοκρατία, διεξάγονται εκλογές για Πρόεδρο και για Κοινοβούλιο. Αρχηγός Κράτους και κυβέρνησης είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, του οποίου η θητεία είναι επταετής και απεριόριστη. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82_%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CE%93%CE%BA%CE%B1%CE%BC%CF%80%CF%8C%CE%BD |
Επιχείρηση Υπόκοσμος | Τους πρώτους τρεις μήνες μετά την επίθεση στο Περλ Χάρμπορ στις 7 Δεκεμβρίου του 1941, οι ΗΠΑ έχασαν 120 εμπορικά πλοία από επιδρομές των γερμανικών U-boat στη Μάχη του Ατλαντικού. Τον Φεβρουάριο του 1942, το Γαλλικό κρουαζιερόπλοιο SS Normandie, που εν τω μεταξύ είχε μετασκευαστεί ως πλοίο στρατευμάτων, φέρεται να σαμποτάρεται και να βυθίστηκε από εμπρησμό στο λιμάνι της Νέας Υόρκης. Το αφεντικό της Ιταλο-Αμερικανικής μαφίας Άλμπερτ Αναστάζια ανέλαβε την ευθύνη για το σαμποτάζ. Παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών υποστήριξε ότι η απώλεια του πλοίου Νορμανδία ήταν ατύχημα, πολλοί Αμερικανοί ήταν σκεπτικοί και σκέφτηκαν ότι η καταστροφή είχε προγραμματιστεί από τους Ναζί. Αρκετοί κατασκόποι και σαμποτέρ των Γερμανών συνελήφθησαν και καταδικάστηκαν για τα εγκλήματά τους, αλλά ποτέ δεν προσκομίστηκαν στοιχεία που να έδειχναν την σύνδεση των κατασκόπων με την απώλεια του πλοίου Νορμανδία. Το Νορμανδία είχε ένα πολύ αποτελεσματικό σύστημα πυροπροστασίας, αλλά βρισκόταν σε αποσύνδεση κατά τη διάρκεια της μετατροπής του. Οι σπινθήρες από μια ηλεκτροσυγκόλληση του Κλέμεντ Ντέρικ πυροδότησαν μια στοίβα από σωσίβια γεμάτη με εύφλεκτα υλικά, η φωτιά εξαπλώθηκε γρήγορα και τελικά τόσο πολύ νερό που χρησιμοποιήθηκε για να θέσει την φωτιά στο πλοίο υπό ελέγχο, ήταν και η κύρια αιτία της βυθισής του. Κανείς δεν ξέρει αν ο Κλέμεντ Ντέρικ είχε πληρωθεί από τον υπόκοσμο για να κάψει το πλοίο. Παρ 'όλα αυτά, οι φόβοι για πιθανή δολιοφθορά ή και κλείσιμο του λιμανιού οδήγησαν τον διοικητή Τσαρλς Χέιφεντεν του Ναυτικού Γραφείου Πληροφοριών του Ναυτικού των ΗΠΑ (ONI), στη Νέα Υόρκη να δημιουργήσει μια ειδική μονάδα ασφαλείας. Ζήτησε την βοήθεια του Τζόσεφ Λάντζα, ο οποίος διεύθυνε την Ψαραγορά Φούλτον, για να πάρει πληροφορίες για την προκυμαία της Νέας Υόρκης, τον έλεγχο των εργατικών συνδικάτων, και τον εντοπισμό πιθανών εργασιών ανεφοδιασμού για τα γερμανικά υποβρύχια με τη βοήθεια του αλιευτικού κλάδου κατά μήκος της ακτής του Ατλαντικού. Για την κάλυψη των δραστηριοτήτων του Λάντζα, ο Χέιφεντεν προσέγγισε τον Λάκι Λουτσιάνο, ο οποίος ήταν το πιο σημαντικό αφεντικό των πέντε οικογενειών της μαφίας στη Νέα Υόρκη. Ο Λουτσιάνο συμφώνησε να συνεργαστεί με τις αρχές με την ελπίδα της αντιπαροχής για πρόωρη αποφυλάκιση του από τη φυλακή. Ο Λάκι Λουτσιάνο βρισκόταν στη φυλακή Ντανεμόρα εκείνη την εποχή, που εκτίε ποινή 30 έως 50 ετών για τη οργάνωση ενός κύκλωματος πορνείας. Για τη συνεργασία του, μεταφέρθηκε σε μια πιο βολική και άνετη ανοιχτή φυλακή στην Γκρέητ Μιντόουζ τον Μάιο του 1942. Αν ο Λουτσιάνο σταμάτησε τα σαμποτάζ παραμένει ασαφές, ωστόσο οι αρχές είχαν ενδείξεις ότι οι απεργίες στις αποβάθρες σταμάτησαν μετά από την συνάντηση που είχε ο δικηγόρος του Λουτσιάνο, Μοούζες Πολάκοφ με μέλη του υποκόσμου με επιρροή στους λιμενεργάτες και στα συνδικάτα τους. Το 1946 η ποινή του Λουτσιάνο θα μετατράπει, αφού είχε εξέτισε 9½ χρόνια, και θα απελάθει στην χώρα καταγωγής του, στην Ιταλία. Campbell, Rodney (1977). The Luciano Project: The Secret Wartime Collaboration of the Mafia and the U.S. Navy, New York: McGraw-Hill, ISBN 0-07-009674-0 Newark, Tim (2007). Mafia Allies. The True Story of America's Secret Alliance with the Mob in World War II, Saint Paul (MN): Zenith Press ISBN 0-7603-2457-3 (Review) | Επιχείρηση Υπόκοσμος (αγγλικά: Operation Underworld), ήταν η κωδική ονομασία της συνεργασίας της κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών με την Ιταλο-Αμερικανική Μαφία την περίοδο 1942-1945 για την αντιμετώπιση των κατασκόπων και σαμπότερ του Άξονα κατά μήκος της βορειοανατολικής ακτής των ΗΠΑ. Η συνεργασία πρόεβλεπε επίσης την αποφυγή απεργίων στα λιμάνια από τα εργατικά συνδικάτα, καθώς επίσης τον περιορισμό των κλοπών από μαυραγορίτες προμήθειων ζωτικής σημασίας για τον πόλεμο. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B9%CF%87%CE%B5%CE%AF%CF%81%CE%B7%CF%83%CE%B7_%CE%A5%CF%80%CF%8C%CE%BA%CE%BF%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%82 |
Σάμπορ Α΄ της Πομερελίας | Ήταν ο μεγαλύτερος γιος του δούκα Σομπιέσλαφ Α' και πρώιμος γόνος του Οίκου των Σαμποριδών, που πήρε το όνομά του. Σύμφωνα με το Χρονικό ή Αρχείο των βασιλέων και πριγκίπων της Πολωνίας (Chronica seu originale regum et principum Poloniae) του Βιντσέντυ Καντλούμπεκ, ο Σάμπορ Α΄ μεταξύ 1177 και 1180 αναγνωρίστηκε ως δούκας της Πομερελίας και διάδοχος του πατέρα του από τον Καζίμιρ Β΄ τον Δίκαιο Ύπατο Δούκα της Πολωνίας. Έμεινε στο Γκντανσκ, όπου προώθησε τη μετανάστευση Γερμανών εποίκων κατά τη διάρκεια του προς Ανατολάς Εποικισμού (Ostsiedlung) και ίδρυσε την εκκλησία του Αγίου Νικολάου περί το 1190. Αναφέρεται επίσης σε μία πράξη του 1186 ως ο ιδρυτής της Κιστερκιανής μονής στο Oλίβα, ένα υιικό μοναστήρι του Kόλμπατς. Ο Σάμπορ Α΄ ήταν νυμφευμένος και είχε δύο γιους, που απεβίωσαν σε νεαρή ηλικία. Το βιβλίο τεθνεώντων του 14ου αι. του αβαείου Ολίβα υποδηλώνει την ημερομηνία τού τέλους του με τις 7 Φεβρουαρίου 1207, ωστόσο ο Σάμπορ Α¨ πιθανότατα απεβίωσε υπό τη βασιλεία του Βλαντίσλαφ Γ΄ του Μακροσκελούς (1202–1206) Ύπατου Δούκα της Πολωνίας. Τον διαδέχθηκε ο μικρότερος αδελφός του Μέστβιν Α'. Κατάλογος δουκάτων και δουκών της Πομερανίας | Ο Σάμπορ Α΄, Sambor I, princeps Pomoranorum, Kασουβιανά Sambór I, (π. 1150 – π. 1207) ήταν αντιβασιλιάς της Πομερελίας από το 1180 μέχρι το τέλος του. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%AC%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%81_%CE%91%CE%84_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A0%CE%BF%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B5%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82 |
Πρωτάθλημα χειροσφαίρισης ανδρών Handball Premier 2019-2020 | Δυο αγωνιστικές πριν από τη λήξη της κανονικής περιόδου το Δ.Σ. της Ομοσπονδίας Χειροσφαιρίσεως Ελλάδος (ΟΧΕ) αποφάσισε με πλειοψηφία (14-1) την οριστική διακοπή όλων των διοργανώσεων της σεζόν 2019-2020 και την ανακήρυξη πρωταθλητών, των πρώτων των βαθμολογιών της Handball Premier (ΑΕΚ) και των υπολοίπων κατηγοριών, λόγω της επιδημίας COVID-19. Την στιγμή της διακοπής ΑΕΚ και Ολυμπιακός ισοβαθμούσαν στην κορυφή της βαθμολογίας, με την ΑΕΚ να είναι στην πρώτη θέση, λόγω της νίκης στο μοναδικό μεταξύ τους παιχνίδι (πρώτο κριτήριο στις ισοβαθμίες) που διεξήχθη στην κανονική διάρκεια της σεζόν, αλλά και της συνολικής διαφοράς τερμάτων (δεύτερο κριτήριο στις ισοβαθμίες). Ο Ολυμπιακός από την πλευρά του διαμαρτυρήθηκε και προτείνε την διεξαγωγή τουλάχιστον ενός αγώνα της κανονικής διάρκειας σεζόν με την ΑΕΚ ως πιο δίκαιη λύση. Η ΟΧΕ αρνήθηκε και η ΑΕΚ ανακηρύχθηκε πρωταθλήτρια. | Το Πρωτάθλημα Ελλάδας χάντμπολ ανδρών για την περίοδο 2019–20 ήταν το 41ο στην ιστορία του θεσμού, και το 5ο με την ονομασία Handball Premier. Διεξήχθη από την Ο.Χ.Ε. με τη συμμετοχή δώδεκα ομάδων. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CF%87%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7%CF%82_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD_Handball_Premier_2019-2020 |
Hardcore Justice | Η πρώτη διοργάνωση έγινε στις 15 Μαΐου 2005, με όνομα Hard Justice. Το όνομα αυτό έμεινε μέχρι το 2009 και στη συνέχεια μετονομάστηκε σε Hardcore Justice το 2010, λόγω της εμφάνισης θρύλων του ECW και των αγώνων με ακραίους κανόνες που έγιναν. Από τότε και κάθε χρόνο γίνονται αγώνες με ακραίους κανόνες. Το Hard Justice του 2007 Το Hard Justice του 2008 Το Hard Justice του 2009 Το Hardcore Justice του 2010 Το Hardcore Justice του 2011 Η ιστοσελίδα του Hardcore Justice του 2012 Η επίσημη ιστοσελίδα του TNA Wrestling | Το Hardcore Justice είναι μια ετήσια διοργάνωση Πληρωμής ανά προβολή, της εταιρία πάλης, Total Nonstop Action Wrestling. Το πρώτο Hardcore Justice έγινε τον Μάιο του 2005 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα κάθε Αύγουστο. | https://el.wikipedia.org/wiki/Hardcore_Justice |
Έγκον Βέλες | Παρόλο που, και οι δύο γονείς του Βέλες ήσαν Ούγγροι χριστιανοί, είχαν εβραϊκή καταγωγή. Ωστόσο, ανατράφηκε ως προτεστάντης και, αργότερα, ασπάστηκε τον καθολικισμό. Σπούδασε στη Βιέννη με τον περίφημο Άρνολντ Σένμπεργκ -πιθανόν ήταν ο πρώτος ιδιωτικός μαθητής του-, καθώς και με τον Γ. Άντλερ (Guido Adler), ιδρυτή του μουσικολογικού ινστιτούτου στη Βιέννη και σημαντικό στέλεχος του αυστριακού Denkmaler. Αυτές οι διπλές επιρροές διαμόρφωσαν μεγάλο μέρος της μουσικής και ακαδημαϊκής σκέψης του. Το 1913, ο Βέλες ξεκίνησε αυτό που θα γινόταν το, δια βίου, ενδιαφέρον του για τα μουσικά δρώμενα του Βυζαντίου. Ο Βέλες εγκατέλειψε την πατρίδα του για την Αγγλία, μετά την προσάρτησή της στη ναζιστική Γερμανία, αλλά βρέθηκε αρχικά στο Άμστερνταμ όπου, τυχαία, άκουσε το ορχηστρικό κομμάτι Prosperos Beschwörungen, υπό τη διεύθυνση του Μ. Βάλτερ (Bruno Walter). Στην Αγγλία εισήλθε -τυπικά- ως εχθρός αλλοδαπός, με προορισμό το στρατόπεδο του Hutchinson στη Νήσο του Μαν, αλλά κέρδισε την ελευθερία του, το 1943, χάρη στη διαμεσολάβηση του Η. C. Colles, κύριου μουσικοκριτικού της εφημερίδας The Times. Ο Βέλες έγινε γνωστός περισσότερο για την εκτεταμένη επιστημονική συνεισφορά του, στη μελέτη της βυζαντινής μουσικής. Αυτές οι εργασίες τού απέφεραν ένα επίτιμο διδακτορικό από την Οξφόρδη (όπου δίδαξε αργότερα), το 1932. Επίσης, έγραψε διάφορες μελέτες, όπως για τον Σένμπεργκ (Schönberg, 1921) και το Die neue Instrumentation (1928-9). Τελευταία, το ενδιαφέρον για τα έργα του Βέλες έχει αναθερμανθεί. Τα έργα του Βέλες ανέρχονται σε, τουλάχιστον, 112 με αριθμούς opus, καθώς και περίπου 20 έργα χωρίς αριθμό opus. Έγραψε συνολικά εννέα συμφωνίες και ίδιο αριθμό κουαρτέτων εγχόρδων. Άλλες συνθέσεις του περιλαμβάνουν όπερες, μία από τις οποίες (Die Bakchantinnen) αναθεωρήθηκε και ηχογραφήθηκε πριν από λίγα χρόνια. Επίσης, ένα οκτέτο με την ίδια οργανοθεσία που είχε ο Σούμπερτ στο δικό του, κοντσέρτα για πιάνο και βιολί (ένα από το καθένα) και μια σουίτα για βιολί και ορχήστρα. Στυλιστικά, τα πρώτα έργα του μοιάζουν με εκείνα του Ε. Κρένεκ (Ernst Krenek), σε «τραχύ» αλλά αναγνωρίσιμο τονικό ύφος. Υπάρχει μια σαφής δεύτερη περίοδος, γύρω από την εποχή των δύο πρώτων συμφωνιών (1940), όπου η μουσική του έχει κάτι από τον ήχο του Μπρούκνερ -στις συμφωνίες, μερικές φορές, με ίσο εύρος, αν και με την αίσθηση και τις αρμονίες του 20ού αιώνα- αλλά μετά την τέταρτη συμφωνία του, η μουσική του είναι πιο αόριστη στον χαρακτήρα, με τις σειριακές τεχνικές που χρησιμοποιούνται. Αυτό το ιδίωμα είναι σταθερό, αλλά με υπαινιγμούς τονικότητας, όπως μπορεί κανείς να ακούσει στο όγδοο κουαρτέτο του. Το Θαύμα της Αρτέμιδος, μπαλέτο (1914-7) Η Πριγκίπισσα Τζιρνάρα (1919-20) Περσικό Μπαλέτο (1920) Ο Αχιλλέας στη Σκύρο, μπαλέτο (1921) Η Θυσία του Κατάδικου, σκηνικό δράμα (1924-5) Οι Βάκχες, δίπρακτη όπερα (1931) Τρία Μικτά Χορωδιακά (1930) Πέντε Μικρά Ανδρικά Χορωδιακά (1932) Λειτουργία σε Φα Ελάσσονα (1934) Κάρολ, για γυναικεία χορωδία (1944) Μικρή Λειτουργία σε Σολ Μείζονα (1958) Αλληλούια, για σοπράνο ή τενόρο σόλο (1958) Laus Nocturna (1962) Εορταστικό Πρελούδιο, πάνω σε ένα Βυζαντινό δοξαστικό, για χορωδία και εκκλησιαστικό όργανο (1966) Ηρωικό Τραγούδι, συμφωνικός πρόλογος για μεγάλη ορχήστρα (1905) Σουίτα (1913) Στη Μέση της Ζωής, καντάτα για σοπράνο, χορωδία και ορχήστρα (1931-2) Κοντσέρτο για πιάνο (1933) Amor Timido, άρια για σοπράνο και μικρή ορχήστρα (1933) Τραγούδι του Κόσμου, για σοπράνο και ορχήστρα (1936-8) Ζωή, Όνειρο και Θάνατος, για άλτο και ορχήστρα (1936-7) Κοντσέρο για βιολί (1961) Όραμα, για σοπράνο και ορχήστρα (1966) Ντιβερτιμέντο (1969)Επίσης, 9 συμφωνίες, η 1η το 1945, η 9η το 1970-1 ’Αγιο Τραγούδι, για φωνή τραγουδιστή, βιολί, βιόλα και πιάνο (1918-9) Σονάτα για βολοντσέλο σόλο (1920) Δύο Κομμάτια, για κλαρινέτο και πιάνο (1922) Σονάτα για βιολί σόλο (1923) Σουίτα για βιολί και ορχήστρα δωματίου (1924) Σουίτα για βιολοντσέλο σόλο (1924) Σουίτα για φλάουτο σόλο (1937) Η Μολύβδινη Ηχώ και η Χρυσή Ηχώ, καντάτα για σοπράνο, κλαρινέτο, βιολοντσέλο και πιάνο (1944) Οκτέτο για κλαρινέτο, φαγκότο, κόρνο, δύο βιολιά, βιόλα, βιολοντσέλο και κοντραμπάσο (1948-9) Σουίτα για φλάουτο, όμποε, κλαρινέτο, κόρνο και φαγκότο (1954) Σουίτα για κλαρινέτο σόλο (1956) Σουίτα για όμποε σόλο (1956) Σουίτα για φαγκότο σόλο (1957) Φανφάρα για κόρνο σόλο (1957) Κουιντέτο για κλαρινέτο, δύο βιολιά, βιόλα και βιολοντσέλο (1959) Τριο εγχόρδων (1962) Ραψωδία για βιόλα σόλο (1962) Παρτίτα προς Τιμήν του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ, για εκκλησιαστικό όργανο (1965) Πρελούδιο για βιόλα σόλο (1971)Επίσης, 9 κουαρτέτα εγχόρδων, το 1ο το 1912, το 9ο το 1966 «Λεξικό Μουσικής και Μουσικών» (Dictionary of Music and Musicians) του George Grove, D.C.L (Oxford, 1880) Baker’s biographical dictionary of musicians, on line Rob. Eitner, Biographisch-bibliographisches Quellen-LexiKon, on line Kennedy, Michael Λεξικό Μουσικής της Οξφόρδης (Oxford University Press Αθήνα: Γιαλλέλης, 1989) ISBN 960-85226-1-7 Εγκυκλοπαίδεια «Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα» (ΠΛΜ), έκδοση 1991, τόμος 13, σ. 436 Enciclopedia Bompiani-Musica, Milano (εκδ. ΑΛΚΥΩΝ, 1985) Eric Blom The New Everyman Dictionary of Music (Grove Weidenfeld, N. York, 1988) | Ο Έγκον Γιόζεφ Βέλες (Egon Josef Wellesz, Βιέννη 21 Οκτωβρίου 1885 – Οξφόρδη 9 Νοεμβρίου 1974) ήταν αυστριακής καταγωγής Βρετανός συνθέτης και μουσικολόγος του 20ού αιώνα, με σημαντική προσφορά στη μελέτη της Βυζαντινής μουσικής. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CE%BD_%CE%92%CE%AD%CE%BB%CE%B5%CF%82 |
