title
stringlengths 1
108
| article
stringlengths 150
266k
| summary
stringlengths 126
13.8k
| url
stringlengths 31
613
|
|---|---|---|---|
Κάρμεν (νουβέλα) | Σύμφωνα με μια επιστολή που έγραψε ο Μεριμέ στην Κόμισσα του Μοντίχο, η Κάρμεν εμπνεύσθηκε από μια ιστορία που του είπε στο ταξίδι του στην Ισπανία το 1830. Είπε: "Ήταν για έναν κακοποιό από τη Μάλαγα που σκότωσε την ερωμένη του, η οποία αφιέρωνε τον εαυτόν της αποκλειστικά δημοσίως. [...] Ενώ διάβαζα για τους τσιγγάνους για κάποιο διάστημα, έκανα την ηρωίδα μου τσιγγάνα."Μια σημαντική πηγή για το υλικό σχετικά με τους Ρομά (τσιγγάνους) ήταν το βιβλίο του Τζορτζ Μπόροου The Zincali (1841). Άλλη μια πηγή μπορεί να ήταν το αφηγηματικό ποίημα Τσιγγάνοι (1824) του Αλεξάντρ Πούσκιν, το οποίο ο Μεριμέ θα το μετέφραζε μετέπειτα σε γαλλικό πεζό. Η νουβέλα αποτελείται από τέσσερα μέρη. Μόνο τα πρώτα τρία εμφανίζονται στην αρχική έκδοση της πρώτης Οκτωβρίου, 1845 από Revue des Deux Mondes, το τέταρτο μέρος πρωτο-εμφανίσθηκε στην έκδοση του βιβλίου το 1846. Ο Μεριμέ λέει την ιστορία σα να του συνέβη πραγματικά σε ένα ταξίδι του στην Ισπανία το 1830. Πρώτο μέρος. Κατά την αναζήτηση του τόπου της Μάχης της Μούντα σε ένα μοναχικό σημείο στην Ανδαλουσία, ο συγγραφέας συναντά έναν άνθρωπο που ο ξεναγός του υπονοεί ότι είναι ένας επικίνδυνος ληστής. Αντί να φύγει, ο συγγραφέας γίνεται φίλος με τον άνδρα με το να μοιραστεί μαζί του πούρα και φαγητό. Μένουν στο ίδιο πρωτόγονο πανδοχείο εκείνο το βράδυ. Ο ξεναγός λέει στον συγγραφέα ότι ο άνθρωπος είναι ο ληστής γνωστός ως Δον Χοσέ Ναβάρρο και αφήνει να τον καταδώσει, αλλά ο συγγραφέας προειδοποιεί τον Δον Χοσέ, ο οποίος δραπετεύει. Δεύτερο μέρος. Αργότερα, στην Κόρδοβα, ο συγγραφέας συναντά την Κάρμεν, μια όμορφη τσιγγάνα, που γοητεύεται από τον επαναλήπτη ρολογιού του. Πηγαίνει στο σπίτι της, για να του πει τη μοίρα του, και τον εντυπωσιάζει με την απόκρυφη γνώση της. Διακόπτονται από τον Δον Χοσέ και παρόλο που η Κάρμεν κάνει χειρονομίες, ο Χοσέ συνοδεύει τον συγγραφέα έξω. Ο συγγραφέας ανακαλύπτει ότι το ρολόι του λείπει. Μερικούς μήνες αργότερα, ξανά στην Κόρδοβα, ένας φίλος του συγγραφέα του λέει ότι ο Δον Χοσέ Ναβάρρο θα στραγγαλιστεί την επόμενη μέρα. Ο συγγραφέας επισκέπτεται τον φυλακισμένο και ακούει την ιστορία της ζωής του. Τρίτο μέρος. Το πραγματικό όνομα του ληστή είναι Χοσέ Λιθαραμπενχόα, και είναι Βάσκος ιδαλγός από τη Ναβάρρα. Σκότωσε έναν άνδρα σε μια μάχη, αποτέλεσμα ενός παιχνιδιού, και έπρεπε να τραπεί σε φυγή. Στη Σεβίλλη, ενσωματώθηκε σε μία ένωση δραγώνων, στρατιωτών με αστυνομικές λειτουργίες. Μια μέρα γνώρισε την Κάρμεν, που εργαζόταν σε ένα εργοστάσιο πούρων, όπου εκείνος φρουρούσε. Εκείνος την αγνόησε κι εκείνη τον προκάλεσε. Μερικές ώρες αργότερα, τη συνέλαβε, διότι έκοψε το πρόσωπο ενός συνεργάτη κατά τη διάρκεια ενός καυγά. Εκείνη τον έπεισε ότι μιλάει βασκικά και ήταν μισή Βάσκα, και την άφησε να φύγει, για το οποίο φυλακίστηκε για ένα μήνα και υποβιβάστηκε. Μετά την αποφυλάκισή του, την συνάντησε ξανά και του ανταπέδωσε μια ημέρα γεμάτη ευτυχία, ακολουθούμενη από την επόμενη όταν επέτρεψε τους συν-λαθρέμπορούς της να περάσουν στο πόστο του. Την έψαξε στο σπίτι ενός από τους Ρομά φίλους της, αλλά μπήκε με τον υπολοχαγό του. Στην επακόλουθη μάχη, ο Χοσέ σκότωσε τον υπολοχαγό. Δραπέτευσε στην παράνομη σπείρα της Κάρμεν. Με τους απατεώνες, προχώρησε από το λαθρεμπόριο στη ληστεία, και μερικές φορές ήταν με την Κάρμεν, αλλά υπέφερε από ζήλια καθώς χρησιμοποιούσε την έλξη της, για να προωθήσει τις επιχειρήσεις της σπείρας. Έμαθε επίσης ότι ήταν παντρεμένη. Αφού ο σύζυγός της εντάχθηκε στη σπείρα, ο Χοσέ τον προκάλεσε σε έναν αγώνα με μαχαίρι και τον σκότωσε. Η Κάρμεν έγινε σύζυγος του Χοσέ. Ωστόσο, του είπε ότι τον αγαπούσε λιγότερο από πριν, και άρχισε να ελκύεται από έναν επιτυχημένο νεαρό πικαδόρο, ονόματι Λούκας. Ο Χοσέ, τυφλωμένος από τη ζήλια, την ικέτευσε να απαρνηθεί τους άλλους άνδρες και να ζήσει μαζί του, θα μπορούσαν να ξεκινήσουν μια έντιμη ζωή στην Αμερική. Εκείνη του είπε ότι ήξερε από τους οιωνούς ότι ήταν μοιραίο να τη σκοτώσει, αλλά "Η Κάρμεν θα είναι για πάντα ελεύθερη," και μιας και μισούσε τον εαυτόν της που τον αγάπησε, δε θα παραδίδονταν ποτέ σε εκείνον. Εκείνος την μαχαίρωσε μέχρι θανάτου και έπειτα παραδόθηκε από μόνος του. Ο Δον Χοσέ τελειώνει την ιστορία του λέγοντας ότι οι Ρομά έχουν την ευθύνη για τον τρόπο που μεγάλωσε η Κάρμεν. Τέταρτο μέρος. Αυτό το μέρος αποτελείται από επιστημονικές παρατηρήσεις για τους Ρομά: την εμφάνισή τους, τα έθιμά τους, την υποτιθέμενη ιστορία και τη γλώσσα τους. Σύμφωνα με τον Ανρί Μαρτινώ, συντάκτη μιας συλλογής μυθοπλασίας του Μεριμέ, οι ετυμολογίες στο τέλος είναι "εξαιρετικά ύποπτες". Όπως αναφέρει η παραπάνω σύνοψη και αυτή της όπερας του Μπιζέ, η όπερα βασίζεται μόνο στο τρίτο μέρος της ιστορίας και παραλείπει πολλά στοιχεία, όπως τον σύζυγο της Κάρμεν. Αυξάνει σημαντικά το ρόλο άλλων χαρακτήρων, όπως τον Ντανκάιρ, ο οποίος είναι ένας μικρός χαρακτήρας στην ιστορία, τον Ρεμεντάδο, που μια σελίδα μετά την εισαγωγή του τραυματίζεται από στρατιώτες και στη συνέχεια πυροβολείται από τον σύζυγο της Κάρμεν, για να τον εμποδίσει να επιβραδύνει τη σπείρα, και ο Λούκας (μετονομάστηκε σε Εσκαμίγιο και προωθήθηκε ως ταυρομάχος), ο οποίος εμφανίζεται μόνο στη σκηνή ταυρομαχίας της ιστορίας. Οι τραγουδίστριες της όπερας, εκτός της Κάρμεν-Μικαέλα, της Φρασκίτα και της Μερθέντες, δεν έχουν ομολόγους στη νουβέλα. Η Κάρμεν δεν γνωρίζει τη μοίρα της από την ανάγνωση καρτών, αλλά από την ερμηνεία των οιωνών, όπως ενός λαγού που τρέχει ανάμεσα στα πόδια του αλόγου του Χοσέ. Briggs, A. D. P. (2008), «Did Carmen really come from Russia (with a little help from Turgenev)?», στο: Andrew, Joe, επιμ., Turgenev and Russian Culture: Essays to Honour Richard Peace, Rodopi, σελ. 83–102, ISBN 90-420-2399-6, https://books.google.com/books?id=2vMc7SlsSoEC&pg=PA83, ανακτήθηκε στις 2012-10-26 Brown, William Edward (1986). A History of Russian Literature of the Romantic Period, Volume 3. Ardis. σελ. 238. ISBN 0-88233-938-9. Ανακτήθηκε στις 3 Μαρτίου 2009. Mérimée, Prosper (1973). Les Âmes du Purgatoire, Carmen. Paris: Garnier Flammarion. With an apparatus criticus by Jean Decottignies. This edition's text and notes were used for the first draft of the present article. Mérimée, Prosper (1846). Carmen. Paris: Michel Lévy. The original book publication, also containing the stories "Arsène Guillot" and "L'Abbé Aubain". Henri Martineau, editor. Mérimée, Prosper (1951). Romans et Nouvelles. Paris: Bibliothèque de la Pléiade. σελ. 814. Cited by Decottignies. Robinson, Peter (1992). «Mérimée's Carmen». Στο: McClary, Susan. Georges Bizet, Carmen. Cambridge University Press. σελ. 1. ISBN 0-521-39897-5. Ανακτήθηκε στις 25 Ιανουαρίου 2011. Ελεύθερο βιβλίο Carmen στο Project Gutenberg (Γαλλικά) Carmen, audio version | Κάρμεν (γαλλική γλώσσα: Carmen) είναι νουβέλα του Προσπέρ Μεριμέ, η οποία συγγράφηκε και πρωτο-εκδόθηκε το 1845. Έχει προσαρμοσθεί σε διάφορες δραματικές δημιουργίες, συμπεριλαμβανομένης της δημοφιλής ομότιτλης όπερας του Ζωρζ Μπιζέ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%81%CE%BC%CE%B5%CE%BD_(%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%B2%CE%AD%CE%BB%CE%B1) |
Στεφανία του Βελγίου | Η Στεφανία Κλοτίλδη Λουίζα Ερμίνα Μαρία Καρλόττα γεννήθηκε στις 21 Μαΐου 1864 στο Παλάτι του Λαίκεν και ήταν το τρίτο παιδί και η δεύτερη κόρη του Λεοπόλδου Β΄ του Βελγίου και της Μαρίας Ερριέττας της Αυστρίας.Ο πατέρας της δεν ενδιαφερόταν γι' αυτήν, ούτε και την μεγαλύτερη αδερφή της Λουίζα Μαρία και η εκπαίδευσή τους παραμελήθηκε παντελώς, καθώς επικέντρωσε όλη την αφοσίωσή του στον αδελφό τους, τον Λεοπόλδο, το μέλλον της δυναστείας της Σαξονίας-Κοβούργου & Γκότα στο Βέλγιο. Σε ηλικία εννέα ετών ο αδελφός τους Λεοπόλδος πέθανε από πνευμονία και ο πατέρας τους έπεσε σε κατάθλιψη και δεν επανήλθε ποτέ.Στις 10 Μαΐου 1881, έντεκα ημέρες πριν τα δέκατα έβδομα γενέθλια της, η Στεφανία παντρεύτηκε στη Βιέννη τον Ροδόλφο, Πρίγκηπα Διάδοχο της Αυστρίας, γιο του Φραγκίσκου Ιωσήφ και της Ελισάβετ της Αυστρίας. Απέκτησαν μία κόρη, την Ελισάβετ Μαρία (1883-1963). Ο γάμος τους αρχικά ήταν ευτυχισμένος, αλλά υπήρχαν δυσκολίες. Εκτός του ότι ήταν έξυπνος, ο Ροδόλφος ήταν εξαιρετικά αντισυμβατικός, πειραχτήρι, παρορμητικός και πολύ φιλελεύθερος, ενώ η πολύ συντηρητική ανατροφή της Στεφανίας την έκανε συμβατική, τυπική και αντιδραστική. Η Στεφανία έλαβε λίγη υποστήριξη από την αυτοκρατορική οικογένεια κατά τη διάρκεια του γάμου της. Η εξαιρετικά όμορφη αυτοκράτειρα Ελισάβετ απέφυγε τη Στεφανία και την περιφρονούσε, ξέροντας ότι ήταν τόσο ανεπαρκής για τον γιο της. Η Αυτοκράτειρα αποδείχθηκε ότι ήταν σωστή και η σχέση τους κατέρρευσε γρήγορα. Λέγεται ότι ο Ροδόλφος έχει μολύνει τη Στεφανία με μια αφροδίσια ασθένεια,, που έκανε τις περαιτέρω εγκυμοσύνες να είναι αδύνατες. Και οι δύο άρχισαν να αναζητούν παρηγοριά εκτός του γάμου τους. Κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψης στη Γαλικία το 1887, η Στεφανία ερωτεύτηκε ένα Πολωνό κόμη. Κατά τη διάρκεια των επόμενων δεκαοκτώ μηνών, δεν προσπάθησε να κρύψει την αγάπη της για τον κόμη από τον σύζυγό της, ο οποίος συνέχισε τις σχέσεις του.Το 1889, ο Ροδόλφος και η βαρόνη Μαρία Βετσέρα, η ερωμένη του, βρέθηκαν νεκροί. Η δολοφονία-αυτοκτονία τους συνέβη στο Μάιερλινγκ. Στις 22 Μαρτίου 1900 η Στεφανία παντρεύτηκε στο Κάστρο Μιραμάρε τον κόμη Ελεμέρ του Λόνυεϊ και Νάγκυ-Λόνυα, έναν Ούγγρο ευγενή, ο οποίος το 1917 ανέβηκε στην τάξη του "Fürst" (Πρίγκιπα) από τον Αυτοκράτορα της Αυστρίας. Το ζευγάρι δεν απέκτησε παιδιά. Η Στεφανία πέθανε στις 23 Αυγούστου 1945 στο Μοναστήρι του Παννονχάλμα στην Ουγγαρία σε ηλικία 81 ετών. Τάφηκε στο Μοναστήρι του Παννονχάλμα. Παντρεύτηκε πρώτα το 1861 τον Ροδόλφο, Διάδοχο Πρίγκηπα της Αυστρίας, Ουγγαρίας, Βοημίας & Γερμανίας, και μαζί απέκτησαν ένα τέκνο: Ελισάβετ Μαρία 1883-1963, παντρεύτηκε (1) τον Όθωνα-Βέριαντ του Βίντις-Γκράετς· απέκτησαν 4 παιδιά και χώρισαν το 1948 και (2) τον Λέοπολντ Πέτσνεκ. Δεν απέκτησαν παιδιά.Το 1889 αυτοκτόνησε ο Ροδόλφος και η Στεφανία έκανε δεύτερο γάμο το 1900 με τον Ελεμέρ, Πρίγκιπα του Λόνυεϋ ντε Ναγκύ-Λόνυα και Βάσαρος-Ναμένυ. Δεν απέκτησαν απογόνους. 21 Μαΐου 1864 - 10 Μαΐου 1881: Η Βασιλική Υψηλότητα Πριγκίπισσα Στεφανία του Βελγίου, Πριγκίπισσα της Σαξονίας-Κοβούργου & Γκότα, Δούκισσα της Σαξονίας 10 Μαΐου 1881 - 30 Ιανουαρίου 1889: Η Αυτοκρατορική & Βασιλική Υψηλότητα Η Διάδοχος Πριγκίπισσα της Αυστρίας, της Ουγγαρίας και της Βοημίας 30 Ιανουαρίου 1889 – 22 Μαρτίου 1900: Η Αυτοκρατορική & Βασιλική Υψηλότητα Η Χήρα Διάδοχος Πριγκίπισσα της Αυστρίας, της Ουγγαρίας και της Βοημίας 22 Μαρτίου 1900 – 1917: Η Βασιλική Υψηλότητα Η Κόμισσα Στεφανία του Λόνυεϋ και του Νάγκι-Λόνυα 1917 – 23 Αυγούστου 1945: Η Βασιλική Υψηλότητα Πριγκίπισσα του Λόνυεϋ και του Νάγκι-Λόνυα | Η Στεφανία του Βελγίου (Stéphanie de Belgique, 21 Μαΐου 1864 - 23 Αυγούστου 1945) ήταν η δεύτερη κόρη του Λεοπόλδου Β΄ του Βελγίου και σύζυγος του Ροδόλφου των Αψβούργων. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%B5%CF%86%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%92%CE%B5%CE%BB%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85 |
Leave Scars | 1. The Death of Innocence (Durkin, Hoglan) - 3:49 2. Never to Rise Again (Durkin, Hoglan, Reinhart) - 3:55 3. No One Answers (Durkin, Hoglan) - 7:50 4. Cauterization (Durkin, Hoglan) - 7:20 5. Immigrant Song (Page, Plant) - 1:47 6. Older Than Time Itself (Durkin, Hoglan) - 6:59 7. Worms (Durkin, Hoglan) - 2:18 8. The Promise of Agony (Durkin, Hoglan) - 8:25 9. Leave Scars (Durkin, Hoglan) - 7:40 Leave Scars (άλμπουμ) Επίσημη κυκλοφορία: 24 Ιανουαρίου 1989 Το "Leave Scars" ηχογραφήθηκε από τους εξής μουσικούς: Ρον Ράινχαρτ - φωνητικά Έρικ Μέγιερ - κιθάρα Τζιμ Ντάρκιν - κιθάρα Μάικ Γκονζάλεζ - μπάσο Τζην Χόγκλαν - τύμπανα Ρον Έρικσεν - φωνητικά στο "The Promise of Agony" Leave Scars - Dark Angel | Songs, Reviews, Credits | AllMusic Εκδόσεις Dark Angel - Leave Scars - Encyclopaedia Metallum: The Metal Archives Dark Angel - Chart history | Billboard Αρχειοθετήθηκε 2017-02-03 στο Wayback Machine. | Το Leave Scars είναι το τρίτο άλμπουμ του αμερικανικού thrash metal συγκροτήματος Dark Angel, το οποίο κυκλοφόρησε σε μορφή βινυλίου τον Ιανουάριο του 1989 μέσω της δισκογραφικής εταιρείας "Combat Records" και επανεκδόθηκε σε μορφή CD στις 18 Οκτωβρίου του 1999 από τη "Century Media". Το άλμπουμ ήλθε μετά από ένα διάστημα λίγο μεγαλύτερο των δύο χρόνων από το προηγούμενο άλμπουμ τους "Darkness Descends", συνεχίζοντας στο επιθετικό thrash metal του συγκροτήματος από το Λος Άντζελες. Το "Leave Scars" περιέχει τα ορχηστρικά κομμάτια "Cauterization" και "Worms", όπως και μία διασκευή στο "Immigrant Song" από το τρίτο άλμπουμ των Led Zeppelin. Αυτός ήταν ο μοναδικός δίσκος των Dark Angel ο οποίος κατάφερε να μπει στο Billboard 200, ανεβαίνοντας στο # 159. | https://el.wikipedia.org/wiki/Leave_Scars |
ΑΛΟΥΜΥΛ Α.Ε. | Το 1988, η οικογένεια Μυλωνά δημιούργησε μια κατασκευαστική εταιρεία η οποία δραστηριοποιείται στην παραγωγή προφίλ αλουμινίου, στη ΒΙ.ΠΕ. του Κιλκίς. Τη δεκαετία του '90 παρουσίασε τα πρώτα συστήματά της τα οποία είχαν παραχθεί στην Ιταλία για λογαριασμό της. Τα επόμενα χρόνια άρχισε τη δική της πλήρως καθετοποιημένη παραγωγή, ενώ το 1993 ίδρυσε τη θυγατρική εταιρεία ALUSYS στην Αθήνα καθώς και ειδικό τμήμα έρευνας και ανάπτυξης στις εγκαταστάσεις της στο Κιλκίς για τον σχεδιασμό νέων προϊόντων. Στη συνέχεια η εταιρεία επέκτεινε τις δραστηριότητές της στο εξωτερικό, ιδρύοντας θυγατρικές στη Ρουμανία το 1997, την Ουγγαρία, την Αλβανία και τη Βουλγαρία το 1998, την Πολωνία και την Ουκρανία το 1999. Στα επόμενα χρόνια ακολουθούν και άλλες συστάσεις θυγατρικών όπως αυτές στη Γερμανία, τη Βόρεια Μακεδονία και την Κύπρο το 2000, τη Σερβία και την Ιταλία το 2001. Το 2001 ιδρύθηκε η θυγατρική METRON με σκοπό την κατασκευή ολοκληρωμένων συστημάτων ανελκυστήρων. Με στόχο την ενδυνάμωση του Ομίλου στην εγχώρια αγορά δημιούργησε δύο εκθεσιακούς χώρους στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη και ολοκλήρωσε συμφωνίες για αποκλειστική αντιπροσώπευση προϊόντων με τις πολυεθνικές Phifer Inc., ASA και GU. Το 2004 προχώρησε στην εξαγορά της ALPRO, μίας βοσνιακής βιομηχανίας αλουμινίου. Επιπλέον, ο όμιλος απέσπασε σημαντικές διακρίσεις καθώς και βραβεύσεις από τον οργανισμό Europe’s GrowthPlus Top 500 και το Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο Αθηνών με το ‘'Βραβείο Εξαγωγικής Δραστηριότητας’’. Το 2007 ιδρύθηκε ακόμη μία θυγατρική στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, ενώ στο πλαίσιο της εταιρικής κοινωνικής ευθύνης έθεσε σε εφαρμογή τον περιβαλλοντικό σχεδιασμό 'GREEN ALUMIL'. Στις αρχές του 2008 ιδρύθηκε η θυγατρική στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Από την ίδια χρονιά ο όμιλος επικέντρωσε τις δραστηριότητες του κυρίως στις διεθνείς αγορές. Το 2009 ίδρυσε νέα ελληνική θυγατρική, την ALUMIL SOLAR, η οποία δραστηριοποιείται στον τομέα των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας ενώ το 2010 ίδρυσε και θυγατρική εταιρεία με βάση τη Ρωσία. Το 2014 προχώρησε στη δημιουργία εργαστηρίου πιστοποιήσεων σε συνεργασία με την εταιρεία CFT και το ινστιτούτο ift Rosenheim, ενώ το 2015 ανακοίνωσε την ίδρυση τριών ακόμη θυγατρικών στην Αυστραλία, την Ινδία και την Αίγυπτο. Στα πλαίσια της Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης, η ΑΛΟΥΜΥΛ εφάρμοσε τον περιβαλλοντικό σχεδιασμό ‘Green Alumil’ και υλοποίησε μια σειρά από δράσεις. Σημαντική αναγνώριση αποτέλεσε η βράβευση με Έπαινο για την Καινοτομία και τη Συμβολή του Ομίλου στην Ενίσχυση της Οικολογικής Συνείδησης, στο πλαίσιο του Διαγωνισμού Οικολογικής Επιχειρηματικής Καινοτομίας, του 4ου Business Forum της 73ης ΔΕΘ, που ήταν αφιερωμένο στο Περιβάλλον (ECO-FORUM & ECO2-FORUM). Επίσης, η ΑΛΟΥΜΥΛ αποτελεί μέλος του Ελληνικού Δικτύου για την Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη (ΕΚΕ) και συμμετέχει ως ιδρυτικό μέλος στο Ελληνικό Δίκτυο Global Compact (Οικουμενικό Σύμφωνο) του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών. Alumil Solar: Το 2000 ξεκίνησε η δραστηριότητα της ΑΛΟΥΜΥΛ στο τομέα των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας με την παραγωγή και τοποθέτηση βάσεων στήριξης φωτοβολταϊκών ενώ το 2009 ίδρυσε τη θυγατρική Alumil Solar. Η Alumil Solar μετά από 16 χρόνια παρουσίας αποτελεί και αυτή business unit του ομίλου AΛΟΥΜΥΛ.Metron: Από το 2000 η Metron αποτελεί θυγατρική του ομίλου ΑΛΟΥΜΥΛ. Κύρια δραστηριότητα της είναι ο σχεδιασμός και η κατασκευή ολοκληρωμένων συστημάτων ανελκυστήρων. Alumil Aluminium Χρηματιστήριο Αθηνών ΑΛΜΥ Ινστιτούτο ift Rosenheim Αρχειοθετήθηκε 2017-01-13 στο Wayback Machine. United Nations Global Compact | Η ΑΛΟΥΜΥΛ Α.Ε. είναι ελληνική εταιρεία που ασχολείται με τη μεταποίηση και την παραγωγή αλουμινίου. Συγκεκριμένα, η ΑΛΟΥΜΥΛ Α.Ε. είναι μια ελληνική βιομηχανία που εξειδικεύεται στον τομέα της έρευνας, ανάπτυξης και παραγωγής αρχιτεκτονικών συστημάτων αλουμινίου. Με έδρα τη ΒΙ.ΠΕ. του Σταυροχωρίου Κιλκίς, η εταιρεία απασχολεί περισσότερους από 1800 εργαζομένους και δραστηριοποιείται παγκοσμίως, διαθέτοντας 32 θυγατρικές εταιρείες ανά τον κόσμο. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%9B%CE%9F%CE%A5%CE%9C%CE%A5%CE%9B_%CE%91.%CE%95. |
Η Μεγάλη Ληστεία του Τρένου | Έμεινε στη βρετανική ιστορία ως "η μεγάλη ληστεία του τρένου". Αυτή η ληστεία της 8ης Αυγούστου του 1963 σε ειδική ταχυδρομική αμαξοστοιχία που μετέφερε χαρτονομίσματα για πολτοποίηση, έκανε πάταγο σε ολόκληρο τον κόσμο. «Στην πραγματικότητα εγκέφαλος της ληστείας ήταν ο Μπρους Ρέινολντς, ο οποίος χρησιμοποίησε για τις ανάγκες του φιλόδοξου σχεδίου την… εμπειρία που αποκόμισε από την παρακολούθηση ταινιών γουέστερν. Συγκεντρώνοντας μια ομάδα αναξιοπαθούντων που επιζητούσαν το εύκολο χρήμα, σχεδίασε μαζί τους την επίθεση στο τρένο χωρίς όμως να φροντίσει τις μικρολεπτομέρειες».Η ληστεία έγινε με βάση εσωτερική πληροφόρηση. Το τρένο οδηγήθηκε από τους ληστές μέχρι το σημείο που βρίσκονταν τα φορτηγά τους, ώστε να μεταφλερουν σε αυτά τα χρήματα, 120 ταχυδρομικούς σάκους με 2,6 εκατομ. στερλίνες. Οι ληστές όμως, όπως γράφτηκε, «δεν ήταν ιδιαίτερα ταλαντούχοι», διότι μια σειρά λαθών, όπως κουβέντες που είχαν ανταλλάξει με ορισμένους σιδηροδρομικούς, τα δακτυλικά αποτυπώματά τους, διάφορα άλλα πειστήρια, αλλά και η αλόγιστη σπατάλη των χρημάτων που είχαν κλέψει, οδήγησαν εύκολα τις αστυνομικές αρχές. Τους πρόδωσε και μια παρτίδα Μονόπολη, την οποία οι ληστές έπαιζαν χρησιμοποιώντας τα κλεμμένα χρήματα. Η αστυνομία αναζήτησε, πέρα από τους φυσικούς αυτουργούς, πιθανούς συνενόχους τους στο εσωτερικό των Βασιλικών Ταχυδρομείων. Πολλά άτομα ανακρίθηκαν και στις 16 Αυγούστου συνελήφθησαν τρεις άνδρες και δύο γυναίκες. Οι αστυνομικές έρευνες απέφεραν καρπούς και άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για τους ληστές. Στις 22 Αυγούστου ο Τσάρλι Γουίλσον κατηγορήθηκε για συμμετοχή στη ληστεία, το Σεπτέμβριο συνελήφθη ο Ρόναλντ Μπιγκς, που τα επόμενα χρόνια αναδείχτηκε στο πιο προβεβλημένο πρόσωπο της συμμορίας. Τον Δεκέμβριο η αστυνομία ανακάλυψε σάκους με χρήματα σε έναν τηλεφωνικό θάλαμο, ενώ ο κύριος όγκος τους δε βρέθηκε. Συνολικά 12 άτομα καταδικάστηκαν σε συνολικά 307 χρόνια κάθειρξη, πολλοί όμως από τους ληστές δεν συνελήφθησαν ποτέ. Η παράτολμη ληστεία στάθηκε η έμπνευση για πολλά βιβλία, κινηματογραφικές ταινίες, βιντεοπαιχνίδια και τραγούδια, ενώ η ζωή του Ρόνι Μπιγκς έγινε και σίριαλ («Mrs Biggs»). Στην ταινία Βοήθεια... Οι Beatles (Help!, 1965), ο Τζον Λένον κάνει μία ειρωνική αναφορά στη Μεγάλη ληστεία του τρένου στη Σκότλαντ Γιαρντ, ρωτώντας "Η Μεγάλη Ληστεία του Τραίνου, πώς πάει;". Στην ταινία Τζέιμς Μποντ, πράκτωρ 007: επίχειρηση κεραυνός (Thunderball, 1965), αξιωματούχος της Σπέκτρα αναφέρει ότι η εγκληματική οργάνωση έλαβε 250.000 λίρες από την κλεμμένη λεία, ως αμοιβή για τις συμβουλευτικές υπηρεσίες που παρείχε στη συμμορία. Στην ταινία Η Μεγάλη Ληστεία του Τραίνου του Σαιντ Τρίνιαν (The Great St. Trinian's Train Robbery, 1966) παρουσιάζεται μια κωμική εκδοχή της ιστορίας. Η ταινία Η Ληστεία (Robbery, 1967) αποτελεί μία έντονα φανταστική εκδοχή, βασισμένη στα γεγονότα του 1963. Παρόλο που επρόκειτο για φανταστική ιστορία, η ταινία περιλάμβανε αρκετές σημαντικές λετπομέρειες από την πραγματική ληστεία. Αυτές περιλάμβαναν τον λεπτομερή σχεδιασμό και τη λεπτομερή προετοιμασία που χρησιμοποιήθηκαν, την χρήση ενός αγροτόσπιτου σαν βάση και την επιδιωκόμενη (αλλά ανεπιτυχή) χρήση ενός αντικαταστάτη οδηγού για το τραίνο. Η ταινία τελειώνει με τον εγκέφαλο της ληστείας "Κλίφτον", τον οποίο υποδύεται ο Στάνλεϊ Μπέικερ, να γλυτώνει τη σύλληψη και να το σκάει φεύγοντας σε υπερπόντιο ταξίδι σαν ναύτης σε εμπορικό πλοίο. Στην ταινία Επιθεωρητής Κλουζώ (Inspector Clouseau, 1968), ο Πίτερ Σέλλερς καταδιώκει τον Ρεινμπόου, έναν φανταστικό χαρακτήρα βασισμένο στον αρχηγό της συμμορίας της Μεγάλης Ληστείας του Τραίνου, Μπρους Ρέινολντς, χαρακτήρας ο οποίος εμφανίζεται στο βιβλίο του 1965 των Γκόσλινγκ και Κρεγκ και στο βιβλίο του 1967 του ΜακΝτάνιελ. Στη γαλλική ταινία Ο Εγκέφαλος (The Brain, γαλλ. Le cerveau, 1969) πρωταγωνιστεί ο Ντέιβιντ Νίβεν στο ρόλο ενός Βρετανού εγκληματικού εγκεφάλου ο οποίος διαπράττει στη Γαλλία μια ληστεία βασισμένη στη Ληστεία του Τρένου. Το σενάριο της ταινίας υπονοεί ότι αυτός ήταν πραγματικός διοργανωτής της ληστείας του 1963. Το 1988, οι εμπειρίες του Μπάστερ Έντουαρντς μεταφέρθηκαν στην κομεντί Buster (σκηνοθεσίας Ντέιβιντ Γκριν) με πρωταγωνιστή τον τραγουδιστή Φιλ Κόλλινς και την Τζούλι Γουόλτερς στο ρόλο της συζύγου του. | Η Μεγάλη Ληστεία του Τρένου (αγγλικά: Great Train Robbery) ήταν η κλοπή ενός σημαντικού χρηματικού ποσού από τρένο των Βασιλικών Ταχυδρομείων της Μεγάλης Βρετανίας, κατά τη διάρκεια της διαδρομής του μεταξύ Γλασκώβης και Λονδίνου. Η ληστεία έλαβε χώρα τις πρώτες πρωινές ώρες της Πέμπτης 8 Αυγούστου του 1963 στο Μπάκιγχαμσαϊρ της Αγγλίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97_%CE%9C%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%B7_%CE%9B%CE%B7%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A4%CF%81%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%85 |
Επιχείρηση Moonshot | Το τεστ που προτάθηκε για το πρόγραμμα στηρίχθηκε στην ανάπτυξη νέας τεχνολογίας για δείγματα σάλιου ή δείγματα επιχρίσματος, ώστε να δίνουν θετική ή αρνητική ένδειξη μέσα σε λίγα λεπτά, αντί να απαιτείται ανάλυση σε εργαστήριο, διαδικασία που μπορεί να διαρκέσει αρκετές ημέρες. Με αυτόν τον τρόπο, περιγράφεται από τα μέσα ενημέρωσης, συμπεριλαμβανομένης της Sheffield Telegraph, ως παρόμοιο με ένα τεστ εγκυμοσύνης. Με τη διάθεση ενός τεστ αυτού του τύπου, προβλέπεται να εξαλειφθεί η ανάγκη των ανθρώπων να ταξιδέψουν σε ένα κέντρο εξέτασης, κάτι που μπορεί να απαιτήσει ένα μακρύ ταξίδι. Κατά τη στιγμή της κυκλοφορίας, η μόνη αποδεδειγμένη παγκόσμια τεχνολογία για την εξέταση του COVID-19 εκείνη την εποχή βασιζόταν στην PCR. Η επιχείρηση εντάχθηκε στο πλαίσιο της αντίδρασης του Υπουργείου Υγείας και Κοινωνικής Φροντίδας του Ηνωμένου Βασιλείου (DHSC) στο COVID-19. Αρχικά, ήταν ένα ξεχωριστό κυβερνητικό πρόγραμμα, αλλά τελικά εντάχθηκε στο εθνικό πρόγραμμα NHS T&T. Στο πλαίσιο της επιχείρησης, δημιουργήθηκαν με ρυθμό ορισμένες ημι-ανεξάρτητες ομάδες για την ανάπτυξη και αξιολόγηση τεχνολογιών COVID-19, οι οποίες εκείνη την εποχή ήταν ουσιαστικά πειραματικές και μη αποδεδειγμένες. Η αποστολή κάθε ομάδας ήταν να καθιερώσει και να αναπτύξει μια ενιαία μορφή δοκιμών COVID-19. Κάθε ομάδα είχε έναν ακαδημαϊκό επικεφαλής και επικεντρώθηκε στην ανάπτυξη μιας και μόνο τεχνολογίας άμεσης LAMP, LAMPore, φασματομετρίας μάζας, RNA LAMP, PCR στο σημείο περίθαλψης, δοκιμασίες πλευρικής ροής με μηχανικό αναγνώστη και δοκιμασίες πλευρικής ροής ή ταχείες δοκιμασίες που δεν βασίζονται σε μηχανήματα. Τα σχέδια ταξινόμησης και αξιολόγησης για την τεχνολογία που βασίζεται σε μηχανήματα καθοδηγήθηκε από την TVG (ομάδα τεχνικής επικύρωσης) της κυβέρνησης του Ηνωμένου Βασιλείου και την τεχνολογία που δεν βασίζεται σε μηχανήματα από την ομάδα εποπτείας COVID-19 με τη συμβολή της Public Health England, της Εθνικής Υπηρεσίας Υγείας, των ακαδημαϊκών/επιστημονικών συμβούλων και της DHSC. Επικεφαλής της ανάπτυξης του LAMP ήταν ο καθηγητής Keith Godfrey στο Πανεπιστήμιο του Σαουθάμπτον. Η Oxford Nanopore ανέπτυξε μια τεχνολογία που ονομάζεται LAMPore. Της έχει ανατεθεί η παροχή εκατομμυρίων εξετάσεων με βάση μια νέα μέθοδο εξέτασης που ονομάζεται Transcriptase Loop Amplification (LAMP) και βρίσκεται υπό ανάπτυξη- ελπίζεται ότι οι εξετάσεις αυτές θα μπορούν να παρέχουν ένα αποτέλεσμα σε λιγότερο από μία ώρα. Η κυβέρνηση κατέβαλε επίσης 323 εκατομμύρια λίρες για 90 εκατομμύρια κιτ δοκιμών σάλιου διάρκειας 20 λεπτών, χημικά και 600 μηχανήματα "Genie HT" που κατασκευάστηκαν από την OptiGene, μια εταιρεία με έδρα το Horsham του Sussex. Το έργο ανακοινώθηκε σε ενημέρωση στην Downing Street από τον Μπόρις Τζόνσον, τον Βρετανό πρωθυπουργό, στις 9 Σεπτεμβρίου 2020. Ο Τζόνσον πρότεινε ότι οι μαζικές δοκιμές θα ήταν ένας τρόπος για να επιτραπεί στους χώρους άθλησης και ψυχαγωγίας να ξανανοίξουν μετά το κλείσιμό τους στην αρχή της πανδημίας, καθώς και για τη δυνατότητα των ανθρώπων να συγκεντρωθούν για χριστουγεννιάτικα πάρτι. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, οι επιστήμονες χρησιμοποιούσαν τεστ για να εντοπίσουν τους ανθρώπους που έδιναν θετικό αποτέλεσμα για τον ιό, αλλά ο Τζόνσον περιέγραψε αυτό που περιέγραψε ως "την προσέγγιση "Moonshot""", ένα τεστ που θα έδειχνε τους ανθρώπους που είναι αρνητικοί και δεν αποτελούν δυνητικό κίνδυνο για τους άλλους, δίνοντάς τους έτσι ένα "πάσο ελευθερίας" για να παρευρίσκονται σε εκδηλώσεις και να συγκεντρώνονται με άλλους "με έναν προ-κοβιδιακό τρόπο". Ανακοινώθηκε ένα πιλοτικό πρόγραμμα για εσωτερικές και εξωτερικές εκδηλώσεις στο Σάλφορντ του Μάντσεστερ, το οποίο θα ξεκινήσει τον Οκτώβριο, με σχέδια για εθνική εξάπλωση στη συνέχεια. Ωστόσο, εκείνη τη στιγμή δεν ήταν σαφές τι είδους τεστ θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για μαζικές εξετάσεις, αν και ήταν σαφές ότι θα μπορούσε να περιλαμβάνει είτε ανίχνευση ιικού αντιγόνου με χρήση πλευρικής ροής είτε ισοθερμική ενίσχυση με τη βοήθεια βρόχου αντίστροφης μεταγραφής. Στις 18 Αυγούστου, κατόπιν αιτήματος των υπουργών του Υπουργείου Υγείας και Κοινωνικής Φροντίδας του Ηνωμένου Βασιλείου, ζητήθηκε από το Public Health England Porton Down και το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης να αναπτύξουν την υποδομή κλινικής έρευνας και αξιολόγησης που απαιτείται για τον εντοπισμό των πιο υποσχόμενων συσκευών πλευρικής ροής με τα καλύτερα χαρακτηριστικά απόδοσης. Περίπου μια εβδομάδα πριν από την ανακοίνωση του Τζόνσον, ο Matt Hancock, ο υπουργός Υγείας, είχε ανακοινώσει ότι η κυβέρνηση θα παρείχε χρηματοδότηση ύψους 500 εκατομμυρίων λιρών για την ανάπτυξη ενός τεστ σάλιου που θα παρήγαγε αποτέλεσμα μέσα σε 20 λεπτά. Τέτοια τεστ θα χρησιμοποιούνταν σε χώρους εργασίας και αναψυχής για να ελέγχονται τακτικά όσοι εισέρχονται στις εγκαταστάσεις. Το πρόγραμμα έχει ως στόχο την παροχή 10 εκατομμυρίων εξετάσεων την ημέρα έως το 2021, δίνοντας του τη δυνατότητα να εξετάζει ολόκληρο τον πληθυσμό του Ηνωμένου Βασιλείου κάθε εβδομάδα, με τα ιατρεία γενικών ιατρών και τα φαρμακεία να αξιοποιούνται για να κάνουν την πρόσβαση του κοινού στις εξετάσεις πολύ πιο εύκολη. Αρκετές επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα προσχώρησαν στο πρόγραμμα, μεταξύ των οποίων η GSK για την παροχή εξετάσεων, η AstraZeneca για την εργαστηριακή ικανότητα και οι Serco και G4S για την αποθήκευση και την εφοδιαστική. Ένας από τους συμβούλους της κυβέρνησης για τις ταχείες εξετάσεις είναι ο επιδημιολόγος του Χάρβαρντ Michael Mina, ο οποίος πρότεινε ένα παρόμοιο "moonshot" στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μέχρι τις 13 Οκτωβρίου 2020, το πιλοτικό πρόγραμμα του Σάλφορντ - το οποίο αρχικά προβλεπόταν να περιλαμβάνει τακτικές εξετάσεις και στους 254.000 κατοίκους - είχε μειωθεί σημαντικά, με κυβερνητικές πηγές να αναφέρουν ότι τώρα θα "επικεντρωθεί σε περιβάλλοντα και ομάδες υψηλού κινδύνου", με τις εξετάσεις να προσφέρονται στους κατοίκους "σε ορισμένες περιοχές κατοικιών υψηλής πυκνότητας". Στις 19 Οκτωβρίου 2020, η κυβέρνηση ανακοίνωσε την έναρξη ενός πιλοτικού προγράμματος δοκιμών LAMP και δοκιμών πλευρικής ροής για ασυμπτωματικό προσωπικό σε νοσοκομεία στο Μάντσεστερ, το Σαουθάμπτον και το Μπέισινγκστοουκ, ενώ "σχολεία, πανεπιστήμια και οίκοι ευγηρίας στις περιοχές που έχουν πληγεί περισσότερο" θα ακολουθήσουν σε μεταγενέστερη ημερομηνία. Στις 22 Οκτωβρίου 2020, αναφέρθηκε ότι η Επιχείρηση Moonshot είχε "ενταχθεί" στο πρόγραμμα NHS Test and Trace (NHSTT) που διευθύνει η Dido Harding. Μια νομική επιστολή των κυβερνητικών δικηγόρων που απαντούσε σε μια προσφορά του Good Law Project για τον έλεγχο των ποσών των κυβερνητικών χρημάτων που καταβάλλονται σε ιδιώτες εργολάβους ανέφερε: "Η πρόταση που αναφέρεται στο ενημερωτικό πακέτο του Project Moonshot αναπτύχθηκε παράλληλα με το υφιστάμενο πρόγραμμα NHS Test and Trace του Υπουργείου Υγείας και Κοινωνικής Φροντίδας (DHSC). Ο εγκεκριμένος "βασικός" προϋπολογισμός του NHSTT ήταν περίπου 12,1 δισ. λίρες. Η ουσία της πρότασης που αναφέρεται στο Project Moonshot Briefing Pack έχει έκτοτε ενταχθεί στο NHSTT, αντανακλώντας τις ταχέως κινούμενες και συνεχώς εξελισσόμενες απαιτήσεις πολιτικής στον τομέα των δοκιμών. Έχει επικρατήσει να αναφέρεται ως μέρος του προγράμματος "μαζικών δοκιμών" του NHSTT". Τα σχέδια μαζικών δοκιμών που ανακοινώθηκαν προβλέπουν εβδομαδιαίες εξετάσεις έως και του 10% του πληθυσμού της Αγγλίας, με τη χρήση εκατομμυρίων κιτ σάλιου διάρκειας 30 λεπτών που κατασκευάζει η εταιρεία Innova, "για να βοηθήσουν στον έλεγχο τοπικών κρουσμάτων". Οι τοπικοί διευθυντές δημόσιας υγείας θα είναι "επιλέξιμοι να λαμβάνουν σε εβδομαδιαία βάση τον αριθμό των εξετάσεων που αντιστοιχεί στο 10% του πληθυσμού τους". Στις 5 Νοεμβρίου 2020' ο Guardian ανέφερε ότι τα γρήγορα τεστ σάλιου "Direct RT-Lamp" που κατασκευάζονται από την OptiGene και χρησιμοποιήθηκαν στην πιλοτική δοκιμή στο Σάλφορντ και το Μάντσεστερ είχαν εντοπίσει μόνο το 46,7% των λοιμώξεων, πράγμα που σημαίνει ότι σε ένα πραγματικό περιβάλλον περισσότεροι από τους μισούς μολυσμένους θα έλεγαν λανθασμένα ότι ήταν απαλλαγμένοι από τον ιό. Ένας επιστήμονας του DHSC ανέφερε: "Είναι εσφαλμένος ο ισχυρισμός ότι οι εξετάσεις έχουν χαμηλή ευαισθησία, καθώς μια πρόσφατη πιλοτική δοκιμή έδειξε συνολική τεχνική ευαισθησία σχεδόν 80%, η οποία αυξάνεται σε πάνω από 96% σε άτομα με υψηλότερο ιικό φορτίο, γεγονός που την καθιστά σημαντική για την ανίχνευση ατόμων στο στάδιο της μόλυνσης. Η πρόκληση τώρα είναι να κατανοήσουμε τους λόγους για τη διαφορά στην υποστηριζόμενη ευαισθησία σε μία αξιολόγηση σε σχέση με εκείνες σε πολλές άλλες. Η ανακοίνωση προσέλκυσε γρήγορα τον έλεγχο επιστημόνων και εμπειρογνωμόνων στον τομέα της υγείας, οι οποίοι εξέφρασαν τις αμφιβολίες τους σχετικά με το κατά πόσον η εξέταση πολλών εκατομμυρίων ατόμων καθημερινά με γρήγορο ρυθμό ήταν εφικτή με την εργαστηριακή ικανότητα όπως ήταν εκείνη τη στιγμή. Ο Sir Patrick Vallance, ο επικεφαλής επιστημονικός σύμβουλος της κυβέρνησης, δήλωσε ότι θα ήταν "εντελώς λάθος να υποθέσουμε ότι αυτό είναι ένα σίγουρο γεγονός που μπορεί να συμβεί σίγουρα", ενώ η Dr Jenny Harries, η αναπληρώτρια επικεφαλής ιατρός της Αγγλίας, δήλωσε ότι η επιτυχία του προγράμματος θα εξαρτηθεί από τον τρόπο με τον οποίο θα αντιμετωπιστεί. Πολιτικοί της αντιπολίτευσης, συμπεριλαμβανομένου του Jonathan Ashworth, του σκιώδους υπουργού Υγείας, αμφισβήτησαν τη σκοπιμότητα του προγράμματος, όταν το σύστημα ήδη δυσκολεύεται να αντιμετωπίσει τον όγκο των εξετάσεων που απαιτούνται από αυτό. Απαντώντας στις ανησυχίες, ο Grant Shapps, ο Υπουργός Μεταφορών, δήλωσε ότι η τεχνολογία για την εφαρμογή του συστήματος δεν υπήρχε ακόμη. | Η επιχείρηση Moonshot είναι ένα πρόγραμμα της βρετανικής κυβέρνησης για την εισαγωγή μαζικών δοκιμών για τον ιό COVID-19 την ίδια ημέρα στην Αγγλία, ως ένας τρόπος για να επιτραπεί η πραγματοποίηση μεγάλων συγκεντρώσεων ανθρώπων στη χώρα αυτή, διατηρώντας παράλληλα τον έλεγχο του ιού. Σύμφωνα με το British Medical Journal, το πρόγραμμα στοχεύει στην πραγματοποίηση 10 εκατομμυρίων εξετάσεων την ημέρα έως το 2021. Το πρόγραμμα έχει προκαλέσει ανησυχίες λόγω του αναμενόμενου κόστους του -100 δισ. λίρες σύμφωνα με κυβερνητικό έγγραφο που διέρρευσε, το οποίο αντιστοιχεί περίπου στα τρία τέταρτα του συνολικού ετήσιου κόστους του NHS England. Επιπλέον, οι στατιστικολόγοι έχουν προειδοποιήσει ότι, δεδομένων των ανακριβειών που ενυπάρχουν σε κάθε εξέταση, οι μαζικές εξετάσεις αυτής της κλίμακας ενδέχεται να προκαλέσουν εκατοντάδες χιλιάδες ψευδώς θετικά αποτελέσματα την ημέρα, με αποτέλεσμα πολύ μεγάλος αριθμός ανθρώπων να πληροφορείται ότι έχει μολυνθεί, ενώ δεν έχει μολυνθεί.Στις 22 Οκτωβρίου 2020, αναφέρθηκε ότι το έργο είχε "ενταχθεί" στο πρόγραμμα NHS Test and Trace που διευθύνει η Dido Harding. Από τον Απρίλιο του 2021, το Ηνωμένο Βασίλειο συνεχίζει να δίνει ιδιαίτερα μεγάλη έμφαση στον μαζικό έλεγχο με τη χρήση τεστ πλευρικής ροής, τα οποία διατίθενται ως σετ για το σπίτι. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B9%CF%87%CE%B5%CE%AF%CF%81%CE%B7%CF%83%CE%B7_Moonshot |
Πρωτάθλημα χειροσφαίρισης Α1 εθνικής κατηγορίας γυναικών 2015-2016 | Κατά την α' φάση (κανονική περίοδο) της διοργάνωσης οι επτά ομάδες αγωνίστηκαν σε δύο γύρους, σύνολο 14 αγωνιστικών με δύο "ρεπό" για κάθε ομάδα. Μετά την ολοκληρωση των αγώνων της κανονικής περιόδου, στη β' φάση οι ομάδες χωρίστηκαν σε δύο ομίλους, τον όμιλο των play off (ομάδες θέσεων 1 ως 4) και τον όμιλο των play out (θέσεις 5 ως 7), όπου μετέφεραν τους μισούς από τους βαθμούς της κανονικής περιόδου, κι αγωνίστηκαν σε δύο επιπλέον γύρους. Μετά την ολοκλήρωση των αγώνων της β' φάσης προέκυψε και η τελική κατάταξη στις θέσεις 3 ως 7 με την 7η ομάδα να υποβιβάζεται στην Α2, ενώ οι δύο πρώτες ομάδες του ομίλου των play off συνέχισαν στη γ' φάση κι αγωνίστηκαν στους τελικούς, οι οποίοι κρίθηκαν στις δύο νίκες. Οι ομάδες ξεκίνησαν με τους μισούς βαθμούς της κανονικής περιόδου, ως εξής: Play off: Νέα Ιωνία 12, ΠΑΟΚ 11, Αναγέννηση Άρτας 8, Μέγας Αλέξανδρος 6. Play out: Αμύντας 4, Φιλώτας 2, Καματερό 0. Το Καματερό αποχώρησε, κι έτσι έγιναν μόνο δύο αγώνες στον όμιλο των play out. Οι επτά προπονητές ψήφισαν, μετά το τέλος του πρωταθλήματος, για την καλύτερη παίκτρια σε κάθε θέση καθώς και την καλύτερη προπονήτρια. Επίσημος ιστότοπος ΟΧΕ Βαθμολογίες Επίσημος ιστότοπος ΟΧΕ. Αποτελέσματα Επίσημος ιστότοπος ΟΧΕ. Αφιέρωμα στο 35ο πρωτάθλημα της Α1 γυναικών. Επίσημος ιστότοπος ΟΧΕ. | Το πρωτάθλημα Ελλάδας χάντμπολ γυναικών της περιόδου 2015–16 ήταν το 23ο από την καθιέρωση της Α1 και συνολικά το 35ο πρωτάθλημα Ελλάδος στην ιστορία του γυναικείου χάντμπολ. Διεξήχθη με τη συμμετοχή επτά αντί οκτώ ομάδων, καθώς η έξι φορές πρωταθλήτρια Ορμή Πάτρας ανέστειλε τη λειτουργία της και αποχώρησε από το πρωτάθλημα χωρίς να αντικατασταθεί από κάποια άλλη ομάδα. Πρωταθλήτρια αναδείχθηκε για 3η συνεχόμενη φορά η Νέα Ιωνία, καθώς επικράτησε στους τελικούς με 2-0 νίκες του ΠΑΟΚ έχοντας μειονέκτημα έδρας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CF%87%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7%CF%82_%CE%911_%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82_%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD_2015-2016 |
Τάγκο | Οι ρίζες του τανγκό είναι πολλές και διαφορετικές: η μουσική και τα τραγούδια των γκάουτσο που είχαν επιρροές από την Ανδαλουσία της Ισπανίας και συνοδευόταν από παλαμάκια και κτυπήματα με το τακούνι, το Αφρικανικής προέλευσης (από το Κογκό) candombe που παιζόταν με κρουστά και οι αντίστοιχοι χοροί του μαύρου πληθυσμού, το bel canto και η canzonetta των Ιταλών μεταναστών μαζί με το πιο εξευγενισμένο χορευτικό τους στυλ, η Ισπανο-Κουβανική habanera, το βαλς. Συγγενή είδη με το τανγκό είναι η μιλόγκα και το Αργεντίνικο βαλς (vals criollo). Η συμβολή της μουσικής των gauchos φαίνεται προπάντων στις πρώϊμες μιλόγκες, γνωστές με τον όρο milonga campera (μιλόγκα της υπαίθρου) που αργότερα μετεξελίχτηκαν στην πιό ρυθμική milonga porteña (μιλόγκα του λιμανιού, δηλ. του Μπουένος Άϊρες), ενώ η συμβολή του Αφρικανικού στοιχείου φαίνεται στην πιό ξέφρενη milonga candombera. Τα πρώτα τανγκό παιζόντουσαν από μετανάστες στο Μπουένος Άιρες και το Μοντεβιδέο. Μέχρι το τέλος του 19ου αιώνα, το τανγκό ήταν ευρέως διαδεδομένο στις λαϊκές γεiτονιές του Μπουένος Άϊρες αλλά αντιμετωπιζόταν εχθρικά από την αστική τάξη, στα προκατειλημμένα μάτια της οποίας φάνταζε σαν συνδεδεμένο με τον υπόκοσμο και τους οίκους ανοχής, σύνδεση που κάνουν συχνά διάφορες αναφορές στην ιστορία του τανγκό, που στην πραγματικότητα όμως απλώς αντανακλούν την αρχική προκατάληψη εναντίον του. Ο συγγραφέας Χόρχε Λουίς Μπόρχες (Jorge Luis Borges) φέρει αρκετό βάρος της ευθύνης για την διάδοση της λανθασμένης ταύτισης των ριζών του τανγκό με τους οίκους ανοχής. Ο τρόπος που χορευόταν τότε το τανγκό έμοιαζε με το στυλ που τώρα είναι γνωστό στην Αργεντινή ως canyengue (κανζένγκε), που χαρακτηρίζεται από το λύγισμα των γονάτων, την κλίση του σώματος προς τα μπρος, την αμοιβαία στήριξη του ζευγαριού, και την επαφή στην κοιλιά. Αυτό το στυλ είχε έντονα Αφρικανικά στοιχεία αλλά με την πάροδο του χρόνου υποχώρησε και έδωσε την θέση του σε ένα στυλ με περισσότερη μεγαλοπρέπεια.Η πρώτη γενιά των ερμηνευτών τανγκό αναφέρεται σαν η "Παλιά Φρουρά" (Guardia Vieja). Το πρώτο τανγκό που ηχογραφήθηκε ήταν του Angel Villoldo (Άνχελ Βιζόλντο). Η μουσική παιζόταν με όργανα που μπορούσαν εύκολα να μεταφερθούν: τρίο φλάουτο-κιθάρα-βιολί, με το μπαντονεόν να φτάνει περί τα τέλη του 19ου αιώνα. Η διάδοση του μπαντονεόν οφειλόταν πρωτίστως στον Eduardo Arolas (Εδουάρδο Αρόλας), ενώ ο Vicente Greco (Βισέντε Γκρέκο, 1886-1924) καθιέρωσε το σεξτέτο για το τανγκό, αποτελούμενο από πιάνο, κοντραμπάσο, δύο βιολιά και δύο μπαντονεόν. Παρά την περιφρόνηση, μερικοί το υποστήριξαν θερμά, όπως ο συγγραφέας Ρικάρδο Γκουϊράλντες (Ricardo Güiraldes), πλέυ-μπόυ και γόνος της Αργεντίνικης αριστοκρατίας γεωκτημόνων. Ο Güiraldes έπαιξε ρόλο στη διεθνή απήχηση του τανγκό, το οποίο κατέκτησε τον κόσμο μέχρι το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Η δεκαετία 1910-1920 είναι η περιοδος της διεθνούς "ταγκομανίας." Γύρω στα 1910 το τανγκό άρχισε να χορεύεται έξω από την Αργεντινή, ως ένας καινούργιος χορός της μόδας, από τις αστικές τάξεις, ακόμη και από την αριστοκρατία, πρώτα στο Παρίσι και μετά στην υπόλοιπη Ευρώπη και στην Βόρεια Αμερική, πράγμα που αντανακλάται σε πολυάριθμα άρθρα στον τύπο (που άλλοτε καταγράφουν τον ενθουσιασμό για τον καινούργιο χορό και άλλοτε μεταφέρουν τις επικρίσεις της εκκλησίας και ακόμη και του ίδιου του Πάπα) και επίσης στα εγχειρίδια κοινωνικών χορών της εποχής, που περιλαμβάνουν και το τανγκό. Εν μέρει εξ αιτίας της διάδοσής του μεταξύ των αστών και των αριστοκρατών της Ευρώπης το τανγκό την ίδια περίοδο αρχίζει να γίνεται αποδεκτό από τις αντίστοιχες τάξεις στην Αργεντινή. Το 1911 στα εγκαίνια του καμπαρέ Salón Armenonville στο Μπουένος Άϊρες συμμετέχει και ο Vicente Greco με την ορχήστρα του. Το 1921, στην ταινία The Four Horsemen of the Apocalypse (Οι Τέσσερεις Ιππότες της Αποκαλύψεως), ο διάσημος σταρ του κινηματογράφου της εποχής Ροντόλφο Βαλεντίνο) χορεύει ένα τανγκό, τεκμηριώνοντας έτσι την δημοτικότητα αυτού του χορού αλλά και συμβάλλοντας στην παραπέρα διάδοσή του. Πάντως το τανγκό που χορεύει δείχνει απότομο και άτεχνο, και ακόμη το χορεύει ντυμένος gaucho (γκάουτσο), δηλαδή αργεντίνος κάου-μπόϋ, όπως επιβάλλει ο ρόλος του, κάτι που δεν συνάδει με την γέννηση του τανγκό στην πόλη και από τους κατοίκους της, έστω και με ρίζες στην ύπαιθρο. Την ίδια περίοδο το τανγκό φτάνει και στην Ελλάδα. Ήδη το 1914 οι οπερέτες "Πόλεμος εν Πολέμω" του Σπύρου Σαμάρα και "Στα Παραπήγματα" του Θεόφραστου Σακελλαρίδη περιλαμβάνουν Ελληνικά τανγκό. Στα επόμενα χρόνια, και ιδίως στον μεσοπόλεμο, κυκλοφορούσαν πάνω από εκατό Ελληνικά τανγκό κάθε χρόνο. Στην Αργεντινή της δεκαετίας του 20 το τανγκό, εν μέρει σε αντανάκλαση της δημοτικότητάς του στην Ευρώπη και την Βόρεια Αμερική, βγαίνει από το περιθώριο και γίνεται πλέον αξιοσέβαστο και ως μουσική και ως χορός από τις μεσαίες τάξεις, που είναι πλέον διατεθειμένες να συντηρήσουν αίθουσες και επαγγελματίες μουσικούς με κλασσική παιδεία. Παράλληλα, σπουδαίοι Αργεντίνοι μουσικοί και τραγουδιστές ταξιδεύουν στην Ευρώπη, όπως ο Φρανσίσκο Κανάρο (Francisco Canaro) που φθάνει στο Παρίσι με την ορχήστρα του το 1925 και ο Κάρλος Γκαρδέλ (Carlos Gardel) που τραγουδά εκεί το 1928. Ο Κάρλος Γκαρδέλ (Carlos Gardel) (1890-1935) είναι ο τραγουδιστής που στην Αργεντινή θεωρείται σχεδόν εθνικός ήρωας ή ημίθεος και συνδέθηκε με τη μετάβαση του τανγκό από μουσική των λαϊκών γειτονιών σε απόλυτα αποδεκτό άκουσμα για τη μεσαία τάξη. Ουσιαστικά δημιούργησε το tango-canción τραγουδώντας το 1917 το "Mi Noche Triste". Τενόρος στην αρχή της καριέρας του και σχεδόν βαρύτονος αργότερα, τραγουδούσε με φωνή που χαρακτηριζόταν από δημιουργικότητα και θεατρικότητα ανάλογα με το θέμα. Έκανε πολλές ηχογραφήσεις και πρωταγωνίστησε και στον κινηματογράφο. Σκοτώθηκε σε αεροπορικό ατύχημα το 1935, στο απόγειο της καριέρας του ως η δημοφιλέστερη προσωπικότητα του τανγκό όλων των εποχών. Διευθυντές ορχήστρας όπως ο Ροβέρτο Φίρπο (Roberto Firpo) και ο (Francisco Canaro) Φρανσίσκο Κανάρο αντικατέστησαν το φλάουτο με κοντραμπάσο. Τον θάνατο του Gardel ακολούθησε η εμφάνιση διαφορετικών τάσεων στο τανγκό, με τον Anibal Troilo (Ανίβαλ Τρόιλο, 1914-1975) και τον Carlos di Sarli (Κάρλος ντι Σάρλι, 1903-1960) να τείνουν προς την καινοτομία και τον Ροδόλφο Μπιάτζι και τον Χουάν Ντ'Αριένσο να τείνουν προς την παράδοση. Η "Χρυσή Εποχή" του τανγκό ήταν η περίοδος 1935-1955, η οποία συνέπεσε περίπου με την εποχή των μεγάλων ορχηστρών τζαζ στις Η.Π.Α. Μερικές από τις πολλές δημοφιλείς ορχήστρες αυτής της περιόδου ήταν του Juan d'Arienzo (Χουάν Ντ'Αριένσο, 1900-1976, γνωστός ως el rey del compás -ο βασιλιάς του ρυθμού- για τον επίμονο και σταθερό ρυθμό του), του Francisco Canaro (Φρανσίσκο Κανάρο, 1888-1964) και του Aníbal Troilo (Ανίβαλ Τρόιλο, 1914-1975). Ξεκινώντας κατά τη Χρυσή Εποχή και συνεχίζοντας κατόπιν, πολλές ηχογραφήσεις έκαναν και οι ορχήστρες των Osvaldo Pugliese (Οβάλντο Πουλιέσε, 1905-1995) και Carlos di Sarli (Κάρλος ντι Σάρλι, 1903-1960). Ο di Sarli είχε πλούσιο και μεγαλοπρεπή ήχο, και τόνιζε τα έγχορδα και το πιάνο σε σχέση με το μπαντονεόν, όπως στο A La Gran Muñeca και στο Bahía Blanca (Μπαϊα Βλάνκα, το όνομα της πόλης του). Ο Pugliese σταδιακά ανέπτυξε ένα ιδιαίτερο ύφος, με συνθέσεις που διακρίνονταν για την ρυθμική τους πολυπλοκότητα, π.χ. στα χαρακτηριστικά του κομμάτια Recuerdo (Ρεκουέρδο, 1944) και La Yumba (Λα Ζούμπα, 1946). Η υστερότερη μουσική του Pugliese προορίζονταν περισσότερο για ακρόαση και όχι για χορό, παρόλο που χρησιμοποιείται συχνά σε επαγγελματικές χορογραφίες λόγω των δραματικών της δυνατοτήτων. Την ίδια περίοδο, στην Ελλάδα του μεσοπολέμου γραφόντουσαν πάνω από εκατό τανγκό κάθε χρόνο, από συνθέτες όπως ο Κώστας Γιαννίδης, ο Αττίκ, ο Μιχαήλ Σουγιούλ και πολλοί άλλοι, τραγουδισμένα από την τη Σοφία Βέμπο, τη Δανάη Στρατηγοπούλου, την Κάκια Μένδρη, τον Νίκο Γούναρη (προπάντων στην δεκαετία του 50) και άλλους. Το 1955 είναι η χρονιά που στρατιωτικό πραξικόπημα ανέτρεψε τον Juan Peron και η αρχή μιας περιόδου αστάθειας και επεμβάσεων του στρατού στην πολιτική που κράτησε ως το 1983. Σε αυτήν την περίοδο οι μεγάλες χορευτικές ορχήστρες παρακμάζουν καί κυριαρχούν ξανά τραγουδιστές-φίρμες (Roberto Goyeneche, Susana Rinaldi και άλλοι) που συχνά επανερμηνεύουν παλιότερες επιτυχίες αλλά, όπως και στην περίοδο 1920-1935, δεν απευθύνονται σε χορευτές. Ο σημαντικότερος συνθέτης του τανγκό μετά την χρυσή εποχή, αλλά και ένας από τους σημαντικότερους όλων των εποχών, είναι ο Astor Piazzolla (Άστορ Πιατσόλα, 1921-1992) του οποίου τα σημαντικότερα έργα ηχογραφήθηκαν από το 1960 μέχρι τον θάνατό του το 1992. Μολονότι αρχικά συνάντησε αντίδραση στην Αργεντινή, καθώς οι συνθέσεις του θεωρήθηκαν υπερβολικά νεωτερικές, είναι πλέον καθιερωμένος σαν ένας μεγάλος μουσικός. Πάντως οι συνθέσεις του, που εισάγουν στο τανγκό στοιχεία από την τζαζ και την κλασσική μουσική, μολονότι τυχαίνουν καθολικού θαυμασμού, δεν είναι κατά κανόνα κατάλληλες για χορό και χρησιμοποιούνται για αυτόν τον σκοπό σχεδόν μονάχα σε επαγγελματικές χορογραφίες. Στο Μπουένος Άιρες τη δεκαετία του '70 έγιναν απόπειρες να αναμειχθεί το τανγκό με άλλα μουσικά είδη, όπως την τζαζ και το ροκ. Ο Litto Nebbia και οι Siglo XX ήταν ιδιαίτερα δημοφιλείς εκπρόσωποι αυτού του κινήματος. Τα τελευταία χρόνια το Αργεντίνικο γκρουπ 020 στο άλμπουμ End of Illusions ανέμειξε ποπ-ροκ βρετανικού στυλ με nuevo tango. Το 1983 σηματοδοτεί αφ ενός την πτώση της δικτατορίας στην Αργεντινή και αφ ετέρου την εμφάνιση της μουσικοχορευτικής θεατρικής παράστασης Tango Argentino, που περιόδευσε την Ευρώπη και την Βόρεια Αμερική. Και τα δύο γεγονότα θεωρούνται ότι συνέβαλλαν στην αναγέννηση του ενδιαφέροντος για το τανγκό, ως μουσική και ως χορό, τόσο στην Αργεντινή όσο και στον υπόλοιπο κόσμο. Ακμάζουν ξανά ορχήστρες που παίζουν κλασσικά τανγκό (Sexteto Mayor, Color Tango, και πολλές άλλες) και νέοι τραγουδιστές που ακόμη και όταν τραγουδούν καινούργια τραγούδια μένουν πιστοί στο ήθος και το ύφος του τανγκό (π.χ. ο Daniel Melingo). "Ελέκτρο-τάνγκο" ή "κράμα-τάνγκο", όπου οι ηλεκτρονικές επιδράσεις μπορούν να είναι από ανεπαίσθητες έως κυρίαρχες. Σε αυτήν την κατηγορία ανήκουν το συγκρότημα Tanghetto, το συγκρότημα Narcotango του Carlos Libedinski, το συγκρότημα Gotan Project (με βάση το Παρίσι), το συγκρότημα Bajofondo του Gustavo Santaolala, κλπ. Κάποιοι χορευτές του τανγκό ανά τον κόσμο απολαμβάνουν να χορεύουν αυτήν την μουσική, ενώ άλλοι την θεωρούν αποξενωμένη από την μουσική και χορευτική παράδοση και την αποφεύγουν. Άλλοι μουσικοί συνέχισαν στα ίχνη του Astor Piazzolla, χρησιμοποιώντας στο τανγκό στοιχεία από την τζαζ και από την κλασική μουσική, παραδείγματος χάριν ο Ντίνο Σαλούτσι, ο Rodolfo Mederos, ο Ενρίκε Μαρτίν Εντένσα, ο Χουάν Μαρία Σολάρε και ο Fernando Otero. Ήδη από την δεκαετία του 20 πολλοί γνωστοί συνθέτες κλασσικής μουσικής επηρεάστηκαν από το τανγκό και έβαλαν στοιχεία από το τανγκό σε συνθέσεις τους. Στις μέρες μας το τανγκό έχει γίνει μέρος του ρεπερτορίου πολλών κλασσικών μουσικών. Ο βαρύτονος Jorge Chaminé, ο τσελλίστας Yo-Yo Ma, η πιανίστρια Martha Argerich, ο διευθυντής ορχήστρας Daniel Barenboim, ο βιoλιστής Gidon Kremer, ο τενόρος Placido Domingo, ο τενόρος Marcelo Álvarez και άλλοι έχουν ερμηνεύσει και ηχογραφήσει τανγκό. Εξ άλλου συνθέτες και ερμηνευτές άλλων δημοφιλών μουσικών ειδών, όπως της σάλσα, της ηλεκτρονικής ποπ, του ροκ και άλλων συχνά διαλέγονται καλλιτεχνικά με την παράδοση του τανγκό. Παράλληλα πολλοί χορογράφοι έχουν εμπνευστεί από το τανγκό, ενδεικτικά ο Maurice Béjart, ο Paul Taylor, η Pina Bausch. Αρκετοί έχουν επισημάνει κάποιες συγγένειες μεταξύ του τανγκό και των Ρεμπέτικων, όχι βέβαια στην μουσική αλλά στο περιεχόμενο των στίχων και την συσχέτιση της προέλευσης με το κοινωνικό περιθώριο. Αυτές οι συγγένειες πάντως δεν πρέπει να υπερτιμώνται γιατί το τανγκό του 20ού αιώνα είναι βασικά ένα έντεχνο μουσικό είδος με διαταξική απήχηση, και οι αναφορές των στίχων στις εμπειρίες ανθρώπων του περιθωρίου συνιστούν περισσότερο νοσταλγικό ρομαντισμό για το ήθος μιας άλλης εποχής παρά άμεση έκφραση αυτού του ήθους. Το τανγκό ως χορός γεννήθηκε προς το τέλος του 19ου αιώνα στις λαϊκές γειτονιές του Μπουένος Άιρες και του Μοντεβιδέο και προήλθε από συνένωση Ευρωπαϊκών, Νοτιοαμερικανικών και Αφρικανικών στοιχείων. Την περίοδο 1910-1920 διαδόθηκε και έγινε μόδα στην αστκή τάξη της Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής και αυτό συνέτεινε να γίνει αποδεκτό και από τους αστούς του Μπουένος Άϊρες. Ύστερα από μια περίοδο ύφεσης (περίπου 1920-1935) οπότε κυριάρχησε το τανγκό ως τραγούδι, ακολούθησε η χρυσή εποχή (περίπου 1935-1955) οπότε μεγάλες ορχήστρες έπαιζαν τανγκό κατάλληλα για χορό. Ακολούθησε άλλη μια περίοδος ύφεσης (περίπου 1955-1983) εξ αιτίας ενός συνδυασμού παραγόντων (συχνά αναφέρονται οι πολιτικές περιπέτειες της Αργεντινής, που πάντως δεν μονοπωλούνται από αυτήν την περίοδο, και η δημοτικότητα του ροκ-εντ-ρολ). Γύρω στο 1983, με την πτώση της δικτατορίας στην Αργεντινή, η θεατρική μουσικοχορευτική παράσταση Tango Argentino, στη οποία συμμετείχαν μερικοί από τους καλλίτερους μουσικούς (Sexteto Mayor) και χορευτές (Juan Carlos Copes και άλλοι), ταξίδεψε σε Ευρώπη και Βόρεια Αμερική και σημάδεψε και εν μέρει προκάλεσε την αναγέννηση του ενδιαφέροντος για το τανγκό, τόσο στην Αργεντινή όσο και σε όλον σχεδόν τον κόσμο. Το ενδιαφέρον για το τανγκό συνεχίζεται αμείωτο μέχρι σήμερα. Το τανγκό χορεύεται από ζευγάρια αγκαλιασμένα κοντά, και μολονότι η αγκαλιά μπορεί κάποτε να χαλαρώνει για να εκτελεστούν κινήσεις που το απαιτούν, κατά κανόνα δεν σπάει. Είναι έντονα αυτοσχεδιαστικό με σαφώς διακριτούς ρόλους για τον καβαλιέρο και την ντάμα, όπου ο καβαλιέρος με την κίνησή του προτείνει κινήσεις στην ντάμα στις οποίες τελικά προσαρμόζεται ο ίδιος. Έτσι, όταν χορεύεται από έμπειρους χορευτές, συνιστά έναν διάλογο του ζευγαριού με αφορμή την μουσική, γιατί, σε αντίθεση με άλλους χορούς, δεν έχει τυποποιημένα βήματα και φιγούρες αλλά μάλλον ένα κινησιολογικό λεξιλόγιο και ένα αντίστοιχο συντακτικό που επιτρέπει τον αυτοσχεδιαστικό σχηματισμό χορευτικών φράσεων σχεδόν απεριόριστης ποικιλίας ανάλογα με την μουσική, την διάθεση του ζευγαριού και τον διαθέσιμο χώρο στην πίστα. Στο τανγκό της χρυσής εποχής (περίπου 1930-1955) καβαλιέρος και ντάμα κρατούν ο καθένας ισορροπία ανεξάρτητα από τον άλλον. Με την αναγέννηση του τανγκό από το 1983 και μετά, συνυπάρχει η τάση διατήρησης του κλασικού στυλ της χρυσής εποχής με την τάση να εισαχθούν νέα στοιχεία όπως η αλληλοεξάρτηση ισορροπίας με το ζευγάρι να ακουμπά στο πάνω μέρος του σώματος σε σχήμα Λ ή να κρατιέται από τα χέρια σε σχήμα V. Αλλά ασχέτως στυλ, το τανγκό μετά το 1983 είναι ένας χορός που διδάσκεται (περίφημοι είναι οι Αργεντίνοι δάσκαλοι-χορευτές Juan Carlos Copes, Fabian Salas, Mariano "Chicho" Frumboli, Gustavo Naveira, Pablo Veron και πολλοί άλλοι) ενώ στην Αργεντινή της χρυσής εποχής οι χορευτές ήταν αυτοδίδακοι και αλληλοδιδασκόμενοι. Στην Αργεντινή, αλλά και όπου αλλού στον κόσμο υπάρχουν θιασώτες του Αργεντίνικου τανγκό, το τανγκό ως κοινωνικός χορός χορεύεται προπάντων σε συναθροίσεις για τις οποίες έχει επικρατήσει το όνομα μιλόγκα (milonga). Εκτός από τανγκό εκεί χορεύεται και βαλς (αλλά με κινησιολογία παρμένη από το τανγκό) και μιλόγκα (ένας πιό ρυθμικός και γρήγορος χορός). Σε μια μιλόγκα ακολουθούνται συνήθως παραδοσιακοί κανόνες όσον αφορά την συμπεριφορά των χορευτών και τις επιλογές του ντι-τζέϊ, που αποσκοπούν στο να διευκολύνουν τον χορό, ακόμη και μεταξύ αγνώστων, αλλά και να αποτρέψουν ανάρμοστες συμπεριφορές. Η μουσική είναι προπάντων από την Αργεντινή της χρυσής εποχής, αλλά κάποτε και παλιότερη και κάποτε και πιό πρόσφατη, άλλοτε στο παραδοσιακό στυλ, άλλοτε από το νεωτερικό ρεπερτόριο του nuevo tango, και κάποτε ακόμη και από άλλα είδη (οπότε χαρακτηρίζεται "alternative"/"εναλλακτική") όπως ποπ/ροκ. Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1990 άρχισε και στην Ελλάδα να αναπτύσσεται ενδιαφέρον για το αργεντίνικο τανγκό, με παράλληλη εμφάνιση στην Αθήνα των πρώτων δασκάλων (Ελλήνων και Αργεντίνων) και σχολών, ανθρώπων που ήθελαν να κάνουν το τανγκό χόμπυ και αιθουσών όπου μπορούσε κανείς να χορέψει. Προς το τέλος της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα το τανγκό είχε πλέον διαδοθεί και σε άλλες μεγάλες πόλεις της Ελλάδας και είχε έναν σημαντικό (αν και ποσοστιαία μικρό σε σχέση με τον πληθυσμό) αριθμό αφωσιωμένων οπαδών που ήταν διατεθειμένοι να μάθουν να χορεύουν έναν σχετικά δύσκολο χορό και να τον κάνουν χόμπυ. Το 2010 στην Αθήνα υπήρχαν περισσότερες από δέκα μιλόγκες που κάθε μια τους λειτουργούσε τακτικά μια φορά την εβδομάδα. Αργεντινή Ορκέστα τίπικα Μπαντονεόν Κάρλος Γκαρδέλ Άστορ Πιατσόλα Τα πάντα για το τανγκό (ιστορία, μουσική, τραγούδια, βιογραφίες) στα Αγγλικά και τα Ισπανικά http://www.todotango.com/ Πολλές πληροφορίες για το τανγκό, στα Αγγλικά http://www.tejastango.com/ Σειρά άρθρων της Christine Denniston για το τανγκόhttp://www.history-of-tango.com/ Αφιέρωμα στο τανγκό, από την σελίδα της Αργεντίνικης κυβέρνησης Argentina - Dancing To The Music Of The Mind, ραδιοφωνικό ντοκυμανταίρ του BBC (στα Αγγλικά). Χρήστος Λούκος, "Κοινωνική ιστορία του Τανγκό. Από τις υποβαθμισμένες συνοικίες του Buenos Aires στα σαλόνια της Ευρώπης", Μνήμων 20 (1998), σελ. 251-270. Norese, María Rosalía: Contextualization and analysis of tango. Its origins to the emergence of the avant-garde. University of Salamanca, 2002 (διδακτορική διατριβή).[2] | Το τανγκό[1] ή τάνγκο, από τα Ισπανικά, είναι είδος μουσικής (σε ρυθμό 2/4 ή 4/4) και αντίστοιχου χορού. Το Τανγκό γεννήθηκε, ήκμασε και ακμάζει ακόμη στην περιοχή του Ρίο δε λα Πλάτα, δηλαδή στην Αργεντινή και την Ουρουγουάη, αλλά και διαδόθηκε σχεδόν σε όλον τον κόσμο. Η Ισπανική λέξη tango ετυμολογείται πιθανόν από την γλωσσική οικογένεια Niger-Congo της Δυτικής Αφρικής και είναι συγγενής με την λέξη tamgu (χορός/χορεύω) της γλώσσας Ibibio αυτής της οικογένειας. Πρόκειται για κοινωνικό αυτοσχεδιαστικό χορό. Χορεύεται από «tangueras» και «tangueros» σε βραδιές με συγκεκριμένη δομή, τις «μιλόνγκες» (ισπ. milonga). Ο όρος «μιλόνγκα» περιγράφει τόσο την εκδήλωση όσο και το χώρο στον οποίο αυτή εκτυλίσσεται. Συγκεκριμένοι κανόνες διέπουν τη συμπεριφορά των χορευτών, όπως για παράδειγμα το «καμπεσέο» (cabeceo) που είναι η συγκεκριμένη τελετουργία με την οποία κανεις διαλέγει παρτενέρ (κοίταγμα και νεύμα με το κεφάλι). Το εκάστοτε ζευγάρι είθισται να χορεύει μόνο μια «τάντα» (tanda: σετ από 4 τάνγκο παρόμοιου ύφους και από την ίδια ορχήστρα. Υποκατηγορίες του τάνγκο αποτελούν η εύθυμη μιλόνγκα (tango milonga) σε ρυθμό 2/4 και το βαλς (tango- vals) σε ρυθμό 3/4. Στον χορό εκτιμάται ιδιαίτερα η ερμηνεία περισσότερο της μελωδίας παρά του ρυθμού. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%AC%CE%B3%CE%BA%CE%BF |
Χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες 2006 | Μολονότι διαρκούν μόλις λίγες εβδομάδες, μεμονωμένα αθλητικά γεγονότα όπως οι Ολυμπιακοί Αγώνες απαιτούν πολλά χρόνια μεγάλης κλίμακας προπαρασκευής ως προς τις υποδομές, τις εγκαταστάσεις και τα καταλύματα. Απορροφούν φυσικούς πόρους όπως νερό, αέρα και έδαφος, και μπορεί να αφήσουν πίσω τους ανάμεικτη περιβαλλοντική κληρονομιά για την εκάστοτε διοργανώτρια περιφέρεια. Ως εκ τούτου, η οργανωτική επιτροπή των Ολυμπιακών του Τορίνου (TOROC)αποφάσισε να υιοθετήσει προσέγγιση που να βασίζεται συνολικά στον κύκλο ζωής για τους συγκεκριμένους αγώνες λαμβάνοντας υπόψη τα υφιστάμενα στην ΕΕ περιβαλλοντικά μέσα της εθελοντικής συμμόρφωσης, καθώς και τα αντίστοιχα πρότυπα ευθύς εξαρχής. Μεταξύ αυτών περιλαμβάνονται: Η υγεία και η ασφάλεια των εργαζομένων, του προσωπικού και των κατοίκων της περιοχής Η διαχείριση των αποβλήτων (που παράγονται κατά τις ανασκαφές και τα εργοτάξια, ενώ παράλληλα δημιουργούνται στη διάρκεια των Αγώνων) Η ορθολογική χρήση της ενέργειας Η αειφόρος κινητικότητα Η διαχείριση του νερού Η πρόληψη των φυσικών κινδύνων Η διαφύλαξη του τοπίου Η αειφόρος αρχιτεκτονική Τα μέτρα για την αντιστάθμιση και το μετριασμό αναπόφευκτων περιβαλλοντικών ζημιών Οι εκπομπές αερίων θερμοκηπίου Η βιώσιμη χρήση των εγκαταστάσεων μετά από τους Αγώνες Η εφαρμογή των εκούσιων περιβαλλοντικών μέσων της Ευρωπαϊκής ΈνωσηςΤο σύστημα οικολογικής διαχείρισης και οικολογικού ελέγχου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, γνωστό ως EMAS, επιτρέπει σε εταιρείες και οργανισμούς να αξιολογούν, να υποβάλλουν εκθέσεις και να βελτιώνουν τις περιβαλλοντικές τους επιδόσεις. Σύμφωνα με αυτό, η διοργανωτική επιτροπή TOROC καταρχήν επέτυχε να καταχωρισθούν στο EMAS, ήδη από το στάδιο του σχεδιασμού και της κατασκευής, οι 29 τόποι που φιλοξενούν τους Αγώνες, συμπεριλαμβανομένων των χώρων προπόνησης και του Ολυμπιακού Χωριού. Σε δεύτερο στάδιο, οκτώ κοινότητες που φιλοξενούν τους Αγώνες καταχωρίστηκαν επίσης στο EMAS. Το κύριο Ολυμπιακό Χωριό αποτελεί πρότυπο αειφόρου αρχιτεκτονικής, με 39 κτίρια που φιλοξενούν 2 500 αθλητές. Εγκαταστάθηκαν ηλιακοί συλλέκτες για τη θέρμανση του νερού, γυάλινες επιφάνειες προσανατολισμένες προς το νότο βελτιστοποιούν την έκθεση στον ήλιο κατά τη χειμερινή περίοδο, χρησιμοποιούνται λαμπτήρες χαμηλής ενεργειακής κατανάλωσης, ενώ τα όμβρια ύδατα αξιοποιούνται για την άρδευση των χώρων πρασίνου. Η TOROC προώθησε το Ευρωπαϊκό Οικολογικό Σήμα (EU Eco-label), που αποτελεί εθελοντικό σύστημα με στόχο να ενθαρρυνθούν οι επιχειρήσεις να διοχετεύουν στην αγορά προϊόντα φιλικότερα για το περιβάλλον και να διευκολύνονται οι καταναλωτές, ώστε να εντοπίζουν τα προϊόντα αυτά χάρη στο λογότυπο του «Λουλουδιού». Το Ευρωπαϊκό Οικολογικό Σήμα απονεμήθηκε σε δώδεκα ξενοδοχεία της ευρύτερης περιοχής των Αγώνων. Το Ευρωπαϊκό Οικολογικό Σήμα απονεμήθηκε και στο κύριο χωριό των μέσων μαζικής ενημέρωσης, το οποίο μετά από τους Αγώνες θα χρησιμεύσει για τη στέγαση φοιτητών, ώστε να αποτελέσει παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο μπορεί να αντιμετωπισθεί το θέμα της αειφόρου χρήσης των εγκαταστάσεων μετά την ολοκλήρωση της εκάστοτε αθλητικής διοργάνωσης. Η συγκεκριμένη μονάδα ανταποκρίνεται στα κριτήρια του Ευρωπαϊκού Οικολογικού Σήματος για μειωμένη ενεργειακή κατανάλωση και κατανάλωση ύδατος, μειωμένη παραγωγή αποβλήτων, χαρακτηριστικά βιοκλιματικής αρχιτεκτονικής, καθώς και χρήση των ανανεώσιμων ενεργειακών μορφών και ουσιών που είναι λιγότερο επικίνδυνες για το περιβάλλον. Η TOROC εφάρμοσε επίσης διαδικασίες πράσινης ανάθεσης συμβάσεων – το 38% του συνόλου των προϊόντων που αγοράστηκαν από την TOROC ανταποκρίνονται σε οικολογικά κριτήρια, όπως τα ευρωπαϊκά κριτήρια για το Οικολογικό Σήμα. Επιπλέον, οι χορηγοί κλήθηκαν να τηρούν τις οικολογικές αρχές και τις εμπνεόμενες απ’αυτές πολιτικές. Με τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τορίνου, τα εθελοντικά περιβαλλοντικά μέσα της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποδείχθηκαν επιχειρησιακώς αξιόπιστα για διοργανώσεις μεγάλης κλίμακας και θα πρέπει να καταστούν πρότυπο για ανάλογες εκδηλώσεις στο μέλλον. | Οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες του 2006 διοργανώθηκαν στο Τορίνο της Ιταλίας από τις 10 Φεβρουαρίου 2006 μέχρι και τις 26 Φεβρουαρίου 2006. Αυτή ήταν η δεύτερη φορά που η Ιταλία φιλοξενούσε τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες, με την πρώτη να είναι οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες 1956 στην Cortina d'Ampezzo.Τα περισσότερα μετάλλια πήρε η Γερμανία, 11 χρυσά, 12 ασημένια και 6 χάλκινα, ενώ η διοργανώτρια Ιταλία πήρε 5 χρυσά, καθόλου ασημένια και 6 χάλκινα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B5%CE%B9%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CE%AF_%CE%9F%CE%BB%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CE%AF_%CE%91%CE%B3%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CF%82_2006 |
225088 Γκόνγκονγκ | Το αφήλιό του βρίσκεται 100,5 ΑΜ (15,05 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα) από τον Ήλιο, το περιήλιό του 33,23 AM (4,97 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα) και η μέση απόστασή του από τον Ήλιο είναι 66,89 ΑΜ (10,0 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα) με εκκεντρικότητα 0,5 και κλίση 30,9°. Η περιφορά του διαρκεί 550 χρόνια. Προς το παρόν είναι το τρίτο πιο απομακρυσμένο αντικείμενο μετά την Έριδα και τη Σέντνα. Το μέγεθος ενός αντικείμενου μπορεί να υπολογιστεί με βάση το απόλυτο μέγεθος και τη λευκαύγεια. Το απόλυτο μέγεθος του Γκόνγκονγκ είναι 2,0, κατατάσσοντάς το ως το 5ο λαμπρότερο μεταποσειδώνιο αντικείμενο, λίγο αχνότερο από τη Σέντνα (1,6) και λίγο λαμπρότερο από τον 90482 Όρκο (2,3). Μια πρώτη εκτίμηση για τη λευκαύγεια του Γκόνγκονγκ έγινε από τον Μάικλ Μπράουν, ο οποίος θεωρώντας ότι η επιφάνειά του έχει ίδια σύσταση με αυτή του Κουάοαρ, και άρα ίδια λευκαύγεια, υπολόγισε μια τιμή περίπου 0,18. Η τιμή αυτή ήταν συνεπής με μετέπειτα παρατηρήσεις από το διαστημικό τηλεσκόπιο Χέρσελ το 2012, όταν η λευκαύγειά του υπολογίστηκε σε 0,185±0,0760,052. Συνδυάζοντας αυτά τα δύο το μέγεθος του Γκόνγκονγκ υπολογίστηκε σε 1280±210 χιλιόμετρα. Μελέτη στο φάσμα του Γκόνγκονγκ έδειξε ότι το αντικείμενο καλύπτεται από παγωμένο νερό. Όμως, σε αντίθεση με όλα τα άλλα σώματα που έχουν επιφάνεια από πάγο, ο Γκόνγκονγκ είναι ένα από τα πιο κόκκινα μεταποσειδώνια αντικείμενα. Αυτά τα στοιχεία δείχνουν ότι ίσως να μοιάζει με τον 50000 Κουάοαρ, στο οποίο θεωρείται ότι το κόκκινο χρώμα οφείλεται στην παρουσία μεθανίου. Πιστεύεται ότι στον Γκόνγκονγκ η αιτία του χρώματος είναι η ίδια, καθώς η ισχυρή βαρύτητα του αντικείμενου, μπορεί να αντισταθμίσει την απώλεια μεθανίου εξαιτίας της υψηλότερης θερμοκρασίας του σώματος. Το μεθάνιο σχηματίζει μια αραιή ατμόσφαιρα πάνω από τα δύο σώματα, η οποία σιγά σιγά διαφεύγει στο διάστημα. Orbital simulation from JPL (Java) (Αγγλικά) 225088 Gonggong Minor planet designation number (Αγγλικά) | Ο Γκόνγκονγκ (επίσημη ονομασία: 225088 Γκόνγκονγκ, προσωρινή: 2007 OR10) (αγγλικά: Gonggong) είναι ένα μεγάλο αντικείμενο του εσωτερικού νέφους του Όορτ με διάμετρο 1.230 ± 50 χιλιόμετρα. Στις 5 Φεβρουαρίου του 2020 πήρε την επίσημη ονομασία του από το Κέντρο Μικρών Πλανητών. Είχε το παρατσούκλι «χιονάτη» από τον Μάικλ Μπράουν που την ανακάλυψε, καθώς θα πρέπει να είναι ή πολύ μεγάλο ή πολύ λαμπρό για να ανακαλυφθεί. | https://el.wikipedia.org/wiki/225088_%CE%93%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CE%B3%CE%BA |
Βραβεία Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου 2010 | Ο λόγος του βασιλιά 127 ώρες Μαύρος κύκνος The Fighter Inception Τα παιδιά είναι εντάξει The Social Network Toy Story 3 Αληθινό θράσος Στην καρδιά του χειμώνα Τομ Χούπερ - Ο λόγος του βασιλιά Ντάρεν Αρονόφσκι - Μαύρος κύκνος Τζόελ και Ίθαν Κοέν - Αληθινό θράσος Ντέιβιντ Φίντσερ - The Social Network Ντέιβιντ Ο. Ράσελ - The Fighter Κόλιν Φερθ - Ο λόγος του βασιλιά Χαβιέρ Μπαρδέμ - Biutiful Τζεφ Μπρίτζες - Αληθινό θράσος Τζέσι Άιζενμπεργκ - The Social Network Τζέιμς Φράνκο - 127 ώρες Νάταλι Πόρτμαν - Μαύρος κύκνος Ανέτ Μπένινγκ - Τα παιδιά είναι εντάξει Νικόλ Κίντμαν - Απώλεια Τζένιφερ Λόρενς - Στην καρδιά του χειμώνα Μισέλ Γουίλιαμς - Blue Valentine Κρίστιαν Μπέιλ - The Fighter Τζον Χοκς - Στην καρδιά του χειμώνα Τζέρεμι Ρένερ - The Town Μαρκ Ράφαλο - Τα παιδιά είναι εντάξει Τζέφρεϊ Ρας - Ο λόγος του βασιλιά Μελίσα Λίο - The Fighter Έιμι Άνταμς - The Fighter Ελένα Μπόναμ Κάρτερ - Ο λόγος του βασιλιά Χέιλι Στάινφελντ - Αληθινό θράσος Τζάκι Γουίβερ - Το χρίσμα Ντέιβιντ Σέιντλερ - Ο Λόγος του Βασιλιά Μάικ Λι - Μια χρονιά ακόμα Σκοτ Σίλβερ, Πολ Τάμασι & Έρικ Τζόνσον - The Fighter Κρίστοφερ Νόλαν - Inception Λίσα Τσολοντένκο & Στούαρτ Μπλούμπεργκ - Τα παιδιά είναι εντάξει Άρον Σόρκιν - The Social Network Ντάνι Μπόιλ & Σάιμον Μπόφοϊ - 127 ώρες Μάικλ Αρντ, Τζον Λάσιτερ, Άντριου Στάντον & Λι Άνκριτς - Toy Story 3 Τζόελ και Ίθαν Κοέν - Αληθινό θράσος Ντέμπρα Γκράνικ & Αν Ροσελίνι - Στην καρδιά του χειμώνα Toy Story 3 Πώς να εκπαιδεύσετε το δράκο σας Ο θαυματοποιός Ίσως, Αύριο - Hævnen - Δανία Biutiful - Μεξικό Κυνόδοντας - Ελλάδα Μέσα από τις φλόγες (Incendies) - Καναδάς Πέρα από το νόμο (Hors-la-loi) - Αλγερία Inception Μαύρος κύκνος Ο λόγος του βασιλιά The Social Network Αληθινό θράσος The Social Network 127 ώρες Μαύρος κύκνος The Fighter Ο λόγος του βασιλιά Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων Ο Χάρι Πότερ και οι κλήροι του θανάτου - Μέρος 1 Inception Ο λόγος του βασιλιά Αληθινό θράσος Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων Είμαι ο έρωτας Ο λόγος του βασιλιά Η τρικυμία Αληθινό θράσος Ο λυκάνθρωπος Ο τρόπος του Μπάρνεϊ The Way Back The Social Network - Τρεντ Ρέζνορ & Άτικους Ρος Inception - Χανς Ζίμερ 127 ώρες - Α.Ρ. Ραμάν Πως να εκπαιδεύσετε το δράκο σας - Τζον Πάουελ Ο λόγος του βασιλιά - Αλεξάντρ Ντεσπλά Toy Story 3 - We Belong Together 127 ώρες - If I Rise Εκεί που είναι η αγάπη - Coming Home Μαλλιά κουβάρια - I See the Light Inception Ο λόγος του βασιλιά Salt The Social Network Αληθινό θράσος Inception Toy Story 3 Αληθινό θράσος Tron: Legacy Ασταμάτητο Inception Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων Ο Χάρι Πότερ και οι κλήροι του θανάτου - Μέρος 1 Η ζωή μετά Iron Man 2 Στημένη δουλειά: Το χρονικό της κρίσης Banksy: Η τέχνη στο χρόμο GasLand Restrepo Waste Land Strangers No More Killing in the Name Poster Girl Sun Come Up The Warriors of Qiugang The Lost Thing Day & Night The Gruffalo Let's Pollute Madagascar God of Love The Confession The Crush Na Wewe Wish 143 Κέβιν Μπραουνλόου Ζαν-Λυκ Γκοντάρ Ίλαϊ Γουάλακ Φράνσις Φορντ Κόπολα 12: Ο λόγος του βασιλιά 10: Αληθινό θράσος 8: Inception, The Social Network 7: The Fighter 6: 127 ώρες 5: Μαύρος κύκνος, Toy Story 3 4: Τα παιδιά είναι εντάξει, Στην καρδιά του χειμώνα 3: Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων 2: Ο Χάρι Πότερ και οι κλήροι του θανάτου - Μέρος 1, Πώς να εκπαιδεύσετε το δράκο σας, Biutiful 1: Blue Valentine, The Town, Μια χρονιά ακόμα, Ο θαυματοποιός, Κυνόδοντας, Απώλεια, Είμαι ο έρωτας, Ο τρόπος του Μπάρνεϊ, Εκεί που είναι η αγάπη, Μαλλιά κουβάρια, Tron: Legacy, Η ζωή μετά, Iron Man 2 4: Inception, Ο λόγος του βασιλιά 3: The Social Network 2: The Fighter, Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων, Toy Story 3 1: Μαύρος κύκνος, Ο λυκάνθρωπος Δεύτερη υποψηφιότητα και πρώτη νίκη για τη Μελίσα Λίο. Προτάθηκε για Όσκαρ α' γυναικείου ρόλου το 2009 για την ταινία Παγωμένο ποτάμι (Frozen River). To Toy Story 3 που κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων είναι η τρίτη ταινία κινουμένων σχεδίων που βρέθηκε υποψήφια και στην κατηγορία Καλύτερης Ταινίας. Πρώτη ήταν το Η πεντάμορφη και το τέρας (Beauty and the Beast) το 1991 και δεύτερη το Ψηλά στον ουρανό (Up) το 2009. Πρώτη υποψηφιότητα και πρώτη νίκη για το σεναριογράφο του The Social Network Άρον Σόρκιν. καθώς για τον Ντέιβιντ Σέιντλερ, σεναριογράφο της ταινίας Ο λόγος του βασιλιά (The King' s Speech). Ο Κρίστιαν Μπέιλ κέρδισε το Όσκαρ β' ανδρικού ρόλου με την πρώτη του υποψηφιότητα. Πρώτη υποψηφιότητα και νίκη για τους συνθέτες Τρεντ Ρέζνορ και Άτικους Ρος. Ο Ρικ Μπέικερ, νικητής του βραβείου Μακιγιάζ κέρδισε το έβδομο Όσκαρ της καριέρας του ανάμεσα στις 12 υποψηφιότητες. Τρίτη νίκη ανάμεσα στις 9 υποψηφιότητες για την Κολίν Άτγουντ. Το πρώτο Όσκαρ Κοστουμιών, το κέρδισε για την ταινία Σικάγο (Chicago) το 2002 και το δεύτερο για την ταινία Αναμνήσεις μιας γκέισας (Memoirs for a Geisha) το 2005. Ο Ράντι Νιούμαν κέρδισε το δεύτερο Όσκαρ Τραγουδιού ανάμεσα στις 20 υποψηφιότητες. Κέρδισε το πρώτο του Όσκαρ για την ταινία Μπαμπούλας Α.Ε. (Monsters, Inc.) το 2002. Δεύτερη υποψηφιότητα και πρώτη νίκη για τη Νάταλι Πόρτμαν. Έλαβε την πρώτη της υποψηφιότητα στην κατηγορία β' γυναικείου ρόλου το 2004 για το Εξ επαφής (Closer). Πρώτη νίκη και δεύτερη υποψηφιότητα για τον Κόλιν Φερθ. Έλαβε την πρώτη του υποψηφιότητα το 2009 για την ταινία Ένας άντρας μόνος (A Single Man). Χρυσές Σφαίρες 2010 Πολυμέσα σχετικά με το θέμα 2011 Academy Awards στο Wikimedia Commons | Η 83η Απονομή των Βραβείων της Ακαδημίας Κινηματογράφου μεταδόθηκε ζωντανά από τον τηλεοπτικό σταθμό ABC στις 27 Φεβρουαρίου 2011. Η απονομή έγινε στο Θέατρο Κόντακ στο Χόλιγουντ της Καλιφόρνιας. Οικοδεσπότες της τελετής ήταν για πρώτη φορά οι ηθοποιοί Αν Χάθαγουεϊ και Τζέιμς Φράνκο Οι υποψηφιότητες ανακοινώθηκαν στις 25 Ιανουαρίου 2011.Νικήτης της βραδιάς το φιλμ Ο Λόγος του Βασιλιά (The King's Speech) με τέσσερα βραβεία, συμπεριλαμβανομένων και των βραβείων Καλύτερης Ταινίας και Σκηνοθεσίας για τον Τομ Χούπερ. Άλλοι νικητές οι ταινίες Inception με 4 βραβεία, στις τεχνικές κατηγορίες, The Social Network με τρία βραβεία, καθώς και οι ταινίες Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων, The Fighter και Toy Story 3 με δυο νίκες αντιστοίχως. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CF%81%CE%B1%CE%B2%CE%B5%CE%AF%CE%B1_%CE%91%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82_%CE%91%CE%BA%CE%B1%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CE%9A%CE%B9%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%AC%CF%86%CE%BF%CF%85_2010 |
