Datasets:
IMISLab
/
GreekWikipedia

Dataset card Data Studio Files Community
1
title
stringlengths
1
108
article
stringlengths
150
266k
summary
stringlengths
126
13.8k
url
stringlengths
31
613
Συμφωνίες Θερίσσου - Τρομάρισσας
Η αντίσταση στην Κρήτη ξεκίνησε παράλληλα με τη γερμανική εισβολή στο νησί, στα τέλη Μαΐου του 1941, όταν ο τοπικός πληθυσμός ξεσηκώθηκε κατά των εισβολέων. Μετά την ολοκλήρωση της κατάληψης του νησιού από τους Γερμανούς ξεκίνησε η αντίσταση με την ίδρυση διάφορων οργανώσεων. Οι σημαντικότερες από αυτές ήταν το ΠΑΜ (Παγκρήτιο Απελευθερωτικό Μέτωπο ή Πατριωτικό Μέτωπο Κρήτης) που ιδρύθηκε αμέσως μετά την κατάληψη της Κρήτης και προήλθε από τη σύμπραξη ντόπιων βενιζελικών παραγόντων και κομμουνιστών, αποτελώντας τον προπομπό του ΕΑΜ στο νησί. Ακολούθησε λίγες μέρες αργότερα (μέσα Ιουνίου του 1941) η βραχύβια ΑΕΑΚ (Ανωτάτη Επιτροπή Αγώνος Κρήτης) και αργότερα η ΕΟΚ (Εθνική Οργάνωση Κρήτης), η οποία στην πορεία κατάφερε να συνασπίσει υπό τη στέγη της σχεδόν όλους τους μη κομμουνιστικούς αντάρτικους σχηματισμούς της Κρήτης. Σύμφωνα με τη μαρτυρία του Σταύρου Μπίρη, «Την πρωτοβουλία για την συνάντηση ΕΟΚ-ΕΑΜ [...] την είχε ο αντιπρόσωπος του Συμμαχικού Στρατηγείου στο Νομό Χανίων ταγματάρχης Αλέκος (Σαν Φίλντινγκ)» ο οποίος παραβρέθηκε στην υπογραφή της συμφωνίας.Προς την κατεύθυνση της συνεννόησης των αντιστασιακών οργανώσεων, για την αποφυγή κατοχικών εμφύλιων συρράξεων, την 7 Νοεμβρίου 1943 στο χωριό Μεσκλά, λίγο μακρύτερα από το Θέρισσο υπεγράφη η γνωστή ως συμφωνία του Θερίσσου μεταξύ των οργανώσεων ΕΟΚ και ΕΑΜ. Μεταξύ των αντιπροσώπων των δύο οργανώσεων συγκαταλεγόταν και ο μετέπειτα πρωθυπουργός της Ελλάδας, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο οποίος και συνέταξε το σχετικό χειρόγραφο. Τη συμφωνία διαπραγματεύθηκαν και υπέγραψαν οι Νίκος Σκουλάς και Κωνσταντίνος Μητσοτάκης από την πλευρά της ΕΟΚ και οι Μιλτιάδης Πορφυρογένης και Εμμανουήλ Μάντακας από την πλευρά του ΕΑΜ. Η συμφωνία του Θερίσσου συμπληρώθηκε με την συμφωνία της Τρομάρισσας, η οποία υπεγράφη την 15 Σεπτεμβρίου 1944. Οι συμφωνίες του Θερίσσου και της Τρομάρισσας συντέλεσαν στη συνεννόηση μεταξύ των δύο αντιστασιακών οργανώσεων και στην αποφυγή μιας γενικευμένης εμφύλιας σύγκρουσης, παρόμοιας με αυτές που είχαν αρχίσει στην ηπειρωτική Ελλάδα. Η διαπραγμάτευση αυτή στάθηκε αφορμή να δημιουργηθεί μια αμοιβαία εκτίμηση ανάμεσα στους Μητσοτάκη και Πορφυρογένη, παρά τις ιδεολογικές τους διαφορές. Μάλιστα, αναφέρεται πως αργότερα ο Μητσοτάκης έκρυψε τον Πορφυρογένη και τον βοήθησε να διαφύγει στην ηπειρωτική Ελλάδα. Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Μνήμες Αντίστασης στην Κρήτη (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) http://www.ert-archives.gr/V3/public/main/page-assetview.aspx?tid=0000020114&tsz=0&autostart=0 Αρχείο Κωνσταντίνου Κ. Μητσοτάκη, Ίδρυμα Κωνσταντίνος Μητσοτάκης https://web.archive.org/web/20120302235805/http://www.ikm.gr/default.aspx Δημητράκος, Δημήτριος, Κώστας Μητσοτάκης,. Πολιτική βιογραφία, τόμος Α΄(1918-1961). Από την αντίσταση στην πολιτική, Αθήνα 1989, εκδ. Παπαζήση Beevor, Antony, Κρήτη - Η μάχη και η Αντίσταση, (μετάφραση: Παναγιώτης Μακρίδης - επιμέλεια: Αριστείδης Πλ. Προκοπίου), Αθήνα 2004, εκδ. Γκοβόστη
Οι Συμφωνίες Θερίσσου - Τρομάρισσας είναι συνθήκες συνεργασίας που υπογράφτηκαν τον Νοέμβριο του 1943 και τον Σεπτέμβριο του 1944 αντίστοιχα, στην κατεχόμενη Κρήτη ανάμεσα στις δύο σημαντικότερες αντιστασιακές οργανώσεις του νησιού, το ΕΑΜ και την ΕΟΚ.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BC%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B5%CF%82_%CE%98%CE%B5%CF%81%CE%AF%CF%83%CF%83%CE%BF%CF%85_-_%CE%A4%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%AC%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B1%CF%82
Κεφιξίμη
Η βακτηριοκτόνος δράση της κεφιξίμης οφείλεται στην αναστολή της σύνθεσης των κυτταρικών τοιχωμάτων. Συνδέεται με μία από τις πρωτεΐνες δέσμευσης πενικιλλίνης (PBPs) που αναστέλλει το τελικό στάδιο μεταπεπτιδισμού της σύνθεσης πεπτιδογλυκάνης στο βακτηριακό κυτταρικό τοίχωμα, αναστέλλοντας έτσι τη βιοσύνθεση και τη συγκράτηση του συγκροτήματος κυτταρικού τοιχώματος με αποτέλεσμα τον βακτηριακό κυτταρικό θάνατο. Μόνο το 40-50% της κεφιξίμης απορροφάται από το γαστρεντερικό σωλήνα (βιοδιαθεσιμότητα από του στόματος). Η απορρόφηση μπορεί να μειωθεί όταν λαμβάνεται μαζί με τροφή. Η μέση μέγιστη συγκέντρωση μετά τη χορήγηση από του στόματος εναιωρήματος είναι περίπου 25-50% μεγαλύτερη από την μέγιστη συγκέντρωση μετά από χορήγηση από του στόματος δισκίου ή καψουλών. Η κεφιξίμη αντενδείκνυται σε ασθενείς με γνωστή ευαισθησία ή αλλεργίες στην κατηγορία αντιβιοτικών κεφαλοσπορίνης. Καθώς η κεφιξίμη είναι κεφαλοσπορίνη τρίτης γενιάς, δεν αντενδείκνυται σε ασθενείς με πραγματική αλλεργία στην πενικιλίνη. Παρενέργειες της κεφιξίμης περιλαμβάνουν διάρροια, δυσπεψία, ναυτία και έμετο. Έχουν αναφερθεί αντιδράσεις υπερευαισθησίας όπως δερματικά εξανθήματα, κνίδωση και σύνδρομο Stevens-Johnson. Αν και έχει αναφερθεί θρομβοκυτταροπενία για πολλές κεφαλοσπορίνες, δεν έχει αναφερθεί για τη κεφιξίμη. Δεν υπάρχει ειδικό αντίδοτο για την υπερδοσολογία κεφιξίμης. Μπορεί να πραγματοποιηθεί πλύση στομάχου. Η αιμοκάθαρση δεν θα αφαιρέσει τη κεφιξίμη σε σημαντικές ποσότητες.
Η κεφιξίμη, που πωλείται με την επωνυμία Suprax μεταξύ άλλων, είναι αντιβιοτικό φάρμακο που χρησιμοποιείται για τη θεραπεία ορισμένων βακτηριακών λοιμώξεων. Αυτές οι λοιμώξεις περιλαμβάνουν τις μέση ωτίτιδα, στρεπτοκοκκικό λαιμό, πνευμονία, λοιμώξεις του ουροποιητικού συστήματος, γονόρροια και ασθένεια Lyme. Για τη γονόρροια απαιτείται συνήθως μόνο μία δόση. Στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι μθεραπεία δεύτερης γραμμής για την κεφτριαξόνη για τη γονόρροια. Λαμβάνεται από το στόμα.Συχνές ανεπιθύμητες ενέργειες περιλαμβάνουν διάρροια, κοιλιακό άλγος και ναυτία. Οι σοβαρές ανεπιθύμητες ενέργειες μπορεί να περιλαμβάνουν αλλεργικές αντιδράσεις και διάρροια Clostridium difficile. Δεν συνιστάται σε άτομα με ιστορικό σοβαρής αλλεργίας στην πενικιλίνη. Φαίνεται να είναι σχετικά ασφαλές κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Ανήκει στην κατηγορία φαρμάκων κεφαλοσπορίνες τρίτης γενιάς. Λειτουργεί διαταράσσοντας το κυτταρικό τοίχωμα των βακτηρίων με αποτέλεσμα το θάνατό τους.Η κεφιξίμη κατοχυρώθηκε με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας το 1979 και εγκρίθηκε για ιατρική χρήση στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1989. Συμπεριλαμβάνεται στον κατάλογο βασικών φαρμάκων του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας. Είναι διαθέσιμο ως γενόσημο φάρμακο στις Ηνωμένες Πολιτείες.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B5%CF%86%CE%B9%CE%BE%CE%AF%CE%BC%CE%B7
Σχιζοειδής διαταραχή προσωπικότητας
Τα άτομα με Σχιζοειδης διαταραχή προσωπικότητας φαίνονται συχνά αποστασιοποιημένα, ψυχρά και αδιάφορα, κάτι που προκαλεί δυσκολίες στις διαπροσωπικές τους σχέσεις. Τα περισσότερα άτομα που έχουν διαγνωσθεί με ΣΔΠ δυσκολεύονται να δημιουργήσουν προσωπικές σχέσεις ή να εκφράσουν τα συναισθήματα τους. Παραμένουν παθητικά μπροστά σε δυσάρεστες γι' αυτά καταστάσεις. Η επικοινωνία με τους άλλους ανθρώπους μπορεί να χαρακτηρίζεται από απάθεια και λακωνικότητα. Λόγω της απουσίας ουσιώδους επικοινωνίας, τα άτομα με ΣΔΠ δεν μπορούν να αναπτύξουν ακριβή αίσθηση του πόσο καλά τα πηγαίνουν με τους άλλους ανθρώπους. Οι προβολές αυτές πιστεύεται ότι είναι πολύ σημαντικές για την αυτοεπίγνωση του ατόμου και την ικανότητά του να αξιολογήσει το αντίκτυπο των πράξεων του σε κοινωνικές περιστάσεις. Ο R.D. Laing διατείνεται ότι όταν κάποιος δεν εμπλουτίζεται με εισροή διαπροσωπικών δεδομένων, η εικόνα για τον εαυτό του γίνεται ολοένα και πιο κενή και σταδιακά εξαερώνεται, κάτι που οδηγεί το άτομο να νιώθει απόκοσμο.Όταν ο προσωπικός χώρος των ατόμων παραβιάζεται, αυτά νιώθουν ασφυξία και την ανάγκη να ελευθερωθούν και να είναι ανεξάρτητα. Άτομα με ΣΔΠ τείνουν να είναι πιο ευτυχισμένα όταν βρίσκονται σε μια σχέση όπου ο σύντροφός τους έχει λίγες απαιτήσεις για οικειότητα και συναισθηματισμό. Δεν επιθυμούν να αποφεύγουν τέτοιου τύπου άτομα, αλλά τα ίδια τα συναισθήματα (θετικά ή αρνητικά), τη συναισθηματική εγγύτητα και την αποκάλυψη του εαυτού τους. Αυτό σημαίνει ότι είναι πιθανό για τα άτομα με ΣΔΠ να αναπτύξουν σχέσεις βασισμένες σε διανοητικές, σωματικές, οικογενειακές, επαγγελματικές ή ψυχαγωγικές δραστηριότητες, αρκεί αυτός ο τύπος σχέσης να μην απαιτεί ή επιβάλλει τη συναισθηματική εγγύτητα, την οποία το άτομο με ΣΔΠ θα απορρίψει. Ο Ντόναλντ Γουίνικοτ εξηγεί αυτή την ανάγκη να ρυθμίζεται η συναισθηματική αλληλεπίδραση λέγοντας ότι τα άτομα με ΣΔΠ "προτιμούν να κάνουν σχέσεις με τους δικούς τους όρους και όχι με τους όρους των παρορμήσεων των άλλων ανθρώπων." Εφόσον αυτό αποτυγχάνουν να το υλοποιήσουν, προτιμούν την απομόνωση. schizoid.gr Αρχειοθετήθηκε 2018-09-01 στο Wayback Machine. -φόρουμ για άτομα με σχιζοειδή διαταραχή προσωπικότητας
Η σχιζοειδής διαταραχή προσωπικότητας (ΣΔΠ, Schizoid personality disorder/SPD) είναι μια διαταραχή προσωπικότητας που χαρακτηρίζεται από την απουσία ενδιαφέροντος για κοινωνικές σχέσεις, τη ροπή στη μοναχικότητα, τη συναισθηματική ψυχρότητα και την απάθεια. Τα άτομα τα οποία επηρεάζονται μπορεί ταυτόχρονα να έχουν πλούσιο εσωτερικό κόσμο γι'αυτό και έρευνες συσχετίζουν τη διαταραχή αυτή με τις δημιουργικές ιδιοφυίες. Η σχιζοειδής διαταραχή προσωπικότητας δεν θα πρέπει να συγχέεται με τη σχιζοφρένεια ή την αντικοινωνική διαταραχή προσωπικότητας. Ορισμένοι ψυχολόγοι διατείνονται ότι ο ορισμός της ΣΔΠ δεν είναι ακριβής λόγω των πολιτισμικών προκαταλήψεων.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%87%CE%B9%CE%B6%CE%BF%CE%B5%CE%B9%CE%B4%CE%AE%CF%82_%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%84%CE%B1%CF%81%CE%B1%CF%87%CE%AE_%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%89%CF%80%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1%CF%82
Artillery
Οι Artillery σχηματίστηκαν στις αρχές του 1982 από τον κιθαρίστα Γιόργκεν Ζάνταου και το ντράμερ Κάρστεν Νίλσεν, οι οποίοι ένωσαν τις δυνάμεις τους με τον τραγουδιστή Περ Όνινκ, τον κιθαρίστα Μίκαελ Στούτζερ και τον μπασίστα Μόρτεν Στούτζερ. Τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους, ηχογράφησαν το πρώτο τους ντέμο με τίτλο "We Are the Dead" και έδωσαν τις πρώτες τους συναυλίες.Τον Ιούνιο του 1983 ο Όνινκ αποχώρησε και τρεις μήνες αργότερα αντικαταστάθηκε από τον Κάρστεν Λόμαν, και το επόμενο καλοκαίρι μπήκαν στο Ole Erlings Lydstudio, όπου ηχογράφησαν το ντέμο "Shellshock", το οποίο δόθηκε στο κοινό τον Αύγουστο του ίδιου έτους. Μόλις δύο μήνες αργότερα, επέστρεψαν στο στούντιο, ηχογραφώντας το ντέμο "Deeds of Darkness", αλλά τα μέλη του σχήματος ήταν απογοητευμένα από τον Λόμαν και την θέση του πήρε ο Φλέμινγκ Ρένσντορφ.Τον Ιανουάριο του 1985 το συγκρότημα μπήκε στο El Sound Studio της Κοπενχάγης, όπου ηχογράφησε ένα ακόμη ντέμο, αυτή τη φορά με τίτλο "Fear of Tomorrow", με παραγωγό τον Φρέντι Βολφ. Οι Artillery συμμετείχαν στην συλλογή "Speed Metal Hell" με το κομμάτι "Hey Woman", πριν μπουν και πάλι στο στούντιο το καλοκαίρι του ίδιου έτους για να ηχογραφήσουν το πρώτο τους άλμπουμ με παραγωγούς τους Νις Μπόγκβαντ και Λαρς Κρίστιανσεν. Το "Fear of Tomorrow" κυκλοφόρησε στις 9 Αυγούστου 1985 μέσω της Neat Records, λαμβάνοντας θετικές κριτικές. Για την προώθηση του δίσκου, το συγκρότημα έπαιξε στο Βέλγιο και την Ολλανδία και εμφανίστηκε στο φεστιβάλ του Dynamo στο Αϊντχόβεν, πριν περιοδεύσει ως support συγκρότημα για τους Slayer και τον King Diamond στα τέλη της χρονιάς. Το φθινόπωρο του 1986, οι Artillery ηχογράφησαν τον δίσκο "Terror Squad", αλλά οι συνεχείς αναβολές της κυκλοφορίας του δημιούργησαν προβλήματα στο συγκρότημα, αφού αναγκάστηκαν να αρνηθούν μία θέση στην περιοδεία των Exodus. Τα προβλήματα αυτά έφεραν μία προσωρινή διάλυση στους Artillery, αλλά επανενώθηκαν μετά την κυκλοφορία του δίσκου.Το 1988, προσφέρθηκε στο συγκρότημα να εμφανιστεί στο σοβιετικό πρόγραμμα Next Stop και ξεκίνησε να δίνει συναυλίες στην πατρίδα του με σκοπό να προετοιμαστεί για τις πέντε εμφανίσεις επί σοβιετικού εδάφους. Σε αυτό το διάστημα, ο Ζάνταου αποχώρησε και ο Μόρτεν Στούτσερ ανέλαβε την κιθάρα, αφήνοντας το μπάσο στο νεοεισελθόντα Πέτερ Θόρσλουντ. Το συγκρότημα έπαιξε τις πέντε sold out συναυλίες του επί σοβιετικού εδάφους, αλλά οι ιδιαίτερα ενθουσιώδεις αντιδράσεις του κοινού οδήγησαν σε αντίδραση από τις δυνάμεις ασφαλείας, με αποτέλεσμα να απαγορευθεί στους Artillery να παίξουν ξανά στην Σοβιετική Ένωση θεωρώντας τους αρνητική επιρροή προς τη νεολαία. Στα τέλη του 1989, το συγκρότημα μπήκε στα Sweet Silence Studios της Κοπενχάγης και με παραγωγό τον Φλέμινγκ Ράσμουσεν ηχογράφησαν το ντέμο "Khomaniac". Τον Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο του 1990, ηχογράφησαν τον δίσκο "By Inheritance", ο οποίος κυκλοφόρησε μέσω της Roadracer Records στις 29 Μαΐου του ίδιου έτους. Παρά τις ιδιαίτερα θετικές κριτικές που έλαβε, το άλμπουμ δεν έτυχε της ανάλογης στήριξης από την δισκογραφική εταιρεία και παράλληλα με τις λίγες ζωντανές εμφανίσεις του συγκροτήματος για να το προωθήσει, νέα προβλήματα ανάμεσα στους μουσικούς έκαναν την εμφάνιση τους με αποτέλεσμα ο Μίκαελ Στούτζερ να αποχωρήσει τον Αύγουστο του 1990, αφήνοντας το συγκρότημα ως τετραμελές σχήμα. Ένα μήνα αργότερα αποχώρησε και ο Ρένσντορφ δίνοντας την θέση του στον Τζον Ματίασεν, ενώ στα τέλη της χρονιάς έφυγε και ο Κάρστεν Νίλσεν, με νέα μέλη τον κιθαρίστα Σαμίρ Μπελμάτι και το ντράμερ Χένρικ Κβάαντε.Τον Ιούνιο του 1991, η νέα σύνθεση των Artillery έπαιξε στο Roskilde Festival, και ηχογράφησε το ντέμο "The Mind Factory", το οποίο δεν κυκλοφόρησε ποτέ. Ο Ματίασεν αντικαταστάθηκε από τον Μίκι Φιν, αλλά λίγο αργότερα το συγκρότημα διαλύθηκε. Το 1998, η Mighty Music κυκλοφόρησε την συλλογή "Deadly Relics", στην οποία συμπεριλαμβάνονταν τα ντέμο του συγκροτήματος πλην του "We Are the Dead". Την ίδια περίοδο, οι αδελφοί Στούτζερ και ο Ρένσντορφ αναδημιούργησαν τους Artillery και με προσωρινό ντράμερ τον Σβεν Όλσεν των Missing Link έδωσαν την πρώτη τους συναυλία στην Κοπενχάγη, με τους 4Q να ανοίγουν την εμφάνιση τους. Τα τύμπανα τελικά ανέλαβε ο Περ Γιένσεν και υπέγραψαν στην Die Hard Music, πριν μπουν στο Starstruck Studio για να ηχογραφήσουν το άλμπουμ "B.A.C.K." σε παραγωγή του Μπο Λουντ. Ο Μόρτεν Σούτζερ ηχογράφησε το μπάσο και τον Αύγουστο του 2000, το συγκρότημα εμφανίστηκε στο φεστιβάλ Wacken Open Air. Παρ' όλα αυτά, διαλύθηκαν και πάλι στα τέλη της χρονιάς. Το 2007, η Metal Mind Productions κυκλοφόρησε την τετραπλή συλλογή "Through the Years", με τους τέσσερις στούντιο δίσκους του συγκροτήματος, όπως και υλικό από τα ντέμο τους και σπάνιες ηχογραφήσεις. Στα τέλη της ίδιας χρονιάς, οι Μίκαελ και Μόρτεν Στούτζερ επανενώθηκαν με τους Πέτερ Θόρσλουντ και Κάρστεν Νίλσεν, αλλά ο Ρένσντορφ δεν έδειξε ενδιαφέρον και το μικρόφωνο ανέλαβε ο Σόρεν Άνταμσεν. Το συγκρότημα περιόδευσε εντός και εκτός των δανέζικων συνόρων και στις 8 Μαρτίου 2008 ηχογράφησε το ζωντανό άλμπουμ "One Foot in the Grave, the Other One in the Trash", κατά την διάρκεια του φεστιβάλ MetalMania στο Κατοβίτσε της Πολωνίας.Τον Ιούνιο του 2009, το συγκρότημα κυκλοφόρησε το άλμπουμ "When Death Comes", ακολουθούμενο από το "My Blood" δύο χρόνια αργότερα.Τον Μάιο του 2012, ο Νίλσεν αποχώρησε από τους Artillery μετά από μία αμερικάνικη περιοδεία και τέσσερις μήνες αργότερα αποχώρησε και ο Άνταμσεν. Αντικαταστάτες τους ήταν οι Γιόσουα Μάντσεν και Μίκαελ Μπάστχολμ Νταλ, αντίστοιχα. Η νέα σύνθεση ηχογράφησε το άλμπουμ "Legions" στο Medley Studio, το οποίο κυκλοφόρησε το Νοέμβριο του 2013, ενώ ο όγδοος δίσκος τους με τίτλο "Penalty by Perception" εκδόθηκε στις 25 Μαρτίου 2016 και περιελάμβανε το κομμάτι "Welcome to the Mind Factory", από το ντέμο του 1992. Artillery - Metal Storm Artillery - Encyclopaedia Metallum: The Metal Archives Artillery | Biography, Albums, Streaming Links | AllMusic Artillery - discography, line-up, biography, interviews, photos Official Website – Pioneering Thrash Metal Since 1982 Artillery (The Official Page) | Facebook Artillery The Band (@ArtilleryMetal) | Twitter
Οι Artillery είναι thrash metal συγκρότημα από τo Τάστρουπ της Δανίας, το οποίο υπήρξε ένας από τους πρωτοπόρους της ευρωπαϊκής σκηνής του είδους. Δημιουργήθηκαν το 1982 και μέχρι το 1992 κυκλοφόρησαν τρία άλμπουμ, πριν διαλυθούν, για να επανενωθούν για δύο χρόνια στα τέλη της δεκαετίας του '90 και από το 2007 και έπειτα.
https://el.wikipedia.org/wiki/Artillery
Πέρσες
Η πρώτη αναφορά στους Πέρσες προέρχεται από Ασσυριακή επιγραφή του 800 π.Χ. η οποία τους αναφέρει ως «Παρσού», γείτονες ενός άλλου Αρείου έθνους, των Μήδων. Για τους δύο επόμενους αιώνες οι Πέρσες και οι Μήδοι ήταν υποτελείς των Ασσυρίων, Βαβυλωνίων και Σκυθών (επίσης Άριοι). Το δε όνομα της Χώρας των Περσών ως Περσία είναι η ιστορική ονομασία του σύγχρονου Ιράν. Η ονομασία αυτή επικράτησε στη Δύση λόγω των Ελλήνων, οι οποίοι γενίκευσαν την ονομασία της περιοχής Παρς (Παρσίς), Φαρς σήμερα, στο νότιο Ιράν, η οποία ήταν και το κέντρο της Περσικής Αυτοκρατορίας. Σημειωτέον ότι η Περσική γλώσσα λέγεται Φαρσί. Η Περσία ονομάστηκε επισήμως Ιράν από τις 21 Μαρτίου 1935, όταν ο Σάχης Μοχάμεντ Ρεζά Παχλαβί ζήτησε επίσημα από τη διεθνή κοινότητα να αποκαλεί τη χώρα του με την εθνική της ονομασία «Ιράν» που σημαίνει «η χώρα των Αρείων». Η δυναστεία των Αχαιμενιδών ήταν η πρώτη σειρά Περσών ηγεμόνων. Ιδρύθηκε από τον Αχαιμένα, έναν Πέρση ηγέτη του 700 π.Χ. Ο γιος του ο Θιέσπης οδήγησε τους νομάδες Πέρσες να εγκατασταθούν στο νότιο Ιράν γύρω στο 650 π.Χ. και συγκρότησε το πρώτο οργανωμένο Περσικό κράτος. Σταδιακά το Περσικό κράτος κατέκτησε την περιοχή των αυτοχθόνων Ελαμιτών συμπεριλαμβανομένης της σημαντικής περιοχής Ανσάν. Οι απόγονοι του Θιέσπη χωρίστηκαν σε δύο κλάδους: ο μεν βασίλευε στο Ανσάν, ο δε στην υπόλοιπη Περσία. Ο Κύρος ο Μέγας ένωσε τα δυο βασίλεια περί το 559 π.Χ. Εκείνη την περίοδο οι Πέρσες ήταν υποτελείς στους Μήδους υπό τον παππού του Κύρου, τον Αστυάγη. Ο Κύρος επαναστάτησε με τη βοήθεια των Περσών, ανατρέποντας τον Αστυάγη, και δημιούργησε τη μεγάλη Περσική αυτοκρατορία προσθέτοντας τη Μηδεία στο Περσικό κράτος στα 550 π.Χ. Ο Κύρος οδήγησε τους Μήδους και τους Πέρσες σε νέες κατακτήσεις. Αρχικά κατακτήθηκε η Λυδία, και το 539 π.Χ. μπήκε θριαμβευτής στη Βαβυλώνα. Ο Κύλινδρος του Κύρου θεωρείται από ορισμένους ερευνητές η πρώτη διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Ο Κύρος σκοτώθηκε σε μάχη με τους Μασσαγέτες στην προσπάθειά του να τους τιμωρήσει επειδή αρνήθηκαν να υποταχθούν. Ο γιος του Κύρου, Καμβύσης Β΄, πρόσθεσε την Αίγυπτο στην Περσική Αυτοκρατορία. Η Αυτοκρατορία έφτασε στο απόγειό της με τον Δαρείο Α΄, ο οποίος κατέλαβε την κοιλάδα του Ινδού ποταμού και τη Θράκη και πέρασε το Δούναβη καταδιώκοντας για αρκετό καιρό τους Σκύθες, χωρίς όμως σημαντικά αποτελέσματα. Η εισβολή του στην Ελλάδα ανακόπηκε στη Μάχη του Μαραθώνα. Ο γιος του Ξέρξης Α΄ επανέλαβε την προσπάθεια και κέρδισε τη μάχη στις Θερμοπύλες το 480 π.Χ., αλλά ηττήθηκε στη Ναυμαχία της Σαλαμίνας που ακολουθησε την ίδια χρονια και αποκρούστηκε οριστικά στη Μάχη των Πλαταιών το επόμενο έτος. Η Περσική Αυτοκρατορία των Αχαιμενιδών ήταν η μεγαλύτερη και ισχυρότερη ως εκείνη την εποχή, καλά διοικούμενη και οργανωμένη. Ο Δαρείος διαίρεσε το βασίλειό του σε περίπου είκοσι Σατραπείες, με πολλούς από τους Σατράπες να έχουν προσωπικές σχέσεις με το Μεγάλο Βασιλέα (Σάχη). Εγκαθίδρυσε σύστημα υποχρεωτικής εισφοράς από τις Σατραπείες, υιοθέτησε το ανεπτυγμένο ταχυδρομικό σύστημα των Ασσυρίων και το επέκτεινε. Μετέφερε την πρωτεύουσα στα Σούσα, στο κέντρο της αυτοκρατορίας. Οι Πέρσες επέτρεψαν τους διάφορους υποτελείς πολιτισμούς να διατηρηθούν, ακολουθώντας το παράδειγμα του Κύρου, με αποτέλεσμα να μειωθεί σημαντικά ο κίνδυνος εξεγέρσεων. Οι Πέρσες και ο Ηρόδοτος Ο Ηρόδοτος δεδομένου ότι μεγάλωσε στην Αλικαρνασσό, σε μια πόλη όπου από τη μια υπήρχε το περσικό στοιχείο και από την άλλη υπήρχαν επαφές ανάμεσα σε Πέρσες και Έλληνες, ήρθε από νωρίς σε επαφή με την περσική παράδοση και συγκέντρωσε πληροφορίες για τους λαούς των Περσών και των Λυδών. Την περίοδο της νεότητάς του, πιθανότατα τη δεκαετία του 460 πήρε μέρος σε εξέγερση εναντίον του τυράννου Λύγδαμι, ο οποίος κυβερνούσε την πόλη για λογαριασμό των Περσών. Την εποχή εκείνη, ντόπιοι κάτοικοι της πόλης εξεγέρθηκαν εναντίον του Λύγδαμι με σκοπό να τον ανατρέψουν, δεν είναι όμως γνωστό κατά πόσον η εξέγερση αυτή στρεφόταν μόνο εναντίον του συγκεκριμένου προσώπου ή και κατά της περσικής κυριαρχίας ευρύτερα. Η εξέγερση απέτυχε και ο Ηρόδοτος αναγκάσθηκε να φύγει στην εξορία, προκειμένου να αποφύγει τα αντίποινα. Συγκεκριμένα, εγκαταστάθηκε για κάποια χρόνια στη Σάμο, όπου ήταν ασφαλής, λόγω του ότι η Σάμος είχε καταφέρει να αποσείσει την περσική επικυριαρχία και να ενταχθεί στην Αθηναϊκή Συμμαχία. Παλιότεροι ερευνητές έχουν εκφράσει την άποψη ότι ο Ηρόδοτος περιόδευσε σε όλο σχεδόν τον τότε γνωστό κόσμο συμπεριλαμβανομένης και της Περσικής Αυτοκρατορίας, ότι ανέπλευσε τον Νείλο, φθάνοντας μέχρι τα σύνορα της Αιγύπτου με τη Νουβία, και στη δυτική Ασία, φτάνοντας μέχρι τη Μεσοποταμία και τη Βαβυλώνα. Αυτή η άποψη έχει σήμερα αμφισβητηθεί από κάποιους μλετητές. Το πιο πιθανό είναι ότι ο Ηρόδοτος έχει πραγματικά ταξιδέψει στις περιοχές εκείνες για τις οποίες το αναφέρει ρητά (λόγου χάριν στην Αίγυπτο και στην Τύρο), ενώ οι πληροφορίες που δίνει για άλλες απόμακρες για τους Έλληνες περιοχές, έχουν συλλεγεί με βάση τις μαρτυρίες άλλων. Όποια κι' αν είναι η αλήθεια για τα ταξίδια του Ηροδότου, την εποχή του σπουδαίου αυτού συγγραφέα υπήρχε μεγάλη κινητικότητα εντός των ορίων της Περσικής Αυτοκρατορίας, καθώς ελληνικές πρεσβείες συχνά κατευθύνονταν προς τα Σούσα, όπου έδρευε ο Πέρσης μονάρχης, πολλοί Έλληνες εργάζονταν στην Περσία και στις επαρχίες της, και πολλοί Έλληνες έμποροι διέμεναν στην Αίγυπτο και περιόδευαν σ' αυτήν, πράγμα που σημαίνει ότι δεν ήταν δύσκολο κάποιος να περισυλλέξει πληροφορίες. Όμως, μπορεί βάσιμα να υποστηριχθεί ότι ακόμα και εντός της επικράτειας των Περσών, σίγουρα υπήρξαν πολλές περιοχές, τις οποίες ο Ηρόδοτος δεν τις επισκέφθηκε ποτέ. Από την άλλη, πρέπει να θεωρούμε βέβαιο ότι ταξίδεψε στην Αίγυπτο και ότι τον περισσότερο καιρό του ταξιδιού διέμεινε στην Κάτω Αίγυπτο. Καθόσον αφορά την καθαυτή Περσία, μελετώντας κανείς το έργο του, εύκολα διαπιστώνει ότι δεν ταξίδεψε ποτέ εκεί ο ίδιος, αλλά έγραψε όσα έγραψε βάσει μαρτυριών άλλων. Ο Ηρόδοτος στο α΄ βιβλίο του έργου του μιλάει για τα έθιμα των Περσών, χωρίς να αποφεύγει τις ευτράπελες αναφορές. Υποστηρίζει, λόγου χάριν, ότι οι Πέρσες τα σοβαρότερα ζητήματά τους τα συζητούν μεθυσμένοι, ακολουθώντας μια αξιοπερίεργη τακτική. Δηλαδή, πρώτα συζητούν τα σοβαρά ζητήματα μεθυσμένοι. Εν συνεχεία, την επόμενη ημέρα, όταν η ομήγυρη είναι ξεμέθυστη, ο οικοδεσπότης του σπιτιού επαναφέρει στη συζήτηση το συμπέρασμα στο οποίο είχαν καταλήξει την προηγουμένη. Εάν, όντας νηφάλιοι, το συμπέρασμα εξακολουθήσει να τους φαίνεται αρεστό, το βάζουν σε εφαρμογή. Εάν όχι, το απορρίπτουν, και η διαδικασία επαναλαμβάνεται. Μετά τις γενικές αναφορές στα περσικά ήθη και έθιμα, ο συγγραφέας ξεκινά τη διήγηση σχετικά με τους Περσικούς Πολέμους, αρχίζοντας από τις διαπραγματεύσεις μεταξύ των ιωνικών και αιολικών πόλεων της Μικρασίας με τον Πέρση βασιλιά Κύρο, αμέσως αφότου αυτός κατέλαβε τις Σάρδεις και καθυπέταξε τους Λυδούς. Στο βιβλίο περιγράφονται οι σχέσεις των Ελλήνων με τον Πέρση μονάρχη και η ιστορία της καθυπόταξης των Ιώνων στην περσική αρχή. Το β΄ βιβλίο εξιστορεί τα της εκστρατείας του Πέρση βασιλιά Καμβύση εναντίον της Αιγύπτου, με την αφήγηση να ολοκληρώνεται στο γ΄ βιβλίο με την επιβολή της περσικής επικυριαρχίας στην Αίγυπτο. Ακολουθεί η εξιστόρηση της ανόδου στον περσικό θρόνο του Δαρείου (βασίλευσε 521-485 π.Χ) μετά τον θάνατο του Καμβύση, της αναδιοργάνωσης της αυτοκρατορίας που αυτός επιχείρησε, της υποταγής της Σάμου στους Πέρσες, της ιστορίας του Πολυκράτη, τυράννου της Σάμου, και της περσικής κατάληψης της Βαβυλώνας. Το δ΄ βιβλίο περιέχει τον Σκυθικό Λόγο, δηλαδή την εξιστόρηση της εκστρατείας του Δαρείου κατά της Σκυθίας (513 π.Χ.), που συμπεριλαμβάνει την αφήγηση της κατάληψης της Θράκης και της τελικής ήττας και υποχώρησης του Δαρείου από την Σκυθία. Ακολουθεί ο Λιβυκός Λόγος, ήτοι η εξιστόρηση της εκστρατείας του Δαρείου κατά των Λίβυων. Ο Ηρόδοτος εξιστορεί ότι προκειμένου ο Δαρείος να περάσει τον Ίστρο (Δούναβη) για να εισβάλει στη Σκυθία, έφτιαξε μια γέφυρα από πλοία, δια της οποίας διέσχισε τον ποταμό. Καθώς ο στρατός του Δαρείου υποχωρούσε από τη Σκυθία καταδιωκόμενος από τους Σκύθες, μία ιλή Σκυθών έφθασε στο σημείο όπου ήταν κατασκευασμένη η πλωτή γέφυρα και πρότεινε στις ελληνικές συμμαχικές στον Δαρείο δυνάμεις που την φρουρούσαν, να την καταστρέψουν, προκειμένου να αποκλεισθεί το περσικό στράτευμα και να καταστραφεί πριν προλάβει να διαβεί τον Ίστρο. Φαίνεται πως οι Έλληνες έτειναν να συμφωνήσουν στο να διενεργήσουν τη δολιοφθορά, όμως ο Ιστιαίος, τύραννος της Μιλήτου, προέβαλε ισχυρές αντιρρήσεις, και με τη στάση του απέτρεψε την καταστροφή του προγεφυρώματος, σώζοντας έτσι τον Δαρείο από πανωλεθρία. Το αφήγημα αυτό του Ηροδότου είναι ενδεικτικό των σχέσεων εξάρτησης των τυράννων των πόλεων των μικρασιατικών παραλίων από την περσική επικυριαρχία την περίοδο του Δαρείου. Ο Ηρόδοτος αξιοποιεί τα εδάφια στα οποία σκιαγραφούνται οι σχέσεις του Ξέρξη με τους υπηκόους του, για να υπογραμμίσει το γεγονός ότι η εξουσία ενός τυράννου βασίζεται στον φόβο, μέσω του οποίου ο δυνάστης υποβάλλει τους υπηκόους του σε καταναγκασμούς. Στον Ηρόδοτο, ο έλεγχος των υπηκόων από τον Πέρση δυνάστη εξαρτάται ευθέως από τη δυνατότητά του να επιβάλλει τον φόβο στον κάθε υποτελή, και μέσω αυτού να τον οδηγεί σε αναντίρρητη υπακοή. Ενδεικτικός είναι ο διάλογος του Ξέρξη με τον Σπαρτιάτη βασιλιά Δημάρατο, στον οποίο ο πρώτος αντιμετωπίζοντας με φανερή δυσπιστία το εγκώμιο που ο Σπαρτιάτης πλέκει στους συμπατριώτες του, για το θάρρος που αυτοί επιδεικνύουν στον πόλεμο, υπογραμμίζει τη σημασία του φόβου και του καταναγκασμού για την επιβολή της προσωποπαγούς εξουσίας. Η έμφαση αυτή του Ηροδότου στο ψυχολογικό υπόβαθρο της τυραννικής εξουσίας συνδέεται άμεσα με τον συσχετισμό που ο συγγραφέας εδραιώνει στο έργο του ανάμεσα στη μορφή του πολιτεύματος και τις ψυχολογικές της προεκτάσεις από τη μια, και στην στρατιωτική ισχύ ενός κράτους από την άλλη. Ο συσχετισμός αυτός αντανακλά την ιδεολογική ατμόσφαιρα που επικρατούσε στην Αθήνα, όπου διέμενε ο Ηρόδοτος, τη δεκαετία του 450 π.Χ., όταν η συνεχής μνεία του ρόλου της Αθήνας στους Περσικούς Πολέμους, αποτελούσε σταθερό παράγοντα διαμόρφωσης της εξωτερικής πολιτικής της Αθήνας. Ο Ηρόδοτος, αφηγούμενος την εκστρατεία των Περσών εναντίον της Ελλάδος, εκφράζει μία αντίληψη την οποία μάλλον δανείστηκε από το έργο Πέρσαι του Αισχύλου. Όπως δηλαδή ο Αισχύλος, έτσι και ο Ηρόδοτος εκφράζει την ιδέα ότι η εκστρατεία του Πέρση μονάρχη εναντίον της Ελλάδας ήταν καταδικασμένη να αποτύχει, καθόσον ο Ξέρξης, με το να επιζητεί την πολιτική ένωση της Ασίας με την Ευρώπη, και με το να κατασκευάσει τη γέφυρα στον Ελλήσποντο που ένωνε την Ασία με την Ευρώπη, διασάλευσε την φυσική τάξη που είχε εδραιωθεί από τους θεούς, η οποία φυσική τάξη προέβλεπε να είναι η Ευρώπη και η Ασία δύο χωριστές οντότητες, γεωγραφικά και πολιτικά. Κατά την αντίληψη αυτή, τα δύο ξέχωρα από τη φυσική γεωγραφία διαμερίσματα, έπρεπε έτσι να παραμείνουν για να μην υπονομευθεί η εγκατεστημένη από τους θεούς φυσική τάξη.Στο 6ο βιβλίο των Ἱστοριῶν ο συγγραφέας περιγράφει τη Μάχη του Μαραθώνα. Σύμφωνα με τη διήγηση οι Αθηναίοι με τους Πλαταιείς πήραν θέση μάχης, και αφού οι θυσίες ερμηνεύθηκαν ως ευνοϊκές εφόρμησαν εναντίον του περσικού στρατού. Οι Πέρσες από την πλευρά τους, βλέποντας τον εχθρό να ορμά ακράτητος με μικρό αριθμό στρατιωτών, και δίχως την υποστήριξη ιππικού και τοξοτών, υποτίμησαν τη δύναμή του και θεώρησαν ότι είχε καταληφθεί από μανία (τρέλα). Ο Ηρόδοτος δεν παραλείπει να σχολιάσει ότι απ' όσο ο ίδιος γνώριζε, οι Αθηναίοι ήταν οι πρώτοι Έλληνες που βρήκαν το θάρρος να ορμήσουν τρέχοντας εναντίον περσικού στρατεύματος, και οι πρώτοι που δεν δείλιασαν βλέποντας τη μηδική στρατιωτική περιβολή και τους άνδρες που την φορούσαν. Συμπληρώνει δε, ότι παλιότερα, οι Έλληνες με το άκουσμα και μόνο του ονόματος των Μηδών καταβάλλονταν από φόβο. Η πρόθεση του συγγραφέα να υπερθεματίσει αναφορικά με τον ρόλο των Αθηναίων στην αντιμετώπιση της περσικής απειλής, προβάλλει χαρακτηριστικά μέσα από το απόσπασμα. Η αυτοκρατορία των Αχαιμενιδών καταλύθηκε από τον Μακεδόνα βασιλιά, Αλέξανδρο, ο οποίος σάρωσε κυριολεκτικά την Περσική αυτοκρατορία. Το ελληνικό στοιχείο που έφερε μαζί του ο νέος αυτοκράτορας και οι διάδοχοί του αναμείχθηκε με τα τοπικά στοιχεία, δημιουργώντας τον Ελληνιστικό πολιτισμό. Ο πυρήνας της παλαιάς περσικής αυτοκρατορίας αποτέλεσε, μετά το θάνατο του Αλέξανδρου, την αυτοκρατορία των Σελευκιδών. Οι Πάρθοι ήταν αρχαίος Ιρανικός λαός που ήταν εγκατεστημένος από αρχαιοτάτους χρόνους στην περιοχή της νοτιοδυτικής Ασίας, που ονομάστηκε από αυτούς Παρθία και η οποία συνόρευε με την Υρκανία (στη σημερινή επαρχία Μαζατεράν), τη Μηδία, την Καρμανία (τη σημερινή Κερμάν), και την Αριανή. Ο πρώτος βασιλιάς της Παρθίας ήταν ο Αρσάκης (του οποίου η πραγματική ημερομηνία γεννήσεως και το όνομα του μας είναι άγνωστα) ο οποίος προερχόταν από ένα ινδό-ευρωπαϊκό φύλο που λεγότανε Πάρνι και κατέλαβε την Παρθία όπου ίδρυσε δικιά του δυναστεία. Το βασίλειο των Πάρθων επηρεάστηκε από την Ελληνιστική τέχνη και την Ελληνική κουλτούρα και έτσι αυτό το βασίλειο αποτέλεσε ένα ετερογενές κράτος στο οποίο συν-υπήρχαν η Ελληνική και η Ιρανική κουλτούρα. Η Παρθία ήταν μια ισχυρή αυτοκρατορία που άντεξε τις επιθέσεις των Σελευκιδών και (αργότερα) των Ρωμαίων και αρκετές φορές επεκτάθηκε νικώντας τους στους διαφόρους πολέμους που πραγματοποίησαν μεταξύ τους, με αποτέλεσμα το σημερινό Ιράν και το Ιράκ να βρεθούν υπό την κυριαρχία των Παρθών. Μετά τον θάνατο του τελευταίου Αρσακίδη (από τη δυναστεία του Αρσάκη) βασιλιά, τον Αρτάβανο Δ΄, που σκοτώθηκε το 226 μ.Χ οι Πάρθοι συγχωνεύτηκαν στη νέα Περσική Αυτοκρατορία. Όταν ο Πέρσης ηγεμόνας Αρδασίρ Α΄ από την περιοχή της σημερινής επαρχίας Φάρς (στο Ιράν) επαναστάτησε ενάντια στη δυναστεία των Αρσακιδών κατάφερε το 226 μ.Χ να ιδρύσει μια νέα γηγενή δυναστεία στην Περσία που ονομάστηκε «δυναστεία των Σασσανιδών» (από το όνομα του παππού του Αρδασίρ, Σασσάν). Οι Σασσανίδες Πέρσες ήταν πολύ πιο επιθετικοί από τους Πάρθους και στο εσωτερικό αλά και στα σύνορα. Ο Αρδασίρ είχε ως πρότυπο την ένδοξη εποχή των Αχαιμενιδών και θέλησε να τις επαναλάβει. Ενώ οι Πάρθοι φιλοδοξούσαν να κατακτήσουν την Αρμενία, οι Σασσανίδες ήθελαν να ανασυστήσουν την αυτοκρατορία των προγόνων τους Κύρου Β΄ του Μεγάλου και του Δαρείου Α΄. Στόχος των Σασσανιδών ήταν να ξεριζώσουν τον ελληνικό πολιτισμό από την Περιοχή του Ιράν (τα τότε σύνορα του Ιράν απαρτίζονταν από την περιοχή του σημερινού Ιράκ έως και το σημερινό Πακιστάν). Σύντομα καθιερώθηκε ένα συγκεντρωτικό σύστημα διοίκησης κι ο αναζωογονημένος ζωροαστρισμός ήταν η επίσημη θρησκεία του κράτους. Η κοινωνία στην Αυτοκρατορία των Σασσανιδών φαίνεται ότι ήταν διαιρεμένη σε τέσσερις τάξεις: το ιερατείο, τους στρατιωτικούς, τους κρατικούς υπαλλήλους και το λαό. Όταν ο Αρδασίρ Α΄ απωθήθηκε από την Αρμενία προσπάθησε να αποσπάσει τη Ρωμαϊκή Μεσοποταμία (σημερινό Ιράκ) και ακολούθησαν σκληρές μάχες μεταξύ Περσίας και Ρώμης ανάμεσα στο 230 και το 244 αλά δεν είχαν τελικό νικητή, αν και οι Πέρσες πέτυχαν μια συνθήκη που τους έδωσε νέα εδάφη. Ο γιος και διάδοχος του Αρδασίρ Α΄, ο Σαπώρης Α΄ πέτυχε μια εκπληκτική νίκη ενάντια στη Ρώμη. Το 260 εισέβαλε στη Συρία και κυρίευσε την Αντιόχεια, κανονίζοντας ώστε να επιτεθεί όταν οι περισσότεροι κάτοικοι βρίσκονταν στο θέατρο. Εξοργισμένος, ο αυτοκράτορας Βαλεριανός εκστράτευσε στην Περσία αλά κατατροπώθηκε στην Έδεσσα και πιάστηκε αιχμάλωτος. Ο Σαπώρης τότε υιοθέτησε τον τίτλο «Βασιλεύς των βασιλέων της Περσίας και της μη-Περσίας» και τόνισε ότι θα συνέχιζε την επεκτατική πολιτική του. Η ρωμαϊκή αντεπίθεση συνέβη το 298 μ.Χ όταν ο αυτοκράτορας Διοκλητιανός νίκησε τον Πέρση βασιλιά Ναρσή και όρισε ως ρωμαϊκό σύνορο τον ποταμό Τίγρη. ο Ναρσής παραιτήθηκε και βασιλιάς έγινε ο γιος του Ορμίσδας Β΄ ο οποίος ήταν ένας φωτισμένος και σταθερός ηγέτης. Ο γιος του Σαπώρης Β΄ ο Μέγας επισκιάστηκε από τη βασιλεία του Μεγάλου Κωνσταντίνου αλλά η συνεισφορά τους σ την ιστορία της Περσίας των Σασσανιδών δεν μπορεί να παρακαμφθεί μιας και αυτός έσωσε την Περσία από τη Ρωμαϊκή επίθεση του αυτοκράτορα Ιουλιανού. Το 488 ο βασιλιάς Καβάδης Α΄ ξεκίνησε ένα πείραμα ενός πρώιμου κομμουνισμού ακολουθώντας τα διδάγματα του θρησκευτικού ηγέτη Μαζντάκ ο οποίος κήρυττε την ελευθερία και την ισότητα. Ωστόσο οι μεταρρυθμίσεις του Καβάδη δεν ήταν αρεστές στην άρχουσα τάξη και ο Καβάδης εκθρονίστηκε και φυλακίστηκε. Όταν πήρε πίσω τον θρόνο του (με τη βοήθεια των βαρβαρικών φιλών των Εφθαλιτών) χαλάρωσε την αφοσίωση του στις προηγούμενες του μεταρρυθμίσεις. Ο λαμπρότερος ηγεμόνας της Περσίας των Σασσανιδών ήταν ο Χοσρόης Α΄ (β. 532-579) ο οποίος ονομαζόταν από τους υπηκόους του ως «Ανουσιρβάν» (δηλαδή «αθάνατη ψυχή) και από τους φιλοσόφους ως «φιλόσοφος βασιλιάς». Με σαρωτικές μεταρρυθμίσεις αναδιοργάνωσε το φορολογικό σύστημα, τις δημόσιες υπηρεσίες και το στρατό και το 540 άρχισε μακροχρόνιο πόλεμο με τους βυζαντινούς και έφτασε να εισβάλει μέχρι την Υεμένη που τότε είχε καταληφθεί από το χριστιανικό βασίλειο του Αξούμ (σημερινή Αιθιοπία). Προστάτης των καλών τεχνών, δέχτηκε τους εθνικούς φιλοσόφους που εκδίωξε ο Ιουστινιανός και φρόντισε προσωπικά ο ίδιος να μεταφραστούν ινδικά επιστημονικά κείμενα στην περσική γλώσσα. Ο συνονόματος του Χοσρόης Β΄ έφερε τα στρατεύματα των Σασσανιδών σε όλη τη Μέση Ανατολή και την Αίγυπτο και έφτασε να πολιορκεί (με τη βοήθεια των Αβαρών) την Κωνσταντινούπολη, όμως ήταν θέμα χρόνου οι Βυζαντινοί να αντεπιτεθούν και ο Χοσρόης Β΄ ηττήθηκε στη μάχη της Νινευί το 627 μ.Χ και η Περσία έχασε τον πόλεμο έναντι του Βυζαντίου, όπου μετά το πέρας του πολέμου τα σύνορα επανήλθαν στην προπολεμική τους κατάσταση, όχι όμως και η σταθερότητα μέσα στην Αυτοκρατορία των Περσών. Μετά τον Χοσρόη Β΄ (ο οποίος πέθανε σταυρωμένος) ακολούθησε ταραχώδης εποχή διότι ο λαός της αυτοκρατορίας είχε κουραστεί από τους πολέμους, τους λαομίσητους υψηλούς φόρους και την άκαμπτη κοινωνική δομή όπως και τα θρησκευτικά σχίσματα. Αποτέλεσμα ήταν η αποδυναμωμένη και ταραγμένη αυτοκρατορία να ηττηθεί από τους Μουσουλμάνους Άραβες και να υποταχθεί στο αραβικό χαλιφάτο και ο λαός να αγκαλιάσει τη νέα θρησκεία που φέρνανε μαζί τους οι Άραβες, το Ισλάμ. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Persian people στο Wikimedia Commons
Οι Πέρσες είναι λαός ινδοευρωπαϊκής καταγωγής, που έφτασαν από την Κεντρική Ασία στο σημερινό Ιράν περίπου το 1.500 π.Χ. Ξεκινώντας γύρω στο 550 π.Χ. από την επαρχία της Φαρς, οι Πέρσες διέδωσαν τη γλώσσα και τον πολιτισμό τους από τη Μικρά Ασία έως τα Ιμαλάια, ενσωματώνοντας και άλλες τοπικές εθνοτικές ομάδες. Η Περσική αυτοκρατορία γνώρισε μετά το 330 π.Χ. διαδοχικές κατακτήσεις και συνέχισε να υπάρχει με διαφορετικές μορφές περίπου έως το 650 οπότε κατακτήθηκε από τους μουσουλμάνους. Σήμερα οι Πέρσες κατοικούν στο Ιράν και τις γύρω χώρες. Οι Πέρσες έχουν ιστορικά μεγάλη συνεισφορά στις τέχνες και τις επιστήμες. Η περσική λογοτεχνία είναι μια από τις σημαντικότερες λογοτεχνίες του κόσμου.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AD%CF%81%CF%83%CE%B5%CF%82
Αλυκή Πιερίας
Στην περιοχή κοντά στις αλυκές βρίσκεται υδροβιότοπος διεθνούς σημασίας, με σπάνια ορνιθοπανίδα. Ενδεικτικά, στη λιμνοθάλασσα συναντούμε το φυτό κρίνος της θάλασσας (Pancratium maritimum), ειδικά προσαρμοσμένο είδος και μέχρι το 1989 φώλιαζαν οι σπάνιοι μαυροκέφαλοι γλάροι (Larus melanocephalus), ο αριθμός των οποίων έχει πια μειωθεί αισθητά. Με την Οδηγία 92/43 της ΕΟΚ, η Αλυκή Κίτρους εντάχθηκε στο Ευρωπαϊκό Οικολογικό Δίκτυο Natura 2000, με κωδικό GR 1250004. Οι αλυκές του Κίτρους είναι εγκαταστάσεις παραγωγής άλατος και βρίσκονται στην παραλία του Κίτρους και στην αρχαία Αθεράδα (εκεί όπου πιστευόταν ότι υπήρχε το λιμάνι της αρχαίας Πύδνας). Βρίσκονται σε απόσταση 5 χιλιομέτρων στα ανατολικά του Κίτρους. Η συνολική τους έκταση είναι γύρω στα 10.000 στρέμματα. Από αυτά τα 1.440 καλύπτει η λίμνη, η οποία θεωρείται ως χώρος κανονικής προθέρμανσης, οι λεγόμενες «θερμάστρες» και τα υπόλοιπα 140 είναι κυρίως αλοπήγια (τα λεγόμενα «τηγάνια»). Οι αμμοθίνες αποτελούν ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της Λιμνοθάλασσας του Κίτρους και αποτελεί τη μεγαλύτερη σε πλάτος κι έκταση περιοχή με τέτοια βλάστηση στη Βόρεια Ελλάδα. Κατέχουν την 5η θέση στην Ελλάδα σε παραγωγή αλατιού. Τα στοιχεία που διαθέτουμε σήμερα για το από πότε χρονολογούνται οι αλυκές είναι λίγα. Ωστόσο, πιστεύεται ότι οι αλυκές δημιουργήθηκαν μετά την έλευση των Τούρκων στη Μακεδονία. Η πρώτη γραπτή αναφορά για τις αλυκές του Κίτρους γίνεται από τον Ιταλό περιηγητή Τζιοβάννι Ατζιολέλο, ο οποίος στο ημερολόγιό του τον εντυπωσιάζει το Κίτρος «με τις πολλές αλυκές». Την περίοδο της Τουρκοκρατίας ο οικισμός ονομαζόταν Τούζλα, μέχρι το 1927. Η εκμετάλλευση των Αλυκών έχει περιέλθει στο Δημόσιο, εδώ και περίπου 70 χρόνια. Αλέκος Αγγελίδης, Αναδρομή στην Ιστορία της Μακεδονίας, εκδόσεις Μάτι, σελ. 490-98 Υδροβιότοπος Αλυκής Κίτρους, στον Γενικό Τουριστικό Οδηγό του Νομού Πιερίας Υδροβιότοπος Αλυκής Κίτρους, στο ΕΜΠ Φιλότης- Βάση Δεδομένων για την Ελληνική Φύση
Η Αλυκή είναι οικισμός του Δήμου Πύδνας - Κολινδρού στο Νομό Πιερίας με 34 κατοίκους, σύμφωνα με την απογραφή πληθυσμού του 2011. Αποτελεί, μαζί με το Κίτρος, την Τοπική Κοινότητα Πύδνας που έχει συνολικά 1.206 κατοίκους. Η παραλία είναι αμμώδης και βρίσκεται πολύ κοντά στην Αρχαία Πύδνα. Η Αλυκή αναφέρεται συχνά ως λιμνοθάλασσα. Σήμερα η λιμνοθάλασσα της Αλυκής είναι προστατευμένη περιοχή. Η παραγωγή αλατιού στις αλυκές φτάνει τους 40.000 τόνους το χρόνο και διαρκεί από το Μάρτιο ως τον Οκτώβριο.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CF%85%CE%BA%CE%AE_%CE%A0%CE%B9%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82
Ανιέζα Σαχίνι
Η Ανιέζα Σαχίνι Κόνολι γεννήθηκε στα Τίρανα. Το 2003, σε ηλικία 16 ετών, η Σαχίνι κέρδισε στο σόου Ethet e së premtes mbrëma, την αλβανική έκδοση του Pop Idol. Τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους, μαζί με άλλους 29 τραγουδιστές, διαγωνίστηκε στο τριήμερο φεστιβάλ τραγουδιού του ραδιοτηλεοπτικού σταθμού RTSH Festivali I Këngës 42 στο συνεδριακό κέντρο στα Τίρανα με το ποπ τραγούδι "Imazhi yt". Μετά από δυο προημιτελικούς γύρους, η Σαχίνι προκρίθηκε στον τελικό του σόου στις 20 Δεκεμβρίου, στο τέλος του οποίου οι οικοδεσπότες Άντι Κράστα και Λεντίνα Τσέλο την ανέδειξαν νικήτρια μετά τον συμψηφισμό των ψήφων της κριτικής επιτροπής και του κοινού. Αυτό σήμαινε ότι θα εκπροσωπούσε την Αλβανία στον Διαγωνισμό Τραγουδιού Eurovision 2004 στην Κωνσταντινούπολη, στο ντεμπούτο της Αλβανίας στον Διαγωνισμό. Για τον Διαγωνισμό Τραγουδιού Eurovision, δημιουργήθηκε μια τρίλεπτη έκδοση του τραγουδιού στα αγγλικά, με τον τίτλο "The Image of You". (Το πρωτότυπο τραγούδι είχε διάρκεια 4,5 λεπτά). Η Σαχίνι συμμετείχε στον ημιτελικό στις 12 Μαΐου 2004 και κατέλαβε την τέταρτη θέση ανάμεσα σε 22 χώρες. Η κατάταξη μέσα στις πρώτες δέκα χώρες εξασφάλισε την συμμετοχή της Σαχίνι στον τελικό, όπου στις 15 Μαΐου διαγωνίστηκε μαζί με 24 άλλες χώρες και κατέκτησε την έβδομη θέση με 106 βαθμούς. Erdhi Momenti (2008) Nëse të ndodh (2003) The Image of You (2004) Mes nesh ft. Marigona Band (2004) Pse ndal (2005) Welcome to Europe (2006) Nxënësja më e mirë (2007) Ne pasqyrë (2009) Ti dhe unë ft. Dren Abazi & ZZOrchestra (2011) Të desha shume (2012) Nesër nuk do të jetë njësoj (2012) Love (2012) Ujë në shkretëtirë (2014) Magnet (2014) Energji (2014) Kastanien Lied (2013) Dashuria e Bjeshkëve te Nemuna 2 (ταινία 2013) Ethet e së premtes mbrëma Festivali i Këngës Eurovision Song Contest 2004 Kënga Magjike Zhurma Show Awards Netët e Klipt Shqiptar Top Fest Video Fest Awards Anjeza Shahini's Myspace page
Η Ανιέζα Σαχίνι (αλβανικά: Anjeza Shahini, 4 Μαΐου 1987 - ) είναι Αλβανίδα τραγουδίστρια. Εκπροσώπησε την Αλβανία στον Διαγωνισμό Τραγουδιού Eurovision 2004 με το τραγούδι "The Image of You" στο ντεμπούτο της χώρας στον Διαγωνισμό.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%B9%CE%AD%CE%B6%CE%B1_%CE%A3%CE%B1%CF%87%CE%AF%CE%BD%CE%B9
Σύσκεψη στα Γλυκά Νερά Κρήτης
Η Κρήτη είναι ένα νησί με πολλές ιδιαιτερότητες: βρίσκεται σε νευραλγική γεωγραφική θέση για τον έλεγχο της Μεσογείου, γι’ αυτό και πάντοτε οι Μεγάλες Δυνάμεις της περιοχής εποφθαλμιούν τα εδάφη της, είναι σχετικά αποκομμένη από τον ελληνικό ηπειρωτικό κορμό, ενώ ταυτόχρονα βρίσκεται πολύ κοντά στις αφρικανικές ακτές της Αιγύπτου. Στα πλαίσια της υποταγής της στην Οθωμανική αυτοκρατορία από το 1669 κι εξής, στην Κρήτη υπάρχουν 3 διοικητικά κέντρα (Χανιά, Ρέθυμνο, Ηράκλειο). Η επιβολή της εξουσίας εδώ είναι σχετικά πιο βίαιη σε σχέση με άλλες περιοχές λόγω της σημαντικής γεωγραφικής θέσης και της ύπαρξης πολλών Τούρκων στο νησί.Τις παραμονές της ελληνικής επανάστασης στην Κρήτη, σε αντίθεση με την Πελοπόννησο και τη Στερεά Ελλάδα, το έδαφος δεν είναι στον ίδιο βαθμό γόνιμο για να γίνει επανάσταση. Οι περισσότεροι Κρητικοί είναι άοπλοι, με εξαίρεση τους Σφακιανούς, ο αριθμός των μυημένων στη Φιλική Εταιρεία είναι μικρός, οι Τούρκοι είναι καλά οργανωμένοι για να αντιμετωπίσουν μια ενδεχόμενη επαναστατική κίνηση, οι μνήμες της αποτυχίας της πιο μεγάλης επανάστασης στο νησί (1770) από τον Δασκαλογιάννη είναι ακόμα νωπές και, γενικά, το κλίμα, φαίνεται πως δεν είναι ευνοϊκό. Εντούτοις, οι Κρητικοί με επικεφαλής τους Σφακιανούς σταδιακά οργανώνονται για να επαναστατήσουν.Η πιο σημαντική δράση λίγο πριν το ξέσπασμα της ελληνικής επανάστασης τον Μάρτη του 1821 ήταν η προσπάθεια για πολεμικό ανεφοδιασμό από τον Μάρκο Δασκαλάκη και τον Ανδρέα Λαδά, που πήγαν με πλοίο στην Κωνσταντινούπολη και την Οδησσό για να πουλήσουν το φορτίο τους και να αγοράσουν όπλα.Όταν ξεκίνησε η επανάσταση στη Μολδοβλαχία το πλοίο των Κρητικών βρισκόταν στην Κωνσταντινούπολη. Για να αποφύγουν τα άμεσα αντίποινα των Τούρκων, οι δύο Κρητικοί έφυγαν τη νύχτα και κατευθύνθηκαν στα Σφακιά για να αναγγείλουν την είδηση της Επανάστασης.Με την άφιξη του Δασκαλογιάννη και του Λαδά στην Κρήτη και την πίστη για τη γενίκευση της επανάστασης, άμεσα οργανώθηκε η Σύσκεψη στα Γλυκά Νερά Σφακίων προκειμένου να αποφασιστεί η συμμετοχή και της Κρήτης στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Η σύσκεψη οργανώθηκε πολύ γρήγορα, γι' αυτό και οι συμμετέχοντες ήταν κυρίως πρόκριτοι από τα Σφακιά. Η σύσκεψη πραγματοποιήθηκε μυστικά στις 7 Απριλίου 1821.Ήταν Μεγάλη Πέμπτη. Δύο ήταν οι βασικές αποφάσεις:1.Οργάνωση πιο εκτεταμένης σύσκεψης στο Λουτρό Σφακίων με τη συμμετοχή όλων των καπεταναίων της Κρήτης για να αποφασιστεί η γενική επανάσταση στο νησί. 2.Επικοινωνία με όλους τους Φιλικούς του νησιού για γνωστοποίηση των γεγονότων στη Μολδοβλαχία και την Ηπειρωτική Ελλάδα καθώς και για τις αποφάσεις τους στη σύσκεψη. Μέσα σε κλίμα ομόνοιας κι ομοψυχίας οι σύνεδροι υλοποίησαν τις αποφάσεις τους: μέχρι τις 15 Απριλίου είχαν ειδοποιήσει όλους τους Φιλικούς του νησιού και συγκάλεσαν νέα σύσκεψη στο Λουτρό Σφακίων. Η σύσκεψη στα Γλυκά Νερά ήταν η πρώτη από τις τρεις συσκέψεις που πραγματοποιήθηκαν στα Σφακιά για την κήρυξη της Επανάστασης στην Κρήτη. Η δεύτερη και η τρίτη έγιναν στο Λουτρό στις 15 Απριλίου και 21 Μαΐου αντίστοιχα. Τελικά, η επανάσταση στην Κρήτη κηρύχτηκε επίσημα στις 14 Ιουνίου 1821. Καγκελλαρία των Σφακίων Ελληνική Επανάσταση του 1821 στην Κρήτη
Η Σύσκεψη στα Γλυκά Νερά Κρήτης είναι η σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε στα Γλυκά Νερά Σφακίων στις 7 Απριλίου 1821 με σκοπό την κήρυξη του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα στην Κρήτη.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%8D%CF%83%CE%BA%CE%B5%CF%88%CE%B7_%CF%83%CF%84%CE%B1_%CE%93%CE%BB%CF%85%CE%BA%CE%AC_%CE%9D%CE%B5%CF%81%CE%AC_%CE%9A%CF%81%CE%AE%CF%84%CE%B7%CF%82
Α.Ο. Τρίκαλα
Έως και το 1963 η πόλη ήταν μοιρασμένη ποδοσφαιρικά μεταξύ των δύο ομάδων που κυριαρχούσαν, του ΑΟ «Ο Αχιλλεύς» και της ΑΕ Τρικάλων. Ο πρώτος αποτελούσε μία από τις παλαιότερες στην ευρύτερη περιοχή, έχοντας ιδρυθεί το 1923, αλλά στη διάρκεια των ετών είχε υποστεί διάφορες μετονομασίες και συγχωνεύσεις. Θεωρούταν ότι αντιπροσώπευε την άρχουσα τάξη της πόλης και βασικό του χρώμα ήταν το μπλε. Αντίθετα, κόκκινα φορούσε η ΑΕΤ που υποστηριζόταν κυρίως από τις λαϊκότερες τάξεις και η οποία είχε ιδρυθεί το 1951 από συγχώνευση άλλων σωματείων. Η αντιπαλότητά τους κατά την αγωνιστική περίοδο 1962-63 που αμφότερες μετείχαν στη Β΄ Εθνική, είχε ως συνέπεια την κατάληψη της 2ης και 4ης θέσης και την απώλεια τόσο του πρωταθλήματος για την ΑΕ Τρικάλων στην ισοβαθμία από τον Εδεσσαϊκό, όσο και βασικότερα της ευκαιρίας σε κάποια από τις δύο να διεκδικήσει την άνοδο στην ανώτατη κατηγορία του ελληνικού ποδοσφαίρου μέσω αγώνων μπαράζ. Το συγκεκριμένο γεγονός υποχρέωσε τα μέλη των δύο συλλόγων, κατόπιν έντονων πιέσεων τόσο της τοπικής φίλαθλης κοινωνίας, όσο και των ίδιων των παικτών, να ξεπεράσουν οποιεσδήποτε αντιρρήσεις του παρελθόντος και να προχωρήσουν στη συγχώνευση. Στις 10 Ιουλίου 1963 πραγματοποιήθηκαν παράλληλες γενικές συνελεύσεις των ΔΣ του Αχιλλέα Τρικάλων και της ΑΕΤ όπου αποφασίστηκε η συγχώνευση και η δημιουργία του Α.Ο. Τρίκαλα με φανέλα κόκκινη-μπλε και έμβλημα δύο ενωμένους κύκλους ανάλογων χρωματισμών. Τη νέα ομάδα στελέχωσαν οι καλύτεροι ποδοσφαιριστές της ΑΕΤ και τον Αχιλλέα ενώ οι υπόλοιποι εντάχθηκαν στη Δήμητρα Τρικάλων που δημιουργήθηκε για να αγωνιστούν εκει οι υπόλοιποι ποδοσφαιριστές. Στιις 16 Ιουλίου 1963, δημιουργήθηκε επίσημα ο Αθλητικός Ομιλος Τρίκαλα. Το βράδυ εκείνης της ημέρας έγινε η πρώτη κοινή συνεδρίαση των διοικητικών συμβουλίων ΑΕΤ και Αχιλλέα Τρικάλων που συγχωνεύθηκαν για να σχηματίσουν την "υπερομάδα" που από την αρχή ονόμασαν έτσι οι φίλαθλοι, όπου στη συνέχεια αυτή η ομάδα θα γνωρίσει μεγάλες δόξες και ακριβώς με την πρώτη χρονιά ανέβηκε στην Α Εθνική αναδεικνύοντας παράλληλα σπουδαίους ποδοσφαιριστές. Το πρώτο διοικητικό συμβούλιο αποτελούνταν από τους Γεώργιος Χατζόπουλος-Πρόεδρος Κωνσταντίνος Κλιάφας-Α αντιπρόεδρος Ελευθέριος Σίμος-Β αντιπρόεδρος Νικόλαος Παπαπολύζος-Ταμίας Βασίλειος Τσαπάλας-Γεν. Γραμματέας Χρήστος Γιωτάκης-Γεν. Αρχηγός Στέργιος Στόφας-Έφορος Βασίλειος Κωστόπουλος-Κίμωνας Πυργιώτης-Κωνσταντίνος Φούσκας-Δημήτριος Λάμπρου-Γεώργιος Λεβέντης (Μέλη) Η ΑΕ Τρικάλων επανιδρύθηκε αργότερα και έφτασε να μετάσχει μέχρι και την 4η κατηγορία (ερχόμενη μάλιστα αντιμέτωπη τόσο με τον ΑΟΤ, όσο και με τη Δήμητρα), πριν επανέλθει στα πρωταθλήματα πλέον της τοπικής ΕΠΣ. Επιτυγχάνοντας την άνοδο κατά το πρώτο κιόλας έτος της ύπαρξής του, ο ΑΟ Τρίκαλα αγωνίστηκε στην Α΄ Εθνική για 6 συνολικά περιόδους μέσα σε 10 χρόνια. Ακολούθως σταθεροποιήθηκε επί ένα ίδιο διάστημα στη Β' κατηγορία, πριν αρχίσει να εναλλάσσεται μεταξύ αυτής και της Γ΄. Νέα ανοδική πορεία από το 1994, οδήγησε στον τίτλο του πρωταθλητή της Β΄ Εθνικής (για 4η φορά) μετά από νίκη με 2-1 κόντρα στον Παναιτωλικό στις 30 Μαϊου 1999 και επεστρεψε στα "μεγάλα σαλόνια" έπειτα από μία 26ετία.Διαδοχικοί υποβιβασμοί, εντούτοις, τον οδήγησαν το 2003 στο Περιφερειακό Πρωτάθλημα (Δ΄ Εθνική), γεγονός πρωτόγνωρο στη 40χρονη έως τότε ιστορία του. Προβιβάστηκε στη Γ΄ Εθνική το 2009 (ως πρωταθλητής του 4ου Ομίλου) και την επόμενη περίοδο 2009-10 κατέλαβε, αν και νεοφώτιστος, τη 2η θέση στο Βόρειο Όμιλο. Απέκτησε έτσι το δικαίωμα να διεκδικήσει σε αγώνα μπαράζ μία δεύτερη συνεχόμενη άνοδο, την οποία και πέτυχε με το 2-0 επί του Βύζαντα Μεγάρων στο στάδιο της Νέας Σμύρνης παρουσία 5.000 περίπου Τρικαλινών φιλάθλων. Την 4η θέση κατά την κανονική περίοδο της Β΄ κατηγορίας (Football League) 2010-11, ακολούθησε η εκ των υστέρων αποβολή από το πρωτάθλημα ως τιμωρία λόγω της κατάθεσης για συμμετοχή σε αυτό (καλοκαίρι 2010) πλαστής εγγυητικής επιστολής στην Επιτροπή Επαγγελματικού Αθλητισμού (Ε.Ε.Α.) από τη διοίκηση του Βαγγέλη Πλεξίδα. Το γεγονός είχε ως συνέπεια, αντί για τη διεκδίκηση μέσω των πλέι οφ ανόδου μίας θέσης στην Α΄ Εθνική (μετά 11ετία), ο σύλλογος να τιμωρηθεί με υποβιβασμό στη Δ΄ Εθνική κατηγορία. Οικονομικά προβλήματα τελικά, δεν επέτρεψαν στον Α.Ο.Τ. να λάβει μέρος στο Περιφερειακό Πρωτάθλημα Ελλάδος 2011-12, ούτε όμως στην Α΄ Κατηγορία της Ε.Π.Σ. Τρικάλων, με συνέπεια την κατάπτωση για την επόμενη αγωνιστική χρονιά (2012-13) στο τρίτο της και τελευταίο επίπεδο, όπου επίσης δεν έλαβε μέρος, που είχε αυτοδίκαια καταπέσει εξαιτίας της αγωνιστικής αδράνειας. Από την περίοδο 2013–14, ο Α.Ο. Τρίκαλα επανεκκίνησε την αγωνιστική του δράση με αφετηρία την Α1΄ Ερασιτεχνική Κατηγορία της Ε.Π.Σ. Τρικάλων (Β΄ τοπικό επίπεδο). Την επόμενη σεζόν ο Α.Ο.Τ συγχωνεύθηκε με τον Α.Ο. Φλαμουλίου με την ομάδα να αγωνίζεται στην Γ΄ Εθνική. Την περίοδο 2015–16 αγωνίζεται στην Β΄ Εθνική (Football League) με την επωνυμία Α.Ο. Τρίκαλα Π.Α.Ε., μετά από την πρώτη θέση στον όμιλο του που κατάφερε να του δώσει την πρόκριση. Αποτέλεσμα της σχεδόν διετούς αδρανοποίησης του ΑΟ Τρίκαλα, ήταν να διατρέξει σοβαρό κίνδυνο διαγραφής του από το μητρώο συλλόγων της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας (ΕΠΟ), εάν επί τρίτη συνεχή περίοδο δεν παρουσίαζε αγωνιστική δράση. Χάρις την κινητοποίηση των οργανωμένων οπαδών του, των Σακαφλιάδων, παλαίμαχων παικτών και απλών φιλάθλων της πόλης, αρχικά διορίστηκε διοίκηση Πρωτοδικείου και έπειτα εκλέχθηκε διοίκηση μελών του σωματείου, η οποία ανέλαβε το δύσκολο έργο παλινόρθωσης του ΑΟΤ εν μέσω των εξαιρετικά δυσμενών οικονομικών συγκυριών για τη χώρα. Ο ΑΟΤ εντάχθηκε στην Α1 κατηγορία (2η ιεραρχικά) της ΕΠΣ Τρικάλων και αγωνίστηκε για πρώτη φορά στην ιστορία του σε επίπεδο ποδοσφαίρου νομού (τοπικό), ακριβώς τη χρονιά συμπλήρωσης μισού αιώνα ζωής και επιτυχημένης πορείας στα εθνικά πρωταθλήματα. Παράλληλα, την ίδια περίοδο μετείχε στο πρωτάθλημα της Γ΄ Εθνικής μία ομάδα με παρόμοια ονομασία, έμβλημα και χρώματα, ο Α.Ο. Τρίκαλα 1963, η οποία προέκυψε από τη μετονομασία του συλλόγου «Α.Σ. Τρίκαλα 2011». Εν μέσω πολλών αντιδράσεων από μέλη και φιλάθλους του ΑΟΤ, σε συνδιασμό με τη χαμηλή προσέλευση στο γήπεδο, ο πρόεδρος του Α.Ο. Τρίκαλα 1963 αποφάσισε να μη λάβει μέρος η ομάδα στο πρωτάθλημα της επόμενης περιόδου.Τον Ιούλιο του 2014 και μετά την κατάκτηση της πρώτης θέσης του Β' ομίλου στην Α1 κατηγορία ΕΠΣ Τρικάλων, ο ΑΟΤ με απόφαση της Γενικής του Συνέλευσης συγχωνεύθηκε με τον ΑΟ Φλαμουλίου Τρικάλων, πρωταθλητή της Α΄ κατηγορίας ΕΠΣΤ ο οποίος είχε μόλις πετύχει την άνοδό του στη Γ' Εθνική μέσω του ειδικού ερασιτεχνικού πρωταθλήματος 2014. Ως ΑΦΜ του νέου σωματείου παρέμεινε αυτό του Φλαμουλίου, ωστόσο χρώματα, διακριτικά, σήμα και ύμνος επιλέχθηκαν εκείνα του ΑΟ Τρίκαλα. Βασικός χρηματοδότης της προσπάθειας αναγέννησης του συλλόγου ήταν ο Χάρης Κουτσούρης. Για την αγωνιστική περίοδο 2014-15 ο ΑΟΤ συμμετείχε εκ νέου στη Γ' κατηγορία, ερασιτεχνική (από το καλοκαίρι του 2013 κατόπιν της αναδιάρθρωσης των ποδοσφαιρικών κατηγοριών) και κατάφερε να κερδίσει το πρωτάθλημα και μαζί με αυτό την άνοδό του στη Football League. Στις 21 Μαρτίου 2015 κατέκτησε το κύπελλο Γ' εθνικής Ερασιτεχνικής για την περίοδο 2014-15 (κατά τη δεύτερη και τελευταία διεξαγωγή του θεσμού), νικώντας 3-2 τον Εθνικό Πειραιώς στον τελικό του δημοτικού σταδίου Άμφισσας. (α) κατόπιν αγώνα κατάταξης (μπαράζ) στη Λαμία: ΑΟΤ-Ολυμπιακός Βόλου 3-2 (δύο γκολ ο Σωτήρης Καλαντζής)(β) μέσω κατάληψης της 1ης θέσης (αποτελέσματα: 4-1-1) στην τελική φάση της Β' Εθνικής (προβιβάζονταν οι 2 στους 4 πρωταθλητές ομίλων)(γ) κατόπιν αγώνα κατάταξης (μπαράζ) στη Λαμία (επίσης): ΑΟΤ-Πανελευσιανιακός 1-0 (επίσης ο Καλαντζής στο 91')(δ) υποβιβασμός λόγω αναδιάρθρωσης των κατηγοριών(ε) παραμονή λόγω αναδιάρθρωσης των κατηγοριών(στ) λόγω καλύτερων αποτελεσμάτων στους αγώνες με την ισόβαθμη Παναχαϊκή (1-0 εντός και 1-1 εκτός)(ζ) κατόπιν αγώνα πλέι οφ με το 2ο του Νοτίου Ομίλου στη Νέα Σμύρνη: ΑΟΤ-Βύζας Μεγάρων 2-0 (Ένοκ Πέρες 50' και 93')(η) εξαιτίας απόσυρσης και από την Α' κατηγορία της τοπικής ΕΠΣ Τρικάλων, κατέπεσε στην κατώτατη αυτής για την επόμενη περίοδο(θ) απευθείας άνοδος στη Γ' Εθνική λόγω της συγχώνευσης με τον ΑΟ Φλαμουλίου ΤρικάλωνΣημ.: και οι 4 προβιβασμοί στην Α' συνοδεύτηκαν με κατάκτηση του τίτλου της Β', κάτι που συνέβη μόνον τη μία από τις 5 φορές της ανόδου στη Β'. Κυρίαρχο στοιχείο του εμβλήματος του Α.Ο. Τρίκαλα αποτελούν δύο συνδεδεμένοι κύκλοι, ένας μπλε και ένας κόκκινος. Το 2009 παρουσιάστηκε από την τότε διοίκηση της Π.Α.Ε., ένα νέο έμβλημα. Ο Α.Ο. Τρίκαλα έχει ως έδρα το δημοτικό στάδιο της πόλης με χωρητικότητα 15.000 θέσεων. Ο σύλλογος θεωρείται από τους πλέον λαοφιλείς επαρχιακούς και ενας απο τους πιο δημοφιλείς στη Θεσσαλία λόγω κυρίως του παρελθόντος του, αλλά και της υψηλής μέσης προσέλευσης θεατών ανά συνάντηση. Όταν αγωνιζόταν με επιτυχία στις τρεις ανώτερες εθνικές κατηγορίες της χώρας, είχαν σημειωθεί ρεκόρ χιλιάδων φιλάθλων στις κερκίδες του δημοτικού σταδίου, με το απόλυτο να κατέχει η αναμέτρηση Α.Ο.Τ.-Παναθηναϊκός που έληξε με σκορ 1-2 και διεξάχθηκε στις 12 Μαρτίου του 1972 (8 μήνες μετά τον τελικό Πρωταθλητριών στο Γουέμπλεϊ), όπου διατέθηκαν συνολικά 18.231 εισιτήρια, ενώ οι θεατές ήταν ασφαλώς αρκετά περισσότεροι. Ανεπίσημα ωστόσο το ρεκόρ προσέλευσης συνέβη το 1999 στον αγώνα του Α.Ο.Τ. με τον Π.Α.Σ. Γιάννινα όπου παρευρέθησαν περίπου 20.000 θεατές. Ακόμη όμως και όταν η ομάδα βρισκόταν στο Περιφερειακό Πρωτάθλημα, καταγράφηκαν προσελεύσεις που αριθμούσαν χιλιάδες κόσμου.Ιστορικά, ο πρώτος οργανωμένος σύνδεσμος οπαδών του υπήρξε ο Σύνδεσμος Φιλάθλων Α.Ο. Τρίκαλα “Θύρα 4”. Αυτή την στιγμή υπάρχει ο Σύνδεσμος Φιλάθλων - “Σακαφλιάδες” με δυναμική παρουσία και δράση σε αρκετά επίπεδα. Τον προπομπό των Σακαφλιάδων αποτέλεσε ο ανεπίσημος σύνδεσμος των Hobo Boys, που πρώτος οργάνωσε και δημιούργησε θερμή συντονισμένη ατμόσφαιρα σε αγώνες του Α.Ο.Τ. Επίσης από το 2019 έχει ιδρυθεί και η Λέσχη Φίλων ΑΟ Τρίκαλα "ΘΥΡΑ-4". Τελευταία ενημέρωση: 13 Οκτωβρίου 2020.Σημείωση: Οι σημαίες αφορούν την εθνική ομάδα, σύμφωνα με τους κανόνες επιλεξιμότητας της FIFA. Οι παίκτες μπορεί να κατέχουν περισσότερες ιθαγένειες εκτός FIFA. Οι εξής έχουν συμπληρώσει 200 εμφανίσεις ή/και 25 τέρματα για τον ΑΟ Τρίκαλα στα πρωταθλήματα των τεσσάρων κατηγοριών του ελληνικού ποδοσφαίρου: Δύο παλαίμαχοι του ΑΟ Τρίκαλα συμπεριλαμβάνονται από τον ΠΣΑΠ (Πανελλήνιος Σύνδεσμος Αμειβομένων Ποδοσφαιριστών) στην έκδοσή του "Οι Κορυφαίοι των Γηπέδων" με βιογραφίες 500 Ελλήνων και ξένων άσων. Σωτήρης Καλαντζής: 6 περίοδοι στην Α΄ Εθνική με 151 συμμετοχές (5 ως αλλαγή) και 26 τέρματα (1 πέναλτι), μέλος της 2ης καλύτερης 11άδας του πρωταθλήματος 1971-72. Παύλος Μπεβενίου: 5 περίοδοι στην Α΄ Εθνική με 97 συμμετοχές (5 ως αλλαγή) και 17 τέρματα (4 πέναλτι). Οι εξής άρχισαν την καριέρα τους με τον ΑΟ Τρίκαλα για να μεταγραφούν σε μεγαλύτερα σωματεία (κατά χρονολογική σειρά): Ο Ράντοβιτς είχε ήδη 7 εμφανίσεις στην εθνική Γιουγκοσλαβίας, ενώ με την Ελλάδα χρίστηκαν διεθνείς και οι τρεις της ΑΕΚ (γεγονός που επιβράβευε την επιλογή της για ενίσχυση με ποδοσφαιριστές του νομού Τρικάλων, όπως παλαιότερα είχε επιχειρήσει και με τους Καλαντζή-Μπεβενίου). Ο Γιώργος Σιδηρόπουλος αποτελεί χρονικά το δεύτερο τερματοφύλακα στην ιστορία της Α' Εθνικής και τον πρώτο με ελληνική υπηκοότητα ο οποίος χρίστηκε σκόρερ (εκτέλεσε εύστοχα πέναλτι στο ΑΟΤ-Παναθηναϊκός 1-2, 12 Μαρτίου 1972), έπειτα από το διεθνή με την Κύπρο Ανδρέα Φιλώτα του Ολυμπιακού Λευκωσίας την περίοδο 1967-68. Ως βασικά στελέχη κατά την περίοδο 1964-65 της παρθενικής συμμετοχής, αγωνίζονταν οι: Φ. Κόκκαλης (κορυφαίος αριστερός αμυντικός του επόμενου πρωταθλήματος!), Μάκης Χαριτίδης (6ος σκόρερ το 1964-65 με 14 γκολ, ρεκόρ έτους για τον ΑΟΤ στη μεγάλη κατηγορία), Μίμης Ζάχος, Σωτήρης Καλαντζής, Γ. Πανταζής, Γιάννης Κλαπανάρας (τεχνικός μετά στο σύλλογο), Γιάννης Μακρής (επίσης), Δ. Μπρουζούκης, Τ. Κακαβίτσας, Λύμπος, Τζωρτζής, Μαυρίκος, Χρ. Πουλιάνας και Κ. Τζελαλίδης, οι οποίοι κατά το δεύτερο γύρο πλαισιώθηκαν με το διεθνή Λαζάρ Ράντοβιτς από το Μαυροβούνιο και το Μίχαλι Μέσαρος από την Ουγγαρία, τους πρώτους (κρυφο) επαγγελματίες ξένους στην ιστορία της Α' Εθνικής.Κατά την επόμενη δεκαετία και σπουδαιότερη της ιστορίας του σωματείου, εντάχθηκαν στο δυναμικό του οι: Ζυγουλίκας, Απόστολος Τόσκας (παρά τον υποβιβασμό, 3ος καλύτερος κεντρικός αμυντικός του 1968-69 και άμεσα στην ΑΕΚ), Γιάννης Ζαφειρόπουλος (έπειτα προπονητής), Μιχαηλίδης, Ραχαβέλιας, Παύλος Μπεβενίου, Νίκας, Θανάσης Συνάτκας (επαναπατρισμένος Έλληνας της Ουγγαρίας - από τον Ολυμπιακό), Γιώργος Σιδηρόπουλος (κορυφαίος τερματοφύλακας του 1971-72, τον "άρπαξε" η ΑΕΚ με τον υποβιβασμό του επόμενου χρόνου), Μυλωνάς, Παπασίμος, Γιάννης Χονδρός, Φωτόπουλος (από τον Εθνικό), Λάκης Κατσιάκος και Οδυσσέας Βακάλης (δανεικός από τον Παναθηναϊκό το 1972-73). Από τους βασικούς την περίοδο 1999-00 (επιστροφή μετά 26ετία και άμεσος υποβιβασμός), τέλος, αξιοσημείωτη πορεία είχαν ήδη ή σημείωσαν οι:Δημήτρης Μπουγάς (κυπελλούχος το 1998 με τον Πανιώνιο), Σάσα Γιοβάνοβιτς (Σέρβος), Δημήτρης Κοτταράς (τερματοφύλακας) και Γιάννης Χλωρός. Πρώτος προπονητής στην ιστορία του ΑΟ Τρίκαλα υπήρξε το 1963 ο πρώην διεθνής τερματοφύλακας του Πανιωνίου, Νίκος Πεντζαρόπουλος, ο οποίος δεν πανηγύρισε την άνοδο στην ανώτατη κατηγορία, καθώς στη διάρκεια της περιόδου ανέλαβε ο Βασίλης Πελίγκος και ακολούθησε ο Στέφαν Καραμφίλοβιτς. Αυτός υπήρξε και ο επικεφαλής κατά την παρθενική συμμετοχή στην Α' Εθνική το 1964-65, όπου και εξασφαλίστηκε η παραμονή. Με τον Αλεξάντερ Πέτροβιτς ο ΑΟΤ είχε τη σημαντικότερη επιτυχία της ιστορίας του, την 11η θέση στο επόμενο πρωτάθλημα, αλλά γνώρισε και τον υποβιβασμό αμέσως έπειτα (ο Γιουγκοσλάβος θα επιστρέψει για μικρό διάστημα επί 3ης κατηγορίας, μετά 16 χρόνια!). Πέραν του Καραμφίλοβιτς, τρεις ακόμη προβίβασαν την ομάδα στα "μεγάλα σαλόνια": το 1968 ο Νίκος Μπαϊρακτάρης, το 1971 ο Ανδρέας Σταματιάδης (ο νεότατος, τότε, πρώην διεθνής επιθετικός της ΑΕΚ και αργότερα τεχνικός της εθνικής Ελπίδων) και το 1999 ο Μιχάλης Φιλίππου.Στις μικρότερες κατηγορίες την ανέβασαν τρεις παλαίμαχοι -συμπτωματικά- του ΠΑΟΚ: Χρήστος Τερζανίδης στη Β' Εθνική το 1984, Παναγιώτης Κερμανίδης στη Β' το 1991 και Γιώργος Σκαρτάδος στη Γ' το 2005, με όλους να προσλαμβάνονται μεσούσης της περιόδου.Το ίδιο συνέβη και στην άνοδο του 1999, όταν το Σέρβο Στέβαν Όστοϊτς αντικατέστησε ο παίκτης-προπονητής Μιχάλης Ιορδανίδης και τελικά ο Φιλίππου, ο οποίος είναι μεταξύ εκείνων που, περισσότερο από τους υπόλοιπους, έχουν συνδέσει το όνομά τους με τα Τρίκαλα: Άλλοι γνωστοί τεχνικοί που συνεργάστηκαν με το σύλλογο είναι κατά σειρά οι: Στέφανος Πετρίτσης, Νίκος Πάγκαλος, Νταν Γεωργιάδης, Παύλος Γρηγοριάδης, Νίκος Στριμπέλης, Στέφανος Γαϊτάνος, Γιώργος Παράσχος, Νίκος Γκουλής, Βασίλης Αντωνιάδης, Μιχάλης Ζιώγας, Γιώργος Βαζάκας, Σταύρος Διαμαντόπουλος και Σάββας Παντελίδης (ο τελευταίος από τους 5 που χρησιμοποιήθηκαν την περίοδο 2009-10 της πλέον πρόσφατης ανόδου στη Β' Εθνική).Ο ΑΟ Τρίκαλα διαθέτει γενικά τη φήμη του "προπονητοφάγου" σωματείου, με περίπου 120 προσλήψεις τεχνικών (συμπεριλαμβάνονται οι υπηρεσιακοί) στο μισό αιώνα από την ίδρυσή του, δηλαδή 2,5 ανά έτος. Συχνά ήταν πρόσωπα που επανέρχονταν στον πάγκο της ομάδας, με αποτέλεσμα να πρόκειται για 85 συνολικά, εκ των οποίων οι 7 (με 13 προσλήψεις) από το εξωτερικό, κυρίως τα Βαλκάνια. Μόνον οι Πέτροβιτς και Κλαπανάρας συμπλήρωσαν το μέγιστο διάστημα συνεχούς παραμονής των 2 αγωνιστικών περιόδων (με τελευταία το 1981), μόλις 18 φορές ξεκίνησε το πρωτάθλημα με τον προπονητή που ολοκλήρωσε το προηγούμενο (τελευταίος το 2008 ο Δημήτρης Νόλης) και μόνο 10 διατηρήθηκε ο ίδιος καθ' όλη τη διάρκεια της χρονιάς (τελευταία το 1996-97 ο Μπάμποβιτς). Στις δεκαετίες '80 και '90 της εναλλαγής μεταξύ Β' και Γ' κατηγορίας, συνηθισμένη υπήρξε η χρησιμοποίηση 3 έως και 5 διαφορετικών την περίοδο, όμως το 2005-06 αυτοί έγιναν 6 και την επόμενη χρονιά το ρεκόρ ανήλθε στους 8 σε 32 αγώνες πρωταθλήματος, με δύο μάλιστα (Γιώτης Τσαλουχίδης, Φιλίππου) να έχουν απολυθεί και την προηγούμενη από τον ίδιον ακριβώς πρόεδρο! Όπως ήταν φυσικό, ο ΑΟΤ δεν απέφυγε τη Δ' εθνική για δεύτερη φορά στην ιστορία του. Τον Ιούνιο του 2019 η διοίκηση ανακοίνωσε την ίδρυση και λειτουργία τμήματος καλαθοσφαίρισης για πρώτη φορά στην ιστορία του σωματείου. Αγωνίζεται με τα χρώματα και το έμβλημα του μητρικού συλλόγου. Προς το σκοπό αυτό συμφωνήθηκε η συγχώνευση, με απορρόφηση του αθλητικού σωματείου «Α.Σ. Μάγοι Τρικάλων». Η νέα ομάδα ξεκίνησε την πορεία της από το Πρωτάθλημα της Α1 Κατηγορίας Ανδρών της Ε.Σ.ΚΑ. Θεσσαλίας. "Αθλητική ιστορία των Τρικάλων - Τόμος Β': ποδόσφαιρο", Βασίλειος Δ. Πελίγκος, έκδοση Φιλολογικού Ιστορικού Λογοτεχνικού Συνδέσμου ΦΙΛΟΣ Τρικάλων (εκτύπωση Κυριακίδη Αφοί), Θεσσαλονίκη 1993 (ISBN 960-343-225-3) ΕΤ-Sports (σελ. 9), 4 Φεβρουαρίου 2008 Επίσημος ιστότοπος Α.Ο. Τρίκαλα 1964-65: O AOT στα μεγάλα σαλόνια, trikalavoice.gr Ο ΘΡΥΛΙΚΟΣ ΑΟΤ -> Η ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ, 3kala.gr "Το έπος της Α' Εθνικής", Γιώργος Ν. Παγιωτέλης, σειρά αφιερωμάτων περιοδικού «Οι ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΙ» (τεύχη 12, 13, 16, 19 και 20), Αθήνα 1994 και 1995 "Σήματα & χρώματα • Η γέννηση... και η ιστορία τους", Βαγγέλης Κουκούλογλου, Εκδόσεις Γ. Γεωργαλάς, Αθήνα 2000 (ISBN 960-8476-15-2) Στατιστικά στοιχεία πρωταθλημάτων Α' κατηγορίας Ελλάδας, Galanis Sports Data "Οι κορυφαίοι των γηπέδων • Βιογραφίες 500 Ελλήνων και ξένων ποδοσφαιριστών", συλλογικό έργο, έκδοση Πανελληνίου Συνδέσμου Αμειβομένων Ποδοσφαιριστών (ΠΣΑΠ), Αθήνα 2010 Επίσημος ιστότοπος Α.Ο. Τρίκαλα Αρχειοθετήθηκε 2013-05-22 στο Wayback Machine. (ΠΑΕ) Επίσημος ιστότοπος Α.Ο. Τρίκαλα (Ερασιτέχνης)
Ο Αθλητικός Όμιλος Τρίκαλα (με διακριτικό Α.Ο. Τρίκαλα ή απλά Τρίκαλα και με το ακρωνύμιο Α.Ο.Τ.) είναι ποδοσφαιρικός σύλλογος που ιδρύθηκε το 1963 στα Τρίκαλα από τη συγχώνευση του Α.Ο. Τρικάλων «Ο Αχιλλεύς» με την Α.Ε. Τρικάλων. Έδρα του αποτελεί το Δημοτικό Στάδιο Τρικάλων το οποίο έχει χωρητικότητα 15.000 θέσεις.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91.%CE%9F._%CE%A4%CF%81%CE%AF%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B1
Ταραχές στο Ρόστοκ-Λιχτενχάγκεν
- Αύγουστος του 1992. Το Κέντρο Υποδοχής αιτούντων ασύλου του Μεκλεμβούργου-Πομερανίας στο Ρόστοκ, ένα μπλοκ κατοικιών που μετατράπηκε σε προσωρινό χώρο διαμονής προσφύγων που αναμένουν την έκβαση της υπόθεσής τους, είναι ασφυκτικά γεμάτο: Περισσότεροι από 400 πρόσφυγες διαμένουν στην περιοχή, χωρίς ο δήμος να εγκαθιστά προσωρινές τουαλέτες και να εξασφαλίζει συνθήκες υγιεινής. Στον τοπικό τύπο, δίπλα στις διαμαρτυρίες για την κατάσταση, μεταξύ των οποίων και από ακροδεξιές «επιτροπές κατοίκων» εμφανίζονται ανώνυμες απειλές και ένα τελεσίγραφο: το κέντρο έπρεπε να αδειάσει μέχρι τις 22 Αυγούστου. - Στις πρώτες περιφερειακές εκλογές μετά την Επανένωση ακροδεξιά κόμματα όπως οι Ρεμπουπλικάνοι και η Γερμανική Λαϊκή Ένωση οργανώνουν καμπάνιες με το σύνθημα «Το πλοίο γέμισε» και καταγράφουν υψηλά ποσοστά, που φτάνουν σε κάποια κρατίδια από 5% έως 10%. - Ο αντιμετανστευτικός λαϊκισμός υιοθετείται από μεγάλο μέρος των ΜΜΕ και των κομμάτων της Δεξιάς. «Η εισβολή των φτωχών» είναι ο τίτλος στο πρωτοσέλιδο του Σπήγκελ την 9η Σεπτεμβρίου 1991 με εικονογράφηση μιας κιβωτού στα γερμανικά χρώματα, κατακλυσμένης από πλήθος ανθρώπων. Δυο βδομάδες αργότερα η εφημερίδα Μπιλντ τιτλοφορείται: «Άσυλο: Βόννη κάνε κάτι». Τον ίδιο μήνα λαμβάνει χώρα η πρώτη οργανωμένη επίθεση ακροδεξιών στην πόλη Χόυεσβέρντα ενάντια σε Βιετναμέζους μικροπωλητές και μετανάστες από τη Μοζαμβίκη και, αμέσως μετά, σε έναν ξενώνα προσφύγων. - Στις 2 Απρίλη 1992 το πρωτοσέλιδο της Μπιλντ γράφει: «Κάθε λεπτό και ένας αιτών άσυλο. Η πλημμύρα μεγαλώνει - πότε θα βουλιάξει το πλοίο;». Λίγες μέρες μετά, το Σπήγκελ κυκλοφορεί με πρωτοσέλιδο τίτλο «Άσυλο: οι πολιτικοί απογοητεύουν» και με τη φωτογραφία μιας τεράστιας ουράς αναμονής για αίτηση πολιτικού ασύλου. - Αύγουστος του 1992. Το Κέντρο Υποδοχής αιτούντων ασύλου του Μακλενβούργου-Πομερανίας στο Ροστόκ, ένα μπλοκ κατοικιών που μετατράπηκε σε προσωρινό χώρο διαμονής προσφύγων που αναμένουν την έκβαση της υπόθεσής τους, είναι ασφυκτικά γεμάτο: Περισσότεροι από 400 πρόσφυγες διαμένουν στην περιοχή, χωρίς ο δήμος να εγκαθιστά προσωρινές τουαλέτες και να εξασφαλίζει συνθήκες υγιεινής. Στον τοπικό τύπο, δίπλα στις διαμαρτυρίες για την κατάσταση, μεταξύ των οποίων και από ακροδεξιές «επιτροπές κατοίκων» εμφανίζονται ανώνυμες απειλές και ένα τελεσίγραφο: το κέντρο έπρεπε να αδειάσει μέχρι τις 22 Αυγούστου. - Το Σάββατο 22 Αυγούστου έξω από το κέντρο υποδοχής συγκεντρώνονται 200 νεοναζί σκίνχεντς και χίλιοι κάτοικοι, οι οποίοι πετούν πέτρες και βόμβες μολότοφ στο κτίριο. Απέναντί τους βρίσκονται μόλις 35 αστυνομικοί. - Την επόμενη ημέρα, 23 Αυγούστου, τα γεγονότα επαναλαμβάνονται μαζικότερα, καθώς στους συγκεντρωμένους προστίθενται ακροδεξιοί από όλη τη χώρα που ταξιδεύουν για να πάρουν μέρος στο ρατσιστικό κίνημα που αρχίζει να μαζικοποιείται. - Τη Δευτέρα 24 Αυγούστου οι αρχές αποφασίζουν την εκκένωση του κέντρου υποδοχής. Οι πρόσφυγες απομακρύνονται, όμως στο χώρο παραμένουν 120 βιετναμέζοι-ες. Το ίδιο βράδυ συγκεντρώνονται περισσότερα από 3000 άτομα και 800 οργανωμένοι νεοναζί. Παρά την κλιμάκωση των γεγονότων 200 αστυνομικοί που είχαν σταλεί ως ενίσχυση από το Αμβούργο αποσύρονται αιφνιδιαστικά. Στις 9.30 το βράδυ το κέντρο υποδοχής τυλίγεται στις φλόγες. Τα πυροσβεστικά παρεμποδίζονται από τους συγκεντρωμένους και φθάνουν με 2 ώρες καθυστέρηση. Αλλά και αργότερα, όταν επέστρεψε η ηρεμία, η πολιτική επεξεργασία των ταραχών κινήθηκε σε απίστευτα αργούς ρυθμούς. Οι επιθέσεις οδήγησαν σε 370 συλλήψεις και 408 προκαταρκτικές έρευνες. Μόνο 40 νεαρά άτομα το 1993-1994 επιβαρύνθηκαν με ταραχές και εμπρησμό. Οι περισσότεροι έλαβαν πρόστιμα και ποινές με αναστολή. Έντεκα εκ των καταδικασθέντων έλαβαν ποινή φυλάκισης σε Κέντρο Κράτησης Νεολαίας που κυμαινόταν από επτά μήνες με τρία χρόνια, αλλά μόνο τέσσερις από αυτούς στην πραγματικότητα φυλακίστηκαν, για διάστημα μεταξύ δύο και τριών ετών, ενώ οι υπόλοιπες επτά υποθέσεις έλαβαν αναστολή. Πήρε μέχρι δέκα έτη μετά από τις ταραχές για να ολοκληρωθεί η δικαστική διαδικασία για τις τελευταίες τρεις περιπτώσεις. Ο δήμαρχος του Ρόστοκ και ο υπουργούς Εσωτερικών του ομόσπονδου κρατιδίου του Μεκλεμβούργου παραιτήθηκαν. Αδιευκρίνιστο παραμένει ως σήμερα ποιος φέρει την ευθύνη για τον χαοτικό τρόπο αντίδρασης των αστυνομικών δυνάμεων. Mark Saunders. "The Truth lies in Rostock (AVI, 698,7 MB)" (BRD, Great Britain, 78 min.) / Youtube: The truth lies in rostock - 1993 von Mark Saunders & Siobhan Cleary - 121 min "Ten years later: Progroms in Rostock-Lichtenhagen" Upheaval Picture Archive. Accessed Feb. 20, 2010 (Γερμανικά) "Recommended Resolution and Interim Report" Αρχειοθετήθηκε 2011-08-07 στο Wayback Machine. (PDF) Legislative Board of Inquiry of Mecklenburg-Vorpommern, June 16, 1993 (Parlamentarischer Untersuchungsausschuss des Landtags Mecklenburg-Vorpommern: Beschlussempfehlung und Zwischenbericht) (Γερμανικά) Liane von Billerbeck. "I was part of the pack" Die Zeit, No. 25 (2002) "Ten Years after the Lichtenhagen Pogrom: Offenders who are turned into martyrs, a murder charge and an uncertain verdict". Accessed Feb. 20, 2010 (Γερμανικά) Christoph Koch. "The Sunflower House: Rostock-Lichtenhagen 15 years after the riots, searching for traces" (originally published as a Stern/NEON report) October 26, 2007. Accessed Feb. 20, 2010 (Γερμανικά) Dieter Wulf. "Applause for incendiary acts" (Rich Text Format) Transcript of radio broadcast, Deutschlandfunk, April 9, 2002. ("Beifall für Brandsätze," Deutschlandfunk) (Γερμανικά)
Από 22 έως 24 Αυγ., 1992 βίαιες ξενοφοβικές ταραχές έλαβαν χώρα στον οικισμό Λιχτενχάγκεν του Ρόστοκ της Γερμανίας. Αυτές ήταν οι χειρότερες επιθέσεις εναντίον μεταναστών στη μεταπολεμική Γερμανία. Παρά τις πέτρες και τις βόμβες μολότοφ που ρίχθηκαν σε μια πολυκατοικία, όπου ζούσαν αιτούντες άσυλο, κανείς δεν έχασε τη ζωή του. Στο αποκορύφωμα των ταραχών, συμμετείχαν αρκετές εκατοντάδες ακροδεξιοί εξτρεμιστές, και περίπου 3.000 άτομα που παρακολουθούσαν, επικροτώντας τους.Η αρχική αντίδραση των αρχών και των πολιτικών επικρίθηκε έντονα. Για μερικές ημέρες πριν από τις ταραχές, υπήρξαν, σε ορισμένες εφημερίδες, κεκαλυμμένες προειδοποιήσεις για το επικείμενο πρόβλημα. Η αστυνομία και οι πολιτικοί δίσταζαν να ανταποκριθούν και όταν το έκαναν, η ανταπόκριση τους ήταν ανεπαρκής για την κάλυψη των αναγκών. Έξω από το κτίριο, όπου οι πρόσφυγες στεγάζονταν, αρκετές εκατοντάδες αιτούντες άσυλο είχαν στρατοπεδεύσει αρκετές ημέρες με ελάχιστη ή καθόλου πρόσβαση σε βασικές εγκαταστάσεις, συμβάλλοντας στην κλιμάκωση των εντάσεων στην περιοχή. Μεταξύ 22 - 26 Αυγούστου, 1992, υπήρξαν 370 προσωρινές συλλήψεις και 408 προκαταρκτικές έρευνες σχετικά με τις ταραχές. Μεταξύ των συλληφθέντων ήταν 110 άτομα από την πρώην Δυτική Γερμανία, 217 από το Μεκλεμβούργο-Δυτική Πομερανία, συμπεριλαμβανομένων 147 από Ρόστοκ και άλλοι 37 από την πρώην Ανατολική Γερμανία. Κατά τη διάρκεια των ταραχών, 204 αστυνομικοί τραυματίστηκαν.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B1%CF%81%CE%B1%CF%87%CE%AD%CF%82_%CF%83%CF%84%CE%BF_%CE%A1%CF%8C%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BA-%CE%9B%CE%B9%CF%87%CF%84%CE%B5%CE%BD%CF%87%CE%AC%CE%B3%CE%BA%CE%B5%CE%BD
Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας
Σύμφωνα με το Σύνταγμα, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι ο Αρχηγός της Πολιτείας, προηγείται πάντων στη Δημοκρατία και εκλέγεται με άμεση, καθολική και μυστική ψηφοφορία για πενταετή θητεία. Οι εξουσίες και οι αρμοδιότητες του Προέδρου της Δημοκρατίας καθορίζονται επίσης στο Σύνταγμα, ενώ παράλληλα στο σύγχρονο, πολύπλοκο, πολυδιάστατο και ραγδαία εναλλασσόμενο περιβάλλον, αναντίρρητα, οι απαιτήσεις είναι ιδιαίτερα αυξημένες. Μεταξύ των σημαντικότερων εξουσιών που παραχωρούνται στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας από το Σύνταγμα, συγκαταλέγονται η θέση σε ισχύ των νόμων που ψηφίζει η Βουλή των Αντιπροσώπων ή το δικαίωμα τελικής αρνησικυρίας (βέτο) για παρεμπόδιση νομοθεσίας που ψήφισε η Βουλή από το να τεθεί σε ισχύ, αν ο νόμος αυτός αφορά θέματα εξωτερικής πολιτικής, ασφάλειας και άμυνας της Δημοκρατίας, το δικαίωμα αναπομπής τέτοιας νομοθεσίας στο νομοθετικό σώμα, καθώς επίσης το δικαίωμα αναφοράς της στο Ανώτατο Δικαστήριο για σκοπούς ελέγχου της συνταγματικότητάς της. Πρόσθετα, συγκαλεί τις συνεδρίες του Υπουργικού Συμβουλίου και καταρτίζει την ημερήσια διάταξή τους, ενώ διατηρεί και για αυτές δικαίωμα τελικής αρνησικυρίας (βέτο) εφόσον αφορούν θέματα εξωτερικής πολιτικής, ασφάλειας και άμυνας της Δημοκρατίας, όπως επίσης και δικαίωμα αναπομπής τους στο εν λόγω σώμα. Σήμερα, στη βάση του δικαίου της ανάγκης, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας διορίζει έντεκα Υπουργούς, οι οποίοι αποτελούν το Υπουργικό Συμβούλιο της χώρας, και εξαιρουμένων των διαφυλασσομένων και ρητά καθορισμένων από το Σύνταγμα εξουσιών του Προέδρου και του Αντιπροέδρου της Δημοκρατίας, ασκούν την εκτελεστική εξουσία του κράτους. Περαιτέρω, το Σύνταγμα παραχωρεί εξουσία στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να διορίζει τους ανεξάρτητους κρατικούς αξιωματούχους και τους δικαστές του Ανώτατου Δικαστηρίου. Επιπρόσθετα, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει αρμοδιότητα, με βάση τις διατάξεις της αντίστοιχης εθνικής νομοθεσίας, να διορίζει Υφυπουργό Ναυτιλίας παρά τω Προέδρω και Υφυπουργό Τουρισμού παρά τω Προέδρω. Υπάρχουν δύο τρόποι να εκπέσει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας από το αξίωμά του. Στην πρώτη περίπτωση, πρέπει να καταδικαστεί από το Ανώτατο Δικαστήριο για εσχάτη προδοσία κατόπιν δίωξής του από τον γενικό εισαγγελέα και τον βοηθό γενικό εισαγγελέα η οποία έχει εγκριθεί με ψήφισμα από τουλάχιστον τρία τέταρτα του όλου αριθμού των βουλευτών. Στην δεύτερη περίπτωση, πρέπει να καταδικαστεί για κάποιο ατιμωτικό αδίκημα ή για αδίκημα ηθικής αισχρότητας κατόπιν δίωξής του από τον γενικό εισαγγελέα και τον βοηθό γενικό εισαγγελέα η οποία έχει εγκριθεί από τον πρόεδρο του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Προκειμένου να ανταποκριθεί επάξια στα καθήκοντα και τις ιδιαίτερες απαιτήσεις, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας πλαισιώνεται από αριθμό συνεργατών. Για τον σκοπό αυτό η Προεδρία της Δημοκρατίας είναι διαρθρωμένη με βάση τις λειτουργίες των εν λόγω Αξιωματούχων που πλαισιώνουν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και του απαραίτητου διοικητικού, γραμματειακού και υποστηρικτικού προσωπικού που απαιτείται για τη διευκόλυνση των εργασιών τους, ως ακολούθως: Υφυπουργός παρά τω Προέδρω Κυβερνητικός Εκπρόσωπος Διευθυντής Γραφείου του Προέδρου της Δημοκρατίας Επίτροποι (αρμόδιοι για διάφορα θέματα) Διαπραγματευτής για το κυπριακό Εκπρόσωπος της Ελληνοκυπριακής Κοινότητας στη Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων Ο πρώτος Άγγλος Ύπατος Αρμοστής Σερ Γκάρνετ Γούλσλϋ, που ήλθε στην Κύπρο τον Ιούλιο του 1878, έμενε προσωρινά στο Μετόχι της Μονής Κύκκου, έξω από τα τείχη της Λευκωσίας. Σύντομα άλλαξε την προσωρινή διαμονή του και κατοίκησε στο Αρμοστείο, που ήταν ένα ξύλινο σπίτι που εισήχθηκε από το εξωτερικό και τοποθετήθηκε στο χώρο, όπου βρίσκεται σήμερα το Προεδρικό Μέγαρο. Το 1925 το Αρμοστείο μετονομάστηκε σε Κυβερνείο. Στη λαϊκή εξέγερση του 1931 το Κυβερνείο καταστράφηκε από πυρκαγιά και αποφασίστηκε να κτιστεί ένα καινούριο Κυβερνείο βασισμένο σε παραδοσιακά αρχιτεκτονικά στοιχεία του τόπου. Το σχέδιο του νέου Κυβερνείου έγινε από Βρετανικό οίκο και το κτίσιμό του ανέλαβε το κυβερνητικό Τμήμα Δημοσίων Έργων της Κύπρου. Προηγήθηκαν επισκέψεις σε διάφορα παραδοσιακά κτίρια στην Κύπρο, όπου επισημάνθηκαν και αντιγράφηκαν αξιόλογα τοπικά παραδοσιακά στοιχεία αρχιτεκτονικής. Μετά την ανεξαρτησία της Κύπρου και την αναχώρηση του Άγγλου Κυβερνήτη το 1960, το Κυβερνείο καθιερώθηκε ως το επίσημο Προεδρικό Μέγαρο της Κυπριακής Δημοκρατίας. Το Προεδρικό Μέγαρο καταστράφηκε στις 15 Ιουλίου 1974, κατά το πραξικόπημα εναντίον του Εθνάρχη Μακαρίου. Τα πάντα κάηκαν, εκτός από τους όρθιους τοίχους που και αυτοί υπέστησαν ζημιές από την πυρκαγιά. Ανοικοδομήθηκε λίγα χρόνια αργότερα με οικονομική χορηγία από την Ελλάδα και χρησιμοποιείται ξανά από το 1979 ως γραφείο και κατοικία του εκάστοτε Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας. Μέγα Περιδέραιο του Τάγματος Μακαρίου Γ΄ Μεγαλόσταυρος του Τάγματος Μακαρίου Γ΄ Ανώτερος Ταξιάρχης του Τάγματος Μακαρίου Γ Ταξιάρχης του Τάγματος Μακαρίου Γ΄ Αξιωματικός του Τάγματος Μακαρίου Γ΄ Ιππότης του Τάγματος Μακαρίου Γ΄ Μεγαλόσταυρος του Τάγματος Αξίας της Κυπριακής Δημοκρατίας Ανώτερος Ταξιάρχης του Τάγματος Αξίας της Κυπριακής Δημοκρατίας Ταξιάρχης του Τάγματος Αξίας της Κυπριακής Δημοκρατίας Αξιωματικός του Τάγματος Αξίας της Κυπριακής Δημοκρατίας Ιππότης του Τάγματος Αξίας της Κυπριακής Δημοκρατίας Ιστοσελίδα Προεδρίας της Κυπριακής Δημοκρατίας
Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας (τουρκικά: Kıbrıs Cumhuriyeti Cumhurbaşkanı) είναι ο τίτλος που φέρει ο αρχηγός του κράτους και της κυβέρνησης της Κύπρου. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκλέγεται απ' ευθείας από το λαό για πενταετή θητεία. Μέχρι το 2019 δεν υπήρχε όριο θητειών και έτσι ο Πρόεδρος μπορούσε να επανεκλεγεί απεριόριστες φορές, ενώ πλέον, μετά από ψήφισμα της Βουλής των Αντιπροσώπων, ένας Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν μπορεί να υπηρετήσει περισσότερο από 2 συνεχόμενες θητείες.Σύμφωνα με το Σύνταγμα, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας προέρχεται από την ελληνική κοινότητα της Κύπρου και ο Αντιπρόεδρος από την τουρκική. Από τα γεγονότα του 1964 και εντεύθεν η θέση του Αντιπροέδρου παραμένει κενή. Ο Πρόεδρος δεν ορκίζεται, αλλά εγκαθίσταται υπό της Βουλής ενώπιον της οποίας δίνει διαβεβαίωση πίστης και σεβασμού προς το Σύνταγμα και τους Νόμους της Δημοκρατίας.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%8C%CE%B5%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CF%85%CF%80%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE%CF%82_%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1%CF%82
Γιούρι Οσμάνοφ
Ο Οσμάνοφ γεννήθηκε την 1η Απριλίου 1941 στο Μπουγιού Καραλέζ της Κριμαίας. Ο πατέρας του Μπεκίρ Οσμάνοφ ήταν ένας γεωπόνος των Τατάρων της Κριμαίας, ο οποίος έγινε συνεργάτης για τους σοβιετικούς αντιστασιακούς κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής της Κριμαίας, όπου ο Γιούρι εξορίστηκε στο Αζερμπαϊτζάν με τη μητέρα του, μια Λευκορωσίδα. Ένα μεταπολεμικό βιβλίο για τους αντάρτες στην Κριμαία ανέφερε ψευδώς ότι ο πατέρας του ήταν Γερμανός κατάσκοπος που πυροβολήθηκε, αλλά στην πραγματικότητα επέζησε από τον πόλεμο και ποτέ δεν συνεργάστηκε με τους Γερμανούς. Έτσι η κεντρική επιτροπή αναγνώρισε τελικά ότι ο ισχυρισμός ήταν ψευδής και διέταξε τις μεταγενέστερες εκδόσεις να διορθωθεί το βιβλίο.Το 1944 η οικογένεια Οσμάνοφ απελάθηκε στη Φεργκάνα στο Ουζμπεκιστάν ως «ειδικοί έποικοι» λόγω του ιστορικού τους ως Τατάροι της Κριμαίας. Παρά το γεγονός ότι ήταν μόνο ένα μικρό παιδί κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, που είχε μείνει μακριά από την Κριμαία κατά τη διάρκεια του πολέμου και ότι ήταν ο γιος ενός τραυματισμένου αντιστασιακού, η ανακοίνωση ότι οι Τάταροι της Κριμαίας ήταν προδότες εφαρμόστηκε σε αυτόν και αντιμετωπίστηκε σαν πολίτης δεύτερης κατηγορίας. Αφού ολοκλήρωσε τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση το 1958 με εξαιρετικές βαθμολογίες, υπέβαλε αίτηση για είσοδο στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας, καθώς οι βαθμοί του ήταν αρκετά υψηλοί, αλλά απορρίφθηκε επειδή ήταν Τατάρος της Κριμαίας και ως εκ τούτου απαγορεύτηκε επίσημα να φοιτήσει σε ίδρυμα εκτός της Κεντρικής Ασίας. Ωστόσο, ο Αμέτ-χαν Σουλτάν μεσολάβησε για τον Οσμάνοφ στους ακαδημαϊκούς κύκλους και τελικά του επετράπη να παρακολουθήσει το Κρατικό Τεχνικό Πανεπιστήμιο Μπάουμαν της Μόσχας. Εκεί, αποφοίτησε το 1965 με πτυχίο μηχανολογίας. Εργάστηκε στο Κοινό Ινστιτούτο Πυρηνικής Έρευνας και στο Ινστιτούτο Φυσικής Υψηλής Ενέργειας. Εκεί άρχισε να ενδιαφέρεται για το κίνημα των πολιτικών δικαιωμάτων των Τατάρων της Κριμαίας και πέρασε τον ελεύθερο χρόνο του μελετώντας την κληρονομιά και τα έργα του Ισμαηλ Γκαπρίνσκι, του ιδρυτή του Διαφωτισμού των Τατάρων της Κριμαίας. Εκείνη την εποχή ο Οσμάνοφ έγινε ακτιβιστής, καθώς οι περισσότεροι απελαθέντες λαοί που είχαν επιζήσει από το καθεστώς «ειδικών εποίκων», συμπεριλαμβανομένων των Τσετσένων και των Καλμούκων, είχαν το δικαίωμα να επιστρέψουν στην πατρίδα τους και δεν απαγορεύτηκε να έχουν άδειες παραμονής απαραίτητες για να το πράξουν. Ωστόσο, η σοβιετική ηγεσία δεν εφάρμοσε την ίδια πολιτική για τους Τατάρους της Κριμαίας και ως αποτέλεσμα η μεγάλη πλειοψηφία των Τατάρων της Κριμαίας αναγκάστηκαν να παραμείνουν στην εξορία λόγω της αδυναμίας τους να λάβουν άδεια παραμονής στην Κριμαία. Ωστόσο, η επίσημη σοβιετική δικαιολογία ήταν ότι οι Τάταροι της Κριμαίας είχαν ριζώσει στον τόπο εξορίας τους και είχαν ίσα δικαιώματα - παρόλο που δεν είχαν τα ίδια δικαιώματα για άδειες παραμονής στον προηγούμενο τόπο διαμονής τους με άλλα απελαθέντα έθνη.Υπήρχε σαφής επιθυμία των Τατάρων να επιστρέψουν στην Κριμαία, ένα θέμα που διαδόθηκε σε όλες τις πτυχές του πολιτισμού τους, από τα κεντήματα με τη χερσόνησο έως το πένθιμο τραγούδι Ey Guzel Qirim. Η άρνηση της Μόσχας να τους επιτρέψει την επιστροφή δεν βασίστηκε μόνο στην επιθυμία να ικανοποιήσουν τους νέους Ρώσους εποίκους στην Κριμαία, οι οποίοι ήταν πολύ εχθρικοί για την ιδέα της επιστροφής των Τατάρων, αλλά για οικονομικούς λόγους: η υψηλή παραγωγικότητα από τις βιομηχανίες των Τατάρων της Κριμαίας στην Κεντρική Ασία σήμαινε ότι η επιστροφή της διασποράς θα είχε αντίκτυπο στους στόχους εκβιομηχάνισης της Κεντρικής Ασίας. Οι ιστορικοί υποθέτουν εδώ και πολύ καιρό ότι η βίαιη αντίσταση στην εξορία από τους Τσετσένους οδήγησε στην περαιτέρω προθυμία της Μόσχας να τους αφήσει να επιστρέψουν, ενώ το μη βίαιο κίνημα των Τατάρων της Κριμαίας δεν οδήγησε σε καμία επιθυμία από την κυβέρνηση του Ουζμπεκιστάν για την αποχώρηση των Τατάρων της Κριμαίας. Στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση τιμωρούσε τους Τατάρους της Κριμαίας για το ότι ήταν Σοσιαλιστές, ενώ επιβράβευε τα απελαθέντα έθνη που συνέβαλαν λιγότερο στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού, δημιουργώντας περαιτέρω δυσαρέσκεια. Τον Ιανουάριο του 1968, ο Οσμάνοφ αντιμετώπισε την πρώτη του σύλληψη επειδή διανέμε φυλλάδια με καταγγελίες για τους Τατάρους της Κριμαίας και απαιτώντας πλήρη αποκατάσταση, για την οποία καταδικάστηκε σε δυόμισι χρόνια σε φυλακή υψίστης ασφάλειας. Μετά την απελευθέρωσή του άρχισε να εργάζεται σε εργοστάσιο γυαλιού στο Αζερμπαϊτζάν ως μηχανικός πριν επιστρέψει στη Φεργκάνα το 1972. Εκεί δούλεψε σε ένα εργοστάσιο λιπασμάτων αζώτου και αργότερα στο Ινστιτούτο Giprovodkhoz, ενώ συνέχισε να παραμένει πολιτικά ενεργός. Μια από τις ενέργειες του ακτιβισμού του ήταν η εκτίμηση της έκτασης των απωλειών στους Τάταρους της Κριμαίας που προκλήθηκαν από την απέλαση τους. Από το 1973 έως το 1974, αυτός και ο πατέρας του εργάστηκαν για τη διεξαγωγή απογραφής των εκτοπισμένων Τάταρων της Κριμαίας στην Κεντρική Ασία, στην οποία υπολόγισαν ότι ο πραγματικός αριθμός των Τάταρων της Κριμαίας που απελάθηκαν το 1944 ήταν 423,100 - πολύ πάνω από τις επίσημες εκτιμήσεις των 200.000 ανθρώπων. Η KGB επέμεινε ότι το ποσοστό θνησιμότητας των εκτοπισμένων Τάταρων της Κριμαίας ήταν μόνο περίπου 22% κατά τα πρώτα χρόνια της εξορίας τους, αλλά η απογραφή του Οσμάνοφ έδειξε περίπου 46%, που οδήγησε στο συμπέρασμά του ότι οι σοβιετικές απογραφές παραποιήθηκαν.Αφού συνέταξε την απογραφή και αξιολόγησε τις απώλειες, δημιούργησε μια λίστα με επτά παράπονα κατά της σοβιετικής πολιτικής που έστειλε στην κεντρική κυβέρνηση της ΕΣΣΔ καθώς και στον ΟΗΕ.Τον Δεκέμβριο του 1982 συνελήφθη ξανά επειδή διένεμε φυλλάδια που περιεγραφαν την κακομεταχείριση των Τατάρων της Κριμαίας στη Σοβιετική Ένωση, για την οποία κατηγορήθηκε ότι «δυσφήμιζε το σοβιετικό σύστημα» Τα έργα του που οδήγησαν στη σύλληψή του περιελάμβαναν ένα φυλλάδιο με τίτλο «Γενοκτονία-ισραηλινού στυλ» που συνέκρινε τη μεταχείριση των Τάταρων της Κριμαίας από την ΕΣΣΔ και των Παλαιστινίων από το Ισραήλ. Στη συνέχεια, υπηρέτησε τρία χρόνια σε ένα στρατόπεδο εργασίας στο Γιακουτία και, στη συνέχεια, τρεις ημέρες πριν από την προγραμματισμένη απελευθέρωσή του, μεταφέρθηκε βιαίως στο ψυχιατρικό νοσοκομείο Μπλαγκοβετσένσκ, όπου τέθηκε υπό κράτηση για άλλα δύο χρόνια και υποβλήθηκε σε ψυχιατρική θεραπεία. Ενώ ο Οσμάνοφ βρισκόταν στη φυλακή, πέθανε ο πατέρας του, ένας από τους λίγους που είχαν την άδεια να επιστρέψει στην Κριμαία. Κατά την κηδεία, η οποία είχε έντονη επιτήρηση της KGB, θάφτηκε δίπλα στον Μούσα Μαμούτ, ο οποίος είχε διαπράξει αυτοκτονία διαμαρτυρόμενος για την εξορία του από την Κριμαία. Ο Γιούρι Οσμάνοφ απελευθερώθηκε τον Σεπτέμβριο του 1987 κατά τη διάρκεια της περεστρόικα και επέστρεψε στον ακτιβισμό. Νωρίτερα εκείνο το έτος τον Ιούλιο, δημιουργήθηκε μια κρατική επιτροπή για να εξετάσει και να αξιολογήσει το αίτημα για δικαίωμα επιστροφής, υπό την προεδρία του Αντρέι Γκρομίκο.Η συγκαταβατική στάση του Γκρομίκο και η αποτυχία να τους διαβεβαιώσει ότι θα είχαν το δικαίωμα επιστροφής κατέληξαν σε μια σχέση με τα μέλη του κινήματος πολιτικών δικαιωμάτων των Τατάρων της Κριμαίας. Τον Ιούνιο απέρριψε το αίτημα για την αποκατάσταση της αυτονομίας των Τατάρων της Κριμαίας στην Κριμαία και υποστήριξε μόνο μικρές προσπάθειες για την επιστροφή τους, ενώ συμφώνησε να επιτρέψει τα αιτήματα χαμηλότερης προτεραιότητας να έχουν περισσότερες δημοσιεύσεις και σχολικές οδηγίες στη γλώσσα των Ταταρικών της Κριμαίας σε τοπικό επίπεδο μεταξύ περιοχών με τους εκτοπισμένους πληθυσμούς. Το τελικό συμπέρασμα του Γκρομίκο ήταν ότι «δεν υπάρχει βάση για ανανέωση της αυτονομίας και παραχώρηση στο Τατάρους της Κριμαίας το δικαίωμα να επιστρέψουν» προκάλεσε εκτεταμένες διαμαρτυρίες.Ο Ανατόλι Λουκιανόφ από την επιτροπή είχε επισημάνει ότι άλλα έθνη που απελάθηκαν στον πόλεμο είχαν τη δυνατότητα να επιστρέψουν και σημείωσαν ότι η υπόθεση των Καλμούκων, οι οποίοι απελάθηκαν λιγότερο από ένα χρόνο πριν από τους Τατάρους της Κριμαίας για τον ίδιο επίσημο λόγο, αλλά τους επέτρεψαν να επιστρέψουν στην Καλμουκία τη δεκαετία του 1950. Η συνεργασία των Καλμούκων με τους Γερμανούς στον πόλεμο δεν χρησιμοποιήθηκε ως λόγος για τη μεταχείριση των Καλμούκων ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας τη δεκαετία του 1980, καθώς τότε είχαν αποκατασταθεί, ενώ η μεταχείριση των Τατάρων της Κριμαίας ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας δικαιολογείται συχνά επαναλαμβάνοντας τα ίδια επίσημα σημεία συζήτησης σχετικά με τις υποτιθέμενες ενέργειές τους στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Λιγότερο από δύο χρόνια αφότου η επιτροπή του Γκρομίκο απέρριψε το αίτημά τους για αυτονομία και επιστροφή, ξεκίνησαν πογκρόμ ενάντια στους απελαθέντες Μεσοκετιανούς Τούρκους τα οποία έλαβαν χώρα στην Κεντρική Ασία. Κατά τη διάρκεια των πογκρόμ, υπήρξαν στόχοι και ορισμένοι Τατάροι της Κριμαίας, αλλά ο Οσμάνοφ διαδραμάτισε ενεργό ρόλο στην αποκλιμάκωση της σύγκρουσης και την προστασία των τοπικών κοινοτήτων Τατάρων από τους επιτιθέμενους. Μετά τα πογκρόμ, κατέστη σαφές στην ηγεσία της ΕΣΣΔ ότι οι Τάταροι της Κριμαίας και οι Τούρκοι της Μεσκέτης δεν είχαν εξομοιωθεί πλήρως στην Κεντρική Ασία όπως είχε προβλεφθεί και δημιουργήθηκε μια δεύτερη επιτροπή που περιείχε τον Οσμάνοφ για να επανεξετάσει τα αιτήματα των Τάταρων της Κριμαίας. Τον Νοέμβριο, ο στρατός ενέκρινε το ψήφισμα «σχετικά με την αναγνώριση των κατασταλτικών πράξεων κατά των λαών που υπόκεινται σε καταναγκαστική μετατόπιση και διασφάλιση των δικαιωμάτων τους», το οποίο βασίστηκε στο σχέδιο «Διακήρυξη για τα εγκλήματα και την αδικία των κρατικών πράξεων κατά των λαών που εκδιώχθηκαν από απέλαση». Στις 14 Δεκεμβρίου 1989, το Ανώτατο Σοβιέτ κήρυξε την απέλαση παράνομη, και το 1990 ο Οσμάνοφ διορίστηκε αναπληρωτής πρόεδρος της Κρατικής Επιτροπής για τους Απελαθέντες Λαούς στην Περιφερειακή Εκτελεστική Επιτροπή της Κριμαίας. Εκεί, κατάφερε να πάρει την ηγεσία των δημοκρατιών της Κεντρικής Ασίας και της Κριμαίας για να επιτρέψει την πλήρη επιστροφή και του χορηγήθηκε χρηματοδότηση για την υποστήριξη των επιστρεφόμενων ανθρώπων. Κατείχε αυτή τη θέση μέχρι τον Μάρτιο του 1991. Όταν αποχώρησε από την επιτροπή, ο Οσμάνοφ αφιερώθηκε στη δημοσιογραφία και το NDKT. Το 1991 ίδρυσε την εφημερίδα "Areket", στην οποία ήταν συντάκτης για το υπόλοιπο της ζωής του. Έγραψε επίσης και για άλλες εφημερίδες, σχετικά με τις διεθνικές σχέσεις στην Κριμαία. Το 1992 μετακόμισε στην πατρίδα του, την Κριμαία, με τη γυναίκα και την κόρη του. Τον Μάρτιο του 1993 έγινε πρύτανης της σχολής ανατολίτικων σπουδών στο Taurida Ecological and Political University. Αργότερα εκείνο το έτος επισκέφτηκε την Τουρκία για να συναντηθεί με τη διασπορά των Τατάρων της Κριμαίας. Η συνάντηση πήγε καλά, αλλά οι διαφωνίες του Οσμάνοφ με τον Ντζιμέλιεφ εντάθηκαν αφού ο Ντζιμέλιεφ έκανε αμφιλεγόμενα σχόλια σε δύο τουρκικές εφημερίδες. Ο Οσμάνοφ φοβόταν πολύ ότι η Κριμαία θα μετατραπεί σε βίαιο μέρος όπως η Τσετσενία και ανησυχούσε ότι ο Ντζιμέλιεφ με τις μεθόδους του θα προκαλούσαν τον τοπικό ρωσικό πληθυσμό. Ωστόσο, προτού μπορέσει ο Οσμάνοφ να αντιμετωπίσει τις πολιτικές του φιλοδοξίες, τραυματίστηκε άσχημα ενώ περπατούσε στο σπίτι το απόγευμα της 6ης Νοεμβρίου 1993 και πέθανε από τους τραυματισμούς του την επόμενη μέρα. Πολλοί από τους οπαδούς του πιστεύουν ότι ήταν πολιτική δολοφονία. Ο θάνατος του Οσμάνοφ οδήγησε στην κατάρρευση του Εθνικού Κινήματος των Τάταρων, αφήνοντας τους Mejilis ως το μεγαλύτερο πολιτικό κόμμα των Τατάρων της Κριμαίας. Απέλαση των Τατάρων της Κριμαίας Ρατσισμός στη Σοβιετική Ένωση Allworth, Edward (1998). The Tatars of Crimea: Return to the Homeland: Studies and Documents. Durham: Duke University Press. ISBN 9780822319948. LCCN 97019110. OCLC 610947243. Human Rights Watch (1991). «Punished Peoples" of the Soviet Union: The Continuing Legacy of Stalin's Deportations» (PDF). Osmanov, Yuri (2013). Исторические справки : Сборник исторических статей (στα Ρωσικά). Simferopol: NDKT.