Κύπελλο Κύπρου πετοσφαίρισης γυναικών 2016-17 | Στην προημιτελική φάση οι οκτώ ομάδες κληρώθηκαν τυχαία μεταξύ τους σε τέσσερα ζευγάρια και έδωσαν διπλούς αγώνες (εντός και εκτός έδρας). Οι τέσσερις νικήτριες προκρίθηκαν στην ημιτελική φάση. Στην ημιτελική φάση οι ομάδες κληρώθηκαν τυχαία μεταξύ τους και τα δύο ζευγάρια έδωσαν διπλούς αγώνες (εντός και εκτός έδρας) με τις δύο νικήτριες να προκρίνονται στον τελικό. Στις δύο αυτές φάσεις, αν μια ομάδα πετύχαινε δύο νίκες, τότε έπαιρνε αυτή την πρόκριση.Σε περίπτωση που στους δύο αγώνες οι δύο ομάδες είχαν από μία νίκη, όπως πιο κάτω, αμέσως με την λήξη του δεύτερου αγώνα διεξαγόταν το χρυσό σετ (golden set): Πρώτος αγώνας 3 – 0, δεύτερος αγώνας 0 – 3 ή 1 – 3 τότε χρυσό σετ Πρώτος αγώνας 3 – 1, δεύτερος αγώνας 0 – 3 ή 1 – 3 τότε χρυσό σετ Πρώτος αγώνας 3 – 2, δεύτερος αγώνας 2 – 3 τότε χρυσό σετ Πρώτος αγώνας 3 – 0 ή 3 – 1, δεύτερος αγώνας 2 – 3 προκρίνεται ο νικητής του πρώτου αγώνα Πρώτος αγώνας 3 – 2, δεύτερος αγώνας 0 – 3 ή 1 – 3 προκρίνεται ο νικητής του δεύτερου αγώναΟ τελικός ήταν μονός και διεξήχθη σε ουδέτερη έδρα. Στην προημιτελική φάση έγιναν διπλοί αγώνες. Το ΘΟΪ Αυγόρου πέρασε χωρίς αγώνα. Κάθε ομάδα αγωνίστηκε στην έδρα της και στην έδρα του αντιπάλου. Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει τα τελικά αποτελέσματα των αγώνων. Στην ημιτελική φάση έγιναν διπλοί αγώνες. Κάθε ομάδα αγωνίστηκε στην έδρα της και στην έδρα του αντιπάλου. Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει τα τελικά αποτελέσματα των αγώνων. Στον τελικό προκρίθηκαν ο Απόλλων και η Ανόρθωση. Το παιχνίδι διεξήχθη στις 21 Απριλίου 2017 στο Θεμιστόκλειο Αθλητικό Κέντρο στη Λεμεσό. Νικητής ήταν ο Απόλλων με σκορ 3-1 σετ (25-27, 25-7, 25-16, 26-24). «Κύπελλο ΟΠΑΠ Α΄ Κατηγορίας Γυναικών 2016-17 - Αποτελέσματα» (PDF). www.volleyball.org.cy. ΚΟΠΕ. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 4 Μαΐου 2021. Ανακτήθηκε στις 4 Μαΐου 2021. ΚΟΠΕ, επιμ. (2017-01-04) (pdf). ΕΙΔΙΚΗ ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑΤΟΣ ΚΥΠΕΛΛΟΥ OΠΑΠ Α’ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ 2016 – 2017. Λευκωσία. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2017-09-21. https://web.archive.org/web/20170921012921/http://www.volleyball.org.cy/docs/201617/cupwomenA_201617.pdf. | Το Κύπελλο Κύπρου 2016-17 ήταν η 42η έκδοση του Κυπέλλου Κύπρου (40η υπό την αιγίδα της Κυπριακή Ομοσπονδία Πετοσφαίρισης). Συμμετείχαν οι οχτώ ομάδες της Α΄ κατηγορία 2016-17. Νικητής ήταν ο Απόλλων για 4η φορά στην ιστορία του. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8D%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%BF_%CE%9A%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%85_%CF%80%CE%B5%CF%84%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7%CF%82_%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD_2016-17 |
Επίθεση Φράιντ Λίβερ | Η Επίθεση Φράιντ Λίβερ έχει γίνει γνωστή εδώ και πολλούς αιώνες, η πρώτη γνωστή παρτίδα του παιχνιδιού παίχτηκε στη Ρώμη το 1610 από τον Τζούλιο Πολέριο. Το παιχνίδι συνήθως συνεχίζεται με 7.Βζ3+ Ρε6 8.Ιγ3 (βλέπε διάγραμμα). Ο μαύρος θα παίξει 8...Ιβ4 ή 8...Ιε7 ώστε να συνεχίσει με ...γ6, την ενίσχυση του καρφώματος του Ίππου στο δ5. Ο λευκός έχει μια ισχυρή επίθεση, αλλά δεν έχει αποδειχθεί ότι είναι αποφασιστικής σημασίας. Επειδή η άμυνα είναι πιο δύσκολο να παιχθεί από την επίθεση σε αυτήν την παραλλαγή όταν υπάρχει σύντομο χρονικό όριο, η Επίθεση Φράιντ Λίβερ είναι επικίνδυνη για τον μαύρο στο αγωνιστικό επιτραπέζιο παιχνίδι, αν χρησιμοποιείται με περιορισμένο χρόνο. Επίσης, είναι ιδιαίτερα αποτελεσματική ενάντια σε αδύναμους παίκτες που μπορεί να μην είναι σε θέση να βρουν τις σωστές άμυνες. Μερικές φορές ο μαύρος προσκαλεί τον λευκό να παίξει αυτήν την επίθεση σε παρτίδες σκάκι δι' αλληλογραφίας ή αγωνιστικά επιτραπέζια παιχνίδια με μεγαλύτερες χρονικές προθεσμίες (ή αορίστου χρόνου), καθώς ο χαλαρός ρυθμός προσφέρει στον μαύρο μια καλύτερη ευκαιρία για να αντικρούσει τη θυσία του λευκού. Αγλόφωνα βικιβιβλία: Chess Opening Theory: Fried Liver Attack | Η Επίθεση Φράιντ Λίβερ είναι ένα σκακιστικό άνοιγμα που η ονομασία του προέρχεται από ένα ιδίωμα στα ιταλικά που σημαίνει «(επίθεση) ψόφια σαν τηγανητό συκώτι». Αυτό το άνοιγμα είναι μια παραλλαγή της Άμυνας δύο ίππων στην οποία ο λευκός θυσιάζει έναν ίππο για μια επιφανειακά εντυπωσιακή επίθεση στον βασιλιά του μαύρου. Το άνοιγμα αρχίζει με τις κινήσεις: 1. ε4 ε5 2. Ιζ3 Ιγ6 3. Αγ4 Ιζ6 4. Ιη5 δ5 5. ε:δ5 Ι:δ5Αυτή είναι η Άμυνα δύο ίππων, όπου ο λευκός έχει επιλέξει την επιθετική γραμμή 4.Ιη5, αλλά η τελευταία κίνηση του μαύρου είναι επικίνδυνη (οι επιλογές του μαύρου περιλαμβάνουν τις κινήσεις 5...Ια5, 5...Αη4, 5...β5 και 5...Ιδ4). Ο λευκός μπορεί να πάρει τώρα ένα πλεονέκτημα με 6.δ4 (η Επίθεση Λόλλι). Ωστόσο, η Επίθεση Φράιντ Λίβερ συνεχίζει με μια πολύ εντυπωσιακή θυσία ενός Ίππου στο ζ7, που γίνεται με τις κινήσεις: 6. Ι:ζ7 Ρ:ζ7 | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%AF%CE%B8%CE%B5%CF%83%CE%B7_%CE%A6%CF%81%CE%AC%CE%B9%CE%BD%CF%84_%CE%9B%CE%AF%CE%B2%CE%B5%CF%81 |
Δημήτρης Αγραβάνης | Ο Αγραβάνης ξεκίνησε να ασχολείται με την καλαθοσφαίριση ύστερα από παρότρυνση του πατέρα του, στην ακαδημία νέων του Γ.Σ. Αμαρουσίου, υπογράφοντας εν τέλει επαγγελματικό συμβόλαιο για την περίοδο 2010-11. Από τους κιτρινόμαυρους αποχώρησε το καλοκαίρι του 2012 με προορισμό τον Πανιώνιο, με τον οποίο αγωνίστηκε εκτός από την Α1 Εθνική και σε έναν αγώνα του EuroCup. Το Μάρτιο του 2013, συμμετείχε στο All-Star Game ως μέλος της ομάδας Κ18. Την επόμενη αγωνιστική περίοδο, κατόπιν δύσκολων διαπραγματεύσεων, έλαβε μεταγραφή στον Ολυμπιακό του Γιώργου Μπαρτζώκα. Με την ομάδα του Πειραιά κατέκτησε το πρώτο του τρόπαιο τον Οκτώβριο του 2013 και συγκεκριμένα το Διηπειρωτικό Κύπελλο της FIBA. Τον ίδιο μήνα πραγματοποίησε και το ντεμπούτο του στην Ευρωλίγκα και συγκεκριμένα στην Κωνσταντινούπολη εναντίον της Γαλατάσαραϊ. Τον Αύγουστο του 2019, υπέγραψε συμβόλαιο με τον Προμηθέα Πατρών. Το καλοκαίρι του 2022, ο Αγραβάνης μετακινήθηκε στον σύλλογο Γ.Σ. Περιστερίου Ως μέλος των «μικρών» εθνικών Ελλάδας, ο Αγραβάνης συμμετείχε στις εξής διοργανώσεις: στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κ16 του 2010, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κ18 του 2011, Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κ18 του 2012, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κ20 του 2013 και στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κ20 του 2014.Αγραβάνης υπήρξε επίσης μέλος της Εθνικής Ελλάδας ανδρών. Επιλέχθηκε στο ρόστερ 12 ανδρών της Ελλάδας για το Προολυμπιακό τουρνουά καλαθοσφαίρισης του 2016 στο Τορίνο. Επίσης, έχει αγωνιστεί στα Ευρωμπάσκετ του 2017 και του 2022. Ο αδερφός του, Γιάννης, είναι επίσης καλαθοσφαιριστής. Ολυμπιακός Πειραιώς 2 Πρωταθλήματα Ελλάδας: 2015, 2016 1 Διηπειρωτικό Κύπελλο: 2013Προμηθέας Πατρών 1 Σούπερ Καπ: 2020 Δημήτρης Αγραβάνης, στατιστικά στοιχεία αθλητή στον επίσημο ιστότοπο της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης (Ελληνικά). Δημήτρης Αγραβάνης, στατιστικά στον επίσημο ιστότοπο του Ε.Σ.Α.Κ.Ε. Dimitrios Agravanis, στατιστικά στοιχεία αθλητή στον επίσημο ιστότοπο της Euroleague Basketball (Αγγλικά). Agravanis, Dimitrios, στατιστικά στον επίσημο ιστότοπο της FIBA Europe. (Αγγλικά) Agravanis, Dimitrios, προφίλ στον ιστότοπο του αρχείου της FIBA. (Αγγλικά) Agravanis, Dimitrios, στατιστικά στην ιστοσελίδα ProBallers.com. (Αγγλικά) Agravanis, Dimitrios, στατιστικά στην ιστοσελίδα DraftExpress.com. (Αγγλικά) | Ο Δημήτρης Αγραβάνης (γενν. 20 Δεκεμβρίου 1994, Μαρούσι) είναι Έλληνας επαγγελματίας καλαθοσφαιριστής, ο οποίος αγωνίζεται ως πάουερ φόργουορντ/σέντερ για την Μπρεογκάν . Συμμετείχε στο NBA Ντραφτ 2015, όπου επιλέχθηκε 59ος από τους Ατλάντα Χοκς. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%82_%CE%91%CE%B3%CF%81%CE%B1%CE%B2%CE%AC%CE%BD%CE%B7%CF%82 |
Κύπελλο Κύπρου πετοσφαίρισης γυναικών 2010-11 | Στην προημιτελική φάση έγιναν διπλοί αγώνες. Κάθε ομάδα αγωνίστηκε στην έδρα της και στην έδρα του αντιπάλου. Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει τα τελικά αποτελέσματα των αγώνων. Στην ημιτελική φάση έγιναν διπλοί αγώνες. Κάθε ομάδα αγωνίστηκε στην έδρα της και στην έδρα του αντιπάλου. Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει τα τελικά αποτελέσματα των αγώνων. Στον τελικό προκρίθηκαν η ΑΕΛ και ο Απόλλων. Το παιχνίδι διεξήχθη στις 16 Απριλίου 2011 στο Θεμιστόκλειο Αθλητικό Κέντρο στη Λεμεσό. Νικήτρια ήταν η ΑΕΛ με σκορ 3-1 σετ (22-25, 25-8, 25-18, 25-14). Κύπελλο ΟΠΑΠ Α' Κατηγορίας γυναικών 2010-11 - Αποτελέσματα Ιστορία του κυπριακού βόλλεϋ: Χρυσή Βίβλος γυναικών Αρχείο ειδήσεων ΚΟΠΕ 2010-11 | Το Κύπελλο Κύπρου 2010-11 ήταν η 36η έκδοση του Κυπέλλου Κύπρου (34η υπό την αιγίδα της Κυπριακή Ομοσπονδία Πετοσφαίρισης). Συμμετείχαν οι οχτώ ομάδες της Α΄ κατηγορία 2010-11. Νικήτρια ήταν η ΑΕΛ για 28η φορά στην ιστορία της. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8D%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%BF_%CE%9A%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%85_%CF%80%CE%B5%CF%84%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7%CF%82_%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD_2010-11 |
Εζέκιελ Αλεμπούα | Γεννήθηκε το 1947. Σταθμό για την πολιτική του καριέρα αποτέλεσε ο διορισμός του στο υπουργείο Εξωτερικών, το 1981. Η θητεία του εκεί τερματίστηκε τον επόμενο χρόνο (1982). Την 1η Δεκεμβρίου 1986 ανέλαβε πρωθυπουργός, διαδεχόμενος στο αξίωμα τον Άλαν Κεμακέζα. Παρέμεινε πρωθυπουργός ως τις 28 Μαρτίου 1989. Αργότερα έγινε πρωθυπουργός της επαρχίας Γκουανταλκανάλ, από το 1998 ως το 2003. Ήταν αντίθετος με πολλά άτομα που δεν υποστήριζαν το κίνημα ανεξαρτησίας στην επαρχία. Τραυματίστηκε σε δολοφονική απόπειρα από την ομάδα του Χάρολντ Κέκε την 1η Ιουνίου 2001. Τον Αύγουστο του 2005 του απαγγέλθηκαν κατηγορίες για κατάχρηση δημοσίου χρήματος, το οποίο προοριζόταν για την αποζημίωση των πληγέντων από τις εθνοτικές συγκρούσεις.Τον διαδέχθηκε στην πρωθυπουργία ο Σόλομον Μαμαλόνι. Ο Αλεμπούα απεβίωσε από μακρά ασθένεια σε ηλικία 75 ετών στις 7 Αυγούστου 2022. Lennox, Gina (2005). Forged by war: Australians in combat and back home. Melbourne Univ. Publishing. σελ. 17. ISBN 978-0-522-85171-7. Ανακτήθηκε στις 5 Ιανουαρίου 2011. | Ο Εζέκιελ Αλεμπούα (Ezekiel Alebua, 1947-2022) ήταν πολιτικός από τα Νησιά του Σολομώντα, που χρημάτισε πρωθυπουργός του κράτους από το 1986 έως το 1989. Διατέλεσε υπουργός Εξωτερικών από το 1981 έως το 1982. Ήταν μέλος του Ενωμένου Συντηρητικού Κόμματος των Νήσων του Σολομώντα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B6%CE%AD%CE%BA%CE%B9%CE%B5%CE%BB_%CE%91%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%B1 |