Βυζαντινή Αυτοκρατορία υπό τη Δυναστεία των Δουκάδων | Η οικογένεια των Δουκών του 11ου αι. είχαν μέλη αρκετούς στρατηγούς, κυβερνήτες. Φαίνεται ότι κατάγονταν από την Παφλαγονία και ήταν εξαιρετικά εύποροι, έχοντας εκτεταμένα κτήματα στη Μ. Ασία. Η σχέση αυτής της ομάδας με τους Δούκες του 9ου και 10ου αι. είναι ασαφής. Οι σύγχρονοι της εποχής συγγραφείς Μιχαήλ Ψελλός και Νικόλαος Καλλικλής επιβεβαιώνουν μία τέτοια σχέση, αλλά ο Ζωναράς την αμφισβήτησε ανοιχτά. Πριν γίνει αυτοκράτορας, ο Κωνσταντίνος Ι' είχε πρώτα νυμφευτεί σύζυγο από την ισχυρή οικογένεια των Δαλασσηνών και πήρε για δεύτερη σύζυγο την Ευδοκία Μακρεμβολίτισσα. Περαιτέρω δυναστικές επιγαμίες έγιναν με τις οικογένειες της στρατιωτικής αριστοκρατίας της Μ. Ασίας, συμπεριλαμβανομένων των Παλαιολόγων και των Πηγωνιτών. Ο Κωνσταντίνος Δούκας απέκτησε επιρροή αφού νυμφεύτηκε, ως δεύτερη σύζυγό του, την Ευδοκία Μακρεμβολίτισσα, ανιψιά του Πατριάρχη Μιχαήλ Κηρουλάριου. Το 1057, ο Κωνσταντίνος υποστήριξε τον σφετερισμό του Ισαάκιου Α΄ Κομνηνού, τασσόμενος σταδιακά στο πλευρό της αυλικής γραφειοκρατίας ενάντια στις μεταρρυθμίσεις του νέου Αυτοκράτορα. Παρά τη σιωπηρή αυτή αντίθεση, ο Κωνσταντίνος επιλέχθηκε ως διάδοχος από τον άρρωστο Ισαάκιο Α΄ τον Νοέμβριο του 1059, υπό την επιρροή του Μιχαήλ Ψελλού. Ο Ισαάκιος Α΄ παραιτήθηκε από τον θρόνο και στις 24 Νοεμβρίου 1059 και ο Κωνσταντίνος Ι΄ Δούκας στέφθηκε Αυτοκράτορας. Ο νέος Αυτοκράτορας συνέδεσε γρήγορα δύο από τους νεαρούς γιους του με την εξουσία, τον Μιχαήλ (Ζ΄) και τον Κωνστάντιο, διόρισε τον αδελφό του Ιωάννη Δούκα ως καίσαρα, και ξεκίνησε μία πολιτική ευνοϊκή για τα συμφέροντα της αυλικής γραφειοκρατίας και της Εκκλησίας. Υποτιμώντας σοβαρά την εκπαίδευση και την οικονομική υποστήριξη των ενόπλων δυνάμεων, ο Κωνσταντίνος Ι΄ αποδυνάμωσε θανάσιμα τις Βυζαντινές άμυνες, διαλύοντας τον στρατό του θέματος των Αρμενιακών από 50.000 άνδρες σε ένα κρίσιμο χρονικό σημείο, που συμπίπτει με την προέλαση προς τα δυτικά των Σελτζούκων Τούρκων και των Τουρκομάνων συμμάχων τους. Αναιρώντας πολλές από τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις του Ισαάκιου Α΄, διόγκωσε τη στρατιωτική γραφειοκρατία με υψηλά αμειβόμενους αξιωματούχους της αυλής και γέμισε τη Σύγκλητο με τους υποστηρικτές του. Ο Κωνσταντίνος Ι΄ έχασε το μεγαλύτερο μέρος της Βυζαντινής Ιταλίας από τους Νορμανδούς υπό τον Ροβέρτο Γυισκάρδο, εκτός από την επικράτεια γύρω από το Μπάρι, αν και αναζωπυρώθηκε το ενδιαφέρον για τη διατήρηση της Απουλίας υπό τη βασιλεία του, και διόρισε τουλάχιστον τέσσερις κατεπάνω της Ιταλίας, τους Mεριάρχη, Mαρουλή, Συριανό και Mαυρίκιο. Υπέστη επίσης εισβολές από τον Αλπ Αρσλάν στη Μικρά Ασία το 1064, με αποτέλεσμα την απώλεια της πρωτεύουσας του θέματος των Αρμενιακών και από τους Ογούζους Τούρκους στα Βαλκάνια το 1065, ενώ το Βελιγράδι χάθηκε από τους Ούγγρους. Ήδη ηλικιωμένος και ασθενής όταν ανέλαβε την εξουσία, ο Κωνσταντίνος Ι΄ απεβίωσε στις 22 Μαΐου 1067. Η τελευταία του πράξη ήταν να απαιτήσει να τον διαδεχθούν μόνο οι γιοι του, αναγκάζοντας τη σύζυγό του Ευδοκία Μακρεμβολίτισσα να πάρει όρκο να μην ξαναπαντρευτεί. Ο Ρωμανός (Δ΄) Διογένης καταδικάστηκε για απόπειρα σφετερισμού του θρόνου των γιων του Κωνσταντίνου Ι΄ Δούκα το 1067, αλλά του δόθηκε χάρη από την αντιβασίλισσα Ευδοκία Μακρεμβολίτισσα, η οποία τον επέλεξε για σύζυγό της και φύλακα των γιων της ως Αυτοκράτορα. Η απόφαση της Ευδοκίας εγκρίθηκε από τον Πατριάρχη Ιωάννη Ξιφιλίνο, καθώς λόγω της απειλής των Σελτζούκων, ο στρατός έπρεπε να τεθεί υπό τη διοίκηση ενός ικανού και ενεργητικού στρατηγού. Η Σύγκλητος συμφώνησε και την 1η Ιανουαρίου 1068 ο Ρωμανός νυμφεύτηκε την Αυγούστα και στέφθηκε Αυτοκράτορας των Ρωμαίων. Ο Ρωμανός Δ' ήταν πλέον ο Αυτοκράτορας και φύλακας των θετών και συναυτοκράτορων του Μιχαήλ Ζ΄, Κωνστάντιου και Ανδρόνικου. Οι πρώτες στρατιωτικές επιχειρήσεις του Ρωμανού Δ΄ έλαβαν χώρα το 1068 και σημείωσαν κάποια επιτυχία, αν και η Βυζαντινή επαρχία της Συρίας απειλήθηκε από τους Σαρακηνούς του Χαλεπίου, που εγκαταστάθηκαν στην Αντιόχεια. Τα σχέδια για μία εκστρατεία το 1069 ματαιώθηκαν από μία εξέγερση που έκανε ένας από τους Νορμανδούς μισθοφόρους του Ρωμανού Δ΄, ο Ροβέρτος Κρίσπιν, του οποίου τα Φραγκικά στρατεύματα κατέστρεψαν το Θέμα Αρμενιακών ακόμη και μετά τη σύλληψη και την εξορία του Κρίσπιν στην Άβυδο. Ταυτόχρονα, η γη γύρω από την Καισάρεια καταλήφθηκε ξανά από τους Τούρκους, αναγκάζοντας τον Ρωμανό Δ΄ να ξοδέψει πολύτιμο χρόνο και ενέργεια για να εκδιώξει τους Τούρκους από την Καππαδοκία. Ο Ρωμανός Δ΄ κατάφερε να ειρηνεύσει την επαρχία και βάδισε προς τον Ευφράτη μέσω της Μελιτηνής, περνώντας στη Ρωμανόπολη, με την ελπίδα να ανακαταλάβει το Αχλάτ στη λίμνη Βαν για να προστατεύσει τα αρμενικά σύνορα. Οι Τούρκοι στριμώχτηκαν στα βουνά της Κιλικίας, αλλά κατάφεραν να διαφύγουν στο Χαλέπι, αφού εγκατέλειψαν τη λεηλασία τους. Ο Ρωμανός Δ΄ επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη χωρίς τη μεγάλη νίκη που ήλπιζε. Το 1070 ο Ρωμανός Δ΄ κρατήθηκε στην Κωνσταντινούπολη για διοικητικά ζητήματα και δεν μπόρεσε να εκστρατεύσει ο ίδιος. Ο στρατηγός Μανουήλ Κομνηνός, ανιψιός του πρώην αυτοκράτορα Ισαάκιου Α΄, και μεγαλύτερος αδελφός του μελλοντικού αυτοκράτορα Αλέξιου, ηττήθηκε και αιχμαλωτίστηκε από έναν Τούρκο στρατηγό ονόματι Χρουντζ. Ο Μανουήλ έπεισε τον Χρουντζ να πάει στην Κωνσταντινούπολη και να δει προσωπικά τον Ρωμανό Δ΄ για να συνάψει συμμαχία. Αυτό πυροδότησε μία επίθεση από την πλευρά του Σελτζούκου σουλτάνου Αλπ Αρσλάν, ο οποίος κατάφερε να καταλάβει το Μαντζικέρτ και το Άρτσες. Ακόμη και ενώ ο Ρωμανός Δ΄ διαπραγματευόταν με τον Αλπ Αρσλάν για την επιστροφή του Μαντζικέρτ, βάδισε επικεφαλής ενός μεγάλου στρατού με σκοπό να ανακτήσει το φρούριο. Αυτό οδήγησε στη μοιραία μάχη του Μαντζικέρτ στις 26 Αυγούστου 1071. Ο Ρωμανός Δ΄αποφάσισε να μοιράσει τον στρατό του, στέλνοντας ένα μέρος για να επιτεθεί στο Αχλάτ, ενώ συνέχισε να προελαύνει στο Μαντζικέρτ με το κύριο σώμα του στρατού. Πράγματι κατάφερε να ανακαταλάβει το Μαντζικέρτ, αλλά αντιλήφθηκε ότι ο στρατός των Σελτζούκων πλησίαζε γρήγορα. Ο Ρωμανός Δ΄ διέταξε τις δυνάμεις που επιτέθηκαν στον Αχλάτ να επανενωθούν μαζί του, αλλά αυτοί απροσδόκητα συνάντησαν έναν άλλο μεγάλο τουρκικό στρατό, που τους ανάγκασε να υποχωρήσουν πίσω στη Μεσοποταμία. Αντιμετωπίζοντας μία ανώτερη δύναμη, ο Ρωμανός Δ΄ αποδυναμώθηκε περαιτέρω από τους μισθοφόρους του Ούζες, που αυτομόλησαν στον εχθρό. Ο Αρσλάν πρότεινε μία συνθήκη ειρήνης με ευνοϊκούς όρους για τον Ρωμανό Δ΄, αλλά ο Αυτοκράτορας αρνήθηκε, ελπίζοντας σε μία αποφασιστική στρατιωτική νίκη. Η μάχη κράτησε όλη την ημέρα χωρίς καμία από τις δύο πλευρές να κερδίσει κάποιο αποφασιστικό πλεονέκτημα, αλλά καθώς ο Αυτοκράτορας διέταξε ένα τμήμα του κέντρου του να επιστρέψει στο στρατόπεδο, η εντολή παρεξηγήθηκε και προκλήθηκε σύγχυση, την οποία εκμεταλλεύτηκε ο Ανδρόνικος Δούκας, γιος του καίσαρα Ιωάννη Δούκα, ο οποίος διοικούσε τις εφεδρείες, για να προδώσει τον Ρωμανό Δ΄. Ισχυριζόμενος ότι ο Αυτοκράτορας ήταν νεκρός, ο Ανδρόνικος έφυγε από τη μάχη με περίπου 30.000 άνδρες, που υποτίθεται ότι κάλυπταν την υποχώρηση του στρατού. Όταν ο Ρωμανός Δ΄ αντιλήφθηκε τι είχε συμβεί, προσπάθησε να ανακτήσει την κατάσταση κάνοντας μία προκλητική στάση, πολεμώντας γενναία ακόμη και αφού το άλογό του σκοτώθηκε κάτω από αυτόν, αλλά τραυματίστηκε στο χέρι, που τον εμπόδισε να κρατήσει ένα ξίφος και σύντομα πιάστηκε αιχμάλωτος. Ο Αρσλάν απελευθέρωσε τον Αυτοκράτορα έναντι των σημαντικών λύτρων των 1.500.000 νομισμάτων, με επιπλέον 360.000 νομίσματα να καταβάλλονται ετησίως. Στο μεταξύ η φατρία της αντιπολίτευσης, που ραδιουργούσε ενάντια στον Ρωμανό Δ΄, αποφάσισε να εκμεταλλευτεί την κατάσταση. Ο καίσαρας Ιωάννης Δούκας και ο Μιχαήλ Ψελλός ανάγκασαν την Ευδοκία να αποσυρθεί σε ένα μοναστήρι και επηρέασαν τον Μιχαήλ Ζ΄ να δηλώσει τον Ρωμανό Δ΄ καθαιρεμένο. Στη συνέχεια αρνήθηκαν να τιρήσουν τη συμφωνία, που έγινε μεταξύ του Αρσλάν και του πρώην Αυτοκράτορα. Καθώς ο Ρωμανός Δ΄ επέστρεφε από την αιχμαλωσία, έδωσε μάχη εναντίον της οικογένειας Δούκα στα Δόκεια, αλλά ηττήθηκε. Υποχώρησε στο φρούριο του Τυρωπίου και από εκεί στα Άδανα της Κιλικίας. Καταδιωκόμενος από τον Ανδρόνικο, αναγκάστηκε τελικά να παραδοθεί από τη φρουρά στα Άδανα, αφού έλαβε διαβεβαιώσεις για την προσωπική του ασφάλεια. Ο Ιωάννης Δούκας αρνήθηκε τη συμφωνία και έστειλε άνδρες για να τυφλώσουν σκληρά τον Ρωμανό στις 29 Ιουνίου 1072, προτού τον στείλει εξορία στην Πρώτη στη Θάλασσα του Μαρμαρά. Χωρίς ιατρική βοήθεια, το τραύμα του μολύνθηκε και σύντομα υπέστη ένα οδυνηρό, παρατεταμένο τέλος. Όταν ο Ρωμανός Δ΄ ηττήθηκε και αιχμαλωτίστηκε, ο Μιχαήλ Ζ΄ παρέμεινε στο παρασκήνιο, ενώ την πρωτοβουλία ανέλαβαν ο θείος του Ιωάννης Δούκας και ο διδάσκαλός του Μιχαήλ Ψελλός. Συνωμότησαν για να εμποδίσουν τον Ρωμανό Δ΄ να ανακτήσει την εξουσία μετά την απελευθέρωσή του από την αιχμαλωσία, ενώ ο Μιχαήλ Ζ΄ δεν ένιωθε καμία υποχρέωση να τιμήσει τη συμφωνία που έκλεισε ο Ρωμανός Δ΄ με τον σουλτάνο. Μετά την αποστολή της Ευδοκίας σε μοναστήρι, ο Μιχαήλ Ζ΄ στέφθηκε ξανά στις 24 Οκτωβρίου 1071 ως Αυτοκράτορας. Αν και συμβουλευόταν ακόμη τον Μιχαήλ Ψελλό και τον Ιωάννη Δούκα, ο Μιχαήλ Ζ΄ βασιζόταν όλο και περισσότερο στον λογοθέτη (υπουργό) οικονομικών του Νικηφορίτζη. Τα κύρια ενδιαφέροντα του Αυτοκράτορα, που είχαν διαμορφωθεί από τον Ψελλό, ήταν σε ακαδημαϊκές ασχολίες, πράγμα που επέτρεπε στον Νικηφορίτζη να αυξήσει τόσο τη φορολογία, όσο και τις δαπάνες πολυτελείας, χωρίς να χρηματοδοτήσει σωστά τον στρατό. Ως Αυτοκράτορας ο Μιχαήλ Ζ΄ ήταν ανίκανος, περικυκλωμένος από συκοφάντες αξιωματούχους της αυλής και τυφλός για την Αυτοκρατορία που κατέρρεε γύρω του. Ο κακοπληρωμένος στρατός έτεινε σε ανταρσία και οι Βυζαντινοί έχασαν το Μπάρι, την τελευταία τους κατοχή στην Ιταλία, από τους Νορμανδούς του Ροβέρτου Γυισκάρδου το 1071. Ταυτόχρονα, αντιμετώπισαν μία σοβαρή εξέγερση στα Βαλκάνια, όπου αντιμετώπισαν προσπάθεια για την αποκατάσταση του Βουλγαρικού κράτους. Αν και αυτή η εξέγερση κατεστάλη από τον στρατηγό Νικηφόρο Βρυέννιο, η Βυζαντινή Αυτοκρατορία δεν μπόρεσε να ανακτήσει τις απώλειές της στη Μικρά Ασία. Μετά το Μαντζικέρτ, η Βυζαντινή κυβέρνηση έστειλε νέο στρατό, για να περιορίσει τους Σελτζούκους Τούρκους υπό τον Ισαάκιο Κομνηνό, αδελφό του μελλοντικού αυτοκράτορα Αλέξιου Α΄ Κομνηνού, αλλά αυτός ο στρατός ηττήθηκε και ο διοικητής του συνελήφθη το 1073. Το πρόβλημα επιδεινώθηκε από την εγκατάλειψη των δυτικών μισθοφόρων των Βυζαντινών, που έγιναν αντικείμενο της επόμενης στρατιωτικής αποστολής στην περιοχή, με επικεφαλής τον καίσαρα Ιωάννη Δούκα. Αυτή η εκστρατεία τελείωσε επίσης με αποτυχία, και ο διοικητής της συνελήφθη επίσης από τον εχθρό. Οι νικητές μισθοφόροι υποχρέωσαν τώρα τον Ιωάννη Δούκα να σταθεί ως διεκδικητής του θρόνου. Η κυβέρνηση του Μιχαήλ Ζ΄ αναγκάστηκε να αναγνωρίσει τις κατακτήσεις των Σελτζούκων στη Μ. Ασία το 1074 και να ζητήσει την υποστήριξή τους. Ένας νέος στρατός υπό τον Αλέξιο (Α΄) Κομνηνό, ενισχυμένος από τα στρατεύματα των Σελτζούκων που στάλθηκαν από τον Μαλίκ Σαχ Α΄, τελικά νίκησε τους μισθοφόρους και συνέλαβε τον Ιωάννη Δούκα το 1074. Αυτές οι κακοτυχίες προκάλεσαν εκτεταμένη δυσαρέσκεια, που επιδεινώθηκε από την υποτίμηση του νομίσματος, η οποία έδωσε στον Αυτοκράτορα το παρωνύμιο του "Παραπινάκη", που σημαίνει «παρά πινάκιον», δηλ. ένα πινάκιο (μέτρο σιτηρών) λιγότερο. Το 1078 δύο στρατηγοί, ο Νικηφόρος Βρυέννιος και ο Νικηφόρος (Γ΄) Βοτανειάτης, επαναστάτησαν ταυτόχρονα στα Βαλκάνια και στην Ανατολία, αντίστοιχα. Ο Βοτανειάτης κέρδισε την υποστήριξη των Σελτζούκων Τούρκων, και έφτασε πρώτος στην Κωνσταντινούπολη. Ο Βοτανειάτης βάδισε στη Νίκαια, όπου αυτοανακηρύχτηκε αυτοκράτορας. Μπροστά στην απειλή που έθετε ο Βρυέννιος, η εκλογή του επικυρώθηκε από την αριστοκρατία και τον κλήρο, ενώ ο Μιχαήλ Ζ΄ παραιτήθηκε από το θρόνο μετά από δύσκολο αγώνα στις 31 Μαρτίου 1078 και αποσύρθηκε στη μονή Στουδίου. Στις 24 Μαρτίου 1078, Νικηφόρος Γ΄ Βοτανειάτης μπήκε θριαμβευτικά στην Κωνσταντινούπολη και στέφθηκε από τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Κοσμά Α΄. Με τη βοήθεια τού στρατηγού του Αλέξιου (Α΄) Κομνηνού, νίκησε τον Βρυέννιο και άλλους αντιπάλους του στις Καλάβρυες, αλλά δεν κατάφερε να απομακρύνει τους Τούρκους εισβολείς από τη Μ. Ασία. Ο Αλέξιος (Α΄) διατάχθηκε να βαδίσει εναντίον του κουνιάδου του Νικηφόρου Μελισσηνού στη Μ. Ασία, αλλά αρνήθηκε να πολεμήσει τον συγγενή του. Αυτό, ωστόσο, δεν οδήγησε σε υποβιβασμό, καθώς ο Αλέξιος (Α΄) χρειαζόταν, για να αντιμετωπίσει την αναμενόμενη εισβολή των Νορμανδών της Νότιας Ιταλίας, με επικεφαλής τον Ροβέρτο Γυισκάρδο. Η μερίδα του Δούκα στην αυλή πλησίασε τον Αλέξιο (Α΄) και τον έπεισε να συμμετάσχει σε μία συνωμοσία εναντίον του Νικηφόρου Γ΄. Η μητέρα του Αλεξίου, Άννα Δαλασσινή, επρόκειτο να παίξει εξέχοντα ρόλο σε αυτό το πραξικόπημα του 1081, μαζί με την αυτοκράτειρα Μαρία της Αλανίας. Για να βοηθήσει τη συνωμοσία, η Μαρία υιοθέτησε τον Αλέξιο (Α΄) ως γιο της, αν και ήταν μόλις πέντε χρόνια μεγαλύτερη από αυτόν. Ο Αλέξιος (Α΄) και ο διάδοχος Κωνσταντίνος Δούκας, ο γιος της Μαρίας, ήταν πλέον θετά αδέλφια, και τόσο ο Ισαάκιος Κομνηνός όσο και ο Αλέξιος (Α΄) ορκίστηκαν, ότι θα διαφυλάξουν τα δικαιώματά του ως Αυτοκράτορα. Οι αδελφοί Ισαάκιος και ο Αλέξιος (Α΄) έφυγαν από την Κωνσταντινούπολη στα μέσα Φεβρουαρίου 1081, για να συγκεντρώσουν στρατό εναντίον του Βοτανειάτη. Αφού δωροδόκησαν τα Ρωμαϊκά στρατεύματα στην Ευρώπη (Σχολές της Δύσης) που φρουρούσαν την πόλη, ο Ισαάκιος και ο Αλέξιος (Α΄) Κομνηνός μπήκαν νικηφόρα στην πρωτεύουσα την 1η Απριλίου 1081. Ο Αλέξιος Α΄ στέφθηκε Αυτοκράτορας, ιδρύοντας τη δυναστεία των Κομνηνών . Δυναστεία Δούκα και σχετικό γενεαλογικό δέντρο Οικογενειακά δέντρα των Βυζαντινών Αυτοκρατορικών δυναστειών Βυζαντινο-Σελτζουκικοί πόλεμοι Εξέγερση του Γεόργκι Βόιτεχ Παρακμή της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία επί της δυναστείας του Ιουστινιανού Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία επί της δυναστείας του Ηρακλείου Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία επί των Ισαύρων Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία επί των Μακεδόνων Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία επί Κομνηνών Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία επί Αγγέλων Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία επί των Παλαιολόγων Cheynet, Jean-Claude (1996), Pouvoir et Contestations à Byzance (963–1210), Paris, France: Publications de la Sorbonne, ISBN 978-2-85944-168-5, https://books.google.com/books?id=vicqWvzRLkYC | Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία διοικούνταν από Αυτοκράτορες της δυναστείας των Δουκών μεταξύ 1059 και 1081. Υπάρχουν έξι Αυτοκράτορες και συναυτοκράτορες αυτής της περιόδου: ο ιδρυτής της δυναστείας, Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Ι΄ Δούκας (βασ. 1059–1067), ο αδελφός του Ιωάννης Δούκας κατεπάνω και αργότερα Καίσαρας, ο Ρωμανός Δ΄ Διογένης (βασ. 1068–1071), ο γιος του Κωνσταντίνου Ι΄ Μιχαήλ Ζ΄ Δούκας (βασ. 1071–1078), ο γιος του Μιχαήλ Ζ΄ Κωνσταντίνος Δούκας, και τέλος ο Νικηφόρος Γ΄ Βοτανειάτης (7 Ιανουαρίου 1078 – 1 Απριλίου 1081), ο οποίος ισχυρίστηκε ότι κατάγεται από την οικογένεια των Φωκά. Υπό την κυριαρχία των Δουκών, το Βυζάντιο έδινε μία χαμένη μάχη κατά των Σελτζούκων Τούρκων, χάνοντας τις περισσότερες κτήσεις του στη Μικρά Ασία μετά την καταστροφική ήττα στη μάχη του Μαντζικέρτ το 1071 και τον επόμενο εμφύλιο πόλεμο μετά το τέλος του Ρωμανού Δ΄ Διογένη. Το Βυζάντιο υπέστη επίσης σημαντικές απώλειες εδαφών στα Βαλκάνια από τους Σέρβους και έχασε την τελευταία του βάση στην Ιταλία από τους Νορμανδούς. Αν και οι Σταυροφορίες έδωσαν στην Αυτοκρατορία μία προσωρινή ανάπαυλα κατά τη διάρκεια του 12ου αι., αυτή δεν ανέκαμψε ποτέ πλήρως και τελικά εισήλθε σε περίοδο κατακερματισμού και τελικής παρακμής υπό την πίεση των Οθωμανών στην ύστερη μεσαιωνική περίοδο. Το 1077 ο Αλέξιος (Α΄) Κομνηνός, τότε στρατηγός, νυμφεύτηκε την Ειρήνη Δούκαινα, μικρανιψιά του Κωνσταντίνου Ι΄. Ο γάμος του με μία Δούκαινα τον έκανε σημαντικότερο από τον μεγαλύτερο αδελφό του Ισαάκιο και ήταν η οικονομική και πολιτική υποστήριξη των Δουκών, που διευκόλυνε σε μεγάλο βαθμό το επιτυχημένο πραξικόπημα. που τον έφερε στον θρόνο. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CF%85%CE%B6%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%AE_%CE%91%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CF%85%CF%80%CF%8C_%CF%84%CE%B7_%CE%94%CF%85%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%94%CE%BF%CF%85%CE%BA%CE%AC%CE%B4%CF%89%CE%BD |
Βορειοδυτική Ευρώπη | Γεωγραφικά, η Βορειοδυτική Ευρώπη αποτελείται συνήθως από το Ηνωμένο Βασίλειο, τη Δημοκρατία της Ιρλανδίας, το Βέλγιο, τις Κάτω Χώρες, το Λουξεμβούργο, τη Βόρεια Γαλλία, τη Γερμανία, τη Δανία, τη Νορβηγία, τη Σουηδία και την Ισλανδία. Η Ελβετία, η Φινλανδία και η Αυστρία θεωρούνται επίσης συχνά μέρος της Βορειοδυτικής Ευρώπης. Η Νότια Γαλλία δεν θεωρείται βορειοδυτική, καθώς συνήθως θεωρείται γεωγραφικά και πολιτισμικά μέρος της περιοχής της Μεσογείου ή της Νότιας Ευρώπης. Οι γερμανικές γλώσσες ομιλούνται ευρέως στο μεγαλύτερο μέρος της Βορειοδυτικής Ευρώπης, αν και υπάρχουν και άλλες γλώσσες, συμπεριλαμβανομένων των ρομανικών γλωσσών στη Βόρεια Γαλλία, στη Βαλλονία, στο Λουξεμβούργο και ορισμένα μέρη της Ελβετίας, των κέλτικων γλωσσών κατά μήκος των δυτικών παρυφών των Βρετανικών Νήσων και στη Βρετάνη και των ουραλικών γλωσσών σε μέρη των σκανδιναβικών χωρών. Η περιοχή έχει επίσης μια ισχυρή ιστορία προτεσταντισμού που τη διαφοροποιεί από τους μεσογειακούς/νοτιοευρωπαίους/λατίνους και ανατολικοευρωπαίους/σλάβους γείτονές της. Ο ορισμός της Βορειοδυτικής Ευρώπης ως συσχετιζόμενος με την Προτεσταντική Γερμανική Ευρώπη οδηγεί κυρίως στον ίδιο ορισμό με τον παραπάνω γεωγραφικό ορισμό, αλλά τείνει να αποκλείει τη βόρεια Γαλλία, τη Βαλλονία (Νότιο Βέλγιο), μεγάλο μέρος της νότιας Ολλανδίας, μεγάλο μέρος της Νότιας Γερμανίας, το Λουξεμβούργο, το Λίχτενσταϊν, την Αυστρία, τη Φινλανδία και την Ιρλανδία. Αυτό συμβαίνει επειδή η βόρεια Γαλλία και η Βαλλονία, παρά τους ιστορικούς προτεσταντικούς πληθυσμούς Ουγενότων τους (επί του παρόντος, ωστόσο, μόνο το 2% του γαλλικού πληθυσμού), θεωρούνται παραδοσιακά και δημογραφικά περιοχές της καθολικής ρομανικής γλώσσας, ενώ η Νότια Γερμανία, μεγάλο μέρος της νότιας Ολλανδίας, η Αυστρία, το Λουξεμβούργο, το Λίχτενσταϊν και η Ιρλανδία, αν και σε μεγάλο βαθμό έχουν ομιλητές της γερμανικής γλώσσας, είναι ιστορικά Ρωμαιοκαθολικοί. Εν τω μεταξύ, η Φινλανδία, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία είναι Προτεστάντες και περιλαμβάνει σημαντικό γερμανικό πληθυσμό, είναι σε μεγάλο βαθμό μια χώρα που μιλάει ουραλικά. Κατά συνέπεια, αν και αυτή η περιοχή έχει μια ισχυρή ιστορία προτεσταντισμού και μια συνολική πλειοψηφία προτεσταντών και γερμανόφωνων πληθυσμών, υπάρχουν σημαντικοί πληθυσμοί καθολικών και μη γερμανικών γλωσσών, εν μέρει λόγω της πλειοψηφίας των καθολικών πληθυσμών που είναι αυτόχθονες στη Νότια Γερμανία, στην Ιρλανδία, στην Αυστρία, στο Λουξεμβούργο, στο Λίχτενσταϊν και στη Βόρεια Γαλλία.Ένας ορισμός της Βορειοδυτικής Ευρώπης ως περιεκτικού όρου για εκείνες τις ευρωπαϊκές χώρες που δεν εμπίπτουν στη Νότια Ευρώπη ή στην Ανατολική Ευρώπη χρησιμοποιήθηκε από ορισμένους ανθρωπολόγους, ευγονιστές και σκανδιναβιστές από τα τέλη του 19ου έως τα μέσα του 20ου αιώνα, οι οποίοι χρησιμοποίησαν τη Βορειοδυτική Ευρώπη ως σύντομο όρο για την περιοχή της Ευρώπης στην οποία συγκεντρώθηκαν μέλη της σκανδιναβικής φυλής, σε αντίθεση με τις ανατολικές και νότιες περιοχές της Ευρώπης που περιείχαν λαούς της Μεσογείου, Σλάβους και άλλους μη σκανδιναβικούς λαούς. Σύμφωνα με αυτή την επιστημονική ρατσιστική άποψη, όλες οι γερμανόφωνες χώρες και περιοχές όπως η βόρεια Γαλλία, η οποία ιστορικά περιέχει μεγάλο αριθμό ανθρώπων γαλατικής, νορμανδικής και γερμανικής φράγκικης καταγωγής, θα συμπεριληφθούν ως Βορειοδυτική Ευρώπη, εν μέρει λόγω της επικράτησης των φαινοτυπικά σκανδιναβικών ανθρώπους σε αυτές τις περιοχές. Στη στρατιωτική ιστορία, ειδικά στις χώρες της Κοινοπολιτείας, η Βορειοδυτική Ευρώπη έχει χρησιμοποιηθεί για να αναφέρεται στις δύο χερσαίες εκστρατείες σε αυτήν την κατά προσέγγιση περιοχή κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Δύο ξεχωριστές τιμές μάχης απονεμήθηκαν σε συντάγματα που συμμετείχαν σε αυτές τις εκστρατείες. Η εκστρατεία της Βορειοδυτικής Ευρώπης του 1940 κατά τη διάρκεια της Μάχης της Γαλλίας περιορίστηκε στο Βέλγιο και στα λιμάνια της Μάγχης της Γαλλίας. Η εκστρατεία της Βορειοδυτικής Ευρώπης του 1944-1945 ξεκίνησε με τις απόβαση στη Νορμανδία και τελείωσε με τον Στρατάρχη Μοντγκόμερυ να λαμβάνει τη γερμανική στρατιωτική παράδοση όλων των γερμανικών δυνάμεων στην Ολλανδία, τη βορειοδυτική Γερμανία και τη Δανία στη βορειοδυτική Γερμανία. Πολεμήθηκε από τη Βρετανική 21η Ομάδα Στρατού. Στην πρώτη εκστρατεία, ο Γαλλικός Στρατός ήταν υπεύθυνος για το υπόλοιπο Δυτικό Μέτωπο από το Λουξεμβούργο μέχρι την Ελβετία, όπως και οι Αμερικανικές 12η και 16η Ομάδα Στρατού κατά τη δεύτερη εκστρατεία. Μονάδες του Πρώτου Καναδικού Στρατού πολέμησαν σε πέντε μεγάλες εκστρατείες στη Βορειοδυτική Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης της Μάχης της Νορμανδίας, των μαχών για τα λιμάνια της Μάγχης, της Μάχης του Σχελτ, της Ρηνανίας τον Φεβρουάριο και τον Μάρτιο του 1945 και τις τελικές επιχειρήσεις ανατολικά του ποταμού Ρήνου. Μια περίοδος στατικού πολέμου υπήρξε από την 1η Νοεμβρίου 1944 έως τις 8 Φεβρουαρίου 1945 κατά τη διάρκεια της οποίας ο Πρώτος Καναδικός Στρατός επάνδρωσε θέσεις στο Νάιμεχεν Σάλιεντ. Υπάρχει πολύ στενή γενετική συγγένεια μεταξύ των πληθυσμών της Βορειοδυτικής Ευρώπης. Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό σε αυτούς τους πληθυσμούς που προέρχονται από στενά συγγενείς πληθυσμούς πολιτισμού των χορδωτών κεραμικών και ανθρώπων του Λάγυνου που φέρουν μεγάλες ποσότητες στεπικής καταγωγής. Οι άνθρωποι του Λάγυνου του κάτω Ρήνου, για παράδειγμα, ανέτρεψαν το 90% των γονιδιακών δεξαμενών της Μεγάλης Βρετανίας και της Ιρλανδίας, αντικαθιστώντας τους βασκικούς νεολιθικούς πληθυσμούς που υπήρχαν προηγουμένως. | Η Βορειοδυτική Ευρώπη είναι μια ελεύθερα καθορισμένη υποπεριοχή της Ευρώπης, που επικαλύπτει τη Βόρεια και τη Δυτική Ευρώπη. Η περιοχή μπορεί να οριστεί τόσο γεωγραφικά όσο και εθνογραφικά. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%BF%CF%81%CE%B5%CE%B9%CE%BF%CE%B4%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%95%CF%85%CF%81%CF%8E%CF%80%CE%B7 |
Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδος | Η Οκτωβριανή Επανάσταση είχε ξεσηκώσει επαναστατική θύελλα σε όλη την Ευρώπη που συνεχίστηκε για πολλά χρόνια μετά από το 1917. Τον Ιανουάριο του 1918, εκδηλώθηκε επανάσταση στη Φινλανδία και εγκαθίδρυση εργατικής εξουσίας μέχρι το Μάιο του 1919. Το Νοέμβριο του ίδιου έτους εκδηλώθηκε στη Γερμανία επανάσταση που κατέλυσε τη Μοναρχία, άλλα την ηγεσία της πήραν οι δεξιοί Σοσιαλδημοκράτες που στράφηκαν εναντίον του νεοσύστατου Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας (Σπαρτακιστές). Η επανάσταση των "Σπαρτακιστών" συνετρίβη από τα απομεινάρια του μοναρχικού στρατού και από δεξιές εθνικιστικές ομάδες πολιτοφυλακής, που συλλογικά ονομάζονταν Φράικορπς (Freikorps). Αυτές δολοφόνησαν τους ηγέτες τους, Καρλ Λίμπκνεχτ και Ρόζα Λούξεμπουργκ. Τα καπιταλιστικά κράτη, στις αρχές του 1919, οργάνωσαν εκστρατεία κατά της νεοσύστατης Σοβιετικής Ένωσης, στην οποία πήρε μέρος και η Ελλάδα. Η εκστρατεία των δυνάμεων της Αντάντ στην Ουκρανία απέτυχε. Το 1919, η Ουγγαρία κηρύχτηκε σοβιετική δημοκρατία. Διήρκεσε για 133 μέρες, μέχρι την κατάλυσή της από την Αντάντ. Επαναστατικό εργατικό κίνημα αναπτύχθηκε και στην Αμερική, ενώ παράλληλα δυνάμωσε το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα στις αποικίες. Σε αυτές τις διεθνείς συνθήκες εμφανίστηκε στην Ελλάδα το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδος. Στις 17 Νοέμβρη του 1918 (4 Νοέμβρη με το παλιό ημερολόγιο), συνήλθε στα γραφεία του Συνδέσμου Μηχανικών Ατμοπλοίων Πειραιώς στον Πειραιά, εκεί που βρίσκονται σήμερα τα γραφεία της Πανελλήνιας Ένωσης Μηχανικών Εμπορικού Ναυτικού (ΠΕΜΕΝ), το ιδρυτικό συνέδριο του ΣΕΚΕ. Αιτία υπήρξε η ανάγκη συνένωσης των σοσιαλιστικών οργανώσεων και ομάδων σε ένα κόμμα με κοινές αρχές, πολιτική και πρόγραμμα. Οι εργασίες του συνεδρίου κράτησαν 7 μέρες και ολοκληρώθηκαν στις 23 Νοέμβρη του 1918. Σύμφωνα με τον Αβραάμ Μπεναρόγια: "Στο συνέδριο ήσαν όλοι οι εκπρόσωποι των σοσιαλιστικών ζυμώσεων παλαιοτέρων ετών, πλην του Πλάτωνος Δρακούλη, οι ζωηρότεροι και συνειδητότεροι εκπρόσωποι του ελληνικού προλεταριάτου, καπνεργάται, ηλεκτροτεχνίται, σιγαροποιοί, ναυτικοί, οι εκπρόσωποι των νέων ιδεολόγων διανοουμένων, φοιτηταί επαναστάται, δοκιμασθέντες ήδη στον αγώνα υπέρ των ιδεών των. Μια χούφτα ανθρώπων περί τους 30 εν όλω έθετον τις βάσεις ενός νέου και ιστορικού κόμματος, του Σοσιαλιστικού Κόμματος, ήνοιγον τον δρόμον της πολιτικής σταδιοδρομίας της νέας κοινωνικής τάξεως, του ελληνικού προλεταριάτου". Στο συνέδριο συμμετείχαν και δύο σοσιαλιστές βουλευτές, ο Αριστοτέλης Σίδερης και ο Αλβέρτος Κουριέλ, που είχαν εκλεγεί στη Θεσσαλονίκη με τη Φεντερασιόν στις εκλογές του 1915. Το Α΄ Πανελλαδικό Σοσιαλιστικό Συνέδριο ξεκίνησε τις εργασίες του με σύντομη ομιλία του ηλεκτροτεχνίτη και προσωρινού προέδρου των εργασιών, Σταμάτη Κόκκινου, ο οποίος, μιλώντας εκ μέρους της οργανωτικής επιτροπής, είπε: «Η αίθουσα εις την οποίαν συνεδριάζομεν δεν ανήκει εις το Σοσιαλιστικόν Κόμμα και ως εκ τούτου δεν πρέπει να κάμει εντύπωσιν εις το κοινόν η διακόσμησις, η κάθε άλλο παρά σοσιαλιστική. Εύχομαι, όπως εις το ερχόμενον συνέδριον έχωμεν αίθουσαν ιδικήν μας, όπως ημείς θέλωμεν». Στη συνέχεια, ο Αβραάμ Μπεναρόγια διάβασε εκ μέρους της Οργανωτικής Επιτροπής χαιρετιστήρια τηλεγραφήματα και κατόπιν το λόγο πήρε ο Άντζελ Πεχνά εκ μέρους των Σοσιαλιστών Καβάλας, ο οποίος και ζήτησε τη διακοπή των εργασιών για το απόγευμα της ίδιας μέρας, σε ένδειξη συμπαράστασης προς τη Γερμανική Επανάσταση των Σπαρτακιστών που εξελισσόταν εκείνες τις μέρες με ηγέτες τη Ρόζα Λούξεμπουργκ και τον Καρλ Λίμπκνεχτ. Τέλος, το λόγο ξαναπήρε ο Μπεναρόγια, ο οποίος, μεταξύ άλλων, ζήτησε την άδεια «να αποστείλει χαιρετιστήρια τηλεγραφήματα, όπου πρέπει». Την οργανωτική επιτροπή, που είχε εκλεγεί από τη Δεύτερη Σοσιαλιστική Συνδιάσκεψη, την αποτελούσαν οι: Άριστος Αρβανίτης Νίκος Δημητράτος Σταμάτης Κόκκινος Αβραάμ Μπεναρόγια Δημοσθένης Λιγδόπουλος Στο συνέδριο εκδηλώθηκαν τρεις πολιτικές και ιδεολογικές τάσεις: Αριστερή (Ν. Δημητράτος, Δ. Λιγδόπουλος, Σ. Κομιώτης, Μ. Οικονόμου) Κεντρώα (Α. Μπεναρόγια, Σ. Κόκκινος) Δεξιά (Αρ. Σίδερης, Π. Δημητράτος, Ν. Γιαννιός)Τελικά, μετά από έντονες συζητήσεις και αντιπαραθέσεις επικράτησαν οι απόψεις της αριστερής πτέρυγας που εμπνεόταν από την Οκτωβριανή Επανάσταση και το κόμμα από την ίδρυσή του κιόλας απέκτησε επαναστατικό προσανατολισμό. Το κόμμα διακήρυττε ανοιχτά και περήφανα ότι παλεύει "δια την ανατροπήν της διεθνούς κεφαλαιοκρατίας και τον θρίαμβον του διεθνούς σοσιαλισμού". Ο Νικόλαος Γιαννιός και η ομάδα του αποχώρησε από το συνέδριο χωρίς αυτό να έχει επιπτώσεις στο νεοσύστατο κόμμα. Στο Ιδρυτικόν Ψήφισμα του ΣΕΚΕ αναφέρεται: "Το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδος βασίζεται επί των θεμελιωδών αρχών: Πολιτική και οικονομική οργάνωσις του προλεταριάτου σε ξεχωριστό κόμμα τάξεως για την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας και δημοσιοποίησην των μέσων παραγωγής και ανταλλαγής δηλαδή την μεταβολήν της κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας εις κοινωνίαν κολλεχτιβικήν ή κομμουνιστικήν και Διεθνής συνεννόησις και δράσις των εργατών"Γενικά, εκφράστηκαν θέσεις για την εγκαθίδρυση Δημοκρατίας, δημοκρατικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών, διαχωρισμού κράτους-εκκλησίας, κατάργηση έμμεσων φόρων, προοδευτική φορολογία, εξίσωση των δύο φύλων, καθιέρωση της δημοτικής γλώσσας σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης και εισαγωγής στα σχολεία γλωσσών των διάφορων εθνοτήτων. Το συνέδριο επίσης υιοθέτησε ψήφισμα ίδρυσης Δημοκρατικής Ομοσπονδίας των Βαλκανικών Κρατών. Τέλος, ψήφισε «διαμαρτυρίαν δια την μελετώμενην επέμβασιν των συμμάχων κατά της νεαράς Σοβιετικής Δημοκρατίας». Την πρώτη Κεντρική Επιτροπή, που εκλέχθηκε στο συνέδριο, αποτελούσαν οι: Νίκος Δημητράτος Άριστος Αρβανίτης Δημοσθένης Λιγδόπουλος Σταμάτης Κόκκινος Μιχάλης ΣιδέρηςΓραμματέας της πρώτης Κεντρικής Επιτροπής εκλέχτηκε ο Νίκος Δημητράτος. Την Εξελεγκτική Επιτροπή αποτελούσαν οι: Γιώργος Πισπινής Σπύρος Κομιώτης Αβραάμ ΜπεναρόγιαΔιευθυντής της εφημερίδας Εργατικός Αγών, που ήταν το πρώτο επίσημο δημοσιογραφικό όργανο του κόμματος, εκλέχτηκε ο Δ. Λιγδόπουλος. Η πρώτη συγκέντρωση του ΣΕΚΕ οργανώθηκε το Δεκέμβριο του 1918 στο θέατρο "ΔΙΟΝΥΣΙΑ" στην Πλατεία Συντάγματος. Κινητοποίησε αρκετό κόσμο. Παρόμοιες συγκεντρώσεις πραγματοποιήθηκαν σε Βόλο, Καβάλα και Θεσσαλονίκη. Ως όργανο του κόμματος χρησιμοποιήθηκε η εβδομαδιαία εφημερίδα, Εργατικός Αγών. Η καθημερινή ενημέρωση των μελών γινόταν μέσω του Ριζοσπάστη, που έκδιδε ο Ι.Πετσόπουλος και συνέκλινε με τις απόψεις του ΣΕΚΕ. Πρώτο μέλημα των μελών του ΣΕΚΕ ήταν η οργάνωση των εργατοϋπαλλήλων στα συνδικάτα στα πλαίσια της ΓΣΕΕ. Αν και ολιγάριθμα τα μέλη του απέκτησαν γρήγορα μεγάλη επιρροή στα συνδικάτα. Με τη βοήθεια του κόμματος η ΓΣΕΕ οργάνωσε, το 1919, την πρώτη υπαλληλική απεργία τραπεζικών στην Ελλάδα και τον εορτασμό της Πρωτομαγιάς της χρονιάς εκείνης με αιτήματα αύξηση ημερομισθίων, καθιέρωση οκταώρου και κοινωνικές ασφαλίσεις. Λόγω των απαγορεύσεων της κυβέρνησης Βενιζέλου να πραγματοποιηθούν εκδηλώσεις μέσα στα αστικά κέντρα, αυτές έλαβαν χώρα στα προάστια. Στις 18-24 Μάη 1919 έγινε το πρώτο Εθνικό Συμβούλιο του ΣΕΚΕ. Στο Α' Εθνικό Συμβούλιο πήραν μέρος τα μέλη της Κεντρικής και της Εξελεγκτικης επιτροπής. Επίσης, έλαβε μέρος ο αντιπρόσωπος των νεολαίων στην Κεντρική Επιτροπή, Φ. Τζουλάτι, οι βουλευτές, Α. Σίδερης, Α. Κουριέλ και οι αντιπρόσωποι τμημάτων του κόμματος σε διάφορες πόλεις. Σε αυτό το Εθνικό Συμβούλιο αποφασίστηκε η αποχώρηση του κόμματος από τη Β' Διεθνή και η ένταξη του στη Γ' Διεθνή ή Κομμουνιστική (ΚΔ), που είχε ιδρυθεί το Μάρτη του 1919 στη Μόσχα. Η απόφαση αυτή πάρθηκε μετά από σκληρή αντιπαράθεση των δύο αντίπαλων τάσεων του κόμματος, της αριστερής, με επικεφαλής τους Ν. Δημητράτο, Δ. Λιγδόπουλο και Μ. Σιδέρη και της δεξιάς, με επικεφαλής τους Α. Μπεναρόγια και Α. Σίδερη. Παραιτήθηκαν τότε από την ΚΕ για λόγους ευθιξίας οι Νίκος Δημητράτος, Δημοσθένης Λιγδόπουλος και Μ. Σιδέρης, παρόλο που είχαν πετύχει να περάσουν την άποψή τους, γιατί κατηγορήθηκαν από τους αντιπάλους τους για τη βιασύνη τους να συνδεθούν με την ΚΔ. Επίσης, αποφασίστηκε η σύγκληση του 2ου συνεδρίου του ΣΕΚΕ και καταδικάστηκε ξανά η επέμβαση των ξένων κρατών στη Σοβιετική Ρωσία. Εκλέχθηκε τετραμελής Κεντρική Επιτροπή από τους Παναγή Δημητράτο, Σ. Κόκκινο, Α. Αρβανίτη και Α. Τσαλαβούτα. Γραμματέας της Κ.Ε ανέλαβε ο δάσκαλος, Παναγής Δημητράτος. Στις 25 Νοέμβρη του 1919, συνήλθε το δεύτερο Εθνικό Συμβούλιο του ΣΕΚΕ. Αποφάσισε την αποστολή του Δ.Λιγδόπουλου στην Ιδρυτική Συνδιάσκεψη της Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας (ΒΚΟ) στη Σόφια και, στη συνέχεια, στη Μόσχα στο 2ο συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς (Κ.Δ) για να εκτελέσει την απόφαση του πρώτου Εθνικού Συμβουλίου, την ένταξη του ΣΕΚΕ στην Κ.Δ. Επίσης, επανήλθαν στην ηγεσία του κόμματος οι Ν. Δημητράτος, Δ. Λιγδόπουλος και Μ. Σιδέρης που είχαν παραιτηθεί στο πρώτο Εθνικό Συμβούλιο, τον Ιούνιο του 1919 Στις 18-25 Απρίλη 1920, στην αίθουσα του Εργατικού Κέντρου της Αθήνας συνήλθε το 2ο Συνέδριο του ΣΕΚΕ . Δεν είναι γνωστοί οι αντιπρόσωποι από το τμήμα της Κέρκυρας και των ομίλων Ιωαννίνων, Αργοστολίου, Καλαμών, Πάτρας, Τρικάλων, Καρδίτσας, Λαμίας, Τυρνάβου, Αγρινίου και Λαυρίου. Το συνέδριο, επίσης, παρακολούθησαν τα διοικητικά συμβούλια των μεγαλύτερων συνδικάτων και εργατικών οργανώσεων, μέλη και φίλοι του κόμματος, δημοσιογράφοι Έλληνες και ξένοι. Το συνέδριο ενέκρινε και πάλι την απόφαση για ένταξη του ΣΕΚΕ στην Κομιντέρν, αποδέχτηκε με σαφήνεια τη Δικτατορία του προλεταριάτου καθώς και την αρχή του Δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, ως βάση της οργανωτικής συγκρότησης και λειτουργίας. Ψηφίστηκε νέο καταστατικό και το όνομα του κόμματος άλλαξε σε Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδος (Κομμουνιστικό). Υπήρχαν κάποιοι που διαφώνησαν με αυτές τις αποφάσεις γιατί πίστευαν ότι θα έπρεπε το κόμμα να αποτελείται από πολλές ομάδες με συγκρουόμενες απόψεις, πρότειναν οργανωτική χαλαρότητα και αρνούνταν τη συμμετοχή στην κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Ακόμα, υπήρχαν και κάποιοι οι οποίοι είχαν ως σύνθημα «...πρώτα μόρφωση μετά δράση...», που αργότερα αποτέλεσαν τον πυρήνα των κινημάτων των Αρχειομαρξιστών και των Τροτσκιστών στην Ελλάδα. Ο Παντελής Πουλιόπουλος, ωστόσο, ηγέτης μετέπειτα του κινήματος των Παλαιών Πολεμιστών και πρώτος γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ στο 3ο Έκτακτο Συνέδριο (Δεκέμβρης 1924), δεν ανήκει σε αυτήν την κατηγορία, όντας πιστός στην προοπτική της Κομιντέρν. Τέλος, το συνέδριο αποφάσισε την οργανική σύνδεση του κόμματος με τη ΓΣΕΕ. Νίκος Δημητράτος (Γραμματέας) Γεώργιος Δούμας Γιάννης Κορδάτος Μιχάλης Σιδέρης Παναγής Δημητράτοςμε αναπληρωματικούς: Ν. Δαμίγο Δ. Λιγδόπουλο Α. Μπεναρόγια Α. Αρβανίτης Σ. ΚομιώτηςΜπορούμε να πούμε ότι πλέον το ΣΕΚΕ (Κομμουνιστικό) λειτουργεί ως Κόμμα νέου τύπου. Σύμφωνα με απόφαση του 2ου συνεδρίου ο Δημοσθένης Λιγδόπουλος θα μετέβαινε στη Σοβιετική Ένωση σαν εκπρόσωπος του ΣΕΚΕ στο 2ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς (ΚΔ) και για να διεξάγει τις διαπραγματεύσεις για την ένταξη του κόμματος στις τάξεις της. Ο Λιγδόπουλος θα παρακολουθήσει το 2ο Συνέδριο της Κομιντέρν στη Μόσχα, το καλοκαίρι του 1920, και θα διαπραγματευθεί την ένταξη του ΣΕΚΕ στις τάξεις της. Θα υπάρξει καταρχήν συμφωνία και η ΚΔ θα στείλει στην Ελλάδα σαν αντιπρόσωπό της το νεαρό ελληνορώσο, Ωρίωνα Αλεξάκη, για την υπογραφή της ένταξης. Οι δύο νεαροί κομμουνιστές, Λιγδόπουλος και Αλεξάκης, θα πάρουν από την Οδησσό, τον Οκτώβρη του 1920, πλοίο για να επιστρέψουν στην Ελλάδα, αλλά κατά τη διάρκεια του ταξιδιού θα δολοφονηθούν από Τουρκολαζούς λαθρεμπόρους στη Μαύρη Θάλασσα. Έτσι η πρώτη προσπάθεια σύνδεσης του ΣΕΚΕ με την ΚΔ είχε τραγικό τέλος. Στις 16-19 Σεπτέμβρη 1920, έλαβε χώρα έκτακτο εκλογικό συνέδριο του ΣΕΚΕ στην Αθήνα. Σε αυτό πήραν μέρος η κεντρική επιτροπή, η εξελεγκτική επιτροπή, οι βουλευτές Α. Σίδερης, Α. Κουριέλ και οι αντιπρόσωποι των τμημάτων. Δεν ξέρουμε τα ονόματα των αντιπροσώπων από τις Καλαμάτα, Ιωάννινα και Κεφαλλονιά. Το θέμα του συνεδρίου ήταν η στάση που θα κρατούσε το κόμμα στις προκηρυγμένες εκλογές της 1ης Νοεμβρίου 1920. Το συνέδριο αποφάσισε τη συμμετοχή του κόμματος στις εκλογές και ψήφισε εκλογικό πρόγραμμα. Τάχθηκε κατά της μικρασιατικής εκστρατείας γιατί αυτή εξυπηρετούσε τα συμφέροντα των ξένων και Ελλήνων καπιταλιστών υπό τη σημαία της Αντάντ. Ακόμα, εξέλεξε 23 υποψηφίους και εξουσιοδότησε την κεντρική επιτροπή με την ελευθερία διεύρυνσης της λίστας κατά βούληση. Το κόμμα πραγματοποίησε μεγάλες προεκλογικές συγκεντρώσεις με σύνθημα το "Σφυρί-Δρεπάνι". Το ΣΕΚΕ συγκέντρωσε περίπου το 13% των ψήφων (100.000), αλλά λόγω του εκλογικού συστήματος δεν εξέλεξε κανένα βουλευτή. Τέλος, άλλαξε η θέση του κόμματος στο αγροτικό ζήτημα ζητώντας "...άμεση και οριστική κατοχή των αγροκτημάτων στους δουλευτές τους χωρίς αποζημίωση και ταυτόχρονα την κατάσχεση των έκτακτων πολεμικών κερδών των τσιφλικάδων...". Έτσι ακολούθησε τις επιταγές του μαρξισμού-λενινισμού για συμμαχία προλεταριάτου - αγροτιάς. Στις 2 Μάη 1919, άρχισε η απόβαση του Ελληνικού στρατού στη Σμύρνη. Η κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου την παρουσίασε ως περιορισμένη επιχείρηση στο πλευρό των συμμαχικών δυνάμεων της Αντάντ. Τελικά, η επιχείρηση μετατράπηκε σε εκτεταμένη πολεμική σύρραξη. Από την αρχή, το ΣΕΚΕ την χαρακτήρισε ως «τυχοδιωκτική ιμπεριαλιστική πολεμική περιπέτεια». Η αντίδραση του λαού ήταν θετική αφού ήταν αποκαμωμένος από τις διαρκείς πολεμικές συγκρούσεις. Αυτό όμως το εκμεταλλεύτηκε η αντιβενιζελική παράταξη "Ηνωμένη Αντιπολίτευσις" και κέρδισε τις εκλογές της 1ης Νοέμβρη του 1920 με συνθηματολογία περί ειρήνης. Αντίθετα όμως με τις προκηρύξεις της, η νέα κυβέρνηση όχι μόνο δε σταμάτησε την εκστρατεία, αλλά κλιμάκωσε τις επιχειρήσεις και έβαλε στόχο την Άγκυρα, που ήταν η έδρα του κεμαλικού κινήματος. Στη θερινή εκστρατεία του 1921, ο ελληνικός στρατός απέτυχε να καταλάβει την Άγκυρα και να συντρίψει τον κεμαλικό στρατό, έχοντας τεράστιες απώλειες. Στο μικρασιατικό μέτωπο θα δραστηριοποιηθούν Έλληνες κομμουνιστές με επικεφαλής τον Παντελή Πουλιόπουλο, το Γιώργο Νίκολη και τον Ελευθέριο Σταυρίδη που θα δημιουργήσουν αντιπολεμικούς πυρήνες και θα κυκλοφορήσουν την εφημερίδα Ερυθρός Φρουρός. Το Κεντρικό Συμβούλιο των Κομμουνιστών Φαντάρων του Μετώπου θα κυκλοφορήσει προκηρύξεις στους στρατιώτες συνήθως γραμμένες από τον Πουλιόπουλο. Αυτές οι προκηρύξεις θα είναι κατά της εκστρατείας και του πολέμου και όπως χαρακτηριστικά γράφουν «για τα συμφέροντα των Αγγλογάλλων τραπεζιτών και καπιταλιστών σκοτώνονται τα παιδιά των λαών της Ελλάδας και της Τουρκίας». Μάλιστα ο Πουλιόπουλος, τον Ιούνιο του 1922, θα συλληφθεί και θα παραπεμφθεί σε στρατοδικείο με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας, αλλά με την κατάρρευση του μετώπου θα δραπετεύσει από τις στρατιωτικές φυλακές Σμύρνης και θα επιστρέψει στην Ελλάδα.Η διατήρηση μιας πολυάριθμης στρατιάς στη Μικρά Ασία για χρόνια δημιούργησε τεράστια προβλήματα και η οικονομία της Ελλάδας κατέρρευσε. Η κυβέρνηση του Πρωτοπαπαδάκη, το Μάιο του 1922, κατέφυγε στη «διχοτόμηση» των χαρτονομισμάτων που την ακολούθησε θύελλα απεργιών και διαμαρτυριών. Το ΣΕΚΕ διακήρυσσε ότι η μόνη λύση ήταν η συνεννόηση με τον τουρκικό λαό έξω από ιμπεριαλιστικά πλαίσια, για ειρήνη και διευθέτηση του προβλήματος του ελληνικού πληθυσμού στην περιοχή. Λόγω αυτής της θέσης, τα ηγετικά μέλη του ΣΕΚΕ διώχθηκαν, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν και οι επιθέσεις στα γραφεία του Ριζοσπάστη έγιναν καθημερινό φαινόμενο. Έτσι, η λειτουργία του κόμματος, μέχρι τα τέλη του 1922, θα απορυθμιστεί. Στις 19 Φλεβάρη του 1922, συνήλθε η Α' Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΕΚΕ(Κ). Τα θέματα που την απασχόλησαν ήταν: Η πολιτική κατάσταση και τα καθήκοντα του κόμματος, η επαγγελματική τακτική, το κόμμα και η Κομμουνιστική Διεθνής, ο Ριζοσπάστης, το περιοδικό του κόμματος και το εκδοτικό τμήμα. Η συνδιάσκεψη συνήλθε γιατί αρκετά ηγετικά στελέχη είχαν φυλακιστεί από το αστικό καθεστώς και στο κόμμα είχε ξεσπάσει μια έντονη εσωκομματική διαπάλη ανάμεσα σε τρεις αντιμαχόμενες ομάδες. Μία, με επικεφαλής τους Ν. Σαργολόγο και Ε. Παπαναστασίου, που είχε υιοθετήσει υπερεπαναστατικά συνθήματα και έσπρωχνε το κόμμα σε τυχοδιωκτισμούς. Μια δεύτερη, από τους Ν. Δημητράτο, Αρ. Σίδερη και Α. Κουριέλ, που υποστήριζε την εγκατάλειψη της επαναστατικής τακτικής και τη συνεργασία με τα αστικά κόμματα και μια τρίτη, από τους Γ. Κορδάτο, Γ. Γεωργιάδη και Α. Μπεναρόγια, που ζητούσε γενικότερη αναθεώρηση της γραμμής του κόμματος. Αποτέλεσμα αυτής της διαπάλης ήταν η θέση της "Μακράς νομίμου υπάρξεως". "Το Κόμμα διατρέχον ακόμη περίοδον οργανώσεως και προπαγάνδας, έχει ανάγκην μακράς νομίμου υπάρξεως". Το κόμμα με αυτή τη θέση εγκατέλειπε προσωρινά τον επαναστατικό προσανατολισμό του. Η θέση αυτή προκάλεσε την αντίθεση πολλών μελών και στελεχών του κόμματος και γρήγορα τέθηκε ζήτημα αναθεώρησής της. Εκλέχθηκε νέα Κεντρική Επιτροπή από τους: Γιάννη Κορδάτο Γιώργο Γεωργιάδη Γιάννη Πετσόπουλο (ιδιοκτήτης Ριζοσπάστη) Γιάννη Λαγουδάκη Γρηγόρη Παπανικολάου Αριστοτέλη Σίδερη Μιχάλη ΣιδέρηΓραμματέας της ΚΕ θα αναλάβει ο Γιάννης Κορδάτος. Με την τραγική κατάληξη της μικρασιατικής εκστρατείας, επιστρέφουν από το μέτωπο και εντάσσονται στο κόμμα, στα τέλη του 1922, πολλοί κομμουνιστές στρατιώτες. Αυτοί θα αποτελέσουν τη δυναμική αριστερή πτέρυγα του κόμματος, με ηγέτη τον Π. Πουλιόπουλο. Θα επιδιώξουν την επαναφορά του κόμματος σε επαναστατική τροχιά εγκαταλείποντας τη θέση της "μακράς νομίμου υπάρξεως", τη μπολσεβικοποίηση του κόμματος και τη διαγραφή από αυτό των οπορτουνιστών της ιδρυτικής γενιάς του ΣΕΚΕ που αντιδρούν σ' αυτή. Το Νοέμβριο (2-13) του 1922, στην Αθήνα, στα γραφεία του συνδικάτου "Πρόοδος", συνήλθε το 1ο Έκτακτο Συνέδριο του ΣΕΚΕ (Κ). Τα θέματα ήταν : Λογοδοσία της ΚΕ. Γενική πολιτική-επαγγελματική τακτική. Ζήτημα εκλογών. Οργανώσεις του κόμματος. Εκλογή νέας διοίκησης. Εκλέχτηκε νέα ΚΕ και Γραμματέας της θα αναλάβει ο Νίκος Σαργολόγος, μια σκοτεινή μορφή του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος. Τη νέα ΚΕ αποτελούσαν οι: Νίκος Σαργολόγος Γιάννης Κορδάτος Γιάννης Λαγουδάκης Θόδωρος Μάγγος Δημήτρης ΓιαμογιάννηςΗ κρίση αυτή, δημιούργησε το Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδος (ΣΚΕ), από την αντιφρονούσα μειοψηφία του ΣΕΚΕ, με επικεφαλής τον Αριστοτέλη Σίδερη, που αντιτάχθηκε στην είσοδό του στην ΚΔ, και την μετονομασία του σε Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας το 1924. Με πρωτοβουλία του ΣΕΚΕ, στις 28 Νοέμβρη 1922, συνήλθαν στη Θεσσαλονίκη αντιπρόσωποι των σοσιαλιστικών οργανώσεων νέων από διάφορες πόλεις της Ελλάδας και ίδρυσαν την Ομοσπονδία Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας (ΟΚΝΕ). Η ΟΚΝΕ εντάχθηκε αμέσως στην Κομμουνιστική Διεθνή Νέων. Το πρώτο συνέδριο της ΟΚΝΕ εξέλεξε Κεντρική Επιτροπή από τους Ζακ Βεντούρα, Μωυσή Βεντούρα, Σπύρο Θεοδώρου, Μ. Καράσσο και Γ. Φράππα. Δημοσιογραφικό όργανο της ΟΚΝΕ έγινε η εφημερίδα Νεολαία. Στις 19 Σεπτεμβρίου 1923, θα συνέλθει το 2ο Έκτακτο (εκλογικό) Συνέδριο με θέμα την αναδιοργάνωση του κόμματος λόγω της μακράς απουσίας από αυτό πολλών ηγετικών στελεχών. Επίσης, θα τεθεί ξανά το θέμα της οργανικής σύνδεσης με την Κομμουνιστική Διεθνή, αλλά η απόφαση θα μετατεθεί για το επόμενο συνέδριο. Θα απομακρυνθεί από την Κεντρική Επιτροπή ο Νίκος Σαργολόγος και θα εκλεγεί νέα ΚΕ με Γραμματέα το συνδικαλιστή από το Βόλο, Θωμά Αποστολίδη. Την τετραμελή ΚΕ αποτελούσαν οι: Θωμάς Αποστολίδης Σεραφείμ Μάξιμος Ελευθέριος Σταυρίδης Χρήστος ΤζάλλαςΤο συνέδριο εξέλεξε επίσης Κεντρική Εκλογική Επιτροπή (ΚΕΕ) με επικεφαλής τους Γ. Κορδάτο και Ε. Παπαναστασίου. Σε προκήρυξη που απηύθυνε στις 16 Οκτώβρη 1923, η ΚΕΕ τόνιζε ότι: "Το Κομμουνιστικό Κόμμα που βγήκε μέσα από τα σπλάχνα των τίμιων εργατών του χεριού και του πνεύματος, κατέρχεται εις τας εκλογάς για να αποκαλύψει την προδοσίαν των αστικών κομμάτων και να χτυπήσει αλύπητα την νέαν απόπειρα προς εξαπάτηση του λαού".Το εκλογικό σύνθημα του κόμματος ήταν "Σφυρί-Δρεπάνι". Στις εκλογές, στις 16 Δεκέμβρη 1923, το ΣΕΚΕ(Κ) συγκέντρωσε 18000 ψήφους και δεν εξέλεξε κανένα βουλευτή. Το 1922-1923, εμφανίστηκε στους κόλπους του ΣΕΚΕ μια αντιπολιτευόμενη κίνηση, που, από την Πρωτομαγιά του 1923, άρχισε να εκδίδει το περιοδικό Αρχείο Μαρξισμού, από το οποίο τα μέλη της πήραν το όνομα Αρχειομαρξιστές. Ηγέτης της κίνησης αυτής, που αυτοπαρουσιαζόταν ως ομάδα με το όνομα Εργασία, ήταν ο Φραγκίσκος Τζουλάτι. Μέχρι το 1924, που ψηφίστηκε η διαγραφή τους για φραξιονισμό, ανήκαν οργανωτικώς στο ΣΕΚΕ. Κύριο σύνθημα των αρχειομαρξιστών ήταν πρώτα μόρφωση, μετά δράση. Ο Τζουλάτι, αντιλαμβανόμενος την ανεπάρκειά του μπροστά στις μεγάλες ευθύνες που προέκυψαν, παραιτήθηκε και πρότεινε το Δημήτρη Γιωτόπουλο ως αντικαταστάτη του. Ο Δ. Γιωτόπουλος έγινε ο ηγέτης των αρχειομαρξιστών μαζί με τον ηθοποιό Γιώργη Βιτσώρη. Στο 3ο Έκτακτο Συνέδριο (26 Νοέμβρη - 3 Δεκέμβρη) το 1924, το κόμμα μετονομάστηκε σε Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας και εντάχθηκε οριστικά στους κόλπους της ΚΔ, αποδεχόμενο τους 21 όρους της. Έτσι ξεκίνησε η μπολσεβικοποίηση, δηλαδή η οργάνωση σαν ένα τυπικό επαναστατικό κόμμα, τμήμα της Κ.Δ, σύμφωνα με τις αρχές του Μαρξισμού-Λενινισμού. Στο συνέδριο εκλέχθηκε 15μελής Κ.Ε αποτελούμενη από τους Π. Πουλιόπουλο, Θ. Αποστολίδη, Σ. Μάξιμο, Κ. Σκλάβο, Ν. Νικολαΐδη, Β. Νικολινάκο, Ν. Ευαγγελόπουλο, Ε. Ακριβόπουλο, Γ. Κορδάτο, Ε. Σταυρίδη, Κ. Θέο, Α. Χαϊτά, Α. Σαρόγλου, Ταχογιάννη και Κοσμά. Αναπληρωματικά μέλη εκλέχτηκαν οι Φ. Παπαδόπουλος, Γ. Παπανικολάου, Κ. Κωνσταντινίδης, Α. Παπαδόπουλος. Από τα 15 μέλη της ΚΕ, οι 7 πρώτοι εκλέχτηκαν στην Εκτελεστική Επιτροπή, που συγκροτήθηκε για πρώτη φορά. Γραμματέας της Κ.Ε εκλέγεται ο νομικός Παντελής Πουλιόπουλος, που είχε έρθει από το μικρασιατικό μέτωπο μετά την κατάρρευση του 1922 και ήταν πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Παλαιών Πολεμιστών & Θυμάτων Στρατών. Ήταν επαρκώς μαρξιστικά καταρτισμένος, είχε μεταφράσει στα ελληνικά κλασικά μαρξιστικά έργα και ήταν πολύγλωσσος. Ο Πουλιόπουλος, που ήταν μόνο 23 ετών, είχε τη στήριξη της ΚΔ γιατί ήταν πιστά προσηλωμένος στην προοπτική της και στις αρχές του Μαρξισμού-Λενινισμού. Επίσης, διαγράφηκαν από το κόμμα πολλά από τα ιδρυτικά στελέχη του ΣΕΚΕ (Ν. Δημητράτος, Α. Μπεναρόγια, Γ. Γεωργιάδης κ.α) σαν οπορτουνιστές (καιροσκόποι με μικροαστική νοοτροπία), καθώς και οι Αρχειομαρξιστές. Ο Νίκος Ζαχαριάδης για τα μέλη της ιδρυτικής γενιάς του ΣΕΚΕ, αρκετά χρόνια αργότερα, έλεγε ότι "δεν μπόρεσαν να αποβάλλουν τη μικροαστική νοοτροπία και να αποκτήσουν μπολσεβίκικη. Ο μπολσεβίκος δεν μπόρεσε να επικρατήσει του μικροαστού". Το κόμμα στο εξής συνέχισε την κομμουνιστική του διαδρομή σαν ΚΚΕ - Ελληνικό Τμήμα της Κ.Δ. Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, Α' τόμος 1919-1949, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2012 Κ.Κ.Ε, Το πρώτο Συνέδριο του ΣΕΚΕ - Πρακτικά, Έκδοση της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, Αθήνα 1982 Λέανδρος Μπόλαρης, «Σ.Ε.Κ.Ε. - Οι Επαναστατικές Ρίζες της Αριστεράς στην Ελλάδα», εκδόσεις Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο, Αθήνα 2008 Άγγελος Ελεφάντης, "Η Επαγγελία της Αδύνατης Επανάστασης", Εκδόσεις Θεμέλιο, Αθήνα 1976 Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμος ΙΕ, Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα 1978 Ιστορία της Ελλάδας του 20ου αιώνα, 1922-1940 - ο Μεσοπόλεμος, τόμος Β2, εκδόσεις Βιβλιόραμα, Αθήνα 2003 Αβραάμ Μπεναρόγια, "Η Πρώτη Σταδιοδρομία του Ελληνικού Προλεταριάτου" εκδ. Κομμούνα, Μάης 1986 Γιάννης Κορδάτος, Μεγάλη Ιστορία της Ελλάδας, 13ος τόμος, εκδ. 20ος αιώνας, Αθήνα Δημ. Γ. Κούσουλας : "Επανάστασις και Ήττα", Η Ιστορία του ΚΚΕ 1918-1949, Εκδόσεις Ιω. Καμπανά, Αθήναι 1971 Καρπόζηλος Κ., «Η συμμετοχή του ΣΕΚΕ στις εκλογές του 1920 και το πρόγραμμα της ‘‘επαναστατικής ουτοπίας’’», Ουτοπία τευχ.56,(Σεπτ-Οκτ. 2003), σ. 97-113 Παλούκης Κώστας, «Από το ΣΕΚΕ στο ΚΚΕ, το ζήτημα της "μπολσεβικοποίησης" στο ελληνικό σοσιαλιστικό κίνημα 1918-1924 (μέρος Α')», Ουτοπία, τεύχ. 73 (Ιαν. - Φεβρ. 2007),σελ.23-39 Παλούκης Κώστας, «Από το ΣΕΚΕ στο ΚΚΕ, το ζήτημα της "μπολσεβικοποίησης" στο ελληνικό σοσιαλιστικό κίνημα 1918-1924 (μέρος Β')», Ουτοπία, τευχ. 75 (Μάϊος-Ιουν. 2007), σελ.113-130 Ψαλλίδας Γρηγόρης, «Για τη συγκρότηση του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ελλάδας», Τα Ιστορικά, τομ.6, τ/χ.11 (Δεκέμβριος 1989),σελ.361-380Στάθης Πελαγίδης, «Το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδας (ΣΕΚΕ) απέναντι στο προσφυγικό πρόβλημα (1923-1930)»,Ελληνική Ιστορική Εταιρεία, Η' Πανελλήνιο Ιστορικό Συνέδριο-Πρακτικά, Αθήνα, 1987, σελ.115-136 80 χρόνια από την ίδρυση του πρώτου σοσιαλιστικού κόμματος (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) | Το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδος (ΣΕΚΕ) είναι το πρώτο ελληνικό επαναστατικό σοσιαλιστικό κόμμα και το πρώτο οργανωμένο κόμμα στο χώρο της ελληνικής αριστεράς. Ιδρύθηκε το Νοέμβριο του 1918. Στο 3ο Έκτακτο Συνέδριό του, το Νοέμβριο του 1924, μετονομάστηκε σε Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΚΚΕ). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%95%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%9A%CF%8C%CE%BC%CE%BC%CE%B1_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%BF%CF%82 |
Μπρούσκο (τηλεοπτική σειρά) | Μια ρομαντική και παθιασμένη ιστορία αγάπης. Η αγάπη των δύο νέων ανθρώπων, του Αχιλλέα από την Κύπρο και της Μελίνας από την Κρήτη, θα μπορούσε να βασίζεται στη διαχρονική ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας. Πρόκειται για μια σύγχρονη διασκευή του αρχέτυπου μύθου που αφηγείται την ιστορία ενός μεγάλου έρωτα, ο οποίος αναπτύσσεται μέσα από δυσκολίες και αντιξοότητες. Το επίσημο σλόγκαν της σειράς είναι «Μπρούσκο, μεθυστικό σαν το πάθος». Το βράδυ μετά από ένα μπάτσελορ πάρτι, ο Αχιλλέας και η Μελίνα μεθούν και καταλήγουν μαζί στο κρεβάτι. Έτσι στη Κρήτη η Μελίνα παντρεύεται τον Σήφη και στην Κύπρο ο Αχιλλέας παντρεύεται την Ευριδίκη. Ωστόσο ο Αχιλλέας και η Μελίνα θα ξανασυναντηθούν κι ο έρωτας αρχίζει να φουντώνει. Ο Νεκτάριος, ο αδελφός του Αχιλλέα έχει εξωσυζυγική σχέση. Ο μεγάλος αδελφός του Αχιλλέα, ο Ματθαίος δεν έχει ξεπεράσει την Αναστασία, την αδελφή του Σήφη την οποία στη συνέχεια πρόκειται να διεκδικήσει. Ο Σήφης μαθαίνει ότι έχει μια εξώγαμη κόρη με την Αγγελική. Στο τέλος της 1ης σεζόν η Μελίνα χωρίζει τον Σήφη και ο Αχιλλέας χωρίζει την Ευριδίκη. Έτσι ο Αχιλλέας και η Μελίνα γίνονται ζευγάρι. Η Μελίνα και ο Αχιλλέας παντρεύονται. Στην συνέχεια αντιμετωπίζουν τις πρώτες δυσκολίες στο γάμο τους αλλά το ζευγάρι τα ξαναβρίσκει. Ο Ματθαίος προσπαθεί να φτιάξει τη ζωή του με την Όλγα. Ο Ματθαίος χωρίζει την Όλγα και τα φτιάχνει ξανά με την Αναστασία. Στη συνέχεια εμφανίζεται ο πατέρας του Σήφη και της Αναστασίας, ο Παύλος. Κάποιοι απαγάγουν την Μελίνα αλλά ο Αχιλλέας καταφέρνει να τη σώσει. Ο Αχιλλέας και η Μελίνα σύντομα αποκτάνε το πρώτο τους παιδί, την Αγάπη. Ο Νεκτάριος μαθαίνει ότι ο βιολογικός του πατέρας είναι ο Διαμαντής, ο θείος του Σήφη και της Αναστασίας. Ο Νεκτάριος ερωτεύεται την Αλεξάνδρα και αρχίζουν να έχουν κρυφή σχέση. Η Αγγελική πεθαίνει κι έτσι ο Σήφης πρέπει να φροντίσει τη κόρη του τη Στεφανία.Ο Αχιλλέας ανακαλύπτει ότι ο Πάτροκλος έχει κρυφή σχέση με την Δήμητρα. Ο Αχιλλέας και η Μελίνα αποκτάνε το 2ο τους παιδί, τη Σοφία. Ο Χρήστος κάνει σχέση με την Αλίκη την οποία παντρεύεται. Αργότερα εμφανίζεται η Χρυσάνθη η οποία στη συνέχεια αποκαλύπτεται ότι είναι η μητέρα του Νεκτάριου και του Πάτροκλου. Ο Ματθαίος παντρεύτηκε την Αναστασία. Ο Αχιλλέας με τον Σήφη μόλις μαθαίνουν ότι ο Πάτροκλος κρυβόταν πίσω από την απαγωγή της Μελίνας τον βρίσκουν και τον χτυπάνε. Η Αλεξάνδρα μένει έγκυος από τον Νεκτάριο και η Δήμητρα μαθαίνει τη κρυφή τους σχέση κι ζητά να χωρίσουν. Αργότερα ο Νεκτάριος μαζί με τα αδέλφια του και τον Χρήστο πιάνουν τη Δήμητρα με τον Πάτροκλο. Ο Αχιλλέας με τον Χρήστο αποτρέπουν τον Νεκτάριο και τον Ματθαίο από το να πιαστούν στα χέρια με τον Πάτροκλο. Ο Ματθαίος και η Αναστασία προσπαθούν να προχωρήσουν τις ζωές τους. Τελικά ο Ματθαίος χωρίζει τη Στέλλα και η Αναστασία χωρίζει τον Ανδρέα. Έτσι η Αναστασία και ο Ματθαίος γίνονται πάλι ζευγάρι. Η Άλκηστη χωρίζει τον Σήφη. Ο Ανδρέας ερωτεύεται την Άλκηστη και κάνουν σχέση. Ο Παύλος και η Χρυσάνθη παντρεύτηκαν. Ο Μύρος ερωτεύεται την Δάφνη την οποία αργότερα παντρεύτηκε. Ο Αχιλλέας και η Μελίνα αντιμετωπίζουν δυσκολίες αλλά τα ξαναβρίσκουν. Η Μελίνα μένει έγκυος κι αυτό δίνει μεγάλη χαρά στον Αχιλλέα. Ο Νεκτάριος παντρεύτηκε την Αλεξάνδρα. Ο Πάτροκλος σκοτώνει τη Δήμητρα στο οινοπειο και αργότερα αυτοκτονεί. Ο Αχιλλέας με την Μελίνα αποκτάνε δίδυμα. Έτσι μια νέα ζωή περιμένει τους ήρωες μας. Brousko στην IMDb «Μπρούσκο» στο www.retrodb.gr Η επίσημη σελίδα της σειράς στον ιστότοπο του ΑΝΤ1 Αρχειοθετήθηκε 2019-07-20 στο Wayback Machine. | Το Μπρούσκο είναι ελληνοκυπριακή δραματική τηλεοπτική σειρά που προβλήθηκε από τον ANT1 και τον ANT1 Κύπρου από το Σεπτέμβριο του 2013 έως τον Ιούλιο του 2017. Το πρώτο επεισόδιο της σειράς προβλήθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 2013, ενώ το τελευταίο στις 10 Ιουλίου 2017. Η σειρά αποτελείται συνολικά από 772 επεισόδια και τέσσερις κύκλους επεισοδίων. Το σενάριο της σειράς υπογράφει η Βάνα Δημητρίου, ενώ τη σκηνοθεσία επιμελούνται οι Ανδρέας Γεωργίου, Στάμος Τσάμης, Γιώργος Ευαγγέλου και Χρίστος Συμεωνίδης. Το πρωταγωνιστικό καστ της σειράς περιλαμβάνει τους Αποστόλη Τότσικα, Ανδρέα Γεωργίου, Ελένη Βαΐτσου, Εβελίνα Παπούλια, Γιώργο Ζένιο και Τζόυς Ευείδη, που συμμετέχουν και στους τέσσερις κύκλους της σειράς. Κατά τη διάρκεια των τεσσάρων ετών της σειράς, διάφοροι ηθοποιοί προστέθηκαν στο πρωταγωνιστικό καστ, ενώ κάποιοι άλλοι αποχώρησαν. Κάποιοι από αυτούς είναι οι Αντώνης Καρυστινός, Νίκος Βερλέκης, Μάνος Γαβράς, Κοραλία Καράντη, Ιωσήφ Μαρινάκης και άλλοι. Η σειρά, εκτός από την προβολή της στην Ελλάδα και στην Κύπρο, προβλήθηκε και σε ακόμη 52 χώρες σε ολόκληρο τον κόσμο, μεταξύ των οποίων η Ουκρανία, η Εσθονία, η Σλοβενία, το Ισραήλ, η Σαουδική Αραβία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, η Αργεντινή, η Κολομβία, το Περού, η Ουρουγουάη, το Μεξικό, η Βενεζουέλα, ο Παναμάς και η Χιλή, σημειώνοντας εξίσου μεγάλη επιτυχία.Η σειρά προβαλλόταν στις 19:00 τα πρώτα δύο χρόνια. Την τρίτη σεζόν μεταφέρθηκε στο prime time και προβαλλόταν στις 21. Στην τέταρτη σεζόν προβαλλόταν στις 20:00. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%8D%CF%83%CE%BA%CE%BF_(%CF%84%CE%B7%CE%BB%CE%B5%CE%BF%CF%80%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AC) |
World of Tanks | Clans (Φυλές) Οι Clans είναι φυλές που ενώνονται κάτω από έναν αρχηγό που έχει ιδρύσει την φυλή. Συνήθως αυτές οι φυλές ζητούν πιο πολλές απαιτήσεις για να συμμετάσχει ο παίκτης. Στις Φυλές μπορείς να συμμετέχεις στα Strongholds (Οχυρά) και επίσης να έχεις την δυνατότητα να παίζεις στα Clan War/Global Map που είναι τουρνουά μεταξύ πολλών Clan(Φύλων). Είδη μάχης Τα είδη μάχης είναι τα εξής: Random Battles (Τυχαία μάχες):Σε αυτό το είδος μάχης υπάρχει ένα σημείο κλειδί που λέγεται «σημαία». Μπορεί να είναι δυο σημαίες (μια για κάθε παράταξη) ή μόνο μία (ουδέτερη) ή και μόνο επίθεση ή άμυνα. Όποια ομάδα ελέγξει την ζητούμενη σημαία, κερδίζει. Διαφορετικά πρέπει να διαλύσει όλα τα αντίπαλα τανκς. Σε περίπτωση αδυναμίας ανάδειξης νικήτριας ομάδας, τότε θεωρείται ισοπαλία. Strongholds (Οχυρά): Είναι ένα είδος μάχης στο οποίο είσαι με την Clan σου και παίζεις εναντίον άλλων Clan με τίς βαθμίδες VI/VIII/X. Clan Wars/Global Map: Είναι ίδια με τα Strongholds απλά εκεί έχεις καλύτερές ανταμοιβές και πιο δύσκολες απαιτήσεις Frontline: Είναι ένα μικρής διάρκειας είδος μάχης στο οποίο έχει αναβίωση δηλαδή δεν τελειώνει η μάχη όταν πεθάνεις και προσπαθείς να πάρεις τις σημαίες τής άλλης ομάδας και να φτάσεις στα Objectives που είναι 3 ή το αντίθετο δηλαδή να κάνεις άμυνα ώστε να μην πάρει η άλλη ομάδα τις σημαίες και τα Objectives.Εχει 60 άτομα χωρισμένα σε 2 ομάδες 30 ατόμων. Χρειάζεσαι βαθμίδα VIIΙ. Επίσης στο συγκεκριμένο είδος μάχης παίζεις και με Ουλαμό (Platoon). Steel Hunter: Είναι ένα μικρής διάρκειας είδος μάχης στο οποίο μοιάζει με Battle Royale δηλαδή έχει μια ζώνη που συρρικνώνεται και προσπαθείς να μείνεις τελευταίος διαλύοντας τα αντίπαλα τανκς. Το συγκεκριμένο είδος μάχης είναι Ατομικό ή με Ουλαμό (Platoon). Επίσημη ιστοσελίδα Επίσημο wiki | Το World of Tanks είναι MMO Online Multiplayer βιντεοπαιχνίδι που δημιουργήθηκε από την εταιρεία Wargaming.net που έχει έδρα στην Κύπρο. Το βιντεοπαιχνίδι διαδραματίζεται στην περίοδο του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου και μεταπολεμικά. Είναι βασισμένο στο πρότυπο Free To Play δίνοντας την δυνατότητα στους παίχτες να έχουν γρηγορότερη πρόοδο μέσω χρημάτων. Οι παίκτες ουσιαστικά πολεμούν με άλλους παίκτες σε τυχαίους χάρτες ελέγχοντας ο καθένας ένα άρμα μάχης (τανκ). Το βιντεοπαιχνίδι έκανε το ντεμπούτο του ως αθλητικό παιχνίδι στο World Cyber Games 2012. Επίσης υπάρχουν ξεχωριστές εκδόσεις για κονσόλες και κινητά χωρίς την υποστήριξη crossplay. | https://el.wikipedia.org/wiki/World_of_Tanks |
Τόμας Μπέκετ | Ο Μπέκετ γεννήθηκε περίπου το 1119, ή το 1120 σύμφωνα με μεταγενέστερη παράδοση. Γεννήθηκε στο Τσίπσαϊντ του Λονδίνου στις 21 Δεκεμβρίου, ανήμερα της γιορτής του Αποστόλου Θωμά. Ήταν ο γιος του Gilbert και της Matilda Becket. Τόσο ο πατέρας του, όσο και η μητέρα του ήταν Νορμανδικής καταγωγής, από την Thierville της Ανατολικής Νορμανδίας. Ο Γκίλμπερτ ξεκίνησε τη ζωή του ως έμπορος κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων. Κατοικούσε στο Λονδίνο και, ως ιδιοκτήτης ακινήτου, ζούσε με τα μισθώματα από τα ακίνητά του. Αμφότεροι οι γονείς του Τόμας ενταφιάστηκαν στον Καθεδρικό Ναό του Παλαιού Αγίου Παύλου . Ένας από τους πλούσιους φίλους του πατέρα του Μπέκετ, ο Richer de L'Aigle, προσκαλούσε συχνά τον Τόμας στα κτήματα του στο Σάσσεξ όπου εκεί συμμετείχε σε κυνήγια. Σύμφωνα με τον βιογράφο του, τον Edward Grim, ο Μπέκετ έμαθε πολλά από τον Richer, ο οποίος όμως αργότερα υπέγραψε τις Συνθήκες του Clarendon (1164) εναντίον του Τόμας. Όταν ήταν 10 ετών, ο Μπέκετ στάλθηκε ως μαθητής στο κοινόβιο του Μέρτον και αργότερα παρακολούθησε ένα πρωτοβάθμιο σχολείο στο Λονδίνο, πιθανώς εκείνο του καθεδρικού ναού του Αγίου Παύλου (St. Paul's Cathedral). Αργότερα, σε ηλικία 20 ετών, πέρασε περίπου ένα χρόνο στο Παρίσι. Λίγο καιρό μετά την έναρξη της εκπαίδευσής του, ο Γκίλμπερτ Μπέκετ υπέστη οικονομική καταστροφή, και ο γιός του, ο Τόμας Μπέκετ, αναγκάστηκε να κερδίσει τα προς το ζην ως υπάλληλος. Ο Γκίλμπερτ είχε εξασφαλίσει αρχικά μια θέση για τον γιο του στην επιχείρηση ενός συγγενή του, ενώ αργότερα, ο Τόμας εντάχθηκε στην υπηρεσία του Theobald of Bec, του τότε Αρχιεπισκόπου του Κάντερμπρι. Ο Θέοβαλντ του ανέθεσε αρκετές σημαντικές αποστολές στη Ρώμη, αλλά επίσης τον έστειλε στη Μπολόνια και στο Οσέρ για να μελετήσει το Εκκλησιαστικό Δίκαιο. Ο Θέοβαλντ, επίσης, το 1154 ονόμασε τον Μπέκετ αρχιδιάκονο του Κάντερμπρι, άλλα του ανέθεσε και άλλες εκκλησιαστικές θέσεις, τόσο στον καθεδρικό ναό του Λίνκολν όσο και στον καθεδρικό ναό του Αγίου Παύλου, καθώς και προϊστάμενο του Μπέβερλι. Η αποτελεσματικότητά του σε αυτές τις θέσεις οδήγησε τον Θέοβαλντ να τον συστήσει στον βασιλιά Ερρίκο Β΄ της Αγγλίας για την κενή θέση του Λόρδου Καγκελάριου, στην οποία ο Μπέκετ διορίστηκε τον Ιανουάριο του 1155. Ως καγκελάριος, ο Μπέκετ επέβαλε τις παραδοσιακές πηγές εσόδων του βασιλιά, που απαιτούντο από όλους τους γαιοκτήμονες, συμπεριλαμβανομένων των εκκλησιών και των επισκοπών. Ο Βασιλιάς Ερρίκος μάλιστα έστειλε τον γιο του, τον Ερρίκο το Νεότερο (Henry the Young King), να ζήσει στο σπίτι του Μπέκετ, κατά την τότε συνήθεια τα παιδιά των ευγενών να ανατρέφονται σε σπίτια άλλων ευγενών. Ο Μπέκετ διορίστηκε Αρχιεπίσκοπος του Κάντερμπερι το 1162, αρκετούς μήνες μετά το θάνατο του Θέοβαλντ. Η εκλογή του επιβεβαιώθηκε στις 23 Μαΐου 1162 από ένα βασιλικό συμβούλιο επισκόπων και ευγενών. Ο Μπέκετ χειροτονήθηκε ιερέας στις 2 Ιουνίου 1162 στο Κάντερμπρι, και στις 3 Ιουνίου 1162 καθιερώθηκε ως αρχιεπίσκοπος από τον Ερρίκο του Μπλουά, τον Επίσκοπο του Γουίντσεστερ, και άλλους επισκόπους. Ο βασιλιάς Ερρίκος Β΄ ήλπιζε ότι ο Μπέκετ θα συνέχιζε να δίνει προτεραιότητα στη βασιλική κυβέρνηση, παρά στην εκκλησία, αλλά σύντομα όμως απογοητεύτηκε αφού ο Μπέκετ από την αρχή έδειξε ότι θα ακολουθήσει πολιτική σύμφωνα με τα συμφέροντα της εκκλησίας και όχι του βασιλιά. Πρώτο σημείο τριβής ήταν τα εκκλησιαστικά εδάφη, για τα οποία ο Μπέκετ επεδίωξε την απαλλαγή τους από την φορολογία του βασιλιά. Αυτό καθώς, μετά την ανάληψη των καθηκόντων του ως αρχηγού της εκκλησίας, ο Μπέκετ άλλαξε χαρακτήρα και στράφηκε στον ασκητισμό. Το χάσμα μεταξύ του Ερρίκου και του Μπέκετ μεγάλωσε καθώς ο νέος αρχιεπίσκοπος παραιτήθηκε από τη θέση του Καγκελάριου και προσπάθησε να ανακτήσει και να επεκτείνει τα δικαιώματα της αρχιεπισκοπής. Το γεγονός αυτό οδήγησε σε μια σειρά συγκρούσεων με τον Βασιλιά, συμπεριλαμβανομένης της δικαιοδοσίας των κοσμικών δικαστηρίων έναντι των Άγγλων κληρικών, η οποία επιτάχυνε την αντιπάθεια μεταξύ του Μπέκετ και του βασιλιά. Οι προσπάθειες του Ερρίκου να επηρεάσει τους άλλους επισκόπους εναντίον του Μπέκετ ξεκίνησαν σε σύνοδο επισκόπων στο Γουέστμινστερ τον Οκτώβριο του 1163, από τους οποίους ο Βασιλιάς ζήτησε την έγκριση των παραδοσιακών δικαιωμάτων της βασιλικής κυβέρνησης σε σχέση με την εκκλησία.Ως επακόλουθο ο Μπέκετ κλήθηκε επίσημα να συμφωνήσει με τα δικαιώματα του Βασιλιά ή να αντιμετωπίσει πολιτικές επιπτώσεις. Ο Ερρίκος Β΄ προκάλεσε και προέδρευσε σε δικαστική συνέλευση των περισσότερων ανώτερων Άγγλων κληρικών στο Clarendon Palace του Wiltshire στις 30 Ιανουαρίου 1164. Εκεί με δεκαέξι αποφάσεις-διατάγματα, επιδίωξε ανεξαρτησία και ασθενέστερη σύνδεση με τη Ρώμη. Χρησιμοποίησε όλες τις ικανότητές του για να προκαλέσει τη συγκατάθεση των επισκόπων, και εύκολα το επέτυχε με όλους εκτός από τον Μπέκετ. Τέλος, ακόμη και ο Μπέκετ εξέφρασε την προθυμία του να συμφωνήσει με την ουσία των Συνθηκών του Clarendon (Constitutions of Clarendon), αλλά τελικά, αρνήθηκε να υπογράψει τα επίσημα έγγραφα. Ο Ερρίκος κάλεσε τον Μπέκετ να εμφανιστεί ενώπιον ενός μεγάλου συμβουλίου στο Κάστρο του Νορθάμπτον στις 8 Οκτωβρίου 1164, για να απαντήσει σε κατηγορίες περιφρόνησης της βασιλικής εξουσίας και παρανομιών στο γραφείο του Καγκελάριου. Ο Μπέκετ, που βγήκε καταδικασμένος από τη δίκη, κατέφυγε στην Ηπειρωτική Ευρώπη. Την εποχή που ο Ερρίκος κινείτο εναντίον των φίλων και των οπαδών του Μπέκετ, ο βασιλιάς Λουδοβίκος Ζ΄ της Γαλλίας του προσέφερε προστασία. Έτσι ο Τόμας Μπέκετ πέρασε σχεδόν δύο χρόνια στο Αββαείο του Τάγματος των Κιστερκιανών στο Ποντινί (Pontigny), έως ότου οι απειλές του Ερρίκου εναντίον του τον ανάγκασαν να μεταβεί στο Σανς (Sens) της Βουργουνδίας. Τελικά ο Μπέκετ αντέδρασε απειλώντας με αφορισμό τον βασιλιά και τους επισκόπους που τον υποστήριζαν, αλλά ο Πάπας Αλέξανδρος Γ΄, παρόλο που τον συμπαθούσε, ευνοούσε μια πιο διπλωματική προσέγγιση. Παπικοί Λεγάτοι στάλθηκαν το 1167 με εξουσία να ενεργήσουν ως διαιτητές. Επίσης το 1170, ο Αλέξανδρος έστειλε αντιπροσώπους για να επιβάλει λύση στη διαφορά. Σε αυτό το σημείο, ο Ερρίκος πρότεινε μια συμβιβαστική λύση, που θα επέτρεπε στον Τόμας να επιστρέψει στην Αγγλία από την εξορία. Όμως τον Ιούνιο του 1170, ο Roger de Pont L'Évêque, αρχιεπίσκοπος της Υόρκης, μαζί με τον Gilbert Foliot, Επίσκοπο του Λονδίνου, και τον Josceline de Bohon, Επίσκοπο του Σόλσμπερι, έστεψαν ως διάδοχο τον Ερρίκο τον Νεότερο, στην Υόρκη. Αυτό ήταν παραβίαση του προνομίου στέψης, που ανήκε στον Αρχιεπίσκοπο του Κάντερμεπρι και τον Νοέμβριο του 1170, ο Μπέκετ αντιδρώντας, αφόρισε και τους τρεις επισκόπους. Μαθαίνοντας τις νέες ενέργειες του Μπέκετ, ο Ερρίκος Β΄ λέγεται ότι είχε εκφρασθεί με λέξεις που ερμηνεύθηκαν από τους άντρες του ότι επιθυμούσε να σκοτωθεί ο Μπέκετ. Για τα ακριβή λόγια του βασιλιά έχουν αναφερθεί αρκετές εκδοχές. Σύμφωνα με την άποψη του βιογράφου του Μπέκετ, του Edward Grim, αυτόπτη μάρτυρα του φόνου, ο οποίος έγραψε στα Λατινικά, ο Ερρίκος είπε: Τι άθλιους κηφήνες και προδότες έχω θρέψει και μεγάλωσα στο σπίτι μου, που άφησαν τον κύριό τους να αντιμετωπίζεται με τόσο επαίσχυντη περιφρόνηση από έναν ταπεινής καταγωγής κληρικό; Ανεξαρτήτως όμως του τι είπε, τα λόγια του ερμηνεύτηκαν ως βασιλική διαταγή και τέσσερις ιππότες, ξεκίνησαν να αντιμετωπίσουν τον Αρχιεπίσκοπο στο Κάντερμπερι. Στις 29 Δεκεμβρίου 1170, έφτασαν στο Κάντερμπερι. Σύμφωνα με την μαρτυρία του αυτόπτη μάρτυρα Edward Grim, έβαλαν τα όπλα τους κάτω από ένα δέντρο έξω από τον καθεδρικό ναό και έκρυψαν τις πανοπλίες τους κάτω από μανδύες, πριν μπουν στον καθεδρικό για να προκαλέσουν τον Μπέκετ. Οι ιππότες δήλωσαν στον Μπέκετ τη διαταγή του βασιλιά να πάει στο Γουίντσεστερ και να απολογηθεί για τις πράξεις του, αλλά ο Μπέκετ αρνήθηκε. Καθώς ο Μπέκετ αρνήθηκε να υποταχθεί στη θέληση του βασιλιά, αυτοί βγήκαν από το ναό ανέκτησαν τα όπλα τους και έσπευσαν πίσω για τη δολοφονία. Ο Μπέκετ, εν τω μεταξύ, προχώρησε στην κύρια αίθουσα για τον εσπερινό. Οι άλλοι μοναχοί προσπάθησαν να κλειδώσουν για ασφάλεια τις πόρτες της εκκλησίας, αλλά ο Μπέκετ τους είπε: «Δεν είναι σωστό να φτιάξετε φρούριο το σπίτι της προσευχής!», διατάζοντας τους να ανοίξουν ξανά τις πόρτες. Οι τέσσερις ιππότες, κρατώντας σπαθιά, έτρεξαν στο χώρο λέγοντας: Πού είναι ο Τόμας Μπέκετ, ο προδότης του Βασιλιά και της χώρας; Οι ιππότες βρήκαν τον Μπέκετ κοντά σε μια πόρτα του μοναστηριού προς τις σκάλες που οδηγούσαν στη χορωδία των ψαλτών του καθεδρικού ναού, όπου οι μοναχοί έψαλαν τον εσπερινό. Όταν τους είδε, ο Μπέκετ είπε, Δεν είμαι προδότης και είμαι έτοιμος να πεθάνω. Ένας ιππότης τον άρπαξε και προσπάθησε να τον τραβήξει έξω, αλλά ο Μπέκετ κρατήθηκε και έσκυψε το κεφάλι του σε θέση προσευχής δεχόμενος τα πλήγματα των εκτελεστών του. Μετά το θάνατο του Μπέκετ, οι μοναχοί ετοίμασαν το σώμα του για ταφή. Σύμφωνα με ορισμένους, ανακαλύφθηκε ότι ο Μπέκετ φορούσε ένα κιλίκιο κάτω από τα ρούχα του αρχιεπισκόπου ως ένα σημάδι μετάνοιας. Οι πιστοί σε όλη την Ευρώπη άρχισαν να λατρεύουν τον Μπέκετ ως μάρτυρα, και στις 21 Φεβρουαρίου 1173, λίγο περισσότερο από δύο χρόνια μετά το θάνατό του αγιοποιήθηκε από τον Πάπα Αλέξανδρο Γ΄ στην Εκκλησία του Αγίου Πέτρου στο Segni (Σιγνία, Λάτιο, Ιταλία ). Στις 12 Ιουλίου 1174, εν μέσω της μεγάλης εξέγερσης των γιών του Ερρίκου Β' (1173-1174), ο βασιλιάς ταπείνωσε τον εαυτό του ζητώντας δημόσια συγχώρηση στον τάφο του Μπέκετ, στην εκκλησία του Κάντερμπερι.Οι ιππότες που εκτέλεσαν τον Αρχιεπίσκοπο κρύφτηκαν προσωρινα στη Γαλλία προκειμένου να αποφύγουν το λαϊκό μένος εναντίον τους.Τελικα αφοριστηκαν από τον Πάπα και αναγκάστηκαν να ταξιδέψουν στην Ρώμη όπου ταπεινώνωντας τον εαυτό τους δημόσια ικέτευσαν για συγχώρεση από τον Ποντίφικα.Αυτος τους καταδίκασε να υπηρετήσουν για όλη τους την ζωή ως σταυροφόροι άμισθοι στους Αγίους Τόπους ενώ όλα τους τα υπάρχοντα και οι περιουσίες παραχωρήθηκαν στην εκκλησία.Παραλληλα σημαδεύτηκαν με το σημάδι της αμαρτίας στα μπράτσα τους έτσι ώστε να θυμούνται μέχρι τον θάνατο τους το αμάρτημα που διέπραξαν. Οι μοναχοί φοβούμενοι το ενδεχόμενο να κλαπεί το σώμα του Μπέκετ, για να αποφευχθεί αυτό, τοποθέτησαν τη σορό κάτω από το δάπεδο της ανατολικής κρύπτης του καθεδρικού ναού. Ένα πέτρινο κάλυμμα τοποθετήθηκε πάνω από τον ταφικό χώρο με δύο τρύπες, όπου οι προσκυνητές μπορούσαν να βάλουν τα κεφάλια τους και να φιλήσουν τον τάφο. Αυτή η διαρρύθμιση απεικονίζεται στα "Miracle Windows" του παρεκκλησίου της Αγίας Τριάδος. Το 1220, τα οστά του Μπέκετ μεταφέρθηκαν σε ένα νέο επιχρυσωμένο και διακοσμημένο μνημείο πίσω από τον ψηλό βωμό στο παρεκκλήσιο της Αγίας Τριάδος. Το Κάντερμπρι, λόγω της θρησκευτικής του ιστορίας, είχε δει πάντα πολλούς προσκυνητές, αλλά μετά το θάνατο του Τόμας Μπέκετ έγινε ένα από τα πιο δημοφιλή προσκυνήματα στην Αγγλία και ο αριθμός των προσκυνητών αυξήθηκε πολύ. Στη σύγχρονη τέχνη σημαντικό και για τα ιστορικά του στοιχεία είναι το έμμετρο θεατρικό έργο του T. S. Eliot: Murder in the Cathedral (Φόνος στον Καθεδρικό Ναό) . Τάκης Παπανικολάου, Μορφές της Ιστορίας σε ποιητική Μετάπλαση, από τον Αλκιβιάδη και τους Γράκχους ως τον Τόμας Μπέκετ και τον Παύλο Μελά. Εκδόσεις Αντωνίου Ν. Σάκκουλα Ε.Ε, 2021 | Ο Τόμας Μπέκετ, γνωστός και ως Άγιος Θωμάς του Κάντερμπερι, ή και Τόμας του Λονδίνου (21η Δεκεμβρίου, 1119 - 29 Δεκεμβρίου 1170), ήταν Αρχιεπίσκοπος του Κάντερμπερι από το 1162 μέχρι τη δολοφονία του το 1170. Αναγνωρίζεται ως άγιος και μάρτυρας από την Καθολική Εκκλησία, αλλά και από την Αγγλικανική Κοινωνία. Ήλθε σε σύγκρουση με τον Ερρίκο Β΄, βασιλιά της Αγγλίας, για τα δικαιώματα και τα προνόμια της Εκκλησίας και εκτελέστηκε από τους σωματοφύλακες του βασιλιά στον καθεδρικό ναό του Κάντερμπερι. Λίγο μετά το θάνατό του, αγιοποιήθηκε από τον Πάπα Αλέξανδρο Γ '. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%8C%CE%BC%CE%B1%CF%82_%CE%9C%CF%80%CE%AD%CE%BA%CE%B5%CF%84 |
Πέντε ώρες από το Παρίσι | Ο Γιγκάλ είναι ένας διαζευγμένος οδηγός ταξί, ο οποίος έχει έντονη την επιθυμία να επισκεφτεί το Παρίσι. Ωστόσο, ο φόβος του για τα αεροπλάνα τον εμποδίζει να κλείσει μια θέση σε πτήση διαρκείας 5 ωρών από το Τελ Αβίβ για το Παρίσι και να κάνει την επιθυμία του πραγματικότητα. Στην πορεία, συναντά μία παντρεμένη Ρωσίδα μετανάστρια, τη Λίνα, η οποία είναι δασκάλα μουσικής στο σχολείο του γιου του. Επιμένοντας πως δεν ζητάει τίποτα περισσότερο από φιλία, οι δυο τους αναπτύσσουν έναν βαθύ συναισθηματικό δεσμό, έστω κι αν ο Γιγκάλ γνωρίζει πως η Λίνα σχεδιάζει να μεταναστεύσει σύντομα στον Καναδά μαζί με τον σύζυγό της. Βλαντίμιρ Φρίντμαν ως Γκρίσα Ντρορ Κέρεν ως Γιγκάλ Ντόριτ Λεβ-Άρι Ελένα Γιαράλοβα ως Λίνα Η Utopia, μια γαλλική αλυσίδα κινηματογραφικών αιθουσών, προκάλεσε κύμα αντιδράσεων όταν ανακοίνωσε την ακύρωση των προγραμματισμένων προβολών της Ισραηλινής ταινίας στις αίθουσές της, εξαιτίας της εμπλοκής του Ισραήλ στην επίθεση κατά της νηοπομπής ανοικτά της Γάζας, η οποία προσπάθησε να σπάσει τον ναυτικό αποκλεισμό και να μεταφέρει ανθρωπιστική βοήθεια στους Παλαιστινίους της Λωρίδας της Γάζας. Η Αν-Μαρί Φοκόν, συν-ιδρύτρια της αλυσίδας, ανέφερε σε μία συνέντευξη: «Ήταν μια διαμαρτυρία προερχόμενη από όλη την εταιρεία [...] Προβάλλουμε αρκετές Ισραηλινές ταινίες και οργανώνουμε πολλές δημόσιες συζητήσεις για το τι συμβαίνει στον κόσμο, αλλά αυτή τη φορά αντιδράσαμε πολύ έντονα και με έναν πολύ συναισθηματικό τρόπο». Ο Ρίτσαρντ Πρασκίρ, πρόεδρος του Αντιπροσωπευτικού Συμβουλίου Γαλλικών Εβραϊκών Ιδρυμάτων, αντέτεινε πως αυτή η ενέργεια αποτελεί μια συνεχιζόμενη τάση της «απονονιμοποίησης του Ισραήλ» από τους Γάλλους διανοούμενους.Οι γαλλικές εφημερίδες καταδίκασαν την απαγόρευση, με τη Le Monde να δηλώνει πως αυτή η πράξη αντιπροσωπεύει λογοκρισία και ήταν ένα σημάδι επικίνδυνης τάσης. Η εφημερίδα συνέχισε: «Είναι αντιπαραγωγικό. Βοηθάει στην αποδυνάμωση Ισραηλινών φωνών και απόψεων οι οποίες είναι περισσότερο ασυμβίβαστες απέναντι στην κυβέρνησή τους. Αν υπάρχει μία χώρα της οποίας οι καλλιτέχνες εξερευνούν με ταλέντο και διαύγεια το κράτος τους, την κοινωνία τους, τους ηγέτες τους και τους πολιτικούς τους, αυτή είναι το Ισραήλ». Η Ρονίτ Ελκαμπέτζ, μία βετεράνος ηθοποιός του Γαλλικού και Ισραηλινού κινηματογράφου, καταδίκασε επίσης την απαγόρευση κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξής της στα γαλλικά μίντια.Η απαγόρευση οδήγησε επίσης τον Ισραηλινό-Ολλανδό παραγωγό και σκηνοθέτη, Λούντι Μποέκεν, να αποσύρει την ταινία του, Saviors in the Night (κατά λέξη: Σωτήρες στη νύχτα), από τις αίθουσες της Utopia. Προχώρησε σε αυτή την κίνηση ως ένδειξη «αλληλεγγύης προς το λογοκριμένο προϊόν». Ο Γάλλος Υπουργός Πολιτισμού, Φρεντερίκ Μιτεράν, καταδίκασε επίσης την απαγόρευση, εκφράζοντας σε ένα γράμμα προς τη Φοκόν «τη μη κατανόηση και την αποδοκιμασία μου».Οι διοργανωτές της εταιρείας Utopia αντικατέστησαν την ταινία Πέντε ώρες από το Παρίσι με το ντοκιμαντέρ Ρέιτσελ το οποίο έχει σαν θέμα τη Ρέιτσελ Κόρι, μια Αμερικανίδα ακτιβίστρια η οποία σκοτώθηκε το 2004 στην λωρίδα της Γάζας από μπουλντόζα των ισραηλινών δυνάμεων ασφαλείας (IDF) καθώς προσπαθούσε να αποτρέψει την κατεδάφιση σπιτιού. Το ντοκιμαντέρ δημιούργησε η Σιμόν Μπιτόν, μια Γαλλο-Ισραηλινή γιατρός που γεννήθηκε στο Μαρόκο, η οποία αυτοπροσδιορίζεται ως υπέρμαχος της ειρήνης και η οποία υπηρέτησε στις Ισραηλινές Αμυντικές Δυνάμεις ως μέρος του εθνικού προγράμματος στρατολόγησης.Η πίεσης της κοινής γνώμης και η απόσυρση του Μποέκεν οδήγησαν την Utopia να αλλάξει την απόφασή της, με την εταιρεία να ανακοινώνει: «Είμαστε πλέον έτοιμοι να συμπεριλάβουμε την ταινία στο επόμενο πρόγραμμα προβολών μας, καθώς το μήνυμα που επιδιώκαμε να περάσουμε μέσω της ακύρωσης των προβολών έχει επιτευχθεί». Πέντε ώρες από το Παρίσι στην IMDb | Η ταινία Πέντε ώρες από το Παρίσι (Εβραϊκά: Hamesh Shaot me'Pariz) είναι μία Ισραηλινή κωμική ταινία παραγωγής 2009, σε σκηνοθεσία του Λεονίντ Προυντόβσκι. Επιλέχθηκε επίσημα από το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο για να προβληθεί κατά τη διάρκειά του το 2009 κι έτσι, η πρεμιέρα της έγινε στο φεστιβάλ στις 12 Σεπτεμβρίου 2009. Η Utopia, μια γαλλική αλυσίδα κινηματογραφικών αιθουσών, προκάλεσε μία διαμάχη όταν ακύρωσε την προβολή της ταινίας στις αίθουσές της μετά την επίθεση Ισραηλινών δυνάμεων σε νηοπομπή ανοικτά της Γάζας, και στη θέση της έγινε η προβολή ενός γαλλικού ντοκιμαντέρ που είχε σαν θέμα τη Ρέιτσελ Κόρι, μια Αμερικανίδα ακτιβίστρια η οποία σκοτώθηκε στην λωρίδα της Γάζας από μπουλντόζα των ισραηλινών δυνάμεων ασφαλείας (IDF) καθώς προσπαθούσε να αποτρέψει την κατεδάφιση σπιτιού. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B5_%CF%8E%CF%81%CE%B5%CF%82_%CE%B1%CF%80%CF%8C_%CF%84%CE%BF_%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%AF%CF%83%CE%B9 |
Σταθμός του Ρίτσμοντ (Λονδίνο) | Η πρώτη σύνδεση της πόλης του Ρίτσμοντ με το σιδηροδρομικό δίκτυο έγινε στις 27 Ιουλίου του 1846, συνδέοντας την περιοχή με τον σιδηροδρομικό κόμβο του Κλάπαμ Τζάνκσιον στα ανατολικά, και με το Ουίνδσορ και Στέινς δυτικά. Η παλιά στάση του τρένου βρισκόταν περίπου 100 μέτρα νοτιότερα από το σημείο όπου βρίσκεται ο σημερινός σταθμός, σε περιοχή όπου σήμερα βρίσκεται πολυόροφο κτήριο στάθμευσης οχημάτων. Στις 1 Ιανουαρίου του 1869 ολοκληρώθηκε και 2η σύνδεση από το Λονδίνο προς το Ρίτσμοντ, ξεκινώντας από την περιοχή του Άντισον Ρόαντ της περιοχής του σημερινού Κένσινγκτον, και περνώντας από τις περιοχές του Χάμερσμιθ, Γκάνερσμπουρυ και Κιού πριν καταλήξει στο Ρίτσμοντ. Η σύνδεση αυτή αποτελεί την σημερινή σύνδεση του υπέργειου της πόλης. Με τις διάφορες επεκτάσεις και διακλαδώσεις διαδρομών που πραγματοποιήθηκαν κατά τις επόμενες δεκαετίες η γραμμή αποτέλεσε το σημείο τερματισμού της Ντίστρικτ Λάιν (District Line) του μετρό του Λονδίνου η οποία συνδέει περιοχές του νοτιοανατολικού με το νοτιοδυτικό Λονδίνο, ενώ απέκτησε σύνδεση και προς τον σιδηροδρομικό κόμβο του Ουίλσντεν Τζάνκσιον στα βόρεια και έφτασε να καταλήγει έως το Στράτφορντ στο βορειοανατολικό Λονδίνο. Κατά τις δεκαετίες του 1920 και 1930 οι διάφορες εταιρείες που εξυπηρετούσαν τις μετακινήσεις με τον σιδηρόδρομο εθνικοποιήθηκαν υπό τον οργανισμό των Βρετανικών Σιδηροδρόμων (British Railways). Το κτήριο του σημερινού σταθμού ξεκίνησε την λειτουργία του στις 1 Αυγούστου του 1937, ως κεντρικό σημείο όλων των σιδηροδρομικών συνδέσεων της περιοχής. Έως το 2013 η περιοχή μπροστά από την είσοδο του κτηρίου διασχίζονταν από μικρό παράδρομο ο οποίος χρησιμοποιούνταν για αναμονή των οχημάτων ταξί και στάσεις λεωφορείων. Στα τέλη του έτους η περιοχή πεζοδρομήθηκε και τοποθετήθηκαν παγκάκια και δέντρα, και οι στάσεις των λεωφορείων και των ταξί μεταφέρθηκαν σε ελαφρώς μακρινότερη απόσταση, ενώ το ίδιο έτος αντικαταστάθηκαν οι κεντρικοί αναλογικοί πίνακες δρομολογίων εντός του σταθμού με ψηφιακούς. Ο σταθμός διαθέτει 7 σιδηροδρομικές πλατφόρμες: Η 1 και η 2 χρησιμοποιούνται από το εθνικό σιδηροδρομικό δίκτυο για μετακινήσεις προς/από Ουότερλου και Ρέντινγκ. Τον Σεπτέμβριο του 2011 εκτελέστηκαν εργασίες επέκτασης στις πλατφόρμες 1 και 2 ώστε να είναι δυνατό να σταθμεύουν αμαξοστοιχίες με μεγαλύτερο αριθμό βαγονιών. Οι 3 έως 7 χρησιμοποιούνται ως σημείο τερματισμού για το μετρό του Λονδίνου (ζώνη 4, γραμμή District από Άπμινστερ) και τον υπέργειο του Λονδίνου (από Στράτφορντ). Η δυσανάλογη απόσταση που υπάρχει ανάμεσα στις πλατφόρμες 3 και 4, οφείλεται στο ότι παλαιότερα υπήρχε ανάμεσα τους επιπλέον σιδηρόδρομος ο οποίος χρησιμοποιούνταν για ατμοκίνητα τρέναΟ σταθμός διαθέτει επίσης: Ανελκυστήρες επιβατών στην πλατφόρμα 1 και στον χώρο του κεντρικού κτηρίου Δημόσιες τουαλέτες Σουπερμάρκετ και άλλα μικρά καταστήματα Πωλητήρια εισιτηρίων και γραφείο πληροφοριών δρομολογίων και σημείων ταξιδιωτικού ενδιαφέροντος Χώρο στάθμευσης ποδηλάτων και χώρο στάθμευσης αυτοκινήτωνΈξω από τον σταθμό υπάρχουν στάσεις λεωφορείων με διαδρομές προς διάφορες κοντινές τοποθεσίες, όπως Κιού, Τουίκεναμ, Κίνγκστον, Γουίμπλετον, και αεροδρόμιο του Χίθροου, καθώς και χώρος αναμονής ταξί. Επίσημος ιστότοπος, μετρό και υπέργειος Επίσημος ιστότοπος (σιδηροδρομικό δίκτυο) | Ο σταθμός του Ρίτσμοντ (αγγλικά: Richmond station) είναι σταθμός του μετρό και του υπέργειου σιδηροδρόμου του Λονδίνου, καθώς και του εθνικού σιδηροδρομικού δικτύου του Ηνωμένου Βασιλείου, στην περιοχή Ρίτσμοντ στα νοτιοδυτικά της πόλης. Διαθέτει 7 σιδηροδρομικές πλατφόρμες, εκ των οποίων οι 2 εξυπηρετούν το εθνικό σιδηροδρομικό δίκτυο με μετακινήσεις από και προς τον σταθμό του Ουότερλου στο Λονδίνο και τον σταθμό του Ρέντινγκ στα νοτιοδυτικά της Αγγλίας, ενώ οι υπόλοιπες χρησιμοποιούνται από το μετρό (Ρίτσμοντ - ζώνη 4, έως Άπμινστερ στο ανατολικό Λονδίνο επί της Ντίστρικτ Λάιν/District Line) και τον υπέργειο (Ρίτσμοντ έως Στράτφορντ στο βορειοανατολικό Λονδίνο) όπου το Ρίτσμοντ αποτελεί τον τελευταίο σταθμό των γραμμών αυτών. Λειτουργεί από το 1937, διατηρεί τα αρχικά αρχιτεκτονικά του στοιχεία τεχνοτροπίας Αρ Ντεκό, και αποτελεί κομβικό σημείο των μετακινήσεων στην ευρύτερη περιοχή μετά τους σταθμούς του Γουίμπλεντον και του Κίνγκστον. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%B1%CE%B8%CE%BC%CF%8C%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A1%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CF%84_(%CE%9B%CE%BF%CE%BD%CE%B4%CE%AF%CE%BD%CE%BF) |
RTL Club | Χάνα Μοντάνα Life with Derek Οι Σίμπσονς Ο Μαστοράκος Ήρωες Zou Mega Mindy DuckTales Phineas and Ferb Λίλο & Στιτς Teamo Supremo Mickey Mouse Clubhouse Οι αντικαταστάσεις Yin Yang Yo! Yard Poochini Pokémon Beyblade: Metal Fusion Star Wars: The Clone Wars Winx Club Το εκπληκτικό Spiez! Μάτισμα Ζωή Frasier Walker, Texas Ranger MacGyver Τόλμη και Γοητεία Magnum, PI Burn Notice Knight Rider Wallander Sailor Moon Κάμερα Café Falcon Beach Merlin Los Angeles le votre temps Le votre part Bonjour/vous Bonjour je vous Zone Ils sont tous! Επίσημος ιστότοπος | Το RTL Club είναι κανάλι του Λουξεμβούργου στη Γαλλική γλώσσα, το οποίο εδρεύει στο Κίρχμπεργκ στο Λουξεμβούργο και ανήκει στον Όμιλο RTL. Οι χώρες στις οποίες εκπέμπει το κανάλι είναι το Βέλγιο και το Λουξεμβούργο. | https://el.wikipedia.org/wiki/RTL_Club |
