title
stringlengths 1
108
| article
stringlengths 150
266k
| summary
stringlengths 126
13.8k
| url
stringlengths 31
613
|
|---|---|---|---|
Αμερόνχεν | Η ιστορία του Αμερόνχεν σχεδόν ταυτίζεται με αυτή του Κάστρου του Αμερόνχεν. Το κάστρο αυτό χτίστηκε για πρώτη φορά το 1286 ως ένας ξύλινος πύργος, ο οποίος όμως ανακατασκευάστηκε από πέτρα. Έπεσε θύμα επίθεσης ή καταστράφηκε από φωτιά και ανακατασκευάστηκε αρκετές φορές στη διάρκεια των επόμενων αιώνων. Το 1672, η Ολλανδία κυριεύτηκε από τον γαλλικό στρατό και στις αρχές του 1673, το κάστρο κάηκε συθέμελα ως τιμωρία για την μη-εξόφληση των φόρων που επέβαλαν οι Γάλλοι. Λίγο καιρό αργότερα, το κάστρο ανακατασκευάστηκε, υπό την επίβλεψη της ικανής Μαργκαρέτα Τέρνορ, συζύγου του Φαν Ρέντε, ιδιοκτήτη του κάστρου και ειδικό απεσταλμένο στην αυλή του Βραδεμβούργου. Το νεόκτιστο και επεκταμένο κάστρο, χτισμένο σε Ολλανδικό Κλασσικό ρυθμό και, αν και οι χώροι και οι κήποι ανακατασκευάστηκαν αρκετές φορές και ο εσωτερικός χώρος εκσυγχρονίστηκε στις αρχές του 20ού αιώνα από τον Κούιπερ, παραμένει χαρακτηριστικό παράδειγμα του ρυθμού αυτού. Ο πρώην Αυτοκράτορας της Γερμανίας, Γουλιέλμος Β΄, κατέφυγε στην Ολλανδία τον Νοέμβριο του 1918 και έζησε στο κάστρο μέχρι τον Μάιο του 1920, όταν και μετακόμισε στο Ντορν, όπου πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του. Ήταν στο Κάστρο του Αμερόνχεν όπου υπέγραψε την Πράξη Παραίτησής του από τον γερμανικό θρόνο. Μέχρι την 1η Ιανουαρίου 2006, το Αμερόνχεν ήταν διαχωρισμένος Δήμος, ο οποίος κάλυπτε το ίδιο το χωριό του Αμερόνχεν, το Όφερμπεργκ, και το δυτικό τμήμα του Ελστ. Το Ελστ μετατέθηκε στον Δήμο του Ρένεν. Το μεγαλύτερο τμήμα του Δήμου συγχωνεύτηκε με τέσσερις άλλους δήμους ώστε να δημιουργήσει τον νέο δήμο του Ούτρεχτσε Χόιβελρουχ. Το 2001, το χωριό του Αμερόνχεν είχε πληθυσμό 5169 κατοίκων. Η κτισμένη έκταση του χωριού ήταν 1,21 τ.χλμ., και περιελάμβανε 2072 κατοικίες.Τα “Αμερόνχεν”, “Φαν Αμερόνχεν” και “Φαν Νιουαμερόνχεν” αποτελούν επίθετα που καταδεικνύουν την καταγωγή της οικογένειας από την συγκεκριμένη πόλη. J. Kuyper, Gemeente Atlas van Nederland, 1865-1870, "Amerongen".Χάρτης του Δήμου το 1868. Επίσημη Ιστοσελίδα του Utrechtse Heuvelrug | Το Αμερόνχεν (ολλανδικά: Amerongen) είναι χωριό της κεντρικής Ολλανδίας (επαρχία Ουτρέχτης) στα σύνορα του Utrecht Hill Ridge. Βρίσκεται σε απόσταση περίπου 7 χλμ. νοτιοδυτικά του Φένενταλ (10,5 χλμ. οδικώς). Η περιοχή εκτείνεται από την υδάτινη περιοχή του Νέντεραϊν (Κάτω Ρήνος) ως το Utrecht Hill Ridge ("Utrechtse Heuvelrug"). Το υψηλότερο σημείο της δυτικής Ολλανδίας βρίσκεται 2 χλμ. ανατολικά του χωριού. Το Αμερόνχενσε Μπεργκ (όρος Αμερόνχεν) έχει ύψος 69 μέτρων πάνω από την θάλασσα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BC%CE%B5%CF%81%CF%8C%CE%BD%CF%87%CE%B5%CE%BD |
Λυστρόσαυρος | Ο Λυστρόσαυρος είναι ένας μετρίου μεγέθους δικυνόδοντας θηριαψιδωτό, με μήκος περίπου ένα μέτρο και βάρος γύρω στα 100 κιλά. Αντίθετα με άλλα θηριαψιδωτά, οι δικυνόδοντες είχαν κοντά ρουθούνια και καθόλου δόντια με εξαίρεση τους άνω κυνόδοντές τους που μοιάζουν με χαυλιόδοντες. Οι δικυνόδοντες φαίνεται ότι είχαν κερατόμορφα ρύγχη σαν αυτά των χελώνων, για να κόβουν κομμάτια βλάστησης τα οποία έπειτα αλέθονταν στον κερατόμορφο δευτερεύοντα ουρανίσκο όταν το στόμα έκλεινε. Η άρθρωση του σαγονιού ήταν αδύναμη και κινούνταν μπρος πίσω κατά τη διάρκεια του τεμαχισμού της τροφής, αντίθετα από τις πιο συνηθισμένες κινήσεις προς τα πλάγια ή πάνω και κάτω. Καθώς ήταν δικυνόδοντας, ο λυστρόσαυρος είχε δύο μόνο δόντια, ένα ζευγάρι κυνόδοντων που έμοιαζαν με χαυλιόδοντες, και είναι πιθανό το κερατόμορφο ράμφος του να τον βοηθούσε να κόβει τη βλάστηση. Ήταν ένα στιβαρό φυτοφάγο ζώο, με περίπου το μέγεθος του χοίρου. Η δομή των ώμων του και οι αρθρώσεις των ποδιών δείχνουν ότι ο λυστρόσαυρος μετακινούνταν σε ημιόρθια στάση. Τα μπροστινά πόδια ήταν πιο δυνατά από τα πίσω και αυτό μπορεί να σημαίνει ότι το ζώο έσκαβε και ζούσε σε λαγούμια. Ο Λυστρόσαυρος είναι αξιοπρόσεκτος για την κυριαρχία του στην νότια Παγγαία κατά τη διάρκεια του πρώιμου Τριασσικού για εκατομμύρια χρόνια. Τουλάχιστον ένα άγνωστο είδος του γένους επέζησε μετά τη μαζική εξαφάνιση Πέρμιας-Τριασσικής περιόδου και, εξαιτίας της απουσίας σαρκοφάγων και φυτοφάγων ανταγωνιστών, άκμασε και εξελίχθηκε ακτινωτά σε ένα αριθμών ειδών μέσα στο γένος, και έτσι έγινε η πιο κοινή ομάδα φυτοφάγων κατά τη διάρκεια του πρώιμου Τριασσικού: για κάποιο χρονικό διάστημα το 95% των χερσαίων φυτοφάγων ήταν λυστρόσαυροι. Αυτή είναι η μόνη χρονική περίοδος που ένα μόνο είδος ή γένος χερσαίου ζώου κυριάρχησε σε τέτοιο βαθμό.Πολλές θεωρίες υπάρχουν για να εξηγήσουν γιατί ο Λυστρόσαυρος επέζησε το συμβάν εξαφάνισης στο τέλος της Πέρμιας περιόδου και γιατί κυριάρχησε στην πανίδα του πρώιμου Τριασσικού σε τέτοιο βαθμό: Τα πιο ειδικευμένα και μεγάλα ζώα ήταν σε μεγαλύτερο κίνδυνο στις μαζικές εξαφανίσεις: αυτό μπορεί να εξηγεί γιατί ο ανειδίκευτος L. curvatus επέζησε ενώ ο μεγαλύτερος και πιο ειδικευμένος L. maccaigi εξαφανίστηκε μαζί με όλα τα άλλα μεγάλα φυτοφάγα και σαρκοφάγα. Αν και ο Λυστρόσαυρος φαίνεται να είχε προσαρμοστεί να τρώει φυτά σαν το Δικροίδιο, τα οποία κυριαρχούσαν στο πρώιμο Τριασσικό, το μεγαλύτερο είδος L. maccaigi μπορεί να έπρεπε να βασιζόταν για τροφή στα μεγαλύτερα μέλη της χλωρίδα Γλωσσόπτερις, η οποία δεν επιβίωσε στο τέλος της μαζικής εξαφάνισης. Μόνο το μήκους 1,5 μέτρων θηροκεφάλιο Μοσχόρινος και το μεγάλο αρχοσαυρόμορφο Προτερόσουχος φαίνονται αρκετά μεγάλα για να τρέφονται με τους τριασσικούς λυστρόσαυρους, και αυτή η έλλειψη θηρευτών μπορεί να ήταν υπεύθυνη για την πληθυσμιακή έκρηξη των λυστρόσαυρων στο πρώιμο Τριασσικό. Ίσως η επιβίωση του λυστρόσαυρου να ήταν απλά θέμα τύχης. Palaeos.com: Dicynodontia Hugh Rance, The Present is the Key to the Past: "Mammal-like reptiles of Pangea" | Ο Λυστρόσαυρος είναι γένος δικυνόδοντου θηριαψιδωτού που έζησε στο της Πέρμιας και Τριασσικής περιόδου πρiν 250 εκατομμύρια χρόνια, στις περιοχές που σήμερα είναι η Ανταρκτική, η Ινδία και η Νότια Αφρική. Προς το παρόν αναγνωρίζονται μόνο τέσσερα έως έξι είδη. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CF%85%CF%83%CF%84%CF%81%CF%8C%CF%83%CE%B1%CF%85%CF%81%CE%BF%CF%82 |
Λίρα Κύπρου | Το 1879, δηλαδή λίγο αφότου οι Βρετανοί ανέλαβαν την διοίκηση της Κύπρου από τους Οθωμανούς, εισήγαγαν την κυπριακή λίρα που ορίστηκε να έχει ακριβώς την ίδια αξία με τη βρετανική λίρα. Αυτή η ισοτιμία ίσχυε μέχρι το 1960 που η Κύπρος έγινε ανεξάρτητο κράτος και συνεχίστηκε ανεπίσημα μέχρι και το 1971 που η αξία της βρετανικής λίρας άρχισε να ολισθαίνει. Η κυπριακή λίρα αρχικά χωρίστηκε σε 20 σελίνια όπως χωριζόταν και η βρετανική, αλλά το κάθε σελίνι χωρίστηκε σε 9 γρόσια παρέχοντας έτσι μια σύνδεση με την τουρκική λίρα η οποία χρησιμοποιείτο στο νησί μέχρι εκείνη τη στιγμή και χωριζόταν (όπως και σήμερα) σε 100 γρόσια. Τέλος, το κάθε γρόσι χωριζόταν σε 40 παράδες. Το 1955 αποφασίστηκε η χρήση του μετρικού συστήματος στο νόμισμα της Κύπρου κι έτσι καταργήθηκαν τα σελίνια και τα γρόσια (οι παράδες είχαν πια χάσει την αξία τους) και η λίρα χωρίστηκε σε 1000 μιλς. Τότε ο κόσμος ονόμασε το κέρμα των 5 μιλς γρόσι και το κέρμα των 50 μιλς σελίνι. Το 1983 αποφασίστηκε η λίρα να χωριστεί σε 100 σεντ αφού το 1 μιλς είχε πια ασήμαντη αξία. Το μικρότερο κέρμα σε χρήση τότε ήταν εκείνο των 5 μιλς που αντικαταστάθηκε με κέρμα του ½ σεντ το οποίο και σύντομα καταργήθηκε. Τα κέρματα που οι αξίες τους αναγράφονται σε μιλς δε μπορούσαν πια να χρησιμοποιούνται στην αγορά. Η είσοδος του κυπριακού νομίσματος στο Μηχανισμό Συναλλαγματικών Ισοτιμιών ΙΙ της Ευρωζώνης έγινε στις 2 Μαΐου 2005 με κεντρική τιμή C£0.585274 ±15% ανά ευρώ. Αργότερα το Υπουργικό Συμβούλιο της Κύπρου αποφάσισε η αντικατάσταση με το ευρώ να γίνει την 1 Ιανουαρίου 2008. Η αντικατάσταση έγινε με ισοτιμία 0.585274 λίρες ανά ευρώ. 5 σεντ (σελίνι) 10 σεντ (δεκάρικο / διπλοσέλινο) 20 σεντ (εικοσάρικο / τετρασέλινο) 50 σεντ (πενηντάρικο / δεκασέλινο)Χαρτονομίσματα σε κυκλοφορία στις 31/12/2007 [1] και ανεπίσημα ονόματα που χρησιμοποιούσε ο κόσμος (σε παρένθεση): 1 λίρα (μονή) 5 λίρες (πεντόλιρο) 10 λίρες (δεκάλιρο) 20 λίρες (εικοσάλιρο) Σημείωση: Οι διαστάσεις των φωτογραφιών δεν είναι αντιπροσωπευτικές του πραγματικού μεγέθους. Σημείωση 1: Οι διαστάσεις των φωτογραφιών δεν είναι αντιπροσωπευτικές του πραγματικού μεγέθους. Σημείωση 2: Λείπουν τα στοιχεία από το 1997 έως το 2000. Η τελευταία ομάδα χαρτονομισμάτων που εκτυπώθηκε ήταν όπως παρακάτω: Η έκδοση των 20 λιρών του 1992/1993 ήταν παρόμοια με την τελευταία ως προς τον σχεδιασμό της, ωστόσο θεωρείται μέρος της σειράς του 1987-1992, και είχε αποσυρθεί ήδη μερικά έτη πριν την υιοθέτηση του ευρώ. Πυλαρινός, Παύλος Γ. (1998). Τα νομίσματα της νεωτέρας Ελλάδος / Greek Coins 1828 - 1998 (11η έκδοση). Αθήνα: Pylarinos. S. Cuhaj, George· Michael, Thomas (2016). Standard Catalog of World Coins 1901-2000 (8 έκδοση). Krauze Publications. ISBN 978-1440244094. Κυπριακά νομίσματα ευρώ | Η Λίρα Κύπρου ήταν το επίσημο νόμισμα της Κύπρου και εκδιδόταν από την Κεντρική Τράπεζα της Κύπρου ως την αντικατάστασή της από το ευρώ την 1 Ιανουαρίου 2008. Ο Κωδικός ISO 4217 της κυπριακής λίρας ήταν CYP. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%AF%CF%81%CE%B1_%CE%9A%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%85 |
Μακάμπι Βουκουρεστίου | Η Μακάμπι Βουκουρεστίου ιδρύθηκε το 1919 από ένα εβραίο επιχειρηματία την εποχή που οι μειονότητες στη Ρουμανία ίδρυαν δικές τους ποδοσφαιρικές ομάδες. Το 1925, δημιουργήθηκε ομάδα γυναικείου χάντμπολ.Πριν τη περίοδο 1940-1941, όταν επικράτησε ο Αντισημιτισμός στη Ρουμανία, η ομάδα αποκλείστηκε από τις επίσημες διοργανώσεις. Επανεμφανίστηκε μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο διατηρώντας το όνομα της μέχρι που ενοποιήθηκε με μια άλλη ομάδα με το όνομα Τσιοκανούλ.Σαν Τσιοκανούλ, αγωνίστηκε στο Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου Ρουμανίας. Το Μάιο του 1948, ενοποιήθηκε με την FC Unirea Tricolor Bucureşti, δημιουργώντας τη Ντιναμό Βουκουρεστίου. Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου Ρουμανίας: Νικήτρια (0):, Καλύτερη θέση: 7η 1946–47Liga II: Νικήτρια (1): 1934–35 Φιναλίστ (1): 1938–39 | Η Τσιοκανούλ Βουκουρεστίου (πρώην Μακάμπι ή Μακάμπι Βουκουρεστίου), ήταν ένας ρουμάνικος αθλητικός σύλλογος, που αντιπροσώπευε την εβραϊκή κοινότητα. Συμμετείχε κυρίως σε αγώνες ποδοσφαίρου και ήταν ήταν η πρώτη εβραϊκή ομάδα που έστειλε ένα παίκτη, τον τερματοφύλακας Samuel Zauber, στο Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου (1930 στην Ουρουγουάη). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%BA%CE%AC%CE%BC%CF%80%CE%B9_%CE%92%CE%BF%CF%85%CE%BA%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B5%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%BF%CF%85 |
Έμμεση μετάφραση | Μέχρι τη δεκαετία του 1990 τα ρώσικα κλασικά έργα είχαν μεταφραστεί στα Ευρωπαϊκά πορτογαλικά μέσω της γαλλικής γλώσσας και όχι απευθείας από τα ρωσικά (π. χ. η μετάφραση (1959) της Άννα Καρένινα του Λέων Τολστόι από τον José Saramago από το γαλλικό κείμενο).Ένα άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η πρώτη ρωσική μετάφραση από το αραβικό Χίλιες και Μία Νύχτες, από τον Alexey Filatov από το 1763 ως το 1771. Βασίστηκε σε μια γαλλική μετάφραση που έγινε από τον Antoine Galland το 1717. Αργότερα οι ρωσικές μεταφράσεις βασίζονταν επίσης σε ευρωπαϊκές εκδόσεις. Για παράδειγμα, η μετάφραση της Yulia Doppelmayr (1889-1890) βασίστηκε στο κείμενο του Galland και η μετάφραση της Lyudmila Shelgunova (1894) ήταν βασισμένη σε μια αγγλική μετάφραση του Edward William Lane (1838 έως 1840). Στην τηλεοπτική σειρά "Breaking Bad" (2010, S3E3), ο χαρακτήρας Tortuga μιλάει ισπανικά. Οι πολωνικοί υπότιτλοι (fansubs) γίνονται με βάση τους αγγλικούς μεσολαβητικούς υπότιτλους . Μια άμεση μετάφραση του κορανίου στα λατινικά έγινε μεταξύ 1142-1143. Πολλές έμμεσες μεταφράσεις σε Ευρωπαϊκές καθομιλούμενες γλώσσες (vernaculars), βασίστηκαν στην λατινική έκδοση.Η αγγλική Βίβλος (1385) που επιμελήθηκε ο John Wycliffe χρησιμοποίησε τη λατινική Βουλγάτα ως διαμεσολαβητικό κείμενο. Η Βουλγάτα προερχόταν από την Βίβλο του Αγίου Ιερώνυμου (γ. 400), που ήταν με τη σειρά της λατινική μετάφραση των διαμεσολαβητικών ελληνικών πηγών. Όταν ένα μέλος συνεδρίου μιλάει δανικά και πρέπει να ερμηνευτεί στα αγγλικά και τσέχικα, όπου δεν υπάρχει δανο-τσέχος διερμηνέας , η τσέχικη μετάφραση μπορεί να διαμεσολαβείται μέσω του αγγλικού "pivot". H Relay ερμηνεία ήταν επίσης διαδεδομένη σε πρώην Ανατολικές χώρες, με τη ρωσική ως διαμεσολαβητική γλώσσα (pivot). Η έμμεση μετάφραση είναι επιβαρυμένη με αρνητικούς συσχετισμούς. Συχνά θεωρείται ως ένα φτωχό αντίγραφο του αντιγράφου, όπως το Xerox effect, όπου κάθε διαδοχικό πέρασμα κατά τη διάρκεια της φωτοτυπικής διαδικασίας συνεπάγεται την απώλεια της λεπτομέρειας. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτής της αρνητικής στάσης απέναντι στην έμμεση μετάφραση είναι η σύσταση της UNESCO (1976) , που αναφέρει ότι η έμμεση μετάφραση θα πρέπει να χρησιμοποιείται "μόνο όταν είναι απολύτως απαραίτητο" ή το γεγονός ότι συχνά είναι συγκαλυμμένη, δηλαδή, δεν παρουσιάζεται ρητά ως τέτοια. Ωστόσο, η έρευνα έχει δείξει ότι η προσφυγή στην έμμεση μετάφραση μπορεί επίσης να οδηγήσει σε θετικά αποτελέσματα. Αν δεν ήταν αυτή η πρακτική ορισμένα λογοτεχνικά έργα από περιφερικούς ή μακρινούς πολιτισμούς, δεν θα είχαν διαδοθεί στις περισσότερες γλώσσες και, συνεπώς, αναγνωριστεί ως κλασικά έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας (ή, τουλάχιστον, η αναγνώρισή τους θα είχε καθυστερήσει). Για παράδειγμα, η περίπτωση της πορτογαλικής υποδοχής του Ιάπωνα Νομπελίστα Yasunari Kawabata ή του Ιάπωνα Haruki Murakami: εάν τα έργα τους δεν ήταν προϊόντα έμμεσης μετάφρασης , δεν θα είχαν γίνει διαθέσιμα στο πορτογαλικό αναγνωστικό κοινό του 21ου αιώνα. Η έμμεση μετάφραση μπορεί, επομένως, να είναι η πιο αποτελεσματική, και μερικές φορές το μόνο μέσο ένταξης για πολιτιστικά προϊόντα από περιφερικούς ή απομακρυσμένους πολιτισμούς. Δεύτερο, φέρεται να είναι επικερδής πρακτική τόσο για τις μεταφραστικές εταιρείες όσο και τους πελάτες, καθώς μειώνει τα μεταφραστικά έξοδα (συχνά καταλήγει φθηνότερη της άμεσης μετάφρασης από μια "μικρή" γλώσσα). Τρίτο, ελαχιστοποιεί τον κίνδυνο της απόρριψης μιας λογοτεχνικής μετάφρασης από τους εκδότες που είναι εξοικειωμένοι με την ενδιάμεση εκδοχή. Τελευταία, υποστηρίζεται ότι κάποιες μεταφραστικές εταιρείες, προτιμούν ακόμα και να καταφεύγουν σε μια ενδιάμεση εκδοχή, σε μια μεγαλύτερη και υψηλότερου κύρους γλώσσα, προκειμένου να παραγάγουν μια μετάφραση από έναν μακρινό πολιτισμό, δεδομένου ότι αυτό αυξάνει τις πιθανότητες η μετάφραση να ανταποκρίνεται στις προσδοκίες του αναγνώστη ή του πελάτη (όπως υποστηρίζεται από τρέχουσα μελέτη). Μετάφραση της βίβλου Λογοτεχνική μετάφραση Κοράνι μετάφραση Η Χάνα, Pięta. 2014. "Τι (νομίζουμε Ότι) Ξέρουμε για Indirectness στη Λογοτεχνική Μετάφραση; Ένα Ενδεικτικό Review από το State-of-the-art και Πιθανές Ερευνητικές Κατευθύνσεις." Σε Traducció indirecta en la λογοτεχνία catalana, επιμέλεια Ιβάν Γκαρσία Sala, Diana Sanz Roig και Bożena Zaboklicka Lleida: δακρυϊκού σημείου. 15-34. Πρόσβαση Ιαν 2016. Ο Μάρτιν Ringmar 2012. "Ρελέ Μετάφραση." Στο Handbook of Translation Studies, edited by Yves Gambier και Luc van Doorslaer, 141-144. Amsterdam: John Benjamins. | Η έμμεση μετάφραση είναι μια μετάφραση της μετάφρασης. Μπορεί να βασίζεται σε μια μεταφρασμένη έκδοση, ή πολλαπλές μεταφρασμένες εκδοχές, του αρχικού ή του τελικού κειμένου-πηγή. Για παράδειγμα, αν ένα κείμενο στα αραβικά έχει μεταφραστεί στα πορτογαλικά μέσω αγγλικών το αποτέλεσμα είναι μια έμμεση μετάφραση. H έμμεση μετάφραση είναι μια μακροχρόνια πραγματικότητα των διαπολιτιστικών ανταλλαγών, που σχετίζονται κυρίως με ανταλλαγές που αφορούν γεωγραφικά, πολιτισμικά και γλωσσικά απομακρυσμένες κοινότητες (π. χ. Κινέζικα-πορτογαλικά μετάφραση) ή οι λεγόμενες "μικρές γλώσσες" (π. χ., καταλανικά, τσεχικά, δανικά). Εξακολουθεί να είναι μια κοινή μεταφραστική πρακτική σε διάφορους τομείς της σημερινής κοινωνίας, π. χ. μπορεί να είναι οπτικοακουστική, μέσω υπολογιστή, μπορεί να αφορά λογοτεχνική μετάφραση, επιχώρια προσαρμογή ή κοινοτική και συνεδριακή διερμηνεία. Επί του παρόντος, η χρήση της συχνά συνδέεται με την παγκοσμιοποίηση ή την πρακτική των διεθνών οργανισμών, όπου ένας μεγάλος αριθμός των γλωσσών εργασίας συχνά συνεπάγεται την επεξεργασία εγγράφων μέσω της Lingua franca ή άλλων διαμεσολαβητικών γλωσσών. Στις Μεταφραστικές Σπουδές η έμμεση μετάφραση - μερικές φορές αναφέρεται με συντομογραφίες "IT" ή "ITr" - είναι επίσης γνωστή ως "διπλή, ενδιάμεση, πολυμεσική , μικτή, κεντρική (pivot), προωθητική (relayed), ή δεύτερο(τρίτο,κλπ)-γενής μετάφραση. Οι έμμεσες μεταφράσεις μερικές φορές ονομάζονται επαναμεταφράσεις (retranslations), αλλά αυτός ο όρος πιο συχνά χρησιμοποιείται για να περιγράψει τις πολλαπλές μεταφράσεις του ίδιου κειμένου-πηγή σε μια γλώσσα-στόχο. Η έμμεση μετάφραση είναι αντίθετη με την άμεση μετάφραση, η οποία είναι μια μετάφραση που έχει γίνει απευθείας από την πρωταρχική πηγή του κειμένου, χωρίς διαμεσολαβητικό κείμενο. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BC%CE%BC%CE%B5%CF%83%CE%B7_%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%AC%CF%86%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%B7 |
Αστροναύτης | Τα κριτήρια για το τι συνιστά επανδρωμένη διαστημική πτήση ποικίλλουν. Η Διεθνής Αεροναυτική Ομοσπονδία (Fédération Aéronautique Internationale, FAI) στον κώδικα αστροναυτικής της αναγνωρίζει μόνο πτήσεις που ανεβαίνουν πάνω από τα 100 χιλιόμετρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, ενώ στις ΗΠΑ σε όσους ανθρώπους ταξιδέψουν σε υψόμετρο μεγαλύτερο από 50 μίλια (80,5 χιλιόμετρα) απονέμεται το «σήμα του αστροναύτη» (Astronaut Badge). Μέχρι τις 20 Ιουνίου 2011 συνολικά 523 άνθρωποι από 38 διαφορετικές χώρες έχουν φθάσει σε υψόμετρο μεγαλύτερο των 100 χλμ., από τους οποίους οι 520 τέθηκαν σε χαμηλή περιγήινη τροχιά ή πήγαν ακόμα μακρύτερα... Πιο συγκεκριμένα, 24 έχουν ταξιδέψει είτε σε σεληνιακή τροχιά, είτε στην επιφάνεια της Σελήνης. Τρεις μόνο από αυτούς το έκαναν δύο φορές: οι Τζιμ Λόβελ, Τζων Γουάτς Γιανγκ και Γιουτζήν Σέρναν. Αν το όριο του διαστήματος τεθεί στα 50 μίλια, τότε μέχρι τις 20 Ιουνίου 2011 έχουν φθάσει στο διάστημα 529 άνθρωποι. Συνολικά, οι διαστημικοί ταξιδιώτες έχουν περάσει περισσότερες από 729.600 ανθρωποώρες (83 ανθρωποέτη) στο διάστημα, εκ των οποίων οι 2.500 σε «διαστημικούς περιπάτους», δηλαδή έξω από σκάφος. Μέχρι το 2008 ο άνθρωπος με τον μεγαλύτερο συνολικό χρόνο στο διάστημα είναι ο Ρώσος Σεργκέι Κρικάλεφ, που έχει περάσει εκεί 803 ημέρες, 9 ώρες και 39 λεπτά, ή 2,2 έτη. Η Πέγκυ Χουίτσον έχει το αντίστοιχο «ρεκόρ» για γυναίκα: 377 ημέρες. Ο όρος «αστροναύτης», που χρησιμοποιείται στις περισσότερες δυτικές γλώσσες (ως astronaut κ.λπ.), προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις ἄστρον (= αστέρι) και ναύτης. Η πρώτη γνωστή χρήση του όρου με τη σημερινή του έννοια θεωρείται ότι βρίσκεται στο διήγημα του Νηλ Τζόουνς "The Death's Head Meteor" το 1930. Η NASA χρησιμοποιεί τον όρο για να δηλώσει οποιοδήποτε μέλος του πληρώματος πάνω σε σκάφος της που εκτοξεύεται με προορισμό περιγήινη τροχιά ή μακρύτερα, αλλά και ως τίτλο για όσους και όσες έχουν επιλεγεί για ένταξη στο Σώμα Αστροναυτών της NASA. Ο Ευρωπαϊκός Οργανσιμός Διαστήματος χρησιμοποιεί τον όρο παρομοίως για να δηλώσει τα μέλη του Ευρωπαϊκού Σώματος Αστροναυτών. Κατά σύμβαση, ένας αστροναύτης της Ρωσικής Διαστημικής Υπηρεσίας ή της Σοβιετικής προκατόχου της ονομάζεται cosmonaut (κοσμοναύτης) στα αγγλικά κείμενα, από τη ρωσική λέξη космонавт, που χρησιμοποιήθηκε από την αρχή στη Ρωσία για να περιγράψει κάποιον που εργάζεται στο διάστημα έξω από την ατμόσφαιρα της Γης ή έναν ταξιδιώτη του διαστήματος. Με τη σειρά της, αυτή η λέξη προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις κόσμος (το Σύμπαν) και ναύτης. Ο Σοβιετικός πιλότος Γιούρι Γκαγκάριν υπήρξε ο πρώτος κοσμοναύτης — και ο πρώτος άνθρωπος — που βρέθηκε στο διάστημα. Η Βαλεντίνα Τερεσκόβα, μία Ρωσίδα εργάτρια και αλεξιπτωτίστρια, ήταν η πρώτη γυναίκα στο διάστημα. Τα επίσημα κείμενα στην αγγλική γλώσσα που εκδίδονται από την κινεζική κυβέρνηση χρησιμοποιούν τον όρο astronaut, και τα κείμενα στη ρωσική γλώσσα το космонавт («κοσμοναύτης»). Στα επίσημα κείμενα στην κινεζική γλώσσα χρησιμοποιούνται από παλιά οι όροι yǔhángyuán (宇航员), δηλαδή «προσωπικό που πλέει στο Σύμπαν», στη θέση του «κοσμοναύτης» και hángtiānyuán (航天员), δηλαδή «προσωπικό που πλέει στον ουρανό», στη θέση του «αστροναύτης». Επίσης, η φράση tàikōng rén (太空人, «διαστημάνθρωπος») συναντάται συχνά στην Ταϊβάν και στο Χονγκ Κονγκ. Η λέξη «ταϊκοναύτης» (taikonaut) χρησιμοποιείται από κάποια αγγλόφωνα διεθνή ΜΜΕ για τους αστροναύτες του κινεζικού διαστημικού προγράμματος. Η λέξη έχει περιληφθεί σε δύο αγγλικά λεξικά, μεταξύ των οποίων και της Οξφόρδης, που τη χαρακτηρίζει «υβρίδιο του κινεζικού όρου taikong (= διάστημα) και της ελληνικής λέξεως ναύτης. Ο όρος γνώρισε δημοσιότητα το 2003, όταν η Κίνα εκτόξευσε τον πρώτο της αστροναύτη, τον Γιανγκ Λιβέι, στο διάστημα με το σκάφος Shenzhou 5 και χρησιμοποιείται στην αγγλόγλωσση έκδοση της μεγάλης κινεζικής εφημερίδας Λαϊκή Ημερησία από την αρχή του κινεζικού διαστημικού προγράμματος. Το πότε πρωτοχρησιμοποιήθηκε είναι αβέβαιο, πάντως τον Μάιο 1998 ο Chiew Lee Yih από τη Μαλαισία τον ανέφερε σε newsgroups. Με την έναρξη του διαστημικού τουρισμού η NASA και η Ρωσική Διαστημική Υπηρεσία συμφώνησαν να καθιερώσουν τον όρο «συμμετέχων σε διαστημική πτήση» ("spaceflight participant") προκειμένου να ξεχωρίσουν αυτούς τους ταξιδιώτες του διαστήματος από τους «επαγγελματίες» αστροναύτες» σε αποστολές που διοργανώνουν αυτές οι δύο υπηρεσίες. Παρά το ότι κανένα άλλο κράτος εκτός από τη Ρωσία (και την πρώην ΕΣΣΔ), τις ΗΠΑ και την Κίνα δεν έχει εκτοξεύσει επανδρωμένο σκάφος στο διάστημα, αρκετές άλλες χώρες έχουν στείλει πολίτες τους στο διάστημα σε συνεργασία με κάποιο από αυτά τα κράτη. Κάποιες φορές έχουν χρησιμοποιηθεί οι λέξεις: Spationaut για Γάλλους αστροναύτες, από τη λατινική λέξη spatium = διάστημα Angkasawan ή gong-gan για τους Μαλαίσιους ή Κορεάτες Στην ουγγρική γλώσσα η λέξη για τον αστροναύτη είναι űrhajós (από το űr = διάστημα και το hajós = ναύτης). Ο πρώτος άνθρωπος στο διάστημα ήταν ο Σοβιετικός Γιούρι Γκαγκάριν, που εκτοξεύθηκε στις 12 Απριλίου 1961 με το σκάφος Βοστόκ 1 και βρέθηκε σε τροχιά γύρω από τη Γη επί 108 λεπτά της ώρας. Η πρώτη γυναίκα στο διάστημα ήταν η Σοβιετική Βαλεντίνα Τερεσκόβα, που εκτοξεύθηκε στις 16 Ιουνίου 1963 με το σκάφος Βοστόκ 6 και γύριζε γύρω από τον πλανήτη μας επί σχεδόν τρεις ημέρες. Ο Άλαν Σέπαρντ έγινε ο πρώτος Αμερικανός και δεύτερος άνθρωπος στο διάστημα στις 5 Μαΐου 1961, εκτελώντας μία υποτροχιακή πτήση μόλις 15 λεπτών. Η πρώτη Αμερικανίδα στο διάστημα ήταν η Σάλι Ράιντ επί του διαστημικού λεωφορείου Τσάλεντζερ στις 18 Ιουνίου 1983. Το 1992 η Μέι Τζέμισον έγινε η πρώτη Αφροαμερικανίδα γυναίκα που ταξίδεψε στο διάστημα, με την 47η πτήση διαστημικού λεωφορείου. Τον Απρίλιο 1985 ο Τέιλορ Γουάνγκ έγινε ο πρώτος Κινέζος (αλλά όχι και ο πρώτος Ασιάτης, βλ. παρακάτω) στο διάστημα, ενώ στις 15 Οκτωβρίου 2003 ο Γιανγκ Λιβέι έγινε ο πρώτος αστροναύτης σε κινεζική διαστημική αποστολή. Η Σοβιετική `Ενωση, μέσα από το πρόγραμμα «Ιντερκόσμος», επέτρεπε σε αστροναύτες από άλλες χώρες να πετούν με τις διαστημικές της αποστολές. Για παράδειγμα, ο Τσεχοσλοβάκος Βλαντιμίρ Ρέμεκ ήταν ο πρώτος αστροναύτης από χώρα άλλη πλην των ΗΠΑ και ΕΣΣΔ που ταξίδεψε στο διάστημα. Αυτή η πτήση έγινε το 1978, πάνω σε ένα πύραυλο Σογιούζ-U. Μερικές άλλες «πρωτιές» του «Ιντερκόσμος» είναι: Ο πρώτος Βιετναμέζος και ταυτόχρονα πρώτος Ασιάτης στο διάστημα (Φαμ Τουάν, 23 Ιουλίου 1980, με το Σογιούζ 37). Ο πρώτος Κουβανός και ταυτόχρονα πρώτος μαύρος στο διάστημα (Αρνάλντο Ταμάγιο Μέντες, 1985). Ο πρώτος Σαουδάραβας και ταυτόχρονα πρώτος μουσουλμάνος στο διάστημα (πρίγκηπας Σαλμάν αλ-Σαούντ, 1985). Ο πρώτος Αφγανός στο διάστημα (Αμπντούλ Αχάντ Μοχμάντ, 1988) που μάλιστα πέρασε εννέα ημέρες πάνω στον διαστημικό σταθμό Μιρ.Με τον μεγαλύτερο αριθμό θέσεων που ήταν διαθέσιμες στο διαστημικό λεωφορείο, οι ΗΠΑ άρχισαν και αυτές να δέχονται ξένους αστροναύτες: Το 1983 ο Δυτικογερμανός Ουλφ Μέρμπολντ έγινε ο πρώτος αστροναύτης που πέταξε στο διάστημα μέσα σε ένα σκάφος των ΗΠΑ ενώ δεν ήταν Αμερικανός πολίτης. Το επόμενο έτος ο Μαρκ Γκαρνώ έγινε ο πρώτος από τους 8 Καναδούς που έχουν πετάξει (μέχρι το 2010) στο διάστημα. Το 2002 ο Μαρκ Σάτλγουορθ έγινε ο πρώτος πολίτης αφρικανικής χώρας που πέταξε στο διάστημα. Το 2003 ο Ιλάν Ραμόν έγινε ο πρώτος Ισραηλινός στο διάστημα, παρότι σκοτώθηκε κατά την επανείσοδό του στην ατμόσφαιρα, στο δυστύχημα του διαστημικού λεωφορείου Κολούμπια. Ο νεότερος άνθρωπος που έχει πετάξει μέχρι σήμερα στο διάστημα είναι ο Γκερμάν Τιτόφ, ο οποίος ήταν 25 ετών όταν ταξίδεψε με το Βοστόκ 2 (ο Τιτόφ ήταν επίσης ο πρώτος αστροναύτης που έπαθε τη λεγόμενη ασθένεια του διαστήματος). Ο μεγαλύτερος σε ηλικία άνθρωπος που έχει πετάξει μέχρι σήμερα στο διάστημα είναι ο Τζων Γκλεν, που ήταν 77 ετών όταν ταξίδεψε με το διαστημικό λεωφορείο. Η μεγαλύτερη συνεχής παραμονή στο διάστημα μέχρι στιγμής είναι 438 ημέρες, επίδοση που σημείωσε ο Ρώσος Βαλερί Πολιακόφ. Οι αστροναύτες με τις περισσότερες ξεχωριστές πτήσεις ως το 2006 ήταν οι Τζέρι Λ. Ρος και Φράνκλιν Τσανγκ-Ντίας, με επτά πτήσεις στο διάστημα ο καθένας. Η μεγαλύτερη απόσταση από τη Γη στην οποία έχει ταξιδέψει άνθρωπος είναι 401.056,0 χιλιόμετρα, και επιτεύχθηκε όταν οι Τζιμ Λόβελ, Τζακ Σουίγκερτ και Φρεντ Χάιζ βρέθηκαν πάνω από την αόρατη από τη Γη πλευρά της Σεληνης κατά τη διάρκεια της αποστολής Απόλλων 13, τον Απρίλιο του 1970. Ο πρώτος άνθρωπος που πέταξε πάνω από τα όρια της ατμόσφαιρας με 100% ιδιωτική χρηματοδότηση ήταν ο Μάικ Μέλβιλ, κυβερνώντας την υποτροχιακή πτήση 15P του SpaceShipOne: ήταν ένας πιλότος δοκιμών που είχε προσληφθεί από την εταιρεία Scaled Composites και δεν πλήρωσε ο ίδιος για την πτήση, ώστε δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί «διαστημικός τουρίστας». Επτά τέτοιοι τουρίστες έχουν πληρώσει μέχρι σήμερα για να πετάξουν στο διάστημα: Ντένις Τίτο (Αμερικανός): 28 Απριλίου – 6 Μαΐου 2001 (Σογιούζ TM-3 - ISS) Μαρκ Σάτλγουορθ (Νοτιοαφρικανός): 25 Απριλίου – 5 Μαΐου 2002 (ISS) Γκρέγκορυ Όλσεν (Αμερικανός): 1–11 Οκτωβρίου 2005 (ISS) Ανουσέ Ανσαρί (Ιρανικής καταγωγής Αμερικανίδα): 18–29 Σεπτεμβρίου 2006 (ISS) Τσαρλς Σιμόνι (Ουγγρικής καταγωγής Αμερικανός): 7–21 Απριλίου 2007 και 26 Μαρτίου – 8 Απριλίου 2009 (ISS) Ρίτσαρντ Γκάριοτ (Αμερικανός: 12–24 Οκτωβρίου 2008 (ISS) Γκυ Λαλιμπερτέ (Καναδός): 30 Σεπτεμβρίου 2009 – 11 Οκτωβρίου 2009 (ISS) Οι πρώτοι αστροναύτες της NASA επιλέχθηκαν για εκπαίδευση το 1959. Στις αρχές των διαστημικών προγραμμάτων, οι ιδιότητες του πιλότου δοκιμών στρατιωτικών αεριωθούμενων αεροσκαφών και του πτυχιούχου μηχανικού αναφέρονταν συχνά ως προαπαιτούμενες για επιλογή ως αστροναύτη από τη NASA, παρότι ούτε ο Τζων Γκλεν, ούτε ο Σκοτ Κάρπεντερ είχαν πανεπιστημιακού επιπέδου τίτλο σπουδών την εποχή της επιλογής τους. Η επιλογή πάντως περιοριζόταν αρχικώς στους πιλότους της πολεμικής αεροπορίας, τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην ΕΣΣΔ, και ειδικότερα στους πιλότους αεριωθούμενων μαχητικών. Μετά την επιλογή τους, οι σημερινοί επίδοξοι αστροναύτες υφίστανται πολύμηνη εκπαίδευση (20 μηνών στην περίπτωση της NASA), η οποία περιλαμβάνει πολλές διαφορετικές δεξιότητες, μέχρι και εκπαίδευση για εργασία έξω από το σκάφος. Οι συνθήκες έλλειψης βαρύτητας προσομοιώνονται με εργασία μέσα σε νερό, καθώς και με παραβολικές πτήσεις με αεροπλάνα: γνωστό είναι το παρατσούκλι "vomit comet" που δόθηκε σε αυτά από Αμερικανούς εκπαιδευόμενους για ευνόητους λόγους. Οι αστροναύτες πρέπει επίσης να συμπληρώσουν έναν αριθμό ωρών πτήσεως σε αεριωθούμενα υψηλών επιδόσεων, όπως το T-38 Talon. Οι αστροναύτες διατρέχουν ποικίλους κινδύνους για την υγεία τους κατά τη διάρκεια των διαστημικών ταξιδιών τους, όπως ασθένεια αποσυμπίεσης, βαροτραύμα, ανοσοανεπάρκειες, απώλεια μυικού και οστικού ιστού, διαταραχές ύπνου, καθώς και από τις επιπτώσεις που έχει η έκθεση σε ραδιενεργό ακτινοβολία. Μια ποικιλία από μεγάλης κλίμακας ιατρικές μελέτες διεξάγονται πάνω στους αστροναύτες στο διάστημα για την αντιμετώπιση αυτών των θεμάτων, στις ΗΠΑ από το National Space and Biomedical Research Institute (NSBRI). Οι πρωτοποριακές τεχνικές που αναπτύσσονται μπορεί να έχουν χρησιμότητα και πάνω στη Γη, όπως στην περίπτωση της Μελέτης Διαγνωστικών Υπερήχων σε Μικροβαρύτητα (Advanced Diagnostic Ultrasound in Microgravity Study), όπου αστροναύτες (μεταξύ των οποίων οι πρώην διοικητές του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού Ληρόυ Τσιάο και Γκενάντι Παντάλκα) εκτελούν σαρώσεις με υπέρηχους υπό την καθοδήγηση ειδικών από τη Γη για τη διάγνωση και την πιθανή θεραπεία εκατοντάδων καταστάσεων στο διάστημα: Οι τεχνικές αυτής της μελέτης εφαρμόζονται σήμερα σε τραυματισμούς αθλητών και σε εξετάσεις υπερήχων από μη ειδικούς χειριστές σε μαθητές και πιθανώς στο μέλλον σε επείγουσες καταστάσεις στη Γη, στις οποίες η πρόσβαση σε ειδικό ιατρό είναι δύσκολη έως αδύνατη, π.χ. σε μικρά νησιά. Στη Ρωσία οι αστροναύτες μετά τη συμπλήρωση των αποστολών τους λαμβάνουν τον τίτλο του «Πιλότου-Κοσμοναύτη της Ρωσικής Ομοσπονδίας», που συχνά συνοδεύεται από το βραβείο του `Ηρωα της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Αυτό ακολουθεί την πρακτική που εγκαινιάσθηκε κατά τη σοβιετική εποχή. Στη NASA, όσοι ολοκληρώνουν με επιτυχία την εκπαίδευση παίρνουν από μία ασημένια καρφίτσα-διακριτικό. Μετά την επιστροφή τους από το πρώτο τους διαστημικό ταξίδι παίρνουν μία χρυσή καρφίτσα. Οι Αμερικανοί αστροναύτες που αποτελούν στρατιωτικό προσωπικό λαμβάνουν ένα ειδικό σήμα, γνωστό ως Astronaut Badge, μετά τη συμμετοχή τους σε διαστημική πτήση. Δεκαοκτώ αστροναύτες (14 άνδρες και 4 γυναίκες) έχουν χάσει τη ζωή τους κατά τη διάρκεια διαστημικών πτήσεων (τεσσάρων τον αριθμό). Κατά εθνικότητα, οι 13 είναι Αμερικανοί, οι 4 Ρώσοι (Σοβιετικοί) και ο 1 Ισραηλινός. Εκτός αυτών, άλλοι 11 άνθρωποι (όλοι άνδρες) έχουν χάσει τη ζωή τους κατά τη διάρκεια της εκπαιδεύσεώς τους για αστροναύτες: 8 Αμερικανοί και τρεις Ρώσοι. Οι 6 από τους 11 αυτούς θανάτους σημειώθηκαν από συντριβές εκπαιδευτικών αεροπλάνων, ένας ήταν πνιγμός σε νερό και 4 απανθρακώσεις από πυρκαγιές σε περιβάλλον καθαρού οξυγόνου. Κατάλογος αστροναυτών Κατάλογος επανδρωμένων διαστημικών πτήσεων Κατάλογος περιπάτων στο διάστημα και στη Σελήνη Διαστημική τροφή Διαστημική στολή Νύχτα του Γιούρι Μνημείο του πεσόντος αστροναύτη Διαστημόπλοιο Σεξ στο διάστημα NASA: Πώς να γίνετε αστροναύτης - εισαγωγικό μάθημα Αρχειοθετήθηκε 2020-01-18 στο Wayback Machine. Διαστημικές Υπηρεσίες και Οργανισμοί Αρχειοθετήθηκε 2015-09-26 στο Wayback Machine. Encyclopedia Astronautica: Κοσμοναύτες-φαντάσματα collectSPACE: Ατζέντα δημόσιων εμφανίσεων αστροναυτών spacefacts Spacefacts.de Manned astronautics: facts and figures Μπροσούρα υποψήφιων αστροναυτών Αρχειοθετήθηκε 2012-07-22 στο Wayback Machine. | Αστροναύτης ονομάζεται ένας άνθρωπος που έχει εκπαιδευθεί στα πλαίσια ενός διαστημικού προγράμματος έτσι ώστε να κυβερνά ή να οδηγεί ένα διαστημόπλοιο ή διαστημικό σταθμό, ή απλώς να αποτελεί μέλος του πληρώματος του. Παρότι ο όρος αφορά γενικά επαγγελματίες ταξιδιώτες του διαστήματος, όλο και συχνότερα χρησιμοποιείται για να περιγράψει οποιονδήποτε ταξιδεύει στο διάστημα, όπως επιστήμονες, δημοσιογράφους, πολιτικούς και τουρίστες. Επιπλέον, σύγχυση δημιουργείται καθώς οι πρώην Σοβιετικοί και σήμερα Ρώσοι αστροναύτες αποκαλούνται συνήθως «κοσμοναύτες», και πιο πρόσφατα, από κάποια διεθνή ΜΜΕ οι Κινέζοι του κινεζικού διαστημικού προγράμματος «ταϊκοναύτες». Μέχρι το 2002 οι αστροναύτες στηρίζονταν οικονομικά και εκπαιδεύονταν αποκλειστικά από κυβερνήσεις και κρατικές διαστημικές υπηρεσίες, είτε στρατιωτικές, είτε πολιτικές. Με την υποτροχιακή πτήση του ιδιωτικού SpaceShipOne το 2004, μία νέα κατηγορία αστροναύτη αναφέρεται: ο «εμπορικός αστροναύτης» (commercial astronaut). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CF%8D%CF%84%CE%B7%CF%82 |
Μπάμπης Ταουξής | Μεγάλωσε στον Κορυδαλλό του Πειραιά. Ξεκίνησε το ποδόσφαιρο από ανεξάρτητα σωματεία της περιοχής και κατόπιν, γράφτηκε στην Προοδευτική και το 1945, στην ηλικία των 15 ετών εντάχθηκε στην πρώτη ομάδα της. Με τη φανέλα της Προοδευτικής αναδείχθηκε, αγωνιζόμενος στο πρωτάθλημα Πειραιά με επιτυχία και οι εξαιρετικές του εμφανίσεις εντυπωσίασαν. Το 1950 πήρε μεταγραφή στον Απόλλων Σμύρνης, με τη φανέλα του οποίου διακρίθηκε. Με την ομάδα του Απόλλων κατέκτησε το πρωτάθλημα Αθηνών 1957-58, για τέταρτη και τελευταία φορά στην ιστορία του συλλόγου. Τις τελευταίες εμφανίσεις στην καριέρα του, πραγματοποίησε την περίοδο 1959-60, στο πρώτο πρωτάθλημα της Α' Εθνικής κατηγορίας. Ως παίκτης του Απόλλωνα, υπήρξε 3 φορές διεθνής με την Εθνική Ελλάδας το διάστημα 1954-55. Επίσης, είχε 20 συμμετοχές με την Εθνική Ελλάδας ενόπλων.Απεβίωσε το 2006 και η κηδεία του έγινε στο Νεκροταφείο του Σχιστού. "ΤΑ ΙΔΑΛΜΑΤΑ ΤΩΝ ΦΙΛΑΘΛΩΝ ΜΑΣ: ΜΠΑΜΠΗΣ ΤΑΟΥΞΗΣ, Ο κέρβερος του Απόλλωνος", εφ. Αθλητική Ηχώ, 18/1/1955, σελ. 1 και 3 | Ο Μπάμπης (Χαράλαμπος) Ταουξής (Πειραιάς 1930-2006) ήταν Έλληνας διεθνής ποδοσφαιριστής που αγωνιζόταν στη θέση του τερματοφύλακα. Αγωνίστηκε από τα μέσα της δεκαετίας του 1940 μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1960. Διακρίθηκε κυρίως με τα χρώματα του Απόλλων Σμύρνης. Θεωρήθηκε από τους σπουδαιότερους τερματοφύλακες της εποχής και ήταν γνωστός με το προσωνύμιο «τσίτα». | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%AC%CE%BC%CF%80%CE%B7%CF%82_%CE%A4%CE%B1%CE%BF%CF%85%CE%BE%CE%AE%CF%82 |
Νίκος Αργυρόπουλος (καλαθοσφαιριστής) | Ξεκίνησε την επαγγελματική του καριέρα στο χώρο του μπάσκετ υπογράφοντας το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο σε ηλικία 18 ετών στον Απόλλωνα Πατρών. Με την ομάδα της Πάτρας αγωνίστηκε για εννιά χρόνια, τα τέσσερα εκ των οποίων στη Β' Εθνική κατηγορία (2000, 2001, 2002, 2003). Το 2005 μεταπήδησε στον Ολυμπιακό Πειραιώς. Με την ομάδα του Πειραιά δεν κατάφερε να κατακτήσει κάποιο εγχώριο τίτλο, ωστόσο έφτασε μέχρι την προημιτελική φάση της Ευρωλίγκας. Το καλοκαίρι του 2006 μετεγγράφη στον Πανελλήνιο, στον οποίο παρέμεινε μέχρι το 2008. Το 2008 μεταπήδησε στον Άρη Θεσσαλονίκης, στον οποίο παρέμεινε για δύο σεζόν. Το καλοκαίρι του 2010 επέστρεψε στον Απόλλωνα Πατρών στον οποίο αγωνίστηκε μέχρι το τέλος του πρωταθλήματος 2015-16, όταν και ολοκλήρωσε την καριέρα του ως καλαθοσφαιριστής. Μετά την απόσυρσή του από την ενεργό δράση συνέχισε να προσφέρει τις υπηρεσίες του στην καλαθοσφαίριση από διοικητικό πόστο στον Απόλλωνα Πατρών. Φιναλίστ Κυπέλλου Ελλάδας (2): 1997, 2015 O N. Αργυρόπουλος ανανέωσε για 2 χρόνια στον Απόλλων, patrastimes.gr. 30/07/2012. Ανακτήθηκε: 07/08/2016. Νίκος Αργυρόπουλος, στατιστικά στοιχεία αθλητή στον επίσημο ιστότοπο της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης (Ελληνικά). Nikos Argyropoulos, στατιστικά στοιχεία αθλητή στον επίσημο ιστότοπο της Euroleague Basketball (Αγγλικά). | Ο Νίκος Αργυρόπουλος, γεννημένος στις 25 Μαρτίου 1978 στην Πάτρα, είναι Έλληνας παλαίμαχος επαγγελματίας καλαθοσφαιριστής. Έχει ύψος 188 εκ. και αγωνίστηκε στις θέσεις πόιντ γκαρντ και σούτινγκ γκαρντ. Ξεκίνησε την ενασχόλησή του με την καλαθοσφαίριση στην ομάδα του Αχαιού Σαραβαλίου και το 1992 μετακινήθηκε στην θυγατρική του Απόλλωνα Πατρών ομάδα της Απολλωνιάδας όπου παρέμεινε για τέσσερις σαιζόν προτού προωθηθεί στην ομάδα του Απόλλωνα Πατρών. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%91%CF%81%CE%B3%CF%85%CF%81%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82_(%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B8%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%82) |
Μαρία Άννα των Βουρβόνων, δούκισσα του Βαντόμ | Ήταν η τέταρτη κόρη του Ερρίκου Γ΄ Ιουλίου του Κονντέ και της Άννας Ερριέττας των Βίττελσμπαχ, κόρης του Εδουάρδου του Παλατινάτου-Ζίμμερν. Στη νεότητά της ήταν γνωστή ως Δεσποινίς ντε Μονμορανσύ, που προερχόταν από έναν από τους τίτλους του πάππου της. Ο πατέρας της ήταν πρίγκιπας εξ αίματος και ο πρωτότοκος γιος του Λουδοβίκου Β΄ του Κονντέ. H Μαρία Άννα γεννήθηκε στο Οτέλ ντε Κοντέ, στο Παρίσι, όπου ο πατέρας της ήταν υβριστικός σε αυτήν, όπως και η μητέρα της. Αυτός συχνά χτυπούσε την κόρη του. Ήταν η μικρότερη από πέντε αδέλφια και από τα τελευταία που παντρεύτηκε. Το 1704 ο πατέρας της ζήτησε να παντρευτεί τον Φερδινάνδο Κάρολο Γκοντζάγκα της Μάντουα, αλλά η πρόταση δεν υλοποιήθηκε και ο Δούκας νυμφεύτηκε τη Σουζάνα Ερριέττα της Λωρραίνης, γνωστή ως Δεσποινίς ντ' Ελμπέφ. Με τη βοήθεια της 3ης αδελφής της Λουίζας Βενεδίκτης, Δούκισσας του Μαιν, και χωρίς την άδεια της μητέρας της -ο πατέρας και ο αδελφός της είχαν ήδη αποβιώσει- η Μαρία Άννα παντρεύτηκε τον μακρινό εξάδελφό της Λουδοβίκο Ιωσήφ, Δούκα του Βαντόμ, δισεγγονό του Ερρίκου Δ΄ της Γαλλίας από την ερωμένη του Γκαμπριέλ ντ'Εστρέ. Ο γάμος έγινε το 1710 στο παρεκκλήσιο του Ανακτόρου ντε Σω, κατοικία της Λουίζας Βενεδίκτης. Η 2η αδελφή της Άννα Μαρία είχε αποβιώσει 25 ετών και ο αδελφός της δύο μήνες πριν. Αν και η Χήρα Πριγκίπισσα του Κοντέ δεν είχε πληροφορηθεί για τον επικείμενο γάμο, ήταν παρούσα στην τελετή μαζί με τον εγγονό της Λουδοβίκο Ερρίκο Α΄ του Κονντέ, τη σύζυγό του Μαρία Άννα των Κοντί· επίσης με τη χήρα 1η κόρη της Μαρία Θηρεσία των Βουρβόνων και τα δύο της παιδιά Λουδοβίκο Αρμάνδο Β΄ του Κοντί και τη Λουίζα Αδελαΐδα. Εκεί παραβρέθηκαν ο Δούκας και η Δούκισσα του Μαιν (οι ιδιοκτήτες του Ανακτόρου) με τα τέκνα τους Λουδοβίκο Αύγουστο του Ντόμμπ και Λουδοβίκο Κάρολο του Ε. Δύο ημέρες μετά τον γάμο ο Δούκας του Βαντόμ άφησε τη σύζυγό του στο Σω και αποσύρθηκε στο Ανάκτορο ντ'Ανέ. Όταν απεβίωσε το 1712, της άφησε τον τίτλο και τις ιδιοκτησίες του δουκάτου του Ετάμπ. Το 1714 η Μαρία-Άννα άρχισε βελτιώσεις και να επεκτείνει το Οτέλ ντε Βαντόμ στο Παρίσι, όπου απεβίωσε το 1718 σε ηλικία 40 ετών. Τάφηκε στη μονή των Καρμηλιτών Φωμπούρ Σαιν-Ζακ του Παρισιού. Το δουκάτο του Ετάμπ κληρονόμησε η κόρη του αδελφού της Λουίζα Ελισάβετ των Βουρβόνων. Παντρεύτηκε τον Λουδοβίκο Ιωσήφ, Δούκα του Βαντόμ, στρατάρχη της Γαλλίας με σπουδαίες επιτυχίες. Δεν απέκτησαν τέκνα. Williams, H. Noel (1912). "Love Affairs of the Condé family". Love Affairs of the Condé family. pp. 268–280. | Η Μαρία Άννα (Marie Anne de Bourbon, 24 Φεβρουαρίου 1678 - 11 Απριλίου 1718) από τον Οίκο των Βουρβόνων ήταν κόρη του Πρίγκιπα του Κονντέ και ως τέτοια ήταν πριγκίπισσα εξ αίματος. Με τον γάμο της έγινε δούκισσα του Βαντόμ & του Ετάμπ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CE%86%CE%BD%CE%BD%CE%B1_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%92%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B2%CF%8C%CE%BD%CF%89%CE%BD,_%CE%B4%CE%BF%CF%8D%CE%BA%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%92%CE%B1%CE%BD%CF%84%CF%8C%CE%BC |
ΦΚ Αστανά | Ιδρύθηκε το 2009, ως ΦΚ Λοκομοτίβ Αστανά, με τη συγχώνευση των προυπάρχοντων συλλόγων «Αλμάτι» και «Μέγκασπορτ» κι έχοντας την "Εθνική Εταιρεία Σιδηροδρόμων του Καζακστάν" (Temir Zholy) ως βασικό χορηγό. Ο πρώτος προπονητής του συλλόγου ήταν ο Βαχίντ Μασούντοφ. Ο σύλλογος αγωνίστηκε κατά τον πρώτο γύρο του Πρωταθλήματος Καζακστάν της σεζόν 2009-10, στο Αλμάτι και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο νεόδμητο στάδιο "Astana Arena" στην Αστανά. Στο τέλος της σεζόν, ο σύλλογος κατέλαβε τη δεύτερη θέση. Παρά το γεγονός ότι κέρδισε το δικαίωμα να αγωνιστεί στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, ο σύλλογος δεν μπόρεσε να συμμετάσχει στο Europa League 2010/11 λόγω του "τριετούς κανόνα" της ΟΥΕΦΑ (μόνο οι σύλλογοι που έχουν παίξει τουλάχιστον τρεις σεζόν στο εθνικό πρωτάθλημα μπορούν να συμμετάσχουν στα Ευρωπαϊκά Κύπελλα). Λίγο αργότερα, στις 20 Μαίου 2011 ο σύλλογος άλλαξε το όνομά του, σε ΦΚ Αστανά. Πολύ σύντομα καθιερώθηκε στη συνείδηση των φιλάθλων ως η ισχυρότερη ομάδα της χώρας, μιας και στη σύντομη ιστορία της έχει να επιδείξει επτά κατακτήσεις Πρωταθλημάτων Καζακστάν, τριών Κυπέλλων Καζακστάν καθώς κι πέντε Σούπερ Καπ. Το 2014 κέρδισε το Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου Καζακστάν και συμμετείχε στα προκριματικά του ΟΥΕΦΑ Τσάμπιονς Λιγκ 2015-2016, όπου και κατάφερε να προκριθεί στους ομίλους της διοργάνωσης, αποκλείοντας στα πλέι-οφ τον ΑΠΟΕΛ. Έγινε η πρώτη ομάδα από το Καζακστάν που προκρίθηκε στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Επίσημος ιστότοπος (Ρωσικά) / (Αγγλικά) FC Astana στο UEFA.com | Η ΦΚ Αστανά (καζακικά: Астана футбол клубы) είναι επαγγελματική ποδοσφαιρική ομάδα από το Καζακστάν. Η ομάδα εδρεύει στην πρωτεύουσα της χώρας, την Αστανά και αγωνίζεται στο Καζακική Πρέμιερ Λιγκ έχοντας ως έδρα το 30.254 θέσεων Astana Arena.Τα χρώματα της ομάδας είναι το γαλάζιο και το κίτρινο. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%9A_%CE%91%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%AC |
Βατσιαγιάνα | Σχεδόν τίποτα δεν είναι γνωστό για τον Βατσιαγιάνα, αν και πιστεύεται ότι οι μαθητές του ακολούθησαν και διάχυσαν τα διδάγματά του, κατόπιν αιτήματος των Ινδουιστών Βασιλέων στην περιοχή των Ιμαλαΐων για να επηρεάσουν τους φυλετικούς λόφους για να εγκαταλείψουν την ειδωλολατρική λατρεία των θυσιών. Λέγεται ότι έχει δημιουργήσει το μύθο της Τάρα μεταξύ των φυλών των ορεινών περιοχών ως ταντρικής θεάς. Το ενδιαφέρον του για την ανθρώπινη σεξουαλική συμπεριφορά ως μέσο επίτευξης πνευματικότητας καταγράφηκε στην πραγματεία του, το Κάμα Σούτρα. Στο κλείσιμο του Κάμα Σούτρα, γράφει τα παρακάτω για τον εαυτό του:Αφού διάβασα και εξέτασα τα έργα Μπαμπράβια και άλλων αρχαίων συγγραφέων και καθώς σκέφτηκα το νόημα των κανόνων που μας έδωσαν, αυτή η πραγματεία συντάχθηκε [...] προς όφελος του κόσμου, από τον Βατσιαγιάνα, ενώ καθοδηγούσε τη ζωή ενός θρησκευόμενου μαθητευόμενου στο Μπεναρές, και ασχολήθηκε πλήρως με το στοχασμό της Θεότητας. Αυτό το έργο δεν πρέπει να χρησιμοποιείται απλώς ως μέσο για την ικανοποίηση των επιθυμιών μας. Ένα άτομο εξοικειωμένο με τις αληθινές αρχές αυτής της επιστήμης, που διατηρεί το Ντάρμα του (αρετή ή θρησκευτική αξία), την Άρθα του (κοσμικός πλούτος) και το Κάμα του (ευχαρίστηση ή αισθησιακή ικανοποίηση) και το οποίο λαμβάνει υπόψη τα έθιμα των ανθρώπων, είναι σίγουρα πως θα αποκτήσει εξουσία πάνω στις αισθήσεις του. Εν ολίγοις, ένα έξυπνο και γνωστικό άτομο, που ασχολείται με το Ντάρμα και την Άρθα και επίσης με το Κάμα, χωρίς να γίνει σκλάβος των παθών του, θα κατορθώσει επιτυχία σε ό,τι επιχειρήσει να κάνει.Πιστεύεται ότι πρέπει να έζησε μεταξύ του 1ου και του 6ου αιώνα μ.Χ., για τους ακόλουθους λόγους. Αναφέρει ότι ο Σατακάρνι Σαταβαχάνα, ένας βασιλιάς της Κουντάλ, σκότωσε την Μαλαγεβάτι, τη γυναίκα του, με ένα όργανο, που ονομάζεται καταμάρι, πάνω στο πάθος του έρωτα. Ο Βατσιαγιάνα παραθέτει αυτήν την υπόθεση για να προειδοποιήσει τους ανθρώπους για τον κίνδυνο, που προκύπτει από κάποια παλιά έθιμα να χτυπούν γυναίκες, όσο βρίσκονται υπό την επήρεια σεξουαλικού πάθους. Αυτός ο βασιλιάς του Κουντάλ πιστεύεται ότι έζησε και βασίλευσε, κατά συνέπεια ο Βατσιαγιάνα πρέπει να είχε ζήσει μετά από αυτόν. Από την άλλη πλευρά, ένας άλλος συγγραφέας, ο Βαραχαμιχίρα, στο δέκατο όγδοο κεφάλαιο του "Μπριχατσανχίτα", συζητά για την επιστήμη του έρωτα και φαίνεται να δανείστηκε σε μεγάλο βαθμό από τον Βατσιαγιάνα για το θέμα. Ο Βαραχαμιχίρα πιστεύεται ότι έζησε τον 6ο αιώνα, και ως εκ τούτου ο Βατσιαγιάνα πρέπει να είχε γράψει τα έργα του πριν από τον 6ο αιώνα. Fosse, Lars Martin, The Kamasutra . YogaVidya.com, Woodstock NY, 2012 Doniger, Wendy & Kakar, Sudhir, Kamasutra του Vatsyayana . Oxford University Press, ΗΠΑ, 2009 | Ο Βατσιαγιάνα είναι ένας αρχαίος Ινδός φιλόσοφος, γνωστός για τη συγγραφή του Κάμα Σούτρα, του αρχαιότερου βιβλίου στον κόσμο για την ανθρώπινη σεξουαλικότητα. Έζησε στην Ινδία τον δεύτερο ή τον τρίτο αιώνα μ.Χ., πιθανώς στην Παταλιπούτρα (σύγχρονη Πάτνα). Δεν πρέπει να συγχέεται με τον Πακσιλασβαμίν Βατσιαγιάνα, τον συγγραφέα του Νιάγια Σούτρα Μπάσια, τον πρώτο σωζόμενο σχολιασμό των Νιάγια Σούτρα του Ακσαπάντα Γκοτάμα. Το όνομά του μερικές φορές λανθασμένα συγχέεται με τον Μαλανάγκα, τον μάντη των Ασούρα, στον οποίο αποδίδεται η προέλευση της ερωτικής επιστήμης. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CF%84%CF%83%CE%B9%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%B1 |
Χαρακτήρες του Myst | Carroll, Jon (August 1993). "Guerrillas in the Myst". Wired 2 (8). στο:a b Muldoon, Moira (1997-10-31). "Featured Preview: Riven". GameSpot. Retrieved2008-05-25.[dead link] Rand and Robyn Miller., Cyan, &c (1997). The Making of Riven: The Sequel to Myst(CD-ROM). Cyan/Brøderbund. Carroll, John (September 1997). "(D)Riven". Wired 5 (9): 1–15. Uhler, Greg (October 2001). "Presto Studios' Myst III: Exile". Game Developer 8 (10): 40–47. Saltzman, Mark (2004-10-02). "Embark on a realistic interactive adventure". The Gazette. p. D10. στο:a b Staff (2005-11-02). "Game Room: Myst V End of Ages". Macworld. Retrieved2008-06-12. Miller, Rand; Cyan Worlds (2005). Making of Myst Parts 3 and 4 (.MOV, .WMV).Ubisoft. Retrieved 2008-10-24. Cyan, Inc. (1993). Myst User Manual (Windows version ed.). Brøderbund. p. 2. στο:a b c d Staff (2004-11-01). "'Myst IV: Revelation': A Family Affair". Apple Inc. Retrieved2008-11-09. στο:a b c Wingrove, David; with Rand and Robyn Miller (1995). Myst: The Book of Atrus. Hyperion Books. ISBN 0-7868-8188-7. Staff (1995-12-03). "Books in Brief". Roanoke Times & World News. p. F4. στο:a b Eberle, Matt (2005-09-20). "Myst V: End of Ages Review - PC". GameZone. Archived from the original on 2005-12-14. Retrieved 2008-10-29. Cyan (1997). Riven: The Sequel to Myst - User's Manual. "Credits" (Windows version ed.). Brøderbund. p. 18. Odelius, Dwight (2004-10-26). "Myst IV extends story behind game". Houston Chronicle. p. 4. Achenar: This is not Yeesha. Sirrus used the machine. He forced the memory chamber to remove all of her memories. This is Sirrus, I tell you!. [...] (to player) You have to set everybody's memories right again. Turn the amber lever to begin the process.—developer=Ubisoft. "Myst IV: Revelation". Level/area: Serenia. Cook, Denise (August 2004). "Uru: Ages Beyond Myst; Look before you leap into this puzzler". Computer Gaming World 1 (235): 62. Yeesha: The Tablet has responded to you. It will be your burden [...] many have taken this Tablet, and they have tried not to let go. [...] I have held it… tasted its sweetness. But I can hold it no longer. First, collect what’s been scattered, and then the Tablet will be released. Then, you will hold it.—Cyan Worlds. "Myst V: End of Ages". Ubisoft. Level/area: K'veer. Atrus: They held for more than thirty years, but the corrections I made to Riven have finally failed — the island has resumed the familiar pattern of decay that is the hallmark of my father’s work. [...] I did not create the Age of Riven; unlike my father, I have never presumed to have such power, and yet, the future of all those who live there has fallen into my hands. So far, I’ve managed to read the page before it turns; the island continues to appear stable, and I would like to believe that I have saved a dying world...—Cyan Worlds. "Riven". Ubisoft. Level/area: K'veer. Atrus: Thank God you've returned... I need your help [...] There is a great deal of history you must know, but I'm afraid I must continue writing.—Cyan Worlds. "Riven". Ubisoft. Level/area: K'veer. Saavedro: This Atrus stayed with us for months. I taught him how to trim the delicate Lattice roots. How to splice old and new growths together so the walls of our houses will grow strong. I tell him the traditions of the Weave. How by using the spores to support the growing branches, we keep the Lattice Tree alive. He wants to learn everything I know. He wants Narayan to survive. [...] This is what I remember. This is why I said he could send me his sons. Sirrus. And. Achenar. The walls run red with steam and strangling branches. I see their bloated faces laughing at everything. I remember how they lied. I remember what they did. The Lattice Roots were black from too much overgrowth. Puffer spores floated up in the hot steam and burst. No one was there to guide the spores to the branches. No one was waiting to perform the ritual Weaves. The fighting had torn my people apart. They didn’t care. They wanted Narayan to die.—Presto. "Myst III: Exile". Ubisoft. Level/area: J'nanin. στο:a b Osborne, Scott (2001-05-01). "Myst III: Exile Review". Gamespot. Retrieved2008-11-08. ^ Άλμα πάνω, στο:a b Semel, Paul (2001-06-01). "Myst-ery Man". Gamespy. Retrieved 2008-06-05. Cook, Brad (2005-10-01). "The Story of the D'ni Comes Full Circle". Apple, Inc. Retrieved 2008-06-12. Sengstack, Jeff (1997-11-03). "Riven: The Sequel to Myst Review". Gamespot. Retrieved 2008-11-21. Fournier, Heidi (2002-05-20). "'Myst' Review". Adventure Gamers. Retrieved2008-11-17. Miller, Laura (1997-11-03). "Riven Rapt". Salon. Archived from the original on 2008-12-05. Retrieved 2008-11-12. Kasavin, Greg (2005-04-08). "Myst IV: Revelation (Xbox) Review". Gamespot. Retrieved 2008-06-19. ^ Άλμα πάνω, στο:a b Staff (2005-10-25). "Myst V Review". G4tv. Retrieved 2008-11-02.[dead link] Buck, Blake (2005-10-26). "The Ultimate Myst V Review List". InsideMacGames. Retrieved 2008-11-21. Castro, Juan (2005-02-11). "Review: Myst V End of Ages". IGN. Retrieved 2008-06-14. Kasavin, Greg (2005-09-20). "Myst V: End of Ages for PC Review". Gamespot. Retrieved 2008-10-15. Chu, Karen (2005-09-26). "Myst V: End of Ages (PC)". 1UP.com. Retrieved2008-11-15. | Το Myst είναι σειρά βιντεοπαιχνιδιών περιπέτειας υπολογιστή που ασχολούνται με τα γεγονότα που ακολούθησαν με την ανακάλυψη του παίκτη ενός μυστηριώδους βιβλίου που περιγράφει ένα νησί γνωστό ως Myst. Το βιβλίο δεν είναι ένα συνηθισμένο άλλα είναι ένα βιβλίο πύλη, το οποίο χρησιμεύει ως πύλη προς τον κόσμο που περιγράφει. Ο παίκτης μεταφέρεται στο νησί του Myst, και πρέπει να διαλευκάνει τα παζλ που συναντάει στον κόσμο, προκειμένου να επιστρέψει στην πατρίδα του. Το Myst ήταν εμπορική και κριτική επιτυχία μετά την κυκλοφορία του, και δημιούργησε τέσσερις συνέχειες της σειράς, το Myst III: Exile το Myst IV: Revelation και το Myst V: End of Ages καθώς επίσης και διάφορες υπό-σειρές και προσαρμογές. Ενώ ο παίκτης, που αναφέρεται ως ένας ξένος (Stranger), παραμένει απρόσωπος και ανώνυμος, το Myst εισαγάγει μια ποικιλία από μη-ανθρωπινούς χαρακτήρες. Οι χαρακτήρες του Myst περιλαμβάνουν τον εξερευνητή Atrus, συγγραφέα πολλών βιβλίων πυλών, τη σύζυγό του Αικατερίνη και τα παιδιά τους. Άλλοι χαρακτήρες στη σειρά περιλαμβάνουν τον Gehn, που είναι άπληστος για εξουσία και πατέρας του Atrus τον Saavedro, ένα τραυματισμένο θύμα των γιων του Atrus και τον Esher, ένα μέλος ενός παλιού πολιτισμού του οποίου τα κίνητρα για να βοηθήσει τον παίκτη είναι είναι ασαφείς. Οι πρώτοι τίτλοι Myst χρησιμοποιούν γραφικά και ψηφιακά που εισάγουν υλικό για τους χαρακτήρες της σειράς από ηθοποιούς. Για το Myst V: End of Ages, είχε μια διαφορετική προσέγγιση με μια ειδική κάμερα που κατέγραφε τα πρόσωπα του ηθοποιού και τα χαρτογραφούσε στο βίντεο επάνω σε ψηφιακά μοντέλα. Οι χαρακτήρες του Myst έχουν επαινεθεί γενικά σε όλα τα παιχνίδια της σειράς. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BA%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B5%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_Myst |
Ακανθίστιος | Μέχρι σήμερα είναι γνωστά ένδεκα είδη ακανθίστιου, τα παρακάτω: Acanthistius brasilianus (Cuvier, 1828) Acanthistius cinctus (Günther, 1859) Acanthistius fuscus (Regan, 1913) Acanthistius joanae (Heemstra, 2010) Acanthistius ocellatus (Günther, 1859) Acanthistius pardalotus (Hutchins, 1981) Acanthistius patachonicus (Jenyns, 1840) Acanthistius paxtoni (Hutchins & Kuiter, 1982) Acanthistius pictus (Tschudi, 1846) Acanthistius sebastoides (Castelnau, 1861) Acanthistius serratus (Cuvier, 1828) Το αντίστοιχο λήμμα στη Νέα Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια «Χάρη Πάτση», τόμος 3, σελ. 228 | Ο ακανθίστιος (Acanthistius) είναι γένος ψαριών. Ορισμένοι επιστήμονες το εντάσσουν στην οικογένεια σερανίδες, ενώ κάποιοι άλλοι το θεωρούν incertae sedis, δηλαδή ότι δεν είναι σαφές το σε ποια οικογένεια ανήκει. Παλαιότερα πάλι αναφερόταν ως μέλος της οικογένειας γωβιίδες. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CE%AF%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BF%CF%82 |
Θέατρο Μάσιμο Βιτόριο Εμανουέλε | Ενώ η Σικελία ανήκε ακόμη στο Βασίλειο των Δύο Σικελιών, και ενώ διάφορα πρόχειρα κτίσματα εξυπηρετούσαν τις ανάγκες της πόλης για παραστάσεις κλασσικής μουσικής, γίνονταν συζητήσεις για την ανάγκη του Παλέρμο να αποκτήσει ένα νέο, ευρύχωρο και μοντέρνο λυρικό θέατρο, που θα λάμπρυνε τη δεύτερη σε μέγεθος πόλη του Βασιλείου. Το 1859 μάλιστα, είχε επιλεγεί ένας χώρος στην πλατεία Μαρίνα για το νέο κτήριο που θα αφιερωνόταν στο βασιλιά Φερδινάνδο Β΄. Μετά την προσάρτηση της Σικελίας στο Βασίλειο της Ιταλίας το δημοτικό συμβούλιο διάλεξε τελικά την περιοχή της Πόρτα Μακέντα, ως την ιδανικότερη, σαν συμβολικό σημείο της ένωσης της παλιάς πόλης με τη σύγχρονη. Για να ελευθερωθεί ο χώρος, απαλλοτριώθηκαν και γκρεμίστηκαν 3 μοναστήρια με τις αντίστοιχες εκκλησίες τους: η μονή του Αγίου Ιουλιανού, η μονή των Στιγμάτων του Εσταυρωμένου και η μονή της Αγίας Αγάθης, κτισμένη στο σημείο που εικάζεται ότι ήταν η κατοικία της. Γι’ αυτό το λόγο, η παράδοση θέλει να τριγυρίζει μέσα στο θέατρο το φάντασμα της «καλογρίτσας», δηλαδή μιας μοναχής της οποίας συλήθηκε ο τάφος κατά την ανοικοδόμηση του θεάτρου. Στις 10 Σεπτεμβρίου 1864 ο δήμαρχος της πόλης προκήρυξε διεθνή διαγωνισμό για την ανέγερση του θεάτρου, Στις 4 Σεπτεμβρίου 1868 η επιτροπή, της οποίας πρόεδρος ήταν ο Γκόττφριντ Σέμπερ, ο αρχιτέκτονας της Όπερας της Δρέσδης, απένειμε το πρώτο βραβείο στον Σικελό αρχιτέκτονα Τζιοβάν Μπατίστα Φιλίππο Μπαζίλε. Ο θεμέλιος λίθος τέθηκε στις 12 Ιανουαρίου 1875. Οι εργασίες σταμάτησαν το 1878 και ξανάρχισαν το 1890. Όμως στις 16 Ιουνίου 1891 ο Μπαζίλε απεβίωσε. Τον διαδέχτηκε ο γιος του, Ερνέστο Μπαζίλε, ένας από τους κορυφαίους εκπροσώπους της Αρ Νουβώ, ο οποίος ολοκλήρωσε τα σχέδια του πατέρα του και έφερε εις πέρας την οικοδόμηση του θεάτρου. Τα εγκαίνια έλαβαν χώρα στις 16 Μαΐου 1897 με το ανέβασμα, για πρώτη φορά στο Παλέρμο, της όπερας του Βέρντι Φάλσταφ. Τις πρώτες δεκαετίες, τη λειτουργία του θεάτρου αναλάμβαναν διάφορες ιδιωτικές επιχειρήσεις, πολλές φορές με ετήσια ανάθεση. Από το 1935 δημιουργήθηκε ο Αυτόνομος Οργανισμός του Θεάτρου Μάσσιμο του Παλέρμο, που ήταν πια ο υπεύθυνος για την λειτουργία του. Η έλλειψη όμως σωστής συντήρησης για αρκετά χρόνια οδήγησε τους υπεύθυνους να το κλείσουν το 1974 γιατί ήταν απαραίτητες πλέον σοβαρές εργασίες ανακαίνισης. Η τελευταία παράσταση ήταν πάλι μια όπερα του Βέρντι, αυτή τη φορά ο Ναμπούκο. Η ανακαίνιση κράτησε περισσότερα χρόνια από την ανοικοδόμησή του και συνοδεύτηκε από αναθέσεις σε εταιρείες ανίκανες να φέρουν εις πέρας το έργο, κατηγορίες για διασπάθιση τεράστιων ποσών δημόσιου χρήματος και χρηματισμό και ολοκληρώθηκε τελικά με την ανταπόκριση ιδιωτών σπόνσορ στο κάλεσμα του δημάρχου. Το θέατρο ξανάνοιξε στις 12 Μαΐου 1997, με μια συναυλία, το πρώτο μέρος της οποίας διεύθυνε ο μαέστρος Φράνκο Μαννίνο και το δεύτερο ο Κλάουντιο Αμπάντο με τη Φιλαρμονική Βερολίνου. Οι τελικές σκηνές της ταινίας του Φράνσις Φορντ Κόπολα, Ο Νονός III (1990), γυρίστηκαν στο θέατρο. Η πρόσοψη του θεάτρου και τα βασικά αρχιτεκτονικά μέλη παραπέμπουν μεν στο Νεοκλασικισμό αλλά η κάτοψη και η στέγη αποτελούν σαφέστερες αναφορές στις Βασιλικές της αρχαιότητας ενώ η διακόσμηση είναι ένα κράμα νεοκλασικισμού και αρ νουβώ. Τα δυο μπρούτζινα συμπλέγματα με τους λέοντες που περιστοιχίζουν τις επιβλητικές μαρμάρινες σκάλες, αναπαριστούν δυο γυναικείες αλληγορικές μορφές, την Τραγωδία (του γλύπτη Μπενεντέττο Τσιβιλέττι) και την Όπερα (του γλύπτη Μάριο Ρουτέλλι). Την είσοδο κοσμεί ένας εξάστυλος πρόναος με κιονόκρανα κορινθιακού ρυθμού. Η ζωφόρος φέρει την επιγραφή: «Η τέχνη ανανεώνει τους λαούς και αποκαλύπτει τον βίο τους. Μάταιη η από σκηνής τέρψη αν δεν στοχεύει στην προετοιμασία του μέλλοντος». Οι περιμετρικοί τοίχοι κοσμούνται από 70 ημικίονες στον ίδιο ρυθμό και εναλλάσσονται με παράθυρα και όπου δεν ήταν εφικτό για λειτουργικούς λόγους να υπάρχουν παράθυρα κατασκευάστηκαν, για λόγους συμμετρίας της εξωτερικής όψης, ψεύτικα παράθυρα. Η πέτρινη τοιχοποιία καθώς και οι κίονες είναι κατασκευασμένα από τόφφο στο χρώμα της ώχρας, ενώ τα κιονόκρανα, τα γύψινα ακρωτήρια και οι βάσεις των κιόνων είναι λευκά. Ο θόλος, που δεσπόζει στο κέντρο του κτιρίου, πάνω από την πλατεία, έχει διάμετρο 28,73 μέτρα και αποτελείται από μια σιδηροκατασκευή, που καλύπτεται από μπρούτζινα πολύχρωμα λέπια, και η οποία καταλήγει στην κορυφή της σε ένα κορινθιακό αγγείο. Η χρωματική παλέτα του εξωτερικού συνόλου συμπληρώνεται από την κεραμοσκεπή των υπολοίπων χώρων, κατασκευασμένη από κεραμίδια Μασσαλίας, η δε κάλυψη της οροφής πάνω από τη σκηνή είναι κατασκευασμένη από ειδικά κεραμίδια που έγιναν στην Πάντοβα σε σχέδια του Μπαζίλε, σύμφωνα με την πήλινη κεράμωση κορινθιακού τύπου του Ναού της Αφαίας και του Ναού Επικούριου Απόλλωνα. Για τα δάπεδα προτιμήθηκαν σχεδόν πάντα τα μάρμαρα (άσπρα, κόκκινα και σε κάποιες περιπτώσεις τα πιο πολύτιμα κίτρινα) που προέρχονταν από σικελικά λατομεία. Αν και χρησιμοποιήθηκε σε πολλές περιπτώσεις από τον Μπαζίλε, για τον σκελετό του κτιρίου, ο σίδηρος αντί του πιο παραδοσιακού ξύλου, ωστόσο αυτό δεν ήταν εφικτό για το χώρο της πλατείας, για λόγους ακουστικής. Η πλατεία επενδύθηκε με ελάσματα φιλύρας τοποθετημένα σε τελάρα καστανιάς με αποτέλεσμα η ακουστική του χώρου να θεωρείται εξαιρετική. Η πλατεία, στα σχέδια του Μπαζίλε, μπορούσε να χωρέσει 3000 θεατές, όμως οι σύγχρονοι κανόνες ασφαλείας επιτρέπουν μόνο 1.381 θέσεις. Η πλατεία είναι πεταλόσχημη και έχει μια κλίση 4%, αντίθετα από τη σκηνή που έχει κλίση 6,5%. Διαθέτει 5 ορόφους με 31 θεωρεία ο καθένας τους. Η μεγάλη αυλαία αναπαριστά την πομπή ενθρόνισης του Ρογήρου Β΄ της Σικελίας και είναι έργο του Τζιουζέππε Σιούτι. «Ο Συμβολικός τροχός»: Την οροφή της πλατείας διακοσμεί ο «Συμβολικός τροχός», που μοιάζει με ένα μεγάλο άνθος με στρογγυλό κέντρο και γύρω του 11 πέταλα που ανοίγουν προς τα πάνω ώστε να αερίζεται ο χώρος. Το κέντρο καταλαμβάνει «Ο θρίαμβος της μουσικής», έργο που φιλοτεχνήθηκε από τον Λουίτζι Ντι Τζιοβάννι σε σχέδια του Ρόκκο Λεντίνι. Στα τραπεζοειδή πέταλα έχουν προσαρμοστεί 11 ελαιογραφίες, που αναπαριστούν διάφορες ονειρικές μορφές που παίζουν μουσικά όργανα, ελαιογραφίες που αποπνέουν την ελαφρότητα της Αρ Νουβό. Το βασιλικό θεωρείο: βρίσκεται στο κέντρο του δευτέρου ορόφου , στεφανώνεται από μια επίχρυση διακόσμηση με δυο γυναικείες μορφές στα πλαϊνά, ο σχεδιασμός αποδίδεται στον Ερνέστο Μπαζίλε. Αποτελείται από το κυρίως θεωρείο, με 27 θέσεις και εμβαδόν 28m2 και το επονομαζόμενο «Σαλόνι του Άνακτα» με εμβαδόν 92m2, που ήταν το φουαγιέ του θεωρείου. Οι πολυθρόνες και οι καναπέδες είναι από μπροκάρ, ο πολυέλεος από κρύσταλλο Μουράνο, η ξύλινη επένδυση από μαόνι και στην είσοδό του υπάρχει ακόμη το στέμμα του Οίκου της Σαβοΐας. Το θεωρείο Μπελλίνι: βρίσκεται στον ίδιο όροφο με το βασιλικό θεωρείο, είναι το τελευταίο θεωρείο στα δεξιά του. Έχει πάρει το όνομα του «Κλαμπ Μπελλίνι», του κατεξοχήν συλλόγου των αριστοκρατών του Παλέρμο, που είχε ιδρυθεί το 1769. Τα μέλη του κλαμπ είχαν δικαίωμα χρήσης στην πρώτη παράσταση κάθε σεζόν. Πίσω από το θεωρείο των 18 θέσεων (εμβαδόν 25m2) υπάρχει ένα μικρό σαλόνι/φουαγιέ, επίσης 25m2. Στους τοίχους του θεωρείου είναι αναρτημένες πολλές φωτογραφίες με αυτόγραφα μεγάλων καλλιτεχνών. Η Αίθουσα του Ο.Η.Ε.: οφείλει το όνομά της στην Παγκόσμια Διάσκεψη του Ο.Η.Ε. για το διεθνές οργανωμένο έγκλημα, που έλαβε χώρα το 2000. Ο χώρος (με εμβαδόν 200m2) καλύπτεται από γυάλινη οροφή που παρεμβάλλεται σε ένα ανολοκλήρωτο σχέδιο του Μπαζίλε. 14 κολώνες από ξύλο κερασιάς, που καταλήγουν σε κορινθιακά ξυλόγλυπτα χειροποίητα κιονόκρανα, στηρίζουν μια κυκλική γαλαρία, η οποία διαθέτει μια σειρά από πόρτες. Η Αίθουσας της Πομπηίας: και αυτή κυκλική με εμβαδόν 200m2, αρχικά καπνιστήριο των ανδρών της αριστοκρατίας, αποκαλείται και «Αίθουσα της ηχούς» εξαιτίας της ιδιαίτερης ακουστικής της: η αντήχηση που προκαλείται όταν κάποιος μιλάει, αυξάνεται σταδιακά όσο πλησιάζει στο κέντρο του χώρου. Η αίθουσα θυμίζει τον ναό των Εστιάδων στο Τίβολι, η θολωτή οροφή της καλύπτεται από νωπογραφίες, οι αναλογίες της βασίζονται στον αριθμό επτά και τα παράγωγά του: 14 είναι οι πόρτες στην περίμετρό της, 28 αρχιτεκτονικά μενταγιόν κοσμούν τους τοίχους, ο φεγγίτης στην κορυφή της οροφής χωρίζεται σε 7 ακτίνες. Στο σύστημα συμβόλων το 7 παραπέμπει στους 7 πλανήτες, στις 7 ημέρες της εβδομάδας, στα Επτά θανάσιμα αμαρτήματα, στις 7 αρετές αλλά και στις 7 νότες της μουσικής και στις επτά χορδές της λύρας, που απεικονίζεται στην αίθουσα των παραστάσεων. Η Αίθουσα των οικοσήμων: με κύριο χαρακτηριστικό το κεραμιδί χρώμα, θυμίζει τα παραδοσιακά γιορτινά σαλόνια του 19ου αιώνα, με νωπογραφίες στους τοίχους και μεγάλα παράθυρα που βλέπουν στο κέντρο της πόλης. Έχει ορθογώνιο σχήμα (εμβαδόν 170m2) και οφείλει το όνομά της στα οικόσημα των αριστοκρατικών σικελικών οίκων, που στολίζουν τους τοίχους. Στοιχεία της φύσης, γυναικείες χορευτικές μορφές και μάσκες θεάτρου συνθέτουν τη διακόσμηση των τοίχων και της οροφής. Έχει χωρητικότητα 150 ατόμων, στο παρελθόν ήταν το μπαρ του θεάτρου, σήμερα χρησιμοποιείται για διαλέξεις, συναυλίες μουσικής δωματίου και επίσημα δείπνα. Το φουαγιέ: είναι ορθογώνιο (11,75x31,70) σε απαλούς τόνους κόκκινου, στην απόχρωση των φύλλων του φθινοπώρου. Το εσωτερικό του διακοσμούν γλυπτά του Σαλβατόρε Βαλέντι, 2 μπρούτζινα κηροπήγια και ένα μπρούτζινο μπούστο του Μπαζίλε πατρός. Εδώ βρίσκεται η γκαρνταρόμπα του θεάτρου και οι δυο πλαϊνές πόρτες οδηγούν στο μπαρ του θεάτρου. Ορχήστρα: 98 μέλη και ο μαέστρος (17 Α' Βιολιά, 12 Β' Βιολιά, 11 Βιόλες, 8 Βιολοντσέλα, 7 Κοντραμπάσα, 2 Άρπες, 1 Πιάνο, 4 Φλάουτα, 4 Όμποε, 5 Κλαρινέτα, 5 Φαγκότα, 7 Κόρνα, 4 Τρομπέτες, 5 Τρομπόνια, 6 Κρουστά) Χορωδία: 71 μέλη και ο μαέστρος Corps de ballet: 28 μέλη και ένας συντονιστής Παιδική χορωδία: 72 μέλη και ο μαέστρος Χορωδία Ουράνιο Τόξο: πολυπολιτισμική παιδική χορωδία που αποτελείται από 27 παιδιά (από 4 έως 14 ετών) από τις κοινότητες μεταναστών στο Παλέρμο Επίσημη ιστοσελίδα του Θεάτρου Αρχείο των παραστάσεων Πλατφόρμα Όπερας webcam μπροστά στο θέατρο | Το Θέατρο Μάσσιμο Βιττόριο Εμανουέλε είναι το μεγαλύτερο λυρικό θέατρο της Ιταλίας και όταν ανεγέρθηκε ήταν το τρίτο σε μέγεθος στον κόσμο, μετά την παρισινή Οπερά και την Κρατική Όπερα της Βιέννης. Βρίσκεται στο κέντρο της πόλης του Παλέρμο και η ανέγερσή του ξεκίνησε το 1875 για να ολοκληρωθεί 16 χρόνια αργότερα. Το όνομα Μάσσιμο (που σημαίνει κορυφαίο) είναι συνηθισμένη ονομασία θεάτρων στην Ιταλία, παραπέμποντας έτσι στον Μεγάλο Ιππόδρομο (Circo Massimo) της αρχαίας Ρώμης, τη μεγαλύτερη κατασκευή για θεάματα που έχει ποτέ κτιστεί. Το όνομα Βιττόριο Εμανουέλε προστέθηκε προς τιμήν του Βίκτωρος Εμμανουήλ Β΄, πρώτου βασιλιά της Ιταλίας κατά την ενοποίησή της το 1861. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%AD%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%BF_%CE%9C%CE%AC%CF%83%CE%B9%CE%BC%CE%BF_%CE%92%CE%B9%CF%84%CF%8C%CF%81%CE%B9%CE%BF_%CE%95%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%AD%CE%BB%CE%B5 |
