title
stringlengths 1
108
| article
stringlengths 150
266k
| summary
stringlengths 126
13.8k
| url
stringlengths 31
613
|
|---|---|---|---|
Λουσιάνο Φιγκερόα | Ο Λουσιάνο Φιγκερόα γεννήθηκε στην πόλη Σάντα Φε της Αργεντινής. Άρχισε την επαγγελματική σταδιοδρομία του το 2001 με τη Ροσάριο Σεντράλ της Αργεντινής. Στην Clausura του 2003, Φιγκερόα αναδείχθηκε κορυφαίος σκόρερ της Αργεντινής με 17 γκολ, 5 εκ των οποίων σημείωσε στον τελευταίο αγώνα εναντίον της Μπόκα Τζούνιορς που έληξε με σκορ 7-2. Αυτή ήταν η τελευταία σεζόν του στη Ροσάριο Σεντράλ με την οποία σημείωσε 35 γκολ σε 57 αγώνες δημιουργώντας τη φήμη του ικανότατου σκόρερ. Το καλοκαίρι του 2003 μεταγράφηκε στην αγγλική Μπέρμιγχαμ που αγωνιζόταν στην Πρέμιερ Λιγκ έναντι ποσού ύψους 2,5 εκατομμύρια £. Αγωνίστηκε όμως μόνο σε δυο αγώνες και το 2004 μεταγράφηκε στην Κρους Ασούλ και αγωνίστηκε στην Πριμέρα Ντιβιζιόν του Μεξικού. Στην Κρους Ασούλ ξαναβρέθηκε σε εξαιρετικό επίπεδο καθώς σε 33 αγώνες σημείωσε 21 γκολ. Αγωνίστηκε στην εθνική Αργεντινής στο Κόπα Αμέρικα του 2004 και κατέκτησε τη 2η θέση, σημειώνοντας 2 γκολ. Την ίδια χρονιά αναδείχθηκε χρυσός ολυμπιονίκης στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας με την εθνική Αργεντινής. Το 2005 κατέκτησε τη δεύτερη θέση στο Κύπελλο Συνομοσπονδιών ενώ ο ίδιος αναδείχθηκε δεύτερος σκόρερ με 4 γκολ. Με δικό του γκολ στην παράταση του ημιτελικού η Αργεντινή ισοφάρισε το Μεξικό και προκρίθηκε στα πέναλτι. Σημείωσε επίσης 3 γκολ στα προκριματικά για το Μουντιάλ του 2006. Συνολικά με την εθνική Αργεντινής σημείωσε 9 γκολ σε 15 εμφανίσεις. Οι εμφανίσεις του με την Κρους Ασούλ του έδωσαν τη δυνατότητα να μεταγραφεί στην Ισπανία, όπου αποκτήθηκε από την Βιγιαρεάλ τον Νοέμβριο του 2004 με 3 εκατομμύρια €. Με τη Βιγιαρεάλ κατέκτησε την τρίτη θέση στο Ισπανικό πρωτάθλημα με την οποία ο ομάδα εξασφάλισε τη συμμετοχή του για πρώτη φορά στο Τσάμπιονς Λιγκ. Ο Φιγκερόα ήταν ο αθλητής που σκόραρε για πρώτη φορά για τη Βιγιαρεάλ στο θεσμό ενάντια στην Έβερτον στα πλέι οφ για την πρόκριση στους ομίλους ανοίγοντας το σκορ στο Γκούντισον Παρκ. Την ίδια χρονιά η Βιγιαρεάλ συμμετείχε στον ημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Τον Ιανουάριο του 2006, ο Φιγκερόα που δεν είχε αρκετές συμμετοχές για να κληθεί στην εθνική της Αργεντινής στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006, επέστρεψε στην πατρίδα του και εντάχθηκε Ρίβερ Πλέιτ. Προσαρμόστηκε πολύ νωρίς, σκοράροντας τρία γκολ σε επτά πρώτα παιχνίδια της Κλαουσούρα το 2006, αλλά στις 5 Μαρτίου του 2006 υπέστη τραυματισμό χιαστού συνδέσμου ο οποίος έθεσε σε κίνδυνο την αθλητική του καριέρα. Την 1η Αυγούστου 2006, η Βιγιαρεάλ η οποία κατείχε τα δικαιώματα του αθλητή τον πούλησε στη Γένοβα με εκατομμύρια αμοιβή. Υπέγραψε τετραετές συμβόλαιο με τον σύλλογο. Ο αθλητής χρειάστηκε να μείνει όμως περισσότερο διάστημα εκτός γηπέδων και το ντεμπούτο του για τη Γένοβα σημειώθηκε στις 28 Οκτωβρίου 2007 ενάντια στη Φιορεντίνα. Τον Οκτώβριο του 2008 δόθηκε από τη Γένοβα ως δανεικός στη Μπόκα Τζούνιορς. Η μεταγραφή αποδείχθηκε καθοριστική για τη Μπόκα Τζούνιορς η οποία κατέκτησε το Πρωτάθλημα της Απερτούρα ξεπερνώντας τις Τίγκρε και Σαν Λορέντζο με 7 γκολ του Φιγκερόα σε 17 αγώνες. Την περίοδο 2010-11 αγωνίστηκε στη Ροσάριο Σεντράλ σημειώνοντας 12 γκολ σε 38 αγώνες. Στη συνέχεια αγωνίστηκε στην Εμελέκ του Εκουαδόρ και σε 23 συμμετοχές σημείωσε 10 γκολ.Από τα μέσα της σεζόν 2012-13 αγωνιζόταν στην ομάδα του Παναθηναϊκου και στα μεσα τις περιοδου 2013-2014 πουλήθηκε έναντι 1 εκατομμυρίου δολαρίων στην Τζοχόρ Νταρούλ Τακζίμ ΦΚ της Μαλαισίας. 1 Πρωτάθλημα Αργεντινής: 2008 1 Χρυσό Μετάλλιο Ολυμπιακών Αγώνων: 2004 Πρώτος σκόρερ πρωταθλήματος Αργεντινής: 2003 (Ισπανικά) Στατιστικά στην Αργεντίνικη Πριμέρα Ντιβιζιόν Στατιστικά στο Guardian Stats Centre Προφίλ και στατιστικά στο FootballDatabase | Ο Λουσιάνο Γκαμπριέλ "Λούτσο" Φιγκερόα Ερρέρα (Luciano Gabriel Figueroa, ισπανική γλώσσα προφορά ΔΦΑ: [luˈsjano fiɣeˈɾoa], 19 Μαΐου 1981) είναι Αργεντινός πρώην ποδοσφαιριστής. Έχει αναδειχθεί πρώτος σκόρερ στο πρωτάθλημα Αργεντινής ενώ με την εθνική ομάδα της χώρας του έχει συμμετάσχει σε τελικό Κόπα Αμέρικα, Κυπέλλου Συνομοσπονδιών και Ολυμπιάδας. Το 2004 αναδείχθηκε χρυσός ολυμπιονίκης με την εθνική Αργεντινής στην Αθήνα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BF_%CE%A6%CE%B9%CE%B3%CE%BA%CE%B5%CF%81%CF%8C%CE%B1 |
Μάρκος Φάβιος Κοϊντιλιανός | Ο πατέρας του -ή ο παππούς του- φέρεται να υπήρξε επίσης ρήτορας. Μετακόμισε στην Ρώμη ώστε να σπουδάσει ρητορική, και υπήρξε μαθητής του Δομίτιου Άφρου. Δάσκαλοι του υπήρξαν επίσης ο Ρέμμιος Παλαίμων και ο Βεργίνος Φλάβος. Επέστρεψε στην πατρίδα του μετά από λίγα χρόνια και άσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου, αλλά ξαναγύρισε στην Ρώμη όταν έγινε αυτοκράτορας ο Γάλβας. Λίγα χρόνια αργότερα, όταν έγινε αυτοκράτορας ο Βεσπασιανός, ξεκίνησε η δημόσια διδασκαλία της ρητορικής στα ρωμαϊκά εκπαιδευτήρια, με τον Κουιντιλιανό να είναι ο πρώτος δάσκαλος ρητορικής σε δημόσιο ίδρυμα, επάγγελμα που άσκησε για τα επόμενα 20 χρόνια.Ανάμεσα στους μαθητές του υπήρξε και ο Πλίνιος ο Νεότερος, καθώς και τα ανίψια του αυτοκράτορα Δομιτιανού τα οποία είχε υιοθετήσει. Είχε επίσης δημιουργήσει την δική του οικογένεια, όμως η σύζυγος του πέθανε σε νεαρή ηλικία, καθώς και τα παιδιά του σε μικρή ηλικία.Το σπουδαιότερο σύγγραμμα του, Instituto Oratoria, το ολοκλήρωσε κατά το 95/96 π.Χ. λίγο πριν τον θάνατο του. Ο πρωτότυπος τίτλος του έργου είναι Instituto oratoria και αποτελείται από 12 τμήματα. Απευθύνεται κυρίως σε διδασκάλους της ρητορικής παρά σε μαθητές, και αποτελεί ένα ολοκληρωμένο σύστημα εκπαίδευσης με πλήθος οδηγιών και παραδειγμάτων για όλο το εύρος της τέχνης της ρητορικής, με τον απώτατο στόχο να είναι μέσω της επιτυχούς μελέτης του έργου να εξελιχθεί ο μαθητής ιδανικό ρήτορα. Τα περιεχόμενα του έργου ξεκινούν με την αρχική αγωγή των μαθητευόμενων και τον προσανατολισμό στην ρητορεία ήδη από την πρώιμη παιδική ηλικία, και κατόπιν δίνεται έμφαση στην σημασία της γραμματικής και της ορθογραφίας καθώς και την γενική εκπαίδευση που θα πρέπει να διαθέτει ένας καλά καταρτισμένος ρήτορας.Η τεχνοτροπία που ακολουθεί ο Κοϊντιλιανός βρίσκεται πολύ κοντά σε αυτή του Κικέρωνα τον οποίο είχε γενικά σε πολύ μεγάλη υπόληψη. Ως προς την ρητορική, δεν περιέχει καινοτομίες για γνώσεις οι οποίες δεν υπήρχαν πιο πριν από την εποχή που έζησε, αποτελεί όμως πολύτιμο ιστορικό οδηγό για την αρχαία ρητορική και ρήτορες της αρχαίας Ελλάδας και της Ρώμης. Σε ότι αφορά τα Ρητορικά του Αριστοτέλη, ο Κοϊντιλιανός δεν φαίνεται να είχε το έργο σε μεγάλη υπόληψη, ωστόσο συγκρίνοντας τον Δημοσθένη με τον Κικέρωνα θεώρησε πως ενώ ο Κικέρωνας ήταν ο ικανότερος ρήτορας ο Δημοσθένης είχε το πλεονέκτημα ότι μιλούσε στην αττική διάλεκτο, γλώσσα η οποία ήταν καταλληλότερη για τις αττικού είδους ρητορείες, ενώ ήταν και αρχαιότερος του Κικέρωνα και έτσι ο Κικέρωνας χρωστά ένα σημαντικό μέρος από το μεγαλείο του στα επιτεύγματα και τις καινοτομίες του Δημοσθένη.Ως προς την παιδαγωγική, ο Κοϊντιλιανός καινοτόμησε σε σχέση με τα ήθη και αντιλήψεις της εποχής του υποστηρίζοντας πως η σωματική τιμωρία έναντι των μαθητών έκανε κακό και ταπείνωνε τον μαθητή και θα έπρεπε να μην ασκείται, με την έμφαση να δίνεται στην δημιουργία αμοιβαίου σεβασμού μεταξύ καθηγητή και μαθητευόμενου.Κατά τις περιόδους της ευρωπαϊκής αναγέννησης και του διαφωτισμού, το έργο γνώρισε ιδιαίτερα μεγάλη δημοφιλία μεταξύ των ανθρωπιστών της εποχής, όπου σημαντικές προσωπικότητες όπως ο Έρασμος και ο Λούθηρος και μετέπειτα ο Ρουσσώ έκαναν πολυάριθμες αναφορές στις θεωρίες του Κοϊντιλιανού ως προς την παιδαγωγική και την πρόοδο που αυτές επέφεραν. Έργα του τα οποία δεν διασώζονται πλέον ή διασώζονται τμηματικά είναι τα: De causis corruptae eloquentiae (Περί των αιτίων παρακμής της ρητορείας) υπέρ του Κικέρωνα σε ζητήματα ρητορικής και κατά του Σενέκα Pro Naevio Arpiniano (Υπέρ Νεβίου Αρπινιάνου), ρητορία σχετικά με υπόθεση φόνου Declamationes (Επιδείξεις), συλλογή η οποία αποτελείται από 19 Μεγάλες (Majores) και 124 Μικρές (Minores), θεωρείται ψευδεπίγραφο Μ. Φάβιος Κοϊντιλιανός. Ρητορική αγωγή, μετάφραση Αντ. Σακελλαρίου. - 1η έκδ. - Θεσσαλονίκη : University Studio Press, 2000. - 221σ., ISBN 960-12-0809-7, ISBN-13 978-960-12-0809-1 Institutio Oratoria (λατινική πρωτότυπη έκδοση) Institutio Oratoria (αγγλική μετάφραση) | Ο Μάρκος Φάβιος Κοϊντιλιανός (λατινικά: Marcus Fabius Quintilianus, αναφέρεται και ως Κουιντιλιανός, 35 - 100 μ.Χ.) ήταν Ρωμαίος ρήτορας και παιδαγωγός με καταγωγή από την Καλάγουρη (σημερινή Καλαχόρα) επί του ποταμού Έβρου στα βόρεια της Ιβηρικής χερσονήσου. Θεωρείται από τους σημαντικότερους ρήτορες της αρχαιότητας, ενώ το παιδαγωγικό του έργο είχε σημαντική επίδραση στον μετέπειτα ευρωπαϊκό αναγεννησιακό ουμανισμό. Το έργο για το οποίο είναι περισσότερο γνωστός είναι η 12τομη Ρητορική αγωγή (Institutio Oratoria) το οποίο αποτελεί λεπτομερή ανάλυση και διδασκαλία της ρητορικής καλύπτοντας όλα τα στάδια εκμάθησης και τύπους ρητορείας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%81%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%A6%CE%AC%CE%B2%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%BF%CF%8A%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CF%82 |
Στρατόπεδα Συγκέντρωσης Κύπρου | ΤΑ Σ.Σ.Κύπρου δημιουργήθηκαν από τους Άγγλους, κατά τα χιτλερικά πρότυπα, τον Ιούλιο του 1955. Αρχικά με το ξέσπασμα του αντιαποικιακού αγώνα (1 Απριλίου 1955) και μέχρι τον Νοέμβριο του ίδιου έτους, οι αγωνιστές που συλλαμβάνονταν κρατούνταν στις Κεντρικές Φυλακές Λευκωσίας καθώς και στο Κάστρο της Κερύνειας. Στη συνέχεια λόγω του μεγάλου αριθμού προσαγωγών η αγγλική διοίκηση δημιούργησε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης - κρατητήρια της Κοκκινοτριμιθιάς, της Πύλας και του Πολεμίου. Παρόμοια επίσης δημιουργήθηκαν στην Πέργαμο, το Μάμμαρι, το Πυρόι, τον Άγιο Λουκά, τη Λίμνη καθώς και στην Αγύρτα. Συνολικά εννέα εκτός των δύο πρώτων που ήταν φυλακές. Συνηθέστερα τα Σ.Σ.Κύπρου ήταν περίφρακτοι χώροι με συρματόπλεγμα μέσα στα οποία περιλαμβάνονταν ελάχιστα σε αριθμό κτίρια που εξυπηρετούσαν κυρίως τη διοίκηση και την φρουρά των δεσμοφυλάκων, καθώς και έναν αριθμό από παραπήγματα, μεταλλικές επίγειες ημι-κυλινδρικές κατασκευές - τα λεγόμενα τολ, πολλά εκ των οποίων δεν διέθεταν αποχωρητήρια στα οποία διέμεναν περίπου 30 κρατούμενοι στο καθένα. Μετά τη δύση του ηλίου αυτά κλειδώνονταν μέχρι την ανατολή. Στο κέντρο ανά 2 ή 4 παραπηγμάτων υπήρχε το προαύλιο αυτών ενώ πέριξ όλων υπήρχαν οι λεγόμενοι νεκροί χώροι που απαγορεύονταν να κινηθούν οι κρατούμενοι με κίνδυνο να πυροβοληθούν από τους σκοπούς των πύργων που κατά τη διάρκεια της νύκτας με τις δέσμες προβολέων σάρωναν τον χώρο. Οι έγκλειστοι στα Σ.Σ. Κύπρου ονομάζονταν επίσημα "πολιτικοί κρατούμενοι" και στη πλειονότητά τους ήταν αγωνιστές για τους οποίους οι Άγγλοι δεν είχαν πλήρως εξασφαλίσει σε βάρος τους μαρτυρίες προκειμένου να τους προσάγουν σε δίκη και να καταδικαστούν. Έτσι σε όλη τη διάρκεια του εγκλεισμού τους παρέμεναν στην ουσία όμηροι των δεσμοφυλάκων και του αποικιακού στρατού. Οι κρατούμενοι μετά την αρχική βασανιστική ανάκριση που είχαν υποστεί και εφόσον δημιουργούσαν αμφιβολίες στις αποικιακές αρχές προσάγονταν στα Σ.Σ. όπου ο καθένας αποτελούσε έναν αριθμό. Κατά τη διάρκεια της ημέρας οι πολιτικοί κρατούμενοι μπορούσαν να διακινηθούν στη μικρή αυλή, να διαβάζουν βιβλία, να αθλούνται με πρωτόγονα μέσα, ν΄ ασχολούνται με χειροτεχνία ή να αντλούν ψυχική δύναμη διαβάζοντας την Αγία Γραφή. Πριν από τη δύση του ηλίου γινόταν έλεγχος των κρατουμένων όπου και ακολουθούσε η σφράγιση των παραπηγμάτων και η δραματική νύκτα του εγκλεισμού τους απαγορεύοντας την αφή φώτων και συζητήσεις. Παράλληλα τους παρέχονταν κάποια "προνόμια" όπως διακίνηση αλληλογραφίας (που λογοκρίνονταν) και εβδομαδιαίες επισκέψεις. Και όμως κάτω από αυτές τις συνθήκες στα Σ.Σ. φέρονταν να υπήρχε μια μυστική αρχή που καθόριζε τη δράση των εγκλείστων αγωνιστών. Αυτή ήταν ένα μυστικό τριμελές συμβούλιο το οποίο ορίζονταν από τον αρχηγό της ΕΟΚΑ στρατηγό Διγενή. Το Συμβούλιο αυτό στη πράξη εκτελούσε διαταγές της Οργάνωσης και ενέκρινε ή απέρριπτε σχέδια απόδρασης, εξεγέρσεις, μαζικές διαμαρτυρίες, ή άλλες εκδηλώσεις, μεθοδεύοντας και συντονίζοντας αυτές κάθε φορά ανάλογα. Σημαντικότερες τέτοιες εκδηλώσεις ήταν οι απεργίες πείνας που σημειώθηκαν τη Μεγάλη Εβδομάδα του 1958 που ξεκίνησε την Μεγάλη Πέμπτη και σε μόλις πέντε λεπτά της ώρας οι κρατούμενοι του στρατοπέδου Κοκκινοτριμιθιάς πυρπόλησαν όλες τις εγκαταστάσεις. Στην εξέγερση εκείνη προσέτρεξαν μονάδες του αγγλικού στρατού όπου και ακολούθησαν διακοπή των προνομίων, μαζικοί βασανισμοί και εξαθλίωσης με δημόσια γύμνωση των κρατουμένων, απομονώσεις σε πειθερχεία, περιορισμοί επιβίωσης με ψωμί και νερό, προκαλώντας όμως έτσι το ενδιαφέρον της παγκόσμιας ειδησεογραφίας. Τελικά οι κρατούμενοι νίκησαν. Τα Στρατόπεδα Συγκέντρωσης Κύπρου καταργήθηκαν στις 22 Φεβρουαρίου 1959. Ο στρατηγός Διγενής χαρακτήρισε τους πρώην εγκλείστους σ΄ αυτά στο σύνολό τους: "Άνθος και ίνδαλμα της Κύπρου". Ομώνυμο Δελτίο "Συμβουλίου Ιστορικής Μνήμης Αγώνα ΕΟΚΑ 1955-1959" - εκδ. Γραφ. Τύπου Κυπριακής Δημοκρατίας, 2006. | Τα Στρατόπεδα Συγκέντρωσης Κύπρου ήταν ειδικοί χώροι εγκλωβισμού και κράτησης Ελληνοκυπρίων αγωνιστών, χωρίς να προηγηθεί δίκη, κατά την επική τετραετία του απελευθερωτικού αγώνα 1955-1959 των Κυπρίων. Στα στρατόπεδα αυτά φέρονται να κρατήθηκαν περισσότεροι από 3.000 αγωνιστές της ΕΟΚΑ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CF%8C%CF%80%CE%B5%CE%B4%CE%B1_%CE%A3%CF%85%CE%B3%CE%BA%CE%AD%CE%BD%CF%84%CF%81%CF%89%CF%83%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%85 |