Πυραυλικό σύστημα RM-70 | Το RM-70 είναι βασισμένο στην πλατφόρμα του φορτηγού Tatra 813 8x8 σε θωρακισμένη έκδοση ενω είναι εφοδιασμένο με το σύστημα εκτόξευσης BM-21 στο πίσω μέρος του τροχοφόρου. Το πλεονέκτημα του συστήματος εκτόξευσης είναι το πακέτο επαναγέμισης συγκεκριμένων πυρομαχικών τα οποία πρέπει να βασίζονται στο αρχικό Ρώσικο μοντέλο εως και 40 φορές. Η εκτόξευση μπορεί να γίνει με δυο τρόπους: είτε χειροκίνητα είτε κατευθυνόμενα με το πάτημα ενος κουμπιού. Το μέγιστο βεληνεκές του ξεπερνά οριακά τα 20 χλμ. Η καμπίνα του είναι θωρακισμένη και αδρανής απο ελαφρά εχθρικά πυρά και θραύσματα οβίδων, παράλληλα όμως έχει δοθεί μεγάλη σημασία στο σύστημα φιλτραρίσματος αέρα για το επιβιβαζόμενο προσωπικό. Στο RM-70 επιπλέον έχει τοποθετηθεί 12-βάλβιδος κινητήρας ο οποίος έχει απόδοση 270 ίππους και η τελική του είναι αρκετά μεγάλη για το 33 τόνων μεγάλο φορτηγό, με μια τελική που φτάνει και τα 80 χλμ/ώ. Επίσης, μπορεί να ανταποκριθεί και σε ακραίες γεωγραφικές και καιρικές συνθήκες, λόγω του ύψους και των τρακτερωτών ελαστικών του, αλλά και την προσθήκη σκάφης για άνοιγμα ενος δρομολογίου που έχει επιλεχθεί να διανύσει το Στοιχείο. Το RM-70 λόγω της ευλυγισίας του, της αποδοτικότητας του και της εύχρηστης ιδιαιτερότητας υπηρετεί σε πολλές χώρες ακόμη και σήμερα. To 1994, μετά την ένωση της Ανατολικής Γερμανίας με την Δυτική, δόθηκαν όλα τα συστήματα που κατείχε ο Στρατός της Αν. Γερμανίας στον Ελληνικό Στρατό Ξηράς τα οποία είχαν δεχτεί ελαφρά χρήση και έφταναν τα 147 στο σύνολο. Όταν έγινε η παραλαβή απο τον Ελληνικό Στρατό, τα 116 αποφασίστηκε οτι θα υπηρετήσουν σε μονάδες ΠΕΠ και τα υπόλοιπα 34 θα λυθούν για χρήση ανταλλακτικών. Η αποστολή των RM-70 είναι να ακολουθήσει την τακτική της Γενικής Υποστήριξης (ΓΥ). RM-70: Η βασική έκδοση του RM-70. RM-70/85: Είναι η έκδοση που δεν περιλαμβάνει θωράκιση, είναι βασισμένη στο Tatra T815 VPR9 με κινητήρα 265 ίππων. RM-70/85M: Με πιο σύγχρονο σχεδιασμό, νέο σύστημα ελέγχου εκτόξευσης, ενω γίνεται η τοποθέτηση νεου συστήματος εκτόξευσης που φτάνει μέχρι και τα 36 χιλιόμετρα. RM-70 Modular: Η Σλοβακία πρότεινε το 2000 την αναβάθμιση του συστήματος εκτόξευσης με την τοποθέτηση ρουκετών διαμέτρου 122 χιλ, και ίδιες με αυτων του M270 MLRS. Η έγκριση απο το NATO έγινε αποδεκτή, και το 2005 παρέλαβαν το πρώτο μοντέλο. Θεωρείται απο ειδικούς, ως τον κατάλληλο ανάδοχο του αρχικού RM-70. RM-70 Krizan VMZ: Αυτη η έκδοση αποτελείται απο ενα όχι τόσο ενισχυμένο σύστημα θωράκισης, επιπλέον έχει τοποθετηθεί πακέτο ναρκών, για χρήση αντιαρματικών και ενα πακέτο με νάρκες κατά προσωπικού. RM-70 Vampir: Η έκδοση Vampir έχει δεχτεί αναβάθμιση στα μηχανικά του μέρη. Μ96 Tajfun: Αποκλειστική έκδοση για τον Κροάτικο Στρατό. Ανγκόλα - 58 Μιανμάρ Καμπότζη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό Ισημερινός - 6 RM-70 Φινλανδία - 36 RM-70/85 (ο Φινλανδικός Στρατός έχει την δική του έκδοση 122 RakH 89) Γεωργία - 48 RM-70 Ελλάδα - 116 RM-70 Γκάνα Ινδονησία - 9 ζητήθηκαν 2003, άλλα 8 νέα RM-70 Vampir το 2016 Λιβύη - 36 (δόθηκαν απο την Τσεχοσλοβακία 1975-1976) Νιγηρία - 2 Πολωνία - 30 RM-70/85 Ρουάντα - 5 Σλοβακία - 87 RM-70/85 Σρι Λάνκα - 30+ RM-70 και RM-70M Ουγκάντα Ουρουγουάη - 4 RM-70 Υεμένη Ζιμπάμπουε - 52 RM-70/85 Βουλγαρία Τσεχία - 60 RM-70 (αποσύρθηκαν το 2011, χωρίς αντικαταστάτη.) Τσεχοσλοβακία - Μετα την διαλύση μεταξύ των δυο χωρών, χωρίστηκε και ο αριθμός των συστημάτων. Ανατολική Γερμανία - 265 RM-70 και RM-70M. Δόθηκαν στην Ελλάδα. Γερμανία - Με την ένωση των δυο κρατιδίων, δόθηκαν στην Ελλάδα. Πυραυλικό σύστημα Μ270 (MLRS) Ελληνικό Πυροβολικό | To πυραυλικό σύστημα RM-70 κατασκευάστηκε για πρώτη φορά κατά την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης και συγκεκριμένα στην τότε Τσεχοσλοβακία το 1971. Ανήκει στα οπλικά συστήματα του Πυροβολικού. Για τον πλήρη έλεγχο του χρειάζεται Στοιχείο αποτελούμενο απο 6 (έξι) άτομα. Αποτελεί την εξέλιξη της σειράς RM, αντικαθιστώντας το πυραυλικό σύστημα RM-51. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%85%CF%81%CE%B1%CF%85%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CF%83%CF%8D%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B1_RM-70 |
Μίσιντσι (Ντέρβεντα) | Το 1991, η τοπική κοινότητα του Μίσιντσι αριθμούσε 2.785 κατοίκους, οι οποίοι ήσαν κατανεμημένοι ως κάτωθι: Πόλεις της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης Δήμοι της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης (Αγγλικά) Maplandia (Αγγλικά) Δορυφορική εικόνα από Μίσιντσι (Ντέρβεντα) στο fallingrain.com | Το Μίσιντσι (σερβικά κυριλλικά: Мишинци) είναι χωριό της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης. Ευρίσκεται εντός του Δήμου της Ντέρβεντα και εντός της Σερβικής Δημοκρατίας της Βοσνίας. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της απογραφής του 2013, αριθμούσε 237 κατοίκους. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AF%CF%83%CE%B9%CE%BD%CF%84%CF%83%CE%B9_(%CE%9D%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%B2%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%B1) |
Γιοχάνες Ίττεν | Γεννήθηκε στο Südern-Linden της Ελβετίας. Την περίοδο 1904-6 εκπαιδεύτηκε ως δάσκαλος της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης στη Βέρνη, ερχόμενος σε επαφή με τις καινοτόμες ιδέες του παιδαγωγού Φρίντριχ Βίλχελμ Φρέμπελ, αλλά και την ψυχανάλυση. Το 1909 αποφάσισε να αφιερωθεί στη ζωγραφική και γράφτηκε στη Σχολή Καλών Τεχνών της Γενεύης, ωστόσο απογοητευμένος από την εμπειρία του με τους δασκάλους του, επέστρεψε για ένα διάστημα στη Βέρνη. Επιστρέφοντας στη Γενεύη, παρακολούθησε τα μαθήματα του Ελβετού ζωγράφου Eugène Gilliard (1861–1921), ενώ το 1913 μετέβη στη Στουτγκάρδη για σπουδές στην ακαδημία του Adolf Hölzel, πρωτοπόρου στο είδος της αφηρημένης τέχνης. Ήρθε σε επαφή με τις περιοδικές εκδόσεις του κινήματος του Γαλάζιου Καβαλάρη (Der Blaue Reiter) και από το 1915 χρονολογούνται μερικοί από τους πρώτους σημαντικούς πίνακες που φιλοτέχνησε, όπως ο Καλός Σαμαρείτης, καθώς και οι πρώτες αφηρημένες συνθέσεις του. Υπήρξε ιδρυτής μίας ιδιωτικής σχολής καλών τεχνών, χρησιμοποιώντας μη συμβατικές μεθόδους διδασκαλίας με στόχο τη μάθηση μέσα από τη δημιουργία και το παιχνίδι. Τον Οκτώβριο του 1919 διορίστηκε ως δάσκαλος στη σχολή Μπαουχάους της Βαϊμάρης, αναλαμβάνοντας τα εργαστήρια της ξυλουργικής, της τοιχογραφίας και της επεξεργασίας του μετάλλου. Υπήρξε μία από τις πιο επιδραστικές προσωπικότητες της σχολής και εκείνος που διαμόρφωσε και δίδασκε τον πρώτο κύκλο σπουδών της (Vorkurs), ένα προπαρασκευαστικό στάδιο διάρκειας έξι μηνών. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1910 συνδέθηκε στενά με το συγκριτικό θρησκευτικό κίνημα Mazdaznan, βασισμένο σε ιδέες του Χριστιανισμού και του Ζωροαστρισμού. Ο Ίττεν ενσωμάτωσε στοιχεία του κινήματος αυτού στη διδασκαλία του, καθιερώνοντας για παράδειγμα ειδικό διαιτολόγιο ή ασκήσεις διαλογισμού, ενώ αρκετοί μαθητές ακολούθησαν το παράδειγμά του, γεγονός που οδήγησε τελικά στη δημιουργία μίας διακριτής ομάδας μαθητών, οπαδών του Mazdaznan, επιφέροντας πόλωση στις τάξεις της σχολής. Το 1923 αποχώρησε από τη σχολή Μπαουχάους και μετέβη στην κοινότητα Mazdaznan του Herrliberg, όπου λειτούργησε εργαστήριο υφαντουργίας. Τρία χρόνια αργότερα ίδρυσε νέα σχολή ζωγραφικής, γραφικών τεχνών, φωτογραφίας και αρχιτεκτονικής στο Βερολίνο, ενώ από το 1932 μέχρι το 1938 ανέλαβε τη διεύθυνση της Flächenkunstschule του Κρέφελντ, στη Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία. Έργα του παρουσιάστηκαν στην έκθεση «Εκφυλισμένης τέχνης» των Εθνικοσοσιαλιστών που διοργανώθηκε το 1937 στο Μόναχο. Ο Ίττεν μετανάστευσε για ένα μικρό χρονικό διάστημα στην Ολλανδία και κατόπιν επέστρεψε στην Ελβετία όπου ανέλαβε τη διεύθυνση του Μουσείου Βιομηχανικού Σχεδιασμού (Museum für Gestaltung) της Ζυρίχης, μέχρι το 1954. Kunst der Farbe (Ravensburg, 1961) Gestaltungs- und Formenlehre. Mein Vorkurs am Bauhaus und später (Ravensburg, 1963) Η Τέχνη του Χρώματος του Γιοχάνες Ίττεν Bauhaus Archiv. Museum of Design (Αγγλικά) Die Johannes-Itten-Stiftung (Γερμανικά) | Ο Γιοχάνες Ίττεν (Johannes Itten, 11 Νοεμβρίου 1888 - 25 Μαρτίου 1967) ήταν Ελβετός ζωγράφος, σχεδιαστής, συγγραφέας, δάσκαλος και θεωρητικός της τέχνης που συνδέθηκε με τη σχολή Μπαουχάους. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%BF%CF%87%CE%AC%CE%BD%CE%B5%CF%82_%CE%8A%CF%84%CF%84%CE%B5%CE%BD |
107 Καμίλλη | Οι διαστάσεις της Καμίλλης υπολογίσθηκαν σε 344×246×205 ή σε 285×205×170 χιλιόμετρα, ενώ η μάζα της εκτιμάται σε 11 τετράκις εκατομμύρια τόνους. Η μέση επιτάχυνση της βαρύτητας στον ισημερινό της Καμίλλης εκτιμάται σε 3,6 cm/sec², ενώ η μέση ταχύτητα διαφυγής υπολογίζεται σε 100 m/sec. Ο φασματικός τύπος της Καμίλλης είναι C (ανθρακούχος). Το άλβεδό της είναι 0,0525 και η μέση θερμοκρασία στην επιφάνειά της εκτιμάται σε 122 βαθμούς Κελσίου κάτω από το μηδέν (–52 βαθμούς η μέγιστη). Η Καμίλλη περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της μια φορά κάθε 4 ώρες και 51 λεπτά. Την 1 Μαρτίου 2001 ανακαλύφθηκε ένας δορυφόρος της Καμίλλης από τους A. Στορς, Φ. Βίλας, Ρ. Λάντις, E. Γουέλς, Κ. Γουντς, Μπ. Τσέλνερ και M. Γκάφυ με χρήση του Διαστημικού τηλεσκοπίου «Χαμπλ». Του δόθηκε το προσωρινό όνομα S/2001 (107) 1, χωρίς να έχει ακόμα επίσημο όνομα. Μεταγενέστερες παρατηρήσεις με το VLT στη Χιλή (Σεπτέμβριος 2005) προσδιόρισαν την τροχιά αυτού του δορυφόρου με μεγάλο ημιάξονα τροχιάς 1235 χιλιόμετρα και διάμετρο 11 χιλιόμετρα περίπου. Αν η πυκνότητά του είναι ίδια με της Καμίλλης, η μάζα του δορυφόρου θα είναι περίπου 1,5 τρισεκατομμύριο τόνοι. Το χρώμα του είναι παρόμοιο με το χρώμα της Καμίλλης. Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα | Η Καμίλλη (Camilla) είναι ένας πολύ μεγάλος και σκουρόχρωμος αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 7,08. Ανακαλύφθηκε το 1868 από τον Άγγλο αστρονόμο Νόρμαν Ρόμπερτ Πόγκσον, που παρατηρούσε από το Μαντράς της Ινδίας, και πήρε το όνομά της από την ομώνυμη βασίλισσα της ρωμαϊκής μυθολογίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/107_%CE%9A%CE%B1%CE%BC%CE%AF%CE%BB%CE%BB%CE%B7 |
Exile on Main St. | Μετά την κυκλοφορία του "Sticky Fingers", οι Rolling Stones έφυγαν από την Αγγλία λόγω της βαριάς φορολογίας των στούντιο ηχογραφήσεων και μετακόμισαν στη νότια Γαλλία, όπου ο Κιθ Ρίτσαρντς νοίκιασε τη βίλα Νελκότ για τα μέλη του σχήματος και τους συνοδούς τους. Χρησιμοποιώντας το φορητό τους στούντιο, ολοκλήρωσαν τις συνθέσεις τους, κάποιες εκ των οποίων είχαν δημιουργηθεί στα "Sunset Studios" του Λος Άντζελες το 1969. Ο εθισμός του Ρίτσαρντς στα ναρκωτικά τον απέτρεψε από το να συμμετέχει καθημερινά στην σύνθεση του άλμπουμ, ενώ συχνή ήταν η απουσία των Γουάιμαν και Τζάγκερ, για άλλους λόγους. Επίσης, πολλά κομμάτια ηχογραφήθηκαν στα "Olympic Studios" του Λονδίνου από το 1969 ως το 1971, όπως και στο Λος Άντζελες από τον Δεκέμβριο του 1971 ως τον Μάρτιο του 1972. Το "Exile on Main St." ανέβηκε στην κορυφή των τσαρτ και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, όπως και στον Καναδά, την Ολλανδία, τη Νορβηγία και αρκετές ακόμη χώρες ανά τον κόσμο. Έχει βραβευθεί ως πλατινένιος δίσκος στην Μεγάλη Βρετανία, τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Αυστραλία. Τα σινγκλ που συνόδευσαν τον δίσκο ήταν τα "Tumbling Dice" και "Happy", με το πρώτο εξ αυτών να μπαίνει στο Top-10 στην πατρίδα του συγκροτήματος, το αμερικάνικο Billboard, την Ολλανδία, τη Νορβηγία και τον Καναδά, ενώ το δεύτερο σκαρφάλωσε στο # 22 στις ΗΠΑ. Οι κριτικές που έλαβε το άλμπουμ υπήρξαν διθυραμβικές, με το "AllMusic" να το βαθμολογεί με την άριστη βαθμολογία των πέντε αστέρων, το "Entertainment Weekly" με Α+, το "Metacritic" με 100%, το "Clash Magazine" με 10 / 10, ο Robert Christgau με Α+ και το "Sputnik Music" με 4,4 / 5.Το "Entertainment Weekly" τοποθέτησε το "Exile on Main St." στην κορυφή της λίστας με τα εκατό καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών το 1993, όπως και στην τρίτη θέση στην παρόμοια λίστα του είκοσι χρόνια αργότερα. Το "Popblerd" το κατέταξε πέμπτο στα εκατό καλύτερα άλμπουμ της δεκαετίας του '70, το "Rolling Stone" έβδομο στα 500 καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών, όπως και τρίτο στα εκατό καλύτερα άλμπουμ της τελευταίας εικοσαετίας που εκδόθηκε το 1987, το "Classic Rock" στην ένατη θέση των καλύτερων βρετανικών δίσκων, το "Mojo" στην τέταρτη θέση των εκατό καλύτερων άλμπουμ που έχουν φτιαχτεί και το "Q" στην τρίτη θέση των εκατό καλύτερων βρετανικών άλμπουμ. Όλα τα κομμάτια είναι συνθέσεις των Μικ Τζάγκερ και Κιθ Ρίτσαρντς, εκτός αν σημειώνεται διαφορετικά. Exile on Main St. (άλμπουμ) Ηνωμένες Πολιτείες (RIAA Certification): Πλατινένιος Ηνωμένο Βασίλειο (BPI Certification): Πλατινένιος Αυστραλία (CRIA Certification): Πλατινένιος Οι μουσικοί οι οποίοι ηχογράφησαν τα κομμάτια του "Exile on Main St." ήταν οι εξής: Μικ Τζάγκερ - φωνητικά, κρουστά, κιθάρα, φυσαρμόνικα Κιθ Ρίτσαρντς - κιθάρα, φωνητικά, πιάνο, μπάσο Μικ Τέιλορ - κιθάρα, μπάσο Μπιλ Γουάιμαν - μπάσο Τσάρλι Γουάτς - τύμπαναΓκεστ συμμετοχέςΊαν Στιούαρτ - πιάνο Τζίμι Μίλλερ - τύμπανα, κρουστά Μπόμπι Κιζ - σαξόφωνο Τζιμ Πράις - τρομπέτα, τρομπόνι, πιάνο Νίκι Χόπκινς - πιάνο Μπιλ Πλάμερ - μπάσο Μπίλι Πρέστον - πιάνο, πλήκτρα Αλ Πέρκινς - κιθάρα Ρίτσαρντ Ουάσινγκτον - κιθάρα Κλάιντι Κινγκ - φωνητικά Βενέτα Φιλντς - φωνητικά Τζο Γκριν - φωνητικά Τζέρι Κέρκλαντ - φωνητικά Γκραμ Πάρσονς - φωνητικά Μακ Ρέμπενακ - φωνητικά Σίρλεϊ Γκούντμαν - φωνητικά Τάμι Λιν - φωνητικά Κάθι ΜακΝτόναλντ - φωνητικά Κρις Σέπαρντ - ντέφι Exile on Main St. - The Rolling Stones | Songs, Reviews, Credits | AllMusic The Rolling Stones - Exile on Main St. | Sputnikmusic Exile on Main St. | The Rolling Stones | Το Exile on Main St. είναι το δέκατο βρετανικό και δωδέκατο αμερικάνικο άλμπουμ του βρετανικού ροκ συγκροτήματος The Rolling Stones, το οποίο κυκλοφόρησε ως διπλός δίσκος στις 12 Μαΐου του 1972 μέσω της δισκογραφικής εταιρείας "Rolling Stones Records". | https://el.wikipedia.org/wiki/Exile_on_Main_St. |
Γιαν Τομασέφσκι | Ο Τομασέφσκι μεγάλωσε στο Βρότσουαφ, όπου οι γονείς του είχαν εγκατασταθεί όταν εκδιώχθηκαν από το Βίλνιους μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.Η ποδοσφαιρική σταδιοδρομία του ήταν κυρίως με την ΛΚΣ Λοτζ. Μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1978, του επετράπη να αγωνιστεί στο εξωτερικό, πρώτα στη βελγική Κ. Μπέρσχοτ Φ.Α.Κ. κατακτώντας το μοναδικό συλλογικό τίτλο της καριέρας του (Κύπελλο του 1979) και στη συνέχεια στην ισπανική Έρκουλες ΚΦ, πριν αποσυρθεί το 1984 μετά από δύο ακόμη χρόνια με την ΛΚΣ Λοτζ. Έκανε το ντεμπούτο του με την εθνική ανδρών στον αγώνα με τη Δυτική Γερμανία (1-3) στη Βαρσοβία το 1971. Ο Τομασέφσκι μνημονεύεται συχνά για την απόδοσή του για την Εθνική Πολωνίας απέναντι στην Αγγλία, σε προκριματικό αγώνα για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1974, που η Αγγλία χρειαζόταν να κερδίσει. Ο Τομασέφσκι είχε χαρακτηριστεί ως «κλόουν» από τον Μπράιαν Κλαφ πριν από τον αγώνα (οι δύο άνδρες όμως έγιναν αρκετά φίλοι στα επόμενα χρόνια), αλλά είχε το τελευταίο λόγο, καθώς πραγματοποίησε το εντυπωσιακή εμφάνιση που του απέφερε το βραβείο «Παίκτης του Αγώνα», αφού έκανε επανειλημμένα αποκρούσεις στα σουτ των Άγγλων. Το μοναδικό γκολ που δέχτηκε ήταν το πέναλτι ισοφάρισης από τον Άλαν Κλαρκ. Νωρίτερα, ο Γιαν Ντομάρσκι είχε σκοράρει για τους Πολωνούς. Η Πολωνία έφερε ισοπαλία 1-1 και προκρίθηκε στους τελικούς στη Δυτική Γερμανία σε βάρος της Αγγλίας.Στο «Ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου», ο Μπράιαν Γκλάνβιλ έγραψε: «Εκ των υστέρων, να αποκλειστείς από μια τόσο καλή ομάδα, όπως η Πολωνία δεν φαίνεται ντροπή, αλλά αυτός είναι ένας εκ των υστέρων συλλογισμός. Αμφιβάλλω αν η Αγγλία θα μπορούσε να έχει κάνει τόσο εκθαμβωτική συμβολή όσο η Πολωνία στη διοργάνωση, ωστόσο πρέπει να θυμόμαστε ότι η Πολωνία που νίκησε την Αγγλία και η Πολωνία που πήρε τη θέση της ήταν δύο πολύ διαφορετικές προτάσεις». Η Πολωνία διεκδίκησε την τρίτη θέση κατά τη διάρκεια του Παγκοσμίου Κυπέλλου στη Δυτική Γερμανία, στο οποίο ο Τομασέφσκι απέκρουσε δύο πέναλτι σε δύο διαφορετικούς αγώνες (από τους Στάφαν Τάπερ και Ούλι Χένες) - ο πρώτος «τερματοφύλακας στην ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου FIFA που το έκανε αυτό». Οι Πολωνοί ηττήθηκαν στον ημιτελικό από την μετέπειτα νικήτρια της διοργάνωσης Δυτική Γερμανία με 1-0 και νίκησαν στο μικρό τελικό την πρωταθλήτρια κόσμου Βραζιλία με 1-0 αφήνοντας ως ομάδα ανεξίτηλο σημάδι στις τελικές φάσεις του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Ο Τομασέφσκι συμπεριλήφθηκε στην καλύτερη ομάδα εκείνης της διοργάνωσης. Κέρδισε επίσης το ασημένιο μετάλλιο με την Πολωνία στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1976 του Μόντρεαλ και έπαιξε επίσης στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1978, όπου η εθνική της χώρας του κατάφερε να φτάσει μόνο μέχρι τη δεύτερη φάση των ομίλων.Συνολικά έκανε 63 εμφανίσεις για την Πολωνία, και έγινε τότε ο τερματοφύλακας με τις περισσότερες συμμετοχές για τη χώρα του μέχρι το 2016. Θεωρείται ως ο κορυφαίος τερματοφύλακας στην ιστορία της χώρας του. Μετά την αγωνιστική του σταδιοδρομία, εργάστηκε για λίγο ως προπονητής της Βίντζεφ Λοτζ το 1989, ως αθλητικός σχολιαστής και δημοσιογράφος. Εκλέχτηκε στο Σέιμ στις εκλογές του 2011, εκπροσωπώντας τον Λοτζ για το κόμμα Νόμος και Δικαιοσύνη. Προφίλ Jan Tomaszewski στο goalkeeepersaredifferent.com Προφίλ στο Transfermarkt.com Γιαν Τομασέφσκι | Ο Γιαν Τομασέφσκι (πολωνικά: Jan Tomaszewski, γεννήθηκε 9 Ιανουαρίου 1948) είναι Πολωνός πρώην επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνιζόταν ως τερματοφύλακας. Ήταν βασικός της Εθνικής Πολωνίας στην κατάκτηση της τρίτης θέσης στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1974, όπου αναδείχθηκε Καλύτερος Τερματοφύλακας και στην κατάκτηση του ασημένιου μεταλλίου στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1976. Ψηφίστηκε 18ος καλύτερος Ευρωπαίος τερματοφύλακας του 20ού αιώνα στις εκλογές της IFFHS. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%B1%CE%BD_%CE%A4%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CF%83%CE%AD%CF%86%CF%83%CE%BA%CE%B9 |
4 Νοεμβρίου | 1501 - Η Αικατερίνη της Αραγονίας (μετέπειτα πρώτη σύζυγος του Ερρίκου Η΄ της Αγγλίας) γνωρίζει τον Αρθούρο της Ουαλίας, τον μεγαλύτερο αδελφό του Ερρίκου Η΄, και αργότερα θα παντρευτούν. 1576 - Ογδοηκονταετής Πόλεμος: Στη Φλάνδρα, οι Ισπανοί καταλαμβάνουν την Αμβέρσα (μετά από τρεις ημέρες η πόλη έχει σχεδόν καταστραφεί). 1677 - Η μέλλουσα Μαρία Β΄ της Αγγλίας παντρεύεται τον Γουλιέλμο, πρίγκιπα της Οράγγης. Αργότερα θα βασιλεύσουν από κοινού ως Γουλιέλμος και Μαρία. 1783 - Η 36η Συμφωνία του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ κάνει πρεμιέρα στο Λιντς της Αυστρίας. 1798 - Αρχίζει η Ρωσο-Οθωμανική πολιορκία της Κέρκυρας. 1839 - Ξεσπά εξέγερση στο Νιούπορτ, η τελευταία μεγάλης κλίμακας ένοπλη εξέγερση ενάντια στην εξουσία στην ηπειρωτική Βρετανία. 1847 - Ο Σκωτσέζος ιατρός Τζέιμς Γιανγκ Σίμπσον ανακαλύπτει τις αναισθητικές ιδιότητες του χλωροφόρμιου. 1852 - Ο Καμίλο Μπένσο, Κόμης του Καβούρ, γίνεται πρωθυπουργός του Πεδεμόντιου-Σαρδηνίας. 1890 - City & South London Railway: Ανοίγει η πρώτη μεγάλου βάθους γραμμή μετρό του Λονδίνου μεταξύ της King William Street και του Στόκγουελ. 1912 - Α΄ Βαλκανικός Πόλεμος: Οι Έλληνες νικούν τους Οθωμανούς στη Σιάτιστα. 1918 - Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος: Τίθεται σε ισχύ η ανακωχή μεταξύ της Αυστροουγγαρίας και της Ιταλίας. 1921 - Το σώμα περιφρούρησης του Ναζιστικού Κόμματος μετονομάζεται σε Sturmabteilung (τάγματα εφόδου) μετά από ταραχές που έλαβαν χώρα στο Μόναχο. 1921 - Δολοφονείται στο Τόκιο ο πρωθυπουργός της Ιαπωνίας Χάρα Τακάσι. 1922 - Στην Αίγυπτο, ο Άγγλος αρχαιολόγος Χάουαρντ Κάρτερ και οι άντρες του ανακαλύπτουν την είσοδο του τάφου του φαραώ Τουταγχαμών στην Κοιλάδα των Βασιλέων. 1942 - Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος: Δεύτερη μάχη του Ελ Αλαμέιν. Παρακούοντας τη ρητή διαταγή του Αδόλφου Χίτλερ, ο στρατάρχης Έρβιν Ρόμελ οδηγεί τις δυνάμεις του σε υποχώρηση. 1944 - Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος: Απελευθερώνεται η Μπίτολα. 1952 - Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση των ΗΠΑ ιδρύει την Υπηρεσία Εθνικής Ασφάλειας ή NSA. 1956 - Σοβιετικά στρατεύματα εισέρχονται στη Βουδαπέστη για να τερματίσουν την ουγγρική επανάσταση ενάντια στη Σοβιετική Ένωση, που άρχισε στις 23 Οκτωβρίου. Χιλιάδες άνθρωποι σκοτώνονται, περισσότεροι τραυματίζονται και σχεδόν 250.000 εγκαταλείπουν τη χώρα. 1966 - Ο ποταμός Άρνος πλημμυρίζει τη Φλωρεντία στην Ιταλία, σε μέγιστο ύψος 6,7 μ., αφήνοντας χιλιάδες άστεγους και καταστρέφοντας εκατομμύρια αριστουργήματα τέχνης και σπάνια βιβλία. Επίσης, την ίδια μέρα η Βενετία πλημμυρίζει σε ύψος 1,94 μ. που αποτελεί το υψηλότερο καταγεγραμμένο όλων των εποχών. 1973 - Η Ολλανδία βιώνει την πρώτη της Κυριακή χωρίς αυτοκίνητο λόγω της πετρελαϊκής κρίσης του 1973. Οι αυτοκινητόδρομοι χρησιμοποιούνται μόνο απ' όσους μετακινούνται με ποδήλατα και πατίνια. 1979 - Κρίση των ομήρων (Ιράν): Ένας όχλος Ιρανών, κυρίως φοιτητών, εισβάλει στην πρεσβεία των Η.Π.Α. στην Τεχεράνη και παίρνει 90 ομήρους (53 από τους οποίους είναι Αμερικανοί). 1980 - Ο Ρόναλντ Ρήγκαν εκλέγεται ως ο 40ός πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, νικώντας τον εν ενεργεία Τζίμι Κάρτερ. 1995 - Δολοφονείται ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Γιτζάκ Ράμπιν. 2008 - Ο Μπαράκ Ομπάμα γίνεται το πρώτο πρόσωπο διαφυλετικής ή αφροαμερικανικής καταγωγής που εκλέγεται πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών. 1265 - Αλφόνσος Γ΄, βασιλιάς της Αραγωνίας 1448 - Αλφόνσος Β΄, βασιλιάς της Νάπολης 1575 - Γκουίντο Ρένι, Ιταλός ζωγράφος 1785 - Σαχ Σουτζά Ντουρανί, Εμίρης του Αφγανιστάν 1883 - Νικόλαος Πλαστήρας, Έλληνας στρατηγός και πολιτικός 1901 - Σπυρίδων Μαρινάτος, Έλληνας αρχαιολόγος 1905 - Ζήσης Παπαλαζάρου, Έλληνας πολιτικός 1908 - Στάνλι Κορτέζ, Αμερικανός κινηματογραφιστής 1908 - Ελένη Παπαδάκη, Ελληνίδα ηθοποιός 1908 - Τζόζεφ Ρότμπλατ, Πολωνός φυσικός 1916 - Γουόλτερ Κρόνκαϊτ, Αμερικανός δημοσιογράφος 1929 - Αρχιεπίσκοπος Τιράνων Αναστάσιος 1929 - Πολ Βανς, Αμερικανός τραγουδοποιός 1935 - Ντάνιελ Ουίλιαμς, γενικός κυβερνήτης της Γρενάδας 1936 - Ντιντιέ Ρατσιράκα, πρόεδρος της Μαδαγασκάρης 1938 - Σαλβατόρε Μοράλε, Ιταλός αθλητής 1948 - Αμαντού Τουμανί Τουρέ, πρόεδρος του Μάλι 1951 - Τραϊάν Μπασέσκου, Ρουμάνος πολιτικός 1952 - Πάπας Θεόδωρος Β' Αλεξανδρείας 1955 - Μάτι Βάνχανεν, Φινλανδός πολιτικός 1956 - Γιάννης Γεωργαράς, Έλληνας ποδοσφαιριστής και προπονητής 1957 - Τόνι Άμποτ, Αυστραλός πολιτικός 1962 - Ρομπέρτο Τζιορτζέτι, κυβερνήτης του Αγίου Μαρίνου 1969 - Μάθιου Μακόναχι, Αμερικανός ηθοποιός 1972 - Λουίς Φίγκο, Πορτογάλος ποδοσφαιριστής 1977 - Έκτορ Γκονσάλες, Βενεζουελανός ποδοσφαιριστής 1979 - Όντρεϊ Χολέιντερ, Αμερικανίδα πορνογραφική ηθοποιός 1983 - Φρανθίσκο Χαβιέρ Περάλ, Ισπανός ποδοσφαιριστής 1987 - T.O.P, Νοτιοκορεάτης ράπερ 1004 - Όθων Α', δούκας της Καρινθίας 1025 - Ματθίλδη της Σαξονίας, κόμισσα της Λοθαριγγίας 1157 - Ματθίλδη της Σαβοΐας 1672 - Λούκας φαν Ούντεν, Φλαμανδός ζωγράφος 1847 - Φέλιξ Μέντελσον, Γερμανός συνθέτης 1856 - Ιπολίτ-Πωλ Ντελαρός, Γάλλος ζωγράφος 1890 – Φελίξ ντυ Ταμπλ ντε λα Κρουά, Γάλλος εφευρέτης 1924 - Γκαμπριέλ Φωρέ, Γάλλος συνθέτης 1940 - Κωστής Παπαδάκης, Έλληνας δημοσιογράφος 1943 - Δημήτριος Γιαννακόπουλος, Έλληνας αντιστασιακός 1958 - Σαμ Ζίμπαλιστ, Αμερικανός κινηματογραφικός παραγωγός 1982 - Ζακ Τατί, Γάλλος ηθοποιός και σκηνοθέτης 1983 - Γεώργιος Ζήβας, Έλληνας αθλητής 1985 - Φέρντιναντ Κράμερ, Γερμανός αρχιτέκτονας 1988 - Κλεάνθης Βικελίδης, Έλληνας ποδοσφαιριστής 1988 - Χέρμαν Γκραφ, Γερμανός πιλότος 1995 - Ζιλ Ντελέζ, Γάλλος φιλόσοφος 1995 - Γιτζάκ Ράμπιν, Ισραηλινός πολιτικός 2002 - Νάκης Αυγερινός, Έλληνας πολιτικός 2011 - Αλφόνσο Κάνο, Κολομβιανός αντάρτης 2015 - Κώστας Τσάκωνας, Έλληνας ηθοποιός 2021- Λάιονελ Μπλερ Βρετανός ηθοποιός Ευσεβέστατου βασιλέως Ιωάννου Βατάτζη, του ελεήμονος (†1254) Οσίου Ιωαννικίου του Μεγάλου, του εν Ολύμπω Προύσης (†846) Ιερομαρτύρων Νικάνδρου επισκόπου Μύρων και Ερμείου πρεσβυτέρου († α΄ αι.) Μάρτυρος Πορφυρίου του Μίμου, εξ Εφέσου Αγίου και Δικαίου Αβιμέλεχ Βιταλίου του Δούλου Οσίου Γεωργίου του εν Δράμα | Σεπτέμβριος | Οκτώβριος | Νοέμβριος | Δεκέμβριος | Ιανουάριος 3 Νοεμβρίου | 4 Νοεμβρίου | 5 Νοεμβρίου Η 4η Νοεμβρίου είναι η 308η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο (309η σε δίσεκτα έτη). Υπολείπονται 57 ημέρες. | https://el.wikipedia.org/wiki/4_%CE%9D%CE%BF%CE%B5%CE%BC%CE%B2%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85 |
Σκάνδαλο Μεταλλείων Κασσάνδρας 2003 | Στις 12 Δεκεμβρίου 2003 το Ελληνικό Δημόσιο αγόρασε τα Μεταλλεία Κασσάνδρας από την εταιρία TVX Hellas (θυγατρική της καναδικής πολυεθνικής Kinross Gold) έναντι €11 εκατ. Την ίδια ημέρα το Ελληνικό Δημόσιο μεταπώλησε στην ίδια τιμή (€11 εκατ.) τα Μεταλλεία Κασσάνδρας μαζί με 70 άλλα περιουσιακά στοιχεία στην εταιρία Ελληνικός Χρυσός, θυγατρική της Ελληνική Τεχνοδομική ΑΕ. Η πώληση έγινε απευθείας, χωρίς δημόσιο διαγωνισμό, όπως ορίζει το Ευρωπαϊκό Δίκαιο. Έξι μήνες αργότερα η αξία των στοιχείων ενεργητικού των Μεταλλείων εκτιμούνταν σε €408 εκατ. Η συμφωνία μεταβίβασης περιείχε και άλλες ελαφρυντικές συνθήκες, όπως: η Ελληνικός Χρυσός απαλλάχτηκε από την υποχρέωση καταβολής φόρου μεταβίβασης η Ελληνικός Χρυσός κατέβαλε μειωμένες δαπάνες δικηγόρων και συμβολαιογράφωνΓια την υπόθεση αυτή το 2009 η Ευρωπαϊκή Επιτροπή οδήγησε το Υπουργείο Οικονομίας, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, καθώς η συναλλαγή αυτή θεωρήθηκε παράνομη κρατική ενίσχυση. Στη συνέχεια ο Υπουργός Οικονομικών Πέτρος Παπακωνσταντίνου προσέφυγε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο υπέρ της ιδιωτικής εταιρίας. Έως τον Δεκέμβριο του 2011 η European Goldfields κατείχε το 95% των μετοχών της Ελληνικός Χρυσός, οπότε και εξαγοράστηκε από την Eldorado Gold. stratoni.net Μεταλλεία Κασσάνδρας rthess.gr Αρχειοθετήθηκε 2016-03-04 στο Wayback Machine. Επενδύσεις 1 δισ. ευρώ στα μεταλλεία Κασσάνδρας tovima.gr Στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και για τα Μεταλλεία Κασσάνδρας protothema.gr Στην Ε.Ε. η πώληση-σκάνδαλο των Μεταλλείων Κασσάνδρας enet.gr Από Δράκουλας... κύριος Το χρυσό σκάνδαλο στις Σκουριές (documentonews.gr 18/09/2017) | Το Σκάνδαλο Μεταλλείων Κασσάνδρας 2003 αφορά σε αγορά και επαναπώληση των Μεταλλείων Κασσάνδρας από το Ελληνικό Δημόσιο, πρακτική την οποία η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θεώρησε ως κρατική ενίσχυση κατά παράβαση της ευρωπαϊκής νομοθεσίας. Η ονομασία μεταλλεία Κασσάνδρας εμφανίζεται πρώτη φορά το 1893 και οφείλεται στην τότε ονομασία του σημερινού Νομού Χαλκιδικής, παρότι η θέση των μεταλλείων δεν είναι στη σήμερα αποκαλούμενη χερσόνησο Κασσάνδρας (το δυτικότερο «πόδι»), αλλά βρίσκεται στα βορειοανατολικά του Νομού. Στην υπόθεση εμπλέκονται: ο Υφυπουργός Οικονομίας που υπέγραψε τη σύμβαση Χρήστος Πάχτας ο Ρουμάνος επιχειρηματίας της European Goldfields Frank Timis οι ιδιοκτήτες της Ελληνικός Χρυσός Γεώργιος Μπόμπολας και Δημήτριος Κούτρας | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BA%CE%AC%CE%BD%CE%B4%CE%B1%CE%BB%CE%BF_%CE%9C%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CF%89%CE%BD_%CE%9A%CE%B1%CF%83%CF%83%CE%AC%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%B1%CF%82_2003 |
Γιόνας Γιαμπλόνσκις | Μετά την αποφοίτησή του από το Γυμνάσιο στο Μαριγιάμπολε, ο Γιαμπλόνσκις σπούδασε κλασικές γλώσσες στο Πανεπιστήμιο της Μόσχας από το 1881 έως το 1885. Μεταξύ των καθηγητών του ήταν ο Φίλιπ Φεντόροβιτς Φορτουνάτοφ και ο Φεντόρ Γιεβγενίεβιτς Κορς, οι οποίοι και οι δύο ήταν εξοικειωμένοι με τη Λιθουανική γλώσσα και ενθάρρυναν τους μαθητές τους να ερευνήσουν τη μητρική του γλώσσα. Ολοκληρώνοντας τις σπουδές του το 1885, αντιμετώπισε την πολιτική του εκρωσισμού. Ως καθολικός της Λιθουανίας, δεν κατάφερε να βρει απασχόληση στη Λιθουανία ως δάσκαλος. Ως εκ τούτου, ήταν υποχρεωμένος για ένα διάστημα να δώσει ιδιωτικά μαθήματα και να υπηρετήσει ως υπάλληλος στο δικαστήριο του Μαριγιάμπολε. Το 1889, ωστόσο, κατάφερε να διοριστεί ως καθηγητής Ελληνικών και Λατινικών στο Γυμνάσιο Γιέλγκαβα της Λετονίας, όπου παρέμεινε μέχρι το 1896. Το σπίτι του έγινε συχνός τόπος συγκέντρωσης για μορφωμένους Λιθουανούς. Κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών, ο Γιαμπλόνσκις συνέλεξε δεδομένα μεταξύ γηγενών ομιλητών στη Λιθουανία για τις γλωσσικές του σπουδές. Ο Γιαμπλόνσκις γνωρίστηκε με τον Αντάνας Τσοντακάουσκας από την ανιψιά του Τσοντακάουσκας Γκαμπριέλι Πετκεβιτσάιτι‑Μπίτι. Οι Τσοντακάουσκας και οι Γιαμπλόνσκις έγιναν σύντομα στενοί φίλοι και ο Γιαμπλόνσκις συχνά περνούσε καλοκαίρια με τους Τσοντακάουσκας. Ο Γιαμπλόνσκις ήταν μεγάλος υποστηρικτής της λιθουανικής γλώσσας και πολιτισμού και η οικογένεια εμπνεύστηκε σύντομα από το πάθος τους. Η κόρη του Αντάνας Τσοντακάουσκας , η Γιαντβίγκα ρώτησε κάποτε τον Γιαμπλόνσκις, ο οποίος επισκέφθηκε το σπίτι του Τσοντακάουσκας, «Ποιος είμαι; Ο Γιαμπλόνσκις απάντησε: «Λοιπόν, πώς νιώθεις;» Η Γιαντβίγκα είπε, «Νιώθω Λιθουανή». "Αυτό είναι!" φώναξε ο Γιαμπλόνσκις. Ο Τσοντακάουσκας κάλεσε μαθητές της Λιθουανίας, που συνέστησε ο Γιαμπλόνσκις, να διδάξουν τα παιδιά του. Το καλοκαίρι του 1895, ο Γιαμπλόνσκις συνέστησε έναν μαθητή του, τον Αντάνας Σμετόνα (1874-1944), να είναι ο δάσκαλος του Ρομάνας, γιου του Τσοντακάουσκας. Ο Ρομάνας μελετούσε προετοιμαζόμενος για τις εισαγωγικές εξετάσεις στο Γυμνάσιο Γιέλγκαβα και ο Σμετόνα, καθώς ήταν από ένα φτωχό, αγροτικό υπόβαθρο, χρειαζόταν τη δουλειά. Στο Γκαβενόνιου, το αρχοντικό του Τσοντακάουσκας, ο Αντάνας Σμετόνα συνάντησε τη μελλοντική του σύζυγο, τη Σοφία Τσοντακαουσκάιτε. Οι δραστηριότητες του Γιαμπλόνσκις για λογαριασμό των λιθουανικών σκοπών προκάλεσαν τη μετεγκατάσταση του στο Ταλίν της Εσθονίας από τις τσαρικές αρχές. Η Ρωσική Ακαδημία Επιστημών κατηγόρησε τον Γιαμπλόνσκις για την επεξεργασία του λεξικού, που συνέταξε ο πρόσφατα νεκρός Αντάνας Τζούσκα. Αυτό προκάλεσε την απόλυση του από τη διδακτική του θέση στο Ταλίν το 1901 και την εξορία από τη Λιθουανία τον επόμενο χρόνο. Παρόλα αυτά συνέχισε με το έργο του στο Πσκοφ. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου άρχισε το Lietuviškos kalbos gramatika (Λιθουανική Γραμματική, 1901) με το όνομα Πέτρας Κριαουσάιτις, το πρώτο του ψευδώνυμο. Δεδομένου ότι οι ρωσικές αρχές απαγόρευσαν την εκτύπωση λιθουανικών βιβλίων στο λατινικό αλφάβητο, η γραμματική του δημοσιεύθηκε αργότερα στο Τιλσίτ της Ανατολικής Πρωσίας. Όταν ο Γιαμπλόνσκις ανέκτησε την άδεια να εισέλθει στη Λιθουανία, πήγε στο Σιαουλιάι το 1903 και στο Βίλνιους τον επόμενο χρόνο. Μετά την άρση της απαγόρευσης Τύπου το 1904, υπηρέτησε στα διοικητικά συμβούλια των εφημερίδων Vilniaus žinios (Ειδήσεις Βίλνιους) και Lietuvos ūkininkas (Λιθουανός Αγρότης) και επιμελήθηκε τις εκδόσεις του Aušra (Η Αυγή). Μεταξύ 1906 και 1908 δίδαξε στο Παιδαγωγικό Σεμινάριο του Πανεβεζίς. Οι οικονομικές δυσκολίες ανάγκασαν τη μετάβαση στο Μπρεστ της Λευκορωσίας το 1908, όπου δίδαξε μέχρι να μεταφερθεί στο Γκρόντνο το 1912. Στην αρχή του Α ' Παγκοσμίου Πολέμου ολόκληρο το σχολείο εκκενώθηκε στο Βελίζ της Ρωσίας. Από το 1915 έως το 1918 δίδαξε στο γυμνάσιο προσφύγων της Λιθουανίας στο Βορόνεζ, από όπου επέστρεψε στο Βίλνιους σχεδόν εντελώς ανάπηρος και έπρεπε να χρησιμοποιήσει αναπηρικό καροτσάκι. Όταν η Πολωνία κατέλαβε το Βίλνιους το 1919, η κυβέρνηση της Λιθουανίας τον είχε φέρει στο Κάουνας. Όταν άνοιξε το Πανεπιστήμιο της Λιθουανίας στο Κάουνας το 1922, εξελέγη επίτιμος καθηγητής και δίδαξε Λιθουανικά μέχρι το 1926. Παράλληλα παρήγαγε κείμενα για σχολεία, μετέφρασε και επεξεργάστηκε μεταφράσεις άλλων από ξένες γλώσσες, συμμετείχε σε επιτροπές που συστάθηκαν για την ομαλοποίηση της ορολογίας και της ορθογραφίας και έγραψε κριτικές για τη φιλολογική λογοτεχνία. Πέθανε στο Κάουνας στις 23 Φεβρουαρίου 1930. Ενταφιάστηκε στο νεκροταφείο Πετρασιούναΐ. Το μεγαλύτερο επίτευγμα του Γιαμπλόνσκις ήταν η συμβολή του στη διαμόρφωση της τυπικής λιθουανικής γλώσσας. Ο Γιαμπλόνσκις, στην εισαγωγή του στο Lietuviškos kalbos gramatika, ήταν ο πρώτος που διατύπωσε τις βασικές αρχές, που ήταν σημαντικές για τη μετέπειτα ανάπτυξη της τυπικής λιθουανικής γλώσσας. Η πρότασή του ήταν να βασιστεί η Λιθουανική στη δυτική διάλεκτο του Αουκσταϊτίγια, ενώ οι γλωσσολόγοι Άουγκουστ Σλάιχερ και Φρίντριχ Κούρσατ είχαν χρησιμοποιήσει τη διάλεκτο των Πρώσων Λιθουανών. Ο Γιαμπλόνσκις επέλεξε μια διάλεκτο, τη ζωντανή ομιλία των ανθρώπων, η οποία διατήρησε το λεξιλόγιο και τις γραμματικές μορφές από ξένες επιρροές. Αντίθετα, η λογοτεχνική γλώσσα της περιόδου υπέφερε από έντονη εισροή ξένων, ιδιαίτερα σλαβικών στοιχείων. Έτσι ο Γιαμπλόνσκις έκανε προσπάθειες για τον καθαρισμό της λιθουανικής γλώσσας. Τα πενήντα χρόνια εργασίας του Γιαμπλόνσκις έφεραν τα ακόλουθα αποτελέσματα: οι παραλλαγές και οι ασυνέπειες στην ορθογραφία μειώθηκαν σημαντικά, μια σειρά από περιττές ξένες δανεικές λέξεις αντικαταστάθηκαν από τις κατάλληλες εκφράσεις της Λιθουανίας, ο σχηματισμός νεολογισμών υπόκειται σε αρχές, που συνάδουν με τους κανόνες της Λιθουανικής γλώσσας, και εν γένει μεγαλύτερη τάξη και συνέπεια εισήχθησαν στη γραμματική, ιδιαίτερα στη σύνταξη, της γραπτής λιθουανικής γλώσσας. Ως πρακτικός γλωσσολόγος, ο Γιόνας Γιαμπλόνσκις έγραψε έργα, που έχουν σχεδιαστεί, για να εξυπηρετούν πρακτικούς σκοπούς, όπως το Lietuvių kalbos sintaksė (Λιθουανική Σύνταξη), 1911. Rašomosios kalbos dalykai (Θέματα Λογοτεχνικής Γλώσσας), 1912; Lietuvių kalbos gramatika (Λιθουανική Γραμματική), τελευταία έκδοση 1922; Lietuvių kalbos vadovėlis (Εγχειρίδιο Λιθουανικής), 1925; Linksniai ir prielinksniai (Κλίσεις και προθέσεις), 1929. Το σημαντικότερο έργο του, ωστόσο, παραμένει το Lietuvių kalbos gramatika, το οποίο για μεγάλο χρονικό διάστημα ήταν το μόνο περιεκτικό εγχειρίδιο, που διατίθετο σε σχολεία και στο ευρύ κοινό. Ο καθαρισμός της γλώσσας βοηθήθηκε επίσης από τα συχνά άρθρα του σε περιοδικά, όπου επανειλημμένα επεσήμανε απαράδεκτες και μη λιθουανικές γραμματικές και συντακτικές μορφές. Επιπλέον, μετέφρασε δημοφιλή επιστημονικά και εκπαιδευτικά έργα από διάφορους συγγραφείς (M. Μπογκντάνοφ, Ιβάν Κρίλοφ, Σάμιουελ Σμάιλς, Γεωργία Σάνδη). Πολλά από τα έργα του Γιαμπλόνσκις, παρόλο που προορίζονται για την εξυπηρέτηση πρακτικών αναγκών, εξακολουθούν να είναι σημαντικά για την επιστημονική θεωρία. Το γλωσσικό υλικό, που συνέλεξε δημοσιεύτηκε στους 20 τόμους του Ακαδημαϊκού λεξικού της Λιθουανικής Γλώσσας και εξακολουθεί να χρησιμοποιείται στην έρευνα και στην επεξεργασία κειμένων και βιβλίων. Εισήγαγε επίσης το γράμμα ū (ιου) στη λιθουανική γραφή. Μια ολοκληρωμένη έκδοση των έργων του Γιαμπλόνσκις εκπονήθηκε από τον Γιόνας Μπαλτσικόνις και δημοσιεύτηκε ως Jablonskio raštai, 5 τόμοι, Κάουνας, 1932–36. Αργότερα ο Γιόνας Παλιόνις επιμελήθηκε μια επιλογή των έργων του με τίτλο Rinktiniai raštai, 2 τόμοι, Βίλνιους, 1957–1959. | Ο Γιόνας Γιαμπλόνσκις (30 Δεκεμβρίου 1860, στο Κουμπιλέλιαϊ, στην περιοχή Σακιάι - 23 Φεβρουαρίου 1930, στο Κάουνας) ήταν διακεκριμένος γλωσσολόγος της Λιθουανίας και ένας από τους ιδρυτές της τυπικής Λιθουανικής γλώσσας. Χρησιμοποίησε το ψευδώνυμο Rygiškių Jonas, που πήρε από τη μικρή πόλη που ονομάζεται Ριγκισκιάι όπου πέρασε την παιδική του ηλικία. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CF%8C%CE%BD%CE%B1%CF%82_%CE%93%CE%B9%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%BB%CF%8C%CE%BD%CF%83%CE%BA%CE%B9%CF%82 |
Δυνατά | Υπάρχουν διάφορες διασκευές του "Δυνατά". Το τραγούδι ή μάλλον η μουσική πρωτοκυκλοφόρησε το 1986 ως ορχηστρικό κομμάτι από το κουαρτέτο Night Ark, από όπου και ο «επίσημος» αγγλικός τίτλος του, Homecoming (Επιστροφή στο σπίτι). Ο Άρα Ντινκτζιάν είναι ιδρυτικό μέλος του ορχηστρικού κουαρτέτου τζαζ Night Ark. Το πιο γνωστό κομμάτι τους είναι το Homecoming που ακούγεται για πρώτη φορά στο άλμπουμ τους Picture του 1986. Το τραγούδι διασκευάστηκε με τον τίτλο «Δυνατά δυνατά» από το ελληνοσουηδικό ντουέτο Antique. Κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 1999 ως το δεύτερο σινγκλ από το πρώτο άλμπουμ τους με τίτλο Μέρα με τη μέρα. Έφτασε στο top 10 στη Ρουμανία, την Ιταλία και τη Σουηδία . Στην Ιταλία, αυτή η διασκευή κυκλοφόρησε στις 5 Δεκεμβρίου 1999. Το 2007, το τραγούδι συμπεριλήφθηκε στο διπλό σιντί της Αρβανιτάκη με τίτλο Δυνατά 1986-2007. Γαλλικά Μια γαλλική διασκευή του τραγουδιού ηχογραφήθηκε από τον Ντέμη Ρούσσο στο άλμπουμ Mon Ile του 1997 σε στίχους του Koraz. Τουρκικά Μια τουρκική διασκευή του τραγουδιού κυκλοφόρησε από τη Σεζέν Ακσού με τον τίτλο Sarışınım στο άλμπουμ της Sezen Aksu '88 του 1988. Στίχοι του τραγουδιού στο stixoi.info Ara Dinkjian - Homecoming - Dinata Dinata Ελευθερία Αρβανιτάκη - Δυνατά Antique - Δυνατά δυνατά Ντέμης Ρούσσος - Δυνατά Sezen Aksu - Sarışın | Το "Δυνατά" είναι ένα τραγούδι από τον δίσκο της Μένω εκτός του 1991. Η μουσική του γράφτηκε από τον Αμερικανοαρμένιο Άρα Ντινκτζιάν, οι στίχοι από τη Λίνα Νικολακοπούλου και η ερμηνεία είναι της Ελευθερίας Αρβανιτάκη ενώ συμμετέχει ο Άρτο Τανκμπογιασιγιάν με μη λεκτικό τραγούδι. Το κομμάτι συνδυάζει επιρροές από τη βαλκανική, την ελληνική και την αρμένικη μουσική με στοιχεία από την ηλεκτρονική μουσική. Αυτό το τραγούδι, μαζί με τον υπόλοιπο δίσκο Μένω εκτός, βελτίωσε την αναγνωρισιμότητα της Αρβανιτάκη στην Ελλάδα και εκτός Ελλάδας. Μια αξιοσημείωτη ερμηνεία του έγινε στην τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας το 2004 εν μέσω πυροτεχνημάτων και μετά το σβήσιμο της ολυμπιακής φλόγας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CF%85%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%AC |
Μητροπολίτης Αρκαλοχωρίου, Καστελλίου και Βιάννου Ανδρέας | "Η χηρεία του Οικουμενικού θρόνου και η εκλογή του Μελέτιου Μεταξάκη (1918—1929)", διδακτορική διατριβή, Παράρτημα 5, Α΄ τόμου της Επιτηρίδα του Τμήματος Θεολογίας Θεολογικής Σχολής Θεσσαλονίκης, Θεσσαλονίκη 1991 Το επισκοπικό ζήτημα (1880-1882) και η Εκκλησία της Κρήτης, Κατερίνη 1992. Εκκλησία-Γένος- Ελληνισμός, 1993, 2002, Κατερίνη 1993. Το μητροπολιτικό ζήτημα και η εκκλησιαστική οργάνωση της Κρήτης (1897-1900), Κατερίνη 1995. Εκκλησιαστικά Κρήτης (19ος-20ος αιώνας), Θεσσαλονίκη 1997. Η Εκκλησία της Κρήτης στην επανάσταση του 1897-98. Από την εθναρχική στην εθνική συνείδηση, Θεσσαλονίκη 1998. Οικουμενικού Πατριαρχείου Ιστορικά , τ. Α΄, Θεσσαλονίκη 2000. Εκκλησία Εθναρχούσα και Εθνική:Μέσα από τη Σύναξη των Πρεσβυτέρων και τον Ιερό Σύνδεσμο της Εκκλησίας της Ελλάδος (1870-1922), Θεσσαλονίκη 2002 Οικουμενικού Πατριαρχείου Ιστορικά , τ. Β΄, Θεσσαλονίκη 2004. Η Εκκλησία και ο Ελευθέριος Βενιζέλος, Θεσσαλονίκη 2008, [1] Μικρά Ασία: Προσφυγικά Ατελεύτητα, Θεσσαλονίκη 2012, [2] Ο Πατριάρχης Ιωακείμ Γ΄: επισκόπηση και αιτούμενα της πορείας του και της εποχής του, 2012,[3] Το Οικουμενικό Πατριαρχείο στην Ύστερη Οθωμανική Αυτοκρατορία:Από το Γένος και την Εθναρχία στο Έθνος, Θεσσαλονίκη 2013. Βιβλιοπαρουσίαση υπό θεολόγου Χαραλάμπου (Χάρη) Ανδρεόπουλου, [4] «Ο Νεομάρτυρας Αγιος Γεώργιος Ιωαννίνων (1808 – 1838). Προσευχητική μαρτυρία», Θεσσαλονίκη 2017, Βιβλιοπαρουσίαση υπό θεολόγου Χαραλάμπου (Χάρη) Ανδρεόπουλου, [5] Πτυχές σχέσεων Εκκλησίας – Πολιτείας στον 20ό αιώνα, Θεσσαλονίκη, 2017, Βιβλιοπαρουσίαση υπό θεολόγου Χαραλάμπου (Χάρη) Ανδρεόπουλου, [6] Λόγοι και Ομιλίαι Μητροπολίτου Γέροντος Χαλκηδόνος Μελίτωνος, Θεσσαλονίκη 1991 (επιμέλεια της έκδοσης) Κωνσταντίνου Π. Σπανούδη, Ιστορικαί Σελίδες:Ιωακείμ ο Γ΄, εν Κωνσταντινουπόλει 1902 (επιμέλεια της επανέκδοσης Θεσσαλονίκη 2000) Άρθρα και ανακοινώσεις σε περιοδικά, συλλογικούς τόμους και συνέδρια. Βουλγαρική Εξαρχία Βιογραφικό σημείωμα στην ιστοσελίδα του Τμήματος Θεολογίας του Α.Π.Θ. Εργογραφία στη βάση Βίβλιονετ Εργογραφία στην ιστοσελίδα της Μητροπόλεως Αρκαλοχωρίου, Καστελλίου και Βιάννου Παρουσία του βιβλίου "Μικρά Ασία:Προσφυγικά Ατελεύτητα" από τον θεολόγο καθηγητή Χάρη Ανδρεόπουλο Πρόλογος του Βιβλίου "Οικουμενικό Πατριαρχείο στην Ύστερη Οθωμανική Αυτοκρατορία" | Ο Μητροπολίτης Αρκαλοχωρίου, Καστελλίου και Βιάννου Ανδρέας (κατά κόσμον Σταύρος Νανάκης) γεννήθηκε το 1957 στο Ηράκλειο Κρήτης. Είναι πτυχιούχος της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Ηρακλείου και των τμημάτων Ιστορίας και Αρχαιολογίας και Θεολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Εκάρη Μοναχός στην Ιερά Μονή Αγκαράθου. Το 1988 χειροτονήθηκε Διάκονος και το 1992 χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος υπό του Αρχιεπισκόπου Κρήτης Τιμοθέου. Στις 3 Νοεμβρίου 2001 εξελέγη από την Ιερά Επαρχιακή Σύνοδο της Εκκλησίας Κρήτης δια κλήρου πρώτος Μητροπολίτης της νεοσύστατης Μητροπόλεως Αρκαλοχωρίου, Καστελλίου και Βιάννου. Χειροτονήθηκε Επίσκοπος στις 3 Νοεμβρίου 2001. Το 1988 αναγορεύτηκε Διδάκτωρ Εκκλησιαστικής Ιστορίας της Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ και από το 1989 διδάσκει Εκκλησιαστική Ιστορία στο τμήμα Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ. Έχοντας περάσει απ’ όλες τις βαθμίδες, εξελέγη τακτικός Καθηγητής το 2002. Μετά το 2017 μετατάχθηκε στο τμήμα Κοινωνικής Θεολογίας και Χριστιανικού Πολιτισμού στην ίδια Σχολή. Το διάστημα 1992 - 1994 διετέλεσε Πρώτος σχολάρχης της Ανωτέρας Εκκλησιαστικής Σχολής Κρήτης. Διετέλεσε επίσης πρόεδρος της Διοικούσης Επιτροπής της Πατριαρχικής Ανωτάτης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Ηρακλείου Κρήτης από το 2006 - 2020. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B7%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%91%CF%81%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CF%87%CF%89%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85,_%CE%9A%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AF%CE%BF%CF%85_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%92%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%BF%CF%85_%CE%91%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%AD%CE%B1%CF%82 |
Κωδικός Αυθεντικοποίησης Μηνύματος | Ανεπίσημα, ένα σύστημα κωδικού αυθεντικοποίησης μηνύματος αποτελείται από τρεις αλγόριθμους: Ένας αλγόριθμος δημιουργίας κλειδιών επιλέγει ένα κλειδί από το εύρος κλειδιών κατά τρόπο ομοιόμορφο και τυχαίο. Ένας αλγόριθμος υπογραφής επιστρέφει αποδοτικά μια ετικέτα, δοθέντος του κλειδιού και του μηνύματος. Ένας αλγόριθμος επαλήθευσης επαληθεύει αποδοτικά ότι το μήνυμα είναι αυθεντικό, δοθέντος του κλειδιού και της ετικέτας. Δηλαδή, επιστρέφει δεκτό όταν το μήνυμα και η ετικέτα είναι αναλλοίωτα και δεν είναι πλαστά, ενώ διαφορετικά επιστρέφει απορριφθέν.Ένας ασφαλής κωδικός αυθεντικοποίησης μηνύματος πρέπει να είναι ανθεκτικός έναντι των προσπαθειών ενός αντιπάλου να δημιουργήσει πλαστές ετικέτες, για αυθαίρετα, συγκεκριμένα, ή όλα τα μηνύματα, ακόμη και υπό συνθήκες γνωστού ή επιλεγμένου απλού κειμένου. Θα πρέπει να είναι υπολογιστικά ανέφικτο να υπολογιστεί μια έγκυρη ετικέτα για το δοθέν μήνυμα χωρίς γνώση του κλειδιού, ακόμη και στη χειρότερη περίπτωση, στην οποία υποθέτουμε ότι ο αντίπαλος γνωρίζει την ετικέτα όλων των μηνυμάτων εκτός από το υπό κρίση. Επίσημα, ένα σύστημα κωδικού αυθεντικοποίησης μηνύματος (ΚΑΜ) συνίσταται από μια τριάδα αποδοτικών αλγορίθμων (G, S, V) για τους οποίους ισχύει ότι: Ο G (γεννήτρια κλειδιών) παράγει το κλειδί k βάσει της τιμής εισόδου 1n (μοναδιαίου συστήματος αρίθμησης), όπου n είναι η παράμετρος ασφαλείας. Ο S (υπογραφής) παράγει μια ετικέτα t βάσει του κλειδιού k και του κειμένου εισόδου x. Ο V (επαλήθευσης) παράγει την τιμή δεκτό ή απορριφθέν βάσει των τιμών εισόδου: του κλειδιού k, του κειμένου x και της ετικέτας t.Οι S και V πρέπει να πληρούν τα παρακάτω: Pr [ k ← (G(1n), V( k, x, S(k, x) ) = δεκτό ] = 1.Ένας ΚΑΜ είναι μη πλαστογραφήσιμος αν για κάθε αποδοτικό αντίπαλο A Pr [ k ← G(1n), (x, t) ← AS(k, ·)(1n), x ∉ Ερώτημα(AS(k, ·), 1n), V(k, x, t) = δεκτό ] < negl(n),όπου AS(k, ·) δηλώνει ότι ο A έχει πρόσβαση στο μαντείο S(k, ·) και Ερώτημα(AS(k, ·), 1n) δηλώνει το σύνολο των ερωτημάτων στο S που έκανε ο A, το οποίο γνωρίζει το n. Προφανώς απαιτείται ότι κανένας αντίπαλος δεν μπορεί να υποβάλλει απευθείας το κείμενο x ως ερώτημα στο S, καθώς διαφορετικά ο αντίπαλος αυτός μπορεί να αποκτήσει εύκολα μια έγκυρη ετικέτα. Παρότι οι συναρτήσεις ΚΑΜ είναι παρόμοιες με τις κρυπτογραφικές συναρτήσεις κατακερματισμού, έχουν διαφορετικές απαιτήσεις ασφάλειας. Για να θεωρείται ασφαλής, μια συνάρτηση KAM πρέπει να αντιστέκεται στην υπαρξιακή πλαστογράφηση υπό επιθέσεις επιλεγμένου απλού κειμένου. Αυτό σημαίνει ότι ακόμη κι αν ο επιτιθέμενος έχει πρόσβαση σε μαντείο που διαθέτει το μυστικό κλειδί και που παράγει ΚΑΜ για τα μηνύματα που επιλέγει ο επιτιθέμενος, ο επιτιθέμενος δεν μπορεί να μαντέψει τον ΚΑΜ για άλλα μηνύματα, που δεν έχουν τεθεί ως ερωτήματα στο μαντείο, παρά μόνο αν προβεί σε υπολογισμούς ανέφικτου εύρους. Οι ΚΑΜ διαφέρουν από τις ψηφιακές υπογραφές, καθώς η τιμή του ΚΑΜ παράγεται και επαληθεύεται με το ίδιο μυστικό κλειδί. Από αυτό υπονοείται ότι ο αποστολέας και ο λήπτης του μηνύματος πρέπει να συνεννοηθούν για το κοινό κλειδί πριν ξεκινήσουν την επικοινωνία, όπως συμβαίνει στη συμμετρική κρυπτογραφία. Για τον ίδιο λόγο, οι ΚΑΜ δεν προσφέρουν την ιδιότητα της μη-απάρνησης, την οποία προσδίδουν οι ψηφιακές υπογραφές ιδίως στην περίπτωση που το κοινό μυστικό κλειδί έχει μοιραστεί με ολόκληρο το δίκτυο: κάθε χρήστης που μπορεί να επαληθεύσει τον ΚΑΜ ενός συγκεκριμένου μηνύματος έχει και τη δυνατότητα να παράγει ΚΑΜ για άλλα μηνύματα. Αντίθετα, μια ψηφιακή υπογραφή παράγεται χρησιμοποιώντας το ιδιωτικό κλειδί από ένα ζεύγος κλειδιών, διαδικασία που συνιστά κρυπτογραφία δημόσιου κλειδιού. Επειδή αυτό το ιδιωτικό κλειδί βρίσκεται στη διάθεση αποκλειστικά και μόνο του κατόχου του, μια ψηφιακή υπογραφή αποδεικνύει ότι μόνο ο κάτοχος του κλειδιού μπορεί να έχει υπογράψει το έγγραφο. Έτσι, οι ψηφιακές υπογραφές όντως προσφέρουν μη-απάρνηση. Ωστόσο, η μη-απάρνηση είναι δυνατό να παρέχεται και από συστήματα που συνδέουν με ασφάλεια πληροφορίες για τη χρήση του κλειδιού με το κλειδί ΚΑΜ· το ίδιο κλειδί βρίσκεται στην κατοχή δύο προσώπων, αλλά ο ένας έχει ένα αντίγραφο του κλειδιού που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη δημιουργία ΚΑΜ ενώ ο άλλος έχει ένα αντίγραφο του κλειδιού σε μια συσκευή υλισμικού ασφαλείας η οποία επιτρέπει μόνο την επαλήθευση του ΚΑΜ. Οι αλγόριθμοι ΚΑΜ μπορεί να καταρτίζονται από άλλες στοιχειώδεις τεχνικές κρυπτογράφησης, όπως οι κρυπτογραφικές συναρτήσεις κατακερματισμού (κατά την περίπτωση του HMAC) ή από κρυπταλγόριθμους τμήματος (OMAC, CCM, GCM, και PMAC). Ωστόσο, πολλοί από τους πιο γρήγορους αλγόριθμους ΚΑΜ, όπως οι UMAC-VMAC και Poly1305-AES καταρτίζονται βάσει καθολικού κατακερματισμού. Συναρτήσεις κατακερματισμού που βασίζονται εγγενώς σε κλειδί, όπως ο SipHash, είναι εξ ορισμού και αλγόριθμοι ΚΑΜ· μπορεί να είναι ακόμη πιο γρήγοροι από τους αλγόριθμους ΚΑΜ που βασίζονται σε καθολικό κατακερματισμό.Επιπλέον, ο αλγόριθμος ΚΑΜ μπορεί να συνδυάσει σκόπιμα δύο ή περισσότερες στοιχειώδεις τεχνικές κρυπτογράφησης, έτσι ώστε να παραμένει ασφαλής ακόμη και αν αργότερα βρεθεί ότι μια από αυτές είναι ευάλωτη. Για παράδειγμα, στο TLS, τα δεδομένα εισόδου διχοτομούνται, το κάθε μισό υφίσταται επεξεργασία με διαφορετική αυθύπαρκτη τεχνική κατακερματισμού (SHA-1 και SHA-2) και επί των αποτελεσμάτων εκτελείται XOR ώστε να παραχθεί ο ΚΑΜ. Ο καθολικός κατακερματισμός και ιδιαίτερα οι συναρτήσεις κατακερματισμού ανά δύο ανεξάρτητων παρέχουν έναν ασφαλή κωδικό αυθεντικοποίησης μηνύματος αρκεί το κλειδί να χρησιμοποιείται το πολύ μια φορά. Αυτό μπορεί να θεωρηθεί αντίστοιχο του σημειωματάριου μιας χρήσης για την αυθεντικοποίηση. Η απλούστερη τέτοια συνάρτηση κατακερματισμού ανά δύο ανεξάρτητων ορίζεται από το τυχαίο κλειδί, key = (a, b), και η ετικέτα ΚΑΜ για το μήνυμα m υπολογίζεται ως ετικέτα = (am + b) mod p, όπου ο p είναι πρώτος αριθμός. Γενικότερα, οι συναρτήσεις κατακερματισμού ανά k ανεξάρτητων παρέχουν έναν ασφαλή κωδικό αυθεντικοποίησης μηνύματος αρκεί το κλειδί να χρησιμοποιείται λιγότερο από k φορές για συναρτήσεις κατακερματισμού ανά k ανεξάρτητων. Οι κωδικοί αυθεντικοποίησης μηνύματος και η αυθεντικοποίηση προέλευσης δεδομένων έχουν συζητηθεί και στο πλαίσιο της κβαντικής κρυπτογραφίας. Αντίθετα με άλλες κρυπτογραφικές διαδικασίες, όπως η διανομή κλειδιών, για μια αρκετά ευρεία κατηγορία κβαντικών ΚΑΜ έχει αποδειχθεί ότι οι κβαντικοί πόροι δεν προσφέρουν πλεονέκτημα έναντι ενός άνευ όρων ασφαλούς κλασικού ΚΑΜ μιας χρήσης. Διάφορα πρότυπα ορίζουν αλγόριθμους ΚΑΜ. Σε αυτά περιλαμβάνονται: το FIPS PUB 113 Computer Data Authentication, που αποσύρθηκε το 2002, το οποίο ορίζει έναν αλγόριθμο που βασίζεται στο DES, το FIPS PUB 198-1 The Keyed-Hash Message Authentication Code (HMAC), το ISO/IEC 9797-1 Mechanisms using a block cipher, το ISO/IEC 9797-2 Mechanisms using a dedicated hash-function, το ISO/IEC 9797-3 Mechanisms using a universal hash-function, το ISO/IEC 29192-6 Lightweight cryptography - Message authentication codes.Τα ISO/IEC 9797-1 και -2 ορίζουν κατά γένος μοντέλα και αλγόριθμους που μπορούν να χρησιμοποιηθούν με κάθε κρυπταλγόριθμο τμήματος ή συνάρτηση κατακερματισμού, και μια σειρά από άλλους παραμέτρους. Αυτά τα μοντέλα και οι παράμετροι επιτρέπουν τον καθορισμό πιο ειδικών αλγόριθμων με την επιλογή των παραμέτρων. Για παράδειγμα, ο αλγόριθμος στο FIPS PUB 113 είναι λειτουργικά ισοδύναμος με τον αλγόριθμο ΚΑΜ 1 από το ISO/IEC 9797-1 αν επιλεγεί η μέθοδος συμπλήρωσης 1 και ο κρυπταλγόριθμος τμήματος DES. Σε αυτό το παράδειγμα, ο αποστολέας του μηνύματος το περνά από έναν αλγόριθμο ΚΑΜ για να παραχθεί μια ετικέτα δεδομένων ΚΑΜ. Το μήνυμα και η ετικέτα ΚΑΜ στέλνονται μετά στον λήπτη. Ο λήπτης με τη σειρά του περνά το μέρος της μετάδοσης που αποτελεί το αρχικό μήνυμα από τον ίδιο αλγόριθμο ΚΑΜ χρησιμοποιώντας το ίδιο κλειδί, παράγοντας μια δεύτερη ετικέτα δεδομένων ΚΑΜ. Κατόπιν, ο λήπτης συγκρίνει την πρώτη ετικέτα ΚΑΜ, την οποία έλαβε με τη μετάδοση, με τη δεύτερη ετικέτα ΚΑΜ, την οποία παρήγαγε. Αν είναι πανομοιότυπες, ο λήπτης μπορεί να υποθέσει με ασφάλεια ότι το μήνυμα δεν τροποποιήθηκε ούτε αλλοιώθηκε κατά τη μετάδοση (ακεραιότητα δεδομένων). Ωστόσο, για να είναι δυνατό στον λήπτη να εντοπίσει επιθέσεις επανάληψης, το ίδιο το μήνυμα πρέπει να περιλαμβάνει δεδομένα που να εξασφαλίζουν ότι το μήνυμα αυτό μπορεί να σταλεί μόνο μια φορά (π.χ. χρονοσφραγίδα, σειριακός αριθμός ή χρήση ΚΑΜ μιας χρήσης). Διαφορετικά ένας επιτιθέμενος θα μπορούσε να καταγράψει αυτό το μήνυμα, χωρίς καν να καταλαβαίνει το περιεχόμενό του, και να το αποστείλει εκ νέου αργότερα, προξενώντας το ίδιο αποτέλεσμα με τον αρχικό αποστολέα. Goldreich, Oded (2001), Foundations of cryptography I: Basic Tools, Cambridge: Cambridge University Press, ISBN 978-0-511-54689-1 Goldreich, Oded (2004), Foundations of cryptography II: Basic Applications (1. publ. έκδοση), Cambridge [u.a.]: Cambridge Univ. Press, ISBN 978-0-521-83084-3 Pass, Rafael, A Course in Cryptography, https://www.cs.cornell.edu/courses/cs4830/2010fa/lecnotes.pdf, ανακτήθηκε στις 31 December 2015 RSA Laboratories entry on MACs Ron Rivest lecture on MACs | Στην κρυπτογραφία, ο Κωδικός Αυθεντικοποίησης Μηνύματος (KAM, αγγλικά: Message Authentication code, MAC), ή κωδικός ελέγχου ταυτότητας μηνύματος, γνωστός επίσης ως ετικέτα, είναι ένα μικρό τμήμα δεδομένων που χρησιμοποιείται για την αυθεντικοποίηση ενός μηνύματος — με άλλα λόγια, για να επιβεβαιωθεί ότι το μήνυμα προήλθε από τον φερόμενο ως αποστολέα (αυθεντικότητα) και ότι δεν έχει τροποποιηθεί (ακεραιότητα). Ο KAM προστατεύει την ακεραιότητα των δεδομένων του μηνύματος και την αυθεντικότητα του μηνύματος, επιτρέποντας σε όποιον προβεί στην επαλήθευση (χρησιμοποιώντας το μυστικό κλειδί) να αντιληφθεί αν έχει επέλθει τροποποίηση στο περιεχόμενο του μηνύματος. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%89%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%91%CF%85%CE%B8%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CF%83%CE%B7%CF%82_%CE%9C%CE%B7%CE%BD%CF%8D%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%82 |
Επαναστατικός Σύνδεσμος Διεθνιστικής Αλληλεγγύης | Η οργάνωση εξέδωσε ανακοίνωση μέσω του Indymedia εντός της οποίας δήλωνε την ίδρυσή της, με την συγκεκριμένη ανακοίνωση να χρονολογείται από τον Απρίλιο του 2015. Εντός αυτής, η οργάνωση ισχυρίζεται πως πρόκειται για Έλληνες διεθνιστές αναρχικούς οι οποίοι μετέβησαν στη Ροζάβα ως απάντηση προς το κάλεσμα για εθελοντές το οποίο πραγματοποιήθηκε από το MLKP τον Ιανουάριο, με στόχο την δημιουργία διεθνιστικής μονάδας για την υπεράσπιση της Επανάστασης της Ροζάβα, μαζί με τις YPG και τις YPJ, απέναντι στο Ισλαμικό Κράτος. Αποτελούν ένα από τα πρώτα ιδρυτικά μέλη του Διεθνούς Τάγματος Ελευθερίας μαζί με το MLKP, τις Ηνωμένες Δυνάμεις Απελευθέρωσης, το TIKKO και την ισπανική Reconstrucción Comunista. Σε συνέντευξή του ΕΣΔΑ, μέλος της οργάνωσης εξήγησε πως ο Επαναστατικός Σύνδεσμος Διεθνιστικής Αλληλεγγύης "είναι οργάνωση η οποία μάχεται για την παγκόσμια κοινωνική επανάσταση." Εντός της ίδιας συνέντευξης, έγινε γνωστό πως τα μέλη της συγκεκριμένης οργάνωσης ήταν αναρχοκομμουνιστές και αναρχικοί από την Ελλάδα. Ανέφερε, επίσης, πως η οργάνωση στοχεύει στην ουσιαστική αλληλεγγύη στον χώρο των διεθνών ένοπλων συγκρούσεων. Ισχυρίστηκε, ακόμη, πως τα μέλη της μάχονται στο πλευρό των καταπιεσμένων κοινωνικών τάξεων για την κοινωνική απελευθέρωση και "ενάντια στην κυριαρχία των Κρατών και του Κεφαλαίου", δίνοντας έμφαση, με αυτόν τον τρόπο, σε μια ριζοσπαστική αντικαπιταλιστική πολιτική θέση. Πρόσθεσε, τέλος, πως "η ουσιαστική αλληλεγγύη θα πρέπει να έχει τα χαρακτηριστικά κοινωνικού αγώνα σε οποιοδήποτε σημείο της σύγκρουσης, βάζοντας ένα τέλος στα όρια της τυραννίας, της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης." Στις 3 Απριλίου 2017, η οργάνωση εμφανίστηκε εκ νέου στα κοινωνικά δίκτυα με την ευκαιρία εκστρατείας αλληλεγγύης με το αναρχικό κίνημα των Αθηνών, η οποία και ξεκίνησε μέσω του Twitter από τις IRPGF. Το συγκεκριμένο γεγονός τράβηξε την προσοχή αριθμού ελληνικών ΜΜΕ, ενώ τα μηνύματα αυτά έφθασαν έως και τις υπηρεσίες ασφάλειας και τις μυστικές υπηρεσίες του Κράτους, οι οποίες ανέφεραν στα ΜΜΕ τις ανησυχίες τους αναφορικά με την επιστροφή των μαχητών στην χώρα. Σύμφωνα με εκτιμήσεις των ελληνικών Αρχών, η μονάδα αποτελείτο, περίπου, από 5 ή 6 ελληνικής καταγωγής άτομα το 2017. Ως μέλος της οργάνωσης, που σκοτώθηκε στο καθήκον αναφέρεται ο Ισλανδός αναρχικός Haukur Hilmarsson. Η οργάνωση βασίζεται στα ιδεώδη του αναρχοκομμουνισμού, επίσης γνωστού ως ελευθεριακού κομμουνισμού. Η οργάνωση θα μπορούσε, επίσης, να κατηγοριοποιηθεί ως εσπεσιφιστική. Παρά το γεγονός πως πρόκειται για οργάνωση με εσπεσιφιστική τάση, μάχεται υπέρ της Αριστερής ενότητας και της συνύπαρξης με τα διαφορετικά προλεταριακά κινήματα, όπως ο Μαρξισμός-Λενινισμός.Ο ΕΣΔΑ ήταν η πρώτη αναρχική μονάδα η οποία εντάχθηκε στο Διεθνές Τάγμα Ελευθερίας, ενώ την ακολούθησαν οι IRPGF, ωστόσο, λίγο νωρίτερα, εντάχθηκε η τουρκική βίγκαν αναρχική μονάδα Sosyal Isyan (Κοινωνική Εξέγερση), μέρος των Ηνωμένων Δυνάμεων Απελευθέρωσης. Σύγκρουση στη Ροζάβα Διεθνές Τάγμα Ελευθερίας Διεθνείς Επαναστατικές Λαϊκές Αντάρτικες Δυνάμεις The Carter Center (27 Φεβρουαρίου 2017). Foreign Volunteers for the Syrian Kurdish Forces. Atlanta: Carter Center. https://www.cartercenter.org/resources/pdfs/peace/conflict_resolution/syria-conflict/foreign-volunteers-for-syrian-kurdish-forces-2017.02.23.pdf. Vice News (2 Ιουνίου 2017). «Greek Anarchists Are Helping Kurdish Forces Fight ISIS». Vice News (Ελλάδα). https://www.vice.com/en_nz/article/gypbv4/greek-anarchists-are-helping-kurdish-forces-fight-isis. | Ο Επαναστατικός Σύνδεσμος Διεθνιστικής Αλληλεγγύης, επίσης γνωστός ως ΕΣΔΑ, είναι αναρχική μονάδα μέλος του Διεθνούς Τάγματος Ελευθερίας, η οποία συμμετέχει στον Συριακό Εμφύλιο Πόλεμο. Ιδρύθηκε το 2015 και είναι Ελληνική ομάδα.Η εμφάνισή της είχε προκαλέσει ανησυχία σε Έλληνες αξιωματούχους των υπηρεσιών ασφαλείας και των μυστικών υπηρεσιών. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%A3%CF%8D%CE%BD%CE%B4%CE%B5%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CE%94%CE%B9%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82_%CE%91%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BB%CE%B5%CE%B3%CE%B3%CF%8D%CE%B7%CF%82 |
Πλαγιόνοτος ο ανθικός | Το έντομο αποκτά μήκος από πέντε μέχρι οκτώ χιλιοστά. Το σώμα είναι επίμηκες και κυλινδρικό. Είναι μαύρο με κίτρινες λωρίδες, οι κεραίες και τα πόδια έχουν χρώμα καστανό. Το κεφάλι είναι πιο πλατύ παρά μακρύ. Τα στοματικά μόρια δείχνουν προς τα κάτω. Οι κεραίες είναι νηματοειδείς. Αποτελούνται από ένδεκα μέρη, από τα οποία τα μεσαία έχουν πλευρικές επεκτάσεις σχηματίζοντας «πριόνι». Οι κεραίες φτάνουν περίπου μέχρι το μισό των ελύτρων. Εκφύονται μεταξύ των οφθαλμών και κοντά σε αυτούς. Οι οφθαλμοί είναι νεφροειδείς και περιλαμβάνουν τη βάση των κεραιών από πίσω. Στην κορυφή του κεφαλιού οι άκρες των οφθαλμών είναι πιο μακριά η μία από την άλλη παρά οι βάσεις των κεραιών (Εικ. 1). Το πρόνωτο είναι περίπου σφαιρικό και περίπου το ίδιο φαρδύ με τα έλυτρα. Στην μπροστινή άκρη και μπροστά την οπίσθια άκρη έχει από μια κίτρινη λωρίδα. Τα έλυτρα στενεύουν μόνο λίγο προς τα πίσω. Έχουν πέντε κίτρινες «λωρίδες» όρθιες στη ραφή των ελύτρων οι οποίες διαιρούν το μήκος των ελύτρων σε τέσσερα τμήματα περίπου ίσου μήκους. Η πρώτη λωρίδα περιλαμβάνει το κίτρινο θυρεό και στις πλευρές αυτού από μια μεγάλη βούλα. Η δεύτερη λωρίδα κοντά στη ραφή τείνει προς τα μπροστά. Η τρίτη λωρίδα κοντά στη ραφή τείνει προς τα πίσω. Η τέταρτη λωρίδα σχηματίζεται από δυο επιμήκεις βούλες. Τέλος οι οπίσθιες άκρες των ελύτρων είναι κίτρινες. Τα πόδια έχουν ψευδοτετραμερείς ταρσούς. Το ένα από τα πέντε ταρσομερή είναι τόσο μικρό, που διακρίνεται δύσκολα. Το τρίτο ταρσομερές είναι σχισμένο, και το τέταρτο ταρσομερές είναι κρυμμένο σε αυτό το σχίσιμο. Οι μηροί του μεσαίου και οπίσθιου ποδιού δεν έχουν μεγάλες τρίχες προς τα κάτω (Εικ. 4). Ο Πλαγιόνοτος ο ανθικός είναι θερμόφιλο είδος. Η προνύμφη αναπτύσσεται σε ποώδη φυτά (Medicago, Achillea Euphorbia...), στο βλαστό ή στις ρίζες. Το είδος μπορεί να γίνει και επιζήμιο. Ο βιολογικός κύκλος διαρκεί έναν χρόνο, στις βόρειο ανατολικές περιοχές γεωγραφικής εξαπλώσεως μέχρι και δύο χρόνια. Το ακμαίο γίνεται ορατό κατά την αρχή του καλοκαιριού, ιδιαίτερα στα λουλούδια. Αυτό το γεγονός εξηγεί και το όνομα του είδους. Το λατινικό «floralis» σημαίνει στα ελληνικά «ανθικός» ή «άνθινος» "του λουλουδιού" Ο χώρος διαμονής του Πλαγιόνοτος ο ανθικός εξαπλώνεται από τη Νότια Ευρώπη και τη νότια μεσαία Ευρώπη μέχρι τη Μέση Ανατολή και πέριξ της Μαύρης Θάλασσας. Στο δυτικό μέρος το είδος είναι σπάνιο μέχρι πολύ σπάνιο. Στα ανατολικά μπορεί να απαντάται και πολύ συχνά. Στα ανατολικά το έντομο επεκτείνεται και προς τα βόρεια και πέρα από τα Ουράλια όρη. H. Freude, K. W. Harde, G. A. Lohse: Die Käfer Mitteleuropas, Bd. 9. Spektrum Akademischer Verlag in Elsevier, München 1966, ISBN 3-827-40683-8 Adolf Horion: Faunistik der mitteleuropäischen Käfer, Bd. XII. Überlingen-Bodensee 1974 | Ο Πλαγιόνοτος ο ανθικός (Plagionotus floralis) είναι κολεόπτερο από την οικογένεια Cerambycidae και την υποοικογένεια Cerambycinae. Από τα οκτώ ευρωπαϊκά είδη του γένους Πλαγιόνοτος, εκτός από τον Πλαγιόνοτος ο ανθικός στην Ελλάδα συναντάμε και τον Plagionotus arcuatus τον Plagionotus detritus , τον Plagionotus scalaris και μήπως τον Plagionotus bobelayei. Η ταξινόμηση του γένους Plagionotus είναι ακόμα υπό συζήτηση, συναντούμε και τα συνώνυμα Echinocerus floralis και Paraplagionotus floralis | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BB%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CF%8C%CE%BD%CE%BF%CF%84%CE%BF%CF%82_%CE%BF_%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82 |
Μιχαήλο Ράσιτς | Ήταν γιος του Πέταρ δικαστικού υπάλληλου και της Κατερίνας. Δημοτικό σχολείο και δύο έτη από το γυμνάσιο πήγε στο Αλέκσινατς κι έπειτα συνέχισε στο Βελιγράδι όπου μετακόμισε στη θεία του. Εντάχθηκε στο στρατό ως δόκιμος στην 11 κλάση της σχολή πυροβολικού στις 20 Σεπτεμβρίου 1874. Η εκπαίδευσή του έληξε τον Σεπτέμβριο του 1880. Παντρεύτηκε τη Λιποσάβα Ισαΐλοβιτς και απέκτησαν 3 γιους και τρεις κόρες. Ο γιος του Σβέτοβαρ ήταν δικηγόρος και διπλωμάτης. Η κόρη του Έλενα ήταν παντρεμένη με τον Στρατηγό Ντράγκομιρ Στογιάνοβιτς ή δεύτερη κόρη του παντρεύτηκε τον Ντραγκολούμπ Πέτροβιτς και η τρίτη τον βιομήχανο Βλαντιμίρ Τζόρτζεβιτς. Ο εγγονός της Δημήτριε Τζόρτζεβιτς ήταν καθηγητής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στη Σάντα Μπάρμπαρα από το 1970 έως το 1991. Πήρε μέρος στους Σερβοτουρκικούς πολέμους του 1876-1878 με την ταξιαρχία της Σουμανδίας. Με τη λήξη του πολέμου και στις 1 Δεκεμβρίου 1878 επέστρεψε για να συνεχίσει την εκπαίδευσή του που διακόπηκε το 1876. Μετά την αποφοίτησή του τον Σεπτέμβριο 1880 επέστρεψε ως αξιωματικός στην ίδια μονάδα. Αργότερα πήγε στη Γερμανία για εκπαίδευση, με την επιστροφή του από τη Γερμανία, τον Φεβρουάριο του 1883, επιδίωξε να υπηρετήσει στο στρατιωτικό τεχνολογικό ινστιτούτο. Από τον Απρίλιο του 1884 ήταν υπασπιστής του στρατιωτικού ινστιτούτου. Το 1886 ήταν επικεφαλής της νεοσύστατης μονάδας τηλεγραφικών αποσπάσεων. Από τον Απρίλιο του 1887 διορίστηκε υπάλληλος του βασιλιά Μίλαν Ομπρένοβιτς. Κατείχε αυτή τη θέση μέχρι τις 21 Φεβρουάριου 1889 όταν προήχθη σε υπασπιστή του πρίγκιπα Αλέξανδρου. Εκτός από αυτά τα καθήκοντα, το 1890 - 1892 ήταν ο διοικητής του πρώτου συντάγματος υπαξιωματικών πυροβολικού του Δούναβη. Και από τον Σεπτέμβριο του 1892 προσωρινός διοικητής της σχολής πυροβολικού και μέλος της επιτροπής πυροβολικού από το Νοέμβριο του 1892. Υπασπιστής του βασιλιά παρέμεινε μέχρι τον Αύγουστο του 1893 όταν διορίστηκε στρατάρχης των ανακτόρων και παρέμεινε σε αυτή τη θέση σχεδόν επτά χρόνια μέχρι τον Φεβρουάριο του 1900 όταν και διορίστηκε διοικητής του συντάγματος πυροβολικού Μοράβα. Από τον Απρίλιο 1902 έως το 1905 ήταν διοικητής της Σουμανδίας. Το ίδιο διάστημα ήταν επιθεωρητής πυροβολικού του υπουργείου κι επίτροπος των συνοριακών διαφορών με την Τουρκία. Μετά από μια μακρά επίσημη επίσκεψη στη Γαλλία τον Φεβρουάριο του 1911 αποστρατεύτηκε κατόπιν αιτήσεώς του. Κατά τη διάρκεια του Α΄ βαλκανικού πολέμου γύρισε στην ενεργό υπηρεσία και διορίστηκε διοικητής του τμήματος του Δούναβη. Στις 20 Οκτωβρίου 1912 αποστρατεύτηκε και πάλι με το βαθμό του στρατηγού. Έπειτα ανακαλείτε στην ενεργό δράση ως διοικητής τμήματος στους πολέμους του 1912 και 1913. Μετά την ολοκλήρωση του πολέμου διορίστηκε διοικητής των στρατιωτικών σχολών και πρόεδρος του στρατιωτικού δικαστηρίου. Σε αυτές τις θέσεις παρέμεινε μέχρι την κήρυξη του πολέμου της Αυστροουγγαρίας στη Σερβία όταν και διορίστηκε διοικητής στο μέτωπο. Με τη μονάδα του διατάχθηκε να υποχωρήση και έφτασε μέσω Αλβανίας στην Κέρκυρα τον Ιανουάριο του 1916. Στην Κέρκυρα διορίστηκε διοικητής της μονάδας Τιμόσκε. Εκπρόσωπος της ανώτατης διοίκησης του Σερβικού στρατού και της ανώτατης διοίκησης του γαλλικού στρατού διορίσθηκε τον Φεβρουάριο του 1916. Τον Ιούνιο του 1917 λόγω των οργανωτικών αλλαγών στο γαλλικό στρατό διορίστηκε σε νέα θέση, επικεφαλής της σερβικής στρατιωτικής αποστολής στη Γαλλία. Με την ιδιότητα αυτή ήταν ο εκπρόσωπος του σερβικού στρατού στους τους άλλους συμμάχους. Κατά το δεύτερο εξάμηνο του 1917 ως μέλος της αποστολής πήγε στις Ηνωμένες Πολιτείες με το έργο της ανάδευσης και τη συλλογή εθελοντών. Σε αυτή τη θέση ήταν μέχρι τον Φεβρουάριο του 1918 όταν επέστρεψε στη Γαλλία ως επικεφαλής της στρατιωτικής αποστολής. Στην κυβέρνηση του Νίκολα Πάσιτς διορίστηκε Υπουργός του πολέμου στις 24 Ιουνίου 1918 μια θέση που παρέμεινε μέχρι το 30 Μάρτιο του 1919 σε τρεις διαφορετικές κυβερνήσεις όταν και παραιτήθηκε. Πέθανε στο σπίτι της οικογένειάς του 17 Φεβρουάριου 1932 και θάφτηκε στο νέο κοιμητήριο. Милић Милићевић; Љубодраг Поповић (2003). Генерали Војске Кнежевнине и Краљевине Србије. Војноиздавачки завод. σελίδες 207–212. ISBN 86-335-0142-2. Миле С. Бјелајац (2004). Генерали и адмирали Краљевине Југославије 1918-1941. Институт за новију историју Србије, Београд. σελ. 263. ISBN 86-7005-039-0. | Ο Μιχαήλο Ράσιτς (σερβικά: Михаило Рашић) (Αλέκσινατς 13 Ιουνίου 1858 - Βελιγράδι 17 Φεβρουαρίου 1932) ήταν πολιτικός και στρατιωτικός της Σερβίας και της Γιουγκοσλαβίας. Υπουργός Άμυνας του Βασιλείου της Σερβίας κατά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, μετά το τέλος του πολέμου στο Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας συνέχισε ως υπουργός άμυνας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B9%CF%87%CE%B1%CE%AE%CE%BB%CE%BF_%CE%A1%CE%AC%CF%83%CE%B9%CF%84%CF%82 |
Πέερ Στάινμπρουκ | Ο Πέερ Στάινμπρουκ γεννήθηκε στις 10 Ιανουαρίου 1947 στο Αμβούργο. Αφού εκπαιδεύτηκε ως αξιωματικός των εφέδρων της Bundeswehr, σπούδασε οικονομικά στο Πανεπιστήμιο του Κίελου, απ'όπου και αποφοίτησε το 1974. Μετά την αποφοίτηση, δούλεψε για διάφορα γερμανικά υπουργεία και, από το 1978 έως το 1981 δούλεψε στο γραφείο του καγκελάριου Χέλμουτ Σμιτ. Τη δεκαετία του 1980 ήταν επικεφαλής προσωπικού του τότε πρωθυπουργού της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας Γιοχάνες Ράου. To 1993 έγινε υπουργός Οικονομίας και Υποδομών στο κρατίδιο του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν. Ύστερα, επέστρεψε στη Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία, όπου έγινε υπουργός Οικονομίας και Υποδομών το 1998 και υπουργός Οικονομικών το 2000. Από το 2002 έως το 2005, ο Στάινμπρουκ διετέλεσε πρωθυπουργός της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας, όντας επικεφαλής κυβέρνησης συνεργασίας μεταξύ του Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος και του Πράσινου κόμματος. Στις εκλογές του 2005, οι σοσιαλδημοκράτες έχασαν από τη Χριστιανοδημοκρατική Ένωση. Η ήττα αυτή επηρέασε και την ομοσπονδιακή κυβέρνηση, καθώς ο τότε καγκελάριος Γκέρχαρτ Σρέντερ προκήρυξε πρόωρες εκλογές, στις οποίες επικράτησαν οι χριστιανοδημοκράτες. Μετά τις εκλογές, δημιουργήθηκε μία μεγάλη κυβέρνηση συνεργασίας μεταξύ των χριστιανοδημοκρατών και τον σοσιαλδημοκρατών υπό τη νέα καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ και ο Στάινμπρουκ έγινε ομοσπονδιακός υπουργός οικονομικών. Από το 2005 ήταν αναπληρωτής επικεφαλής του Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, ενώ θεωρείται μέλος της συντηρητικής πτέρυγας του κόμματος. Τον Δεκέμβριο του 2008 άσκησε κριτική στη βρετανική Κεϊνσιανή οικονομία στο περιοδικό Newsweek, πράγμα που προκάλεσε αντιδράσεις. Επίσης, παρέμεινε σκεπτικός σε σχέση με την αποτελεσματικότητα μεγάλων δεσμών φορολογικών κινήτρων, δηλώνοντας ότι προκαλούν αύξηση στο δημόσιο χρέος. Επίσης, άσκησε κριτική στη μυστικότητα των ελβετικών τραπεζών, που προκάλεσε ένταση μεταξύ Γερμανίας και Ελβετίας. Είναι μέλος του Bundestag από το 2009 και κύριος εκπρόσωπος του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος σε οικονομικά ζητήματα. Είναι, επίσης, υποψήφιος καγκελάριος της Γερμανίας για το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα και κύριος αντίπαλος της Άνγκελα Μέρκελ. | Ο Πέερ Στάινμπρουκ (γερμ. Peer Steinbrück) είναι Γερμανός σοσιαλδημοκράτης πολιτικός. Διετέλεσε ομοσπονδιακός υπουργός οικονομικών της πρώτης κυβέρνησης Μέρκελ την περίοδο 2005-2009. Είναι υποψήφιος του Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος για την καγκελαρία της χώρας στις ομοσπονδιακές εκλογές του 2013, όπως ανακοινώθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2012. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AD%CE%B5%CF%81_%CE%A3%CF%84%CE%AC%CE%B9%CE%BD%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%85%CE%BA |