Μιχαήλ Χρυσοχόος | Ο Μιχαήλ Χρυσοχόος γεννήθηκε στην ξακουστή Ζίτσα της Ηπείρου το 1834, γι’ αυτό και σε πολλά γραπτά ή και στους χάρτες του που έχει εκτυπώσει, προσθέτει μετά το επίθετο Χρυσοχόος και το εκ καταγωγής προσδιοριστικό Ζιτσαίος Το οικογενειακό του όνομα ήταν Χρυσικός και προσδιόριζε την επαγγελματική ιδιότητα του παππού του, ο οποίος δούλευε το ασήμι και το χρυσάφι τόσο καλά όσο μόνον οι παλιοί Ηπειρώτες μάστορες γνώριζαν. Λέγεται ότι ο Αλή πασάς των Ιωαννίνων τον εμπιστευόταν και τον χρησιμοποιούσε συχνά στην κατασκευή και τη συντήρηση του πολυποίκιλτου οπλισμού και των κοσμημάτων του. Το αρχικό επίθετο Χρυσικός, που υπονοούσε τον επαγγελματία χρυσοχόο, έγινε με τον καιρό εύκολα Χρυσοχόος. Το 1835, όταν ο Μιχαλάκης ήταν μόλις ενός έτους, ο πατέρας του Θεοδόσιος Χρυσοχόος, έφυγε στη Βλαχία για να προκόψει, μια μετακίνηση συνηθισμένη για πολλούς Ηπειρώτες την περίοδο εκείνη, και έμεινε εκεί επί δεκαπέντε χρόνια. Με τον πατέρα του απόντα, φοίτησε στο σχολείο της Ζίτσας μέχρι τα δέκα του χρόνια και στη συνέχεια, όπως μας περιγράφει στην αυτοβιογραφία του: «... από μπακάλης και καφετζής (υπηρέτης πάντοτε), έγινα φωτογράφος το πρώτον και τοπογράφος ύστερα.» Το 1854, όταν ήταν 20 ετών έλαβε πιθανότατα μέρος στην αποτυχημένη Θεσσαλική επανάσταση της χρονιάς εκείνης.Το 1866-67 τον βρίσκουμε στην Κρήτη να συνεργάζεται με τον φιλέλληνα Αμερικανό ιατρό Σἀμουελ Χάουζ (Samuel House) και να συμμετέχει με άλλους Ηπειρώτες στην Κρητική επανάσταση, η οποία ως γνωστόν δεν κατέληξε θετικά για τους Κρητικούς. Η άσχημη εμπειρία που αποκόμισαν οι Έλληνες στρατιωτικοί από την αποτυχημένη Κρητική επανάσταση, τους οδήγησε να δημιουργήσουν μια μυστική επαναστατική κίνηση με το όνομα «Αδελφότης και Άμυνα» στα μεγάλα κέντρα της υπόδουλης Ελλάδος. Η Λάρισα υπήρξε από τα πρώτα κέντρα αυτής της κινήσεως, με επικεφαλής τον Αριστείδη Μουσούρη, ο οποίος ήταν από την Κεφαλλονιά και είχε αγγλική υπηκοότητα. Η κατοικία του Μουσούρη, αποτελούσε την εστία στην οποία συναθροίζονταν και συσκέπτονταν τα εξέχοντα μέλη της Λαρισαϊκής κοινωνίας για την οργάνωση της θεσσαλικής επαναστάσεως. Στη γραμματεία της κινήσεως αυτής συμμετείχε και ο Διονύσιος Γαλάτης, επτανήσιος την καταγωγή. Ο Μιχαήλ Χρυσοχόος από το 1873 διέμενε στη Λάρισα, κοντά στην αδελφή του Αμαλία Χρυσοχόου, η οποία ήταν διορισμένη από την Χριστιανική Κοινότητα Λαρίσης ως δασκάλα στο Παρθεναγωγείο της πόλεως και αργότερα παντρεύτηκε με τον φαρμακοποιό Κωνσταντίνο Παπασταύρου. Στην Λάρισα, ασχολήθηκε αρχικά με μεταλλευτικές εργασίες και εξορύξεις μαρμάρου στην περιοχή της Χασάμπαλης και συγχρόνως εργαζόταν και ως φωτογράφος, γεγονός που φαίνεται ότι τον βοήθησε αργότερα να διακριθεί ως γεωγράφος και τοπογράφος. Στη μυστική επαναστατική κίνηση τον μύησε ο Λαρισαίος έμπορος και χρηματιστής Γεώργιος Φαρμακίδης και από την πρώτη στιγμή ετοίμασε τοπογραφικό χάρτη της Λάρισας και της περιοχής, με τις συνοικίες των Τούρκων, των Εβραίων και των Χριστιανών, που ζητούσε ο Κωνσταντίνος Ισχόμαχος. Στη συνέχεια ασχολήθηκε αποκλειστικά με τη χαρτογράφηση γεωγραφικών περιοχών. Περιηγήθηκε βήμα-βήμα τη Θεσσαλία, Ήπειρο και Μακεδονία και εκπόνησε, αν και ερασιτέχνης στον τομέα αυτόν, πολλούς τοπογραφικούς χάρτες των περιοχών που επισκεπτόταν, με ακρίβεια που ξεπερνούσε τους αντίστοιχους που σχεδίαζαν οι χαρτογραφικές υπηρεσίες του Στρατού. Πολλοί από τους χάρτες του έχουν διασωθεί μέχρι σήμερα και αποτελούν αληθινά έργα τέχνης, για τα χρώματά τους, την ακρίβεια των στοιχείων τους και την ιστορική σημασία τους. Είναι γνωστό ότι πάνω στους χάρτες της Θεσσαλίας που φιλοτέχνησε ο Μιχαήλ Χρυσοχόος χαράχτηκαν οι γραμμές των νέων συνόρων μετά τη συνθήκη του Βερολίνου του 1878, με την οποία παραχωρείτο η Θεσσαλία (πλην της επαρχίας Ελασσὀνος) και μέρος της Ηπείρου στο Ελληνικό κράτος. Ο Επαμεινώνδας Φαρμακίδης αναφέρει στο βιβλίο του στοιχεία της επαναστατικής δράσεως και της πολύτιμης προσφοράς του στην Θεσσαλική επανάσταση του 1878.Φαίνεται ότι η αδελφή του Αμαλία Παπασταύρου-Χρυσοχόου έτρεφε ιδιαίτερη αγάπη, εκτίμηση και σεβασμό στον αδελφό της Μιχαήλ, γιατί και στα δύο βιβλία που κυκλοφόρησε, το πρώτο το 1895 με την περιγραφή της Ζίτσας και το δεύτερο το 1897, στο οποίο περιγράφει γεγονότα από τον ελληνοτουρκικό πόλεμο, ξεκινάει με επιστολή στον αγαπημένο αδελφό της Μιχαήλ. Από το κείμενο των επιστολών αυτών αναδύεται η αδελφική τρυφερότητα προς το πρόσωπό του. Εκτός όμως όλων αυτών των ικανοτήτων του, ο Μιχαήλ Χρυσοχόος υπήρξε και σπουδαίος ιστορικός συγγραφέας. Προέχει το βιβλίο του «Βλάχοι και Κουτσόβλαχοι». Στο βιβλίο αυτό ο Μιχαήλ Χρυσοχόος, αφού μελέτησε με επιτόπια έρευνα το γεωγραφικό ανάγλυφο των μητροπολιτικών κοιτίδων των Βλαχόφωνων, από τον Αμβρακικό κόλπο έως το Κρούσοβο της Μακεδονίας, με κεντρικό κορμό την Πίνδο, και των φυσικών ανθρωπολογικών χαρακτηριστικών τους, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι Βλάχοι ή Αρωμάνοι, είναι απόγονοι εκλατινισθέντων Ιλλυριών και Ηπειρωτών-Μακεδόνων Ελλήνων, που είχαν στρατολογηθεί στις ρωμαϊκές λεγεώνες. Η μελέτη του Χρυσοχόου αποτελεί ένα σοβαρό τεκμήριο απέναντι στη ρουμανική προπαγάνδα, έχει ιδιαίτερη ιστοριογραφική αξία και αποτελεί ένα αναπόσπαστο ψηφίο στο ψηφιδωτό των βαλκανικών εθνικιστικών αφηγήσεων. Ένα άλλο έργο του είναι και το «Σύντομος ορεογραφική και υδρογραφική έκθεσις των κοιλάδων Πηνειού και Θυάμιδος», το οποίο εκδόθηκε το 1879. Επί πλέον πραγματοποίησε ενδιαφέρουσες διαλέξεις ιστορικού περιεχομένου στη Λάρισα και σε άλλες πόλεις της Ελλάδος και κατά το διάστημα 1907-1914 αρθρογράφησε στην εφημερίδα «Μικρά» του Θρασύβουλου Μακρή. Ο Μιχαήλ Χρυσοχόος πέθανε πλήρης ημερών, το 1921, σε ηλικία 87 ετών. Η πόλη της Λάρισας αφιέρωσε προς τιμήν του έναν κεντρικό δρόμο της, την οδό Χρυσοχόου, η οποία βρίσκεται στη συνοικία του Αγ. Κωνσταντίνου, πίσω από το διδακτήριο του Ε΄ Δημοτικού Σχολείου και καταλήγει κάθετα στην οδό 23ης Οκτωβρίου. | Ο Μιχαήλ Θ. Χρυσοχόος, (Ζίτσα, 1834 - 1921), υπήρξε μια έντονη προσωπικότητα της Ηπείρου με ποικίλα ενδιαφέροντα σε πολλούς τομείς και επαναστατική δράση. Ηπειρώτης αγωνιστής, χαρτογράφος και συγγραφέας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B9%CF%87%CE%B1%CE%AE%CE%BB_%CE%A7%CF%81%CF%85%CF%83%CE%BF%CF%87%CF%8C%CE%BF%CF%82 |
Δολοφονία της Σύλβια Λάικενς | Η Γκέρτρουντ Ναντίν Μπανισέφσκι (το γένος Βαν Φοσάν, 19 Σεπτεμβρίου του 1928 – 16 Ιουνίου του 1990) γεννήθηκε στην Ιντιανάπολις της Ιντιάνα, από τον Χιου Μάρκους Βαν Φόσαν τον πρεσβύτερο και τη Μόλι Μιρτλ (το γένος Όκλεϊ), οι οποίοι και κατάγονταν από το Ιλινόις και ήταν Αμερικανικής και Ολλανδικής καταγωγής. Η Μπανισέφσκι ήταν το τρίτο από τα έξι παιδιά και η οικογένεια της άνηκε στην εργατική τάξη. Στις 5 Οκτωβρίου του 1939, η Γκέρτρουντ είδε τον 50χρονο πατέρα της να πεθαίνει από ξαφνική καρδιακή προσβολή. Έξι χρόνια αργότερα, παράτησε το λύκειο σε ηλικία 16 ετών για να παντρευτεί τον 18χρονο Τζον Στέφαν Μπανισέφσκι (1926 – 2007), ο οποίος καταγόταν από το Γιάνγκσβιλ της Πενσυλβάνια και ήταν πολωνικής καταγωγής. Απέκτησαν τέσσερα παιδιά αλλά ο γάμος του δεν ήταν ευτυχισμένος. Παρόλο που ο Τζον Μπανισέφσκι είχε ασταθή ιδιοσυγκρασία και κατά καιρούς έδερνε τη γυναίκα του, οι δυο τους θα έμεναν μαζί για δέκα χρόνια πριν από το πρώτο τους διαζύγιο. Μετά το διαζύγιο της, η Γκέρτρουντ παντρεύτηκε έναν άντρα που ονομαζόταν Έντουαρντ Γκάθρι. Αυτός ο γάμος κράτησε μόλις τρεις μήνες πριν το ζευγάρι χωρίσει. Λίγο αργότερα, η Μπανισέφσκι παντρεύτηκε ξανά τον πρώτο της σύζυγο, με τον οποίο απέκτησε άλλα δύο παιδιά. Το ζευγάρι χώρισε για δεύτερη φορά το 1963. Εβδομάδες μετά το τρίτο της διαζύγιο, η Γκέρτρουντ ξεκίνησε μια σχέση με έναν 20χρονο οξυγονοκολλητή ονόματι Ντένις Λι Ράιτ, ο οποίος επίσης την κακοποιούσε σωματικά. Απέκτησε ένα παιδί με τον Ράιτ, τον Ντένις Λι Ράιτ Τζούνιορ. Λίγο μετά τη γέννηση του γιου τους, τον Μάιο του 1964, ο Ράιτ εγκατέλειψε την Μπανισέφσκι. Μέχρι το 1965, η Γκέρτρουντ ζούσε μόνη με τα επτά παιδιά της: την Πόλα (17 ετών), την Στέφανι (15 ετών), τον Τζον (12 ετών), την Mαρί (11 ετών), την Σίρλεϋ (10 ετών), τον Τζέιμς (8 ετών) και τον Ντένις Λι Ράιτ Τζούνιορ (1 ετών). Αν και 36 ετών και με ύψος 1,68 μέτρα, ζύγιζε μόλις 45 κιλά και ήταν «καπνίστρια, λιποβαρής και ασθματική», ενώ έπασχε από κλινική κατάθλιψη λόγω του άγχους τριών αποτυχημένων γάμων, μιας αποτυχημένης σχέσης και μιας πρόσφατης αποβολής. Λάμβανε σποραδικά διατροφή από τον πρώτο της σύζυγο - πρώην αστυνομικό της Ιντιανάπολις - στον οποίο βασιζόταν κυρίως οικονομικά για να στηρίξει τα παιδιά της. Για να ενισχύσει το πενιχρό της εισόδημα, η Γκέρτρουντ έκανε περιστασιακές δουλειές για γείτονες και γνωστούς, όπως ράψιμο, καθάρισμα και φύλαξη παιδιών. Διέμενε στην Ιντιανάπολις στην οδό East New York στο Νο 3850, όπου το μηνιαίο ενοίκιο ήταν 55 δολάρια, σε ένα φτωχικό οίκημα που δεν διέθετε θέρμανση, αρκετά κρεβάτια και τα απαραίτητα τρόφιμα και αγαθά (όπως για παράδειγμα κουτάλια). Η Σύλβια Μαρί Λάικενς (3 Ιανουαρίου του 1949 – 26 Οκτωβρίου του 1965) ήταν το τρίτο από τα πέντε παιδιά που γεννήθηκαν από τον Λέστερ Σεσίλ Λάικενς (1926–2013) και τη σύζυγό του, Ελίζαμπεθ "Μπέτι" Φράνσις (το γένος Γράιμς, 1927-199) δυο εργάτες σε περιοδεύων θίασο διασκέδασης (αγγλικά: traveling carnival). Είχε δύο μεγαλύτερα διδύμα αδέλφια - τον Ντάνιελ και την Νταϊάνα Μέι τα οποία ήταν δύο χρόνια μεγαλύτερα, και δύο μικρότερα δίδυμα αδέλφια τον Μπένι και την Τζένη, τα οποία ήταν ένα χρόνο νεότερα. Η Τζένη Λάικενς υπέφερε από πολιομυελίτιδα, με αποτέλεσμα το ένα της πόδι να είναι πιο αδύναμο από το άλλο. Επειδή κούτσαινε έπρεπε να φοράει ένα ατσάλινο στήριγμα στο ένα της πόδι. Ο γάμος του Λέστερ και της Ελίζαμπεθ ήταν ασταθής. Συχνά πουλούσαν καραμέλες, μπύρες και σόδες στην Ιντιάνα όλο το καλοκαίρι, και μετακινούνταν συχνά καθώς αντιμετώπιζαν τακτικά σοβαρές οικονομικές δυσκολίες. Οι γιοι των Λάικενς ταξίδευαν τακτικά μαζί τους για να βοηθήσουν στη δουλειά τους, αλλά όχι η Σύλβια και η Τζένη, λόγω ανησυχίας για την ασφάλεια τους αλλά και για την εκπαίδευσή τους. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, οι δύο αδερφές να μένουν συχνά με συγγενείς και κυρίως με την γιαγιά τους.Στα εφηβικά της χρόνια, η Σύλβια κέρδιζε περιστασιακά χρήματα προσέχοντας παιδιά, και κάνοντας δουλειές σπιτιού, σιδέρωμα για φίλους και γείτονες, και έδιναν συχνά στη μητέρα της μέρος των κερδών της. Ήταν ένα φιλικό, γεμάτο αυτοπεποίθηση και ζωηρό κορίτσι, με μακριά ανοιχτά καστανά κυματιστά μαλλιά με μάκρος κάτω από τους ώμους της, και ήταν γνωστή ως "Κούκι" στους φίλους της.Αν και πληθωρική, η Σύλβια κρατούσε πάντα το στόμα της κλειστό όταν χαμογελούσε, λόγω του ότι είχε χάσει στα εφτά της χρόνια ένα μπροστινό δόντι κατά τη διάρκεια ενός παιδικού παιχνιδιού. Της άρεσε επίσης η μουσική, ιδιαίτερα το συγκρότημα Τhe Beatles, και ήταν ιδιαίτερα προστατευτική με την πιο συνεσταλμένη και ανασφαλή μικρότερη αδερφή της. Σε αρκετές περιπτώσεις, οι δύο αδερφές επισκέφτηκαν ένα τοπικό παγοδρόμιο, όπου η Σύλβια βοήθησε την Τζένη να κάνει πατινάζ κρατώντας της το χέρι, ενώ η ίδια έκανε πατινάζ με το υγιές πόδι της. Τον Ιούνιο του 1965, η Σύλβια και η Τζένη Λάικενς έμεναν με τους γονείς τους στην Ιντιανάπολις. Στις 3 Ιουλίου, η μητέρα τους συνελήφθη και στη συνέχεια φυλακίστηκε για κλοπή καταστήματος. Λίγο αργότερα, ο Λέστερ Λάικενς έπρεπε να ταξιδέψει λόγω δουλειάς και κανόνισε να μείνουν προσωρινά οι κόρες του με τη Γκέρτρουντ Μπανισέφσκι. Οι δυο αδελφές είχαν πρόσφατα γνωρίσει τις μεγάλες κόρες της Μπανισέφσκι, την Πόλα και την Στέφανι ενώ φοιτούσαν στο Τεχνικό Λύκειο της Άρσεναλ. Τη στιγμή της συμφωνίας, η Γκέρτρουντ διαβεβαίωσε τον Λέστερ ότι οι κόρες του ήταν σε πολύ καλά χέρια, καθώς θα τις φρόντιζε σαν δικά της παιδιά μέχρι την επιστροφή του. Λίγο μετά τον εορτασμό της Ημέρα της Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ στις 4 Ιουλίου του 1965, οι αδερφές μετακόμισαν στο σπίτι της οικογένειας Μπανισέφσκι προκειμένου ο πατέρας τους και, αργότερα, η μητέρα τους να ταξιδέψουν στην Ανατολική Ακτή με τον θίασο, με την προϋπόθεση ότι η Γκέρτρουντ θα λάμβανε 20 δολάρια ως εβδομαδιαία αμοιβή, στο τέλος κάθε εβδομάδας. Τις πρώτες εβδομάδες κατά τις οποίες οι δυο αδελφές διέμεναν με την οικογένεια Μπανισέφσκι, τα πράγματα κυλήσαν καλά. Η Σύλβια τραγουδούσε τακτικά ακούγοντας δίσκους μουσικής ποπ μαζί με την Στέφανι, και συμμετείχε πρόθυμα στις δουλειές του σπιτιού. Και τα δύο κορίτσια παρεβρίσκονταν τακτικά στο κατηχητικό τις Κυριακές, μαζί με τα παιδιά της Γκέρτρουντ, με τον πάστορα να επαινεί συχνά την ευσέβεια της Σύλβια. Μετά από περίπου δύο εβδομάδες, οι εβδομαδιαίες πληρωμές έφταναν στην Γκέρτρουντ με μία ή δύο ημέρες καθυστέρηση. Η Μπανισέφσκι άρχισε να εκφράζει την απογοήτευση της για αυτό το γεγονός και ξεκίνησε να χτυπά τις αδελφές στους γυμνούς γλουτούς τους με διάφορα όργανα, όπως με μια ξύλινη βέργα κάνοντας δηλώσεις όπως: "Λοιπόν, μικρές σκύλες σας φρόντισα για μια εβδομάδα για το τίποτα!" Σε μια περίπτωση, στα τέλη Αυγούστου του 1965, και τα δύο κορίτσια χτυπήθηκαν περίπου 15 φορές στην πλάτη με την βέργα, αφού η Πόλα είχε κατηγορήσει τις αδερφές ότι έτρωγαν πολύ φαγητό σε ένα δείπνο στην εκκλησία. Στα μέσα Αυγούστου του 1965, η Γκέρτρουντ Μπανισέφσκι είχε αρχίσει να επικεντρώνει την κακοποίηση της σχεδόν αποκλειστικά στη Σύλβια, με κύριο κίνητρο της πιθανότατα τη ζήλια για τη νεότητα, την εμφάνιση, την αξιοπρέπεια και τις δυνατότητες της. Σε μια περίπτωση, η Σύλβια κατηγορήθηκε ότι έκλεψε μια καραμέλα την οποία στην πραγματικότητα είχε αγοράσει. Σε μια άλλη περίπτωση, η Σύλβια ταπεινώθηκε, όταν ισχυρίστηκε ότι είχε αγόρι στο Λονγκ Μπιτς, το οποίο είχε γνωρίσει την άνοιξη του 1965, όταν η οικογένεια της ζούσε στην Καλιφόρνια. Σε απάντηση, η Γκέρτρουντ ρώτησε την κοπέλα αν είχε «κάνει ποτέ τίποτα με ένα αγόρι» και η Σύλβια - μην καταλαβαίνοντας το νόημά της φράσης της Μπανισέφσκι - απάντησε, «υποθέτω». Εξήγησε στην συνέχεια ότι είχε πάει για πατινάζ με κάποια αγόρια εκεί, ενώ με το αγόρι της είχε επισκεφτεί μια φορά ένα πάρκο στην παραλία. Συνεχίζοντας τη συζήτηση με την Τζένη και τη Στέφανι, η Σύλβια ανέφερε ότι κάποτε είχε ξαπλώσει κάτω από τα σκεπάσματα με τον φίλο της. Όταν το άκουσε αυτό, η Γκέρτρουντ ρώτησε: "Γιατί το έκανες αυτό, Σύλβια;" Η Σύλβια απάντησε: «Δεν ξέρω» και ανασήκωσε τους ώμους της. Αρκετές μέρες αργότερα, η Γκέρτρουντ άνοιξε ξανά το θέμα λέγοντάς στην κοπέλα: «Σίγουρα μεγάλωσε η κοιλιά σου, Σύλβια. Φαίνεται ότι θα κάνεις μωρό». Η Σύλβια σκέφτηκε ότι η Μπανισέφσκι αστειευόταν μαζί της και απάντησε: «Ναι, σίγουρα έχει μεγαλώσει. Απλώς θα πρέπει να κάνω δίαιτα». Η Γκέρτρουντ τότε ενημέρωσε την Σύλβια και τα άλλα κορίτσια του σπιτιού, ότι όποτε «έκαναν κάτι» με ένα αγόρι, θα ήταν βέβαιο ότι θα συλλάμβαναν παιδί. Στη συνέχεια κλώτσησε την Σύλβια στα γεννητικά της όργανα. Η Πόλα, η οποία ήταν ήδη έγκυος τριών μηνών και ζήλευε επίσης την Σύλβια, συμμετείχε στη συνέχεια στην κακοποίηση της. Την έριξε από την καρέκλα και στο πάτωμα της κουζίνας, και της είπε φωνάζοντας: "Δεν είσαι άξια να κάθεσαι ούτε σε μια καρέκλα!" Σε μια άλλη περίπτωση, καθώς η οικογένεια έτρωγε δείπνο, η Γκέρτρουντ, η Πόλα και ένα αγόρι της γειτονιάς ονόματι Ράντι Γκόρντον Λέπερ, τάισαν με το ζόρι την Σύλβια ένα λουκάνικο γεμάτο καρυκεύματα, όπως μουστάρδα, κέτσαπ και μπαχαρικά. Ως αποτέλεσμα, η κοπέλα έκανε εμετό και αργότερα την ανάγκασαν να φάει το ξερατό της.