Ο Γιούρι Μπεκίροβιτς Οσμάνοφ (κριμαϊκά ταταρικά: Yuriy Bekir oğlu Osmanov , Ρωσικά: Юрий Бекирович Османов) (1 Απριλίου 1941 - 7 Νοεμβρίου 1993) ήταν επιστήμονας, μηχανικός, μαρξιστής-λενινιστής και ακτιβιστής πολιτικών δικαιωμάτων των Τατάρων της Κριμαίας. Ήταν ένας από τους συνιδρυτές του Εθνικού Κινήματος των Τάταρων της Κριμαίας, το οποίο ζητούσε το πλήρες δικαίωμα επιστροφής των Τάταρων της Κριμαίας στην πατρίδα τους και την αποκατάσταση της Αυτόνομης Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Κριμαίας.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B9_%CE%9F%CF%83%CE%BC%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%86
Αυτόνομη Δημοκρατία της Κριμαίας
Το όνομα Κριμαία προέρχεται από το όνομα μιας πόλης, του Κιρίμ (Qırım) του σημερινού Στάρυ Κρυμ πρωτεύουσα της κριμαϊκής επαρχίας της Χρυσής Ορδής. Κιρίμ είναι η Κριμαϊκή Ταταρική λέξη για το «λόφος μου» (κιρ – λόφος, -ιμ – μου). Ωστόσο υπάρχουν και άλλες εκδοχές της ετυμολογίας του Κιρίμ. Το ρωσικό Κρυμ είναι ρωσοποιημένη μορφή του Κιρίμ. Οι αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν την Κριμαία Ταυρίδα (αργότερα Ταυρική), σύμφωνα με το όνομα των κατοίκων της, των Ταύρων. Ο ιστορικός Ηρόδοτος αναφέρει ότι ο Ηρακλής όργωσε αυτή τη γη χρησιμοποιώντας ένα γιγάντιο ταύρο. Οι πρωιμότεροι κάτοικοι για τους οποίους έχουμε μαρτυρία κατοίκησης ήταν οι Κιμμέριοι, που εκδιώχθηκαν από τους Σκύθες (Ιρανούς) κατά τη διάρκεια του 7ου αι. Π.Κ.Ε. Οι εναπομείναντες Κιμμέριοι οι οποίοι αναζήτησαν καταφύγιο στα βουνά έγιναν αργότερα γνωστοί ως Ταύροι. Σύμφωνα με άλλους ιστορικούς οι Ταύροι ήσαν γνωστοί για τα άγρια τελετουργικά τους και την πειρατεία και ήσαν επίσης οι πρωιμότεροι αυτόχθονες αυτής της γης. Κατά τον 5ο αι. Π.Κ.Ε. αρχαίοι Έλληνες αποικιστές άρχισαν να εγκαθίστανται κατά μήκος της Μάυρης Θάλασσας. Ανάμεσά τους υπήρχαν Δωριείς από την Ηράκλεια Ποντική η οποίοι και Ίωνες από τη Μίλητο που προσορμίστηκαν στη Θεοδοσία και το Παντικάπαιον (αποκαλούμενο επίσης Κιμμέριος Βόσπορος). Δύο αιώνες αργότερα το 438 Π.Κ.Ε. ο Άρχων κυβερνήτης των εποικιστών έλαβε τον τίτλο Βασιλεύς Κιμμερίου Βοσπόρου, ενός κράτους που διατήρησε στενές σχέσεις με την πόλη των Αθηνών, προμηθεύοντάς τη σιτάρι, μέλι και άλλα αγαθά. Ο τελευταίος αυτής της δυναστείας, ο Παιρισάδης ο Ε΄, πιεζόμενος σκληρά υπό των Σκυθών, έθεσε τον εαυτόν του υπό την προστασία του Μιθριδάτη ΣΤ΄, του βασιλέα του Πόντου, το 114 Π.Κ.Ε.. Μετά την αυτοκτονία του εξαιτίας της εξέγερσης του γιου του κατά την προσπάθειά του να αναδιοργανώσει τον στρατό του μετά την ήττα του στον Γ΄ Μιθριδατικό πόλεμο, ο γιος του Φαρνάκης Β΄, έλαβε από τον Πομπήιο το βασίλειο του Κιμμέριου Βοσπόρου το 63 Π.Κ.Ε. ως ανταμοιβή για τη βοήθεια που παρέσχε στη ρωμαϊκή δημοκρατία κατά τους πολέμους με τον πατέρα του. Το 15 Π.Κ.Ε. αποδόθηκε και πάλι στον βασιλέα του Πόντου. Στους ύστερους αιώνες η Κριμαία έγινε αντικείμενο επιδρομών ή διαδοχικής κατοχής από τους Γότθους το 250, τους Ούννους το 376, τους Βούλγαρους 4ος-8ος αιώνας, τους Χαζάρους 8ος αιώνας, η Κιεβινή Ρωσία (Κιεβάν Ρως) ή Κράτος των Ρως (10ος–11ος αιώνας), η Βυζαντινή αυτοκρατορία το 1016, οι Κιπτσάκ το 1050, και οι Μογγόλοι το 1237. Περί τα μέσα του δέκατου αιώνα η ανατολική περιοχή της Κριμαίας κατακτήθηκε από τον πρίγκιπα Σβιατοσλάβ Α΄ του Κιέβου και έγινε τμήμα του πριγκιπάτου του Τμουταρακάν. Το 988, ο πρίγκιπας Βλαντιμίρ Α' του Κιέβου είχε επίσης καταλάβει τη βυζαντινή πόλη της Χερσονήσου (σήμερα τμήμα της Σεβαστούπολης) όπου αργότερα μεταστράφηκε στον Χριστιανισμό. Τούτο το ιστορικό γεγονός αποτυπώνει σήμερα ένας εντυπωσιακός καθεδρικός ναός της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Κατά τον 13ο αιώνα η Δημοκρατία της Γένοβας κατέλαβε τις εγκαταστάσεις των Βενετών, κτισμένες κατά μήκος της κριμαϊκής ακτής και εγκαταστάθηκαν στο Τσέμπαλο, τη Σολδαία, το Τσέρκο και την Καφφά, ελέγχοντας την κριμαϊκή οικονομία και το εμπόριο της Μαύρης Θάλασσας επί δύο αιώνες. Ένας αριθμός τουρκικών λαών γνωστοί σήμερα ως Τάταροι της Κριμαίας, κατοίκησαν τη χερσόνησο από τον πρώιμο ήδη μεσαίωνα. Η εθνική ταυτότητα των Τατάρων της Κριμαίας είναι σύνθετη καθώς ενσωματώνει στοιχεία από νομαδικές τουρκικές και ευρωπαϊκές, τους Γότθους της Κριμαίας και τους Γενουάτες καταρχήν), γεγονός που αντανακλάται στην εμφάνιση και τις γλωσσικές διαφορές τους. Ένα μικρό ενκλάβιο των Καραϊτών της Κριμαίας, πιθανώς χαζαρικής καταγωγής, αλλά μέλη ιουδαϊκής σέκτας ιδρύθηκε κατά τον 8ο αι.. Το κρατίδιο επιβίωσε ανάμεσα στους άλλους μουσουλμάνους Τατάρους της Κριμαίας κυρίως στην ορεινή περιοχή Τσουφούτ Καλέ (Çufut Qale). Μετά την καταστροφή της Χρυσής Ορδής από τον Τιμούρ το 1441, οι Τάταροι της Κριμαίας ίδρυσαν ένα ανεξάρτητο Χανάτο της Κριμαίας υπό τον Χατζί Α΄ Γκιράι, απόγονο του Τζένγκις Χαν. Αυτός και οι διάδοχοί του βασίλευσαν αρχικά στο Τσουφούτ Καλέ και από την έναρξη του 15ου αι. στο Μπαχτσίσαραϊ.Οι Τάταροι της Κριμαίας ήλεγχαν τις στέπες που εκτείνονταν από το Κουμπάν ως τον Δνείστερο, ωστόσο, δεν κατάφεραν να ελέγξουν τις εμπορικές πόλεις της Γένοβας. Όταν οι Τάταροι της Κριμαίας ζήτησαν βοήθεια από την Οθωμανική αυτοκρατορία, εκείνη ανταποκρίθηκε με εισβολή στις γενουατικές πόλεις, την οποία καθοδήγησε ο Γκεντίκ Αχμέντ Πασά το 1475. Οι οθωμανικές δυνάμεις κατέλαβαν την Θεοδοσία και τις άλλες εμπορικές πόλεις υπό τον έλεγχό τους.Μετά την κατάληψη των γενουατικών πόλεων, ο Οθωμανός σουλτάνος κράτησε τον Μενλί Α' Γκεράι (Meñli I Giray) αιχμάλωτο και τον απελευθέρωσε αργότερα μετά την αποδοχή εκ μέρους του της οθωμανικής επικυριαρχίας επί των Χάνων της Κριμαίας και του επέτρεψε εκείνου και των διαδόχων του να κυβερνήσουν ως υποτελείς πρίγκιπες της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Ωστόσο, οι Χάνοι της Κριμαίας διατήρησαν ένα μεγάλο μέρος της αυτονομίας τους ακολουθώντας μόνον τους κανόνες που τους βόλευαν. Ταυτόχρονα ενεπλάκησαν στο δουλεμπόριο με επιδρομές στις γαίες της Ουκρανίας και την αρπαγή σκλάβων για τα σκλαβοπάζαρα.Κατά την περίοδο 1553–1554, ο Κοζάκος Ντμιτρό Βιτσνεβέτσκι (Dmytro Vyshnevetsky) συγκέντρωσε γύρω του ομάδες Κοζάκων και κατασκεύασε ένα οχυρό προορισμένο να σταματήσει τις επιδρομές των Τατάρων στην Ουκρανία. Με αυτή την πράξη του ίδρυσε στην πραγματικότητα το σιτς της Ζαπορόζιας, το οποίο χρησιμοποίησε ως ορμητήριο για μια σειρά επιδρομών στην κριμαϊκή χερσόνησο και τους Οθωμανούς Τούρκους. Το 1774. Οι Χαν της Κριμαίας υποτάχθηκαν στη ρωσική επιρροή με τη συνθήκη του Κιουτσούκ-Καϊναρτζή. Το 1783, ολόκληρη η Κριμαία προσαρτήθηκε στη ρωσική αυτοκρατορία. Ο Κριμαϊκός πόλεμος (1853–1856) κατάστρεψε ένα μεγάλο τμήμα της οικονομικής και κοινωνικής υποδομής της Κριμαίας. Οι Τάταροι της Κριμαίας εγκατέλειψαν μαζικά τις εστίες τους εξαιτίας των συνθηκών που δημιούργησε ο πόλεμος τις διώξεις και τις απαλλοτριώσεις γης. Εκείνοι που επιβίωσαν από το ταξίδι, τον λιμό και τις ασθένειες επανεγκαταστάθηκαν στη Δοβρουτσά, σε περιοχές της Ανατολίας και άλλα τμήματα της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Εντέλει η ρωσική κυβέρνηση αποφάσισε να σταματήσει τη διαδικασία καθώς η ερήμωση της υπαίθρου επέφερε και σημαντική πτώση στις αγροτικές καλλιέργειες. Κατά τη διάρκεια του Ρωσικού εμφυλίου, η Κριμαία ήταν οχυρό του αντιμπολσεβικικού λευκού στρατού. Στην Κριμαία οι Λευκοί υπό την αρχηγία του Πιοτρ Νικολάγιεβιτς Βράνγκελ αντιστάθηκαν για τελευταία φορά ενάντια στον Νέστορ Μαχνό και τον Κόκκινο Στρατό το 1920. Μετά τη συντριβή της αντίστασης, πολλοί στρατιώτες και πολίτες διέφυγαν με πλοία στην Κωνσταντινούπολη. Στις 18 Οκτωβρίου, 1921, δημιουργήθηκε η Κριμαϊκή Αυτόνομη Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία ως τμήμα της ρωσικής ΣΟΣΔ. Ωστόσο, αυτό δεν προστάτεψε τους Τατάρους της Κριμαίας, οι οποίοι αποτελούσαν περίπου το 25% του κριμαϊκού πληθυσμού, από τις διώξεις και τις εκκαθαρίσεις του Ιωσήφ Στάλιν στη δεκαετία 1930.Οι Έλληνες μια άλλη πολιτισμική ομάδα είχαν ίδια αντιμετώπιση μέσα στη δίνη των πολιτικών εξελίξεων της εποχής. η γη τους χάθηκε στη διαδικασία της κολεκτιβοποίησης. Τα σχολεία που δίδασκαν την ελληνική γλώσσα έκλεισαν και η ελληνική λογοτεχνία εξαιτίας κυρίως του γεγονότος ότι οι Έλληνες θεωρούνταν αντεπαναστάτες με ιδιαίτερους δεσμούς προς ένα καπιταλιστικό κράτος όπως ήταν η Ελλάδα και ανεξάρτητοι πολιτισμικά.Η Κριμαία έζησε δύο σοβαρούς λιμούς στον 20ο αιώνα, τον λιμό του 1921-1922 και τον λιμό του 1932-1933 (Γολοντομόρ).Κατά τη διάρκεια του Β' Π.Π. Η Κριμαία έγινε ένα από τα πλέον αιματοβαμμένα πεδία μαχών Οι Ναζί στρατηγοί ανυπομονούσαν να κατακτήσουν και να αποικίσουν τη γόνιμη χερσόνησο ως τμήμα της πολιτικής τους για επανεγκατάσταση των Γερμανών στην Αν. Ευρώπη, εις βάρος των Σλάβων. Οι Γερμανοί υπέστησαν σοβαρές απώλειες το καλοκαίρι του 1941 καθώς προσπάθησαν να περάσουν τον στενό ισθμό του Περεκόπ, που συνδέει την Κριμαία με τη σοβιετική ηπειρωτική γη. Οι Γερμανοί κατέλαβαν κατόπιν μετά τη μάχη της χερσονήσου του Κερτς σχεδόν ολοκληρωτικά την Κριμαία εκτός από τη Σεβαστούπολη, η οποία έλαβε μεταπολεμικά την τιμητική ονομασία Ηρωίδα Πόλη. Η Σεβαστούπολη κράτησε από τον Οκτώβριο του 1941, έως τις 4 Ιουλίου, 1942 όταν τελικά την κατέλαβαν οι Γερμανοί. Από τη 1 Σεπτεμβρίου, 1942, η χερσόνησος διοικείτο ως γενική περιφέρεια της Κριμαίας (Generalbezirk Krim) και υποπεριφέρεια (und Teilbezirk) της Ταυρικής (Taurien) από τον Ναζί γενικό κομμισάριο (Generalkommissar) Άλφρεντ Έντουαρντ Φράουενφελντ (1898–1977), υπό την εποπτεία των τριών διαδοχικών κομισάριων του Ράιχ (Reichskommissar) για ολόκληρη την Ουκρανία. Παρά τη βαριά τακτική που ακολουθήθηκε και τη βοήθεια των στρατευμάτων της Ρουμανίας και της Ιταλίας τα κριμαϊκά όρη έμειναν ελεύθερο οχυρό της τοπικής αντίστασης μέχρι την ημέρα που ελευθερώθηκε η χερσόνησος από τις δυνάμεις κατοχής. Το 1944, η Σεβαστούπολη περιήλθε υπό τον έλεγχο στρατευμάτων της ΕΣΣΔ. Η αποκαλούμενη «Πόλη της Ρωσικής Δόξας», άλλοτε γνωστή για την όμορφη αρχιτεκτονική της, είχε καταστραφεί εντελώς και έπρεπε να χτιστεί εκ θεμελίων. Εξαιτίας της μεγάλης σημασίας και του συμβολικού της νοήματος για τους Ρώσους έγινε προτεραιότητα για τον Στάλιν και τη σοβιετική κυβέρνηση, που την αποκατέστησε στο μεγαλείο του παρελθόντος στο ελάχιστο δυνατό χρονικό διάστημα. Στις 18 Μαΐου 1944 ο πληθυσμός των Τατάρων της Κριμαίας σχεδόν στο σύνολό του εκτοπίστηκε στην εξορία (Sürgün), κυρίως στην κεντρική Ασία από τη σοβιετική κυβέρνηση του Στάλιν ως μορφή συλλογικής τιμωρίας με την κατηγορία της συνεργασίας με τις ναζιστικές δυνάμεις κατοχής. Περίπου το 46% των εκτοπισμένων πέθανε από την πείνα και τις ασθένειες. Στις 26 Ιουνίου του ίδιου έτους αρμενικοί, βουλγαρικοί και ελληνικοί πληθυσμοί εκτοπίστηκαν επίσης στην κεντρική Ασία. Έως το καλοκαίρι του 1944, η εθνοκάθαρση της Κριμαίας είχε ολοκληρωθεί. Το 1967, οι Τάταροι της Κριμαίας παλινόστησαν, αλλά παρέμειναν αποκλεισμένοι από τη νόμιμη επιστροφή στην πατρική τους γη έως τις τελευταίες ημέρες της Σοβιετικής Ένωσης. Η Αυτόνομη Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Κριμαίας απεμπολήθη ως καθεστώς στις 30 Ιουνίου, 1945 και έγινε Κριμαϊκή Επαρχία (oblast) της ρωσικής ΣΟΣΔ. Στις 19 Φεβρουαρίου, 1954, η επαρχία μεταβιβάστηκε από τη ρωσική ΣΟΣΔ στη Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Ουκρανίας. Στο σχετικό διάταγμα αναφέρθηκε ότι η μεταβίβαση έγινε εξαιτίας στενών γεωγραφικών, οικονομικών και πολιτισμικών δεσμών με την ουκρανική σοβιετική δημοκρατία.Σε μεταπολεμικά χρόνια έγινε σημαντικό τουριστικό θέρετρο, με ποικίλες τουριστικές εγκαταστάσεις. Τουρίστες κατέφθαναν εκεί από όλες τις γειτονικές χώρες, ιδιαίτερα από τη Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας. Επίσης αναπτύχθηκε η εσωτερική υποδομή, η βιομηχανία, ιδιαίτερα γύρω από τους λιμένες του Κερτς και της Σεβαστούπολης και στην πρωτεύουσα της επαρχίας τη Συμφερόπολη. Οι πληθυσμοί των Ουκρανών και των Ρώσων διπλασιάστηκαν, με περισσότερους από 1.6 εκατομμύρια Ρώσους και 626.000 Ουκρανούς να ζουν στη χερσόνησο από το 1989.Λαμβανομένου υπόψιν ότι στην Κριμαία εδρεύει ο ρωσικός στόλος της Μαύρης Θάλασσας, η χώρα, σύμφωνα με αρκετούς αναλυτές θα μπορούσε να γίνει ένα νέο θέατρο αντιπαράθεσης ανάμεσα στη Δύση και τη Ρωσία. Μετά την ανεξαρτησία της Ουκρανίας, το 1991, στην Κριμαία άνθησε η τουριστική βιομηχανία μεγάλο μέρος της οποίας ανήκει σε Ρώσους επενδυτές. Η προβολή οικονομικών λόγων, πέραν των εθνικιστικών, θα μπορούσαν να αποτελέσουν δικαιολογία μιας νέας προσάρτησης. Η διανομή ρωσικών διαβατηρίων σε χιλιάδες κατοίκους ενισχύει πιθανώς ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Με την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, η Κριμαία έγινε τμήμα της ανεξάρτητης Ουκρανίας, γεγονός που δημιούργησε εθνοτικής φύσης αδιέξοδο, καθώς ο πληθυσμός εξαιτίας των αλλεπάλληλων εθνοκαθάρσεων είναι στο μεγαλύτερο τμήμα του πολιτισμικά και εθνικά ρωσικός. Η συγκεκριμένη κατάσταση οδήγησε σε προστριβές και εντάσεις τις σχέσεις Ρωσίας και Ουκρανίας, πολύ περισσότερο εξαιτίας της παρουσίας του ρωσικού στόλου της Μαύρης θάλασσας, ο οποίος αποτελεί θεωρητικά απειλή για την Ουκρανία. Μετά τη διεξαγωγή του Παν-κριμαϊκού δημοψηφίσματος στις 20 Ιανουαρίου του 1991 η Κριμαϊκή Περιφέρεια μεταμορφώθηκε σε Αυτόνομη Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Κριμαίας ως τμήμα της Ουκρανικής Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας, ενώ στη Σεβαστούπολη δόθηκε ειδικό καθεστώς στην Ουκρανία. Στο δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της Ουκρανίας, στις 1 Δεκεμβρίου 1991, 54.19% των κατοίκων από την Κριμαία και 57.07% Από τη Σεβαστούπολη ψήφισαν υπέρ της ουκρανικής ανεξαρτησίας.Βασισμένο στη θέσπιση νέου συντάγματος από τη Βέρχοβνα Ράντα και το ανάλογο ψήφισμα για την Κριμαία, το κοινοβούλιο της Κριμαίας, στις 26 Φεβρουαρίου 1992, μετονόμασε την κριμαϊκή ΑΣΣΔ σε Δημοκρατία της Κριμαίας και διακήρυξε αυτοδιάθεση στις 5 Μαΐου 1992. Την επομένη πέρασε το πρώτο κριμαϊκό σύνταγμα. Στις 19 Μαΐου η Κριμαία συμφώνησε να παραμείνει τμήμα της Ουκρανίας και ακύρωσε την προκήρυξη της αυτοδιάθεσης. Έως τις 30 Ιουνίου, οι κομμουνιστές της Κριμαίας πίεσαν την κυβέρνηση του Κιέβου να επεκτείνει το καθεστώς αυτονομίας της Κριμαίας Την ίδια περίοδο ο Ρώσος πρόεδρος Μπορίς Γιέλτσιν και ο πρόεδρος της Ουκρανίας Λεονίντ Κραβτσούκ συμφώνησαν να διαιρέσουν τον πρώην σοβιετικό στόλο της Μαύρης Θάλασσας ανάμεσα στη Ρωσία και το νεοσχηματισθέν Ουκρανικό Ναυτικό.Στις 14 Οκτωβρίου 1993 η Κριμαία εγκαθίδρυσε τη θέση του προέδρου της Κριμαίας. Στις 30 Ιανουαρίου 1994 ο Γιούρι Μέσκοφ εκλέχθηκε στη νέα θέση, αλλά σύντομα ήρθε σε σύγκρουση με το κοινοβούλιο. Στις 7 Σεπτεμβρίου το κριμαϊκό κοινοβούλιο κατάργησε τα δικαιώματα του προέδρου, πράξη προς την οποία ο Μέσκοφ απάντησε, διαλύοντας και διασκορπίζοντας το κοινοβούλιο και αναγγέλλοντας τον έλεγχό του επί της Κριμαίας τέσσερις ημέρες αργότερα. Στις 17 Μαρτίου 1995 το κοινοβούλιο της Ουκρανίας παρενέβη απορρίπτοντας το κριμαϊκό σύνταγμα και διώχνοντας τον Μέσκοφ από το αξίωμά του. Μετά από ένα προσωρινό σύνταγμα που διήρκεσε από τις 4 Απριλίου 1996 έως τις 23 Δεκεμβρίου 1998, τέθηκε σε ισχύ το παρόν σύνταγμα, αλλάζοντας και το όνομα της περιοχής σε Αυτόνομη Δημοκρατία της Κριμαίας. Μετά την επικύρωση του Συμφώνου Φιλίας, Συνεργασίας και Συνεταιρισμού του Μαΐου 1997 για τη διάσπαση του Στόλου της Μαύρης Θάλασσας, οι διεθνείς εντάσεις βαθμιαία αποκλιμακώθηκαν. Με τη συμφωνία η Μόσχα αναγνώρισε τα σύνορα της Ουκρανίας, την εδαφική της ακεραιότητα και αποδέχθηκε την επικυριαρχία της επί της Κριμαίας και της Σεβαστούπολης. Με ξεχωριστή συμφωνία η Ρωσία παρέλαβε το 80% και απέκτησε δικαίωμα χρήσης των στρατιωτικών εγκαταστάσεων στη Σεβαστούπολη με εικοσαετή εκμίσθωση.Ωστόσο υφίστανται αρκετές αμφισβητήσεις μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας σε εδαφικά ζητήματα, ανάμεσα στα οποία περιλαμβάνεται η ιδιοκτησία ενός φάρου στο ακρωτήριο Σάρυχ. Εξαιτίας του γεγονότος ότι το Ρωσικό Ναυτικό ήλεγχε 77 γεωγραφικά αντικείμενα στη νότια κριμαϊκή ακτή, το κυβερνητικό δικαστήριο της Σεβαστούπολης διέταξε την εκκένωση αυτών των αντικειμένων, πράξη την οποία οι ρωσικές στρατιωτικές αρχές δεν δέχθηκαν να εφαρμόσουν. Στις 3 Αυγούστου του 2005, ο φάρος ελέγχεται από τον Ρωσικό Στρατό. Αν και έγιναν αρκετές προσπάθειες για την επιστροφή του φάρου σε ουκρανική δικαιοδοσία, όλες ήσαν ανεπιτυχείς. Το 2006 ξέσπασαν αντινατοϊκές διαμαρτυρίες στη χερσόνησο όταν πεζοναύτες του αμερικανικού στρατού έφθασαν στην κριμαϊκή πόλη Θεοδοσία για να λάβουν μέρος στη νατοϊκή στρατιωτική άσκηση Sea Breeze 2006, στην οποία συμμετείχε και η Ουκρανία. Οι διαμαρτυρόμενοι υποδέχθηκαν τους πεζοναύτες με οδοφράγματα και συνθήματα. Δύο ημέρες αργότερα η Βερκόβνα Ράντα της Κριμαίας διακήρυξε την Κριμαία «περιοχή ελεύθερη του ΝΑΤΟ». Μετά από αρκετές ημέρες διαμαρτυρίας, οι Αμερικανοί πεζοναύτες αποσύρθηκαν από τη χερσόνησοΤο Σεπτέμβριο του 2008 ο υπουργός Εξωτερικών της Ουκρανίας Βολοντιμίρ Οχρύζκο (Volodymyr Ohryzko) κατηγόρησε τη Ρωσία ότι παρέχει ρωσικά διαβατήρια στον πληθυσμό της Κριμαίας και περιέγραψε την πράξη ως «πραγματικό πρόβλημα» δεδομένης της δεδηλωμένης θέσης της Ρωσίας για στρατιωτική επέμβαση στο εξωτερικό, προκειμένου να προστατευθούν Ρώσοι πολίτες Επιστροφή των Τατάρων της Κριμαίας Ένα άλλο επίκεντρο συγκρούσεων στη χερσόνησο είναι οι διεκδικήσεις γης. Οι Τάταροι της Κριμαίας, όπως και άλλοι πληθυσμοί, εκδιώχθηκαν βίαια τον Μάιο του 1944. Στη θέση τους πληθυσμοί από άλλους λαούς, ιδιαίτερα ρωσικής καταγωγής, κατέλαβαν τη χερσόνησο και ανέλαβαν τον ιδιοκτησιακό έλεγχο των γαιών οι οποίες ανήκαν προγενέστερα σε Κριμαίους Τατάρους. Μετά την πτώση της ΕΣΣΔ επετράπη στους Τατάρους να επιστρέψουν στην Κριμαία, αλλά υπήρξε διαφωνία και σύγκρουση όταν άρχισαν να ζητούν πίσω τις γαίες που κατασχέθηκαν μετά τον εκτοπισμό τους. Το πολίτευμα της Κριμαίας είναι η κοινοβουλευτική δημοκρατία χωρίς πρόεδρο. Το νομοθετικό σώμα είναι βουλή 100 θέσεων η Βερχόβνα Ράντα της Κριμαίας.Εκτελεστική ισχύ έχει το Υπουργικό Συμβούλιο, επικεφαλής του οποίου είναι ο πρωθυπουργός. Ο πρωθυπουργός διορίζεται ή απολύεται από τη Βερχόβνα Ράντα της Κριμαίας, με την έγκριση του προέδρου της Ουκρανίας. Η κυριαρχία και η λειτουργία της Βερχόβνα Ράντα και του Υπουργικού Συμβουλίου της Κριμαίας καθορίζονται από το σύνταγμα της Ουκρανίας και άλλους ουκρανικούς νόμους, καθώς επίσης από τακτικές αποφάσεις της Βερχόβνα Ράντα της Κριμαίας.Η δικαιοσύνη αποδίδεται από δικαστήρια που ανήκουν στο δικαστικό σύστημα της Ουκρανίας.Το Σύνταγμα του 1992 αποκαταστάθηκε στις 17 Μαρτίου 2014. Παρόλο που δεν αποτελούν επίσημα το αντιπροσωπευτικό σώμα των Τατάρων της Κριμαίας, το Μετζιλίς έχει δικαίωμα να απευθύνουν παράπονα κακοδιαχείρισης στη Βερχόβνα Ράντα της Ουκρανίας, στη Βερχόβνα Ράντα της Κριμαίας και σε διεθνή σώματα.Κατά τη διάρκεια των προεδρικών εκλογών του 2004 η Κριμαία ψήφισε ως επί το πλείστον για τον υποψήφιο Βίκτορ Γιανούκοβιτς. Τόσο στις ουκρανικές κοινοβουλευτικές εκλογές του 2006 όσο και σε αυτές του 2007 το Κόμμα των Περιφερειών του Γιανούκοβιτς άντλησε τις περισσότερες ψήφους του από την περιοχή. Μετά τις κριμαϊκές κοινοβουλευτικές εκλογές του 2006 τα παρακάτω πολιτικά κόμματα αντιπροσωπεύονταν στη Βερχόβνα Ράντα: Συνασπισμός "Ζα Γιανουκόβιτσα!" (Κόμμα των Περιφερειών και ρωσικός συνασπισμός): 32.55% (44 βουλευτές). Κόμμα "Σαγιούζ": 7.63% (10 βουλευτές). Εκλογικός συνασπισμός Κουνίτσινα: 7.63% (10 βουλευτές) Κομμουνιστικό Κόμμα της Ουκρανίας: 6.55% (9 βουλευτές). Λαϊκό Κίνημα της Ουκρανίας: 6.26% (8 βουλευτές). Συνασπισμός Γιούλια Τιμοσένκο: 6.03% (8 βουλευτές). Συνασπισμός της Λαϊκής Αντιπολίτευσης της Ναταλίας Βιτρένκο: 4.97% (7 βουλευτές). Συνασπισμός της Αντιπολίτευσης "Νιε Τακ": 3.09% (4 βουλευτές). Η Κριμαία υποδιαιρείται σε 25 περιοχές: 14 περιφέρειες και 11 δήμους, επίσημα γνωστές ως «περιοχές που κυβερνώνται από αστικά συμβούλια». Η πόλη της Σεβαστούπολης, ενώ ανήκει στην κριμαϊκή χερσόνησο, διαχωρίζεται διοικητικά από την υπόλοιπη Κριμαία και συγκροτεί έναν από τους δύο ειδικούς δήμους της Ουκρανίας. Η Κριμαία βρίσκεται στη βόρεια ακτή της Μαύρης Θάλασσας και στη δυτική ακτή της Αζοφικής Θάλασσας και συνορεύει με την επαρχία Χερσόν βόρεια. Αν και βρίσκεται στο νοτιοδυτικότερο τμήμα της κριμαϊκής χερσονήσου, η Σεβαστούπολη διακρίνεται για το ιδιαίτερο καθεστώς της στην Ουκρανία. Η συνολική έκταση της Κριμαίας είναι 26.100 τ.χλμ. Η Κριμαία ενώνεται με την ενδοχώρα με τον εύρους 5–7 χιλιομέτρων ισθμό του Περεκόπ. Στο ανατολικό άκρο βρίσκεται η Χερσόνησος Κερτς, στο αντίθετο άκρο από τη Χερσόνησο Ταμάν στη ρωσική ηπειρωτική γη. Μεταξύ των χερσονήσων Κερτς και Ταμάν βρίσκεται το Στενό του Κερτς, εύρους 3–13 χιλιομέτρων, που συνδέει τα νερά της Μαύρης θάλασσας με την Αζοφική. Η κριμαϊκή ακτογραμμή διακόπτεται από αρκετούς κόλπους και λιμένες. Αυτοί οι λιμένες βρίσκονται δυτικά του ισθμού του Περεκόπ στον Κερκινίτη Κόλπο. Νοτιοδυτικά βρίσκονται ο ανοικτός Κόλπος του Καλαμίτα, οι λιμένες της Ευπατορίας και της Σεβαστούπολης. Βόρεια βρίσκεται ο Κόλπος του Αραμπάτ του ισθμού του Κερτς, επίσης Γενίκαλε, και νότια ο Κόλπος του Καφά ή της Θεοδοσίας, με τον ανάλογο λιμένα. Η νοτιοανατολική ακτή καλύπτεται σε απόσταση 8–12 χιλιομέτρων με μια οροσειρά, τα Κριμαϊκά Όρη. Η συγκεκριμένη ακολουθείται από μια δευτερεύουσα μικρότερη σε ύψος οροσειρά. Το 75% της υπόλοιπης χερσαίας έκτασης συντίθεται από λειμώνες, όντας φυσική προς νότον συνέχεια των ποντικών στεπών. Ο κύριος όγκος των ορέων φθάνει στο υψόμετρο των 600–750 μέτρων, ξεκινώντας από το νοτιοδυτικό άκρο της χερσονήσου το Ακρωτήριο Φιολέντε. Σε αυτό το ακρωτήριο υποτίθεται ότι υπήρχε ναός της Άρτεμης, στον οποίο υπηρετούσε η Ιφιγένεια ως ιέρεια. Επιπλέον, πολυάριθμοι τύμβοι (Κουργκάν) της αρχαίας Σκυθίας είναι διασκορπισμένοι στη στέπα. Η γη που απλώνεται πέρα από την οροσειρά των κριμαϊκών ορέων συνθέτει εντελώς διαφορετικό τοπίο. Εδώ η στενή λωρίδα της ακτής και οι βουνοπλαγιές είναι σκεπασμένες με πρασινάδα, από το Ακρωτήριο Σάρυχ έως τη Θεοδοσία και είναι γεμάτο θέρετρα, όπως η Αλούπκα, η Γιάλτα, το Γκουρζούφ, η Αλούστα και το Σουντάκ. Στην περίοδο της ΕΣΣΔ τα θέρετρα και οι εξοχικές κατοικίες (ντάτσες) αυτής της ακτής ήταν τόπος διακοπών των μελών του Κόμματος. Στην περιοχή ευδοκιμούν αμπέλια και οπωροφόρα, ενώ σημαντικές ασχολίες είναι η αλιεία και η παραγωγή αιθέριων ελαίων. Ανάμεσα στα πολυάριθμα χωριά των Κριμαίων Τατάρων υπάρχουν πολλά τζαμιά, μοναστήρια, ανάκτορα της ρωσικής αυτοκρατορικής οικογένειας και των ευγενών, όπως και αρχαία αρχαιοελληνικά και μεσαιωνικά κάστρα. Το μεγαλύτερο τμήμα της Κριμαίας διακρίνεται για το ήπιο ηπειρωτικό κλίμα του εκτός της νότιας ακτής όπου επικρατεί ένα υγρό υποτροπικό κλίμα, εξαιτίας θερμών ρευμάτων της Μαύρης θάλασσας. Τα καλοκαίρια είναι θερμά με μέσο όρο θερμοκρασίας Ιουλίου 28 °C και οι χειμώνες ψυχροί με μέσο όρο θερμοκρασίας Ιανουαρίου -0.3 °C στο εσωτερικό της χώρας. Στις νότιες ακτές ο χειμώνας είναι ηπιότερος με μέσο όρο θερμοκρασίας Ιανουαρίου τους 4 °C. Η βροχόπτωση στα ηπειρωτικά είναι χαμηλή μόνο 400 χιλιοστόμετρα ανά έτος. Ενώ στις νότιες ακτές είναι διπλάσια. Για παράδειγμα η Γιάλτα δέχεται ετησίως 1050 χιλιοστόμετρα. Φωλιά του Χελιδονιού Θησαυρός των Σκυθών Όρος Μιθριδάτης Ανάκτορο Αλούπκα Πανόραμα άμυνας της Σεβαστούπολης (1854-1855) Ταυρική χερσόνησος Οι κύριοι κλάδοι της κριμαϊκής οικονομίας είναι ο τουρισμός και η γεωργία. Οι βιομηχανικές περιοχές βρίσκονται κυρίως στις βόρειες περιοχές της αυτόνομης αυτής δημοκρατίας. Ανάμεσα στις σημαντικές βιομηχανικές πόλεις περιλαμβάνονται ανάμεσα στις άλλες το Ντζανκόι και το Κρασνοπέρεκοπσκ. Οι σημαντικότερες βιομηχανίες της Κριμαίας σχετίζονται με την παραγωγή τροφίμων, χημικών προϊόντων, τη μηχανουργία, τη μεταλλοτεχνία και βιομηχανίες παραγωγής καυσίμων. Το 65% της συνολικής βιομηχανίας καλύπτουν οι βιομηχανίες παραγωγής τροφίμων, 291 περίπου, με 1002 μικρότερες επιχειρήσεις.Οι κύριοι κλάδοι της γεωργικής παραγωγής περιλαμβάνουν δημητριακά, λαχανικά, κηπευτικά και ουκρανικό κρασί, ιδιαίτερα στις περιοχές της Γιάλτας και της Μασάντρα. Στις κτηνοτροφικές δραστηριότητες περιλαμβάνονται η εκτροφή βοοειδών, η εκτροφή πουλερικών και η εκτροφή αιγοπροβάτων. Ανάμεσα στα προϊόντα της χερσονήσου περιλαμβάνεται το αλάτι, ο πορφυρίτης, ο ασβεστόλιθος και ο σιδηρίτης (στο Κερτς). Σχεδόν όλες οι περιοχές της Κριμαίας ενώνονται μεταξύ τους με δρομολόγια λεωφορείων. Η Κριμαία διαθέτει τη μεγαλύτερη γραμμή (96 χλμ.) τρόλεϊ στον κόσμο, που εκτείνεται από τη Συμφερούπολη έως τη Γιάλτα. Η γραμμή ξεκινά κοντά στη Συμφερούπολη περνά μέσα από τα βουνά στην Αλούστα και από εκεί στη Γιάλτα. Οι πόλεις Γιάλτα, Θεοδοσία, Κερτς, Σεβαστούπολη, Τσορνομόρσκε και Ευπατόρια συνδέονται μεταξύ τους δια θαλασσίων οδών. Στην Ευπατόρια και την πολίχνη Μολοτσνόγιε λειτουργεί το σύστημα τραμ. Οι σιδηροδρομικές γραμμές που διατρέχουν την Κριμαία περιλαμβάνουν τη γραμμή Αρεμιάνσκ-Κερτς με σύνδεση Θεοδοσία και τη γραμμή Μελιτούπολη—Σεβαστούπολη (με σύνδεση Ευπατόρια), και συνδέουν επίσης την Κριμαία με την Ουκρανία. Το 2005, ο συνολικός πληθυσμός της Κριμαίας είναι 1.994.300. Από το 1989 έως 2001, ο πληθυσμός της αυτόνομης δημοκρατίας μειώθηκε κατά 396.795 άτομα, με ποσοστό μείωσης 16.33% από τον πληθυσμό του 1989, παρά την επιστροφή εκτοπισθέντων ομάδων, όπως οι Τάταροι της Κριμαίας. Από το 2001 έως το 2005 ο πληθυσμός μειώθηκε επιπλέον κατά 39.400 άτομα, άλλο ένα 2% δηλαδή από το 2001. Σύμφωνα με την ουκρανική απογραφή του 2001, ο πληθυσμός της Κριμαίας ήταν 2.033.700. Η εθνική σύνθεση βάσει αυτής της απογραφής είχε ως εξής: Ρώσοι: 58.32% Ουκρανοί 24.32% Τάταροι της Κριμαίας: 12.03% Λευκορώσοι: 1.44% Τάταροι: 0.54% Αρμένιοι: 0.43% Ιουδαίοι: 0.22%.Άλλες μειονότητες είναι οι Γερμανοί της Μαύρης Θάλασσας, Ρομά, Βούλγαροι, Πολωνοί, Αζερμπαϊτζανοί, Κορεάτες και Έλληνες. Η Ουκρανική γλώσσα είναι η μόνη επίσημη γλώσσα σε όλη την επικράτεια και είναι η μόνη κυβερνητική γλώσσα στην Ουκρανία. Στην Κριμαία οι κυβερνητικές υποθέσεις φέρονται εις πέρας κυρίως στη Ρωσική. Προσπάθειες που έγιναν για την επέκταση χρήσης της ουκρανικής στις εκπαίδευση και τις κυβερνητικές υποθέσεις υπήρξε λιγότερο επιτυχής στην Κριμαία απ' ό,τι σε άλλες περιοχές της Ουκρανίας. Άλλη γλώσσα που ομιλείται ευρέως είναι η Κριμαϊκή Ταταρική. Σύμφωνα με την απογραφή του 2001, το 77% των κατοίκων της Κριμαίας δήλωσε τα Ρωσικά ως μητρική γλώσσα. Το 11.4% δήλωσε την Κριμαϊκή Ταταρική ως μητρική και το 10.1% την ΟυκρανικήΕπί του παρόντος τα 2/3 των μεταναστών στην Κριμαία προέρχονται από την Ουκρανία το 1/5 από την πρώην ΕΣΣΔ και το 1/40 από χώρες εκτός της πρώην ΕΣΣΔ. Τα 3/4 εκείνων που εγκαταλείπουν την Κριμαία μετακινούνται προς άλλες περιοχές της Ουκρανίας ενώ το 1/4 των μεταναστών στρέφεται προς τη Δύση. Ο πληθυσμός της κριμαϊκής χερσονήσου ελαττώνεται διαρκώς με ρυθμό 0.4% ανά έτος. Τούτο είναι ιδιαίτερα εμφανές τόσο στη ρωσική όσο και στην ουκρανική εθνοτική ομάδα των οποίων ο ρυθμός αύξησης μειώνεται ετησίως κατά 0.6% και 0.12% αντίστοιχα. Αντιθέτως ο εθνοτικός πληθυσμός των Τατάρων της Κριμαίας αυξάνεται με ρυθμό 0.9% ανά έτος, γεγονός που μελλοντικά θα προκαλέσει κρίση εθνικής ταυτότητας, μεγαλύτερη από αυτήν που ήδη υφίσταται. Στην περιοχή της Κριμαίας συναντάται ένας ιστορικός πληθυσμός Ελληνικής καταγωγής Ορθόδοξων Χριστιανών. Το μέρος του πληθυσμού που χρησιμοποιούσε για γλώσσα την ελληνική έφερε το όνομα «Ρουμέοι», ενώ το ταταρόφωνο τμήμα τους το όνομα «Ουρούμοι». Το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού των Ελλήνων της Κριμαίας υπέστη δραστική μείωση, με αρχή την περίοδο του τέλους του πολέμου μεταξύ της Ρωσίας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όταν υποχρεώθηκαν σε έξοδο από την Κριμαία με κύριο προορισμό εγκατάστασης την περιοχή της Μαριούπολης. Στην ίδια περιοχή τις επόμενες δεκαετίες μετακόμισε, εκμεταλλευόμενοι ευνοϊκές ρυθμίσεις της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, και ένα μεγάλο μέρος των Ελλήνων του Πόντου. Το Ουκρανικό κράτος δεν αναγνώρισε τους Έλληνες της Κριμαίας ως «γηγενείς εθνότητες», παρά μόνο τους Τατάρους και τους Καραΐτες, αν και ο πληθυσμός τους προϋπήρχε στην περιοχή. Craven Elizabeth, Baroness, A journey through the Crimea to Constantinople: In a series of letters from the Right Honourable Elizabeth lady Craven, to His Serene Highness the Margrave of Brandebourg, Anspach, and Bareith / Written in the year MDCCLXXXVI. London: G. G. J. and J. Robinson, 1789. (illustrated) Θεοτόκης Νικηφόρος, Απόκρισης ορθοδόξου τινός προς τινα αδελφόν ορθόδοξον περί της των κατολίκων δυναστείας. Έκδοσις 3η, 1853 - (1η έκδοση 1775). Pallas P. S., Travels through the Southern Provinces of the Russian Empire in the Years 1793 and 1794. Translated from the German [by W. Blagdon]. London, Strahan, 1802-1803. Επίσης, London, 1812, vol. 2, 343-44. Η πρώτη έκδοση αποτελείται από 2 τόμους, α XXIII, 552, και β XXX, 523 σελ. Με 50 έγχρωμες εικόνες, από τις οποίες οι 43 είναι ακουαρέλες χρωματισμένες με το χέρι, οι 23 είναι διπλωμένες, και 5 διπλωμένους χάρτες. (Αντίτυπο του έργου υπάρχει στη βιβλιοθήκη της Βρετανικής Αρχαιολογικής Εταιρείας στην Αθήνα). Subtelny, Orest (2000). Ukraine: A History. University of Toronto Press. ISBN 0-8020-8390-0, 78 Ολυμπία Σελέκου, «Ελληνικές παροικίες και κοινότητες στην Κριμαία (18ος -19ος αιώνας): τυπολογία και εννοιολογικές αποσαφηνήσεις», Επιθ. Κοιν. Ερευνών 104-105 (2001), σ. 249-267 [1]
Η Αυτόνομη Δημοκρατία της Κριμαίας, (Ρωσικά: Автономная Республика Крым; Ουκρανικά: Автономна Республіка Крим, Avtonomna Respublika Krym; Κριμαϊκά Ταταρικά: Qırım Muhtar Cumhuriyeti) είναι το νόμιμο πολίτευμα της Κριμαίας που αναγνωρίζεται από την Ουκρανία, την ΕΕ και τις ΗΠΑ. Περιλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος της Χερσονήσου της Κριμαίας, μιας χερσονήσου στο βόρειο μέρος της Μαύρης Θάλασσας. Η πόλη της Σεβαστούπολης είναι μέρος της χερσονήσου και της ομοσπονδιακής περιφέρειας, όμως δεν αποτελεί μέρος της δημοκρατίας. Στην διάρκεια της ιστορίας της η Κριμαία γνώρισε πολλούς λαούς με πιο σημαντικούς τους Κιμμέριους, τους Έλληνες (στα αρχαία και στα μεσαιωνικά χρόνια (Βυζαντινούς)), τους Σκύθες, τους Ρωμαίους, τους Γότθους, τους Ούνους, τους Βούλγαρους, τους Χαζάρους, τους Ρώσους, τους Μογγόλους και τους Τούρκους. Τον 13ο αιώνα βρέθηκε μερικώς στον έλεγχο των Βενετών και των Γενοβέζων, ενώ τον 15ο αιώνα τουρκικά φύλα έφτασαν στην περιοχή και δημιούργησαν το Χανάτο της Κριμαίας το οποίο διατήρησε, κατά κύριο λόγο, τον έλεγχο της χερσονήσου μέχρι τον 18ο αιώνα. Έπειτα η περιοχή αποτέλεσε μέρος της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και μετέπειτα της της Σοβιετικής Ένωσης. Κατά την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου η Ναζιστική Γερμανία απέκτησε τον έλεγχο των εδαφών για ένα σύντομο διάστημα, μέχρι να επανέλθει ξανά ο έλεγχός τους στα χέρια των Σοβιετικών. Από το 1991 με την ανεξαρτητοποίηση της Ουκρανίας η Κριμαία αποτελεί μέρος της ως αυτόνομη δημοκρατία. Στις 16 Μαρτίου του 2014 πραγματοποιήθηκε "δημοψήφισμα" όπου το 95,5% ψήφισε υπέρ, με τη συμμετοχή στο 82,17%, της σύνδεσης της Κριμαίας με τη Ρωσία. Το δημοψήφισμα αναγνώρισε η Ρωσία αλλά θεωρείται παράνομο από τη κυβέρνηση της Ουκρανίας, την Ε.Ε. και τις ΗΠΑ. Η Αυτόνομη Δημοκρατία της Κριμαίας είναι μια κοινοβουλευτική δημοκρατία της Ουκρανίας. Όμως μετά το "δημοψήφισμα" της 16ης Μαρτίου 2014 η Ρωσία δημιούργησε την "Δημοκρατία της Κριμαίας", συνεπώς στην Κριμαία υπάρχουν δύο καθεστώτα: νόμιμο και το ρώσικο. Πρωτεύουσα και διοικητικό κέντρο της κυβέρνησης της Κριμαίας είναι η πόλη Συμφερόπολη, που τοποθετείται στο κέντρο της χερσονήσου. Η Κριμαϊκή χερσόνησος έχει έκταση 26.200 τετραγωνικά χλμ. και ο πληθυσμός της το 2007 ήταν 1.973.185. Σε αυτόν τον πληθυσμό δεν περιλαμβάνεται η έκταση και ο πληθυσμός της πόλης της Σεβαστούπολης, η οποία το 2007 είχε πληθυσμό 379.200 κατοίκους.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%85%CF%84%CF%8C%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B7_%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CF%81%CE%B9%CE%BC%CE%B1%CE%AF%CE%B1%CF%82
Μαντείο
Τα κυριότερα μαντεία ήταν αφιερωμένα στον Δία ή τον Απόλλωνα. Το παλιότερο ελληνικό μαντείο ήταν του Δία στη Δωδώνη της Ηπείρου. Σπουδαίο επίσης μαντείο για τους Έλληνες ήταν του Άμμωνα Δία στη Λιβύη. Όλα τα μαντεία του Δία όμως τα ξεπερνούσε το μαντείο του Απόλλωνα στους Δελφούς. Ήταν γνωστό από τους ομηρικούς χρόνους και στα τέλη του 6ου αιώνα κατακλύζονταν από προσφορές Ελλήνων και ξένων. Τους χρησμούς τους έδινε η ιέρεια Πυθία. Άλλα μαντεία του Απόλλωνα ήταν στα Δίδυμα της Μιλήτου, στην Κλάρο, στα Πάταρα της Λυκίας, στο Σπόδιο των Θηβών κ.ά. Σ' όλη την αρχαιότητα τα μαντεία επηρέαζαν το λαό στην καθημερινή του ζωή και τις πόλεις στις ιστορικές τους τύχες. Τον 7ο π.Χ. αιώνα υπήρχαν περίπου 100 μαντεία. Στα τέλη του 5ου π.Χ. αιώνα όμως, με τα διδάγματα των σοφιστών και την ορθολογιστική κριτική, το κύρος των μαντείων άρχισε να κλονίζεται. Ο Θουκυδίδης πίστευε ότι η μαντική οφείλεται στην αμάθεια. Τον 4ο μ.Χ. αιώνα (έτος 362) καταγράφεται ο τελευταίος χρησμός του Μαντείου των Δελφών. Μύθοι και μαντεία (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ)
Το μαντείο και ψυχομαντείο, κατά την κλασική αρχαιότητα, ήταν ο επίσημος, θρησκευτικού χαρακτήρα θεσμός σε συγκεκριμένο τόπο, που εμπνεόταν σοφές συμβουλές, έδινε χρησμούς, ή προέβλεπε το μέλλον ως ενδιάμεσος με τους θεούς. Τα μαντεία θεωρούνταν πύλες μέσω των οποίων οι θεοί απευθύνονταν άμεσα στους ανθρώπους και υπό αυτή την έννοια διέφεραν από τους μάντεις που ερμήνευαν τα σημάδια των θεών μέσα από παρατήρηση της συμπεριφοράς των πουλιών, των εντοσθίων των ζώων ή άλλες μεθόδους Οι μάντεις ήταν διερμηνείς των σημείων που δίνονταν από αυτούς. Οι Μάντεις χρησιμοποιούσαν πολλές μεθόδους για να αναλύσουν τη θέληση των θεών, όπως το διάβασμα των εντοσθίων διάφορων ζώων, το πέταγμα των πουλιών κ.α. Ήταν πιο πολλοί από τα μαντεία. Πολλές φορές ήταν περιπλανώμενοι, άλλες φορές (εάν ήταν φημισμένοι) καλούνταν για να γίνουν οι προσωπικοί μάντεις κάποιου υψηλόβαθμου στρατηγού, ή και βασιλιά.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%AF%CE%BF
Arthur! Ready to Race
Ο Άρθουρ και οι φίλοι του (Francine Frensky, The Brain, Binky Barnes, Muffy Crosswire και Buster Baxter) θέλουν να κάνουν τον καλύτερο αγώνα καρτ που μπορούν. Κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, cameo εμφανίσεις πραγματοποιούν οι αδελφές του Άρθουρ (D.W. και Kate Read) καθώς και η μητέρα του (Mrs. Jane Read). Το παιχνίδι θεωρείται ιδιαίτερα εύκολο καθώς απευθύνεται σε παιδιά, τα οποία μπορούν να αγωνιστούν μόνα ή με φίλους τους και είναι σε θέση να λύσουν τα διάφορα προβλήματα που προκύπτουν κατά την εξέλιξη της ιστορίας του παιχνιδιού.
Το Arthur! Ready to Race είναι ένα εκπαιδευτικό βιντεοπαιχνίδι αγώνων, ανεπτυγμένο από την Mattel Interactive για την κονσόλα PlayStation. Κυκλοφόρησε την 1η Νοεμβρίου 2000 και βασίζεται στην τηλεοπτική σειρά κινουμένων σχεδίων Άρθουρ.
https://el.wikipedia.org/wiki/Arthur!_Ready_to_Race
Α.Π.Ο. Ήφαιστος Περιστερίου
Ο Α.Π.Ο. Ήφαιστος Περιστερίου ιδρύθηκε το 1947 από τους Ιωάννη Αγαπίου, Σπυρίδωνα Γαβριελάτο, Νικόλαο Σατραζανίδη, Γεώργιο Ζαχαρόπουλο, Αγκόπ, Αναστάσιο Τσαρικτζιάν και Ιωάννη Βορώβο.Από τη σεζόν 1949-50 αγωνιζόταν σαν ανεπίσημο σωματείο στη Δόκιμη κατηγορία που διοργάνωνε η Ε.Π.Σ. Αθηνών. Το 1954 αναγνωρίστηκε επίσημα από την Ε.Π.Ο. με αύξοντα Αριθμό Μητρώου Ε.Π.Ο. 510 και σαν επίσημο σωματείο πλέον ξεκίνησε την αγωνιστική του δράση από την Γ΄ κατηγορία της Ε.Π.Σ. Αθηνών. Στη συνέχεια ανέβαινε σταδιακά τις κατηγορίες και τη σεζόν 1968-69 τερμάτισε στην 3η θέση του 1ου ομίλου της Β΄ κατηγορίας κερδίζοντας την άνοδο στην Α΄ κατηγορία. Έκτοτε αγωνίστηκε σταθερά στην Α΄ κατηγορία και τη σεζόν 1981-82 αναδείχθηκε πρωταθλητής του 2ου ομίλου, νικώντας σε αγώνα κατάταξης την ισόβαθμη Δόξα Βύρωνα με 1-0 στο γήπεδο της Λεωφόρου στις 6 Ιουνίου 1982 και κέρδισε την άνοδο για πρώτη φορά στα εθνικά πρωταθλήματα και συγκεκριμένα στην Εθνική Ερασιτεχνική, την 4η τη τάξει κατηγορία. Στην Εθνική Ερασιτεχνική κατηγορία αγωνίστηκε για 5 σεζόν, από τη σεζόν 1982-83 έως τη σεζόν 1986-87. Ενδιάμεσα πανηγύρισε την κατάκτηση του Κυπέλλου Ε.Π.Σ. Αθηνών της σεζόν 1984-85, νικώντας με 3-1 τον Γ.Σ. Ηλιούπολης στον τελικό στο στάδιο της Καλλιθέας στις 3 Απριλίου 1985.Τη σεζόν 1989-90 αναδείχθηκε πρωταθλητής στον 1ο όμιλο του Αθηναϊκού πρωταθλήματος και κέρδισε την άνοδο στην Δ΄ Εθνική, όπου αγωνίστηκε για μια τριετία και πιο συγκεκριμένα τις σεζόν 1990-91, 1991-92 και 1992-93, όποτε και υποβιβάστηκε. Τα επόμενα χρόνια έως και σήμερα η αγωνιστική του παρουσία περιορίστηκε στην Α΄ κατηγορία της Ε.Π.Σ. Αθηνών. Τη σεζόν 2009-10 αναδείχτηκε Υπερπρωταθλητής Ε.Π.Σ. Αθηνών νικώντας με 4-0 τον Α.Ο. Περιστερίου στο Δημοτικό Στάδιο Περιστερίου και προβιβάστηκε στην Δ΄ Εθνική που αγωνίστηκε τη σεζόν 2010-11, όποτε και υποβιβάστηκε. Την επόμενη χρονιά βίωσε άλλον έναν υποβιβασμό από την Α΄ στην Β΄ ΕΠΣΑ, όπου τη σεζόν 2012-13 κατέκτησε το πρωτάθλημα στον 2ο όμιλο και επέστρεψε αμέσως στην Α΄ κατηγορία. Την φανέλα του Ηφαίστου Περιστερίου έχουν φορέσει ποδοσφαιριστές με πλούσια καριέρα μεταξύ των οποίων ο Γιάννης Τομαράς, ο Γιώργος Ρυμικής κ.α. Η αγωνιστική πορεία διαχρονικά 1982-83: Εθνική Ερασιτεχνική Κατηγορία (2ος όμιλος από πέντε): 11η θέση, 39 β. 60-31 γκολ. 1983-84: Εθνική Ερασιτεχνική Κατηγορία (Α΄ Όμιλος από επτά): 8η θέση, 39 β. 57-40 γκολ. 1984-85: Εθνική Ερασιτεχνική Κατηγορία (Β΄ Όμιλος από επτά): 3η θέση, 50 β. 64-26 γκολ. 1985-86: Εθνική Ερασιτεχνική Κατηγορία (Β΄ Όμιλος από επτά): 11η θέση, 36 β. 45-51 γκολ. 1986-87: Εθνική Ερασιτεχνική Κατηγορία (Β΄ Όμιλος από επτά): 13η θέση, 30 β. 32-41 γκολ. Υποβιβάστηκε. 1990-91: Δ΄ Εθνική (6ος όμιλος από 10): 14η θέση, 44 β. 69-50 γκολ. 1991-92: Δ΄ Εθνική (3ος όμιλος από 12): 11η θέση, 36 β. 39-34 γκολ. 1992-93: Δ΄ Εθνική (3ος όμιλος από 12): 17η θέση, 44 β. 46-57 γκολ. Υποβιβάστηκε. 2010-11: Δ΄ Εθνική (8ος όμιλος από 10): 12η θέση, 31 β. 23-31 γκολ. Υποβιβάστηκε. Το γυναικείο τμήμα ποδοσφαίρου του Συλλόγου ιδρύθηκε το 1981. Έχει αγωνιστεί πολλές σεζόν στην Α΄ Εθνική, στην οποία ήταν τριταθλητής το 2000, το 2005 και το 2006. Επίσης, έχει φτάσει δυο φορές στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος, το 2000 και 2001. Το 2010-11, έπειτα από αναδιάρθρωση των κατηγοριών, αγωνίζεται στη Γ΄ Εθνική. Φιναλίστ Κυπέλλου Ελλάδος: 2000 Αλμυρός Βόλου: Γ.Ο. Ολυμπιάδα 96 Θεσσαλονίκης - Ήφαιστος Περ.: 2-0. 2001 Καρδίτσα: Α.Ο. Καβάλα 86 - Ήφαιστος Περ.: 3-1 (στην παράταση, κανονικός αγώνας 1-1). Παρουσίες στην Α΄ Εθνική 2000: 3η θέση 2001: 4η θέση (Νότιος όμιλος) 2002: 6η θέση 2003: 2004: 2005: 3η θέση 2006: 3η θέση 2007: 2η θέση (Νότιος όμιλος) 2008: 4η θέση 2009: 9η θέση (Νότιος όμιλος) 2010: 9η θέση (Νότιος όμιλος), υποβιβάστηκε Ανδρική ομάδα Άνοδοι στην Εθνική Ερασιτεχνική Κατηγορία: 1982, 1992. Υπερπρωταθλητής ΕΠΣ Αθήνας: 2010, άνοδος στη Δ΄ Εθνική. Κύπελλο ΕΠΣ Αθήνας: 1985. Γυναικεία ομάδα Φιναλίστ Κυπέλλου Ελλάδος: 2000, 2001 Πρωταθλήτρια Β΄ κατηγορίας: 1994 Τριταθλήτρια Α΄ Εθνικής: 2000, 2005, 2006. Ιστοσελίδα [1] ΕΠΣΑFacebook : Ηφαιστος Περιστερίου e-mail [email protected]
Ο Αθλητικός Ποδοσφαιρικός Όμιλος Ήφαιστος Περιστερίου είναι ερασιτεχνικός ποδοσφαιρικός σύλλογος που εδρεύει στο Περιστέρι Αττικής. Ιδρύθηκε το 1947 και έχει χρώματα κόκκινο και λευκό και έμβλημα τον πυρσό. Διαθέτει τμήματα ποδοσφαίρου ανδρών και γυναικών και αμφότερα έχουν λάβει μέρος στις εθνικές κατηγορίες. Έδρα των τμημάτων του αποτελεί το ΕΑΚ Ηφαίστου, όπου και αγωνίζονται.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91.%CE%A0.%CE%9F._%CE%89%CF%86%CE%B1%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%82_%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85
Διεθνές Αεροδρόμιο Σχίπχολ
Το όνομα Σκίπχολ προέρχεται από παλαιά οχύρωση που ονομαζόταν Fort Schiphol, η οποία ήταν τμήμα των οχυρωματικών έργων Stelling van Amsterdam.. Πριν από το 1852, το πόλντερ Χααρλεμμερμέιρ, στο οποίο βρίσκεται σήμερα το αεροδρόμιο ήταν μια μεγάλη λίμνη με ρηχές περιοχές. Υπάρχουν πολλές εκδοχές για το πώς ο τόπος πήρε το όνομά του. Η πιο δημοφιλής είναι ότι στα ρηχά νερά ξαφνικές βίαιες καταιγίδες είχαν βυθίσει πολλά πλοία. Αυτός ήταν ο κύριος λόγος για την ανάκτηση του. Στα αγγλικά, το Schiphol μεταφράζεται σε «Τάφο του πλοίου», μια αναφορά σε πολλά πλοία που υποτίθεται ότι χάθηκαν στη λίμνη. Όταν η λίμνη αποξηράνθηκε, ωστόσο, δεν βρέθηκαν ναυάγια. Μια άλλη πιθανή προέλευση του ονόματος είναι η λέξη «scheepshaal». Μια scheepshaal είναι ένα χαντάκι ή τμήμα καναλιού, στο οποίο το πλοία θα πρέπει να ρυμουλκείται από τη μια λίμνη στην άλλη. Μια τρίτη εξήγηση θα ήταν ότι το όνομα προέρχεται από τις λέξεις «scip hol». Η έννοια αντιπροσωπεύει μια δασωμένη περιοχή χαμηλού υψομέτρου (hol, όπως και στο όνομα της Ολλανδίας), από όπου λαμβανόταν ξυλεία για τη ναυπήγηση πλοίων.Το Σκίπχολ άρχισε να λειτουργεί στις 16 Σεπτεμβρίου 1916 ως βάση της στρατιωτικής αεροπορίας, με λίγα στρατιωτικά παραπήγματα και ένα πεδίο που χρησίμευε ως πλατφόρμα και διέθετε διαδρόμους. Όταν πολιτικά αεροσκάφη άρχισαν να χρησιμοποιούν το πεδίο (17 Δεκεμβρίου, 1920) συχνά το αποκαλούσαν Schiphol-les-Bains. Η κατασκευαστική των αεροσκαφών Fokker δημιούργησε εργοστάσιο κοντά στο αεροδρόμιο Σκίπχολ το 1919. Το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου σηματοδότησε την απαρχή της μη στρατιωτικής χρήσης του αεροδρομίου Σκίπχολ και το αεροδρόμιο έχασε τελικά εντελώς τον στρατιωτικό ρόλο του. Μέχρι το 1940, το Schiphol είχε τέσσερις ασφαλτοδιαδρόμους σε γωνίες 45 μοιρών, όλοι με μήκος 1.020 μέτρα (3.350 πόδια) ή λιγότερο. Ένας επεκτάθηκε για να γίνει ο σημερινός διάδρομος 04/22. Δύο άλλοι τον διέσχιζαν στις συντεταγμένες 52.312 ° N 4.800 ° E . Το αεροδρόμιο καταλήφθηκε από τους Γερμανούς το ίδιο έτος και μετονομάστηκε σε Fliegerhorst Schiphol. Ένα μεγάλο μέρος της αντιαεροπορικής άμυνας είχε εγκατασταθεί στην περιοχή γύρω από το Σκίπχος και ψεύτικοι αεροδιάδρομοι κατασκευάστηκαν στις περιοχές κοντά στο Μπέννεμπρουκ, (Bennebroek), στο Φαϊφχάουζεν (Vijfhuizen) και στο Φοχελενζανχ (Vogelenzang), σε μια προσπάθεια να παραπλανώνται τα συμμαχικά βομβαρδιστικά. Κατασκευάστηκε επίσης σιδηροδρομική σύνδεση. Παρά τα αμυντικά αυτά εργα, το αεροδρόμιο βομβαρδίστηκε έντονα, και μια εξαιρετικά ισχυρή επίθεση στις 13 Δεκεμβρίου 1943 προκάλεσε τόσο μεγάλη ζημιά που κατέστησε το αεροδρόμιο άχρηστο ως ενεργή βάση. Μετά από αυτό χρησιμοποιήθηκει μόνον ως πεδίο προσγείωσης έκτακτης ανάγκης, έως ότου οι ίδιοι οι Γερμανοί κατέστρεψαν τα απομεινάρια του αεροδρομίου κατά την έναρξη της επιχείρησης "Λαχαναγορά" (Operation Market Garden). Στο τέλος του πολέμου, το αεροδρόμιο αποκαταστάθηκε γρήγορα, με το πρώτο αεροσκάφος, ένα Douglas DC-3 , να προσγειώνεται στις 8 Ιουλίου του 1945.Ένα νέο κτίριο του τερματικού σταθμού ολοκληρώθηκε το 1949 και αποφασίστηκε ότι το Σκίπχολ επρόκειτο να γίνει το κύριο αεροδρόμιο της Ολλανδίας. Η επέκταση ήρθε εις βάρος της μικρής πόλης που ονομάζεται Ράικ (Rijk), η οποία κατεδαφίστηκε για να δημιουργηθεί χώρος για την επέκταση του αεροδρομίου. Το όνομα αυτής της πόλης έχει μείνει στο όνομα της σύγχρονης βιομηχανικής ζώνης, που ονομάστηκε Schiphol-Rijk. Το 1967, ο Ολλανδός σχεδιαστής Μπένο Βίσσινγκ (Benno Wissing) δημιούργησε τη σήμανση για το αεροδρόμιο, η οποία είναι γνωστή για τη σαφήνειά της και τον εμπεριστατωμένο χρωματικό κώδικα: για να αποφευχθεί η σύγχυση, ο ίδιος απαγόρευσε οποιαδήποτε άλλη σήμανση σε αποχρώσεις του κίτρινου και του πράσινου που χρησιμοποιείται. Αυτό ήταν τμήμα του νέου κτιρίου του τερματικού σταθμού, που αντικατέστησε τις παλαιότερες εγκαταστάσεις που βρίσκονταν σε αυτό που είναι τώρα η ανατολική πλευρά του αεροδρομίου. Η αποβάθρα Α του αεροδρομίου τροποποιήθηκε το 1970 για να επιτρέψει σε αεροσκάφη Boeing 747 να κάνουν χρήση των πυλών επιβίβασης. Η κατασκευή του νέου πύργου ελέγχου εναέριας κυκλοφορίας ολοκληρώθηκε το 1991, καθώς ο υπάρχων πύργος δεν ήταν πλέον σε θέση να επιβλέπει ολόκληρο το αεροδρόμιο. Νέα σήμανση προσανατολισμού σχεδιάστηκε εκείνη τη χρονιά από τον Πάουλ Μάικσενααρ (Paul Mijksenaar). Ο έκτος διάδρομος ολοκληρώθηκε σε αρκετή απόσταση δυτικά από το υπόλοιπο αεροδρόμιο το 2003 και έλαβε το προσωνύμιο Polderbaan, με γέφυρα τροχιοδρόμησης να διασχίζει τον αυτοκινητόδρομο Α5. Η απόσταση του διαδρόμου σημαίνει ότι οι χρόνοι τροχοδρόμησης προς και από αυτόν τον διάδρομο μπορεί να ανέλθουν μεταξύ 10 και 20 λεπτών. Απαιτήθηκε, επίσης, η κατασκευή ενός επιπλέον πύργου ελέγχου εναέριας κυκλοφορίας, καθως ο κύριος πύργος είναι πολύ μακριά για να επιβλέπει αυτό το τμήμα του αεροδρομίου.Στις 25 Φεβρουαρίου του 2005, ληστεία διαμαντιών σημειώθηκε στο τερματικό εμπορευμάτων του Σκίπχολ. Οι ληστές χρησιμοποίησαν ένα κλεμμένο φορτηγό της KLM να αποκτήσουν πρόσβαση στον ελεγχόμενο χώρο του αερολιμένα. Η εκτιμώμενη αξία των διαμαντιών ήταν περίπου 75 εκατομμύρια ευρώ, καθιστώντας την μία από τις μεγαλύτερες ληστείες διαμαντιών της ιστορίας. Αργότερα εκείνο το έτος ξέσπασε πυρκαγιά στο κέντρο κράτησης του αεροδρομίου, με απολογισμό 11 νεκρούς και 15 τραυματίες. Στο συγκρότημα βρίσκονταν 350 άνθρωποι κατά τη στιγμή του συμβάντος. Τα αποτελέσματα από την έρευνα σχεδόν ένα χρόνο αργότερα έδειξε ότι οι προφυλάξεις πυρασφάλειας δεν είχαν εφαρμοστεί. Ξεσηκώθηκε εθνική κατακραυγή, η οποία είχε ως αποτέλεσμα την παραίτηση του υπουργού Δικαιοσύνης Πιτ Χέιν Ντόννερ (Piet Hein Donner) του δημάρχου Χάρτοχ (Hartog) του Χααρλεμμερμέιρ. Παραιτήθηκε επίσης η υπουργός Χωροταξίας Σύμπιλλα Ντέκκερ (Sybilla Dekker), επειδή αυτή έφερε την ευθύνη για την κατασκευή, την ασφάλεια και τη συντήρηση κρατικών κτιρίων. (Αγγλικά) Διεθνές Αεροδρόμιο Schiphol (Ελληνικά) Διεθνές Αεροδρόμιο Schiphol - Άμστερνταμ
Το Διεθνές Αεροδρόμιο Σχίπχολ (ολλανδικά: Luchthaven Schiphol, προφέρεται: [ˈlʏxtˌɦaːvə(n) ˌsxɪpˈɦɔl], IATA: AMS, ICAO: EHAM) είναι το κύριο διεθνές αεροδρόμιο της Ολλανδίας, που βρίσκεται 20 λεπτά (9,1 χιλιόμετρα ή 5,6 μίλια) νοτιοδυτικά του Άμστερνταμ, στο δήμο Χααρλεμμερμέιρ (Haarlemmermeer) της Βόρειας Ολλανδίας. Είναι το πέμπτο πιο πολυσύχναστο αεροδρόμιο στην Ευρώπη από την άποψη αριθμού επιβατών. Το Σκίπχολ είναι ο βασικός κόμβος για την KLM και την περιφερειακή θυγατρική της KLM Cityhopper καθώς και για τις Arkefly, Corendon Dutch Airlines, Martinair, και Transavia. Το αεροδρόμιο χρησιμεύει επίσης ως κομβικό σημείο για την Easyjet και ως ευρωπαϊκός κόμβος για την Delta Air Lines και ως βάση για την ισπανική Vueling.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%AD%CF%82_%CE%91%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%B4%CF%81%CF%8C%CE%BC%CE%B9%CE%BF_%CE%A3%CF%87%CE%AF%CF%80%CF%87%CE%BF%CE%BB
Πέμπτη Σύνοδος της Κωνσταντινούπολης
Όταν έγινε φανερό ότι η διαμάχη μεταξύ Βαρλαάμ και Παλαμά δεν οδηγούνταν σε συμβιβασμό και θα απαιτούσε την κρίση Συνόδου, μια σειρά έξι πατριαρχικών συνόδων συνεκλήθη στην Κωνσταντινούπολη στις 10 Ιουνίου 1341, τον Αύγουστο 1341, 4 Νοεμβρίου 1344, 1 Φεβρουαρίου 1347, 8 Φεβρουαρίου 1347 και 28 Μαΐου 1351 για να εξεταστούν τα ζητήματα. Ο κύριος υποστηρικτής του Βαρλαάμ, ο αυτοκράτορας Ανδρόνικος Γ΄, πέθανε μόλις πέντε ημέρες μετά τη λήξη της συνόδου. Παρότι ο Βαρλαάμ αρχικά ήλπιζε σε μια δεύτερη ευκαιρία για να παρουσιάσει την υπόθεσή του εναντίον του Παλαμά, σύντομα συνειδητοποίησε ότι δεν θα το κατάφερνε και έφυγε για την Καλαβρία, όπου προσηλυτίστηκε στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και εξελέγη Επίσκοπος Ιέρακος. Μετά την αναχώρηση του Βαρλαάμ, ο Γρηγόριος Ακίνδυνος έγινε ο κύριος επικριτής του Παλαμά. Μια δεύτερη σύνοδος που έγινε στην Κωνσταντινούπολη τον Αύγουστο του 1341 καταδίκασε τον Ακίνδυνο και επιβεβαίωσε τα πορίσματα της προηγούμενης συνόδου. Ο Ακίνδυνος και οι υποστηρικτές του κέρδισαν μια σύντομη νίκη στην τρίτη σύνοδο που έγινε το 1344, η οποία αφόρισε τον Παλαμά και έναν από τους μαθητές του, τον μετέπειτα Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ισίδωρο Βούχειρα. Τον Μάιο του 1351, μια πατριαρχική σύνοδος αθώωσε οριστικά τον Παλαμά και καταδίκασε τους αντιπάλους του. Η σύνοδος αυτή διέταξε να καθαιρεθούν και να φυλακιστούν οι μητροπολίτες Εφέσου και Γάνου. Όσοι ήταν απρόθυμοι να υποταχθούν στην επικρατήσασα ως ορθόδοξη άποψη, θα αφορίζονταν και θα παρέμεναν σε κατ'οίκον περιορισμό. Μια σειρά αναθεμάτων εξαπολύθηκαν κατά του Βαρλαάμ, του Ακινδύνου και των οπαδών τους. Ταυτόχρονα διακηρύχθηκαν επίσης μια σειρά επιδοκιμασιών υπέρ του Γρηγορίου Παλαμά και των οπαδών του δόγματος του. Η Α΄ Ησυχαστική Σύνοδος συνεκλήθη την Κυριακή, 10 Ιουνίου του 1341. Ο πατριάρχης-και όχι ο αυτοκράτορας, ο οποίος επικύρωσε την πρωτοβουλία του πατριάρχη- συγκάλεσε τους αντιδίκους, όμως θεωρείται ότι μεροληπτούσε σε βάρος των μοναχών και του Παλαμά επειδή δεν τον προσκάλεσε προσωπικώς, αλλά ως Εκκλησία της Θεσσαλονίκης, ενώ την πρόσκληση επέδωσε ο κατήγορος Βαρλαάμ, κάτι παράτυπο που αποφεύχθηκε μετά από παρέμβαση του Ακινδύνου, ο οποίος τελικά επέδωσε την πρόσκληση ο ίδιος. Ήδη από τις προσυνοδικές συζητήσεις, ο Πατριάρχης και οι λοιποί αρχιερείς πληροφορήθηκαν τις θέσεις του Βαρλαάμ και μεταστράφηκαν υπέρ του Παλαμά, ενώ ο Βαρλαάμ προσπάθησε να αποφύγει τη συμμετοχή τους στις εργασίες της συνόδου διαπιστώνοντας την σε βάρος του αλλαγή του κλίματος, επικαλούμενος την απουσία του αυτοκράτορα. Οι εργασίες της Συνόδου διήρκεσαν μία ημέρα. Συνεκλήθη στο ναό της Αγίας Σοφίας στα κατηχουμενεία, δηλαδή τα υπερώα του ναού. Παρών ήταν τελικά ο αυτοκράτορας Ανδρόνικος Γ' ο Παλαιολόγος, ο Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννης ΙΔ' Καλέκας, επίσκοποι, αρχιμανδρίτες, ηγούμενοι του Αγίου Όρους και της Κωνσταντινούπολης, κληρικοί, ο μέγας δομέστικος Ιωάννης Καντακουζηνός, η σύγκλητος, κριτές καθολικοί της Πόλεως. Η σύνοδος καταδίκασε τον Βαρλαάμ και αθώωσε τον Γρηγόριο Παλαμά και απαγόρευσε στον τελευταίο να ξαναθίξει το θέμα. Ο Βαρλαάμ ζήτησε συγγνώμη και έφυγε οριστικά για την Ιταλία. Η σύνοδος αυτή παρέμεινε ωστόσο σημείο έριδας σχετικά με τις λεπτομέρειές της. Ο Ανδρόνικος Γ' Παλαιολόγος πέθανε στις 14/15 Ιουλίου 1341 και ο ανήλικος Ιωάννης Ε' Παλαιολόγος, τέθηκε υπό την επιτροπεία του μεγάλου δομέστικου Ιωάννη Καντακουζηνού και του μεγάλου δούκα Αλέξιου Απόκαυκου. Ο πατριάρχης και φίλος του Ακινδύνου αν και δεν το επιθυμούσε συγκάλεσε σύνοδο τον Ιούλιο του 1341 στην Αγία Σοφία με την παρουσία του Ιωάννη Καντακουζηνού, μελών της συγκλήτου και του Γρηγορίου Ακινδύνου και του Γρηγορίου Παλαμά. Η σύνοδος καταδίκασε προφορικά τον Γρηγόριο Ακίνδυνο. Επειδή ο Ιωάννης Καντακουζηνός προήδρευσε στην τελευταία αυτή σύνοδο περιέπλεξε ακόμα πιο πολύ τα πράγματα: η βασιλεύουσα δυναστεία το εξέλαβε ως σφετερισμό αυτοκρατορικού προνομίου. Η Βασίλισσα Άννας της Σαβοΐας μπροστά στην προοπτική της νίκης του Ιωάννη Καντακουζηνού άφησε ελέυθερο τον Παλαμά και συγκάλεσε στις 2 Φεβρουαρίου 1347 σύνοδο στο Βασιλικό Παλάτιο. Παρόντες ήταν η βασίλισσα με τον γιο της Ιωάννη Ε' Παλαιολόγο, ο πρώτος του Αγίου Όρους, αγιορείτες μοναχοί, αρχιερείς, αρχιμανδρίτες, ηγούμενοι, η σύγκλητος. Η σύνοδος καταδίκασε τον Ακίνδυνο και καθαίρεσε τον Ιωάννη Καλέκα ως βαρλααμμίτη και ακινδυνόφρονα. Καρπός της Συνόδου ήταν ο Τόμος του 1347 ο οποίος συντάχθηκε και υπογράφηκε στις 8 Φεβρουαρίου 1347. Νέος Πατριάρχης εξελέγη ο ο ησυχαστής Ισίδωρος Α', ο οποίος χειροτόνησε τον Γρηγόριο Παλαμά αρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης. Νέος πολέμιος του Παλαμά αναδεικνύεται ο Νικηφόρος Γρηγοράς. Ο Ισίδωρος Α' Κωνσταντινουπόλεως δίνει τη θέση του στον Κάλλιστο Α' ο οποίος συγκαλεί σύνοδο για την οριστική επίλυση του ζητήματος. Στη σύνοδο αυτή πολέμιοι του Παλαμά ήταν οι μητροπολίτες Ματθαίος Εφέσου, ο Γάνου Ιωσήφ, και ο μοναχός Νικηφόρος Γρηγοράς. Η σύνοδος συνεκλήθη το 1351 μεταξύ 17 Μαΐου και Ιουλίου/Αυγούστου σε δύο φάσεις: η πρώτη σε πέντε συνεδρίες στο αλεξιακό τρίκλινο των Βλαχερνών, με την παρουσία του Ιωάννη Καντακουζηνού ο οποίος και προήδρευε και η δεύτερη στο ναό της Αγίας Σοφίας μόνο με τα μέλη της συνόδου και πρόεδρο τον πατριάρχη. Η σύνοδος αυτή ενέκρινε τη διδασκαλία του Γρηγορίου Παλαμά και ο Ακίνδυνος καταδικάστηκε. Οι δύο μητροπολίτες Εφέσου Ματθαίος και Γάνου Ιωσήφ καθαιρέθηκαν, οι οπαδοί τους αφαιρέθηκαν μεταξύ των οποίων και ο Γρηγοράς, ο οποίος περιορίσθηκε στην Μονή της Χώρας. Οι αποφάσεις της συμπεριλήφθηκαν στο Συνοδικό της Ορθοδοξίας, κάτι που πιστοποιούσε πως ήταν «δεσμευτικές και έγκυρες». Την σημασία της Συνόδου του 1351 υπογραμμίζει η πρόταση των πανεπιστημιακών θεολόγων Στυλιανού Παπαδόπουλου και Αθανάσιου Γιέφτιτς να συναριθμηθεί στις οικουμενικές συνόδους της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Δεν έλειψαν όμως και οι αντιδράσεις σε βάρος των αποφάσεων της συνόδου: σύμφωνα με τον Γρηγορά, ο μητροπολίτης Κιέβου Θεόγνωστος απέρριψε τους τόμους του Παλαμά ως εκφράζοντες ελληνικήν πολυθεΐαν ενώ συνέταξε ανασκευές των έργων του. Όμως οι σύγχρονες πηγές των γεγονότων δεν επιβεβαιώνουν κάτι τέτοιο. Το 1368 η έριδα ανανεώθηκε με τον μοναχό του Αγίου Όρους Πρόχορο Κυδώνη, ο οποίος καταγγέλθηκε στον νέο Πατριάρχη Φιλόθεο ως οπαδός του Βαρλαάμ και του Ακινδύνου. Η σύνοδος του 1368 καταδίκασε τον Πρόχορο και αναγνώρισε τον Γρηγόριο Παλαμά ως άγιο της Εκκλησίας. Κουτσούρης, Δημήτριος (1997). Σύνοδοι και θεολογία για τον ησυχασμό. Αθήνα: Ιερά Μητρόπολη Θηβών και Λεβαδείας. Παπαδάκης, Αριστείδης· Meyendorff, John (2003). Η Χριστιανική Ανατολή και η άνοδος του Παπισμού. Η Εκκλησία από το 1071 ως το 1453. μτφρ. Στέφανος Ευθυμιάδης, εκδ.Μ.Ι.Ε.Τ. Σταυρίδης, Βασίλειος (1992). «Ο συνοδικός θεσμός εις την Εκκλησίαν της Θεσσαλονίκης (ΙΑ'-ΙΕ' Αιώνες)». Δ' Επιστημονικό Συμπόσιο, Χριστιανική Θεσσαλονίκη: Από της εποχής των Κομνηνών μέχρι και της αλώσεως της Θεσσαλονίκης υπό των Οθωμανών (1430) (11ος-15ος μ.Χ), Πατριαρχικόν Ίδρυμα Πατερικών Μελετών, Ιερά Μονή Βλατάδων, 29-31 Οκτωβρίου 1990 (Θεσσαλονίκη).
Πέμπτη Σύνοδος της Κωνσταντινούπολης ονομάστηκε μια σειρά από έξι συνόδους που πραγματοποιήθηκαν στην βυζαντινή πρωτεύουσα Κωνσταντινούπολη μεταξύ 1341 και 1351, προκειμένου να αντιμετωπίσουν την ησυχαστική έριδα, μια διαμάχη σχετικά με το μυστικιστικό δόγμα του Ησυχασμού. Αναφέρονται επίσης ως Ησυχαστικές ή Παλαμιτικές σύνοδοι, καθώς συζήτησαν τη θεολογία του Γρηγορίου Παλαμά, στην οποία αντιτάχθηκε ο Βαρλαάμ Καλαβρός, και άλλων. Το αποτέλεσμα αυτών των συνόδων θεωρείται από ορισμένες Ορθόδοξες Εκκλησίες ότι έχει την αξία των αποφάσεων των οικουμενικών συνόδων.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AD%CE%BC%CF%80%CF%84%CE%B7_%CE%A3%CF%8D%CE%BD%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%8D%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B7%CF%82
Κατάλογος αρχηγών κράτους της Κένυας
Η διαδοχή στο θρόνο ήταν ίδια με τη διαδοχή στον βρετανικό θρόνο. Ο γενικός κυβερνήτης ήταν ο εκπρόσωπος του μονάρχη στην Κένυα και ασκούσε τις περισσότερες εξουσίες του μονάρχη. Ο γενικός κυβερνήτης διορίστηκε για αόριστο χρόνο, υπηρετώντας κατά τη βούληση του μονάρχη. Δεδομένου ότι η Κένυα έλαβε την ανεξαρτησία με τον Νόμο Περί Ανεξαρτησίας της Κένυας το 1963, αντί να καθιερωθεί αρχικά ως ημιαυτόνομη κυριαρχία και αργότερα να προωθηθεί στην ανεξαρτησία όπως ορίζεται από το Καταστατικό του Ουεστμίνστερ 1931, ο γενικός κυβερνήτης έπρεπε να διορίζεται πάντα αποκλειστικά κατόπιν συμβουλής του Υπουργικού Συμβουλίου της Κένυας χωρίς τη συμμετοχή της βρετανικής κυβέρνησης. Καθώς η Κένυα έγινε δημοκρατία πριν αντικατασταθεί ο Μάλκολμ Μακντόναλντ, ο πρώην αποικιακός κυβερνήτης, αυτό δεν συνέβη ποτέ. Σε περίπτωση κενής θέσης, ο ανώτατος δικαστής θα είχε διατελέσει Διαχειριστής της κυβέρνησης. Καθεστώς Καθεστώς
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Κένυας (στη γλώσσα Σουαχίλι: Rais wa Jamhuri ya Kenya) είναι αρχηγός κράτους και αρχηγός της κυβέρνησης στην Κένυα. Ο Πρόεδρος ηγείται του εκτελεστικού της κυβέρνησης και είναι αρχηγός των Δυνάμεων της Άμυνας. Η επίσημη κατοικία του είναι ο Κρατικός Οίκος (State House) στο Ναϊρόμπι. Ο πρόεδρος εκλέγεται από τον λαό για πενταετή θητεία κάθε Αύγουστο μήνα. Για πρώτη φορά στα χρονικά οποιασδήποτε αφρικανικής χώρας, οι γενικές εκλογές του 2017 ακυρώθηκαν. Για να είναι έγκυρη η προεδρική εκλογή, θα πρέπει να έχει ο υποψήφιος Πάνω από το μισό όλων των ψηφοδελτίων που ρίχτηκαν στην κάλπη Τουλάχιστον το 25% από τις ψήφους σε καθεμιά από περισσότερες από τις μισές κομητείες (counties).Στις εκλογές του 2022 πρόεδρος εξελέγη ο Γουίλιαμ Ρούτο.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B7%CE%B3%CF%8E%CE%BD_%CE%BA%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CE%AD%CE%BD%CF%85%CE%B1%CF%82
Μουσείο Ελ Γκρέκο, Τολέδο
Το μουσείο άνοιξε για πρώτη φορά το 1911 και βρίσκεται στην εβραϊκή συνοικία του Τολέδο. Αποτελείται από δύο κτίρια, ένα σπίτι του 16ου αιώνα με αυλή και ένα κτίριο των αρχών του 20ου αιώνα που σχηματίζει το μουσείο, καθώς και έναν κήπο. Στο σπίτι έχει αναδημιουργηθεί το σπίτι του Ελ Γκρέκο, το οποίο δεν υπάρχει πλέον. Το μουσείο φιλοξενεί πολλά έργα τέχνης του Ελ Γκρέκο, ειδικά από την ύστερη περίοδο του. Υπάρχουν επίσης πίνακες από άλλους Ισπανούς καλλιτέχνες του 17ου αιώνα, καθώς και έπιπλα της εποχής και κεραμικά από την Ταλαβέρα ντε λα Ρέινα στην Επαρχία Τολέδο. Απόστολοι του Ελ Γκρέκο Μια πλήρης σειρά από 13 πίνακες που απεικονίζουν τον Χριστό και τους μαθητές του παρήχθησαν αρχικά μεταξύ 1610 και 1614 από τον Ελ Γκρέκο και το εργαστήριό του για το Νοσοκομείο του Σαντιάγο στο Τολέδο. Η σειρά σχεδιάστηκε και εκτελέστηκε ως ένα ενιαίο έργο, με τον Χριστό να κοιτάζει κατευθείαν έξω από τον πίνακα, έξι από τους μαθητές να κοιτάζουν προς τα αριστερά και έξι προς τα δεξιά. Οι μαθητές αντιπροσωπεύουν τους 12 αρχικούς ακολούθους του, εκτός του ότι ο ντροπιασμένος Ιούδας ο Ικαριώτης αντικαθίσταται από τον Άγιο Παύλο. Όλα τα έργα είναι λάδι σε καμβά με μέγεθος 97 x 77 εκ.. Άλλα έργαΕκτός από άλλα έργα του Ελ Γκρέκο, το μουσείο έχει πίνακες από διάφορους Ισπανούς καλλιτέχνες. Μουσείο Δομήνικου Θεοτοκόπουλου, Φόδελε, Κρήτη (γενέτειρα του Ελ Γκρέκο) Ιστότοπος του μουσείου Φωτογραφίες και ιστορία στο Maravillas Ocultas de España
Το Μουσείο Ελ Γκρέκο (ισπανικά: Museo del Greco) είναι μουσείο στο Τολέδο της Ισπανίας. Είναι αφιερωμένο στον ζωγράφο του μανιερισμού Ελ Γκρέκο (Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, 1541-1614), ο οποίος πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στο Τολέδο, ο οποίος είχε γεννηθεί στο Φόδελε του Ηρακλείου στην Κρήτη.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B5%CE%AF%CE%BF_%CE%95%CE%BB_%CE%93%CE%BA%CF%81%CE%AD%CE%BA%CE%BF,_%CE%A4%CE%BF%CE%BB%CE%AD%CE%B4%CE%BF
Τραγωδία του Εστάδιο Νασιονάλ
Η τραγωδία συνέβη το απόγευμα της 24ης Μαΐου του 1964 στη Λίμα, λίγο πριν το τέλος του ποδοσφαιρικού αγώνα Περού - Αργεντινής για τα προκριματικά των Ολυμπιακών Αγώνων του Τόκιο. Η Αργεντινή προηγείτο με 1-0, όταν, δύο λεπτά πριν από τη λήξη του αγώνα, ο Ουρουγουανός διατητής ακύρωσε ένα τέρμα των γηπεδούχων.Το αφηνιασμένο πλήθος εισέβαλε στο γήπεδο για να λιντσάρει το διαιτητή και η αστυνομία παρενέβη με όλα τα μέσα που διέθετε. Οι συμπλοκές στον αγωνιστικό χώρο γρήγορα μετατράπηκαν σε γενική επίθεση με δακρυγόνα κατά των θεατών στις εξέδρες, οι οποίοι τράπηκαν σε άτακτη φυγή. Ο αγώνας ωστόσο δεν είχε λήξει και πολλές από τις πόρτες του εθνικού σταδίου της περουβιανής πρωτεύουσας ήταν κλειδωμένες. Οι θεατές συνωστίστηκαν στους αδιέξοδους διαδρόμους. Πολλοί έχασαν τις αισθήσεις τους. Λίγα λεπτά αργότερα 328 άτομα ήταν νεκρά από ασφυξία, ποδοπατημένα μέχρι θανάτου, ενώ, έξω από το στάδιο, ο μαινόμενος όχλος επιδόθηκε σε ένα όργιο καταστροφής, πυρπολώντας καταστήματα, αυτοκίνητα και εργοστάσια. Οι μεγαλύτερες τραγωδίες στην ιστορία του ποδοσφαίρου Real.gr Τα μεγαλύτερα οπαδικά μακελειά στα γήπεδα του κόσμου Το Βήμα Οι πιο αιματηρές τραγωδίες στα ποδοσφαιρικά γήπεδα sport24.gr
Η Τραγωδία του Εστάδιο Νασιονάλ (γνωστή και ως ποδοσφαιρική τραγωδία της Λίμα) συνέβη στις 24 Μαΐου του 1964 στη Λίμα, Περού και είναι, μέχρι σήμερα, η χειρότερη τραγωδία στην ιστορία του ποδοσφαίρου.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%81%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%B4%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%95%CF%83%CF%84%CE%AC%CE%B4%CE%B9%CE%BF_%CE%9D%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BF%CE%BD%CE%AC%CE%BB
Εκλογές στη Σουηδία
Οι πιο πρόσφατες γενικές εκλογές διεξήχθησαν το 2022. Γενικές εκλογές διεξήχθησαν στις 19 Σεπτεμβρίου 2010. Το Κοινοβούλιο (Riksdag) αποτελείται από συνολικά 349 έδρες. Ο κεντροδεξιός κομματικός συνασπισμός υπό τον πρωθυπουργό Φρέντρικ Ράινφελντ κέρδισε τις εκλογές χωρίς απόλυτη πλειοψηφία, με ποσοστό 49,2% των ψήφων, που αντιστοιχεί σε 172 έδρες επί συνόλου 349 του Κοινοβουλίου. Ο Ράινφελτ έγινε ο πρώτος κεντροδεξιός πρωθυπουργός στην χώρα του που επανεξελέγη για δεύτερη συνεχή φορά. Η αριστερή παράταξη (Πράσινοι και Σοσιαλδημοκράτες) συγκέντρωσε ποσοστό 43,7% και 157 έδρες. Για πρώτη φορά εισήλθε στη Βουλή το ακροδεξιό κόμμα των Σουηδών Δημοκρατών, το οποίο εξασφάλισε 20 έδρες.
Στη Σουηδία διεξάγονται σε εθνικό επίπεδο γενικές εκλογές. Το Ρίκσταγκ (Σουηδικά: Sveriges riksdag) είναι η εθνική νομοθετική συνέλευση της χώρας. Αποτελείται από 349 μέλη (Σουηδικά: riksdagsledamöter), τα οποία εκλέγονται σε αναλογική βάση για την εξυπηρέτηση ορισμένης θητείας 4 ετών.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82_%CF%83%CF%84%CE%B7_%CE%A3%CE%BF%CF%85%CE%B7%CE%B4%CE%AF%CE%B1
Γεώργιος Μαρκίδης
Αδελφός του Πούλιου (ή Πούμπλιου) Μάρκου. Το 1798 εξορίστηκε από τα εδάφη της Αψβουργικής Μοναρχίας, λόγω της εμπλοκής του στα επαναστατικά σχέδια του Ρήγα. Μετά από μία αποτυχημένη προσπάθεια να εγκατασταθεί στη Λειψία, μετέβη στη Γαλλία. Αργότερα εγκαταστάθηκε στη γερμανική πόλη Φυρτ και από το 1816 στη Νυρεμβέργη. Ο Γεώργιος Μάρκου υπήρξε τέκτονας. Το 1801 ήταν μέλος της στοάς «Joseph zur Eingkeit» στη Νυρεμβέργη, απ' όπου αποχώρησε έναν χρόνο αργότερα για να προσχωρήσει στη στοά «Alexander zu den drei Sternen» στο Ansbach. Το 1803 συμμετείχε στην ίδρυση της στοάς «Zur Wahrheit und Freundschaft» στην Φυρτ. Οι αδελφοί Μαρκίδες Πούλιου δραστηριοποιήθηκαν στο εμπόριο μεταξύ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και της Αψβουργικής Μοναρχίας. Παράλληλα δραστηριοποιήθηκαν ως τυπογράφοι-εκδότες κυρίως ελληνικών, αλλά όχι μόνο, εντύπων. Από το τυπογραφείο των αδελφών Μαρκίδη Πούλιου κυκλοφόρησε στα χρόνια 1790-1797 η «Ἐφημερίς». Πρόκειται για τη δεύτερη γνωστή ελληνική εφημερίδα. Η πρώτη ήταν ο «Ταχυδρόμος της Βιέννης» η οποία είχε κυκλοφορήσει για σύντομο διάστημα το 1784 με πρωτοβουλία του Γεωργίου Βεντότη και του Γιόζεφ Μπάουμαϊστερ, κοντά στους οποίους είχαν μαθητεύσει οι αδελφοί Μαρκίδη Πούλιου. Από την εφημερίδα αυτή δεν έχουν εντοπιστεί φύλλα. Έτσι το έντυπο των Μαρκιδών είναι η πρώτη σωζόμενη ελληνική εφημερίδα. Κατά το δεύτερο ταξίδι του στη Βιέννη, το 1797, ο Ρήγας συνεργάστηκε με τους αδελφούς Μαρκίδες Πούλιου για την έκδοση μιας σειράς κειμένων του, πρωτοτύπων και μεταφράσεων, αλλά και για την εκτύπωση των χαρτών που είχε σχεδιάσει.
Ο Γεώργιος Μάρκου (1764-1830), γνωστότερος ως Γεώργιος Μαρκίδης Πούλιου, ήταν Έλληνας έμπορος, τυπογράφος και εκδότης της εποχής του Διαφωτισμού. Καταγόταν από τη Σιάτιστα. Μαζί με τον αδελφό του Πούλιο Μαρκίδη Πούλιου εξέδωσε στο τυπογραφείο τους στη Βιέννη έναν μεγάλο αριθμό έργων που εκφράσουν το πνεύμα του Διαφωτισμού και την «Ἐφημερίδα», η οποία είναι σήμερα η παλαιότερη γνωστή ελληνική εφημερίδα. Και οι δύο ανήκαν στον κύκλο του Ρήγα Βελεστινλή και ήταν ενήμεροι για τα επαναστατικά σχέδιά του.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%BA%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82
ΚΣ Καστριότι Κρούγιας
Ο σύλλογος ιδρύθηκε το 1926 ως ο κύριος αθλητικός σύλλογος της Κρούγιας. Το 1949 διαλύθηκε για λίγο, μόλις λίγο μετά, όμως, επανιδρύθηκε με το όνομα της πόλης, Κρούγια. Δύο χρόνια αργότερα, δηλαδή το 1951, μετονομάστηκε σε Πούνα Κρούγιας, πριν επαναφέρει το όνομα Κρούγια το 1958, και λίγο αργότερα πρόσθεσαν και το "Καστριότι" στο όνομα, προς τιμήν της οικογένειας Καστριότι, από την οποία καταγόταν ο εθνικός ήρωας της Αλβανίας Σκεντέρμπεης.
Ο Κλούμπι Σπορτίβ Καστριότι Κρούγιας είναι αλβανικός ποδοσφαιρικός σύλλογος που εδρεύει στην πόλη της Κρούγιας και επί του παρόντος αγωνίζεται στην Α' Κατηγορία. Η έδρα του συλλόγου είναι το Στάδιο Καστριώτη, το οποίο έχει χωρητικότητα 8.000 θεατών.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%A3_%CE%9A%CE%B1%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B9%CF%8C%CF%84%CE%B9_%CE%9A%CF%81%CE%BF%CF%8D%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CF%82
Σίκαλη
Η σίκαλη μοιάζει πολύ με το σιτάρι και άλλα σιτηρά , έχει πολύ δυνατό ριζικό σύστημα αντέχει δε περισσότερο από αυτά ,σε φτωχά εδάφη και στην ξηρασία. Τα φύλλα της είναι στενόμακρα, τραχιά , χνουδωτά και έχουν ερυθρωπό χρώμα. Το κάθε στάχυ έχει σχήμα στρογγυλό και κυλινδρικό και φέρει πολύ μικρά στάχυα που έχουν τρία άνθη από τα οποία τα δύο είναι γόνιμα. Ο καρπός της σίκαλης είναι πιο μακρύς και πιο μυτερός από αυτόν του σιταριού έχει δε χρώμα λαδί, σκούρο πράσινο, κίτρινο ή κυανοπράσινο. Η σίκαλη ευδοκιμεί περισσότερο σε ψυχρά κλίματα και είναι ανθεκτική σε δύσκολες συνθήκες, ενώ ταλαιπωρείται πολύ σε υψηλές θερμοκρασίες. Ποικιλίες που φυτεύονται τους φθινοπωρινούς μήνες μπορούν να αντέξουν και σε θερμοκρασίες 30 βαθμών υπό το μηδέν. Έτσι σίκαλη φυτεύεται σε βόρειες ψυχρές περιοχές, όπου άλλα σιτηρά δεν θα μπορούσαν να ευδοκιμήσουν. Ο κόκκος της σίκαλης είναι θρεπτικός περιέχοντας έλαια, άμυλο, αρκετές πρωτεΐνες, βιταμίνες της ομάδας Β και κάλιο. Τα άλευρά της έχουν μικρότερη θρεπτική αξία από του σταριού και δίνουν σκουρόχρωμο ψωμί που όμως διατηρείται μαλακό για περισσότερο διάστημα. Στη βόρεια Ευρώπη η χρήση ψωμιού από σίκαλη είναι μεγάλη γιατί προτιμάται από μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Συνήθως στο ψωμί αυτό προστίθεται και σιτάρι έτσι ώστε να βοηθήσει στο φούσκωμα καθώς τα άλευρα από σίκαλη δεν βοηθούν σε αυτό. Η σίκαλη εκτός από την παραγωγή αλεύρων και ψωμιού χρησιμοποιείται στην παρασκευή οινοπνευματωδών ποτών καθώς και αναμεμιγμένη με άλλες τροφές στην παρασκευή ζωοτροφών. Το σκληρό άχυρο του βλαστού της χρησιμοποιείται στην κατασκευή σκεπών σε πρόχειρα καταλύματα και καλύβες, στην κατασκευή ψάθινων καπέλων, χαρτιού και διαφόρων στρωμάτων. Ρωσία και Πολωνία είναι οι δύο μεγαλύτεροι παραγωγοί σίκαλης στον κόσμο. Άλλες σημαντικές χώρες είναι οι: Γερμανία , ΗΠΑ, Ουκρανία, Λευκορωσία και Αργεντινή.