Λιβανάτες | Στην άκρη της πόλης βρίσκεται ο Κύνος, αρχαιολογικός χώρος στον οποίο εντοπίστηκαν, ύστερα από ανασκαφές, ερείπια του ομώνυμου αρχαίου οικισμού της Οπουντίας Λοκρίδας. Η μακραίωνη αυτή χρήση του χώρου συνιστά και μια από τις πιο ενδιαφέρουσες και ανατρεπτικές παραμέτρους της ανασκαφής του Κύνου καθώς αποτελεί μια από τις σπάνιες περιπτώσεις οικισμού με συνεχή χρήση μέχρι και τη σύγχρονη εποχή. Βρίσκεται σε μια από τις πιο δραστήριες σεισμολογικά περιοχές της Ελλάδας εφόσον εμπίπτει στην ακτίνα δράσης του ρήγματος της Αταλάντης που έχει δώσει στο παρελθόν πολλούς καταστροφικούς σεισμούς, μερικοί από τους οποίους είναι γνωστοί από την αρχαία ελληνική γραμματεία. Μετά από κάθε σεισμό οι κάτοικοι δεν εγκατέλειπαν το χώρο αλλά ισοπέδωναν τα ερείπια και πάνω από αυτά έκτιζαν νέα. Σε όσες περιπτώσεις κάποια τμήματα των κτηρίων ήταν επισκευάσιμα χρησιμοποιούσαν συμπληρώνοντάς τα, όπου χρειαζόταν, για να επιτύχουν νέο χρηστικό οικοδόμημα. Αυτή η πρακτική μετά από σεισμικό επεισόδιο των μέσων του 12ου αιώνα π. Χ. απεικονίζεται ευκρινώς στα διατηρούμενα οικοδομήματα της ανασκαφής. Σύμφωνα λοιπόν με τα ανωτέρω οι καλύτερα διατηρούμενες οικιστικές φάσεις στον Κύνο ανήκουν στην Υστεροελλαδική ΙΙΙΓ΄. Περίοδο καθώς και στη μεταβατική περίοδο προς την Πρώιμη Εποχή του Σιδήρου, την άλλως γνωστή ως Υπομυκηναϊκή, περίοδοι που καλύπτουν το διάστημα από τα μέσα περίπου του 12ου αι. π. Χ. μέχρι τα μέσα του 11ου αι. π. Χ. Στην πόλη είχαν αναπτυχθεί συγκροτήματα οικιστικού και βιοτεχνικού χαρακτήρα γεγονός που επιβεβαιώνουν και τα κινητά ευρήματα της ανασκαφής. Δύο κλίβανοι, ένας κεραμικός και ένας μεταλλουργικός σωζόμενοι τμηματικά καθώς και μεγάλος αριθμός σκωριών και οστράκων αγγείων ατυχούς όπτησης συνηγορούν ότι οι κάτοικοι του οικισμού δραστηριοποιούνταν στην παραγωγή κεραμικών αντικειμένων και στη μεταλλουργία κατά τον 12ο αιώνα. π. Χ. Η κεραμική παραγωγή του Κύνου χαρακτηρίζεται από την υψηλή της ποιότητα και τον πλούτο και την πρωτοτυπία των διακοσμητικών θεμάτων φαίνεται δε ότι πολλά προϊόντα της προορίζονταν για εξαγωγή. Αυτή η κεραμική παραγωγή, κυρίως η εικονιστική, έχει δώσει αγγεία κοσμημένα με θέματα πρωτόφαντα για την μυκηναϊκή εικονογραφία και έχει κάνει γνωστό τον Κύνο στην παγκόσμια κοινότητα. Ο μεγάλος αριθμός υφαντικών βαρών, σφοντυλιών και κελυφών πορφυρών δείχνει ότι μία άλλη ασχολία των Κυναίων ήταν η υφαντική και η βαφική προφανώς στο πλαίσιο οικοτεχνικής οικονομίας. Αποθήκες γεμάτες πιθάρια και πιθανόν κοφίνια που περιείχαν δημητριακά και όσπρια είναι απόδειξη ότι η γεωργία αποτελούσε, όπως άλλωστε και σήμερα, βασική βιοποριστική ενασχόληση των ανθρώπων της περιοχής. Προκαταρκτική παλαιοβοτανική έρευνα φυτικών καταλοίπων της ανασκαφής, βεβαιώνει την καλλιέργεια σίτου, γονόκοκκου και δίκοκου, φακής, κουκιών, κριθαριού, λαθουριού και ελιάς. Πιθανολογείται και η καλλιέργεια των αμπελιών κατά τη μυκηναϊκή εποχή, ήταν δραστηριότητα των Οπουντίων Λοκρών της κλασικής εποχής, που παραδίδεται από την αρχαία γραμματεία και επιβεβαιώνεται από την απεικόνιση τσαμπιού σταφυλιού και στις δύο όψεις των λοκρικών νομισμάτων. Στις επιχώσεις της ανασκαφής του Κύνου της μέσης εποχής βρέθηκαν κατάλοιπα της πανίδας της περιοχής ή μελέτη των οποίων παρέχει χρήσιμες πληροφορίες για την τοπική οικονομία, τις διατροφικές συνήθειες και τις θρησκευτικές πρακτικές των Λοκρών. Μεταξύ των οποίων αναγνωρίζονται μεγάλος αριθμός αιγοπροβάτων, χοίρων, ιπποειδών και μικρόσωμων αγελάδων. Οστά όνων σε αφθονία είναι παρόντα μεταξύ των οστών, οι οποίοι προφανώς χρησίμευαν για τις μεταφορές, ενώ τα άφθονα κάθε ποικιλίας ελαφιών μαρτυρούν ότι το κυνήγι ήταν όχι, μόνον άθλημα των ευγενών αλλά και πηγή τροφής και πρώτων υλών για την βιοτεχνία και την ναυπηγική, όπως και τα λοιπά εξημερωμένα ζώα, των οποίων το δέρμα, το τρίχωμα ακόμα και τα οστά ή τα κέρατα είχαν πολλαπλή χρησιμότητα (π.χ. υποδηματοποιία, χιτώνες, θώρακες, νήματα, εργαλεία, κοσμήματα, εξαρτήματα ενδυμασίας κ.λ.π.). Λιγότερα είναι τα δείγματα από αγριογούρουνο. Η παρουσία οστών θηραμάτων είναι η έμμεση απόδειξη ότι στα τέλη της εποχής του Χαλκού υπήρχαν στην περιοχή πλούσια και πυκνά δάση απαραίτητη προϋπόθεση για την διαβίωση αγρίων ζώων. Υλοτόμοι, ξυλουργοί και λιθοξόοι συγκαταλέγονται μεταξύ των επαγγελματιών των κατοίκων του μυκηναϊκού Κύνου, όπως συμπεραίνεται από τα ανάλογα εργαλεία που συγκεντρώθηκαν κατά την ανασκαφή. Όπως αναφέρθηκε, εικάζεται ότι ο λόφος στο Πάτι ή Λουτρό, που ονομάζεται Κύνος, είναι το λιμάνι της ομώνυμης πόλης. Η ταύτιση πρέπει να είναι ασφαλής όχι μόνον διότι τα ανασκαφικά δεδομένα την υποστηρίζουν, όπως και η θέση του οικισμού, αλλά και τα λείψανα λιμενικών εγκαταστάσεων που έχουν εντοπισθεί πρόσφατα και στη θάλασσα και στην ξηρά. Οι οχυρωμένες λιμενικές εγκαταστάσεις δεν είναι άγνωστες στη Μεσόγειο κατά την αρχαιότητα και μία τέτοια πρέπει να αποτελούσε και ο Κύνος. Ο μόλος και ο πύργος του είναι οικοδομημένοι κατά το ίδιο ισόδομο σύστημα τοιχοποιίας που εφαρμόστηκε και στην οχύρωση του οικισμού και κατά συνέπεια χρονολογείται στα τέλη του 4ου π. Χ. Βέβαια οι ορατές λιμενικές εγκαταστάσεις δεν ανήκουν στη μυκηναϊκή εποχή, με βάση όμως μια αρχή ισχύουσα διαχρονικά, σύμφωνα με την οποία η χρήση ενός χώρου δεν μεταβάλλεται σε μάκρος χρόνου χωρίς λόγο, εφόσον αυτός εξυπηρετεί τους σκοπούς για τους οποίους επιλέχθηκε και οργανώθηκε εξ αρχής, μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι και κατά τη μυκηναϊκή περίοδο τα μέχρι στιγμής γνωστά αρχαιολογικά στοιχεία ήταν το κύριο λιμάνι της περιοχής. Ο Κύνος είναι ιδιαίτερα σημαντικός διότι μας παρείχε αδιάψευστα στοιχεία για την εξέλιξη του πολιτισμού στην Κεντρική Ελλάδα κατά το κρίσιμο διάστημα του τέλους της Εποχής του Σιδήρου, στοιχεία τα οποία ανοίγουν νέες ερμηνευτικές δυνατότητες για την ιστορία ολόκληρου του ελληνικού πολιτισμού την ίδια εποχή. Η πρώιμη αυτή φάση δεν είχε μεγάλη διάρκεια σύμφωνα με αρχαιολογικά δεδομένα που καταγράφονται εκεί και καταστρέφεται σύντομα ίσως και από φυσικά αίτια. Ο χώρος αμέσως ανοικοδομείται τα δε οικοδομικά λείψανα που αποκαλύφτηκαν κατά την ανασκαφή δεν ήταν μεν εκτεταμένα διατηρούν όμως πληροφορίες σχετικά με το είδος των δραστηριοτήτων που ανέπτυξαν οι κάτοικοι την περίοδο αυτή που έχει καθιερωθεί να ονομάζεται Πρωτογεωμετρική Εποχή. Και στα δύο αυτά στάδια της Εποχής του Σιδήρου από τα ευρήματα συνάγεται ότι οι κάτοικοι διατηρούν τις ίδιες ασχολίες και συνήθειες και έχουν τις ίδιες πηγές βιοπορισμού δηλ. τη γεωργία, την αλιεία, την κτηνοτροφία. Μεταξύ Πρωτογεωμετρικής Εποχής και των ελληνιστικών χρόνων η κατοίκηση του Κύνου και η ανθρώπινη δραστηριότητα δεν σταμάτησαν, το γεγονός όμως δεν αποδεικνύεται από κτηριακά κατάλοιπα, αλλά μόνον από όστρακα των κλασσικών, αρχαϊκών και ύστερων γεωμετρικών που συγκεντρώθηκαν στις επιχώσεις της ανασκαφής. Αυτό οφείλεται στην επιμελή ισοπέδωση και απομάκρυνση των μπαζών της επιδρομής του Σύλλα, ο οποίος όπως αναφέρουν οι αρχαίες πηγές κατέστρεψε τις παράλιες πόλεις των Λοκρών (86/87π.Χ.). Αυτή άλλωστε ήταν και η αιτία καταστροφής του οχυρωματικού περιβόλου οι κατώτεροι δόμοι του οποίου σώζονται μέχρι σήμερα. Η οχύρωση του Κύνου που διέτρεχε την κορυφή του λόφου και κατέληγε και στο μόλο εικάζεται ότι κατασκευάστηκε στο τέλος του 4ου π.Χ. αι. στο πλαίσιο του αμυντικού σχεδιασμού του Δημητρίου του Πολιορκητή. Παρά την καταστροφή αμέσως μετά ο λόφος ισοπεδώθηκε και κατοικήθηκε προφανώς διότι η χρησιμότητα της θέσης αφενός ως καίριου ναυτιλιακού κόμβου αφετέρου ως σημαντικού σημείου ελέγχου των βασικών αξόνων της Λοκρίδας, θαλασσίων και επιγείου, υπαγόρευε την επανοικοδόμησή του. Τα οικοδομικά λείψανα της περιόδου δείχνουν ότι ανήκουν σε συγκρότημα κατοικίας ή κατοικιών, πιθανώς μιας villa maritima με πολλαπλή χρήση. Τα κινητά ευρήματα της ρωμαϊκής περιόδου συνίστανται κυρίως σε αγγεία αποθηκευτικού ή οικιακού χαρακτήρα, όπως μαγειρικά σκεύη, άβαφοι αμφορείς, λυχνάρια, πινάκια κ.λ.π. υφαντικά βάρη και πήλινα σφονδύλια μάρτυρες οικιακής οικοτεχνίας (παραγωγή υφασμάτων), αλιευτικά βάρη, τμήμα καλύπτρας κυψέλης, ιγδία (γουδιά) και τριβεία αποφλοίωσης δημητριακών και οσπρίων καθώς και τριβεία μεταλλευμάτων και πολλά σιδερένια καρφιά. Τα κινητά ευρήματα σκιαγραφούν μερικές από τις κύριες βιοποριστικές ασχολίες των κατοίκων όπως αλιεία, γεωργία, μεταλλουργία, ξυλουργικές και οικοδομικές δραστηριότητες. Μια άλλη απασχόληση, το εμπόριο, βεβαιώνεται από τα νομίσματα χάλκινα κατά κύριο λόγο, η ποικιλία προέλευσης των οποίων δείχνει το εύρος των εμπορικών σχέσεων των Κυναίων. Η τελευταία αυτή δραστηριότητα, το εμπόριο, επιβεβαιώνεται και από την παρουσία ενός σπάνιου ευρήματος. Πρόκειται για ένα εξάρτημα ζυγαριάς (σταθμίο) από χαλκό σε μορφή προτομής Αθηνάς με περικεφαλαία και αιγίδα. Αρχαιολογικά ευρήματα Ο οικισμός του Κύνου εντοπίζεται στην παραλία των Λιβανατών, όπου σύμφωνα με την ανασκαφή, ο χώρος κατοικούνταν από τη Νεολιθική εποχή ως τους βυζαντινούς χρόνους. Εκτείνεται σε χαμηλό λόφο που βρίσκεται στη θέση Πύργος, στην παραλία Λιβανατών, 3 χλμ. ΒΑ της ομώνυμης σύγχρονης πόλης. Το ύψωμα έχει από τον 19ο αιώνα ταυτιστεί με την ομηρική πόλη Κύνος. Ο οικισμός του Κύνου, είναι ο μόνος της εποχής του χαλκού που έχει εντοπιστεί και μερικώς ερευνηθεί συστηματικά στη Λοκρίδα. Η διερεύνηση του λόφου έδειξε ότι αυτός σχηματίστηκε από τις επιχώσεις των αλλεπαλλήλων στρωμάτων κατοίκησης ενώ τα σωζόμενα ορατά λείψανα ανήκουν στην ύστερη εποχή του Χαλκού. Πρόκειται για συγκρότημα αποθηκών και εργαστηρίων που κτίστηκαν κατά την πρώιμη Υστεροελλαδικής περιόδου. Σώζονται σε πολλά σημεία σε ύψος μέχρι και 2 μ., και αποτελούν σήμερα το καλύτερα σωζόμενο δείγμα πλινθοκατασκευής της Μυκηναϊκής εποχής. Κάτω από τα οικοδομικά λείψανα της υστεροελλαδικής εποχής ανασκάφηκαν συνολικά πέντε τάφοι Μεσοελλαδικής περιόδου. Οι τάφοι ήταν κιβωτιόσχημοι με πλευρές από όμοιες μονόλιθες αδροκομμένες ασβεστολιθικές πλάκες στερεωμένες με βύσματα από μικρούς λίθους ενώ το δάπεδο τους ήταν στερεωμένο με βότσαλα. Τα κτερίσματα από τους τάφους ήταν φτωχά καθώς οι νεκροί στον Κύνο θάβονταν κατά κύριο λόγο «ακτέριστοι». Σε έναν νεκρό είχε δοθεί ένα πήλινο σφονδύλι, σε άλλον ένα όστρεο, σε άλλον μία λεπίδα οψιανού. Κατ’ εξαίρεση σε μια ταφή, ανάμεσα στα κόκαλα του νεκρού, βρέθηκε ένα χάλκινο σκουλαρίκι και ένας μικρός μινύειος αμφορίσκος με χάραγμα από τεφρό πηλό. Σε έναν άλλο τάφο βρέθηκαν τέσσερα αγγεία τοποθετημένα γύρω από το ανώτερο τμήμα του κορμού του νεκρού. Τα αγγεία αυτά ανήκουν σε γνωστούς τύπους της Μεσοελλαδικής περιόδου και παρόμοια τους έχουν βρεθεί και σε άλλα σημεία του ελλαδικού χώρου, βόρεια και νότια της ανατολικής Λοκρίδας. Σημαντικότερα μεταξύ των κινητών ευρημάτων αποτελούν όστρακα από κρατήρες καθώς και μια σειρά από πήλινα ειδώλια πλοίων. Τα όστρακα από τα αγγεία και τα ειδώλια βρέθηκαν όλα στις επιχώσεις που δημιουργήθηκαν κατά την πρώτη καταστροφή του οικισμού από σεισμό στα μέσα του 12ου αι. π.Χ.. Στο πρώτο τμήμα κρατήρα που αποκαλύφθηκε εικονίζεται ένα πλοίο, που αντιστοιχεί στην ομηρική περιγραφή των πλοίων των Αχαιών. Τέσσερα ακόμη όστρακα ισάριθμων κρατήρων, στα οποία αναγνωρίζονται παραστάσεις ίδιας θεματολογίας, καθιστούν τον Κύνο πολύτιμη πηγή πληροφοριών για την αρχαία ναυπηγική. Ανάμεσα σε αυτά ξεχωρίζει ένα παιδικό παιχνίδι πήλινο πλοιάριο που είχε ρόδες για να κυλάει, το οποίο αποτελεί το πρώτο και μοναδικό μέχρι στιγμής δείγμα παιδικού παιχνιδιού στη Μυκηναϊκή Ελλάδα. Στη θέση Ρούστιανα, βορειοδυτικά του σημερινού οικισμού των Λιβανατών, υψώνεται οχυρωμένη ακρόπολη με κυκλώπειας τειχοδομίας οχύρωση. Από επιφανειακές έρευνες που πραγματοποιήθηκαν στην περιοχή από την ομάδα του Πανεπιστημίου CHELP, συγκεντρώθηκαν επιφανειακά όστρακα μυκηναϊκών αγγείων της Υστεροελλαδικής περιόδου. Βυζαντινοί χρόνοι - Καταλανοκρατία - Ενετοκρατία - Έλευση Αρβανιτών Η Βυζαντινή περίοδος εκπροσωπείται από τα κατάλοιπα ενός πύργου με περίβολο η προφανής λειτουργία του οποίου ήταν ως φυλάκιο. Οι διατηρούμενοι τοίχοι διακρίνονται σχεδόν επιφανειακά και από ταπεινές επιχώσεις που τους κάλυπταν συγκεντρώθηκαν κυρίως όστρακα άβαφων μεγάλων αγγείων μεταφοράς και αποθήκευσης υγρών λυχναριών, πινακίων κ.λ.π. καθημερινής χρήσης σκευών. Η κατοίκηση του τόπου φαίνεται πως διακόπτεται τον 5ο-6ο μ.Χ. αιώνα, με πιθανότερο λόγο την εισβολή ποικίλων σλαβικών φύλων που κατά τον 6ο μ.Χ. αιώνα άρχισαν να εισχωρούν στη Χερσόνησο του Αίμου. Η ύπαρξη αρκετών σλαβικών τοπωνυμίων στην ευρύτερη περιοχή της Λοκρίδας, όπως τα Ζέλι, Κολάκα, Μπέλεσι, Ράντο, Βελίτσα και άλλα, όπως αυτά μας μαρτυρούνται μέσω των φορολογικών καταγραφών κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, φαίνεται πως αποτελούν τον αμυδρό απόηχο της σλαβικής εισβολής και εγκατάστασης που έλαβε χώρα στο δεύτερο ήμισυ της πρώτης μ.Χ. χιλιετίας. Έκτοτε και μέχρι την περίοδο της Καταλανοκρατίας και της Ενετοκρατίας υπάρχουν ελάχιστες έως καθόλου πληροφορίες αναφορικά με τα όσα διαδραματίσθηκαν στην περιοχή. Λίγο μετά το 1350 μ.Χ. όταν μετά από πρόσκληση του Καταλανού άρχοντα Ραμόν ντε Βιλλανόβα έχουμε εγκατάσταση Αρβανιτών στην περιοχή της Ανατολικής Λοκρίδας και συγκεκριμένα στα χωριά Λιβανάτα, Τραγάνα, Προσκυνά, Μάζι, Μαλεσίνα και Μαρτίνο, με σκοπό τη φρούρηση του περάσματος που ενώνει τη Φθιώτιδα με τη Βοιωτία. Ερώτημα αποτελεί το κατά πόσο τα χωριά αυτά προϋπήρχαν ή δημιουργήθηκαν με τον ερχομό των αρβανίτικων οικογενειών στην περιοχή. Ο μορφολογικός τύπος του τοπωνυμίου της Λιβανάτας, όντας εκ των πλέον κοινών που χρησιμοποιούνται στην αλβανική γλώσσα μέχρι και τις ημέρες μας, πιθανώς να δημιουργήθηκε από το όνομα αρχηγικής παλαιάς φάρας/οικογενείας, εκ των πρώτων που εποίκισαν τον τόπο κατά την περίοδο εκείνη. Εξάλλου, κατά παρόμοιο τρόπο φαίνεται πως σχηματίστηκαν τα τοπωνύμια τόσο του Μαρτίνου (πιθανότατα λόγω του αρχηγού φάρας Μαρτίνο Μουζάκι) όσο και της Μαλεσίνας (από έναν εκ των πρώτων εποικιστών με την επωνυμία Μαλέσι). Οθωμανική κυριαρχία - Επανάσταση 1821 Το στοιχείο που καθόρισε την διαχρονικότητα και τις τύχες του Κύνου, ήταν αφενός η στρατηγική θέση πάνω σε δύο σημαντικούς άξονες επικοινωνίας στο κέντρο του κορμού της ηπειρωτικής Ελλάδας, έναν επίγειο και έναν θαλάσσιο, ο έλεγχος των οποίων επιτυγχανόταν απρόσκοπτα, και αφετέρου η ύπαρξη ενός λιμανιού, που διευκόλυνε τη ναυσιπλοΐα, το εμπόριο και την εκμετάλλευση του θαλάσσιου πλούτου του Βόρειου Ευβοϊκού. Οι Λιβανάτες είναι γνωστές και ως πατρίδα του Ανδρίτσου. Το 1740 γεννήθηκε εκεί ο Ανδρέας Βερούσης ή Ανδρίτσος, ο πατέρας του Οδυσσέα Ανδρούτσου. Η καταγωγή του πατέρα του ήρωα της Ελληνικής Επανάστασης, Οδυσσέα Ανδρούτσου, (Ανδρέας Ανδρίτσος ή Βερούσης) ήταν από τις Λιβανάτες - υπάρχει ένα μνημείο για τον Ανδρέα Ανδρίτσο στην κεντρική πλατεία του οικισμού. Ήταν οπλαρχηγός των Ελλήνων και σύμμαχος του Λάμπρου Κατσώνη. Ο Λάμπρος Κατσώνης με τον μικρό του στόλο και ο Ανδρίτσος με 500 παλικάρια του έφεραν μεγάλη αναστάτωση στους Τούρκους κατά την αποτυχημένη επιχείρηση του Κατσώνη εναντίον των Τουρκών, στο τέλος του 18ου αιώνα. Ο Ανδρίτσος ήταν περίφημος αρματωλός, ο οποίος μαζί με τον Λάμπρο Κατσώνη πέτυχε θριάμβους κατά των Τούρκων, το 1793 όμως τον συνέλαβαν οι Ενετοί και τον παρέδωσαν στις τουρκικές αρχές, οι οποίες τον μετέφεραν στην Κωνσταντινούπολη, όπου τον θανάτωσαν με βασανιστήρια. Ο Αργύρης Φιλιππίδης από τις Μηλιές του Πηλίου, γεννημένος περί τα 1760, περιηγητής της Ελλάδας και της περιοχής της Ανατολικής Λοκρίδας αναφέρει στις εντυπώσεις που κατέγραψε από την 1η Ιουνίου μέχρι την 15η Οκτωβρίου 1815 σε βιβλίο του με τον τίτλο «Γεωγραφία μερική» ότι: «…έως μια ήμισυ ώρα από το Ταλάντι, από τη θάλασσαν ένα τέταρτο της ώρας και λιγότερο είναι οι Λιβανάτες. Χωριό έως εξήντα σπίτια κατοικημένα από Χριστιανούς. Λιβανάτες, πατρίς εκείνου του ήρωα αρχιληστή Ανδρίτζου, οπού εις τούτον τον αιώνα τον έτρεμε όλη η Βοιωτία και Ελλάς. Εδώ οι εγκάτοικοι είναι όλοι μεγαλόσωμοι και γερής κράσεως και είναι κόκκινοι ωσάν το μήλον. Έχουν ένα αέρα καθαρό, νερό κάλλιστο, ο τόπος ανοιχτός, έχουν πρόβατα και γίδια αρκετά από τα χωρία του Ταλαντίου περισσότερα. Κάμνουν σιτάρι και κριθάρι πολύ και παστρικό και είναι σήμερον κυβερνημένοι καλά. Κάμνουν και βαμβάκι, κρασί όμως ολίγον, όσον πίνουν. Υπόκειται εις τα εκκλησιαστικά υπό τον, την εξουσία από το Ταλάντι. Οι Λιβανάτες ανέδειξαν 18 αγωνιστές της Επανάστασης του 1821, τους: Αγγελή Δημήτριο, Βέργου Γεώργιο, Γεωργίου Ανέστη, Ιωάννου Αντώνιο, Καραλύμπα Ιωάννη, Κατσαρό Κυριάκο, Κώνστα Λουκά ή Ψευτούρα, Μήτζιου Παναγιώτη ή Τσιώτη, Μήτρου Λουκά, Μιχάλη ή Μιχαλόπουλο Αγγελή, Μουγκό Γεώργιο, Νικόλαο Βερούση (πρώτος ξάδερφος του Οδυσσέα Ανδρούτσου), Παπαθεοδοσίου Γιαννάκη, Πολυμερόπουλο Δημήτριο, Σταμπουλοτά Νίκο, Στεργίου Δήμο, Στεριανό ή Στεργίου Μακρή και Τσέλικα Ιωάννη. Το 1825 ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, ο ήρωας της μάχης της Γραβιάς, με 600 Αλβανούς προέλαυνε προς Λιβανάτες όπου από την 31η Μαρτίου έως την 1η Απριλίου, έδωσε μάχη κατά του Γκούρα και Ρούκη. Τελικά σημειώνεται ότι η σύλληψη του Οδυσσέα Ανδρούτσου έγινε στις Λιβανάτες. Όταν ο Ανδρούτσος διαφώνησε με την κυβέρνηση, ήλθε με τους άνδρες του στις Λιβανάτες. Τα στελέχη της κυβέρνησης, με αρχηγό τον Γκούρα, άλλοτε πρωτοπαλίκαρο του Ανδρούτσου, τον ακολούθησαν, τον περικύκλωσαν στο υπάρχον έως σήμερα μοναστήρι της Αγίας-Σωτήρας της Βολιβούς και τον συνέλαβαν. Στη συνέχεια τον φυλάκισαν στην Ακρόπολη των Αθηνών, όπου και τον δολοφόνησαν, ρίχνοντας τον στο γκρεμό. Μεταγενέστερα η ελληνική πολιτεία κατέταξε τον Οδυσσέα Ανδρούτσο στην «ΤΑΞΗ ΤΩΝ ΕΠΙΛΕΚΤΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΤΟΥ 1821» όπως τον Κολοκοτρώνη, Καραϊσκάκη κ.α. με το αιτιολογικό όμως ότι δεν τον πρόδωσε, αλλά συνθηκολόγησε με τον εχθρό. Μετεπαναστατική περίοδος - Νεότεροι χρόνοι Τον Απρίλιο του 1894 κατά τη διάρκεια καταστροφικού σεισμού οι Λιβανάτες πρωτεύουσα του Δήμου Δαφνουσίων με 1.021 κατοίκους είχε απώλειες με 5 θανάτους και 20 τραυματισμούς κατοίκων της. Στη διάρκεια της Κατοχής οι ντόπιοι ονόμασαν το τόπο «Καναδά» για την πλούσια παραγωγή, λόγω του εύφορου εδάφους και γιατί την περίοδο αυτή έσωσε πολλούς Αθηναίους από την πείνα. Σιτάρι, γεώμηλα, ρεβίθια, βαμβάκι, αλλά και κηπευτικά παράγονται σε αφθονία. Ο Ζ. Πρωτόπαπας, το 1952, ανέφερε για τις Λιβανάτες: «Οι Λιβανάτες απέχουν από την Αταλάντη οχτώ χιλιόμετρα. Το Αταλαντονήσι και ο Οπούντιος κόλπος συνθέτουν φαντασμαγορική εικόνα για τον επισκέπτη της παραλίας του χωριού. Ο ταξιδιώτης ερχόμενος από Αταλάντη και μετά το «Αλαργινό» ποτάμι, το οποίο στενεύει το καλοκαίρι και την περιοχή «Βερίκι», περνά το «Ρέμα Φαρμάκη» και φθάνει στις Λιβανάτες (ή Λιβανάτα) με 1970 κατοίκους. Η Σκάλα Λιβανατών χρησιμεύει για την προσέγγιση μικρών καϊκιών. Μια βενζινάκατος εκτελούσε δρομολόγια Λιβανατών – Αιδηψού το καλοκαίρι.». Οι Λιβανάτες έχουν τρεις παραλίες, την Κυανή Ακτή, η οποία βρίσκεται στην παραλία των Λιβανατών (γύρω στο 1-1,5 χιλιόμετρα από την πλατεία του χωριού) και τις παραλίες Σχοινιά και Αϊ-Γιάννης. Και οι τρεις αυτές παραλίες έχουν τιμηθεί με τη Γαλάζια Σημαία, από το υπουργείο περιβάλλοντος. Οι κάτοικοί της ασχολούνται με την γεωργία την κτηνοτροφία και τον τουρισμό. Το 1979 ιδρύθηκε ο Πολιτιστικός Σύλλογος Λιβανατών «Οδυσσέας Ανδρούτσος». Ο τίτλος του συλλόγου σκοπό έχει να τιμήσει τον γνωστό ήρωα της ελληνικής επανάστασης που καταγόταν από την περιοχή. Ταυτόχρονα το περιεχόμενο των ποικίλων εκδηλώσεων που διοργανώνει στόχο έχει την πνευματική ανέλιξη των κατοίκων. Χορευτικές παραστάσεις, χοροεσπερίδες, ημερίδες κλπ διατηρούν την πολιτιστική κληρονομιά του τόπου. Επίσης ο Σύλλογος Γυναικών Λιβανατών «Η Πύρρα», προβάλλει, προωθεί και αναδεικνύει το ρόλο της γυναίκας στη σημερινή κοινωνία καθώς και τα θέματα που την απασχολούν μέσω των συχνών δραστηριοτήτων του. Άλλα αξιοθέατα είναι μικρή βυζαντινή εκκλησία Άγιοι Θεόδωροι, και ο Ιερός ναός της Μεταμόρφωσης του Σωτήρα. Οι άγιοι που τιμώνται στην περιοχή με σημαντικές και πολυήμερες εκδηλώσεις είναι η Αγία Κυριακή (7/7) και οι Άγιοι Θεόδωροι (δεύτερη Κυριακή της Αποκριάς) οπότε και παραδοσιακοί χοροί με παραδοσιακές ενδυμασίες της Λιβανάτας λαμβάνουν χώρα συνήθως στην πλατεία του χωριού. Των Αγίων Θεοδώρων εορτάζεται το παλαιότερο πανηγύρι του χωριού. Η μέρα εορτής των δυο στρατιωτικών Αγίων είχε ιδιαίτερη σημασία για τους κατοίκους των Λιβανατών. Πολλά μέλλοντα ζευγάρια συνήθιζαν να ανταλλάσσουν λόγο εκείνη την ημέρα, και η συμμετοχή των νέων στον τελετουργικό χορό της πλατείας αποτελούσε δέσμευση ενώπιον της τοπικής κοινωνίας. Από τις αρχές του 20ού αιώνα καθιερώθηκε και ο εορτασμός πανηγυριού ανήμερα της Αγίας Κυριακής. Ανδρέας Ανδρούτσος, πατέρας του ήρωα της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 Οδυσσέα Ανδρούτσου Αίας ο Λοκρός Λοκρίδα Δήμος Λοκρών Στους Λιβανάτες εδρεύει ο «Αθλητικός Σύλλογος Δάφνη Λιβανατών» που ιδρύθηκε επίσημα το 1958 και δραστηριοποιείται στο άθλημα του ποδοσφαίρου. Η Δάφνη Λιβανατών εκπροσωπεί την περιοχή στο τοπικό ποδόσφαιρο, αγωνιζόμενη στα πρωταθλήματα της Ε.Π.Σ. Φθιώτιδας και πιο σημαντική διάκριση αποτελεί η συμμετοχή της στο πρωτάθλημα της Δ΄ Εθνικής κατηγορίας τις χρονιές 2002-03, 2003-04 και 2005-06. Έχει κατακτήσει 2 πρωταθλήματα (2001-02, 2004-05) και 1 κύπελλο (2003-04) Ε.Π.Σ. Φθιώτιδας Ιστορικά αποτελεί συνέχεια της Αθλητικής Ένωσης Λιβανατών η οποία ιδρύθηκε το 1949 με χρώματα πράσινο και λευκό. Το 1954 η ΑΕΛ μετονομάστηκε σε Ατρόμητος Λιβανατών και εκείνος το 1958 μετονομάστηκε σε Δάφνη Λιβανατών, λαμβάνοντας τη σημερινή της ονομασία. Το 1968 αναγνωρίστηκε επίσημα από το Πρωτοδικείο Λαμίας και ως επίσημο σωματείο λαμβάνει μέρος στο πρωτάθλημα Γ΄ Κατηγορίας. Ο πρώτος επίσημος αγώνας δόθηκε στο γήπεδο Λιβανατών με αντίπαλο την Προοδευτική Λάρυμνας την οποία και νίκησε με 2-0. Επίσης στις Λιβανάτες εδρεύει ο «Αθλητικός Μορφωτικός Σύλλογος Κύνος Λιβανατών» που δραστηριοποιείται στα αθλήματα της καλαθοσφαίρισης, της πετοσφαίρισης και της ρυθμικής γυμναστικής, ενώ διατηρεί επίσης και χορευτικό τμήμα.Το τμήμα καλαθοσφαίρισης μετέχει στα πρωταθλήματα της Ένωσης Σωματείων Καλαθοσφαίρισης Ανατολικής Στερεάς και Εύβοιας (ΕΣΚΑΣΕ) και το τμήμα πετοσφαίρισης στα πρωταθλήματα της Ένωσης Σωματείων Πετοσφαίρισης Κεντρικής Ελλάδας (ΕΣΠΕΚΕΛ). Έδρα αμφότερων των τμημάτων αποτελεί το Κλειστό Γυμναστήριο Λιβανατών. Αβραάμ Δημήτριος Π. 2001. «Λοκρικά – Περιβοάγρια-Επικνημίδια». Λαμία 2001. Δακορώνια Φ. 2010. «Κύνος». Έκδοση: Πολιτιστικός Εξωραϊστικός Σύλλογος Λιβανατών «Οδυσσέας Ανδρούτσος». Δακορώνια Φ., Κωτούλας Δ., Μπαλτά Ε. Συθιακάκη Β. Τόλιας Β. «Λοκρίδα – Ιστορία & Πολιτισμός». Εκδόσεις: Κτήμα Χατζημιχάλη. Καραστάθης Κωνσταντίνος 1999. «Μαλεσίνα: Ιστορία, Μνημεία, Αρχαιολογικοί χώροι». «Λοκρικά Χρονικά». 1997. Αθήνα: Ετήσια Έκδοση Εταιρείας Ιστορικών και Λαογραφικών Ερευνών Αταλάντης (Ε.Ι.Λ.Ε.Α.). Τόμος και Χρόνος 3ος. Μητσόπουλος Κ. 1895. «Ο μέγας της Λοκρίδος σεισμός – κατά τον Απρίλιο του 1894». Εθνικό Τυπογραφείο. Αθήνα 1895. Μπαλτά Ευαγγελία «The region of Atalanti and Moudounitza in the Ottoman Period (15th-16th Century)» περιέχεται στο : «Pax Ottomana. Studies in Memoriam Prof. Dr. Nejat Göyünç», (ed.) Kemal Cicek, Haarlem-Ankara 2001, Sota-Yeni Türkiye, 151-182. Μπίρης Κώστας Η. 1960. «Αρβανίτες - Οι δωριείς του νεώτερου ελληνισμού: Ιστορία των Ελλήνων Αρβανιτών». Μέλισσα 1998. Πρωτόπαπας Ζήσης. 1952. «Λοκρίδα». Αθήνα 1952. Χριστοφόρου Μάνθος Κ. 1991. «Η Οπουντία Λοκρίδα και η Αταλάντη – Μνήμες και μαρτυρίες». Μέρος 1ο. Αθήνα: Εταιρεία Ιστορικών και Λαογραφικών Ερευνών Αταλάντης (Ε.Ι.Λ.Ε.Α.). Χριστοφόρου Μάνθος Κ. 1993. «Η Οπουντία Λοκρίδα και η Αταλάντη – Μνήμες και μαρτυρίες». Μέρος 2ο. Αθήνα: Εταιρεία Ιστορικών και Λαογραφικών Ερευνών Αταλάντης (Ε.Ι.Λ.Ε.Α.). Χριστοφόρου Μάνθος Κ. 2001. «Χρονολόγιο Οπούντος και Αταλάντης 4000 χρόνια – εν τάχει». Έκδοση Δήμου Αταλάντης. Σελίδα με πληροφορίες Αρχειοθετήθηκε 2012-05-16 στο Wayback Machine. | Οι Λιβανάτες είναι κωμόπολη του νομού Φθιώτιδας στην κεντρική Ελλάδα με πληθυσμό 2.559 κατοίκων (2011). Ανήκει στην επαρχία Λοκρίδας. Βρίσκεται 68 χλμ. από τη Λαμία και αποτέλεσε έδρα του δήμου Δαφνουσίων. Από το 1999, και σύμφωνα με το Νόμο Καποδίστρια, οι Λιβανάτες ενώθηκαν με τα δύο γειτονικά χωριά Αρκίτσα και Γουλέμι και αποτέλεσαν το διευρυμένο Δήμο Δαφνουσίων, με έδρα τους Λιβανάτες. Από το 2011 με τον Νόμο «Καλλικράτη» αποτελεί Δημοτική Κοινότητα του διευρυμένου Δήμου Λοκρών, με έδρα την Αταλάντη. Οι Λιβανάτες είναι κυρίως αγροτικός οικισμός. Η περιοχή παράγει λαχανικά, ελιές, καπνό και βαμβάκι, φασολάκια, ντομάτες, φυστίκια κ.α. Στην παραλία υπάρχει μικρό λιμάνι με αρκετές ψαρόβαρκες και διάφορα άλλα πλεούμενα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B9%CE%B2%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%84%CE%B5%CF%82 |
Ευσταθία Άρσιτς | Η Ευσταθία Άρσιτς γεννήθηκε το 1776 σε οικογένεια Σέρβων Σίνσιτς στο Ιρίγκ, τότε τμήμα της νότιας Ουγγαρίας (Αυτοκρατορία Αψβούργων). Είχε μία εξαιρετική εκπαίδευση και έμαθε να μιλάει πολλές γλώσσες, Ουγγρικά, Γερμανικά, Ρουμάνικα, Εκκλησιαστικά Σλαβικά, Ιταλικά, Λατινικά και μερικά Αγγλικά. Η προσωπική της ζωή ήταν δυστυχισμένη, παντρεύτηκε και χήρεψε τρεις φορές. Ως νεαρή γυναίκα παντρεύτηκε τον κ. Λάκοβιτς, έμπορο στην Κοπρίβνιτσα της Κροατίας. Ο δεύτερος σύζυγός της ήταν ο Τομά Ραντοβανόβιαν, ένας πλούσιος Σέρβος έμπορος στο Κάρλοβακ (Κροατία), ο οποίος αγόρασε τον τίτλο ευγενείας του από τη βιεννέζικη αυλή. Στα πρώτα χρόνια του 19ου αιώνα, παντρεύτηκε τον τρίτο σύζυγό της, τον ευγενή Σάβα Άρσιτς, ο οποίος ήταν επί μακρόν γερουσιαστής και δήμαρχος του Αράντ, μεγάλος ευεργέτης του σχολείου Αράντ για δασκάλους και προστάτης των Σέρβων συγγραφέων εκείνης της εποχής. Μετά το γάμο τους ξεκίνησε η Ευσταθία Άρσιτς το λογοτεχνικό της έργο. Ήταν ένας σημαντικός προστάτης των λογοτεχνικών προσπαθειών των συγχρόνων της και πιθανότατα ήταν πιο γνωστή στη ζωή της για αυτή τη δραστηριότητα παρά για τα δικά της γραπτά. Ένα από τα πιο δημοφιλή μέρη για την ανταλλαγή ιδεών ήταν το σαλόνι εκείνη την εποχή. Το σπίτι της Ευσταθίας Άρσιτς στο Αράντ είχε ένα αναγνωστήριο, συχνά διεγερμένο από την παρουσία πολιτικών και άλλων μεταναστών Σέρβων, συμπεριλαμβανομένου του Ντοσιτέι Ομπράντοβιτς. Εκτιμήθηκε ιδιαίτερα από τον δραματουργό Γιοακίμ Βούγιτς (1772-1847), ο οποίος την ονόμασε «ma seule protectrice» (η μοναδική υποστηρίκτριά μου). Ο Βουκ Κάραντζιτς ζήτησε να της προωθήσει τα βιβλία του και πολλοί άλλοι Σέρβοι και Ρουμάνοι συγγραφείς έκαναν το ίδιο. Τα αραιά γραπτά της Ευσταθίας Άρσιτς έχουν επαινεθεί ιδιαίτερα. Μεγάλο μέρος ασχολείται με ηθικές διδασκαλίες, σύντομες συμβουλές και φιλοσοφικές σκέψεις. Τα έργα της, που δημοσιεύθηκαν κάπως αναχρονικά, το 1814, το 1816 και το 1829, ανταποκρίνονται πλήρως στο πνεύμα του Διαφωτισμού. Αναφέρεται συχνά στο παράδειγμα του Ντοσιτέι (Ομπράντοβιτς), του μοντέλου για αυτήν ενός αφοσιωμένου εκπαιδευτή του λαού του. Τα γραπτά της είναι προσεκτικά, εύγλωττα, σοβαρά και άμεσα. Προτείνουν ένα εντυπωσιακό μυαλό και μια βαθιά δέσμευση σε μια εποχή που ήταν άγνωστο για μια Σέρβα γυναίκα να ασχολείται με κάθε είδους λογοτεχνική δραστηριότητα, πόσο μάλλον την προώθηση άλλων έργων συγγραφέων, ενώ παράλληλα παράγει το δικό της έργο. Στο βιβλίο του «Ταξιδεύοντας στη Σερβία το έτος 1829» (Reise in Serbien im Spatherbst 1829; 2 vols., Berlin, 1830), ο Όττο Φέρνιναντ Ντούμπισλαβ φον Πιρτσ (1799–1832) αναφέρει ότι η Άρσιτς έχει μεταφράσει έργα των Βολταίρου, Βίλαντ και Τζέιμς Τόμας. Άννα Μαρίγια Μάροβιτς Στάκα Σκεντέροβα Άνκα Ομπρένοβιτς Μίλιτσα Στογιαντίνοβιτς-Σρπκίνια Ντράγκα Ντεγιάνοβιτς Sovet 'Maternii (A Mother's Advice, Buda, 1814), αφιερωμένο στον Ούρος Στέφαν Νέστόροβιτς, βασιλικό σύμβουλο και επιθεωρητή των Σερβικών και Ρουμανικών σχολείων στη Μοναρχία Habsburg. Poleznaya Razmislyenye o chetirih Godishnih 'Vremeneh (Useful Reflections on the Four Seasons) περίπου 160 σελίδες στίχων και πεζογραφικών κομματιών διαφορετικού μήκους, συμπεριλαμβανομένων ορισμένων αρκετά ουσιαστικών, περίπλοκων και προκλητικών κειμένων. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Eustahija Arsic στο Wikimedia Commons | Η Ευσταθία Άρσιτς (σερβικά κυριλλικά: Еустахија Арсић, 14 Μαρτίου 1776, στο Ίριγκ - 17 Φεβρουαρίου 1843, στο Αράντ) ήταν Σέρβα συγγραφέας και διοργανώτρια σαλονιού. Ήταν η πρώτη γυναίκα μέλος της Μάτιτσα Σρπσκα και συνέβαλε στο περιοδικό «Λετόπις». Προήγαγε, επίσης, τα έργα των Σέρβων και Ρουμάνων συγγραφέων, συμπεριλαμβανομένων των Ντοσιτέι Ομπράντοβιτς, Γιοακίμ Βούγιτς και Βουκ Κάραζιτς. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%85%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%B8%CE%AF%CE%B1_%CE%86%CF%81%CF%83%CE%B9%CF%84%CF%82 |
Ντάνι Καρβαχάλ | Ο Καρβαχάλ γεννήθηκε στην πόλη Λεγανές (προάστιο της Μαδρίτης) στις 11 Ιανουαρίου του 1992. Στην ηλικία των δέκα ετών προσχωρεί στο σύστημα ελπίδων της Ρεάλ Μαδρίτης και συνεχίζει την αναρρίχηση στις τάξεις μέχρι το 2010 για να φτάσει στη Ρεάλ Μαδρίτης Καστίγια.Στην πρώτη του σεζόν στην Καστίγια γίνεται βασικός και έπειτα αρχηγός της ομάδας. Στην ακόλουθη σεζόν έχει ακόμα καλύτερες αποδόσεις. Σε 38 αγώνες σκοράρει 2 γκολ (συμπεριλαμβάνονται και τα πλέι-οφ), τότε που η Καστίγια επιστέστρεφε στη Σεγούντα Ντιβιζιόν, έπειτα από 5 χρόνια απουσίας. Στις 11 Ιουλίου του 2012, μετά την αποτυχία του Καρβαχάλ να κάνει τη μοναδική εμφάνιση με τη φανέλα της επαγγελματικής ομάδας της Ρεάλ Μαδρίτης, υπογράφει πενταετές συμβόλαιο με τη γερμανική Μπάγερ Λεβερκούζεν έναντι αμοιβής μεταγραφής 5.000.000 ευρώ.Ο Ντάνι κάνει το ντεμπούτο του στην Μπουντεσλίγκα την 1η Σεπτεμβρίου 2012 στη νίκη εντός έδρας επί της Φράιμπουργκ. Σκόραρε το πρώτο του τέρμα για την καινούρια του ομάδα στις 25 Νοεμβρίου του 2012 στη νίκη με 2-1 εναντίον της Χόφενχαϊμ.Ο Καρβαχάλ επιλέχτηκε ως ένα εκ των τριών καλύτερων μπακ της Μπουντεσλίγκα στην πρώτη και μόνη του σεζόν στη γερμανική διοργάνωση. Στις 3 Ιουνίου του 2013, η Ρεάλ Μαδρίτης ασκείται επαναγοράς του Ντάνι, ο οποίος γίνεται το πρώτο μεταγραφικό απόκτημα της ομάδας για τη σεζόν 2013-2014 για ένα ποσό που πιστεύεται ότι είναι κοντά στα 6.500.000 ευρώ.Ο Καρβαχάλ έκανε το ντεμπούτο του στη Λα Λίγκα στις 18 Αυγούστου του 2013 σε μια νίκη με 2-1 εντός έδρας με τη Ρεάλ Μπέτις. Έναν μήνα μετά κάνει την πρώτη του εμφάνιση στο Τσάμπιονς Λιγκ στον αγώνα που η Ρεάλ κέρδισε τη Γαλατασαράι με σκορ 6-1.Τη σεζόν εκείνη, ο Καρβαχάλ συμμετείχε σε 45 παιχνίδια και σκόραρε 2 φορές. Ο Καρβαχάλ ξεκίνησε την επόμενη σεζόν του στη Ρεάλ με το θρίαμβο κόντρα στη Σεβίλλη στο Σούπερ Καπ και στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Συλλόγων εναντίον της Σαν Λορένσο. Στο πρώτο σκέλος του ημιτελικού του φετινού Τσάμπιονς Λιγκ πήρε ποινή καθώς μάρκαρε επικίνδυνα τον Κάρλος Τέβες της Γιουβέντους, κάτι που οδήγησε τη Ρεάλ σε ήττα με 2-1. Στις 5 Ιουλίου του 2015, υπέγραψε νέο συμβόλαιο έως το 2020 με την τρέχουσα ομάδα του, τη Ρεάλ Μαδρίτης. Ο Καρβαχάλ ενήργησε ως στήριγμα του Μαρτίν Μοντόγια στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα κάτων των 21 ετών του 2013, έπαιξε στη νίκη με 3-0 εναντίον της Ολλανδίας, καθώς η Ισπανία πήγαινε να νικήσει το τουρνουά. Είχε επιλεγεί από την πλήρη πλευρά από τον Βιθέντε Ντελ Μπόσκε για το Παγκοσμιο Κύππελο 2014 όμως μετά τα δυνατά παιχνίδια με τη Βολιβία και την Ατλέτικο Μαδρίτης διεγράφει από την τελική λίστα. Στις 29 Αυγούστου κλήθηκε για τα παιχνίδια εναντίον της Γαλλίας και των Σκοπίων. Έκανε το ντεμπούτο του στον πρώτο αγώνα, στις 4 Σεπτεμβρίου 1900 | Ο Ντανιέλ "Ντάνι" Καρβαχάλ Ράμος (Daniel Carvajal Ramos, 11 Ιανουαρίου 1992) είναι Ισπανός ποδοσφαιριστής ο οποίος αγωνίζεται στη Ρεάλ Μαδρίτης στη θέση του δεξιού πλάγιου αμυντικού. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%AC%CE%BD%CE%B9_%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%B2%CE%B1%CF%87%CE%AC%CE%BB |
Εσπεριδίνη | Είναι μία φυσικά απαντώμενη χημική ένωση που ανήκει στα βιοφλαβονοειδή, ενώσεις με πλούσιες αντιοξειδωτικές ιδιότητες. Πρόσθετα, τα βιοφλαβονοειδή προσδίδουν επίσης χρώμα, γεύση και άρωμα στα αντίστοιχα φυτά. Απομονώθηκε για πρώτη φορά το 1828 από τον Γάλλο χημικό Lebreton από το λευκό εσωτερικό στρώμα φλούδων εσπεριδοειδών (mesocarp, albedo).Πιστεύεται ότι παίζει ρόλο στη φυσική άμυνα των φυτών. H εσπεριδίνη ανήκει στην κατηγορία των βιοφλαβονοειδών που είναι γνωστό ότι βοηθούν στην αντιμετώπιση προβλημάτων των αιμοφόρων αγγείων όπως λ.χ. αιμορροΐδες, κιρσοί και φλεβική στάση (π.χ. κακή κυκλοφορία του αίματος στα πόδια). 700 - 2.500 ppm στo νεράντζι (Citrus aurantium L.) σε χυμό πορτοκαλιού (Citrus sinensis) σε λεμόνι σε μοσχολέμονο στα φύλλα του είδους Agathosma serratifolia Η μέντα περιέχει εσπεριδίνη. Παρακάτω παρουσιάζεται, κατ' εκτίμηση, η περιεκτικότητα σε εσπεριδίνη σε διάφορα τρόφιμα, ανά 100 ml. 481 mg - μέντα (αποξηραμένη) 26 mg - πορτοκάλι (καθαρός χυμός) 18 mg - λεμόνι (καθαρός χυμός) 14 mg - μοσχολέμονο (καθαρός χυμός) 1 mg - γκρέιπφρουτ (καθαρός χυμός) Ως φλαβανόνη που ανευρίσκεται στα φλούδια εσπεριδοειδών (όπως λ.χ. πορτοκάλια ή λεμόνια), η εσπεριδίνη βρίσκεται υπό προκαταρκτική έρευνα για τις πιθανές βιολογικές της ιδιότητες in vivo. Μια μελέτη ανασκόπησης δεν εντόπισε στοιχεία ότι η εσπεριδίνη επηρέασε τα επίπεδα λιπιδίων στο αίμα ή την υπέρτασηΜια άλλη έρευνα διαπίστωσε ότι η εσπεριδίνη μπορεί να βελτιώσει τη λειτουργία του ενδοθηλίου στους ανθρώπους, αλλά τα συνολικά αποτελέσματα ήταν ασαφή. | Η εσπεριδίνη (αγγλ. hesperidin) είναι ένας φυσικός γλυκοζίτης φλαβανόνης που απαντάται στα εσπεριδοειδή. Η άγλυκη μορφή της ονομάζεται εσπερετίνη. Η ονομασία της προέρχεται από την αντίστοιχη λέξη, που αφορά ουσιαστικά τα φρούτα που παράγονται από τα εσπεριδοειδή. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%83%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%B4%CE%AF%CE%BD%CE%B7 |
Πολ Έρντος | Ο Έρντος γεννήθηκε στη Βουδαπέστη, της Ουγγαρίας ως Erdős Pál, [/ɛrdøːʃ/]. Καθώς τα αδέλφια του πέθαναν πριν γεννηθεί, σε ηλικία 3 και 5 ετών αντίστοιχα, ήταν το μόνο παιδί της Άννα και τους Λάγιος Έρντος. Οι γονείς του ήταν αμφότεροι Εβραίοι μαθηματικοί μιας ζωντανής διανοητικά κοινότητας. Στην ηλικία των τριών ετών μπορούσε να υπολογίσει πόσα δευτερόλεπτα, είχαν ζήσει οι φίλοι της οικογένειας (Hoffman 1998). Ο Έρντος από νωρίς ήταν παιδί-φαινόμενο και σύντομα θεωρήθηκε μαθηματική διάνοια από τους συγχρόνους του. To 1934, ολοκλήρωσε τη διδακτορική διατριβή του στα Μαθηματικά. Εξαιτίας του αυξανόμενου αντισημιτικού ρεύματος έφυγε για το Μάντσεστερ την ίδια χρονιά ως επισκέπτης λέκτωρ. Το 1938, αποδέχθηκε την πρώτη του θέση στην Αμερική ως υπότροφος στο Πανεπιστήμιο Πρίνστον. Από τότε ανέπτυξε τη συνήθεια να ταξιδεύει από πανεπιστημιόπολη σε πανεπιστημιόπολη. Δεν μπορούσε να μείνει επί μακρόν σε κάποιον τόπο, κάτι που τον χαρακτήρισε αμετάκλητα έως τον θάνατό του. Τα αποκτήματα δεν σήμαιναν τίποτε για τον Έρντος. Τα προσωπικά του αντικείμενα χωρούσαν σε μία βαλίτσα, όπως υπαγόρευε το ελεύθερο στιλ του. Τα βραβεία και άλλα χρηματικά ποσά που κέρδιζε είτε τα έδινε σε όσους είχαν ανάγκη ή τα ξόδευε σε σημαντικούς σκοπούς. Πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του ως περιπλανώμενος, ταξιδεύοντας ανάμεσα σε συνέδρια και τα σπίτια συναδέλφων του σε όλον τον κόσμο. Θεωρείται τυπική εικόνα για τον Έρντος η ξαφνική του εμφάνιση στο κεφαλόσκαλο της πόρτας ενός συναδέλφου του και η αναγγελία το «μυαλό μου είναι ανοικτό». Έμενε όσο χρειαζόταν για να συνεργαστεί μαζί τους σε κάποια δοκίμια και έφευγε λίγες μέρες αργότερα. Σε πολλές περιπτώσεις ρωτούσε τον παρόντα συνεργάτη του ποιον θα έπρεπε να επισκεφθεί κατόπιν. Ο συνεργάτης του Άλφρεντ Ρένυϊ φέρεται να είπε «ο μαθηματικός είναι μηχανή που μετατρέπει τον καφέ σε θεωρήματα» (αυτή η αναφορά αποδίδεται συχνά στον Έρντος, αλλά φαίνεται πως προέρχεται από τον Ρένυϊ) και ο Έρντος έπινε απίστευτες ποσότητες. Μετά το 1971 άρχισε να πίνει αμφεταμίνες για να διατηρεί το μυαλό του σε εγρήγορση. Ένας από τους πολλούς συναδέλφους του που ανησυχούσαν ο Ρον Γκράχαμ) έβαλε μαζί του στοίχημα $500 ότι δεν μπορούσε να σταματήσει την ουσία για ένα μήνα. Ο Έρντος κέρδισε το στοίχημα, αλλά παραπονέθηκε ότι τα μαθηματικά πήγαν επίσης ένα μήνα πίσω: «Προηγουμένως, όταν κοίταζα ένα λευκό χαρτί ο νους μου γέμιζε με ιδέες. Τώρα το μόνο που βλέπω είναι μια λευκή κόλλα χαρτί». Αφότου κέρδισε το στοίχημα, επέστρεψε στις αμφεταμίνες. Ο Έρντος είχε το δικό του ειδικό λεξιλόγιο: μιλούσε για «Το Βιβλίο», ένα φανταστικό βιβλίο στο οποίο ο Θεός είχε καταγράψει τις καλύτερες και τις ωραιότερες αποδείξεις μαθηματικών θεωρημάτων. Σε μία διάλεξή του το 1985 φέρεται πως είπε: «Δεν χρειάζεται να πιστεύετε στον Θεό, αλλά θα έπρεπε να πιστεύετε στο Βιβλίο». Ο ίδιος αμφισβητούσε την ύπαρξη Θεού, τον οποίο αποκαλούσε «ο Υπέρτατος Φασίστας». (Όταν τα ουγγρικά στρατεύματα ενώθηκαν με τους Γερμανούς στην επίθεση κατά της Γιουγκοσλαβίας 1941, ένας αξιωματούχος της Ουγγρικής Καθολικής εκκλησίας παρείχε τις ευλογίες του. Αυτό έκανε τον Έρντος να σκεφτεί ότι ο Θεός είναι ο Υπέρτατος Φασίστας). Κατηγορούσε αυτόν τον Υπέρτατο Φασίστα ότι κρατούσε τις καλύτερες μαθηματικές αποδείξεις για τον εαυτό του. Όταν έβλεπε κάποια ιδιαίτερα όμορφη μαθηματική απόδειξη αναφωνούσε, «Αυτό είναι από Το Βιβλίο!». Με αφορμή τον μεγάλο αριθμό συνεργασιών του Έρντος με άλλους μαθηματικούς, οι φίλοι του συνέλαβαν τη χιουμοριστική ιδέα του αριθμού Έρντος. Ο αριθμός αυτός σχετίζεται με ένα πρόσωπο, περιγράφοντας την απόσταση σε συνεργασίες μαθηματικών δημοσιεύσεων μεταξύ αυτού του προσώπου και του Πολ Έρντος. Aigner, M., Ziegler, G.M., Hofmann, K.H.; Proofs from THE BOOK (3/e). Springer, 2004. ISBN 3-540-40460-0. Hoffman, Paul, The man who loved only numbers. Hyperion, 1998. ISBN 0-7868-6362-5. The Mathematics Genealogy Project - Paul Erdős Schechter, Bruce. My brain is open: The mathematical journeys of Paul Erdős. New York: Simon & Schuster, 1998, ISBN 978-0-684-84635-4; paperback ed Touchstone, 2000. ISBN 0-684-85980-7(biography) Το N είναι ένας Αριθμός: πορτραίτο του Paul Erdős Επισκόπηση της ζωής του Έρντος από την Αμερικανική Μαθηματική Εταιρεία Jerry Grossman at Oakland University. The Erdös Number Project Ο άνθρωπος που αγαπούσε μόνο τους Αριθμούς - Royal Society Public Διάλεξη του Paul Hoffman (RealVideo) Η βιογραφία του στο Hungary.hu Washington Post Μια προσφορά στον Paul Erdős (ανέκδοτα) | Ο Πωλ Έρντος (αγγλικά: Paul Erdős) ή Παλ Έρντες (ουγγρικά: Erdős Pál) (26 Μαρτίου 1913 – 20 Σεπτεμβρίου 1996) ήταν ένας εξαιρετικά παραγωγικός (και διαβόητα εκκεντρικός) Ούγγρος μαθηματικός. Με εκατοντάδες συνεργάτες, εργάστηκε σε προβλήματα Συνδυαστικής, Θεωρίας γραφημάτων, Θεωρίας αριθμών, κλασικής ανάλυσης, Θεωρίας προσεγγίσεων, Θεωρίας συνόλων και Θεωρίας πιθανοτήτων. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%BB_%CE%88%CF%81%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%82 |
Βλάστη | Η Βλάστη βρίσκεται περίπου 24 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της Πτολεμαΐδας. Είναι κτισμένη σε υψόμετρο 1.180 μέτρων, ανάμεσα στους ορεινούς όγκους του Ασκίου (Σινιάτσικου) και του Μουρικίου. Υπάρχουν ενδείξεις ότι ήδη από τη βυζαντινή περίοδο στην τοποθεσία που στις μέρες μας βρίσκεται το χωριό της Βλάστης προϋπήρχε κάποιος οικισμός. Η ανάπτυξη της ξεκινά τον 15ο αιώνα, όταν μετά την εγκατάσταση Τούρκων Κονιάρων στην κοιλάδα των Καϊλαρίων (Πτολεμαΐδας) οι χριστιανικοί πληθυσμοί που ζούσαν εκεί αναγκάστηκαν να μετοικήσουν στα ορεινά τμήματα της περιοχής, καθώς αυτά ήταν περισσότερο απρόσιτα στους κατακτητές. Σπουδαία ήταν η συμμετοχή των Βλαστιωτών στη Ναυμαχία της Ναυπάκτου το 1571 εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Από την περίοδο της Οθωμανοκρατίας διασώζεται η παράδοση του μαρτυρίου του νεομάρτυρα Μάρκου. Για τη τιμή του νεομάρτυρα και τη διάσωση στην τοπική μνήμη του ονόματός του χωρίς να εγερθούν αντιδράσεις από τους Οθωμανούς, οι κάτοικοι αφιέρωσαν τον κεντρικό ναό της Βλάστης στον Ευαγγελιστή Μάρκο. Σημείο-σταθμό στην ανάπτυξη της Βλάστης αποτελούν τα τέλη του 18ου αιώνα. Μετά τα Ορλωφικά (1770) και τη λεηλασία της Μοσχόπολης η οποία μέχρι τότε αποτελούσε ανθηρό κέντρο της περιοχής, ένας μεγάλος αριθμός Βορειοηπειρωτών Βλάχων προσφύγων συγκεντρώνεται στο χωριό της Βλάστης. Η ενδυνάμωση του ντόπιου πληθυσμού είχε ως αποτέλεσμα μία σημαντική ώθηση στην ανάπτυξη και την πρόοδο του οικισμού. Στοιχείο ιστορικής συνέχειας αποτελεί η μεταφορά ξυλόγλυπτου τέμπλου από τους πρόσφυγες της Μοσχόπολης στην νέα τους πατρίδα - τη Βλάστη- και η τοποθέτησή του στον Ναό Αγίου Νικολάου. Λόγω της μορφολογίας του εδάφους (ορεινά εδάφη και πλούσια λιβάδια), οι κάτοικοι της Βλάστης ασχολήθηκαν κυρίως με την κτηνοτροφία. Παράλληλα, ανέπτυξαν και επαγγέλματα σχετικά με την κτηνοτροφία, με αποτέλεσμα την ανάπτυξη της τυροκομίας, της υφαντουργίας και του εμπορίου. Επίσης, αρκετοί κάτοικοι έγιναν ξυλουργοί, κτίστες, αρχιτέκτονες, ζωγράφοι, χρυσοχόοι, ραφτάδες κ.α. Έτσι, μέχρι το 19ο αιώνα ο κάποτε οικισμός της Βλάστης έχει μετατραπεί σε μία σημαντική κωμόπολη: ο πληθυσμός της εκείνη την περίοδο έχει ξεπεράσει τους έξι χιλιάδες κατοίκους. Κατά την Ελληνική Επανάσταση του 1821, σπουδαίο ρόλο έπαιξαν οι Βλαστιώτες οπλαρχηγοί Ιωάννης Φαρμάκης, και Δημήτριος Καραμήτσος. Η ακμή της Βλάστης διαρκεί μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα. Οι σημαντικές εξελίξεις της εποχής (Μακεδονικός Αγώνας, Βαλκανικοί Πόλεμοι και Α' Παγκόσμιος Πόλεμος) είχαν σαφείς αρνητικές επιπτώσεις στην πορεία του χωριού. Η σταδιακή μείωση του πληθυσμού ολοκληρώνεται στα χρόνια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς το χωριό καίγεται από τους Γερμανούς κατακτητές. Στα χρόνια του αιματηρού εμφυλίου πολέμου, η Βλάστη εγκαταλείπεται πλήρως από τους κατοίκους της. Με το τέλος του εμφυλίου πολέμου, περίπου οκτακόσιοι κάτοικοι επέστρεψαν στο χωριό. Στη συνέχεια όμως, ακολουθώντας το ρεύμα αστυφιλίας των επόμενων δεκαετιών, οι περισσότεροι κάτοικοι αναζήτησαν καλύτερες ευκαιρίες απασχόλησης και διαβίωσης στα αστικά κέντρα. έτσι, στις μέρες μας οι μόνιμοι κάτοικοι της Βλάστης δεν ξεπερνούν, κατά τη διάρκεια του χειμώνα, τους εκατό. Η 'ζωντανή' πλευρά του χωριού είναι η καλοκαιρινή. Η συγκέντρωση των Βλατσιωτών στο χωριό, καθώς και η φυσική ομορφιά της περιοχής, ευνοούν την πραγματοποίηση ποικίλων πολιτιστικών εκδηλώσεων. Μεταξύ αυτών είναι και οι Γιορτές της Γης, ένα οικολογικό και πολιτιστικό φεστιβάλ που λαμβάνει χώρα στις αρχές κάθε Ιουλίου, με σημείο αφετηρίας το 2001. Οι Γιορτές της Γης διοργανώνονται από την Κοινότητα Βλάστης και την Εταιρεία Περιβαλλοντικής Έρευνας και Ενημέρωσης OΙΚOΤOΠΙΑ. Επίσης, με ξεχωριστή λαμπρότητα γιορτάζεται κάθε Δεκαπενταύγουστο το πανηγύρι της Παναγίας. Το πανηγύρι διαρκεί τρεις μέρες. Κατά τη διάρκεια του πανηγυριού χορεύεται ο Τρανός Χορός, ο οποίος από το 2022 αποτελεί άυλη παγκόσμια κληρονομιά. Ο χορός έχει αργό ρυθμό και χορεύεται σε μεγάλο κύκλο με τους χορευτές να κρατούν τα χέρια και να τραγουδούν α καπέλα. Αθανάσιος Γκίμου, μέλος της Φιλικής Εταιρείας Ιωάννης Φαρμάκης (1772 - 1821), φιλικός, οπλαρχηγός της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 Δημήτριος Καραμήτσος, οπλαρχηγός της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 βαρώνος Κωνσταντίνος Βέλλιος (1772 - 1838), εθνικός ευεργέτης Κωνσταντίνος Δόσιος (1810 - 1871), νομικός, πολιτικός, υπουργός το 1863 Στέργιος Δούμπας (1794 - 1870), εθνικός ευεργέτης Δημήτριος Μουσίκος, εθνικός ευεργέτης Αριστείδης Δόσιος (1844 - 1881), οικονομολόγος, συγγραφέας, τραπεζίτης Γεώργιος Βρανάκης (1845-1880), εθνικός ευεργέτης Αντώνιος Κεραμόπουλος (1870 - 1960), αρχαιολόγος, ακαδημαϊκός Χρήστος Αργυράκος (καπετάν Μουρίκης) (1876 - 1907), οπλαρχηγός μακεδονομάχος Ιωάννης Μπερεκετλής (καπετάν Βλαχάβας), οπλαρχηγός μακεδονομάχος Ηλίας Κούντουρας, (καπετάν Φαρμάκης) (1882- 1908), οπλαρχηγός μακεδονομάχος Στέργιος Κούντουρας, (1888- 1943), οπλαρχηγός μακεδονομάχος Ιωάννης Μπουμπάρας (; - 1905), οπλαρχηγός μακεδονομάχος Χριστόδουλος Γαλάνος (1880-1957), κτηματίας από την Τανγκανίκα, εθνικός-οικουμενικός ευεργέτης Ιστοσ. oikotopia.gr, Γιορτές της Γης Βλάστη (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) Κολιάντα στη Βλάστη (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) | Η Βλάστη (παλαιότερες ονομασίες: Μπλάτσι ή Βλάτσι, Μπλάτζι (1830), Μπλάτζη (1858), Βλάτζη (1860) και Βλάτση, αλλά πιθανότατα και Βλάττη σε υψομετρο 1.200 μ.) είναι ορεινό χωριό του νομού Κοζάνης. Υπήρξε ένα από τα σημαντικά προπύργια του Ελληνισμού κι ένα από τα μεγαλύτερα κεφαλοχώρια της Δυτικής Μακεδονίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%BB%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B7 |
Σούπερ Λίγκα 2009–10 | Παναθηναϊκός Προπονητές: Χενκ Τεν Κάτε (1η-13η αγ.), Νίκος Νιόπλιας (14η-30ή αγ.). Ποδοσφαιριστές: (Σε παρένθεση συμμετοχές/τέρματα) Τερματοφύλακες: Γκαλίνοβιτς (3), Καρνέζης (1), Τζόρβας (26). Αμυντικοί: Βύντρα (24/4), Γκάμπριελ (13/1), Δάρλας (5), Καντέ (21), Μαρίνος (10), Μπιέσμιρ (17), Σαριέγκι (21), Σεϊταρίδης (8), Σπυρόπουλος (21). Μέσοι: Ζιλμπέρτο Σίλβα (24), Καραγκούνης (24/2), Κατσουράνης (28/8), Κλέιτον (3), Λέτο (25/6), Νίνης (26/3), Σιμάο (18), Τζιόλης (2), Φέτσης (1), Χριστοδουλόπουλος (17/1). Επιθετικοί: Πετρόπουλος (6), Ρουκάβινα (11), Σαλπιγγίδης (28/5), Σισέ (28/23). Στην ομάδα ανήκαν (αλλά δεν αγωνίστηκαν) και οι: Δημούτσος (Μ), Μάντζιος (Ε). Το σύστημα βαθμολογίας ήταν: Νίκη: 3 βαθμοί - Ισοπαλία: 1 βαθμός - Ήττα: 0 βαθμοί. Η κατάταξη ομάδων που ισοβαθμούσαν καθοριζόταν από τους βαθμούς που είχαν συλλέξει στους μεταξύ τους αγώνες, σε περίπτωση ισοβαθμίας, από τα τέρματα στους μεταξύ τους αγώνες. Στα play off μετείχαν οι ομάδες που τερμάτισαν στις θέσεις 2 έως 5 στην κανονική περίοδο, οι οποίες διεκδίκησαν μία θέση στον 3ο προκριματικό γύρο του επόμενου Champions League, ενώ οι υπόλοιπες εξασφάλισαν θέσεις στις προκριματικές φάσεις του Europa League της περιόδου 2010-11: Επίσημος ιστότοπος | Η Σούπερ Λίγκα 2009–10 (γνωστή και ως Πρωτάθλημα ΟΠΑΠ για εμπορικούς λόγους) και ειδικότερα το ελληνικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου της περιόδου 2009–10 ήταν το 51ο που διεξήχθη σε μορφή εθνικής κατηγορίας, το 31ο από καταβολής του επαγγελματικού ποδοσφαίρου και 4ο που διοργανώθηκε από τη Σούπερ Λίγκα. Πρωταθλητής αναδείχθηκε ο Παναθηναϊκός για 20ή φορά στην ιστορία του. Εκείνη τη χρονιά, είχε κάνει ακριβές μεταγραφές όπως οι Σισέ, Κατσουράνης και Λέτο ξεπερνώντας τον προϋπολογισμό του Ολυμπιακού μετά από πολλά χρόνια. Ο ΠΑΟΚ, ο οποίος είχε τερματίσει τρίτος στο τέλος της κανονικής περιόδου, κέρδισε το μίνι πρωτάθλημα των play-off που ακολούθησε και απόκτησε το δικαίωμα να αγωνιστεί στην προκριματική φάση του Τσάμπιονς Λιγκ της επόμενης περιόδου. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BF%CF%8D%CF%80%CE%B5%CF%81_%CE%9B%CE%AF%CE%B3%CE%BA%CE%B1_2009%E2%80%9310 |
Λουίζα Φερδινάνδη των Βουρβόνων | Η Μαρία Λουίζα Φερδινάνδη ήταν η δεύτερη κόρη του Φερδινάνδου Ζ΄ της Ισπανίας και της Μαρίας Χριστίνας των Βουρβόνων-Ισπανίας, κόρης του Φραγκίσκου Α΄ των Δύο Σικελιών. Παντρεύτηκε το 1846 τον Αντώνιο, Δούκα του Μονπανσιέ, και είχε τέκνα: Μαρία Ισαβέλλα (1848 - 1919), παντρεύτηκε τον εξάδελφό της Φίλιππο, Κόμη του Παρισιού. Μαρία Αμαλία (1851 - 1870). Μαρία Χριστίνα (1852 - 1879). Μαρία δε λα Ρέγκλα (Μαρία του Κανόνος) (1856 - 1861). τέκνο (1857). Φερδινάνδος (1859 - 1873). Μαρία δε λας Μερθέδες (Μαρία του Ελέους) (1860 - 1878), παντρεύτηκε τον εξάδελφό της Αλφόνσο ΙΒ΄ της Ισπανίας. Φίλιππος Ραϊμόνδος Μαρία (1862 - 1864). Αντώνιος (1866 - 1930), Δούκας της Γκαλλιέρα, ιδρυτής του κλάδου της Ορλεάνης-Γκαλλιέρα. Λουδοβίκος Μαρία Φίλιππος Αντώνιος (1867 - 1874). Genealogie ascendante jusqu'au quatrieme degre inclusivement de tous les Rois et Princes de maisons souveraines de l'Europe actuellement vivans [Genealogy up to the fourth degree inclusive of all the Kings and Princes of sovereign houses of Europe currently living] (in French). Bourdeaux: Frederic Guillaume Birnstiel. 1768. p. 9. Genealogie ascendante jusqu'au quatrieme degre inclusivement de tous les Rois et Princes de maisons souveraines de l'Europe actuellement vivans [Genealogy up to the fourth degree inclusive of all the Kings and Princes of sovereign houses of Europe currently living] (in French). Bourdeaux: Frederic Guillaume Birnstiel. 1768. p. 96. | Η Λουίζα Φερδινάνδη (ισπαν. Louisa Ferdinanda de Borbón, 20 Ιανουαρίου 1832 - 2 Φεβρουαρίου 1897) από τον Οίκο των Βουρβόνων-Δύο Σικελιών ήταν πριγκίπισσα της Ισπανίας και με τον γάμο της έγινε δούκισσα του Μονπανσιέ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF%CF%85%CE%AF%CE%B6%CE%B1_%CE%A6%CE%B5%CF%81%CE%B4%CE%B9%CE%BD%CE%AC%CE%BD%CE%B4%CE%B7_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%92%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B2%CF%8C%CE%BD%CF%89%CE%BD |
Ανάγλυφο Ελευσινιακού Νεκρόδειπνου | Το σχήμα του ανάγλυφου συχνά συνηθίζεται, ιδίως στα περισσότερα αναθηματικά ανάγλυφα του Ασκληπιείου των Αθηνών. Δεξιά και αριστερά παρατηρούμε δύο παραστάδες που υποβαστάζουν επιστύλιο με στέγη που είναι διακοσμημένη με ακροκέραμα. Το ανάγλυφο εικονίζει πέντε χαρακτήρες, από τους οποίους τρεις, ο άνδρας δεξιά και οι δύο γυναίκες στην μέση είναι οι κυριότεροι. Δεξιά αναπαύεται μισοξαπλωμένος και ακουμπισμένος με τον αριστερό του αγκώνα πάνω σε μαξιλάρι ηλικιωμένος γενειοφόρος άνδρας με πυκνή κόμη. Στο αριστερό του χέρι κρατάει κίστη, ενώ στο υψωμένο δεξί του χέρι κρατάει ρυτό. Φοράει ιμάτιο που καλύπτει το σώμα του από τη μέση και κάτω. Στα αριστερά του, στην άκρη της κλίνης του ανδρός, κάθεται μια γυναίκα, ντυμένη με χιτώνα και ιμάτιο, τα μαλλιά δεμένα πίσω, κρατάει ένα δυσδιάκριτο αντικείμενο στα χέρια. Μπροστά τους είναι ένα τραπέζι, πλούσια στρωμένο με στρογγυλά ή πυραμιδοειδή αντικείμενα που παριστάνουν ψωμί, καρπούς και άλλα φαγητά. Στο υπόλοιπο τμήμα του ανάγλυφου ανακαλύπτουμε από αριστερά προς τα δεξιά έναν κρατήρα, έναν γυμνό οινοχόο που κρατάει στο δεξί χέρι υψωμένη μια πρόχου, και υπηρετεί τα δύο τραπέζια. Στο δεύτερο τραπέζι κάθονται δύο γυναίκες. Η μία κάθεται επί σπονδυλοειδούς δίφρου που μοιάζει με σπόνδυλο κίονος. Είναι ντυμένη με πλούσιο και μακρύ χιτώνα και ιμάτιο, ενώ στο δεξί χέρι κρατάει μακρύ σκήπτρο. Τέλος η άλλη γυναίκα που φοράει επίσης χιτώνα αφήνοντας τον δεξί μαστό και μέρος του θώρακα ακάλυπτο. Στο τραπέζι βρίσκονται επίσης διάφορα τρόφιμα αντικείμενα. Το ανάγλυφο φέρει την επιγραφή «ΘΕΩΙ ΘΕΑΙ ΛΥΣΙΜΑΧΙΔΗΣ ΑΝΕΘΗΚΕ». Το παρόν ανάγλυφο είναι αξιόλογο ως προς τον τόπο της εύρεσης και για την εικονιζομένη παράσταση του λεγόμενου «Νεκρόδειπνου». Είναι το πρώτο λίθινο παράδειγμα του δείπνου του Πλούτωνα και της Περσεφόνης, οι οποίοι εδώ ονομάζονται «Θεός» και «Θεά». Ίσως παρόμοια να γιορτάζονταν τα «θεοξένια», γιορτή κατά την οποία οι αρχαίοι Έλληνες έστρωναν το κρεβάτι και το τραπέζι προς τιμήν και λατρεία διάφορων θεών. Ο Πλούτωνας εδώ παρουσιάζεται όχι με την έννοια του στυγνού άρπαγα της Περσεφόνης, αλλά ως πλουτοδότης θεός που συντελεί στην καρποφορία της γης. Μία από τις δύο γυναίκες, η αριστερά καθούμενη και πιο νεανική είναι η Περσεφόνη, εικονίζεται ως σύζυγος του Πλούτωνα και δέσποινα του Άδη, ενώ η στα δεξιά της καθήμενη και πιο ηλικιωμένη είναι η Δήμητρα, που χαίρεται την επάνοδο της πολυπόθητης θυγατέρας της, την επάνοδο της άνοιξης και την αναβίωση της φύσης. Αρχαιολογική Εταιρεία (1885–1886). Εφημερίς αρχαιολογική (έτη 1885, 1886). Αθήνα: Εκ του τυπογραφείου των Αδελφών Περρή. Ανακτήθηκε στις 9 Μαΐου 2010. | Το Ελευσινιακό νεκρόδειπνο είναι ανάγλυφο και αξιόλογο μνημείο ελληνικής τέχνης που βρέθηκε τον Οκτώβριο του 1885 στις ανασκαφές που έγιναν στο ιερό του αρχαιολογικού χώρου της Ελευσίνας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%AC%CE%B3%CE%BB%CF%85%CF%86%CE%BF_%CE%95%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%83%CE%B9%CE%BD%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%8D_%CE%9D%CE%B5%CE%BA%CF%81%CF%8C%CE%B4%CE%B5%CE%B9%CF%80%CE%BD%CE%BF%CF%85 |
Αββακούμ | Τόσο ο εβραϊκός κανόνας της Αγίας Γραφής (Τανάκ) όσο και ο χριστιανικός κανόνας της Παλαιάς Διαθήκης περιλαμβάνει και κατατάσσει τον Αββακούμ ως τον 8ο μεταξύ των 12 Μικρών Προφητών (Εβρ. Νεβιείμ Κετανείμ).Το βιβλίο του Αββακούμ τονίζει δυο σημαντικές διδαχές του Χριστιανισμού. Ο θεός είναι ο Παγκόσμιος Κυρίαρχος και οι δίκαιοι ζουν μέσω πίστης. Αποτελείται από 3 κεφάλαια. Το πρώτο επονομάζεται "Όραση", το δεύτερο "Αιώνιον", και το τρίτο "Προσευχή". Τα πρώτα 2 κεφάλαια είναι διάλογος μεταξύ του συγγραφέα και του θεού, Ιαχβέ. Μιλούν για τη δύναμη των Χαλδαίων, και για τη θλίψη που περιμένει το βαβυλωνιακό έθνος, που αποκτά αθέμιτα κέρδη, οικοδομεί μια πόλη χύνοντας αίμα αθώων και λατρεύει γλυπτά. Το 3ο κεφάλαιο είναι μια προσευχή σε μορφή έμμετρου θρήνου και έχει χαρακτηριστεί «ένα από τα λαμπρότερα έργα της εβραϊκής ποίησης». Εξαίρει την μεγαλοπρέπεια του θεού κατά τη μέρα της μάχης, και το δραματικό του ύφος είναι απαράμιλλο σε δύναμη και ζωντάνια αγριότητας. Το κεφάλαιο αυτό περιέχει πλούσιες εικόνες και ζωηρές περιγραφές και συναρπάζει με το ωραίο και συνάμα γεμάτο πάθος ύφος του. Μερικά αποσπάσματα ως παραδείγματα:α) Από το κεφάλαιο "Όραση", όπου ο Αββακούμ φθάνοντας ν΄ ανησυχεί για την ύπαρξη του Γιαχβέ όπου και η ορμητική του αποστροφή: -«Έως τίνος Κύριε κεκράξομαι και ου μή εισακούσεις; Βοήσομαι και προς Σε αδικούμενος και ου σώσεις; Ίνα τοι μοι έδειξας κόπους και πόνους επιβλέπειν επί ταλαιπωρίαν και ασέβειαν εξεναντίας μου;» Ιδού και η παράφραση του ίδιου εδαφίου από το εβραϊκό κείμενο; -«Έως πότε ω Ιαχβέ θα ξελαρυγγιάζομαι και Συ θα κωφεύεις; Έως πότε θα Σου ξεφωνίζω εγώ ο κατατρεγμένος και Συ δεν θα με γλυτώνεις; Διατί εκθέτεις προ των οφθαλμών μου ως πανόραμα τα βάσανα και τους καημούς, και προς τι κάθεσαι και καμαρώνεις την ατιμίαν και διαφθοράν που αντικρύζω;»Στο 2ο όμως κεφάλαιο ο Αββακούμ προσπαθώντας να πείσει τον εαυτόν του δεν αργεί να εκθέση την παντοδυναμία του "Αιώνιου" οπότε και στο 3ο κεφάλαιο στη "Προσευχή" μέσα σε θερμή έξαρση πάθους αναφωνεί: -"Ο Ιαχβέ - Ελοΐμ δημιουργεί όλην την δύναμίν μου. Αυτός θα καταστήσει τους πόδας μου ελαφρούς ως πόδας δορκάδος και θα με οδηγήση προς τα ύψη, νικητήν και ψάλλοντα".β) Ιδού και έν σημείο, πως εκδηλώνεται η καταστροφική σκέψη του Γιαχβέ όπου και φέρεται ν΄ αποκαλύπτει ο ίδιος στον Αββακούμ: -"Θα εξεγείρω τους Χαλδαίους φυλήν πικράν και άρπαγα... Τα άλογά της είναι περισσότερον ευκίνητα από λεοπαρδάλεις, ταχύτερα από τους λύκους της νυκτός και αι φορβάδες των πετούν γρηγορώτερα από αετούς. Θα επιπέσουν όλοι επί την λείαν. Η όψις των είναι όπως ο φλογισμένος άνεμος και θα συσσωρεύση τους αιχμαλώτους ως λόφους άμμου". Η κανονικότητα του βιβλίου του Αββακούμ επιβεβαιώνεται από τους αρχαίους καταλόγους των Εβραϊκών Γραφών. Αν και δεν αναφέρουν ονομαστικά το βιβλίο, ωστόσο το περιλαμβάνουν στους ‘δώδεκα Μικρούς Προφήτες’ που αναφέρουν, γιατί χωρίς τον Αββακούμ αυτοί δεν θα ήταν 12. Ο απόστολος Παύλος αποδεχόταν ότι η προφητεία είναι μέρος της θεόπνευστης Γραφής και παραθέτει αυτούσιο το εδάφιο Αββακούμ 1:5, λέγοντας ότι αυτό είναι «λαληθέν υπό των προφητών». (Πράξ. 13:40, 41) Επίσης, στο βιβλίο αναφέρεται και σε αρκετές από τις επιστολές του. Η Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία τιμάει την μνήμη του 2 Δεκεμβρίου εκάστου έτους. Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία τιμάει την μνήμη του 15 Ιανουαρίου εκάστου έτους. Σιδέρη Βελουδία, Το βιβλίο του προφήτη Αββακούμ, εκδόσεις: Έννοια, Αθήνα 2008, ISBN 978-960-6835-04-9. | Ο Αββακούμ, ή Αβακούμ, ή Αμβακούμ είναι πρόσωπο που αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη ως προφήτης του Ισραήλ. Πρόκειται για τη μεταγραφή του εβραϊκού ονόματος Χαμπακούμ που σημαίνει «ένθερμος εναγκαλισμός», ή κατά άλλη εκδοχή «πατέρας έγερσης» [(Αββά = πατήρ) + (κουμ = έγερση)].Ο Αββακούμ έζησε επί βασιλείας του Ιωακείμ μεταξύ 650 και 627 π.Χ. και προφήτευσε για την αιχμαλωσία των Εβραίων από τον Ναβουχοδονόσορα, βασιλιά των Βαβυλωνίων, καθώς και για την εκ νέου αποκατάστασή τους στη πατρίδα τους. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B2%CE%B2%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CE%BC |
Τζενάρο Γκατούζο | Ξεκίνησε την καριέρα του το 1990 στα μικρά τμήματα της Περούτζα. Τον Ιούλιο του 1997 στην ηλικία των 19 ετών μετακόμισε στη Σκωτία και τη Ρέιντζερς. Έμεινε λίγο στη Σκωτία μετά την αποχώρηση του Ουόλτερ Σμιθ, του προπονητή που τον πήρε στην ομάδα, και την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας από τον Αντβοκάατ. Τον Οκτώβριο του 1998 επέστρεψε στην Ιταλία και τη Σαλερνιτάνα έναντι 4 εκατομμυρίων λιρών. Στη Σαλερνιτάνα οι καλές εμφανίσεις του δεν αρκούσαν για να αποφύγει η ομάδα τον υποβιβασμό. Οι εμφανίσεις του, όμως, κίνησαν το ενδιαφέρον της Μίλαν που τον ενέταξε στο δυναμικό της το 1999. Στη Μίλαν βρήκε γρήγορα θέση βασικού και ως μέλος της ομάδας κατέκτησε δύο φορές το Τσάμπιονς Λιγκ, μία φορά το Πρωτάθλημα Ιταλίας, μία φορά το Κύπελλο Ιταλίας, δύο φορές το Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ και μια φορά το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων. Στις 25 Μαΐου 2021 ανακοινώθηκε από τη Φιορεντίνα και στις 17 Ιουνίου, δίχως να προπονήσει την ομάδα σε κάποιο αγώνα, έλυσε το συμβόλαιό του με τη Φιορεντίνα, λόγω διαφωνιών στις στρατηγικές μεταγραφών της διοίκησης και του ιδίου. Από τον Ιούλιο 2014 έως τον Δεκέμβριο του 2014 υπήρξε προπονητής του Ο.Φ.Η.. Έχει αγωνιστεί με την Εθνική κάτω των 18 ετών και κάτω των 21 ετών. Με την Εθνική ανδρών της Ιταλίας έχει αγωνιστεί σε όλες της μεγάλες διοργανώσεις στο Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου 2002, το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου 2004, στο Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου 2006, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου 2008, το Κύπελλο Συνομοσπονδιών του 2009 και το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου 2010. | Ο Τζενάρο Ιβάν Γκατούζο, γνωστός και ως Ρίνο, είναι Ιταλός πρώην ποδοσφαιριστής και νυν προπονητής. Γεννήθηκε στις 9 Ιανουαρίου 1978 στην πόλη Κοριλιάνο Καλάμπρο στην Καλαβρία. Αγωνιζόταν κυρίως ως αμυντικός μέσος. Ήταν σκληροτράχηλος παίκτης και στην ακμή του θεωρούνταν ευρέως ως ένας από τους καλύτερους αμυντικούς μέσους όταν βρισκόταν στην ακμή της καριέρας του. Στη διάρκεια της καριέρας του έχει κερδίσει το Τσάμπιονς Λιγκ τις σεζόν 2002–03 και 2006–07 με τη Μίλαν, καθώς και τον τίτλο της Σέριε Α το 2003-04. Ήταν επίσης βασικό στέλεχος στην Εθνική ομάδα της Ιταλίας που κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου 2006. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%B5%CE%BD%CE%AC%CF%81%CE%BF_%CE%93%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%B6%CE%BF |
Ρούπερτ της Γερμανίας | Γεννήθηκε στο Άμπεργκ του Άνω Παλατινάτου και ήταν γιος του Ρούπερτ Β΄, εκλέκτορα του Παλατινάτου και της Βεατρίκης του Οίκου της Βαρκελώνης, κόρης του Πέτρου Β΄ της Σικελίας. Ο πατέρας του, ο Ρούπερτ Β΄ ήταν μικρανιψιός του Λουδοβίκου Δ΄ των Βίττελσμπαχ βασιλιά της Γερμανίας. Μεγάλωσε στη δομινικανή μονή του Λίμπεναου κοντά στο Βορμς, όπου ζούσε η μάμμη του ως μοναχή. Το 1398 ο πατέρας του απεβίωσε και ο Ρούπερτ τον διαδέχθηκε. Το 1400 στο κάστρο Λάνεκ του Ομπερλάνσταϊν συναντήθηκε με άλλους τρεις από τους επτά εκλέκτορες, τους επισκόπους του Μάιντς, της Κολωνίας και του Τριρ. Οι τέσσερις αυτοί εκλέκτορες ανακοίνωσαν την καθαίρεση τού Βεντσεσλάβου της Γερμανίας και την ανάρρηση του Ρούπερτ ως βασιλιά της Γερμανίας. Στέφθηκε στην Κολωνία. Ο Βεντσεσλάβος ανήκε στον ισχυρό Οίκο του Λουξεμβούργου, αλλά δεν επιζήτησε τον τίτλο του. Ο Ρούπερτ κέρδισε κάποια αναγνώριση στη νότια Γερμανία. Στο Δυτικό Σχίσμα υποστήριξε τον Βονιφάτιο Θ΄ και ετοίμασε μία εκστρατεία στην Ιταλία για να στεφθεί στην Ρώμη. Ξεκίνησε το φθινόπωρο του 1401 να διασχίσει τις Άλπεις κατά τη διάρκεια του χειμώνα, αλλά οι στρατιώτες τού διέρρεαν λόγω του καιρού. Ως τον Απρίλιο του 1402 τού είχαν μείνει τόσο λίγοι, που τελικά αναγκάστηκε να επιστρέψει. Ο Βεντσεσλάβος είχε συλληφθεί το Μάρτιο από τον ετεροθαλή αδελφό του Σιγισμούνδο και τώρα πια ο Πάπας δεν δίστασε να αναγνωρίσει τον Ρούπερτ βασιλιά της Γερμανίας. Όταν μάλιστα ο Ρούπερτ νύμφευσε τον γιο του Λουδοβίκο με την Λευκή (Μπλανς) των Λάνκαστερ, κόρη του Ερρίκου Δ΄, τον αναγνώρισε και ο βασιλιάς της Αγγλίας. Προσπάθησε να επεκτείνει το Παλατινάτο, αλλά το 1405 ήλθε σε ρήξη με τον επίσκοπο του Μάιντς, που τον υποστήριξαν ευγενείς, οπότε υποχώρησε. Απεβίωσε στο κάστρο του Λάντσκρονε κοντά στο Όπενχαϊμ και ετάφη στο ναό του Αγ. Πνεύματος στη Χαϊδελβέργη. Στην επιθανάτιο κλίνη του διαίρεσε τα εδάφη του: έδωσε το μεγαλύτερο μέρος του Παλατινάτου συμπεριλαμβανομένης της Χαϊδελβέργης, καθώς και το εκλεκτορικό αξίωμα στο Λουδοβίκο Γ΄, το Παλατινάτο-Νόιμαρκτ στον Ιωάννη, το Παλατινάτο-Ζίμμερν-Τσβάιμπρυκεν στο Στέφανο και το Παλατινάτο-Μόσμπαχ-Νόιμαρκτ στον Όθωνα Α΄. Τέσσερις μήνες μετά, στις εκλογές για το Γερμανό βασιλιά, ο Λουδοβίκος Γ΄ ψήφισε του Σιγισμούνδο, αλλά εκλέχθηκε ο εξάδελφος αυτού Ιάκωβος. Οι επίπονες προσπάθειές του τον έκαναν να κερδίσει το επίθετο του επιεικούς (clemens). Είναι αυτός που παρήγγειλε την κατασκευή του κτηρίου Ρούπερτ στο κάστρο της Χαϊδελβέργης. Το 1374 νυμφεύτηκε την Ελισάβετ των Χοεντσόλερν, κόρη του Φρειδερίκου Ε΄ μπουργκράβου της Νυρεμβέργης και είχε τέκνα: Ρούπερτ Πίπαν 1375-1397, απεβίωσε 22 ετών. Μαργαρίτα 1376-1434, παντρεύτηκε τον Κάρολο Β΄ δούκα της Λωρραίνης. Φρειδερίκος π. 1377-1401, απεβίωσε 24 ετών. Λουδοβίκος Γ΄ 1378-1436, εκλέκτορας του Παλατινάτου. Αγνή 1379-1401, παντρεύτηκε τον Αδόλφο Α΄ δούκα της Κλέβης. Ελισάβετ 1381-1408, παντρεύτηκε τον Φρειδερίκο Δ΄ των Αψβούργων δούκα της Αυστρίας. Ιωάννης 1383-1443, παλατινός κόμης του Νόιμαρκτ. Ο γιος του Χριστόφορος Γ΄ έγινε βασιλιάς της Δανίας, της Νορβηγίας και της Σουηδίας. Στέφανος 1385-1459, παλατινός κόμης του Ζίμερν-Τσβάιμπρυκεν. Από τον κλάδο αυτόν προέρχονται έξι βασιλείς της Βαυαρίας, τρεις της Σουηδίας και ένας της Ελλάδας. Απόγονοί του υπάρχουν ως τις ημέρες μας. Όθων Α΄ 1390-1461, παλατινός κόμης του Μόσμπαχ και μετά του Μόσμπαχ-Νόιμαρκτ. Chisholm, Hugh, ed. (1911). "Rupert (king)". Encyclopædia Britannica (11th ed.). Cambridge University Press. | Ο Ρούπερτ (γερμ. Ruprecht (Ρούπρεχτ), 5 Μαΐου 1352 - 18 Μαΐου 1410) από τον Οίκο των Βίττελσμπαχ ήταν βασιλιάς της Γερμανίας (1400-10) και ως Ρούπερτ Γ΄ εκλέκτορας του Παλατινάτου (1398-1410). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%BF%CF%8D%CF%80%CE%B5%CF%81%CF%84_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%93%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82 |
Γ΄ κατηγορία ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου 2002-03 | Στο πρωτάθλημα της Γ΄ κατηγορίας 2002-03 συμμετείχαν 14 ομάδες. Όλες οι ομάδες αναμετρήθηκαν αναμεταξύ τους από δύο φορές, μία εντός και μία εκτός έδρας. Πρωταθλήτρια ανακηρύχτηκε η ομάδα που συγκέντρωσε τους περισσότερους βαθμούς. Οι τρεις πρώτες ομάδες προβιβάστηκαν στο πρωτάθλημα Β΄ κατηγορίας 2003-04. Οι τρεις τελευταίες ομάδες υποβιβάστηκαν στο πρωτάθλημα Δ΄ κατηγορίας 2003-04. Η νίκη βαθμολογείτο με 3 βαθμούς και η ισοπαλία με 1 βαθμό ενώ η ήττα δεν έδινε κανένα βαθμό. Ομάδες που δεν συμμετείχαν στο πρωτάθλημαΟμάδες που προήχθησαν στην Β΄ κατηγορία 2002-03 ΣΕΚ Αγίου Αθανασίου Α.Ο. Αγία Νάπα ΑΕΚ/Αχιλλέας Αγίου ΘεράπονταΟμάδες που διαβαθμίστηκαν στην Δ΄ κατηγορία 2002-03: ΠΕΦΟ Ολυμπιακός Ροτσίδης Μάμμαρη ΑΤΕ-ΠΕΚ ΕργατώνΟμάδες που συμμετείχαν στο πρωτάθλημαΟμάδες που διαβαθμίστηκαν από την Β΄ κατηγορία 2001-02 Ομόνοια Αραδίππου ΑΕΖ Ζακακίου Άδωνις ΙδαλίουΟμάδες που προήχθησαν από την Δ΄ κατηγορία 2001-02: ΑΕΜ Μεσόγης Ελπίδα Ξυλοφάγου Αχυρώνας Λιοπετρίου Η τελική βαθμολογία του πρωταθλήματος ήταν: Το σύστημα βαθμολόγησης που ίσχυε ήταν: Νίκη=3 βαθμοί, Ισοπαλία=1 βαθμός, Ήττα=0 βαθμοί Κανόνες βαθμολογίας: 1ος Βαθμοί, 2ος Διαφορά τερμάτων (τέρματα υπέρ-τέρματα κατά), 3ος Καλύτερη επίθεση. Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει τα αποτελέσματα των αγώνων του πρωταθλήματος: «2002/03 Cypriot Third Division». Rec.Sport.Soccer Statistics Foundation. 14 Ιανουαρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 14 Ιανουαρίου 2016. «Βαθμολογία (τελική)». Ο Φιλελεύθερος: σελ. 20. 19 Μαΐου 2003. Γ΄ κατηγορία ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου Κύπελλο Κύπρου ποδοσφαίρου ανδρών 2002-03 Ποδόσφαιρο στην Κύπρο Σύστημα ποδοσφαιρικών πρωταθλημάτων Κύπρου | Η Γ΄ κατηγορία ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου 2002-03 ήταν η 32η έκδοση της Γ΄ κατηγορίας ποδοσφαίρου της Κύπρου. Το πρωτάθλημα κέρδισε η ΠΑΕΕΚ για 2η φορά στην ιστορία της. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%84_%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%85_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD_%CE%9A%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%85_2002-03 |
Άνω Διακοπτό Αχαΐας | Η τοπική κοινότητα Άνω Διακοπτού είναι χαρακτηρισμένη ως αγροτικός ορεινός οικισμός, με έκταση 14,112 χμ² (2011). Περιλαμβάνει και τον οικισμό Πούντα. (σε παρένθεση ο πληθυσμός της τοπικής κοινότητας) Αποτελέσματα της Απογραφής Πληθυσμού-Κατοικιών 2011 που αφορούν στο Μόνιμο Πληθυσμό της Χώρας, Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας, τχ. 2ο, φ. 3465 (28 Δεκεμβρίου 2012). Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 1996, 2006 (ΠΛΜ) Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, 1963 (ΠΛ) Θεόδωρος Η. Λουλούδης, Αχαΐα. Οικισμοί, οικιστές, αυτοδιοίκηση, Νομαρχιακή Επιχείρηση Πολιτιστικής Ανάπτυξης Ν.Α. Αχαΐας, Πάτρα 2010. Η επίσημη ιστοσελίδα του Δήμου Διακοπτού. diakopto.gov.gr. Ανακτήθηκε: 29/03/2009. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Άνω Διακοπτού Αχαΐας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 05/07/2018. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Κοινότητας Άνω Διακοπτού Αχαΐας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 05/07/2018. | Το Άνω Διακοπτό είναι χωριό της Αχαΐας και έδρα ομώνυμης τοπικής κοινότητας του πρώην Δήμου Διακοπτού. Το χωριό είναι χτισμένο στις πλαγιές του Χελμού, στα 482μ. υψόμετρο, σε πανέμορφο τοπίο από δάση πεύκων. Βρίσκεται στα ορεινά του δήμου και οι κάτοικοί του ασχολούνται κυρίως με την κτηνοτροφία. Στην απογραφή του 2011 ο οικισμός βρέθηκε να έχει πληθυσμό 304 κατοίκους. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CF%89_%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%80%CF%84%CF%8C_%CE%91%CF%87%CE%B1%CE%90%CE%B1%CF%82 |
Ιουνία | Η Ιουνία αναφέρεται στην Επιστολή προς Ρωμαίους του απόστολου Παύλου μαζί με τον Ανδρόνικο ως συνεργάτες του Παύλου που φυλακίσθηκαν μαζί του: «Ασπάσασθε Ανδρόνικον και Ιουνίαν τους συγγενείς μου και συναιχμαλώτους μου, οίτινες είσιν επίσημοι εν τοις αποστόλοις, οι και προ εμού γεγόνασιν εν Χριστώ». Δηλαδή, χαιρετήστε τον Ανδρόνικο και την Ιουνία, τους συμπατριώτες μου, που καταδιώχθηκαν και φυλακίσθηκαν μαζί μου και είναι διακεκριμένοι μεταξύ εκείνων που ασκούν την αποστολή του κηρύγματος, και οι όποιοι μάλιστα προσήλθαν στο Χριστό πρωτύτερα από μένα. Το όνομα Ιουνία δείχνει πως πιθανότατα άνηκε σε Ρωμαϊκή οικογένεια ευγενών καθώς πολλές ευγενείς Ρωμαίες γυναίκες είχαν αυτό το όνομα. Μπορεί όμως να ήταν και απελεύθερη δούλα που, σύμφωνα με το έθιμο της εποχής, είχε πάρει το όνομα της πρώην κυρίας της. Μπορεί επίσης να άνηκε σε οικογένεια εξελληνισμένων Εβραίων. Σε αυτή την περίπτωση η Ιουνία θα ήταν μία από τους πρώτους ιδρυτές του Ρωμαϊκού χριστιανισμού.Η Ιουνία αναφέρεται μαζί με τον Ανδρόνικο αλλά η σχέση τους δεν είναι σαφής. Μπορεί να ήταν ανδρόγυνο αλλά μπορεί να ήταν και αδέρφια ή απλά συνεργάτες. Υπάρχει και η θεωρία πως η Ιουνία ήταν το ίδιο πρόσωπο με την Ιωάννα, τη σύζυγο του Χουζά, που αναφέρεται στην Καινή Διαθήκη. Όπως και να ‘χει όμως, η Ιουνία θεωρούταν τόσο σημαντική ώστε να αναφέρεται ονομαστικά και ξεχωριστά από οποιονδήποτε άντρα, πράγμα που σημαίνει πως είχε αποκτήσει στάτους από τη δράση της και όχι από τον συσχετισμό της με κάποιον σημαντικό άντρα, π.χ. τον σύζυγό της. Αν και γενικά η Ιουνία θεωρείται απόστολος ορισμένοι αμφισβητούν την ιδιότητά της αυτή καθώς η φράση που αναφέρεται στην προς Ρωμαίους Επιστολή «επίσημοι εν τοις αποστόλοις» μπορεί να σημαίνει «διακεκριμένοι μεταξύ των αποστόλων» αλλά και «διάσημοι (δηλαδή πολύ γνωστοί) στους αποστόλους». Μια τέτοια σημασία μετατρέπει τους Ιουνία και Ανδρόνικο απλά σε πρόσωπα που γνώριζαν καλά οι απόστολοι και όχι σε αποστόλους τους ίδιους.Ορισμένοι ερευνητές απορρίπτουν αυτή την ερμηνεία ως παράλογη αφού και μόνο η αναφορά του Παύλου στο ζευγάρι θα ήταν αρκετή για να τους προσδόσει κύρος. Αυτό καθιστά αναίτια την αναφορά της διασημότητάς τους αν επρόκειτο μόνο για κάτι τέτοιο αφού δεν χρειαζόταν αλλά ούτε και θα ενδιέφερε κάτι τέτοιο τον ίδιο τον απόστολο Παύλο. Ο μόνος λόγος για εκείνον να συσχετίσει την Ιουνία και τον Ανδρόνικο με τους αποστόλους θα ήταν αν ήθελε να αναφέρει πως άνηκαν σε εκείνους. Επίσης, η αναφορά του Παύλου ότι «προ εμού γεγόνασιν εν Χριστώ», δηλαδή ότι «προσήλθαν στο Χριστό πρωτύτερα από μένα», δείχνει πως η Ιουνία και ο Ανδρόνικος ήταν γνωστοί ως απόστολοι πριν να το αναγνωρίσει αυτό ο απόστολος Παύλος. Αν και η ορθόδοξη εκκλησία δεν αμφισβήτησε ποτέ το φύλο της Ιουνίας, μέχρι πρόσφατα στα κείμενα των δυτικών θεωρούνταν άντρας και αναφέρονταν με το όνομα Ιουνιάς αλλά τελευταία οι δυτικοί ερευνητές έχουν αναθεωρήσει την άποψη αυτή και θεωρούν και εκείνοι πως η Ιουνία ήταν γυναίκα.Η πρώτη αναφορά στο όνομα Ιουνία είναι στην Προς Ρωμαίους Επιστολή του απόστολου Παύλου. Όλες οι αρχαίες μεταφράσεις της Καινης Διαθήκης (κοπτικές, λατινικές, συριακές, κ.λ.π.) προέρχονται από το πρωτότυπο και διατηρούν το θηλυκό όνομα Ιουνία αν και μερικές φορές το γράφουν Ιουλία.Ο πρώτος που μελέτησε και σχολίασε το κείμενο του απόστολου Παύλου ήταν ο Ωριγένης της Αλεξάνδρειας ο οποίος θεωρούσε πως το όνομα Ιουνία ήταν ξεκάθαρα γυναικείο. Το ίδιο θεωρούσαν και μεταγενέστεροι Έλληνες και Λατίνοι μελετητές όπως ο Ιερώνυμος, ο Θεοφύλακτος, ο Αμβρόσιος, ο Θεδώρητος Κύρου, ο Ιωάννης Δαμασκηνός, ο Οικουμένιος, ο Πέτρος Αβελάρδος αλλά ακόμα και ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος που γενικά δεν είχε καλή άποψη για τις γυναίκες. Συγκεκριμένα ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος γράφει για την Ιουνία: «Καίτοι και το αποστόλους είναι μέγα, το δε και εν τούτοις επισήμους είναι, εννόησον ηλίκον εγκώμιον. Επίσημοι δε ήσαν από των έργων, από των κατορθωμάτων. Βαβαί, πόση της γυναικός ταύτης η φιλοσοφία, ως και της των αποστόλων αξιωθήναι προσηγορίας». Δηλαδή, «αν και το να είναι κανείς απόστολος είναι εξαιρετικά σημαντικό, το να θεωρείται κανείς σημαντικός ανάμεσά τους, σκεφτείτε πόσο μεγάλο εγκώμιο είναι αυτό. Σημαντικοί ήταν [η Ιουνία και ο Ανδρόνικος] από τα έργα τους, τα κατορθώματά τους. Αλήθεια, πόσο μεγάλη ήταν η σοφία αυτής της γυναίκας [της Ιουνίας] ώστε να θεωρείται ισάξια των αποστολων». Αυτό σημαίνει πως μέχρι και τον 12ο αιώνα μ.Χ. κανείς δεν είχε σκεφθεί πως η Ιουνία δεν θα μπορούσε να είναι γυναίκα. Άλλωστε το όνομα Ιουνιάς δεν υπήρχε κατά την αρχαιότητα ενώ το όνομα Ιουνία ήταν ένα κοινό γυναικείο όνομα.Η πρώτη φορά που η Ιουνία αναφέρεται ως άντρας με το όνομα Ιουνιάς είναι στη λατινική μετάφραση του Υπομνήματος Προς Ρωμαίους του Ωριγένη που έκανε τον 5ο αι. μ.Χ. ο θεολόγος Ρουφίνος. Στην μετάφραση του Ρουφίνου, στο ίδιο κείμενο, η Ιουνία αναφέρεται δύο φορές ως γυναίκα με το όνομα Ιουνία (Andronicum et Juniam) και μία φορά ως άντρας με το όνομα Ιουνιάς (Andronicus et Junias). Ο Ρουφίνος μετέφρασε πολλά κείμενα του Ωριγένη και άλλων εκκληστικών πατέρων αλλά ήταν γνωστός για τις όχι πάντα ακριβείς μεταφράσεις του που έτειναν να ακολουθούν περισσότερο τις προσωπικές του απόψεις και όχι το αρχικό κείμενο όπως, για παράδειγμα, στην περίπτωση του σχολιασμού του τίτλου της Παναγίας ως Θεοτόκος από τον Ωριγένη τον οποίον δεν συμπεριέλαβε στη μετάφρασή του ο Ρουφίνος πιθανότατα γιατί δεν συμφωνούσε με τις απόψεις του. Η γραφή του ονόματος της Ιουνίας στο αρσενικό γένος θεωρείται λάθος στη μετάφραση του Ρουφίνου.Η αναφορά στην Ιουνία ως άνδρας με το όνομα Ιουνιάς ξεκινά ουσιαστικά από το 1298 με την κατάληψη του παπικού θρόνου από τον Βονιφάτιο Η΄ ο οποίος αμέσως εξέδωσε το λεγόμενο διάταγμα Περί Κινδύνου (Periculoso) σύμφωνα με το οποίο τα γυναικεία μοναστήρια έπρεπε να κλείσουν για τους λαϊκούς και οι μοναχές να απομονωθούν από τον κόσμο ακόμα και με τη χρήση φυσικών εμποδίων όπως τοίχοι, κάγκελα, σιδερόπορτες, κ.λ.π.. Έτσι τα γυναικεία μοναστήρια ουσιαστικά μεταράπηκαν σε φυλακές που εξαρτώνταν οικονομικά από την Εκκλησία αφού οι μοναχές δεν ήταν πλέον σε θέση να κερδίζουν χρήματα μέσω του εμπορίου και της πώλησης υπηρεσιών όπως η θεραπεία των ασθενών και η συγγραφή, η αντιγραφή και η εικονογράφηση χειρογράφων, δύο τομείς στους οποίους μέχρι τότε άνθιζαν. Στο ίδιο διάταγμα ο νέος πάπας επέβαλλε την αναφορά στο πρόσωπο της Ιουνίας ως άνδρα με το όνομα Ιουνιάς.Ο πρώτος που αναφέρθηκε στον απόστολο Ιουνιά μετά το παπικό διάταγμα ήταν ο σχολαστικός θεολόγος Αιγίδιος ο Ρωμαίος που ο πάπας Βονιφάτιος όρισε αρχιεπίσκοπο της Μπουρζ γιατί τον είχε στηρίξει στο θέμα της διαδοχής του στον παπικό θρόνο αλλά και στην διαμάχη του με τον βασιλιά της Γαλλίας Φίλιππο Δ΄ μετά από την έκδοση δύο άλλων διαταγμάτων με τα οποία καθιστούσε κάθε εκκλησιαστική αλλά και κοσμική αρχή (ακόμα και τον βασιλιά) υπό την εξουσία του πάπα της Ρώμης και επέβαλλε την απόλυτη αφοσίωση στον πάπα ως προϋπόθεση για τη σωτηρία της ψυχής (Unam Sanctam και Ausculta Fili). Ο Αιγίδιος ήταν επίσης εκείνος που επιμελήθηκε το διάταγμα Περί Κινδύνου που απομόνωνε και αποδυνάμωνε τις γυναίκες της Εκκλησιας, γεγονός που όχι μόνο αποκαλύπτει τις μισογυνιστικές του τάσεις αλλά συνάδει και με τη σχολαστική φιλοσοφία του που διέκρινε αρνητικά τις γυναίκες. Ένας σχολαστικός φιλόσοφος πολύ απλά δεν μπορούσε να διανοηθεί πως μία γυναίκα μπορούσε να είναι ικανή να είναι απόστολος. Από τότε οι δυτικοί συγγραφείς άρχισαν να μιλάνε πλέον για τον απόστολο με το όνομα Ιουνιάς. Η μοναδική που αρνήθηκε να αλλάξει φύλο στην Ιουνία και την ανέφερε στο έργο της ως γυναίκα ήταν η θεολόγος και χριστιανή μύστρια Γερτρούδη η Μεγάλη.Στη Γερμανία η μοναδική έκδοση της Επιστολής Προς Ρωμαίους του Παύλου ήταν μέχρι τον 16ο αι. εκείνη του Εράσμου που στηρίζονταν σε βυζαντινά χειρόγραφα στα οποία η Ιουνία αναφέρονταν ως γυναίκα. Το 1522 όμως ο Λούθηρος μετέφρασε το κείμενο του Εράσμου στα γερμανικά επιβάλλοντας το αρσενικό όνομα Ιουνιάς, μάλλον επηρεασμένος από τη λατινική Βουλγάτα.Η Ιουνία ως γυναίκα απόστολος επανεμφανίστηκε σε κείμενα των αρχών του 20ου αι. αλλά το 1927 διάφορες επιτροπές ιστορικών που μετέφραζαν τα κείμενα υπέθεσαν πως το σωστό ήταν το αρσενικό όνομα και συνέχισαν να αναφέρονται στην Ιουνία σαν άντρας απόστολος με το όνομα Ιουνιάς. Το 1989 όμως η νέα αναθεωρημένη έκδοση της βίβλου αναφερόταν στην Ιουνία ως γυναίκα και από τότε όλοι οι ερευνητές την θεωρούν γυναίκα.Πολλοί ιστορικοί θεωρούν πως η Ιουνία «λογοκρίθηκε» από την δυτική ιστορία γιατί ήταν γυναίκα καθώς επί πολλούς αιώνες θεωρούνταν αδιανόητο να είναι απόστολος μία γυναίκα αφού κάτι τέτοιο θα αμφισβητούσε το αντρικό «μονοπώλιο» στην πρόσβαση στα εκκλησιαστικά αξιώματα.Η ορθόδοξη εκκλησία δεν αμφισβήτησε ποτέ το φύλο της Ιουνίας και διδάσκει πως μαζί με τον Ανδρόνικο που ήταν Επίσκοπος Πανονίας ταξίδευαν και θεράπευαν τους ασθενείς ενώ μαρτύρησαν για την πίστη τους. Η Ιουνία ως γυναίκα εμφανίζεται και στην εγκεκριμένη από το Οικουμενικό Πατριαρχείο και την Εκκλησία της Ελλάδος μετάφραση της Αγίας Γραφής στη δημοτική που έχει ευρύτατη αποδοχή από όλες τις χριστιανικές παραδόσεις και χρησιμοποιείται ακόμα και στα σχολικά βιβλία. Η γιορτή της Αγίας Ιουνίας και του Αγίου Ανδρόνικου είναι στις 17 Μαΐου. | Η Ιουνία ήταν χριστιανή απόστολος του 1ου αιώνα μ.Χ.. Συγκαταλέγεται ανάμεσα στους εβδομήντα αποστόλους που γιορτάζουν στις 4 Ιανουαρίου και θεωρείται αγία από την Ορθόδοξη χριστιανική Εκκλησία. Γιορτάζει όμως ξεχωριστά μαζί με τον άγιο Ανδρόνικο στις 17 Μαΐου. Κάποιοι θεωρούν πως ταυτίζεται με την Ιωάννα, τη σύζυγο του Χουζά, που αναφέρεται στο Ευαγγέλιο του Παύλου. Παλαιότερα θεωρούταν άντρας από τους δυτικούς συγγραφείς και αναφέρονταν με το όνομα Ιουνιάς. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%AF%CE%B1 |
Αμπρόσιους Φράνκεν Ι | Ο Αμπρόσιους Φράνκεν γεννήθηκε στο Χέρενταλς. Πατέρας του ήταν ο ζωγράφος Νικολάες Φράνκεν, επίσης από το Χέρενταλς, ο οποίος αργότερα μετοίκησε στην Αμβέρσα. Ο Αμπρόσιους σπούδασε ζωγραφική κοντά στον πατέρα του και στον κορυφαίο μανιεριστή ζωγράφο της Αμβέρσας, Φρανς Φλόρις. Ο πρώιμος βιογράφος Κάρελ φαν Μάντερ αναφέρει στο Het Schilder-boeck του ότι ο Φράνκεν παρέμεινε ένα διάστημα στην Τουρναί, όπου διέμενε στην οικία του επισκόπου. Ο φαν Μάντερ τον συνάντησε στην Τουρναί, όταν διέμενε και αυτός εκεί ως νεαρός μαθητής του Πίτερ Φλέρικ. Το 1570 ο Φράνκεν έμεινε για λίγο διάστημα στο Φονταινεμπλώ.Περί το 1573 ο Αμπρόσιους Φράνκεν Ι επέστρεψε στην Αμβέρσα, όπου έγινε "Δάσκαλος" στην τοπική Συντεχνία του Αγίου Λουκά. Έζησε σε δύσκολη περίοδο, λόγω της διένεξης μεταξύ Καθολικών και Καλβινιστών στις Κάτω Χώρες. Το 1577 στην Αμβέρσα εκλέχτηκε δημοτικό συμβούλιο από Καλβινιστές, το οποίο, το 1581, έδωσε εντολή για τη συστηματική αφαίρεση των εικόνων από τις εκκλησίες. Το γεγονός αυτό ονομάζεται "σιωπηλή εικονοκλασία". Ο Αμπρόσιους, ο οποίος πιστεύεται ότι είχε και ο ίδιος μεταστραφεί στον Καλβινισμό, εκλέχτηκε επικεφαλής της Συντεχνίας το 1582. Μετά την πολιορκία και την πτώση της Αμβέρσας, η πόλη επέστρεψε στον Καθολικισμό και ο Αμπρόσιους διακήρυξε ότι είχε κι αυτός γίνει ξανά καθολικός.Καθιέρωσε φήμη ως παραγωγικός καλλιτέχνης πολλών εικόνων για Αγία Τράπεζα, που αντικατέστησαν αυτές που καταστράφηκαν κατά την περίοδο της εικονοκλασίας. Η φήμη του ήταν τέτοια, ώστε το 1589, μαζί με τον Μέρτεν ντε Φος ορίστηκε από τους κυβερνήτες της Γάνδης για να αξιολογήσουν τον πίνακα "Η Ύστατη Κρίση" του Ράφαελ Κόξι, με τον οποίο η τοπική κυβέρνηση είχε έρθει σε αντιδικία, καθώς είχε προσφέρει στον καλλιτέχνη μικρό, κατά την άποψή του, ποσόν, που δεν αντιπροσώπευε την αξία του αριστουργήματός του. Ο Φράνκεν και ο ντε Φος επιλέχτηκαν, επίσης, ως οι επικεφαλής σχεδιαστές των διακοσμήσεων για τη θριαμβευτική είσοδο του νεοδιορισμένου κυβερνήτη των Κάτω Χωρών Αρχιδούκα Ερνέστου της Αυστρίας..Ο Αμπρόσιους Φράνκεν Ι νυμφεύτηκε την Κλάρα Πίκαρτς και έγινε ο Δάσκαλος του γιου του, Χιερόνυμους Φράνκεν ΙΙ. Απεβίωσε στην Αμβέρσα. Ο Αμπρόσιους Φράνκεν Ι είναι γνωστός για τους πίνακες με θρησκευτικά θέματα και ιστορικές αλληγορίες. Δημιούργησε μεγάλες εικόνες για Αγία Τράπεζα, οι οποίες αντικατέστησαν τις κατεστραμμένες, κατά τη διάρκεια του Beeldenstorm στους ναούς της πόλης, μερικές δεκαετίες νωρίτερα. Οι συνθέσεις του, στις οποίες απεικονίζονται μυώδεις μορφές, βασίζονται σε κλασικά πρότυπα και άσκησαν σημαντική επιρροή σε σύγχρονους καλλιτέχνες.Το ύφος του μαρτυρά την επιρροή του Μάρτεν ντε Φος, στα πλούσια ενδύματα και σε άλλες λεπτομέρειες. Κατά διαστήματα εκτελούσε το "σταφάζ" (πληθύσμωση με ανθρώπινες μορφές) σε πίνακες του Άμπραχαμ Χόβερτς.Πολλά από τα διασωθέντα έργα του απεικονίζουν μαρτύρια Αγίων, θέμα δημοφιλέστατο στην αντιμεταρρυθμιστική Φλάνδρα. Μια από τις σημαντικότερες παραγγελίες που έλαβε ήταν η δημιουργία του τριπτύχου για λογαριασμό της Συντεχνίας Χειρουργών και Κουρέων το 1590. Μια από τις πτέρυγες του τριπτύχου απεικονίζει τα θαύματα των Αγίων Κοσμά και Δαμιανού. Το πιο γνωστό θαυματουργό εγχείρημα των Αγίων ήταν η αφαίρεση του ποδιού από έναν μόλις θανόντα Αιθίοπα για να αντικαταστήσουν το εξελκωμένο πόδι ενός ασθενούς. Αντίθετα από παλαιότερες αναπαραστάσεις του θέματος, οι οποίες εστίαζαν στον ρόλο του θείου, περιλαμβάνοντας Αγγέλους, άλω γύρω από τις κεφαλές των Αγίων και την επίδραση του ήρεμου ύπνου του ασθενούς που δέχεται το (μεταμοσχευόμενο) μέλος, η σύνθεση του Αμπρόσιους εστιάζει περισσότερο στην τεχνική του ακρωτηριασμού και παρουσιάζει τον ασθενή ως κανονικό άνθρωπο, το πρόσωπο του οποίου είναι παραμορφωμένο από τον πόνο. Οι Άγιοι δεν φέρουν φωτοστέφανο και δεν δέχονται βοήθεια από Αγγέλους. Χρησιμοποιούν τα χέρια τους και τα εργαλεία τους βρίσκονται στο δάπεδο και είναι σαφώς αναγνωρίσιμα. Η απεικόνιση είναι σαφώς πιο φυσική από τις προγενέστερες, καθώς παραβλέπει το θαύμα και εστιάζει πολύ περισσότερο στην τεχνική διαδικασία του εγχειρήματος.Κατά την Καλβινιστική του περίοδο (1579-1585) ο Αμπρόσιους ήταν υπεύθυνος για τη δημιουργία μιας ομάδας χαρακτικών με τίτλο Η Μοίρα του Ανθρώπινου Γένους, η οποία κριτικάριζε, έως και γελοιοποιούσε, τον καθολικό κλήρο.Ελάχιστα από τα σχέδιά του έχουν διασωθεί. Μερικά σχέδια από σκηνές από την commedia dell’arte (σήμερα στο Μουσείο του Άμστερνταμ) που αποδίδονται στον Αμπρόσιους Ι παρουσιάζουν ενδιαφέρον και απεικονίζουν σκηνές από έργα που ίσως είχε δει όταν διέμενε στο Φονταινεμπλώ τη δεκαετία του 1570. Έργα του Αμπρόσιους Φράνκεν Ι Κατάλογος Φλαμανδών ζωγράφων | Ο Αμπρόσιους Φράνκεν Ι (φλαμανδικά: Ambrosius Francken I, 1544 - 1618) ήταν Φλαμανδός ζωγράφος, γνωστός για τα έργα με θρησκευτικά θέματα και ιστορικές αλληγορίες, τα οποία δημιούργησε με ύστερη μανιεριστική τεχνοτροπία. Ήταν εξέχον μέλος της οικογένειας καλλιτεχνών Φράνκεν, η οπία διαδραμάτισε σοβαρότατο ρόλο στη φλαμανδική ζωγραφική από τα τέλη του 16ου ως τα μέσα του 17ου αιώνα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BC%CF%80%CF%81%CF%8C%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%85%CF%82_%CE%A6%CF%81%CE%AC%CE%BD%CE%BA%CE%B5%CE%BD_%CE%99 |