Ως αντίποινα της για παρόμοιες κατηγορίες, η Σύλβια διέδωσε στο λύκειο ότι η Στέφανι και η Πόλα Μπανισέφσκι ήταν πόρνες. Ενώ ήταν στο σχολείο, η Στέφανι έμαθε από ένα μαθητή ότι η Σύλβια είχε ξεκινήσει να διαδίδει φήμες για εκείνη. Όταν επέστρεψε στο σπίτι εκείνη την ημέρα, η Στέφανι ρώτησε την Σύλβια για το ζήτημα και εκείνη παραδέχτηκε ότι το είχε κάνει. Η Στέφανι της έριξε μια μπουνιά αλλά η Σύλβια της ζήτησε συγγνώμη κλαίγοντας, και η Στέφανι άρχισε επίσης να κλαίει. Ωστόσο, όταν το αγόρι της Στέφανι, ο 15χρονος Κόι Ράντολφ Χάμπαρντ, άκουσε τη φήμη, επιτέθηκε βάναυσα στην Σύλβια, γρονθοκοπώντας την, χτυπώντας το κεφάλι της στον τοίχο και ρίχνοντας την στο πάτωμα. Όταν η Γκέρτρουντ έμαθε τι είχε συμβεί, χτύπησε και εκείνη την Σύλβια με βέργα. Σε μια άλλη περίπτωση, η Πόλα χτύπησε την Σύλβια στο πρόσωπο με τέτοια δύναμη που έσπασε τον καρπό της, έχοντας επικεντρώσει τα χτυπήματα της κυρίως στα δόντια και στα μάτια της κοπέλας. Αργότερα, η Πόλα χρησιμοποίησε το γύψο της για να χτυπήσει περαιτέρω την Σύλβια. Η Γκέρτρουντ κατηγόρησε επανειλημμένα και ψευδώς την Σύλβια για ασωτία και πορνεία. Στην πορεία η Μπανισέφσκι ανάγκαζε περιστασιακά την Τζένη να χτυπάει την αδερφή της, και χτυπούσε και την Τζένη αν δεν συμμορφωνόταν. Ο Κόι Χάμπαρντ και αρκετοί από τους συμμαθητές του επισκέπτονταν συχνά την κατοικία Μπανισέφσκι για να βασανίσουν τόσο σωματικά όσο και λεκτικά την Σύλβια, συχνά συνεργαζόμενοι με τα μέλη της οικογένειας. Με την ενεργή ενθάρρυνση της Γκέρτρουντ, αυτά τα παιδιά της γειτονιάς χτυπούσαν τακτικά την Λάικενς, μερικές φορές τη χρησιμοποιούσαν ως σάκο εξάσκησης για βίαιες συνεδρίες τζούντο, τρυπώντας το σώμα της, καίγοντας το δέρμα της με αναμμένα τσιγάρα πάνω από 100 φορές, και τραυματίζοντας σοβαρά τα γεννητικά της όργανα. Για να διασκεδάσει την Γκέρτρουντ και τους έφηβους συνεργούς της, η Σύλβια αναγκάστηκε κάποια στιγμή να γδυθεί μπροστά τους στο οικογενειακό σαλόνι και να αυνανιστεί με ένα γυάλινο μπουκάλι Pepsi-Cola παρουσία τους. Η Γκέρτρουντ σε αυτή την περίπτωση δήλωσε σε όλους τους παρευρισκόμενους ότι αυτή η πράξη ταπείνωσης έγινε για να «αποδείξει η Σύλβια στην Τζένη τι είδους κορίτσι είναι». Η Γκέρτρουντ τελικά απαγόρευσε στην Σύλβια να πάει στο σχολείο, όταν εκείνη ομολόγησε ότι είχε κλέψει μια στολή γυμναστικής από το σχολείο επειδή η Μπανισέφσκι αρνήθηκε να της αγοράσει τα ρούχα. Για αυτήν την πράξη κλοπής, η Γκέρτρουντ χτύπησε την Σύλβια με μια αστυνομική ζώνη. Στη συνέχεια, η Γκέρτρουντ άρχισε να μιλά για τις "συνέπειες" του προγαμιαίου σεξ προτού κλωτσήσει επανειλημμένα την Λάικενς στα γεννητικά της όργανα. Ωστόσο η Στέφανι υπερασπίστηκε την κοπέλα, φωνάζοντας: "Δεν έκανε τίποτα!" Στη συνέχεια, η Μπανισέφσκι έκαψε τα δάχτυλα της Σύλβιας με σπίρτα πριν την χτυπήσει περαιτέρω με την ζώνη. Λίγες μέρες αργότερα, η Γκέρτρουντ χτύπησε επανειλημμένα την Τζένη με τη ζώνη, επειδή έκλεψε ένα παπούτσι τένις από το σχολείο για να το φορέσει στο δυνατό της πόδι. Οι αδελφές Λάικενς φοβόντουσαν να ειδοποιήσουν τα μέλη της οικογένειας τους και τους καθηγητές στο σχολείο τους για τα αυξανόμενα περιστατικά κακοποίησης και παραμέλησης που υπέφεραν, καθώς πίστευαν ότι κάτι τέτοιο θα επιδείνωνε απλώς την κατάσταση. Η Τζένη κρατούσε το στόμα της κλειστό, καθώς είχε απειληθεί από τη Γκέρτρουντ ότι η ίδια θα βασανιζόταν στον ίδιο βαθμό με την αδερφή της αν το έκανε. Η Τζένη δέχτηκε επίσης εκφοβισμό από κορίτσια της γειτονιάς, εκτός την περιστασιακή γελοιοποίηση και τον ξυλοδαρμό που υπέφερε όποτε αναφερόταν στην κατάσταση της Σύλβια.Τον Ιούλιο και τον Αύγουστο του 1965, τόσο ο Λέστερ όσο και η Ελίζαμπεθ Λάικενς επέστρεφαν περιστασιακά στην Ιντιανάπολις για να επισκεφτούν τις κόρες τους, όποτε το πρόγραμμα τους παρείχε αυτή την ευκαιρία. Η τελευταία φορά που ο Λέστερ και η Ελίζαμπεθ επισκέφτηκαν τις κόρες τους ήταν στις 5 Οκτωβρίου του 1965. Σε αυτήν την περίπτωση, κανένα από τα κορίτσια δεν έδειξε ορατά σημάδια αγωνίας σχετικά με την κακομεταχείριση τους στους γονείς τους. Αυτό πιθανόν συνέβη επειδή η συνάντηση έγινε ενώπιον της Γκέρτρουντ και των παιδιών της. Σχεδόν αμέσως αφού ο Λέστερ και η Ελίζαμπεθ έφυγαν από το σπίτι της Μπανισέφσκι, η Γκέρτρουντ απευθύνθηκε προς την Σύλβια λέγοντας: «Τι θα κάνεις τώρα, Σύλβια; Τώρα έφυγαν!» Σε μια περίπτωση τον Σεπτέμβριο, τα κορίτσια συνάντησαν τη μεγαλύτερη παντρεμένη αδερφή τους, Νταϊάνα Σούμεϊκερ, σε ένα τοπικό πάρκο. Τόσο η Τζένη όσο και η Σύλβια ενημέρωσαν την αδελφή τους για την κακοποίηση που υπέφεραν από την Γκέρτρουντ, προσθέτοντας ότι η Σύλβια στοχοποιούνταν περισσότερο στην σωματική κακοποίηση και σχεδόν πάντα για πράγματα που ούτε καν είχε πει και δεν είχε κάνει. Καμία αδελφή δεν ανέφερε την πραγματική διεύθυνση όπου διέμεναν και, αρχικά, η Νταϊάνα πίστευε ότι οι αδερφές της πρέπει να υπερέβαλλαν στους ισχυρισμούς τους σχετικά με το εύρος της κακομεταχείρισής τους. Αρκετές εβδομάδες πριν από αυτό, η Σύλβια και η Τζένη είχαν συναντήσει ξανά με την Νταϊάνα στο ίδιο πάρκο, ενώ ήταν παρέα με την 11χρονη Μαρί Μπανισέφσκι, και στην Σύλβια είχε δοθεί ένα σάντουιτς για να φάει όταν ανέφερε στην αδερφή της ότι πεινούσε. Η Σύλβια δεν αναφέρθηκε ποτέ σε αυτό το περιστατικό. Όμως η Μαρί το αποκάλυψε στην οικογένεια της στα τέλη Σεπτεμβρίου του 1965. Σε απάντηση, η Γκέρτρουντ κατηγόρησε την Σύλβια ότι είναι λαίμαργη, προτού αυτή και η Πόλα την πιάσουν από τον λαιμό και την χτυπήσουν με ρόπαλο. Στη συνέχεια, της έκαναν μπάνιο με καυτό νερό για να την «καθαρίσουν από την αμαρτία», με τη Γκέρτρουντ να αρπάζει την Σύλβια από τα μαλλιά και να της χτυπά επανειλημμένα το κεφάλι της στον τοίχο του μπάνιου για να την επαναφέρει όποτε λιποθυμούσε. Λίγο μετά από αυτό το περιστατικό, ο πατέρας ενός αγοριού της γειτονιάς με το όνομα Μάικλ Τζον Μονρόε τηλεφώνησε στο σχολείο για να καταγγείλει ανώνυμα ότι ένα κορίτσι με ανοιχτές πληγές σε όλο της το σώμα ζούσε στο σπίτι των Μπανισέφσκι. Καθώς η Σύλβια δεν είχε πάει σχολείο για αρκετές ημέρες, μια σχολική νοσοκόμα επισκέφτηκε την οικία για να διαπιστώσει αν ίσχυαν αυτοί οι ισχυρισμοί. Η Γκέρτρουντ είπε στη νοσοκόμα ότι η Σύλβια είχε φύγει από το σπίτι της την προηγούμενη εβδομάδα και ότι δεν γνώριζε που βρισκόταν, προσθέτοντας ότι η κοπέλα ήταν "εκτός ελέγχου" και ότι οι ανοιχτές πληγές της ήταν αποτέλεσμα της άρνησης της Λάικενς να διατηρήσει την προσωπική της υγιεινή. Η Μπανισέφσκι υποστήριξε περαιτέρω ότι η Σύλβια ήταν κακή επιρροή τόσο για τα δικά της παιδιά όσο και για την αδερφή της. Το σχολείο δεν έκανε περαιτέρω έρευνες σχετικά με την ευημερία της κοπέλας. Ο Ρέιμοντ και η Φίλις Βερμίλιον, ένα μεσήλικο ζευγάρι που ζούσε κοντά στο σπίτι της οικογένειας Μπανισέφσκι, θεωρούσε την Γκέρτρουντ ιδανική για την φροντίδα των αδερφών Λάικενς καθώς είχαν επισκεφτεί την κατοικία Μπανισέφσκι δύο φορές, ενώ ήταν παρών οι δυο αδελφές. Ωστόσο και στις δύο περιπτώσεις, το ζεύγος Βερμίλιον είδε την Πόλα να κακοποιεί σωματικά την Σύλβια, η οποία και τις δύο φορές είχε μαυρισμένα μάτια. Επίσης άκουσαν την Γκέρτρουντ να καυχιέται για την κακομεταχείριση του κοριτσιού. Κατά τη δεύτερη επίσκεψή τους υπέθεσαν απλώς ότι οι αδελφές Λάικενς ήταν από την φύση τους εξαιρετικά πράες και υπερβολικά ήσυχες και δεν ανέφεραν ποτέ την εμφανή κακομεταχείριση της Σύλβια στις αρχές. Ο αιδεσιμότατος Ρόι Τζούλιαν επισκέφθηκε τον Σεπτέμβριο την οικογένεια Μπανισέφσκι. Καθισμένος με την Γκέρτρουντ στο σαλόνι άκουσε την 37χρονη γυναίκα να διαμαρτύρεται μεταξύ άλλων για τις μεγάλες καθυστερήσεις στην πληρωμή της διατροφής από τους πρώην συζύγους της, για τα πολλά προβλήματα υγείας που βασάνιζαν την ίδια και για τα προβλήματα που είχε με τα παιδιά. Το χειρότερο δε απ’ όλα ήταν η Σύλβια Λάικενς, η οποία «το έσκαζε συνεχώς από το σχολείο και έκανε “εξυπηρετήσεις” σε μεγαλύτερους άντρες με αντάλλαγμα τα λεφτά»! H Τζένη, τρομοκρατημένη από τις συνεχείς απειλές, επιβεβαίωσε τους ισχυρισμούς της Γκέρτρουντ και ο σοκαρισμένος κληρικός, αφού προσευχήθηκε μαζί με την Μπανισέφσκι, έφυγε. Την 1η Οκτωβρίου του 1965, η Νταϊάνα ανακάλυψε ότι οι αδερφές της βρίσκονταν στην κατοικία Μπανισέφσκι. Επισκέφτηκε το διαμέρισμα σε μια προσπάθεια να ξεκινήσει τακτική επαφή μαζί τους. Παρόλα αυτά, η Γκέρτρουντ, δεν της επέτρεψε να μπει, δηλώνοντας ότι «έλαβε άδεια» από τους γονείς τους να μην αφήσει κανένα από τα κορίτσια να την συναντήσει. Στη συνέχεια διέταξε την Νταϊάνα να φύγει. Περίπου δύο εβδομάδες αργότερα, η Νταϊάνα συνάντησε τυχαία την Τζένη, κοντά στο σπίτι των Μπανισέφσκι και την ρώτησε αν είναι καλά η Σύλβια. Εκείνη της απάντησε: «Δεν μπορώ να σου πω γιατί θα μπω σε μπελάδες». Λόγω της αύξησης, της συχνότητας και της βαρβαρότητας των βασανιστηρίων και της κακομεταχείρισης που δεχόταν η Σύλβια, σταδιακά απέκτησε ακράτεια. Της αρνήθηκαν οποιαδήποτε πρόσβαση στο μπάνιο, αναγκαζόμενη να κατουράει τον εαυτό της. Ως μορφή τιμωρίας για την ακράτεια της, στις 6 Οκτωβρίου του 1965, η Μπανισέφσκι έκλεισε την Σύλβια στο υπόγειο και την έδεσε. Συχνά την άφηναν γυμνή και χωρίς φαγητό και το νερό. Περιστασιακά, την έδεναν στο κιγκλίδωμα της σκάλας του υπογείου με τα πόδια της μόλις να ακουμπούν στο έδαφος. Τις εβδομάδες πριν από το κλείδωμα της Σύλβια στο υπόγειο, η Γκέρτρουντ είχε γίνει περισσότερο κακοποιητική απέναντι στην δύστυχη κοπέλα. Περιστασιακά ισχυριζόταν ψευδώς στα παιδιά της ότι είτε η ίδια, είτε ένα από αυτά δεχόταν ευθείες προσβολές από την Σύλβια, προσπαθώντας να τους προκαλέσει να της επιτεθούν λεκτικά και σωματικά. Σε μια περίπτωση, η Γκέρτρουντ κράτησε ένα μαχαίρι και προκάλεσε την Σύλβια να «της επιτεθεί». Όμως η κοπέλα απάντησε ότι δεν ήξερε πώς να αμυνθεί. Σε απάντηση, η Μπανισέφσκι προκάλεσε μια ελαφριά πληγή στο πόδι της Λάικενς. Το σωματικό και ψυχικό μαρτύριο όπως αυτό σταματούσε περιστασιακά όταν οι Μπανισέφσκι παρακολουθούσαν τις αγαπημένες τους τηλεοπτικές εκπομπές. Τα παιδιά της γειτονιάς χρεώνονταν επίσης περιστασιακά πέντε σεντς το κάθε ένα για να δουν την «επίδειξη» του σώματος της Λίκενς και να την ταπεινώσουν, να την χτυπήσουν, να την κάψουν και τελικά να την ακρωτηριάσουν. Καθ' όλη τη διάρκεια της αιχμαλωσίας της Σύλβιας στο υπόγειο, η Γκέρτρουντ συχνά, με τη βοήθεια των παιδιών της και των παιδιών της γειτονιάς, συγκρατούσε και φίμωνε τη Σύλβια προτού την βάλει σε μια μπανιέρα γεμάτη με ζεματιστό νερό και αρχίσει να τρίβει με αλάτι τις πληγές της. Σε μια περίπτωση, η Γκέρτρουντ και ο δωδεκάχρονος γιος της, Τζον Τζούνιορ, πασάλειψαν με ούρα και περιττώματα από την πάνα του ενός έτους γιου της Μπανισέφσκι το στόμα της Σύλβια. Κατόπιν της έδωσαν ένα φλιτζάνι μισογεμάτο με νερό και της είπαν αυτό ήταν το μόνο που θα έπαιρνε για το υπόλοιπο της ημέρας. Στις 22 Οκτωβρίου του 1965, ο Τζον Μπανισέφσκι Τζούνιορ βασάνισε την Σύλβια προσφέροντας της ένα μπολ με σούπα με την προϋπόθεση ότι θα την έτρωγε με τα δάχτυλα της. Όταν η κοπέλα προσπαθούσε να το πιάσει ο Τζον τραβούσε γρήγορα το μπολ. Σε αυτό το στάδιο η Σύλβια έπασχε από ακραίο υποσιτισμό. Η Γκέρτρουντ Μπανισέφσκι τελικά επέτρεψε στην κοπέλα να κοιμηθεί στον επάνω όροφο, με την προϋπόθεση ότι θα σταματούσε να βρέχει το στρώμα της. Εκείνο το βράδυ, η Σύλβια ψιθύρισε στην Τζένη να της δώσει κρυφά ένα ποτήρι νερό πριν αποκοιμηθεί.