Ελληνικό διαβατήριο | Το ελληνικό διαβατήριο ακολουθεί τον τυποποιημένο σχεδιασμό διαβατηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με μπορντό κόκκινο κάλυμμα και το εθνικό έμβλημα που απεικονίζεται στο κέντρο του μπροστινού καλύμματος. Η λέξη ΔΙΑΒΑΤΗΡΙΟ γράφεται κάτω από το εθνόσημο, ενώ τα ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ και ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ εμφανίζονται παραπάνω. Ένα ελληνικό διπλωματικό διαβατήριο έχει το ίδιο μέγεθος και σχεδιασμό όπως το προηγούμενο, αλλά έχει μαύρο εξώφυλλο και το κείμενο ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΟ ΔΙΑΒΑΤΗΡΙΟ κάτω από το εθνόσημο. Έχει 32 σελίδες και ισχύει για 5 χρόνια. Όλα τα πεδία στη σελίδα του ιδιοκτήτη παρουσιάζονται στα ελληνικά και στα αγγλικά, με τη μετάφραση στις άλλες γλώσσες της ΕΕ να βρίσκεται αλλού στο διαβατήριο. Οι κύριες πληροφορίες του ιδιοκτήτη (όνομα και τόπος γέννησης) είναι μεταγραφή από το ελληνικό στο λατινικό αλφάβητο. Εμφανίζονται τα ακόλουθα πεδία: Τύπος (P για Διαβατήριο) Αριθμός διαβατηρίου Χώρα [ΕΛΛ/GRC] Επώνυμο (Ελληνικό/Λατινικό αλφάβητο) Όνομα (Ελληνικό/Λατινικό αλφάβητο) Εθνικότητα [ΕΛΛΗΝΙΚΗ/Hellenic] Ημερομηνία γέννησης (Λατινικό αλφάβητο) Τόπος γέννησης (Ελληνικό/Λατινικό αλφάβητο) Φύλο (Α/Γ) Ημερομηνία έκδοσης (Λατινικό αλφάβητο) Ημερομηνία λήξης (Λατινικό αλφάβητο) Γραφείο έκδοσης (Ελληνικό/Λατινικό αλφάβητο)Η σελίδα του κομιστή περιέχει μια ευανάγνωστη λωρίδα που ξεκινάει με P<GRC. Η τελευταία έκδοση του ελληνικού διαβατηρίου πληροί τα διεθνή πρότυπα όπως ορίζονται από τη Διεθνή Οργάνωση Πολιτικής Αεροπορίας (ICAO). Στα νέα χαρακτηριστικά περιλαμβάνονται η ασφαλής ελασματοποίηση, η μελάνη μεταβαλλόμενης χρώσης, οι σελίδες με περίπλοκα σχέδια, το μικροκείμενο, τα υδατογραφήματα, τα θέματα ασφαλείας, οι εικόνες που φαίνονται μόνο με υπεριώδη ακτινοβολία (δευτερεύουσα εικόνα προσώπου του ιδιοκτήτη, φθορίζουσες ίνες ασφαλείας κλπ.), ανυψωμένη (σκάλισμα) εκτύπωση και τσιπ. Τα δεδομένα που αποθηκεύονται στο τσιπ προστατεύονται χρησιμοποιώντας προηγμένες τεχνικές ψηφιακής κρυπτογράφησης. Τα ελληνικά διαβατήρια εκδίδονται από τη Διεύθυνση Διαβατηρίων της Ελληνικής Αστυνομίας. Οι υποψήφιοι πρέπει να υποβάλουν αίτηση στο πρόσωπο σε περίπτωση παιδιού κάτω των 14 ετών, συνοδευόμενο από γονέα στο τοπικό αστυνομικό τμήμα ή σε ελληνική προξενική αρχή. Με την υποβολή όλων των απαιτήσεων (ειδική φωτογραφία πορτρέτου, αίτημα έκδοσης και αμοιβή), το αστυνομικό τμήμα ξεκινά τη διαδικασία έκδοσης. Όλα τα διαβατήρια κατασκευάζονται κεντρικά στο κεντρικό κτίριο της διεύθυνσης στην Αθήνα. Ανάλογα με τις περιστάσεις, τα διαβατήρια εκδίδονται σε 3 έως 9 εργάσιμες ημέρες και πρέπει να παραληφθούν στο αστυνομικό τμήμα στο οποία υποβλήθηκε το αίτημα έκδοσης. Για το σκοπό αυτό, ο αιτών πρέπει να φέρει μαζί του την ειδική απόδειξη που έλαβε μετά την υποβολή αίτησης. Τα τυπικά διαβατήρια ισχύουν για περίοδο 10 ετών για άτομα ηλικίας 14 ετών και άνω και 3 ετών για παιδιά κάτω των 14 ετών (επίσημη έκδοση του 135ου Προεδρικού Διατάγματος το 2007). Τα ελληνικά διαβατήρια δεν μπορούν να επεκταθούν. Ο κάτοχος πρέπει να υποβάλει αίτημα για νέο εάν το διαβατήριό του λήξει εντός των επόμενων έξι μηνών από την αίτηση και σχεδιάζει να το χρησιμοποιήσει μετά την ημερομηνία λήξης. Η έκδοση ενός τυπικού διαβατηρίου ενηλίκων κοστίζει 84,40 ευρώ, ενώ το κόστος του παιδικού κοστίζει 73,60 ευρώ. Η επανέκδοση ενός υπάρχοντος διαβατηρίου που εξακολουθεί να ισχύει χωρίς να υπάρχουν κενές σελίδες είναι δυνατή με ημερομηνία ισχύος που αντιστοιχεί στο προηγούμενο διαβατήριο και κόστος €53. Οι απαιτήσεις θεωρήσεων για Έλληνες πολίτες είναι διοικητικοί περιορισμοί εισόδου από τις αρχές άλλων κρατών που έχουν τοποθετηθεί στους πολίτες της Ελλάδας. Στις 3 Ιουλίου 2018, οι Έλληνες πολίτες είχαν πρόσβαση σε 183 χώρες και εδάφη χωρίς θεώρηση εισόδου ή κατά την άφιξή τους, κατατάσσοντας το 6ο στον κόσμο σύμφωνα με τον Δείκτη Περιορισμών Θεωρήσεων (μαζί με το αυστραλιανό διαβατήριο). Επιπλέον, ο δείκτης διαβατηρίων του Arton Capital το κατατάσσει 4ο στον κόσμο σε ταξιδιωτική ελευθερία χωρίς να χρειάζεται θεώρηση σε 162 χώρες (μαζί με τα διαβατήρια Αυστρίας, Βελγίου, Καναδά, Ιρλανδίας, Μαλαισίας και Πορτογαλίας) στις 3 Ιουλίου 2018. Ελληνική αστυνομική ταυτότητα Απαιτήσεις θεωρήσεων για Έλληνες πολίτες Πολιτική θεωρήσεων της Ελλάδας Ελληνικός Νόμος Υπηκοότητας Διαβατήρια της Ευρωπαϊκής Ένωσης Greek passport on Αρχειοθετήθηκε 2011-05-13 στο Wayback Machine. PRADO Διεύθυνση Διαβατηρίων & Εγγράφων Ασφαλείας,"Hellenic National Passport and Secure Document Center"Information from the Greek Foreign Ministry | Τα Ελληνικά διαβατήρια εκδίδονται αποκλειστικά για Έλληνες πολίτες για σκοπούς διεθνούς ταξιδιού. Τα βιομετρικά διαβατήρια εκδίδονται από τις 26 Αυγούστου 2006, με διαβατήρια παλαιού τύπου να κηρύσσονται άκυρα από την 1η Ιανουαρίου 2007. Από τον Ιούνιο του 2009, το τσιπ RFID του διαβατηρίου περιλαμβάνει δύο δακτυλικά αποτυπώματα καθώς και μια εικόνα JPEG υψηλής ανάλυσης του κατόχου του διαβατηρίου. Κάθε Έλληνας πολίτης είναι επίσης πολίτης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το διαβατήριο, μαζί με την εθνική ταυτότητα, επιτρέπει την ελεύθερη κυκλοφορία και διαμονή σε οποιοδήποτε κράτος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Ευρωπαϊκού Οικονομικού Χώρου. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B2%CE%B1%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B9%CE%BF |
Μουνιχία | Αν και πολλοί αρχαίοι συγγραφείς αναφέρουν τη Μουνιχία (όπως ο Αριστοτέλης, ο Διόδωρος Σικελιώτης, ο Δημοσθένης, ο Ξενοφών, ο Στέφανος ο Βυζάντιος, ο Στράβων και άλλοι), εν τούτοις υπήρχε μεγάλη διαφωνία ως προς τη θέση της. Η ονομασία Μουνιχία απαντάται άλλοτε για τον καθορισμό ολόκληρου του λόφου, άλλοτε για το φρούριο επί του λόφου, άλλοτε για τον ανατολικό λιμένα του και το λόφο, ή μόνο για τον λιμένα, και άλλοτε για τη βραχώδη μορφολογία του στην άκρη του οποίου σήμερα βρίσκεται ο Ναυτικός Όμιλος Ελλάδος. Αρχαιολόγοι και ιστορικοί τοποθετούσαν τον λιμένα της Μουνιχίας στο σημερινό λιμένα Ζέας (Πασαλιμάνι) και θεωρούσαν λιμένα της Ζέας τον σημερινό κεντρικό λιμένα του Πειραιά. Συνέπεια αυτού ήταν να προσδιορίζεται ο λόφος της Μουνιχίας στο λόφο της Πειραϊκής χερσονήσου, στη σημερινή θέση Σταυρός. Έτσι κατέληγαν να ονομάζουν τον πραγματικό λιμένα Μουνιχίας ή Κουμουνδούρου σε Φάληρο των αρχαίων. (Πολλοί αρχαιολόγοι τοπογράφοι μέχρι το 1910 ονόμαζαν το λόφο του Προφήτη Ηλία ως "Φαληρικό" λόφο). Σύντομα όμως η θεωρία αυτή παραμερίστηκε λόγω πολλών ιστορικών αναληθειών.Πρώτος ο Ulrichs το 1843 διατύπωσε για πρώτη φορά τη γνώμη πως ο λόφος της Μουνιχίας είναι η σημερινή Καστέλλα και λιμένας Μουνιχίας το σημερινό Μικρολίμανο (πρώην Τουρκολίμανο, ή Φανάρι, ή Κουμουνδούρου). Το ότι η Μουνιχία είναι ο λόφος του Προφήτη Ηλία συνάγεται και από τις διηγήσεις του Ξενοφώντα και Διοδώρου στις μάχες του Θρασυβούλου που είχε κατορθώσει να οχυρωθεί στο φρούριο της Μουνιχίας με σκοπό την αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Αθήνα.Εκτός όμως των παραπάνω τούτο εξάγεται και από τη θέση που βρέθηκε το "ορόσημο" και τη θέση του αρχαίου Διονυσιακού θεάτρου στη βορειοδυτική παρυφή του λόφου. Την ορθή αυτή γνώμη ακολούθησαν έκτοτε όλοι οι νεότεροι συγγραφείς και ερευνητές χωρίς επιφύλαξη (Πρακτικά Αρχαιολογικής Εταιρίας 1935). Η Μουνιχία στην αρχαιότητα κατέληξε να είναι η Ακρόπολη του Πειραιά που δέσποζε όλης της πόλης και των τριών λιμένων (Μουνιχίας, Ζέας και του κεντρικού). Από της κορυφής της, (περίπου 300 πόδια από τη θάλασσα), όπου σήμερα υφίσταται ο Ναός του Προφήτη Ηλία ελέγχεται εύκολα όλος ο θαλάσσιος χώρος, από το Σούνιο μέχρι την Αίγινα. Ο λόφος της Μουνιχίας με τις απότομες ανατολικές πλαγιές του εκτός του ότι σχημάτιζε τον προ αυτού όρμο, κατέληγε όμως προς νότο σε βραχώδη απόληξη σχηματίζοντας τον δεύτερο λιμένα της Ζέας, ενώ τα βορειοδυτικά κράσπεδά του έφθαναν ομαλότερα στον κεντρικό λιμένα. Έτσι η κορυφή του λόφου φέρεται ν΄ αποτελούσε οχυρό από εκείνους τους προϊστορικούς χρόνους. Ιστορικά οι διάφοροι κατακτητές του Πειραιά σ΄ αυτή τη κορυφή παρέμεναν αλληλοδιαδόχως ακόμη και για την ασφάλεια γενικότερων πολιτικών συμφερόντων. Η θέση των υπερασπιστών κάθε φορά ενισχυόταν τόσο από τα τεχνικά και φυσικά κοιλώματα που υπήρχαν στους βράχους προς τη θάλασσα, όσο και από την ίδια τη γενικότερη μορφολογία του λόφου. Τη στρατηγική σημασία του λόφου της Μουνιχίας πριν ακόμη ιδρυθεί η πόλη του Πειραιά ως επίνειο της αρχαίας Αθήνας είχαν αναγνωρίσει πρώτιστα οι ξένοι επισκέπτες της. Μάλιστα όπως αναφέρει ο Πλούταρχος όταν το 595 π.Χ. κλήθηκε στην Αθήνα (από τη Κρήτη) ο φιλόσοφος Επιμενίδης, για τον καθαρμό από το "Κυλώνειο άγος", όταν αντίκρισε τη Μουνιχία φέρεται να είπε: "ο άνθρωπος δεν βλέπει το μέλλον, γιατί αν οι Αθηναίοι γνώριζαν πόσες θλίψεις πρόκειται να φέρει ο λόφος αυτός στη πόλη τους θα τον έτρωγαν με τα δόντια τους". Πρώτη προσπάθεια οχύρωσης της Μουνιχίας, όπως αναφέρει ο Αριστοτέλης, έγινε από τον Ιππία τον μεγαλύτερο γιο του Πεισίστρατου το 511 π.Χ. όταν επιχείρησε οχυρώνοντας με τείχος τη Μουνιχία να μεταφέρει εκεί την έδρα της διαμονής του. Η εξέλιξη όμως των γεγονότων δεν τον ευνόησαν που ενώ καταγινόταν με την οχύρωση εκδιώχθηκε από τον βασιλέα Κλεομένη των Λακεδαιμονίων. Στη συνέχεια όμως δεν υπάρχει πληροφορία αν οχυρώθηκε ο λόφος στη περίοδο της εκτέλεσης των αμυντικών έργων του Πειραιά από τον Θεμιστοκλή. Φαίνεται πως η επί τούτου οχύρωση ίσως να μην ήταν αναγκαία μετά την εξαιρετική περιτείχιση όλου του Πειραιά (Πειραϊκά τείχη). Αυτό ενισχύεται κι απ΄ όσα αναφέρει ο Ξενοφών (Ελληνικά ΙΙ 4,11) σχετικά με την άμυνα του δημοκρατικού Θρασύβουλου το 403 π.Χ., όπου οι οχυρώσεις εκείνες φέρονται πολύ προσωρινές λόγω έλλειψης μέσων και χρόνου. Συνεπώς η φύση του υψώματος της Μουνιχίας διευκόλυνε την άμυνα και την πρόχειρη κατασκευή έστω κάποιου οχυρωματικού περιβόλου, όπου σημειώνει ο Ξενοφών λέγοντας: "παραδιδόναι τον τε Πειραιά και την Μουνιχίαν".Πάντως κρίνεται βέβαιο πως η Μουνιχία συμπεριελήφθη στο πρόγραμμα των "κονωνίων οχυρώσεων". Οι παλαιότερες ακριβείς πληροφορίες για τη χρησιμοποίηση του οχυρού της Μουνιχίας ως βάση κυριαρχίας τόσο του Πειραιά όσο και της Αθήνας ανάγονται στην εποχή του Αντιπάτρου το 322 π.Χ. με την εγκατάσταση Μακεδονικής φρουράς που από εκεί επιτηρούσε κάθε είσοδο και έξοδο από τη πόλη. Την περίοδο 318 μέχρι 307 π.Χ. η Μουνιχία κατελήφθη από τους στρατιώτες του Κασσάνδρου όταν το 307 π.Χ. καταλήφθηκε μετά από έφοδο από τον Δημήτριο τον Πολιορκητή. Εκείνον ακολούθησε ο Αντίγονος Γονατάς που το 263 π.Χ. μετά από μακρά πολιορκία κατάφερε την κατάληψή της, ο οποίος, για ν΄ αποδείξει τις προθέσεις του για απόδοση ελευθερίας, κατεδάφισε τα οχυρώματα. Το 243 π.Χ. ο Παυσανίας αναφέρει ότι υπήρχε φρουρά επί του λόφου. Το 251 π.Χ. ο Άρατος έπεισε τους Μακεδόνες οι οποίοι και απέδωσαν τότε στους Αθηναίους τη Μουνιχία, τον Πειραιά και τη Σαλαμίνα έναντι 150 ταλάντων από τα οποία τα 20 είχε δώσει ίδιος. Από τότε κανένα άλλο στρατηγικό ενδιαφέρον είχε ο λόφος της Μουνιχίας αφού όταν καταλήφθηκε ο Πειραιάς από τον Σύλλα δεν αναφέρονται άλλα οχυρά εκτός από τα πέριξ του Πειραιά τείχη. Μετά τη κατάληψη από τους Ενετούς ο λόφος έλαβε την ονομασία "Καστέλλι" και αργότερα "Καστέλλια" ή "Καστέλλα", το σημερινό όνομα. Στα ερείπια εκείνων των οχυρώσεων πολέμησε ο Γεώργιος Καραϊσκάκης. Με τη σύσταση του Βασιλείου της Ελλάδος όταν ο Πειραιάς ανέλαβε επίνειο της σύγχρονης πρωτεύουσας εγκαθιδρύθηκε πυροβολείο που ανακαταλήφθηκε από τους "Συμμάχους" σε μαύρες περιόδους της νεότερης ιστορίας (Παρκερικά, στη πτώχευση του κράτους, επί Καρόλου Ζοννάρ κλπ.) και στο Β' Π.Π. από τους Γερμανούς. Το πυροβολείο εκείνο καταργήθηκε το 1965 από τον Βασιλέα Κωνσταντίνο Β' καθώς και το στρατόπεδο της φρουράς, στο οικόπεδο της οποίας ανεγέρθηκε αργότερα το Πανεπιστήμιο Πειραιώς, στη δυτική πλευρά του λόφου. Στη Μουνιχία κατά την αρχαιότητα, εκτός των οχυρώσεων που αναφέρθηκαν παραπάνω, υπήρχαν και τα ακόλουθα κτίσματα και μνημεία: Το Ιερό της Μουνιχίας Αρτέμιδος ή Ναός της Μουνιχίας Αρτέμιδος, προς τιμή της οποίας τελούνταν ετησίως τα Μουνίχια. Ο Ναός του Μειλιχίου Διός. Ο Ναός του Φιλίου Διός. Ο Ναός της Σώτειρας Ελλιμενίας. Το Σηράγγιο Η Σπηλιά Αρετούσας Το Θέατρο Μουνιχίας Το λατομείο Μουνιχίας Το άγαλμα του Βάκχου Ο Βωμός του Φωσφόρου Ο Βωμός ή τέμενος του Μούνιχου. Ο Ναός της Βενδίδας, προς τιμή της οποίας τελούνταν ετησίως τα Βενδίδεια. Το Ασκληπιείο Πειραιώς Η Ιπποδάμεια αγορά στη δυτική πλαγιά, καθώς και διάφοροι τάφοι μεταξύ των οποίων του Θράσωνος. Τέλος στους πρόποδες που σχηματίζονταν οι τρεις όρμοι (ανατολικά, νότια και δυτικά) αναπτύχθηκαν οι σημαντικοί λιμένες του Πειραιά (λιμένας Μουνιχίας, λιμένας Ζέας και ο Κεντρικός λιμένας Πειραιά). Για τα σύγχρονα κτίσματα δείτε Καστέλλα (Πειραιά) Αττική Λιμένας Ζέας | Κατά την αρχαιότητα Μουνιχία ή Μουνυχία λεγόταν ο σημερινός λόφος της Καστέλλας του Πειραιά και συγκεκριμένα η κορυφή και η ανατολική πλαγιά με τον προ αυτού όρμο, που αποτελούσε τον λεγόμενο λιμένα Μουνιχίας, το σημερινό Μικρολίμανο. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%B9%CF%87%CE%AF%CE%B1 |
Ποπάι | Η πρώτη εμφάνιση έγινε στις 17 Ιανουαρίου του 1929 σαν κόμικ στριπ στο Thimble Theatre των εκδόσεων King Features Syndicate, Inc στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το κόμικς Thimble Theatre ήταν στον δέκατο χρόνο της κυκλοφορίας του όταν ο Ποπάι εμφανίστηκε. Γρήγορα, η φιγούρα του γίνεται δημοφιλής, με αποτέλεσμα το 1933 οι άνθρωποι των Fleischer Studios να προσαρμόζουν το κόμικς Thimble Theatre πάνω στην φιγούρα του Ποπάι με μεγάλη επιτυχία, ώστε τα επόμενα χρόνια να αποτελεί τον κύριο χαρακτήρα των κόμικς. Επίσης το 1933 η Paramount Pictures σε συμφωνία με τα Fleischer Studios κυκλοφόρησε την πρώτη σειρά κινουμένων σχεδίων, με ήρωα το ατίθασο ναυτάκι με τη πίπα που τρώει σπανάκι για να αποκτήσει την μαγική του δύναμη. Την χαρακτηριστική φωνή του ντουμπλάρει ο τότε γνωστός ηθοποιός William "Billy" Costello με μεγάλη επιτυχία (αργότερα αντικαταστάθηκε από τον ηθοποιό Jack Mercer). Οι μικρού μήκους ταινίες βρίσκουν στο κοινό μεγαλύτερη απήχηση απ ότι τα κόμικς, με αποτέλεσμα οι δημοσκοπήσεις να τον θεωρήσουν σαν τον καλύτερο χαρακτήρα κινουμένων σχεδίων του Χόλιγουντ το 1938. Το πασίγνωστο μουσικό θέμα "I'm Popeye The Sailor Man" των ταινιών, το συνέθεσε ο Sammy Lerner το 1933 και έμεινε πάντα συνδεδεμένο με την φιγούρα του Ποπάι. Είναι παρόμοιο με το θέμα από το χορικό "Oh, Better Far to Live and Die" της πρώτης πράξης της κωμικής οπερέτας "The Pirates of Penzance". Στα κόμικς έχει εμφανιστεί σε διάφορους μεγάλους εκδοτικούς οίκους όπως Dell, King Comics, Gold Key Comics, Charlton Comics πάντα με σενάρια και εικονογράφηση του Μπαντ Σέιτζεντορφ. Του ανθρώπου που διαδέχτηκε τον Elzie Crisler Segar μετά τον θάνατό του. Οι κυριότεροι χαρακτήρες που υπάρχουν στη σειρά μαζί με τον Ποπάι είναι: Olive Oyl: (Όλιβ) Το κορίτσι του Ποπάυ Swee'Pea: Το μωράκι που βρήκε ο Ποπάυ μπροστά στην πόρτα του σπιτιού του και το υιοθέτησε. J. Wellington Wimpy Castor Oyl: Ο αδελφός της Όλιβ Bluto ( Brutus): Ο κακός της σειράς The Sea Hag: Η κακιά μάγισσα Eugene the Jeep Poopdeck Pappy Ham Gravy Τον Δεκέμβρη του 1980 γίνεται η πρεμιέρα της ταινίας Popeye. Πρόκειται για μια μουσική κωμωδία, πάντα βασισμένη στη σειρά του Elzie Segar, με πρωταγωνιστή τον Ρόμπιν Ουίλιαμς (Ποπάι) και την Shelley Duvall (Όλιβ). Η ταινία γυρίστηκε στη Μάλτα και για τις ανάγκες του φίλμ χρειάστηκε να δημιουργηθεί ένα παραθαλάσσιο χωριό. Η κατασκευή ξεκίνησε το 1979 με συνεργείο 165 ανθρώπων. Χρειάστηκαν εκατοντάδες κορμοί και σανίδες που εισήχθησαν από την Ολλανδία, ενώ τα ξύλινα βότσαλα που χρησιμοποιήθηκαν για τις σκεπές εισήχθησαν από τον Καναδά. Επιπλέον 8 τόνοι καρφιών και 2 χιλιάδες γαλόνια μπογιάς χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή του ξύλινου χωριού. Σήμερα, παρά το γεγονός ότι η ταινία είχε ανάμεικτες κριτικές, το Popeye Village παραμένει ένα δημοφιλές τουριστικό αξιοθέατο. Είναι ανοιχτό για το κοινό επτά ημέρες την εβδομάδα. Υπάρχουν παραστάσεις, μουσεία θεματικά, σπίτια παιχνιδιού όπου τα παιδιά μπορούν να αναρριχηθούν και να εξερευνήσουν το χωριό. Ο Ποπάι είναι ένας από τους ποιο αγαπημένους χαρακτήρες κόμικς στην Ελλάδα. Ο Ποπάι λοιπόν εμφανίστηκε στην Ελλάδα για πρώτη φορά στο μακρινό 1947 στο περιοδικό Σινεάκ, με το όνομα Μαθιός, σε σχέδια του Segar. Την δεκαετία του 1960 κυκλοφόρησαν στριπ σε διάφορες εφημερίδες. Στα τέλη της δεκαετίας του 60, οι εκδόσεις του Μίκυ Μαους Τερζόπουλου, στο περιοδικό βέλος, κυκλοφόρησαν μέρη ιστοριών σε σχέδια του Bud Sagendorf. Γύρω στα μέσα του 1973 ο Ιωάννης Δραγούνης πήρε την άδεια να τον φέρει εκ νέου και να δημοσιεύσει τις περιπέτειές του σ' ένα περιοδικό κόμικς. Στις 2 Αυγούστου του 2022 από τις εκδόσεις Μικρός Ήρως, κυκλοφορεί η πρώτη συλλογή με στριπ του Bud Sagendorf. Tο πρώτο τεύχος Κλασσικές ιστορίες Popeye έχει τίτλο Το μωβ μαργαριτάρι ενώ το δεύτερο, Η επιστροφή του Τζιπ. Αναμένεται να βγουν αλλά 4 τεύχη, ένα κάθε εξάμηνο. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Popeye στο Wikimedia Commons | Ο Ποπάι (αγγλικά: Popeye, γνωστός και ως Popeye the Sailor Man) είναι πλασματικός χαρακτήρας κόμικς, που δημιουργήθηκε από τον Elzie Crisler Segar και έχει εμφανιστεί σε κόμικς, θέατρο, τηλεόραση (κινούμενα σχέδια), ραδιόφωνο, κινηματογράφο και βιντεοπαιχνίδια. Το 2018 εμφανίστηκε με αλλαγμένη όψη στην τηλεοπτική σειρά κινουμένων σχεδίων με τίτλο Popeye's Island Adventures. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CF%80%CE%AC%CE%B9 |
Διαγωνισμός Νέων Χορευτών Eurovision | Ο Διαγωνισμός Νέων Χορευτών πραγματοποιούνταν κάθε δυο χρόνια παράλληλα με το δημοφιλή Διαγωνισμό Νέων Μουσικών της Eurovision (άλλος διαγωνισμός νέων της EBU που πραγματοποιείται κάθε δυο χρόνια). Ο πρώτος Διαγωνισμός Νέων Χορευτών της Eurovision πραγματοποιήθηκε στο Reggio Emilia της Ιταλίας, στις 16 Ιουνίου 1985. Έντεκα χώρες που είναι μέλη της EBU διαγωνίστηκαν σε αυτόν τον πρώτο διαγωνισμό. Η Ισπανία ήταν η νικήτρια το 1985, εκπροσωπούμενη από την Arantxa Argüelles. Η Νορβηγία με την Arne Fagerholt και η Σουηδία με τη Mia Stagh και τον Göran Svalberg κατέλαβαν τη δεύτερη και την τρίτη θέση αντίστοιχα. Συνολικά 37 χώρες έχουν διαγωνιστεί τουλάχιστον μια φορά από το 1985. Ο Καναδάς είναι η μοναδική μη ευρωπαϊκή χώρα που συμμετείχε στο διαγωνισμό, παρόλο που ο καναδικός ραδιοτηλεοπτικός σταθμός, το Canadian Broadcasting Corporation (CBC), αποτελεί μέλος της EBU. Στην συνολική ιστορία του, μόνο δυο διαγωνισμοί (2007 και 2009) δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ. Ο Διαγωνισμός Νέων Χορευτών 2007 ακυρώθηκε ώστε να πραγματοποιηθεί το Prix de Lausanne, μια παρόμοια εκδήλωση που φιλοξενήθηκε από τον ελβετικό ραδιοτηλεοπτικό σταθμό SRG SSR idée suisse στον ίδιο χώρο. Η απόφαση ακύρωσης του διαγωνισμού συμφωνήθηκε αμοιβαία από το ραδιοτηλεοπτικό σταθμό της οικοδέσποινας χώρας και την EBU. Ο επόμενος διαγωνισμός θα πραγματοποιούνταν στις 19 Ιουνίου 2009 στο Dance House στο Όσλο, ωστόσο τελικά ακυρώθηκε λόγω έλλειψης ενδιαφέροντος από το ραδιοτηλεοπτικό σταθμό. Στις 23 Ιανουαρίου 2017 η EBU ανακοίνωσε ότι ο μαλτέζικος ραδιοτηλεοπτικός σταθμός Public Broadcasting Services (PBS), που συμφώνησε τον Ιούλιο 2015 ότι θα φιλοξενούσε το διαγωνισμό, είχε κωλύματα οργάνωσης που τον ανάγκαζαν να ακυρώσει τη διοργάνωση του διαγωνισμού. Η EBU ανέφερε επίσης ότι ήταν σε αναζήτηση άλλου ραδιοτηλεοπτικού σταθμού που θα φιλοξενούσε τη διοργάνωση αλλά σε περίπτωση που δε βρισκόταν κάποιος σταθμός εν καιρώ τότε η διοργάνωση θα επέστρεφε το 2019. Στις 18 Μαΐου 2017, ο τσέχικος ραδιοτηλεοπτικός σταθμός Česká televize (ČT) επιβεβαίωσε ότι θα φιλοξενούσε το διαγωνισμό για δεύτερη φορά. Στις 20 Δεκεμβρίου 2018, ο διαγωνισμός ακυρώθηκε λόγω μη ύπαρξης ενός ραδιοτηλεοπτικού σταθμού που θα ήταν πρόθυμος να φιλοξενήσει τη διοργάνωση. Μέχρι τότε, η Μάλτα και η Πολωνία ήταν οι μόνες χώρες μέλη της EBU που είχαν επιβεβαιώσει την πρόθεσή τους να συμμετέχουν στο διαγωνισμό. Η μορφή έχει παραμείνει σε γενικές γραμμές η ίδια από την πρώτη εμφάνιση του διαγωνισμού το 1985. Όλοι οι διαγωνιζόμενοι πρέπει να μην είναι επαγγελματίες χορευτές και να έχουν ηλικία 16-21 ετών. Οι συμμετέχοντες μπορούν να είναι μόνοι τους ή σε ζευγάρια και ο κάθε συμμετέχοντας παρουσιάζει ένα χορευτικό της επιλογής του, το οποίο έχει προετοιμάσει πριν το διαγωνισμό. Όλες οι χώρες συμμετέχουν σε μια ομαδική χορογραφία κατά την διάρκεια της "Εβδομάδας Νέων Χορευτών". Από το 1989 έως το 2003, ένας ημιτελικός γύρος πραγματοποιούνταν λίγες μέρες πριν τον διαγωνισμό και η επιτροπή αποφάσιζε ποιες χώρες θα προκρίνονταν για τον τηλεοπτικό τελικό. Στον διαγωνισμό του 2003, η επιτροπή ψήφισε με ηλεκτρονικό τρόπο, αμέσως μετά από κάθε χορογραφία, απονέμοντας πόντους για την τεχνική και για την πρωτοτυπία. Στον διαγωνισμό του 2005, άλλαξε η παραδοσιακή μορφή του διαγωνισμού. Μια εβδομάδα γεμάτη με μαθήματα χορού αντικατέστησε τον ημιτελικό γύρο. Οι Florence Clerc, Irek Mukhamedow, Christopher Bruce και Piotr Nardelli ήταν οι καθηγητές χορού που επελέγησαν να συνεργαστούν με τους συμμετέχοντες και να επιλέγουν τους 10 φιναλίστ από τις 13 συμμετέχουσες χώρες. Το 1989 και το 2003, ο διαγωνισμός βράβευσε δυο κατηγορίες, τον κλασικό και τον σύγχρονο χορό. Ένα επιπλέον βραβείο "Youth Jury" απονεμήθηκε το 2003, το οποίο επιλέχθηκε από το κοινό. Η μορφή του διαγωνισμού άλλαξε το 2011 ώστε να περιλαμβάνει έναν τελικό γύρο "με ντουέτα" και οι ημιτελικοί διακόπηκαν λόγω του μικρού αριθμού συμμετεχουσών χωρών. Τα μέλη της επιτροπής εκπροσωπούσαν το μπαλέτο, τον σύγχρονο και τον μοντέρνο χορό και βαθμολογούσαν καθέναν από τους διαγωνιζόμενους ατομικά και ομαδικά. Μετά την ολοκλήρωση της βαθμολογίας της επιτροπής, οι δυο συμμετέχοντες με τους περισσότερους πόντους προκρίνονταν στον τελικό. Ο τελικός περιλάμβανε μια χορογραφία των 90 δευτερολέπτων και ο καθένας από τους φιναλίστ ερμήνευε μια τυχαία χορογραφία των 45 δευτερολέπτων. Ο νικητής επιλεγόταν από την κριτική επιτροπή μετά την ολοκλήρωση των χορογραφιών του τελικού. Το μεγαλύτερο μέρος των εξόδων του διαγωνισμού καλύπτεται από χορηγούς και συνεισφορές από άλλες συμμετέχουσες χώρες. Ο διαγωνισμός θεωρείται μια μοναδική ευκαιρία για να προβληθεί η οικοδέσποινα χώρα ως τουριστικός προορισμός. Ο παρακάτω πίνακας παρουσιάζει μια λίστα από πόλεις και τοποθεσίες που έχουν φιλοξενήσει τον Διαγωνισμό Νέων Χορευτών της Eurovision, μια ή περισσότερες φορές. Οι μελλοντικές τοποθεσίες παρουσιάζονται πλάγια. Με τρεις διαγωνισμούς, η Πολωνία είναι η χώρα που φιλοξένησε τους περισσότερους διαγωνισμούς, κάθε φορά σε διαφορετική πόλη. Δεκαέξι χορογραφίες έχουν κερδίσει στο Διαγωνισμό Νέων Χορευτών της Eurovision, του διαγωνισμού χορού που πραγματοποιείται κάθε δυο χρόνια από τα κράτη μέλη της EBU. Έχουν πραγματοποιηθεί 14 διαγωνισμοί και στον καθένα από αυτούς έχουν προκύψει ένας νικητής, η δεύτερη και η τρίτη θέση σε όλα τα είδη χορού, με εξαίρεση το 1989 όπου την πρώτη θέση έλαβαν ο σύγχρονος και ο κλασικός χορός ; και το 2003 όπου την πρώτη θέση έλαβαν το μπαλέτο, ο μοντέρνος χορός και η κατηγορία "Youth Jury Choice". Από το 2011 μέχρι σήμερα, βραβεία απονέμονται μόνο στο νικητή και στη δεύτερη θέση. Ακολουθεί μια λίστα με όλους τους νικητές ανά κατηγορία χορού και με τον αριθμό νικών ανά χώρα. Ο παρακάτω πίνακας παρουσιάζει τις τρεις καλύτερες θέσεις της κάθε χώρας σε κάθε διαγωνισμό αλλά και τα χρόνια που η κάθε χώρα κέρδισε τον διαγωνισμό. Επίσημος ιστότοπος Eurovision Young Dancers – European Broadcasting Union | Ο Διαγωνισμός Νέων Χορευτών Eurovision (αγγλικά: Eurovision Young Dancers, γαλλικά: L'Eurovision des Jeunes Danseurs), συχνά αναφερόμενος ως EYD ή Νέοι Χορευτές, ήταν ένας διαγωνισμός χορού που πραγματοποιούνταν κάθε δυο χρόνια, διοργανωνόταν από την EBU και μεταδιδόταν τηλεοπτικά σε όλη την Ευρώπη. Τριάντα επτά χώρες έχουν συμμετάσχει από την έναρξη του διαγωνισμού το 1985, συμπεριλαμβανομένου του Κοσόβου (όχι μέλος της EBU) και του Καναδά (Βόρεια Αμερική). Οι συμμετέχοντες είχαν ηλικία από 16 έως 21 ετών, προέρχονταν από κράτη μέλη της EBU και διαγωνίζονταν σε ζευγάρια σε χορό της επιλογής τους. Η επιτροπή αποτελούνταν από επαγγελματίες χορευτές που εκπροσωπούσαν το μπαλέτο, τον σύγχρονο και το μοντέρνο χορό και που βαθμολογούσαν κάθε χορό. Τα δυο ζευγάρια με τη μεγαλύτερη βαθμολογία προκρίνονταν στον τελικό, ο οποίος προβαλλόταν στην τηλεόραση και στον οποίο ο νικητής αποφασιζόταν από την επιτροπή. Η Ισπανία είναι η χώρα με τις περισσότερες νίκες στον Διαγωνισμό Νέων Χορευτών, έχοντας κερδίσει πέντε φορές (1985, 1991, 1993, 1995, 1997) αλλά δεν φιλοξένησε ποτέ το διαγωνισμό. Στις 16 Δεκεμβρίου 2017, ο δέκατος πέμπτος και πιο πρόσφατος διαγωνισμός πραγματοποιήθηκε στην Πράγα της Τσεχίας και νικήτρια ήταν η Paulina Bidzińska από την Πολωνία ενώ η Patricija Crnkovič από τη Σλοβενία κατέλαβε τη δεύτερη θέση. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82_%CE%9D%CE%AD%CF%89%CE%BD_%CE%A7%CE%BF%CF%81%CE%B5%CF%85%CF%84%CF%8E%CE%BD_Eurovision |
Σαμόα Τζο | Πριν κάνει το ντεμπούτο του στο ΤΝΑ το 2005, ο Τζο πάλευε στην εταιρία πάλης Ring of Honor, όπου κράτησε για 21 μήνες το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ROH. Όταν εντάχθηκε στο TNA έμεινε αήττητος για 18 μήνες και το σερί του τελείωσε στο Genesis το 2006, όταν έχασε απο τον Κερτ Ανγκλ. Στη καριέρα του κέρδισε αρκετούς τίτλους, όπως το "Καθαρό" Τίτλο του ROH, Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Βαρέων Βαρών του TNA, το Πρωτάθλημα Κατηγορίας Χ πέντε φορές, το Ομαδικό Πρωτάθλημα TNA δύο φορές και το Τηλεοπτικό Πρωτάθλημα μία φορά. Επίσης, έχει κερδίσει τους διαγωνισμούς Super X Cup το 2005, και King of the Mountain 2008. Ο Σενόα έχει εκπαιδευτεί στο βραζιλιάνικο ζίου ζίτσου, τζούντο, και μάι τάι. Είναι φίλος με τους παλαιστές Σι Εμ Πανκ, Χόμισαϊντ, Κρίστοφερ Ντάνιελς, Έι Τζέι Στάιλς και Ρομπ Βαν Νταμ. Muscle Buster CCS Enzuigiri Atomic drop Death Valley driver Elbow Suicida Facewash Inverted atomic drop Forearm smash Προφίλ στο Slam.Canoe.Ca Αρχειοθετήθηκε 2015-04-18 στο Wayback Machine. Προφίλ στο ProWrestling.About.com | Ο Νουφολάου Τζόελ Σενόα (Nuufolau Joel "Joe" Seanoa, 17 Μαρτίου 1979) είναι Αμερικανός παλαιστής, γνωστότερος ως "Σαμόα Τζο" στα ρινγκ που εμφανίζεται. Αυτή την περίοδο έχει συμβόλαιο με την εταιρία πάλης WWE. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CE%BC%CF%8C%CE%B1_%CE%A4%CE%B6%CE%BF |
17 Οκτωβρίου | 1091 – Σίφωνας ισχύος T8/F4 χτυπά το κέντρο του Λονδίνου. 1346 – Μάχη του Νέβιλ: Ο βασιλιάς Δαυίδ Β΄ της Σκωτίας αιχμαλωτίζεται από τους Άγγλους κοντά στο Ντέραμ και φυλακίζεται στον Πύργο του Λονδίνου για 11 χρόνια. 1448 - Δεύτερη Μάχη του Κοσόβου: ο οθωμανικός στρατός με επικεφαλής τον σουλτάνο Μουράτ Β΄ νικά τον κυρίως ουγγρικό στρατό του Ιωάννη Ουνιάδη. 1456 - Ιδρύεται το πανεπιστήμιο του Γκράιφσβαλντ, το δεύτερο αρχαιότερο πανεπιστήμιο της βόρειας Ευρώπης. 1604 – Ο Γερμανός αστρονόμος Γιοχάνες Κέπλερ παρατηρεί τον υπερκαινοφανή αστέρα 1604 στον αστερισμό του Οφιούχου. 1610 - Ο Λουδοβίκος ΙΓ΄ στέφεται βασιλιάς της Γαλλίας στη Ρενς. 1771 - Πρεμιέρα στο Μιλάνο της όπερας «Ο Ασκάνιος στην Άλμπα» του 15χρονου συνθέτη Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ. 1806 - Δολοφονείται ο αυταρχικός αυτοκράτορας της Αϊτής, Ιάκωβος Α΄. 1860 – Διεξάγεται το πρώτο πρωτάθλημα Όπεν του γκολφ (στη Βόρεια Αμερική αναφέρεται ως Βρετανικό Όπεν). 1888 – Ο Τόμας Έντισον καταθέτει αίτηση για δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για τον οπτικό φωνόγραφο (την πρώτη κινηματογραφική ταινία). 1907 - Η εταιρεία του Γουλιέλμο Μαρκόνι αρχίζει την πρώτη εμπορική υπερατλαντική ασύρματη υπηρεσία μεταξύ του Γκλέις Μπέι, στη Νέα Σκωτία του Καναδά, και του Κλίφντεν στην Ιρλανδία. 1909 – Καταστέλλεται κίνημα των κατώτερων αξιωματικών του ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού, με αποτέλεσμα να υπάρξουν νεκροί και τραυματίες και από τις δυο μεριές. 1912 – Ο Ελληνικός Στρατός (IV Μεραρχία) απελευθερώνει τη Νάουσα. Ελληνικές δυνάμεις εισέρχονται στα Γρεβενά. 1913 – Περίπου 100 νεκροί από βύθιση του πλοίου «Βολτούρνο» στη Βρετανία. 1914 – Ισχυρός σεισμός 6,3 Ρίχτερ καταστρέφει κτίρια στην περιοχή της Θήβας ενώ ρωγμές παρατηρήθηκαν σε κτίρια της Αθήνας και του Πειραιά, ο απολογισμός είναι 800 άστεγοι και πόλοι τραυματίες. 1918 – Ανακωχή του Μούδρου, με την οποία τερματίζεται ο πόλεμος μεταξύ Τουρκίας και των Δυνάμεων της Αντάντ (μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα). 1931 – Ο Μητροπολίτης Κιτίου Νικόδημος κηρύσσει την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. 1937 – Την πρώτη τους εμφάνιση σε κόμικς εφημερίδας των ΗΠΑ κάνουν τα 3 σχεδόν ίδια ανίψια του Ντόναλντ Ντακ, ο Χιούι, ο Λιούι και ο Ντιούι. 1941 – Δύο Λόχοι Γερμανικού Στρατού εκτελούν 250 κατοίκους των χωριών Ανω και Κάτω Κερδύλια της Ανατολικής Μακεδονίας σε αντίποινα για το φόνο ενός Γερμανού στρατιώτη. Το γεγονός είναι γνωστό ως η Σφαγή των Κερδυλίων. 1945 – Πλήθη συρρέουν στην Πλατεία Πλάσα ντε Μάγιο της Αργεντινής, απαιτώντας την απελευθέρωση του Χουάν Περόν. Η ημερομηνία αυτή θεωρείται ως η γένεση του περονισμού. 1956 – Η Βρετανία ανοίγει το μεγαλύτερο πυρηνικό εργοστάσιο στον κόσμο, στο Κάλντερ Χολ. 1959 – Η νοτιοαφρικανική εταιρεία «Ντε Μπέερς» ανακοινώνει την κατασκευή του τεχνητού διαμαντιού. 1961 – Σφαγή 200 Αλγερινών διαδηλωτών από τη γαλλική αστυνομία. 1968 - Ο Έλληνας πρωταθλητής στίβου Χρήστος Παπανικολάου κατακτά την 4η θέση στο Άλμα επί κοντώ των Ολυμπιακών Αγώνων του Μέξικο. 1973 – Ο ΟΠΕΚ αρχίζει το «εμπάργκο» πετρελαίου κατά των χωρών της Δύσης, που θεωρεί ότι βοήθησαν το Ισραήλ στον πόλεμο με τη Συρία. 1973 – Κάνει πρεμιέρα η ταινία «Τα Καλύτερα μας Χρόνια», με την Μπάρμπαρα Στρέιζαντ και τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ. 1977 – Έπειτα από αγωνία 5 ημερών, Δυτικογερμανοί κομάντος κάνουν έφοδο σε αεροσκάφος της «Λουφτχάνσα» στο οποίο είχε γίνει αεροπειρατεία στο Μογκαντίσου της Σομαλίας, απελευθερώνοντας και τους 86 ομήρους και σκοτώνοντας 3 από τους 4 Παλαιστίνιους αεροπειρατές (προηγουμένως είχαν σκοτώσει τον πιλότο). 1979 – Το Νόμπελ Ειρήνης απονέμεται στη Μητέρα Τερέζα. 1981 – Διεξάγονται Ευρωεκλογές για πρώτη φορά και με συμμετοχή της Ελλάδας (στην Ελλάδα διεξάγονται μία ημέρα μετά, συμπίπτοντας με τις βουλευτικές). 1988 – Από συντριβή αεροσκάφους τζετ της Ουγκάντας στη Ρώμη χάνουν τη ζωή τους 31 άτομα. 1989 – Ισχυρότατος σεισμός 7,1 Ρίχτερ πλήττει το Σαν Φρανσίσκο των ΗΠΑ με 67 νεκρούς , 2.500 τραυματίες και τεράστιες καταστροφές (ήταν ο ισχυρότερος σεισμός που έπληξε την Καλιφόρνια από το 1906). 1994 – Η Αγκόλα και οι αντάρτες της UNITA καταλήγουν σε ειρηνευτική συμφωνία για τον τερματισμό του εμφυλίου πολέμου, που είχε διάρκεια 20 χρόνια. 1994 – Ιορδανία και Ισραήλ αποφασίζουν να υπογράψουν μια ιστορική συνθήκη ειρήνης, δίνοντας τέλος στη μεταξύ τους 46χρονη εμπόλεμη κατάσταση. 1997 – Στην Κούβα, στη Σάντα Κλάρα, μεταφέρονται και ενταφιάζονται τα οστά του θρυλικού επαναστάτη Τσε Γκεβάρα, τριάντα χρόνια μετά την εκτέλεση του στη Βολιβία. 1998 – Πάνω από 800 νεκροί στην πόλη Γουόρι της Νιγηρίας, όταν προκαλείται ανάφλεξη σε πετρέλαιο, το οποίο επιχειρούν να μαζέψουν σε αγωγό. 2003 – Έπειτα από την κινητοποίηση του λαού, παραιτείται ο Πρόεδρος της Βολιβίας, Γκονσάλο Σάντσες ντε Λοσάδα (πάνω από 65 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στις ταραχές). Νέος Πρόεδρος γίνεται ο Κάρλος Μέσα. 2003 – Με 90,3% που κερδίζει σε δημοψήφισμα, παραμένει Πρόεδρος στις Μαλδίβες ο Μαουμούν Αμπντούλ Γκαγιούμ. 2006 – Η Λατίφα αλ Γκαούντ εκλέγεται η πρώτη γυναίκα βουλευτής στο Μπαχρέιν, χρησιμοποιώντας τη νομοθεσία βάσει της οποίας ένας υποψήφιος βουλευτής κερδίζει αυτομάτως την έδρα της περιφέρειας στην οποία έχει υποβάλει υποψηφιότητα όταν δεν υπάρχει άλλος υποψήφιος. 2006 – Αμερικανοί και Ρώσοι φυσικοί ανακοίνωσαν ότι παρήγαγαν το βαρύτερο γνωστό στοιχείο, το ουνουνόκτιο, με ατομικό αριθμό 118. 1697 - Καναλέττο, Ιταλός καλλιτέχνης 1760 – Ανρί ντε Σαιν-Σιμόν, Γάλλος οικονομολόγος και φιλόσοφος 1813 – Γκέοργκ Μπύχνερ, Γερμανός θεατρικός συγγραφέας 1835 - Πάουλ Χένλαϊν, Γερμανός μηχανικός 1844 - Γκυστάβ-Λεόν Σλυμπερζέ, Γάλλος ιστορικός 1860 – Διονύσιος Λαυράγκας, Έλληνας συνθέτης 1912 – Πάπας Ιωάννης Παύλος Α΄ 1915 – Άρθουρ Μίλερ, Αμερικανός θεατρικός συγγραφέας 1918 – Ρίτα Χέιγουορθ, Αμερικανίδα ηθοποιός και χορεύτρια 1920 – Μοντγκόμερι Κλιφτ, Αμερικανός ηθοποιός 1933 - Γουίλιαμ Άντερς, Αμερικανός αστροναύτης 1934 - Ρίκο Ροντρίγκεζ, Τζαμαϊκανός τρομπονίστας 1949 – Όουεν Άρθουρ, πρωθυπουργός των Μπαρμπάντος 1955 – Γεώργιος Αλογοσκούφης, Έλληνας οικονομολόγος και πολιτικός 1957 - Ελευθερία Αρβανιτάκη, Ελληνίδα τραγουδίστρια 1972 – Eminem, Αμερικανός ράπερ, παραγωγός και ηθοποιός 1972 – Ταρκάν, Τούρκος τραγουδιστής 1975 – Δέσποινα Ολυμπίου, Κύπρια τραγουδίστρια 1976 – Γιώργος Αφρουδάκης, Έλληνας υδατοσφαιριστής 1977 – Αντρέ Βίλας Μπόας, Πορτογάλος προπονητής ποδοσφαίρου 1979 – Αλέξανδρος Νικολαΐδης, Έλληνας αθλητής του τάε κβον ντο 1979 – Κίμι Ράικονεν, Φινλανδός οδηγός αγώνων 1979 – Κώστας Τσαρτσαρής, Έλληνας καλαθοσφαιριστής 1983 - Φελίσιτι Τζόουνς, Αγγλίδα ηθοποιός 1984 - Κρις Λόουελ, Αμερικανός ηθοποιός 1995 - Δημήτρης Γιαννούλης, Έλληνας ποδοσφαιριστής 532 – Πάπας Βονιφάτιος Β΄ 1428 - Αντρέι Ρουμπλιόφ, Ρώσος ζωγράφος 1552 - Ανδρέας Οσίανδρος, Γερμανός θεολόγος 1553 - Γεώργιος Γ΄ του Άνχαλτ-Ντεσάου, Γερμανός πρίγκιπας 1707 – Γαβριήλ Γ΄, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως 1757 - Ρενέ Αντουάν Φερσώ ντε Ρεωμύρ, Γάλλος επιστήμονας 1849 – Φρεντερίκ Σοπέν, Πολωνός πιανίστας και συνθέτης 1850 - Λογγίνος Χέυδεν, Ρώσος ναύαρχος 1872 - Σόλομον Άντριους, Αμερικανός εφευρέτης 1887 – Γκούσταβ Κίρχοφ, Γερμανός φυσικός 1920 - Τζον Ριντ, Αμερικανός δημοσιογράφος 1934 - Σαντιάγο Ραμόν ι Καχάλ, Ισπανός ιστολόγος και νευροεπιστήμονας 1938 – Καρλ Κάουτσκι, Γερμανός πολιτικός 1952 - Φίλιππος Κουράντης, Έλληνας ποδοσφαιριστής 1953 - Νικόλαος Καμπάνης, Έλληνας πολιτικός 1960 - Ανδρέας Μπιράκης, Έλληνας πολιτικός 1973 - Ίνγκεμποργκ Μπάχμαν, Αυστριακή συγγραφέας 1981 – Λίνα Τσαλδάρη, Ελληνίδα πολιτικός 1983 - Ραϋμόν Αρόν, Γάλλος φιλόσοφος 1989 - Διονύσιος Καρρέρ, Έλληνας πολιτικός 1992 – Ορέστης Λάσκος, Έλληνας σκηνοθέτης και σεναριογράφος 1993 - Κρις Όλιβα, Αμερικανός κιθαρίστας (Savatage) 1994 - Κάκια Μένδρη, Ελληνίδα τραγουδίστρια 1999 – Μέμα Σταθοπούλου, Ελληνίδα ηθοποιός 2001 - Αρακέν Ντεμέλο, Βραζιλιάνος ποδοσφαιριστής 2015 - Χάουαρντ Κένταλ, Άγγλος ποδοσφαιριστής 2021-Μπρένταν Κένελι Ιρλανδός ποιητής 2021- Γιώργος Κακουλίδης Έλληνας ποιητής 2021-Ελένη Αποστολοπούλου Ελληνίδα δημοσιογράφος Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Φτώχειας Παγκόσμια Ημέρα Μυοσκελετικού Τραύματος Παγκόσμια Ημέρα υπέρ των κακοποιημένων παιδιών Προφήτου Ωσηέ Οσιομάρτυρος Ανδρέου του εν τη «Κρίσει» Μαρτύρων Λεοντίου, Ανθίμου και Ευπρεπίου Αντιγόνου, Θεοφάνους, Λουκιανού, Νικομήδους και Τερεντίου Κοσμά του εν Γεωργία Οσίων Ισιδώρας και Νεοφήτης | Αύγουστος | Σεπτέμβριος | Οκτώβριος | Νοέμβριος | Δεκέμβριος 16 Οκτωβρίου | 17 Οκτωβρίου | 18 Οκτωβρίου Η 17η Οκτωβρίου είναι η 290η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο (291η σε δίσεκτα έτη). Υπολείπονται 75 ημέρες. | https://el.wikipedia.org/wiki/17_%CE%9F%CE%BA%CF%84%CF%89%CE%B2%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85 |
Επαρχία Ντζεννέ | Η Επαρχία Ντζεννέ βρίσκεται κεντρικά του Μαλί και νότια-κεντρικά της Περιφέρειας Μοπτί. Συνορεύει στα βόρεια με την Επαρχία Μοπτί, στα βορειοδυτικά με την Επαρχία Τενενκού, στα νότια, νοτιοδυτικά και νοτιοανατολικά με την Περιφέρεια Σεγκού και στα βορειοδυτικά με την Επαρχία Μπανκάς. Η Επαρχία Ντζεννέ διαιρείται σε 12 διαμερίσματα: Ντανγκουγκού Φακαλά Ντεραρί Ντζεννέ Φακαλά Κεβά Φεμάιγ Μαντιαμά Νεμά Μπαντνυακαφό Νιανσαναριέ Ουρό Αλί Ποντορί Τογκουέ Μουραρί Επαρχίες του Μαλί | Η Επαρχία Ντζεννέ είναι μια επαρχία της Περιφέρειας Μοπτί, Μαλί. Έχει έκταση 4.563 τ.χλμ. και πληθυσμό 207.260 κατοίκων (2009). Πρωτεύουσα είναι η Ντζεννέ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%AF%CE%B1_%CE%9D%CF%84%CE%B6%CE%B5%CE%BD%CE%BD%CE%AD |
Δέσμη ινών | Οι δέσμες ινών έγιναν από μόνες τους αντικείμενο μελέτης κατά την περίοδο 1935-1940. Ο πρώτος γενικός ορισμός εμφανίστηκε στα έργα του Hassler Whitney.Ο Whitney ήρθε στον γενικό ορισμό μιας δέσμης ινών από την μελέτη του για μια πιο συγκεκριμένη έννοια της σφαιρικής δέσμης, που είναι μια δέσμη ινών της οποίας η ίνα είναι μια σφαίρα αυθαίρετης διάστασης. Μια δέσμη ινών είναι μια δομή (E, B, π, F), όπου E, B, και F είναι τοπολογικοί χώροι και π: E → B είναι συνεχής και επί ικανοποιώντας μια τοπικά τετριμμένη κατάσταση που περιγράφεται παρακάτω. Ο χώρος B καλείται βάση του χώρου των δεσμών, E ο συνολικός χώρος και F η ίνα. Η απεικόνιση π ονομάζεται η προβολή απεικόνισης (ή δέσμη προβολής). Θα υποθέσουμε στη συνέχεια ότι ο βασικός χώρος Β είναι συνεκτικός. Απαιτούμε για κάθε x στο E, να υπάρχει μια ανοιχτή περιοχή U ⊂ Β του π(x) (η οποία θα ονομάζεται τετριμμένη περιοχή) έτσι ώστε να υπάρχει ένας ομοιομορφισμός φ: π-1(U) → U × F (όπου U × F είναι ο χώρος με γινόμενο) κατά τέτοιο τρόπο ώστε η π να συμφωνεί με την προβολή πάνω στον πρώτο παράγοντα. Έτσι ώστε στο διάγραμμα που ακολουθεί θα πρέπει να επικοινωνούν:όπου proj1 : U × F → U είναι η φυσική προβολή και φ : π−1(U) → U × F είναι ένας ομοιομορφισμός. Το σύνολο όλων των {(Ui, φi)} ονομάζεται ένας τοπικός διαμελισμός της δέσμης. Έτσι, για κάθε p στο Β, η αντίστροφη εικόνα π-1({p}) είναι ομοιομορφική στην F (από τη proj1-1({p}) σαφώς είναι) και ονομάζεται ίνα πάνω στο p. Κάθε δέσμη ινών π: E → B είναι μια ανοιχτή απεικόνιση, καθώς οι προβολές των γινομένων είναι ανοιχτές απεικονίσεις. Ως εκ τούτου,ο B μεταφέρει το τοπολογικό πηλίκο που καθορίζεται από την απεικόνιση π. Μια δέσμη ινών (E, B, π, F) συχνά συμβολίζεται F ⟶ E → π B {\displaystyle F\longrightarrow E\ {\xrightarrow {\,\ \pi \ }}\ B} ώστε, σε αναλογία με μια σύντομη πλήρη ακολουθία, που δείχνει σε ποιο χώρο είναι η ίνα, το συνολικό χώρο και το βασικό χώρο, καθώς και η απεικόνιση από το σύνολο στη βάση του χώρου. Μια λεία δέσμη ινών είναι μια δέσμη ινών στην κατηγορία των λείων πολλαπλότητων. Έτσι τα Ε, Β, και F απαιτείται να είναι ομαλές πολλαπλότητες και όλες οι παραπάνω συναρτήσεις απαιτείται να είναι ομαλές απεικονίσεις. Έστω E = B × F και έστω π: E → B να είναι η προβολή πάνω στον πρώτο παράγοντα. Τότε ο Ε είναι μια δέσμη ινών ( F) πάνω στο Β. Εδώ ο E είναι όχι μόνο τοπικά ένα γινόμενο, αλλά και γενικά. Κάθε τέτοια δέσμη ινών ονομάζεται μια τετριμμένη δέσμη. Κάθε δέσμη ινών πάνω από ένα συσταλτό CW-σύμπλοκο είναι τετριμμένη. Λωρίδα Möbius Ίσως το πιο απλό παράδειγμα από μια μη τετριμμένη δέσμη E είναι η λωρίδα του mobius. Έχει τον κύκλο που τρέχει κατά μήκος του κέντρου της λωρίδας ως μια βάση B και το ευθύγραμμο τμήμα για την ίνα F, έτσι ώστε η λωρίδα του mobius είναι μια δέσμη του τμήματος της γραμμής πάνω από τον κύκλο. Μια γειτονιά U του σημείου x ∈ B είναι ένα τόξο: στην εικόνα, αυτό είναι το μήκος ενός από τα τετράγωνα. Η αντίστροφη εικόνα π − 1 ( U ) {\displaystyle \pi ^{-1}(U)} στην εικόνα είναι ένα (κάπως στριμμένο) κομμάτι της ταινίας, τέσσερα τετράγωνα πλάτος και ένα μήκος. Ο ομοιομορφισμός φ απεικονίζει την αντίστροφη εικόνα του U με μια φέτα κυλίνδρου: κυρτή, αλλά όχι στριμμένη. Η αντίστοιχη τετριμμένη δέσμη B × F θα είναι ένας κύλινδρος, αλλά η λωρίδα του Möbius έχει μια πλήρη "στροφή". Σημειώστε ότι αυτή η στροφή είναι ορατή μόνο γενικά: τοπικά η λωρίδα του Möbius και ο κύλινδρος είναι πανομοιότυπα (κάνοντας μια ενιαία κάθετη περικοπή σε όποιο από τα δυο δίνει το ίδιο διάστημα). Φιάλη Klein Μια παρόμοια μη τετριμμένη δέσμη είναι η φιάλη του Klein, η οποία μπορεί να θεωρηθεί ως μια "στριμμένη" κυκλική δέσμη πάνω από έναν άλλο κύκλο. Η αντίστοιχη μη-στριμμένη (τετριμμένη) δέσμη είναι η 2-τόρος, S1 × S1. Μια επικαλυμμένη απεικόνιση είναι μια δέσμη ινών έτσι ώστε η δέσμη προβολής να είναι ένας τοπικός ομοιομορφισμός. Επομένως, η ίνα είναι ένας διακριτός χώρος. Μια ειδική κατηγορία από δέσμες ινών, που ονομάζονται διανυσματικές δέσμες, είναι εκείνες των οποίων οι ίνες είναι διανυσματικοί χώροι (για να χαρακτηριστεί ως μια διανυσματική δέσμη η δομή της ομάδας της δέσμης — βλ. παρακάτω — θα πρέπει να είναι μια γραμμική ομάδα). Σημαντικά παραδείγματα διανυσματικών δεσμών περιλαμβάνουν την εφαπτόμενη δέσμη και συνεφαπτόμενη δέσμη μιας ομαλής πολλαπλότητας. Από κάθε διανυσματική δέσμη, μπορεί κανείς να κατασκευάσει το πλαίσιο δέσμης των βάσεων, η οποία είναι μια κύρια δέσμη (βλ.παρακάτω). Μια άλλη ειδική κατηγορία δεσμών ινών, που ονομάζονται κύριες δέσμες, είναι δέσμες των οποίων οι ίνες είναι ελεύθερες και η μεταβατική δράση από μια ομάδα G δίνεται, έτσι ώστε κάθε ίνα να είναι ένας κύριος ομοιογενής χώρος. Η δέσμη συχνά ορίζεται μαζί με την ομάδα αναφερόμενη ως κύρια G-δέσμη. Η ομάδα G είναι επίσης μια δομή της ομάδας της δέσμης. Δίνεται ότι μια αναπαράσταση ρ της G σε ένα διανυσματικό χώρο V, μια διανυσματική δέσμη με ρ(G)⊆Aut(V) ως μια δομή ομάδας μπορεί να κατασκευαστεί, γνωστή και ως προσαρτημένη δέσμη. Μια σφαιρική δέσμη είναι μια δέσμη ινών της οποίας η ίνα είναι μια n-σφαίρα. Δίνεται μια διανυσματική δέσμη Ε με μια μετρική (όπως η εφαπτόμενη δέσμη σε μια πολλαπλότητα Rieman) της οποίας μπορεί κανείς να κατασκευάσει τη σχετική μοναδιαία σφαιρικής δέσμης, για την οποία η ίνα πάνω από ένα σημείο x είναι το σύνολο όλων των μοναδιαίων διανυσμάτων Ex. Όταν η διανυσματική δέσμη είναι η εφαπτόμενη δέσμη T(M), η μοναδιαία σφαιρική δέσμη είναι γνωστή ως η μοναδιαία εφαπτόμενη δέσμη, και συμβολίζεται με UT(M). Μια σφαιρική δέσμη χαρακτηρίζεται μερικώς από κάθε τάξη του Euler , η οποία είναι βαθμού n+1 συνομολογικής τάξης στο συνολικό χώρο της δέσμης. Στην περίπτωση n=1, η σφαιρική δέσμη ονομάζεται κυκλική δέσμη και η τάξη του Euler είναι ίση με την πρώτη τάξη του Chern , η οποία χαρακτηρίζει τελείως την τοπολογία της δέσμης . Για κάθε n, δεδομένου την τάξη του Euler μίας δέσμης, μπορεί κανείς να υπολογίσει κάθε συνομολογία, χρησιμοποιώντας μια μακρά ακριβή ακολουθία που ονομάζεται ακολουθία Gysin . Αν X είναι ένας τοπολογικός χώρος και f:X → X είναι ένας ομοιομορφισμός στη συνέχεια μια σπειροειδής(τοροειδής) απεικόνιση Mf έχει την φυσική δομή μιας δέσμης ινών πάνω από τον κύκλο με την ίνα X. Η τοροειδής απεικόνιση ενός ομοιομορφισμού επιφανειών έχει ιδιαίτερη σημασία στις 3-τοπολογικες πολλαπλότητες. Αν G είναι μια τοπολογική ομάδα και H είναι μια κλειστή υποομάδα, τότε υπό ορισμένες συνθήκες, ο χώρος πηλίκο G/H , μαζί με την απεικόνιση πηλίκο π : G → G/H είναι μια δεσμη ινών, του οποίου η ίνα είναι ο τοπολογικός χώρος H. Μια ικανή και αναγκαία συνθήκη για να σχηματίζουν τα (G,G/H,π,H) μια δέσμη ινών είναι η απεικόνιση π να δέχεται τοπικές διατομές (Steenrod 1951, §7). Οι πιο γενικές συνθήκες κάτω από τις οποίες ο απεικόνιση πηλίκο θα δέχεται τοπικές διατομές δεν είναι γνωστές,ωστόσο αν το G είναι μια ομάδα Lie και H μια κλειστή υποομάδα του G (και συνεπώς είναι μια υποομάδα Lie από θεώρημα του Cartan ), τότε η απεικόνιση πηλίκο είναι μια δέσμη ινών. Ένα παράδειγμα είναι η ίνωση του Hopf , S3 → S2 που είναι μια δέσμη ινών πάνω από τη σφαίρα S2 της οποίας το συνολικό διάστημα είναι S3. Από την οπτική των ομάδων Lie , S3 μπορεί να προσδιοριστεί με την ειδική ενιαία ομάδα SU(2). Η αβελιανή υποομάδα διαγώνιων μητρών είναι ισόμορφη με την κυκλική ομάδα U(1), και το πηλίκο SU(2)/U(1) είναι αμφιδιαφορίσιμο με τη σφαίρα. Πιο γενικά, αν η G είναι οποιαδήποτε τοπολογική ομάδα και H μια κλειστή υποομάδα η οποία συμβαίνει επίσης να είναι μια ομάδα Lie , τότε G → G/H είναι δέσμη ινών. Ένα τμήμα (ή διατομή) μιας δέσμης ινών π είναι μια συνεχής απεικόνιση f : B → E τέτοια ώστε π(f(x))=x για όλα τα x στο B. Δεδομένου ότι οι δέσμες γενικά,δεν έχουν σφαιρικά ορισμένα τμήματα, ένας από τους σκοπούς της θεωρίας είναι να λυφθούν υπόψη για την ύπαρξή τους. Η έμφραξη της ύπαρξης ενός τμήματος μπορεί συχνά να μετρηθεί με μια συνομολογική τάξη, η οποία οδηγεί στη θεωρία των χαρακτηριστικών τάξεων στην αλγεβρική τοπολογία. Το πιο γνωστό παράδειγμα είναι το θεώρημα της τριχωτής μπάλας, όπου η τάξη του Euler είναι η έμφραξη για την εφαπτομένη δέσμη των 2-σφαιρών έχοντας ένα πουθενά μηδενιζόμενο τμήμα. Δέσμες ινών συχνά έρχονται με μια ομάδα με συμμετρίες που περιγράφουν τις αντίστοιχες συνθήκες μεταξύ αλληλεπικαλυπτόμενων τοπικών τετριμένων διαγραμμάτων. Συγκεκριμένα, ας είναι G μια τοπολογική ομάδα που δρα συνεχώς στον ινοχώρο F στα αριστερά. Τίποτα δεν θα χάσουμε αν χρειαζόμαστε την G να δρα αποτελεσματικά στην F , ώστε να μπορεί να θεωρηθεί ως μια ομάδα ομοιομορφισμός της F. Ένας G-άτλαντας για τη δέσμη (E, B, d, F) είναι τοπικά τετριμμένος τέτοιος ώστε για κάθε δύο αλληλεπικαλυπτόμενους χάρτες (Ui, δi) και (Uj, δj) η συνάρτηση φ i φ j − 1 : ( U i ∩ U j ) × F → ( U i ∩ U j ) × F {\displaystyle \varphi _{i}\varphi _{j}^{-1}\colon (U_{i}\cap U_{j})\times F\to (U_{i}\cap U_{j})\times F} που δίνεται από φ i φ j − 1 ( x , ξ ) = ( x , t i j ( x ) ξ ) {\displaystyle \varphi _{i}\varphi _{j}^{-1}(x,\xi )=(x,t_{ij}(x)\xi )} όπου tij : Ui ∩ Uj → G είναι μια συνεχής απεικόνιση ονομάζεται μεταβατική συνάρτηση. Δύο G-άτλαντες είναι ισοδύναμοι αν η ένωση τους είναι επίσης ένας G-άτλαντας. Μια G-δέσμη είναι μια δέσμη ινών με μια κλάση ισοδυναμίας ίση με G-άτλαντες. Η ομάδα G ονομάζεται η δομή ομάδας της δέσμης * ο ανάλογος όρος στη φυσική είναι βαθμίδα ομάδας. Στην ομαλή κατηγορία, G-δέσμη είναι μια ομαλή δέσμη ινών, όπου G είναι μια ομάδα Lie και η αντίστοιχη δράση για την F είναι ομαλή και η μεταβατικές συναρτήσεις είναι όλες ομαλές απεικονίσεις. Οι μεταβατικές συναρτήσεις tij πληρούν τις ακόλουθες προϋποθέσεις t i i ( x ) = 1 {\displaystyle t_{ii}(x)=1\,} t i j ( x ) = t j i ( x ) − 1 {\displaystyle t_{ij}(x)=t_{ji}(x)^{-1}\,} t i k ( x ) = t i j ( x ) t j k ( x ) . {\displaystyle t_{ik}(x)=t_{ij}(x)t_{jk}(x).\,} Η τρίτη προϋπόθεση ισχύει για τριπλές αλληλεπικαλύψεις Ui ∩ Uj ∩ Uk και ονομάζεται ομόκυκλη κατάσταση (βλ. συνομολογία του Čech ). Το σημαντικό είναι ότι η μεταβατικές συναρτήσεις προσδιορίζουν την δέσμη ινών (αν συμπεριλάβει κανείς την ομόκυκλη κατάσταση του Čech). Μια κύρια G-δέσμη είναι μια G-δέσμη, όπου η ίνα F είναι ένας κύριος ομοιογενής χώρος για την αριστερή δράση της G (αντίστοιχα, μπορεί κανείς να προσδιορίσει ότι η δράση της G στην ίνα F είναι ελεύθερη και μεταβατική). Σε αυτή την περίπτωση, είναι συχνά θέμα ευκολίας να αναγνωρίσεις την F με την G , και έτσι να αποκτήσεις μια (δεξιά) δράση της G στην κύρια δέσμη. Είναι χρήσιμο να γνωρίζουμε της έννοια του μετασχηματισμού ανάμεσα σε δύο δέσμες ινών. Ας υποθέσουμε ότι M και N είναι βάσεις χώρου, και πE : E → M και πF : F → N είναι δέσμες ινών πάνω στη M και N, αντίστοιχα. Μια δεσμική απεικόνιση (ή δέσμη μορφησμός) αποτελείται από ένα ζευγάρι συνεχών συναρτήσεων φ : E → F , f : M → N {\displaystyle \varphi \colon E\to F,\quad f\colon M\to N} τέτοιων που π F ∘ φ = f ∘ π E {\displaystyle \pi _{F}\circ \varphi =f\circ \pi _{E}} . Αυτό είναι, το ακόλουθο διάγραμμα επικοινωνίας: Για δέσμες ινών με ομάδα δομής G και των οποίων οι συνολικοί χώροι ειναι (δεξιά) G-χώροι (όπως η κύρια δέσμη), δέσμη μορφισμός , απαιτείται επίσης να είναι G-ισαλλοίωτες ίνες. Αυτό σημαίνει ότι φ : E → F {\displaystyle \varphi \colon E\to F} είναι, επίσης, G-μορφισμός από ένα G-χώρο στον άλλο, δηλαδή, φ ( x s ) = φ ( x ) s {\displaystyle \varphi (xs)=\varphi (x)s} για όλα τα x ∈ E {\displaystyle x\in E} και s ∈ G {\displaystyle s\in G} . Σε περίπτωση που η βασικοί χώροι M και N συμπίπτουν , τότε, μια δέσμη μορφισμός πάνω στο M από την δέσμη ινών πE : E → M στην πΦ : F → M είναι μια απεικόνιση φ : E → F τέτοια ώστε π E = π F ∘ φ {\displaystyle \pi _{E}=\pi _{F}\circ \varphi } . Αυτό σημαίνει ότι η δεσμική απεικόνιση φ : E → F καλύπτει την ταυτότητα του M. Αυτό σημένει f ≡ i d M {\displaystyle f\equiv {\mathrm {id} }_{M}} , και το διάγραμμα επικοινωνίας είναι Ας υποθέσουμε ότι και οι δύο πE : E → M και πF : F → M ορίζονται πάνω από την ίδια βάση, το χώρο M. Μια δέσμη ισομορφισμός είναι μια δεσμική απεικόνιση ( φ , f ) {\displaystyle (\varphi ,f)} μεταξύ πE : E → M και πF : F → M τέτοια ώστε f ≡ i d M {\displaystyle f\equiv {\mathrm {id} }_{M}} και είναι τέτοιες ώστε η φ να είναι επίσης ένας ομοιομορφισμός Στην κατηγορία των διαφορίσιμων πολλαπλότητων, δέσμες ινών προκύπτουν φυσικά, από καταβύθισεις από μία πολλαπλότητα στην άλλη. Δεν συνεπάγεται πως κάθε (διαφορίσιμη) κατάδυση ƒ : M → N από διαφορίσιμη πολλαπλότητα M σε άλλη διαφορίσιμη πολλαπλότητα N ,μας δίνει μια διαφορίσιμη δέσμη ινών. Για ένα πράγμα, η απεικόνιση πρέπει να ειναι επιρριπτική, και (M,N,ƒ) ονομάζεται πολλαπλότητα ινών. Ωστόσο, αυτή η προϋπόθεση δεν είναι αρκετά επαρκής, και υπάρχει μια ποικιλία από επαρκείς προϋποθέσεις σε κοινή χρήση. Αν M και N είναι συμπαγές και συνεκτικά, τότε για οποιαδήποτε καταβύθιση f : M → N , συνεπάγεται μια δέσμη ινών, με την έννοια ότι υπάρχει ένας ινοχώρος F αμφιδιαφορίσιμος σε κάθε ίνα,οπως(E,B,π,F) = (M,N,f,F) είναι μια δέσμη ινών. (Μια επί απεικόνιση f ακολουθεί τις παραδοχές που έχουν ήδη δοθεί σε αυτή την περίπτωση.) Γενικότερα, η υπόθεση της πυκνότητας μπορεί να χαλαρώσει εάν η καταβύθιση f : M → N υποτίθεται ότι θα είναι μια επί συνάρτηση γνήσιας απεικόνισης, πράγμα που σημαίνει ότι ƒ−1(K) είναι συμπαγές για κάθε συμπαγές υποσύνολο K του N. Άλλη μια επαρκής προϋπόθεση, λόγω του Ehresmann (1951), είναι ότι αν ƒ : M → N είναι μια επί συνάρτηση καταβύθισης με M και N διαφορίσιμες πολλαπλότητες , όπως ότι η αντίστροφη εικόνα ƒ−1(K) είναι συμπαγές και συνδέονται για όλα τα x ∈ N, τότε ƒ παραδέχεται συμβατή δομή δέσμης ινών (Michor 2008, §17). Η έννοια της δέσμης εφαρμόζεται σε πολλές περισσότερες κατηγορίες στα μαθηματικά, * βλ. κύριo ομοιογενή χώρο και κορμό (αλγεβρική γεωμετρία). Στην τοπολογία, μια ίνωση είναι μια απεικόνιση π : E → B η οποία έχει ορισμένες ομοτοπικές-θεωρητικές ιδιότητες κοινές με τις δέσμες ινών. Συγκεκριμένα, κάτω από ήπιες τεχνικές υποθέσεις μια δέσμη ινών έχει πάντα την ομοτοπική ανυψωτική ιδιότητα ή ομοτοπική επιστροματική ιδιότητα (βλ. Steenrod (1951, 11.7) για λεπτομέρειες). Αυτή είναι η καθοριστική ιδιότητα μιας ίνωσης. | Στα μαθηματικά, και ιδιαίτερα στην τοπολογία, μια δέσμη ινών (αγγλ.: fibre bundle) είναι ένας χώρος που είναι τοπικά ένας χώρος με γινόμενο, αλλά γενικά μπορεί να έχει διαφορετική τοπολογική δομή. Συγκεκριμένα, η ομοιότητα ανάμεσα σε ένα χώρο Ε και σε ένα χώρο με γινόμενο B × F ορίζεται χρησιμοποιώντας μια συνεχή επί απεικόνιση π : E → B {\displaystyle \pi \colon E\to B} η οποία σε μικρές περιοχές του E συμπεριφέρεται ακριβώς όπως μια προβολή από αντίστοιχες περιοχές της Β × F στο Β. Η απεικόνιση π,που ονομάζεται η προβολή ή η βύθιση της δέσμης, θεωρείται ως μέρος της δομής της δέσμης. Ο χώρος E είναι γνωστός ως το συνολικό διάστημα της δέσμης ινών, ο Β ως η βάση του χώρου, και F η ίνα. Στην τετριμμένη περίπτωση, ο Ε είναι B × F, και η απεικόνιση π είναι η προβολή του χώρου με γινόμενο στον πρώτο παράγοντα. Αυτό ονομάζεται ασήμαντη δέσμη. Παραδείγματα μη-τετριμμένης δέσμης ινών περιλαμβάνουν τη λωρίδα του Möbius και το μπουκάλι του Klein, καθώς και μη τετριμμένους επικαλυμμένους χώρους. Δέσμες ινών όπως η εφαπτομένη δέσμη από μια πολλαπλότητα και πιο γενικές διανυσματικές δέσμες παίζουν σημαντικό ρόλο στη διαφορική γεωμετρία και τη διαφορική τοπολογία, όπως και οι κύριες δέσμες. Απεικονίσεις μεταξύ ολικών χώρων από δέσμες ινών που "μετακινούνται" με την προβολή απεικονίσεων είναι γνωστές ως δέσμες απεικονίσεων, και στην κατηγορία των οπτικών δέσμεων δημιουργείται μια κατηγορία με εκτίμησεις αυτών τών απεικονίσεων. Μια δέσμη απεικονίσεων από τη βάση του χώρου,(με την ταυτοτική απεικόνιση ως προβολή) στο Ε ονομάζεται τομή της E. Οι δέσμες ινών μπορεί να είναι εξειδικευμένες σε μια σειρά από μεθόδους, από τους πιο κοινούς οι οποίοι απαιτούν ότι οι μεταβάσεις μεταξύ των τοπικών τετριμμένων μπαλωμάτων βρίσκονται σε μια συγκεκριμένη τοπολογική ομάδα, γνωστή ως η δομή της ομάδας, που ενεργεί για την ίνα F. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AD%CF%83%CE%BC%CE%B7_%CE%B9%CE%BD%CF%8E%CE%BD |
Sirens | Το συγκρότημα, με την αρχική του ονομασία Avatar, συνεισέφερε τα κομμάτια "Rock Me" και "Minus Love" για τη συλλογή "The Pirate Album" του ραδιοφωνικού σταθμού "95 WYNF", για την προώθηση του οποίου έπαιξαν ζωντανά στο πάρκινγκ του τοπικού καταστήματος "K-Mart". Στη συνέχεια κυκλοφόρησαν το ΕΡ "City Beneath the Surface" σε μόλις χίλια αντίτυπα και ξεκίνησαν να δουλεύουν σε νέο υλικό, ηχογραφώντας δεκαπέντε τραγούδια σε διάστημα τριών ημερών, με προϋπολογισμό μόλις τριών χιλιάδων δολαρίων. Τα τραγούδια αυτά αποτέλεσαν το πρώτο τους άλμπουμ και το ΕΡ "The Dungeons Are Calling", το οποίο εκδόθηκε ένα χρόνο αργότερα. Μία ημέρα πριν την έκδοση του δίσκου, το συγκρότημα άλλαξε το όνομα του σε Savatage, αφού ο ιδιοκτήτης της δισκογραφικής τους εταιρείας έλαβε επίσημη ειδοποίηση ότι τα δικαιώματα του ονόματος Avatar τα είχε ένα ευρωπαϊκό συγκρότημα. Η νέα ονομασία προήλθε από τη σύμπτυξη των λέξεων Savage και Avatar. Η αρχική έκδοση του δίσκου βινυλίου είχε στο εξώφυλλο μπλε φόντο που απεικόνιζε ένα καράβι εν πλω και το πρόσωπο μιας γυναίκας κρυμμένο στα σύννεφα. Το συγκεκριμένο εξώφυλλο δεν υιοθετήθηκε στις επανεκδόσεις του άλμπουμ, οι οποίες είχαν για εξώφυλλο την εικόνα παιδιών-δολοφόνων να ψάχνουν σε υπόνομο και είναι επηρεασμένο από το εξώφυλλο του παιδικού βιβλίου "The Borribles Go For Broke". Για το συγκεκριμένο δίσκο, τα μέλη του σχήματος έλαβαν προσωνύμια όπως "Shrieks Of Terror", 'Metalaxe", "Barbaric Cannons" και "The Bottom End", κάτι που δεν ακολουθήθηκε στις επόμενες κυκλοφορίες των Savatage. Οι κριτικές για το "Sirens" ήταν θετικές, με το "AllMusic" να του δίνει τρία αστέρια με άριστα τα πέντε, το "Sputnik Music" μέσο όρο βαθμολογιών 3,6 / 5, το "Metal Archives" 93% και το "Metal Storm" 8,1 με άριστα το 10. 1. Sirens (J.Oliva, C.Oliva) - 3:43 2. Holocaust (J.Oliva, C.Oliva) - 4:34 3. I Believe (J.Oliva, C.Oliva) - 5:25 4. Rage (J.Oliva, C.Oliva) - 2:42 5. On the Run (J.Oliva, C.Oliva, Wacholz) - 3:33 6. Twisted Little Sister (J.Oliva, C.Oliva, Collins) - 3:39 7. Living for the Night (J.Oliva, C.Oliva) - 3:20 8. Scream Murder (J.Oliva) - 3:50 9. Out on the Streets (J.Oliva, C.Oliva) - 5:15 Το "Sirens" ηχογραφήθηκε από τους εξής μουσικούς: Τζον Όλιβα - φωνητικά (Shrieks of Terror) Κρις Όλιβα - κιθάρα (Metalaxe) Κιθ Κόλινς - μπάσο (The Bottom End) Στιβ Γουόχολζ - τύμπανα (Barbaric Cannons) Sirens - Savatage | Songs, Reviews, Credits, Awards | AllMusic Savatage - Sirens (album review ) | Sputnikmusic Savatage - Sirens - Encyclopaedia Metallum: The Metal Archives Savatage - Sirens - Metal Storm Savatage - Sirens - Στίχοι | Το Sirens είναι το πρώτο άλμπουμ του αμερικάνικου heavy metal συγκροτήματος Savatage, το οποίο κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 1983 μέσω της δισκογραφικής εταιρείας "Par Records" στην Αμερική και της "Music for Nations" στην Ευρώπη. Το 1994, επανεκδόθηκε με τα επιπλέον τραγούδια "Lady in Disguise" και "The Message". | https://el.wikipedia.org/wiki/Sirens |
Πέμπτη φάλαγγα | Ο όρος χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στα τέλη του 1936, κατά τον Ισπανικό Εμφύλιο, από τον Εμίλιο Μόλα, στρατηγό των Εθνικιστών, ο οποίος σε ερώτηση δημοσιογράφου για την τακτική του κατά την πολιορκία της Μαδρίτης, όταν οι τέσσερις φάλαγγες οι οποίες διοικούσε πλησίαζαν προς την πόλη, απάντησε πως μια «πέμπτη φάλαγγα» από κατοίκους της Μαδρίτης, οπαδούς της πλευράς του, θα υποστήριζε τις κινήσεις του και θα υπονόμευε τους Δημοκρατικούς μέσα από την πόλη. Κατ' άλλους, η φράση αυτή αποδίδεται στον στρατηγό Χοσέ Ενρίκε Βαρέλα. Πιο συγκεκριμένα ο όρος χρησιμοποιήθηκε στον ισπανικό εμφύλιο, περιγράφοντας κατά κύριο λόγο ένα σύνολο από περίπου 20 οργανώσεις που δρούσαν εντός της Μαδρίτης την περίοδο της πολιορκίας της πόλης, και δευτερευόντως σε άλλες μεγάλες πόλεις της χώρας. Ο σκοπός εκείνης της δήλωσης ήταν προπαγανδιστικός, με στόχο να διασπείρει την αμφιβολία ανάμεσα στις τάξεις των υπερασπιστών της Ισπανικής πρωτεύουσας. Ως απάντηση στον κίνδυνο της Πέμπτης Φάλαγγας η Δημοκρατική πλευρά δημιούργησε το 1937 τη μυστική στρατιωτική υπηρεσία Servicio de Información Militar (SIM), η οποία όμως στράφηκε και κατά πολιτικών αντιπάλων του κυβερνώντος κόμματος, κυρίως του τροτσκιστικού κόμματος POUM. Σύμφωνα με τον ιστορικό Όλεγκ Χλεβνιούκ (Ο Μεγάλος Τρόμος) η φράση επηρέασε τον ηγέτη της ΕΣΣΔ Ιωσήφ Στάλιν, ο οποίος, την ίδια χρονική περίοδο, θεωρώντας ότι το οικονομικό πρόβλημα της Σοβιετικής Ένωσης είχε προκύψει λόγω δράσης «εσωτερικών εχθρών», εξαπέλυσε μια τρομακτική εκκαθαριστική επιχείρηση εναντίον των αντιφρονούντων, που είχε σαν αποτέλεσμα περίπου 700.000 άνθρωποι να χάσουν τη ζωή τους τη διετία 1936-1938 εντός της Σοβιετικής επικράτειας, κατηγορούμενοι για συνεργασία με ξένες μυστικές υπηρεσίες. Ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ, πολεμικός ανταποκριτής εκείνον τον καιρό στη χώρα, χρησιμοποίησε τον όρο ως τίτλο του μοναδικού ολοκληρωμένου θεατρικού του έργου (Η Πέμπτη Φάλαγγα), το οποίο περιλαμβάνεται στη συλλογή «Η πέμπτη φάλαγγα και οι πρώτες σαράντα εννιά ιστορίες» (The Fifth Column and the First Forty-Nine Stories). | Πέμπτη φάλαγγα ονομάζεται η εντός πολιορκημένης πόλης, ή και εμπόλεμης χώρας γενικότερα, εκδηλωθείσα προπαγάνδα επ΄ ωφελεία του εχθρού. Αυτή η προπαγάνδα μπορεί να είναι εγχώριος (εσωτερική) ή να προέρχεται απευθείας εκ του εχθρού (εξωτερική). Επίσης εκδηλώνεται ποικιλοτρόπως, με οποιοδήποτε μέσο μπορεί να υπονομεύσει το φρόνημα ή και την ικανότητα των αμυνομένων, ήτοι από δολιοφθορά μέχρι απλή διασπορά ψευδών ειδήσεων π.χ. ραδιοφωνικές ανακοινώσεις ή έντυπες προτροπές (φέιγ-βολάν). Ο όρος χρησιμοποιείται συχνά σε πολιτικούς λόγους, συνήθως καταχρηστικά και καθ' υπερβολή. Ο όρος εμφανίζεται συχνά σε θεωρίες συνωμοσίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AD%CE%BC%CF%80%CF%84%CE%B7_%CF%86%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CE%B1 |
Ντιμίτροβγκραντ (Βουλγαρία) | Η πόλη δημιουργήθηκε το 1947 από την Κομμουνιστική κυβέρνηση της εποχής και τις ταξιαρχίες που οργανώθηκαν για το σκοπό αυτό. Στις 2 Σεπτεμβρίου 1947 ανακοινώθηκε επίσημα η ίδρυση της πόλης, αλλά η κατασκευή και η επέκτασή της συνεχίστηκε εντατικά για αρκετά ακόμη χρόνια, καθώς τα τρία χωριά (Ρακόβσκι, Μαρίινο, Τσερνοκόνιοβο) που υπήρχαν στη θέση της συνενώθηκαν για να αποτελέσουν το Ντιμίτροβγκραντ. Ο κύριος πρακτικός λόγος για την ίδρυση της νέας πόλης ήταν να δημιουργηθεί ένα σύγχρονο βιομηχανικό κέντρο, ενώ υπήρχε επίσης μια ιδεολογική βάση για την οικοδόμησή της. Το 1970 έλαβε χώρα για πρώτη φορά ο εορτασμός του εθνικού φεστιβάλ ποίησης 'Πένιο Πένεφ' και αυτή η παράδοση συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Το 1980 πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά η Βουλγαρική θεατρική μπιενάλε. Το 1987 εγκαινιάσθηκε το μουσείο-κατοικία Πένιο Πένεφ. Το 1992 απομακρύνθηκε από τις αρχές το μνημείο του Γκεόργκι Δημητρόφ. Η κίνηση αυτή, όμως, αποδείχθηκε πολύ αντιδημοφιλής για τους ντόπιους κατοίκους και το 2012 υιοθετήθηκε από το δημοτικό συμβούλιο του Ντιμίτροβγκραντ μια απόφαση για αποκατάσταση και επανατοποθέτηση του νημείου το 2013. Η αρχιτεκτονική του Ντιμίτροβγκραντ είναι όμοια με εκείνη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας : έχει άνετους δρόμους και μεγάλα πάρκα. Είναι μια από τις πιο πράσινες πόλεις της Βουλγαρίας. Υπάρχουν τρία μεγάλα πάρκα με 15 περίπου λίμνες, δεκάδες είδη σπάνιων δέντρων, θάμνων και λουλουδιών, γλυπτά, κιόσκια και σιντριβάνια. Ο πληθυσμός του Ντιμίτροβγκραντ την πρώτη δεκαετία μετά την ίδρυσή του ήταν περίπου 34.000. Απο τότε άρχισε να αυξάνεται, κυρίως λόγω μεταναστών που έφθαναν από τις αγροτικές περιοχές. Η μετανάστευση αυτή κορυφώθηκε μεταξύ 1985 και 1992, οπότε ξεπέρασε τις 50.000. Από τότε, και ιδιαίτερα τη δεκαετία του 1990, ο πληθυσμός μειώθηκε γρήγορα λόγω της κακής οικονομικής κατάστασης στις Βουλγαρικές επαρχίες, που οδήγησαν σε νέα μετανάστευση προς την πρωτεύουσα της χώρας Σόφια και το εξωτερικό. Νταρχάν, Μογγολία Ντιμίτροβγκραντ, Ρωσία Καλαμαριά, Ελλάδα Γκροσέτο, Ιταλία Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Dimitrovgrad, Bulgaria στο Wikimedia Commons | Το Ντιμίτροβγκραντ (βουλγαρικά: Димитровград) είναι πόλη στην Επαρχία του Χάσκοβο, στη νοτιοκεντρική Βουλγαρία, ευρισκόμενη κοντά στην πρωτεύουσα της επαρχίας και δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της επαρχίας μετά από αυτή. Είναι σχετικά μία νέα πόλη η οποία ιδρύθηκε το 1947 και ονομάστηκε έτσι προς τιμήν του πρώην πρωθυπουργού της Βουλγαρίας, Γκεόργκι Δημητρόφ. Έχει πληθυσμό 38.785 κατοίκους (2012). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%B9%CE%BC%CE%AF%CF%84%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%B3%CE%BA%CF%81%CE%B1%CE%BD%CF%84_(%CE%92%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B3%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1) |
Μοχάμεντ Γιουνούς | Ο Μοχάμεντ Γιουνούς γεννήθηκε στις 28 Ιουνίου 1940 στο Τσιταγκόνγκ της Βεγγάλης του Μπανγκλαντές. Ήταν το τρίτο από εννέα παιδιά της οικογένειάς του. Ο πατέρας του, Χάζι Ντούλα Μία Σουνταγκάρ, ήταν κοσμηματοπώλης. Σπούδασε οικονομικά στο Πανεπιστήμιο της Ντάκα μεταξύ 1957 και 1961, ενώ αργότερα πήρε το διδακτορικό του από το Πανεπιστήμιο Βάντερμπιλτ των ΗΠΑ. Κατά τη δεκαετία το 1970, ο Γιουνούς ασχολήθηκε με την καταπολέμηση της φτώχειας και της πείνας στη χώρα του, ενώ συμμετείχε και στην καταπολέμηση της πείνας το 1974. Το 1976, κατά την επίσκεψή του στο χωριό Τζόμπρα, ο Γιουνούς ανακάλυψε πως πολύ μικρά δάνεια μπορούσαν να επιφέρουν σημαντική βελτίωση στη ζωή ενός φτωχού ατόμου. Αυτό έκανε τον Μοχάμεντ Γιουνούς να ανοίξει την Γκράμιν Μπανκ το 1983. Ο Μοχάμεντ Γιουνούς και η τράπεζά του μοιράστηκαν το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης το 2006. | Ο Μοχάμεντ Γιουνούς (μπενγκάλι: মুহাম্মদ ইউনুস) είναι οικονομολόγος και τραπεζίτης από το Μπανγκλαντές, καθώς και κάτοχος του βραβείου Νόμπελ Ειρήνης το 2006 «για τη δημιουργία οικονομικών και κοινωνικών ευκαιριών για τους φτωχούς, και ιδίως για τις γυναίκες, μέσω της καινοτόμου εργασίας τους στη χορήγηση μικρών δανείων και εγγυήσεων». Επίσης ανέπτυξε τις έννοιες της μικροπίστωσης και της μικροχρηματοδότησης. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CF%87%CE%AC%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CF%84_%CE%93%CE%B9%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%BF%CF%8D%CF%82 |