Μαραγκόπουλου Παραλίας Πατρών | Εκτείνεται στο βορειοανατολικό τμήμα της Παραλίας γειτνιάζοντας με την περιοχή του Κόκκινου Μύλου. Μέρος από τα βόρεια και μεγάλο τμήμα των ανατολικών ορίων της συνοικίας αποτελούν τμήμα του εκεί κοινού διοικητικού ορίου των Δημοτικών Ενοτήτων Πατρέων και Παραλίας, ενώ σε κοντινή απόσταση από τα ανατολικά-νοτιοανατολικά τμήματα της συνοικίας βρίσκονται τα εκεί κοινά διοικητικά όρια των πρώην Δήμων και νυν Δημοτικών Ενοτήτων Παραλίας και Μεσσάτιδος. Το δυτικό όριο της συνοικίας ταυτίζεται με το χείμαρρο Παναγίτσα, που διατρέχει την περιοχή, με τη συνοικία να βρίσκεται ανάντη του. Απέχει οδικώς περί τα 6 χιλιόμετρα από το κέντρο της πόλης της Πάτρας. Η ονομασία της περιοχής έχει προέλθει από το εργοστάσιο (κλωστήρια) της βιομηχανίας κλωστοϋφαντουργίας Μαραγκόπουλου, που λειτουργούσε εκεί παλαιότερα και ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ’60. Οι εγκαταστάσεις του εργοστασίου διατηρούνται και σήμερα, ωστόσο το κτιριακό συγκρότημα βρίσκεται υπό άλλο ιδιοκτησιακό καθεστώς. Κύρια οδική αρτηρία της περιοχής είναι η Οδός «Καλαβρύτων». Η συγκέντρωση εργοστασίων και ποικιλώνυμων επιχειρήσεων στην περιοχή της προσδίδουν ιδιαίτερη φυσιογνωμία. Στα βορειοανατολικά όρια της συνοικίας βρίσκεται ο Βιολογικός Καθαρισμός της Πάτρας, ο οποίος ξεκίνησε τη λειτουργία του το 2001. Αποτελεί ένα έργο καθοριστικής σημασίας για την πόλη αλλά και για τον επιβαρυμένο από τα αστικά λύματα Πατραϊκό Κόλπο. Συχνά βέβαια υπάρχουν αντιδράσεις των κατοίκων της γύρω περιοχής λόγω της δυσοσμίας που εμφανίζεται ενίοτε εκεί, ωστόσο αυτό το φαινόμενο έχει περιοριστεί πλέον σε μεγάλο βαθμό. Η περιοχή εξυπηρετείται από τις 29 Φεβρουαρίου 2020 από τη Γραμμή 2 του Προαστιακού Σιδηρόδρομου Πάτρας μέσω της κοντινής στάσης «Παραλία / Paralia» στη θέση «Εύα»/«Στάση Τσιρογιάννη», επί των οδών «25ης Μαρτίου» και «Σουνίου»/«Αγίου Σπυρίδωνος». Σε κοντινή απόσταση βρίσκεται επίσης η στάση «Ιτιές - Άγ.Γεώργιος / Ities - Ag.Georgios» στις Ιτιές. Χρήστος Γεωργακόπουλος (Λογοτέχνης, ποιητής, μουσικός). Ν.Ι. Λυμπέρη, Οδηγός Πατρών, Πάτρα 2005, 4η έκδοση. Θεόδωρος Η. Λουλούδης, Αχαΐα. Οικισμοί, οικιστές, αυτοδιοίκηση, Νομαρχιακή Επιχείρηση Πολιτιστικής Ανάπτυξης Ν.Α. Αχαΐας, Πάτρα 2010. Φωτογραφική παρουσίαση του 2014 της ακτογραμμής στο ύψος της συνοικίας Μαραγκόπουλου. tripinview.com. Ανακτήθηκε: 05/04/2019. Η συνοικία Μαραγκόπουλου στο χάρτη της Google. Ανακτήθηκε: 13/07/2018. Η συνοικία Μαραγκόπουλου στο χάρτη. openstreetmap.org. Ανακτήθηκε: 13/07/2018. Η συνοικία Μαραγκόπουλου στο χάρτη. wikimapia.org. Ανακτήθηκε: 13/07/2018. | Ως Μαραγκόπουλου καλείται τοποθεσία και συνοικία του οικισμού της Παραλίας Πατρών στην Αχαΐα. Λόγω του ότι βρίσκεται σε πολύ κοντινή απόσταση με τα διοικητικά όρια των οικισμών της Πάτρας και Παραλίας και εξαιτίας της επέκτασης του οικιστικού ιστού των Πατρών προς την περιοχή, θεωρείται συχνά συνοικία της Πάτρας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%85_%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CF%84%CF%81%CF%8E%CE%BD |
Κομήτης | Οι κομήτες είναι γνωστοί για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα στην ανθρωπότητα και συνήθως θεωρούνταν από τους ανθρώπους ως οιωνοί κακών ειδήσεων. Στο έπος του Γκιλγκαμές αναφέρεται ότι την εμφάνιση ενός κομήτη συνόδευσαν πλημμύρες, φωτιά και θειάφι. Η λέξη κομήτης στην αρχαία ελληνική γλώσσα κομήτης σήμαινε εκείνος που άφηνε μακριά μαλλιά, ο «καρηκομόων». Έτσι στην αρχαιότητα οι «κομήτες» ή οι «αστέρες κομόεντες», όπως λέγονταν από τους Έλληνες, λάμβαναν, πρόσθετα, διάφορα ονόματα-επίθετα ανάλογα της όψης τους, όπως: ξιφίαι, ακοντίοι, κερατίοι, πωγωνίοι, πυθίοι, δισκοειδείς, ίππειοι, κυπάρισσοι και λαμπαδίαι. Παρόλα αυτά, οι αρχαίοι Έλληνες, σε αντίθεση με τους Βαβυλώνιους και τους Κινέζους, δεν τηρούσαν αρχεία για την εμφάνιση και την τροχιά των κομήτων, και έτσι οι αναφορές που υπάρχουν είναι διάσπαρτες.Οι Πυθαγόρειοι θεωρούσαν τους κομήτες ένα είδος πλανήτη, ο οποίος ήταν σπάνια ορατός χαμηλά στον ορίζοντα πριν την ανατολή ή μετά τη δύση του Ηλίου. Ο Αναξαγόρας και ο Δημόκριτος θεωρούσαν ότι οι κομήτες δημιουργούνταν από την ένωση δύο πλανητών. Ο Αριστοτέλης στο έργο του Μετεωρολογία, θεωρούσε ότι οι κομήτες, μαζί με τον Γαλαξία και τους διάττοντες αστέρες, είναι στην πραγματικότητα ατμοσφαιρικά φαινόμενα. Θεωρούσε ότι οι κομήτες δημιουργούνταν από μια μάζα ζεστού αέρα που δημιουργείται από τη θέρμανση της Γης από τον Ήλιο. Μόλις φτάσει σε κατάλληλο ύψος, το αέριο αυτό αναφλέγεται και δημιουργεί τους κομήτες. Με αυτό τον τρόπο, η ουράνια περιοχή παρέμενε σε τάξη.Η θεωρία του Αριστοτέλη ήταν αποδεκτή για παραπάνω από μια χιλιετία. Ο Σενέκας ο Νεότερος στο έργο του Naturales quaestiones αναφέρει και άλλες απόψεις, π.χ. ότι είναι ξεχωριστά ουράνια σώματα, όπως ο Ήλιος και η Σελήνη. Ο ίδιος πίστευε ότι αποτελούνται από άυλη φωτιά. Ο Κλαύδιος Πτολεμαίος στο έργο του Αλμαγέστη δεν αναφέρει τους κομήτες, αν και στο έργο του Τετράβιβλος τους αναφέρει ως ουράνια σώματα. Οι πρώτες αμφιβολίες για την ατμοσφαιρική φύση των κομήτων εκφράστηκαν από τους Θωμά Ακινάτη και τον Ρότζερ Μπέικον, στο έργο του Opus Tertium του 1267. Από το 1433 μέχρι το 1472, ο Πάολο Τοσκανέλλι πραγματοποίησε λεπτομερείς παρατηρήσεις κομητών, ανάμεσα στους οποίους και ο κομήτης του Χάλεϊ το 1456. Το 1577 ο Τύχο Μπράχε υπολόγισε με βάση την παράλλαξη ότι ένας λαμπρός κομήτης ορατός εκείνη τη περίοδο βρισκόταν τουλάχιστον τέσσερις φορές μακρύτερα από τη Γη σε σχέση με το φεγγάρι, αποδεικνύοντας ότι η θεωρία του Αριστοτέλη ήταν λάθος. Ο Μίκαελ Μάστλιν παρατηρώντας τον ίδιο κομήτη υπέθεσε ότι η τροχιά του ήταν κυκλική. Η ανακάλυψη του τηλεσκοπίου έδωσε μεγάλη ώθηση στη μελέτη των κομητών. Ο πρώτος κομήτης που παρατηρήθηκε με τηλεσκόπιο ήταν ο πρώτος από τους τρεις λαμπρούς κομήτες του 1618. Πάνω στα τηλεσκόπια επίσης τοποθετήθηκαν μικρόμετρα, τα οποία βοήθησαν στον ακριβή εντοπισμό της θέσης των κομητών και των άλλων ουράνιων σωμάτων, γεγονός το οποίο βοήθησε τον υπολογισμό, μαζί με τη χρήση των λογαρίθμων, των διαφορών μεγεθών των κομητών και τον τρόπο με τον οποίο αυτοί κινούνται στον ουρανό. Το 1610 ο Σερ Γουίλιαμ Λόουερ πρότεινε ότι οι κομήτες κινούνται σε πολύ επιμηκυμένες ελλειπτικές τροχιές, ενώ οι Ρόμπερτ Χουκ και Τζιοβάνι Μπορέλι πρότειναν ότι κινούνται σε παραβολικές τροχιές. Από την άλλη ο Γιόχαν Κέπλερ και ο Γαλιλαίος υποστήριζαν ότι οι κομήτες κινούνταν σε ευθείες γραμμές.Το θέμα επιλύθηκε από τον λαμπρό κομήτη που ανακαλύφθηκε από τον Γκότφριντ Κιρχ στις 14 Νοεμβρίου 1680. Ο κομήτης αυτός ήταν επίσης ο πρώτος που ανακαλύφθηκε με τηλεσκόπιο. Οι αστρονόμοι σε όλη την Ευρώπη παρακολουθούσαν τη θέση του για αρκετούς μήνες. Στην αρχή υπήρχε η άποψη ότι ήταν δύο κομήτες, αλλά το 1681 ο Σάξονας πάστορας Γκέοργκ Σάμουελ Ντόερφελ παρουσίασε αποδείξεις του ότι ήταν ένας κομήτης που κινείται σε παραβολική ο Ήλιος είναι η εστία και παρατηρήθηκε πριν και μετά το περιήλιο. Κατόπιν ο Ισαάκ Νεύτων, στο Principia Mathematica του 1687, απέδειξε ότι ένα αντικείμενο που κινείται υπό την επίδραση του νόμου αντιστρόφου τετραγώνου της παγκόσμιας έλξης πρέπει να χαράξει μια τροχιά που έχει σχήμα μιας εκ των κωνικών τομών και έδειξε πώς η πορεία ενός κομήτη στον ουρανό αντιστοιχεί σε μια παραβολική τροχιά, χρησιμοποιώντας τον κομήτη του 1680 ως παράδειγμα.Το 1705 ο Έντμουντ Χάλλεϋ εφάρμοσε τη μέθοδο του Νεύτωνα σε 23 εμφανίσεις κομητών που σημειώθηκαν μεταξύ του 1337 και 1698. Σημείωσε ότι τρεις από αυτούς, οι κομήτες του 1531, 1607 και 1682, είχαν πολύ όμοια τροχιακά στοιχεία και ήταν ακόμη σε θέση να πει ότι για τις μικρές διαφορές στις τροχιές τους οφείλονται οι βαρυτικές δυνάμεις από τον Δία και τον Κρόνο. Σίγουρος ότι οι τρεις εμφανίσεις ήταν του ίδιου κομήτη, είχε προβλέψει ότι θα εμφανιστεί και πάλι το 1758-9. Η προβλεπόμενη ημερομηνία επιστροφής που είχε υπολογίσει ο Χάλεϊ αργότερα τελειοποιήθηκε από μια ομάδα τριών Γάλλων μαθηματικών: Αλεξίς Κλαιρώ, Ζερόμ Λαλάντ και Νικολ-Ρεν Λεπώτ, οι οποίοι προέβλεψαν την ημερομηνία του περιηλίου του κομήτη το 1759 με την ακρίβεια ενός μηνός. Ο κομήτης ανακαλύφθηκε μέσω τηλεσκοπίου από τον Γιόχαν Πάλιτς τον Δεκέμβριο του 1758. Νωρίτερα, ο Ρόμπερτ Χουκ είχε συσχετίσει τον κομήτη του 1664 με αυτό του 1618, ενώ ο Τζιοβάνι Ντομένικο Κασίνι είχε υποπτευθεί ότι οι κομήτες του 1577, 1665 και 1680 ήταν στην πραγματικότητα ο ίδιος κομήτες. Και οι δύο ήταν λανθασμένοι. Η πρόοδος των επιστημών στον 18ο αιώνα, τόσο στη φυσική όσο και στα μαθηματικά, βοήθησε την εξέλιξη της ουράνιας μηχανικής και κατ' επέκταση τον υπολογισμό των τροχιών των κομητών. Ο Πιέρ Σιμόν Λαπλάς συνυπολόγισε στις τροχιές των κομητών την επίδραση της βαρύτητας του Δία και του Κρόνου. Πιο απλές μέθοδοι υπολογισμών των τροχιών των ουράνιων αντικειμένων χρησιμοποιήθηκαν από τον Χάινριχ Βίλχελμ Όλμπερς και τον Καρλ Φρίντριχ Γκάους. Η μέθοδος του Γκάους απαιτούσε τη γνώση μόνο έξι σημείων για να υπολογιστεί η τροχιά του ουράνιου σώματος. Χρησιμοποιώντας αυτή τη μέθοδο, ο Γιόχαν Ένκε υπολόγισε την τροχιά των κομητών του 1786, 1795, 1805 και 1818 και προέβλεψε επιτυχημένα την επιστροφή του κομήτη το 1822. Μέχρι το 1900 είχαν ανακαλυφθεί 17 περιοδικοί κομήτες. Ο Τύχο Μπράχε, αφού είχε δείξει ότι οι κομήτες είναι ουράνια σώματα και όχι ατμοσφαιρικά φαινόμενα, πρότεινε ότι αποτελούνται από ένα πορώδες υλικό το οποίο κινείται μέσα στον αιθέρα, ο οποίος βρίσκεται μακριά από τη Γη και την ατμόσφαιρά της. Το υλικό αυτό παγίδευε το φως του Ήλιου, αλλά μέσα από τους πόρους έβγαινε και δημιουργούσε την ουρά του κομήτη. Ο Κέπλερ το 1604 δημοσίευσε μια θεωρία στην οποία οι κομήτες ήταν κρυστάλλινες σφαίρες οι οποίες αντανακλούσαν το φως του Ηλίου που περνούσε από μέσα τους. Αυτή η θεωρία όμως δεν εξηγούσε την παρουσία των ουρών, αφού ο αιθέρας δεν αντανακλά το φως του Ήλιου, και άλλαξε τη θεωρία του. Πρότεινε ότι οι ακτίνες του Ηλίου απομακρύνουν μαζί τους κομμάτια από την κεφαλή του κομήτη, η οποία αποτελείται από νεφελώδη ύλη, και είναι αυτά στα οποία οι ακτίνες αντανακλώνται και σχηματίζουν την ουρά του κομήτη. Τελικά, όλη η κεφαλή καταναλώνεται και ο κομήτης σβήνει. Οι κομήτες σύμφωνα με τον Κέπλερ δημιουργούνταν από ακαθαρσίες μέσα στον αιθέρα. Αντίθετα, ο Γαλιλαίος πίστευε ότι ήταν οπτικά φαινόμενα χωρίς πραγματική υπόσταση, αλλά η κύρια συνεισφορά του σε αυτό το πεδίο ήταν ότι η θεωρία του διέφερε πολύ από αυτές οι είχαν ειπωθεί πριν από αυτόν. Στο κόσμο του Καρτέσιου, οι κομήτες είναι νεκροί αστέρες που κινούνται ανάμεσα στις περιοχές των αστέρων, σε μεγάλη απόσταση από τους πλανήτες. Το 1755, ο Ιμμάνουελ Καντ υπέθεσε ότι οι κομήτες αποτελούνται από κάποια πτητική ουσία, της οποίας η εξάτμιση δημιουργεί το λαμπερό θέαμα κοντά στο περιήλιο. Το 1836 ο Γερμανός μαθηματικός Φρίντριχ Βίλχελμ Μπέσελ, μετά την παρατήρηση ενός πίδακα αερίου κατά την εμφάνιση του κομήτη του Χάλεϊ το 1835, πρότεινε ότι οι πίδακες αυτοί μπορούν να γίνουν αρκετά ισχυροί ώστε να μπορούν να αλλάξουν με τη δύναμη που ασκούν την τροχιά των κομητών, και υποστήριξε ότι οι μη βαρυτικές κινήσεις του κομήτη του Ένκε, ο οποίος έφθανε στο περιήλιο αργότερα από το αναμενόμενο, οφείλονται σε αυτό το φαινόμενο. Ο Μπέσελ πρότεινε επίσης ότι η ουρά δημιουργείται από κομμάτια του κομήτη που ωθούνται σε κατεύθυνση αντίθετη από αυτή του Ήλιου. Την ίδια πρόταση είχε κάνει και ο Όλμπερς το 1812. Ο Ρώσος Φίοντορ Μπρέντιτσιν συμπλήρωσε τη θεωρία και πρότεινε ότι το υλικό που αποσπάται από τον κομήτη διασπάται σε μόρια, με τα μικρότερα να παρασύρονται πιο εύκολα από τα μεγαλύτερα και με βάση αυτό το γεγονός ταξινόμησε τις ουρές των κομητών σε τύπου Ι, οι οποίες αποτελούνται από ελαφρύτερα μόρια, κυρίως υδρογόνο και είναι ευθείες, ΙΙ, που αποτελούνται από άνθρακα και άζωτο, και ΙΙΙ, που αποτελούνται από τα βαρύτερα μόρια, π.