Το επόμενο πρωί, η Γκέρτρουντ ανακάλυψε ότι η Σύλβια είχε κατουρηθεί πάνω της. Ως τιμωρία, αναγκάστηκε να βάλει ένα άδειο γυάλινο μπουκάλι κόκα-κόλα στον κόλπο της παρουσία των παιδιών της Μπανισέφσκι, προτού η Γκέρτρουντ τη διατάξει να μπει στο υπόγειο. Λίγο αργότερα, η Γκέρτρουντ φώναξε στην Σύλβια να έρθει στην κουζίνα και στη συνέχεια την διέταξε να γδυθεί. Κατόπιν της είπε: «Έχεις σταμπάρει τις κόρες μου, και τώρα θα σε σταμπάρω εγώ». Αμέσως μετά άρχισε να χαράζει στην κοιλιά της Σύλβια με μια πυρωμένη βελόνα τις εξής λέξεις: «ΕΙΜΑΙ ΠΟΡΝΗ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΠΕΡΗΦΑΝΗ ΓΙ' ΑΥΤΟ». Επειδή όμως η Γκέρτρουντ δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει το μαρκάρισμα, έδωσε εντολή σε ένα από τα παιδιά της γειτονιάς που ήταν παρόντα, τον 14χρονο Ρίτσαρντ Ντιν Χομπς, να ολοκληρώσει τη χάραξη των λέξεων στο δέρμα της Σύλβια καθώς πήγαινε την Τζένη σε ένα κοντινό παντοπωλείο. Καθώς ο Χομπς συνέχισε να μαρκάρει το κείμενο στην κοιλιά της Λάικενς, εκείνη έσφιγγε τα δόντια της και βόγκαγε από τους πόνους. Τόσο ο Χομπς όσο και η 10χρονη Σίρλεϊ Μπανισέφσκι οδήγησαν στη συνέχεια την Σύλβια στο υπόγειο όπου ο καθένας χρησιμοποίησε ένα πυρωμένο μπουλόνι αγκύρωσης σε μια προσπάθεια να χαράξουν το γράμμα "Σ" κάτω από το αριστερό στήθος της κοπέλας. Ωστόσο δεν τα κατάφεραν πλήρως, καθώς αυτό το βαθύ έγκαυμα έμοιαζε με τον αριθμό 3. Η Γκέρτρουντ αργότερα χλεύασε την Λάικενς ισχυριζόμενη ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να παντρευτεί λόγω των λέξεων που ήταν χαραγμένες στο στομάχι της, δηλώνοντας: «Σύλβια, τι θα κάνεις τώρα; Δεν μπορείς να παντρευτείς πλέον. Τι σκοπεύεις να κάνεις;» Κλαίγοντας, η Σύλβια απάντησε: «Υποθέτω ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα». Αργότερα εκείνη την ημέρα, η Σύλβια αναγκάστηκε να επιδείξει το χαραγμένο μήνυμα σε παιδιά της γειτονιάς, με τη Μπανισέφσκι να ισχυρίζεται ότι είχε λάβει την επιγραφή σε ένα όργιο. Εκείνο το βράδυ, η Σύλβια εκμυστηρεύτηκε στην αδερφή της: «Τζένη, ξέρω ότι δεν θέλεις να πεθάνω, αλλά θα πεθάνω. Μπορώ πλέον να το πω.» Την επόμενη μέρα, η Γκέρτρουντ Μπανισέφσκι ξύπνησε την Σύλβια και μετά την ανάγκασε να γράψει ένα γράμμα καθώς υπαγόρευε το κείμενο του, με σκοπό να παραπλανήσει τους γονείς της για να πιστέψουν ότι η κόρη τους το είχε σκάσει από την οικία των Μπανισέφσκι. Η επιστολή έγραφε τα εξής: «Προς τον κύριο και την κυρία Λάικενς. Τη νύχτα ακολούθησα μία συμμορία αγοριών. Είπαν ότι θα με πλήρωναν αν τους έδινα κάτι. Έτσι μπήκα στο αυτοκίνητο και όλοι πήραν αυτό που ήθελαν … και όταν τελείωσαν, με χτύπησαν γεμίζοντας με πληγές και σημάδια όλο μου το σώμα. Επίσης έγραψαν στην κοιλιά μου τη φράση «ΕΙΜΑΙ ΠΟΡΝΗ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΠΕΡΙΦΑΝΗ ΓΙ' ΑΥΤΟ». Έκανα τα πάντα για να εξοργίζω την Γκέρτι και κόστισα σε εκείνη περισσότερα χρήματα απ’ όσα έχει. Έσκισα ένα στρώμα και ούρησα πάνω του. Επίσης στοίχισα στην Γκέρτι χρήματα για γιατρούς, τα οποία δεν μπορεί να πληρώσει κι εξόργιζα συνεχώς την ίδια και όλα τα παιδιά…». Η Γκέρτρουντ σκεφτόταν να ολοκληρώσει το σχεδίου της, βάζοντας τον γιο της Τζον Τζούνιορ και την Τζένη Λάικενς να δέσουν την Σύλβια. Στη συνέχεια θα την μετέφεραν σε μια κοντινή δασώδη περιοχή γνωστή ως Δάσος του Τζίμι και να την αφήσαν εκεί για να πεθάνει. Αφού ολοκλήρωσε τη συγγραφή της επιστολής, η Σύλβια δέθηκε ξανά στο κάγκελο της σκάλας και η Μπανισέφσκι της πρόσφερε κράκερς για να φάει, αλλά εκείνη τα αρνήθηκε, λέγοντας: «Δώσε τα στο σκύλο να τα φάει, δεν τα θέλω». Σε απάντηση, η Γκέρτρουντ της τα έβαλε με το ζόρι στο στόμα της και έπειτα αυτή και ο Τζον Μπανισέφσκι τη χτυπήσαν στο σώμα και ιδιαίτερα γύρω από το στομάχι. Στις 25 Οκτωβρίου, η Σύλβια προσπάθησε να δραπετεύσει από το υπόγειο αφού άκουσε μια συνομιλία μεταξύ της Γκέρτρουντ και γιου της του Τζον, σχετικά με το σχέδιο της να την εγκαταλείψει για να πεθάνει. Προσπάθησε να διαφύγει στην εξώπορτα. Ωστόσο, λόγω των εκτεταμένων τραυματισμών και της γενικής αδυναμίας της, η Γκέρτρουντ την έπιασε πριν προλάβει να βγει έξω. Στη συνέχεια, η Σύλβια έλαβε ένα κράκερ για να φάει, αλλά δεν μπορούσε να καταναλώσει το φαγητό λόγω της ακραίας κατάστασης αφυδάτωσης στην οποία βρισκόταν ο οργανισμός της. Η Μπανισέφσκι έβαλε με το ζόρι το κράκερ στο στόμα της πριν χτυπήσει επανειλημμένα στο πρόσωπό με ένα κουρτινόξυλο έως ότου τα τμήματα του οργάνου λυγίσουν σε ορθές γωνίες. Στη συνέχεια, ο Κόι Χάμπαρντ πήρε το κουρτινόξυλο από τη Γκέρτρουντ και χτύπησε τη Λάικενς για άλλη μια φορά, αφήνοντας την αναίσθητη. Στη συνέχεια, η Γκέρτρουντ έσυρε την Σύλβια στο υπόγειο. Εκείνο το βράδυ, η Σύλβια προσπάθησε απεγνωσμένα να ειδοποιήσει τους γείτονες ουρλιάζοντας για βοήθεια και χτυπώντας τους τοίχους του υπογείου με ένα φτυάρι. Ένας γείτονας των Μπανισέφσκι ενημέρωσε αργότερα την αστυνομία ότι είχε ακούσει την απελπισμένη ταραχή και ότι είχε αναγνωρίσει ότι η πηγή προερχόταν από το υπόγειο του σπιτιού στην οδό East New York, στο Νο 3850. Αλλά καθώς ο θόρυβος είχε σταματήσει ξαφνικά περίπου στις 3:00 τα ξημερώματα, αποφάσισε να μην ενημερώσει την αστυνομία για την αναστάτωση. Μέχρι το πρωί της 26ης Οκτωβρίου του 1965, η Σύλβια δεν μπορούσε ούτε να μιλήσει κατανοητά ούτε να συντονίσει σωστά την κίνηση των άκρων της. Η Γκέρτρουντ μετέφερε τη Σύλβια στην κουζίνα και, έχοντας ακουμπήσει την πλάτη της σε έναν τοίχο, προσπάθησε να της ταΐσει ένα ντόνατς και ένα ποτήρι γάλα. Έριξε την Σύλβια στο πάτωμα με απογοήτευση επειδή εκείνη δεν μπόρεσε να μεταφέρει σωστά το ποτήρι με το γάλα στα χείλη της. Στη συνέχεια επέστρεψε στο υπόγειο. Λίγο αργότερα, η Σύλβια έπεσε σε παραλήρημα, και γκρίνιαζε και μουρμούριζε επανειλημμένα. Όταν η Πόλα της ζήτησε να απαγγείλει το αγγλικό αλφάβητο, η Σύλβια μπόρεσε να αρθρώσει τα τέσσερα πρώτα γράμματα αλλά δεν μπόρεσε να σηκωθεί από το έδαφος. Σε απάντηση, η Πόλα την απείλησε ότι αν δεν σταθεί όρθια, θα πηδούσε πάνω της με ένα άλμα εις μήκος. Έπειτα η Γκέρτρουντ διέταξε την Σύλβια που είχε αφοδεύσει, να καθαριστεί. Εκείνο το απόγευμα, αρκετοί από τους άλλους βασανιστές της Λάικενς συγκεντρώθηκαν στο υπόγειο. Η Σύλβια κούνησε τα χέρια της σε μια προφανή προσπάθεια να δείξει τα πρόσωπα των βασανιστών που μπορούσε να αναγνωρίσει, κάνοντας δηλώσεις όπως: «Είσαι ο. . . Ρίκι» και «Είσαι ο Γκέρτι» προτού η Γκέρτρουντ φωνάξει: «Σκάσε! Ξέρεις ποιος είμαι!" Λίγα λεπτά αργότερα, η Σύλβια προσπάθησε ανεπιτυχώς να δαγκώσει ένα σάπιο αχλάδι που της είχαν δώσει να φάει, δηλώνοντας ότι ένιωθε τη χαλαρότητα στα δόντια της. Στο άκουσμα αυτό, η Τζένη απάντησε: «Δεν θυμάσαι, Σύλβια; Το μπροστινό σου δόντι έσπασε όταν ήσουν επτά ετών». Η Τζένη άφησε τη Σύλβια στο υπόγειο για να κάνει δουλειές κηπουρικής για τους γείτονες με την ελπίδα να κερδίσει χρήματα. Σε μια προσπάθεια να πλύνει την Σύλβια, ο Τζον Μπανισέφσκι Τζούνιορ την έβρεξε γελώντας με ένα λάστιχο κήπου που έφερε στο σπίτι εκείνο το απόγευμα ο Ράντι Λέπερ κατόπιν αιτήματος της Γκέρτρουντ. Η Σύλβια προσπάθησε και πάλι απεγνωσμένα να βγει από το υπόγειο αλλά κατέρρευσε πριν προλάβει να φτάσει στις σκάλες. Ως απάντηση σε αυτή την προσπάθεια, η Γκέρτρουντ χτύπησε την κοπέλα στο κεφάλι πριν σταθεί όρθια. Λίγο μετά τις 17:30, ο Ρίτσαρντ Χομπς επέστρεψε στην κατοικία των Μπανισέφσκι και αμέσως πήγε στο υπόγειο. Γλίστρησε στις βρεγμένες σκάλες του υπογείου και έπεσε βαριά στο πάτωμα του υπογείου για να βρεθεί αντιμέτωπος με το θέαμα της Στέφανι να κλαίει και να αγκαλιάζει το αδυνατισμένο και πληγωμένο σώμα της Σύλβια αφού την είχε διατάξει η μητέρα της να καθαρίσει την κοπέλα. Στη συνέχεια, η Στέφανι και ο Ρίτσαρντ αποφάσισαν να κάνουν στη Λάικενς ένα ζεστό μπάνιο με σαπούνι και να την ντύσουν με καινούργια ρούχα. Στη συνέχεια την έβαλαν σε ένα στρώμα σε ένα από τα υπνοδωμάτια καθώς η Σύλβια μουρμούρισε την τελευταία της επιθυμία ότι «ο μπαμπάς της ήταν εδώ» και ότι η Στέφανι θα την πήγαινε στο σπίτι. Η Στέφανι γύρισε τότε στη μικρότερη αδερφή της, Σίρλεϊ, αναφωνώντας: "Ω, θα είναι εντάξει!" Όταν η Στέφανι συνειδητοποίησε ότι η Σύλβια δεν ανέπνεε πλέον, προσπάθησε να της κάνει ανάνηψη δίνοντας της το φιλί της ζωής, καθώς η Γκέρτρουντ φώναζε επανειλημμένα στα παιδιά στο σπίτι ότι η Λάικενς προσποιούταν την νεκρή. Η Σύλβια ήταν 16 ετών όταν τελικά υπέκυψε στα τραύματά της. Η Γκέρτρουντ Μπανισέφσκι χτύπησε αρχικά την Σύλβια με ένα βιβλίο, φωνάζοντας «Ψεύτρα! Ψεύτρα!» για να την ξυπνήσει. Ωστόσο, σύντομα πανικοβλήθηκε και έδωσε εντολή στον Ρίτσαρντ Χομπς να καλέσει την αστυνομία από ένα κοντινό καρτοτηλέφωνο. Όταν η αστυνομία έφτασε στη διεύθυνσή της περίπου στις 18:30, η Γκέρτρουντ οδήγησε τους αξιωματικούς στο αδυνατισμένο, και εκτενώς ταλαιπωρημένο και ακρωτηριασμένο σώμα της Λάικενς που βρισκόταν σε ένα λερωμένο στρώμα στην κρεβατοκάμαρα πριν τους δώσει το γράμμα που είχε αναγκάσει την Σύλβια να γράψει προηγουμένως υπό την υπαγόρευση της. Ισχυρίστηκε επίσης ότι είχε «φροντίσει» το κορίτσι μια ώρα ή περισσότερο πριν από τον θάνατο του, αφού είχε εφαρμόσει οινόπνευμα εντριβής στα τραύματα της Λάικενς σε μια μάταιη προσπάθεια παροχής πρώτων βοηθειών. Πρόσθεσε ότι η Σύλβια είχε φύγει νωρίτερα από το σπίτι της με πολλά έφηβα αγόρια προτού επιστρέψει στο σπίτι της νωρίτερα εκείνο το απόγευμα, με το στήθος της να είναι γυμνό και κρατώντας χαρτονόμισμα. Κρατώντας μια Βίβλο, η Πόλα Μπανισέφσκι, έχοντας δηλώσει σε όλους τους παρευρισκόμενους στο σπίτι ότι ο θάνατος της Σύλβια ήταν «γραφτό να συμβεί», μετά έριξε μια ματιά προς την κατεύθυνση της Τζένη και είπε ήρεμα: «Αν επιθυμείς να ζήσεις μαζί μας, Τζένη, εμείς θα σου φερόμαστε σαν να είσαι αδερφή μας». Η Γκέρτρουντ είχε δασκαλέψει την Τζένη Λάικενς να αναφέρει στην αστυνομία την δική της εκδοχή των γεγονότων που οδήγησαν στο θάνατο της Σύλβια. Ωστόσο η κοπέλα κατάφερε να ψιθυρίσει στους αστυνομικούς: «Βγάλτε με από εδώ μέσα και θα σας τα πω όλα». Η επίσημη κατάθεση που δόθηκε από την Τζένη Λάικενς ώθησε τους αστυνομικούς να συλλάβουν την Γκέρτρουντ, την Πόλα, την Στέφανι και τον Τζον Μπανισέφσκι Τζούνιορ ως υπόπτους για τη δολοφονία της Σύλβιας Λάικενς μέσα σε λίγες ώρες από την ανακάλυψη του πτώματος της. Την ίδια μέρα, ο Κόι Χάμπαρτ και ο Ρίτσαρντ Χομπς συνελήφθησαν επίσης και κατηγορήθηκαν για τα ίδια αδικήματα. Ο Κόι Χάμπαρτ μαζί με τα τρία μεγαλύτερα παιδιά της Μπανισέφσκι, τέθηκαν υπό την κράτηση σε ένα κοντινό αναμορφωτήριο. Ο Ρίτσαρντ Χομπς και τα μικρότερα παιδιά της Γκέρτρουντ και ο Ρίτσαρντ Χομπς κρατήθηκαν στο Παιδικό Σπίτι Φύλαξης της Ιντιανάπολις. Όλοι τέθηκαν υπό κράτηση εν αναμονή της δίκης, χωρίς την δυνατότητα να αφεθούν ελεύθεροι με εγγύηση. Αρχικά, η Γκέρτρουντ αρνήθηκε οποιαδήποτε ανάμειξη στον θάνατο της Σύλβια. Όμως μέχρι της 27 Οκτωβρίου του 1965 είχε ομολογήσει ότι γνώριζε ότι «τα παιδιά», ιδιαίτερα η κόρη της Πόλα και ο Κόι Χάμπαρντ, είχαν κακοποιήσει σωματικά και συναισθηματικά την Σύλβια. Συγκεκριμένα δήλωσε: «Η Πόλα έκανε τη μεγαλύτερη ζημιά» και «Ο Κόι Χάμπαρντ την ξυλοκοπούσε βάναυσα». Η Γκέρτρουντ παραδέχτηκε περαιτέρω ότι ανάγκασε το κορίτσι να κοιμηθεί στο υπόγειο σε περίπου τρεις περιπτώσεις όταν είχε βρέξει το κρεβάτι της. Εκείνη άρχισε να μασάει τα λόγια της ή να αποφεύγει να απαντήσει όταν ένας αξιωματικός δήλωσε ότι οι πιθανοί λόγοι που η Σύλβια είχε ακράτεια ήταν η ψυχική της κακοποίηση και οι τραυματισμοί των γεννητικών οργάνων και των νεφρών της. Χωρίς κανένα ίχνος μεταμέλειας, η Πόλα υπέγραψε μια γραπτή κατάθεση στην οποία παραδεχόταν ότι είχε χτυπήσει επανειλημμένα την Σύλβια στην πλάτη με την ζώνη της μητέρας της, και ότι μια φορά έσπασε τον καρπό της στο σαγόνι της κοπέλας. Επίσης την κακομεταχειρίστηκε σωματικά και με άλλους τρόπους, όπως πετώντας την "δύο ή τρεις φορές" από τις σκάλες στο υπόγειο, ενώ την χτύπησε μαυρίζοντας το ένα της μάτι. Ο Τζον Μπανισέφσκι Τζούνιορ παραδέχτηκε ότι «χτύπησε» τη Σύλβια σε μια περίσταση, προσθέτοντας ότι: «τις περισσότερες φορές χρησιμοποιούσα τις γροθιές μου για να την κακοποιήσω». Παραδέχτηκε ότι έκαψε τη Σύλβια με σπίρτα σε πολλές περιπτώσεις, προσθέτοντας ότι η μητέρα του είχε κάψει επανειλημμένα την κοπέλα με τσιγάρα. Πέντε άλλα παιδιά της γειτονιάς που είχαν συμμετάσχει στην κακοποίηση της Σύλβιας - ο Μάικλ Μονρό, ο Ράντι Λέπερ, η Ντάρλεν ΜακΓκουάιρ, η Τζούντι Ντιουκ και η Άννα Σίσκο - είχαν επίσης συλληφθεί μέχρι τις 29 Οκτωβρίου του 1965. Όλοι κατηγορήθηκαν για πρόκληση τραυματισμού και ο καθένας αφέθηκε στη συνέχεια υπό την κηδεμονία των γονιών του με κλήτευση για να εμφανιστούν ως μάρτυρες στην επερχόμενη δίκη. Η αυτοψία του σώματος της Σύλβια Λάικενς αποκάλυψε ότι είχε περισσότερες από 150 πληγές σε ολόκληρο το σώμα της, εκτός από το ότι ήταν εξαιρετικά υποσιτισμένη τη στιγμή του θανάτου της. Τα τραύματα διέφεραν ως προς τη θέση, τη φύση, τη σοβαρότητα και το στάδιο της επούλωσης. Υπήρχαν επίσης εγκαύματα, σοβαροί μώλωπες και εκτεταμένες μυϊκές και νευρικές βλάβες. Η κολπική κοιλότητα της ήταν πολύ πρησμένη και ο παρθενικός υμένας της ήταν ακόμα άθικτος, αποκλείοντας έτσι τις κατηγορίες του Μπανισέφσκι ότι ήταν πόρνη και έγκυος. Επιπλέον, όλα τα νύχια της Σύλβια ήταν σπασμένα προς τα πίσω και τα περισσότερα από τα εξωτερικά στρώματα του δέρματος στο πρόσωπο, το στήθος, το λαιμό και το δεξί γόνατο της κοπέλας είχαν ξεφλουδίσει ή υποχωρήσει. Κατά την περίοδο των βασανισμών της, η Σύλβια είχε δαγκώσει και τραυματίσει επανειλημμένος σοβαρά τα χείλη της. Η επίσημη αιτία του θανάτου της Λάικενς καταγράφηκε από τον ιατροδικαστή Δρ. Άρθουρ Κέμπελ ως υποσκληρίδιο αιμάτωμα λόγω του ότι δέχτηκε ένα ισχυρό χτύπημα στον δεξιό της κρόταφο. Επίσης, συνέβαλαν τόσο το σοκ που είχε υποστεί κυρίως λόγω της σοβαρής και παρατεταμένης βλάβης που προκλήθηκε στο δέρμα και στους υποδόριους ιστούς της, καθώς και ο σοβαρός υποσιτισμός. Η νεκρική ακαμψία είχε αναπτυχθεί πλήρως, υποδεικνύοντας ότι η Σύλβια μπορεί να είχε πεθάνει έως και οκτώ ώρες πριν βρεθεί η σωρός της. Ο Δρ Κέμπελ σημείωσε ότι η κοπέλα είχε κάνει πρόσφατα μπάνιο, πιθανόν μετά το θάνατο της. Αυτή η ενέργεια θα μπορούσε να είχε επιταχύνει την απώλεια της θερμοκρασίας του σώματος και έτσι να επιταχύνει την έναρξη των μεταθανάτιων μεταβολών. Η κηδεία της Σύλβια Μαρί Λάικενς τελέστηκε στο Γραφείο Τελετών Russell & Hitch στο Λέμπανον το απόγευμα της 29ης Οκτωβρίου του 1965. Τη λειτουργία τέλεσε ο αιδεσιμότατος Λούις Γκίμπσον, με περισσότερους από 100 παρευρισκόμενους. Το γκρίζο φέρετρο της Σύλβια παρέμεινε ανοιχτό καθ' όλη τη διάρκεια της τελετής, ενώ δίπλα του είχε τοποθετηθεί ένα πορτρέτο της κοπέλας που τραβήχτηκε πριν από τον Ιούλιο του 1965. Στην δοξολογία του, ο αιδεσιμότατος Γκίμπσον δήλωσε: «Κάποια στιγμή θα φτάσει ο χρόνος του θανάτου μας, αλλά δεν θα υποφέρουμε όπως η μικρή μας αδερφή τις τελευταίες μέρες της ζωής της». Στη συνέχεια, ο αιδεσιμότατος Γκίμπσον βάδισε προς το φέρετρο της Σύλβια προτού προσθέσει: «Έχει περάσει στην αιωνιότητα». Μετά από αυτή τη λειτουργία, το φέρετρο της Λάικενς τοποθετήθηκε σε νεκροφόρα και οδηγήθηκε στο νεκροταφείο Oak Hill για να ταφεί. Η νεκροφόρα ακολουθούνταν από μια πομπή 14 οχημάτων που οδηγούσε στο νεκροταφείο για την ταφή της Σύλβια. Στην ταφόπλακα της χαράχτηκε η φράση: «Η αγαπημένη μας κόρη». Στις 30 Δεκεμβρίου του 1965, το μεγάλο δικαστήριο της Κομητείας Μάριον απέδωσε κατηγορίες για δολοφονία πρώτου βαθμού κατά της Γκέρτρουντ, της Πόλα, του Τζον Μπανισέφσκι, του Κόι Χάμπαρτ και του Ρίτσαρντ Χομπς. Όλοι κατηγορήθηκαν ότι επανειλημμένα τραυμάτισαν ψυχικά και σωματικά και μέχρι θανάτου την Σύλβια Λάικενς σε μια εκ προμελέτης κανόνια.