Η Σίκαλη είναι αγγειόσπερμο, μονοκότυλο φυτό που ανήκει στην οικογένεια των Ποοειδών (Poaceae) ή Αγρωστωδών (Gramineae). Είναι μονοετές, ποώδες φυτό με καταγωγή από τη νοτιανατολική Ευρώπη και την Ασία και το πιο σημαντικό είδος του η Σίκαλις η σιτηρά Secale cereale καλλιεργείται σήμερα ως σιτηρό για τον καρπό του. Οι πρώτες καλλιέργειες σίκαλης άρχισαν στην Ασία και στις νοτιοδυτικές περιοχές το 6500 π.Χ. Στη συνέχεια έφτασε στα Βαλκάνια και στην υπόλοιπη Ευρώπη.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%AF%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B7
Ακίμ
Στο Καζακστάν, ο ακίμ (δήμαρχος) είναι ο αρχηγός ενός ακιμάτ, δηλαδή μιας δημοτικής, επαρχιακής, ή περιφερειακής κυβέρνησης και υπηρετεί ως ο Προεδρικός εκπρόσωπος. Ο ακίμ των επαρχιών και των πόλεων είναι διορισμένος από τον Πρόεδρο με τη συμβουλή του Πρωθυπουργού. Εν τω μεταξύ, οι ακίμ άλλων διοικητικών και εδαφικών μονάδων ορίζονται ή επιλέγονται στο αξίωμα σε ένα διάταγμα που ορίζεται από τον Πρόεδρο. Μπορεί, επίσης, να απολύσει τους ακίμ από τις θέσεις τους. Οι εξουσίες των ακίμ τελειώνουνμε την εισαγωγή του νεοεκλεγμένου προέδρου της δημοκρατίας στο αξίωμα. Έτσι, ο ακίμ συνεχίζει να εκπληρώνει τα καθήκοντα πριν από το διορισμό των αντίστοιχων ακίμ από τον Πρόεδρο του Καζακστάν. Στο Κιργιστάν, ένας ακίμ είναι επικεφαλής ενός ακιμάτ (κρατική περιφερειακή διοίκηση). Διοικητές των περιφερειών της Δημοκρατίας του Καζακστάν
Ο ακίμ (καζακικά: әкім, κιργιζικά: аким, ρωσικά: аким) είναι ο επικεφαλής της τοπικής κυβέρνησης στο Καζακστάν και την Κιργιζία. Προέρχεται από την αραβική λέξη حاكم (χακίμ), που σημαίνει "άρχοντας" ή "κυβερνήτης".
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BA%CE%AF%CE%BC
Οργανική ύλη
Τα φυτικά υπολείμματα είναι γενικά αδιάλυτα στο νερό και επομένως απρόσιτα στα φυτά. Ωστόσο, αποτελούν πρώτη ύλη από την οποία λαμβάνονται θρεπτικά συστατικάγια τα φυτά. Τα μικρόβια του εδάφουςτο αποδομούν μέσω ενζυμικών βιοχημικώνδιαδικασιών, λαμβάνουν την απαραίτητη ενέργεια από την ίδια ουσία και παράγουν ανόργανες ενώσεις που οι ρίζες των φυτών τείνουν να απορροφήσουν. Η διάσπαση των οργανικών ενώσεων ειδικά σε ορυκτές, δηλαδή ανόργανες, ενώσεις ονομάζεται "μεταλλοποίηση". Η αποσύνθεση των φυτικών υπολειμμάτων παράγει ορισμένες ανθεκτικές στα μικρόβια ενώσεις, όπως τροποποιημένες λιγνίνες, έλαια, λίπη και κεριά. Δεύτερον, συντίθενται ορισμένες νέες ενώσεις, όπως πολυσακχαρίτεςκαι πολυουρονίδια. Οι ενώσεις αυτές αποτελούν τη βάση του χρώματος. Νέες αντιδράσεις λαμβάνουν χώρα μεταξύ αυτών των ενώσεων και ορισμένων πρωτεϊνών και άλλων προϊόντων που περιέχουν άζωτο, με αποτέλεσμα την αφομοίωση του αζώτου και την παρεμπόδιση της μεταλλοποίησής του. Οι χουμικές ουσίες ταξινομούνται σε 3 γένη με βάση τη διαλυτότητά τους σε οξέα και αλκάλια και ανάλογα με τη σταθερότητά τους: Το φουλβικό οξύ είναι μια ουσία που περιέχει την ουσία με το χαμηλότερο μοριακό βάρος. Σχηματίζεται από μια ουσία που βιοδιασπάται σε βασικά στοιχεία. Το χουμικό οξύ είναι ένα είδος που περιέχει μια ενδιάμεση ουσία μεσαίου μοριακού βάρους που έχει κάποια αντοχή στη μικροβιακή δράση. Hummin είναι μια ουσία που περιέχει την ουσία με το υψηλότερο μοριακό βάρος.
Ως Οργανική Ύλη θεωρείται η ύλη που έχει σαν βάση της τον άνθρακα. Η Οργανική Ύλη (ή οργανικό υλικό, φυσική οργανική ύλη) είναι ύλη που προέρχεται από ζωντανούς οργανισμούς. Αποσυντίθεται, ή είναι προϊόν αποσύνθεσης, ή αποτελείται από οργανικές ενώσεις.Τα έμβια όντα και τα φυτά αποτελούνται από οργανική ύλη. Ο ορισμός της οργανικής ύλης ποικίλει ανάλογα με το θέμα για το οποίο χρησιμοποιείται. Η οργανική ύλη είναι υπολείμματα των φυτών και των ζώων στο περιβάλλον. Βασικές δομές δημιουργούνται από κυτταρίνη, τανίνη, cutin, και λιγνίνη, μαζί με άλλες διάφορες πρωτεΐνες, λιπίδια, και σάκχαρα. Είναι πολύ σημαντική για την κυκλοφορία των θρεπτικών ουσιών στο περιβάλλον και παίζει ρόλο στη διατήρηση του νερού στην επιφάνεια του πλανήτη.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%81%CE%B3%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CF%8D%CE%BB%CE%B7
Μεντουχοτέπ B΄
Από τον "Κανόνα του Τορίνο" είναι γνωστό ότι βασίλευσε επί 51 συναπτά έτη και από τη μακρά διάρκεια της βασιλείας του συμπεραίνεται ότι ανέβηκε στον θρόνο σε νεαρή ηλικία. Πολλοί Αιγυπτιολόγοι επί σειρά ετών θεωρούσαν βέβαιο ότι ο Ιντέφ Γ' ήταν ο πατέρας του Μεντουχοτέπ Β'. Σημαντική ένδειξη για αυτό αποτελούσαν οι ανάγλυφες παραστάσεις σε βράχους στους λόφους του Wadi Shatt el-Rigal, 8 χιλιόμετρα βόρεια του Gebel el-Silsila, όπου απεικονίζεται ο Μεντουχοτέπ Β' ως η ψηλότερη μορφή που ξεχωρίζει ανάμεσα σε άλλες μικρότερες. Οι μικρότερες ανδρικές μορφές συνοδεύονται από επιγραφές οι οποίες τις κατονομάζουν ως "βασιλιάς Ιντέφ". Αυτό οδήγησε στο συμπέρασμα ότι ο προκάτοχος του Μεντουχοτέπ Β' στον θρόνο, Ιντέφ Γ', ήταν και πατέρας του. Η υπόθεση αυτή όμως αμφισβητείται, και δεν θα αποτελούσε έκπληξη να φανεί ότι ο Μεντουχοτέπ Β΄ δεν ήταν γιός βασιλιά ή ότι τα γλυπτά έγιναν για προπαγανδιστικούς λόγους, για να λειτουργήσουν ως αντίβαρο στους ισχυρισμούς των ηγεμόνων της Ηρακλεόπολης ότι ανήκαν στον "Οίκο του Χετί". Υπάρχουν διάφορα σκοτεινά σημεία που περιθέουν την πραγματική καταγωγή του Φαραώ Μεντουχοτέπ Β', την τριπλή αλλαγή των τίτλων του και τις συχνές προσπάθειές του να υποστηρίζει ότι κατάγεται από διάφορους θεούς. Στη διάρκεια της Πρώτης Ενδιάμεσης Περιόδου και μέχρι τον φαραώ Μεντουχοτέπ Β΄, οι νομάρχες της Αιγύπτου είχαν συγκεντρώσει στα χέρια τους σημαντική δύναμη. Το αξίωμά τους είχε γίνει κληρονομικό στη διάρκεια της 6ης Δυναστείας και η κατάρρευση της κεντρικής εξουσίας τους είχε εξασφαλίσει απόλυτη ελευθερία στην έγγεια ιδιοκτησία τους. Μετά όμως την ενοποίηση της Αιγύπτου, ο Μεντουχοτέπ Β΄ εισήγαγε ένα αυστηρά συγκεντρωτικό σύστημα διοίκησης, ενδυναμώνοντας τη βασιλική εξουσία με τη δημιουργία του αξιώματος του Διοικητή της Άνω και Κάτω Αιγύπτου, που ήλεγχε τους τοπικούς νομάρχες. Ο Μεντουχοτέπ βασίστηκε επίσης σε μία κινητή μορφή εξουσίας αξιωματούχων της αυλής, ο οποίοι περιφέρονταν σε όλη την Αίγυπτο ανά τακτά χρονικά διαστήματα και ασκούσαν επιπλέον έλεγχο στο έργο των νομαρχών. Εν κατακλείδι, οι νομάρχες που στήριζαν τη 10η Δυναστεία, όπως ο διοικητής της Ασιούτ, είναι βέβαιο ότι έχασαν δύναμη προς όφελος του βασιλιά. Εντωμεταξύ, ο Μεντουχοτέπ Β΄ ξεκίνησε μία εντατική προσπάθεια θεοποίησής του δίνοντας έμφαση στη θεϊκή φύση των φαραώ. Θεωρείται πως ήταν γιός του βασιλιά Ιντέφ Γ΄ (Intef III) και της Ιάχ (Iah). Στον θρόνο τον διαδέχτηκε ο Μεντουχοτέπ Γ΄ που από πολλούς μελετητές ταυτίζεται με τον γιό του. Ελάχιστες πληροφορίες είναι γνωστές για τον δεύτερο διάδοχο και συνονόματό του, Μεντουχοτέπ, ο οποίος δεν αναφέρεται καν στις μεταγενέστερες λίστες βασιλέων.Σύμφωνα με τον Αιγυπτιολόγο G. Callender, η Νεφερού (Neferu) και η Τεμ (Tem) ήταν βασίλισσες, σύζυγοι του Μεντουχοτέπ Β΄. Ενταφιάστηκαν σε υπόγειους λαξευτούς τάφους, μέσα στο νεκρικό συγκρότημά του. O τάφος της Τεμ βρέθηκε στην πίσω (δυτική) αυλή, και της Νεφερού στην κύρια (ανατολική) αυλή. Στο δυτικό τμήμα του τεμένους του Μεντουχοτέπ Β' βρέθηκαν τάφοι που ανήκουν σε πέντε ακόμη γυναίκες και ένα παιδί. Οι τέσσερις από αυτές φέρουν τον τίτλο "βασιλική σύζυγος". Η μεγαλύτερη σε ηλικία ήταν η Ασαγιέτ (Ashayet), μόλις 22 ετών. Ένας από τους τάφους, που δεν έφεραν την ένδειξη "σύζυγος", ανήκε στη Μαήτ, ένα πεντάχρονο παιδί. Για τον ρόλο αυτών των ήσσονος σημασίας συζύγων υπάρχουν αμφιβολίες. Φαίνεται πως οι γυναίκες αυτές δεν βρίσκονταν στην ίδια υψηλή θέση με τις βασίλισσες Νεφερού και Τεμ. Θεωρείται πως ίσως ήταν κόρες ευγενών, οι οποίες βρίσκονταν υπό τον έλεγχο του βασιλιά. Το γεγονός όμως ότι οι περισσότερες από αυτές συνοδεύονταν από επιγραφές που τις προσδιόριζε ως "ιέρειες της Άθωρ", οδήγησε στη σύνδεσή τους με τη θεά Άθωρ που λατρευόταν μέσα στο βασιλικό νεκρικό ναό. Εικάζεται επίσης ότι, καθώς οι ταφές των νεαρών αυτών γυναικών και του παιδιού ήταν κατά έναν αινιγματικό τρόπο σύγχρονες μεταξύ τους, ίσως να πέθαναν ταυτόχρονα εξαιτίας κάποιας καταστροφής. Οι ταφές χρονολογούνται την εποχή που θεμελιώθηκε ο ναός, οπότε εγκαινιάστηκε η νέα αυτή βασιλική νεκρόπολη στο Ντέιρ ελ-Μπαχάρι.Τα ονόματα άλλων γυναικών που ταυτίζονται με "συζύγους" του φαραώ και βρέθηκαν ενταφιασμένες στο νεκρικό του μνημείο είναι Χενχενέτ (Henhenet), Καουίτ (Kawit), Κεμζίτ (Kemsit) και Σαντέ (Sadeh). Ο Ε. Ναβίλ το 1907 ανακάλυψε τη σαρκοφάγο της Καουίτ. Το 1921 ο Χ. Ουίνλοκ ανακάλυψε την ταφή της μικρής Μαήτ.Στις συζύγους του Μεντουχοτέπ Β' που ενταφιάστηκαν στον νεκρικό ναό του (εκτός από τη Νεφερού και την Τεμ) αποδίδεται Νουβική καταγωγή, επειδή απεικονίζονται με τα φυσικά χαρακτηριστικά των Νούβιων, όπως το σκούρο δέρμα και η χαρακτηριστική κόμμωση. Το Παλαιό Βασίλειο ήταν μία περίοδος ακμής για την Αίγυπτο, κάτι που αντικατοπτρίζεται ακόμη και σήμερα στα μνημεία της περιόδου, όπως για παράδειγμα στις Πυραμίδες της Γκίζας. Στην 1η Ενδιάμεση Περίοδο (2160 - 2055 π.Χ.) η οποία ακολούθησε, η κατάσταση άλλαξε εξαιτίας κάποιας σοβαρής κλιματικής αλλαγής που παρουσιάστηκε γύρω στο 2200 π.Χ. Η έλλειψη βροχοπτώσεων οδήγησε στη μείωση της στάθμης των υδάτων του Νείλου. Οι καλλιεργήσιμες εκτάσεις περιορίστηκαν και η αγροτική παραγωγή μειώθηκε. Η σιτοδεία που επήλθε προκάλεσε κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα. Ήταν μία περίοδος κρίσης κατά την οποία η Αίγυπτος διασπάστηκε σε διάφορα μικρά βασίλεια. Μεταξύ των τοπικών αρχόντων επικρατούσε επεκτατικός ανταγωνισμός και πολεμικές συγκρούσεις. Παράλληλα με τα εσωτερικά προβλήματα, η Αίγυπτος απειλούταν την ίδια περίοδο από τις ληστρικές επιδρομές των Νουβίων και των Λίβυων, οι οποίοι εκμεταλλεύονταν την αδυναμία της. Όλα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα να δημιουργηθούν σταδιακά δύο μεγάλα κέντρα εξουσίας: η Ηρακλεόπολη στη βόρεια (ή Κάτω) Αίγυπτο και οι Θήβες στη νότια (ή Άνω) Αίγυπτο που το καθένα επεδίωκε να επικρατήσει σε όλη την Αίγυπτο. Οι πρώτοι βασιλείς της 11ης Δυναστείας στις Θήβες (2125-2055 π.Χ.), κατέβαλαν προσπάθειες να επεκταθούν προς βορρά. Ο Μεντουχοτέπ Β΄ ο οποίος τους διαδέχτηκε ήταν εκείνος που τελικά κατόρθωσε να ενώσει και πάλι τη βόρεια και τη νότια Αίγυπτο και να εγκαινιάσει μία νέα περίοδο σταθερότητας και ακμής, αυτήν του Μέσου Βασιλείου. Κατάφερε να καταστείλει τις επεκτατικές διαθέσεις των τοπικών ηγεμόνων, περιορίζοντας την ισχύ τους και να θέσει υπό έλεγχο τους εξωτερικούς εχθρούς, τη Νουβία στο νότο και τη Λιβύη στα δυτικά.Για αυτούς τους λόγους ο Μεντουχοτέπ Β' θεωρείται ένας ιδιαίτερα σημαντικός Φαραώ, μία εξέχουσα προσωπικότητα, η προσφορά του οποίου είχε αναγνωριστεί και από τους συγχρόνους του οι οποίοι τον τιμούσαν για το έργο του. Ήδη από την Προ-Δυναστική περίοδο της Αιγύπτου, το "Λευκό Στέμμα" ήταν σύμβολο των βασιλέων της Άνω Αιγύπτου στο νότο, ενώ το "Κόκκινο Στέμμα" φορούσαν όσοι εξουσίαζαν τον βορρά, στην Κάτω Αίγυπτο. Ο Φαραώ που ένωσε για πρώτη φορά την Άνω και την Κάτω Αίγυπτο ήταν ο Σκορπιός ή ο Νάρμερ (ή ο Μήνης), στην Πρώιμη Δυναστική Περίοδο (3100 – 2686 π.Χ). Ο πρώτος αυτός Φαραώ απεικονίστηκε στα έργα τέχνης της περιόδου να φορά το Λευκό και το Ερυθρό στέμμα. Από τότε στην εικονογραφία οι ηγεμόνες του ενιαίου βασιλείου της Άνω και της Κάτω Αιγύπτου παρουσιάζονταν φορώντας έναν τύπο στέμματος που συνδυάζει το Λευκό και το Ερυθρό, το λεγόμενο "Διπλό Στέμμα" της Αιγύπτου.Το Διπλό Στέμμα της Αιγύπτου είναι γνωστό ως ψχεντ. Ο Μεντουχοτέπ Β', απεικονίζεται με το Λευκό Στέμμα ως ηγεμόνας της Άνω Αιγύπτου, με το Διπλό Στέμμα ως ενοποιητής των δύο γεωγραφικών περιοχών, αλλά και με το Ερυθρό Στέμμα της Κάτω Αιγύπτου. Ο Μεντουχοτέπ Β΄, όπως συνήθιζαν οι Φαραώ, είχε πέντε βασικά ονόματα και τιμητικούς τίτλους, το καθένα με τη δική του σημασία. Οι τίτλοι του φανερώνουν την επιθυμία του να συνδεθεί με τις παραδόσεις του Παλαιού Βασιλείου και να γνωστοποιήσει την καταγωγή του, αλλά και να διακηρύξει την κυριαρχία του σε Άνω και Κάτω Αίγυπτο. "Μεντουχοτέπ" ήταν το προσωπικό (κύριο) όνομά του, αυτό που του δόθηκε μόλις γεννήθηκε, και το οποίο στα ιερογλυφικά αποδίδεται ως "Mn-ṯw-ḥtp", με λατινικούς χαρακτήρες "Mentuhotep", που σημαίνει "Ο Μοντού είναι ικανοποιημένος". Ο Μεντουχοτέπ Β' αναφέρεται κάποιες φορές και με ένα δεύτερο κύριο όνομα, το οποίο επίσης υποδηλώνει τη διάθεσή του να συνδεθεί με τους πρώτους Φαραώ της Αιγύπτου. Στα ιερογλυφικά το όνομα αυτό είναι "s3 Hw.t-Hr nb(.t) iwn.t mnTw-Htp" και σημαίνει "Μεντουχοτέπ, ο γιός της Άθωρ, της κυρίας των Δένδερων". "Νεμπχεπέτρε" ήταν το Όνομα Θρόνου που συνόδευε το κύριο όνομά του όσο ήταν Φαραώ. Στα ιερογλυφικά αποδίδεται ως "Nb-ḥ3pt-R῾", σε λατινική/ αγγλική απόδοση "Nebhepetre/ Νebhepetra", που αναλύεται ως "Neb - hapet - Re" και σημαίνει "Ο Άρχοντας του Πηδαλίου του Ρα". Ένας ακόμη τίτλος που χαρακτήριζε τους Φαραώ ήταν το "Όνομα Νέμπτι" το οποίο παρέπεμπε στις λεγόμενες "εραλδικές" θεότητες της Άνω και Κάτω Αιγύπτου. Αυτές ήταν η Νεκχεμπέτ που προστάτευε την Άνω Αίγυπτο και είχε ως σύμβολό της τον γύπα και η Ουατζέτ, προστάτιδα θεά της Κάτω Αιγύπτου, που είχε ως σύμβολό της την κόμπρα. Τα ονόματα Νέμπτι του Μεντουχοτέπ Β' ήταν δύο στη διάρκεια της βασιλείας του. Το πρώτο "Nṯrj-ḥḏt" που μεταφράζεται ως "Θεϊκός αυτός με το Λευκό Στέμμα" και το δεύτερο "Šm3-t3.w(j)" που σημαίνει "Αυτός που ενώνει τις δύο χώρες". Το "Χρυσό Όνομα Ώρου" που είχαν οι Αιγύπτιοι βασιλείς στα ιερογλυφικά περιλάμβανε τη μορφή του γερακιού, του ιερού πτηνού που αντιπροσώπευε τον θεό Ώρο. Το γεράκι αυτό είναι καθισμένο επάνω στο σύμβολο για τον "χρυσό" ή βρίσκεται δίπλα σε αυτό. Μία εξήγηση για αυτό είναι ότι ο χρυσός συμβόλιζε για τους Αιγύπτιους την αιωνιότητα και η χρήση του μαζί με το φαραωνικό σύμβολο του γερακιού υποδήλωνε ότι ο Φαραώ θα ζει αιώνια. Στα ιερογλυφικά ο τίτλος του Χρυσού Ώρου για τον Μεντουχοτέπ Β' ήταν "Bjk-nbw-q3-šwtj" και σημαίνει "Το Χρυσό Γεράκι, αγέρωχο, με καταστόλιστα φτερά". Ένα από τα σημαντικότερα και παλαιότερα ονόματα που έφερε ένας Φαραώ ήταν το "Όνομα Ώρου" (γνωστό και ως Σερέκχ). Ο Μεντουχοτέπ Β' είχε τρία ονόματα Ώρου στη διάρκεια της βασιλείας του. Στην αρχή ονομαζόταν "Αυτός που αναζωογονεί την καρδιά των δύο χωρών" (στα ιερογλυφικά S.ˁnḫ-ib-t3wy). Αργότερα, ονομάστηκε "Θεϊκός αυτός με το Λευκό Στέμμα" (Nṯrj-ḥḏt). Μετά την επανενοποίηση της Κάτω και Άνω Αιγύπτου σε βορρά και νότο, ονομαζόταν "Αυτός που ενώνει τις Δύο Χώρες" που στα ιερογλυφικά αποδίδεται ως Šm3-t3.w(j) και με αγγλική προφορά "Sematawy".Το Sematawy ήταν ένα όνομα το οποίο δήλωνε το κατόρθωμά του. Η ενοποίηση δεν ήταν απαραίτητα το αποτέλεσμα κάποιας στρατιωτικής νίκης, αλλά πιθανώς να ήταν ένας διαπραγματευτικός συμβιβασμός, μετά την προσάρτηση εδαφών της Κάτω Αιγύπτου. Η ενοποίηση φαίνεται ότι συντελέστηκε σταδιακά και για τον λόγο αυτό ο Μεντουχοτέπ άλλαξε κατ' επανάληψη το Όνομα του Ώρου του, ώστε να γνωστοποιεί τα κατορθώματά του. Υιοθέτησε τον τίτλο του "Ενοποιητή των Δύο Χωρών" με σχετική καθυστέρηση, μόλις στο 39ο έτος της βασιλείας του. Ο Μεντουχοτέπ Β΄ διέταξε την κατασκευή πολλών ναών, αλλά από αυτούς δεν επιβίωσαν παρά ελάχιστοι μόνο μέχρι σήμερα. Σε καλή κατάσταση διατηρήθηκε ένας νεκρικός ναός (The Mahat Chapel of Mentuhotep II) που βρέθηκε το 2014 στην Άβυδο. Τα περισσότερα κατάλοιπα άλλων ναών βρίσκονται επίσης στην Άνω Αίγυπτο και συγκεκριμένα στην Άβυδο, το Ασουάν, το Tod, το Armant, το Gebelein, το Elkab, το Καρνάκ και τα Δένδερα. Με αυτό το οικοδομικό πρόγραμμα, ο Μεντουχοτέπ Β΄ συνέχισε την παράδοση του παππού του, Ιντέφ Β΄, ο οποίος εγκαινίασε την ανέγερση μνημείων στα περιφερειακά ιερά της Άνω Αιγύπτου, μία συνήθεια που διατηρήθηκε σε όλη τη διάρκεια του Μέσου Βασιλείου. Το πιο φιλόδοξο και πρωτότυπο οικοδομικό έργο του Μεντουχοτέπ Β' είναι ο μεγάλος νεκρικός ναός του. Οι πολλές αρχιτεκτονικές καινοτομίες του σηματοδοτούν τη ρήξη με την αρχιτεκτονική παράδοση του Παλαιού Βασιλείου και τα συγκροτήματα των πυραμίδων, ενώ προαναγγέλουν τους νεκρικούς ναούς του Νέου Βασιλείου. Ο νεκρικός ναός του Μεντουχοτέπ Β' υπήρξε δίχως αμφιβολία μία μέγιστη πηγή έμπνευσης για τους γειτονικούς ναούς της Χατσεψούτ και του Τούθμωση Γ' που κτίστηκαν 550 χρόνια αργότερα. Παρά τη σημαντική οικοδομική δραστηριότητα του Μεντουχοτέπ Β΄, οι πιο μεγάλες και με βαθύτερο νόημα μεταρρυθμίσεις του δεν ήταν στον τομέα της αρχιτεκτονικής, αλλά στης θρησκείας. Πρώτον, στον νεκρικό ναό του για πρώτη φορά o βασιλιάς δεν γίνεται απλώς δέκτης προσφορών, αλλά παράλληλα θεσπίζει τελετουργίες αφιερωμένες στους θεούς (στην περίπτωση αυτή προς τον Άμωνα-Ρα). Δεύτερον, στον νεκρικό ναό του Μεντουχοτέπ Β΄ ο Φαραώ ταυτίζεται με τον Όσιρη, έναν θεό που λατρευόταν στις Θήβες και η σπουδαιότητά του μεγάλωσε από την περίοδο της 11ης Δυναστείας και έπειτα. Πραγματικά, στη διακόσμηση και τα βασιλικά αγάλματα του ναού δίνεται έμφαση στις υπερφυσικές "Οσίριες" ιδιότητες του νεκρού ηγεμόνα, μία ιδεολογία που είναι εμφανής και στα νεκρικά αγάλματα πολλών μεταγενέστερων φαραώ.Τέλος, το μεγαλύτερο μέρος της διακόσμησης του ναού είναι έργα ντόπιων καλλιτεχνών από την πρωτεύουσα, τις Θήβες. Αυτό αποδεικνύεται από την κυρίαρχη καλλιτεχνική τεχνοτροπία στο ναό, σύμφωνα με την οποία οι ανθρώπινες μορφές αναπαρίστανται με μεγάλα χείλη και μάτια και υπερβολικά λεπτά και χωρίς χάρη σώματα. Αντιθέτως, στους κομψούς ναΐσκους των νεαρών συζύγων του Μεντουχοτέπ Β΄ υπάρχουν δείγματα εξαίρετων ανάγλυφων που αποτελούν έργα τεχνιτών από τη Μέμφιδα οι οποίοι ερχόμενοι να εργαστούν στις Θήβες, μετέφεραν μαζί τους τις έντονες επιρροές που είχαν από τoυς κανόνες και τις συμβάσεις της τέχνης του Παλαιού Βασιλείου. Το φαινόμενο αυτό της διάσπασης των καλλιτεχνικών στυλ παρατηρείται σε όλη τη διάρκεια της περιόδου που μεσολάβησε μεταξύ Παλαιού και Νέου Βασιλείου και προέκυψε ως άμεση συνέπεια του πολιτικού κατακερματισμού της χώρας. Ο ναός βρίσκεται στις παρειές των λόφων του Ντέιρ ελ-Μπαχάρι, στη δυτική όχθη του Νείλου, απέναντι από τις Θήβες. Είναι βέβαιο ότι η επιλογή της θέσης αυτής δεν ήταν τυχαία και ότι σχετίζεται με την καταγωγή των βασιλέων της 11ης Δυναστείας: οι προκάτοχοι του Μεντουχοτέπ Β΄ στον θηβαϊκό θρόνο ενταφιάστηκαν σε λαξευτούς τάφους με διάδρομο στo Ελ-Ταρίφ (Εl-Tarif) των δυτικών Θηβών. Ο αρχιτεκτονικός τύπος αυτού του τάφου ονομάζεται saff, αραβική λέξη που σημαίνει "σειρά".Οι τάφοι τύπου "saff" χαρακτηρίζονται από μία σειρά στύλων η οποία διαμορφώνεται στην πρόσοψη του λόφου στον οποίο λαξεύεται ο τάφος. Ο τύπος αυτός χρησιμοποιήθηκε στις δυτικές Θήβες από την Ύστερη περίοδο του Παλαιού Βασιλείου μέχρι και την 11η Δυναστεία.Ο νεκρικός ναός του Μεντουχοτέπ Β' δεν ακολούθησε πιστά αυτήν την παράδοση. Παρόλο που ορισμένα κατασκευαστικά του στοιχεία έχουν χρησιμοποιηθεί και στους τάφους των προκατόχων του, το δικό του νεκρικό συγκρότημα παρουσιάζει έναν σχεδιασμό γεμάτο καινοτομίες, οι οποίες απουσίαζαν από τους προγενέστερους βασιλικούς τύπους τάφων, τόσο των Θηβών και όσο και της Ηρακλεόπολης. Για αυτόν τον λόγο έχει δικαίως αναγνωριστεί ως το πιο σημαντικό αρχιτεκτονικό δημιούργημα στη μεταβατική φάση μεταξύ του τέλους του Παλαιού Βασιλείου και της έναρξης της 12ης Δυναστείας. Αυτό το οικοδόμημα που ήταν έργο εμπνευσμένων τεχνιτών, ήταν το σύμβολο της ενοποίησης και της έναρξης μίας νέας εποχής και η πρώτη βασιλική κατασκευή που φανερά τόνισε τη λατρεία του Όσιρη – αντιστρέφοντας τη θρησκευτική "εξομοίωση" μεταξύ της νεκρικής λατρείας των βασιλέων και των κοινών θνητών η οποία χαρακτήρισε την Πρώτη Ενδιάμεση Περίοδο. Σημαντικές καινοτομίες που χαρακτηρίζουν το ναό αυτό ήταν η χρήση των βαθμιδωτών πλατωμάτων και των υπερυψωμένων διαδρόμων που προστέθηκαν επάνω στον κεντρικό κορμό του κτηρίου. Στο σχέδιο του ναού συμπεριλαμβάνονταν δέντρα συκομουριές και αλμυρίκια που είχαν φυτευτεί μπροστά από το ναό. Ένας μακρύς κεκλιμένος διάδρομος, χωρίς στέγαση, οδηγούσε από το κατώτερο επίπεδο της εξωτερικής δεντροφυτεμένης αυλής στο ανώτερο πλάτωμα, όπου ήταν κτισμένος ο πυρήνας του ταφικού μνημείου. Η κατασκευή στο σύνολό της θύμιζε ένα βαθμιδωτό μασταμπά, το οποίο πιθανόν να είχε πυραμιδωτή (οξυξόρυφη) επίστεψη. Πίσω από το κεντρικό πυραμιδωτό οικοδόμημα, στο δυτικό τμήμα του συγκροτήματος, υπήρχε μία υπόστυλη αίθουσα που λειτουργούσε ως ιδιωτικός χώρος λατρείας. Εδώ βρέθηκαν ενταφιασμένες σχεδόν όλες οι σύζυγοι του φαραώ. Ένας άλλος λόγος που οδήγησε τον φαραώ να επιλέξει το Ντέιρ ελ-Μπαχάρι για τη δημιουργία του νέου βασιλικού νεκροταφείου του είναι ότι ευθυγραμμίζεται με τον ιερό χώρο του Καρνάκ στην απέναντι όχθη του ποταμού Νείλου. Συγκεκριμένα, το άγαλμα του Άμωνα μεταφερόταν κάθε χρόνο στο Ντέιρ ελ-Μπαχάρι κατά τη διάρκεια της Όμορφης Γιορτής της Κοιλάδας (Beautiful Festival of the Valey), ένα γεγονός που ο φαραώ αντιλαμβανόταν ως ωφέλιμο για τη δική του νεκρική του λατρεία. Συνεπώς, μέχρι την κατασκευή του Djeser-Djeseru της Χατσεψούτ, ο ναός του Μεντουχοτέπ Β΄ ήταν ο μοναδικός προορισμός για το ιερό ομοίωμα πλοίου μέσα στο οποίο μεταφερόταν το άγαλμα του θεού Όσιρη, στη διάρκεια της Γιορτής της Κοιλάδας. Στις αρχές του 19ου αιώνα, τα ερείπια του ναού του Μεντουχοτέπ Β΄ ήταν εντελώς καλυμμένα από προσχώσεις. Συνεπώς, κανείς δεν τα είχε παρατηρήσει, παρότι ακριβώς δίπλα του διεξάγονταν ήδη εκτεταμένες ανασκαφικές έρευνες στο νεκρικό μνημείο Djeser-Djeseru της Χατσεψούτ. Αυτό γινόταν μέχρι το 1859, όταν ο Λόρδος Dufferin και οι συνεργάτες του Dr. Lorange και C.C. Graham, ξεκίνησαν την ανασκαφή της νοτιοδυτικής γωνίας της υπόστυλης αίθουσας στο δυτικότερο τμήμα του μνημείου. Καθαρίζοντας τον χώρο από τους τεράστιους όγκους ερειπίων δεν άργησαν να φέρουν στο φως τον συλημένο τάφο της βασίλισσας Τεμ, μίας από τις συζύγους του φαραώ Μεντουχοτέπ Β'. Αντιλαμβανόμενοι τη σπουδαιότητα της θέσης, σταδιακά διερεύνησαν τον δρόμο προς το ιερό, όπου εντόπισαν τον γρανιτένιο βωμό του φαραώ. Το 1898, ο Χάουαρντ Κάρτερ ανακάλυψε την υπόγεια κρύπτη Bab el-Hosan στον μπροστινό μεγάλο υπαίθριο χώρο του ναού. Στο εσωτερικό της βρήκε το διάσημο άγαλμα του ένθρονου Μεντουχοτέπ Β΄, με το χαρακτηριστικό μαύρο χρώμα.Μεταξύ 1903-1907, ήταν μία σημαντική ανασκαφική περίοδος υπό τη διεύθυνση του Ανρί Εντουάρ Ναβίλ, ο οποίος εργάστηκε για το Ίδρυμα Αιγυπτιακών Ερευνών (Egypt Exploration Fund). Ο Ναβίλ ήταν ο πρώτος που ανέλαβε τη συστηματική διερεύνηση του ναού. Λίγα χρόνια αργότερα, ξεκίνησαν οι ανασκαφές του Χέρμπερτ Ιούστις Ουίνλοκ που διήρκεσαν έως το 1931. Ο Ουίνλοκ επέκτεινε τις ανασκαφικές έρευνες στο ναό, με τη χρηματοδότηση του Μητροπολιτικού Μουσείου Τέχνης της Νέας Υόρκης. Παρά τις σημαντικές ανακαλύψεις του, τα συμπεράσματα των ερευνών του είναι δημοσιευμένα απλώς με τη μορφή προκαταρτικών περιληπτικών αναφορών. Από το 1967 έως το 1971 την περιοχή διερεύνησε ο Ντίτερ Άρνολντ με το Γερμανικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο. Ο Ντίτερ δημοσίευσε εκτενώς τα επιστημονικά συμπεράσματα των ανασκαφών του σε τρεις τόμους. Ο Χέρμπερτ Ουίνλοκ στη διάρκεια των ανασκαφών του ανακάλυψε τέσσερις αποθέτες, έναν σε κάθε μία από τις τέσσερις γωνίες του κρηπιδώματος του ναού, οι οποίοι είχαν σκαφτεί στο έδαφος πριν από την ανοικοδόμησή του. Οι λάκκοι εξυπηρέτησαν το τελετουργικό των εγκαινίων θεμελίωσης του οικοδομήματος. Πραγματικά, όταν ο Ουίνλοκ τους ανακάλυψε περιείχαν ακόμη υπολείμματα από πολλές προσφορές: ένα κρανίο βοοειδούς, στάμνες και φιάλες γεμάτες με φρούτα, κριθάρι και ψωμί, και μία πλίνθο με το όνομα του Μεντουχοτέπ Β΄.Το 1970, οι συμπληρωματικές ανασκαφές του Ντίτερ Άρνολντ έφεραν στο φως περισσότερα τρόφιμα που είχαν εναποτεθεί στον τάφο ως προσφορές, όπως ψωμί και πλευρά βοοειδών, καθώς επίσης και κάποια χάλκινα αντικείμενα, ένα σκήπτρο από φαγεντιανή και υφασμάτινα σεντόνια. Στις γωνίες επτά υφασμάτων ήταν γραμμένο με ερυθρό μελάνι το όνομα του Μεντουχοτέπ Β΄ και στις γωνίες τριών ακόμη υφασμάτων το όνομα του Ιντέφ Β΄. Ο ναός του Mεντουχοτέπ Β' δεν έχει αναστηλωθεί στην εντυπωσιακή μορφή, το ύψος και τις διαστάσεις που κάποτε είχε, και για αυτό ίσως δεν είναι τόσο γνωστός όσο ο διπλανός του "πολυφωτογραφημένος" ναός της Χατσεψούτ, που είναι σχεδόν πλήρως αποκατεστημένος. Οι εμπνευσμένες και πολύ ενδιαφέρουσες αναπαραστάσεις του συγκροτήματος που σχεδίασε ο Ανρί Εντουάρ Ναβίλ βρίσκονται πολύ κοντά στην αρχική εικόνα του. Το μνημείο συνδύαζε στοιχεία της αρχιτεκτονικής των Πυραμίδων του Παλαιού Βασιλείου και των λαξευτών τάφων της Άνω Αιγύπτου. Ένας υπόγειος διάδρομος οδηγούσε στον ταφικό θάλαμο του Μεντουχοτέπ, ο οποίος όμως βρέθηκε συλημένος. Στο νεκρικό συγκρότημα του Μεντουχοτέπ Β' ο τάφος του βασιλιά ενώνεται με τον νεκρικό ναό του. Αργότερα, στη διάρκεια του Νέου Βασιλείου, οι τάφοι των Φαραώ χτίζονται στους απομονωμένους λόφους της Κοιλάδας των Βασιλέων και είναι καλά κρυμμένοι μέσα σε υπόγειους θαλάμους που λαξεύονται στο έδαφος, ενώ οι νεκρικοί ναοί τους ανοικοδομούνται μακριά από τους αυτούς, σε περίοπτο σημείο της Θηβαϊκής Νεκρόπολης, κατά μήκος της εύφορης πεδιάδας του Νείλου. Το εντυπωσιακό πολυεπίπεδο μνημείο του Μεντουχοτέπ Β' και ο σχεδιασμός του, ήταν μία εντελώς πρωτότυπη δημιουργία και δεν υπήρχε όμοιά του. Θα μπορούσε ίσως να συγκριθεί μόνο με τις Πυραμίδες του Παλαιού Βασιλείου. Ο ανυψωμένος δρόμος και η αυλή Όπως και τα νεκρικά συγκροτήματα του Παλαιού Βασιλείου, κατά παρόμοιο τρόπο και το νεκρικό μνημείο του Μεντουχοτέπ Β΄ συγκροτούταν από δύο ναούς: ο πρώτος ναός βρισκόταν στα υψώματα του Ντέιρ ελ-Μπαχάρι και ο δεύτερος βρισκόταν ανατολικότερα, στην Κοιλάδα, χαμηλότερα και πιο κοντά στον Νείλο και τις καλλιεργούμενες εκτάσεις του. Οι δύο αυτοί ναοί ενώνονταν μεταξύ τους με έναν αστέγαστο δρόμο μήκους 1,2 χλμ. και πλάτους 46 μ. Ο δρόμος αυτός κατέληγε στη μεγάλη αυλή μπροστά από το κύριο ναό του Ντέιρ ελ-Μπαχάρι. Ο δρόμος ήταν ανθοστόλιστος σε όλο το μήκος του, καλυμμένος με έναν κήπο, όπου σε λάκκους γεμάτους με χώμα είχαν φυτευτεί δέντρα συκομουριάς και αλμυρίκια. Πρόκειται για έναν από τους ελάχιστους αρχαιολογικά τεκμηριωμένους ιερούς κήπους της αρχαίας Αιγύπτου που είναι αρκετά γνωστοί ώστε να μπορεί κανείς να τους αναπαραστήσει στην αρχική μορφή τους. Ένας τέτοιος κήπος, μέσα στην άγονη γη της Κοιλάδας, σε απόσταση μεγαλύτερη του ενός χιλιομέτρου από τον Νείλο, θα απαιτούσε σίγουρα διαρκή φροντίδα και συντήρηση από πολλούς κηπουρούς, καθώς και ένα σύνθετο σύστημα άρδευσης. Αριστερά και δεξιά της πομπικής οδού ήταν τοποθετημένα 22 τουλάχιστον αγάλματα του Μεντουχοτέπ Β΄, που στη νότια πλευρά του δρόμου φορούσαν το Λευκό Στέμμα (Hedjet) της Άνω Αιγύπτου και στη βόρεια πλευρά το Ερυθρό Στέμμα (Deshret) της Κάτω Αιγύπτου. Τα αγάλματα αυτά πιθανόν να προστέθηκαν στη διακόσμηση του ναού με αφορμή τον εορτασμό της λεγόμενης "Sed" Επετείου του Μεντουχοτέπ Β΄, κατά το 39ο έτος της βασιλείας του. To "sed" ήταν μία τελετή ανανέωσης της βασιλείας των φαραώ. Μερικά από τα αγάλματα αυτά που σώζονται χωρίς την κεφαλή και είναι κατασκευασμένα από αμμόλιθο, βρίσκονται ακόμη μέχρι σήμερα στην περιοχή αυτή. Ένα από αυτά ανακαλύφθηκε το 1921 στη διάρκεια των ανασκαφών του Χέρμπερτ Ουίνλοκ και σήμερα εκτίθεται στο Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης της Νέας Υόρκης. Το μπροστινό μέρος του ναού Στη δυτική άκρη του δρόμου βρίσκεται ο κυρίως νεκρικός ναός, αποτελούμενος από δύο μέρη. Το μπροστινό τμήμα του ναού είναι αφιερωμένο στον Μοντού-Ρα, μία θεότητα που προέκυψε από τη συγχώνευση του θεού Ήλιου-Ρα με τη θηβαϊκή θεότητα του πολέμου, τον Μοντού, που λατρευόταν ιδιαιτέρως στη διάρκεια της 11ης Δυναστείας. Μία ράμπα που ευθυγραμμιζόταν με τον κεντρικό άξονα του ναού οδηγούσε στο ανώτερο επίπεδο. Η ράμπα που είναι σήμερα ορατή κατασκευάστηκε το 1905 από τον Εντουάρ Ναβίλ επάνω στα κατάλοιπα της αρχικής ράμπας, η οποία είναι ορατή μόνο σε δύο σημεία στις πλευρές των δύο κατώτερων στρωμάτων της ασβεστολιθικής επίστρωσης. Στο ανατολικότερο μπροστινό τμήμα του ναού, και στις δύο πλευρές της ανηφορικής ράμπας, διαμορφώνονταν δύο στοές με διπλή σειρά τετραγωνισμένων στύλων, οι οποίες δίνουν στον ναό την όψη ενός τάφου τύπου "saff", του παραδοσιακού τύπου τάφου των ηγεμόνων της 11ης Δυναστείας που βασίλεψαν πριν από τον Μεντουχοτέπ Β΄.Στον όροφο του ναού, μία βάση 60μ. Χ 43μ. Χ 5μ. στήριζε την ανώτερη αίθουσα περιβάλλοντας ένα περιστύλιο και τον πυρήνα του οικοδομήματος. Το περιστύλιο, που διαχωρίζεται από την ανώτερη αίθουσα με έναν πλατύ τοίχο (πάχους 5 πήχεων), συγκροτείται συνολικά από 140 οκταγωνικούς κίονες οι οποίοι είναι διευθετημένοι σε τρεις παράλληλες σειρές (παρόμοια κιονοστοιχία υπάρχει και στον ναό του Ιντέφ Β' στο Καρνάκ). Από τους περισσότερους κίονες μόνο η βάση σώζεται και είναι ορατή σήμερα.Η αυλή που περιβαλλόταν από το περιστύλιο καλύφθηκε πλήρως από την "καρδιά" του οικοδομήματος, που είναι μία συμπαγής κατασκευή με μήκος πλευράς 22μ. και ύψος που φθάνει τα 11μ. Το οικοδόμημα αυτό που βρίσκεται στον πυρήνα του νεκρικού συγκροτήματος, ανασκάφηκε το 1904 και 1905 από τον Εντουάρ Ναβίλ. Ο ίδιος στα σχέδιά του το αναπαριστά ως μία τετράγωνης κάτοψης κατασκευή που επιστέφεται από μία μικρή πυραμίδα, η οποία αναπαριστά το αρχέγονο όρος και πιθανώς να έμοιαζε με τα εποικοδομήματα των βασιλικών τάφων στην Άβυδο. Η πυραμιδωτή αναπαράσταση του Ε. Ναβίλ υποστηρίχθηκε και από τον Χ. Ι. Ουίνλοκ, αλλά αμφισβητήθηκε από τον Ν. Άρνολντ, σύμφωνα με την άποψη του οποίου δεν θα ήταν δυνατό, για κατασκευαστικούς λόγους, ο ναός να αντέξει το βάρος μίας πυραμίδας, ακόμα και αν αυτή η πυραμίδα ήταν μικρού μεγέθους όπως αυτή που πρότεινε ο Ε. Ναβίλ. Ο Ν. Άρνολντ αντιπρότεινε ότι το οικοδόμημα είχε αντί για πυραμιδωτή, επίπεδη στέγαση. Το πίσω μέρος του ναού Στον χώρο πίσω από τον πυρήνα του οικοδομήματος βρισκόταν το κέντρο της λατρείας του θεοποιημένου βασιλιά. Το τμήμα αυτό ήταν λαξευμένο απευθείας μέσα στον βράχο. Αποτελούταν από μία υπαίθρια αυλή, μία υπόστυλη αίθουσα με 82 οκταγωνικούς κίονες και ένα ναΐσκο που στέγαζε το άγαλμα του βασιλιά Μεντουχοτέπ Β'. Αυτό το μέρος του νεκρικού συγκροτήματος ήταν αφιερωμένο στη λατρεία του Άμωνα-Ρα. Η υπαίθρια αυλή πλαισιώνεται στη βόρεια και νότια πλευρά από μία σειρά πέντε κιόνων και στη ανατολική πλευρά ορίζεται από διπλή σειρά συνολικά 16 κιόνων. Στο κέντρο του υπαίθριου χώρου βρίσκεται ένας βαθύς διάδρομος που οδηγεί στον βασιλικό τάφο. Τα αρχαιολογικά ευρήματα αυτής της περιοχής του μνημείου περιλαμβάνουν έναν ασβεστολιθικό βωμό, μία στήλη από γρανίτη και έξι αγάλματα από γρανίτη του Σέσωστρη Γ΄ (Senusret III). Στα δυτικά της αυλής βρίσκεται η υπόστυλη αίθουσα με τις δέκα σειρές κιόνων. Η κάθε σειρά αποτελείται από 8 κίονες και η πρόσοψη της στοάς πλαισιώνεται από δύο ακόμη κίονες "εν παραστάσι". Η υπόστυλη αίθουσα διαχωρίζεται από την αυλή με έναν τοίχο και, καθώς βρίσκεται σε υψηλότερο επίπεδο, η πρόσβαση σε αυτήν γίνεται μέσω μίας μικρής ράμπας.Στο δυτικότερο τμήμα της υπόστυλης αίθουσας βρίσκεται το ιερότερο μέρος του νεκρικού συγκροτήματος, ένα ιερό αφιερωμένο στον Μεντουχοτέπ Β΄ και τον Άμωνα-Ρα που οδηγεί σε ένα μικρό σπηλαιώδη χώρο λατρείας, λαξευμένο στον βράχο (στα αγγλικά ονομάζεται speos από την αρχαιοελληνική λέξη σπέος που σημαίνει σπήλαιο, ή Rock-cut architecture). Το ίδιο το ιερό φιλοξενούσε ένα άγαλμα του Άμωνα-Ρα και περιβαλλόταν στις τρεις πλευρές από κτιστούς τοίχους, ενώ στη δυτική οριζόταν από τον ίδιο το λόφο. Οι εσωτερικές και εξωτερικές όψεις των τοίχων αυτών ήταν όλες διακοσμημένες με γραπτές επιγραφές (στα ιερογλυφικά) και έξεργες γλυπτές αναπαραστάσεις των βασιλέων και των θεών. Σωζόμενα θραύσματα των αναγλύφων παρουσιάζουν τον θεοποιημένο βασιλιά περιστοιχισμένο από τις κύριες θεότητες της Άνω και Κάτω Αιγύπτου Νεκχεμπέτ, Σετ, Ώρο και Ουατζέτ, και μάλιστα στην ίδια κλίμακα με αυτόν. Οι θεοί προσφέρουν στον φαραώ δέσμες από κλαδιά φοινικιάς που συμβολίζουν την αιώνια ζωή. Στο παρακάτω απόσπασμα είναι έκδηλες οι ριζικές αλλαγές στη βασιλική ιδεολογία, σε σύγκριση με την περίοδο του Παλαιού Βασιλείου: « Στο Παλαιό Βασίλειο, ο βασιλιάς ήταν ο άρχοντας του πυραμιδικού συγκροτήματος, […] τώρα υποβιβάστηκε σε ένα θνητό ηγεμόνα που εξαρτάται από την εύνοια των θεών. H αθανασία του δεν είναι πια ένα χαρακτηριστικό που κουβαλά εκ γενετής, αλλά είναι κάτι που πρέπει να του απονεμηθεί από τους θεούς. » Στη δυτική (πίσω) πλευρά του νεκρικού μνημείου όπου βρίσκεται η υπαίθρια αυλή, υπάρχει ένας υπόγειος κεντρικός μακρύς και ευθύς διάδρομος, μήκους 150μ., ο οποίος οδηγεί σε έναν υπόγειο ταφικό θάλαμο, που βρίσκεται σε 45μ. βάθος κάτω από την αυλή και ταυτίζεται αδιαμφισβήτητα με τον τάφο του βασιλιά Μεντουχοτέπ Β΄. Ο βασιλικός θάλαμος είναι επενδυμένος σε όλες τις επιφάνειες με ερυθρό γρανίτη και έχει οξύληκτη οροφή. Στο εσωτερικό του ήταν κτισμένος ένας αλαβάστρινος ναός σε μορφή Per-wer, το τυπικό ιερό της Άνω Αιγύπτου. Η είσοδος του ναού κάποτε έφραζε με διπλή θύρα, που σήμερα δεν σώζεται. Περιείχε μία ξύλινη λάρνακα και αγγεία με καλλυντικές αλοιφές οι οποίες άφησαν αποτυπώματα στο δάπεδο. Ο τάφος συλήθηκε στην αρχαιότητα και τα περισσότερα από τα ταφικά δώρα που είχαν εναποτεθεί εδώ κλάπηκαν. Τα ελάχιστα κτερίσματα που απέμειναν είναι ένα σκήπτρο, αιχμές βελών και μία συλλογή ταφικών ομοιωμάτων μεταξύ των οποίων λέμβοι, σιταποθήκες και αρτοποιεία. Το 1900 ο Χάουαρντ Κάρτερ (Howard Carter) σκόνταψε τυχαία με το άλογό του επάνω στα ερείπια που έφραζαν την είσοδο ενός ορύγματος στον μεγάλο υπαίθριο χώρο της ανατολικής πλευράς, πριν από τη ράμπα εισόδου στο ναό. Η είσοδος αυτή ονομάζεται από τότε Bab el-Hosan, δηλαδή Πύλη του Ιππέα. Ανασκάπτοντας το σημείο αυτό οδηγήθηκε σε έναν υπόγειο διάδρομο που κατέληγε σε έναν ημιτελή τάφο ή κενοτάφιο όπου ανακάλυψε ένα άγαλμα του Φαραώ Μεντουχοτέπ Β΄, ένθρονου, λαξευμένο σε ψαμμιτόλιθο και επιχρωματισμένο με σκούρα χρωστική ουσίαν. Ο Φαραώ φοράει το διπλό στέμμα της Άνω και Κάτω Αιγύπτου και στέκεται σε στάση Όσιρη, με τα χέρια διπλωμένα. Το Bab el-Hosan ανήκει στην εποχή που θεμελιώθηκε το νεκρικό μνημείο του Μεντουχοτέπ Β΄. Ο Ν. Άρνολντ θεωρεί ότι ο βασιλικός αυτός τάφος προοριζόταν για τον ίδιο τον Φαραώ, αλλά έμεινε ημιτελής και δεν χρησιμοποιήθηκε. Το άγαλμα του ένθρονου και με μακρύ επίσημο ένδυμα Μεντουχοτέπ Β΄, το οποίο βρέθηκε στο εσωτερικό αυτής της κατασκευής, έχει ασυνήθιστο μαύρο χρώμα "δέρματος", το οποίο αποτελεί μία από τις πολλές αναφορές στον θεό Όσιρη, που συμβολίζει τις αναζωογονητικές δυνάμεις του Μεντουχοτέπ Β΄, ο οποίος επιθυμούσε και διεκδικούσε σθεναρά την αναγέννηση της ενωμένης Αιγύπτου. Ο Ουίνλοκ στη διάρκεια των ανασκαφών του στο Ντέιρ ελ-Μπαχάρι ανακάλυψε έναν λαξευτό τάφο (ΜΜΑ 507) στους βραχώδεις λόφους που βρίσκονται επάνω από το ταφικό μνημείο του Μεντουχοτέπ Β΄. Στον τάφο αυτό είχαν ενταφιαστεί εξήντα στρατιώτες, χωρίς να μουμιοποιηθούν. Ήταν τυλιγμένοι σε λινά σάβανα, διακοσμημένα με τη βασιλική δέλτο του Μεντουχοτέπ Β΄. Θεωρείται πως οι πολεμιστές αυτοί σκοτώθηκαν σε μάχη στην Ηρακλεόπολη, κατά την περίοδο της αντιπαλότητας μεταξύ της Άνω και Κάτω Αιγύπτου, πριν την ενοποίηση. Ο Μεντουχοτέπ Β' για να θέσει από την πρωτεύουσά του, τις Θήβες, υπό τον έλεγχό του το τεράστιο βασίλειο, καθώς και τους τελευταίους τοπικούς ηγεμόνες που είχαν απομείνει, επιστράτευσε έναν μεγάλο αριθμό από έμπιστους αξιωματούχους, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν ντόπιοι.Αρκετές πληροφορίες είναι γνωστές για τρεις από τους ανώτατους αξιωματούχους του: τον Χετί (Khety ή Kheti) τον Μερού (Meru) και τον Μεκετρέ (Meketre ή Meketra). Πολύτιμα στοιχεία για αυτούς αντλούνται από τους τάφους τους, οι οποίοι βρέθηκαν στη Θηβαϊκή Νεκρόπολη. Ο τάφος του Μερού (ΤΤ240) βρέθηκε στο Ελ-Ασασίφ, του Χετί (ΤΤ311/ MMA 508) στο Ντέιρ ελ-Μπαχάρι και του Μεκετρέ (ΤΤ280) στο Σεΐχ Αμπντ ελ-Κούρνα. Ο Χετί ήταν πρόσωπο με μεγάλη επιρροή στη βασιλική αυλή. Ήταν υπεύθυνος της Βασιλικής Σφραγίδας. Απεικονίζεται, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, στα ανάγλυφα του Wadi Shatt el-Rigal και το όνομά του αναφέρεται επίσης στον νεκρικό ναό του φαραώ τον οποίο υπηρέτησε. Ο τάφος του (ΤΤ311/ ΜΜΑ508) ανακαλύφθηκε κοντά στον νεκρικό ναό του Μεντουχοτέπ Β', από τον Χέρμπερτ Ι. Ουίνλοκ στις ανασκαφές του Μητροπολιτικού Μουσείου. Αν και βρέθηκε αρκετά κατεστραμμένος, σώθηκαν δείγματα των ανάγλυφων διακοσμήσεών του. Τον διαδέχτηκε ο Μεκετρέ.Ο Χετί είχε ηγηθεί εκστρατειών στη Νουβία για τον βασιλιά Μεντουχοτέπ Β'. Υπήρξε επιτηρητής στο Σινά, ενώ στο Ασουάν ανέλαβε και εκτέλεσε διάφορες εργασίες. Υπηρέτησε επίσης και τον Ιντέφ Γ', ένα στοιχείο που για πολλά χρόνια θεωρούταν ως απόδειξη ότι ο Ιντέφ Γ' ήταν ο πατέρας του Μεντουχοτέπ Β'. Ο Μεκετρέ ήταν Σφραγιδοφύλακας και Ανώτατος Επιστάτης του Βασιλικού Οίκου. Εκτός από τον Μεντουχοτέπ Β' υπηρέτησε και τον διάδοχό του, Μεντουχοτέπ Γ'. Ο τάφος του (ΤΤ280) βρέθηκε στη θέση Σεΐχ Αμπντ ελ-Κούρνα και αρχικά ερευνήθηκε σε μικρή έκταση από τους Αιγυπτιολόγους Νταρεσί και Mοντ (1895, 1902). Συλήθηκε ήδη από τους αρχαίους χρόνους. Ο Χ. Ουίνλοκ ήταν αυτός που λίγα χρόνια αργότερα έκανε μία σημαντική και εντυπωσιακή ανακάλυψη, όταν έφερε στο φως έναν ασύλητο θάλαμο στο εσωτερικό του τάφου αυτού, ο οποίος περιείχε πολλά και διαφόρων ειδών ξύλινα πολύχρωμα ταφικά ομοιώματα, τα οποία κυρίως αναπαριστούν καθημερινές σκηνές και συνόδευαν τον Μεκετρέ ως κτερίσματα. O Μερού (Meru) υπηρέτησε τον Μεντουχοτέπ Β' με το υψηλό αξίωμα του Επιστάτη της Βασιλικής Σφραγίδας. Με αυτόν τον τίτλο αναφέρεται σε μία στήλη που σήμερα βρίσκεται στο Αιγυπτιακό Μουσείο του Τορίνου και χρονολογείται στην εποχή του Μεντουχοτέπ Β'. Η στήλη είναι διακοσμημένη με ανάγλυφες - γραπτές παραστάσεις και επιγραφές και είχε ανεγερθεί στην Άβυδο (stela Turin 1447). Σε αυτήν απεικονίζεται ο ίδιος ο Μερού, ενώ αναφέρονται και τα ονόματα των γονιών του, Iku και Nebti.Η στήλη του Τορίνο αποτελεί σημαντικό τεκμήριο της επανενοποίησης της Άνω και Κάτω Αιγύπτου από τον Μεντουχοτέπ Β', καθώς σε αυτήν αναφέρεται χαρακτηριστικά: « Ήταν ένα νέο καλό ξεκίνημα η στιγμή που ο Μοντού χάρισε και τις δύο χώρες στον Βασιλιά Νεμπχεπετρέ (Μεντουχοτέπ Β'). »Ο τάφος του Μερού (ΤΤ240) που λαξεύτηκε στους λόφους του Ελ-Ασασίφ είναι διακοσμημένος με επιγραφές από τα Πυραμιδικά Κείμενα και τα Κείμενα των Σαρκοφάγων. Ο Μερού είναι γνωστός και από τα ανάγλυφα του Wadi Shatt el-Rigal, όπου αναφέρεται ως Επιτηρητής των Ξένων Χωρών.Ο Μερού είχε τον τίτλο του Επιτηρητή της Ανατολικής Ερήμου και των Οάσεων, ένα πολύ σημαντικό αξίωμα, η σημασία του οποίου είχε αυξηθεί συγκριτικά με αυτήν που είχε κατά την περίοδο του Παλαιού Βασιλείου. Από τις επιγραφές μίας στήλης που βρέθηκε μαζί με άλλες στον τάφο του Χενενού (Hannu, Henenu) στο Ντέιρ ελ-Μπαχάρι, είναι γνωστό ότι το όνομα αυτό ταυτίζεται με έναν ακόμη ανώτατο αξιωματούχο του Μεντουχοτέπ Β'. Ο τάφος του (ΜΜΑ510/ ΤΤ313) ανασκάφηκε αρχικά από τον Χ. Κάρτερ και έπειτα τον Χ. Ουίνλοκ. Όπως ο Χετί, έτσι κι αυτός είχε ενταφιαστεί στους λόφους που γειτνιάζουν με το βασιλικό νεκρικό συγκρότημα. Οι λαξευτοί τάφοι του Χετί και του Χενενού βρίσκονται κοντά ο ένας στον άλλο. O Χενενού έφερε διάφορους τίτλους και είχε ποικίλα καθήκοντα, μεταξύ αυτών και του Μεγάλου επιστάτη του βασιλικού Οίκου. Είναι γνωστό ότι ταξίδεψε μέχρι τον Λίβανο για να μεταφέρει από εκεί ξυλεία (κέδρο) για τον βασιλιά του. Μουσείο Καΐρου, Άγαλμα του Μεντουχοτέπ Β', ένθρονου, από το Bab el-Hosan. Βρετανικό Μουσείο, Αγάλματα του Σέσωστρη Γ' από το ναό του Μεντουχοτέπ Β' στο Ντέιρ ελ-Μπαχάρι. Μουσείο Καΐρου. Η σαρκοφάγος της Καουίτ. Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης Νέας Υόρκης, Άγαλμα του Μεντουχοτέπ Β' Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης Νέας Υόρκης, Ειδώλιο της Νεφερού Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης Νέας Υόρκης, Ανάγλυφο της Νεφερού που της φτιάχνουν τα μαλλιά Mητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης, Η παιδική σαρκοφάγος της Μαήτ. Μουσείο Τέχνης Ουόλτερς, Βαλτιμόρη, Η Νεφερού κουβαλά ένα σκίαστρο. Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης, Η σαρκοφάγος της Χενχενέτ. Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης, Ανάγλυφο με τον Μεντουχοτέπ Β΄ και την Κεμζίτ. Welcome Collection, H Καουίτ καλλωπίζεται. Miller Ch., From Luxor to Aswan, Temples. Rijksmuseum Van Oudheden, Αρχιτεκτονικό ανάγλυφο με τον βασιλιά Μεντουχοτέπ Β'. The Global Egyptian Museum, Αρχιτεκτονικό ανάγλυφο με τον βασιλιά Μεντουχοτέπ Β'. Ancient Egypt OnLine, Montuhotep Nebhepetre (Montuhotep II) Pharao.se, Mentuhotep II Wikipedia, Rock-cut architecture.
Ο Μεντουχοτέπ Β΄ (Mentuhotep, Montuhotep, Montouhotep), ήταν φαραώ της Αιγύπτου, το 6ο μέλος της 11ης Δυναστείας (2125 - 1985 π.Χ.), ο οποίος βασίλευσε μεταξύ 2055 - 2004 π.Χ. Είναι ο ιδρυτής του Μέσου Βασιλείου (2055-1650 π.Χ.) και αυτός που κατάφερε να ενώσει και πάλι την Άνω και την Κάτω Αίγυπτο.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%87%CE%BF%CF%84%CE%AD%CF%80_B%CE%84
Πρωτάθλημα πετοσφαίρισης ανδρών Volleyleague 2016-2017
Στη Βόλεϊ Λιγκ της περιόδου 2016–17 μετείχαν δώδεκα ομάδες. Οι ομάδες που κατέλαβαν τις θέσεις 1−10 στο πρωτάθλημα Βόλεϊ Λιγκ της περιόδου 2015–16, παρέμειναν στην πρώτη κατηγορία. Οι ομάδες που κατέλαβαν τις θέσεις 11-12 μετά τα Πλέι άουτ, υποβιβάστηκαν στην Α2 Κατηγορία. Τέλος, οι ομάδες που κατέλαβαν τις δύο πρώτες θέσεις των αγώνων μπαράζ ανόδου της Α2 κατηγορίας για την περίοδο 2015–16, προβιβάστηκαν στη Volleyleague. Συγκεκριμένα την περίοδο 2015−2016: Ομάδες που παρέμειναν στη Βόλεϊ Λιγκ: Ολυμπιακός Πειραιώς, Α.Ο.Π. Κηφισιάς, Φοίνικας Σύρου, Π.Α.Ο.Κ. Θεσσαλονίκης, Παναθηναϊκος Α.Ο., Παμβοχαϊκός Βραχατίου, Εθνικός Αλεξανδρούπολης, Παναχαϊκή Πατρών, Α.Ο. Ορεστιάδας, και Ηρακλής Θεσαλονίκης. Ομάδες που προβιβάστηκαν από την Α2 στη Βόλεϊ Λιγκ: Κύζικος Νέας Περάμου, Ηρακλής Χαλκίδας. Ομάδες που υποβιβάστηκαν από τη Βόλεϊ Λιγκ στην Α2: Άρης Θεσαλονίκης, Γ.Σ. Λαμία Στην πρώτη φάση, την Κανονική Περίοδο, διεξήχθησαν δύο γύροι εντός-εκτός έδρας με βαθμολογία, η οποία ήταν 3 βαθμοί για την καθαρή νίκη (3-0 ή 3-1), 2 βαθμοί για την νίκη με 3-2, και 1 βαθμός για την ήττα με 3-2. Στη συνέχεια οι ομάδες που κατέλαβαν τις θέσεις 1-8 προκρίθηκαν στα Πλέι οφ για τις θέσεις 1−8, ενώ οι ομάδες των θέσεων 9-11 συμμετείχαν στα Πλέι άουτ. Ο Α.Ο. Ορεστιάδας, που κατέλαβε την 12η θέση, υποβιβάστηκε απευθείας στην Α2 λόγω διαφοράς μεγαλύτερης των 3 βαθμών από την 11η ομάδα. Πηγή: volleyleague.gr Οι ομάδες που κατέλαβαν τις θέσεις 9 έως 11 στην Κανονική Περίοδο συμμετείχαν στα Πλέι άουτ για την τελική κατάταξη σε αυτές τις θέσεις. Ο Κύζικος Νέας Περάμου ακολούθησε την Ορεστιάδα στην Α2 Εθνική. Πηγή: volleyleague.gr Οι ομάδες που κατέλαβαν τις θέσεις 1 έως 8 στην Κανονική Περίοδο συμμετείχαν στα Πλέι οφ για την τελική κατάταξη σε αυτές τις θέσεις και την ανάδειξη του Πρωταθλητή Ελλάδας Τα τέσσερα ζευγάρια των προημιτελικών ήταν ανάμεσα σε 1ο–8ο, 2ο–7ο, 3ο–6ο και 4ο–5ο της κατάταξης της Κανονικής Περιόδου. Η πρόκριση κρίθηκε στις δύο νίκες. Οι πρώτοι αγώνες έγιναν στην έδρα της ομάδας με την υψηλότερη κατάταξη, και ακολούθως εναλλάξ. Οι τέσσερις αποκλεισθείσες ομάδες κατέλαβαν τις θέσεις 5–8 σύμφωνα με την κατάταξη της Κανονικής Περιόδου. Οι τέσσερις προκριθείσες αγωνίστηκαν στους ημιτελικούς για τις θέσεις 1–4. (1) Ολυμπιακός – (8) Ηρακλής Θεσσαλονίκης (2–0) (2) Π.Α.Ο.Κ. – (7) Εθνικός Αλεξανδρούπολης (2–0) (3) Παναθηναϊκός – (6) Φοίνικας Σύρου (2–1) (4) Παμβοχαϊκός – (5) Α.Ο.Π. Κηφισιάς (2–0) Στους ημιτελικούς τα ζευγάρια ήταν: Νικητής 1–8 – Νικητής 4–5 και Νικητής 2–7 – Νικητής 3–6. Η πρόκριση κρίθηκε στις τρεις νίκες. Οι δύο πρώτοι αγώνες έγιναν στην έδρα της ομάδας με την υψηλότερη θέση, οι επόμενοι δύο (αν χρειάστηκαν) στην έδρα της ομάδας με τη χαμηλότερη θέση και ο πέμπτος (αν χρειάστηκε) ξανά στην έδρα της πρώτης γηπεδούχου. Οι δύο αποκλεισθείσες κατέλαβαν τις θέσεις 3–4 σύμφωνα με την υψηλότερη θέση που είχαν στην Κανονική Περίοδο. Οι δύο προκριθείσες ομάδες αγωνίστηκαν στους τελικούς για την ανάδειξη του Πρωταθλητή Ελλάδας 2016-17. (1) Ολυμπιακός – (4) Παμβοχαϊκός (3–0) (2) Π.Α.Ο.Κ. – (3) Παναθηναϊκός (3–0) (1) Ολυμπιακός – (2) Π.Α.Ο.Κ. (2–3) Η Ελλάδα δικαιούτο 5 θέσεις για την περίοδο 2017-18 στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Ωστόσο, οι σύλλογοι είτε αρνούνται να συμμετάσχουν για οικονομικούς λόγους είτε επιλέγουν κατώτερη διοργάνωση (Κύπελλο Θριάμβου) για οικονομικούς ή και αγωνιστικούς λόγους. Οι θέσεις που δικαιούτο η Ελλάδα ήταν: 2 θέσεις: Τσάμπιονς Λιγκ 1 θέση: Κύπελλο Συνομοσπονδίας (Κύπελλο CEV) 2 θέσεις: Κύπελλο Θριάμβου(Τσάλεντζ Καπ)Η σχέση των ελληνικών συλλόγων με τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις υπήρξε η ακόλουθη:Π.Α.Ο.Κ.: Συμμετέχει δικαιωματικά στο Τσάμπιονς Λιγκ, αγωνιζόμενος απευθείας στη φάση των ομίλων.Ολυμπιακός: Δεν δηλώνει συμμετοχή στο Τσάμπιονς Λίγκ επιλέγοντας να μεταφερθεί αυτομάτως στο Κύπελλο Θριάμβου, με δεδομένη την άρνηση των άλλων δικαιούχων να συμμετάσχουν σ΄αυτό.Παναθηναϊκός: Δεν δηλώνει συμμετοχή στο Κύπελλο CEV, αλλά η θέση του δεν μπορεί να καλυφθεί από άλλη ομάδα.Παμβοχαϊκός: Δεν δηλώνει συμμετοχή στο Κύπελλο Θριάμβου.Α.Ο.Π. Κηφισιάς: Δεν δηλώνει συμμετοχή στο Κύπελλο Θριάμβου.Φοίνικας Σύρου: Καλύπτει την κενή θέση στο Κύπελλο Θριάμβου. Επίσημος ιστότοπος της ΕΣΑΠ www.volleyleague.gr Πρόγραμμα - Αποτελέσματα www.volleyleague.gr Βαθμολογία www.volleyleague.gr Προκήρυξη Πρωταθλήματος 2016-17 www.volleyleague.gr Πλέι οφ Περιόδου 2016-17 www.volleyleague.gr
Το πρωτάθλημα Ελλάδας βόλεϊ ανδρών της περιόδου 2016–17 ήταν το 49ο Εθνικό πρωτάθλημα και το 7ο με την επωνυμία Volleyleague. Διεξήχθη από την Ε.Σ.Α.Π. με τη συμμετοχή δώδεκα ομάδων. Το πρωτάθλημα ξεκίνησε το Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2016 και ολοκληρώθηκε την Κυριακή 7 Μαΐου 2017 με τον πέμπτο και τελευταίο τελικό ανάμεσα στους φιναλίστ ΠΑΟΚ και Ολυμπιακό Πειραιώς, στον οποίο επικράτησε ο ΠΑΟΚ και με 3–2 νίκες κατέκτησε το 3ο συνεχόμενο πρωτάθλημα στην ιστορία του. Ο Α.Ο. Ορεστιάδας και η Κύζικος Νέας Περάμου υποβιβάστηκαν στην Α2.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CF%80%CE%B5%CF%84%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7%CF%82_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD_Volleyleague_2016-2017
Μίρζα Βαρεσάνοβιτς
Το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο το υπέγραψε το 1994 σε ηλικία 22 ετών, στη Σαράγεβο, στην οποία έμεινε μόλις έναν χρόνο, καθώς προσέλκυσε το ενδιαφέρον της Ζιροντέν ντε Μπορντώ. Πράγματι, το 1995 πήρε μεταγραφή για τη γαλλική ομάδα, στην οποία όμως δεν κατάφερε να καθιερωθεί λόγω συνεχόμενης κακής απόδοσης, με αποτέλεσμα να αποχωρήσει μετά από 12 συμμετοχές. Την περίοδο 1996/1997, μετά από εισήγηση του τότε προπονητή του Ολυμπιακού Πειραιά Ντούσαν Μπάγεβιτς, ο Μίρζα Βαρεσάνοβιτς καταλήγει στην ομάδα του Πειραιά. Στον Ολυμπιακό παρέμεινε 2 χρόνια, πετυχαίνοντας 1 γκολ σε 35 εμφανίσεις. Το καλοκαίρι του 1998, ο Βαρεσάνοβιτς μεταπήδησε στην Τουρκία, για χάρη της Μπούρσασπορ, στην οποία παρέμεινε 2 χρόνια, πετυχαίνοντας 5 γκολ σε 57 εμφανίσεις. Την περίοδο 2000/2001 πήρε μεταγραφή για την Αούστρια Βιέννης, με την οποία είχε 29 εμφανίσεις σε ενάμιση χρόνο, χωρίς να καταφέρει να πετύχει κάποιο γκολ. Τον Ιανουάριο του 2002, ο Μίρζα Βαρεσάνοβιτς επέστρεψε στη Βοσνία και την Σαράγεβο, στην οποία όμως δεν αγωνίστηκε καθόλου, με αποτέλεσμα μετά από 6 μήνες, να επιστρέψει και πάλι στην Τουρκία και την Μπούρσασπορ, με την οποία πραγματοποίησε 26 εμφανίσεις σε ένα χρόνο, χωρίς να καταφέρει να επιτύχει κάποιο γκολ. Την περίοδο 2003/2004 επέστρεψε για ακόμη μια φορά στη Σαράγεβο, στην οποία παρέμεινε έναν χρόνο. Το καλοκαίρι του 2004 αποφάσισε να αποσυρθεί από την ενεργό δράση, και να συνεχίσει στον χώρο του ποδοσφαίρου από τη θέση του προπονητή. Η πρώτη ομάδα που ανέλαβε ο Μίρζα Βαρεσάνοβιτς ως προπονητής ήταν η Σαράγεβο, στης οποίας το τιμόνι ήταν από τις 7 Απριλίου του 2010 έως τις 20 Ιουνίου του 2011. Στη συνέχεια, ανέλαβε την τύχη της Βελέζ Μόσταρ, από την οποία όμως αποχώρησε στις 18 Απριλίου 2012. Ο Μίρζα Βαρεσάνοβιτς ήταν διεθνής με την Εθνική Ομάδα της Βοσνίας Ερζεγοβίνης από το 1996 έως το 2001 πραγματοποιώντας συνολικά 24 εμφανίσεις. Η τελευταία του συμμετοχή με την Εθνική Βοσνίας Ερζεγοβίνης πραγματοποιήθηκε στις 2 Ιουνίου του 2001 εναντίον της Εθνικής Ομάδας της Ισπανίας, υπό τις οδηγίες του τότε προπονητή της Βοσνίας, Μίσο Σμαΐλοβιτς. Προφίλ στο transfermarkt.co.uk Προφίλ στο national-football-teams.com
Ο Μίρζα Βαρεσάνοβιτς (Σεράγεβο της πρώην ενωμένης Γιουγκοσλαβίας, 31 Μαΐου του 1972 - ) είναι πρώην ποδοσφαιριστής που αγωνιζόταν στη θέση του κεντρικού αμυντικού αλλά και του δεξιού πλάγιου αμυντικού.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AF%CF%81%CE%B6%CE%B1_%CE%92%CE%B1%CF%81%CE%B5%CF%83%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CE%B2%CE%B9%CF%84%CF%82
Μελχισεδέκ Τσουδερός
Γεννήθηκε το 1769 υπό το κοσμικό όνομα Μιχαήλ και καταγόταν από την ιστορική οικογένεια των Τσουδερών. Ήταν ο τριτότοκος γιος του Εμμανουήλ Τσουδερού και είχε τουλάχιστον άλλα τρία αδέλφια, τους Γεώργιο, Ιωάννη και Νικόλαο. Κατά το 1810 έγινε μοναχός με το όνομα Μελχισεδέκ στη Μονή Πρέβελη, στην οποία είχε παραχωρηθεί μεγάλο μέρος της κτηματικής περιουσίας της οικογένειάς του. Γύρω στο 1817 αναδείχτηκε ηγούμενος της μονής αποκτώντας το παρωνύμιο «Τσουδερογούμενος». Όντας φιλελεύθερο πνεύμα, κατά την προεπαναστατική περίοδο μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία από μοναχό της Αγίας Λαύρας. Κατά τον Μάιο του 1821, Τουρκοκρητικός αξιωματικός προσπάθησε να τον συλλάβει, ο ίδιος όμως ειδοποιήθηκε από έτερο Τουρκοκρητικό και διέφυγε στον Ασώματο Ρεθύμνης. Από εκεί, κινήθηκε μαζί με τους αδελφούς του Γεώργιο και Ιωάννη στον Καλλικράτη Χανίων και στη συνέχεια κατευθύνθηκε μαζί με ένοπλη δύναμη προς τη μονή, η οποία ενδιάμεσα είχε καταστραφεί και λεηλατηθεί από τους Οθωμανούς. Στις 24 του ίδιου μήνα, συμμετείχε στην επίσημη κήρυξη της επανάστασης, στο Κούρκουλο Ροδάκινου Ρεθύμνης. Στις 13 Ιουνίου έλαβε μέρος σε μάχη στο λόφο του Αγίου Ιωάννη όπου είχε στρατοπεδεύσει δύναμη 600 Οθωμανών. Ο αιφνιδιασμός υπήρξε απόλυτος, οι αντίπαλοι υπέστησαν πολλές απώλειες - μεταξύ των νεκρών ήταν και ο αρχηγός τους, ο Τουρκοκρητικός Ισμαήλ Αγάς ή Ψαραοσμαήλης - και υποχώρησαν ενώ οι επαναστάτες απελευθέρωσαν μια σειρά από χωριά της περιοχής. Δύο ημέρες έπειτα, οι άνδρες του επικράτησαν σε νέα μάχη με εχθρικές δυνάμεις στο Σπήλι. Μάλιστα, από οθωμανικής πλευράς, ανάμεσα στους νεκρούς συγκαταλεγόταν και ο επικεφαλής του αποσπάσματος Δελή Μουσταφά, ο οποίος πιάστηκε αιχμάλωτος και αργότερα εκτελέστηκε. Τον Μάιο του 1822 συμμετείχε στη Γ' Συνέλευση των Κρητών, στους Αρμένους Χανίων, όπου ανέλαβε καθήκοντα φροντιστή υπό τον γενικό έπαρχο Κρήτης, Μιχαήλ Κομνηνό Αφεντούλιεφ. Σκοτώθηκε στο Πολεμάρχι Χανίων, στις 3 Φεβρουαρίου του 1823, στο πλαίσιο επιχειρήσεων των επαναστατών προς κατάληψη του Πύργου Κισσάμου όπου βρίσκονταν οχυρωμένες οθωμανικές δυνάμεις. Αναστάσιος Ν. Γούδας, Βιογραφία Τσουδερών ή Καλλεργών, Τυπογραφείον "Εστία", Εν Αθήναις, 1930. Θεοχάρη Δετοράκη, Ιστορία της Κρήτης, Αθήνα 1986. Διονυσίου Κόκκινου, Η Ελληνική Επανάστασις, εκδόσεις Μέλισσα, έκτη έκδοσις, τόμος Β΄, Αθήναι 1974. Σπ. Ζαμπελίου - Κ. Κριτοβουλίδου, Ιστορία των Επαναστάσεων της Κρήτης - συμπληρωθείσα υπό Ιωάννου Δ. Κονδυλάκη, Δ.Φεξη, Αθήναι 1893.
Ο Μελχισεδέκ Τσουδερός (1769 - 1823) ήταν Έλληνας ιερομόναχος και αγωνιστής της ελληνικής επανάστασης από την Κρήτη. Σκοτώθηκε το 1823 σε μάχη με τα οθωμανικά στρατεύματα στην ευρύτερη περιοχή των Χανίων.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CE%BB%CF%87%CE%B9%CF%83%CE%B5%CE%B4%CE%AD%CE%BA_%CE%A4%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%B5%CF%81%CF%8C%CF%82
Χελάνδιον
Η λέξη “χελάνδιον” από πολλούς μελετητές θεωρείται ως προερχόμενη από την ελληνική λέξη “κέλης” (=πολεμικός ίππος) και το ρήμα “αντάω-ώ”, και σημαίνει “ιππαγωγό πλοίο”. Οι Λατίνοι την μετέτρεψαν σε “chelandium”, και η λέξη επανήλθε στην ελληνική γλώσσα ως αντιδάνειο εκ της Λατινικής, μέσα από τη Ρωμαϊκή στρατιωτική ορολογία που κληροδοτήθηκε και χρησιμοποιήθηκε στο Βυζάντιο. Ο Θουκυδίδης στην Ιστορία του Πελοποννησιακού πολέμου, στα "Κερκυραϊκά", και συγκεκριμένα στο (1.53.1), γράφει: “ἔδοξεν οὖν αὐτοῖς ἄνδρας ἐς κελήτιον ἐσβιβάσαντας ἄνευ κηρυκείου προσπέμψαι τοῖς Ἀθηναίοις...” Και στα συνήθη σχόλια επί του Θουκυδίδη διαβάζουμε : “Κελήτιον: μικρὸν πλοιάριον ὑπὸ ἑνὸς ἐρεττώμενον, ἀπὸ μεταφορᾶς τοῦ κέλητος ἵππου, ᾧ εἷς ἀνήρ ἐπικάθηται.” Το “κελήτιον” του Θουκυδίδη είναι λοιπόν ιππαγωγό σκάφος, “μικρόν πλοιάριον” - όπως δηλώνει άλλωστε η κατάληξή του “-ιον”, με ένα κωπηλάτη, δηλαδή μια βάρκα ειδικής κατασκευής για τη μεταφορά ενός ίππου. Στη συγκεκριμένη εξιστόρηση του Θουκυδίδη ένα τέτοιο σκάφος χρησιμοποιήθηκε για διαφορετική αποστολή.Τα συνήθη ιππαγωγά πλοία των αρχαίων Ελλήνων ήταν σίγουρα πολύ μεγαλύτερα, και σχετικές πληροφορίες αντλούνται από άλλους αρχαίους συγγραφείς, όπως π.χ. κατά τους Περσικούς πολέμους από τον Ηρόδοτο και τον Διόδωρο Σικελιώτη : “παρεγένοντο δὲ καὶ αἱ ἱππαγωγοὶ νέες, τὰς τῷ προτέρῳ ἔτεϊ προεῖπε τοῖσι ἑωυτοῦ δασμοφόροισι Δαρεῖος ἑτοιμάζειν. ἐσβαλόμενοι δὲ τοὺς ἵππους ἐς ταύτας καὶ τὸν πεζὸν στρατὸν ἐσβιβάσαντες ἐς τὰς νέας, ἔπλεον ἑξακοσίῃσι τριήρεσι ἐς τὴν Ἰωνίην”. (Herod. 6.95.2) “Τριήρεις μὲν οὖν τοσαῦται τὸ πλῆθος ὑπῆρχον, ἱππαγωγοὶ δὲ ὀκτακόσιαι πεντήκοντα, αἱ δὲ τριηκόντοροι τρισχίλιαι. Ὁ μὲν οὖν Ξέρξης περὶ τὸν ἐξετασμὸν τῶν δυνάμεων διέτριβε περὶ τὸν Δορίσκον.” (Diod. Sic. 11.3.9). Βλέπουμε λοιπόν ότι από αρχαιοτάτων χρόνων υπήρχε ειδική κατηγορία ιππαγωγών πλοίων, και είναι όχι μόνο αυτονόητο, αλλά ιστορικά αποδεδειγμένο πως μια τέτοια κατηγορία πλοίων εξακολούθησε να υπάρχει τόσο στα Ρωμαϊκά όσο και στα Βυζαντινά χρόνια. Με βάση τις γνώσεις μας για τα Ρωμαϊκά και τα Βυζαντινά πλοία, μόνο το χελάνδιο (chelandium) μπορεί να διεκδικήσει τον τίτλο αυτό - ίσως και το "καματηρόν" το οποίο θεωρείται ως μεταγωγικό-οπλιταγωγό. Η ανάγκη μεταφοράς ιππικού με ιππαγωγά πλοία δεν ήταν συνεχής στρατιωτική ανάγκη. Έτσι η συνήθης τακτική ήταν, όταν υπήρχε ανάγκη, να ναυπηγούνται ιππαγωγά πλοία, ή να μετασκευάζονται άλλα πλοία για τη μεταφορά των ίππων, και μετά το τέλος της εκστρατείας τα ιππαγωγά πλοία να μετασκευάζονται και πάλι για άλλες χρήσεις, π.χ. εμπορικά, εφοδιασμού, ή μαχητικά υγρού πυρός. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα μεγάλη σύγχυση σχετικά με τον όρο “χελάνδιον”, γιατί μετά τη μετασκευή του το πλοίο συχνά διατηρούσε το ίδιο όνομα-χαρακτηρισμό, αλλά και γιατί η προέλευση και η ακριβής αρχική σημασία της λέξης ήταν άγνωστη στους πολλούς. Σαν παράδειγμα, μπορούμε να αναφέρουμε την εκστρατεία του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Ε΄ του Κοπρώνυμου που ανάμεσα στο 763 και το 775 έστειλε ένα σύνολο 5,500 χελανδίων που μετέφεραν άλογα και στρατιώτες ενάντια στους Βουλγάρους . Επίσης, την εκστρατεία του Νικηφόρου Φωκά το 961 μ.Χ. για την απελευθέρωση της Κρήτης από τους Άραβες, όπου κατά τους μετριότερους υπολογισμούς των ιστορικών, μεταξύ των άλλων στρατευμάτων μεταφέρθηκαν και τουλάχιστο 5,000 ιππείς. Είναι προφανές ότι οι όροι “χελάνδιον”, “chelandium” και τα παράγωγά τους, τόσο στο Βυζάντιο, όσο και στη Δύση, στη διάρκεια των 25 αιώνων που μεσολάβησαν από τον Ηρόδοτο μέχρι σήμερα, χρησιμοποιήθηκαν επανειλημμένα σε λανθασμένες χρήσεις και δόθηκαν κατά καιρούς ορισμοί, ερμηνείες και παρετυμολογίες τελείως εκτός πραγματικότητας. Η λέξη “χελάνδιον” δεν έχει καμιά σχέση με το “χέλι” (έγχελυς στην αρχαία ελληνική γλώσσα), όπως ισχυρίζονται μερικοί. To "πάμφυλον" (ή ο "πάμφυλος") ήταν ιδιαίτερος τύπος εμπορικού πλοίου, και ο όρος "πάμφυλον χελάνδιον" μπορεί να σημαίνει μετασκευή παμφύλου σε χελάνδιο ή το αντίστροφο. Το "ουσιακόν" είναι χαρακτηρισμός που αφορά μόνο τον αριθμό του πληρώματος, το οποίο σημαίνει πως πλοίο σχεδόν οποιουδήποτε τύπου θα μπορούσε να είναι "ουσιακόν". Είναι βασικό λοιπόν, όταν αναφερόμαστε στο “χελάνδιο”, να διευκρινίζουμε για ποια εποχή μιλάμε, για ποια γεωγραφική περιοχή και για ποιο συγκεκριμένο πολιτισμό (της Δύσης ή της Ανατολής), και αν είναι δυνατόν, να γίνεται σαφής αναφορά στις ιστορικές πηγές. Το χελάνδιο λοιπόν δεν ήταν ένας συγκεκριμένος τύπος πλοίου από ναυπηγική-μορφολογική άποψη, αλλά τύπος πλοίου για συγκεκριμένη χρήση, και υπήρχαν σημαντικές διαφορές για τους εξής λόγους: λόγω της προέλευσης και του τόπου ναυπήγησης. Συχνά η παραγγελία ναυπήγησης δινόταν σε μακρινές πόλεις που διέθεταν ναυπηγική γνώση και πείρα, αλλά με δική τους τεχνολογία και παράδοση. Επίσης συχνά εχθρικά πλοία αιχμαλωτίζονταν ή πλοία υποτελών πόλεων επιτάσσονταν για τις ανάγκες του στόλου, έτσι στις πολεμικές επιχειρήσεις χρησιμοποιούσαν “ό,τι ήταν διαθέσιμο”. λόγω της εξέλιξης της ναυτιλίας και της ναυπηγικής δια μέσου των αιώνων. Τα εργαλεία, τα υλικά, η τεχνολογία και οι απαιτήσεις εξελίσσονται συνεχώς. Για παράδειγμα, χελάνδια υπήρχαν και πριν από την ανακάλυψη του υγρού πυρός, επομένως η ύπαρξη "πυροσωλήνα" δεν μπορεί να αποτελεί κανόνα. λόγω της συχνής μετασκευής των πλοίων, που αλλάζει μεν τη χρήση τους, αλλά τα βασικά χαρακτηριστικά κάθε σκάφους παραμένουν, π.χ. η ύπαρξη ή όχι εμβόλου. Άλλωστε το έμβολο σαν επιθετικό όπλο σταδιακά καταργήθηκε, με την ανάπτυξη των εκηβόλων όπλων, όπως π.χ. εκτοξευτήρες υγρού πυρός, καταπέλτες κλπ. λόγω της “λήθης”. Συχνά, κάποιες κατασκευαστικές λύσεις και τεχνικές στα ειδικά προβλήματα του ιππαγωγού πλοίου “ξεχάστηκαν”, γιατί δεν ξαναχρησιμοποιήθηκαν, εφ' όσον δεν υπήρχε ανάγκη για τέτοια πλοία, και όταν παρουσιαζόταν ανάγκη, χρειαζόταν να βρεθούν και να εφαρμοστούν νέες λύσεις. λόγω της λαθεμένης χρήσης του όρου, μπορεί κάποια πλοία να χαρακτηρίστηκαν ως “χελάνδια”, ενώ στην πραγματικότητα ανήκαν σε διαφορετικό τύπο πλοίων. Ωστόσο, τα χελάνδια ως ιππαγωγά διατηρούσαν κάποια κοινά χαρακτηριστικά, λόγω της συγκεκριμένης αποστολής τους. Κάποια τέτοια χαρακτηριστικά είναι τα παρακάτω: Είναι βοηθητικά πλοία του στόλου, όχι μαχητικά. Πρέπει να παρέχουν τη δυνατότητα εύκολης επιβίβασης των αλόγων. Πρέπει να μπορούν να προσεγγίσουν σε ακτές που δεν διαθέτουν λιμάνι ή προβλήτα για την εύκολη και γρήγορη αποβίβαση του ιππικού (πρβλ τα σημερινά αρματαγωγά και αποβατικά σκάφη). Πρέπει να διαθέτουν κατάλληλους χώρους σταβλισμού για τη μεταφορά, και αποθήκες τροφής και νερού για τη διατροφή των αλόγων. Πρέπει να διαθέτουν τις ανάλογες διευκολύνσεις για τους ιππείς και τους ιπποκόμους που συνοδεύουν το κάθε ζώο. Το φορτίο τους είναι μεγάλο, το κέντρο βάρους τους πολύ χαμηλά, και το δάπεδο των ίππων ιδιαίτερα ενισχυμένο, αναγκαστικά λοιπόν, είναι βαριά και αργοκίνητα πλοία, αλλά με όσο το δυνατό μικρότερο βάθος εκτοπίσματος. Ο αριθμός και η διάταξη ιστίων και κωπηλατών δεν είναι σημαντικό χαρακτηριστικό για τα ιππαγωγά πλοία. Υπάρχουν Βυζαντινά ιχνογραφήματα και παραστάσεις “χελάνδιων” με ένα, με δύο ή με τρία κατάρτια. Τα ιππαγωγά πλοία είναι πιθανό να έφεραν και κάποιο ελαφρύ οπλισμό, για ανάγκες άμυνας. Απεικόνιση βυζαντινού χελανδίου
Το Χελάνδιον ήταν συνδυασμός βυζαντινού πολεμικού πλοίου με μεταφορικό. Δημιουργήθηκε από την ανάγκη να υπάρχει ένα πλοίο που να μπορεί να μάχεται αλλά και να μεταφέρει φορτία. Παραλλαγή του δρόμωνα, ήταν και αυτό μια διήρης ή δίκροτο, δηλ. είχε δύο σειρές κουπιών σε κάθε πλευρά, καθώς και έναν ή δύο ιστούς με τετράγωνα πανιά που χρησιμοποιούνταν βοηθητικά εκτός πολεμικής εμπλοκής. Το χελάνδιον αποτελούσε τον βασικό τύπο πολεμικού πλοίου του Βυζαντίου, κατά τους 9ο-11ο αιώνες. Υπήρχαν δύο βασικές παραλλαγές: το «ουσιακόν χελάνδιον» με πλήρωμα περίπου 110 ατόμων (δηλαδή μία «ουσία»), και το μεγαλύτερο «πάμφυλον χελάνδιον» με πλήρωμα 120 έως 160 ατόμων (το όνομα δηλώνει είτε προέλευση από την Παμφυλία είτε επάνδρωση με διαλεχτά πληρώματα, από το πᾶν+φῦλον). Όπως και όλα τα μεσαιωνικά πλοία, δεν έφερε έμβολο, αλλά ήταν συχνά εξοπλισμένο με έναν ή περισσότερους σίφωνες για την εκτόξευση υγρού πυρός. Ο τύπος του χελανδίου, ή κάποιος αρκετά παρόμοιος, φαίνεται πως υπήρχε και στα ισλαμικά ναυτικά της Μεσογείου, με την αραβική ονομασία shalandī (πληθ. shalandiyyāt), ενώ στις δυτικές λατινικές πηγές εμφανίζεται ως Chelandium ή Scelandrium, Chelandrium, Chelindrus, Salandra, Salandria.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B5%CE%BB%CE%AC%CE%BD%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CE%BD
Μπορούσια Ντόρτμουντ
Ιδρύθηκε στις 19 Δεκεμβρίου 1909 από μία ομάδα νέων που θέλησε να ανεξαρτητοποιηθεί από την ομάδα της Εκκλησίας. Αρχικά η ομάδα φορούσε κυανόλευκες φανέλες με μαύρο σορτσάκι, ενώ από το 1913 φορά τα κιτρινόμαυρα, που έχει μέχρι και σήμερα. Ενώ αρχικά είχε ιδρυθεί ως καθαρά ποδοσφαιρικός σύλλογος, σήμερα διαθέτει και τμήματα επιτραπέζιας αντισφαίρισης και χάντμπολ. Μέχρι το 1937 η έδρα της Μπορούσια ήταν το γήπεδο Βάισε Βίζε στο βορρά του Ντόρτμουντ, κοντά στις βιομηχανικές εγκαταστάσεις της Hoesch AG. Μετά από ανακαίνιση το 1924, το γήπεδο είχε χώρο για 10.000 θεατές. Όταν το 1937 η γερμανική ηγεσία αποφάσισε στο πλαίσιο προετοιμασίας για τον πόλεμο να επεκτείνει τις εγκαταστάσεις της Hoesch, η Μπορούσια αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το Βάισε Βίζε. Νέα έδρα έγινε το Στάδιο Ρότε Έρντε στο νότο της πόλης, όπου η ομάδα είχε μεγάλες επιτυχίες στις δεκαετίες του 1950 και 1960. Το στάδιο βρίσκεται δίπλα στο σημερινό γήπεδο της Μπορούσια (Βεστφάλενσταντιον), έχει χωρητικότητα 25.000 θέσεις και χρησιμοποιείται σήμερα μεταξύ άλλων για αγώνες της δεύτερης ομάδας ανδρών. Στη σεζόν 1974/75 η ομάδα μετακόμισε στο Βεστφάλενσταντιον, το οποίο είχε κατασκευαστεί στο πλαίσιο του Παγκοσμίου Κυπέλλου 1974. Το διάστημα εκείνο η Μπορούσια έπαιζε στη Β΄ Εθνική. Η σεζόν 1996/97 θα μείνει στην ιστορία του συλλόγου, αφού στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης, κατακτώντας το Τσάμπιονς Λιγκ απέναντι στην κάτοχο του τροπαίου Γιουβέντους. Κατέκτησε το πρωτάθλημα 2 διαδοχικές σεζόν (2010/11 και 2011/12). Το 2013 στον γερμανικό εμφύλιο του Τσάμπιονς Λιγκ με αντίπαλο την Μπάγερν, η Ντόρτμουντ έχασε την ευκαιρία να κατακτήσει ένα δεύτερο τίτλο απέναντι σε μια από τις πιο μισητές της αντιπάλους. Τελευταία ενημέρωση: 13 Μαΐου 2021 Διεθνείς 1 Τσάμπιονς Λιγκ: 1997 1 Κύπελλο Κυπελλούχων: 1966 1 Διηπειρωτικό Κύπελλο: 1997 Εγχώριοι 8 Πρωταθλήματα Γερμανίας: 1956, 1957, 1963, 1995, 1996, 2002, 2011, 2012 5 Κύπελλα Γερμανίας: 1965, 1989, 2012, 2017, 2021 7 Σούπερ Καπ Γερμανίας: 1989, 1995, 1996, 2008, 2013, 2014, 2019 Τελευταία ενημέρωση: 31 Ιανουαρίου 2020Σημείωση: Οι σημαίες αφορούν την εθνική ομάδα, σύμφωνα με τους κανόνες επιλεξιμότητας της FIFA. Οι παίκτες μπορεί να κατέχουν περισσότερες ιθαγένειες εκτός FIFA. Επίσημη ιστοσελίδα «Χρόνια Πολλά Ντόρτμουντ!», άρθρο στον ιστότοπο του ραδιοφωνικού σταθμού NovaΣΠΟΡ FM, 19 Δεκεμβρίου 2010.
Η Μπορούσια Ντόρτμουντ (γερμανικά: Borussia Dortmund) είναι μια από τις πιο επιτυχημένες και δημοφιλέστερες γερμανικές ομάδες ποδοσφαίρου. Έδρα της είναι το Βεστφάλενσταντιον στο Ντόρτμουντ. Η ονομασία «Μπορούσια» σημαίνει στα λατινικά Πρωσία. Εκτός από 8 γερμανικά πρωταθλήματα και 5 γερμανικά κύπελλα, η ομάδα κατέκτησε το 1966 το Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης (πρώτη γερμανική ομάδα που κατακτά ευρωπαϊκό κύπελλο) και το 1997 το Τσάμπιονς Λιγκ. Το ίδιο έτος κέρδισε το Διηπειρωτικό Κύπελλο νικώντας (2-0) την βραζιλιάνικη Κρουζέιρο. Η Ντόρτμουντ αγωνίζεται έχοντας το κίτρινο και το μαύρο ως κύρια αμφίεση και για αυτόν τον λόγο της έχει δοθεί το ψευδώνυμο die Schwarzgelben (κιτρινόμαυροι). Ο παραδοσιακός αντίπαλος της είναι η Σάλκε, με τις αναμετρήσεις να ονομάζονται ντέρμπι της κοιλάδας του Ρούρ.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%BF%CF%8D%CF%83%CE%B9%CE%B1_%CE%9D%CF%84%CF%8C%CF%81%CF%84%CE%BC%CE%BF%CF%85%CE%BD%CF%84
Project Zero
Κύρια σειρά Το πρώτο, ομώνυμο παιχνίδι της σειρά κυκλοφόρησε για το PlayStation 2 το 2001 στην Ιαπωνία και το 2002 στη βόρεια Αμερική και την Ευρώπη. Το δεύτερο, με τίτλο Project Zero II: Crimson Butterfly, κυκλοφόρησε ξανά για το PlayStation 2 το 2003 στην Ιαπωνία και στη βόρεια Αμερική, και το 2004 στην Ευρώπη. Το τρίτο, με τίτλο Project Zero III: The Tormented, κυκλοφόρησε για την ίδια κονσόλα το 2005 στην Ιαπωνία και τη βόρεια Αμερική, και το 2006 στην Ευρώπη. Το 2008, κυκλοφόρησε το τέταρτο παιχνίδι, με τίτλο Project Zero: Mask of the Lunar Eclipse για το Wii, αποκλειστικά στην Ιαπωνία. Το πέμπτο παιχνίδι, της σειράς, υπό το όνομα Project Zero: Maiden of Black Water, κυκλοφόρησε για το Wii U το 2014 στην Ιαπωνία και ένα χρόνο μετά στη βόρεια Αμερική, την Ευρώπη και την Αυστραλία. Spin-off και remake Οι πρώτοι δύο τίτλοι επανακυκλοφόρησαν. Ο πρώτος έγινε εκτεταμένο port για το Xbox, κυκλοφόρησε το 2002 στην Ιαπωνία και το 2003 στις δυτικές ηπείρους. Περιέχει πρόσθετα σεναριακά στοιχεία στην, βελτιώσεις στον τρόπο παιχνιδιού, και μία νέα επιλογή δυσκολίας. Ο δεύτερος κυκλοφόρησε ως Director's Cut για το Xbox, κυκλοφόρησε το 2004 στην Ιαπωνία και τη βόρεια Αμερική, και το 2005 στην Ευρώπη, ενώ επίσης, δημιουργήθηκε ένα νέο εκτεταμένο remake, το οποίο κυκλοφόρησε για το Wii το 2012 στην Ιαπωνία και την Ευρώπη.Το 2004, κυκλοφόρησε ο τίτλος Real Zero για τα κινητά τηλέφωνα FOMA και DoCoMo. Στο παιχνίδι, ο παίκτης μπορεί να βγάλει φωτογραφίες των περιβαλλόντων και να τοποθετούν εικόνες φαντασμάτων πάνω τους. Διαθέσιμα για συλλογή είναι εβδομήντα διαφορετικά φαντάσματα, να κάθε νέο φάντασμα να πυροδοτεί την αποστολή ενός email, το οποίο περιλαμβάνει στοιχεία για την εύρεση του επόμενου φαντάσματος ή άλλα μηνύματα. Η διανομή του παιχνιδιού σταμάτησε το 2011. Ένα spin-off κυκλοφόρησε το 2012 παγκοσμίως για το Nintendo 3DS, με το όνομα Spirit Camera. Η ιστορία του ακολουθεί μία κοπέλα, τη Maya, η οποία προσπαθεί να δραπετεύσει από ένα στοιχειωμένο σπίτι. Το 2004, άνοιξε μία ειδική διαδραστική ατραξιόν με τον τίτλο Zero4D, για να συμπέσει με την κυκλοφορία του παιχνιδιού. Περιείχε σκηνές ταινίας που σχεδιάστηκαν από την ίδια ομάδα πίσω από το CGI του παιχνιδιού. Τον Ιούλιο του 2014, μέσω του DeNA, κυκλοφόρησε σε ιαπωνικά και αγγλικά ένα μάνγκα βασισμένο στη σειρά, το Fatal Frame: Shadow Priestess, το οποίο γράφτηκε από τον Σιν Κιμπαγιάσι. Το ίδιο έτος, κυκλοφόρησε μία ιαπωνική live-action ταινία από την Kadokawa Pictures, σκηνοθετημένη από τη Μαρί Ασάτο. Η ταινία είναι βασισμένη στο μυθιστόρημα Fatal Frame: A Curse Affecting Only Girls του Εΐτζι Οτσούκα, το οποίο κυκλοφόρησε λίγους μήνες πριν την προβολή της ταινίας.Μία εκδοχή χολυγουντιανής ταινίας του πρώτου παιχνιδιού ανακοινώθηκε το 2003. Σεναριογράφοι της ταινίας είναι οι Robert Fyvolent και Mark R. Brinker, ενώ παραγωγός της είναι ο John Rogers. Την παραγωγή του τίτλος ανέλαβε η DreamWorks. Αργότερα την ίδια χρονιά, ανακοινώθηκε ότι ο Στίβεν Σπίλμπεργκ θα βοηθούσε τον Ρότζερς να ανανεώσει το σενάριο του παιχνιδιού, και ότι θα ακολουθούσαν διαδικασίες εύρεσης σκηνοθέτη και επιτελείου ηθοποιών. Το 2014, μαζί με την επίσημη ανακοίνωση του Maiden of Black Water, επιβεβαιώθηκε ότι η ταινία ακόμη σχεδιαζόταν. Την παραγωγή ανέλαβε ο Σάμιουελ Χατνίντα. Επίσημος ιστότοπος (PS2) (Ιαπωνικά) Επίσημος ιστότοπος (Xbox) (Ιαπωνικά)
Το Project Zero, γνωστό ως Fatal Frame στις ΗΠΑ και Zero στην Ιαπωνία (ιαπωνικά:零, Χέπμπορν: 〜zero〜) είναι σειρά βιντεοπαιχνιδιών επιβίωσης τρόμου που δημιουργήθηκε και αναπτύχθηκε αρχικά από την Tecmo (νυν Koei Tecmo), και πλέον είναι συν-ιδιοκτησία της Koei Tecmo και Nintendo. Ο πρώτος τίτλος της σειράς με το ίδιο όνομα κυκλοφόρησε το 2001 για το PlayStation 2, και πλέον η σειρά αποτελείται από πέντε βασικές προσθήκες. Η σειρά τοποθετείται στην Ιαπωνία της δεκαετίας του 1980, με κάθε προσθήκη να εστιάζει σε μία περιοχή που κατοικείται από εχθρικά υπερφυσικά όντα. Οι χαρακτήρες που εμπλέκονται στο εκάστοτε σενάριο έχουν στην κατοχή τους την Camera Obscura, μία κάμερα που δημιουργήθηκε από τον δρ. Kunihiko Asou, με την ιδιότητα να παγιδεύει και να κατευνάζει πνεύματα. Η σειρά αντλεί στοιχεία από τον ιαπωνικό τρόμο, και είναι γνωστή για την προτίμηση των γυναικών σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Το Project Zero συλλήφθηκε ως ιδέα από τον Μακότο Σιμπάτα και τον Κεϊσούκε Κίκουτσι. Αφού έμαθαν σύστημα του PlayStation 2 και μετά την επιτυχία της σειράς Silent Hill, οι δύο αποφάσισαν να αναπτύξουν μία σειρά τρόμου, εμπνευσμένη από τις προσωπικές πνευματικές εμπειρίες του Σιμπάτα και δημοφιλείς ιαπωνικές ταινίες της εποχής, μεταξύ των οποίων το The Ring. Ο βασικός τους στόχος ήταν να κάνουν δυνατή την πιο τρομακτική εμπειρία παιχνιδιού. Μετέπειτα προσθήκες βελτίωσαν τις μηχανικές του τρόπου παιχνιδιού, ενώ επίσης πρόσθεσαν πιο περίπλοκα στοιχεία αφήγησης. Η βασική ιδέα σε όλα τα παιχνίδια της σειράς είναι η ύπαρξη ατμόσφαιρας στην οποία ο παίκτης νιώθει ότι παρακολουθείται και ότι κάτι θα του επιτεθεί ανά πάσα στιγμή καθώς και ότι ο τρόμος προκύπτει από τον ίδιο τον παίκτη.Η σειρά έχει δεχθεί επαίνους από τους κριτικούς, και ταξινομείται δίπλα σε άλλες σειρές τρόμου, περιλαμβανομένων των Resident Evil και Silent Hill, ενώ ατομικά τα παιχνίδια της έχουν καθιερωθεί από τα καλύτερα στο είδος της επιβίωσης τρόμου. Ενώ οι πωλήσεις ατομικά των παιχνιδιών δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα υψηλές, η σειρά έχει συνολικά πουλήσει περισσότερα από 1 εκατομμύριο κομμάτια, μέχρι τον Απρίλιο του 2014. Έχουν πραγματοποιηθεί μεταφορές της σειράς και σε άλλα μέσα, όπως του κινηματογράφου και των κόμικ. Ο παραγωγός Χισάσι Κοϊνούμα, σε συνέντευξη στη Siliconera για το βιντεοπαιχνίδι Attack on Titan 2, δήλωσε ότι το Project Zero είναι "ένα από τα πιο σημαντικά [τους] IPs".
https://el.wikipedia.org/wiki/Project_Zero
Μουσικό Σχολείο Τσαϊκόφσκι, Ερεβάν
Το σχολείο ιδρύθηκε στις 19 Απριλίου 1939 και δύο χρόνια αργότερα πήρε το όνομά του από τον Πιότρ Ιλίτς Τσαϊκόφσκι . Μέχρι το 1975, 665 απόφοιτοι του σχολείου τους είχαν απονεμηθεί βραβεία. Το 1982, ένα γλυπτό που παρίστανε τον Τσαϊκόφσκι (από τους αρχιτέκτονες Yervand Γκογκχαμπασιάν και Τζίμ Κοροσιάν) ανεγέρθηκε στο μπροστινό μέρος του σχολικού κτιρίου. Έπειτα από την Αρμενική ανεξαρτησία (το 1991), το σχολείο ανακαινίστηκε υπό την αιγίδα του ιδρύματος Hayastan All-Armenian. Αποτελείται από τμήματα εκμάθησης πιάνου, βιολιού, τσέλου, βιόλας, κοντραμπάσου, άρπας, ορείχαλκου, καθώς και γενικής μουσικής εκπαίδευσης. Εκτός από το βασικό πρόγραμμα σπουδών του σχολείου, το σχολείο διαθέτει παιδική χορωδία, ορχήστρα και μια μπάντα, η οποία αποτελείται από μικρότερες συμφωνικές, τζαζ και μπρούτζινες μπάντες. Το κεντρικό κτίριο έχει αναβαθμιστεί πλήρως. Το γυμναστήριο και η αίθουσα συναυλιών έχουν ανακατασκευαστεί, ενώ στο πρώτο έχει δημιουργηθεί αρκετός χώρος για μουσικούς και θεατές. Επίσης κατασκευάστηκαν ειδικά δωμάτια για την συμφωνική μπάντα, την τζαζ μπάντα, το συγκρότημα μπρούτζινων πνευστών, το σύνολο βιολιού και τη χορωδία του σχολείου. Anahit Nersesyan Άρα Τοροσιαν Araksi Sarian-Harutunian Geghuni Chitchian Jean Ter-Merguerian Medea Abrahamyan Σεργκέι Σμαμπτιάν Ρούμπεν Αχαρονιάν Βαχάνγκ Χαραπεντάν Σοφία Μελικιάν Τιγράν Χαμασάν Άρμεν Πογκοσιάν
Το Δευτεροβάθμιο Μουσικό Σχολείο Τσαϊκόφσκι ( αρμενικά: Երևանի Չայկովսկու անվան երաժշտական դպրոց‎), είναι ένα σχολείο της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στο Ερεβάν της Αρμενίας. Το σχολείο άνοιξε το 1939. Σήμερα έχει περίπου 600 μαθητές, οι οποίοι εγγράφονται για 12ετή εκπαίδευση, ενώ στην διάρκεια ων σπουδών τους λαμβάνουν 2 πιστοποιητικά γενικής και επαγγελματικής εκπαίδευσης. Πάνω από το 70 τοις εκατό των αποφοίτων του σχολείου φοιτούν ταυτόχρονα και στο Κρατικό Ωδείο του Ερεβάν .
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%A3%CF%87%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%BF_%CE%A4%CF%83%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CF%8C%CF%86%CF%83%CE%BA%CE%B9,_%CE%95%CF%81%CE%B5%CE%B2%CE%AC%CE%BD
Ποταμός Αχουριάν
Όταν ο βυζαντινός στρατός έφτασε στην επαρχία Σιράκ το 1041, οι τοπικοί αρμένιοι άρχοντες (ναχαράροι) συγκεντρώθηκαν εναντίον τους υπό την εποπτεία του στρατηγού Βαχράμ Παχλαβούνι. Στη συνέχεια, ο Βαχράμ επέλεξε ένα σώμα 30.000 πεζικού και 20.000 ιππικού, που αποτελούσαν τρία τμήματα, τα οποία πολέμησαν εναντίον των Βυζαντινών. Ακολούθησε μια μάχη στην οποία οι εισβολείς διέφυγαν με μεγάλη σφαγή. Η μάχη ήταν τόσο άγρια ώστε η έκχυση του αίματος που έρρεε στον ποταμό Αχουριάν λέγεται ότι είχε χρωματίσει τα νερά εντελώς κόκκινα. Οι Βυζαντινοί άφησαν πίσω τους 21.000 νεκρούς. Αυτή η νίκη επέτρεψε στον Βαχράμ Παχλοβούνι μαζί με τον Καθολικό Πέτρο Γκενταντάρτς να στέψει τον Γκαγκίκ Β΄ ως βασιλιά της Αρμενίας και στη συνέχεια να πάρει το φρούριο του Άνι, το οποίο ήταν στα χέρια του Βεστ Σάρκις. Αρκετές μεσαιωνικές γέφυρες υπήρχαν κάποτε πάνω από τον ποταμό Αχουριάν. Η γέφυρα στο Άνι μπορεί να χρονολογείται από τη δυναστεία Μπαγκρατούνι. Πιο πιθανά χρονολογείται στον δέκατο τρίτο αιώνα. Μια επιγραφή που βρέθηκε κοντά, ανέφερε ότι η οικοδομική δουλειά έγινε κατά την προσέγγιση της γέφυρας στις αρχές του 14ου αιώνα.Η μονή αψίδα της γέφυρας έχει πέσει, αφήνοντας μόνο ψηλά στηρίγματα που ήταν ίσως μέρος μιας οχυρωμένης πύλης. Οι ταξιδιώτες του δέκατου ένατου αιώνα ανέφεραν ένα πειθαρχείο στη γέφυρα, αλλά σήμερα έχει εξαφανιστεί. Γεωγραφία της Αρμενίας Γεωγραφία της Τουρκίας Ποταμοί και λίμνες στην Αρμενία
Ο Αχουριάν (αρμενικά: Ախուրյան, Axuryan, παλαιά αρμενικά: Ախուրեան, Axurean, τουρκικά: Arpaçay, ρωσικά: Арпачай ή Ахурян) είναι ένας ποταμός στον νότιο Καύκασο. Προέρχεται από την Αρμενία και ρέει από τη λίμνη Άρπι, κατά μήκος των κλειστών συνόρων με την Τουρκία, αποτελώντας μέρος των γεωγραφικών συνόρων μεταξύ των δύο κρατών, μέχρι να φτάσει στον ποταμό Αράς ως αριστερός παραπόταμος κοντά στο Μπαγκαράν. Ο Αχουριάν αποστραγγίζει μια έκταση περίπου 9.500 τετραγωνικών χιλιομέτρων και έχει συνολικό μήκος 186 χιλιομέτρων. Το Γκιούμρι, η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Αρμενίας, βρίσκεται στην ανατολική όχθη του ποταμού, ο οποίος διέρχεται επίσης από τέσσερις από τις δώδεκα ιστορικές πρωτεύουσες της Αρμενίας: Άνι, Μπαγκαράν, Γιερβαντασάτ και Γιεραζγκαβόρς.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CF%84%CE%B1%CE%BC%CF%8C%CF%82_%CE%91%CF%87%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%AC%CE%BD
Αθανάσιος Τζογάνης
Γεννήθηκε το 1939 στη Σκουρτού Αιτωλοακαρνανίας. Το 1962 αποφοίτησε πρώτος στην τάξη του από την τότε Σχολή Αεροπορίας (σημερινή Σχολή Ικάρων). Πέταξε με Τ-33, F-84F, F/RF-84F, C-130, G-159, Noratlas και Α-7H, και συμπλήρωσε πάνω από 7.000 ώρες πτήσης. Επίσης υπηρέτησε σε κρίσιμες θέσεις Επιτελείων και προσωπικού. Μεταξύ άλλων διετέλεσε υπασπιστής του Ανδρέα Παπανδρέου (1982 - 1983) και διευθυντής της Διεύθυνσης Προσωπικού (B4) του ΓΕΑ (1985 - 1987). Διετέλεσε αρχηγός Τακτικής Αεροπορίας (1989 - 1990) και τελικά έγινε αρχηγός του Γενικού Επιτελείου στις 17 Δεκεμβρίου 1993. Κατείχε το αξίωμα μέχρι τις 16 Φεβρουαρίου του 1996, όταν διορίστηκε στη θέση του αρχηγού του Γενικού Επιτελείου Εθνικής Άμυνας, θέση που κατείχε μέχρι τις 15 Φεβρουαρίου 1999. Είναι παντρεμένος και έχει δύο κόρες. «Ο αντιπτέραρχος Τζογάνης νέος αρχηγός ΓΕΕΘΑ». Μακεδονία. 16 Φεβρουαρίου 1996. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2003-11-27. https://web.archive.org/web/20031127053251/http://www.hyper.gr/makthes/960216/60216j16.html. Ανακτήθηκε στις 1 Δεκεμβρίου 2011.