Μπόρτε | Λίγα γεγονότα είναι γνωστά για την ζωή της, αλλά οι Μογγόλοι έχουν πολλούς θρύλους για την ζωή της. Τα λίγα που γνωρίζουμε γι' αυτήν είναι κυρίως από την Μυστική Ιστορία των Μογγόλων. Η Μπόρτε γεννήθηκε το 1161 και ανήκε στην φυλή Ολχονούτ ή στη φυλή Ονγκιράτ. Η οικογένειά της ήταν ευγενικής καταγωγής και είχε μακρά παράδοση σε γυναίκες που παντρεύονταν σημαντικούς άντρες και κατακτούσαν πολιτικές θέσεις, μία στρατηγική που είχε αποδειχθεί εξαιρετικά επωφελής για την φυλή της. Όπως είχε περηφανευτεί κάποτε ο πατέρας της, ο Ντεϊσεχέν: «Εμείς δεν στηριζόμαστε στην δύναμη των γιων μας, αλλά στην εξυπνάδα και την ομορφιά των κορών μας. Οι κόρες μας μετακινούνται πάνω σε άμαξες που τις σέρνουν μαύρες καμήλες και γίνονται βασίλισσες. Από παλιά εμείς έχουμε βασίλισσες για ασπίδα μας.» Γι΄αυτόν τον λόγο η Μπόρτε που από νωρίς προοριζόταν να παντρευτεί κάποιον σημαντικό άντρα, είχε εκπαιδευθεί στην πολιτική και την στρατηγική και είχε αναπτύξει ηγετικές ικανότητες. Η φυλή της ήταν φιλική με την φυλή Κιγιάντ που ανήκε ο Τεμουζίν, και οι γονείς της ήταν ο Ντεισεχέν και η Τσοτάν. Περιγραφόταν λέγοντας ότι είχε «ανοιχτόχρωμη επιδερμίδα» και «φωτιά στα μάτια της», εννοώντας ότι ήταν ευφυής. Η σχέση τους άρχισε όταν Γιεσουχέι, ο πατέρας του Τεμουζίν, την ζήτησε για σύζυγο του γιου του. Αν και η Μπόρτε προοριζόταν να παντρευτεί κάποιον μεγάλο άρχοντα κάποια στιγμή στην ζωή της, ο πατέρας της δέχτηκε να επιτρέψει τον γάμο με τον Τεμουζίν γιατί είδε ότι οι δύο νέοι είχαν αγαπηθεί πολύ. Για τους Μογγόλους ο έρωτας ήταν το πιο ιερό πράγμα από όλα και έδειχναν μεγάλη κατανόηση στους γάμους που προέκυπταν από αυτόν. Έτσι, ενώ η Μπόρτε μπορούσε να διαλέξει όποιον ήθελε για σύντροφό της, επέλεξε τον Τεμουζίν που βέβαια αργότερα αποδείχθηκε ο ισχυρότερος σύζυγος που θα μπορούσε να έχει διαλέξει καθώς εξελίχθηκε στον θρυλικό στρατηλάτη Τζένκις Χαν. Ο Τεμουζίν, όπως ήταν το έθιμο των Μογγόλων, έζησε με την οικογένεια της Μπόρτε κατά την διάρκεια του αρραβώνα τους, αλλά αναγκάστηκε να επιστρέψει στην οικογένεια του λόγω της δηλητηρίασης του Γιεσουχέι από έναν εχθρό. Το 1178, ο Τεμουζίν ταξίδεψε για να βρει την Μπόρτε. Με την άδεια του Ντεϊσεχέν, πήρε την Μπόρτε και την μητέρα της για να ζήσουν στο Γιουρτ της οικογένειας του, που κατασκήνωσε δίπλα στον ποταμό Σενγκούρ. Η προίκα της ήταν ένα πολύτιμο παλτό από μαύρη γούνα.Όμως οι δύο νέοι δεν πρόλαβαν να χαρούν τον έρωτά τους γιατί πολύ σύντομα μετά τον γάμο τους η Μπόρτε απήχθη από την γειτονική φυλή των Μερκιδών. Ο Τεμουζίν φρόντισε να την βρει και να την πάρει πίσω και για να το καταφέρει αυτό δεν δίστασε να ξεκινήσει ολόκληρο πόλεμο. Κάποια στιγμή αποκαλύφθηκε ότι η Μπόρτε ήταν έγκυος και υπήρχαν υπόνοιες ότι το παιδί δεν ήταν του Τεμουζίν αλλά κάποιου μερκίδα στρατηγού που είχε πάρει την Μπόρτε σαν παλλακίδα του κατά την διάρκεια της αιχμαλωσίας της. Ο Τεμουζίν, όμως, έβαλε τέλος στα κουτσομπολιά δηλώνοντας ότι πέρα από την μητέρα δεν είναι δουλειά κανενός να γνωρίζει πως έγινε η σύλληψη του παιδιού και ότι σημασία δεν έχει η πατρότητα αλλά το ποια είναι η μητέρα του παιδιού. Αμέσως μετά φρόντισε να αναγνωρισθεί το παιδί ως δικό του. Η Μπόρτε ήταν σύζυγος του Τεμουζίν. Ενώ ο Τζένγκις Χαν, επέκτεινε την επιρροή και την αυτοκρατορία του, η Μπόρτε έμεινε πίσω και έδωσε στον αδερφό του Τεμούγκε να κυβερνάει την Μογγολία. Οι άλλες του σύζυγοι ήταν παρούσες στις εκστρατείες του Τζένγκις Χαν, ενώ η Μπόρτε έμεινε πίσω και κυβέρνησε την δική της περιοχή. Το μεγαλύτερο μέρος του ποταμού Χερλέν ανήκε σε αυτήν, ενώ παλιότερα ανήκε στους Τατάρους. Μόνο τα παιδιά της ήταν υποψήφια στην διαδοχή του Τζένγκις Χαν ως Χαν των Μογγόλων. Οι γιοι της: Τζότσι, μπορεί να μην ήταν βιολογικός απόγονος του Τζένγκις Χαν (η μητέρα του συνελήφθη από τους Μερκίτς) Τσαγκατάι Ογκεντέι, παντρεύτηκε την Τορεγκέν Χατούν Τολούι, παντρεύτηκε την Σορκακτάνι ΜπέκιΟι κόρες της: Χοτσέν Μπέκι, η μεγαλύτερη, παντρεύτηκε τον Μπότου από την φυλή Ικιρές. Αλαχάι Μπέκι, παντρεύτηκε τον Αλακούς Ντιγκίτ Κούρι της φυλής Ονγκούτ Τουμελούν, παντρεύτηκε τον Τσίγκου, γιο του Αντσέν και εγγονό του Ντεισεχέν, δηλαδή τον πατέρα της Αλαλτούν, η οποία παντρεύτηκε τον Ολάρ, από την φυλή Ολχονούτ Τσετσεγικέν, οι οποία παντρεύτηκε τον Τορόλτσι, γιος του Κουντούκα Μπέκι, από την φυλή Οϊράτ. René Grousset. Conqueror of the World: The Life of Chingis-khan (New York: The Viking Press, 1944) ISBN 0-670-00343-3. Ratchnevsky, Paul. Genghis Khan: His Life and Legacy. (Blackwell Publishing 1991) ISBN 0-631-16785-4. Man, John. Genghis Khan: Life, Death and Resurrection (London; New York : Bantam Press, 2004) ISBN 0-593-05044-4. Onon, Urgunge, tr. and ed. and introduction. The Secret History of the Mongols: The Life and Times of Chinggis Khan. (Taylor & Francis e-Library, 2005) ISBN 0-203-98876-0 as retrieved from December 2, 2014. Weatherford, Jack. (2010). The Secret History of the Mongol Queens. Broadway Paperbacks, New York. ISBN 978-0-307-40716-0Για άλλες σχετικές πηγές δείτε Τζένγκις Χαν . | Η Μπόρτε (Μπόρτε Ουτζίν, κυριλλικά: Бөртэ үжин; περίπου 1161–1230) ήταν η πρώτη σύζυγος του Τεμουζίν, που αργότερα έγινε ο Τζένγκις Χαν και ίδρυσε την Μογγολική Αυτοκρατορία και έγινε η αυτοκράτειρα των Μογγόλων. Λίγα ξέρουμε για την παιδική της ηλικία, αλλά παντρεύτηκε τον Τεμουζίν σε ηλικία 17 ετών και αργότερα μια αντίπαλη φυλή απήγαγε την Μπόρτε. Ο σύζυγός της την έσωσε και μπορεί αυτή η απόφαση να τον έκανε να αρχίσει να κατακτήσει τον κόσμο. Έδωσε στον Τεμουζίν 5 κόρες και 4 γιους, οι οποίοι με τους απογόνους τους έκαναν περαιτέρω επεκτάσεις στην Μογγολική Αυτοκρατορία. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CF%8C%CF%81%CF%84%CE%B5 |
Τιβέριος Ιούλιος Κότυς Β΄ | Όπως πολλοί άλλοι μεταγενέστεροι βασιλείς του Βοσπόρου, ο Τιβ. Ιούλ. Κότυς Β΄ είναι γνωστός κυρίως από τη νομισματοκοπία του, μαζί με μερικές επιγραφές και σύγχρονα γραπτά. Τα νομίσματά του είναι γνωστά από την περίοδο 123–131. Ο Τ. Ι. Κότυς Β΄ είναι γνωστό ότι ήταν γιος τού προκατόχου του Σαυρομάτη Α΄. Η σχέση του με μεταγενέστερους βασιλείς δεν είναι γνωστή με βεβαιότητα, αλλά είναι πιθανό ότι οι δύο άμεσοι διάδοχοί του Τ. Ι. Ροιμητάλκης και Τ. Ι. Ευπάτωρ ήταν γιοι του. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του, η πόλη της Χερσονήσου της Ταυρικής ήταν υπό τον άμεσο έλεγχό του. Ο Τ. Ι. Κότυς Β΄ αναφέρεται στα γραπτά τού Ρωμαίου Ιστορικού Φλαβίου Αρριανού και ήταν σύγχρονος της διακυβέρνησης τού Ρωμαίου αυτοκράτορα Αδριανού. Βασίλειο του Βοσπόρου Ρωμαϊκή Κριμαία Εγκυκλοπαίδεια της αρχαίας Ελλάδας By Nigel Guy Wilson Έκδοση: εικονογραφημένο Published by Routledge, 2006(ISBN 0-415-97334-1) ,(ISBN 978-0-415-97334-2) | Ο Τιβέριος Ιούλιος Κότυς Β΄ Φιλοκαίσαρ Φιλορωμαίος Ευσεβής (άκμασε τον 2ο αι., απεβ. το 131) από τη δυναστεία Τιβερίων-Ιουλίων του Βοσπόρου ήταν, ως υποτελής στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, βασιλιάς του Βασιλείου του Βοσπόρου. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B9%CE%B2%CE%AD%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%99%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CF%8C%CF%84%CF%85%CF%82_%CE%92%CE%84 |
Παύλος Καρρέρ | Καταγόταν από ιστορική αριστοκρατική οικογένεια της Ζακύνθου με ρίζες από την Κύπρο και τη Μάλτα. Ήταν γιος του Κωνσταντίνου Καρρέρ και της Πηγής Χαριάτη. Αδέλφια του: η Ιωάννα και ο Φρειδερίκος πολιτικός και λογοτέχνης. Σύζυγός του: η υψίφωνος Ισαβέλλα Ιατρά, πρωταγωνίστρια και ερμηνεύτρια των έργων του. Σπούδασε μουσική στη γενέτειρά του με τους Ιταλούς διδασκάλους Giuseppe Cricca, Francesco Marangoni και πιθανώς στην Κέρκυρα με τον Νικόλαο Χαλικιόπουλο Μάντζαρο. Διαθέτοντας φυσικό μουσικό χάρισμα, αλλά και εναρμονισμένος με το πολιτιστικό κλίμα των Ιονίων Νήσων της εποχής, στο οποίο κυριαρχούσε η ιταλική όπερα και η ευρωπαϊκή κουλτούρα, συνέθεσε τα πρώτα του μικρά μουσικά έργα περί τα τέλη της δεκαετίας του 1840.Το 1850, μεσούσης της ενοποίησης της Ιταλίας, ο Παύλος Καρρέρ μετακόμισε στο υπό αυστριακή κατοχή Μιλάνο. Εκεί παρακολούθησε ιδιαίτερα μαθήματα μουσικής με τους Raimondo Boucheron, Pietro Tassistro και Giuseppe Winter. Εντός του έτους παρουσίασε σε συναυλία στο θέατρο «Carcano» τα πρώτα ορχηστρικά του έργα και συνέθεσε την παρτιτούρα για το μπαλέτο του Tomaso Casati Bianca di Belmonte, που ανέβηκε στο «Teatro della Canobbiana». Υπό την προστασία του Francesco Lucca, του παντοδύναμου Ιταλού μουσικοεκδότη, ο Καρρέρ έκανε το ντεμπούτο του ως σύνθετης όπερας τον Αύγουστο του 1852 στο «Carcano», με το έργο Dante e Bice [Δάντης και Βεατρίκη], όπερα σε τρία μέρη βασισμένη σε λιμπρέτο του Serafino Torelli. Το έργο, το οποίο φαίνεται ότι προκάλεσε την αυστριακή αστυνομία με τις πολιτικές του αιχμές, αναφέρεται στον Ιταλό εθνικό ποιητή Δάντη Αλιγκέρι, τον ανεκπλήρωτο έρωτά του για τη Βεατρίκη Πορτινάρι, την πολιτική του δράση και τη συγγραφή της Θείας Κωμωδίας. Την επόμενη χρονιά ο Καρρέρ συνεργάστηκε με τον χορογράφο Αντρέα Παλαντίνο για το κωμικό μπαλέτο Cadet, il barbiere [Καντέτ ο μπαρμπέρης], το οποίο ανέβηκε στην «Canobbiana» χωρίς σημαντική απήχηση (Ιούνιος 1853). Ωστόσο, η χρονιά αυτή επεφύλαξε μία μεγάλη επιτυχία για τον νεαρό συνθέτη: η τρίπρακτη όπερα Isabella d’Aspeno παρουσιάστηκε στο Θέατρο Σαν Τζάκομο της Κέρκυρας (Φεβρουάριος 1854), για να ακολουθήσει μία θριαμβευτική δέσμη παραστάσεων στο μιλανέζικο «Carcano» (Απρίλιος 1854 και Μάρτιος 1856). Το έργο, πάνω σε λιμπρέτο αγνώστου ποιητή, υπογράφοντος με τα αρχικά R.G.S., κατέχει ιδιαίτερη θέση στην ιταλική οπερατική δημιουργία του mezzo ottocento, καθώς φαίνεται ότι αποτελεί ένα από τα πρότυπα της πασίγνωστης όπερας του Τζουζέπε Βέρντι, Χορός μεταμφιεσμένων. Η επιτυχία του Καρρέρ στις μιλανέζικες σκηνές συμπληρώνεται με το ανέβασμα της grand opéra La Rediviva [Η νεκραναστημένη], σε τρεις πράξεις και λιμπρέτο του Τζουζέπε Σάπιο. Η όπερα έτυχε θερμότατης υποδοχής όταν ανέβηκε ως υπερπαραγωγή στο «Carcano» (Ιανουάριος 1856), επιτυχία η οποία συνεχίστηκε στο Teatro Comunale του Como (Ιανουάριος 1857), καθώς και στο κερκυραϊκό Θέατρο Σαν Τζάκομο (Δεκέμβριος 1857). Καθ’ όλο το διάστημα της παραμονής του στην Ιταλία ο Καρρέρ επίσης συνέθεσε μουσική σαλονιού και ειδικότερα οπερατικές μεταγραφές για πιάνο και φλάουτο, χορούς και ασκήσεις solfège.Εμφορούμενος από το όραμα να δημιουργήσει εθνική μουσική και να καταστεί ο πρώτος εθνικός συνθέτης της Ελλάδας, ο Καρρέρ επαναπατρίστηκε το 1857 και εγκαταστάθηκε στη Ζάκυνθο. Εκεί συνεργάστηκε ως αρχιμουσικός και ως ιμπρεσάριος με τα τοπικά θέατρα, δίδαξε μουσική και παντρεύτηκε την υψίφωνο και πρωταγωνίστρια των έργων του, Ισαβέλλα Ιατρά. Την ίδια εποχή συνέθεσε την πρώτη του εθνικού περιεχομένου όπερα, τον τετράπρακτο Μάρκο Βότζαρη (1858-1860), καθώς και πολυάριθμα άσματα σε ελληνικούς στίχους, ανάμεσα στα οποία το πασίγνωστο κλέφτικο «Ο Γερο-Δήμος», ένα δημοτικοφανές τραγούδι που ενσωματώθηκε στην παραπάνω όπερα. Ο Μάρκος Βότζαρης μετά από πολλές περιπέτειες, λόγω του επαναστατικού του περιεχομένου, έκανε πρεμιέρα στην Πάτρα τον Απρίλιο του 1861 και θωρείται το πιο γνωστό έργο του Καρρέρ και η δημοφιλέστερη ελληνική όπερα του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα που γνώρισε πάνω από 45 σκηνικές διδασκαλίες. Το έργο, αρχικά συντεθειμένο σε ένα ιταλικό λιμπρέτο του Giovanni Caccialupi, σταδιακά μεταφράστηκε και καθιερώθηκε στα ελληνικά, προκαλώντας συχνά λαϊκό ενθουσιασμό στις πλατείες των θεάτρων όπου παρουσιάστηκε. Στην ίδια περίπου γραμμή, αλλά πιο προχωρημένες συνθετικά είναι και οι άλλες δύο εθνικές του όπερες, η ατμοσφαιρική οριεντάλ Κυρά Φροσύνη (λιμπρέτο από τον Ελισαβέτιο Μαρτινέγκο, βασισμένο στο ομότιτλο εκτενές ποίημα του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη), που παρουσιάστηκε στον ζακυνθινό «Απόλλονα» τον Νοέμβριο 1868 και η ηρωικού ύφους Δέσπω (λιμπρέτο από τον συλλέκτη δημοτικών τραγουδιών και πολυσχιδή λόγιο Αντώνιο Μανούσο), που ανέβηκε στον «Απόλλωνα» των Πατρών, τον Δεκέμβριο 1882. Τόσο η πρώτη, ένα ώριμο έργο με έντονο το κουλέρ λοκάλ και τα στοιχεία του αισθησιασμού και της ψυχογραφίας, όσο και η δεύτερη, ένα έργο με αισθητή εθνική σφραγίδα, πυκνό σε δημοτικά μελίσματα και μελωδικά μοτίβα, έχουν αποτυπωθεί σε δίσκους ακτίνας και είναι προσιτές στο κοινό. Παράλληλα με τα εθνικά του μελοδράματα, ο Καρρέρ συνέχισε να συνθέτει ιταλικού ύφους όπερες, όπως η μυθιστορηματικής πλοκής Fior di Maria [Μαριάνθη] (σε λιμπρέτο Giovanni Caccialupi, πρεμιέρα στο Θέατρο Σαν Τζάκομο της Κέρκυρας, Ιανουάριος 1868), στην οποία ανιχνεύονται ρεαλιστικά και προβεριστικά στοιχεία. Αποφασιστικότερα βήματα προς τον σκηνικό και τον μουσικό ρεαλισμό πραγματοποίησε με τη σύνθεση της Maria Antonietta (λιμπρέτο του Γεωργίου Ρώμα, πρεμιέρα στο θέατρο «Φώσκολος» της Ζακύνθου, Ιανουάριος 1884).Ιδιαίτερη θέση στην οπερατική του δημιουργία κατέχει η τελευταία του όπερα Μαραθών-Σαλαμίς, ένα φιλόδοξο έργο σε τέσσερα μέρη (σύνθεση του 1887), που συνδυάζει τον όψιμο νεοκλασικισμό με τον πρώιμο μουσικό ιμπρεσιονισμό και μία βαγκνερική τάση για ενότητα, το οποίο δεν παρουσιάστηκε στην εποχή του, αλλά… 115 χρόνια μετά (παγκόσμια πρώτη το 2003 από την Εθνική Λυρική Σκηνή).Κατά τη διάρκεια της καλλιτεχνικής του σταδιοδρομίας ο Καρρέρ επίσης εργάστηκε ως μουσικοδιδάσκαλος, διευθυντής ορχήστρας και συμβασιούχος ιμπρεσάριος. Ο Παύλος Καρρέρ υπήρξε ο δημοφιλέστερος Έλληνας μουσουργός του 19ου αιώνα, ενώ ανέπτυξε σημαντική σταδιοδρομία στην Ιταλία. Παρακολουθούσε από απόσταση αναπνοής τις εξελίξεις στο πεδίο της ευρωπαϊκής όπερας, αφουγκραζόταν την καλλιτεχνική νεωτερικότητα και ανανέωνε διαρκώς τη συνθετική του πρακτική. Στο συνθετικό του ύφος εντοπίζονται ιταλικές επιδράσεις, κυρίως από τον Verdi της μεσαίας περιόδου και το όψιμο belcanto. Ωστόσο, το μουσικό του ιδίωμα διακρίνεται για το ιδιαίτερο προσωπικό του στίγμα, καθώς και για την προσπάθειά του να προσδώσει εθνικό χρωματισμό στις δημιουργίες του. Διαδραμάτισε ηγετικό ρόλο στη χαρακτηριστικότερη εξέλιξη στο πεδίο της έντεχνης νεοελληνικής μουσικής που συντελέστηκε στα Επτάνησα των μέσων του 19ου αιώνα και αφορά στην πρώτη συστηματική προσπάθεια δημιουργίας αυθύπαρκτης εθνικής όπερας. Απεβίωσε στη Ζάκυνθο στις 7 Ιουνίου 1896. Όπερες Dante e Bice (Δάντης και Βεατρίκη) - 1852 Isabella d'Aspeno (Ισαβέλλα του Άσπεν) - 1853-54 La Rediviva (Η Νεκραναστημένη) - 1855 Marco Bozzari (Μάρκος Βότζαρης) - 1858-1860 Fior di Maria (Μαριάνθη) - 1867 Frossini (Η Κυρα-Φροσύνη) - 1868 Maria Antonietta (Μαρία Αντουανέττα) - 1873 Δέσπω - 1875 Μαραθών-Σαλαμίς - 1886-1888 Οπερέτες Ο Κόντε Σπουργίτης - 1888 (ημιτελής) Πλήρης εργογραφικός κατάλογος από τον Γιώργο Λεωτσάκο Λεωνίδας Ζώης, Λεξικόν Ιστορικόν και Λαογραφικόν Ζακύνθου, τόμος Α, Αθήνα 1963 Καρρὲρ Παύλος, Απομνημονεύματα του Καλλιτεχνικού μου Βίου, Χειρόγραφο, Μουσείο Σολωμού και Επιφανών Ζακυνθίων, 1887. Κονόμος Ντίνος (επιμέλεια), «Ἀνέκδοτα Ἀπομνημονεύματα τοῦ Παύλου Καρρὲρ», περιοδικό Φιλολογικὴ Πρωτοχρονιὰ (Ἀριστ. Ν. Μαυρίδης), χρόνος 19ος, Αθήνα, 1962, σ. 239-277. Λεωτσάκος Γιώργος (επιμέλεια), Παύλος Καρρέρ, Απομνημονεύματα και Εργογραφία, Μουσείο Μπενάκη & Ιόνιο Πανεπιστήμιο-Τμήμα Μουσικών Σπουδών, Αθήνα, 2003. Λούντζης Νίκιας, «Παύλος Καρρέρ – Πρωτοπόρος εθνικής μουσικής», Συμβολή εις την ιστορίαν της επτανησιακής μουσικής, Πρακτικά ομότιτλου συνεδρίου, Εταιρεία Κεφαλληνιακών Ιστορικών Ερευνών, Αργοστόλι, 2000, σ. 67-74. Ξεπαπαδάκου Αύρα, Ο Παύλος Καρρέρ και το Μελοδραματικό του Έργο, Διδακτορική Διατριβή, Ιόνιο Πανεπιστήμιο-Τμήμα Μουσικών Σπουδών, Κέρκυρα, 2005.[1] Ξεπαπαδάκου Αύρα, «Ο Μάρκος Βότζαρης του Παύλου Καρρέρ: Μία “εθνική” όπερα», περιοδικό Μουσικός Λόγος, Εξαμηνιαία Επιθεώρηση Μουσικής, Τεύχος 5, Μουσικός Εκδοτικός Οίκος Κ. Παπαγρηγορίου – Χ. Νάκας, Καλοκαίρι 2003, σ. 27-63. Ξεπαπαδάκου Αύρα, «Το πολυπαθές μελόδραμα Μαραθών–Σαλαμίς», Παράβασις, Επιστημονικό Δελτίο Τμήματος Θεατρικών Σπουδών Πανεπιστημίου Αθηνών, Ergo, Αθήνα, 2004, σ. 113-123. Ξεπαπαδάκου Αύρα, «Το εθνικό στοιχείο στην επτανησιακή όπερα. Η περίπτωση του Παύλου Καρρέρ», Αριάδνη, Επιστημονικό Περιοδικό της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Κρήτης, Ρέθυμνο, 2011, σ. 169-199 (pdf). Ξεπαπαδάκου Αύρα, «“Λεπτή κόκκινη γραμμή”: Η όπερα Maria Antonietta και η δεύτερη ευρωπαϊκή απόπειρα του Παύλου Καρρέρ», Πρακτικά του Συνεδρίου Επτανησιακή Όπερα και Μουσικό Θέατρο ως το 1953, Πανεπιστήμιο Αθηνών-Τμήμα Θεατρικών Σπουδών, Κρατική Ορχήστρα Αθηνών & Οργανισμός Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, Αθήνα, 2011, σ. 134-144 (pdf). Xanthoudakis, Haris, «Composers, Trends and the Question of Nationality in Nineteenth-Century Musical Greece», Nineteenth-Century Music Review 8/I («Music in Nineteenth Century Greece»), 2011, p. 41-55 Ξεπαπαδάκου Αύρα, Παύλος Καρρέρ, FagottoBooks, Αθήνα, 2013. Γεροθανάση, Σταματία, Η μουσική δραματουργία της ελληνικής όπερας, Διδακτορική διατριβή. Θεσσαλονίκη: Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο-Τμήμα Μουσικών Σπουδών, 2017. Μουσμούτης, Διονύσης, Παύλος Καρρέρ. Η “σκοτεινή” περίοδος (1850-1857), Ζάκυνθος: Πλέσσας, 2017. Ξεπαπαδάκου, Αύρα, «Ο Ρομαντισμός στην ελληνική όπερα του 19ου αιώνα», στα Πρακτικά του Ι΄ Διεθνούς Πανιονίου Συνεδρίου, Κέρκυρα: Εταιρεία Κερκυραϊκών Σπουδών - Μουσείο Σολωμού, 2018, σ. 143-154. Xepapadakou, Avra, “Operetta in Greece”, in: The Cambridge Companion to Operetta, Anastasia Belina & Derek B. Scott (eds), Cambridge: Cambridge University Press, 2019, p. 167-186. Ξεπαπαδάκου, Αύρα, «Το ιστορικό της σύνθεσης και η σκηνική πορεία της Φροσύνης». Κείμενα για το πρόγραμμα της παράστασης της όπερας Φροσύνη του Παύλου Καρρέρ, Αθήνα: Εθνική Λυρική Σκηνή, 2021, σ. 24-34. Ξεπαπαδάκου, Αύρα, «Δέσπω, το πρώτο ελληνικό τραγικό μελόδραμα». Κείμενα για το πρόγραμμα της παράστασης της όπερας Δέσπω του Παύλου Καρρέρ, Αθήνα: Εθνική Λυρική Σκηνή, σ. 74-83. Xepapadakou, Avra, “Isabella d’Aspeno or Gustav’s Disguises: An Unknown Prototype of Un Ballo in Maschera?”, Zealos: Studies in the Humanities, Social Sciences, Arts & Design 1, 2023, σ. 41-56. | Ο Παύλος Καρρέρ ή Καρρέρης (Ζάκυνθος, 12 Μαΐου 1829 - Ζάκυνθος, 7 Ιουνίου 1896) ήταν Έλληνας συνθέτης. Υπήρξε ηγετική μορφή της επτανησιακής μουσικής και δημιουργός εθνικής όπερας και φωνητικής μουσικής βασισμένης σε ελληνικά θέματα, ελληνόγλωσσα λιμπρέτα και στίχους, καθώς και μελωδίες εμπνευσμένες από τη δημοτική και την αστικολαϊκή παράδοση της νεότερης Ελλάδας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CF%81%CF%81%CE%AD%CF%81 |
Μελέτη της Ικαρίας | Μεσογειακή διατροφή Chrysohoou, Christina; Tsitsinakis, George; Siassos, Gerassimos; Psaltopoulou, Theodora; Galiatsatos, Nikos; Metaxa, Vasiliki; Lazaros, George; Miliou, Antigoni και άλλοι. (2011). «Fish Consumption Moderates Depressive Symptomatology in Elderly Men and Women from the IKARIA Study». Cardiology Research and Practice 2011: 219578. doi:10.4061/2011/219578. PMID 21197433. Panagiotakos, Demosthenes B; Chrysohoou, Christina; Siasos, Gerasimos; Zisimos, Konstantinos; Skoumas, John; Pitsavos, Christos; Stefanadis, Christodoulos (2011). «Sociodemographic and Lifestyle Statistics of Oldest Old People (>80 Years) Living in Ikaria Island: The Ikaria Study». Cardiology Research and Practice 2011: 679187. doi:10.4061/2011/679187. PMID 21403883. Buettner, Dan (October 24, 2012). «The Island Where People Forget to Die». The New York Times. https://www.nytimes.com/2012/10/28/magazine/the-island-where-people-forget-to-die.html?pagewanted=all&_r=0. Ανακτήθηκε στις November 12, 2012. | Η μελέτη της Ικαρίας είναι μια μικρής κλίμακας έρευνα της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών σχετικά με τη διατροφή και τον τρόπο ζωής των Ελλήνων άνω των 80 ετών στο νησί της Ικαρίας. Η μελέτη διαπίστωσε ότι η Ικαριακή διατροφή περιλαμβάνει τα εξής τρόφιμα: ελαιόλαδο, κόκκινο κρασί, ψάρι, καφέ, τσάι από βότανα, μέλι, πατάτες, ρεβίθια, μαυρομάτικα φασόλια, φακές και περιορισμένη ποσότητα κρέατος, ζάχαρης και γαλακτοκομικών προϊόντων, εκτός από το κατσικίσιο γάλα. . Τα δεδομένα έδειξαν ότι οι άνθρωποι στην Ικαρία πέτυχαν επιτυχή γήρανση μειώνοντας τη συναισθηματική και γνωστική δυσλειτουργία ενώ διατηρούσαν τις σωματικές τους δραστηριότητες στα γεράματα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CE%BB%CE%AD%CF%84%CE%B7_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%99%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82 |
Λουί Μπαρτού | Ως πρωθυπουργός ο Μπαρτού ψήφισε νόμο τον Ιούνιο του 1913 με στόχο τη διασφάλιση των εργαζομένων γυναικών πριν και μετά τον τοκετό. Κατείχε επίσης υπουργικό θώκο άλλες δεκατρείς φορές. Υπηρέτησε ως υπουργός Εξωτερικών το 1934. Ήταν το κύριο πρόσωπο πίσω από τη γαλλοσοβιετική συνθήκη αμοιβαίας βοήθειας του 1935, αν και το σύμφωνο υπεγράφη από τον διάδοχό του, Πιέρ Λαβάλ. Ως εθνικός ήρωας του Α' Π.Π. και αναγνωρισμένος συγγραφέας, ο Μπαρτού εξελέγη στη Γαλλική Ακαδημία μετά το τέλος αυτού του πολέμου. Το 1934 προσπάθησε να δημιουργήσει μια ανατολική συνθήκη που θα περιλάμβανε τη Γερμανία, την ΕΣΣΔ, την Πολωνία, την Τσεχοσλοβακία και τις χώρες της Βαλτικής στη βάση της εγγύησης από τη Γαλλία των ευρωπαϊκών συνόρων της Σοβιετικής Ένωσης και των ανατολικών συνόρων της τότε ναζιστικής Γερμανίας από τη Σοβιετική Ένωση. Πέτυχε την είσοδο της Σοβιετικής Ένωσης στην Κοινωνία των Εθνών τον Σεπτέμβριο του 1934. Ως υπουργός Εξωτερικών, ο Μπαρτού συναντήθηκε με το βασιλέα Αλέξανδρο Α΄ της Γιουγκοσλαβίας κατά την επίσημη επίσκεψή του στη Μασσαλία, τον Οκτώβριο του 1934. Στις 9 Οκτωβρίου, ο Αλεξανδρος Α΄ και και ο Μπαρτού δολοφονήθηκαν από τον Βλάντο Τσερνοζέμσκι (Vlado Chernozemski), Βούλγαρο επαναστάτη με περίστροφο. Μία από τις σφαίρες χτύπησε τον Μπαρτού στο χέρι, αποκόπτοντας ζωτική αρτηρία. Πέθανε από υπερβολική απώλεια αίματος σε λιγότερο από μία ώρα αργότερα. Η δολοφονία είχε σχεδιαστεί στη Ρώμη από τον Άντε Πάβελιτς, επικεφαλής της κροατικής Ουστάσι, τον Αύγουστο του 1934. Ο Πάβελιτς βοηθήθηκε από τον Γκέοργκ Πέρσεβιτς (Georg Percevic), πρώην αξιωματικό του στρατού αυστροουγγρικής καταγωγής. Η Γαλλία ζήτησε ανεπιτυχώς την έκδοση του Πέρσεβιτς και του Πάβελιτς. Αυτή η δολοφονία έληξε την καριέρα του νομάρχη της Μπους-ντι-Ρον (Bouches-du-Rhone), Πιερ Ζουανό (Pierre Jouhannaud) και του διευθυντή της Εθνικής Αστυνομίας, Ζαν Μπερτουάν (Jean Berthoin). Η δολοφονία του Μπαρτού και του Αλέξανδρου Α΄ οδήγησε στη «Συμφωνία για την Πρόληψη και την Τιμωρία της Τρομοκρατίας» που συνήφθη στη Γενεύη από την Κοινωνία των Εθνών στις 16 Νοεμβρίου 1937. Η σύμβαση υπεγράφη από 25 κράτη και επικυρώθηκε μόνο από την Ινδία. Ο Μπαρτού κηδεύτηκε δημοσία δαπάνη τέσσερεις ημέρες μετά τον θάνατό του. Louis Barthou at Find a Grave "The King is Dead, Long Live the Balkans! Watching the Marseilles Murders of 1934" The Watson Institute | Ο Ζαν-Λουί Μπαρτού (γαλλική γλώσσα: Louis Barthou, ΔΦΑ: ʒɑ̃ lwi baʁtu, 25 Αυγούστου 1862 – 9 Οκτωβρίου 1934) ήταν Γάλλος πολιτικός της τρίτης γαλλικής δημοκρατίας που υπηρέτησε ως πρωθυπουργός της Γαλλίας επί οκτώ μήνες το 1913. Σε ό,τι αφορά στην κοινωνική του πολιτική, ο Μπαρτού ως πρωθυπουργός εισήγαγε (τον Ιούλιο του 1913) τον θεσμό των επιδομάτων σε οικογένειες με παιδιά. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF%CF%85%CE%AF_%CE%9C%CF%80%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%BF%CF%8D |
Όρη του Καντάλ | Η προέλευση της λέξης Καντάλ (Cantal) είναι, σύμφωνα με τον Γάλλο γλωσσολόγο Αλμπέρ Ντωζά (Albert Dauzat), προ-λατινική, από τον παλιό τύπο Cantallu, του οποίου η ρίζα είναι η κελτική λέξη Cant=λαμπερός. Παλιά ονομάζονταν επίσης Κελτικά όρη (monts Celtiens) επειδή εμφανίζονται σε αρχαίες διαδρομές ως όρη των Κελτών (Mons Celtarum). Ο αρχαίος ρωμαϊκός δρόμος που τα διέσχιζε από βορρά προς νότο ήταν επίσης γνωστός ως Κελτική οδός (Via Celtica). Τα όρη Καντάλ, μία από τις πέντε φυσικές περιοχές που αποτελούν το Φυσικό περιφερειακό πάρκο των Ηφαιστείων της Ωβέρνης, καταλαμβάνουν κεντρικά το μεγαλύτερο μέρος του νομού στον οποίο έδωσαν το όνομά τους, στην περιοχή Ωβέρνη-Ρον-Αλπ, στο κέντρο του Μασίφ Σαντράλ. Καταλαμβάνουν επίσης μέρος του βόρειου άκρου του νομού Αβερόν. Οριοθετούνται από τις ακόλουθες φυσικές περιοχές: Ωμπράκ στα νοτιοανατολικά. η πλανέζ του Σαιν-Φλουρ στα ανατολικά. Σεζαλιέ στα βορειοανατολικά. Αρτάνς στα βόρεια. Μωριακουά στα δυτικά. Σαταινιεραί προς τα νοτιοδυτικά. Το στρωματοηφαίστειο του Καντάλ είναι το μεγαλύτερο στην Ευρώπη. Εμφανίστηκε πριν από 13 εκατομμύρια χρόνια και οι τελευταίες εκρήξεις του χρονολογούνται από περίπου πριν 2 εκατομμύρια χρόνια. Κατέρρευσε σε μεγάλο βαθμό από φαινόμενα μαζικής κατάρρευσης και από τη διάβρωση των ποταμών και των παγετώνων. Έχει περίπου κυκλική διάμετρο μεταξύ 50 και 70 χιλιομέτρων και έκταση 2.700 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Το υψηλότερο σημείο είναι το Πλον ντυ Καντάλ (1.855 μέτρα) και βρίσκεται στο ανατολικό τμήμα του ορεινού όγκου. Περίπου 20 κοιλάδες σχηματίστηκαν στην περιοχή, που ξεκινούν ακτινωτά από το κέντρο και χωρίζουν το βασαλτικό οροπέδιο σε τριγωνικά κομμάτια με εύφορο έδαφος που ονομάζονται πλανέζ (κοιλάδα σε οροπέδιο). Αυτές οι κοιλάδες καταλήφθηκαν από παγετώνες κατά τη διάρκεια της τελευταίας εποχής των παγετώνων, γεγονός που εξηγεί το σχήμα τους. Τα όρη Καντάλ είναι ανάμεσα στις περιοχές της Γαλλίας με την υψηλότερη υδατόπτωση. Από τις πλαγιές πηγάζουν πολλά ρέματα και ποτάμια. Συνεισφέρουν σε διαφορετικές λεκάνες απορροής και εκβάλλουν στον Ατλαντικό Ωκεανό. Η παρουσία του νερού δημιουργεί ιδιαίτερα πράσινα τοπία, εξ ου και η ονομασία «πράσινη περιοχή» που δίνεται στο νομό Καντάλ. Συμβάλλει επίσης στο σχηματισμό πολλών καταρρακτών, φαραγγιών, λιμνών και υγρότοπων. Το ηφαιστειακό σύμπλεγμα του Καντάλ αποτελείται από πολλές κορυφές, οι πιο γνωστές από τις οποίες είναι: Πουί Μαρί (1.787 μέτρα), που προσφέρει ένα πανέμορφο πανόραμα από την κορυφή της, προσβάσιμο από τη διάβαση Πα ντε Περόλ. Πλον ντυ Κανάλ (1.855 μέτρα), προσβάσιμο από το χιονοδρομικό κέντρο του Λιοράν και από τη διάβαση του Πρα-ντε-Μπουκ. Πουί Γκριού (1.690 μέτρα). Πουί Σαβαρός (1.739 μέτρα). Πουί ντε Περ-Ας (1.806 μέτρα), προσφέροντας μια υπέροχη πανοραμική θέα στις παγετώδεις κοιλάδες των ποταμών Σαντουάρ και Ιμπραντίν. Πουί ντε Σεσέζ (1.650 μέτρα), που προσφέρει ένα πανόραμα στις παγετώδεις κοιλάδες των ποταμών Σαντουάρ και Αλανιόν. Το μεγαλύτερο μέρος της οικονομίας επικεντρώνεται στη γεωργία και ιδιαίτερα στην εκτροφή βοοειδών. Η τοπική φυλή βοοειδών είναι τα βοοειδή Σαλέρ, που εκτρέφονται για το κρέας και το γάλα τους (για να παρασκευάσουν τυρί Καντάλ και Σαλέρ). Πολύ αναπτυγμένος είναι ο τουρισμός σε όλες τις εποχές του χρόνου. Εδώ βρίσκεται το Λιοράν, το μεγαλύτερο χιονοδρομικό κέντρο του Μασίφ Σαντράλ. Τα όρη Καντάλ Αρχειοθετήθηκε 2019-09-03 στο Wayback Machine. (γαλλικά) Οι κορυφές του όρους Καντάλ Αρχειοθετήθηκε 2019-09-03 στο Wayback Machine. (αγγλικά) | Τα όρη Καντάλ (ή Ηφαίστεια του Καντάλ), (γαλλικά: Monts du Cantal), είναι μια οροσειρά που βρίσκεται στα κέντρο-δυτικά του Μασίφ Σαντράλ, στο νομό Καντάλ της περιοχής Ωβέρνη-Ρον-Αλπ. Αποτελούν τμήμα του Φυσικού περιφερειακού πάρκου των ηφαιστείων της Ωβέρνης και δημιουργήθηκαν από το μεγαλύτερο ορατό στρωματοηφαίστειο στην Ευρώπη. Ο ορεινός όγκος έδωσε το όνομά του σε ένα νομό, σε ένα τυρί που παράγεται στην περιοχή και στο άλογο του Ναπολέοντα Α΄ στη μάχη του Αούστερλιτς. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8C%CF%81%CE%B7_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9A%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AC%CE%BB |
RGB | Η επιλογή των βασικών χρωμάτων προήλθε πιθανώς από την ανθρώπινη βιολογία επειδή είναι ερεθίσματα τα οποία διεγείρουν συγκεκριμένους δέκτες του ανθρώπινου αμφιβληστροειδούς. Το ανθρώπινο μάτι έχει 3 τέτοιους δέκτες (κωνία), και ο κάθε ένας είναι ευαίσθητος σε συγκεκριμένη περιοχή μήκους κύματος, αλλά είναι γενικά πιο ευαίσθητα στο πράσινο φως.Για να παραχθούν καλύτερες σειρές χρώματος για τα είδη εκτός από τους ανθρώπους, θα έπρεπε να χρησιμοποιηθούν άλλα αρχικά χρώματα. Για τα είδη με τέσσερις διαφορετικούς δέκτες χρώματος, όπως πολλά πουλιά, κάποιος θα χρησιμοποιούσε τέσσερα αρχικά χρώματα. Για τα είδη με ακριβώς δύο είδη δεκτών, όπως τα περισσότερα θηλαστικά, κάποιο θα χρησιμοποιούσε δύο αρχικά χρώματα. Αλλά ακόμη και για τους ανθρώπους, η χρήση των τριών βασικών χρωμάτων δεν είναι πάντα η αποδοτικότερη. Μια κοινή εφαρμογή του προτύπου χρώματος RGB είναι οι οθόνες καθοδικού σωλήνα, υγρών κρυστάλλων ή πλάσματος. Κάθε εικονοκύτταρο στην οθόνη μπορεί να αντιπροσωπευθεί ως τιμές έντασης για το κόκκινο, πράσινο και μπλε. Λόγω της διόρθωσης γάμμα η ένταση του παραγόμενου χρώματος στις συσκευές απεικόνισης (π.χ. οθόνη) δεν είναι πάντα άμεσα ανάλογη προς τις τιμές R, G, B. Δηλαδή ακόμα κι αν μια τιμή 0,5 είναι πολύ κοντά στα μισά του δρόμου μεταξύ 0 και 1 (πλήρης ένταση), ουσιαστικά η παραγόμενη ένταση όταν το σήμα εισόδου είναι (0,5 0,5 0,5) πλησιάζει περισσότερο το 22% της πλήρους έντασης με σήμα εισόδου (1,0 1,0 1,0), υποθέτοντας τυπική οθόνη με συντελεστή γάμμα 2,2. Η κατάλληλη αναπαραγωγή των χρωμάτων στα επαγγελματικά περιβάλλοντα απαιτεί την εκτενή ρύθμιση χρώματος όλων των συσκευών που χρησιμοποιούνται στη διαδικασία παραγωγής. Αυτό οδηγεί σε διάφορες (διαφανείς προς το τελικό αποτέλεσμα) μετατροπές μεταξύ χρωματικών προτύπων, προκειμένου να εξασφαλιστεί συνέπεια χρώματος σε όλη τη διαδικασία. Μαζί με τη δημιουργική επεξεργασία, τέτοιες επεμβάσεις στις ψηφιακές εικόνες βλάπτουν εγγενώς την εικόνα, μειώνοντας τη μέγιστη γκάμα χρωμάτων. Επομένως όσο μεγαλύτερο είναι το χρωματικό βάθος της αρχικής εικόνας, τόσο μικρότερη απόκλιση από τον αρχικό χρωματικό χώρο θα έχει η τελική εικόνα. Γι’ αυτό οι επαγγελματικές συσκευές (π.χ. scanners) και τα εργαλεία λογισμικού (π.χ. Photoshop) μετατρέπουν σε 48 bit τις εικόνες (16 bit ανά χρωματικό κανάλι) προκειμένου να αυξηθεί η πυκνότητα της γκάμας. Ένα χρώμα στο πρότυπο χρώματος RGB μπορεί να περιγραφεί με το προσδιορισμό του πόσο κάθε ένα από το κόκκινο, πράσινο και μπλε χρώματα συμπεριλαμβάνεται. Κάθε ένα μπορεί να ποικίλει μεταξύ του ελάχιστου (καθόλου χρώμα) και του μεγίστου (πλήρης ένταση). Εάν όλα τα χρώματα είναι στο ελάχιστο το αποτέλεσμα είναι μαύρο. Εάν όλα τα χρώματα είναι στο μέγιστο, το αποτέλεσμα είναι το άσπρο. Τα χρώματα μπορούν να περιγραφούν ποσοτικά με διάφορους τρόπους: Οι επιστήμονες του χρώματος συχνά τοποθετούν τα χρώματα στην κλίμακα 0 (ελάχιστο) έως 1 (μέγιστο). Πολλοί μαθηματικοί τύποι που σχετίζονται με το χρώμα χρησιμοποιούν αυτές τις τιμές. Π.χ. το μέγιστο κόκκινο είναι 1,0,0 για Κόκκινο, Πράσινο, Μπλε.Οι τιμές χρώματος μπορούν να γραφτούν επίσης ως ποσοστά, από 0% (ελάχιστο) ως 100% (μέγιστο). Το μέγιστο κόκκινο είναι 100%, 0%, 0%.Οι τιμές χρώματος μπορούν να γραφτούν ως αριθμοί στην κλίμακα 0 έως 255, απλά με τον πολλαπλασιασμό της κλίμακας 0.0 έως 1.0 με 255. Αυτό το μοντέλο απαντάται συνήθως στην πληροφορική, όπου οι προγραμματιστές προτιμούν να αποθηκεύουν κάθε αξία χρώματος σε ένα byte (8 bit). Αυτή η σύμβαση έχει γίνει τόσο διαδεδομένη ώστε πολλοί συγγραφείς την θεωρούν αυτονόητη και δεν παρέχουν το σωστό υπόβαθρο αναφοράς. Το μέγιστο κόκκινο είναι το 255,0,0.Η ίδια σειρά, 0 έως 255, γράφεται μερικές φορές σε δεκαεξαδικό, και ίσως με ένα πρόθεμα (π.χ. #). Επειδή οι δεκαεξαδικοί αριθμοί σε αυτήν την κλίμακα μπορούν να γραφτούν με ένα σταθερό σχήμα δύο ψηφίων, το μέγιστο κόκκινο #FF, #00, #00 μπορεί να γραφτεί και σαν #ff0000. Αυτή η σύμβαση χρησιμοποιείται στα χρώματα στο διαδίκτυο και θεωρείται επίσης από μερικούς συγγραφείς αυτονοήτη. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα RGB στο Wikimedia Commons | Το πρότυπο χρώματος RGB είναι ένα προσθετικό πρότυπο στο οποίο τα χρώματα κόκκινο, πράσινο και μπλε (χρώματα που χρησιμοποιούνται συχνά σε προσθετικά χρωματικά πρότυπα) συνδυάζονται με διάφορους τρόπους για να αναπαραχθούν άλλα χρώματα. Το όνομα του προτύπου και η σύντμηση RGB προέρχονται από τα τρία βασικά χρώματα, το κόκκινο (Red), πράσινο (Green), και το μπλε (Blue). Αυτά τα τρία χρώματα δεν πρέπει να συγχέονται με τα τρία ανακλαστικά χρώματα κόκκινο, μπλε, και κίτρινο, τα οποία αναφέρονται στον χώρο των τεχνών ως βασικά χρώματα. | https://el.wikipedia.org/wiki/RGB |
Microsoft Edge | Τον Δεκέμβριο του 2014 γράφοντας για το ZDNet, η συγγραφέας άρθρων τεχνολογικού περιεχομένου, Mary Jo Foley ανέφερε ότι η Microsoft αναπτύσσει ένα νέο πρόγραμμα περιήγησης στο Web με την κωδική ονομασία "Spartan" για τα Windows 10. Ισχυρίστηκε ότι "Spartan" θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ένα νέο προϊόν ξεχωριστό από τον Internet Explorer. Ο Microsoft Edge και ο Internet Explorer 11 θα διατηρηθούν και οι δύο για λόγους συμβατότητας.Στις αρχές Ιανουαρίου 2015, το The Verge παρείχε συμπληρωματικές λεπτομέρειες γύρω από τον "Spartan" από πηγές κοντά στη Microsoft, συμπεριλαμβανομένων των αναφορών ότι θα αντικαταστήσει τον Internet Explorer τόσο για τις εκδόσεις των Windows 10 για τον υπολογιστή όσο και για το κινητό. Η Microsoft παρουσίασε επίσημα τον "Spartan" κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης για τα Windows 10 στις 21 Ιανουαρίου του 2015.Ο Microsoft Edge διατέθηκε για πρώτη φορά στο κοινό ως το προεπιλεγμένο πρόγραμμα περιήγησης των Windows 10 Technical Preview (έκδοση 10049), όπως ανακοινώθηκε στις 30 Μαρτίου 2015. Η νέα μηχανή λογισμικού πλοήγησης που χρησιμοποιείται από τον "Spartan" ήταν προηγουμένως διαθέσιμη στα Windows 10 ως μέρος του Internet Explorer 11. Στις 29 του Απρίλη του 2015, κατά το συνέδριο Build της Microsoft, ανακοινώθηκε ότι ο "Spartan" θα ονομάζεται επισήμως Microsoft Edge, χρησιμοποιώντας ένα ελαφρώς διαφορετικό λογότυπο από τον Internet Explorer. Η Microsoft έχει "κολλήσει" με τα λογότυπα "Ε", έτσι ώστε οι καταναλωτές οι οποίοι θα χρησιμοποιούν τον Edge να γνωρίζουν ότι αυτό είναι το νέο πρόγραμμα περιήγησης. Ο Microsoft Edge αποτελεί το προεπιλεγμένο πρόγραμμα περιήγησης στους υπολογιστές με Windows 10 και Windows 11, αντικαθιστώντας τον Internet Explorer 11. Ο Edge παλαιού τύπου χρησιμοποιούσαι μια μηχανή λογισμικού πλοήγησης, επίσης γνωστή ως EdgeHTML, η οποία διακλαδίζώταν από την Trident που είχε ως στόχο "τη διαλειτουργικότητα με τον σύγχρονο ιστό". Η μηχανή λογισμικού πλοήγησης του Edge χρησιμοποιειούταν από προεπιλογή στα Windows 10, και οι σελίδες μπορούσαν να αποδοθούν στην μηχανή λογισμικού πλοήγησης MSHTML (παλαιού τύπου) για να υπάρχει συμβατότητα με συγκεκριμένες ιστοσελίδες επιχειρήσεων.Από το 2019 ο Edge χρησιμοποιεί την μηχανή Chromium. Ο Edge δεν υποστηρίζει τεχνολογίες παλαιού τύπου, όπως το ActiveX και τα αντικείμενα Browser Helper και χρησιμοποιεί αντί για αυτά, ένα σύστημα επεκτάσεων. Ο Internet Explorer 11 παραμένει διαθέσιμος παράλληλα με τον Edge στα Windows 10 και Windows 11 για λόγους συμβατότητας μέσο της λειτουργίας Internet Explorer του Edge. Η έκδοση είναι σχεδόν όμοια με αυτήν των Windows 8.1 και δεν θα χρησιμοποιεί τη μηχανή λογισμικού πλοήγησης του Edge (Edge Engine) όπως είχε αρχικά ανακοινωθεί.Ο Microsoft Edge ενσωματώνει online πλατφόρμες της Microsoft, την ψηφιακή βοηθό Cortana, παρέχει φωνητικό έλεγχο, λειτουργία αναζήτησης, και δυναμικές, εξατομικευμένες πληροφορίες που σχετίζονται με τις αναζητήσεις που πραγματοποιεί ο χρήστης μέσα από τη γραμμή διευθύνσεων. Οι χρήστες μπορούν να κάνουν σχολιασμούς (επισημάνσεις) σε ιστοσελίδες οι οποίες μπορούν να αποθηκευτούν και να μοιραστούν μέσω του OneDrive. Ενσωματώνει επίσης τη λειτουργία "Λίστα ανάγνωσης" για να μπορείτε να συγχρονίσετε περιεχόμενο μεταξύ συσκευών, και παρέχει μία "Λειτουργία ανάγνωσης" που αφαιρεί περιττά στοιχεία από τις ιστοσελίδες για να βελτιώσει την ευχέρεια ανάγνωσής τους. Ο Microsoft Edge επιτυγχάνει υψηλές επιδόσεις στη χρήση JavaScript. To Chakra JavaScript engine που χρησιμοποιεί ο Edge, είναι ταχύτερο από κάθε άλλο πρόγραμμα περιήγησης 64bit που κυκλοφορεί αυτή τη στιγμή στην αγορά με αποτέλεσμα να ξεπερνά τους Firefox και Chrome, αλλά και τον Internet Explorer. Η δοκιμαστική έκδοση του Microsoft Edge Ο Microsoft Edge | Ο Microsoft Edge (ή απλά Edge) είναι ένα πρόγραμμα περιήγησης στο διαδίκτυο της Microsoft. Παρουσιάστηκε επίσημα στις 21 Ιανουαρίου του 2015 και κυκλοφόρησε για πρώτη φορά σε δοκιμαστική έκδοση στις 30 Μαρτίου 2015. Ο Microsoft Edge αντικατέστησε τον Internet Explorer ως το προεπιλεγμένο πρόγραμμα περιήγησης των Windows 10 και Windows 11 σε υπολογιστές, smartphones και tablets. Ο Microsoft Edge έχει σχεδιαστεί να είναι ένα ελαφρύ πρόγραμμα περιήγησης στο διαδίκτυο. Καταργεί την υποστήριξη για τεχνολογίες παλαιού τύπου, όπως το ActiveX και περιλαμβάνει ενσωματωμένες υπηρεσίες της Microsoft, όπως η τεχνητή νοημοσύνη του Microsoft Bing και το OneDrive, και προσφέρει επίσης εργαλεία δημιουργίας εικόνων με τεχνητή νοημοσύνη, δημιουργίας σχολίων και μια λειτουργία ανάγνωσης. | https://el.wikipedia.org/wiki/Microsoft_Edge |
Πρωτάθλημα Ε.Π.Σ. Αθηνών 1926-27 | Η διοργάνωση ξεκίνησε στα τέλη Νοέμβρίου 1926 και ολοκληρώθηκε την Κυριακή 19 Ιουνίου 1927 με το δεύτερο αγώνα κατάταξης ΠΑΟ-ΑΕΚ. Οι συναντήσεις διεξήχθησαν σε τέσσερα γήπεδα, καθώς στα προϋπάρχοντα των Παναθηναϊκού και Γουδή, προστέθηκαν από το καλοκαίρι του 1926 εκείνα των Πανελληνίου και Απόλλωνα (στο Ρουφ). Στη δύναμη της ΕΠΣΑ εντάχθηκαν τέσσερις ακόμα σύλλογοι: η Αθλητική Ένωση Εμποροϋπαλλήλων, ο Εργατικός Αθλητικός Όμιλος, ο Α.Π.Σ. Πέλοψ Μελαντίας και η Π.Α.Ο. Δάφνη Αθηνών, που συγκρότησαν τη νεοσύστατη Γ΄ κατηγορία και ανέβασαν το συνολικό αριθμό μελών στα 19. Τα ενεργά, όμως, σωματεία ήταν τελικά 17, δεδομένου ότι ο Κυπριακός Ποδοσφαιρικός Σύλλογος και ο Αγγλικός Όμιλος δεν μετείχαν στο πρωτάθλημα. Μέλος εγγράφηκε και ο Αχιλλεύς, ο οποίος διαλύθηκε πριν πάρει μέρος στη Γ΄ κατηγορία. Οι ομάδες και το σύστημα διεξαγωγής ανά κατηγορία είχαν ως εξής: Α΄ κατηγορία επτά (7) ομάδων σε πρωτάθλημα δύο φάσεων: προκριματική ενός γύρου (6 αγώνες) και τελική με 4 ομάδες Β΄ κατηγορία έξι (6) ομάδων σε πρωτάθλημα δύο φάσεων: προκριματική ενός γύρου (5 αγώνες) και τελική δύο γύρων με 4 ομάδες (6 αγ.) Γ΄ κατηγορία τεσσάρων (4) ομάδων σε πρωτάθλημα δύο γύρων (6 αγώνες). Μετείχαν 7 ομάδες: Παναθηναϊκός, Απόλλων Σμύρνης, ΑΕΚ, Ατρόμητος Αθηνών, Αθηναϊκός Α.Σ., Αρμενική Ένωση και Π.Σ. Γουδί Προκριματική φάση: ενιαίος όμιλος ενός γύρου (6 αγώνες), από τον οποίο προκρίθηκαν οι 4 πρώτες και υποβιβάστηκε η ουραγός Τελική φάση: όμιλος ενός γύρου (3 αγώνες), αντί δύο γύρων όπως προέβλεπε η προκήρυξη της διοργάνωσης. Λόγω καθυστερήσεων στο πρόγραμμα (από τους πολλούς φιλικούς αγώνες με ξένους συλλόγους και μεταξύ των μικτών ομάδων Αθήνας, Πειραιά και Θεσσαλονίκης), η Ένωση υποχρεώθηκε να ματαιώσει το β΄ γύρο και ο τίτλος να κριθεί σε αγώνα κατάταξης Παναθηναϊκού-ΑΕΚ που ισοβαθμούσαν. Πρωταθλητής: Παναθηναϊκός Υποβιβασμός στη Β΄: Αρμενική Ένωση - τελικά παρέμεινε στην κατηγορία εξαιτίας της αποχώρησης ΑΕΚ, Απόλλωνα και Παναθηναϊκού Άνοδος από Β΄: Αίας Αθηνών. Αποτελέσματα ο αγώνας ΠΑΟ-Γουδί αναβλήθηκε λόγω πλημμύρας στο γήπ. Πανελληνίου από βροχόπτωση και το Γουδί, με ασθενείς κάποιους παίκτες του, δεν "κατέβηκε" πιθανώς στον επαναληπτικό - το αποτέλεσμα του οποίου, πάντως, δεν θα επηρέαζε την πρόκριση στην τελική φάση. Βαθμολογία Αποτελέσματα ΠΑΟ-ΑΕΚ: 1-1 (Φ. Ασπρογέρακας 30΄ - Νεγρεπόντης 55΄) ΑΕΚ-Ατρόμητος: 4-0 (Καρυωτάκης 15΄, Νεγρεπόντης 20΄ και 60΄, Αρμάος 80΄) ΠΑΟ-Απόλλων: 4-2 (Σιδηρόπουλος 20΄ και 55΄, Παπαδόπουλος 25΄, Μινασιάν - Μαυρομάτης 44΄, Καμπουρόπουλος) ΠΑΟ-Ατρόμητος: 5-1 ΑΕΚ-Απόλλων: νίκη ΑΕΚ Απόλλων-Ατρόμητος: νίκη Απόλλωνα Βαθμολογία Μετά την ολοκλήρωση του α' και τη ματαίωση του β' γύρου της τελικής φάσης, οι ισόβαθμες στην κορυφή Παναθηναϊκός και ΑΕΚ έδωσαν αγώνα κατάταξης για την ανάδειξη του πρωταθλητή. Η αναμέτρηση έληξε ισόπαλη, οπότε χρειάστηκε δεύτερη στην οποία νίκησαν δύσκολα οι πράσινοι: 5 Ιουνίου 1927, γήπ. ΠΑΟ: Παναθηναϊκός - ΑΕΚ: 1-1 (ημίχρ. 0-1) 19 Ιουνίου 1927, γήπ. ΠΑΟ: Παναθηναϊκός - ΑΕΚ: 1-0 (ημίχρ. 0-0). Στην τελική φάση αγωνίστηκαν οι ποδοσφαιριστές: Τερματοφύλακας: Γρηγοριάδης Οπισθοφύλακες: Νικολαΐδης, Αραβοσιτάς Μέσοι: Β. Τριανταφύλλης, Ανδρίτσος, Πανουργιάς, Κ. Μπαλτάσης Επιθετικοί: Στ. Γεωργιάδης, Σ. Ασπρογέρακας, Δ. Σιδηρόπουλος, Μινασιάν, Φ. Ασπρογέρακας, Παπαδόπουλος. Ο τερματοφύλακας του Παναθηναϊκού Ηλίας Γρηγοριάδης στις 19 Ιουνίου του 1927 συμμετείχε στον κρίσιμο αγώνα για το Πρωτάθλημα, στον οποίο ο Παναθηναϊκός επικράτησε με 1-0 επί της ΑΕΚ. Δέχθηκε χτύπημα που αργότερα του στοίχησε τη ζωή του. Ένα πολύ δυνατό σουτ τον χτύπησε στο στήθος με συνέπεια να του προκαλέσει σοβαρά χρόνια προβλήματα υγείας από τα οποία δεν κατάφερε να αναρρώσει. Αναγκάστηκε να σταματήσει το ποδόσφαιρο και το Μάιο του 1931 απεβίωσε μετά από συνεχείς αιμοπτύσεις. Μετείχαν 6 ομάδες: Αίας Αθηνών, Γ.Σ. Ολύμπια, Α.Π.Ο. Αττικός, Κονκόρντια, Πανιώνιος και Ελληνορωσσικός Προκριματική φάση: ενιαίος όμιλος ενός γύρου (5 αγώνες), από τον οποίο προκρίθηκαν οι 4 πρώτες και υποβιβάστηκε η ουραγός Τελική φάση: όμιλος δύο γύρων (6 αγώνες) Πρωταθλητής: Αίας Αθηνών - άνοδος στην Α΄ Υποβιβασμός στη Γ΄: η Κονκόρντια δεν συμμετείχε στην κατηγορία την επόμενη περίοδο, καθώς μετονομάστηκε σε Ιντερνασιονάλ Άνοδος από Γ΄: Α.Ε. Εμποροϋπαλλήλων. Είναι γνωστά τα εξής: Δεν είναι γνωστή η ακριβής σειρά κατάταξης, παρά μόνον ο πρωταθλητής και οι άλλοι τρεις σύλλογοι που προκρίθηκαν στην τελική φάση. Μετείχαν 4 ομάδες (τα νέα μέλη της Ένωσης): Εργατικός Αθλητικός Όμιλος, Α.Π.Σ. Πέλοψ Μελαντίας, Αθλητική Ένωση Εμποροϋπαλλήλων και Π.Α.Ο. Δάφνη Αθηνών. Είχε δηλωθεί και ο Αχιλλεύς, αλλά δεν πήρε μέρος λόγω της διάλυσής του. Σύστημα διεξαγωγής: όμιλος δύο γύρων (6 αγώνες) Πρωταθλητής: Α.Ε. Εμποροϋπαλλήλων - άνοδος στη Β΄. Είναι γνωστά όλα, εκτός από ένα, τα αποτελέσματα του α΄ γύρου και τα μισά του β΄ γύρου: Δεν είναι γνωστή η ακριβής σειρά κατάταξης, παρά μόνον ότι το πρωτάθλημα κατέκτησε η ΑΕ Εμποροϋπαλλήλων με βασικούς πρωταγωνιστές τους: Β. Ευαγγελινό (τερμ.), Β. Κηρίκο (αρχ.), Ι. Ναυπλιώτη και Π. Τσερώνη (κύριος σκόρερ). Αθηναϊκό ποδόσφαιρο - Από το 1924 έως το 1928. "Αθλητικός Κόσμος", τεύχη 29/21-11-1926 ως 52/1-5-1927. Αρχειοθετήθηκε 2015-09-28 στο Wayback Machine. "1908-1998 Παναθηναϊκός - Ποδοσφαιρική Εποποιία", Βαγγέλης Μελέκογλου-Άγγελος Μενδρινός-Θοδωρής Ντάβελος, έκδοση Τριφύλλι ΑΕΒΕ, Αθήνα 1999, ISBN 960-86253-1-9 | Το Πρωτάθλημα της Ένωσης Ποδοσφαιρικών Σωματείων Αθηνών την περίοδο 1926-27 διεξήχθη σε δύο φάσεις, προκριματική και τελική. Μετείχαν επτά (7) ομάδες και για τρίτη συνεχόμενη χρονιά αναδείχθηκε νικητής ο Παναθηναϊκός, ο οποίος ισοβάθμησε στην τελική φάση του πρωταθλήματος με την ΑΕΚ και επικράτησε μετά από δύο αγώνες κατάταξης. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CE%95.%CE%A0.%CE%A3._%CE%91%CE%B8%CE%B7%CE%BD%CF%8E%CE%BD_1926-27 |
Η συζυγική ειρήνη | Η πλοκή διαδραματίζεται στα τέλη του 1809, στην εποχή της Πρώτης Αυτοκρατορίας, «τη στιγμή που η πρόσκαιρη αυτοκρατορία του Ναπολέοντα έφτασε στο απόγειο του μεγαλείου της», μια εποχή που «οι καρδιές ήταν περιπλανώμενες σαν τα συντάγματα», κατά τη διάρκεια μιας μεγάλης χοροεσπερίδας-μασκέ που δίνεται στο μέγαρο του κόμη ντε Γκοντρεβίλ, όπου κυριαρχεί η επίδειξη πολυτέλειας.Η ιστορία περιγράφει το τυφλό πάθος του κόμη ντε Σουλάνζ για την κόμισσα ντε Βωντρεμόν, την πιο όμορφη γυναίκα στο Παρίσι εκείνη την εποχή. Ο αντίζηλός του βαρόνος Μαρσιάλ ντε λα Ρος-Ουγκόν διεκδικεί επίσης τις χάρες της κυρίας, που φαίνεται να τον προτιμά καθώς ο βαρόνος προστατεύεται από τον Ναπολέοντα, που του έχει υποσχεθεί κάποια πρεσβεία. Κατά τη διάρκεια του χορού, μια διακριτική και ντροπαλή άγνωστη γυναίκα με μπλε φόρεμα εμφανίζεται και έρχεται σε αντίθεση με την αλαζονεία και την επίδειξη που κυριαρχεί. Γοητευμένοι από την άγνωστη, δύο νεαροί αξιωματικοί, ο κόμης ντε Μονκορνέ και ο βαρόνος ντε λα Ρος-Ουγόν στοιχηματίζουν ποιος θα κερδίσει αυτή την υπέροχη γυναίκα που είναι ακριβώς η Ορτάνς, σύζυγος του κόμη ντε Σουλάνζ. Ο κόμης ντε Σουλάνζ, παρακολουθώντας αναστατωμένος το φλερτ μεταξύ της κόμισσας ντε Βωντρεμόν και του Μαρσιάλ, δεν παρατηρεί την παρουσία της συζύγου του που ήρθε στον χορό για να τον κατασκοπεύσει κρυφά. Τρελά ερωτευμένη με τον σύζυγό της, παντρεμένη για λιγότερο από τρία χρόνια και μητέρα ενός μικρού αγοριού, η εγκαταλελειμμένη γυναίκα υποφέρει σιωπηλά που ο σύζυγός της την απατά.Τίποτε δεν εξελίσσεται σύμφωνα με τις επιθυμίες των ενδιαφερομένων και τα γεγονότα της βραδιάς πληγώνουν τη ματαιοδοξία κάποιων και αλλάζουν την πορεία των πραγμάτων: Η κόμισσα ντε Βωντρεμόν που ενδιαφέρεται για τον Μαρσιάλ θα απογοητευτεί πολύ που αυτός προτιμάει την όμορφη άγνωστη της βραδιάς (κόμισσα ντε Σουλάνζ). Ο Μαρσιάλ εγκαταλείπεται στη γοητεία της άγνωστης και χάνει τόσο την κόμισσα ντε Βωντρεμόν όσο και την άγνωστη που τον χρησιμοποιεί και από την οποία δεν θα κερδίσει την πολυπόθητη επιτυχία. Ο κόμης ντε Μονκορνέ κερδίζει την εύνοια της κόμισσας ντε Βωντρεμόν με την οποία έζησε για αρκετό καιρό – αυτή επρόκειτο να χαθεί στην πυρκαγιά κατά τη διάρκεια του χορού που έδωσε ο αυτοκράτορας Φραγκίσκος Β´ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας Αυστριακή Πρεσβεία την 1η Ιουλίου 1810 με την ευκαιρία του γάμου του της κόρης του Μαρίας Λουίζας με τον αυτοκράτορα Ναπολέοντα. Ερωτευμένος με την κόμισσα ντε Βωντρεμόν, ο Λεόν ντε Σουλάνζ πήρε ένα διαμαντένιο δαχτυλίδι που ανήκε στη σύζυγό του Ορτάνς και το πρόσφερε στην ερωμένη του κόμισσα ντε Βωντρεμόν. Αυτή το χάρισε στον Μαρσιάλ… ο οποίος, για να κερδίσει την άγνωστη, της το πρόσφερε. Η Ορτάνς ανακτά το κόσμημα και τον σύζυγό της, ο οποίος, κολακευμένος από την επιτυχία και την ομορφιά της γυναίκας του, ξαναγύρισε κοντά της και αποκαταστάθηκε η συζυγική ειρήνη στο ζεύγος Σουλάνζ. Ο Μπαλζάκ παρουσιάζει την κοινωνία της εποχής της Αυτοκρατορίας που αντικατοπτρίζει την αβεβαιότητα της ζωής σε ένα κράτος χωρίς μέλλον, σε ένα καθεστώς πολέμου που το μέλλον διαμορφώνεται στα πεδία των μαχών και οι περιουσίες είναι ασταθείς και πρέπει να κατακτηθούν. Το επεισόδιο του διαμαντένιου δαχτυλιδιού που αφού χαρίστηκε σε διάφορα πρόσωπα επέστρεψε τυχαία στον αρχικό ιδιοκτήτη είχε ήδη εμφανιστεί στη γαλλική λογοτεχνία στο Επταήμερο της Μαργαρίτας της Ναβάρρας και στη νουβέλα των αρχών του 18ου αιώνα Περιπέτεια του διαμαντιού του Σαρλ Ντυφρενί. Όμως, σύμφωνα με κριτικούς, «στα χέρια του δημιουργού του σύγχρονου μυθιστορήματος, η επιπόλαιη ιστορία γίνεται ένα μικρό δράμα και ταυτόχρονα ένα αληθινό κοινωνικό ντοκουμέντο». Ο Μπαλζάκ ανέφερε ότι το διήγημα ήταν «συμβουλή που δίνεται στις γυναίκες να είναι επιεικείς με τα λάθη των συζύγων τους». Για άλλη μια φορά στα έργα του, το τέλος είναι ηθικοπλαστικό, καταδικάζοντας σιωπηρά τα απελευθερωμένα ήθη της Αυτοκρατορίας. | Η συζυγική ειρήνη (γαλλικός τίτλος: La Paix du ménage) είναι νουβέλα του Γάλλου συγγραφέα Ονορέ ντε Μπαλζάκ που δημοσιεύτηκε το 1830 και από το 1842 περιλαμβάνεται στις Σκηνές της ιδιωτικής ζωής της Ανθρώπινης κωμωδίας. Η πλοκή περιστρέφεται γύρω από την ταυτότητα μιας όμορφης άγνωστης που εμφανίστηκε σε ένα χορό, όπου πολλοί προσπαθούν να τη σαγηνεύσουν. Ο συγγραφέας αναδεικνύει τα ελαττώματα της ανθρώπινης φύσης μέσα από την περιγραφή των άστατων και άπληστων ηθών της υψηλής κοινωνίας στη Γαλλία υπό την Πρώτη Αυτοκρατορία.Το έργο ακολουθεί τα πρότυπα του κλασικών γαλλικών θεατρικών έργων, εφαρμόζοντας τις τρεις ενότητες: του χρόνου (μια βραδιά), του τόπου (ένας χορός) και του θέματος (η προσπάθεια μιας νεαρής να ξανακερδίσει τον σύζυγό της). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97_%CF%83%CF%85%CE%B6%CF%85%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AE%CE%BD%CE%B7 |
860 Ουρσίνα | Η μέση διάμετρος της Ουρσίνα εκτιμάται σε 29,32 χιλιόμετρα. Ο φασματικός τύπος της είναι X, ενώ το άλβεδό της είναι 0,162. Η Ουρσίνα περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της μία φορά κάθε 9 ώρες και 23 λεπτά. Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα | Η Ουρσίνα (Ursina) είναι ένας αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 9,796. Ανακαλύφθηκε το 1917 από τον Γερμανό αστρονόμο Μαξ Βολφ, που παρατηρούσε από τη Χαϊδελβέργη. | https://el.wikipedia.org/wiki/860_%CE%9F%CF%85%CF%81%CF%83%CE%AF%CE%BD%CE%B1 |
Πρώτη ανάβαση | Οι πληροφορίες για τις πρώτες αναβάσεις σε πολλά βουνά είναι διφορούμενες ή αντιφατικές. Μερικές φορές η μόνη ένδειξη κορυφής είναι ένας λιθοσωρός, τέχνεργα ή επιγραφές στην κορυφή. Σήμερα, οι πρώτες αναβάσεις καταγράφονται προσεκτικά και συνήθως αναφέρονται σε αναρριχητικούς οδηγούς. Στην αναρρίχηση, ορισμένες από τις πρώτες αναβάσεις, ιδιαίτερα για δύσκολες διαδρομές, περιελάμβαναν ελεύθερη αναρρίχηση και την τεχνική αναρρίχηση. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι υποστηρικτές της αβοήθητης "αγνής" αναρρίχησης ανέπτυξαν τον προσδιορισμό πρώτη ελεύθερη ανάβαση (first free ascent (FFA)) για αναβάσεις που σκόπιμα έγιναν με τη χρήση μόνο προστατευτικού εξοπλισμού. Οι δεύτερες αναβάσεις είναι επίσης αξιοσημείωτες στους αναρριχητικούς κύκλους, και συχνά περιλαμβάνουν βελτιώσεις μιας διαδρομής, καλύτερες περιγραφές και συμβουλές για τεχνικές βελτιώσεις ή πληροφορίες σχετικές με τον απαιτούμενο εξοπλισμό της διαδρομής. Ορισμένες άλλες "πρώτες αναβάσεις" καταγράφονται για διαφορετικούς λόγους. Η μία είναι η πρώτη χειμερινή ανάβαση και είναι ιδιαίτερα σημαντική όπου το χειμερινό κλίμα είναι παράγων αύξησης του βαθμού δυσκολίας της διαδρομής. Στο βόρειο ημισφαίριο οι συμβατικές χειμερινές αναβάσεις γίνονται μεταξύ 21 Δεκεμβρίου και 21 Μαρτίου και δεν συσχετίζονται με τις συνθήκες. Στην περιοχή των Ιμαλαΐων, αν και ο χειμώνας στο Νεπάλ και την Κίνα επιτρέπει την έναρξη περίπου από τις 1 Δεκεμβρίου, οι συμβατικές χειμερινές αναβάσεις αρχίζουν στις 21 Δεκεμβρίου. Ένας άλλος τύπος πρώτης ανάβασης είναι η πρώτη μοναχική ανάβαση δηλαδή η πρώτη ανάβαση από έναν μόνο ορειβάτη. Είναι η σημαντικότερη πρώτη ανάβαση της αναρρίχησης υψηλού επιπέδου, στην οποία ο αναρριχητής χρησιμοποιεί τεχνικές αυτασφάλισης ή δεν χρησιμοποιεί καμία μέθοδο προστασίας (και καταγράφεται συχνά ως πρώτη ελεύθερη μοναχική αναρρίχηση). Ένας άλλος τύπος είναι η πρώτη γυναικεία αναρρίχηση (FFA first female ascent). Απαντάται, επίσης, ο όρος τελευταία ανάβαση και αναφέρεται σε ανάβαση της οποίας τα χαρακτηριστικά έχουν τόσο αλλοιωθεί, από λιθόπτωση, ώστε η διαδρομή δεν υφίσταται πλέον (π.χ. η νοτιοδυτική όψη της Αιγκίγ ντι Ντρι στις Άλπεις). I Alpinist Magazine – Peter Mortimer's First Ascent, Issue 17. | Στην αναρρίχηση πρώτη ανάβαση (συντόμευση FA σε αναρριχητικούς οδηγούς) ορίζεται η πρώτη επιτυχής, τεκμηριωμένη ανάβαση σε ένα βουνό, ή η πρώτη που ακολουθεί κάποια ιδιαίτερη αναρριχητική διαδρομή. Οι πρώτες αναβάσεις είναι αξιοσημείωτες διότι συνεπάγονται πραγματική εξερεύνηση, με μεγαλύτερο κίνδυνο, προκλήσεις και αναγνώριση παρά η αναρρίχηση σε διαδρομές που άνοιξαν άλλοι. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%8E%CF%84%CE%B7_%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%B7 |
Πάντοβα | Η ρίζα του αρχαίου ονόματου της πόλης "Πατάβιουμ" είναι αβέβαιη. Το πρώτο συνθετικό του ονόματος "Πατ" σχετίζεται με την ύπαρξη του ποταμού Πάδου, η ίδια ρίζα στις προ-Ινδευρωπαικές γλώσσες έχει την έννοια της ανοιχτής πεδιάδας σε γειτονικούς λόφους. Το δεύτερο συνθετικό του ονόματος "άβ" έχει σχέση με περιοχές γύρω από ποτάμια με δεδομένη την ύπαρξη του Πάδου. Το τελευταίο συνθετικό του ονόματος "ιουμ" υποδεικνύει την παρουσία χωριών τα οποία έχουν ενωθεί. Η Πάντοβα διεκδικεί τον τίτλο της αρχαιότερης πόλης στη βόρεια Ιταλία. Σύμφωνα με την παράδοση που χρονολογείται στην Αινειάδα του Βιργίλιου και ανακαλύφθηκε εκ νέου από το μεσαιωνικό δήμο, ιδρύθηκε το 1183 π.Χ. από τον πρίγκιπα της Τροίας Αντήνορα, που υποτίθεται ότι οδήγησε το λαό των Ενετών ή Βένετων από την Παφλαγονία στην Ιταλία. Η πόλη ξέθαψε μια μεγάλη πέτρινη σαρκοφάγο το 1274 και διακήρυξε ότι αποτελούσε τα λείψανα του Αντήνορα. Το "Πατάβιουμ" όπως ήταν γνωστή η Πάντοβα από την Ρωμαϊκή Δημοκρατία κατοικήθηκε από τους Βένετους που ήλθαν από την Αδριατική. Η επιγραφή από τον Ανθρωπιστή Λοβάτο Λοβάτι (1240-1309) κοντά στον τάφο έγραφε: "Αυτή η προτομή που έγινε η ανασκαφή της από μάρμαρο περιέχει τα λείψανα του ευγενούς Αντήνορα που μαζί με Ενετούς και Τρώες έφυγε από την πατρίδα του, έδιωξε τους γηγενείς Ίγγαυνους και ίδρυσε την Πάντοβα".Οι πρόσφατες ανασκαφές ωστόσο χρονολογούν τα λείψανα τον 4ο-3ο αιώνα π.Χ. αν και η πόλη είχε ιδρυθεί από τον 11ο αιώνα π.Χ. Οι άνδρες της πολέμησαν για τους Ρωμαίους στην Μάχη των Καννών. Η πόλη ήταν Ρωμαϊκή Ισοπολίτιδα πόλη από το 45 ή 43 π.Χ., οι κάτοικοι ήταν Ρωμαίοι πολίτες, την κατοικούσε η Ρωμαϊκή φυλή Φαβία και είχε 40.000 κατοίκους. Φημίζονταν για τις εξαιρετικές ράτσες των αλόγων τους, το μαλλί των προβάτων και την μεγάλη ποικιλία των υφασμάτων, ήταν τόσο ισχυρή που σύμφωνα με πληροφορίες μπορούσε να διαθέτει διακόσιες χιλιάδες μάχιμους άνδρες. Η πόλη παρά τον μεγάλο της πλούτο έμεινε πασίγνωστη στην αρχαιότητα για την αυστηρή της ηθική και τον λιτό τρόπο ζωής κάτι που φαίνεται στο έργο του Λίβυου "Ρωμαϊκή Ιστορία". Το γειτονικό Θέρμες Άμπανο είναι η γενέτειρα του φημισμένου ιστορικού Λίβιου. Η Πάντοβα ήταν επίσης η γενέτειρα του Βαλέριου Φλάκου, του Ασκόνιου Πεδιάνου και του Θρασέα Παίτου. Λέγεται ότι η περιοχή εκχριστιανίσθηκε από τον Άγιο Προσδόκιμο, που τιμάται ως ο πρώτος επίσκοπος της πόλης. Η ιστορία της Πάντοβας κατά την ύστερη Αρχαιότητα ακολουθεί την πορεία των γεγονότων που ήταν κοινή για τις περισσότερες πόλεις της βορειοανατολικής Ιταλίας. Η Πάντοβα υπέφερε σοβαρά από την εισβολή των Ούννων υπό τον Αττίλα (452). Κατόπιν την κατέλαβαν οι Γότθοι βασιλιάδες Οδόακρος και Θευδέριχος ο Μέγας. Εντούτοις κατά το Γοτθικό Πόλεμο ανακαταλήφθηκε από την Βυζαντινή Αυτοκρατορία (540). Η πόλη καταλήφθηκε πάλι από τους Γότθους υπό τον Τοτίλα, αλλά επαναφέρθηκε στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία από το Ναρσή το 568.Στη συνέχεια πέρασε στον έλεγχο των Λομβαρδών. Το 601 η πόλη επαναστάτησε κατά του Λομβαρδού βασιλιά Αγιλούλφου, από τον οποίο, αφού υπέστη μια 12χρονη μακρά και αιματηρή πολιορκία, καταλήφθηκε και κάηκε. Οι αρχαιότητες της Πάντοβας υπέστησαν σοβαρές ζημιές. Τα μόνα που απομένουν σήμερα από τη Ρωμαϊκή Πάντοβα είναι τα υπολείμματα ενός αμφιθεάτρου (Arena) και μερικά θεμέλια γεφυρών. Οι κάτοικοι της πόλης διέφυγαν στους λόφους και επέστρεψαν να εξασφαλίσουν τα προς το ζει μέσα στα ερείπια. Η άρχουσα τάξη εγκατέλειψε την πόλη για τη Λιμνοθάλασσα της Βενετίας, σύμφωνα με ένα χρονικό. Η πόλη δεν ανέκαμψε εύκολα από αυτό το πλήγμα και η Πάντοβα ήταν ακόμη αδύνατη, όταν οι οι Φράγκοι διαδέχθηκαν τους Λομβαρδούς ως κύριοι της βόρειας Ιταλίας. Στη Δίαιτα του Άαχεν (828), το δουκάτο και το έδαφος του Φρίουλι, στο οποίο ανήκε η Πάντοβα, διαιρέθηκε σε τέσσερις κομητείες, μία από τις οποίες πήρε τον τίτλο της από την πόλη της Πάντοβας. Το τέλος του πρώιμου Μεσαίωνα στην Πάντοβα σημαδεύτηκε από τη λεηλασία της πόλης από τους Ούγγρους το 899. Πέρασαν πολλά χρόνια για να ανακάμψει η Πάντοβα από αυτή την καταστροφή. Κατά την περίοδο της Επισκοπικής κυριαρχίας στις πόλεις της βόρειας Ιταλίας, η Πάντοβα δεν εμφανίζεται να είναι ούτε πολύ σημαντική ούτε πολύ ζωντανή. Η γενική τάση της πολιτικής της κατά τον πόλεμο των διορισμών ήταν Αυτοκρατορική και όχι Ρωμαϊκή. Και οι επίσκοποι της ήταν, στο μεγαλύτερο διάστημα, Γερμανοί. Κάτω από την επιφάνεια λάβαιναν χώρα αρκετές σημαντικές κινήσεις, που επρόκειτο να διαμορφώσουν την κατοπινή εξέλιξη της Πάντοβας. Στις αρχές του 11ου αιώνα οι πολίτες θέσπισαν ένα σύνταγμα, αποτελούμενο από ένα γενικό συμβούλιο ή νομοθετική συνέλευση, και ένα εκτελεστικό σώμα. Τον επόμενο αιώνα ενεπλάκησαν σε πολέμους με τη Βενετία και τη Βιτσέντζα για το δικαίωμα ναυσιπλοΐας στον Μπατσιλιόνε και στον ποταμό Μπρέντα. Αυτό σήμαινε ότι η πόλη αύξανε την ισχύ και την αυτοδυναμία της. Άρχισαν να αναδύονται οι μεγάλες οικογένειες Καμποσαμπιέρο, ο Οίκος των Έστε και Ντα Ρομάνο και να μοιράζονται μεταξύ τους την περιοχή της Πάντοβας. Οι πολίτες, για να προστατεύσουν τις ελευθερίες τους, αναγκάστηκαν να εκλέξουν ένα "Ποντεστά". Η πρώτη τους επιλογή ήταν ένας κόμης από την οικογένεια Έστε. Μια φωτιά κατέστρεψε την Πάντοβα το 1174, πράγμα που έκανε αναγκαία την πραγματική ανοικοδόμηση της πόλης. Η προσωρινή επιτυχία της Λομβαρδικής Συμμαχίας συνέβαλε στην ενίσχυση των πόλεων. Εντούτοις ο ανταγωνισμός τους τις έκανε πάλι να αδυνατίσουν. Το αποτέλεσμα ήταν το 1236 ο Φρειδερίκος Β΄ Χοενστάουφεν να μπορέσει εύκολα να επιβάλει τον εφημέριό του Ετσελίνο Γ΄ντα Ρομάνο στην Πάντοβα και τις γειτονικές πόλεις, όπου συμπεριφέρθηκε με τρομερή βαναυσότητα στους κατοίκους. Ο Ετσελίνο εκθρονίστηκε το 1256 χωρίς αιματοχυσία αμάχων, χάρις στον πάπα Αλέξανδρο Δ΄. Τότε η Πάντοβα γνώρισε περίοδο ηρεμίας και ευημερίας. Άρχισε η ανέγερση της βασιλικής του Αγίου και οι Παντοβάνοι έγιναν κύριοι της Βιτσέντζας. Το 1222 ιδρύθηκε το Πανεπιστήμιο της Πάντοβας (το δεύτερο πανεπιστήμιο στην Ιταλία, μετά της Μπολόνια) και, καθώς άκμασε το 13ο αιώνα. Η Πάντοβα ξεπέρασε τη Μπολόνια, όπου δεν είχε γίνει καμία προσπάθεια να επεκταθεί η αναβίωση των αρχαίων κλασικών πέραν από το πεδίο της νομολογίας, για να γίνει κέντρο των πρώτων ανθρωπιστικών ερευνών, με μια από πρώτο χέρι γνώση των Ρωμαίων ποιητών, που ήταν ασυναγώνιστη στην Ιταλία ή πέρα από τις Άλπεις.Όμως η άνοδος της Πάντοβας το 13ο αιώνα έφερε τελικά την πόλη σε σύγκρουση με τον Καν Γκράντε ντέλα Σκάλα, άρχοντα της Βερόνας. Το 1311 η Πάντοβα έγινε φόρου υποτελής στη Βερόνα. Ο Τζάκοπο ντα Καρράρα εξελέγη άρχοντας της Πάντοβας το 1318 την εποχή εκείνη η πόλη είχε 40.000 κατοίκους. Από τότε μέχρι το 1405 εννέα μέλη της σχετικά φωτισμένης οικογένειας Καρραρέζι έγιναν ο ένας μετά τον άλλο άρχοντες της πόλης, με την εξαίρεση μιας σύντομης περιόδου επικυριαρχίας των Σκαλιτζέρι μεταξύ 1328 και 1337 και δύο ετών (1338 - 1390) οπότε την πόλη κατείχε ο Τζιανγκαλεάτσο Βισκόντι. Η περίοδος των Καρραρέζι ήταν ένα μακρό διάστημα ανησυχίας, γιατί οι Καρραρέζι ήταν διαρκώς σε πόλεμο. Υπό τους Καρραρέζι οι πρώτοι ουμανιστικοί κύκλοι στο πανεπιστήμιο ουσιαστικά απολύθηκαν. Ο Αλμπερτίνο Μουσάτο, ο πρώτος σύγχρονος ποιητής πτυχιούχος, πέθανε εξόριστος στην Κιόγκα το 1329 και ενδεχόμενος κληρονόμος της παράδοσης της Πάντοβας ήταν ο Τοσκανέζος Πετράρχης. Το 1387 ο Τζον Χόουκγουντ κέρδισε, για την Πάντοβα, τη Μάχη του Καστανιάρο, κατά του Τζιοβάνι Ορντελάφι, για τη Βερόνα. Η περίοδος των Καρραρέζι έφτασε τελικά στο τέλος της, καθώς μεγάλωνε η δύναμη των Βισκόντι και της Βενετίας. Η Πάντοβα περιήλθε στη διοίκηση της Βενετίας το 1405, όπου κυρίως παρέμεινε μέχρι την πτώση της Δημοκρατίας της Βενετίας το 1797. Υπήρξε μόνο μια σύντομη περίοδος, οπότε η πόλη άλλαξε χέρια (το 1509) κατά τους πολέμους της Συμμαχίας του Καμπραί. Στις 10 Δεκεμβρίου 1508 εκπρόσωποι του Πάπα, της Γαλλίας, της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και του Φερδινάνδου Α΄ της Ισπανίας συνήψαν τη Συμμαχία του Καμπραί κατά της Δημοκρατίας. Η συμφωνία προέβλεπε τον πλήρη διαμελισμό των Ιταλικών εδαφών της Βενετίας μεταξύ αυτών που την υπέγραψαν. Ο Μαξιμιλιανός Α΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας επρόκειτο να πάρει την Πάντοβα, μαζί με τη Βερόνα και άλλα εδάφη. Το 1509 η Πάντοβα καταλήφθηκε για λίγες μόνο βδομάδες από υποστηρικτές του αυτοκράτορα. Γρήγορα όμως την ανακατέλαβαν Ενετικά στρατεύματα και την υπερασπίστηκαν με επιτυχία κατά την πολιορκία των Αυτοκρατορικών στρατευμάτων (Πολιορκία της Πάντοβας - 1509). Η πόλη κυβερνιόταν από δύο Ενετούς ευγενείς, ένα "Ποντεστά" για τις πολιτικές και ένα καπετάνιο για τις στρατιωτικές υποθέσεις, που καθένας τους εκλεγόταν για δεκαέξι μήνες. Υπό αυτούς τους κυβερνήτες το μεγάλο και το μικρό συμβούλιο συνέχισαν να διεκπεραιώνουν τις δημοτικές υποθέσεις και να εφαρμόζουν το δίκαιο της Πάντοβας, που περιλαμβανόταν στις νομοθεσίες του 1276 και του 1362. Το ταμείο διαχειρίζονταν δύο οικονόμοι και κάθε πέντε χρόνια οι Παντοβάνοι έστελναν ένα από τους ευγενείς τους να διαμένει ως πρεσβευτής στη Βενετία και να επαγρυπνεί για τις υποθέσεις της πόλης του. Η Βενετία οχύρωσε την Πάντοβα με νέα τείχη που χτίστηκαν μεταξύ 1507 και 1544 με σειρά μνημειακών πυλών. Το 1797 η Δημοκρατία της Βενετίας εξαλείφθηκε από το χάρτη με τη Συνθήκη του Κάμπο Φόρμιο και η Πάντοβα παραχωρήθηκε στην Αυστριακή Αυτοκρατορία και στη συνέχεια το 1806 περιήλθε στο Γαλλικό Βασίλειο της Ιταλίας. Μετά την πτώση του Ναπολέων Α΄ το 1814 η πόλη έγινε τμήμα του νεοδημιουργημένου Βασιλείου Λομβαρδίας-Βενετίας. Οι Αυστριακοί ήταν αντιπαθείς στους προοδευτικούς κύκλους στη βόρεια Ιταλία, αλλά τα αισθήματα του πληθυσμού (από τις κατώτερες μέχρι τις ανώτερες τάξεις) ήταν ανάμεικτα. Η Πάντοβα, το έτος των επαναστάσεων του 1848, γνώρισε μια φοιτητική εξέγερση, που στις 8 Φεβρουαρίου μετέτρεψε το Πανεπιστήμιο και το Καφέ Πεντρόκι σε πεδία μάχης , όπου φοιτητές και απλοί Παντοβάνοι πολεμούσαν δίπλα δίπλα. Η εξέγερση όμως ήταν βραχύβια και δεν συνέβησαν άλλες αναταραχές υπό την Αυστριακή Αυτοκρατορία (ούτε προγενέστερα είχαν συμβεί), όπως στη Βενετία ή άλλα μέρη στην Ιταλία, ενώ οι αντιτιθέμενοι στην Αυστρία αναγκάσθηκαν να εξοριστούν. Υπό την Αυστριακή διοίκηση η Πάντοβα άρχισε τη βιομηχανική της ανάπτυξη. Μία από τις πρώτες Ιταλικές σιδηροδρομικές γραμμές, η Πάντοβα - Βενετία, κατασκευάσθηκε το 1845. Το 1866 η μάχη του Καίνιγκρατς έδωσε την ευκαιρία στην Ιταλία, ως σύμμαχο της Πρωσίας, να πάρει τη Βενετία και η Πάντοβα προσαρτήθηκε επίσης στην Ιταλική ενοποίηση. Προσαρτημένη στην Ιταλία το 1866, η Πάντοβα ήταν στο κέντρο της φτωχότερης περιοχής της Βόρειας Ιταλίας, όπως ήταν το Βένετο μέχρι τη δεκαετία του 1960. Ωστόσο η πόλη άκμασε τις επόμενες δεκαετίες τόσο οικονομικά όσο και κοινωνικά, αναπτύσσοντας τη βιομηχανία της, όντας σημαντική αγροτική αγορά και διαθέτοντας ένα πολύ σημαντικό πολιτιστικό και τεχνολογικό κέντρο, όπως το Πανεπιστήμιο. Η πόλη φιλοξενούσε επίσης μια μεγάλη στρατιωτική διοίκηση και στρατιωτικές μονάδες. Όταν ξέσπασε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος (24 Μαΐου 1915), η Πάντοβα επελέγη ως η ανώτερη διοίκηση του Ιταλικού Στρατού. Ο βασιλιάς, Βίκτωρ Εμμανουήλ Γ΄ της Ιταλίας, και ο αρχιστράτηγος Λουίτζι Καντόρνα πήγαν να ζήσουν στην Πάντοβα για την περίοδο του πολέμου. Μετά την ήττα της Ιταλίας στη Μάχη του Καπορέττο το φθινόπωρο του 1917, η γραμμή του μετώπου μετατοπίστηκε στον ποταμό Πιάβε, μόνο 50-60 χλμ. από την Πάντοβα και η πόλη ήταν τώρα στο βεληνεκές του Αυστριακού πυροβολικού. Εντούτοις η Ιταλική στρατιωτική διοίκηση δεν υποχώρησε. Η πόλη βομβαρδίστηκε πολλές φορές (περίπου 100 άμαχοι νεκροί). Αξιομνημόνευτο κατόρθωμα ήταν η πτήση του Γκαμπριέλε Ντ' Ανούντσιο στη Βιέννη από το γειτονικό αεροδρόμιο του Κάστρου Σαν Πελάτζιο. Ένα χρόνο αργότερα ο κίνδυνος για την Πάντοβα απομακρύνθηκε. Στα τέλη του Οκτωβρίου του 1918 ο Ιταλικός Στρατός κέρδισε την αποφασιστική μάχη του Βιττόριο Βένετο (ακριβώς ένα χρόνο μετά το Καπορέττο) και οι Αυστριακές δυνάμεις κατέρρευσαν. Η ανακωχή υπογράφηκε στην Πάντοβα, στη Βίλλα Τζιούστι, στις 3 Νοεμβρίου 1918, με την Αυστροουγγαρία να παραδίδεται στην Ιταλία. Κατά τον πόλεμο η βιομηχανία προόδευσε έντονα και αυτό πρόσφερε στην Πάντοβα μια βάση για περαιτέρω ανάπτυξη μεταπολεμικά. Τα πρώτα χρόνια που ακολούθησαν το Μεγάλο Πόλεμο, η Πάντοβα αναπτύχθηκε έξω από το ιστορικό κέντρο, αυξάνοντας τον πληθυσμό της, παρά τις ανεξέλεγκτες εργατικές και κοινωνικές συγκρούσεις της εποχής. Όπως πολλές άλλες περιοχές της Ιταλίας και εκτός αυτής, η Πάντοβα βίωσε μεγάλο κοινωνικό αναβρασμό τα χρόνια αμέσως μετά το Μεγάλο Πόλεμο. Η πόλη σαρωνόταν από απεργίες και συγκρούσεις, εργοστάσια και αγροκτήματα τελούσαν υπό κατάληψη και βετεράνοι του πολέμου αγωνίζονταν να επανενταχθούν στην πολιτική ζωή. Πολλοί υποστήριζαν ένα νέο πολιτικό μέσο, το Φασισμό. Όπως σε άλλα μέρη της Ιταλίας, το φασιστικό κόμμα στην Πάντοβα, γρήγορα κατέληξε να θεωρείται υπερασπιστής της ιδιοκτησίας και της τάξης ενάντια στην επανάσταση. Η πόλη υπήρξε επίσης ο τόπος μιας από τις μεγαλύτερες μαζικές φασιστικές συγκεντρώσεις, όπου φέρεται να έχουν παρακολουθήσει μια ομιλία του Μπενίτο Μουσολίνι πάνω από 300.000 άνθρωποι. Στην πόλη ξεφύτρωσαν νέα κτίρια, της χαρακτηριστικής φασιστικής αρχιτεκτονικής. Παραδείγματα σωζόμενα σήμερα υπάρχουν στα κτίρια που πλαισιώνουν την Πιάτσα Σπαλάτο (σήμερα Πιάτσα Ινσουρετσιόνε), ο σιδηροδρομικός σταθμός, η νέα πτέρυγα του Δημαρχείο και τμήμα του Παλατιού Μπο, που στεγάζει το Πανεπιστήμιο. Μετά την ήττα της Ιταλίας στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (8 Σεπτεμβρίου 1943), η Πάντοβα αποτέλεσε τμήμα της Δημοκρατίας του Σαλό, του κράτους-μαριονέτα των Ναζί κατακτητών. Η πόλη φιλοξενούσε το Υπουργείο Δημόσιας Εκπαίδευσης του νέου κράτους, καθώς και διοικήσεις στρατού και πολιτοφυλακής και ένα στρατιωτικό αεροδρόμιο. Η Ρεζιστέντσα, οι Ιταλοί παρτιζάνοι, είχε έντονη δράση κατά τόσο της νέας φασιστικής διοίκησης όσο και των Ναζί. Ένας από τους κύριους ηγέτες ήταν ο αντιπρύτανης του Πανεπιστημίου Κοντσέτο Μαρκέζι. Η πόλη βομβαρδίσθηκε πολλές φορές από Συμμαχικά αεροπλάνα. Χειρότερο πληγείσες περιοχές ήταν ο σιδηροδρομικός σταθμός και η βόρεια συνοικία Αρτσέλα. Σε ένα από αυτούς τους βομβαρδισμούς καταστράφηκε η όμορφη εκκλησία Ερεμιτάνι, με τοιχογραφίες του Αντρέα Μαντένια, (που θεωρείται από αρκετούς ιστορικούς της τέχνης η μεγαλύτερη πολιτιστική απώλεια του πολέμου για την Ιταλία). Η πόλη απελευθερώθηκε τελικά από παρτιζάνους και στρατεύματα της Νέας Ζηλανδίας στις 28 Απριλίου 1945. Ένα μικρό Πολεμικό Νεκροταφείο της Κοινοπολιτείας βρίσκεται στο δυτικό τμήμα της πόλης, για να θυμίζει τη θυσία τους. Μετά τον πόλεμο η πόλη αναπτύχθηκε γρήγορα, εκφράζοντας την άνοδο του Βένετο από φτωχότερη περιοχή της βόρειας Ιταλίας σε μια από τις πλουσιότερες και πιο δραστήριες περιοχές της σύγχρονης Ιταλίας. Το Παρεκκλήσι των Σκροβένι (Ιταλικά Cappella degli Scrovegni) είναι το πιο ονομαστό αξιοθέατο της Πάντοβας. Στεγάζει ένα αξιόλογο κύκλο τοιχογραφιών που ολοκληρώθηκαν το 1305 από τον Τζιότο. Παραγγέλθηκε από τον Ενρίκο ντέλι Σκοροβένι, πλούσιο τραπεζίτη, ως ιδιωτικό παρεκκλήσι, που κάποτε προσκολλήθηκε στο παλάτι της οικογένειάς του. Λέγεται επίσης ΄΄Παρεκκλήσι της Αρένας΄΄, γιατί βρίσκεται στη θέση αρένας της Ρωμαϊκής εποχής. Ο κύκλος των τοιχογραφιών διηγείται τη ζωή της Παναγίας και του Χριστού και έχει αναγνωρισθεί από πολλούς ως ένας από τους σημαντικότερους κύκλους τοιχογραφιών στον κόσμο. Περιλαμβάνει επίσης τη Δευτέρα Παρουσία καθώς και μία από τις αρχαιότερες αναπαραστάσεις φιλιού στην ιστορία της τέχνης (Συνάντηση στη Χρυσή Πύλη, 1305). Οι τοιχογραφίες έχουν εντυπωσιακές ομοιότητες με βυζαντινές τοιχογραφίες της εποχής αυτής, όπως αυτές της Μονής της Χώρας και της Μονής Παμμακαρίστου στην Κωνσταντινούπολη, όχι μόνο θεματικά αλλά και αισθητικά - το ενδιαφέρον για το άτομο, η σίγουρη και ρέουσα γραμμή, η ευφάνταστη σύνθεση και η εκλεπτυσμένη χρήση του χρώματος. Η είσοδος στο παρεκκλήσι είναι περίπλοκη δοκιμασία, καθώς συνεπάγεται τη διάθεση 15 λεπτών πριν από την είσοδο σε μια κλιματικά ελεγχόμενη, αεροστεγή αίθουσα, που χρησιμεύει για να κρατάει σταθερή τη θερμοκρασία στο εσωτερικό του παρεκκλησιού, προκειμένου να επιτευχθεί η διατήρησή του. Έχει χαρακτηριστεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς από την UNESCO.