Ονομαστικές συμβάσεις για τα γυναικεία ονόματα στην αρχαία Ρώμη | Οι γυναίκες στις αρχές έως τα μέσα της Δημοκρατίας ήταν συνήθως γνωστές με το οικογενειακό τους επώνυμο (nomen). Μια γυναίκα από το γένος των Αιμιλίων θα ονομαζόταν Αιμιλία, από το γένος των Κορνηλίων, Κορνηλία από το γένος των Σεμπρονίων, Σεμπρονία και ούτω καθεξής. Εάν υπήρχαν πολλές κόρες, ένα επίθετο (cognomen) όπως Prima (Πρώτη), Secunda (Δεύτερη) ή Tertia (Τρίτη) θα μπορούσε να υποδεικνύει τη σειρά γέννησης, για παράδειγμα, την Αιμιλία Τέρτια, σύζυγο του Π. Κ. Σκιπίωνα Αφρικανού. (Αυτή, ωστόσο, είναι περισσότερο γνωστή ως Aιμιλία Παύλα). Τα συγκριτικά επίθετα Maior και Minor, που σημαίνουν "η Πρεσβύτερη" και "η Νεότερη" όταν συνδέονται με ένα όνομα, μπορεί να διακρίνουν μεταξύ δύο μόνο αδελφών, για παράδειγμα, οι κόρες του Γαΐου Λαιλίου Σάπιενς είναι γνωστές ως Λαιλία η Πρεσβύτερη και Λαιλία η Νεότερη. Η σειρά γέννησης δεν είναι ο καλύτερος ή ο μοναδικός προσδιοριστικός δείκτης της, αλλά μπορεί να είναι η εξέχουσα θέση μιας γυναίκας. Το όνομα Κορνηλία Αφρικανή αναφέρεται πιο συχνά στην Κορνηλία Αφρικανή τη Νεότερη, τη μικρότερη (αλλά σημαντικότερη) κόρη του Σκιπίωνα Αφρικανού, και όχι στη μεγαλύτερη αδελφή της. Οι γιοι, συγκριτικά, διακρίνονταν από ένα όνομα (praenomen), το πρώτο, προσωπικό όνομα των τυπικών τριών ονομάτων ενός Ρωμαίου αρσενικού (tria nomina). Ο μεγαλύτερος γιος λάμβανε τις περισσότερες φορές τα ίδια ονόματα με τον πατέρα του, ενώ σε άλλους το όνομα ενός παππού ή ενός θείου. Αυτή η παράδοση έκανε άχρηστη τη σημασία των αριθμητικών ονομάτων: τα αρσενικά ονόματα Quintus ("Πέμπτος"), Sextus ("Έκτος") και Decimus ("Δέκατος") χρησιμοποιήθηκαν ευρέως χωρίς αναφορά στη σειρά γέννησης, επειδή μετακυλίοντο. Έτσι, η ημι-μυθική Κλαυδία Κοΐντα θα έπρεπε να ήταν η πέμπτη κόρη του πατρίκιου πατέρα της από το γένος των Κλαυδίων, αλλά είναι αμφίβολο ότι υπήρχαν τέσσερις μεγαλύτερες αδελφές: η Quinta είναι πιθανώς ένα αρχαϊκό γυναικείο όνομα (praenomen) που μεταγενέστεροι Λατίνοι συγγραφείς αντιμετώπισαν ως επίθετο (cognomen). Από την Ύστερη Δημοκρατία, ένα επίθετο (cognomen), το τρίτο των τριών ονομάτων (tria nomina), γίνεται πιο σημαντικό στη διάκριση των οικογενειακών κλάδων του κύριου γένους. Η σημασία του επιθέτου αντανακλάται και στην πρακτική ονοματοδοσίας καθώς αφορά γυναίκες, για παράδειγμα Κορνηλία Σύλλα, Πομπεία Μάγνα, Κορνηλία Μετέλλα. Η Λικινία Κράσσα η Πρεσβύτερη και η Λικινία Κράσσα η Νεότερη ήταν κόρες του Λεύκιου Λικίνιου Κράσσου. Στα κορίτσια μπορεί επίσης να δοθεί το όνομα της μητέρας τους, εάν γεννήθηκαν εκτός γάμου. Στην εποχή του Αυγούστου και μετά, οι Ρωμαίες χρησιμοποιούσαν πιο ποικίλα ονόματα και μερικές φορές ακόμη και δύο μικρά ονόματα. Η πρακτική της ονοματοδοσίας έγινε λιγότερο άκαμπτη, όπως αποδεικνύεται μεταξύ των γυναικών της δυναστείας των Ιουλιο-Κλαυδίων. Ενώ οι σύζυγοι του Αυγούστου ήταν γνωστές με το όνομα του πατρικού τους γένους (Κλαυδία, Σκριβωνία και Λιβία) και οι γυναίκες του Τιβέριου ήταν γνωστές με τα λιγότερο γνωστά ονόματα των πατέρων τους (Βιψανία Aγριππίνα και Ιουλία η Πρεσβύτερη), από την τρίτη γενιά της Αυτοκρατορικής οικογένειας, οι συμβάσεις ονομασίας άλλαξανι. Οι κόρες της Ιουλίας από τον δεύτερο σύζυγό της Μάρκο Βιψάνιο Αγρίππα ήταν η Ιουλία η Νεότερη και η Αγριππίνα η Πρεσβύτερη, όχι η Βιψανία Κοΐντα και η Βιψανία Σέξτα. Παρομοίως, οι κόρες της Αγριππίνας της Πρεσβύτερης ήταν η Αγριππίνα η Νεότερη, η Δρουσίλλα και η Λιβίλλα: δεν ονομάστηκαν από την οικογένεια που υιοθέτησε τον πατέρα τους, το γένος των Ιουλίων. Ομοίως, στην οικογένεια της Oκταβίας της Νεότερης και του Mάρκου Αντωνίου, οι ονομασίες για τις κόρες τους (Aντωνία η Πρεσβύτερη και Aντωνία η Νεότερη) και της Oκταβίας από τον πρώτο της σύζυγο (Κλαυδία Μαρκέλλα η Πρεσβύτερη και Κλαυδία Μαρκέλλα η Νεότερη) ακολυθούν τη σύμβαση για τα ονόματα, αλλά αυτό για την εγγονή τους Λιβίλλα, κόρη του Νέρωνα Κλαύδιου Δρούσου, δεν είναι. Στις μεταγενέστερες γενιές, οι γυναίκες λάμβαναν δύο ονόματα. Αυτό σήμαινε ότι οι κόρες του Κλαύδιου δεν ήταν η Κλαυδία η Πρεσβύτερη και η Κλαυδία η Νεότερη, αλλά η Κλαυδία Αντωνία από τον γάμο του Κλαυδίου με την Aιλία Παιτίνα και η Κλαυδία Οκταβία από τον γάμο του με τη Mεσσαλίνα. Μεταξύ της ελίτ, ονόματα όπως η Πομπονία Γκραικίνα έγιναν κοινά. Σε ακόμη μεταγενέστερες γενιές τα ονόματα των γυναικών είχαν ελάχιστη ή καθόλου ομοιότητα με τα οικογενειακά ονόματα του πατέρα τους. Για παράδειγμα στη δυναστεία των Φλαβίων, η κόρη του Τίτου δεν ήταν η Φλαβία. Στη δυναστεία των Σεβήρων, οι περισσότερες γυναίκες έφεραν ως πρώτο όνομα το "Ιουλία", ακόμη και αν δεν ήταν το επώνυμο του γένους, αλλά το δεύτερο όνομα ήταν διαφορετικό και ως εκ τούτου τις διέκρινε. Στη δυναστεία του Θεοδοσίου, η κόρη του Θεοδοσίου Α΄ δεν ήταν η Θεοδοσία, αλλά η Γκάλα Πλακιδία, που ονομάστηκε εν μέρει από τη μητέρα της. Μία γυναίκα θα μπορούσε να ονομαστεί για έναν παππού και μία γιαγιά. Για παράδειγμα, η Λιβίλλα (αδελφή του Γερμανικού και του Κλαύδιου) πήρε το όνομά της από την εκ πατρός γιαγιά της Λιβία. Μία γυναίκα θα μπορούσε να ονομαστεί με συνδυασμό του οικογενειακού της ονόματος και του ονόματος μίας μητέρας ή μίας γιαγιάς. Η πρώτη σύζυγος του Κλαύδιου, η Πλαυτία Ουργουλανίλλα, ονομάστηκε από το γένος του πατέρα της, τους Πλαύτιους, και την εκ πατρός γιαγιά της, Ουργουλανία, στενή φίλη της εκ πατρός γιαγιάς του Κλαύδιου Λιβίας. Μία γυναίκα θα μπορούσε επίσης να ονομαστεί για την οικογένεια του πατέρα της και έναν τόπο καταγωγής, κάπως σαν τους άνδρες, αλλά χωρίς ένα μοναδικό όνομα (praenomen). Μία γυναίκα θα μπορούσε να ονομαστεί προς τιμήν άλλων συγγενών. Αυτή η σύμβαση ονομασίας ίσχυε για τις τρεις αδερφές του Καλιγούλα. Η μεσαία από τις τρεις αδελφές, η Ιουλία Δρουσίλλα, ονομάστηκε για τον εκ πατρός παππού της, τον Νέρωνα Κλαύδιο Δρούσο, που ήταν και ο ίδιος γνωστός. Η μικρότερη από τις τρεις αδελφές, η Ιουλία Λιβίλλα, πήρε το όνομά της από την εκ πατρός θεία της, τη Λιβίλλα. Η μεγαλύτερη από τις τρεις αδελφές, η Αγριππίνα η Νεότερη, πήρε το όνομα τής μητέρας της, Αγριππίνας της Πρεσβύτερης. Ομοίως, η Ιουλία η Νεότερη, η θεία της Αγριππίνας, ονομάστηκε προς τιμή τής μητέρας της, Ιουλίας της Πρεσβύτερης.Σε ορισμένες αυτοκράτειρες δόθηκε το όνομα (praenomen) Ιουλία, ακόμη και αν δεν είχαν σχέση με το γένος των Ιουλίων. Μερικοί, όπως η Λιβία και η Αγριππίνα η Νεότερη, έλαβαν την προσωνυμία (agnomen) της Αugusta ("Σεβαστής, Μεγαλοπρεπούς"), ένα παράλληλο με τούς συζύγους τους (Αugustus). Στην Ύστερη Αρχαιότητα, οι γυναίκες ονομάζοντο συχνά από τις μητέρες τους ή άλλες γυναίκες συγγενείς, οι οποίες με τη σειρά τους ονομάζοντο συχνά από γυναίκες (ή μερικές φορές άνδρες) χριστιανούς αγίους. Έτσι, το όνομα της αυτοκράτειρας Γάλλας Πλακιδίας δείχνει μόνο το όνομα της μητέρας της Γάλλας, όχι του πατέρα της. Άλλα παραδείγματα: Η Aρρία ήταν κόρη του Θράσεα Παίτου και της συζύγου του Aρρίας. και πιθανώς η Κονσιδία, κόρη του Σερβίλιου Νονιανού. Αυτοκράτειρες που φέρουν εθνικά (ειδωλολατρικά) ονόματα—π.χ η Aιλία Ευδοκία, πρώην Aθηναΐς, μετονομάστηκαν, για να έχουν πιο χριστιανικά ονόματα, μερικές φορές από μια προηγούμενη αυτοκράτειρα. Μερικές αυτοκράτειρες όπως η Θεοδώρα, σύζυγος του Ιουστινιανού, φέρεται να μετονομάστηκαν επίσης. Οι υστεροβυζαντινές αυτοκράτειρες έφεραν ονόματα, που προέρχονται από τα ελληνικά: Άννα (που στα εβραϊκά σημαίνει "χάρις/γοητεία" ή "έλεος") Aγνή ("παρθένος" ή "ιερή"), ένα όνομα μιας από τις πρώτες χριστιανικές αγίες, την Aγνή της Ρώμης Ειρήνη Ευδοξία ("καλή φήμη") Ευφροσύνη ("χαρά") Θεοδώρα («δώρο του θεού») Ζωή.Τα περισσότερα από αυτά τα ονόματα παρουσίαζαν ελληνικές επιρροές, ενώ μερικά ήταν ονόματα χριστιανών αγίων. Πολλές φορές οι γυναίκες χρειάζοντο ανεπίσημα ονόματα, για να τις διαφοροποιήσουν μεταξύ των συγγενών τους. Αυτό γινόταν συχνά με τη βοήθεια επιθημάτων, για παράδειγμα το υποκοριστικό επίθημα -il(l)a (εναλλακτικά -ul(l)a ή -ol(l)a) που σημαίνει «μικρή» ή «νεαρή», χρησιμοποιείται συχνά, για παράδειγμα: Jul-illa για μια νεαρή Julia, Drus-illa για μια νεαρή Drusa. Το επίθημα προήλθε από τη λέξη ulla που σήμαινε έναν μικρό λάκκο και μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να δηλώσει ότι η εν λόγω γυναίκα ήταν νεότερη συγγενής κάποιου με το ίδιο όνομα, ότι ήταν ακόμη μικρό κορίτσι ή απλώς υπονοούσε στοργή. Για παράδειγμα, η κόρη του Κικέρωνα, η Tullia, ονομαζόταν από αυτόν «Tulli-ola » ακόμη και ως ενήλικας, παρόλο που δεν είχε μεγαλύτερες αδελφές ή άλλες αξιόλογες γυναίκες συγγενείς. Ένα άλλο επίθημα που χρησιμοποιήθηκε ήταν το -in(n)a που θα υπονοούσε "συγγενής του", για παράδειγμα " Agripp-ina ήταν η κόρη του Agrippa" ή " Messal-ina ήταν η κόρη του Messala". Το επίθημα -ina χρησιμοποιήθηκε συχνά για επίθετα (cognomina) που κατέληγαν σε "a", που σημαίνει ότι δεν υπήρχε γενικός τρόπος για να τα θηλυκοποιήσουμε. Μια τρίτη πιο σπάνια μορφή ήταν η -iana, που θα μπορούσε να προστεθεί στο όνομα μιας γυναίκας, της οποίας ο πατέρας υιοθετήθηκε σε άλλη οικογένεια ή για να υποδείξει την οικογένεια της μητέρας της , όπως η Ulpia Marc-iana που ήταν κόρη της Marcia και του Mάρκου Ούλπιου Τραϊανού. Υπήρχαν επίσης σπάνιες περιπτώσεις συνδυασμού δύο επιθημάτων, όπως «Agripp-in(a)-illa» η σύζυγος του Mάρκου Γάβιου Σκουίλα Γαλικανού, του υπάτου του έτους 127. Τα επιθήματα δεν προστίθοντο πάντα στο τέλος του ονόματος ή του επιθέτου (cognomen), αλλά μερικές φορές και στον αριθμό μιας κόρης, για παράδειγμα, η αδελφή του Bρούτου Ιουνία Τέρτια ονομαζόταν Tert-ulla. Οι πιο κοινές τέτοιες μορφές για τις ονοματικές αριθμήσεις ήταν οι Primula, Secundina, Tertiola/Tertulla, Quartilla και Quintilla/Quintina. Γυναίκες στην αρχαία Ρώμη Ρωμαϊκές συμβάσεις ονομασίας https://books.google.se/books?id=3OMd_rCeLhwC&pg=PA185&dq=%22Antonilla%22+%22antulla%22&hl=sv&sa=X&ved=2ahUKEwjZt6LZrN_vAhVnwosKHZFbBioQ6AEwAnoECAEQAg#v=onepage&q=%22Antonilla%22%20%22antulla%22&f=false https://prism.ucalgary.ca/bitstream/handle/11023/1081/ucalgary_2013_penner_lindsay.pdf?sequence=4&isAllowed=y </img> Ρωμαϊκά ονόματα 2: Γυναίκες και κορίτσια | Οι συμβάσεις ονοματοδοσίας για τις γυναίκες στην αρχαία Ρώμη διέφεραν από την ονοματολογία για τους άνδρες και η πρακτική άλλαξε δραματικά από την Πρώιμη Δημοκρατία στην Ακμή της Αυτοκρατορίας και στη συνέχεια στην Ύστερη Αρχαιότητα. Τα θηλυκά προσδιορίζοντο επίσημα από το θηλυκό του επωνύμου της οικογένειας (nomen gentile, δηλαδή το όνομα του γένους), το οποίο θα μπορούσε να διαφοροποιηθεί περαιτέρω από τη γενική πτώση του επιθέτου (cognomen) του πατέρα της ή -για μια παντρεμένη γυναίκα- του συζύγου της. Τα αριθμητικά επίθετα μπορεί να διακρίνουν μεταξύ των αδελφών, όπως η Tertia, "η Τρίτη" (συγκρίνετε τους τίτλους γενιάς σε αγγλικά ονόματα). Μέχρι την Ύστερη Δημοκρατία, οι γυναίκες υιοθετούσαν επίσης συχνά το θηλυκό του επιθέτου (cognomen) του πατέρα τους. Μια γυναίκα κρατούσε το δικό της οικογενειακό επώνυμο μετά τον γάμο της, αν και μπορεί να ονομαστεί και σε σχέση με τον σύζυγό της: το όνομα Clodia Metelli, "Κλαυδία (σύζυγος) του Mέτελλου", διατηρεί το γενέθλιο όνομα Clodia και προσθέτει το επώνυμο του συζύγου της, για να προσδιορίσει ποια Clodia. Τα παιδιά έπαιρναν συνήθως το όνομα του πατέρα. Ωστόσο στην Αυτοκρατορική περίοδο τα παιδιά μπορεί μερικές φορές να κάνουν το οικογενειακό επώνυμο της διάσημης μητέρας τους μέρος του οικογενειακού τους ονόματος ή ακόμη και να το υιοθετήσουν. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CF%83%CF%85%CE%BC%CE%B2%CE%AC%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82_%CE%B3%CE%B9%CE%B1_%CF%84%CE%B1_%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CE%B1_%CE%BF%CE%BD%CF%8C%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1_%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%AF%CE%B1_%CE%A1%CF%8E%CE%BC%CE%B7 |
Λάγιος Μάρτιν | Ήταν ο έβδομος γιος ενός αμπελουργού. Αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Ρωμαιοκαθολικό Γυμνάσιο, ξεκίνησε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο του Πεστ. Σ' αυτό το πανεπιστήμιο στα δύο πρώτα έτη παρακολούθησε μαθήματα στο τμήμα των Τεχνών. Όμως μετά στράφηκε στη μηχανική και παρακολούθησε αντίστοιχα μαθήματα στο Institutum Geometrico-Hydrotechnicum του ίδιου πανεπιστημίου. Οι ευρωπαϊκές επαναστάσεις του 1848 διέκοψαν τις σπουδές του και λόγω της ενεργού συμμετοχής του φυλακίστηκε και μετά εγγράφηκε στον αυτοκρατορικό στρατό. Τελικά, ολοκλήρωσε τις σπουδές του αποφοιτώντας το 1854 στη Στρατιωτική Ακαδημία Μηχανικών στη Βιέννη.Δίδασκε στη Στρατιωτική Σχολή της Βιέννης μέχρι το 1859, όταν έφυγε από το στρατό και επέστρεψε στη Βούδα, όπου εργάστηκε ιδιωτικά ως πολιτικός μηχανικός μέχρι το 1861. Από το 1863 έως το 1868 δίδαξε σε σχολεία δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στη Μπάνσκα Στιάβνιτσα και στην Μπρατισλάβα και έγραψε ορισμένα εγχειρίδια για τα μαθηματικά σε αυτό το επίπεδο. Το 1872 διορίστηκε καθηγητής μαθηματικών στο πανεπιστήμιο του Κλοζ-Ναπόκα. Έγινε πρύτανης του πανεπιστημίου το 1895-1896 και στην εναρκτήρια ομιλία του μίλησε για τη σημασία των πτήσεων στη μεταφορά ανθρώπων και αγαθών και επεσήμανε την ανάγκη δημιουργίας διεθνών συμφωνιών για θέματα σχετικά με τις μεταφορές. Εκλέχθηκε ως αντεπιστέλλον μέλος της Ουγγρικής Ακαδημίας Επιστημών το 1859 και έγινε πλήρες μέλος το 1861. Ξεκίνησε την έρευνά του στη βαλλιστική στο στρατό και ακολούθησε τα θεωρητικά και πειραματικά του έργα σε αυτόν τον τομέα σε όλη του τη ζωή. Ενδιαφέρθηκε επίσης για την υδραυλική και την αναζήτηση του πιο αποτελεσματικού έλικα. Τα τελευταία του χρόνια εργάστηκε στην αεροδυναμική και είχε μια πολύ ξεκάθαρη ιδέα ότι η αεροπορία θα ήταν το μέλλον. Bitay, Enikő; Máté, Márton (2013). «Martin Lajos a Feltaláló Mérnök és Lebegökerke» (στα hu). XVIII. International Scientific Conference of Young Engineers: 77–82. Hargittai, István· Hargittai, Magdolna (2015). Budapest Scientific: A Guidebook (στα Αγγλικά). Oxford University Press. ISBN 978-0-19-871907-6. Szénássy, Barna· Bognár, János (1992). History of Mathematics in Hungary Until the 20th Century (στα Αγγλικά). Springer. σελίδες 338–339. ISBN 9783540554974. Szenkovits, Ferenc (2014). «Remarkable Hungarian mathematicians at the Cluj University» (στα αγγλικά). Studia Universitatis Babes-Bolyai, Mathematica 59 (4): 419–433. ISSN 2065-961X. http://www.cs.ubbcluj.ro/~studia-m/2014-4/02-szenkovits-final.pdf. | Ο Λάγιος Μάρτιν (30 Αυγούστου 1827 - 4 Μαρτίου 1897) ήταν Ούγγρος μαθηματικός και μηχανικός, γνωστός από τα έργα του στον τομέα των μεταφορών και της αεροδυναμικής. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%9C%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B9%CE%BD |
Τραπεζούντα | Το πρώτο καταγεγραμμένο όνομα της πόλης είναι το Ελληνικό Τραπεζοῦς ( Trapezous ), που αναφέρεται στον επιτραπέζιο κεντρικό λόφο ανάμεσα στα ρέματα Zağnos (İskeleboz) και Kuzgun στα οποία ιδρύθηκε. Στα λατινικά, η Τραπεζούντα ονομαζόταν Trapezus , που είναι λατινοποίηση της αρχαίας ελληνικής ονομασίας της. Τόσο στα ποντιακά όσο και στα νέα ελληνικά λέγεται Τραπεζούντα. Ο Αρμένιος περιοδεύων ιερέας του 19ου αιώνα Byjiskian αποκαλούσε την πόλη με άλλα, ιθαγενή ονόματα, συμπεριλαμβανομένων των Hurşidabat και Ozinis. Δυτικοί γεωγράφοι και συγγραφείς χρησιμοποίησαν πολλές ορθογραφικές παραλλαγές του ονόματος κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα. Αυτές οι εκδόσεις του ονόματος, που παρεμπιπτόντως έχουν χρησιμοποιηθεί και στην αγγλική λογοτεχνία, περιλαμβάνουν: Trebizonde ( Γαλλικά ), Trapezunt (Γερμανικά), Trebisonda (Ισπανικά), Trapesunta (Ιταλικά), Trapisonda, Tribisonde, Terabesoun, Trabesun, Τραμπουζάν, Trabizond και Tarabossan. Στα ισπανικά το όνομα ήταν γνωστό από τα ιπποτικά ειδύλλια και τον Δον Κιχώτη. Εποχή του Σιδήρου και Κλασική Αρχαιότητα Πριν από την ίδρυση της πόλης ως ελληνικής αποικίας, η περιοχή κυριαρχούνταν από φυλές Κολχών (δυτικά Γεωργιανά) και Χαλδίας (Ανατολία). Οι Hayasa, οι οποίοι είχαν σύγκρουση με τους Χετταίους της Κεντρικής Ανατολίας τον 14ο αιώνα π.Χ., πιστεύεται ότι ζούσαν στην περιοχή νότια της Τραπεζούντας. Μεταγενέστεροι Έλληνες συγγραφείς ανέφεραν τους Μακρόνες και τους Χαλύβους ως γηγενείς λαούς. Μία από τις κυρίαρχες ομάδες του Καυκάσου στα ανατολικά ήταν οι Λάζοι, οι οποίοι ήταν μέρος της μοναρχίας των Κολχίδων, μαζί με άλλους συγγενείς γεωργιανούς λαούς. Ήταν μια από έναν αριθμό (περίπου δέκα) μιλησιακών εμπορικών αποικιών κατά μήκος των ακτών της Μαύρης Θάλασσας. Άλλοι περιλάμβαναν την Άβυδο και την Κύζικο στα Δαρδανέλια και την κοντινή Κερασούς. Όπως οι περισσότερες Ελληνικές αποικίες, η πόλη ήταν ένας μικρός θύλακας της ελληνικής ζωής, και όχι μια αυτοκρατορία από μόνη της. Ως αποικία, η Τραπεζούντα αρχικά απέτισε φόρο τιμής στη Σινώπη, αλλά η πρώιμη τραπεζική δραστηριότητα (με την αλλαγή χρήματος) προτείνεται να έλαβε χώρα στην πόλη ήδη τον 4ο αιώνα π.Χ., σύμφωνα με ένα ασημένιο νόμισμα δραχμής από την Τραπεζούντα στο Βρετανικό Μουσείο του Λονδίνου. Ο Κύρος ο Μέγας πρόσθεσε την πόλη στην Αυτοκρατορία των Αχαιμενιδών και ήταν πιθανώς ο πρώτος ηγεμόνας που ένωσε την ανατολική περιοχή της Μαύρης Θάλασσας σε μια ενιαία πολιτική οντότητα (σατραπία). Οι εμπορικοί εταίροι της Τραπεζούντας ήταν οι Μοσσύνοικοι. Όταν ο Ξενοφών και οι Δέκα χιλιάδες μισθοφόροι πολεμούσαν για να βγουν από την Περσία, η πρώτη ελληνική πόλη στην οποία έφτασαν ήταν η Τραπεζούντα. Η πόλη και οι ντόπιοι Μοσσύνοικοι είχαν αποξενωθεί από την πρωτεύουσα τους, φτάνοντας στο σημείο του εμφυλίου πολέμου. Η δύναμη του Ξενοφώντα ενεπλάκη προς όφελος των επαναστατών, και άρα προς το συμφέρον της Τραπεζούντας. Βρίσκεται στις ακτές ενός ανοιχτού όρμου, στις νοτιοανατολικές ακτές του Ευξείνου Πόντου, στους βόρειους πρόποδες των Ποντιακών Άλπεων, οι οποίες την χώριζαν από το Κεντρικό Οροπέδιο της Ανατολίας. Η πόλη σήμερα φιλοξενεί το Πανεπιστήμιο της Μαύρης Θάλασσας. Ιστορικά στην πόλη λειτουργούσαν ελληνικά σχολεία και πολιτιστικοί σύλλογοι. Ιδιαίτερα το Φροντιστήριο Τραπεζούντας αποτελούσε από τα πιο σημαντικά εκπαιδευτικά ιδρύματα των Ελλήνων της Μαύρης Θάλασσας. Η Τραπεζούντα στην παρακμή της, τον 19ο αιώνα είχε μόνο 4200 οικογένειες. 2500 οικογένειες ήταν Ελληνικές, 500 Αρμενικές και 180 αρμενοκαθολικές, 20 διαμαρτυρόμενες, 1500 Περσικές, Ευρωπαικές και Οθωμανικές. Μαζί με τα προάστιά της είχε περίπου 31000 κατοίκους, δηλαδή 6500 οικογένειες. Είχε 4 αλληλοδιδακτικά σχολεία Δημόσια, δύο Παρθεναγωγεία, την Ρωμαίων Σχολή (Φροντιστήριο) και άλλα ιδιωτικά Σχολεία. Αρχές του 20ού αιώνα υπήρχαν 700 μαθητές στα αλληλοδιδακτικά, 250 στο Παρθεναγωγείο, 220 στο Φροντιστήριο και 150 στα ιδιωτικά. Δηλαδή αρχές του 20ού αιώνα υπήρξαν 1250 σπουδαστές στην Τραπεζούντα. Η διοίκηση των σχολείων γινόταν από το ανώτατο Συμβούλιο. Το Συμβούλιο άλλαζε κάθε δύο χρόνια και είχε ένα πρόεδρο και Εφορεία με τρία μέλη. Ιδιαίτερη αξία για την Τραπεζούντα και ολόκληρο τον Πόντο έχει το όνομα του Φροντιστηρίου, Η Σχολή από την οποία έβγαιναν οι δάσκαλοι του Πόντου. Σήμερα επίσης επιτελεί το ίδιο έργο, εφόσον σε αυτό μορφώνονται μελλοντικοί Τούρκοι δάσκαλοι. Το Φροντιστήριο στεγάζεται σε ένα πολύ μεγάλο κτίριο με τρία πατώματα και έχει μεγάλη αυλή, βρίσκεται δε στην παραλιακή ζώνη. Πίσω από το Φροντιστήριο, σε μικρή σχετικά απόσταση βρίσκεται η πλατεία Μεϊντάν και ο Άγιος Ευγένιος που έχει μετατραπεί σε Τέμενος. Η ίδρυση του Φροντιστηρίου χάνεται στην εποχή της Τουρκοκρατίας. Βγήκε από το τα σκοτεινά εκείνα χρόνια για να γίνει ο φάρος του απομακρυσμένου Ελληνισμού. Γνωστό είναι ότι στην εποχή του Γεωργίου Υπομενά, είχε η Σχολή το ίδιο όνομα. Κατ' άλλους ιδρύθηκε η Σχολή το 1682 από τον Τραπεζούντιο δάσκαλο Σεβαστό Κυμινήτη. Η βιβλιοθήκη είχε βιβλία του Γεωργίου Υπομενά, Σκίβα, Σεβαστού ως επίσης χειρόγραφα εκκλησιαστικών κανόνων του Βαλσαμώνος. Η αξία των χειρογράφων ήταν πολλή μεγάλη λόγω της αρχαίας γραφής, Είχε ακόμα Ευαγγέλια, εκκλησιαστικά βιβλία και νεώτερα χειρόγραφα, του Σεβαστού Κυμινήτου, Ηλία Κανδύλη και άλλα. Όλες τις εποχές έβγαιναν από την Σχολή νέοι που ευδοκιμούσαν στο εμπόριο, τα γράμματα και την εκκλησία. Επίσης, εκτός από την ιστορία της, είναι γνωστή και για την ομάδα ποδοσφαίρου που έχει, την Τραμπζονσπόρ, η οποία αγωνίζεται στη Λίγκ 1 από το 1974 και έχει σημειώσει σημαντικές επιτυχίες, με τελευταία την κατάκτηση του κυπέλλου Τουρκίας τη σεζόν 2009-10. Το κλίμα της Τραπεζούντας είναι εύκρατο, ωκεάνιο και αρκετά δροσερό. Η μέση ετήσια θερμοκρασία φθάνει τους 14°C. Ο ψυχρότερος μήνας, που είναι ο Ιανουάριος, έχει μέση θερμοκρασία 7°C, ενώ ο Ιούλιος, ο θερμότερος, έχει 22°C. Θερμοκρασίες που σπάνια πέφτουν κάτω από –5 °C ή ξεπερνούν τους 30 °C. Το ετήσιο ύψος βροχής φθάνει τα 822 mm. Οι βροχοπτώσεις είναι κοινό φαινόμενο όλο το χρόνο και είναι βαρύ από τον Δεκέμβριο έως και τον Μάρτιο, καταγράφεται επίσης περιστασιακή ελαφρά χιονόπτωση, αλλά γενικά η κάλυψη χιονιού είναι πρόσκαιρη. Το κέντρο της πόλης βρίσκεται σε μια ανυψωμένη τριγωνική περιοχή ανάμεσα σε δυο βαθιά φαράγγια, στη βάση της οποίας υπάρχουν κατάλοιπα αρχαίου ρωμαϊκού λιμένα, ενώ στο νότιο άκρο της ορθώνεται μια ερειπωμένη ακρόπολη. Το κέντρο περιβάλλεται ανατολικά και δυτικά από τείχη που χρονολογούνται από την βυζαντινή περίοδο. Η εμπορική συνοικία είναι συγκεντρωμένη γύρω από ένα παζάρι και πάρκο, στο ανατολικό τμήμα της πόλης, κοντά στο Λεοντόκαστρο, το παλιό γενοβέζικο κάστρο, ανατολικά του οποίου βρίσκεται το λιμάνι. Η σύγχρονη Τραπεζούντα διατηρεί σε μεγάλο βαθμό τον μεσαιωνικό χαρακτήρα της. Στα μνημεία της συγκαταλέγονται τα μεγαλύτερα τμήματα του τείχους της πόλης, τμήμα των ανακτόρων των Μεγάλων Κομνηνών και αρκετές βυζαντινές εκκλησιές που έχουν μετατραπεί σε τεμένη. Από τις εκκλησίες, καλύτερα διατηρημένη και είναι της Αγίας Σοφίας, σήμερα μουσείο, η οποία βρίσκεται σε ένα ύψωμα που δεσπόζει στην θάλασσα, δυτικά του κέντρου της πόλης. Πρόκειται για βασιλική με θόλο και υπέροχες τοιχογραφίες του 13ου αι., οι οποίες αποκαλύφθηκαν και καθαρίστηκαν κατά τα έτη 1957-1963. Ένα από τα ωραιότερα οθωμανικά μνημεία είναι το τέμενος και μαυσωλείο της Γκιουλμπαχάρ, συζύγου του σουλτάνου Βαγιαζήτ Β΄που βασίλευσε από 1481 ως το 1512. Ίσως αποικία της να ήταν και η Τραπεζούς στον Περσικό κόλπο. Στα τέλη του 19ου αιώνα η Τραπεζούντα ήταν μεγάλος τόπος συνάντησης εμπορικών συναλλαγών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας γιατί ήταν σημείο αφετηρίας ποικίλων χερσαίων εμπορικών δρόμων. Επίσης, υπήρχαν διαφορετικών ειδών καταστήματα με μια πολυάριθμη ελληνική κοινότητα. Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας Ιερά Μητρόπολις Τραπεζούντος Γεώργιος Αμιρούτζης, λόγιος που συνεργάστηκε με τον Σουλτάνο και ασπάστηκε οικογενειακώς τον Ισλαμισμό Τραπεζούντα MA in Black Sea Cultural Studies. International Hellenic University-School of Humanities Εικόνα | Η Τραπεζούντα (τουρκικά: Trabzon, Τράμπζον, αρχ. ελλ: Τραπεζοῦς) είναι πόλη της Μικράς Ασίας (Πόντος) στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας, στη σημερινή Τουρκία. Ιδρύθηκε το 756 π.Χ. από Ίωνες αποίκους κατά την Αρχαιότητα, ήταν πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας των Μεγάλων Κομνηνών, μεγάλο αστικό και πολιτιστικό κέντρο των Ελλήνων μέχρι το 1922 και τη Μικρασιατική Καταστροφή, οπότε και το ελληνικό στοιχείο αναγκάστηκε να καταφύγει στην Ελλάδα. Η πόλη έχει κτίσματα από διάφορες εποχές. Bρίσκεται στον ιστορικό δρόμο του μεταξιού και έγινε ένα χωνευτήρι θρησκειών, γλωσσών και πολιτισμών για αιώνες καθώς και εμπορική πύλη προς την Περσία στα νοτιοανατολικά και τον Καύκασο στα βορειοανατολικά. Οι Ενετοί και Γενουάτες έμποροι επισκέφτηκαν την Τραπεζούντα κατά τη μεσαιωνική περίοδο και πουλούσαν μετάξι, λινό και μάλλινο ύφασμα. Και οι δύο δημοκρατίες είχαν εμπορικές αποικίες εντός της πόλης – το Λεόνκαστρο και το πρώην «ενετικό κάστρο» – που έπαιξαν ρόλο στην Τραπεζούντα παρόμοιο με αυτόν που έπαιξε ο Γαλατά στην Κωνσταντινούπολη. Αποτέλεσε τη βάση πολλών κρατών στη μακρά ιστορία της και ήταν η πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας μεταξύ 1204 και 1461. Κατά την πρώιμη νεότερη περίοδο, η Τραπεζούντα, λόγω της σημασίας του λιμανιού της, έγινε και πάλι επίκεντρο του εμπορίου προς την Περσία και τον Καύκασο. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%81%CE%B1%CF%80%CE%B5%CE%B6%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B1 |
Lock Up the Wolves | Μετά την περιοδεία για την προώθηση του άλμπουμ "Dream Evil", ο κιθαρίστας Γκρεγκ Γκόλντι αποχώρησε από τους Dio οδηγώντας τον Ρόνι Τζέιμς Ντίο σε αναζήτηση νέου κιθαρίστα. Για τη θέση του κιθαρίστα έλαβε 5000 demo κασέτες και τελικά η επιλογή του ήταν ο 18χρονος Ρόουαν Ρόμπερτσον από το Λος Άντζελες των Ηνωμένων Πολιτειών. Μέσα στο 1989, αποχώρησαν από το συγκρότημα ο μπασίστας Τζίμι Μπέην και ο κιμπορντίστας Κλωντ Σνελ και τη θέση τους πήραν ο Τέντι Κουκ και ο Γιενς Γιόχανσον, αντίστοιχα. Ταυτόχρονα, το συγκρότημα δούλευε σε υλικό για το επερχόμενο άλμπουμ του, ενώ στις 28 Δεκεμβρίου 1989 ο ντράμερ Βίνι Άπις ανακοίνωσε την αποχώρηση του. Στη θέση του Άπις ήλθε ο πρώην ντράμερ των AC/DC, Σάιμον Ράιτ. Στα μέσα Ιανουαρίου, το συγκρότημα μετέβη στο Ρίνο των Ηνωμένων Πολιτειών για την ηχογράφηση των νέων συνθέσεων του. Οι ηχογραφήσεις έγιναν στα "Granny's House Studios" με παραγωγό τον Τόνι Πλατ και τον Ντιο, ενώ η μίξη του ήχου έγινε στα "Battery Studios" του Λονδίνου. Ο δίσκος κυκλοφόρησε στις 15 Μαΐου 1990 και οι Dio ξεκίνησαν την ευρωπαϊκή τους περιοδεία ανοίγοντας συναυλίες των Metallica, ενώ στη Μεγάλη Βρετανία περιόδευσαν με τους Trouble να ανοίγουν τις δικές τους εμφανίσεις. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, η περιοδεία ονομάστηκε "Throw 'em To The Wolves Tour" και στις 28 Αυγούστου του 1990, ο μπασίστας των Black Sabbath, Γκίζερ Μπάτλερ εμφανίστηκε μαζί τους παίζοντας το τραγούδι "Neon Knights". Μετά τη συναυλία συνομίλησαν για μία επανένωση της σύνθεσης των Black Sabbath την οποία είχαν από το 1980 ως το 1983, με τον Ντίο στα φωνητικά, τον Μπάτλερ στο μπάσο και τον Τόνι Αϊόμι στην κιθάρα. Στις αρχές του 1991, ο Ντίο πάγωσε το προσωπικό του σχήμα για να επιστρέψει στους Black Sabbath και να ηχογραφήσει το δίσκο "Dehumanizer". Η εμπορική επιτυχία του "Lock Up the Wolves" ήταν πολύ μικρότερη από αυτή των προκατόχων του, κυρίως λόγω των συνεχών αλλαγών στη σύνθεση του συγκροτήματος οι οποίες απογοήτευσαν τους φανατικούς οπαδούς τους. Αυτό ήταν το πρώτο άλμπουμ του συγκροτήματος το οποίο δεν ανέβηκε στο βρετανικό Top-20 και έφθασε μόλις στο # 61 του Billboard στις Ηνωμένες Πολιτείες. Στην Ευρώπη, οι πωλήσεις του ήταν ιδιαίτερα πεσμένες, με τη Γερμανία να είναι η μόνη χώρα στην οποία ανέβηκε στα πρώτα είκοσι άλμπουμ φθάνοντας στο # 16. Το άλμπουμ συνοδευόταν από το σινγκλ "Hey Angel" το οποίο έφθασε ως το # 94 στη Μεγάλη Βρετανία όντας το τελευταίο τραγούδι του συγκροτήματος που κατάφερε να μπει στα βρετανικά τσαρτ. 1. Wild One (Dio, Robertson) - 4:05 2. Born on the Sun (Dio, Robertson, Bain, Appice) - 5:36 3. Hey Angel (Dio, Robertson) - 5:00 4. Between Two Hearts (Dio, Robertson) - 6:30 5. Night Music (Dio, Robertson, Bain) - 5:05 6. Lock Up the Wolves (Dio, Robertson, Bain) - 8:33 7. Evil on Queen Street (Dio, Robertson, Cook) - 6:04 8. Walk on Water (Dio, Robertson, Johansson) - 3:44 9. Twisted (Dio, Robertson, Bain, Appice) - 4:45 10. Why Are They Watching Me (Dio, Robertson) - 5:04 11. My Eyes (Dio, Robertson, Johansson) - 6:36 Η σύνθεση του συγκροτήματος κατά την ηχογράφηση του "Lock Up the Wolves" είχε την εξής μορφή: Ρόνι Τζέιμς Ντίο - φωνητικά Ρόουαν Ρόμπερτσον - κιθάρα Γιενς Γιόχανσον - πλήκτρα Τέντι Κουκ - μπάσο Σάιμον Ράιτ - τύμπανα Tapio's Ronnie James Dio Pages: Dio biography Tapio's Ronnie James Dio Pages: Dio LP Discography Lock up the Wolves - Dio | Songs, Reviews, Credits | AllMusic Dio - Lock Up the Wolves - Encyclopaedia Metallum: The Metal Archives ChartArchive - Dio Σουηδικά τσαρτ Ολλανδικά τσαρτ Ελβετικά τσαρτ Αμερικανικά τσαρτ Γερμανικά τσαρτ | Lock Up the Wolves είναι ο τίτλος του πέμπτου στούντιο δίσκου του αμερικανικού χέβι μέταλ συγκροτήματος Dio, ο οποίος κυκλοφόρησε τον Μάιο του 1990 μέσω της δισκογραφικής εταιρείας "Reprise Records". | https://el.wikipedia.org/wiki/Lock_Up_the_Wolves |
Αιθανάλη | Με βάση το χημικό της τύπο έχει τα ακόλουθα δύο (2) ισομερή θέσης: Αιθενόλη ή βινυλική αλκοόλη, που είναι το έλασσον ταυτομερές) της αιθανάλης, με ημισυντακτικό τύπο CH2=CHOH. Οξιράνιο ή αιθυλενοξείδιο, ο απλούστερος ετεροκυκλικός αιθέρας, με γραμμικό τύπο . Η αιθανάλη παρατηρήθηκε για πρώτη φορά το 1774, από το Σουηδό φαρμακοποιό και χημικό Καρλ Βίλχελμ Σέελε (Carl Wilhelm Scheele). Ερευνήθηκε το 1800 από τους Γάλλους χημικούς Αντουάν Φρανσουά (Antoine François, comte de Fourcroy) και Λουΐ Νικολά Βωκλέν (Louis Nicolas Vauquelin), ενώ ακόμη αργότερα, το 1821, το 1822 και το 1832, ερευνήθηκε επίσης από το Γερμανό χημικό Γιόχαν Βόλφγκανγκ Ντεμπεράινερ (Johann Wolfgang Döbereiner), και έπειτα, το 1835, από τον επίσης Γερμανό χημικό Γιούστους φον Λίμπιγκ (Justus von Liebig). Το 1835, ο Λίμπιγκ ονόμασε τη νέα για τότε ένωση «αλδεΰδη», όνομα από το οποίο προήλθε αργότερα η εμπειρική ονομασία «ακεταλδεΰδη», γιατί ο ίδιος ο όρος αλδεΰδη, ως γνωστόν, τελικά χρησιμοποιήθηκε για να ονομάσει όλην την τάξη των αλδεϋδών, κατ' αναλογία με το «αλκοόλη», που αρχικά αναφερόταν μόνο στην αιθανόλη. Το 2003 η παγκόσμια ετήσια παραγωγή αιθανάλης ήταν περίπου 1 εκατομμύριο τόννοι. Πριν από το 1962, η αιθανόλη και το αιθίνιο ήταν οι κύριες πρόδρομες ενώσεις της αιθανάλης. Από τότε (1962) έγινε το αιθένιο κυρίαρχη πρόδρομη ένωση. Η κύρια μέθοδος παραγωγής περιλαμβάνει την οξείδωση αιθενίου μέσω της διεργασίας Γουάκερ (Wacker process). Η διεργασία περιλαμβάνει οξείδωση του αιθενίου χρησιμοποιώντας ένα ομοιογενές καταλυτικό σύστημα παλλαδίου - χαλκού: Από τη δεκαετία του 1970 η παγκόσμια παραγωγική χωρητικότητα της διεργασίας, με την άμεση οξείδωση Γουάκερ - Χόχστ (Wacker-Hoechst direct oxidation) αυξήθηκε σε πάνω από 2 εκατομμύρια τόννους/έτος. Όταν χρειάζονται μικρότερες ποσότητες αιθανάλης, η τελευταία μπορεί να παραχθεί και με μερική οξείδωση της αιθανόλης, με μια εξώθερμη αντίδραση. Αυτή τυπικά διεξάγεται πάνω από άργυρο ως καταλύτη στους 500–650°C: Αυτή η μέθοδος αποτελεί μια από τις παλαιότερες παραγωγικές οδούς βιομηχανικής παραγωγής αιθανάλης. Η αιθανάλη μπορεί, επίσης, να παραχθεί με ενυδάτωση αιθινίου, που καταλύεται με άλατα υδραργύρου. Η αντίδραση παράγει ενδιάμεσα αιθενόλη, που ταυτομερίζεται σε αιθανάλη: Αυτή η βιομηχανική παραγωγική οδός ήταν η κυρίαρχη πριν από τη διεργασία Γουάκερ. Ένα μειονέκτημα αυτής της διεργασίας (παραγωγής αιθανάλης από αιθίνιο) είναι η συμπαραγωγή προϊόντων πολυμερισμού (αιθενόλης και αιθανάλης) και συμπύκνωσης της αιθανάλης. Επιπλέον, η παραγωγή του πρόδρομου αιθινίου είναι οικονομικά ακριβή και περιβαλλοντολογικά προβληματική. Η διεργασία υγρής οξείδωσης χρησιμοποιήθηκε πριν κυριαρχήσει η διεργασία Γουάκερ. Προσθέτονταν τριθειικός σίδηρος [Fe2(SO4)3], για να επανοξειδώνει τον συμπαραγώμενο μεταλλικό υδράργυρο σε θειικό υδράργυρο, προκειμένου να διατηρηθεί η απαραίτητη καταλυτική συγκέντρωση Hg2+, αποφεύγοντας παράλληλα τον περιβαλλοντολογικά προβληματικό χειρισμό του μεταλλικού υδραργύρου. Το αιθίνιο αντιδρά με το νερό στους 90–95 °C, ενώ η παραγόμενη αιθανάλη διαχωρίζεται από το νερό και τον υδράργυρο και ψύχεται στους 25–30 °C. Σχηματίζεται παράλληλα και θειικός σίδηρος (FeSO4), που οξειδώνεται με νιτρικό οξύ 30% στους 95 °C, σε ξεχωριστό αντιδραστήρα. Καθαρή αιθανάλη λαμβάνεται με κλασματική απόσταξη υδατικού της διαλύματος υπό πίεση. Εναλλακτικές βιομηχανικές μέθοδοι Παραδοσιακή αλλά όχι πλέον οικονομικά βιώσιμη μέθοδος αποτελεί η μερική αφυδρογόνωση αιθανόλης:Αυτή είναι μια εξώθερμη αντίδραση που διεξάγεται με ατμούς αιθανόλης στους 260–290 °C που διέρχονται πάνω από καταλύτη που βασίζεται στο χαλκό. Αυτή η διεργασία ήταν κάποτε οικονομικά ελκυστική, γιατί συμπαράγει υδρογόνο ως παραπροϊόν. Η υδροφορμυλίωση μεθανόλης, με καταλύτες άλατα κοβαλτίου, νικελίου ή σιδήρου, παράγει επίσης αιθανάλη: Προς το παρόν η μέθοδος δεν έχει βιομηχανική σημασία. Ομοίως, αιθανάλη παράγεται και με συνθετικό αέριο, αλλά με πιο μέτρια εκλεκτικότητα: Με καταλυτική οξείδωση αιθυλοβενζόλιου Με καταλυτική οξείδωση αιθυλοβενζόλιου (PhCH2CH3) συμπαράγονται φαινόλη (PhOH) και αιθανάλη: Με καταλυτική οξείδωση αιθανίου Με καταλυτική οξείδωση αιθανίου παράγεται αιθανάλη: Με επίδραση μεθυλομαγνησιοαλογονίδιου σε φορμικό εστέρα Με επίδραση μεθυλομαγνησιοαλογονίδιου σε φορμικό εστέρα: Με μερική οξείδωση αιθανόλης Με μερική οξείδωση αιθανόλης, με σχετικά ήπια οξειδωτικά μέσα, όπως το τριοξείδιο του χρωμίου: Με έμμεση μερική αναγωγή αιθανικού οξέος 1. Αρχικά το αιθανικό οξύ μετατρέπεται σε αιθανοϋλοχλωρίδιο: 2. Το αιθανοϋλοχλωρίδιο ανάγεται καταλυτικά άμεσα προς αιθανάλη: Με οζονόλυση 2-βουτένιου Με οζονόλυση 2-βουτενίου παράγεται τελικά αιθανάλη: Με επίδραση υπεριωδικού οξέως σε 2,3-βουτανοδιόλη Με επίδραση υπεριωδικού οξέος σε 2,3-βουτανοδιόλη παράγεται αιθανάλη: Η αιθενάλη βρίσκεται πάντα σε χημική ισορροπία με την ταυτομερή της αιθενόλη. Αυτή η χημική ισορροπία, μπορεί να καταλυθεί προς την επιθυμητή κατεύθυνση με παρουσία οξέων ή βάσεων: Η σταθερά ισορροπίας της αντίδρασης αιθανάλης προς αιθενόλη σε ουδέτερο περιβάλλον είναι μόλις 6·10−5 στους 20 °C.Στη θερμοκρασία δωματίου (20 °C) η αιθανάλη είναι σταθερότερη από την αιθενόλη κατά 42,7 kJ/mol. Δηλαδή: Ο κετοενολικός ταυτομερισμός έχει πολύ υψηλό ενεργειακό εμπόδιο και γι' αυτό δεν συμβαίνει (ποσοτικά) στη θερμοκρασία δωματίου. Ωστόσο, πρόσφατα βρέθηκε ότι ο κετοενολικός ταυτομερισμός μπορεί να καταλυθεί αποτελεσματικά μέσω φωτοχημικής διεργασίας ή με τη χρήση ανόργανων οξέων (όπως υπερχλωρικό οξύ και θειικό οξύ) ως καταλύτες. Αυτά τα ευρήματα προτείνουν ότι ο κετοενολικός ταυτομερισμός είναι μια βιώσιμη αντιδραστική οδός για τις ατμοσφαιρικές και στρατοσφαιρικές συνθήκες, και έλαβε αξιόλογη προσοχή εξαιτίας των εν δυνάμει ατμοσφαιρικών επιπτώσεων, εφόσον η αιθενόλη είναι ένα νευραλγικής σημασίας ενδιάμεσο για την παραγωγή οργανικών οξέων στην ατμόσφαιρα. Εξαιτίας του (σχετικά) μικρού (μοριακού) μεγέθους της και τη διαθεσιμότητά της αιθανάλης ως άνυδρο μονομομερές (αντίθετα από τη μεθανάλη), η αιθανάλη είναι συνηθισμένο ηλεκτρονιόφιλο για οργανικές συνθέσεις. Με σεβασμό προς τις αντιδράσεις συμπύκνωσής της, η αιθανάλη είναι προχειρόμορφη. Χρησιμοποιείται συνήθως ως πηγή του συνθόνιου CH3C+H(OH) στην αλδολική και στις συγγενικές αντιδράσεις συμπύκνωσης. Οι οργανομαγνησιακές και οι οργανολιθιακές ενώσεις αντιδρούν με την αιθανάλη δίνοντας υδροξυαιθυλοπαράγωγα. Σε μια από τις πιο θεαματικές αντιδράσεις συμπύκνωσης της αιθανάλης τρία (3) ισοδύναμα μεθανάλης συμπυκνώνονται με αιθαναλη δίνοντας πενταερυθριτόλη [C(CH2OH)4]. Στην αντίδραση Στρέκερ (Strecker reaction) η αιθανάλη συμπυκνώνεται με κυανιούχα και αμμωνία δίνοντας, μετά από υδρόλυση, το αμινοξύ αλανίνη. Η αιθανάλη μπορεί να συμπυκνωθεί με αμίνες, δίνοντας ιμίνες. Σε μια τέτοια συμπύκνωση με κυκλοεξυλαμίνη δίνει N-αιθυλιδενοκυκλοεξυλαμίνη. Αυτές οι ιμίνες μπορούν να χρησιμοποιηθούν άμεσα για μεταγενέστερες αντιδράσεις, όπως μια αλδολική συμπύκνωση. Η αιθανάλη είναι επίσης μια σημαντική δομική μονάδα για τη σύνθεση ετεροκυκλικών ενώσεων. Ένα αξιοσημείωτο (τέτοιο) παράδειγμα είναι η μετά από επίδραση αμμωνίας μετατροπή της αιθανάλης σε 5-αιθυλο-2-μεθυλοπυριδίνη. Αντιδράσεις με αζωτούχες ενώσεις Αντιδρά με αρκετά είδη αζωτούχων ενώσεων του γενικού τύπου NH2A, όπου το A μπορεί να είναι υδρογόνο, αλκύλιο, υδροξύλιο, αμινοξάδα και διάφορα άλλα. Με βάση το γενικό τύπο η γενική αντίδραση είναι η ακόλουθη: Μερικά σχετικά παραδείγματα αμέσως παρακάτω:1. Με αμμωνία παράγεται αιθανιμίνη. Προκύπτει από την παραπάνω γενική με A = H: 2. Με πρωτοταγείς αμίνες (RNH2) παράγεται Ν-αλκυλοαιθανιμίνη. Προκύπτει από την παραπάνω γενική με A = R: 3. Με υδροξυλαμίνη παράγεται αιθανοξίμη. Προκύπτει από την παραπάνω γενική με A = OH: 4. Με υδραζίνη παράγεται αρχικά αιθανυδραζόνη και με περίσσεια αιθανάλης διαιθυλεναζίνη. Προκύπτει από την παραπάνω γενική με A = NH2: 5. Με φαινυλυδραζίνη παράγεαι 1-αιθυλενο-2-φαινυλυδραζόνη. Προκύπτει από την παραπάνω γενική με A = NHPh:: 6. Με υδραζινομεθαναμίδιο παράγεται (2-αιθυλενυδραζινο)μεθαναμίδιο. Προκύπτει από την παραπάνω γενική με A = NCONH2: Συμπύκνωση με δευτεροταγείς αμίνες Με επίδραση δευτεροταγούς αμίνης (RNHR') παράγεται αρχικά 1-(διαλκυλαμινο)αιθανόλη, η οποία στη συνέχεια με αφυδάτωση μπορεί να δώσει Ν,Ν-διαλκυλαιθεναμίνη: Αλδολική συμπύκνωση 1. Με επίδραση βάσης έχουμε τη λεγόμενη αλδολική συμπύκνωση, η οποία όταν γίνεται με τον εαυτό της, παράγεται αρχικά 3-υδροξυβουτανάλη, η οποία στη συνέχεια με αφυδάτωση μπορεί να δώσει 2-βουτενάλη: 2. Μαζί με μεθανάλη, σε αναλογία 1:3, σχηματίζεται 2,2-διυδροξυμεθυλο-1,3-προπανοδιόλη: C H 3 C H O + 3 H C H O → O H − H O C H 2 C ( C H 2 O H ) 2 C H 2 O H {\displaystyle \mathrm {CH_{3}CHO+3HCHO{\xrightarrow {OH^{-}}}HOCH_{2}C(CH_{2}OH)_{2}CH_{2}OH} } 3. Μαζί με μεθανάλη και αμμωνία δίνει πυριδίνη: Συμπύκνωση με «ενεργές» μεθυλενομάδες Με την επίδραση «ενεργών» μεθυλενομάδων, δηλαδή ενώσεων του γενικού τύπου XCH2Y, όπου X,Y ηλεκτραρνητικές ομάδες όπως π.χ. κυανομάδα (CN), καρβαλκοξυομάδα (COOR), έχουμε την αντίδραση Knoevenagel: Συμπύκνωση με α-αλεστέρες Με επίδραση α-αλεστέρων (R'CHXCOOR) έχουμε την αντίδραση Darzen. Π.χ. με αλαιθανικό αλκυλεστέρα (XCH2COOR) τελικά παράγεται 1-καρβαλκοξυ-2-μεθυλοξιράνιο: Αντίδραση Stracker Με επίδραση υδροκυανίου (HCN) και αμμωνίας (NH3) σε αιθανάλη παράγεται αρχικά 2-αμινοπροπανονιτρίλιο και στη συνέχεια, με υδρόλυση, αλανίνη: Ακεταλικά παράγωγα Τρία (3) ισοδύναμα αιθανάλης συμπυκνώνονται, σχηματίζοντας την παραλδεΰδη, ένα κυκλικό τριμερές που περιέχει απλούς δεσμούς C-O. Συγκεκριμένα, η αιθανάλη με επίδραση οξέος μπορεί να υποστεί τριμερισμό προς παραλδεΰδη, δηλαδή το 2,4,6-τριμεθυλο-1,3,5-τριοξάνιο:Με συμπύκνωση τεσσάρων (4) ισοδυνάμων αιθανάλης λαμβάνεται η μεταλδεΰδη, ένα κυκλικό τετραμερές της: Η αιθανάλη σχηματίζει ένα σταθερό ακεταλικό προϊόν αντιδρώντας με την αιθανόλη, υπό συνθήκες που ευνοούν την αφυδάτωση. Το προϊόν τέτοιας αντίδρασης, δηλαδή το διαιθοξυαιθάνιο [CH3CH(OCH2CH3)2] ονομάζονταν «ακετάλη», ένας όρος που τελικά επεκτάθηκε για να περιγράψει γενικότερα ενώσεις με γενικό τύπο RCH(OR)2, όπου τα R δεν είναι απαραίτητα τα ίδια. Πιο συγκεκριμένα, με προσθήκη αλκοόλης (ROH) στην αιθανάλη παράγεται αρχικά 1-αλκοξυαιθανόλη, και έπειτα, με περίσσεια αλκοόλης 1,1-διαλκοξυαιθάνιο: Μπορεί να αναχθεί προς αιθανόλη με τις ακόλουθες μεθόδους1. Με λιθιοαργιλιοϋδρίδιο (LiAlH4): 2. Με καταλυτική υδρογόνωση: Μπορεί να αναχθεί προς αιθάνιο με την μεθόδο Wolff-Kishner Μπορεί να οξειδωθεί προς αιθανικό οξύ; 1. Με υπερμαγγανικό κάλιο: 2. Με τριοξείδιο του χρωμίου: 3. Με οξυγόνο: 4. Με αντιδραστήριο Tollens (αμμωνιακό διάλυμα νιτρικού αργύρου): 5. Με αντιδραστήρια Fehling: Οι αντιδράσεις 4-5 παρουσιάζονται απλοποιημένες και χρησιμοποιούνται γενικά για την ανίχνευση αλδεϋδομάδας (-CHO). Μπορεί να οξειδωθεί προς αιθανοδιάλη με χρήση διοξειδίου του σεληνίου Με προσθήκη ύδατος σε αιθανάλη παράγεται, σε χημική ισορροπία, η μη απομονώσιμη ασταθής 1,1-αιθανοδιόλη: Με προσθήκη 1,2-αιθανοδιόλης παράγεται 2-μεθυλο-1,3-διοξολάνιο: Με προσθήκη 1,2-αιθανοδιθειόλης παράγεται 2-μεθυλο-1,3-διθειολάνιο: Το 2-μεθυλο-1,3-διθειολάνιο μπορεί να υποστεί αποθείωση Raney με νικέλιο και υδρογόνο, σχηματίζοντας αιθάνιο: Με επίδραση φωσφοροϋλιδίων [Ph3P+C-(R)R'] έχουμε τη λεγόμενη αντίδραση Wittig, με την οποία παράγεται 1,2-διαλκυλο-1-προπένιο: Είναι δυνατή η προσθήκη διαφόρων πυρηνόφιλων αντιδραστηρίων στο διπλό δεσμό C=Ο που περιέχει η αιθανάλη. Π.χ.:: 1. Με προσθήκη υδροκυανίου παράγεται αρχικά 2-υδροξυπροπανονιτρίλιο, από το οποίο με υδρόλυση μπορεί να παραχθεί γαλακτικό οξύ: 2. Με προσθήκη όξινου θειικού νατρίου παράγεται 1-υδροξυ-αιθανοσουλφονικό οξύ: 3. Με προσθήκη αλκυλομαγνησιοαλογονιδίου (RMgX) παράγεται 1-αλκυλο-1-υδροξυαιθανόλη: 4. Με προσθήκη πενταχλωριούχου φωσφόρου παράγεται 1,1-διχλωραιθάνιο: Με επίδραση αλογόνου (X2) έχουμε προσθήκη του στην ταυτομερή αιθενόλη. Παράγεται αρχικά η ασταθής 1,2-διαλοαιθανόλη που αφυδραλογονώνεται σχηματίζοντας τελικά αλαιθανάλη: Με επίδραση διαζωμεθάνιου παράγεται μεθυλοξιράνιο: Με επίδραση υδραζωτικού οξέος παράγεται αιθανονιτρίλιο και μεθυλαμινομεθανάλη: Με επίδραση αλογόνου (X2) σε αλκαλικό περιβάλλον σε αιθανάλη, έχουμε τη λεγόμενη αλοφορμική αντίδραση, και παράγονται αλοφόρμιο και μεθανικό άλας: Η αιθανάλη είναι η μόνη αλδεΰδη που δίνει την αλοφορμική αντίδραση. Με επίδραση αιθανάλης σε αιθένιο σχηματίζεται φωτοχημικά 2-μεθυλοξετάνιο (Αντίδραση Paterno–Büchi): Παρεμβολή καρβενίων, π.χ. με μεθυλενίου παράγονται προπανάλη, προπανόνη και μεθυλοξιράνιο: Στο συκώτι, το ένζυμο αλκοολική δεϋδρογονάση οξειδώνει την αιθανόλη σε αιθανάλη, που μετά οξειδώνεται παρά πέρα σε ακίνδυνο αιθανικό οξύ με ένα άλλο ένζυμο, την αιθαναλική δεϋδρογονάση. Και οι δυο αυτές οξειδοαναγωγικές αντιδράσεις συνδυάζονται με την αναγωγή του νικοτιναμιδοαδενινοδινουκλεοτίδιου (NAD) στην ανηγμένη του μορφή NADH2: Στον εγκέφαλο, η αλκοολική δεϋδρογονάση παίζει έναν δευτερεύουσας σημασίας ρόλο στην οξείδωση της αιθανόλης σε αιθανάλη. Αντίθετα, το ένζυμο καταλάση είναι εκείνο που αναλαμβάνει εκεί στο μεγαλύτερο ποσοστό την διεκπεραίωση αυτής της αντίδρασης. Επίσης, τα τελευταία στάδια της αλκοολικής σύνθεσης στα βακτήρια, στα φυτά και στις ζύμες περιλαμβάνουν τη μετατροπή του πυροσταφυλικού οξέος σε αιθανάλη, με τη συμβολή του ενζύμου αποκαρβοξυλάση του πυροσταφυλικού οξέος, και, τέλος, την αναγωγή της αιθανάλης σε αιθανόλη, με την αλκοολική δεϋδρογονάση σ' αυτήν την περίπτωση να καταλύει την αντίστροφη αντίδραση: Η αιθανάλη αποτελεί σημαντικό συστατικό του καπνού του τσιγάρου (και των άλλων μέσων καπνίσματος του καπνού). Έχει αποδειχθεί ότι συνεργάζεται με τη νικοτίνη, αυξάνοντας την εμφάνιση και την επιμονή του εθισμού στο κάπνισμα, ιδίως σε εφήβους. Οι άνθρωποι με γενετική προδιάθεση ανεπαρκούς παραγωγής αιθαναλικής δεϋδρογονάσης και συνεπώς ανεπαρκούς μετατροπής της αιθανάλης σε αιθανικό οξύ, παρουσιάζουν αυξημένο κίνδυνο να προσβληθούν από τη Νόσο Αλτσχάιμερ. Η αιθανάλη είναι το άμεσο παράγωγο της αιθανόλης και, επομένως, η υπέρμετρη κατανάλωση της τελευταίας αυξάνει τη συγκέντρωση της αιθανάλης στο σώμα. Η τελευταία αντιδρά με τις πρωτεΐνες (και άλλες αζωτούχες ενώσεις) του οργανισμού, δημιουργώντας παράγωγα που συνδέονται με διάφορες ασθένειες. Το φάρμακο δισουλφιράμη (Antabuse) αποτρέπει την οξείδωση της αιθανάλης σε αιθανικό οξύ και έχει δυσάρεστες συνέπειες για τους καταναλωτές αλκοολούχων ποτών. Η ουσία αυτή χορηγείται σαν μέσο αποτροπής σε αλκοολικούς που επιθυμούν να παραμείνουν νηφάλιοι. Η αιθανάλη είναι πιθανό καρκινογόνο για τους ανθρώπους. Ο Διεθνής Οργανισμός Ερευνών για τον Καρκίνο δηλώνει «Υπάρχουν επαρκείς ενδείξεις για την καρκινογέννεση από αιθανάλη (που είναι ο κύριος μεταβολίτης της αιθανόλης) σε πειραματόζωα».. Επιπλέον, είναι γνωστό ότι η αιθανάλη προκαλεί βλάβες στο DNA (αντιδρά και με αυτό, αφού είναι αζωτούχα ένωση) και προκαλεί ανώμαλη μυϊκή ανάπτυξη, αφού αντιδρά και με τις πρωτεΐνες. Μια μελέτη σε 818 βαριά αλκοολικούς έδειξε πως εκείνοι που εκτίθενται σε περισσότερη αιθανάλη από το κανονικό εξαιτίας γενετικής ανεπάρκειας στο γονίδιο που σχετίζεται με την παραγωγή αιθαναλικής δεϋδρογονάσης, βρίσκονται σε μεγαλύτερο κίνδυνο να αναπτύξουν καρκίνο στο ανώτερο γαστρεντερικό σωλήνα και στο συκώτι. Παραδοσιακά η αιθανάλη χρησιμοποιούνταν κυρίως για την παραγωγή του αιθανικού οξέος. Αυτή η εφαρμογή είναι σε φθίνουσα πορεία, γιατί το αιθανικό οξύ παράγεται πιο αποτελεσματικά από μεθανόλη, με τις διεργασίες Monsanto και Cativa. Ωστόσο, η παραγωγή αιθανικού οξέος από αιθανάλη εφαρμόζεται, ακόμη, πολύ. Όσο δε αφορούν οι αντιδράσεις συμπύκνωσής της, η αιθανάλη είναι πολύ σημαντική για την παραγωγή παραγώγων της πυριδίνης, της 2,2-δι(υδροξυμεθυλο)-1,3-προπανοδιόλης και της 2-βουτενάλης. Η ουρία και η αιθανάλη συνδυάζονται δίνοντας μια χρήσιμη ρητίνη. Ο οξικός ανυδρίτης αντιδρά με την αιθανάλη δίνοντας διαιθανικό αιθυλιδενοδιεστέρα, ένα χρήσιμο ενδιάμεσο για την παραγωγή αιθανικού βινυλεστέρα, που χρησιμοποιείται με τη σειρά του για την παραγωγή πολυβινυλαιθανικού οξέος. Η αιθανάλη είναι τοξική όταν χρησιμοποιείται εξωτερικά για μακροχρόνιο διάστημα, ερεθιστική και πιθανότατα καρκινογόνα. Είναι ένας αέριος ρύπος που παράγεται από μερική καύση διαφόρων ανθρακούχων καυσίμων, από πηγές όπως τα αυτοκίνητα. Είναι ακόμη παράγωγο της καύσης των προϊόντων καπνίσματος. Δημιουργείται, επίσης, με τη θερμική διάσπαση πολλών πολυμερών (και μερικών άλλων προϊόντων) που χρησιμοποιούνται στη βιομηχανία παραγωγής πλαστικών (ή σε άλλους χώρους εργασίας ή διαβίωσης). Γ. Βάρβογλη, Ν. Αλεξάνδρου, Οργανική Χημεία, Αθήνα 1972 Α. Βάρβογλη, «Χημεία Οργανικών Ενώσεων», παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1991 SCHAUM'S OUTLINE SERIES, ΟΡΓΑΝΙΚΗ ΧΗΜΕΙΑ, Μτφ. Α. Βάρβογλη, 1999 Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982 Δημήτριου Ν. Νικολαΐδη: Ειδικά μαθήματα Οργανικής Χημείας, Θεσσαλονίκη 1983. | Η ακεταλδεΰδη (συστηματική ονομασία αιθανάλη, αγγλικά: ethanal) είναι οργανική χημική ένωση, και πιο συγκεκριμένα η δεύτερη απλούστερη και μια από τις σημαντικότερες αλδεΰδες. Έχει μοριακό τύπο C2H4O, αλλά συνηθέστερα χρησιμοποιείται ο ημισυντακτικός τύπος της CH3CHO και ο συντομογραφικός MeCHO. Βρίσκεται ευρύτατα στη φύση και παράγεται σε μεγάλη κλίμακα από τη βιομηχανία. Η ακεταλδεΰδη βρίσκεται με φυσικό τρόπο στον καφέ, στο ψωμί και στα ώριμα φρούτα. Επίσης, παράγεται με μερική οξείδωση της αιθανόλης από το ηπατικό ένζυμο αιθανολική αφυδρογονάση, συνεισφέροντας έτσι στην πρόκληση πονοκεφάλου μετά την κατανάλωση αλκοόλης. Οι διαδρομές έκθεσης στην ακεταλδεΰδη συμπεριλαμβάνουν τον αέρα, το νερό, τη γη ή τα υπόγεια ύδατα, αλλά επίσης την κατανάλωση αλκοολούχων ποτών και το κάπνισμα. Η κατανάλωση δισουλφιράμης παρεμποδίζει τη δράση της αιθαναλικής αφυδρογονάσης, ενζύμου που είναι υπεύθυνο για το μεταβολισμό της αιθανόλης σε αιθανικό οξύ, προκαλώντας έτσι την αύξηση της συγκέντρωσης αιθανάλης στο σώμα. Ο Διεθνής Οργανισμός Ερευνών για τον Καρκίνο (International Agency for Research on Cancer) κατέταξε την αιθανάλη στην Ομάδα 1 των καρκινογόνων. Η αιθανάλη είναι μια «από τις συχνότερα ιστάμενες αέριες τοξίνες με κίνδυνο καρκινογένεσης μεγαλύτερο από 1:106». | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B9%CE%B8%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CE%BB%CE%B7 |
Χοκ Σοχέτρα | Υπήρξε ο πιο παραγωγικός επιθετικός στην ιστορία της χώρας με περισσότερα από 500 γκολ στις εσωτερικές διοργανώσεις. Το 1997 τιμήθηκε με το βραβείο του καλύτερου ποδοσφαιριστή της Νοτιοανατολικής Ασίας. Κέρδισε τον πρώτο τίτλο με σύλλογο το 2002 με την Πνομ Πεν Κράουν (τότε ονομαζόμενη Σαμάρτ Γιουνάιτεντ) που ήταν και ο πρώτος στην ιστορία του συλλόγου, ενώ για τον ίδιο ο τρίτος. Κατέκτησε ακόμα δύο εθνικά Κύπελλα (2011, 2012).Με την εθνική ομάδα της Καμπότζης αγωνίστηκε σε τρεις διοργανώσεις του Κυπέλλου της AFF (Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία Εθνών Νοτιανατολικής Ασίας). Συμμετείχε στο εναρκτήριο το 1996 στη Σιγκαπούρη, γνωρίζοντας τέσσερις ήττες. Το 2000, σκόραρε το πρώτο γκολ στην ήττα με 3–2 από τη Μαλαισία και στη συνέχεια σημειώνοντας ένα τέρμα στο 3–0 επί του Λάος, που ήταν η πρώτη νίκη στη διοργάνωση. Στις 27 Απριλίου 1997 σημείωσε το πρώτο γκολ της Καμπότζης σε προκριματική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1998 στον αγώνα με την Ινδονησία (αποτέλεσμα 1–1). Με την εθνική ομάδα σημείωσε συνολικά 42 γκολ σε 64 επίσημους και ανεπίσημους αγώνες.Ξεκίνησε καριέρα προπονητή κατά τη διάρκεια της ενεργού δράσης του και για μικρό χρονικό διάστημα στην Πνομ Πεν Κράουν. Το 2012 ανέλαβε προπονητής στην εθνική Καμπότζης, όπου παρέμεινε μόνο τέσσερις μήνες γνωρίζοντας τέσσερις ήττες σε ισάριθμους αγώνες. Μπόντιγκαρντς Κλαμπ Πρωτάθλημα Καμπότζης (2) : 1996, 1997Πνομ Πεν Κράουν Πρωτάθλημα Καμπότζης : 2002Πρεχ Χαν Ριτς Κύπελλο Καμπότζης (2) : 2011, 2012 Κατάλογος κορυφαίων διεθνών σκόρερ ποδοσφαίρου ανδρών ανά χώρα Hok Sochetra speaks out about the beautiful game in Cambodia | Ο Χοκ Σοχέτρα (Hok Sochetra, χμερ: ហុក សុចិត្រា , γεννήθηκε 27 Ιουλίου 1974) είναι πρώην ποδοσφαιριστής από την Καμπότζη που αγωνιζόταν ως επιθετικός. Ένας από τους καλύτερους παίκτες στην ιστορία της χώρας του, είναι πρώτος σκόρερ στην ιστορία της εθνικής ομάδας της Καμπότζης με 20 γκολ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%BF%CE%BA_%CE%A3%CE%BF%CF%87%CE%AD%CF%84%CF%81%CE%B1 |
Editors | Το συγκρότημα δημιουργήθηκε το 2002, όταν και τα μέλη τους σπούδαζαν στο Πανεπιστήμιο του Στάφορντσαϊρ τεχνολογία μουσικής. Αρχικά, υιοθέτησαν το όνομα Pilot, ωστόσο έμαθαν αργότερα πως υπήρχε ένα ποπ συγκρότημα της δεκαετίας του 1970 με το όνομα αυτό. Αργότερα υιοθέτησαν το όνομα Snowfield, ενώ έγιναν ένα από τα δημοφιλέστερα συγκροτήματα που δεν είχαν υπογράψει σε δισκογραφική εταιρία. Όταν υπέγραψαν το 2005 στην Kitchenware Records, άλλαξαν για τελευταία φορά το όνομά τους σε Editors. Τον Απρίλιο του 2005 κυκλοφόρησε το single «Munich» που έφτασε στα 25 πρώτα τραγούδια των Βρετανικών charts, ενώ τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς κυκλοφορεί ο δίσκος The Back Room', που φτάνει στο #13 των Βρετανικών charts. Ο δίσκος An End Has a Start ακολούθησε τον δίσκο αυτό, ενώ έφτασε αμέσως μετά την κυκλοφορία του στο #1 των charts, ενώ το πρώτο σίνγκλ του δίσκου αυτού, το «Smokers Outside the Hospital Doors» έφτασε στο Top 10 της Μεγάλης Βρετανίας.Το 2009 κυκλοφόρησε ο τρίτος δίσκος του συγκροτήματος με τίτλο In This Light and on This Evening που είχε έντονες επιρροές από την ηλεκτρονική μουσική και έφτασε κατευθείαν στο #1 αμέσως μετά την κυκλοφορία του. Το συγκρότημα κυκλοφόρησε τον τέταρτο δίσκο του The Weight of Your Love το 2013 και ακολούθησε το In Dream το 2015.Ο έκτος δίσκος τους, Violence, κυκλοφόρησε στις 9 Μαρτίου 2018. The Back Room (2005) An End Has a Start (2007) In This Light and on This Evening (2009) The Weight of Your Love (2013) In Dream (2015) Violence (2018) The Blanck Mass Sessions (2019· περιέχει ρεμίξ του Violence από τον Blanck Mass/Benjamin John Power των Fuck Buttons) Munich (2005) Blood (2005) All Sparks (2006) Papillon (2009) A Ton Of Love (2013) Sugar(2014) Forgiveness (2016) Darkness at the Door (2018) Black Gold (2019) Επίσημος ιστότοπος (Αγγλικά) | Οι Editors είναι ένα Βρετανικό ροκ μουσικό συγκρότημα. Αποτελούνται από τους Τομ Σμιθ (κύρια φωνητικά, ρυθμική κιθάρα, πιάνο), Ράσελ Λιτς (μπάσο, φωνητικά), Έντουαρντ Λέι (ντραμς, κρουστά), Τζάστιν Λόκι (κιθάρα) και Έλιοτ Γουίλιαμς (πλήκτρα, συνθεσάιζερ, κιθάρα και δεύτερα φωνητικά ). Έχουν βγάλει συνολικά 6 δίσκους, εκ των οποίων οι 2, μέχρι στιγμής, έγιναν πλατινένιοι. Είναι επιτυχημένοι εμπορικά, καθώς έχουν πουλήσει εκατομμύρια δίσκων παγκοσμίως, ενώ αναγνωρίστηκαν από πολλούς κριτικούς σε όλο τον κόσμο. Ο ήχος τους θεωρείται πως παρουσιάζει ομοιότητες με συγκροτήματα όπως οι Echo & the Bunnymen, Joy Division, Interpol, The Chameleons και U2. | https://el.wikipedia.org/wiki/Editors |
Σταφυλόκοκκος ο σαπροφυτικός | Η ταξινόμηση του βακτηρίου φαίνεται στον παρακάτω πίνακα: Το όνομά του γένους Σταφυλόκοκκου προέρχεται από τον ελληνικό όρο «σταφυλή», που σημαίνει «τσαμπί από σταφύλι» και οφείλεται στο γεγονός ότι οι Gram-θετικοί αυτοί κόκκοι αναπτύσσονται με τέτοιο τρόπο που κατά την παρατήρηση στο μικροσκόπιο μοιάζουν με τσαμπί από σταφύλι. Εμφανίζονται όμως και ως μεμονωμένα κύτταρα, ζεύγη ή ακόμα και μικρές αλυσίδες. Οι περισσότεροι σταφυλόκοκκοι έχουν διάμετρο 0,5-1,5 μm, είναι ακίνητοι και μπορούν να αναπτυχθούν σε θρεπτικά υλικά με υψηλή συγκέντρωση αλάτων και σε θερμοκρασίες από 18 °C έως 40 °C. Το γένος τους, περιλαμβάνει 35 είδη και 17 υποείδη. Οι σταφυλόκοκκοι απαντώνται στο δέρμα και στους ανθρώπινους βλεννογόνους. Μερικοί από αυτούς απαντώνται σε συγκεκριμένες θέσεις στον ανθρώπινο οργανισμό. Είναι σημαντικά παθογόνα για τον άνθρωπο και προκαλούν ένα ευρύ φάσμα απειλητικών για τη ζωή λοιμώξεων στο δέρμα, στα μαλακά μόρια, στα οστά, στην ουροποιητική οδό, καθώς και ευκαιριακές λοιμώξεις. Οι σταφυλόκοκκοι, εκτός του Σταφυλόκοκκου του χρυσίζοντα (Staphylococcus aureus), δεν παράγουν το ένζυμο πηκτάση και χαρακτηρίζονται ως πηκτάση - αρνητικοί. Τα ύποπτα για Σταφυλόκοκκο κλινικά δείγματα ενοφθαλμίζονται σε εμπλουτισμένα στερεά θρεπτικά υλικά στα οποία έχει προστεθεί αίμα προβάτου (αιματούχο άγαρ), καθώς οι σταφυλόκοκκοι είναι «απαιτητικά» βακτήρια. Η ανάπτυξή τους ευνοείται από την παρουσία NaCl (7%). Αναπτύσσονται γρήγορα σε μη εκλεκτικά θρεπτικά υλικά που επωάζονται αεροβίως ή αναεροβίως. Εμφανίζουν μεγάλες, λείες αποικίες μέσα σε 24 ώρες. Ιδιαίτερα ο Σταφυλόκοκκος ο σαπροφυτικός σχηματίζει αποικίες ακανόνιστου σχήματος, οι οποίες μοιάζουν με τσαμπιά και έχουν λευκό χρώμα. Ο Σταφυλόκοκκος ο σαπροφυτικός είναι ένα αρνητικό στη δοκιμασία κοαγκουλάσης είδος του βακτηρίου σταφυλόκοκκος, το οποίο συνήθως εμπλέκεται σε λοιμώξεις του ουροποιητικού συστήματος. Είναι ανθεκτικός στο αντιβιοτικό νοβομπιοκίνη (novobiocin), ένα χαρακτηριστικό που χρησιμοποιείται στην εργαστηριακή ταυτοποίηση για να τον διακρίνουμε από τον Σταφυλόκοκκο της επιδερμίδας (Staphylococcus epidermidis), ο οποίος είναι και αυτός αρνητικός στην δοκιμασία της κοαγκουλάσης, αλλά παρουσιάζει ευαισθησία στη νοβομπιοκίνη. Ευθύνεται για το 10% - 20% των λοιμώξεων του ουροποιητικού συστήματος. Ειδικά στις γυναίκες 17 - 27 χρονών, είναι η δεύτερη πιο συχνή αιτία ουρολοιμώξεων μετά την Εσερίχια κόλι. Χαρακτηρίζεται ως η «λοίμωξη του ουροποιητικού συστήματος των νεόνυμφων» λόγω της σύνδεσής της με τη σεξουαλική επαφή. Μπορεί να παραμείνει στο ουροποιητικό σύστημα και στην ουροδόχο κύστη των σεξουαλικά ενεργών γυναικών. Ο Σταφυλόκοκκος σαπροφυτικός είναι αρνητικός στη δοκιμασία της φωσφατάσης και θετικός στη δοκιμασία της ουρεάσης και της λιπάσης. Υπάρχουν δύο υποείδη για τον Σταφυλόκοκκο σαπροφυτικό, ο Σταφυλόκοκκος ο σαπροφυτικός υποείδος bovis και ο Σταφυλόκοκκος ο σαπροφυτικός υποείδος saprophyticus. Τα σημαντικότερα συμπτώματα ουρολοίμωξης από τον Σταφυλόκκοκο σαπροφυτικό είναι: Αίσθηση καύσου κατά την ούρηση. Συχνότερη επιθυμία ούρησης από την συνήθη. Αίσθημα του φουσκώματος με οξείς πόνους στη κάτω κοιλιακή χώρα και γύρω από την ουροδόχο κύστη, καθώς και στην περιοχή των ωοθηκών. Οξείς πόνοι κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής επαφής. Μέχρι την δεκαετία του 1980, οι αρνητικοί στη δοκιμασία κοαγκουλάση Σταφυλόκοκκοι που εμφανίζονταν σε δείγματα ούρων, συνήθως θεωρούνταν ως επιμόλυνση του δείγματος. Λίγο αργότερα όμως, στις αρχές της δεκαετίας του 1990, το είδος θεωρήθηκε ως ένα από τα συχνότερα αίτια ουρολοίμωξης. Ειδικά στις νέες γυναίκες, ο Σταφυλόκοκκος σαπροφυτικός είναι μετά το κολοβακτηρίδιο (Escherichia coli), η δεύτερη πιο συχνή αιτία ουρολοιμώξεων. Οι ασθενείς με ουρολοίμωξη από Σταφυλόκοκκο σαπροφυτικό παρουσιάζουν συνήθως συμπτωματική κυστίτιδα. Έχουν όμως καταγραφεί και επιπλοκές στο νεφρό. Χαρακτηριστική είναι και η εικόνα του ιζήματος των ούρων. Οι χημικές μέθοδοι ανίχνευσης για τη βακτηριαιμία δεν επιτυγχάνουν πάντοτε να διαγνώσουν ουρολοίμωξη που προκλήθηκε από τον Σταφυλόκοκκο σαπροφυτικό. Ο Σταφυλόκοκκος σαπροφυτικός είναι ευαίσθητος στα συνήθη αντιβιοτικά που συνταγογραφούνται συνήθως σε ασθενείς με ουρολοίμωξη με εξαίρεση το ναλιδιξικό οξύ (nalidixic acid). Προσκολλείται επιλεκτικά στα επιθηλιακά κύτταρα του ουροποιητικού συστήματος. Προκαλεί άμεση αιμοσυγκόλληση. Η χημική ένωση προσκόλλησης του Σταφυλόκοκκου του σαπροφυτικού έχει λακτοζαμινική δομή. Αυτά τα είδη σταφυλόκοκκου παράγουν ένα εξωκυττάριο ενζυμικό σύμπλεγμα, το οποίο μπορεί να αναστείλει την ανάπτυξη των Gram θετικών, αλλά και των Gram αρνητικών βακτηρίων. Η θεραπεία από ουρολοίμωξη με Σταφυλόκοκκο σαπροφυτικό γίνεται συνήθως με κινολόνες (quinolones). Καταλάση: Η καταλάση είναι ένα ένζυμο που καταλύει την αντίδραση: 2Η2Ο2→Η2 + Ο2. Κάποια βακτήρια παράγουν αυτό το ένζυμο, έτσι αν σε μια αποικία τους προσθέσουμε μια σταγόνα διαλύματος υπεροξειδίου του υδρογόνο (Η2Ο2) θα παρατηρηθούν φυσαλίδες. Firmicutes: Λατινογενής σύνθετη λέξη από τις λέξεις firmus που σημαίνει ισχυρός/σταθερός/στιβαρός και τη λέξη cutis που σημαίνει δέρμα / φλοιός που αναφέρεται στο κυτταρικό τοίχωμα των βακτηρίων. Αποτελεί συνομοταξία των βακτηριδίων. Bacillales: Αποτελούν τάξη Gram θετικών βακτηρίων. Patrick R. Murray, Ken S. Rosenthal, Michael A. Pfaller: Medical Microbiology, 5th edition, 2008. Harry W. Seely, Jr., Paul J. Vandemark, John J. Lee: Microbes in action, a laboratory manual of microbiology, 4th edition. Ιατρικό Λεξικό, Εκδόσεις Σταφυλίδη, 2006. 4. http://en.wikipedia.org/wiki/Staphylococcus_saprophyticus 5. http://microbewiki.kenyon.edu/index.php/Staphylococcus_saprophyticus 6. www.microbelibrary.org | Οι Σταφυλόκοκκοι είναι μικροοργανισμοί και συγκεκριμένα βακτήρια. Κατατάσσονται στα δυνητικά αερόβια καταλάση-θετικά γένη των Gram θετικών κόκκων. Τα βασικά τους χαρακτηριστικά είναι: Σχήμα κόκκου. Κυτταρικό τοίχωμα κυανό (μπλε) όταν βάφεται με χρώση Gram (Γκραμ θετικοί). Αναπτύσσεται παρουσία και απουσία οξυγόνου. Δίνουν θετική την αντίδραση καταλάσης. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%B1%CF%86%CF%85%CE%BB%CF%8C%CE%BA%CE%BF%CE%BA%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%BF_%CF%83%CE%B1%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%86%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82 |
Μονογαμία | Η λέξη μονογαμία προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις, μονός και γάμος. Ο όρος «μονογαμία» μπορεί να αναφέρεται σε έναν από τους διάφορους σχεσιακούς τύπους, ανάλογα με το πλαίσιο. Γενικά, υπάρχουν τέσσερις επικαλυπτόμενοι ορισμοί. Η συζυγική μονογαμία αναφέρεται σε γάμους μόνο δύο ατόμων. Η κοινωνική μονογαμία αναφέρεται σε δύο συντρόφους που ζουν μαζί, κάνουν σεξ μεταξύ τους και συνεργάζονται για την απόκτηση βασικών πόρων όπως στέγη, φαγητό και χρήματα. Η σεξουαλική μονογαμία αναφέρεται σε δύο συντρόφους που έχουν σεξουαλικές επαφές αποκλειστικά μεταξύ τους και δεν έχουν εξωτερικούς σεξουαλικούς συντρόφους. Η γενετική μονογαμία αναφέρεται σε σεξουαλικά μονογαμικές σχέσεις με γενετικά στοιχεία πατρότητας.Για παράδειγμα, οι βιολόγοι, οι βιολογικοί ανθρωπολόγοι και οι συμπεριφορικοί οικολόγοι χρησιμοποιούν συχνά τη μονογαμία με την έννοια της σεξουαλικής, αν όχι γενετικής (αναπαραγωγικής), αποκλειστικότητας. Όταν οι πολιτιστικοί ή κοινωνικοί ανθρωπολόγοι και άλλοι κοινωνικοί επιστήμονες χρησιμοποιούν τον όρο μονογαμία, εννοιολογικά αναφέρονται στην κοινωνική ή συζυγική μονογαμία.Η συζυγική μονογαμία μπορεί να διακριθεί περαιτέρω μεταξύ: κλασική μονογαμία, «μια ενιαία σχέση μεταξύ ανθρώπων που παντρεύονται ως παρθένοι, παραμένουν σεξουαλικά αποκλειστικοί σε όλη τους τη ζωή και γίνονται άγαμοι μετά το θάνατο του συντρόφου» σειριακή μονογαμία, γάμος μόνο με ένα άλλο άτομο κάθε φορά, σε αντίθεση με τη διγαμία ή την πολυγαμία. Σύμφωνα με τον Εθνογραφικό Άτλαντα του Τζορτζ Μέρντοκ, από τις 1.231 κοινωνίες από όλο τον κόσμο που σημειώθηκαν, 186 ήταν μονογαμικές, 453 είχαν περιστασιακή πολυγυνία, 588 είχαν συχνότερη πολυγυνία και 4 είχαν πολυανδρία. (Αυτό δεν λαμβάνει υπόψη τον σχετικό πληθυσμό καθεμιάς από τις κοινωνίες που μελετήθηκαν· η πραγματική πρακτική της πολυγαμίας σε μια ανεκτική κοινωνία μπορεί στην πραγματικότητα να είναι χαμηλή, με την πλειοψηφία των επίδοξων πολυγαμικών να ασκούν μονογαμικό γάμο.)Το διαζύγιο και ο νέος γάμος μπορούν έτσι να οδηγήσουν σε «σειριακή μονογαμία», δηλαδή πολλαπλούς γάμους αλλά μόνο έναν νόμιμο σύζυγο κάθε φορά. Αυτό μπορεί να ερμηνευθεί ως μια μορφή πολλαπλού ζευγαρώματος, όπως είναι εκείνες οι κοινωνίες στις οποίες κυριαρχούν οι μητριαρχικές οικογένειες στην Καραϊβική, τον Μαυρίκιο και τη Βραζιλία, όπου υπάρχει συχνή εναλλαγή ανύπαντρων συντρόφων. Συνολικά, αυτές αντιπροσωπεύουν το 16 έως 24% της κατηγορίας των «μονογαμικών». Η επικράτηση της σεξουαλικής μονογαμίας μπορεί να υπολογιστεί χονδρικά ως το ποσοστό των παντρεμένων ατόμων που δεν κάνουν εξωσυζυγικό σεξ. Το Πρότυπο Διαπολιτισμικό Δείγμα περιγράφει την ποσότητα του εξωσυζυγικού σεξ από άνδρες και γυναίκες σε περισσότερες από 50 προβιομηχανικές κουλτούρες. Η ποσότητα του εξωσυζυγικού σεξ από τους άνδρες περιγράφεται ως «καθολική» σε 6 πολιτισμούς, «μέτρια» σε 29 πολιτισμούς, «περιστασιακή» σε 6 πολιτισμούς και «ασυνήθιστη» σε 10 πολιτισμούς. Η ποσότητα του εξωσυζυγικού σεξ από τις γυναίκες περιγράφεται ως «καθολική» σε 6 πολιτισμούς, «μέτρια» σε 23 πολιτισμούς, «περιστασιακή» σε 9 πολιτισμούς και «ασυνήθιστη» σε 15 πολιτισμούς. Έρευνες που διεξήχθησαν σε μη δυτικά έθνη (2001) βρήκαν επίσης πολιτιστικές διαφορές πολιτισμού και φύλου στο εξωσυζυγικό σεξ. Μια μελέτη για τη σεξουαλική συμπεριφορά στην Ταϊλάνδη, την Τανζανία και την Ακτή Ελεφαντοστού προτείνει ότι περίπου το 16-34% των ανδρών έχουν εξωσυζυγική σεξουαλική επαφή, ενώ ένα πολύ μικρότερο (μη αναφερόμενο) ποσοστό γυναικών κάνει εξωσυζυγικό σεξ. Μελέτες στη Νιγηρία έχουν δείξει ότι περίπου το 47-53% των ανδρών και το 18-36% των γυναικών κάνουν εξωσυζυγικό σεξ. Μια έρευνα του 1999 σε παντρεμένα και συζυγικά ζευγάρια στη Ζιμπάμπουε αναφέρει ότι το 38% των ανδρών και το 13% των γυναικών συμμετείχαν σε σεξουαλικές σχέσεις εκτός ζευγαριού τους τελευταίους 12 μήνες.Πολλές έρευνες που ρωτούσαν για το εξωσυζυγικό σεξ στις Ηνωμένες Πολιτείες βασίστηκαν σε δείγματα ευκολίας: έρευνες που δίνονται σε όποιον τυχαίνει να είναι εύκολα διαθέσιμος (π.χ. εθελοντές φοιτητές κολεγίου ή εθελοντές αναγνώστες περιοδικών). Τα δείγματα ευκολίας ενδέχεται να μην αντικατοπτρίζουν με ακρίβεια τον πληθυσμό των Ηνωμένων Πολιτειών στο σύνολό τους, γεγονός που μπορεί να προκαλέσει σοβαρές προκαταλήψεις στα αποτελέσματα της έρευνας. Ως εκ τούτου, η μεροληψία δειγματοληψίας μπορεί να είναι ο λόγος για τον οποίο οι πρώιμες έρευνες για το εξωσυζυγικό σεξ στις Ηνωμένες Πολιτείες έχουν δώσει πολύ διαφορετικά αποτελέσματα: τέτοιες πρώιμες μελέτες με χρήση δειγμάτων ευκολίας (1974, 1983, 1993) ανέφεραν το ευρύ φάσμα του 12-26% των παντρεμένων γυναίκες και το 15–43% των παντρεμένων ανδρών συμμετείχαν σε εξωσυζυγικό σεξ. Τρεις μελέτες έχουν χρησιμοποιήσει εθνικά αντιπροσωπευτικά δείγματα. Αυτές οι μελέτες το 1994 και το 1997 διαπίστωσαν ότι περίπου το 10-15% των γυναικών και το 20-25% των ανδρών εμπλέκονται σε εξωσυζυγικό σεξ.Έρευνα από την Κολίν Χόφον σε 566 ομοφυλόφιλα ζευγάρια ανδρών από την περιοχή του κόλπου του Σαν Φρανσίσκο (2010) διαπίστωσε ότι το 45% είχε μονογαμικές σχέσεις. Ωστόσο, η Εκστρατεία Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έχει δηλώσει, με βάση μια έκθεση του Ινστιτούτου Ρόκγουεϊ, ότι οι νέοι «ΛΟΑΤ»... θέλουν να περάσουν την ενήλικη ζωή τους σε μια μακροχρόνια σχέση ανατρέφοντας παιδιά». Συγκεκριμένα, πάνω από το 80% των ομοφυλόφιλων που συμμετείχαν στην έρευνα περίμεναν να είναι σε μονογαμική σχέση μετά την ηλικία των 30 ετών. Η συχνότητα της γενετικής μονογαμίας μπορεί να εκτιμηθεί από τα ποσοστά πατρότητας εκτός ζευγαριού. Η πατρότητα εκτός ζευγαριού είναι όταν οι απόγονοι που ανατρέφονται από ένα μονογαμικό ζευγάρι προέρχονται από το θηλυκό που ζευγαρώνει με ένα άλλο αρσενικό. Τα ποσοστά πατρότητας εκτός ζευγαριού δεν έχουν μελετηθεί εκτενώς σε ανθρώπους. Πολλές αναφορές πατρότητας εκτός ζευγαριού δεν είναι παρά αποσπάσματα που βασίζονται σε φήμες, ανέκδοτα και αδημοσίευτα ευρήματα. Οι Σίμμονς, Φίρμαν, Ρόουντς και Πίτερς εξέτασαν 11 δημοσιευμένες μελέτες για την πατρότητα εκτός ζευγαριών από διάφορες τοποθεσίες στις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Γαλλία, την Ελβετία, το Ηνωμένο Βασίλειο, το Μεξικό και μεταξύ των ιθαγενών Ινδιάνων Γιανομάμι του δάσους του Αμαζονίου στη Νότια Αμερική. Τα ποσοστά πατρότητας εκτός ζευγαριού κυμαίνονταν από 0,03% έως 11,8%, αν και οι περισσότερες από τις τοποθεσίες είχαν χαμηλά ποσοστά πατρότητας εκτός ζευγαριού. Το διάμεσο ποσοστό πατρότητας εκτός ζευγαριού ήταν 1,8%. Μια ξεχωριστή ανασκόπηση 17 μελετών από τους Μπέλις, Χιουζ, Χιουζ και Άστον βρήκε ελαφρώς υψηλότερα ποσοστά πατρότητας εκτός ζευγαριού. Τα ποσοστά κυμαίνονταν από 0,8% έως 30% σε αυτές τις μελέτες, με διάμεσο ποσοστό 3,7% πατρότητας εκτός ζευγαριού. Ένα εύρος 1,8% έως 3,7% πατρότητας εκτός ζευγαριού συνεπάγεται ένα εύρος από 96% έως 98% γενετική μονογαμία. Αν και η συχνότητα της γενετικής μονογαμίας μπορεί να ποικίλλει από 70% έως 99% σε διαφορετικούς πολιτισμούς ή κοινωνικά περιβάλλοντα, ένα μεγάλο ποσοστό ζευγαριών παραμένει γενετικά μονογαμικά κατά τη διάρκεια των σχέσεών τους. Μια έρευνα ανασκόπησης, που μελέτησε 67 άλλες μελέτες, ανέφερε ποσοστά πατρότητας εκτός ζευγαριού, σε διαφορετικές κοινωνίες, που κυμαίνονται από 0,4% έως πάνω από 50%.Η συγκαλυμμένη παρανομία είναι μια κατάσταση που προκύπτει όταν κάποιος που υποτίθεται ότι είναι πατέρας (ή μητέρα) ενός παιδιού του οποίου δεν είναι στην πραγματικότητα ο βιολογικός πατέρας (ή μητέρα). Συχνότητες τόσο υψηλές όσο το 30% θεωρούνται μερικές φορές στα μέσα ενημέρωσης, αλλά η έρευνα από τον κοινωνιολόγο Μάικλ Γκίλντινγκ βρήκε ότι αυτές οι υπερεκτιμήσεις προέρχονται από μια άτυπη παρατήρηση σε ένα συνέδριο του 1972.Η ανίχνευση ανυποψίαστης παρανομίας μπορεί να συμβεί στο πλαίσιο του ιατρικού γενετικού ελέγχου, στην έρευνα γενετικών ονομάτων, και σε δοκιμές μετανάστευσης. Τέτοιες μελέτες δείχνουν ότι η συγκαλυμμένη παρανομία είναι στην πραγματικότητα λιγότερο από 10% στους πληθυσμούς της Αφρικής που συμμετείχαν στο δείγμα, λιγότερο από 5% στους πληθυσμούς των ιθαγενών της Αμερικής και της Πολυνησίας, λιγότερο από 2% του πληθυσμού της Μέσης Ανατολής και γενικά 1-2% σε ευρωπαϊκά δείγματα. Η μονογαμία υπάρχει σε πολλές κοινωνίες σε όλο τον κόσμο, με αποτέλεσμα εκτεταμένη επιστημονική έρευνα που προσπαθεί να κατανοήσει πώς μπορεί να έχουν εξελιχθεί αυτά τα συστήματα γάμου. Σε κάθε είδος, υπάρχουν τρεις κύριες πτυχές που συνδυάζονται για να προωθήσουν ένα μονογαμικό σύστημα ζευγαρώματος: πατρική φροντίδα, πρόσβαση σε πόρους και επιλογή συντρόφου. Ωστόσο, στους ανθρώπους, οι κύριες θεωρητικές πηγές μονογαμίας είναι η πατρική φροντίδα και οι ακραίες οικολογικές πιέσεις. Η πατρική φροντίδα θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα σημαντική στους ανθρώπους λόγω της πρόσθετης διατροφικής απαίτησης να έχουν μεγαλύτερους εγκεφάλους και της μεγαλύτερης αναπτυξιακής περιόδου. Επομένως, η εξέλιξη της μονογαμίας θα μπορούσε να είναι μια αντανάκλαση αυτής της αυξημένης ανάγκης για διγονική φροντίδα. Ομοίως, η μονογαμία θα πρέπει να εξελιχθεί σε περιοχές οικολογικού στρες, επειδή η αναπαραγωγική επιτυχία των ανδρών θα πρέπει να είναι υψηλότερη εάν οι πόροι τους εστιάζονται στη διασφάλιση της επιβίωσης των απογόνων και όχι στην αναζήτηση άλλων συντρόφων. Λόγω της ακραίας κοινωνικότητας και της αυξημένης νοημοσύνης των ανθρώπων, ο H. sapiens έχει λύσει πολλά προβλήματα που γενικά οδηγούν στη μονογαμία, όπως αυτά που αναφέρθηκαν παραπάνω. Για παράδειγμα, η μονογαμία είναι σίγουρα συσχετισμένη με την πατρική φροντίδα, όπως φαίνεται από τον Μάρλοου, αλλά δεν προκαλείται από αυτήν επειδή οι άνθρωποι μειώνουν την ανάγκη για διγονική φροντίδα μέσω της βοήθειας των αδελφών και άλλων μελών της οικογένειας στην ανατροφή των απογόνων. Επιπλέον, η ανθρώπινη νοημοσύνη και ο υλικός πολιτισμός επιτρέπουν την καλύτερη προσαρμογή σε διαφορετικές και πιο σκληρές οικολογικές περιοχές, μειώνοντας έτσι την αιτιώδη συνάφεια και ακόμη και τη συσχέτιση του μονογαμικού γάμου και των ακραίων κλιματικών συνθηκών. Ωστόσο, ορισμένοι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι η μονογαμία εξελίχθηκε μειώνοντας τις συγκρούσεις εντός της ομάδας, δίνοντας έτσι σε ορισμένες ομάδες ένα ανταγωνιστικό πλεονέκτημα έναντι των λιγότερο μονογαμικών ομάδων.Η παλαιοανθρωπολογία και οι γενετικές μελέτες προσφέρουν δύο προοπτικές για το πότε εξελίχθηκε η μονογαμία στο ανθρώπινο είδος: οι παλαιοανθρωπολόγοι προσφέρουν ενδεικτικές αποδείξεις ότι η μονογαμία μπορεί να έχει εξελιχθεί πολύ νωρίς στην ανθρώπινη ιστορία ενώ οι γενετικές μελέτες υποδηλώνουν ότι η μονογαμία μπορεί να εξελίχθηκε πολύ πιο πρόσφατα, λιγότερο από 10.000 με 20.000 χρόνια πριν. Οι παλαιοανθρωπολογικές εκτιμήσεις του χρονικού πλαισίου για την εξέλιξη της μονογαμίας βασίζονται κυρίως στο επίπεδο σεξουαλικού διμορφισμού που παρατηρείται στα απολιθώματα, επειδή, γενικά, ο μειωμένος ανταγωνισμός αρσενικού-αρσενικού που παρατηρείται στο μονογαμικό ζευγάρωμα οδηγεί σε μειωμένο σεξουαλικό διμορφισμό. Σύμφωνα με τους Reno et al., ο σεξουαλικός διμορφισμός του Australopithecus afarensis, ενός προγόνου των ανθρώπων από περίπου 3,9–3,0 εκατομμύρια χρόνια πριν, βρισκόταν εντός του σύγχρονου ανθρώπινου εύρους, με βάση την οδοντική και μετακρανιακή μορφολογία. Αν και πρόσεξαν να μην πουν ότι αυτό υποδηλώνει μονογαμικό ζευγάρωμα στα πρώιμα ανθρωποειδή, οι συγγραφείς λένε ότι τα μειωμένα επίπεδα σεξουαλικού διμορφισμού στο A. afarensis «δεν υπονοούν ότι η μονογαμία είναι λιγότερο πιθανή από την πολυγυνία». Ωστόσο, οι Γκόρντον, Γκριν και Ρίτσμοντ ισχυρίζονται ότι κατά την εξέταση των μετακρανιακών καταλοίπων, ο A. afarensis είναι πιο σεξουαλικά διμορφικός από τους σύγχρονους ανθρώπους και τους χιμπατζήδες με επίπεδα πιο κοντά σε αυτά των ουρακοτάγκων και των γορίλων. Επιπλέον, ο Homo habilis, που έζησε πριν περίπου 2,3 εκατομμύρια εκατομμύρια, είναι το πιο σεξουαλικά διμορφικό πρώιμο ανθρωποειδές. Ο Πλάφκαν και ο φαν Σχάικ ολοκληρώνουν την εξέτασή τους αυτής της διαμάχης δηλώνοντας ότι, συνολικά, ο σεξουαλικός διμορφισμός στις αυστραλοπιθηκίνες δεν είναι ενδεικτικός οποιωνδήποτε συμπεριφορικών επιπτώσεων ή συστημάτων ζευγαρώματος. Παρά την ανθρώπινη ικανότητα να αποφεύγει τη σεξουαλική και γενετική μονογαμία, η κοινωνική μονογαμία εξακολουθεί να διαμορφώνεται κάτω από πολλές διαφορετικές συνθήκες, αλλά οι περισσότερες από αυτές τις συνθήκες είναι συνέπειες πολιτιστικών διαδικασιών. Αυτές οι πολιτισμικές διαδικασίες μπορεί να μην έχουν καμία σχέση με τη σχετική αναπαραγωγική επιτυχία. Για παράδειγμα, η συγκριτική μελέτη του ανθρωπολόγου Τζακ Γκούντι που χρησιμοποίησε τον Εθνογραφικό Άτλαντα έδειξε ότι η μονογαμία είναι μέρος ενός πολιτιστικού συμπλέγματος που βρίσκεται στην ευρεία περιοχή των ευρασιατικών κοινωνιών από την Ιαπωνία έως την Ιρλανδία που ασκούν κοινωνική μονογαμία, σεξουαλική μονογαμία και προίκα (δηλαδή "αποκλίνουσα αποκέντρωση", που επιτρέπουν την κληρονομιά της περιουσίας σε παιδιά και των δύο φύλων). Ο Γκούντι καταδεικνύει στατιστική συσχέτιση μεταξύ αυτού του πολιτιστικού συμπλέγματος και της ανάπτυξης της εντατικής γεωργίας με άροτρο σε αυτές τις περιοχές. Βασιζόμενος στο έργο της Έστερ Μπόσερουπ, ο Γκούντι σημειώνει ότι ο σεξουαλικός καταμερισμός της εργασίας ποικίλλει στην εντατική γεωργία με άροτρο και στην εκτεταμένη καλλιέργεια κηπευτικών. Στη γεωργία του αρότρου, η γεωργία είναι σε μεγάλο βαθμό ανδρική εργασία και συνδέεται με την ιδιωτική ιδιοκτησία. Ο γάμος τείνει να είναι μονογαμικός για να κρατήσει την ιδιοκτησία εντός της πυρηνικής οικογένειας. Η στενή οικογένεια (ενδογαμία) είναι οι προτιμώμενοι γαμήλιοι σύντροφοι για να διατηρήσουν την ιδιοκτησία εντός της ομάδας. Μια μοριακή γενετική μελέτη της παγκόσμιας ανθρώπινης γενετικής ποικιλότητας υποστήριξε ότι η σεξουαλική πολυγυνία ήταν τυπική στα ανθρώπινα αναπαραγωγικά πρότυπα μέχρι τη στροφή σε κοινότητες καθιστικής γεωργίας περίπου πριν από 10.000 έως 5.000 χρόνια στην Ευρώπη και την Ασία και πιο πρόσφατα στην Αφρική και την Αμερική. Μια περαιτέρω μελέτη που βασίστηκε στον Εθνογραφικό Άτλαντα έδειξε στατιστική συσχέτιση μεταξύ του αυξανόμενου μεγέθους της κοινωνίας, της πίστης στους «υψηλούς θεούς» που υποστηρίζουν την ανθρώπινη ηθική και της μονογαμίας. Μια έρευνα άλλων διαπολιτισμικών δειγμάτων επιβεβαίωσε ότι η απουσία του άροτρου ήταν ο μόνος προγνωστικός παράγοντας της πολυγαμίας, αν και άλλοι παράγοντες όπως η υψηλή ανδρική θνησιμότητα στον πόλεμο (σε μη κρατικές κοινωνίες) και η πίεση από παθογόνα (στις κρατικές κοινωνίες) είχαν κάποια επίπτωση. Η Μπέτζιγκ υποστήριξε ότι η κουλτούρα/κοινωνία μπορεί επίσης να είναι πηγή κοινωνικής μονογαμίας επιβάλλοντάς την μέσω κανόνων και νόμων που ορίζονται από τρίτους φορείς, συνήθως για να προστατεύσουν τον πλούτο ή τη δύναμη της ελίτ. Για παράδειγμα, ο Αύγουστος Καίσαρας ενθάρρυνε τον γάμο και την αναπαραγωγή για να αναγκάσει την αριστοκρατία να μοιράσει τον πλούτο και τη δύναμή της σε πολλαπλούς κληρονόμους, αλλά οι αριστοκράτες περιόρισαν τα κοινωνικά μονογαμικά, νόμιμα παιδιά τους στο ελάχιστο για να εξασφαλίσουν την κληρονομιά τους ενώ είχαν πολλές εξωσυζυγικές σχέσεις. Ομοίως -σύμφωνα με την Μπέτζιγκ- η Χριστιανική Εκκλησία επέβαλε τη μονογαμία επειδή ο πλούτος περνούσε στον πλησιέστερο ζωντανό, νόμιμο άνδρα συγγενή, με αποτέλεσμα συχνά ο πλούσιος μεγαλύτερος αδελφός να είναι χωρίς άνδρα κληρονόμο. Έτσι, ο πλούτος και η δύναμη της οικογένειας θα περνούσαν στον «άγαμο» μικρότερο αδελφό της εκκλησίας. Και στις δύο αυτές περιπτώσεις, η ελίτ που θεσπίζει κανόνες χρησιμοποίησε πολιτισμικές διαδικασίες για να εξασφαλίσει μεγαλύτερη αναπαραγωγική ικανότητα για τους ίδιους και τους απογόνους τους, οδηγώντας σε μεγαλύτερη γενετική επιρροή στις μελλοντικές γενιές. Σύμφωνα με τον Λόου, ο πολιτισμός φαίνεται να έχει πολύ μεγαλύτερο αντίκτυπο στη μονογαμία στους ανθρώπους από τις βιολογικές δυνάμεις που είναι σημαντικές για τα μη ανθρώπινα ζώα.