Ο Αθανάσιος Τζογάνης (16 Ιουλίου 1939) είναι πτέραρχος εν αποστρατεία της ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας. Διετέλεσε, μεταξύ άλλων, υπασπιστής του Ανδρέα Παπανδρέου (όταν εκτός από πρωθυπουργός ήταν ταυτόχρονα και υπουργός Εθνικής Άμυνας), αρχηγός ΓΕΑ (1993 - 1996) και αρχηγός ΓΕΕΘΑ (1996 - 1999).
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B8%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A4%CE%B6%CE%BF%CE%B3%CE%AC%CE%BD%CE%B7%CF%82
Ροή των ρευστών
Η κίνηση ενός ρευστού προκαλείται από διατμητικές τάσεις καθώς και από μη ισοζυγισμένες κάθετες τάσεις (πιέσεις) που ασκούνται στο ρευστό. Η ανάλυση των δυνάμεων αυτών αποτελεί το αντικείμενο μελέτης και έρευνας της "δυναμικής των ρευστών", ενώ η σπουδή των αποτελεσμάτων της εφαρμογής των δυνάμεων αυτών που παράγουν τη κίνηση, δηλαδή την ταχύτητα και την επιτάχυνση, με την αντίστοιχη περιγραφή και απεικόνιση της κίνησης, αποτελούν αντικείμενα μελέτης της "κινηματικής των ρευστών". Η μελέτη της ροής των ρευστών επιτελείται με τους ακόλουθους τρεις βασικούς τρόπους: την "μακροσκοπική", την "διαφορική", και την "διαστατική ανάλυση". Στη μακροσκοπική ανάλυση εξετάζεται ο όγκος ελέγχου ρευστού. Ως όγκος ελέγχου ορίζεται μια περιοχή του χώρου με πεπερασμένες διαστάσεις εντός της οποίας συμβαίνει ροή μάζας ρευστού. Επειδή όμως αυτή η μάζα κινούμενη αποτελεί φορέα ορμής (ενέργειας), θεωρείται ότι ο όγκος ελέγχου ανταλλάσσει ενέργεια με τον περιβάλλοντα χώρο. Έχοντας λοιπόν υπόψη τις αρχές διατήρησης της μάζας, της ορμής και της ενέργειας στον όγκο ελέγχου του ρευστού, προκύπτουν οι ολοκληρωμένες ή μακροσκοπικές εξισώσεις συνέχειας ορμής και ενέργειας αντίστοιχα. Έτσι λύνοντας τις εξισώσεις αυτές καθίσταται δυνατός ο υπολογισμός των μέσων τιμών των διαφόρων παραμέτρων του ρευστού όπως είναι π.χ. η μέση ταχύτητα ροής του, η πτώση πίεσης κ.λπ. Στη Διαφορική ανάλυση εξετάζεται μεν ο όγκος ελέγχου ρευστού, όπως παραπάνω πλην όμως σε απειροστές διαστάσεις όπου και εφαρμόζονται ομοίως οι αρχές διατήρησης της μάζας, της ορμής και της ενέργειας. Έτσι ομοίως με την εφαρμογή τους προκύπτουν οι διαφορικές εξισώσεις της συνέχειας αυτών, η επίλυση των οποίων με τη χρήση οριακών αρχικών συνθηκών παρέχουν ακριβείς τιμές, ή και κατανομές των ιδιοτήτων των ρευστών, όπως π.χ. η ταχύτητα, η πίεση, η διατμητική τάση κ.λπ. Εξ αυτών καθίσταται δυνατός ακόμη και ο υπολογισμός των μέγιστων τιμών αυτών των μεγεθών. Η Διαστατική ανάλυση εφαρμόζεται στις περιπτώσεις εκείνες της ροής των ρευστών που δεν επιδέχονται ακριβή θεωρητική λύση, ή η μαθηματική επίλυσή τους δεν είναι δυνατή. Έτσι στις περιπτώσεις αυτές ακολουθείται η πειραματική μελέτη αυτών όπου και εφαρμόζεται η διαστατική ανάλυση κατά την οποία το πλήθος των διαφόρων μεγεθών συγκροτούν, προς ευκολία συσχέτισής τους, περιορισμένο αριθμό αδιάστατων ομάδων. Για τη πληρέστερη μελέτη και ανάλυση της ροής των ρευστών, από τα τέλη του 18ου αιώνα, προτάθηκε η διάκριση της ροής των ρευστών στις τρεις ακόλουθες κατηγορίες - πρότυπα, αντίστοιχα με τη διάκρισή των ίδιων των ρευστών: στη ροή των τέλειων ή ιδανικών ή ιδεωδών ρευστών, τη ροή των φυσικών, ή νευτώνειων ρευστών και τη ροή των μη νευτώνειων, ή θιξότροπων ρευστών. Γενικά η ροή των ρευστών μέσα σε αγωγούς ή σωλήνες παρουσιάζει δύο τύπους-μορφές ροής. Έτσι αυτή μπορεί να είναι: είτε ομαλή, ή στρωτή, ή παράλληλη ροή, είτε στροβιλώδης ή τυρβώδης ροή. Στη ροή των τέλειων, ή ιδανικών, ή ιδεωδών υγρών εφαρμόζονται δύο βασικοί Νόμοι της Υδροδυναμικής: Ο Νόμος της συνεχείας της ροής και Ο Νόμος του Μπερνούλι.Συναφές επίσης είναι και το Θεώρημα του Torricelli. Η ροή των φυσικών υγρών είναι διάφορη από εκείνη των ιδεωδών και τούτο διότι επηρεάζονται από τα τρία χαρακτηριστικά των φυσικών υγρών, δηλαδή το συμπιεστόν τους, την συνοχή των μορίων τους και την συνάφεια αυτών προς τα τοιχώματα των αγωγών. Το συμπιεστόν εν τούτοις ελάχιστα επηρεάζει τη ροή, δεδομένου ότι τα υγρά θεωρούνται πρακτικά ασυμπίεστα σε αντίθεση με τα αέρια όπου η συμπιεστότητα είναι μεγαλύτερη. Η συνοχή όμως των μορίων του φυσικού υγρού έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία εσωτερικής τριβής μεταξύ αυτών, η οποία χαρακτηρίζεται από τον λεγόμενο συντελεστή συνεκτικότητας ή συντελεστή εσωτερικής τριβής ή συντελεστή ιξώδους. Η συνάφεια, τέλος, προέρχεται από τη δύναμη επαφής μεταξύ του υγρού και των τοιχωμάτων του αγωγού. Αυτή εκδηλώνεται κατά τέτοιο τρόπον ώστε τα μόρια του υγρού που βρίσκονται σ΄ επαφή με τα τοιχώματα να παρουσιάζουν μηδενική ταχύτητα, σε αντίθεση μ΄ εκείνα που βρίσκονται στο κέντρο του αγωγού και παρουσιάζουν τη μέγιστη ταχύτητα. Ονομάζεται η ροή που μπορεί να περιγραφτεί με την παραδοχή ότι το ρευστό αποτελείται από πολλά λεπτά στρώματα που ολισθαίνουν το ένα πάνω στο άλλο. Κατά την ομαλή ροή ή στρωτή ροή ή παράλληλη ροή η μόνιμη ροή το ρευστό ρέει σε παράλληλες προς τον άξονα του αγωγού γραμμές δίνοντας έτσι την εικόνα της ομαλής ή στρωτής ροής επιπλέον όλα τα σωματίδια που διέρχονται από ένα σημείο έχουν την ίδια ταχύτητα. Συνήθης εικόνα παράλληλης ροής είναι εκείνη του νερού από τις βρύσες. Κατά τη στροβιλώδη ροή, ή στροβιλοειδή ροή, ή τυρβώδη ροή οι γραμμές ροής του ρευστού λαμβάνουν μορφή ακανόνιστων καμπυλών οι οποίες τέμνουν συνεχώς αλλήλους, δίνοντας έτσι την εικόνα ροής με στροβιλισμούς. Εικόνες τυρβώδους ροής μας παρέχουν οι ποταμοί όταν παρουσιάζουν στροβίλους που μπορεί να οφείλονται σε υποκείμενα ρεύματα, σε τριβές σε βραχώδεις όχθες ή σε πετρώματα του βυθού ή σε απότομη στένωση του πλάτους τους. Τυρβώδη ροή επίσης είναι δυνατόν να προκαλέσουν και πλοία ή λέμβοι που κινούνται ενάντια στο ρεύμα του ποταμού καθώς επίσης και οι αεροστρόβιλοι που μπορεί να επηρεάσουν την άντωση του αεροπλάνου με συνέπεια να προκληθούν τρανταγμοί του σκάφους. Πεδίο ροής
Στην Κινηματική και τη Δυναμική με τον όρο ροή των ρευστών καλείται ειδικότερα η κίνηση των σωματιδίων των ρευστών, επειδή ακριβώς αυτά ρέουν, η οποία όμως κίνηση περιλαμβάνει επίσης τις έννοιες της δύναμης που προκαλεί την κίνηση, της ταχύτητας καθώς και της επιτάχυνσης του ρευστού. Στους επιμέρους κλάδους της Δυναμικής (Υδροδυναμική και Αεροδυναμική) αντί του όρου "κίνηση" χρησιμοποιείται ο όρος "ροή". Οι δύο αυτοί κλάδοι είναι υποκλάδοι του γενικότερου πεδίου της Ρευστοδυναμικής η οποία είναι γενικότερα υποκλάδος της επιστήμης της Ρευστομηχανικής.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%BF%CE%AE_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CF%81%CE%B5%CF%85%CF%83%CF%84%CF%8E%CE%BD
Ιουδαιοχριστιανικός πλατωνισμός
Η επίδραση του λεγόμενου «μέσου πλατωνισμού» υπήρξε σαφής στον ελληνιστικό Ιουδαϊσμό. Ο Ιουδαίος φιλόσοφος Φίλων (περ. 20/30 π.Χ.-45/50 π.Χ.), ο οποίος έζησε και έδρασε στην ελληνιστική Αλεξάνδρεια όπου διέμενε τότε η μεγαλύτερη εβραϊκή κοινότητα της Διασποράς, είναι χαρακτηριστικός εκπρόσωπος αυτής της τάσης. Επίσης, σοφιολογικά συγγράμματα, όπως το βιβλίο Σοφία Σολομώντος, που εμφανίστηκαν εκείνη την περίοδο αποτελούν δείγμα της επίδρασης που είχαν οι διδασκαλίες του Πλάτωνα στο μεταγενέστερο Ιουδαϊσμό και της προσπάθειας που καταβαλλόταν να συνδυαστούν οι προσωπικές και κοινοτικές εξ αποκαλύψεως εμπειρίες του λαού Ισραήλ με τις γενικές νοητικές φιλοσοφικές θεωρήσεις που προέρχονταν από την ελληνική φιλοσοφία. Είχε ήδη προηγηθεί ο ελληνιστής Ιουδαίος φιλόσοφος Αριστόβουλος του Πανέα (160 Π.Κ.Χ.) ο οποίος ισχυριζόταν ότι ο Πλάτων και ο Πυθαγόρας είχαν διαβάσει τα συγγράμματα του Μωυσή. Για τον Φίλωνα, η (πρότερη στωική) αντίληψη του Λόγου ως ενεργού, συμφυούς χαρακτηριστικού του Θεού που δρα εγκόσμια, της ενιαίας αρχής και φορέα των Μορφών (λόγων), έχει κεφαλαιώδη σημασία —όπως συμβαίνει και με τη δημιουργική προσαρμογή της πυθαγόρειας-πλατωνικής δυάδας από την ύστερη ιουδαϊκή αντίληψη της Σοφίας του Θεού. Ο Φίλων θεωρεί ότι οι πλατωνικές «ιδέες» ενσωματώνονται στον Λόγο. Η κοσμολογία του βασίζεται στον πλατωνικό ιδεαλισμό, δηλαδή στη δοξασία ότι μεταξύ του υπέρτατου Όντος και του υλικού κόσμου υφίσταται η επικράτεια των πνευματικών αρχέτυπων, που είναι αιώνια, άυλα και που αναγνωρίζονται μόνο διανοητικά, τα οποία προϋπήρχαν της δημιουργίας του υλικού κόσμου. Ο Φίλων αναγνωρίζει πλατωνική αντανάκλαση στο εδάφιο Έξοδος 3:14 όπου ο Θεός λέει στον Μωυσή ότι το όνομα του είναι «ὁ ὤν» σύμφωνα με την ελληνική μετάφραση των Εβδομήκοντα, μια έκφραση που χρησιμοποιούσαν ήδη οι πλατωνιστές για να κατονομάσουν το Θεϊκό "όντως ον". Επιπλέον, θεωρεί ότι διάφορες ελληνικές δοξασίες έχουν Βιβλική προέλευση. Η αλληγορική ερμηνεία των Γραφών που εισηγήθηκε επηρέασε τη χριστιανική ερμηνευτική της Βίβλου με ανεξίτηλο τρόπο. Το πλατωνικό φιλοσοφικό σύστημα αποτέλεσε το κυρίαρχο στοιχείο στον συγκρητισμό του Φίλωνα, ο οποίος με τη σειρά του επηρέασε —εκτός από την εξέλιξη του Ιουδαϊσμού— τους νεοπλατωνιστές φιλοσόφους και τους εκκλησιαστικούς πατέρες. Οι χριστιανοί φιλόσοφοι δεν υιοθέτησαν ποτέ τον πλατωνισμό στο σύνολό του. Εντούτοις, το σύνολο της χριστιανικής θεολογίας βρισκόταν σε εξάρτηση, τουλάχιστον ως κάποιο βαθμό, από την εκάστοτε ελληνική φιλοσοφία —κατά κύριο λόγο τον πλατωνισμό. Κάποιοι δε χριστιανοί στοχαστές δέχτηκαν ιδιαίτερα ισχυρή πλατωνική επίδραση έτσι ώστε μπορούν να προσδιοριστούν ως χριστιανοί πλατωνιστές. Το φαινόμενο του χριστιανικού πλατωνισμού μπορεί να χωριστεί σε γενικές γραμμές ανάμεσα α) στον εξαρτώμενο από τον Φίλωνα και τον μέσο πλατωνισμό και β) στον εξαρτώμενο από τον νεοπλατωνισμό (3ος αιώνας Κ.Χ.). Κάποια από τα βασικά στοιχεία του μέσου πλατωνισμού που επέδρασαν στον Χριστιανισμό περιλαμβάνουν α) την τελεολογία, β) την ελεύθερη βούληση σε σχέση με τη θεία πρόνοια, γ) την κοσμολογία και δ) τη σχέση του Πατέρα με τον Υιό και μεταγενέστερα τις αμοιβαίες σχέσεις μεταξύ των προσώπων της Τριάδας ε) καθώς επίσης και την πολιτική θεωρία. Επίσης, μερικοί Χριστιανοί υποστήριξαν την πίστη στην αθανασία της ψυχής με πλατωνικά επιχειρήματα. Ο Πέλικαν συνοψίζει ως εξής: «Δύο χριστιανικά δόγματα αποτελούν πιθανώς τις πιο αξιόπιστες ενδείξεις του συνεχούς ελέγχου της ελληνικής φιλοσοφίας επί της χριστιανικής θεολογίας: το δόγμα της αθανασίας της ψυχής και το δόγμα της απολυτότητας του Θεού». Οι θέσεις περί Θεού που καταγράφει ο Πλάτων στο έργο του Πολιτεία αποτέλεσαν τη βάση για τη μεταγενέστερη εμφάνιση της αποφατικής θεολογίας —της θεολογίας του τι δεν είναι ο Θεός. Τόσο το λεξιλόγιο όσο και τα επιχειρήματα της πλατωνικής φιλοσοφίας αποδείχτηκαν ζωτικό εννοιολογικό πεδίο στη φιλοσοφική διάρθρωση του Χριστιανισμού. Μολονότι η πρωτοχριστιανική εκκλησία του 1ου αιώνα διέκειτο εχθρικά προς την ελληνική φιλοσοφία, τα πράγματα άλλαξαν σταδιακά κατά τη διάρκεια του 2ου αιώνα. Τα πρώτα σπαράγματα βέβαια της Πλατωνικής φιλοσοφίας μπορούν να βρεθούν και στην Καινή Διαθήκη, όπου ο Απόστολος Παύλος στην Α΄ Προς Κορινθίους Επιστολή, αναφερόμενος στο σώμα της εκκλησίας, εικονίζει και ζωγραφίζει την ιδανική πολιτεία του Πλάτωνα. Ο παλαιότερος χριστιανικός πλατωνισμός εκπροσωπείται υποτυπωδώς στον Ιουστίνο τον Μάρτυρα (περ. 150 Κ.Χ.) αλλά και σαφέστερα από τον Αθηναγόρα τον Αθηναίο (τέλη 2ου αιώνα), σε μια εποχή κατά την οποία ορισμένοι Χριστιανοί άρχισαν να αποκαλούν την πίστη τους «φιλοσοφία» και αναζητούσαν να εντοπίσουν κοινά στοιχεία με μη Χριστιανούς στοχαστές. Σε πιο ανεπτυγμένη μορφή εκπροσωπείται από τους αλεξανδρινούς Κλήμη (περ. 150-215) και Ωριγένη (περ. 176-254). Ο Κλήμης υπήρξε απροκάλυπτα δεκτικός στον πλατωνισμό, ενώ ο Ωριγένης συγκεκαλυμμένα, αν και ήταν ο βαθύτερα επηρεασμένος από τους δύο. Ο Ωριγένης, όπως και ο Πλωτίνος, υπήρξε μαθητής του Αμμώνιου Σακκά και υπήρξε «βασικά ένας χριστιανός νεοπλατωνικός». Δόγματα που ανέπτυξε ο Ωριγένης και τα οποία τον έφεραν σε δυσχερή θέση ήταν α) η άποψη που διακρατούσε για τον Υιό ως Λόγο και Δημιουργό, β) η πίστη του σε διαδοχικές ενσαρκώσεις και κόσμους και γ) η άρνηση των αιωνίων βασάνων —όντας κατά βάση ιδέες εντελώς ξένες προς τον Χριστιανισμό οι οποίες προέκυψαν από μια παραγωγική ερμηνεία τόσο του στωικισμού όσο και του πλατωνισμού. Τον επόμενο αιώνα, οι Καππαδόκες πατέρες Βασίλειος Καισαρείας (περ. 330-379), Γρηγόριος Ναζιανζηνός (329-περ. 390) και Γρηγόριος Νύσσης (προ 395) επηρεάστηκαν —παρά την απροκάλυπτη εχθρότητά τους— από τον πλατωνισμό του Πλωτίνου και του Πορφύριου αλλά και του Ωριγένη. Ήδη τον 4ο αιώνα μεταξύ των εκκλησιαστικών πατέρων υπήρχαν αντιλήψεις επηρεασμένες από τον πλατωνισμό οι οποίες θεωρούνταν «παραδοσιακές», παγιωμένες. Λίγο αργότερα, κατά τον 6ο αιώνα, η μυστηριώδης μορφή του λεγόμενου «Διονύσιου του Αρεοπαγίτη» είναι βαθιά επηρεασμένη από τον νεοπλατωνιστή Πρόκλο και τον Δαμάσκιο —τον τελευταίο σχολάρχη της Ακαδημίας των Αθηνών. Ο Ψευδο-Διονύσιος άσκησε μεγάλη επιρροή κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, και ιδιαίτερα στο μεγαλύτερο φιλόσοφο του Μεσαίωνα, τον Θωμά τον Ακινάτη. Στη λατινική Δύση, ο Μάριος Βικτορίνος (περ. 350) είναι εντελώς πλατωνιστής, βαθιά επηρεασμένος από τον Πορφύριο, και ο Αυγουστίνος είναι επίσης βαθιά επηρεασμένος από πλατωνικές ιδέες —μάλιστα θεωρεί ότι ήταν "τα βιβλία των πλατωνιστών" που τον έβαλαν στην τελική ευθεία του ταξιδιού του προς τη χριστιανική πίστη. Ισχυρή είναι, επίσης, η επίδραση που άσκησε ο νεοπλατωνισμός στον πνευματικό δάσκαλο του Αυγουστίνου, τον Αμβρόσιο Μεδιολάνων (περ. 339-397). Λίγο αργότερα, ο Ρωμαίος Βοήθιος (490-525) κάνει φανερό ότι έχει βαθιά επίγνωση του πλατωνισμού της εποχής του. Ο χριστιανικός μυστικισμός, που αφορά την εμπειρία της άμεσης επικοινωνίας με τον Θεό, βρήκε ως αποτελεσματικό μέσο έκφρασης την ορολογία του πλατωνισμού. Αιώνες αργότερα, κατά τον 13ο αιώνα, η διδασκαλία του Θωμά Ακινάτη παρέμενε κατά βάση πλατωνική.Είναι φανερό ότι ο πλατωνισμός υπήρξε η μοναδική ισχυρή εξωτερική πνευματική επιρροή στον Χριστιανισμό κατά τα στάδια της διαμόρφωσής του. Αυτή η επίδραση συνεχίστηκε και κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα (Σχολή της Σάρτρης), του Βυζαντίου και της Αναγέννησης (Ακαδημία της Φλωρεντίας) μέχρι τους πλατωνιστές του Κέιμπριτζ (ξεχωρίζουν οι More και Cudworth) και της σύγχρονης εποχής. Ταυτόχρονα, σε αντίθεση με τον αριστοτελισμό, ο πλατωνισμός καθώς ήταν περισσότερα από φιλοσοφικό σύστημα βρισκόταν σε συνεχή σύγκρουση με τον Χριστιανισμό —παρά τη μακραίωνη επίδραση που άσκησε τόσο σε αυτόν όσο και γενικότερα στον δυτικό πολιτισμό. Ως προς τα θέματα αυτά, το ερώτημα που συχνά γεννάται είναι το ποια ακριβώς ήταν η σχέση του Χριστιανισμού με την πλατωνική και νεοπλατωνική φιλοσοφία και ποιος ο βαθμός και τα πλαίσια της επιρροής τους στην πατερική θεολογία. Είναι πραγματικότητα ότι στο Βυζάντιο δεν γεννιούνται "αυτόνομα φιλοσοφικά συστήματα. Οι πατέρες χρήσιμοποιούν πολλές φορές τον όρο φιλοσοφία με την έννοια ότι έχουν τη ζωντανή εμπειρία των μυστηρίων του τριαδικού Θεού" όπου "χρειάζεται η κάθαρση της ψυχής και του σώματος, ο φωτισμός και η θέωση...Δεν μπορούν με άλλο τρόπο να προσεγγίσουν τις ενέργειες του Θεού...κι έτσι δεν είναι δυνατή καμιά φιλοσοφία...Όταν λοιπόν κάνουν λόγο για την Αγία Τριάδα...τη θεία ουσία...τις υποστάσεις ή τα πρόσωπα, τη θεογνωσία...την ετερότητα των υποστάσεων...αντλούν εκφραστικά μέσα απ' αυτή την «περιρρέουσα ατμόσφαιρα», όπου κυριαρχεί η φιλοσοφική παράδοση με τον πλατωνισμό, αριστοτελισμό, στωικισμό, νεοπλατωνισμό κι άλλες φιλοσοφίες της αρχαιότητας. Άλλο πράγμα λοιπόν εμπειρία κι άλλο διατύπωση με τη φιλοσοφική γλώσσα"Σύμφωνα με τον Γεώργιο Μαρτζέλο, "η χρήση συναφειακών παραστάσεων και εικόνων, προκειμένου να γίνουν κατανοητές οι δογματικές αλήθειες από ανθρώπους με διαφορετικό πολιτιστικό υπόβαθρο, είναι πολλές φορές όχι απλώς θεμιτή αλλά και επιβεβλημένη. Αυτό αποτελεί θεμελιώδη ιεραποστολική και παιδαγωγική αρχή, που είναι βαθιά ριζωμένη μέσα στην ιστορία και τη ζωή της Εκκλησίας. Πρέπει όμως η χρήση των συναφειακών αυτών παραστάσεων και εικόνων να περιορίζεται μόνο στη μορφολογία του δόγματος και να αφήνει άθικτη και απαραχάρακτη την ουσία του. Τη στάση αυτή ακριβώς τήρησαν τόσο οι Απόστολοι όσο και οι Πατέρες της Εκκλησίας· αν και χρησιμοποίησαν εικονικές παραστάσεις και ορολογία από το συναφειακό πολιτιστικό υπόβαθρο του ελληνικού κόσμου, εντούτοις αυτές περιορίζονται αποκλειστικά σε μορφολογικό επίπεδο και δεν αλλοιώνουν το μήνυμα της θείας Αποκάλυψεως". Όπως φαίνεται από τα δεδομένα της θεολογίας της, η Ορθόδοξη διδασκαλία διαφοροποιήθηκε με σαφήνεια από κάθε πλατωνική ή νεοπλατωνική φιλοσοφική δοξασία η οποία σχετιζόταν με την ειδωλολατρική Θεολογία. Ενδεικτικά: Στην πλατωνική και νεοπλατωνική οντολογία υπάρχει η ουσιοκρατική αντίληψη της απορροής, ότι "όλα απορρέουν από την ουσία μιας πρώτης απρόσωπης αρχής". Στον Χριστιανισμό αντιθέτως, εκτός ότι ο Θεός είναι προσωπικός, τίποτε στη δημιουργία δεν προέρχεται από την ουσία του, αλλά τα πάντα είναι ετερούσια Αυτού. Έτσι, για πρώτη φορά εισάγεται η νέα χριστιανική αντίληψη η οποία "δεν διακρίνει πια το νοητό από το αισθητό ή υλικό, αλλά το άκτιστο από το κτιστό. Άκτιστος, αιώνιος, αδημιούργητος είναι μόνο ο Θεός, ο οποίος αποφασίζει ελεύθερα να δημιουργήσει, σε συγκεκριμένο χρόνο, όλη την ορατή και αόρατη πραγματικότητα". Από αυτή τη βασική αλήθεια πηγάζει όλη η υπόλοιπη χριστιανική διδασκαλία. Δεν υπάρχει στον Χριστιανισμό "γέννηση" του κόσμου αλλά Δημιουργία. Άλλωστε και η ίδια "η ιδέα της κτίσεως είναι ξένη προς τη φυσικήν συνείδησιν" και "η αρχαία ελληνική σκέψις την ηγνόει" ενώ "εις την βίβλον θεωρείται κάτι το δεδομένον". Η χριστιανική διάκριση κτιστού-ακτίστου είναι αυτή που δίνει και το περιεχόμενο στη χριστιανική αποφατική θεολογία η οποία μόνο εξωτερικά ομοιάζει προς τη νεοπλατωνική ορολογία. Ο νεοπλατωνισμός, εντοπίζει το πρόβλημα γνώσης του θεού στην αδυναμία του σώματος και από εκεί προκύπτει η δική του αποφατική θεολογία. Για τους νεοπλατωνικούς, η ανθρώπινη ψυχή είναι ομοούσια προς το θείο ον και όταν αυτή βρεθεί εκτός του σώματος μπορεί να γνωρίσει τον Θεό. Αυτή η κατάσταση, είναι μια εμπειρία εκστάσεως η οποία θα αφαιρέσει από την ανθρώπινη σκέψη όλα τα ελαττώματα και τους περιορισμούς της, είναι όμως κατάσταση απορριπτέα και δαιμονική για τους πατέρες της Εκκλησίας. Για την πατερική θεολογία, οι αποφατικές εκφράσεις είναι αποτέλεσμα της αγεφύρωτης διάκρισης ανάμεσα στο κτιστό και το άκτιστο, όπου ο Θεός κάνει γνωστό στον άνθρωπο μέρος της δόξας του κατά πως Εκείνος επιθυμεί μέσα από τις θεοφάνειές Του. Αυτή η φανέρωση του Θεού (θεοφάνειες στην Π.Δ., ενανθρώπιση, Πάθη, Ανάσταση, κάθοδος του Αγίου Πνεύματος), δείχνει αγαπητική κίνηση προς τον άνθρωπο, χωρίς την οποία ο άνθρωπος δεν δύναται να κινηθεί προς τον Θεό. Επιπλέον, η Πατερική αποφατική θεολογία συνδέεται άρρηκτα προς την καταφατική, εφόσον ο Θεός εισέρχεται στα ιστορικά σχήματα όπου δημιουργεί μορφές ζωής, όμως για τη νεοπλατωνική φιλοσοφία είναι άγνωστη η έννοια της ιστορικής αποκάλυψης. Δεν υφίσταται στον Χριστιανισμό η έννοια του αιώνιου κόσμου, ούτε η έννοια της προϋπάρχουσας ύλης, αλλά "εφ' όσον πριν από τη Δημιουργία δεν υπήρχε τίποτα παρά μόνον ο Θεός, ο κόσμος έχει χρονική αφετηρία, δεν είναι άναρχος. Και έφ' όσον έχει αρχή, θα έχει και τέλος". Η χριστιανική διδασκαλία για την εκ φύσεως θνητότητα της ψυχής, ήταν μία από τις σημαντικότερες διαφοροποιήσεις από τις πλατωνικές δοξασίες περί φυσικής αθανασίας της. Επίσης, η χριστιανική διδασκαλία περί κτιστότητας και μή προΰπαρξης της ψυχής, βρισκόταν σε αντίθεση με τις πλατωνικές δοξασίες περί του αιωνίου και αδημιούργητου αυτής. Τη χριστιανική διδασκαλία ότι σε σχέση με τον Θεό, η ψυχή "είναι υλική και σωματική", "ένας πλατωνικός ή νεοπλατωνικός φιλόσοφος θα τη θεωρούσε εξάπαντος βλάσφημη, γιατί η νοούσα ψυχή είναι φυσικώς αδημιούργητη και φυσικώς συγγενής προς τον θεό". Σύμφωνα με τον Πλάτωνα, η ψυχή του ανθρώπου διακρίνεται σε δύο μέρη, στο ανώτερο που είναι η έλλογη ψυχή, και στο κατώτερο που είναι η άλογη ψυχή. Το ανώτερο είναι το θείο και αθάνατο ενώ το κατώτερο είναι το θνητό και περιλαμβάνει άλλα δύο μέρη, τα οποία, όπως και το σώμα, αποτελούν κατώτερα δημιουργήματα από τα οποία προέρχονται τα ανθρώπινα πάθη. Σύμφωνα όμως με την Ορθόδοξη διδασκαλία, η ψυχή είναι ενιαία, και ως σύνολο θεωρείται "φύσει καλή" ενώ "οι κακοί λογισμοί δεν γεννώνται από την φύσιν της ψυχής...αλλά από την αμαρτητικήν ροπήν της, εκ του προπατορικού αμαρτήματος". Η διαρχική οντολογία και φιλοσοφική ανθρωπολογία που ήθελε το "κακό" σώμα να εγκλωβίζει την φύσει αθάνατη ψυχή, ήταν ασυμβίβαστη με τη χριστιανική θεολογία περί άρρηκτης ψυχοσωματικής ενότητας. Στο ίδιο πλαίσιο, ουδέποτε έγινε αποδεκτό στον χριστιανισμό ότι η ανθρώπινη υπόσταση αποτελείται από την ψυχή μόνη, αλλά και η διδασκαλία περί ανάστασης των σωμάτων παρέμενε αδιανόητη για τον πλατωνισμό. Κανείς διαχωρισμός σε αθάνατες νοητές ουσίες και θνητές αισθητές ουσίες δεν υπήρξε στη χριστιανική θεολογία. Τίποτε και κανείς εκτός του άκτιστου Θεού δεν ήταν αθάνατος ή αδημιούργητος. Καταργείται έτσι και η διαρχική λογική του κόσμου όπου το υλικό και αισθητό υστερεί από το άυλο και κυριαρχεί η ενότητα της κτιστής δημιουργίας όπου τα πάντα, άυλα ή μη, είναι κτιστά, διαφορετικής ουσίας από τον Θεό, αποτέλεσμα των ενεργειών του και όχι προϊόντα της ουσίας του. Δεν υφίσταται η έννοια της επιστροφής σε κάποια αρχέγονη κατάσταση τελειότητας, αλλά ο χαμένος βιβλικός παράδεισος αποτελεί ένα ακόμη γεγονός μέσα στα γεγονότα της Θείας Οικονομίας. Ο άνθρωπος ευρισκόμενος σε μια διαρκή εξέλιξη με τη χάρη του θεού, αστοχεί αυτεξουσίως, αμαρτάνει, απομακρύνεται από τον Θεό και πρέπει να συνεχίσει τον δρόμο προς το καθ' ομοίωσιν. Σε όλα αυτά παίζει σημαντικό ρόλο η ελευθερία και η βούληση και όχι κάποια υποχρεωτική "έλξη" της ψυχής προς το θείο νοητό, όπως πρέσβευε η φιλοσοφική οντολογία. Η τελική συνάντηση του ανθρώπου με τον Θεό, θα γίνει με τον άνθρωπο ως ψυχοσωματική ενότητα (το οποίο για τη φιλοσοφική σκέψη ήταν αδιανόητο) και όχι ως ψυχή μόνο, και σε αντίθεση με τη φιλοσοφία, ο άνθρωπος δεν θα ενταχθεί στην ουσία του θεού από την οποία απορρέει, αλλά θα παραμείνει ετερούσιος του Θεού και θα γίνει Θεός μόνο κατά χάρη. Σημαντικό είναι ακόμη το γεγονός ότι η λύτρωση και σωτηρία του ανθρώπου στον χριστιανισμό, δεν τον οδηγεί σε μια τελική και οριστική κατάσταση όπως πρεσβεύει η φιλοσοφία, αλλά σε μια κατάσταση αιώνιας προόδου. Στο ίδιο πλαίσιο παρουσιάζεται και η διαφοροποίηση του Νεοπλατωνισμού από τη χριστιανική διδασκαλία περί Αγίας Τριάδας. Ο Πλωτίνος, κορυφαίος εκπρόσωπος του Νεοπλατωνισμού, έχοντας γνώση των ανατολικών θρησκειών, του γνωστικισμού και του χριστιανισμού δημιούργησε δικό του φιλοσοφικό σύστημα. Η Θεότητα του Πλωτίνου είναι μια μονάδα, το Έν, το οποίο είναι ουσία, χωρίς προσωπική ετερότητα. Αυτή η ουσία ξεδιπλώνεται ιεραρχικά σε Νου και Ψυχή, τα οποία αποτελούν απρόσωπα ξεδιπλώματα της ουσίας του Εν. Αντιθέτως, στη χριστιανική διδασκαλία υπάρχουν ιδιαίτερες προσωπικές υποστάσεις όπως ο Ιησούς Χριστός και το Άγιο Πνεύμα τα οποία στα πλαίσια της ετερότητάς τους έχουν ιδιώματα ακοινώνητα, δηλαδή που ανήκουν μόνο στην υπόσταση που τα έχει και σε καμμία άλλη. Επανερχόμενοι στον νεοπλατωνισμό, το "άπλωμα" της ουσίας του Εν δεν μένει τριμερές, αλλά καταλήγει σε πολλαπλή μορφή, αφού ξεδιπλώνεται σε Φύση και Ύλη, σε μια ενιαία διάρθρωση της πραγματικότητας. Έτσι ούτε στον νεοπλατωνισμό υπάρχει η έννοια της δημιουργίας και η σχέση κτιστού-ακτίστου, αλλά μόνο απορροή από την ουσία της απρόσωπης αρχής. Η όλη πραγματικότητα είναι μόνο το Εν και σε αντίθεση με τον χριστιανισμό, αυτό δεν κινείται προς τον άνθρωπο. Τελικός σκοπός του ανθρώπου είναι να ενσωματωθεί η ψυχή του στο Εν, με το οποίο είναι ομοούσια. Αδιανόητες παραμένουν για τον πλατωνισμό και νεοπλατωνισμό οι διδασκαλίες περί αγιασμού του σώματος, ο ψυχοσωματικός άνθρωπος και η σωτηρία του ως ψυχοσωματική οντότητα.Τελικά, η πλατωνική και νεοπλατωνική φιλοσοφία για την Πατερική θεολογία είχε μεν τον ρόλο ενός "τεχνητού βοηθητικού οργάνου στην υπηρεσία της κατανοήσεως των θείων αληθειών" πρέπει όμως, εκτός των παραπάνω, να διευκρινιστεί και το σημαντικότερο: "ενώ η φιλοσοφία παρέχει κάποια ικανοποίησι στο ανθρώπινο πνεύμα, όμως δεν μπορεί να λύτρωση τον άνθρωπο". Με όλα αυτά τα δεδομένα και άλλα περισσότερα, τελικά ο Χριστιανισμός καθιέρωσε "ένα νέο πολιτισμό" ο οποίος "θεμελιώθηκε πρώτιστα στην αλήθεια της Αποκάλυψης" η οποία επιβλήθηκε του "φιλοσοφικού πνεύματος". Norman Bentwich, Movements in Judaism: Hellenism, 1919, The Jewish Publication Society or America. Charles Bigg, The Christian Platonists of Alexandria, Clarendon Press, 1886. David Noel Freedman, The Anchor Bible Dictionary, 1992, Doubleday, Τόμ. 5ος, "Platonism". Everett Ferguson, Encyclopedia of Early Christianity, 2nd ed., 1999, Routledge, "Plato, Platonism". Owen Chadwick, A History of Christianity, 1995, Thomas Dunne Books. F. L. Cross & E. A. Livingstone, The Oxford Dictionary of the Christian Church, 3rd ed. revised, 2005, Oxford University Press, "Platonism". John Bowden, Encyclopedia of Christianity, 2005, Oxford University Press, "Philosophy". Jaroslav Pelikan, The Christian Tradition, A History of the Development of the Doctrine: The Emergence of the Catholic Tradition (100-600), 1975, The University of Chicago Press. Jaroslav Pelikan, The Christian Tradition, A History of the Development of the Doctrine: The Spirit of Eastern Christendom (600-1700), 1977, The University of Chicago Press. Philip Schaff, History of the Christian Church, Volume IV: Mediaeval Christianity. A.D. 590-1073, "Christian Platonism and the Pseudo-Dionysian Writings" (Αγγλικά). Κλάους Όλερ [Klaus Oehler], Μεσαιωνική Φιλοσοφία. Σύγχρονη Έρευνα και Προβληματισμοί, 2000, Παρουσία. «H συνέχεια στην Ελληνική Φιλοσοφία από το τέλος της Αρχαιότητας ως την πτώση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας», στον ιστότοπο myriobiblos.gr. "Υπόστασις: Η ενότης της Ελληνικής μεταφυσικής", από τον Δημήτριο Κουτσογιαννόπουλο, Καθηγητή της Φιλοσοφίας. H δημιουργική συνάντηση των διδασκάλων του Ευαγγελίου με τα παραγγέλματα της διδακτής ρητορικής τέχνης κατά τον 4ο αιώνα, από τη Δήμητρα Κούκουρα, Αν. Καθηγήτρια Α.Π.Θ. Wynand de Beer, "The Platonist Christian Cosmology of Origen, Augustine, and Eriugena", 2010.
Ως ιουδαιοχριστιανικός πλατωνισμός προσδιορίζεται το αποτέλεσμα της φιλοσοφικής επίδρασης που άσκησε ο πλατωνισμός στη διαμόρφωση της ιουδαϊκής και της χριστιανικής θεολογίας. Ο πλατωνισμός ως φιλοσοφία δεν αφορά αποκλειστικά τις απόψεις του Πλάτωνα (περ. 429-347 Π.Κ.Χ.) καθαυτές αλλά το σύνολο της πλατωνικής παράδοσης όπως αναπτύχθηκε αυτή ποικιλοτρόπως σε μήκος χρόνου περίπου 8 αιώνων.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CF%80%CE%BB%CE%B1%CF%84%CF%89%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82
Sevenair Air Services
Πριν από την ενσωμάτωση της ομάδας Sevenair, η αεροπορική εταιρεία ονομαζόταν AeroVip, της οποίας διατηρεί ακόμη το 2019 το σήμα και τους κωδικούς (WV / RVP). Ο στόλος της Sevenair περιλαμβάνει τα ακόλουθα αεροσκάφη: Airline: 2 Dornier Do 228 - CS-AYT, CS-DVU 1 Jetstream 32 - CS-DVQAir Services : 2 Cessna 210 Centurion 4 Rocket Cessna 172 (χρησιμοποιείται για ρυμούλκηση πανό) 2 Socata Rallye (χρησιμοποιείται για ρυμούλκηση πανό) 2 Cessna 182 Skylane (χρησιμοποιείται για πεζοπορίες) 1 Pilatus PC-6 (χρησιμοποιείται για πεζοπορίες) 1 Piper PA-31 Navajo (αποθηκευμένο)Αεροπορική Ακαδημία : 9 Cessna 150 και 152 1 Tecnam Ρ92 5 Tecnam P2008 1 Tecnam P2010 2 Tecnam P2006T (+1 κατόπιν παραγγελίας) 1 Diamond DA42 Στις 2 Δεκεμβρίου 2010, Aero VIP με αεροσκάφος Dornier Do 228, η οποία καταχωρήθηκε ως CS-TGG, πτήση 854 σε εσωτερική διαδρομή (Lisbon-Vila Real-Bragança), ήταν στην τελική προσέγγιση στο Braganca (LPBG) στις 17:20 τοπική ώρα. Υπήρχε χιονόπτωση και ομίχλη την εποχή εκείνη. Το αεροπλάνο πήρε πολύ χαμηλά και το γρανάζι της μύτης έκοψε μια γραμμή ηλεκτρικής ενέργειας. Το πλήρωμα γύρισε και προσγειώθηκε με ασφάλεια στο αεροδρόμιο. Το αεροσκάφος δεν υπέστη ζημιά και δεν σημειώθηκαν τραυματισμοί. Το περιστατικό άφησε 2000 πελάτες χωρίς ηλεκτρική ενέργεια για δύο ώρες. Επίσημος ιστότοπος
Η Sevenair Air Services (πρώην Aerovip) είναι πορτογαλική περιφερειακή αεροπορική εταιρεία με έδρα το Αεροδρόμιο Cascais, δυτικά της Λισαβόνας . Λειτουργεί εγχώριες περιφερειακές διαδρομές εντός της ηπειρωτικής Πορτογαλίας και προσφέρει επίσης και μη προγραμματισμένες πτήσεις σε 3 χώρες. Ανήκει στον όμιλο Sevenair, ένας από τους μεγαλύτερους αεροναυτιλιακούς ομίλους που δραστηριοποιούνται στην Πορτογαλία, ο οποίος παρέχει τις ακόλουθες υπηρεσίες: αεροπορικές μεταφορές (περιφερειακές και μη προγραμματισμένες), εναέρια έργα, σχολές ιππασίας και συντήρηση αεροσκαφών.
https://el.wikipedia.org/wiki/Sevenair_Air_Services
Δημήτρης Σουλτανόπουλος
Ο Δημήτρης Σουλτανόπουλος υπέγραψε το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο το 1997 στον Άρη Νίκαιας, στον οποίο παρέμεινε μέχρι το 2001. Το 2001 μεταπήδησε στην Α.Ε. Νικαίας, στην οποία παρέμεινε μέχρι το 2004, με εξαίρεση τη σεζόν 2002-03, κατά τη διάρκεια της οποίας αγωνίστηκε στην Ολυμπιάδα Πατρών. Τη διετία 2004-2006 αγωνίστηκε στον Α.Ο. Παγκρατίου. Επόμενος σταθμός στην καριέρα του Δημήτρη Σουλτανόπουλου ήταν ο Ολυμπιακός Πειραιώς, στον οποίο παρέμεινε για τέσσερα χρόνια, καταφέρνοντας να κατακτήσει δύο Πρωταθλήματα Ελλάδας (2009, 2010) και ένα Κύπελλο Ελλάδας (2009). Το 2010 μεταπήδησε στην Ε.Α. Πατρών, ενώ από το 2011 μέχρι και το 2013 αγωνιζόταν στο Φοίνικα Σύρου. Το καλοκαίρι του 2013 εντάχθηκε στον Α.Ο.Π. Κηφισιάς, στον οποίο αγωνίστηκε μέχρι το καλοκαίρι του 2015, οπότε και επέστρεψε στον Ολυμπιακό. Στις 10 Μαΐου 2016 υπέγραψε συμβόλαιο ανανέωσης με την ομάδα του Ολυμπιακού.Εκτός από τους τίτλους που έχει κατακτήσει, έχει επίσης τρεις συμμετοχές σε τελικούς του Κυπέλλου Ελλάδας, το 2010 με τον Ολυμπιακό, το 2013 με τον Φοίνικα Σύρου και το 2014 με τον Α.Ο. Κηφισιάς. Αναμφίβολα πάντως η πιο επιτυχημένη χρονιά της πλούσιας καριέρας του ήταν η περίοδος 2015-16, όπου όχι μόνο κατέκτησε και τους τρεις εγχώριους τίτλους με τον Ολυμπιακό, αλλά και ανακηρυχθηκε Πολυτιμότερος παίκτης στα Φάιναλ-4 τόσο του Λιγκ Καπ, όσο και του Κυπέλλου Ελλάδας. Ο Δημήτρης Σουλτανόπουλος είναι διεθνής με την ελληνική εθνική ομάδα πετοσφαίρισης, από το 2006. Με το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα έχει πραγματοποιήσει 33 συμμετοχές σε τελικούς και προκριματικους Ευρωπαϊκών και Παγκοσμίων Πρωταθλημάτων, αλλά και σε αγώνες για την Ευρωπαϊκή και Παγκόσμια Λίγκα πετοσφαίρισης. 2 Πρωταθλήματα Ελλάδας: 2009, 2010 3 Κύπελλα Ελλάδας: 2009, 2016, 2017 3 Λιγκ Καπ Ελλάδας: 2012, 2016, 2017 2016 Κύπελλο Ελλάδας: Πολυτιμότερος Παίκτης (M.V.P.) 2016 Λιγκ Καπ Ελλάδας: Πολυτιμότερος Παίκτης (M.V.P.) Δημήτρης Σουλτανόπουλος www.greekvolley.gr O Δημήτρης Σουλτανόπουλος στο ιστοχώρο της CEV www.cev.lu Ο Σουλτανόπουλος Πολυτιμότερος Παίκτης Κυπέλλου και Λιγκ Καπ 2016 www.redking.gr
Ο Δημήτρης Σουλτανόπουλος (γενν. 3 Σεπτεμβρίου 1981, Αθήνα), είναι Έλληνας διεθνής πετοσφαιριστής. Έχει ύψος 2,01 μ. και αγωνίζεται ως κεντρικός στην ομάδα του Ολυμπιακού Πειραιώς.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CE%BF%CF%85%CE%BB%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82
Στρατηγικές νομικές αγωγές ενάντια στη συμμετοχή του κοινού
Σε τέτοιες αγωγές, ο ενάγων χρησιμοποιεί κυρίως την κατηγορία της δυσφήμισης. Άλλες περιπτώσεις αφορούν πρόκληση ψυχικής οδύνης ή οικονομικής ζημίας. Ενώ συνήθως έχει χρησιμοποιήσει επαναλαμβανόμενα SLAPP ή απειλές για λήψη νομικών μέτρων με σκοπό την αποσιώπηση των επικριτών του. Γενικά, ο ενάγων γνωρίζει εξαρχής ότι οι κατηγορίες είναι αβάσιμες ή υπερβολικές αλλά ακόμα κι αν το δικαστήριο απορρίψει τις κατηγορίες, η μεγάλη διάρκεια της διαμάχης μπορεί να έχει πολύ μεγάλο οικονομικό κόστος για τον ενάγοντα ή να προκαλέσει βλάβη στη φήμη του. Ένα ακόμα χαρακτηριστικό στοιχείο των SLAPP, είναι η διαφορά ισχύος και πόρων μεταξύ ενάγοντος και εναγομένου.Πράξεις που χρησιμοποιούνται ως αφορμές για κατάθεση τέτοιων αγωγών είναι οι δημόσιες ομιλίες πολιτών, οι δημόσιες διαμαρτυρίες, η δημοσίευση κριτικής ή κάποιου σχόλιου σε blogs, αναφορά ανάρμοστης συμπεριφοράς αξιωματούχων, αναφορά παραβίασης περιβαλλοντικών νομοθεσιών ή συγκέντρωση υπογραφών για κάποιο αίτημα. Αρχικά, οι SLAPP χρησιμοποιούνταν κυρίως εναντίων υποστηρικτών περιβαλλοντικών και κοινοτικών ζητημάτων. Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών σε σχετική έκθεση έχει αναδείξει το ζήτημα και συμβουλεύει τα κράτη μέλη να λάβουν μέτρα για την προστασία των δικαιωμάτων των πολιτών, με την υιοθέτηση "anti-SLAPP" νομοθεσίας που επιτρέπει τη σύντομη απόρριψη τέτοιων υποθέσεων αλλά και αποζημίωση των δικαστικών εξόδων.Σε πολλές πολιτείες των ΗΠΑ και του Καναδά, έχουν ψηφιστεί κατάλληλα νομοθετήματα που προστατεύουν από μηνύσεις SLAPP. Τέτοια νομοθετήματα επιτρέπουν την απόρριψη των SLAPP σε πρώιμο στάδιο και την ανάκτηση των δικαστικών και δικηγορικών εξόδων του κατηγορούμενου.Στην Ευρώπη, το ζήτημα των SLAPP δεν είναι τόσο αναγνωρισμένο. Ενώ κάποια μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, καλούν την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να προωθήσει σχετική νομοθεσία ώστε να προστατεύονται δημοσιογράφοι και μέσα ενημέρωσης που αντιμετωπίζουν τέτοιες αγωγές. Για τον ίδιο λόγο, το Συμβούλιο της Ευρώπης προωθεί την αποποινικοποίηση της δυσφήμισης στα κράτη μέλη. Ωστόσο, σύμφωνα με μελέτη του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη, νόμοι ποινικοποίησης της δυσφήμισης, ακόμα και για τα μέσα ενημέρωσης, συνεχίζουν να υπάρχουν στην περιοχή. Σύμφωνα με την ίδια μελέτη, ιδιαίτερα προβληματικές σε αυτόν τον τομέα είναι οι χώρες της νότιας Ευρώπης και κυρίως η Ελλάδα, η Ιταλία, η Πορτογαλία και η Τουρκία αλλά και η κεντρική Ευρώπη (κυρίως η Ουγγαρία). Ενώ καταδίκες δημοσιογράφων υπάρχουν και σε χώρες όπως η Δανία, η Γερμανία και η Ελβετία.
Ο όρος Στρατηγικές αγωγές κατά της συμμετοχής του κοινού αποτελεί απόδοση του αγγλικού Strategic lawsuits against public participation (SLAPP) και αναφέρεται στις αγωγές που κατατίθενται από κάποιο ισχυρό πρόσωπο ή οργανισμό (για παράδειγμα μια επιχείρηση ή έναν υψηλά ιστάμενο αξιωματούχο) ενάντια σε μη κυβερνητικά πρόσωπα ή οργανισμούς, που εκφράζουν κριτική απέναντί τους, σχετικά με κάποιο ζήτημα κοινωνικού ή πολιτικού ενδιαφέροντος. Σκοπός τέτοιων αγωγών δεν είναι να κερδηθεί η δικαστική υπόθεση, αλλά ο εκφοβισμός όσων ασκούν κριτική μέσω της ηθικής και οικονομικής εξουθένωσής τους.Ο όρος προέρχεται από τον καθηγητή George W. Pring και την καθηγήτρια Penelope Canan που παρατήρησαν το 1989, μια μεγάλη αύξηση στις αγωγές που ασκούνταν με σκοπό την αποσιώπηση δημόσιας κριτικής. Σύμφωνα με τον George W. Pring, σκοπός των SLAPP είναι: “να σταματήσουν τους πολίτες από το να ασκούν τα πολιτικά τους δικαιώματα ή να τους τιμωρήσει που το έκαναν. Οι αγωγές SLAPP στέλνουν ένα ξεκάθαρο μήνυμα: ότι υπάρχει "τίμημα" για την ανοικτή πολιτική έκφραση”.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%B3%CE%AD%CF%82_%CE%B5%CE%BD%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B1_%CF%83%CF%84%CE%B7_%CF%83%CF%85%CE%BC%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%BF%CF%87%CE%AE_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%8D
Εθνική Βιβλιοθήκη του Πακιστάν
Η έγκριση για δημιουργία εθνικής βιβλιοθήκης χρονολογείται από το 1949, αλλά το σχέδιο υλοποιήθηκε όταν συγχωνεύθηκε με την υπάρχουσα Liaquat Memorial Library στο Καράτσι και μετονομάστηκε σε Liaquat National Library. Το 1967, η βιβλιοθήκη άρχισε να λαμβάνει αντίγραφα έργων που είχαν εκδοθεί στο Πακιστάν στο πλαίσιο της εντολής της ως θεματοφύλακα πνευματικών δικαιωμάτων σύμφωνα με το διάταγμα περί πνευματικών δικαιωμάτων του 1962. Το 1968, η Βιβλιοθήκη Liaquat και η Εθνική Βιβλιοθήκη διαχωρίστηκαν και η τελευταία μεταφέρθηκε στο Ισλαμαμπάντ μαζί με την πρωτεύουσα του Πακιστάν. Η βιβλιοθήκη στεγαζόταν σε μια σειρά από νοικιασμένες οικοδομές μέχρι να ολοκληρωθεί η κατασκευή ενός μόνιμου κτιρίου το 1988. Τα επίσημα εγκαίνια πραγματοποιήθηκαν στις 24 Αυγούστου 1993. Ο ακαδημαϊκός Syed Jalaluddin Haider χρονολογεί την ύπαρξη της βιβλιοθήκης αργότερα, τον Απρίλιο του 1999. Από το 1985, η βιβλιοθήκη χορηγεί πρότυπους αριθμούς ISBN για έργα που δημοσιεύονται στο Πακιστάν. Μέχρι το 2007, είχε εκχωρήσει 25.500 πρότυπους αριθμούς. Εκτιμάται ότι πρόκειται για το ήμισυ του συνόλου των δημοσιεύσεων, καθώς οι μικρότεροι εκδότες, μη ζητώντας αριθμό, αποφεύγουν την υποχρέωση να στείλουν ένα αντίτυπο στη συλλογή της βιβλιοθήκης. Σχεδιασμένη σε ανατολίτικο ρυθμό, η βιβλιοθήκη διαθέτει περίπου 300.000 τόμους και εκατοντάδες χειρόγραφα, τα οποία στεγάζονται σε ένα σύγχρονο τετραώροφο κτίριο με διάφορες εγκαταστάσεις: αμφιθέατρο, αναγνωστήρια με 500 θέσεις, αποθηκευτική ικανότητα για ένα εκατομμύριο βιβλία και σύγχρονο κλιματισμό. Είναι ένα από τα σημαντικότερα πολιτιστικά κέντρα της πακιστανικής πρωτεύουσας. Κατάλογος μεγαλύτερων βιβλιοθηκών Παγκόσμια Ψηφιακή Βιβλιοθήκη Europeana Ευρωπαϊκή Βιβλιοθήκη Πακιστάν Ισλαμαμπάντ Επίσημη ιστοσελίδα Αρχειοθετήθηκε 2022-05-29 στο Wayback Machine.
Η Εθνική Βιβλιοθήκη του Πακιστάν (Ουρντού: قومى کتب خانہ پاکستان), είναι η εθνική και ερευνητική βιβλιοθήκη που βρίσκεται κοντά στην Κόκκινη Ζώνη στο Ισλαμαμπάντ του Πακιστάν.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CE%B8%CE%AE%CE%BA%CE%B7_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A0%CE%B1%CE%BA%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AC%CE%BD
Μαρία της Βρετάνης, υποκόμισσα του Ροάν
Ήταν η δεύτερη κόρη του Φραγκίσκου Α΄ δούκα της Βρετάνης και της Ισαβέλλας των Στιούαρτ, κόρης του Ιακώβου Α΄ της Σκωτίας. Παντρεύτηκε τον Ιωάννη Β΄ υποκόμη του Ροάν, γιο του Αλαίν Θ΄ του Ροάν (απεβ. 1462) και της Μαρίας της Λωρραίνης-Βωντεμόν (απεβ. 1455). Παντρεύτηκε το 1462 τον Ιωάννη Β΄ υποκόμη του Ροάν και κόμη του Λεόν & Πορουέτ και είχε τέκνα: Φραγκίσκος 1469-1488, απεβ. 19 ετών στη μάχη. Ιωάννης 1476-1505. Ιάκωβος 1478-1527, υποκόμης του Ροάν και κόμης του Πορουέτ. Γεώργιος 1479-1502. Κλωντ/Κλαύδιος 1480-1540, επίσκοπος του Λεόν. Διαδέχθηκε τον Ιάκωβο ως υποκόμης του Ροάν. Άννα 1485-1529, παντρεύτηκε τον Πέτρο των Ροάν κύριο του Φροντεναί. Ρενέ Α΄ 1516-1552, 18ος υποκόμης του Ροάν, πρίγκιπας του Λεόν και μαρκήσιος του Μπλαιν. Νυμφεύτηκε την Ισαβέλλα των Αλμπρέ, κόρη του Ιωάννη Γ΄ της Ναβάρρας. Μαρία απεβ. 1542, παντρεύτηκε τον Λουδοβίκο Δ΄ των Ροάν, κύριο του Γκυεμενέ. Walsby, Malcolm (2007). The Counts of Laval. Aldershot: Ashgate Publishing Company. pp. 180–190. ISBN 9780754658115
Η Μαρία, γαλλ. Marie (1444 - 1506) από τον Οίκο του Ντρε-Μονφόρ ήταν κόρη του δούκα της Βρετάνης και με τον γάμο της έγινε υποκόμισσα του Ροάν.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%92%CF%81%CE%B5%CF%84%CE%AC%CE%BD%CE%B7%CF%82,_%CF%85%CF%80%CE%BF%CE%BA%CF%8C%CE%BC%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A1%CE%BF%CE%AC%CE%BD
Ντίνο Ρίζι
Ο Ντίνο Ρίζι γεννήθηκε και σπούδασε στο Μιλάνο. Αφού τέλειωσε την ιατρική, δεν συνέχισε τις σπουδές του στην Ψυχιατρική όπως ήθελαν οι γονείς του, αλλά άρχισε να ασχολείται με την 7η τέχνη, αρχικά ως βοηθός σκηνοθέτη. Από το 1946 έως το 1950 γύρισε είκοσι ταινίες μικρού μήκους, όπως το Barboni και το Buio in sala, με θέματα κυρίως από την πόλη του Μιλάνου, η οποία έφερε ακόμη έντονα τα σημάδια του Β΄ Παγκοσμίου Πόλεμου. Την τελευταία από αυτές τις ταινίες την αγόρασε ο παραγωγός Κάρλο Πόντι και τότε ο Ρίζι αποφάσισε να μετακομίσει στη Ρώμη και να αφοσιωθεί πλήρως στον κινηματογράφο. Η πρώτη του δουλειά είναι συν-σεναριογράφος στην ταινία Άννα του Αλμπέρτο Λατουάντα το 1951. Την ειδικότητα του συν-σεναριογράφου διατήρησε στις περισσότερες ταινίες του. Το 1951 γύρισε και την πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους, το Vacanze col gangster, στην οποία έκανε το κινηματογραφικό του ντεμπούτο στα δώδεκά του χρόνια ο ηθοποιός Τέρενς Χιλλ. Πρώτη του επιτυχία είναι η ταινία Ψωμί, έρωτας και..., τρίτο σίκουελ των ταινιών του Λουίτζι Κομεντσίνι Ψωμί, έρωτας και φαντασία και Ψωμί, έρωτας και ζήλια με πρωταγωνιστή σε όλες τον Βιττόριο ντε Σίκα. Η κωμωδία Φτωχοί αλλά ωραίοι, που γύρισε το 1956 με περιορισμένο μπάτζετ, θα γίνει ιδιαίτερα αγαπητή στο ιταλικό κοινό και καθιερώνει τον Ρίζι ως σκηνοθέτη κωμωδιών. Το 1960 η ταινία του Ο βασιλιάς της κομπίνας, με πρωταγωνιστή τον Βιτόριο Γκάσμαν, γνωρίζει μεγάλη επιτυχία. Είναι η πρώτη συνεργασία μεταξύ του Ρίζι και του Γκάσμαν, θα ακολουθήσουν το 1962 Ο φανφαρόνος και La marcia su Roma, το 1963 Τα τέρατα, το 1964 Il gaucho, το 1967 Πιάστε τον τίγρη από την ουρά, το 1968 Ένας προφήτης δονζουάν, το 1971 100 λεπτά αλήθεια, το 1974 Άρωμα γυναίκας, το 1976 Το καρνέ με τα πονηρά τηλέφωνα, το 1977 Anima persa, το 1978 Μοντέρνα τέρατα, το 1979 Αγαπημένε μου πατέρα, το 1980 Γδύσου και μη μιλάς και τελευταίο το Tolgo il disturbo του 1990. Η ταινία Άρωμα γυναίκας έλαβε δυο υποψηφιότητες στα Όσκαρ του 1976, Καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας και Καλύτερου διασκευασμένου σεναρίου. Στο Φεστιβάλ των Καννών του 1975 ο Γκάσμαν πήρε το Βραβείο Ανδρικού ρόλου και στα Βραβεία Σεζάρ το 1976 η ταινία πήρε το βραβείο της καλύτερης ξένης ταινίας. Από όλες αυτές τις συνεργασίες του δίδυμου Ρίζι/Γκάσμαν, αυτή που περισσότερο ταυτίστηκε με το όνομα του Ρίζι και αυτή που θεωρείται ως η καλύτερη δουλειά του είναι Ο φανφαρόνος, ένα road movie με τον Γκάσμαν και τον Ζαν-Λουί Τρεντινιάν, σε έναν από τους πρώτους πρωταγωνιστικούς του ρόλους. Η ταινία έλαβε τιμητικό βραβείο στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 1963. Στον Φανφαρόνο, όπως και στην ταινία που είχε γυρίσει την προηγούμενη χρονιά, το Παλιοζωή παλιόκοσμε με πρωταγωνιστή τον Αλμπέρτο Σόρντι, ανατρέπει ένα από τα χαρακτηριστικά της κωμωδίας, που είναι το «αίσιο τέλος», δεν σώζει τους ήρωές του από την καταστροφή για να νιώσει καλά ο θεατής. Έτσι κι αλλιώς το χιούμορ του είναι συχνά πικρόχολο, τοποθετεί έναν καθρέφτη μπροστά στον θεατή, θέλοντας να τον αφυπνίσει με την ειρωνική ματιά του, να τον οδηγήσει στην επίγνωση των λαθών του. Οι ήρωές του είναι είτε απομεινάρια της κατεστραμμένης από τον πόλεμο Ιταλίας είτε νεόπλουτοι μικροαστοί και μεσοαστοί μιας νέας Ιταλίας που μπαίνει πλέον σε τροχιά ευμάρειας και οικονομικής ανάπτυξης, όλοι πάντως με έντονα ελαττώματα, κακές συνήθειες και αμαρτήματα. Συχνές ήταν οι συνεργασίες του με ηθοποιούς από το εξωτερικό, όπως η Ρόμι Σνάιντερ, η Κατρίν Ντενέβ, η Καρόλ Μπουκέ, ο Ολιβερ Ριντ, η Αν Μάργκρετ, η Ανίτα Έκμπεργκ, ο Ζαν-Λουί Τρεντινιάν. Στην ταινία Το αξέχαστο σαββατοκύριακο έπαιζε η Ελληνίδα ηθοποιός Αλέκα Παΐζη, ενώ στη σπονδυλωτή ταινία Μοντέρνα τέρατα, στο επεισόδιο Χωρίς λόγια έπαιζε ο Γιώργος Βογιατζής, ο οποίος ξανασυνεργάστηκε με τον Ρίζι πέντε χρόνια αργότερα στην ταινία Sesso e volentieri. Το 1985 γυρίζει την ταινία Scemo di guerra με πρωταγωνιστές τον Κολλύς και τον Μπέπε Γκρίλο, που είναι υποψήφια για ΄τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών. Την ίδια υποψηφιότητα είχαν λάβει στο παρελθόν άλλες 3 ταινίες του: Το σημείο της Αφροδίτης, το Άρωμα γυναίκας και το Αγαπημένε μου πατέρα. Τη δεκαετία του '80 και του '90 σκηνοθετεί μερικές μίνι-σειρές για την μικρή οθόνη αλλά δεν παύει να γράφει και να σκηνοθετεί κινηματογραφικές ταινίες, αν και λιγότερο επιτυχημένες. To 2002 του απονεμήθηκε ο «Χρυσός Λέοντας» για το σύνολο της καριέρας του στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας. Το 2004 του απονεμήθηκε από τον Πρόεδρο της Ιταλικής Δημοκρατίας ο Σταυρός του Ιππότη. Ο Ρίζι πέθανε στο διαμέρισμά του στη Ρώμη το πρωί της 7ης Ιουνίου 2008 σε ηλικία 90 ετών. Ο γιος του Μάρκο δήλωσε στις εφημερίδες ότι η ταλαιπωρία από την ασθένειά του τον είχε κάνει να σκέφτεται την ευθανασία και γι' αυτό το σκοπό σκόπευε να μεταβεί στην Ολλανδία, αφού στην Ιταλία δεν επιτρεπόταν. Ντίνο Ρίζι στην IMDb
Ο Ντίνο Ρίζι (Μιλάνο 23 Δεκεμβρίου 1916 – Ρώμη 7 Ιουνίου 2008) ήταν Ιταλός σκηνοθέτης. Μαζί με τον Λουίτζι Κομεντσίνι και τον Μάριο Μονιτσέλι θεωρείται πατέρας της επονομαζόμενης «κωμωδίας αλά ιταλικά». Συνεργάστηκε με σπουδαίους Ιταλούς ηθοποιούς όπως ο Βιτόριο Γκάσμαν, ο Βιττόριο ντε Σίκα, ο Ούγκο Τονιάτσι και η Σοφία Λόρεν και πολλές ταινίες του άφησαν εποχή, όπως Τα τέρατα και Ο φανφαρόνος.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF_%CE%A1%CE%AF%CE%B6%CE%B9
Νευρικές Μάγισσες
Ο μαγοποιός Ντραμ Μπίλετ λίγο πριν πεθάνει αποφασίζει να δώσεις τις δυνάμεις του στο όγδοο γιο ενός όγδοου γιου (δηλαδή πατέρας και παιδί είχαν άλλα 7 αδέλφια) που όπως λέει η παράδοση θα γίνει και αυτό μαγοποιός. Το πρόβλημα είναι ότι τελικά το νεογέννητο παιδί είναι τελικά κορίτσι. Η μικρή Εσκαρίνα, ή χαϊδευτικά Εσκ, μεγαλώνει ανέμελα τα πρώτα χρόνια της ζωής της, παίζοντας με τα αδέλφια της, για να αποφύγουν όμως να κάνει κανένα από αυτά γουρούνι (στην καλύτερη των περιπτώσεων) η μάγισσα του χωριού Γκράνι Γουέδεργουαξ, που συγχρόνως ήταν και η μαμή του παιδιού θα πείσει τους γονείς του να την εκπαιδεύσει. Βλέποντας τις ικανότητές της κατανοεί πως χρειάζεται εκπαίδευση μαγοποιού και θα προσπαθήσει να την στείλει στο Αθέατο Πανεπιστήμιο. Η παράδοση όμως θέλει στο Αθέατο Πανεπιστήμιο να εισάγονται μόνο άντρες, όπως και μόνο άντρες γίνονται μαγοποιοί. Οι δυο τους θα ξεκινήσουν με πολλά απρόοπτα προς αυτόν τον προορισμό. http://www.lspace.org/books/apf/equal-rites.html http://discworld.wikia.com/wiki/Equal_Rites
Το Νευρικές Μάγισσες (στα αγγλικά Equal RItes) είναι το τρίτο βιβλίο της χιουμοριστικής σειράς φαντασίας του Τέρι Πράτσετ Δισκόκοσμος (στα αγγλικά Discworld), μετά το Το Φως της Φαντασίας. Εκδόθηκε το 1987. Στα Ελληνικά κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Παρά Πέντε το 2001.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B5%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%9C%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B5%CF%82
Πορεία των ελληνικών ομάδων στα ευρωπαϊκά κύπελλα ποδοσφαίρου
Συνολικά 20 ελληνικές ομάδες έχουν συμμετάσχει στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Τέσσερις από αυτές, ο Παναθηναϊκός, ο Ολυμπιακός, η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ έχουν συμμετάσχει μέσα στην ίδια αγωνιστική περίοδο τόσο στο κύπελλο Πρωταθλητριών (Champions League) όσο και στο UEFA (Europa League), λόγω αποκλεισμού τους από την πρώτη διοργάνωση στις προκριματικές φάσεις ή γιατί τερμάτισαν τρίτες σε αυτή των ομίλων. Οι συγκεκριμένοι σύλλογοι έχουν και την πιο συχνή παρουσία στα ευρωπαϊκά κύπελλα, ενώ μαζί με τη Λάρισα είναι οι πέντε ομάδες που έχουν συμμετάσχει και στις τρεις διοργανώσεις της UEFA. Σε τουλάχιστον δύο διαφορετικές διοργανώσεις (Κυπελλούχων - UEFA/Europa League) έχουν συμμετάσχει οι Πανιώνιος, Άρης, Ηρακλής και ΟΦΗ. Τρεις ομάδες, οι Ξάνθη, Ατρόμητος και Αστέρας Τρίπολης, έχουν λάβει μέρος μόνο σε μία διοργάνωση (Europa League) αλλά περισσότερες από μία φορές, ενώ μοναδική παρουσία έχουν οι Καστοριά, Αθηναϊκός στο κύπελλο Κυπελλούχων και οι Αιγάλεω, Παναχαϊκή, Ολυμπιακός Βόλου, Απόλλων Αθηνών, Ιωνικός Νίκαιας, ΠΑΣ Γιάννινα στο κύπελλο UEFA (Europa League). Η ΟΥΕΦΑ δεν συμπεριλαμβάνει στα επίσημα ευρωπαϊκά ματς κάθε ομάδας αυτά του Κυπέλλου Εκθέσεων το οποίο διεξαγόταν από το 1955 έως το 1971 και στο οποίο αρχικά είχαν δικαίωμα συμμετοχής μόνο ομάδες από πόλεις που φιλοξενούσαν εμπορικές εκθέσεις, χωρίς να παίζει ρόλο η θέση τους στο εθνικό τους πρωτάθλημα. To 1960-61 η Μπαρτσελόνα για παράδειγμα συμμετείχε τόσο στο Κύπελλο Εκθέσεων, φτάνοντας ως τα προημιτελικά, όσο και στο Κύπελλο Πρωταθλητριών, όπου έφτασε στον τελικό. Στον παρακάτω πίνακα οι συμμετοχές των ελληνικών ομάδων στο κύπελλο Εκθέσεων υπολογίζονται. Συνοπτικά οι συμμετοχές (και οι αναμετρήσεις) των ελληνικών ομάδων στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις: Συνολικά 16 φορές έχουν καταφέρει ελληνικές ομάδες να φτάσουν στην προημιτελική φάση ευρωπαϊκής διοργάνωσης ή να προχωρήσουν ακόμα περισσότερο. Σημαντικότερη επιτυχία των ελληνικών ομάδων στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις αποτελεί η συμμετοχή του Παναθηναϊκού στον τελικό του κυπέλλου Πρωταθλητριών 1970-71. Τρεις φορές ελληνικές ομάδες έχουν φτάσει μέχρι την ημιτελική φάση ευρωπαϊκής διοργάνωσης, δύο ο Παναθηναϊκός (στο κύπελλο Πρωταθλητριών) και μία η ΑΕΚ (στο κύπελλο UEFA). Μέχρι την προημιτελική φάση έχουν φτάσει δώδεκα φορές ελληνικές ομάδες, τις περισσότερες από αυτές στο κύπελλο Κυπελλούχων. Οι ελληνικές ομάδες που το έχουν καταφέρει είναι (εκτός από τον Παναθηναϊκό και την ΑΕΚ) ο Ολυμπιακός, ο ΠΑΟΚ, η Λάρισα και ο Πανιώνιος. Οι βαθμοί που έχει προσφέρει κάθε ελληνικός σύλλογος στην ευρωπαϊκή κατάταξη της ΟΥΕΦΑ από το ξεκίνημα των ευρωπαϊκών κυπέλλων έως και τον αγώνα Γούλβς- Ολυμπιακός (1-0) στις 6 Αυγούστου 2020, έχει ως εξής: Ολυμπιακός 314, Παναθηναϊκός 277,5, ΑΕΚ 202,5, ΠΑΟΚ 166, Άρης 59,5, Πανιώνιος 32, ΟΦΗ 22, Λάρισα 16,5, Ηρακλής 15 , Αστέρας Τρίπολης 14, Ατρόμητος 7,5, Παναχαϊκή 5, Αιγάλεω 4, Ολυμπιακός Βόλου 3,5, Ξάνθη 3, Απόλλων Αθηνών 2, Καστοριά 1, ΠΑΣ Γιάννινα 1, Αθηναϊκός 1, Ιωνικός Ν. 0. Η συνολική βαθμολογία των ελληνικών συλλόγων στα ευρωπαϊκά κύπελλα, σύμφωνα με την οποία κατατάσσονται σε γκρούπ δυναμικότητας. Δεν υπολογίζονται οι αγώνες στο κύπελλο Εκθέσεων, τους οποίους η ΟΥΕΦΑ θεωρεί ανεπίσημους. Η Ελλάδα συμμετείχε για πρώτη φορά στη διοργάνωση του κυπέλλου Πρωταθλητριών (Champions League) την αγωνιστική περίοδο 1959-60, με πρώτο εκπρόσωπο τον Ολυμπιακό. Πέντε ομάδες έχουν εκπροσωπήσει την Ελλάδα σε αυτή τη διοργάνωση, ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός, η ΑΕΚ, ο ΠΑΟΚ και η Λάρισα. Η καλύτερη πορεία ελληνικής ομάδας στη διοργάνωση υπήρξε αυτή του Παναθηναϊκού την περίοδο 1970-71, όταν έφτασε μέχρι τον τελικό όπου ηττήθηκε από τον Άγιαξ με 2-0. Δύο φορές ο Παναθηναϊκός έχει φτάσει στα ημιτελικά του θεσμού, τις περιόδους 1984-85 (αποκλείστηκε από τη Λίβερπουλ με δύο ήττες 1-0 και 4-0) και 1995-96 (αποκλείστηκε από τον Άγιαξ καθώς νίκησε μεν 1-0 στο Άμστερνταμ αλλά ηττήθηκε 3-0 στην Αθήνα). Τέσσερις φορές έχουν φτάσει ελληνικές ομάδες στα προημιτελικά του θεσμού. Η ΑΕΚ (1968-69) όπου αποκλείστηκε από την τσεχοσλοβάκικη Σπαρτάκ Τρνάβα (1-2 και 1-1), ο Παναθηναϊκός (1991-92), όπου συμμετείχε στον έναν από τους δύο ομίλους των προημιτελικών, με αντιπάλους τη Σαμπντόρια, τον Ερυθρό Αστέρα Βελιγραδίου και την Άντερλεχτ, ο Ολυμπιακός (1998-99) όπου αποκλείστηκε από τη Γιουβέντους με ήττα 1-2 και ισοπαλία 1-1 και ξανά ο Παναθηναϊκός για δεύτερη φορά (2001-02) όπου αποκλείστηκε από την Μπαρτσελόνα με νίκη 1-0 και ήττα 3-1. Η ευρύτερη νίκη ελληνικής ομάδας στη διοργάνωση ήταν της ΑΕΚ επί της Πόρτο με 6-1 την περίοδο 1978-79, ενώ η ευρύτερη ήττα υπήρξε του Ολυμπιακού από τη Γιουβέντους με 7-0 την περίοδο 2003-04. Η ΑΕΚ είναι η μοναδική ομάδα στην ιστορία του θεσμού, η οποία τερμάτισε αήττητη στη φάση των ομίλων, αλλά δεν προκρίθηκε στη φάση των "16", με 6 ισοπαλίες σε ισάριθμους αγώνες (2002-03). Η διοργάνωση του κυπέλλου Κυπελλούχων σταμάτησε το 1999 και μέχρι τότε είχαν συμμετάσχει 11 διαφορετικές ελληνικές ομάδες. Η καλύτερη πορεία ελληνικών ομάδων στον θεσμό ήταν μέχρι την προημιτελική φάση, όπου είχαν καταφέρει να φτάσουν 2 φορές η ΑΕΚ (1996-97 και 1997-98) και από μία οι ΠΑΟΚ (1973-74), Λάρισα (1984-85), Ολυμπιακός (1992-93) και Πανιώνιος (1998-99). Συνολικά 18 ομάδες έχουν εκπροσωπήσει την Ελλάδα στο κύπελλο UEFA (Europa League), ενώ 6 από αυτές είχαν συμμετάσχει και στο κύπελλο Διεθνών Εκθέσεων (διοργάνωση που σταμάτησε το 1971 και ουσιαστικά αντικαταστάθηκε από το κύπελλο UEFA). Πρώτη συμμετοχή ελληνικής ομάδας για το κύπελλο Διεθνών Εκθέσεων ήταν από τον Ηρακλή την περίοδο 1961-62. Πρώτη συμμετοχή ελληνικής ομάδας για το κύπελλο UEFA ήταν από τον Πανιώνιο την περίοδο 1971-72. Την καλύτερη πορεία στη διοργάνωση έχει πραγματοποιήσει η ΑΕΚ την αγωνιστική περίοδο 1976-77, όταν έφτασε μέχρι τα ημιτελικά της διοργάνωσης, αποκλείοντας κατά σειρά Ντιναμό Μόσχας, Ντέρμπι Κάουντι, Ερυθρό Αστέρα και Κουίνς Παρκ Ρέιντζερς για να αποκλειστεί από τη μετέπειτα νικήτρια του θεσμού Γιουβέντους. Το κύπελλο ΟΥΕΦΑ Γιουρόπα Κόνφερενς Λιγκ είναι μια νέα διοργάνωση που ξεκίνησε από την περίοδο 2021-22. Οι ελληνικές ομάδες στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις έχουν αναμετρηθεί περισσότερες φορές με ισπανικές και ιταλικές ομάδες (συνολικά 110 και 104 αναμετρήσεις αντίστοιχα). Παράλληλα αυτές αποδεικνύονται και οι δυσκολότερες αντίπαλοι των ελληνικών ομάδων, καθώς στις πολυάριθμες συναντήσεις τους έχουν καταφέρει να αποκλείσουν (σε νοκ άουτ αγώνες) ισπανικές ομάδες μόνο τρεις φορές και ιταλικές έξι. Από πλευράς Ισπανίας "θύματα" αποκλεισμού υπήρξαν δύο φορές η Ατλέτικο Μαδρίτης (από τους Πανιώνιο για το κύπελλο UEFA 1971-72 και ΟΦΗ για το κύπελλο UEFA 1993-94) και μία η Σαραγόσα (από τον Άρη για το κύπελλο UEFA 2007-08), ενώ από ιταλικής πλευράς οι Γιουβέντους, Ρόμα (και οι δύο από τον Παναθηναϊκό για το κύπελλο UEFA 1987-88 και το Europa League 2009-10 αντίστοιχα), η Κάλιαρι (από τον Ολυμπιακό για το κύπελλο UEFA 1972-73), η Περούτζια (από τον Άρη για το κύπελλο UEFA 1979-80), ενώ δύο φορές έχει αποκλειστεί η Ουντινέζε (από τους ΠΑΟΚ για το κύπελλο UEFA 2000-01 και Πανιώνιο για το κύπελλο UEFA 2004-05). Επτά φορές έχουν καταφέρει ελληνικές ομάδες να αποκλείσουν αγγλικές (σε νοκ άουτ αγώνες), τις Έβερτον (ο Παναθηναϊκός για το κύπελλο Πρωταθλητριών 1970-71), ΚΠΡ, Ντέρμπι Κάουντι (και τις δύο η ΑΕΚ για το κύπελλο UEFA 1976-77), Άρσεναλ (δύο φορές, μία ο ΠΑΟΚ για το κύπελλο UEFA 1997-98 και μία ο Ολυμπιακός για το Europa League 2019-20), Μπλάκμπερν (η Λάρισα για το κύπελλο UEFA 2007-08) και Μπέρνλι (ο Ολυμπιακός για το Europa League 2018-19), ενώ δύο φορές ελληνικές ομάδες έχουν αποκλείσει γερμανικές (σε νοκ άουτ αγώνες), η ΑΕΚ την Μπάγερ Λεβερκούζεν για το κύπελλο UEFA 2000-01 και ο Αστέρας Τρίπολης τη Μάιντς για το Europa League 2014-15. Αναλυτικά τα στατιστικά στοιχεία ανά χώρα των ελληνικών ομάδων στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις1 (στις στήλες "Προκρίσεις" και "Αποκλεισμοί" προσμετρώνται και οι αγώνες των ομίλων): Επεξηγήσεις: "Πρ." = Προκρίσεις ελληνικών ομάδων, "Απ." = Αποκλεισμοί ελληνικών ομάδων1 Συμπεριλαμβάνονται και οι αγώνες στο κύπελλο Διεθνών Εκθέσεων2 Συμπεριλαμβάνονται και οι αγώνες εναντίον γεωργιανών ομάδων της πρώην ενιαίας ΕΣΣΔ3 Συμπεριλαμβάνονται και οι αγώνες εναντίον κροατικών ομάδων της πρώην ενιαίας Γιουγκοσλαβίας4 Την αγωνιστική περίοδο 2011-12 η Ντιφερντάνζ από το Λουξεμβούργο, αν και ηττήθηκε δύο φορές από τον Ολυμπιακό Βόλου, πήρε την πρόκριση στην επόμενη φάση λόγω τιμωρίας της ελληνικής ομάδας από την UEFA5 Συμπεριλαμβάνονται και οι αγώνες εναντίον ουκρανικών ομάδων της πρώην ενιαίας ΕΣΣΔ6 Συμπεριλαμβάνονται και οι αγώνες εναντίον ρωσικών ομάδων της πρώην ενιαίας ΕΣΣΔ7 Συμπεριλαμβάνονται και οι αγώνες εναντίον σερβικών ομάδων της πρώην ενιαίας Γιουγκοσλαβίας8 Συμπεριλαμβάνονται και οι αγώνες εναντίον σλοβακικών ομάδων της πρώην ενιαίας Τσεχοσλοβακίας9 Συμπεριλαμβάνονται και οι αγώνες εναντίον τσέχικων ομάδων της πρώην ενιαίας Τσεχοσλοβακίας Στην πρώτη θέση των σκόρερ των ελληνικών ομάδων στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις βρίσκεται ο Δημήτρης Σαλπιγγίδης έχοντας σημειώσει 30 τέρματα συνολικά. Ανά διοργάνωση, πρώτοι στο Champions League (κύπελλο Πρωταθλητριών) είναι ο Αντώνης Αντωνιάδης και ο Κώστας Μήτρογλου με 13 τέρματα, στο κύπελλο Κυπελλούχων ο Νίκος Αναστόπουλος με 8 τέρματα και στο Europa League (κύπελλο UEFA) ο Δημήτρης Σαλπιγγίδης με 23 τέρματα. Ανά σύλλογο στην πρώτη θέση βρίσκονται ο Ντέμης Νικολαΐδης με 26 τέρματα για την ΑΕΚ, ο Κριστόφ Βαζέχα με 25 τέρματα για τον Παναθηναϊκό, ο Στέφανος Αθανασιάδης με 20 τέρματα για τον ΠΑΟΚ και ο Γιουσέφ Ελ-Αραμπί με 18 τέρματα για τον Ολυμπιακό. Τα περισσότερα τέρματα ελληνικής ομάδας που έχουν σημειωθεί από έναν παίκτη σε έναν αγώνα είναι 4 και έχουν επιτευχθεί από τρεις διαφορετικούς ποδοσφαιριστές. Πρώτος υπήρξε ο Αντώνης Αντωνιάδης του Παναθηναϊκού για το κύπελλο Πρωταθλητριών 1970-71 εναντίον της λουξεμβουργιανής Ζενές Ες (5-0), ακολούθησε ο Ντέμης Νικολαΐδης της ΑΕΚ για το κύπελλο UEFA 2000-01 εναντίον της δανικής Χερφόλγκε (5-0) και τελευταίος ο Σουηδός Μάρκους Μπεργκ του Παναθηναϊκού για το Europa League 2014-15 εναντίον και πάλι δανικής ομάδας, της Μίντιλαντ (4-1). Πορεία των ελληνικών ομάδων στα ευρωπαϊκά κύπελλα ποδοσφαίρου (1960-1969) Πορεία των ελληνικών ομάδων στα ευρωπαϊκά κύπελλα ποδοσφαίρου (1970-1979) Πορεία των ελληνικών ομάδων στα ευρωπαϊκά κύπελλα ποδοσφαίρου (1980-1989) Πορεία των ελληνικών ομάδων στα ευρωπαϊκά κύπελλα ποδοσφαίρου (1990-1999) Πορεία των ελληνικών ομάδων στα ευρωπαϊκά κύπελλα ποδοσφαίρου (2000-2009) Πορεία των ελληνικών ομάδων στα ευρωπαϊκά κύπελλα ποδοσφαίρου (2010-2019) Πορεία των ελληνικών ομάδων στα ευρωπαϊκά κύπελλα ποδοσφαίρου (2020-2029) UEFA - Το επίσημο site UEFA - Βαθμολογία χωρών Αρχειοθετήθηκε 2020-11-12 στο Wayback Machine. UEFA - Βαθμολογία συλλόγων Αρχειοθετήθηκε 2020-11-22 στο Wayback Machine. UEFA Champions League Handbook 2018-19 ALL-TIME RECORDS 1959-2019 UEFA Europa League Handbook 2018-19 ALL-TIME RECORDS 1971-2019 "Γκολ 2000 • Ένας αιώνας ποδόσφαιρο: αλμανάκ, ιστορία, σχόλια", Ανδρέας Μπόμης, Εκδόσεις Πελεκάνος, Αθήνα 2000, ISBN 978-000-4000-05-3
Πορεία των ελληνικών ομάδων στα ευρωπαϊκά κύπελλα ποδοσφαίρου αποκαλείται η συμμετοχή και τα επιτεύγματα των ελληνικών ποδοσφαιρικών ομάδων στις ευρωπαϊκές διασυλλογικές διοργανώσεις. Η Ελλάδα έλαβε για πρώτη φορά μέρος σε ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση ποδοσφαίρου την αγωνιστική περίοδο 1959-60, στο κύπελλο Πρωταθλητριών της UEFA με εκπρόσωπο τον Ολυμπιακό και αντίπαλο την ιταλική Μίλαν. Ο πειραϊκός σύλλογος είχε προσκληθεί και έναν χρόνο νωρίτερα στην ίδια διοργάνωση (1958-59), στον προκαταρκτικό γύρο της οποίας είχε κληρωθεί με την Μπεσίκτας από την Τουρκία, για να παραιτηθεί όμως λόγω της τότε πολιτικής κρίσης μεταξύ των δύο χώρων (Σεπτεμβριανά, Κυπριακό). Πρώτη συμμετοχή στο κύπελλο Κυπελλούχων υπήρξε και πάλι από τον Ολυμπιακό την περίοδο 1961-62 (έναν χρόνο νωρίτερα, την περίοδο 1960-61 είχε ήδη ξεκινήσει το Βαλκανικό κύπελλο συλλόγων), ενώ την ίδια χρονιά (1961-62) προσκλήθηκε για πρώτη φορά εκπρόσωπος ελληνικής πόλης και για το κύπελλο Διεθνών Εκθέσεων (διοργάνωση που δεν ανήκε στην UEFA και αντικαταστάθηκε ουσιαστικά το 1971 από το κύπελλο UEFA) και συγκεκριμένα ο Ηρακλής, καθώς την περίοδο εκείνη η Θεσσαλονίκη υπήρξε έδρα διεθνούς εμπορικής έκθεσης. Κατά την πορεία στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις τη δεκαετία του '60, συχνές υπήρξαν οι ήττες με μεγάλη διαφορά τερμάτων και τότε σημειώθηκαν οι ευρύτερες σε επίσημο επίπεδο της ιστορίας των ελληνικών ομάδων. Συγκεκριμένα οι Ηρακλής και Άρης ηττήθηκαν 9-1 για το κύπελλο Διεθνών Εκθέσεων στις έδρες της γιουγκοσλαβικής μικτής του Νόβι Σαντ και της ουγγρικής Ουίπεστ αντίστοιχα. Ο Ολυμπιακός αποτέλεσε τον πρώτο εκπρόσωπο της Ελλάδας ο οποίος προκρίθηκε σε επόμενο γύρο ευρωπαϊκής διοργάνωσης, αποκλείοντας την πολωνική Ζαγκλέμπιε για το κύπελλο Κυπελλούχων της περιόδου 1963-64 και παράλληλα ο πρώτος που νίκησε εκτός συνόρων, επικρατώντας 2-0 των Πολωνών στον καθοριστικό τρίτο αγώνα, σε ουδέτερο γήπεδο της Βιέννης. Τη δεκαετία του '70 η παρουσία των ελληνικών ομάδων βελτιώθηκε αισθητά και η "ψαλίδα" με τους ισχυρούς ευρωπαϊκούς συλλόγους μειώθηκε σε μεγάλο βαθμό. Αποκορύφωμα αυτής της ανόδου ήταν η συμμετοχή του Παναθηναϊκού στον τελικό του κυπέλλου Πρωταθλητριών 1970-71 και της ΑΕΚ στα ημιτελικά του κυπέλλου UEFA 1976-77. Τη δεκαετία του '80 ξεχώρισε η συμμετοχή του Παναθηναϊκού στα ημιτελικά του κυπέλλου Πρωταθλητριών 1984-85. Τις επόμενες δύο δεκαετίες (1990 και 2000) η παρουσία των ελληνικών ομάδων βελτιώθηκε σημαντικά, με όλες τις κορυφαίες στιγμές να επιτυγχάνονται στο κύπελλο Πρωταθλητριών (Champions League), όπου το 1995-96 ο Παναθηναϊκός προκρίθηκε στα ημιτελικά και άλλες τρεις φορές σημειώθηκε ελληνική συμμετοχή στα προημιτελικά (1991-92 και 2001-02 του Παναθηναϊκού, 1998-99 του Ολυμπιακού). Στο κύπελλο UEFA 1999-2000 σημειώθηκε η ευρύτερη σε έκταση νίκη ελληνικής ομάδας, όταν ο ΠΑΟΚ επικράτησε εκτός έδρας της γεωργιανής Λοκομοτίβι Τιφλίδας με 7-0.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CF%81%CE%B5%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD_%CE%BF%CE%BC%CE%AC%CE%B4%CF%89%CE%BD_%CF%83%CF%84%CE%B1_%CE%B5%CF%85%CF%81%CF%89%CF%80%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CE%AC_%CE%BA%CF%8D%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B1_%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%85
Φρειδερίκος του Έχμοντ
Ο Φρειδερίκος ήταν ο δεύτερος γιος του Γουλιέλμου Β΄ κόμη του Έχμοντ και της Βάλπουργκα του Μέουρς, κυρίας του Μπάερ & Λάτουμ, κόρης του Φρειδερίκου Δ΄ κόμη του Μόερς. Μαζί με τα αδέλφια του συμμετείχε στην εκστρατεία του πατέρα του στο δουκάτο του Χέλρε. Όταν η Βουργουνδία κατέκτησε το δουκάτο, ο Φρειδερίκος έλαβε κάποια σημαντικά αξιώματα εκεί. Το 1480 υποστήριξε τις πολιτικές του Mαξιμιλιανού Α΄ αρχιδούκα της Αυστρίας. Ήταν παρών στη στέψη του Μαξιμιλιανού Α΄ ως βασιλιά της Γερμανίας το 1486 και το 1488 ηγήθηκε στρατού ενάντια στην πόλη Μπρυζ, που κρατούσε όμηρο τον Μαξιμιλιανό Α΄. Το 1492 ο Mαξιμιλιανός Α΄ του έδωσε τους τίτλους του κόμη του Μπούρεν και κόμη του Λέερνταμ. Το 1499 ορκίστηκε μέλος της Λαμπρότατης Αδελφότητας της Κυρίας Ημών στο 'ς-Χέρτοχενμπος. Το 1464 νυμφεύτηκε την Αλέιντα του Κούλεμποργκ, κυρία του Σιντ-Μάαρτενσνταϊκ (απεβ. 1471) και είχε τέκνα: Φλόρις 1470-1539, κόμης του Μπούρεν και Λέερνταμ, κύριος του Άισελσταϊν. Βέμερ (απεβ. νέος).Το 1502 ο Φρειδερίκος έκανε δεύτερο γάμο, με τη Βάλπουργκ του Mάντερσαϊντ (απεβ. 1527). Είχε επίσης πολλά μη νόμιμα παιδιά: (νόθος) Χριστόφορος, βάιλος του Σιντ Μάαρτενσνταϊκ και Σέρπενισε (άκμασε 1500-05). (νόθος) Βίλεμ. (νόθη) Αικατερίνη, παντρεύτηκε τον Λόντεβαϊκ φαν Πράετ φαν Μέρκερκεν το 1497.