Το Palazzo della Ragione, με τη μεγάλη του αίθουσα στον επάνω όροφο, φημίζεται ότι έχει τη μεγαλύτερη οροφή που δεν υποστηρίζεται από κίονες στην Ευρώπη. Η αίθουσα είναι σχεδόν ορθογώνια, με μήκος 81,5 μ., πλάτος 27 μ. και ύψος 24 μ. και οι τοίχοι καλύπτονται με αλληγορικές τοιχογραφίες. Το κτίριο στέκεται πάνω σε αψίδες και ο πάνω όροφος περιβάλλεται από μια ανοικτή περίστυλη στοά, όμοια με εκείνη που περιβάλλει τον καθεδρικό της Βιτσέντζας. Το Παλάτσο άρχισε να κτίζεται το 1172 και τελείωσε το 1219. Το 1306 ο Φρα Τζιοβάννι, Αυγουστίνος μοναχός, κάλυψε το σύνολο με μια στέγη. Αρχικά υπήρχαν τρεις στέγες, που κάλυπταν τους τρεις θαλάμους, στους οποίους η αίθουσα διαιρείτο αρχικά. Οι τοίχοι της εσωτερικής διαίρεσης παρέμειναν μέχρι την πυρκαγιά του 1420, οπότε οι Βενετσιάνοι αρχιτέκτονες που ανέλαβαν την ανακαίνιση τους αφαίρεσαν, μετατρέποντας τους τρεις χώρους σε ένα και σχηματίζοντας τη σημερινή μεγάλη αίθουσα, το Salone. Ο νέος χώρος ξανατοιχογραφήθηκε από το Νικολό Μιρέττο και το Στέφανο ντα Φερράρα, από το 1425 ως το 1440. Κάτω από τη μεγάλη αίθουσα υπάρχει μια αιωνόβια αγορά. Έχει χαρακτηριστεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς από την UNESCO.Στην Πιάτσα ντέι Σινιόρι είναι η ωραία περίστυλη στοά ονόματι Gran Guardia (1493 - 1526) και σε κοντινή απόσταση το Palazzo del Capitanato, κατοικία των Βενετσιάνων κυβερνητών, με τη μεγάλη του πόρτα, έργο του Τζιοβάννι Μαρία Φαλκονέττο, του Βερονέζου αρχιτέκτονα-γλύπτη, που εισήγαγε στην Πάντοβα την Αναγεννησιακή αρχιτεκτονική και ολοκλήρωσε την πόρτα το 1532. Ο Φαλκονέττο ήταν ο αρχιτέκτονας του περίστυλου κήπου του Αλβίζε Κορνάρο (Loggia Cornaro), του πρώτου απολύτως Αναγεννησιακού κτιρίου στην Πάντοβα. Εκεί κοντά ο Καθεδρικός ανακαινίστηκε το 1552 σύμφωνα με σχέδιο του Μιχαήλ Αγγελου. Περιέχει έργα των Νικολό Σεμιτέκολο, Φραντσέσκο Μπασάνο και Τζιόρτζιο Σιαβόνε. Το κοντινό Βαπτιστήριο, που καθαγιάστηκε το 1281, στεγάζει το σημαντικότερο κύκλο τοιχογραφιών του Τζιούστο ντε Μεναμπουόι. Το βαπτιστήριο του καθεδρικού έχει χαρακτηριστεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς από την UNESCO.Η διασημότερη από τις εκκλησίες της Πάντοβας είναι η Βασιλική του Αγίου Αντωνίου της Πάδοβας (Basilica di Sant’ Antonio da Padova), τοπικά απλώς γνωστή ως Il Santo (Ο Αγιος). Τα οστά του αγίου βρίσκονται σε ένα παρεκκλήσι πλούσια διακοσμημένο με σκαλιστά μάρμαρα, έργο διαφόρων καλλιτεχνών, ανάμεσά τους οι Σανσοβίνο και Φαλκονέττο. Η βασιλική ξεκίνησε το 1230 περίπου και ολοκληρώθηκε τον επόμενο αιώνα. Η παράδοση λέει ότι το κτίριο σχεδιάσθηκε από τον Νικόλα Πιζάνο. Επιστεγάζεται από επτά τρούλους, οι δύο πυραμιδοειδείς. Υπάρχουν επίσης προς επίσκεψη τέσσερις ωραίες σκήτες. Έχει χαρακτηριστεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς από την UNESCO.Ο μεγαλόπρεπος έφιππος ανδριάντας, έργο του Ντονατέλλο, του Βενετσιάνου στρατηγού Γκαταμελάτα (Εράσμο ντα Νάρνι). Βρίσκεται στην πλατεία μπροστά από τη Basilica di Sant’ Antonio da Padova. Εγινε το 1453 και ήταν ο πρώτος σε φυσικό μέγεθος ορειχάλκινος έφιππος ανδριάντας μετά την αρχαιότητα. Τον εμπνεύσθηκε από τον έφιππο ανδριάντα του Μάρκου Αυρήλιου στον Καπιτωλίνο Λόφο της Ρώμης.Κοντά στο άγαλμα του Γκαταμελάτα είναι το Προσευχητήριο του Αγίου Γεωργίου (13ος αιώνας), με τοιχογραφίες του Αλτικιέρο, και η Scuola di S. Antonio (16oς αιώνας), με τοιχογραφίες του Τιτσιάνο. Έχει χαρακτηριστεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς από την UNESCO.Εν από τα γνωστότερα σύμβολα της Πάντοβας είναι το Prato della Valle, μία ελλειπτική πλατεία 90 στρεμμάτων. Θεωρείται η μεγαλύτερη στην Ευρώπη, μετά την Πλας ντε Κενκόνς στο Μπορντό. Στο κέντρο είναι ένας μεγάλος κήπος, περιβαλλόμενος από μία μεγάλη τάφρο, που πλαισιώνεται από 78 αγάλματα, που απεικονίζουν επιφανείς πολίτες. Δημιουργήθηκε από τον Αντρέα Μέμμο στα τέλη του 18ου αιώνα. Ο Μέμμο κάποτε κατοικούσε στο μνημειακό Palazzo Angeli του 15ου αιώνα, που τώρα στεγάζει το Μουσείο των Προδρόμων του Κινηματογράφου.Μονή της Αγίας Ιουστίνης και η παρακείμενη βασιλική. Το 15ο αιώνα έγινε ένα από τα σπουδαιότερα μοναστήρια της περιοχής, μέχρι που κλείστηκε από το Ναπολέοντα το 1810. Άνοιξε εκ νέου το 1919. Στο εσωτερικό στεγάζονται οι τάφοι αρκετών αγίων, όπως της Ιουστίνης, του Αγίου Προσδόκιμου, του Αγίου Μάξιμου, του Αγίου Ούριου, της Σάντα Φελιτσιτά, του Αγίου Ιουλιανού, καθώς και λείψανα του Απόστολου Ματθία και του Ευαγγελιστή Λουκά. Μεταξύ άλλων έργων τέχνης φιλοξενεί το "Μαρτύριο της Αγίας Ιουστίνης" του Πάολο Βερονέζε. Το συγκρότημα ιδρύθηκε τον 5ο αιώνα πάνω στον τάφο της ομώνυμης αγίας, Ιουστίνης της Πάντοβας.Η Εκκλησία των Ερεμιτάνι είναι εκκλησία Αυγουστίνων του 13ου αιώνα, που περιέχει τους τάφους των Γιάκοπο (1324) και Ουμπερτινέλλο (1345) ντα Καρράρα, αρχόντων της Πάντοβας και το παρεκκλήσι των Αγίων Ιάκωβου και Χριστόφορου, πρώην διακοσμημένο με τοιχογραφίες του Μαντένια, που καταστράφηκε σε μεγάλο βαθμό από τους Συμμάχους κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, επειδή ήταν δίπλα στο αρχηγείο των Ναζί. Το παλιό μοναστήρι της εκκλησίας στεγάζει σήμερα τη δημοτική πινακοθήκη. Έχει χαρακτηριστεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς από την UNESCO.Η Santa Sofia είναι πιθανότατα η αρχαιότερη εκκλησία της Πάντοβας. Η κρύπτη άρχισε να κατασκευάζεται στα τέλη του 10ου αιώνα από Βενετσιάνους τεχνίτες. Έχει σχέδιο βασιλικής με Ρομανικό-Γοτθικό εσωτερικό και Βυζαντινά στοιχεία. Το κοίλωμα κατασκευάσθηκε το 12ο αιώνα. Το κτίσμα εμφανίζει ελαφρά κλίση λόγω του μαλακού εδάφους.Το παρεκκλήσι του Αγίου Μιχαήλ (Oratorio di San Michele) φέρει στο εσωτερικό του τοιχογραφίες του Τζάκομο ντα Βερόνα (1355-1443). Έχει χαρακτηριστεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς από την UNESCO.Η Εκκλησία του San Gaetano (1574 - 1586) σχεδιάστηκε από το Βιτσέντζο Σκαμότσι, σε ασυνήθιστο οκταγωνικό σχέδιο. Το εσωτερικό, διακοσμημένο με πολύχρωμα μάρμαρα, στεγάζει μια εξεζητημένη "Παναγία με το Χριστό" του Αντρέα Μπριόσκο.Η 16ου αιώνα μπαρόκ Συναγωγή της Πάντοβας.Στο κέντρο του ιστορικού κέντρο, τα κτίρια του Παλάτσο ντελ Μπο, κέντρου του Πανεπιστημίου.Το Δημαρχείο, ονόματι Παλάτσο Μορόνι, ο τοίχος του οποίου καλύπτεται από τα ονόματα των Παντοβάνων, που πέθαναν στους διάφορους πολέμους της Ιταλίας και που εφάπτεται στο Παλάτσο ντελά Ρατζιόνε.Το Καφέ Πεντρόκι, χτισμένο το 1831 από τον αρχιτέκτονα Γκιουζέπε Γιαπέλλι σε νεοκλασικό ρυθμό με Αιγυπτιακές επιρροές. Είναι ένα μικρό διαμάντι ιστορίας και τέχνης, ως ένα καφέ ανοιχτό για δύο σχεδόν αιώνες. Φιλοξενεί το μουσείο του Ριζορτζιμέντο και το κοντινό κτίριο του Pedrocchino (μικρό Πεντρόκι) σε νεογοτθικό ρυθμό.Το κέντρο της πόλης περιβάλλεται από τα τείχη μήκους 11 χλμ., που χτίστηκαν στις αρχές του 16ου αιώνα, από αρχιτέκτονες, μεταξύ άλλων το Μικέλε Σανμικέλι. Έχουν απομείνει μόνο μερικά ερείπια, μαζί με δύο πύλες, των μικρότερων και εσωτερικών τειχών του 13ου αιώνα. Υπάρχει επίσης ένα κάστρο, του Καστέλο. Ο κύριος πύργος του μετατράπηκε μεταξύ 1767 και 1777 σε αστεροσκοπείο, γνωστό ως Specola, ενώ τα άλλα κτίρια χρησιμοποιήθηκαν ως φυλακές το 19ο και τον 20ό αιώνα και τώρα ανακαινίζονται.Η Πόντε Σαν Λορέντζο, ρωμαϊκή γέφυρα, υπόγεια σε μεγάλο βαθμό, μαζί με τις αρχαίες Πόντε Μολίνο, Πόντε Αλτινάτε, Πόντε Κόρβο και Πόντε Σ. Ματτέο. Η Πάντοβα είναι επί μακρόν γνωστή για το πανεπιστήμιό της, ιδρυμένο το 1222. Υπό τη διοίκηση της Βενετίας το πανεπιστήμιο διοικείτο από μια επιτροπή τριών πατρικίων, ονόματι Riformatori dello Studio di Padova. Ο κατάλογος των καθηγητών και των αποφοίτων είναι μακρύς και λαμπρός, περιέχοντας μεταξύ άλλων τα ονόματα των Μπέμπο, Σπερόνε Σπερόνι, Βεσάλιου (ανατόμου), Κοπέρνικου, Φαλόπιο, Φαμπρίτσιο ντ' Ακουαπεντέντε, Γαλιλαίου Γαλιλέι, Ουίλιαμ Χάρβει, Πιέτρο Πομπονάτσι, Ρέτζιναλδ, αργότερα Καρδινάλιου Πόλε, Σκάλιτζερ, Τάσσο και Σομπιέσκι. Εδώ επίσης, το 1678, η Ελενα Λουκρέτσια Κορνάρο Πισκόπια έγινε η πρώτη γυναίκα στον κόσμο που απόφοιτος πανεπιστημίου. Το πανεπιστήμιο φιλοξενεί το παλιότερο θέατρο ανατομίας (1594). Η θέση της Πάντοβας στην ιστορία της τέχνης είναι σχεδόν το ίδιο σημαντική με τη θέση της στην ιστορία της εκπαίδευσης. Η παρουσία του πανεπιστημίου προσέλκυσε πολλούς διακεκριμένους καλλιτέχνες, όπως ο Τζιότο, ο Φρα Φίλλιπο Λίππι και Ντονατέλλο. Και για τη ναίφ τέχνη υπήρχε η σχολή του Φραντσέσκο Σκουαρτσιόνε, από όπου προήλθε ο μεγάλος Μαντένια. Η Πάντοβα είναι επίσης γενέτειρα του περίφημου αρχιτέκτονα Αντρέα Παλλάντιο, του οποίου οι βίλες (εξοχικές κατοικίες) στην περιοχή της Πάντοβας, της Βενετίας, της Βιτσέντζας και του Τρεβίζο είναι από τις ωραιότερες της Ιταλίας και αντιγράφηκαν πολλές φορές το 18ο και 190 αιώνα, και του Τζιοβάνι Μπατίστα Μπελτσόνι, τυχοδιώκτη, μηχανικού και αιγυπτιολόγου. Ο διάσημος γλύπτης Αντόνιο Κανόβα παρήγαγε τα πρώτα του έργα στην Πάντοβα, ένα από τα οποία είναι μεταξύ των αγαλμάτων του Πράτο ντέλα Βαλλε (σήμερα στο ύπαιθρο εκτίθεται αντίγραφο, ενώ το πρωτότυπο είναι στα Μουζέι Τσίβιτσι, Μουσεία της Πόλης). Ενα από τα σχετικότερα με τη ζωή της πόλης μέρη σίγουρα υπήρξε το Αντονιάνουμ. Εγκαταστημένο ανάμεσα στο Πράτο ντέλα βάλλε, την εκκλησία του Αγίου Αντωνίου και το Βοτανικό Κήπο, χτίστηκε το 1897 από τους Ιησουίτες πατέρες και διατηρήθηκε ζωντανό μέχρι το 2002. Κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, υπό την ηγεσία του Π. Μεσόρι Ρονκάλια, έγινε το κέντρο του αντιστασιακού κινήματος κατά των Ναζί. Τελικά επιβίωσε για λίγο μετά το θάνατο του Π. Μεσόρι και πουλήθηκε από τους Ιησουίτες το 2004. Τέλος η πόλη φιλοξενεί το μεγαλύτερο μέρος του έργου "Το ημέρωμα της στρίγγλας" του Ουίλιαμ Σαίξπηρ και στο "Πολύ κακό για το τίποτα" ο Μπένεντικ ονομάζεται "Σινιόρ Μπένεντικτ της Πάντοβας". Στην Πάντοβα γεννήθηκε το 1905 και έζησε ο Πάολο ντε Πόλι, ζωγράφος και συγγραφές διακοσμητικών πάνελ και σχεδιαστικών αντικειμένων, ο οποίος προσκλήθηκε 15 φορές στη Μπιεννάλε της Βενετίας. Ο μουσικός της ηλεκτρονικής μουσικής Τάινγκ Τίφανι γεννήθηκε επίσης στην Πάντοβα. Το 2007, υπήρχαν 210.301 κάτοικοι στην Πάντοβα, στην περιοχή της Πάντοβας, το Βένετο, από τους οποίους το 47,1% ήταν άνδρες και το 52,9% γυναίκες. Οι ανήλικοι (παιδιά με ηλικία 18 ετών και κάτω) ανέρχονταν στο14.87% του πληθυσμού σε σύγκριση με τους συνταξιούχους που αριθμούν 23.72%. Αυτό μπορεί να συγκριθεί με τον ιταλικό μέσο όρο, που είναι 18,06% (ανήλικοι) και 19.94% (συνταξιούχοι). Η μέση ηλικία των κατοίκων της Πάντοβας είναι 45 σε σύγκριση με τον ιταλικό μέσο όρο που είναι 42 .Στα πέντε χρόνια μεταξύ του 2002 και του 2007, ο πληθυσμός της Πάντοβας αυξήθηκε κατά 2,21%, ενώ η Ιταλία στο σύνολό της αυξήθηκε κατά 3,85%. Το τρέχον ποσοστό γεννήσεων της Πάντοβας είναι 8.49 γεννήσεις ανά 1.000 κατοίκους σε σύγκριση με τον ιταλικό μέσο όρο που είναι 9,45 γεννήσεις. Από το 2006, 90,66% του πληθυσμού ήταν Ιταλοί. Η μεγαλύτερη ομάδα μεταναστών προέρχεται από άλλα ευρωπαϊκά έθνη (το μεγαλύτερο ποσοστό είναι Ρουμάνοι, Μολδαβοί και Αλβανοί): 5,14%, υποσαχάρια Αφρική 1,08%, και Ανατολική Ασία: 1,04%. Η πόλη είναι κυρίως Ρωμαιοκαθολική, αλλά εξαιτίας της μετανάστευσης, τώρα έχει μερικούς Χριστιανούς Ορθόδοξους, Μουσουλμάνους και Ινδουιστές. Η Πάντοβα φιλοξενεί προξενεία για πολλά έθνη, συμπεριλαμβανομένων εκείνων του Καναδά, της Κροατίας, της Ακτής Ελεφαντοστού, του Περού, της Πολωνίας, της Ελβετίας και της Ουρουγουάης. Ένα προξενείο για τη Νότια Κορέα ανοίγει σύντομα και ένα προξενείο για τη Μολδαβία άνοιξε την 1η Αυγούστου του 2014. Η βιομηχανική περιοχή της Πάντοβας δημιουργήθηκε στο ανατολικό τμήμα της πόλης το 1946 και είναι σήμερα μία από τις μεγαλύτερες βιομηχανικές ζώνες της Ευρώπης, με έκταση 11 εκατομμύρια στρέμματα. Τα κεντρικά γραφεία των 1.300 βιομηχανιών έχουν τη βάση τους εδώ, απασχολώντας 50.000 άτομα. Εμπορεύματα φθάνουν στην Πάντοβα από κάθε μέρος της Ευρώπης για να σταλούν σε όλο τον κόσμο, κυρίως στην Ασία. Στη βιομηχανική ζώνη υπάρχουν δύο σιδηροδρομικοί σταθμοί, ένα ποτάμιο λιμάνι, τρεις τερματικοί σταθμοί φορτηγών, δύο έξοδοι αυτοκινητόδρομων και πολλές συνδεδεμένες υπηρεσίες, όπως ξενοδοχεία, ταχυδρομεία και κατευθυντήρια κέντρα. Με αυτοκίνητο, υπάρχουν 3 αυτοκινητόδρομοι (autostradale στα ιταλικά): A4 Μπρέσια-Πάντοβα, που συνδέεται με τη Βερόνα (έπειτα προς Μπρένερ Πας, Ίνσμπρουκ και Βαυαρία) και Μιλάνο (έπειτα Ελβετία, Τορίνο και Γαλλία), Α4 Πάντοβα-Βενετία, προς Βενετία, έπειτα Μπελούνο (για παραθεριστικά θέρετρα στους Δολομίτες όπως η Κορτίνα), Τεργέστη και Ταρβίζιο (για Αυστρία, Σλοβενία, Κροατία και Ανατολική Ευρώπη), Α13 Μπολόνια-Πάντοβα, για Φερράρα και Μπολόνια (έπειτα Κεντρική και Νότια Ιταλία). Διόδια πρέπει να πληρώσει κανείς προκειμένου να χρησιμοποιήσει τους περισσότερους από τους ιταλικούς σιδηρόδρομους. Δρόμοι συνδέουν την Πάντοβα με όλα τα μεγάλα και μικρά κέντρα της περιοχής. Ένας αυτοκινητόδρομος με περισσότερες από 20 εξόδους περιβάλλει την πόλη, συνδέοντας τις συνοικίες και τις μικρές πόλεις της γύρω περιοχής. Η Πάντοβα διαθέτει δύο σιδηροδρομικούς σταθμούς μεταφοράς επιβατών. Ο κεντρικός σταθμός "Stazione di Padova" διαθέτει 11 πλατφόρμες και μερικές φορές αναφέρεται λανθασμένα ως "Padova Centrale". Είναι ένας από τους μεγαλύτερους σταθμούς στην Ιταλία. Περισσότερα από 450 τρένα τη μέρα αναχωρούν από την Πάντοβα. Ο σταθμός χρησιμοποιείται από περισσότερους από 20 εκατομμύρια επιβάτες ετησίως. Άλλοι σιδηροδρομικοί σταθμοί είναι οι "Padova Ponte di Brenta" (που σύντομα θα κλείσει), "Padova San Lazzaro" (προγραμματισμένος), και "Padova Campo di Marte" που δεν εξυπηρετεί επιβάτες από τότε που χρησιμοποιήθηκε ως σταθμός εμπορευματικών μεταφορών που θα μπορούσε να γίνει ένας από τους σταθμούς της "Servizio Ferroviario Metropolitano regionale ". Από την Πάντοβα, τρένα υψηλής ταχύτητας συνδέονται με το Μιλάνο, τη Ρώμη, τη Μπολόνια, τη Φλωρεντία και τη Βενετία. Μπορεί κανείς να φτάσει στο Μιλάνο σε 1 ώρα και 51 λεπτά, στη Ρώμη σε 3 ώρες και στη Βενετία σε 20 λεπτά. Ο σταθμός άνοιξε το 1842 όταν η υπηρεσία ξεκίνησε στο πρώτο μέρος του σιδηροδρόμου Μιλάνου-Βενετίας (το "Imperial Regia Ferrovia Ferdinandea") που χτίστηκε από την Πάντοβα στη Μαργκέρα μέσω του Μέστρε. Η "Porta Marghera" είναι ένα σημαντικό λιμάνι της περιοχής της Βενετίας. Οι ενθουσιώδεις των σιδηροδρόμων μπορούν να επισκεφθούν το "Signal Box Α (Cabina Α)", διατηρημένο από το «Società Veneta Ferrovie" (μια εταιρεία που πήρε το όνομα της από τα προηγούμενα δημόσια έργα και τη σιδηροδρομική εταιρεία, που εδρεύει στην "Piazza Eremitani" στην Πάντοβα ) συνεταιρισμό. Η Πάντοβα είναι σχετικά κοντά σε αεροδρόμια στη Βενετία, στη Βερόνα, στο Τρεβίζο και στη Μπολόνια. Το αεροδρόμιο της Πάντοβα, το "Gino Allegri" ή Aeroporto civile di Padova "Gino Allegri", ή Aeroporto di Padova, δεν εξυπηρετείται πλέον από τακτικά προγραμματισμένες πτήσεις. Η Πάντοβα είναι, ωστόσο, η έδρα ενός από τα τέσσερα Κέντρα Ελέγχου Περιοχής στην Ιταλία. Η Βενετία, περίπου 50 χιλιόμετρα (31 μίλια) μακριά, είναι το κοντινότερο λιμάνι. Οι αστικές δημόσιες συγκοινωνίες περιλαμβάνουν τα δημόσια λεωφορεία, μαζί με ένα νέο τραμ (που συνδέει το Albignasego, στο νότιο τμήμα της Πάντοβας, με το Pontevigodarzere στα βόρεια της πόλης, χάρη στη νέα γραμμή που χτίστηκε το 2009), καθώς και ιδιωτικά ταξί. Υπάρχει επίσης ένα CitySightseeing tour "Hop on Hop Off". Το κέντρο της πόλης είναι εν μέρει κλειστό για τα οχήματα, εκτός από τους κατοίκους και τα επιτρεπόμενα οχήματα. Υπάρχουν μερικοί χώροι στάθμευσης αυτοκινήτων γύρω από την περιοχή. Σε αυτή την περιοχή, επίσης, υπάρχουν κάποιοι δρόμοι και πλατείες που προορίζονται αποκλειστικά για τους πεζούς και τα ποδήλατα. Η Πάντοβα έχει περίπου 40 λεωφορειακές γραμμές, οι οποίες εξυπηρετούνται από νέα λεωφορεία, (που αγοράστηκαν το 2008-9), με μια τηλεόραση που εμφανίζει τη γραμμή της διαδρομής, την επόμενη στάση, τα πιο σημαντικά μνημεία, τη γραμμή σύνδεσης και τον αναμενόμενο χρόνο αναμονής για κάθε γραμμή. Κάθε τραμ / λεωφορείο είναι εξοπλισμένο με κάμερες ασφαλείας και ελέγχεται από GPS. Η περιοχή του Βένετο χτίζει μια περιφερειακή σιδηροδρομική γραμμή ("S-Bahn-like system") γύρω από την πόλη με 15 νέους σταθμούς. Το όνομά του θα είναι SFMR και θα φτάνει στην επαρχία της Βενετίας. Ο αστεροειδής 363 Πάδουα (363 Padua), που ανακαλύφθηκε το 1893, πήρε το όνομά του από την ιστορική αυτή ιταλική πόλη. Bowman, A.; Wilson, A. (2011). Settlement, Urbanization, and Population. OUP Oxford. B.O. Foster, "Introduction," in Livy, Books I and II, The Loeb Classical Library (New York, 1919) de Ligt, L.; Northwood, S.J. (2008). People, Land, and Politics: Demographic Developments and the Transformation of Roman Italy 300 BC-AD 14. Brill. | Η Πάντοβα (ιταλικά: Padova, λατινικά: Patavium, βενετσιανικά: Pàdoa, παλαιότερα αναφερόμενη στα ελληνικά ως Πάδοβα, Παδούη ή Πατάβιο) είναι μια από τις μεγαλύτερες και ομορφότερες πόλεις της βόρειας Ιταλίας και ανήκει στο γεωγραφικό διαμέρισμα του Βένετο (Veneto). Είναι πρωτεύουσα της επαρχίας της Πάδοβας και οικονομικό και επικοινωνιακό κέντρο της περιοχής. Ο πληθυσμός της Πάντοβας είναι (2011) 214.000. Η πόλη συχνά συμπεριλαμβάνεται, με τη Βενετία και το Τρεβίζο, στη Μητροπολιτική περιοχή Πάντοβα - Τρεβιζο - Βενετία, πε πληθυσμό περίπου 1.600.000. Η Πάντοβα βρίσκεται στον Ποταμό Μπατσιλιόνε, 40 χλμ. δυτικά της Βενετίας και 29 χλμ. νοτιοανατολικά της Βιτσέντζα. Ο Ποταμός Μπρέντα, που κάποτε διέσχιζε την πόλη, ακόμη ακουμπά τις βόρειες συνοικίες. Γεωργικό της περιβάλλον είναι η Πεδιάδα της Βενετίας (Pianura Veneta). Στα νοτιοδυτικά της πόλης βρίσκονται οι Ευγάνιοι Λόφοι, που έχουν υμνηθεί από το Λουκανό, το Μαρτιάλη, τον Πετράρχη, τον Ούγκο Φόσκολο και τον Σέλλεϋ. Φιλοξενεί το περίφημο Πανεπιστήμιο της Πάδοβας, ηλικίας σχεδόν 820 χρόνων και διάσημο, μεταξύ άλλων, για το Γαλιλαίο Γαλιλέι μεταξύ των καθηγητών του. Η πόλη είναι γραφική, με πυκνό δίκτυο δρόμων με στοές, που καταλήγουν σε μεγάλες δημοτικές piazze, και πολλές γέφυρες, που διασχίζουν τους διάφορους παραπόταμους του Μπατσιλιόνε, που παλιά περιέβαλλε τα αρχαία τείχη σαν τάφρος. Στην Πάντοβα διαδραματίζεται "Το Ημέρωμα της Στρίγγλας" του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%BF%CE%B2%CE%B1 |
Γκούντερ Γιάκομπ | Ο Γκούντερ Γιάκομπ αγωνίστηκε σε δύο αναμετρήσεις για το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ στην διάρκεια της σεζόν 1996-1997 με την ομάδα της Μόλενμπεκ. Διετέλεσε αθλητικός διευθυντής της ΚΡΚ Γκενκ από τον Αύγουστο του 2011 έως και την παραίτησή του τον Ιανουάριο του 2015. Τον Ιούλιο του 2016, ανέλαβε χρέη αθλητικού διευθυντή για λογαριασμό της Ολιμπίκ Μαρσέιγ. | Ο Γκούντερ Γιάκομπ (γεννημένος στις 10 Μαΐου 1968 στο Βέλγιο) είναι Βέλγος πρώην ποδοσφαιριστής, ο οποίος εργάστηκε ως προπονητής μετά την αποχώρησή του από την ενεργό δράση. Διατελεί χρέη αθλητικού διευθυντή για λογαριασμό της Ολιμπίκ Μαρσέιγ από τον Ιούλιο του 2016. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81_%CE%93%CE%B9%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CF%80 |
Εξάς | Επειδή όλοι οι αστέρες του Εξάντος είναι σχετικώς αμυδροί, κανένας τους δεν έχει δικό του ιδιαίτερο όνομα, εκτός από τον έκτου μεγέθους q, που φαίνεται ότι ήταν ο Tien Seang των Κινέζων (= ο Ουράνιος Υπουργός). Ο α (άλφα) Εξάντος, με φαινόμενο μέγεθος μόλις 4,49, είναι ο φωτεινότερος όλων των αστέρων του Εξάντος. Ο φασματικός τύπος του είναι A0 III. Απέχει από τη Γη 287 έτη φωτός. Ο β Εξάντος έχει φασματικό τύπο B6 V (γαλανόλευκος νάνος) και φαινόμενο μέγεθος 5,09. Εμφανίζει μεταβλητότητα του τύπου α² CVn. Ο γ Εξάντος έχει φαινόμενο μέγεθος 5,05 και φασματικό τύπο A1 V. Στην πραγματικότητα πρόκειται για διπλό αστέρα, με μέλη που διαχωρίζονται δύσκολα ακόμα και με τα καλύτερα τηλεσκόπια, έχουν φαινόμενα μεγέθη 5,6 και 6,1, απέχουν μεταξύ τους λιγότερο από 50 AU και περιφέρονται περί το κοινό κέντρο μάζας τους μία φορά κάθε 75,5 χρόνια. Ευρισκόμενος σε μία κατεύθυνση αρκετά έξω από το γαλαξιακό επίπεδο, ο αστερισμός αυτός είναι πλούσιος σε μακρινούς γαλαξίες. Ο φαινομενικώς φωτεινότερος από αυτούς είναι ο φακοειδής NGC 3115 ή "Spindle Galaxy" στο νότιο τμήμα του αστερισμού, με φαινόμενο μέγεθος 8,90. Ο κοντινότερος γαλαξίας του Εξάντος είναι ο «Εξάς A» (Sextans A), νάνος ανώμαλος γαλαξίας σε απόσταση 5 εκατομμυρίων ετών φωτός από τη Γη, μέλος της Τοπικής Ομάδας γαλαξιών.Στα βάθη του Σύμπαντος, στα σύνορα με τον Λέοντα, απλώνεται το σμήνος γαλαξιών MS 1054-03, που απέχει από εμάς 8 δισεκατομμύρια έτη φωτός, έχει διαστάσεις 7 ως 8 εκατομμύρια έτη φωτός και αποτελείται από 82 ή περισσότερους γαλαξίες.Αλλά και στον δικό μας Γαλαξία υπάρχουν ενδιαφέροντα σώματα, όπως ο αστέρας HD 92788, με φαινόμενο μέγεθος 7,31, φασματικό τύπο όμοιο με του Ήλιου και απόσταση από τη Γη 105,4 έτη φωτός. Γύρω του περιφέρεται γιγάντιος πλανήτης μάζας υπερτετραπλάσιας του Δία, μία φορά κάθε 340 ημέρες και σε μέση απόσταση από αυτόν περίπου όση η Γη από τον Ήλιο (0,94 AU). Κατάλογος αστέρων του Εξάντος Αστερισμοί του Εβέλιου | Ο Εξάς (Λατινικά: Sextans, συντομογραφία: Sex) είναι αστερισμός που σημειώθηκε πρώτη φορά το 1690, στο Firmamentum Sobiescianum του Εβέλιου, και είναι ένας από τους 88 επίσημους αστερισμούς που θέσπισε η Διεθνής Αστρονομική Ένωση. Είναι αστερισμός που τέμνεται από τον ουράνιο ισημερινό, αλλά το μεγαλύτερο μέρος του (περί τα 2/3) βρίσκεται στο νότιο ημισφαίριο της ουράνιας σφαίρας. Συνορεύει με τους αστερισμούς Λέοντα, `Υδρα και Κρατήρα. Είναι ολόκληρος ορατός από την Ελλάδα. Ο Εβέλιος θέλησε ονομάζοντας έτσι τον αστερισμό να τιμήσει τον εξάντα, το αστρονομικό όργανο που χρησιμοποίησε σε αστρικές μετρήσεις στο Γκντανσκ από το 1658 ως το 1679. Η αρχική μορφή του αστερισμού αποτελείτο από τους 12 αστέρες μεταξύ του Λέοντα και της Ύδρας. Η αρχική ονομασία ήταν Sextans Uraniae, δηλαδή ο εξάντας της Ουρανίας, της μούσας της Αστρονομίας, και συντομεύθηκε σε Sextans κατά τον εικοστό αιώνα. Μέσα στα όρια του Εξάντος, 9 μοίρες νοτιοανατολικά του Βασιλίσκου, ο De Rheita πίστεψε πως είχε ανακαλύψει την αναπαράσταση του Sudarium Veronicae, του Αγίου Μανδηλίου της Αγίας Βερενίκης. Σχολιάζοντας το γεγονός, ο Τζον Χέρσελ είχε πει ότι «πολλά περίεργα πράγματα έβλεπαν ανάμεσα στα άστρα πριν διαδοθεί η χρήση ισχυρών τηλεσκοπίων». Στον Εξάντα αποδίδονταν από τον Αργκελάντερ 17 αστέρες ορατοί με γυμνό μάτι και από τον Heis 48. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BE%CE%AC%CF%82 |
Κόλπος της Ρίγας | Ο Διεθνής Υδρογραφικός Οργανισμός ορίζει τα παρακάτω όρια του κόλπου της Ρίγας: Δυτικά: Μια γραμμή που εκτείνεται από το Λίσερ Ορτ (57 ° 34'Β), της Λετονίας, στο νότιο άκρο του νησιού Σάαρεμαα, διαμέσου του νησιού στο Πάμερορτ (22 ° 34'Α) και από εκεί στο σημείο Ένμαστ, το νότιο άκρο του νησιού Χιίουμαα, διαμέσου του νησιού στο σημείο Ταλακόνα, και από εκεί στο σημείο Σπίτχαμν της Εσθονίας. Εγκυκλοπαίδεια Estonica Αρχειοθετήθηκε 2021-08-12 στο Wayback Machine. (Αγγλικά) | Ο Κόλπος της Ρίγας ή κόλπος της Λιβονίας (λετονικά: Rīgas jūras līcis, εσθονικά: Liivi laht, ρωσικά: Рижский залив) είναι κόλπος της Βαλτικής θάλασσας μεταξύ της Λετονίας και της Εσθονίας. Έχει έκτασή περίπου 18.000 τ.χλμ., μέσο βάθος 26 μέτρα και μέγιστο βάθος 67 μ. Το εσθονικό νησί Σάαρεμαα χωρίζει την Βαλτική θάλασσα από τον κόλπο της Ρίγας. Κυριότερες πόλεις στον κόλπο είναι η Ρίγα, η Γιούρμαλα, το Πάρνου και το Κουρέσααρε. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8C%CE%BB%CF%80%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A1%CE%AF%CE%B3%CE%B1%CF%82 |
Ο Λόγος του Βασιλιά | Η ταινία σχηματίζει το πορτρέτο Βασιλιά Γεωργίου VI (Κόλιν Φερθ), ο οποίος είχε πρόβλημα στην ομιλία αφού τραύλιζε κάτι που αποτελούσε εμπόδιο για αυτόν ο οποίος λόγω της ιδιότητας του έπρεπε συχνά να εκφωνεί λόγους μπροστά σε μεγάλο κοινό, παρουσιάζοντας τη ζωή του λίγο πριν το θάνατο του πατέρα του ώσπου να γίνει βασιλιάς Με την ώθηση της γυναίκας του, Βασίλισσας Ελισάβετ (Έλενα Μπόναμ Κάρτερ) θα επισκεφτεί έναν λογοθεραπευτή που ειδικεύεται σε τέτοια προβλήματα, τον Λάιονελ Λογκ (Lionel Logue) (Τζέφρεϊ Ρας), ο οποίος παρά τις αρχικές αντιρρήσεις του Βασιλιά θα τον βοηθήσει να αντιμετωπίσει τους φόβους του, οι οποίοι του δημιούργησαν το πρόβλημα ομιλίας, και επομένως και το πρόβλημα του. Έτσι, όταν ο αδερφός του, Εδουάρδος ο 8ος (Γκάι Πίρς), ο οποίος έχει διαδεχθεί τον πατέρα του στην εξουσία μετά το θάνατό του, υποβάλει την παραίτηση του, ο Γεώργιος θα αναλάβει τα καθήκοντα του βασιλιά και μαζί με τον Λογκ θα ετοιμάσουν το λόγο που θα απαγγείλει όταν θα γίνει βασιλιάς όπως και την ομιλία του στο ραδιόφωνο η οποία θα ανακοινώνει τη συμμετοχή της Αγγλίας στον πόλεμο. Κόλιν Φερθ ως Βασιλιάς Γεώργιος ο 6ος Ελένα Μπόναμ Κάρτερ ως Βασίλισσα Ελισάβετ Τζέφρεϊ Ρας ως Λάιονελ Λογκ Γκάι Πιρς ως Εδουάρδος ο 8ος Μάικλ Γκαμπόν ως Βασιλιάς Γεώργιος ο 5ος Τίμοθι Σπολως Ουίνστον Τσώρτσιλ Τα κέρδη της ταινίας στο Ηνωμένο Βασίλειο ανέρχονται σε $74,877,867 , στις Η.Π.Α. σε $138,797,449. Τη μουσική επένδυση της ταινίας ανέλαβε ο Αλεξάντρ Ντεπλά ο οποίος είχε προγενέστερα αναλάβει και την επένδυση της επίσης ιστορικής ταινίας και βασιλικό περιεχόμενο Η Βασίλισσα (The Queen, 2006). Το αποτέλεσμα ήταν η υποψηφιότητα για βραβείο Όσκαρ και Χρυσή Σφαίρα. Τα κομμάτια που περιέχονται στο δίσκο με τα τραγούδια της ταινίας είναι τα εξής: Lionel and Bertie (2:10) The King’s Speech (3:54) My Kingdom, My Rules (2:51) The King is Dead (2:06) Memories of Childhood (3:36) King George VI (3:05) The Royal Household (1:43) Queen Elizabeth (3:35) Fear and Suspicion (3:24) The Rehearsal (1:42) The Threat of War (3:56) Speaking Unto Nations (Beethoven Symphony No.7 II) (5:02) Epilogue (Beethoven Piano Concerto No.5 Emperor II) (3:56) Επίσημη ιστοσελίδα Ο Λόγος του Βασιλιά στο IMDb Oscar Golden Globes Αρχειοθετήθηκε 2015-08-01 στο Wayback Machine. | Η ταινία Ο Λόγος του Βασιλιά (αγγλικά: The King's Speech) αποτελεί Βρετανική δραματική , ιστορική και βιογραφική ταινία παραγωγής 2010 σε σκηνοθεσία του Τομ Χούπερ και σενάριο του Ντέιβιντ Σίντλερ. Στην ταινία πρωταγωνιστούν: ο Κόλιν Φερθ , ο Τζέφρεϊ Ρας και η Ελένα Μπόναμ Κάρτερ.Η ταινία απέσπασε πολύ καλές κριτικές και πολλά βραβεία μεταξύ των οποίων 4 βραβεία Όσκαρ από τα 12 για τα οποία προτάθηκε και για μία Χρυσή Σφαίρα ενώ προτάθηκε για ακόμη 6. Επίσης η ταινία μπορεί να χαρακτηριστεί αρκετά κερδοφόρα, αφού τα κέρδη της παγκοσμίως ανέρχονται σε 414.211.549 δολάρια, παρά το χαμηλό της προϋπολογισμό του οποίου το μέγεθος ανέρχεται στα 15.000.000 δολάρια περίπου. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F_%CE%9B%CF%8C%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%AC |
Ιερά Μητρόπολις Αμασείας | Η Αμάσεια ιδρύθηκε γύρω στο 300 π.Χ. από τον βασιλιά Μιθριδάτη Α΄ του Πόντου. Η Επισκοπή Αμασείας ιδρύθηκε το 325, αρχικά υπό το τιμητικό πρωτείο της Καισαρείας, και από το 451 άμεσα υπό το Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως. Τον 7ο αιώνα είχε 6 επισκοπές και τον 10ο αιώνα 7. Μετά την κυριαρχία των Σελτζούκων στην περιοχή, οι επισκοπές μειώθηκαν σταδιακά και τον 14ο αιώνα δεν έμεινε ούτε μία, και η έδρα της μετακινήθηκε βορειότερα, στην Αμισό. Η Αμισός ιδρύθηκε τον 7ο αιώνα π.Χ. από Έλληνες της Μιλήτου. Μετά την ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας το 1923 δεν έμεινε καθόλου Ορθόδοξος πληθυσμός στα εδάφη της Μητρόπολης. Η επισκοπή συνορεύει με την Μαύρη Θάλασσα στα βόρεια, την Νεοκαισάρεια στα ανατολικά, την Νεοκαισάρεια και την Καισάρεια στα νότια, και την Καισάρεια και την Νεοκαισάρεια (Γάγγρες) στα δυτικά. Άλλες σημαντικές πόλεις στην επισκοπή είναι η Σινώπη, τα Θεμίσκυρα (Çarşamba), οι Θέρμες (Terme), η Πάφρα (Bafra), η Νεοκλαυδιούπολη (Vezirköprü), Νουβάσιο (Boyabat), η Λαοδίκεια (Ladik), η Μερζιφούντα (Merzifon) και τα Ορβάνασα (Erbaa) Michel Le Quien, Oriens christianus in quatuor Patriarchatus digestus, Παρίσι 1740, τόμ. I, σελ. 521-532 (Λατινικά) Pius Bonifacius Gams, Series episcoporum Ecclesiae Catholicae, Λειψία 1931, σελ. 442 (Λατινικά) Konrad Eubel, Hierarchia Catholica Medii Aevi, τόμ. 4, σελ. 80, τόμ. 5, σελ. 80, τόμ. 6, σελ. 79, τόμ. 7, σελ. 69, τόμ. 8, σελ. 92 (Λατινικά) v. Amasia, Catholic Encyclopedia, τόμ. I, Νέα Υόρκη 1907 (Αγγλικά) Siméon Vailhé, v. Amasea, στο «Dictionnaire d'Histoire et de Géographie ecclésiastiques», τόμ. II, Παρίσι 1914, σελ. 964-970 (Γαλλικά) Kiminas, Demetrius (31 Μαρτίου 2009). The Ecumenical Patriarchate: A History of Its Metropolitanates with Annotated Hierarch Catalogs. Wildside Press LLC. ISBN 978-1434458766. Ανακτήθηκε στις 18 Αυγούστου 2014. Jean Darrouzès, Notitiae episcopatuum Ecclesiae Constantinopolitanae. Texte critique, introduction et notes, Παρίσι 1981 (Γαλλικά) Prosopographie der mittelbyzantinischen Zeit, 1998-2013 (PmbZ) (Γερμανικά) Prosopography of the Byzantine World, 2016 (PBW) (Αγγλικά) Ζαχαριάδου, Ελισάβετ Α. (1996). Δέκα τουρκικά έγγραφα για την Μεγάλη Εκκλησία (1483-1567) (PDF). Αθήνα: Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, Ινστιτούτο Βυζαντινών Ερευνών. ISBN 960-7094-69-7. Αποστολόπουλος, Δημήτρης Γ. (1987). Η Νομική Συναγωγή Του Δοσιθέου. Μία Πηγή Και Ένα Τεκμήριο. Αθήνα: Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, Κέντρο Νεοελληνικών Ερευνών. | Η Ιερά Μητρόπολις Αμασείας ήταν μια επαρχία (Μητρόπολη) του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Η επισκοπή υπήρχε από το 325 έως το 1922 με έδρα της την Αμάσεια και αργότερα την Αμισό ή Σαμψούντα (τουρκ. Samsun). Από το 2014, το Οικουμενικό Πατριαρχείο χρησιμοποιεί τον τίτλο του «Μητροπολίτη Αμασείας, Υπερτίμου και Εξάρχου παντός Ευξείνου Πόντου». | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%B5%CF%81%CE%AC_%CE%9C%CE%B7%CF%84%CF%81%CF%8C%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%82_%CE%91%CE%BC%CE%B1%CF%83%CE%B5%CE%AF%CE%B1%CF%82 |
Οργανικά υπεροξείδια | Το μήκος δεσμού O−O στα υπεροξείδια είναι περίπου 145 pm, και οι δεσμικές γωνίες R−O−O γωνίες (R = H, C) είναι περίπου 110° (όπως και στο νερό). Χαρακτηριστικά, η δίεδρη γωνία C−O−R (R = H, C) είναι 120°. Ο δεσμός O−O είναι σχετικά αδύναμος, με ενέργεια διάσπασης περί τα 45-50 kcal/mole (190-210 kJ/mole), δηλαδή λιγότερο από το μισό της αντίστοιχης ενέργειας των δεσμών C−C, C−H και C−O.Η ισχύς ως οξειδωτικά μέσα για τα υπεροξείδια εξαρτάται από την ηλεκτραρνητικοτητα των υποκαταστατών R. Τα ηλεκτρονιόφιλα υπεροξείδια είναι ισχυρότερα μέσα μεταφοράς ατομικού οξυγόνου. Ειδικότερα για τα υδροϋπεροξείδια, η τάση τους στο να γίνονται δότες ατομικού οξυγόνου συνδέεται με την οξύτητα του δεσμού O-H. Έτσι, η σχετική οξειδωτική ισχύς για τα ακόλουθα υπεροξείδια είναι η εξής: CF3CO3H > CH3CO3H > H2O2. Κάθε υπεροξειδική ομάδα θεωρείται ότι περιέχει ένα ενεργό άτομο οξυγόνου (που συχνά συμβολίζεται ως |O|). Η θεώρηση ότι περιέχεται ενεργό οξυγόνο σε αυτές τις ενώσεις είναι χρήσιμη για τη σύγκριση της σχετικής συγκέντρωσης υπεροξειδικών ομάδων σε διαφόρους τύπους μειγμάτων υπεροξειδίων, που σχετίζεται, με τη σειρά της, με το (σχετικό) ενεργειακό περιεχόμενο των σκευασμάτων αυτών. Γενικά, η περιεχόμενη ενέργεια αυξάνει με την αντίστοιχη αύξηση της συγκέντρωσης ενεργού οξυγόνου, και συνεπώς όσο μεγαλύτερο είναι το μοριακό βάρος των οργανικών υπεροξειδίων, τόσο μικρότερη είναι η συγκέντρωση ενέργειας και συνήθως τόσο μικρότερος είναι και ο κίνδυνος βλάβης που η χρήση τους εμπεριέχει. Ο όρος «ενεργό οξυγόνο» χρησιμοποιείται για να εκφράσει το ποσοστό υπεροξειδίου που περιέχεται σε κάθε τύπο οργανικού υπεροξειδίου. ΄Ενα από τα άτομα οξυγόνου κάθε υπεροξειδικής ομάδας θεωρείται ενεργό. Η θεωρητική ποσότητα ενεργού οξυγόνου μπορεί να περιγραφεί από την ακόλουθη ισότητα: A[O]theoretical (%) = 16p/m · 100, όπου p, ο αριθμός των υπεροξειδικών ομάδων στο μόριο και m η μάζα του χημικά καθαρού υπεροξειδίου. Τα οργανικά υπεροξείδια συχνά πωλούνται στη μορφή σκευασμάτων που περιέχουν περισσότερα από ένα απευαισθητοποιητικά μέσα. Αυτό γίνεται για λόγους ασφαλείας ή για ωφέλη στις επιδόσεις ενός σκευάσματος οργανικών υπεροξειδίου, που συχνά τροποποιείται (από καθαρή ουσία σε μείγμα) με τη χρήση προσθέτων απευαισθητοποιητικών μέσων, σταθεροποιητών ή άλλων ενισχυτικών για τα οργανικά υπεροξείδια που χρησιμοποιούνται σε εμπορικές εφαρμογές. Τα εμπορικά σκευάσματα κατά περίπτωση μπορεί να περιέχουν μείγματα διαφορετικών οργανικών υπεροξειδίων, που άλλες ευαισθητοποιούνται και άλλες φορές απευαισθητοποιούνται. Τα οργανικά υπεροξείδια μπορεί να πωλούνται στη στερεή ή στην υγρή κατάσταση. Δεν υπάρχουν, όμως, οργανικά υπεροξείδια σε κατάσταση ατμών. Μερικές φορές υγρά οργανικά υπεροξείδια απευαισθητοποιούνται με την ανάμειξή τους με στερεά υλικά, έτσι ώστε το μείγμα να συμπεριφέρεται σαν να ήταν στερεό. | Τα οργανικά υπεροξείδια (αγγλικά: οrganic peroxides) είναι οργανικές ενώσεις που περιέχουν την υπεροξειδική γέφυρα (ROOR') ως λειτουργική ομάδα, όπου τα R, R΄ παριστάνουν υδροκαρβύλια ή άτομα υδρογόνου. Φυσικά, αν R = R΄= H προκύπτει το υπεροξείδιο του υδρογόνου (H2O2), που ανήκει στα ανόργανα υπεροξείδια. Αν R΄ = H, οι ενώσεις που προκύπτουν λέγονται οργανικά υδροϋπεροξείδια. Οι υπερεστέρες έχουν γενική δομή RC(O)OΟR΄. Ο δεσμός O−O σπάει εύκολα, παράγοντας ελεύθερες ρίζες, με τη γενική μορφή RO•. Έτσι, τα οργανικά υπεροξείδια είναι χρήσιμα ως καταλύτες για την παραγωγή ορισμένων ειδών πολυμερών, όπως είναι οι εποξικές ρητίνες, που χρησιμοποιούνται σε ενισχυμένα με υαλοβάμβακα πλαστικά, όπως MEKP και υπεροξείδιο του βενζολίου, τα οποία χρησιμοποιούνται συνήθως για το σκοπό αυτό. Ωστόσο, η ίδια ιδιότητα, επίσης, σημαίνει ότι τα οργανικά υπεροξείδια μπορεί, εκούσια ή ακούσια, να προκαλέσουν έναρξη εκρηκτικού πολυμερισμού, σε υλικά με ακόρεστους χημικούς δεσμούς, και αυτή η διαδικασία έχει χρησιμοποιηθεί για την παραγωγή εκρηκτικών. Οργανικά υπεροξείδια, όπως και τα ανόργανα ομολόγά τους, είναι ισχυροί λευκαντικοί παράγοντες. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%81%CE%B3%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AC_%CF%85%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%BE%CE%B5%CE%AF%CE%B4%CE%B9%CE%B1 |
Agrilus | Τουλάχιστον τα ευρωπαϊκά είδη έχουν μια σειρά διαγνωστικών χαρακτήρων για σίγουρη αναγνώριση του γένους. Το σώμα είναι στενό. Από πάνω οι πλευρές του προνώτου και του μπροστινού ημίσεος των ελύτρων σχηματίζουν περίπου παράλληλες ευθείες, με τα έλυτρα να στενεύουν σχεδόν ευθύγραμμα. Σε αυτό το τμήμα τα έλυτρα πολλές φορές δεν καλύπτουν τελείως τις πλευρές της κοιλίας. Οι σύνθετοι οφθαλμοί σχεδόν αγγίζουν την μπροστινή ακμή του προνώτου. Η βάση των νυχιών φέρει δόντι. Αυτό το δόντι είναι μικρό στο θηλυκό, στο αρσενικό είναι κατά κανόνα μεγάλο και στενό και προκαλεί την εντύπωση πως τα νύχια είναι σχισμένα. Ο θυρεός σχεδόν πάντα έχει καρίνα κάθετη στον άξονα του σώματος (Εικ. 1, δεξιά πορτοκαλί). Όπως συμβαίνει και στο γένος Coraebus, το οποίο επίσης ανήκει στο υποοικογένεια Agrilinae, τα ισχία των οπίσθιων ποδιών φαρδαίνουν προς τις πλευρές και περιορίζουν την έκταση των επιστέρνων του μετάστερνου προς τα πίσω. Η πλευρική ακμή του προνώτου είναι διπλάσια (Εικ. 2). Αυτό εξηγείται με την ύπαρξη μιας «καρίνας», όμοιας με τη ραφή, μεταξύ προνώτου και των πλευρικών τόξων του προθώρακα. Αυτή η δεύτερη ακμή δεν φτάνει την μπροστινή ακμή του προθώρακα. Η απόσταση μεταξύ των δυο γραμμών μειώνεται μπρος τα πίσω. Οι προνύμφες (Εικ. 3) ορύσσουν στοές στους ξενιστές, που πάντα είναι φυλλοβόλα φυτά. Μερικά είδη μπορούν να είναι επιζήμια, π.χ. στη Βόρεια Αμερική το εισαγόμενο Agrilus planipennis προκαλεί εκεί μεγάλες ζημιές στα δέντρα του γένους Fraxinus. Στην Εικ. 4 απεικονίζεται η μεταμόρφωση της πλαγγόνας σε ακμαίο. Κατά την περίοδο των Παγετώνων η περιοχή διανομής των περισσότερων ειδών του Agrilus περιορίστηκε στην ανατολική Μεσόγειο (ποντομεσογειακά είδη: A. lineola, A. alexevei alexevei, A. macroderus, A. roscidus, A. marozzinii, A. viscivorus). Άλλα είδη είχαν ευρύτερη γεωγραφική επέκταση στη Μεσόγειο (ολομεσογειακά είδη: A. biguttatus, A. angustulus, A. derasofasciatus, A. hastulifer). Από τον Βορρά εισέβαλαν στον ελληνικό χώρο οι A. pratensis A. olivicolor (στοιχεία της σιβηρικής πανίδας) και οι A. buresi, A. integerrimus και A. croaticus (στοιχεία της κασπιανής πανίδας). Ενδημικό είδος στην Κρήτη είναι ο A. alexeevi relegatus. Δεν είναι γνωστά είδη που έχουν το κέντρο εξαπλώσεως στην Ανατολή, πράγμα που συμβαίνει συχνά με άλλα έντομα. Ανάλογα με τη βόρεια προέλευση πολλών ειδών του Agrilus συναντούμε μόνο λίγα είδη στη φρύγανα (A. hyperici), ενώ στα φυλλοβόλα δάση των βουνών ζουν 12 διάφορα είδη του γένους. Άλλα οχτώ είδη συναντούμε στα παρόχθια δάση. Αλλά στο πευκόδασος και των βουνών, και σε χαμηλές τοποθεσίες θα συναντήσουμε ελάχιστα είδη του γένους. Εξαιρετικό ρόλο παίζει ο A. viscivorus. Με ξενιστή τον ιξό (Viscum album), παράσιτο του ελάτου, τον συναντούμε μόνο στο ελατόδασος με Abies cephalonica. Τα άλλα είδη τα συναντούμε σε δέντρα άλλων οικοσυστημάτων. Το χρώμα του Agrilus ater (Εικ. 5) είναι πολύ σκούρο χαλκόχρουν (λατ. ater = μαύρο). Το έντομο έχει μήκος από 6,5 έως 11 χιλιοστόμετρα. Σε κάθε έλυτρο το τρίχωμα σχηματίζει τρεις άσπρες κηλίδες. Το πρώτο ζεύγος κηλίδων βρίσκεται κοντά στο πρόνωτο, το δεύτερο στο δεύτερο τρίτο των ελύτρων και το τρίτο ζεύγος κηλίδων κοντά στην οπίσθια άκρη. Ξενιστές του είδους είναι ιτιές και λεύκες. Στην Ελλάδα συναντούμε το ακμαίο κατά την περίοδο Ιουνίου και Ιουλίου στους ξενιστές, όπου μπορεί να προκαλεί ζημιές. Λείπει στα νησιά. Η περιοχή διανομής επεκτείνεται από τη Γαλλία μέχρι στην Ασία και από τη Σικελία μέχρι τη Φινλανδία, δεν καλύπτει όμως όλες τις διάμεσες χώρες. Τα χρώματα του A. biguttatus (Εικ. 6) είναι πιο ανοιχτά πάρα τα χρώματα του A. ater, πράσινο, μπλε ή χρυσοπράσινο. Το αρσενικό είναι μονόχρωμο, το θηλυκό μπορεί να είναι δίχρωμο. Σε κάθε έλυτρο οι τρίχες σχηματίζουν άσπρη κηλίδα μετά τη μέση κοντά στη ραφή. Άλλο ζεύγος κηλίδων μπορεί να υπάρχει κοντά στο πρόνωτο. Το μήκος κυμαίνει μεταξύ 8 και 13 χιλιοστομέτρων. Το ακμαίο το συναντούμε στα φυλλοβόλα δάση των βουνών, στους κορμούς ή στα φύλλα των ξενιστών (βελανιδιά και καστανιά) κατά την περίοδο από Μάιο μέχρι Ιούλιο. Ο A. biguttatus είναι ολομεσογειακό είδος, με περιοχή διανομής από τη βόρεια Αφρική μέχρι και την Ασία. Στην Ευρώπη φτάνει μέχρι τη Σκανδιναβία. Όπως υποδεικνύει και το όνομα (λατ. viridis = πράσινο), το χρώμα του A. viridis (Εικ. 7) είναι πράσινο, το χρώμα ποικίλει όμως από χαλκόχρουν μέχρι χρυσό πράσινο. Δεν έχει κηλίδες. Υπάρχουν πολλές διάφορες μορφές, που μπορεί να είναι υποείδη ή και είδη, γι´αυτό αντί είδος χρησιμοποιείται και η έκφραση «ομάδα viridis» μέχρι να ξεκαθαριστούν τα ερωτήματα. Οι αναφορές από την Ελλάδα περιορίζονται στα νησιά του Αιγαίου, τη βόρεια Ελλάδα και την Πελοπόννησο. Εκεί το ακμαίο γίνεται ορατό κατά την περίοδο από τέλος Μαΐου έως τέλος Αυγούστου. Ως ξενιστές αναφέρονται ποικιλία φυλλοβόλων δέντρων ([Acer], [Alnus], [Betula], [Carpinus], [Castanea], [Corylus], [Fagus], [Salix], [Tilia]. Η περιοχή διανομής καλύπτει σχεδόν όλες τις ευρωπαϊκές χώρες και επεκτείνεται από τη βόρεια Αφρική μέχρι την Ασία. Το έντομο έχει το χρώμα πράσινης ελιάς. Έχει λεπτές τρίχες. Οι τρίχες λείπουν σε μια λωρίδα στο πίσω μισό των ελύτρων και για το λόγο αυτό τα έλυτρα εκέι φαίνονται πιο σκούρα. Αυτό εξηγεί το λατινικό όνομα derasofasciatus, γιατί στα λατινικά το derāsus, σημαίνει 'φαγωμένος, φθαρμένος' και fasciātus σημαίνει 'με ρίγες'. Το είδος εκτός στην Ελλάδα συναντάται σε όλη την κεντρική και νότια Ευρώπη και στην Αφρική . Το είδος αναπτύσσεται στο αμπέλι, και το ακμαίο απαντάται από το Μαίο μέχρι το Αυγούστο στα φύλλα αυτού του φυτού. Το είδος ανήκει στα δίχρωμα είδη του γένους. Το πρόνωτο είναι κόκκινο χαλκώδη, τα έλυτρα πράσινα ή μπλε. Το λατινικό όνομα pratensis δεν ταιριάζει καλά, γιατί το pratensis σημαίνει, πως συναντάται στο λιβάδι, αλλά τα ακμαία συναντούνται από Απρίλιο μέχρι Ιουλίου στα φύλλα της λεύκας. Το είδος απαπτυσσεται στη λεύκα. Απαντάται σχεδόν σε όλη την Ευρώπη, λείπει όμως στην Κρήτη. Το λατινικό όνομα cyanescens προέρχεται από τη λατινική λέξη cyaneus, που σημαίνει 'μπλε'. Το όνομα αναφέρεται στο χρώμα του εντόμου. Το είδος αναπτύσσεται στο αγιόκλημα, όπου τα ακμαία απαντώνται τέλος Μαϊου μέχρι στη μέση Ιουλίου. Το είδος αναφέρεται από την Πορτογαλία προς την Ανατολή μέχρι την Κίνα, λείπει όμως στη Βόρεια Ευρώπη. Εισήχθη και στην Αμερική. Το είδος μοιάζει πάρα πολύ με άλλα πράσινα είδη του γένους. Γι'αυτό έχει αναγνωριστεί μόνο το 1974 ως ανεξάρτητο είδος. Ένα χαρακτηριστικό είναι, πως αναπτύσσεται στο σχίνο (Pistacia). Με το όνομα marozzinii ο Gobbi τιμά έναν φίλο σου, τον Franco Marozzini.. Μέχρι τώρα το είδος είναι γνωστό μόνο από τη Γαλλία, την Ιταλία, την Ελλάδα με την Κρήτη, την Τουρκία, την πρώην Γιουγκοσλαβία και τη Βόρεια Αφρική. H. Freude, K. W. Harde, G. A. Lohse: Die Käfer Mitteleuropas, Bd. 6. Spektrum Akademischer Verlag in Elsevier 1966, ISBN 3-8274-0683-8 H.Mühle, P.Brandl, M. Niehuis: Catalogus Faunae Graeciae; Coleoptera:Buprestidae Printed in Germany by Georg Rößle Augsburg 2000 | Ο Agrilus είναι γένος εντόμων της τάξης των κολεοπτέρων και της οικογένειας των Buprestidae. Το γένος Agrilus Curtis 1825 περιλαμβάνει στην Ευρώπη 72 είδη. Στην Ελλάδα συναντούμε 33 είδη. Παγκοσμίως αναφέρονται πάνω από 2.500 είδη σε 36 υπογένη , παρόλο που εκπρόσωποι του γένους λείπουν στη Νεοτροπική ζώνη (Νότια Αμερική) και στην Ανατολική ζώνη (Ινδία, Ινδονησία, Ταϊλάνδη κλπ). | https://el.wikipedia.org/wiki/Agrilus |
Αριστείδης Παππάς | Προέρχονταν από την Θεσσαλία και έγινε μέλος της Φιλικής Εταιρίας το 1818 ενώ βρισκόταν στην Ιταλία. Στη συνέχεια μετέβη στην Κέρκυρα και ξεκίνησε να στρατολογεί διάφορους Έλληνες στην Εταιρία, μεταξύ των οποίων και τον αδελφό του Ιωάννη Καποδίστρια, Βιάρο. Με τον μετέπειτα κυβερνήτη ο Αριστείδης Παππάς συναντήθηκε πρώτη φορά την άνοιξη του 1819 στην Κέρκυρα και έλαβε μια συστατική επιστολή του για τον απεσταλμένο της Ρωσίας στην Πόλη, Γ.Α. Στρόγκανοφ, προκειμένου να του επιτραπεί να μεταβεί στην |Οδησσό και στη Μόσχα για να συγκεντρώσει χρήματα από Έλληνες που ζούσαν εκεί. Το φθινόπωρο της ίδιας χρονιάς ο Παππάς έφτασε στην Κωνσταντινούπολη και συνάντησε το Ρώσο απεσταλμένο αφού προηγουμένως είχε περάσει από τη Ζάκυνθο, την Πάτρα, τη Χίο τη Σάμο και τη Σμύρνη και είχε στρατολογήσει νέα μέλη στη Φιλική Εταιρία. Πιθανόν προς το τέλος Μαρτίου του 1820, και αφού είχε λάβει όλα τα απαραίτητα έγγραφα, ο Παππάς έφυγε από την Κωνσταντινούπολη και τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς έφτασε στο Κισινάου. Εκεί, σύμφωνα με την αναφορά του διοικητή της Βεσσαραβίας,Ι.Ν.Ινζόφ προς τον Υπουργό των Εσωτερικών Β.Π.Κοτσούμπεη, ο Παππάς ζήτησε διαβατήριο προκειμένου να μεταβεί στο Κίεβο. Την ίδια περίοδο στο Κισινάου βρισκόταν ο Χριστόφορος Περραιβός, ο οποίος ήθελε να συναντηθεί με τον Καποδίστρια για να τον ενημερώσει για την αποστολή του στην Μάνη. Όμως ο Καποδίστριας είχε φύγει από την Πετρούπολη μαζί με τον τσάρο Αλέξανδρο τον Α' για το Τροπάου, και επειδή ο Περραιβός φοβήθηκε ότι αν τον ακολουθούσε θα κινούσε υποψίες, την αποστολή ανέλαβε ο Παππάς που συνάντησε τον Καποδίστρια στη Βαρσοβία στις 13(25) Αυγούστου του 1820. Προς το τέλος της ίδιας χρονιάς επέστρεψε στο Κισινάου. Στα μέσα του Ιανουαρίου του 1821 ο Αριστείδης Παππάς έφυγε από την πόλη της Μολδαβίας προκειμένου όπως έγραφε το διαβατήριο του να μεταβεί στην πατρίδα του μέσω Αυστρίας. Στην πραγματικότητα κατευθύνθηκε στη Σερβία, μέσω της Βλαχίας, έχοντας μαζί του το σχέδιο επιθετικής και αμυντικής συνεργασίας Ελλήνων και Σέρβων του Αλέξανδρου Υψηλάντη καθώς και επιστολή του τελευταίου προς τον Μίλος Ομπρένοβιτς. Συνελήφθη όμως καθώς διέσχιζε το Δούναβη, στάλθηκε στην Κωνσταντινούπολη και εκτελέστηκε δύο μήνες αργότερα. Πάντως έχουν διατυπωθεί και άλλες δύο εκδοχές για το θάνατό του: η πρώτη είναι ότι αυτοκτόνησε αμέσως μετά τη σύλληψη του και η δεύτερη ότι απαγχονίστηκε με διαταγή του πασά του Βιντίν. Περιοδικό Ε-Ιστορικά-Ένθετο εφημερίδας Ελευθεροτυπία, Φιλική Εταιρεία: Άγνωστες πτυχές της μυστικής οργάνωσης, 14 Σεπτεμβρίου 2000. | Ο Αριστείδης Παππάς ή "Πωπ" (Θεσσαλία, ;, Κωνσταντινούπολη, 1821) ήταν Έλληνας φιλόλογος, μέλος της Φιλικής Εταιρίας. Συνελήφθη καθώς είχε μαζί του επιστολές του Αλέξανδρου Υψηλάντη προς τους Σέρβους και εκτελέστηκε στην Κωνσταντινούπολη λίγο μετά την έναρξη της Επανάστασης το 1821. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CF%80%CF%80%CE%AC%CF%82 |
Γοργόμυλος Πρέβεζας | Ο Γοργόμυλος βρίσκεται ΒΔ της πόλης της Άρτας και ΒΑ της Φιλιππιάδας. Το χωριό συνορεύει: ΒΑ με το Ανώγειο. ΒΔ με το Τσαγκαρόπουλο. Δ με τον Κερασώνα παλαιά ονομασία Κεράσοβο. ΝΑ με τον Αμμότοπο, παλαιά ονομασία Κουμζιάδες ή Κουμτζάδες ή Κουμουτζάδες. ΝΔ με τον Γυμνότοπο, παλαιά ονομασία Γκουλιάδες. 14/08/1919 : Σύσταση της Κοινότητας Μουλιανών με έδρα τον οικισμό Μουλιανά14/08/1919 : Ο οικισμός Τσαγκαρόπουλον προσαρτάται στην Κοινότητα Μουλιανών 18/12/1920 :Αναγνώριση του οικισμού Δρυμών και προσάρτηση του στην Κοινότητα 30/03/1927: Η Κοινότητα καταργείται και συνενούται με την Κοινότητα Γκολιάδων 25/05/1927: Επανασύσταση της Κοινότητας μετά την ανάκληση της κατάργησης και προσάρτησης της στην Κοινότητα Γυμνοτόπου 14/05/1928: Η Κοινότητα Μουλιανών μετονομάζεται σε Κοινότητα Γοργομύλου 16/10/1940: Αναγνώριση του οικισμού Κουτικάται και προσάρτηση του στην Κοινότητα 16/10/1940: Αναγνώριση του οικισμού Χαλίκια και προσάρτηση του στην Κοινότητα 16/10/1940: Αναγνώριση του οικισμού Μπιλιάριον και προσάρτηση του στην Κοινότητα 16/10/1940: Αναγνώριση του οικισμού Γκούρα και προσάρτηση του στην Κοινότητα 16/10/1940: Αναγνώριση του οικισμού Πουλιάνα και προσάρτηση του στην Κοινότητα 07/04/1951: Αναγνώριση του οικισμού Μαρκάται και προσάρτηση του στην Κοινότητα 07/04/1951: Αναγνώριση του οικισμού Καστρίον και προσάρτηση του στην Κοινότητα 07/04/1951: Αναγνώριση του οικισμού Νέος Γοργόμυλος και προσάρτηση του στην Κοινότητα 07/04/1951: Αναγνώριση του οικισμού Βαθύ και προσάρτηση του στην Κοινότητα 19/06/1951: Ο οικισμός Τσαγκαρόπουλον αποσπάται από την Κοινότητα και ορίζεται έδρα της Κοινότητας Τσαγκαροπούλου 10/10/1955: Ο οικισμός Μπιλιάριον της Κοινότητας μετονομάζεται σε Αγία Παρασκευή10/10/1955: Ο οικισμός Κουτικάται της Κοινότητας μετονομάζεται σε Γεροπλάτανος 19/03/1961: Ο οικισμός Δρυμών αποσπάται από την Κοινότητα και προσαρτάται στην Κοινότητα Τσαγκαροπούλου 15/02/1964: Ο οικισμός Πουλιάνα της Κοινότητας μετονομάζεται σε Λεύκη04/05/1968: Μεταφέρεται η έδρα της Κοινότητας από τον οικισμό Γοργόμυλος στον οικισμό Νέος Γοργόμυλος 14/03/1971: Αναγνώριση του οικισμού Ξηρόκαμπος και προσάρτηση του στην Κοινότητα 14/03/1971: Ο οικισμός Λεύκη καταργείται. 04/12/1997: Ο οικισμός Γοργόμυλος αποσπάται από την Κοινότητα και ορίζεται έδρα του Δήμου Ανωγείου 04/12/1997: Η Κοινότητα καταργείται και συνενούται με το Δήμο Ανωγείου Η συνηθέστερη διαδρομή για το Γοργόμυλο είναι από τη Φιλιππιάδα είναι: Φιλιππιάδα - Καμπή Άρτας - Αμμότοπος (περιφερειακά) - Καστρί Γοργομύλου - Γυμνότοπος (περιφερειακά) - Ξηρόκαμπος (Γοργόμυλος) - Νέος Γοργόμυλος - Ανώγειο(περιφερειακά)- Πέντε πηγάδια - Τέροβο... Ιωάννινα. Με την ολοκλήρωση της Ιόνιας οδού η πρόσβαση στον Γοργόμυλο γίνεται μέσω του ανισόπεδου κόμβου Γοργομύλου. Στη θέση Κάστρο, Νότια του οικισμού Καστρί Γοργομύλου, βρίσκεται ένας αρχαιολογικός χώρος ιδιαίτερης ιστορικής αξίας. Είναι η Αρχαία Πόλη Όρραον, γνωστή και ως Καστρόπολη όπου σώζονται ερείπια κάστρου, διάφορα οικοδομήματα, δεξαμενή, νεκροταφείο και δρόμοι και η ίδρυση της χρονολογείται από την εποχή της Κασσώπης. Στον Ανω Γοργόμυλο μεταξύ των συνοικισμών Γεροπλατάνου (Κουτικατών) και Γεροδημάτων υπάρχει μια μικρή Εκκλησία αφιερωμένη στην κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου. Το όνομά της είναι Παναγία Αγιοσπηλιώτισσα, λόγω του ότι κτίστηκε πολύ κοντά στην Αγιοσπηλιά των Μολιανών (εκεί που βρέθηκε περί τα μέσα του 10ου αιώνα μ.Χ. η εικόνα της Παναγίας, απ’ όπου και η Σπηλιά ονομάσθηκε Αγιοσπηλιά). Το Εκκλησάκι αυτό μαζί με εκείνα των Αγίων Αποστόλων στη Γκούρα, των Αγίων Ταξιαρχών στο Βαθύ και του Αγίου Δημητρίου στις Μαρκάτες έχουν κριθεί διατηρητέα από την Αρχαιολογική Υπηρεσία. Γοργόμυλος Ν.Πρεβέζης Δήμος Ανωγείου, Νομός Πρέβεζας Υπουργείο Εσωτερικών, δήμοι του σχεδίου Καποδίστριας Αρχειοθετήθηκε 2009-09-24 στο Wayback Machine. | Ο Γοργόμυλος είναι χωριό του Καλλικρατικού Δήμου Ζηρού της Περιφερειακής Ενότητας Πρέβεζας. Είναι χτισμένο στις πλαγιές και στους πρόποδες του όρους Ξηροβούνι (στη δυτική πλευρά) σε υψόμετρο 700 μέτρα. Ο Γοργόμυλος ανήκε, πριν την εφαρμογή του σχεδίου Καλλικράτης, στον δήμο Ανωγείου. Η παλαιά του ονομασία μέχρι το 1927 ήταν Μουλιανά. Σύμφωνα με την οθωμανική στατιστική του 1895, ο πληθυσμός των Μουλιανών ανερχόταν σε 345 κατοίκους (198 άνδρες και 147 γυναίκες) που ήταν κατανεμημένοι σε 62 φορολογικούς χανέδες. Η πρώτη ελληνική απογραφή που διενεργήθηκε το 1913 στα νέα εδάφη που προσάρτησε το ελληνικό κράτος, βρήκε στο χωριό πληθυσμό 837 κατοίκων(436 άρρενες 401 θήλεις). Κατά την απογραφή του 1991, η κοινότητα Γοργομύλου τότε, αριθμούσε 1.107 κατοίκους. Κατά την απογραφή του 2001 παρουσίασε πληθυσμό 1.035 ατόμων. Αποτελείται από τους οικισμούς Γοργόμυλος [40], Αγία Παρασκευή [49], Βαθύ [132], Γεροπλάτανος [67], Γκούρα [43], Καστρί [144], Μαρκάτες [55], Νέος Γοργόμυλος [343], Ξηρόκαμπος [121] και Χαλίκια [41]. Στην απογραφή του 2011 παρουσίασε μεγάλη πληθυσμιακή πτώση. Συνολικά απογράφηκαν 604 άτομα. Αναλυτικά οι οικισμοί Γοργόμυλος [19], Αγία Παρασκευή [23], Βαθύ [69], Γεροπλάτανος [52], Γκούρα [22], Καστρί [102], Μαρκάτες [32], Νέος Γοργόμυλος [187], Ξηρόκαμπος [71] και Χαλίκια [27]. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BF%CF%81%CE%B3%CF%8C%CE%BC%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%A0%CF%81%CE%AD%CE%B2%CE%B5%CE%B6%CE%B1%CF%82 |
Φρανκ Σέρπικο | Ο Σέρπικο γεννήθηκε στις 14 Απριλίου του 1936 στο Μπρούκλιν από γονείς Ιταλούς μετανάστες. Σε ηλικία 18 ετών κατετάγη στον Στρατό των Η.Π.Α και υπηρέτησε δύο χρόνια στην Κορέα. Αργότερα εργάστηκε ως ιδιωτικός ερευνητής μερικής απασχόλησης και ως σύμβουλος νεολαίας ενώ σπούδαζε στο Κολέγιο του Μπρούκλιν (Brooklyn College). Το Σεπτέμβριο του 1959 ορκίστηκε δόκιμος αστυνομικός της αστυνομίας της Νέας Υόρκης (NYPD) και τον Μάρτιο του 1960 έγινε αστυνομικός και άρχισε περιπολίες, αρχικά στην 81η περιφέρεια της Νέας Υόρκης. Αργότερα μετατέθηκε στο Bureau of Criminal Identification-BCI και στη συνέχεια άρχισε να εργάζεται ως αστυνομικός με πολιτικά στο Μπρούκλιν και στο Μπρονξ. Τότε ήταν που ήρθε αντιμέτωπος με τη διαφθορά στην αστυνομία. Το 1967 υπέβαλε μια αναφορά προς τους ανωτέρους του στην οποία έκανε λόγω για διάχυτη διαφθορά στο σώμα χωρίς όμως κάποιο αποτέλεσμα. Αναγκάστηκε έτσι να μιλήσει για την κατάσταση που επικρατούσε στην αστυνομία στους Νιου Γιόρκ Τάιμς (New York Times) που δημοσίευσαν σχετικό άρθρο με τις πληροφορίες του Σέρπικο στην πρώτη τους σελίδα στις 25 Απριλίου του 1970. Τότε ο δήμαρχος της Νέας Υόρκης Τζον Λινζτσεϊ (John V. Lindsay) προχώρησε στη σύσταση μιας πενταμελής επιτροπής που ανέλαβε να διερευνήσει τη διαφθορά στην αστυνομία. Η επιτροπή αυτή ονομάστηκε Επιτροπή Κναπ (Knapp Commission), από τον επικεφαλής της, Γουΐτμαν Κναπ (Whitman Knapp). Στις 3 Φεβρουαρίου του 1971 ο Σέρπικο συμμετείχε μαζί με τρεις άλλους αστυνομικούς, τους Gary Roteman, Arthur Cesare και Paul Halley σε μια επιχείρηση σύλληψης εμπόρων ναρκωτικών στο Μπρούκλιν καθώς είχαν πληροφορίες για αγοραπωλησία ναρκωτικών σε ένα διαμέρισμα στην περιοχή. Συνελήφθησαν δύο νεαροί που κουβαλούσαν δύο τσάντες με ηρωίνη ενώ έβγαιναν από το κτίριο. Στη συνέχεια ο Σέρπικο με εντολή του Roteman χτύπησε την πόρτα του διαμερίσματος λέγοντας πως θέλει να αγοράσει ναρκωτικά προκειμένου να του ανοίξουν και να μπορέσει μαζί με τους συναδέλφους του να συλλάβει τους εμπόρους ναρκωτικών. Όμως τελικά ο Σέρπικο συνεπλάκη με τους εμπόρους των ναρκωτικών και δέχτηκε πυροβολισμό στο κεφάλι ενώ οι τρεις συνάδελφοι του δεν έτρεξαν να τον βοηθήσουν. Ενώ αιμορραγούσε έντονα οι Roteman, Cesare και Halley δεν κάλεσαν τον ειδικό κωδικό που χρησιμοποιούσαν οι αστυνομικοί όταν είχε τραυματιστεί συνάδελφός τους. Τελικά ο Φρανκ Σέρπικο, που εξαιτίας του πυροβολισμού έχασε την ακοή του στο αριστερό αυτί και ακόμα και σήμερα υποφέρει από πόνους στο κεφάλι από τα θραύσματα της σφαίρας που έμειναν στο κεφάλι του, επέζησε χάρη σε έναν ηλικιωμένο Ισπανό που έμενε στο διπλανό διαμέρισμα και ο οποίος κάλεσε το ασθενοφόρο και έμεινε μαζί του μέχρι να φτάσουν οι γιατροί. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Frank Serpico στο Wikimedia Commons | Ο Φρανκ Σέρπικο (Francesco Vincent Serpico) (γεν.1936) ήταν αξιωματικός της αστυνομίας στην Νέα Υόρκη (New York City Police Department-NYPD). Στις αρχές τις δεκαετίας του '70 κατήγγειλε τη διαφθορά που ήταν διάχυτη στην αστυνομία της Νέας Υόρκης με αποτέλεσμα να συγκρουστεί με διεφθαρμένους συναδέλφους του. Το Φεβρουάριο του 1971 τραυματίστηκε σοβαρά στο κεφάλι κατά τη διάρκεια επιχείρησης σύλληψης εμπόρων ναρκωτικών καθώς οι αστυνομικοί που ήταν μαζί του δεν έτρεξαν να τον βοηθήσουν. Η στάση των συναδέλφων του κατά την εν λόγω επιχείρηση προκάλεσε πολλά ερωτηματικά, αν δηλαδή μπορούσαν να τον βοηθήσουν, αλλά τον άφησαν εκτεθειμένο ακριβώς λόγω των καταγγελιών που είχε κάνει για τη διαφθορά στο αστυνομικό σώμα. Η βιογραφία του Φρανκ Σέρπικο (Serpico), που έγραψε ο Πέτερ Μάας (Peter Maas), πούλησε περισσότερα από 3 εκατομμύρια αντίτυπα και σε αυτήν βασίστηκε ο Σίντνεϊ Λουμέτ το 1973 για να γυρίσει την ομώνυμη ταινία με πρωταγωνιστή τον Αλ Πατσίνο, οποίος για την ερμηνεία του αυτή κέρδισε τη Χρυσή Σφαίρα και προτάθηκε για το Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%BA_%CE%A3%CE%AD%CF%81%CF%80%CE%B9%CE%BA%CE%BF |
Μακρυλιά Λασιθίου | Η Μακρυλιά αναφέρεται από τον Φραγκίσκος Μπαρόκιος το 1577 ως Macilia στην επαρχεία Ιεράπετρας και στην απογραφή του Καστροφύλακα το 1583 ως Macriglia με 187 κατοίκους. Αναφέρεται επίσης από τον Φραντσέσκο Μπαζιλικάτα το 1630 και στην τουρκική απογραφή του 1671. Στην αιγυπτιακή απογραφή του 1834 είχε 10 οικογένειες και στην απογραφή του 1881 είχε 36 κατοίκους, όλοι χριστιανοί. Πορεία πληθυσμού σύμφωνα με τις απογραφές: Αναφέρεται επίσημα το 1925 στο ΦΕΚ 27Α - 31/01/1925 να ορίζεται έδρα της κοινότητας Μακρυλιάς. Σύμφωνα με το σχέδιο Καλλικράτης και την τροποποίηση του Κλεισθένης Ι αποτελεί την κοινότητα Μακρυλιάς που υπάγεται στη δημοτική ενότητα Ιεράπετρας του δήμου Ιεράπετρας ενώ σύμφωνα με την απογραφή του 2011 απογράφησαν 122 κάτοικοι.Δείτε: Κοινότητα Μακρυλιάς Στην Μακρυλιά βρίσκεται το Μοναστήρι του Αγίου Αντωνίου, σε μια περιοχή γεμάτες σπηλιές, καλογερόσπηλιους ή σκήτες, όπως λέγονται. Βόρεια της Μονής υπάρχει μια μεγάλη σκήτη με παραστάσεις. Επί τουρκοκρατίας λειτουργούσε εκεί κρυφό σχολειό. Δήμος Ιεράπετρας | Η Μακρυλιά είναι οικισμός και έδρα ομώνυμης κοινότητας του δήμου Ιεράπετρας, στην Περιφερειακή Ενότητα Λασιθίου της Κρήτης. Βρίσκεται 8 χιλιόμετρα βορειοδυτικά από την Ιεραπέτρα σε υψόμετρο 260 μέτρα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%BA%CF%81%CF%85%CE%BB%CE%B9%CE%AC_%CE%9B%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%B8%CE%AF%CE%BF%CF%85 |
Ντέιβιντ Πράουζ | Ο Ντέιβιντ Τσαρλς Πράουζ γεννήθηκε την 1η Ιουλίου 1935 στο Μπρίστολ. Είναι γιος της Γκλάντις (το γένος Μπερτ) και του Τσαρλς Πράουζ. Μεγάλωσε στο συγκρότημα κατοικιών Southmead στο Μπρίστολ, κερδίζοντας υποτροφία στο Bristol Grammar School. Ο Πράουζ ήταν αρκετά ψηλός, γύρω στα 2 μέτρα και ανέπτυξε από τα εφηβικά του χρόνια μια έλξη στη Σωματοδόμηση. Οι πρώτες του δουλειές περιλάμβαναν πορτιέρη σε μια αίθουσα χορού, όπου γνώρισε τη μελλοντική του σύζυγο και βοηθό στο Henleaze Swimming Pool. Μετά τις επιτυχίες του από το 1961 στο βρετανικό πρωτάθλημα άρσης βαρών, έφυγε από το Μπρίστολ το 1963 για να εργαστεί σε μια εταιρεία άρσης βαρών του Λονδίνου. Ο Πράουζ κέρδισε το βρετανικό πρωτάθλημα άρσης βαρών το 1962 και τα επόμενα δύο χρόνια. Εκπροσώπησε την Αγγλία στο αγώνισμα της άρσης βαρών στους Αγώνες της Βρετανικής Αυτοκρατορίας και της Κοινοπολιτείας το 1962 στο Περθ της Δυτικής Αυστραλίας. Κατά τη διάρκεια της πορείας του στη Σωματοδόμηση, ο Πράουζ έγινε φίλος με τον Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ και τον Λου Φερίνιο.Ο Πράουζ μπορούσε να σηκώσει (deadlift) μέχρι και 356 κιλά και ήταν αξιοσημείωτος ως το πρώτο άτομο που σήκωσε τις πέτρες "Dinnie". Στα χρόνια ακμής του, ο Πράουζ ζύγιζε γύρω στα 128 κιλά. O Πράουζ βοήθησε να εκπαιδεύσει τον Κρίστοφερ Ριβ για τον πρωταγωνιστικό ρόλο που είχε στην ταινία "Superman" του 1978. Ο Πράουζ είχε αρχικά ζητήσει να λάβει τον ρόλο του γνωστού υπερήρωα ο ίδιος αλλά λόγω το ότι έμενε στην Αγγλία και η ταινία γυριζόταν στην Αμερική δεν έγινε δεκτός. Ο Πράουζ επίσης εκπαίδευσε τον Κάρι Έλβς για το ρόλο του ως τον "Westley" στο "Τρελές ιστορίες έρωτα και φαντασίας" (The Princess Bride) του 1987. Ο Πράουζ επέβλεπε την παραγωγή της ταινίας και εκεί γνώρισε τον παλεστή Αντρέ Ρενέ Ρουσιμόφ, ο οποίος επίσης έπαιρνε μέρος σε αυτήν. Η πρώτη του εμφάνιση ήταν ένα σύντομο "cameo" σε ένα γυμναστήριο ως αρσιβαρίστας στην τηλεοπτική εκπομπή του 1968 The Champions: η εναρκτήρια σειρά του επεισοδίου 2 "The Invisible Man". Στο Ηνωμένο Βασίλειο, ο Prowse ήταν γνωστός ως "Ο Άνθρωπος του Πράσινου Σταυρού", ένας υπερήρωας που εφευρέθηκε για να προωθήσει μια εκστρατεία οδικής ασφάλειας για παιδιά το 1975. Ως αποτέλεσμα της σύνδεσής του με την εκστρατεία, η οποία διεξήχθη μεταξύ 1971 και 1990, έλαβε το Τάγμα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας το 2000. Είχε ένα ρόλο ως φρουρός του Φρανκ Αλεξάντερ, σαν Τζούλιαν, στην ταινία "To Κουρδιστό Πορτοκάλι" του 1971, στην οποία έγινε αντιληπτός από τον μελλοντικό σκηνοθέτη από τις ταινίες "Ο Πόλεμος των Άστρων" Τζορτζ Λούκας. Επίσης έπαιξε έναν μασιστά στο "Τσίρκο βρικολάκων" (Vampire Circus) του 1972, έναν Μινώταυρο στο σίριαλ Doctor Who "Το τέρας του χρόνου" (επίσης το 1972) και ένα ανδροειδές/σάιμποργκ που ονομάστηκε "Coppin" στο "The Tomorrow People" το 1973. Εμφανίστηκε σε ένα επεισόδιο του Space: 1999, "The Beta Cloud" του 1976, λίγο πριν υποδυθεί τον Νταρθ Βέιντερ. Εκείνη την εποχή, εμφανίστηκε ως ο Μαύρος Ιππότης στην ταινία "Jabberwocky" του Τέρρυ Γκίλιαμ το 1977 και υποτίθεται ότι θα έπαιζε τον "Minoton" στο "Ο Σεβάχ επιτίθεται" (Sinbad and the Eye of the Tiger) του 1977, αλλά ο ρόλος πήγε στον Πίτερ Μέιχεου, ο οποίος αργότερα έπαιξε τον "Chewbacca" στον "Πόλεμο των Άστρων". Ο Πράουζ παραλίγο να πάρει το ρόλο του "Jaws" στον "Τζέιμς Μποντ" (ο οποίος τελικά πήγε στον Ρίτσαρντ Κίελο) και του προσφέρθηκε ο ρόλος του Κόναν του Βαρβάρου πριν από τον Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ. Ο Πράουζ είχε έναν μικρό ρόλο ως σωματοφύλακας του "Hotblack Desiato" στην τηλεοπτική μεταφορά του BBC το 1981 του "Γυρίστε τον Γαλαξία με ωτοστόπ". Εμφανίστηκε στην πρώτη σειρά του "Ace of Wands" στο LWT και ως σωματοφύλακας στο "Callan" του 1974, μια κινηματογραφική έκδοση της τηλεοπτικής σειράς. Έπαιξε τον Κάρολο, τον παλαιστή του δούκα, στην τηλεοπτική παραγωγή σαίξπηρ του BBC As You Like It το 1978. Ο Πράουζ επίσης έπαιξε "το τέρας του Φρανκενστάιν" σε αρκετές παλιές Βρετανικές παραγωγές με αρκετή επιτυχία ενώ επίσης συνέχιζε να έχει μικρούς ρόλους στην τηλεόραση. Ο Πράουζ έπαιξε τη σωματική μορφή του Νταρθ Βέιντερ στην αρχική τριλογία του "Πόλεμου των Άστρων". Ο Πράουζ μιλούσε τον διάλογο κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, αλλά ο Τζορτζ Λούκας ήθελε μια «πιο σκοτεινή φωνή» από τη σχετικά "χωριάτικη" προφορά του Πράουζ και προσέλαβε τον Τζέιμς Ερλ Τζόουνς να παρέχει μια πιο απειλητική, κακόβουλη φωνή για τον χαρακτήρα. Αυτό το γεγονός δισαρέσκυσε τον Πράουζ ο οποίος πίστευε πως με τα κατάλληλα ειδικά εφέ θα μπορούσε να έχει ένα παρόμοιο αποτέλεσμα με τον Τζόουνς. Αργότερα, ο Πράουζ χρειάστηκε να μοιραστεί τον ρόλο με τον Μπόμπ Άντερσον (για τις σκηνές μάχες) και τον Σεμπάστιαν Σο (για την τελευταία σκηνή του "Ο Πόλεμος των Άστρων: Επεισόδιο VI - Η Επιστροφή των Τζεντάι" οπού ο Λούκ βγάζει την μάσκα του Βέιντερ πρίν πεθάνει). Ο Πράουζ έτσι ένιωθε περιθωποιημένος και αρχικά οι παραγωγοί είχαν σκοπό να βάλουν τον Άντερσον να γυρίσει την σκήνη που ο Βέιντερ σηκώνει και πετάει τον Αυτοκράτορα στον "πυρήνα" του Άστρου του Θανάτου αλλά λόγω το οτί ο Άντερσον δεν ήταν αρκετά δυνατός για την σκηνή, ο Πράουζ μπόρεσε να πείσει τους παραγωγούς να πάρει αυτός μέρος στην σκηνή, καθώς του ήταν αρκετά εύκολο να σηκώσει τον ηθοποιό που τον έπαιζε.Ο Πράουζ κατέληξε να μαλώσει με τον Λούκας λόγω το ότι φημολογούταν πως ο Πράουζ διέρρευσε σε διάφορες εφημερίδες το μυστικό του σεναρίου από την ταινία "Ο Πόλεμος των Άστρων: Επεισόδιο V - Η Αυτοκρατορία Αντεπιτίθεται" που έλεγε πως ο Βέιντερ αποκαλύπτονταν να είναι ο πατέρας του Λούκ στο τέλος της ταινίας. Ο Πράουζ αρνήθηκε τις φημές αλλά η ζημιά στην σχέση των δύο ήταν αρκετή και το αποτέλεσμα ήταν να απαγορεύσουν στον Πράουζ να παραβρίσκεται και να συμμετέχει σε εκδηλώσεις σχετιζόμενες με τις ταινίες, αν και συνέχιζε να πηγαίνει στις περισσότερες καθώς οι διοργανωτές αγνοούσαν τους όρους του Λούκας υπέρ της γνώμης των θαυμαστών του Πράουζ. Το 2011, ο Πράουζ έγραψε και κυκλοφόρησε την αυτοβιογραφία του με όνομα "Straight from the Force's Mouth". Ο Πράουζ έγινε φίλος με τον Ουαλό μουσικό Τζέις Λιούις όταν αυτός ήταν έφηβος, αφού γνωρίστηκαν σε μια εκδήλωση επιστημονικής φαντασίας. Ο Λιούις επίσης είχε προηγουμένος αναπτύξει μια φιλία με τον γιό του Πράουζ, ο οποίος επίσης ασχολούταν με την μουσική. Ο Πράουζ ήταν παντρεμένος από το 1963 με τη Νόρμα Σάμελ και ήταν πατέρας τριών παιδιών. Ο Πράουζ υπέφερε από αρθρίτιδα για μεγάλο μέρος της ζωής του. Αυτό οδήγησε σε αντικαταστάσεις και των δύο ισχίων και στη σύντηξη του αστραγάλου του, καθώς και σε αρκετές αναθεωρητικές χειρουργικές επεμβάσεις στις αντικαταστάσεις ισχίου του. Τα αρθριτικά συμπτώματά του εμφανίστηκαν για πρώτη φορά όταν ήταν 13 ετών. Αν και φαινομενικά εξαφανίστηκαν αφού ανέλαβε την αγωνιστική άρση βαρών, επανεμφανίστηκαν το 1990. Το 2000, το αριστερό χέρι του Πράουζ παρέλυσε, ακολουθούμενο από το δεξί του. Διαγνώστηκε με σηπτική αρθρίτιδα που προκλήθηκε από μια λοίμωξη που παραλίγο να τον σκοτώσει. Το ποσό της χειρουργικής επέμβασης που είχε δηλώθηκε ότι μείωσε το ύψος του. Τον Μάρτιο του 2009, ο Πράουζ αποκάλυψε ότι έπασχε από καρκίνο του προστάτη. Από τις αρχές του 2009, υποβλήθηκε σε ακτινοθεραπεία στο Νοσοκομείο Royal Marsden στο Νότιο Λονδίνο. Ο Πράουζ θεραπεύτηκε από την ασθένεια. Επίσης φημολογούταν πως ο Πράουζ έπασχε από άνοια, αν και το αρνήθηκε. Τον Οκτώβριο του 2016, ο Πράουζ αποσύρθηκε από όλες τις δημόσιες εμφανίσεις και εκδηλώσεις, λόγω κακής υγείας και των επιθυμιών της οικογένειάς του. Η τελευταία του εμφάνιση στην μεγάλη οθόνη γυρίστηκε με τον Ουαλό μουσικό και τον μακροχρόνιο φίλο του Τζέις Λιούις σε ένα μουσικό βίντεο επιστημονικής φαντασίας με τίτλο "Shields". Ο Πράουζ πέθανε σε νοσοκομείο στο Λονδίνο της Αγγλίας στις 28 Νοεμβρίου 2020, σε ηλικία 85 ετών, μετά από μια σύντομη, απροσδιόριστη ασθένεια. Επίσημη Ιστοσελίδα Η σελίδα του Πράουζ στο IMDb | Ο Ντέιβιντ Πράουζ (David Prowse, Μπρίστολ, 1 Ιουλίου 1935 - 28 Νοεμβρίου 2020) ήταν ένας Άγγλος ηθοποιός, μπόντι μπίλντερ και μασίστας. Έγινε γνωστός παγκοσμίως λόγω το ότι έπαιξε τον Νταρθ Βέιντερ στην πρώτη τριλογία των ταινιών "Ο Πόλεμος των Άστρων" από το 1977 μέχρι το 1983. Επίσης, το 1971 έπαιξε τον ρόλο ενός φρουρού στην ταινία "To Κουρδιστό Πορτοκάλι" σε σκηνοθεσία του Στάνλεϊ Κιούμπρικ. Το 2015 πρωταγωνίστησε σε 2 ντοκυμαντέρ τα οποία ήταν σχετιζόμενα με τον ρόλο του σαν τον Βέιντερ, το πρώτο λεγόταν "The Force's Mouth" και το δεύτερο "I Am Your Father". Και τα δύο ντοκιμαντέρ περιλάμβαναν και την κακή σχέση που προέκυψε μεταξύ του Πράουζ και του Τζορτζ Λούκας που τελικά κατέληξε στον Πράουζ να μην έχει την άδεια να παραβρίσκεται σε διάφορες εκδηλώσεις σε σχέση με τις ταινίες "Ο Πόλεμος των Άστρων". Πριν από τον ρόλο του ως Βέιντερ, ο Πράουζ είχε καθιερωθεί ως "υπερήρωας" στο Ηνωμένο Βασίλειο ως ο "Άνθρωπος του Πράσινου Σταυρού" στον Κώδικα Οδικής Ασφάλειας του Πράσινου Σταυρού που απευθυνόταν σε παιδιά και νέους. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%AD%CE%B9%CE%B2%CE%B9%CE%BD%CF%84_%CE%A0%CF%81%CE%AC%CE%BF%CF%85%CE%B6 |