Τρεις εβδομάδες πριν από την κατάθεση της δικογραφίας εναντίον των πέντε κατηγορουμένων, η Στέφανι Μπανισέφσκι είχε αφεθεί ελεύθερη, καθώς ο δικηγόρος της ισχυρίστηκε επιτυχώς ότι το κράτος δεν είχε επαρκή στοιχεία για να υποστηρίξει τυχόν κατηγορίες για κακοποίηση και ανθρωποκτονία εναντίον της. Η Στέφανι παραιτήθηκε από την ασυλία της και από οποιαδήποτε πιθανή επικείμενη δίωξη, ενώ συμφώνησε να καταθέσει εναντίον της οικογένειας της και των άλλων ατόμων που κατηγορούνταν στην υπόθεση. Σε μια επίσημη προδικαστική ακρόαση που πραγματοποιήθηκε στις 16 Μαρτίου του 1966, αρκετοί ψυχίατροι κατέθεσαν ενώπιον του δικαστή Σαούλ Ισαάκ Ραμπ σχετικά με τα συμπεράσματα τους σχετικά με τις ψυχιατρικές αξιολογήσεις που είχαν κάνει σε τρία άτομα που κατηγορήθηκαν για τη δολοφονία της Σύλβιας Λάικενς, δηλώνοντας ότι ήταν διανοητικά ικανά να δικαστούν. Η δίκη της Γκέρτρουντ Μπανισέφσκι, της Πόλα Μπανισέφσκι, του Τζον Μπανισέφσκι, του Κόι Χάμπαρτ και του Ρίτσαρντ Χομπς ξεκίνησε στις 18 Απριλίου του 1966. Όλοι μαζί δικάστηκαν ενώπιον του δικαστή Σαούλ Ισαάκ Ραμπ στο δικαστικό μέγαρο City-County της Ιντιανάπολις. Η αρχική επιλογή της επιτροπής των ενόρκων ξεκίνησε αυτήν την ημερομηνία και συνεχίστηκε για αρκετές ημέρες. Η κατηγορούσα αρχή αποτελούνταν από δικηγόρο τον Λερόι Κ. Νιού και αναπληρώτρια εισαγγελέα Μάρτζορι Βέσνερ, οι οποίοι ανακοίνωσαν την πρόθεση τους να ζητήσουν τη θανατική ποινή και για τους πέντε κατηγορούμενους στις 16 Απριλίου του 1966. Υποστήριξαν επίσης επιτυχώς ενώπιον του δικαστή ότι όλοι οι κατηγορούμενοι έπρεπε να δικαστούν μαζί καθώς ενήργησαν «σε συνεννόηση» στα συλλογικά τους εγκλήματα εις βάρος της Σύλβιας Λάικενς. Ως εκ τούτου, εάν ο καθένας δικαζόταν χωριστά, ούτε ο δικαστής ούτε οι ένορκοι θα είχαν μια «συνολική εικόνα» της συσσώρευσης των αδικημάτων που διαπράχθηκαν. Κάθε υποψήφιος ένορκος ερωτήθηκε από τους συνηγόρους, τόσο της κατηγορίας όσο και της υπεράσπισης, αν θεωρούσε την θανατική ποινή ως δίκαιη ποινή για φόνο πρώτου βαθμού και εάν μια μητέρα ήταν πράγματι υπεύθυνη για την «συμπεριφορά των παιδιών της». Οι ένορκοι που εξέφρασαν οποιαδήποτε αντίθεση στη θανατική ποινή απαλλάχθηκαν από τα καθήκοντα τους από τον δικηγόρο κατηγορίας Λερόι Κ. Νιού. Από την άλλη πλευρά, όποιος εργαζόταν με παιδιά, εξέφρασε προκατάληψη για την υπεράσπιση της παραφροσύνης ή ένιωθε απέχθεια για την πραγματική φρικτή φύση του θανάτου της Σύλβια, παραλείφθηκε από τους συνηγόρους υπεράσπισης. Την Γκέρτρουντ Μπανισέφσκι υπερασπίστηκε ο δικηγόρος Γουίλιαμ Ερμπέκερ. Την κόρη της Πόλα ο Τζορτζ Ράις, ενώ τον γιό της Ρίτσαρντ Χομπς υπερασπίστηκε ο Τζέιμς Γ. Νέντερ. Τέλος τους Τζον Μπανισέφσκ Τζούνιορ και Κόι Χάμπαρτ υπερασπίστηκε ο δικηγόρος Φόρεστ Μπόουμαν. Η υπεράσπιση της Πόλα Μπανισέφσκι, του Τζον Μπανισέφσκι, του Κόι Χάμπαρτ και του Ρίτσαρντ Χομπς ισχυρίστηκε ότι είχαν πιεστεί να συμμετάσχουν στο μαρτύριο, την κακοποίηση και τα βασανιστήρια της Λάικενς από τη Γκέρτρουντ Μπανισέφσκι. Η ίδια η Γκέρτρουντ δήλωσε αθώα λόγω παραφροσύνης. Ένας από τους πρώτους μάρτυρες που κατέθεσε εξ ονόματος της κατηγορίας ήταν ο αναπληρωτής ιατροδικαστής Τσαρλς Έλις, ο οποίος στις 29 Απριλίου του 1966 κατέθεσε για τον έντονο πόνο που είχε υποστεί η Σύλβια, δηλώνοντας ότι τα νύχια της ήταν σπασμένα προς τα πίσω, ενώ πολλά βαθιά κοψίματα και πληγές κάλυπταν μεγάλο μέρος του σώματος της. Επίσης δήλωσε ότι τα χείλη της ήταν «ουσιαστικά σε κομμάτια» επειδή τα είχε δαγκώσει και μασήσει επανειλημμένα κατά την κακοποίηση της. Ο μάρτυρας κατέθεσε περαιτέρω ότι η Λάικενς βρισκόταν σε οξύ κατάσταση καταπληξία για δύο έως και τρεις ημέρες πριν από το θάνατο της και ότι οποιαδήποτε μορφή υποβληθείσας θεραπείας ήταν μάταιη τις τελευταίες τις ώρες. Συμπλήρωσε ότι εκτός από το εκτεταμένο πρήξιμο μέσα και γύρω από τα γεννητικά της όργανα, το σώμα της δεν έφερε ενδείξεις για άμεση σεξουαλική κακοποίηση. Στις 2 και 3 Μαΐου, η Τζένη Λάικενς κατέθεσε εναντίων των πέντε κατηγορουμένων, δηλώνοντας ότι ο καθένας είχε επανειλημμένα κακοποιήσει την αδερφή της, τόσο σωματικά όσο και συναισθηματικά, προσθέτοντας ότι η Σύλβια δεν έκανε τίποτα για να προκαλέσει ή να αξίζει τις επιθέσεις. Επίσης, ανέφερε ότι η κακοποίηση που αναγκάστηκε να υπομείνει η αδερφή της αλλά και η ίδια σε μικρότερο βαθμό, ξεκίνησε περίπου δύο εβδομάδες αφότου άρχισαν να ζουν στο σπίτι των Μπανισέφσκι και ότι κατά καιρούς η Σύλβια δεν μπορούσε να παράγει δάκρυα λόγω της οξείας κατάστασης αφυδάτωσης. Η Τζένη ξέσπασε σε κλάματα καθώς θυμόταν πώς, λίγες μέρες πριν πεθάνει η αδελφής της, της είχε πει: «Τζένη, ξέρω ότι δεν θέλεις να πεθάνω, αλλά θα πεθάνω. Μπορώ πλέον να το πω!» Τμήματα της κατάθεσης της Τζένης επιβεβαιώθηκαν αργότερα από τον Ράντι Λέπερ, ο οποίος δήλωσε ότι είχε δει κάποτε την Σύλβια να κλαίει χωρίς δάκρυα. Ο Λέπερ κατέθεσε επίσης ότι είδε την Στέφανι να χτυπάει την Σύλβια «πολύ δυνατά» αμέσως μόλις η μητέρα της είχε διατάξει την Λάικενς να βγάλει τα ρούχα της. Στη συνέχεια χαμογέλασε εμφανώς καθώς ομολόγησε ότι είχε χτυπήσει την θανούσα σε 10 - 40 ξεχωριστές περιπτώσεις. Στις 10 Μαΐου, ένας πάστορας των βαπτιστών ονόματι Ρόι Τζούλιαν κατέθεσε ότι γνώριζε ότι η Σύλβια κακοποιούνταν στο σπίτι του Μπανισέφσκι, άλλα δεν είχε αναφέρει αυτές τις πληροφορίες στις αρχές καθώς είχε πληροφορηθεί από την Γκέρτρουντ ότι η κοπέλα «εκδιδόταν επί χρήμασι», και υπέθεσε ότι την τιμωρούσαν για την ανηθικότητα της. Την ίδια μέρα, η 13χρονη Τζούντι Ντιουκ κατέθεσε ότι είχε δει μια φορά να τρίβουν στις πληγές της Λάικενς αλάτι, μέχρι που η κοπέλα ούρλιαξε από τους πόνους. Ο Ντιουκ κατέθεσε επίσης μια περίσταση όπου είδε τη 10χρονη Σίρλεϊ Μπανισέφσκι να σκίζει τη μπλούζα της Σύλβιας, ενώ ο Ρίτσαρντ Χομπς σχολίασε ότι: «Όλοι διασκεδάζουν με τη Σύλβια». Την επόμενη μέρα, κατέθεσε η Γκέρτρουντ Μπανισέφσκι προς δική της υπεράσπιση, κατά την οποία την φαινόταν περισσότερο να κατηγορεί τη Σύλβια για διάφορες «ανήθικες» πράξεις, παρά να υπερασπίζεται τον εαυτό της. Στην ουσία, αρνήθηκε οποιαδήποτε ευθύνη για την παρατεταμένη κακοποίηση, το μαρτύριο και τον βίαιο θάνατο της Σύλβιας, ισχυριζόμενη ότι τα παιδιά της και τα άλλα παιδιά στη γειτονιά της πρέπει να διέπραξαν τις πράξεις μέσα στο σπίτι της, το οποίο περιέγραψε ως «τρελοκομείο». Πρόσθεσε επίσης ότι ήταν πολύ απασχολημένη με τη δική της κακή υγεία και κατάθλιψη για να ελέγξει τα παιδιά της. Απαντώντας σε ερώτηση σχετικά με το εάν είχε κακοποιήσει σωματικά τις αδερφές Λάικενς, η Γκέρτρουντ ισχυρίστηκε ότι, παρόλο που είχε «αρχίσει να τις χτυπά» σε κάποια περίπτωση, δεν μπορούσε συναισθηματικά να συνεχίσει. Δήλωσε ότι κατόπιν από αυτό το περιστατικό δεν είχε απλώσει ξανά χέρι πάνω τους. Αρνήθηκε ότι γνώριζε ότι η Σύλβια είχε υποστεί παρατεταμένο ξυλοδαρμό, ζεμάτισμα, μαρκάρισμα στο δέρμα ή κάψιμο μέσα στο σπίτι της. Δύο μέρες αργότερα, ο Ρίτσαρντ Χομπς κατέθεσε προς υπεράσπιση του, περιγράφοντας πώς η Γκέρτρουντ είχε καλέσει την Σύλβια στην κουζίνα στις 23 Οκτωβρίου του 1965 και της είπε: «Έχεις στιγματίσει τα παιδιά μου, οπότε τώρα θα σε στιγματίσω εγώ». Ο Χομπς κατέθεσε ότι η Γκέρτρουντ είχε αρχίσει να χαράζει προσβλητικές λέξεις στην κοιλιά της Λάικενς και κατόπιν του ζητήσει να ολοκληρώσει την εργασία. Αν και ο Χομπς κατέθεσε ότι αυτή η ενέργεια είχε ματώσει το δέρμα της κοπέλας και ότι εκείνη τον παρακαλούσε να σταματήσει, αυτός παρέμεινε ανένδοτος στο ισχυρισμό ότι τα τραύματα που είχε προκαλέσει δεν ήταν σοβαρά. Κατόπιν ανέφερε ότι αρχικά πίστευε ότι η Σύλβια δεν ήταν στο σπίτι στις 26 Οκτωβρίου του 1965, καθώς η Γκέρτρουντ τον ενημέρωνε ότι σκόπευε να «ξεφορτωθεί» τη κοπέλα. Στο τέλος της κατάθεσης του δήλωσε ότι μετά το θάνατο της Λάικενς, είχε επιστρέψει στο σπίτι του για να παρακολουθήσει την υπόλοιπο της εκπομπής "Το Σόου του Λόιντ Τάξτον". Όταν η Μαρί Μπανισέφσκι βρισκόταν στο βήμα ως μάρτυρας υπεράσπισης, κατά την διάρκεια των ερωτήσεων του δικηγόρου κατηγορίας εκείνη τελικά έσπασε. Σε εκείνο το σημείο παραδέχτηκε ότι είχε πυρώσει την βελόνα που είχε χρησιμοποιήσει ο Χόμπς για να μαρκάρει την κοιλιά της Σύλβιας. Επίσης αποκάλυψε την αδιαφορία της μητέρας της για την εμφανή στενοχώρια και αγωνία της Λάικενς σε σχέση με τη σωματική και ψυχική κακοποίηση που αυξανόταν συνεπώς, δηλώνοντας ότι σε μια περίπτωση, η Γκέρτρουντ είχε καθίσει σε μια καρέκλα και έπλεκε παρακολουθώντας ταυτόχρονα την Άννα Σίσκο μια νεαρή γειτόνισσα να επιτίθεται στις αδελφές Λάικενς. Η Μαρί πρόσθεσε ότι παρόλο που και οι πέντε κατηγορούμενοι είχαν βασανίσει επανειλημμένα σωματικά και ψυχικά την Σύλβια, είχε δει τις περισσότερες φορές τη μητέρα και την αδερφή της να διαπράττουν αυτές τις πράξεις, προτού η Γκέρτρουντ αναγκάσει το θύμα να ζήσει στο υπόγειο όπου η κακοποίηση είχε αυξηθεί κατά πολύ περισσότερο και τελικά οδήγησε στον θάνατο της. Μια μάρτυρας κατηγορίας, η Γκρέις Σάρτζεντ, δήλωσε πώς είχε καθίσει κοντά στην Πόλα στο σχολικό μετά το κατηχητικό και την άκουσε να καυχιέται ανοιχτά ότι έσπασε τον καρπό της λόγω της σφοδρότητας του ξυλοδαρμού που είχε προκαλέσει στο πρόσωπο της Σύλβιας την 1η Αυγούστου του 1965. Η Σάρτζεντ κατέθεσε επίσης ότι η Πόλα είχε κατόπιν δηλώσει με καμάρι: "Προσπάθησα να τη σκοτώσω!" Στις 16 Μαΐου του 1966, ένας διορισμένος από το δικαστήριο γιατρός ονόματι Ντουάιτ Σούστερ κατέθεσε εξ ονόματος της εισαγγελίας. Όταν ρωτήθηκε από τον δικηγόρο κατηγορίας, Λερόι Νιού σχετικά με τις εξαντλητικές συνεντεύξεις και τις εκτιμήσεις που είχε κάνει με τη Γκέρτρουντ, ο γιατρός δήλωσε ότι ήταν ασαφής και μη συνεργάσιμη. Ο Σούστερ κατέθεσε την πεποίθηση του ότι η Μπανισέφσκι έλεγχε πλήρως τις ενέργειες της, προσθέτοντας ότι ήταν με σώας τας φρένας τον Οκτώβριο του 1965 και παρέμεινε διανοητικά υγιής μέχρι εκείνη την ώρα. Ο Δρ. Σούστερ υποβλήθηκε σε πάνω από δύο ώρες έντονης αντιπαράθεσης από τον δικηγόρο της Γκέρτρουντ, τον Γουίλιαμ Ερμπέκερ παραμένοντας ακλόνητος στην διάγνωση του ότι η Μπανισέφσκι δεν είναι και δεν ήταν ποτέ ψυχωτική. Η αναπληρώτρια εισαγγελέας Μάρτζορι Γουέσνερ έκανε την τελική αγόρευση ενώπιων των ενόρκων εκ μέρους της εισαγγελίας. Καθώς κάθε κατηγορούμενος, εκτός από τον Ρίτσαρντ Χομπς, παρέμενε απαθής, η Γουέσνερ εξιστόρησε τη συνεχή κακομεταχείριση που είχε υποστεί η Σύλβια Λάικενς πριν από το θάνατο της, τονίζοντας σε κανένα σημείο, ότι το θύμα δεν προκάλεσε κανέναν από τους κατηγορούμενους για να της επιτεθούν. Από την άλλη πλευρά, δήλωσε ότι η μοναδική ιατρική περίθαλψη που είχε λάβει ήταν η περιστασιακή χρήση μαργαρίνης στα καμένα τμήματα του προσώπου και του σώματος της. Αναφερόμενη σε συγκεκριμένες μορφές και μέσα κακοποίησης και παραμέλησης από τα χέρια των κατηγορουμένων, και τη συλλογική τους αποτυχία είτε να βοηθήσουν τη Σύλβια είτε να αποτρέψουν ο ένας τον άλλον από το να την κακομεταχειριστούν, η Γουέσνερ περιέγραψε τα βασανιστήρια του θύματος ως «τραυματικά». Επιπρόσθετα συνέκρινε τη μεταχείριση της Σύλβια από τους πέντε κατηγορούμενοι, ως ισοδύναμη σε βαρύτητα με εκείνη που διαπράχθηκε εναντίων των κρατουμένων στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Αναφερόμενη στην προμελετημένη φύση του θανάτου του θύματος, η Γουέσνερ επέστησε την προσοχή των ενόρκων στην επιστολή που η Γκέρτρουντ είχε αναγκάσει την Σύλβια να γράψει στις 24 Οκτωβρίου του 1965, δηλώνοντας: «Η [Γκέρτρουντ] ήξερε στις [24 Οκτωβρίου του 1965] ότι