Άλλοι θεωρητικοί χρησιμοποιούν πολιτισμικούς παράγοντες που επηρεάζουν την αναπαραγωγική επιτυχία για να εξηγήσουν τη μονογαμία. Σε περιόδους μεγάλων οικονομικών/δημογραφικών μεταβάσεων, η επένδυση σε λίγους απογόνους (κοινωνική μονογαμία όχι πολυγυνία) αυξάνει την αναπαραγωγική επιτυχία διασφαλίζοντας ότι οι ίδιοι οι απόγονοι έχουν αρκετό αρχικό πλούτο για να είναι επιτυχημένοι. Αυτό φαίνεται τόσο στην Αγγλία όσο και στη Σουηδία κατά τη διάρκεια της βιομηχανικής επανάστασης και αυτή τη στιγμή φαίνεται στον εκσυγχρονισμό της αγροτικής Αιθιοπίας. Ομοίως, στις σύγχρονες βιομηχανοποιημένες κοινωνίες, λιγότεροι αλλά καλύτερα επενδυμένοι απόγονοι, π.χ. η κοινωνική μονογαμία, μπορεί να παράσχει αναπαραγωγικό πλεονέκτημα έναντι της κοινωνικής πολυγυνίας, αλλά αυτό εξακολουθεί να επιτρέπει τη σειριακή μονογαμία και τις συνευρέσεις εκτός ζευγαριού. Η ιστορική καταγραφή προσφέρει αντιφατικά στοιχεία για την ανάπτυξη και την έκταση της μονογαμίας ως κοινωνικής πρακτικής. Η Λάουρα Μπέτζιγκ υποστηρίζει ότι στις έξι μεγάλες, εξαιρετικά διαστρωματοποιημένες πρώιμες πολιτείες, οι απλοί άνθρωποι ήταν γενικά μονογαμικοί αλλά ότι οι ελίτ ασκούσαν de facto την πολυγυνία. Αυτά τα κράτη περιλάμβαναν τη Μεσοποταμία, την Αίγυπτο, το Μεξικό των Αζτέκων, το Περού των Ίνκας, την Ινδία και την Κίνα. Φυλετικές κοινωνίες Η μονογαμία εμφανίστηκε σε ορισμένες παραδοσιακές φυλετικές κοινωνίες όπως οι Ανδαμάνοι, οι Κάρεν στη Βιρμανία, οι Σαάμι και οι Κέτες στη βόρεια Ευρασία και οι Ινδιάνοι Πουέμπλο των Ηνωμένων Πολιτειών, προφανώς άσχετα με την ανάπτυξη του ιουδαιο-χριστιανικού μονογαμικού παραδείγματος. Αρχαία Μεσοποταμία και Ασσυρία Τόσο η Βαβυλωνιακή όσο και η Ασσυριακή οικογένεια ήταν μονογαμικές επί της αρχής αλλά όχι εξ ολοκλήρου στην πράξη αφού η πολυγυνία ασκούνταν συχνά από τους ηγεμόνες. Στην πατριαρχική κοινωνία της Μεσοποταμίας η πυρηνική οικογένεια ονομαζόταν «σπίτι». Για να «χτίσει ένα σπίτι» ένας άντρας έπρεπε να παντρευτεί μια γυναίκα και αν δεν του παρείχε απογόνους, μπορούσε να πάρει δεύτερη γυναίκα. Ο Κώδικας του Χαμουραμπί δηλώνει ότι χάνει το δικαίωμά του να το κάνει εάν η ίδια η σύζυγος του δώσει μια σκλάβα ως παλλακίδα. Σύμφωνα με τα παλιά ασσυριακά κείμενα, θα μπορούσε να υποχρεωθεί να περιμένει δύο ή τρία χρόνια πριν του επιτραπεί να πάρει άλλη γυναίκα. Η θέση της δεύτερης συζύγου ήταν αυτή της «δούλης» σε σχέση με την πρώτη σύζυγο, όπως ρητά αναφέρουν πολλά συμβόλαια γάμου. Αρχαία Αίγυπτος Αν και ένας Αιγύπτιος ήταν ελεύθερος να παντρευτεί πολλές γυναίκες ταυτόχρονα, και μερικοί πλούσιοι άνδρες κατά το Παλαιό και το Μέσο Βασίλειο είχαν περισσότερες από μία γυναίκες, η μονογαμία ήταν ο κανόνας. Μπορεί να υπήρχαν κάποιες εξαιρέσεις, π.χ. ένας αξιωματούχος της δέκατης ένατης δυναστείας δήλωσε ως απόδειξη του έρωτά του προς τη νεκρή σύζυγό του ότι είχε μείνει παντρεμένος μαζί της από τη νεολαία τους, ακόμη και αφού είχε γίνει πολύ επιτυχημένος (P. Leiden I 371). Αυτό μπορεί να υποδηλώνει ότι ορισμένοι άνδρες εγκατέλειψαν τις πρώτες συζύγους χαμηλής κοινωνικής θέσης και παντρεύτηκαν γυναίκες υψηλότερης θέσης για να συνεχίσουν τη σταδιοδρομία τους, αν και ακόμη και τότε ζούσαν με μία μόνο σύζυγο. Οι Αιγύπτιες είχαν το δικαίωμα να ζητήσουν διαζύγιο αν ο σύζυγός τους έπαιρνε δεύτερη γυναίκα. Πολλά επιτύμβια ανάγλυφα μαρτυρούν τον μονογαμικό χαρακτήρα των αιγυπτιακών γάμων. Οι υπάλληλοι συνήθως συνοδεύονται από μια υποστηρικτική σύζυγο. «Η σύζυγός του Χ, η αγαπημένη του» είναι η τυπική φράση που ταυτοποιεί τις συζύγους στις επιτύμβιες επιγραφές. Τα κείμενα οδηγιών που ανήκουν στη λογοτεχνία της σοφίας, π.χ., Οδηγίες του Πταχοτέπ, υποστηρίζουν την πιστότητα στη μονογαμική ζωή του γάμου, αποκαλώντας τη σύζυγο Κυρία του σπιτιού. Η Οδηγία του Ανκσεσχόνκ προτείνει ότι είναι λάθος να εγκαταλείψουμε μια σύζυγο επειδή δεν είναι ικανή να εγκυμονήσει. Αρχαίο Ισραήλ Σε αντίθεση με τον ισχυρισμό της Μπέτζιγκ ότι η μονογαμία εξελίχθηκε ως αποτέλεσμα της χριστιανικής κοινωνικο-οικονομικής επιρροής στη Δύση, η μονογαμία εμφανίστηκε ευρέως διαδεδομένη στην αρχαία Μέση Ανατολή πολύ νωρίτερα. Στην προχριστιανική εποχή του Ισραήλ, το ουσιαστικά μονογαμικό ήθος υποβόσκει στην ιστορία της εβραϊκής δημιουργίας (Γένεσις 2) και το τελευταίο κεφάλαιο των Παροιμιών. Κατά την περίοδο του Δεύτερου Ναού (530 π.Χ. έως το 70 μ.Χ.), εκτός από την οικονομική κατάσταση που υποστήριζε τη μονογαμία ακόμη περισσότερο από ό,τι στην προηγούμενη περίοδο, η έννοια της «αμοιβαίας πίστης» μεταξύ συζύγων ήταν ένας αρκετά κοινός λόγος για αυστηρά μονογαμικούς γάμους. Ορισμένα έγγραφα γάμου εξέφραζαν ρητά την επιθυμία ο γάμος να παραμείνει μονογαμικός. Παραδείγματα αυτών των εγγράφων βρέθηκαν στην Ελεφαντίνη. Μοιάζουν με αυτά που βρίσκονται στη γειτονική Ασσυρία και Βαβυλωνία. Η μελέτη δείχνει ότι οι αρχαίες κοινωνίες της Μέσης Ανατολής, αν και δεν ήταν αυστηρά μονογαμικές, ήταν πρακτικά (τουλάχιστον σε επίπεδο κοινών ανθρώπων) μονογαμικές. Η Χαλάχα της αίρεσης της Νεκράς Θάλασσας είδε ότι η απαγόρευση της πολυγαμίας προερχόταν από την Πεντάτευχο (Έγγραφο Δαμασκού 4:20–5:5, ένα από τα χειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας). Ο Χριστιανισμός υιοθέτησε παρόμοια στάση (Α' Τμ 3:2,12· Ττ 1:6), η οποία ήταν σύμφωνη με την προσέγγιση του Ιησού. Ο Μάικλ Κούγκαν, αντίθετα, υποστήριξε ότι «η πολυγυνία συνέχισε να ασκείται στη βιβλική περίοδο, και μαρτυρείται στους Εβραίους μέχρι τον δεύτερο αιώνα Κ.Ε.».Υπό τους Κριτές και τη μοναρχία, οι παλιοί περιορισμοί καταργήθηκαν, ειδικά μεταξύ των βασιλιάδων, αν και τα Βιβλία του Σαμουήλ και των Βασιλέων, που καλύπτουν ολόκληρη την περίοδο της μοναρχίας, δεν καταγράφουν ούτε μία περίπτωση διγαμίας στους κοινούς κατοίκους—εκτός από τον πατέρα του Σαμουήλ. Τα βιβλία σοφίας π.χ Βιβλίο της Σοφίας, το οποίο παρέχει μια εικόνα της κοινωνίας, οι Σειράχ, Παροιμίες και Εκκλησιαστής, απεικονίζουν μια γυναίκα σε μια αυστηρά μονογαμική οικογένεια (βλ. Πρ 5:15-19; Qo 9:9; Si 26:1-4 και δοξολογία τέλειας συζύγου, Παροιμίες 31:10-31). Το Βιβλίο του Τωβίτ μιλά αποκλειστικά για μονογαμικούς γάμους. Επίσης οι προφήτες έχουν μπροστά στα μάτια τους τον μονογαμικό γάμο ως εικόνα της σχέσης Θεού και Ισραήλ. Ο Ρολάν ντε Βω αναφέρει ότι «είναι σαφές ότι η πιο κοινή μορφή γάμου στο Ισραήλ ήταν η μονογαμία». Αρχαία Ελλάδα και αρχαία Ρώμη Οι αρχαίοι Έλληνες και οι Ρωμαίοι ήταν μονογαμικοί με την έννοια ότι οι άνδρες δεν επιτρεπόταν να έχουν περισσότερες από μία γυναίκες ή να συγκατοικούν με παλλακίδες κατά τη διάρκεια του γάμου. Οι δυτικοευρωπαϊκές κοινωνίες καθιέρωσαν τη μονογαμία ως κανόνα του γάμου τους. Ο μονογαμικός γάμος είναι ο κανόνας και επιβάλλεται νομικά στις περισσότερες ανεπτυγμένες χώρες. Στην Ιαπωνία (1880), στην Κίνα (1953), στην Ινδία (1955) και στο Νεπάλ (1963) υιοθετήθηκαν νόμοι που απαγόρευαν την πολυγυνία. Η πολυανδρία είναι παράνομη στις περισσότερες χώρες. Οι ιδρυτές του κομμουνισμού προσδιόρισαν ότι ο μονογαμικός γάμος καταπίεζε εγγενώς τις γυναίκες και επομένως δεν είχε θέση στην κομμουνιστική κοινωνία. Ο Φρίντριχ Ένγκελς δήλωσε ότι η υποχρεωτική μονογαμία θα μπορούσε να οδηγήσει μόνο σε αυξημένη πορνεία και γενική ανηθικότητα, με τα οφέλη του περιορισμού του κεφαλαίου και της στερεοποίησης της ταξικής δομής. Ωστόσο, οι κομμουνιστές επαναστάτες στην Κίνα επέλεξαν να υιοθετήσουν τη δυτική άποψη της μονογαμίας ως παροχή ίσων δικαιωμάτων σε γυναίκες και άνδρες στο γάμο. Η νεοσυσταθείσα κομμουνιστική κυβέρνηση καθιέρωσε τη μονογαμία ως τη μόνη νόμιμη μορφή γάμου. Η Αφρικανική Ένωση ενέκρινε το Πρωτόκολλο για τα Δικαιώματα των Γυναικών στην Αφρική (το Πρωτόκολλο του Μαπούτο). Αν και το πρωτόκολλο δεν προτείνει να γίνει παράνομος ο πολυγαμικός γάμος, το άρθρο 6 αναφέρει ότι «η μονογαμία ενθαρρύνεται ως προτιμώμενη μορφή γάμου και ότι τα δικαιώματα των γυναικών στο γάμο και την οικογένεια, συμπεριλαμβανομένων των πολυγαμικών συζυγικών σχέσεων προωθούνται και προστατεύονται». Το πρωτόκολλο τέθηκε σε ισχύ στις 25 Νοεμβρίου 2005. Πρόσφατες ανακαλύψεις οδήγησαν τους βιολόγους να μιλήσουν για τις τρεις ποικιλίες μονογαμίας: κοινωνική μονογαμία, σεξουαλική μονογαμία και γενετική μονογαμία. Η διάκριση μεταξύ αυτών των τριών είναι σημαντική για τη σύγχρονη κατανόηση της μονογαμίας. Τα μονογαμικά ζεύγη ζώων δεν είναι πάντα σεξουαλικά αποκλειστικά. Πολλά ζώα που σχηματίζουν ζευγάρια για να ζευγαρώσουν και να μεγαλώσουν απογόνους συμμετέχουν τακτικά σε σεξουαλικές δραστηριότητες με άλλους συντρόφους εκτός από τον κύριο σύντροφό τους. Αυτό ονομάζεται συνεύρεση εκτός ζευγαριού. Μερικές φορές αυτές οι σεξουαλικές δραστηριότητες εκτός ζευγαριού οδηγούν σε απογόνους. Τα γενετικά τεστ δείχνουν συχνά ότι μερικοί από τους απογόνους που ανατρέφονται από ένα μονογαμικό ζευγάρι προέρχονται από το θηλυκό ζευγάρωμα με έναν αρσενικό σύντροφο εκτός ζευγαριού. Αυτές οι ανακαλύψεις οδήγησαν τους βιολόγους να υιοθετήσουν νέους τρόπους να μιλάνε για τη μονογαμία. Η σειριακή μονογαμία είναι μια πρακτική ζευγαρώματος κατά την οποία τα άτομα μπορούν να συμμετάσχουν σε διαδοχικά μονογαμικά ζευγάρια, ή όσον αφορά τους ανθρώπους, όταν άνδρες ή γυναίκες μπορούν να παντρευτούν έναν άλλο σύντροφο αλλά μόνο αφού πάψουν να είναι παντρεμένοι με τον προηγούμενο σύντροφο.Η σειριακή μονογαμία μπορεί ουσιαστικά να μοιάζει με την πολυγυνία στις αναπαραγωγικές της συνέπειες, επειδή ορισμένοι άνδρες είναι σε θέση να αξιοποιήσουν την αναπαραγωγική ζωή περισσότερων της μιας γυναικών μέσω επαναλαμβανόμενων γάμων.Η σειριακή μονογαμία μπορεί επίσης να αναφέρεται σε διαδοχικές σεξουαλικές σχέσεις, ανεξάρτητα από την οικογενειακή κατάσταση. Ένα ζευγάρι ανθρώπων μπορεί να παραμείνει σεξουαλικά αποκλειστικό ή μονογαμικό, μέχρι να τελειώσει η σχέση και στη συνέχεια ο καθένας μπορεί να συνεχίσει να σχηματίζει ένα νέο αποκλειστικό ζεύγος με διαφορετικό σύντροφο. Αυτό το μοτίβο σειριακής μονογαμίας είναι συνηθισμένο στους δυτικούς πολιτισμούς. Αναπαραγωγική επιτυχία Η εξελικτική θεωρία προβλέπει ότι τα αρσενικά θα είναι ικανά να αναζητούν περισσότερους συντρόφους από τα θηλυκά επειδή αποκτούν υψηλότερα αναπαραγωγικά οφέλη από μια τέτοια στρατηγική. Οι άντρες με περισσότερους σειριακούς γάμους είναι πιθανό να έχουν περισσότερα παιδιά από τους άνδρες με μία μόνο σύζυγο, ενώ δεν ισχύει το ίδιο για τις γυναίκες με διαδοχικούς συζύγους. Μια μελέτη που έγινε το 1994 διαπίστωσε ότι οι ξαναπαντρεμένοι άνδρες είχαν συχνά μεγαλύτερη διαφορά ηλικίας από τους συζύγους τους από τους άνδρες που παντρεύτηκαν για πρώτη φορά, υποδηλώνοντας ότι η σειριακή μονογαμία βοηθά μερικούς άνδρες να έχουν μεγαλύτερο αναπαραγωγικό παράθυρο από τις συζύγους τους. Χωρισμός Η σειριακή μονογαμία ήταν πάντα στενά συνδεδεμένη με τις πρακτικές διαζυγίου. Όποτε οι διαδικασίες για την απόκτηση διαζυγίου ήταν απλές και εύκολες, παρατηρείται σειριακή μονογαμία. Καθώς το διαζύγιο συνέχισε να γίνεται πιο προσιτό, περισσότερα άτομα επωφελήθηκαν και πολλά συνεχίζουν να ξαναπαντρεύονται. Ο Μπάρι Σβαρτς, συγγραφέας του Το Παράδοξο της Επιλογής: Γιατί το περισσότερο είναι λιγότερο, προτείνει περαιτέρω ότι ο κατακλυσμός επιλογών της δυτικής κουλτούρας έχει υποτιμήσει τις σχέσεις που βασίζονται σε δεσμεύσεις με διάρκειας ζωής και τη μοναδικότητα των επιλογών. Έχει προταθεί, ωστόσο, ότι τα υψηλά ποσοστά θνησιμότητας κατά τους περασμένους αιώνες πέτυχαν σχεδόν το ίδιο αποτέλεσμα με το διαζύγιο, επιτρέποντας τον εκ νέου γάμο (του ενός συζύγου) και κατά συνέπεια τη σειριακή μονογαμία. Ομοιότητα με την πολυγαμία Σύμφωνα με τη Δανή μελετήτρια Μίριαμ Κ. Ζάιτζεν, οι ανθρωπολόγοι αντιμετωπίζουν τη σειριακή μονογαμία, στην οποία συμβαίνουν διαζύγια και ξανά γάμοι, ως μια μορφή πολυγαμίας καθώς μπορεί επίσης να δημιουργήσει μια σειρά από νοικοκυριά που μπορεί να συνεχίσουν να συνδέονται με κοινή πατρότητα και κοινό εισόδημα. Ως εκ τούτου, είναι παρόμοια με τους οικιακούς σχηματισμούς, που δημιουργήθηκαν μέσω του διαζυγίου και της σειριακής μονογαμίας. Η μονογαμία είναι ένα από τα πολλά συστήματα ζευγαρώματος που παρατηρούνται στα ζώα. Ωστόσο, ένα ζευγάρι ζώων μπορεί να είναι κοινωνικά μονογαμικό χωρίς απαραίτητα να είναι σεξουαλικά ή γενετικά μονογαμικό. Η κοινωνική μονογαμία, η σεξουαλική μονογαμία και η γενετική μονογαμία μπορούν να εμφανιστούν σε διαφορετικούς συνδυασμούς. Η κοινωνική μονογαμία αναφέρεται στην απροκάλυπτα παρατηρούμενη διάταξη διαβίωσης κατά την οποία ένα αρσενικό και θηλυκό μοιράζονται έδαφος και επιδίδονται σε συμπεριφορά ενδεικτική ενός κοινωνικού ζεύγους, αλλά δεν υπονοεί κάποια συγκεκριμένη σεξουαλική πίστη ή αναπαραγωγικό πρότυπο. Ο βαθμός στον οποίο παρατηρείται κοινωνική μονογαμία στα ζώα ποικίλλει μεταξύ των κατηγοριών, με πάνω από το 90 τοις εκατό των ειδών πτηνών να είναι κοινωνικά μονογαμικά, σε σύγκριση με μόνο το 3 τοις εκατό των ειδών θηλαστικών και έως το 15 τοις εκατό των ειδών πρωτευόντων. Η κοινωνική μονογαμία έχει επίσης παρατηρηθεί σε ερπετά, ψάρια και έντομα. Η σεξουαλική μονογαμία ορίζεται ως μια αποκλειστική σεξουαλική σχέση μεταξύ θηλυκού και αρσενικού που βασίζεται σε παρατηρήσεις σεξουαλικών αλληλεπιδράσεων. Ωστόσο, οι επιστημονικές αναλύσεις μπορούν να ελέγξουν την πατρότητα, για παράδειγμα με τεστ πατρότητας DNA ή με ιχνηλάτηση των θηλυκών με χρήση φθορίζουσας χρωστικής ουσίας για την παρακολούθηση της φυσικής επαφής. Αυτός ο τύπος ανάλυσης μπορεί να αποκαλύψει επιτυχή αναπαραγωγικά σεξουαλικά ζεύγη ή σωματική επαφή. Η γενετική μονογαμία αναφέρεται σε αναλύσεις DNA που επιβεβαιώνουν ότι ένα ζευγάρι θηλυκού-αρσενικού αναπαράγονται αποκλειστικά μεταξύ τους. Η συχνότητα της σεξουαλικής μονογαμίας εμφανίζεται αρκετά σπάνια σε άλλα μέρη του ζωικού βασιλείου. Γίνεται σαφές ότι ακόμη και ζώα που είναι απροκάλυπτα κοινωνικά μονογαμικά συμμετέχουν σε συνευρέσεις εκτός ζευγαριών. Για παράδειγμα, ενώ πάνω από το 90% των πουλιών είναι κοινωνικά μονογαμικά, «κατά μέσο όρο, το 30% ή περισσότερα από τα μωρά πουλιών σε οποιαδήποτε φωλιά γονιός είναι κάποιον άλλο από το αρσενικό που κατοικεί εκεί.» Η Patricia Adair Gowaty έχει υπολογίσει ότι, από τα 180 διαφορετικά είδη κοινωνικά μονογαμικών ωδικών πτηνών, μόνο το 10% είναι σεξουαλικά μονογαμικά. Οι απόγονοι είναι πολύ πιο επιτυχημένοι όταν τόσο τα αρσενικά όσο και τα θηλυκά μέλη του κοινωνικού ζεύγους συνεισφέρουν στη διατροφή. Η συμπεριφορά επηρεάζεται από τον αριθμό των επαναλήψεων μιας συγκεκριμένης σειράς μικροδορυφορικού DNA. Οι αρσενικοί αρουραίοι των λιβαδιών με τις μεγαλύτερες αλυσίδες DNA περνούν περισσότερο χρόνο με τους συντρόφους και τα μικρά τους από τα αρσενικά λιβάδια με μικρότερες αλυσίδες. Ωστόσο, άλλοι επιστήμονες αμφισβήτησαν τη σχέση του γονιδίου με τη μονογαμία και αμφισβήτησαν αν η ανθρώπινη εκδοχή παίζει ανάλογο ρόλο. Φυσιολογικά, η συμπεριφορά σχηματισμού ζευγαριών έχει αποδειχθεί ότι συνδέεται με τα επίπεδα βαζοπρεσίνης, ντοπαμίνης και ωκυτοκίνης, με τη γενετική επιρροή προφανώς να προκύπτει από τον αριθμό των υποδοχέων για αυτές τις ουσίες στον εγκέφαλο. Η συμπεριφορά του δεσμού ζεύγους έχει επίσης αποδειχθεί σε πειράματα ότι μπορεί να τροποποιηθεί έντονα με την απευθείας χορήγηση ορισμένων από αυτές τις ουσίες.Η πολύπλοκη κοινωνική δομή και η κοινωνική συμπεριφορά του τρωκτικού μικρότους της Βόρειας Αμερικής έχει προσφέρει μοναδικές ευκαιρίες για τη μελέτη των υποκείμενων νευρικών βάσεων για τη μονογαμία και την κοινωνική προσκόλληση. Δεδομένα από μελέτες που χρησιμοποιούν το Microtus ochrogaster υποδεικνύουν ότι οι νευροενδοκρινικές ορμόνες, η ωκυτοκίνη (στα θηλυκά) και η βαζοπρεσσίνη (στα αρσενικά) παίζουν κεντρικό ρόλο στην ανάπτυξη συγγενικών συνδέσεων κατά το ζευγάρωμα. Οι επιδράσεις της ενδοεγκεφαλοκοιλιακής χορήγησης ωκυτοκίνης και βαζοπρεσίνης έχει αποδειχθεί ότι προάγουν τη συγγενική συμπεριφορά των αρουραίων των λιβαδιών αλλά όχι σε παρόμοιους, αλλά μη μονογαμικούς αρουραίους. Αυτή η διαφορά στο νευροπεπτιδικό αποτέλεσμα αποδίδεται στη θέση, την πυκνότητα και την κατανομή των υποδοχέων OT και AVP. Μόνο στους αρουραίους των λιβαδιών βρίσκονται οι υποδοχείς OT και AVP κατά μήκος της μεσομεταιχμιακής οδού ανταμοιβής της ντοπαμίνης, προφανώς σχετιζόμενη με τη μυρωδιά των συντρόφων τους ενώ εδραιώνουν την κοινωνική μνήμη του επεισοδίου ζευγαρώματος. Αυτό το εύρημα υπογραμμίζει το ρόλο της γενετικής εξέλιξης στην αλλαγή της νευροανατομικής κατανομής των υποδοχέων, με αποτέλεσμα ορισμένα νευρικά κυκλώματα να γίνονται ευαίσθητα στις αλλαγές στα νευροπεπτίδια. | Η μονογαμία είναι μορφή δυαδικής σχέσης στην οποία ένα άτομο έχει μόνο έναν σύντροφο κατά τη διάρκεια της ζωής του ή, εναλλακτικά, μόνο ένα σύντροφο κάθε φορά (σειριακή μονογαμία) — σε σύγκριση με τις διάφορες μορφές μη μονογαμίας (π.χ. πολυγαμία ή πολυσυντροφικότητα). Ο όρος χρησιμοποιείται επίσης στην κοινωνική συμπεριφορά ορισμένων ζώων, αναφερόμενος στην κατάσταση της ύπαρξης μόνο ενός συντρόφου κάθε φορά. Μια μονογαμική σχέση μπορεί να είναι σεξουαλική ή συναισθηματική, αλλά συνήθως είναι και τα δύο. Πολλές σύγχρονες σχέσεις είναι μονογαμικές. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%B3%CE%B1%CE%BC%CE%AF%CE%B1 |
Μαλλιαροπούλειο Δημοτικό Θέατρο Τρίπολης | Η προφορική παράδοση υποστηρίζει ότι τα γεγονότα έχουν ως εξής: Μια συντροφιά φίλων του γιατρού Μαλλιαρόπουλου (ο καθηγητής Βυζαντινής Μουσικής του Διδασκαλείου Λάρισας Ντίνος Χριστόπουλος και ο φαρμακοποιός Κωνσταντίνος Καρζής), του "έρριξε" την ιδέα, κατά την διάρκεια της παράστασης Αρχισιδηρουργός του Ζωρζ Ονέ. Μέχρι το διάλειμμα της παράστασης, που δόθηκε στο λεγόμενο "Θέατρο του Λαγοπάτη" ο Χριστόπουλος είχε πείσει το Μαλλιαρόπουλο ότι εκείνος μόνο μπορούσε να κάνει πραγματικότητα τις προσπάθειες χρόνων για την απόκτηση θεατρικής στέγης στην Τρίπολη. Ο Μαλλιαρόπουλος έδωσε μια αόριστη υπόσχεση μπροστά τους, η οποία μεταβλήθηκε σε κατάφαση και δέσμευση με έναν ιδιαιτέρως προσφυή τρόπο. Η μπάντα της Φιλαρμονικής Τρίπολης εστάλη κάτω από το σπίτι του για να παιανίσει θριαμβευτικά σε όλες τις γειτονιές την κίνηση αυτή του γιατρού, που θα γινόταν ο ευεργέτης του καλλιτεχνικού πνεύματος της περιοχής. Το επόμενο πρωί ο Δήμαρχος Δ. Γεωργίτσας και το Δημοτικό Συμβούλιο φρόντισαν να κατοχυρώσουν αυτή του την υπόσχεση στο συμβολαιογραφείο του Ιω. Βεϊκόπουλου, υπογράφοντας μία δωρεά 50.000 δραχμών στο Δήμο, για την ανέγερση του Θεάτρου. Μόνοι όροι του συμβολαίου ήταν να ανεγερθεί στο χώρο του Καποδιστριακού Σχολείου και το υπόλοιπο των χρημάτων που θα χρειάζονταν -αν χρειάζονταν- θα καλύπτονταν από έρανο. Ο Αναστάσιος Μεταξάς επιλέχθηκε να σχεδιάσει το κτίριο, ενώ για τα σχέδιά του αναλυτικά διαβάζουμε από την αρχιτεκτονική εργασία των Ιωάννας Πολυζώη και Κων/νας Σιούντρη Το Μαλλιαροπούλειο Θέατρο στην Τρίπολη (Νοέμβριος 2001). Το θέατρο οικοδομήθηκε σε ένα πολεοδομικό τετράγωνο τριών περίπου στρεμμάτων . Έχει μήκος 32μ. και πλάτος 13μ, εκτός από το χώρο εισόδου που διαπλατύνεται στα 17,50μ. Στον προθάλαμο βρίσκεται η σκάλα που οδηγεί προς το foyer του εξώστη και ο χώρος που στο παρελθόν υπήρχε το αναψυκτήριο του θεάτρου. Η αίθουσα των θεατών ορθογωνικής κάτοψης περιλάμβανε 132 θέσεις στο ισόγειο και 8 στον εξώστη, καθώς και δύο θεωρεία -ένα για το δωρητή και ένα για το Δήμαρχο. Εκατέρωθεν της αίθουσας υπάρχουν δύο πόρτες εξόδου. Η σκηνή έχει πλάτος 11μ., βάθος μεταβλητό 7,90 έως 11,20μ και άνοιγμα μπούκας 7,5 επί 5μ., διαστάσεις που θεωρούνται πληθωρικές για ένα μικρό δημοτικό θέατρο. Κάτω από τη σκηνή υπάρχει υπόγειο με βοηθητικούς χώρους , ενώ πίσω της βρίσκονταν 8 καμαρίνια σε τρία επίπεδα. Η προσπέλαση σε αυτά γίνονταν μέσω δύο κυκλικών κλιμάκων, που γεφυρώνονταν στο 2ο επίπεδο με μικρό εξώστη. Κεντρικά, πίσω από τη σκηνή, τοποθετείται η βοηθητική έξοδος των ηθοποιών.Τα σχέδια του Μεταξά παραδόθηκαν το 1903 και μειοδότης εργολάβος αναδείχθηκε ο Κ. Θωμάς, με την υποχρέωση να το παραδώσει εντός 10 μηνών. Το Καποδιστριακόν Σχολείον γκρεμίστηκε και περισυλλέχθηκε η κτητορική επιγραφή Καθώς ο ευεργέτης Μαλλιαρόπουλος δεν φειδωλεύτηκε τελικώς τις δαπάνες (που ξεπέρασαν τις 90.000 δρχ.), ο Μεταξάς μπόρεσε να χρησιμοποιήσει άριστους τεχνίτες. Στη διακόσμηση εργάστηκε ο διάσημος Γάλλος αρχιτέκτονας Ζολί, ενώ τις ταπετσαρίες επιμελήθηκε ο Σπύρος Τσοκόπουλος. Με βαθυκόκκινα βελούδινα καθίσματα, δερμάτινες κουίντες, πολυτελή θεωρεία και δώδεκα καμαρίνια, έμελλε να σημαδέψει την πολιτιστική ζωή όλης της Πελοποννήσου.Το θέατρο θεμελιώθηκε το 1905 και εγκαινιάστηκε πέντε χρόνια αργότερα. Στο Θεατρικό Μουσείο όπου διατίθεται άρτιο αρχείο των παραστάσεων του νεοκλασικού θεάτρου, η 7η Φεβρουαρίου του 1910 εμφανίζεται ως η ημέρα εγκαινίων του χώρου. Το 1940 λεηλατήθηκε βάναυσα από τους Ιταλούς και διεκόπη η λειτουργία του. Το 1977 άρχισε σταδιακά η αποκατάστασή του, η οποία έχει ολοκληρωθεί στις μέρες μας. Η Θεατρική Ομάδα Τρίπολης και το Κέντρο Καλλιτεχνικής Πράξης, δύο φίλεργοι οργανισμοί με προσφορά στον πολιτισμό δίνουν παραστάσεις και οργανώνουν εκδηλώσεις. Το Μαλλιαροπούλειο είναι ένα αυθεντικό και αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτιστικής ζωής της Τρίπολης. Η πρώτη παράσταση ήταν Η Δεσποινίς Σοκολάτα του Παύλου Γκαβώ από τον Ελληνικό Δραματικό Θίασο της Ροζαλίας Νίκα και του Ευτύχιου Βονασέρα, ενώ τις επόμενες μέρες ακολούθησαν Η Σιμόνη του Μπριώ, η Ασφάλεια των Οικογενειών του Ενεκέν, ο Κοινωνικός Θάνατος του Γιακομέτι, Ο κλέπτης του Μπερνστάιν και Η κυρία Μογκοδέν των Μπλουμ και Τωσέ. Από τη σκηνή του πέρασαν η Μαρίκα Κοτοπούλη, η Κατίνα Παξινού, ο Αλέξης Μινωτής, ο Γιώργος Παπάς, δηλαδή η αφρόκρεμα της θεατρικής τέχνης. Επίσης φιλοξένησε μουσικές βραδιές. Την πρώτη καλλιτεχνική επιτροπή του θεάτρου αποτέλεσαν: ο Ιωάννης Μαλλιαρόπουλος (πρόεδρος), ο δήμαρχος Χρήστος Μάνεσης και οι Γ. Χατζηιωάννου, Π. Βασιλείου, Κ. Καρζής, Ευθύμης Ζαφειρόπουλος, Νίκος Μπακόπουλος, και Επαμεινώνδας Βοσινιώτης. Ιστοσελίδα traveltripolis, Δήμου Τρίπολης Αρχειοθετήθηκε 2012-07-06 στο Wayback Machine. Αγάπη για ένα θέατρο, 1992 Δήμος Τριπόλεως Ο ΔΙΟΝΥΣΟΣ ΣΤΗΝ ΑΡΚΑΔΙΑ, από την Αρκαδία του μύθου στην Τρίπολη του Μαλλιαροπουλείου Θεάτρου Γεωργία Δάλκου, Δήμος Τρίπολης 2013 ISBN 978-618-80576-0-9 | Το Μαλλιαροπούλειο Δημοτικό Θέατρο Τρίπολης είναι ένα διατηρητέο κτίριο στο Δήμο Τρίπολης, δωρισμένο από τον Ιωάννη Μαλλιαρόπουλο και βρίσκεται στην Πλατεία Πετρινού στην Τρίπολη Αρκαδίας. Είναι ευγενική προσφορά του Ιωάννη Μαλλιαρόπουλου ο οποίος ήταν γιατρός, πολιτικός αλλά και φιλότεχνος. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%BF_%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%98%CE%AD%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%BF_%CE%A4%CF%81%CE%AF%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B7%CF%82 |
Άντερς Σβένσον | Ο Σβένσον γεννήθηκε στις 17 Ιουλίου 1976 στο Γκέτεμποργκ. Οι γονείς του ήταν οι Μπέρτιλ και Γκουν Σβένσον. Ο Σβένσον έχει τρία αδέρφια, τους Τόμας, Κρίστοφερ και Μάρκους. Ο πατέρας του ήταν ο προπονητής του στην Guldhedens IK. Μεγάλωσε βλέποντας αγγλικό ποδόσφαιρο στην τηλεόραση και όταν τελικά έπαιξε επαγγελματικά, συγκρίθηκε με ένα από τα καλύτερα ταλέντα του αγγλικού ποδοσφαίρου, τον Ντέιβιντ Μπέκαμ. Το 1980, ο Σβένσον εντάχθηκε στις ακαδημίες νέων της Γκουλχέντενς ΙΚ, όπου έπαιξε για δέκα χρόνια. Ο Σβένσον έπαιξε στην Γκουλχέντενς ΙΚ για δέκα χρόνια, μέχρι που μετακόμισε στο Μπορός, όπου άρχισε να παίζει για την ΙΦ Έλφσμποργκ. Ο ρόλος του στον αγωνιστικό χώρο ήταν αυτός του επιθετικού μέσου. Έκανε το ξεπέταγμά του ενώ έπαιζε για την Έλφσμποργκ στα τέλη της δεκαετίας του 1990, πριν μετακομίσει στην αγγλική Σαουθάμπτον το 2001. Ο Σβένσον μετακόμισε στη Σαουθάμπτον στις 14 Ιουνίου 2001, με κόστος μεταγραφής 750.000 λιρών. Στην πρώτη του σεζόν στην Πρέμιερ Λιγκ, ο Σβένσον σημείωσε 4 γκολ σε 35 εμφανίσεις για τους Αγίους και ο σύλλογος τερμάτισε στην 11η θέση, χάνοντας μόλις έναν βαθμό τη συμμετοχή στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Ήταν βασικός παίκτης της Σαουθάμπτον, αν και κοντά στο τέλος του χρόνου του με τον σύλλογο, σπάνια επιλέχθηκε στην αρχική 11άδα από τον Γκόρντον Στράχαν . Έπαιξε σημαντικό ρόλο για τη Σαουθάμπτον στην επιτυχία της στο Κύπελλο Αγγλίας 2002–03. Ο εναρκτήριος αγώνας τους ήταν μια νίκη με 4–0 ενάντια στην Τότεναμ Χότσπερ. Ο Σβένσον σημείωσε ένα γκολ, οδηγώντας τον σύλλογο σε μια δεύτερη συνεχόμενη νίκη εναντίον της Τότεναμ, έχοντας την νικήσει την Πρωτοχρονιά στο πρωτάθλημα. Έπαιξε για τη Σαουθάμπτον στον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας το 2003 εναντίον της Άρσεναλ, στον οποίο η Σαουθάμπτον έχασε με 1–0. Ο Σβένσον έπαιξε επίσης στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ 2003-2004 για τους Αγίους, αλλά ο σύλλογος αποκλείστηκε από τη διοργάνωση στον πρώτο γύρο. Κατά τη διάρκεια της θητείας του στη Σαουθάμπτον, ο Σβένσον πραγματοποίησε 140 συμμετοχές. Παρά το γεγονός ότι ο πρόεδρος Ρούπερτ Λόου φέρεται να του πρόσφερε νέο συμβόλαιο, ο Σβένσον απέρριψε την προσφορά προκειμένου να επιστρέψει στην πρώην ομάδα του, ΙΦ Έλφσμποργκ. Επέστρεψε στην Έλφσμποργκ το 2005 και ήταν αρχηγός της ομάδας μέχρι το 2014, όταν έδωσε τον τίτλο στον Γιόχαν Λάρσον. Βοήθησε την ομάδα να κερδίσει τους τίτλους Άλσβενσκαν το 2006 και το 2012. Μετά από άλλα 10 χρόνια στην ομάδα, Σβένσον αποφάσισε να ανακοινώσει την απόσυρσή του από το επαγγελματικό ποδόσφαιρο το 2015. Το 1996, ήταν μέλος της Εθνικής Σουηδίας Κ21. Το 1998, έπαιξε στα Πρωταθλήματα Κ21, μαζί με τους Γιόργκεν Πέτερσον, Ίκσελ Οσμανόφσκι, Ντάνιελ Άντερσον και Φρέντρικ Λιούνγκμπεργκ. Έκανε το ντεμπούτο του για την Εθνική Σουηδίας ανδρών εναντίον της Νότιας Αφρικής το 1999. Ήταν γνωστός ως καλός εκτελεστής ελεύθερων λακτισμάτων, το οποίο έδειξε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002 στις Νότια Κορέα/Ιαπωνία, όπου σημείωσε ένα γκολ από ελεύθερο λάκτισμα εναντίον της Αργεντινής, το οποίο ουσιαστικά απέκλεισε τον αντίπαλο στη φάση των ομίλων. Έδωσε ασίστ για το εναρκτήριο γκολ του Χένρικ Λάρσον απέναντι στη Σενεγάλη έπειτα από εκτέλεση κόρνερ. Παραλίγο να πετύχει ένα χρυσό γκολ στην παράταση, αλλά το σουτ του μέσα από τη μεγάλη περιοχή βρήκε το δοκάρι. Έπαιξε για τη Σουηδία στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2004, καθώς και στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006.Ωστόσο, βρήκε φόρμα για την εθνική ομάδα στα προκριματικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος 2008. Έπαιξε 11 παιχνίδια και είχε 2 γκολ και 1 ασίστ, τα οποία βοήθησαν τη Σουηδία να προκριθεί στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2008. Ο Σβένσον έπαιξε κάθε λεπτό σε κάθε παιχνίδι κατά τη διάρκεια της διοργάνωσης, αλλά δεν κατάφερε να έχει καλή απόδοση. Αφού ο Χένρικ Λάρσον αποσύρθηκε και ο Ζλάταν Ιμπραχίμοβιτς δήλωσε ότι δεν ήταν σίγουρος για το μέλλον του στην εθνική ομάδα, ο Σβένσον ήταν ο αρχηγός της ομάδας της Σουηδίας σε ένα φιλικό με την Ιταλία (0–1). Μετά την επιστροφή του Ιμπραΐμοβιτς στην εθνική ομάδα το καλοκαίρι του 2010, ο Σβένσον ονομάστηκε συναρχηγός, αν και ο Ιμπραΐμοβιτς παρέμεινε επίσημα αρχηγός στον αγωνιστικό χώρο. Στις 6 Σεπτεμβρίου 2013, ο Σβένσον έγινε ο από κοινού παίκτης με τις περισσότερες συμμετοχές στην ιστορία της εθνικής ομάδας, ισοφαρίζοντας το ρεκόρ του Τόμας Ραβέλι με την 143η συμμετοχή του. Αργότερα, θα ξεπερνούσε τον Ραβέλι και θα έκανε δικό του το ρεκόρ. Θα ήταν μια αξέχαστη βραδιά για τον Σβένσον, καθώς σκόραρε το νικητήριο γκολ, καθώς η Σουηδία έκανε την ανατροπή και κέρδισε την Ιρλανδία με 2-1. Το Νοέμβριο του 2013, η Σουηδική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία πυροδότησε ένα σκάνδαλο σεξισμού στο ετήσιο Gala των βραβείων της, όταν χάρισε στον Σβένσον ένα αυτοκίνητο Volvo για το κατόρθωμα των 146 συμμετοχών. Το κυβερνών σώμα επικρίθηκε ευρέως για την αποτυχία να τιμήσει την Τερές Σεγκράν, η οποία είχε φτάσει στις 187 συμμετοχές. Αφού η Σουηδία απέτυχε να κερδίσει την Πορτογαλία στα πλέι οφ για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014 το Νοέμβριο του 2013, ο Σβένσον αποφάσισε να αποσυρθεί από την εθνική ομάδα. Το 2014, ο Σβένσον, που έπαιζε ακόμα ενεργά εκείνη την εποχή, άρχισε να εργάζεται ως σχολιαστής ποδοσφαίρου για το Kanal 5. Έλφσμποργκ Άλσβενσκαν: 2006, 2012 Κύπελλο Σουηδίας: 2000–01, 2013–14 Σούπερ Καπ Σουηδίας: 2007 Κύπελλο Ατλαντικού: 2011Σαουθάμπτον Κύπελλο Αγγλίας: Φιναλίστ 2002–03 Άντερς Σβένσον Στατιστικά καριέρας στο Soccerbase Άντερς Σβένσον στην ιστοσελίδα National-Football-Teams.com | Ο Άντερς Γκούναρ Σβένσον (σουηδικά: Anders Gunnar Svensson) (γενν.17 Ιουλίου 1976) είναι Σουηδός πρώην επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνιζόταν ως κεντρικός μέσος. Ήταν γνωστός για τις πάσες, τα ελεύθερα λακτίσματα και τις ικανότητές του στις στημένες φάσεις, ο οποίος συνήθως λειτουργούσε σε ρόλο δημιουργού. Έκανε 148 συμμετοχές με την Εθνική Σουηδίας, πολλές φορές ως αρχηγός, πριν αποσυρθεί από την εθνική το 2013. Είναι ο παίκτης με τις περισσότερες συμμετοχές για τη Σουηδία, ξεπερνώντας το προηγούμενο ρεκόρ του Τόμας Ραβέλι, με 143 συμμετοχές. Εκτός αρχηγός της Σουηδίας σε πολλές περιπτώσεις, ο Σβένσον ήταν επίσης αρχηγός της Σαουθάμπτον ΦΚ και της ΙΦ Έλφσμποργκ. Έπαιξε σημαντικούς ρόλους στα Παγκόσμια Κύπελλα του 2002 και του 2006, στα οποία απέδειξε τις ηγετικές του ικανότητες, με αποτέλεσμα να ονομαστεί αρχηγός της Εθνικής Σουηδίας το 2009.Είναι ο όγδοος Ευρωπαίος παίκτης με τις περισσότερες συμμετοχές στην ιστορία, μετά τους Λόταρ Ματέους, Μάρτιν Ρέιμ, Ίκερ Κασίγιας, Βιτάλις Άσταφγεβς, Τζανλουίτζι Μπουφόν, Σέρχιο Ράμος και Κριστιάνο Ρονάλντο. Ο Σβένσον εκπροσώπησε επίσης την Σουηδία σε τρία συνεχόμενα Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα, το 2004, το 2008 και το 2012. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81%CF%82_%CE%A3%CE%B2%CE%AD%CE%BD%CF%83%CE%BF%CE%BD |
Τρομοκρατικές επιθέσεις | 2001 11 Σεπτεμβρίου 2001. Νέα Υόρκη - ΗΠΑ.Συντριβή αεροσκαφών σε σημεία "σύμβολα" των ΗΠΑ. Οι Δίδυμοι πύργοι καταρρέουν κα το Πεντάγωνο υφίσταται ζημιές. Νεκροί: 2.976. (Πολλά τα ερωτηματικά*). 2002 20 Μαρτίου 2002. Λίμα - Περού.Έκρηξη παγιδευμένου οχήματος κοντά στην αμερικανική πρεσβεία. Νεκροί: 9. 11 Απριλίου 2002. Νήσος Τζέρμπα (ΝΑ Τύνιδας), Τυνησία.Έκρηξη παγιδευμένου φορτηγού κοντά σε Συναγωγή. Νεκροί: 20 ( εξ ων 14 Γερμανοί). 8 Μαϊου 2002. Καράτσι - Πακιστάν.Επίθεση αυτοκτονίας στο ξενοδοχείο "Sheraton". Νεκροί: 11 Γάλλοι, 3 Πακιστανοί. 14 Ιουνίου 2002. Καράτσι - Πακιστάν.Έκρηξη παγιδευμένου οχήματος έξω από το αμερικανικό προξενείο. Νεκροί: 11. 12 Οκτωβρίου 2002. Μπαλί - Ινδονησία.Εκρήξεις σε νυκτερινό κέντρο. Νεκροί: 202. 28 Νοεμβρίου 2002. Μομπάσα - Κένυα.Έκρηξη παγιδευμένου αυτοκινήτου σε ξενοδοχείο που συχνάζουν Ισραηλινοί. Νεκροί: 15. Ταυτόχρονη επίθεση με πύραυλο σε αεροσκάφος των ισραηλινών αερογραμμών απέτυχε. 2003 12 Μαΐου 2003. Ριάντ - Σαουδική Αραβία.Επίθεση σε φρουρούμενα συγκροτήματα κατοικιών που διαμάνουν Δυτικοί. Νεκροί: 35 (εξ ων 9 Αμερικανοί). 7 Ιουνίου 2003. Καμπούλ - Αφγανιστάν.Επίθεση σε λεωφορείο που επέβαιναν Μέλη της Ειρηνευτικής Αποστολής. Νεκροί: 6. 5 Αυγούστου 2003. Τζακάρτα - Ινδονησία.Έκρηξη στο ξενοδοχείο "Marriott". Νεκροί: 10. 15 Νοεμβρίου 2003. Κωνσταντινούπολη - Τουρκία.¨Έκρηξη έξω από Συναγωγή και τράπεζα HSBC. 20 Νοεμβρίου 2003. Κωνσταντινούπολη - Τουρκία.Έκρηξη έξω από Συναγωγή (άλλη) και από το Βρεττανικό Προξενείο. Νεκροί και από τις 2 επιθέσεις: 61. 2004 11 Μαρτίου 2004. Μαδρίτη - Ισπανία.Απανωτές 10 εκρήξεις σε τρένα και σιδηροδρομικούς σταθμούς εν "ώρα αιχμής". Νεκροί: 191. 30 Μαϊου 2004. Χομπάρ - Σαουδική Αραβία.Επίθεση στα κεντρικά γραφεία Πετρελαϊκής Βιομηχανίας και συγκρότημα κατοικιών. Νεκροί: 22. 9 Σεπτεμβρίου 2004. Τζακάρτα - Ινδονησία.Επίθεση αυτοκτονίας στη Πρεσβεία της Αυστραλίας. Νεκροί: 9. 2005 7 Ιουλίου 2005. Λονδίνο - Αγγλία. Πληροφορίες ακόμη συγκεχυμένες!Μπαράζ εκρήξεων σε σιδηροδρομικούς υπόγειους σταθμούς, στο υπόγειο δίκτυο, συρμούς και λεωφορείο. Νεκροί (;) Σημ: 1. Τα παραπάνω αφορούν τις "μεγαλύτερες" επιθέσεις με διεθνείς προεκτάσεις και όχι όλες που έχουν σημειωθεί παγκοσμίως. Η προπαγανδιστική παλλιδρόμηση των εκθέσεων του Στέιτ Ντιπάρτμεντ (Υπ.Εξ/κων ΗΠΑ) αποδεικνύουν την αναξιοπιστία των και αναγκάζει την ανάκληση των σχετικών εκθέσεων περί τρομοκρατίας. (Δεν θα πρέπει να παραβλέπεται και ο μεσολαβήσας προεκλογικός αγώνας του Προέδρου των ΗΠΑ ούτε και να λησμονήται σχετική δήλωση του Μπιν Λάντεν ακριβώς μέσα σ΄ αυτή τη προεκλογική περίοδο!). Τα παραπάνω είχαν σαν συνέπεια ο έλεγχος της τρομοκρατίας και παρακολούθησή του να εκχωρηθεί στο "Εθνικο Κέντρο" εκ του οποίου η νέα έκθεση κάνει λόγο για το 2004 ότι σημειώθηκαν παγκοσμίως 3.192 επιθέσεις με αποτέλεσμα το θάνατο, το τραυματισμό ή την απαγωγή 28.433 ανθρώπων. 2. Τα όσα δηλώνονται κατά καιρούς από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή για δημιουργία κοινοτικού οργάνου άμεσης αντιτρομοκρατικής δράσης, μάλλον για το απώτερο μέλλον αφού το "πρόγραμμα ανταλλαγής πληροφοριών" των ευρωπαϊκών διωκτικών αρχών των κρατών-μελών, "πρόγραμμα Χάγης" προβλέπεται να τεθεί σε ισχύ την 1 Ιανουαρίου του ...2008. ΗΠΑ. Επιθέσεις:100, νεκροί:167, Τραυματίες:357, Όμηροι:57Ισραήλ. Επιθέσεις:29, νεκροί:59, Τραυματίες:314, Όμηροι:- Λωρίδα Γάζας. Επιθ.:248, νεκροί:22, Τραυματίες:109, Όμηροι:11Ινδία. Επιθέσεις:358, νεκροί:576, τραυματίες:1.858, Όμηροι:51Νεπάλ. Επιθέσεις:318, νεκροί:295, Τραυματίες:603, Όμηροι:5.428Ιράκ*. Επιθέσεις:866, νεκροί:2.078, Τραυματίες:5.711, Όμηροι:222Ρωσία. Επιθέσεις:162, νεκροί:750, Τραυματίες:1371, Όμηροι:363Φιλιππίνες. Επιθέσεις:51, νεκροί:225, τραυματίες:215, Όμηροι:6Ισπανία. Επιθέσεις:33, νεκροί:192, τραυματίες:1941, Όμηροι:- Σημ. 1. Στην Ευρώπη και Ευρασία: 524 Επιθέσεις, νεκροί:1010, τραυμ.:3.668, Όμηροι:367 2. Ανατ. Ασία - Ειρηνικός: 265 Επιθέσεις, νεκροί:405, τραυμ.885, Όμηροι:10 3. Μ. Ανατολή - Περσικός: 1196 Επιθέσεις, νεκροί:2.890, τραυμ.6.544, Όμηροι:236 4. Νότια Ασία: 1196 Επιθέσεις, νεκροί:1503, τραυμ.4.426, Όμηροι:5.506 5. Αφρική: 64 Επιθέσεις, νεκροί:85, τραυμ.211, Όμηροι:106 (*)Δεν έχουν συμπεριληφθεί οι αμερικανοί στρατιώτες! Η σύνταξη της έκθεσης αυτής έγινε πριν τη τελευταία επίθεση στο Λονδίνο Σε όλες τις παραπάνω τομοκρατικές επιθέσεις και των δύο πινάκων την ευθύνη έχει αναλάβει η Αλ-Κάϊντα Εθνικό Κέντρο Αντιμετώπισης Τρομοκρατίας (ΗΠΑ) | Πίνακες των μεγαλυτέρων τρομοκρατικών επιθέσεων Παράθεση των μεγαλυτέρων τρομοκρατικών επιθέσεων από τις 11 Σεπτεμβρίου 2001 σε δύο Πίνακες Α' Χρονολογικός και Β' κατά Χώρα που έχει δεχθεί τρομοκρατική επίθεση. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B5%CF%80%CE%B9%CE%B8%CE%AD%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82 |
Νταϊάνα Ντερ Χοβανεσιάν | Η Νταϊάνα Ντερ Χοβανεσιάν γεννήθηκε στο Γούστερ από μία αρμενική οικογένεια. Έλαβε την εκπαίδευσή της στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης, με πτυχίο στα Αγγλικά και στη συνέχεια συνέχισε την εκπαίδευσή της στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, σπουδάζοντας υπό τον Ρόμπερτ Λόουελ. Έγινε καθηγήτρια αμερικάνικης λογοτεχνίας στο Κρατικό Πανεπιστήμιο του Ερεβάν και δύο φορές καθηγήτρια ΦούλμπραΙτ της Αρμενικής Ποίησης. Ηγήθηκε σε πολλά εργαστήρια, περιλαμβανομένων των Πανεπιστήμιο της Βοστώνης, Πανεπιστήμιο Μπαρντ και Πανεπιστήμιο Κολούμπια, καθώς και ως επισκέπτρια ποιήτρια και λέκτορας στην αμερικανική ποίηση, στην αρμενική ποίηση στη μετάφραση. και τη βιβλιογραφία για τα ανθρώπινα δικαιώματα στις Ηνωμένες Πολιτείες και στο εξωτερικό. Για πάνω από τριάντα χρόνια υπηρέτησε ως πρόεδρος της Ομάδας Ποίησης της Νέας Αγγλίας και ήταν στο διοικητικό συμβούλιο του Πανεπιστημίου Κολούμπια. Εργάστηκε ως ποιήτρια στα σχολεία της Μασαχουσέτης. Τρεις τόμοι της ποίησής της μεταφράστηκαν στα Αρμενικά και δημοσιεύθηκαν στο Ερεβάν. Τα έργα της μεταφράστηκαν επίσης στα ελληνικά, γαλλικά και ρουμανικά. Τα ποιήματα της Νταϊάνα Ντερ Χοβανεσιάν έχουν εμφανιστεί μεταξύ άλλων στους The New York Times, The Christian Science Monitor, The Boston Globe, Paris Review, the Writer's Almanac, AGNI, The American Poetry Review και The Nation. Τα βραβεία της Νταϊάνα Ντερ Χοβανεσιάν περιλαμβάνουν: Χρυσό μετάλλιο από τον Υπουργό Πολιτισμού της Αρμενίας Βραβείο μετάφρασης Μεσρόμπ Μαστότς (2003) Μετάλλιο της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Αρμενίας Βραβείο Ένωσης Αρμενίων Συγγραφέων Το βραβείο PEN-New England GOLDEN PEN Το Βραβείο Εθνικής Ένωσης Συγγραφέων Βραβείο National Endowment for the Arts (1993) Μετάλλιο St. Sahag Βραβείο Πάτερσον Βραβείο δημοσίευσης του International Poetry Forum Βραβείο δημοσίευσης QRL Colladay Βραβεία από Αμερικανούς μελετητή και Prairie Schooner Βραβείο μετάφρασης PEN / Columbia Anahid Award από το Αρμενικό Κέντρο του Πανεπιστημίου της Κολούμπια Το Βραβείο Ειρήνης της Βαρκελώνης Βραβείο μετάφρασης Armand Erpf Βραβείο Διακεκριμένου Πανεπιστημίου της Βοστώνης Βραβείο ποιητικής εταιρείας Mary Caroline Davies Poetry Society of America Βραβείο Growen Warren New England Poetry Club Πολλά βραβεία από την Παγκόσμια Τάξη Αφηγηματικών Ποιητών Πώς να επιλέξετε το παρελθόν σας (1978) Ελάτε να καθίσετε δίπλα μου και ακούστε το Kouchag: Μεσαιωνικά ποιήματα του Nahabed Kouchag (1984) Σχετικά με το χρόνο: ποιήματα (1987) Τραγούδια ψωμιού, τραγούδια αλατιού (1990) Επιλεγμένα ποιήματα (1994) Οι Κύκλοι Χορευτές (1996) Σύντομα : ποιήματα (1999) Το καίγοντας γυαλί : ποιήματα (2002) Η άλλη φωνή: Η ποίηση των Αρμενίων κατά τη διάρκεια των ηλικιών (2005) Το δεύτερο ερώτημα: ποιήματα (2007) Χορεύοντας στο μοναστήρι: ποιήματα (2011) | Η Νταϊάνα Ντερ Χοβανεσιάν (Γούστερ, Μασαχουσέτη, 21 Μαΐου 1934 - 1 Μαρτίου 2018 ), ήταν Αρμένια Αμερικανίδα ποιήτρια, μεταφράστρια και συγγραφέας. Μεγάλο μέρος του θέματος της ποίησής της αφορούσε την Αρμενία και την αρμενική διασπορά. Έγραψε και δημοσίευσε πάνω από είκοσι πέντε βιβλία. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%B1%CF%8A%CE%AC%CE%BD%CE%B1_%CE%9D%CF%84%CE%B5%CF%81_%CE%A7%CE%BF%CE%B2%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CF%83%CE%B9%CE%AC%CE%BD |
Χοσέ Κάνιας | Γεννήθηκε στη Χερέθ ντε λα Φροντέρα της επαρχίας Κάδιθ και είναι προϊόν των ακαδημιών της Ρεάλ Μπέτις. Έκανε το ντεμπούτο του στη Πριμέρα Ντιβισιόν στις 3 Μαΐου 2009, παίζοντας 83 λεπτά στην εντός έδρας ήττα με 0-2 από την Ατλέτικο Μαδρίτης. Οι Ανδαλουσιανοί τελικά υποβιβάστηκαν στο τέλος της σεζόν 2008-09. Προωθήθηκε μόνιμα στην πρώτη ομάδα της Μπέτις για τη σεζόν 2010-11. Συμμετείχε σε 15 αγώνες κατά τη διάρκεια της σεζόν (μόνο σε τέσσερις στο βασικό σχήμα), καθώς οι Verdiblancos επέστρεψαν στην Πριμέρα Ντιβισιόν μετά από δύο χρόνια, ως πρωταθλητές. Τις επόμενες 2 σεζόν ήταν βασικός παίχτης της ομάδας. Τον Απρίλιο του 2013, πριν ολοκληρωθεί η σεζόν 2012-13, ο Κάνιας αρνήθηκε να ανανεώσει το συμβόλαιο, που έληγε στο τέλος της σεζόν, με τη Μπέτις, επιλέγοντας να μετακινηθεί στη Σουόνσι Σίτι με τριετές συμβόλαιο. Έκανε το ντεμπούτο του την 1η Αυγούστου, ερχόμενος ως αλλαγή στα τελευταία λεπτά του αγώνα, στην εντός έδρας νίκη με 4-0 επί της Μάλμε για τον πρώτο αγώνα του τρίτου προκριματικού γύρου του Γιουρόπα Λιγκ. Την 1η Σεπτεμβρίου 2014, επέστρεψε στην Πριμέρα Ντιβισιόν, υπογράφοντας συμβόλαιο τριετούς διάρκειας με την Εσπανιόλ. Η πρώτη του εμφάνιση πραγματοποιήθηκε 13 ημέρες αργότερα, καθώς αγωνίστηκε στα τελευταία δέκα λεπτά στην ήττα με 1-3 από τη Βαλένθια.Κατά τη διάρκεια της θητείας του στο Estadi Cornellà-El Prat, είχε 48 συμμετοχές σε όλες τις διοργανώσεις. Τη σεζόν 2015-16, ταλαιπωρήθηκε από προβλήματα τραυματισμού. Στις 11 Ιουλίου 2016, ο ΠΑΟΚ ανακοίνωσε τη μεταγραφή του, μέχρι το καλοκαίρι του 2019. Στις 2 Απριλίου 2017, σημείωσε το πρώτο του γκολ με την ομάδα, στην εντός έδρας νίκη με 2-0 εναντίον της ΑΕΛ. Εκείνη την χρονιά κατέκτησε και τον πρώτο τίτλο του, με την ομάδα του ΠΑΟΚ να κατακτάει το κύπελλο ελλάδας. Στο τελικό αντιμετώπισε την ΑΕΚ με τον ΠΑΟΚ να επικρατεί με σκορ 2-1. Ο ίδιος αγωνίστηκε σε όλο τον αγώνα. Την επόμενη χρονιά είχε λιγότερες συμμετοχές με την ομάδα, ωστόσο αποτέλεσε μία σημαντική λύση για το κέντρο του ΠΑΟΚ. Στο φινάλε της σεζόν στέφθηκε ξανά κυπελλούχος ελλάδας, με τον ίδιο να αγωνίζεται σε όλο τον αγώνα. Ο ΠΑΟΚ αντιμετώπισε ξανά την ΑΕΚ στον τελικό και την κέρδισε με σκορ 2-0. Την τρίτη του χρονιά στην ομάδα της Θεσσαλονίκης, έφτασε στην κατάκτηση του νταμπλ, αφού ο ΠΑΟΚ, πέρα από το πρωτάθλημα, έφτασε και στην κατάκτηση του κυπέλλου. Ο Κάνιας αγωνίστηκε ξανά σε όλο τον αγώνα του τελικού. Στο τέλος της σεζόν αποφάσισε να μην ανανεώσει το συμβόλαιό του με την ομάδα του ΠΑΟΚ και τελικά έφτασε σε συμφωνία με την ομάδα του Ερυθρού Αστέρα. Ο θείος του Κάνιας, Χουάν Χοσέ Κάνιας Γκουτιέρεζ, ήταν επίσης ποδοσφαιριστής και μέσος. Ο ίδιος πέρασε, επίσης, το μεγαλύτερο μέρος της επαγγελματικής του σταδιοδρομίας με τη Μπέτις. Μέχρι τις 1 Ιουλίου 2019 ΠΑΟΚΚύπελλο Ελλάδας: 3 (2016-17), (2017-18), (2018-19) Πρωτάθλημα Ελλάδας: 1 (2018-2019)Ερυθρός ΑστέραςΠρωτάθλημα Σερβίας: 1 2019-2020 Προφίλ Χοσέ Κάνιας στο BDFutbol Προφίλ του Χοσέ Κάνιας στο Futbolme (Ισπανικά) | Ο Χοσέ Αλμπέρτο Κάνιας Ρουίζ-Ερέρα (José Alberto Cañas Ruiz-Herrera, γεννημένος στις 27 Μαΐου 1987), ευρέως γνωστός ως Χοσέ Κάνιας, είναι Ισπανός επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνίζεται ως αμυντικός μέσος για την Καλαμάτα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%BF%CF%83%CE%AD_%CE%9A%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%B1%CF%82 |
Δ΄ Σώμα Στρατού (Ελλάδα) | Το Δ΄ Σώμα Στρατού συστάθηκε, με βασιλικό διάταγμα, στις 23 Δεκεμβρίου του 1913, στην Καβάλα της Ανατολικής Μακεδονίας, κατά τη διάρκεια της αναδιοργάνωσης του Ελληνικού Στρατού, μετά από τους Βαλκανικούς Πολέμους. Το 1916, κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, δυνάμεις της Αντάντ αποβιβάστηκαν στη Θεσσαλονίκη με σκοπό να εξωθήσουν την Ελλάδα σε κήρυξη πολέμου κατά των Κεντρικών Δυνάμεων και, λίγο αργότερα, βουλγαρικές και γερμανικές δυνάμεις εισέβαλαν στην Ανατολική Μακεδονία, φτάνοντας μέχρι την Καβάλα. Η ελληνική κυβέρνηση στην Αθήνα απαγόρευσε στον διοικητή του Σώματος, συνταγματάρχη Ιωάννη Χατζόπουλο, να προβάλλει αντίσταση. Έτσι, στο Δ΄ Σώμα Στρατού απέμειναν δύο δυνατότητες: να παραδοθεί στους Γερμανοβουλγάρους ή να προσχωρήσει στους κινηματίες της Εθνικής Άμυνας, στη Θεσσαλονίκη. Τελικά, στις 29 Αυγούστου 1916, ο Χατζόπουλος και το μεγαλύτερο μέρος του Σώματος (400 αξιωματικοί και 6.000 άνδρες) παραδόθηκαν στους Γερμανοβουλγάρους. Οι υπόλοιποι (3.500 άνδρες υπό τον συνταγματάρχη Χριστοδούλου) διέφυγαν στη Θάσο και προσχώρησαν στην Εθνική Άμυνα. Ωστόσο έγινε δεκτό από τους Γερμανούς το αίτημα του Χατζόπουλου να μην αιχμαλωτιστούν, αυτός και οι άντρες του, από τους Βουλγάρους αλλά να μεταφερθούν, σιδηροδρομικώς, στο Γκέρλιτς της Γερμανίας, όπου τέθηκαν υπό περιορισμό. Εκεί παρέμειναν για σχεδόν τρία χρόνια. Κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής Εκστρατείας, μετασχηματίστηκε σε Στρατιά Θράκης με έδρα την Αδριανούπολη. Το 1922, μετά την ήττα των ελληνικών δυνάμεων στη Μικρά Ασία, κάλυψε την απόσυρση πολλών μονάδων στη Θράκη και αποτέλεσε μέρος της Στρατιάς Έβρου. Το Νοέμβριο του 1940, κατά τη διάρκεια του ελληνοιταλικού πολέμου, μετονομάστηκε και πάλι σε «Τμήμα Στρατιάς Ανατολικής Μακεδονίας» (ΤΣΑΜ). Τον Απρίλιο του 1941, αντιστάθηκε στην εισβολή μέχρι τη συνθηκολόγηση, οπότε τμήματά του παραδόθηκαν στις γερμανικές δυνάμεις. Το 1976 το Σώμα ανασυστάθηκε στην Ξάνθη και σήμερα αποτελεί τον πιό ισχυρό σχηματισμό του Ελληνικού Στρατού. Το έμβλημα του Δ΄ Σώματος Στρατού αποτελείται από δύο περικεφαλαίες, ενώ στο κέντρο υπάρχει ένα ξίφος στη λαβή του οποίου φωτίζει ένας ήλιος. Στην κορυφή του θυρεού υπάρχει το ρητό ΤΩ ΞΙΦΕΙ ΤΟΝ ΔΕΣΜΟΝ ΛΕΛΥΣΘΑΙ (με το ξίφος έλυσε το δεσμό). Επιχειρησιακή διάρθρωση του Σώματος το 1915: Δ' Σώμα Στρατού, έδρα ΚαβάλαΔιοικητής: Αντιστράτηγος Στέφανος Γεννάδης Επιτελάρχης: Συνταγματάρχης Μηχανικού, Ιωάννης Γεωργιάδης5η Μεραρχία (V ΜΠ) με έδρα τη Δράμα 6η Μεραρχία (VI ΜΠ) με έδρα τις Σέρρες 7η Μεραρχία (VII ΜΠ) με έδρα την ΚαβάλαΕπιχειρησιακή διάρθρωση του Δ΄ Σώματος Στρατού σήμερα: Δ΄ Σώμα Στρατού, με έδρα την Ξάνθη 1ο Συγκρότημα Επικοινωνιών Ηλεκτρονικού Πολέμου Πληροφορικής και Επιτήρησης (1ο ΣΕΗΠΠΕΠ/Δ΄ ΣΣ) 12η Μηχανοκίνητη Μεραρχία Πεζικού (XII Μ/Κ ΜΠ «Έβρος»), με έδρα την Αλεξανδρούπολη 7η Μηχανοκίνητη Ταξιαρχία Πεζικού (7η M/K ΤΑΞ ΠΖ «Σαραντάπορος»), με έδρα τον Προβατώνα 31η Μηχανοκίνητη Ταξιαρχία Πεζικού (31η M/K ΤΑΞ ΠΖ «Κάμια»), με έδρα τις Φέρες 23η Τεθωρακισμένη Ταξιαρχία (XXIII ΤΘΤ «3ο Σύνταγμα Ιππικού Δορύλαιον»), με έδρα την Αλεξανδρούπολη Τακτική Διοίκηση 41ου Συντάγματος Πεζικού (ΤΔ/41ο ΣΠ ''Σαράντα Εκκλησιές"), με έδρα τη Σαμοθράκη Γ΄ Επιλαρχία Αναγνωρίσεως (Γ΄ ΕΑΝ) Λόχος Στρατηγείου 12ης Μηχανοκίνητης Μεραρχίας Πεζικού (ΛΣ/ΧΙΙ Μ/Κ ΜΠ) Διοίκηση Πυροβολικού 12ης Μηχανοκίνητης Μεραρχίας Πεζικού (ΔΠΒ/ΧΙΙ Μ/Κ ΜΠ) 12ο Τάγμα Διαβιβάσεων (12ο TΔΒ) 16η Μηχανοκίνητη Μεραρχία Πεζικού (XVI Μ/Κ ΜΠ), με έδρα το Διδυμότειχο 3η Μηχανοκίνητη Ταξιαρχία Πεζικού (3η M/K ΤΑΞ ΠΖ «Ρίμινι»), με έδρα την Καβύλη 30ή Μηχανοκίνητη Ταξιαρχία Πεζικού (30ή M/K ΤΑΞ ΠΖ «Τομορίτσα»), με έδρα το Λαγό 21η Τεθωρακισμένη Ταξιαρχία (XXI ΤΘΤ «Ταξιαρχία Ιππικού Πίνδος»), με έδρα την Κομοτηνή Τακτική Διοίκηση 21ου Συντάγματος Πεζικού (ΤΔ/21ο ΣΠ Δράμα), με έδρα την Ορεστιάδα Δ΄ Επιλαρχία Αναγνωρίσεως (Δ΄ ΕΑΝ) Λόχος Στρατηγείου 16ης Μηχανοκίνητης Μεραρχίας Πεζικού (ΛΣ/ΧVΙ Μ/Κ ΜΠ) Διοίκηση Πυροβολικού 16ης Μηχανοκίνητης Μεραρχίας Πεζικού (ΔΠΒ/ΧVΙ Μ/Κ ΜΠ) 16ο Τάγμα Διαβιβάσεων (16ο TΔΒ) 20ή Τεθωρακισμένη Μεραρχία (XX ΤΘΜ «Μακεδονία»), με έδρα την Καβάλα 24η Τεθωρακισμένη Ταξιαρχία (XXIV ΤΘΤ «1ο Σύνταγμα Ιππικόύ-Φλώρινα»), με έδρα το Λιτόχωρο Πιερίας 25η Τεθωρακισμένη Ταξιαρχία(XXV ΤΘΤ «2ο Σύνταγμα Ιππικού Έφεσος»), με έδρα την Ξάνθη Ίλη Στρατηγείου 20ής Τεθωρακισμένης Μεραρχίας (ΙΣ/ΧΧ ΤΘΜ) Διοίκηση Πυροβολικού 20ής Τεθωρακισμένης Μεραρχίας (ΔΠΒ/ΧΧ ΤΘΜ) 20ό Τάγμα Διαβιβάσεων (20ό TΔΒ) 50ή Μηχανοκίνητη Ταξιαρχία (50ή M/K TAΞ «Άψος»), με έδρα το Σουφλί 29η Μηχανοποιημένη Ταξιαρχία Πεζικού (29η Μ/Π ΤΑΞ ΠΖ «Πόγραδετς»), με έδρα την Κομοτηνή Ιστορία του Ελληνικού Έθνους. ΙΕ΄. Εκδοτική Αθηνών. 1978. Επίσημος ιστότοπος Γ.Ε.Σ. | Το Δ΄ Σώμα Στρατού (Δ΄ ΣΣ «Θράκη») είναι σχηματισμός του Ελληνικού Στρατού. Ιδρύθηκε πριν από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και υπηρέτησε σε όλες τις συγκρούσεις που συμμετείχε η Ελλάδα μέχρι τη γερμανική εισβολή στην Ελλάδα το 1941. Επανασυστάθηκε το 1976, με σκοπό τη φύλαξη των ελληνοτουρκικών χερσαίων συνόρων κατά μήκος του ποταμού Έβρου, ενώ αποτελεί τον πιο ισχυρό σχηματισμό στον Ελληνικό Στρατό. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%84_%CE%A3%CF%8E%CE%BC%CE%B1_%CE%A3%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%8D_(%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1) |
To Venus and Back | Όλα τα τραγούδια γράφτηκαν και ερμηνεύτηκαν από την Τόρι Έιμος. Μετά το πέρας της επιτυχημένης περιοδείας «Plugged ’98 Tour», η Έιμος αποφάσισε η νέα της δισκογραφική δουλειά να αποτελείται από ένα διπλό άλμπουμ το οποίο θα περιελάμβανε υλικό ηχογραφημένο κατά τη διάρκεια των συναυλιών καθώς και b-sides, από κοινού με δύο ή τρεις νέες ακυκλοφόρητες συνθέσεις. Εμπνευσμένη από την απαίτηση των θαυμαστών της για επεξεργασμένα εκ νέου b-sides από το μακρύ κατάλογο της καλλιτέχνιδας, η Τόρι Έιμος ξεκίνησε να ξαναηχογραφεί κλασικά τραγούδια όπως το «Here, in my Head» και το «Honey», αλλά κατέληξε να αυτοσχεδιάζει νέους στίχους και τελικά νέα τραγούδια. Έτσι, το project μετατράπηκε σε ένα σετ από δύο δίσκους που αποτελούνταν από ζωντανές ηχογραφήσεις από την περιοδεία και ένα νέο studio άλμπουμ. Το άλμπουμ βρήκε την Έιμος να πειραματίζεται με ηλεκτρονικούς ήχους και περιορισμένο πιάνο σε σχέση με άλλα προγενέστερα. Η φωνή της καλλιτέχνιδας και το πιάνο ενώνονται σε έναν ηχητικό λαβύρινθο από ηλεκτρονικά εφέ, και κάποια τραγούδια, κυρίως τα «Juarez» και «Datura», στηρίζονται αρκετά σε αυτούς. Σαν single κυκλοφόρησαν τα τραγούδια «Bliss» τον Αύγουστο του 1999, «1000 Oceans» επίσης τον Αύγουστο του 1999, «Glory of the '80s» το Νοέμβριο του 1999 και «Concertina» το Φεβρουάριο του 2000. Το άλμπουμ υποστηρίχτηκε με μία σύντομη περιοδεία το 1999, την «Five and a Half Weeks Tour», την οποία η Έιμος παρουσίασε από κοινού με την Αλάνις Μορισέτ γύρω στον ένα μήνα πριν την κυκλοφορία του διπλού άλμπουμ. Πολλοί ανέφεραν πως η Έιμος έκανε opening για την Μορισέτ επειδή πάντοτε έπαιζε πρώτη, ωστόσο, ο μόνος λόγος ήταν η πολυπλοκότητα της διαδικασίας στησίματος ενός μεγάλου πιάνο για τη συναυλία. Η περιοδεία ξεκίνησε στις 18 Αυγούστου 1999 στο Fort Lauderdale της Φλόριντα και τελείωσε στις 9 Δεκεμβρίου 1999 στο Ντένβερ του Κολοράντο, περιλαμβάνοντας 46 συναυλίες. Μια περιοδεία μόνο με την Έιμος, με τίτλο «To Dallas and Back Tour», επίσης έλαβε χώρα, αλλά ακυρώθηκε όταν η Έιμος υπέφερε από μια νέα αποβολή στις 11 Νοεμβρίου 1999. Το διπλό άλμπουμ έφτασε στο #22 του Ηνωμένου Βασιλείου και στο #12 των ΗΠΑ, σπάζοντας το σερί των τριών διαδοχικών άλμπουμ που μπήκαν στο Top 10 του Ηνωμένου Βασιλείου. Το Νοέμβριο του 1999, ανακηρύχθηκε ταυτόχρονα Χρυσό και Πλατινένιο, εξαιτίας της επιλογής να είναι διπλό. Έλαβε δύο υποψηφιότητες στα Βραβεία Γκράμι του 2000: Καλύτερης Ροκ Γυναικείας Ερμηνείας για το «Bliss» και Εναλλακτικής Μουσικής Ερμηνείας για το σύνολο του άλμπουμ. Το άλμπουμ αναγνωρίζεται ως ένα από τα πιο πειραματικά αλλά και μελοδικά της Έιμος, και έλαβε μεικτές κριτικές, με κάποιους από τους κριτικούς να επικροτούν την πρωτοτυπία του και τις ασυνήθιστες δομές των τραγουδιών, ενώ άλλοι αποδοκίμασαν την εκτενή χρήση ηλεκτρονικών ήχων, την έλλειψη δηλαδή του κλασικού «Τόρι Έιμος» ήχου, που είναι πολύ περισσότερο ορατός στα «Little Earthquakes» και «Under the Pink». Όλες οι πληροφορίες ελήφθησαν από τα άρθρα της αγγλόφωνης wikipedia για την καλλιτέχνιδα και το άλμπουμ. Επίσημη ιστοσελίδα toriamos.com Στίχοι του άλμπουμ. (Αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία του δημιουργού τους.) | To Venus and Back ονομάζεται ένα διπλό άλμπουμ που κυκλοφόρησε η Αμερικανίδα τραγουδοποιός και ερμηνεύτρια Τόρι Έιμος το 1999. Το άλμπουμ περιλαμβάνει ένα δίσκο με ζωντανές ηχογραφήσεις, με υπότιτλο «Venus Live: Still Orbiting», και ένα δίσκο με καινούριο υλικό, με υπότιτλο «Venus Orbiting». Ανάμεσα στα θέματα που πραγματευόταν το άλμπουμ ήταν μια σειρά από άλυτες δολοφονίες γυναικών στη Σιουδάδ Χουάρες στα σύνορα ΗΠΑ – Μεξικού, παραισθησιογόνα φυτά και ο Ναπολέων Α΄ Βοναπάρτης. Το άλμπουμ, που κοστολογήθηκε υψηλότερα από τα προηγούμενα γιατί περιελάμβανε δύο δίσκους, έφτασε στο #22 του Ηνωμένου Βασιλείου και στο #12 των ΗΠΑ, σπάζοντας το σερί των τριών διαδοχικών άλμπουμ που μπήκαν στο Top 10 του Ηνωμένου Βασιλείου. Έλαβε δύο υποψηφιότητες στα Βραβεία Γκράμι του 2000: Καλύτερης Ροκ Γυναικείας Ερμηνείας για το «Bliss» και Εναλλακτικής Μουσικής Ερμηνείας για το σύνολο του άλμπουμ. | https://el.wikipedia.org/wiki/To_Venus_and_Back |
Μεγάλο σκούα | Το είδος περιγράφηκε επιστημονικά από τον Δανό ζωολόγο Μόρτεν Τράνε Μπρύνιχ το 1764 από δείγματα στις Φερόες και την Ισλανδία, υπό τη διωνυμική ονομασία Catharacta skua. Σήμερα ταξινομείται στο γένος Stercorarius, το οποίο εισάχθηκε το 1760 από τον Γάλλο ζωολόγο Ματυρέν Ζακ Μπρισόν]. Η ονομασία skua πιστεύεται ότι προήλθε από τη λέξη skú(g)vur της φεροϊκής γλώσσας (το μοναδικό γνωστό επιστημονικό όνομα πτηνού που προήλθε από τις Νήσους Φερόες). Στη Βρετανία είναι γνωστό και με την ονομασία «μπόνξι» (bonxie), μια ονομασία από τις Νήσους Σέτλαντ με αρχαία σκανδιναβική προέλευση. Η ονομασία του γένους Stercorarius είναι λατινική και σχετίζεται με την κοπριά, επειδή η τροφή που απορρίπτουν άλλα πουλιά όταν τα καταδιώκει ο ληστόγλαρος νόμιζαν κάποτε ότι ήταν κουτσουλιές. Το είδος είναι μονοτυπικό, δηλαδή δεν αναγνωρίζονται υποείδη του. Το μεγάλο σκούα έχει μήκος 50 έως 58 εκατοστά και άνοιγμα πτερύγων 125 έως 140 εκατοστά. Σύμφωνα με μία μελέτη, ένα δείγμα 112 αρσενικών βρέθηκε να έχει μέσο βάρος 1,27 κιλό, ενώ ένα δείγμα 125 θηλυκών βρέθηκε να έχει μέσο βάρος 1,41 κιλό. Τα ενήλικα άτομα έχουν ριγωτό φαιόγκριζο χρώμα με μαύρο στην κορυφή της κεφαλής, ενώ τα νεαρά άτομα έχουν ένα πιο «θερμό» καφετί χρώμα. Η ουρά είναι κοντή με ευρύ άκρο και η πτήση τους είναι πολύ καλή. Ξεχωρίζει σχετικώς εύκολα από τα άλλα βορειοατλαντικά είδη του ίδιου γένους (τον γερακοληστόγλαρο, τον Stercorarius pomarinus και τον Stercorarius longicaudus): το μεγάλο μέγεθος, το ογκώδες στήθος και τα λευκά μέρη στις πτέρυγες είναι διάκριτα χαρακτηριστικά, ακόμα και από κάποια απόσταση. Αναφέρεται κάποτε ότι δίνει την εντύπωση γερακίνας. Δύσκολος είναι ο διαχωρισμός του μόνο από τους (μεγαλύτερους) ληστόγλαρους του Νότιου Ημισφαιρίου. Μερικοί ταξινομιστές θεωρούν ότι το μεγάλο σκούα ανήκει στο ίδιο είδος με κάποια από τα τρία είδη αυτών των νότιων σκούα. Γενετικές μελέτες έχουν αποκαλύψει εκπληκτικές ομοιότητες ανάμεσα στο μεγάλο σκούα και στον Stercorarius pomarinus παρά τις διαφορές στην εμφάνιση. Πολλοί ορνιθολόγοι σήμερα πιστεύουν ότι το μεγάλο σκούα προήλθε είτε από υβριδισμό ανάμεσα στον Stercorarius pomarinus και ένα από τα είδη του Ν. Ημισφαιρίου (προφανώς ως αποτέλεσμα μεταναστεύσεως του νότιου είδους στο Β. Ημισφαίριο), είτε ότι ο S. pomarinus εξελίχθηκε από έναν υβριδισμό του μεγάλου σκούα και ενός εκ των μικρών ειδών ληστόγλαρου της Αρκτικής. Το μεγάλο σκούα αναπαράγεται στην Ισλανδία, τη Νορβηγία, τις Φερόες και σε νησιά της Σκωτίας, με λίγα πουλιά να φωλιάζουν και στην κυρίως Σκωτία ή στη βορειοδυτική Ιρλανδία. Οι τοποθεσίες αναπαραγωγής είναι παραθαλάσσιοι υγρότοποι ή βραχώδεις νησίδες. Γεννούν συνήθως από δύο κηλιδωτά αβγά με χρώμα λαδί-καφετί, σε φωλιές στρωμένες με χόρτο. Θα πετάξουν στο κεφάλι ενός ανθρώπου ή άλλου πλάσματος που θα πλησιάσει τη φωλιά τους και, παρότι δεν μπορούν να τραυματίσουν σοβαρά, μια τέτοια εμπειρία από ένα πτηνό του μεγέθους του είναι αρκετά εκφοβιστική. Το μεγάλο σκούα είναι αποδημητικό πτηνό, που ξεχειμωνιάζει στη θάλασσα στον Ατλαντικό Ωκεανό και κάποτε περιπλανώμενα άτομα παρατηρούνται σε μεσογειακές χώρες, ακόμα και στην ανατολική Μεσόγειο (Τουρκία, Ελλάδα). Τρέφεται κυρίως με ψάρια, αβγά, μικρά πουλιά, ψοφίμια, τρωκτικά, αγριοκούνελα και σπανιότερα με καρπούς τού τύπου του βατόμουρου. Υπάρχουν αναφορές επιθέσεών τους ακόμα και σε αρνάκια. Η αφθονότερη πηγή τροφής τους πάντως είναι τα ψάρια που απορρίπτουν αλιευτικά σκάφη. Συχνά αποκτούν ψάρια κλέβοντάς τα από γλάρους ή και από σουλόμορφα πουλιά. Επιτίθενται επίσης κατά καιρούς απευθείας και σκοτώνουν άλλα θαλασσοπούλια, που έχουν μέγεθος σχεδόν μέχρι το δικό τους. Όπως και τα άλλα είδη ληστόγλαρου, συνεχίζει την πειρατική αποκόμιση τροφής καθ' όλο το έτος, δέιχοντας μικρότερη ευελιξία και περισσότερη εφαρμογή καθαρής δύναμης από όσο τα μικρότερα είδη ληστόγλαρου όταν επιτίθεται στα θύματά του. Μια συνηθισμένη μέθοδός του είναι να πετά προς ένα θαλασσοπούλι και να το αρπάζει από τη φτερούγα, έτσι ώστε να χάσει την αεροστήριξή του και να πέσει στη θάλασσα, όπου το σκούα τού επιτίθεται μέχρι που να αφήσει την ψαριά του. Αν και είναι ημερόβιο πουλί, το μεγάλο σκούα παρατηρήθηκε σε μία περίπτωση το 2007 να κυνηγά τη νύκτα: Στο Σεντ Κίλντα, κατά τη διάρκεια έρευνας σχετικώς με τον μειούμενο πληθυσμό του πετρίλου του Λητς (το μικρότερο θαλασσοπούλι), με χρήση εξοπλισμού νυκτερινής οράσεως, επιστήμονες παρατήρησαν μεγάλα σκούα να κυνηγούν και να τρώνε πετρίλους τη νύκτα, μια ασυνήθιστη στρατηγική για θαλασσοπούλι.Εξαιτίας του μεγάλου μεγέθους του, της επιθετικής του φύσεως και της θηριώδους υπερασπίσεως της φωλιάς του, το μεγάλο σκούα δεν έχει να φοβάται ιδιαιτέρως άλλους θηρευτές. Παρότι οι νεοσσοί του μπορεί να φαγωθούν από αρουραίους, αγριόγατες ή από την αρκτική αλεπού, τα υγιή ενήλικα σκούα απειλούνται μόνο από τους μεγαλύτερους «ανώτερους θηρευτές», όπως είναι ο Χρυσαετός, ο θαλασσαετός, και σπανιότερα η όρκα. Τα μεγάλα σκούα δείχνουν λίγο έως καθόλου φόβο για τον άνθρωπο: οποιοσδήποτε πλησιάσει μια φωλιά τους θα δεχθεί επανειλημμένες επιθέσεις από τους θυμωμένους γονείς. Bull, John· Farrand Jr., John (Απρίλιος 1984). The Audubon Society Field Guide to North American Birds, Eastern Region. Νέα Υόρκη: Alfred A. Knopf. ISBN 0-394-41405-5. Το είδος στα Wikispecies Ο Stercorarius skua στην Avibase | Το μεγάλο σκούα (επιστημονική-λατινική ονομασία Stercorarius skua) είναι είδος μεγάλου θαλασσοπουλιού, που ανήκει στο γένος στερκοράριος ή «ληστόγλαρος». Στο μέγεθος συναγωνίζεται τον ασημόγλαρο. Τρέφεται κυρίως με ψάρια που τα συλλαμβάνει στην επιφάνεια της θάλασσας ή τα κλέβει από άλλα θαλασσοπούλια, από όπου και η κοινή ονομασία «ληστόγλαρος». | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%BF_%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CE%B1 |
Ζωρζ Μουστακί | Ο Ζωρζ Μουστακί γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια και πέθανε στη Νίκαια. Οι γονείς του ονομάζονταν Νεσίμ και Σάρα και κατάγονταν από την Κέρκυρα. Στην κοσμοπολίτικη Αλεξάνδρεια είχαν ένα βιβλιοπωλείο και έρχονταν σε επαφή με πολλές κουλτούρες. Στο σπίτι μιλούσαν κατά κανόνα ιταλικά, αλλά στους δρόμους με τα άλλα παιδιά μιλούσε αραβικά. Οι γονείς του έδωσαν στον μικρό Μουστακί και στις αδελφές του γαλλική παιδεία, βάζοντάς τον σε γαλλικό σχολείο. Όμως, δεν απαρνήθηκε τις ελληνικές ρίζες του αν και δεν έμαθε τη γλώσσα. Ο ίδιος λέει για την καταγωγή του σε συνέντευξή του: «Έχω γεννηθεί στην Αλεξάνδρεια και έτσι έχω μια ιδιαίτερη ευαισθησία σε ό,τι ελληνικό έφεραν και έσπειραν οι Πτολεμαίοι στη γενέτειρά μου. Είμαι Έλληνας από πατέρα, μητέρα και παππού, με ρίζες στη Μικρά Ασία, τα Ιωάννινα, τη Ζάκυνθο και την Κέρκυρα. Η Αλεξάνδρεια, αν και μου χάρισε τον κοσμοπολιτισμό των Πτολεμαίων, με απομάκρυνε από την ελληνικότητά μου. Η Αίγυπτος ζούσε τότε σ' ένα κοσμοπολίτικο, πολύγλωσσο παζάρι. Οι άνθρωποι επικοινωνούσαν σε πολλές γλώσσες - αραβικά, αγγλικά, γαλλικά. Η Αλεξάνδρεια με άνοιξε στον κόσμο… Οι πρόγονοί μου μιλούσαν όλοι ελληνικά. Η θεία μου η Ροζάντι μέχρι τα πέντε χρόνια της αρνιόταν να μιλήσει, έως τη μέρα που ήρθαν στο σπίτι συγγενείς από την Ιταλία. Από τότε, η θεία άρχισε να μιλάει, αλλά μόνο στα ιταλικά. Έτσι, εξαιτίας της επιλεκτικής αλαλίας της θείας μου, τα ελληνικά απαγορεύτηκαν στην οικογένειά μου και η γλώσσα του Δάντη έγινε η μητρική μου γλώσσα.» Το 1951 πήγε στο Παρίσι και εντυπωσιάστηκε από τον τραγουδοποιό Ζωρζ Μπρασέν (Georges Brassens) σε τέτοιο βαθμό ώστε άλλαξε το όνομά του από «Γιουσέφ» σε «Ζωρζ». Ο Μουστακί παντρεύτηκε πολύ νέος, σε ηλικία 20 ετών, και έχει μια μεγάλη οικογένεια, μέλη της οποίας ζουν σε Γαλλία, Ισραήλ, Βραζιλία και Βενεζουέλα. Ο Μουστακί τραγούδησε σε πολλές γλώσσες: γαλλικά, ιταλικά, ελληνικά, πορτογαλικά, ισπανικά, αγγλικά και αραβικά. Τα εκατοντάδες τραγούδια του έχουν ρομαντικό ύφος και οι στίχοι του είναι ποιητικοί. Οι μελωδίες του είναι απλές και εύκολα αφομοιώσιμες από το κοινό. Εκτός από τον ίδιο, τα τραγούδια του έχουν τραγουδήσει σπουδαίοι τραγουδιστές και τραγουδίστριες, όπως η Εντίτ Πιάφ (μεταξύ άλλων το περίφημο: Μιλόρντ - Milord), η Δαλιδά (όπως τη μεγάλη επιτυχία: Τζίτζι λ’ αμορόζο - Gigi l'amoroso), η Μπαρμπαρά (Barbara), η Μπριζίτ Φοντέν (Brigitte Fontaine), ο Χέρμπερτ Παγκανί (Herbert Pagani), η Φρανς Γκαλ (France Gall) και η Σίντι Ντανιέλ (Cindy Daniel). Τη δεκαετία του 1960 μετέφρασε στα γαλλικά και τραγούδησε τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι. Έτσι ξανασυνδέεται με την ελληνική του ρίζα και το 1966 επισκέπτεται την Ελλάδα για πρώτη φορά. Αργότερα θα πει πολλά τραγούδια του Χατζιδάκι, μεταξύ άλλων την «Πορνογραφία». Το 1970 πρωταγωνίστησε με τον Μίκη Θεοδωράκη στην ταινία μικρού μήκους (διάρκειας 20΄) του Ροβήρου Μανθούλη: «ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΥΟ» («NOUS SOMMES DEUX»), στην οποία τραγουδά στα γαλλικά τα τραγούδια που είχε γράψει στη φυλακή ο Μίκης. Στην Ελλάδα έγιναν μεγάλες επιτυχίες τα τραγούδια του: «Ο Μέτοικος», το οποίο τραγούδησε το 1971 ο Γιώργος Νταλάρας. «Μεσόγειος», που ερμήνευσε το 1973 η Βίκυ Μοσχολιού.Τα δύο αυτά τραγούδια μαζί με άλλα, σε ελληνική απόδοση του Δημήτρη Χριστοδούλου, ερμήνευσε το 1979 ο Αντώνης Καλογιάννης στο δίσκο: "Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΛΟΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΑΓΟΥΔΑ ΜΟΥΣΤΑΚΙ". 17 ans Adolescence Alexandrie Amandes Aphorisme As-tu brisé un coeur ? Ave Maria Bahia Balance Ballade en fumée Ballade pour cinq instruments Ballade de nulle part Blessure Blue jeans blues Boucle d'oreille Bye bye Bahia Bye bye Bahia Chanson Calix Bento Cantique Ce soir mon amour C'est là Chanson cri Chanson de Patsy Chanson du mois de juin Chanson pour elle Chansons Chante ta nostalgie Chanter tout haut Chaque instant est une vie Dans mon Hamac Danse De Shanghai à Bangkok Déclaration Donne du rhum à ton homme Eden Blues Eldorado En Méditérranée En voyage Et pourtant dans le monde Flamenco des Flandres Gardez vos filles Gaspard Gestes Grand-pere Heureusement qu'il y a de l'herbe Hiroshima Il faudra mourir un jour Il est trop tard Il y avait un jardin Images J'ai vu des rois serviles Je m'appelle Daisy Je ne sais pas où tu commences Je suis un autre Joseph Kaimos (anglais) Kaimos (grec) La carte du tendre L'acteur La dame brune La ligne droite La philosophie La pierre La Pinzutu L'eau, de l'eau Le facteur Le maraudeur Le mauvais larron Le métèque Le passager clandestin Le petit homme et le grand homme Le temps de vivre Les amandes Les amours finissent un jour Les eaux de mars Les enfants d'hier Les amis Les marchands Les musiciens Les orgues de barbarie Les orteils au soleil L'homme au coeur blessé L'île habitée Ma liberté Marteau d'or Ma solitude Marche de Sacco et Vanzetti Matin Mendiant Milord (for Édith Piaf) Mon île de France Nous n'étions pas pareils Où mènent ces routes? Pourquoi mon Dieu? Requiem pour n'importe qui Reveline Rien n'a changé Sans la nommer Sarah Tu m'attendais Un jour tu es parti Votre fille a vingt ans Voyage Μια λιγότερο γνωστή ιδιότητά του είναι η συγγραφική. Έχει εκδώσει τέσσερα βιβλία, από τα οποία τρία έχουν κυκλοφορήσει και στα ελληνικά: Question la chanson, 1973. Τα κορίτσια της μνήμης, 1989. Ο γιος της ομίχλης, 2001. Η μικρή οδός των κρεοπωλών, 2001. (Γαλλικά) Επίσημη ιστοσελίδα Ολλανδοί φαν (Αγγλικά) Βιογραφία | Ο Ζωρζ Μουστακί (γαλ. Georges Moustaki, 3 Μαΐου 1934 − 23 Μαΐου 2013) ήταν Γάλλος τραγουδιστής με Ελληνική καταγωγή και συνθέτης, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Η οικογένειά του ήταν Έλληνες Σεφαραδίτες Εβραίοι από την Κέρκυρα και το αρχικό του όνομα ήταν Τζουζέππε (Giuseppe Mustacchi). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CF%89%CF%81%CE%B6_%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BA%CE%AF |
Κομπολόι | Η πρώτη καταγραφή στη χρήση χαντρών είναι από τους Κινέζους, οι οποίοι κατασκεύασαν τον Άβακα, ενώ αργότερα οδηγήθηκαν στην κατασκευή του προσευχηταριού. Πάραυτα, η πρώτη ουσιαστική εμφάνιση στη χρήση του προσευχηταριού εντοπίζεται στην αρχαία Ινδία , περίπου στο 500 π.Χ. Τα πρώτα προσεχητάρια αποτελούνταν από κουκούτσια καρπών δέντρων τα οποία τα τρυπούσαν και τα έδεναν με ένα κορδόνι. Το προσευχητάρι αυτό το ονόμαζαν "tsifsa" και αποτελούνταν από 108 χάντρες. Αργότερα και με την εμφάνιση του Βουδισμού στην Ινδία , η χρήση του προσευχηταριού περνά στα χέρια των Βουδιστών. Στο Ισλάμ το προσευχητάρι έκανε την εμφάνιση τιου μετά από πολλά χρόνια και πιθανολογείται ότι προήλθε από τους Βουδιστές. Το μουσουλμανικό προσευχητάρι έχει 99 χάντρες, όσες και οι ιδιότητες του Αλλάχ, οι οποίες ήταν διαιρεμένες σε 3 τμήματα από 33 χάντρες. Η εκατοστή χάντρα που ονομαζόταν "Βεζίρης" (παπάς) αντιπροσώπευε τη συμπλήρωση ενός κύκλου προσευχών. Οι καθολικοί χρησιμοποιούσαν τα ροζάρια, όπου "Ροζάριο" σημαίνει κήπος των ρόδων. Κατά το Μεσαίωνα οι κήποι των ρόδων χρησιμοποιούνταν ως χώροι προσευχής. Στην Ελλάδα οι Ορθόδοξοι μοναχοί του Αγίου Όρους κατασκεύαζαν κομποσκοίνια με μάλλινους κόμπους, οι οποίοι δένονταν με σειρά. Αυτή η σειρά των κόμπων βοηθούσε τους μοναχούς να μετρούν τις προσευχές τους και γι αυτό κάποιο μοναχοί του έδωσαν το όνομα "κομπολόι". Η λέξη "κομπολόι" προέρχεται από τον κόμπο και την κάτληξη "όι" όπου κόμπος είναι το δέσιμο ενώ η κατάληξη "όι" σημαίνει σειρά σε μήκος όμοιων πραγμάτων. Το κομπολόι στην Ελλάδα ιστορικά υπήρξε από τη μία σύμβολο γοήτρου και εξουσίας των προυχόντων, και από την άλλη αξεσουάρ των ανθρώπων του υποκόσμου, των ρεμπέτηδων και των χασικλήδων. Κομπολόι κρατούσαν όσο οι μάγκες του υποκόσμου, τόσο και ο Αρχηγός της Χωροφυλακής.Οι άρχοντες και οι πρόκριτοι κρατούσαν μεγάλο και βαρύ κομπολόι με χάντρες από κεχριμπάρι που είχε απαραίτητα και πλούσια μεταξένια φούντα για να χαϊδεύουν. Με το πέρασμα των χρόνων εμφανίζονται στην Ελλάδα οι μάγκες, οι νταήδες, οι κουτσαβάκηδες, οι χασικλήδες, οι λούμπεν και οι ρεμπέτες, ομάδες κοινωνικά ανένταχτες και απροσάρμοστες για την τότε υψηλή κοινωνία. Κάθε τάξη έχει την τάση να ανταγωνίζεται, να προβάλλεται και να διαφοροποιείται από τις άλλες. Ένας τρόπος είναι και η δημιουργία δικών της συμβόλων. Έτσι, οι μάγκες στριφογυρνούσαν κομπολόγια από ευτελή υλικά και βροντοχτυπούσαν τις χάντρες για να δηλώσουν την παρουσία τους, ενοχλώντας επίτηδες τους ανθρώπους γύρω τους. Αφαίρεσαν και την φούντα διότι δεν βόλευε στο στριφογύρισμα και στο βροντοχτύπημα των χαντρών. Οι οικονομικά ασθενέστεροι έκαναν το ίδιο, διότι η μεταξένια φούντα κόστιζε. Η λέξη "κομπολόι", προέρχεται από τις λέξεις "κόμπος" και "λόγιο" (=συλλογή). Μία εναλλακτική εκδοχή λέει ότι η λέξη προέρχεται από την φράση "σε κάθε κόμπο προσευχή λέω" και το "-λόι" σημαίνει "λέω", καθώς το Κομπολόι φαίνεται να εξελίχθηκε από το Κομποσκοίνι, το ορθόδοξο προσευχητάριο. Τα κομπολόγια χρησιμοποιούνται στην Ελληνική κουλτούρα: Για χαλάρωση, απόλαυση και για να περνάει ο χρόνος Για προστασία από την κακή τύχη Για άτομα που προσπαθούν να περιορίσουν το κάπνισμα Για επίδειξη δύναμης και αίγλης (Κυρίως όταν κατασκευάζονται από ασήμι ή κεχριμπάρι.) Η ιστορία του κομπολογιού από την Eύχαντρον (πρώην Αθηναϊκό Κέντρο Κομπολογιού) Περί κομβολογίου - περιοδικό "η Κλίκα" Μουσείο Κομπολογιού στο Ναύπλιο Η Λέσχη Φίλων Εύχαντρου | Το κομπολόι αποτελεί αντικείμενο αξεσουάρ της Ελληνικής και Κυπριακής κουλτούρας, που είναι φτιαγμένο από χάντρες από κόκκαλο, κεχριμπάρι, ασήμι, γυαλί, ξύλο κ.λπ., τρυπημένες στο κέντρο και περασμένες σε νήμα του οποίου οι άκρες ενώνονται με κόμπο, και οι οποίες μετατοπίζονται αργά αργά η μία μετά την άλλη με τη βοήθεια των δακτύλων, ή περιστρέφεται όλο πέριξ των δακτύλων ως απασχόληση. Εκτός από νήμα, οι χάντρες μπορεί να ενώνονται με αλυσίδα, δέρμα, κ.λπ. Αποκαλείται επίσης, στην μάγκικη διάλεκτο, και μπεγλέρι αν και με αυτήν την ονομασία είναι γνωστό και ένα άλλο διαφορετικό, αλλά παρόμοιο αντικείμενο.Το ελληνικό κομπολόι μοιάζει με τα προσευχητάρια που χρησιμοποιούνται σε διάφορες θρησκευτικές παραδόσεις (ρωμαιοκαθολικό ροζάριο, μουσουλμανικό τασμπίχ, ορθόδοξο κομποσκοίνι) και μάλλον εξελίχθηκε από το κομποσκοίνι, αλλά είναι μοναδικό με την έννοια ότι δεν έχει καμία θρησκευτική ή τελετουργική σημασία. Χρησιμοποιείται για χαλάρωση, μεράκι, ως σύμβολο κοινωνικού κύρους, ως αγχολυτικό, ακόμη και ως μέσο περιορισμού του καπνίσματος. Ονομάζεται συχνά και εύχαντρο. Η λέξη υποδηλώνει τη διαδικασία εκκοσμίκευσης του κομπολογιού από εργαλείο προσευχής με στόχο τον εξαγνισμό του νου σε αντικείμενο ευχαρίστησης.Το κομπολόι μαρτυρείται για πρώτη φορά σε εικόνα σε σπάνια φωτογραφία που χρονολογείται περί το 1840 στην Κάρυστο και παρουσιάζει έναν τοπικό άρχοντα με παραδοσιακή ενδυμασία να υποδέχεται τον Όθωνα, κρατώντας στα χέρια ένα κομπολόι.Ο Αριστοτέλης Ωνάσης και ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν από τους πιο γνωστούς κατόχους κομπολογιού τον 20ο αιώνα. Για πολλά χρόνια το κομπολόι ήταν αποκλειστικά ανδρικό προνόμιο: η ηθοποιός Μαίρη Χρονοπούλου υπήρξε από τις πρώτες γυναίκες που το διεκδίκησαν, μέσω διαφόρων ταινιών που συμμετείχε. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%BC%CF%80%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CE%B9 |
Ηρακλής Σακελλαρόπουλος | Ο Ηρακλής Σακελλαρόπουλος γεννήθηκε την 1η Μαρτίου 1888 στη Σμύρνη, όπου και πρωτοεμφανίστηκε στον αθλητισμό το 1909-10. Η πρώτη μεγάλη του επιτυχία ήταν η 2η θέση στους Θ΄ Πανελλήνιους Αγώνες Στίβου στις 22-24 Απριλίου 1910 στο Παναθηναϊκό Στάδιο στο δρόμο 5 μιλίων, όπου έχασε στην τελική ευθεία από τον πρωταθλητή του Πανελληνίου Γ. Κουλουμπέρδα. Έκανε χρόνο 28.15.0 έναντι 28.14.0 του πρώτου. Η απόσταση των 5 μιλίων (8.047 μέτρων) συνηθιζόταν τότε στους αγώνες αντί των 5.000 μ. Όμως, το 1911 πήρε τη ρεβάνς, νικώντας στα 5 μίλια με χρόνο 28.01.0, στο Ι΄ Πανελλήνιο Πρωτάθλημα, δεχόμενος τα συγχαρητήρια του Ελευθέριου Βενιζέλου, που παρακολούθησε το αγώνισμα. Το 1912 στους ΙΑ΄ αγώνες κατετάγη πάλι 2ος πίσω από τον πειραιώτη Τριβουλίδη του Ομίλου Φιλάθλων Πειραιώς. Η νέα μεγάλη τιμή για το Σακελλαρόπουλο ήταν η επιλογή του να συμμετάσχει στους ολυμπιακούς αγώνες του 1912 στη Στοκχόλμη στον μαραθώνιο. Κατέλαβε την 26η θέση με χρόνο 3 ώρες 11.37.0 (η διαδρομή ήταν 40.200 μ.) αλλά η εμφάνισή του στο στάδιο ξεσήκωσε θύελλα χειροκροτημάτων και επευφημιών από τους φιλάθλους. Η σουηδική εφημερίδα Dagens Nyheter έγραψε χαρακτηριστικά: "Εισέρχεται ο Έλληνας μαραθωνοδρόμος Σακελλαρόπουλος. Αν και δεν είναι μεταξύ των πρώτων φαίνεται ο ακμαιότερος και ο ζωηρότερος όλων, ως να είχε προ ολίγου ξεκινήσει τον αγώνα". Στους Ολυμπιακούς αγώνες του 1920 στην Αμβέρσα μετείχε ξανά στον μαραθώνιο και τερμάτισε στην 32η θέση με χρόνο 3 ώρες 14.25.0. Η τρίτη και τελευταία του συμμετοχή σε Ολυμπιάδα ήταν το 1924 στο Παρίσι, σε ηλικία 36 ετών, στον μαραθώνιο αλλά δεν κατάφερε να τερματίσει. Εγκατέλειψε μεταξύ 22ου και 23ου χιλιομέτρου.Ο Ηρακλής Σακελλαρόπουλος ήταν ιατρός. Πρωταθλητής Ελλάδος 5 μίλια: 1911 (28.01.0). Δευτεραθλητής Ελλάδος 5 μίλια: 1910 (28.15.0) και 1912 Πέτρου Λινάρδου, "Η Σμύρνη του Πανιωνίου", 1998. Iraklis Sakellaropoulos. | Ο Ηρακλής Π. Σακελλαρόπουλος (1888-;) ήταν πρωταθλητής Ελλάδος στον στίβο τη δεκαετία του 1910 και τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1920 στους δρόμους αντοχής και στο μαραθώνιο δρόμο με τον Πανιώνιο Γ.Σ. Πήρε μέρος στους ολυμπιακούς αγώνες το 1912 στη Στοκχόλμη, 1920 στην Αμβέρσα και το 1924 στο Παρίσι. Ήταν ιατρός. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%BB%CE%AE%CF%82_%CE%A3%CE%B1%CE%BA%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CF%81%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82 |
Γκοτζίλα: Ο Τελικός Πόλεμος | Η ταινία παίρνει μέρος σε ένα μέλλον όπου μεταλλαγμένοι στρατιώτες είναι στις τάξεις του Οργανισμού Άμυνας της Γης. Μια εισβολή των εξωγήινων Xiliens εξαπολύει μια λεγεώνα γιγαντιαίων τεράτων σε όλο τον κόσμο, αφήνοντας πίσω μόνο λίγους επιζήσαντες ανθρώπους. Οι επιζώντες ταξιδεύουν στον Νότιο Πόλο για να ελευθερώσουν τον Γκοτζίλα από την παγωμένη φυλακή του. Ισάο Κιριγιάμα στο ρόλο του Οζάκι Ρέι Κικουκάβα στο ρόλο της Μιγιούκι Οτονάσι Ντόν Φράι στο ρόλο του Ντάγκλας Γκόρντον Μάκι Μιζούνο στο ρόλο της Άννα Οτονάσι Καζούκι Κιταμούρα στο ρόλο του Αρχηγού των Xiliens Κάνε Κοσούγκι στο ρόλο του Καζάμα Κούμι Μιζούνο στο ρόλο της Ακίκο Ναμικάβα Αυτή είναι η πρώτη φορά από το Εισβολείς από το Διάστημα του 1968 που η Μόθρα είναι σύμμαχος του Γκοτζίλα. Σε μια σκηνή ο Γκοτζίλα πολεμάει τον Ανγκίρους, τον Ροντάν και τον Βασιλιά Καίσαρα. Αυτά τα τρία τέρατα ήταν σύμμαχοι του Γκοτζίλα στις πρώτες ταινίες της εποχής Showa (1954-1975) της σειράς Γκοτζίλα. Στο Εισβολείς από το Διάστημα η Μόθρα εμφανίζεται μόνο σε μορφή κάμπιας. Στο Γκοτζίλα: Ο Τελικός Πόλεμος η Μόθρα εμφανίζεται μόνο ως πεταλούδα. Godzilla: Final Wars στο Rotten Tomatoes Godzilla: Final Wars στο Allmovie Godzilla: Final Wars στο Wikizilla | Γκοτζίλα: Ο Τελικός Πόλεμος (ιαπων. Gojira: Fainaru Wōzu) είναι Ιαπωνική ταινία παραγωγής 2004 σε σκηνοθεσία Ριουχέι Κιταμούρα. Αυτή είναι η εικοστή όγδοη ταινία της σειράς Γκοτζίλα, καθώς και η τελευταία της Millennium. Πρωταγωνιστούν οι Μασαχίρο Ματσουόκα, Ρέι Κικουκάβα και Ντόν Φράι. Ως η 50η επέτειος του Γκοτζίλα, ένας αριθμός ηθοποιών από τις προηγούμενες ταινίες Γκοτζίλα εμφανίστηκαν ως κύριοι ή δευτερεύοντες χαρακτήρες. Επιπλέον, διάφορα Kaiju (τέρατα) έκαναν επανεμφανίσεις, τα περισσότερα είχαν να εμφανιστούν σε ταινία για τελευταία φορά πάνω από 30 χρόνια. Το Γκοτζίλα: Ο Τελικός Πόλεμος έκανε πρεμιέρα στις 29 Νοεμβρίου 2004, στο Λος Άντζελες, στην Καλιφόρνια και κυκλοφόρησε στις 4 Δεκεμβρίου του 2004 στην Ιαπωνία. Πριν από την παγκόσμια πρεμιέρα, ο Γκοτζίλα έλαβε ένα αστέρι στο Hollywood Walk of Fame. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%BF%CF%84%CE%B6%CE%AF%CE%BB%CE%B1:_%CE%9F_%CE%A4%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%A0%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%82 |