Γεώργιος Βογιατζής | Ήταν γιος του Περικλή Βογιατζή και της Ελένης. Σπούδασε πολιτικός μηχανικός στο ΕΜΠ και αγρονόμος τοπογράφος μηχανικός. Απέκτησε επίσης μεταπτυχιακούς τίτλους από τα Πολυτεχνεία της Ζυρίχης και του Μιλάνου. Από το 1949 ως το 1951 υπηρέτησε ως πρόεδρος του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος. Εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Ευβοίας το 1946 με το Λαϊκό Κόμμα και επανεκλεγόταν συνεχώς στην ίδια έδρα μέχρι και το 1981. Διετέλεσε επίσης ευρωβουλευτής με τη Νέα Δημοκρατία στην πρώτη εκπροσώπηση της Ελλάδας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος. Ο Βογιατζής ανέλαβε για πρώτη φορά υπουργός στην κυβέρνηση του Παπάγου , υπηρετώντας ως υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, από τις 11 Απριλίου 1954 ως τις 29 Φεβρουαρίου 1956. Στην κυβέρνηση Καραμανλή του 1958 υπηρέτησε ως υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων από τις 17 Μαΐου 1958 ως τις 20 Σεπτεμβρίου 1961. Κατά τη θητεία του στο υπουργείο Παιδείας υπέγραψε εγκύκλιο, βάσει της οποίας η εν χρω κουρά των μαθητών στα σχολεία δεν ήταν πλέον υποχρεωτική . Για τελευταία φορά θήτευσε σε κυβερνητικό αξίωμα όταν έγινε υπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών στην πρώτη κυβέρνηση Καραμανλή μετά τη Μεταπολίτευση, από τις 21 Νοεμβρίου 1974 ως τις 3 Αυγούστου 1976 και Συγκοινωνιών (απλώς μετονομάστηκε το υπουργείο) από τις 3 Αυγούστου 1976 ως τις 28 Νοεμβρίου 1977.Πέθανε στο Νοσηλευτικό Ίδρυμα Μετοχικού Ταμείου Στρατού (ΝΙΜΤΣ) στην Αθήνα σε ηλικία 90 ετών στις 29 Μαΐου 2003. Η κηδεία του έγινε στην πρωτεύουσα στις 31 Μαΐου από τον ιερό ναό Αγίων Θεοδώρων του Πρώτου Νεκροταφείου Αθηνών. Ήταν παντρεμένος με την Αικατερίνη Βογιατζή. Βιογραφία, Προσωπικότητες του Δήμου Κύμης-Αλιβερίου, ανάκτηση 31-3-2013. | Ο Γεώργιος Βογιατζής (Κονίστρες Εύβοιας, 1913 - 29 Μαΐου 2003) ήταν Έλληνας πολιτικός που διατέλεσε βουλευτής Ευβοίας από το 1974 ως το 1985, υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας σε δύο κυβερνήσεις του Κωνσταντίνου Καραμανλή. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%92%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CF%84%CE%B6%CE%AE%CF%82 |
Φισίνη Λήμνου | Το χωριό αναφέρεται για πρώτη φορά το 1321 ως πατριαρχικό κτήμα σε έγγραφο του πατριάρχη Ιωάννη ΙΓ΄: "...τα περί την Αγίαν Μελιτηνήν χωρία του Βισσίνου, του Σκανδάλη και τα λοιπά." Προφανώς, αποτελούσε κτήμα κάποιου βυζαντινού αξιωματούχου, του Βισσίνου, από το όνομα του οποίου προήλθε το σημερινό όνομα. Οι περιηγητές συνήθως αγνοούν τη Φισίνη. Αναφέρουν είτε το κοντινό οχυρό και λιμάνι Σκάλα είτε τους οικισμούς Tilo και Cogito, όλα στην ανατολική ακτή της Λήμνου. Όμως, λογικά το χωριό υπήρχε, αφού επιβιώνει ως ονομασία από το 14ο αιώνα -καθώς και τα άλλα δύο Χωρία της Σκάλας, όπως αποκαλούνταν ως το 19ο αιώνα: η Σκανδάλη και η Αγία Σοφία.Η Σκάλα βρισκόταν στην περιοχή που σήμερα αποκαλείται Πύργοι. Εκεί διακρίνονται τα ερείπια ενός μεσαιωνικού κάστρου έκτασης τριών στρεμμάτων περίπου με εξωτερικό τείχος. Δίπλα στη Σκάλα υπήρχε ο οικισμός του Γούδηλα, σε απόσταση τριών χιλιομέτρων βόρεια του σημερινού χωριού. Σε έγγραφο της μονής Μεγ. Λαύρας αναφέρεται ότι το 1355 διατηρούσε ιδιοκτησίες στου Γούδηλα το μονύδριο της Παναγίας Σεργουνιώτισσας. Ως Tilo τον σημειώνουν οι Piacenza (1680-85) και Βιντσέντζο Κορονέλλι (1696). Έκτοτε δεν αναφέρεται. Σύμφωνα με την τοπική παράδοση οι κάτοικοί του μετοίκησαν στη Φισίνη για να γλιτώσουν από τους πειρατές. Πιθανότατα, αυτό συνέβη ταυτόχρονα με την εγκατάλειψη του κοντινού οχυρού της Σκάλας -που ως τότε πρόσφερε προστασία από τις πειρατείες- κατά το 18ο αιώνα και πριν το 1785. Ανάλογη μετακίνηση κατοίκων σε ασφαλέστερη θέση στα τέλη του 18ου αιώνα, αναφέρεται και για τη γειτονική Αγία Σοφία. Ερείπια οικιών, πηγαδιών, νεκροταφείου και ανεμόμυλων διακρίνονται ως σήμερα. Στο τοπικό ιδίωμα και σε κοινοτικά έγγραφα του 19ου αιώνα το χωριό αναφέρεται ως Βισίν (το 1856), Φσιν ή Ψιν (το), οι δε κάτοικοί του με αναγραμματισμό: Σφνάδες (οι). Έτσι, επεκράτησε ο θηλυκός τύπος: Φισίνη (η) που με παρετυμολογία αποδόθηκε στο ρήμα φυσώ, επειδή στην περιοχή "φ'σα, σφνίζ': σιφουνίζει, σηκώνει σιφούνια (κυκλώνες)", κάτι που οδήγησε μερικούς να υιοθετήσουν τον εσφαλμένο τύπο: Φυσίνη (η). Στους χάρτες του Conze (1858) και του Fredrich (1904) σημειώνεται ως Psin. Ο Conze το επισκέφθηκε κι έψαξε στην εκκλησία του για αρχαιότητες αλλά δεν αναφέρει λεπτομέρειες. Στις ανατολικές ακτές του νησιού, νοτιότερα της Σκάλας, σημειώνεται ένας οχυρωμένος οικισμός με την παράξενη ονομασία Cogito, για πρώτη φορά το 1572 από τον Porcacchi και στη συνέχεια από άλλους στα 1680-95. Ο Porcacchi αναφέρει ότι είναι προς το γαρμπή κοντά σε ένα ακρωτήριο και ότι έχει ένα άθλιο κάστρο. Επίσης, πως οι πληροφορίες του προέρχονται από ένα παλαιότερο ανώνυμο χειρόγραφο. Η θέση σημειώνεται και από τον Choiseul-Gouffier το 1785, τόσο στον πολύ ακριβή χάρτη του, όσο και στο κείμενό του. Πρόκειται για τον Άγιο Σώζοντα, το όνομα του οποίου δεν καταγράφηκε σωστά, κάτι διόλου παράξενο. Με σωστό όνομα: Hag. Sosos, σημειώνεται μόλις το 1903 από το Fredrich. Επομένως, το εκκλησάκι του Αγίου Σώζοντα υπήρχε τουλάχιστον από τις αρχές του 16ου αιώνα στη ΝΑ Λήμνο. Επίσης, ότι στη θέση αυτή υπήρχε και μικρό φρούριο, ερειπωμένο ήδη το 1572. Οι Λήμνιοι ναυτικοί θεωρούσαν σωτήρα τον Άγιο Σώζο, διότι κάποτε έσωσε τους ναυαγούς μετατρέποντας την κάπα του σε βάρκα, έτσι προς τα τέλη του 19ου αιώνα καθιερώθηκε να τιμάται ως πολιούχος της Λήμνου. Το πανηγύρι του, στις 7 Σεπτεμβρίου, ήταν τριήμερο και οι προσκυνητές διανυκτέρευαν σε ειδικά κτισμένα κελιά, τα οποία σώζονται αναπαλαιωμένα. Έχουμε αρκετές αναφορές της Φισίνης στα κοινοτικά έγγραφα του 19ου αιώνα. Το 1854 ο ιερεύς του χωριού ονομαζόταν Κωνσταντίνος και η ετήσια εισφορά του χωριού προς το μητροπολίτη καθορίστηκε σε 640 αβγά, 30 τυριά και 60 λίρες. Το 1856 109 άνδρες 18-60 ετών πλήρωσαν φόρο 3488 γρόσια για να γλιτώσουν τη στράτευση. Το 1863 κατοικούσαν 52 οικογένειες, όσες και το 1874, δείγμα πληθυσμιακής στασιμότητας. Το ίδιο έτος υπήρχαν 72 σπίτια. Στα τέλη του 19ου αιώνα η κοινότητα είχε κυκλοφορήσει κέρματα για τις μικροσυναλλαγές με τη σφραγίδα «Ψ», δηλαδή Ψιν (Φ’σίν). Οι Φισ’νιώτες έστελναν έναν αντιπρόσωπο στην παλλημνιακή επαρχιακή συνέλευση. Ο ναός του χωριού, ο Άγιος Ιωάννης δεν είναι γνωστό πότε κτίστηκε, αλλά είναι παρόμοιας αρχιτεκτονικής με άλλους του 19ου αιώνα. Το πέτρινο καμπαναριό του είχε κατασκευάσει ο Φισι-νιώτης πετράς Κωνσταντής Αταλιώτης. Ήταν τρίπατο αλλά μετά το σεισμό του 1968 κρίθηκε επικίνδυνο και αφαιρέθηκε ο ένας όροφος με μεγάλη δυσκολία, διότι η αρμολόγηση της πέτρας είχε γίνει με μολύβι. Δεν αποκλείεται ο ναός να αποτελεί τη συνέχεια της μονής Αγίου Ιωάννη Βαπτιστή που υπήρχε στην περιοχή της Σκάλας και αναφέρεται από το 1362. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο πρόναος στηρίζεται σε δυο ανόμοιους μαρμάρινους κίονες, εκ των οποίων ο ένας φέρει μαρμάρινο κιονόκρανο με περίτεχνο σκάλισμα ενώ ο άλλος πέτρινο, επίσης σκαλιστό, με εμφανή προσπάθεια του λιθογλύπτη να μιμηθεί το σχέδιο του μαρμάρινου. Προφανώς, τα μαρμάρινα μέλη προέρχονται από παλαιότερη κατασκευή, με πιθανότερη την περιοχή της Σκάλας. Εκτός από πετράδες και λιθοξόους η Φισίνη είχε παράδοση στους αγγειοπλάστες-κεραμιδάδες από την εποχή που το χωριό βρισκόταν στου Γούδ’λα. Ονομαστά ήταν τα γουδ’λάδ’κα π’θάρια. Αναφέρονται ο Γαϊτανέρης κι ο Τζιβάκης που εγκαταστάθηκε στο Ρουσσοπούλι. Επίσης, το χωριό έβγαζε περίφημους μυλοτέχτες -δηλαδή χτίστες ανεμόμυλων- με πιο παλιό το Μανόλη Γεωργαλά ή Μανόλαρο. Ως πρώτη ύλη χρησιμοποιούσαν το μαλακό γκριζοκίτρινο πωρόλιθο που αφθονεί στην περιοχή. Επειδή ήταν γνωστό για τους μαστόρους του, το 1938-39 επισκέφθηκε το χωριό ο Γεώργιος Μέγας απεσταλμένος της Ακαδημίας Αθηνών, για να μελετήσει τη λαϊκή οικοδομία της Λήμνου. Ως το 1903 οι νέοι του χωριού φοιτούσαν στο κοινοτικό σχολείο της Σκανδάλης, ορισμένοι δε ήσαν ιδιαίτερα επιμελείς, όπως ο μετέπειτα ιερεύς και δάσκαλος Ανδρέας Ανδρεάδης (1875-;). Το 1904, με πρωτοβουλία του ιερέα Βασίλειου Καλαθά, ιδρύθηκε ανεπίσημο σχολείο με 17 μαθητές σε οικία του Εμμανουήλ Κοκκιναρά, ο οποίος επιχορηγούσε τη λειτουργία του ως το 1907 που έγινε κοινοτικό. Ο Εμμανουήλ Κοκκιναράς, τέκνο της Φισίνης που πλούτισε στην Αίγυπτο, ίδρυσε το Κοκκινάρειον Παρθεναγωγείον Ιμπραημίας και θεωρείται μέγας ευεργέτης της εκεί ελληνικής κοινότητας. Το σχολικό κτίριο κτίστηκε το 1909 και επεκτάθηκε μεταγενέστερα με τη βοήθεια Φισινιωτών μεταναστών. Λειτούργησε ως τη δεκαετία 1980-90. Από το 1918 η Φισίνη απετέλεσε κοινότητα μαζί με την Αγία Σοφία. Στα χρόνια του μεσοπολέμου είχε 100 σπίτια και 400 κατοίκους περίπου. Μεταπολεμικά υπέστη δραματική πληθυσμιακή συρρίκνωση: από 547 κάτοικοι το 1951, μόλις 84 απογράφηκαν το 2001. Στην Αθήνα λειτουργεί δραστήριος Σύλλογος Φισινιωτών. Ο ναός του Αγ. Ιωάννου με το λιθόγλυπτο καμπαναριό. Ο Άγιος Σώζων. Το οχυρό της Σκάλας. Τουρπτσόγλου-Στεφανίδου Βασιλική, «Ταξιδιωτικά και γεωγραφικά κείμενα για τη νήσο Λήμνο (15ος-20ος αιώνας)», Θεσσαλονίκη 1986. Cdrom Επαρχείου Λήμνου: "Λήμνος αγαπημένη". Θ. Μπελίτσου, Η Λήμνος και τα χωριά της, 1994. "ΛΗΜΝΟΣ: Ιστορική & Πολιτιστική Κληρονομιά", εκδ. Γ. Κωνσταντέλλης, 2010. | Η Φισίνη είναι χωριό της Λήμνου. Διοικητικά ανήκει στον Δήμο Λήμνου της Περιφέρειας Βορείου Αιγαίου (πρόγραμμα Καλλικράτης). Από το 1999 μέχρι το 2010 σύμφωνα με την τότε διοικητική διαίρεση της Ελλάδας ήταν έδρα του ομώνυμου δημοτικού διαμερίσματος του Δήμου Μούδρου. Παλαιότερα ανήκε στον νομό Λέσβου. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B9%CF%83%CE%AF%CE%BD%CE%B7_%CE%9B%CE%AE%CE%BC%CE%BD%CE%BF%CF%85 |
Οι άσσοι του γηπέδου (ταινία) | Η υπόθεση της ταινίας βασίστηκε σε ένα αληθινό περιστατικό που συνέβη το 1953, όταν έπειτα από έναν αγώνα της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου, η ομοσπονδία απέβαλε έναν ποδοσφαιριστή και οι συμπαίκτες του αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στον επόμενο αγώνα, ενώ παράλληλα εκτυλίσσονται καθημερινές ιστορίες της ζωής των ποδοσφαιριστών. Χαρακτηριστικό της ταινίας υπήρξε το γεγονός ότι για την ενσάρκωση των ρόλων προτιμήθηκαν διεθνείς ποδοσφαιριστές της εποχής και όχι ηθοποιοί, υποδυόμενοι τους εαυτούς τους και χρησιμοποιώντας τα αληθινά τους ονόματα. Η ταινία βγήκε στους κινηματογράφους στις 13 Μαρτίου 1956 (την ίδια ακριβώς ημέρα με την ταινία «Το κορίτσι με τα μαύρα» του Μιχάλη Κακογιάννη), κόβοντας 19.276 εισιτήρια. Ανδρέας Μουράτης Κώστας Λινοξυλάκης Στάθης Μανταλόζης Λάκης Πετρόπουλος Κώστας Πούλης Θόδωρος Μορίδης (πρόεδρος ομοσπονδίας) Γιώργος Καμπανέλλης (δημοσιογράφος) Αντώνης Μηγιάκης (προπονητής) Θόδωρος Κεφαλόπουλος (γιατρός) Μιχάλης Γιαννακάκος (εκφωνητής)Εμφανίζονται επίσης (ως φίλαθλοι) οι ηθοποιοί Θανάσης Βέγγος, Γιώργος Φούντας, Νίκος Βασταρδής και η Ιταλίδα σταρ της εποχής Σιλβάνα Παμπανίνι, καθώς και οι ποδοσφαιριστές Ηλίας Ρωσίδης, Γιώργος Δαρίβας, Βαγγέλης Πανάκης, Γιώργος Καμάρας, Μπάμπης Κοτρίδης και Μπάμπης Δρόσος. Ιστορίες από τον μαγικό κόσμο του αθλητισμού, Retrosport Κυριακάτικοι ήρωες, 90' λεπτά Αρχειοθετήθηκε 2013-10-30 στο Wayback Machine. | To Οι άσσοι του γηπέδου είναι μια ταινία του ελληνικού κινηματογράφου, σε σενάριο του Ιάκωβου Καμπανέλλη και σκηνοθεσία του Βασίλη Γεωργιάδη, η οποία προβλήθηκε πρώτη φορά το 1956, ενώ 40 χρόνια αργότερα κυκλοφόρησε σε επανέκδοση με τον τίτλο Κυριακάτικοι ήρωες. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B9_%CE%AC%CF%83%CF%83%CE%BF%CE%B9_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%B3%CE%B7%CF%80%CE%AD%CE%B4%CE%BF%CF%85_(%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%B1) |
Κόμμα για τα Ζώα | Το Κόμμα για τα Ζώα ιδρύθηκε στις 28 Οκτωβρίου 2002 από τη Μαριάνε Τίμε, μεταξύ άλλων. Αν και αρχικά θεωρήθηκε ένα κόμμα-μαρτυρίας, ένα κόμμα που δεν επιδιώκει να κερδίσει πολιτική εξουσία αλλά να καταθέσει τις πεποιθήσεις του και συνεπώς να επηρεάσει άλλα κόμματα, το κόμμα σηματοδότησε την προθυμία του να εισέλθει σε κυβέρνηση συνασπισμού το 2021.Το 2003 το κόμμα συμμετείχε για πρώτη φορά στις εκλογές για τη Βουλή των Αντιπροσώπων. Ιδρύθηκε μόλις τρεις μήνες πριν από τις εκλογές και συμμετείχε σε 18 από τις 19 εκλογικές περιφέρειες. Έλαβε 47.665 ψήφους και δεν εξέλεξε βουλευτή. Η εκλογική ανακάλυψη για το Κόμμα για τα Ζώα σημειώθηκε στις ευρωπαϊκές εκλογές του 2004. Το κόμμα κέρδισε το 3,22% των ψήφων (153.432 ψήφοι), όχι αρκετό για να κερδίσει μια έδρα, αλλά αποτέλεσε μια απότομη βελτίωση σε σύγκριση με το αποτέλεσμα του 2003. Το 2006 το κόμμα κέρδισε τις πρώτες του δύο έδρες στη Βουλή των Αντιπροσώπων. Το κόμμα κέρδισε εννέα έδρες σε οκτώ επαρχίες στις ολλανδικές επαρχιακές εκλογές του 2007, εξασφαλίζοντας μία έδρα στη Γερουσία. Το 2010 το κόμμα κέρδισε εκπροσώπηση στα τοπικά συμβούλια του Άμστερνταμ, του Ρότερνταμ, της Ουτρέχτης, του Άρνεμ, του Γκούντα και αλλού, πράγμα που σήμαινε ότι το Κόμμα για τα Ζώα εξασφάλιζε εκπροσώπηση σε κάθε επίπεδο διακυβέρνησης στην Ολλανδία. Στις επακόλουθες εκλογές, η εκλογική υποστήριξη για το Κόμμα για τα Ζώα παρέμεινε σχετικά σταθερή, κερδίζοντας δύο έδρες στη Βουλή το 2010 και το 2012. Το 2014 το κόμμα κέρδισε την εκπροσώπηση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και εντάχθηκε στην κοινοβουλευτική ομάδα Ευρωπαϊκής Ενωτικής Αριστεράς-Αριστερά των Πρασίνων των Βορείων Χωρών. Το 2017 το κόμμα σημείωσε το καλύτερο αποτέλεσμα μέχρι σήμερα, κερδίζοντας πέντε έδρες στη Βουλή των Αντιπροσώπων. Στις 8 Οκτωβρίου 2019, η ιδρύτρια και μακροχρόνια ηγέτης Μαριάνε Τίμε αποσύρθηκε από την ηγεσία και τη Βουλή. Η Έστερ Άουεχαντ διαδέχθηκε την Τίμε ως κοινοβουλευτικός αρχηγός και η Έβα φαν Ες την αντικατέστησε ως μέλος του κοινοβουλίου. Προηγουμένως ήταν γυναίκα δημοτικού συμβουλίου στην Ουτρέχτη. Επίσημος ιστότοπος | Το Κόμμα για τα Ζώα (ολλανδικά: Partij voor de Dieren, PvdD) είναι πολιτικό κόμμα στην Ολλανδία. Μεταξύ των βασικών στόχων του είναι τα δικαιώματα των ζώων και η καλή διαβίωση των ζώων . | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8C%CE%BC%CE%BC%CE%B1_%CE%B3%CE%B9%CE%B1_%CF%84%CE%B1_%CE%96%CF%8E%CE%B1 |
Φραγκίσκος Φερδινάνδος δ'Άβαλος | Ήταν γιος του Αλφόνσου δ'Άβαλος ΣΤ΄ μαρκήσιου της Πεσκάρα και Β΄ του Βάστο, και της Μαρίας δ'Άραγόνα. Παιδί ακόμη ονομάστηκε το 1536 μεγάλος Θαλαμηπόλος (gran Camerlengo) του βασιλείου της Νάπολης. Επικεφαλής του ισπανικού στρατού στη Λομβαρδία και το Πιεμόντε από τον Δεκέμβριο του 1555, επέτυχε μία πλεονεκτική ανακωχή με τη Γαλλία τον Μάρτιο του 1556, ολοκληρώνοντας την επιτυχή εκστρατεία που είχε ξεκινήσει από τον δούκα της Άλμπα. Ήταν τότε κυβερνήτης στο δουκάτο του Μιλάνου (1560–63) και αντιβασιλιάς της Σικελίας (1568–71), όπου μείωσε τη δύναμη των τοπικών βαρόνων και των Αντιπροσώπων. Έγινε επίσης ιππότης στο Τάγμα του Χρυσόμαλλου Δέρατος. Το 1552 νυμφεύτηκε την Ισαβέλλα Γκοντζάγκα, κόρη του Φρειδερίκου Β΄ δούκα της Μάντουα και του Μομφερράτου. Είχαν τέκνα: Αλφόνσος-Φήλικας 1564-1593, πρίγκιπας της Φρανκαβίλα και διάδοχός του. Τομάς απεβ. 1622, κόμης του Καστελλούκιο, επίσκοπος, τιτουλάριος Λατίνος πατριάρχης της Αντιόχειας μεταξύ 1611 και 1622. Hickson, Sally Anne (2016). Women, Art and Architectural Patronage in Renaissance Mantua: Matrons, Mystics, and Monasteries. Routledge. Watanabe-O'Kelly, Helen (2016). Europa Triumphans. Routledge. «‘Ávalos, Francesco Ferdinando d', marchese di Pescara e del Vasto’». Enciclopedie on line. Treccani. http://www.treccani.it/Portale/elements/categoriesItems.jsp?pathFile=/sites/default/BancaDati/Enciclopedia_online/A/BIOGRAFIE_-_EDICOLA_A_005667.xml. | Ο Φραγκίσκος-Φερδινάνδος δ'Άβαλος δ'Ακουίνο, ισπαν.: Francesco-Ferdinando d'Ávalos d'Aquino, ήταν Ζ΄ μαρκήσιος της Πεσκάρα και Γ΄ μαρκήσιος του Βάστο (π. 1530 - 1571 στο Παλέρμο). Έγινε αρχηγός του ισπανικού στρατού στη Λομβαρδία και στο Πιεμόντε, κυβερνήτης στο δουκάτο του Μιλάνου (1560– 63) και αντιβασιλιάς της Σικελίας (1568-71). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%AF%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%A6%CE%B5%CF%81%CE%B4%CE%B9%CE%BD%CE%AC%CE%BD%CE%B4%CE%BF%CF%82_%CE%B4%27%CE%86%CE%B2%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CF%82 |
Κάρολος Ιωσήφ της Λωρραίνης | Ήταν ο δευτερότοκος γιος του Καρόλου Ε΄ δούκα της Λωρραίνης και της Ελεονώρας των Αψβούργων, κόρης του Φερδινάνδου Γ΄ αρχιδούκα της Αυστρίας και βασιλιά της Ουγγαρίας, Βοημίας & Γερμανίας. Ο Κάρολος-Ιωσήφ-Ιωάννης-Αντώνιος-Ιγνάτιος-Φήλιξ γεννήθηκε στη Βιέννη. Έγινε επίσκοπος του Ολομόουτς (βρίσκεται στη Μοραβία/Τσεχία) (1695-1711) και πρίγκιπας-επίσκοπος του Οσναμπρύκ (βορειοδυτική Γερμανία) (1698-1715), θέσεις για τις οποίες ήταν ο επιτυχής υποψήφιος του κλάδου του Παλατινάτου, σε αντίθεση με τους Χοεντσόλερν του Βρανδεμβούργου. Επίσης, μετά από μερικές παλινδρομήσεις και την παροχή ενός τεράστιου ποσού στον σύλλογο του Καθεδρικού του Τρηρ, ο Κάρολος-Ιωσήφ έγινε αρχιεπίσκοπος και πρίγκιπας-εκλέκτορας του Τρηρ (1711-1715), μία πολιτική θέση ιδιαίτερης σημασίας για την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία της Γερμανίας. Πράγματι το 1711 έκανε χρήση του δικαιώματός του ως εκλέκτορα για την εκλογή του Καρόλου ΣΤ΄ των Αψβούργων (εγγονού του Φερδινάνδου Γ¨). Συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις που έγιναν περί το τέλος του Πολέμου της Ισπανικής Διαδοχής και επέτυχε οι Γαλλικές δυνάμεις κατοχής να εγκαταλείψουν την αρχιεπισκοπή to 1714. Κατά τη διάρκεια μίας επίσκεψής του στη Βιέννη απεβίωσε από ευλογιά. Alessandro Cont, La Chiesa dei principi. Le relazioni tra Reichskirche, dinastie sovrane tedesche e stati italiani (1688-1763), preface of Elisabeth Garms-Cornides, Trento, Provincia autonoma di Trento, 2018, pp. 117-137 | Ο Κάρολος-Ιωσήφ, γερμ. Karl-Joseph von Lothringen (24 Νοεμβρίου 1680 - 4 Δεκεμβρίου 1715) από τον Οίκο της Λωρραίνης ήταν, ως Κάρολος Γ΄, επίσκοπος του Ολομόουτς και του Οσναμπρύκ και αρχιεπίσκοπος (πρίγκιπας-εκλέκτορας) του Τρηρ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%81%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%99%CF%89%CF%83%CE%AE%CF%86_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9B%CF%89%CF%81%CF%81%CE%B1%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CF%82 |
Βουαντίσουαφ Μπάκα | Οι γονείς του ήταν οι Βουαντίσουαφ και Μάρτα. Ο Μπάκα αποφοίτησε από την Σχολή Οικονομικών του Πανεπιστημίου της Βαρσοβίας το 1958. Απέκτησε διδακτορικό δίπλωμα το 1971, έγινε αναπληρωτής καθηγητής το 1977 και τακτικός καθηγητής το 1989. Από το 1975 έως το 1981 επόπτευε την Επιτροπή Οικονομικών Επιστημών της Πολωνικής Ακαδημίας Επιστημών.Το 1955, ο Μπάκα εντάχθηκε στο Ενιαίο Εργατικό Κόμμα Πολωνίας και υπηρέτησε στην Κεντρική Επιτροπή του. Από το 1972 έως το 1973 διηύθυνε το τμήμα προπαγάνδας της επιτροπής και στη συνέχεια εργάστηκε στα οικονομικά της τμήματα. Από το 1981 έως το 1985 διετέλεσε υπουργός χωρίς χαρτοφυλάκιο στο Υπουργικό Συμβούλιο, όπου βοήθησε στο σχεδιασμό της οικονομικής μεταρρύθμισης. Από το 1985 έως το 1988 και από το 1989 έως το 1991, ήταν πρόεδρος της Εθνικής Τράπεζας της Πολωνίας. Εκπροσώπησε την κομμουνιστική κυβέρνηση για την κοινωνική και οικονομική της πολιτική στη Πολωνική Συμφωνία Στρογγυλής Τραπέζης το 1989. Υπηρέτησε επίσης στο Συμβουλευτικό Συμβούλιο του Προέδρου του Πολωνικού Συμβουλίου Επικρατείας. Εκπροσώπησε την Πολωνία στην Παγκόσμια Τράπεζα στα τέλη της δεκαετίας του 1980. Ανεπιτυχώς έθεσε υποψηφιότητα για το Σέιμ το 1989. Το 2005, ο Πρόεδρος Αλεξάντερ Κφασνιέφσκι απένειμε στον Μπάκα τον Μεγαλόσταυρο του Τάγματος της Αναγέννησης της Πολωνίας «σε αναγνώριση της εξαιρετικής συμβολής του στην ανάπτυξη του χρηματοπιστωτικού συστήματος στην Πολωνία, για επιτεύγματα στην έρευνα και τη διδασκαλία». Είχε προηγουμένως απονεμηθεί με τον Σταυρό του Ιππότη, τον Σταυρό του Διοικητή και τον Σταυρό του Διοικητή με Αστέρι του τάγματος.Ο Βουαντίσουαφ Μπάκα πέθανε στις 3 Μαρτίου 2021, σε ηλικία 84 ετών. | Ο Βουαντίσουαφ Μπάκα (πολωνικά: Władysław Baka) (24 Μαρτίου 1936 – 3 Μαρτίου 2021) ήταν Πολωνός οικονομολόγος, πολιτικός και τραπεζίτης. Ήταν Υπουργός χωρίς χαρτοφυλάκιο στο Συμβούλιο Υπουργών, Πρόεδρος της Εθνικής Τράπεζας της Πολωνίας από το 1985 έως το 1988 και ξανά από το 1989 έως το 1991, και υπηρέτησε στο Πολιτικό Γραφείο του Ενιαίου Εργατικού Κόμματος Πολωνίας από το 1988 έως το 1989. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%BF%CF%85%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%B1%CF%86_%CE%9C%CF%80%CE%AC%CE%BA%CE%B1 |
The Chainsmokers | H πρώτη live εμφάνιση του μουσικού αυτού διδύμου ήταν για την συναυλία των Timeflies στο Terminal 5, τον Σεπτέμβριο του 2014. Το single Τους "#Selfie", που κυκλοφόρησε δωρεάν τον Δεκέμβριο του 2013, επιλέχθηκε από την Dim Mak Records που το ξανά κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 2014 και τελικά μεταδόθηκε ξανά μέσω των Republic Records. Το δίδυμο έκανε πολύ μεγάλη επιτυχία όταν το τραγούδι τους μπήκε στα παγκόσμια charts, σκαρφαλώνοντας μέχρι και το Dance/Electronic Songs chart. Ο Pall περιέγραψε το τραγούδι "ως κάτι που άλλαξε την ζωή" του μουσικού αυτού ζευγαριού. Στις 5 Αυγούστου του 2014, οι Chainsmokers κυκλοφόρησαν το τραγούδι "Kanye" μαζί με τον sirenXX. Επτά μήνες αργότερα, κυκλοφόρησαν το "Let You Go", σε συνεργασία με το Αμερικανικό synthpop συγκρότημα, Great Good Fine Ok. Στην συνέχεια υπέγραψαν με την Disruptor Records, σε συνεργασία με τη Sony Music Entertainment από τους manager Adam Alpert, τον Απρίλιο του 2015. Περιγράφεται ως ένα μουσικό δίδυμο που "θολώνει τις γραμμές μεταξύ indie, ποπ, dance μουσικής και του hip-hop." Το ζευγάρι έχει αναφέρει ότι ως μουσικές επιρροές είχε τον Pharrell Williams και Deadmau5. Το τραγούδι τους "Roses" αποτέλεσε το πρώτο future bass genre τραγούδι που γνώρισε παγκόσμια επιτυχία. Alex Pall Ο Alexander "Alex" Pall γεννήθηκε στις 16 Μαΐου 1985 (1985-05-16) και μεγάλωσε στο Westchester County, Νέα Υόρκη. Η μητέρα του είναι νοικοκυρά και ο πατέρας του είναι έμπορος τέχνης. Andrew Taggart Ο Andrew Taggart γεννήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου 1989 (1989-12-31) μεγάλωσε στο Freeport του Μέιν. Η μητέρα του είναι δασκάλα και ο πατέρας του πουλούσε προσθετικά μέλη. Είχε μετατραπεί σε EDM στην ηλικία των 15, ενώ ταξίδευε στο εξωτερικό, στην Αργεντινή, όπου ήρθε σε επαφή με την μουσική του David Guetta, των Daft Punk και του Trentemøller. Memories... Do Not Open (2017) Sick Boy (2018) World War Joy (2019) Memories Do Not Open Tour (2017) Επίσημη ιστοσελίδα | Οι Chainsmokers είναι αμερικανικό δίδυμο DJ/παραγωγών που αποτελείται από τον Andrew Taggart και τον Alex Pall. To EDM-pop ντουέτο πέτυχε μια σημαντική επιτυχία το 2014 με το τραγούδι τους "#Selfie", το οποίο ήταν στο τοπ είκοσι εννέα σε πάρα πολλές χώρες. Το ντεμπούτο τους, EP, Bouquet κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2015 και εμπεριείχε το single "Roses", το οποίο έφτασε στο top 10 του US Billboard Hot 100. Το "Don't Let Me Down", έγινε το πρώτο τους τραγούδι που έφτασε στο Top 5 του Billboard και κέρδισε το Βραβείο Grammy στην κατηγορία Best Dance Recording κατά την 59η τελετή απονομής των βραβείων, ενώ το "Closer" έγινε το πρώτο τους νούμερο ένα single στα charts. επίσης έχουν κερδίσει ένα American Music Award και πέντε iHeartRadio Music Awards.Το δεύτερο EP των Chainsmokers Collage κυκλοφόρησε το Νοέμβριο του 2016, που αποτελείται από διάφορα singles. Το πρώτο τους στούντιο άλμπουμ με τίτλο Memories...Do Not Open κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 2017. Στα τέλη του 2018, κυκλοφόρησαν το δεύτερο άλμπουμ τους με τίτλο Sick Boy, το οποίο αποτελείται από 10 τραγούδια. Με εξαίρεση το Μάιο και τον Ιούνιο του 2018, κυκλοφορούσαν ένα τραγούδι από το άλμπουμ κάθε μήνα. Στις 6 Δεκεμβρίου 2019, κυκλοφόρησαν το τρίτο άλμπουμ τους με τίτλο World War Joy, στο οποίο ακολούθησαν παρόμοια πρακτική με το Sick Boy. | https://el.wikipedia.org/wiki/The_Chainsmokers |
Απόστολος Λάζαρης | Γεννήθηκε το Μάιο του 1921 στα Λαζαράτα Λευκάδας. Την περίοδο της ναζιστικής κατοχής υπήρξε μέλος της ΕΠΟΝ. Σπούδασε οικονομικά στην τότε ΑΣΟΕΕ (σήμερα Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών), και συνέχισε τις σπουδές του στη Βρετανία (Μάντσεστερ) και την Ιταλία (Ρώμη), όπου αναγορεύθηκε διδάκτορας οικονομικών επιστημών.Διετέλεσε καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς, αλλά κυρίως σταδιοδρόμησε σε διεθνείς οργανισμούς. Μάλιστα υπήρξε διευθυντής Οικονομικής Ανάπτυξης του ΟΗΕ, του σημαντικότερου διεθνούς οργανισμού.Το 1973 ξεκίνησε τη συνεργασία του με το αντιχουντικό ΠΑΚ του Ανδρέα Παπανδρέου και το 1974 εντάχθηκε στο ΠΑΣΟΚ. Ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1978 του ανέθεσε την προεδρία της «Επιτροπής Ανάλυσης και Προγραμματισμού» του Κινήματος, στην οποία συμμετείχαν, μεταξύ άλλων, ο Κώστας Σημίτης, ο Γεράσιμος Αρσένης ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης και άλλοι. Το 1981 ο Απόστολος Λάζαρης εκλέχθηκε βουλευτής Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ, ενώ το 1985 βουλευτής Α΄ Αθηνών. Διετέλεσε υπουργός Συντονισμού από τον Οκτώβριο του 1981 ως τον Ιούλιο του 1982 (πρώτος τη τάξει υπουργός). Τον Ιούλιο του 1982 το υπουργείο Συντονισμού αντικαταστάθηκε από το καινούριο υπουργείο Εθνικής Οικονομίας, το οποίο ανέλαβε ο Γεράσιμος Αρσένης, που διατήρησε και τη θέση του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος που είχε από το 1981. Ο Λάζαρης επέστρεψε στην κυβέρνηση τον Ιανουάριο του 1984, όταν ανέλαβε υπουργός Προεδρίας της Κυβερνήσεως, μέχρι τον Ιούλιο του 1985. Το Νοέμβριο του 1988 ήρθε σε σύγκρουση με τον Ανδρέα Παπανδρέου και παραιτήθηκε από τη βουλευτική του έδρα στην Α΄ Αθηνών (τον αντικατέστησε ο Γιάννος Παπαντωνίου), ενώ το 1989, λαμβάνοντας την υποστήριξη του ΠΑΣΟΚ και του Συνασπισμού, εκλέχθηκε ανεξάρτητος βουλευτής Λευκάδας. Αξιόλογη είναι και η συγγραφική του δραστηριότητα, στην οποία εντάσσονται τα έργα Η μηχανική ελέγχου του αναπτυξιακού προγράμματος (1977) και Ποιος σοσιαλισμός; (1989). Απεβίωσε στις 7 Μαρτίου 2018, σε ηλικία 97 ετών. Who's who in Greece 2001, σελίδα 436 | Ο Απόστολος Λάζαρης (5 Μαΐου 1921 - 7 Μαρτίου 2018) ήταν Έλληνας οικονομολόγος, πανεπιστημιακός και πολιτικός. Υπήρξε κορυφαίο στέλεχος του ΟΗΕ, και μεταπολιτευτικά βουλευτής και υπουργός του ΠΑΣΟΚ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%80%CF%8C%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%9B%CE%AC%CE%B6%CE%B1%CF%81%CE%B7%CF%82 |
Εργαζόμενο Κορίτσι | Ομορφιά, εξυπνάδα και γοητεία. Η Τες Μακγκίλ (Μέλανι Γκρίφιθ) έχει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά. Της λείπει όμως ένα σωστό χτένισμα, κομψά ρούχα και η σωστή δουλειά. Η Τες γίνεται γραμματέας της Κάθριν Μακγκίλ (Σιγκούρνι Γουίβερ) και προσπαθώντας να ανέλθει εκμυστηρεύεται στην Κάθριν μια ιδέα της για να αυξηθούν τα κέρδη της εταιρίας. Η Κάθριν οικειοποιείται την ιδέα της Τες και την παρουσιάζει ως δική της. Η τύχη ευνοεί την Τες όταν η Κάθριν σπάει το πόδι της σε ατύχημα ενώ κάνει σκι και την αφήνει στη θέση της παραχωρώντας της τα κλειδιά του σπιτιού και του γραφείου της. Η Τες παίρνει τη θέση της Κάθριν και καταφέρνει, με τη βοήθεια του οικονομολόγου Τζακ Τρέινερ (Χάρισον Φορντ) να πάρει πίσω αυτά που της αναλογούν. Η ταινία αποτελεί σατιρική κωμωδία του Μάικ Νίκολς, πάνω στο κυνήγι του αμερικάνικου ονείρου. Το σενάριο, οι διάλογοι, η σκηνοθεσία του Νίκολς και οι ερμηνείες, έκαναν αυτή εδώ την κωμωδία μια από τις πιο επιτυχημένες της δεκαετίας του 1980. Ο Νίκολς ήθελε αρχικά τη Μέριλ Στριπ για το ρόλο της Κάθριν και τη Μισέλ Φάιφερ για το ρόλο της Τες, ενώ πολλές ηθοποιοί (από την Κιμ Μπάσινγκερ μέχρι και την Νταϊάν Λέιν πέρασαν από ακρόαση για το ρόλο της Τες που κατέληξε τελικά στη Μέλανι Γκρίφιθ. Οι Γκρίφιθ, Γουίβερ και Φορντ πλαισιώνονται από ένα λαμπρό επιτελείο ηθοποιών (Κέβιν Σπέισι, Άλεκ Μπόλντουιν, Τζόαν Κιούζακ κλπ) που το 1988 ήταν ακόμη άσημοι. Η ταινία προβλήθηκε για πρώτη φορά την προπαραμονή των Χριστουγέννων του 1988 και έκανε τεράστια εμπορική επιτυχία, εισπράττοντας 103 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως. Οι κριτικοί σχολίασαν θετικά την ταινία, η οποία έλαβε 6 υποψηφιότητες για Όσκαρ και κέρδισε τη χρυσή σφαίρα στην κατηγορία Καλύτερη Κωμωδία ή Μιούζικαλ. Η Γκρίφιθ μάγεψε το κοινό με την αλά Μέριλιν Μονρόε ερμηνεία της, ενώ η Γουίβερ έκλεψε την παράσταση τόσο από τον Φορντ όσο και από την Γκρίφιθ με το πνευματώδες χιούμορ της. Τόσο η Γκρίφιθ, όσο και η Κιούζακ και η Γουίβερ προτάθηκαν για όσκαρ τα οποία έχασαν (η Γκρίφιθ από την Τζόντι Φόστερ για την ταινία Οι Κατηγορούμενοι (The Accused) και οι Γουίβερ και Κιούζακ από την Τζίνα Ντέιβις για την ταινία Αταίριαστοι Εραστές (The Accidental Tourist), ενώ η ταινία έχασε το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας από την ταινία του Μπάρι Λέβινσον Ο Άνθρωπος της Βροχής (Rain Man, 1988). Το μοναδικό όσκαρ που κατάφερε να αποσπάσει η ταινία ήταν εκείνο του καλύτερου τραγουδιού για το Let The River Run της Κάρλι Σάιμον. Η Γουίβερ είχε βρεθεί υποψήφια τόσο για Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου για την ταινία Γορίλες στην Ομίχλη (Gorillas in the Mist), (όπου συναγωνίστηκε με την Μελανι Γκρίφιθ) όσο και για Όσκαρ Β' Γυναικείου Ρόλου για το Εργαζόμενο Κορίτσι. Βράβευση: Πρωτότυπου τραγουδιού - Let The River Run - Κάρλι ΣάιμονΥποψηφιότητα: Καλύτερης Ταινίας – Ντάγκλας Γουίκ Σκηνοθεσίας – Μάικ Νίκολς Α’ Γυναικείου Ρόλου – Μέλανι Γκρίφιθ Β’ Γυναικείου Ρόλου – Σιγκούρνεϊ Γουίβερ Β’ Γυναικείου Ρόλου – Τζόαν Κιούζακ Το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου συμπεριέλαβε την ταινία σε τέσσερις από τις λίστες του. Η ταινία στο imdb Η ταινία στο cine.gr Αρχειοθετήθηκε 2016-03-04 στο Wayback Machine. | Η ταινία Εργαζόμενο Κορίτσι (αγγλ. Working Girl) είναι ρομαντική κομεντί παραγωγής 1988 σκηνοθεσίας Μάικ Νίκολς, με πρωταγωνιστές τους Μέλανι Γκρίφιθ, Χάρισον Φορντ και Σιγκούρνι Γουίβερ. Η ταινία προτάθηκε για 6 βραβεία Όσκαρ, μεταξύ των οποίων και για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, το οποίο έχασε από την ταινία του Μπάρι Λέβινσον Ο Άνθρωπος της Βροχής (Rain Man, 1988). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%81%CE%B3%CE%B1%CE%B6%CF%8C%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF_%CE%9A%CE%BF%CF%81%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%B9 |
Νικήτριες στο Αμερικανικό Όπεν (απλό γυναικών) | Σημειώσεις(*) Γκραντ Σλαμ της εποχής του ανοικτού (**) εθνικό αμερικανικό πρωτάθλημα Μέχρι το 1911, η νικήτρια προκρινόταν αυτόματα στον τελικό της επόμενης χρονιάς. Κατάλογοι νικητών στο Αμερικανικό ΌπενΝικητές στο Αμερικανικό Όπεν (απλό ανδρών) Νικητές στο Αμερικανικό Όπεν (διπλό ανδρών) Νικήτριες στο Αμερικανικό Όπεν (διπλό γυναικών) Νικητές στο Αμερικανικό Όπεν (διπλό μικτό)Νικήτριες Γκραν Σλαμ, στο απλό γυναικώνΝικήτριες στο Αυστραλιανό Όπεν (απλό γυναικών) Νικήτριες στο Ρολάν Γκαρός (απλό γυναικών) Νικήτριες στο Γουίμπλεντον (απλό γυναικών) | Το απλό γυναικών του τουρνουά αντισφαίρισης του Αμερικανικού Όπεν ξεκίνησε το 1887. Πρώτη νικήτρια ήταν η Έλεν Χάνσελ. Τα πρωταθλήματα του 1887 και του 1888 αναγνωρίστηκαν υστερόχρονα ως επίσημα αμερικανικά πρωταθλήματα. Το 1889 ιδρύθηκε η Αμερικανική Εθνική Ένωση Γυναικών της Αντισφαίρισης (United States National Ladies Tennis Association , αρκτικόλεξο:USNLTA). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B5%CF%82_%CF%83%CF%84%CE%BF_%CE%91%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%8C%CF%80%CE%B5%CE%BD_(%CE%B1%CF%80%CE%BB%CF%8C_%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD) |
Κατάλογος αρχηγών κράτους του Μεξικού | Μετά το τέλος του πολέμου της Μεξικανικής Ανεξαρτησίας, σχηματίστηκε μία προσωρινή διοικούσα επιτροπή αποτελούμενη από 34 πρόσωπα, η οποία υπέγραψε την Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας της Μεξικανικής Αυτοκρατορίας. Έτσι, διορίστηκε αντιβασιλεία, αποτελούμενη από έξι άτομα. Μετά το τέλος της πρώτης αυτοκρατορίας του Μεξικού (Αυγουστίνος Α΄) ανέλαβε προσωρινή κυβέρνηση το 1823. Η κυβέρνηση εκείνη συγκάλεσε το σώμα που είχε ως αποτέλεσμα την ίδρυση Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας και είχε διάρκεια ζωής από την 1η Απριλίου 1823 ως τις 10 Οκτωβρίου 1824. Στις 22 Ιουνίου 1863 ιδρύθηκε μια "Ανωτέρα Διοικούσα Επιτροπή" και στις 11 Ιουλίου η επιτροπή αποτέλεσε την Αντιβασιλεία. Κόμματα Αντί Επανεκλογικό Κόμμα→Προοδευτικό Συνταγματιστικό Κόμμα Ανεξάρτητος Κόμματα Φιλελεύθερο Συνταγματικό Κόμμα Εργατιστικό Κόμμα Κόμμα Εθνικό Επαναστατικό Κόμμα Έπειτα από την συνταγματική μεταρρύθμιση του 1926, η προεδρική θητεία στο Μεξικό παρατάθηκε κατά 6 χρόνια, ξεκινώντας από το 1928 και απαγορεύτηκε επίσημα η επανεκλογή. Μετά τις ομοσπονδιακές εκλογές του 1934 όλοι οι πρόεδροι έχουν πλήρεις εξαετείς θητείες. Κόμματα Εθνικό Επαναστατικό Κόμμα→Κόμμα της Μεξικανικής Επανάστασης→Θεσμικό Επαναστατικό Κόμμα Κόμμα Εθνικής Δράσης Κόμμα Εθνικής Αναγέννησης Την 1η Απριλίου 2012 πέθανε ο πρώην πρόεδρος Μιγκέλ ντε λα Μαδρίδ, ο οποίος είναι εκείνος που απεβίωσε πιο πρόσφατα. | Ο Αρχηγός Κράτους του Μεξικού είναι το πρόσωπο που ασκεί την εκτελεστική εξουσία στη χώρα. Με βάση το σημερινό σύνταγμα, την ευθύνη αυτή έχει ο Πρόεδρος του Μεξικού, ο οποίος είναι η ανώτατη Εκτελεστική Αρχή στην Μεξικανική Ένωση. Στη διάρκεια της ιστορίας του, το Μεξικό γνώρισε πολλές και διαφορετικές μορφές διακυβέρνησης. Επί ομοσπονδιακών συνταγμάτων, ο τίτλος του προέδρου ήταν ο ίδιος με σήμερα. Επί του κεντρώου καθεστώτος των Επτά Νόμων (Siete Leyes), ο τίτλος του αρχηγού κράτους ήταν Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Επιπρόσθετα, υπήρξαν και δύο περίοδοι μοναρχικής διακυβέρνησης, στη διάρκεια των οποίων η Εκτελεστική Αρχή ήταν ο Αυτοκράτορας του Μεξικού. Η χρονολόγηση των αρχηγών κράτους του Μεξικού είναι σύνθετη, καθώς στο μεγαλύτερο μέρος του 19ου αιώνα και στις πρώτες δεκαετίες του 20ού στη χώρα υπήρξε πολιτική αστάθεια. Οι πρόεδροι που εξελέγησαν την περίοδο εκείνη δεν ολοκλήρωσαν τη θητεία τους, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Ως την προεδρία του Λάζαρο Κάρδενας, ο κάθε πρόεδρος είχε μείνει στην εξουσία κατά μέσο όρο για 15 μήνες. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B7%CE%B3%CF%8E%CE%BD_%CE%BA%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9C%CE%B5%CE%BE%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D |
Λίρα των Τόνγκα | Αρχικά στην Τόνγκα χρησιμοποιούνταν η Βρετανική λίρα ως νόμισμα. Το 1921 όμως η κυβέρνηση των νήσων Τόγκα εκδίδει τραπεζογραμμάτια τα οποία κυκλοφορούσαν συμπληρωματικά με την στερλίνα. Τα χαρτονομίσματα αυτά που είχαν την επισήμανση στερλίνες (sterling) (Βρετανικές λίρες δηλαδή) στη οποία είχε συμπεριληφθεί η μάλλον ασυνήθιστη υποδιαίρεση των 4 σελινίων. Όταν η λίρα της Αυστραλίας υποτιμήθηκε σε σχέση με το Βρετανικό νόμισμα κατά την έναρξη της Παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης του 1929, προκλήθηκε μεγάλη σύγχυση στα μικρά νησιά των Βρετανικών εδαφών του δυτικού Ειρηνικού αφού δεν ήταν σαφές εάν η νομισματική τους μονάδα θα έπρεπε να θεωρηθεί ίση με την Βρετανική ή την Αυστραλιανή λίρα. Το ασαφές αυτό τοπίο διατηρήθηκε έως το 1936 οπότε η λίρα της Τόνγα υποτιμήθηκε έναντι της Βρετανικής λίρας με ισοτιμία 1,25 λίρες Τόνγα =1 στερλίνες. Άρα το νόμισμα της Τόνγκα είχε πλέον ισοτιμία 1/1 με την λίρα της Αυστραλίας . Η λέξη "στερλίνα" (sterling) διαγραφηκε αρχικά από τα χαρτονομίσματα της Τόνγκα ενώ στις επόμενες εκδόσεις απαλείφθηκε η λέξη η οποία τόση σύγχυση είχε προκαλέσει. Το 1967, η λίρα της Τόνγκα αντικαταστάθηκε από το Παάνγκα με ισοτιμία 1 λίρα = 2 Παάνγκα. Κέρματα του νομίσματος αυτού δεν εκδόθηκαν. Τα χαρτονομίσματα των 5 λιρών εκδίδονταν από το 1921 έως το 1966. Ενώ από το 1933 έως το 1966 εκδίδονταν τα χαρτονομίσματα των: 4 σελινίων 10 σελινίων 1 λίρας Pick, Albert (1994). Standard Catalog of World Paper Money: General Issues. Colin R. Bruce II and Neil Shafer (editors) (7th ed.). Krause Publications. ISBN 0-87341-207-9. Χαρτονομίσματα της Τόνγκα | Η λίρα ήταν το νόμισμα της Τόνγκα έως το 1967 οπότε και εφάρμοσε το δεκαδικό σύστημα στο νόμισμά της. Η λίρα υποδιαιρούταν σε 20 σελίνια, και κάθε σελίνι σε 12 πένες (1λίρα= 240 πένες). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%AF%CF%81%CE%B1_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%A4%CF%8C%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%B1 |
Τα πραγματικά γεγονότα στην περίπτωση του κυρίου Βάλντεμαρ | Ο αφηγητής είναι ένας επιστήμονας και παρουσιάζει τα πραγματικά γεγονότα της περίπτωσης του φίλου του Ερνέστου Βάλντεμαρ, που έχουν προκαλέσει δημόσια συζήτηση. Το άρθρο του έχει σκοπό να διαλύσει κάθε διαστρεβλωμένη ή μεγαλοποιημένη περιγραφή που κυκλοφορεί. Ο ίδιος ασχολείται με τον μεσμερισμό, μια ψευδοεπιστήμη που οδηγεί έναν ασθενή σε κατάσταση ύπνωσης υπό την επίδραση του ζωικού μαγνητισμού, μια διαδικασία που αργότερα εξελίχθηκε στην υπνοθεραπεία. Επισημαίνει ότι από όσο γνωρίζει, κανείς δεν έχει ασχοληθεί ποτέ να την εφαρμόσει τη στιγμή του θανάτου κάποιου και είναι περίεργος να δει τι επιπτώσεις θα είχε σε έναν ετοιμοθάνατο. Σκέφτεται να πειραματιστεί με τον κ. Βάλντεμαρ, έναν συγγραφέα τον οποίο είχε υπνωτίσει στο παρελθόν και ο οποίος πρόσφατα διαγνώστηκε με φυματίωση και επρόκειτο σύντομα να πεθάνει. Ο Βάλντεμαρ συναινεί στο πείραμα και μια μέρα ενημερώνει με επιστολή τον αφηγητή ότι οι γιατροί του περιμένουν να πεθάνει μέχρι τα μεσάνυχτα το επόμενο βράδυ. Οι δύο γιατροί του Βάλντεμαρ επίσης ενημερώνουν τον αφηγητή για την κακή κατάσταση του ασθενούς τους. Αφού επιβεβαιώνει ξανά ότι ο Βάλντεμαρ είναι πρόθυμος να συμμετάσχει στο πείραμα, ο αφηγητής επιστρέφει το επόμενο βράδυ με δύο νοσοκόμες και έναν φοιτητή ιατρικής ως μάρτυρες. Και πάλι, ο Βάλντεμαρ επιμένει ότι είναι πρόθυμος να συμμετάσχει και ζητά από τον αφηγητή να βιαστεί από φόβο ότι «το έχουν αναβάλει για πάρα πολύ καιρό». Ο Βάλντεμαρ υπνωτίζεται γρήγορα ενώ οι δύο γιατροί έχουν καταφθάσει ως επιπρόσθετοι μάρτυρες.Ο Βάλντεμαρ βρίσκεται σε κατάσταση υπνωτικής έκστασης και αναφέρει πρώτα ότι πεθαίνει και μετά ότι είναι νεκρός. Ο αφηγητής τον αφήνει σ'αυτή την κατάσταση για επτά μήνες και τον ελέγχει καθημερινά με τη βοήθεια γιατρών και φίλων, πεπεισμένος ότι το πείραμα κρατά τον ασθενή στη ζωή. Εν τω μεταξύ, ο Βάλντεμαρ είναι χωρίς σφυγμό, καρδιακούς παλμούς ή αισθητή αναπνοή και το δέρμα του είναι κρύο και χλωμό.Τέλος, ο αφηγητής προσπαθεί να τον ξυπνήσει και του θέτει ερωτήσεις στις οποίες απαντάει με δυσκολία, καθώς η φωνή του βγαίνει από το λαιμό του, αλλά τα χείλη και τα σαγόνια του είναι παγωμένα από τον θάνατο. Μεταξύ έκστασης και εγρήγορσης, ο Βάλντεμαρ παρακαλεί τον αφηγητή να τον ξανακοιμίσει γρήγορα ή να τον ξυπνήσει. Καθώς ο Βάλντεμαρ φωνάζει «Νεκρός!» επανειλημμένα, ο αφηγητής αρχίζει να τον βγάζει από την έκστασή του, και αμέσως ολόκληρο το σώμα του αποσυντίθεται σε μια «σχεδόν υγρή μάζα από σιχαμερό και σάπιο κρέας». Ο Πόε χρησιμοποιεί ιδιαίτερα λεπτομερείς περιγραφές στο διήγημα, παρουσιάζοντας τις δικές του μελέτες για δήθεν ιατρικά κείμενα. Οι αποκρουστικές εικόνες ενέπνευσαν τη μεταγενέστερη μυθοπλασία της φανταστικής λογοτεχνίας τρόμου, όπως τον Χ. Φ. Λάβκραφτ. Πολλοί αναγνώστες θεώρησαν ότι η ιστορία ήταν επιστημονικό άρθρο. Ο Ρόμπερτ Κόλιερ, ένας Άγγλος μαγνητικός θεραπευτής που επισκέφτηκε τη Βοστώνη, έγραψε στον Πόε λέγοντας ότι ο ίδιος είχε κάνει ένα παρόμοιο πείραμα για να αναβιώσει έναν άνδρα που είχε κηρυχθεί νεκρός (στην πραγματικότητα, ο άνδρας ήταν ένας μεθυσμένος ναύτης που αναζωογονήθηκε από ένα ζεστό μπάνιο). Σε άλλη επιστολή αναφέρονταν ότι η αφήγηση για την περίπτωση του κ. Βάλντεμαρ έχει γίνει γνωστή παγκοσμίως και έχει δημιουργήσει μια πολύ μεγάλη αίσθηση. Ο Πόε έλαβε πολλές παρόμοιες επιστολές και απάντησε σε ένα γράμμα σε φίλο του: «Υ.Γ. Η Υπόθεση Βάλντεμαρ ήταν, φυσικά, φάρσα». Στην Daily Tribune, ο εκδότης δημοσίευσε «ότι αρκετοί καλοί πολίτες» εξαπατήθηκαν από την ιστορία, αλλά σίγουρα πρόκειται για προϊόν μυθοπλασίας. «Η αλήθεια για την περίπτωση του κυρίου Βάλντεμαρ» ήταν μία από τις τρεις ιστορίες του Πόε που διασκευάστηκαν στην ταινία Obras maestras del terror (1960), του Αργεντινού σκηνοθέτη Ενρίκε Καρέρας. Οι άλλες ιστορίες ήταν Το βαρέλι του Αμοντιλάδο και Μαρτυριάρα καρδιά. Η ταινία κυκλοφόρησε στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1965.Είναι επίσης ένα από τα τρία μέρη της ταινίας του Αμερικανού Ρότζερ Κόρμαν Tales of Terror (1962). Οι άλλες ιστορίες ήταν Μορέλα και Ο μαύρος γάτος.Ο Narciso Ibáñez Serrador στην τηλεοπτική σειρά Historias para no dormir (Ιστορίες για να μην κοιμάσαι) βάσισε ένα επεισόδιο σε διασκευή αυτής της ιστορίας του Πόε.Ο Αμερικανός σκηνοθέτης Τζωρτζ Ρομέρο διασκεύασε την ιστορία στο Διαβολικά μάτια (Two Evil Eyes) (1990). Τα πραγματικά γεγονότα στην περίπτωση του κυρίου Βάλντεμαρ, σε συλλογή διηγημάτων του Πόε, μετάφραση: Γιάννης Ευαγγελίδης, εκδόσεις Γράμματα, 1982 Τα πραγματικά γεγονότα στη περίπτωση του κυρίου Βαλντεμάρ, σε συλλογή διηγημάτων του Πόε, μετάφραση: Κώστας Μιλτιάδης, εκδόσεις Κοροντζή, 2005 | Τα πραγματικά γεγονότα στην περίπτωση του κυρίου Βάλντεμαρ (αγγλικός τίτλος:The Facts in the Case of M. Valdemar) είναι διήγημα του Έντγκαρ Άλαν Πόε. Δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1845.Αναφέρεται στο πείραμα ενός υπνωτιστή, ο οποίος εφαρμόζοντας τις πρακτικές του Φραντς Άντον Μέσμερ έθεσε έναν άνδρα σε ανασταλτική υπνωτική κατάσταση τη στιγμή του θανάτου του.Πρόκειται για μια ιστορία τρόμου που είναι επίσης ως ένα βαθμό δημοσιογραφική φάρσα, καθώς δημοσιεύτηκε χωρίς να διευκρινίζει ότι είναι διήγημα και πολλοί κατά τη στιγμή της δημοσίευσης το θεώρησαν ως πραγματικό γεγονός. Ο Πόε, σε επιστολές προς τους συντάκτες και φίλους του, παραδέχτηκε ότι ήταν ένα έργο καθαρής μυθοπλασίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B1_%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC_%CE%B3%CE%B5%CE%B3%CE%BF%CE%BD%CF%8C%CF%84%CE%B1_%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%AF%CF%80%CF%84%CF%89%CF%83%CE%B7_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%BA%CF%85%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85_%CE%92%CE%AC%CE%BB%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BC%CE%B1%CF%81 |
1214 Ριχίλδη | Η μέση διάμετρος της Ριχίλδης εκτιμάται σε 35,29 χιλιόμετρα. Ο φασματικός τύπος της είναι B ή Xk, ενώ το άλβεδό της είναι 0,0619. Η Ριχίλδη περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της μία φορά κάθε 9 ώρες και 52 λεπτά. Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα | Η Ριχίλδη (Richilde) είναι ένας αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 10,964. Ανακαλύφθηκε την Πρωτοχρονιά του 1932 από τον Γερμανό αστρονόμο Μαξ Βολφ, που παρατηρούσε από τη Χαϊδελβέργη. | https://el.wikipedia.org/wiki/1214_%CE%A1%CE%B9%CF%87%CE%AF%CE%BB%CE%B4%CE%B7 |
Ελληνικά Hoaxes | Ο έλεγχος γεγονότων αποτελεί τμήμα της δημοσιογραφικής διαδικασίας και περιλαμβάνει την εξέταση της ακρίβειας δημοσιευμάτων ή ισχυρισμών από μέσα ενημέρωσης, έντυπα και ψηφιακά καθώς και από ισχυρισμούς που αναπαράγονται σε πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης. Ο μόνος αναγνωρισμένος φορέας πιστοποίησης ομάδων ελέγχου γεγονότων είναι το Διεθνές Δίκτυο Ελέγχου Γεγονότων (IFCN). Μέχρι σήμερα το IFCN έχει 95 πιστοποιημένες ομάδες.Η διαδικασία πιστοποίησης περιλαμβάνει έλεγχο σε τομείς όπως η οικονομική διαφάνεια, η πολιτική ουδετερότητα, το αν η εκάστοτε σελίδα είναι ενεργή, δηλαδή κατά πόσο δημοσιεύει τακτικά άρθρα, καθώς και η διαφάνεια της μεθοδολογίας. Οι πιστοποιημένες ομάδες του IFCN φέρουν ειδική σήμανση στις σελίδες τους.Τα Ellinika Hoaxes εντάχθηκαν στη λίστα πιστοποιημένων ομάδων του IFCN στις 28 Ιανουαρίου του 2019. Σήμερα (Ιούνιος 2021) η σελίδα βρίσκεται στη διαδικασία ανανέωσης της πιστοποίησης για ένα ακόμη χρόνο. Στο πλαίσιο του ελέγχου ακρίβειας των ισχυρισμών από πολιτικούς, σελίδες ενημέρωσης αλλά και δημοσιευμάτων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ενόψει των Ευρωεκλογών του Μαΐου 2019, οργανώθηκε η πρωτοβουλία FactCheckEU.Πρόκειται για μια ιστοσελίδα στην οποία χρήστες του διαδικτύου μπορούσαν να στέλνουν ισχυρισμούς που έβρισκαν σε σελίδες ενημέρωσης και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για τις Ευρωεκλογές ώστε να εξεταστούν από τις ομάδες ελέγχου γεγονότων που συμμετείχαν στο πρόγραμμα. Οι σχετικές καταρρίψεις δημοσιεύονταν στη σελίδα του FactCheckEU και ήταν ελεύθερα προσβάσιμες. Η πλατφόρμα του προγράμματος αναπτύχθηκε από τον δημοσιογραφικό οργανισμό Libération σε συνεργασία με τη σελίδα τεχνολογίας Datagif. Το έργο έγινε με τη βοήθεια οικονομικής ενίσχυσης από το IFCN στο πλαίσιο προώθησης καινοτόμων ιδεών για τον έλεγχο γεγονότων. Στο πρόγραμμα FactCheckEU συμμετείχαν 19 οργανισμοί ελέγχου γεγονότων, συμπεριλαμβανομένων και των Ellinika Hoaxes, όλοι εκ των οποίων ήταν πιστοποιημένα μέλη του IFCN. Η πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης Facebook ξεκίνησε το 2016 ένα πρόγραμμα ελέγχου της ακρίβειας των ειδήσεων και δημοσιεύσεων που κυκλοφορούσαν στη σελίδα από ομάδες ελέγχου γεγονότων το οποίο ονομάστηκε “Έλεγχος Γεγονότων από Τρίτους” (3rd Party Fact Checking). Το πρόγραμμα μέχρι σήμερα καλύπτει περίπου 90 χώρες.Η πρώτη ομάδα ελέγχου γεγονότων με την οποία συνεργάστηκε το Facebook στην Ελλάδα ήταν τα Ellinika Hoaxes, ξεκινώντας τη συνεργασία τους τον Μάιο του 2019. Τον Απρίλιο του 2021 προστέθηκε και το AFP.Ο ρόλος που έχουν οι ομάδες ελέγχου γεγονότων στο Facebook αφορά την εξέταση ακρίβειας των ισχυρισμών που διακινούνται στη πλατφόρμα και, κατόπιν σύνταξης σχετικού άρθρου με παράθεση κατάλληλης τεκμηρίωσης, την αξιολόγηση των παραπλανητικών δημοσιευμάτων. Κατόπιν αυτής της αξιολόγησης, όποιος χρήστης έχει κοινοποιήσει ή θέλει να κοινοποιήσει στο μέλλον ένα δημοσίευμα το οποίο έχει αξιολογηθεί από ένα μέλος του 3PFC λαμβάνει μια ειδοποίηση η οποία του εξηγεί ότι το συγκεκριμένο δημοσίευμα έχει κριθεί ως ψευδές ή παραπλανητικό από κάποια ομάδα ελέγχου γεγονότων, παραπέμποντας στο σχετικό άρθρο κατάρριψης. Αυτή η ειδοποίηση δεν αποτρέπει τον εκάστοτε χρήστη από το να κοινοποιήσει το δημοσίευμα που επιθυμεί, απλώς παρέχει επιπλέον πληροφορίες για την ακρίβεια του.Παρότι μια από τις συνήθεις κριτικές που ασκούνται στις ομάδες ελέγχου γεγονότων είναι ότι κατεβάζουν αναρτήσεις και προφίλ χρηστών, τα μέλη του 3PFC δεν έχουν δυνατότητα να κατεβάζουν δημοσιεύματα ούτε να θέτουν περιορισμούς οποιουδήποτε είδους σε χρήστες. Η μόνη τους δυνατότητα είναι να συνδέουν συγκεκριμένα δημοσιεύματα με σχετικά άρθρα καταρρίψεων που έχουν συντάξει. Η επακόλουθη εφαρμογή ποινών σε σελίδες και λογαριασμούς γίνεται αποκλειστικά από το Facebook. Μέχρι σήμερα τα Ellinika Hoaxes έχουν συμμετάσχει σε ομιλίες και σεμινάρια φορέων της Ευρωπαϊκής Ένωσης με στόχο τη ενημέρωση και την εύρεση λύσεων για το πρόβλημα της παραπληροφόρησης. Το 2017 συμμετείχαν στην εκδήλωση της Ευρωπαϊκής Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής με τίτλο “The role of EU civil society in a globalized world of communications”, το οποίο έλαβε χώρα τον Μάρτιο του 2017 στη Μαδρίτη, παρουσιάζοντας τη κατάσταση της παραπληροφόρησης στην Ελλάδα.Στις 9 Ιανουαρίου του 2018 τα Ellinika Hoaxes πραγματοποίησαν το πρώτο ενημερωτικό μάθημα (Masterclass) προς το προσωπικό της Γενικής Διεύθυνσης Επικοινωνίας (Directorate-General for Communication, DG COMM) του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, έπειτα από πρόσκληση του τελευταίου. Τον Μάρτιο του 2019 συμμετείχαν επίσης σε 2 εκδηλώσεις οι οποίες έλαβαν χώρα στην Ιταλία. Συγκεκριμένα, στο σεμινάριο του “Κοινωνικού Παρατηρητηρίου Παραπληροφόρησης και Ανάλυσης Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης” (Social Observatory for Disinformation and Social Media Analysis - SOMA) με τίτλο “Disinformation Across Borders and how to fight It” καθώς και στο σεμινάριο με τίτλο “Collaboration Against Disinformation” που διοργάνωσε ο φορέας First Draft με στόχο την συνεργασία δημοσιογράφων και ελεγκτών γεγονότων για την αντιμετώπιση της παραπληροφόρησης στην Ευρώπη. Συμμετείχαν επίσης στο συνέδριο του Ιδρύματος της Βουλής των Ελλήνων με θέμα “Ενημέρωση και Δημοκρατία” στις 15 Δεκεμβρίου.Επίσης έχουν συμμετάσχει στο TEDxUniversityofCrete του 2019 παρουσιάζοντας το πρόβλημα των ψευδών ειδήσεων στο διαδίκτυο και τους τρόπους αντιμετώπισης.Το 2019 συμμετείχαν στη μετάφραση του παιχνιδιού “Bad News Game” στα ελληνικά. Το εν λόγω παιχνίδι αναπτύχθηκε από το πανεπιστήμιο του Cambridge ως μια προσπάθεια εξοικείωσης του κοινού με τη διαδικασία παραγωγής και διασποράς ψευδών ειδήσεων. Ο στόχος είναι ο εκάστοτε χρήστης, μέσω της πρακτικής εμπειρίας, να αποκτήσει την ικανότητα εύκολου εντοπισμού ύποπτων δημοσιευμάτων στο διαδίκτυο. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα του πανεπιστημίου το παιχνίδι φαίνεται πως είχε θετική επίδραση στους εξεταζόμενους συμμετέχοντες.Την περίοδο της πανδημίας της COVID-19 συμμετείχαν σε σεμινάρια και ομιλίες για το ρόλο του ελέγχου γεγονότων στην αντιμετώπιση της δυνητικά επικίνδυνης ψευδοεπιστημονικής παραπληροφόρησης. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν οι παρουσιάσεις τους στο 2ο Πανελλήνιο Συνέδριο Ένωσης Επαγγελματιών Ψυχιάτρων Ελλάδος, στην ενημερωτική ημερίδα του Ελληνικού Κέντρου Ψυχικής Υγιεινής και Ερευνών με τίτλο “Ψυχική Υγιεινή και Νέος Κορωνoϊός”, παρουσίαση στο 4ο Συμπόσιο Φαρμακοεπιδημιολογίας.Στις 11 Μαΐου του 2021 συμμετείχαν επίσης στο 6o Delphi Economic Forum σε πάνελ σχετικά με τις επιπτώσεις της παραπληροφόρησης καθώς και στην εκδήλωση του European Digital Media Observatory (EDMO) σχετικά με τη σημασία της συνεργασίας ελεγκτών γεγονότων και δημοσιογράφων τη περίοδο της πανδημίας της COVID-19. Μια εκ των βασικών κριτικών που έχουν δεχτεί τα Ellinika Hoaxes είναι η συνεργασία με την σελίδα ενημέρωσης Athens Voice που σύμφωνα με τους ισχυρισμούς, διατηρούσε οικονομική σχέση με τα Ellinika Hoaxes επηρεάζοντας το περιεχόμενο των δημοσιεύσεων της σελίδας. Η συνεργασία αυτή σύμφωνα με τα Ellinika Hoaxes διήρκεσε από το 2017 μέχρι το 2019 και αφορούσε αποκλειστικά την διαχείριση του διαφημιστικού χώρου της σελίδας, με μοναδικό αντάλλαγμα την τεχνική επίβλεψη και παροχή χώρου φιλοξενίας της σελίδας (Web Server). Ωστόσο, η Athens Voice έκανε αναφορά στη συνεργασία τους, ως μέρος της μάχης κατά της παραπληρόφορησης που δημοκρατικά ΜΜΕ και μέσα κοινωνικής δικτύωσης ανέλαβαν να φέρουν εις πέρας. Επίσης, κριτική και προβληματισμούς έχουν ασκήσει η ΕΣΗΕΑ, ο πρόεδρος του κόμματος Ελληνική Λύση, Κυριάκος Βελόπουλος, καταθέτοντας επερώτηση στη Βουλή, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ όπως ο πρώην υφυπουργός Ψηφιακής Πολιτικής Λευτέρης Κρέτσος, διάφορα αριστερά μέσα ενημέρωσης όπως για παράδειγμα το «Documento», «Η Αυγή», ο δημοσιογράφος και μέλος του ΚΚΕ Νίκος Μπογιόπουλος κ.ά. Επίσημη ιστοσελίδα | Τα Ellinika Hoaxes αποτελούν την πρώτη οργανωμένη ομάδα ελέγχου γεγονότων στην Ελλάδα. Η σελίδα ξεκίνησε τη λειτουργία της το 2013 και παραμένει ενεργή μέχρι σήμερα. Στις 28 Ιανουαρίου του 2019 τα Ellinika Hoaxes έγιναν μέλος του Διεθνούς Δικτύου Ελέγχου Γεγονότων (International Fact Checking Network) γνωστού ως IFCN, μέλος του οργανισμού Poynter. Για να διατηρήσουν τη πιστοποίηση μέλους του IFCN, τα Ellinika Hoaxes, όπως και κάθε άλλο μέλος, περνάνε από ετήσια αξιολόγηση.Από τις 2 Μαΐου 2019 τα Ellinika Hoaxes ξεκίνησαν συνεργασία με τη πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης Facebook στο πλαίσιο του προγράμματος Ελέγχου Γεγονότων από Τρίτους (3rd Party Fact Checking), γνωστού και ως 3PFC. Ο ρόλος των ομάδων ελέγχου γεγονότων που συμμετέχουν σε αυτό το πρόγραμμα είναι η αξιολόγηση της ακρίβειας ειδήσεων και δημοσιεύσεων που κυκλοφορούν στη πλατφόρμα του Facebook με στόχο τον περιορισμό της παραπληροφόρησης.Στο πλαίσιο της δουλειάς τους, ως ελεγκτές γεγονότων, τα Ellinika Hoaxes έχουν συνεργαστεί με διάφορες ομάδες καθώς και με φορείς της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τον έλεγχο ψευδών ειδήσεων σχετικά με τις ευρωεκλογές του 2019. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AC_Hoaxes |
Πίτερ Άρτσεν | Ο Άρτσεν γεννήθηκε το 1507 ή το 1508 στο Άμστερνταμ. Υπήρξε μαθητής του Έρτχεν φαν Λέιντεν (Aertgen van Leyden) και από το 1535 συμμετείχε στη συντεχνία των ζωγράφων της Αμβέρσας. Το 1556 επέστρεψε στο Άμστερνταμ όπου έζησε μέχρι το θάνατό του το 1575. Απέκτησε τρεις γιους που έγιναν και αυτοί ζωγράφοι, ενώ από τους μαθητές του ξεχώρισε ο ανιψιός του Γιοάχιμ Μπεκελάερ. Λόγω του αναστήματός του, ο Άρτσεν ήταν γνωστός και ως Lange Pier, δηλαδή Ψηλός Πέτρος (κυριολεκτικά "Μακρύς Πέτρος").Τα έργα του Άρτσεν διακρίνονταν από έναν λεπτό ρεαλισμό. Οι πίνακές του ήταν συνήθως εμπνευσμένοι από ιστορικά και θρησκευτικά θέματα, καθώς και από σκηνές της καθημερινότητας. Επίσης ασχολήθηκε με την προσωπογραφία και τη νεκρή φύση. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1850 δημιούργησε πίνακες νεκρής φύσης που θεωρούνται οι πρώτοι, στους οποίους το συγκεκριμένο είδος ζωγραφικής παρουσιάζεται αυτόνομα. Έργα του Πίτερ Άρτσεν Ibiblio.org Paintings Literature on Pieter Aertsen Pieter Aertsen Paitings Gallery Vermeer and The Delft School | Ο Πίτερ Άρτσεν (ολλανδικά: Pieter Aertsen, 1507/1508 - 3 Ιουνίου 1575, αποκαλούμενος και Lange Pier (Ο ψηλός Πίτερ) λόγω του αναστήματός του) ήταν Ολλανδός ζωγράφος που έζησε κατά τον 16ο αιώνα. Συνέβαλε σημαντικά στην ανάπτυξη της φλαμανδικής ζωγραφικής. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AF%CF%84%CE%B5%CF%81_%CE%86%CF%81%CF%84%CF%83%CE%B5%CE%BD |
Σάνκεϊ-εν | Ο Σάνκεϊ-εν έχει συνολική επιφάνεια 175 χιλιάδων τετραγωνικών μέτρων και διαθέτει λιμνούλες, ρυάκια και κυματιστά μονοπάτια, που σχεδίασε ο ίδιος ο Σάνκεϊ Χαρά, καθώς και πολλά ιστορικά κτήρια, όπως η Τόμιο-τζι, που ήταν πριν τριώροφη παγόδα (旧燈明寺三重塔), που κατασκευάστηκε αρχικά στο Κιότο το 1457 και μεταφέρθηκε το 1914, και το πρώην Σπίτι Γιανοχάρα (旧矢箆原家住宅), που ήταν αρχικά η ιδιωτική κατοικία της οικογένειας Γιανοχάρα. Οι εργασίες στον κήπο ξεκίνησαν το 1902 και τελείωσαν το 1908, δύο χρόνια αφότου άνοιξε για το κοινό. Κατά τη διάρκεια της ζωής του Χαρά, το μέρος έγινε σημείο συγκέντρωσης για τους καλλιτέχνες της περιόδου Μεϊτζί. Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος προκάλεσε μεγάλες ζημιές στα κτήρια. Το 1953 ο κήπος δωρήθηκε από την οικογένεια Χαρά στην πόλη της Γιοκοχάμα, η οποία δημιούργησε το Ίδρυμα Σάνκεϊεν Χοσόκαϊ για την επισκευή και τη συντήρησή του. Το Ίδρυμα ξεκίνησε την αποκατάσταση το 1953 και, πέντε χρόνια αργότερα, ο κήπος επέστρεψε σχεδόν στην αρχική του μορφή και άνοιξε ξανά για το κοινό. Η ιαπωνική κυβέρνηση έχει ορίσει δέκα κτήρια στο Σάνκεϊ-εν ως Σημαντικές Πολιτιστικές Περιουσίες, ενώ άλλες τρεις είναι Ενσώματες Πολιτιστικές Περιουσίες, που έχουν αναγνωρισθεί από την πόλη της Γιοκοχάμα. Ο κήπος είναι δημοφιλής για τα άνθη κερασιάς, άνθη δαμασκηνιάς, και την αλλαγή των φύλλων το φθινόπωρο. Δίπλα στην είσοδο, το Κακουσόκακου (鶴翔閣) ήταν παλαιότερα η ιδιωτική κατοικία της οικογένειας Χαρά. Σήμερα μπορεί να νοικιαστεί από το κοινό και να χρησιμοποιηθεί για συναντήσεις και πάρτι. Είναι ένα από τα τρία κτήρια στις εγκαταστάσεις, που έχουν χαρακτηριστεί ως Ενσώματες Πολιτιστικές Περιουσίες από την πόλη της Γιοκοχάμα. Μόνο το καλοκαίρι, το Κακουσόκακου είναι ανοιχτό για το κοινό. Τοποθετημένο αμέσως μετά το Κακουσόκακου, το Μνημείο Σάνκεϊ χτίστηκε, για να μυήσει το κοινό στον κήπο και τον δημιουργό του μέσω εκθεμάτων, εικόνων και έργων τέχνης. Ο Χαρά, γέννημα θρέμμα του νομού Γκίφου, ήταν ο μεγαλύτερος γιος του αρχηγού του χωριού Γιαναϊζούτσο. Από παιδί του άρεσαν και σπούδασε τις καλές τέχνες, τη Σινολογία και την ποίηση, ξεκινώντας τελικά τις επίσημες σπουδές το 1885 στο σημερινό Πανεπιστήμιο Βασέντα του Τόκιο. Μετά την αποφοίτησή του έγινε δάσκαλος στο Σχολείο Θηλέων Ατόμι. Γεννημένος Αόκι, το άλλαξε αργότερα, αφού παντρεύτηκε μια από τις μαθήτριές του και υιοθετήθηκε από την οικογένειά της. Έγινε επικεφαλής της οικογενειακής εμπορικής επιχείρησης και είχε μεγάλη επιτυχία. Αφού μετακόμισε στη σημερινή τοποθεσία του Σάνκεϊ-εν στο Χονμόκου, άρχισε να συλλέγει παλιά κτήρια, και να τα ξαναχτίζει στον κήπο του. Στη συνέχεια αποφάσισε να ανοίξει τον κήπο στο κοινό δωρεάν το 1906. Ο Εξωτερικός Κήπος, δηλαδή η περιοχή δίπλα στην Κύρια Λίμνη, ήταν το πρώτο μέρος του κήπου, που άνοιξε για το κοινό το 1906. Τα κτήρια, που περιέχει είναι η πρώην τριώροφη παγόδα Τόμιο-τζι, μια αίθουσα τσαγιού, που ονομάζεται Ρίντο-αν (林洞庵), μια καλύβα τσαγιού, που ονομάζεται Γιοκομπούε-αν (横笛庵), το πρώην μπουτσούντεν του Τοκέι-τζι (旧東慶寺仏殿, Kyū-Tōkei-ji butsuden) και το πρώην χόντο (Κύρια Αίθουσα) του Τόμιο-τζι (旧燈明寺本堂, Kyū-Tōmyō-ji hon-dō). Η πρώην κύρια αίθουσα του Τόμιο-τζι (Σημαντική Εθνική Πολιτιστική Περιουσία) μεταφέρθηκε εδώ από το Κιότο και αποτελεί παράδειγμα αρχιτεκτονικής της περιόδου Μουρομάτσι (1336–1557). Αγοράστηκε το 1988, ανακαινίστηκε πλήρως με εντατικές εργασίες αποκατάστασης και ανακατασκευής, που κράτησαν πέντε χρόνια. Η πρώην τριώροφη παγόδα του Τόμιο-τζι (Σημαντική Εθνική Πολιτιστική Περιουσία) είναι ορατή από οποιοδήποτε σημείο του κήπου και είναι το σύμβολό του. Μεταφέρθηκε στο Σάνκεϊ-εν το 1914. Το πρώην μπουτσούντεν του Τοκέι-τζι (Σημαντική Εθνική Πολιτιστική Περιουσία) ήταν η κύρια αίθουσα ενός ναού Ζεν της σχολής Ρινζάι στην Καμακούρα. Η δομή και το όνομά του είναι χαρακτηριστικά αυτής της αίρεσης. Αγοράστηκε και μεταφέρθηκε στο Σάνκεϊ-εν το 1907. Πρώην σπίτι Γιανοχάρα Το πρώην Σπίτι Γιανοχάρα (旧矢箆原家住宅, Kyū-Yanohara-ke Shūtaku) (Σημαντική Εθνική Πολιτιστική Περιουσία) ήταν το ιδιωτικό σπίτι μιας πλούσιας οικογένειας της περιόδου Έντο (1603–1868), της Γιανοχάρα. Είναι το μόνο κτήριο του οποίου το εσωτερικό είναι ανοιχτό για το κοινό όλο το χρόνο. Μεταφέρθηκε εδώ από το Σιρακαβάγκο της επαρχίας Γκίφου, μια περιοχή που κατατάσσεται στα μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς. Το σπίτι περιέχει το αρχικό τζάκι, μπάνιο και κουζίνα που χρησιμοποιούσε η οικογένεια Γιανοχάρα. Στον δεύτερο όροφο στεγάζεται μια έκθεση ιαπωνικών λαϊκών άρθρων. Ο Εσωτερικός κήπος, βόρεια της κύριας λιμνούλας, άνοιξε για το κοινό το 1958 και μέχρι τότε ήταν ο ιδιωτικός κήπος της οικογένειας Χαρά. Τα κτήρια της είναι η Πύλη Γκόμον (御門) (Ενσώματα πολιτιστικών αγαθών), η Χακούουν-τεϊ (白雲邸) (Ενσώματα πολιτιστικών αγαθών), η Ρινσουνκάκου (臨春閣), η πρώην αίθουσα Τζουτό Οϊντό του Τενζούι-τζι (旧天瑞寺寿塔覆堂, Kyū-Tenzui-ji Jutō Ōidō), η αίθουσα Σουνσόρο (春草廬), το τεϊοποτείο Κινμοκουτσού (金毛窟), το Γκεκκάντεν (月華殿), το Τέντζου-ιν (天授院), το Τσοσουκάκου (聴秋閣), και το Ρένγκε-ιν. Μόνο το καλοκαίρι, το Ρινσουνκάκου και το Χακούουν-τεϊ είναι ανοιχτά για το κοινό. Ιδιαίτερης αξίας είναι το Ρινσουνκάκου (Σημαντική Εθνική Πολιτιστική Περιουσία, βλέπε φωτογραφία παρακάτω), που παλαιότερα ανήκε στο Οίκο Κίι του Τοκουγκάβα. Συχνά συγκρίνεται σε ομορφιά με την παγκοσμίως γνωστή αυτοκρατορική βίλλα Κατσούρα στο Κιότο. Αρχικά ήταν η θερινή κατοικία του Τοκουγκάβα Γιορινόμπου, του πρώτου επικεφαλής του Οίκου Kiι, βρισκόταν στο Ιβάντε, στην επαρχία Βακαγιάμα. Αποκτήθηκε από τον Χαρά το 1906 και ξαναχτίστηκε σε μια περίοδο τριών ετών μεταξύ 1915 και 1917. Χωρισμένο σε τρία τμήματα, διακοσμήθηκε από τους διάσημους καλλιτέχνες Κανό Ταν'γιού και Κανό Γιασουνόμπου. Οι τραβέρσες μεταξύ των περιπτέρων είναι διακοσμημένοι με γλυπτά κύματα (πρώτο περίπτερο) και ειδικό χαρτί που περιέχει ποίηση (δεύτερο περίπτερο). Η τραβέρσα του τρίτου περιπτέρου είναι διακοσμημένη με πραγματικά όργανα γκαγκάκου όπως shō και φλάουτα. Το Γκεκκάντεν (Σημαντική Εθνική Πολιτιστική Περιουσία) χτίστηκε το 1603 από τον Ιεσιάσου, τον πρώτο από τους σόγκουν Τοκουγκάβα στο Κάστρο Φουσίμι του Κιότο. Αγοράστηκε το 1918 μαζί με το Σουνσόρο και μεταφέρθηκε στο Σάνκεϊ-εν. Στη συνέχεια, ο Χαρά το συνέδεσε με το τεϊοποτείο Κινμοκουτσού, που το έχτισε το 1918. Οι πίνακες στα χωρίσματα των δωματίων αποδίδονται στον καλλιτέχνη της περιόδου Μομογιάμα Κάιχο Γιούσο. Το Γκεκκάντεν μπορεί να νοικιαστεί από το κοινό. Η Τέντζου-ιν (Σημαντικό Εθνικής Πολιτιστικής Κληρονομιάς) ήταν αρχικά ένα Τζίζο-ντο στο Κίτα-Καμακούρα κοντά στο μεγάλο Κέντσο-τζι Ζεν ναό και αγοράστηκε το 1916. Το Τέντζου-ιν ήταν το Τζιμπούτσου-ντο του Χαρά, ο ναός που τιμούσε τους θεούς-προστάτες του. Η πρώην αίθουσα Τζουτό Οϊντό του Τενζούι-τζι (Σημαντική Εθνική Πολιτιστική Περιουσία, βλέπε εικόνα παραπάνω) χτίστηκε το 1591 από τον Τογιοτόμι Χιντεγιόσι ως τόπος ανάπαυσης της μητέρας του και είναι ένα από τα λίγα σωζόμενα κτήρια, που αποδίδονται με βεβαιότητα σε αυτόν. Η αίθουσα μετακινήθηκε στο Σάνκεϊ-εν το 1905.Η κατασκευή του Τσοσουκάκου (Σημαντική Εθνική Πολιτιστική Περιουσία, βλέπε φωτογραφία παρακάτω) αποδίδεται παραδοσιακά στον Ιεμίτσου, τον τρίτο από τους σόγκουν Τοκουγκάβα. Το περίπτερο είναι ανοιχτό για το κοινό την άνοιξη και τον Νοέμβριο για την παραδοσιακή θέαση των χρωμάτων του φθινοπώρου. Το Σουνσόρο (Σημαντική Εθνική Πολιτιστική Περιουσία) είναι μια αίθουσα τσαγιού, που πιστεύεται ότι χτίστηκε για τον Όντα Ουρακουσάι, αδελφό του πιο διάσημου Όντα Νομπουνάγκα. Ο Ουρακουσάι ήταν ένας πολύ γνωστός ασκούμενος της τελετής τσαγιού. Το κτήριο αυτό ξαναχτίστηκε στο Σάνκεϊ-εν το 1922, αφού μεταφέρθηκε μαζί με το Γκεκκάντεν από έναν βουδιστικό ναό της πόλης Ούτζι του Κιότο. | Ο Σάνκεϊ-εν (三溪園, Κήπος των Τριών Ρυακιών) είναι παραδοσιακός Ιαπωνικός κήπος στην περιοχή Νάκα, στη Γιοκοχάμα της Ιαπωνίας, ο οποίος άρχισε τη λειτουργία του το 1906. Ο Σάνκεϊ-εν σχεδιάστηκε και χτίστηκε από τον Τομιτάρο Χαρά (原富太郎) (1868–1939), γνωστό με το ψευδώνυμο Σάνκεϊ Χαρά, ο οποίος ήταν έμπορος μεταξιού. Σχεδόν όλα τα κτήριά του είναι ιστορικά σημαντικές κατασκευές, που αγόρασε ο ίδιος ο Χαρά σε τοποθεσίες σε όλη τη χώρα, μεταξύ των οποίων το Τόκιο, το Κιότο, η Καμακούρα, η επαρχία Γκίφου και η νομαρχία Βακαγιάμα. Τα δέκα έχουν ανακηρυχθεί Σημαντική Πολιτιστική Περιουσία, και τρία ακόμα είναι Απτή Πολιτιστική Περιουσία της Ιαπωνίας και έχουν αναγνωρισθεί από την πόλη της Γιοκοχάμα. Καταστράφηκε σε μεγάλο βαθμό κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ο κήπος δωρήθηκε το 1953 στην πόλη της Γιοκοχάμα, η οποία τον εμπιστεύτηκε στο Ίδρυμα Σάνκεϊεν Χοσόκαϊ (三溪園保勝会, Sankeien Hoshōkai). Ο Σάνκεϊ-εν μετά την ανακαίνισή του επανήλθε σχεδόν στην προπολεμική του κατάσταση. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%AC%CE%BD%CE%BA%CE%B5%CF%8A-%CE%B5%CE%BD |
Τζέιμς Ουόρθι | Όταν ήταν μαθητής της ένατης τάξης στο σχολείο της ιδιαίτερης πατρίδας του, ο Ουόρθι έγινε γνωστός με μέσο όρο 21,5 πόντους και 12,5 ριμπάουντ και επιλέχθηκε από το Πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνας με την καλύτερη προοπτική. Ένα κάταγμα αστραγάλου όμως αμφισβήτησε την πορεία του. Η ανάρρωσή του ξαναδημιούργησε την ελπίδα και το 1981–82, ήταν μέλος μιας από τις μεγαλύτερες συλλογές ταλέντων στην ιστορία της καλαθοσφαίρισης κολεγίων, μεταξύ των οποίων και τον πρωτοετή Μάικλ Τζόρνταν. Ο Ουόρθι είχε 15,6 πόντους, 6,3 ριμπάουντ και 2,4 ασίστ κατά μέσο όρο, ενώ είχε 57,3 % στις προσπάθειες σουτ και μοιράστηκε το βραβεία του παίκτη της χρονιάς. Με 28 πόντους στο κρίσιμο παιχνίδι του φάιναλ φορ, ο τίτλος του καλύτερου παίκτη και αυτός του πρωταθλήματος ήρθαν αβίαστα.Επιλέχθηκε στην πρώτη θέση του Ντραφτ του 1982 από τους Λος Άντζελες Λέικερς, όπου και αγωνίστηκε όλη την καριέρα του έως το 1994. Είχε το προσωνύμιο «Big Game James» και σήμα-κατατεθέν ήταν γι’ αυτόν τα ευμεγέθη γυαλιά που φορούσε την εποχή που αγωνιζόταν. Στη μεγάλη ομάδα των Λέικερς της δεκαετίας του 1980 είχε ρόλο κλειδί στο παιχνίδι της ομάδας, που ονομάστηκε showtime. Στην πρώτη του χρονιά έπαιξε σε 77 παιχνίδια πριν σπάσει την αριστερή κνήμη και χάσει τα πλέι οφ του 1983. Το ποσοστό ευστοχίας του ήταν 57,9 % παραμένει ρεκόρ για τους ρούκι των Λέικερς. Είχε κατά μέσο όρο 13,4 πόντους και 5,2 ριμπάουντ και επιλέχθηκε ομόφωνα στην καλύτερη ομάδα των ρούκι.Το 1985 ήταν βασικός στην ομάδα, τρίτος σκόρερ της και πρωταθλητής. Το πρωτάθλημα επέστρεψε στους Μπόστον Σέλτικς το 1985–86, αν και ο Ουόρθι είχε την καλύτερη σεζόν της καριέρας του και έκανε την πρώτη από τις επτά συνεχόμενες εμφανίσεις στο All-Star Game.Το 1996 επιλέχθηκε ως ένας από τους 50 κορυφαίους μπασκετμπολίστες του NBA όλων των εποχών στο επετειακό έτος 1996 και μέλος του Naismith Memorial Basketball Hall of Fame, έχει κατακτήσει τρία πρωταθλήματα NBA και έχει αναδειχθεί MVP των τελικών του Αμερικανικού Πρωταθλήματος του 1988. Το 2021 συμπεριλήφθηκε στην επετειακή επιλογή των 75 καλύτερων του NBA με τη συμπλήρωση 75 χρόνων ιστορίας του. 3 × πρωταθλητής NBA (1985, 1987, 1988 ) MVP των τελικών του ΝΒΑ (1988) 7 × NBA All-Star (1986 - 1992) NBA Καλύτερη ομάδα των ρούκι (1983) Επετειακή ομάδα όλων των εποχών των 50 χρόνων του NBA (1996) Επετειακή ομάδα όλων των εποχών των 75 χρόνων του NBA (2021) Νο 42 αποσύρθηκε από τους Λος Άντζελες Λέικερς Πρωταθλητής NCAA (1982) NCAA Φάιναλ φορ καλύτερος παίκτης (1982) Πρώτη ομάδα All-American (1982) Πρώτη ομάδα All-ACC (1982) Δεύτερη ομάδα All-ACC (1981) MVP τουρνουά ACC (1982) Νο 52 αποσύρθηκε από το Πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνας Αναλυτικά στατιστικά καριέρας Αρχειοθετήθηκε 2012-05-31 στο Wayback Machine. James A. Worthy | Ο Τζέιμς Ουόρθι (αγγλικά: James Ager Worthy, γεννήθηκε 27 Φεβρουαρίου 1961) είναι Αμερικανός πρώην καλαθοσφαιριστής, που αγωνιζόταν στη θέση του σμολ φόργουορντ. Ένας από τους καλύτερους στη θέση του όλων των εποχών, έκανε μεγάλη καριέρα στο NBA με τους Λος Άντζελες Λέικερς και είναι σχολιαστής αγώνων. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%AD%CE%B9%CE%BC%CF%82_%CE%9F%CF%85%CF%8C%CF%81%CE%B8%CE%B9 |