χ. σίδηρο. Παρόλα αυτά, δεν ήταν γνωστή η φύση της απωθητικής δύναμης του Ηλίου που απομακρύνει τα σωματίδια. Το 1900 ο Σβάντε Αρρένιους πρότεινε ότι αυτή η δύναμη είναι η ακτινοβολία του Ήλιου. Το μοντέλο Μπέσελ-Μπρέντιτσιν συνέχισε να χρησιμοποιείται μέχρι τη δεκαετία του 1950.Την περίοδο 1864-6, ο Ιταλός αστρονόμος Τζιοβάνι Σκιαπαρέλι υπολόγισε την τροχιά των μετεωροειδών που αποτελούν τη βροχή διαττόντων Περσείδες και βάση τα παρόμοια τροχιακά στοιχεία, υποστήριξε ορθά ότι είναι κομμάτια του κομήτη 109P/Σουίφτ-Τατλ. Η σύνδεση ανάμεσα στους κομήτες και τις βροχές διαττόντων επιβεβαιώθηκε θεαματικά το 1872, όταν παρατηρήθηκε μια πολύ μεγάλη βροχή διαττόντων όταν η Γη πέρασε την τροχιά του κομήτη Μπιέλα, ο οποίος είχε παρατηρηθεί να χωρίζεται σε δύο τμήματα το 1846 και δεν παρατηρήθηκε ποτέ μετά το 1852.Παράλληλα εμφανίστηκαν νέα μέσα παρατηρήσεις παρατήρησης των κομητών, η φωτογραφία και η φασματοσκοπία. Ο πρώτος κομήτης που φωτογραφήθηκε ήταν ο λαμπρός κομήτης του Ντονάτι το 1858. Η πρώτη φασματοσκοπική παρατήρηση κομήτη έγινε από τον Τζιοβάνι Μπατίστα Ντονάτι το 1864. Οι επόμενες παρατηρήσεις έγιναν το 1866 στον κομήτη Τεμπλ από τον Γουίλιαμ Χάγκινς και τον Άντζελο Σέκι. Ο Χάγκινς βρήκε ότι το φάσμα του κομήτη είναι ίδιο με αυτό της φλόγας, βρίσκοντας στον κομήτη άνθρακα. Αργότερα βρέθηκε ότι ο άνθρακας αποτελεί σημαντικό συστατικό όλων των κομητών. Σύντομα η φασματοσκοπία έγινε βασική διαδικασία για τη μελέτη των κομητών. Το 1881 ανακαλύφθηκε στο φάσμα υδροκυάνιο (ένωση άνθρακα και αζώτου) και το 1882 ανακαλύφθηκαν νάτριο, σίδηρος, μαγνήσιο, μαγγάνιο και μόλυβδος. Το 1911 οι Σβάρτζιλντ και Κρον πρότειναν ότι η εκπομπή στην ουρά τύπου Ι στο κομήτη του Χάλεϊ οφείλεται σε φθορισμό (απορρόφηση και επανεκπομπή του φωτός). Ο Καρλ Βουρμ παρατήρησε τη δεκαετία του 1930 ότι πολλά από τα φασματικώς παρατηρούμενα συστατικά των κομητών είναι ασταθή και δημιουργούνται ως αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης σταθερότερων ενώσεων με το ηλιακό φως. Ο Πόλιντορ Σουίνγκς παρατήρησε την παρουσία CH2 και ΟΗ στο φάσμα των κομητών, και είπε ότι παράγονται από μεθάνιο και νερό αντίστοιχα.Ο πυρήνας των κομητών, η πηγή των αερίων και της σκόνης ήταν για μεγάλο χρονικό διάστημα ένα μυστήριο. Διαβάσεις κομητών μπροστά από τον Ήλιο δεν έδειξαν την παρουσία μιας σκούρας μορφής. Παρατηρήσεις από τη Γη έδειξαν ότι σε κάποιους υπήρχε μια κεντρική περιοχή φωτός με διάμετρο 10 με 100 χιλιόμετρα, που δεν μπορούσε να αναλυθεί. Οι παρατηρήσεις από τον Κομήτη Μπιέλα και κοντινά στη Γη περάσματα κομητών έδειξαν επίσης ότι έχουν μικρή μάζα, η οποία υπολογίστηκε σε 1012 - 1017 κιλά, και κάποιοι πίστευαν ότι δεν υπήρχε καν κάποια στερεή μάζα στον πυρήνα. Προσπαθώντας να δημιουργήσει ένα ενοποιήμενο μοντέλο για τον πυρήνα των κομήτων, ο Φρεντ Γουίπλ πρότεινε το 1950 το μοντέλο του παγωμένου συσσωματώματος, δηλαδή ένα πυρήνα ο οποίος ήταν ένα μείγμα πάγων, οι οποίοι εξαχνώνονται, και σκόνης μετεωριτών, η οποία απομακρύνεται από τον πυρήνα όταν οι πάγοι εξαχνώνονται. Το μοντέλο κέρδισε γρήγορα αποδοχή και βελτιώθηκε ακόμη περισσότερο στη συνέχεια.Άλλες δύο θεωρίες που αναπτύχθηκαν στις αρχές της δεκαετίας του 1950 έλυσαν το θέμα της προέλευσης των κομητών και της απωθητικής δύναμης του Ήλιου που απομακρύνει το υλικό από τον κομήτη. Το ερώτημα αν υπήρχαν αρχικά υπερβολικές τροχιές κομήτων (που σημαίνει ότι οι κομήτες έχουν διαστρική προέλευση) απαντήθηκε στη δεκαετία του 1910 με απάντηση ότι οι υπερβολικές τροχιές που παρατηρούνται είναι αποτέλεσμα των βαρυτικών επιδράσεων των πλανητών και δεν υπάρχουν κομήτες με εξαρχής υπερβολικές τροχιές. Βασισμένος σε αυτές τις ιδέες, ο Γιαν Όορτ συνέλαβε την ιδέα μιας μακρινής πηγής κομητών, στα όρια του Ηλιακού Συστήματος, η οποία ονομάστηκε Νέφος του Όορτ. Ο Γκέραρντ Κάιπερ ασχολήθηκε με την προέλευση των κομητών μικρής περιόδου και πρότεινε την ύπαρξη μιας περιοχής έξω από την τροχιά του Ποσειδώνα η οποία ονομάστηκε Ζώνη του Κάιπερ. Τέλος, ο Λούτβιχ Μπίερμαν πρότεινε ότι οι ουρές τύπου Ι δημιουργούνται ως αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης του κομήτη με τον ηλιακό άνεμο, ενώ για να εξηγήσει τις παρατηρούμενες πυκνότητες σωματιδίων σε αυτές τις ουρές, ο Χάνες Άλφβεν πρότεινε την ύπαρξη ενός διαπλανητικού μαγνητικού πεδίου το 1957. Η θεωρία αυτή επιβεβαιώθηκε από διάφορες διαστημοσυσκευές. Μετά τις σημαντικές εξελίξεις στην κομητολογία στο τέλος της δεκαετίας του 1950, οι νέες παρατηρήσεις, που είναι ποσοτικά όλο και περισσότερες, έχουν οδηγήσει στην αναθεώρηση των θεωριών για τους κομήτες. Η πρώτη παρατήρηση κομήτη με ραντάρ (κομήτης του Ένκε) και πρώτη φωτογράφηση του πυρήνα ενός κομήτη το 1986 (κομήτης του Χάλεϊ) έπεισαν και τους πιο δύσπιστους για την ορθότητα της θεωρίας του Γουίπλ, ενώ μελέτες της τροχιάς των κομητών έχουν δείξει η παρουσία του νέφους ήταν πλήρως δικαιολογημένη, αν και έχουν γίνει κάποιες αλλαγές στη θεωρία. Στον τομέα της φασματοσκοπίας γίνεται συνεχώς προσπάθεια για την ανεύρεση και αναγνώριση της προέλευσης των φασματικών γραμμών, ενώ έχουν αναπτυχθεί μοντέλα φθορισμού για τις ενώσεις CN, CH, OH και C2. Οι εκπομπές των προϊόντων του νερού ανιχνεύθηκαν μόλις τη δεκαετία του 1970. Το 1957 στο κομήτη Μκρος παρατηρήθηκαν σε υψηλής ανάλυσης γραμμές εκπομπής οξυγόνου και αν η πηγή τους ήταν ο φθορισμός, τότε η ποσότητα οξυγόνου πρέπει να είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτή του άνθρακα. Για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα, οι Μπίερμαν και Τρέφτς το 1964 πρότειναν ότι το οξυγόνο είναι παράγωγο φωτοδιάσπασης άλλων ουσιών και προέβλεψαν την ύπαρξη μεγάλης ποσότητας υδρογόνου στους κομήτες. Η παρατήρηση μιας τεράστιας άλω από ακτινοβολία Lyman-α από ουδέτερο υδρογόνο από τους δορυφόρους Orbiting Astronomical Observatory (OAO-2) και Orbiting Geophysical Observatory (OGO-5) γύρω από τους κομήτες Τάκο-Σάτο-Κοσάκα (1969), Μπενέτ (1970) και Ένκε (1970) επιβεβαίωσε την πρόβλεψη και η παρατήρηση της ταχύτητας των ατόμων ήταν συνεπής με το μοντέλο φωτοδιάλυσης νερού. Ύστερα από παρατηρήσεις στο κομήτη Κοχούτεκ προτάθηκε ότι το νερό ήταν η κύρια πηγή των μορίων υδρογόνου και υδροξυλίου. Η βελτίωση των τεχνικών φασματοσκόπησης έχουν αυξήσει τον αριθμό παρατηρήσεων και έχουν κάνει δυνατή τη σύγκριση της σύστασης διαφόρων κομητών.Ένα μεγάλο άλμα στην μελέτη των κομητών αποτελεί η αποστολή διαστημοσυσκευών στους κομήτες. Η πρώτη διαστημοσυσκευή που προσέγγισε κομήτη ήταν το ISEE-3, το οποίο μετονομάστηκε σε Διεθνή Κομητικό Εξερευνητή (ICE), όταν στις 11 Σεπτεμβρίου 1985 πέρασε σε απόσταση 8.000 χιλιομέτρων περίπου από τον κομήτη 21P/Τζιακομπίνι-Ζίνερ. Τον επόμενο χρόνο έξι διαστημοσυσκευές από διάφορες χώρες προσέγγισαν τον κομήτη του Χάλεϊ. Από αυτές, πιο κοντά στον πυρήνα έφτασε η ευρωπαϊκή αποστολή Τζιότο, η οποία κατάφερε να φωτογραφήσει τον πυρήνα. Ο πυρήνας του κομήτη έχει συνήθως διάμετρο που κυμαίνεται από περίπου 100 μέτρα έως πάνω από 40 χιλιόμετρα. Αποτελούνται από πέτρα, σκόνη (κονιορτό), πάγο νερού και κατεψυγμένα αέρια όπως μονοξείδιο του άνθρακα, διοξείδιο του άνθρακα, μεθάνιο και αμμωνία. Λόγω της μικρής μάζας τους, οι πυρήνες των κομητών δεν γίνονται σφαιρικοί λόγω της βαρύτητά τους, και ως εκ τούτου έχουν ακανόνιστο σχήμα. Συχνά περιγράφονται ως «βρώμικες χιονόμπαλες» (μοντέλο του Γουίπλ). Πρόσφατες παρατηρήσεις αποκάλυψαν ξηρή σκόνη ή βραχώδεις επιφάνειες, γεγονός που υποδηλώνει ότι οι πάγοι κρύβονται κάτω από την επιφάνεια. Οι κομήτες περιέχουν επίσης μια ποικιλία οργανικών ενώσεων· εκτός από τα αέρια που έχουν ήδη αναφερθεί, μπορεί να περιλαμβάνουν μεθανόλη, υδροκυάνιο, φορμαλδεΰδη, αιθανόλη και αιθάνιο, και ίσως πιο πολύπλοκα μόρια όπως μακριές αλυσίδες υδρογονανθράκων και αμινοξέα. Το 2009, επιβεβαιώθηκε ότι το αμινοξύ γλυκίνη βρέθηκε στη σκόνη κομήτη που ανακτήθηκε από την αποστολή Stardust της NASA. Τον Αύγουστο του 2011, μια έκθεση, με βάση μελέτες της ΝΑΣΑ πάνω σε μετεωρίτες που βρέθηκαν στη Γη, έδειξε ότι τα συστατικά του DNA και του RNA (αδενίνη, γουανίνη και σχετικά οργανικά μόρια) μπορεί να έχουν σχηματιστεί σε αστεροειδείς και κομήτες στο εξώτερο διάστημα.Περιέργως, οι πυρήνες των κομητών είναι ανάμεσα στα λιγότερο ανακλαστικά (δηλαδή τα πιο σκουρόχρωμα) αντικείμενα που έχουν βρεθεί στο Ηλιακό Σύστημα. Το διαστημόπλοιο Giotto διαπίστωσε ότι ο πυρήνας του κομήτη του Χάλεϋ αντανακλά περίπου το 4% του φωτός που πέφτει πάνω του και το Deep Space 1 ανακάλυψε ότι η επιφάνεια του κομήτη Μπορελλύ αντανακλά μόλις 2,4% με 3,0% του φωτός που πέφτει πάνω του. Συγκριτικά, η άσφαλτος αντανακλά 7% του φωτός που πέφτει πάνω της. Η κόμη περιβάλλει τον πυρήνα και ουσιαστικά είναι η ατμόσφαιρα του κομήτη. Δημιουργείται εξαιτίας της θερμότητας του Ήλιου, καθώς ο κομήτης πλησιάζει προς αυτόν και έχει σχεδόν πάντα μια διάχυτη νεφελώδη εμφάνιση. Το μέγεθος της κόμης επηρεάζεται από το μέγεθος του πυρήνα και την απόσταση του κομήτη από τον Ήλιο. Σε αρκετούς κομήτες η κόμη είναι το μόνο χαρακτηριστικό του κομήτη που μπορεί να παρατηρηθεί, επειδή οι άλλες δομές είναι πολύ μικρές για να αναλυθούν από τα όργανα παρατήρησης. Η κόμη μπορεί να αποκτήσει μεγάλο μέγεθος παρά τη μικρή της μάζα και να γίνει μεγαλύτερη από τον Ήλιο σε διαστάσεις. Η κόμη έχει δύο συστατικά, μια κόμη από αέρια και μια κόμη από σκόνη. Το αέριο απελευθερώνεται από τον πυρήνα λόγω της θέρμανσής του από τον Ήλιο, η οποία οδηγεί στην εξάχνωσή του. Αφού το αέριο αποσπαστεί τότε συνήθως φωτολύεται λόγω του ηλιακού ανέμου, π.χ. το νερό μετατρέπεται σε οξυγόνο και υδρογόνο. Τα αέρια αυτά μπορεί να αποκτήσουν επίσης περίσσεια ηλεκτρικού φορτίου, και έτσι να απομακρυνθούν από το κομήτη λόγω των ηλεκτρομαγνητικών δυνάμεων και να σχηματίσουν την ουρά ιόντων. Από την άλλη, η σκόνη απομακρύνεται από το κομμάτι συμπαρασυρόμενη από τα αέρια. Η σκόνη αποτελείται από κόκκους διαφόρων μεγεθών. Οι κόκκοι μεσαίου μεγέθους, οι οποίοι δεν αναπτύσσουν αρκετά μεγάλη ταχύτητα για να διαφύγουν από τη βαρύτητα του κομήτη σχηματίζουν τη κόμη σκόνης. Ακόμη βαρύτεροι κόκκοι πέφτουν πάλι στην επιφάνεια του κομήτη.Το τελευταίο τμήμα του κομήτη είναι η ουρά. Συνήθως οι κομήτες έχουν δύο ουρές, μία που αποτελείται από ιόντα, η οποία αποκαλείται ουρά ιόντων ή ουρά τύπου Ι, και μια από σωματίδια σκόνης, η οποία ονομάζεται ουρά σκόνης ή ουρά τύπου ΙΙ. Ουρές σχηματίζονται όταν ο κομήτης πλησιάζει τον Ήλιο και η ηλιακή ακτινοβολία τον ζεσταίνει και βαθμιαία χάνει πτητικά υλικά από τη επιφάνεια του, δηλαδή ιόντα νερού, πάγο, σκόνη, οργανικές ενώσεις και μικρά πετρώδη κομμάτια τα οποία παρασύρει ο ηλιακός άνεμος. Οι ουρές δείχνουν πάντα μακριά από τον Ήλιο. Μάλιστα αφότου ο κομήτης περάσει το περιήλιό του, ουσιαστικά «ακολουθεί» την ουρά του. Συνήθη υλικά σε κομήτες είναι C, και οργανικές ενώσεις με C2, C3, CH, CN, CO, CO2, CS, HCN, CH3CN, HCO, H2CO, ανόργανες όπως H, NH, NH2, O, OH, H2O, S, S2, NH3, NH4 μεταλλικές Na, K, Ca, Mn και κυρίως Fe, Co, Ni, Cu και πολλά ιόντα όπως C+, CH+, CO+, CO2+, N2+, O+, OH+, H2O+, H3O+, S+, S2+, H2S+, CS2+. Υπάρχουν και πολύ βαρύτερες χημικές ενώσεις και σύνθετα με μοριακό βάρος μεγαλύτερο από μερικές χιλιάδες. Οι τροχιές των κομητών διαγράφουν κατά κανόνα ή λίαν επιμήκεις ελλείψεις με εκκεντρότητα (ε) που τείνει προς τη μονάδα (1), ή η εκκεντρότητά τους είναι μεγαλύτερη της μονάδας. Στη δεύτερη αυτή περίπτωση, αν ε > 1 ή και μέχρι ε = 1, οι τροχιές δεν είναι κλειστές καμπύλες αλλά ανοικτές. Και αν μεν ε = 1 τότε η τροχιά τους είναι παραβολική, αν δε ε > 1 τότε αυτή είναι υπερβολική. Όσοι κομήτες έχουν ελλειπτική τροχιά κινούνται περί τον Ήλιο εντός ορισμένου χρόνου και γι' αυτό λέγονται περιοδικοί. Αντίθετα όταν οι τροχιές τους είναι ανοικτές (παραβολές ή υπερβολές) πλησιάζουν την ηλιακή εστία στο περιήλιό τους μόνο μία φορά και δεν επανέρχονται σε αυτό. Γι' αυτό οι κομήτες αυτοί ονομάζονται μη περιοδικοί. Οι κομήτες μικρής περιόδου ορίζονται γενικά ως οι έχοντες τροχιακές περιόδους μικρότερες από 200 χρόνια. Η τροχιά τους βρίσκεται περίπου στο επίπεδο της εκλειπτικής και κινούνται στην ίδια κατεύθυνση με τους πλανήτες. Τα αφήλιά τους βρίσκονται συνήθως πέρα από τις τροχιές των αέριων γιγάντων. Για παράδειγμα, το αφήλιο του κομήτη του Χάλλεϋ είναι λίγο πέρα από την τροχιά του Ποσειδώνα. Οι κομήτες των οποίων τα αφήλια είναι κοντά στην τροχιά ενός μεγάλου πλανήτη ονομάζονται η «οικογένειά» του. Οι εν λόγω οικογένειες πιστεύεται ότι δημιουργούνται όταν η βαρύτητα ενός πλανήτη μεταβάλει τη τροχιά ενός κομήτης μακράς περιόδου, μικραίνοντάς την.