Ο Φρειδερίκος ολλανδ.: Frederik van Egmont, graaf van Buren en Leerdam (π. 1440-1521) από τον Οίκο του Έχμοντ ήταν κόμης του Μπούρεν και Λέερνταμ, κύριος του Άισελσταϊν και σύμβουλος του Καρόλου δούκα της Βουργουνδίας και Mαξιμιλιανού Α΄ της Γερμανίας.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%81%CE%B5%CE%B9%CE%B4%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%88%CF%87%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CF%84
Μουσική House
Στην τυπικότερη μορφή του, αυτό το είδος μουσικής διακρίνεται από επαναλαμβανόμενους ρυθμούς 4/4, που περιλαμβάνουν μπάσα τύμπανα, πιατίνια, ταμπούρα και/ή ήχους των χεριών, σε τέμπο μεταξύ 120 και 130 κτύπους ανά λεπτό, ρεφρέν του συνθεσάιζερ, χαμηλές νότες στο κράτημα του ρυθμού και συχνά, αλλά όχι απαραιτήτως, φωνητικά που μπορεί να είναι πεζά, τραγουδιστά ή δειγματικά. Στη χάουζ το μπάσο τύμπανο ακούγεται στην πρώτη και την τρίτη νότα του ρυθμικού μέτρου (μπητ), ενώ το ταμπούρο ή άλλα κρουστά σε υψηλότερες οκτάβες ακούγονται στη δεύτερη και την τέταρτη (τελευταία) νότα. Οι ήχοι των τυμπάνων στη μουσική χάουζ προέρχονται σχεδόν πάντοτε από ηλεκτρονικό μηχάνημα, συχνά ένα Roland TR-808, TR-909 ή TR-707. Τα άλλα κρουστά προσθέτουν δευτερεύοντες ρυθμούς syncopation. Ένα από τα χαρακτηριστικά ρεφρέν του ρυθμού, ιδίως στην πρώιμη χάουζ (του Σικάγου), είναι ενσωματωμένο στο ρυθμικό μοτίβο του κλάβε. Στα όργανα μπορούν να προστεθούν κόνγκα και μπόνγκο για πιο αφρικανικό ήχο, ή μεταλλικά κρουστά για μια αίσθηση λάτιν. Η δομή των τραγουδιών της χάουζ — των «τρακς» ή «κομματιών», όπως αποκαλούνται συνήθως — περιλαμβάνει τυπικά μια εισαγωγή, ένα χορωδιακό τμήμα, διάφορα μέρη με στίχους, ένα μέσο τμήμα και σύντομο επίλογο. Μερικά κομμάτια δεν έχουν στίχους, ή παίρνουν το χορωδιακό τμήμα και το επαναλαμβάνουν. Συχνά βασίζονται σε επαναλαμβανόμενα τμήματα eight-bar. Συχνά επίσης δομούνται γύρω από μπάσους κύκλους ή ρυθμούς που παράγονται από συνθεσάιζερ, ή/και με βάση δείγματα ντίσκο, σόουλ, τζαζ-φανκ ή φανκ τραγουδιών. Οι DJs και παραγωγοί που δημιουργούν ένα τρακ της χάουζ για παίξιμο σε κλαμπ μοντάρουν μια μίξη επτά ή οκτώ λεπτών, ενώ για μετάδοση από το ραδιόφωνο μια εκδοχή τριάμισυ λεπτών. Αντίθετα με τη μουσική Trance, που είναι σχεδιασμένη να αυξάνει σταδιακά την ένταση, τα κομμάτια της χάουζ αναφέρονται ως «πιο σταθερά» και βασιζόμενα περισσότερο στο «παιχνίδισμα με τα τμήματά τους και τη μεταφορά τους από το προσκήνιο στο παρασκήνιο και αντιστρόφως» με υποδόριο τρόπο. Κτίζονται αργά, με την προσθήκη στρωμάτων ήχου και δομής και με την αύξηση της εντάσεως του ήχου. Κάποιες φορές οι ήχοι των τυμπάνων ρυθμίζονται να είναι «κορεσμένοι» με μείωση των τάσεων, προκειμένου να δημιουργείται μια πιο «επιθετική» χροιά. Μια κλασική ποικιλία ή υποείδος της χάουζ, η acid house, χαρακτηρίζεται από τους ήχους «πλατσουρίσματος» που δημιουργεί το μοντέλο συνθεσάιζερ Roland TB-303. Η χάουζ μπορούσε να παραχθεί με «φθηνό και φιλικό προς τον χρήστη ηλεκτρονικό εξοπλισμό» και μεταχειρισμένα όργανα, πράγμα που καθιστούσε ευκολότερη τη δημιουργία κομματιών από ανεξάρτητους παραγωγούς και DJs. Τα ηλεκτρονικά μηχανήματα που παράγουν τους ήχους των τυμπάνων, όπως και άλλος εξοπλισμός που χρησιμοποιούν οι παραγωγοί και DJs της χάουζ θεωρούνταν παλαιότερα ότι «ακούγονταν υπερβολικά φτηνά» από τους «καθαυτό» μουσικούς. Οι παραγωγοί της χάουζ χρησιμοποιούν συνήθως όργανα από διάφορες πηγές, αντί να πηγαίνουν τους μουσικούς σε ένα στούντιο ηχογραφήσεων. Παρά το ότι ένα στοιχείο-κλειδί της παραγωγής της χάουζ είναι οι περισσότερες «στρώσεις» ήχων, όπως αυτές των ηλεκτρονικών τυμπάνων, των μπάσων των συνθεσάιζερ, κλπ, η συνολική υφή είναι σχετικώς λιτή. Αντίθετα με τα τραγούδια της ποπ, που δίνουν έμφαση στους υψηλότερης συχνότητας ήχους, αυτούς της μελωδίας, στη μουσική χάουζ οι χαμηλότερες συχνότητες είναι οι πιο σημαντικές. Τα κομμάτια της χάουζ μπορεί να έχουν φωνητικά παρόμοια με ενός τραγουδιού της ποπ, αλλά μερικά περιέχουν μόνο μινιμαλιστική ορχηστρική μουσική, καθώς τα φωνητικά δεν απαιτούνται στο είδος της χάουζ. Αν αυτά είναι παρόντα σε ένα κομμάτι, οι στίχοι τους μπορεί να είναι επαναλαμβανόμενες λέξεις ή μικρές φράσεις. Μία από τις βασικές επιδράσεις της χάουζ υπήρξε η ντίσκο. Η μουσική χάουζ έχει προσδιορισθεί ως ένα είδος που «έπιασε το νήμα από εκεί που το άφησε η ντίσκο λίγο πριν το 1980». Οι DJs της χάουζ, όπως κι εκείνοι της ντίσκο, χρησιμοποίησαν ένα «αργό μιξάρισμα» προκειμένου να «συνδέσουν μεταξύ τους δίσκους» σε μια μίξη. Στην κουλτούρα των «μετα-ντίσκο» κλαμπ στις αρχές της δεκαετίας του 1980, κάποιοι DJs έκαναν τα κομμάτια τους «λιγότερο προσανατολισμένα προς την ποπ», με ένα πιο μηχανιστικό, επαναληπτικό μπητ και βαθύτερα μπάσα ρυθμού. Επίσης, πολλά κομμάτια άρχισαν να γίνονται χωρίς φωνητικά, ή με φωνητικές μελωδίες χωρίς λέξεις. Η ντίσκο είχε γίνει τόσο δημοφιλής μέχρι το 1979, ώστε οι εταιρείες δίσκων πίεζαν ακόμα και μη-ντίσκο μουσικούς (όπως π.χ. μπάντες R&B) να παράγουν τραγούδια ντίσκο. Αλλά όταν η μόδα στράφηκε από αντίδραση κατά της ντίσκο (βλ. «Νύχτα κατεδάφισης της ντίσκο» στο Σικάγο), η παραγωγή χορευτικής μουσικής άρχισε να μεταφέρεται από τα στούντιο των μεγάλων εταιρειών στους DJs των αντεργκράουντ κλαμπ. Μολονότι η ντίσκο συνδεόταν με πλουσιότερη ενορχήστρωση, με έγχορδα και μέτρα πνευστών, διάφορα τραγούδια της ενσωμάτωναν ήχους από συνθεσάιζερ και ηλεκτρονικούς ήχους τυμπάνων, ενώ κάποιες συνθέσεις ήταν εντελώς ηλεκτρονικές˙ παραδείγματα αποτελούν παραγωγές του Ιταλού συνθέτη Τζιόρτζιο Μόροντερ στα τέλη της δεκαετίας του 1970, όπως η επιτυχία της Ντόνα Σάμερ «I Feel Love» (1977), το «Supernature» του Cerrone (1977), οι παραγωγές συνθ-ντίσκο-ποπ των Yellow Magic Orchestra στα άλμπουμ Yellow Magic Orchestra (1978) και Solid State Survivor (1979), καθώς και αρκετά κομμάτια από τις αρχές της επόμενης δεκαετίας, συγκροτημάτων της hi-NRG, όπως των Lime, Trans-X και Bobby O. Εξίσου σημαντικές για την ανάπτυξη της χάουζ ήταν τεχνικές του ηχητικού μοντάζ και αναμίξεων που είχε εξερευνήσει νωρίτερα η ντίσκο, DJs της μη-ροκ garage music και της μετα-ντίσκο, παραγωγοί δίσκων και μηχανικοί ήχου όπως οι Walter Gibbons, Tom Moulton, Jim Burgess, M & M, και άλλοι. Ενώ οι περισσότεροι DJs της μετα-ντίσκο παρέμειναν πιστοί στο να παίζουν τους συμβατικούς δίσκους τους χορευτικής μουσικής, οι Φράνκι Νακλς (Frankie Knuckles, 1955-2014) και Ρον Χάρντυ, δύο DJs που ασκούσαν μεγάλη επίδραση, ήταν γνωστοί για τις ασυνήθιστες επιλογές τους σε δίσκους και για το αντισυμβατικό τους μιξάρισμα. Ο Νακλς επηρεάστηκε από (και συνεργάστηκε με) τον DJ του κλαμπ «Paradise Garage» της Νέας Υόρκης Λάρυ Λεβάν (1954-1992). Ο Νακλς, που συχνά αναφέρεται ως «ο νονός της χάουζ», ήταν ο DJ του κλαμπ Warehouse από το 1977 to 1982 και εργάστηκε κυρίως στο πεδίο της πρώιμης ντίσκο με ίχνη μιας νέας, διακριτής μουσικής. Ο Νακλς ξεκίνησε ως DJ της ντίσκο, αλλά όταν μετακόμισε από τη Νέα Υόρκη στο Σικάγο, άλλαξε από το τυπικό στιλ της ντίσκο και άρχισε να ανακατεύει τραγούδια από διαφορετικούς δίσκους μαζί, όπως Philly soul, κομμάτια των κλαμπ της Νέας Υόρκης και Eurodisco. Πειραματίστηκε επίσης με την προσθήκη ηλεκτρονικών τυμπάνων, καθώς και μαγνητόφωνων reel-to-reel για τη δημιουργία νέων κομματιών, συχνά με ενισχυμένα μπάσα και ταχύτερο τέμπο. Ο Ρον Χάρντυ δημιουργούσε αντισυμβατικές αυτοσχέδιες μαγνητοταινίες, τις οποίες έπαιζε κατόπιν απευθείας στο διάδοχο κλαμπ του Warehouse, το Music Box (που έλαβε αυτό το νέο όνομα το 1983, μετά την αποχώρηση του Νακλς). Ο Χάρντυ, όπως και ο Νακλς, συνδύαζε ορισμένους ήχους, ανακατεύοντας κομμάτια με πρόσθετα συνθεσάιζερ και ηλεκτρονικά τύμπανα, όλα «διαθλασμένα μέσα από τον φουτουριστικό φακό της ευρωπαϊκής μουσικής». Ο Μάρσαλ Τζέφερσον, που αργότερα θα εμφανιζόταν με το κλασικό κομμάτι της χάουζ «Move Your Body» (ή «The House Music Anthem», 1986), περιγράφει ως εξής το πώς γνώρισε τη μουσική χάουζ όταν άκουσε τη μουσική του Χάρντυ στο Music Box: «Δεν ήμουν ούτε καν της χορευτικής μουσικής προτού πάω στο Music Box [...]. `Ημουνα ροκάς... Δε δίναμε δεκάρα, ήμασταν του κλίματος της «Νύχτας κατεδάφισης της ντίσκο». Μισούσα τη χορευτική μουσική γιατί δε μπορούσα να χορέψω. Νόμιζα ότι η μουσική αυτή ήταν για γιάπηδες, μέχρι που την άκουσα σε μια ένταση ήχου όπως αυτή του Music Box.» Πρόδρομο της χάουζ θεωρείται το τραγούδι του Colonel Abrams «Trapped», στην παραγωγή του Ρίτσαρντ Τζέιμς Μπέρτζες το 1984, που αναφέρεται ως «τρακ της πρωτο-χάουζ» (proto-house track) και πρόδρομο της garage house. Η Ρέιτσελ Κέιν (Rachel Cain), γνωστότερη ως «Screamin’ Rachael», συνιδρύτρια της με μεγάλη επίδραση δισκογραφικής εταιρείας της χάουζ «Trax Records», ήταν προηγουμένως ενταγμένη στην ανθούσα μουσική πανκ. Αναφέρει την industrial music (άλλο ένα είδος μουσικής που γεννήθηκε στο Σικάγο) και το μετα-πανκ κατάστημα δίσκων «Wax Trax! Records» (που αργότερα έγινε δισκογραφική εταιρεία) ως μια σημαντική σύνδεση των διαρκώς μεταβαλλόμενων αντεργκράουντ ήχων του Σικάγου. Η ηλεκτρονική και μινιμαλιστική ενορχήστρωση του άλμπουμ του Ινδού μουσικού Charanjit Singh με τίτλο Synthesizing: Ten Ragas to a Disco Beat (1982), που περιέχει ινδικά ράγκα (μελωδικό πλαίσιο για αυτοσχεδιασμό, ένας «τρόπος», στην ινδική κλασική μουσική) εκτελεσμένα σε στιλ ντίσκο, αποτελεί πρόδρομο των ήχων της acid house, αλλά είναι άγνωστο αν είχε κάποια επίδραση στο είδος προτού ανακαλυφθεί στη Δύση τον 21ο αιώνα. Επίσης, σύμφωνα με τον Hillegonda C. Rietveld, «στοιχεία της ραπ μπορούν να βρεθούν σε τρακς της χάουζ της εποχής». Το σταθερό μπάσο τύμπανο στη μουσική χάουζ μπορεί να πήγασε από τον πειραματισμό των DJs με την προσθήκη ηλεκτρονικών τυμπάνων στις ζωντανές μίξεις τους σε κλαμπ, πάνω στον ήχο των δίσκων που έπαιζαν. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 οι ραδιοφωνικοί DJs του Σικάγο Hot Mix 5 του ραδιοφωνικού σταθμού WBMX (ανάμεσά τους ο Φάρλεϋ «Τζακμάστερ» Φανκ), καθώς και οι DJs Ρον Χάρντυ και Φράνκι Νακλς, έπαιζαν διάφορα στιλ χορευτικής μουσικής, όπως παλαιότερους δίσκους της ντίσκο, electro funk από μουσικούς όπως οι Afrika Bambaataa, νεότερη ιταλική ντίσκο, Arthur Baker, John Robie και ηλεκτρονική ποπ. Μερικοί DJs δημιουργούσαν και έπαιζαν δικές τους επιμέλειες των αγαπημένων τους τραγουδιών, και μερικές φορές ενσωμάτωναν ηλεκτρονικά εφέ, συνθεσάιζερ, ηλεκτρονικά τύμπανα και άλλους ρυθμικούς ηλεκτρονικούς ήχους οργάνων. Το υπνωτιστικό χορευτικό τραγούδι της ηλεκτρονικής μουσικής «On and On», που λανσάρισε το 1984 ο DJ του Σικάγου Jesse Saunders (το έγραψε ο ίδιος μαζί με τον Βινς Λώρενς) περιείχε τυπικά στοιχεία του πρώιμου ήχου της χάουζ, όπως το μπάσο συνθεσάιζερ Roland TB-303 bass και ελάχιστα φωνητικά, καθώς και ηλεκτρονική μηχανή τυμπάνων Roland TR-808. Μεταχειριζόταν επίσης τις χαμηλές νότες στο κράτημα του ρυθμού από τον δίσκο «Space Invaders» του Player One (ντίσκο, 1979). Το κομμάτι «On and On» αναφέρεται μερικές φορές ως το πρώτο σινγκλ στην ιστορία της χάουζ, παρά το ότι αποτελεί ριμέικ ενός κομματιού του παραγωγού της Φλόριντα Mach. Και άλλα παραδείγματα της εποχής, όπως το «Music is the Key» (1985) του J.M. Silk (Στηβ Χάρλεϋ), έχουν επίσης αναφερθεί ως τα πρώτα κομμάτια της χάουζ. Αρχίζοντας από το 1985 και το 1986, όλο και περισσότεροι DJs του Σικάγου άρχισαν να παράγουν και να κυκλοφορούν πρωτογενείς συνθέσεις. Αυτές μεταχειρίζονταν νέα ηλεκτρονικά όργανα και ενισχυμένα στιλ της ντίσκο και άλλης χορευτικής μουσικής. Αυτές οι «σπιτικές» παραγωγές παίζονταν σε ραδιοσταθμούς του Σικάγου και σε τοπικά κλαμπ όπου σύχναζαν Αφροαμερικανοί, Ισπανόφωνοι και ομοφυλόφιλοι. Το 1985 η χάουζ ενσωμάτωσε αυτές τις τοπικές ηχογραφήσεις. Σύντομα εμφανίστηκαν υποείδη της χάουζ, όπως η deep house και η acid house, και κέρδισαν ακροατήρια. Οι απαρχές της deep house μπορούν να ανιχνευθούν στον παραγωγό του Σικάγου Mr Fingers (Λάρυ Χερντ) και τα κάπως τζαζ και σόουλ κομμάτια του «Mystery of Love» (1985) και «Can You Feel It?» (1986). Σύμφωνα με τον συγγραφέα Richie Unterberger, αυτά «μεταγύρισαν τη χάουζ από τις μετα-ανθρώπινες τάσεις της στον πλούσιο», ήχο της πρώιμης ντίσκο, που περιείχε στοιχεία της σόουλ. Η acid house, ένα πιο τραχύ και αφαιρετικό υποείδος, γεννήθηκε από τους πειραματισμούς των μουσικών του Σικάγου με τους ήχους του συνθεσάιζερ Roland TB-303. Ως απαρχές της στο βινύλιο αναφέρεται γενικώς το κομμάτι «Acid Tracks» των Phuture (Trax Records, 1987). Οι Phuture είναι ένα συγκρότημα που δημιουργήθηκε από τους Nathan Jones («DJ Pierre»), Earl «Spanky» Smith Jr. και Herbert Jackson, και πιστώνεται με την πρώτη χρήση του TB-303 στη χάουζ. Το δωδεκάλεπτο «Acid Tracks» ηχογραφήθηκε σε κασέτα και παίχθηκε από τον DJ Ρον Χάρντυ στο Music Box, είτε το 1985, είτε αργότερα. Κάποιο βράδυ ο Χάρντυ το έπαιξε 4 φορές, μέχρι που το κοινό του ανταποκρίθηκε. Το άκουσμα σε κλαμπ του Σικάγου κομματιών της χάουζ από τους Ρον Χάρντυ, Λιλ Λούις και άλλους DJs, η διάθεση δίσκων της σε τοπικά δισκάδικα χορευτικής μουσικής, όπως τα Importes Etc., State Street Records, Loop Records, Gramaphone Records, αλλά και οι δημοφιλείς ραδιοφωνικές εκπομπές των Hot Mix 5 στον σταθμό WBMX στα FM, βοήθησαν στη διάδοση της χάουζ στο Σικάγο. Αργότερα το είδος υιοθετήθηκε από επισκέπτες DJs και παραγωγούς από το Ντιτρόιτ. Οι δισκογραφικές εταιρείες Trax Records και DJ International Records του Σικάγου βοήθησαν στη διάδοση της μουσικής χάουζ τόσο στο Σικάγο, όσο και πέρα από αυτό. Η πρώτη μεγάλη επιτυχία της χάουζ έξω από τις ΗΠΑ θεωρείται ότι είναι το κομμάτι του Φάρλεϋ «Τζακμάστερ» Φανκ «Love Can’t Turn Around» (ερμηνευμένο από τον Ντάρυλ Πάντυ), το οποίο έφθασε στο νο. 10 των σινγκλ στη Μεγάλη Βρετανία το 1986. Την ίδια περίπου εποχή, βρετανικές δισκογραφικές εταιρείες άρχισαν να κυκλοφορούν μουσική χάουζ του Σικάγου, ωστόσο καθώς το είδος έγινε δημοφιλές, η ίδια η Μεγάλη Βρετανία έγινε ένα από τα νέα κέντρα της χάουζ, ιδίως της acid house, όπως και της μουσικής «τέκνο». Στο βιβλίο του Rick Snoman με τίτλο The Dance Music Manual: Tools, Toys, and Techniques (β΄ έκδοση: Elsevier Press, Οξφόρδη 2009) αναφέρεται ότι η ονομασία «house music» προήλθε από ένα κλαμπ του Σικάγου ονόματι Warehouse, που υπήρχε από το 1977 έως το 1983. Το κοινό του ήταν κυρίως Αφροαμερικανοί, που έρχονταν για να χορέψουν τη μουσική που έπαιζε ο DJ Φράνκι Νακλς, τον οποίο οι φαν του αποκαλούσαν «νονό της χάουζ». Ο Νακλς άρχισε την τάση της δειγματοληψίας από διαφορετικούς δίσκους, όταν συνειδητοποίησε ότι οι δίσκοι που είχε δεν διέθεταν αρκετή διάρκεια ώστε να ικανοποιήσουν το χορευτικό του ακροατήριο. Μετά το κλείσιμο του Warehouse το 1983, οι οπαδοί του μεταπήδησαν στο νέο κλαμπ που πήγε ο Νακλς, το «The Power Plant», ενώ το παλαιό μετονομάστηκε σε «Music Box» με DJ τον Ρον Χάρντυ. Στο ντοκιμαντέρ του Channel 4 Pump Up The Volume, ο Νακλς σχολιάζει ότι η πρώτη φορά που είδε ή άκουσε τον όρο «μουσική χάουζ» ήταν όταν είδε τη φράση «παίζουμε μουσική χάουζ» σε μια επιγραφή στο τζάμι ενός μπαρ στη Σάουθ Σάιντ του Σικάγου. Και ένας από τους συνεπιβάτες του στο αυτοκίνητο είπε: «ξέρεις, αυτό είναι το είδος μουσικής που παίζεις στο Warehouse!» Ο DJ του Σάουθ Σάιντ Leonard «Remix» Rroy, σε αυτοδημοσίευσή του ισχυρίζεται ότι είχε βάλει μια τέτοια επιγραφή στο τζάμι μιας ταβέρνας, επειδή εκεί έπαιζε μουσική που κάποιος ίσως να έβρισκε στο σπίτι του (house). Στην περίπτωσή του αναφερόταν στους δίσκους σόουλ και ντίσκο της μητέρας του, τους οποίους εισήγαγε στο πρόγραμμά του. Το παραπάνω ντοκιμαντέρ ασχολείται επίσης με το πώς η μουσική χάουζ ήταν κάτι που μπορούσε να δημιουργήσει ο καθένας. Κυρίως παρουσιάζει μερικούς από τους DJs του είδους και το πώς γνώρισαν αυτή τη μουσική. Ο Φάρλεϋ «Τζακμάστερ» Φανκ έχει γραφεί ότι είχε δηλώσει: «Το 1982 ήμουν DJ στο κλαμπ The Playground και υπήρχε εκείνο το παιδί που λεγόταν Leonard «Remix» Rroy και ήταν DJ σε ένα ανταγωνιστικό μας κλαμπ, το The Rink. Μια νύχτα ήρθε στο Playground, μπήκε μέσα στον θάλαμό μου του DJ και μού είπε πως είχε το διαφημιστικό τέχνασμα που θα έπαιρνε τους πελάτες μου και θα τους πήγαινε στο δικό του κλαμπ, και ότι το έλεγαν μουσική χάουζ. Τώρα, από πού βρήκε αυτό το όνομα ή τι τον έκανε να το σκεφθεί δεν ξέρω, οπότε μόνο εκείνος ξέρει την απάντηση.» Η ηχογράφηση του «It's House» από τον Chip E. το 1985 ίσως επίσης να βοήθησε να ονομαστεί έτσι αυτή η νέα κατηγορία ηλεκτρονικής μουσικής. Ωστόσο, ο ίδιος ο Chip E. παραπέμπει στη σύνδεση με τον Νακλς, λέγοντας ότι η ονομασία προήλθε από τον τρόπο που ξεχώριζαν σε κατηγορίες τους δίσκους στο δισκάδικο «Importes Etc.», όπου εργαζόταν στις αρχές της δεκαετίας του 1980: οι δίσκοι που έπαιζε ο Νακλς ως DJ στο κλαμπ Warehouse έμπαιναν στο κατάστημα σε ένα κιβώτιο με την επιγραφή «όπως ακούγονται στο The Warehouse», που συντομεύθηκε σε ένα απλό «House». Αργότερα οι πελάτες ζητούσαν καινούργια μουσική για αυτό το κιβώτιο, κάτι που ο Chip E. υπονοεί πως ήταν μια ζήτηση στην οποία το δισκάδικο προσπάθησε να ανταποκριθεί κάνοντας στοκ από νέες επιτυχίες των τοπικών κλαμπ. Σε μια συνέντευξη το 1986 ο Ρόκυ Τζόουνς, ο DJ που διεύθυνε τη μικρή δισκογραφική εταιρεία «D.J. International record», ρωτήθηκε σχετικά με το παρατσούκλι «χάουζ». Δεν ανέφερε στην απάντησή του τον Φράνκι Νακλς ή το «Warehouse» ονομαστικά, παρά συμφώνησε ότι το «χάουζ» ήταν ένας τοπικός γενικός όρος για τη χορευτική μουσική, και ότι ήταν κάποτε συνώνυμος με την παλαιότερη ντίσκο, προτού γίνει ένας τρόπος να αναφερόμαστε στη «νέα» χορευτική μουσική. Ο παραγωγός Mr Fingers (Λάρυ Χερντ) ισχυρίζεται ότι ο όρος «χάουζ» προήλθε από DJs που δημιουργούσαν μουσική σε οικιακά στούντιο με χρήση φθηνών συνθεσάιζερ και ηλεκτρονικών τυμπάνων, όπως τα Roland TB-303, TR-808, και TR-909. Αυτά τα συνθεσάιζερ δημιούργησαν την acid house. Ο Χουάν Άτκινς, ένας από τους πρωτοπόρους της τέκνο του Ντιτρόιτ, ισχυρίζεται ότι ο όρος «χάουζ» υποδήλωνε τη σύνδεση συγκεκριμένων κομματιών με συγκεκριμένα κλαμπ και DJs, που τα θεωρούσαν «οικιακά» (house) κομμάτια τους. Οι στίχοι της πρώιμης μουσικής χάουζ περιείχαν θετικά, αισιόδοξα μηνύματα για όλους, αλλά απηχούσαν ιδιαίτερα σε όσους θεωρούνταν παρίες, όπως οι Αφροαμερικανοί, οι ισπανόφωνοι και τα μέλη της υποκουλτούρας των γκέι. Η σκηνή της χάουζ ήταν ένας από τους πλέον καταδεκτικούς χώρους στη δεκαετία του 1980, όπου πολλές διαφορετικές μειονοτικές ομάδες μπορούσαν να χορεύουν μαζί σε ένα θετικό περιβάλλον. Οι DJs της χάουζ αποσκοπούσαν στη δημιουργία ενός «ονειρικού κόσμου συναισθημάτων» με λέξεις-κλειδιά και ήχους, κάτι που βοηθούσε στη «συγκόλληση» διαφορετικών μειονοτικών ομάδων. Πολλά τρακς της χάουζ ενθαρρύνουν τον ακροατή να «απελευθερωθεί», κάτι που ενθαρρύνεται με τον συνεχή χορό, το ακατάπαυστο μπητ και τη χρήση ουσιών των κλαμπ, που μπορούν να επάγουν μια κατάσταση «τρανς» σε όσους χορεύουν. Ο Φράνκι Νακλς είπε κάποτε ότι το κλαμπ «Warehouse» ήταν κάτι σαν «εκκλησιά για ανθρώπους που είχαν εκπέσει της χάρης του Θεού». Ο παραγωγός δίσκων της χάουζ Μάρσαλ Τζέφερσον τη συνέκρινε με τον παλιό αμερικανικό τρόπο του θρησκεύεσθαι (των Αφροαμερικανών) «στο ότι οι άνθρωποι απλώς χαίρονται και ουρλιάζουν», ενώ ο ρόλος ενός DJ της χάουζ έχει συγκριθεί με εκείνον ενός «λαϊκού τύπου ιερέα». Μερικοί στίχοι της χάουζ περιείχαν μηνύματα που προέτρεπαν σε ισότητα, ενότητα και ελευθερία στην έκφραση πέρα από φυλετικές διαφορές. Ωστόσο, αρκετά κομμάτια της χάουζ δεν έχουν φωνητικά, ενώ σε πολλές άλλες περιπτώσεις τα φωνητικά δεν έχουν κάποιο νόημα, επειδή το σημαντικότερο στοιχείο της χάουζ ήταν και είναι ο ρυθμός. Αργότερα, μετά το 1990 και ξεχωριστά από τη σκηνή του Σικάγου, το ιδεώδες Ειρήνη-Αγάπη-Ενότητα-Σεβασμός (Peace, Love, Unity & Respect, PLUR) έγινε ένα ευρύ «μότο» αρχών για την κουλτούρα των ρέιβ πάρτι, που αναπτύχθηκε μέσα από τη χάουζ. Τουλάχιστον τρεις τύποι χορού συνδέονται με τη μουσική χάουζ: το jacking, το footwork και το lofting. Αυτοί οι τύποι ενσωματώνουν ποικιλία τεχνικών και στιλ. Τα χορευτικά στιλ της χάουζ μπορεί να περιλαμβάνουν κινήσεις από πολλές άλλες μορφές χορού, όπως οι waacking, voguing, λάτιν και βραζιλιάνικους χορούς (ακόμα και κινήσεις της καποέιρα), τζαζ, Λίντυ Χοπ, ταπ, ακόμα και μοντέρνο «κλασικό» χορό. Ο χορός της χάουζ αφορά την αισθησιακότητα του σώματος και την απελευθέρωση που φέρνει η έκσταση — χωρίς τις έγνοιες εξωτερικών φραγμών. Μεταξύ των βασικών στοιχείων του χορού της μουσικής χάουζ συγκαταλέγεται και το λεγόμενο «the jack» ή «jacking» — ένα στιλ που δημιουργήθηκε στις πρώτες ημέρες της χάουζ του Σικάγου και άφησε το ίχνος του σε πολλούς τίτλους δίσκων και κομματιών, όπως το «Time to Jack» του Chip E. από τον δίσκο Jack Trax (1985), το «Jack’n the House» του Φάρλεϋ «Τζακμάστερ» Φανκ (1985) και το «Jack Your Body» του Στηβ «Σιλκ» Χάρλεϋ (1986). Είναι μια κίνηση του κορμού με κυματιστό τρόπο εμπρός και πίσω, σε συγχρονισμό με τον ρυθμό της μουσικής, σαν να περνούσε από το σώμα ένα κύμα. Στο Ντιτρόιτ τη δεκαετία του 1980 άρχισε να εμφανίζεται ένα νέο είδος ηλεκτρονικής χορευτικής μουσικής, γύρω από τους Χουάν Άτκινς, Ντέρικ Μέυ (Derrick May) και Κέβιν Σώντερσον (Kevin Saunderson), γνωστοί ως οι «Τρεις του Μπέλβιλ» (Belleville Three). Αυτοί συγχώνευσαν εκλεκτικούς, φουτουριστικούς ήχους σε ένα χορευτικό μίγμα-«σήμα κατατεθέν» του Ντιτρόιτ, που στάθηκε βασική επίδραση για το μεταγενέστερο είδος της τέκνο. Η μουσική τους περιείχε ισχυρές επιδράσεις από τη χάουζ του Σικάγου, αν και ο όρος «χάουζ» είχε έναν λιγότερο σημαντικό ρόλο στο Ντιτρόιτ από όσο στο Σικάγο, οπότε καθιερώθηκε με τα χρόνια η ονομασία «τέκνο». Μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους ήταν ένα κομμάτι χάουζ του 1988 με φωνητικά, το «Big Fun» των Inner City, σε παραγωγή του Σώντερσον. Μία άλλη σημαντική και ακόμη προγενέστερη επιρροή στους μουσικούς του Ντιτρόιτ ήταν η ηλεκτρονική μουσική στην παράδοση του γερμανικού συγκροτήματος Kraftwerk. Ο Άτκινς είχε κυκλοφορήσει ηλεκτρονική μουσική σε αυτό το στιλ με το γκρουπ του, τους Cybotron, ήδη από το 1981. Τα γνωστότερα τραγούδια των Cybotron είναι το «Cosmic Cars» (1982) και το «Clear» (1983). Μια κυκλοφορία του 1984 είχε τίτλο «Techno City». Το 1988 ο Άτκινς έκανε την παραγωγή του κομματιού «Techno Music», που φιλοξενήθηκε σε μια συλλογή που άσκησε μεγάλη επίδραση και είχε αρχικώς αποφασιστεί να έχει τίτλο «The House Sound of Detroit», αλλά τελικώς κυκλοφόρησε υπό τον τίτλο «Techno! The New Dance Sound of Detroit», εξαιτίας του προαναφερθέντος κομματιού του. Το τραγούδι του 1987 «Strings of Life» του Ντέρικ Μέυ (υπό τον τίτλο «Rhythm Is Rhythm») αντιπροσώπευε μια πιο σκοτεινή και νοητική τάση της πρώιμης ηλεκτρονικής χορευτικής μουσικής του Ντιτρόιτ. Σήμερα θεωρείται ένα κλασικό κομμάτι τόσο της χάουζ, όσο και της τέκνο, και δείχνει τον σύνδεσμο όπως και το όριο ανάμεσα στη χάουζ και την τέκνο. Το διαδέχθηκε αυτό που έγινε γνωστό αργότερα ως «τέκνο» με τη διεθνώς γνωστή έννοια του όρου: έναν σκληρότερο, γρηγορότερου τέμπο, ψυχρότερο και μινιμαλιστικό ήχο από ό,τι η χάουζ, όπως παιζόταν από τους «Underground Resistance» του Ντιτρόιτ και τον Τζεφ Μιλς. Με τη μουσική χάουζ ήδη σημαντική τη δεκαετία του 1980 στον χορό των κλαμπ, τελικώς διείσδυσε στα βρετανικά τσαρτς της ποπ. Ο DJ του Λονδίνου «Evil» Eddie Richards γύριζε σε χορευτικά πάρτι ως DJ στο κλαμπ «Clink Street». Η προσέγγισή του στη χάουζ εστιαζόταν στις βαθιές χαμηλές νότες στο κράτημα του ρυθμού. Επονομασμένος «ο Βρετανός νονός της χάουζ», έπαιξε, μαζί με τους συναδέλφους του στο ίδιο κλαμπ Κιντ Μπάτσελορ και Mr. C (Ρίτσαρντ Γουέστ), έναν ρόλο-κλειδί στην πρώιμη χάουζ της Βρετανίας. Ωστόσο η πρώτη χρονικά ένταξη της χάουζ στα βρετανικά τσαρτς προήλθε από βορειότερα, από το Γουλβερχάμπτον (Wolverhampton), στον απόηχο της επιτυχίας της «βόρειας σόουλ». Ο δίσκος που αναφέρεται γενικώς ως η πρώτη επιτυχία της χάουζ στο Ηνωμένο Βασίλειο ήταν το «Love Can't Turn Around» του Φάρλεϋ «Τζακμάστερ» Φανκ, που έφθασε στο νο. 10 των σινγκλ τον Σεπτέμβριο του 1986. Τον Ιανουάριο του 1987 το προαναφερθέν «Jack Your Body» του Στηβ «Σιλκ» Χάρλεϋ έφθασε στο νο. 1 του Ηνωμένου Βασιλείου, δείχνοντας ότι ήταν δυνατό η χάουζ να επιτύχει στα τσαρτς της ποπ μουσικής. Τον ίδιο μήνα οι «Raze» μπήκαν στο τοπ 20 με το κομμάτι «Jack the Groove» και αρκετές άλλες επιτυχίες της χάουζ μπήκαν στο τοπ 10 την ίδια χρονιά. Οι Stock-Aitken-Waterman (SAW) προσέθεσαν, ως παραγωγοί π.χ. του νο. 1 χιτ «Respectable» των Mel & Kim, στοιχεία της χάουζ στον έως τότε Europop ήχο τους. Το γκρουπ των SAW «Mirage» σημείωσε επιτυχίες του τοπ 10 με τα «Jack Mix II» και «Jack Mix IV», ποτ-πουρί προηγούμενων επιτυχιών της ηλεκτρονικής και της Europop επανασυνδυασμένα στο στιλ της χάουζ. Δισκογραφικές εταιρείες που είχαν σημαντικό ρόλο στην άνοδο της χάουζ στη Μεγάλη Βρετανία ήταν μεταξύ άλλων οι εξής: Jack Trax, με εξειδίκευση στην αγορά επιτυχιών των αμερικανικών κλαμπ για τη βρετανική αγορά (κυκλοφόρησε και μια επιδραστική σειρά άλμπουμ ανθολογίας). Rhythm King, που δημιουργήθηκε ως εταιρεία δίσκων ραπ, αλλά κυκλοφόρησε και δίσκους της χάουζ. Η σειρά «Club Records» της Jive Records.Τον Μάρτιο του 1987 η περιοδεία στο Ηνωμένο Βασίλειο μεγάλων Αμερικανών DJs, όπως οι Νακλς, Τζέφερσον Φίνγκερς (Χερντ) και Άντονις, προώθησε τη δημοφιλία της χάουζ στη χώρα. Μετά την κατάκτηση του νο. 1 από το «Pump Up The Volume» τον Οκτώβριο, από το 1987 ως το 1989 βρετανικά γκρουπ όπως οι Beatmasters, οι Krush, οι Coldcut, η Yazz, ο Bomb The Bass, οι S-Express, και ένα ιταλικό, οι Black Box, άνοιξαν τις πόρτες στην επιτυχία της χάουζ στα βρετανικά τσαρτς. Η πρώιμη βρετανική χάουζ γρήγορα διαφοροποιήθηκε από τον αρχικό ήχο της χάουζ του Σικάγου. Πολλές από τις πρώτες επιτυχίες βασίζονταν σε ηχητικά μοντάζ δειγμάτων, ενώ αντίθετα από τα αμερικανικά φωνητικά, στη Βρετανία συχνά χρησιμοποιήθηκαν φωνητικά τύπου ραπ (πολύ περισσότερο από όσο στις ΗΠΑ), με το χιούμορ και τον έξυπνο στίχο να αποτελούν σημαντικό στοιχείο. Το νο. 2 σε πωλήσεις σινγκλ του Ηνωμένου Βασιλείου το 1988 ήταν ένα κομμάτι της acid house, το «The Only Way Is Up» της Yazz. Το «Promised Land» του Τζο Σμουθ, ένας από τους πρώιμους «ύμνους» των κλαμπ της χάουζ, έγινε δίσκος και πήρε θέση στα τσαρτς μέσα σε μία εβδομάδα από το βρετανικό συγκρότημα «The Style Council». Οι Ευρωπαίοι αγκάλιασαν τη χάουζ και άρχισαν να προσκαλούν σημαντικούς Αμερικανούς DJs να παίζουν σε σημαντικά κλαμπ, όπως στο Ministry of Sound του Λονδίνου, του οποίου ο DJ Τζάστιν Μπέρκμαν έφερε τον πρωτοπόρο Λάρυ Λεβάν. Τα κλαμπ της μουσικής χάουζ σε πόλεις όπως το Μπέρμιγχαμ, το Ληντς, το Σέφηλντ, το Γουλβερχάμπτον και το Λονδίνο τροφοδοτούνταν με χορευτικά κομμάτια από πολλούς πειρατικούς ραδιοσταθμούς. Οι DJs τους έφερναν επίσης και νέα στιλ της χάουζ, που βοήθησαν στην προαγωγή του είδους. Οι πρώτες βρετανικές δισκογραφικές εταιρείες χάουζ και τέκνο, όπως η Warp Records και η Network Records (γνωστή και ως Kool Kat Records) βοήθησαν στην εισαγωγή της αμερικανικής και αργότερα της ιταλικής χορευτικής μουσικής στη Βρετανία. Αυτές οι εταιρείες προήγαγαν και τα βρετανικά γκρουπ χορευτικής μουσικής. Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 οι Βρετανοί DJs Jenö, Thomas, Markie και Garth μετανάστευσαν στο Σαν Φρανσίσκο και απεκάλεσαν το γκρουπ τους «Wicked Crew». Ο χορευτικός ήχος των Wicked Crew μετέφερε τις βρετανικές ιδιομορφίες της χάουζ στις ΗΠΑ, γεγονός που βοήθησε στη γένεση της κουλτούρας ρέιβ της Δυτικής Ακτής των ΗΠΑ. Ο Τόνυ Γουίλσον, διευθυντής του κλαμπ «Factory» και συνιδιοκτήτης του «The Haçienda» στο Μάντσεστερ, προήγε επίσης την κουλτούρα της acid house στην εβδομαδιαία τηλεοπτική εκπομπή του. Η κεντρική Αγγλία μπήκε επίσης στη χάουζ στα τέλη της δεκαετίας, με παράνομα πάρτι, ρέιβ και μη, και νόμιμα χορευτικά κλαμπ, όπως το «The Hummingbird». Ενώ η μόδα της acid house εκκολαπτόταν στη Μεγάλη Βρετανία και στην ηπειρωτική Ευρώπη, στο ίδιο το Σικάγο έφθασε στην αποκορύφωσή της περί το 1988 και κατόπιν η δημοφιλία της μειώθηκε κάπως. Στη θέση της αγαπήθηκε μια διασταύρωση της χάουζ με το χιπ-χοπ, γνωστή ως hip house. Το σινγκλ του Tyree Cooper «Turn Up the Bass» (1988) Υπήρξε ένα πρωτοποριακό άνοιγμα για αυτό το υποείδος, αν και το βρετανικό τρίο «Beatmasters» ισχυρίζεται ότι το επινόησε νωρίτερα, με το πρώτο τους σινγκλ, το «Rok da House» (1986). Μια άλλη αξιοσημείωτη μορφή της σκηνής της hip house μουσικής ήταν ο Fast Eddie με τα «Hip House» και «Yo Yo Get Funky!» (αμφότερα το 1988). Ακόμα και ο Φάρλεϋ «Τζακμάστερ» Φανκ ασχολήθηκε με αφοσίωση με τη hip house, κυκλοφορώντας το «Free at Last» το 1989 και παράγοντας τον δίσκο ανθολογίας «Real Hip House» με την εταιρεία του House Records το 1990. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 εμφανίστηκαν νέοι μουσικοί και παραγωγοί της χάουζ στο Σικάγο, όπως ο Αρμάντο (Armando Gallop, 1970-1996), που είχε κυκλοφορήσει δίσκους της acid house από το 1987, αλλά άσκησε μεγαλύτερη επίδραση αφότου συνίδρυσε το νέο κλαμπ «Warehouse» στο Σικάγο (στην οδό W. Randolph 738), όπου ήταν και ο DJ από το 1992 έως το 1994, και ίδρυσε την ομώνυμη εταιρεία «Warehouse Records» το 1988. Μια άλλη σημαντική μορφή από τις αρχές μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1990 ήταν ο DJ και παραγωγός Πωλ Τζόνσον (Paul Leighton Johnson, γενν. 1971), που κυκλοφόρησε τον «ύμνο» του «Warehouse» με τίτλο «Welcome to the Warehouse» με την εταιρεία του Αρμάντο το 1994. Επίσης έλαβε μέρος στην ανάπτυξη ενός εντελώς νέου είδους της χάουζ του Σικάγου, της «ghetto house», η οποία κυκλοφόρησε πολύ και διαδόθηκε στο κοινό μέσα από την εταιρεία δίσκων «Dance Mania», που ίδρυσε ο Τζέσι Σώντερς το 1985 και πέρασε στον Ρέιμοντ Μπάρνυ το 1988. Σημαντικοί μουσικοί της ghetto house ήταν οι DJ Funk (Charles Chambers), DJ Deeon, DJ Milton, όπως και ο προαναφερθείς Πωλ Τζόνσον. Μία πρωταρχική επίδραση του νέου ήχου της ghetto house της Dance Mania υπήρξε το σινγκλ «(It's Time for the) Perculator» (1992) του Cajmere, τραγουδιστή γνωστού και ως Green Velvet (πραγματικό όνομα Curtis Alan Jones, γενν. το 1968). Ο Cajmere ίδρυσε τις δικές του μικρές εταιρείες παραγωγής «Cajual Records» και «Relief Records», η δεύτερη από τις οποίες συνδύασε τον ήχο της σικαγοϊκής acid house και της ghetto house με τον σκληρότερο ήχο της τέκνο. Μέχρι το 1994 αξιοσημείωτοι μουσικοί σε αυτές τις δύο εταιρείες ήταν οι Dajae, DJ Sneak, Derrick Carter, DJ Rush, ο Πωλ Τζόνσον, ο Τζο Λιούις και ο Glenn Underground. Ενώ η χάουζ κυρίευε τη Βρετανία και την ηπειρωτική Ευρώπη, στις ΗΠΑ δεν είχε ακόμα διαδοθεί πέρα από έναν μικρό αριθμό κλαμπ του Σικάγου, του Ντιτρόιτ, της Νέας Υόρκης και του Νιούαρκ (Νιου Τζέρσεϊ). Στη Νέα Υόρκη και στο Νιούαρκ, οι όροι «garage house», «garage music» ή απλώς «garage» και «ήχος Jersey» ή «χάουζ του Νιου Τζέρσεϊ», επινοήθηκαν για ένα «βαθύτερο» υποείδος της μουσικής χάουζ, με περισσότερα στοιχεία της σόουλ και της R&B, που αναπτύχθηκε στο κλαμπ «Paradise Garage» της Νέας Υόρκης και στο κλαμπ «Zanzibar» του Νιούαρκ, μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1980. Υποστηρίζεται ότι η garage house είναι προγενέστερη της χάουζ του Σικάγου, καθώς είναι πλησιέστερη στην ντίσκο. Καθώς η χάουζ του Σικάγου κέρδισε τη διεθνή φήμη, η μουσική σκηνή της Νέας Υόρκης και του Νιου Τζέρσεϊ ξέφυγε από την «ομπρέλα» του όρου «χάουζ». Συγκρινόμενα με άλλες μορφές της χάουζ, η garage house και ο ήχος Jersey περιλαμβάνουν περισσότερα ρεφρέν πιάνου επηρεασμένα από την γκόσπελ και γυναικεία φωνητικά. Το είδος διαδόθηκε ευρύτερα στις ΗΠΑ και τη δεκαετία του 1990 και στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ανάμεσα στους DJs που το έπαιζαν ήταν ο Τόνυ Χάμφρις στο «Zanzibar», ο Λάρυ Λεβάν (ο DJ του «Paradise Garage» από το 1977 έως το 1987) και οι Τοντ Τέρυ, Κέρι Τσάντλερ, Masters at Work, Τζούνιορ Βάσκεζ και άλλοι. Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, στην εταιρεία Nu Groove Records ξεκίνησαν οι σταδιοδρομίες των δίδυμων αδελφών Rheji και Rhano Burrell, γνωστών απλώς ως Burrell. Οι Burrell δημιούργησαν τον ήχο της χάουζ που αποκλήθηκε «New York Underground» και έβγαλαν πάνω από τριάντα δίσκους στην παραπάνω εταιρεία σε αυτό το υποείδος. Η εμφάνιση του Νεοϋορκέζου DJ και παραγωγού Τοντ Τέρυ το 1988 σημάδεψε τη μετάβαση χωρίς άλματα από την επήρεια της αντεργκράουντ ντίσκο σε έναν νέο και εμπορικά επιτυχημένο ήχο της χάουζ. Η παραγωγή του «Weekend» των Class Action από τον Τέρυ δείχνει το πώς προσελκύστηκαν νεότερες επιδράσεις της ραπ. Η μουσική χάουζ αναπτυσσόταν επίσης από DJs και παραγωγούς δίσκων στα χορευτικά κλαμπ που ανθούσαν στο ισπανικό νησί Ιβίθα ή Ίμπιζα των Βαλεαρίδων Νήσων. Αν και δεν έβγαλε μουσικούς της χάουζ, οι πειραματισμοί στην ανάμιξη και οι καινοτομίες που έγιναν από DJs εκεί άσκησαν επίδραση στο στιλ της Χάουζ. Στα μέσα της δεκαετίας του 1980 ήταν ήδη ανιχνεύσιμο ένα ξεχωριστό «βαλεαριδικό» μίγμα της χάουζ. Αρκετά κλαμπ του νησιού, όπως το «Amnesia» με τον DJ Αλφρέδο, έπαιζαν ένα μίγμα ροκ, ποπ, ντίσκο και χάουζ. Αυτά τα κλαμπ, ενισχυόμενα από την ξεχωριστή μουσική τους και τη μαζική κατανάλωση του ναρκωτικού Ecstasy (MDMA), άρχισαν να επιδρούν πάνω στη βρετανική σκηνή. Στα τέλη του 1987, DJs όπως οι Trevor Fung, Paul Oakenfold και Danny Rampling μετέφεραν τον ήχο της Ιβίθα σε καίρια κλαμπ της Αγγλίας, όπως το «Haçienda» του Μάντσεστερ. Επιδράσεις της σκηνής της Ιβίθα εξαπλώθηκαν και σε Λονδρέζους DJs, που εργάζονταν σε κλαμπ όπως τα Shoom, Heaven, Future και Spectrum. Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, το DJ-ινγκ και η παραγωγή της χάουζ είχαν εξαπλωθεί στη Δυτικής Ακτή των ΗΠΑ, ιδίως στο Σαν Φρανσίσκο, το Όκλαντ, το Λος Άντζέλες, το Φρέσνο, το Σαν Ντιέγκο και το Σιάτλ. Στο Λος Άντζέλες υπήρξε μια έκρηξη των αντεργκράουντ ρέιβ, όπου οι DJs ανακάτευαν χορευτικά κομμάτια, όπως οι DJs Marques Wyatt και Μπίλυ Λονγκ στο «Jewel’s Catch One». Το 1989 ο τραγουδιστής Ρόμπερτ Οζν ξεκίνησε τη δική του μικρή δισκογραφική εταιρεία της χάουζ «One Voice Records». Αυτή κυκλοφόρησε το ρεμίξ από τον Μάικ «Χίτμαν» Γουίλσον του «Haunted House» του Οζν (που ηχογραφεί με το ψευδώνυμο DaDa NaDa), κομμάτι το οποίο παίχθηκε σε ραδιοσταθμούς του Σικάγου, του Ντιτρόιτ και της Νέας Υόρκης, καθώς και στο Ηνωμένο Βασίλειο και τη Γαλλία. Ο δίσκος έφθασε στο νο. 5 του τσαρτ των Κλαμπ στο περιοδικό Billboard, κάτι που τον κατέστησε τον πρώτο δίσκο της χάουζ από λευκό καλλιτέχνη που έφθασε στο τσαρτ των ΗΠΑ. Οι πρώτες κυκλοφορίες του DaDa NaDa το 1990 είχαν ένα στιλ deep house βασισμένο στην τζαζ. Το ρεμίξ από τον Νακλς και τον Ντέιβιντ Μοράλες του «Deep Love» του DaDa NaDa, με την αισθαντική φωνή του Οζν και τα αυτοσχεδιαστικά σόλο τρομπέτας με σουρντίνα, υπογράμμισαν τη μετεξέλιξη της deep house σε ένα είδος που ενσωμάτωνε την τραγουδιστική παράδοση της τζαζ και της ποπ (αντίθετα από την acid house και την τέκνο). Το κλαμπ «The Twilight Zone» (1980-1989) στο Τορόντο ήταν το πρώτο νυκτερινό κλαμπ που φιλοξενούσε τακτικά DJs από τη Νέα Υόρκη και το Σικάγο, οι οποίοι έπαιξαν πρώτοι μουσική χάουζ στον Καναδά. Αυτή η αίθουσα έμελλε να γίνει ο πρώτος διεθνής προορισμός τόσο για τον Φράνκι Νακλς, όσο και για τον Ντέιβιντ Μοράλες. Ο ένας από τους ιδιοκτήτες του κλαμπ, ο Τόνυ Ασούν, πραγματοποιούσε τακτικά ταξίδια στη Νέα Υόρκη προκειμένου να αγοράσει δίσκους της φανκ, της αντεργκράουντ ντίσκο και της χάουζ, για να τους παίξει στην τακτική του ώρα κάθε Σαββατόβραδο. Στη Βρετανία περαιτέρω πειραματισμοί στο είδος έδωσαν ώθηση στην ελκυστικότητά του. Κλαμπ χάουζ και ρέιβ, όπως τα «Lakota» και «Cream», ξεπρόβαλαν σε αρκετές βρετανικές πόλεις, φιλοξενώντας εκδηλώσεις χάουζ και χορού. Εκεί αναπτύχθηκε η έννοια του «chilling out» με το νέο υποείδος της «ambient house» και τους σχετικούς δίσκους, όπως οι «Chill Out» (το τρίτο άλμπουμ των «The KLF») και «Analogue Bubblebath» (του Aphex Twin, ψευδώνυμο του Ρίτσαρντ Ντέιβιντ Τζέιμς). Στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1990 ξεκίνησε η αλυσίδα σούπερ-κλαμπ «Godskitchen», με κίνητρο την άνθηση των ρέιβ. Μετά από μερικές «βραδιές» στο Κέμπριτζ και στο Νορθάμπτον, οι εκδηλώσεις τους κλιμακώθηκαν στη Sanctuary Music Arena κοντά στο Λονδίνο, στο Μπέρμιγχαμ και στο Ληντς. Μια ανεξάρτητη χορευτική «σκηνή» ξεπρόβαλε επίσης την ίδια δεκαετία. Στη Νέα Υόρκη συγκροτήματα όπως οι Deee-Lite επεξέτειναν τη διεθνή επιρροή της χάουζ. Δύο ξεχωριστά κομμάτια αυτής της περιόδου ήταν το «Little Fluffy Clouds» των «The Orb» (με φωνητικά της Ρίκι Λη Τζόουνς) και το «Wrote for Luck» («WFL» ή «Bummed») των «Happy Mondays», που μεταμορφώθηκε σε χορευτική επιτυχία από τον Βινς Κλαρκ. Στην Αγγλία, ένα από τα λίγα αδειοδοτημένα για όλη τη νύχτα κλαμπ ήταν το «The Eclipse» στο Κόβεντρυ, που προσέλκυε κοινό από όλη τη χώρα, καθώς ήταν ανοικτό μέχρι το ξημέρωμα. Εξαιτίας της απουσίας νόμιμων αιθουσών χορευτικών εκδηλώσεων, οι προαγωγοί της χάουζ άρχισαν να διοργανώνουν παράνομες εκδηλώσεις σε αχρησιμοποίητες αποθήκες, υπόστεγα αεροπλάνων και στην εξοχή. Η νομοθετική πράξη «Public Order Act» του 1994 ήταν μια προσπάθεια του κράτους να απαγορεύσει τις μεγάλες εκδηλώσεις ρέιβ όπου «ακουγόταν μουσική με επαναλαμβανόμενα μπητ», εξαιτίας των υπαινιγμών της αστυνομίας ότι αυτές οι εκδηλώσεις συνδέονταν με παράνομες ουσίες των κλαμπ. Τότε έγιναν μερικές διαδηλώσεις από οπαδούς του κινήματος ρέιβ και της ηλεκτρονικής χορευτικής μουσικής γενικότερα. Η χορευτική βράδια της κολεκτίβας «Spiral Tribe» στο Κασλ-Μόρτεν ήταν το τελευταίο τέτοιο ιβέντ, καθώς το παραπάνω νομοσχέδιο έγινε νόμος τον Νοέμβριο του 1994 και κατέστησε τις χορευτικές εκδηλώσεις μουσικής χάουζ χωρίς άδεια παράνομες σε όλο το Ηνωμένο Βασίλειο. Παρά τον νέο νόμο, η μουσική συνέχισε να εξαπλώνεται και να εξελίσσεται, όπως αποδεικνύει η μετέπειτα πορεία του σινγκλ «Release the Pressure» (1992) του ντουέτου «Leftfield», που εισήγαγε νταμπ και ρέγκε στον ήχο της χάουζ. Μια νέα γενιά από κλαμπ, όπως το «Cream» του Λίβερπουλ και το «Ministry of Sound», άνοιξαν για να παρέχουν έναν τόπο για εμπορικότερους ήχους χάουζ. Μεγάλες εταιρείες δίσκων άρχισαν να λειτουργούν «σούπερ-κλαμπ», προάγοντας τα δικά τους γκρουπ. Αυτά τα κλαμπ έκαναν συμφωνίες με σπόνσορες, αρχικώς με αλυσίδες φαστ-φουντ, εταιρείες αναψυκτικών και ρουχισμού. Ακόμα ένα νέο υποείδος της χάουζ, η «hard house» του Σικάγου, αναπτύχθηκε από DJs που είναι ενεργοί ακόμα και σήμερα, όπως οι Bad Boy Bill, DJ Lynnwood, DJ Irene και Richard «Humpty» Vission, με την ανάμιξη στοιχείων της χάουζ του Σικάγου, της φανκ και άλλων. Επιπλέον, παραγωγοί όπως οι Τζωρτζ Σεντένο, Ντάρεν Ραμίρες και Μάρτιν Ο. Κάιρο ανέπτυξαν τον ήχο της hard house του Λος Άντζελες, ενώ ταυτοχρόνως γεννιόταν η «βρετανική hard house» (UK hard house) στο Λονδίνο. Παρόμοια με τη γκάμπερ (gabber) ή τη χάρντκορ τέκνο της Ολλανδίας, αυτές οι τελευταίες συνδέθηκαν με την «εξεγερτική» υποκουλτούρα των αντεργκράουντ κλαμπ της εποχής. Οι τρεις παραπάνω παραγωγοί του Λος Άντζελες εισήγαγαν νέες προσεγγίσεις και ήχους στην παραγωγή στα τέλη του 20ού αιώνα, που έγιναν πιο γνωστές και χρησιμοποιήθηκαν ευρύτερα κατά την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα. Τα τελευταία χρόνια του αιώνα, Γάλλοι DJ/παραγωγοί όπως οι Daft Punk, Bob Sinclar, Stardust, Cassius (Zdar και Boombass), St. Germain και DJ Falcon άρχισαν να παράγουν έναν νέο ήχο σε κλαμπ στο Παρίσι. Μαζί έβαλαν τα θεμέλια για αυτό που θα γινόταν γνωστό ως το κίνημα της γαλλικής χάουζ. Συνδύασαν τη φιλοσοφία της χάουζ του Σικάγου με τη μελωδικότητα άγνωστων σχεδόν δίσκων της φανκ. Επίσης, με τη χρήση σύγχρονων τεχνικών ψηφιακής παραγωγής συνδυασμένη με τον ρετρό ήχο αναλογικών συνθεσάιζερ της «παλιάς σχολής», δημιούργησαν έναν νέο ήχο και στιλ, που επηρέασε τη μουσική χάουζ σε όλο τον κόσμο. Ο δήμαρχος του Σικάγου Ρίτσαρντ Μ. Ντάλυ ανακήρυξε τη 10η Αυγούστου 2005 «House Unity Day» στην πόλη, ως εορτασμό της «21ης επετείου της μουσικής χάουζ» (στην πραγματικότητα ήταν η 21η επέτειος της ιδρύσεως στο Σικάγο της ανεξάρτητης δισκογραφικής εταιρείας της χάουζ «Trax Records»). Η ενέργεια του δημάρχου διαφήμιζε το Σικάγο ως την αρχική πατρίδα της μουσικής χάουζ και ότι «οι δημιουργοί της εμπνεύσθηκαν από την αγάπη που είχαν για την πόλη τους, με το όνειρο ότι κάποια μέρα η μουσική τους θα διέδιδε ένα μήνυμα ειρήνης και ενότητας σε όλο τον κόσμο». DJs όπως οι Φράνκι Νακλς, Μάρσαλ Τζέφερσον, Πωλ Τζόνσον και Μίκυ Όλιβερ εόρτασαν την ανακήρυξη στη «Summer Dance Series», μια εκδήλωση που οργάνωσε το Τμήμα Πολιτιστικών του δήμου. Τη δεκαετία 2000-2009 εδραιώθηκε η χάουζ με φωνητικά, τόσο στην αντεργκράουντ σκηνή, όσο και στην αγορά της ποπ. Εταιρείες όπως οι Defected Records, Roulé και Om στάθηκαν στην πρώτη γραμμή της υιοθετήσεως του νέου ήχου. Στα μέσα της δεκαετίας, ξεπρόβαλαν κάποιες διασταυρώσεις ειδών, όπως η «electro house» και η «fidget house» Αυτά τα υβρίδια καλλιεργήθηκαν από μουσικούς όπως οι Dennis Ferrer και το γερμανικό ντουέτο «Booka Shade», με το ύφος παραγωγής του Ferrer να έχει εξελιχθεί από την, επηρεασμένη από τη σόουλ, χάουζ της Νέας Υόρκης και των «Booka Shade» από τις ρίζες τους στην τέκνο. Πολλές τακτικές εκδηλώσεις με ζωντανή μουσική αφιερωμένες στη χάουζ θεσμοθετήθηκαν αυτή τη δεκαετία, όπως το τετραήμερο Μουσικό Φεστιβάλ Shambhala και το επταήμερο Winter Music Conference του Μαϊάμι. Το είδος κέρδισε δημοτικότητα ακόμα και από εκδηλώσεις όπως τα φεστιβάλ Creamfields. Προς τα τέλη της δεκαετίας, η χάουζ είδε ανανέωση των επιτυχιών της στα τσαρτς χάρη σε σχήματα και πρόσωπα όπως οι Daft Punk, ο Deadmau5, ο Fedde Le Grand, ο David Guetta και ο Calvin Harris. Κατά τη δεκαετία του 2010 αναπτύχθηκαν πολλοί νέοι ήχοι στον χώρο της χάουζ μουσικής. Η Σουηδία πρωτοπόρησε στη δημιουργία του υποείδους της «[Festival] progressive house» με την εμφάνιση των Sebastian Ingrosso, Axwell (πραγματικό όνομα Axel Christofer Hedfors) και Steve Angello (Στέφεν Άντζελο Γιόζεφσον Φραγκόγιαννης). Και οι τρεις αυτοί καλλιτέχνες είχαν σόλο καριέρες, αλλά όταν σχημάτισαν μαζί το συγκρότημα «Swedish House Mafia», απέδειξαν ότι η χάουζ μπορούσε ακόμα να δίνει κορυφαίες σε πωλήσεις επιτυχίες, όπως το σινγκλ τους «Don’t You Worry Child» (2012), που έφθασε στο τοπ 10 του Billboard. Ο Avicii ήταν Σουηδός λευκός DJ/καλλιτέχνης γνωστός για επιτυχίες όπως τα «Hey Brother», «Addicted to You», «The Days», «The Nights», «Levels», «Waiting for Love», «Without You» και το «I Could Be the One» με τον Νίκυ Ρομέρο. Ο επίσης Σουηδός συνάδελφός του Alesso συνεργάσθηκε με τους Κάλβιν Χάρις, Usher και David Guetta. Στη Γαλλία, το ντουέτο «Justice» ενσωμάτωσε επιρροές garage και εναλλακτικού ροκ στα κομμάτια του της χάουζ με «ενέσεις» ποπ, δημιουργώντας έναν ογκώδη και «φάνκι» ήχο. Ο Αμερικανός Skrillex, που ανδρώθηκε στον χώρο του εναλλακτικού ροκ, ενσωμάτωσε τη ντάμπστεπ και την ποπ στη βρετανικού τύπου χάουζ μουσική του. Τη δεκαετία του 2010 στη Βρετανία και στις ΗΠΑ πολλές εταιρείες δίσκων παρέμειναν πιστές στον αρχικό ήχο της χάουζ, της δεκαετίας του 1980. Μερικές από αυτές ήταν οι Dynamic Music, Defected Records, Dirtybird, Fuse London, Exploited, Pampa, Cajual Records, Hot Creations, Get Physical και Pets Recordings. Η Ολλανδία «συναρμολόγησε» τον όρο «Dirty Dutch» για ένα υποείδος της electro house που χαρακτηρίζεται από διαβρωτικά» συνθεσάιζερ και πιο «σκοτεινά» αρπέτζιο, με εξέχοντες εκπροσώπους του DJs τους Chuckie, Hardwell, Laidback Luke, Afrojack, R3hab, Bingo Players, Quintino και Alvaro. Σε άλλες χώρες, υποείδη-υβρίδια που παράχθηκαν από την progressive house της προηγούμενης δεκαετίας, ιδιαιτέρως με τη βοήθεια των DJs/μουσικών Κάλβιν Χάρις, Eric Prydz, Mat Zo, Above & Beyond και Fonzerelli. Ο DJ/παραγωγός Diplo από το Μισισίπι μπόρεσε να συγχωνεύσει αντεργκράουντ ήχους με ένα στιλ μέινστριμ. Προερχόμενος από τον Νότο των ΗΠΑ, ο Diplo διασταύρωσε τη χάουζ με τη ραπ και τη χορευτική ποπ, ενώ επιπλέον ενσωμάτωσε λιγότερο γνωστούς ήχους του Νότου. Κάποιοι άλλοι Βορειοαμερικανοί που έπαιζαν χάουζ αυτή τη δεκαετία ήταν ο Καναδός Deadmau5 (γνωστός για την ασυνήθιστη μάσκα του και το μοναδικό μουσικό του ύφος) και οι Kaskade, Steve Aoki, Porter Robinson και Wolfgang Gartner. Η αυξανόμενη δημοτικότητα τέτοιων μουσικών οδήγησε στην εμφάνιση ήχων της electro house και της progressive house στη γενική ελαφρά μουσική, με προσαρμογές π.χ. του «Sunshine» και του «In The Air». Το 2010 εμφανίστηκε ένα υποείδος που έγινε γνωστό ως «big room house» και από τότε η δημοφιλία του αυξανόταν συνεχώς, χάρη σε διεθνή φεστιβάλ χορευτικής μουσικής όπως τα Tomorrowland, Ultra Music Festival και Electric Daisy Carnival. Επιπλέον αυτών των δημοφιλών παραδειγμάτων, υπήρξε επίσης μια «επανένωση» της σύγχρονης χάουζ με τις ρίζες της. Πολλοί μουσικοί της χιπ χοπ και της R&B στράφηκαν στη χάουζ προκειμένου να προσθέσουν στη μουσική τους μια μαζική ελκυστικότητα και ενέργεια στη χορευτική πίστα. Το υποείδος της «tropical house» έφθασε στο τοπ 40 των βρετανικών τσαρτς των σινγκλ το 2015 με μουσικούς όπως οι Kygo και Jonas Blue. Στα μέσα της δεκαετίας, επιρροές της χάουζ άρχισαν να διακρίνονται και στη νοτιοκορεατική ποπ (K-pop), με παραδείγματα το κομμάτι «4 Walls» του γυναικείου γκρουπ «f(x)» και το «View» του ανδρικού συγκροτήματος «SHINee». Αργότερα στη δεκαετία, ένας πιο παραδοσιακός ήχος της χάουζ πέρασε στην πρώτη γραμμή του μέινστριμ στη Βρετανία, με τα σινγκλ του Κάλβιν Χάρις «One Kiss» και «Promises», με το δεύτερο να ενσωματώνει και στοιχεία της νιου-ντίσκο και της ιταλικής χάουζ. Αμφότερα τα κομμάτια έφθασαν στο νο. 1 στο Ηνωμένο Βασίλειο, αποδεικνύοντας ότι ένας ήχος κλασικής χάουζ μουσικής μπορούσε να σημειώνει ακόμα μεγάλη επιτυχία στη σύγχρονη εποχή. Bidder, Sean (2002): Pump Up the Volume: A History of House Music, London: MacMillan Bidder, Sean (1999): The Rough Guide to House Music, Rough Guides Brewster, Bill/Frank Broughton (2000): Last Night a DJ Saved My Life: The History of the Disc Jockey, Grove Press Fikentscher, Kai (2000): 'You Better Work!' Underground Dance Music in New York City, Middletown, Connecticut: Wesleyan University Press Hewitt, Michael (2008): Music Theory for Computer Musicians. 1st Ed. U.S. Cengage Learning Kempster, Chris (Ed) (1996): History of House, Castle Communications Mireille, Silcott (1999): Rave America: New School Dancescapes, ECW Press Reynolds, Simon (1998): Energy Flash: a Journey Through Rave Music and Dance Culture, Pan Macmillan Rietveld, Hillegonda C. (1998): This is our House: House Music, Cultural Spaces and Technologies, Aldershot Ashgate, επανέκδοση London/New York: Routledge 2018/2020 Shapiro, Peter (2000): Modulations: A History of Electronic Music: Throbbing Words on Sound Snoman, Rick (2009): The Dance Music Manual: Tools, Toys, and Techniques — Second Edition: Chapter 11: House. Oxford, UK: Elsevier Press, σσ. 231-249 Barry Walters: «Burning Down the House» Αρχειοθετήθηκε 2018-04-05 στο Wayback Machine., περιοδικό SPIN, Νοέμβριος 1986 Phil Cheeseman: «The History of House», DJ Magazine, 28 Δεκεμβρίου 2003 Tim Lawrence: «Acid ⎯ Can You Jack?» – σημειώσεις επί της πρώιμης ιστορίας της «house» (2005)
Η μουσική «house» (χάουζ) είναι είδος ηλεκτρονικής χορευτικής μουσικής, που χαρακτηρίζεται από έναν επαναλαμβανόμενο ρυθμό «φορ-ον-δε-φλορ» (όπως στην ντίσκο) και συνήθως τέμπο 120 έως 130 κτύπους ανά λεπτό. Δημιουργήθηκε από DJs και μουσικούς παραγωγούς από την «υπόγεια» κουλτούρα των κλαμπ του Σικάγου τη δεκαετία του 1980, καθώς DJs άρχισαν να τροποποιούν τραγούδια της ντίσκο για να τους προσδώσουν ένα πιο μηχανικό μπητ και βαθύτερα μπάσα.Το είδος είχε ως πρωτοπόρους DJs και παραγωγούς κυρίως από το Σικάγο και τη Νέα Υόρκη, όπως τους Φράνκι Νακλς (Frankie Knuckles), Λάρυ Λεβάν (Larry Levan), Ρον Χάρντυ, Τζέσι Σώντερς (Jesse Saunders), Τσιπ Ε. (Chip E.), Στηβ «Σιλκ» Χάρλεϋ (Steve "Silk" Hurley), Μίστερ Λη, Φάρλεϋ «Τζακμάστερ» Φανκ (Farley "Jackmaster" Funk), Μάρσαλ Τζέφερσον, οι Phuture και άλλοι. Από τις απαρχές του στον κόσμο των κλαμπ και τοπικών ραδιοσταθμών του Σικάγου, η μουσική χάουζ διαδόθηκε διεθνώς στο Λονδίνο και μετά σε άλλες αμερικανικές πόλεις, όπως η Νέα Υόρκη και το Ντιτρόιτ, προτού γίνει ένα παγκόσμιο φαινόμενο. Η μουσική χάουζ άσκησε μεγάλη επίδραση στην ποπ, ιδίως στη χορευτική μουσική. Ενσωματώθηκε από μείζονες ερμηνευτές και ερμηνεύτριες της ποπ, όπως οι Τζάνετ Τζάκσον, Μαντόνα και Κάιλι Μινόγκ, αλλά έδωσε και μερικές μεγάλες επιτυχίες από μόνη της, όπως τα τραγούδια «French Kiss» του Λιλ Λούις (1989), «Show Me Love» της Ρόμπιν Σ. (Robin S., 1992) και «Push the Feeling On» των Nightcrawlers (1992/1995). Πολλοί παραγωγοί της χάουζ έκαναν επίσης, και συνεχίζουν να κάνουν, ρεμίξ για καλλιτέχνες της ποπ. Μέχρι σήμερα η μουσική χάουζ παραμένει δημοφιλής στο ραδιόφωνο και σε κλαμπ, ενώ διατηρεί ένα προπύργιο στον κόσμο του αντεργκράουντ παγκοσμίως.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%AE_House
Θύρα 4
Δημιουργήθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου 1976, αν και λειτουργούσε ανεπίσημα απο τον Απρίλη του ίδιου έτους, παίρνοντας το όνομά της από την ομώνυμη θύρα 4 του Γηπέδου της Τούμπας, από όπου παρακολουθούσαν τα παιχνίδια του ΠΑΟΚ οι σκληροπυρηνικοί οπαδοί του. Η Θύρα 4 δεν είναι χρονικά ο πρώτος σύνδεσμος του ΠΑΟΚ, αφού είχαν προηγηθεί άλλοι, τόσο στη Θεσσαλονίκη όσο και στην Αθήνα. Είναι όμως ο πρώτος σύνδεσμος με τη σημερινή έννοια του όρου. Ο πρώτος χρονικά σύνδεσμος φιλάθλων του ΠΑΟΚ ήταν ο "ΣΦ ΠΑΟΚ Νεάπολης Μπέλλος", ο οποίος ιδρύθηκε το 1963 και θεωρείται ένας από τους παλαιότερους συνδέσμους στην Ευρώπη. Κατά καιρούς, η Θύρα 4 είχε εκφράσει ανοιχτά την αντίθεση της με τις διοικήσεις της ομάδας. Η πιο γνωστή κόντρα της Θύρας 4 ήταν με τον πρώην πρόεδρο της ομάδας Θωμά Βουλινό. Σε αρκετά παιχνίδια δημιουργούσαν σοβαρά επεισόδια, με αποκορύφωμα τη βραδιά της 1ης Οκτωβρίου 1992, σε ένα παιχνίδι για το κύπελλο ΟΥΕΦΑ με αντίπαλο τη Γαλλική Παρί Σεν Ζερμέν, που δεν τελείωσε ποτέ. Αποτέλεσμα αυτών των επεισοδίων ήταν να τιμωρηθεί η ομάδα της Θεσσαλονίκης με διετή αποκλεισμό απο τις Ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Ο τότε πρόεδρος του ΠΑΟΚ, Θωμάς Βουλινός, κατηγόρησε για πρωτεργάτη των επεισοδίων τον τότε πρόεδρο του συνδέσμου της Θύρας 4, Αντώνη Κλαδά, τον οποίο κυνήγησε δικαστικώς. Τελικά μετά απο αρκετά χρόνια, ο Κλαδάς δικαιώθηκε στα Ελληνικά δικαστήρια. Στις 4 Οκτωβρίου 1999 έξι οπαδοί του ΠΑΟΚ έχασαν τη ζωή τους σε τροχαίο δυστύχημα στην περιοχή των Τεμπών, επιστρέφοντας με το πούλμαν από την Αθήνα όπου είχαν πάει να παρακολουθήσουν έναν αγώνα πρωταθλήματος με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό, που διεξήχθη στο Ολυμπιακό Στάδιο, βυθίζοντας την οικογένεια του Δικεφάλου σε πένθος. Ο φυσικός ηγέτης της Θύρας 4 είναι ο Θωμάς Μαυρομιχάλης, γνωστός και ως Μάκης Μανάβης, ο οποίος ήταν πρόεδρος του συνδέσμου τις δεκαετίες του '70 και του '80. Μέχρι σήμερα μνημονεύεται απο τους φανατικούς οπαδούς του ΠΑΟΚ, οι οποίοι τον αποκαλούσαν στρατηγό. Έφυγε απο την ζωή στις 13 Μαρτίου 2023 σε ηλικία 74 ετών, βυθίζοντας σε πένθος όλη την οπαδική οικογένεια του ΠΑΟΚ. Ο σύνδεσμος αριθμεί 37 συνολικά υποσυνδέσμους σε διάφορα μέρη του κόσμου, στην Ελλάδα, την Κύπρο, την Αυστραλία, το Βέλγιο, την Αμερική, τη Γερμανία, τη Σουηδία και την Ελβετία. "Κεντρικός" σύνδεσμος και έδρα της οργάνωσης, είναι το λεγόμενο "Χαμηλοτάβανο", που βρίσκεται στην Παλαιών Πατρών Γερμανού.
Η Θύρα 4 είναι ο δημοφιλέστερος σύνδεσμος οργανωμένων οπαδών του ΠΑΟΚ Θεσσαλονίκης. Έχει μέλη από όλη την Ελλάδα και όλα αυτά τα χρόνια έπαιξε σημαντικό ρόλο στην πορεία του συλλόγου επηρεάζοντας και τις αποφάσεις του.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CF%8D%CF%81%CE%B1_4
Οικογένεια Σκουζέ
Νικόλαος Σκουζές (1640 - 1710)Σκουζές, γιος του ΝικολάουΝικόλαος Σκουζές, γιος του παραπάνωΔημήτρης Σκουζές, εργοστασιάρχης σαπουνοποιίας και γιος του ΝικολάουΓεωργαντάς Σκουζές, έμπορος και γιος του ΔημητρηΔημήτρης Σκουζές, σύζυγος Θεοδότη Γέροντα και γιος του ΓεωργαντάΓεώργιος Σκουζές, σύζυγος Ελίζας Σκουζέ και γιος του ΔημήτρηΑικατερίνη Σκουζέ, σύζυγος Ιωάννη Μακρυγιάννη και κόρη του ΓεωργαντάΌθων Μακρυγιάννης, βουλευτής και γιος της Αικατερίνης Μακρυγιάννη, σύζυγος Παπαζήση και κόρη της Αικατερίνης Κίτσος ή Χρήστος Μακρυγιάννης, συνταγματάρχης του στρατού και γιος της ΑικατερίνηςΑικατερίνη Μακρυγιάννη, σύζυγος Γεωργίου Μαλτέζου και κόρη του ΚίτσουΓιάννης Μακρυγιάννης - Μαλτέζος, σύζυγος Φούλας Κωνσταντινίδου και γιος της ΑικατερίνηςΚίτσος Μακρυγιάννης - Μαλτέζος, φοιτητής Νομικής και γιος του ΓιάννηΠαναγής Σκουζές, αγωνιστής του 1821, δημογέροντας, έμπορος και γιος του ΔημητρίουΓεώργιος Σκουζές, τραπεζίτης, σύζυγος Ελένης Καψάλη και γιος του ΠαναγήΑιμιλία Σκουζέ, σύζυγος Γεωργίου Παχή και κόρη του ΓεωργίουΕλένη Παχή, σύζυγος Αυγερινού Αβέρωφ και κόρη της ΑιμιλίαςΝικόλαος Αβέρωφ, υποπτέραρχος και γιος της Ελένης Μαριγώ Αβέρωφ, σύζυγος Λεωνίδα Παπάγου και κόρη της ΕλένηςΑλέξανδρος Παπάγος, στρατάρχης, πρωθυπουργός της Ελλάδας και γιος της ΜαριγώςΛεωνίδας Παπάγος, διπλωμάτης και γιος του ΑλέξανδρουΛαυρία Παχή, σύζυγος Φερδινάρδου Σερπιέρη και κόρη της ΑιμιλίαςΙωάννης Σερπιέρης, επιχειρηματίας, σύζυγος Ιουλίας Βλαστού και γιος της ΛαυρίαςΦρέντυ Σερπιέρης, πρωταθλητής ιππασίας, επιχειρηματίας και γιος του ΙωάννηΜαρία Σκουζέ, σύζυγος Περικλή Γρυπάρη και κόρη του Γεωργίου Ευγενία Σκουζέ, σύζυγος Ευάγγελου Τυπάλδου και κόρη του ΓεωργίουΑθανάσιος Τυπάλδος, σύζυγος Μαρίας Αχιλοπούλου και γιος της Ευγενίας Αιμιλία Τυπάλδου, σύζυγος Γεωργίου Αβέρωφ και κόρη της ΕυγενίαςΠαύλος Σκουζές, επιχειρηματίας και γιος του ΓεωργίουΛίνα Σκουζέ, σύζυγος Δημητρίου Ναούμ και κόρη του Παύλου Κωνσταντίνος Σκουζές, γιος του ΠαύλουΑλέξανδρος Σκουζές, βουλευτής και γιος του ΓεωργίουΑλεξάνδρα Σκουζέ, σύζυγος Κωνσταντίνου Μάτσα και κόρη του ΑλέξανδρουΠαυλίνα Μάτσα, σύζυγος Γεωργίου Πασπάτη και κόρη της Αλεξάνδρας. Νέλλη Πασπάτη, σύζυγος Άγγελου Μοδινού Αλεξάνδρα Πασπάτη, σύζυγος Ν. Αριόν (πρώτος γάμος), σύζυγος Φ. Γκράσχοφ Κατερίνα Πασπάτη, μεταφράστρια, σύζυγος Λουκά Ρόδη Κανακάρη - Ρούφου και κόρη της Παυλίνας Χριστίνα Πασπάτη, σύζυγος Ιωάννη Ναυπλίωτη και κόρη της ΠαυλίναςΑθηνά Σκουζέ, σύζυγος Αλέξανδρου Μπενιζέλου και κόρη του ΠαναγήΚατερίνα Μπενιζέλου, σύζυγος Αλέξανδρου Μερκάτη και κόρη της ΑθηνάςΔημήτριος Σκουζές, δήμαρχος Αθηναίων, συγγραφέας και απόγονος των παραπάνω Λόφος Σκουζέ
Η οικογένεια Σκουζέ ήταν αρχοντική οικογένεια των Αθηνών. Η οικογένεια Σκουζέ εμφανίστηκε τον 17ο αιώνα στην Αθήνα. Το πρώτο μέλος της οικογένειας που αναφέρεται είναι ο Νικόλαος Σκουζές (1640-1710), ο οποίος συμμετείχε στους αγώνες των Βενετών κατά των Τούρκων, ενώ ήταν μέλος και στην επιτροπή που στάλθηκε στον Μοροζίνι. Δισεγγονός του ήταν ο Γεωργαντάς Σκουζές (1776-1822), φιλικός και έφορος της Αθήνας καθώς και ο Παναγής Σκουζές. Την προεπαναστατική περίοδο η οικογένεια Σκουζέ ανήκε σε αυτές της δεύτερης τάξης και, όπως ο Παναγής Σκουζές αφηγείται, «ήτον σχεδόν μίαν οικογένεια από τας 24 οικογενείας, οπού οι αριστοκράτες εφοβούντο ως ευκαταστάτους και με ολίγην παιδείαν». Οι Σκουζέοι διέθεταν μεγάλες εκτάσεις γης, ενώ ήταν οικονομικά εύποροι. Βέβαια την εποχή του Χατζή Αλή Χασεκή, μπέη της Αθήνας, υπήρξαν μεγάλες οικονομικές δυσκολίες, οι οποίες τελικά ξεπεράστηκαν. Ο Παναγής Σκουζές κατάφερε να αποκτήσει μεγάλη περιουσία και να γίνει ένας από τους κοτζαμπάσηδες της Αθήνας. Οι απόγονοί του ασχολήθηκαν με τις τραπεζικές επιχειρήσεις και με την πολιτική. Συγκεκριμένα οι Αλέξανδρος και Δημήτριος Σκουζές αναμείχθηκαν με τα κοινά. Ο πρώτος εκλέχτηκε πολλάκις βουλευτής Αττικής και διετέλεσε υπουργός σε πολλές κυβερνήσεις, ενώ ο δεύτερος χρημάτισε δήμαρχος Αθηναίων. Σήμερα δεν υπάρχουν άρρενες απόγονοι της οικογένειας, παρ' όλα αυτά διατηρούνται κάποια τοπωνύμια, όπως είναι ο λόφος Σκουζέ και η πλατεία Σκουζέ όπου υπήρχε η κατοικία της οικογένειας και στην οποία σήμερα υπάρχει η προτομή του Δημητρίου Σκουζέ.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CE%B1_%CE%A3%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%B6%CE%AD
Κυβέρνηση Λουκά Παπαδήμου 2011
Η πρώτη αναφορά στο όνομα του τραπεζίτη ως νέου Πρωθυπουργού για την χώρα, φέρεται να έγινε από τον Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο κατά την διάρκεια της σύσκεψης των Καννών τον Νοέμβριο του 2011. Σύμφωνα με δημοσίευμα των Financial Times, «...Το δημοσίευμα αναφέρει πως πριν από τη συνάντηση με τον Παπανδρέου, ο Μπαρόζο είχε επικοινωνήσει με τον τότε ηγέτη της αντιπολίτευσης, Αντώνη Σαμαρά, γνωρίζοντας πως εκείνος ήθελε να αποφύγει το δημοψήφισμα. Εκεί ο κ. Σαμαράς είπε στον κ. Μπαρόζο ότι ήταν πια διατεθειμένος να συμμετάσχει σε κυβέρνηση εθνικής ενότητας με το ΠΑΣΟΚ, «κάτι που απέφευγε επί μήνες ελπίζοντας ότι θα μπορούσε να εξασφαλίσει ο ίδιος την πρωθυπουργία». Ο κ. Μπαρόζο δεν είπε στους Σαρκοζί και Μέρκελ για αυτή τη συνομιλία, αλλά πρότεινε τον Λουκά Παπαδήμο ως πιθανό ηγέτη μιας τεχνοκρατικής κυβέρνησης....» Μετά την πρόθεση του Γιώργου Παπανδρέου να παραιτηθεί από Πρωθυπουργός προκειμένου να διευκολύνει τον σχηματισμό κυβέρνησης ευρύτερης αποδοχής και έπειτα από διεργασίες και συζητήσεις των κομμάτων που θα μπορούσαν και θα ήθελαν να στηρίξουν την πρωτοβουλία, επήλθε τελικά συμφωνία στις 10 Νοεμβρίου μεταξύ του Προέδρου της Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια, του Πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου, του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αντώνη Σαμαρά και του Προέδρου του ΛΑ.Ο.Σ. Γιώργου Καρατζαφέρη στο όνομα του Λουκά Παπαδήμου. Στις πρώτες του δηλώσεις, ο νέος Πρωθυπουργός κάλεσε όλους τους Έλληνες να στηρίξουν ενωμένοι το έργο της Κυβέρνησης προκειμένου να ξεπεράσει η χώρα την κρίση χρέους.Ο σχηματισμός κυβέρνησης συνεργασίας και η επιλογή ως πρωθυπουργού ενός τεχνοκράτη αντιμετωπίστηκε με ανακούφιση από τις ξένες κυβερνήσεις και μεγάλη μερίδα του ελληνικού και ξένου Τύπου, κάνοντας λόγο για τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσει η νέα κυβέρνηση, στην προσπάθεια για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους. Επίσης, οικονομικοί και κοινωνικοί φορείς στήριξαν με δηλώσεις τους την επιλογή Παπαδήμου, ανεξάρτητοι βουλευτές του κοινοβουλίου προέβησαν σε θετικές δηλώσεις, Από την άλλη πλευρά το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ αντέδρασαν στη διαδικασία με την οποία σχηματίστηκε η κυβέρνηση Παπαδήμου και ζήτησαν την διενέργεια εκλογών. Κύριο λήμμα: Ελληνική κρίση χρέους 2010-2011 Κύριο λήμμα: Β΄μνημόνιοΟι κύριοι στόχοι της κυβέρνησης Παπαδήμου τους πρώτους μήνες της διακυβέρνησής της, ήταν η εκπλήρωση των υποχρεώσεων που είχαν δρομολογηθεί από την προηγούμενη κυβέρνηση και εντοπίζονται στην εκταμίευση της επόμενης δόσης της δανειακής σύμβασης, την ψήφιση και την εφαρμογή των υπολοίπων διαρθρωτικών μέτρων που καθόρισε η ευρωπαϊκή Σύνοδος Κορυφής της 26ης Οκτωβρίου και η προετοιμασία της διεξαγωγής πρόωρων εθνικών εκλογών. Η κυβέρνηση συνεργασίας μεταξύ τριών πολιτικών σχηματισμών, που αντιμετώπισε τον πρώτο κρίσιμο διάστημα δυσκολίες συνεννόησης, ιδιαίτερα μετά την απαίτηση δύο εκ των τριών δανειστών (Τρόικα), της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, για την υπογραφή κειμένων δέσμευσης εκ μέρους των πολιτικών αρχηγών των κοινοβουλευτικών κομμάτων που συμμετέχουν στην κυβέρνηση Παπαδήμου, του Πρωθυπουργού, του Υπουργού Οικονομικών και του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος. Έπειτα από την διευθέτηση του ζητήματος, που καθυστερούσε την έγκριση της λογιστικής εκταμίευσης της 6ης δόσης της δανειακής σύμβασης με καθοριστικό χρονικό ορίζοντα την 15 Δεκεμβρίου του ιδίου χρόνου, ανακοινώθηκε στις 29 Νοεμβρίου 2011, η απόφαση του Συμβουλίου Υπουργών Οικονομικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ECOFIN) για την τελική διευθέτηση των διαδικασιών, έπειτα από την θετική γνωμοδότηση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, που συνιστά το τρίτο μέλος της Τρόικας.Στις 12 Φεβρουαρίου 2012, η Βουλή ψήφισε θετικά στην πρόταση νόμου για τη συμφωνία του β΄ Μνημονίου («Έγκριση των Σχεδίων Συμβάσεων Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης μεταξύ του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (Ε.Τ.Χ.Σ.), της Ελληνικής Δημοκρατίας και της Τράπεζας της Ελλάδος, του Σχεδίου του Μνημονίου Συνεννόησης μεταξύ της Ελληνικής Δημοκρατίας, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Τράπεζας της Ελλάδος και άλλες επείγουσες διατάξεις για τη μείωση του δημοσίου χρέους και τη διάσωση της εθνικής οικονομίας») που υπέβαλε η κυβέρνηση Παπαδήμου. Πρωθυπουργός - (Πρόεδρος της Κυβέρνησης) : Λουκάς Παπαδήμος Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης : Θεόδωρος Πάγκαλος Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης : Ευάγγελος Βενιζέλος (παραιτήθηκε στις 21 Μαρτίου 2012 για να αναλάβει τα καθήκοντα του Προέδρου, πλέον, του ΠΑΣΟΚ )Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης Υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης : Δημήτρης Ρέππας Υφυπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης : Ντίνος Ρόβλιας Υφυπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης : Παντελής Τζωρτζάκης Υπουργείο Εσωτερικών Υπουργός Εσωτερικών : Αναστάσιος Γιαννίτσης - (εξωκοινοβουλευτικός) Αναπληρωτής Υπουργός Εσωτερικών : Φώφη Γεννηματά Υφυπουργός Εσωτερικών : Πάρις Κουκουλόπουλος Υπουργείο Οικονομικών Υπουργός Οικονομικών : Ευάγγελος Βενιζέλος- αντικαταστάθηκε στις 21 Μαρτίου 2012 από τον Φίλιππο ΣαχινίδηΑναπληρωτής Υπουργός Οικονομικών : Φίλιππος Σαχινίδης- παραιτήθηκε στις 21 Μαρτίου 2012 και η θέση έμεινε κενήΑναπληρωτής Υπουργός Οικονομικών : Παντελής Οικονόμου Υφυπουργός Οικονομικών : Ιωάννης Μουρμούρας - (Ν.Δ.) Υπουργείον Εξωτερικών Υπουργός Εξωτερικών : Σταύρος Δήμας - (Ν.Δ.) Αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών : Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου- παραιτήθηκε στις 10 Φεβρουαρίου 2012 και η θέση έμεινε κενή («Σ’ αυτές τις κρίσιμες ώρες για τη χώρα μας και με αίσθημα ευθύνης σας υποβάλλω την παραίτηση μου από την θέση της Αναπληρωτού Υπουργού Εξωτερικών, επειδή δεν μπορώ να συνυπογράψω τα μέτρα που καταλύουν τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και τα εργασιακά δικαιώματα.»)Υφυπουργός Εξωτερικών : Δημήτρης Δόλλης Υπουργείον Εθνικής Άμυνας Υπουργός Εθνικής Αμύνης : Δημήτρης Αβραμόπουλος - (Ν.Δ.) Αναπληρωτής Υπουργός Εθνικής Αμύνης : Γιάννης Ραγκούσης Αναπληρωτής Υπουργός Εθνικής Αμύνης : Γεώργιος Γεωργίου - (ΛΑΟΣ)- παραιτήθηκε στις 14 Φεβρουαρίου 2012 λόγω της αποχώρησης του ΛΑΟΣ από την κυβέρνηση και η θέση έμεινε κενήΥφυπουργός Εθνικής Αμύνης : Κωνσταντίνος Σπηλιόπουλος Υπουργείο Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας Υπουργός Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας : Μιχάλης Χρυσοχοΐδης- αντικαταστάθηκε στις 7 Μαρτίου 2012 από την Άννα Διαμαντοπούλου Αναπληρωτής Υπουργός Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας : Σωκράτης Ξυνίδης Υφυπουργός Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας : Θάνος Μωραΐτης Υφυπουργός Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας : Άδωνις Γεωργιάδης - (ΛΑΟΣ)- παραιτήθηκε στις 14 Φεβρουαρίου 2012 και η θέση έμεινε κενή. («Ο κ. Γεωργιάδης αναφέρει στην δική του επιστολή προς τον κ. Παπαδήμο ότι παραιτείται μετά την απόφαση του προέδρου του ΛΑΟΣ για καταψήφιση της δανεικής σύμβασης «ώστε να μπορέσετε να ολοκληρώσετε την προσπάθειά σας ανεμπόδιστα για την υλοποίηση μιας συμφωνίας με τόσο καίρια σημασία για το μέλλον της Ελλάδος ως μέλος της ΕΕ»)Υπουργείο Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής Υπουργός Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής : Γιώργος Παπακωνσταντίνου Αναπληρωτής Υπουργός Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής: Νίκος Σηφουνάκης Υφυπουργός Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής : Γιάννης Μανιάτης Υπουργείο Παιδείας, Διά Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων Υπουργός Παιδείας, Διά Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων : Άννα Διαμαντοπούλου- αντικαταστάθηκε στις 7 Μαρτίου 2012 από τον Γεώργιο Μπαμπινιώτη - (εξωκοινοβουλευτικός)Αναπληρωτής Υπουργός Παιδείας, Διά Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων : Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος - (Ν.Δ.) Υφυπουργός Παιδείας, Διά Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων : Παρασκευή Χριστοφιλοπούλου Υπουργείο Μεταφορών, Υποδομών και Δικτύων Υπουργός Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων : Μάκης Βορίδης - (ΛΑΟΣ)- Ο Μάκης Βορίδης υπέβαλε την παραίτησή του στις 14 Φεβρουαρίου του 2012 όταν το κόμμα του αποχώρησε από την κυβέρνηση, αλλά δεν έγινε αποδεκτή από τον Πρωθυπουργό, και έτσι συνέχισε να ασκεί τα καθήκοντά τουΥφυπουργός Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων : Γιάννης Μαγκριώτης Υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης Υπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης : Γιώργος Κουτρουμάνης Αναπληρωτής Υπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης : Υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης : Γιάννης Κουτσούκος- παραιτήθηκε στις 14 Φεβρουαρίου 2012 και η θέση έμεινε κενή («Την παραίτησή του υπέβαλε ο υφυπουργός Εργασίας Γιάννης Κουτσούκος, ανακοινώνοντας ότι δεν μπορεί ως αρμόδιος υφυπουργός να υλοποιήσει τα μέτρα που αποφασίστηκαν από τους πολιτικούς αρχηγούς να περιληφθούν στο νέο οικονομικό πρόγραμμα.» [2])Υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης Υπουργός Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης : Ανδρέας Λοβέρδος Υφυπουργός Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης : Δημήτριος Βαρτζόπουλος - (Ν.Δ.) Υφυπουργός Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης : Μάρκος Μπόλαρης Υφυπουργός Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης : Μιχάλης Τιμοσίδης Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων Υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων : Κώστας Σκανδαλίδης Υφυπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων : Γιάννης Δριβελέγκας Υφυπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων : Αστέριος Ροντούλης - (ΛΑΟΣ)- παραιτήθηκε στις 10 Φεβρουαρίου 2012 και η θέση έμεινε κενή. (Ο κ. Ροντούλης με φάκελο που απέστειλε στο γραφείο του πρωθυπουργού ξεκαθάρισε ότι πρόκειται να καταψηφίσει τα νέα μέτρα και έτσι αποχωρεί από την κυβέρνηση.«Θεωρώ την παραμονή μου στην κυβέρνηση ασύμβατη με την διαμορφωθείσα πραγματικότητα») Υπουργείο Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Υπουργός Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων : Μιλτιάδης Παπαϊωάννου Υφυπουργός Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων : Γιώργος Πεταλωτής Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη Υπουργός Προστασίας του Πολίτη : Χρήστος Παπουτσής- αντικαταστάθηκε στις 7 Μαρτίου 2012 από τον Μιχάλης ΧρυσοχοΐδηΥφυπουργός Προστασίας του Πολίτη : Μανώλης Όθωνας Υφυπουργός Προστασίας του Πολίτη : Λευτέρης Οικονόμου (από 7 Μαρτίου 2012) Υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού Υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού : Παύλος Γερουλάνος Υφυπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού : Γιώργος Νικητιάδης Υφυπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού : Πέτρος Αλιβιζάτος - (Ν.Δ.) Υπουργός Επικρατείας : Γιώργος Σταυρόπουλος - (εξωκοινοβουλευτικός) Υπουργός Επικρατείας : Παντελής Καψής (από 2 Δεκεμβρίου 2011)
Η Κυβέρνηση Λουκά Παπαδήμου (Νοέμβριος 2011 - Μάιος 2012) σχηματίστηκε με την συναίνεση και την υποστήριξη των κομμάτων του ΠΑΣΟΚ, της Νέας Δημοκρατίας και του ΛΑΟΣ, με Πρωθυπουργό κοινής αποδοχής, τον πρώην Αντιπρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και πρώην Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, Λουκά Παπαδήμο. Το υπουργικό συμβούλιο αποτελούνταν από τριανταπέντε στελέχη της προηγούμενης Κυβέρνησης Παπανδρέου, έξι στελέχη της Νέα Δημοκρατίας και τεσσάρων του ΛΑΟΣ. Σύμφωνα με τον νέο Πρωθυπουργό: «Η νέα κυβέρνηση είναι μεταβατική και έχει ένα συγκεκριμένο έργο που πρέπει να επιτελέσει. Το κύριο έργο της είναι η υλοποίηση των συμφωνιών της Συνόδου Κορυφής των ηγετών της ευρωζώνης της 26ης Οκτωβρίου και η εφαρμογή της οικονομικής πολιτικής που συνδέεται με τις αποφάσεις αυτές».Στις 15 Νοεμβρίου, με 255 θετικές ψήφους και 38 αρνητικές, η κυβέρνηση πήρε ψήφο εμπιστοσύνης από τα 4/5 των βουλευτών του Κοινοβουλίου. Εκτός των δυο αριστερών κοινοβουλευτικών κομμάτων, του Κομμουνιστικού Κόμματος (ΚΚΕ) και του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ) που καταψήφισαν την νέα κυβέρνηση, και η ΔΗΜΑΡ αρνήθηκε τη ψήφο εμπιστοσύνης αφήνοντας όμως περιθώρια συνδρομής της αν χρειαζόταν.Σύμφωνα με ορισμένους συνταγματολόγους η διαδικασία που ακολουθήθηκε με την τοποθέτηση του Λουκά Παπαδήμου στη θέση του Πρωθυπουργού αποτελούσε εκτροπή από αυτά που προβλέπει το Σύνταγμα, καθώς δεν είχε αρχικά παραιτηθεί από πρωθυπουργός ο Γιώργος Παπανδρέου έτσι ώστε να σχηματιστεί κυβέρνηση συνεργασίας, ενώ πρότειναν την διενέργεια εκλογών ως την καλύτερη συνταγματικά λύση. Επίσης και αρκετά διεθνή Μ.Μ.Ε. θεώρησαν ότι η επιβολή του μη εκλεγμένου Λουκά Παπαδήμου και ο σχηματισμός κυβέρνησης χωρίς εκλογές παραβιάζουν βασικές αρχές της δημοκρατίας, ακόμη και όταν ακολουθείται το γράμμα του νόμου με την λήψη ψήφου εμπιστοσύνης από το κοινοβούλιο.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%85%CE%B2%CE%AD%CF%81%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B7_%CE%9B%CE%BF%CF%85%CE%BA%CE%AC_%CE%A0%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%B4%CE%AE%CE%BC%CE%BF%CF%85_2011
Ματέο Τσιάτσι
Γεννήθηκε στην Μπόργκο Ματζιόρε στις 5 Μαΐου 1990 και σπούδασε νομικά στο Ούρμπινο. Είναι μέλος του συμβουλίου στην έδρα του κόμματος Civico 10 και μάνατζερ του Fiorentino Calcio. Δραστηριοποιείται στον πολιτιστικό τομέα. Είναι αρραβωνιασμένος με την συναδέλφισσά του, Βαλεντίνα Μπολίνι.
Ο Ματέο Τσιάτσι (Matteo Ciacci, 1990-) είναι πολιτικός του Αγίου Μαρίνου. Έγινε Κυβερνών Διοικητής την 1η Απριλίου του 2018 για θητεία ενός εξαμήνου, μαζί με τον Στέφανο Παλμιέρι.. Είναι μέλος του Civic 10.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%84%CE%AD%CE%BF_%CE%A4%CF%83%CE%B9%CE%AC%CF%84%CF%83%CE%B9
Βυρτεμβέργη
Η Βυρτεμβέργη υπήρξε Δουκάτο της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας μέχρι και το 1806, οπότε και η Αυτοκρατορία διασπάστηκε. Το νεότευκτο Βασίλειο της Βυρτεμβέργης διήρκεσε μέχρι το 1918, οπότε και λαμβάνει νέα μορφή και μετονομάζεται σε Λαϊκή Δημοκρατία της Βυρτεμβέργης. Με το πέρας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου η Βυρτεμβέργη καταλαμβάνεται από τα αμερικανικά και τα γαλλικά στρατεύματα. Τα διαιρεμένα μέρη θα αποτελέσουν εδάφη δύο νεότευκτων κρατών: Βυρτεμβέργη-Βάδη και Βυρτεμβέργη-Χοεντσόλερν. Το 1949, με τη δημιουργία της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, τα κρατίδια αυτά εντάσσονται εδαφικά στο κρατίδιο της Βάδης, συναποτελώντας από το 1952 το σύγχρονο κράτος Βάδης-Βυρτεμβέργης.
Η Βυρτεμβέργη (γερμ. Württemberg) είναι ιστορική περιοχή της ΝΔ Γερμανίας, η οποία στο παρελθόν υπήρξε κράτος-μέλος της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Παραδοσιακή της πρωτεύουσα θεωρείται η Στουτγάρδη, ενώ στις μέρες μας η Βυρτεμβέργη ανήκει διοικητικά στο ομόσπονδο κρατίδιο της Βάδης-Βυρτεμβέργης.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CF%85%CF%81%CF%84%CE%B5%CE%BC%CE%B2%CE%AD%CF%81%CE%B3%CE%B7
Ναβαταίοι
Οι Ναβαταίοι πολέμησαν κατά καιρούς με τους Σελευκίδες, τους Ιουδαίους και τους Ρωμαίους. Επί αιώνες ασκούσαν το διαμετακομιστικό εμπόριο μεταξύ Αιγύπτου και Μεσοποταμίας και, ακολούθως, μεταξύ Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και Αραβίας. Πρωτεύουσα είχαν την Πέτρα (με ελάχιστα ερείπια σήμερα), οικοδομημένη κατά τον πρώτο αιώνα π. Χ., στην οποία διαφαίνονται ισχυρές ελληνιστικές επιρροές. Οι Ναβαταίοι διοικούνταν από ένα μονάρχη αλλά οι θεσμοί τους επαινούντο από τους συγχρόνους τους. Στο πλευρό του Βασιλιά υπήρχε δεύτερος αιρετός Βασιλιάς, σαν επίτροπος, καλούμενος "αδελφός". Ο Στράβων τους αποκαλεί "σώφρονες" και οικονόμους. Δούλους είχαν ελάχιστους, όντας αλληλοεξυπηρετούμενοι και αυτοδιάκονοι. Περίεργο ήταν το εγχώριο έθιμο των γευμάτων με 13 διαιτυμόνες και 2 μουσουργούς. Έπιναν, κατά το Στράβωνα, "ουδείς πλέον των ένδεκα ποτηρίων". Ο Βασιλιάς έδινε ευθύνες στο δήμο ενώ οι πόλεις τους ήταν ατείχιστες σε καιρό ειρήνης. Η γλώσσα τους ήταν αραμαϊκή αλλά με ισχυρές αραβικές επιρροές. Η θρησκεία τους ήταν τυπικά αραβική και λιθολατρική. Ίδρυαν βωμούς στα δώματα των οικιών τους "σπεύδοντες καθ' εκάστη λιβανωτίζοντες". Τους νεκρούς, τους περιφρονούσαν "ίσα κοπρίαις", διότι, "νέκυες κοπρίων εκβλητότεροι" κατά Ηράκλειτο. Οι Ναβαταίοι οργανώθηκαν σε συγκεντρωτικό κράτος μετά την παρακμή των Πτολεμαίων και των Σελευκιδών. Ο Βασιλιάς Αρέτας Γ' Φιλέλληνας (κυβ. 87-62 π. Χ.), ο ιδρυτής της Πέτρας, όρισε μία πολιτική φιλίας με την ανερχόμενη Ρώμη μετά τις στρατιωτικές επιτυχίες του Πομπήιου στη Μέση Ανατολή. Στην εποχή της Καινής Διαθήκης η επικράτεια των Ναβαταίων έφθανε ανατολικά της Δαμασκού όπου φαίνεται υπήρχε αντιπρόσωπος του Βασιλιά τους Αρέτα (Β' Κορινθ. 11,32), ο Απόστολος Παύλος φέρεται να έμεινε στη περιοχή των Ναβαταίων κατά την επιστροφή του (Γαλάτες 1,17). Το 106 (μ.Χ.) η περιοχή των Ναβαταίων προσαρτήθηκε στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία από τον Τραϊανό, ως επαρχία της Πετραίας Αραβίας, με αποτέλεσμα σταδιακά να εξελληνιστούν και να χάσουν τον ιδιαίτερο χαρακτήρα τους. Μέχρι τα τέλη του 2ου αιώνα μ.Χ. και η Πέτρα είχε χάσει τη σημασία της ως εμπορικό κέντρο και σταθμός καραβανιών, προς όφελος της ανερχόμενης Δαμασκού. David and Patt Alexander "Το εκπληκτικό Εγχειρίδιο της Βίβλου" , Εκδόσεις Πέργαμος, Αθήνα 1993, σελ.661. Ursula Hackl/Hanna Jenni/Christoph Schneider: Quellen zur Geschichte der Nabatäer. Textsammlung mit Übersetzung und Kommentar (NTOA 51). Fribourg/Göttingen 2003. ISBN 3-7278-1410-1 Ehud Netzer: Nabatäische Architektur. Insbesondere Gräber und Tempel. Mainz 2003. ISBN 3-8053-2913-X Hans P. Roschinski: Geschichte der Nabatäer. In: Bonner Jahrbücher 180 (1980), 129-154. Stephan G. Schmid: The Nabataeans. Travellers between Lifestyles. in: B. MacDonald - R. Adams - P. Bienkowski (Hrsg.), The Archaeology of Jordan (Sheffield 2001) 367-426. ISBN 1-84127-136-5 umfangreiche Seite zu vielen Aspekten der nabatäischen Kultur (engl.) Bulletin of Nabataean Studies; wissenschaftliches Online-Portal zu Nabatäerstudien Αρχειοθετήθηκε 2016-04-29 στο Wayback Machine. Studies on Nabataean Archaeology and Religion (englisch)
Οι Ναβαταίοι (Μπενή νάμπατ) ήταν αρχαίος αραβικός λαός με σημαντικές αραμαϊκές επιρροές. Τους αναφέρει ο Στράβων ως «αράβιο έθνος». Κατοικούσαν στην "Πετραία Αραβία" (ορεινή), τη σημερινή περιοχή από τον Κόλπο της Άκαμπα στην Ερυθρά μέχρι τη Νεκρά Θάλασσα και σε μία περίοδο επικράτησαν σε όλη τη βόρεια Αραβία.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B1%CE%B2%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%AF%CE%BF%CE%B9
Γυμναστήριο Αγίου Θωμά Αμαρουσίου
Το γυμναστήριο βρίσκεται στη συμβολή των οδών Νιόβης και Διονύσου και απέχει 500 μέτρα από το Ολυμπιακό Αθλητικό Κέντρο Αθηνών (ΟΑΚΑ) και το Κλειστό Γήπεδο Νίκος Γκάλης. Το γυμναστήριο φιλοξενεί κατά κύριο λόγο αγώνες μπάσκετ. Ανήκει στον Δήμο Αμαρουσίου και η χωρητικότητά του φτάνει τα 1.700 άτομα. Το Κλειστό του Αγίου Θωμά (όπως είναι γνωστό λόγω της περιοχής όπου βρίσκεται) κτίστηκε το 1997 και άρχισε να χρησιμοποιείται το 1998, όταν ο Γ.Σ. Αμαρουσίου προήχθη στη Α1 κατηγορία του Πρωταθλήματος Ελλάδας καλαθοσφαίρισης. Από τότε είναι έδρα του συλλόγου. Το στάδιο ανακαινίστηκε το 2017. Από την αγωνιστκή περίοδο 2019-20 αποτελεί την έδρα της ανδρικής και γυναικείας ομάδας πετοσφαίρισης του Παναθηναϊκού. Πληροφορίες σχετικά με το γυμναστήριο www.stadia.gr Τρόποι μετάβασης στο Γυμναστήριο Αγίου Θωμά moovitapp.com
Tο Κλειστό Γυμναστήριο Αγίου Θωμά Αμαρουσίου γνωστό και ως Κλειστό Αμαρουσίου είναι εσωτερικός αθλητικός χώρος που βρίσκεται στο Μαρούσι, το οποίο είναι ένα προάστιο στα 9 περίπου χιλιόμετρα βόρεια του κέντρου των Αθηνών.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CF%85%CE%BC%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B9%CE%BF_%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85_%CE%98%CF%89%CE%BC%CE%AC_%CE%91%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%AF%CE%BF%CF%85
1997 MTV Europe Music Awards
Οι νικητές είναι σε έντονο κείμενο. (Καλύτερο Τραγούδι) The Cardigans — "Lovefool" Puff Daddy (featuring Faith Evans & 112) — "I'll Be Missing You" Hanson — "Mmmbop" No Doubt — "Don't Speak" Will Smith — "Men in Black" (Καλύτερο Βίντεο) Blur — "Song 2" The Chemical Brothers — "Block Rockin' Beats" Daft Punk — "Around the World" The Prodigy — "Breathe" Radiohead — "Paranoid Android" (Καλύτερη Γυναίκα Καλλιτέχνης) Björk Toni Braxton Sheryl Crow Janet Jackson Madonna (Καλύτερος Άντρας Καλλιτέχνης) Babyface Beck Jon Bon Jovi Michael Jackson George Michael (Καλύτερο Συγκρότημα) Oasis The Prodigy Radiohead Spice Girls U2 (Καλύτερος Νέος Καλλιτέχνης) Meredith Brooks Hanson No Doubt Puff Daddy Spice Girls (Καλύτερος Dance Καλλιτέχνης) Backstreet Boys The Chemical Brothers Daft Punk The Prodigy Spice Girls (Καλύτερος Ροκ Καλλιτέχνης) Aerosmith Jon Bon Jovi Bush Oasis Skunk Anansie (Καλύτερος Εναλλακτίκος Καλλιτέχνης) Beck Blur The Prodigy Radiohead The Verve (Καλύτερος R&B Καλλιτέχνης) Blackstreet Toni Braxton Ginuwine Michael Jackson R. Kelly (Καλύτερος Rap Καλλιτέχνης) Blackstreet Coolio The Notorious B.I.G. Puff Daddy Will Smith (Καλύτερος Live Καλλιτέχνης) Aerosmith Michael Jackson Radiohead Skunk Anansie U2 Backstreet Boys — "As Long as You Love Me" Hanson — "Where's the Love" Puff Daddy (featuring Faith Evans & 112) — "I'll Be Missing You" Spice Girls — "Spice Up Your Life" Landmine Survivors Network U2 — "Mofo" Blackstreet (featuring Slash) — "Fix" LL Cool J — "Phenomenon" Backstreet Boys — "As Long as You Love Me / Everybody (Backstreet's Back)" Jon Bon Jovi — "Janie, Don't Take Your Love To Town" Jovanotti — "L'ombelico del Mondo" Skunk Anansie — "Hedonism (Just Because You Feel Good)" Spice Girls — "Spice Up Your Life" Aerosmith — "Pink / Falling in Love (Is Hard on the Knees)" Björk — "Bachelorette" Shola Ama David Arquette Caprice Bourret Missy Elliott Eternal Naseem Hamed Hanson Dennis Hopper Gena Lee Nolin Louise MC Solaar Mark Owen Nina Persson Peter André Alicia Silverstone Robbie Williams 1997 MTV Europe Music Awards στο IMDb Υποψήφιοι
Τα MTV Europe Music Awards του 1997 πραγματοποιήθηκαν στο Ahoy, στο Ρότερνταμ της Ολλανδίας, στις 6 Νοεμβρίου 1997 με οικοδεσπότη τον Ronan Keating. Οι The Prodigy ήταν οι μεγάλοι νικητές της βραδιάς κερδίζοντας τρία βραβεία συμπεριλαμβανομένου και αυτο για το Καλύτερο Βίντεο (Best Video).
https://el.wikipedia.org/wiki/1997_MTV_Europe_Music_Awards
Α΄ κατηγορία ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου 1996-97
Στο πρωτάθλημα της Α΄ κατηγορίας 1996-97 συμμετείχαν 14 ομάδες. Όλες οι ομάδες αναμετρήθηκαν αναμεταξύ τους από δύο φορές, μία εντός και μία εκτός έδρας. Πρωταθλήτρια ανακηρύχτηκε η ομάδα που συγκέντρωσε τους περισσότερους βαθμούς. Οι τρεις τελευταίες ομάδες υποβιβάστηκαν στο πρωτάθλημα Β΄ κατηγορίας 1997-98.Η πρωταθλήτρια ομάδα εξασφάλιζε τη συμμετοχή της στο ΟΥΕΦΑ Τσάμπιονς Λιγκ 1997-98. Επιπλέον, η ομάδα που τερμάτισε στη δεύτερη θέση εξασφάλιζε τη συμμετοχή της στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ 1997-1998.Επιπρόσθετα, μία από τις ομάδες του πρωταθλήματος εξασφάλιζε το δικαίωμα συμμετοχής στο Κύπελλο Ιντερτότο ΟΥΕΦΑ 1997. Όσες ομάδες επιθυμούσαν δήλωναν το ενδιαφέρον τους, πριν την ολοκλήρωση του πρωταθλήματος, για συμμετοχή στη διοργάνωση. Όποια από τις ομάδες αυτές τερμάτιζε ψηλότερα στο βαθμολογικό πίνακα συμμετείχε στο Ιντερτότο (εφόσον δεν είχε εξασφαλίσει τη συμμετοχή της σε άλλη διοργάνωση της ΟΥΕΦΑ). Η νίκη βαθμολογείτο με 3 βαθμούς και η ισοπαλία με 1 βαθμό ενώ η ήττα δεν έδινε κανένα βαθμό. Σε σχέση με το πρωτάθλημα Α΄ κατηγορίας 1995-96, στο πρωτάθλημα της περιόδου 1996-97 συμμετείχαν οι τρεις πρώτες ομάδες του πρωταθλήματος Β΄ κατηγορίας 1995-96 ΑΠΟΠ Πάφου. ΑΠΕΠ Πιτσιλιάς και Αναγέννηση Δερύνειας. Στο πρωτάθλημα δεν συμμετείχαν η ΑΕΛ, ο Ευαγόρας Πάφου και η Ομόνοια Αραδίππου που είχαν υποβιβαστεί στο πρωτάθλημα Β΄ κατηγορίας 1996-97. Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει αλφαβητικά τις ομάδες που συμμετείχαν στο πρωτάθλημα και τα στάδια που χρησιμοποίησαν. Η τελική βαθμολογία του πρωταθλήματος ήταν: Το σύστημα βαθμολόγησης που ίσχυε ήταν: Νίκη=3 βαθμοί, Ισοπαλία=1 βαθμός, Ήττα=0 βαθμοί Κανόνες βαθμολογίας: 1ος Βαθμοί, 2ος Διαφορά τερμάτων (τέρματα υπέρ-τέρματα κατά), 3ος Καλύτερη επίθεση. 1Η Νέα Σαλαμίνα ήταν η μόνη ομάδα που δήλωσε πρόθεση συμμετοχής στο Ιντερτότο και έτσι εξασφάλισε τη συμμετοχή της ανεξαρτήτως της τελικής θέσης που κατέλαβε στο πρωτάθλημα. Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει τα αποτελέσματα των αγώνων του πρωταθλήματος: «1996/97 Cypriot First Division». Rec.Sport.Soccer Statistics Foundation. 14 Ιανουαρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 14 Ιανουαρίου 2016. «Α΄ κατηγορία». Ο Φιλελεύθερος: σελ. 16. 12 Μαΐου 1997. Tanea.gr - Πρωταθλήτρια η Ανόρθωση Γαβριηλίδης, Μιχάλης· Παπαμωυσέως, Στέλιος (2001). Ένας αιώνας Κυπριακό ποδόσφαιρο. Λευκωσία: Ο Συγγραφέας. σελ. 140. ISBN 9963-8720-1-8. Στεφανίδης, Γιώργος (2003). 40 χρόνια κυπριακές ομάδες στην Ευρώπη. Λευκωσία: Χαραυγή. σελ. 295. ISBN 9963-8841-1-3. Α΄ κατηγορία ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου Κύπελλο Κύπρου ποδοσφαίρου ανδρών 1996-97 Πρώτοι σκόρερ Α΄ κατηγορίας ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου Πορεία των κυπριακών ομάδων στα ευρωπαϊκά κύπελλα ποδοσφαίρου
Η Α΄ κατηγορία ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου 1996-97 ήταν η 58η έκδοση της Α΄ κατηγορίας ποδοσφαίρου της Κύπρου. Το πρωτάθλημα κέρδισε η Ανόρθωση για 8η φορά στην ιστορία της.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%84_%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%85_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD_%CE%9A%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%85_1996-97
Επιτάφιος (Χριστιανισμός)
Η λέξη επιτάφιος είναι σύνθετη. Προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις ἐπί, που σημαίνει «επάνω σε», και τάφος. Στην αρχαία ελληνική η λέξη έφερε και άλλες σημασίες, όπως του επιτάφιου επιγράμματος (η σημασία του αγγλικού epitaph), του επιτάφιου λόγου (π.χ. επιτάφιος του Περικλέους). Η παρούσα έννοια, που αποτελεί ουσιαστικοποιημένο επίθετο, αποκτήθηκε κατά τους χριστιανικούς χρόνους. Ως εικόνα, ο Επιτάφιος αναπαριστά το σώμα του Ιησού Χριστού μετά την Αποκαθήλωση από τον Σταυρό, σε στάση προετοιμασίας για την ταφή του. Η σκηνή αυτή προέρχεται από το Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον (ιθ΄ 38-42). Σε μερικούς επιταφίους απεικονίζονται γύρω από το σώμα να θρηνούν η Παναγία μητέρα του και άλλες μορφές, όπως ο Απόστολος και Ευαγγελιστής Ιωάννης, ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας και η Μαρία Μαγδαληνή, καθώς και άγγελοι. Σπανιότερα εικονίζονται ο Νικόδημος και άλλα πρόσωπα.[1] Συχνά στις γωνίες εμφανίζονται οι 4 Ευαγγελιστές, ενώ σε άλλες περιπτώσεις το σώμα του Χριστού εμφανίζεται μόνο του με αγγέλους.[2] Η αρχαιότερη σωζόμενη κεντητή εικόνα Επιταφίου (περ. 1200), που φυλάσσεται στη Βενετία, είναι αυτής της μορφής. Τα ισοδύναμα εικονογραφικά θέματα στη Δύση αποκαλούνται «Άλειμμα του Σώματος του Χριστού» (με έλαια ταφής) ή «Θρήνος του Χριστού» (με ομάδα προσώπων παρούσα), με κάπως ξεχωριστή παραλλαγή την Πιετά, όπου υπάρχει μόνο η Παναγία που κρατά το σώμα του Χριστού. Εκτός από κεντητή, η εικόνα του Επιταφίου μπορεί να είναι ζωγραφισμένη πάνω σε ύφασμα ή πάνω σε άλλο υπόστρωμα, το οποίο στη συνέχεια ενσωματώνεται σε ευρύτερο υφασμάτινο πλαίσιο. Το βαθύ βυσσινί είναι το συνηθέστερο χρώμα του υφάσματος, συχνά με χρυσαφί περιθώριο. Συνήθως το τροπάριο της ημέρας είναι κεντημένο με χρυσά γράμματα γύρω από την εικόνα: «Ο ευσχήμων Ιωσήφ από του ξύλου καθελών το άχραντόν σου Σώμα, σινδόνι καθαρά ειλήσας και αρώμασιν, εν μνήματι καινώ κηδεύσας απέθετο.»Στην υστεροβυζαντινή περίοδο η εικόνα της ταφής του Χριστού ζωγραφιζόταν συνήθως κάτω από εικόνα του Χριστού Παντοκράτορος στην αψίδα της προθέσεως του ναού. Ο Επιτάφιος χρησιμοποιείται κατά τις δύο τελευταίες ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδας στο βυζαντινό τελετουργικό, στις τελετές που σχετίζονται με τον ταφή και την Ανάσταση του Χριστού. Πριν από την τελετή της Αποκαθηλώσεως στον εσπερινό, ο οποίος τελείται το μεσημέρι της Μεγάλης Παρασκευής, ο ιερέας (και ο διάκονος εάν υπάρχει) τοποθετούν τον Επιτάφιο επάνω στην Αγία Τράπεζα. Επάνω στον Επιτάφιο τοποθετούνται ένα κάλυμμα του Αγίου Ποτηρίου («αήρ») και το Ευαγγέλιο (είτε αυτό που χρησιμοποιούν στη Θεία Λειτουργία, είτε κάποιο μικρότερο). Κατά την ανάγνωση του Ευαγγελίου (μιας συρραφής περικοπών και από τα τέσσερα Ευαγγέλια), που διηγείται τα του θανάτου και της ταφής του Χριστού, μια ξύλινη ζωγραφισμένη εικόνα του σώματος του Κυρίου ως Εσταυρωμένου αποσπάται από τον Σταυρό, ο οποίος έχει τοποθετηθεί στο κέντρο του ναού. Το σώμα τυλίγεται σε λευκό ύφασμα και μεταφέρεται στο Ιερό. Προς το τέλος της ακολουθίας, ο ιερέας ή ιερείς (ή ο ιερέας και ο διάκονος), συνοδευόμενοι από ιερόπαιδες με κεριά και θυμίαμα, μεταφέρουν τον Επιτάφιο πάνω από τα κεφάλια τους με πομπή από την Αγία Τράπεζα στο κέντρο του ναού και τον τοποθετούν πάνω σε ένα τραπέζι ή συνηθέστερα μέσα σε ξύλινο κουβούκλιο διακοσμημένο για τον σκοπό αυτό.[3] Αρχειοθετήθηκε 2007-09-27 στο Wayback Machine. Το Ευαγγέλιο τοποθετείται και πάλι επάνω στον Επιτάφιο. Στην Ελλάδα συνήθως ένα ξυλόγλυπτο κουβούκλιο (θόλος) στεγάζει την τράπεζα με τον Επιτάφιο, ο οποίος βρίσκεται στο δάπεδο του κουβουκλίου, που επιπλέον έχει λαβές για τη μεταφορά του. Το κουβούκλιο αναπαριστά τον τόπο όπου εναπέθεσαν το Σώμα του Χριστού μετά την αποκαθήλωση. Συγκεκριμένα αναπαριστά τον λίθο όπου εναπέθεσαν το Σώμα του Κυρίου προκειμένου να εκτελέσουν τα νεκρικά έθιμα (μύρα, σάβανο κ.λπ.) προ της ταφής. Από το απόγευμα της προηγούμενης ημέρας ο επιτάφιος έχει διακοσμηθεί με ανοιξιάτικα λουλούδια. Επιπλέον, ο Επιτάφιος ραντίζεται συχνά με πέταλα λουλουδιών και ροδόνερο, ενώ θυμιάζεται τελετουργικά ως ένδειξη σεβασμού. Οι καμπάνες του ναού κτυπούν πένθιμα και στις Ορθόδοξες χώρες οι σημαίες κυματίζουν μεσίστιες. Ο ιερέας και οι πιστοί προσκυνούν τον Επιτάφιο, καθώς οι ψάλτες άδουν ύμνους. Στις σλαβικές χώρες τελείται αμέσως μετά και η ακολουθία του Μεγάλου Αποδείπνου, κατά την οποία ψέλνεται ένας ειδικός κανόνας των θρήνων της Θεοτόκου. Οι πιστοί συνεχίζουν να προσκυνούν τον Επιτάφιο όλο το απόγευμα μέχρι το βράδυ, μέχρι την τέλεση του όρθρου. Σε αυτή την προσκύνηση ο πιστός ασπάζεται την εικόνα του Χριστού πάνω στον Επιτάφιο και το Ευαγγέλιο, συχνά με τρεις μετάνοιες, ενώ πολλοί περνούν κάτω από το τραπέζι του Επιταφίου. Στις Ελληνοκαθολικές Εκκλησίες της Ουκρανίας οι πιστοί ψέλνουν ύμνους όπως τον Stradal'na maty (страдальна мати), το περιεχόμενο του οποίου είναι παρόμοιο με του Stabat mater («Και ίστατο η Μήτηρ...»). Ο όρθρος του Αγίου και Μεγάλου Σαββάτου είναι αφιερωμένος στην ταφή του Χριστού. Αρχικώς γινόταν τα μεσάνυκτα, αλλά πλέον τελείται την ίδια ώρα με τους όρθρους των Νυμφίων, δηλαδή αρχίζει γύρω στις 7 μ.μ. της Αγίας Παρασκευής.. Σε αυτόν θρηνητικά άσματα ψέλνονται ενώπιον του Επιταφίου, με χαρακτηριστικότερα τα «Ἐγκώμια», ενώ όλοι οι πιστοί κρατούν αναμμένα κεριά. Στην Ελλάδα, κατά την τρίτη και τελευταία στάσιν των «Εγκωμίων» ο ιερέας ραντίζει με ανθόνερο τον Επιτάφιο και τους πιστούς, συμβολίζοντας έτσι το άλειμμα του σώματος του Χριστού με αρώματα. Ακολουθεί η Μεγάλη Δοξολογία και αμέσως μετά γίνεται η περιφορά του Επιταφίου με τις καμπάνες του ναού να ηχούν πένθιμα, σε ανάμνηση της κηδείας του Χριστού. Στις σλαβικές χώρες περιφέρεται μόνο ο Επιτάφιος (βλ. φωτογραφία) πάνω σε κοντάρια ή και στα χέρια, ενώ στην Ελλάδα καθιερώθηκε να περιφέρεται πάντοτε μέσα στο κουβούκλιο. Στις κοινωνίες με έντονη τη βυζαντινή επίδραση η περιφορά μπορεί να ακολουθήσει αρκετά μακρινή διαδρομή στις οδούς της ενορίας και σε αρκετές περιπτώσεις οι Επιτάφιοι διαφορετικών ενοριών συναντώνται σε μία κεντρική τοποθεσία, όπως μια πλατεία. Εκεί σταματούν για λίγο και ψάλλεται κοινό Τρισάγιον. Αντιθέτως, σε χώρες όπου οι Ορθόδοξοι αποτελούν μειονότητα, η περιφορά είναι απλώς τρεις γύροι του κτιρίου του ναού. Κατά τη διάρκεια της περιφοράς ψέλνονται τα «Εγκώμια» και το Τρισάγιον, στη μελωδική μορφή που απαντάται στις νεκρώσιμες ακολουθίες. Οι πιστοί ακολουθούν κρατώντας αναμμένα κεριά. Όσοι δεν είναι σε θέση να λιτανεύσουν στέκονται συχνά στους εξώστες των σπιτιών τους ή στα πεζοδρόμια από όπου περνά η περιφορά, κρατώντας επίσης αναμμένα κεριά ή και θυμιατήρια, ενώ από τους εξώστες ραίνουν τον Επιτάφιο με ανθοπέταλα και ανθόνερο. Σε πολλά ελληνικά χωρία ο Επιτάφιος περιφέρεται και μέσα στο κοιμητήριο, ανάμεσα στους τάφους, ως υπενθύμιση της αιώνιας ζωής στους κεκοιμημένους. Στη νήσο Ύδρα, ο Επιτάφιος της ενορίας Καμίνι περιφέρεται και μέσα στη θάλασσα, ως ειδική ευλογία για όσους έχουν χαθεί στη θάλασσα. Σε μεγαλύτερες πόλεις εξάλλου, της πομπής προηγείται η μπάντα του δήμου παίζοντας πένθιμα εμβατήρια, ενώ αλλού συνοδεύεται από στρατιωτικά αποσπάσματα με τα όπλα τους σε θέση πένθους (με το στόμιο της κάννης προς το έδαφος). Στο τέλος της περιφοράς, ο Επιτάφιος επιστρέφει στο εσωτερικό του ναού. Ωστόσο σε αρκετές περιπτώσεις, οι μεταφέροντες αυτόν θα σταθούν μόλις έξω ή μόλις μέσα από τη θύρα του ναού και θα τον κρατήσουν σε κάθετη θέση, ώστε όλοι όσοι εισέρχονται στον ναό να περάσουν από κάτω του (συμβολίζοντας ότι μπαίνουν στον τάφο μαζί με τον Χριστό). Στην Ελλάδα ο Επιτάφιος μεταφέρεται κατευθείαν μετά στο Ιερό, όπου παραμένει επάνω στην Αγία Τράπεζα μέχρι το τέλος της ημέρας της Αναλήψεως, ενώ στις σλαβικές χώρες αποτίθεται πάνω στo φορείο πάνω στο μέσο του ναού και παραμένει εκεί μέχρι την Ανάσταση. Οι Μικρές Ώρες του Μεγάλου Σαββάτου διαβάζονται δίπλα στον Επιτάφιο αντί στα ψαλτήρια, ενώ ορισμένα μέρη της Θείας Λειτουργίας που θα τελούνταν στην Ωραία Πύλη (όπως η ανάγνωση του Ευαγγελίου, η Μεγάλη Είσοδος, η εκτενής κ.ά.) γίνονται μπροστά από τον Επιτάφιο. Μόνον η μετάληψη των πιστών και η dismissal γίνονται από την Ωραία Πύλη. Σε μερικά μέρη ολόκληρη η Θεία Λειτουργία τελείται πάνω και δίπλα στον Επιτάφιο, ο οποίος χρησιμεύει ως η Αγία Τράπεζα, και οι κληρικοί στέκονται ή κάθονται γύρω του αντί για μέσα στο Ιερό. Στις σλαβικές χώρες, κατά την Αναστάσιμη Τελετή, στην τελευταία ωδή του κανόνα Κύματι θαλάσσης, ενώ άδονται οι φράσεις «Μη εποδύρου μου, Μήτερ... Αναστήσομαι γαρ και δοξασθήσομαι», ο ιερέας και ο διάκονος υψώνουν με μεγαλόπρεπο τρόπο τον Επιτάφιο από το τραπέζι του και τον μεταφέρουν δια της Ωραίας Πύλης μέσα στο Ιερό, όπου τον εναποθέτουν πάνω στην Αγία Τράπεζα, με το περιθώριό του να κρέμεται από την εμπρόσθια πλευρά της και να είναι έτσι ορατός από την ανοικτή Ωραία Πύλη. Εκεί θα παραμείνει μέχρι και το τέλος της ημέρας της Αναλήψεως, ως υπενθύμιση του ταφικού ιματίου που παρέμεινε στον άδειο Τάφο (Ιωάν. κ΄ 5). Κατά την Εβδομάδα της Διακαινησίμου η Ωραία Πύλη παραμένει ανοικτή, συμβολίζοντας τον κενό Τάφο του Χριστού, οπότε ο Επιτάφιος είναι εύκολα ορατός από τον κυρίως ναό πάνω στην Αγία Τράπεζα, συμβολίζοντας το σουδάριο που παρέμεινε στον άδειο Τάφο μετά την Ανάσταση. Με το τέλος της Εβδομάδας της Διακαινησίμου η θύρα της Ωραίας Πύλης κλείνει, αλλά ο Επιτάφιος παραμένει πάνω στην Αγία Τράπεζα μέχρι την Ανάληψη, ως ανάμνηση των εμφανίσεων του Χριστού μετά την Ανάστασή Του και μέχρι την Ανάληψή Του στους ουρανούς. Έκτος από τον Επιτάφιο του Χριστού υπάρχει και Επιτάφιος της Θεοτόκου. Είναι και αυτός ένα πλούσια κεντημένο ύφασμα-εικόνα, που απεικονίζει το σώμα της νεκρής Παναγιάς ξαπλωμένο στη νεκρική κλίνη της. Ο Επιτάφιος της Θεοτόκου χρησιμοποιείται κατά την εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στις 15 Αυγούστου, οπότε με αντίστοιχους θρηνητικούς ύμνους τοποθετείται σε φορείο ή κουβούκλιο και περιφέρεται επίσης σε πομπή, όπως ακριβώς ο Επιτάφιος του Χριστού. Απλώς δεν τοποθετείται ποτέ πάνω στην Αγία Τράπεζα. Η τελετουργία της «Ταφής της Θεοτόκου» άρχισε στην Ιερουσαλήμ και από εκεί μεταφέρθηκε σε διάφορες ορθόδοξες χώρες. Στη Ρωσία λάβαινε αρχικώς χώρα μόνο στον Καθεδρικό Ναό Ουσπένσκυ της Μόσχας. Η τέλεσή του εξαπλώθηκε αργά ανάμεσα στους Ρωσοορθόδοξους, παρά το ότι δεν απαντάται σε όλες τις ενορίες, ούτε καν στους περισσότερους ναούς ή μοναστήρια. Στην Ιερουσαλήμ, η τελετουργία γίνεται κατά την Αγρυπνία της Κοιμήσεως. Σε μερικές ρωσικές ενορίες και μονές τελείται την τρίτη ημέρα μετά την Κοίμηση. Ανάσταση του Χριστού Επιτάφιος του 1682 με περίτεχνο κέντημα από την Άγκυρα, σήμερα στο Μουσείο Μπενάκη, στην Αθήνα Εικόνες από τη χρήση του Επιταφίου σε Ελληνοκαθολική εκκλησία Αρχειοθετήθηκε 2012-02-05 στο Wayback Machine. «Ο Επιτάφιος και τα εγκώμια της Παναγίας» «Μεγάλη Παρασκευή και επιτάφιοι» ως ελληνικά έθιμα
Ο Επιτάφιος στον Ορθόδοξο Χριστιανισμό είναι λειτουργικό ύφασμα που στην κανονική μορφή του αποτελείται από ένα μεγάλο, κεντημένο και συχνά με πλούσια διακόσμηση ύφασμα, το οποίο φέρει επάνω του μια εικόνα του νεκρού σώματος του Ιησού Χριστού, συχνά με απεικονίσεις της μητέρας του και άλλων μορφών, κατά την περιγραφή των Ευαγγελίων. Η χρήση του περιορίζεται στις ακολουθίες της Μεγάλης Παρασκευής και του Μεγάλου Σαββάτου, τόσο στις Ορθόδοξες, όσο και στις Ανατολικές Καθολικές Εκκλησίες (Ουνίτες). Η Αρμενική Αποστολική Εκκλησία έχει επίσης την παράδοση του Επιταφίου, με τον σχετικό εορτασμό να ονομάζεται T'aghman Kark («Τελετουργία της Ταφής»). Στον όρθρο του Μεγάλου Σαββάτου, που τελείται το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής, γίνεται σε κάθε ενορία η περιφορά του Επιταφίου εντός «προηυτρεπισμένου κουβουκλίου», όπου έχει εναποτεθεί κατά τον Εσπερινό της Αποκαθηλώσεως, που τελείται το μεσημέρι της Μεγάλης Παρασκευής. Συνεκδοχικά, και το ίδιο το κουβούκλιο με τον Επιτάφιο αποκαλείται «Επιτάφιος», ο ακριβής όμως λειτουργικός όρος αφορά μόνο το ύφασμα, το οποίο εντάσσεται στην κατηγορία των ιερών εικόνων, δηλαδή των απεικονίσεων αγίων προσώπων. Με τον όρο Επιτάφιος θρήνος ή απλώς «Επιτάφιος» αναφέρεται και το κυρίως μέρος της ακολουθίας του όρθρου του Μεγάλου Σαββάτου.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B9%CF%84%CE%AC%CF%86%CE%B9%CE%BF%CF%82_(%CE%A7%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82)
Συστηματική ταξινόμηση
Πρώτος ο Αριστοτέλης συγκέντρωσε όλες τις σχετικές γνώσεις της εποχής του και πλούτισε αυτές με τις παρατηρήσεις του συγκεντρώνοντάς τις όλες κατά επιστημονικά σύνολα. Βλέπε κύριο λήμμα Ταξινομία του Λινναίου.Μετά 2.000 χρόνια ο Σουηδός βοτανολόγος Κάρολος Λινναίος (1707-1778) ταξινόμησε κατά σύστημα και τα τρία συστήματα της φύσης, δηλαδή Φυτά (Regnum vegetabile), Ζώα (Regnum animale) και Ορυκτά (Regnum lapideum) εισάγοντας την διπλή ονομασία. Τα κριτήρια της κατάταξης των οργανισμών είναι μορφολογικά. Οι απαρτιζόμενες κύριες ομάδες υποδιαιρούνται σε άλλες μικρότερες και ακόμη μικρότερες κ.ο.κ. Οι βασικές βαθμίδες της ταξινομικής ιεραρχίας είναι οι εξής: το Βασίλειο, η Συνομοταξία, η Ομοταξία, η Τάξη, η Οικογένεια, το Γένος. και το Είδος. Ως βάση της ιεράρχησης λαμβάνεται το είδος, τα όμοια μεταξύ τους είδη συναποτελούν γένος, όμοια γένη τις οικογένειες και αυτές τις τάξεις, ομοταξίες, κ.λπ. Σήμερα τα νεότερα συστήματα ταξινόμησης δεν είναι τεχνικά ή φυσικά όπως του Λινναίου διότι δεν λαμβάνεται ως βάση η εξωτερική ομοιότητα ή η ομοιότητα της εσωτερικής κατασκευής αλλά φυλογενετικά. Η συστηματική αυτή ταξινόμηση λέγεται φυλογενετική ταξινόμηση διότι αποβλέπει στην ανεύρεση συγγένειας και κοινής καταγωγής των ειδών. Η σύγκριση του γενετικού υλικού (DNA) των οργανισμών έχει συμβάλει ιδιαίτερα σ' αυτή. Βλέπε λήμμα Κατάλογος αντιστοιχίας Λατινικών-Ελληνικών όρων ταξινομικών μονάδωνΟι επιστημονικές ονομασίες στη Ζωολογία και τη Βοτανική είναι κατ' εξοχήν ελληνικές και λατινικές. Οι ελληνικές ή ελληνογενείς λέξεις εμφανίζονται στη λατινοποιημένη τους μορφή, δηλαδή αποδιδόμενες με λατινικούς χαρακτήρες και σύμφωνα με την ερασμιακή αντιστοίχηση των φθόγγων. Εκ των δύο ονομάτων της επιστημονικής ονομασίας το πρώτο προσδιορίζει το γένος και είναι ουσιαστικό. Βρίσκεται πάντα σε πτώση ονομαστική της ελληνικής ή λατινικής γλώσσας. Το δεύτερο όνομα αναφέρεται στο είδος, είναι επιθετικός προσδιορισμός και μπορεί να βρίσκεται και σε πτώση γενική, πάντα της λατινικής. Παραδείγματα: Amphibolurus gilberti - Αμφιβόλουρος (ελλ. - ονομαστική) του Γκίλμπερτ (λατ. - γενική) Tropidophis melanurus - Τροπιδόφις (ελλ. - ονομαστική) ο μελάνουρος (ελλ. - ονομαστική) Hexaprotodon liberiensis - Εξαπροτόδων (ελλ. - ονομαστική) ο λιβεριανός (λατ. - ονομαστική) Σπόγγοι Ασβεστόσπογγοι (Calcarea): Ασβεστολιθικά σφουγγάρια. Χαρακτηρίζονται από θραύσματα ασβεστίτη ή αραγωνίτη. Εξακτινελλίδες (Hexactinellida): Σφουγγάρια με σκελετό 6/4 θραυσμάτων. Δημόσπογγοι (Demospongiae): Η μεγαλύτερη σε είδη τάξη των Σπογγόζωων. Ομοσκληρόμορφα (Homoschelomorpha)Πλακόζωα Δικυεμίδια ή Ρομβόζωα Ορθονηκτίδες Μονοβλαστόζωα Ακτινωτά Κνιδόζωα Κτενοφόρα Αμφίπλευρα Πρωτοστόμια Δευτεροστόμια Χορδωτά Ουροχορδωτά Κεφαλοχορδωτά Σπονδυλωτά Άγναθα Γναθοστόματα
Η συστηματική ταξινόμηση είναι η θεωρία και η πρακτική που χρησιμοποιούν οι βιολόγοι για την κατάταξη των έμβιων όντων. Η χρησιμότητά της έγκειται στην ανάγκη διαχωρισμού των ζωντανών οργανισμών που συναντάμε σε τεράστια ποικιλία στο φυσικό κόσμο: από πελώριες φάλαινες έως και μικροσκοπικά βακτήρια. Η εφαρμογή αυτή της ταξινόμησης προσφέρει μια ονοματολογία η οποία χρησιμοποιείται διεθνώς. Αποτελεί μέρος της ευρύτερης επιστήμης της Συστηματικής.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CF%84%CE%B1%CE%BE%CE%B9%CE%BD%CF%8C%CE%BC%CE%B7%CF%83%CE%B7
Παραθορμόνη
Η hPTH-(1-34) κρυσταλλώνεται ως ελαφρώς λυγισμένο, μακρύ, ελικοειδή διμερές. Η εκτεταμένη ελικοειδής διαμόρφωση της hPTH-(1-34) είναι η πιθανή βιοδραστική διαμόρφωση. Το Ν-τερματικό θραύσμα 1-34 της παραθυρεοειδούς ορμόνης (PTH) έχει κρυσταλλωθεί και η δομή έχει καθοριστεί σε ανάλυση 0,9 Α. Η παραθορμόνη ρυθμίζει το ασβέστιο του αίματος μέσω των επιδράσεών της στα οστά, τα νεφρά και το έντερο:Στα οστά, η παραθορμόνη ενισχύει την απελευθέρωση ασβεστίου από τη μεγάλη δεξαμενή που περιέχεται στα οστά. Η οστική απορρόφηση είναι η φυσιολογική καταστροφή των οστών από οστεοκλάστες, οι οποίες διεγείρονται έμμεσα από την παραθορμόνη. Η διέγερση είναι έμμεση αφού οι οστεοκλάστες δεν έχουν υποδοχέα για την παραθορμόνη. Μάλλον, η παραθορμόνη συνδέεται με τους οστεοβλάστες, τα κύτταρα που είναι υπεύθυνα για τη δημιουργία οστού. Η δέσμευση διεγείρει τους οστεοβλάστες να αυξήσουν την έκφραση του RANKL και αναστέλλει την έκκριση οστεοπρωτεγερίνης (OPG). Η ελεύθερη OPG συνδέεται ανταγωνιστικά με το RANKL ως υποδοχέας δόλωμα, εμποδίζοντας το RANKL να αλληλεπιδράσει με το RANK, έναν υποδοχέα για το RANKL. Η δέσμευση του RANKL στο RANK (διευκολύνεται από τη μειωμένη ποσότητα OPG που είναι διαθέσιμη για τη δέσμευση της περίσσειας RANKL) διεγείρει τη σύντηξη των πρόδρομων ουσιών οστεοκλαστών, που είναι μονοκυτταρικής σειράς. Τα προκύπτοντα πολυπύρηνα κύτταρα είναι οστεοκλάστες, οι οποίες τελικά μεσολαβούν στην οστική απορρόφηση. Τα οιστρογόνα ρυθμίζουν επίσης αυτή την οδό μέσω των επιδράσεών τους στην παραθορμόνη. Τα οιστρογόνα καταστέλλουν την παραγωγή TNF από τα κύτταρα Τ ρυθμίζοντας τη διαφοροποίηση και τη δραστηριότητα των Τ κυττάρων στον μυελό των οστών, τον θύμο αδένα και τα περιφερειακά λεμφοειδή όργανα. Στον μυελό των οστών, τα οιστρογόνα ρυθμίζουν προς τα κάτω τον πολλαπλασιασμό των αιμοποιητικών βλαστοκυττάρων μέσω ενός μηχανισμού που εξαρτάται από την IL-7.Στο νεφρό γύρω στα 250 mmol ιόντων ασβεστίου διηθούνται στα σπειράματα ανά ημέρα. Τα περισσότερα από αυτά (245 mmol/d) επαναρροφάται από το σωληνωτό υγρό, αφήνοντας περίπου 5 mmol/d να απεκκρίνεται στα ούρα. Αυτή η επαναρρόφηση συμβαίνει σε όλο το σωληνάριο (το μεγαλύτερο μέρος του 60-70%, στο εγγύς σωληνάριο), εκτός από το λεπτό τμήμα της αγκύλης του Χένλε. Η κυκλοφορούσα παραθορμόνη επηρεάζει μόνο την επαναρρόφηση που συμβαίνει στα άπω σωληνάρια και στα νεφρικά συλλεκτικά σωληνάρια. Μια πιο σημαντική επίδραση της παραθορμόνης στους νεφρούς είναι, ωστόσο, η αναστολή της επαναρρόφησης των φωσφορικών (HPO42−) από το σωληναριακό υγρό, με αποτέλεσμα τη μείωση της συγκέντρωσης φωσφορικών στο πλάσμα. Τα φωσφορικά ιόντα σχηματίζουν αδιάλυτα στο νερό άλατα με το ασβέστιο. Έτσι, μια μείωση στη συγκέντρωση φωσφορικών στο πλάσμα του αίματος (για μια δεδομένη ολική συγκέντρωση ασβεστίου) αυξάνει την ποσότητα του ασβεστίου που ιονίζεται. Μια τρίτη σημαντική επίδραση τπαραθορμόνηςPTH στα νεφρά είναι η διέγερση της μετατροπής της 25-υδροξυ βιταμίνης D σε 1,25-διυδροξυ βιταμίνη D (καλσιτριόλη), η οποία απελευθερώνεται στην κυκλοφορία. Αυτή η τελευταία μορφή βιταμίνης D είναι η ενεργή ορμόνη που διεγείρει την πρόσληψη ασβεστίου από το έντερο.Μέσω των νεφρών, η παραθορμόνη ενισχύει την απορρόφηση του ασβεστίου στο έντερο αυξάνοντας την παραγωγή της ενεργοποιημένης βιταμίνης D. Η ενεργοποίηση της βιταμίνης D συμβαίνει στα νεφρά. Η παραθορμόνη ρυθμίζει προς τα πάνω την 25-υδροξυβιταμίνης D3 1-αλφα-υδροξυλάση, το ένζυμο που είναι υπεύθυνο για την 1-αλφα υδροξυλίωση της 25-υδροξυ βιταμίνης D, τη μετατροπή της βιταμίνης D στην ενεργή μορφή της (1,25-διϋδροξυ βιταμίνη D). Αυτή η ενεργοποιημένη μορφή βιταμίνης D αυξάνει την απορρόφηση του ασβεστίου (ως ιόντα Ca2+) από το έντερο μέσω της καλβινδίνης. Η παραθορμόνη μειώνει την επαναρρόφηση φωσφορικών από το εγγύς σωληνάριο του νεφρού, που σημαίνει ότι περισσότερα φωσφορικά απεκκρίνεται μέσω των ούρων. Ωστόσο, η παραθορμόνη ενισχύει την πρόσληψη φωσφορικών αλάτων από το έντερο και τα οστά στο αίμα. Στα οστά, απελευθερώνεται λίγο περισσότερο ασβέστιο από ότι φωσφορικά από τη διάσπαση των οστών. Στα έντερα, η απορρόφηση τόσο του ασβεστίου όσο και των φωσφορικών μεσολαβείται από την αύξηση της ενεργοποιημένης βιταμίνης D. Η απορρόφηση των φωσφορικών δεν εξαρτάται τόσο από τη βιταμίνη D όσο αυτή του ασβεστίου. Το τελικό αποτέλεσμα της απελευθέρωσης της παραθορμόνης είναι μια μικρή καθαρή πτώση στη συγκέντρωση φωσφορικών στον ορό. Η παραθορμόνη ρυθμίζει προς τα πάνω τη δραστηριότητα του ενζύμου 1-α-υδροξυλάση, το οποίο μετατρέπει την 25-υδροξυχοληκαλσιφερόλη, την κύρια κυκλοφορούσα μορφή της ανενεργής βιταμίνης D, σε 1,25-διυδροξυχοληκαλσιφερόλη, τη δραστική μορφή της βιταμίνης D, στα νεφρά. Η έκκριση της παραθυρεοειδούς ορμόνης προσδιορίζεται κυρίως από τη συγκέντρωση ιονισμένου ασβεστίου στον ορό μέσω αρνητικής ανάδρασης. Τα κύτταρα των παραθυρεοειδών εκφράζουν υποδοχείς που ανιχνεύουν το ασβέστιο στην κυτταρική επιφάνεια. Η παραθορμόνη εκκρίνεται όταν το [Ca 2+ ] είναι μειωμένο (η καλσιτονίνη εκκρίνεται όταν τα επίπεδα ασβεστίου στον ορό είναι αυξημένα). Οι συζευγμένοι με πρωτεΐνη G υποδοχείς ασβεστίου δεσμεύουν το εξωκυτταρικό ασβέστιο και βρίσκονται στην επιφάνεια μεγάλης ποικιλίας κυττάρων που βρίσκονται στον εγκέφαλο, την καρδιά, το δέρμα, το στομάχι, τα κύτταρα C και άλλους ιστούς. Στους παραθυρεοειδείς αδένες, οι υψηλές συγκεντρώσεις εξωκυτταρικού ασβεστίου έχουν ως αποτέλεσμα την ενεργοποίηση του συζευγμένου με την πρωτεΐνη Gq καταρράκτη μέσω της δράσης της φωσφολιπάσης C. Αυτό υδρολύει τη 4,5-διφωσφορική φωσφατιδυλινοσιτόλη (PIP2) για να απελευθερώσει τους ενδοκυτταρικούς αγγελιοφόρους IP3 και διακυλογλυκερόλη (DAG). Τελικά, αυτοί οι δύο αγγελιοφόροι έχουν ως αποτέλεσμα την απελευθέρωση ασβεστίου από τις ενδοκυτταρικές αποθήκες στον κυτταροπλασματικό χώρο. Ως εκ τούτου, η υψηλή εξωκυτταρική συγκέντρωση ασβεστίου οδηγεί σε αύξηση της συγκέντρωσης ασβεστίου στο κυτταρόπλασμα. Σε αντίθεση με τον μηχανισμό που χρησιμοποιούν τα περισσότερα εκκριτικά κύτταρα, αυτή η υψηλή συγκέντρωση ασβεστίου στο κυτταρόπλασμα αναστέλλει τη σύντηξη κυστιδίων που περιέχουν κόκκους προσχηματισμένης παραθορμόνης με τη μεμβράνη των κυττάρων των παραθυρεοειδών και έτσι αναστέλλει την απελευθέρωση της ΡΤΗ. Στους παραθυρεοειδείς, το μαγνήσιο εξυπηρετεί αυτόν τον ρόλο στη σύζευξη ερεθίσματος-έκκρισης. Μια ήπια μείωση των επιπέδων μαγνησίου στον ορό διεγείρει την επαναρροφητική δραστηριότητα της παραθορμόνης στα νεφρά. Η σοβαρή υπομαγνησιαιμία αναστέλλει την έκκριση παραθορμόνης και επίσης προκαλεί αντίσταση στην παραθορμόνη, οδηγώντας σε μια μορφή υποπαραθυρεοειδισμού που είναι αναστρέψιμη. Μειωμένο [Ca 2+ ] ορού. Ήπιες μειώσεις [Mg 2+ ] στον ορό. Αύξηση φωσφορικών στον ορό (τα αυξημένα φωσφορικά δημιουργούν σύμπλοκα με το ασβέστιο του ορού, σχηματίζοντας φωσφορικό ασβέστιο, το οποίο μειώνει τη διέγερση των ευαίσθητων στο Ca υποδοχέων (CaSr) που δεν ανιχνεύουν το φωσφορικό ασβέστιο, προκαλώντας αύξηση της παραθορμόνης). Αδρεναλίνη Ισταμίνη Αυξημένο [Ca 2+ ] ορού. Σοβαρές μειώσεις στον ορό [Mg 2+ ], που επίσης προκαλεί συμπτώματα υποπαραθυρεοειδισμού (όπως υπασβεστιαιμία). Καλσιτριόλη Αύξηση των φωσφορικών ορού. Ο αυξητικός παράγοντας ινοβλαστών-23 (FGF23) παράγεται σε οστεοβλάστες (από οστά) ως απόκριση στις αυξήσεις των φωσφορικών ορού (Pi). Συνδέεται με τον υποδοχέα του αυξητικού παράγοντα ινοβλαστών του παραθυρεοειδούς και καταστέλλει την απελευθέρωση παραθορμόνη. Αυτό μπορεί να φαίνεται αντιφατικό επειδή η παραθορμόνη βοηθά στην πραγματικότητα να απαλλάξει το αίμα από φωσφορικά άλατα, αλλά προκαλεί επίσης απελευθέρωση φωσφορικών στο αίμα από την οστική απορρόφηση. Ο FGF23 αναστέλλει την παραθορμόνη και στη συνέχεια παίρνει τη θέση του βοηθώντας στην αναστολή της επαναρρόφησης φωσφορικών στα νεφρά χωρίς την επίδραση απελευθέρωσης φωσφορικών στα οστά. Ο υπερπαραθυρεοειδισμός, η παρουσία υπερβολικών ποσοτήτων παραθορμόνης στο αίμα, εμφανίζεται σε δύο πολύ διακριτές καταστάσεις. Ο πρωτοπαθής υπερπαραθυρεοειδισμός οφείλεται σε αυτόνομη, μη φυσιολογική υπερέκκριση παραθορμόνης από τον παραθυρεοειδή αδένα, ενώ ο δευτεροπαθής υπερπαραθυρεοειδισμός είναι ένα κατάλληλα υψηλό επίπεδο παραθορμόνης που θεωρείται ως φυσιολογική απόκριση στην υπασβεστιαιμία. Χαμηλά επίπεδα παραθορμόνης στο αίμα είναι γνωστά ως υποπαραθυρεοειδισμός και συνήθως οφείλεται σε βλάβη ή αφαίρεση των παραθυρεοειδών αδένων κατά τη διάρκεια χειρουργικής επέμβασης στον θυρεοειδή. Υπάρχει ένας αριθμός σπάνιων αλλά καλά περιεγραμμένων γενετικών καταστάσεων που επηρεάζουν τον μεταβολισμό της παραθορμόνης, συμπεριλαμβανομένου του ψευδοϋποπαραθυρεοειδισμού, της οικογενούς υποασβεστιουρικής υπερασβεστιαιμίας και της αυτοσωμικής κυρίαρχης υπερασβεστιαιμίας. Αξίζει να σημειωθεί ότι η παραθορμόνη είναι αμετάβλητη στον ψευδοψευδοϋποπαραθυρεοειδισμό. Σε οστεοπορωτικές γυναίκες, η χορήγηση ενός εξωγενούς αναλόγου της παραθυρεοειδικής ορμόνης ( τεριπαρατίδη, με ημερήσια ένεση) μαζί με θεραπεία με οιστρογόνα προκάλεσε αυξήσεις στην οστική μάζα και μείωσε τα σπονδυλικά και μη σπονδυλικά κατάγματα κατά 45 έως 65%. Η παραθορμόνη μπορεί να μετρηθεί στο αίμα με πολλές διαφορετικές μορφές: άθικτη παραθορμόνη, Ν-τερματική παραθορμόνη, παραθορμόνη μεσαίου μορίου και C-τερματική παραθορμόνη και διαφορετικές δοκιμασίες χρησιμοποιούνται σε διαφορετικές κλινικές καταστάσεις. Το μέσο επίπεδο παραθορμόνης είναι 8–51 pg/mL. Το φυσιολογικό επίπεδο ολικού ασβεστίου στο πλάσμα κυμαίνεται από 8,5 έως 10,2 mg/dL (2,12 mmol/L έως 2,55 mmol/L).