Άντα της Σκωτίας | Γεννήθηκε στη Σκωτία ως κόρη του Ερρίκου διαδόχου της Σκωτίας και 3ου κόμη του Χάντινγκτον (1114–1152), και της Άντας ντε Βαρέν (απεβ. π.1178). Ο Ερρίκος ήταν γιος του Δαβίδ Α΄ βασ. της Σκωτίας και της Μωντ κόμισσας του Χάντινγκντον. Αδέλφια της Άντας ήταν οι Μάλκολμ Δ΄, τον Γουλιέλμος Α΄ βασιλείς της Σκωτίας και ο Δαβίδ κόμης του Χάντινγκντον. Το 1162 ζητήθηκε σε γάμο με τον Φλόρις Γ΄ κόμη της Ολλανδίας (π.1141 - 1190) από τον ηγούμενο του αβαείου του Έχμοντ (στην Ολλανδία). Ο ηγούμενος μαζί με την Άντα ταξίδεψε πίσω στην Ολλανδία, όπου πραγματοποιήθηκε η γαμήλια τελετή, πιθανώς στο Έχμοντ στις 28 Αυγούστου 1162. Η Άντα έλαβε την κομητεία του Ρος στα Χάιλαντς της Σκωτίας, ως δώρο γάμου. Η Άντα δεν συμμετείχε ενεργά στη διακυβέρνηση της κομητείας της Ολλανδίας, αλλά αναφέρεται περιστασιακά σε έγγραφα. Ο σύζυγός της Φλόρις Γ΄ ήταν πιστός σύμμαχος του Φρειδερίκου Α΄ της Γερμανίας και συχνά πήγαινε μαζί του στη μάχη. Ο Ολλανδός χρονογράφος Mέλις Στόκε γράφει ότι η Άντα υποστήριξε τον γιο της στον πόλεμο με τον Γουλιέλμο της Κλέβης κατά τη διάρκεια του Πολέμου της Διαδοχής. Επιπλέον, η Άντα είναι γνωστό ότι διάβαζε λατινικά. Απεβίωσε μετά το 1206 και πιθανότατα τάφηκε στο αβαείο του Mίντελμπουρχ, στο οποίο είχε ήδη κάνει δωρεές 64 £. Η Άντα και ο Φλώρις Γ΄ είχαν παιδιά, εκ των οποίων μερικά απεβίωσαν μικρά. Παντρεύτηκε το 1162 τον Φλόρις Γ΄ κόμη της Ολλανδίας και είχε τέκνα: Άντα (απεβ. μετά το 1205), παντρεύτηκε το 1176 τον Όθωνα Α΄ των Ασκάνια μάργραβο του Βρανδεμβούργου. Μαργαρίτα (απεβ. μετά το 1203), παντρεύτηκε το 1182 τον Ντήτριχ Δ΄ κόμη της Κλέβης. Ντιρκ Ζ΄ (απεβ. 1203), κόμης της Ολλανδίας. Γουλιέλμος Α΄ (π.1167-1222), κόμης της Ολλανδίας. Φλόρις (απεβ. το 1210), επίσκοπος της Γλασκόβης. Bαλδουίνος (απεβ. 1204). Ροβέρτος. Bεατρίκη. Ελισάβετ. Χέντβιχ. Aγνή (απεβ. 1228), ηγουμένη στο Ράινσμπουργκ. Ο αδελφός της Άντας, Δαβίδ 8ος κόμης του Χάντινγκντον και η σύζυγός του Μωντ του Τσέστερ, είχαν τέσσερις κόρες, από τις οποίες μία ήταν η Άντα. Αυτή παντρεύτηκε τον σερ Ερρίκο ντε Χέιστινγκς και είχε γιο τον Ερρίκο 1ου βαρόνο του Χέιστινγκς. Ο Ερρίκος νυμφεύτηκε την Ιωάννα ντε Κέιντιλουπ, κόρη του Γουλιέλμου Γ΄ του Κέιντιλουπ και της Εύας του Μπράοζ. Ada της Σκωτίας, διαδικτυακό λεξικό Ολλανδών γυναικών | Η Άντα, αγγλ.: Ada of Scotland, of Huntingdon, of Dunkeld (απεβ. μετά το 1206), ήταν μέλος του Οίκου του Ντάνκελντ. Ήταν κόρη του διαδόχου της Σκωτίας και κόμη του Χάντινγκντον και με τον γάμο της έγινε κόμισσα της Ολλανδίας. Ήταν suo jure κόμισσα του Ρος (στη Σκωτία). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CF%84%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CE%BA%CF%89%CF%84%CE%AF%CE%B1%CF%82 |
Μαγούλιανα Αρκαδίας | Η ονομασία προέρχεται πιθανότατα από την σλαβική λέξη "Magila", που σημαίνει λόφος-ύψωμα. Το 1927 μετονομάστηκε σε "Αργυρόκαστρο" όπως και πολλά χωριά εκείνη την περίοδο που είχαν σλαβικά ή λατινικά ονόματα, σύντομα όμως το όνομα αυτό εξέπεσε λόγω αντιδράσεων των κατοίκων. Σύμφωνα με διάφορες πηγές το χωριό ιδρύθηκε μεταξύ 1530 και 1600 μ.Χ από πέντε οικισμούς, Άγιος Αθανάσιος (Κάστρο), Άγιος Κωνσταντίνος (Λειβάδι), Άγιος Ιωάννης (Καμπέας), το Πετροβούνι και το Μεγίστου ή Κατσίποδας, με σκοπό να γλυτώσουν από τις επιδρομές των Λαλαιών Τούρκων. Τα Μαγούλιανα αποτέλεσαν έδρα του Δήμου Μυλάοντος ως το 1912 όταν και καταργήθηκαν οι περισσότεροι δήμοι και θεσπίστηκε ο θεσμός των κοινοτήτων. Σπουδαία ήταν η συνεισφορά του χωριού κατά την Επανάσταση του 1821. Υπήρξε πατρίδα του Φώτιου Χρυσανθόπουλου (Φωτάκου), Α΄ υπασπιστή του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και συγγραφέα, όπως και άλλων πολλών οπλαρχηγών, καθώς και άλλων επιφανών ανθρώπων. Στο Δημοτικό Διαμέρισμα Μαγουλιάνων, εκτός από το ομώνυμο χωριό, ανήκει επίσης ο μικρός οικισμός Παν που βρίσκεται πάνω στον οδικό άξονα Βυτίνας - Δημητσάνας, χτισμένος σε υψόμετρο περίπου 900 μέτρων. Ο πληθυσμός του, σύμφωνα με την απογραφή του 2001 , ανέρχεται μόλις σε 17 κατοίκους. Φώτιος Χρυσανθόπουλος (Φωτάκος), Α΄ υπασπιστής του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη Ηλίας Μαριολόπουλος, φυσικός-μετεωρολόγος, πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών Κωνσταντίνος Γόντικας, βουλευτής, υπουργός Δημήτριος Γόντικας, βουλευτής, πρόεδρος βουλής Αναγνώστης Παπαγιαννακόπουλος, αγωνιστής 1821 Θεοδόσιος Παπαγιαννακόπουλος, αγωνιστής 1821 Κωνσταντίνος Πετρόπουλος, αγωνιστής 1821 Λιάκος Κοσμόπουλος, αγωνιστής 1821 Μαγουλιανίτικα Πάτρας Ιστοσελίδα Μαγούλιανων Ο καιρός στα Μαγούλιανα | Τα Μαγούλιανα είναι ορεινό χωριό της Αρκαδίας και ένας από τους ορεινότερους οικισμούς μόνιμης κατοίκησης της Πελοποννήσου σε υψόμετρο 1.250μέτρων. Βρίσκεται πλησίον του Αργυροκάστρου όπου παραθέριζαν οι Βιλαρδουίνοι. Ανήκει στο Δήμο Γορτυνίας της Δημοτικής Ενότητας Βυτίνας και έχει πληθυσμό 117 κατοίκους (απογραφή 2011). Έχει χαρακτηριστεί επίσημα παραδοσιακός οικισμός. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%B1_%CE%91%CF%81%CE%BA%CE%B1%CE%B4%CE%AF%CE%B1%CF%82 |
Αρσίνη | Ο όρος αρσίνες, εκτός από τη «μητρική» ένωση, χρησιμοποιείται επίσης συχνά για να περιγράψει μια ολόκληρη τάξη ανόργανων και οργανικών «θυγατρικών» ή «υποκατεστημένων» ενώσεων με γενικό τύπο As3-xRx, όπου x φυσικός αριθμός 0 < x < 4, και R, όχι απαραίτητα το ίδιο, υδρογόνο, αλογόνο ή μονοσθενής ανόργανη ή οργανική ρίζα. Ένα παράδειγμα οργανικής («υποκατεστημένης») αρσίνης αποτελεί η τριφαινυλαρσίνη (AsPh3). Στις κανονικές συνθήκες (δηλαδή σε θερμοκρασία 0°C και υπό πίεση 1 atm) η αρσίνη είναι άχρωμο, πυκνότερο από τον ατμοσφαιρικό αέρα αέριο, λίγο διαλυτό στο νερό (20% στους 20 °C) αλλά και σε πολλούς οργανικούς διαλύτες. Αν και η ίδια η αρσίνη είναι άοσμη, εξαιτίας της (μερικής έστω) οξείδωσής της από το οξυγόνο του αέρα είναι πιθανό δείγματά της να έχουν μια ελαφριά μυρωδιά που θυμίζει σκόρδο ή ψάρι, όταν η ένωση βρίσκεται σε συγκέντρωση πάνω από 0,55 ppm. Αυτή η ένωση γενικά θεωρείται σχετικά σταθερή, εφόσον σε θερμοκρασία δωματίου (20 °C) διασπάται αργά. Σε θερμοκρασίες, όμως, γύρω στους 230 °C, η διάσπαση της αρσίνης σε αρσενικό και υδρογόνο γίνεται γρήγορη. Αρκετοί παράγοντες, όπως η υγρασία, η παρουσία φωτός και ορισμένοι καταλύτες, όπως το αλουμίνιο, αυξάνουν το ρυθμό της αποσύνθεσης της αρσίνης. Η αρσίνη έχει μόριο με δομή τριγωνικής πυραμίδας, με το άτομο του αρσενικού στην κορυφή και τα άτομα υδρογόνου στη βάση. Οι γωνίες H-As-Η είναι 91,8° και οι τρεις (3) ισοδύναμοι χημικοί δεσμοί As-Η έχουν ο καθένας τους μήκος 151,9 pm. Ως ισχυρό αναγωγικό, καίγεται εύκολα σχηματίζοντας νερό και οξείδια (του αρσενικού). Αν η παροχή οξυγόνου (O) είναι πολύ περιορισμένη, καίγεται μόνο το υδρογόνο, αφήνοντας ελεύθερο στοιχειακό αρσενικό. Το 1775, ο Καρλ Βίλχελμ Σέελε (Carl Wilhelm Scheele) παρήγαγε αρσίνη ανάγοντας τριοξείδιο του αρσενικού (As2O3) με ψευδάργυρο (Zn), παρουσία οξέος: Η αντίδραση αυτή είναι ο πρόλογος για τη δοκιμή Μαρς (Marsh test). Η αρσίνη γενικά παράγονταν με αντίδραση κάποιας πηγής As3+ με ισοδύναμα ιόντος Η-, δηλαδή με υδρίδιο. Παράδειγμα: Με αναγωγή τριχλωριούχου αρσενικού (AsCl3) από νατριοβοριοϋδρίδιο (NaBH4), παράγεται αρσίνη: Εναλλακτικά, πηγές As3- αντιδρούν με πρωτονιακά αντιδραστήρια (H+), δηλαδή με οξέα, παράγοντας επίσης αρσίνη. Παραδείγματα: 1. Ο αρσενιούχος ψευδάργυρος (Zn3As2) αντιδρά με οξύ (H+), παράγοντας αρσίνη: 2. Το αρσενιούχο νάτριο (Na3As) αντιδρά με υδροβρώμιο (HBr), παράγοντας αρσίνη: Η κατανόησή μας για τις χημικές ιδιότητες της αρσίνης έχει καλά αναπτυχθεί και μπορεί να προβλεφθεί σε κάποιο βαθμό με βάση το μέσο όρο της συμπεριφοράς της φωσφίνης (PH3) και της αντιμονίνης (SbH3). Τυπικό για ένα σχετικά βαρύ υδρίδιο, όπως επίσης η αντιμονίνη (SbH3), το υδροτελλούριο (H2Te) και το κασσιτεράνιο (SnH4), η αρσίνη είναι σχετικά ασταθής και μπορεί να διασπαστεί θερμικά στα συστατικά της χημικά στοιχεία. Με άλλα λόγια, η αρσίνη είναι σταθερή κινητικά, αλλά όχι και θερμοδυναμικά: Η αντίδραση αυτή είναι η βάση για τη δοκιμή Μαρς (Marsh test), που ανιχνεύει το «μεταλλικό» αρσενικό, που παράγεται από την παραπάνω αντίδραση. Συνεχίζοντας την αναλογία προς την αντιμονίνη, η αρσίνη γρήγορα οξειδώνεται τόσο από συμπυκνωμένο οξυγόνο ή όσο και από τη (σχετικά) αραιή συγκέντρωση οξυγόνου στον αέρα: Η αρσίνη αντιδρά βίαια στην παρουσία ισχυρών οξειδωτικών μέσων, όπως το υπερμαγγανικό κάλιο (KMnO4), το υποχλωριώδες νάτριο (NaClO) ή το νιτρικό οξύ (HNO3). Η αρσίνη χρησιμοποιήθηκε ως μια πρόδρομη ένωση για μεταλλικά σύμπλοκα του «γυμνού» (ή «σχεδόν γυμνού») αρσενικού, όπως διευκρινίζεται σε διμαγγανισιακά χημικά είδη, όπως το [(C5H5)Mn(CO)2]2AsH, όπου ο πυρήνας Mn2AsH, είναι επίπεδος. Μια χαρακτηριστική δοκιμή ανίχνευσης αρσενικού περιλαμβάνει την αντίδραση αρσίνης με κατιόντα αργύρου (Ag+), που ονομάζεται δοκιμή Γκατζέιτ για αρσενικό (Gutzeit test for arsenic). Παρ' όλο που αυτή η δοκιμή έγινε ξεπερασμένη για την Αναλυτική Χημεία, οι υποκείμενες αντιδράσεις δείχνουν και διευκρινίζουν περισσότερο τη χημική συγγένεια της αρσίνης με «μαλακά» μεταλλικά κατιόντα. Στη δοκιμή Γκατζέιτ, η αρσίνη παράγεται με αναγωγή ένυδρων αρσενιούχων ενώσεων, τυπικά αρσενώδη ιόντα, με ψευδάργυρο, παρουσία θειικού οξέος. Η εκλυόμενη αέρια αρσίνη εκτίθεται, μετά την παραγωγή της, σε νιτρικό άργυρο (AgNO3), είτε σε μορφή σκόνης είτε σε διάλυμα. Με στερεό νιτρικό άργυρο, η αρσίνη αντιδρά, παράγοντας κίτρινο Ag4AsNO3, όπου η αρσίνη αντιδρά με ένα διάλυμα νιτρικού οξέος για να δώσει μαύρο αρσενιούχο άργυρο (Ag3As). Οι όξινες ιδιότητες του δεσμού As-Η χρησιμοποιούνται συχνά. Έτσι, η αρσίνη μπορεί να αποπρωτονιωθεί. Για παράδειγμα: Άλλο παράδειγμα είναι η αντίδραση της αρσίνης με κάποιο τριαλκυλαργίλιο (AlR3), με αποτέλεσμα μια τριμερή ένωση γενικού τύπου [R2AlAsH2]3. Αυτή η ένωση έχει συγγενικό μηχανισμό με το σχηματισμό αρσενιούχου γαλλίου (GaAs) από αρσίνη. Αν και η αρσίνη γενικά θεωρείται μη βασική, ωστόσο μπορεί να πρωτονιωθεί και η ίδια από σουπεροξέα, δίνοντας απομονώσιμα άλατα του τετραεδρικής δομής ιόντος [AsH4]+. Οι αντιδράσεις της αρσίνης με τα αλογόνα, ιδιαίτερα με το φθόριο (F) και το χλώριο (Cl), ή με κάποιες ενώσεις τους, όπως το τριχλωριούχο άζωτο (NCl3), είναι ιδιαίτερα επικίνδυνες και μπορεί να καταλήξουν σε εκρήξεις. Σε αντίθεση με τη συμπεριφορά της φωσφίνης (PH3), η αρσίνη δε σχηματίζει σταθερές αλυσίδες ατόμων αρσενικού. Η διαρσίνη (As2H4), ή ακόμη και η τριαρσίνη (As3H5) έχουν ανιχνευθεί, αλλά η διαρσίνη είναι ασταθής σε θερμοκρασίες πάνω από τους −100 °C. Η αρσίνη χρησιμοποιήθηκε για τη σύνθεση υλικών με ημιαγωγικές ιδιότητες, που χρησιμοποιούνται σε μικροηλεκτρονικά και συσκευές λέιζερ στερεής φάσης. Σε αναλογία με το φωσφόρο (P), το αρσενικό είναι n- πρόσμιξη για πυρίτιο (Si) ή γερμάνιο (Ge). Πιο σημαντική είναι η εφαρμογή της αρσίνης για την παραγωγή του αρσενικούχου γαλλίου (GaAs), που είναι ημιαγωγός, με χημικό εκτοπισμό ατμών (CVD, Chemical Vapor Deposition), σε θερμοκρασία 700-900°C: Για μικροηλεκτρονικές εφαρμογές, η αρσίνη μπορεί να χορηγηθεί ως υποατμοσφαιρική αέρια πηγή: Σε αυτόν τον τρόπο αέριας συσκευασίας, η αρσίνη προσροφάται από ένα μικροπορώδες στερεό προσροφητικό, μέσα σε ένα κύλινδρο αερίου. Η μέθοδος αυτή επιτρέπει στο αέριο να αποθηκευθεί χωρίς χρήση πίεσης, μειώνοντας έτσι σημαντικά τον κίνδυνο να υπάρξει διαρροή αέριας αρσίνης από τον κύλινδρο. Με αυτήν τη συσκευή, η αρσίνη λαμβάνεται εφαρμόζοντας κενό στη βαλβίδα εξόδου του κυλίνδρου αερίου. Για την παραγωγή ημιαγωγών, αυτή η μέθοδος είναι πρακτική, καθώς αυτή η διεργασία συνήθως λειτουργεί σε υψηλό κενό. Ακόμη και πριν από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η αρσίνη προτάθηκε ως πιθανό χημικό όπλο. Η αέρια αρσίνη είναι άχρωμη, σχεδόν άοσμη, και 2,5 φορές πυκνότερη από τον αέρα, όπως απαιτείται για να καλύπτει το στόχο της χημικής επίθεσης. Είναι, ακόμη, θανατηφόρα σε συγκεντρώσεις πολύ μικρότερες από αυτές που απαιτούνται για να ανιχνευθεί από την οσμή της. Παρά, όμως, τα παραπάνω χαρακτηριστικά, η αρσίνη ποτέ δεν χρησιμοποιήθηκε επισήμως ως χημικό όπλο, εξαιτίας της υψηλής ευφλεκτικότητάς της και της μικρότερης αποτελεσματικότητάς της, όταν συγκρίνεται με το άφλεκτο εναλλακτικό φωσγένιο (COCl2). Από την άλλη μεριά, όμως, αρκετά οργανικά παράγωγα της αρσίνης, όπως η λιουϊσίτη [2-χλωροβινυλοδιχλωραρσίνη, As(CH=CHCl)Cl2], η ανταμσίτη (), το κλαρκ I (διφαινυλοχλωραρσίνη, Ph2AsCl) και κλαρκ II (διφαινυλοκυαναρσίνη, Ph2AsCN) έχουν αποτελεσματικά αναπτυχθεί για χρήση ως χημικά όπλα. Η αρσίνη είναι καλά γνωστή και στην εγκληματολογία, γιατί είναι ένα χημικό ενδιάμεσο για την ανίχνευση της δηλητηρίασης με αρσενικό. Η παλιά, αλλά εξαιρετικά ευαίσθητη, δοκιμή Μαρς (Marsh test), παράγει αρσίνη, αν στο δείγμα υπάρχει αρσενικό. Αυτή η διεργασία, που αναπτύχθηκε γύρω στα 1836 από τον Τζέημς Μαρς (James Marsh), βασίζεται στην επίδραση (ενός εν δυνάμει) αρσενικούχου δείγματος, από το σώμα ενός θύματος, τυπικά από το στομάχι του, με ελεύθερο από αρσενικό μεταλλικό ψευδάργυρο (Zn) και με αραιό διάλυμα θειικού οξέος (H2SO4). Αν πράγματι το δείγμα περιείχε αρσενικό, τότε παράγεται αέρια αρσίνη. Το αέριο, μετά, παρασύρεται μέσα σε ένα γυάλινο σωλήνα και αποσυντίθεται με θέρμανση γύρω στους 250–300 °C. Η παρουσία αρσενικού δείχνεται με το σχηματισμό αποθέματος στο θερμαινόμενο τμήμα του εξοπλισμού. Ταυτόχρονα, η παρουσία ενός αποθέματος μαύρου κατόπτρου, στο ψυχρό τμήμα του εξοπλισμού, δείχνει την παρουσία αντιμονίου (Sb), γιατί η πολύ ασταθής αντιμονίνη (SbH3) διασπάται ακόμη και σε χαμηλές θερμοκρασίες. Η δοκιμή Μαρς χρησιμοποιήθηκε ευρύτατα μέχρι το τέλος του 19ου αιώνα, και κατά τις αρχές του 20ού. Στις μέρες μας εφαρμόζονται από την εγκληματολογία πιο εξελιγμένες τεχνικές, όπως η ατομική φασματοσκοπία, επαγωγικά συζευγμένο πλάσμα και η φθοροσκοπική ανάλυση ακτίνων-X. Για την τοξικολογία άλλων αρσενικούχων ενώσεων δείτε τα λήμματα αρσενικό (As), τριοξείδιο του αρσενικού (As2O3) και αρσενικίωση. Η τοξικότητα της αρσίνης είναι διακριτή από την αντίστοιχη των άλλων αρσενικούχων ενώσεων. Η κύρια οδός της έκθεσης σε αρσίνη είναι με εισπνοή της, αν και η δηλητηρίαση με αρσίνη μέσω επαφής της με το δέρμα έχει επίσης περιγραφεί. Η αρσίνη αντιδρά με την αιμοσφαιρίνη των ερυθρών αιμοσφαιρίων, προκαλώντας την καταστροφή τους από τον οργανισμό. Τα πρώτα συμπτώματα της έκθεσης σε αρσίνη, που μπορεί να πάρει αρκετές ώρες για να γίνει φανερή, είναι πονοκέφαλοι, ζάλη και ναυτία, που ακολουθούνται από συμπτώματα αιμολυτικής αναιμίας, με υψηλά επίπεδα ασύζευκτης χολερυθρίνης, αιμοσφαιρινουρία και νεφροπάθεια. Σε αρκετές περιπτώσεις, η βλάβη στα νεφρά μπορεί να είναι μακροχρόνια. Η έκθεση σε αρσίνη σε συγκεντρώσεις από 250 ppm είναι τάχιστα θανατηφόρα. Συγκεντρώσεις αρσίνης 25-30 ppm είναι θανατηφόρες μετά από έκθεση 30 λεπτών. Συγκεντρώσεις μέχρι και 10 ppm μπορεί να είναι θανατηφόρες μετά από μακρύτερη (χρονικά) έκθεση. Τα συμπτώματα της δηλητηρίασης από αρσίνη εμφανίζονται μετά από έκθεση σε συγκεντρώσεις από 0,5 ppm. Υπάρχει μικρή πληροφόρηση για τη χρόνια έκθεση σε αρσίνη, παρόλο που είναι λογική η υπόθεση ότι τα αποτελέσματα είναι κοινά με τα αποτελέσματα σε αντίστοιχη έκθεση σε άλλες αρσενικούχες ενώσεις, δηλαδή η υπόθεση ότι η μακροχρόνια έκθεση σε αρσίνη θα μπορούσε να οδηγήσει σε αρσενικίωση. Κακοδυλικό οξύ Κακοδυλοξείδιο Κράμα Ντεβάρντα Αντιμονίνη Πράσινο Σέελε Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάννικα τόμος 11ος, σ.184 | Η αρσίνη (αγγλικά: arsine), είναι ανόργανη δυαδική χημική ένωση με μοριακό τύπο AsH3. Είναι το υδρίδιο του AsIIΙ. Το υδρίδιο του AsV ονομάζεται αρσοράνιο (AsH5). Η αρσίνη αποτελεί το αρσενιούχο ανάλογο της αμμωνίας και της φωσφίνης. Η χημικά καθαρή αρσίνη, στις κανονικές συνθήκες περιβάλλοντος, δηλαδή σε θερμοκρασία 25 °C και υπό πίεση 1 atm, είναι εύφλεκτο, πυροφορικό, και πολύ τοξικό αέριο. Είναι ακόμη μια από τις απλούστερες χημικές ενώσεις του αρσενικού. Παρ' όλο που είναι πολύ θανατηφόρα, βρίσκει κάποιες εφαρμογές στη βιομηχανία ημιαγωγών, στη σύνθεση οργανοαρσενιούχων ενώσεων, καθώς και στην παραγωγή χημικών όπλων. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CF%83%CE%AF%CE%BD%CE%B7 |
Αλεξάντερ Ιωσήφοβιτς Γιεμπραλίτζε | Γεννήθηκε το 1955 στο Μπατούμι. Η μητέρα του είναι δασκάλα μαθηματικών, ο πατέρας του είναι δάσκαλος ρωσικής γλώσσας, λογοτεχνίας και ιστορίας. Από παιδί ασχολήθηκε ενεργά με τον αθλητισμό, ειδικά με μποξ και άρση βαρών. Το 1971 μετά την αποφοίτησή του από το λύκειο μετακόμισε στη Ρωσία. Σπούδασε ιστορία στο Ρωσικό Κρατικό Παιδαγωγικό Πανεπιστήμιο Γκέρτσεν. Στη συνέχεια σπούδασε νομική στη Νομική Ακαδημία Αγίας Πετρούπολης. Το 1992 ίδρυσε το «Κέντρο ανθρωπιστικής και επιχειρηματικής συνεργασίας» OJSC, νυν «Ταλιόν» OJSC, όπου μέχρι τώρα εκτελεί χρέη Γενικού Διευθυντή. Οι κυριότερες δραστηριότητες της εταιρίας είναι ανάπτυξη ακινήτων και γης, επιχειρήσεις εστίασης, τουρισμός και εκδόσεις. Πραγματοποίησε με επιτυχία μια σειρά από έργα αναπαλαίωσης και ανοικοδόμησης κτιρίων στο ιστορικό κέντρο της Αγίας Πετρούπολης, συμπεριλαμβανομένων του αρχοντικού Γιελισέεφ και του παλατιού Σερεμέτιεφ. Έχει αναλάβει την αναπαλαίωση του παλατιού Όστερμαν-Τολστόι. Όλα τα αναπαλαιωμένα κτίρια έχουν διατηρήσει την ιστορική τους αρχιτεκτονική και εσωτερική διακόσμηση. Ίδρυσε καινοτομικό ξυλουργικό εργοστάσιο παραγωγής ξυλόφυλλων LVL στην πόλη του Τορζόκ της περιοχής Τβερ. Είναι ιδρυτής του πανρωσικού βραβείου ιστορίας και λογοτεχνίας «Αλεξάντερ Νέφσκι», εμπνευστής και χορηγός του σχεδίου εγκατάστασης του μνημείου του Πιοτρ Μπαγκρατιόν στο κέντρο της Αγίας Πετρούπολης. Είναι παντρεμένος, έχει δύο κόρες και τρεις εγγονές. Το Φεβρουάριο του 2009 ο Αλεξάντερ Γιεμπραλίτζε ίδρυσε το Παγκόσμιο Συνέδριο των Λαών της Γεωργίας, στην επίσημη ανακοίνωση της οποίας διακηρύσσεται ως στόχος η έξοδος της Γεωργίας από την κατάσταση κρίσης και η επανατοποθέτησή της στο δρόμο της σταθερής δημοκρατικής ανάπτυξης. Τα μέλη του Συνεδρίου επικρίνουν την πολιτική που ακολούθησε ο Μιχαήλ Σαακασβίλι ως Πρόεδρος της Γεωργίας και κάνουν έκκληση να αποκατασταθούν οι φιλικές σχέσεις με τη Ρωσία. Σε on-line συνέντευξη στο ειδησεογραφικό πρακτορείο Regnum ο Γιεμπραλίτζε τόνισε ότι κατανοεί τη στάση της Ρωσίας σχετικά με την αναγνώριση της ανεξαρτησίας της Αμπχαζίας και της Νότιας Οσετίας αλλά δεν την υποστηρίζει.Στις 14 Μαΐου του 2009 στο Διεθνές Συνέδριο των Λαών της Γεωργίας στο Σότσι δήλωσε στους δημοσιογράφους την επιθυμία του να αγωνιστεί για το αξίωμα του Προέδρου της Γεωργίας.Στις 3 Ιουνίου του 2009 στην εκμπομπή «Η ώρα των καλεσμένων» του ραδιοφωνικού σταθμού «Ράντιο Σβομπόντα» ο Γιεμπραλίτζε υπογράμμισε τη σπουδαιότητα των καλών γειτονικών σχέσεων μεταξύ των λαών της Ρωσίας και της Γεωργίας.Στις 14 Ιουνίου στην εφημερίδα «Βέρσια» δημοσιεύτηκε συνέντευξη του Γιεμπραλίτζε όπου δήλωσε: «Το πρώτο πράγμα που θα αναλάβω μόλις γίνω Πρόεδρος του Γεωργιανού κράτους είναι η αποκατάσταση της εδαφικής ακεραιότητας της πατρίδας μας. Χωρίς την αποκατάσταση της εδαφικής της ακεραιότητας, δηλαδή χωρίς την επιστροφή της Αμπχαζίας και του Σαματσάμπλο, η Γεωργία θα καταστραφεί.»Στα σχέδιά του είναι να αποκτήσει τη γεωργιανή υπηκοότητα, να συμμετέχει ενεργά στην πολιτική ζωή της ιστορικής του Πατρίδας, μεταξύ άλλων να εκδίδει εφημερίδα, να ανοίξει ραδιοφωνικό σταθμό και τηλεοπτικό κανάλι στη Γεωργία. | Ο Αλεξάντερ Ιώσηφοβιτς Γιεμπραλίτζε (Alexander Yebralidze, γεν. στις 20 Ιουνίου 1955 στο Βατούμι), είναι Ρώσος επιχειρηματίας γεωργιανής καταγωγής. Γενικός Διευθυντής του «Ταλιόν» OJSC, Πρόεδρος του Παγκόσμιου Συνεδρίου των Λαών της Γεωργίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81_%CE%99%CF%89%CF%83%CE%AE%CF%86%CE%BF%CE%B2%CE%B9%CF%84%CF%82_%CE%93%CE%B9%CE%B5%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CF%84%CE%B6%CE%B5 |
Κανονισμός Μποσμάν | Ο Βέλγος ποδοσφαιριστής Ζαν-Μαρκ Μποσμάν ήταν παίκτης της βελγικής Λιέγης (R.F.C. de Liège), του οποίου το συμβόλαιο είχε λήξει το 1990. Επιθυμούσε να αλλάξει σύλλογο και να μεταγραφεί στη γαλλική ομάδα Δουνκέρκη (USL Dunkerque). Εντούτοις, η Δουνκέρκη δεν πρόσφερε το ποσό της μεταγραφής που ζητούσε η Λιέγη με αποτέλεσμα η τελευταία να αρνηθεί τη μεταγραφή. Στο μεταξύ οι αποδοχές του Μποσμάν είχαν μειωθεί καθώς δεν ήταν πλέον παίκτης της πρώτης ομάδας. Προσέφυγε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο στο Λουξεμβούργο κατά του άρθρου 17 των κανονισμών της FIFA του σχετικού με τις μεταγραφές. Έπειτα από μια πολύχρονη και σκληρή δικαστική διαμάχη κέρδισε την υπόθεση στις 15 Δεκεμβρίου 1995. Το δικαστήριο αποφάνθηκε ότι το υπάρχον σύστημα μεταγραφών παρεμποδίζει την ελευθερία μετακίνησης των εργαζομένων και έρχεται σε αντίθεση με το άρθρο 39 (1) της Συνθήκης της Ρώμης. Στον Μποσμάν και σε όλους τους κοινοτικούς ποδοσφαιριστές επιτράπηκε να μεταγράφονται ελευθέρα με τη λήξη του συμβολαίου τους σε οποιονδήποτε σύλλογο χώρας-μέλους της Ε.Ε. Πριν από την απόφαση αυτή, οι επαγγελματικοί σύλλογοι των περισσότερων χωρών της Ευρώπης μπορούσαν να εμποδίσουν έναν ποδοσφαιριστή τους να υπογράψει σε άλλο σύλλογο ακόμα κι όταν έληγε το συμβόλαιό του. Μετά την απόφαση Μποσμάν αυτό δεν επιτρέπεται. Όταν λήξει το συμβόλαιό του, ο ποδοσφαιριστής διαπραγματεύεται ελεύθερα είτε με τον ίδιο είτε με άλλο σύλλογο. Επίσης, έχει το δικαίωμα να υπογράψει προσύμφωνο με άλλο σωματείο μέχρι κι έξι μήνες πριν από τη λήξη του συμβολαίου του. Ο κανονισμός Μποσμάν επέβαλλε στις εθνικές ομοσπονδίες των χωρών της Ε.Ε. και στην UEFA να προσαρμόσουν τους κανονισμούς τους σχετικά με τους ξένους παίκτες, ώστε να μην αντίκεινται στην ευρωπαϊκή νομοθεσία. Ως τότε πολλές ομοσπονδίες είχαν θεσπίσει ανώτατο όριο ξένων παικτών ανά σύλλογο. Επίσης, η ΟΥΕΦΑ επέτρεπε στις ομάδες που μετείχαν στις διοργανώσεις της, δηλαδή το Τσάμπιονς Λιγκ, το Κύπελλο Κυπελλούχων και το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ, τρεις το πολύ αλλοδαπούς παίκτες. Μετά την απόφαση Μποσμάν, ο περιορισμός αυτός δεν αφορούσε πλέον τους κοινοτικούς αλλά τους μη κοινοτικούς παίκτες. Σταδιακά, η έννοια του κοινοτικού παίκτη διευρύνθηκε και δεν αφορούσε μόνο στους ποδοσφαιριστές πολίτες των χωρών-μελών της Ε.Ε. αλλά σε όλους τους Ευρωπαίους ποδοσφαιριστές. Η εφαρμογή του κανονισμού Μποσμάν έφερε πολλές αλλαγές στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Το θετικό του ήταν ότι η σχέση σωματείου – παίκτη έγινε πιο ξεκάθαρη και ρυθμίζεται αποκλειστικά από το συμβόλαιο ομάδας (εργοδότη) – ποδοσφαιριστή (εργαζόμενου). Οι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές απελευθερώθηκαν από την αυθαιρεσία των σωματείων, τα οποία πολλές φορές δεν επέτρεπαν τη μεταγραφή τους ζητώντας υπέρογκα ποσά από άλλα σωματεία, ενώ δεν πρόσφεραν αντίστοιχα ποσά για την ανανέωση του συμβολαίου του παίκτη. Το αρνητικό του κανονισμού Μποσμάν είναι ότι πληθώρα ποδοσφαιριστών με κοινοτικό διαβατήριο μεταγράφηκαν ακόμα και σε ημιεπαγγελματικά σωματεία Β΄ και Γ΄ κατηγορίας άλλων χωρών, αλλοιώνοντας την φυσιογνωμία των τοπικών πρωταθλημάτων και εμποδίζοντας την εξέλιξη των αυτοχθόνων ταλέντων. Όπως είναι φυσικό αυτό είχε επιπτώσεις στις εθνικές ομάδες των χωρών μελών της Ε.Ε. - Στις 21 Απριλίου 2005 οι 52 ομοσπονδίες – μέλη της UEFA αποφάσισαν να προετοιμάσουν ένα νέο κανονισμό αποφασίζοντας να αυξηθεί ο αριθμός των αυτοχθόνων ποδοσφαιριστών, ώστε να απαλύνουν τις αρνητικές επιπτώσεις του κανονισμού Μπόσμαν. Αλλά στο θέμα αυτό πολλά μεγάλα επαγγελματικά σωματεία αντιδρούν. - Στις 30 Μαΐου 2008 εγκρίθηκε από το συνέδριο της FIFA σχέδιο του προέδρου της παγκόσμιας ομοσπονδίας ποδοσφαίρου Γιόζεφ Μπλάτερ, για σταδιακή μείωση του αριθμού των ξένων παικτών που αγωνίζονται στις ενδεκάδες των ομάδων. Εισηγείται έξι ντόπιους και πέντε ξένους. Το σχέδιο δύσκολα θα μπορέσει να εφαρμοστεί, επειδή συγκρούεται με τους νόμους της Ευρωπαϊκής Ένωσης περί ελεύθερης διακίνησης εργατικού δυναμικού. Ο επίτροπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την απασχόληση δήλωσε χαρακτηριστικά: «Βγάζουμε κόκκινη κάρτα». Από την άλλη, ο πρόεδρος της UEFA Μισέλ Πλατινί υποστήριξε το σχέδιο αλλά δεν παρέλειψε να προειδοποιήσει ότι οι ομοσπονδίες της Ευρώπης κινδυνεύουν να οδηγηθούν στα δικαστήρια από τις ομάδες που θα θεωρήσουν ότι πλήττονται τα συμφέροντά τους. Υπάρχουν δεδικασμένα που δυστυχώς δεν θα μπορέσει να προσπεράσει η ΦΙΦΑ. Ο κανονισμός Μποσμάν προκάλεσε μια παρόμοια υπόθεση μεταξύ της ΦΙΜΠΑ και των ομάδων μπάσκετ το 2000. Με την προσφυγή οι ομάδες ζητούσαν και πέτυχαν να θεωρηθεί παράνομη απόφαση της ΦΙΜΠΑ που απαγόρευε τη μετακίνηση ενός μπασκετμπολίστα σε άλλο σύλλογο κατά τη διάρκεια της ίδιας σεζόν. Text of the ECJ Ruling Pearson, Geoff. The Bosman Case, EU Law and the Transfer System. Football Industry Group, University of Liverpool. Retrieved on 2008-01-24. http://www.sigmalive.com/sports/columns/zacharias%20kyriakou/27927 | Η απόφαση Μποσμάν (γαλ. Arrêt Bosman, αγγλ. Bosman ruling) προήλθε από απόφαση του 1995 του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου (European Court of Justice) σχετική με την ελεύθερη μετακίνηση εργαζομένων, την ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι και την άμεση εφαρμογή του άρθρου 48 της Συνθήκης της Ρώμης του 1957 (μετέπειτα, Άρ. 39 ΣΕΚ). Η υπόθεση αυτή αφορούσε προσφυγή της Βελγικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας κατά του Βέλγου ποδοσφαιριστή Ζαν-Μαρκ Μποσμάν (Union Royal Belges des Sociétés de Football Association ASBL & others v. Jean-Marc Bosman; Case C-415/93, ECR I-4921) και προκάλεσε μια σημαντική απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου σχετική με την ελευθερία μετακίνησης των εργαζομένων μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Με την απόφαση Μποσμάν επιτράπηκε στους επαγγελματίες ποδοσφαιριστές να μεταγράφονται ελεύθερα εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης όταν λήγει το συμβόλαιό τους με κάποιο σύλλογο. Επίσης, ακυρώθηκαν όσοι κανονισμοί εθνικών ομοσπονδιών χωρών-μελών της Ε.Ε. επέβαλαν περιορισμούς σε τέτοιου είδους μεταγραφές, π.χ. αν επέβαλαν ένα ανώτατο όριο ξένων ποδοσφαιριστών. Η απόφαση αφορούσε μόνο σε ποδοσφαιριστές υπηκόους των χωρών-μελών της Ε.Ε., τους λεγόμενους κοινοτικούς, για τους οποίους επιτρεπόταν πλέον μεταγραφή ανεξαρτήτως αριθμού, σε αντίθεση με τους μη κοινοτικούς, για τους οποίους η κάθε ομοσπονδία διατήρησε τους κανονισμούς της. Η απόφαση Μποσμάν είναι αποτέλεσμα τριών ξεχωριστών νομικών υποθέσεων, στις οποίες εμπλέκεται ο Βέλγος ποδοσφαιριστής: Υπόθεση Βελγικής ομοσπονδίας κατά Μποσμάν (Union royale belge des sociétés de football association ASBL v Jean-Marc Bosman). Υπόθεση Λιέρς κατά Μποσμάν και λοιπών (Royal club liégeois SA v Jean-Marc Bosman and others). Υπόθεση UEFA κατά Μποσμάν (Union Européenne de Football Association (UEFA) v Jean-Marc Bosman). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82_%CE%9C%CF%80%CE%BF%CF%83%CE%BC%CE%AC%CE%BD |
Συμφωνία ζωνών δράσης (1917) | Από την αρχή της έκρηξης του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οι συμμαχικές δυνάμεις της Αντάντ μεταξύ των άλλων είχαν συμφωνήσει και τις ζώνες δράσης - επιρροής, εκάστης, καλύπτοντας ιδιαίτερους στόχους και συμφέροντα (Συμφωνία Σάικς - Πικώ (1916)). Στη διάρκεια όμως του πολέμου συνέβη η Οκτωβριανή Επανάσταση η οποία κυριολεκτικά κατέστησε επιβεβλημένη την αναθεώρηση και τον επαναπροσδιορισμό των ζωνών δράσης των Μεγάλων Δυνάμεων συμμάχων της Αντάντ αφού πλέον η Ρωσία από σύμμαχος χώρα είχε καταστεί σχεδόν εχθρική, (ιδιαίτερα για τη Γαλλία). Κατόπιν αυτής της εξέλιξης στις 10 Δεκεμβρίου/23 Δεκεμβρίου (ν. ημ.) του 1917 εκπρόσωποι της Αγγλίας και Γαλλίας συνήλθαν στο Παρίσι όπου και επαναπροσδιόρισαν τις ζώνες δράσης στο νοτιοανατολικό μέτωπο και Μέση Ανατολή διαμοιράζοντας ουσιαστικά τη ζώνη δράσης που προβλεπόταν από προηγούμενα για την τσαρική Ρωσία. Καθίσταται αντιληπτό ότι στη συμφωνία αυτή δεν περιλαμβάνονται χώρες ή εδάφη που είχαν ήδη περιέλθει δια των όπλων στις Μεγάλες Δυνάμεις, όπως π.χ. Β. Αφρικής. Οι ζώνες δράσης που συνομολογήθηκαν για κάθε μία των Μεγάλων Δυνάμεων περιελάμβαναν αντίστοιχα τις ακόλουθες περιοχές: Βρετανική ή Αγγλική ζώνη δράσης: ΝΑ. μέτωπο Βαλκανικής, Αιγαίο, δυτικές και νότιες ακτές Μικράς Ασίας (κατά Οθωμανικής Αυτοκρατορίας) καθώς και τις περιοχές Κοζάκων, Καυκασίων, Γεωργιανών, Αρμενίων και Κούρδων, (σύμφωνα με άρθρο 3) Γαλλική ζώνη δράσης: ΒΑ. μέτωπο Βαλκανικής και Μαύρη θάλασσα (κατά Γερμανών και εχθρικά διακειμένων Ρώσων) και Σόφια Ιταλική ζώνη δράσης: Τα βιλαέτια (Σαντζάκια) Αϊδίνιο, Ικόνιο και Άδανα της Οθωμανικής ΑυτοκρατορίαςΗ Κωνσταντινούπολη, και τα Στενά που ανήκαν προηγουμένως στη Ρωσική ζώνη περιλήφθηκαν από κοινού στην αγγλική και γαλλική ζώνη, ενώ ομοίως οι περιοχές Κοζάκων, Καυκασίων, Γεωργιανών, Αρμενίων και Κούρδων, σύμφωνα με το άρθρο 3 περιήλθαν στη βρετανική ζώνη, η δε Σόφια στη γαλλική ζώνη. Βρετανική ζώνη: η Αίγυπτος, η Διώρυγα Σουέζ, η Χετζάζη και η Μεσοποταμία μέχρι του Περσικού κόλπου Γαλλική ζώνη: Παλαιστίνη, και βόρεια εδάφη, αργότερα Λίβανος και Συρία. Συνέχεια αυτής της συμφωνίας και αμέσως μετά τη συνομολόγηση της συνθήκης του Μούδρου όπου και ανοίχθηκαν τα Δαρδανέλια και διήλθε ο συμμαχικός στόλος, το διασυμμαχικό συμβούλιο της Αντάντ στο Παρίσι συνήλθε τον Νοέμβριο (1918), εξετάζοντας τα θέματα του ανατολικού μετώπου όπως αυτά είχαν διαμορφωθεί. Έτσι στις 10 Δεκεμβρίου (1918) συνομολογήθηκε νέα συμφωνία ζωνών δράσης, ειδικότερα για τη Ρωσία, με την οποία και αποφασίσθηκε η αγγλογαλλική Εκστρατεία της Κριμαίας. Σ' αυτήν τελικά συμμετείχε και η Ελλάδα με δύο μεραρχίες (αντί τριών αρχικά), που διατέθηκαν εθελοντικά από τον τότε πρωθυπουργό της Ελλάδας Ε. Βενιζέλο αποκομίζοντας εξ αυτού προφορικές μόνο διαβεβαιώσεις περί μελλοντικής εδαφικής επέκτασης και υποστήριξης των ελληνικών θέσεων στην Ιωνία, χωρίς όμως καμία δεσμευτική πράξη. Συμφωνία Σάικς - Πικώ (1916) Συνδιάσκεψη Αγ. Ιωάννου Μωριέννης Συνθήκη του Μούδρου ΑΣ/ΔΙΣ "Η Εκστρατεία εις την Μικράν Ασίαν 1919-1922" Αθήναι 1957 τομ. 1ος, σελ.27 Κ. Σακελλαρόπουλος: "Η σκιά της Δύσεως" Αθήναι 1960, σελ.55 Χαραλ. Νικολάου: "Διεθνείς συνθήκες και συμβάσεις" Εκδόσεις Φλώρος, Αθήνα 1996, σελ.252. Ν. Δ. Νικολαΐδης: "Ο ναύαρχος Γεώργιος Κακουλίδης" χ.χ. Αθήνα | Η Συμφωνία ζωνών δράσης ήταν μυστική αγγλογαλλική συμφωνία που συνομολογήθηκε στο Παρίσι τον Δεκέμβριο του 1917 στη διάρκεια του Α' Π.Π. η οποία απέβλεπε τόσο κατά τον πόλεμο όσο κυρίως για μετά αυτόν στη διασφάλιση των γεωγραφικών συμφερόντων τους στη Βαλκανική, ανατολική Μεσόγειο και Μέση Ανατολή . | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BC%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1_%CE%B6%CF%89%CE%BD%CF%8E%CE%BD_%CE%B4%CF%81%CE%AC%CF%83%CE%B7%CF%82_(1917) |
What a Terrible World, What a Beautiful World | Όλα τα κομμάτια γράφτηκαν από τον Colin Meloy Colin Meloy - φωνή, ακουστική κιθάρα, ηλεκτρική κιθάρα, μπουζούκι, φυσαρμόνικα, φωνητικά Chris Funk - ακουστική κιθάρα, ηλεκτρική κιθάρα, μπουζούκι, μπάντζο, μαντολίνο Jenny Conlee - πιάνο, όργανο Hammond, βιμπράφωνο, ακορντεόν, πλήκτρα Nate Query - μπάσο, μπάσο upright John Moen - ντραμς, κρουστά, φωνητικά Rachel Flotard, Kelly Hogan, Laura Veirs, Ragen Fykes, Moorea Masa - φωνητικά Kyleen King, Laura Veirs, Allison Hall, Bridgit Jacobson, Carson Ellis, Michael Finn, Jeremy Swatzky, Shelley Short, Steven Watkins, Ritchie Young, Moorea Masa - χορωδία στο "The Singer Addresses His Audience" Chris Funk, Nate Query, John Moen, Jason Colton, Tucker Martine - "Anti-Summersong" Narrator Support Gang Rob Moose - βιολί Kyleen King - βιόλα Patti King - βιολί Anna Fritz - τσέλο Victor Nash - τρομπέτα Tucker Martine - παραγωγός, ηχολήπτης, μίξινγκ Rob Moose - ενορχήστρωση εγχόρδων Stephen Marcussen - mastering Michael Finn - βοηθός μηχανικός Jeri Heiden, Glen Nakasako - σχέδιο Carson Ellis - σχέδια και lettering Autumn de Wilde - φωτογραφία Αυστραλία - 27 Βέλγιο (Φλάνδρα) - 122 Ολλανδία - 27 Νέα Ζηλανδία - 28 Ιταλία - 90 ΗΠΑ - 7 | Το "What a Terrible World, What a Beautiful World" είναι το έβδομο άλμπουμ των The Decemberists. Κυκλοφόρησε στις 20 Ιανουαρίου 2015. Ο τίτλος του άλμπουμ αναφέρεται στο τραγούδι "12/17/12". Την ημέρα αυτή ο Μπαράκ Ομπάμα έκανε την ομιλία του για την επίθεση στο σχολείο Σάντι Χουκ. Ο τίτλος του άλμπουμ εκφράζει τα πικρά συναισθήματα του Colin Meloy για την επίθεση που ήρθαν σε σύγκρουση με την χαρούμενη προσωπική του ζωή. | https://el.wikipedia.org/wiki/What_a_Terrible_World,_What_a_Beautiful_World |
Επαρχικόν Βιβλίον | Το Επαρχικόν Βιβλίον έλαβε την ονομασία του από τον ηγετη της Κωνσταντινούπολης, ο οποίος ήταν τότε ο ανώτατος διοικητής της πρωτεύουσας, ένα είδος διορισμένου,ισόβιου δήμαρχου, και είχε στη δικαιοδοσία του τον έλεγχο των συντεχνιών της Κωνσταντινούπολης Σώζεται σε δύο χειρόγραφα, ένα στη Βιβλιοθήκη της Γενεύης γνωστό και ως Codex Genevensis 23 γραμμένο σε χαρτί, αναγόμενο στον 14ο αι. και το οποίο ανακαλύφθηκε το 1893 από τον Lules Nicole. Το δεύτερο βρίσκεται στη Βιβλιοθήκη του Μετοχίου του Παναγίου Τάφου στην Κωνσταντινούπολη. Το χειρόγραφο της Γενεύης δεν μας πληροφορεί περί του χρόνου σύνταξης του κειμένου. Οι απόψεις σχετικά με τον χρόνο συγγραφής του ομαδοποιούνται ως εξής: α)η πρώτη την τοποθετεί στους χρόνους του Λέοντα Στ Σοφού (886-912), β)η δεύτερη την τοποθετεί στους χρόνους του Νικηφόρου Φωκά (963-969) και ειδικότερα την περίοδο 963-968, χωρίς όμως να αρνείται πως μπορεί τμήματά του να γράφτηκαν, στους χρόνους του Λέοντος.Μια τρίτη ομιλεί γενικώς περί τον 10ο αι. και τέλος μία άλλη ισχυρίζεται πως δεν μπορούμε με σιγουριά να αποφανθούμε για την εποχή σύνταξης του κειμένου.Πιθανός χρόνος σύνταξής του ήταν γύρω στο έτος 895. Κυκλοφόρησε πιθανόν την άνοιξη του 912, αλλά οποσδήποτε πριν τον θάνατο του Λέοντα (11 ή 12 Μαΐου). Η ιδέα αυτής της έκδοσης αποδίδεται στον Φώτιο, δάσκαλο του Λέοντα Στ Σοφού. Τα κείμενα των πιο πολλών τίτλων συγκεντρώθηκαν στην αρχική μορφή τους από τους ειδικούς των συντεχνιών. Στη συνέχεια δύο τουλάχιστον νομικοί του επαρχικού γραφείου, τα επεξεργάστηκαν κάνοντας διάφορες προσθήκες και ίσως τους τίτλους 20-22. Μετά την έκδοση του 912 ίσχυσε όλον τον 10ο αι. και στις πρώτες δεκαετίες του 11ου, καθώς οι μνείες στο τεταρτηρό, των δύο τετάρτων νομίσματος προστέθηκαν επί Κωνσνταίνου Η' (1025-1028) Με το νομοθέτημα αυτό επιδιώχθηκε η εξάλειψη του αθέμιτου ανταγωνισμού ανάμεσα στους επαγγελματίες με την οριοθέτηση των δραστηριοτήτων του καθενός κατά κατηγορίες και ο περιορισμός της εκμεταλλεύσεως , όχι όμως με την έννοια της προστασίας των καταναλωτών, όπως αυτό νοείται στις ημέρες μας, αλλά της εξασφάλισης ομαλών οικονομικών σχέσεων μεταξύ των διαφόρων επαγγελματικών κλάδων. Επίσης επιδιώχθηκε η άσκηση ορθής πολιτικής ανεφοδιασμού για την αποτροπή σπάνεως ειδών και υπερβολικής ύψωσης των τιμών. Αποτελείται από ένα σύντομο προοίμιο και είκοσι δύο κεφάλαια,κάθε ένα από τα οποία αναφέρεται σε ένα επάγγελμα ή ομάδα συγγενών επαγγελμάτων. Στο εικοστό μόνο αναπτύσσει τα καθήκοντα του κρατικού αξιωματούχου του λεγεταρίου.ο οποίος ήταν υπάλληλος στην υπηρεσία του Επάρχου, υπεύθυνου για τον έλεγχο των δραστηριοτήτων των ξένων εμπόρων στην Κωνσταντινούπολη. Οι διατάξεις διακρίνονται σε τρεις κατηγορίες: Ι. Σε διατάξεις που αφορούν τις εσωτερικές σχέσεις μεταξύ των μελών της κάθε συντχνίας ΙΙ. Σε διατάξεις που αφορούν τις σχέσεις κρατικής εξουσίας και συντεχνιών ΙΙΙ. Σε διατάξεις που δίνουν γενικότερες πληροφορίες για την εμπορική και οικονομική ζωή στη βυζαντινή πρωτεύσα και δεν αναφέρονται άμεσα στις συντεχνίες.Η σειρά δε των επαγγελμάτων κατά κεφάλαια καθορίζεται από την σπουδαιότητα και την εκτίμηση την οποία απολάμβαναν το κάθε ένα από αυτά στη βυζαντινή κοινωνία.Τα χειρονακτικά επαγγέλματα καταλαμβάνουν τα τελευταία κεφάλαια. Πιο αναλυτικά με τη σειρά δηλώνονται οι συντεχνίες των ταβουλλάριων, αργυροπρατλων, μεταξοπρατών, καταρταρίων, σηρικαρίων, οθωνιοπρατών, μυρεψών,κηρουλαριών, σαπωνοπρατών, σαλδαμαριών, λωροτομών, μαλελαρίων, χοιρεμπόρων, ιχθυοπρατών, αρτοποιών, καπήλων, βόθρων (δηλαδή εμπορομεσιτών και εκτιμητών υποζυγίων) και των εργολάβων (δηλαδή λεπτυργών, γυψοπλαστών, μαρμαριών, ασκοθυραρίων,ζωγράφων και λοιπών)Όμως δεν περιλαμβάνονται όλες οι συντεχνίεςΓια παράδειγμα απουσιάζει η συντεχνία των δικηγόρων Οι συντεχνίες που καταχωρούνται ήταν κυρίως αυτές οι οποίες κυριαρχούσαν στην κάλυψη των βασικών οικονομικών, πολιτικών και τελετουργικών δεσποζουσών αναγκών της μεσοβυζαντινής οικονομίας, δηλαδή του ανεφοδιασμού της πρωτεύουσας, της κάλυψης των αναγκών, της Αυλής και του ελέγχου των αγαθών εκείνων τα οποία έδιναν γόητρο και είχαν καίριο ρόλο στη διεθνή διπλωματία.Η απουσία συντεχνιών που μας είναι γνωστές από άλλες πηγές αποδίδεται από τους ερευνητές για διαφορετικούς λόγους: α)περιέχονται μόνο συντεχνίες επιφορτισμένες με κρατικές λειτουργίες (Munera) και μεταξύ αυτών με την εμπορία τροφίμων. β)αφορούσε μόνο αυτές που ασχολούνταν με την διατροφή του πληθυσμού και γ) έχει συμπιληματικό χαρακτήρα και η σχετική έλλειψη στις άλλες συντεχνίες δείχνει την απουσία κρατικής μέριμνας για την οργάνωση των άλλων.Τέλος η Ελευθερία Παπαγιάννη το αποδίδει στο ότι το έργο δεν σώζεται πλήρες , χωρίς να λείπει το τέλος του έχει αποσμασματικό χαρακτήρα. Με τον 1ο κανόνα περιγράφονται τα προσόντα και οι αρμοδιότητες των ταβουλαρίων, των αιρετών οργάνων των συντεχνιών και του κυριώτερου αξιωματούχου τους, του πριμηκαρίου.Αναγκαία προϋπόθεση για να είναι κανείς υποψήφιος είναι να κατέχει τόσο τον Πρόχειρο Νόμο όσο και τα Βασιλικά. Η αντιμισθία τους για τη σύνταξη συμβολαιογραφικού εγγράφου για ποσά 100 ή λιγότερα νομίσματα έφτανε τα δώδεκα κεράτια.Στον 2ο κανόνα έχουν τη θέση τους οι αργυροπράτες, οι χρυσοχόοι δηλαδή, οι οποίοι δεν επιτρέπεται να να μετατρεπουν χρυσό ή ασημένια νομίσματα σε οικιακά σκεύη ή κοσμήματα, ενω τους επιτρέπεται να μετατρέπουν λίτρες χρυσού που δεν έχουν γίνει νομίσματα.Στον 3ο κανόνα οι τραπεζίτες δίνεται η εντολή να μην επιτρέπεται να νοθεύουν τα αυτοκρατορικά νομίσματα ενώ θα πρέπει να αποκαλύπτουν όσους επιχειρούν να τους τα προμηθέυσουν.Στους κανόνες 4 έως 8 αναφέρονται ρυθμίσεις σχετικά με το εμπόριο των μεταξωτών: δεν επιτρέπεται η πώληση ακατέργαστου μεταξιού και πορφύρας από τους βεστιοπρατες σε αλλοδαπούς,εκτός αν ήταν προορισμένα για εξωτερικό εμπόριο. Για όσους πωλούσαν μετάξι σε Εβραίους εμπόρους ή σε εμπόρους οι οποίοι θα το μεταπωλούσαν έξω από τη βυζαντινή πρωτεύουσα θα τιμωρουνταν με μαστίγωση ή και κούρεμα. Τέλος οι σκρικάριοι οι οποίοι δεν τηρούσαν τους προβλεπόμενους περιορισμούς στη χρήση ορισμένων χρωμάτων, όπως το καταπερσίκιο (ροδακινί απόχρωση)Οι 'οθωνιοπράτες ή αργυραμοιβοί, σύμφωνα με τον 9ο κανόνα, έπρεπε να καταθέτουν από ένα ποσό και πάνω τα χρήματα που διαχειρίζονταν στους τραπεζίτες.Οι έμποροι καλλυντικών και οι αρωματοποιοί,οι οποίοι στον 10ο κανόνα λέγονται μυρεψοί.ήταν υπεύθυνοι για τον έλεγχο των πρώτων υλών τους.Οι πάγκοι του έπρεπε να βρίσκονται σε συγκεκριμένα σημεία της πρωτεύουσας, επί τη Χάλκη στοιχηδόν ιστάμενα μέχρι του Μιλίου Αν ασκούσαν σαλδαμαρική ή άλλη εμπορία τιμωρούνταν.Οι Χαλδαίοι και Τραπεζούντιοι έμποροι μυρεψικών προϊόντων οι οποίοι παρέμεναν πάνω από τρεις μήνες στην πρωτεύουσα ήταν ύποπτοι για αισχροκέρδια θα τιμωρούνταν με ξυλοδαρμό κούρεμα και εξορία.Οι κηρουλάριοι του 11ου κανόνα δεν έπρεπε να νοθεύουν το κερί που εμπορεύονταν.Αν απέκρυπταν το λάδι τιμωρούνταν με σωματικές ποινές και κατάσχεση.Οι σαπωνοπράται αν κατασκεύαζαν σαπούνι εκ στέατος ζώων την περίοδο της Μεγάλης Σαρακοστής ή άλλης νηστείας μαστιγώνονταν, κουρεύονταν και αποβάλλονταν από τη συντεχνία τους. Αυτό δεν συνδεόταν με την ποιότητα του σαπουνιού αλλά την αποφυγή αθέλητου μιασμού κατά τις περιόδους νηστείας. Και ο 12ος κανόνας στους οποίους αναφέρεται συνεχίζει με την δυνατότητα κατόπιν αδείας του επάρχου να εκπαιδέυουν νέα μέλη της συντεχνίας τους.Οι σαλδαμάριοι ή παντοπώλες,κατά τον 13ο κανόνα, μπορούσαν να πωλούν όπου ήθελαν τα προϊόντα τους ενώ μπορούσαν να τιμωρηθούν με χρηματικό πρόστιμο αν υπερέβαιναν το κέρδος των δύο μιλιαρέσιων (4 κεράτια)Επίσης αν εμπορεύονταν προϊόντα άλλων εμπόρων, δηλαδή σαπούνι, λινά υφάσματα, αρώματα,κρασί,νωπό κρέας, τιμωρούνταν με κούρεμα,ξυλοδαρμό και εξορία.Στον 14ο κανόνα οι λωροτόμοι ή σαγματοποιοί τροφοδοτούσαν αποκλειστικά τον αυτοκράτορα.Ο 15ος κανόνας αφορούσε τους μακελάριους οι οποίοι έπρεπε να πωλούν αποκλειστικά μοσχαρίσιο και αρνισιο κρέας.Ο 16ος κανόνας μιλάει για τους εμπόρους χοιρινού κρέατος.Τιμωρούνταν με ξυλοδαρμό αν απέκρυπταν το κρέας των χοίρων που είχαν σφάξει.Ο 17ος κανόνας έλεγε πως οι ιχθυέμποροι δεν επιτρεπόταν να ψαρεύουν οι ίδιοι αλλά να προμηθεύονται το εμπόρευμά τους από τους ψαράδες στους γυαλούς ή στα ψαροκάϊκα. Επίσης έπρεπε να αναφέρουν την ποσότητα λευκών ψαριών που είχαν αγοράσει την προηγούμενη μέρα στον Έπαρχο.Καθορίζονταν επίσης τούψος του νόμιμου κέρδους τους: δύο φόλλεις ανά νόμισμα.Στον 18ο κανόνα οι αρτοποιοί και τα ζώα που είχαν για τη μεταφορά των προϊόντων τους ήταν απαλλαγμένα από αγγαρείες. Τρία κεράτια οριζόταν το ύψος του νόμιμου κέρδους τους. Επίσης τα αρτοποιία δεν έπρεπε να βρίσκονται πλησίον κατοικιών για λόγους ασφαλείας (αποφυγή πρόκλησης πυρκαγιάς)Το ωράριο λειτουργίας των καπηλειών τις Κυριακές και τις λοιπές αργίες καθορίζει ο 19ος κανόνας: 1μ.μ έως 1 π.μ. Στον 20ο κανόνα αναφέρεται ο λεγετάριος και τα καθήκοντά του, δηλαδή η αποτροπή και ο έλεγχος εξόδου κάθε προϊόντος απαγορευμένου προς εξαγωγή από την βυζαντινή πρωτεύουσα.Στον προτελευταίο και 21ο κανόνα οι ασχολούμενοι με το εμπόριο των ζώων βόθροι περιορίζονταν σε συγκεκριμένες περιοχές για τις συναλλαγές τους. Αν κάποιος αγόραζε ελαττωματικό ζώο μπορούσε να αποζημιωθεί εντός έξι μηνών από την ημέρα αγοράς του ζώου με την επιστροφή του τιμήματος. Μετά από το χρονικό αυτό διάστημα η αποζημίωση μειωνόταν.Στον τελευταίο, 22ο κανόνα, οι διάφοροι εργολάβοι έπρεπε να καταβάλουν εγγύηση κατά τη σύνταξη της σύμβασης έργου που συνήπταν και δεν ξεκινούσαν τις εργασίες τους χωρίς αυτήν την καταβολή του αρραβώνα. Αν ο εργολάβος δεν ολοκλήρωνε την αναληφθείσα από αυτόν εργασία έχανε τον αρραβώνα (εγγύηση) και τα ποσά που είχε δώσει, ενώ ο Έπαρχος μπορούσε να τον κουρέψει ή να το εξορίσει. Οι παρεξηγήσεις των όρων των συμβολαίων των εργολάβων και των πελατών τους λύνονταν με διαιτησία του Επάρχου. Οι οικοδόμοι έπρεπε να είναι ειδικοί για το αντικείμενό τους και αν εντός δέκα ετών από την κατασκευή που είχαν κάνει καταστρεφόταν όχι από θεομηνία έπρεπε να την ξανακτίσουν με δικά τους υλικά δωρέαν. Οι πράξεις οι οποίες είναι ποινικώς κολάσιμες διακρίνονται σε αδικήματα τα οποία προβλέπονται από τη γενική νομοθεσία και σε πράξεις που εγκληματικοποιούνται με το Επαρχικό Βιβλίο, επειδή αφορούν έννομες σχέσεις που ρυθμίζονται από αυτό. Πιο αναλυτικά έχουμε περιπτώσεις που προβλέπεται η επιβολή μίας ή περισσότερων ποινών σωρευτικώς ή γίνεται συσχέτιση με ποινές προηγούμενης διάταξης. Επίσης έχουμε περιπτώσεις μη πρόβλεψης συγκεκριμένης ποινής ή τέλος, έχουμε επιβολή ποινής ίδιας με αυτής για τους φονιάδες, στην περίπτωση των σαπωνοπρατών που δίνουν υγράν ατασταλλακτήν, δηλαδή κατάλοιπα προιόντων της δουλειάς του(προϊόν γνωστό σήμερα ως πρωτείον) τα οποία είναι δηλητήρια προς βλάβην άλλου προσώπου. Ακρωτηριασμός χεριού προβλέπεται στις περιπτώσεις νόθευσης αργύρου, νομίσματος, παράλλειψης καταγγελίας σακκουλαρίων, σχετικά με την κατεργασία της μετάξης, και η πώληση σε εξωτικούς ή αλλοδαπούς δούλου εξειδικευμένου στην επεξεργασία του μεταξιού.Επίσης σωματικός κολασμός, κούρεμα, εξορία,διαπόμπευση,χρηματικές ποινές (κυμαινόμενες από 10 έως 24 νομίσματα), δήμευση ειδών σχετικών με την αξιόποινη πράξη.Μέσα στο Επαρχιακόν Βιβλίον υπήρχε μια πρωτογενής προστασία της επαγγελματικής στέγης: Έτσι αν κάποιος προσέφερε κρυφά ή φανερά στον ιδιοκτήτη ενός καταστήματος υψηλότερο ενοίκιο από αυτό που μέχρι εκείνη τη στιγμή του προσφερόταν με σκοπό να πάρει έξωση η παλιός εκμισθωτής και να εγκατασταθεί ο νέος τότε διωκόταν ποινικά.Η αισχροκέρδεια ήταν ένα αυτοτελές αδίκημα και συνδεόταν με την απάτη στην τιμή και με την πώληση ελλειποβαρών ή νοθευμένων προϊόντων. Σωματικές ποινές (ξυλοδαρμός, κόψιμο χεριού) αποβολή από τη συντεχνία δήμευση του προϊόντος ήταν οι ποινές γι' αυτές τις περιπτώσεις. Τα όργανα μέτρησης των διαφόρων επαγγελματιών έπρεπε να είναι σφραγισμένα από την επαρχιακή σφραγίδα.Η άσκηση περισσότερου του ενός επαγγέλματος και κατά συνέπεια η συμμετοχή σε περισσότερες της μίας συντεχνίας απαγορευόταν. Δεν είναι εσωτερικός κανονισμός των συντεχνιών, η ύπαρξη των οποίων όμως δεν μπορεί να αποκλεισθεί, αλλά δεν σώζονται τέτοιοι Δεν πρόκειται για ένα νομοθέτημα το οποίο εισάγει μόνο νέους κανόνες αλλά είναι επίσημη κωδικοποίηση προγενέστερων διατάξεων, οι οποίες είχαν εκδοθεί κατά καιρούς. Περιλαμβάνει όχι γενικές διατάξεις αλλά ειδικές για κάθε μία συντεχνία. Είναι ένα κείμενο με έντονη ποινική φυσιογνωμία δίοτι δεν υπάρχει ούτε μία παράγραφος χωρίς να προβλέπει ποινικές κυρώσεις για την περίπτωση παραβίασής της. Για τον χαρακτήρα του κειμένου έχουν διατυπωθεί και άλλες απόψεις, όπως ότι πρόκειται για σχέδιο νόμου ή για ιδιωτική συλλογή διαφόρων συντεχνιακών κανονισμών,προερχόμενη από το έπαρχο Φιλόθεο, προορισμένη να χρησιμέυσει ως διδακτικό εγχειρίδιο για τον Κωνσταντίνο Ζ. Το Επαρχιακόν Βιβλίον δεν επιδιώκει να μας δώσει «μια εξαντλητική ανατομία της οικονομίας της Κωνσταντινούπολης στο σύνολό της» Η εντύπωση που μας δίνει είναι πως η βυζαντινή οικονομία ήταν μία κατευθυνόμενη οικονομία, στην οποία κυριαρχούσαν οι ανάγκες του κράτους. Μεταξύ άλλων είναι πολύτιμη μαρτυρία σχετικά με τα υλικά τα οποία εισάγονταν και εμπορεύονταν στην βυζαντινή πρωτεύουσα τον 10ο αι., όπως το εγχώριο ή ακατέργαστο μετάξι. Η έκταση που καταλαμβάνουν σε αυτό οι ρυθμίσεις σχετικά με την εμπορία υφασμάτων αποτυπώνει τη σημασία που είχε η ζήτησή τους στη βυζαντινή πρωτεύουσα. Για τον 10ο αιώνα και την τοπογραφία της βυζαντινής πρωτεύουσας της περιόδου αυτής είναι χρήσιμη πηγή καθώς κατονομάζονται σε αυτό διάφορες εμπορικές τοποθεσίες.Έτσι τα ψάρια πωλούνται στις Μέγιστες Καμάρες, το χοιρινό κρέας στον Ταύρο (σημερινή πλατεία Beyazit) , τα πρόβατα στο Στρατήγιο Το Επαρχικόν Βιβλίον Λέοντος ς΄ του Σοφού, επιμέλεια: Ταξιάρχης Γ. Κόλιας, Μαρία Χρόνη εκδ.Κανάκη, 2010 Cyril Mango, Βυζάντιο Η Αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης, μτφρ.Δημήτρης Τσουγκαράκης, εκδ.Μ.Ι.Ε.Τ.,Αθήνα, 1990 Ιωάννης Πολέμης,«Βιβλιοπαρουσιάσεις: Ερμηνευτικά και κριτικά στο Επαρχικόν Βιβλίον», Βυζαντιακά, τομ.31 (2014),σελ.255-258 Ελευθερία Παπαγιάννη,«Μοναχοί και μαύρη αγορά στον 12ο αιώνα: παρατηρήσεις σε προβλήματα του Επαρχιακού Βιβλίου» Βυζαντιακά, τομ.8 (1988),σελ.59-76 Μάρθα Γρηγορίου-Ιωαννίδου, «Μια παρατήρηση στο Επαρχικό Βιβλίο για τους βεστιοπράτες», Βυζαντιακά, τομ.13 (1993),σελ.25-35 Ελευθερία Παπαγιάννη, «Αγοραία παραστρατήματα των βυζαντινών εμπόρων», στο Σπυρίδων Τρωιάνος(επίμ).Έγκλημα και τιμωρία στο Βυζάντιο, εκδ.Ίδρυμα Γουλανδρή Χορν, Αθήνα,1997, σελ.235-255 Σπυρίδων Τρωιάνος, «Οι ποινές στο Βυζαντινό δίκαιο», στο Σπυρίδων Τρωιάνος(επίμ).Έγκλημα και τιμωρία στο Βυζάντιο, εκδ.Ίδρυμα Γουλανδρή Χορν, Αθήνα,1997, σελ.13-65 Μίλτων Ανάστος, «Δίκαιο», Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, τομ.Η (1979),σελ.220-221 Δημήτριος Γκίνης, «Το Επαρχικόν Βιβλίον και οι νόμοι Ιουλιανού του Ασκαλωνίτου»,Επετηρίς Εταιρείας Βυζαντινών Σπουδών τ.13 (1937), σελ. 183-191 Αναστάσιος Χριστοφιλόπουλος, Το Επαρχικόν Βιβλίον Λέοντος του Σοφού και αι συντεχνίαι εν Βυζαντίω, Αθήναι, 1953 Αναστάσιος Χριστοφιλόπουλος,«Περί το Επαρχικόν βιβλίον», Επετηρίς Εταιρείας Βυζαντινών Σπουδών τ.23 (1953), σελ. 152-159 Αγγελική Λαΐου, «Περίγραμμα πολιτικής ιστορίας», στο:Αγγελική Λαΐου (γεν.εποπτεία),Οικονομική Ιστορία του Βυζαντίου. Από τον 7ο έως τον 15ο αιώνα, τομ.Α,εκδ.Μ.Ι.Ε.Τ, Αθήνα, 2006, σελ.55-83 Anna Muthesius, «Η παραγωγή μεταξωτών υφασμάτων. Μέθοδοι-αργαλειοί -τεχνικές όψεις»στο:Αγγελική Λαΐου (γεν.εποπτεία),Οικονομική Ιστορία του Βυζαντίου. Από τον 7ο έως τον 15ο αιώνα, τομ.Α,εκδ.Μ.Ι.Ε.Τ, Αθήνα, 2006, σελ.249-278 Β. Νεράτζη-Βαρμάτζη, Αγροτική και Αστική Οικονομία στο Βυζαντινό Κράτος,εκδ. Βάνιας, Θεσσαλονίκη, 2002 Βάσω Νεράτζη -Βαρμάζη, «Συντεχνίες εμπόρων στην Κωνσταντινούπολη» τον 10ο αιιώνα» στο:Πρακτικά του Α' Διεθνούς Συμποσίου, Η καθημερινή ζωή στο Βυζάντιο, Τομές και συνέχειες στην ελληνιστική και ρωμαϊκή παράδοση, Αθήνα 15-17 Σεπτεμβρίου 1988, Κέντρο Βυζαντινών Ερευνών, Αθήνα 1989, σελ.353-361 Ταξιάρχης Κόλιας,«Το επάγγελμα και η ονομασία των βόθρων στο Επαρχικόν Βιβλίον του Λέοντος ΣΤ'»,Επετηρίς Εταιρείας Βυζαντινών Σπουδών τ.52(2004-2006), σελ. 379-390 Σπυρίδων Τρωιάνος, «Το ποινικό σύστημα του Επαρχικού Βιβλίου», στο: (επιμέλεια: Κατερίνα Νικολάου), Ανοχή και καταστολή στους Μέσους Χρόνους,Εθνικό Ιδρυμα Ερευνών-Ινστιτούτο Βυζαντινών Ερευνών, 2002,σελ.277-283 Alan Harvey, Οικονομική ανάπτυξη στο βυζάντιο 900-1200,μτφρ. Ελένη Σταμπόγλη, εκδ.Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 1997 Πέτρος Σαρρής, «Οικονομία,εμπόριο και φεουδαρχία», στο:Liz James(επιμ), Εγχειρίδιο Βυζαντινών σπουδών,μτφρ. Κατερίνα Δημοπούλου, εκδ.Παπαδήμας, Αθήνα, 2014, σελ.73-103 Paul Magdalino, «Βυζάντιο=Κωνσταντινούπολη», στο:Liz James(επιμ), Εγχειρίδιο Βυζαντινών σπουδών,μτφρ. Κατερίνα Δημοπούλου, εκδ.Παπαδήμας, Αθήνα, 2014, σελ.105-125 Ιωάννης Καραγιαννόπουλος, Ιστορία Βυζαντινού Κράτους, τομ,Β, εκδ.Σάκκουλα, Θεσσαλονίκη, 1981 Johannes Koder, «Επαγγέλματα σχετικά με τον επισιτισμό στο Επαρχικό Βιβλίο», στο:Πρακτικά του Α' Διεθνούς Συμποσίου, Η καθημερινή ζωή στο Βυζάντιο, Τομές και συνέχειες στην ελληνιστική και ρωμαϊκή παράδοση, Αθήνα 15-17 Σεπτεμβρίου 1988, Κέντρο Βυζαντινών Ερευνών, Αθήνα 1989,ςελ 363-371.[1] Το Επαρχικόν Βιβλίον Λέοντος ς΄ του Σοφού, επιμέλεια: Ταξιάρχης Γ. Κόλιας, Μαρία Χρόνη εκδ.Κανάκη, 2010 | Το Επαρχικόν Βιβλίον ήταν νομοθετικό έργο του Λέοντος του Σοφού. Περιγράφει το πλαίσιο λειτουργίας των συστημάτων (συντεχνιών) της Κωνσνταντινούπολης. Πιθανή έκδοσή του ήταν το 714 μ.Χ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD_%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%BF%CE%BD |
Κλέφτικο τραγούδι | Αποτελεί γεγονός ότι σε επαρχίες της Στερεάς Ελλάδας, της Ηπείρου, της Θεσσαλίας, της δυτικής Μακεδονίας και της κεντρικής Μακεδονίας και ιδίως στις ορεινές και δυσπρόσιτες περιοχές διαμορφώθηκε τους τελευταίους αιώνες της οθωμανικής αυτοκρατορίας ένα ιδιαίτερο σύστημα δημόσιας ασφάλειας, οργανωμένο σε τοπικό επίπεδο. Έτσι, η προστασία ενός αριθμού γειτονικών κοινοτήτων παραχωρείτο από τις οθωμανικές αρχές σε μιαν ομάδα τοπικών ενόπλων, των αρματολών. Αυτοί επιφορτίζονταν με το έργο αντιμετώπισης άλλων ομάδων τοπικών ενόπλων των κλεφτών, που με την παράνομη ένοπλη δράση τους, στοιχειοθετημένη από λεηλασίες, καταστροφές σοδειάς, ζωοκλοπές κ.ά., έθεταν σε κίνδυνο τη ζωή και την περιουσία των κατοίκων. Στα κλέφτικα τραγούδια αποτυπώνονται στιγμές από τη δράση των ομάδων αυτών. Πρόκειται κυρίως για περιστατικά ένοπλης αντιπαράθεσης κλέφτικων ομάδων με αρματολικές, αλλά και όψεις από τη ζωή τους γενικότερα. Επιπλέον σε αυτά εκβάλλουν συστήματα αξιών, στάσεις ζωής και πολιτισμικές πρακτικές που αναπτύσσονται ιδιαίτερα στον αγροτικό χώρο και τους ορεσίβιους. Από αυτή την άποψη τα κλέφτικα συνιστούν πολιτισμική παραγωγή μιας ιστορικά και κοινωνικά προσδιορισμένης κοινωνικής πραγματικότητας: των ορεινών αγροτικών και ποιμενικών κοινοτήτων του ηπειρωτικού χώρου της νότιας Βαλκανικής κατά τον 18ο αιώνα. Ωστόσο, οι ένοπλες αυτές ομάδες περιβλήθηκαν με μυθοποιητική διάσταση και ανάχθηκαν σε εθνικούς μύθους, ως τεκμήρια για τη διαρκή αντίσταση του ελληνικού έθνους ενάντια στους Οθωμανούς. Συνεπώς, οι λαογραφικές αναλύσεις για το κλέφτικο τραγούδι και την εξέχουσα θέση του στο οικοδόμημα της ελληνικής λαογραφίας, δεν αντλούν τεκμήρια ούτε από την κειμενική ανάλυση, ούτε από άλλες συναφείς ιστορικές μαρτυρίες. Γίνεται αντιληπτό ότι εφόσον ο γραπτός λόγος ήταν το μέσο έκφρασης και επικοινωνίας των διευθυντικών τάξεων και της νόμιμης κοινωνίας -είτε το κοινωνικό σώμα που παρήγαγε το κλέφτικο τραγούδι ήταν οι κλέφτες, δηλαδή τα λησταντάρτικα σώματα που δρούσαν σε ολόκληρη τη Βαλκανική και την Εγγύς Ανατολή, είτε οι αρματολοί- συμπεραίνεται ότι έγινε όχημα έκφρασης ιδεολογιών της συγκεκριμένης εποχής. Οι δεσπόζουσες αντιθέσεις που αναπτύσσονται στους διάλογους των κλέφτικων τραγουδιών είναι μεταξύ πλούσιων κατά φτωχών ή κυρίων κατά δούλων, γαιοκτημόνων κατά μικροκαλλιεργητών, αρχόντων κατά ραγιάδων, εντέλει της κοινότητας κατά του ατόμου. […]Εγώ ραγιάς δε γένομαι, Τούρκους δεν προσκυνάω, Δεν προσκυνώ τους άρχοντες και τους κοτζαμπασήδες, Μον’ καρτερώ την άνοιξη[…] Η βαριά φορολογία και η συναφής κερδοσκοπία ή η αυθαίρετη άσκηση εξουσίας συνιστούν τις κύριες εστίες έντασης. Στο επίπεδο των κοινωνικών συγκρούσεων, με εστία έντασης την κατανομή πλούτου και τη διεκδίκηση δύναμης και αυθεντίας, οι άξονες αντίθεσης επικεντρώνονται στην κατοχή αγαθών σε αντιπαράθεση με την κοινωνική ληστεία, στην νόμιμη εξουσία κατά της αντιεξουσίας, των αρματολών κατά των κλεφτών και της νομοταγούς κοινωνίας κατά της παρακοινωνίας των ληστανταρτών. Η κοινωνία κατά της παρακοινωνίας, η νομιμότητα κατά της παρανομίας, η υποταγή κατά της ανταρσίας, καταλήγουν στη θεμελιώδη αντίφαση ότι η επίσημη δίωξη των παρανόμων αντιτίθεται στην έμπρακτη θεσμοποίηση του ρυθμιστικού κοινωνικού τους ρόλου. Από τη μελέτη της ιστορικοκοινωνικής πραγματικότητας του 18ου αιώνα στις γεωγραφικές περιοχές του κλέφτικου τραγουδιού, προκύπτει ότι προβάλλονται δύο διαφορετικά πολιτισμικά πρότυπα εν είδει πολιτισμικού δυισμού. Η περιβάλλουσα κοινωνία απαρτίζεται από τη νόμιμη, κρατική οθωμανική εξουσία, τις κυρίαρχες τάξεις και τους υποταγμένους πληθυσμούς των κοινοτήτων που εκφράζει στο σύνολό της έναν ηγεμονικό λόγο. Στις παρυφές αυτού του κυρίαρχου λόγου αναπτύσσεται μια μορφή κοινωνικής αντίδρασης όχι μόνον στον ελλαδικό αλλά γενικότερα στον βαλκανικό χώρο, από τους κλέφτες και τις ορεινές νομαδικές και αγροτικές κοινότητες που στήριξαν την ύπαρξή τους. Έτσι, τα κλέφτικα τραγούδια ιδωμένα υπό μία συγκεκριμένη οπτική γωνία παραπέμπουν στον κλέφτη, προκειμένου να τεκμηριώσουν την άρνηση της κατεστημένης νομιμότητας. Επιπλέον, μπορεί να αναφέρονται σε συγκεκριμένα ιστορικά γεγονότα και επώνυμους κλέφτες, [...]Το που’ σαι Τσόγκα μ’ αδερφέ και συ Λάμπρο Σουλιώτη;[…]. Ο στόχος τους, ωστόσο, δεν είναι η ιστορική ακρίβεια αλλά το συγκεκριμένο ήθος που εκφράζει ένα σύστημα αξιών, μια συγκεκριμένη ιδεολογία. Ο λαϊκός ήρωας στα κλέφτικα τραγούδια, αμυνόμενος, απορρίπτει αδίστακτα την εντολή σε υποταγή και προκρίνει τον θάνατο, αρνούμενος να διαχωρίσει την ατομική του ύπαρξη από την ανεξαρτησία και την ακεραιότητα του εγώ. Επειδή λοιπόν τον 18ο αιώνα ήταν σχεδόν αποκλεισμένη η ομαδική συλλογική επαναστατική δράση, ο κλέφτης αποτελεί αιτιολογημένο σύμβολο της ατομικής αντιπαράθεσης με τους φορείς της εξουσίας. Παρόλο που το κλέφτικο τραγούδι δεν είχε πιθανώς καθολική κοινωνική απήχηση και αποδοχή στις περιοχές δράσης των κλεφτών, έξω από αυτές το ιδεολογικό του μήνυμα είχε μια διαταξική πρόσληψη και λειτουργία. Έτσι η ποιητική έκφραση των πληθυσμών της υπαίθρου, ειδικότερα των καταπιεσμένων κοινωνικών στρωμάτων που είναι γενικότερα οι φυσικοί φορείς του δημοτικού τραγουδιού και οι παράγοντες που το συντηρούν και το αναπαράγουν, μεταφέρθηκε κωδικοποιημένη στα μπαϊράκια των επαναστατικών σωμάτων, ως απόλυτο αίτημα ελευθερίας. Δαμιανάκος Σ., 1987, Παράδοση ανταρσίας και λαϊκός πολιτισμός, Αθήνα: Πλέθρον Καψωμένος Ε., 1996, Δημοτικό τραγούδι. Μια διαφορετική προσέγγιση, Αθήνα: Πατάκης Κοντογιώργης Γ., Η ελλαδική λαϊκή ιδεολογία. Πολιτικο-κοινωνική μελέτη του δημοτικού τραγουδιού, Αθήνα: Ν. Σύνορα. Mittheilungen aus der Geschichte und Dichtung der Neu-Griechen. Zweiter Band. Coblenz: Jacob Hölscher. 1825. Ανακτήθηκε στις 28 Μαρτίου 2010. Mittheilungen aus der Geschichte und Dichtung der Neu-Griechen, Zweiter Bände, Historische Volksgesange der Neu -Greichen nach C. Fauriel. Zweite Abtheilung. Klephtische und andere historische Gesange, dann Lieder Suliotenkrieg. Mit Fauriel's Einleitungen, Koblenz, 1825Legrand, M. E. Chansons populair grecque, un Annuaire de l'Association pour l'encouragement des études grecques en France, A. Durand et Pedrone Lauriel, 1876Kind, Theodor. Anthologie neugriechischer volkslieder. Im original mit deutscher übertragung hrsg. von dr. Theodor Kind. Leipzig, Veit & comp., 1861Karagiannis-Moser, E. Le bestiaire de la chanson populaire grecque moderne. Presses Paris Sorbonne, 1997Goethe, W. von. Johann Wolfgang Goethe: Gedichte - Neugriechisch-Epirotische Heldenlieder, Gedichte, II. Theil, Philipp Reclam jun., Leipzig, ca. 1885, pp. 163-167Fauriel, C. C. Chants populaires de la Grèce moderne: Chants historiques, Chez Firmin Didot, 1824Dupré, Louis. Voyage à Athènes et à Constantinople, ou collection des portraits, de vues et costumes grecs et ottomans. Paris: Dondey- Dupré, 1825Beaton, R. Folk Poetry of Modern Greece, Cambridge University Press, May 20, 2004Baud-Bovy, S. Etudes sur la chanson cleftique : avec 17 Chansons cleftiques de Roumelie transcrites d' apres les disques des Archives musicales de folklore, Athènes, Inst.Francaises d'Athe`nes, 1958 Γιάννης Αποστολάκης,1983, «Το κλέφτικο τραγούδι (Το πνεύμα και η Τέχνη του)», στο ΕΠΟΠΤΕΙΑ, Νο 76 σσ. 171-2• και Νο 80 σσ. 543-51. από τη Μυριόβιβλο. Παντελής Μπουκάλας «Η «άγρια τόλμη» των κλέφτικων τραγουδιών», εφ. Η Καθημερινή 26/3/2011, ανάκτηση 29/10/2013. Παντελής Μπουκάλας «Από τα κλέφτικα τραγούδια στα ληστρικά», εφ. Η Καθημερινή 15/05/01. ανάκτηση 29/10/2013. | Τα κλέφτικα τραγούδια ως διακριτό είδος των επικών δημοτικών τραγουδιών πήραν το όνομά τους από το περιεχόμενο των στίχων τους. Σε ό,τι αφορά στον ελλαδικό χώρο τα κλέφτικα τραγούδια είναι δημιουργήματα μιας συγκεκριμένης περιόδου της Τουρκοκρατίας μετά τον 16ο αιώνα και στα θέματά τους διαφαίνεται η επαναστατική δράση των κλεφτών και των αρματολών. Στους στίχους εγκωμιάζεται η ζωή, τα κατορθώματα, η νικηφόρα μάχη ή ο ένδοξος θάνατός τους. Μολονότι αναφέρονται σε ιστορικά γεγονότα, δεν περιλαμβάνουν ακριβή διήγηση, ούτε προσήλωση σε συγκεκριμένα πρόσωπα. Εδώ οι ήρωες, σε αντίθεση από τα ακριτικά, δεν έχουν υπερφυσικές ικανότητες και είναι απλοί θνητοί. Στα ολιγόστιχα λιτά, χωρίς εξηγήσεις και περιγραφές περιστατικών, κλέφτικα τραγούδια η μετάβαση από την μια εικόνα στην άλλη γίνεται γρήγορα. Σε όλα σχεδόν απαντάται ζωντανός διάλογος μεταξύ προσώπων, ενώ ενίοτε, όταν δεν υπάρχει δεύτερο πρόσωπο, ο δημιουργός εισάγει μια συμβατική εικόνα, ένα πουλί με ανθρώπινη λαλιά, μια κόρη, προκειμένου να παραχθεί ο διάλογος. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BB%CE%AD%CF%86%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF_%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%8D%CE%B4%CE%B9 |