Στο ένα άκρο, ο κομήτης του Ένκε έχει μια τροχιά που δεν φθάνει την τροχιά του Δία και ολοκληρώνει μια περιφορά σε 3,3 χρόνια: είναι η μικρότερη περίοδος περιφοράς από όλους τους κομήτες. Είναι γνωστός ως «κομήτης τύπου Ένκε». Οι κομήτες μικρής περιόδου με τροχιακή περίοδο μικρότερη των 20 ετών και κλίσεις 20 ως 30 μοίρες ή λιγότερο ονομάζονται οικογένεια κομητών του Δία και αποτελούν την πολυπληθέστερη ομάδα κομητών μικρής περιόδου. Κομήτες όπως ο Χάλλεϋ, με τροχιακές περιόδους μεταξύ 20 και 200 ετών και κλίσεις που εκτείνονται από μηδέν έως πάνω από 90 μοίρες, αποκαλούνται «κομήτες τύπου Χάλλεϋ». Μέχρι τον Απρίλιο του 2013, μόνο 69 κομήτες τύπου Χάλλεϋ είναι γνωστοί, σε σύγκριση με τους 464 κομήτες που ανήκουν στην οικογένεια κομητών του Δία. Πρόσφατα ανακαλύφθηκε ότι οι κομήτες της κύριας ζώνης αποτελούν μια ξεχωριστή κατηγορία, με κυρίως κυκλικές τροχιές εντός της ζώνης των αστεροειδών. Οι κομήτες των οποίων η τροχιακή περίοδος είναι μεγαλύτερη από 200 χρόνια αποκαλούνται κομήτες μεγάλης περιόδου. Συχνά οι τροχιές τους έχουν μεγάλη κλίση προς την εκλειπτική. Για κάποιους από αυτούς τους κομήτες έχει υπολογιστεί ότι η τροχιά τους έχει εκκεντρότητα ίση ή μεγαλύτερη από 1 κοντά στο περιήλιο, αλλά αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι ο κομήτης θα απομακρυνθεί τελείως από το Ηλιακό Σύστημα. Αν όμως ο κομήτης περάσει μόνο μία φορά από το περιήλιό του και δεν επανέλθει σε αυτό, ονομάζεται μη περιοδικός. Ο κομήτης με τη μεγαλύτερη εκκεντρότητα που έχει παρατηρηθεί μέχρι σήμερα είναι ο κομήτης C/1980 E1 (Bowell), του οποίου η εκκεντρότητα υπολογίστηκε σε 1,0575.Όπως μαρτυρά η μεγάλη κλίση που μερικοί κομήτες μεγάλης περιόδου έχουν, η προέλευση αυτών των κομήτων είναι το Νέφος του Όορτ. Από το Νέφος του Όορτ πιθανόν προέρχονται και οι κομήτες τύπου Χάλλεϋ, αλλά οι άλλοι μικρής περιόδου κομήτες προέρχονται από τη Ζώνη του Κάιπερ, που αρχίζει μετά την τροχιά του Ποσειδώνα. Εξαιτίας της μεγάλης απόστασης από τον Ήλιο, η βαρυτική του επίδραση είναι μικρή, και έτσι, όταν ένα νεφέλωμα ή αστέρας περάσει κοντά από το Ηλιακό Σύστημα προκαλεί αναταράξεις στις τροχιές των αντικειμένων του Νέφους του Όορτ, με αποτέλεσμα μερικά από αυτά να κατευθυνθούν προς το κέντρο του Ηλιακού Συστήματος. Την τροχιά που θα αποκτήσουν επηρεάζει η βαρυτική έλξη του Ήλιου, των τεσσάρων πλανητών και το σύνολο του Γαλαξία. Πολλά από αυτά τα αντικείμενα έχουν περιήλιο πολύ μακριά από την πλανητική περιοχή του Ηλιακού Συστήματος, αλλά λίγα φτάνουν μέχρι την κεντρική περιοχή του, όπου οι αλληλεπιδράσεις με τους πλανήτες μπορούν να αλλάξουν την τροχιά τους με τυχαίο τρόπο. Συνήθως ο ημιάξονας της τροχιάς τους επιμηκύνεται πριν αυτοί περάσουν την τροχιά του Κρόνου, και έτσι δεν θα παρατηρηθούν από τη Γη. Παρόλα αυτά, κάποιο καταφέρνουν να περάσουν αυτό το εμπόδιο και να πλησιάσουν περισσότερο τον Ήλιο. Η όψη και η αιφνίδια κάθε φορά εμφάνισή των κομητών ανάμεσα στους άλλους αστέρες, όπως και η περίεργη αποχώρησή τους, ήταν επόμενο με παλαιότερες τότε γνώσεις να εξεγείρουν τους ανθρώπινους φόβους, ώστε να καταστούν, δια μέσου των αιώνων, τα πλέον δυσοίωνα σώματα του ουράνιου θόλου, και ιδίως ως προάγγελοι θανάτου Βασιλέων, στρατηγών, εμφάνισης επιδημιών, ή ερχομό φυσικών καταστροφών, πλημμυρών, λοιμών, σεισμών και καταποντισμών μέχρι ακόμα και του τέλους της ανθρωπότητας. Για την πληρέστερη αντίληψη του μεγέθους και της έκτασης των προκαταλήψεων εκείνων που γεννήθηκαν, αλλά και των προβλημάτων που ενέσκηπταν κάθε φορά που εμφανίζονταν κομήτες στον ουρανό, αξίζει να αναφερθούν τα ακόλουθα χαρακτηριστικά γεγονότα, που αφορούσαν μεγάλες γεωγραφικές περιοχές: Τον Μάιο του 1456, τρία μόλις χρόνια μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς, εμφανίσθηκε στον ουρανό ένας μεγάλος κομήτης που ενέσπειρε τόσο μεγάλο φόβο στους παρατηρητές του, που κατέλαβε μεγάλο δέος και τους Τούρκους Οθωμανούς και τους Χριστιανούς στην Ευρώπη. Οι μεν Τούρκοι πίστευαν πως ήταν θεϊκό σημάδι για επερχόμενη από κοινού συμφωνία επίθεσης όλων των Χριστιανών της Ευρώπης εναντίον τους. Έτσι άρχισαν να τιμούν τους Χριστιανούς και να προσφέρουν πλούσια προνόμια στους πνευματικούς τους ηγέτες. Αντίθετα οι Χριστιανοί στη Δύση εκλάμβαναν τη παρουσία του κομήτη επίσης ως θεϊκό σημάδι για επερχόμενη γενική έφοδο των Τούρκων στην Ευρώπη και την πλήρη καταστροφή της. Τόσος υπήρξε ο φόβος και η πεποίθηση για την επερχόμενη καταστροφή, που εξαναγκάσθηκε ο Πάπας Κάλλιστος Γ΄ να διατάξει με εγκύκλιό του προς όλη τη χριστιανοσύνη να κτυπούν οι καμπάνες όλων των εκκλησιών «εκάστην μεσημβρίαν», έτσι ώστε να υπενθυμίζεται στους πιστούς ότι θα πρέπει την ώρα εκείνη να προσεύχονται στο Θεό για την αποτροπή της επαπειλούμενης καταστροφής. Από τότε παρέμεινε και το έθιμο μέχρι σήμερα να κτυπούν κάποιες καμπάνες εκάστη μεσημβρία, ιδίως επιτοίχιων δημοσίων ρολογιών και εργοστασίων. Εκείνος ο κομήτης του 1456, που εμφάνιζε αριθμητική πρόοδο και το άθροισμά του ήταν ο αριθμός 7, ήταν αυτός που εμφανίσθηκε και το 1910 και που είναι σήμερα γνωστός ως Κομήτης του Χάλεϋ. Η νέα εμφάνιση αυτού, σε επανάληψη της μακραίωνης ιστορίας του, δεν άργησε να ενσπείρει νέο πανικό και αυτή τη φορά σε όλο το κόσμο. Έτσι κάθε υπαρκτό, στο κόσμο, κείμενο - προφητεία που αφορούσε καταστροφολογία επιστρατεύθηκε με κυριαρχούσα θέση τη Θεία Αποκάλυψη τόσο ώστε να ορισθεί ότι στις 19 Μαΐου 1910, και μάλιστα τα ξημερώματα, θα επερχόταν ο Αρμαγεδδών και θα ακολουθούσε η Δευτέρα Παρουσία, όταν τότε ακριβώς η Γη θα περνούσε μέσα από την «πύρινη» ουρά του κομήτη. Διαστρικός κομήτης Εξωηλιακός κομήτης Ουράνιο σώμα Κομήτης του Χάλεϋ Κομήτης Μπιέλα Δ. Κωτσάκης, Κ. Χασάπης: Κοσμογραφία, Αθήναι 1969. Ξυλοπαρκιώτης, Κ.: «Η προέλευση των κομητών», Περισκόπιο της Επιστήμης, τεύχος 202 (Ιανουάριος 1997), σσ. 40-51 Trevizano, M.: «Κομήτες: Προλήψεις και δεισιδαιμονίες», Ιστορία εικονογραφημένη, τεύχος 182 (Αύγουστος 1983), σελ. 115 | Οι κομήτες είναι ουράνια σώματα που σε αντίθεση με τους απλανείς αστέρες και τους πλανήτες παρουσιάζουν όψη νεφελώδη (κόμη), ενώ η ύλη από την οποία συνίστανται μερικές φορές επιμηκύνεται υπό μορφή μακριάς ουράς όταν διέρχονται κοντά από τον Ήλιο. Αυτά τα φαινόμενα παρατηρούνται εξαιτίας της δράσης της ηλιακής ακτινοβολίας και του ηλιακού ανέμου στον κομήτη. Όταν πλησιάζει τον Ήλιο η ηλιακή θερμότητα τον ζεσταίνει και χάνει τα πτητικά υλικά από τη επιφάνεια του, από σχισμές που δημιουργούνται καθώς τα υλικά εκτοξεύονται με μεγάλη ταχύτητα, γύρω στα 1000 μέτρα το δευτερόλεπτο. Έτσι εκτοξεύονται ιόντα νερού (που εξαχνώνονται από τον πάγο), διοξείδιο του άνθρακα, σκόνη, οργανικές ενώσεις και μικρά πετρώδη κομμάτια με αποτέλεσμα να δημιουργούνται στο διάστημα δυο ουρές, η ουρά σκόνης και η ουρά ιόντων που παρασύρει ο ηλιακός άνεμος του οποίου ακολουθεί το μαγνητικό πεδίο και η οποία μπορεί να έχει μήκος μέχρι αρκετές αστρονομικές μονάδες. Η κατεύθυνση των δύο ουρών του είναι διαφορετική: α) η ουρά σκόνης είναι στην ακτινική από τον ήλιο κατεύθυνση με φορά προς τα έξω επειδή την ωθεί η πίεση ακτινοβολίας του Ηλίου, ενώ β) η ουρά ιόντων ακολουθεί της ρευματογραμμές του ηλιακού ανέμου επειδή το ιόντα ως φορτισμένα σωμάτια παγιδεύονται σε ελικοειδείς τροχιές γύρω από τα μαγνητικά πεδία του ηλιακού ανέμου με αποτέλεσμα να ακολουθούν τις δυναμικές γραμμές του μαγνητικού πεδίου του ηλιακού ανέμου που έχουν μορφή έλικας του Αρχιμήδη. Οι διαστάσεις του πυρήνα του κομήτη κυμαίνονται από μερικά μέτρα μέχρι δεκάδες χιλιόμετρα και αποτελείται από χαλαρά συνδεδεμένο πάγο, σκόνη και πετρώματα. Οι κομήτες περιφέρονται γύρω από τα άστρα σε διάφορες τροχιές και έχουν τροχιακές περιόδους από λίγα μέχρι χιλιάδες χρόνια. Υπάρχουν δύο κύριες πηγές, το Νέφος του Όορτ και η Ζώνη του Κάιπερ. Το Νέφος του Όορτ βρίσκεται σε μεγάλη απόσταση από τον Ήλιο και θεωρείται ότι περιλαμβάνει περίπου ένα τρισεκατομμύριο πυρήνες κομητών. Ενίοτε, λόγω βαρυτικών αλληλεπιδράσεων με γειτονικά άστρα, μεσοαστρικά νέφη, τους πλανήτες του Ηλιακού Συστήματος ή με το σύνολο του Γαλαξία, οι πυρήνες αυτοί αρχίζουν να κατευθύνονται προς το κέντρο του Ηλιακού Συστήματος. Σπάνια, κομήτες με υπερβολική τροχιά κατευθύνονται προς τον Ήλιο και μετά απομακρύνονται τελείως από αυτόν, ενώ άλλοι λόγω αλληλεπιδράσεων με τους πλανήτες αποκτούν πολύ μικρότερες τροχιακές περιόδους. Υπάρχουν όμως και κομήτες με πολύ μικρές τροχιακές περιόδους. Η προέλευση αυτών των κομητών θεωρείται η Ζώνη του Κάιπερ, η οποία αρχίζει αμέσως μετά την τροχιά του Ποσειδώνα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%BC%CE%AE%CF%84%CE%B7%CF%82 |
Θέατρο Τέχνης της Μόσχας | Στα τέλη του 19ου αιώνα, ο Στανισλάφσκι και ο Νεμιρόβιτς-Ντατσένκο κυρίαρχες ήδη φιγούρες του θεάτρου της Ρωσίας - ήθελαν και να αναβαθμίσουν το ρωσικό θέατρο σε τέχνη υψηλής ποιότητας που θα γινόταν διαθέσιμη στο ευρύ κοινό. Ξεκίνησαν να δημιουργούν ένα ιδιωτικό θέατρο στο οποίο θα είχαν τον απόλυτο έλεγχο (αντί να προσπαθήσουν να αναβαθμίσουν το κρατικό Θέατρο Μάλι, μια κίνηση που θα τους έδινε πολύ λιγότερη καλλιτεχνική ελευθερία). Στις 22 Ιουνίου του 1897, πραγματοποιήθηκε στο εστιατόριο Slavyanski Bazar η μυθική πλέον συνάντηση τους στην διάρκεια της οποίας (η συνάντηση μετά δείπνου κράτησε από τις 2 το μεσημέρι της 22ας Ιουνίου ως τις 8:00 το πρωί της επόμενης ημέρας) αναλύθηκαν και συμφωνήθηκαν όλες οι προϋποθέσεις της συνεργασίας τους. Ο Στανισλάφσκι είχε αναλάβει κυρίως την σκηνοθεσία και την υποκριτική διδασκαλία των ηθοποιών, ο Ντατσένκο καταπιανόταν με την λογοτεχνική πλευρά του θεάτρου, έτσι ο μεν Στανισλάφσκι ανέλαβε τον τομέα της παραγωγής των θεατρικών έργων, ο Ντατσένκο έγινε υπεύθυνος του ρεπερτορίου του θιάσου. Ο αρχικός στόχος των δυο ιδρυτών του θεάτρου - να δημιουργήσουν ένα ελεύθερο για όλους και φτηνό θέατρο - δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, αφού δεν κατάφεραν να λάβουν επαρκή χρηματοδότηση ούτε από το ιδιωτικό (χορηγοί) ούτε από τον δημόσιο (δημοτικό συμβούλιο της πόλης) τομέα. Η πρώτη θεατρική περίοδος (1898) του νέου θεατρικού οργανισμού, άνοιξε στις 14 Οκτωβρίου του 1898 με το ιστορικό δράμα του Αλεξέι Τολστόι «Τσάρος Φιοντόρ Ιωάννοβιτς», και έκλεισε, με την περίφημη παράσταση του «Γλάρου» του Άντον Τσέχωφ. Το έργο, η πρεμιέρα του οποίου έγινε στις 17 Δεκεμβρίου του 1898 που σκηνοθέτησε ο Στανισλάφσκι, έγινε τόσο μεγάλη επιτυχία ώστε το θέατρο υιοθέτησε τον γλάρο ως έμβλημά του. Μετά το θάνατο του Τσέχοφ το 1904, -και αφού ο θίασος το 1902 είχε βρει την μόνιμη πλέον σκηνή του, στο θέατρο της οδού Καμεργκέρσκι όπου στεγάζεται μέχρι σήμερα - το θέατρο πέρασε δύσκολες στιγμές. Παρόλο που ο Τσέχοφ είχε άτυπα, επιλέξει ως διάδοχό του, τον επίσης διάσημο δραματουργό αλλά και προσωπικό του φίλο, Μαξίμ Γκόρκι, η αντίδραση ωστόσο των Στανισλάβσκι και Νεμίροβιτς - Ντατσένκο, στο έργο του Γκόρκι «Οι Παραθεριστές» ήταν υποτονική και καθόλου ενθουσιώδης, αναγκάζοντας τον Γκόρκι να παραιτηθεί από την προοπτική αυτή και να φύγει από το θέατρο, παίρνοντας μαζί του και τον μεγαλοβιομήχανο Σάββα Μοροζόφ, έναν από τους βασικούς χρηματοδότες του θεάτρου Τέχνης. Σε δύσκολη πλέον θέση, το θέατρο αποφάσισε να δεχτεί τις προσκλήσεις για μια περιοδεία στην Ευρώπη, το 1906, η οποία ξεκίνησε από το Βερολίνο και περιελάμβανε τη Δρέσδη, τη Φρανκφούρτη, την Πράγα και τη Βιέννη. Στο Βερολίνο μάλιστα, ο θίασος είχε την ευκαιρία να παίξει μπροστά σε ένα κοινό που το αποτελούσαν εκ των άλλων, οι Μαξ Ράινχαρντ, Γκέρχαρτ Χάουπτμαν, Άρτουρ Σνίτσλερ και Ελεονόρα Ντούζε . Η περιοδεία ήταν επιτυχημένη σε όλους τους τομείς: έλυσε τα οικονομικά προβλήματα του θιάσου, έκανε ευρύτατο γνωστό στην Ευρώπη το νεωτεριστικό έργο του Στανισλάβσκι και επηρέασε καθοριστικά το τρόπο που εξελίχτηκε το θέατρο του καιρού μας. Ωστόσο, η ξαφνική επιτυχία δεν έλυσε εντελώς τα εσωτερικά προβλήματα του θιάσου. Ο Στανισλάβσκι διόρισε φίλους