Η παραθυρεοειδής ορμόνη (PTH), που ονομάζεται επίσης παραθορμόνη ή παραθυρίνη, είναι μια πεπτιδική ορμόνη που εκκρίνεται από τους παραθυρεοειδείς αδένες και ρυθμίζει τη συγκέντρωση ασβεστίου στο αίμα μέσω των επιδράσεών της στα οστά, τα νεφρά και το έντερο.Η παραθορμόνη επηρεάζει την αναδιαμόρφωση των οστών, η οποία είναι μια συνεχής διαδικασία κατά την οποία ο οστικός ιστός εναλλάξ απορροφάται και αναδομείται με την πάροδο του χρόνου. Η παραθορμόνη εκκρίνεται ως απόκριση σε χαμηλά επίπεδα ασβεστίου στον ορό του αίματος (Ca2+). Η παραθορμόνη διεγείρει έμμεσα τη δραστηριότητα των οστεοκλαστών εντός των οστών (οστεώνας), σε μια προσπάθεια να απελευθερώσει περισσότερο ιοντικό ασβέστιο (Ca2+) στο αίμα για να αυξήσει ένα χαμηλό επίπεδο ασβεστίου στον ορό. Τα οστά λειτουργούν ως μια (μεταφορικά) «τράπεζα ασβεστίου» από την οποία το σώμα μπορεί να κάνει «αναλήψεις» όταν χρειάζεται για να διατηρήσει την ποσότητα του ασβεστίου στο αίμα στα κατάλληλα επίπεδα παρά τις διαρκώς παρούσες προκλήσεις του μεταβολισμού, του άγχους και των διατροφικών παραλλαγών. Η παραθορμόνη είναι «ένα κλειδί που ξεκλειδώνει το θησαυροφυλάκιο της τράπεζας» για την αφαίρεση ασβεστίου. Η παραθορμόνη εκκρίνεται κυρίως από τα κύρια κύτταρα των παραθυρεοειδών αδένων. Είναι ένα πολυπεπτίδιο που περιέχει 84 αμινοξέα, το οποίο είναι μια προορμόνη. Έχει μοριακή μάζα περίπου 9500 Da. Η δράση της είναι αντίθετη από αυτή της ορμόνης καλσιτονίνης. Υπάρχουν δύο τύποι υποδοχέων παραθορμόνης. Οι υποδοχείς 1 της παραθυρεοειδικής ορμόνης, που ενεργοποιούνται από τα 34 Ν-τερματικά αμινοξέα της PTH, είναι παρόντες σε υψηλά επίπεδα στα κύτταρα των οστών και των νεφρών. Οι υποδοχείς 2 της παραθυρεοειδικής ορμόνης είναι παρόντες σε υψηλά επίπεδα στα κύτταρα του κεντρικού νευρικού συστήματος, στο πάγκρεας, στους όρχεις και στον πλακούντα. Ο χρόνος ημιζωής της παραθορμόνης είναι περίπου 4 λεπτά.Διαταραχές που αποδίδουν πολύ λίγη ή πάρα πολύ παραθορμόνη, όπως ο υποπαραθυρεοειδισμός, ο υπερπαραθυρεοειδισμός και τα παρανεοπλασματικά σύνδρομα μπορεί να προκαλέσουν οστική νόσο, υπασβεστιαιμία και υπερασβεστιαιμία.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B8%CE%BF%CF%81%CE%BC%CF%8C%CE%BD%CE%B7
Κασσιόδωρος
Ο Κασσιόδωρος γεννήθηκε στο Σκυλλέτιο, κοντά στην αρχαιοελληνική πόλη του Κατανθερού (Κατασταρίοι Λοκροί), στην Νότια Ιταλία. Ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του ως σύμβουλος του πατέρα του που ήταν κυβερνήτης της Σικελίας και έχτισε φήμη ως νομικός. Υπήρξε κυαίστωρ τοῦ ἱεροῦ παλατίου(quaestor sacri palatii) μεταξύ 507-511, ύπατος (514) και μάγιστρος (αντικαθιστώντας τον Βοήθιο που είχε μόλις καθαιρεθεί) υπό τον Θευδέριχο και κατόπιν υπό τον αντιβασιλέα του Θευδέριχου, τον Αταλάριχο. Ο Κασσιόδωρος διατήρησε επιμελώς αντίγραφα των επισήμων πολιτικών εγγράφων όσο βρισκόταν σε θέσεις ευθύνης, ιδιαίτερα στη Ραβέννα. Τελικά, διορίστηκε έπαρχος της Ιταλίας και ουσιαστικά Πρωθυπουργός του Βασιλείου των Οστρογότθων και συνεργάστηκε με τον Πάπα Αγαπητό Α΄ για τη δημιουργία μιας βιβλιοθήκης Ελληνικών και Λατινικών αρχείων με σκοπό την ίδρυση Ρωμαϊκής χριστιανικής σχολής. Όταν ο Αταλάριχος πέθανε το 534, η καριέρα του Κασσιόδωρου περιορίστηκε από τις Βυζαντινές επεμβάσεις και τις ίντριγκες της καταρρέουσας δυναστείας των Οστογότθων. Έγραψε τα τελευταία του γράμματα στο όνομα του Ουίτιγι ενώ ο πολιτικός του διάδοχος επελέγη και διορίστηκε από την Κωνσταντινούπολη. Στην πόλη αυτή μεταγκαταστάθηκε για δυο δεκαετίες ξεκινώντας από τα 537-538 και αφιερώθηκε στη μελέτη θρησκευτικών ζητημάτων. Ο Κασσιόδωρος προσπάθησε να γεφυρώσει το πολιτισμικό χάσμα μεταξύ Ανατολής και Δύσης (Ελλήνων-Λατίνων ή Αρειανιστών-Καθολικών) του 6ου αιώνα και όταν συνταξιοδοτήθηκε ίδρυσε το μοναστήρι του Βιβάριου (Vivarium), στο Σκυλλέτιο, απέναντι από τις δυτικές ακτές του Ιονίου Πελάγους. Ο Κασσιόδωρος ήταν θερμός υποστηρικτής της εκπαίδευσης των απανταχού χριστιανών. Όταν του αρνήθηκαν την ίδρυση της θεολογικής σχολής στη Ρώμη, ο ίδιος επανεξέτασε τη φιλοσοφική του θεώρηση για τη σχέση μεταξύ ανάγνωσης και μάθησης . Όπως ο Αυγουστίνος Ιππώνος, ο Κασσιόδωρος πίστευε πως το διάβασμα μεταμόρφωνε τον αναγνώστη και, με το σκεπτικό αυτό, ίδρυσε τη μονή του Βιβάριου που απαιτούσε υψηλού επιπέδου μελέτη, σκέψη και αυτοσυγκέντρωση. Πίστευε πως με τη θεσμοθέτηση ενός ολόκληρου τελετουργικού για την ανάγνωση των κειμένων, θα έθετε τις βάσεις για τη διαμόρφωση σωστών κληρικών. Τα πρώτα έργα του ήταν ψαλμοί καθώς πίστευε πως οι ψαλμοί έκαναν επίκληση των συναισθημάτων των σπουδαστών οδηγώντας τους στην καλοσύνη . Κρίνοντας από τον αριθμό των εκδόσεων της σειράς των ψαλμών του, φαίνεται πως η διδασκαλική φιλοσοφία του Κασσιόδωρου πέτυχε τους αρχικούς της στόχους . Ο Κασσιόδωρος ήταν επίσης λάτρης των ελευθέρων τεχνών. Πίστευε πως όλες οι τέχνες αντλούσαν την έμπνευσή τους από τη Βίβλο και συνεπώς ήταν υποχρεωτικό να μελετήσει κανείς τα αυθεντικά ιερά κείμενα . Τις ελεύθερες τέχνες διαχώριζε στο Trivium με αντικείμενο μελέτης τη γραμματική, τη ρητορική και τη λογική και στο Quadrivium που περιελάμβανε αριθμητική, γεωμετρία, μουσική και αστρονομία. Ο Κασσιόδωρος ήταν δεύτερος μόνο του Βοήθιου στη δίψα του για τη διατήρηση και τη διερεύνηση της κλασσικής λογοτεχνίας . Διέβλεπε στα αρχαία ελληνικά και ρωμαϊκά κείμενα ιδιαίτερη αξία όσον αφορά τη μετάδοση της αλήθειας και για το λόγο αυτό δεν δίσταζε να παραθέτει πηγές όπως του Κικέρωνα παράλληλα με τα ιερά έγγραφα της εποχής του . Η κληρονομιά του Κασσιόδωρου στους αιώνες είναι ανεκτίμητη, αν μη τι άλλο για τη συστηματική αντιγραφή και διάσωση παλαιών χειρογράφων μέσω της μονής του . Στο παρελθόν, η αντιγραφή ήταν δουλειά άπειρων ή σωματικά ανίκανων εργατών που δούλευαν για να πειθαρχηθούν υπό τις υποδείξεις μορφωμένων καλογέρων. Το σύστημα του Κασσιόδωρου στη μονή Βιβάριου άλλαξε το χαρακτήρα της εργασίας αυτής από σωφρονιστικό σε εκπαιδευτικό με σκοπό τη συνειδητή διαφύλαξη των ιστορικών πηγών . Εξάλλου, η ιστορική σύμπτωση της ύπαρξης του Κασσιόδωρου ήταν μοναδική καθώς την εποχή εκείνη οι επιδρομές των Οστρογότθων στην Ιταλία συνέχιζαν να καταστρέφουν κλασσικά μνημεία και η θεολογική μελέτη αντικαθιστούσε ταχύτατα την αρχαία λογοτεχνία . Παρ’ολα αυτά, η υστεροφημία του Κασσιόδωρου στην πάροδο του χρόνου δεν ήταν δεδομένη. Η εκκλησία του παρείχε αναιμική υποστήριξη, ενώ ένας από τους λίγους που τον αναγνώρισαν μετά το θάνατό του ήταν ο Βέδας. Πολλές φορές, οι μεσαιωνικοί συγγραφείς άλλαζαν το όνομα, το επάγγελμα και άλλα βιογραφικά στοιχεία του Κασσιόδωρου, ενώ αποσπάσματά του έχουν τοποθετηθεί εμβόλιμα σε άλλα γραπτά, πράγμα που δείχνει ότι ενώ σίγουρα κάποιοι τον διάβασαν, λίγοι σύγχρονοί του τον αναγνώρισαν όπως εμείς σήμερα . Laudes (πανηγυρικοί που έχουν δημοσιευτεί μόνο μερικά) Chronica (ενιαία παγκόσμια ιστορία που φτάνει ως τα 519 και που κολακεύει τους Γότθους ως φυσικούς διαδόχους των Ρωμαίων) Gothic History (Γοτθική ιστορία που διασώζεται μέσω του Ιορδάνη) Variae epistolae (τα επίσημα έγγραφα του κράτους του Θευδέριχου) Expositio psalmorum (έκθεση ψαλμών) De anima (περί της ψυχής, 540) Institutiones Divinarum et Saecularium Litterarum (543-555) De Artibus ac Disciplinis Liberalium Litterarum (για τις ελεύθερες σπουδές) Codex Grandior (μετάφραση της Βίβλου) (Αγγλικά) Institutions of divine and secular learning and On the soul, Liverpool: Liverpool University Press 2004. Translated with notes by James W. Halporn and introduction by Mark Vessey (Αγγλικά) James J. O'Donnell (1979). Cassiodorus (Berkeley: University of California Press,). On-line e-text. (Αγγλικά) James J. O'Donnell, Cassiodorus University of California Press, Berkely, CA, 1969. (Αγγλικά) James J. O'Donnell's Cassiodorus webpage: an assessment of Cassiodorus' cultural predicament (Ελληνικά)Έργα του/της Cassiodorus στο Project Gutenberg (Αγγλικά) Opera omnia vol. 1, Joannes Garetius, ed., Rouen, 1679. (Google Books) (Αγγλικά) Opera omnia vol. 2, Joannes Garetius, ed., Rouen, 1679. (Google Books) (Αγγλικά) History of the Christian Church/A.D. 590-1073 by Philip Schaff at 'ccel.org' (Αγγλικά) History of the Decline and Fall of the Roman Empire — Volume 4 by Gibbon at Project Gutenberg. (Αγγλικά) Cassiodorus - Catholic Encyclopedia article (Αγγλικά) Societas internationalis pro Vivario for the study of Cassiodorus and his times
Ο Φλάβιος Μάγνος Αυρήλιος Κασσιόδωρος (περ. 485 - 580) ή απλώς Κασσιόδωρος ήταν Ρωμαίος πολιτευτής και συγγραφέας που υπηρέτησε υπό τον Θευδέριχο, βασιλιά των Οστρογότθων της Ιταλίας.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%83%CF%83%CE%B9%CF%8C%CE%B4%CF%89%CF%81%CE%BF%CF%82
Γουόνγκ Καρ Γουάι
Γεννήθηκε το 1958 στη Σανγκάη, αλλά όταν ήταν πέντε ετών, μετακόμισε με την οικογένειά του στο Χονγκ Κονγκ. Αποφοίτησε, έχοντας πάρει πτυχίο γραφιστικής, από τη Πολυτεχνική Σχολή του Χονγκ Κονγκ το 1980 και αμέσως μετά, εγγράφηκε σε ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα του τηλεοπτικού δικτύου Hong Kong Television Broadcasts Ltd. Στη συνέχεια, το ενδιαφέρον του για την τηλεόραση τον οδήγησε να ασχοληθεί με τη συγγραφή τηλεοπτικών σεναρίων.Η πρώτη ταινία που σκηνοθέτησε ήταν η As Tears Go By το 1988, την οποία οι κριτικοί είχαν παρομοιάσει με την ταινία Mean Streets (Κακόφημοι δρόμοι) του Μάρτιν Σκορσέζε. To 1990 κυκλοφόρησε η ταινία του Days of Being Wild, η οποία κέρδισε συνολικά πέντε βραβεία στα Κινηματογραφικά Βραβεία του Χονγκ Κονγκ, συμπεριλαμβανομένου του "Βραβείου Καλύτερης Ταινίας". Το 1994, καθώς σκηνοθετούσε το ιστορικό έπος Ashes of Time, ο Καρ-Γουάι έκανε ένα διάλειμμα για να σκηνοθετήσει μια "πιο ελαφριά" ταινία, με τίτλο Chungking Express. Πρόκειται για μία ρομαντική, μελαγχολική, αστική ταινία, η οποία τον κατέστησε παγκοσμίως γνωστό, καθώς κυκλοφόρησε ευρέως στις κινηματογραφικές αίθουσες της Αμερικής. To Chungking Express, αρχικά, απαρτιζόταν από τρείς ιστορίες, ωστόσο ο Καρ-Γουάι έκοψε την τρίτη, καθώς πίστευε πως θα έκανε το έργο υπερβολικά μεγάλο. Το 1995, η κομμένη ιστορία συνδυάστηκε με μια καινούρια ιστορία για να δημιουργήσει ένα καινούριο αστικό, μελαγχολικό, ρομάντζο, που αποτελεί πνευματική συνέχεια του Chungking Express, το Fallen Angels, το οποίο, επίσης, έλαβε αναγνώριση. Το 1997, ο Καρ-Γουάι σκηνοθέτησε μία από τις πιο καταξιωμένες ταινίες του, με τίτλο Happy Together, η οποία απέσπασε το Βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ των Καννών.Με την αλλαγή του αιώνα, ο Καρ-Γουάι σκηνοθέτησε δύο από τις πιο σημαντικές του ταινίες, τις Ερωτική Επιθυμία (In the Mood for Love) και 2046. Μαζί με το As Tears Go By, αυτές οι ταινίες σχηματίζουν μια άτυπη τριλογία, η οποία έχει αποκαλεστεί "Η Τριλογία της Αγάπης". Η Ερωτική Επιθυμία, ειδικά, αποτελεί την πιο γνωστή και αναγνωρισμένη του ταινία και θεωρείται μια από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών· το 2016, αναδείχθηκε ως η δεύτερη καλύτερη ταινία του 21ου αιώνα από 16 επαγγελματίες κριτικούς, στα πλαίσια ψηφοφορίας του BBC. Η ταινία έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ των Καννών του 2000, όπου απέσπασε συνολικά τρία βραβεία, συμπεριλαμβανομένου του Μεγάλου Τεχνικού Βραβείου (Grand Prize of the Superior Technical Commission).Η ταινία Έρως (Eros), στην οποία συνεργάστηκε με τον Μικελάντζελο Αντονιόνι και τον Στίβεν Σόντερμπεργκ, είναι μια σπονδυλωτή ταινία, η οποία αποτελείται από τρεις διαφορετικές ιστορίες για τον έρωτα, από την οπτική γωνία των τριών σκηνοθετών και κυκλοφόρησε το 2004. Η επόμενη ταινία του, με τίτλο Οι νύχτες μου μακριά σου (My Blueberry Nights), προβλήθηκε το 2007 στο Φεστιβάλ των Καννών. Πρόκειται για την πρώτη αγγλόφωνη ταινία του σκηνοθέτη και πρωταγωνιστεί η γνωστή Αμερικανίδα τραγουδίστρια Νόρα Τζόουνς. To 2013, κυκλοφόρησε η ταινία του The Grandmaster, μια ταινία πολεμικών τεχνών, που αφηγείται την ζωή του θρυλικού δασκάλου της πολεμικής τέχνης Γουίν Τσουν, Γιπ Μαν.To 2019, αποκάλυψε πως η επόμενη του ταινία, με τίτλο Blossoms Shanghai, θα αποτελούσε συνέχεια της "Τριλογίας της Αγάπης" και θα βασίζεται στο μυθιστόρημα του κινέζου συγγραφέα Ζιν Γιουτσένγκ, Blossoms. Ωστόσο, ανακοινώθηκε πως, τελικά, το Blossoms Shangai θα κυκλοφορήσει ως σειρά και όχι ταινία. Ο Καρ-Γουάι ανέλαβε την παραγωγή της σειράς και πρόκειται να σκηνοθετήσει το πρώτο επεισόδιο, που θα αποτελέσει και την πρώτη σκηνοθεσία του για την μικρή οθόνη. Η σειρά αναμένεται να κυκλοφορήσει εντός του 2023. The Grandmaster (2013) Οι νύχτες μου μακριά σου (My Blueberry Nights) (2007) Έρως (2004) - απόσπασμα "The Hand" 2046 (2004) Ερωτική επιθυμία (In the Mood for Love) (2000) Happy Together (1997) Fallen Angels (1995) Ashes of Time (1994) Chungking Express (1994) Days of Being Wild (1991) As Tears Go By (1988) Συνέντευξη για το In the Mood for Love Ο Γουόνγκ Καρ Γουάι στο IMDb Fan site Συνέντευξη στο BOMB Magazine Συνέντευξη cinema - Ιστολόγιο για την τέχνη του κινηματογράφου Αρχειοθετήθηκε 2008-04-02 στο Wayback Machine.
Ο Γουόνγκ Καρ Γουάι (王家卫, 17 Ιουλίου 1958) είναι σκηνοθέτης από το Χονγκ Κονγκ. Είναι γνωστός για τις ρομαντικές του ταινίες, όπως όπως το Ερωτική Επιθυμία και το Chungking Express και θεωρείται ένας από τους πιο αναγνωρισμένους σκηνοθέτες όλων των εποχών, έχοντας κερδίσει πολλά βραβεία σε μεγάλα Διεθνή Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Σύμφωνα με το They Shoot Pictures, Don't They?, είναι ο πιο καταξιωμένος, κριτικά, σκηνοθέτης του 21ου αιώνα και ο 39ος πιο αναγνωρισμένος σκηνοθέτης όλων των εποχών.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BF%CF%85%CF%8C%CE%BD%CE%B3%CE%BA_%CE%9A%CE%B1%CF%81_%CE%93%CE%BF%CF%85%CE%AC%CE%B9
Μπεατρίξ Πότερ
Potter, Beatrix (1982). Jane Crowell Morse, επιμ. Beatrix Potter's Americans: Selected Letters. The Horn Book, Inc. ISBN 978-0-87675-282-1. Potter, Beatrix (1992). Judy Taylor, επιμ. Beatrix Potter's Letters. F. Warne & Co. ISBN 978-0-7232-3437-1. Potter, Beatrix (1992). Judy Taylor, επιμ. Letters to Children from Beatrix Potter. F. Warne & Co. ISBN 978-0-7232-4195-9. Potter, Beatrix (1977). Margaret Crawford Maloney, επιμ. Dear Ivy, Dear June: Letters from Beatrix Potter. Toronto Public Library. ISBN 978-0-8037-2050-3. Potter, Beatrix. (rev. 1989). The Journal of Beatrix Potter, 1881–1897, transcribed from her code writings by Leslie Linder. F. Warne & Co. (ISBN 978-0-7232-3625-2) Potter, Beatrix (1987). Leslie Linder, επιμ. A History of the Writings of Beatrix Potter. F. Warne & Co. ISBN 978-0-7232-3562-0. Hobbs, Anne Stevenson (1989). Beatrix Potter's Art. F. Warne & Co. ISBN 0-7232-3598-8. Hobbs, Anne Stevenson (1990). Beatrix Potter's Art. F. Warne & Co. ISBN 978-0-7232-3598-9. Hobbs, Anne Stevenson (2005). Beatrix Potter: Artist and Illustrator. F. Warne & Co. ISBN 978-0-7232-5700-4. Jay, Eileen, Mary Noble & Anne Stevenson Hobbs (1992). A Victorian Naturalist: Beatrix Potter's Drawings from the Armitt Collection. F. Warne & Co. ISBN 978-0-7232-3990-1. Taylor, Judy, Joyce Irene Whalley, Anne Stevenson Hobbs & Elizabeth M. Battrick (1987). Beatrix Potter, 1866–1943: The Artist and Her World. F. Warne & Co. ISBN 978-0-7232-3561-3. Battrick, Elizabeth (1999). Beatrix Potter: The Unknown Years. Armitt Library and Museum and F.Warne & Co. ISBN 978-0-7232-4608-4. Delaney, Frank (23 July 2014). «The Tale of Beatrix Potter». The Public Domain Review 4 (15). http://publicdomainreview.org/2014/07/23/the-tale-of-beatrix-potter/. Ανακτήθηκε στις 23 July 2014. «This year (2014), the works of one of the most successful and universal writers of all time came into the public domain in many countries around the world.». Denyer, Susan (2000). Beatrix Potter: At Home with Beatrix Potter: The Creator of Peter Rabbit. Harry Abrams. ISBN 978-0-7112-3018-7. Gristwood, Sarah (2016). The Story of Beatrix Potter. Pavilion Books. ISBN 9781909881808. Heelis, John (1999). The Tale of Mrs William Heelis – Beatrix Potter. Sutton Publishing. ISBN 978-0-7509-3432-9. Lane, Margaret (2001). The Tale of Beatrix Potter: A Biography (Revised έκδοση). F. Warne & Co. ISBN 978-0-7232-4676-3. Lane, Margaret (1978). The Magic Years of Beatrix Potter. F. Warne & Co. ISBN 978-0-7232-2108-1. Lear, Linda (2007). Beatrix Potter: A Life in Nature. St. Martin's. ISBN 978-0-312-36934-7. Lear, Linda (2008). Beatrix Potter: The Extraordinary Life of a Victorian Genius. Penguin Books. ISBN 978-0-14-100310-8. MacDonald, Ruth K (1986). Beatrix Potter. Twayne Publishers. ISBN 978-0-8057-6917-3. Mitchell, W.R. (2010). Beatrix Potter: Her Lakeland Years. Great Northern Books Ltd. ISBN 978-1-905080-71-7. Taylor, Judy (1996). Beatrix Potter: Artist, Storyteller and Countrywoman (Revised έκδοση). F. Warne & Co. ISBN 978-0-7232-4175-1. Taylor, Judy (2002). That Naughty Rabbit: Beatrix Potter and Peter Rabbit. F. Warne & Co. ISBN 978-0-7232-4767-8. Taylor, Judy, επιμ. (1993). 'So I Shall Tell You a Story...': Encounters with Beatrix Potter. F.Warne & Co. ISBN 978-0-7232-4025-9. Taylor, Judy. «Potter, (Helen) Beatrix (1866–1943)». Oxford Dictionary of National Biography. Oxford University Press. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Ιουλίου 2016. Ανακτήθηκε στις 14 Ιανουαρίου 2007. Beatrix Potter's fossils and her interest in geology – B. G. Gardiner Έργα του/της Beatrix Potter στο Project Gutenberg Έργα της/του ή για την/τον Μπεατρίξ Πότερ στο Internet Archive Beatrix Potter Αρχειοθετήθηκε 2020-07-02 στο Wayback Machine. at the Encyclopedia of Fantasy Collection of Potter materials at Victoria and Albert Museum Beatrix Potter online feature at the University of Pittsburgh School of Information Sciences Beatrix Potter Society, UK Exhibition of Beatrix Potter's Picture Letters at the Morgan Library Beatrix Potter Collection (digitized images from the Free Library of Philadelphia)
Η Μπεατρίξ Πότερ (Helen Beatrix Potter, 28 Ιουλίου 1866 - 22 Δεκεμβρίου 1943) ήταν Αγγλίδα συγγραφέας, εικονογράφος, επιστήμονας φυσικών επιστημών και συντηρήτρια. Ήταν περισσότερο γνωστή για την παιδική λογοτεχνία της με κεντρικό θέμα τα ζώα, όπως Ο Μύθος του Λαγού. Γεννημένη σε μια οικογένεια της ανώτερης μεσαίας τάξης, η Πότερ εκπαιδεύτηκε από νταντάδες και μεγάλωσε απομονωμένη από άλλα παιδιά. Είχε αρκετά ζώα και περνούσε τις διακοπές της στην Σκωτία, όπου ανέπτυξε μια αγάπη για το τοπίο, την πανίδα και την χλωρίδα, τα οποία παρατηρούσε στενά και τα ζωγράφιζε. Η μελέτη της Πότερ την οδήγησε ώστε να αποκτήσει έναν ευρύ σεβασμό στο πεδίο της μυκητολογίας. Σε ηλικία 30 ετών, η Πότερ εξέδωσε το εξαιρετικά πετυχημένο παιδικό βιβλίο της Ο Μύθος του Λαγού. Μετά από αυτό, ξεκίνησε να γράφει και να εικονογραφεί παιδικά βιβλία σε μια δουλειά πλήρους απασχόλησης. Ο Πότερ έγραψε τριάντα βιβλία. Τα πιο γνωστά ήταν τα 23 παιδικά βιβλία της. Με τα κέρδη από τα βιβλία και με την κληρονομιά από μια θεία της, η Πότερ αγόρασε μια φάρμα στο Near Sawrey το 1905, μια εξοχική κατοικία στην επαρχία του Λάνκασαϊρ. Κατά τις επόμενες δεκαετίες, αγόρασε επιπλέον φάρμες προκειμένου να διατηρήσει το μοναδικό τοπίο της εξοχής και των λόφων. Το 1913, σε ηλικία 47 ετών, παντρεύτηκε τον William Heelis, έναν δικηγόρο της περιοχής από το Hawkshead. Η Πότερ συνέχισε να γράφει και να εικονογραφεί αλλά και να σχεδιάζει εμπορικά είδη βασισμένα στα παιδικά βιβλία της για χάρη του Βρετανού εκδότη Γουόρν μέχρι που τα καθήκοντα της διαχείρισης της γης και η μερική απώλεια της όρασής της την δυσκόλεψαν από το να συνεχίσει. Η Πότερ πέθανε από πνευμονία και καρδιακή ανεπάρκεια στις 22 Δεκεμβρίου 1943 στο σπίτι της στο Near Sawrey σε ηλικία 77 ετών, αφήνοντας σχεδόν όλη την περιουσία της στον φιλανθρωπικό οργανισμό Εθνική Εμπιστοσύνη για Τοποθεσίες Ιστορικού Ενδιαφέροντος ή Φυσικής Ομορφιάς. Διατήρησε το μεγαλύτερο μέρος της γης που σήμερα αποτελεί το Εθνικό Πάρκο της Λίμνης Ντίστρικτ. Τα βιβλία της Πότερ συνεχίζουν να πωλούνται σε όλο τον κόσμο σε πολλές γλώσσες ενώ οι ιστορίες της γίνονται τραγούδια, ταινίες, μπαλέτο και κινούμενα σχέδια ενώ η ζωή της έγινε τόσο κινηματογραφική όσο και τηλεοπτική ταινία.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%B5%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%AF%CE%BE_%CE%A0%CF%8C%CF%84%CE%B5%CF%81
Γκίβι Νόντια
Ο Νόντια ξεκίνησε την καριέρα του το 1965 από την Τορπέντο Κουτάισι και το 1967 μεταπήδησε στην Ντιναμό Τιφλίδας όπου παρέμεινε μέχρι το 1975 όταν και μεταγράφηκε στην Λοκομοτίβ Μόσχας όπου έκλεισε την καριέρα του το 1978, σε ηλικία μόλις 30 ετών. Στη συνέχεια ακολούθησε προπονητική καριέρα. Με την εθνική ομάδα της Σοβιετικής Ένωσης έκανε ντεμπούτο το 1967 και μέχρι το 1973 ο Γεωργιανός επιθετικός αγωνίστηκε σε 21 αγώνες πετυχαίνοντας 5 γκολ. Επίσης συμμετείχε στα Euro του 1968 (δεν αγωνίστηκε) και του 1972 καθώς και στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1970. Πρώτος Σκόρερ σοβιετικού πρωταθλήματος: 1970. Φιναλίστ του EURO 1972
Ο Γκίβι Γεωργιεβιτς Νόντια (γεωργ: გივი ნოდია; και ρωσ: Гиви Георгиевич Нодия ) ήταν Γεωργιανός ποδοσφαιριστής, διεθνής με τη Σοβιετική Ένωση. Γεννήθηκε στις 2 Ιανουαρίου του 1948 στο Κουτάισι και πέθανε στις 7 Απριλίου του 2005 στην Τιφλίδα.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%AF%CE%B2%CE%B9_%CE%9D%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B1
Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Δεμερτζή 1935
«Πρωθυπουργός» - («Πρόεδρος του υπουργικού συμβουλίου»): Κωνσταντίνος Δεμερτζής - (καθηγητής Ρωμαϊκού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών)«Υφυπουργός παρά τω Πρωθυπουργω» : Κωνσταντίνος Γεωργακόπουλος - (δικηγόρος) «Επί των Εξωτερικών υπουργός»: προσωρινά, Κωνσταντίνος Δεμερτζήςστις 19 Δεκεμβρίου ανέλαβε κανονικά το αξίωμα«Επί της Δικαιοσύνης υπουργός»: Γεώργιος Λογοθέτης - (νομικός σύμβουλος Υπουργείου Ναυτικών) «Επί των Εσωτερικών υπουργός»: προσωρινά, Παναγιώτης Τριανταφυλλάκος - (αντιπρόεδρος του Συμβουλίου Επικρατείας) «Επί της Παιδείας και των Θρησκευμάτων υπουργός»: Δημήτριος Μπαλάνος - (καθηγητής Πανεπιστημίου)αντικαταστάθηκε στις 13 Ιανουαρίου 1936, προσωρινά από το Γεώργιο Λογοθέτη«Επί των Οικονομικών υπουργός» : Γεώργιος Μαντζαβίνος - (Γενικός Διευθυντής του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους) «Επί των Οικονομικών υφυπουργός» : Αριστοτέλης Ι. Βαλαωρίτης - (μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Εθνικής Τράπεζας) «Επί της Εθνικής Οικονομίας υπουργός» : Νικόλαος Κανελλόπουλος - (βιομήχανος) «Επί των Δημοσίων Συγκοινωνιών υπουργός»: προσωρινά, Νικόλαος Κανελλόπουλοςαντικαταστάθηκε στις 7 Δεκεμβρίου 1935 από τον Άγγελο Οικονόμου«Επί της Γεωργίας υπουργός»: Αντώνης Μπενάκης «Επί της Κρατικής Υγιεινής και Αντιλήψεως υπουργός» : Παναγιώτης Δεκάζος - (τέως Υπουργός και Γερουσιαστής) «Επί της Κρατικής Υγιεινής και Αντιλήψεως υφυπουργός» : Αριστοτέλης Κούζης «Επί της Εργασίας Υπουργός»: προσωρινά, Νικόλαος Κανελλόπουλος «Επί των Στρατιωτικών υπουργός»: Κωνσταντίνος Δεμερτζής- αντικαταστάθηκε στις 19 Δεκεμβρίου από τον αντιστράτηγο Αλέξανδρο Παπάγο - αντικαταστάθηκε στις 5 Μαρτίου 1936 από τον Ιωάννη Μεταξά«Επί των Στρατιωτικών υφυπουργός»: Κωνσταντίνος Πλατής - (υποστράτηγος, Γενικός Διευθυντής Υπουργείου Στρατιωτικών)- παραιτήθηκε στις 5 Μαρτίου 1936«Επί των Ναυτικών υπουργός»: Παναγιώτης Τριανταφυλλάκος «Επί της Αεροπορίας υπουργός» : ναύαρχος Στέφανος Παπαρρηγόπουλος - (υπασπιστής του Βασιλιά) «Υπουργός - Γενικός Διοικητής Κρήτης» : αντιστράτηγος, Κωνσταντίνος Μπακόπουλος «Υπουργός - Γενικός Διοικητής Μακεδονίας» : αντιστράτηγος, Κωνσταντίνος Πάλλης «Υπουργός - Γενικός Διοικητής Θράκης» : Αθανάσιος Σουλιώτης «Υπουργός - Γενικός Διοικητής Ηπείρου» : Χαρίλαος Παναγιωτάκος «Υπουργός - Γενικός Διοικητής Νήσων Αρχιπελάγους»: - Μετά τη διεξαγωγή των εκλογών και, αφού το αποτέλεσμα αυτών έφερε τις δυο παρατάξεις ισοδύναμες (η βενιζελική - δημοκρατική παράταξη εξέλεξε 142 βουλευτές και η αντιβενιζελική - βασιλική παράταξη 143 βουλευτές) , στις 6 Μαρτίου 1936, ο βασιλιάς καλεί το Θεμιστοκλή Σοφούλη (αρχηγό πλέον του κόμματος των Φιλελευθέρων), ο οποίος με τη συνεργασία του Κ.Κ.Ε είχε εξασφαλίσει την πλειοψηφία της Βουλής, να σχηματίσει κυβέρνηση. Ο Σοφούλης όμως, προτείνει (μετά τη διάλυση της συμφωνίας με το ΚΚΕ και την αποτυχία των διαβουλεύσεων με το Λαϊκό κόμμα) - και ο βασιλιάς δέχεται - το σχηματισμό κυβέρνησης και πάλι από τον Κωνσταντίνο Δεμερτζή. Στις 14 Μαρτίου, ορκίζεται η παρακάτω κυβέρνηση: «Αντιπρόεδρος υπουργικού συμβουλίου»: Ιωάννης Μεταξάς«Υφυπουργός παρά τω Πρωθυπουργω» : Κωνσταντίνος Γεωργακόπουλος«Επί των Εξωτερικών υπουργός»: προσωρινά, Κωνσταντίνος Δεμερτζής «Επί της Δικαιοσύνης υπουργός»: προσωρινά, Γεώργιος Λογοθέτης- αντικαταστάθηκε στις 28 Μαρτίου 1936 από τον Κωνσταντίνο Βρυάκο«Επί των Εσωτερικών υπουργός»: Γεώργιος Λογοθέτης «Επί των Εσωτερικών υφυπουργός» : Κωνσταντίνος Μπακόπουλος «Επί της Παιδείας και των Θρησκευμάτων υπουργός»: Νικόλαος Λούβαρης «Επί των Οικονομικών υπουργός» : Γεώργιος Μαντζαβίνος «Επί των Οικονομικών υφυπουργός» : Αριστοτέλης Ι. Βαλαωρίτης «Επί της Εθνικής Οικονομίας υπουργός» : Νικόλαος Κανελλόπουλος «Επί της Εθνικής Οικονομίας υφυπουργός» : Γρηγόριος Κασιμάτης «Επί των Δημοσίων Συγκοινωνιών υπουργός»: Άγγελος Οικονόμου «Επί των Δημοσίων Συγκοινωνιών υφυπουργός» : Κωνσταντίνος Νικολόπουλος «Επί της Γεωργίας υπουργός»: Αντώνης Μπενάκης «Επί της Κρατικής Υγιεινής και Αντιλήψεως υπουργός» : προσωρινά, Γεώργιος Μαντζαβίνος- στις 21 Μαρτίου 1936 ανέλαβε ο Δημοσθένης Ελευθεριάδης«Επί της Κρατικής Υγιεινής και Αντιλήψεως υφυπουργός» : Αριστοτέλης Κούζης «Επί των Στρατιωτικών υπουργός»: Ιωάννης Μεταξάς «Επί των Στρατιωτικών υφυπουργός»: Κωνσταντίνος Πλατής «Επί των Ναυτικών υπουργός»: Στέφανος Παπαρρηγόπουλος «Επί των Ναυτικών υφυπουργός» :Δευκαλίων Ρεδιάδης «Επί της Αεροπορίας υπουργός» : προσωρινά, Ιωάννης Μεταξάς«Υπουργός - Γενικός Διοικητής Κρήτης» : αντιστράτηγος, Κωνσταντίνος Μπακόπουλος «Υπουργός - Γενικός Διοικητής Μακεδονίας» : αντιστράτηγος, Κωνσταντίνος Πάλλης«Υπουργός - Γενικός Διοικητής Θράκης» : Αθανάσιος Σουλιώτης «Υπουργός - Γενικός Διοικητής Ηπείρου» : Χαρίλαος Παναγιωτάκος Φωτογραφία της Κυβέρνησης Δεμερτζή μετά την ορκωμοσία της από το αρχείο της ΕΡΤ.
Η Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Δεμερτζή 1935 (Νοέμβριος 1935 - Απρίλιος 1936) ήταν η πρώτη κυβέρνηση μετά την παλινόρθωση της Βασιλείας στην Ελλάδα. Ο βασιλιάς Γεώργιος Β΄, μετά την εκ νέου ανάρρησή του στο θρόνο της χώρας, και αφού δεν κατάφερε να συνεργαστεί με την ήδη υπάρχουσα κυβέρνηση του Γεωργίου Κονδύλη -λόγω της διαφωνίας τους για την απόδοση ή μη αμνηστείας στους κινηματίες της 1ης Μαρτίου 1935, αμνηστεία που ο βασιλιάς ήταν αποφασισμένος να παράσχει, διόρισε πρωθυπουργό το μετριοπαθή πολιτικό και έγκριτο νομικό, Κωνσταντίνο Δεμερτζή με σκοπό την ολοκλήρωση των εργασιών της Ε' Εθνοσυνέλευσης και της αναθεώρησης του Συντάγματος, καθώς και τη διενέργεια εκλογών. Ωστόσο, το ταραγμένο κλίμα της εποχής, οδήγησε το Γεώργιο στην επίσπευση των εκλογών και την ολοκλήρωση της συνταγματικής αλλαγής από τη νέα αναθεωρητική Βουλή που θα προέκυπτε μετά από αυτές. Από τα πρώτα νομοθετήματα της «κυβέρνησης Δεμερτζή» ήταν η παροχή αμνηστείας στα πολιτικά πρόσωπα τα οποία εμπλέκονταν στο Κίνημα της 1ης Μαρτίου 1935, και παροχή χάριτος στους στρατιωτικούς οι οποίοι εμπλέκονταν στο ίδιο Κίνημα. Επιχείρησε να συμβάλει στην αποκατάσταση της πολιτικής ομαλότητας εξασφαλίζοντας τη συναίνεση των κομμάτων για την ακολουθητέα πολιτική. Όταν συναντήθηκε ο Δεμερτζής με τους πολιτικούς αρχηγούς, μεταξύ 6 και 14 Δεκεμβρίου 1936, είχε ρόλο διαιτητή, κάτι όχι άσχετο με την υπηρεσιακή του ιδιότητα. Αλλά και οι νομοθετικές πρωτοβουλίες του αποσκοπούσαν στη δημιουργία κλίματος εμπιστοσύνης κατά τη διεξαγωγή των εκλογών. . Μετά τις εκλογές, η αναμενόμενη συνεργασία Λαϊκού κόμματος και κόμματος Φιλελευθέρων, που θα μπορούσε να ηρεμήσει τα πνεύματα και να δώσει ένα τέλος στη φανατισμένη μάχη των δυο παρατάξεων, δεν κατορθώθηκε να γίνει πραγματικότητα. Το Φεβρουάριο και τον Απρίλιο του 1936, έγιναν οι δυο πιο σοβαρές προσπάθειες συνεργασίας των κομμάτων, αλλά το ζήτημα των απότακτων δημοκρατικών αξιωματικών του στρατού και η άρνηση των, φιλοβασιλικών πλέον, Ενόπλων Δυνάμεων να τους δεχτούν και πάλι στο στράτευμα, τις οδήγησε σε ναυάγιο. Ο αιφνίδιος θάνατος, από ανακοπή καρδιάς, του Κωνσταντίνου Δεμερτζή θα επιτρέψει στο Βασιλιά να διορίσει πρωθυπουργό της χώρας το φιλομοναρχικό Ιωάννη Μεταξά.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%85%CE%B2%CE%AD%CF%81%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B7_%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%85_%CE%94%CE%B5%CE%BC%CE%B5%CF%81%CF%84%CE%B6%CE%AE_1935
Κύπελλο Ελλάδας ερασιτεχνών ποδοσφαίρου 1972–73
Διεξάγονται μονοί αγώνες της μορφής νοκ-άουτ. Στον 1ο όμιλο συμμετείχαν οι κυπελλούχοι Ε.Π.Σ. Λέσβου (Άτλας Μυτιλήνης), Ε.Π.Σ. Χίου (Παγχιακός), Ε.Π.Σ. Δωδεκανήσου (Διγενής Κοσκινού Ρόδου), Ε.Π.Σ. Σάμου (Α.Ο. Καρλοβασίου), Ε.Π.Σ. Χανίων (Ιδομενέας Χανίων), Ε.Π.Σ. Ρεθύμνου (Α.Ο. Ρεθύμνης), Ε.Π.Σ. Ηρακλείου (Ποσειδών Ηρακλείου) και Ε.Π.Σ. Πειραιά (Α.Π.Σ.Ε. Αμφιάλη). Οι αγώνες κατόπιν κληρώσεων έχουν ως εξής: 1 Ο αγώνας Α.Π.Σ.Ε. Αμφιάλη-Διγενής Κοσκινού κατωχυρώθηκε με 2-0 στον πρώτο κατόπιν παραίτησης του Διγενή Κοσκινού 1 Ο αγώνας Παγχιακός-Α.Ο. Καρλοβασίου κατωχυρώθηκε με 2-0 στον πρώτο κατόπιν παραίτησης του Α.Ο. Καρλοβασίου Στον 2ο όμιλο συμμετείχαν οι κυπελλούχοι Ε.Π.Σ. Πατρών (Θύελλα Πατρών), Ε.Π.Σ. Ηλείας (Α.Π.Σ. Ζάκυνθος), Ε.Π.Σ. Κορινθίας (Πέλοπας Κιάτου), Ε.Π.Σ. Αργολίδας (Ερμής Ερμιόνης), Ε.Π.Σ. Αρκαδίας (Παναρκαδικός), Ε.Π.Σ. Λακωνίας (Λεωνίδας Σπάρτης), Ε.Π.Σ. Μεσσηνίας (Πάμισος Μεσσήνης), Ε.Π.Σ. Ηπείρου (Θύελλα Κατσικά), Ε.Π.Σ. Αιτωλοακαρνανίας (Παναιτωλικός) και Ε.Π.Σ. Κέρκυρας (Όλυμπος Κέρκυρας). Οι αγώνες κατόπιν κληρώσεων έχουν ως εξής: Στον 3ο όμιλο συμμετείχαν οι κυπελλούχοι Ε.Π.Σ. Καρδίτσας (Ατρόμητος Παλαμά), Ε.Π.Σ. Λάρισας (Αναγέννηση Φαρσάλων), Ε.Π.Σ. Θεσσαλίας (Γ.Σ. Αλμυρού), Ε.Π.Σ. Κιλκίς (Εθνικός Αξιούπολης), Ε.Π.Σ. Πέλλας (Δόξα Παλαιού Μυλοτόπου), Ε.Π.Σ. Κεντρικής-Δυτικής Μακεδονίας (Α.Μ.Σ. Αλεξάνδρεια), Ε.Π.Σ. Ευβοίας-Βοιωτίας (Δάφνη Ερυθρών), Ε.Π.Σ. Φθιωτιδοφωκίδας (Α.Σ. Λαμία) και Ε.Π.Σ. Μακεδονίας (Μέγας Αλέξανδρος Θεσσαλονίκης). Οι αγώνες κατόπιν κληρώσεων έχουν ως εξής: Στον 4ο όμιλο συμμετείχαν οι κυπελλούχοι Ε.Π.Σ. Θράκης (Ολυμπιακός Ξάνθης), Ε.Π.Σ. Έβρου (Εθνικός Αλεξανδρούπολης), Ε.Π.Σ. Δράμας (Α.Ε. Κυργίων), Ε.Π.Σ. Καβάλας (Νέστος Χρυσούπολης), Ε.Π.Σ. Σερρών (Εθνικός Σιδηροκάστρου) και Ε.Π.Σ. Χαλκιδικής (Νίκη Πολυγύρου). Οι αγώνες κατόπιν της κληρώσεων έχουν ως εξής: Στην 3η φάση (φάση των 16) συμμετείχαν οι 14 προκριθέντες από τη 2η φάση καθώς και οι κυπελλούχοι Ε.Π.Σ. Αθηνών (Θρίαμβος Αθηνών) και Ε.Π.Σ. Βορειοδυτικής Μακεδονίας (Μακεδονικός Σιάτιστας) που προκρίθηκαν απευθείας. Οι αγώνες κατόπιν κλήρωσης έχουν ως εξής: Στην 4η φάση (προημιτελική φάση) οι αγώνες έχουν ως εξής: 1 Ο αγώνας Δάφνη Ερυθρών-Ποσειδών Ηρακλείου διεκόπη με σκορ 1-0 στο 83' εις βάρος των φιλουξενουμένων (ο ποδοσφαιριστής Πάσσος του Ποσειδώνα κτήπησε το διαιτητή Λεπίδα) και κατωχυρώθηκε στους γηπεδούχους με 2-0 Στην ημιτελική φάση οι αγώνες έχουν ως εξής: Ο τελικός διεξήχθη το Σάββατο 30 Ιουνίου 1973 στο Εθνικό Γυμναστήριο Νίκαιας στη Νίκαια Αττικής με αντιπάλους την Δάφνη Ερυθρών και Πέλοπα Κιάτου.Κυπελλούχος αναδείχθηκε η Δάφνη Ερυθρών.
Το Κύπελλο Ερασιτεχνικών Ομάδων Ε.Π.Σ. 1972–73 είναι η 2η διοργάνωση του θεσμού του Κυπέλλου Ερασιτεχνών. Την πρώτη φάση αποτελούν οι διοργανώσεις των κυπέλλων των κατά τόπους Ενώσεων Ποδοσφαιρικών Σωματείων. Οι κυπελλούχες ομάδες των τοπικών ενώσεων αγωνίζονται στη δεύτερη φάση του Κυπέλλου Ερασιτεχνών, με διοργανώτρια αρχή την Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8D%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%BF_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CF%82_%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%B9%CF%84%CE%B5%CF%87%CE%BD%CF%8E%CE%BD_%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%85_1972%E2%80%9373
Ιωάννης Κυπαρρισιώτης
Λίγα πράγματα είναι γνωστά. Το όνομα της οικογένειάς του εμφανίζεται στις Ρωμαϊκές πηγές περιστασιακά από τον 10 αι. και μετά και μάλλον δείχνει καταγωγή από την Κυπαρισσία, πόλη της ΝΔ Πελοποννήσου. Ίσως γεννήθηκε εκεί ή στην Κωνσταντινούπολη (ή αλλού). Η επιτήδευση των κειμένων του δείχνουν ότι μορφώθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Το 1342 ήταν ο τελευταίος που πήρε το μέρος των αντιπάλων του Παλαμά στη θεολογική έριδα περί του Ησυχασμού, η οποία διαίρεση τη Ρωμαϊκή κοινωνία, επιδεινώνοντας τον δεύτερο εμφύλιο πόλεμο (1341-47). Ίσως ανήκε στον κύκλο των λογίων, που σύχναζαν στην οικία του Νικηφόρου Γρηγορά· μιλάει γι' αυτόν με μεγάλο σεβασμό και είναι η μόνη πηγή, που αναφέρει ότι μετά τον θάνατό του, οι Παλαμιστές έσυραν το πτώμα του στους δρόμους. Άλλες γνωριμίες περιλαμβάνουν τον Δημήτριο Κυδώνη πρώτο υπουργό του Ιωάννη ΣΤ΄ Καντακουζηνού και του Ιωάννη Ε΄ Παλαιολόγου και μεταφραστή του Ακινάτη. Στην ανανέωση της δίωξης των Αντιπαλαμιτών, που ακολούθησε την καταδίκη του αδελφού του Δημητρίου, του μοναχού Προχόρου Κυδώνη το 1368, ο Κυπαρισσιώτης θεώρησε αναγκαίο να διαφύγει. Το 1371 ζούσε στην Κύπρο, όπως πιστοποιείται από μία επιστολή του Δημητρίου Κυδώνη. Από εκεί ταξίδευσε προς τα δυτικά· έχει καταγραφεί ότι συνόδευσε την Αυλή του πάπα Γρηγορίου ΙΑ΄, όταν ο ποντίφικας ταξίδευσε από την Αβινιόν στη Ρώμη (1376-77) και έλαβε μηνιαίο επίδομα από αυτόν. Πρέπει να είχε γίνει Καθολικός. Είναι δυνατό, αλλά όχι βέβαιο, ότι ο Κυπαρισσιώτης είναι ο καλός Ιωάννης, που ο Κυδώνης σε άλλο του γράμμα (επιστολή 130) αναφέρει, ότι επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη. Αν είναι έτσι, είναι η τελευταία πληροφορία που έχουμε γι' αυτόν. Από την πέννα του Κυπαρισσιώτη έχουμε δύο μεγάλα έργα και μερικά μικρότερα. Τα πιο σημαντικά είναι οι Δεκάδες και Εναντίον της αίρεσης των Παλαμιτών. Το τελευταίο έργο είναι μία γιγάντια πολεμική πραγματεία σε πέντε μέρη, ακόμη αμετάφραστη. Το πρώτο μέρος επιγράφεται Περί των κριμάτων των Παλαμιτών, του οποίου τα βιβλία 1-4 εκδόθηκαν από τον Ζακ Πωλ Μιν (PG 152, 664-737), που ανατυπώθηκε το 1672 από τον Φρανσουά Κομπεφί. Το πέμπτο μέρος του μεγάλου έργου είναι μία λεπτομερής κατάρριψη της "Συνοπτικής Σύνταξης" του Νήλου Καβάσιλα· το βασικό σημείο είναι η υπεράσπιση της θεϊκής απλότητας. Ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχει μεσάζων μεταξύ του άκτιστου και του δημιουργήματος και ό,τι είναι άκτιστο πρέπει να είναι πανομοιότυπο με μία θεία φύση. Το κείμενο του έργου εκδόθηκε από τον δρ. Σταύρο Μαραγκουδάκη και τυπώθηκε στην Αθήνα το 1985. Οι Δεκάδες, που ο πλήρης τίτλος τους είναι "Των θεολογικών ρήσεων στοιχειώδης έκθεσης" είναι ένα λιγότερο αφηρημένο, πολεμικό έργο αν και τελικά ασχολείται με την κατάργηση της Παλαμιτικής θεολογίας. Είναι οργανωμένο σε δέκα μέρη, από 10 βιβλία το καθένα, από όπου και ο τίτλος του. Ο Αλβέρτος Έρχαρτ χαρακτηρίζει την εργασία του ως η πρώτη προσπάθεια συστηματικής δογματικής με τον τρόπο του δυτικού Σχολαστικισμού: "Όπως αυτοί έτσι και ο Ιωάννης αρχίζει με αξιώματα, ορισμούς και ταξινομήσεις της θεολογίας. Τη διακρίνει σε μυστική και επιδεικτική. Η τελευταία διακρίνεται σε καταφατική και αποφατική· η καταφατική ασχολείται με τις εκροές και τα ονόματα, η αποφατική με το άπειρο του Θεού και τη θεϊκή απλότητα. Με υποδιαιρέσεις δημιουργεί δέκα δεκάδες βιβλίων. Η ομοιότητα με τον Σχολαστικισμό είναι μόνο στην εμφάνιση· το περιεχόμενο αυτής της Σύνοψης του Θεού της Κωνσταντινούπολης περιέχει αποσπάσματα των Πατέρων. Η κύρια αυθεντία είναι ο Ψευδο-Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, μετά ο Αθανάσιος και οι Καππαδόκες Χρυσόστομος, Κύριλλος Αλεξανδρείας και Ιωάννης Δαμάσκιος εμφανίζονται συχνά. Ο Μιν ανατύπωσε τη λατινική μετάφραση του έργου του, που έγινε από τον Φρανσίσκο Τόρρες στο τέλος του 16ου αι. (PG 152, 741-992). Πιο πρόσφατα έγινε μία έκδοση του Ελληνικού κειμένου, αλλά είναι δυσεύρετη στη Δύση. Άλλα έργα του Κυπαρισσιώτη περιλαμβάνουν εννέα Ύμνους, που απευθύνονται στον Λόγο του Θεού και μία σύντομη εργασία στην ερώτηση "αν οι προσωπικές ιδιότητες της Τριάδος διαφέρουν από τη θεϊκή ουσία", όπου ο Κυπαρισσιώτης απαντά αρνητικά. Jugie, Martin, article “Palamite, Controverse,” in A. Vacant et al., eds., Dictionniare de Théologie Catholique, vol. 11 (Paris, 1931), cols. 1777-1818, esp. 1806 f. Kotter, B., article "Johannes Kyparissiotes," in: Lexikon für Theologie und Kirche, Bd. 5 (Freiburg 1960), 1054-55.Maragoudaki, Stavros Th. Ἰωάννου τοῦ Κυπαρισσιώτου Κατὰ Νείλου Καβάσιλα Λόγοι πέντε ἀντιρρητικοί, νῦν τὸ πρῶτον ἐκδιδόμενοι (Editio princeps). Second edition (Athens, 1985). Prosopographisches Lexikon der Palaiologenzeit, vol. VI, no. 13900. Talbot, A. M., article “Kyparissiotes, John,” in Alexander P. Kazhdan, editor-in-chief, The Oxford Dictionary of Byzantium, vol. 2 (New York, 1991), p. 1162. π. Ευάγγελος Κ. Πριγκιπάκης, «Ιωάννης ο Κυπαρισσιώτης (περ. 1310-1379)», ΜΟΧΕ 9 (2013), σ. 237-239 στο https://www.academia.edu/40521047/%CE%99%CE%A9%CE%91%CE%9D%CE%9D%CE%97%CE%A3_%CE%9F_%CE%9A%CE%A5%CE%A0%CE%91%CE%A1%CE%99%CE%A3%CE%A3%CE%99%CE%A9%CE%A4%CE%97%CE%A3_John_Kyparissiotes_Cyparissiotes_.
Ο Ιωάννης Κυπαρισσιώτης ο σοφός (π. 1310 - 1378/9) ήταν Ρωμαίος θεολόγος και ηγέτης αντι-Παλαμικός συγγραφέας, κατά την περίοδο που ακολούθησε την αποβίωση του Νικηφόρου Γρηγορά (π. 1360) και του ίδιου του Παλαμά (1359). Από όλους τους αντιπάλους του Γρηγορίου Παλαμά του 14ου αι., ήταν ο πιο συστηματικός και μάλλον ο ικανότερος θεολόγος. Τα περισσότερα των έργων του παραμένουν στα πρωτότυπα χειρόγραφα, αμετάφραστα. Κανείς δεν εμφανίστηκε να τα μεταφράσει σε κάποια μοντέρνα γλώσσα. Μερικά από τα έργα του τυπώθηκαν στην Ελλάδα μετά το 1950 σε μικρές εκδόσεις, που είναι δύσκολο να φθάσουν στη Δύση, όσο και τα ίδια του τα χειρόγραφα.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CF%85%CF%80%CE%B1%CF%81%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82
Αντωνινιανός
Ακόμη και τότε που πρωτοκυκλοφόρησε, ο άργυρος που περιείχε δεν ήταν 2 δηναρίων, αλλά 1,5 δηναρίου. Αυτό προκάλεσε πληθωρισμό: ο λαός αποθησαύριζε τα δηνάρια (νόμος του Γκρέσχαμ) με αποτέλεσμα οι έμποροι, που αναγνώρισαν τη μικρότερη εσωτερική (μεταλλική) αξία του αντωνινιανού, ύψωσαν τις τιμές για εξισορρόπηση. Το κράτος δεν κατακτούσε νέα εδάφη και τα αποθέματα σε χαλκάργυρο (bullion) μειωνόταν. Τα μεταλλεία αργύρου της Ιβηρικής είχαν εξαντληθεί και μία σειρά στρατιωτικών Αυτοκρατόρων και σφετεριστών ήθελαν νομίσματα για να πληρώσουν το στράτευμά τους και να εξαγοράσουν την πίστη των στρατιωτών τους. Έτσι κάθε νέα έκδοση αντωνινιανών είχε λιγότερο άργυρο, που επέφερε αύξηση του πληθωρισμού. Το 271 ο Αυρηλιανός αύξησε την περιεκτικότητα σε άργυρο των αντωνινιανών, αλλά αυτό κράτησε για λίγο. Το διάστημα αυτό στην πίσω όψη υπήρχε το σύμβολο XXI, που πιστεύεται ότι σημαίνει 20 μέρη χαλκού και 1 μέρος αργύρου, δηλ. 4,8% άργυρο, το οποίο μπορεί να ήταν 5%. Ως το τέλος του 3ου αι. οι αντωνινιανοί είχαν γίνει ορειχάλκινοι και κατασκευαζόταν από λιώσιμο παλαιότερων κοπών, όπως σηστερτίων. Τεράστιες ποσότητες κοβόταν, με ένα μεγάλο ποσοστό των νομισμάτων που κυκλοφορούσαν να είναι απομιμήσεις, συχνά με εσφαλμένες επιγραφές και σχέδια. Τα νομίσματα των πολιτών έγιναν τότε πρακτικά χωρίς αξία και χάθηκαν ή απορρίφθηκαν κατά εκατομμύρια. Η κατάσταση έμοιαζε με τον υπερπληθωρισμό της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, που τη δεκαετία του 1920 στη Γερμανία τα χαρτονομίσματα τυπώθηκαν με απερίσκεπτη αφθονία. Το νόμισμα αυτό έπαψε να υπάρχει με τη νομισματική μεταρρύθμιση τού Διοκλητιανού το 301, ο οποίος εξέδωσε νέα νομίσματα για να σταματήσει την πτώση. Στην εποχή μας είναι πολύ εύκολο να βρεθούν, εκτός από μερικές σπάνιες εκδόσεις του Αιμιλιανού και των σφετεριστών Μ. Αυρήλιου Μάριου, Κουίετου και Ρεγκαλιανού. τΤν όρο αντωνινιανός επινόησαν οι σύγχρονοι νομισματολόγοι, καθώς δεν γνωρίζουμε πώς αποκαλούντο στην αρχαιότητα. Η Ιστορία των Αυγούστων, μία όχι αξιόπιστη πηγή, αναφέρεται σε αρκετές περιπτώσεις σε ένα αργυρό νόμισμα, που κόπηκε από Αντωνίνο, ωστόσο υπήρχαν αρκετοί αυτοκράτορες του τέλους του 2ου αι. και των αρχών του 3ου, που έφεραν αυτό το όνομα. Επειδή η έκδοση του αργυρού νομίσματος του Καρακάλλα ήταν νέα, και το κανονικό του όνομα ήταν Μ. Α. Σ. Αντωνίνος, συνδέθηκε το νόμισμα με αυτόν. Abdy, Richard (2012). "The Severans". In Metcalf, William. The Oxford handbook of Greek and Roman coinage. New York: Oxford University Press. p. 507. "Ancient Coins - Roman Silver Antoninianus". www.24carat.co.uk. Retrieved 2008-05-02.
Ο αντωνινιανός, το ακτινωτό ή διπλό δηνάριο ήταν ένα αρχαίο ρωμαϊκό νόμισμα ίσο με δύο δηνάρια. Αρχικά ήταν αργυρό, αλλά έβαζαν όλο και λιγότερο άργυρο, ώστε έγινε ορειχάλκινο με ελάχιστο άργυρο. Το νόμισμα εισήχθη επί Αντωνίνου Καρακάλλα στις αρχές του 215. Ήταν αργυρό όπως το δηνάριο και ξεχώριζε από το ελαφρώς μεγαλύτερο μέγεθός του και από το ότι η μορφή του Αυτοκράτορα έφερε ακτινωτό στέμμα. Αυτό το στέμμα ήταν ένδειξη διπλής αξίας και υπήρχε στο κουινάριο (διπλό σηστέρτιο) και στον δουπόνδιο (διπλό ασσάριο). Οι αντωνινιανοί απεικονίζουν γυναίκες, συνήθως τη σύζυγο του Αυτοκράτορα, με τις προτομές τους επάνω σε ημισέληνο.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CF%89%CE%BD%CE%B9%CE%BD%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CF%82
Νικόλαος Λογοθέτης
Γεννήθηκε στην Καβάλα. Είναι παντρεμένος και έχει μαζί με την σύζυγό του, δύο παιδιά. Σπούδασε στο Τμήμα Φυσικής και Μαθηματικών του Πανεπιστημίου Πατρών. Είναι πτυχιούχος του Πανεπιστημίου Πατρών (Τμήμα Φυσικο-Μαθηματικό), κάτοχος των μεταπτυχιακών τίτλων Μάστερ (M.Sc.) στο Πανεπιστήμιο του Sheffield (Τμήμα Στατιστικής και Πιθανοτήτων - 'Sheffield / Manchester School of Statistics') και Διδακτορικού (Ph.D.) από το Πανεπιστήμιο του Nottingham στην Αγγλία. Έχει διατελέσει Σύμβουλος Έρευνας και Λέκτορας στο τμήμα Στατιστικών και Μαθηματικών Επιστημών στο London School of Economics από το 1980 έως το 1985. Μεταξύ 1985-1989 διατέλεσε Διευθυντής της Συμβουλευτικής και Ερευνητικής Μονάδας Στατιστικών Επιστημών και μέλος της Τεχνικής Διοίκησης της General Electric Company για θέματα Ποιότητας, καθώς και μέλος της συμβουλευτικής θυγατρικής της εταιρίας GEConsult ως management consultant σε θέματα Ποιότητας και Παραγωγικότητας, ISO-9000 και Μάνατζμεντ Ολικής Ποιότητας. Το 1989 έγινε Ανώτερος Σύμβουλος στη Συμβουλευτική Μονάδα Διοικητικών Επιστημών των Βρετανικών Τηλεπικοινωνιών (British Telecom). Διευθύνων σύμβουλος και ιδρυτής της T.Q.M. HELLAS AE από το 1991 (Εταιρία συμβούλων επιχειρήσεων παρέχοντας συμβουλευτικές και εκπαιδευτικές υπηρεσίες σε θέματα Στατιστικών Μελετών, ISO-9001, ISO-17025, ISO-14001, Re-engineering, OHSAS 18001, HACCP, CE και Μάνατζμεντ Ολικής Ποιότητας - TQM) που δραστηριοποιείται σε Ελλάδα, Κύπρο και Βόρεια Αφρική. Το 2010 εκλέχτηκε ως αντιπρόεδρος της Ελληνικής Στατιστικής υπηρεσίας. Βραβεύτηκε από το περιοδικό ECO-Q ως σύμβουλος ποιότητας με την μεγαλύτερη δράση κατά το έτος 1998. Το 1991 συντόνισε και συμβούλεψε ένα ερευνητικό έργο σε θέματα ολικής ποιότητας το εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο το όποιο κέρδισε το πρώτο βραβείο ‘Λέοντος Μελά' από τον ΣΕΒ. Είναι πιστοποιημένος σύμβουλος του ιδρύματος τεχνολογίας Κύπρου. Από το 1992 είναι εκπρόσωπος του συνδέσμου Ελλήνων βιομηχάνων (ΣΕΒ) στο European Foundation for Quality Management (EFQM). 1995-2000¨Επιτηρητης και σύμβουλος έρευνας για θέματα ποιότητας στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα ΜΒΑ του πανεπιστημίου Surrey. Ιδρυτικό μέλος του "Taguchi-Club" στην Αγγλία. Μέλος της επιτροπής έρευνας του ‘British Deming Association’ της Αγγλίας. 1987-90: Μέλος της επιτροπής έκδοσης του περιοδικού Royal Statistical Society (RSS) Applied Statistics και του International Journal of Total Quality Management. 1987-90: "Ανώτερος Επισκέπτης Ερευνητής" ("Senior Visiting Research Fellow") του πανεπιστήμιου CITY και μέλος του "City University Quality Unit", Λονδίνο, Αγγλία. Έχει προετοιμάσει και συντελέσει στην επίτευξη της πιστοποίησης Συστημάτων Διαχείρισης για πολλές σημαντικές Ελληνικές Επιχειρήσεις στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Από το 2001 είναι μέλος του Συνεργαζόμενου Εκπαιδευτικού Προσωπικού του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου έχοντας συγγράψει ένα από τα διδασκόμενα βιβλία στο Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα «Διαχείριση και Τεχνολογία Ποιότητας». Έχει δημοσιεύσει 5 βιβλία και πάνω από 20 επιστημονικές μελέτες σε διεθνή περιοδικά, καθώς και πολλά άρθρα σε ελληνικές εφημερίδες και περιοδικά. Τα πιο σημαντικά από αυτά είναι: Lord ROTHSCHILD V. and LOGOTHETIS N. (1986): "Probability Distributions", J. Wiley & Sons LOGOTHETIS N. and WYNN H.P. (1989): "Quality through Design: Experimental Design, Off-line Quality Control and Taguchi's contributions", Clarendon Press (Oxford University Press) LOGOTHETIS N (1992): "Managing for Total Quality" Prentice Hall International (UK). Επίσης διαθέσιμο και σε Ελληνική μετάφραση ως: «Μάνατζμεντ Ολικής Ποιότητας», (Α΄ Έκδοση 1993, Β΄ Έκδοση 2005 και Γ΄ Έκδοση 2015) INTERBOOKS και ΦΑΙΔΙΜΟΣ, Athens, Greece ΛΟΓΟΘΕΤΗΣ Ν. (2000): «Διαδικασίες και Τεχνικές Συνεχούς Βελτίωσης της Ποιότητας», (Θεματική Ενότητα: Προηγμένα Εργαλεία και Μέθοδοι για τον Έλεγχο της Ποιότητας), ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΝΟΙΚΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΛΟΓΟΘΕΤΗΣ Ν. (2008): «Μέθοδοι του Taguchi και Τεχνικές Ελέγχου και Συνεχούς Βελτίωσης της Ποιότητας», ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΝΟΙΚΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ LOGOTHETIS N. (1987a): "Off-line Quality Control with prior exploration of Data"; GEC Journal of Research, Vol. 5, No.1,40-48. LOGOTHETIS N. (1987b): "Off-line Quality Control and ill-designed data"; Quality and Reliability Engineering International, Vol. 3, No. 4, p. 227-238. LOGOTHETIS N. and HAIGH A. (1987): "The Statistical flexibility of the Taguchi method in the Optimization of Multi-Response Processes"; The Professional Statistician, Vol 6, Issue 7, p. 10-16; (also in the book: 'Taguchi-methods; Applications in world industry', p. 113-127, IFS Publications/Spinger-Verlag, 1989). . LOGOTHETIS N. (1988a): "The role of Data-transformation in the Taguchi Analysis"; Quality and Reliability Engineering International, Vol. 4, No. 1, p. 49-61. LOGOTHETIS N. (1988b): "Achieving high quality at low cost: The Japanese secret"; Information-Compupress, Athens, Dec.1988, p.39-45. LOGOTHETIS N. and HAIGH A. (1988): "Characterizing and optimizing Multi-Response Processes by the Taguchi method"; Quality and Reliability Engineering International, Vol.4, No. 2, p. 159-169. LOGOTHETIS N. and SALMON J. (1988): "Tolerance Design and Analysis of Audio-Circuits"; Chapter 11 in the book:'Taguchi methods: proceedings of the 1988 European Conference" (edited by A.Bendell), Elsevier Applied Science Publications. LOGOTHETIS N. (1989a): "Establishing a Noise Performance Measure"; The Statistician, Vol. 38, No. 3, p 155-174. LOGOTHETIS N. (1989b) : "The Management principles of Deming for high quality, productivity and competitive position"; Information - Compupress, Athens, January 1990, p. 118-122. LOGOTHETIS N., ATKINSON C., SALMON J. and BEST K. (1989): "Development of newly installed processes"; International Journal of "Advanced Manufacturing Technology". LOGOTHETIS N. (1990a): "The Box-Cox Transformations and the Taguchi method"; Applied Statistics, Journal of the Royal Statistical Society (Series C), Vol.39, No.1, p. 31-48. LOGOTHETIS N. (1990b): "Minute Accumulating Analysis and Life-Testing"; Journal of Applied Statistics, Vol.17, No.2, p.175-185. LOGOTHETIS N. (1990c): "Managing the Component-Tolerances"; Journal of Total Quality Management, Vol 1, No. 1,p. 75-84. LOGOTHETIS N. (1990d): "The theory of 'Pre-Control': A serious method or a colourful naivity?"; Journal of Total Quality Management, Vol 1, No. 2, p. 207-220. LOGOTHETIS N. (1990e): "A perspective on Shainin's approach to Experimental Design for Quality Improvement"; Quality and Reliability Engineering International, Vol 6, No 2, p. 195-202. LOGOTHETIS N. (1990f): "Alternatives to Fractional Experimentation: An assessment and critique" Journal of Total Quality Management, Vol 1, No 3, p.335-344. LOGOTHETIS N. (1994): "Towards a Quality Management of Education"; Total Quality Management, Vol. 6, Nos 5&6, p.479-486. LOGOTHETIS N. (1995): "Οι θεμελιώδεις Αρχές και οι ιδιάζουσες Τεχνικές του Μάνατζμεντ Ολικής Ποιότητας στον Τομέα Υπηρεσιών Υγείας" Πρακτικά Συνεδρίου: ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ ΜΑΝΑΤΖΜΕΝΤ ΟΛΙΚΗΣ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ ΥΓΕΙΑΣ, Θεσσαλονίκη, 4-6/11/95, σελ.39-45. ΛΟΓΟΘΕΤΗΣ. Ν. (1997) : “Προς μια Στρατηγική Ποιότητας για τον Ελληνικό Τουρισμό”. Πρακτικά Συνεδρίου : ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ, QUALITY FORUM 97, ΑΘΗΝΑ, 24-26/10/97, ΣΕΛ 213-220. P. S. GEORGILAKIS , N. D. HATZIARGYRIOU, N. LOGOTHETIS, S. S. ELEFSINIOTIS (2000) : "Establishing an Optimal Annealing Process of Magnetic Cores by the Taguchi Method", CONFERENCE RECORD OF THE IEEE INDUSTRY APPLICATIONS, Volume: 2, page(s): 1033-1040 vol.2. Ζ. GEORGANTA, N. LOGOTHETIS (2021): "Public deficit, debt and stock –flow adjustment (SFA): statistical and econometric investigation, 1960-2017"; Greek Statistical Institute Proceedings of the 33rd Panhellenic Statistics Conference (2021), pp.262-280, esi-stat.gr/wp-content/uploads/2022/06/τόμος-πρακτικών-33ου-συνεδρίου-ΕΣΙ.pdf
Ο Νικόλαος Λογοθέτης (γενν. στην Καβάλα) είναι Έλληνας επιχειρηματίας και Μέλος του Συνεργαζόμενου Εκπαιδευτικού Προσωπικού (Σ.Ε.Π.) του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου. Έχει διατελέσει αντιπρόεδρος της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%82_%CE%9B%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CE%B8%CE%AD%CF%84%CE%B7%CF%82
Κατάρρινοι
Όπως και οι πλατύρρινοι (με εξαίρεση το γένος Aotus), οι κατάρρινοι είναι ημερόβια ζώα.Οι πίθηκοι δεν έχουν ουρές. Οι ουρές των κερκοπιθηκοειδών δεν είναι συλληπτήριες, αλλά βοηθούν στην ισορροπία. Οι κατάρρινοι έχουν επίπεδα νύχια. Έχουν συλληπτήρια χέρια, και όλοι εκτός από τους ανθρώπους έχουν επίσης συλληπτήρια πόδια. Ο οδοντικός τους τύπος είναι 2.1.2.3 2.1.2.3 {\displaystyle {\tfrac {2.1.2.3}{2.1.2.3}}} .Τα περισσότερα είδη παρουσιάζουν σημαντικό φυλετικό διμορφισμό, και τα περισσότερα, αλλά όχι όλα, ζουν σε κοινωνικές ομάδες. Οι πίθηκοι και οι μαϊμούδες Παλαιού Κόσμου (κερκοπιθηκοειδή) διασπάστηκαν από την εξελικτική πορεία των μαϊμούδων Νέου Κόσμου (πλατύρρινοι) περίπου 35 εκατομμύρια χρόνια πριν. Η μεγαλύτερη διαίρεση μέσα στην ομάδα των κατάρρινων συνέβη περίπου 25 εκατομμύρια χρόνια πριν, με τους γίββωνες να αποσπούνται από την εξελικτική πορεία των μεγάλων πιθήκων (στους οποίους συμπεριλαμβάνονται και οι άνθρωποι) περίπου 15-19 εκατομμύρια χρόνια πριν. Τάξη Πρωτεύοντα (Primates) Υποτάξη Στρεψίρρινοι (Strepsirrhini): όλοι οι προσιμιίδες εκτός από τους τάρσιους Υποτάξη Απλόρρινοι (Haplorrhini): τάρσιοι, μαϊμούδες και πίθηκοι Ανθυποτάξη Ταρσιόμορφα (Tarsiiformes) Οικογένεια Ταρσιίδες (Tarsiidae): τάρσιοι Ανθυποτάξη Σιμιόμορφα (Simiiformes): σιμιίδες Μικροτάξη Κατάρρινοι (Catarrhini) Υπεροικογένεια Κερκοπιθηκοειδή (Cercopithecoidea) Οικογένεια Κερκοπιθηκίδες (Cercopithecidae) : μαϊμούδες Παλαιού Κόσμου Υπεροικογένεια †Propliopithecoidea Οικογένεια †Propliopithecidae (περιλαμβάνει τον Αιγυπτοπίθηκο) Υπεροικογένεια †Saadanioidea Οικογένεια †Saadaniidae Υπεροικογένεια Ανθρωποειδή (Hominoidea): πίθηκοι Οικογένεια Υλοβατίδες (Hylobatidae): γίββωνες ή «μικροί πίθηκοι» Οικογένεια Ανθρωπίδες (Hominidae): «μεγάλοι πίθηκοι» (συγκαταλέγονται και οι άνθρωποι) Μικροτάξη Πλατύρρινοι (Platyrrhini): μαϊμούδες Νέου Κόσμου Sellers, Bill (20 Οκτωβρίου 2000). «Primate Evolution» (PDF). Αρχειοθετήθηκε (PDF) από το πρωτότυπο στις 29 Οκτωβρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 21 Αυγούστου 2010. Disotell, T. R.; Noviello, C. M.; Raaum, R. L.; Sterner, K. N.; Stewart, C. (2005). "Catarrhine primate divergence dates estimated from complete mitochondrial genomes: concordance with fossil and nuclear DNA evidence". J. Hum. Evol. (48): 237-257. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Catarrhini στο Wikimedia Commons
Κατάρρινοι (μικροτάξη: Catarrhini) ονομάζεται μία από τις δύο υποδιαιρέσεις των ανώτερων πρωτευόντων (ή άλλη είναι η μικροτάξη Πλατύρρινοι ή μαϊμούδες Νέου Κόσμου). Αποτελείται από τα Κερκοπιθηκοειδή (μαϊμούδες Παλαιού Κόσμου) και τους πιθήκους (δηλαδή τις οικογένειες Ανθρωποειδή και Υλοβατίδες). Αυτές οι ομάδες περιλαμβάνουν είδη όπως οι ουρακοτάγκοι, οι γορίλες, οι άνθρωποι, ο χιμπαντζήδες, οι γίββωνες και άλλοι. Όλα τα είδη είναι ενδημικά στην Αφρική και την Ασία.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CF%81%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CE%B9
Simple Network Management Protocol
Σε μια τυπική χρήση του πρωτοκόλλου SNMP, υπάρχει ένας αριθμός συστημάτων υπό διαχείριση καθώς και ένα ή περισσότερα συστήματα διαχείρισης. Το λογισμικό που "τρέχει" σε κάθε δικτυακή υπό διαχείριση συσκευή ή σύστημα ονομάζεται agent και αναφέρει μέσω του πρωτοκόλλου SNMP στα συστήματα διαχείρισης. Στη βασική του μορφή, το SNMP προσφέρει στα συστήματα διαχείρισης, δεδομένα διαχείρισης ως μεταβλητές, όπως π.χ."free memory", "system name", "number of running processes", "default route", κλπ. Ταυτόχρονα, επιτρέπει ενέργειες όπως η εφαρμογή νέας ή η αλλαγή της υπάρχουσας παραμετροποίησης της δικτυακής διάταξης. Οι μεταβλητές που ελέγχονται από το SNMP οργανώνονται σε ιεραρχικές δομές, οι οποίες μαζί με τα μεταδεδομένα (όπως ο τύπος και η περιγραφή των μεταβλητών περιγράφονται από τα MIBs (Management Information Bases)
Το Simple Network Management Protocol (SNMP) είναι μέρος της σουίτας πρωτοκόλλων Internet (IP - Internet Protocol), όπως έχει ορισθεί από το Internet Engineering Task Force (IETF). Χρησιμοποιείται στα συστήματα διαχείρισης δικτύων, στη διαχείριση και παρακολούθηση δικτυακών συσκευών που απαιτούν παρέμβαση του διαχειριστή δικτύου. Αποτελείται από μια ομάδα προτύπων για τη διαχείριση δικτύου και περιλαμβάνει ένα πρωτόκολλο επιπέδου εφαρμογών (application layer), ένα σχήμα βάσης δεδομένων και μια ομάδα από σύνολα δεδομένων.
https://el.wikipedia.org/wiki/Simple_Network_Management_Protocol
Βόρεια Βιρτζίνια
Ιστορικά, στην Βρετανική Αποικία της Βιρτζίνια η οποία μόνιμα αρχικά εγκαθιδρύθηκε στο Τζέιμσταουν το 1607, η περιοχή που τώρα γενικά θεωρείται ως "Βόρεια Βιρτζίνια" βρισκόταν σε μια ευρύτερη περιοχή οριζόμενη από μια δωρεά γης από τον Βασιλιά Κάρολο Β' της Αγγλίας στις 18 Σεπτεμβρίου 1649, ενόσω ο μονάρχης ήταν εξόριστος στη Γαλλία κατά την διάρκεια του Αγγλικού Εμφυλίου Πολέμου. Οκτώ από τους πιστούς υποστηρικτές του were named, και μεταξύ τους ο Τόμας Καλπέπερ.Στις 25 Φεβρουαρίου 1673 ένας νέος καταστατικός χάρτης δόθηκε στον Τόμας Λόρδο Κόλπεπερ και τον Χένρι Κόμη του Άρλινγκτον. Ο Λόρδος Κόλπεπερ ονομάστηκε Βασιλικός Κυβερνήτης της Βιρτζίνια την περίοδο 1677–1683. Η Κομητεία Κάλπεπερ αργότερα ονομάστηκε από αυτόν όταν δημιουργήθηκε το 1749· όμως, η ιστορία δεν τον έχει καταγράψει ως έναν από τους καλύτερους αποικιακούς κυβερνήτες της Βιρτζίνια. Αν και έγινε κυβερνήτης της Βιρτζίνια τον Ιούλιο 1677, δεν ήρθε στη Βιρτζίνια παρά το 1679, και ακόμη και τότε φαινόταν να ενδιαφέρεται περισσότερο για την διατήρηση των εκτάσεών του στον "Βόρειο Λαιμό της Βιρτζίνια" παρά για τη διακυβέρνηση. Επέστρεψε σύντομα στην Αγγλία. Το 1682 ταραχές στην αποικία τον ανάγκασαν να επιστρέψει, αλλά την περίοδο που έφτασε, οι ταραχές είχαν ήδη καταπνιγεί. Αφότου φαινομενικά διασπάθισε £9.500 από το θησαυροφυλάκιο της αποικίας, επέστρεψε στην Αγγλία και ο Βασιλιάς αναγκάστηκε να τον αποπέμψει. Σε αυτή την ταραχώδη περίοδο, η ασταθής συμπεριφορά του Καλπέπερ σήμαινε ότι βασιζόταν όλο και περισσότερο στον εξάδελφό του και πράκτορα της Βιρτζίνια, Συνταγματάρχη Νίκολας Σπένσερ. Ο Σπένσερ διαδέχτηκε τον Καλπέπερ ως ενεργών Κυβερνήτης μετά την αναχώρηση του Λόρδου Καλπέπερ από την αποικία. Για πολλά χρόνια, οι απόγονοι του Λόρδου Καλπέπερ επέτρεψαν σε άνδρες στη Βιρτζίνια (κυρίως στον Ρόμπερτ "King" Κάρτερ) να διαχειρίζονται τις ιδιοκτησίες.Νομική διεκδίκηση επί της γης τέθηκε τελικά από τον εγγονό του Λόρδου Καλπέπερ, τον Τόμας Φέρφαξ, 6ος Λόρδος Φέρφαξ του Κάμερον, ο οποίος έγινε γνωστός στην αποικία ως "Lord Fairfax", in a survey authorized by Governor William Gooch in 1736. The lands of Lord Fairfax (and Northern Virginia) were defined as that between the Rappahannock and Potomac rivers, and were officially called the "Northern Neck". Το 1746 a back line was surveyed and established between the headwaters of the Potomac and Rappahannock rivers, defining the west end of the grants. According to documents held by the Handley Regional Library of the Winchester-Frederick County Historical Society, the grants contained 5,282,000 acres (21,380 km2). Περιελάμβαναν τις 22 σύγχρονες κομητείες: Νορθάμπερλαντ, Λάνκαστερ, Ουέστμορλαντ, Στάφορντ, Κινγκ Τζορτζ, Πρινς Ουίλλιαμ, Φέρφαξ, Λούντουν, Φόκιερ, Ραπαχάνοκ, Κάλπεπερ, Μάντισον, Κλαρκ, Ουόρεν, Πέιτζ, Σεναντόα, και Φρέντερικ στη Βιρτζίνια και τις Κομητείες Χάρντι, Χάμσαϊρ, Μόργκαν, Μπέρκλεϊ και Τζέφερσον στη Δυτική Βιρτζίνια.Ο Λόρδος Φέρφαξ ήταν ισόβιος εργένης και έγινε ένα από τα πιο γνωστά πρόσωπα της ύστερης αποικιακής εποχής. Το 1742 η νέα κομητεία που δημιουργήθηκε από την Κομητεία Πρινς Ουίλλιαμ ονομάστηκε Κομητεία Φέρφαξ προς τιμή του, ένα από τα πολυάριθμα ονόματα τοποθεσιών στη Βόρεια Βιρτζίνια και την Ανατολική Χερσόνησο της Δυτικής Βιρτζίνια που ονομάστηκαν από αυτόν. Ο Λόρδος Φέρφαξ εγκαθίδρυσε την κατοικία του πρώτα στο σπίτι του αδελφού του στο "Belvoir" (τώρα στην περιοχή του Φορτ Μπελβουάρ στην Κομητεία Φέρφαξ).Όχι πολύ αργότερα, έχτισε ένα κυνηγετικό οίκημα κοντά στα Όρη Μπλου Ριτζ το οποίο ονόμασε "Greenway Court", και βρισκόταν κοντά στο Ουάιτ Ποστ στην Κομητεία Κλαρκ, και μετακόμισε εκεί. Περίπου το 1748 ο Λόρδος Φέρφαξ έναν νεαρό 16 ετών ονόματι Τζορτζ Ουάσινγκτον, και, εντυπωσιασμένος με την ενέργεια και τα ταλέντα του, του ανέθεσε να εποπτεύει τις εκτάσεις του δυτικά του Μπλου Ριτζ.Ο Λόρδος Φέρφαξ έμεινε ουδέτερος κατά την Αμερικανική Επανάσταση. Μόλις μερικές εβδομάδες μετά την παράδοση των Βρετανικών στρατευμάτων υπό τον Στρατηγό Κορνουόλις στο Γιορκτάουν, πέθανε στο σπίτι του στο Γκρίνγουεϊ Κορτ στις 9 Δεκεμβρίου 1781, σε ηλικία 90 ετών. Ενταφιάστηκε στην ανατολική πλευρά της Εκκλησίας του Χριστού στο Ουίντσεστερ. Ενώ τα σχέδια του για ένα μεγάλο σπίτι στο Γκρίνγουεϊ Κορτ ποτέ δεν υλοποιήθηκαν, και η πέτρινη στοά του δεν υπάρχει πια, μια μικρή κατασκευή από ασβεστόλιθο που είχε χτίσει υπάρχει ακόμα στο σημείο. Μετά τον Αμερικανικό Επαναστατικό Πόλεμο, όταν οι Δεκατρείς Αποικίες δημιούργησαν την Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, ο ήρωας πολέμου και καταγόμενος από τη Βιρτζίνια Τζορτζ Ουάσινγκτον ήταν η επιλογή για να γίνει πρώτος πρόεδρος. Ο Ουάσινγκτον είχε υπάρξει surveyor και δημιουργός canals for transportation earlier in the 18th century. He was also a great proponent of the bustling port city of Alexandria, which was located on the Potomac River below the fall line, not far from his plantation at Mount Vernon in Fairfax County. ΜΕ την καθοδήγησή του, a new federal city (now known as the District of Columbia) was laid out straddling the Potomac River upon a square of territory which was ceded to the federal government by the new states of Maryland and Virginia. Alexandria was located at the eastern edge south of the river. On the outskirts on the northern side of the river, another port city, Georgetown, was located. However, as the federal city grew, land in the portion contributed by Maryland proved best suited and adequate for early development, and the impracticality of being on both sides of the Potomac River became clearer. Not really part of the functioning federal city, many citizens of Alexandria were frustrated by the laws of the District government and lack of voting input. Slavery also arose as an issue. To mitigate these issues, and as part of a "deal" regarding abolishment of slave trading in the District, in 1846, the U.S. Congress passed a bill retro-ceding to Virginia the area south of the Potomac River, which was known as Alexandria County. That area now forms all of Arlington County (which was renamed from Alexandria County in 1922) and a portion of the independent city of Alexandria. Η δουλεία, τα δικαιώματα των πολιτειών, και τα οικονομικά ζητήματα χώρισαν βαθμιαία τις νότιες και τις βόρειες πολιτείες κατά το πρώτο ήμισυ του 19ου αιώνα, οδηγώντας τελικά στον Αμερικανικό Εμφύλιο Πόλεμο από το 1861 μέχρι το 1865. Παρότι το Μέριλαντ ήταν δουλοκτητική πολιτεία, παρέμεινε στην Αμερικανικό Εμφύλιο, ενώ η Βιρτζίνια αποσχίστηκε και ενώθηκε με τη νεοσυσταθείσα Συνομοσπονδία, που η νέα της πρωτεύουσα ορίστηκε στο Ρίτσμοντ. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1880 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1960 τα πολιτικά της Βιρτζίνια κυριαρχούντο από Conservative Democrats. Μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, υπό την ηγεσία του Harry Flood Byrd, ο οποίος έγινε Κυβερνήτης της Βιρτζίνια και αργότερα Γερουσιαστής των ΗΠΑ, αυτή η ομάδα έγινε γνωστή ως Οργάνωση Μπερντ. Northern Virginia Regional Commission Northern Virginia Transportation Authority D.C. Dotcom Αρχειοθετήθηκε 2012-10-07 στο Wayback Machine. Voters Reject Roads Tax: Defeat Is a Major Loss for Gov. Warner Where is Northern Virginia? So Close, Yet So Far: Once Solidly Part of the South, the Old Dominion Now Encompasses a Widening Cultural Chasm The Federal Job Machine Αρχειοθετήθηκε 2013-08-24 στο Wayback Machine. Will Northern Virginia Become the 51st State?
Η Βόρεια Βιρτζίνια αποτελείται από αρκετές κομητείες και ανεξάρτητες πόλεις στην Κοινοπολιτεία της Βιρτζίνια, σε μια εκτεταμένη περιοχή γενικά εκτεινόμενη ακτινικά νότια και προς δυσμάς από την Ουάσινγκτον, Π.Κ. Με 2,6 εκατομμύρια κατοίκους (περίπου το ένα τρίτο της πολιτείας), είναι η πολυπληθέστερη περιοχή της Βιρτζίνια και της μητροπολιτικής περιοχής της Ουάσινγκτον.Οι κοινότητες στην περιοχή δημιουργούν το τμήμα της Βιρτζίνια που ανήκει στην Μητροπολιτική Περιοχή Ουάσινγκτον, την Μητροπολιτική Στατιστική Περιοχή και την μεγαλύτερη Μητροπολιτική Περιοχή Ουάσινγκτον-Βαλτιμόρης. Η Βόρεια Βιρτζίνια είναι η περιοχή με το υψηλότερο εισόδημα στο Βιρτζίνια, έχοντας επτά από τις είκοσι κομητείες με το υψηλότερο εισόδημα στο έθνος, περιλαμβανομένων των τριών υψηλότερων.Η υποδομή μεταφορών της Βόρειας Βιρτζίνια περιλαμβάνει τα μεγάλα αεροδρόμια Ronald Reagan Washington National Airport και Dulles International, αρκετές γραμμές του συστήματος υπόγειου σιδηροδρόμου της Washington Metro, το σύστημα σιδηροδρομικής μεταφοράς σε κοντινές πόλεις για εργασία, Virginia Railway Express, υπηρεσίες αστικού λεωφορείου, και ένα εκτεταμένο δίκτυο Διαπολιτειακών αυτοκινητοδρόμων και ταχειας κυκλοφορίας. Αξιοσημείωτα σημεία στην περιοχή είναι το Πεντάγωνο και η Central Intelligence Agency, καθώς και πολλές εταιρείες που εξυπηρετούν τα προηγούμενα και την ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Στα αξιοθέατα της περιοχής περιλαμβάνονται διάφορα μνημεία και αξιοθέατα της Αποικιοκρατίας και της περιόδου του Αμερικανικού Εμφυλίου, όπως το Όρος Βέρνον και το Εθνικό Νεκροταφείο του Άρλινγκτον. Αποτελεί την πλουσιότερη περιοχή εντός των ΗΠΑ.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CF%8C%CF%81%CE%B5%CE%B9%CE%B1_%CE%92%CE%B9%CF%81%CF%84%CE%B6%CE%AF%CE%BD%CE%B9%CE%B1
Samsung Galaxy A72
Το Galaxy A72 έχει παρόμοιο σχεδιασμό με τον προκάτοχό του. Διαθέτει οθόνη Infinity-O με εγκοπή στο κέντρο για την μπροστινή κάμερα όπως και το Galaxy A71. Ωστόσο, η συσκευή διαθέτει ματ χρωματικές επιλογές αντί για γυαλιστερά ντεγκραντέ φινιρίσματα στο Galaxy A71. Είναι διαθέσιμο με επιλογές χρώματος Awesome Black, Awesome White, Awesome Violet και Awesome Blue. Η οθόνη προστατεύεται από Corning Gorilla Glass 3 ενώ ο σκελετός και το πίσω πλαίσιο είναι κατασκευασμένα από πλαστικό. Διαθέτει πιστοποίηση IP67 για αντοχή στο νερό και τη σκόνη. Το Galaxy A72 έχει οθόνη μεγέθους 6,7 ιντσών Super AMOLED με ανάλυση 1080x2400 pixels., ρυθμό ανανέωσης 90Hz και φωτεινότητα έως 800 nits.Το τηλέφωνο τροφοδοτείται από τον επεξεργαστή Snapdragon 720G της Qualcomm. Εμπεριέχεται ο οκταπήρυνος CPU Kryo 465 και ο GPU Adreno 618. Το Galaxy A72 διαθέτει Bluetooth 5.0, Wi-Fi 802.11 a/b/g/n/ac, υποδοχή ακουστικών 3,5 mm και NFC. Διαθέτει μη αφαιρούμενη μπαταρία 5000 mAh με υποστήριξη γρήγορης φόρτισης 25W. Υπάρχει ένας φορτιστής 25W στο κουτί σε αντίθεση με το Galaxy A52 που αποστέλλεται με φορτιστή 15W.Το τηλέφωνο περιέχει τετραπλό σύστημα πίσω κάμερα με ευρυγώνιο φακό 64MP με οπτική σταθεροποίηση εικόνας (OIS), τηλεφακό 8 MP με οπτική σταθεροποίηση εικόνας και 3x οπτικό ζουμ, υπερευρυγωνίο φακό 12 MP και φακό macro 5 MP. Επιπλέον, υποστηρίζει ζουμ έως 30x και η έχει μπροστινή κάμερα 32 MP. Υπάρχουν δύο στερεοφωνικά ηχεία και υποστήριξη Dolby Atmos. Επίσης, υπάρχει θύρα ακουστικών 3.5mm. Το τηλέφωνο λειτουργεί με OneUI 3/3.1, βασισμένο σε Android 11. Μπορεί να αναβαθμιστεί σε Android 12 με OneUI 4.0. Το 2023, λαμβάνει ενημερώσεις ασφαλείας τέσσερις φορές τον χρόνο.