θα κρατούσε αυτο το γράμμα μέχρι οι υπόλοιποι κατηγορούμενοι να ολοκληρώσουν τη δολοφονία της Σύλβιας». Κρατώντας ψηλά ένα πορτρέτο της Σύλβια Λάικενς που τραβήχτηκε πριν από τον Ιούλιο του 1965, η Γουέσνερ πρόσθεσε: «Μακάρι να ήταν εδώ σήμερα, με την ζωντάνια των ματιών της όπως απεικονίζονται σε αυτή την φωτογραφία, τα οποία είναι γεμάτα ελπίδα και προσμονή». Ο Γουίλιαμ Ερμπέκερ ήταν ο πρώτος δικηγόρος υπεράσπισης που παρέθεσε την τελευταία του αγόρευση ενώπιον των ενόρκων. Προσπάθησε να παρουσιάσει την πελάτισσα του ως παράφρον και ως εκ τούτου ανίκανη να εκτιμήσει τη σοβαρότητα των πράξεων της, ανέφερε: «Την καταδικάζω για δολοφόνο, αλλά δηλώνω ότι δεν είναι υπεύθυνη, γιατί δεν είναι όλη εδώ!». Έπειτα, ο Ερμπέκερ σκούντησε το κεφάλι του για να τονίσει την αναφορά του στην ψυχική της κατάσταση, πριν προσθέσει: «Αν αυτή η γυναίκα είναι υγιής, βάλτε την [στην ηλεκτρική καρέκλα]. Έκανε ενέργειες εξαχρείωσης που δεν θα έκανες καν σε έναν σκύλο. . . Πρέπει να είναι τρελή, αλλιώς δεν θα το επέτρεπε. Θα πρέπει να ζήσετε με το βάρος στη συνείδηση σας για την υπόλοιπη ζωή σας αν στείλετε μια τρελή γυναίκα στην ηλεκτρική καρέκλα» Κρατώντας ψηλά μια φωτογραφία αυτοψίας του θύματος, ο Ερμπέκερ έδωσε εντολή στους ενόρκους να «κοιτάξουν αυτό το τεκμήριο», προσθέτοντας: «Κοιτάξτε τα χείλη σε αυτό το κορίτσι! Πόσο σαδιστής μπορεί να γίνει ένας άνθρωπος; Αυτή η γυναίκα [η Γκέρτρουντ] είναι τρελή!». Στη συνέχεια, ο δικηγόρος αναφέρθηκε στην προηγούμενη μαρτυρία ενός ψυχιάτρου που είχε αμφισβητήσει τη λογική της Γκέρτρουντ πριν ολοκληρώσει την επιχειρηματολογία του. Ο Φόρεστ Μπάουμαν ξεκίνησε την τελική του συζήτηση με ανοιχτά επικριτικό τρόπο, καθώς επιτέθηκε στην απόφαση της εισαγγελίας να επιδιώξει τη θανατική ποινή για ανήλικους, δηλώνοντας: «Θα ήθελα να έχω μια ώρα από το χρόνο [των ενόρκων] για να εξηγήσω γιατί 16 χρόνοι και 13χρονοι δεν πρέπει να θανατώνονται». Αποφεύγοντας να αναγνωρίσει τον κατάλογο των φρικαλεοτήτων που ο καθένας είχε προκαλέσει στο θύμα, ο Μπάουμαν τόνισε επανειλημμένα την ηλικία των πελατών του, δηλώνοντας ότι ο καθένας ήταν ένοχος μόνο για επίθεση και ξυλοδαρμό, πριν ζητήσει μια ετυμηγορία αθώου για κάθε νεαρό. Ο Τζορτζ Ράις ξεκίνησε την τελική του αγόρευση αποδοκιμάζοντας το γεγονός ότι η Πόλα και οι άλλοι κατηγορούμενοι είχαν δικαστεί από κοινού. Παρακάμπτοντας τις πολλαπλές μαρτυρίες στη δίκη που περιέγραφαν την Πόλα και τη μητέρα της ως τους πιο ενθουσιώδεις συμμετέχοντες στη σωματική κακοποίηση της Σύλβιας, ο Ραις ισχυρίστηκε ότι τα στοιχεία που παρουσιάστηκαν εναντίον της πελάτισσας του δεν ισοδυναμούσαν με την πραγματική της ενοχή για φόνο. Στη συνέχεια, ολοκλήρωσε με την έκκληση προς τους ενόρκους να επιστρέψουν την αθώα ετυμηγορία για ένα κορίτσι που «είχε περάσει την αναξιοπρέπεια να δικαστεί σε ανοιχτό δικαστήριο». Ο Τζέιμς Νέντερ ξεκίνησε την τελική υπεράσπιση του Ρίτσαρντ Χομπς αναφερόμενος στην απώλεια της Λάικενς, δηλώνοντας: «Είχε δικαίωμα να ζήσει. Μέσα στην καρδιά μου δεν μπορώ να θυμηθώ ένα κορίτσι να έχει κακοποιηθεί τόσο». Στη συνέχεια αναφέρθηκε στο θάρρος του Χομπς που επέλεξε να καταθέσει προς υπεράσπιση του εαυτού του και στην «άγρια και αδυσώπητη κατ' αντιπαράσταση εξέταση» στην οποία είχε υποβληθεί από τον Λερόι Νιού. Ο Νέντερ προσπάθησε να απεικονίσει τον πελάτη του ως μια προσωπικότητα που είχε ενεργήσει υπό τον έλεγχο της Γκέρτρουντ Μπανισέφσκι, υπονοώντας ότι αν δεν είχε χαράξει μέρος των άσεμνων φράσεων στην κοιλιά του θύματος κατόπιν αιτήματος της Γκέρτρουντ, ο Χομπς θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν μάρτυρας υπεράσπισης σε αντίθεση με τη Στέφανι Μπανισέφσκι. Στη συνέχεια αναφέρθηκε στη γενική αποτυχία της Τζένης, η οποία ενημέρωσε τις αρχές για την κακοποίηση της αδερφής της αφού η Σύλβια είχε ήδη πεθάνει, περιγράφοντας την ως «μια αδερφή που μπορούσε να κουτσαίνει για τρεισήμισι μίλια σε ένα πάρκο αλλά δεν μπορούσε να κάνει δύο ή τρία βήματα έξω στην οδό της Νέας Υόρκης για να εκλιπαρήσει για βοήθεια!». Ο Νέντερ ολοκλήρωσε την τελική του αγόρευση ζητώντας μια ετυμηγορία αθώου, υποστηρίζοντας ότι ο Χομπς ήταν «ένοχος ανωριμότητας και σοβαρής έλλειψης κρίσης», αλλά όχι για το έγκλημα του φόνου. Ο Λερόι Νιου αντέκρουσε τα τελικά επιχειρήματα των συνηγόρων υπεράσπισης υποσχόμενος ότι θα μιλήσει "μέσα" από τα κατακρεουργημένα χείλη της Σύλβια Λάικενς. «Την βλέπω όπου κι αν κοιτάξω» Περιγράφοντας τον κατάλογο της κακομεταχείρισης που είχε υποστεί το θύμα πριν από το θάνατο της στα χέρια καθενός από τους κατηγορούμενους, ο Νιού αντέκρουσε ευθέως την κριτική που είχε δεχτεί νωρίτερα από τον δικηγόρο της υπεράσπισης, Φόρεστ Μπάουμαν δηλώνοντας: «Η δουλειά των εισαγγελέων είναι να παρουσιάζουμε τα στοιχεία όσο καλύτερα μπορούμε. Τώρα, ας δούμε μερικές από τις ευθύνες εδώ. Καθένας από τους πέντε κατηγορούμενους είχε την κύρια ευθύνη να αφήσει ήσυχη τη Σύλβια Λάικενς. Εμείς είχαμε την ευθύνη να φέρουμε όλα τα στοιχεία που μπορούσαμε να βρούμε που θα μπορούσαν να εξηγήσουν αυτό το έγκλημα». Αναφερόμενος στα συναισθηματικά τελικά επιχειρήματα που διατυπώθηκαν από διάφορους συνηγόρους υπεράσπισης σχετικά με το σκεπτικό και τα κίνητρα για τις ενέργειες των πελατών τους, τις προσπάθειες τους να εκτρέψουν την ευθύνη σε άλλους κατηγορούμενους ή συμμετέχοντες και τη συλλογική αποτυχία των πελατών τους να βοηθήσουν το θύμα ή να ειδοποιήσουν τις αρχές, ο Νιου πρόσθεσε: «Το μόνο που ακούμε είναι μια περίλυπη έκκληση, και κάθε άλλο παρά κατηγορίες σε αυτούς στους οποίους ανήκει η ευθύνη». Στη συνέχεια υπέθεσε τον λόγο που η Λάικενς δεν προσπάθησε να δραπετεύσει από το σπίτι των Μπανισέφσκι πριν η κακοποίηση κλιμακωθεί σε μεγαλύτερο βαθμό τις τελευταίες εβδομάδες της ζωής της, δηλώνοντας: «Νομίζω ότι εμπιστευόταν τον άνθρωπο . . . Νομίζω ότι δεν πίστευε ότι αυτά τα άτομα θα της έκαναν κάτι τέτοιο και ότι θα συνέχιζαν να ενεργούν έτσι». Ο δικηγόρος ολοκλήρωσε την τελική του επιχειρηματολογία δίνοντας έμφαση στην ομοφωνία των κατηγορουμένων στη συλλογική κακομεταχείριση της Σύλβια , προτού ζητήσει από τους ενόρκους να απορρίψουν τα επιχειρήματα που διατύπωσαν διάφοροι συνήγοροι υπεράσπισης σχετικά με το ποιος μπορεί πράγματι να προκάλεσε το "μοιραίο χτύπημα" στο κεφάλι του θύματος, δηλώνοντας: «Κάθε σημάδι στο σώμα του κοριτσιού συνέβαλε άμεσα στον θάνατο της, και αυτό αποτελούσε μια απόδειξη. Το υποσκληρίδιο αιμάτωμα ήταν το απόλυτο χτύπημα. Αυτό είναι το πιο αποτρόπαιο πράγμα που έχει δει ποτέ η Ιντιάνα και, ελπίζω, να μην το δω ποτέ ξανά» Δηλώνοντας ότι "ούτε ένα κομμάτι αποδεικτικών στοιχείων" δεν είχε προσκομιστεί που να υποδεικνύει ότι κάποιος κατηγορούμενος έπασχε από μια μορφή ψυχικής ασθένειας. Έτσι, ο Νιού ζήτησε και πάλι τη θανατική ποινή για κάθε κατηγορούμενο, δηλώνοντας στους ενόρκους: «Το θέμα εδώ δεν αφορά την ηλεκτρική καρέκλα ή ένα ψυχιατρείο, αλλά το νόμο και την τάξη. Θα αποφύγουμε την πιο διαβολική υπόθεση που έχει βρεθεί ποτέ ενώπιον δικαστηρίου ή ενόρκων; Αν πάτε κάτω από τη θανατική ποινή (στις ετυμηγορίες σας) σε αυτή την περίπτωση, θα μειώσετε την αξία της ανθρώπινης ζωής τόσο πολύ για κάθε κατηγορούμενο. Το αίμα αυτού του κοριτσιού θα είναι για πάντα στις ψυχές τους». Η δίκη των πέντε κατηγορουμένων διήρκεσε 17 ημέρες πριν αποσυρθεί το δικαστήριο για να συσκεφθεί. Στις 19 Μαΐου του 1966, μετά από συζήτηση οκτώ ωρών, η ομάδα των ενόρκων που αποτελούνταν από οκτώ άνδρες και τέσσερεις γυναίκες έκρινε την Γκέρτρουντ Μπανισέφσκι ένοχη για φόνο πρώτου βαθμού, συνιστώντας ποινή ισόβιας κάθειρξης. Η Πόλα Μπανισέφσκι κρίθηκε ένοχη για φόνο δεύτερου βαθμού και οι Χομπς, Χάμπαρντ και Τζον Μπανισέφσκι Τζούνιορ κρίθηκαν ένοχοι για ανθρωποκτονία από αμέλεια. Όταν άκουσαν τον δικαστή Ραμπ να εκφέρει τις αποφάσεις, η Γκέρτρουντ και τα παιδιά της ξέσπασαν σε κλάματα και προσπάθησαν να παρηγορήσουν ο ένας τον άλλον, ενώ ο Χομπς και ο Χάμπαρντ παρέμειναν απαθείς. Στις 25 Μαΐου του 1965, η Γκέρτρουντ και η Πόλα Μπανισέφσκι καταδικάστηκαν επίσημα σε ισόβια κάθειρξη. Την ίδια μέρα, ο Ρίτσαρντ Χομπς, ο Κόι Χάμπαρντ και ο Τζον Μπανισέφσκι Τζούνιορ καταδικάστηκαν σε ποινές από 2 έως 21 χρόνια στο Αναμορφωτήριο της Ιντιάνα. Τον Σεπτέμβριο του 1970, το Ανώτατο Δικαστήριο της Ιντιάνα αντέστρεψε τις καταδίκες της Γκέρτρουντ και της Πόλα Μπανισέφσκι με βάση ότι ο δικαστής Σαούλ Ισαάκ Ραμπ είχε αρνηθεί επανειλημμένα να υποβάλει προτάσεις από τον συνήγορο τους στην αρχική τους δίκη, τόσο για αλλαγή τόπου όσο και για χωριστές δίκες. Αυτή η απόφαση ανέφερε περαιτέρω ότι οι περιστάσεις σχετικά με την επιζήμια ατμόσφαιρα που δημιουργήθηκε κατά την αρχική τους δίκη, λόγω της εκτεταμένης δημοσιότητας των μέσων ενημέρωσης γύρω από την υπόθεση, εμπόδισαν κάθε πιθανότητα δίκαιης δίκης εκ των δύο προσφευγόντων. Οι κατηγορούμενες δικάστηκαν ξανά το 1971. Σε αυτήν την περίπτωση, η Πόλα Μπανισέφσκι επέλεξε να δηλώσει ένοχη για εκούσια ανθρωποκτονία αντί να αντιμετωπίσει εκ νέου δίκη και καταδικάστηκε να εκτίσει ποινή φυλάκισης μεταξύ δύο και είκοσι ετών για τη συμμετοχή της στην κακοποίηση και τον θάνατο της Σύλβια Λάικενς. Παρά το γεγονός ότι δύο φορές ότι είχε αποπειραθεί να αποδράσει από τη φυλακή το 1971, απελευθερώθηκε τον Δεκέμβριο του 1972. Εντούτοις, η Γκέρτρουντ Μπανισέφσκι καταδικάστηκε και πάλι για φόνο πρώτου βαθμού με φυλάκιση ισόβιας κάθειρξης. Κατά τη διάρκεια των επόμενων 14 ετών, η Γκέρτρουντ Μπανισέφσκι έγινε γνωστή ως υπόδειγμα κρατούμενης στη Γυναικεία Φυλακή της Ιντιάνα. Εργαζόταν στο κατάστημα ραπτικής της φυλακής και ήταν γνωστή ως «προστατευτική μητέρα» για τις νεότερες γυναίκες κρατούμενες, ενώ άλλες κρατούμενες στη φυλακή την φώναζαν με το παρατσούκλι «Μαμά». Μέχρι την τελική αποφυλάκιση της το 1985, είχε αλλάξει το όνομά της σε Νεντίν Βαν Φόσεν (συνδυασμός του μεσαίου ονόματος της και του πατρικού της επωνύμου) και περιέγραψε τον εαυτό της ως πιστή χριστιανή. Η είδηση για την επικείμενη αποφυλάκιση της Γκέρτρουντ Μπανισέφσκι προκάλεσε αναστάτωση σε όλη την Ιντιάνα. Η Τζένη Λάικενς και άλλα μέλη της οικογένειας διαμαρτυρήθηκαν έντονα για την προοπτική της απελευθέρωσης της. Μέλη δύο ομάδων κατά του εγκλήματος ταξίδεψαν επίσης στην Ιντιάνα για να αντιταχθούν στην πιθανή αποφυλάκιση της Μπανισέφσκι και να υποστηρίξουν δημόσια την οικογένεια Λάικενς. Έτσι ξεκίνησαν μια εκστρατεία δημόσιας διαμαρτυρίας. Κατά τη διάρκεια δύο μηνών, αυτές οι ομάδες συγκέντρωσαν πάνω από 40.000 υπογραφές από τους πολίτες της Ιντιάνα, συμπεριλαμβανομένων των υπογραφών που ελήφθησαν από αγανακτισμένους πολίτες που ήταν πολύ νέοι για να θυμούνται την υπόθεση. Όλες οι υπογραφές που συγκεντρώθηκαν απαιτούσαν η Γκέρτρουντ Μπανισέφσκι να παραμείνει έγκλειστη για το υπόλοιπο της ζωής της. Κατά την ακρόαση της αποφυλάκισης της, η Μπανισέφσκι δήλωσε την επιθυμία της να μπορούσε να «αναιρεθεί» ο θάνατος της Σύλβια Λάικενς, αν και ελαχιστοποίησε την ευθύνη της για οποιαδήποτε από τις ενέργειες της, δηλώνοντας: «Δεν είμαι σίγουρη τι ρόλο είχα στο [θάνατο της Λάικενς], επειδή ήμουν υπό την επήρεια φαρμάκων. Ποτέ δεν την γνώρισα πραγματικά. . . Αναλαμβάνω την πλήρη ευθύνη για ό,τι συνέβη στη Σύλβια». Λαμβάνοντας υπόψη την καλή συμπεριφορά της Γκέρτρουντ στη φυλακή, το συμβούλιο αποφυλάκισης ψήφισε οριακά υπέρ της αποφυλάκισής της. Αποφυλακίστηκε στις 4 Δεκεμβρίου του 1985. Μετά την αποφυλάκισή της το 1985, η Γκέρτρουντ Μπανισέφσκι μετακόμισε στην Αϊόβα. Ποτέ δεν αποδέχτηκε την πλήρη ευθύνη για το παρατεταμένο μαρτύριο και τον θάνατο της Σύλβιας, επιμένοντας ότι δεν ήταν σε θέση να θυμηθεί με ακρίβεια καμία από τις ενέργειες της τους μήνες της παρατεταμένης και αυξανόμενης κακοποίησης και βασανιστηρίου της κοπέλας μέσα στο σπίτι της. Ισχυρίστηκε ότι έφταιγαν πρωτίστως οι παρενέργειες από τα φάρμακα που της είχαν συνταγογραφήσει για τη θεραπεία του άσθματος. Η Γκέρτρουντ Μπανισέφσκι έζησε σε σχετική αφάνεια στο Λόρελ της Αϊόβα, μέχρι το θάνατό της λόγω καρκίνου του πνεύμονα στις 16 Ιουνίου του 1990, σε ηλικία 61 ετών. Σχετικά με τον θάνατο της Γκέρτρουντ Μπανισέφσκι και τα ζητήματα που τέθηκαν σχετικά με τη λογική της και στις δύο δίκες της, ο Τζον Ντιν, πρώην ρεπόρτερ της εφημερίδας The Indianapolis Star που είχε κάνει εκτενή κάλυψη της υπόθεσης, δήλωσε το 2015: «Ποτέ δεν πίστευα ότι ήταν τρελή. Νόμιζα ότι ήταν μια καταπιεσμένη, κακιά γυναίκα» Ο Ντιν παρομοίασε επίσης την υπόθεση με το μυθιστόρημα του Ουίλιαμ Γκόλντινγκ, Άρχοντας των Μυγών, αν και δήλωσε ότι η αυξανόμενη σωματική και συναισθηματική κακοποίηση της Σύλβια Λάικενς δεν ήταν αποτέλεσμα του ότι «τα παιδιά τρελάθηκαν· αλλά του ότι εκείνα έκαναν αυτό που τους έλεγαν». Σχετικά με το πραγματικό κίνητρο της Μπανισέφσκι να βασανίσει και τελικά να δολοφονήσει το θύμα, ο δικηγόρος Φόρεστ Μπόουμαν είπε το 2014: «Είχε μια άθλια ζωή. Πιστεύω ότι το κίνητρο της ανθρωποκτονίας ήταν τελικά η ζήλια» Μετά την αποφυλάκιση της με όρους το 1972, η Πόλα Μπανισέφσκι απέκτησε νέα ταυτότητα. Εργάστηκε ως βοηθός μιας σχολικής συμβούλου για 14 χρόνια στο κοινοτικό σχολείο Beaman-Conrad-Liscomb-Union-Whitten στο Κόνραντ της