του στη διοίκηση του θεάτρου χωρίς να συμβουλευτεί τον Ντατσένκο και δημιούργησε ομάδες ηθοποιών στους οποίους άρχισε να διδάσκει το ολοένα και εξελισσόμενο σύστημα υποκριτικής του, ενισχύοντας τους φόβους του Νεμιρόβιτς-Ντατσένκο ότι το θέατρο δεν ήταν παρά η προέκταση των ιδεών και του έργου του Στανισλάβσκι. Η ένταση μεταξύ των δύο οδήγησε τον Στανισλάβσκι να εγκαταλείψει τα καθήκοντά του ως μέλος του διοικητικού συμβουλίου και να παραιτηθεί από όλες τις αρμοδιότητές του στη λήψη αποφάσεων, κρατώντας μόνο τη θέση του σκηνοθέτη. Το θέατρο συνέχισε να ευδοκιμεί και μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 και έγινε ένα από τα σημαντικότερα κρατικά θέατρα της Σοβιετικής Ένωσης, με εκτεταμένο ρεπερτόριο κορυφαίων Ρώσων και δυτικών θεατρικών συγγραφέων. Αν και αρκετές επαναστατικές ομάδες το θεώρησαν άσχετο απομεινάρι του προεπαναστατικού πολιτισμού, το Θέατρο Τέχνης υποστηρίχθηκε από τον Βλαντιμίρ Λένιν, που ήταν συχνός θαμώνας του. Σε σημαντικό αριθμό ηθοποιών του Θεάτρου Τέχνης της Μόσχας απονεμήθηκε ο τίτλος του «Καλλιτέχνη του Λαού της ΕΣΣΔ». Πολλοί ακόμη ηθοποιοί έγιναν διάσημοι σε εθνικό επίπεδο χάρη στους ρόλους τους εκεί. Ωστόσο, ο εμφύλιος πόλεμος είδε πολλούς από τους ηθοποιούς του θεάτρου να απομακρύνονται από τη Μόσχα, ενώ η υποστήριξη που λάμβανε το θέατρο από την κυβέρνηση μειωνόταν στο πλαίσιο της νέας οικονομικής πολιτικής του Λένιν. Οι επιδοτήσεις στις οποίες βασιζόταν καταργήθηκαν και το θέατρο αναγκάστηκε να επιβιώνει με δικά του έσοδα. Μέχρι το 1923, το Θέατρο Τέχνης της Μόσχας είχε χρέος 25.000 δολάρια. Το θέατρο υπέστη πρόσθετα πλήγματα στα τέλη της δεκαετίας του 1930. Μια καρδιακή προσβολή του Στανισλάβσκι επί σκηνής στη διάρκεια παράστασης του έργου Τρεις αδελφές το 1928 οδήγησε στη σχεδόν πλήρη αποχώρησή του από το θέατρο, ενώ το σταλινικό καθεστώς είχε ήδη αρχίσει να καταστέλλει την καλλιτεχνική έκφραση και να ελέγχει όλο και περισσότερο τι έργα θα ανέβαιναν. Στη διοίκηση διορίστηκε από την κυβέρνηση ένας «κόκκινος διευθυντής», για να διασφαλίσει ότι οι δραστηριότητες του θεάτρου δεν ήταν αντεπαναστατικές και ότι θα εξυπηρετούσαν τον κομμουνιστικό σκοπό. Καθώς η χώρα έμπαινε σε περίοδο ταχείας εκβιομηχάνισης, έτσι και το Θέατρο Τέχνης ενθαρρύνθηκε να αυξάνει την παραγωγή σε βάρος της ποιότητας, με ολοένα και πιο πρόχειρες παραγωγές να ανεβαίνουν κάθε σεζόν. Τα έργα έπρεπε να εγκριθούν επίσημα και η καλλιτεχνική ακεραιότητα του θεάτρου άρχισε να μειώνεται.Το 1932, το θέατρο μετονομάστηκε επίσημα σε «Θέατρο Τέχνης Μόσχας - Γκόρκι». Φοβούμενος μη χάσει την υποστήριξη, ο Στανισλάβσκι προσπάθησε να καθησυχάσει τον Στάλιν αποδεχόμενος τους πολιτικούς του περιορισμούς σχετικά με το ποια έργα μπορούσαν να ανέβουν, διατηρώντας την αφοσίωσή του στο νατουραλιστικό θέατρο. Ως αποτέλεσμα, το Θέατρο, έκανε, στα μέσα του 20ού αιώνα, μια υφολογική στροφή προς τον σοσιαλιστικό ρεαλισμό, ο οποίος θα επηρέαζε τις παραγωγές του επί δεκαετίες. Το φθινόπωρο του 1970, ο Όλεγκ Εφραίμωφ, ηθοποιός, παραγωγός και πρώην μαθητής των στούντιο του Θεάτρου Τέχνης ανέλαβε την διεύθυνση του θεατρικού οργανισμού και πραγματοποίησε μια σειρά σημαντικών μεταρρυθμίσεων. Ο Εφραίμοφ επανέφερε τα πρότυπα του Στανισλάβσκι, όπως την έμφαση στη σημασία των στούντιο και του συστήματος, καθώς και τις ακροάσεις με κάθε υποψήφιο ηθοποιό. Το 1987 ο θεατρικός οργανισμός - χωρίστηκε σε δυο σκηνές : ο διευθυντής του θεάτρου, Όλεγκ Εφραίμοφ, κράτησε το υπάρχον θέατρο και το μετονόμασε σε «Θέατρο Τέχνης της Μόσχας, Άντον Τσέχωφ» (Chekhov MKhT) ενώ η ομάδα υπό την Τατιάνα Ντορονίνα, ονόμασε το σχήμα «Θέατρο Τέχνης της Μόσχας, Μαξίμ Γκόρκι».(Gorky MKhAT) 1898«Τσάρος Φιοντόρ Ιωάννοβιτς», του Αλεξέι Τολστόι «Ο Γλάρος», του Άντον Τσέχοφ1899«Θείος Βάνιας», του Άντον Τσέχοφ1901«Τρεις αδελφές», του Α. Τσέχοφ1902«Οι Φιλισταίοι» στα ελληνικά έχει αποδοθεία και ως «Οι μικροαστοί», του Μαξίμ Γκόρκι «Στο βυθό», του Μαξίμ Γκόρκι1904«Ο Βυσσινόκηπος», του Α. Τσέχοφ1906«Συμφορά από το πολύ μυαλό», ή και «Το πολύ μυαλό βλάφτει» του Αλεξάντρ Γκριμπογέντοφ1908«Το γαλάζιο πουλί», του Μορίς Μέτερλινκ1909«Ένας μήνας στην εξοχή», του Ιβάν Τουργκένιεφ1911«Άμλετ», του Ουίλιαμ Σαίξπηρ1913«Ο κατά φαντασίαν ασθενής» του Μολιέρου1926«Μέρες τουρμπινών» βασισμένο στο μυθιστόρημα «Η λευκή φρουρά» του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ1927«Οι γάμοι του Φιγκαρό» του Πιερ-Ωγκυστέν Καρόν ντε Μπωμαρσαί1932«Νεκρές Ψυχές» θεατρική μεταφορά του ομώνυμου μυθιστορήματος του Νικολάι Γκόγκολ1935«Οι Εχθροί» του Μαξίμ Γκόρκι1937«Η Ανάσταση» θεατρική μεταφορά της ομώνυμης νουβέλας του Λέοντα Τολστόι «Άννα Καρένινα» θεατρική μεταφορά του ομώνυμου μυθιστορήματος του Λέοντα Τολστόι1939«Ταρτούφος» του Μολιέρου1940«Tρεις αδελφές» του Α. Τσέχωφ «Σχολείο Σκανδάλων» του Ρίτσαρντ Μπρίνζλυ Σέρινταν1957«Μαρία Στιούαρτ» του Σίλλερ1958«Η χρυσή άμαξα» (The Golden Carriage) του Λεόνιντ Λεόνοφ1975«Το πρωτόκολλο μιας συνεδρίασης» του Αλεξάντερ Γκέλμαν1983«Αμαντέους (θεατρικό έργο) του Πήτερ Σάφερ1986The Master of Ceremonies του Αλεξάντερ Γκάλιν Επίσημος ιστότοπος του Θεάτρου Τέχνης της Μόσχας Θέατρο Τέχνης της Μόσχας κανάλι στο YouTube Ο Βίκτωρ Μουλούκοφ, ο Βλαντιμίρ Προκόφιεφ, η Αντζελίνα Στεπανόβα και ο Βασίλι Τοπόκοφ συζητούν το Θέατρο Τέχνης της Μόσχας και συνεργάζονται με τον Στανισλάβσκι σε Συμπόσιο του 1964 στη Νέα Υόρκη . Ακούστε το στο The WNYC Archives Θέτρο Τέχνης Μόσχας: Ένα ξεχωριστό θέατρο | Το Θέατρο Τέχνης της Μόσχας (ρωσικά: Московский Художественный академический театр (МХАТ) είναι θεατρικός οργανισμός της Ρωσίας, από τους παλαιότερους και επιφανέστερους θεατρικούς οργανισμούς της παγκοσμίως. Ιδρύθηκε το 1898 από τους Ρώσους αναμορφωτές του θεάτρου, Κονσταντίν Στανισλάφσκι και Βλαντιμίρ Νεμιρόβιτς Ντατσένκο και με την πολύτιμη συμβολή του Άντον Τσέχωφ. Το θέατρο μέσω των καινοτομιών του Στανισλάβσκι στον τομέα της σκηνοθεσίας και της υποκριτικής (Μέθοδος Στανισλάφσκι), και των θεατρικών έργων του Τσέχωφ στο τομέα της θεατρικής συγγραφής διαμόρφωσε το ρεύμα του νατουραλισμού και του ρεαλισμού, συμβάλλοντας στην εξέλιξη της θεατρικής τέχνης σε αυτό που είναι σήμερα. Το 1987 και εξαιτίας διαφωνιών ο ενιαίος οργανισμός διαλύθηκε και στη θέση του συστήθηκαν δυο νέες σκηνές: Το «Θέατρο Τέχνης της Μόσχας - Άντον Τσέχωφ» υπό την καθοδήγηση του Όλεγκ Εφραίμοφ και το «Θέατρο Τέχνης της Μόσχας - Μαξίμ Γκόρκυ» υπό την καθοδήγηση της Τατιάνας Ντορόμινα. Τα δυο θέατρα σήμερα στεγάζονται σε δυο διαφορετικά αλλά εξίσου ιστορικά κτίρια και συνεχίζουν να υπηρετούν το καλλιτεχνικό θέατρο. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%AD%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%BF_%CE%A4%CE%AD%CF%87%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9C%CF%8C%CF%83%CF%87%CE%B1%CF%82 |
Τένσινγκ Νοργκέι | Οι αφηγήσεις για τα νεανικά χρόνια του Τένσινγκ είναι σχετικά αντιφατικές. Σύμφωνα με την αυτοβιογραφία του, αποδεκτή για αρκετά χρόνια, ήταν Σέρπα γεννημένος στο Τενγκμπότσε, του Κούμπου στο ΒΑ Νεπάλ. Το Κούμπου βρίσκεται κοντά στο Έβερεστ, το οποίο οι Θιβετιανοί και οι Σέρπα ονομάζουν Τσομολούνγκμα, δηλαδή Άγια Μητέρα. Βουδιστής στο θρήσκευμα, ο Τένσινγκ ακολούθησε την παραδοσιακή θρησκεία των Σέρπα και των Θιβετιανών. Η ακριβής ημερομηνία γέννησής του δεν είναι γνωστή, αλλά σύμφωνα με την αυτοβιογραφία του ήταν προχωρημένος Μάιος όταν γεννήθηκε. Μετά από την ανάβασή του στο Έβερεστ στις 29 Μαΐου, αποφάσισε να γιορτάζει τα γενέθλιά του σε αυτή την ημερομηνία. Σύμφωνα με το θιβετιανό ημερολόγιο η χρονιά της γέννησής του ήταν το Έτος του Λαγού, συνεπώς το πιθανότερο έτος γέννησης είναι το 1914. Το όνομά του ήταν "Ναμγκίαλ Γουάνγκτι", αλλά όταν παιδί ακόμα το όνομά του άλλαξε κατόπιν συμβουλής του επικεφαλής λάμα και ιδρυτή της μονής Ρονγκμπούκ, Νγκαγουάνγκ Τερζίν Νόρμου. Το όνομά του Τένσινγκ Νοργκέι σημαίνει "πλούσιος-καλότυχος-ακόλουθος-της-θρησκείας". Ο πατέρας του, βοσκός γιακ, ήταν ο Τσανγκ Λα Μίνγκμα (θ. 1949) και μητέρα του η Ντόκμο Κίνζομπου, που έζησε αρκετά για να τον δει να ανεβαίνει στο Έβερεστ. Ήταν το 11ο από τα 13 παιδιά της οικογένειας, τα περισσότερα από τα οποία πέθαναν σε νεαρή ηλικία. Το έσκασε από το σπίτι του δύο φορές στην εφηβεία, την πρώτη φορά πήγε στο Κατμαντού και τη δεύτερη στο Νταρτζίιλινγκ. Κάποια στιγμή τον έστειλαν στη μονή Τενγκμπότσε, να γίνει μοναχός, αλλά αποφάσισε ότι η μοναστική ζωή δεν ήταν για εκείνον και εγκατέλειψε τη μονή. Σε ηλικία 19 ετών εγκαταστάθηκε στην κοινότητα των Σέρπα στο Του Σονγκ Μπούστι στο Νταρτζίιλινγκ. Ο Τένσινγκ είχε την πρώτη του ευκαιρία να συμμετάσχει σε αποστολή στο Έβερεστ όταν τον προσέλαβε ο Έρικ Σίπτον, αρχηγός της αποστολής του 1953. Ο Τένσινγκ έλαβε μέρος ως βαστάζος υψηλού υψομέτρου και στις τρεις επίσημες βρετανικές προσπάθειες ανάβασης στο Έβερεστ από από την πλευρά του βόρειου Θιβέτ στη δεκαετία 1930. Στην αποστολή του 1936 συνεργάστηκε με τον ανθρωπολόγο Τζον Μόρις. Πήρε επίσης μέρος και σε άλλες αποστολές στην ινδική υποήπειρο. Για ένα διάστημα στις αρχές της δεκαετίας του 1940 έζησε στο πριγκιπάτο του Τσιτράλ (που έγινε αργότερα τμήμα του Πακιστάν), στην υπηρεσία κάποιου συνταγματάρχη Τσάπμαν. Η πρώτη του γυναίκα πέθανε και θάφτηκε εκεί. Κατά τα γεγονότα της απόσχισης του Πακιστάν κατόρθωσε να επιστρέψει στο Νταρτζίιλινγκ με τις δύο κόρες του, διασχίζοντας την Ινδία ντυμένος με μία παλιά στολή του συνταγματάρχη Τσάπμαν. Το 1947 έλαβε μέρος σε μία ανεπιτυχή προσπάθεια κατάκτησης του Έβερεστ. Ο καναδικής καταγωγής Ερλ Ντένμαν, ο Άνγκε Ντάγουα Σέρπα και ο Τένσινγκ πέρασαν στο Θιβέτ παράνομα για να κάνουν την προσπάθειά τους. Μια ισχυρή καταιγίδα στα 6.700 μ. τους ανάγκασε να επιστρέψουν με ασφάλεια. Το 1947 έγινε επικεφαλής των Σέρπα σε ελβετική αποστολή για πρώτη φορά και συμμετείχε στη διάσωση του Γουάνγκντι Νόρμου που είχε τραυματιστεί σοβαρά από πτώση. Την επόμενη χρονιά έκανε πρώτη ανάβαση στο Κένταρναθ στο δυτικό Γκαργουάλ των Ιμαλαΐων. Ο Τένσινγκ το 1952 πήρε μέρος σε ελβετικές αποστολές με αρχηγό τον Έντουαρντ Βις-Ντούναντ (Édouard Wyss-Dunant) κατά την άνοιξη και τον Γκάμπριελ Σεβάλεϊ το φθινόπωρο με σοβαρές προσπάθειες ανάβασης στο Έβερεστ από τη νότια πλευρά του Νεπάλ, μετά την αμερικανική και βρετανική αποστολή του 1950 και του 1951. Οι Ρεϊμόν Λαμπέρ και Τένσινγκ Νοργκέι έφτασαν ως τα 8.595 στη ΝΑ κόψη, κάνοντας νέο ρεκόρ υψομέτρου. Ήταν η πρώτη αποστολή στην οποία ο Τένσινγκ συμμετείχε ως πλήρες μέλος, κάτι που θεώρησε ως τη μεγαλύτερη τιμή που του έγινε ποτέ. Το 1953 πήρε μέρος στην αποστολή του Τζον Χαντ, επιχειρώντας στο Έβερεστ για έβδομη φορά. Μέλος της αποστολής ήταν ο Έντμουντ Χίλαρι, ο οποίος παρολίγο να χάσει τη ζωή του πέφτωνας σε κρεβάς, αλλά σώθηκε την τελευταία στιγμή από την επέμβαση του Τένσινγκ, ο οποίος ασφάλισε το σκοινί στο πιολέ του. Έκτοτε ο Χίλαρι τον θεώρησε απαραίτητο ορειβατικό σύντροφο σε οποιαδήποτε μελλοντική του ανάβαση. Στην αποστολή Χαντ συμμετείχαν πάνω από 400 ανάμεσά τους, 362 βαστάζοι, 20 Σέρπα οδηγοί και 4,5 τόνοι υλικών. Η αποστολή δημιούργησε κατασκήνωση βάσης τον Μάρτιο του 1953, ανεβαίνοντας σταδιακά ως το Νότιο Πέρασμα, στα 7.890 μ. Στις 26 Μαΐου ο Τομ Μπουρντίγιον και ο Τσαρλς Έβανς επιχείρησαν να φτάσουν στην κορυφή, αλλά επέστρεψαν λόγω αστοχίας του συστήματος οξυγόνου του Έβανς. Οι δύο ορειβάτες έφτασαν 91 κάθετα μέτρα από την κορυφή. Τότε ο Χαντ ζήτησε απότους Τένσινγκ και Χίλαρι να ξεκινήσουν για την κορυφή. Το χιόνι και ο άνεμος κράτησε τους δύο ορειβάτες στο Νότιο Πέρασμα για δύο μέρες. Ξεκίνησαν στις 28 Μαΐου με ομάδα υποστήριξης τους Ανγκ Νιίμα, Άλφρεντ Γκρέγκορι και Τζορτζ Λόου. Οι δύο ορειβάτες έστησαν σκηνή στα 8.500 μ. ενώ η ομάδα υποστήριξης επέστρεψε στην κατασκήνωση βάσης. Το επόμενο πρωινό ο Χίλαρι ανακάλυψε ότι οι μπότες του είχαν παγώσει έξω από τη σκηνή και καθυστέρησε περίπου δύο ώρες για να τις ζεστάνει, πριν επιχειρήσει μαζί με τον Τένσινγκ την τελική ανάβαση με σακκίδια 14 κιλών στην πλάτη. Η κρίσιμη κίνηση στο τελευταίο στάδιο της ανάβασης ήταν ένας 12μετρος βράχος, που ονομάστηκε αργότερα το "Βήμα Χίλαρι". Ο Χίλαρι αναρριχήθηκε σε μια σχισμή και ο Τένσινγκ τον ακολούθησε. Από εκεί η συνέχεια ήταν σχετικά εύκολη. Προσέγγισαν την κορυφή του Έβερεστ στα 8.848 μ. στις 11:30 π.