Το Samsung Galaxy A72 είναι ένα έξυπνο τηλέφωνο μεσαίας κατηγορίας Android που αναπτύχθηκε και κατασκευάστηκε από τη Samsung Electronics. Το τηλέφωνο ανακοινώθηκε παράλληλα με το Galaxy A52 στη διαδικτυακή παρουσίαση Awesome Unpacked στις 17 Μαρτίου 2021 διαδέχοντας το Galaxy A71. Το Galaxy A72 διατηρεί πολλά από τα χαρακτηριστικά της προηγούμενης γενιάς του, αλλά περιλαμβάνει επίσης μια αναβαθμισμένη μπαταρία 5.000 mAh, πιστοποίηση IP67 για αντοχή σε νερό και σκόνη, ταχύτερο επεξεργαστή και βελτιωμένη κάμερα.
https://el.wikipedia.org/wiki/Samsung_Galaxy_A72
Ελληνικές ευρωεκλογές 2019
Η εκλογή μελών για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο γίνεται με άμεση, καθολική και μυστική ψηφοφορία κάθε πέντε χρόνια. Η Ελλάδα αποτελεί μία ενιαία εκλογική περιφέρεια και έχει το δικαίωμα εκλογής 21 αντιπροσώπων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Δικαίωμα ψήφου για την εκλογή ευρωβουλευτών έχουν οι Έλληνες πολίτες που έχουν συμπληρώσει το 17ο έτος της ηλικίας τους κατά το έτος της εκλογής, είναι εγγεγραμμένοι σε εκλογικό κατάλογο δήμου της χώρας και δεν έχουν στερηθεί του δικαιώματος του εκλέγειν. Η άσκηση του εκλογικού δικαιώματος είναι υποχρεωτική.Παράλληλα με τους Έλληνες εκλογείς της Επικράτειας, έχουν το δικαίωμα του εκλέγειν και οι Έλληνες πολίτες κάτοικοι των 27 λοιπών χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς και εκείνοι οι Έλληνες που θα βρίσκονται την ημέρα της ψηφοφορίας σε κάποιο κράτος μέλος της Ε.Ε.Εκλόγιμοι είναι οι Έλληνες πολίτες που έχουν συμπληρώσει το 25ο έτος της ηλικίας τους κατά την ημέρα της εκλογής και έχουν τη νόμιμη ικανότητα του εκλέγειν.Το σύστημα εκλογής των μελών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου είναι αμιγές αναλογικό, ενώ ο εκλογέας μπορεί να εκφράσει την προτίμησή του υπέρ τεσσάρων, κατά ανώτατο όριο, υποψηφίων ενός συνδυασμού. Για να εκλέξει ένα κόμμα ή συνασπισμός κομμάτων ευρωβουλευτή πρέπει να συγκεντρώσει ποσοστό εγκύρων ψηφοδελτίων τουλάχιστον ίσο με το 3% του συνόλου των εγκύρων ψηφοδελτίων. Μετά τις ευρωεκλογές του 2014 και τις αλλαγές που πραγματοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια της περιόδου (2014-2019), η σύνθεση των μελών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για την Ελλάδα ήταν η εξής: Στις ευρωεκλογές 2019, συμμετείχαν συνολικά 40 κόμματα (αλφαβητικά): Αγροτικό Κτηνοτροφικό Κόμμα Ελλάδας (Α.Κ.Κ.ΕΛ.) Ανεξάρτητοι Έλληνες Πάνος Καμμένος Αντικαπιταλιστική Αριστερή Συνεργασία για την Ανατροπή (ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α) - Μέτωπο της Αντικαπιταλιστικής Επαναστατικής, Κομμουνιστικής Αριστεράς και της Ριζοσπαστικής Οικολογίας Άρμα Συνεργασίας Για την Ευρώπη των Εθνών Γιάννης Δημαράς, Ελληνική Πολιτική Συνείδηση, Πανελλήνιο Άρμα Πολιτών, Πατριωτικό Κοινωνικό Κίνημα Δημιουργία, ξανά! - Θάνος Τζήμερος Δημοκρατική Ευθύνη Δημοσθένης Βεργής - Έλληνες Οικολόγοι Εθνικό Μέτωπο - Πατριωτικός Σύνδεσμος - Λιοντάρια Συνεργεία για την Ελλάδα Ελεύθερη Πατρίδα Ελλάδα, ο άλλος δρόμος - Νότης Μαριάς Έλληνες Ριζοσπάστες Ελληνική Λύση - Κυριάκος Βελόπουλος Ελληνικό Όραμα Ελλήνων Συνέλευσις ΕΝΥΠΕΚΚ - Όρθια Ελλάδα Ένωση Κεντρώων Ευρωπαϊκή Ελεύθερη Συμμαχία - Ουράνιο Τόξο Κίνημα Αλλαγής (Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα "ΠΑΣΟΚ" - Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών "ΚΙ.ΔΗ.ΣΟ" - Ένωση Δημοκρατικής Εθνικής Μεταρρύθμισης "Ε.Δ.Ε.Μ" - Ανανεωτική Αριστερά - Προοδευτικό Κέντρο - Κινήσεις Πολιτών) Κολλάτος - Ανεξάρτητο Πολιτικό Κίνημα - Οικολογικό Ελληνικό Κόμμα Ισότητας, Ειρήνης και Φιλίας Κόμμα Νέων Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας Λαϊκή Ενότητα - Μέτωπο Ανατροπής (Λαϊκή Ενότητα «ΛΑ.Ε» - Κόμμα Πειρατών Ελλάδας - Συνεργαζόμενοι) Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός (ΛΑ.Ο.Σ) - Πατριωτική Ριζοσπαστική Ένωση (ΠΑΤ.ΡΙ.Ε) Λαϊκός Σύνδεσμος - Χρυσή Αυγή Λ.Ε.Υ.Κ.Ο. - Αγροτικό Κόμμα Ελλάδας - Ενώσεις Πολιτισμού και Ανάπτυξης ΛΕΥΚΟ - Λαϊκές Ευρωπαϊκές Κοινωνικές Ομάδες PESG-PEOPLE'S EUROPEAN SOCIAL GROUPS Μαρξιστικό- Λενινιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας ΜέΡΑ25 Νέα Δεξιά Νέα Δημοκρατία Νέα Ελληνική Ορμή Οικολογία Πράσινοι - Αλληλεγγύη Οικολόγοι Πράσινοι Οργάνωση Κομμουνιστών Διεθνιστών Ελλάδας (Ο.Κ.Δ.Ε.) Πλεύση Ελευθερίας - Ζωή Κωνσταντοπούλου Πολίτες του Ηλία Ψινάκη Ποτάμι Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς Φιλελεύθερη ΣυμμαχίαΤο σύνολο των υποψηφίων προσώπων βρίσκεται στην Απόφαση 65/2019 του Αρείου Πάγου. (Πρόεδροι: 1. Βάκης Τσιομπανίδης 3.συλλογική ηγεσία 6.Αλέκος Παπαδόπουλος 8.Μάνος Κώνστας-Γιάννης Μαλταμπές 9.Νίκος Βασιλειάδης 11.Σάββας Τσιτουρίδης 13.Τάσος Τσανεκλίδης 14.Αρτέμης Σώρρας 15.Αλέξης Μητρόπουλος 16.Βασίλης Λεβέντης 17.Παύλος Φιλίποφ Βοσκόπουλος 18.Φώφη Γεννηματά 20.Τσιγδέμ Ασάφογλου 21.Κυριάκος Τοψόγλου 22.Δημήτρης Κουτσούμπας 23.Παναγιώτης Λαφαζάνης 24.Γιώργος Καρατζαφέρης-Ελευθέριος Συναδινός 25.Νίκος Μιχαλολιάκος 26.Ανδρέας Ρεντζούλας-Χρήστος Μαστραντώνης-Λουκάς Καράτζαλης 27.Κωνσταντίνος Ντάλιος 28.Αντώνης Παπαδόπουλος 29.Γιάνης Βαρουφάκης 30.Φαήλος Κρανιδιώτης 31.Κυριάκος Μητσοτάκης 32.Κατερίνα Παπακώστα 33.Νίκος Χρυσόγελος-Όλγα Θεοδωρικάκου 34.συλλογική ηγεσία 35.Σωφρόνης Παπαδόπουλος 38.Σταύρος Θεοδωράκης 39.Αλέξης Τσίπρας 40.Γεράσιμος Σπυράτος)Στην Εισαγγελία του Αρείου Πάγου είχαν καταθέσει αρχικά αιτήσεις συμμετοχής στις ευρωεκλογές 50 Συνδυασμοί, από τους οποίους ο ένας αποσύρθηκε και οι εννέα αποκλείστηκαν. Επιπλέον, αποκλείστηκαν τρεις υποψήφιοι από τον συνδυασμό Οικολογία Πράσινοι - Αλληλεγγύη και ένας από τον συνδυασμό ΜέΡΑ 25 καθώς δεν πληρούσαν τις προϋποθέσεις του νόμου για τη συμμετοχή τους στις ευρωεκλογές. Για τις ευρωεκλογές 2019 πραγματοποιήθηκαν δύο διαφορετικές έρευνες κατά την έξοδο των ψηφοφόρων από τις κάλπες. Μια διενεργήθηκε από τις εταιρίες Metron Analysis, Alco, Marc και MRB για λογαριασμό ιδιωτικών καναλιών, και άλλη μια από την Κάπα Research για τη δημόσια τηλεόραση (Ε.Ρ.Τ.) Τα αποτελέσματα παρουσιάζονται παρακάτω: Οι υποψήφιοι ευρωβουλευτές που εξελέγησαν για την 9η Περίοδο Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (2019-2024) είναι οι εξής: Υπουργείο Εσωτερικών: Ευρωεκλογές 2019 - Επίσημα αποτελέσματα Δημοσκοπήσεις
Οι ευρωεκλογές του 2019 στην Ελλάδα διεξήχθησαν στις 26 Μαΐου 2019. Το εκλογικό σύστημα ήταν η απλή αναλογική, με τη διαδικασία του σταυρού για την επιλογή ευρωβουλευτών. Εκτός από την Ελλάδα κάλπες στήθηκαν για τους Έλληνες του εξωτερικού, σε Λονδίνο, Βρυξέλλες και άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Η Ελλάδα είχε το δικαίωμα εκλογής 21 ευρωβουλευτών.Πρώτο κόμμα αναδείχθηκε η Νέα Δημοκρατία με ποσοστό 33,12% και οκτώ έδρες στο ευρωκοινοβούλιο (βγήκε πρώτη στην πλειοψηφία των εκλογικών περιφερειών), ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ έλαβε ποσοστό 23,75% και έξι έδρες στο ευρωκοινοβούλιο (βγήκε πρώτος σε έξι εκλογικές περιφέρειες: Αχαΐας, Άρτας, Ηρακλείου, Χανίων, Β' Πειραιώς, καθώς και στην νέα εκλογική περιφέρεια Δυτικού Τομέα Αθηνών). Εκλογή αντιπροσώπων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο εξασφάλισαν επιπλέον το Κίνημα Αλλαγής, το ΚΚΕ και η Χρυσή Αυγή. Την εκλογή ευρωβουλευτή πέτυχε και η νεοϊδρυθείσα Ελληνική Λύση, του Κυριάκου Βελόπουλου, η οποία έλαβε ποσοστά κυρίως από τις εκλογικές περιφέρειες της Μακεδονίας. Τέλος, στις εκλογικές περιφέρειες Ξάνθης και Ροδόπης, για μία ακόμη φορά (μετά τις Ευρωεκλογές του 2014), πρώτο σε ψήφους αναδείχθηκε το μουσουλμανικό Κόμμα Ισότητας, Ειρήνης και Φιλίας. Παρόλα αυτά, δεν εξέλεξε ευρωβουλευτή, λόγω των πολύ χαμηλών ποσοστών σε εθνικό επίπεδο, καθότι κατεβάζει υποψηφίους αποκλειστικά και μόνο στους μειονοτικούς νομούς της Θράκης. Η συμμετοχή ανήλθε στο 58,69% και το ποσοστό των λευκών-άκυρων στο 4,47%. Οι ευρωεκλογές του 2019 στην Ελλάδα πραγματοποιήθηκαν μαζί με τον α' γύρο των ελληνικών αυτοδιοικητικών εκλογών του 2019.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B5%CF%85%CF%81%CF%89%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82_2019
Melodifestivalen
Με επτά έθνη να συμμετέχουν, ο πρώτος Διαγωνισμός Τραγουδιού της Εurovision πραγματοποιήθηκε στο Λουγκάνο της Ελβετίας τον Μάιο του 1956. Η πρώτη συμμετοχή της Σουηδίας έγινε στον τρίτο Διαγωνισμό Τραγουδιού το 1958. Μετά από εσωτερική επιλογή, η οποία δεν μεταδόθηκε στα σουηδικά μέσα ενημέρωσης, το Sveriges Radio επέλεξε να στείλει την Άλις Μπαμπς στον διαγωνισμό που έγινε στο Χίλβερσουμ. Το τραγούδι που επιλέχθηκε ήταν το "Samma stjärna lyser för oss två", που αργότερα μετονομάστηκε σε "Lilla stjärna". Κατέκτησε την τέταρτη θέση στον Διαγωνισμό της Eurovision στις 12 Μαρτίου 1958. Το πρώτο Melodifestivalen, που ενσωματώθηκε στη ραδιοφωνική εκπομπή Säg det med musik, έλαβε χώρα στις 29 Ιανουαρίου 1959 στο Τσίρκους στη Στοκχόλμη; οχτώ τραγούδια συμμετείχαν. Τέσσερις επιτροπές από τη Στοκχόλμη, το Γκέτεμποργκ, το Μάλμε και τη Λούλεο ανέδειξαν τον νικητή. Τον διαγωνισμό κέρδισε ο Siw Malmkvist με το τραγούδι "Augustin" αλλά το Sveriges Radio αποφάσισε ότι το νικητήριο τραγούδι - ανεξάρτητα από τον αρχικό του ερμηνευτή - θα το τραγουδούσε η Brita Borg στη Eurovision. Αυτή η πολιτική - της εσωτερικής επιλογής του καλλιτέχνη για τη Eurovision και της επιλογής άλλων καλλιτεχνών να τραγουδιών τα υποψήφια τραγούδια στο Melodifestivalen - σταμάτησε το 1961. Ο διαγωνισμός έγινε τηλεοπτικό πρόγραμμα το 1960, γνωστό ως Eurovisionschlagern, svensk final. Κατά τα πρώτα χρόνια, μεταδιδόταν στη Νορβηγία και στη Δανία από το Nordvision network. Ο διαγωνισμός υιοθέτησε το σημερινό όνομά του, Melodifestivalen, το 1967. Το Melodifestival απέτυχε να πραγματοποιηθεί σε τρεις περιπτώσεις. Το 1964 ο διαγωνισμός ακυρώθηκε εξαιτίας προβλημάτων υγείας ενός συμμετέχοντα καλλιτέχνη; η Σουηδία δεν συμμετείχε στη Eurovision εκείνη τη χρονιά. Το 1970 η Σουηδία δεν συμμετείχε για δεύτερη φορά εξαιτίας της ισοφάρισης τεσσάρων χωρών στην πρώτη θέση, το 1969. Μετά τη διοργάνωση το 1975 του Διαγωνισμού στη Στοκχόλμη, υποστηρίχθηκε ότι η Σουηδία δεν πρέπει να ξοδέψει χρήματα με στόχο τη νίκη και τη διοργάνωση ξανά της Eurovision. Αυτό οδήγησε σε μαζικές διαδηλώσεις κατά της εμπορικής μουσικής και τη διοργάνωση του μη-εμπορικού Alternativfestivalen. Παρόλα αυτά, η Σουηδία αποφάσισε να μην συμμετάσχει στη Eurovision του 1976 αλλά επέστρεψε το 1977. Εκατοντάδες τραγούδια και καλλιτέχνες έχουν συμμετάσχει στο Melodifestivalen μέχρι σήμερα. Παρόλο που στιχουργοί που δεν μένουν στη Σουηδία μπορούσαν να συμμετέχουν στο Melodifestivalen, το 2012 ήταν η πρώτη φορά που ξένοι στιχουργοί μπορούσαν επίσημα να υποβάλλουν τη συμμετοχή τους, δεδομένου ότι θα συνεργάζονταν με έναν Σουηδό στιχουργό. Για να είναι έγκυροι, οι στιχουργοί και οι καλλιτέχνες πρέπει να είναι τουλάχιστον 16 ετών την ημέρα του πρώτου ημιτελικού της Eurovision. Μέχρι το 2001, η συμμετοχή στο φεστιβάλ πραγματοποιούνταν μόνο μια μέρα. Ο αριθμός των συμμετεχόντων ποίκιλε από πέντε έως δώδεκα. Ένα σύστημα από δυο γύρους χρησιμοποιούνταν από το 1981 έως το 1998, κατά το οποίο πέντε συμμετέχοντες απορρίπτονταν στον πρώτο γύρο της ψηφοφορίας. Η αποτυχία να φτάσει στον δεύτερο γύρο με αυτό το σύστημα θεωρούνταν μια μεγάλη αποτυχία για έναν καλλιτέχνη ; όταν η Ελισάμπετ Αντρέασεν απέτυχε να προκριθεί το 1984, αυτό σχεδόν τελείωσε την καριέρα της. Η εισαγωγή εβδομαδιαίων ημιτελικών το 2002 αύξησε τον αριθμό των διαγωνιζομένων σε τριάντα δυο. Τουλάχιστον δέκα διαγωνιζόμενοι πρέπει να ερμηνεύσουν ένα τραγούδι στα σουηδικά. Ένα CD με τα διαγωνιζόμενα τραγούδια κάθε χρονιάς κυκλοφορεί από το 2001 και ένα DVD από τους ημιτελικούς και τον τελικό από το 2003. Το Melodifestivalen θεωρείται το μαξιλάρι για την επιτυχία δημοφιλών Σουηδών καλλιτεχνών στο εξωτερικό όπως οι ABBA, ο Τόμι Κέρμπεργκ και η Λίσα Νόίλσον. Ο διαγωνισμός έχει φιλοξενήσει καλλιτέχνες εκτός Σουηδίας, συμπεριλαμβανομένων των Baccara, Αλάνα Μάιλς, Κατρίνα Λεσκάνιτς και Κορνέλις Βρίσβαϊκ. Οι συμμετέχοντες του Melodifestivalen έχουν επίσης εκπροσωπήσει - και ανεπιτυχώς προσπάθησαν να εκπροσωπήσουν - άλλες χώρες στη Eurovision. Αν και η επιτυχία των νικητών του Melodifestivalen είναι δεδομένη στη Σουηδία, οι περισσότεροι συμμετέχοντες επιστρέφουν στην αφάνεια και ελάχιστοι αποκτούν μια μεγάλη διεθνή επιτυχία. Η επίδραση που έχει ο διαγωνισμός στα σουηδικά τσαρτς σημαίνει ότι ένας καλλιτέχνης δεν χρειάζεται να νικήσει στον διαγωνισμό για να πουλήσει δίσκους στη χώρα. Για παράδειγμα, το τραγούδι που κατέκτησε την τελευταία θέση στο Melodifestivalen το 1990, το "Symfonin" της Loa Falkman, κατέλαβε την πρώτη θέση στα σουηδικά τσαρτ. Το πιο πρόσφατο γεγονός ήταν το 2016 με το τραγούδι των Samir & Viktor "Bada Nakna". Το 2007 είκοσι ένας συμμετέχοντες συμμετείχαν στο Sverigetopplistan. Την εβδομάδα μετά τον τελικό του 2008, τα τραγούδια του Melodifestivalen έφτιαξαν τη λίστα με τα δεκαπέντε κορυφαία τραγούδια των σουηδικών chart. Η διαδικασία επιλογής των είκοσι οκτώ φιναλίστ από τους εκατοντάδες υποψηφίους διαρκεί πάνω από δέκα μήνες. Το SVT επιλέγει δεκατέσσερις υποψήφιους από τις προτάσεις που υποβάλλονται. Δεκατρείς επιπλέον υποψήφιοι προέρχονται από τις προσκλήσεις που στέλνει το SVT ή από άλλους υποψήφιους που το SVT έχει επιλέξει ως επιλαχόντες από τις προτάσεις που έχουν υποβληθεί. Τέλος η εικοστή όγδοη υποψηφιότητα επιλέγεται από τον διαγωνισμό "Svensktoppen Nästa". Η όλη διαδικασία μπορεί να ξεκινήσει από τον Μάιο του προηγούμενου έτους και να ολοκληρωθεί τον Ιανουάριο. Το SVT ξεκινά να αναζητά τα τραγούδια εννέα μήνες πριν από την έναρξη της τηλεοπτικής μετάδοσης του Melodifestival (λίγο μετά τον τελικό της Eurovision του προηγούμενου έτους). Η προθεσμία για την υποβολή των τραγουδιών είναι ο Σεπτέμβριος και τα τραγούδια μπορούν να είναι σε οποιαδήποτε γλώσσα. Στην προ-επιλογή, η διάρκεια του τραγουδιού περιορίζεται στα τρία λεπτά και είκοσι δευτερόλεπτα ; τα τραγούδια πρέπει να μειωθούν στα τρία λεπτά εάν προκριθούν στα τελικά είκοσι οχτώ και όσα τραγούδια προκρίνονται πρέπει επίσης να κυκλοφορήσουν ένα ρεμίξ. Η διαδικασία υποβολής των τραγουδιών εποπτεύεται από μέλη της Σουηδικής Ακαδημίας Μουσικής, σκοπός της οποίας είναι να μειώσει τον αριθμό των τραγουδιών, τα οποία είναι πάνω από 3,000 ετησίως από το 2002, σε περίπου 1,200. Τα 3,440 υποψήφια τραγούδια που προκρίθηκαν στο Melodifestivalen το 2009 είναι ο μεγαλύτερος αριθμός τραγουδιών στην ιστορία του διαγωνισμού. Οι προτιμήσεις της Σουηδικής Ακαδημίας Μουσικής δίνονται σε μια δεκαεξαμελή επιτροπή από επαγγελματίες της μουσικής, υπαλλήλους του SVT και άλλα μέλη. Η επιτροπή αποτελείται από εφήβους μέχρι ανθρώπους που διανύουν τη δεκαετία των πενήντα. Τα τραγούδια που προκρίνονται, μαζί με τους συνθέτες και τους στιχουργούς τους, ανακοινώνονται στα τέλη Σεπτεμβρίου. Αυτή η ανακοίνωση συχνά ακολουθείται από έντονες εικασίες για το ποιος θα ερμηνεύσει τα τραγούδια. Οι στιχουργοί που προκρίνονται πρέπει να δώσουν συνεντεύξεις στο SVT, να κάνουν μια συνέντευξη τύπου πριν τον διαγωνισμό και να παραμείνουν ανοιχτοί σε δημόσιες εμφανίσεις εάν το τραγούδι τους περάσει στον τελικό. Το SVT επιλέγει καλλιτέχνες για τα υποψήφια τραγούδια. Οι καλλιτέχνες που ερμηνεύουν το δοκιμαστικό ενός τραγουδιού αυτόματα εισέρχονται στον διαγωνισμό ; πρέπει να ερμηνεύσουν τα τραγούδια τους εάν δεν μπορέσουν να βρεθούν εναλλακτικοί ερμηνευτές. Τα τραγούδια των καλλιτεχνών κινδυνεύουν να αποκλειστούν από τη διαδικασία εάν οι ίδιοι αρνηθούν. Στο παρελθόν, αυτός ο κανονισμός οδήγησε στον αποκλεισμό του, μεταξύ άλλων, "När löven faller" της Καρόλα το 2003 και του "So Good" του Στέφεν Σίμοντς το 2006. Το SVT μπορεί επίσης να δώσει τραγούδια σε άλλους καλλιτέχνες χωρίς να λάβει υπόψη το ενδιαφέρον του καλλιτέχνη που ερμήνευσε το δοκιμαστικό. Αυτό εμπόδισε την Brandsta City Släckers (2004) και την Pernilla Wahlgren (2005) να ερμηνεύσουν τα τραγούδια που είχαν υποβάλλει. Τα τραγούδια που αποκλείονται από τη διαδικασία ενδέχεται να αντικατασταθούν χωρίς ενημέρωση. Το 2006 το "Naughty Boy" της Χάνα Γκραφ (αντικατάσταση του τραγουδιού του Σίμοντς) κατέλαβε τη δεύτερη θέση από το τέλος στον ημιτελικό του. Το 2002 και το 2007, αντίθετα, τα τραγούδια που αντικαταστάθηκαν, ερμηνεύτηκαν από τον Γιαν Γιόχανσεν και τον Μωνς Ζέλμερλεφ και κατέλαβαν μια θέση μέσα στην τελική δεκάδα. Οι διαγωνιζόμενοι που θα ερμηνεύσουν τα είκοσι οχτώ προκρινόμενα τραγούδια ανακοινώνονται στα τέλη Νοεμβρίου. Ο τραγουδιστής και οι στιχουργοί είναι κοινοί. Επομένως, οι καλλιτέχνες συχνά επιβεβαιώνουν ότι θα συμμετάσχουν πριν την επίσημη ανακοίνωση. Οι υποψηφιότητες για το Melodifestivalen κάθε χρονιάς ανακοινώνονται τον Σεπτέμβριο του προηγούμενου έτους. Οι ημιτελικοί λαμβάνουν χώρα σε πόλεις σε όλη τη Σουηδία. Το στάδιο Ericsson Globe 16,300 θέσεων στη Στοκχόλμη έχει φιλοξενήσει τους τελικούς από το 2002 (όταν εμφανίστηκαν για πρώτη φορά οι ημιτελικοί) μέχρι το 2012. Το 2013 ο τελικός φιλοξενήθηκε στο νεοαγερθέν Friends Arena στη Στοκχόλμη. Στο Γκέτεμποργκ φιλοξενήθηκε ο τελικός το 2005. Η εκδήλωση φιλοξενήθηκε τα πρώτα χρόνια σε έναν μόνο χώρο : το Cirkus στη Στοκχόλμη, όπου φιλοξενήθηκαν οι πρώτοι δέκα διαγωνισμοί. Το Cirkus έχει φιλοξενήσει τον τελικό του Melodifestivalen δεκαεπτά φορές συνολικά. Το Stockholm Globe Arena έχει φιλοξενήσει επτά τελικούς και το SVT στη Στοκχόλμη έχει φιλοξενήσει πέντε. Ο διαγωνισμός πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά έξω από τη Στοκχόλμη το 1975 ως μέρος μιας πολιτικής αποκέντρωσης. Η Στοκχόλμη έχει φιλοξενήσει τριάντα επτά τελικούς στο σύνολο, συμπεριλαμβανομένων των πρώτων δεκατεσσάρων. Το Γκέτεμποργκ έχει φιλοξενήσει οκτώ και το Μάλμε επτά. Ο τελικός του διαγωνισμού δεν έχει πραγματοποιηθεί ποτέ αλλού πέρα από αυτές τις πόλεις. Παλιότερα ο οικοδεσπότης του Melodifestival του προηγούμενου έτους θα ήταν και ο οικοδεσπότης στον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision στην περίπτωση μιας νίκης της Σουηδίας. Η Eurovision του 1985 έλαβε χώρα στο Γκέτεμποργκ και ο διαγωνισμός του 1992 στο Μάλμε. Από το 2002 η μόνη πόλη που έχει φιλοξενήσει πάνω από τρεις ημιτελικούς είναι το Γκέτεμποργκ, που φιλοξενεί έναν ημιτελικό κάθε χρόνο από το 2003. Το 2008 η Andra Chansen φιλοξενήθηκε στην Κίρουνα, βόρεια του Αρκτικού Κύκλου. Από το 2013 οι τελικοί του Melodifestivalen φιλοξενούνται στο Friends Arena. Το τηλεοπτικό Melodifestival διαρκεί πέντε εβδομάδες και αποτελείται από έξι ζωντανά σόου : 4 ημιτελικούς, στους οποίους διαγωνίζονται οκτώ τραγούδια ; ένας γύρος Δεύτερης Ευκαιρίας όπου διαγωνίζονται τα τραγούδια που απέτυχαν να προκριθούν από τους ημιτελικούς ; και ο μεγάλος τελικός. Δέκα τραγούδια διαγωνίζονται στον τελικό : δυο τραγούδια προκρίνονται αυτόματα από κάθε ημιτελικό και τα δυο πιο δημοφιλή τραγούδια από τον γύρο Δεύτερης Ευκαιρίας. Το 2015 προκρίθηκαν επτά τραγούδια από κάθε ημιτελικό και δώδεκα διαγωνίστηκαν στον τελικό. Πριν την εφαρμογή της σημερινής μορφής των ημιτελικών το 2002, ο διαγωνισμός ήταν συνήθως ένα ζωντανό σόου. Με το σημερινό σύστημα, τέσσερις ημιτελικοί μεταδίδονται στις 20:00 CET σε τέσσερα συνεχόμενα Σαββατόβραδα. Οι ημιτελικοί ξεκινούν στις αρχές Φεβρουαρίου και επτά τραγούδια διαγωνίζονται σε κάθε σόου. Στους ημιτελικούς δεν χρησιμοποιούνται κριτικές επιτροπές ; η τηλεφωνική ψηφοφορία αποφασίζει για το αποτέλεσμα. Τα τραγούδια ερμηνεύονται ζωντανά με τις τηλεφωνικές γραμμές να είναι ανοιχτές για τον πρώτο γύρο της ψηφοφορίας ; τα δυο τραγούδια με τις λιγότερες ψήφους δεν προκρίνονται στον δεύτερο γύρο. Τα τραγούδια που λαμβάνουν την πρώτη και δεύτερη θέση προκρίνονται στον τελικό και τα τραγούδια που λαμβάνουν την τρίτη και τέταρτη θέση περνούν στον γύρο της Δεύτερης Ευκαιρίας. Οι δυο φιναλίστ ερμηνεύουν ξανά τα τραγούδια τους στο τέλος του σόου. Ένα παρόμοιο σύστημα υιοθετήθηκε από την ίδια τη Eurovision το 2004. Ο γύρος της Δεύτερης Ευκαιρίας (Andra chansen) είναι ο πέμπτος ημιτελικός από τον οποίο επιλέγονται τα εναπομείναντα τέσσερα υποψήφια τραγούδια για τον τελικό. Τα τραγούδια που έχουν λάβει την τρίτη και τέταρτη θέση από κάθε ημιτελικό (οκτώ τραγούδια στο σύνολο) διαγωνίζονται. Ο πρώτος γύρος της Δεύτερης Ευκαιρίας το 2002 είχε μια επιτροπή από προηγούμενους νικητές, οι οποίοι αποφάσιζαν τους δυο φιναλίστ. Από το 2003 έως το 2006, τα τραγούδια παρουσιάζονταν ξανά ζωντανά και η ψηφοφορία μείωνε τα τραγούδια σε τρία ή τέσσερα. Ένας επιπλέον γύρος αποφάσιζε τους δυο φιναλίστ. Το πρόγραμμα μεταδιδόταν τα απογεύματα της Κυριακής μετά τον τέταρτο ημιτελικό. Λάμβανε χώρα σε έναν μικρότερο χώρο από αυτούς που φιλοξενούσαν τους ημιτελικούς —όπως το Berns Salonger στη Στοκχόλμη, όπου φιλοξενήθηκε η Δεύτερη Ευκαιρία το 2005. Το 2007 η Δεύτερη Ευκαιρία μετατράπηκε σε ημιτελικό και πραγματοποιούνταν σε έναν χώρο παρομοίων διαστάσεων με τους υπόλοιπους ημιτελικούς και τον τελικό. Η Δεύτερη Ευκαιρία πραγματοποιείται το Σάββατο βράδυ, προσθέτοντας μια επιπλέον εβδομάδα στη διάρκεια του Melodifestivalen. Η μορφή της ψηφοφορίας έχει αλλάξει με την εισαγωγή ενός συστήματος νοκάουτ. Το σύστημα αυτό τοποθετεί τα οκτώ τραγούδια σε ζευγάρια των δυο και έπειτα τα μειώνει στα τέσσερα προτού τα βάλει πάλι σε ζευγάρια. Οι νικητές του δεύτερου γύρου πηγαίνουν απευθείας στον τελικό. Οι δυο φιναλίστ δεν ερμηνεύουν τα τραγούδια τους στο τέλος του προγράμματος. Το 2015 το σύστημα επιλογής των τραγουδιών άλλαξε ξανά. Τα οκτώ τραγούδια διαιρούνται σε τέσσερις ομάδες, με ένα τραγούδι από κάθε ομάδα να προκρίνεται στον τελικό και να ανεβάζει τον αριθμό των φιναλίστ στους 12. Ο τελικός πραγματοποιείται στις 20:00 CET και ημέρα Σάββατο στα μέσα του Μαρτίου. Δώδεκα τραγούδια (11 τραγούδια το 2009, 10 πριν το 2015) συμμετέχουν : δυο από κάθε ημιτελικό, τέσσερα από τη Δεύτερη Ευκαιρία και, μόνο το 2009, η επιλογή της επιτροπής. Η σειρά εμφάνισης των τραγουδιών αποφασίζεται από την επιτροπή του διαγωνισμού μια εβδομάδα πριν έτσι ώστε να εξασφαλιστεί ότι παρόμοια τραγούδια και καλλιτέχνες δεν διαγωνίζονται μαζί στον τελικό. Οι ενδυματολογικές πρόβες για τον τελικό λαμβάνουν χώρα την προηγούμενη ημέρα (Παρασκευή) και τα εισιτήρια εξαντλούνται γρήγορα. Ο τελικός του Melodifestivalen προσελκύει αρκετό τουρισμό στη διοργανώτρια πόλη ; το 2006 έγινε μια έρευνα και έδειξε ότι το 54% των θεατών είχαν ταξιδέψει από άλλη πόλη. Από αυτούς, το 6% είχαν έρθει από το εξωτερικό. Ο νικητής λαμβάνει το βραβείο Den stora Sångfågeln (Το μεγάλο πουλί του τραγουδιού) από τον νικητή του προηγούμενου έτους. Το βραβείο, σχεδιασμένο από τον Ερνστ Μπίλγκρεν, αποκαλύφθηκε το 2005 και απονεμήθηκε σε όλους τους προηγούμενους νικητές του Melodifestivalen στο γκαλά Alla tiders Melodifestival τον Μάρτιο του ίδιου έτους. Ο νικητής του διαγωνισμού ερμηνεύει το τραγούδι του στο τέλος της εκδήλωσης. Πριν την εισαγωγή του σημερινού συστήματος ψηφοφορίας το 1999, μια ομάδα από επιτροπές με βάση την περιοχή ή την ηλικία αποφάσιζαν για τον νικητή του Melodifestivalen. Το 1993 η τηλεψηφοφορία χρησιμοποιήθηκε πειραματικά αλλά αποδείχθηκε ανεπιτυχής. Το τηλεφωνικό σύστημα της Σουηδίας έπεσε εξαιτίας του μεγάλου αριθμού τηλεφωνημάτων και ο σουηδικός τύπος ισχυρίστηκε ότι η χρήση της τηλεψηφοφορίας είχε αλλάξει δραστικά τα αποτελέσματα. Οι βραδινές εφημερίδες ισχυρίστηκαν ότι επρόκειτο για τις ψήφους της επιτροπής που έδειξαν ότι ο νικητής, το "Eloise" του Arvingarna, θα είχε τερματίσει τέταρτος εάν δεν υπολογίζονταν οι ψήφοι της επιτροπής. Το SVT δεν επιβεβαίωσε ποτέ την εγκυρότητα αυτών των ισχυρισμών. Η σημερινή μορφή της ψηφοφορίας ανακοινώθηκε το 1999 και είναι παρόμοιο με αυτό που χρησιμοποιήθηκε στον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision. Η ψηφοφορία γίνεται σε δυο φάσεις - στην πρώτη φάση οι επιτροπές ανακοινώνουν τους βαθμούς τους και στη δεύτερη φάση ανακοινώνονται τα αποτελέσματα της τηλεψηφοφορίας. Η γενική αξία των ψήφων συνήθως είναι 2 x 473 πόντους, που σημαίνει ότι οι ψήφοι του κοινού και των επιτροπών είναι 50/50 στο τελικό αποτέλεσμα. Οι επιτροπές, συνήθως 11, εκπροσωπούν είτε περιοχές της Σουηδίας είτε, από το 2010, χώρες που συμμετέχουν την ίδια χρονιά στον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision. Κάθε επιτροπή απονέμει 1, 2, 4, 6, 8, 10, 12 πόντους στα καλύτερα επτά τραγούδια της επιλογής τους. Μετά την ψηφοφορία των επιτροπών, αποκαλύπτεται η τηλεψηφοφορία από τους οικοδεσπότες σε αύξουσα σειρά. Από το 1999 έως το 2011, οι πόντοι της τηλεψηφοφορίας άλλαξαν ; τα επτά καλύτερα τραγούδια λάμβαναν 11, 22, 44, 66, 88, 110, 132 πόντους. Από το 2011 και μετά, οι πόντοι της ψηφοφορίας του κοινού δίνονται σε κάθε υποψήφιο βάσει του ποσοστού του στις συνολικές ψήφους. Εάν ένας υποψήφιος λάβει το 10% των ψήφων του κοινου, αυτό θα ισοδυναμεί με το 10% των 473 πόντων, δηλαδή 48 πόντους. Το τραγούδι με τον μεγαλύτερο αριθμό πόντων στο τέλος της ψηφοφορίας είναι ο νικητής. Οι τηλεφωνικές γραμμές ανοίγουν αυτόματα με την έναρξη και δεν κλείνουν μέχρι το τέλος της ψηφοφορίας των επιτροπών. Δυο τηλεφωνικοί αριθμοί χρησιμοποιούνται για κάθε τραγούδι, δίνοντας την επιλογή στους ψηφοφόρους να δωρίσουν χρήματα στον φιλανθρωπικό οργανισμό Radiohjälpen του SVT ή όχι. Οι τηλεθεατές μπορούν επίσης να ψηφίσουν με μήνυμα και μόνο οι κάτοικοι της Σουηδίας έχουν δικαίωμα ψήφου. Οι ψήφοι των επιτροπών ανακοινώνονται από άτομα που δεν είναι μέλη των επιτροπών. Οι ψήφοι διαβάζονται με αύξουσα σειρά, ξεκινώντας από τον 1 πόντο και τελειώνοντας με τους 12 πόντους. Από το 2012, τα περισσότερα άτομα ανακοινώνουν τους βαθμούς στα αγγλικά και οι οικοδεσπότες τους επαναλαμβάνουν στα σουηδικά. Καθώς ανακοινώνονται οι πόντοι, αναρτώνται παράλληλα σε έναν πίνακα. Το SVT αλλάζει συχνά τον τρόπο με τον οποίο οι ψήφοι των επιτροπών ανακοινώνονται κάθε χρόνο. Για παράδειγμα, οι φιναλίστ του Expedition: Robinson ανακοίνωσαν τις ψήφους των επιτροπών το 2004 ενώ το 2006 ο Φρέντρικ Λίντστρεμ ανακοίνωσε τις ψήφους των επιτροπών μέσω της χρήσης των διαλέκτων της κάθε περιοχής. Ο τελικός του Melodifestivalen έχει σπάσει τα ρεκόρ της ψηφοφορίας σε αρκετές περιπτώσεις ; το 2007 η ψηφοφορία ξεπέρασε για πρώτη φορά τα δυο εκατομμύρια. Σε περίπτωση ισοψηφίας, το τραγούδι που έχει λάβει τις περισσότερες ψήφους από το κοινό λαμβάνει την υψηλότερη θέση. Στην ιστορία του διαγωνισμού έχουν υπάρξει δυο ισοψηφίες στην πρώτη θέση. Το 1969 ο Τόμι Κέρμπεργκ ισοψήφισε στην πρώτη θέση με τον Γιάν Μάλμσιε. Οι επιτροπές ψήφισαν τον αγαπημένο τους μεταξύ των δυο, οδηγώντας τον Τόμι Κέρμπεργκ στη νίκη. Το 1978 ο Μπιέρν Σκιφς ισοψήφισε στην πρώτη θέση με τους Lasse Holm & Wizex ; μια παρόμοια διαδικασία ισοψηφίας οδήγησε στη νίκη του Σκιφς. Οι 55 από τους 56 εκπροσώπους της Σουηδίας στη Eurovision προήλθαν από το Melodifestivalen. Η Σουηδία έχει κερδίσει τη Eurovision έξι φορές : το 1974, 1984, 1991, 1999, 2012, 2015 και 2023. Η Σουηδία έχει τον μεγαλύτερο αριθμό νικών για μια χώρα στη Eurovision μαζι με την Ιρλανδία. Ο νικητής του 1974, "Waterloo" των ABBA, ψηφίστηκε ως το πιο δημοφιλές τραγούδι του Melodifestivalen όλων των εποχών στο γκαλά Alla tiders Melodifestival τον Μάρτιο του 2005. Το ίδιο έτος, ψηφίστηκε ως το πιο δημοφιλές τραγούδι της Eurovision στο γκαλά για τα 55 χρόνια ύπαρξης του διαγωνισμού στην Κοπενγχάγη. Αυτή η λίστα δείχνει όσους παρουσίασαν το Melodifestivalen. Το 1986 υπήρξαν για πρώτη φορά δυο παρουσιαστές ενώ το 2000, 2004, 2005, 2006 διάφοροι παρουσίασαν τα σόου. Το Melodifestivalen δεν πραγματοποιήθηκε το 1964, 1970, 1976 λόγω της μη συμμετοχής της Σουηδίας στον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision. Η εικόνα του Melodifestivalen έχει εξελιχθεί από την αρχή της ύπαρξής του, ωστόσο μια λέξη έχει ορίσει τη μουσική του διαγωνισμού : schlager. Στη Σουηδία, schlager (γερμανική λέξη που σημαίνει "επιτυχία") εκπροσωπεί κάθε τραγούδι που σχετίζεται με τον διαγωνισμό, από την τζαζ που κυριαρχούσε τη δεκαετία του 1960 μέχρι νεότερες υποψηφιότητες όπως η Linda Bengtzing το 2006. Η Christine Demsteader της εφημερίδας The Local περιέγραψε το schlager ως "χαρακτηριζούμενο τυπικά από μια ενοχλητική επαναλαμβανόμενη μελωδία και στίχους μικρής ή καθόλου σημασίας". Καλλιτέχνες της τζαζ μουσικής όπως η Monica Zetterlund και η Östen Warnerbring κέρδισαν το Melodifestivalen τη δεκαετία του 1960. Οι ABBA, που κέρδισαν τη Eurovision το 1974, έγιναν η πιο πετυχημένη μουσική εξαγωγή της Σουηδίας. Το γκρουπ επηρέασε όχι μόνο το Melodifestivalen αλλά όλη τη μουσική σκηνή της Σουηδίας. Ο πρώιμος εικοστός πρώτος αιώνας έχει δει μια μεγαλύτερη ποικιλία στον διαγωνισμό, όπως ο νικητής Afro-dite το 2002 και το The Ark το 2007. Leif Thorsson. Melodifestivalen genom tiderna (1999, second edition 2006). Stockholm: Premium Publishing AB Επίσημος ιστότοπος
Το Melodifestivalen είναι ετήσιος μουσικός διαγωνισμός, που οργανώνεται από τους σουηδικούς δημόσιους ραδιοτηλεοπτικούς φορείς Sveriges Television (SVT) και Sveriges Radio (SR). Καθορίζει τον εκπρόσωπο της χώρας στον Διαγωνισμό Τραγουδιού Eurovision και λαμβάνει χώρα σχεδόν κάθε χρόνο από το 1959. Από το 2000 ο διαγωνισμός είναι από τα πιο δημοφιλή τηλεοπτικά προγράμματα της Σουηδίας, ενώ μεταδίδεται και στο ραδιόφωνο και στο διαδίκτυο. Το 2012 τους ημιτελικούς παρακολούθησαν 3,3 εκατομμύρια τηλεθεατές και περισσότεροι από 4 εκατομμύρια άνθρωποι στη Σουηδία παρακολούθησαν τον τελικό, δηλαδή σχεδόν ο μισός σουηδικός πληθυσμός.Ο διαγωνισμός έχει βγάλει έξι νικητές της Σουηδίας στη Eurovision και 18 εκπροσώπους της χώρας που κατέλαβαν μια θέση στην πεντάδα στον τελικό του διαγωνισμού. Ο νικητής του Melodifestivalen επιλέγεται από κριτικές επιτροπές ενώ από το 1999 ψηφίζει και το κοινό μέσω τηλεφώνου, η οποία έχει την ίδια επιρροή στο τελικό αποτέλεσμα. Ο διαγωνισμός έχει σημαντική επιρροή στα μουσικά charts στη Σουηδία. Η εισαγωγή των ημιτελικών το 2002 αύξησε τον αριθμό των διαγωνιζόμενων από περίπου 12 σε 32. Μια εκδοχή του διαγωνισμού για τα παιδιά, το Lilla Melodifestivalen, ξεκίνησε την ίδια χρονιά. Ενορχηστρωμένα ποπ τραγούδια, γνωστά στην τοπική κοινωνία ως μουσική schlager, έχουν τόσο έντονη παρουσία ώστε το φεστιβάλ αυτό αναφέρεται μερικές φορές ως Schlagerfestivalen από τα σουηδικά μέσα ενημέρωσης. Ωστόσο, και άλλα μουσικά στυλ όπως ραπ, ρέγγε και ροκ έχουν κάνει την εμφάνισή τους. Η εισαγωγή του τελικού στη Στοκχόλμη έχει προσελκύσει μεγάλο τουρισμό στην πόλη.
https://el.wikipedia.org/wiki/Melodifestivalen
Παιδικός Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision 2016
Κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης τύπου στις 21 Νοεμβρίου, εκπρόσωπος της EBU δήλωσε ότι έχουν ξεκινήσει οι απαραίτητες διαδικασίες για το ποιος θα φιλοξενήσει τον Διαγωνισμό Παιδικού Τραγουδιού Eurovision 2016. Στις 13 Απριλίου 2016, επιβεβαιώθηκε ότι η Μάλτα θα διοργανώσει τον διαγωνισμό, όπου θα είναι και η δεύτερη φορά που θα το κάνει. Ο 14ος Διαγωνισμός θα γίνει στο Μεσογειακό Συνεδριακό Κέντρο, στο κέντρο της μαλτέζικης πρωτεύουσας, τη Βαλέτα. Το Μεσογειακό Συνεδριακό Κέντρο έχει φιλοξενήσει τους εθνικούς τελικούς της χώρας για την Eurovision, τον εθνικό τελικό για την παιδική Eurovision το 2015 και θα φιλοξενήσει τη Γιουροβίζιον Νεαρών Χορευτών 2017. Στον Δεκέμβριο του 2015 ανακοινώθηκε ότι απολύθηκε ο τότε εκτελεστικός επόπτης της Junior Eurovision, Βλαντισλάβ Γιάκοβλεφ, από την EBU. Ο Γιάκοβλεφ άφησε τον ρόλο του μετά από τρείς συνεχόμενους διαγωνισμούς (2013, 2014 και 2015) και αντικαταστάθηκε από τον Γιον Όλα Σαντ ο οποίος είναι εκτελεστικός επόπτης του Διαγωνισμού Τραγουδιού Eurovision από το 2011. Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης τύπου για τη Junior Eurovision 2016 στη Στοκχόλμη, ανακοινώθηκε ότι η μορφή της ψηφοφορίας θα αλλάξει το 2016. Σε αντίθεση με τα προηγούμενα χρόνια όπου οι βαθμοί δίνονταν με έναν συνδυασμό 50% το κοινό και 50% οι κριτικές επιτροπές, από το 2016 το αποτέλεσμα θα εξαρτηθεί από το συνδυασμό του 50% των επαγγελματικών κριτικών επιτροπών και του 50% των παιδικών κριτικών επιτροπών. Έτσι, κάθε χώρα θα απονέμει δύο σετ των 12, 10, 8-1 βαθμών, ένα σετ απο κάθε επιτροπή. Οι βαθμοί των ενήλικων/επαγγελματικών κριτικών επιτροπών της κάθε χώρας θα ανακοινωθούν από έναν εκπρόσωπο όπου εκείνη τη βραδιά θα είναι στη Μάλτα, ενώ οι βαθμοί των παιδικών επιτροπών από όλες τις χώρες θα εμφανιστούν αυτόματα στην οθόνη. Στις 3 Νοεμβρίου, ανακοινώθηκε από την EBU ότι στην ψηφοφορία θα προστεθεί και μία 3μελής ειδική κριτική επιτροπή, όπου κάθε μέλος αυτής της επιτροπής θα βαθμολογεί τις συμμετέχουσες χώρες δίνοντας ο καθένας τους 12, 10, 8-1 βαθμούς. Έτσι οι βαθμολογίες τους θα προστεθούν μαζί με τις βαθμολογίες των χωρών. Στις 3 Νοεμβρίου η EBU ανακοίνωσε ότι θα υπάρξει και μια ειδική κριτική επιτροπή, η οποία θα αποτελείται από 3 μέλη. Τα μέλη του είναι ο Ματς Γκρίμστατ από την Universal Music (Δανία), ο Κρίστερ Μπιόρκμαν (Σουηδία παραγωγός του Melodifestivalen και του Διαγωνισμού Τραγουδιού της Eurovision 2016 και το τρίτο μέλος είναι οι Jedward (Ιρλανδία) οι οποίοι εκπροσώπησαν την Ιρλανδία στην Eurovision το 2011 και το 2012 (θα είναι ως ένα μέλος). Στις 27 Οκτωβρίου η ραδιοτηλεόραση της Μάλτας ανακοίνωσε ότι ο Μπεν Καμίλιε και η Βαλερί Βέλα θα παρουσιάσουν το σόου, ενώ η Ταρίν Μάμο Τσεφάι θα παρουσιάσει την τελετή έναρξης στις 14 Νοεμβρίου και η Λάρισα Μπονάτσι θα είναι την ίδια μέρα παρουσιάστρια στο κόκκινο χαλί. Στις 3 Νοεμβρίου ανακοινώθηκε ότι η περσινή νικήτρια της Junior Eurovision, Ντέστινι Τσουκουνιέρε, θα είναι μέρος του σόου και θα ερμηνεύσει το περσινό νικητήριο τραγούδι της "Not My Soul" και το νέο τραγούδι της "Fast Life (Ladidadi)". Επίσης η Πόλι Γκένοβα, η οποία εκπροσώπησε τη Βουλγαρία στην Eurovision το 2011 & το 2016 και παρουσιάστρια της Junior Eurovision το 2015, θα είναι και αυτή μέρος του σόου και θα ερμηνεύσει το τραγούδι της "If Love Was A Crime". Επίσης, ανακοινώθηκε ότι οι Jedward θα εμφανιστούν στο σόου και θα ερμηνεύσουν το τραγούδι "Hologram" Στις 28 Σεπτεμβρίου ανακοινώθηκε η τελική λίστα με τις συμμετέχουσες χώρες για τον διαγωνισμό του 2016, με το Ισραήλ, την Κύπρο και την Πολωνία να επιστρέφουν ενώ ο Άγιος Μαρίνος, το Μαυροβούνιο και η Σλοβενία να αποχωρούν φέτος: Οι ψήφοι των κριτικών των ενηλίκων και των κριτικών των παιδιών ψηφίστηκαν μετά τη δεύτερη πρόβα, ενώ οι ψήφοι των κριτικών εμπειρογνωμόνων ψηφίστηκαν μετά τις παραστάσεις στον τελικό. Η Μαριάμ Μαμαντασβίλι, η οποία εκπροσώπησε τη Γεωργία με το τραγούδι "Mzeo", κηρύχθηκε νικήτρια αφού όλες οι ψηφοφορίες είχαν ανακοινωθεί από όλες τις δεκαεπτά συμμετέχουσες χώρες και τις επιτροπές εμπειρογνωμόνων. Παρακάτω παρουσιάζεται μια πλήρης ανάλυση του τρόπου με τον οποίο ψηφίστηκαν οι ψήφοι. Εμπειρογνώμων 1 - Κρίστερ Μπιόρκμαν Εμπειρογνώμων 2 - Μάντς Γκρίμσταντ Εμπειρογνώμων 3 - Jedward Άγιος Μαρίνος - Ο κρατικός ραδιοτηλεοπτικός φορέας (SMRTV) ανακοίνωσε ότι αν συμμετάσχει το 2016 θα επιλέξει έναν ξένο τραγουδιστή. Όμως, στις 14 Ιουλίου ανακοίνωσε ότι θα αποχωρήσει για φέτος από τον διαγωνισμό. Βέλγιο - Στις 13 Μαΐου, ο Γιον Όλα Σαντ ανακοίνωσε σε μια συνέντευξη τύπου ότι η EBU έχει επικοινωνήσει με πολλές χώρες όπως το Βέλγιο για να συμμετάσχουν στον διαγωνισμό του 2016. Όμως στις 19 Ιουλίου, το Ketnet ανακοίνωσε ότι δεν θα πάρει μέρος στον διαγωνισμό. Τελικά, στις 28 Σεπτεμβρίου η χώρα δεν ήταν στην τελική λίστα των συμμετεχόντων. Γαλλία - Στις 18 Νοεμβρίου 2015, ανακοινώθηκε ότι η Γαλλική Τηλεόραση ενδιαφέρεται για την επιστροφή της στον διαγωνισμό. Στις 13 Μαΐου, ο Γιον Όλα Σαντ ανακοίνωσε σε μια συνέντευξη τύπου ότι η EBU έχει επικοινωνήσει με πολλές χώρες όπως η Γαλλία για να συμμετάσχουν στον διαγωνισμό του 2016. Γερμανία - Υπήρχαν διαρροές ότι η Γερμανία θα διαγωνιζόταν το 2015 αλλά δεν έγινε. Η NDR ανακοίνωσε ότι είναι πιθανή η συμμετοχή της το 2016. Στις 13 Μαΐου, ο Γιον Όλα Σαντ ανακοίνωσε σε μια συνέντευξη τύπου ότι η EBU έχει επικοινωνήσει με πολλές χώρες όπως η Γερμανία για να συμμετάσχουν στον διαγωνισμό του 2016. Όμως, στις 20 Σεπτεμβρίου ανακοινώθηκε 'ότι η Γερμανία δεν θα λάβει μέρος στον φετινό διαγωνισμό. Δανία - Μετά τον διαγωνισμό του 2015, το DR ανακοίνωσε ότι δεν θα ξανασυμμετάσχει στην Junior Eurovision. Ο λόγος ήταν ότι ο διαγωνισμός είναι πια μια αντιγραφή του Διαγωνισμού Τραγουδιού της Eurovision. Ελβετία - Η Radiotelevisione Svizzera (RSI) ανακοίνωσε στις 5 Ιουλίου ότι δεν θα επιστρέψει φέτος στον διαγωνισμό λόγο τα έξοδα που χρειάζονται για μια συμμετοχή. Ελλάδα - Η ΕΡΤ ανακοίνωσε στις 25 Μαΐου 2016 πως δεν θα επιστρέψει στον φετινό διαγωνισμό της Junior Eurovision. Εσθονία - Στις 19 Νοεμβρίου 2015, ανακοινώθηκε όπως και στις άλλες Βαλτικές χώρες ότι εξετάζουν τη συμμετοχή στον διαγωνισμό. Τελικά, στις 28 Σεπτεμβρίου η χώρα δεν ήταν στην τελική λίστα των συμμετεχόντων. Ηνωμένο Βασίλειο - Στις 26 Μαΐου, το ITV ανακοίνωσε ότι δεν θα επιστρέψει φέτος στον διαγωνισμό της Junior Eurovision. Ωστόσο, υπάρχουν και άλλοι φορείς όπου θα μπορούσαν να επιστρέψουν το Ηνωμένο Βασίλειο στον φετινό διαγωνισμό όπως το BBC, το Channel 4, το Channel 5 η ο Ουαλικός ραδιοτηλεοπτικός φορέας S4C. Τελικά, στις 28 Σεπτεμβρίου η χώρα δεν ήταν στην τελική λίστα των συμμετεχόντων. Κροατία - Ο κρατικός ραδιοτηλεοπτικός φορέας της Κροατίας (HRT) ανακοίνωσε ότι δεν θα επιστρέψει φέτος στην Junior Eurovision. Ισπανία - Η Ισπανία δήλωσε το ενδιαφέρον της για την επανένταξη στην Junior Eurovision. Στις 13 Μαΐου, ο Γιον Όλα Σαντ ανακοίνωσε σε μια συνέντευξη τύπου ότι η EBU έχει επικοινωνήσει με πολλές χώρες όπως η Ισπανία για να συμμετάσχουν στον διαγωνισμό του 2016. Τελικά, στις 28 Σεπτεμβρίου η χώρα δεν ήταν στην τελική λίστα των συμμετεχόντων. Λετονία- Στις 19 Νοεμβρίου 2015, ανακοινώθηκε όπως και στις άλλες Βαλτικές χώρες ότι εξετάζουν τη συμμετοχή στον διαγωνισμό. Όμως, στις 23 Μαΐου η κρατική τηλεόραση της χώρας δήλωσε ότι δεν θα συμμετάσχει στον φετινό διαγωνισμό. Λιθουανία - Στις 19 Νοεμβρίου 2015, ανακοινώθηκε όπως και στις άλλες Βαλτικές χώρες ότι εξετάζουν τη συμμετοχή στον διαγωνισμό. Τελικά, στις 28 Σεπτεμβρίου η χώρα δεν ήταν στην τελική λίστα των συμμετεχόντων. Μαυροβούνιο - Στις 29 Αυγούστου 2016, ο ραδιοτηλεοπτικός φορέας του Μαυροβουνίου (RTCG) ανακοίνωσε ότι δεν θα συμμετάσχει στον φετινό διαγωνισμό. Μολδαβία - Στις 13 Ιουλίου, ο ραδιοτηλεοπτικός φορέας της Μολδαβίας ανακοίνωσε ότι δεν έχει σχέδια για να επιστρέψει στον φετινό διαγωνισμό. Νορβηγία - Στις 24 Μαΐου, το NRK δήλωσε ότι δεν θα συμμετάσχει φέτος στον διαγωνισμό. Σλοβενία - Στις 24 Μαΐου, η RTVSLO ανακοίνωσε ότι θα αποχωρήσει από τον διαγωνισμό για πρώτη φορά από την πρώτη τους συμμετοχή το 2014. Ο ραδιοτηλεοπτικός σταθμός δήλωσε ότι αποχωρεί επειδή έγινε αλλαγή στους κανόνες της Junior Eurovision. Σουηδία - Όταν η SVT ανακοίνωσε την αποχώρηση της από τον διαγωνισμό του 2015, είπε επίσης ότι θα επιστρέψει το 2016 επειδή ήθελε ένα χρόνο διάλειμμα. Όμως, τα σχέδια της για φέτος δεν τα έχει ανακοινώσει. Τελικά, στις 28 Σεπτεμβρίου η χώρα δεν ήταν στην τελική λίστα των συμμετεχόντων. Τσεχία - Στις 5 Ιουλίου, η Česká televize (ČT) ανακοίνωσε ότι δεν θα πάρει μέρος φέτος στην Junior Eurovision. Συμμετέχουσες Χώρες Μη Συμμετέχουσες Χώρες Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision 2016 Διαγωνισμός Παιδικού Τραγουδιού Eurovision Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision Διαγωνισμός Παιδικού Τραγουδιού Eurovision 2015 Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision 2017 Επίσημος ιστότοπος
Ο Παιδικός Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision 2016 ήταν ο 14ος ετήσιος Παιδικός Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision και έλαβε μέρος στο Mediterranean Conference Centre, στη Βαλέτα, πρωτεύουσα της Μάλτας. Αυτή ήταν η δεύτερη φορά όπου η Μάλτα διοργάνωσε αυτόν τον διαγωνισμό. Τελευταία φορά ήταν το 2014 στη Μάρσα, με πάρα πολύ μεγάλη επιτυχία. Δεκαεπτά χώρες πήραν μέρος τους στον φετινό διαγωνισμό της Junior Eurovision, με την Πολωνία να επιστρέφει μετά από δώδεκα χρόνια απουσίας, την Κύπρο να επιστρέφει με ένα χρόνο διάλειμμα και το Ισραήλ να κάνει την επιστροφή του από το 2012 ενώ αποχωρούν ο Άγιος Μαρίνος, το Μαυροβούνιο και η Σλοβενία. Καμιά χώρα δεν έκανε το ντεμπούτο της στον φετινό διαγωνισμό, και αυτό έχει να συμβεί από το διαγωνισμό του 2011. Για πρώτη φορά το τελικό αποτέλεσμα εξαρτήθηκε μόνο από τις κριτικές επιτροπές, δηλαδή δεν χρησιμοποιήθηκε η ψήφος του κοινού. Η Γεωργία νίκησε για 3η φορά το διαγωνισμό με το τραγούδι "Mzeo" όπου εκτελείται από τη Μαριάμ Μαμαντασβίλι και συγκέντρωσε 239 βαθμούς. Έτσι η Γεωργία έχει τις περισσότερες νίκες στον διαγωνισμό και έσπασε το περσινό ρεκόρ βαθμών του νικητή.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82_%CE%A4%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CF%8D_Eurovision_2016
Νικηφόρος Βρυέννιος (εθνάρχης)
Καταγόταν από την Αδριανούπολη και από τα μέσα του 11ου αι. ανήλθε στο να γίνει ο εθνάρχης (υπεύθυνος) των ξένων μισθοφόρων στο θέμα της Μακεδονίας. Εμφανίζεται για πρώτη φορά το 1050 όταν οι Πετσενέγκοι, που είχαν εισβάλλει στις Βαλκανικές επαρχίες εδώ και έτη, έπαθαν βαριά ήττα από αυτόν. Η νίκη αυτή σταμάτησε τις επιδρομές τους για χρόνια. Στις αρχές του 1055 ο Κωνσταντίνος Θ΄ Μονομάχος Αυτοκράτορας των Ρωμαίων (1042-55), σύζυγος της Ζωής ήταν έτοιμος να αποβιώσει· οι σύμβουλοί του, κυρίως ο Ιωάννης λογοθέτης του Δρόμου, τον έπεισαν να δώσει το θρόνο στο δούκα του θέματος Βουλγαρίας, τον Νικηφόρο Πρωτεύοντα. Ωστόσο τα σχέδιά τους ακυρώθηκαν από τη Θεοδώρα, αδελφή της Ζωής, που -λίγο πριν την αποβίωση του Κωνσταντίνου Θ΄- βγήκε από τη μονή, που είχε αποσυρθεί και ανακηρύχθηκε από τη βασιλική Φρουρά Αυτοκράτειρα (1055-56). Ακολούθησε εκκαθάριση των ανώτατων αξιωματικών και της ηγεσίας του στρατού της Ευρώπης. Ο Βρυέννιος, που τα δυτικά τάγματά του θα ήθελαν να τον δουν αυτοκράτορα, απολύθηκε και εξορίστηκε.Το επόμενο έτος απεβίωσε η Θεοδώρα, τελευταία της Δυναστείας των Μακεδόνων και ο Βρυέννιος επέστρεψε στην Αυλή. Στην αναστάτωση των ημερών οι αριστοκράτες έθεσαν τον Μιχαήλ ΣΤ΄ τον στρατιωτικό στο θρόνο (1056-57), ο οποίος αποκατέστησε τον Βρυέννιο στον βαθμό του, αλλά αρνήθηκε να του επιστρέψει τα κατασχεθέντα κτήματα και την περιουσία αυτού. Το 1057 τον διέταξε με 3.000 άνδρες να ενισχύσει τον στρατό της Καππαδοκίας· ο Βρυέννιος έφυγε από τη Βασιλεύουσα με οργή και άρχισε να σχεδιάζει την έξωση του Μιχαήλ ΣΤ΄. Εκεί ένας αντιπρόσωπος του Αυτοκράτορα αναιρούσε τις διαταγές του Νικηφόρου· τότε ο Βρυέννιος του επιτέθηκε, τον χτύπησε και τον φυλάκισε. Οι αξιωματικοί του κατάλαβαν από αυτό ότι ο Νικηφόρος ήταν έτοιμος να στασιάσει. Ελευθέρωσαν τον αξιωματούχο, συνέλαβαν τον Βρυέννιο, τον τύφλωσαν και τον έστειλαν στη φυλακή. Η σύλληψή του ακύρωσε την εξέγερση και έφερε έναν άλλο στρατηγό, τον Ισαάκιο Α΄ Κομνηνό στο θρόνο (1057-59). Νυμφεύτηκε την κουροπαλάτισσα Άννα και είχε τέκνα: Νικηφόρος Βρυέννιος ο Πρεσβύτερος, στρατηγός που στασίασε το 1077 εναντίον του Μιχαήλ Ζ΄ Δούκα (1071-78) και συνέχισε την εξέγερσή του εναντίον του Νικηφόρου Γ΄ Βοτανειάτη (1078-81). Νικήθηκε στη μάχη των Καλαβρυών από τον λέξιο Α΄ Κομνηνό και τυφλώθηκε. Γιος του ή εγγονός του ήταν ο: Νικηφόρος Βρυέννιος ο Νεότερος, στρατηγός και ιστορικός, νυμφεύτηκε την κόρη του Αλεξίου Α΄, επίσης ιστορικό. Ιωάννης, υποστήριξε στη στάση τον αδελφό του, που τον έκανε δομέστικο των Σχολών (αρχηγό του Στρατού). Μετά την αποτυχία της εξέγερσης συνελήφθηκε από τη Φρουρά των Βαράγγων και σκοτώθηκε. Finlay, George (1853). History of the Byzantine Empire from 716–1057. William Blackwood & Sons. Garland, Linda (1999), Byzantine Empresses: Women and Power in Byzantium AD 527–1204, Routledge, ISBN 978-0-415-14688-3 Kazhdan, Alexander, ed. (1991), Oxford Dictionary of Byzantium, Oxford University Press, ISBN 978-0-19-504652-6 Treadgold, Warren T. (1997), A History of the Byzantine State and Society, Stanford, CA: Stanford University Press, ISBN 978-0-8047-2630-6
Ο Νικηφόρος Βρυέννιος (άκμασε 1060-1057) ήταν σημαντικός Βυζαντινός στρατηγός, εθνάρχης (διοικητής) των ξένων μισθοφόρων. Συμμετείχε στις εξεγέρσεις εναντίον της Αυτοκράτειρας Θεοδώρας Μακεδόνων και του διαδόχου της Μιχαήλ ΣΤ΄.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CE%B7%CF%86%CF%8C%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%92%CF%81%CF%85%CE%AD%CE%BD%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CF%82_(%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%AC%CF%81%CF%87%CE%B7%CF%82)
Περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας
Η Δυτική Μακεδονία είναι περιφέρεια κυρίως ορεινή και είναι η μοναδική περιφέρεια της Ελλάδας που δεν βρέχεται από θάλασσα. Η νοτιοανατολική διεύθυνση των ορίων της περιοχής οφείλεται στη κύρια διεύθυνση του ορεινού συγκροτήματος της Πίνδου. Τα όρη Γράμμος, Σμόλικας και Τύμφη στα δυτικά όρια της περιφέρειας, σχηματίζουν την πρώτη σειρά βουνών που χωρίζουν γεωγραφικά της περιφέρεια από την Ήπειρο. Στο μέσο της περιφέρειας με κατεύθυνση πάλι νοτιοανατολικά, το ορεινό συγκρότημα του Βαρνούντα με τα όρη Βέρνο, Άσκιο και Βούρινος αποτελούν την άλλη σειρά ορεινών όγκων. Τα δυτικά όρια της περιφέρειας, καθορίζονται από τα όρη του Βόρα και του Βέρμιου, που την χωρίζουν γεωγραφικά από την Κεντρική Μακεδονία. Στα νότια, τα Χάσια και τα Πιέρια, με κατεύθυνση αυτή τη φορά νοτιοδυτική, χωρίζουν την περιφέρεια από την Θεσσαλία.Μεταξύ των ορεινών συγκροτημάτων, παρεμβάλλονται ψηλά λεκανοπέδια. Ξεκινώντας από τα δυτικά, μεταξύ της σειράς των ορέων της Πίνδου και του Βαρνούντα, έχουμε τη λεκάνη της Βρυγηίδας (ή Πρεσπών), όπου και οι Λίμνες Πρέσπες, νοτιότερα την λεκάνη της Ορεστίδας, όπου η λίμνη της Καστοριάς, και η λεκάνη του Άνω Αλιάκμονα, με την τεχνητή λίμνη του Ιλαρίωνα. Στην δεύτερη σειρά έχουμε την λεκάνη της Πελαγονίας (ή Μοναστηρίου), το μεγαλύτερο μέρος της οποίας ανήκει στην ομώνυμη επαρχία της Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας, την λεκάνη της Εορδαίας (ή Πτολεμαΐδας), με τις λίμνες Βεγορίτιδα και Χεμαδίτιδα, και το λεκανοπέδιο της Κοζάνης (ή Ελιμείας), με την τεχνητή λίμνη Πολυφύτου. Κύριος ποταμός της περιοχής είναι ο Αλιάκμονας με τους παραποτάμους του, η διαδρομή του οποίου έχει μεταβληθεί σε βάθος χιλιάδων χρόνων, ανοίγοντας διόδους προς το Αιγαίο Πέλαγος. Κατά μήκος του ποταμού υπάρχουν στενά φαράγγια ενώ μεταξύ των βουνών υπάρχουν στενές διαβάσεις που διευκολύνουν την συγκοινωνία. Είναι γνωστό ότι κατά τα τελευταία 2.000.000 χρόνια το κλίμα της περιοχής γνώρισε τεράστιες μεταβολές. Οι παγετώνες που σκέπασαν μεγάλο μέρος της Γης με τέσσερα διαδοχικά κύματα δεν άφησαν ανεπηρέαστη και τη Μακεδονία. Στα βουνά της δυτικής Μακεδονίας σχηματίστηκαν μικροί παγετώνες. Οι σημερινές αλπικές λιμνούλες και οι λιθώνες (μορένες) που υπάρχουν στα βουνά είναι αποτέλεσμα της "δράσης" αυτών των παγετώνων, ενώ ποταμοί από πάγο κατέβηκαν και κατέκλυσαν, επίσης, τις κοιλάδες. Στον άνω ρου του Αλιάκμονα και στα υψώματα του Πενταλόφου Κοζάνης τα ίχνη αυτών των παγετώνων είναι εμφανή. Το κλίμα της περιοχής διαφέρει από τα υπόλοιπα σημεία της Ελλάδας λόγω του υψομέτρου των βουνών και της μορφολογίας του εδάφους με συχνά λεκανοπέδια. Το κλίμα της περιοχής χαρακτηρίζεται εύκρατο, με βαρείς χειμώνες και ήπια καλοκαίρια, σε αντίθεση με το μεσογειακό κλίμα παραθαλάσσιων περιοχών της χώρας. Επειδή τα οροπέδια της έχουν κατεύθυνση νοτιοανατολική και δεν παρεμβάλλονται βουνά μεταξύ αυτών, οι βόρειοι άνεμοι που επικρατούν, κρατούν χαμηλά την θερμοκρασία και δημιουργούν τις προϋποθέσεις για αρκετές χιονοπτώσεις τους χειμερινούς μήνες. Παρόλο που η περιφέρεια της Δυτικής Μακεδονίας ανήκει στο ανατολικό ηπειρωτικό τμήμα της χώρας που χαρακτηρίζεται από λιγότερες βροχοπτώσεις σε σχέση με το αντίστοιχο δυτικό, το κλίμα χαρακτηρίζεται πιο υγρό γεγονός που οφείλονται στο συνδυασμό του ορεινού της τοπίου και των λιμνών. Η δυτική Μακεδονία, όπως άλλωστε και ολόκληρη η Βαλκανική χερσόνησος, βρίσκονταν αρχικά στο βυθό μιας τεράστιας προϊστορικής θάλασσας, που οι επιστήμονες της έχουν δώσει το συμβολικό όνομα Τηθύς. Η "ανάδειξή" της σε ξηρά άρχισε περίπου πριν από 30.000.000 χρόνια, στην αρχή της γεωλογικής περιόδου που ονομάζεται Μειόκαινο. Οι βασικές γεωλογικές ζώνες στην περιοχή είναι οι εξής: Στους νομούς Φλώρινας και Κοζάνης υπάρχουν κρυσταλλικές μάργες. Τους νομούς Καστοριάς και Γρεβενών, που τους διασχίζει η λεγόμενη Ζώνη Κεντρικής Πελοποννήσου.Ενδιαφέρον γεωλογικό στοιχείο της περιοχής είναι τα λιγνιτοφόρα κοιτάσματα στις λεκάνες Κοζάνης-Πτολεμαΐδας, Βεγόρων, κ.α., από τα οποία τροφοδοτούνται αρκετά θερμοηλεκτρικά εργοστάσια. Οι δασώδεις εκτάσεις της περιφέρειας καλύπτουν κυρίως τα όρη στα δυτικά και νότια τμήματα της περιφέρειας, καθώς και στα δυτικά όρια της με τα όρη του Βόρα και του Βερμίου. Στα δάση της κυριαρχούν φυλλοβόλα δένδρα όπως καστανιές, οξυές και δρύες, ενώ από τα αειθαλή συναντούμε κυρίως πεύκα και έλατα. Η δυτική Μακεδονία ως τον 20ό αι. βάσισε την ευημερία των κατοίκων της στο εμπόριο, τις μεταφορές και τη βιοτεχνία. Σήμερα είναι ανερχόμενη δύναμη στον χειμερινό τουρισμό, ενώ παράλληλα αποτελεί και την "κινητήρια δύναμη" της Ελλάδας, αφού παράγει το μεγαλύτερο ποσοστό ηλεκτρικής ενέργειας. Η περιφέρεια διαιρείται σε τέσσερις περιφερειακές ενότητες, οι οποίες ταυτίζονται απολύτως με τους αντίστοιχους νομούς και στις οποίες υπάγονται δώδεκα πρωτοβάθμιοι δήμοι: Ο Γιώργος Κασαπίδης εξελέγη περιφερειάρχης στον 1ο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών τον Ιούνιο του 2019, με ποσοστό 52,13% των ψήφων. Ο Θεόδωρος Καρυπίδης κέρδισε στις περιφερειακές εκλογές τον απερχόμενο Γεώργιο Δακή με 59% έναντι 41% για τον αντίπαλό του. Οι πρώτες περιφερειακές εκλογές διεξήχθησαν στις 7/14 Νοεμβρίου 2010. Βασικοί διεκδικητές ήταν δύο αιρετοί της υπό κατάργηση Νομαρχίας Κοζάνης, ο νομάρχης Γεώργιος Δακής και ο σύμβουλος Ιωάννης Παπαϊορδανίδης. Τα αναλυτικά αποτελέσματα είχαν ως εξής: Εγγεγραμμένοι: 355.876Α' γύρος: Ψήφισαν 209.951 (59,00%). Επ' αυτών έγκυρα 192.831 (91,85%), άκυρα 10.523 (5,01%), λευκά 6.597 (3,14%)Β' γύρος: Ψήφισαν 167.247 (47,00%). Επ'αυτών έγκυρα 152.891 (91,42%), άκυρα 6.651 (3,98%), λευκά 7.705 (4,61%) Η σημερινή διοικητική μορφή και διαίρεση της Περιφέρειας Δυτικής Μακεδονίας καθιερώθηκε το 2011, κατ' εφαρμογή των σχετικών διατάξεων του προγράμματος Καλλικράτης. Για την παλαιότερη διοικητική διαίρεση που είχε καθιερωθεί με το σχέδιο Καποδίστριας, βλ. τα εξής άρθρα: Διοικητική διαίρεση Νομού Γρεβενών (1999-2010) Διοικητική διαίρεση Νομού Καστοριάς (1999-2010) Διοικητική διαίρεση Νομού Κοζάνης (1999-2010) Διοικητική διαίρεση νομού Φλώρινας (1999-2010) Περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας – Επίσημος ιστότοπος ypes.gr Διοικητική διάρθρωση
Η Περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας είναι μία από τις περιφέρειες της Ελλάδας. Διοικητικά αποτελεί δευτεροβάθμιο οργανισμό τοπικής αυτοδιοίκησης και γεωγραφικά καλύπτει το δυτικό κομμάτι της Μακεδονίας. Καταλαμβάνει έκταση 9.451 τ.χλμ. και ο μόνιμος πληθυσμός της ανέρχεται σε 254.595 κατοίκους, σύμφωνα με την απογραφή του 2021 από την ΕΛ.ΣΤΑΤ.. Μεγαλύτερη πόλη και πρωτεύουσά της είναι η Κοζάνη. Επίσης, συχνά χαρακτηρίζεται ως η «ενεργειακή καρδιά» της Ελλάδας, αφού στο έδαφός της παράγονται περίπου τα 2/3 της ηλεκτρικής ενέργειας όλης της χώρας. Η περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας συγκροτείται από τις Περιφερειακές Ενότητες Γρεβενών, Καστοριάς, Κοζάνης και Φλώρινας.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%B9%CF%86%CE%AD%CF%81%CE%B5%CE%B9%CE%B1_%CE%94%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82_%CE%9C%CE%B1%CE%BA%CE%B5%CE%B4%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
Τόζιμ
Το Τόζιμ βρίσκεται στον ρυάκι Ιλάνκα, έναν δεξιό παραπόταμο του Όντερ, στην ιστορική Γη Του Λούμπους. Το κέντρο της πόλης βρίσκεται περίπου 36 χιλιόμετρα ανατολικά των συνόρων με τη Γερμανία, στο Σουουμπίτσε. Ο σιδηροδρομικός σταθμός του Τόζιμ είναι μια στάση στη σιδηροδρομική γραμμή Βαρσοβίας-Κουνοβίτσε. Η πόλη έχει επίσης πρόσβαση στον παράλληλο αυτοκινητόδρομο Α2, μέρος της μεγάλης ευρωπαϊκής οδού E30, στον κόμβο Τόζιμ. Η περιοχή της Γης του Λούμπους αποτέλεσε τμήμα της Πολωνίας από τη δημιουργία του κράτους τον 10ο αιώνα. Ο οικισμός δημιουργήθηκε κάποια στιγμή μετά το 1249, όταν η Γη του Λούμπους πωλήθηκε από τον Άνω Δούκα της Πολωνίας Μπολέσλαφ Β΄ τον Φαλακρό στους Αρχιεπίσκοπους του Μαγδεμβούργου. Βρίσκεται στην εμπορική διαδρομή από τη Φρανκφούρτη (Όντερ) προς το Πόζναν στη Μείζων Πολωνία, ένα φρούριο στη θέση πιθανότατα πήρε το όνομά του από τον Κόνραντ φον Στέρνμπεργκ, Πρίγκιπα-Αρχιεπίσκοπο του Μαγδεμβούργου από το 1266 έως το 1277. Το 1287, ο αρχιεπίσκοπος του Μαγδεμβούργου, Ερρίκος του Βρανδεμβούργου, έδωσε τα κτήματα ως ενέχυρο στα μεγαλύτερα αδέρφια του, τους Μαργράβους του Βραδεμβούργου του Οίκου των Ασκάνια. Σύμφωνα με τον κανόνα του Βραδεμβούργου, ολόκληρη η περιοχή ανατολικά του ποταμού Όντερ από το 1300 ονομάστηκε «Γη του Στέρνμπεργκ» (Sternberger Land). Αφού ξέσπασε ένας πόλεμος για τον έλεγχο της περιοχής το 1319, η πόλη τέθηκε ξανά υπό τον έλεγχο της Πολωνίας, ως μέρος του Δουκάτου του Γκουούγκουφ, αλλά το 1326 έπεσε ξανά στα χέρια του Βραδεμβούργου.Μεταξύ 1373 και 1415, η πόλη ήταν μέρος των εδαφών του Στέμματος της Βοημίας. Το 1375, έλαβε προνόμια πόλης. Αρκετά αρχοντικά εμφανίστηκαν στη γύρω περιοχή, που κατείχαν ντόπιοι ευγενείς. Οι πολίτες βασίζονταν κυρίως στο εμπόριο βοοειδών, την ζυθοποιία και τα αποστακτήρια. Το Κάστρο του Στέρνμπεργκ πιθανότατα καταστράφηκε κατά τη διάρκεια εκστρατείας το 1506 του Ιωακείμ Α΄ Νέστωρ του Βρανδεμβούργου του Οίκου των Χοεντσόλερν, υπό τον φόβο των ιπποτών-κλεφτών.Μετά τους Ναπολεόντειους Πολέμους, η Γη του Στέρνμπεργκ ενσωματώθηκε στην πρωσική Επαρχία του Βραδεμβούργου και ανακλήθηκε σε ένα Landkreis που ιδρύθηκε το 1816 με τη διοικητική του έδρα στο Ζιελένζιγκ (από το 1852 στο Ντρόσεν). Μέρος του μεγαλύτερου Regierungsbezirk Frankfurt, το 1873 η περιοχή χωρίστηκε στα δύο, στο Weststernberg (Ντρόσεν) και στο Oststernberg (Ζιελένζιγκ) με το όνομα του Στέρνμπεργκ. Η προτεσταντική ενοριακή εκκλησία ξαναχτίστηκε μεταξύ 1831 και 1834 σε νεοκλασικό στιλ σύμφωνα με σχέδια που σχεδίασε ο Καρλ Φρίντριχ Σίνκελ. Από το 1871 έως το 1945 η πόλη ήταν μέρος της Γερμανίας. Η πόλη υπέστη σοβαρές ζημιές κατά την Επίθεση Βιστούλα-Όντερ του Κόκκινου Στρατού τις τελευταίες εβδομάδες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Μετά την ήττα της ναζιστικής Γερμανίας στον πόλεμο, το Τόζιμ έγινε και πάλι μέρος της Πολωνίας μετά την εφαρμογή της γραμμής Όντερ-Νάισσε το 1945. Το Τόζιμ ανέκτησε το καθεστώς πόλης το 1994. Εβραϊκή κοινότητα στο Τόζιμ στο Virtual Shtetl
Το Τόζιμ (πολωνικά: Torzym, γερμανικά: Sternberg in der Neumark) είναι κωμόπολη του Πόβιατ Σουλέντσιν στο Βοεβοδάτο Λούμπους στη δυτική Πολωνία. Είναι η διοικητική έδρα της αστικής-αγροτικής Γκμίνα Τόζιμ. Το Τόζιμ ήταν γνωστό ως Toruń Lubuski (Τόρουν Λουμπούσκι) μεταξύ 1945 και 1946.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%8C%CE%B6%CE%B9%CE%BC
Ροντρίγκο Ντε Πολ
Γεννημένος στο Σαραντί του Μπουένος Άιρες, ο Ντε Πολ εντάχθηκε στην ακαδημία νέων της Ράσινγκ Κλουμπ το 2002, σε ηλικία 8 ετών. Κλήθηκε στην πρώτη ομάδα στις 24 Ιουνίου 2012, ενώ ήταν ακόμη έφηβος, για έναν αγώνα εναντίον της Βέλες Σάρσφιλντ, αλλά παρέμεινε αχρησιμοποίητος αναπληρωματικός στην εντός έδρας ήττα με 1–2. Στις 10 Φεβρουαρίου 2013, ο Ντε Πολ έπαιξε τον πρώτο του αγώνα ως επαγγελματίας, αντικαθιστώντας τον Μάουρο Καμορανέζι στο 86ο λεπτό της ήττας με 0–3 από την Ατλέτικο ντε Ραφαέλα. Σκόραρε το πρώτο του γκολ ένα μήνα αργότερα, πετυχαίνοντας το τελευταίο με ένα μακρινό σουτ στη νίκη με 3–0 επί της Σαν Μαρτίν ντε Σαν Χουάν.Ο Ντε Πολ εμφανίστηκε σε 19 αγώνες κατά τη διάρκεια της σεζόν 2012–13. Στη συνέχεια έπαιξε βασικό ρόλο τη σεζόν 2013–14, συμμετέχοντας σε 35 αγώνες, όπου σκόραρε τέσσερις φορές. Στις 9 Μαΐου 2014, ανακοινώθηκε ότι η Βαλένθια ΚΦ συμφώνησε σε μεταγραφή αξίας 6,5 εκατομμυρίων δολαρίων για τον Ντε Πολ. Υπέγραψε πενταετές συμβόλαιο στις 6 Ιουνίου και έκανε το ντεμπούτο του στην Πριμέρα Ντιβισιόν στις 23 Αυγούστου, αντικαθιστώντας τον Πάκο Αλκάθερ στο 65ο λεπτό, σε μια εκτός έδρας ισοπαλία με 1–1 εναντίον της Σεβίλλη ΦΚ, αλλά αποβλήθηκε μόλις ένα λεπτό αργότερα λόγω φάουλ του στον Αλέις Βιδάλ.Σκόραρε το πρώτο του γκολ για τον σύλλογο στις 4 Δεκεμβρίου 2014, στη νίκη με 2–1 εναντίον της Ράγιο Βαγιεκάνο στο Κύπελλο Ισπανίας. Ακολούθησε το πρώτο του γκολ στην Πριμέρα Ντιβισιόν στις 9 Απριλίου 2015 εναντίον της Αθλέτικ Μπιλμπάο, κάνοντας 29 εμφανίσεις σε όλες τις διοργανώσεις κατά την πρώτη του σεζόν στον σύλλογο. Μετά από 14 συμμετοχές σε όλες τις διοργανώσεις κατά το πρώτο μισό της σεζόν 2015-16, συμπεριλαμβανομένων δύο στο ΟΥΕΦΑ Τσάμπιονς Λιγκ, στις 4 Φεβρουαρίου 2016, δόθηκε δανεικός από τον τότε προπονητή της Βαλένθια, Γκάρι Νέβιλ, στην πρώην ομάδα του, Ράσινγκ Κλουμπ. Σκόραρε το πρώτο και μοναδικό του γκολ σε μια νίκη εναντίον της Κλουμπ Μπολίβαρ στις 24 Φεβρουαρίου για το Κόπα Λιμπερταδόρες. Στις 20 Ιουλίου 2016, ο Ντε Πολ μεταγράφηκε στην ιταλική Ουντινέζε Κάλτσιο. Έκανε το ντεμπούτο του στις 20 Αυγούστου 2016, στη νίκη με 4-0 εναντίον της Ρόμα. Σκόραρε το πρώτο του γκολ για τον σύλλογο στις 29 Ιανουαρίου 2017, στη νίκη με 2-1 εναντίον της Μίλαν.Ξεκίνησε τη σεζόν 2018-19 με 4 γκολ στους πρώτους 6 αγώνες του πρωταθλήματος. Θα τελείωνε τη σεζόν ως πρώτος σκόρερ της Ουντινέζε με 9 γκολ κατά τη διάρκεια της σεζόν 2018–19 και επίσης 9 ασίστ.Στις 15 Οκτωβρίου 2019, ο Ντε Πολ υπέγραψε νέο πενταετές συμβόλαιο με την Ουντινέζε. Σημείωσε 7 γκολ και έδωσε 6 ασίστ για την Ουντινέζε στη Σέριε Α κατά τη διάρκεια της σεζόν 2019-20.Ο Ντε Πολ έγινε αρχηγός της Ουντινέζε τον Δεκέμβριο του 2020, αντικαθιστώντας τον Κέβιν Λαζάνια. Στις 12 Ιουλίου 2021, ο Ντε Πολ υπέγραψε πενταετές συμβόλαιο με την Ατλέτικο Μαδρίτης. Εντάχθηκε στη νέα του ομάδα λίγες μέρες μετά την κατάκτηση του Κόπα Αμέρικα 2021 με την Αργεντινή. Στις 7 Δεκεμβρίου 2021, σκόραρε το πρώτο του γκολ για τον σύλλογο, σε μια εκτός έδρας νίκη με 3-1 εναντίον της Πόρτο στον τελευταίο αγώνα των ομίλων του ΟΥΕΦΑ Τσάμπιονς Λιγκ 2021-22. Ο Ντε Πολ έκανε το ντεμπούτο του με την Εθνική Αργεντινής σε μια νίκη με 4–0 εναντίον του Ιράκ στις 11 Οκτωβρίου 2018 και αργότερα έγινε βασικός παίκτης υπό τον προπονητή Λιονέλ Σκαλόνι. Ήταν μέλος της Αργεντινής που τερμάτισε τρίτη στο Κόπα Αμέρικα 2019, αφού κέρδισε τη Χιλή με 2–1 στον αγώνα της τρίτης θέσης.Στις 3 Ιουλίου 2021, ο Ντε Πολ σκόραρε το εναρκτήριο γκολ σε μια νίκη με 3–0 επί του Ισημερινού στους προημιτελικούς του Κόπα Αμέρικα 2021 στη Βραζιλία. Στον τελικό της διοργάνωσης εναντίον της οικοδέσποινας Βραζιλίας, η μακρινή πάσα του Ντε Πολ έκανε τον Άνχελ Ντι Μαρία να πετύχει το μοναδικό γκολ του αγώνα, επιτρέποντας στην Αργεντινή να κατακτήσει το 15ο τίτλο της του Κόπα Αμέρικα και τον πρώτο της σημαντικό διεθνή τίτλο από το 2008. Ήταν επίσης μέλος της ομάδας που κέρδισε το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2022. Η μητέρα του είναι ιταλικής καταγωγής και ως αποτέλεσμα έλαβε την ιταλική υπηκοότητα. Αργεντινή Παγκόσμιο Κύπελλο: 2022 Κόπα Αμέρικα: 2021 Κύπελλο Πρωταθλητών Ευρώπης-Νοτίου Αμερικής: 2022Ατομικές Ομάδα της Διοργάνωσης του Κόπα Αμέρικα: 2021 Προφίλ Ροντρίγκο Ντε Πολ στο BDFutbol (Αγγλικά) Προφίλ Ροντρίγκο Ντε Πολ στο Soccerway Προφίλ στο Transfermarkt.com
Ο Ροντρίγκο Χαβιέρ Ντε Πολ (ισπανικά: Rodrigo Javier De Paul) (γενν. 24 Μαΐου 1994) είναι Αργεντινός επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνίζεται ως μέσος για την Ατλέτικο Μαδρίτης. Είναι διεθνής με την Εθνική Αργεντινής.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%BF%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%AF%CE%B3%CE%BA%CE%BF_%CE%9D%CF%84%CE%B5_%CE%A0%CE%BF%CE%BB
Άμον Γκετ
Ο Γκετ, που πήρε το όνομά του από τον πατέρα και τον παππού του, γεννήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 1908 στη Βιέννη σε πλούσια καθολική οικογένεια που ενασχολείτο στη βιομηχανία εκδόσεων βιβλίων. Η μητέρα του η Μπέρτα Σβεντ και ο πατέρας του, Άμον Φραντς, κατείχαν τον Εκδοτικό Οίκο Amon Franz Göth. Οι προσφορές του περιελάμβαναν θρησκευτική βιβλιογραφία, καρτ-ποστάλ και βιβλία στρατιωτικής ιστορίας. Μεγάλωσε κυρίως με τη θεία του, λόγω του ότι ο πατέρας του ταξίδευε για δουλειές και η μητέρα του εργαζόταν τις περισσότερες ώρες στον εκδοτικό οίκο. Ως παιδί πήρε το ψευδώνυμο «Mony». Παρακολούθησε δημόσιο σχολείο στη Βιέννη και αργότερα σπούδασε γεωργία στο Waidhofen an der Thaya για μερικά εξάμηνα. Εγκατέλειψε τις σπουδές του όταν ήταν 17 ετών για να συνεχίσει το ενδιαφέρον του με τις ριζοσπαστικές δεξιές ιδέες. Ο Γκετ εντάχθηκε στο τοπικό κόμμα για τη νεολαία του αυστριακού ναζιστικού κόμματος το 1925 και, από το 1927 έως το 1930, ήταν μέλος του Steirischer Heimatschutzverband Wien (Οργανισμός Οικιακής Προστασίας στη Βιέννη), μιας ριζοσπαστικής και ισχυρής φατρίας της αντισημιτικής εθνικιστικής παραστρατιωτικής ομάδα Heimwehr. Αποχώρησε από την ιδιότητα μέλους του για να ενταχθεί στο αυστριακό υποκατάστημα του Ναζιστικού Κόμματος και του δόθηκε ο αριθμός συμμετοχής στο κόμμα 510.764 τον Σεπτέμβριο του 1930. Του χορηγήθηκε πλήρης ιδιότητα μέλους στις 31 Μαΐου 1931. Η απόφασή του να συμμετάσχει στο κόμμα σε αυτό το πρώιμο στάδιο σήμαινε ότι θεωρούνταν παλιός μαχητής (Alter Kämpfer), δηλαδή, είχε προσχωρήσει στο κόμμα πριν από την άνοδο του Χίτλερ στη θέση του Καγκελάριου της Γερμανίας. Ο Γκετ άρχισε να εργάζεται για το κόμμα στο Ortsgruppe (τοπική ομάδα) της περιοχής Margareten στη Βιέννη και σύντομα μετατέθηκε στο Mariahilf Ortsgruppe, όπου ήταν πολιτικός ηγέτης στην Sturmabteilung (SA). Ο Γκετ προσχώρησε στα Αυστριακά SS το 1930, και του δόθηκε πλήρης ιδιότητα μέλους το 1932 μετά από διετή περίοδο υποψηφιότητας. Διορίστηκε SS-Mann με τον αριθμό SS 43.673.Υπηρέτησε με τα SS στα Truppe Deimel και Sturm Libardi στη Βιέννη μέχρι τον Ιανουάριο του 1933, όταν προήχθη για να υπηρετήσει ως Zugführer (διμοιρίτης) της 52ης SS-Standarte, μιας μονάδας σε μέγεθος συντάγματος. Προήχθη σύντομα σε SS-Scharführer (αρχηγός της ομάδας). Έφυγε στη Γερμανία όταν οι παράνομες δραστηριότητές του, συμπεριλαμβανομένης της απόκτησης εκρηκτικών για το ναζιστικό κόμμα, τον έκαναν καταζητούμενο. Το αυστριακό ναζιστικό κόμμα κηρύχθηκε παράνομο στην Αυστρία στις 19 Ιουνίου 1933, οπότε δημιούργησε επιχειρήσεις στην εξορία στο Μόναχο. Από αυτή τη βάση, ο Γκετ έστειλε λαθραία ραδιόφωνα και όπλα στην Αυστρία και ενήργησε ως ταχυμεταφορέας για τα SS. Συνελήφθη τον Οκτώβριο του 1933 από τις αυστριακές αρχές, αλλά αφέθηκε ελεύθερος λόγω έλλειψης αποδεικτικών στοιχείων τον Δεκέμβριο του 1933. Συνελήφθη και πάλι μετά τη δολοφονία του αυστριακού καγκελάριου Ένγκελμπερτ Ντόλφους σε μια αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος των Ναζί τον Ιούλιο του 1934. Απέδρασε και κατέφυγε στην εγκατάσταση εκπαίδευσης των SS στο Νταχάου, δίπλα στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Νταχάου. Παραιτήθηκε προσωρινά από τις δραστηριότητες του Κόμματος των SS και των Ναζί μέχρι το 1937 λόγω διαφορών με τον Oberführer (διοικητή) Άλφρεντ Μπίγκλερ και έζησε στο Μόναχο προσπαθώντας να βοηθήσει τους γονείς του να αναπτύξουν την εκδοτική τους επιχείρηση. Παντρεύτηκε μετά από σύσταση των γονιών του, αλλά χώρισε μετά από λίγους μόνο μήνες.Ο Γκετ επέστρεψε στη Βιέννη λίγο μετά την Προσάρτηση της Αυστρίας (1938) και επανέλαβε τις δραστηριότητες του στο κόμμα. Παντρεύτηκε την Άννα Γκέιγκερ, μια γυναίκα που γνώρισε σε έναν αγώνα μοτοσικλέτας, σε μια τελετή των SS στις 23 Οκτωβρίου 1938. Πριν από τον γάμο, το ζευγάρι έπρεπε να περάσει μια σειρά από αυστηρές φυσικές εξετάσεις που διοργανώθηκαν από τα SS για να προσδιοριστεί η καταλληλότητα του γάμου. Το ζευγάρι είχε τρία παιδιά: τον Πέτρο, γεννημένος το 1939, ο οποίος πέθανε από διφθερίτιδα σε ηλικία επτά μηνών, το Βέρνερ, γεννημένος το 1940, και μια κόρη, την Ίνγκεμποργκ, που γεννήθηκε το 1941. Το ζευγάρι διατηρούσε μόνιμη κατοικία στη Βιέννη σε όλη τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.Αρχικά εντάχθηκε στην 89η SS-Standarte (μονάδα των Allgemeine SS) αλλά μεταφέρθηκε στο 1ο SS-Sturmbann της 11ης SS-Standarte στην αρχή του πολέμου και προήχθη σε SS-Oberscharführer (λοχίας προσωπικού) στις αρχές του 1941. Στις 5 Μαρτίου 1940, υπηρέτησε στη Βέρμαχτ με την κατάταξη του κατώτερου λοχία, αλλά το ιστορικό του στα SS δείχνει ότι δεν ήταν ενεργός. Από τα μέσα του 1941 έως τα τέλη Μαΐου 1942,υπηρέτησε ως Einsatzführer (επικεφαλής δράσης) και οικονομικός αξιωματούχος στην Ανατολική Άνω Σιλεσία στο γραφείο του Επίτροπου του Ράιχ για την ενοποίηση της γερμανικής εθνότητας. Κέρδισε φήμη ως έμπειρος διαχειριστής στις ναζιστικές προσπάθειες απομόνωσης, μετεγκατάστασης και δολοφονίας του εβραϊκού πληθυσμού της Ευρώπης. Προήχθη στον βαθμό του SS-Untersturmführer (δεύτερος υπολοχαγός) στις 14 Ιουλίου 1941. Ο Γκετ έλαβε επίσης Πιστοποιητικό υπηρεσίας από τον διοικητή του, επαινώντας την υπηρεσία του, καθώς και τα φυσικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά του.Μεταφέρθηκε στο Λούμπλιν το καλοκαίρι του 1942, όπου έγινε μέλος του προσωπικού του SS-Brigadeführer Οντίλο Γκλομπότσνικ. Τίποτα δεν είναι γνωστό για τις δραστηριότητές του τους έξι μήνες που υπηρέτησε στην Επιχείρηση Ράινχαρντ, το κωδικό όνομα που δίνεται στην ίδρυση των τριών στρατοπέδων εξόντωσης στο Μπέλζεκ, στο Ζομπιμπόρ και στην Τρεμπλίνκα, επειδή οι συμμετέχοντες ορκίστηκαν μυστικότητα. Όμως, σύμφωνα με τα αντίγραφα της μετέπειτα δίκης του, ο Γκετ ήταν υπεύθυνος για τη συγκέντρωση και τη μεταφορά θυμάτων σε αυτά τα στρατόπεδα για να δολοφονηθούν. Ο Γκετ εντάχθηκε στη μονάδα SS «νεκροκεφαλές» στην υπηρεσία των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Η πρώτη του αρμοδιότητα, που ξεκίνησε στις 11 Φεβρουαρίου 1943, ήταν να επιβλέπει την κατασκευή του στρατοπέδου συγκέντρωσης 200 στρεμμάτων στην Κρακοβία-Πλάζοφ, το οποίο έπρεπε να διοικήσει. Ο Γκετ ήταν άτυπος των περισσότερων αξιωματικών των SS που υπηρέτησαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπως και οι περισσότεροι σε μικρούς δήμους. Πιθανότατα είχε μια προσωπική συνέντευξη με τον Χάινριχ Χίμλερ πριν διοριστεί στη θέση, μία τυπική διαδικασία κατά την ανάθεση διοικητών στα στρατόπεδα. Το στρατόπεδο βρισκόταν στο έδαφος δύο παλιών εβραϊκών νεκροταφείων, και χρειάστηκε ένα μήνα για να κατασκευαστεί χρησιμοποιώντας καταναγκαστικούς εργάτες. Στις 13 Μαρτίου 1943, το εβραϊκό γκέτο της Κρακοβίας εκκαθαρίστηκε και εκείνοι που ήταν ακόμη κατάλληλοι για εργασία στάλθηκαν στο νέο στρατόπεδο στο Πλάζοφ. Αρκετοί χιλιάδες που θεωρήθηκαν ακατάλληλοι για εργασία στάλθηκαν σε στρατόπεδα εξόντωσης και δολοφονήθηκαν. Εκατοντάδες άλλοι δολοφονήθηκαν στους δρόμους από τους Ναζί καθώς εκκαθάριζαν το γκέτο. Στην εναρκτήρια ομιλία του ως Κομαντάντ του προσφάτως κατοικημένου στρατοπέδου, ο Γκετ είπε στους νέους του κρατούμενους: «Είμαι ο θεός σας».Εκτός από τα καθήκοντά του στο Πλάζοφ, ο Γκετ ήταν ο αξιωματικός που ήταν υπεύθυνος για την εκκαθάριση του γκέτο στο Ταρνόβ, το οποίο στέγαζε 25.000 Εβραίους (περίπου το 45% του πληθυσμού της πόλης) κατά την έναρξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Περίπου 10.000 στάλθηκαν στο Πλάζοφ για να είναι σκλάβοι. Μέχρι τη στιγμή της εκκαθάρισης του γκέτο, παρέμειναν 8.000 Εβραίοι. Ο τελικός γύρος ξεκίνησε την 1η Σεπτεμβρίου 1943, όταν οι υπόλοιποι Εβραίοι συγκεντρώθηκαν στην πλατεία Μαγδεμβούργου, η οποία περιβαλλόταν από βαριά οπλισμένους φρουρούς. Τα τρένα φορτώθηκαν και αναχώρησαν το μεσημέρι την επόμενη μέρα. Τα περισσότερα από τα θύματα στάλθηκαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς και λιγότεροι από τους μισούς επέζησαν από το ταξίδι. Οι περισσότεροι από τους επιζώντες θεωρήθηκαν ακατάλληλοι για δουλεία και δολοφονήθηκαν αμέσως κατά την άφιξή τους στο Άουσβιτς. Σύμφωνα με αρκετές μαρτυρίες ,όπως καταγράφηκε στο κατηγορητήριο του το 1946 για εγκλήματα πολέμου, ο Γκετ πυροβόλησε προσωπικά 30 με 90 γυναίκες και παιδιά κατά τη διάρκεια της εκκαθάρισης του γκέτο. Στα γενέθλιά του το 1943, ο Γκετ διέταξε τη Nαταλία Καρπ, η οποία μόλις είχε φτάσει στο Πλάζοφ, να παίξει πιάνο. Η Καρπ ερμήνευσε το Νυχτερινό σε Ντο δίεση ελάσσονα του Σοπέν. Το ερμήνευσε τόσο καλά που ο Γκετ επέτρεψε σε αυτήν και την αδερφή της να ζήσουν.Ο Γκετ ήταν επίσης ο αξιωματικός που ήταν υπεύθυνος για την εκκαθάριση του στρατοπέδου συγκέντρωσης Σέμπνιε, το οποίο απασχολούσε 4.000 Εβραίους και 1.500 Πολωνούς σκλάβους. Τα στοιχεία που παρουσιάστηκαν στη δίκη του Γκετ δείχνουν ότι ανέθεσε αυτό το καθήκον σε έναν δευτερεύοντα, τον SS-Hauptscharführer Γιόζεφ Γκρτσίμερκ, ο οποίος στάλθηκε για να βοηθήσει τον διοικητή του στρατοπέδου SS-Hauptsturmführer Χανς Κέλλερμαν σε μαζικές δολοφονίες. Μεταξύ 21 Σεπτεμβρίου 1943 και 3 Φεβρουαρίου 1944, το στρατόπεδο εκκαθαρίστηκε σταδιακά. Σχεδόν όλοι οι Πολωνοί κρατούμενοι μεταφέρθηκαν στο Πλάζοφ ή στο Γκέτο Μπόχνια, όπου διοικούσε επίσης ο Γκετ. Περίπου χίλιοι Εβραίοι μεταφέρθηκαν στο κοντινό δάσος και πυροβολήθηκαν, και οι υπόλοιποι στάλθηκαν στο Άουσβιτς, όπου οι περισσότεροι θανατώθηκαν στους θαλάμους αερίων αμέσως κατά την άφιξη. Μετά την εκκαθάριση, ο Γκετ είχε ταξινομήσει και μεταφέρει όλες τις προμήθειες του καταυλισμού στο Πλάζοφ.Στις 28 Ιουλίου 1943, ο Γκετ εντάχθηκε στο Τομέα F, στο Fachgruppe των SS και της Αστυνομίας (τμήμα εμπειρογνωμόνων) που ειδικεύονταν στην εκκαθάριση και τη μεταφορά κρατουμένων από τα γκέτο. Μέχρι τον Απρίλιο του 1944, ο Γκετ είχε προαχθεί στην τάξη του SS-Hauptsturmführer (καπετάνιος), έχοντας λάβει διπλή προαγωγή, παραλείποντας την κατάταξη του SS-Obersturmführer (πρώτος υπολοχαγός). Διορίστηκε επίσης εφεδρικός αξιωματικός στα Waffen-SS. Στις αρχές του 1944, το καθεστώς του στρατοπέδου εργασίας της Κρακοβίας-Πλάζοφ άλλαξε σε στρατόπεδο μόνιμης συγκέντρωσης υπό την άμεση εξουσία του Γραφείου Οικονομικών και Διοίκησης των SS (SS-Wirtschafts-Verwaltungshauptamt). Αυτή η διάκριση έκανε το στρατόπεδο ένα από τα 13 επίσημα στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Πολωνία. Ο Μίτεκ Πέμπερ κατέθεσε στη δίκη ότι κατά την προηγούμενη περίοδο ο Γκετ είχε διαπράξει τις περισσότερες τυχαίες και βάναυσες δολοφονίες για τις οποίες έγινε διαβόητος. Στις αρχές Μαΐου 1944, ο Γκετ πληροφορήθηκε ότι 10.000 Ούγγροι Εβραίοι θα σταλούν σύντομα για φυλάκιση στο Πλάζοφ. Για να δημιουργήσει χώρο για τις νέες αφίξεις, στις 14 Μαΐου διέταξε όλα τα παιδιά στο στρατόπεδο να σταλθούν στο« νηπιαγωγείο». Την επόμενη μέρα, ο Γκετ έστειλε την πλειοψηφία των παιδιών, με λίγες μόνο εξαιρέσεις, στο Άουσβιτς για να θανατωθεί.Το στρατόπεδο συγκέντρωσης παρακολουθούνταν πιο στενά από τα SS παρά από τα στρατόπεδα εργασίας, έτσι ώστε οι συνθήκες βελτιώθηκαν ελαφρώς όταν άλλαξε ο χαρακτηρισμός.Το στρατόπεδο στέγαζε περίπου 2.000 κρατούμενους όταν άνοιξε. Στο αποκορύφωμά της λειτουργίας του το 1944, ένα προσωπικό 636 φρουρών επέβλεπε 25.000 μόνιμους κρατούμενους και επιπλέον 150.000 άτομα πέρασαν από το στρατόπεδο στο ρόλο του ως στρατόπεδο διέλευσης. Ο Γκετ, που περιγράφεται από τους επιζώντες ως τεράστιος και επιβλητικός άνθρωπος, δολοφονούσε προσωπικά κρατούμενους σε καθημερινή βάση. Τα δύο σκυλιά του, ο Ρόλφ, ένας μεγάλος Δανός μολοσσός και ο Ραλφ, ένας Γερμανικός ποιμενικός, εκπαιδεύτηκαν για να δαγκώνουν τους κρατουμένους μέχρι θανάτου. Πυροβολούσε ανθρώπους από το παράθυρο του γραφείου του εάν φαίνονταν να κινούνται πολύ αργά. Πυροβόλησε έναν Εβραίο μάγειρα μέχρι θανάτου επειδή η σούπα του ήταν πολύ ζεστή. Κακοποιούσε βάναυσα τις δύο υπηρέτριές του, την Ελένη Γιόνας-Ρόζεντσβαϊγκ και την Έλεν Χιρς, που φοβόντουσαν συνεχώς για τη ζωή τους, όπως και όλοι οι τρόφιμοι. Κατά τη διάρκεια του χρόνου του στο Πλάζοφ, ο Γκετ ζούσε άνετα σε μια βίλα, έχοντας αυτοκίνητα και άλογα που οδηγούσε στο στρατόπεδο. Έβαζε έναν Εβραίο μπαλωματή κρατούμενο να του φτιάχνει νέα παπούτσια κάθε εβδομάδα. Ως επιζών, μπορώ να σας πω ότι είμαστε όλοι τραυματισμένοι άνθρωποι. Ποτέ, μα ποτέ, δεν θα πίστευα ότι οποιοσδήποτε άνθρωπος θα ήταν ικανός για τέτοιο τρόμο, για τέτοιες φρικαλεότητες. Όταν τον είδαμε από απόσταση, όλοι κρύβονταν, σε τουαλέτες, όπου μπορούσαν να κρυφτούν. Δεν μπορώ να σας πω πόσο τον φοβόταν ο κόσμος. Ο Πόλντεκ Πφέφερμπεργκ, ένας άλλος Εβραίος από την φημισμένη λίστα του Σίντλερ , είπε: «Όταν είδαμε τον Γκετ, είδαμε το θάνατο».Ο Γκετ πίστευε ότι εάν ένα μέλος μιας ομάδας εργασίας διέφευγε ή διέπραττε κάποια παράβαση, ολόκληρη η ομάδα έπρεπε να τιμωρηθεί. Σε μια περίπτωση, διέταξε να πυροβοληθεί κάθε δεύτερο μέλος μιας ομάδας εργασίας επειδή ένα από τα μέλη είχε δραπετεύσει. Σε άλλη περίπτωση, πυροβόλησε προσωπικά κάθε πέμπτο μέλος του πληρώματος επειδή κάποιος δεν είχε επιστρέψει στο στρατόπεδο. Εάν οι τρόφιμοι πιάνονταν για λαθρεμπόριο τροφίμων, πυροβολούνταν. Ο κύριος τόπος δολοφονίας στο Πλάζοφ ήταν το Hujowa Górka («Prick Hill»), ένας μεγάλος λόφος που χρησιμοποιήθηκε για μαζικές δολοφονίες. Ο Πεμπέρ κατέθεσε ότι 8.000 έως 12.000 άνθρωποι δολοφονήθηκαν στο Πλάζοφ. Στις 13 Σεπτεμβρίου 1944, ο Γκετ απαλλάχθηκε από τη θέση του και κατηγορήθηκε από τα SS για κλοπή εβραϊκής περιουσίας (που ανήκε στο κράτος, σύμφωνα με τους ναζιστικούς κανονισμούς), μη παροχή επαρκούς τροφής στους κρατούμενους, παραβίαση των κανονισμών του στρατοπέδου συγκέντρωσης σχετικά με τη μεταχείριση και την τιμωρία των κρατουμένων, και τη μη εξουσιοδοτημένη πρόσβαση σε αρχεία προσωπικού του στρατοπέδου από κρατούμενους και αξιωματούχους που δεν ήταν στα καθήκοντα τους. Η διοίκηση του στρατοπέδου στο Πλάζοφ ανατέθηκε στον SS-Obersturmführer Άρνολντ Μπύσερ. Το στρατόπεδο έκλεισε στις 15 Ιανουαρίου 1945. Ο Γκετ είχε προγραμματιστεί να εμφανιστεί ενώπιον του δικαστή SS, Γκέοργκ Κόνραντ Μόργκεν, αλλά λόγω των εξελίξεων στο πόλεμο και της επικείμενης ήττας της Γερμανίας, οι κατηγορίες εναντίον του έπεσαν στις αρχές του 1945. Οι γιατροί των SS διέγνωσαν ότι ο Γκετ πάσχει από ψυχική ασθένεια και στάλθηκε σε ένα ψυχιατρικό ίδρυμα στο Bad Tölz, όπου συνελήφθη από τον στρατό των Ηνωμένων Πολιτειών τον Μάιο του 1945. Συνελήφθη φορώντας στολή της Βέρμαχτ και δεν παραδέχτηκε ότι ήταν αξιωματικός των SS. Εστάλη σε προσωρινό στρατόπεδο κράτησης που βρισκόταν στο έδαφος του πρώην στρατοπέδου συγκέντρωσης Νταχάου. Αργότερα ταυτοποιήθηκε από πρώην κρατούμενους του στρατοπέδου συγκέντρωσης Κρακοβίας-Πλάζοφ συμπεριλαμβανομένου του Γιόζεφ Λέβκοβιτς. Μετά τον πόλεμο, ο Γκετ εκδόθηκε στην Πολωνία, όπου δικάστηκε από το Ανώτατο Εθνικό Δικαστήριο της Πολωνίας στην Κρακοβία μεταξύ 27 Αυγούστου και 5 Σεπτεμβρίου 1946. Κρίθηκε ένοχος για συμμετοχή στο Ναζιστικό Κόμμα (το οποίο είχε κηρυχθεί εγκληματική οργάνωση) και διέταζε προσωπικά τη φυλάκιση, τα βασανιστήρια και την εξόντωση ατόμων και ομάδων ανθρώπων. Καταδικάστηκε επίσης για ανθρωποκτονία, η πρώτη τέτοια καταδίκη σε δίκη εγκλημάτων πολέμου, για «προσωπική δολοφονία, σημαντικού, αν και άγνωστου αριθμού ανθρώπων». Καταδικάστηκε σε θάνατο και απαγχονίστηκε στις 13 Σεπτεμβρίου 1946 στη φυλακή του Μοντελούπιτς στην Κρακοβία, όχι μακριά από την τοποθεσία του στρατοπέδου Πλάζοφ. Τα λείψανα του αποτεφρώθηκαν και οι στάχτες ρίχτηκαν στον ποταμό Βιστούλα. Εκτός από τους δύο γάμους του, ο Γκετ είχε μια διετή εξωσυζυγική σχέση με τη Ρουτ Ιρένε Κάλντερ, μια αισθητικός και επιδιωκούμενη ηθοποιός που καταγόταν από το Μπρεσλάου (ή το Γκλάιβιτς (οι πηγές ποικίλλουν)). Η Καλντέρ γνώρισε για πρώτη φορά τον Γκετ το 1942 ή στις αρχές του 1943 όταν εργαζόταν ως γραμματέας στο εργοστάσιο σμάλτων του Όσκαρ Σίντλερ στην Κρακοβία. Γνώρισε τον Γκετ όταν ο Σίντλερ την έφερε για δείπνο στη βίλα στο Πλάζοφ και η ίδια είπε ότι ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Σύντομα μετακόμισε με τον Γκετ και ξεκίνησαν μία σχέση, αλλά δήλωσε ότι δεν επισκέφτηκε ποτέ το ίδιο το στρατόπεδο. Η δεύτερη σύζυγος του Γκετ, η Άννα, που ζούσε ακόμα στη Βιέννη με τα δύο παιδιά τους, υπέβαλε αίτηση διαζυγίου όταν έμαθε την υπόθεση του Γκετ με την Κάνλτερ. Η Κάλντερ έφυγε για το Bad Tölz όπου γέννησε τη κόρη του Γκετ, Μόνικα Χέρτβιγκ, στις 7 Νοεμβρίου 1945. Αυτό ήταν το τελευταίο παιδί του Γκετ. Η Κάλντερ καταρρακώθηκε ψυχολογικά από την εκτέλεση του το 1946 και πήρε το όνομα του Γκετ λίγο μετά το θάνατό του.Το 2002, η Χέρτβιγκ δημοσίευσε τα απομνημονεύματά της με τον τίτλο Ich muß doch meinen Vater lieben, oder;. Η ίδια χαρακτήρισε τη μητέρα της σαν να δόξαζε άνευ όρων τον Γκετ μέχρι να αντιμετωπίσει τον ρόλο του στο Ολοκαύτωμα. Η Κάλντερ αυτοκτόνησε το 1983 λίγο μετά από μια συνέντευξη στο ντοκιμαντέρ του Jon Blair Schindler. Οι εμπειρίες της Χέρτβιγκ στην αντιμετώπιση των εγκλημάτων του πατέρα της περιγράφονται λεπτομερώς στο Inheritance, ένα ντοκιμαντέρ του 2006 σε σκηνοθεσία του Τζέιμς Μολ. Εμφανίζεται στο ντοκιμαντέρ η Έλενα Ρόζενσβαϊγκ, μια από τις Εβραίες πρώην υπηρέτριες του Γκετ. Το ντοκιμαντέρ περιγράφει λεπτομερώς τη συνάντηση των δύο γυναικών στο μνημείο Πλάζοφ στην Πολωνία. Η Χέρτβιγκ είχε ζητήσει τη συνάντηση, αλλά η Έλενα ήταν διστακτική, επειδή οι αναμνήσεις της για τον Γκετ και το στρατόπεδο συγκέντρωσης ήταν τόσο τραυματικές. Τελικά συμφώνησε αφού η Χέρτβιγκ της έγραψε: «Πρέπει να το κάνουμε για τους δολοφονημένους». Η Έλενα συγκινήθηκε και συμφώνησε να τη συναντήσει.Σε μια επόμενη συνέντευξη, θυμήθηκε: Είναι δύσκολο να είμαι μαζί της γιατί μου θυμίζει πολλά, ξέρετε ... είναι ψηλή, έχει ορισμένα χαρακτηριστικά του. Και τον μισούσα. Αλλά είναι θύμα κι αυτή. Και νομίζω ότι είναι σημαντικό γιατί είναι πρόθυμη να διηγηθεί την ιστορία της στη Γερμανία. Μου είπε ότι οι άνθρωποι δεν θέλουν να μάθουν, θέλουν να συνεχίσουν τη ζωή τους. Και νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό γιατί υπάρχουν πολλά παιδιά δραστών και νομίζω ότι είναι γενναίο άτομο για να συνεχίσει να μιλάει για αυτό, γιατί είναι δύσκολο. Και νιώθω για τη Μόνικα. Είμαι μητέρα, έχω παιδιά. Και επηρεάζεται από το γεγονός ότι ο πατέρας της ήταν εγκληματίας. Αλλά τα παιδιά μου επηρεάζονται επίσης από αυτό. Και για αυτό και οι δύο ήρθαμε εδώ. Ο κόσμος πρέπει να γνωρίζει, για να αποτρέψει κάτι τέτοιο να ξανασυμβεί. Η Χέρτβιγκ εμφανίστηκε επίσης σε ένα ντοκιμαντέρ με την ονομασία Hitler's Children (2011), σε σκηνοθεσία ενός Ισραηλινού σκηνοθέτη ντοκιμαντέρ. Στο ντοκιμαντέρ, η Χέρτβιγκ και άλλοι στενοί συγγενείς των διαβόητων Ναζί περιγράφουν τα συναισθήματά τους, τις σχέσεις τους και τις αναμνήσεις των συγγενών τους.Η Τζένιφερ Τέεγκε, η κόρη της Χέρτβιγκ και ενός άνδρα από τη Νιγηρία, ανακάλυψε ότι ο Γκετ ήταν ο παππούς της μέσω των απομνημονευμάτων της Χέρτβιγκ το 2002. Η ίδια έγραψε ένα βιβλίο, με τίτλο ο παππούς μου θα με είχε πυροβολήσει (αρχικά δημοσιεύτηκε ως Amon. Mein Großvater hätte mich erschossen το 2013). Οι ενέργειες του Γκετ στο στρατόπεδο καταναγκαστικής Εργασίας Πλάζοφ έγιναν διεθνώς γνωστές μέσω της απεικόνισής του από τον Ρέιφ Φάινς στην ταινία η Η Λίστα του Σίντλερ (1993). Σε μια συνέντευξη, του ο Ρέιφ υπενθύμισε: Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι πρέπει να κάνουν μια δουλειά, πρέπει να αναλάβουν μια ιδεολογία, ότι έχουν μια ζωή να ηγηθούν. πρέπει να επιβιώσουν, μια δουλειά που πρέπει να κάνουμε, είναι κάθε μέρα ίντσα με ίντσα, λίγοι συμβιβασμοί, λίγοι τρόποι να πεις στον εαυτό σου πως πρέπει να ζεις τη ζωή σου και ξαφνικά τότε αυτά τα πράγματα μπορούν να συμβούν. Εννοώ, θα μπορούσα να κρίνω προσωπικά, αυτός είναι ένας φοβερός, κακός, φρικτός άνθρωπος. Αλλά η δουλειά μου ήταν να απεικονίσω τον άνθρωπο, ένα ανθρώπινο ον. Και ήταν στο σενάριο. Στην πραγματικότητα, μια από τις πρώτες σκηνές με τον Όσκαρ Σίντλερ (τον Λίαμ Νίσον), ήταν μια σκηνή όπου λέω, «Δεν καταλαβαίνεις πόσο δύσκολο είναι, πρέπει να παραγγείλω τόσα πολλά - τόσα μέτρα συρματοπλέγματος και τόσες πολλές θέσεις περίφραξης και πρέπει να πάρω τόσα πολλά άτομα από το Α στο Β.» Και, ξέρεις, ξεσπάει κάπως για τις δυσκολίες της δουλειάς. Ο Φάινς κέρδισε το Βραβείο BAFTA για τον Καλύτερο Υποστηρικτικό Ηθοποιό για το ρόλο του και προτάθηκε για Όσκαρ Καλύτερου Ηθοποιού. Η απεικόνιση του κατέλαβε την 15η θέση στον κατάλογο των κορυφαίων 50 κακοποιών όλων των εποχών του Αμερικανικού Ινστιτούτου Κινηματογράφου, την υψηλότερη κατάταξη για μια απεικόνιση ενός μη φανταστικού ατόμου. Όταν η επιζήσασα του Πλάζοφ Μίλα Πφέφερμπεργκ συστήθηκε στο Φάινς στη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας, άρχισε να τρέμει ανεξέλεγκτα, καθώς με τη στολή των SS, ο Φάινς της θύμισε τον πραγματικό Άμον Γκετ. Δίκη του Άμον Γκετ
Ο Άμον Λεοπόλντ Γκετ (γερμανικά: Amon Leopold Göth, 11 Δεκεμβρίου 1908 - 13 Σεπτεμβρίου 1946) ήταν Αυστριακός αξιωματικός των SS και εγκληματίας πολέμου. Υπηρέτησε ως διοικητής του στρατοπέδου συγκέντρωσης Κρακοβίας-Πλάζοφ στο Πλάζοφ στην κατεχόμενη Πολωνία για το μεγαλύτερο μέρος της ύπαρξης του στρατοπέδου κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Γκετ δικάστηκε μετά τον πόλεμο από το Ανώτατο Εθνικό Δικαστήριο της Πολωνίας στην Κρακοβία και κρίθηκε ένοχος για προσωπικές διαταγές φυλάκισης, βασανιστηρίων και εξόντωσης ατόμων και ομάδων ανθρώπων. Καταδικάστηκε επίσης για ανθρωποκτονία, την πρώτη τέτοια καταδίκη σε δίκη εγκλημάτων πολέμου, για «προσωπική δολοφονία, εξουδετέρωση και βασανισμό άγνωστου αριθμού ανθρώπων».Εκτελέστηκε με απαγχονισμό όχι πολύ μακριά από τον πρώην χώρο του στρατοπέδου Πλάζοφ. Η ταινία του 1993 η λίστα του Σίντλερ, στην οποία ο Γκετ απεικονίζεται από τον Ρέιφ Φάινς, δείχνει το ρόλο του στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Πλάζοφ.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BC%CE%BF%CE%BD_%CE%93%CE%BA%CE%B5%CF%84
Αλαότρα-Μανγκόρο
Η Αλαότρα-Μανγκόρο βρίσκεται ανατολικά της Μαδαγασκάρης και δυτικά της Τοαμασίνα. Συνορεύει στα νοτιοανατολικά με την Ατσινανάνα, στα βορειοανατολικά με τη Αναλαντζιρόφο, στα βόρεια με τη Σόφια, στα βορειοδυτικά με τη Μπετσιμπόκα και στα νοτιοδυτικά με τις Αναλαμάνγκα και Βακινανκαράτρα. Έχει έκταση 31.948 τ.χλμ. Το όνομα "Αλαότρα-Μανγκόρο" προήλθε από τη Λίμνη Αλαότρα, μεγαλύτερη της χώρας, και από τον Ποταμό Μανγκόρο. Η Αλαότρα-Μανγκόρο διαιρείται σε 5 δήμους: 1. Αμπατοντραζάκα 2. Αμπαραφαραβόλα 3. Αντιλαμένα 4. Ανοσίμπε Ανάλα 11. Μοραμάνγκα Το πλησιέστερο αεροδρόμιο είναι το Αεροδρόμιο της Τοαμασίνα, που βρίσκεται στην Τοαμασίνα. Περιφέρειες της Μαδαγασκάρης Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Alaotra-Mangoro στο Wikimedia Commons
Η Αλαότρα-Μανγκόρο (μαλαγασικά: Alaotra-Mangoro) είναι μια από τις τρεις περιφέρειες της Επαρχίας Τοαμασίνα, Μαδαγασκάρη. Πρωτεύουσα είναι η Αμπατοντραζάκα. Έχει έκταση 31.948 τ.χλμ. και πληθυσμό 877.700 κατοίκων (2004) με πυκνότητα 27.5 κατοίκων ανά τ.χλμ.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%B1%CF%8C%CF%84%CF%81%CE%B1-%CE%9C%CE%B1%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CF%81%CE%BF
Αταουάλπα Γιουπάνκι
Μερικές από τις πιο γνωστές συνθέσεις του Αταουάλπα Γιουπάνκι περλαμβάνουν: "Los Hermanos" "Viene clareando" "El arriero" "Zamba del grillo" "La añera" "La pobrecita" "Milonga del peón de campo" "Camino del indio" "Chacarera de las piedras" "Recuerdos del Portezuelo" "El alazán" "Indiecito dormido" "El aromo" "Le tengo rabia al silencio" "Piedra y camino" "Luna tucumana" "Los ejes de mi carreta" "Sin caballo y en Montiel" "Cachilo dormido" "Tú que puedes vuélvete" "Nada mas" Piedra sola (1940) Aires indios (1943) Cerro Bayo (1953) Guitarra (1960) El canto del viento (1965) El payador perseguido (1972) La Capataza (1992) Fundación Atahualpa Yupanqui. Η επίσημη ιστοσελίδα του Atahualpa Yupanqui. Muchas Gracias Atahualpa. Εκπαιδευτικό και πολιτιστικό project που προβάλει το έργο του Atahualpa Yupanqui. Περιλαμβάνει βίντεο, τραγούδια, συνθέσεις κτλ.