Ποδοσφαιρικοί αγώνες ΣΕΓΑΣ - ΕΟΑ 1907 | Συμμετείχαν 4 ομάδες που διαγωνίστηκαν σε τουρνουά ενός γύρου (3 αγώνες). Η διοργάνωση ξεκίνησε στις 27 Οκτωβρίου 1907 και ολοκληρώθηκε στις 2 Δεκεμβρίου. Όλοι οι αγώνες έγιναν στο Ποδηλατοδρόμιο στο Νέο Φάληρο. Πρωταθλητής αναδείχτηκε ο Σύλλογος Ποδοσφαιρίσεως "Γουδή" από την Αθήνα, που είχε ιδρυθεί το προηγούμενο έτος, πετυχαίνοντας συντριπτικές ήττες επί των αντιπάλων του. Είναι χαρακτηριστικό πως στους τρεις αγώνες πέτυχε 37 γκολ! Ιδρυτής, αρχηγός της ομάδας και καλύτερος παίκτης του Γουδή ήταν ο επιθετικός Παναγής Βρυώνης που τα προηγούμενα έτη είχε αγωνιστεί ως τακτικός ποδοσφαιριστής στη Σερβέτ Γενεύης. Πάντως, το αθηναϊκό ποδόσφαιρο ήταν ακόμη πολύ πίσω σε σχέση με το σμυρναϊκό, όπως αποδείχθηκε από την ξεκάθαρη ήττα της Μικτής Αθηνών-Πειραιά από τον Πανιώνιο Σμύρνης στις 2 Μαρτίου 1908 στο Ποδηλατοδρόμιο, κάτι που παραδέχθηκε και ο τύπος. Το σύστημα βαθμολογίας ήταν 2-1-0. Οι τιμές των εισιτηρίων ήταν για την Α Θέση 1 δραχμή οι ενήλικες και 50 λεπτά οι έφηβοι, για την Β Θέση 50 λεπτά οι ενήλικες και 25 λεπτά οι έφηβοι. Στρατιώτες και υπαξιωματικοί εν στολή δωρεάν. (πηγή: εφ. "Αθήναι" 1/11/1907 σελ. 4). 28 Οκτωβρίου 1907: Εθνικός Γ.Σ. - Πανελλήνιος Γ.Σ.: 3-1 Συνθέσεις ομάδων: Εθνικός Γ.Σ.:Ν. Αργυρίου (τερμ.), Π. Μελλάς & Σ. Λοράνδος (οπισθοφύλακες), Κ. Γουλιμής (αρχηγός), Π. Σκουζές, Ε. Μπουλαντεράκης (Μέσοι), Ε. Μεσημέρης, Απ. Θεολόγης, Ρ. Ρωσέττης, Κ. Κάμπανος & Λ. Δραγούμης (εμπροσθοφύλακες) Πανελλήνιος Γ.Σ.: Κ. Τσικλητήρας (τερμ.), Στ. Κουτρουμπής (αρχηγός) & Χ. Τσελέπης (οπισθοφύλακες), Σκ. Λαμπρινός, Διανέλος Παππάς, Δ. Σκουτέρης (μέσοι), Γ. Καλαφάτης, Ν. Κατσαρός, Γ. Μανταμαδιώτης, Ε. Χαμπούρης, Κ. Σουλιώτης (εμπροσθοφύλακες) πηγή: (εφ. "Αθήναι" 29/10/1907 σελ. 4) 4 Νοεμβρίου 1907: Σ.Π. "Γουδή" - Πειραϊκός Σύνδεσμος: 9-0 Συνθέσεις Ομάδων: Σ.Π. Γουδή: Ν. Δραγούμης (τερμ), Ν. Δεκαβάλλας & Τ. Ρώσσελ (οπισθοφύλακες), Ο. Ιωσηφόγλου, Κ. Μπότασης, Χ. Χάρισσον (μέσοι), Α. Καστριώτης, Π. Βρυώνης (αρχηγός) , Α. Αργυρόπουλος, Κ. Σάρδης, Α. Πάντος (εμπροσθοφύλακες). Πειραϊκός: Κ. Ρόγκας (τερμ), Γ. Μάγκος (αρχηγός) & Οικονόμου (οπισθοφύλακες), Πλυτζανόπουλος, Σωτηρίου, Λουκάκης (μέσοι), Ψαχαρόπουλος, Καϊνάρος, Κυριακίδης, Τζάθας, Φάρρος (εμπροσθοφύλακες) (πηγή εφ. "Αθήναι" 4/11/1907 σελ. 4) 11 Νοεμβρίου 1907: Σ.Π. "Γουδή" - Εθνικός Γ.Σ.: 5-1 (πηγή εφ. ΑΘΗΝΑΙ 12/11/1907 σελ 4) 18 Νοεμβρίου 1907: Πειραϊκός Σύνδεσμος - Πανελλήνιος Γ.Σ.: 1-1 25 Νοεμβρίου 1907: Σ.Π. "Γουδή" - Πανελλήνιος Γ.Σ.: 21-0 2 Δεκεμβρίου 1907: Εθνικός Γ.Σ. - Πειραϊκός Σύνδεσμος: 4-1 (πηγή εφ. ΑΘΗΝΑΙ 3/12/1907 σελ. 4) Το 1907-08 έχουμε το πρώτο πρωτάθλημα με βαθμολογία, αν και δεν είναι γνωστό το σύστημα βαθμολογίας. Εδώ παρατίθεται η βαθμολογική κατάταξη των ομάδων με σύστημα 2-1-0. (η αλλαγή στη βαθμολογία έγινε γιατι συμπληρώθηκε το αποτελεσμα (Εθνικου ΓΣ-Πειραϊκού Συνδ'εσμου 4-1) που έλειπε Πρωταθλητής: Σύλλογος Ποδοσφαιρίσεως "Γουδή" Σύνθεση ομάδας: Τερματοφύλακας: Ν. Δραγούμης. Οπισθοφύλακες: Ν. Δεκαβάλλας, Τ. Ρώσσελ. Μέσοι: Χ. Χάρισον, Όμ. Ιωσηφόγλου, Κ. Μποτάσης. Εμπροσθοφύλακες: Π. Βρυώνης (αρχηγός), Α. Αργυρόπουλος, Α. Πάντος, Α. Καστριώτης, Κ. Σάρδης. 11 Φεβρουαρίου 1907 – 25 Φεβρουαρίου 1907 1ο ΤΟΥΡΝΟΥΑ ΜΕΤΑΞΥ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ Σ.Ε.Α.Γ.Σ. Την 01 Ιανουαρίου του 1907, ανακοινώθηκε μέσω της εφημερίδας «Αθήναι»[1], η διοργάνωση ποδοσφαιρικών αγώνων α. μεταξύ σωματείων που ανήκαν στον Σύνδεσμο (Σ.Ε.Α.Γ.Σ.)[2] και β. μεταξύ Γυμναστικών Σωματείων και μαθητών του Ακαδημαϊκού Γυμναστηρίου (Σχολείων & Σχολών), της Αθήνας & του Πειραιά. Και στα δύο τουρνουά αθλοθέτης, ήταν η Ε.Ο.Α.[3] Ας τα δούμε με τη χρονολογική σειρά. Ο κανονισμός διοργάνωσης του τουρνουά Σωματείων, όρισε την δήλωση των ενδιαφερομένων ομάδων, μέχρι 4 Φεβρουαρίου 1907, καθόρισε την καταβολή παραβόλου 10 δραχμών για κάθε ομάδα και έναρξη των αγώνων την 11η Φεβρουαρίου στο Ποδηλατοδρόμιο στις 17:00. Απο κάθε σωματείο μία ομαδα του, είχε δικαίωμα συμμετοχής και με παίκτες που ανήκαν σε αυτό. Επίσης οι ομάδες έπρεπε να δηλώσουν χρώματα της εμφάνισης ή τα διακριτικά σημεία αυτής. Οι δηλώσεις συμμετοχών μεταβιβάστηκαν απο τον Σύνδεσμο στην Κομητεία Ποδοσφαιρίσεως (!). Για κάθε πληροφορία, έπρεπε να επικοινωνήσουν με την Κομητεία, καθημερινά απο 18:00-19:00, στα γραφεία της στην οδό Πανεπιστημίου 3. Μια διεκρύνιση για να δούμε και τι ίσχυε τότε ποδοσφαιρικά, σε περίπτωση ισοπαλίας ο αγώνας επαναλαμβανόταν, όσες φορες κι αν χρειαζόταν μέχρι κάποιος να νικήσει, δηλαδή δεν υπήρχε παραταση!!! Η συμμετοχή τελικά στο τουρνουά, ήταν απο 4 ομάδες. Ο Πανελλήνιος Γ.Σ., ο Εθνικός Γ.Σ. (Αθηνών), το Ακαδημαϊκό Γυμναστήριο και ο Πειραϊκός Σύνδεσμος. Ακολούθησε η κλήρωση των αγώνων, απο την Κομητεία Ποδοσφαιρίσεως, η οποία καθόρισε την σειρά των αγώνων στις ημερομηνίες που εκ των προτέρων είχαν ορισθεί. Καθορίστηκαν επίσης οι τιμές των εισιτηρίων και τα σημεία διάθεσης. Στην α’ θέση 1 δραχμή και για έφηβους και αθλητές 50 λεπτά Στην β΄θέση 50 λεπτά και για εφήβους, αθλητές και στρατιώτες 25 λεπτά. Η διάθεση έγινε απο τα γραφεία της Κομητείας Ποδοσφαιρισης καθημερινά απ 11-12 π.μ. και 18-19 μ.μ. (Πανεπιστημίου 3) και προ κάθε αγώνα στο Ποδηλατοδρόμιο. 11/2/1907 15:00 μ.μ Πανελλήνιος Γ.Σ.-Ακαδημαϊκό Γυμναστήριο 0-2 Ο Πανελλήνιος με λευκές φανέλλες με διαγώνια μπλέ ρίγα και βαθύτερο μπλέ τα παντελονάκια και μεγλαη ζώνη[4] και το Ακαδημαϊκό Γυμναστήριο με μαύρη εμφάνιση και το σήμα του Πανεπιστημίου. Διαιτητής ορίσθηκε ο κ. Κέγκελ και αναπληρωτής του ο κ. Φ. Χρυσοβελώνης Οι συνθέσεις των ομάδων ήταν οι εξής: Πανελλήνιος: Κ. Τσικλητήρας (τερμ.), Δ. Πασάς, και Μ. Ζαχαράκης (οπισθοφύλακες), Ι. Σκουτέρης, Σ. Κουτρουμπής (αρχηγός), Π. Φιλίππου ( Μέσοι), Κ. Παπαηλιόπουλος, Ε. Αποστολόπουλος, Π. Οικονομίδης, Ν. Κατσαρός, & Γ. Αποστολόπουλος (επιθετικοί). Αναπληρωματικοί: Π. Ομηρίδης, Γ. Μαυριλάκης, Β. Μανιατάκης & Γ. Μανταμαδιώτης. Ακαδημαϊκό Γυμναστήριο: Πρίντεζης (τερμ.), Μπόλας & Γεωργαλάς (οπισθοφύλακες), Μήτσου, Ζαρκάδης, Δεσύτρης (μέσοι), Εμπ. Ξανθόπουλος (αρχηγός), Λαμπρόπουλος, Χανδράκης, Στεργιάτης & Στέκκος (επιθετικοί), Αναπληρωματικοί: Αυλωνίτης, Ρούσσος & Κοκκίνης. 18/2/1907 15:00μ.μ. Εθνικός Γ.Σ.-Πειραϊκός Σύνδεσμος 2-1 Ο Εθνικός με λευκή εμφάνιση και κάθετες μπλέ ρίγες Διαιτητής ορίσθηκε ο κ. Κάμπελ Οι συνθέσεις των ομάδων ήταν οι εξής: Εθνικός Γ.Σ.: Α. Λάσκαρης (τερμ. & αρχηγός), Ν. Λοράνδος & Δ. Κωνσταντάρας (οπισθοφύλακες), Ι. Ζέππος, Κ. Γουλιμής, Α. Λαμπρονίδης (Μέσοι), Σ. Κουντουριώτης, Π. Μελάς, Κ. Βρυζάκης, Α. Λέων & Κ. Βολίδης (επιθετικοί) Πειραϊκός: Κ. Ρόγκας (τερμ), Ι. Οικονόμου & Γ. Μάγκος (αρχηγός), (οπισθοφύλακες), Γ. Βορριάς, Δ. Σωτηρίου, & Αντ. Ψαχαρόπουλος (μέσοι), Π. Φάρρος, Γ. Βασιλειάδης, Αντ. Λιακόπουλος, Αρ. Σταυρίδης & Αργ. Καϊνάμος (επιθετικοί) 25/2/1907 15:00 μ.μ. Ακαδημαϊκό Γυμναστήριο-Εθνικός Γ.Σ. 1-2 Ακαδημαϊκό Γυμναστήριο: Πρίντεζης (τερμ.), Μπόλας & Γεωργαλάς (οπισθοφύλακες), Μήτσου, Ε. Ξανθόπουλος, Δεσύτρης (μέσοι), Β. Ζαρκάδης, Η. Λαμπρόπουλος, Ε, Χανδράκης, Α. Στεργιάτης & Κ. Στέκκος (επιθετικοί). Εθνικός Γ.Σ. Α. Λάσκαρης (τερμ. & αρχηγός). Δ. Κωνσταντλαρας & Κ. Βρυζάκης (οπισθοφύλακες), Π. Μελάς, Κ. Γουλίμης (μέσοι), Ι. Ζέπος, Σ.Κουντορριώτης, Π. Ηραίος, Α. Λέων & Κ. Βολίδης επιθετικοί. Έτσι ο Εθνικός Γ.Σ. (Αθηνών) ήταν ο νικητής του ενός εκ των δύο επάθλων της Ε.Ο.Α. [1] Εφημ. «Αθηναι» 01/01/1907 σελίδα 4 [2] Σ.Ε.Α.Γ.Σ. Σύνδεσμος Ελληνικών Αθλητικών & Γυμναστικων Συλλόγων, που εκείνη την εποχή είχε την εποπτεία του ποδοσφαίρου, μαζί με την Ε.Ο.Α.. [3] Ε.Ο.Α. Επιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων [4] Εφημ. «Αθήναι» 10-1-1907 σελίδα 4. 1ο ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΣΧΟΛΕΙΩΝ & ΣΧΟΛΩΝ. (σύστημα αγώνων νοκ-άουτ) Διοργάνωση: Σ.Ε.Α.Γ.Σ. και αθλοθέτης Ε.Ο. Α. Διάρκεια:(Από 11 Μαρτίου - 8 Απριλίου, αλλά κράτησε περισσότερο λόγω ισοπαλιών και επαναληπτικών αγώνων) Συμμετοχές: Η Δημόσια Εμπορική Σχολή Αθηνών, το Δραγάτσειο Λύκειο, το Λύκειο Δελλίου, το Β΄Γυμνάσιο Αθηνών, το Γ΄Γυμνάσιο Αθηνών, το Πρακτικό Λύκειο, το Γυμνάσιο Πειραιά, το Α΄Γυμνάσιο Αθηνών, το Β΄Βαρβάκειο, η Εμπορική & Βιομηχ. Ακαδημία Αθηνών, το Α΄Βαρβάκειο Γυμνάσιο, το Εθνικό λύκειο Αθηνών και το Λύκειο «Αγ. Παύλος» Πειραιά. Οι ομάδες πλήρωσαν παράβολο συμμετοχής 10 δρχ. και δήλωσαν χρώματα εμφανίσεων και χαρακτηριστικά της. Οι αγώνες έγιναν στο ποδηλατοδρόμιο και σε περίπτωση ισόπαλου αποτελέσματος είχαμε επανάληψη του αγώνα όσες φορές κι αν απαιτείτο. Οι αγώνες ήταν διάρκειας 1 ώρας. Πρόγραμμα και αποτελέσματα. Την κλήρωση την έκανε η Κομητεία Ποδοσφαιρίσεως, η οποία είχε τον έλεγχο των εισιτηρίων και των κληρώσεων των διατητών. 11 Μαρτίου 1907, τέσσερεις αγώνες α) 09:15 π.μ. Δραγάτσειο Λύκειο Πειραιά-Λύκειο Δελλίου Αθήνών 0-1 β) 10:30 π.μ. Β΄Γυμνάσιο Αθήνών-Γ΄Γυμνάσιο Αθηνών 0-0 (επαναληπτικός λόγω ισοπαλίας 15/3/1907 στις 15:30) 0-3 γ) 15:15 μ.μ. Πρακτικό Λύκειο-Γυμνάσιο Πειραιά 4-1 δ) 16:30 μ.μ. Α΄Γυμνάσιο Αθηνών-Β΄Βαρβάκειο Γυμνάσιο 2-0 18 Μαρτίου 1907, δύο αγώνες ε) 09:30 π.μ. Δημόσια Εμπορική Σχολή Αθηνών- Λύκειο Δέλλιου 2-0 ζ) 15:15 μ.μ. Εμπορική & Βιομηχ, Ακαδημία Αθηνών-Α΄Βαρβάκειο Γυμνάσιο 1-0 η) 16:30 μ.μ. Εθνικό Λύκειο Αθηνών- Λύκειο «Αγ. Παύλος» Πειραιά 0-3 25 Μαρτίου 1907, δύο αγώνες, λόγω καταρακτώδους βροχής, για 01 Απριλίου 1907 01 Απριλίου 1907, (Παρέμειναν δε, σε ισχύ τα εισιτήρια και οι προσκλήσειςτης 25 Μαρτίου.) θ) 15:30 μ.μ. Γ΄Γυμνάσιο Αθηνών-Πρακτικό Λύκειο 2-2 * Σε αυτόν τον αγώνα δόθηκε παράταση 15 λεπτών, χωρίς να αλλάξει κάτι. (επαναληπτικός 05/4/07) 1-2 ι) 16:45 μ.μ. Α΄Γυμνάσιο Αθηνών-Εμπορική & Βιομηχ. Ακαδημία Αθηνών 1-1 (επαναληπτικός 5/4/07) 1-1 (επαναληπτικός 8/4/07)) 1-1 08 Απριλίου 1907,ένας αγώνας κ) 15:30 μ.μ. Δημόσια Εμπορική Σχολή-Πρακτικό Λύκειο 0-3 λ) 15 Απριλίου 1907 16:45 Εμπορική & Βιομηχ. Ακαδημία Αθηνών - Λύκειο «Αγ. Παύλος» Πειραιά 1-3 Απρίλιος 1907, τελικός αγώνας Πρακτικό Λύκειο - Λύκειο «Αγ. Παύλος» Πειραιά ;;;; (ΠΗΓΗ εφημερίδα "Αθηναι" απο 8-3-1907 έως 8-4-1907 στις τέταρτες σελίδες) Δεν βρέθηκε το νικητήριο αποτέλεσμα της Εμπορ.& Βιομηχ Ακαδημίας με το Α΄Γυμνάσιο Δεν βρέθηκαν στοιχεία για την ημερομηνία την ώρα και το αποτέλεσμα του Τελικού.2ο ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΣΧΟΛΕΙΩΝ & ΣΧΟΛΩΝ. Διάρκεια: αγώνων 09/12/1907 εως 20/01/1908 Συμμετοχές: Α' Γυμνάσιο, Β' Γυμνάσιο, Γ' Γυμνάσιο, Λύκειο Αγ. Παύλου, Δημόσια Εμπορική Σχολή που αποτέλεσαν και τον Α' Όμιλο Πρόγραμμα Αγώνων Α' Όμιλου ΚΥΡΙΑΚΗ, 09/12/07 14:15 Γ΄Γυμνάσιο-Λυκειο «Αγ. Παύλου» 0-0 ΚΥΡΙΑΚΗ, 09/12/07 15:30 Α΄Γυμνάσιο-Β’ Γυμνάσιο 4-0 ΚΥΡΙΑΚΗ, 16/12/1907 09:45 Λύκειο «Αγ. Παύλου»-Δημόσια Εμπορική Σχολή ΚΥΡΙΑΚΗ, 16/12/1907 11:00 Γ’ Γυμνάσιο- Α΄Γυμνάσιο Αθηνών ΚΥΡΙΑΚΗ, 23/12/1907 14:15, Β΄Γυμνάσιο-Δημόσια Εμπορική Σχολή ΚΥΡΙΑΚΗ, 23/12/1907 15:30, Α’ Γυμνάσιο-Λύκειο «Αγ. Παύλου» ΤΕΤΑΡΤΗ, 26/12/1907 09:45 Γ’ Γυμνάσιο-Δημόσια Εμπορική Σχολή 0-0 ΤΕΤΑΡΤΗ, 26/12/1907 11:00 Β’ Γυμνασιο-Λύκειο «Αγ. Παύλου» 3-0 ΚΥΡΙΑΚΗ, 30/12/1907 14:15 Α’ Γυμνάσιο-Δημόσια Εμπορική Σχολή 3-0 ΚΥΡΙΑΚΗ, 30/12/1907 15:30 Γ’ Γυμνάσιο-Β’ Γυμνάσιο Α' Βαρβάκειο, Β' Βαρβάκειο, Πρακτικό Λύκειο, Εμπορική & Βιομηχανική Ακαδημία, Εμπορική Σχολή Πειραιά που αποτέλεσαν τον Β' Όμιλο Πρόγραμμα Αγώνων Β' Όμιλου ΚΥΡΙΑΚΗ, 09/12/1907 09:45 Β΄Βαρβάκειο-Πρακτικό Λύκειο 1-4 ΚΥΡΙΑΚΗ, 09/12/1907 11:00 Εμπορική & Βιομηχανική Ακαδημία-Α’ Βαρβάκειο 6-1 ΚΥΡΙΑΚΗ, 16/12/1907 14:15 Πρακτικό Λύκειο-Εμπορική Πειραιά 1-1 ΚΥΡΙΑΚΗ, 16/12/1907 15:30, Α’ Βαρβάκειο-Εμπορική & Βιομηχανική Ακαδημία ΚΥΡΙΑΚΗ, 23/12/1907 09:45, Β’ Βαρβάκειο-Εμπορική & Βιομηχανική Ακαδημία 0-0 ΚΥΡΙΑΚΗ, 23/12/1907 11:00, Εμπορική Πειραιά- Πρακτικό Λύκειο 1-1 ΤΕΤΑΡΤΗ, 26/12/1907 14:15, Β’ Βαρβάκειο-Εμπορική Πειραιά ΤΕΤΑΡΤΗ, 26/12/1907 15:30, Α’ Βαρβάκειο-Πρακτικό Λύκειο ΚΥΡΙΑΚΗ, 30/12/1907 09:45, Εμπορική & Βιομηχανική Ακαδημία- Εμπορική Πειραιά 3-0 ΚΥΡΙΑΚΗ, 30/12/1907 11:00, Β’ Βαρβάκειο-Α’ Βαρβάκειο πηγή για το πρόγραμμα εφ. ΑΘΗΝΑΙ 1907, 06/12/1907 σελίδα 4 Ανδρέας Μπόμης, Γκολ 2000 • Ένας αιώνας ποδόσφαιρο: αλμανάκ, ιστορία, σχόλια, Εκδόσεις Πελεκάνος, Αθήνα 2000, ISBN 978-000-4000-05-3 συλλογικό έργο, Ελληνικός αθλητισμός • Ιστορική αναδρομή 1896-1996 / Στατιστικά όλων των αθλημάτων, έκδοση Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού (ΓΓΑ), Υφυπουργείο Αθλητισμού, Αθήνα 1997 Αθλητισμός και όψεις της αστικής κοινωνικότητας • Γυμναστικά και αθλητικά σωματεία 1870-1922, Χριστίνα Κουλούρη, έκδοση Κέντρου Νεοελληνικών Ερευνών, Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών (ΕΙΕ), Αθήνα 1997, ISBN 960-7138-19-8 [προσβάσιμο και μέσω του academia.edu] Παύλος Μανιτάκης, 100 χρόνια νεοελληνικού αθλητισμού • 1830-1930, ιδιωτική έκδοση, Αθήνα 1962. | Το Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου ΣΕΓΑΣ 1907 κατέκτησε ο περυσινός νικητής Εθνικός Γυμναστικός Σύλλογος, χωρίς προς το παρόν να είναι εξακριβωμένα περισσότερα στοιχεία για τη διοργάνωση. Καταγράφεται μόνο ο τελευταίος (τελικός;) αγώνας και συγκεκριμένα η νίκη 3-0 του πρωταθλητή επί του Πανελλήνιου Γυμναστικού Συλλόγου, με άγνωστο να παραμένει εάν πήρε μέρος ο Σύλλογος Ποδοσφαιρίσεως Γουδή, το θεωρούμενο ως πρώτο σωματείο στην –τότε– χώρα που προς τα τέλη του 1906 ιδρύθηκε για την αποκλειστική ενασχόληση με το άθλημα.Η επίσημη πλέον εισαγωγή του ποδοσφαίρου σε σχολικό και πανεπιστημιακό επίπεδο, προκάλεσε αρνητικές αντιδράσεις και η γενικότερη κίνηση γύρω από αυτό μειώθηκε προσωρινά εξαιτίας των επακόλουθων κρατικών απαγορεύσεων. Ωστόσο, η Επιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων (ΕΟΑ, τώρα ΕΟΕ) και ο Σύνδεσμος Ελληνικών Αθλητικών Γυμναστικών Σωματείων (ΣΕΑΓΣ, πλέον ΣΕΓΑΣ) διοργάνωσαν στο Ποδηλατοδρόμιο του Νέου Φαλήρου ακόμη ένα ποδοσφαιρικό τουρνουά το Φεβρουάριο του 1907, με συμμετοχή τεσσάρων ομάδων, σύστημα νοκ άουτ και νικητή –επίσης– τον Εθνικό ΓΣ. Η αναφερόμενη ύφεση της δραστηριότητας ενδέχεται να οδήγησε στη μη ανεξάρτητη διεξαγωγή του νέου πρωταθλήματος –αντίθετα δηλαδή από την προηγούμενη χρονιά– και την ένταξή του στα πλαίσια ενός ευρύτερου αθλητικού γεγονότος (πρακτική ακολουθούμενη σποραδικά κατά το μέλλον). Τέτοια υπήρξαν για το 1907 οι αθλητικοί και γυμναστικοί αγώνες της ΕΟΑ το Μάρτιο προς τιμήν της επίσκεψης του ιταλικού βασιλικού ζεύγους και οι συνδιοργάνωσης ΕΟΑ/ΣΕΑΓΣ ΣΤ΄ Πανελλήνιοι στίβου του Απριλίου με τους Α΄ Τακτούς (handicap) Φθινοπωρινούς τον Οκτώβριο. Σε κάθε έναν από τους τρεις αγώνες μετείχαν οι σύλλογοι που διατηρούσαν τμήμα ποδοσφαίρου –και είχαν λάβει μέρος στο περυσινό πρωτάθλημα–, με πλήθος δε αποστολής που επέτρεπε επιλογές σε πιθανό καταρτισμό 11άδας: Πανελλήνιος ΓΣ (αντίστοιχα 25, 36 και 31 αθλητές), Εθνικός ΓΣ (24, 42 και 39), Πειραϊκός Σύνδεσμος (16, 19 και 17).Οι αγώνες ποδοσφαίρου του 1907 διοργανώθηκαν από την Ε.Ο.Α. και τον Σ.Ε.Α.Γ.Σ. (τον μετέπειτα ΣΕΓΑΣ) από τις 27 Οκτωβρίου έως τις 2 Δεκεμβρίου του 1907 στο Ποδηλατοδρόμιο και πρωταθλητής αναδείχθηκε ο Σύλλογος Ποδοσφαιρίσεως "Γουδή". | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%AF_%CE%B1%CE%B3%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CF%82_%CE%A3%CE%95%CE%93%CE%91%CE%A3_-_%CE%95%CE%9F%CE%91_1907 |
Ιωάννης Κόσσος | Πατέρας του ήταν ο ξυλογλύπτης Πέτρος Κόσσος. Από νεαρή ηλικία εργάστηκε ως καραβομαραγκός και κατασκευαστής ακρόπρωρων σε αρσανά του πατέρα του στον Πόρο. Αργότερα γράφτηκε στο Σχολείο των Τεχνώνκαι σπούδασε γλυπτική, με δάσκαλο τον Γερμανό κλασικιστή γλύπτη Κρίστιαν Ζήγκελ (C. Siegel). Με υποτροφία, συνέχισε τις σπουδές του στη Φλωρεντία και σε ηλικία 40 περίπου ετών άνοιξε δικό του εργαστήρι μαρμαρογλυπτικής στην Αθήνα. Ο Κόσσος βραβεύτηκε το 1870 στα «Ολύμπια» (όπως ονομαζόταν τότε το Ζάππειο Μέγαρο) και στην Παγκόσμια Έκθεση Καλλιτεχνίας στη Βιέννη το 1873, με το έργο του «Ιδεώδης Ελλάς». Μαθητής του Κόσσου υπήρξε ο κλασικιστής γλύπτης Γεώργιος Βρούτος. Ο Ιωάννης Κόσσος φιλοτέχνησε κυρίως ανδριάντες και προτομές σε μάρμαρο, που φέρουν τα μορφικά γνωρίσματα του νεοκλασικισμού, μέσα στο γενικότερο ρεύμα του ακαδημαϊσμού. Τα περισσότερα υπαίθρια γλυπτά της Αθήνας της περιόδου 1863 - 1895 έχουν φιλοτεχνηθεί από τους Ιωάννη Κόσσο, Λεωνίδα Δρόση και Γεώργιο Βρούτο. Ασχολήθηκε κυρίως με την απεικόνιση αγωνιστών της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 επιτυγχάνοντας έτσι να αναδειχτεί σε εθνικό γλύπτη. Επίσης, απασχολήθηκε σε μικρότερη κλίμακα με τις απεικονίσεις προσωπικοτήτων της εποχής αλλά και με αλληγορικές μορφές. Τέτοια δείγματα του έργου του αποτελούν η προτομή της Ιταλίδας ηθοποιού Αδελαΐδας Ριστόρι (1867) και η αλληγορική απεικόνιση της Νύχτας (1864).Στις πιο σημαντικές δημιουργίες του Ιωάννη Κόσσου περιλαμβάνονται: Ανδριάντας Ευαγγέλου Ζάππα (1864, Αθήνα - Ζάππειο Μέγαρο). Η εκτέλεση του έργου πραγματοποιήθηκε από τον Ιωάννη Κόσσο το 1864, η τοποθέτησή του όμως στο Ζάππειο έγινε την 1η Οκτωβρίου 1888.Ανδριάντας Ρήγα Φεραίου (1871, Αθήνα - Προπύλαια Πανεπιστημίου Αθηνών). Τα αποκαλυπτήρια του ανδριάντα έγιναν στις 16 Ιουνίου 1871, στην επέτειο των 50 χρόνων από την Επανάσταση του 1821. Είναι ο πρώτος ανδριάντας που στήθηκε στην Αθήνα μετά την ανακήρυξή της σε πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους. Ήταν χορηγία του Ηπειρώτη εθνικού ευεργέτη Γεωργίου Αβέρωφ.Ανδριάντας Αδαμάντιου Κοραή (Αθήνα - Προπύλαια Πανεπιστημίου Αθηνών). Ο Κόσσος φιλοτέχνησε το πρόπλασμα του ανδριάντα. Το έργο μεταφέρθηκε σε μάρμαρο μετά το θάνατο του Κόσσου από το μαθητή του Γεώργιο Βρούτο. Τα αποκαλυπτήρια έγιναν το Μάρτιο του 1874.Προτομή Ιωάννη Εϋνάρδου (1866, Αθήνα - Εθνικός Κήπος).Προτομή Ιωάννη Καποδίστρια (1866, Αθήνα - Εθνικός Κήπος).Προτομή «Η Αθήνα φέρουσα επί της κεφαλής την Ακρόπολιν» (1871, Περίβολος Πνευματικού Κέντρου Δήμου Αθηναίων, οδός Σόλωνος).Προτομή Βασιλέως Γεωργίου Α' (1874).Προτομή Βασίλισσας Όλγας (1874).Στην Εθνική Πινακοθήκη της Αθήνας εκτίθενται τα έργα του Κόσσου «Νύχτα» (1864) και «Αδελαΐς Ριστόρι» (1867). Στο Πανεπιστήμιο Αθηνών υπάρχουν επίσης 25 προτομές ηρώων του 1821, οι οποίες φιλοτεχνήθηκαν από τον Κόσσο. Στέλιος Λυδάκης: «Οι Έλληνες Γλύπτες – Η νεοελληνική γλυπτική: ιστορία – τυπολογία – λεξικό γλυπτών», τόμ. 5ος, σελ. 364 - 365, Εκδοτικός οίκος «ΜΕΛΙΣΣΑ», Αθήνα, 1981. Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος – Λαρούς – Μπριτάνικα, λήμμα "Κόσσος, Ιωάννης" (κείμενο Μ. Στεφανίδης), τόμ.35, σελ. 274, Εκδόσεις Πάπυρος, Αθήνα, 1996. «ΕΛΛΑΣ» (Η ιστορία και ο πολιτισμός του Ελληνικού Έθνους από τις απαρχές μέχρι σήμερα), τόμος 2ος, σελ. 602, Εκδοτικός Οργανισμός «Πάπυρος», Αθήνα, 1998. Ζέττα Αντωνοπούλου: « Τα γλυπτά της Αθήνας: Υπαίθρια Γλυπτική 1834 – 2004», σελ. 25, 28, 30, 34, 38, 132 & 203 - 204, α΄ έκδοση, Εκδόσεις «Ποταμός», Αθήνα, 2003. Τώνια Γιαννουδάκη, Υπαίθρια γλυπτά του δήμου Αθηναίων 1832-1922, μεταπτυχιακή εργασία, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Τμήμα Αρχαιολογίας και Ιστορίας της Τέχνης, Θεσσαλονίκη 1994 Τώνια Γιαννουδάκη, Εθνική Γλυπτοθήκη. Μόνιμη συλλογή, Εθνική Πινακοθήκη-Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου, Αθήνα 2006 Αντωνία Γιαννουδάκη, Εθνική Πινακοθήκη και Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου, Ίδρυμα Ευριπίδη Κουτλίδη. Η συλλογή νεοελληνικής γλυπτικής και η ιστορία της 1900-2006 (διδακτορική διατριβή), Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας, Τομέας Ιστορίας της Τέχνης, Θεσσαλονίκη 2009 (http://ikee.lib.auth.gr/record/115849) (8/5/2015) Λεξικό Ελλήνων Καλλιτεχνών. Ζωγράφοι - Γλύπτες - Χαράκτες, 16ος-20ός αιώνας, επιστημονική επιμέλεια Ευγένιος Δ. Ματθιόπουλος, τόμ. 2, Μέλισσα, Αθήνα 1997-2000 Στέλιος Λυδάκης, Οι έλληνες γλύπτες. Η νεοελληνική γλυπτική. Ιστορία-τυπολογία-λεξικό γλυπτών, τόμ. 5, Μέλισσα, Αθήνα 1981 Στέλιος Λυδάκης, Η νεοελληνική γλυπτική. Ιστορία, τυπολογία, Μέλισσα, Αθήνα, 2011 Ηλίας Μυκονιάτης, «Ο γλύπτης Ιωάννης Κόσσος 1822-1873» ανάτυπο από την επιστημονική επετηρίδα της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, τόμ. ΚΒ΄, Θεσσαλονίκη 1984 Η. Μυκονιάτης, «Προσθήκες στο έργο του γλύπτη Ιωάννη Κόσσου (1822-1873) (ανάτυπο), Εγνατία 2, 1990, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας, Θεσσαλονίκη 1990Χρύσανθος Χρήστου – Μυρτώ Κουμβακάλη-Αναστασιάδη, Νεοελληνική γλυπτική 1800-1940, έκδοση Εμπορικής Τραπέζης της Ελλάδος, Αθήνα 1982 ΕΠΜΑΣ. «Κόσσος Ιωάννης». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Απριλίου 2015. Ανακτήθηκε στις 27 Μαΐου 2015. ΕΠΜΑΣ. «Κόσσος Ιωάννης (1822 - 1873) Η Νύχτα, 1864». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Ιουνίου 2013. Ανακτήθηκε στις 27 Μαΐου 2015. ΕΠΜΑΣ. «Κόσσος Ιωάννης (1822 - 1873) Αδελαΐς Ριστόρι, 1867». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 28 Απριλίου 2015. ΕΜΣ. «Οι ανδριαντες του Ρήγα και του Γρηγορίου Ε' στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου της Αθήνας και το πρώτο κοινό τους» (PDF). Ανακτήθηκε στις 27 Μαΐου 2015. | Ο Ιωάννης Κόσσος (1822 - 1875) ήταν Έλληνας γλύπτης από την Τρίπολη της Αρκαδίας. Ήταν ένας από τους πρώτους και πιο επιφανείς γλύπτες της απελευθερωμένης Ελλάδας. Πέθανε στην Αθήνα το 1875. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CF%8C%CF%83%CF%83%CE%BF%CF%82 |
Αριστοφάνης | Διαθέτουμε ελάχιστες, ανεξάρτητες πληροφορίες για τη ζωή του και, συχνά, στοιχεία για τη βιογραφία του αντλούνται από τις ίδιες τις κωμωδίες του, και πρέπει γι' αυτό να αντιμετωπίζονται με μεγάλη επιφυλακτικότητα. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 445 π.Χ. περίπου, και πέθανε στα μέσα της δεκαετίας του 380 π.Χ. Έζησε στην Αθήνα και μεγάλωσε τα χρόνια που ξεκίνησε για την Αθήνα και τους κατοίκους της μία εποχή ειρήνης και άνθησης, κατά την οποία στην πολιτική ζωή κυριαρχούσε η προσωπικότητα του Περικλή (ειρήνη με τη Σπάρτη και την Περσία) και η οποία διήρκεσε μέχρι την έναρξη του τριακονταετούς πελοποννησιακού πολέμου το 431 π.Χ.. Ήταν γιος του Φιλίππου, γνήσιου Αθηναίου, από τον δήμο Κυδαθηναίων κι έτσι θεωρείται κι αυτός γνήσιος Αθηναίος πολίτης. Για τη ζωή του, όμως, μόνο ελάχιστα μας είναι σήμερα γνωστά. Νυμφεύτηκε νωρίς κι απέκτησε τρεις γιους, τον Φίλιππο, τον Νικόστρατο και τον Αραρότα. Ο τελευταίος ήταν κι αυτός κωμικός ποιητής και με το όνομά του ο Αριστοφάνης δίδαξε στα τελευταία χρόνια της ζωής του τις κωμωδίες του Κώκαλον και Αιολοσίκωνα. Ο Αραρώς δίδαξε και δικά του πρωτότυπα έργα. Έλαβε συνολικά, 10 μεγάλα πρώτα βραβεία σε σχετικούς θεατρικούς διαγωνισμούς. Από τα έργα του φαίνεται πως είχε εξαιρετική μόρφωση, γενική και ειδική. Εκτός από την καθολική μόρφωση, την οποία η Αθήνα του Περικλή έδινε στους νέους, γνώριζε άριστα τα έργα των προηγούμενων ποιητών και φρόντισε να τελειοποιηθεί στη σκηνική τέχνη. Ήταν πνευματώδης ευφυολόγος, χιουμορίστας και με περίσσεια τόλμη καυτηρίαζε προπάντων τους δημαγωγούς, τους σοφιστές και τον δήμο Αθήνας. Φαίνεται πως γνώριζε πολύ καλά τις τραγωδίες του Αισχύλου, τον οποίο θαύμαζε για τη συντηρητικότητά του και στον οποίο, στους Βατράχους, ύστερα από μεγάλη διαδικασία που γίνεται στον Άδη, δίνει τα πρωτεία της τραγικής ποίησης. Επίσης είναι άριστος γνώστης των Ωδών του Πινδάρου και του Στησιχόρου. Εκείνος όμως που επέδρασε πολύ στο ύφος, στην τεχνική και στη γλώσσα του, ήταν ο Ευριπίδης, παρόλο που αποτελούσε το μόνιμο στόχο των επιθέσεων και των διακωμωδήσεών του. Ο Κρατίνος, για να χαρακτηρίσει την προσκόλληση αυτή, έπλασε αυτή τη λέξη: "ευριπιδαριστοφανίζειν". Οι σημαντικότερες πηγές για τις διδασκαλίες των έργων του Αριστοφάνη είναι οι επιγραφές με τους καταλόγους νικητών σε δραματικούς αγώνες, οι αρχαίες υποθέσεις στα σωζόμενα έργα του και οι πληροφορίες που παραθέτουν οι αρχαίοι λεξικογράφοι. Ο Αριστοφάνης παρουσίασε τις τέσσερις πρώτες κωμωδίες του αναθέτοντας την διδασκαλία του χορού στον Καλλίστρατο: οι Δαιταλείς διδάχθηκαν το 427 π.Χ., στα Μεγάλα Διονύσια της επόμενης χρονιάς (426 π.Χ.) παρουσιάστηκαν οι Βαβυλώνιοι, με τους οποίους ο Αριστοφάνης κέρδισε πιθανώς το πρώτο βραβείο και στα Λήναια του επόμενου έτους (425 π.Χ.) οι Αχαρνής, με τους οποίους επιτίθεται στις πολεμικές επιλογές των Αθηναίων και προβάλλει την ιδέα για σύναψη συνθήκης ειρήνης με τη Σπάρτη. Το 424 παρουσιάστηκε η κωμωδία Ιππής, που αποτελεί μία καυστική αν και κωδικοποιημένη σάτιρα για τους Αθηναίους πολιτικούς, προπάντων για τον στρατιωτικό ηγέτη της δημοκρατικής παράταξης Κλέωνα, στον οποίο είχε επιτεθεί ήδη έντονα στο έργο του Βαβυλώνιοι και τον οποίο κατηγορεί για δημαγωγία. Το 423 π.Χ. παρουσιάστηκε στα Μεγάλα Διονύσια το έργο Νεφέλαι, το οποίο αποτελεί μια σάτιρα για τις (τότε) μοντέρνες παιδαγωγικές ιδέες του Σωκράτη. Αυτή η κωμωδία για τον Σωκράτη απετέλεσε πρότυπο για διάφορους Ευρωπαίους συγγραφείς της κλασικής και ρομαντικής εποχής (Λέσινγκ, Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε κ.ά.) Το 422 π.Χ. παρουσιάστηκε στα Λήναια το έργο Σφήκες, με το οποίο ο Αριστοφάνης λοιδορεί το δικαστικό σύστημα της Αθήνας και ιδιαίτερα τη δικομανία των οπαδών του Κλέωνα που είχε χάσει μια δίκη για υπεξαίρεση. Η κωμωδία Ειρήνη παρουσιάστηκε το 421 π.Χ. στα Μεγάλα Διονύσια. Ο συγγραφέας παρουσιάζει τις καταστροφικές επιπτώσεις του πελοποννησιακού πολέμου στους αγρότες, οι οποίοι στέλνουν μια επιτροπή στον Όλυμπο και ελευθερώνουν την Ειρήνη. Το έργο Όρνιθες παρουσιάστηκε το 414 π.Χ. επίσης στα Μεγάλα Διονύσια και θεωρείται, λόγω της σκηνικής πληρότητας, το πλέον πετυχημένο έργο του Αριστοφάνη. Πραγματεύεται, όπως οι Ιππής τις πρακτικές των πολιτικών και στρατιωτικών, όμως χωρίς αναφορές σε επίκαιρα γεγονότα της Αθήνας, αλλά ως σημείο εκκινήσεως για να περιγράψει μια ιδανική κοινωνία και ταυτόχρονα για να αποδείξει τη βεβαιότητα για την αποτυχία της. Αν και το έργο αυτό δεν περιέχει το συνήθη για τον Αριστοφάνη πολεμικό τόνο, δεν του λείπουν οι σατιρικές αναφορές σε έργα των Αισχύλου, Ευριπίδη, Πίνδαρου κ.ά. Στα έργα του Θεσμοφοριάζουσες (411 π.Χ.) και Βάτραχοι (405 π.Χ.) παρωδούνται τα έργα του Ευριπίδη ως προς το θέμα και το ύφος τους. Το διασημότερο έργο του Αριστοφάνη είναι η Λυσιστράτη, που παρουσιάστηκε επίσης το 411 π.Χ.. Η ομώνυμη ηρωίδα του έργου πείθει τις γυναίκες της Αθήνας και της Σπάρτης να απέχουν από τις ερωτικές δραστηριότητες για να υποχρεωθούν οι άντρες να διακόψουν τον πόλεμο. Το σχέδιο αυτό πετυχαίνει μετά από μερικές εμπλοκές. Αν και το έργο φαίνεται να έχει ευγενή στόχο, τη διακοπή του πολέμου και την έλευση της ειρήνης, όπως γνωρίζουμε από την ιστορία, οι ολιγαρχικοί Λακεδαιμόνιοι δέχονταν να διακόψουν τον πόλεμο με κύριο όρο να καταργήσουν οι Αθηναίοι το δημοκρατικό πολίτευμα. Αυτή ήταν και η επιθυμία του Αριστοφάνη, ο οποίος μαζί με τους ολιγαρχικούς υποστήριζε καθετί που θα υπέσκαπτε το δημοκρατικό πολίτευμα της Αθήνας. Τα ύστερα έργα Εκκλησιάζουσες (393 π.Χ.) και Πλούτος (388 π.Χ.) ασχολούνται με ζητήματα της ιδιωτικής περιουσίας. Τα έργα του Αριστοφάνη είχαν σημαντική επίδραση σε μεταγενέστερους συγγραφείς, ιδίως σε Άγγλους σατιρικούς του 17ου και 18ου αιώνα. Αχαρνείς (425 π.Χ.) Ιππείς (424 π.Χ.) Νεφέλες (423 π.Χ.) Σφήκες (422 π.Χ.) Ειρήνη (421 π.Χ.) Όρνιθες (414 π.Χ.) Λυσιστράτη (411 π.Χ.) Θεσμοφοριάζουσες (411 π.Χ.) Βάτραχοι (405 π.Χ.) Εκκλησιάζουσες (392 π.Χ.) Πλούτος (388 π.Χ.) Δαιταλείς (427 π.Χ.) Βαβυλώνιοι (426 π.Χ.) Γεωργοί (424 π.Χ.) Ολκάδες (423 π.Χ.) Προάγων (422 π.Χ.) Αμφιάραος (414 π.Χ.) Πλούτος α' (408 π.Χ.) Γηρυτάδης (407 π.Χ.) Κώκαλος (387 π.Χ.) Αιολοσίκων β' (386 π.Χ.) Ταγηνισταί Αχαρνής Μάρκος Αυγέρης ("Φέξης" 1911) Θρασύβουλος Σταύρου ("Εστία" χχ) Νίκος Σφυρόερας (& αρχαίο κείμενο - "Ελληνικός Εκδοτικός Οργανισμός" χχ) Ιππής Μάρκος Αυγέρης ("Φέξης" 1911) Κώστας Βάρναλης ("Κέδρος" 1970) Θρασύβουλος Σταύρου ("Εστία" χχ) Νίκος Σφυρόερας (& αρχαίο κείμενο - "Ελληνικός Εκδοτικός Οργανισμός" χχ) Σωτήρης Κακίσης ("Έκδοση Εθνικού Θεάτρου" 2021) Νεφέλαι Αλέξανδρος Ρίζος Ραγκαβής ("Χ.Νικολαϊδου-Φιλαδελφέως" 1860) Πολύβιος Δημητρακόπουλος ("Φέξης" 1910) Γεώργιος Σουρής ("Ελλην. Εκδοτ. Εταιρεία" 1910 και Άπαντα τ. Α΄, "Γιοβάνης" 1966) Κώστας Βάρναλης ("Ι.& Π.Ζαχαρόπουλος" & αρχαίο κείμενο, 1939 και "Κέδρος" 1970) Νίκος Σφυρόερας (& αρχαίο κείμενο - & αρχαίο κείμενο - "Ελληνικός Εκδοτικός Οργανισμός" χχ) Θρασύβουλος Σταύρου ("Εστία" χχ) Σφήκες Μάρκος Αυγέρης ("Φέξης" 1911) Θρασύβουλος Σταύρου ("Εστία" χχ) Νίκος Σφυρόερας (& αρχαίο κείμενο - "Ελληνικός Εκδοτικός Οργανισμός" χχ) Ειρήνη Αλέξανδρος Ρίζος Ραγκαβής ("Χ.Νικολαϊδου-Φιλαδελφέως" 1860) Μάρκος Αυγέρης ("Φέξης" 1911) Κώστας Βάρναλης ("Ι.& Π.Ζαχαρόπουλος" & αρχαίο κείμενο, 1956 και "Κέδρος" 1970) Θεοδόσης Πιερίδης ("Ηριδανός" 1970) Φώτος Γιοφύλλης ("Μαρή" χχ) Θρασύβουλος Σταύρου ("Εστία" χχ) Νίκος Σφυρόερας (& αρχαίο κείμενο - "Ελληνικός Εκδοτικός Οργανισμός" χχ) Όρνιθες Αλέξανδρος Ρίζος Ραγκαβής ("Χ.Νικολαϊδου-Φιλαδελφέως" 1860) Πολύβιος Δημητρακόπουλος ("Φέξης" 1910) Βασίλης Ρώτας ("Εταιρεία Λογοτεχνικών Εκδόσεων" 1960) Θρασύβουλος Σταύρου ("Εστία" χχ) Νίκος Σφυρόερας (& αρχαίο κείμενο - "Ελληνικός Εκδοτικός Οργανισμός" χχ) Λυσιστράτη Πολύβιος Δημητρακόπουλος ("Φέξης" 1910) Φώτος Γιοφύλλης (1953 και "Αγγελιδάκη" 1962) Κώστας Βάρναλης ("Κέδρος" 1965) Θρασύβουλος Σταύρου ("Εστία" χχ) Νίκος Σφυρόερας (& αρχαίο κείμενο - "Ελληνικός Εκδοτικός Οργανισμός" χχ) Κώστας Ταχτσής ("Ερμής" 1990) Σωτήρης Κακίσης ("Έκδοση Εθνικού Θεάτρου" 2020) Θεσμοφοριάζουσαι Μάρκος Αυγέρης ("Φέξης" 1912) Θρασύβουλος Σταύρου ("Εστία" χχ) Νίκος Σφυρόερας (& αρχαίο κείμενο - "Ελληνικός Εκδοτικός Οργανισμός" χχ) Βάτραχοι Πολύβιος Δημητρακόπουλος ("Φέξης" 1910) Απόστολος Μελαχρινός (& αρχαίο κείμενο - "Ι.& Π.Ζαχαρόπουλος" 1940) Κώστας Βάρναλης ("Κέδρος" 1971) Θρασύβουλος Σταύρου ("Εστία" χχ) Νίκος Σφυρόερας (& αρχαίο κείμενο - "Ελληνικός Εκδοτικός Οργανισμός" χχ) Κώστας Ταχτσής ("Ερμής" 1990) Εκκλησιάζουσαι Πολύβιος Δημητρακόπουλος ("Φέξης" 1910) Φώτος Γιοφύλλης ("Πανελλήνιος Εκδ.Οίκος" 1935 και "Μαρή" χχ) Θρασύβουλος Σταύρου ("Εστία" 1956) Κώστας Βάρναλης ("Κέδρος" 1970) Νίκος Σφυρόερας (& αρχαίο κείμενο - "Ελληνικός Εκδοτικός Οργανισμός" χχ) Κώστας Ταχτσής ("Ερμής" 1990) Πλούτος Μάρκος Αυγέρης ("Φέξης" 1912) Κώστας Βάρναλης ("Ι.Ν.Ζαχαρόπουλος" & αρχαίο κείμενο, 1956 και "Κέδρος" 1971) Θρασύβουλος Σταύρου ("Εστία" χχ) Νίκος Σφυρόερας (& αρχαίο κείμενο - "Ελληνικός Εκδοτικός Οργανισμός" χχ) λοπαδοτεμαχοσελαχογαλεοκρανιολειψανοδριμυποτριμματοσιλφιολιπαρομελιτοκατακεχυμενοκιχλεπικοσσυφοφαττο περιστεραλεκτρυονοπτοπιφαλλιδοκιγκλοπελειολαγῳοσιραιοβαφητραγανοπτερύγων Dover K.: Η κωμωδία του Αριστοφάνη, μτφρ.: Φ. Κακριδής. Αθήνα: Μ.Ι.Ε.Τ., 1978 Μπούρας Ν.: Αριστοφάνης και Αθήνα, Αθήνα: Εκδόσεις Κολεγίου Αθηνών, 1986 Zimmermann B.: Η αρχαία ελληνική κωμωδία (Αριστοφάνης - Μένανδρος), μτφρ.: Η. Τσιριγκάκης. Αθήνα: Παπαδήμας, 2002. Οικονόμου Γεώργιος και Αγγελινάρας Γεώργιος: Βιβλιογραφία των εμμέτρων νεοελληνικών μεταφράσεων της αρχαίας ελληνικής δραματικής ποιήσεως, Αθήναι 1973 Thiercy Pascal: Ο Αριστοφάνης και η Αρχαία Κωμωδία, μτφρ.: Γ. Φ. Γαλάνης, Πατάκης, Αθήνα 2001 Παρασκήνιο, Ο Αριστοφάνης στο Θέατρο Τέχνης (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) | Ο Αριστοφάνης (445 π.Χ. – 386 π.Χ.) ήταν Αθηναίος κωμωδιογράφος του 5ου αιώνα π.Χ.. Ο Αριστοφάνης είναι, μαζί με τον Εύπολι και τον Κρατίνο, ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της περιόδου της αρχαίας αθηναϊκής κωμωδίας που χαρακτηρίζεται ως «αρχαία κωμωδία» και ο μοναδικός του οποίου σώζονται ακέραια έργα, με εξαίρεση τον Μένανδρο του οποίου σώζεται ακέραιο μόλις ένα έργο. Κατά τον 5ο αιώνα π.Χ., συνέγραψε 46 κωμωδίες. Από αυτές σώζονται 11 ακέραιες, ενώ παραδίδονται 924 αποσπάσματα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%86%CE%AC%CE%BD%CE%B7%CF%82 |
Σουμάτρα | Τη Σουμάτρα τη διασχίζει ο Ισημερινός. Χωρίζεται σε δύο γεωγραφικές ζώνες: στην οροσειρά Μπαρισάν (Barisan) δυτικά, και στις ελώδεις πεδιάδες στα ανατολικά. Το νησί βρέχεται βόρεια από τα Στενά της Μαλάκας, ανατολικά από τη Νότια Κινεζική θάλασσα, νοτιοανατολικά από τη Θάλασσα της Ιάβας, νότια και δυτικά από τον Ινδικό Ωκεανό και βορειοδυτικά από τη Θάλασσα Ανταμάν. Η οροσειρά Μπαρισάν αποτελεί τη «ραχοκοκκαλιά» του νησιού, με το ενεργό ηφαίστειο Κερίντσι να αποτελεί την υψηλότερη κορυφή του νησιού στα 3.805 μέτρα. Η έντονη ηφαιστειακή δραστηριότητα της περιοχής είναι η κύρια αιτία για την ύπαρξη μεγάλων εκτάσεων γόνιμης γης στην οροσειρά, καθώς και όμορφων τοπίων, όπως π.χ στη λίμνη Τόμπα, η οποία είναι μια ηφαιστειακή καλντέρα που δημιουργήθηκε πριν 75.000 χρόνια περίπου. Η έκρηξη είναι από τις ισχυρότερες που έλαβαν χώρα τα τελευταία εκατομμύρια χρόνια και θεωρείται ότι προκάλεσε την πιο πρόσφατη εποχή των παγετώνων. Τα ποτάμια του νησιού πηγάζουν από τα δυτικά και εκβάλλουν στα Στενά της Μαλάκας στα ανατολικά, σχηματίζοντας ελώδεις εκτάσεις. Οι μεγαλύτεροι ποταμοί του νησιού είναι ο Κάμπορ, ο Χάρι, ο Σιάκ, και άλλοι. Σύμφωνα με απογραφή του 2009 οι μεγαλύτερες πόλεις της Σουμάτρας είναι οι εξής: | Η Σουμάτρα (ινδονησιακά: Sumatera) είναι νησί της Ινδονησίας και ανήκει στις Νήσους Σούνδες. Είναι το μεγαλύτερο νησί που ανήκει εξ ολοκλήρου στην Ινδονησία και είναι το έκτο μεγαλύτερο νησί στον κόσμο με έκταση 473.481 τ.χλμ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%AC%CF%84%CF%81%CE%B1 |
Ρουπακιά Αχαΐας | Στα 1885 αναφέρεται ότι οικισμός απείχε δυόμιση ώρες δρόμο από την Προστοβίτσα, την τότε έδρα του Δήμου Τριταίας. Στα 1903 ο Χρήστος Κορύλλος αναφέρει ότι ότι το χωριό απείχε τρεις ώρες δρόμο από την Προστοβίτσα, καθώς και ότι διέθετε και γραμματείο (δημοτικό σχολείο). Η κάρα του καπετάνιου του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ Καπετάν Νικήτα (Νικόλαος Πολυκράτης) φωτογραφήθηκε και εκτέθηκε στα χωριά της Τριταίας και στο χωριό Ρουπακιά. Ο καπετάνιος σκοτώθηκε μαχόμενος στις 12 Μαρτίου του 1949 στο χωριό Παλαιοκωσταίικα, κοντά στην Ρουπακιά, μετά από προδοσία. Την 20/04/1835 προσαρτάται στον τότε Δήμο Τριταίας. Με το ΦΕΚ 256Α της 28/08/1912 αποσπάται από το Δήμο Τριταίας και ορίζεται έδρα της ομώνυμης κοινότητας. Με το ΦΕΚ 244Α της 04/12/1997, σύμφωνα με τη Διοικητική Μεταρρύθμιση "Καποδίστριας", προσαρτάται στο Δήμο Τριταίας μέχρι το 2010 που εντάχθηκε στο Δήμο Ερυμάνθου (ΦΕΚ 87Α - 07/06/2010) βάσει της Διοικητικής Μεταρρύθμισης "Καλλικράτης". Η δημογραφική εξέλιξη του οικισμού στον 21ο αιώνα είναι η εξής: Αποτελέσματα της Απογραφής Πληθυσμού-Κατοικιών 2011 που αφορούν στο Μόνιμο Πληθυσμό της Χώρας, Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας, τχ. 2ο, φ. 3465 (28 Δεκεμβρίου 2012). Ε.Σ.Υ.Ε. - Μόνιμος Πληθυσμός της Ελλάδος. Απογραφή 2001, Αθήνα 2004. ISBN 960-86704-8-9. Χρήστου Π. Κορύλλου, Χωρογραφία της Ελλάδος. Α'. Νομός Αχαΐας, Εκ του Τυπογραφείου των Καταστημάτων "Ανέστη Κωνσταντινίδου", Εν Αθήναις 1903. Βασίλης Κ. Λάζαρης, Ο εμφύλιος πόλεμος στην Αχαΐα, Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή. Αθήνα 2006. ISBN 960-451-017-7. Νέος χωρογραφικός πίναξ. Συνταχθείς και εκδοθείς εγκρίσει του Υπουργείου των Στρατιωτικών υπό Ιωάννου Εμ. Νουχάκη ανθυπασπιστού του Πεζικού, Εκ του Τυπογραφείου του Υπουργείου των Στρατιωτικών, Εν Αθήναις 1885. Θεόδωρος Η. Λουλούδης, Αχαΐα. Οικισμοί, οικιστές, αυτοδιοίκηση, Νομαρχιακή Επιχείρηση Πολιτιστικής Ανάπτυξης Ν.Α. Αχαΐας, Πάτρα 2010. Κώστας Ν. Τριανταφύλλου, Ιστορικόν Λεξικόν των Πατρών, Τόμος Β', Τυπογραφείο Πέτρου Χρ. Κούλη, Πάτρα 1995, Τρίτη Έκδοση, λήμμα Ρουπακιά. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Ρουπακιάς Αχαΐας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 08/11/2017. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Κοινότητας Ρουπακιάς Αχαΐας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 08/11/2017. | Για συνώνυμους οικισμούς στην Ελλάδα δείτε: Ρουπακιά (αποσαφήνιση) Η Ρουπακιά είναι μικρό χωριό της Αχαΐας. Ανήκει διοικητικά στην Δημοτική Ενότητα Τριταίας του Δήμου Ερυμάνθου. Βρίσκεται σε υψόμετρο 360 μέτρων περίπου. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%BF%CF%85%CF%80%CE%B1%CE%BA%CE%B9%CE%AC_%CE%91%CF%87%CE%B1%CE%90%CE%B1%CF%82 |
Αυξίνη | Η ιστορία των αυξινών άρχισε τον 19ο αιώνα, όταν ο Ciesielski, ο Κάρολος Δαρβίνος και αργότερα ο γιος του προσπάθησαν να διερευνήσουν τα αίτια του φωτοτροπισμού και του γεωτροπισμού. Βρήκαν ότι η κορυφή του κολεοπτίλου ενός αγρωστώδους ήταν απαραίτητη για την έκφραση του τροπισμού στο υπόλοιπο κολεόπτιλο. Ακολούθησε το 1919 ο Paal, που διατύπωσε την άποψη ότι στα κύτταρα του μεριστώματος συντίθεται μια ουσία που μετακινείται στο κολεόπτιλο και προκαλεί το τροπισμό. Το 1928, ο Went απομόνωσε αυτήν την ουσία και την ονόμασε αυξίνη, από το ελληνικό αυξάνω, και οι Kong και Kostermans (1934) και ο Thimann (1935) αναγνώρισαν αυτήν την ουσία ως το ινδολ-3-οξικό οξύ (ΙΑΑ). Μέχρι πρόσφατα η μόνη οδός βιοσύνθεση του ΙΑΑ θεωρούταν αυτή που είχε ως πρόδρομο μόριο την τρυπτοφάνη. Όμως, με διαθέσιμες μεθόδους σήμανσης με σταθερά ραδιοϊσότοπα, έχει βρεθεί ότι υπάρχουν και άλλες βιοσυνθετικές οδοί, από άλλα πρόδρομα μόρια. Η σύνθεση της πιο άφθονης αυξίνης, του ινδολ-3-οξικού οξέως (ΙΑΑ) γίνεται με πρόδρομο μόριο την τρυπτοφάνη, αν και έχει ανακαλυφθεί ότι υπάρχουν και άλλα μοριακά μονοπάτια. Η βιοσύνθεση από τη τρυπτοφάνη περιλαμβάνει τρία μονοπάτια: το μονοπάτι του ινδολ-3-πυροσταφυλικού οξέως το μονοπάτι του ινδολ-3-ακεταλδοξιμικού το μονοπάτι της τρυπταμίνηςΤο μονοπάτι του ινδολ-3-πυροσταφυλικού οξέως είναι αυτό που έχει μελετηθεί περισσότερο. Το ένζυμο τρανσαμινάση της τρυπτοφάνης μετατρέπει το αμινοξύ σε ινδολ-3-πυροσταφιλικό οξύ. Ακολουθεί η απομάκρυνση της καρβοξυλικής ομάδας από την αποκαρβοξυλάση του ινδολ-3-πυροσταφυλικού οξέως με τη παραγωγή της αντίστοιχης ακεταλδεΰδης. Τέλος, η αφυδρογονάση της, τη μετατρέπει σε ΙΑΑ. Στο δεύτερο μονοπάτι η βιοσύνθεση του ΙΑΑ γίνεται δια μέσου του ινδολ-3-ακετονιτριλίου (ΙΑΝ) και στο τρίτο δια μέσου της τρυπταμίνης (ΤΑΜ). Το ΙΒΑ, μια άλλη ενδογενής αυξίνη συντίθεται από το ΙΑΑ με συνεχείς αντιδράσεις επιμήκυνσης με τη δράση του ενζύμου συνθάση του ΙΒΑ. Η σύνθεση της αυξίνης γίνεται στο μερίστωμα του βλαστού και της ρίζας, καθώς και στα φύλλα. Η μεταφορά της στα σημεία δράσης γίνεται κυρίως βασιπέταλα, δηλαδή από τη κορυφή προς τη βάση, στα παρεγχυματικά κύτταρα του αγωγού ιστού. Η βασιπέταλη μεταφορά απαιτεί ενέργεια και γίνεται ανεξάρτητα της βαρύτητας. Η είσοδος αυξίνης στα κύτταρα γίνεται γίνεται με δύο τρόπους: με παθητική διάχυση της πρωτονιωμένης μορφής (ΙΑΑΗ) μέσω της φωσφολιπιδικής στιβάδας και με ενεργή μεταφορά του ανιόντος ΙΑΑ-, με τη συμμεταφορά πρωτονίων. Η φυσιολογική δράση των αυξινών έχει συνδεθεί με πολλές και ποικίλες φάσεις και δραστηριότητες των φυτών. Σε επίπεδο κυττάρου, η δράση των αυξινών συνδέεται με: Την κυτταρική διαίρεση. Η αυξίνη προάγει την κυτταρική διαίρεση σε συνεργασία με τις κυτοκινίνες. Την κυτταρική αύξηση. Οι αυξίνες σύμφωνα με μία θεωρία προάγουν την αύξηση των κυτταρικών οργάνων συμμετέχοντας στο μηχανισμό χαλάρωσης του κυτταρικού τοιχώματος για την επιμήκυνση των κυττάρων. Τη διαφοροποίηση των κυττάρων και των ιστών.Έτσι οι αυξίνες σε κυτταρικό επίπεδο επηρεάζουν τη σπαργή, την κυτταρική επιμήκυνση, τη διαίρεση και τη διαφοροποίηση, που είναι οι κυριότερες διαδικασίες για τη μορφογενετική έκφραση. Σε επίπεδο φυτού, η δράση των αυξίνων συνδέεται με: Τη δημιουργία και τη διατήρηση πολικής αύξησης. Τη ριζογένεση Την ανάπτυξη ανθέων Την καρπόδεση και την ωρίμανση των καρπών Την εμφάνιση τροπισμών π.χ. Γεωτροπισμού και φωτοτροπισμού, επειδή οι αυξίνες συσσωρεύονται στη χαμηλότερη πλευρά του βλαστού, στη σκοτεινή πλευρά του βλαστού ή αντίθετα από το σημείο όπου ο βλαστός έχει στήριγμα. Η μελέτη των μηχανισμών δράσης γίνεται κυρίως με τη χρήση συνθετικών αυξινών. Η δράση των αυξινών αρχίζει με τη σύνδεσή τους με ειδικές πρωτεΐνες (πρωτεΐνες που συνδέουν αυξίνη, ΑΒΡ). Οι ΑΒΡ βρίσκονται στη κυτταρική μεμβράνη και στο πυρήνα. Αυτές οι πρωτεΐνες δρουν ως αντλίες πρωτονίων, μειώνοντας το pH στο εξωτερικό του κυττάρου και ενεργοποιώντας με αυτό τον τρόπο ένζυμα που καταστρέφουν το κυτταρικό τοίχωμα. Επίσης, μπορούν να ενεργοποιήσουν τη RNA πολυμεράση σε ειδικά γονίδια. Στη περαιτέρω μεταφορά του σήματος των αυξινών φαίνεται να συμμετέχει το ασβέστιο , ο καταρράκτης των ΜΑΡ-κινασών (κινάσες που επάγουν τη μίτωση) και ενδεχομένως η μείωση του pH στο κυτταρόπλασμα. Ανεξάρτητα για το ποιοι ακριβώς είναι οι υποδοχείς αυξινών και η διαδικασία μεταφοράς σήματος, εντός ολίγων λεπτών από τη χορήγηση αυξίνης εμφανίζονται οι πρώτες αντιδράσεις που συνίστανται σε αλλαγές στη γονιδιακή έκφραση. Τα γονίδια χωρίζονται σε δύο κατηγορίες ανάλογα με τη ταχύτητα που αντιδρούν παρουσία αυξίνης, τα γονίδια γρήγορης απόκρισης, τα οποία δεν απαιτούν σύνθεση πρωτεϊνών, και τα γονίδια βραδείας απόκρισης. Θεωρείται ότι τα πρώτα γονίδια ρυθμίζονται από πρωτεΐνες καταστολείς με μικρή περίοδο ημιζωής, αφού η λειτουργία τους επάγεται και από το κυκλοεξαμίδιο, το οποίο καταστέλλει τη πρωτεϊνοσύνθεση. Β. Γαλάτης κ.ά. (2003). Φυσιολογία Φυτών. Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης. σελίδες 357–374. ISBN 960-524-168-4. | Οι αυξίνες είναι φυτικές ορμόνες που συμμετέχουν στην ανάπτυξη και μορφογένεση των φυτών και την εμφάνιση των φυτικών κινήσεων. Γενικά αποτελούν μια οικογένεια διαφορετικών ουσιών. Η πρώτη ουσία που αναγνωρίστηκε ως αυξίνη ήταν το ινδολ-3-οξικό οξύ (ΙΑΑ), η οποία είναι και η διαδεδομένη αυξίνη. Σήμερα έχουν ταχτοποιηθεί στα φυτά ως αυξίνες, εκτός από το ΙΑΑ, το ινδολ-3-βουτανικό οξύ (ΙΒΑ), το φαινολοξικό οξύ (CPA) και το 4-χλώρο-ΙΑΑ. Οι συνθετικές αυξίνες χρησιμοποιούνται ευρύτατα στη γεωργία, για παράδειγμα για τη ριζοβολία μοσχευμάτων, την αύξηση ανθοφορίας και τη παρεμπόδιση βλάστησης οφθαλμών κονδύλων και βολβών. Επίσης, χρησιμοποιούνται ευρύτατα ως ζιζανιοκτόνα, όπως το 2,4-D. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%85%CE%BE%CE%AF%CE%BD%CE%B7 |
Φρανς Γκαλ | Η Φρανς Γκαλ γεννήθηκε στο Παρίσι, από μια μουσική οικογένεια. Ο πατέρας της Ρόμπερτ Γκαλ, τραγουδιστής της λυρικής σκηνής, έγραφε τραγούδια για την Εντίθ Πιάφ και τον Σαρλ Αζναβούρ. Η μητέρα της Σεσίλ Μπερτιέ ήταν τραγουδίστρια και κόρη του Πωλ Μπερτιέ, συνιδρυτή της παιδικής χορωδίας Les Petits Chanteurs à la Croix de Bois. Ως η μοναχοκόρη της οικογένειας, είχε δυο αδερφούς : τον Πατρίς και τον Κλωντ. Την άνοιξη του 1963, ο Ρόμπερτ Γκαλ ενθάρρυνε την κόρη του να ηχογραφήσει τραγούδια και να τα στείλει στον μουσικό παραγωγό Ντενί Μπουρζουά. Τον Ιούλιο του ίδιου έτους, πέρασε από την οντισιόν του Μπουρζουά στο Θέατρο των Ηλυσίων στο Παρίσι, με το πέρας της οποίας ο Μπουρζουά ήθελε να της υπογράψει αμέσως συμβόλαιο. Η Γκαλ υπέγραψε συμβόλαιο με τη δισκογραφική εταιρεία Philips. Την ίδια περίοδο, ο Μπουρζουά εργαζόταν ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Serge Gainsbourg και ανέλαβε τον ίδιο ρόλο και για την Γκαλ. Την ενθάρρυνε να ηχογραφήσει τέσσερα κομμάτια με τον Γάλλο μουσικό της τζαζ και συνθέτη Alain Goraguer. Το πρώτο single της Φρανς "Ne sois pas si bête" ("Μην είσαι τόσο ανόητος") πρωτοπαίχτηκε στο ραδιόφωνο την ημέρα των 16ων γενεθλίων της. Κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο και έγινε επιτυχία, πουλώντας 200,000 αντίτυπα. Ο Serge Gainsbourg, ο οποίος είχε κυκλοφορήσει αρκετά άλμπουμ και είχε γράψει τραγούδια για αρκετούς τραγουδιστές συμπεριλαμβανομένων των Michèle Arnaud και Juliette Gréco, ρωτήθηκε από τον Μπουρζουά να γράψει τραγούδια για την Γκαλ. Το τραγούδι του Gainsbourg "N'écoute pas les idoles" ("Μην ακούτε τα είδωλα") έγινε το δεύτερο single της Γκαλ ; κατέκτησε την κορυφή των γαλλικών charts τον Μάρτιο του 1964 και παρέμεινε στην ίδια θέση για τρεις εβδομάδες. Την ίδια περίοδο, η Γκαλ ξεκίνησε τις live εμφανίσεις της, ανοίγοντας τη συναυλία του Σάσα Ντίστελ στο Βέλγιο. Συνεργάστηκε με τον μάνατζερ του Ντίστελ, Maurice Tézé, που τη βοήθησε να δημιουργήσει ένα προσωπικό ρεπερτόριο, σε αντίθεση με τους σύγχρονούς της τραγουδιστές που τραγουδούσαν αγγλόφωνες επιτυχίες στα γαλλικά. Οι ενορχηστρώσεις από τον Alain Goraguer της επέτρεψαν να ενσωματώσει στη μουσική της στοιχεία τζαζ και στοιχεία παιδικών τραγουδιών. Παραδείγματα τέτοιου μικτού μουσικού στυλ αποτέλεσε το "Jazz à gogo" (από τον Alain Goraguer και τον Ρόμπερτ Γκαλ) και το "Mes premières vraies vacances" (από τον Jacques Datin και τον Maurice Vidalin). Η συνεργασία ανάμεσα στην Γκαλ και τον Gainsbourg οδήγησε στη δημιουργία αρκετών δημοφιλών singles και συνεχίστηκε το καλοκαίρι του 1964 με την επιτυχία "Laisse tomber les filles" ("Άσε τα κορίτσια μόνα") που την ακολούθησε η επιτυχία "Christiansen" από τους Datin-Vidalin. Ο Gainsbourg ηχογράφησε το γέλιο της Γκαλ για να το χρησιμοποιήσει στο τραγούδι Pauvre Lola ("Φτωχή μου Λόλα"), ένα κομμάτι στο άλμπουμ του Gainsbourg Percussions που κυκλοφόρησε το 1954. Έχοντας προηγουμένως αρνηθεί, η Γκαλ ενέδωσε στους μάνατζέρ της στα τέλη του 1964 και ηχογράφησε ένα single το οποίο απευθυνόταν στα παιδιά. Το τραγούδι "Sacré Charlemagne" ("Άγιος Καρλομάγνος"), γραμμένο από τον πατέρα της, και με μουσική από τον George Liferman, έγινε επιτυχία το 1965, πουλώντας 2,000,000 αντίτυπα και κατακτώντας την πρώτη θέση. Η Γκαλ επιλέχθηκε τότε να εκπροσωπήσει το Λουξεμβούργο στον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision το 1965. Από τα δέκα προτεινόμενα τραγούδια, η ίδια επέλεξε το "Poupée de cire, poupée de son" του Gainsbourg. Στις 20 Μαρτίου 1965, ο Gainsbourg, η Γκαλ και ο Goraguer συμμετείχαν στους τελικούς του Διαγωνισμού Τραγουδιού στη Νάπολη, όπου το τραγούδι φέρεται "να απογοήτευσε τους υπεύθυνους στις πρόβες επειδή παρέμενε αρκετά μακριά από το είδος τραγουδιών που ακούγονταν συνήθως στον Διαγωνισμό μέχρι τη στιγμή εκείνη". Αν και η εμφάνισή της Γκαλ τη βραδιά του τελικού μάλλον δεν ήταν η καλύτερή της - ένας κριτικός γράφει ότι η εμφάνιση της Γκαλ ήταν "πολύ μακριά από την τέλεια", άλλος σημειώνει ότι "η φωνή της δεν είχε ένταση και η χροιά της ήταν χλωμή" και όταν η Γκαλ αποκάλεσε τον Κλωντ Φρανσουά ως τον εραστή της αμέσως μετά το τέλος της εμφάνισής της, εκείνος της φώναξε "Τραγούδησες απαίσια!" - το τραγούδι εντυπωσίασε την επιτροπή και κατέκτησε την πρώτη θέση. Ήταν η πρώτη φορά που δεν κέρδισε μπαλάντα τον Διαγωνισμό. Η επιτυχία αυτή στην Eurovision έκανε την Γκαλ ακόμα πιο γνωστή πέρα από τα σύνορα της Ευρώπης και η ίδια ηχογράφησε το "Poupée de cire, poupée de son" στα γαλλικά, γερμανικά, ιταλικά και ιαπωνικά. Φαίνεται πως καμιά αγγλική έκδοση του τραγουδιού δεν έχει κυκλοφορήσει από την ίδια τη Φρανς Γκαλ, παρόλο που η Αγγλίδα τραγουδίστρια της δεκαετίας του 1960 Twinkle δημιούργησε μια έκδοση του τραγουδιού στην αγγλική γλώσσα. Με το ίδιο τραγούδι η Γκαλ ήταν στους 14 φιναλίστ για το πιο δημοφιλές τραγούδι της Γιουροβίζιον, που πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια του εορτασμού των 50 χρόνων της διοργάνωσης το 2005 στην Κοπεγχάγη της Δανίας. Το 1965 η Γκαλ έκανε επί αρκετούς μήνες περιοδεία στη Γαλλία μαζί με το "Le Grand Cirque de France" ("Το Μεγάλο Τσίρκο της Γαλλίας"), έναν συνδυασμό από ραδιοφωνικά σόου και ζωντανό τσίρκο. Τα singles της συνέχισαν να έχουν επιτυχία, συμπεριλαμβανομένων των "Attends ou va-t'en" ("Περίμενέ με ή φύγε") και "Nous ne sommes pas des anges" ("Δεν είμαστε άγγελοι") του Gainsbourg. Έκανε μια ακόμα επιτυχία με το τραγούδι "L'Amérique" ("Αμερική") από τους Eddy Marnay και Guy Magenta. Ο Στιούαρτ Μέισον συνοψίζει αυτή την πρώιμη περίοδο της καριέρας της Γκαλ, μέχρι τη νίκη της στη Γιουροβίζιον, ως εξής :Παρόλο που αρκετοί απέρριψαν την Γκαλ ως τη γαλλόφωνη Lesley Gore, κάνοντας εμπορικά ποπ κομμάτια χαμηλής ουσίας περιεχομένου, οι επιτυχίες της από αυτή την περίοδο θεωρούνται πολύ καλύτερα από τα περισσότερα τραγούδια. Μόνο η Φρανσουάζ Χάρντυ δημιούργησε δίσκους παρόμοιων στάνταρντ κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Αν και η υψηλή, πρησμένη φωνή της Γκαλ θεωρούνταν κατά κάποιο τρόπο περιορισμένη, η ίδια κατέβαλλε τη μεγαλύτερη προσπάθεια. Ακόμα και επιτυχίες όπως το "Sacré Charlemagne", ένα ντουέτο με κούκλες που ήταν οι πρωταγωνιστές ενός παιδικού σόου στη γαλλική τηλεόραση, έχουν μια ζωντανή γοητεία ; μελωδικότερα τραγούδια, όπως η με στοιχεία τζαζ μπαλάντα "Pense a Moi" και το λαμπρό ροκ "Laisse Tomber les Filles" ήταν τόσο καλά όσο οποιοδήποτε single παρήχθηκε στις ΗΠΑ και τη Μεγάλη Βρετανία κατά την εποχή εκείνη. Μετά την κυκλοφορία στις ΗΠΑ το 1965 μιας τηλεοπτικής ταινίας σε σκηνοθεσία Jean-Christophe Averty, η οποία αφιερώθηκε στα τραγούδια της Γκαλ, η τελευταία προσκλήθηκε από την Walt Disney να εμφανιστεί ως Αλίκη στη μουσική ταινία Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων, αφότου είχε ήδη ενσαρκώσει την Αλίκη σε καρτούν το 1951. Αν και η Γκαλ επέμενε ότι δεν ήθελε να εμπλακεί με τον κινηματογράφο, αυτό ήταν το μόνο έργο που της άρεσε. Το έργο ακυρώθηκε μετά τον θάνατο του Disney το 1966. Το 1966 η Γκαλ εμφανίστηκε στην τηλεοπτική ταινία Viva Morandi, που έγινε στο ίδιο καλούπι με την ταινία του Φεντερίκο Φελλίνι Giulietta degli Spiriti ("Juliet of the Spirits"). Ενσάρκωσε τη "La Grâce" μαζί με την Christine Lebail, που ενσάρκωσε τη "La Pureté", και οι δυο να τραγουδούν το "Les Sucettes" σε ένα κομμάτι που του δόθηκε το όνομα "Fantasy", σε μια ξεκάθαρη αναφορά στα σεξουαλικά υπονοούμενα του τραγουδιού. Εμφανίστηκε στην οθόνη το 1993 σε μια κινηματογραφική συνεργασία με την καλύτερη φίλη της, σκηνογράφο Telsche Boorman. Αυτό το έργο δεν ολοκληρώθηκε ποτέ εξαιτίας του θανάτου της Boorman το 1996. Στην ταινία Gainsbourg (Vie héroïque), που κυκλοφόρησε στη Γαλλία τον Ιανουάριο του 2010 και βασίστηκε στο μυθιστόρημα του συγγραφέα-σκηνοθέτη Joann Sfar, η Sara Forestier ενσάρκωσε την Γκαλ. Το 1966 το παιδικό τραγούδι της "Les Leçons particulières" ("Private lessons") ήταν το θέμα της δημόσιας φήμης και δυσαρέσκειας ; το ίδιο συνέβη όταν ο Jean-Christophe Averty δημιούργησε τη χορογραφία με μια ομάδα ανδρών για να απεικονίσει ένα άλλο παιδικό τραγούδι της, το "J'ai retrouvé mon chien" ("I've found my dog"), στο τηλεοπτικό πρόγραμμά του Les Raisins verts ("Green grapes"). Στις αρχές του 1967, η Γκαλ τραγούδησε ένα ντουέτο με τον Maurice Biraud, La Petite, το οποίο περιγράφει την άρρωστη επιθυμία ενός νεαρού κοριτσιού από έναν φίλο του πατέρα της. Η διαμάχη που προέκυψε για αυτό το τραγούδι επισκίασε την κυκλοφορία του τραγουδιού Néfertiti του Gainsbourg από την Γκαλ την ίδια χρονιά. Το επόμενο single της Γκαλ ηχογραφήθηκε υπό την ενορχήστρωση του Άγγλου συνθέτη David Whitaker. Οι νέοι συγγραφείς Frank Thomas και Jean-Michel Rivat ήρθαν στο προσκήνιο. Έγραψαν το Bébé requin (Baby Shark), ένα τραγούδι που επέφερε μέτρια επιτυχία στην Γκαλ. Ακολούθησε το τραγούδι Teenie Weenie Boppie, και αυτό από τον Gainsbourg, που περιγράφηκε ως "ένας περίεργος ήχος με θέμα ένα ταξίδι το οποίο με κάποιο τρόπο αναφέρει τον Μικ Τζάγκερ". Ο Gainsbourg τότε τραγούδησε ένα αντι-καπιταλιστικό τραγούδι με την Γκαλ, Qui se souvient de Caryl Chessman? ("Anyone remember Caryl Chessman?") Ο Στιούαρτ Μέισον έγραψε για αυτή την περίοδο : "Η ψυχεδελική εποχή βρήκε την Γκαλ, υπό την καθοδήγηση του Gainsbourg, να τραγουδά συνεχώς περίεργα τραγούδια" Ο επόμενος δίσκος της C'est toi que je veux ("It's You That I Want"), μαζί με τον Whitaker, απέτυχε ξανά να κάνει αίσθηση. Με μια πληθώρα ηχογραφήσεων στα τέλη της δεκαετίας του 1960, κανένα από αυτά να μην γίνεται επιτυχία, και κάνοντας τη μετάβαση από την εφηβεία στον ενήλικα καλλιτέχνη, η Γκαλ αντιμετώπισε μερικές προκλήσεις καθ'αυτή την περίοδο μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1970. Ο Μέισον έγραψε :Μην όντας πλέον έφηβη, αλλά χωρίς μια νέα προσωπικότητα για να επαναπροσδιορίσει τον εαυτό της, (και χωρίς τη βοήθεια του Gainsbourg, που αφιέρωνε τον χρόνο του στους δικούς του δίσκους και στη σύζυγό του Τζέιν Μπέρκιν), η Γκαλ αγωνίστηκε επίπονα τόσο εμπορικά όσο και καλλιτεχνικά. Μια αλλαγή στο όνομα από Philips σε BASF το 1972 δεν άλλαξε τα πράγματα ..." Παρόλο που αγωνίζονταν να πετύχει στην πατρίδα της, η Γκαλ συχνά ηχογραφούσε τραγούδια στη Γερμανία από το 1966 μέχρι το 1972, μαζί με τον συνθέτη και διευθυντή ορχήστρας Werner Müller. Είχε μια πετυχημένη καριέρα στη Γερμανία με τραγούδια των Horst Buchholz και Giorgio Moroder: Love, l'amour und Liebe (1967), Hippie, hippie (1968), Ich liebe dich, so wie du bist (I love you the way you are) (1969) και Mein Herz kann man nicht kaufen (My heart is not for sale) (1970). Μερικές από τις άλλες γερμανικές επιτυχίες της ήταν : Haifischbaby (Bébé requin), Die schönste Musik, die es gibt (The most beautiful music there is/Music To Watch Girls By), Was will ein Boy (What does a boy want?) (1967), Ja, ich sing (Yes, I sing), A Banda (Zwei Apfelsinen im Haar) (Two oranges in my hair), Der Computer Nr. 3 (1968), Ein bisschen Goethe, ein bisschen Bonaparte (A little Goethe, a little Bonaparte), I like Mozart(1969), Dann schon eher der Piano player (Then rather the piano player) (1970), Komm mit mir nach Bahia, Miguel (Come with me to Bahia, Miguel) (1972). Η Γκαλ ξελογιάστηκε από τη μουσική του Berger όταν άκουσε το τραγούδι του "Attends-moi" το 1973. Κατά τη διάρκεια μιας ραδιοφωνικής εκπομπής, η Γκαλ ρώτησε τη γνώμη του για τα τραγούδια που ο τότε παραγωγός της ήθελε να ηχογραφεί. Παρόλο που ήταν ανήσυχος για την ποιότητα των τραγουδιών, δεν ετίθετο θέμα συνεργασίας. Έξι μήνες αργότερα, το 1974, αφού έκανε τα φωνητικά για το τραγούδι "Mon fils rira du rock'n'roll" στον καινούριο δίσκο του Berger, ο μάνατζερ της Γκαλ ζήτησε από αυτόν να της γράψει τραγούδια. Η Γκαλ είχε ήδη αποφασίσει ότι "θα είναι αυτός και κανένας άλλος". Το 1974 το "La Déclaration d'amour" ήταν το πρώτο τραγούδι από μια σειρά επιτυχιών που σηματοδότησε μια καμπή στην καριέρα της Γκαλ. Στο μεταξύ, οι δυο καλλιτέχνες, των οποίων η σχέση έγινε κάτι παραπάνω από μουσική, παντρεύτηκαν στις 22 Ιουνίου 1976. Μετά τον γάμο τους, η Γκαλ τραγούδησε μόνο τραγούδια του Berger. Έμειναν παντρεμένοι μέχρι τον θάνατό του το 1992. Η Pauline, το μεγαλύτερο παιδί της Γκαλ με τον Michel Berger, διαγνώστηκε με κυστική ίνωση αμέσως μετά τη γέννησή της. Η Γκαλ και ο Berger αποφάσισαν να αφήσουν τις ελπίδες τους στην πρόοδο της ιατρικής έρευνας και να κρατήσουν τα στοιχεία για την κατάσταση υγείας της Pauline κρυφά από το ευρύ κοινό. Σύναψε ένα ειδικό σύμφωνο με τον σύζυγό της ώστε να εναλλάσσουν τις επαγγελματικές τους υποχρεώσεις προκειμένου να φροντίζουν την κόρη τους με την ελπίδα ότι θα βρεθεί μια θεραπεία. Η Pauline πέθανε το Δεκέμβριο του 1997 εξαιτίας αυτού. Τον Απρίλιο του 1993 διαγνώστηκε ότι η Γκαλ είχε καρκίνο του μαστού, ο οποίος θεραπεύτηκε με επιτυχία. Μετά τον θάνατο της κόρης της, η Γκαλ έκανε περιστασιακές δημόσιες εμφανίσεις. Ο γιος της Raphaël είναι μουσικός. Ως ένδειξη προσφοράς στην καριέρα της, μια ταινία ντοκιμαντέρ γυρίστηκε το 2001, France Gall par France Gall ("France Gall from France Gall"). Εκατομμύρια άνθρωποι παρακολούθησαν το ντοκιμαντέρ όταν προβλήθηκε στη γαλλική τηλεόραση εκείνη τη χρονιά. Η Γκαλ εμφανίστηκε το 2007 στο ντοκιμαντέρ του καναλιού France 2, Tous pour la musique ("All For Music"), σηματοδοτώντας την 15η επέτειο από τον θάνατο του Michel Berger. Ήταν διευθύντρια του γαλλικού φιλανθρωπικού ιδρύματος Coeurs de Femmes ("Women's Hearts") και τακτική παίκτης πόκερ μέχρι τον θάνατό της. Η Γκαλ πέθανε από μια λοίμωξη στο Αμερικανικό Νοσοκομείο του Παρισιού, στο Νεϊγύ-συρ-Σεν, σε ηλικία 70 ετών. "Ne sois pas si bête" (Σεπτέμβριος 1963) "Laisse tomber les filles" (1964) "Sacré Charlemagne" (1964) "N'écoute pas les idoles" (1964) "Laisse tomber les filles" (1964) "Poupée de cire, poupée de son" (1965) "Attends ou va-t'en" (1965) "Baby pop" (1966) "Les sucettes" (1966) "Bébé requin" (1967) "Toi que je veux" (1967) "La déclaration" (Μάιος 1974) "Mais aime la" (Οκτώβριος 1974) "Comment lui dire?" (1975) "Ce soir je ne dors pas" (Απρίλιος 1976) "Ca balance pas mal à Paris" (ντουέτο με τον Michel Berger) (Ιούνιος 1976) "Musique" (Μάιος 1977) "Si, maman si" (Οκτώβριοςr 1977) "Le meilleur de soi-même" (Ιανουάριος 1978) "Viens je t'emmène" (Μάρτιος 1978) "Besoin d'amour" (Ιανουάριος 1979) "Il jouait du piano debout" (Ιούνιος 1980) "Bébé, comme la vie" (Οκτώβριος 1980) "Les Aveux / Donner pour donner" (ντουέτο με τον Elton John, Οκτώβριος 1980) "Tout pour la musique / Résiste" (Οκτώβριος 1981) "Amor También (Tout le monde chante)" (Μάιος 1982) "Débranche" (6 Απριλίου 1984) "Hong Kong Star" (17 Σεπτεμβρίου 1984) "Calypso" (4 Φεβρουαρίου 1985) "Cézanne peint" (20 Μαΐου 1985) "Babacar" (3 Απριλίου 1987) "Ella, elle l'a" (24 Αυγούστου 1987) "Évidemment" (7 Μαρτίου 1988) "Papillon de nuit" (12 Σεπτεμβρίου 1988) "La chanson d'Azima" (20 Μαρτίου 1989) "Laissez passez les rêves" (29 Μαΐου 1992) "Superficiel et léger" (12 Οκτωβρίου 1992) "Les élans du coeur" (15 Ιανουαρίου 1993) "Mademoiselle Chang (live)" (6 Μαΐου 1993) "Si, maman si (live)" (5 Νοεμβρίου 1993) "Il jouait du piano debout (live)" (Δεκέμβριος 1993) "La négresse blonde (live)" (2 Φεβρουαρίου 1994) "Paradis Blanc (live)" (15 Μαρτίου 1994) "Les princes des villes" (14 Νοεμβρίου 1994) "Plus haut" (15 Μαρτίου 1996) "Privée d'amour" (5 Νοεμβρίου 1996) "Message personnel" (25 Οκτωβρίου 1996) "Résiste (remix)" (14 Φεβρουαρίου 1997) "Attends ou va-t'en (live)" (15 Μαΐου 1997) "La seule chose qui compte" (20 Αυγούστου 2004) France Gall (1976) Dancing disco (1977) France Gall Live (live album1978) Starmania (various artists) (16 Οκτωβρίου 1978) Paris, France (1980) Tout pour la musique (1981) Palais des Sports (live album, 1982) Débranche (1984) France Gall au Zénith (live album, 1985) Babacar (1987) Le Tour de France 88 (live album, 1988) Double jeu (με τον Michel Berger, 1992) Simple je (Débranchée à Bercy 93) (live album, 1993) Simple je (Rebranchée à Bercy 93) (live album, 1994) France (1996) Concert public (Olympia) / concert privé (concert acoustique) (1997) Βιογραφία της France Gall Αφιέρωμα στο Gainsbourg: France Gall | Η Φρανς Γκαλ (Isabelle Geneviève Marie Anne "France" Gall, Παρίσι, 9 Οκτωβρίου 1947 – Παρίσι, 7 Ιανουαρίου 2018) ήταν Γαλλίδα τραγουδίστρια. Κέρδισε την πρώτη θέση στον Διαγωνισμό Τραγουδιού Eurovision 1965. Ήταν παντρεμένη, και είχε μια πετυχημένη καλλιτεχνική καριέρα, μαζί με τον Γάλλο τραγουδιστή-στιχουργό Μισέλ Μπερζέ, μέχρι τον θάνατό του. Το ζευγάρι είχε δυο παιδιά. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%81%CE%B1%CE%BD%CF%82_%CE%93%CE%BA%CE%B1%CE%BB |
Σι Γιούνγκ Σιν | Ο Σεβάσμιος Σι Γιουνγκ Σιν γεννήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 1965, στην πόλη Γίνγκσανγκ της επαρχίας Ανχουέι (κινεζικά: 安徽颍上县; πινγίν: Ānhuī Yĭng shàng) και το λαϊκό του όνομα ήταν Λίου Γινγκτσένγκ (κινεζικά: 刘应成; πινγίν: Liú yīng chéng). Οι γονείς του πιστοί στο βουδισμό, επηρέασαν τον Γινγκτσένγκ από πολύ νεαρή ηλικία να ασχοληθεί με θέματα του Βουδικού Δόγματος, αφιερώνοντας όλο τον ελεύθερο χρόνο του στη μελέτη των ιερών κειμένων σε αντίθεση με τα άλλα παιδιά της ηλικίας του. Ο ναός Σαολίν υπήρξε το κομβικό σημείο που θα του άλλαζε τη ζωή για πάντα. Το 1981, σε ηλικία 16 ετών, πήρε τη μεγάλη απόφαση, να αποχαιρετήσει τους γονείς του και ξεκίνησε το μακρύ ταξίδι από την Ανχουέι στην επαρχία Χενάν, για να γίνει μοναχός στο μοναστήρι Σαολίν. Μετά από αρκετές δυσκολίες και υπομονή, γίνεται δεκτός από τον Σεβάσμιο Δάσκαλο και Υπηρεσιακό Αρχιερέα του Μοναστηριού, Σι Σιντζένγκ (κινεζικά: 释行正; πινγίν: Shì Xíngzhèng, 1914 - 1987) και χειροτονείται από τον Σεβάσμιο Σι Χέι Φα, Ηγούμενο του ναού του Λευκού Αλόγου. Για να διευρύνει τις ιερατικές του γνώσεις, στάλθηκε για να μελετήσει και να διδαχθεί σε άλλα Μοναστήρια της Κίνας, όπως το ναό της Μεγάλης Φιλανθρωπίας στο Πεκίνο (κινεζικά: 北京广济寺; πινγίν: Běijīng guǎng jì sì), το ναό των Εννέα Βουνών στην επαρχία Ανχουέϊ (κινεζικά: 安徽九华山; πινγίν: Ānhuī jiǔ huàshān), όπου λέγεται ότι κατοικούσε ο Βοδισάτβα Κσιτιγκάρμπα και το ναό του Συννέφου στην επαρχία Τσιανγκσί (κινεζικά: 江西云居山; πινγίν: Jiāngxī yún jū shān). Το Σεπτέμβριο του 1984, έλαβε το πλήρες χρίσμα του μοναχού στο ναό της Ολικής Φώτισης στην επαρχία Τσιανγκσί (κινεζικά: 江西普照寺; πινγίν: Jiāngxī pǔzhàosì). Το 1986, ιδρύει το Ινστιτούτο Ερευνών Πολεμικών Τεχνών του Σαολίν, συγγράφοντας και εκδίδοντας κείμενα σχετικά με το Σαολίν Κουνγκ Φου, ενώ παράλληλα, ξεκινάει και την Ομάδα Μαχητών Μοναχών Σαολίν, η οποία τον Ιούνιο του 1989, ξεκινά την πρώτη περιοδεία της, με παραστάσεις σε ολόκληρη την Κίνα. Μετά το θάνατο του δασκάλου του Σι Σιντζένγκ, το 1987, αναλαμβάνει καθήκοντα διαχείρισης και λειτουργίας του ναού Σαολίν. Ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια που είχε να αντιμετωπίσει ως επικεφαλής του Σαολίν ήταν και η ανεξέλεγκτη χρήση του ονόματος του Ιερού Μοναστηριού κι ότι αυτό πρεσβεύει, σε προϊόντα ευρείας κατανάλωσης όπως μπίρες, λουκάνικα, αυτοκίνητα, μα ιδιαίτερα σε σχολές πολεμικών τεχνών. Το 1994, καταφέρνει να κερδίσει την αγωγή για τα λουκάνικα Σαολίν και την παράνομη χρήση του ονόματος. Ήταν η πρώτη προσπάθεια που είχε κάνει ποτέ ο ναός Σαολίν, για να προστατέψει την Άυλη κληρονομιά του. Τον Αύγουστο του 1995, συγγράφει και κυκλοφορεί τον πρώτο τόμο από τη συλλογή «Δροσιά του Τσαν» (κινεζικά: 禅露集; πινγίν: Chán lù jí) και τον επόμενο μήνα διοργανώνει την τελετή για την επέτειο των 1500 χρόνων από την ίδρυση του ναού Σαολίν. Παράλληλα, πραγματοποιείται και παγκόσμια σύνοδος για την επέτειο, με συγγράμματα και εκδόσεις περί του θέματος. Το Υπουργείο Τηλεπικοινωνιών της Κίνας, εξέδωσε για το γεγονός αυτό μια σειρά αναμνηστικών γραμματοσήμων. Το 1996, ξεκίνησε μία περιοδεία στα ιερά μέρη του βουδισμού, ένα ιερό προσκύνημα σε μία προσπάθεια αναζωπύρωσης του Βουδισμού. Επισκέφθηκε το Χονγκ Κονγκ, την Ταϊλάνδη, το Νεπάλ και την Ινδία, με ένα οδοιπορικό στα μέρη που γεννήθηκε, φωτίστηκε, δίδαξε και απεβίωσε ο Βούδας. Τη βουδιστική αυτή αποστολή συνέχισε το 1999, με ιερό προσκύνημα στην Άνγκορ Βατ στην Καμπότζη και το 2000, στη Σρι Λάνκα. Στις 19 Αυγούστου του 1999, ο μοναχός Σι Γιουνγκ Σιν χρίστηκε επίσημα ως ο 30ος Ηγούμενος του ναού Σαολίν του βουνού Σονγκ, με μεγαλοπρεπή Βουδιστική συνέλευση που διήρκεσε δύο ημέρες. O τελευταίος επίσημος Ηγούμενος του Σαολίν ήταν ο Σεβάσμιος Γιονγκ Γυ (κινεζικά: 纯白永玉; πινγίν: chúnbáiyŏngyù), ο οποίος εξαφανίστηκε το 1664, μετά από τη καταστροφή του ναού Σαολίν από τον Λι Τζιτσένγκ (κινεζικά: 李自成; πινγίν: Lĭ Zìchéng, 1606 - 1645) το 1641 και το χαμό όλων των Μαχητών Ιερέων (κινεζικά: 僧兵; πινγίν: sēngbīng), αφήνοντας έτσι το Ιερό Μοναστήρι χωρίς διάδοχο. Για το λόγο αυτό η γενιά των Αρχιερέων συνεχίστηκε από τη γενιά Γιουνγκ (κινεζικά: 永; πινγίν: yŏng). Ο Σεβάσμιος Ηγούμενος Σι Γιουνγκ Σιν εκτιμάται ως ένας από τους κορυφαίους μελετητές του Βουδισμού Τσαν (κινεζικά: 禅佛; πινγίν: Chánfó). Από την εγκαθίδρυσή του το 1999 έως σήμερα έχει επιτελέσει ένα απίστευτο έργο με γενική ανακαίνιση του μοναστηριού, την αναστήλωση κατεστραμμένων κτιρίων όπως η αίθουσα Ντάρμα και ο πύργος της Καμπάνας, αλλά και τη κατάρτιση και ταξινόμηση των πολιτιστικών κειμηλίων του ναού. Ως κορυφαίο του επίτευγμα, μπορεί να θεωρηθεί η ανάδειξη του ναού Σαολίν ως τόπου προστασίας παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς από την Ουνέσκο (UNESCO]. Μία προσπάθεια που ξεκίνησε το 2002 και ολοκληρώθηκε τον Αύγουστο του 2010, με την καταγραφή του ναού Σαολίν, του Κοιμητηρίου Σαολίν και του ναού του Προγόνου, στη λίστα προστατευόμενων μνημείων παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς. Ο Σεβάσμιος Ηγούμενος Σι Γιουνγκ Σιν ξεκαθάρισε, ότι ο Πολιτισμός Σαολίν δεν είναι μόνο το Σαολίν Κουνγκ Φου. Αυτό, μειώνει το Σαολίν μετατρέποντας το από ένα βουδιστικό μοναστήρι (κινεζικά: 寺院; πινγίν: sìyuàn) σε μια απλή σχολή πολεμικών τεχνών (κινεζικά: 武校; πινγίν: wǔxiào). Η αρχική έμφαση της Κουλτούρας του Σαολίν (κινεζικά: 少林文化; πινγίν: Shàolín Wénhuà) εντοπίζεται στη μελέτη του Βουδισμού Τσαν (κινεζικά: 禅究; πινγίν: Chánjiū), την Παραδοσιακή Ιατρική (κινεζικά: 医 ; πινγίν: Yī), τις Πολεμικές Τέχνες (κινεζικά: 武功 ; πινγίν: Wǔgōng) κα τις Τέχνες (κινεζικά: 艺; πινγίν: yì) που ονομάζονται «Οι 4 Θησαυροί του Σαολίν» (κινεζικά: 少林四宝; πινγίν: Shàolín Sìbǎo) ή «Τέσσερις Θησαυροί της Μελέτης του Σαολίν» (κινεζικά: 少林文房四宝; πινγίν: Shàolín wénfángsìbǎo). Ξεκινώντας μια εκστρατεία πολιτιστικών ανταλλαγών, ο Σεβάσμιος Σι Γιουνγκ Σιν, κατάφερε την παγκόσμια προβολή του ναού Σαολίν. Πολλά εξέχοντα δημόσια πρόσωπα και παγκόσμιες προσωπικότητες επισκέφθηκαν το ναό Σαολίν, ανάμεσά τους ο τέως Πρόεδρος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, Κόμης Ζακ Ρογκ και ο Ρώσσος Πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν, ενώ τον ίδιο και τις πολιτιστικές αποστολές του Σαολίν υποδέχθηκαν η Βασίλισσα Ελισάβετ Β΄, ο Νέλσον Μαντέλα, ο Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄ και ηγέτες πολλών κρατών ανά την υφήλιο, ακόμα και διάσημα πανεπιστημιακά ιδρύματα. Το όραμα του Ηγούμενου Σι Γιουνγκ Σιν για την πλήρη αποκατάσταση και αναστήλωση του ναού Σαολίν, η επαναφορά του Βουδικού Πνεύματος σε αυτό, η δημιουργία βάσεων για τη διαιώνιση των Αρχαίων Τεχνών του Σαολίν και η διαφύλαξη του Τιμημένου ονόματος του Δοξασμένου Μοναστηριού, είναι πλέον γεγονός. Shi Yong Xin (2010). Shaolin Temple in My Heart. China Intercontinental Press (Beijing 2013). ISBN 978-7508525037. Shi Yong Xin (2008). Buddha in My Heart: Zen abbot Shi Yongxin Quotations (我心我佛：释永信方丈禅语录). Hua Ling Press (Beijing). ISBN 978-7801785107. Shi Yong Xin (2013). Buddha-Nature: A Permanency Inherent in Human Psyche Religious Dicta of the Right Reverend Shi Yongxin, Order of Buddhist Ch'an Abbot of Shaolin Monastery. China Intercontinental Press (Beijing 2013). ISBN 978-7508526089. Zong Wenlong (2012). Shaolin Abbot Shi Yongxin (少林方丈释永信). Edition Braus (Berlin). ISBN 978-3862280469. Shahar, Meir (2008), The Shaolin Monastery: History, Religion and the Chinese Μartial Arts, University of Hawaii Press, ISBN 978-0-8248-3110-3. Γνωσιακή Βάση Thought History & Culture: The Shaolin Monks, Warriors of the Chinese Monastery Overseas Chinese Language and Culture Education Online, δικτυακός τόπος (Κινέζικα) China.com ειδησεογραφικός και πληροφοριακός δικτυακός τόπος (Κινέζικα, Αγγλικά) Επίσημος δικτυακός τόπος του ναού Σαολίν (Κινέζικα, Αγγλικά) | Ο Σεβάσμιος Δάσκαλος Σι Γιουνγκ Σιν (κινεζικά: 释永信法师; πινγίν: Shì Yǒngxìn, 1965 - ), είναι ο Καθηγούμενος (κινεζικά: 少林方丈; πινγίν: Shàolín fāng zhang) του ναού Σαολίν του Σονγκσάν (κινεζικά: 嵩山少林寺; πινγίν: Sōngshān Shàolín Sì) από τις 20 Αυγούστου, 1999, ως ο τριακοστός διάδοχος του Σεβάσμιου Σι Σιντζένγκ (κινεζικά: 释行正; πινγίν: Shì Xíngzhèng, 1914- 1987). Ο Σεβάσμιος Δάσκαλος Σι Γιουνγκ Σιν ανάμεσα σε άλλα, είναι μέλος της Κινεζικής Λαϊκής Πολιτικής Συμβουλευτικής Διάσκεψης (CPPCC) της Επαρχίας Χενάν, Διευθυντής της Βουδιστικής Ένωσης Κίνας, Πρόεδρος της Βουδιστικής Ένωσης της Επαρχίας Χενάν και Διευθυντής της Επιτροπής Εξωτερικής Επικοινωνίας της Βουδιστικής Ένωσης Κίνας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B9_%CE%93%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CE%B3%CE%BA_%CE%A3%CE%B9%CE%BD |
Bad Romance | Η κύρια ιδέα του βίντεο είναι η απαγωγή της Gaga από μοντέλα που την εθίζουν και στη συνέχεια την πουλάνε στη Ρωσική μαφία για εκατομμύρια Ρούβλια. Όλη η ιστορία είναι γυρισμένη σε ένα εντελώς λευκό λουτρό. Το βίντεο ξεκινάει με την Gaga να κάθεται σε ένα θρόνο, περιτριγυρισμένη από ανθρώπους και φορώντας ένα ζευγάρι γυαλιά από ξυράφι και την περούκα που φοράει στο εξώφυλλο του άλμπουμ. Έχει το χέρι της σε ένα iPod ηχείο και αφού πατάει το κουμπί σταματάει η εισαγωγή και ξεκινάει το τραγούδι. Ξαφνικά μπαίνει φως στο δωμάτιο κι εκείνη θαμπώνεται. Στη συνέχεια το πλάνο μεταφέρεται στους φωτισμένους τοίχους και σε μια τζαμαρία που γράφει "Bath Haus of GaGa". Μέχρι να αρχίσει το πρώτο κουπλέ, μια ομάδα χορευτών βγαίνουν σαν τέρατα από μεγάλα άσπρα κουτιά που μοιάζουν με φέρετρα και γράφουν "Mons†er". Σε κάποια πλάνα εμφανίζεται και η ίδια να τραγουδάει με μαύρα ρούχα και γυαλιά σε έναν καθρέφτη, φορώντας μια κορώνα. Όταν αρχίσει το ρεφρέν βρίσκεται στο κέντρο του δωματίου και χορεύει, περιβαλλόμενη από συγχρονισμένους χορευτές. Στο μεταξύ τα πλάνα δείχνουν τη Gaga επίσης να βρίσκεται σε μια μπανιέρα και δύο γυναίκες να τις σκίζουν τα ρούχα, να την τραβάνε και να την αναγκάζουν να πιεί ένα ποτήρι βότκα. Σε άλλη εμφάνισή της, που πιθανώς συμβολίζει τη συνείδησή της νιώθει φοβισμένη και δακρύζει. Όταν αρχίσει το δεύτερο κουπλέ, η Gaga φοράει ένα φόρεμα με διαμάντια και εξαναγκάζεται να χορέψει για μια ομάδα Ρώσων που θέλουν να την αγοράσουν. Στη συνέχεια πλησιάζει τον κεντρικό και χορεύει για εκείνον, καθώς αυτός πίνει βότκα. Όταν αρχίσει το δεύτερο ρεφρέν, εκείνος πιέζει ένα κουμπί και μια σειρά από λάπτοπ δείχνουν ότι πουλήθηκε για 1.000.000$. Μετά το ρεφρέν, η Gaga βρίσκεται στο κέντρο ενός βάθρου, με μαύρα εσώρουχα και διαμάντια, ενώ γύρω της υπάρχουν άντρες από την προηγούμενη σκηνή. Στη γέφυρα του τραγουδιού η Gaga βρίσκεται μόνη της σε σκοτεινό πλάνο και περπατάει σε ψηλά χρυσά παπούτσια, με ένα ολόχρυσο φόρεμα. Συγχρόνως τα πλάνα τη δείχνουν να περιστρέφεται, φορώντας ένα ασημί φόρεμα που θυμίζει τροχιά. Στο δεύτερο μέρος της γέφυρας, η Gaga πλησιάζει τον Ρώσω που την εξαγόρασε ενώ αυτός είναι καθισμένος σε ένα κρεβάτι. Αυτή φοράει μια γούνα από ψεύτικη λευκή αρκούδα και εσώρουχα, ενώ βγάζει τα γυαλιά της. Η συνείδησή της ξαναεμφανίζεται. Όταν αρχίζει το ρεφρέν, το κρεβάτι παίρνει φωτιά. Το πλάνο αλλάζει και η Gaga χορεύει μαζί με χορευτές ντυμένους στα κόκκινα. Στο τέλος χειροκροτούν ρυθμικά και τα φώτα σβήνουν, καθώς το τραγούδι τελειώνει. Στην έξοδο του τραγουδιού συνεχίζει η μουσική της εισαγωγής, ενώ η Gaga είναι ξαπλωμένη φορώντας σουτιέν που βγάζει σπίθες μαζί με έναν καμμένο σκελετό. Lady Gaga : Video : Bad Romance Interscope Records | To Bad Romance είναι ένα τραγούδι της Αμερικανίδας ποπ τραγουδίστριας Lady Gaga, το οποίο συμπεριλήφθηκε στο The Fame Monster, το 2009. Το τραγούδι, κυκλοφόρησε και σε single την ίδια χρονιά, το οποίο σημείωσε μεγάλη εισπρακτική επιτυχία. Σε 18 χώρες έπιασε το νούμερο 1 στα chart, ενώ στα αμερικανικά Billboard Hot 100, έφτασε το νούμερο 2. Στις ΗΠΑ, επίσης, έγινε 11 φορές πλατινένιο. Παγκοσμίως, πούλησε 12 εκατομμύρια αντίτυπα, γεγονός που το καθιστά ως ένα από τα πιο επιτυχημένα σε πωλήσεις όλων των εποχών.Το τραγούδι συνδυάζει είδη μουσικής όπως Techno και house, καθώς και στοιχεία από 80s και 90s. Μερικοί στίχοι του κομματιού περιέχουν και γαλλικά. Το κομμάτι κέρδισε και δύο Grammy Awards, ένα στην κατηγορία Καλύτερη Γυναικεία Φωνητικά σε Ποπ Τραγούδι και ένα στην κατηγορία Καλύτερο Μικρού Μήκους Μουσικό Βίντεο. Επίσης κέρδισε και 7 Βραβεία MTV Video Music Awards. Γενικότερα, το video clip έλαβε καλές κριτικές, όχι μόνο για το περιεχόμενό του, αλλά και για τη σκηνοθετική του προσέγγιση. Με τους αναγνώστες του Billboard, να το κρίνουν το καλύτερο video clip της δεκαετίας του 2000. | https://el.wikipedia.org/wiki/Bad_Romance |