μ. Έμειναν στην κορυφή περίπου 14 λεπτά. Ο Χίλαρι πήρε την περίφημη φωτογραφία του Τένσινγκ με το πιολέ του στην κορυφή. Σύμφωνα με την αυτοβιογραφία του Τένσινγκ Man of Everest, όταν ο Τένσινγκ προσφέρθηκε να φωτογραφίσει τον Χίλαρι, εκείνος αρνήθηκε. Έγιναν επιπλέον φωτογραφίσεις από την κορυφή προς τα κάτω για να τεκμηριωθεί ότι δεν ήταν κίβδηλη η ανάβαση. Ο πρώτος που τους συνάντησε κατά την κατάβαση ήταν ο Λόου που αναρριχήθηκε ως ένα σημείο για να τους προσφέρει ζεστή σούπα. Ο Τένσινγκ έγινε δεκτός με μεγάλες τιμές στο Νεπάλ και την Ινδία. Ο Χίλαρι και ο Χαντ χρίστηκαν Ιππότες από την Ελισάβετ Β΄, ενώ ο Τένσινγκ έλαβε το μετάλιο του Γεωργίου για τις προσπάθειές του στην αποστολή Υπάρχουν εικασίες ότι ο Ινδός πρωθυπουργός Γιαβαχαρλάρ Νεχρού δεν έδωσε άδεια στον Τένσινγκ να χριστεί ιππότης Ο Τένσινγκ Νοργκέι έγινε ο πρώτος διευθυντής εκπαίδευσης στο πεδίο του Ιμαλαϊκού Ινστιτούτου Ορειβασίας στο Νταρτζίιλινγκ το 1954. Τον Ιανουάριο του 1975, με την άδεια του βασιλέα του Μπουτάν, Τζίνγκμε Σίνγκιε Γουαντσούκ, ο Τένσινγκ έγινε οδηγός της πρώτης αμερικανικής περιηγητικής ομάδας που επιτράπηκε να εισέλθει. Το επίσημο πρόγραμμα ξεκίνησε στο Πάρο, στο βόρειο Μπουτάν και περιελάμβανε επίσκεψη στη Φωλιά του Τίγρη, (Paro Taktsang), το αρχαίο βουδιστικό μοναστήρι, πριν την επιστροφή στην Ινδία μέσω Νεπάλ και Σικίμ. Ο Τένσινγκ σύστησε την ομάδα στον τελευταίο βασιλέα του Σικίμ και τη φιλοξένησε σπίτι του στην Ινδία για αποχαιρετιστήρια γιορτή. Το 1978 ίδρυσε την Tenzing Norgay Adventures, μια εταιρεία που προσφέρει τρέκινγκ στα Ιμαλάια. Από το 2003, την εταιρεία διηύθυνε ο γιος του Τζάμλινγκ Τένσινγκ Νοργκέι, ο οποίος κατέκτησε το Έβερεστ το 1996. Ο Τένσινγκ απεβίωσε από εγκεφαλική αιμορραγία στο Νταρζίιλινγκ, της δυτικής Βεγγάλης, στην Ινδία, το 1986, σε ηλικία 71. Η σορός του αποτεφρώθηκε στο Ιμαλαϊκό Ινστιτούτο Ορειβασίας. Η σύζυγός του απεβίωσε το 1992. Άρθρο Αρχειοθετήθηκε 2007-04-14 στο Wayback Machine. για τον Τένσινγκ από τη Βασιλική Γεωγραφική Εταιρεία Καταχώριση στη βάση δεδομένων People | Ο Τένσινγκ Νοργκέι (तेन्जिङ नोर्गे शेर्पा, 29 Μαΐου 1914 - 9 Μαΐου 1986), γεννημένος ως Ναμγκίαλ Γουάνγκτι και συχνά αποκαλούμενος απλά Σέρπα Τένσινγκ, ήταν Νεπαλέζος Σέρπα ορειβάτης. Θεωρείται ένας από τους διασημότερους ορειβάτες, καθώς συμμετείχε στην κατάκτηση του Έβερεστ με τον Έντμουντ Χίλαρι στις 29 Μαΐου 1953. Το περιοδικό Time τον κατέταξε ανάμεσα στους 100 σημαντικότερους ανθρώπους του 20ού αιώνα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%AD%CE%BD%CF%83%CE%B9%CE%BD%CE%B3%CE%BA_%CE%9D%CE%BF%CF%81%CE%B3%CE%BA%CE%AD%CE%B9 |
Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου 1961 για την άνοδο στην Α΄ Εθνική κατηγορία | Αρχικά διεξήχθησαν τα τοπικά πρωταθλήματα, από τα οποία οι πρωταθλήτριες, σε κάποιες περιπτώσεις και οι δευτεραθλήτριες και οι τριταθλήτριες από ΕΠΣ Αθήνας, ΕΠΣ Πειραιά και Ε.Π.Σ. Μακεδονίας προκρίθηκαν να λάβουν μέρος στο πρωτάθλημα Β΄ Εθνικής, το οποίο διεξήχθη σε δύο φάσεις. Μετείχαν 37 ομάδες. Στην πρώτη φάση, δημιουργήθηκαν τέσσερις όμιλοι, τρεις των εννέα (9) και ένας των δέκα (10) ομάδων. Οι πρωταθλητές των ομίλων προκρίθηκαν στην τελική φάση, στην οποία αγωνίστηκαν σε ενιαίο όμιλο δύο γύρων (6 αγώνες), από τον οποίο οι τρεις πρώτες ομάδες προήχθησαν στην Α΄ εθνική κατηγορία. Ομάδες (37) Όμιλοι (4): Αθήνας (9), Πειραιά (9), Κεντρικός (10), Βόρειος (9) Πρωταθλητές (πρόκριση στην τελική φάση): Α.Ο. Αιγάλεω Πανελευσινιακός Νίκη Βόλου Ασπίδα Ξάνθης Άνοδος στην Α΄ (3): Α.Ο. Αιγάλεω, Πανελευσινιακός, Νίκη Βόλου. * Λόγω της ισοβαθίας για την τρίτη θέση έγινε αγώνας κατάταξης στη Λάρισα, στον οποίο η ισοπαλία ευνοούσε τον Πανελευσινιακό λόγω καλύτερης διαφοράς τερμάτων, σύμφωνα με τον κανονισμό της εποχής. Ο αγώνας ήταν 1-1 ως το 89΄, όταν πέτυχε γκολ η Ασπίδα, το οποίο ακυρώθηκε ως φάουλ στον τερματοφύλακα. Τότε παίκτες, παράγοντες και φίλαθλοι της Ασπίδας επιτέθηκαν στο διαιτητή με άγριες διαθέσεις, με αποτέλεσμα να διακόψει τον αγώνα εις βάρος της ομάδας της Ξάνθης ("Αθλητική Ηχώ", 29/6/1961). Στατιστική ποδοσφαίρου. Ανδρέας Μπόμης, "Αλμανάκ. Όλα για το ποδόσφαιρο '91", σ. 24. "Αθλητική Ηχώ", 15/5/1961, σ. 3. "Αθλητική Ηχώ", 26/6/1961, σ. 5. Νίκος Νικολαΐδης, «Εκεί, εκεί, στη Β΄ Εθνική», Αθήνα 2011, σσ. 15-18. | Το πρωτάθλημα Β΄ Εθνικής 1960-61 διεξήχθη και πάλι χωρίς μόνιμο χαρακτήρα, αφού οι ομάδες αγωνίστηκαν αρχικά στα τοπικά πρωταθλήματα των ενώσεων. Μετείχαν 37 ομάδες χωρισμένες με γεωγραφικά κριτήρια σε τέσσερις ομίλους των εννιά και δέκα ομάδων. Οι πρωταθλητές των τεσσάρων ομίλων προκρίθηκαν στην τελική φάση, από την οποία οι τρεις πρώτοι ανέβηκαν στην Α΄ εθνική κατηγορία. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%85_1961_%CE%B3%CE%B9%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CE%B4%CE%BF_%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CE%91%CE%84_%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1 |
Σχέδιο Ανάν | Μετά το πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή το 1974 στην Κύπρο, οι τούρκικες δυνάμεις έλεγχαν το 38% του εδάφους, ενώ υπήρξε και ανταλλαγή πληθυσμού το 1975. Από τότε, υπήρξαν διάφορες πρωτοβουλίες για επίλυση του Κυπριακού, σχεδόν όλες υπό την επίβλεψη του ΓΓ του ΟΗΕ, ωστόσο όλες αποτύγχαναν. Τον Δεκέμβριο 1999, ξεκίνησαν ξανά εκ του σύνεγγυς συνομιλίες για προετοιμασία του εδάφους για ουσιαστικές διαπραγματεύσεις. Τότε πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας ήταν ο Γλαύκος Κληρίδης, ηγέτης των Τουρκοκυπρίων ο Ραούφ Ντενκτάς και Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ ο Κόφι Ανάν με ειδικό του Σύμβουλο για τον Κυπριακό τον Άλβαρο ντε Σότο. Ο Κόφι Ανάν υπέβαλε Σχέδιο για συνολική επίλυση του Κυπριακού. Η αρχική του μορφή (το αποκαλούμενο σήμερα σχέδιο Ανάν Ι) παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στις 11 Νοεμβρίου 2002 και το δεύτερο, αναθεωρημένο σχέδιο στις 10 Δεκεμβρίου 2002 (Σχέδιο Ανάν ΙΙ). Στις 26 Φεβρουαρίου 2003 υπεβλήθη το Σχέδιο ΙΙΙ. Ακολούθησε η εκλογή του Τάσου Παπαδόπουλου στις προεδρικές εκλογές του 2003. Τον Μάρτιο του 2004 παρουσιάστηκε η πέμπτη και τελική μορφή του σχεδίου. Παρότι ο Κόφι Ανάν ήθελε να παρουσιάσει ένα σχέδιο προερχόμενο μόνο από τις διαπραγματεύσεις των δυο κοινοτήτων, προ του συνεχιζόμενου αδιεξόδου, αναγκάστηκε να τελειώσει το κείμενο μόνος του. Το σχέδιο Ανάν ήταν σχέδιο βασισμένο σε συμβιβασμούς ανάμεσα στις θέσεις των δυο κοινοτήτων. Όπως φάνηκε στις διαπραγματεύσεις, η κυριότερη διαφωνία ήταν η ουσία της συνολικής διευθέτησης: Η Δημοκρατία της Κύπρου θα παρέμενε ως κρατική οντότητα ή θα υπήρχε ένα νέο κράτος στην θέση του, το οποίο θα αποτελούντο από δυο Πολιτείες. Η ελληνοκυπριακή πλευρά ζητούσε την πρώτη εκδοχή και η τουρκοκυπριακή την δεύτερη. Ο λόγος για την θέση των Τουρκοκυπρίων ήταν η ανησυχία τους πως σε περίπτωση μελλοντικής επανάληψης της διακοινοτικής βίας (όπως για παράδειγμα στις ταραχές του 1963, η ελληνοκυπριακή πλευρά θα αντιμετωπιζόταν ως η μόνη νόμιμη εκπρόσωπος της Κυπριακής Δημοκρατίας και αυτοί θα βρισκόντουσαν πάλι διεθνώς απομονωμένοι. Επιπλέον, όσο η Κυπριακή Δημοκρατία είναι ενιαίο κράτος, τόσο η κοινότητα που έχει την πλειοψηφία θα μπορεί να καθορίσει τις εξελίξεις σε περιόδους αστάθειας. Έτσι η μόνη διέξοδος τους είναι να υπάρχει διεθνής αναγνώριση. Διαμετρικά αντίθετη ήταν η θέση των Ελληνοκυπρίων που ήθελαν να διατηρήσουν τον νόμιμο τίτλο του κράτους, σε περίπτωση νέας πρωτοβουλίας των Τουρκοκυπρίων να αποσχιστούν. Το φόβο των Ελληνοκυπρίων εξέφρασε υποδειγματικά ο Τάσσος Παπαδόπουλος στο διάγγελμά του λίγο πριν το δημοψήφισμα:«...Παρέλαβα κράτος διεθνώς αναγνωρισμένο. Δεν θα παραδώσω «κοινότητα» χωρίς δικαίωμα λόγου διεθνώς και σε αναζήτηση κηδεμόνα...» Ένας δεύτερος λόγος για την αντιπαράθεση σχετικά με την μοίρα της Κυπριακής Δημοκρατίας, είναι αρκετά ψηφίσματα του ΟΗΕ, από το 1963, τα οποία τονίζουν την ανεξαρτησία και εδαφική ακεραιότητα της Κύπρου. Οι Ελληνοκύπριοι τα χρησιμοποίησαν αυτά τα ψηφίσματα για να αδυνατίσουν την συνθήκη εγγυήσεων, ενώ οι Τουρκοκύπριοι θεωρούν πως εμποδίζουν το δικαίωμα της Τουρκίας να τους προστατεύει επεμβαίνοντας στην Κύπρο sine qua non. Η ύπαρξη μιας νέας κρατικής οντότητας, θα αχρηστεύσει τα ψηφίσματα.Το σχέδιο Ανάν, χρησιμοποιώντας στο λεκτικό του «δημιουργική ασάφεια» προσπάθησε να ισορροπήσει τις δυο αντίθετες επιδιώξεις, δημιουργώντας την Ενωμένη Κυπριακή Δημοκρατία, χωρίς να είναι ούτε συνέχεια της Κυπριακής Δημοκρατίας, ούτε νέο κράτος. Στην Κυπριακή Δημοκρατία, το σχέδιο βρήκε σθεναρή αντίσταση από τον τότε πρόεδρο Τάσσο Παπαδόπουλο. Το συγκυβερνών κόμμα του ΑΚΕΛ, μετά την αντίσταση του προέδρου στο σχέδιο, απέσυρε την υποστήριξη του στο τελικό κείμενο των προτάσεων. Ο ΔΗΣΥ, με ηγέτη τον Νίκο Αναστασιάδη, υποστήριξε το σχέδιο.. Επίσης, εναντίον του σχεδίου τάχθηκε και το ΔΗΚΟ (το κόμμα του Προέδρου Τάσσου Παπαδόπουλου), η ΕΔΕΚ, οι Νέοι Ορίζοντες και το Κίνημα Οικολόγων Περιβαλλοντιστών. Το μικρό κόμμα Ενωμένοι Δημοκράτες υποστήριξε το σχέδιο.Ανάμεσα στους τουρκοκυπρίους υπήρχε γενικότερος ενθουσιασμός υπέρ του σχεδίου, καθώς ήλπιζαν στον τερματισμό του διεθνούς αποκλεισμού τους, αν και ο ιστορικός ηγέτης Ραούφ Ντενκτάς απέρριψε το πλάνο. Το σχέδιο το απέρριψαν και οι Γκρίζοι Λύκοι. Στην Ελλάδα, η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή κράτησε ουδέτερη θέση, ωστόσο ο ηγέτης της αντιπολίτευσης Γιώργος Παπανδρέου υποστήριξε το σχέδιο, καθώς ο ίδιος ήταν υπουργός εξωτερικών κατά τις διαπραγματεύσεις του σχεδίουΤόσο η Ελλάδα, όσο και η Τουρκία, του Ταγίπ Ερντογάν, υποστήριξαν το σχέδιο.Το σχέδιο υποβλήθηκε στις 24 Απριλίου 2004 σε δύο ξεχωριστά δημοψηφίσματα, απορρίφθηκε από τους ελληνοκυπρίους, με ποσοστό 76% καθώς μόνο 24% το υπερψήφισε, ενώ εγκρίθηκε από την τουρκοκυπριακή κοινότητα σε ποσοστό 65%. Οι λόγοι της απόρριψης του σχεδίου από τους ελληνοκύπριους ήταν ποικίλοι. Αρκετοί το έβλεπαν σαν προσπάθεια του ΟΗΕ να επιβάλει τα συμφέροντα ξένων δυνάμεων, ενώ η Κύπρος δεν θα ήταν ένα πλήρως ανεξάρτητο κράτος.Το αποτέλεσμα έδειξε την αδυναμία του ΟΗΕ ως προς την διευθέτηση διαφορών σύμφωνα με τις αρχές του διεθνούς δικαίου. Πλαίσιο ABC Δείκτες ντε Κουεγιάρ Δέσμη ιδεών Γκάλι Συνομιλίες για επίλυση του Κυπριακού προβλήματος Ahmet Sözen & Kudret Özersay (2007) The Annan Plan: State succession or continuity, Middle Eastern Studies, 43:1, 125-141 Theodoulou, Michael (2016) The Peace Plans: 2004 Annan Plan από το αφιέρωμα Background briefing: The Divided Island. Εφημερίδα Cyprus Mail. Κορδώνη, Άρτεμις (2016). Οι διπλωματικές προσπάθειες επίλυσης του Κυπριακού από το 1974 ως το 2013 (PDF) (Διδακτορική διατριβή). Το κείμενο του σχεδίου Το διάγγελμα του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας (κείμενο) | Το Σχέδιο Ανάν ήταν η πρόταση που εξέθεσε ο γενικός γραμματέας του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, Κόφι Ανάν, για την επίλυση του Κυπριακού προβλήματος. Το σχέδιο είχε πέντε διαδοχικές εκδοχές, που εξετέθησαν από το 2002 ως το 2004. Εγκρίθηκε από την τουρκοκυπριακή κοινότητα, αλλά απορρίφθηκε από την ελληνοκυπριακή, σε δυο ξεχωριστά δημοψηφίσματα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%87%CE%AD%CE%B4%CE%B9%CE%BF_%CE%91%CE%BD%CE%AC%CE%BD |
Σώμα με Σώμα | Ο Αλί μαζί με τον πεντάχρονο γιο του Σαμ, μένει χωρίς λεφτά, χωρίς δουλειά και χωρίς φίλους. Αποφασίζει να πάει να μείνει μαζί με την αδερφή του στην Αντίμπ της Νότιας Γαλλίας και να ψάξει για δουλειά. Βρίσκει δουλειά ως πορτιέρης σε νυχτερινό κλαμπ. Εκεί μετά από έναν άγριο καβγά, ο Αλί γνωρίζει τη Στεφανί, μια όμορφη και γοητευτική εκπαιδεύτρια φαλαινών δολοφόνων και της δίνει το τηλέφωνό του. Όταν η Στεφανί θα τον πάρει τελικά τηλέφωνο, θα συναντηθούν αλλά ο Αλί θα τη βρει καθηλωμένη σε αναπηρικό καροτσάκι. Η Στεφανί έχασε και τα δύο πόδια της μετά από ένα τρομερό δυστύχημα. Απελπισμένη και ταλαιπωρημένη, η Στεφανί έχει χάσει κάθε ελπίδα, ο Αλί όμως θα τη βοηθήσει. Μαριόν Κοτιγιάρ στο ρόλο της Στεφανί Ματίας Σένερτς στο ρόλο του Αλί Αρμάντ Βερντούρ στο ρόλο του Σαμ Σελίν Σαλέτ στο ρόλο της Λουίζ Κορίν Μασιέρο στο ρόλο της Άννα Μπουλί Λανέρς στο ρόλο του Μαρτιάλ Μουράντ Φραρεμά στο ρόλο του Φουέντ Ζαν-Μισέλ Κορεά στο ρόλο του Ρισάρ Με προϋπολογισμό 15.400.000 ευρώ, η ταινία Σώμα με Σώμα η ταινία έκανε άνοιγμα τριημέρου στη Γαλλία στη 2η θέση με 3,4 εκατομμύρια ευρώ. Συνολικά απέφερε 11,1 εκατομμύρια ευρώ. Στις Ηνωμένες Πολιτείες η ταινία άνοιξε στην 56η θέση με 27.154 δολάρια ενώ συνολικά συγκέντρωσε 2 εκατομμύρια δολάρια. Στον υπόλοιπο κόσμο οι εισπράξεις έφτασαν τα 23,7 εκατομμύρια δολάρια. Παγκοσμίως απέφερε 25,8 εκατομμύρια δολάρια. Επίσημη ιστοσελίδα Σώμα με Σώμα στο IMDb | Το Σώμα με Σώμα (γαλλικά: De Rouille et d'Os) είναι γαλλική αισθηματική δραματική ταινία, παραγωγής 2012. Τη σκηνοθεσία ανέλαβε ο Ζακ Οντιάρ και το σενάριο έγραψε ο ίδιος μαζί με τον Τομά Μπιντεγκέν. Η ταινία είναι βασισμένη στην ομότιτλη συλλογή μικρών διηγημάτων του Κρεγκ Ντέιβιντσον και αφηγείται την ιστορία ενός 25χρονου άνδρα που ερωτεύεται μια εκπαιδεύτρια φαλαινών. Πρωταγωνιστούν οι Μαριόν Κοτιγιάρ και Ματίας Σένερτς. Η πρεμιέρα της ταινίας πραγματοποιήθηκε στο Φεστιβάλ Καννών 2012, όπου και διαγωνίστηκε για το Χρυσό Φοίνικα. Κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους της Γαλλίας και του Βελγίου στις 17 Μαΐου 2012 και απέσπασε θετικά σχόλια από τους κριτικούς. Έλαβε δύο υποψηφιότητες για Χρυσή Σφαίρα, στις κατηγορίες Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας και Α' Γυναικείου Ρόλου για την ερμηνεία της Κοτιγιάρ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%8E%CE%BC%CE%B1_%CE%BC%CE%B5_%CE%A3%CF%8E%CE%BC%CE%B1 |