Ο Αταουάλπα Γιουπάνκι (Atahualpa Yupanqui, ισπανική προφορά ΔΦΑ: [ataˈwalpa ʝuˈpaŋki]) (22 Ιανουαρίου 1908 - 23 Μαΐου 1992) ήταν Αργεντίνος τραγουδιστής, στιχουργός, κιθαρίστας και συγγραφέας. Θεωρείται ως ο πιο σημαντικός εκπρόσωπος της αργεντίνικης φολκ μουσικής του 20ου αιώνα. Το πραγματικό όνομα του ήταν Héctor Roberto Chavero Haram και γεννήθηκε στην Περγαμίνο, περίπου 220 χλμ. από την πόλη Μπουένος Άιρες πρωτεύσα της Αργεντινής . Η οικογένιά του μετακόμισε στο Τουκουμάν όταν ήταν 10 ετών. Εκτιμώντας τους θρυλικούς βασιλιάδες του πολιτισμού των Ίνκας υιθέτησε το όνομα Αταουάλπα Γιουπάνκι.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%84%CE%B1%CE%BF%CF%85%CE%AC%CE%BB%CF%80%CE%B1_%CE%93%CE%B9%CE%BF%CF%85%CF%80%CE%AC%CE%BD%CE%BA%CE%B9
Αλπινισμός
Ο αλπινισμός έχει αναπτύξει ιδιαίτερες τεχνικές, είτε στον τρόπο που περπατούν οι αλπινιστές, είτε στον τρόπο που αναρριχώνται. Ο αλπινιστής φέρει ειδικό ρουχισμό και εξαρτήματα. Στα παγωμένα χιόνια και στους παγετώνες περπατά φέροντας κραμπόν κάτω από τις ειδικές άκαμπτες (ή και ημι-άκαμπτες ορειβατικές αρβύλες), για να μη γλιστρά. Στο χέρι έχει πιολέ (piolet) με το οποίο υποβοηθά την ανάβαση του και περιορίζει τις πιθανότητες πτώσης του. Συνήθως από την ομάδα των αλπινιστών ο πιο έμπειρος προπορεύεται σε μια πλαγιά και "ασφαλίζει" το πέρασμα με διάφορους τρόπους για την υπόλοιπη "σχοινοσυντροφιά". Έτσι αυτοί που ακολουθούν ανεβαίνουν ασφαλισμένοι από το σκοινί. Τα δρομολόγια των αλπινιστών ξεκινούν συνήθως πάρα πολύ πρωί. Η διαδρομή, κατά την οποία από άλλο δρόμο ανεβαίνουν σε μια κορυφή και από άλλο κατεβαίνουν, ονομάζεται διάσχιση. Ο αλπινισμός άρχισε να αναπτύσσεται γύρω στις αρχές του 19ου αιώνα. Άρχισε με την κατάκτηση του Λευκού Όρους το 1786. Αργότερα κατατάχτηκε στα αθλήματα και οι προσπάθειες συνεχίστηκαν για την κατάκτηση των Άλπεων, των Πυρηναίων και άλλων κορυφών της Ευρώπης. Από την Ευρώπη το ενδιαφέρον των αλπινιστών επεκτάθηκε σε κορυφές πιο απομακρυσμένες. Γύρω στα 1950 άρχισε συστηματικά η αναρρίχηση στα Ιμαλάια, τα ψηλότερα βουνά όλου του κόσμου. Η ψηλότερη κορυφή του κόσμου, το Έβερεστ (8.848 μ.), πατήθηκε το 1953 από τον Νεοζηλανδό Έντμουντ Χίλαρι και τον Νεπαλέζο οδηγό του, Τένσινγκ Νοργκέι, της φυλής των Σέρπα. Η προσοχή και οι προσπάθειες των αλπινιστών στράφηκαν στην εξερεύνηση των οροσειρών και στη βελτίωση των τεχνικών του αλπινισμού, που εξακολούθησε να ασκείται σαν σπορ. Ασθένεια του υψομέτρου École Nationale de Ski et d'Alpinisme (ENSA) Hellenic Federation of Mountaineering and Climbing (HFMC) Hellenic Mountain Guides Association (HMGA) High Altitude Pathology Institute (IPPA) " Himalaya Rescue Association (HRA) " International Commission for Alpin Rescue (ICAR) International Federation of Mountain Guides Association IFMGA UIAGM or IVBV International Mountaineering and Climbing Federation (UIAA) International Society for Mountain Medicine Internet Infopoint of Moutain Medicine Leave No Trace Mountain Medicine and Traumatology Department of Chamonix Hospital (DMTM) National Outdoor Leadership School (NOLS) South Asia (NEPAL) Swiss Mountain Medicine Society (SGGM) Wilderness Medical Society (WMS
Αλπινισμός (mountaineering, alpinism) είναι η ορειβασία σε μεγάλο υψόμετρο, με πολύ υψηλό βαθμό δυσκολίας που περιλαμβάνει πολλές φορές και παραδοσιακή αναρρίχηση. Ονομάστηκε αλπινισμός, γιατί παλαιότερα οι πιο τολμηρές αναβάσεις γίνονταν στις Ευρωπαϊκές Άλπεις. Πολλές φορές, ο αλπινισμός γίνεται και για επιστημονικές παρατηρήσεις.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CF%80%CE%B9%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82
Μια διπλή οικογένεια
Η Καρολίν Κροσάρ, μια όμορφη νεαρή κοπέλα που ζει με τη μητέρα της σε άθλιες συνθήκες, περνά το χρόνο της ράβοντας στο παράθυρο. Ο κόμης ντε Γκρανβίλ, ένας αριστοκράτης δικαστικός, βλέπει την κοπέλα και την ερωτεύεται. Σύντομα, την εγκαθιστά σε ένα όμορφο διαμέρισμα. Αναδρομικά μαθαίνουμε ότι ο κόμης παντρεύτηκε σε πολύ νεαρή ηλικία μια μεγαλομανή και θρησκόληπτη γυναίκα, με την οποία απέκτησαν τέσσερα παιδιά, αλλά τώρα είναι δυστυχισμένος στο σπίτι του.Ο Μπαλζάκ προχωράει την ιστορία τους μερικά χρόνια αργότερα. Η Καρολίν είναι τώρα πλούσια σε ένα πολυτελές διαμέρισμα με δύο παιδιά, των οποίων ο πατέρας Ροζέ ντε Γκρανβίλ δεν μπορεί να τα αναγνωρίσει λόγω του γάμου του. Τελικά η Καρολίν εγκαταλείπει τον πλούσιο εραστή της και σχετίζεται με έναν όμορφο αλλά φτωχό νεαρό, ο οποίος σπαταλά την περιουσία της, η Καρολίν πεθαίνει στη φτώχεια. Ο κόμης ντε Γκρανβίλ μαθαίνει από το στόμα του γιου του ότι ο νόθος γιος του, για τον οποίο δεν είχε πια νέα, έγινε κλέφτης. Το μυθιστόρημα αποτελείται από δύο οργανικά συνδεδεμένα μέρη, δύο ιστορίες που είναι στην πραγματικότητα δύο όψεις της ζωής του ήρωα. Η πλοκή περιστρέφεται γύρω από μια πράξη μοιχείας - μια διπλή ζωή, μια δεύτερη οικογένεια. Ο Μπαλζάκ αναφέρεται σε ένα ευρύτερο κοινωνικό φαινόμενο: σε γάμους που γίνονται για κοινωνικούς λόγους, αγνοώντας εντελώς τα συναισθήματα των μελλοντικών συζύγων και τις διαφορές στον χαρακτήρα τους. Ως αποτέλεσμα, ο συγγραφέας δεν καταδικάζει τη μοιχεία που διέπραξε ο κ. ντε Γκρανβίλ, αν και σε πολλά άλλα έργα του παίρνει ξεκάθαρα το μέρος της παραδοσιακής ηθικής. Οι επιρροές της ρομαντικής παράδοσης είναι ορατές στο έργο, ειδικά στον τρόπο περιγραφής του σκηνικού και της ατμόσφαιρας του έργου: ειδικά το πρώτο μέρος διαδραματίζεται στους σκοτεινούς δρόμους μιας φτωχικής παριζιάνικης γειτονιάς και καλύπτεται από μια αύρα μυστηρίου. Ωστόσο οι περιγραφές των χώρων είναι ρεαλιστικές. Το περιβάλλον των δύο γυναικών πρωταγωνιστριών αντανακλά τα χαρακτηριστικά τους: το σπίτι της Καρολίν είναι χαρούμενο και γεμάτο ζωή, ένας χώρος απολαύσεων, σε αντίθεση με το αριστοκρατικό σαλόνι της μαντάμ ντε Γκρανβίλ, που περιγράφεται ως ένας τόπος ψυχρής επισημότητας, ηθικής ορθότητας και στενομυαλιάς.
Μια διπλή οικογένεια (γαλλικός τίτλος: Une double famille ) είναι μυθιστόρημα του Γάλλου συγγραφέα Ονορέ ντε Μπαλζάκ που δημοσιεύτηκε με τον τίτλο Η Ενάρετη Γυναίκα (La Femme vertueuse) το 1830 και από το 1842 περιλαμβάνεται στις Σκηνές της ιδιωτικής ζωής της Ανθρώπινης κωμωδίας.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B9%CE%B1_%CE%B4%CE%B9%CF%80%CE%BB%CE%AE_%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CE%B1
Λιούμπτσο Γκεοργκιέβσκι
Στα 20 του χρόνια άρχισε να διαδίδει τις ιδέες για τη σλαβομακεδονική ανεξαρτησία, καθώς και την αντι-γιουγκοσλαβική και αντι-κομμουνιστική πολιτική μεταξύ των Σλαβομακεδόνων Αρχικά μπήκε στο 'Κίνημα για τη Μακεδονική Δράση' (ΜΑΑΚ) και συμμετείχε στην ιδρυτική συνάντηση του κόμματος όπου δήλωσε ότι το MAAK πρέπει να είναι ένα κίνημα για μια συνομοσπονδία . Στους κύκλους του κόμματος συναντήθηκε με τους Μπόρις Ζμεγιόβσκι και Ντράγκαν Μπογκντάνοβσκι . Αφού άφησε το κόμμα, σκόπευε να δημιουργήσει ένα νέο πολιτικό κίνημα. Ο Ντράγκαν Μπογκντάνοβσκι, ο οποίος ήταν διακηρυγμένος Σλαβομακεδόνας ακτιβιστής των κινήσεων για τα δικαιώματα, είχε κάνει ένα σχέδιο για ένα Δημοκρατικό Κόμμα για την εθνική ενότητα της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας . Είχε επίσης κάνει ένα καταστατικό, ένα βιβλίο κανόνων και μια οδηγία για το πώς το κόμμα πρόκειται να λειτουργήσει. Ο Γκεοργκιέβσκι μαζί με τον Μπογκντάνοβσκι, ο Ζμεγιόβσκι και λίγοι άλλοι ακτιβιστές συμφώνησαν να κάνουν πάρτι για ανεξάρτητη Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας . Η Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση - Δημοκρατικό Κόμμα για τη Μακεδονική Εθνική Ενότητα ιδρύθηκε στις 17 Ιουνίου 1990 και ήταν το μόνο πολιτικό κόμμα στη Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας που μίλησε για ανεξαρτησία. Στις πρώτες πολυκομματικές εκλογές του 1990, ο Γκεοργκιέβσκι με το κόμμα του κέρδισε το μεγαλύτερο αριθμό εδρών στη βουλή . Αρνούμενος να κάνει συνασπισμό με τα αλβανικά κόμματα, ο Γκεοργκιέβσκι δεν κατάφερε να καταστήσει την κυβέρνηση και μια μη κρατική κυβέρνηση να πάρει την εξουσία. Ο Γκεοργκιέβσκι ήταν ενεργός κατά τη διάρκεια της αντιπολίτευσης. Το 1998 ο Γκεοργκιέβσκι κέρδισε τις κοινοβουλευτικές εκλογές και έγινε πρωθυπουργός της πΓΔΜ με μια κυβέρνηση συνασπισμού με το Δημοκρατικό Κόμμα Εναλλακτικών και το Δημοκρατικό Κόμμα των Αλβανών . Διετέλεσε τη δημοκρατία κατά τη διάρκεια της εξέγερσης το 2001 και αργότερα υπέγραψε τη Συμφωνία της Οχρίδας . Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, κατηγορήθηκε από την αντιπολίτευση για την εφαρμογή φιλοβουλγαρικών πολιτικών. Ο Γκεοργκιέφσκι παραιτήθηκε από το κόμμα του το 2003, αφού έχασε τις εκλογές του 2002 . Τα τελευταία χρόνια είναι πρόεδρος του Εσωτερικού Μακεδονικού Επαναστατικού Οργανισμού - Λαϊκού Κόμματος . Ο Γκεοργκιέβσκι είναι ο ιδρυτής του δεξιού κόμματος VMRO-DPMNE . Όταν άρχισαν οι πόλεμοι για τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και η περιοχή κατευθυνόταν προς την ανεξαρτησία, ο Γκεοργκιέβσκι αναδείχθηκε ως μία από τις ισχυρότερες φωνές αντιπολίτευσης για να αμφισβητήσει την κομμουνιστική κυρίαρχη δομή και πέτυχε να κερδίσει ισχυρή δημόσια υποστήριξη. Κατά τη διάρκεια της θητείας του στην κυβέρνηση (1998-2002), ο συνασπισμός του εισήγαγε ισχυρές μεταρρυθμίσεις στο πλαίσιο της κρατικής διοίκησης, εισήγαγε το σύστημα του ΦΠΑ, άρχισε αποστρατικοποίηση και υιοθέτησε τον νόμο περί συνταξιοδοτικών συστημάτων. Η κυβέρνηση κατάφερε να επιτύχει πολύ καλά οικονομικά αποτελέσματα. τα συναλλαγματικά αποθέματα σχεδόν διπλασιάστηκαν και επιτεύχθηκε μεγάλο πλεόνασμα του προϋπολογισμού. Το 2001, στο Λουξεμβούργο, ο Γκεοργκιέβσκι υπέγραψε την ευρωπαϊκή συμφωνία σταθεροποίησης και σύνδεσης . Ωστόσο, η πολιτική του ατζέντα αμφισβητήθηκε κατά τη διάρκεια της σύντομης σύγκρουσης που πυροδότησε το 2001 οι Αλβανοί αντάρτες και οι βορειομακεδονικές ένοπλες δυνάμεις . Η σύγκρουση ολοκληρώθηκε με την υπογραφή της Συμφωνίας-Πλαισίου της Οχρίδας, η οποία υποσχέθηκε μεγαλύτερα δικαιώματα για την αλβανική μειονότητα. Ο Γκεοργκιέφσκι κατηγορήθηκε για άμεση συμπλοκή στη σύγκρουση, σε σημείο που την προκάλεσε, για προσωπικά οφέλη. Λίγο μετά την απώλεια των εκλογών το 2002 στο κόμμα της αντιπολίτευσης SDSM, ακολούθησαν κατηγορίες για διαφθορά, μειώνοντας έτσι σημαντικά το πολιτικό του προφίλ. Τελικά διέκοψε το κόμμα που ίδρυσε κάποτε, λόγω ιδεολογικής ασυμβατότητας με τον υπουργό Οικονομικών Νικόλα Γκρουέφσκι και ίδρυσε το VMRO-NP . Παρά το γεγονός ότι τα μέλη του κόμματος δεν θεωρούν τους εαυτούς τους ως Βούλγαρους, δηλώνουν έντονα τη βουλγαροφιλικότητα τους και επικρίνουν τις επίσημες δηλώσεις της ιστορίας της πΓΔΜ από τους πολιτικούς και τους ιστορικούς της χώρας. Στην πΓΔΜ, ο Γκεοργκιέβσκι έχει τη φήμη ότι είναι διανοούμενος βουλγαρόφιλος. Το 2006 ο Γκεοργκιέφσκι υπέβαλε αίτηση και έλαβε βουλγαρική ιθαγένεια ενώ δηλώνει βουλγαρική καταγωγή. Το 1988 αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο Κυρίλλου και Μεθοδίου στα Σκόπια, που ειδικεύεται στη συγκριτική βιβλιογραφία. Είναι συγγραφέας δύο βιβλίων ποίησης ( Αποκάλυψη και πόλη ) και μιας συλλογής διηγήσεων ( Άμεσες επεμβάσεις με σύντομες ιστορίες στην ανατομική δομή της ιστορίας ). Στα τέλη του καλοκαιριού του 2007 ο Γκεοργκιέβσκι δημοσίευσε στη Βουλγαρία το βιβλίο του «Βλέποντας την αλήθεια». Σε αυτό αποκαλύπτει τη στάση του απέναντι στη σλαβομακεδονική ταυτότητα και το βουλγαρικό παρελθόν του κράτους των Σκοπίων. Το καλοκαίρι του 2012 ο Γκεοργκιέφσκι δημοσίευσε το αυτοβιογραφικό του βιβλίο « Εγώ είμαι ». Εκεί αποκαλύπτει μια σειρά από νέα στοιχεία της άγνωστης ιστορίας της χώρας, συμπεριλαμβανομένου του γεγονότος ότι μαζί με τον Σέρβο ομόλογό του Ζόραν Ντίντιτς συζήτησαν την ανταλλαγή εδαφών μεταξύ πΓΔΜ, Αλβανίας και Κοσσυφοπεδίου . Το βιβλίο επιβεβαιώνει ότι το 1999 κλήθηκε στο Λευκό Οίκο, όπου η πρώην υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Μαντλίν Ολμπράιτ, ζήτησε άδεια από τις πρεσβυτέριες στρατιωτικές δυνάμεις του ΝΑΤΟ να επιτεθούν στη Σερβία από το έδαφος της χώρας. Μεταξύ άλλων, έγραψε ότι είχε περάσει 15 λεπτά μιλώντας στον πρώην Πρόεδρο της Σερβίας και της Μαυροβουνίου Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς ενώ επισκέφτηκε τον πρώην υπουργό Εσωτερικών της πΓΔΜ Λιούμπε Μποσκόσκι στη φυλακή Scheveningen. Όσον αφορά τη σημερινή κατάσταση πολιτικού χαρακτήρα της χώρας, ο Γκεοργκιέφσκι κατέληξε στο συμπέρασμα ότι σήμερα «οι Σλαβομακεδόνες είναι οι μεγαλύτεροι παραχαράκτες της ιστορίας των Βαλκανίων». Σύμφωνα με τον ίδιο, η παρούσα εξέλιξη του VMRO-DPMNE είναι προσωπική αποτυχία του. Ο Γκεοργκιέβσκι ισχυρίζεται ότι σήμερα είναι ένα πλαστό κόμμα χωρίς καμία ιδεολογία. 1990-2002 Πρόεδρος του VMRO-DPMNE 1991 Αντιπρόεδρος πΓΔΜ 1992-1995 Αντιπρόσωπος στη Συνέλευση της Δημοκρατίας της Μακεδονίας 1995-1998 Συμβουλευτικές υπηρεσίες στην BS Consulting-Σκόπια 1998-2002 Πρωθυπουργός της πΓΔΜ 2002-2007 Πρόεδρος του VMRO-NP 2012- σήμερα πρόεδρος του VMRO-NP
Ο Λιούμπτσο Γκεοργκιέβσκι (σλαβομακεδονικά: Љубчо Георгиевски‎) γενν. τη 17 Ιανουαρίου 1966) είναι πολιτικός από τη Βόρεια Μακεδονία ο οποίος υπηρέτησε ως 3ος Πρωθυπουργός του κράτους και θεωρείται ένας από τους πρωτοπόρους της ανεξαρτησίας της χώρας. Ίδρυσε τον Εσωτερικό Μακεδονικό Επαναστατικό Οργανισμό - Δημοκρατικό Κόμμα για την Εθνική Ενότητα της Μακεδονίας και ήταν ο πρώτος πρόεδρος του κόμματος από το 1990 έως το 2003. Παρ 'όλα αυτά, μετά από κατηγορίες για βουλγαρική προπαγάνδα, ο Γκεοργκιέβσκι έφυγε από το κόμμα που ίδρυσε και ίδρυσε το βουλγαροφιλικό VMRO-NP και αργότερα απέκτησε βουλγαρική υπηκοότητα .
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CF%80%CF%84%CF%83%CE%BF_%CE%93%CE%BA%CE%B5%CE%BF%CF%81%CE%B3%CE%BA%CE%B9%CE%AD%CE%B2%CF%83%CE%BA%CE%B9
Κωνσταντίνος Γκίκας (ποδοσφαιριστής)
Επί σειρά ετών στη διάρκεια του Μεσοπολέμου υπήρξε στέλεχος του Απόλλωνα Σμύρνης, καλύπτοντας τη θέση του αριστερού μέσου στη διάταξη 2-3-5 της εποχής. Τον συνόδευε το προσωνύμιο Μοσκιός. Πραγματοποίησε την πρώτη του διεθνή εμφάνιση στις 2 Μαρτίου 1930 κατά τη φιλική ήττα 0-3 από τη Β' Ιταλίας στη Νάπολη και τη δεύτερη το 1932. Μόνο μία 6ετία έπειτα αγωνίστηκε εκ νέου με την Ανδρών, κατά τις τρεις αναμετρήσεις για τα προκριματικά του Παγκόσμιου Κυπέλλου 1938, στις οποίες περιλαμβάνεται η πρώτη εκτός έδρας νίκη της (3-1 στο Τελ Αβίβ την τότε Παλαιστίνη υπό βρετανική διακυβέρνηση, το σημερινό Ισραήλ), αλλά και η ευρύτερη ποτέ ήττα (1-11 από την Ουγγαρία στη Βουδαπέστη). Δεδομένου ότι η ελληνική ομάδα έδωσε τον επόμενο αγώνα της 10 χρόνια αργότερα, ο Γκίκας πρόκειται για έναν από τους πολλούς που ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος δεν επέτρεψε να μετάσχουν περισσότερες φορές σε αυτήν. Το ρεκόρ Σύμφωνα με τον επίσημο ιστότοπο της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας (ΕΠΟ), γεννήθηκε το 1913 (άγνωστη η ακριβής ημερομηνία), επομένως χρίστηκε διεθνής σε ηλικία από 16 ετών και 61 ημερών έως 17 και 60 ημερών. Το γεγονός τον καθιστά κάτοχο του ρεκόρ νεότερου ποδοσφαιριστή με την Ανδρών Ελλάδας, το οποίο επιτεύχθηκε στην 4η μόλις συνάντηση της ιστορίας της, παραμένει δε ακατάρριπτο επί 8½ και πλέον δεκαετίες. Πριν τον Γκίκα, νεότερος είχε υπάρξει ο Νικηφόρος Βικελίδης (μεταξύ 17½ και 18½) του Άρη Θεσσαλονίκης ή πιθανότερα ο Λεωνίδας Ανδριανόπουλος (17 και 324 ημερών) του Ολυμπιακού στο φιλικό 1-1 της 30ης Ιουνίου 1929 με τη Βουλγαρία στη Σόφια. Γενικά, σε ηλικία μικρότερη των 18 χρονών πραγματοποίησαν την πρώτη τους διεθνή εμφάνιση: το 1950 ο Κώστας Λινοξυλάκης (Αστέρα Αθηνών, 17 και 283), το 1959 ο Μίμης Δομάζος (Παναθηναϊκού, 17 και 314), το 1972 ο Θωμάς Μαύρος (Πανιωνίου, 17 και 261), το 2011 ο Στέφανος Καπίνο (Παναθηναϊκού, 17 και 242) και προπολεμικά ενδεχομένως (καθώς είναι γνωστά μόνο, πάλι, τα έτη γέννησης) στα τέλη του 1930 ο Αργύρης (Τζαννής) Αργυριάδης (Άρη, 17 ή 18 και 11 μηνών), το 1931 ο Μήτσος Μπαλτάσης (Παναθηναϊκού, 17 ή 18 και 11 μηνών) και το 1936 ο Σπύρος Δεπούντης (Ολυμπιακού, 17½ έως 18½). Εφόσον η σχετική έρευνα δεν καταδείξει ότι είτε ο τελευταίος, είτε ο Βικελίδης πρόκειται για τον δεύτερο νεότερο μετά τον Γκίκα, τότε εκείνον αποτελεί ο Καπίνο. Σε αυτήν την περίπτωση, πιο αξιοσημείωτο από την 80ετία που μεσολάβησε (για να προσεγγιστεί περισσότερο το ρεκόρ) ή τη μη ευκαταφρόνητη διαφορά ηλικίας τους (από μισό έως 1½ χρόνο), είναι ότι ο τελευταίος αγωνίζεται ως τερματοφύλακας, μία θέση που παραδοσιακά απαιτεί μεγαλύτερη εμπειρία από τις υπόλοιπες και ειδικά σε επίπεδο εθνικών ομάδων. Αρχείο > Εθνικές ομάδες > Συμμετοχές-Γκολ, Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία (ΕΠΟ)) Greece - International Matches 1929-1938, Αλέξανδρος Μαστρογιαννόπουλος, Rec.Sport.Soccer Statistics Foundation (RSSSF) (Αγγλικά) Κωνσταντίνος "Kώστας" Γκίκας, βάση δεδομένων ευρωπαϊκών εθνικών ομάδων eu-football.info.
Ο Κώστας Γκίκας (1913 - 1980) ήταν Έλληνας διεθνής ποδοσφαιριστής. Αποτελεί τον νεότερο παίκτη που έχει αγωνιστεί με την εθνική Ανδρών Ελλάδας στην ιστορία του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%93%CE%BA%CE%AF%CE%BA%CE%B1%CF%82_(%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%82)
WiMAX
Στην Ελλάδα άρχισε να λειτουργεί πιλοτικά το δίκτυο wimax του ΟΤΕ το Σεπτέμβριο του 2008 με δοκιμαστική εκπομπή στο Άγιο Όρος και ακολούθησε το εργαστήριο Ερευνάς και Ανάπτυξης τηλεπικοινωνιακών συστημάτων PASIPHAE Αρχειοθετήθηκε 2009-07-10 στο Wayback Machine. τον Οκτώβριο του 2008 με δοκιμαστική πιλοτική εκπομπή για ερευνητικές-εκπαιδευτικές δραστηριότητες οι περιοχές καλύψεις είναι όλο το Ηράκλειο Κρήτης. Τα συστήματα WiMax και Mobile WiMax που χρησιμοποιούνται μέχρι σήμερα βασίζονται στο IEEE 802.16e-2005, το οποίο καθιερώθηκε το Δεκέμβριο του 2005. Είναι μια τροποποίηση του πρωτοκόλλου ΙΕΕΕ 802.16-2004 και έτσι το παρόν πρωτόκολλο είναι το 802.16-2004 , τροποποιημένο από το 802.16-2005 , οι εφαρμογές τους πρέπει να διαβάζονται ταυτόχρονα ώστε να γίνουν κατανοητά. Το πρωτόκολλο ΙΕΕΕ 802.16-2004 απευθύνεται σε σταθερά συστήματα. Αντικατέστησε τα πρωτόκολλα 802.16-2001, 802.16c-2002, 802.16a-2003. Το πρωτόκολλο ΙΕΕΕ 802.16e-2005 βελτιώνεται με το πρωτόκολλο 802.16-2004 με τις εξής τροποποιήσεις: Διαβάθμιση του συστήματος FFT (Fast Fourier Transform) στο εύρος ζώνης (bandwidth) των καναλιών, ώστε να διατηρείται σταθερό το επίπεδο μεταφοράς δια μέσου καναλιών διαφορετικού εύρους.(1.25 -20 MHz).Τα συνεχή κενά της μεταφοράς οδηγούν σε ένα υψηλότερο φάσμα αποδοτικότητας σε ευρεία κανάλια, και σε μείωση του κόστους στα πιο στενά κανάλια. Είναι γνωστό επίσης σαν Scalable OFDMA (SOFDMA). Βελτίωσε την κάλυψη χρησιμοποιώντας εξελιγμένες κεραίες, τοποθετημένες σε ποικίλους συνδυασμούς.Βελτίωσε την κάλυψη εισάγοντας συστήματα κεραιών πολλαπλής εισόδου και πολλαπλής εξόδου (Multiple Input Multiple Output - MIMO).Βελτίωσε την ικανότητα του να διεισδύει καλύτερα σε εσωτερικούς χώρους.Χρησιμοποίησε νέες τεχνολογίες κωδικοποίησης όπως Turbo Coding και Low-Density Parity Check (LDPC), αυξάνοντας έτσι την ασφάλεια.Έδωσε τη δυνατότητα στους administrators να εναλλάσσουν την κάλυψη για τη δυναμικότητα και το αντίστροφο.Ο νέος αλγόριθμος FFT επιτρέπει μεγαλύτερες καθυστερήσεις στη μεταφορά δεδομένων κι έτσι είναι περισσότερο ανθεκτικό σε αρεμβολές πολλών διαφορετικών μονοπατιών στη μεταφορά δεδομένων.Αύξησε την ποιότητα, ευνοώντας έτσι τις εφαρμογές πραγματικού χρόνου, μετατρέποντας το έτσι στο πλέον κατάλληλο για εφαρμογές VoIP.Αύξησε την υποστήριξη για κινητικότητα των συνδρομητών, κάτι το οποίο αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά σημεία του πρωτοκόλλου 802.16-2005 και είναι πολύ βασικό για την εξέλιξη του Mobile WiMax.Οι πωλητές του 802.16d τονίζουν πως το 802.16-2004 προσφέρει το προνόμιο διαθέσιμων προϊόντων για σταθερή πρόσβαση. Είναι αρκετά γνωστό μεταξύ των εναλλακτικών παρόχων και τελεστών σε τομείς που αναπτύσσονται εξαιτίας του χαμηλού του κόστους ανάπτυξης και της απόδοσης του σε σταθερό περιβάλλον. Το 802.16-2004 είναι επίσης ένα δυναμικό πρωτόκολλο για backhaul ασύρματων βασικών σταθμών όπως συμβαίνει στν κινητή τηλεφωνία στο WiFi και στο mobile WiMAX. Το SOFDMA (χρησιμοποιείται στο 802.16e-2005) και OFDM256 (802.16d) δεν είναι συμβατά και έτσι όλος ο εξοπλισμός θα πρέπει να αλλάζει όταν ένας χειριστής θελήσει να χρησιμοποιήσει το παλιότερο πρωτόκολλο. Ωστόσο υπάρχουν κατασκευαστές που σχεδιάζουν να δημιουργήσουν συστήματα που θα είναι συμβατά με το SOFDMA και με παλιότερα πρωτόκολλα. Έτσι θα γίνεται πιο εύκολα η μετάβαση των δικτύων που έχουν ήδη επενδύσει στο σύστημα OFDM256. Αυτή η δυνατότητα θα επηρεάσει μικρό σχετικά αριθμό χρηστών και χειριστών. Το WiMax περιγράφεται και υλοποιείται ενδοτμηματικά με το πρωτόκολλο IEEE 802.16 των ασύρματων δικτύων, όπως και το WiFi υλοποιείται από το πρωτόκολλο IEEE 802.11. Ωστόσο το WiMax λειτουργεί πολύ διαφορετικά από το WiFi. Στο WiFi το ΜAC layer (media access controller) χρησιμοποιεί ανταγωνιστική πρόσβαση, δηλαδή όλοι οι συνδρομητές που επιθυμούν να μεταφέρουν δεδομένα μέσω ενός ασύρματου σημείου πρόσβασης (wireless access point ή AP) συναγωνίζονται συνεχώς για “το ποιος θα τραβήξει την προσοχή του access point”. Αυτό το χαρακτηριστικό μπορεί να γίνει αιτία ώστε ένας απομακρυσμένος χρήστης από το AP να μην μπορεί επανειλημμένα να αποκτήσει πρόσβαση, ή να διακόπτεται διαρκώς η σύνδεση του εξ αιτίας πιο κοντινών στο AP χρήστες. Έτσι μειώνεται σημαντικά η εκπομπή και η μεταφορά δεδομένων. Επομένως η σύνδεση δεν χαρακτηρίζεται από υψηλή ποιότητα, και εφαρμογές που βασίζονται στην ποιότητα δεν μπορούν να εκτελεστούν σωστά. Παραδείγματα τέτοιων εφαρμογών είναι η Voice over IP (VoIP) και η IPTV, για τις οποίες η ποιότητα της σύνδεσης είναι κύριο χαρακτηριστικό και καθορίζει, το ποσοστό των δεδομένων που μεταφέρονται και το αν η μεταφορά θα είναι επιτυχής, συνεχής και δε θα διακόπτεται. Αντίθετα το 802.16 MAC χρησιμοποιεί έναν αλγόριθμο για τον οποίο ο συνδρομητής «συναγωνίζεται» μια μόνο φορά (με την αρχική εγγραφή του στο δίκτυο). Από εκεί και έπειτα έχει καθοριστεί ο τρόπος σύνδεσης του από το base station πρόσβασης. Ο χρόνος σύνδεσης με τον καιρό μπορεί να ποικίλει, είτε να μεγαλώνει είτε να μικραίνει, ωστόσο η σύνδεση θα πραγματοποιείται. Ο αλγόριθμος του πρωτοκόλλου 802.16 είναι αρκετά σταθερός ακόμα και όταν το δίκτυο είναι υπερφορτωμένο και ο αριθμός των συνδεδεμένων συνδρομητών είναι πολύ μεγάλος(αντίθετα με το 802.11). Επίσης μπορεί να είναι ευρυζωνικώς πιο αποτελεσματικός. Ο αλγόριθμος επίσης επιτρέπει στον base station να ελέγχει την ποιότητα της υπηρεσίας (QoS) κατανέμοντας το χρόνο που χρειάζεται να διαθέσει για τις διάφορες εφαρμογές των συνδρομητών. Το αρχικό πρωτόκολλο του WiMax όριζε το WiMax στο εύρος των 10 με 66 GHz. Το πρωτόκολλο 802.16a αναβαθμίστηκε το 2004 σε 802.16-2004 προσθέτοντας προδιαγραφές για το εύρος 2 με 11 GHz. Το 802.16-2004 αναβαθμίστηκε στο 802.16e το 2005 και χρησιμοποιεί τύπο συχνότητας scalable orthogonal frequency-division multiple access (SOFDMA) ο οποίος συγκρούεται με την έκδοση OFDM-256 που χρησιμοποιείται από το 802.16d. Οι πιο εξελιγμένες μορφές πρωτοκόλλων, συμπεριλαμβανομένου και του 802.16e, χρησιμοποιούν Multiple Antenna Support δια μέσω του συστήματος Multiple-input multiple-output (MIMO) το οποίο παραπέμπει στη χρήση Multiple Antenna και από τον πομπό και από τον δέκτη. Αυτό μπορεί να επιφέρει θετικά αποτελέσματα στον τομέα της κάλυψης, της ατομικής εγκατάστασης, της αποτελεσματικής χρήσης και της ευρυζωνικής αποτελεσματικότητας. Το 802.16e προσθέτει την ικανότητα για κάλυψη σε περίπτωση κίνησης του χρήστη. Οικονομικό και εμπορικό ενδιαφέρον εντοπίζεται στα πρωτόκολλα 802.16d και 802.16e, αφού οι χαμηλότερες συχνότητες όταν χρησιμοποιούνται σε αυτές τις παραλλαγές δεν χαρακτηρίζονται από έμφυτη εξασθένιση του σήματος και γι’ αυτό διαθέτουν βελτιωμένο εύρος και ικανότητα στη διαπερατότητα κτηρίων. Ήδη σήμερα, αρκετά δίκτυα ανά τον κόσμο χρησιμοποιούν για εμπορικούς σκοπούς πιστοποιημένο εξοπλισμό με WiMax, συμβατό με το υποπρωτόκολλο 802.16d. Εντός της σφαίρας του ανταγωνισμού, το WiMax έχει να αντιμετωπίσει κυρίως από τα υπάρχοντα διαδεδομένα αναπτυσσόμενα ασύρματα συστήματα όπως είναι το UMTS και το CDMA 2000 καθώς και ορισμένα συστήματα που “προσανατολίζονται” στον διαδικτυακό χώρο όπως είναι το HIPERMAN και το WiBro. Και τα δύο από τα κύρια 3G συστήματα, CDMA 2000 και UMTS, ανταγωνίζονται με το WiMax. Και τα δύο είναι ικανά να προσφέρουν DSL-κλάσης διαδικτυακή πρόσβαση και παράλληλα τηλεφωνικές υπηρεσίες. Μάλιστα το UMTS προκειμένου να συναγωνιστεί την επικείμενη τεχνολογία του WiMax αναβαθμίστηκε άμεσα και φέρει την ονομασία UMTS-TDD. Αυτό μπορεί να χρησιμοποιεί το ίδιο bandwidth με του WiMax και επιπλέον εξασφαλίζεται στους χρήστες πείρα από προηγούμενη χρήση σε αντίθεση με το WiMax. Οι 3G τεχνολογίες κινητής τηλεφωνίας συνήθως πλεονεκτούν από τις ήδη οχυρωμένες υποδομές, διότι αναβαθμίζονται με βάση τις παλιότερες τεχνολογίες. Δηλαδή οι χρήστες μπορεί συχνά να υποπίπτουν σε παλιότερες τεχνολογίες, όταν βρίσκονται εκτός εμβέλειας των αναβαθμισμένων εξοπλισμών. Τα κύρια πρότυπα κινητής τηλεφωνίας έχουν ήδη αναπτυχθεί και αποτελούν την τεχνολογία 4G. Χαρακτηριστικά της είναι το υψηλό εύρος ζώνης (bandwidth), η μικρή καθυστέρηση και το γεγονός ότι όλα τα ΙΡ- δίκτυα με υπηρεσίες ομιλίας θα ενσωματωθούν στην παραπάνω τεχνολογία. Με τις εξελίξεις των διάφορων προτύπων και συστημάτων του χώρου αυτού, όπως το GSM/UMTS για να “εισέλθει“ στο 4G χρησιμοποίησε το 3GPP, έτσι και το CDMA 2000 αναπτύχθηκε σε Ultra Mobile Broadband (το οποίο είναι υπό κατασκευή ακόμη). Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα η διαδικτυακή ταχύτητα να συγκρίνεται και να ξεπερνά ορισμένες φορές αυτή του WiMax. Τέλος σε μερικές περιοχές του πλανήτη η διαθεσιμότητα του UMTS και η γενική επιθυμία για τυποποίηση ηλεκτρομαγνητικού φάσματος, δεν επιτρέπουν στο WiMax να έχει κάποιο μερίδιο συχνοτήτων. Η βιομηχανία ηλεκτρονικών και τηλεποικινωνιών της Νότιας Κορέας κάτω από την ηγεσία της Samsung Electronics και ETRI έχει αναπτύξει ένα δικό της πρωτόκολλο το WiBro. Στο τέλος του 2004 η Intel και η LG Electronics συμφώνησαν πως τα πρωτόκολλα WiBro και WiMAX ήταν παρόμοια. Το WiBro υποστηρίζεται από την κυβέρνηση της Νότιας Κορέας με την απαίτηση να δαπανά για κάθε φορέα πάνω από 1.000.000$ για την ανάπτυξη του. Η Κορέα προσπάθησε να εξελίξει το WiBro σε τοπική και ενδεχομένως και εθνική εναλλακτική επιλογή κυψελωτών συστημάτων στα 3.5 G ή 4 G. Αλλά το WiBro συναντήθηκε με το WiMAX και εναρμονίστηκε με το παρόμοιο του OFDMA 802.16e πρωτόκολλο. Αυτό που κάνει το WiBro να ξεχωρίσει είναι ότι είναι μια κινητή τεχνολογία, πολύ καλά μελετημένη για ασύρματες υπηρεσίες, και το γεγονός ότι η ανάπτυξη του έγινε σε ένα περιβάλλον σύνθετο και ευρυζωνικά κορεσμένο. Έτσι το WiBrο θα αναδυθεί εναντίον τεχνολογιών, όπως το 3G και υψηλής ευρυζωνικότητας καλωδιακές τεχνολογίες. Οπότε θα ενισχυθούν οι επαρχιακές αγορές που πάσχουν από μη ανεπτυγμένες ασύρματες τεχνολογίες, δηλαδή αγορές που θεωρούνται κατάλληλες για εφαρμογή του WiMAX. Η Κινητή Ευρυζωνική Ασύρματη Πρόσβαση είναι μία τεχνολογία που αναπτύσσεται τον τελευταίο καιρό με βάση το πρωτόκολλο ΙΕΕΕ 802.20. Η τεχνολογία αυτή λόγω της ευρεία κάλυψης που πρόκειται να έχει λέγεται ότι είναι το τελευταίο σκαλοπάτι του παγκόσμιου δικτύου GAN (Global Area Network). Το δίκτυο αυτό θα λειτουργεί παρόμοια με τα σημερινά δίκτυα κινητής τηλεφωνίας, όπου οι χρήστες του θα έχουν την δυνατότητα να ταξιδεύουν ανά τον κόσμο και να εξακολουθούν να έχουν πρόσβαση στο δίκτυο συνεχώς. Το δίκτυο θα έχει αρκετή ευρυζωνικότητα, για να προσφέρει Διαδικτυακή πρόσβαση, συγκρίσιμη με αυτή των υπαρχόντων καλωδιακών δικτύων που χρησιμοποιούν modem, και θα μπορούν να έχουν πρόσβαση τα κινητά τηλέφωνα, τα laptops και κινητές συσκευές επόμενης γενιάς. Τέλος θα μπορεί κανείς να έχει πρόσβαση στο δίκτυο αυτό ακόμη και εάν κινείται με ταχύτητες της τάξεως των 350km/h. Τα τελευταία ασύρματα πρότυπα στον τομέα του διαδικτύου, όπως αυτό του ευρωπαϊκού HIPERMAN και του Κορεάτικου WiBro, αποτελούν κομμάτι του WiMAX και δεν είναι τόσο ανταγωνιστικά αλλά περισσότερο συμπληρωματικά του. Λόγω του μικρού πλήθους λύσεων στο κινητό Internet, όπως είναι σε μερικές καφετέριες στα αεροδρόμια κτλ, το γνωστό σύστημα WiFi 802.11 b/g είναι ήδη ανεπτυγμένο και αδύναμο συγχρόνως για περαιτέρω ανάπτυξή του. Έτσι δημιουργείται μία παραπάνω ανάγκη σε αρκετούς χρήστες για μία πιο ευρεία κάλυψη που πιστεύεται ότι μπορεί το WiMax να παρέχει με τις υπηρεσίες του. Μία από τις κοινές παρανοήσεις που πιθανώς συμβαίνουν στο WiMAX είναι το ότι πρόκειται να αποδίδει ταχύτητα της τάξεως των 70 Mbit/s σε απόσταση 48 χιλιομέτρων. Το παραπάνω είναι αληθές αλλά σε ιδανικές συνθήκες, συνεπώς στις περισσότερες περιπτώσεις δεν θα υφίστανται τέτοιου μεγέθους ταχύτητες σε τέτοιες αποστάσεις. Πρακτικά, σε περιβάλλοντα όπως είναι οι επαρχιακές περιοχές οπου οι κεραίες μετάδοσης θα έχουν οπτική επαφή και θα απέχουν μεταξύ τους 10 χιλιόμετρα θα αγγίζουν ταχύτητες της τάξης των 10 Mbit/s. Σε αστικά όμως περιβάλλοντα πιθανώς το 30% των κεραιών μετάδοσης να μην έχουν οπτική επαφή και συνεπώς οι χρήστες θα αγγίζουν ταχύτητες της τάξεως των 10 Mbit/s σε απόσταση 2 χιλιομέτρων. Άλλο ένα εξέχον θέμα για τις αδυναμίες του WiMAX είναι το ότι οι χρήστες στους διάφορους οριοθετημένους τομείς που θα βρίσκονται πρόκειται να μοιράζονται το bandwidth. Συνεπώς αναλόγως με την απασχόληση του δικτύου στους διάφορους τομείς θα εξαρτάται και η ανάλογη απόδοση. Τυπικά η κάθε κυψέλη θα μπορεί να παρέχει 100 Mbit/s backhaul. Οπότε αρκετοί χρήστες θα έχουν ένα εύρος υπηρεσιών 2, 4, 6, 8 ή 10 Mbit/s ούτως ώστε να μπορεί να διαμοιράζεται το φάσμα συχνοτήτων. Το παραπάνω μοντέλο μοιάζει αρκετά με αυτό του δικτύου GSM και του UMTS. Σε αυτό το σημείο οφείλεται να αναρτηθεί ο παρακάτω πίνακας ο οποίος αναφέρεται στις διάφορες ασύρματες τεχνολογίες και δείχνει μόνο τις μέγιστές τους ταχύτητες που μπορούν να επιτευχθούν σε ιδανικές συνθήκες, και ενδεχομένως να παραπλανούν ορισμένες φορές. Το Mobile WiMAX, το οποίο βασίζεται στο πρωτόκολλο 802.16e-2005, έχει προταθεί σαν IP-OFDMA για να ενταχθεί ως το 6ο ασύρματο σύστημα σύνδεσης κάτω από το IMT-2000. Αν αυτό γίνει αποδεκτό τον Σεπτέμβριο του 2007 στη σύνοδο ITU, κάτι το οποίο θεωρείται πολύ πιθανό, τότε θα επισπευθεί η αποδοχή του από τις αρχές για χρήση του στο κυψελωτό φάσμα. Το WiMAX II, 802.16m θα προταθεί για IMT-Advanced 4G. Ο στόχος για μακροχρόνια εξέλιξη του WiMAX και LTE (3GPP LTE - Long Term Evolution είναι ένα project το οποίο βελτιώνει το UMTS πρωτόκολλο κινητής τηλεφωνίας) είναι να επιτύχουν τα 100 Mbit/s εν κινήσει, και 1 Gbit/s σε σταθερό bandwidth όπως έχει θεσπιστεί από την ITU 4G NGMN (Next Generation Mobile Network) συστήματα μέσω της προσαρμοσμένης χρήσης του MIMO-AAS και έξυπνων, σπυρωτών δικτυακών σχηματισμών.Τα 3GPP LTE και WiMAX-m επικεντρώνουν τις προσπάθειες τους στο σύστημα MIMO-AAS, η multi-hop αναμετάδoση και οι σχετικές εξελίξεις πρέπει να παρέχουν εύρος αρκετά μεγαλύτερο bandwidth. Αφού η ανάπτυξη των ασύρματων τεχνολογιών έχει πλησιάσει τα όρια που έχουν απαιτηθεί από το Shannon's Theorem, η εξέλιξη τους έχει μεταφερθεί στην επιδίωξη αρκετά μεγαλύτερου bandwidth. Ακόμη η αποδοτικότητα των δικτύων αναμένεται να αυξηθεί με τις τεχνολογίες ασύρματου έξυπνου ευρυζωνικού ιντερνετ. Αυτό που θα οριοθετήσει τις τεχνολογίες 4G καλύτερα από τις WCDMA ή τις OFDMA μεθόδους ασύρματης σύνδεσης, θα είναι τα ασύρματα δίκτυα που θα μπορούν πολύ αποτελεσματικότερα να προσαρμόζονται και να εκμεταλλεύονται το διαθέσιμο ηλεκτρομαγνητικό φάσμα. Το WiMAX Forum έχει μια λίστα με περισσότερες από 250 δοκιμές για WiMAX. Μέχρι στιγμής οι προσπάθειες πραγματοποιούνται σύμφωνα με τα πρότυπα που αναφέρονται στο ανώτερο κείμενο. Την 1η Μαϊου 2007 εγκρίθηκε η πρώτη κάρτα σύνδεσης για φορητούς υπολογιστές με το WiMAX (First WIMAX-class Laptop Card). Η Intel επίσης ανακοίνωσε πως θα συνεργαστεί με μια εταιρία που ονομάζεται Clearwire ώστε να προωθήσουν το WiMAX ακόμη περισσότερο. Η Clearwire σχεδιάζει να στέλνει δεδομένα μέσω base stations WiMAX σε μικρότερα ασύρματα modems.
WiMAX αποκαλείται η τεχνολογία ασύρματης δικτύωσης η οποία λειτουργεί με παρεμφερή τρόπο με το Wi-Fi, ωστόσο με πολύ μεγαλύτερη εμβέλεια. Συγκεκριμένα, ενώ το Wi-Fi εξασφαλίζει εμβέλεια επικοινωνίας μέχρι 100 μέτρα, το WiMax φθάνει τα 35 χιλιόμετρα ή και παραπάνω. Μέχρι σήμερα το Wi-Fi επέτρεπε την πρόσβαση στο Ιντερνέτ σε πολύ μικρή εμβέλεια γύρω από τα σημεία πρόσβασης (hotspots), όπως σε αεροδρόμια, συνεδριακούς χώρους ή ξενοδοχεία. Το WiMAX θα είναι σε θέση να κάνει το ίδιο σε εμβέλεια ολόκληρης πόλης, τα κτήρια της οποίας θα καλύπτουν με το σήμα τους οι εταιρείες παροχής Ιντερνέτ (ISP). Το WiMAX θα χρησιμοποιείται για την παροχή υπηρεσιών ευρυζωνικής πρόσβασης στο Ιντερνέτ σε τελικούς χρήστες, με εξοπλισμό ιδιαίτερα εύκολο στην εγκατάσταση. Με τον ίδιο τρόπο που σήμερα εγκαθιστά κανείς στον υπολογιστή του μια κάρτα δικτύωσης Wi-Fi, μελλοντικά θα εγκαθιστά μια κάρτα WiMAX η οποία θα του επιτρέπει να χρησιμοποιήσει από τον οικιακό του χώρο (και όχι μόνο) τις ασύρματες υπηρεσίες που παρέχουν οι ISP. Το WiMAX έχει σημαντικά πλεονεκτήματα έναντι των σημερινών ασύρματων και ενσύρματων συνδέσεων: Ιδιωτικές εταιρείες θα έχουν τη δυνατότητα να αναπτύξουν ανεξάρτητα ασύρματα δίκτυα τηλεπικοινωνιών και υπηρεσιών Internet, με πολύ μεγάλη ευκολία, καθώς δεν απαιτείται η εγκατάσταση καλωδίων σε κάθε σημείο της χώρας, αυξάνοντας τον ανταγωνισμό.Ο συνδρομητής θα μπορεί να χρησιμοποιήσει τη σύνδεσή του από οπουδήποτε ακόμη και εν κινήσει μέσα στην πόλη ή και ολόκληρη τη χώρα. Κάτι που δεν είναι εφικτό με τις σημερινές συνδέσεις ADSL, ούτε και με την τεχνολογία Wi-Fi, λόγω της περιορισμένης της εμβέλειας.Ένα δίκτυο WiMAX που θα καλύπτει μια μεγαλούπολη μπορεί να εγκατασταθεί σε λίγες μέρες, σε αντίθεση με ένα αντίστοιχο ενσύρματο δίκτυο που θα χρειαζόταν πολλούς μήνες ή και χρόνια.Μετακομίζοντας σε άλλη περιοχή, ο συνδρομητής δεν θα χρειαστεί να κάνει ενεργοποίηση ευρυζωνικής σύνδεσης στον νέο του χώρο, όπως ισχύει για τις γραμμές ADSL. Αφού θα καλύπτεται από το ασύρματο σήμα του παρόχου υπηρεσιών WiMAX, μπορεί να αρχίσει άμεσα να χρησιμοποιεί τη σύνδεσή του.Λόγω των υψηλών ταχυτήτων μετάδοσης δεδομένων, το WiMAX θα επιτρέπει επίσης την πραγματοποίηση τηλεφωνικών κλήσεων ή ακόμη και βιντεοκλήσεων.
https://el.wikipedia.org/wiki/WiMAX
Καθώς ψυχορραγώ
Ένας πατέρας και τα πέντε παιδιά του – τέσσερα αγόρια και ένα κορίτσι – μαστορεύουν το κιβούρι της πεθαμένης γυναίκας του και μητέρας τους για να το μεταφέρουν από τη μια άκρη στην άλλη της επαρχίας Γιοκναπατάουφα του Αμερικάνικου Νότου, μέσα από χίλιες περιπέτειες, κινδύνους και κωμικοτραγικά περιστατικά, όπου η βρωμιά και η απανθρωπιά που συγκλόνιζαν το Νότο δίνονται ανάγλυφα. Το έργο αυτό ο Φώκνερ το έγραψε νέος (το 1929), δουλεύοντας νυχτοφύλακας, ανάμεσα στα μεσάνυχτα και στις τέσσερις το πρωί, μέσα σε έξι βδομάδες. Σήμερα θεωρείται ένα από τα αριστουργήματα της αμερικανικής λογοτεχνίας του 20ού αιώνα.
Το Καθώς Ψυχορραγώ του Αμερικάνου Συγγραφέα Ουΐλλιαμ Φώκνερ, είναι ένα από τα μεγάλα έργα της λογοτεχνίας και σήμερα θεωρείται ένα από αριστουργήματα της αμερικανικής πεζογραφίας του 20ου αιώνα. Κυκλοφόρησε στα Αγγλικά το 1930, ενώ μεταφράστηκε και κυκλοφόρησε στα Ελληνικά από τον Μένη Κουμανταρέα, το 1970 για τις εκδόσεις Κέδρος]. Το 2023, ακολούθησε μια νέα μετάφραση και κυκλοφορία στην ελληνική γλώσσα από τις εκδόσεις Gutenberg, σε μετάφραση Παναγιώτη Κεχαγιά
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%B8%CF%8E%CF%82_%CF%88%CF%85%CF%87%CE%BF%CF%81%CF%81%CE%B1%CE%B3%CF%8E
Άννα (όνομα)
Το εξελληνισμένο όνομα Άννα προέρχεται από το εβραϊκό Χάνα, που σημαίνει «εύνοια, χάρη». Σύμφωνα με το λεξικό Βίβλου της Οξφόρδης, το Χάνα σημαίνει «δόξα». Το όνομα Άννα χρησιμοποιείται και ως ανδρικό όνομα σε ορισμένες χώρες. Στις 9 Δεκεμβρίου (Σύλληψις της Αγίας Άννης, μητρός της Θεοτόκου). Επίσης στις 25 Ιουλίου και στις 9 Σεπτεμβρίου, αν και οι τελευταίες δύο ημέρες αποτελούν λιγότερο συνήθεις επιλογές. Άννα (Παλαιά Διαθήκη), η μητέρα του Σαμουήλ Αγία Άννα, μητέρα της Παναγίας Άννα η Προφήτιδα, πρόσωπο της Καινής Διαθήκης Άννα Περέννα, θεότητα της ρωμαϊκής μυθολογίας Άννα, αδελφή της βασίλισσας της Καρχηδόνας Διδούς Γερόντισσα Άννα Μακκαβαίου η Μικρασιάτισσα (1893-1981), Ελληνίδα μοναχή, σημαντική μορφή του γυναικείου ορθόδοξου μοναχισμού. Αγνή της Γαλλίας (Άννα του Βυζαντίου) Άννα Αγγελίνα της Ηπείρου Άννα Αλουσιανή Άννα Δαλασσηνή Άννα Διογένη Άννα Δούκαινα Αγγελίνα Άννα-Ευφροσύνη Αγγελίνα Άννα Κομνηνή Άννα Κομνηνή Αγγελίνα Άννα Κομνηνή Στρατηγοπούλου Άννα Μεγάλη Κομνηνή Αναχουτλού Άννα Μεγάλη Κομνηνή Άννα Β΄ Μεγάλη Κομνηνή Άννα Μεγάλη Κομνηνή της Γεωργίας Άννα Νοταρά Άννα Ξυλαλόη Άννα Παλαιολογίνα Μαλιασηνή Άννα Παλαιολογίνα Καντακουζηνή Άννα Παλαιολογίνα (κόρη του Ανδρόνικου Άγγελου Παλαιολόγου) Άννα Παλαιολογίνα (κόρη Μιχαήλ Η΄) Άννα Παλαιολογίνα (κόρη Μιχαήλ Θ΄) Άννα Πορφυρογέννητη Άννα Ραούλαινα Στρατηγοπούλα Άννα (σύζυγος του Αρτάβασδου) Άννα-Τεοντόρα της Βουλγαρίας Άννα Τέρτερ της Βουλγαρίας Άννα Φιλανθρωπηνή Άννα - εναλλακτικό όνομα της Μοργκάουζ, ετεροθαλούς αδελφής του βασιλιά Αρθούρου Άννα Αμαλία της Πρωσίας Άννα, Δούκισσα του Κάμπερλαντ και του Στράθερν Άννα Λαζάρεβιτς Άννα Λάσκαρις Άννα Λεοπόλδοβνα Άννα Λεστσίνσκα Άννα Μαρία Λουίζα των Μεδίκων Άννα-Μαρία της Ελλάδας Άννα Μαρία της Ορλεάνης Άννα Μόρτιμερ Άννα Μπολέϋν Άννα Νέβιλ Άννα Νέδα της Σερβίας Άννα Ντάντολο Άννα Πέρσι, κόμισσα του Νορθάμπερλαντ Άννα Πετρόβνα Άννα Στάφορντ, δούκισσα του Μπάκινγκχαμ Άννα Τζουλιάνα Γκοντζάγκα Άννα η Αυστριακή, σύζυγος του Λουδοβίκου ΙΓ΄ της Γαλλίας Άννα της Αυστρίας (1601-1666) Άννα της Αυστρίας (1528-1590) Άννα της Αυστρίας (1549-1580) Άννα της Αυστρίας, βασίλισσα της Πολωνίας Άννα της Βοημίας και της Ουγγαρίας Άννα της Βουργουνδίας Άννα της Βρετάνης Άννα της Γαλλίας Άννα της Γαλλίας (Βασίλισσα) Άννα της Δανίας Άννα της Δανίας, Εκλέκτορας της Σαξονίας Άννα της Κλέβης Άννα της Κύπρου Άννα της Μεγάλης Βρετανίας - βασίλισσα της Μεγάλης Βρετανίας Άννα της Μεγάλης Βρετανίας, πριγκίπισσα της Οράγγης Άννα της Μόσχας Άννα της Ορλεάνης Άννα της Ορλεάνης, δούκισσα της Αόστας Άννα της Ουγγαρίας Άννα της Ρωσίας, βασίλισσα της Ρωσίας Άννα της Σαβοΐας Άννα της Σαβοΐας (1455-1480) Άννα της Υόρκης, δούκισσα του Έξετερ Άννα της Υόρκης (κόρη του Εδουάρδου Δ΄) Άννα του Βρανδεμβούργου Πριγκίπισσα Άννα του Ηνωμένου Βασιλείου Άννα του Κιέβου Άννα του Τυρόλου Άννα της Ωβέρνης Άννα των Έστε Άννα των Μεδίκων Άννα των Χοενστάουφεν Λαίδη Άννα Χάιντ Στιούαρτ Άννα Αδριανού, Ελληνίδα ηθοποιός και συγγραφέας Άννα Αμπρέου, Φινλανδή τραγουδίστρια Άννα Αντρουσένκο, Ρωσίδα ηθοποιός Άννα Αποστολάκη, Ελληνίδα αρχαιολόγος Άννα Αχμάτοβα, Ρωσίδα ποιήτρια Άννα Βαγενά, Ελληνίδα ηθοποιός Άννα Βερούλη, Ελληνίδα ακοντίστρια Άννα Βίσση, Κύπρια τραγουδίστρια Άννα Γερασίμου, Ελληνίδα τενίστρια Άννα Γκαλιένα, Ιταλίδα ηθοποιός Άννα Γκέρτσου-Σαρρή, Ελληνίδα συγγραφέας Άννα Γκορσκόβα, Ρωσίδα ηθοποιός και μοντέλο Άννα Δημητρίεβιτς, Ρωσίδα ηθοποιός και μοντέλο Άννα Διαμαντοπούλου, Ελληνίδα πολιτικός Άννα Ζέγκερς, Γερμανίδα συγγραφέας Άννα Ζιβογίνοβιτς, Σέρβα πετοσφαιρίστρια Άννα Θεολόγου, Κύπρια πολιτικός Άννα Ιβασκιέβιτς, Πολωνή συγγραφέας Άννα Καβαθά, Ελληνίδα πετοσφαιρίστρια Άννα Καλουτά, Ελληνίδα ηθοποιός Άννα Κανάκη, Ιταλίδα μοντέλο Άννα Καραμανλή, Ελληνίδα αθλητικογράφος και πολιτικός Άννα Καραμπεσίνη, Ελληνίδα τραγουδίστρια Άννα Καρίνα, Ιταλίδα ηθοποιός Άννα Καρπουζά, Ελληνίδα πετοσφαιρίστρια Άννα Κορακάκη, Ελληνίδα σκοποβόλος Άννα Κουρή, Ελληνίδα ηθοποιός Άννα Κουτσαφτίκη, Ελληνίδα ηθοποιός Άννα Κυριακού, Ελληνίδα ηθοποιός Άννα Λαούπη Τριτζοπούλου, Ελληνίδα αγωνίστρια της Επανάστασης του 1821 Άννα Λι Φίσερ, Αμερικανίδα χημικός και αστροναύτης Άννα Λιντ, Σουηδή πολιτικός Άννα Μανιάνι, Ιταλίδα ηθοποιός Άννα Μαντζουράνη, Ελληνίδα ηθοποιός Άννα Μελά Παπαδοπούλου, Ελληνίδα εθελόντρια νοσοκόμα Άννα Μενενάκου, Ελληνίδα ηθοποιός Άννα Μιχαήλου, Ελληνίδα ηθοποιός Άννα Μόφο, Ιταλοαμερικανίδα υψίφωνος, παρουσιάστρια και ηθοποιός Άννα Μπιθικώτση, Ελληνίδα στιχουργός και χρονογράφος Άννα Μποντζόρνι, Ιταλίδα αθλήτρια στίβου Άννα Νταλάρα, Ελληνίδα μουσική παραγωγός Άννα Ότσεργιελμ, Σουηδή συγγραφέας Άννα Ουσένινα, Ουκρανή σκακίστρια Άννα Παναγιωτοπούλου, Ελληνίδα ηθοποιός Άννα Παϊταζή, Ελληνίδα ηθοποιός Άννα Πάβλοβα, Ρωσίδα μπαλαρίνα Άννα Πολιτκόφσκαγια, Ρωσίδα δημοσιογράφος Άννα Πολλάτου, Ελληνίδα γυμνάστρια Άννα Σάλιβαν, Ιρλανδή παιδαγωγός Άννα Σεμενόβιτς, Ρωσίδα τραγουδίστρια και πατινέζ Άννα Σεντοκόβα, Ρωσίδα τραγουδίστρια Άννα Σικελιανού, Ελληνίδα συγγραφέας Άννα Σπυριδοπούλου, Ελληνίδα καλαθοσφαιρίστρια Άννα Συνοδινού, Ελληνίδα ηθοποιός Άννα Ταμπάκη, Ελληνίδα πανεπιστημιακός Άννα Τσιπόφσκαγια, Ρωσίδα ηθοποιός Άννα Φόνσου, Ελληνίδα ηθοποιός Άννα Φρανκ, Γερμανοεβραία θύμα του Ολοκαυτώματος Άννα Φρόυντ, Αυστριακή ψυχαναλύτρια Άννα Χατζηαθανασίου, Ελληνίδα πατινέζ Άννα Χατζησοφιά, Ελληνίδα σεναριογράφος Άννα Χρόμι, Τσέχα ζωγράφος και γλύπτρια Anne Ιρλανδικά Ann Αγγλικά Anne Γαλλικά An Βιετναμικά Ana Βουλγαρικά Anna Ιταλικά Ana Ισπανικά Ana Πορτογαλικά Behind the Name: Meaning, Origin and History of the Name Anna
Το Άννα είναι ένα συνηθισμένο γυναικείο όνομα (18ο πιο συνηθισμένο και εμφανίζεται στο 1,73% των ελληνικών ονομάτων) και στην Ελληνική γλώσσα αλλά και σε πολλές άλλες γλώσσες. Συχνά χαϊδευτικά του ονόματος που χρησιμοποιούνται στα Ελληνικά είναι τα Αννούλα, Αννάκι, Αννιώ, Αννέτα, Αννίτα, Άννυ. Κοινό χαϊδευτικό στα ρωσικά είναι το Άνυα.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CE%BD%CE%B1_(%CF%8C%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B1)
Καρδιοκεντρική υπόθεση
Στην αρχαία Αίγυπτο, οι άνθρωποι πίστευαν ότι η καρδιά είναι το κέντρο της ψυχής και η προέλευση των καναλιών σε όλα τα άλλα μέρη του σώματος, συμπεριλαμβανομένων των αρτηριών, των φλεβών, των νεύρων και των τενόντων. Η καρδιά απεικονίστηκε επίσης πως καθόριζε τη μοίρα των αρχαίων Αιγυπτίων μετά το θάνατό τους. Πιστεύεται ότι ο Άνουβις, ο θεός της μουμιοποίησης, θα ζύγιζε την καρδιά του νεκρού με ένα φτερό. Εάν η καρδιά ήταν πολύ βαριά, θα θεωρούνταν ένοχη και θα καταναλωνόταν από την Αμμούτ, ένα μυθολογικό πλάσμα. Αν ήταν ελαφρύτερη από το φτερό, το πνεύμα του νεκρού θα επιτρεπόταν να πάει στον παράδεισο. Ως εκ τούτου, η καρδιά διατηρούταν στη μούμια ενώ άλλα όργανα αφαιρέθηκαν γενικά.Ωστόσο, ο Αριστοτέλης προώθησε την καρδιοκεντρική υπόθεση με βάση την εμπειρία του με την ανατομία των ζώων. Βρήκε ότι ορισμένα πρωτόγονα ζώα μπορούσαν να κινούνται και να αισθάνονται χωρίς τον εγκέφαλο και έτσι συμπέρανε ότι ο εγκέφαλος δεν ήταν υπεύθυνος για την κίνηση ή το συναίσθημα. Εκτός από αυτό, τόνισε ότι ο εγκέφαλος βρισκόταν στην κορυφή του σώματος, μακριά από το κέντρο του σώματος και ένιωθε κρύο. Πραγματοποίησε επίσης ανατομικές εξετάσεις μετά τον στραγγαλισμό του δείγματος, που θα προκαλούσε αγγειοσυστολή των αρτηριδίων στους πνεύμονες. Αυτό πιθανότατα είχε ως αποτέλεσμα να αναγκάσει το αίμα να ξεχειλώσει τις φλέβες και να τις κάνει πιο ορατές στην ακόλουθη ανατομή. Ο Αριστοτέλης παρατήρησε ότι η καρδιά ήταν η αρχή των φλεβών στο σώμα και συμπέρανε ότι η καρδιά ήταν το κέντρο του ψυχοφυσιολογικού συστήματος. Δήλωσε επίσης ότι η ύπαρξη πνεύματος στην καρδιά έπρεπε να λειτουργεί ως αγγελιοφόρος, ταξιδεύοντας μέσω των αιμοφόρων αγγείων για να παράγει αίσθηση. Η κίνηση των μερών του σώματος πιστεύοταν ότι ελέγχεται και από την καρδιά. Από την οπτική του Αριστοτέλη, η καρδιά αποτελείται από τένοντες που επέτρεπαν στο σώμα να κινηθεί.Τον τέταρτο αιώνα π.Χ., ο Διοκλής ο Καρύστιος επανέλαβε ότι η καρδιά ήταν το φυσιολογικό κέντρο της αίσθησης και της σκέψης. Αναγνώρισε επίσης ότι η καρδιά είχε δύο καρδιακά αυτιά. Αν και ο Διοκλής πρότεινε επίσης ότι ο αριστερός εγκέφαλος ήταν υπεύθυνος για την ευφυΐα και ο δεξιός για την αίσθηση, πίστευε ότι η καρδιά κυριαρχούσε έναντι του εγκεφάλου στην ακοή και κατανόηση. Ο Πραξαγόρας ο Κώος ήταν ένθερμος της καρδιοκεντρικής θεωρίας του Αριστοτέλη και ήταν ο πρώτος που διέκρινε αρτηρίες και φλέβες. Υπέθεσε ότι οι αρτηρίες μεταφέρουν πνεύμα καθώς μεταφέρουν το αίμα. Απέδειξε επίσης ότι ένας σφυγμός μπορεί να ανιχνευθεί από τις αρτηρίες και εξήγησε ότι τα άκρα των αρτηριών στενεύουν σε νεύρα.Ο Ισλαμικός φιλόσοφος και ιατρός Αβικέννας ακολούθησε τον Γαληνό, πιστεύοντας ότι το πνεύμα κάποιου ήταν περιορισμένο σε τρεις θαλάμους του εγκεφάλου και αποδέχτηκε ότι τα νεύρα προέρχονται από τον εγκέφαλο και το νωτιαίο μυελό, τα οποία ελέγχουν την κίνηση και την αίσθηση του σώματος. Ωστόσο, διατήρησε την προηγούμενη καρδιοκεντρική υπόθεση. Δήλωσε ότι η ενεργοποίηση για εκούσια κίνηση ξεκινά από την καρδιά και στη συνέχεια μεταφέρεται στον εγκέφαλο. Ομοίως, τα μηνύματα παραδίδονται από ένα περιφερειακό περιβάλλον στον εγκέφαλο και στη συνέχεια μέσω του πνευμονογαστρικού νεύρου στην καρδιά. Κατά τον Μεσαίωνα, ο Γερμανός Καθολικός μοναχός Αλβέρτος ο Μέγας συνεισέφερε στη φυσιολογία και τη βιολογία. Η πραγματεία του βασίστηκε στην κεφαλοκεντρική θεωρία του Γαληνού και επηρεάστηκε βαθιά από τον κατεξοχήν Κανόνα του Αβικέννα, ο οποίος είχε επηρεαστεί από τον Αριστοτέλη. Συνδύασε αυτές τις ιδέες με έναν νέο τρόπο που πρότεινε ότι τα νεύρα διακλαδίζονταν από τον εγκέφαλο αλλά ότι η αρχή ήταν η καρδιά. Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι φιλοσοφικά, όλα τα θέματα προέρχονταν από την καρδιά, και στη σωματική εξήγηση, όλα τα νεύρα ξεκινούσαν από τον εγκέφαλο. Ο Ουίλιαμ Χάρβεϊ, ένας πρώιμος σύγχρονος Άγγλος φυσιολόγος, συμφώνησε επίσης με την καρδιοκεντρική άποψη του Αριστοτέλη. Ήταν ο πρώτος που περιέγραψε λεπτομερώς τη βασική λειτουργία του κυκλοφορικού συστήματος, με την οποία το αίμα διοχετευόταν από την καρδιά στο υπόλοιπο σώμα. Εξήγησε ότι η καρδιά ήταν το κέντρο του σώματος και η πηγή της ζωής στην πραγματεία του De Motu Cordis et Sanguinis in Animalibus. Ο Ιπποκράτης ήταν ο πρώτος που πρότεινε ότι ο εγκέφαλος ήταν το κέντρο της ψυχής και της ευφυΐας. Από την πραγματεία του Περί ιερής νούσου, επεσήμανε ότι ο εγκέφαλος ελέγχει το υπόλοιπο σώμα και είναι υπεύθυνος για την αίσθηση και την κατανόηση. Εκτός από αυτό, πίστευε ότι όλα τα συναισθήματα προέρχονται από τον εγκέφαλο. Ο Πλάτων ήταν επίσης υποστηρικτής του κεφαλοκεντρισμού. Από τη σκοπιά του, η ψυχή ήταν η ουσία της ανθρωπότητας και επινόησε την τριμερή θεωρία της ψυχής που δηλώνει ότι υπάρχουν τρία είδη ψυχής στο σώμα. Αυτό που θεωρείται «αθάνατο» και «θείο» βρισκόταν στον εγκέφαλο και έλεγχε την εκούσια κίνηση. Τα άλλα δύο βρίσκονταν στο στήθος και κοντά στο συκώτι, τα οποία ήταν υπεύθυνα για το συναίσθημα και την επιθυμία. Ο Γαληνός της Περγάμου ήταν βιολόγος και ιατρός. Η προσέγγισή του στη διερεύνηση του εγκεφάλου οφειλόταν στην αυστηρή ανατομική του μεθοδολογία. Επισήμανε ότι μόνο η σωστή ανατομή θα στηρίξει την αδιαμφισβήτητη δήλωση. Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο εγκέφαλος είναι υπεύθυνος για την αίσθηση και τη σκέψη και ότι τα νεύρα προέρχονται από το νωτιαίο μυελό και τον εγκέφαλο. Λουκάς, Μάριος; Γιουσέφ, Πάμελα; Γκιελέτσκι, Γέζι; Βαουόχα, Γέζι; Νάτσης, Κωνσταντίνος; Ταμπς, Ρ. Σέιν (2016-03-11). «History of cardiac anatomy: A comprehensive review from the egyptians to today». Clinical Anatomy 29 (3): 270–284. doi:10.1002/ca.22705. ISSN 0897-3806. PMID 26918296. https://www.researchgate.net/publication/296056022.
Η καρδιοκεντρική υπόθεση ήταν η ιστορική πεποίθηση ότι η καρδιά ελέγχει την αίσθηση, τη σκέψη και την κίνηση του σώματος. Ο καρδιοκεντρισμός προήλθε για πρώτη φορά από την αρχαία αιγυπτιακή πεποίθηση ότι η καρδιά ήταν το κέντρο της σκέψης και της ψυχής. Αυτή η ιδέα έγινε αργότερα αποδεκτή από αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους όπως ο Αριστοτέλης, ο Διοκλής ο Καρύστιος και ο Πραξαγόρας ο Κώος. Με την ανάπτυξη της σύγχρονης επιστήμης και της ανατομίας, η καρδιοκεντρική υπόθεση αποδείχθηκε τελικά λανθασμένη, αν και η έμφασή του στην Αρχαιότητα μπορεί να συνέβαλε στην ανακάλυψη του καρδιαγγειακού συστήματος και να επηρέασε τον Μεσαίωνα και την Ισλαμική Ανάσταση. Μια αντίθετη θεωρία που ονομάζεται «κεφαλοκεντρισμός», η οποία πρότεινε ότι ο εγκέφαλος έπαιζε τον κυρίαρχο ρόλο στον έλεγχο του σώματος, εισήχθη για πρώτη φορά από τον Πυθαγόρα το 550 π.Χ., ο οποίος υποστήριξε ότι η ψυχή κατοικεί στον εγκέφαλο και είναι αθάνατη. Οι δηλώσεις του υποστηρίχθηκαν από τον Πλάτωνα, τον Ιπποκράτη και τον Γαληνό της Περγάμου. Ο Πλάτωνας πίστευε ότι το σώμα είναι μια «φυλακή» του νου και της ψυχής και ότι στο θάνατο ο νους και η ψυχή διαχωρίζονται από το σώμα, πράγμα που σημαίνει ότι κανένα από τα δύο δεν θα μπορούσε να πεθάνει.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CE%BA%CE%B5%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CF%85%CF%80%CF%8C%CE%B8%CE%B5%CF%83%CE%B7
Φραντσέσκο Λάνα ντε Τέρτσι
Το 1670 ο Φραντσέσκο Λάνα ντε Τέρτσι εξέδωσε βιβλίο με τον τίτλο Prodromo, στο οποίο περιλαμαβνόταν κεφάλαιο με τίτλο saggio di alcune invenzioni nuove premesso all'arte maestra («Έκθεση για τις νέες εφευρέσεις που πρόκειται να κυριαρχήσουν της τέχνης»), στο οποίο περιελάμβανε περιγραφή του «ιπτάμενου πλοίου». Ενθαρρύνθηκε από τα πειράματα του Ότο φον Γκέρικε, με τα ημισφαίρια του Μαγδεβούργου. Το 1663 ο Λάνα ντε Τέρτσι ανέπτυξε την ιδέα για ένα ελαφρύτερο από τον αέρα σκάφος.Το σχέδιο του διέθετε ένα κεντρικό κατάρτι όπου ήταν προσδεμένο το πανί, και τέσσερα κατάρτια στα οποία βρισκόταν σφαίρες από αλουμινόχαρτο: ο αέρας θα αντλούνταν έξω από τις σφαίρες, αφήνοντας κενό αέρος στο εσωτερικό. Έτσι θα γινόταν ελαφρύτερες από τον αέρα έξω, και θα παρείχαν άνωση. Το αερόπλοιο πηδαλιουχούνταν ως ιστιοφόρο πλοίο. Κάθε σφαίρα θα είχε διάμετρο 7,5 μέτρων (24 πόδια και 7 ίντσες). Ο Τέρτσι υπολόγισε πως το βάρος της σφαίρας θα ήταν 180 κιλά (396 λίβρες). Ακόμη υπολόγισε πως ο αέρας στη σφαίρα θα είχε βάρος 290 κιλών (638 λίβρες), και θα μπορούσε να αποδώσει αρκετή άνωση για την μεταφορά 6 επιβατών. Εκείνη την περίοδο κανένας δεν μπορούσε να κατασκευάσει τόσο λεπτό αλουμινόχαρτο και η πίεση του περιβάλλοντος αέρα θα κατέστρεφε τις σφαίρες. Επιπροσθέτως, ο Φραντσέσκο Λάνα ντε Τέρτσι είχε επίγνωση πως κάποιος θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει ένα τέτοιο όχημα ως πολεμικό όπλο, και να επιτεθεί σε πόλεις από αέρος. Έγραψε: «Ο Θεός δεν θα επιτρέψει ποτέ την κατασκευή μιας τέτοιας μηχανής…επειδή όλοι αντιλαμβάνονται πως καμία πόλη δε θα είναι ασφαλής από επιδρομές…βαρίδια σιδήρου, βολίδες και βόμβες θα μπορούν να εκσφενδονιστούν από μεγάλο ύψος».Το γεγονός πως αυτές οι σφαίρες κενού ήταν φυσικά άδυνατες αποδείχθηκε το 1710 από τον Γκότφριντ Βίλχελμ Λάιμπνιτς, και έτσι ένα τέτοιο σκάφος δεν κατασκευάστηκε ποτέ. Αν και το συμπέρασμα του Λάιμπνιτς βασιζόταν στα υλικά που ήταν γνωστά την εποχή εκείνη, η ανακάλυψη του γραφενίου και οι πρόσφατες εξελίξεις στην παραγωγή του ίσως καταστήσουν αυτό το συμπέρασμα ξεπερασμένο. Μοντέλο της εφεύρεσης του Λάνα ντε Τέρτσι εκτίθεται στο Εθνικό Μουσείο Αέρος και Διαστήματος του Ινστιτούτου Σμιθσόνιαν στην Ουάσινγκτον. Στο βιβλίο του Prodromo παρουσίασε ακόμη, ένα νέο αλφάβητο δικής του έμπνευσης εξ ολοκλήρου για τυφλούς ανθρώπους. Εν αντιθέσει με τα προηγούμενα συστήματα γραφής για τυφλούς, το αλφάβητο του Λάνα βασιζόταν στην ιδέα πως δεν χρειαζόταν να μιμείται τα κανονικά χειρόγραφα ή τυπωμένα γράμματα, αλλά θα έπρεπε να βασίζεται σε σύμβολα (παύλες) τα οποία θα αναγνωριζόταν με το άγγιγμα του δακτύλου κάποιου. Η λεπτομέρεια που δεν επέτρεψε την επιτυχία αυτής της εφεύρεσης είναι πως ο Λάνα απέτυχε να κατανοήσει πως οι βούλες αναγνωριζόταν πιο εύκολα από τις παύλες κατά την επαφή. Ο Λουί Μπράιγ πραγματοποίησε αυτή την θεμελιώδη διαίσθηση και επινόησε το αλφάβητο γραφής των τυφλών που πήρε το όνομά του. Βιογραφία στην Καθολική Εγκυκλοπαίδεια.
Ο Φραντσέσκο Λάνα ντε Τέρτσι (ιταλικά: Francesco Lana de Terzi‎) (Μπρέσια, Λομβαρδία, 10 Δεκεμβρίου 1631 – Μπρέσια, Λομβαρδία, 22 Φεβρουαρίου 1687) ήταν Ιταλός Ιησουίτης ιερέας, μαθηματικός, φυσιοδίφης και πρωτοπόρος της αεροναυτικής. Ως καθηγητής φυσικής και μαθηματικών στη Μπρέσια, αρχικά σκιαγράφησε την έννοια ενός αεροπλοίου κενού και αναφερόταν ως Πατέρας της Αεροναυτικής λόγων των πρωτοποριακών προσπαθειών του, που μετέτρεψαν τον τομέα της αεροναυτικής σε επιστήμη μέσω της εγκαθίδρυσης «μιας θεωρίας αεροπλοΐας αποδεδειγμένης μέσω μαθηματικής ακρίβειας». Επίσης, ανέπτυξε την ιδέα που μετεξελίχθηκε στον Κώδικα Μπράιγ.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%81%CE%B1%CE%BD%CF%84%CF%83%CE%AD%CF%83%CE%BA%CE%BF_%CE%9B%CE%AC%CE%BD%CE%B1_%CE%BD%CF%84%CE%B5_%CE%A4%CE%AD%CF%81%CF%84%CF%83%CE%B9
Σφιεντοσουάβα της Πολωνίας
Η Σφιεντοσουάβα ήταν η κόρη του Δούκα Καζίμιρ Α΄ του Αποκαταστάτη και της συζύγου του, Μαρία Ντομπρονιέγκα του Κιέβου. Είχε σχέση με των Οίκο των Πρεμυσλιδών, την οικογένεια του μέλλοντα σύζυγό της, μέσω της προγιαγιάς της, Ντουμπράβκα της Βοημίας. Τα αδέρφια της, ο Μπολέσλαφ Β΄ ο Γενναιόδωρος και ο Βλάντισλαφ Α΄ Χέρμαν ήταν ηγέτες της Πολωνίας. Ο Βρατίσλαος παντρεύτηκε τη Σφιεντοσουάβα το 1062, ένα χρόνο μετά το θάνατο της προηγούμενης δούκισσας, τη δεύτερη σύζυγο του Βρατίσλαου, Αδελαΐδα της Ουγγαρίας. Η πρώτη του σύζυγος, Μαρία, είχε πεθάνει μετά τη γέννηση του νεκρού παιδιού τους. Σύμφωνα με Γερμανούς ιστορικούς, η Σφιεντοσουάβα ήταν 15 ετών κατά τη στιγμή του γάμου τους, ενώ σύμφωνα με τον Όσβαλντ Μπάλτσερ, ήταν ηλικίας 19 έως 22 ετών. Με αυτόν τον γάμο, η ουδετερότητα της Βοημίας εξασφαλίστηκε στην πολωνική-γερμανική σύγκρουση. Επιπλέον, ο Βρατίσλαος επέδειξε φιλικές σχέσεις με τον Μπολέσλαφ Β΄ τον Γενναιόδωρο, αλλά αργότερα αμφισβήτησαν τα τσεχικά-πολωνικά σύνορα. Η νέα δούκισσα γέννησε τέσσερα παιδιά. Ο Βρατίσλαος είχε ήδη άλλα τέσσερα παιδιά. Ο νεότερος γιος, ο Σομπιέσλαφ, πιθανότατα γεννήθηκε το 1075. Οι γιοι της Βλαδίσλαος και Σομπιέσλαφ έγιναν δούκες στα ήσυχα χρόνια μετά το θάνατο του πατέρα τους, ενώ η κόρη της, Τζούντιθ, παντρεύτηκε τον Βίπρεχτ, τον σύμμαχο και φίλο του. Υπάρχουν λίγες πληροφορίες για αυτή τη δούκισσα, αν και στέφθηκε μαζί με τον σύζυγό της ως Βασιλιάς και Βασίλισσα το 1085 από τον αρχιεπίσκοπο Έγκιλμπερτ. Βασίλευσαν για τα επόμενα επτά χρόνια. Το 1092, η Σφιεντοσουάβα έμεινε χήρα και είδε έναν αγώνα για το θρόνο της Βοημίας μεταξύ των Πρεμυσλιδών. Το 1111, βοήθησε στις διαπραγματεύσεις μεταξύ του Βλαδίσλαου Α΄ και του Μπολέσλαφ Γ΄ του Στραβόστομου. Μετά το θάνατο του Βρατίσλαου, προσπάθησε να μαλακώσει τις συγκρούσεις μεταξύ των νεότερων γιων τους, Βλαδίσλαου και Σομπιέσλαφ. Το 1125, ο ετοιμοθάνατος Βλάδισλαος Α΄ επιβεβαίωσε τον συγγενή του Όθωνα Β΄ τον Μέλα ως διάδοχό του, που ήταν επίσης η επιθυμία της συζύγου του Βλαδίσλαου, Ριτσέζα του Μπεργκ. Μόνο η παρέμβαση της μητέρας του άλλαξε την άποψή του και ο Βλαδίσλαος συμφιλιώθηκε με τον αδελφό του, Σομπιέσλαφ.Η Σφιεντοσουάβα, που ήταν χήρα για τριάντα χρόνια, έζησε για να δει τη νίκη του γιου της Σομπιέσλαφ στη Μάχη του Χλούμετς και πέθανε τον Σεπτέμβριο του 1126. Μπολέσλαος (- 1091) Μποζιβόι Β΄ της Βοημίας (περ. 1064 - 22 Φεβρουαρίου 1124), Δούκας της Βοημίας Βλαδίσλαος Α΄ της Βοημίας (- 12 Απριλίου 1125), Δούκας της Βοημίας Σομπιέσλαφ Α΄ της Βοημίας (- 14 Φεβρουαρίου 1140), Δούκας της Βοημίας Τζούντιθ (περ. 1066 - 9 Δεκεμβρίου 1108), παντρεύτηκε τον Βίπρεχτ του Γκρόιτς Βρατίσλαφ Βανίτσεκ: Vratislav II. (Ι.) První český král . Πράγα: Vyšehrad, 2004. Καρέσοβα, Ζ, Πράζακ Γ.: Královny a kněžny české . Πράγα: X-Egem, 1996. Gesta principum Polonorum:The Deeds of the Princes of the Poles. Central European University Press. 2003.
Η Σφιεντοσουάβα της Πολωνίας ή Σφιεντοσουάβα Σφατάβα (πολωνικά: Świętosława Swatawa, τσεχικά: Svatava Polská) (περ. 1046-1048 - 1 Σεπτεμβρίου 1126) ήταν η τρίτη σύζυγος του Δούκα (αργότερα Βασιλιά) Βρατίσλαου Β΄ της Βοημίας και η πρώτη Βασίλισσα της Βοημίας από το 1085.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%86%CE%B9%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%AC%CE%B2%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
Βιβλιοθήκη (έπιπλο)
Η ετυμολογία προέρχεται από την ελληνική λέξη βιβλιοθήκη. Στα λατινικά η λέξη διατηρήθηκε ως bibliotheca, και από εκεί μεταφέρθηκε έτσι σε αρκετές άλλες ρομανικές γλώσσες με μικροδιαφοροποιήσεις, καθώς και με παράλληλη χρήση τόσο για το έπιπλο όσο για το κτήριο που στεγάζει βιβλία. Οι πρώτες ιδιωτικές βιβλιοθήκες φέρονται να εμφανίστηκαν στην αρχαία Ρώμη, και ο Ρωμαίος ρήτορας Σενέκας συχνά σχολίαζε πως ενώ οι βιβλιοθήκες αυτές ήταν φορτωμένες με γραπτά οι ιδιοκτήτες τους ήταν αγράμματοι και απλώς ενδιαφέρονταν για την επίδειξη του πλούτου και του υποτιθέμενου πνεύματος τους. Οι οριζόντια περιστρεφόμενες βιβλιοθήκες εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στην Κίνα το 544, ενώ υπάρχουν και διάσπαρτες άλλες περιγραφές τους σε κινεζικά χειρόγραφα του 8ου και 9ου αιώνα, καθώς γνώρισαν ιδιαίτερα διάδοση στις βουδιστικές μονές υπό την δυναστεία των Σονγκ.Στην Ευρώπη, οι περιστρεφόμενες βιβλιοθήκες εμφανίστηκαν σε κάθετη μορφή το 1588 από τον Αγκοστίνο Ραμέλι και έγιναν γνωστές ως βιβλιοτροχοί. Πριν την εφεύρεση της τυπογραφίας, και καθώς όλα τα γραπτά ήταν χειρόγραφα και ο αριθμός τους ήταν μικρός, συνηθίζονταν να φυλάσσονται και εντός μικρών κιβωτίων ή μπαούλων τα οποία οι ιδιοκτήτες τους κουβαλούσαν μαζί τους. Καθώς η παραγωγή χειρογράφων αυξάνονταν, τα χειρόγραφα αυτά άρχισαν να φυλάσσονται σε έπιπλα βιβλιοθηκών με την μορφή αρμάριου (προσαρμοσμένη ντουλάπα), και με την πάροδο του χρόνου οι πόρτες αφαιρέθηκαν και τα έπιπλα αυτά εξελίχθηκαν στις σημερινές βιβλιοθήκες. Οι παλιές βιβλιοθήκες κατασκευάζονταν συνήθως από ξύλο οξιάς. Κατά τις παλαιότερες εποχές όμως, τα βιβλία δεν τοποθετούνταν με την ράχη τους προς τα έξω, αλλά συνήθως είτε τοποθετούνταν σωρηδόν το ένα πάνω στο άλλο, είτε τοποθετούνταν με την εμπρόσθια όψη τους να αντικρίζει προς τα έξω, καθώς οι τίτλοι γραφόταν μόνο στην εμπρόσθια όψη και όχι στις ράχες των βιβλίων. Μόνο μετά την εφεύρεση της τυπογραφίας και αφότου η παραγωγή νέων βιβλίων αυξήθηκε κατά πολύ, οι τίτλοι άρχισαν πλέον να αναγράφονται και στις ράχες, με συνέπεια τα βιβλία να τοποθετούνται πλέον και με την ράχη τους προς τα έξω, σύμβαση η οποία επικράτησε μετέπειτα. Τα ιδιαίτερα σπάνια ή ευπαθή βιβλία προστατεύονται σε ειδικές βιβλιοθήκες οι οποίες έχουν ενισχυμένο γυαλί και κλειδαριά. Υπάρχουν επίσης ποικιλίες όπου άλλα έπιπλα μπορεί να διαθέτουν παράλληλα και λειτουργία βιβλιοθήκης για τοποθέτηση βιβλίων, όπως γραφείο με ενσωματωμένα ράφια ή χαμηλό τραπέζι. Στα μεγάλα ιδρύματα μουσείων και βιβλιοθηκών υπάρχουν και σε μορφή με ρόδες στην βάση τους ώστε να είναι εύκολη η μετακίνηση τους, καθώς και σε μορφή συρόμενης πόρτας ή με κυλιόμενη σκάλα προσαρμοσμένη πάνω τους για τα πολύ ψηλά ράφια. Βιβλιοτροχός Ράφι
Η βιβλιοθήκη ή αρμάριο, είναι έπιπλο το οποίο διαθέτει ράφια για την τοποθέτηση βιβλίων και άλλων εντύπων. Συνήθως έχουν ανοικτή μορφή, ενώ υπάρχουν και παραλλαγές τους με γυάλινες πόρτες έτσι ώστε να προστατεύονται από την συσσώρευση σκόνης και παράλληλα να είναι δυνατή η ανάγνωση της ράχης τους. Χρησιμοποιούνται σε ιδιωτικές οικίες, εκπαιδευτικά ιδρύματα, γραφεία, βιβλιοπωλεία και σε κτήρια βιβλιοθηκών όπου καταλαμβάνουν τον κυρίως χώρο τους.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CE%B8%CE%AE%CE%BA%CE%B7_(%CE%AD%CF%80%CE%B9%CF%80%CE%BB%CE%BF)
Μάχη στο χάνι Αχλαδοκάμπου (1944)
Το 1944 οι δυνάμεις της Χιτλερικής Γερμανίας υποχωρούν σε όλη την ευρωπαϊκά μέτωπα. Ανατολικά προελαύνουν οι Σοβιετικοί και στην Ιταλία οι Αγγλοαμερικανοί ενώ οι αντιστασιακές οργανώσεις στην κατεχόμενη Ευρώπη με καθημερινές πράξεις σαμποτάζ, με ενέδρες, επιδρομές και μάχες καθιστούν δυσχερή τη θέση των στρατευμά­των κατοχής. Η Γερμανική διοίκηση στην Ελλά­δα αντιμετωπίζει ένα διαρκώς ισχυροποιούμενο κίνημα ένοπλης Εθνικής Αντίστασης και θέτει ως κύριο στόχο τη διατήρηση του ελέγχου των κύριων οδικών αρτηριών, ώστε να είναι ανοιχτή η οδός διαφυγής των Γερμανικών στρατευμά­των από την Πελοπόννησο προκειμένου να αποφύγουν τον κίνδυνο εγκλωβισμού τους από τις προελαύνουσες προς τα Βαλκάνια Σοβιετικές δυνάμεις. Παράλληλα οι Γερμανικές αρχές επιδιώκουν να κάμψουν το ηθικό των αγωνιζόμενων εναντίον της τριπλής κατοχής Ελλήνων, και να ελαχιστοποιήσουν την πολεμική δραστηριότητα των ένοπλων πατριωτικών δυνάμεων, εξαπολύοντας αιματηρές εκκαθαριστικές επιχειρήσεις και σφαγές σε ολόκληρο το Μωριά το χειμώνα του '43 (Σφαγή των Καλαβρύτων) και την άνοιξη του ’44. Την 17η Μαΐου 1944 ο 6ος Λόχος του 6ου Συντάγματος της III Μεραρχίας του ΕΛΑΣ Πελοποννήσου πραγματοποίησε ενέδρα στη θέση Νταούλι Αχλαδόκαμπου πάνω στον επαρχιακό δρόμο Τρίπολης-Άργους, προσέβαλε δέκα γερμανικά φορτηγά τα οποία μετέφεραν στο Αργος την Σχολή εφέδρων Αξιωματικών Πυροβολικού της γερμανικής 117ης Μεραρχίας Καταδρομών, δύναμης 100 ανδρών και 5 αξιωματικών. Η μάχη κράτησε τρεις ώρες με αποτέλεσμα 50 νεκρούς γερμανούς, ενώ οι υπόλοιποι τράπηκαν σε φυγή. Τα αυτοκίνητα καταστράφηκαν ολοσχερώς. Λάφυρα 50 τυφέκια, 3 πολυβόλα, πολλά πυρομαχικά. Εκ των ημετέρων δύο αντάρτες νεκροί κι ένας Ανθυπολοχαγός τραυματίας. Από τις 16 Μάη ο Στρατηγός Καρλ φον Λε Σουίρ είχε διατάξει ότι Συμμορίες και ύποπτοι(sic) στη περιοχή αυτή θα θερίζονται ενώ τρεις μέρες μετά τη μάχη ο Πτέραρχος Χέλμουτ Φέλμυ θα κηρύξει τη περιοχή της Πελοποννήσου ως εμπόλεμη ζώνη. Εμ. Βαζαίος, "Τα άγνωστα παρασκήνια της Εθνικής Αντιστάσεως εις την Πελοπόννησον", Κόρινθος 1961 Κ. Κυριαζόπουλος, "Η μάχη στο χάνι Αχλαδοκάμπου 17-5-44" Εφημερίδα «Φείδων», Ιανουάριος – Φεβρουάριος 1984. Η. Παπαστεργιόπουλου, "Ο Μωρηάς στα όπλα"(Εθνική Αντίσταση 1941-1944), Έρευνα και Κριτική της Νεοελληνικής ιστορίας) εξάτομο, Αθήνα 1965-1980 Αργολική Αρχειακή Βιβλιοθήκη Ιστορίας & Πολιτισμού, Η Αργολίδα στα όπλα – Η μάχη στο χάνι Αχλαδοκάμπου 17-5-44
Η μάχη στο χάνι Αχλαδοκάμπου (Αχλαδόκαμπος Αργολίδας) έλαβε χώρα στις 17 Μάη του 1944 ανάμεσα στις αντάρτικες ελληνικές δυνάμεις του ΕΛΑΣ Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός) και σε ναζιστικές γερμανικές δυνάμεις κατοχής, κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Η μάχη που ξεκίνησε ως ενέδρα κατά αυτοκινητοπομπής έληξε με συντριπτική ήττα και εξολόθρευση της εχθρικής γερμανικής μονάδας.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%87%CE%B7_%CF%83%CF%84%CE%BF_%CF%87%CE%AC%CE%BD%CE%B9_%CE%91%CF%87%CE%BB%CE%B1%CE%B4%CE%BF%CE%BA%CE%AC%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85_(1944)
Ανθισμένες Μανόλιες
Η Ανέλ, μια πρόσφατη απόφοιτος σχολής ομορφιάς, προσλαμβάνεται από την Τρούβι Τζόουνς για να εργάζεται στο σπίτι της όπου διατηρεί κομμωτήριο. Η Εμ'Λιν Ίτεντον, μια καλή φίλη της Τρούβι, και η κόρη της Σέλμπι, πηγαίνουν στο κομμωτήριο για να προετοιμαστούν για το γάμο της Σέλμπι, ο οποίος θα πραγματοποιηθεί την ίδια μέρα. Στο κομμωτήριο φτάνουν επίσης η Ουίζερ Μπορντό, μια εκκεντρική χήρα και η Κλερ Μπέλτσερ, επίσης χήρα, η οποία απολαμβάνει να πειράζει την Ουίζερ. Κατά τη διάρκεια μιας διαφωνίας μεταξύ της Σέλπμι και της μητέρας της για το αν η Σέλπμι πρέπει να φέρει στον κόσμο ένα παιδί, η Σέλμπι, η οποία είναι διαβητική, πέφτει σε κατάσταση υπογλυκαιμίας. Ανακάμπτει όμως γρήγορα με λίγο χυμό πορτοκάλι που της δίνει η μητέρα της και οι άλλες γυναίκες στο κομμωτήριο. Περνούν αρκετοί μήνες και η Σέλμπι μαζί με το σύζυγό της, Τζάκσον, ανακοινώνουν στην οικογένεια ότι περιμένουν το πρώτο τους παιδί. Παρά το γεγονός ότι η πλειοψηφία της οικογένειας είναι ενθουσιασμένοι, η Εμ'Λιν ανησυχεί ότι το σώμα της Σέλμπι δεν θα μπορέσει να αντέξει την εγκυμοσύνη και το άγχος του τοκετού. Η Σέλπμι φέρνει στον κόσμο ένα υγιέστατο αγοράκι, ωστόσο, στα πρώτα γενέθλια του μικρού, η Σέλμπι αρχίζει να δείχνει σημάδια νεφρικής ανεπάρκειας. Η Εμ'Λιν προτείνει στη Σέλμπι να της δωρίσει το ένα της νεφρό. Λίγο καιρό μετά τη χειρουργική επέμβαση, το σώμα της Σέλμπι απορρίπτει το νεφρό και η ίδια πέφτει σε κώμα. Οι γιατροί ενημερώνουν την οικογένεια ότι κατά πάσα πιθανότητα η Σέλμπι θα παραμείνει επ' αόριστον σε κωματώδη κατάσταση. Ο σύζυγός της και η οικογένειά της αποφασίζουν από κοινού να βγάλουν την Σέλμπι από το μηχάνημα που την κρατά στη ζωή. Στην κηδεία, λίγο πριν το τέλος, η Εμ'Λιν παθαίνει κρίση υστερίας μπροστά στις Κλερ, Τρούβι, Ανέλ και Ουίζερ. Και οι τέσσερις γυναίκες συμπαραστέκονται στην Εμ'Λιν μέσω του χιούμορ και της αγάπης. Αργότερα, η Εμ'Λιν αρχίζει να αποδέχεται το θάνατο της κόρης της και εστιάζει την ενέργειά της στο να βοηθήσει τον Τζάκσον να μεγαλώσουν το παιδί. Η Ανέλ, η οποία είναι παντρεμένη και έγκυος, ζητά από την Εμ'Λιν αν θα μπορούσε να δώσει στο μωρό της το όνομα Σέλμπι. Μήνες αργότερα, το πρωί του Πάσχα, η Ανέλ πηγαίνει στη δουλειά και κατά τη διάρκεια του πασχαλινού κυνηγιού με αυγά την πιάνουν οι πόνοι της γέννας και σπεύδει στο νοσοκομείο. Σάλι Φιλντ στο ρόλο της Εμ'Λιν Ίτεντον Ντόλι Πάρτον στο ρόλο της Τρούβι Τζόουνς Σίρλεϊ ΜακΛέιν στο ρόλο της Λουίζα "Ουίζερ" Μπορντό Ντάριλ Χάνα στο ρόλο της Ανέλ Ολυμπία Δουκάκη στο ρόλο της Κλερ Μπέλτσερ Τζούλια Ρόμπερτς στο ρόλο της Σέλμπι Ίτεντον Λάτσερι Τομ Σκέριτ στο ρόλο του Νταμ Ίτεντον Σαμ Σέπαρντ στο ρόλο του Σπαντ Τζόουνς Ντίλαν ΜακΝτέρμοτ στο ρόλο του Τζάκσον Λάτσερι Κέβιν Τζ. Ο' Κόνορ στο ρόλο του Σάμι Ντεσότο Μπιλ ΜακΚάτσεον στο ρόλο του Όουεν Τζένκινς Αν Γουέτζγουορθ στο ρόλο της Θείας Φερν Νόουλ Τζόνσον στο ρόλο του Τόμι Ίτεντον Τζόναθαν Γουάρντ στο ρόλο του Τζόναθαν Ίτεντον Μπίμπι Μπες στο ρόλο της Μπελ Μαρμίλιον Τζανίν Τέρνερ στο ρόλο της Νάνσι-Μπεθ Μαρμίλιον Η ταινία Ανθισμένες Μανόλιες έκανε άνοιγμα τριημέρου στην 5η θέση με 7 εκατομμύρια δολάρια. Οι συνολικές εισπράξεις στο αμερικανικό box office έφτασαν τα 83,7 εκατομμύρια δολάρια και στον υπόλοιπο κόσμο συγκέντρωσε 12,1 εκατομμύρια δολάρια. Παγκοσμίως απέφερε 95,9 εκατομμύρια δολάρια. Ανθισμένες Μανόλιες στο IMDb Ανθισμένες Μανόλιες στο Rotten Tomatoes Steel Magnolias στην TCM Movie Database Diabetes in the Movies Ανθισμένες Μανόλιες στο Box Office Mojo
Ανθισμένες Μανόλιες (αγγλικά: Steel Magnolias) είναι ο τίτλος αμερικανικής δραματικής κωμωδίας, παραγωγής 1989. Τη σκηνοθεσία ανέλαβε ο Χέρμπερτ Ρος και το σενάριο έγραψε ο Ρόμπερτ Χάρλινγκ και είναι βασισμένο στο ομότιτλο θεατρικό του έργο. Πρωταγωνιστούν οι Σάλι Φιλντ, Ντόλι Πάρτον, Σίρλεϊ ΜακΛέιν, Ντάριλ Χάνα, Ολυμπία Δουκάκη και Τζούλια Ρόμπερτς. Έξι πολύ διαφορετικές γυναίκες μεταξύ τους συναντιούνται καθημερινά σε ένα κομμωτήριο. Η Τρούβι, η ιδιοκτήτρια, ο γάμος της οποίας περνάει κρίση, η Ουίζερ η οποία έχει μια σχέση αγάπης και μίσους με την Κλερ, η μυστηριώδης Ανέλ, η οικογενειάρχισσα Εμ'Λιν και η διαβητική της κόρη Σέλμπι. Ο τίτλος της ταινίας σημαίνει ότι οι πρωταγωνίστριες της ταινίες είναι εύθραστες σαν τις μανόλιες, αλλά σκληρές σαν ατσάλι.Η ταινία κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους στις 15 Νοεμβρίου 1989. Έλαβε θετικά σχόλια από τους κριτικούς, ενώ έγινε και μεγάλη εισπρακτική επιτυχία με συνολικές εισπράξεις 95,9 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως. Η Τζούλια Ρόμπερτς έλαβε υποψηφιότητα για Όσκαρ Β' Γυναικείου Ρόλου και βραβεύτηκε με Χρυσή Σφαίρα για την ερμηνεία της.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%B8%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%82_%CE%9C%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CE%BB%CE%B9%CE%B5%CF%82
Κώστας Μαλέκκος
Ο Μαλέκκος ξεκίνησε από την Ομόνοια, στην οποία αγωνίστηκε για οκτώ χρόνια. Στη συνέχεια, το 1997 πήγε ως δανεικός στον Παναθηναϊκό, αλλά μετά από ένα χρόνο επέστρεψε πάλι στην Κύπρο και την Ομόνοια. Κατά τη διάρκεια της ποδοσφαιρικής του καριέρας, αγωνίστηκε και σε άλλους κορυφαίους κυπριακούς συλλόγους όπως την ΑΕΛ Λεμεσού, το ΑΠΟΕΛ, τον Απόλλωνα Λεμεσού, τον Ολυμπιακό Λευκωσίας και τελείωσε την ποδοσφαιρική του καριέρα αγωνιζόμενος με τα χρώματα της ΠΑΕΕΚ Κερύνειας. Ο Μαλέκκος ήταν επίσης σημαντικό μέλος της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου της Κύπρου, έχοντας 44 συμμετοχές και πετυχαίνοντας 4 γκολ. Ο Κώστας Μαλέκκος στο National-Football-Teams.com
Ο Κώστας Μαλέκκος γεννήθηκε στις 9 Απριλίου του 1971 στη Λευκωσία. Είναι Κύπριος πρώην ποδοσφαιριστής που αγωνίστηκε ως μέσος. Από το 2012 είναι προπονητής της εθνικής παίδων της Κύπρου. Θεωρείται ως ένας από τους καλύτερους Κύπριους ποδοσφαιριστές της δεκαετίας του '90. Πλεον ειναι μανατζερ στο Moon Lounge bar&tapas. Αλο.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%82_%CE%9C%CE%B1%CE%BB%CE%AD%CE%BA%CE%BA%CE%BF%CF%82
Οίκος των Αργυρών
Λέων Αργυρός, τουρμάρχης περί το 840. Ευστάθιος Αργυρός (στρατηγός του Λέοντα ΣΤ΄) (απεβ. 910), δρουγγάριος της βίγλας, κυβερνήτης στο Χαρσιανόν. Πόθος Αργυρός (κατεπάνω), μαγλαβίτης και δομέστικος των Σχολών. Ρωμανός Αργυρός. Λέων Αργυρός (10ος αι.), στρατηγός και κυβερνήτης της Σεβαστείας. Μαριανός Αργυρός (απεβ. 963), στρατιωτικός διοικητής στη Νότιο Ιταλία, μετά στα Βαλκάνια. Ρωμανός Αργυρός (10ος αι.). [Πόθος ή Ευστάθιος] Αργυρός. Πουλχερία Αργυροπούλαινα, παντρεύτηκε τον Βασίλειο Σκληρό αξιωματούχο. Βασίλειος Αργυρός 970-1025, στρατηγός της Σάμου, της Θράκης και του Βασπουρακάν. Ελένη Αργυρή, παντρεύτηκε τον Βαγράτιος Δ΄ της Γεωργίας. Αργυρή, παντρεύτηκε τον Κωνσταντίνο Διογένη στρατηγό. Ρωμανός Δ΄ Διογένης Αυτοκράτορας των Ρωμαίων. Αργυρή, αρχόντισσα των Ανατολικών. Αργυροπούλαινα, παντρεύτηκε τον Κωνσταντίνο Καραντινό δούκα της Αντιόχειας. Λέων Αργυρός απεβ. 1017, στρατιωτικός. Μαρία Αργυροπουλίνα, παντρεύτηκε τον Τζιοβάννι Ορσεόλο (γιο του Πιέτρο Β΄ Ορσεόλο δόγη της Βενετίας). Ρωμανός Γ΄ Αργυρός Αυτοκράτορας των Ρωμαίων. Το επώνυμο αλλάζει από Αργυρός σε Αργυρόπουλος. Το 1230 βρίσκουμε τον Ιωάννη Αργυρόπουλο λογοθέτη στη Σμύρνη και την Κωνσταντινούπολη. Επίσης έναν ιερέα του Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης και γύρω στο 1400 έναν άρχοντα της Αυλής περί το 1400. Η οικογένεια συνεχίζει να ευημερεί εντός της Αυτοκρατορίας, ωστόσο μετά το 1453 αναγκάζεται να φύγει. Δύο γιοί του Μανουήλ Αργυρόπουλου, ο Δημήτριος και ο Ιωάννης (1395-1487) φεύγουν για τον Μωρέα και μετά για την Ιταλία. Ο Ιωάννης μετέβη πρώτα στη Φλωρεντία και μετά στη Ρώμη ως το τέλος του· αναγνωρίστηκε ως ένας από τους πιο σημαντικούς λογίους, φιλοσόφους και ανθρωπιστές της εποχής του. Ο Ιωάννης Αργυρόπουλος είχε δύο γιους, τον Βαρθολομαίο (απεβ. στη Ρώμη) και τον Ιωάννη, που εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη. Ο τελευταίος είχε πολλούς απογόνους, όπως τον Εμμανουήλ Αργυρόπουλο (γενν. το 1740 στη Θεσσαλονίκη), που εγκαταστάθηκε στην Κωνσταντινούπολη και έγινε ο γενάρχης του κλάδου τηω Φαναριωτών της οικογένειας: Μανουήλ Αργ. νυμφεύτηκε μία Χρυσοβέργη, μάλλον ανιψιά του Ανδρέα Χρυσοβέργη, καθολικού αρχιεπισκόπου της Ρόδου. Δημήτριος Αργυρόπουλος. Ιωάννης Αργυρόπουλος (Κωνσταντινούπολη 1395 - Ρώμη 1487), λόγιος, φιλόσοφος, ανθρωπιστής. Βαρθολομαίος Αργυρόπουλος (απεβ. στη Ρώμη). Ιωάννης Αργυρόπουλος (απεβ. στη Θεσαλονίκη), γενάρχης των Φαναριωτών Αργυρόπουλων. Δες Οικογένεια Αργυροπούλου.
Αργυροί ήταν το όνομα μιας εξέχουσας Βυζαντινής οικογένειας (επίσης αποκαλούμενης Argyrus στα Λατινικά). Αρχικά ήταν μια αριστοκρατική στρατιωτική οικογένεια και τα μέλη της κατείχαν αξιώματα στον τόπο προέλευσης τους που ήταν το θέμα Χαρσιανόν στη Μικρά Ασία. Στη συνέχεια δραστηριοποιήθηκαν στην Κωνσταντινούπολη έως και τον 11ο αιώνα όπου άρχισαν να χάνονται από το προσκήνιο. Από την οικογένεια προέρχεται ένας αυτοκράτορας, ο Ρωμανός Γ', καθώς επίσης και άλλα αξιομνημόνευτα μέλη, όπως ο Πόθος Αργυρός που ήταν Κατεπάνω της Βυζαντινής Ιταλίας.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%91%CF%81%CE%B3%CF%85%CF%81%CF%8E%CE%BD
Αβατάρ: Ο Τελευταίος Μαχητής του Ανέμου - Βιβλίο 3: Φωτιά
Ο τρίτος κύκλος της σειράς Αβατάρ: Ο Τελευταίος Μαχητής του Ανέμου προβλήθηκε από την Nickelodeon, το οποίο ανήκει στη Viacom. Οι δημιουργοί της σειράς είναι ο Κονιέτζκο και ΝτιΜάρτινο, με κύριο βοηθό τον Άαρον Έχασζ. Πολλά από τα επεισόδια του τρίτου κύκλου σκηνοθετήθηκαν από τους Έθαν Σπάουλντιγκ, Λόρεν ΜακΜούλλαν και Τζιανκάρλο Βόλπ. Τα επεισόδια γράφτηκαν από μια ομάδα συγγραφέων με αρχηγό τον Άαρον Έχασζ, την Ελίζαμπεθ Βέλτς Έχασζ, τον Τιμ Χέντρικ, τον Τζον Ο' Μπράιν σε συνεργασία με τους Κονιέτζκο και ΝτιΜάρτινο. Η μουσική γράφτηκε από τους "The Track Team", μαζί με τους Τζέρεμι Ζάκερμαν και Μπέντζαμιν Βιν. Όλοι οι πρωταγωνιστές του 2ου κύκλου της σειράς έμειναν οι ίδιοι: Άανγκ (Ζάχαρι Τίλερ Έισεν), Κατάρα (Μάε Ουάιτμαν), Σόκκα (Τζακ ΝτεΣένα) και Τοφ (Τζέσι Φλάουερ). Ο Μάκο Ιβαμάτσου, ο οποίος υποδυόταν τον Άιρο πέθανε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων του 2ου κύκλου, για αυτό και τον αντικατέστησε ο Γκρέγκ Μπάλτουιν. Ο Ζούκο, τον οποίο υποδύεται ο Ντάντε Μπάσκο, παίρνει το μέρος του Άανγκ στο επεισόδια Δυτικός Ναός του Αέρα (12ο επεισόδιο). Αυτό κάνει την Αζούλα, την οποία υποδύεται η Γκρέι ΝτεΛίσλε, την κύρια ανταγωνιστή. Τον Λόρδο της Φωτιάς Οζάι, ο οποίος δε συμμετείχε και τόσο πολύ στα προηγούμενα επεισόδια, υποδύεται ο Μαρκ Χάμιλ. Όπως και οι 2 προηγούμενοι κύκλοι της σειράς Αβατάρ: Ο Τελευταίος Μαχητής του Ανέμου, έτσι και ο τρίτος έλαβε σχετικά καλή κριτική. Στα 36α Annie Awards, ο τρίτος κύκλος έλαβε το βραβείο «Best Animated Television Production for Children». Επίσης, στα 36α Annie Awards, ο Ιοακίμ Ντος Σάντος έλαβε το βραβείο "Best Directing in an Animated Television Production" για τη σκηνοθεσία του στο επεισόδιο Ο Κομήτης του Σόζιν: Μέσα στον Άδη (20ο επεισόδιο). Στα Διεθνές Φεστιβάλ Κινουμένων Σχεδίων του Ανσί του 2008, ο Ιοακίμ Ντος Σάντος ήταν υποψήφιος για το επεισόδιο Η ημέρα του Μαύρου Ήλιου, Μέρος 2: Έκλειψη. Επίσης, ο Τζέρεμι Ζούκερμαν ήταν υποψήφιος για το βραβείο «Best Sound Editing in a Television Animation» στο φεστιβάλ Golden Reel Award για τη δουλειά του στο επεισόδιο Ο Κομήτης του Σόζιν: Αβατάρ Άανγκ (21ο επεισόδιο). Τα DVD κυκλοφόρησαν από τις 30 Οκτωβρίου 2007 μέχρι τις 16 Σεπτεμβρίου 2008, από την Paramount Pictures. Ο κάθε δίσκος συνοδεύεται από ένα βιβλίο κόμικς. Στο Ήνωμένο Βασίλειο, τα DVD κυκλοφόρησαν στις 1 Φεβρουαρίου 2010. Στον τρίτο κύκλο της σειράς Αβατάρ: Ο Τελευταίος Μαχητής του Ανέμου βασίζεται το βιντεοπαιχνίδι Avatar: The Last Airbender – Into the Inferno, το οποίο κυκλοφόρησε στις 13 Οκτωβρίου 2008. Στον τρίτο κύκλο της σειράς Αβατάρ: Ο Τελευταίος Μαχητής του Ανέμου βασίζεται η ταινία The Last Airbender 3, το 3ο μέρος της τριλογίας The Last Airbender, και η οποία θα κυκλοφορήσει το 2014.
Ο τρίτος κύκλος (Βιβλίο 3: Φωτιά) της αμερικανικής σειράς κινουμένων σχεδίων του Nickelodeon, Άβαταρ: Ο Τελευταίος Ανεμοδαμαστής, ολοκληρώθηκε σε 21 επεισόδια, που προβλήθηκαν από τις 21 Σεπτεμβρίου του 2007 μέχρι τις 19 Ιουλίου του 2008. Η σειρά δημιουργήθηκε από τους Μάικλ Τάντε ΝτιΜάρτινο και Μπράιαν Κονιέτζκο, και πρωταγωνιστούν ο Ζάχαρι Τίλερ Έισεν, η Μέι Ουίτμαν, ο Τζακ ΝτεΣένα, η Τζέσι Φλάουερ, ο Ντάντε Μπάσκο και η Γκρέι ΝτεΛάιλ.Η ιστορία αρχίζει με τον Άανγκ, τον κύριο πρωταγωνιστή, να συνέρχεται μετά από ένα τρομερό χτύπημα που δέχτηκε από την Αζούλα, την πριγκίπισσα της Φυλής της Φωτιάς, όταν βρισκόταν στη Μπα-Σιν-Κσε (βλ. Βιβλίο 2). Μαζί με τους φίλους του, Σόκκα, Κατάρα και Τοφ ταξιδεύουν στη Φυλή της Φωτιάς για να βρουν ένα δάσκαλο της μαγείας της φωτιάς, ο οποίος θα βοηθήσει τον Άανγκ να μάθει τη μαγεία της φωτιάς και να νικήσει τον Λόρδο της Φωτιάς Οζάι. Ο δάσκαλος του Άανγκ θα γίνει ο πρίγκιπας της Φυλής της Φωτιάς και πρώην εχθρός του Άανγκ, Ζούκο. Ο Άανγκ μαθαίνει την μαγεία της φωτιάς και κατά τον ερχομό του κομήτη του Σόζιν καταφέρνει να νικήσει τον Οζάι και να σταματήσει τον πόλεμο, ο οποίος διαρκεί εδώ και 100 χρόνια. Ο τρίτος κύκλος της σειράς παρουσιάζεται σε 21 επεισόδια, 1 επεισόδιο περισσότερο από τους προηγούμενους 2 κύκλους. Το τελευταίο κομμάτι του κύκλου, Ο Κομήτης του Σόζιν: Η Τελική Αναμέτρηση, περιλαμβάνει 4 επεισόδια, τα οποία αν συνδεθούν δημιουργούν μια 2ωρη ταινία. Ο τρίτος κύκλος της σειράς έλαβε ανάλογη κριτική όπως και οι 2 προηγούμενοι κύκλοι της σειράς. Ο τρίτος κύκλος, και ειδικά τα τελευταία του επεισόδια, δέχθηκαν καλή κριτική από διάφορους κριτικούς και ιστοσελίδες όπως το DVD Talk και το IGN. Από τις 30 Οκτωβρίου 2007 μέχρι τις 16 Σεπτεμβρίου 2008, η Nickelodeon κυκλοφόρησε 4 DVD σετ και ένα «Complete Box Set». Το κάθε από τα 4 DVD σετ περιλαμβάνει ένα δίσκο με 5 επεισόδια, με εξαίρεσε το 4ο DVD, το οποίο περιλαμβάνει 6 επεισόδια καθώς και το «Complete Box Set», το οποίο περιλαμβάνει όλα τα 21 επεισόδια του τρίτου κύκλου σε 5 δίσκους. Στις 1 Φεβρουαρίου 2010, η Nickelodeon κυκλοφόρησε τα DVD στο Ηνωμένο Βασίλειο.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B2%CE%B1%CF%84%CE%AC%CF%81:_%CE%9F_%CE%A4%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B1%CE%AF%CE%BF%CF%82_%CE%9C%CE%B1%CF%87%CE%B7%CF%84%CE%AE%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%91%CE%BD%CE%AD%CE%BC%CE%BF%CF%85_-_%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%BF_3:_%CE%A6%CF%89%CF%84%CE%B9%CE%AC