Μπάσκετμπολ Τσάμπιονς Λιγκ 2017–18 | Συνολικά 56 ομάδες από 32 χώρες συμμετείχαν στο Μπάσκετμπολ Τσάμπιονς Λιγκ 2017–18. Το Final Four διεξήχθη στις 4-6 Μαΐου 2018. Η κλήρωση των ημιτελικών πραγματοποιήθηκε στις 12 Απριλίου 2018. Στις 5 Απριλίου, το Κλειστό ΟΑΚΑ, Αθήνα, Ελλάδα, ανακοινώθηκε ως ο χώρος διεξαγωγής του Final Four 2018. Ευρωλίγκα ανδρών 2017-18 Επίσημος ιστότοπος | Το Μπάσκετμπολ Τσάμπιονς Λιγκ 2017–18 είναι η δεύτερη περίοδος του Μπάσκετμπολ Τσάμπιονς Λιγκ, μιας πανευρωπαϊκής επαγγελματικής διασυλλογικής διοργάνωσης καλαθοσφαίρισης, η οποία δημιουργήθηκε από τη FIBA. Η διοργάνωση ξεκίνησε στις 19 Σεπτεμβρίου 2017 και θα ολοκληρωθεί στις 6 Μαΐου 2018. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%AC%CF%83%CE%BA%CE%B5%CF%84%CE%BC%CF%80%CE%BF%CE%BB_%CE%A4%CF%83%CE%AC%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%BF%CE%BD%CF%82_%CE%9B%CE%B9%CE%B3%CE%BA_2017%E2%80%9318 |
Σαλάμι | Το παραδοσιακό σαλάμι παρασκευάζεται από αλεσμένο κρέας (μοσχαρίσιο, χοιρινό ή από πουλερικά) και αλάτι, μπαχαρικά, σκόρδο, κρασί, διάφορα βότανα και ξύδι. Τα υλικά αναμειγνύονται και αφήνονται να ζυμωθούν για μια μέρα. Κατόπιν, το μείγμα τυλίγεται με ζωική ή μη φαγώσιμη συνθετική (από κυτταρίνη) μεμβράνη και αφήνεται στον αέρα να ξεραθεί. Για την επιτάχυνση της ζύμωσης και για να ξεκινήσει η διαδικασία ξήρανσης χρησιμοποιείται Θερμική επεξεργασία (γύρω στους 40°C). Υψηλότερες θερμοκρασίες (περίπου 60°C) χρησιμοποιούνται για να σταματήσει η ζύμωση όταν επιτευχθεί το επιθυμητό pH, αλλά τo προϊόν δεν μαγειρεύεται πλήρως (η θερμοκρασία φθάνει τους 70°C). Στη μεμβράνη προστίθενται ορισμένες φορές εξωτερικά φαγώσιμοι μύκητες (πενικίλιο) προκειμένου να προσθέσουν γεύση, να διευκολύνουν την ξήρανση και να παρεμποδίσουν την αλλοίωση. Λουκάνικο Παστουρμάς | Το σαλάμι είναι αλλαντικό και ο όρος χρησιμοποιείται για μια ποικιλία από ζυμωμένα και ξεραμένα στον αέρα λουκάνικα που παρασκευάζονται από διάφορα κρέατα. Παραδοσιακά το σαλάμι ήταν δημοφιλές στους Νοτιοευρωπαίους αγρότες γιατί μπορεί να διατηρηθεί για αρκετές μέρες σε θερμοκρασία δωματίου και γιατί ήταν φθηνό και εύκολα διαθέσιμο. Σε όλη την Ευρώπη παρασκευάζονται πολυάριθμες ποικιλίες από σαλάμι. Το όνομα του σαλαμιού προέρχεται από την ιταλική λέξη sale που σημαίνει αλάτι και αναφέρεται στο αλάτισμα (πάστωμα) ως μέσο διατήρησης του κρέατος. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CE%BB%CE%AC%CE%BC%CE%B9 |
Λουδοβίκος Γεώργιος Κάρολος της Έσσης-Ντάρμστατ | Γεννήθηκε στο Ντάρμστατ και ήταν ο πρωτότοκος γιος του Γεωργίου Γουλιέλμου, στρατηγού του Πρωσικού στρατού, και της Μαρίας Λουίζας Αλβερτίνας, κόρης του Χριστιανού Καρόλου Ράινχαρτ του Λάινινγκεν-Ντάγκσμπουργκ-Φάλκενμπουργκ. Ο πατέρας του ήταν διοικητής ενός συντάγματος στον Πρωσικό στρατό. Μικρότερος αδελφός του Λουδοβίκου Γεωργίου Καρόλου ήταν ο Γεώργιος Κάρολος. Ο ίδιος έγινε στρατάρχης του στρατού από περιοχές της πρώην Άνω Λωρραίνης, που ο Γερμανός βασιλιάς είχε ονομάσει Κύκλο της Άνω Λωρραίνης. Απεβίωσε το 1823 στο Ντάρμστατ, σε ηλικία 71 ετών. Νυμφεύτηκε πρώτα τη Φρηντερίκε Σμιτ, που απεβίωσε το 1803. Έπειτα τη Λουίζε Πφάχλερ, που απεβίωσε το 1821. Τέλος την Εύα Μαργκαρέτα Καίμμερερ φον Άντελσμπερκ. Gustav Lang: Ludwig Georg Karl, Prinz zu Hessen-Darmstadt. In: Hessische Biographien. In Verb. mit Karl Esselborn und Georg Lehnert, hrsg. v. Herman Haupt. Hessischer Staatsverlag, Darmstadt 1927 (Arbeiten der historischen Kommission für den Volksstaat Hessen). Neudruck, Dr. Martin Sändig oHG, Walluf 1973, S. 465-469. ISBN 350026820X. http://www.lagis-hessen.de/de/subjects/idrec/sn/bio/id/1338 | Ο Λουδοβίκος Γεώργιος Κάρολος (γερμ. Ludwig Georg Karl, 27 Μαρτίου 1749 - 26 Οκτωβρίου 1823) από τον Οίκο της Έσσης ήταν πρίγκιπας της Έσσης-Ντάρμστατ, στρατάρχης του Κύκλου του Άνω Ρήνου. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%BF%CE%B2%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%AC%CF%81%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%88%CF%83%CF%83%CE%B7%CF%82-%CE%9D%CF%84%CE%AC%CF%81%CE%BC%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%84 |
Βόννη | Η Βόννη είναι χτισμένη και στις δυο όχθες του Ρήνου, 30 χιλιόμετρα νότια της Κολωνίας και 60 χιλιόμετρα βόρεια του Κόμπλεντς (Koblenz). Το πιο ψηλό σημείο είναι το Πάφφελσμπεργκ (Paffelsberg) με ύψος 194,8 μέτρα, ενώ το πιο χαμηλό σημείο έχει ύψος 45,6 μ. Το μέγιστο μήκος της πόλης είναι 15 χλμ. στον άξονα Βορρά-Νότου, ο άξονας Ανατολής-Δύσης έχει μήκος 12,5 χλμ. Τα σύνορα της πόλης έχουν μήκος 61 χλμ. Η πόλη είναι χωρισμένη σε τέσσερις αστικές περιοχές: Μπαντ Γκόντεσμπεργκ (Bad Godesberg) Μπόιελ (Beuel) Βόννη (Bonn) Χάρντμπεργκ (Hardtberg). Η Βόννη έχει μακρά ιστορία. Το 1989 γιόρτασε τα 2000 χρόνια της. Στο διάστημα μεταξύ 16 π.Χ. και 12 π.Χ. Ρωμαίοι στρατιώτες ιδρύουν στον οικισμό των Ουβίων "Μπόνα" μια βάση για μονάδα αναγνώρισης στην αριστερή όχθη του Ρήνου. Η κίνηση αυτή των Ρωμαίων είχε σχέση με την εκστρατεία του Ρωμαίου στρατάρχη Ντρούζους (Drusus) κατά της Γερμανίας που ξεκίνησε το 12 π.Χ. Σύμφωνα με τον συγγραφέα Φλόρους (Florus), το 11 π.Χ. εγείρεται γέφυρα πάνω από τον Ρήνο, γεγονός που η πόλη πήρε ως αφετηρία για τον εορτασμό των 2000 χρόνων (νεότερες μελέτες φτάνουν στο συμπέρασμα ότι αυτή η γέφυρα τελικά ίσως και να μη υπήρξε ποτέ). Ενώ εκείνο το διάστημα η βάση ήταν μικρή σε μέγεθος, μετά την ήττα των Ρωμαίων υπό την καθοδήγηση του Βάρους το 9 από τις γερμανικές φυλές η κατάσταση θα αλλάξει ριζικά. Τις επόμενες δεκαετίες είχε στρατοπεδεύσει στην περιοχή ολόκληρη λεγεώνα (4.000-6.000 στρατιώτες). Το στρατόπεδο ανεγέρθηκε στο βόρειο τμήμα της σημερινής Βόννης. Γύρω από το στρατόπεδο μαζεύτηκαν πολλοί έμποροι και τεχνίτες. Με την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ήρθε και ο μαρασμός για τη Βόννη από τον 3ο αιώνα μέχρι και τις αρχές του Μεσαίωνα. Την εποχή των Φράγκων και ιδίως τον 9ο και 10ο αιώνα δημιουργήθηκε γύρω από τη μητρόπολη της Βόννης ένα πνευματικό κέντρο και στην περιοχή της σημερινής αγοράς ένας εμπορικός οικισμός. Μεγάλη σημασία για την παραπέρα εξέλιξη της πόλης είχε η έκβαση της σφαγής στο Βόρινγκεν (Worringen) το 1288. Μετά την ήττα τους, οι Πρίγκηπες Εκλέκτορες (Kurfürst) της Κολωνίας θα κάνουν τη Βόννη σταδιακά έδρα τους (παράλληλα με το Μπρυλ (Brühl) και το Πόπελσντορφ (Poppelsdorf)). Τα μεγαλόπρεπα κτίσματά τους θα προσδώσουν στην πόλη μια αίγλη του μπαρόκ. Η εποχή αυτή θα τελειώσει το 1794 με την κατάκτηση της πόλης από γαλλικά στρατεύματα. Από το 1798 ως το 1814 η Βόννη (αριστερή όχθη) θα αποτελέσει τμήμα της γαλλικής επικράτειας. Μετά την ήττα του Ναπολέοντα Α΄ η πόλη θα περιέλθει το 1815 στα χέρια των Πρώσων. Η πόλη θα επηρεαστεί τις επόμενες δεκαετίες από το Πανεπιστήμιο της Βόννης, που ιδρύθηκε το 1786, έκλεισε κατά την εποχή των Γάλλων και ξανάνοιξε το 1818. Η πόλη συνεχίζει να αναπτύσσεται και να μεγαλώνει με ραγδαίους ρυθμούς. Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η πόλη θα περιέλθει αρχικά στα χέρια των Άγγλων και αργότερα των Γάλλων μέχρι το 1926. Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος θα στοιχίσει τη ζωή σε περίπου 4.200 κατοίκους (2.700 από πολεμικές ενέργειες, 1.500 από βομβαρδισμούς), τα μέλη της Εβραϊκής κοινότητας αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πόλη ή μεταφέρθηκαν στα Ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπου θανατώθηκαν. Από τους περίπου 1600 καταδιωκόμενους Εβραίους, οι 770 θα βρουν τον θάνατο κατά τη διάρκεια του πολέμου. Η πόλη βομβαρδίστηκε σφοδρά, ιδίως την τελευταία χρονιά του πολέμου και περίπου 30% της πόλης καταστράφηκε ολοσχερώς. Τη νύχτα της 7ης Μαρτίου 1945 οι Αμερικανοί θα καταλάβουν την πόλη και στις 28 Μαΐου της ίδιας χρονιάς ανέλαβαν οι Βρετανοί τη διοίκηση. Μετά τον πόλεμο η πόλη αναπτύχθηκε ραγδαία, ιδίως μετά την απόφαση στις 3 Νοεμβρίου 1949 της νεοσυσταθείσας γερμανικής βουλής να γίνει η Βόννη η προσωρινή πρωτεύουσα της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας και όχι το φαβορί Φρανκφούρτη (Ψήφοι 33 προς 27). Μετά τη μετακόμιση της κυβέρνησης στο Βερολίνο η πόλη αλλάζει και πάλι πρόσωπο. Δημόσιες υπηρεσίες, μεγάλες ιδιωτικοποιημένες πρώην δημόσιες επιχειρήσεις όπως η Ντόιτσε Τέλεκομ ουντ Ποστ, διεθνείς οργανισμοί και το πανεπιστήμιο θέτουν τις βάσεις της καινούργιας εποχής. Το έμβλημα της Βόννης έχει στο πάνω μισό, ένα μαύρο σταυρό σε ασημί φόντο. Πρόκειται για τον σταυρό των Πριγκήπων Εκλεκτόρων (Kurfürst) της Κολωνίας, το οποίο συναντάται και σε εμβλήματα άλλων κοινοτήτων της μητροπολιτικής περιφέρειας Κολωνίας. Συμβολίζει τη στενή σχέση μεταξύ Βόννης και των Πριγκήπων Εκλεκτόρων της Κολωνίας. Το κάτω μισό δείχνει ένα χρυσό λιοντάρι σε κόκκινο φόντο. Το λιοντάρι ήταν παλιό σύμβολο του δικαστηρίου της Βόννης. Ιστορικά η Βόννη ήταν πόλη με πλειοψηφία καθολικού δόγματος. Τα τελευταία 75 χρόνια ωστόσο οι αναλογίες έχουν αλλάξει. Έτσι ενώ το 1925 80% του πληθυσμού ήταν καθολικοί, στα τέλη του 20ου αιώνα το ποσοστό αυτό μειώθηκε στο 45%. Περίπου 25% είναι προτεστάντες, ενώ 1/3 σχεδόν των κατοίκων ανήκει σε άλλες ή σε καμία θρησκεία. Γύρω στο 6% είναι μουσουλμάνοι. Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία στη Βόννη Στη Βόννη βρίσκεται το Μητροπολιτικό Γραφείο της Ιεράς Μητροπόλεως Γερμανίας και Εξαρχάτου Κεντρικής Ευρώπης. Στις αρχές του 1978 αποπερατώνεται το Μητροπολιτικό Κέντρο και ο Καθεδρικός Ναός της Αγίας Τριάδος στην πόλη, ο αγιασμός θα γίνει την Πεντηκοστή της ίδιας χρονιάς. Αρχιτέκτονας ήταν ο Γερμανός Κλάους Χαίνιχ (Klaus Hönig) που έζησε πρωτύτερα για δυο χρόνια στην Κρήτη για να μάθει τις ιδιαιτερότητες για την κατασκευή μιας ελληνορθόδοξης εκκλησίας. Το εσωτερικό της εκκλησίας, που έχει χωρητικότητα 400 πιστών, διαμορφώθηκε από καλλιτέχνες και τεχνίτες από την Ελλάδα. Οι αγιογραφίες με παραστάσεις κυρίως από την Παλαιά και Καινή Διαθήκη είναι έργο του ζωγράφου Χριστοφάνη Βουτσινά. Η Βόννη μεγάλωσε πολλές φορές μέσω συνενώσεων με τις γύρω κοινότητες. Γύρω στα 1900 η Βόννη είχε ήδη λάβει μεγάλες διαστάσεις, με αποτέλεσμα το 1904 να συνενωθεί με τις κοινότητες Πόππελσντορφ (Poppelsdorf), Έντενιχ (Endenich), Κέσενιχ (Κessenich) και Ντότενντορφ (Dottendorf). Με την αναδιοργάνωση των δήμων και κοινοτήτων στη Γερμανία την 1η Αυγούστου του 1969, ο αριθμός των κατοίκων σχεδόν διπλασιάζεται μόνο και μόνο με τη συνένωση των ανεξαρτήτων πόλεων Μπαντ Γκόντεσμπεργκ (Bad Godesberg) και Μπόιελ (Beuel). Την ίδια ημερομηνία θα συνενωθεί η πόλη και με άλλες γύρω κοινότητες για να πάρει τη μορφή που έχει και σήμερα. Με πάνω από 300.000 κατοίκους η Βόννη συγκαταλέγεται στις δέκα μεγαλύτερες πόλεις της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας. Το φράγμα των 100.000 κατοίκων έσπασε το 1939. Με τη μεταφορά της κυβέρνησης στο Βερολίνο τη δεκαετία του ’90, υπήρξε για μικρό διάστημα μια ελαφρά μείωση του πληθυσμού, η τάση αυτή αντιστράφηκε όμως και πάλι. Σήμερα η Βόννη είναι μια από τις λίγες γερμανικές μεγαλουπόλεις που παρουσιάζουν αύξηση πληθυσμού. Η πόλη της Βόννης έχει αδελφοποιηθεί με: Τελ Αβίβ – Γιάφα (Tel Aviv-Jaffa, Ισραήλ) (από το 1983) Πότσνταμ (Potsdam, Γερμανία) (από το 1988)Παραπέρα υπάρχουν και αδελφοποιήσεις των τεσσάρων αστικών περιοχών. Η αστική περιοχή της Βόννης (κέντρο πόλεως) έχει αδελφοποιηθεί με: Οξφόρδη (Oxford, Ηνωμένο Βασίλειο) (από το 1947) Μπούνταφοκ (Budafok, Ουγγαρία) (από το 1991) Οπόλε (Opole, Πολωνία) (από το 1997). Η Βόννη διαθέτει ένα μεγάλο αριθμό σημαντικών μουσείων. Η Ομοσπονδιακή Αίθουσα Τέχνης «Μπουντεσκουνστχάλε» (Bundeskunsthalle) και το Σπίτι της Ιστορίας «Χάους Ντερ Γκεσίχτε» (Haus der Geschichte) είναι από τη μέρα που άνοιξαν δυο από τα δέκα πρώτα μουσεία στη Γερμανία από άποψη επισκεπτών. Κάθε χρόνο τα επισκέπτονται πάνω από 500.000 επισκέπτες. Τα μουσεία αυτά, όπως και το Μουσείο Τέχνης «Κούνστμουζέουμ» (Kunstmuseum) κτίστηκαν στο τέλος της δεκαετίας του ’80 και αποτελούν λόγω της εγγύτητάς μεταξύ τους μαζί με το Γερμανικό Μουσείο Βόννης «Ντόιτσες Μουζέουμ Μπον» (Deutsches Museum Bonn), το Ινστιτούτο για Εξωτερικές Σχέσεις «ίφα» (ifa) και το Μουσείο Καίνιγκ (Museum Koenig) το λεγόμενο Μίλι των Μουσείων (Museumsmeile). Τα σπίτια γέννησης, κατοικίας και απεβίωσης ξακουστών προσωπικοτήτων έχουν γίνει επίσης μουσεία: Το σπίτι όπου γεννήθηκε ο συνθέτης Μπετόβεν (Beethoven) Το σπίτι όπου κατοικούσε ο ζωγράφος Άουγκουστ Μάκε (August Macke). Το σπίτι όπου κατοικούσε και πέθανε ο ιστορικός και φιλόσοφος Ερνστ Μόριτς Άρντ (Ernst Moritz Arndt). Το σπίτι όπου απεβίωσε ο συνθέτης Ρόμπερτ Σούμαν (Robert Schumann)Το Πανεπιστήμιο της Βόννης διαθέτει επίσης σωρεία μουσείων και συλλογών: εκτός από το Αιγυπτιακό Μουσείο (Ägyptisches Museum), το Ακαδημαϊκό Μουσείο Τέχνης (Akademisches Kunstmuseum) και το «Αριθμέουμ», υπάρχει και ο Βοτανικός Κήπος (Botanischer Garten), το Μουσείο Γκόλντφους (Goldfuß-Museum) και το Μουσείο Χόρστ Στέκελ (Horst-Stoeckel-Museum). Στη Βόννη βρίσκεται και το παγκόσμια πρώτο Μουσείο Γυναικών «Φραουενμουζέουμ» (Frauenmuseum) που ιδρύθηκε το 1981. Τη λίστα των μουσείων συμπληρώνουν το Μουσείο Ρηνανίας (Rheinisches Landesmuseum) και το Αστεροσκοπείο Βόννης. Στην κεντρική πλατεία «Μάρκτπλατς» (Marktplatz) βρίσκεται το 1798 ανεγερμένο σε στυλ ροκοκό Παλαιό Δημαρχείο (Altes Rathaus), ένα από τα σήματα κατατεθέν της πόλης. Εκεί κοντά βρίσκεται το παλάτι των Πριγκήπων Εκλεκτόρων (Kurfürst) της Κολωνίας, το «Κουρφύρστλιχες Σλος» (Kurfürstliches Schloss) που σήμερα είναι το κεντρικό κτήριο του Πανεπιστημίου της Βόννης. Στο προάστιο Πόπελσντορφ βρίσκεται το ομώνυμο παλάτι (Poppelsdorfer Schloss) που κτίστηκε το πρώτο μισό του 18ου αιώνα ως μέρος αναψυχής των Πριγκήπων Εκλεκτόρων. Ο κεντρικός σιδηροδρομικός σταθμός της πόλης χτίστηκε το 1883 με 1884 και έχει κριθεί διατηρητέο. Άλλο σήμα κατατεθέν της Βόννης είναι και η μητρόπολη, το «Μύνστερ». Στην εκκλησία Ρεμίνγκιους (Remigiuskirche) στο κέντρο της πόλης βαπτίστηκε ο Μπετόβεν. Αξιοθέατο από πλευράς εκκλησιών οπωσδήποτε και ο ελληνορθόδοξος Καθεδρικός Ναός της Αγίας Τριάδος στο προάστιο Μπόιελ. Τα κεντρικά γραφεία των Γερμανικών Ταχυδρομείων «Ντόιτσε Ποστ» (Deutsche Post) βρίσκονται στον ονομαζόμενο Πύργο της Post ( Post Tower), με 41 ορόφους το πιο ψηλό κτίσμα γραφείων της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας. Γειτονεύει με το 29όροφο κτήριο όπου βρίσκονταν παλιά τα γραφεία των βουλευτών, το ονομαζόμενο «Λάνγκερ Όιγκεν» (Langer Eugen) που θα στεγάσει σύντομα τις οργανώσεις του ΟΗΕ με έδρα τη Βόννη. Μεταξύ των δύο κτισμάτων βρίσκεται το Κτίσμα Σύρμαν (Schürmann-Bau) που αποτελεί πλέον τα κεντρικά της Ντόιτσε Bέλε. Το κτίσμα προορίζονταν να γίνει το καινούργιο κτήριο των βουλευτών, αλλά πριν ακόμα τελειώσει υπέστη το 1993 μεγάλες ζημιές από πλημμύρα του Ρήνου. Το «Μπούντεσχάους» (Bundeshaus) ήταν αρχικά παιδαγωγική ακαδημία, για να γίνει από το 1948 η γερμανική βουλή. Μετά τη μεταφορά της κυβέρνησης στο Βερολίνο το κτίσμα χρησιμοποιείται ως Διεθνές Συνεδριακό Κέντρο (Internationales Kongresszentrum Bundeshaus Bonn). Τμήμα του κτίσματος είναι και το «Βάσερβερκ» (Wasserwerk) που χρησιμοποιήθηκε ως αίθουσα συνεδριάσεως της βουλής από το 1986 ως το 1992. Το φεστιβάλ Μπετόβεν «Μπέτοβενφεστ» (Beethovenfest) είναι ένα μουσικό φεστιβάλ σχεδόν τεσσάρων εβδομάδων με πάνω από 50 συναυλίες στη Βόννη και τα περίχωρα και γίνεται κάθε Φθινόπωρο. Το 2005 διοργανώθηκε για πρώτη φορά το «Beethoven Competition», διαγωνισμός από νεαρούς πιανίστες απ΄όλη τα μέρη του κόσμου. Κάθε δυο χρόνια διοργανώνεται για μια βδομάδα η Μπιενάλε Μπον (Biennale Bonn) με θεατρικές παραστάσεις, συναυλίες, αναγνώσεις και εκθέσεις. Κάθε καλοκαίρι προβάλλονται για δέκα μέρες στο προαύλιο του πανεπιστημίου ταινίες του βουβού κινηματογράφου. Στο χώρο μπροστά από το «Μπουντεσκουνστχάλε» (Bundeskunsthalle) εμφανίζονται κάθε καλοκαίρι για συναυλίες γνωστοί καλλιτέχνες της Γερμανίας και του εξωτερικού. Κάθε τρίτο Σάββατο ενός μήνα στο μεγάλο πάρκο Ράιναουε (Rheinaue) δίπλα από το Post Tower διοργανώνεται το μεγάλο παζάρι (αγγλ.: flee market, γερμ.: Flohmarkt). Κάθε πρώτο Σάββατο του Μάη διοργανώνεται το Ρήνος στις Φλόγες (Rhein in Flammen): Τεράστια πυροτεχνήματα κατά μήκος του Ρήνου σταδιακά από την πόλη Λιντς στον νότο μέχρι την ίδια τη Βόννη που μπορεί να τα απολαύσει κανείς καλύτερα από ένα από τα δεκάδες καραβάκια που κατακλύουν εκείνη τη μέρα τον Ρήνο. Επιπλέον διοργανώνονται και πολλά άλλα φεστιβάλ και εκδηλώσεις ιδίως το καλοκαίρι. Το μεγαλύτερο γεγονός όμως για τους κατοίκους είναι το καρναβάλι, που γιορτάζεται ξέφρενα. Εκδηλώσεις για το καρναβάλι ξεκινάν ήδη από τις 11 Νοεμβρίου κάθε χρονιάς και βρίσκουν το αποκορύφωμά τους την Καθαρή Δευτέρα. Η πιο γνωστή ομάδα της Βόννης είναι η ομάδα Α’ Εθνικής μπάσκετ Telekom Baskets Bonn. Το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό σωματείο της πόλης Bonner SC έπαιζε στη Β’ Εθνική, αλλά της αφαιρέθηκε η άδεια το 1977 και έκτοτε παίζει στην Δ’ Εθνική. Το πανεπιστήμιο της Βόννης από τα πιο παλιά και γνωστά πανεπιστήμια της Γερμανίας. Γνωστοί απόφοιτοι του είναι οι Φρίντριχ Νίτσε, Κόνραντ Αντενάουερ, Λουίτζι Πιραντελλο, Γιούργκεν Χάμπερμας. Επίσης σε αυτό σπούδασε για ένα έτος ο Καρλ Μαρξ. Σήμερα το πανεπιστήμιο είναι κυρίως γνωστό για τη νομική σχολή του, για τα μαθηματικά και τα οικονομικά. www.bonn.de, επίσημη ιστοσελίδα της πόλης (Αγγλικά) (Γερμανικά) Χάρτης της Βόννης (Αγγλικά) (Γερμανικά) (Γαλλικά) (Ισπανικά) Βόννη στο Curlie | Η Βόννη (γερμανικά: Bonn) είναι ομοσπονδιακή πόλη της Γερμανίας και βρίσκεται στον νότο του κρατιδίου της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας, χτισμένη και στις δυο όχθες του Ρήνου. Η πόλη έχει μια ιστορία πάνω από 2.000 χρόνια και έτσι είναι από τις αρχαιότερες πόλεις της Γερμανίας. Μέχρι το τέλος του 18ου αιώνα η Βόννη ήταν έδρα του Πρίγκιπα Εκλέκτορα (Kurfürst) της Κολωνίας. Εδώ θα γεννηθεί το 1770 ο Μπετόβεν. Στη διάρκεια του 19ου αιώνα το Πανεπιστήμιο της Βόννης θα εξελιχτεί σε ένα από τα πιο σημαντικά γερμανικά ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Από το 1949 μέχρι το 1990 η Βόννη ήταν πρωτεύουσα της Δυτικής Γερμανίας και μέχρι το 1999 έδρα της κυβέρνησης της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Μετά τη μετακόμιση της κυβέρνησης στην καινούργια πρωτεύουσα Βερολίνο παρέμειναν έξι υπουργεία με κύρια έδρα τη Βόννη. Το τετράγωνο με τα πρώην κυβερνητικά κτίσματα έχει αλλάξει ριζικά όψη. Έχουν δημιουργηθεί τα κεντρικά γραφεία από μεγάλες γερμανικές επιχειρήσεις, το «Διεθνές Συνεδριακό Κέντρο Βόννης» και εδώ έχουν μεταφερθεί τα κεντρικά και το ραδιοφωνικό τμήμα της Ντόιτσε Bέλε (Deutsche Welle). Στη διάρκεια του 2006 άνοιξε τις πύλες του το «UN-Campus»: Δώδεκα οργανώσεις του ΟΗΕ που έχουν και σήμερα την έδρα τους στη Βόννη, θα εγκατασταθούν στο 29όροφο κτήριο όπου στεγάζονταν παλιά τα γραφεία των βουλευτών καθώς και στα γύρω οικοδομήματα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CF%8C%CE%BD%CE%BD%CE%B7 |
Μεγάλη Πρέσπα | Στο Ελληνικό τμήμα της Μεγάλης Πρέσπας, το μοναδικό χωριό που βρίσκεται κοντά στη λίμνη είναι, οι Ψαράδες, και είναι ανακηρυγμένος παραδοσιακός οικισμός. Δίπλα στον οικισμό, βρίσκεται και το Ασκηταριό της Παναγιάς Ελεούσας, το οποίο Χτίστηκε το 1373, και είναι προσβάσιμο μόνο με βάρκα. Στο αλβανικό τμήμα της Μεγάλης Πρέσπας, βρίσκονται τα χωριά Λέσκα, Πούστετς, Ντιέλλας, Γκλομποτσάνη, Ντόλνα Γκορίτσα και Καλλαμάς, και το νησί Μάλιγκραντ, το οποίο βρίσκεται κοντά στο «τριεθνές Μεγάλης Πρέσπας», στα σύνορα Ελλάδας - Αλβανίας και Βόρειας Μακεδονίας. Τέλος, στο τμήμα της Μεγάλης Πρέσπας, στην Βόρεια Μακεδονία, βρίσκονται τα χωριά Κόντσκο, Στένιε, Οτέσεβο, Ποκρβένικ, Κουρμπίνοβο, Πρέτορ, Σλίβνιτσα, Κρανιά Πελαγονίας, Στρούμποβο, Νάκολετς και Κάτω Δουπένι, και το νησί Γκόλεμ Γκραντ, το οποίο είναι το μεγαλύτερο νησί στην χώρα, με έκταση 0.18 τ.χλμ., και επίσης το μόνο που βρίσκεται σε φυσική λίμνη στην γειτονική χώρα και το οποίο επίσης βρίσκεται, δίπλα στο «τριεθνές Μεγάλης Πρέσπας», στα σύνορα Ελλάδας - Αλβανίας και Βόρειας Μακεδονίας. Λίμνες Πρέσπες Καθημερινή 21/11/2009 Μεγάλη Πρέσπα Η περιοχή των Πρεσπών eosnap.com Λίμνες της Αλβανίας | Η Μεγάλη Πρέσπα (αρχαία ονομασία: Μεγάλη Βρυγηίς) είναι η τρίτη μεγαλύτερη λίμνη της Βαλκανικής χερσονήσου, μετά τη λίμνη Σκόδρα και την Οχρίδα. Βρίσκεται στο νοτιοδυτικό τμήμα της χερσονήσου, μεταξύ των κρατών Ελλάδας, Βόρειας Μακεδονίας και Αλβανίας. Η συνολική έκταση της λίμνης είναι 273 τ.χλμ.. Περίπου το 60% της λίμνης, ανήκει στη Βόρεια Μακεδονία, ενώ στην Ελλάδα ανήκουν 39,4 τ.χλμ. (22%) και στην Αλβανία, το 18%. Η λίμνη βρίσκεται σε υψόμετρο 850 μέτρων. Συνδέεται στα νότια με την γειτονική της Μικρή Πρέσπα, από την οποία απέχει περίπου 300 μέτρα. Με την Οχρίδα, χωρίζεται από το όρος Ξεροβούνι (Σούβα Γκόρα), υπάρχουν όμως πολλά υπόγεια ρήγματα, και επειδή η λίμνη της Οχρίδας είναι αρκετά χαμηλότερη σε υψόμετρο, νερά της Μεγάλης Πρέσπας, κατευθύνονται προς τα εκεί. Η Μεγάλη Πρέσπα είναι 10 μ. χαμηλότερα από τη Μικρή Πρέσπα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%B7_%CE%A0%CF%81%CE%AD%CF%83%CF%80%CE%B1 |
Αντίπαπας Βενέδικτος Ι΄ | Ο Τζιοβάνι, Επίσκοπος του Βελέτρι, έγινε καρδινάλιος από τον πάπα Λέοντα Θ΄ το 1050. Ωστόσο, έχαιρε μεγάλης εκτίμησης από όσους ήθελαν να μεταρρυθμίσουν την Εκκλησία και ήταν ένας από τους πέντε άνδρες που πρότεινε ο καρδινάλιος Φρειδερίκος της Λωρραίνης όταν συμβουλεύτηκε το καλοκαίρι του 1057 σχετικά με έναν πιθανό διάδοχο του πάπα Βίκτωρα Β΄, τον οποίο ο ίδιος ο Φρειδερίκος διαδέχθηκε ως πάπας Στέφανος Θ΄. Ο πάπας Βίκτωρ Β΄ είχε πεθάνει στο Αρέτσο στις 28 Ιουλίου 1057, όπου είχε μόλις πραγματοποιήσει σύνοδο, αλλά ο διάδοχός του εξελέγη στη Ρώμη, στη Βασιλική του Σαν Πιέτρο ιν Βίνκολι, στις 2 Αυγούστου 1057 και μόνασε την επόμενη μέρα. Σε λιγότερο από ένα χρόνο, ο Στέφανος Θ' (Φρεδερίκος της Λωρραίνης) δημιούργησε δεκατρείς νέους καρδινάλιους. Ο Πέτρος Ντάμιαν ήταν γέννημα θρέμμα της Ραβέννας και είχε σπουδάσει στη βόρεια Ιταλία. Ο Ουμπέρτο Πόγκι ήταν από το Πόγκιο (τώρα Πόγκιο Λουκράντσιο), στο δουκάτο της Λούκα. Ο Μπρούνο, καρδινάλιος-ιερέας της Σ. Σαμπίνα, ήταν από τη Γερμανία. Ο Ουγκομπάλντο ντέλι Ομπίτσι καταγόταν από τη Λούκα. Ο Βενεδικτίνος Άλμπερικ καταγόταν από τη γειτονιά του Μπενεβέντο. Από τους πιο ανώτερους καρδινάλιους, ο Βονιφάτιος του Αλμπάνο ήταν από την Απουλία, ο Ούγκο του Σίλβα Καντίτα ήταν Βουργουνδός και ο Στέφανος του Σ. Κρισόγκονο ήταν μοναχός του Κλυνύ. Το 1058 ο πάπας Στέφανος απαλλάχθηκε, με τη βία εκ μέρους των Ρωμαίων, από τον θησαυρό που είχε φέρει στη Ρώμη από την Κωνσταντινούπολη, στον απόηχο της συμμετοχής του στην πρεσβεία που αφόρισε τον Πατριάρχη Μιχαήλ Κηρουλάριο και άρχισε το Μεγάλο Σχίσμα. Μετέφερε τον υπόλοιπο θησαυρό στο Mοντεκασίνo, και στη συνέχεια έσπευσε στην Τοσκάνη, προκειμένου να συμβουλευτεί τον μεγαλύτερο αδελφό του Γοδεφρείδο τον Γενειοφόρο, τον οποίο είχε κάνει δούκα του Σπολέτo τον Ιανουάριο του 1058. Προτάθηκε μάλιστα ότι ο Στέφανος σκόπευε να κάνει αυτοκράτορα τον αδελφό του. Ξαφνικά αδυνάτισε και απεβίωσε στη Φλωρεντία στις 29 Μαρτίου 1058. Λέγεται ότι του δόθηκε δηλητήριο στο ταξίδι από έναν πράκτορα των Ρωμαίων. Οι Ρωμαίοι υποστήριξαν επίσης ότι ο Γοδεφρείδος είχε στείλει 500 στρατιώτες και χρήματα για να ανακτήσει τον έλεγχο της Ρώμης, γεγονός που παρακίνησε τους Ρωμαίους να δράσουν. Ο πάπας Στέφανος, πριν φύγει από τη Ρώμη, εξέδωσε διάταγμα παρουσία των επισκόπων, του κλήρου και του λαού της Ρώμης, ότι δεν επρόκειτο να διεξαχθούν εκλογές μέχρι την επιστροφή του καρδινάλιου Χίλντεμπραντ από αποστολή στη Γερμανία, υπό την ποινή του αναθεματισμού. Ο Χίλντεμπραντ (αργότερα πάπας Γρηγόριος Ζ΄) είχε σταλεί στην αυλή της αυτοκράτειρας Αγνής του Πουατιέ (συζύγου τού Ερρίκου Γ΄), η οποία είχε αμφισβητήσει την εγκυρότητα της εκλογής του ίδιου του Στεφάνου. Μία κάπως διαφορετική εκδοχή της ιστορίας λέει, ότι ο πάπας Στέφανος κάλεσε τους επισκόπους, τους καρδινάλιους και τους διακόνους και τους πληροφόρησε ότι ήξερε ότι κάποιοι από αυτούς σχεδίαζαν να θέσουν στην παπική έδρα λαϊκά πρόσωπα, όχι σύμφωνα με τις διατάξεις των αγίων πατέρων. Ο συγκεντρωμένος κλήρος τότε ορκίστηκε, ότι δεν θα συναινούσαν ποτέ να γίνει κάποιος πάπας, παρά μόνο σύμφωνα με το κανονικό δίκαιο. Η είδηση του τέλους του πάπα Στεφάνου μεταφέρθηκε στη Ρώμη από δύο καρδινάλιους-επισκόπους, τον Ουβέρτο της σίλβα Καντίντα και τον Πέτρο το υτούσκουλουμ. Ένα τμήμα της ρωμαϊκής αριστοκρατίας, μαζί με πολλά μέλη του κλήρου που ήταν αντίθετοι στις μεταρρυθμίσεις που προωθούσαν οι Γερμανοί πάπες και ο καρδινάλιος Χίλντεμπραντ, δημιούργησαν ένα πραξικόπημα. Οι ηγέτες ήταν οι παραδοσιακοί ηγέτες της Ρώμης για περισσότερο από έναν αιώνα, ο Γρηγόριος, ο γιος του Αλμπέρικ του Τούσκουλουμ και αδελφός του πάπα Βενέδικτου Θ΄, ο κόμης Γκέραρντ της Γκαλέρια, ο γιος του Ραινέριου. και μέλη του κλάδου Moντιτσέλι της οικογένειας Κρεσέντιους από το Tίβολι. Τη νύχτα της 4ης προς 5η Απριλίου, εισέβαλαν στη Ρώμη με μεγάλες δυνάμεις και ανέλαβαν τον έλεγχο, εγκαθιδρύοντας μία «τυραννία», σύμφωνα με τα λόγια των εχθρών τους. Ο καρδινάλιος Τζιοβάννι, επίσκοπος του Τούσκουλουμ, ενθρονίστηκε, άθελά του, ως πάπας, στις 5 Απριλίου 1058 . Την εκλογή του, όπως αναφέρεται, κανόνισε η ίδια η οικογένειά του. Εφόσον ήταν ήδη επίσκοπος, δεν χρειαζόταν να χειροτονηθεί, παρά μόνο να ενθρονιστεί. Ο καρδινάλιος Πέτρος Νταμιάνι και οι υποστηρικτές του στο μεταρρυθμιστικό κόμμα, εναντιώθηκαν έντονα στις διαδικασίες και άρχισαν να αναθεματίζουν. Τελικά, αυτός και οι οπαδοί του τράπηκαν σε φυγή τρομαγμένοι. Ο καρδινάλιος Ουμβέρτος και ο καρδινάλιος Πέτρος του Τούσκουλουμ, που ήταν μάρτυρες των ταραχών της 5ης Απριλίου, κατέφυγαν στο Μπενεβέντο λίγες ημέρες αργότερα. Ως αποτέλεσμα, ορισμένοι καρδινάλιοι ισχυρίστηκαν, ότι οι εκλογές ήταν παράτυπες. Αυτοί οι καρδινάλιοι αναγκάστηκαν σύντομα να φύγουν από τη Ρώμη. Όταν ο Χίλντεμπραντ άκουσε για την εκλογή του Bενεδίκτου κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τής επιστροφής του από τη Γερμανική Αυλή, αποφάσισε να αντιταχθεί. Πήγε στη Φλωρεντία, όπου έλαβε την υποστήριξη του Γοδεφρείδου Γ΄ δούκα της Κ. Λωρραίνης, δούκα του Σπολέτο και μαρκήσιου της Τοσκάνης για την εκλογή του Γκέρχαρντ της Βουργουνδίας, αρχιεπισκόπου της Φλωρεντίας, ως πάπα. Ο Γοδεφρείδος ήταν ο μεγαλύτερος αδελφός τού πρόσφατα αποθανόντος πάπα Στεφάνου Θ΄. Υποστήριξη σε αυτό έδωσε η αυτοκράτειρα Aγνή. Όσοι καρδινάλιοι είχαν αντιταχθεί στην εκλογή του Βενέδικτου συναντήθηκαν στη Σιένα τον Δεκέμβριο του 1058 και εξέλεξαν τον Γκέρχαρντ, ο οποίος στη συνέχεια πήρε το όνομα Νικόλαος Β΄. Στη συνέχεια ο Νικόλαος προχώρησε προς τη Ρώμη, καθ' οδόν συγκαλώντας Σύνοδο στο Σούτρι, όπου κήρυξε τον Βενέδικτο Ι΄ έκπτωτο και αφορισμένο. Οι υποστηρικτές του Νικολάου Β΄ κέρδισαν τότε τον έλεγχο της Ρώμης και ανάγκασαν τον Βενέδικτο να καταφύγει στο κάστρο του Γκέραρντ κόμη της Γκαλέρια. Έχοντας φτάσει στη Ρώμη, ο Νικόλαος Β΄ στέφθηκε πάπας στις 24 Ιανουαρίου 1059. Στη συνέχεια, προχώρησε σε πόλεμο εναντίον του Βενέδικτου Ι΄ και των υποστηρικτών του, με τη βοήθεια των Νορμανδικών δυνάμεων που έδρευαν στη νότια Ιταλία, αφού συμφώνησε να αναγνωρίσει τον Ριχάρδο κόμη της Αβέρσας ως άρχοντα της Κάπουας. Μία αρχική μάχη δόθηκε στην Καμπάνια στις αρχές του 1059, η οποία δεν ήταν απολύτως επιτυχημένη για τον Νικόλαο Β΄. αλλά αργότερα την ίδια χρονιά, οι δυνάμεις του κατέκτησαν το Πραινέστε, το Tούσκουλουμ και το Nομέντο, και στη συνέχεια επιτέθηκαν στη Γκαλέρια, αναγκάζοντας τον Βενέδικτο Ι΄ να παραδοθεί και να αποκηρύξει τον παπισμό το φθινόπωρο εκείνου του έτους. Αφού επέστρεψε στη Ρώμη, ο αρχδιάκονος Χίλντεμπραντ ανέκρινε τους καρδινάλιους για τη συμπεριφορά τους σχετικά με τον όρκο που είχαν δώσει, να μην εκλέξουν πάπα μέχρι να επιστρέψει από την πρεσβεία του στη Γερμανική Αυλή. Κάποιοι δεν υπερασπίστηκαν τον εαυτό τους, λέγοντας ότι δεν έγινε καλά και ότι αυτοί που ενθρόνισαν τον Βενέδικτο Ι΄ δεν το έκαναν με τη συγκατάθεσή τους. Άλλοι υπερασπίστηκαν τον εαυτό τους, λέγοντας: «Εφόσον ήταν καλός, σοφός, ταπεινός, αγνός, ευγενικός, και ό,τι άλλο μπορεί να βρεθεί σε καλό άνθρωπο, βρέθηκε σε αυτόν, ό,τι κάναμε πιστεύουμε ότι κάναμε καλά». Η διαφωνία μεταξύ αυτών και του Χίλντεμπραντ συνεχίστηκε. Ένας από αυτούς τους καρδινάλιους, ο Πέτερ Νταμιάνι, κατέθεσε ανεξάρτητα για τον χαρακτήρα του Βενέδικτου Ι΄, δηλώνοντας ότι ήταν καλός στα γράμματα (bene litteratus), με ζωηρή προσωπικότητα, αγνός και χωρίς καχυποψία και γενναιόδωρος στην ελεημοσύνη. Ο Βενέδικτος Ι΄ αφέθηκε ελεύθερος, αναχωρώντας από το παλάτι του Λατερανού λίγες ημέρες πριν από τη χειροτονία του Νικολάου Β΄ (24 Ιανουαρίου 1059). Αποσύρθηκε στο κάστρο του Πασεράνι (προάστιο του Ριέτι), το οποίο κατείχε ο Ρεγκέτελλος, ο γιος του νομάρχη Κρεσέντιου, και από εκεί στη Γκαλέρια (όχι μακριά από το Μπρατσιάνο), που κρατούσε ο κόμης Γκέραρντ, γιος του Ραινέριου. Τον Μάρτιο του 1060 επέστρεψε στη Ρώμη και εγκαταστάθηκε στη δική του οικία κοντά στη Σ. Μαρία Ματζιόρε, όπου παρέμεινε για τριάντα ημέρες. Τότε ο αρχδιάκονος Χίλντεμπραντ τον συνέλαβε με τη βία και τον έφερε μαζί του στο Λατερανό, όπου συνεδρίαζε το συμβούλιο. Ο πάπας Νικόλαος Β΄ έκρινε την υποταγή του ανεπαρκή και τον έβαλε να δικαστεί δημόσια τον Απρίλιο του 1060, με τον Χίλντεμπραντ να υπηρετεί ως εισαγγελέας του. Η Χίλντεμπραντ έβαλε ένα έγγραφο στα χέρια του Βενέδικτου Ι΄ και απαίτησε να το διαβάσει φωναχτά και να το υπογράψει. Ο Βενέδικτος Ι΄ αρνήθηκε, απρόθυμος να κατηγορήσει τον εαυτό του και λέγοντας ότι δεν ήθελε ο ίδιος να εκλεγεί πάπας. Με δάκρυα και θρήνους αναγκάστηκε να το διαβάσει. Παρά την παράκληση του Βενέδικτου Ι΄ ότι είχε αναγκαστεί να αναλάβει το παπικό στέμμα, καταδικάστηκε, καθαιρέθηκε και του αφαιρέθηκαν όλοι οι τίτλοι του και η χειροτονία του ως ιερέα και επισκόπου. Καταδικάστηκε περαιτέρω σε περιορισμό στον ''ξενώνα'' (hospitium), που βρίσκεται κοντά στη βασιλική του Σαντ' Αγκνέζε φουόρι λε μούρα. Ο Σούππος, ο αρχιερέας της Σ. Αναστάζια, που ήταν ο πνευματικός σύμβουλος του πάπα Νικολάου Β', ζήτησε να δείξει στον Βενέδικτο Ι΄ επιείκεια, και στη συνέχεια ο Βενέδικτος Ι΄ αποκαταστάθηκε στη θέση του αναγνώστη (lector). Aπεβίωσε, ακόμη περιορισμένος, κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της αρχιερατείας του Γρηγορίου Ζ΄, μεταξύ 1073 και 1080. Ο αρχιερέας Σέππος πήγε στον πάπα Γρηγόριο Ζ΄ για να τον ενημερώσει για το τέλος και τις τελετές με τις οποίες τον είχαν θάψει. Ο Γρηγόριος Ζ΄ ξέσπασε, λέγοντας ότι έπρεπε να τον έχουν θάψει με ιεροπρεπείς τιμές, και με εντολή του πάπα, ενταφιάστηκε με αυτές τις τιμές στη βασιλική της Αγίας Αγνής. Η πιο σημαντική συνέπεια αυτών των γεγονότων ήταν η υιοθέτηση νέων κανονισμών για τις παπικές εκλογές, που παρουσιάστηκαν σε σύνοδο υπό την προεδρία του πάπα Νικολάου Β΄ στο Παλάτι του Λατερανού το Πάσχα του 1059. Σε αυτήν συμμετείχαν 113 επίσκοποι και άλλοι κληρικοί. Περιόριζε την ψήφο σε μία παπική εκλογή στους καρδινάλιους-επισκόπους και το δικαίωμα έγκρισης στον Σύλλογο των Καρδιναλίων. Η αυτοκρατορική κύρωση, είτε λαμβανόταν πριν από εκλογές, είτε μετά, εξαλείφθηκε. Αυτό ήταν ένα σημαντικό βήμα για τη στέρηση του κατώτερου κλήρου, των ευγενών και των Ρωμαίων πολιτών από το ρόλο τους στην εκλογή των μελλοντικών παπών, μία διαδικασία που συνεχίστηκε μέχρι τη βασιλεία του πάπα Παύλου ΣΤ΄, ο οποίος στέρησε μονομερώς από καρδινάλιους ηλικίας άνω των ογδόντα ετών το δικαίωμα ψήφου τους στις παπικές εκλογές. Επιπρόσθετα, η επισκοπή που είχε ο Βενέδικτος Ι΄ ως επίσκοπος Βελέτρι δόθηκε υπό διαχείριση στον επίσκοπο της Όστιας με τη βούλα του πάπα Αλέξανδρου Β΄ «Si Extraneis», με ημερομηνία 11 Ιουνίου 1065 Περί το 1150, ο πάπας Ευγένιος Γ'΄ συνδύασε μόνιμα τις δύο επισκοπές σε μία. Ο Βενέδικτος Ι΄ εθεωρείτο νόμιμος πάπας, όχι αντιπάπας, μέχρι την εποχή του πάπα Ονόριου Γ' τον 13ο αι. Η Ποντιφική Βίβλος (Liber Pontificalis) του αναθέτει βασιλεία οκτώ μηνών και είκοσι ημερών, που θα ήταν από τις 5 Απριλίου έως τις 24 Δεκεμβρίου 1058. Ο Νικόλαος Β΄ χειροτονήθηκε στις 24 Ιανουαρίου 1059. Παπική επιλογή πριν από το 1059 Gregorovius, Ferdinand (1896). History of the City of Rome in the Middle Ages. Vol. IV, Part I. London: G. Bell & sons. σελίδες 110–119. Kelly, JND και Walsh, MJ (2010). Λεξικό των Παπών της Οξφόρδης . δεύτερη εκδ. Οξφόρδη: Oxford University Press. Σελ. 151. Mann, Horace Kinder (1910). The Lives of the Popes in the Early Middle Ages. Vol. VI: 1049—1073. London: Kegan Paul, Trench, Trübner. σελίδες 220–232. Watterich, I. M. (1862). Pontificum Romanorum qui fuerunt inde ab exeunte saeculo IX usque ad finem saeculi XIII vitae (στα Latin). Tom. I. Leipzig: Engelmann. σελίδες 203–205. Capitani, Ovidio (1966). «BENEDETTO X, αντίπαπα». Dizionario Biografico degli Italiani Τόμος 8 (Treccani: 1966). (in Italian) Literature by and about Benedikt X. | Ο Βενέδικτος Ι' (απεβ. το 1073/1080), γεννημένος Τζιοβάννι, εξελέγη για να διαδεχθεί τον πάπα Στέφανο Θ΄ στις 5 Απριλίου 1058, αλλά αντιτάχθηκε από μία αντίπαλη φατρία, που εξέλεξε τον Νικόλαο Β΄. Έφυγε από τη Ρώμη στις 24 Ιανουαρίου 1059 και σήμερα θεωρείται γενικά ως αντίπαπας. Ήταν γιος του Γκουίντο κύριο του Πόλι, ο οποίος ήταν ο μικρότερος γιος του Aλμπέρικ Γ΄, κόμη του Tούσκουλουμ, μέλους της κυρίαρχης πολιτικής δυναστείας στην περιοχή εκείνη την εποχή. Ο Τζιοβάννι ήταν ανιψιός του διαβόητου πάπα Βενέδικτου Θ', ο οποίος καθαιρέθηκε το 1048. Ο Βενέδικτος Ι΄ φέρεται ότι αργότερα έλαβε το παρωνύμιο Λεπτός (Mincius) λόγω της αμάθειάς του. Η μητέρα του ήταν παρούσα στη δίκη του τον Απρίλιο του 1060 | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%AF%CF%80%CE%B1%CF%80%CE%B1%CF%82_%CE%92%CE%B5%CE%BD%CE%AD%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CF%84%CE%BF%CF%82_%CE%99%CE%84 |
Προεδρική εκλογή των Ηνωμένων Πολιτειών 1964 | Ο Πρόεδρος Κένεντι δολοφονήθηκε στις 22 Νοεμβρίου 1963, στο Ντάλλας του Τέξας. Οι υποστηρικτές έπαθαν σοκ και αιφνιδιάστηκαν από την απώλεια του χαρισματικού Κέννεντι, ενώ οι υποψήφιοι της αντιπολίτευσης βρέθηκα στην άβολη θέση να αγωνιστούν εναντίον των πολιτικών ενός νεκρού προέδρου.Κατά την διάρκεια της επακολουθούσας περιόδου πένθους, οι Ρεπουμπλικανοί ζήτησαν μια περίοδο πολιτικού μορατόριουμ, ώστε να μην φανούν ασεβείς. Ως αποτέλεσμα, ελάχιστη πολιτική δραστηριότητα έλαβε χώρα από τους υποψήφιους και των δύο κομμάτων έως τον Ιανουάριο του 1964, όταν και ξεκίνησε επίσημα η προεκλογική περίοδος. Κατά το χρονικό αυτό διάστημα, οι περισσότεροι πολιτικοί αναλυτές εκτίμησαν ότι η δολοφονία του Κέννεντι άφησε την χώρα πολιτικώς ακέφαλη. Δηοκρατικοί υποψήφιοι Λύντον Μπ. Τζόνσον, Πρόεδρος των Η.Π.Α. από το Τέξας Τζορτζ Ουάλλας, κυβερνήτης της Αλαμπάμα Πινακοθήκη των υποψηφίων Προκριματικοί Το χρίσμα προς τον Τζόνσον ήταν εξασφαλισμένο, αλλά ήθελε να ελέγχει το συνέδριο και να αποφύγει μια δημόσια διαμάχη για τα πολιτκά δικαιώματα. Παρόλα αυτά, ο Τζόνσον αντιμετώπισε προκλήσεις από αμφότερες τις πλευρές για τα θέματα των πολιτικών δικαιωμάτων στην πορεία της περιόδου των προκριματικών. Ο υπέρμαχος των φυλετικών διακρίσεων, Κυβερνήτης της Αλαμπάμα, Τζορτζ Ουάλλας, διαγωνίσθηκε σε έναν αριθμό βόρειων προκριματικών ενάντια στον Τζόνσον, και πήγε εκπληκτικά καλά στους προκριματικούς του Μέριλαντ, της Ιντιάνα, και του Ουισκόνσιν ενάντια στο σύνολο των αντιπάλων του. Συνολική λαϊκή ψήφος: Πατ Μπράουν – 1.693.813 (27,26%) Λύντον Μπ. Τζόνσον – 1.106.999 (17,82%) Σαμ Γιόρτυ – 798.431 (12,85%) Τζορτζ Ουάλλας – 672.984 (10,83%) Τζον Γ. Ρέυνολντς – 522.405 (8,41%) Άλμπερτ Σ. Πόρτερ – 493.619 (7,94%) Μάθιου Ε. Ουέλς – 376.023 (6,05%) Ντάνιελ Μπρούστερ – 267.106 (4,30%) Τζέννινγκς Ράντολφ – 131.432 (2,12%) Αδήλωτοι – 81.614 (1,31) Ρόμπερτ Φ. Κένενντι – 36.258 (0,58%) Άλλοι – 23.235 (0,37%) Χένρυ Κάμποτ Λοτζ (write-in) – 8.495 (0,14%) Άντλαϊ Στίβενσον – 800 (0,01%) Χιούμπερτ Χάμφρεϋ – 548 (0,01%)Στο εθνικό συνέδριο το μη φυλετικά διαχωρισμένο Δημοκρατικό Κόμμα Ελευθερίας του Μισισίπι (MFDP) διεκδίκησε τις έδρες για τους αντιπροσώπους του Μισισίπι, όχι με βάση τους κομματικούς κανόνες, αλλά πειδή η επίσημη αντιπροσωπεία του Μισισίπι είχε εκλεγεί από έναν προκριματικό τύπου Τζμ Κρόου. Οι φιλελεύθεροι ηγέτες του κόμματος υποστήριξαν μια εξ ημισείας διαίρεση των εδρών μεταξύ των δύο αντιπροσωπειών· ο Τζόνσον ανησυχούσε ότι, ενώ οι συνηθισμένο Δημοκρατικοί του Μισισίπι θα ψήφιζαν τον Γκολντγουότερ ούτως ή άλλως,το να τους απορρίψουν θα τον έκανε να χάσει το Νότο. Τελικά, ο Χιούμπερτ Χάμφρεϋ, ο Ουόλτερ Ρόιτερ και οι μαύροι ηγέτες των πολιτικών δικαιωμάτων περιλαμβανομένων των Ρόυ Ουίλκινς, του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και του Μπάιαρντ Ράστιν επεξεργάσθηκαν έναν συμβιβασμό: το MFDP πήρε δύο έδρες· η κανονική αντιπροσωπεία του Μισισίπι υποχρεώθηκε να υποστηρίξει το εθνικό ψηφοδέλτιο· και ουδέν Δημοκρατικό συνέδριο θα δεχόταν αντιπροσωπεία επιλεγμένη από ρατσιστική ψηφοφορία. Ο Τζόζεφ Λ.Joseph L. Rauh, Jr., the MFDP's lawyer, initially refused this deal, but they eventually took their seats. Many white delegates from Mississippi and Alabama refused to sign any pledge, and left the convention; and many young civil rights workers were offended by any compromise. Ο Τζόνσον κέρδισε το Νότο ως σύνολο στην εκλογή, αλλά έχασε τη Λουιζιάνα, την Αλαμπάμα, το Μισισίπι, την Τζόρτζια και τη Νότια Καρολίνα. Ο Τζόνσον επίσης αντιμετώπισε προβλήματα από τον Ρόμπερτ Φ. Κέννεντι, νεότερο αδελφό του Προέδρου Κέννεντι και Γραμματέα Δικαιοσύνης των ΗΠΑ. Kennedy and Johnson's relationship was troubled from the time Robert Kennedy was a Senate staffer. Then-Majority Leader Johnson surmised that Kennedy's hostility was the direct result of the fact that Johnson frequently recounted a story that embarrassed Kennedy's father, Joseph P. Kennedy, the ambassador to the United Kingdom. According to his recounting, Johnson and President Franklin Roosevelt misled the ambassador, upon a return visit to the United States, to believe that Roosevelt wished to meet in Washington for friendly purposes; in fact Roosevelt planned to—and did—fire the ambassador, due to the ambassador's well publicized views. The Johnson–Kennedy hostility was rendered mutual in the 1960 primaries and the 1960 Democratic National Convention, when Robert Kennedy had tried to prevent Johnson from becoming his brother's running mate, a move that deeply embittered both men. Days after John Kennedy's assassination, Johnson opted to call Robert Kennedy to ask the bereaved brother to remind him the exact language of the constitutional oath of office. Στις αρχές του 1964, παρά την προσωπική του εχθρότητα προς το πρόσωπο του προέδρου, ο Κέννεντι είχε προσπαθήσει να πείσει τον Τζόνσον να τον δεχθεί ως συνυποψήφιο του. Ο Τζόνσον εκμηδένισε αυτή την απειλή ανακοινώνοντας ότι ουδέν μέλος της κυβέρνησης του θα ήταν πιθανό για τοποθέτηση στο Δημκρατικό ψηφοδέλτιο. Ο Τζόνσον ανησύχησε ο Κέννετι ίσως χρησιμοποιούσε τον προγραμματισμένο λόγο του στο Δημοκρατικό Συνέδριο του 1964 για να δημιουργήσει το συναισθηματικό έδαφος μεταξύ των αντιπροσώπων για τον χρίσουν συνυποψήφιο του Τζόνσον· αυτό το απέτρεψε τοποθετώντας σκοπίμως τον λόγο του Κέννεντι την τελευταία ημέρα του συνεδρίου, μετά την επιλογή του συνυποψηφίου του. Λίγο μετά το Δημοκρατικό Συνέδριο του 1964, ο Κέννεντι αποφάσισε να εγκαταλείψει την κυβέρνηση του Τζόνσον και να διαγωνισθεί για την Γερουσία των ΗΠΑ στη Νέα Υόρκη· κέρδισε την γενική εκλογή τον Νοέμβριο. ο Τζόνσον επέλεξε τον Γερουσιαστή Χιούμπερτ Χάμφρεϊ της Μινεσότα, έναν φιλελεύθερο και ακτιβιστή των πολιτικών δικαιωμάτων, ως συνυποψήφιο. (It was noted that the need for a vice-presidential candidate, in the aftermath of John Kennedy's assassination, provided some suspense for the convention.) Ρεπουμπλικανοί υποψήφιοι Τζον Γ. Μπερνς, αντιπρόσωπος των ΗΠΑ από το Ουισκόνσιν Χίραμ Φονγκ, Γερουσιαστής των ΗΠΑ από τη Χαβάη Μπάρρυ Μ. Γκολντγουότερ, Γερουσιαστής των ΗΠΑ από την Αριζόνα Henry Cabot Lodge Jr., πρώην U.S. senator and 1960 vice-presidential nominee από τη Μασαχουσέτη Nelson A. Rockefeller, Governor and candidate for the 1960 nomination από την Νέα Υόρκη Margaret Chase Smith, U.S. senator από το Μαίην Χαρολντ Ε. Στάσσεν, πρώην Κυβερνήτης της Μινεσότα and candidate for the 1944, 1948 and 1952 nominations, από την Πενσιλβάνια Πινακοθήκη των υποψηφίων Η εκλογή διεξάχθηκε στις 3 Νοεμβρίου 1964. Ο Τζόνσον κέρδισε τον Γκολντγουότερ στην γενική εκλογή, λαμβάνοντας άνω του 61% της λαϊκής ψήφου, το μεγαλύτεροποσοστό από τότε που η λαϊκή ψήφος έγινε ευρεία το 1824. Στο τέλος, ο Γκολντγουότερ κέρδισε μόνο την πολιτεία καταγωγής του Arizona και πέντε πολιτείες του Βαθέος Νότου οι οποίες σταδιακά είχαν αποξενωθεί από τις απόψεις των Δημοκρατικών για τα πολιτικά δικαιώματα. Αυτή ήταν η καλύτερη επίδοση για έναν Ρεπουμπλικανό υποψήφιο από την Ανασυγκρότηση. Στο Μισισίπι, όπου ο Δημοκρατικός Φράνκλιν Ρούζβελτ κέρδισε 98% των ψήφων το 1936, ο Γκολντγουότερ κέρδισε 87% των ψήφων. Επειδή πολιτείες όπως το Μισισίπι και η Αλαμππάμα δεν είχαν ψηφίσει Ρεπουμπλικανό σε οποιαδήποτε προεδρική εκλογή από την Ανασυγκρότηση, και η Τζόρτζια ουδέποτε είχε ψηφίσει Ρεπουμπλικανό ακόμη και κατά την Ανασυγκρότηση (ο Γκολντγουότερ ήταν ο πρώτος Ρεπουμπλικανός στην ιστορία που κέρδισε την Τζόρτζια), αυτό ήταν ένα μείζον σημείο καμπής για το Νότο, και ένα σημαντικό βήμα στην διαδικασία με την οποία ο πρώην "Συμπαγής Νότος" των Δημοκρατικών έγινε Ρεπουμπλικανικό προπύργιο. Παρ'όλα αυτά, ο Τζόνσον κατάφερε να κερδίσει οριακά την απόλυτη πλειοψηφία με 51–49% (6,307 προς 5,993 εκατομμύρια) στις έντεκα πρώην Συνομόσπονδες πολιτείες. Αντίστροφα, ο Τζόνσον ήταν ο πρώτος Δημοκρατικός στα χρονικά που κέρδισε το Βέρμοντ σε Προεδρική εκλογή. Η σαρωτική νίκη του Τζόνσον νίκησε πολλούς συντηρητικούς Ρεπουμπλικανούς στο Κογκρέσο, δίνοντας του μια πλειοψηφία η οποία θα μπορούσε να υπερβεί τον συντηρητικό συνασπισμό. Αυτή ήταν η πρώτη εκλογική αναμέτρηση στην οποία συμμετείχε η Περιφέρεια της Κολούμπια υπό την Εικοστή τρίτη Τροποποίηση του Συντάγματος των Ηνωμένων Πολιτειών. Η εκστρατεία το Τζόνσον έσπασε δύο Αμερικανικά εκλογικά ρεκόρ που προηγουμένως κατείχε ο Φράνκλιν Ρούζβελτ: τον μεγαλύτερο αριθμό ψήφων του Εκλεκτορικού Κολλεγίου που κέρδισε υποψήφιος μεγάλου κόμματος που διαγωνίζεται πρώτη φορά για τον Λευκό Οίκο (με 486 προς 472 που κέρδισε ο Ρούζβελτ το 1932) και το μεγαλύτερο ποσοστό ψήφων υπό τον τρέχοντα Δημοκρατικό/Ρεπουμπλικανικό συναγωνισμό (ο Ρούζβελτ κέρδισε 60,8% πανεθνικά, ο Τζόνσον 61,1%). This first-time electoral count was exceeded when Ronald Reagan won 489 votes in 1980. Johnson retains the highest percentage of the popular vote as of the 2008 election. Πηγή (Popular Vote): Leip, David. 1964 Presidential Election Results. Dave Leip's Atlas of U.S. Presidential Elections (August 7, 2005). Πηγή (Electoral Vote): Πρότυπο:National Archives EV source George H. Gallup, επιμ. (1972). The Gallup Poll: Public Opinion, 1935–1971. 3 vols. Random House. Steve Fraser· Gary Gerstle, επιμ. (1990). The Rise and Fall of the New Deal Order, 1930–1980. Arthur Meier Schlesinger, Jr., επιμ. (2001). History of American Presidential Elections, 1789–2000. Barone, Michael· Grant Ujifusa (1967). The Almanac of American Politics 1966: The Senators, the Representatives and the Governors: Their Records and Election Results, Their States and Districts. Brennan, Mary C. (1995). Turning Right in the Sixties: The Conservative Capture of the G. O. P. University of North Carolina Press. Dallek, Robert (2004). Lyndon B. Johnson: Portrait of a President. Donaldson, Gary (2003). Liberalism's Last Hurrah: The Presidential Campaign of 1964. M. E. Sharpe. ISBN 0-7656-1119-8. Rowland Evans and Robert Novak; Lyndon B. Johnson: The Exercise of Power (1966) online Goldberg, Robert Alan (1995). Barry Goldwater. Hamby, Alonzo (1992). Liberalism and Its Challengers: From F.D.R. to Bush. Hodgson, Godfrey (1996). The World Turned Right Side Up: A History of the Conservative Ascendancy in America. Houghton Mifflin Company. Jensen, Richard (1983). Grass Roots Politics: Parties, Issues, and Voters, 1854–1983. Kolkey, Jonathan Martin (1983). The New Right, 1960–1968: With Epilogue, 1969–1980. Ladd, Everett Carll, Jr.· Charles D. Hadley (1978). Transformations of the American Party System: Political Coalitions from the New Deal to the 1970s (2η έκδοση). Lesher, Stephan (1995). George Wallace. Matthews, Jeffrey J. (1997). «To Defeat a Maverick: The Goldwater Candidacy Revisited, 1963–1964». Presidential Studies Quarterly 27 (4): 662+. McGirr, Lisa (2002). Suburban Warriors: The Origins of the New American Right. Perlstein, Rick (2002). Before the Storm: Barry Goldwater and the Unmaking of the American Consensus. Rae, Nicol C. (1994). Southern Democrats. Oxford University Press. Sundquist, James L. (1983). Dynamics of the Party System: Alignment and Realignment of Political Parties in the United States. White, Theodore (1965). The Making of the President: 1964. Burdick, Eugene (1964). The 480. - a political fiction novel around the Republican campaign. Campaign commercials from the 1964 election CONELRAD's definitive history of the Daisy ad Αρχειοθετήθηκε 2008-06-29 στο Wayback Machine. 1964 election results: State-by-state Popular vote Αρχειοθετήθηκε 2008-07-06 στο Wayback Machine. 1964 popular vote by states (with bar graphs) 1964 popular vote by counties How close was the 1964 election? — Michael Sheppard, Massachusetts Institute of Τεχνολογία electoral history | Οι προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ του 1964 διεξάχθησαν στις 3 Νοεμβρίου 1964. Ο κάτοχος Πρόεδρος Λύντον Τζόνσον είχε ανέλθει στο αξίωμα λιγότερο από ένα χρονο νωρίτερα, αμέσως μετά την δολοφονία του προκατόχου του, Τζον Φ. Κέννεντι. Ο Τζόνσον, ο οποίος είχε επιτυχημένα συνδέσει τον εαυτό του με την δημοτικότητα του Κέννεντι, κέρδισε το 61,1% της λαϊκής ψήφου, το υψηλότερο που κέρδισε ένας υποψήφιος μετά τις εκλογές του 1820. Ήταν η έκτη πιο ασύμμετρη προεδρική εκλογή στην ιστορία των ΗΠΑ σε όρους εκλεκτορικών ψήφων· σε όρους λαϊκής ψήφου, ήταν η πέμπτη. Ουδείς υποψήφιος Πρόεδρος μετά από την εκλογική αυτή αναμέτρηση έχει ισοφαρίσει ή υπερβεί το όριο της διαφοράς σε ποσοστό νίκης του Τζόνσον στην λαϊκή ψήφο. Ο Ρεπουμπλικανός υποψήφιος, Γερουσιαστής Μπάρρυ Γκολντγουότερ της Αριζόνα, υπέφερε από έλλειψη υποστήριξης από το ίδιο του το κόμμα και τις βαθειά αντιδημοφιλείς (για τη δεκαετία του 1960) συντηρητικές πολιτικές θέσεις. Η εκστρατεία του Τζόνσον παρουσίασε επιτυχώς τον Γκολντγουότερ ως επικίνδυνο εξτρεμιστή, και υπαραμύνθηκε κοινωνικών προγραμμάτων που έγιναν γνωστά ως Great Society. Ο Τζόνσον κέρδισε εύκολα την Προεδρία, νικώντας σε 44 από τις 50 πολιτείες και την Περιφέρεια της Κολούμπια. Όμως, η ανεπιτυχής προσπάθεια του Γκολντγουότερ επηρέασε το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα και το σύγχρονο συντηρητικό κίνημα. Η εκστρατεία του, έλαβε σημαντική υποστήριξη από πρώην Δημοκρατικά προπύργια στον Βαθύ Νότο. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%BF%CE%B5%CE%B4%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AE_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%97%CE%BD%CF%89%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CF%89%CE%BD_%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B5%CE%B9%CF%8E%CE%BD_1964 |
Προκριματικά Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου 2018 (ΚΑΦ) | Η δομή των προκριματικών έχει ως εξής: Πρώτος γύρος: Συνολικά 26 ομάδες (ομάδες κατάταξης 28-53) λαμβάνουν μέρος σε νοκ άουτ (εντός και εκτός έδρας) αγώνες. Οι 13 νικήτριες προκρίνονται στον δεύτερο γύρο. Δεύτερος γύρος: Ένα σύνολο 40 ομάδων (ομάδες κατάταξης 1-27 και 13 νικήτριες του πρώτου γύρου) λαμβάνουν μέρος σε νοκ άουτ (εντός και εκτός έδρας) αγώνες. Οι 20 νικήτριες προκρίνονται στον τρίτο γύρο. Τρίτος γύρος: Οι 20 ομάδες που προκρίνονται από τον δεύτερο γύρο χωρίζονται σε πέντε ομίλους των τεσσάρων ομάδων λαμβάνουν μέρος σε εντός και εκτός έδρας αγώνες. Οι νικήτριες του κάθε ομίλου προκρίνονται στην τελική φάση. Η κλήρωση για τον πρώτο γύρο πραγματοποιήθηκε στις 25 Ιουλίου του 2015, στο παλάτι Κωνσταντινόφσκι (Константиновский дворец) στη Στρέλνα της Αγίας Πετρούπολης. Η κλήρωση για το δεύτερο γύρο πραγματοποιήθηκε στις 25 Ιουλίου του 2015, στο παλάτι Κωνσταντινόφσκι (Константиновский дворец) στη Στρέλνα της Αγίας Πετρούπολης. Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου 2018 Προκριματικά Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου 2018 | Το αφρικανικό τμήμα των προκριματικών του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2018 της FIFA αποτελεί τη διοργάνωση των προκριματικών για το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου 2018, που θα πραγματοποιηθεί στη Ρωσία, για εθνικές ομάδες μέλη της Αφρικανικής Συνομοσπονδία Ποδοσφαίρου (CAF). Συνολικά 5 θέσεις είναι διαθέσιμες για την τελική φάση.Η Εκτελεστική Επιτροπή της CAF ενέκρινε τη μορφή για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου ποδοσφαίρου του 2018 στις 14 Ιανουαρίου του 2015, με τρεις προκριματικούς γύρους πριν από τον τελικό γύρο των 20 ομάδων. Ο αριθμός των προκριματικούς γύρων μειώθηκε σε δύο, με βάση τις πληροφορίες που παρέχονται από τη FIFA στις αρχές Ιουλίου του 2015. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B9%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC_%CE%A0%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%83%CE%BC%CE%AF%CE%BF%CF%85_%CE%9A%CF%85%CF%80%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CF%85_%CE%A0%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%85_2018_(%CE%9A%CE%91%CE%A6) |
Τατιάνα Μπλάτνικ | Γεννήθηκε στο Καράκας της Βενεζουέλας στις 28 Αυγούστου 1980 και είναι η κόρη του Σλοβένου επιχειρηματία Λάντισλαβ Μπλάτνικ και της Γερμανίδας αριστοκράτισσας Μαρί Μπίερλαϊν. Από την πλευρά της μητέρας της, είναι εγγονή της Κόμισσας Ελίνκα φον Άϊνζιντελ, απογόνου του Γουλιέλμου Β΄ εκλέκτορα της Έσσης. Το 1986, όταν η Τατιάνα ήταν έξι ετών, ο πατέρας της πέθανε και, σύντομα, η μητέρα της παντρεύτηκε τον επιχειρηματία Αττίλιο Μπρίλεμπουργκ. Από την ηλικία των τριών ετών της, μετακόμισε μαζί με την οικογένειά της στην Ελβετία. Για δώδεκα περίπου χρόνια παρέμεινε εσώκλειστη στο Κολλέγιο Έιγκλον του χωριού Βιλάρ συρ Ολόν της Ελβετίας. Στα δεκαοκτώ της χρόνια μετέβη στις Ηνωμένες Πολιτείες για να φοιτήσει στο Πανεπιστήμιο Τζώρτζταουν της Ουάσινγκτον. Το 2003 αποφοίτησε από αυτό με πτυχίο στην κοινωνιολογία και επέστρεψε στην Ελβετία για να σπουδάσει δημόσιες σχέσεις.Από το 2006 ως τον Ιούλιο του 2010 εργαζόταν στο πλευρό της σχεδιάστριας ρούχων Νταϊάν φον Φίρστενμπεργκ, έχοντας το ρόλο της οργανώτριας εκδηλώσεων και των δημοσίων σχέσεων. Η Τατιάνα γνώρισε τον Νικόλαο το 2003 στο Γκστάαντ της Ελβετίας. Οι δυο τους ανέπτυξαν σχέση, με την Τατιάνα να βρίσκεται επίσημα δίπλα στον Νικόλαο τα επόμενα χρόνια. Το 2004, τον συνόδευσε στο στάδιο Ντα Λουζ της Λισαβόνας και πανηγύρισε μαζί του την κατάκτηση του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου από την Ελλάδα.Ο αρραβώνας του ζευγαριού ανακοινώθηκε επίσημα στις 28 Δεκεμβρίου 2009 από το γραφείο του τέως βασιλιά Κωνσταντίνου στο Λονδίνο. Ο γάμος του ζευγαριού έγινε στις Σπέτσες, στις 25 Αυγούστου 2010, με την παρουσία πολλών μελών βασιλικών οικογενειών της Ευρώπης. Σημαντικές παρουσίες στο γάμο ήταν η Βασίλισσα Μαργαρίτα Β΄ της Δανίας, η Βασίλισσα Σοφία της Ισπανίας, ο Πρίγκιπας Μιχαήλ του Κεντ, ο Χάακον, Διάδοχος Πρίγκιπας της Νορβηγίας και ο Γουλιέλμος Αλέξανδρος, Διάδοχος Πρίγκιπας της Ολλανδίας. Η Τατιάνα Μπλάτνικ αποτελεί συνιδρύτρια του τμήματος Νεολαία της ΕΛΠΙΔΑΣ, μιας επιτροπής του Συλλόγου Φίλων Παιδιών με Καρκίνο ΕΛΠΙΔΑ. Το τμήμα, που αποτελείται από νέα ηλικιακά μέλη της φιλανθρωπικής οργάνωσης, έχει σκοπό τη δημιουργία νέων ιδεών και δράσεων για παιδιά που πάσχουν από νεοπλασματικές ασθένειες.Από το 2014, η Τατιάνα αποτελεί μέλος και δωρητής της μη κερδοσκοπικής οργάνωσης «Μπορούμε», που σκοπό έχει τον περιορισμό της σπατάλης τροφίμων και την καταπολέμηση του υποσιτισμού στην Ελλάδα. Η ίδια μάλιστα έχει προσφέρει μέρος των εσόδων της από το βιβλίο της A Taste of Greece στην οργάνωση. Το Μάιο του 2016 συμμετείχε στην προετοιμασία συσσιτίων για άπορες οικογένειες του ενοριακού φιλόπτωχου ταμείου της Αγίας Μαρίνας στην Ηλιούπολη.Είναι, επίσης, μέλος του Ιδρύματος Walkabout, που σκοπό έχει την αρωγή σε άτομα με κινητικές δυσκολίες, και ευργέτης του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης στην Αθήνα. A Taste of Greece: Recipes, Cuisine & Culture - μαζί με την Diana Farr Louis - (2016). | Η Τατιάνα Μπλάτνικ (γεννημένη ως Τατιάνα Ελίνκα Μπλάτνικ Tatiana Ellinka Blatnik, 28 Αυγούστου 1980) είναι η σύζυγος του πρίγκιπα Νικόλαου, γιου του Κωνσταντίνου και της Άννας-Μαρίας, τέως Βασιλέων της Ελλάδας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%B1_%CE%9C%CF%80%CE%BB%CE%AC%CF%84%CE%BD%CE%B9%CE%BA |
ΟΥΕΦΑ Γιουρόπα Λιγκ 2013–14 | Οι ετικέτες στις παρενθέσεις δείχνουν τη μέθοδο πρόκρισης κάθε ομάδας στον θεσμό: ΚΤ: Κάτοχος του Τίτλου ΚΚ: Κάτοχος εγχώριου Κυπέλλου ΦΚ: Φιναλίστ εγχώριου Κυπέλλου ΚΛ: Κάτοχος εγχώριου Λιγκ Καπ Θπρ: Θέση τερματισμού στο εγχώριο πρωτάθλημα Π-: Θέση αγώνων play off εγχώριου πρωταθλήματος ΦΠ: Fair Play ΟΤΛ: Μεταφέρθηκε από το Τσάμπιονς Λιγκ ΦΟ: Ομάδα που κατέλαβε την τρίτη θέση στη φάση των Ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ ΠΟ: Ηττημένη από τον προκριματικό γύρο των play off του Τσάμπιονς Λιγκ 3Π: Ηττημένη από τον τρίτο προκριματικό γύρο του Τσάμπιονς Λιγκ Όλες οι κληρώσεις γίνονται στο αρχηγείο της ΟΥΕΦΑ, στην πόλη Νιόν της Ελβετίας. Οι αγώνες διεξήχθησαν στις 4 και 11 Ιουλίου. Οι αγώνες του δεύτερου προκριματικού γύρου διεξήχθησαν στις 18 και 25 Ιουλίου. Β. Η σειρά των αγώνων αντιστράφηκε μετά την αρχική κλήρωση. 1 Ο Α.Π.Ο.Ε.Λ. προκρίθηκε έπειτα από κλήρωση μεταξύ των 32 ομάδων που είχαν αποκλειστεί, καθώς η Τραμπζονσπόρ συνέχισε στο Champions League (αντί της Φενέρμπαχτσέ που αποκλείστηκε με απόφαση της UEFA λόγω εμπλοκής της σε στημένους αγώνες). 2 Η Τρόμσε προκρίθηκε αντί της Μπεσίκτας που αποκλείστηκε από τη συνέχεια της διοργάνωσης με απόφαση της UEFA λόγω εμπλοκής της σε στημένους αγώνες. 3 Η Μακάμπι Τελ Αβίβ προκρίθηκε άνευ αγώνων καθώς ο ΠΑΟΚ συνέχισε στο Champions League (αντί της Μέταλιστ που αποκλείστηκε από τη συνέχεια της διοργάνωσης με απόφαση της UEFA λόγω εμπλοκής της σε στημένους αγώνες). Η συγκεκριμένη φάση διεξήχθη μεταξύ 19 Σεπτεμβρίου - 12 Δεκεμβρίου 2013. Συμμετείχαν οι 32 ομάδες που προκρίθηκαν από τα play off καθώς και οι 16 που αποκλείστηκαν από την αντίστοιχη φάση του Champions League. Από τον 9ο έως τον 12ο όμιλο δεν υπάρχει ομάδα στη στήλη "Από το Champions League" καθώς η διοργάνωση αυτή διεξάγεται με 8 ομίλους. Στη φάση αυτή συμμετείχαν οι δύο πρώτοι των ομίλων και οι ομάδες που τερμάτισαν τρίτες στη φάση των ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ. Οι αγώνες πραγματοποιήθηκαν στις 20 και 27 Φεβρουαρίου 2014. Οι αγώνες πραγματοποιήθηκαν στις 13 και 20 Μαρτίου 2014. Οι αγώνες πραγματοποιήθηκαν στις 3 και 10 Απριλίου 2014. Οι αγώνες πραγματοποιήθηκαν στις 24/4 και 1/5/2014. ΟΥΕΦΑ Τσάμπιονς Λιγκ 2013-14 Το Europa League στην επίσημη ιστοσελίδα της UEFA | To ΟΥΕΦΑ Γιουρόπα Λιγκ 2013–2014 είναι η 43η διοργάνωση του δευτερεύοντος ευρωπαϊκού ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος από την UEFA και η 5η διοργάνωση από τότε που μετονομάστηκε από Κύπελλο ΟΥΕΦΑ σε ΟΥΕΦΑ Γιουρόπα Λιγκ. Ο τελικός πραγματοποιήθηκε στο Γιουβέντους Στέιντιουμ στο Τορίνο, στην Ιταλία. Η ισπανική Σεβίλλη αναδείχθηκε κυπελλούχος, για τρίτη φορά στην ιστορία της, επικρατώντας στον τελικό της πορτογαλικής Μπενφίκα με 4-2 στα πέναλτι (κανονικός αγώνας και παράταση 0-0). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%A5%CE%95%CE%A6%CE%91_%CE%93%CE%B9%CE%BF%CF%85%CF%81%CF%8C%CF%80%CE%B1_%CE%9B%CE%B9%CE%B3%CE%BA_2013%E2%80%9314 |
Tales of Monkey Island | Η ιστορία ξεκινάει με τον Guybrush Threepwood να προσπαθεί ακόμα μια φορά να αποτελειώσει τον LeChuck ο οποίος έχει απαγάγει την Elaine. Κάτι δεν πήγε καλά όμως με το "ειδικό" σπαθί του, και το μόνο που κατάφερε ήταν να μετατρέψει τον LeChuck σε άνθρωπο, ενώ οι υπόλοιποι πειρατές της περιοχής (συμπεριλαμβανομένου του Guybrush και της Elaine) σιγά σιγά γίνονται ζόμπι, μπερδεύοντας έτσι το ρόλο του καλού και του κακού στην ιστορία. Αρχικά το Tales of Monkey Island εξελίσσεται στο Flotsam Island, όπου ο Guybrush καλείται να λύσει το μυστήριο των ανέμων που έχουν κατεύθυνση προς το νησί και δεν επιτρέπουν στα καράβια να φύγουν, και επίσης να βρει ένα καράβι για να σώσει την αγαπημένη του Elaine από τα χέρια του ανθρώπινου πλέον LeChuck. Το ταξίδι του παρουσιάζει πολλές δυσκολίες και ύστερα από ξιφομαχίες, μυστήρια, νέους αλλά και παλιούς γνώριμους, δοκιμασίες, και έναν αινιγματικό LeChuck, ο ήρωας καταφέρνει να αποκτήσει αυτό που του χρειάζεται για να γιατρευτεί από την αρρώστια. Όμως αυτό δεν είναι αρκετό. Return to Monkey Island (2022) Tales of Monkey Island στην MobyGames (αγγλικά) Tales of Monkey Island στο IMDb | Το Tales of Monkey Island είναι ένα βιντεοπαιχνίδι περιπέτειας που εκδόθηκε από την Telltale Games το 2009. Είναι το πέμπτο παιχνίδι της σειράς Monkey Island και κυκλοφόρησε 9 χρόνια μετά το Escape from Monkey Island. Επίσης είναι το πρώτο παιχνίδι της σειράς που δεν δημιουργήθηκε από την LucasArts. | https://el.wikipedia.org/wiki/Tales_of_Monkey_Island |
Monsieur Doumani | Το μουσικό σχήμα απαρτίζεται από τον Αντώνη Αντωνίου - που είναι επίσης ιδρυτικό μέλος του σχήματος Trio Tekke - στον τζουρά, τον Άγγελο Ιωνά στην κιθάρα και τον Δημήτρη Γιασεμίδη στα πνευστά. Αν και το κάθε μέλος έχει διαφορετικό μουσικό υπόβαθρο, και οι τρεις μουσικοί είναι φανερά επηρεασμένοι από την Κυπριακή μουσική παράδοση σε διάφορα επίπεδα. Το μουσικό σχήμα εστιάζει στον μοναδικό χαρακτήρα της Κυπριακής μουσικής παραδοσιακής μουσικής, εμπλουτίζοντας παραδοσιακά τραγούδια, σε νέες εκτελέσεις, με παραλλαγές στη μελωδία, στο ρυθμό καθώς και ηχητικές πρωτοτυπίες που προσδίδουν στο συγκρότημα ένα ξεχωριστό μουσικό ύφος. Το συγκρότημα συνδυάζει μουσικά το παραδοσιακό στοιχείο με νεότερα μουσικά είδη. Επίσης, το ρεπερτόριό τους περιλαμβάνει δικές τους συνθέσεις στην Κυπριακή διάλεκτο, με πηγή έμπνευσης τη σύγχρονη κυπριακή κοινωνία, για παράδειγμα την πρόσφατη χρηματοπιστωτική κρίση που έπληξε το νησί καθώς και το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα της χώρας. Ο πρώτος τους δίσκος μικρής διαρκειας (EP), κυκλοφόρησε σε περιορισμένο αριθμό αντίτυπων το 2012, με τίτλο Cyfolk και περιλαμβάνει επανεκτελέσεις 8 κυπριακών παραδοσιακών τραγουδιών. Το Μάιο του 2013, το μουσικό σχήμα Monsieur Doumani κυκλοφόρησε το πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ με τίτλο Grippy Grappa και διανεμέται από την βρετανική εταιρία Proper Music Distribution. Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε στη Λευκωσία και αποτελείται κυρίως από επανεκτελέσεις γνωστών κυπριακών παραδοσιακών τραγουδιών. Το Μάρτιο του 2015, κυκλοφόρησε το δεύτερο ολοκληρωμένο άλμπουμ του μουσικού σχήματος με τίτλο Sikoses. Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε στη Λευκωσία και αποτελείται κυρίως από συνθέσεις των ίδιων των μελών του μουσικού συγκροτήματος καθώς και συνεργατών τους, αλλά και από μερικές προσαρμοσμένες επανεκτελέσεις κυπριακών παραδοσιακών τραγουδιών. Σε αυτό το δίσκο διατηρείται η εναλλακτική προσέγγιση μελωδιών με κυπριακό παραδοσιακό ύφος, με φανερές επιρροές από ήχους της Νότιας Ιταλίας, της Σκανδιναβίας και των Βαλκανίων καθώς και ηλεκτρονικούς και άλλους μουσικούς αυτοσχεδιασμούς και πειραματισμούς. Σε παρόμοιους -αλλά εντονότερους- με τον δίσκο Grippy Grappa ρυθμούς, εντοπίζεται η θεματολογία των νέων τραγουδιών, με την οικονομική κρίση, την κρίση θεσμών και τη διαφθορά να αποτελούν τις σημαντικότερες πηγές έμπνευσης των δημιουργών και αποτυπώνονται στους στίχους στην Κυπριακή διάλεκτο, τις περισσότερες φορές με χιουμοριστικό, σαρκαστικό αλλά και αλληγορικό τρόπο. Ο τίτλος 'Sikoses' είναι δανεισμένος από την Κυπριακή διάλεκτο [σήκωση < αρχ. σηκόω], υπονοεί την περίοδο της αποκριάς πριν από τις νηστείες της Μεγάλης Τεσσαρακοστής και έχει την έννοια της απομάκρυνσης των μη νηστίσιμων (σηκώνονται) φαγητών από το τραπέζι. Η επιλογή του τίτλου 'Σήκωσες' δεν είναι τυχαία αφού αφενός η κυκλοφορία του δίσκου συμπίπτει χρονικά με τις Σήκωσες του 2015. Αφετέρου, η παράδοση συνδέει αυτή την περίοδο με το τέλος του καρναβαλιού και την αλληγορική σε αυτή την περίπτωση πτώση των προσωπείων που αυτόδηλα παραπέμπει στην αποκάλυψη του πραγματικού προσώπου αξιωματούχων του Κυπριακού κράτους και των σκανδάλων διαφθοράς που συνδέονται με το όνομά τους. Ο δίσκος Grippy Grappa έτυχε εξαιρετικής κριτικής από διεθνή ΜΜΕ όπως η βρετανική εφημερίδα The Guardian, το γαλλικό περιοδικό Les Inrockuptibles και τη μουσική περιοδική έκδοση fRoots. Το άλμπουμ συμπεριλήφθηκε στη λίστα με τα καλύτερα άλμπουμ παγκοσμίως σύμφωνα με το 95ο τεύχος του μουσικού περιοδικού Songlines και αναδείχθηκε ως ο 12ος καλύτερος δίσκος από το World Music Network τον Αύγουστο του 2013. Επιλέον, το βίντεο κλιπ ενός από τα τραγούδια του άλμπουμ με τίτλο Ο Αχάπαρος ανέβηκε στην τέταρτη θέση στη λίστα με τα καλύτερα βίντεο του World Music Network το Νοέμβριο 2013. Το άλμπουμ παρουσιάστηκε από ραδιοφωνικούς σταθμούς σε ολόκληρο τον κόσμο όπως το ραδιόφωνο του BBC, το ραδιόφωνο RootsWorld, το PBS 106.7FM της Μελβούρνης, το KDVS της Καλιφόρνια, το Radio France και άλλα. Τον Αύγουστο του 2012, το μουσικό σχήμα Monsieur Doumani εκπροσώπησε την Κύπρο στο φημισμένο διεθνές μουσικό φεστιβάλ Ferrara Buskers Festival στην Ιταλία και αναδείχθηκε ως το τρίτο καλύτερο μουσικό σχήμα του φεστιβάλ.Τον Απρίλιο του 2014 οι Monsieur Doumani βραβεύτηκαν ως ένα από τα καλύτερα πρωτοεμφανιζόμενα μουσικά συγκροτήματα από τον ετήσιο διαγωνισμό του μουσικού περιοδικού Songlines. Τα βραβεία απονεμήθηκαν κατόπιν ψηφοφορίας από τους αναγνώστες του μουσικού περιοδικού και το ευρύ κοινό.Επίσης, τον Νοέμβριο του 2018, στον διεθνή διαγωνισμό World music για το βραβείο Andrea Parodi, που γίνεται κάθε χρόνο στο Cagliari της Σαρδηνίας στη μνήμη του πολύ σημαντικού αυτού τραγουδιστή, πήραν το βραβείο της κριτικής επιτροπής, το βραβείο του κοινού και το βραβείο καλύτερης διασκευής σε τραγούδι από το ρεπερτόριο του Andrea Parodi. Το τραγούδι που διάλεξαν από το ρεπερτόριό του, ήταν το 'Abacada', που δεν είναι άλλο από το παραδοσιακό των Ελλήνων της Μικρας Ασίας, 'Τζιβαέρι μου'. Αντώνης Αντωνίου - τζουράς, τραγούδι (2011–σήμερα) Δημήτρης Γιασεμίδης - Πνευστά, τραγούδι (2011–σήμερα) Αντισ Σκορδής - κιθάρα (2016–σήμερα) Άγγελος Ιωνάς - κιθάρα, τραγούδι (2011–2019) Cyfolk (2012, Monsieur Doumani Records, Λευκωσία) Grippy Grappa (2013, Monsieur Doumani Records/Proper) Sikoses (2015, Monsieur Doumani Records, Λευκωσία) Monsieur Doumani website Αρχειοθετήθηκε 2013-12-04 στο Wayback Machine. Monsieur Doumani Soundcloud | Το αποτελούμενο από τρία μέλη κυπριακό μουσικό συγκρότημα Monsieur Doumani, ιδρύθηκε στη Λευκωσία το 2011 και βραβεύτηκε ως ένα από τα καλύτερα πρωτοεμφανιζόμενα μουσικά συγκροτήματα στο διαγωνισμό του Songlines το 2014. | https://el.wikipedia.org/wiki/Monsieur_Doumani |
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.