Ευάγγελος Τσιώλης | Γεννήθηκε στις 9 Μαΐου 1981 στην Καρδίτσα και πατέρας του είναι ο παλιός ποδοσφαιριστής της Λάρισας και νυν προπονητής Σάκης Τσιώλης. Ξεκίνησε το 1999 στην Αναγέννηση Καρδίτσας, το 2002 συνέχισε στον Πανηλειακό και το 2004 στον Πανιώνιο, στην Α΄ Εθνική. Επόμενες ομάδες που αγωνίστηκε είναι η Καλλιθέα, ο Θρασύβουλος Φυλής και ο Άγιος Δημήτριος. Έχει 80 παρουσίες στην Α΄ Εθνική κατηγορία, ενώ έχει αγωνιστεί στην Εθνική ελπίδων. http://guardian.touch-line.com/StatsCentre.asp?CTID=31&CPID=76&TEID=7664&PLID=180665&pStr=Player Αρχειοθετήθηκε 2012-05-12 στο Wayback Machine. "Football League Αφιέρωμα 2010-2011", εφ. Εξέδρα, 11/9/2010. | Ο Ευάγγελος Τσιώλης, γεννημένος στις 9 Μαΐου 1981, είναι Έλληνας ποδοσφαιριστής, διεθνής με την Εθνική Ελπίδων. Έχει ύψος 1,82 μ. και αγωνίζεται στη μεσαία γραμμή. Στο τέλος της σεζόν 2009-2010 είχε παίξει σε 196 ματς πρωταθλήματος. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%85%CE%AC%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%A4%CF%83%CE%B9%CF%8E%CE%BB%CE%B7%CF%82 |
Σμέρδις της Περσίας | Κανένας δεν αντιστάθηκε στον νέο βασιλιά, κυβέρνησε 7 μήνες μεταφέροντας την πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας του στη Μηδία. Στη συνέχεια μια ομάδα από 7 ευγενείς με επικεφαλής τον Δαρείο κατηγόρησαν τον Σμέρδι ότι δεν ήταν ο πραγματικός αδελφός του Καμβύση επειδή είχε δολοφονηθεί από τον αδελφό του αλλά ένας σφετεριστής μάγος με το όνομα Γαυμάτα. Οι ευγενείς συνέλαβαν και δολοφόνησαν τον Γαυμάτο στη συνέχεια ο αρχηγός τους Δαρείος ο οποίος ισχυρίστηκε ότι ανήκε στη δυναστεία των Αχαιμενιδών και ήταν μακρινός ξάδελφος του Κύρου ανακηρύχθηκε βασιλιάς ως Δαρείος Α’. Akbarzadeh, D.; A. Yahyanezhad (2006). The Behistun Inscriptions (Old Persian Texts) (in Persian). Khaneye-Farhikhtagan-e Honarhaye Sonati. p. 59. ISBN 964-8499-05-5. Jump up to:a b Kent, Ronald Grubb (1384 AP). Old Persian: Grammar, Text, Glossary (in Persian). translated into Persian by S. Oryan. p. 395. ISBN 964-421-045-X. Akbarzadeh, D.; A. Yahyanezhad (2006). The Behistun Inscriptions (Old Persian Texts) (in Persian). Khaneye-Farhikhtagan-e Honarhaye Sonati. p. 60. ISBN 964-8499-05-5. Ctesias, Persica: Book 11, Fragment 9, taken from Photius' excerpt http://www.livius.org/ct-cz/ctesias/photius_persica.html#%A78Αρχειοθετήθηκε 2012-07-16 στο Wayback Machine. cf. Xenophon Cyrop. vin. 7, if Bourke, Dr. Stephen (chief consultant) "The Middle East: Cradle of Civilisation Revealed" p. 225, ISBN 978-0-500-25147-8 Akbarzadeh, D.; A. Yahyanezhad (2006). The Behistun Inscriptions (Old Persian Texts) (in Persian). Khaneye-Farhikhtagan-e Honarhaye Sonati. p. 115. ISBN 964-8499-05-5. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Smerdis στο Wikimedia Commons | Ο Μπαρντίγια της Περσίας (... - 522 π.Χ.), ή κατά την ελληνική απόδοση Σμέρδις της Περσίας ήταν βασιλιάς της Περσίας από τη δυναστεία των Αχαιμενιδών για λίγους μήνες το 522 π.Χ.. Ήταν νεώτερος γιος του ιδρυτή της Περσικής αυτοκρατορίας Κύρου Β’ του Μέγα και νεώτερος αδελφός του βασιλιά της Περσίας Καμβύση Β’. Οι γνώμες γύρω από το πρόσωπο του διίστανται η παράδοση που διατηρείται σύμφωνα με την επιγραφή του Δαρείου Α’ στο Μπεχιστούν δεν ήταν ο πραγματικός γιος του Κύρου αλλά ένας σφετεριστής μάγος με το όνομα Γαυμάτα. Σύμφωνα με τον Κτησία, ο Κύρος Β’ λίγο πριν πεθάνει όρισε τον Σμέρδι σατράπη των ανατολικών επαρχιών της αυτοκρατορίας του, αλλά σύμφωνα με την επιγραφή του Δαρείου ο Καμβύσης Β’ τον σκότωσε πριν φύγει για την Αίγυπτο κρατώντας τη δολοφονία μυστική. Ο Ηρόδοτος λέει ότι ο Σμέρδις πήγε μαζί με τον Καμβύση στην Αίγυπτο αλλά αργότερα του έδωσε εντολή να επιστρέψει πίσω στα Σούσα. Όταν ο Καμβύσης Β’ είδε ένα όνειρο ότι ο Σμέρδις θα του πάρει τον θρόνο τότε, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο πάντα, έστειλε στα Σούσα έναν έμπιστό του με εντολή να δολοφονήσει τον μικρό αδελφό του. Ο Σμέρδις εκμεταλλεύτηκε τη δυσαρέσκεια του λαού από την αυταρχική εξουσία του Καμβύση Β’, κήρυξε επανάσταση εναντίον του και ανακηρύχθηκε βασιλιάς της Περσίας. Ο Καμβύσης Β΄ γύρισε πίσω να τον τιμωρήσει, αλλά πέθανε στον δρόμο την άνοιξη του 522 π.Χ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B4%CE%B9%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A0%CE%B5%CF%81%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82 |
Σκληρή πορνογραφία | Η διανομή σκληρής πορνογραφίας είχε απαγορευτεί ευρέως σε πολλές χώρες μέχρι το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα, όταν πολλές χώρες άρχισαν να επιτρέπουν κάποια διάδοση υλικού μαλακού πορνό. Η προμήθεια ρυθμίζεται πλέον συνήθως από ένα σύστημα αξιολόγησης κινηματογραφικών ταινιών καθώς και από άμεση ρύθμιση των σημείων πώλησης. Ωστόσο περιορισμοί, ανάλογα με την περίπτωση, ισχύουν για την προβολή ή την ενοικίαση, την πώληση ή την παροχή μιας ταινίας, με τη μορφή DVD, βίντεο, αρχείου υπολογιστή κ.λπ. Η δημόσια προβολή και διαφήμιση σκληρής πορνογραφίας συχνά απαγορεύεται, όπως είναι η παροχή του σε ανήλικους. Οι περισσότερες χώρες έχουν χαλαρώσει τους περιορισμούς στη διανομή της πορνογραφίας, είτε με γενική είτε περιορισμένη νομιμοποίηση είτε λόγω μη επιβολής απαγορευτικής νομοθεσίας. Η μεγαλύτερη χαλάρωση των περιορισμών έγινε μέσω αλλαγών στα κριτήρια του συστήματος ταξινόμησης ταινιών μιας χώρας. Το κίνημα κατά της πορνογραφίας συχνά αντιτίθεται σθεναρά στη νομιμοποίηση. Το 1969, η Δανία έγινε η πρώτη χώρα στον κόσμο που νομιμοποίησε την πορνογραφία. Στις ΗΠΑ, οι νομικές ερμηνείες της πορνογραφίας σε σχέση με το συνταγματικό δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου διαφέρουν από πολιτεία σε πολιτεία και από πόλη σε πόλη. Η σκληρή πορνογραφία νομιμοποιήθηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο τον Μάιο του 2000. O'Toole, L. (1998). : , Sex, Technology and Desire. London: Serpent's Tail. (ISBN 1-85242-395-1)ISBN 1-85242-395-1. | Η σκληρή πορνογραφία ή χάρντκορ πορνογραφία είναι το είδος της πορνογραφίας το οποίο απεικονίζει με λεπτομέρειες σεξουαλικά όργανα ή σεξουαλικές πράξεις (κολπικό σεξ, πρωκτικό ή στοματικό σεξ, αιδοιολειχία, πεολειχία, δακτύλωμα, πρωκτολειχία, εκσπερμάτωση και παιχνίδι φετίχ). Ο όρος χρησιμοποιείται σε αντίθεση με την μαλακή (soft) πορνογραφία. Η σκληρή πορνογραφία απεικονίζεται οπτικά μέσω φωτογραφιών, ταινιών και κινουμένων σχεδίων. Από τη δεκαετία του 1990, η σκληρή πορνογραφία έχει γίνει ευρέως διαθέσιμη μέσω των πορνογραφικών ιστοσελίδων στο διαδίκτυο. Καμία άλλη φορά δεν ήταν τόσο ευρέως διαθέσιμο για το κοινό αυτό το είδος πορνογραφίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%81%CE%AE_%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%BD%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AF%CE%B1 |
Τρίκαλα BC | Το καλοκαίρι του 2012, οι ιθύνοντες του Α.Ο. Τρικάλων, ο οποίος μόλις είχε ανέλθει στην Α2 Εθνική Κατηγορία, αποφάσισαν να προχωρήσουν στη μετονομασία του επαγγελματικού πλέον ανδρικού τμήματος σε Τρίκαλα BC. Τόνισαν δε μέσω της αλλαγής του σήματος της συγγένειας του συλλόγου με την επιφανέστερη ποδοσφαιρική ομάδα της πόλης, του Α.Ο. Τρίκαλα, προκειμένου να δέσουν ευκολότερα τους ντόπιους φιλάθλους συναισθηματικά με το σύλλογο. Εκτός από αυτές τις ομάδες, τα Τρίκαλα BC, αποτελούν κατά κάποιο τρόπο συνέχεια μιας άλλης τρικαλινής ομάδας που είχε διακριθεί πριν ελάχιστα χρόνια στην Α1 Εθνική Κατηγορία και που έσβησε ολοκληρωτικά λόγω οικονομικών προβλημάτων, του Α.Σ. Τρίκαλα 2000. Μάλιστα, σημαντικό μέρος του τότε ρόστερ της ομάδας συνέθεταν αθλητές που είχαν ανεβάσει τον τελευταίο στην κορυφαία κατηγορία. 2012-2013 Με την νέα ονομασία που υιοθετήθηκε τον Σεπτέμβριο του 2012, η ομάδα καλαθοσφαίρισης Τρίκαλα BC ξεκίνησε μια νέα αγωνιστική πορεία. Ο προπονητής της περασμένης επιτυχημένης περιόδου, Γιάννης Τζήμας, ανανέωσε το συμβόλαιό του. Στα πλαίσια του Πρωταθλήματος της Α2 Εθνικής, αν και δεν διέθετε πείρα στις συνθήκες της κατηγορίας, η ομάδα των Τρικάλων ισοβάθμισε με τη Νέα Κηφισιά και το Φιλαθλητικό Ζωγράφου στον τελικό βαθμολογικό πίνακα της περιόδου 2012-13 (21 νίκες και 5 ήττες απολογισμός). Βάσει των επόμενων κριτηρίων κατάταξης έχασε την πρωτιά, ωστόσο εξασφάλισε την άνοδο στην κορυφαία κατηγορία της ελληνικής καλαθοσφαίρισης ως δευτεραθλητής. Η άνοδος εξασφαλίστηκε έπειτα από νίκη της ομάδας στον τελευταίο αγώνα της χρονιάς με την ομάδα του Παγκρατίου, την οποία νίκησε στην έδρα της με σκορ 100-85. Αξιοσημείωτα, πολλοί από τους συντελεστές της επιτυχίας αυτής, ήταν τα ίδια πρόσωπα που ανέβασαν τον Α.Σ. Τρίκαλα 2000 στην Α1 Εθνική λίγα χρόνια νωρίτερα: Τζήμας στον πάγκο και οι αθλητές Ν. Κακλαμάνος, Τ. Χαρισμίδης, Γ. Λεπενιώτης, Γ. Φούντας, Ν. Τσούτσος, Ν. Κατσαρές. Κορυφαίος σκόρερ της περιόδο για την ομάδα αναδείχθηκε ο Νίκος Κακλαμάνος (378 πόντοι, 26 παιχνίδια, 14,54 κατά μ.ό.) ακολουθούμενος από τον Τάσο Χαρισμίδη (300 πόντοι, 25 παιχνίδια, 12 κατά μ.ό.) και το Σωτήρη Γκιουλέκα (293 πόντοι, 26 παιχνίδια, 11,27 κατά μ.ό.).Στα πλαίσια του θεσμού του Κυπέλλου Ελλάδος, τα Τρίκαλα συμμετείχαν σε τρεις συνολικά αγώνες, περνώντας επιτυχώς τα εμπόδια του Ερμή Λαγκαδά (89-71) και του ΠΑΟΚ (70-66). Εν τέλει ηττήθηκε με σκορ 65-70 από τον Κ.Α.Ο. Δράμας ολοκληρώνοντας τις υποχρεώσεις του στη διοργάνωση. 2013-2014 Η νέα αγωνιστική περίοδος, 2013-14, βρίσκει την ομάδα των Τρικάλων για πρώτη φορά στην Α1 Εθνική Κατηγορία. Μετά την πετυχημένη παρουσία του Γιάννη Τζήμα στη θέση του προπονητή της ομάδας καλαθοσφαίρισης, την τεχνική ηγεσία ανέλαβε τον Αύγουστο του 2013 ο Κώστας Φλεβαράκης με άμεσο συνεργάτη τον Κώστα Παπάζογλου και τον Μάκη Αλεξίου. Η αποχώρηση του Τζήμα ωστόσο έλαβε χώρα παρόλο που οι δύο πλευρές είχαν συμφωνήσει να επεκτείνουν τη συνεργασία τους, ενώ συνέπεσε με αρκετές αποχωρήσεις παικτών, οι οποίοι άφησαν αιχμές κατά της διοίκησης της ομάδας για μη καταβολή των χρηματικών ποσών που προβλέπονταν από τα συμβόλαια τους. Κύριο χαρακτηριστικό την νέας αγωνιστικής περιόδου, εκτός της αποχώρησης πολλών Ελλήνων αθλητών της ομάδας, είναι η επιλογή για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια καλαθοσφαιριστών με μη ελληνική υπηκοότητα (όπως είθισται άλλωστε στις ομάδες της Α1 Εθνικής). Στο αγωνιστικό κομμάτι, ο σύλλογος συγκέντρωσε 9 νίκες και 17 ήττες, καταλαμβάνοντας στο τέλος της κανονικής περιόδου την 11η θέση σε σύνολο 14 ομάδων. Με τον τρόπο αυτό εξασφάλισε την παραμονή του στην κατηγορία, ωστόσο δεν απέκτησε το δικαίωμα να βελτιώσει τη θέση του μέσω της διαδικασίας των Playoffs. Ο παίκτης των Τρικάλων με την μεγαλύτερη συγκομιδή πόντων ήταν ο Αμερικανός Κρις Έβανς (412 πόντοι, 25 παιχνίδια, 16,48 κατά μ.ό.), με τον Αμερικανοτζαμαϊκανό Πάτρικ Γιουίν (336 πόντοι, 26 παιχνίδια, 12,92 κατά μ.ό.) να ακολουθεί. Στη διοργάνωση του Κυπέλλου αγωνίστηκε σε ένα μόλις παιχνίδι, γνωρίζοντας την ήττα στην 1η Αγωνιστική της Β' Φάσης από τον Ίκαρο Χαλκίδας με σκορ 78-74. 2014-2015 Τον Ιούνιο του 2014 ο Φλεβαράκης υπέγραψε νέο μονοετές συμβόλαιο με τα Τρίκαλα για να συνεχίσει το έργο του στη θέση του προπονητή. Η απόδοση της ομάδας στη διάρκεια της κανονικής περιόδου 2014-15 δεν έπιασε υψηλά στάνταρντς, ωστόσο κατάφερε να τερματίσει πάνω από τη ζώνη του υποβιβασμού και ειδικότερα στη 12η θέση. Σημείωσε 8 νίκες σε 26 αγώνες, δύο περισσότερες από τον Πανελευσιανιακό που τερμάτισε στην προτελευταία θέση. Τους περισσότερους πόντους για το σύλλογο συγκέντρωσε ο Σέρβος Σλάβεν Τσούπκοβιτς (321 πόντοι, 26 παιχνίδια, 12,35 κατά μ.ό.), ακολουθούμενος από τους Αμερικανούς Τζάστιν Ίνγκραμ (317 πόντοι, 26 παιχνίδια, 12,19 κατά μ.ό.) και Άλεξ Χάρις (227 πόντοι, 14 παιχνίδια, 16,21 κατά μ.