Συμβούλιο Εθνικής Κληρονομιάς της Πολωνίας | Το ινστιτούτο διαχειρίζεται τις Τοποθεσίες Εθνικής Κληρονομιάς σύμφωνα με το Διάταγμα αριθ. 32 του Υπουργείου Πολιτισμού και Εθνικής Κληρονομιάς, που ψηφίστηκε στις 23 Δεκεμβρίου 2010. Τα προστατευόμενα μέρη περιλαμβάνουν Α) ακίνητες τοποθεσίες, Β) κινητά αντικείμενα και Γ) αρχαιολογικά μνημεία. Αυτοί οι τρεις βασικοί τύποι κατατάσσονται σε τρία επίπεδα Εθνικών Μνημείων Κληρονομιάς, που είναι πρώτον ο κατάλογος μνημείων παγκόσμιας κληρονομιάς στην Πολωνία, δεύτερον ο κατάλογος των Ιστορικών Μνημείων, που είναι τοποθεσίες που ονομάζονται από τον Πρωθυπουργό και τρίτον, ο κατάλογος της πολιτιστικής κληρονομιάς. Το ινστιτούτο διατηρεί επίσης έναν κατάλογο εθνικών πάρκων που προστατεύονται από το «άρθρο 16 του νόμου σχετικά με την προστασία των μνημείων και την κηδεμονία των μνημείων της 23ης Ιουλίου 2003». Το ινστιτούτο διοργανώνει τις Ημέρες Ευρωπαϊκής Κληρονομιάς στην Πολωνία, καθώς επίσης διεξάγει έρευνα για τη διατήρηση της κληρονομιάς. Πολιτισμός της Πολωνίας Κατάλογος ιστορικών μνημείων της Πολωνίας | Το Συμβούλιο Εθνικής Κληρονομιάς της Πολωνίας (πολωνικά: Narodowy Instytut Dziedzictwa, NID) είναι κυβερνητικό ίδρυμα της Πολωνίας, το οποίο είναι υπεύθυνο για τα αντικείμενα που θεωρούνται πιο σημαντικά για την πολιτιστική κληρονομιά του έθνους. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BC%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B9%CE%BF_%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82_%CE%9A%CE%BB%CE%B7%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%AC%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82 |
Γεώργιος Σούρλας | Γεννήθηκε στο Βελεστίνο και αποφοίτησε από το 1ο Γυμνάσιο Βόλου. Σπούδασε Ιατρική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και ειδικεύτηκε στην οφθαλμολογία. Ανακηρύχθηκε διδάκτωρ Ιατρικής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Είναι παντρεμένος με την Παναγιώτα Μητσογιάννη, καθηγήτρια φιλολογίας. Έχει ένα γιο, τον Γιάννη, φοιτητή στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Από τα φοιτητικά του χρόνια αναμείχθηκε ενεργά στον συνδικαλισμό και την πολιτική. Το 1966 του ανατέθηκαν, από τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο τα καθήκοντα του Προέδρου ΕΡΕΝ Βορείου Ελλάδος. Πολιτεύτηκε για πρώτη φορά το 1981 και εξελέγη εννιά φορές Βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας. Κατά την εκλογική αναμέτρηση του Ιουνίου 1989, ήρθε πρώτος σε όλη την Ελλάδα με ποσοστό 45% σε σταυρούς προτίμησης. Την περίοδο 1990-1992 διετέλεσε Υπουργός Υγείας Πρόνοιας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων. Συμμετείχε σε όλα τα κορυφαία όργανα, όπως στην Κεντρική, Εκτελεστική Επιτροπή και το Πολιτικό Συμβούλιο του κόμματος. Το 2004 εξελέγη Β’ Αντιπρόεδρος του Ελληνικού Κοινοβουλίου. Ορίστηκε Πρόεδρος της Επιτροπής Δεοντολογίας του, των Επιτροπών Ομάδων Φιλίας, καθώς και Πρόεδρος της ΠΑ.Δ.Ε.Ε. (Παγκόσμια Διακοινοβουλευτική Ένωση Ελληνισμού). Το Σεπτέμβριο του 2007 εξελέγη Α΄ Αντιπρόεδρος του Ελληνικού Κοινοβουλίου και ορίστηκε Πρόεδρος της Επιτροπής Δεοντολογίας του Κοινοβουλίου, των Επιτροπών Ομάδων Φιλίας, καθώς και Πρόεδρος της Επιτροπής για την ΠΑ.Δ.Ε.Ε. Το 2010 ορίστηκε Σύμβουλος του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας Αντώνη Σαμαρά, για θέματα διαφάνειας και Επικεφαλής του παρατηρητηρίου Διαφάνειας της Νέας Δημοκρατίας Τη διετία 2012 -2014 διετέλεσε Γενικός Γραμματέας Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Υπουργείο Δικαιοσύνης. Διετέλεσε Πρόεδρος του Αντιναρκωτικού Μετώπου. Διετέλεσε Πρόεδρος του «Ινστιτούτου Giorgio de Chirico» και Πρόεδρος του Διεθνούς Ινστιτούτου Διαβαλκανικής Συνεργασίας «Ρήγας Βελεστινλής». Είναι Πρόεδρος της Ένωσης Συγγενών Πεσόντων κατά το Έπος 1940 - 41. Έπαινος της Ακαδημίας Αθηνών για το βιβλίο του "Οι Ήρωες του 1940 περιμένουν" Βραβείο Ειρήνης και Φιλίας ΙΠΕΚΤΣΙ ΑΜΠΤΝΙ Έπαινος Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών Χρυσό Μετάλλιο του Ιδρύματος «Παναγία Σουμελιώτισα» Μετάλλιο από τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Μετάλλιο από τον Πατριάρχη Ηλία Β’ της Γεωργίας Μετάλλιο Εξαιρέτων Πράξεων για την Πατρίδα, από τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Εφέδρων Ενόπλων Δυνάμεων Τιμητική Διάκριση για τις εξαιρετικές πράξεις προς την Πατρίδα από τον Παγκύπριο Σύνδεσμο Εφέδρων Καταδρομέων Απονομή Σταυρού Τιμής και Αξίας Α' Τάξεως για «τις όλως διακεκριμένες Υπηρεσίες του στις Ένοπλες Δυνάμεις και στην Πατρίδα», από τον Υπουργό Εθνικής Άμυνας Δ. Αβραμόπουλο Δίπλωμα αναγνώρισης της προσφοράς για την ίδρυση και λειτουργία του πρώην ΚΕ.Ε.Λ. (μετέπειτα ΚΕΕΛΠΝΟ, νυν ΕΟΔΥ) από το Υπουργείο Υγείας Τιμητική διάκριση της Ένωσης Συμμάχων Πολεμιστών Μακεδονικού Μετώπου Τιμητική διάκριση για τη συνεισφορά στον εθνικό στρατηγικό σχεδιασμό κατά της διαφθοράς από το Υπουργείο Δικαιοσύνης Απολλώνειο βραβείο για την ανεκτίμητη προσφορά στην ελληνική κοινωνία Τιμητικός έπαινος για τη συμβολή στο έργο της αναζήτησης, εκταφής και ενταφιασμού των Ελλήνων πεσόντων στρατιωτικών σε πολεμικές επιχειρήσεις στην Αλβανία κατά τη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού πολέμου από τον Υπουργό Εθνικής Άμυνας κ. Π. Καμμένο Αργυρούν μετάλλιο και δίπλωμα από τον Σύνδεσμο Εφέδρων Αξιωματικών Μαγνησίας για τις εξαιρετικές υπηρεσίες στην πατρίδα.Επιπλέον των παραπάνω τιμητικών διακρίσεων, ο Γ. Σούρλας είναι: Επίτιμος Πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου Ημαθίας Επίτιμος Διδάκτωρ της Ακαδημίας Επιστημών της Μολδαβίας Επίτιμο Μέλος της Ακαδημίας Επιστημών της Μολδαβίας Επίτιμος Πρόεδρος Δ.Α.Κ.Ε. Νοσηλευτικών Ιδρυμάτων Επίτιμος Πρόεδρος Δ.Α.Κ.Ε. Νοσοκομείου Καστοριάς Επίτιμο Μέλος Ιδρύματος Παναγίας Σουμελιώτισας Επίτιμος Πρόεδρος του Εξωραϊστικού και Εκπολιτιστικού Συλλόγου "Στέφανος Κομμητάς" Επίτιμος Δημότης Καλπακίου Επίτιμος Δημότης Παραλιμνίου Κύπρου Οι Ήρωες του 1940 περιμένουν - Έπαινος της Ακαδημίας Αθηνών Πύργος Νεμπόϊσα, Οι Τελευταίες μέρες του Ρήγα Βελεστινλή και των Συντρόφων του, Στρατηγικές Εκδόσεις Στα βήματα του Ιερού Λόχου, Στρατηγικές Εκδόσεις Έρμαν Σπήρερ, Ο Εθνικός Ευεργέτης, Εκδόσεις Ταχυδρόμος Οι Σαρακατσαναίοι επιστρέφουν στο Βέρμιο, Στρατηγικές Εκδόσεις Οι Κένταυροι από το Πήλιο σε όλο τον κόσμο Στέφανος Κομμητάς, Δάσκαλος του Γένους, 1762- 1830, Η Ζωή και το Έργο του, Εθνικό Τυπογραφείο Με την «Αργώ» στην Αρχαία Κολχίδα μετά από 3.500 χρόνια, Εθνικό Τυπογραφείο Το εθνικό χρέος προς τους άταφους ήρωες του 1940, Αφιέρωμα στην Ερμιόνη Μπρίγκου "Μάνα των Πεσόντων", Εκδόσεις Λιβάνη Ιωάννης Καρατζάς, ο Κύπριος Συμμάρτυρας του Ρήγα, Εκδόσεις Επιφανίου Διαφάνεια, Προϋπόθεση Δημοκρατίας, Στρατηγικές Εκδόσεις Η Αναγέννηση του Πολιτικού Συστήματος, Το Τέλος της Μεταπολίτευσης Για ένα νέο Πολιτικό Σύστημα, Εκδόσεις Λιβάνη Οι Πολιτικοί της Μαγνησίας, Ιστορική Αναδρομή, Εκδόσεις Λιβάνη Διδακτορική Διατριβή: "Συνδυασμένη εγχείρηση γλαυκώματος καταρράκτου" Προτάσεις Νόμων Περί ιατρικής δεοντολογίας (1994) Εθνική Σχολή Δημόσιας Υγείας (1994) Σύσταση ενιαίου Μετεκπαιδευτικού φορέα (ΕΜΕΦ) για τη συνεχιζόμενη εκπαίδευση των επαγγελμάτων υγείας (1997) Ιδιωτικοί φορείς παροχής υπηρεσιών πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας (1997) Ίδρυση και λειτουργία Εθνικού Οργανισμού Τροφίμων και Φαρμάκων (ΕΟΤΡΟΦ) (1997) Ίδρυση Κέντρου Βαλκανικών Μελετών "Ρήγας Βελεστινλής" (1998) Περί κοινωνικής προστασίας των οικονομικά αδυνάτων - Ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα (1998) Εγγυήσεις Διαφάνειας ως προς τη λειτουργία του χρηματιστηρίου (1999) «32 μήνες στο Υπουργείο Υγείας» Δύο χρόνια στο Υπουργείο Δικαιοσύνης ( Γ.Γ. Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων) Εθνικό σχέδιο κατά της διαφθοράς Εθνικό Σχέδιο για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου Χάρτα Δικαιωμάτων των εξαρτημένων ατόμων Εθνικό (προ)Σχέδιο για τα Δικαιώματα του Παιδιού Γόρτυνα «Δικαίωμά μου 2.500 χρόνια» Τόμος Ημερίδων για θέματα Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων | Ο Γεώργιος Ι. Σούρλας είναι Έλληνας πολιτικός ο οποίος διετέλεσε πολλές φορές βουλευτής, Υπουργός, Αντιπρόεδρος της Βουλής και Γενικός Γραμματέας Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Υπουργείου Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A3%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%BB%CE%B1%CF%82 |
Οικογένεια Ροδοκανάκη | Κωνσταντίνος - Χριστόφορος Ρ. (1924-2019), σύζ. Έμμη Αρφαρά- Ροδοκανάκη (1928-2014) Εμμανουήλ Ρ. 1716-1799, σύζ. Αργυρώ Συργιάννη 1725-1783 Παύλος Ρ. 1749-1801, σύζ. Ιωάννα Ράλλη 1763-1845 Εμμανουήλ Ρ. 1789-1855, σύζ. Φαννή-Φράγκα Μαυρογορδάτου 1795-1880 Παύλος Ρ. 1815-1891, σύζ. Ιωάννα (Γιέννυ) Ροδοκανάκη 1822-1891 Θεόδωρος Ρ. 1845-1871, σύζ. Ιζαμπέλ-Φορτουνέ-Λουκία Ραινουάρ Γιέννυ-Θεοδώρα-Ισαβέλλα Ρ. 1874-1957, σύζ. Μπενίν-Λουί-Γκονζάγκ-Μαρία Λε Γκουζ ντε Σαιν Σεν Πιέρ-Τεοντόρ Ρ. 1881-, σύζ. Αλίς-Ζουλί Πετρύ Πιέρ-Αλαίν Ρ. 1921-2010, σύζ. Κολέτ-Μπριζίτ-Αν-Μαρία Ταιτινζέρ 1928- Κριστόφ-Γκαμπριέλ-Ζαν-Μαρίε Ρ.-Ζακίν ντε Μαρζερί 1951-2014 Πανταλέων-Πωλ Ρ. 1849-1920 Ζακ-Ωγκύστ-Ζεράρ Ρ. 1882-1920, σύζ. Ζουλί-Μαρί-Εβανζελίν Κανινάκι 1886-1980 Παντελή-Ζακ-Πωλ-Αλεξάντρ Ρ. 1914-1964, σύζ. Ζαν-Μαρί-Ενριέτ Σελονιέ 1913-2010 Φιλίπ-Παντελύ Ρ., σύζ. Αλίς ντε Βιάλ Στέφανος Ρ. , σύζ. Σεσίλ-Μαρί-Οντίλ Ρομπλό Φιλιππίνα Ρ., Αντουάν-Παντελύ-Μαρί-Νικολά Ρ., Φωστίν Πέτρος Ρ. 1825-1898 ιππότης της Λεγεώνος της Τιμής, σύζ. Μαρία Αυγούστου Ράλλη 1832-1884 Εμμανουήλ Ρ. 1859-1934, ιππότης της Λεγεώνος της Τιμής, σύζ. Μαρία Πέτρου Ράλλη 1865-1934 Πέτρος Ρ. 1884-1923, σύζ. Χαρίκλεια Σαλβάγκο 1888-1971 Ελένη-Μαρία Ρ. 1911-1939, σύζ. Πιέρ-Γκαμπριέλ-Αντεώμ ντε Σεβινιέ 1909-2004 με μεγαλόσταυρο της Λεγεώνος της Τιμής Ανδρέας Ρ. 1914-2001, σύζ. Ελέν-Κλαιρ-Μαρί ντε Λιανκούρ 1915- Μαρία-Σουζάννα Ρ. 1886-1954, σύζ. Ανν-Σαρλ-Φελίξ-Γκαστόν ντε Σαπόρτα 1877-1963 αξιωματικός της Λεγεώνος της Τιμής Σουζάννα-Μαρία Ρ. 1865-1933, σύζ. Ανρί-Αλφρέντ-Λωράν Βερζέ 1855-1915 Παντελής Ρ. 1760-1822, σύζ. Ιωάννα Καλβοκορέση 1776-1814 Εμμανουήλ Ρ. 1794-1865, σύζ. Οριέττα Βλαστού 1802-1822. Ιωάννα (Γιέννυ) Ρ. 1822-1891, σύζ. Παύλος Ροδοκανάκης 1815-1891 Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν «Ηλίου», τόμ. 16, σελ. 667 | Η οικογένεια Ροδοκανάκη υπήρξε μία αρχοντική οικογένεια της Χίου, από τα βυζαντινά χρόνια μέχρι και τον εικοστό αιώνα, ένας κλάδος της οποίας εγκαταστάθηκε στη Μασσαλία στη διάρκεια του 19ου αιώνα, ενώ μέλη αυτού διακρίθηκαν κυρίως στον χώρο των επιχειρήσεων. Η μεταγραφή του ονόματος στο λατινικό αλφάβητο διεθνώς είναι Rodocanachi, γεγονός που αντανακλά την επίδραση από το γενουατικό σύστημα. Ανάμεσα στα επιφανέστερα μέλη της συγκαταλέγονται και οι παρακάτω (με χρονολογική σειρά): Κωνσταντίνος Ροδοκανάκης (1635-1685), γιατρός και λόγιος Γεώργιος Ροδοκανάκης, λόγιος του 17ου-18ου αιώνα Θεόδωρος Ροδοκανάκης του Παύλου (1797-1882), έμπορος, διπλωμάτης, ευεργέτης, έζησε στην Οδησσό. Ιδρυτής του «Ροδοκανάκειου Παρθεναγωγείου» της Οδησσού. Μιχαήλ (Μισέλ) Εμμ. Ροδοκανάκης (1821 -1901), έμπορος και τραπεζίτης στο Λονδίνο Πλωτίνος Ροδοκανάκης, (1828-άγνωστο), χριστιανός αναρχικός με δράση στο Μεξικό. Έχουν εκφράστει αμφιβολίες για την ορθότητα της άποψης ότι ήταν Έλληνας, και αναφέρεται ότι μπορεί να ήταν Μεξικανός. Δημήτριος Ρ. (1840-1903), λόγιος και ιστορικός συγγραφέας Εμμανυέλ Ροντοκανακί (1859-1934), Γάλλος λογοτέχνης και ιστορικός Τζωρτζ Ροδοκανάκης (George Rodocanachi, 1875-1944), ιατρός και αντιστασιακός Πλάτων Ροδοκανάκης (1883-1920), λογοτέχνης και δημοσιογράφος Χριστόφορος Ροδοκανάκης (1860-1931), ιατρός, βουλευτής και γερουσιαστής Χίου, ιδρυτής του κόμματος των φιλελευθέρων Κωνσταντίνος - Χριστόφορος Ροδοκανάκης (1924-2019), ιατρός καρδιολόγος, Διδάκτωρ Α.Π.Θ., λογοτέχνης Κριστόφ Ροντοκανακί-Ζακάν ντε Μαρζερί (1951-2014), βιομήχανος, πρώην πρόεδρος της Total | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CE%B1_%CE%A1%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CE%BA%CE%B7 |
Μπρέι Γουάιατ | Ο Μπρέι Γουάιατ είναι επαγγελματίας παλαιστής τρίτης γενιάς που ακολουθεί τα βήματα του παππού του Μπλάκτζακ Μίλιγκαν , του πατέρα του Μάικ Ροτόντα και δύο από τους θείους του, Μπάρι και Κένταλ Γουίντχαμ . Ο μικρότερος αδερφός του Taylor Rotunda είναι επίσης επαγγελματίας παλαιστής, γνωστός ως Bo Dallas . Παράλληλα με τον αδερφό του, κατείχε το FCW Florida Tag Team Championship δύο φορές, ενώ στο τότε αναπτυσσόμενο έδαφος του WWE Florida Championship Wrestling (FCW), όπου πάλησε με διάφορα ονόματα μεταξύ του 2009 και του 2012. Επίσης, αγωνίστηκε σύντομα στο κύριο ρόστερ του WWE από το 2010 έως 2011 με το δαχτυλίδι Husky Harris, κυρίως ως μέλος του The Nexus . Αφού επέστρεψε στα αναπτυξιακά εδάφη του WWE, η Ροτόντα μετονομάστηκε ως Bray Wyatt , ο κακός ηγέτης λατρείας της οικογένειας The Wyatt , με το γκρουπ να κάνει το πρώτο ντεμπούτο του στο ρόστερ το 2013. Έκτοτε έχει γίνει τρεις φορές παγκόσμιος πρωταθλητής στο WWE. το WWE Championship μία φορά και το Universal Championship δύο φορές. Έχει επίσης πραγματοποιήσει το SmackDown Tag Team Championship (με τους Luke Harper και Randy Orton υπό τον κανόνα του Freebird ) και το πρωτάθλημα Raw Tag Team (με τον Matt Hardyμία φορά το καθένα. Αφού έκανε ένα κενό τον Αύγουστο του 2018, ο Wyatt επέστρεψε στον προγραμματισμό WWE τον Απρίλιο του 2019 με ένα νέο τέχνασμα ενός παιδιού διασκεδαστή, φιλοξενώντας μια εκπομπή που ονομάζεται Firefly Fun House . Λίγο αργότερα, έκανε επίσης ντεμπούτο σε ένα απαίσιο alter ego γνωστό ως The Fiend . Απεβίωσε από τον Έμφραγμα του μυοκαρδίου σε ηλικία 36 ετών στις 24 Αυγούστου 2023 Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Windham Rotunda στο Wikimedia Commons | Ο Windham Lawrence Rotunda (23 Μαΐου 1987 - 24 Αυγούστου 2023) ήταν Αμερικανός παλαιστής που παλεύε στο WWE, γνωστός με το ψευδώνυμο Bray Wyatt και από το 2012-2017 ήταν στην Ομάδα του WWE The Wyatt Family. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%AD%CE%B9_%CE%93%CE%BF%CF%85%CE%AC%CE%B9%CE%B1%CF%84 |
Τάμτα | Το 2003 έλαβε μέρος στις οντισιόν της εκπομπής ταλέντων Super Idol! καταφέρνοντας τελικά να φτάσει μέχρι τον τελικό, όπου κέρδισε τη δεύτερη θέση. Την ίδια χρονιά, κυκλοφόρησε μαζί με τον νικητή, Σταύρο Κωνσταντίνου, το τραγούδι «Είσαι το άλλο μου μισό» σε συνεργασία με τη δισκογραφική εταιρία Minos EMI, το οποίο σύντομα έγινε ραδιοφωνική επιτυχία. Τη χειμερινή σεζόν 2004-2005 συνεργάστηκε με τους Γιώργο Νταλάρα και Αντώνη Ρέμο στο νυχτερινό κέντρο Αθηνών Αρένα. Στις αρχές του 2006, κυκλοφόρησε (από τη Minos EMI) το πρώτο της άλμπουμ, με τίτλο «Ταmtα». Το πρώτο της σόλο τραγούδι, με τίτλο «Φταις», γνώρισε μεγάλη επιτυχία και ήταν βασισμένο στο «Faraway» της Gala, σε ελληνικούς στίχους του Ποσειδώνα Γιαννόπουλου. Από το ίδιο άλμπουμ ξεχώρισαν επίσης τα τραγούδια «Δεν τελειώνει έτσι η αγάπη» και το ντουέτο με τον Γρηγόρη Πετράκο, «Είναι Κρίμα». Παράλληλα, πραγματοποίησε ζωντανές εμφανίσεις με τους Θάνο Πετρέλη, Κατερίνα Στανίση και Αποστολία Ζώη στον Απόλλωνα. Τον Μάιο του 2006, εμφανίστηκε στα Mad Video Music Awards με τον Mihai Traistaru και τραγούδησαν μαζί το τραγούδι «Tornero», το οποίο ήταν μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες εκείνου του καλοκαιριού. Επιπλέον, της δόθηκε και το βραβείο «Καλύτερη Πρωτοεμφανιζόμενη Καλλιτέχνις». Το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς, εμφανίστηκε με την Πέγκυ Ζήνα στο νυχτερινό μαγαζί Πολιτεία στηΘεσσαλονίκη ενώ το Νοέμβριο, ακολούθησαν εμφανίσεις στο νεανικό σχήμα του VOX μαζί με τους Δόμνα Κουντούρη, Ησαΐα Ματιάμπα, Νίκο Μίχα, Γρηγόρη Πετράκο, Σοφία Στρατή και Ραλλία Χρηστίδου. Ακόμα, η Audio Visual την επέλεξε ως μία από τις βασικές φωνές στην μεταγλωττισμένη έκδοση της παιδικής ταινίας «Arthur and the minimoys». Τον Ιανουάριο του 2007, η ΕΡΤ ανακοίνωσε τη συμμετοχή της στον ελληνικό τελικό της Eurovision, με το τραγούδι «With Love» αλλά τελικά δεν νίκησε. Αργότερα μέσα στην ίδια χρονιά, κυκλοφόρησε το δεύτερο άλμπουμ της, με τίτλο «Αγάπησέ Με». Από το συγκεκριμένο άλμπουμ, τα τραγούδια που έγιναν μεγάλες ραδιοφωνικές επιτυχίες ήταν το ομότιτλο «Αγάπησέ Με» και το «Αγαπώ». Τον Μάιο του 2006, εμφανίστηκε στα Mad VIdeo Music Awards όπου τραγούδησε το «Relax, Take It Easy» μαζί με την επιτυχία της «Αγάπησε Με». ενώ έκανε και εμφανίσεις στο μαγαζί Θάλασσα στο πλευρό του Γιώργου Μαζωνάκη. Την χειμερινή σεζόν 2007-2008, έκανε εμφανίσεις στο Κέντρο Αθηνών μαζί με τους Γιάννη Πλούταρχο, Αποστολία Ζώη και Γιάννη Βαρδή. Παράλληλα, ερμήνευσε το soundtrack της σειράς Λατρεμένοι μου Γείτονες, με τίτλο «Έλα στο ρυθμό». Το συγκεκριμένο σήριαλ σημείωσε μεγάλα ποσοστά ακροαματικότητας και το τραγούδι έγινε μεγάλη ραδιοφωνική επιτυχία. Την ίδια εποχή, ερμήνευσε και το τραγούδι «Μια στιγμή εσύ κι εγώ» για τη διαφημιστική καμπάνια της εταιρίας LACTA, ενώ έγινε επίσης το πρόσωπο των SKECHERS και επιλέχθηκε να διαφημίσει τα προϊόντα της συγκεκριμένης εταιρίας. Τον Δεκέμβριο του 2007, επανακυκλοφορεί το άλμπουμ «Αγαπησέ Με» εμπλουτίζοντας το με τα δύο νέα τραγούδια. Το 2008, συμμετείχε στην εκστρατεία για την ίδρυση του πρώτου ογκολογικού νοσοκομείου. Επίσης, εμφανίστηκε μαζί με τον Stereo Mike στα Mad VIdeo Music Awards ερμηνεύοντας το κομμάτι «Σ' Όποιον Αρέσει», το οποίο έγινε μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες εκείνου του καλοκαιριού. Επιπλέον, το ίδιο καλοκαίρι έκανε ζωντανές εμφανίσεις σε Ελλάδα και Κύπρο, ενώ την χειμερινή σεζόν 2008-2009 βρίσκονταν στο νυχτερινό κέντρο «Βοτανικός» με τους Γιώργο Μαζωνάκη και Νατάσα Θεοδωρίδου. Στα μέσα του 2009 κυκλοφορεί το τραγούδι της, με τίτλο «Κοίτα Με» ενώ το ίδιο καλοκαίρι πραγματοποιεί μεγάλη καλοκαιρινή περιοδεία με τους Cabin 54 και τον Σεπτέμβριο βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη στην Πύλη Αξιού: live clubbing στο πλευρό του Γιώργου Μαζωνάκη. Την ίδια χρονιά, έγινε η πρέσβειρα της εταιρείας καλλυντικών Avon για την εκστρατεία κατά του καρκίνου του μαστού και την χειμερινή περίοδο 2009-2010 έκανε ζωντανές εμφανίσεις με τον Σάκη Ρουβά σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Στα μέσα του 2010 κυκλοφόρησε το τρίτο προσωπικό άλμπουμ της με τίτλο «Θάρρος ή Αλήθεια». Τα τραγούδια που ξεχώρισαν είναι τα: «Κοίτα Με», «Φωτιά» αλλά και το ντουέτο με τον Σάκη Ρουβά, «Θάρρος ή Αλήθεια». Στα Mad Video Music Awards της χρονιάς, ερμήνευσε το τραγούδι «Egoista», μαζί με τον Ησαία Ματιάμπα. Επιπλέον κέρδισε το βραβείο Καλύτερο Ντουέτο - Συνεργασία, με τον Σάκη Ρουβά. Το καλοκαίρι του 2010 πραγματοποίησε ξανά καλοκαιρινή περιοδεία με τους Cabin 54. Τον Σεπτέμβριο του 2010, έκανε μια guest εμφάνιση στη σειρά του MEGA, Η Πολυκατοικία και τη χειμερινή σεζόν 2010-11 πρωταγωνίστησε στην ελληνική εκδοχή του μιούζικαλ Rent. Τον Φεβρουάριο του 2011 παρουσίασε μαζί με τη Βίκυ Καγιά το πρώτο MadWalk - The Fashion Music Project, το οποίο προβλήθηκε από τα κανάλια ΑΝΤ1 και MAD TV. Την ίδια περίοδο κυκλοφόρησε το τραγούδι «Tonight» σε συνεργασία με τους Playmen, το οποίο έγινε μεγάλη επιτυχία. Στα Mad Video Music Awards, ερμήνευσε την ελληνική έκδοση του τραγουδιού «Obilivion», ως «Ζήσε το Απίστευτο». Τον Σεπτέμβριο του 2011 ξεκίνησε εμφανίσεις μαζί με τον Σάκη Ρουβά και την Ελένη Φουρέιρα στο νυχτερινό μαγαζί Πύλη Αξιού της Θεσσαλονίκης. Τον Ιανουάριο 2012, ξεκίνησε εμφανίσεις μαζί με τον Γιώργο Μαζωνάκη στο Νάιτ, ενώ παράλληλα κυκλοφόρησε το νέο της τραγούδι «Νιώσε Την Καρδιά» όπου σε σύντομο χρονικό διάστημα έγινε η μεγαλύτερη ραδιοφωνική επιτυχία της χώρας για εκείνη την περίοδο. Το καλοκαίρι του 2012 έκανε μια μεγάλη περιοδεία σε Ελλάδα και Κύπρο μαζί με τους Cabin 54. Επιπλέον, κυκλοφόρησε το τραγούδι «Κοντά Σου» καταφέρνοντας να φτάσει ξανά την πρώτη θέση στα ραδιόφωνα. Την χειμερινή σεζόν 2012-2013 πραγματοποίησε ζωντανές εμφανίσεις στο Fantasia, στο πλευρό του Νίκου Βέρτη. Το 2013 κυκλοφόρησε τα τραγούδια «Πάρε Με» και «Σ' Αγαπάω». Την ίδια χρονιά εμφανίστηκε πάλι στα Mad Video Music Awards και MadWalk - The Fashion Music Project. Τη χειμερινή σεζόν 2013-2014 έκανε εμφανίσεις στο νυχτερινό μαγαζί Teatro Music Hall μαζί με τους Πάολα, Παντελή Παντελίδη και Stan. Το Μάρτιο του 2014, ήταν καλεσμένη στον ελληνικό τελικό της Eurovision όπου ερμήνευσε το τραγούδι «Σωκράτη, εσύ Superstar» μαζί με την Ελπίδα, γιορτάζοντας έτσι τα 40 χρόνια ελληνικής συμμετοχής στο διαγωνισμό. Την ίδια χρονιά εμφανίστηκε στο MadWalk - The Fashion Music Project ερμηνεύοντας το νέο της τραγούδι «Always Broken» με την Xenia Ghali. Το συγκεκριμένο τραγούδι κυκλοφόρησε πρώτα στα ελληνικά, με τίτλο «Γεννήθηκα Για Σένα». Τη σεζόν 2014-2015 ήταν στην κριτική επιτροπή του γεωργιανού The X-Factor. Το 2015 κυκλοφόρησε δύο τραγούδια: το «Δεν Είμαι Ό,τι Νομίζεις» και το «Unloved». Το 2016 κυκλοφόρησε το τραγούδι «Το Κάτι Παραπάνω» και την ίδια χρονιά ήταν στην κριτική επιτροπή του ελληνικού The X-Factor. Το 2017 ήταν ξανά κριτής στην ίδια εκπομπή μαζί με τους Γιώργο Μαζωνάκη, Γιώργο Παπαδόπουλο και Μπάμπη Στόκα. Επίσης, το 2017 κυκλοφόρησε το τραγούδι «Ήλιους και Θάλασσες», το οποίο βγήκε και στα αγγλικά, με τίτλο «More Than A Summer Love». Τη χειμερινή σεζόν 2017-2018 πρωταγωνίστησε στην ελληνική μεταφορά του μιούζικαλ Cabaret στο Θέατρο Παλλάς ενώ έκανε και live εμφανίσεις στο νυχτερινό κέντρο Box Athens με τις Melisses. Το 2018 κυκλοφόρησε τρία νέα τραγούδια: το «Πες Μου Αν Τολμάς», «Αρχές Καλοκαιριού» (κυκλοφόρησε και στα αγγλικά ως «Tag You In My Sky») και «Να Με Πάρεις Μακριά» ενώ επίσης κυκλοφόρησε και τη δική της συλλογή ρούχων "Make A Change" σε συνεργασία με την εταιρία ρούχων Attrativo. Στις 21 Δεκεμβρίου 2018 ανακοινώθηκε από τον κυπριακό ραδιοτηλεοπτικό φορέα ΡΙΚ η εκπροσώπηση της Κύπρου από την Τάμτα, στον Διαγωνισμό Τραγουδιού Eurovision 2019, με το τραγούδι Replay, σε στίχους του Άλεξ Παπακωνσταντίνου. Συμμετείχε αρχικά στο πρώτο ημιτελικό που έγινε στις 14 Μαΐου 2019, λαμβάνοντας την 9η θέση κι έπειτα στον τελικό στις 18 Μαΐου 2019, λαμβάνοντας την 13η θέση. Το 2019, εκτός από το Replay κυκλοφόρησε δύο ακόμη τραγούδια. Το «Señorita» σε συνεργασία με τον SNIK και το «Sex With Your Ex». Τη χειμερινή σεζόν 2019-2020 έκανε εμφανίσεις στο νυχτερινό κέντρο Box Athens με τους Melisses, Έλενα Τσαγκρινού και Matina Zara. Μέσα στο 2020 κυκλοφορεί τρία τραγούδια: το «Σ' Αγαπώ» το οποίο αποτελεί επανεκτέλεση του ομώνυμου τραγουδιού της Μαριάντας Πιερίδη, το «Yala» σε συνεργασία με τον Στεφάν Λεγκάρ και το «Δεν Είσαι Εδώ» σε συνεργασία με τον Mente Fuerte. Στις 3 Ιουλίου κυκλοφορεί το αγγλόφωνο EP, «Awake», το οποίο αποτελείται από τα εξής τραγούδια: «Awake», «Hold On», «My Zone», «On The Run», «Sex With Your Ex», «Silence» και «Yala». Το 2021, συμμετείχε στο MadWalk - The Fashion Music Project, ερμηνεύοντας το νέο της τραγούδι, «N.E.R.O.» (ft. IAMSTRONG) αλλά και στα Mad Video Music Awards. Τη χειμερινή σεζόν 2021-2022 εμφανιζόταν στο Box Athens με τις Melisses και Natasha Kay. Το 2022, κυκλοφόρησε το τραγούδι «Pandora», συμμετείχε στο MadWalk - The Fashion Music Project ερμηνεύοντας με τον Kareem Kalokoh το τραγούδι «Freestyler» και στα Mad Video Music Awards ερμηνεύοντας τα τραγούδια «Azucar» και «Pandora». Το 2023, κυκλοφόρησε το άλμπουμ «Identity Crisis» το οποίο περιλαμβάνει τα εξής τραγούδια: «Identity Crisis», «Autapati (High in The Afterparty)», «Όλα Αλλάζουν», «Στενά Κλειστά», «Shen Da Me», «Azucar», «Chimaera», «Μακριά» και «Άλλο Τι Λέω». Γεννήθηκε στις 10 Ιανουαρίου 1981 σε ένα χωριό κοντά στην Τιφλίδα της Σοβιετικής -τότε- Γεωργίας όπου και πέρασε τα παιδικά της χρόνια. Μεγάλωσε με τη μητέρα της (οι γονείς της είχαν πάρει διαζύγιο) και τον μικρότερο ετεροθαλή αδελφό της, Βλαντιμίρ (γενν. 1987). Από μικρή ηλικία έδειχνε ενδιαφέρον για τη μουσική αφού όταν ήταν μόλις πέντε ετών ξεκίνησε να τραγουδάει. Συμμετείχε σε παιδικά συγκροτήματα ενώ παράλληλα έκανε μαθήματα πιάνου και μπαλέτου. Τον Απρίλιο του 1995, όταν ήταν μόλις 14 ετών, παντρεύτηκε με τον κατά δύο χρόνια μεγαλύτερο φίλο της και λίγους μήνες αργότερα έφερε στον κόσμο την κόρη τους, Άννυ. Παράλληλα, συνέχισε τη φοίτηση της σε νυχτερινό σχολείο και έπειτα, με ιδιαίτερα μαθήματα, πέρασε στο Πανεπιστήμιο της Τιφλίδας. Μετά από έξι χρόνια γάμου, το 2001 η Τάμτα ζήτησε διαζύγιο και εγκαταστάθηκε μόνιμα με την κόρη της στην Αθήνα, όπου ζούσαν ήδη η μητέρα και ο αδελφός της. Τα πρώτα χρόνια στην Ελλάδα ήταν δύσκολα και η ίδια βοηθούσε συχνά τη μητέρα της που καθάριζε σπίτια. Από το 2004 μέχρι το 2010 είχε δεσμό με τον μουσικό Γρηγόρη Πετράκο ενώ από το 2015 μέχρι σήμερα, έχει σχέση με τον επιχειρηματία και παραγωγό Πάρη Κασιδόκωστα. Το 2022 η Τάμτα απέκτησε και την ελληνική ιθαγένεια.Ομιλεί γεωργιανά, ελληνικά, αγγλικά και ρωσικά. 2006: Tamta 2007: Αγάπησέ Με 2010: Θάρρος ή Αλήθεια (πλατινένιος) 2017: Best Of 2020: Awake (EP) 2023: identity crisis 2008: Αγάπησέ Με 2010: Θάρρος ή Αλήθεια (επανακυκλοφορία) 2004: Είσαι το άλλο μου μισό 2007: With Love 2008: Μια στιγμή εσύ κι εγώ Συνέντευξη στο music corner Επίσημη ιστοσελίδα Management Tamta | Η Τάμτα Γκοντουάτζε (γεωργιανά: თამთა გოდუაძე, Τιφλίδα, 10 Ιανουαρίου 1981), γνωστή απλά ως Τάμτα, είναι Ελληνίδα τραγουδίστρια γεωργιανής καταγωγής που ζει και δραστηριοποιείται κυρίως στην Ελλάδα. Έγινε γνωστή από την συμμετοχή της στην ελληνική εκπομπή ταλέντων Super Idol, τραγουδώντας σε ντουέτο Το άλλο μου μισό, με τον νικητή του σόου, Σταύρο Κωνσταντίνου. Έχει κυκλοφορήσει τέσσερις δίσκους, από τα οποία τα δύο έχουν επανακυκλοφορήσει και τρία σιντί σινγκλ. Έχει αποκτήσει επτά βραβεία και έχει συνεργαστεί με πάρα πολλά ονόματα της ελληνικής και της ξένης μουσικής σκηνής. Έχει πρωταγωνιστήσει σε δύο μιούζικαλ, έχει δώσει την φωνή της σε παιδική ταινία, έχει συμμετάσχει ως κριτής στο The X Factor της Ελλάδας και της Γεωργίας, έχει σχεδιάσει την δική της σειρά ρούχων σε συνεργασία με την Attrativo και έχει παρουσιάσει τηλεοπτικά μια επίδειξη μόδας με μουσική. Ανήκει στο δυναμικό της δισκογραφικής εταιρίας Minos EMI. Το 2019 εκπροσώπησε την Κύπρο στον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision που διεξήχθη στο Τελ Αβίβ του Ισραήλ, με το τραγούδι Replay και έλαβε την 13η θέση ανάμεσα σε 41 χώρες. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%AC%CE%BC%CF%84%CE%B1 |
Hololepta plana | Το λεπτό και περίπου ορθογώνιο σώμα της Hololepta plana αποκτά μήκος οκτώ έως εννιά χιλιοστόμετρων. Είναι γυαλιστερό μαύρο. Το κεφάλι είναι τραβηγμένο πίσω στον προθώρακα μέχρι τους οφθαλμούς. Σε αντίθεση με την πλειονότητα των άλλων ειδών της οικογένειας, η Hololepta plana δεν μπορεί να τραβήξει το κεφάλι ακόμα περισσότερο προς τα πίσω. Ανάλογα λείπει η κυρτή προέκταση του προστερνήτη, κάτω από αυτήν σαν ασπίδα τα περισσότερα είδη των Histeridae μπορούν να αποτραβούν το κάτω μέρους του κεφαλιού (Εικ. 1). Οι άνω γνάθοι είναι λεπτές και μακρόστενες. Στις πλευρές είναι μόνο λίγο κυρτές, μόνο στην μπροστινή άκρη είναι σημαντικά κυρτές προς τα μέσα και τελειώνουν σε αιχμηρή άκρη. Οι γναθικές προσακτρίδες είναι τετραμερείς και νηματοειδείς. Ξεπερνούν τις άνω γνάθους προς τα μπροστά (Εικ. 1). Οι χειλικές προσακτρίδες είναι τριμερείς και κοντές. Και οι δύο όπως και οι ταρσοί και κατά μέρος οι κεραίες δεν είναι μαύρες, αλλά καστανές. Οι κεραίες αποτελούνται από μακρύ λεπτό ποδίσκο, λίγο κυρτό προς τα πίσω. Ακολουθεί το επταμερές μαστίγιο, σχηματίζοντας περίπου ορθή γωνία με τον ποδίσκο. Το μαστίγιο προς τα έξω παχαίνει σταδιακά και καταλήγει σε πεπλατυσμένο τριμερές ρόπαλο. Η τριμερία του ροπάλου όμως δεν φαίνεται, γιατί τα μέρη κάθονται πολύ σφιχτά το ένα στο άλλο, και εξ άλλου το πυκνό κοντό τρίχωμα κρύβει τα σύνορα μεταξύ των άρθρων (Εικ. 2). Το πρόνωτο πίσω από το κεφάλι είναι κυρτό προς τα μέσα. Προς τα πίσω φαρδαίνει γρήγορα και κοντά στη βάση στενεύει μόνο ελαφρώς. Η βάση είναι λίγο κυρτή προς τα έξω. Τα έλυτρα είναι λεία και χωρίς τρίχωμα. Στην οπίσθια άκρη είναι κομμένες και αφήνουν ακάλυπτες τους δυο καλά σκληρημένους τεργίτες της κοιλίας. Η ακμή της κόψης των ελύτρων όμως δεν τρέχει όρθια στον άξονα του σώματος, αλλά λοξά. Κοντά στη ραφή τα έλυτρα είναι πιο κοντά παρά στις έξω πλευρές. Δεν έχει ράχες (γραμμικές ανυψώσεις), μόνο στη βάση των ελύτρων διακρίνονται υπολείμματα από αυτές. Οι κνήμες όλων των ποδιών είναι πλατιές και στην εσωτερική ακμή με οδοντοειδείς προεξοχές. Οι καστανοί ταρσοί είναι πολύ λεπτοί και αποτελούνται από πέντε άρθρα. Προνύμφες και ακμαία συναντούμε κάτω από τον φλοιό διάφορων φυλλοβόλων δέντρων, ιδιαίτερα της λευκής (Populus sp.), όταν ο φλοιός από κάποιο τραυματισμό αρχίζει να ξεκολλάει από το ξύλο. Το είδος το συναντούμε σχεδόν σε όλη την Ευρώπη. Heinz Freude, Karl Wilhelm Harde, Gustav Adolf Lohse: Die Käfer Mitteleuropas. Band 3. Adephaga 2 - Staphylinoidea 1., Goecke&Evers, Krefeld 1971, ISBN 3-87263-015-6. Gustav Jäger (Hrsg.): C. G. Calwer’s Käferbuch. K. Thienemanns, Stuttgart 1876, 3. Auflage | Η Hololepta plana είναι κολεόπτερο από την οικογένεια Histeridae. Η μικρή οικογένεια Histeridae εκπροσωπείται στην Ευρώπη με λίγο περισσότερα από 300 είδη. Η Hololepta plana είναι το μόνο είδος του γένους Hololepta. Το όνομα Hololepta «Ολολέπτα» του γένους εκφράζει την ιδιότητα του σώματος, που είναι «όλο λεπτό» και το λατινικό επίθετο plana που σημαίνει «πλατύ» τονίζει το ίδιο χαρακτηριστικό. Το είδος Hololepta plana εξαπλώνεται σε σχεδόν όλη την Ευρώπη και τα έντομα τα συναντούμε κάτω από το φλοιό διάφορων φυλλοβόλων δέντρων, ιδιαίτερα της λευκής (Populus sp.). | https://el.wikipedia.org/wiki/Hololepta_plana |
Αλίκη Βουγιουκλάκη | Η Αλίκη Σταματίνα Βουγιουκλάκη γεννήθηκε στις 20 Ιουλίου 1934 στο Μαρούσι Αττικής από τον Ιωάννη Βουγιουκλάκη, δικηγόρο και πρώην Νομάρχη Αρκαδίας (8/1941 - 6/1943) και την Αιμιλία Κουμουνδούρου. Οι γονείς της παντρεύτηκαν στις 22 Οκτωβρίου 1933. Κατάγεται από το χωριό Λάγια της Μάνης. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής ο πατέρας της ήταν νομάρχης, διορισμένος από την κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου, και δολοφονήθηκε το 1943 από μέλη του ΕΛΑΣ. Ο θάνατος του πατέρα της στοίχισε πολύ, δεν είχε πλέον την πατρική στοργή και η μητέρα της ανέλαβε μόνη της υπό αντίξοες συνθήκες να μεγαλώσει τα τρία της παιδιά: την Αλίκη (1934-1996), τον Αντώνη (1936) και τον Τάκη (1939-2021). Το 1952, έδωσε κρυφά από την οικογένειά της εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, από την οποία αποφοίτησε τρία χρόνια μετά με Λίαν Καλώς, χάνοντας το αριστείο λόγω της αυστηρής βαθμολόγησης του Δημήτρη Χορν. Προτού ακόμη αποφοιτήσει από τη Σχολή ξεκίνησε τη σταδιοδρομία της στο θέατρο. Στον πρώτο της θεατρικό ρόλο υποδύθηκε τη Λουιζόν στο έργο Ο κατά φαντασίαν ασθενής του Μολιέρου το 1953, ενώ η πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση έγινε στην ταινία Το ποντικάκι το 1954. Κατά τη διάρκεια της φοίτησής της στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου συμμετείχε χωρίς επίσημη άδεια της Σχολής στην παράσταση Ρωμαίος και Ιουλιέτα, όπου κλήθηκε να αντικαταστήσει εκτάκτως την Άννα Συνοδινού, αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές. Ωστόσο, λόγω του ότι φοιτούσε ακόμη συζητήθηκε από τον σύλλογο των διδασκόντων της Σχολής η περίπτωση της αποπομπής της. Ο Καρθαίος είχε ισχυριστεί πως δέχθηκε την επίσκεψη της θείας του Νίκου Χατζίσκου, η οποία του ζήτησε να επιτρέψει ως διευθυντής της Σχολής να παίξει η Βουγιουκλάκη στις παραστάσεις του Εθνικού Κήπου. Ο διευθυντής είπε πως ο κανονισμός της Σχολής δεν το επέτρεπε, κάτι που δεν διαβιβάστηκε σωστά στη Βουγιουκλάκη, η οποία παραπλανήθηκε και χωρίς να αντιμετωπίσει το ζήτημα υπεύθυνα, συμμετείχε στις παραστάσεις. Η Βουγιουκλάκη αιτήθηκε συγχώρεση από το συμβούλιο των καθηγητών, επικαλούμενη πως στο παρελθόν είχε αρνηθεί πρόταση συμμετοχής της σε παράσταση του θιάσου της Μαρίκας Κοτοπούλη. Τελικά ο Καρθαίος πρότεινε την επιεική κρίση της, κάτι στο οποίο συμφώνησε και ο Δημήτρης Ροντήρης. Σύντομα καθιερώθηκε στον χώρο λόγω της εξαιρετικής δημοτικότητας που απέκτησε στο ευρύ κοινό. Το 1960, κέρδισε το βραβείο ερμηνείας Α' γυναικείου ρόλου στο 1ο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για την ερμηνεία της στην ταινία Μανταλένα, σε σκηνοθεσία Ντίνου Δημόπουλου, ενώ η ίδια ταινία εκπροσώπησε την Ελλάδα στο διεθνές κινηματογραφικό Φεστιβάλ των Καννών, όπου άφησε πάρα πολύ καλές εντυπώσεις. Στο ίδιο φεστιβάλ βραβεύτηκε στο αναδρομικό αφιέρωμα (ρετροσπεκτίβα) η ταινία του 1959 Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο, όπου επίσης πρωταγωνιστούσε η Αλίκη.Το 1961, η Βουγιουκλάκη συγκρότησε τον δικό της θίασο, με τον οποίο ανέβασε εκείνο τον χειμώνα το έργο Ωραία μου κυρία, ξεκινώντας από τη Θεσσαλονίκη. Το 1962 ανέβασε το Καίσαρ και Κλεοπάτρα του Τζορτζ Μπέρναρντ Σω με γνωστούς συμπρωταγωνιστές και μουσική επιμέλεια του Μάνου Χατζιδάκι, εντούτοις η παράσταση δεν πήγε καλά, επηρεασμένη από δυσμενείς κριτικές στον Τύπο, και κατέβηκε πολύ σύντομα. Ακολούθησαν με μεγαλύτερη επιτυχία τα έργα Χτυποκάρδια στο θρανίο το 1962 (η πασίγνωστη κινηματογραφική μεταφορά έγινε το 1963), Περάστε την πρώτη του μηνός το 1963 κ.ά. Το 1963, θέλοντας να δώσει διεθνή ώθηση στην καριέρα της πρωταγωνίστησε με Βρετανούς συμπρωταγωνιστές στην αγγλόφωνη ταινία Aliki my love (στην Ελλάδα προβλήθηκε το 1964 ως Αλίκη), η οποία όμως δεν είχε την προσδοκώμενη επιτυχία. Αργότερα γνωρίστηκε με τον Φιλοποίμενα Φίνο και άρχισε μια μόνιμη συνεργασία με την εταιρεία του, τη Φίνος Φιλμ. Μαζί έκαναν μερικές από τις μεγαλύτερες εισπρακτικές επιτυχίες του ελληνικού κινηματογράφου, ανάμεσά τους τις ταινίες: Αστέρω, Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο, Μανταλένα, Το κλωτσοσκούφι, Η Αλίκη στο ναυτικό, Η Λίζα και η άλλη, Η ψεύτρα, Το δόλωμα, Η αρχόντισσα κι ο αλήτης, Η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά, Η νεράιδα και το παλικάρι, Υπολοχαγός Νατάσσα, Η κόρη του ήλιου, Η Μαρία της σιωπής, Ένα αστείο κορίτσι, Σ' αγαπώ κ.ά. Επιπλέον, πρωταγωνίστησε σε δημοφιλείς ταινίες άλλων εταιρειών όπως: Μοντέρνα Σταχτοπούτα, Η σωφερίνα, Χτυποκάρδια στο θρανίο, Το πιο λαμπρό αστέρι, Η κόρη μου η σοσιαλίστρια, Αχ! Αυτή η γυναίκα μου, Διπλοπενιές κ.ά. Οι κινηματογραφικοί ρόλοι άλλοτε της χαριτωμένης σκανδαλιάρας μαθήτριας, άλλοτε του πλουσιοκόριτσου που επαναστατεί εναντίον του πλούσιου πατέρα της, άλλοτε της φτωχής και ασήμαντης κοπέλας που καταφέρνει να ανέβει κοινωνικά, να επιτύχει και να δοξαστεί, είχαν και συνεχίζουν να έχουν μεγάλη απήχηση στο κοινό, εξασφαλίζοντας στην ηθοποιό σπάνια δημοτικότητα, ενώ η ταινία Υπολοχαγός Νατάσσα ήταν η μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου για τρεις δεκαετίες, με τις δύο επόμενες εισπρακτικές κινηματογραφικές επιτυχίες να ανήκουν επίσης στην Αλίκη Βουγιουκλάκη.Η σημαντική εμπορική κάμψη που σημείωσε από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 ο ελληνικός κινηματογράφος ώθησε την Αλίκη να ασχοληθεί σχεδόν αποκλειστικά με το θέατρο, ανεβάζοντας συνολικά πάνω από 53 θεατρικές παραστάσεις. Το 1975 άλλαξε τον μέχρι τότε τρόπο ανεβάσματος των μιούζικαλ, φέρνοντας στην Ελλάδα τα μιούζικαλ-υπερπαραγωγή, με το έργο του Νιλ Σάιμον Καμπίρια. Ανέβασε επίσης με τεράστια επιτυχία και άλλα έργα του είδους, όπως τα Καμπαρέ, Ωραία μου κυρία, Εύθυμη χήρα, Άννυ, Εβίτα, Βίκτωρ-Βικτώρια, και τελευταίο το μιούζικαλ Η μελωδία της ευτυχίας. Ο Αλέξης Σολομός, δάσκαλός της στη Δραματική Σχολή, υπήρξε ο πρώτος της μεγάλος έρωτας.Γύρω στο 1960 έζησε ένα κρυφό ειδύλλιο με τον διάδοχο του θρόνου Κωνσταντίνο.Στις 18 Ιανουαρίου 1965 παντρεύτηκε τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, συμφοιτητή της στη Δραματική Σχολή, ο οποίος –όπως η ίδια εξομολογήθηκε αργότερα– ήταν ένα μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή της. Κουμπάροι ήταν ο Βίκτωρ Μιχαηλίδης, ο Θεοφάνης Δαμασκηνός και ο Δημήτρης Μακρίδης. Το γλέντι που ακολούθησε άφησε εποχή. Οι δυο τους πρωταγωνίστησαν σε πολλά κινηματογραφικά και θεατρικά έργα, από τα πιο εμπορικά και πετυχημένα στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου. Στις 4 Ιουνίου 1969 γεννήθηκε ο γιος τους, Γιάννης. Στις 5 Ιουλίου 1975 οι δύο ηθοποιοί πήραν διαζύγιο λόγω ασυμφωνίας χαρακτήρων.Η Αλίκη έκανε έναν δεύτερο γάμο, παντρεύτηκε έπειτα από πέντε χρόνια σχέσης τον Κύπριο επιχειρηματία Γιώργο Ηλιάδη στις 25 Ιανουαρίου 1982, ωστόσο ο γάμος αυτός δεν κράτησε πολύ κι έμεινε μυστικός ακόμα και χρόνια μετά τη λήξη του. Ο γάμος τελέστηκε στο παρεκκλήσι του Μητροπολιτικού Ναού Αθηνών και το αποκάλυψε το 1993 η ίδια σε συνέντευξή της στον Νίκο Χατζηνικολάου στην τηλεοπτική εκπομπή Ενώπιος ενωπίω. Στην παράσταση Εβίτα την περίοδο 1981-1982 γνώρισε τον Βλάσση Μπονάτσο, η σχέση με τον οποίο διήρκεσε από τον Απρίλιο του 1982 μέχρι τον Δεκέμβριο του 1987, σύμφωνα με τα περιοδικά της εποχής. Τελευταίος σύντροφος της ζωής της για οκτώ χρόνια (1988-1996) ήταν ο ηθοποιός Κώστας Σπυρόπουλος. Μετά από δύο μήνες νοσηλείας, η Αλίκη Βουγιουκλάκη πέθανε στις 23 Ιουλίου 1996 σε ηλικία 62 ετών στο Ιατρικό Κέντρο Αθηνών από καρκίνο στο ήπαρ (επίσημη αιτία θανάτου ήταν το ηπατικό κώμα, στο οποίο είχε περιπέσει τις τελευταίες ώρες).Ακολούθησε διήμερο λαϊκό προσκύνημα της σορού της στο παρεκκλήσι της Μητρόπολης Αθηνών. Στις 24 Ιουλίου 1996 εψάλη η νεκρώσιμη ακολουθία στον Καθεδρικό Ναό Αθηνών και η ταφή της πραγματοποιήθηκε την επομένη στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών δημοσία δαπάνη, παρουσία πολλών συναδέλφων της και πλήθους κόσμου, που έδωσε στην κηδεία τη μορφή λαϊκού προσκυνήματος.Τα οστά της έχουν μεταφερθεί στο οστεοφυλάκιο καλλιτεχνών του πρώτου νεκροταφείου Αθηνών. Η Αλίκη Βουγιουκλάκη ήταν εξαιρετικά δημοφιλής ηθοποιός, η δημοφιλέστερη επί ελληνικού εδάφους. Οι ρόλοι της είχαν μεγάλη απήχηση στο κοινό, το οποίο τη στήριζε συνεχώς. Η ταινία Υπολοχαγός Νατάσσα θεωρείται η μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία στον ελληνικό κινηματογράφο, ενώ η Αλίκη Βουγιουκλάκη πρωταγωνιστούσε επίσης στη δεύτερη και στην τρίτη (''Η αρχόντισσα κι ο αλήτης'', ''η δασκάλα μα τα ξανθά μαλλιά''). Σήμερα θεωρείται μια από τις πιο δημοφιλείς ηθοποιούς του θεάτρου και του κινηματογράφου με ταινίες οι οποίες αγαπήθηκαν από τέσσερις διαφορετικές γενιές και συνεχίζουν να αποκτούν νέο κοινό, ακόμα και μετά τον θάνατό της. Με την πάροδο των χρόνων η Αλίκη Βουγιουκλάκη ξέφυγε από τη σφαίρα του απλού ηθοποιού/καλλιτέχνη και έγινε το σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής. Το 1959 η δημοσιογράφος/χρονογράφος της εφημερίδας Η Καθημερινή Ελένη Βλάχου της έδωσε το προσωνύμιο «εθνική σταρ» της Ελλάδας, το οποίο την ακολούθησε έκτοτε, μέχρι που αποδόθηκε το προσωνύμιο "Απόλυτη Ελληνίδα Σταρ", στην Άννα Βίσση. Η Αλίκη Βουγιουκλάκη έχει χαρακτηριστεί από πολλούς κριτικούς, δημοσιογράφους, αλλά και από διεθνείς καταξιωμένους Έλληνες σκηνοθέτες, όπως ο Κώστας Γαβράς, ως ένα πανευρωπαϊκό, αν όχι παγκόσμιο φαινόμενο, διότι καμία άλλη ηθοποιός δεν ήταν τόσο αγαπητή και δημοφιλής στο κοινό μιας χώρας για τόσο μεγάλη χρονική περίοδο όσο εκείνη. Πραγματικά, η Αλίκη αποτελεί ένα μοναδικό φαινόμενο με τεράστια επιρροή. Η επιλογή της Αλίκης να υπηρετήσει έως το τέλος της καριέρας της την εικόνα που την καθιέρωσε στο μεγάλο κοινό και να μην δοκιμαστεί έντονα σε ρόλους του μεγάλου, κλασικού ρεπερτορίου, ήταν ο κύριος λόγος που αμφισβητήθηκε από το πιο επιλεκτικό και απαιτητικό κοινό, με ακραίες ενίοτε αντιδράσεις, όπως την ισοπεδωτική κριτική για το ανέβασμα της Αντιγόνης στην Επίδαυρο. Διάφοροι κριτικοί είχαν επιφυλάξεις, κυρίως λόγω της ταύτισής της με τους στερεότυπους ρόλους που εισήγαγε και όχι με το ταλέντο ή τον επαγγελματισμό της, τα οποία παραδέχονταν.Στην εκπομπή/ντοκιμαντέρ του τηλεοπτικού σταθμού ΣΚΑΪ Μεγάλοι Έλληνες (που βασίστηκε στην αντίστοιχη παραγωγή του αγγλικού τηλεοπτικού σταθμού BBC) και που προβλήθηκε το 2009, η Αλίκη Βουγιουκλάκη συμπεριλήφθηκε στη λίστα μετά από ψηφοφορία, καταλαμβάνοντας την 88η θέση. Σημαντικότατο κεφάλαιο της καριέρας της Αλίκης Βουγιουκλάκη αποτέλεσαν τα τραγούδια που ερμήνευσε ως ηθοποιός, τόσο στις κινηματογραφικές της ταινίες, όσο και στις θεατρικές της παραστάσεις. Οι κορυφαίοι Έλληνες συνθέτες και στιχουργοί όπως οι Σταύρος Ξαρχάκος, Μίμης Πλέσσας, Μάνος Λοΐζος, Γιάννης Μαρκόπουλος, Λευτέρης Παπαδόπουλος, Νίκος Γκάτσος, Θάνος Μικρούτσικος, Γιώργος Ζαμπέτας, Μίκης Θεοδωράκης, Δήμος Μούτσης, Νίκος Μαμαγκάκης, Σταμάτης Κραουνάκης, Λίνα Νικολακοπούλου, Γιώργος Χατζηνάσιος, Γιώργος Κατσαρός, Γιάννης Ξανθούλης κ.ά., με κορωνίδα τον Μάνο Χατζιδάκι, έντυσαν μουσικά/στιχουργικά τα κινηματογραφικά και θεατρικά της έργα. Ο πρώτος χρυσός δίσκος που δόθηκε στην ιστορία της ελληνικής δισκογραφίας ήταν αυτός με τα τραγούδια από την ταινία Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο, σε μουσική του Μάνου Χατζιδάκι και ερμηνεύτρια την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Οι 75.000 δίσκοι που πουλήθηκαν αποτέλεσαν ρεκόρ. Στα τραγούδια της εν λόγω ταινίας ανήκουν τα πολύ γνωστά Το γκρίζο γατί (Νιάου, νιάου βρε γατούλα) και Έχω ένα μυστικό (Μ. Χατζιδάκι - Αλ. Σακελλάριου). Ο Χατζιδάκις και η Βουγιουκλάκη συνεργάστηκαν και στις ταινίες Το κλωτσοσκούφι (1960), Μανταλένα (1960), Η Αλίκη στο ναυτικό (1961), Η Λίζα και η άλλη (1961), Αλίκη (1963) και Χτυποκάρδια στο θρανίο (1963). Το τραγούδι Μια περιπέτεια στη Νότιο Καρολίνα (1959) είναι το μοναδικό σόλο τραγούδι της Βουγιουκλάκη, σε μουσική και στίχους του Χατζιδάκι, που δεν έχει κινηματογραφικές ή θεατρικές καταβολές. Με τον Μάνο Χατζιδάκι συνεργάστηκαν δισκογραφικά και το 1970, στο άλμπουμ του συνθέτη Επιστροφή, σε στίχους του Νίκου Γκάτσου, όπου η Αλίκη πραγματοποιεί έκτακτη συμμετοχή, αφού τα τραγούδια του δίσκου ερμηνεύουν κυρίως ο Γ. Μπιθικώτσης και η Δ. Γαλάνη. Το τραγούδι στο οποίο συμμετέχει η Βουγιουκλάκη φέρει τον τίτλο Το Δεσποινάκι και το ερμηνεύει μαζί με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση. Η τελευταία φορά που συνεργάστηκαν καλλιτεχνικά ήταν στο ανέβασμα της Λυσιστράτης το καλοκαίρι του 1986 στην Επίδαυρο. Αξιοσημείωτα είναι τα τραγούδια Θάλασσα πλατιά (στίχοι Γεωργίου Ρούσσου), Μέσα σ’ αυτή τη βάρκα (στίχοι Μάνου Χατζιδάκι), Τράβα μπρος (στίχοι Αλέκου Σακελλάριου), Ξημερώνει (στίχοι Βαγγέλη Γκούφα), Θαλασσοπούλια μου (στίχοι Ν. Γκάτσου), Κλωτσοσκούφι (στίχοι Χρήστου Γιαννακόπουλου / Αλ. Σακελλάριου) μαζί με τον Μπιθικώτση, Σ’ αγαπώ (στίχοι Αλέκου Σακελλάριου) και Ο αμαξάς (στίχοι Αλ. Σακελλάριου). Η Βουγιουκλάκη ερμήνευσε τα τραγούδια από τα Χτυποκάρδια στο θρανίο και στην τουρκική γλώσσα, για την τουρκική εκδοχή της ταινίας. Η Αλίκη Βουγιουκλάκη ερμήνευσε κι ένα πλήθος ακόμα διαχρονικών τραγουδιών όπως: Φως της αυγής (στίχοι Βαγγέλη Γκούφα), Η νύχτα (στίχοι Ν. Γκάτσου), Ο Λευτέρης (Σταύρου Ξαρχάκου - Ν. Γκάτσου), Κατερίνα, Ξανθομαλλού, Ήλιος πάνω, ήλιος κάτω (Γιάννη Μαρκόπουλου - Λ. Παπαδόπουλου), Βαρκαρόλα (Στ. Ξαρχάκου - Β. Γούφα), Στον ήλιο του μεσημεριού, Αλητάκι μπατιράκι και Η αγάπη θέλει δύο μαζί με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, Άναψε μέσα μου φωτιά (Ν. Μαμαγκάκη - Ντίνου Δημόπουλου), Μου αρέσουνε τ’ αγόρια και Άστο το χεράκι σου (Κώστα Καπνίση - Α. Σακελλάριου), Νανούρισμα (Μάνου Λοΐζου - Λ. Παπαδόπουλου), Πόσο σ' αγαπώ (Μ. Λοΐζου - Λ. Παπαδόπουλου), Χάλι γκάλι, Το φεγγαράκι, Το τιμόνι (Γεράσιμου Λαβράνου - Α. Σακελλάριου), Σήκω χόρεψε συρτάκι, Η Κυριακή, Δημήτρη μου, Είναι το στρώμα μου μονό (Γιώργου Ζαμπέτα), Γείρε στην πέτρα (Γιώργου Κατσαρού - Πυθαγόρα) μαζί με τον Δ. Παπαμιχαήλ, Γεννήθηκα στον Πειραιά (Γ. Κατσαρού - Πυθαγόρα), Ποιος, ποιος, ποιος (Γ. Κατσαρού - Πυθαγόρα), Υπάρχει πάντα ένα τραγούδι (Κώστα Καπνίση - Νίκου Φώσκολου), Αλίμονο στα νιάτα μου (Ν. Καλλίτση - Κ. Λιακάκου) μαζί με τον Δ. Παπαμιχαήλ, Όσα δώσεις στην αγάπη (Ν. Καλλίτση - Κ. Λιακάκου), Είπα κι εγώ (Δ. Μούτση -Λ. Παπαδόπουλου), Άσπρο περιστέρι σ' αγαπώ (Γιώργου Χατζηνάσιου) κ.ά. Την περίοδο 1974-75 η Αλίκη Βουγιουκλάκη ανέβασε την παράσταση Μαντώ Μαυρογένους του Γεωργίου Ρούσσου, τη μουσική της οποίας υπέγραφε ο Μίκης Θεοδωράκης, όπως και τη μουσική για την παράσταση της Αντιγόνης το 1990. Το 1983-84 η Αλίκη ανέβασε το μιούζικαλ Βίκτωρ - Βικτώρια του Σίντσελ. Τη μουσική για την παράσταση έγραψε ο Θάνος Μικρούτσικος. Το 1989 ανέβασε την παράσταση Σίρλεϊ Βάλενταϊν, ερμηνεύοντας δύο τραγούδια των Κραουνάκη - Νικολακοπούλου, τα Δεσποινίς Βάλενταϊν και Το σπίτι αυτό. Την ίδια χρονιά συμμετείχε στο δίσκο Δεν έχω ιδέα των ίδιων δημιουργών, που περιελάμβανε Το τραγούδι της Αλίκης, το οποίο γράφτηκε για εκείνη. Το 2008, ο γιος της δημοσίευσε μια βιογραφία της μητέρας του με τον τίτλο Έχω ένα μυστικό και την ίδια χρονιά προβλήθηκε η ομότιτλη τηλεοπτική σειρά, βασισμένη στο βιβλίο. Η σειρά προβλήθηκε από το κανάλι Alpha και την Βουγιουκλάκη υποδύθηκε η Κατερίνα Παπουτσάκη, ενώ τον σύζυγό της, Δημήτρη Παπαμιχαήλ, υποδύθηκε ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης. (ενδεικτικά) Σήμερα, το όνομά της φέρουν δρόμοι στην Λάρισα, το Ηράκλειο Κρήτης και στην Κύπρο. Αλίκη Βουγιουκλάκη στο Cine.gr Αλίκη Βουγιουκλάκη στο IMDb Η Αλίκη Βουγιουκλάκη στο 90 λεπτά Η Σταρ Αλίκη Βουγιουκλάκη (Νυχτερινός Επισκέπτης) (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) Εθνικό Οπτικοακουστικό Αρχείο, Κηδεία της Αλίκης Βουγιουκλάκη: νεκρώσιμη πομπή 25/07/1996 ΔΙΑΛΟΓΟΙ - Αλίκη Βουγιουκλάκη [1] Εθνικό Οπτικοακουστικό Αρχείο, Κηδεία της Αλίκης Βουγιουκλάκη: λαϊκό προσκύνημα της σορού | Η Αλίκη Σταματίνα Βουγιουκλάκη (20 Ιουλίου 1934 - 23 Ιουλίου 1996) ήταν Ελληνίδα ηθοποιός του κινηματογράφου και του θεάτρου, τραγουδίστρια και θεατρική επιχειρηματίας. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Η Αλίκη Βουγιουκλάκη έκανε το θεατρικό της ντεμπούτο το 1953 ενώ ήταν δευτεροετής μαθήτρια της Δραματικής του Εθνικού, ενώ τον επόμενο χρόνο πραγματοποίησε το κινηματογραφικό της ντεμπούτο. Πρωταγωνίστησε σε 42 κινηματογραφικές ταινίες, μεταξύ των οποίων και ορισμένες διεθνείς παραγωγές, οι περισσότερες των οποίων έγιναν τεράστιες εισπρακτικές επιτυχίες, καταφέρνοντας να εκτινάξουν την καριέρα της στα ύψη και να της αποδοθεί ο χαρακτηρισμός της «εθνικής σταρ» της Ελλάδας, ο οποίος την ακολουθεί έως σήμερα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%AF%CE%BA%CE%B7_%CE%92%CE%BF%CF%85%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%85%CE%BA%CE%BB%CE%AC%CE%BA%CE%B7 |
Κατώμερο Σερρών | Κατά την περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ανήκε διοικητικά στο Σαντζάκι των Σερρών του Βιλαετίου της Θεσσαλονίκης. Μετά το τέλος των Βαλκανικών Πολέμων, ο οικισμός περιήλθε στην ελληνική επικράτεια και κατά την ελληνική απογραφή του 1913 είχε πληθυσμό 158 κατοίκων. Το 1920 προσαρτήθηκε στη νεοσυσταθείσα κοινότητα Ορτά Μαχαλά (Μεσαία), μαζί με τα χωριά Δερέ Μαχαλέ (Ποταμοχώρι), Χάνδερε (Ξενόρρευμα) και Τοπολίντσα, ενώ το 1927 μετονομάστηκε σε Κατώμερο. Ο οικισμός εκκενώθηκε με στρατιωτική διαταγή στις 13 Μαρτίου 1941, λίγο πριν τη Γερμανική εισβολή στην Ελλάδα και ο πληθυσμός μετακινήθηκε σε άλλα κοντινά χωριά ή ακόμα και σε άλλα μέρη της Ελλάδας. Καταργήθηκε και τυπικά το 1951. | Το Κατώμερο, έως το 1927 γνωστό ως Ασαγιά Μαχαλέ ή Ασία Μαχαλά, είναι εγκαταλελειμμένος οικισμός που βρισκόταν στον σημερινό Δήμο Σιντικής της Περιφερειακής Ενότητας Σερρών της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας, σε πολύ μικρή απόσταση από τα Ελληνοβουλγαρικά σύνορα. Βρισκόταν στις ανατολικές πλαγιές του όρους Μπέλλες, σε απόσταση 11 χλμ. βόρεια από το χωριό Νέο Πετρίτσι. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CF%8E%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%BF_%CE%A3%CE%B5%CF%81%CF%81%CF%8E%CE%BD |
Θεατρικό Μουσείο - Κέντρο Μελέτης & Έρευνας Ελληνικού Θεάτρου | Το 1976 το Θεατρικό Μουσείο μετατράπηκε σε αυτοτελές ίδρυμα Νομικού Προσώπου Ιδιωτικού Δικαίου, ενώ τη σημερινή επίσημη ονομασία του έλαβε με γενική αποδοχή των μελών του το 1996. Πρόεδροι αυτού έχουν διατελέσει ο Στάθης Σπηλιοτόπουλος, ο θεατρικός συγγραφέας Μανόλης Κορρές τον οποίο διαδέχθηκε ο Κωστής Λειβαδέας. Σημερινός πρόεδρος του Δ.Σ. του μουσείου είναι ο Κώστας Γεωργουσόπουλος. Μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου υπήρξαν πάντα ιδιαίτερες προσωπικότητες της ελληνικής θεατρικής ζωής γενικότερα. Το Θεατρικό Μουσείο στεγάζεται σήμερα στο ισόγειο του Πνευματικού Κέντρου της Αθήνας, πρώην Λαϊκό Νοσοκομείο, (Ακαδημίας 50), που παραχωρήθηκε από τον Δήμο της Αθήνας. Το Μουσείο διαθέτει επίσης εκτός από τον εκθεσιακό χώρο, σπουδαία βιβλιοθήκη και πολλά αρχεία του είδους, υπηρεσία μηχανοργάνωσης, ενώ οργανώνει και διάφορα εκπαιδευτικά προγράμματα. Το Μουσείο αναπτύσσεται σε δύο πτέρυγες με αίθουσες κατάλληλα διαμορφωμένες που περιλαμβάνουν πλήθος εκθεμάτων κυρίως του νεοελληνικού θεάτρου. Στο διάδρομο που συνδέει τις δύο πτέρυγες παρουσιάζονται σπάνια προγράμματα και αφίσες σπουδαίων ελληνικών θεατρικών παραστάσεων που ανέβηκαν σε σημαντικά θέατρα του εξωτερικού καθώς και φωτογραφικό υλικό από τους πρώτους θιάσους της Ελλάδας. Στην αίθουσα αυτή που βρίσκεται στη δεξιά πτέρυγα εκτίθενται φωτογραφίες σπουδαίων Ελλήνων ηθοποιών, σκηνοθετών, και θεατρικών συγγραφέων του 19ου και 20ου αιώνα, των πρώτων θεάτρων του κράτους, καθώς και του απόδημου ελληνισμού με ιδιαίτερες προθήκες των πρώτων συντελεστών του νεοελληνικού θεάτρου. Στην ίδια αίθουσα φέρονται διαμορφωμένα κατάλληλα θεατρικά καμαρίνια με προσωπικά είδη κορυφαίων πρωταγωνιστών όπως το καμαρίνι της Μαρίκας Κοτοπούλη, της Κυβέλης των Αλέξη Μινωτή - Κατίνας Παξινού, της Ελένης Παπαδάκη, της Μελίνας Μερκούρη, της Κατερίνας Ανδρεάδη, του Δημήτρη Μυράτ, της Αλίκης Βουγιουκλάκη, της Τζένης Καρέζη του Δημήτρη Χορν κ.ά. με δεσπόζουσα θέση της Μαρίας Κάλλας στον εκθεσιακό χώρο της όπερας (μελοδράματος) με σκηνογραφίες και στοιχεία από τη ζωή των μεγάλων Ελλήνων μουσουργών. Στην αίθουσα αυτή που βρίσκεται στην αριστερή πτέρυγα παρουσιάζονται τρισδιάστατες απεικονίσεις (μακέτες) σκηνικών και κουστουμιών σπουδαίων δημιουργών μεταξύ των οποίων (αλφαβητικά) του Γ. Ανεμογιάννη, Π. Αραβαντινού, Γ. Βακαλό, Β. Βασιλειάδη, Σ. Βασιλείου, Γ. Γουναρόπουλου, Ν. Εγγονόπουλου, Κλ. Κλώνη, Κ. Λάσκαρη, Γ. Μόραλη, Σ. Ορφανίδη, Ι. Παπαντωνίου, Α. Τάσσου, Γ. Τσαρούχη, Α. Φωκά, των Β. Φωτόπουλου και Δ. Φωτόπουλου κ.ά. Στην ίδια αίθουσα φέρονται επίσης διαμορφωμένα θεατρικά καμαρίνια των Α. Βεάκη, Μ. Κατράκη, Χριστόφ. Νέζερ, Β. Αργυρόπουλου, Β. Λογοθετίδη και βεβαίως της Σοφίας Βέμπο. Επιμέρους χώρος της αίθουσας είναι αφιερωμένος με προθήκες κουστουμιών από το μουσικό θέατρο των επιθεωρήσεων και της οπερέτας. Η αίθουσα Γ΄ που βρίσκεται επίσης στην αριστερή πτέρυγα είναι εξ ολοκλήρου αφιερωμένη στην αναβίωση και παρουσίαση του αρχαίου ελληνικού δράματος στους νεότερους χρόνους. Στο χώρο αυτό παρουσιάζονται κατά ενότητες οι μνημειώδεις Δελφικές εορτές του Άγγελου και της Εύας Σικελιανού (1927 και 1930), οι σκηνοθεσίες του Δ. Ροντήρη στις ιστορικές παραστάσεις του Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν, όπως επίσης και σπουδαία κουστούμια από αξιομνημόνευτες παραστάσεις αρχαίου ελληνικού δράματος που είχαν φιλοτεχνήσει οι πιο διάσημοι Έλληνες ενδυματολόγοι (Βακαλό, Βασιλείου, Νικολάου Φωκά κ.ά.). Η αίθουσα αρχείων του ΚΜΕΕΘ βρίσκεται στη δεξιά πτέρυγα. Στο χώρο αυτό καταβλήθηκε μια πολύ μεγάλη προσπάθεία "τεκμηρίωσης ψηφιοποίησης και προβολής της ιστορίας και της σύγχρονης παραγωγής του ελληνικού θεάτρου" που ήδη υλοποιήθηκε στα πλαίσια της ανάδειξης του ελληνικού πολιτισμού δια του Προγράμματος "Κοινωνία της Πληροφορίας". Πρόκειται για ψηφιοποίηση που περιλαμβάνει περίπου 27.000 φωτογραφίες και 1000 ώρες οπτικοακουστικού υλικού. Μέσω της βάσης δεδομένων του ΚΜΕΕΘ-ΘΜ και του σχετικού διαδικτυακού κόμβου θα είναι πλέον προσβάσιμη γενικά όλη η ελληνική θεατρική παραγωγή και άντληση κάθε σχετικής πληροφορίας. Η Αίθουσα αυτή φέρει "τιμής ένεκεν" το όνομα "Μαριλένα Σωτηράκου", μίας από τις πρώτες υπαλλήλους του Μουσείου που δώρισε ακόμα και την περιουσία της προς ευόδωση του έργου του Μουσείου. Η Βιβλιοθήκη του Θεατρικού Μουσείου που στεγάζεται σε ιδιαίτερο κτίριο, (οδός Καραμανλάκη 7), και συνεχώς εξοπλίζεται, περιλαμβάνει, αφενός, ένα πολύ σημαντικό αριθμό βιβλίων, περιοδικών, δημοσιευμάτων ελληνικού και ξένου δραματολογίου,, και αφετέρου πολύτιμες θεατρικές συλλογές χειρογράφων, εκδόσεων και μεταφράσεων θεατρικών έργων. Το όλο αυτό υλικό κατανέμεται σε θεατρικά προγράμματα, δημοσιεύματα, μαγνητοσκοπημένες θεατρικές παραστάσεις, ηχογραφημένες ραδιοφωνικές θεατρικές εκπομπές, ηχητικό υλικό μουσικών επενδύσεων παραστάσεων, μαγνητοσκοπημένες τηλεοπτικές παραστάσεις όπως επίσης και ολόκληρο το κινηματογραφικό αρχείο του Αριστείδη Καρύδη. Από το 1992 λειτουργεί τμήμα μηχανογράφησης της βιβλιοθήκης που βρίσκεται σε εξέλιξη η δημιουργία τράπεζας πληροφοριών που προβλέπεται να συμβάλει σε μεγάλο βαθμό την προώθηση της θεατρικής παιδείας στην Ελλάδα. Ενημερωτικό Δελτίο ΚΜΕΕΘ-ΘΜ (2009). | Το Μουσείο Ελληνικού Θεάτρου, ή "Θεατρικό Μουσείο Ελλάδας", του οποίου ο επίσημος σήμερα τίτλος του είναι Κέντρο μελέτης και έρευνας του Ελληνικού θεάτρου - Θεατρικό Μουσείο (Κ.Μ.Ε.Ε.Θ.-Θ.Μ.) ιδρύθηκε το 1938 από την Εταιρεία Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων επί προεδρίας αυτού Θ. Συναδινού. Πρώτος έφορος του θεατρικού μουσείου ήταν ο Γιάννης Σιδέρης. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B5%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B5%CE%AF%CE%BF_-_%CE%9A%CE%AD%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%BF_%CE%9C%CE%B5%CE%BB%CE%AD%CF%84%CE%B7%CF%82_%26_%CE%88%CF%81%CE%B5%CF%85%CE%BD%CE%B1%CF%82_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D_%CE%98%CE%B5%CE%AC%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%85 |
Ο Μπάτλερ | Καθώς ο Σέσιλ Γκέινς υπηρέτησε οκτώ Προέδρους των Ηνωμένων Πολιτειών κατά τη διάρκεια της θητείας του στο Λευκό Οίκο, το κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα, ο Πόλεμος του Βιετνάμ καθώς και άλλα σημαντικά γεγονότα επηρεάζουν τη ζωή αυτού του ανθρώπου, την οικογένειάς του και την αμερικανική κοινωνία. Ο Ντάνι Στρονγκ εμπνεύστηκε το σενάριο της ταινίας όταν διάβασε το άρθρο A Butler Well Served by This Election του Γουίλ Χέιγκουντ στη Washington Post. Το πρότζεκτ ξεκίνησε ανάπτυξη στις αρχές του 2011, όταν οι παραγωγοί Λόρα Ζίσκιν και Παμ Γουίλιαμς προσέγγισαν τη Σίλα Τζόνσον να βοηθήσει στη χρηματοδότηση της ταινίας. Αφού διάβασε το σενάριο, η Τζόνσον χρηματοδότησε η ίδια το πρότζεκτ με 2,7 εκατομμύρια δολάρια πριν συνεισφέρουν και άλλοι Αφροαμερικανοί επενδυτές. Ωστόσο, η Ζίσκιν πέθανε από καρκίνο τον Ιούνιο του 2011. Ο θάνατός της ανάγκασε το σκηνοθέτη Λι Ντάνιελς και την παραγωγό Χίλαρι Σορ να βρουν άλλους παραγωγούς. Ξεκίνησαν με τον Κάσιαν Έλγουες, με τον οποίο είχαν συνεργαστεί στην ταινία The Paperboy (2012). Ο Έλγουες συμφώνησε και ξεκίνησε να βρει χρηματοδότηση για την ταινία. Την άνοιξη του 2012, η βρετανική εταιρία παραγωγής Icon U.K. έβαλε 6 εκατομμύρια δολάρια. Το πρότζεκτ κατάφερε να συγκεντρώσει τον προϋπολογισμό των 30 εκατομμυρίων δολάρίων από συνολικά 41 παραγωγούς. Η παραγωγή της ταινίας ξεκίνησε με την Weinstein Company να αναλαμβάνει τη διανομή στις Ηνωμένες Πολιτείες. Με προϋπολογισμό 30.000.000 δολάρια, η ταινία Ο Μπάτλερ έκανε άνοιγμα τριημέρου στην 1η θέση με 24,6 εκατομμύρια δολάρια. Οι συνολικές εισπράξεις στο αμερικανικό box office έφτασαν τα 116,6 εκατομμύρια δολάρια και στον υπόλοιπο κόσμο συγκέντρωσε 60,6 εκατομμύρια δολάρια. Παγκοσμίως απέφερε 177,3 εκατομμύρια δολάρια. Επίσημη ιστοσελίδα Ο Μπάτλερ στο IMDb | Ο Μπάτλερ (αγγλικά: The Butler ή Lee Daniels' The Butler) είναι αμερικανική δραματική, ιστορική, βιογραφική ταινία παραγωγής 2013. Τη σκηνοθεσία ανέλαβε ο Λι Ντάνιελς και το σενάριο έγραψε ο Ντάνι Στρονγκ εμπνευσμένος από το άρθρο A Butler Well Served by This Election του Γουίλ Χέιγκουντ. Πρωταγωνιστεί ο Φόρεστ Γουίτακερ στο ρόλο του Σέσιλ Γκέινς, ενός Αφροαμερικανού που ήταν αυτόπτης μάρτυρας αρκετών αξιοσημείωτων γεγονότων του 20ου αιώνα, κατά τη διάρκεια της 34-έτους θητείας του στο Λευκό Οίκο ως μπάτλερ. Ο πλασματικός χαρακτήρας του Γκέινς βασίζεται στην πραγματική ιστορία του Γιουτζίν Άλεν που εργαζόταν ως μπάτλερ στο Λευκό Οίκο από το 1952 έως το 1986. Στην ταινία επίσης συμμετέχουν οι Όπρα Γουίνφρεϊ, Ρόμπιν Γουίλιαμς, Βανέσα Ρεντγκρέιβ, Μαράια Κάρεϊ, Λένι Κράβιτζ, Τζέιμς Μάρσντεν, Λιβ Σράιμπερ και Τζέιν Φόντα. Η ταινία κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους στις 16 Αυγούστου 2013. Έλαβε κυρίως θετικά σχόλια από τους κριτικούς ενώ κατάφερε και μια επιτυχημένη εισπρακτική πορεία με τα συνολικά έσοδα να φτάνουν τα 177,3 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F_%CE%9C%CF%80%CE%AC%CF%84%CE%BB%CE%B5%CF%81 |
Η Ψυχομάνα (Γύζης) | Μέσα σε ένα απλό σπίτι , με την εικόνα της Παναγιάς στον τοίχο, κάθεται μια καλοσυνάτη νέα γυναίκα και θηλάζει ένα ορφανό παιδί, ενώ το δικό της έχει ανέβει σε ένα καρεκλάκι και επιχειρεί να τη φτάσει. Το βλέμμα της είναι στραμμένο στοργικά προς το παιδί που θηλάζει και το πρόσωπό της ήρεμο βγάζει μια προσωπική ευτυχία. Η κόκκινη ζακέτα της αποπνέει τόνο αισιοδοξίας μέσα στην όλη τραγικότητα της ζωής. Στο αριστερό τμήμα της εικόνας, κάθεται παράμερα στην πόρτα μαυροφορεμένη η δυστυχισμένη μεγάλη ορφανή αδελφή και κρατάει το σκουφάκι του μωρού, με λυπημένο ύφος και συναισθανόμενο την τραγικότητα της ζωής της.Είναι χαρακτηριστική η χρήση του φωτός, το οποίο πέφτει πάνω στο λευκό σκέπασμα του παιδιού, δίνοντας ένα τόνο αισιοδοξίας.Εδώ αντιπαραβάλεται η ευτυχία (η ευτυχισμένη μάνα με τα δυο ευτυχισμένα της παιδιά) προς τη δυστυχία (το ορφανό κοριτσάκι παράμερα). Ο θεατής αναγκάζεται να να συλλογιστεί τη διπλή πλευρά του κόσμου στην οποία η δυστυχία και η ευτυχία μοιράζονται ανάλογα με την τύχη του καθενός. Η διάρθρωση της εικόνας είναι ικανοποιητική με λαμπρά χρώματα. | Η Ψυχομάνα είναι ελαιογραφία σε μουσαμά του Νικόλαου Γύζη που φιλοτεχνήθηκε μεταξύ 1882 και 1883. Οι διαστάσεις του είναι 1,05 × 0,73. Το έργο ανήκει στη συλλογή Ιδρύματος Ε. Κουτλίδη στην Αθήνα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97_%CE%A8%CF%85%CF%87%CE%BF%CE%BC%CE%AC%CE%BD%CE%B1_(%CE%93%CF%8D%CE%B6%CE%B7%CF%82) |
29 Αυγούστου | 708 – Κόβονται για πρώτη φορά χάλκινα νομίσματα στην Ιαπωνία. 1261 – Ο Πάπας Ουρβανός Δ΄ διαδέχεται τον Πάπα Αλέξανδρο Δ΄ ως ο 182ος Πάπας. 1315 – Μάχη του Μοντεκατίνι: Ο στρατός της Δημοκρατίας της Πίζας νικά τις ενωμένες δυνάμεις του Βασιλείου της Νάπολης και της Δημοκρατίας της Φλωρεντίας. 1475 – Υπογράφεται το Σύμφωνο του Πικινύ μεταξύ των βασιλείων της Γαλλίας και της Αγγλίας. 1484 – Ο Πάπας Ιννοκέντιος Η΄ διαδέχεται τον Πάπα Σίξτο Δ΄. 1498 – Ο Βάσκο ντα Γκάμα αναχωρεί από το Καλικούτ για να επιστρέψει στην Πορτογαλία. 1499 – Οι Ενετοί παραδίδουν τη Ναύπακτο στους Οθωμανούς. 1521 – Οι Οθωμανοί καταλαμβάνουν το Βελιγράδι. 1526 – Οι Οθωμανοί, με επικεφαλής τον Σουλεϊμάν Α΄ τον Μεγαλοπρεπή, νικούν τον ουγγρικό στρατό στη μάχη του Μοχάτς. 1541 – Οι Οθωμανοί καταλαμβάνουν τη Βούδα, πρωτεύουσα του βασιλείου της Ουγγαρίας. 1756 – Επταετής Πόλεμος: Ο Φρειδερίκος Β΄ της Πρωσίας επιτίθεται στη Σαξωνία. 1778 – Αμερικανική Επανάσταση: Πραγματοποιείται η αμφίρροπη μάχη του Ρόουντ Άιλαντ μεταξύ των βρετανικών και των αμερικανικών δυνάμεων. 1821 – Ελληνική Επανάσταση του 1821 στην Κρήτη: Οι Οθωμανοί νικούν τους Σφακιανούς στο Άσκυφο. 1824 – Ελληνική Επανάσταση του 1821: Ο ελληνικός στόλος υπό τον Ανδρέα Μιαούλη νικά τον οθωμανικό στη ναυμαχία του Γέροντα. 1825 – Το Βασίλειο της Πορτογαλίας αναγνωρίζει την ανεξαρτησία της Βραζιλίας. 1831 – Ο Μάικλ Φαραντέι ανακαλύπτει την ηλεκτρομαγνητική επαγωγή. 1842 – Υπογράφεται η συνθήκη του Ναντσίνγκ, με την οποία τερματίζεται ο Πρώτος Πόλεμος του Οπίου. 1885 – Ο Γκότλιμπ Ντάιμλερ πατεντάρει την πρώτη στον κόσμο μοτοσικλέτα με μηχανή εσωτερικής καύσης. 1898 – Ιδρύεται η Goodyear Tire and Rubber Company. 1922 – Πυρπόληση και Καταστροφή της Σμύρνης από τους Τούρκους. 1944 – 60.000 Σλοβάκοι στρατιώτες στρέφονται εναντίον των Ναζί. 1949 – Η Σοβιετική Ένωση πραγματοποιεί την πρώτη της πυρηνική δοκιμή στην έρημο του Καζακστάν. 1965 – Καταψηφίζεται και η κυβέρνηση Τσιριμώκου, ύστερα από ένα πενθήμερο αγωνιωδών διαβουλεύσεων. 1966 – Οι Beatles δίδουν τη τελευταία τους συναυλία στο Κάντλστικ Παρκ (Candlestick Park) στην Καλιφόρνια. 2003 – Τουλάχιστον 95 άνθρωποι, ανάμεσά τους και ο μετριοπαθής υψηλόβαθμος θρησκευτικός αξιωματούχος των Σιιτών Αγιατολάχ Μοχάμεντ Μπακρ-αλ-Χακίμ (Ayatollah Mohammed Baqr al-Hakim), σκοτώθηκαν από ισχυρή έκρηξη παγιδευμένου οχήματος σε Τζαμί της ιερής πόλης του Ιράκ Νατζάφ (Najaf). 2004 – Λήξη των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας. 979 – Όθων του Βερμαντουά, Γάλλος ευγενής 1116 – Φίλιππος της Γαλλίας, βασιλιάς των Φράγκων 1321 – Ιωάννης του Αρτουά του Ε, Γάλλος κόμης 1595 – Ιωακείμ Ερνέστος, δούκας του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν-Σόνντερμπουρκ-Πλεν 1619 – Ζαν Μπατίστ Κολμπέρ, Γάλλος πολιτικός 1632 – Τζων Λοκ, Άγγλος φιλόσοφος και ιατρός 1711 – Αθανάσιος Κομνηνός Υψηλάντης, Έλληνας λόγιος 1780 – Ζαν Ωγκύστ Ντομινίκ Ενγκρ, Γάλλος ζωγράφος 1843 – Ντέιβιντ Μπ. Χιλ, Αμερικανός πολιτικός 1848 – Πωλ-Αλμπέρ Μπαρτολομέ, Γάλλος ζωγράφος και γλύπτης 1862 – Μωρίς Μαίτερλινκ, Βέλγος ποιητής 1891 – Μάικλ Τσέχωφ, Ρώσος ηθοποιός 1912 – Σον Κη-Τσονκ, Κορεάτης δρομέας 1915 – Ίνγκριντ Μπέργκμαν, Σουηδέζα ηθοποιός 1920 – Τσάρλι Πάρκερ, Αμερικανός σαξοφωνίστας και συνθέτης 1920 – Γιώργος Σισιλιάνος, Έλληνας συνθέτης 1921 – Σωτηρία Μπέλλου, Ελληνίδα τραγουδίστρια 1923 – Ρίτσαρντ Ατένμπορο, Άγγλος ηθοποιός 1925 – Δημήτριος Λάκας, πρόεδρος του Παναμά 1925 – Υβόν Σανσόν, Ελληνίδα ηθοποιός 1926 – Ελένη Γλύκατζη - Αρβελέρ, Ελληνίδα ιστορικός 1931 – Στέλιος Καζαντζίδης, Έλληνας τραγουδιστής 1932 – Λάκης Πετρόπουλος, Έλληνας ποδοσφαιριστής 1934 – Δημήτρης Παπαμιχαήλ, Έλληνας ηθοποιός 1935 – Γουίλιαμ Φρίντκιν, Αμερικανός σκηνοθέτης 1936 – Τζον Μακέιν, Αμερικανός πολιτικός 1938 – Κάρλος Μορένο, Αργεντινός ηθοποιός 1941 – Ταουέζε Σούνια, κυβερνήτης της Αμερικανικής Σαμόα 1945 – Γουαϊόμια Τάις, Αμερικανίδα αθλήτρια 1946 – Ζαν-Μπατίστ Μπαγκαζά, πρόεδρος του Μπουρούντι 1946 – Μπομπ Μπίμον, Αμερικανός αθλητής 1946 – Δημήτρης Χριστόφιας, Κύπριος πολιτικός 1947 – Τζέιμς Χαντ, Βρετανός οδηγός αγώνων 1955 – Τζακ Λιου, Αμερικανός πολιτικός 1956 – Μπάμπης Ξανθόπουλος, Έλληνας ποδοσφαιριστής 1958 – Μάικλ Τζάκσον, Αμερικανός τραγουδιστής 1964 – Ζήσης Τσέκος, Έλληνας ποδοσφαιριστής 1975 – Ντάντε Μπάσκο, Αμερικανός ηθοποιός 1976 – Γιώργος Καλαϊτζής, Έλληνας καλαθοσφαιριστής 1980 – Γουίλιαμ Λέβι, Κουβανός ηθοποιός 1981 – Λάνι Μπάρμπι, Καναδή πορνογραφική ηθοποιός 1986 – Λία Μισέλ, Αμερικανίδα ηθοποιός και τραγουδίστρια 1993 – Λίαμ Πέιν, Άγγλος τραγουδιστής 32 – Ιωάννης ο Βαπτιστής 886 – Βασίλειος Α΄, Βυζαντινός αυτοκράτορας 966 – Ροβέρτος, κόμης του Μω 1093 – Ούγος Α΄, δούκας της Βουργουνδίας 1298 – Ελεονώρα της Αγγλίας, κόμισσα του Μπαρ 1442 – Ιωάννης Ε΄, δούκας της Βρετάνης 1797 – Τζόζεφ Ράιτ, Άγγλος ζωγράφος 1799 – Πάπας Πίος ΣΤ΄ 1904 – Μουράτ Ε΄, Οθωμανός σουλτάνος 1912 – Αλέξανδρος Καραμανλάκης, Έλληνας πρωτοπόρος της αεροπορίας 1944 – Αττίκ, Έλληνας τραγουδοποιός 1956 – Γιώργος Κοτζιούλας, Έλληνας συγγραφέας 1971 – Γεράσιμος Σπαταλάς, Ελληνας ποιητής και συγγραφέας 1972 – Λάλε Άντερσεν, Γερμανίδα τραγουδίστρια 1974 – Επαμεινώνδας Σωτηριάδης, Έλληνας πολιτικός 1982 – Ίνγκριντ Μπέργκμαν, Σουηδέζα ηθοποιός 1982 – Γιάννης Χαλεπλής, Έλληνας μοτοσικλετιστής 1984 – Πιερ Τζεμαγιέλ, Λιβανέζος πολιτικός 1987 – Λι Μάρβιν, Αμερικανός ηθοποιός 1992 – Κωνσταντίνος Στεφανάκης, Έλληνας πολιτικός 1999 – Χαρίλαος Δώδος, Έλληνας πολιτικός 2001 – Γεώργιος Μισαηλίδης, Έλληνας πολιτικός 2008 – Νικόλαος Θέμελης, Έλληνας νομικός και πολιτικός 2015 – Γουέιν Ντάιερ, Αμερικανός συγγραφέας 2016 – Τζιν Γουάιλντερ, Αμερικανός ηθοποιός 2022 - Βάσω Μεριδιώτου Ελληνίδα ηθοποιός 2022- Τσάρλμπι Ντιν Νοτιοαφρικανή ηθοποιός και μοντέλο Αποτομή τιμίας κεφαλής Ιωάννου Προδρόμου Οσίων Αρκαδίου, επισκόπου Σαλαμίνος εν Κύπρω, του θαυματουργού, Θεοδώρας της εξ Αιγίνης, Βασιλείου αυτοκράτορας, του Μακεδόνος | Ιούνιος | Ιούλιος | Αύγουστος | Σεπτέμβριος | Οκτώβριος 28 Αυγούστου | 29 Αυγούστου | 30 Αυγούστου Η 29η Αυγούστου είναι η 241η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο (242η σε δίσεκτα έτη). Υπολείπονται 124 ημέρες. | https://el.wikipedia.org/wiki/29_%CE%91%CF%85%CE%B3%CE%BF%CF%8D%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85 |
Saccharina japonica | Η επίσημη ονομασία του είδους άλλαξε στη σημερινή το έτος 2006. Συνώνυμο παραμένει το Laminaria japonica (J.E. Areschoug, 1851), καθώς και η ονομασία της ποικιλίας Laminaria japonica ochotensis (Miyabe & Okamura 1936), που επινοήθηκε νωρίτερα για το ίδιο το είδος ως Laminaria ochotensis (Miyabe 1902). Στις μεγάλες καλλιέργειες καλλιεργούν τη Saccharina japonica πάνω σε επιπλέοντα μεγάλα σχοινιά στη θάλασσα, κάτι που αποτελεί μια σχετικώς απλή μέθοδο.Με την ανάπτυξη των σχετικών τεχνολογιών, παρά το γεγονός ότι περισσότερο από το 90% της ιαπωνικής καλλιέργειας γίνεται στις ακτές του Χοκκάιντο, η παραγωγή είναι πλέον εφικτή πολύ πιο νότια, μέχρι και στα νότια της Εσωτερικής Θάλασσας της Ιαπωνίας. Η καθημερινή διατροφή με S. japonica μειώνει τη λειτουργία του θυρεοειδούς αδένα.Για τη χρήση του στη ιαπωνική κουζίνα, δείτε το λήμμα κόνμπου. Στην κινεζική κουζίνα, ψιλοκομμένες Saccharina japonica αποτελούν συνηθισμένο ορεκτικό, που συχνά τρώγεται με συνοδεία κάποιου οινοπνευματώδους ποτού. Στην κορεατική κουζίνα το ντασίμα μαζί με άλλα υλικά γίνεται ζωμός, τηγανίζεται σε μπούγκακ ή τουίγκακ, γίνεται πίκλα με σάλτσα σόγιας (jangajji) και τέλος τρώγεται ωμό ως θαλάσσιο λαχανικό σε ssam (= «τυλιχτό»). Επίσης από τα φύκια αυτά γίνεται τσάι (dasima-cha). Έμμεσα, μέσα από το προϊόν της αλγινικό οξύ, η Saccharina japonica, αποτελεί πρώτη ύλη για το φαγητό Cheonsa-chae («νούντλς από κέλπια»). Κέλπιες Βιταμίνη Β12 | Η Saccharina japonica (σακχαρίνη η ιαπωνική) είναι είδος θαλάσσιου φυκιού που ανήκει στην ομοταξία φαιοφύκη και καλλιεργείται από τον άνθρωπο για τροφή στις θάλασσες της Κίνας, της Ιαπωνίας και της Κορέας. Παλαιότερη ονομασία του γένους, μέχρι το 2006, ήταν «λαμινάρια» (Laminaria), οπότε το είδος ονομαζόταν Laminaria japonica (λαμινάρια η ιαπωνική). Τρώγεται από τους λαούς της Ανατολικής Ασίας. και ως φαγητό ονομάζεται κόνμπου (真昆布) στην ιαπωνική, ντασίμα (다시마) στην κορεατική και hǎidài (海带) στην κινεζική γλώσσα.Το είδος καλλιεργείται, εκτός από την Άπω Ανατολή, στη Ρωσία και στη Γαλλία. Είναι το ένα από τα δύο είδη κέλπιας με τη μεγαλύτερη κατανάλωση στην Κίνα και την Ιαπωνία. Η Saccharina japonica χρησιμεύει επίσης για την παραγωγή αλγινικού οξέος και των αλάτων του, με την Κίνα να παράγει μέχρι και 10 χιλιάδες τόνους των χημικών αυτών προϊόντων κάθε έτος. | https://el.wikipedia.org/wiki/Saccharina_japonica |
Τουπουνγάτο | Στις 2 Αυγούστου 1947, το αεροσκάφος Star Dust, ένα Avro Lancastrian που μετέφερε έξι επιβάτες και πέντε μέλη πληρώματος πάνω από την οροσειρά των Άνδεων, συνετρίβη σε έναν απότομο παγετώνα ψηλά στην αργεντίνικη πλευρά του Τουπουνγάτο. Το αεροπλάνο θάφτηκε γρήγορα από την επακόλουθη χιονοστιβάδα και τη σφοδρή χιονόπτωση που λάμβανε χώρα εκείνη την περίοδο. Το αεροπλάνο βρισκόταν απαρατήρητο βαθιά κάτω από το χιόνι και τον πάγο του παγετώνα για πάνω από 50 χρόνια. Τα απομεινάρια του αναδύθηκαν τελικά στην άκρη του παγετώνα το 2000. Λίγο αργότερα, μια αποστολή του Στρατού της Αργεντινής ανακάλυψε τα διάσπαρτα συντρίμμια, συλλέγοντας κάποια από τα στοιχεία για έρευνα. Biggar, John (2020). The Andes: A Guide for Climbers and Skiers (5th ed.). Andes Publishing (Scotland). ISBN 978-0-9536087-6-8. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Tupungato στο Wikimedia Commons | Το Τουπουνγάτο (ισπανικά: Tupungato), ένα από τα υψηλότερα βουνά στην Αμερική, είναι ένα τεράστιος θόλος λάβας στις Άνδεις που χρονολογείται στην Πλειστόκαινο. Βρίσκεται στα σύνορα μεταξύ της μητροπολιτικής περιφέρειας της Χιλής (κοντά σε έναν σημαντικό διεθνή αυτοκινητόδρομο περίπου 80 χλμ. ανατολικά του Σαντιάγο) και της επαρχίας Μεντόσα της Αργεντινής, περίπου 100 χλμ. νότια του Ακονκάγουα, της υψηλότερης κορυφής τόσο του Νότιου όσο και του Δυτικού ημισφαιρίου. Ακριβώς νοτιοδυτικά του βρίσκεται το ενεργό ηφαίστειο Τουπουνγκακίτο (κυριολεκτικά, μικρό Τουπουνκάτο), το οποίο εξερράγη για τελευταία φορά το 1987. Ο νομός Τουπουνγάτο, μια σημαντική οινοπαραγωγική περιοχή της Αργεντινής στην επαρχία Μεντόσα, πήρε το όνομά του από το ηφαίστειο. Πρόσφατη χαρτογράφηση από τη Χιλή δείχνει ότι έχει ύψος 6.635μ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF%CF%85%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%B3%CE%AC%CF%84%CE%BF |
Φαράγγι του Βυρού | Το φαράγγι του Βυρού βρίσκεται στη δυτική πλευρά του Ταΰγετου, στην μεσσηνιακή Μάνη. Έχει συνολικό μήκος 19 χιλιόμετρα. Ξεκινά από τον Άγιο Παντελεήμονα και περνώντας από το Δάσος Βασιλικής κατευθύνεται προς τη θάλασσα. Στην έξοδο του φαραγγιού βρίσκονται τα χωριά Τσέρια και Εξωχώρι. Το ψηλότερο σημείο του φαραγγιού βρίσκεται σε υψόμετρο 1400 μέτρων. Πιστεύεται ότι κατά την αρχαιότητα, κατά μήκος του φαραγγιού διερχόταν η αρχαία Βασιλική Οδός, η οποία ένωνε την αρχαία Σπάρτη με το λιμάνι της Καρδαμύλης στον Μεσσηνιακό κόλπο. Οι Σπαρτιάτες χρησιμοποίησαν ευρέως τη Βασιλική Οδό όταν, εκτός από την Καρδαμύλη, όλα τα κοντινά στη Λακεδαιμονία λιμάνια αποσπάστηκαν από την κυριαρχία τους. Κατά τη διάρκεια των Μεσσηνιακών πολέμων, ο Αριστομένης διέσχισε τον Ταΰγετο από τον ίδιο δρόμο προκειμένου να εισβάλει στην πεδιάδα του Ευρώτα. Σύμφωνα με το μύθο ο Πύρρος, γιος του Αχιλλέα, διέσχισε το φαράγγι του Βυρού για να φτάσει στην αρχαία Σπάρτη και να παντρευτεί την όμορφη Ερμιόνη, κόρη του Μενελάου και της Ωραίας Ελένης. Στα χρόνια του μεσαίωνα, οι κάτοικοι της περιοχής δημιούργησαν σε σπηλιές ή απόκρημνα σημεία του φαραγγιού ειδικά πέτρινα παρατηρητήρια, γνωστά και ως βίγλες. Τα παρατηρητήρια αυτά είχαν ως βασικό σκοπό την προστασία των κατοίκων από τις συχνές επιδρομές των πειρατών. Ήταν κατασκευασμένα έτσι ώστε να εξασφαλίζεται η οπτική μετάδοση από το ένα στο άλλο ενός μηνύματος για κάποια πιθανή επιδρομή. Τα παρατηρητήρια αυτά χρησιμοποιήθηκαν και κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας και του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ως καταφύγια για τους εκάστοτε κυνηγημένους. Στις μέρες μας, απομεινάρια από την Βασιλική οδό και τα λίθινα παρατηρητήρια εντοπίζονται σε διάφορα σημεία του φαραγγιού. Από τη χρήση της κοίτης του Ποταμού (Βασσιλική Υδάτινη οδός- Βασσιλική υδροδός- Βυρός) ,εξ άλλου, πιθανολογείται ότι πήρε και ο ποταμός το όνομα: Βυρός. Οι πλαγιές του Ταΰγετου κατά μήκος του φαραγγιού είναι γεμάτες από δάση μαυρόπευκου και κεφαλληνιακής ελάτης. Ανάμεσα τους εντοπίζονται και άλλα είδη δέντρων, όπως κέδροι, κυπαρίσσια και καρυδιές. Το φαράγγι της Κλεισούρας Ερασιτεχνική ιστοσελίδα του Γιάννη Κοφινά με πληροφορίες και φωτογραφίες σχετικά με την πεζοπορική διάσχιση του φαραγγιού Τμήμα της ιστοσελίδας του Δήμου Λεύκτρου αφιερωμένη στο φαράγγι του Βυρού | Το φαράγγι του Βυρού είναι ένα από τα φαράγγια της Πελοποννήσου. Βρίσκεται στο όρος Ταΰγετος και έχει συνολικό μήκος 19 χιλιόμετρα. Πέρα από τη φυσική του ομορφιά, ξεχωρίζει και λόγω της ιστορικής του σημασίας, καθώς κατά μήκος του διερχόταν η αρχαία Βασιλική Οδός που ένωνε την αρχαία Σπάρτη με το λιμάνι της Καρδαμύλης. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%B3%CE%B3%CE%B9_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%92%CF%85%CF%81%CE%BF%CF%8D |