Αϊόβα, έχοντας αλλάξει το όνομά της σε Πόλα Πέις και κρύβοντας την αλήθεια σχετικά με το ποινικό της ιστορικό όταν έκανε αίτηση για θέση. Το 2012 όταν το σχολείο ανακάλυψε την πραγματική της ταυτότητα την απέλυσε. Η Πόλα παντρεύτηκε και απέκτησε δύο παιδιά. Η κορούλα που είχε γεννήσει ενώ περίμενε τη δίκη της το 1966, και στην οποία έδωσε το όνομα της μητέρας της, δόθηκε για υιοθεσία. Οι κατηγορίες για τη δολοφονία που κατατέθηκαν αρχικά εναντίον της δεύτερης μεγαλύτερης κόρης της Γκέρτρουντ Μπανισέφσκι, της 15χρονης Στέφανι, τελικά αποσύρθηκαν αφού συμφώνησε να καταθέσει εναντίων των άλλων κατηγορουμένων. Αν και οι εισαγγελείς υπέβαλαν ξανά κατηγορίες εναντίον της Στέφανι για την υπόθεση, πριν την απόφαση των ενόρκων στις 26 Μαΐου του 1966, η απόφαση να ασκηθεί δίωξη αργότερα σε μια ξεχωριστή δίκη δεν υλοποιήθηκε ποτέ. Η Στέφανι Μπανισέφσκι άλλαξε όνομα και έγινε δασκάλα. Αργότερα παντρεύτηκε και απέκτησε πολλά παιδιά. Ήταν γνωστό ότι τα τελευταία χρόνια διέμενε στη Φλόριντα. Όταν ρωτήθηκε στη δίκη ως προς το κίνητρο της για την ανατροπή των αποδεικτικών στοιχείων της πολιτείας, η Στέφανι δήλωσε: "Είμαι εδώ με την ελπίδα ότι μπορώ να βοηθήσω οποιονδήποτε!" Σε απάντηση, ο πληρεξούσιος δικηγόρος της μητέρας της, Γουίλιαμ Ερμπέκερ, απάντησε: "Συμπεριλαμβανομένου του εαυτού σας;" Λίγο μετά τη σύλληψη της μητέρας τους, το Τμήμα Δημόσιας Πρόνοιας της Κομητείας Μάριον έδωσε την Μαρί, την Σίρλεϊ και τον Τζέιμς Μπανισέφσκι στη φροντίδα χωριστών ανάδοχων οικογενειών. Το επώνυμο και των τριών παιδιών άλλαξε νόμιμα σε Μπλέικ στα τέλη της δεκαετίας του 1960, αφού ο πατέρας τους ανέκτησε την επιμέλεια τους. Η Μαρί αργότερα παντρεύτηκε παίρνοντας το επώνυμο Σέλτον και πέθανε από φυσικά αίτια στις 8 Ιουνίου του 2017, σε ηλικία 62 ετών Ο Ντένις Λι Ράιτ Τζούνιορ υιοθετήθηκε αργότερα. Η θετή μητέρα του τον ονόμασε Ντένις Λι Γουάιτ. Πέθανε στις 5 Φεβρουαρίου 2012, σε ηλικία 47 ετών Ο Ρίτσαρντ Χομπς, ο Κόι Χάμπαρντ και ο Τζον Μπανισέφσκι Τζούνιορ υπηρέτησαν λιγότερο από δύο χρόνια στο Αναμορφωτήριο της Ιντιάνα προτού τους χορηγηθεί αναστολή στις 27 Φεβρουαρίου του 1968. Ο Ρίτσαρντ Χομπς πέθανε από καρκίνο του πνεύμονα στις 2 Ιανουαρίου του 1972, σε ηλικία 21 ετών - λιγότερο από τέσσερα χρόνια μετά την αποφυλάκισή του από το Αναμορφωτήριο της Ιντιάνα. Στα χρόνια που μεσολάβησαν από την αποφυλάκισή του από το Αναμορφωτήριο της Ιντιάνα και τον θάνατό του, είναι γνωστό ότι υπέστη τουλάχιστον μία νευρική κρίση. Μετά την αποφυλάκιση του το 1968 από το Αναμορφωτήριο της Ιντιάνα, ο Κόι Χάμπαρντ παρέμεινε στην Ιντιάνα και δεν προσπάθησε ποτέ να αλλάξει το όνομα του. Καθ' όλη τη διάρκεια της ενήλικης ζωής του, φυλακίστηκε επανειλημμένα για διάφορα ποινικά αδικήματα. Σε μία περίπτωση ήταν κατηγορούμενος για τις δολοφονίες δύο νεαρών ανδρών το 1977, αν και, σε μεγάλο βαθμό λόγω του γεγονότος ότι ο κύριος μάρτυρας που θα καταθέσει στη δίκη του ήταν καταδικασμένος εγκληματίας γνωστός του Χάμπαρντ που παραδέχτηκε ότι ήταν στην παρέα του τη στιγμή των δολοφονιών. Παρόλα αυτά αθωώθηκε από αυτή την κατηγορία λόγω αμφιβολιών. Λίγο μετά την πρεμιέρα της αστυνομικής δραματικής ταινίας An American Crime (Ένα Αμερικάνικο Έγκλημα) τον Ιανουάριο του 2007, ο Χάμπαρντ απολύθηκε από τη δουλειά του. Πέθανε από καρδιακή προσβολή στο Σέρμπιβιλ της Ιντιάνα, στις 23 Ιουνίου του 2007 σε ηλικία 56 ετών. Ο Τζον Στέφαν Μπανισέφσκι Τζούνιορ ζούσε σε σχετική αφάνεια με το ψευδώνυμο Τζον Μπλέικ. Έγινε πάστορας, έκανε οικογένεια και τρία παιδιά και φιλοξενούσε στην εκκλησιά συχνά συμβουλευτικές συνεδρίες για παιδιά χωρισμένων γονιών. Αρκετές δεκαετίες μετά την απελευθέρωσή του από το Αναμορφωτήριο της Ιντιάνα, ο Τζον Μπανισέφσκι Τζούνιορ παραδέχτηκε με δήλωσή του ότι αυτός και οι συγκατηγορούμενοί του έπρεπε να είχαν καταδικαστεί με αυστηρότερη ποινή , προσθέτοντας όμως ότι οι νέοι που διαπράττουν εγκλήματα μπορούν τελικά να σωφρονιστούν, όπως εκείνος είχε γίνει ένας παραγωγικός πολίτης. Πέθανε από διαβήτη στο Γενικό Νοσοκομείο του Λάνκαστερ στις 19 Μαΐου 2005, σε ηλικία 52 ετών. Πριν από τον θάνατο του, είχε επίσης μιλήσει δημόσια για το παρελθόν του, και παραδέχτηκε ότι είχε απολαύσει την προσοχή που του έφερε ο φόνος της Λάικενς, ενώ ισχυρίστηκε ότι «χτύπησε τη Σύλβια μόνο μία φορά». Οι κατηγορίες προς άλλα ανήλικα παιδιά (Άννα Ρουθ Σίσκο, Τζούντι Νταρλίν Ντουκ, Μάικλ Τζον Μονρόε, Νταρλίν ΜακΓκουάιρ και Ράντι Γκόρντον Λέπεράλλα) που ήταν γνωστό ότι βασάνιζαν και τραυμάτιζαν την Σύλβια, αποσύρθηκαν αργότερα. Η Σίσκο πέθανε στις 23 Οκτωβρίου του 1996, σε ηλικία 44 ετών, ενώ είχε αποκτήσει ήδη εγγόνια. Ο Λέπερ, ο οποίος είχε εμφανώς χαμογελάσει καθώς κατέθεσε ότι είχε χτυπήσει την Σύλβια σε έως και σε 40 διαφορετικές περιπτώσεις, πέθανε σε ηλικία 56 ετών στις 14 Νοεμβρίου του 2010. Η Τζένη Λάικενς παντρεύτηκε έναν ντόπιο της Ιντιανάπολις, τον Λέοναρντ Ρις Γουέιντ. Το ζευγάρι απέκτησε δύο παιδιά. Εκείνη δεν κατάφερε ποτέ να επουλώσει τα συναισθηματικά τραύματα που υπέστη κυρίως εξαναγκαζόμενη να βλέπει την αδερφή της να κακοποιείται και τελικά να δολοφονείται. Για το υπόλοιπο της ζωής της, η Τζένη εξαρτιόταν από φάρμακα για το άγχος. Πέθανε από καρδιακή προσβολή στις 23 Ιουνίου του 2004, σε ηλικία 54 ετών, στο Μπιτς Γκοβ της Ιντιάνα . Δεκατέσσερα χρόνια πριν από το θάνατο της, η Τζένη Λάικενς Γουέιντ είχε δει την αναγγελία θανάτου της Γκέρτρουντ Μπανισέφσκι δημοσιευμένη σε μια εφημερίδα. Έκοψε το απόκομμα και στη συνέχεια το ταχυδρόμησε στη μητέρα της με ένα συνοδευτικό σημείωμα που έγραφε: «Μερικά καλά νέα. Η Καταραμένη γριά Γκέρτρουντ πέθανε. Χαχαχα! Είμαι χαρούμενη γι' αυτό». Η Ελίζαμπεθ και ο Λέστερ Λάικενς πέθαναν το 1998 και το 2013, αντίστοιχα. Τα χρόνια πριν από τον θάνατο της, η Τζένη Λάικενς Γουέιντ είχε τονίσει επανειλημμένα ότι δεν έπρεπε να αποδοθεί καμία ευθύνη στους γονείς της επειδή ανέθεσαν την φροντίδα τη δίκη της και της Σύλβια στην Γκέρτρουντ Μπανισέφσκι. Η Τζένη τόνισε ότι το μόνο που είχαν κάνει ήταν να εμπιστευτούν αφελώς την υπόσχεση της Γκέρτρουντ να πρόσεχει εκείνη και την αδελφή της σαν δικά της παιδιά μέχρι την επιστροφή των γονιών τους στην Ιντιάνα με το περιοδεία με τον θίασο. Η Νταϊάνα Μπέντγουελ, η μεγάλη αδελφή της Σύλβια και της Τζένη Λάικενς, δεν έχασε μόνο την αδερφή σε αυτό το φρικτό έγκλημα, αλλά πολλά χρόνια αργότερα και τον αγαπημένο της σύζυγο Σέσιλ Κνούτσον σε ένα τραγικό δυστύχημα το 2014. Εκείνη την ημέρα το ζευγάρι κατευθυνόταν προς το Παλμ Σπρινγκς για να γιορτάσουν την Ημέρα της Μητέρας μαζί με τον γιο της Νταϊάνας, από τον πρώτο γάμο της, και την οικογένεια του. Μια λάθος στροφή όμως τους οδήγησε σε μια βραχώδη και ερημική περιοχή στα ορεινά. Ο Σέσιλ προσπάθησε να κάνει αναστροφή για να γυρίσουν πίσω, αλλά δεν πρόσεξε και το αυτοκίνητο έπεσε πάνω σε ένα μεγάλο βράχο και το όχημα τους σταμάτησε να λειτουργεί. Μαζί τους είχαν μόνο μερικά πορτοκάλια που κράτησαν τέσσερις μέρες και μια μπανανόπιτα. Ο Σέσιλ και η Νταϊάνα προσπάθησαν να επιβιώσουν με αυτά τα τρόφιμα και με το νερού της βροχής που το μάζευαν με ένα φλιτζάνι που είχαν στο αυτοκίνητο τους. Εν τω μεταξύ οι δικοί τους είχαν αρχίσει να ανησυχούν και δήλωσαν την εξαφάνισης τους. Ομάδες εθελοντών και αστυνομικοί άρχισαν αν τους ψάχνουν. Δυστυχώς, ο Σέσιλ πέθανε μετά επτά μέρες. Η Νταϊάνα όμως, πίνοντας νερό της βροχής και τρώγοντας σε δόσεις τις φλούδες των πορτοκαλιών κατάφερε να ζήσει. Τελικά η αστυνομία εντόπισε την Νταϊάνα και την μετέφερε στο νοσοκομείο. Η ιστορία της αποτυπώθηκε σε μια ταινία με τίτλο One Wrong Turn: The Dianna Bedwell Story. (Μια Λάθος Στροφή. Η Ιστορία της Ντιάνα Μπέντγουελ)Το σπίτι της Γκέρτρουντ Μπανισέφσκι στο οποίο βασανίστηκε και δολοφονήθηκε η Σύλβια Μαρί Λάικενς παρέμενε άδειο για πολλά χρόνια και σταδιακά ερημώθηκε. Αν και έγιναν συζητήσεις για τη δυνατότητα αγοράς και αποκατάστασης του σπιτιού και τη μετατροπή του ακινήτου σε καταφύγιο γυναικών, τα απαραίτητα κεφάλαια για την ολοκλήρωση αυτού του έργου δεν συγκεντρώθηκαν ποτέ. Το ίδιο το σπίτι κατεδαφίστηκε στις 23 Απριλίου του 2009. Το οικόπεδο είναι πλέον χώρος στάθμευσης μιας εκκλησίας. Τον Ιούνιο του 2001, στο πάρκο Γουίλαρντ, στην οδό Ουάσινγκτον, της Ιντιανάπολις ανεγέρθη μνημείο ύψους 1,8 μέτρων από γρανίτη το οποίο αφιερώθηκε επίσημα στη ζωή και στην κληρονομιά που άφησε της Σύλβια Μαρί Λάικενς. Στην τελετή που έγινε παρευρέθηκαν αρκετές εκατοντάδες άτομα, μεταξύ των οποίων τα μέλη της οικογένειας Λάικενς. Στο μνημείο αναγράφονται τα εξής: "Αυτό το μνημείο είναι στη μνήμη ενός μικρού παιδιού που πέθανε με τραγικό θάνατο. Ως αποτέλεσμα, οι νόμοι άλλαξαν και η ευαισθητοποίηση αυξήθηκε. Αυτή είναι μια δέσμευση προς τα παιδιά μας, ότι το αστυνομικό τμήμα της Ιντιανάπολις εργάζεται για να γίνει η πόλη αυτή ασφαλής για τα παιδιά μας." Στον θάνατο της Σύλβια Λάικενς πιστώνεται και η υιοθέτηση νόμου περί εξουσιοδοτημένων συμβούλων ευάλωτων ατόμων της Ιντιάνα και με την αυξημένη κατανόηση της έρευνας και την αναγνώριση της κακοποίησης. Ο νόμος ορίζει ότι εάν κάποιος πολίτης υποπτεύεται ότι ένα παιδί υφίσταται κακοποίηση ή παραμέληση, τότε έχει την νομική υποχρέωση να αναφέρει το αδίκημα στις αρχές. Στις 26 Οκτωβρίου του 2015, πολλοί πολίτες της Ιντιανάπολις, συμπεριλαμβανομένης της μεγαλύτερης αδερφής των Λάικενς, της Νταϊάνας Μπέντγουελ, συγκεντρώθηκαν στον Λέμπανον της Ιντιάνα για να τιμήσουν τη Σύλβια Λάικενς, να αναλογιστούν τη ζωή της στην πεντηκοστή επέτειο του θανάτου της και να τιμήσουν όλα τα παιδιά που χάνουν τη ζωή τους από κακοποίηση. Σε αυτό το μνημόσυνο, η Νταϊάνα ενημέρωσε τους παρευρισκόμενους ότι την κληρονομιά της Σύλβια είναι κάτι που «πρέπει πάντα να θυμόμαστε». Το Κέντρο Υποστήριξης του Παιδιού της Σύλβιας είναι επίσημα αφιερωμένο στη μνήμη της Σύλβια Λάικενς. Αυτός ο μη κερδοσκοπικός οργανισμός που ιδρύθηκε το 2010 στον Λέμπανον της Ιντιάνα και αρχικά ονομάστηκε Boone County Child Advocacy Center (Κέντρο Υποστήριξης του Παιδιού της Κομητείας Μπόουν), αλλά το 2016 μετονομάστηκε προς τιμήν της Σύλβια Λάικενς, με τον διευθυντή να δηλώνει: «Το πιο σημαντικό πράγμα που μπορούμε να κάνουμε είναι να πούμε στα παιδιά που κακοποιούνται ότι μπορούμε να τα ακούσουμε και να τα στηρίξουμε ψυχολογικά. [Αυτό ήταν] κάτι που κανείς δεν έκανε για τη νεαρή Σύλβια. Η οικογένεια της είναι ευγνώμων, καθώς γνωρίζει ότι αυτό το ίδρυμα στην μνήμη της, αναγνωρίζει ότι η Σύλβια Λάικενς, που υπήρξε μάρτυρας, που πλήρωσε με την ίδια της την ζωή. Ελπίζουμε οι προσπάθειες μας να σωθούν άλλα κακοποιημένα παιδιά να δείξουν ότι δεν πέθανε μάτια». Αυτό το κέντρο υπεράσπισης παιδιών συνεργάζεται τόσο με τις αρχές επιβολής του νόμου όσο και με το τοπικό Τμήμα Υπηρεσιών Παιδιών. Το προσωπικό διεξάγει επίσης ιατροδικαστικές συνεντεύξεις (συλλογή πληροφοριών σχετικά με περιστατικά υποτιθέμενης παιδικής κακοποίησης) και παρέχει βοήθεια με νομικές διαδικασίες, καθώς και παραπομπές ψυχικής και ιατρικής υγείας. Η ταινία του 2007 An American Crime (Ένα Αμερικάνικο Έγκλημα) βασίζεται στη ζωή και την δολοφονία της Σύλβια Λάικενς. Στην ταινία πρωταγωνιστεί η ηθοποιός Έλλιοτ Πέιτζ ως Σύλβια Λάικενς, ενώ την Γκέρτρουντ Μπανισέφσκι την ενσαρκώνει η ηθοποιός Κάθριν Κίνερ. Επιπλέον, μια άλλη ταινία του 2007 με τίτλο The Girl Next Door (Το Κορίτσι της Διπλανής Πόρτας) βασίζεται επίσης στη δολοφονία της Σύλβια Λάικενς αλλά τα ονόματα των ηρώων είναι διαφορετικά. Συγκεκριμένα η ηθοποιός Μπλάιθ Άουφαρθ ερμηνεύει τον ρόλο της Μεγκ Λάφλιν (ο αντίστοιχος χαρακτήρας της Σύλβιας Λάικενς) και η ηθοποιός Μπλάνς Μπέικερ ερμηνεύει τον ρόλο της Ρουθ Τσάντλερ, (ο αντίστοιχος χαρακτήρας της Γκέρτρουντ Μπανισέφσκι). Ο τίτλος της ταινίας προέρχεται από το ομότιτλο μυθιστόρημα τρόμου του 1989 που έγραψε ο συγγραφέας Τζακ Κέτσαμ. Το κανάλι Investigation Discovery μετέφερε την υπόθεση της Σύλβια Λάικενς στην μικρή οθόνη ως μέρος της σειράς ντοκιμαντέρ Deadly Women (Γυναίκες Δολοφόνοι), σε ένα επεισόδιο με τίτλο "Born Bad" (Γεννημένη Κακιά), το οποίο μεταδόθηκε για πρώτη φορά στις 30 Νοεμβρίου του 2009. | Η Σύλβια Μαρί Λάικενς (Αγγλικά: Sylvia Marie Likens, 3 Ιανουαρίου 1949 – 26 Οκτωβρίου 1965) ήταν μια Αμερικανίδα έφηβη που βασανίστηκε και δολοφονήθηκε από την φροντιστή της, Γκέρτρουντ Μπανισέφσκι, από τα παιδιά της και αρκετούς από τους φίλους της γειτονιάς τους. Αυτή η κακοποίηση διήρκησε τρείς μήνες μέχρι που η Σύλβια πέθανε από εκτεταμένα τραύματα και υποσιτισμό στις 26 Οκτωβρίου του 1965, στην Ιντιανάπολις της Ιντιάνα . Τα βασανιστήρια και η δολοφονία της Σύλβια Λάικενς θεωρούνται από τους πολίτες της Ιντιάνα ως το χειρότερο έγκλημα που έχει διαπραχθεί ποτέ στην πολιτεία τους. Επιπλέον, ο ανώτερος ανακριτής του αστυνομικού τμήματος της Ιντιανάπολις έχει χαρακτηρίσει την συγκεκριμένη υπόθεση ως την «πιο σαδιστική» που είχε ερευνήσει ποτέ τα τελευταία 35 χρόνια της υπηρεσίας του. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%86%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CF%8D%CE%BB%CE%B2%CE%B9%CE%B1_%CE%9B%CE%AC%CE%B9%CE%BA%CE%B5%CE%BD%CF%82 |
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.