Γιάννης Κουτεντάκης | Γεννήθηκε το 1952 στο Βόλο. Κατέχει πτυχίο Γυμναστικής Ακαδημίας (1974) από το αντίστοιχο τμήμα του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Έλαβε το μεταπτυχιακό του δίπλωμα (MSc) από το Τμήμα Επιστήμης Αθλητισμού του Πανεπιστημίου του Μπέρμινχαμ (Birmingham University) το 1984. Μεταξύ των ετών 1985-1987 υπηρέτησε ως εθνικός προπονητής κωπηλασίας στη Βρετανική Κωπηλατική Ομοσπονδία, και στη συνέχεια, εργάστηκε ως φυσιολόγος στο Βρετανικό Ολυμπιακό Ιατρικό Κέντρο, στο Λονδίνο (1987-1991). Ολοκλήρωσε τις διδακτορικές του σπουδές στο ανωτέρω τμήμα του Birmingham University, το 1991, με εξειδίκευση στην εργοφυσιολογία. Εκλέχθηκε στη συνέχεια τακτικό μέλος ΔΕΠ από το τμήμα Επιστήμης Αθλητισμού του Birmingham University και υπηρέτησε σε αυτό τα έτη 1991 έως και 1998Επέστρεψε μόνιμα στην Ελλάδα το έτος 1998, όταν και εκλέχτηκε επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, στο νεοσύστατο τότε τμήμα ΤΕΦΑΑ των Τρικάλων. Το 2006 εκλέχτηκε τακτικός καθηγητής στο ίδιο τμήμα. Κατέχει 40 και πλέον έτη αδιάλειπτης διδακτικής και ερευνητικής προϋπηρεσίας σε Αγγλία και Ελλάδα, συνταξιοδοτήθηκε το 2019 από τη Σχολή Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού και εκλέχθηκε Ομότιμος καθηγητήςΈχει εκπονήσει διάφορες ερευνητικές και κοινωνικές δράσεις σε θέματα σχετικά με την άθληση και τον αθλητισμό γενικότερα και αρθρογραφεί στα ελληνικά ΜΜΕ.Κατά τη σταδιοδρομία του, έχει δημοσιεύσει σχεδόν 400 ερευνητικές εργασίες (papers) σε ξένα περιοδικά κύρους και διεθνή συνέδρια σχετικά με θέματα εφαρμοσμένης φυσιολογίας, ανθρώπινης απόδοσης και υγείας, εκ των οποίων, 230 εργασίες περιλαμβάνονται στο Scopus. Έχει δημοσιεύσει κατά καιρούς παρεμβάσεις του στα ΜΜΕ, κυρίως για θέματα των ΑΕΙ. Το διεθνές έργο του είναι αναγνωρισμένο σε παγκόσμια κλίμακα και έχει λάβει, μέχρι σήμερα, σχεδόν 19.000 αναφορές. Σημειωτέον, η εργασία του με τίτλο The Dancer as a Performing Athlete στο διεθνές περιοδικό Physiological Considerations έχει λάβει >600 αναφορές. Το 2019, συμπεριλήφθηκε στους πιο αναγνωρίσιμους ερευνητές βάσει των αναφορών που έχει στη διεθνή βιβλιογραφία, από τον διεθνώς αναγνωρισμένο οργανισμό Thomson Reuters στο πλαίσιο του project Clarivate Analytics κατέχοντας ένα δείκτη επιστημονικής ποιότητας, h-index στο 75.Διετέλεσε επισκέπτης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Wolverhampton στο Ηνωμένο Βασίλειο. Επίσης, είναι μέλος του Δ.Σ. του ΙΕΦΑΙ - Ινστιτούτου Εφαρμοσμένης Φυσιολογίας & Άσκησης στην Ιατρική, ενώ το Δεκέμβριο του 2019, εκλέχθηκε πρόεδρος του Εθνικού Κέντρου «Η Άσκηση είναι Φάρμακο-Ελλάς».Σε έγκριτη ερευνητική εργασία (Updated science-wide author databases of standardized citation indicators) στο περιοδικό Plos Biology, το Δεκέμβριο του 2020, ο Γιάννης Κουτεντάκης συμπεριλήφθηκε στους καταλόγους Mendeley Data 2020 οι οποίοι περιλαμβάνουν το ανώτερο 2% των πλέον επιδραστικών επιστημόνων με τη μεγαλύτερη ερευνητική απήχηση, για το έργο του στο πεδίο της εφαρμοσμένης φυσιολογίας. To 2023, σε δημοσίευση της λίστας αξιολόγησης Scientific Index, ο δρ. Κουτεντάκης κατατάχθηκε στην 1η θέση αξιολόγησης στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας για τη διεθνή αναγνώριση του ερευνητικού έργου του.Τον Μάιο 2023, ο καθηγητής Κουτεντάκης βραβεύτηκε από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας για το όλο ερευνητικό και ακαδημαϊκό έργο και την πολυεττή προσφορά του.Τον Οκτώβριο 2023 σε έγκριτη μετα-έρευνα των Ioannidis κ.ά., το όνομά του συμπεριλήφθηκε στη λίστα Mendeley Data 2022, στο ανώτερο 2% των ερευνητών, όλων των εποχών, για το ερευνητικό του έργο στα πεδία της εφαρμοσμένης εργοφυσιολογίας σε παγκόσμια κλίμακα. Prof. Yiannis Koutedakis - ResearchGate Βιογραφικό σημείωμα Δρ. Γιάννη Κουτεντάκη | Ο Γιάννης Κουτεντάκης είναι ομότιμος καθηγητής Εργοφυσιολογίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, ο οποίος διετέλεσε κοσμήτορας της Σχολής Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού στα Τρίκαλα και υπήρξε ιδρυτικό μέλος του Κέντρου Έρευνας και Τεχνολογίας Ανάπτυξης Θεσσαλίας (ΚΕΤΕΑΘ). Έχει υπηρετήσει ως εθνικός προπονητής κωπηλασίας της Ελλάδας και του Ηνωμένου Βασιλείου | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CE%BF%CF%85%CF%84%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82 |
Οδοντογλυφίδα | Φτιάχνονται σε ποικιλία σχημάτων. Για να χωράνε ανάμεσα στα δόντια, κάποιες φορές είναι σχεδόν επίπεδες στη μια τους διάσταση. Η διατομή τους είναι άλλοτε σχεδόν κυλινδρική και άλλοτε πρισματική, σχεδόν πάντα όμως καταλήγουν σε δυο μυτερές άκρες. Για διαφοροποίησή τους από οδοντογλυφίδες άλλων κατασκευαστών, ορισμένοι χρησιμοποιούν αρώματα/γεύσεις παρόμοια με αυτά που χρησιμοποιούνται στις τσίχλες. Στο Σατυρικόν του Πετρόνιου που γράφτηκε περίπου το 60 μ.Χ., αναφέρεται: "Αφού καθάρισε τα δόντια του με μια ασημένια οδοντογλυφίδα, άρχισε να λέει: Φίλοι μου...". Έχουν βρεθεί οδοντογλυφίδες σε αρκετούς τάφους της αρχαίας ελληνικής και ρωμαϊκής εποχής. Η μαζική παραγωγή ξύλινων οδοντογλυφίδων άρχισε στα μέσα του 19ου αιώνα στην Αμερική. Οι οδοντογλυφίδες χρησιμοποιούνται συχνά σε μικροκατασκευές, αλλά και στους μεζέδες για να μην χρειάζεται κανείς να τους πιάνει με το χέρι. Με αυτές παίζονται επίσης αρκετά παιχνίδια λογικής ή ικανότητας στα δάχτυλα. Χρησιμοποιούνται επίσης στη μαγειρική, για να κρατήσουν ενωμένα κομμάτια κρέατος ή άλλων τροφών που με το ψήσιμο ή βράσιμο θα χώριζαν και θα διαλύονταν. | Η οδοντογλυφίδα είναι ένα μυτερό αντικείμενο το οποίο χρησιμοποιείται για το καθάρισμα των διακένων των δοντιών από υπολείμματα τροφών. Οι οδοντογλυφίδες είναι συνήθως φτιαγμένες από ξύλο και σπανιότερα από πλαστικό ή άλλα υλικά. Στο παρελθόν τις έφτιαχναν από φτερά χήνας, από ελεφαντοστό ή και από μέταλλο. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B4%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%BF%CE%B3%CE%BB%CF%85%CF%86%CE%AF%CE%B4%CE%B1 |
Σταθμός Ελληνικό (Μετρό Αθήνας) | Η τοποθεσία του, βρίσκεται στη Λεωφόρο Βουλιαγμένης στο ύψος της λεωφόρου Ιασωνίδου, πάνω από το ανατολικό τμήμα του πρώην αεροδρομίου της Αθήνας στο Ελληνικό. Διαθέτει δύο εισόδους - εξόδους επί της Λεωφόρου Βουλιαγμένης, με τη δυτική να έχει μεταλλικό στέγαστρο και μία πλατεία, καθώς και αφετηρία / στάση αστικών λεωφορείων στις εξόδους του. Στο αρχικό στάδιο σχεδιασμού του σταθμού, αναφερόταν με την ονομασία Ανατολικό Αεροδρόμιο, για να πάρει την τελική ονομασία Ελληνικό τον Μάρτιο του 2001, όταν ανεστάλη η λειτουργία του αεροδρομίου του Ελληνικού. Ο σταθμός είναι εξ ολοκλήρου υπόγειος και διαθέτει δύο πλευρικές αποβάθρες. Επίσης, διαθέτει δύο εισόδους - εξόδους, εκ των οποίων η ανατολική είναι στη θέση που ήταν ο παράδρομος της λεωφόρου Βουλιαγμένης προς Αθήνα και η δυτική βρίσκεται επί της λεωφόρου Βουλιαγμένης στο ρεύμα προς Γλυφάδα. Η κατασκευή του σταθμού ξεκίνησε το 2007 και σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα των έργων προγραμματιζόταν να εγκαινιαστεί το 2009, ενώ τελικά ολοκληρώθηκε στις αρχές του 2010, αλλά εγκαινιάστηκε στις 26 Ιουλίου 2013, με καθυστέρηση 3,5 ετών, λόγω της εμπλοκής του προμηθευτή του συστήματος σηματοδότησης, της εταιρείας Siemens, σε σκάνδαλο δωροδοκιών. Η απόσταση από τον Σταθμό Ελληνικό έως το κέντρο της Αθήνας (Σταθμός Σύνταγμα) διανύεται μόλις σε 14 λεπτά, ενώ με το αυτοκίνητο σε ώρες αιχμής σήμερα χρειάζονται περισσότερο από 45 λεπτά. Λεωφόρος Βουλιαγμένης & Λ. Ιασωνίδου Λεωφόρος Βουλιαγμένης & Ελ. Βενιζέλου | Ο Σταθμός Ελληνικό είναι σταθμός του μετρό της Αθήνας, ο οποίος αποτελεί και τερματικό σταθμό της γραμμής 2. Πήρε το όνομά του από την περιοχή του Ελληνικού. Ο σταθμός ως τερματικός εξυπηρετεί εκτός από τη περιοχή του Ελληνικού και όλα τα Νότια Προάστια προς τα ανατολικά όπως τη Γλυφάδα, Βουλιαγμένη και Βάρη που είναι προσβάσιμα μέσω μετεπιβίβασης σε αστικά λεωφορεία. Την τουριστική περίοδο ο σταθμός είναι από τους πιο πολυσύχναστους του δικτύου, καθώς εξυπηρετεί αυτούς που κατευθύνονται προς τις ακτές και τα θέρετρα της ανατολικής παραλιακής. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%B1%CE%B8%CE%BC%CF%8C%CF%82_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C_(%CE%9C%CE%B5%CF%84%CF%81%CF%8C_%CE%91%CE%B8%CE%AE%CE%BD%CE%B1%CF%82) |
Χριστιανισμός ανά χώρα | Σημείωση: τα πληθυσμιακά δεδομένα που έχουν καταρτιστεί χρησιμοποιώντας τη μέθοδο της στατιστικής επιστήμης είναι υποκείμενες στη θεωρία σφαλμάτων. Έτσι οι αριθμοί επομένως πρέπει να θεωρούνται ως εκτιμήσεις μόνο. Ο συνολικός αριθμός Χριστιανών για κάθε χώρα βασίζεται στον αριθμό των ανθρώπων που δηλώνουν ότι είναι μέλη Χριστιανικού δόγματος ή που αυτοπροσδιορίζονται ως χριστιανοί, συν τα παιδιά τους. Ο αριθμός των ανθρώπων που πιστεύουν στο Θεό ή που παρακολουθούν τακτικά την εκκλησία δεν αναφέρεται. Οι άνθρωποι που αναμειγνύουν τον Χριστιανισμό με φυλετικές θρησκείες υπολογίζονται ως Χριστιανοί σε αυτό το άρθρο. Το μεγαλύτερο μέρος των αριθμών για τα ποσοστά των Χριστιανών σε κάθε χώρα ελήφθησαν από τη Διεθνή Έκθεση Θρησκευτικών Ελευθεριών του αμερικανικού υπουργείου εξωτερικών, το CIA World Factbook, το εγχείρημα Τζόσουα, τις Ανοιχτές πόρτες, το Φόρουμ Πιου και το Adherents.com. Μέλη των Ηνωμένων Εθνών και εξαρτημένα εδάφη Κράτη παρατηρητές του ΟΗΕ Σημείωση: Το ένα είναι γενικά αναγνωρισμένο κυρίαρχο κράτος, ενώ το άλλο είναι ένα κράτος με σημαντική, αλλά περιορισμένη, αναγνώριση Κράτη που δεν είναι μέλη ή παρατηρητές στον ΟΗΕ, αλλά έχουν περιορισμένη αναγνώριση Σημείωση: Περιλαμβάνει μη μέλη ή παρατηρητές των Ηνωμένων Εθνών, τα οποία έχουν σημαντική, αλλά περιορισμένη αναγνώριση Κράτη μη μέλη ή παρατηρητές του ΟΗΕ, χωρίς καθόλου ή σχεδόν καθόλου αναγνώριση Οι χώρες με τα μεγαλύτερα ποσοστά και αριθμούς Χριστιανών Αριστερά: Κατάλογος των χωρών με τους δέκα υψηλότερους αριθμούς χριστιανών. Δεξιά: κατάλογος των χωρών με τα δέκα υψηλότερα ποσοστά χριστιανών ως προς τον πληθυσμό τους. Οι χώρες με τα μεγαλύτερα ποσοστά Χριστιανών ως προς τον συνολικό πληθυσμό τους (συμπεριλαμβάνονται μόνο οι χώρες όπου οι Χριστιανοί ξεπερνούν τα 10 εκατομμύρια): Ταξινόμηση χωρών με βάση τα ποσοστά Χριστιανών ως προς τον συνολικό πληθυσμό τους Συνολικά, 126 χώρες έχουν πλειοψηφία Χριστιανών, ενώ 71 έχουν μειοψηφία Χριστιανών. Σύμφωνα με έρευνα του κέντρου Πιου, ενώ εκ των 232 χωρών και εξαρτημένων περιοχών, 157 έχουν πλειοψηφίες Χριστιανών. Σύμφωνα με το Christian Today, υπήρχαν 2.4 δισεκατομμύρια Χριστιανοί στο κόσμο το 2015 και σύμφωνα με έρευνα του Κέντρου Ερευνών Πιου, αν οι τρέχουσες τάσεις συνεχιστούν, ο Χριστιανισμός θα παραμείνει ως η μεγαλύτερη θρησκεία του κόσμου το 2050. Το 2050, αναμένεται ότι ο πληθυσμός των Χριστιανών θα ξεπερνά τα 3 δισεκατομμύρια άτομα. Πολλά χαρισματικά κινήματα βρίσκονται σε ανάπτυξη στην Αφρική, τη Λατινική Αμερική, τον Μουσουλμανικό κόσμο, και την Ασία. | Ο Χριστιανισμός διαθέτει πάνω από 2,6 δισεκατομμύρια ακολούθους με τον παγκόσμιο πληθυσμό να αναγράφεται στους 8 δισεκατομμύρια άτομα (σύμφωνα με μελέτες του 2015), Αποτελεί τη μεγαλύτερη αριθμητικά θρησκεία στον κόσμο, καθώς την ασπάζεται περίπου το ένα τρίτο του παγκόσμιου πληθυσμού. Τα τρία μεγαλύτερα δόγματα του Χριστιανισμού είναι ο Ρωμαιοκαθολικισμός, ο Προτεσταντισμός και η Ορθοδοξία. Το πολυπληθέστερο Χριστιανικό δόγμα είναι η Καθολική Εκκλησία, με 1,4 δισεκατομμύρια βαπτισμένα μέλη. Το δεύτερο μεγαλύτερο χριστιανικό δόγμα είναι ο Προτεσταντισμός (αν θεωρηθεί ως ενιαία ομάδα) και τρίτη η Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία. Ο Χριστανισμός είναι η πολυπληθέστερη θρησκεία στη Ρωσία, στη Βόρεια Αμερική, στη Νότια Αμερική, στις Φιλιππίνες, στο Ανατολικό Τιμόρ, στη Νότια Αφρική, στην Κεντρική Αφρική, στην Ανατολική Αφρική και στην Ωκεανία. Υπάρχουν μεγάλες χριστιανικές κοινότητες ανά τον κόσμο, όπως η Ινδονησία, η Κεντρική Ασία και τη Μέση Ανατολή, όπου ο Χριστιανισμός είναι η δεύτερη μεγαλύτερη θρησκεία μετά το Ισλάμ. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν το μεγαλύτερο Χριστιανικό πληθυσμό στον κόσμο, ακολουθούμενες από τη Βραζιλία και το Μεξικό.Ο Χριστιανισμός σε πολλαπλές μορφές είναι κρατική θρησκεία σε 15 χώρες: Αργεντινή (Καθολική Εκκλησία), Αρμενία (Αρμενική Αποστολική Εκκλησία), Τουβαλού (Εκκλησία του Τουβαλού), Τόνγκα (Ελεύθερη Ουεσλεϊανή Εκκλησία του Τόνγκα), Κόστα Ρίκα (Καθολική Εκκλησία), Δανία (Δανική Εθνική Εκκλησία), Αγγλία (Εκκλησία της Αγγλίας), Ελλάδα (Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία), Γεωργία (Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία), Ισλανδία (Εκκλησία της Ισλανδίας), Λιχτενστάιν (Καθολική Εκκλησία), Μάλτα (Καθολική Εκκλησία), Μονακό (Καθολική Εκκλησία), Βατικανό (Καθολική Εκκλησία), και Ζάμπια. Ο χριστιανισμός ήταν η κρατική θρησκεία της Αυτοκρατορίας της Αιθιοπίας (όπου έγινε επίσημη το 340 μ.Χ. στο Βασίλειο της Αξούμ) πριν από την ανατροπή της κυβέρνησης. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82_%CE%B1%CE%BD%CE%AC_%CF%87%CF%8E%CF%81%CE%B1 |
Βουλευτική έδρα | Σε κάθε εκλογική περιφέρεια ορίζεται κάθε φορά και ένας αριθμός βουλευτικών εδρών που είναι ανάλογος του νόμιμου πληθυσμού της ίδιας περιφέρειας, όπως προκύπτει από την τελευταία απογραφή πληθυσμού, τα επίσημα αποτελέσματα της οποίας έχουν προηγουμένως δημοσιευτεί στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως. Το σύνολο των βουλευτικών εδρών είναι 288. Οι υπόλοιποι 12 μέχρι τους 300 βουλευτές που προβλέπονται στην ελληνική Βουλή είναι οι λεγόμενοι βουλευτές επικρατείας που "εκλέγονται" ενιαία σ΄ όλη την επικράτεια. Ο αριθμός των βουλευτικών εδρών ανά εκλογική περιφέρεια προσδιορίζεται με το εκλογικό μέτρο όπως αυτό ορίζεται από την ισχύουσα εκλογική νομοθεσία. Συγκεκριμένα μετά τη δημοσίευση στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως των επισήμων αποτελεσμάτων της απογραφής του νομίμου πληθυσμού της χώρας, ακολουθεί αμέσως η έκδοση Προεδρικού Διατάγματος στο οποίο και ορίζονται οι βουλευτικές έδρες ανα εκλογική περιφέρεια σύμφωνα με το εκλογικό μέτρο. Το διάταγμα αυτό ισχύει μέχρι τη δημοσίευση των αποτελεσμάτων της επόμενης απογραφής του πληθυσμού. Στις βουλευτικές εκλογές του Μαΐου 2012 ίσχυε εν προκειμένω η κατανομή των 288 βουλευτικών εδρών όπως είχε οριστεί στο 1ο άρθρο του Π.Δ.381/2002 (ΦΕΚ 332Α΄/2002), δηλαδή επί της απογραφής του 2001. Εκ του αριθμού των βουλευτικών εδρών που προσδιορίζονται σε κάθε εκλογική περιφέρεια χαρακτηρίζεται και αυτή αντίστοιχα, σε μονοεδρική, διεδρική, τριεδρική και πολυεδρική. Τον μεγαλύτερο αριθμό εδρών, με τον τελευταίο εκλογικό νόμο του 2012, κατέχει η εκλογική περιφέρεια Β΄ Αθηνών που φθάνει τις 42 έδρες, ακολουθώντας η Α΄ Αθηνών με 17, η Α΄ Θεσσαλονίκης με 16, η Αττικής με 12 και Αχαΐας με 9, ενώ έπονται οι άλλες με μικρότερο αριθμό. Μονοεδρικές περιφέρειες είναι των Γρεβενών, Ευρυτανίας, Ζακύνθου, Κεφαλληνίας, Λευκάδας, Σάμου και Φωκίδας. Άρθρο 2ο του Π.Δ. 26/2012 (ΦΕΚ 57Α΄/15.3.2012). | Με τον όρο βουλευτική έδρα ορίζεται ο τόπος στον οποίο εκλέγεται ένας Βουλευτής, κατά τη διενέργεια βουλευτικών εκλογών και όχι βέβαια το έδρανο της Βουλής που καταλαμβάνει αυτός όπως πολλοί λανθασμένα συγχέουν. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%AD%CE%B4%CF%81%CE%B1 |
Γενικές εκλογές Γρενάδας 2022 | Κατά τις προηγούμενες εκλογές που διεξήχθησαν τον Μάρτιο του 2018, το NNP, με επικεφαλής τον πρωθυπουργό Κιθ Μίτσελ, επανεξελέγη για πέμπτη θητεία. Όπως και στις εκλογές του 2013, το NNP κέρδισε και τις 15 έδρες στη Βουλή των Αντιπροσώπων. Τρεις μήνες μετά τις εκλογές του 2018, ο αρχηγός του NDC Ναζίμ Μπερκ παραιτήθηκε και ο αναπληρωτής αρχηγός Τζόζεφ Άντολ ενήργησε ως αρχηγός του κόμματος στο ενδιάμεσο. Η πρώην υπουργός Παιδείας Φράνκα Μπερναρντίν εξελέγη χωρίς αντίπαλο στο επόμενο συνέδριο του κόμματος τον Νοέμβριο. Παραιτήθηκε τον Νοέμβριο του 2020 για λόγους υγείας, με τον αναπληρωτή αρχηγό Έντριαν Τόμας να αναλαμβάνει την μεταβατική περίοδο. Το NDC συνήλθε εκ νέου τον Οκτώβριο του 2021 για να εκλέξει νέα στελέχη του κόμματος. Το κόμμα επέλεξε τον δικηγόρο Ντίκον Μίτσελ (καμία σχέση με τον πρωθυπουργό Κιθ Μίτσελ) για να ηγηθεί του NDC, με τον Έντριαν Τόμας ως αναπληρωτή αρχηγό. Τα 15 μέλη της Βουλής των Αντιπροσώπων εκλέγονται με πλειοψηφικό σύστημα σε μονοεδρικές εκλογικές περιφέρειες. Ο πρωθυπουργός Μίτσελ συμβούλεψε την γενική κυβερνήτρια, Λαίδη Σεσίλ Λα Γκρενάντ, να διαλύσει τη Βουλή των Αντιπροσώπων στις 16 Μαΐου, έναν χρόνο νωρίτερα από την πλήρη πενταετή θητεία της απερχόμενης βουλής. . Η Λα Γκρενάντ εξέδωσε έγγραφο για τις εκλογές την επόμενη μέρα. Στο σύντομο χρονικό διάστημα που μεσολάβησε από την προκήρυξη των εκλογών και την έκδοση του εγγράφου, οι πολίτες είχαν μόνο μία ημέρα να εγγραφούν για να ψηφίσουν, εάν δεν το είχαν κάνει ήδη. Οι υποψηφιότητες κατατέθηκαν την 1η Ιουνίου. Οι αστυνομικοί ψήφισαν στις 20 Ιουνίου. Η Κοινότητα της Καραϊβικής και ο Οργανισμός Αμερικανικών Κρατών έστειλαν αντιπροσωπείες για να παρακολουθήσουν τις εκλογές. Ο πρωθυπουργός διαβεβαίωσε ότι η παρουσία και των δύο αποστολών παρατηρητών παρέχει «διαφάνεια και εμπιστοσύνη στην εκλογική διαδικασία». Για τις εκλογές αυτές προτάθηκαν 41 υποψήφιοι, με πέντε συμμετέχοντα κόμματα και έναν ανεξάρτητο υποψήφιο. Το Νέο Εθνικό Κόμμα (NNP) και το Εθνικό Δημοκρατικό Κογκρέσο (NDC) πρότειναν υποψηφίους και για τις 15 έδρες. Το Ενωμένο Εργατικό Κόμμα της Γρενάδας (GULP) πρότεινε 4 υποψηφίους, ενώ το Ανεξάρτητο Κόμμα Ελευθερίας (IFP) και το Κόμμα Αναγέννησης της Γρενάδας (GRP) πρότειναν από 3 υποψηφίους. Ο απερχόμενος πρωθυπουργός Κιθ Μίτσελ τηλεφώνησε στον Ντίκον Μίτσελ για να τον συγχαρεί για τον εκλογικό του θρίαμβο. Ταυτόχρονα, προέτρεψε τον επερχόμενο πρωθυπουργό να εξετάσει το ενδεχόμενο διατήρησης των προγραμμάτων που εφάρμοσε η κυβέρνηση του NNP, τα οποία, όπως είπε, απέφεραν σημαντικό όφελος στους απλούς κατοίκους της Γρενάδας. Ο Κιθ Μίτσελ, ο οποίος έγινε ηγέτης της αντιπολίτευσης, υποσχέθηκε να παράσχει στη νέα κυβέρνηση μια παραγωγική αντιπολίτευση και επέμεινε ότι δεν θα ήταν «τίποτα προσωπικό». Ο Ντίκον Μίτσελ ορκίστηκε πρωθυπουργός στις 24 Ιουνίου 2022. Ο Μίτσελ δέχτηκε τα συγχαρητήρια από πολλούς ξένους ηγέτες, συμπεριλαμβανομένου του Κουβανού προέδρου Μιγκέλ Ντίας-Κανέλ και του πρωθυπουργού του Αγίου Βικεντίου και των Γρεναδίνων, Ραλφ Γκονσάλβες. | Πρόωρες γενικές εκλογές διεξήχθησαν στη Γρενάδα στις 23 Ιουνίου 2022. Ο πρωθυπουργός Κιθ Μίτσελ διεκδίκησε μια έκτη θητεία. Το Εθνικό Δημοκρατικό Κογκρέσο (NDC) επέστρεψε στο κοινοβούλιο έπειτα από εννέα χρόνια απουσίας, νικώντας το κυβερνών Νέο Εθνικό Κόμμα (NNP), με αποτέλεσμα ο Ντίκον Μίτσελ να γίνει ο νέος πρωθυπουργός της Γρενάδας. Αυτές ήταν επίσης οι πρώτες εκλογές από το 2008 στις οποίες το NDC κέρδισε έδρες. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82_%CE%93%CF%81%CE%B5%CE%BD%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CF%82_2022 |
Μαξίμ Βεϊγκάν | Ο Βεϋγκάν γεννήθηκε στις Βρυξέλλες (Βέλγιο) στις 21 Ιανουαρίου 1867. Δεν είναι σαφή τα στοιχεία περί της καταγωγής του. Κάποιες πηγές αναφέρουν ότι ήταν νόθος γιος μιας Πολωνής, αλλού αναφέρεται ότι ίσως ήταν νόθος γιος της αυτοκράτειρας του Μεξικού Καρλότας με τον συνταγματάρχη Φαν ντερ Σμίσσεν (Van der Smissen) ή του αδελφού της, Βασιλιά του Βελγίου, Λεοπόλδου Β΄ και ο ίδιος ούτε επιβεβαίωνε ούτε διέψευδε αυτές τις φήμες. Συχνά αναφέρεται ότι οι γονείς του ήταν άγνωστοι. Το περιοδικό "Time" αναφέρει ότι μητέρα του ήταν μια Γερμανίδα από την περιοχή του Σάαρ.Την ανατροφή και μόρφωσή του ανέλαβε η οικογένεια Κοέν ντε Λεόν (Cohen de Léon), εβραϊκής καταγωγής, στη Μασσαλία, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Ο ίδιος στα απομνημονεύματά του δεν γράφει παρά ελάχιστα για την περίοδο αυτή της ζωής του, αναφέροντας μόνο μια γκουβερνάντα και έναν ιερέα του κολεγίου στο οποίο φοιτούσε. Από εκεί μάλλον προέρχεται ο ισχυρός καθολικισμός του. Άγνωστα, όμως, παραμένουν τα αίτια του έντονου αντισημιτισμού, από τον οποίο κυριαρχείτο και που εκδηλώθηκε ιδιαίτερα κατά την περίοδο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η σταδιοδρομία του στον Στρατό ξεκινά με την είσοδό του στην προπαρασκευαστική τάξη της Στρατιωτικής Ακαδημίας του Σαιν Συρ ( Saint-Cyr) στο Παρίσι. Στην τάξη αυτή εγγράφηκε ως αλλοδαπός (Βέλγος) εύελπις, με το όνομα Μαξίμ ντε Νιμάλ (Maxime de Nimal). Αποφοίτησε από την Ακαδημία του Σαιν Συρ το 1887 και τοποθετήθηκε σε ένα σύνταγμα ιππικού. Την τοποθέτησή του ακολούθησε η επίσημη αναγνώρισή του ως γιου ενός υπαλλήλου του Κοέν ντε Λεόν, του Φρανσουά Ζοζέφ Βεϋγκάν (François-Joseph Weygand) (18 Οκτωβρίου 1888). Η αναγνώριση αυτή του έδωσε το επώνυμό του και, μαζί, την γαλλική υπηκοότητα. Στις 12 Νοεμβρίου 1900 και ενώ υπηρετεί στο 9ο Σύνταγμα Δραγόνων στο Βιτρύ, ο Βεϋγκάν νυμφεύεται την Μαρί ντε Φορσάνζ (Marie-Renée-Joséphine de Forsanz), ηλικίας τότε 24 ετών, θυγατέρα του Διοικητή του Συντάγματός του. Το ζεύγος απέκτησε δύο γιους, τον Εντουάρ (Édouard, 1901), ο οποίος ασχολήθηκε με τη βιομηχανία, και τον Ζακ (Jacques, 1905), ο οποίος έγινε επίσης στρατιωτικός. Ο Βεϋγκάν υπηρέτησε σε διάφορες μονάδες ιππικού και, το 1912, έχοντας το βαθμό του αντισυνταγματάρχη, έγινε εκπαιδευτής στη Στρατιωτική Σχολή École d'application de l' arme blindée et cavalerie (Σχολή εφαρμογής τεθωρακισμένων και ιππικού) στο Σωμύρ της δυτικής Γαλλίας. Το 1913 αναγορεύθηκε σε Ιππότη της Λεγεώνος της Τιμής, οπότε και τον πρόσεξε ο Στρατηγός Ζοζέφ Ζοφρ (Joseph Joffre). Με την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου ο Βεϋγκάν υπηρέτησε στο 5ο Σύνταγμα Ουσσάρων ως υποδιοικητής, με το οποίο έλαβε μέρος στη μάχη της Λωρραίνης (Bataille de Lorraine). Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα προάχθηκε σε συνταγματάρχη και, στις 28 Αυγούστου 1914 τοποθετήθηκε στο Επιτελείο του Στρατηγού Φερντινάν Φος (Ferdinand Foch). Το 1916 προάχθηκε σε ταξίαρχο και, το 1918 σε Υποστράτηγο, ενώ ήδη από το 1917 ήταν μέλος του Ανωτάτου Πολεμικού Συμβουλίου και συμμετείχε, μαζί με τον Φος, στη Διάσκεψη του Ραπάλλο (Rapallo) (6 - 7 Νοεμβρίου 1917). Όταν ο Φος έγινε Ανώτατος Διοικητής των Συμμαχικών δυνάμεων, ο Βεϋγκάν παρέμεινε στο Επιτελείο του. Το 1918 συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις της ανακωχής και, όταν υπογράφηκε η συνθήκη της Κομπιένης, στο "βαγόνι της Ρετόντ" (wagon de Rethondes), ο Βεϋγκάν ήταν αυτός που ανέγνωσε τους όρους της Συνθήκης στη Γερμανική αντιπροσωπεία (Νοέμβριος 1918). Πολωνία Το 1920 ο Βεϋγκάν αποστέλλεται στην Πολωνία ως επικεφαλής Γαλλοβρετανικής στρατιωτικής αποστολής, στην οποία συμμετέχει ο Γάλλος διπλωμάτης Ζαν Ζυλ Ζυσσεράν (Jean Jules Jusserand) και ο Βρετανός Λόρδος Έντγκαρ Βίνσεντ ντ' Άμπερνον (Edgar Vincent D'Abernon). Την αποστολή είχαν ζητήσει ο Ζωρζ Κλεμανσώ και ο Λόιντ Τζόρτζ από τον Στρατάρχη Φος, ο οποίος απάντησε: "Ο Βεϋγκάν θα κάνει ό,τι θα έκανα εγώ". Η Πολωνία βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση με τη Σοβιετική Ένωση και τα στρατεύματά της βρίσκονται σε υποχώρηση. Η υποδοχή του, στις 24 Ιουλίου από τον επικεφαλής του Πολωνικού Στρατού Γιούζεφ Πιουσούτσκι δεν είναι ιδιαίτερα θερμή, καθώς η πρώτη ερώτηση του Πολωνού ηγέτη είναι "πόσες μεραρχίες μάς φέρατε, Στρατηγέ;". Ο Βεϋγκάν, φυσικά, δεν διέθετε ούτε μία. Στις 27 Ιουλίου τοποθετείται ως σύμβουλος του Αρχηγού του Πολωνικού Επιτελείου Στατηγού Ροζβαντόβσκι (Rozwadowski), η συνεργασία τους, όμως, δεν θα χαρακτηριζόταν αρμονική. Ο Βεϋγκάν περιτριγυριζόταν από αξιωματικούς που τον έβλεπαν σαν παρείσακτο και επίτηδες μιλούσαν μεταξύ τους Πολωνικά αποκλείοντάς τον, έτσι, από τις συζητήσεις τους. Όλες του οι προτάσεις για την οργάνωση της Πολωνικής άμυνας απορρίπτονταν συστηματικά: Στα τέλη Ιουλίου πρότεινε στους Πολωνούς να κρατήσουν τη γραμμή του ποταμού Μπουγκ. Μια εβδομάδα αργότερα πρότεινε αμυντική διάταξη στον ποταμό Βιστούλα. Καμία από αυτές τις προτάσεις του δεν έγινε δεκτή. Σημαντική συμβολή του, ωστόσο, ήταν η επιμονή για τη δημιουργία ενός συστήματος γραπτών διαταγών του Επιτελείου, που θα αντικαθιστούσε το χύδην σύστημα προφορικών διαταγών. Σε γενικές γραμμές ο Βεϋγκάν ήταν τοποθετημένος ανάμεσα σε άνδρες που δεν είχαν καμία διάθεση να υπακούσουν στις εντολές ή τις συμβουλές του. Παρά ταύτα, και χωρίς ο ίδιος να το γνωρίζει, αυτό που κατάφερε, σύμφωνα με τον Βρετανό πρέσβη στη Βαρσοβία Σερ Άντριαν Κάρτον ντε Βάιαρτ (Sir Adrian Karton de Wiart), ήταν η ψυχολογική τόνωση της στρατιωτικής πολωνικής ηγεσίας. Επίσης, οι Πολωνοί είχαν αποδεχθεί τη συμβουλή του για την οχύρωση της περιοχής της Βαρσοβίας, ενώ ο Πιουσούτσκι είχε ακολουθήσει τις συμβουλές του για ανασυγκρότηση του Πολωνικού στρατού που βρισκόταν βόρεια της Βαρσοβίας, σχηματίζοντας νέα πολωνική Στρατιά. Τον Αύγουστο του 1920 έγινε η μεγάλη μάχη της Βαρσοβίας, στην οποία οι Πολωνοί κατενίκησαν τους Σοβιετικούς, ύστερα από αριστουργηματικό σχέδιο αντεπίθεσης του Πιλσούντσκι. Η αποστολή του Βεϋγκάν είχε ολοκληρωθεί. Η αναχώρησή του, σχεδιασμένη για τις 25 Αυγούστου, τον εξέπληξε: Στην αποβάθρα του σιδηροδρομικού σταθμού οι Πολωνοί του απονέμουν το μετάλλιο των "Πολεμικών Αρετών" (Virtuti Militari), στις 26 το τρένο του σταματά στην Κρακοβία όπου τον δεξιώνεται ο Δήμαρχος της πόλης. Ο Βεϋγκάν φθάνει στις 28 Αυγούστου στο Παρίσι, όπου γίνεται δεκτός από ενθουσιώδη πλήθη στην αποβάθρα του "Γκαρ ντε λ' Εστ" και τον ασπάζεται δημόσια ο Πρωθυπουργός Αλεξάντρ Μιλεράν (Alexandre Millerand), που του απονέμει το Μεγαλόσταυρο της Λεγεώνας της Τιμής, ενώ αργότερα γίνεται μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας. Ο ίδιος μένει κατάπληκτος από όλα αυτά, για να γράψει αργότερα στα απομνημονεύματά του: "Δεν καταλαβαίνω τι συνέβη. Η νίκη ήταν των Πολωνών, το σχέδιο ήταν Πολωνικό, ο Στρατός ήταν Πολωνικός". Πιστεύεται ότι το "θαύμα της Βαρσοβίας" του αποδόθηκε, σε τέτοια ευρύτητα, από τους πολιτικούς αντιπάλους του Πιουσούτσκι στην Πολωνία και Γάλλους υποστηρικτές του Μιλεράν. Η φήμη αυτή θα τον συνοδεύει επί 40 και πλέον έτη και έγινε αποδεκτή ακόμη και από ακαδημαϊκούς κύκλους . Σε ορισμένες πηγές αναφέρεται, επίσης, ότι ο Πιουσούτσκι είχε προσφέρει, στις 9 Αυγούστου, τη συναρχηγία του Πολωνικού στρατού στον Βεϋγκάν, αλλά ο Γάλλος στρατηγός δεν την δέχτηκε. Γαλλία, Μέση Ανατολή Ο Βεϋγκάν παρέμεινε αδρανής μετά την επιστροφή του από την Πολωνία. Το 1923, ωστόσο, του ανατίθεται η αρχηγία της γαλλικής αποστολής στη Συρία και τον Λίβανο. Το επόμενο έτος ονομάζεται Ύπατος Αρμοστής της Συρίας, θέση στην οποία παρέμεινε για ένα έτος. Ο Βεϋγκάν επιστρέφει στη Γαλλία το 1925 και αναλαμβάνει Διευθυντής του Κέντρου Ανωτάτων Στρατιωτικών σπουδών. Στη θέση αυτή παρέμεινε επί μια πενταετία: Το 1931 εκλέγεται μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας και το ίδιο έτος αναλαμβάνει Αρχηγός του Επιτελείου του Γαλλικού Στρατού, Αντιπρόεδρος του Ανώτατου Πολεμικού Συμβουλίου και Επιθεωρητής του Στρατού. Στις θέσεις αυτές παρέμεινε μέχρι το 1935, οπότε και εξαναγκάστηκε σε παραίτηση λόγω της ηλικίας του (είχε συμπληρώσει το 68ο έτος). Η πρότασή του για την επέκταση της γραμμής Μαζινό, της οποίας τότε άρχιζε η κατασκευή, και στα γαλλοβελγικά σύνορα δεν έγινε δεκτή. Δεν παρέμεινε επί πολύ στην αποστρατεία: Ο Εντουάρ Νταλαντιέ τον ανακάλεσε στο Στράτευμα το 1939 και του ανέθεσε τη διοίκηση των Γαλλικών στρατευμάτων της Μέσης Ανατολής. Παρέμεινε εκεί και μετά την έναρξη του Πολέμου. Η Γερμανία εισέβαλλε στη Γαλλία και τις Κάτω Χώρες τον Μάιο του 1940. Η γαλλική - συμμαχική άμυνα καταρρέει και ο Πρωθυπουργός Πολ Ρεϊνό (Paul Reynaud), ο οποίος από καιρό έχει την αντίληψη ότι ο Μωρίς Γκαμελέν (Maurice Gamelin), επικεφαλής του Γαλλικού Στρατού, δεν είναι αντάξιος των περιστάσεων, τον εξαναγκάζει σε παραίτηση (παρά το γεγονός ότι και ο ίδιος και η κυβέρνησή του τελούν υπό παραίτηση) και καλεί από τη Συρία, ως αντικαταστάτη του, τον Βεϋγκάν. Ο νέος Αρχιστράτηγος έφτασε αμέσως στη Γαλλία, "ζωηρός παρά τα 73 χρόνια του" μελέτησε τα σχέδια του προκατόχου του και επισκέφθηκε τα θέατρα των μαχών με αεροπλάνο. Μέχρι να καταλήξει σε αποφάσεις πέρασαν δύο κρίσιμες ημέρες, κατά τη διάρκεια των οποίων το γερμανικό πεζικό πρόλβε τις θωρακισμένες μεραρχίες που είχαν προωθηθεί αφήνοντάς το πίσω. Τα γερμανικά στρατεύματα περικύκλωσαν μεγάλο αριθμό συμμαχικών δυνάμεων και εκμηδένισαν σημαντικές γαλλικές μονάδες. Η εξέλιξη αυτή έδειξε στον νέο αρχιστράτηγο ότι με τις δυνάμεις που του απέμεναν δεν θα μπορούσε να αντιταχθεί στην υπεροχή του εχθρού. Αποφάσισε να δημιουργήσει τη "γραμμή Βεϋγκάν", μια ζώνη αντίστασης στη βόρεια Γαλλία, ωστόσο ούτε αυτό ήταν, πλέον, εφικτό. Εξεδίωξε 15 στρατηγούς και προήγαγε επτά νέους συνταγματάρχες σε υποστρατήγους, σε μια προσπάθεια να εμφυσήσει περισσότερη ενεργητικότητα στον γαλλικό Στρατό. Παραπονέθηκε ότι "άργησαν δύο εβδομάδες να τον καλέσουν" για να αναχαιτίσει τη γερμανική επίθεση. Στη διάσκεψη του Μπριάρ (Briare) διαπιστώθηκε πως δεν ήταν δυνατή πλέον η διατήρηση της συμμαχίας Αγγλίας - Γαλλίας. Απρόσμενα και χωρίς να ειδοποιήσει τους Συμμάχους του, ο Βασιλιάς Λεοπόλδος του Βελγίου συνθηκολόγησε. Αυτό ήταν σημαντικό πλήγμα για τους Γάλλους και τους Βρετανούς. Ο Βεϋγκάν σε συνεργασία με τον Στρατάρχη Πεταίν (τότε αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης Ρεϊνό) και την πολιτική ηγεσία αποφάσισε την έναρξη διαπραγματεύσεων για την παράδοση των γαλλικών δυνάμεων. Κυβέρνηση του Βισύ Ο Πεταίν σχημάτισε τον Ιούνιο του 1940 την Κυβέρνηση του Βισύ, στην οποία κάλεσε τον Βεϋγκάν να συμμετάσχει και τον διόρισε Υπουργό Εθνικής Άμυνας. Στη θέση αυτή παρέμεινε μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1940, οπότε και ο Πεταίν τον έστειλε ως εξουσιοδοτημένο αντιπρόσωπό του στις γαλλικές αποικίες της Βόρειας Αφρικής. Σύμφωνα με τον Πεταίν, αυτό έγινε "για να οργανωθεί ένα στράτευμα αντίστασης εκτός γαλλικού εδάφους", κάτι τέτοιο, ωστόσο, διαψεύστηκε από τα γεγονότα: Ναι μεν δημιούργησε στους εξόριστους Γάλλους αξιωματικούς την ελπίδα κανούργιων μαχών κατά του Γερμανού κατακτητή της πατρίδας, αλλά, από την άλλη, εκτόπιζε τους αντιπάλους του καθεστώτος του Βισύ (οπαδούς του ντε Γκωλ, κομμουνιστές κ. ά.) σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Νότια Αλγερία και στο Μαρόκο, με τη συνεργασία του Ναυάρχου Αμπριάλ. Κατά τη διάρκεια της θητείας του ως αξιωματούχου της Κυβέρνησης του Βισύ, εκδήλωσε, επίσης, ανοικτά τα αντισημιτικά του αισθήματα, αφαιρώντας δικαιώματα από τους Εβραϊκής καταγωγής Γάλλους πολίτες. Συνεργάστηκε, επίσης, με τους Γερμανούς του Άφρικα Κορπ, στους οποίους παρέδωσε, το 1941, σημαντικό υλικό πολέμου (1200 φορτηγά, θωρακισμένα οχήματα, υλικό πυροβολικού). Αντίθετα, απέκτησε κάποια φήμη όταν αντιτάχθηκε σθεναρά στη συμφωνία του Πρωτοκόλλου του Παρισιού (28 Μαΐου 1941), που υπέγραψε ο Ναύαρχος Νταρλάν (Darlan) με την οποία παραχωρούνταν γαλλικές βάσεις στο Χαλέπι της Συρίας, στην Μπιζέρτα και στο Ντακάρ, στις δυνάμεις του Άξονα. Όπως και ο Πεταίν, παρέμενε μετριοπαθής στην κριτική του απέναντι στους Γερμανούς, ενώ υποστήριζε ότι μπορούσαν να συνεργαστούν μαζί τους, αλλά με πολύ μεγάλη διακριτικότητα. Αυτό που ουσιαστικά επιδίωκε ήταν όχι η συνεργασία με τους Συμμάχους ή η παροχή βοήθειας προς αυτούς, αλλά απλά η διατήρηση του γοήτρου της Γαλλίας και, φυσικά, η διατήρηση του αποικιακού καθεστώτος της στη Βόρεια Αφρική. Ωστόσο, όταν ο Χίτλερ απαίτησε πλήρη συνεργασία με τις γαλλικές δυνάμεις του Βισύ (Νοέμβριος 1941), ζήτησε επίμονα την απομάκρυνσή του από κάθε θέση του καθεστώτος. Πράγματι, ο Βεϋγκάν ανακλήθηκε τον ίδιο μήνα. Ένα χρόνο αργότερα, μετά την απόβαση των Συμμάχων στη Βόρεια Αφρική (Νοέμβριος 1942) ο Βεϋγκάν συνελήφθη και παρέμεινε έγκλειστος μέχρι το Μάιο του 1945, οπότε και κρατήθηκε από τους Αμερικανούς. Ο Βεϋγκάν κρατήθηκε, ως συνεργάτης των Γερμανών, στο νοσοκομείο του Βαλ ντε Γκρας (Val-de-Grâce). Αφέθηκε ελεύθερος το 1946 και απαλλάχθηκε από τις κατηγορίες εναντίον του το 1948. Απεβίωσε στο Παρίσι το 1965, σε ηλικία 98 ετών. Ο Μαξίμ Βεϋγκάν εξέδωσε τρία βιβλία ιστορικού περιεχομένου: "Ιστορία του Γαλλικού Στρατού" (1947), "Φος" (1947) και τα "Απομνημονεύματα" (1950) Εισβολή και κατάληψη της Γαλλίας - 1940 Jacques Weygand, Weygand, mon père Guy Raïssac, Un soldat dans la tourmente, éd. Albin Michel, Paris, 1963 Bernard Destremau , Weygand, Perrin, Paris, 1989 Henri Michel, Histoire de la seconde Guerre Mondiale, Paris, Omnibus, 2001 | Ο Μαξίμ Βεϋγκάν (Maxime Weygand, 21 Ιανουαρίου 1867 - 28 Ιανουαρίου 1965) ήταν Γάλλος στρατηγός και στρατιωτικός ηγέτης κατά τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους. Αν και δεν έχει παραμείνει στη μνήμη των Γάλλων με το ίδιο όνειδος του Στρατάρχη Φιλίπ Πεταίν, ωστόσο έχει καταγραφεί στην Ιστορία ως ο ηγέτης του Γαλλικού Στρατού, που αρχικά πολέμησε εναντίον των Γερμανών στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και, ύστερα από την παράδοση της Γαλλίας, το 1940, συνεργάστηκε με τους κατακτητές της συμμετέχοντας στο καθεστώς της Κυβέρνησης του Βισύ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%BE%CE%AF%CE%BC_%CE%92%CE%B5%CF%8A%CE%B3%CE%BA%CE%AC%CE%BD |
Πατ Πάτερσον | Ο Πάτερσον ξεκίνησε να παλεύει το 1958 στο Μόντρεαλ του Καναδά. Αργότερα, αγωνίστηκε για διάφορες εταιρείες του National Wrestling Alliance και το 1979 υπέγραψε με το σημερινό WWE (τότε γνωστό με άλλη ονομασία). Είχε κόντρες με σπουδαίους παλαιστές, όπως τον Μπομπ Μπάκλουντ και τον Τεντ Ντιμπιάσι. Για την προσφορά του στον χώρο, ο Πάτερσον, τιμήθηκε από το WWE, το 1996 με την εισαγωγή του στην τιμητική διάκριση για τους επαγγελματίες παλαιστές WWE Hall of Fame. Ο Πάτερσον ήταν ο πρώτος παλαιστής, που κατέκτησε τον ιστορικό τίτλο Διηπειρωτικό Πρωτάθλημα WWE. Στην καριέρα του κατέκτησε συνολικά 36 τίτλους. Είχε τεράστια επιτυχία στην ομαδική κατηγορία, καθώς με διάφορους παλαιστές, κατέκτησε 20 τίτλους της κατηγορίας. Μερικοί παλαιστές με τους οποίους συνεργάστηκε στην καριέρα του, ήταν οι: Ιβάν Κόλοφ, Μπίλι Γκράχαμ, Πέντρο Μοράλες, Πίτερ Μαίβια και Ρόκι Τζόνσον. Προφίλ στο WWE Hall of Fame | Ο Πιέρ Κλερμπόντ (Pierre Clermont, 19 Ιανουαρίου 1941- 2 Δεκεμβρίου 2020) ήταν ένας Καναδός πρώην επαγγελματίας παλαιστής, περισσότερο γνωστός με το ψευδώνυμο που χρησιμοποιούσε στα ρινγκ "Πατ Πάτερσον". Τα τελευταία χρόνια όταν αποσύρθηκε από την επαγγελματική πάλη είχε συμβόλαιο με την εταιρεία WWE ως σύμβουλος παραγωγής | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CF%84_%CE%A0%CE%AC%CF%84%CE%B5%CF%81%CF%83%CE%BF%CE%BD |
When the Music's Over | Οι στίχοι του κομματιού μιλούν για το ότι η μουσική είναι η φλόγα της ζωής και όταν σταματήσει χάνεται το πνεύμα της. Σ'ένα σημείο του κομματιού έχουμε τους εξής στίχους: "What have they done to the earth? / "τι έχουν κάνει στη Γη;" οι οποίοι είναι ένα πρώιμο παράδειγμα περιβαλλοντικών θεμάτων στη ροκ μουσική. Live in New York (2009). Live at the Hollywood Bowl (2012). Live at the Isle of Wight festival (2018). Το κομμάτι μπορεί να χωρίζεται σε 5 μέρη. "Turn Out the Lights/Dance on Fire" "Cancel My Subscription" "What Have They Done to the Earth?" "Persian Night" "Return to the main theme"/"Επιστροφή στην εισαγωγή" Τζιμ Μόρισον – φωνητικά Ρέι Μάνζαρεκ – πλήκτρα, μπάσο Ρόμπι Κρίγκερ – κιθάρα Τζον Ντένσμορ – τύμπανα Davis, Stephen (2005). Jim Morrison: Life, Death, Legend. New York: Gotham Books. ISBN 978-1-59240-099-7. | Το "When the Music's Over" είναι τραγούδι του αμερικανικού ροκ συγκροτήματος The Doors το οποίο συμπεριλήφθηκε στον δίσκο, Strange Days απ'την δισκογραφική εταιρεία "Elekra". Όπως πολλά κομμάτια του άλμπουμ, γράφτηκε πριν ηχογραφηθεί, όταν το συγκρότημα ακόμη τραγουδούσε στο κλαμπ. Είναι επίσης από τα λίγα κομμάτια του δίσκου που δεν συμμετείχε ο μπασίστας Ντάγκλας Λούμπαν και ανέλαβε ο Ρέι Μάνζαρεκ στο μπάσο. Ενώ αποτελεί κι ένα από τα δημοφιλέστερα τραγούδια τους.Η τελευταία εκτέλεση ηχογραφήθηκε το Σεπτέμβριο του 1967. Ο τραγουδιστής ο Τζιμ Μόρισον ήθελε το κομμάτι να ηχογραφηθεί χωρίς overdubs. Ωστόσο, αφού απουσίασε από το αρχικό σεμινάριο για το μεγαλύτερο μέρος των 24 ωρών, διαπίστωσε ότι το συγκρότημα αρνήθηκε να ηχογραφήσει το τραγούδι και ήταν πεπεισμένος να έχει τα φωνητικά που καταγράφηκαν πάνω από την αρχική λήψη η οποία είχε τον Μάνζαρεκ στα φωνητικά. | https://el.wikipedia.org/wiki/When_the_Music%27s_Over |
Γκλεν Γιάνγκιν | Ο Γκλεν Γιάνγκιν, γεννήθηκε τον Δεκέμβριο του 1966 στο Ρίτσμοντ της Βιρτζίνια, και μεγάλωσε στη Βιρτζίνια Μπιτς. Αφού αποφοίτησε από το λύκειο της Norfolk Academy στο Νόρφολκ, σπούδασε αρχικά Μάνατζμεντ και στη συνέχεια Μηχανολογία (1990), από το Πανεπιστήμιο Ράις στο Χιούστον. Κατόπιν, πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές επάνω στη Διοίκηση Επιχειρήσεων, λαμβάνοντας μεταπτυχιακό δίπλωμα (MBA) από το Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ, το 1994. Προσωπική ζωή Ο Γιάνγκιν, διαμένει στο Γκρέιτ Φολς της Βιρτζίνια, με τη σύζυγό του Σούζαν και με τα 4 παιδιά τους. Η προσωπική του περιουσία, ξεπερνάει τα 440 εκατομμύρια δολάρια. Έχει ύψος 2,01 μέτρα. Τον Ιανουάριο του 2021, ανακοίνωσε πως θα είναι υποψήφιος για το χρίσμα του υποψηφίου Κυβερνήτη του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, για τις Κυβερνητικές εκλογές του 2021 στη Βιρτζίνια. Τον Μάιο του 2021, κατάφερε να κερδίσει το χρίσμα του υποψηφίου Κυβερνήτη.Οι γενικές εκλογές, πραγματοποιήθηκαν στις 2 Νοεμβρίου 2021, με αντίπαλο τον Δημοκρατικό υποψήφιο και πρώην Κυβερνήτη της Βιρτζίνια, Τέρι ΜακΌλιφ. Ιδεολογικά ο Γιάνγκιν, θεωρείται μετριοπαθής συντηρητικός Ρεπουμπλικανός. Στις 3 Νοεμβρίου 2021, ύστερα από τις Κυβερνητικές εκλογές στη Βιρτζίνια το 2021, ο Γκλεν Γιάνγκιν κατάφερε να νικήσει τον Δημοκρατικό ανθυποψήφιό του και πρώην Κυβερνήτη Τέρι ΜακΌλιφ, με ποσοστό 51,0% έναντι 48.4% του ΜακΌλιφ.Ορκίστηκε στις 15 Ιανουαρίου 2022, ως 74ος Κυβερνήτης της Βιρτζίνια, διαδεχόμενος τον Δημοκρατικό κυβερνήτη Ραλφ Νόρθαμ, στην πρωτεύουσα της Κοινοπολιτείας στο Ρίτσμοντ. | Ο Γκλεν Άλεν Γιάνγκιν (αγγλικά: Glenn Allen Youngkin, 9 Δεκεμβρίου 1966), είναι Αμερικανός επιχειρηματίας, μηχανικός και πολιτικός, που υπηρετεί ως 74ος Κυβερνήτης της Βιρτζίνια από τον Ιανουάριο του 2022. Είναι μέλος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος.Πριν εισέλθει στην πολιτική έως το 2020, ήταν υψηλόβαθμο στέλεχος και πρόσφατα Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος (CEO), στην εταιρεία μετοχών "The Carlyle Group".Κατάφερε και νίκησε στις Κυβερνητικές εκλογές του 2021 στη Βιρτζίνια για το αξίωμα του Κυβερνήτη της Βιρτζίνια, τον Δημοκρατικό ανθυποψήφιό του και πρώην Κυβερνήτη Τέρι ΜακΌλιφ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%BD_%CE%93%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%B9%CE%BD |
Χρωματισμός ακμών | Ένα κυκλικό γράφημα μπορεί να έχει χρωματισμένες τις ακμές του με δύο χρώματα, αν ο αριθμός των ακμών είναι ζυγός αριθμός, δηλαδή απλά εναλάσσουμε τα δύο χρώματα γύρω γύρω στον κύκλο. Ωστόσο, αν τα τμήματα που δημιουργούν οι ακμές είναι περιττός αριθμός απαιτούνται τρία χρώματα. Ένα πλήρες γράφημα Kn με n μπορεί να έχει τις ακμές του χρωματισμένες με n − 1 χρώματα όταν το n είναι ζυγός αριθμός, αυτή είναι η ειδική περίπτωση του θεωρήματος του Baranyai. Ο Soifer (2008) παρείχε την ακόλουθη την γεωμετρική κατασκευή χρωμάτων στην περίπτωση αυτή: τοποθέτησε n σημεία στις κορυφές και το κέντρο ενός πολυγώνου (n − 1) ακμών. Για κάθε χρωματική κλάση, συμπεριέλαβε τις ακμές με το ένα άκρο στο κέντρο του πολυγώνου και το άλλο σε μια από τις κορυφές του, και επίσης όλες τις κάθετες ακμές που συνδέουν ζεύγη κορυφών του πολυγώνου. Ωστόσο,όταν το n είναι περιττός αριθμός, χρειάζονται n χρώματα, όπου κάθε χρώμα μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο για (n − 1)/2 κορυφές δηλαδή για το 1/n του συνόλου.Πολλοί συγγραφείς έχουν μελετήσει το χρωματισμό ακμών για γραφήματα περιττών ακμών ως εξής: στα n-κανονικά γραφήματα οι κορυφές αντιπροσωπεύουν ομάδες από n − 1 παίκτες που επιλέγονται από ένα σύνολο 2n - 1 παικτών. Στην περίπτωση αυτή οι ακμές αντιπροσωπεύουν πιθανές αντιστοιχίσεις αυτών των ομάδων (με έναν παίκτη να μένει εκτός σαν να "επιβλέπει" τον αγώνα). Η περίπτωση όπου το n = 3 gείναι γνωστή ως το γράφημα Petersen. Όπως εξηγεί ο Biggs (1972) στο πρόβλημα (για n = 6), οι παίκτες αναζητούν την οργάνωση αυτών των αντιστοιχίσεων έτσι ώστε κάθε παίκτης να παίζει τα 6 παιχνίδια του σε διαφορετικές μέρες της εβδομάδας, με τις Κυριακές να είναι αργίες για όλες τις ομάδες. Δηλαδή, διατυπώνοντας το μαθηματικά, αναζητούν το χρωματισμό 6 ακμών του κανονικού περιττού γραφήματος O6. Όταν το n είναι 3, 4, ή 8, ο χρωματισμός ακμών του On χρειάζεται n + 1χρώματα, ενώ όταν είναι 5, 6 ή 7 χρειάζονται μόνο n χρώματα. Όπως και ο χρωματισμόs κορυφών, ο χρωματισμός ακμών ενός γραφήματος,όταν αναφέρεται χωρίς καμία διευκρίνηση,θεωρείται πάντα ότι είναι ο ορθός δηλαδή ότι δεν υπάρχουν γειτονικές ακμές με το ίδιο χρώμα. Εδώ,δύο ακμές λέγονται γειτονικές όταν έχουν μια κοινή κορυφή.Ο χρωματισμός ακμών ενός γραφήματος G μπορεί επίσης να θεωρηθεί ισοδύναμος με το χρωματισμό κορυφών του γραμμικού γραφήματος L(G), δηλαδή αυτού που διαθέτει μια κορυφή για κάθε άκρο του G και ένα άκρο για κάθε ζευγάρι γειτονικών κορυφών του G. Ο σωστός χρωματισμός ακμών με k διαφορετικά χρώματα ονομάζεται k-χρωματισμός ακμών. Ένα γράφημα στο οποίο μπορούμε να τοποθετήσουμε το σωστό αριθμό k χρωμάτων ονομάζεται k-χρωματιζόμενο γράφημα. Ο ελάχιστος αριθμός χρωμάτων που απαιτείται για τον ορθό χρωματισμό ενός γραφήματος G λέγεται χρωματικός αριθμός και συμβολίζεται χ′(G). Ο χρωματισμός αριθμός συμβολίζεται πολλές φορές χρησιμοποιώντας δείκτη ωσ εξής χ1(G) και εδώ ο δείκτης 1 αντιστοιχεί σε ακμές μίας διάστασης. Ένα γράφημα είναι k-χρωματιζόμενο αν ο χρωματικός του δείκτης είναι ακριβώς k. Ο χρωματικός δείκτης δεν πρέπει να συγχέεται με τον χρωματικό αριθμό χ(G) ή χ0(G), που είναι ο ελάχιστος αριθμός απαιτούμενων χρωμάτων για τον ορθό χρωματισμό κορυφών του G. Εκτός αν αναφέρεται διαφορετικά όλα τα γραφήματα υποτίθεται ότι είναι απλά,σε αντίθεση με τα πολυγραφήματα στα οποία δύο ή περισσότερα άκρα ενδέχεται να συνδέουν το ίδιο ζευγάρι παραμέτρων και μπορεί να υπάρχουν βρόχοι γύρω από τα άκρα. Σε πολλά προβλήματα στο χρωματισμό ακμών,τα απλά γραφήματα συμπεριφέρονται διαφορετικά από τα πολυγραφήματα και χρειάζεται επιπλέον προσοχή στην επέκταση των θεωρημάτων χρωματισμού ακμών από τα απλά γραφήματα στα πολυγραφήματα. Ένα ταίριασμα(matching) σε ένα γράφημα G είναι ένα σύνολο ακμών,με την ιδιότητα ότι κάθε κόμβος εμφανίζεται το πολύ σε μια ακμή του. Ένα τέλειο ταίριασμα είναι αυτό στο οποίο κάθε κόμβος εμφανίζεται σε μία μόνο ακμή και ένα ανώτατου ταίριασμα(maximum matching) είναι εκείνο που περιέχει όσο το δυνατόν περισσότερες ακμές.Δηλαδή, ένας σωστός χρωματισμός ακμών είναι το ίδιο πράγμα με τη διαμέριση του γραφήματος σε ασυνεχή ταιριάσματα. Αν το μέγεθος ενός ανώτατου ταιριάσματος σε ένα δοθέν γράφημα είναι μικρό,τότε θα χρειαστούν πολλά ταιριάσματα ώσπου να καλυφθούν όλα τα άκρα του γραφήματος.Ειδικότερα, με βάση αυτή τη λογική το γράφημα έχει m ακμές συνολικά,και αν το πολύ β από αυτά ανήκουν στο ανώτατο ταίριασμα,τότε για κάθε χρωματισμό ακμών του γραφήματος πρέπει να χρησιμοποιηθούν τουλάχιστον m/β διαφορετικά χρώματα.Για παράδειγμα,το επίπεδο γράφημα 16-κορυφών που φαίνεται στην εικόνα έχει m = 24 ακμές.Σε αυτό το γράφημα,δεν υπάρχει τέλειο ταίριασμα; αν η κορυφή του κέντρου αποτελεί κόμβο στο ταίριασμα,οι υπόλοιπες κορυφές που δεν μετέχουν στο ταίριασμα μπορούν μπορούν να ομαδοποιηθούν σε τρια διαφορετικά σύνολα με τέσσερις,πέντε και πέντε κορυφές και τα υποσύνολα με μονό αριθμό κορυφών δεν μπορούν να σχηματίσουν τέλειο ταίριασμα. Ωστόσο,στο γράφημα υπάρχει ανώτατο ταίριασμα με 7 ακμές,έτσι ισχύει β = 7. Ως εκ τούτου, ο αριθμός των χρωμάτων που απαιτούνται για το χρωματισμό των ακμών είναι τουλάχιστον 24/7, και δεδομένου ότι ο αριθμός των χρωμάτων θα πρέπει να είναι ακέραιος,είναι τουλάχιστον τέσσερα. Για ένα κανονικό γράφημα βαθμού k στο οποίο δεν υπάρχει τέλειο ταίριασμα,αυτό το κατώτερο όριο μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να δείξει ότι απαιτούνται τουλάχιστον k + 1 χρώματα.Ειδικότερα, αυτό είναι αληθές για ένα κανονικό γράφημα με περιττό αριθμό κορυφών (όπως στα odd complete graphs ). Σ'αυτά τα γραφήματα,σύμφωνα με το handshaking lemma,το k πρέπει να είναι ζυγός αριθμός. Ωστόσο,η ανισότητα χ′ ≥ m/β δεν ορίζει πλήρως το χρωματικό δείκτη για κάθε κανονικό γράφημα,διότι υπάρχουν κανονικά γραφήματα στα οποία υπάρχει τέλειο ταίριασμα αλλά δεν έχουν k χρωματισμένες ακμές.Για παράδειγμα,το γράφημα Petersen είναι κανονικό,με m = 15 και β = 5 ακμές στο τέλειο ταίρασμα αλλά δεν έχει χρωματισμό ακμών με 3 χρώματα. Ο χρωματικός αριθμός ενός γραφήματος G είναι πολύ στενά συνδεδεμένος με τον μέγιστο βαθμό Δ(G) , τον μεγαλύτερο αριθμό των άκρων σε οποιοδήποτε μεμονωμένη κορυφή του G . Σαφώς, χ′(G) ≥ Δ(G), αν για Δ διαφορετικές ακμές που καταλήγουν στην ίδια κορυφή ν, όλες αυτές οι ακμές να αποδίδονται με διαφορετικά χρώματα η μία από την άλλη, και αυτό μπορεί να συμβεί μόνο αν υπάρχουν τουλάχιστον Δ διαθέσιμα χρώματα.Σύμφωνα με το θεώρημα του Vizing(που πήρε το όνομά του από τον Vadim G. Vizing ο οποίος το διατύπωσε το 1964) αυτό το όριο χρωμάτων είναι πολύ περιορισμένο: δηλαδή για κάθε γράφημα ο χρωματικός δείκτης των ακμών είναι είτε Δ(G) είτε Δ(G) + 1.Όταν ισχύει χ′(G) = Δ(G), το G λέγεται γράφημα τάξης 1, ενώ αλλιώς γράφημα τάξης 2. Κάθε διμερές γράφημα είναι τάξης 1 και σχεδόν όλα τα τυχαία γραφήματα είναι επίσης τάξης 1. . Ωστόσο, η εξακρίβωση για το αν ένα αυθαίρετο γράφημα είναι τάξης 1 πραγματοποιείται με το NP-complete .Ο Vizing (1965) απέδειξε ότι τα επίπεδα γραφήματα με μέγιστο βαθμό από 8 και πάνω είναι τάξης 1 και εικάζοταν ότι το ίδιο ισχύει και για τα επίπεδα γραφήματα με μέγιστο βαθμό 6 ή 7.Παρόλα αυτά,υπάρχουν επίπεδα γραφήματα με μέγιστο βαθμό που κυμαίνεται ανάμεσα στο 2 και το 5, τα οποία είναι γραφήματα τάξης 2. Η εικασία έκτοτε έχει αποδειχθεί για γραφήματα με μέγιστο βαθμό επτά. Τα μη συνεκτικά επίπεδα κυβικά γραφήματα είναι όλα τάξης 1 και αυτό αποτελεί μια ισοδύναμη έκφραση του θεωρήματος των τεσσάρων χρωμάτων. Η 1-παραγοντοποίηση ενός k-κανονικού γραφήματος, δηλαδή ο διαμελισμός των ακμών του γραφήματος σε τέλεια ταιριάσματα, είναι το ίδιο με το χρωματισμό k-ακμών του γραφήματος. Αυτό συμβαίνει γιατί, ένα κανονικό γράφημα έχει μια 1-παραγοντοποίηση αν και μόνο εάν είναι πρώτης τάξης. Μία ειδική περίπτωση είναι ο χρωματισμός τριών ακμών ενός κύβου (3-κανονικό) γραφήματος και ονομάζεται Tait χρωματισμός. Δεν έχουν όλα τα κανονικά γραφήματα 1-παραγοντοποίηση, για παράδειγμα, το γράφημα του Patersen δεν έχει. Γενικότερα τα γραφήματα του Snark ορίζονται ως τα γραφήματα, όπως το γράφημα του Petersen,τα οποία δεν είναι πλήρη, 3-κανονικά , και δεύτερης τάξης. Σύμφωνα με το θεώρημα του Kőnig (1916), κάθε διμερές κανονικό γράφημα έχει μία 1-παραγοντοποίηση. Το θεώρημα ορίστηκε νωρίτερα με τον όρο προβολικός σχηματισμός και αποδείχθηκε από τον Ernst Steinitz. Στα πολυγραφήματα, στα οποία πολλαπλές παράλληλες ακμές τέμνονται στην ίδια κορυφή, έχουν διαπιστωθεί συμπεράσματα παρόμοια με αυτά του θεωρήματος Vizing, βέβαια με μικρότερη ισχύ, τα οποία συσχετίζουν το χρωματικό αριθμό των ακμών του χ′(G), το μέγιστο δείκτη Δ(G), και την πολλαπλότητα μ(G), η οποία είναι ο μέγιστος αριθμός ακμών σε κάθε δέσμη παράλληλων ακμών. Με ένα απλό παράδειγμα επαληθεύεται ότι το θεώρημα του Vizing δεν ισχύει για τα πολυγραφήματα: θεωρώντας ένα πολυγράφημα Shannon, δηλαδή ένα πολυγράφημα με 3 κορυφές και 3 δέσμες παράλληλων ακμών μ(G) που συνδέουν τα 3 ζεύη κορυφών. Σε αυτό το παράδειγμα ισχύει, Δ(G) = 2μ(G) (κάθε κορυφή προσπίπτει μόνο σε δύο από τις τρεις δέσμες παράλληλων ακμών μ(G) ) αλλά ο χρωματικός αριθμός των ακμών είναι 3μ(G) (υπάρχουν τρεις 3μ(G) ακμές συνολικά, και οι ακμές είναι παρακείμενες ανα δύο άρα πρέπει να ανατεθεί διαφορετικό χρώμα σε κάθε ακμή). Ένα συμπέρασμα του Shannon(1949), το οποίο ενέπνευσε τον Vizing, δείχνει ότι η δυσκολότερη περίπτωση για κάθε πολυγράφημα είναι: χ′(G) ≤ (3/2)Δ(G) . Ακόμη για κάθε πολυγράφημα ισχύει, χ′(G) ≤ Δ(G) + μ(G), κάτι το οποίο περιορίζει το θεώρημα του Vizing στην περίπτωση απλών γραφημάτων (για την οποία μ(G) = 1). Επειδή το πρόβλημα ελέγχου αν ένα γράφημα είναι πρώτης τάξης είναι NP-complete, δεν υπάρχει γνωστός polynomial time algorithm για τον χρωματισμό ακμών γραφήματος με τον βέλτιστο αριθμό χρωμάτων. Παρ'όλα αυτά, έχει αναπτυχθεί ένα πλήθος αλγορίθμων το οποίο επιτρέπει τουλάχιστον ένα από τα ακόλουθα κριτήρια:ισχύουν μόνο για ένα υποσύνολο γραφημάτων, ή δεν χρησιμοποιείται πάντα ο βέλτιστος αριθμός χρωμάτων, ή δεν μπορούν πάντα να επιλυθούν σε πολυωνιμικό χρόνο. Στην περίπτωση των διμερών γραφημάτων ή των πολυγραφημάτων μεγίστου βαθμού Δ, το βέλτιστο πλήθος χρωμάτων είναι ακριβώς Δ. Οι Cole, Ost & Schirra (2001) απέδειξαν ότι ο βέλτιστος χρωματισμός ακμών αυτών των γραφημάτων υπολογίζεται από το όριο της σχεδόν γραμμικής σχέσης O(m log Δ), όπουm το πλήθος ακμών του γραφήματος, αλλά, πιο συγκεκριμένα οι αλγόριθμοι περιγράφηκαν από τους Cole & Hopcroft (1982) και Alon (2003). Ο αλγόριθμος του Alon (2003)αρχίζει εισάγοντας το κανονικό γράφημα, χωρίς να υπολογίζει τον βαθμό του ή το μέγεθός του, συγχωνεύει τα ζεύγη των κορυφών που βρίσκονται στην ίδια πλευρά των διμερών γραφημάτων και μετά προσθέτει κάποιες επιπλέον κορυφές και ακμές. έπειτα, αν ο βαθμός είναι περιττός, ο Alon εφηύρε ένα μοναδικό τέλειο ταίριασμα στην σχεδόν γραμμική σχέση , του προσδιόρισε ένα χρώμα, και το απομάκρυνε απ το γράφημα, ώστε ο βαθμός να γίνει άρτιος. Τέλος, ο Alon εφάρμοσε την παρατήρηση Gabow (1976), κατά την οποία συγκεντρώνει εναλλασσόμενα υποσύνολα ακμών σε ένα Euler tour του γραφήματος και τα χωρίζει σε δύο κανονικά υπογραφήματα , για να διασπάσει το πρόβλημα του χρωματισμού ακμών σε δύο μικρότερα υποπροβλήματα, και ο αλγόριθμός του λύνει τα δύο υποπροβλήματα αναδρομικά. Ο συνολικός χρόνος του αλγόριθμου αυτού είναι O(m log m). Για επίπεδες καμπύλες με μέγιστο βαθμό Δ ≥ 7, ο βέλτιστος αριθμός χρωμάτων είναι και πάλι Δ. Ισχυρότερη είναι η υπόθεση Δ ≥ 9, και είναι δυνατό να βρεθεί ο βέλτιστος χρωματισμός ακμών σε γραμμικό χρόνο (Cole & Kowalik 2008). Οι Misra & Gries (1992) και Gabow και άλλοι (1985) περιγράφουν πολυωνυμικούς αλγόριθμους για το χρωματισμό οποιουδήποτε γραφήματος με Δ + 1 χρώματα, συναντώντας το όριο απ το θεώρημα του Vizing. Για τα πολυγραφήματα, οι Karloff & Shmoys (1987) παρουσιάζουν τον ακόλουθο αλγόριθμο, τον οποίο απέδωσαν στον Eli Upfal. Κάνει την εισαγωγή ενός πολυγραφήματος G G Eulerian προσθέτοντας μία νέα κορυφή που συνδέεται με μία ακμή σε κάθε περιττού βαθμού κορυφή, βρίσκει ένα Euler tour, και επιλέγει έναν προσανατολισμό για αυτό. Σχηματίζει ένα διμερές γράφημα H στο οποίο υπάρχουν δύο αντίγραφα κάθε κορυφής του G, ένα σε κάθε πλευρά, με τη μία ακμή μίας κορυφής u στην αριστερή πλευρά του γραφήματος και μίας κορυφής v στην δεξιά πλευρά, κάθε φορά που ο προσανατολισμός είναι από το u προς το v στο G. Έτσι εφαρμόζεται ο αλγόριθμος χρωματισμού ακμών για το διμερές γράφημα H. Κάθε χρωματική τάξη του H αντιστοιχεί σε μία συλλογή από ακμές του G που σχηματίζουν ένα υπογράφημα βαθμού το πολύ δύο. Αυτό συμβαίνει επειδή, μία ξένη ένωση μονοπατιών και κύκλων, είναι δυνατόν κάθε κλάση χρωμάτων του H να αντιστοιχεί σε τρεις τάξεις χρωμάτων του G. Τη στιγμή που ο αλγόριθμος οριοθετείται από το χρώμα της ακμής ενός διμερούς γραφήματος O(m log Δ) χρησιμοποιούμε τον αλγόριθμο των Cole, Ost & Schirra (2001). Το πλήθος των χρωμάτων που χρησιμοποιεί αυτός ο αλγόριθμος είναι το πολύ 3 ⌈ Δ 2 ⌉ {\displaystyle 3\left\lceil {\frac {\Delta }{2}}\right\rceil } , που μοιάζει αλλά δεν είναι ίδιο με το όριο του Shannon ⌊ 3 Δ 2 ⌋ {\displaystyle \left\lfloor {\frac {3\Delta }{2}}\right\rfloor } . Μπορεί, επίσης, να μετατραπεί σε έναν παράλληλο αλγόριθμο με άμεσο τρόπο. Οι Karloff και Shmoys παρουσιάζουν ένα γραμμικό αλγόριθμο για τον χρωματισμό πολυγραφημάτων μεγίστου βαθμού τρία με τέσσερα χρώματα (συνδυασμός ορίων από τα θεωρήματα Shannon και Vizing) ο οποίος λειτουργεί με παρόμοιο τρόπο. Ο αλγόριθμός τους προσθέτει μία νέα κορυφή για να γίνει το γράφημα σαν του Euler, βρίσκει ένα Euler tour, και επιλέγει εναλλασσόμενα σύνολα από ακμές για να χωρίσει το γράφημα σε δύο υπογραφήματα μεγίστου βαθμού δύο. Τα μονοπάτια ακόμα και οι κύκλοι κάθε υπογραφήματος μπορούν να χρωματιστούν με δύο χρώματα ανά υπογράφημα. Μετά από αυτό, κάθε υπολοιπόμενος κύκλος περιέχει τουλάχιστον μία ακμή η οποία μπορεί να χρωματιστεί με ένα από τα δύο χρώματα του απέναντι υπογραφήματος. Μετακινώντας την ακμή από τον κύκλο αφήνει ένα μονοπάτι, το οποίο μπορεί να χρωματιστεί χρησιμοποιώντας τα δύο χρώματα του αντίστοιχου υπογραφήμτος. Ένας αλγόριθμος με πλεονεκτικό χρωματισμό , εξετάζει τις ακμές ενός γραφήματος ή πολυγραφήματος μία προς μία, εκχωρεί σε κάθε ακμή το πρώτο διαθέσιμο χρώμα και ίσως το πλήθος των χρωμάτων είναι 2Δ − 1, δηλαδή σχεδόν το διπλάσιο του απαραίτητου. Ωστόσο, έχει το πλεονέκτημα ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί στους online αλγόριθμους, ελέγχοντας την είσοδο γραφημάτων που δεν είναι γνωστά εκ των προτέρων. Με αυτόν τον έλεγχο, ο ανταγωνιστικός δείκτης του είναι δύο και αυτός είναι ο βέλτιστος γιατί κανένας άλλος online αλγόριθμος δεν έχει καλύτερα αποτελέσματα. Παρ' όλα αυτά, αν οι ακμές επιλέγονται με τυχαία σειρά, και ο βαθμός του γραφήματος εισόδου είναι τουλάχιστον λογαριθμικός, τότε μπορούν να επιτευχθούν μικρότεροι ανταγωνιστικοί δείκτες.Κάποιοι συγγραφείς έχουν φτιάξει εικασίες που συνεπάγονται πως ο κλασματικός χρωματικός δείκτης κάθε πολυγραφήματος (υπολογίζεται από πολυώνυμα χρησιμοποιώντας γραμμικό προγραμματισμό) έχει μία χρωματική ένδειξη. Αν αυτές οι εικασίες αληθεύου, είναι δυνατό να υπολογίσουμε ένα νούμερο που ποτέ δεν ξεπερνά αυτή τη χρωματική ένδειξη στην περίπτωση των πολυγραφημάτων, συνδυάζοντας ό,τι είναι γνωστό που το θεώρημα του Vizing για απλά γραφήματα. Αν αποδειχθεί αυτό σε γενικές γραμμές, αυτές οι εικασίες μπορούν να ισχύουν όταν οι χρωματικές ενδείξεις είναι τουλάχιστον Δ + Δ / 2 {\displaystyle \Delta +{\sqrt {\Delta /2}}} , όπως συμβαίνει σε πολυγραφήματα με μεγάλη πολυπλοκότητα . Είναι απλό να εξετάσουμε πότε οι ακμές ενός γραφήματος μπορούν να χρωματιστούν με ένα ή δύο χρώματα, ούτως ώστε στην πρώτη μη τετριμμένη περίπτωση χρωματισμού ακμών να ελέγχεται πότε ένα γράφημα έχει 3 χρώματα για τις ακμές. Όπως έδειξε ο Kowalik (2009), γίνεται να ελέγξουμε πότε ένα γράφημα έχει 3 χρώματα για τις ακμές του σε χρόνο O(1.344n), χρησιμοποιώντας μόνο τον πολυωνυμικό χώρο. Παρόλο που το όριο αυτού του χρόνου είναι εκθετικό, είναι αισθητά πιο γρήγορο από την απλή αναζήτηση πάνω σε όλες τις πιθανες αναζητήσεις χρωμάτων για ακμές. Κάθε συνδεδεμένο 3-κανονικό γράφημα με n κορυφές έχει O(2n/2) 3-χρωματισμούς ακμών, οι οποίοι μπορούν να αναφερθούν σε χρόνο O(2n/2) (πιο αργό από την εύρεση μοναδικού χρώματος). Όπως παρατήρησε ο Greg Kuperberg, το γράφημα ενός πρίσματος με n/2-πλευρές έχει πολλά χρώματα, δείχνοντας ότι το όριο αυτό είναι αυστηρό.Με τη εφαρμογή ακριβών αλγορίθμων για χρωματισμό κορυφών στο γράφημα γραμμής του γραφήματος εισαγωγής, είναι δυνατό να βελτιστοποιήσουμε τον χρωματισμό ακμών κάθε γραφήματος με m ακμές, ανεξάρτητα από τον αριθμό των χρωμάτων που απαιτούνται, σε χρόνο 2mmO(1) και εκθετικό διάστημα, ή O(2.2461m) και μόνο πολυωνυμικό διάστημα (Björklund, Husfeldt & Koivisto 2009). Επειδή ο χρωματισμός ακμών είναι NP-complete ακόμα και για τρία χρώματα, είναι απίθανο να έχουμε σταθερή παράμετρο όταν παραμετρικοποιούμε με βάση το πλήθος των χρωμάτων. Ωστόσο, είναι λογικό να συμβαίνει για άλλες παραμέτρους. Ειδικότερα, οι Zhou, Nakano & Nishizeki (1996) απέδειξαν πως για γραφήματα πλάτους w, ο βέλτιστος χρωματισμός ακμών υπολογίζεται ε χρόνο O(nw(6w)w(w + 1)/2), ένα όριο με εκθετική εξάρτηση από το w, αλλά γραμμική από το πλήθος n των κορυφών του γραφήματος. Οι Nemhauser & Park (1991) διατυπώνουν το πρόβλημα του χρωματισμού ακμών ως ένα ακέραιο πρόγραμμα και περιγράφουν την πρακτική τους χρησιμοποιώντας την λύση ενός ακέραιου προγραμματισμού στο χρώμα των ακμών αυτών. Ωστόσο, δεν παρουσιάζουν καμία ανάλυση πολυπλοκότητας του αλγορίθμου τους. Ένα γράφημα είναι uniquely k-edge-colorable αν υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να διαχωρίσει τις άκρες σε k τάξεις χρώματος, αγνοώντας τους k! πιθανούς συνδυαμούς χρωμάτων. Για k ≠ 3, τα μόνα uniquely k-edge-colorable γραφήματα είναι γραμμές, κύκλοι και άστρα, αλλά για k = 3 ενδέχεται να είναι uniquely k-edge-colorable και άλλα γραφήματα. Κάθε uniquely 3-edge-colorable γράφημα διαθέτει ακριβώς τρεις Χαμιλτονιανούς κύκλους, που σχηματίζεται διαγράφοντας μία από τις τρεις κλάσεις χρώματος, αλλά υπάρχουν 3-κανονικά γραφήματα πυ διαθέτουν τρεις Χαμιλτονιανούς κύκλους και δεν είναι uniquely 3-colorable, όπως το γενικευμένο γράφημα Πέτερσεν G(6n + 3, 2) για n ≥ 2. Το μόνο γνωστό μη επίπεδο uniquely 3-colorable γράφημα είναι το γενικευμένο γράφημα Πέτερσεν G(9,2) και έχει αποδειχθεί ότι δεν υπάρχουν άλλα.Οι Folkman & Fulkerson (1969) ερεύνησαν τις μη αύξουσες ακολουθίες αριθμών m1, m2, m3, ... με την ιδιότητα ότι υπάρχει ένας σωστός χρωματισμός ακμών ενός δεδομένου γραφήματος G με m1 ακμές για το πρώτο χρώμα, m2 ακμές για το δεύτερο χρώμα, κλπ. Παρατήρησαν ότι, αν μία ακολουθία P είναι δυνατόν να δημιουργηθεί έτσι, και είναι μεγαλύτερη σε λεξικογραφική σειρά από μια ακολουθία Q με τις ίδιες ιδιότητες, τότε και η Q στηρίζεται στον ίδιο τρόπο δημιουργίας. Γιατί, αν P > Q σε λεξικογραφική σειρά, τότε η P μπορεί να μετατραπεί σε Q με μια σειρά βημάτων, κάθε ένα από τα οποία μειώνει έναν από τους αριθμούς mi κατά μία μονάδα και αυξάνει έναν επόμενο αριθμό mj με i < j κατά μία μονάδα. Από την άποψη χρωματισμού ακμών, ξεκινώντας από ένα χρώμα που ενεργοποιεί την P, καθένα από τα ίδια βήματα μπορούν να γίνουν με την εναλλαγή χρωμάτων i και j σε μια Kempe αλυσίδα, την μέγιστη διαδρομή των άκρων που εναλλάσσονται μεταξύ των δύο χρωμάτων. Ειδικότερα, κάθε γράφημα έχει έναν ισότιμο χρωματισμό ακμών, έναν χρωματισμό με το βέλτιστο αριθμό χρωμάτων στα οποίο κάθε δύο κλάσσεις διαφέρουν ως προς το μέγεθος το πολύ μία μονάδα. Ο Thue number ενός γραφήματος είναι ο αριθμός των χρωμάτων που απαιτούνται σε έναν χρωματισμό ακμών, σε συνδυασμό με την ισχυρότερη απαίτηση ότι σε κάθε διαδρομή, ακόμη και μήκους, τα πρώτο και δεύτερο μισό της διαδρομής σχηματίζουν διαφορετικές αλληλουχίες των χρωμάτων. The arboricity ενός γραφήματος είναι ο ελάχιστος αριθμός των χρωμάτων που απαιτούνται έτσι ώστε τα άκρα του κάθε χρώματος να μην έχουν κύκλους (αντί για το προτότυπο πρόβλημα ακμής χρωματισμού, που δεν έχουμε παρακείμενα ζεύγη ακμών). Δηλαδή είναι ο ελάχιστος αριθμός Unlike the chromatic index, the arboricity of a graph may be computed in polynomial time.Η Λίστα Χρωματικών Ακμών είναι ένα πρόβλημα στο οποίο δίνεται ένα γράφημα που η κάθε πλευρά του συνδέεται με μια λίστα χρωμάτων, και πρέπει να βρούμε έναν ορθό χρωματισμό κατά τον οποίο το χρώμα κάθε ακμής επιλέγεται από την λίστα χρωμάτων. Ο χρωματικός δείκτης λιστας, ενός γραφήματος G είναι ο μικρότερος αριθμός k με την ιδιότητα ότι, ανεξάρτητα από το πώς επιλέγει κάποιος την λίστα χρωμάτων για τις ακμές, εφ 'όσον κάθε ακμή έχει τουλάχιστον k χρώματα στη λίστα της, ένας χρωματισμός είναι σίγουρο ότι θα πραγματοποιηθεί. Έτσι, ο χρωματικός δείκτης λίστας είναι πάντα τουλάχιστον τόσο μεγάλος όσο ο χρωματικός δείκτης. Η Dinitz εικασία για την ολοκλήρωση της μερικής Λατινικής πλατείας s μπορεί να αναδιατυπωθεί ως την δήλωση ότι λίστα χρωματικού αριθμού ακμών του πλήρες διμερές γράφημα K n, n ισούται άκρη χρωματικό αριθμό του, n. Galvin (1995) επιλυθεί η εικασία αποδεικνύοντας, γενικότερα, ότι σε κάθε διμερές γράφημα το χρωματικό δείκτη και λίστα χρωματική δείκτη είναι ίσες. Η ισότητα μεταξύ του χρωματικού δείκτη και του χρωματικού δείκτη λίστας εικάζεται ότι ισχύει, και ακόμη πιο γενικά, για αυθαίρετα πολυγραφήματα χωρίς αυτοβρόχους.αυτή η υπόθεση παραμένει ανοιχτή. Πολλές άλλες παραλλαγές, που έχουν ασχοληθεί με τις κορυφές χρωμάτων, έχουν επεκταθεί στον χρωματσμό ακμών. Για παράδειγμα, ο πλήρης χρωματισμός είναι η παραλλαγή του χρωματισμού ακμών σε πλήρη χρωματισμό, ένας πιο σωστός χρωματισμός κατά τον οποίο κάθε ζεύγος χρωμάτων πρέπει να αντιπροσωπεύεται από τουλάχιστον ένα ζεύγος γειτονικών ακμών και στον οποίο ο στόχος είναι να μεγιστοποιηθεί ο συνολικός αριθμός των χρωμάτων Ο ισχυρός χρωματισμός είναι η παραλλαγή του χρωματισμού ακμών σε ισχυρό χρωματισμό, κατά τον οποίο κάθε δύο άκρες με γειτονικά άκρα πρέπει να έχουν διαφορετικά χρώματα. Ο ισχυρός χρωματισμός ακμών έχει εφαρμογές και σε συστήματα κατανομής καναλιού για τα ασύρματα δίκτυα. Ο άκυκλος χρωματισμός είναι παραλλαγή του χρωματισμού ακμών σε άκυκλο χρωματισμό, κατά τον οποίο κάθε δύο κατηγορίες χρωμάτων αποτελούν άκυκλες υποδιαιρέσεις (δηλαδή, ένα δάσος). Αν ένα 3-κανονικό γράφημα σε μια επιφάνεια είναι 3-πλευρα χρωματισμένο,το διπλό γράφημα του σχηματίζει έναν τριγωνισμός της επιφάνεια η οποία είναι επίσης χρωματισμένο άκρο (παρ' όλου που γενικά δεν) κατά τέτοιον τρόπο ώστε κάθε τρίγωνο να έχει ένα άκρο για κάθε χρώμα. Άλλοι χρωματισμοί και προσανατολισμοί για τους τριγωνισμούς, με άλλους τοπικούς περιορισμούς σχετικά με το πώς τα χρώματα είναι διατεταγμένα στις κορυφές ή επιφάνειες του τριγωνισμού, μπορεί να χρησιμοποιηθούν για να κωδικοποιήσουν διάφορους τύπους γεωμετρικού αντικειμένου. Για παράδειγμα, ορθογώνιες υποδιαιρέσεις (τμήματα μιας υποδιαίρεσης ενός ορθογώνιου σε μικρότερα ορθογώνια, με τρία ορθογώνια να συναντιούνται σε κάθε κορυφή) μπορεί να περιγραφεί συνδυαστικά με μια "κανονική σήμανση», ενός δύο-χρωματισμού των ακμών ενός τριγωνισμού διπλής υποδιαίρεσης, με τον περιορισμό ότι οι άκρες που ενώνονται σε μια κορυφή σχηματίζουν τέσσερις συνεχόμενες υπακολουθίες, μέσα στην κάθε μια τα χρώματα είναι τα ίδια. Αυτή η σήμανση είναι διπλή σε χρωματισμό της ίδιας της ορθογώνιας υποδιαίρεση στην οποία οι κάθετες ακμές έχουν ένα χρώμα και οι οριζόντιες ακμές έχουν το άλλο χρώμα. Παρόμοιοι περιορισμοί για την σειρά με την οποία μπορεί να εμφανιστούν οι χρωματιστές άκρες γύρω από μια κορυφή μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί για να κωδικοποιήσει την ευθεία γραμμή embeddings του πλέγματος των επίπεδων γραφημάτων και τα τρισδιάστατα πολύεδρα με άξονες παράλληλες πλευρές. Για καθένα από αυτά τα τρία είδη των κανονικών σημάνσεων, το σύνολο των κανινικών σημάνσεων μιας σταθερής μορφής γραφήματος διανεμητικό lattice, στο οποίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να κατηγοριοποιήσει γρήγορα όλες τις γεωμετρικές δομές που βασίζονται στην ίδια γραφική παράσταση (όπως όλοι οι άξονες παράλληλων πολύεδρων έχουν τον ίδιο σκελετό) ή να βρει δομές που ικανοποιούν επιπλέον περιορισμούς.Ένα ντετερμινιστικό πεπερασμένο αυτόματο μπορεί να ερμηνευθεί ως ένα κατευθυνόμενο γράφημα στο οποίο κάθε κορυφή έχει τον ίδιο εξωτερικό βαθμό d, και οι ακμές είναι d -χρωματισμένες με τέτοιο τρόπο ώστε κάθε δύο άκρα με την ίδια κορυφή έχουν διακριτά χρώματα. Το πρόβλημα χρωματισμού δρόμου είναι το πρόβλημα χρωματισμού ακμών ενός κατευθυνόμενου γραφήματος με ομοιόμορφους εξωτερικούς βαθμούς, κατά τέτοιο τρόπο ώστε το αυτόματο που προκύπτει να έχει μία λέξη συγχρονισμού. Trahtman (2009) έλυσε το πρόβλημα χρωματισμού δρόμου, αποδεικνύοντας ότι ένας τέτοιος χρωματισμός μπορεί να βρεθεί κάθε φορά που η συγκεκριμένη γραφική παράσταση είναι άρρηκτα συνδεδεμένη και το απεριοδικό. Το θεώρημα του Ραμσή αφορά το πρόβλημα k-χρωματισμένων ακμών ενός μεγάλου πλήρους γραφήματος Kn έτσι ώστε να αποφευχθεί η δημιουργία μονοχρωματικών πλήρων υποδιαιρέσεων Ks κάποιου συγκεκριμένου μεγέθους s. Σύμφωνα με αυτό το θεώρημα, υπάρχει ένας αριθμός Rk(s) τέτοιος ώστε, όταν n ≥ R(s), ένας τέτοιος χρωματισμός να μην είναι δυνατός. Για παράδειγμα, R2(3) = 6, δηλαδή όταν οι ακμές του γραφήματος K6 είναι 2-χρωμες, πάντα θα υπάρχει ένα μονοχρωματικό τρίγωνο. Ο χρωματισμός ακμών ενός πλήρους γραφήματος μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να προγραμματιστεί ένας κυκλικός-robin γύρος σε όσους το δυνατόν λιγότερο γύρους έτσι ώστε κάθε ένας από ένα ζευγάρι αντιπάλων να παίζει σε κάθε γύρο. Σε αυτήν την εφαρμογή οι κορυφές του γραφήματος αντιστοιχούν στους αντιπάλους του τουρνουά,οι ακμές αντιστοιχούν στα παιχνίδια και οι χρωματισμένες ακμές στους γύρους στους οποίους παίζονται τα παιχνίδια.Παρόμοιες τεχνικές χρωματισμού μπορούν επίσης να χρησιμοποιηθούν για να προγραμματίσουν άλλα ομαδικά αθλήματα που δεν είναι μεταξύ δύο παικτών. Για παράδειγμα, στην Εθνική Ομάδα Ποδοσφαίρου,τα ζευγάρια των ομάδων που θα παίξουν μεταξύ τους σε ένα δεδομένο έτος καθορίζονται με βάση τις εγγραφές των ομάδων από το προηγούμενο έτος, και στη συνέχεια ένας αλγόριθμος χρωματισμού ακμών εφαρμόζεται στην γραφική παράσταση που διαμορφώνεται από το σύνολο των ζευγαριών, προκειμένου να αναθέσει παιχνίδια για τα Σαββατοκύριακα.. Για την εφαρμογή αυτή, από το θεώρημα Vizing συνεπάγεται ότι ανεξάρτητα από την ομάδα ζευγαριών που θα επιλεγεί (εφ' όσον δεν υπάρχουν ομάδες που παίζουν μεταξύ τους δύο φορές την ίδια σεζόν), είναι πάντα δυνατό να βρεθεί ένα πρόγραμμα που χρησιμοποιεί το πολύ ένα ακόμη Σαββατοκύριακο από ό,τι τα παιχνίδια ανά ομάδα. Ο Ανοικτός προγραμματισμός είναι ένα πρόβλημα προγραμματισμού παραγωγικών διαδικασιών, στο οποίο υπάρχει μια σειρά από αντικείμενα που πρόκειται να κατασκευαστούν, κάθε αντικείμενο έχει μια σειρά από εργασίες που πρέπει να εκτελεστούν σε αυτό ( σε οποιαδήποτε σειρά), και κάθε εργασία πρέπει να πραγματοποιείται σε ένα συγκεκριμένο μηχάνημα, αποτρέποντας οποιαδήποτε άλλη εργασία που χρησιμοποιεί το ίδιο μηχάνημα να εκτελείται ταυτόχρονα. Εάν όλες οι εργασίες έχουν το ίδιο μήκος, τότε το πρόβλημα αυτό μπορεί να τυποποιηθεί ως ένα πρόβλημα χρωματισμού ακμών ενός διμερούς πολυγράφου, κατά το οποίο οι κορυφές στην διμερή πλευρά αντιπροσωπεύουν τα αντικείμενα που πρόκειται να κατασκευαστούν, οι κορυφές στην απέναντι από την διμερή πλευρά αντιπροσωπεύουν τα μηχανήματα κατασκευής, οι ακμές αντιπροσωπεύουν τις εργασίες που πρέπει να εκτελεστούν, και τα χρώματα αντιπροσωπεύουν τα χρονικά διάστημα στα οποία μπορεί να πραγματοποιηθεί κάθε εργασία. Από την στιγμή που ο διμερές χρωματισμός ακμών μπορεί να γίνει σε πολυωνυμικό χρόνο, το ίδιο ισχύει και για την παρούσα κλειστή περίπτωση του ανοικτόυ προγραμματισμού.Οι Gandham, Dawande & Prakash (2005) μελέτησαν το πρόβλημα της σύνδεσης του προγραμματισμού με τον χρόνο διαίρεσης πολλαπλής πρόσβασηςτων πρωτόκολλων επικοινωνιών δικτύου στους αισθητήρες δικτύου ως μια παραλλαγή του χρωματισμού ακμών. Σε αυτό το πρόβλημα, κάποιος πρέπει να επιλέξει τα χρονικά διαστήματα για τις άκρες ενός ασύρματου δικτύου επικοινωνιών, έτσι ώστε κάθε κόμβος του δικτύου να μπορεί να επικοινωνήσει με κάθε γειτονικό κόμβο χωρίς παρεμβολές. Χρησιμοποιώντας κάποιος τον ισχυρό χρωματισμό ακμών (και χρησιμοποιώντας δύο χρονικά διαστήματα για κάθε χρωματιστή ακμή, ένα για κάθε κατεύθυνση) θα έλυνε το πρόβλημα, αλλά θα χρησιμοποιούσε περισσότερα χρονικά διαστήματα απ' όσα χρειάζονται. Αντ 'αυτού, ζητούν ένα χρωματισμόν του κατευθυνόμενου γραφήματος που σχηματίζεται με διπλασιάζοντας κάθε μη-κατευθυνόμενο άκρο του δικτύου, με την ιδιότητα ότι κάθε κατευθυνόμενη ακμή uv έχει διαφορετικό χρώμα από τις άκρες που βγαίνουν από v και από τους γείτονες της v. Προτείνουν μια πειραματική λύση για το πρόβλημα αυτό που βασίζεται σε έναν κατανεμημένο αλγόριθμο για (Δ + 1)-άκρες χρωματισμένες, μαζί με μια φάση τελικής επεξεργασίας που αναδιοργανώνει τις ακμές που θα μπορούσαν να αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Στην επικοινωνία οπτικών ινών, το πρόβλημα διαδρομής χρωματισμού είναι το πρόβλημα της ανάθεσης χρωμάτων (συχνότητες του φωτός) σε ζεύγη κόμβων που θέλουν να επικοινωνούν μεταξύ τους, με τον περιορισμό για τις διαδρομές μέσα από ένα δίκτυο επικοινωνιών οπτικών ινών για κάθε ζεύγος, ότι δεν υπάρχουν δύο διαδρομές που μοιράζονται ένα τμήμα των ινών που χρησιμοποιεί την ίδια συχνότητα, το ένα με τ' άλλο. Διαδρομές που περνούν μέσα από το ίδιο κύκλωμα επικοινωνίας, αλλά όχι μέσα από οποιοδήποτε τμήμα των ινών, επιτρέπεται να χρησιμοποιούν την ίδια συχνότητα. Όταν το δίκτυο επικοινωνιών διατάσσεται ως δίκτυο αστέρι, με ένα μόνο κεντρικό διακόπτη που είναι συνδεδεμένος με χωριστές ίνες σε κάθε ένα από τους κόμβους, τότε το πρόβλημα διαδρομής χρωματισμού μπορεί να μοντελοποιηθεί ακριβώς όπως ένα πρόβλημα χρωματισμού ακμών ενός γραφήματος ή ενός πολυγράφου, στα οποία οι κόμβοι που επικοινωνούν σχηματίζουν τις κορυφές του γραφήματος, τα ζεύγη των κόμβων που επικοινωνούν σχηματίζουν τις ακμές του γραφήματος, και οι συχνότητες που μπορεί να χρησιμοποιηθούν για κάθε ζεύγος σχηματίζουν τα χρώματα του προβλήματος χρωματισμού ακμών. Για τα δίκτυα επικοινωνιών, με μια πιο γενική τοπολογία, οι λύσεις των διαδρομών για τον χρωματισμό των δικτύων αστέρι που ορίζεται από κάθε διακόπτη στο δίκτυο, μπορεί να καταναμηθούν μαζί για να σχηματίσουν μια ενιαία συνολική λύση. Οι Jensen & Toft (1995) δημιούργησαν μια λίστα από 23 ανοικτά προβλήματα που αφορούν τον χρωματισμό ακμών. Αυτά είναι: Η εικασία του Goldberg (1973) ότι ο χρωματικός δείκτης και ο κλασματικός δείκτης περιλαμβάνονται το ένα μέσα στο άλλο, πράγμα το οποίο επιτρέπει στον χρωματικό δείκτη να προσεγγιστεί με ένα χρώμα σε πολυωνυμικό χρόνο. Πολλές υποθέσεις του Jakobsen και άλλων σχετικά με τη δομή του κύριου γραφήματος για τον χρωματισμό ακμών, γραφήματα κλάσης 2, έτσι ώστε κάθε υπόγραφος να έχει είτε τον μικρότερο μέγιστο βαθμό ή να είναι κλάσης 1. Ο Jakobsen αρχικά θεωρεί ότι όλα τα κύρια γραφήματα έχουν έναν μοναδικό αριθμό κορυφών, αλλά αυτό τελικά διαψεύστηκε. Αρκετές άλλες εικασίες που πλησιάζουν αυτή, ή που οριοθετούν τους αριθμούς των κορυφών των κύριων γραφημάτων και κύριων πολύγραφων, παραμένουν ανοικτές. Το πρόβλημα του Vizing της ταξινόμησης των ανώτατων βαθμών που είναι πιθανοί για την κλάση 2 των επίπεδων γραφημάτων. Οι εικασίες για το πλήρες υπόγραφο του AJW Hilton, δηλώνοντας ότι γραφήματα με βαθμό τουλάχιστον n/3 είναι είτε κλάσης 1 ή περιέχουν έναν υπόγραφο με τον ίδιο βαθμό Δ με το αρχικό γράφημα, και με μοναδικό αριθμό kτων κορυφών, έτσι ώστε ο αριθμός των ακμών στον υπόγραφο να είναι μεγαλύτερος από Δ(k − 1)/2, και μια παρόμοια θεωρία των Herbert Grötzsch και Paul Seymour σχετικά με τα επίπεδα γραφήματα στη θέση των γραφημάτων υψηλού βαθμού. Μια θεωρία των Chetwynd και Hilton (ενδεχομένως να σχετίζεται με αυτήν του Gabriel Andrew Dirac) ότι τα τυπικά γραφήματα με ζυγό αριθμό n των κορυφών και με βαθμό τουλάχιστον n/2 είναι κλάσης 1. Μια υπόθεση των Claude Berge και D. R. Fulkerson ότι ο 6-τυπικός πολύγραφος σχηματίζεται διπλασιάζοντας κάθε άκρη ενός bridgeless 3-τυπικού γραφήματος απλού μπορεί να έχει χρωματισμένες άκρες με έξι χρώματα. Μια εικασία των Fiorini και Wilson ότι κάθε τρίγωνο χωρίς επίπεδη γραφική παράσταση, εκτός από το νύχι Κ 1,3 , δεν είναι μοναδικά 3-edge-απατηλός. Μια τρέχουσα υπόθεση είναι ότι αν G είναι ένας d-τυπικός πολυγράφος επίπεδος, τότε το G είναι -edge-απατηλός αν και μόνο αν G είναι περίεργο d άκρη συνδεδεμένη. Αυτή η εικασία μπορεί να θεωρηθεί ως μια γενίκευση της Τέσσερις χρώμα θεώρημα όταν d = 3. Μαρία Τσουντνόφσκι, Katherine Edwards, και Paul Seymour απέδειξαν ότι ένα 8-τυπικό πολυγράφημα επίπεδο έχει 8 χρωματικές ακμές. | Στη Θεωρία γράφων ο χρωματισμός ακμών ενός γραφήματος είναι η τοποθέτηση "χρωμάτων" στα άκρα του γραφήματος, έτσι ώστε να μην υπάρχουν δύο γειτονικές ακμές με το ίδιο χρώμα. Για παράδειγμα, η εικόνα στα δεξιά είναι ο χρωματισμός ακμών ενός γραφήματος με κόκκινο, μπλε και πράσινο χρώμα. Ο χρωματισμός ακμών είναι ένας από τους ποικίλους τρόπους χρωματισμού γραφημάτων. Το πρόβλημα χρωματισμού ακμών διερευνά αν είναι εφικτό να χρωματίσουμε τις ακμές ενός δοθέντος γραφήματος χρησιμοποιώντας μέχρι κ διαφορετικά χρώματα, όπου κ μια δεδομένη τιμή, ή με όσο το δυνατόν λιγότερα χρώματα. Ο ελάχιστος αριθμός χρωμάτων για τις ακμές ενός δοθέντος γραφήματος ονομάζεται χρωματικός δείκτης του γραφήματος. Για παράδειγμα, οι ακμές του γραφήματος της εικόνας μπορούν να χρωματιστούν με τρία χρώματα αλλά όχι με δύο,οπότε το εμφανιζόμενο γράφημα έχει χρωματικό δείκτη ίσο με τρία. Σύμφωνα με το θεώρημα του Vizing, ο απαιτούμενος αριθμός χρωμάτων για το χρωματισμό ενός απλού γραφήματος είναι σε μέγιστο βαθμό είτε Δ ή Δ+1. Σε κάποια γραφήματα, όπως στα διμερή ή στα επίπεδα γραφήματα υψηλού βαθμού,ο αριθμός των χρωμάτων είναι πάντα Δ , και για τα πολλαπλά γραφήματα ο αριθμός των χρωμάτων μπορεί να είναι ως και 3Δ/2. Υπάρχουν πολυωνυμικοί αλγόριθμοι για το βέλτιστο χρωματισμό διμερών γραφημάτων και το χρωματισμό απλών μη διμερών γραφημάτων οι οποίοι χρησιμοποιούν μέχρι και Δ+1 χρώματα. Ωστόσο, το γενικό πρόβλημα ανεύρεσης του βέλτιστου χρωματισμού ακμών είναι το NP-complete και ακόμα και οι ταχύτεροι γνωστοί αλγόριθμοι χρειάζονται πολύ χρόνο για την αντιμετώπισή του. Έχουν μελετηθεί πολλές παραλλαγές του προβλήματος χρωματισμού ακμών, στις οποίες οι αναθέσεις χρωμάτων στα άκρα/ακμές πρέπει να πληρούν όρους/συνθήκες μη γειτνίασης (στις οποίες δεν μπορούν δύο κοντινές ακμές να έχουν το ίδιο χρώμα). Ο χρωματισμός ακμών έχει εφαρμογή σε προβλήματα προγραμματισμού και στην εκχώρηση συχνοτήτων για δίκτυα οπτικών ινών. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CF%81%CF%89%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82_%CE%B1%CE%BA%CE%BC%CF%8E%CE%BD |
Μαργαρίτα της Φλάνδρας, κόμισσα του Χέλρε | Ήταν η πέμπτη κόρη (2η από τον 2ο γάμο) του Γκυ κόμη της Φλάνδρας και της δεύτερης συζύγου του Iσαβέλλας του Λόμπουργκ, κόρης του Ερρίκου Ε΄ κόμη του Λουξεμβούργου. Το 1281 ο Αλέξανδρος Β΄ της Σκωτίας άρχισε τις διαπραγματεύσεις με τον κόμη της Φλάνδρας, σχετικά με το γάμο τής κόρης του κόμη Μαργαρίτας με τον γιο του Αλέξανδρο πρίγκιπα της Σκωτίας. Το ζευγάρι παντρεύτηκε στις 14 Νοεμβρίου 1282 στο Ρόξμπουργκ της Σκωτίας και ο γάμος εορτάστηκε την επόμενη ημέρα. Όμως ο πρίγκιπας Αλέξανδρος απεβίωσε μία εβδομάδα μετά τα 20ά γενέθλιά του, στις 28 Ιανουαρίου 1284. Στις 3 Ιουλίου 1286 η Mαργαρίτα παντρεύτηκε για δεύτερη φορά, με τον Ρέγκιναλντ Α΄ των Βάσενμπεργκ κόμη του Χέλρε, στο Ναμύρ της Βαλλωνίας. Είχαν έξι παιδιά: Ρέγκιναλντ Β΄ π.1295-1343, δούκας του Χέλρε. Μαργαρίτα. Γκυ. Φίλιππος. Ελισάβετ. Φιλίππα. Barrow, G. W. S. (1990). A Kingdom in Crisis: Scotland and the Maid of Norway. 69. Edinburgh University Press. Duncan, Archibald Alexander McBeth (2002). The Kingship of the Scots, 842-1292: Succession and Independence. Edinburgh University Press. ISBN 0748616268. Fegley, Randall (2002). The Golden Spurs of Kortrijk: How the Knights of France Fell to the Foot Soldiers of Flanders in 1302. McFarland & Co. ISBN 0786480548. | Η Μαργαρίτα η Νεότερη, γερμ.: Margarete von Flandern von Dampierre (απεβ. το 1331) από τον Οίκο του Νταμπιέρ ήταν κόρη του κυρίου του Νταμπιέρ και με τους γάμους της έγινε πρώτα πριγκίπισσα της Σκωτίας και μετά κόμισσα του Χέλρε. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%81%CE%AF%CF%84%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A6%CE%BB%CE%AC%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%B1%CF%82,_%CE%BA%CF%8C%CE%BC%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A7%CE%AD%CE%BB%CF%81%CE%B5 |
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.