ό.). Ο Χάρις ήταν επίσης ο παίκτης με τη μεγαλύτερη ευστοχία στα τρίποντα στο σύνολο των ομάδων του Πρωταθλήματος (50%), ενώ ο Ίνγκραμ ήταν δεύτερος στον αντίστοιχο στατιστικό πίνακα για τις βολές (91,67% ευστοχία).Σε ό,τι αφορά το Κύπελλο Ελλάδος, η ομάδα των Τρικάλων απεκλεισε στην πρεμιέρα της Β' Φάσης τον Αετό Αθηνών, για να αποχαιρετήσει με τη σειρά της τη διοργάνωση στη 2η Αγωνιστική της Β' Φάσης, κατόπιν ήττας από τον Κόροιβο Αμαλιάδας με σκορ 69-64. 2015-2016 Τον Ιούλιο του 2015 ο Φλεβαράκης ανανέωσε το συμβόλαιό του για τρίτη χρονιά με τη θεσσαλική ομάδα. Το Πρωτάθλημα της περιόδου 2015-16 οργανώθηκε με τη συμμετοχή 14 ομάδων, με τα Τρίκαλα να ολοκληρώνουν τις αγωνιστικές τους υποχρεώσεις στην 9η θέση της τελικής βαθμολογίας. Παρατηρήθηκε τριπλή ισοβαθμία ανάμεσα στις ομάδες που είχαν συγκεντρώσει από 9 νίκες και 17 ήττες: τα Τρίκαλα, τον Απόλλωνα Πατρών και το Λαύριο. Βάσει των μεταξύ τους αποτελεσμάτων, ωστόσο, τα Τρίκαλα κατατάχθηκαν υψηλότερα από τους άλλους δύο συλλόγους. Η θέση αυτή ήταν μακριά από τη ζώνη του υποβιβασμού, εντούτοις σήμαινε και πως η ομάδα έμενε εκτός Play-offs. Στα μέσα Απριλίου σημειώθηκε και αλλαγή προπονητή, καθώς ο Φλεβαράκης ανέλαβε ομάδα της Πολωνίας, δίνοντας τη σκυτάλη στον μέχρι τότε συνεργάτη του, Κώστα Παπάζογλου. Τους περισσότερους πόντους στη διάρκεια της χρονιάς συγκέντρωσε ο Βρετανός Όβι Σόκο (313 πόντοι, 19 παιχνίδια, 16,47 κατά μ.ό.), ενώ δεύτερος παραγωγικότερος παίκτης ήταν ο συμπατριώτης του, Τζάστιν Ρόμπινσον (296 πόντοι, 24 παιχνίδια, 12,33 κατά μ.ό.).Στη διοργάνωση του Κυπέλλου Ελλάδος, τα Τρίκαλα διαγωνίστηκαν στις τρεις αγωνιστικές της Β' Φάσης. Συγκεκριμένα νίκησαν εκτός έδρας το Περιστέρι με σκορ 79-100 και έπειτα απέκλεισαν και την ομάδα του Ηρακλή με σκορ 66-78. Τελικά έμειναν εκτός συνέχειας έχοντας ηττηθεί με σκορ 82-67 από το Φάρο Κερατσινίου.Το καλοκαίρι του 2016 η διοίκηση της Κ.Α.Ε. ήρθε σε αντιπαράθεση με τον ερασιτέχνη Αίολο Τρικάλων για ζητήματα που αφορούν τις ωφειλές της ομάδας προς το δημόσιο. Παρόλο που η ομάδα πέτυχε την καλύτερη της αγωνιστικά θέση μέχρι σήμερα, το μέλλον της στην κορυφαία κατηγορία κρίνεται αβέβαιο. Περίοδοι σε εθνικές κατηγορίες Κυρίαρχο στοιχείο του εμβλήματος του συλλόγου αποτελούν δύο κύκλοι, ένας μπλε και ένας κόκκινος. Υιοθετήθηκε το 2012 και το σχήμα του επιλέχθηκε ώστε να θυμίζει εκείνο της επιφανέστερης ποδοσφαιρικής ομάδας της πόλης, του Α.Ο. Τρίκαλα. Τρίκαλα BC, επίσημος ιστότοπος του συλλόγου. Τρίκαλα BC, παρουσίαση και στατιστικά του συλλόγου στον επίσημο ιστότοπο του Ε.Σ.Α.Κ.Ε. Τρίκαλα BC, επίσημος λογαριασμός στο Facebook. Τρίκαλα BC, επίσημος λογαριασμός στο Twitter. Τρίκαλα BC, επίσημος λογαριασμός στο YouTube. Κλειστό Γυμναστήριο Τρικάλων, πληροφορίες στον ιστότοπο Gipeda.gr. | Τα Trikala Basketball Club ήταν ελληνικός αθλητικός σύλλογος που δραστηριοποιείται στην πόλη των Τρικάλων, στον ομώνυμο νομό, όπου και βρισκόταν η έδρα του, το Δημοτικό Κλειστό Γυμναστήριο Τρικάλων. Αγωνιζόταν με χρώματα το κόκκινο, το μπλε και το λευκό όπως και ο Α.Ο. Τρίκαλα. Αποτελούσε ουσιαστικά το επαγγελματικό ανδρικό τμήμα καλαθοσφαίρισης του Α.Ο. Αίολος Τρικάλων (έτος ίδρυσης 1993), το οποίο άλλαξε την επωνυμία και το σήμα του το 2012, τη χρονιά που έλαβε νομική υπόσταση επαγγελματικού συλλόγου (Κ.Α.Ε.) μετά την άνοδό του στις ανώτατες εθνικές κατηγορίες. Παράλληλα, το ερασιτεχνικό γυναικείο τμήμα και τα τμήματα υποδομών εξακολουθούν να εμφανίζονται στις διάφορες διοργανώσεις ως «Αίολος Τρικάλων». | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%81%CE%AF%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B1_BC |
Θορικός | Ο δήμος πήρε πιθανώς το όνομά του, σύμφωνα με μια εκδοχή, από τον επώνυμο ήρωα Θορικό ή σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή, από την λέξη «θορός» (αρχαία ελληνικά: θορός). Ο δήμος του Θορικού ήταν δήμος της παραλίας. Βρισκόταν στη νοτιοανατολική ακτή της αρχαίας Αττικής, περίπου 11-12 χιλιόμετρα βόρεια του Σουνίου και 60 στάδια από την Ανάφλυστο. Το κέντρο του αρχαίου δήμου βρίσκεται σε θέση πολύ κοντά στον σύγχρονο οικισμό του Θορικού, ο οποίος υπάγεται στον Δήμο Λαυρεωτικής. Οι ερευνητές του 19ου αιώνα Ιάκωβος Ρίζος Ραγκαβής και Διονύσιος Σουρμελής επιβεβαιώνουν τη διαχρονική ύπαρξη του δήμου στην περιοχή του γνωστού τότε οικισμού ως Θερικόν ή Θορικόν. Ο Θορικός σύμφωνα με τις ανασκαφικές έρευνες που διενήργησε στη περιοχή η βελγική αρχαιολογική αποστολή, κατά την περίοδο 1963-1976, ήταν ένας από τους αρχαιότερους οικισμούς της Αττικής και ένα από τα αρχαιότερα ναυτικά φρούριά της. Φέρεται να κατοικείται από την τέταρτη χιλιετία π.Χ. Κατά τους κλασικούς χρόνους αποτελούσε την πρωτεύουσα του δήμου Θορικίων που βρισκόταν στον σημερινό λόφο Βελατούρι προς την βόρεια και νότια σχηματιζόμενες μικρές πεδιάδες. Ο δε λιμένας του Θορικού, στον ομώνυμο σήμερα όρμο, εμφάνιζε μεγάλη κίνηση διαμετακομιστικού εμπορίου, ιδίως ξυλείας και μετάλλων.Αρχαιολογικά στοιχεία δείχνουν πως η εξόρυξη μολύβδου στην περιοχή ξεκίνησε κατά τη διάρκεια της 3ης χιλιετίας π.Χ. ενώ του αργύρου από το 1500 π.Χ. Στην περιοχή έχουν αποκαλυφθεί ίχνη μυκηναϊκής εγκατάστασης στα οποία περιλαμβάνεται πέντε θολωτοί τάφοι που ανήκουν στην περίοδο 1600-1100 π.Χ. Η εγκατάσταση πιθανόν συνδεόταν με την εκμετάλλευση των μεταλλείων της περιοχής. Αλλωστε, ολόκληρος ο λόφος Βελατούρι είναι διάτρητος από μεταλλευτικές στοές και φρέατα, αδιάψευστες αποδείξεις μια έντονης και διαχρονικής μεταλλευτικής αλλά και μεταλλουργικής δραστηριότητας. Πράγματι, φαίνεται ότι η μεταλλουργία μολύβδου και αργύρου είχε αρχίσει στο Θορικό πολύ νωρίτερα απο τον 9ο αι. π.Χ. όπως είχε παλαιότερα υποστηριχθεί, ότι δηλ. οι Φοίνικες δίδαξαν στους Έλληνες την μεταλλουργία. Σοβαρές ενδείξεις γι' αυτό δίνουν τα ευρήματα τόσο σε μυκηναϊκή κατοικία στην κορυφή του λόφου Βελατούρι (1300-1350 π.Χ.) όσο και στο Λεοντάρι Μακρονήσου (2500-2200 π.Χ.), όπου ανευρέθη λιθάργυρος, δηλ. ένα μεταλλουργικό προϊόν (PbO) που προϋπέθετε τη μεταλλουργική φάση της κυπέλλωσης του αργυρούχου μολύβδου. Γι' αυτό ο καθηγητής Mussche, επικεφαλής των βελγικών ανασκαφών, επέμενε χαρακτηριστικά ότι ο Θορικός αποτελεί από τις αρχαιότερες βιομηχανικές ζώνες της Ευρώπης. Σύμφωνα με τον μελετητή του Λαυρίου δρα Πέτρο Τζεφέρη, η περιοχή του αρχαίου δήμου Θορικού δύναται να θεωρηθεί μια βιομηχανική πόλη, η αρχαιότερη της Ευρώπης, ένα δυναμικό οικιστικό, μεταλλευτικό-μεταλλουργικό κέντρο που εκμεταλλευόμενο τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της γεωγραφικής θέσης και του μεταλλευτικού δυναμικού της, λειτούργησε από το τέλος της νεολιθικής εποχής μέχρι την κλασική εποχή και μετέπειτα μέχρι τα πρώιμα ρωμαϊκά χρόνια. Το σημαντικότερο αξιοθέατο του αρχαιολογικού χώρου του Θορικού είναι το αρχαίο θέατρο το οποίο πιστεύεται πως είναι το αρχαιότερο σωζόμενο σήμερα στην Ελλάδα. Στην ανατολική πλευρά του λόφου βρίσκεται ο μεγαλύτερος θολωτός τάφος της μυκηναϊκής περιόδου και κοντά στην κορυφή του λόφου βρίσκονται τα ερείπια των υπόλοιπων τάφων. Σύμφωνα με τον αρχαιολόγο Ανδρέα Καπετάνιο, ο οποίος αναφέρεται στο χώρο και τους ανθρώπους με βάση την αρχαία τοπογραφία των οικισμών και των δήμων της Λαυρεωτικής:«Οι αρχαίοι δήμοι της Λαυρεωτικής συναπαρτίζονται από την Ανάφλυστο, τους Φρεαρρίους, τη Βήσα, την Αμφιτροπή, το Θράσυμο, το Λαύρειο, τη Μαρώνεια, τον Θορικό, το Σούνιο (με τη Νάπη και την Σκοπιά) και την Ατήνη. Κάποια από τα ονόματα αυτά φαίνεται να είναι τοπωνύμια που προσδιορίζουν θέσεις μεταλλείων εντός των ορίων των δήμων, όπως η Σκοπιά και η Νάπη εντός του Δήμου Σουνίου. Κάποια άλλα πιθανώς να αντιστοιχούν σε "δορυφορικούς" οικισμούς, που συναπαρτίζουν έναν δήμο, όπως έχει προταθεί για τους Φρεαρρίους ως οικιστικό πυρήνα εντός της Αναφλύστου». Ο δήμος, η ύπαρξη του οποίου επιβεβαιώνεται και από διάφορες επιγραφές, ως μέλος της Ακαμαντίδας φυλής, συμμετείχε με 5 ή 6 βουλευτές στην αρχαία Βουλή των Πεντακοσίων, κατά την πρώτη περίοδο (508–307/306 π.Χ.). Κατά τη δεύτερη περίοδο (307/306–224/223 π.Χ.) και την τρίτη περίοδο (224/223–201/200 π.Χ.), ο δήμος αντιπροσωπευόταν με 6 βουλευτές στη Βουλή των 600. Κατά την τέταρτη περίοδο (201/200 π.Χ.–126/127) και την πέμπτη περίοδο (126/127 – 3ος αιώνας) είναι άγνωστος ο αριθμός βουλευτών–αντιπροσώπων του δήμου. Ο δημότης του αρχαίου Θορικού ονομαζόταν Θορίκιος ή Θορικεύς. Σύμφωνα με την παράδοση η πόλη του Θορικού ιδρύθηκε από τον Κέκροπα και ήταν ένας από τους 12 δήμους της Αττικής που συνένωσε ο Θησέας σε ένα κράτος. Η πόλη συνέχισε να κατοικείται και τα μετέπειτα χρόνια. Κάλυπτε κυρίως τον λόφο και την μικρή χερσόνησο που βρίσκεται μεταξύ του όρμου του Θορικού και του Φραγκολίμανου. Οι σημαντικότερες οικογένειες των Αθηναίων Ιωνιδών Κεφαλιδών είχε τις ρίζες της σε αυτόν τον δήμο. Στην περιοχή του δήμου υπήρχαν εγκατεστημένα πολλά εργαστήρια για την μετατροπή και την επεξεργασία των μετάλλων, τα οποία έφερναν εδώ από τα Μεταλλεία του Λαυρίου, ένα εκ των οποίων βρισκόταν ακριβώς μέσα στο δήμο. Η τέχνη της μεταλλουργίας ασκήθηκε σε αυτή τη θέση σχεδόν από τη μυκηναϊκή περίοδο. Η πόλη αργότερα παρήκμασε μετά την εξάντληση των μεταλλείων και εγκαταλείφθηκε μετά την επιδρομή του Ρωμαίου στρατηγού Σύλλα το 86 π.Χ. Κατοικήθηκε πάλι τα επόμενα χρόνια και ερήμωσε οριστικά τον 6ο αιώνα μ.Χ. μετά τις επιδρομές των Σλάβων στον ελλαδικό χώρο. Σύμφωνα με την παράδοση ο Θορικός ήταν η πρώτη περιοχή της Αττικής στην οποία βρέθηκε η θεά Δήμητρα στο ταξίδι της προς την Ελευσίνα. Ο Θορικός ήταν έδρα-κατοικία του επώνυμο ήρωα του δήμου της Κεφαλής, του Κέφαλου, ο οποίος σύμφωνα με την μυθολογία ήταν μάλιστα και βασιλιάς της πόλης του Θορικού, ο οποίος μεταφέρθηκε από την Ηώ για να ζήσει μαζί με τους θεούς. Κατά τον 19ο αιώνα ο Κρίστοφερ Ουόρντσουορθ πρότεινε ότι, στην αθηναϊκή ψυχολογία, ο Θορικός συνδέθηκε με τους θεούς και για αυτό ο Σοφοκλής μιλά για την «θορίκιο πέτρα» (αρχαία ελληνικά: Θορίκιος πέτρος), σε σχέση με τη μεταφορά του Κεφάλου, ως μια παρόμοια ενέργεια, που εκτελείται από τον Οιδίποδα. Η πόλη του Θορικού οχυρώθηκε το 409 π.Χ., κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου από τους Αθηναίους για να προστατευτούν τα μεταλλεία. Οι οχυρώσεις του Θορικού περιείχαν τη μικρή πεδιάδα που κατέληγε στο λιμάνι της πόλης, που τώρα ονομάζεται Πόρτο Μαντρί ή Μανδρί. Τα ερείπια των τειχών, με εξακόσια μέτρα μήκος τουλάχιστον, με έξι πύργους και επτά πύλες, εξακολουθούν να υπάρχουν κατά μήκος της κορυφογραμμής των λόφων στα βόρεια, τα νότια και τα δυτικά της πεδιάδας. Η ακρόπολη βρισκόταν σε ύψωμα πάνω από το ποτάμι Φρασγκό Λιμιώνα. Από κάτω από τα τείχη, στη βόρεια πλευρά, υπάρχουν τα ερείπια του αρχαίου θεάτρου του Θορικού, το οποίο χρονολογείται μεταξύ του 525 και 480 π.Χ. και αποτελείται από ορθογώνια ορχήστρα και 21 σειρές καθισμάτων. Στην πεδιάδα νότια του οικισμού, σώζεται μεγάλο μαρμάρινο δωρικό οικοδόμημα σε σχήμα διπλής στοάς, του 5ου αι. π.Χ., το οποίο θεωρείται ότι είναι ναός της Δήμητρας και της Κόρης, σύμφωνα με επιγραφή, η οποία βρέθηκε στην περιοχή. Αρχαίος Θορικός | O αρχαίος δήμος της Ακαμαντίδας φυλής στο https://www.youtube.com/ Ο σημερινός οικισμός του Θορικού είναι μικρός οικισμός που βρίσκεται κοντά στις ακτές του ομώνυμου όρμου, κατά μήκος της Λεωφόρου Λαυρίου. Ανήκει διοικητικά στον Δήμο Λαυρεωτικής και ο πληθυσμός του ήταν 265 κάτοικοι, σύμφωνα με την απογραφή του 2001 και 227 κάτοικοι, σύμφωνα με την απογραφή του 2011. Μεταξύ του Θορικού και του Λαυρίου βρίσκεται ο μικρός οικισμός Άνω Θορικό, με πληθυσμό 252 κατοίκων σύμφωνα με την απογραφή του 2001 και 215 κατοίκων, σύμφωνα με την απογραφή του 2011. Υπήρξαν διάφοροι γνωστοί πολίτες από τον δήμο του Θορικού, όπως ο Δημότιμος ο Θορίκιος, ο Διογένης ο Θορίκιος κ.ά. Από τους πλέον γνωστούς, οι οποίοι είχαν κάποιου είδους σχέση με το δήμο ή την περιοχή του ήταν επίσης οι: Δεξίλεως, (374–394 π.Χ.), γιος του Λυσανίου του Θορικίου. Το οξυχλωριούχο ορυκτό μολύβδου, αντιμονίου και αρσενικού, με την ονομασία θορικοσίτης (αγγλ. thorikosite), οφείλει το όνομά του στον Θορικό. Αρχαία Αθήνα Ακαμαντίδα φυλή Στήλη του Δεξίλεω Θορικοσίτης Λαυρεωτική Μεταλλεία Λαυρίου Πρωτογενείς πηγές Ψευδο-Απολλόδωρος, «Βιβλιοθήκη», Βιβλίο Β, 4, 7. Ευριπίδης, «Ἱππόλυτος», στιχ. 454-458. Ησύχιος, «Γλῶσσαι», Θ, λήμμα: Θορικός. Ξενοφών, «Ελληνικά», Βιβλίο Α΄, κεφάλαιο II, 1 και «Πόροι ή περί προσόδων», Κεφάλαιο 4, 43. Σοφοκλής, «Οιδίπους επί Κολωνώ», στιχ. 1595. Στράβων, «Γεωγραφικά», Θ', 1.20. Ελληνικές επιγραφές - IG Θορικ Αρχειοθετήθηκε 2021-05-18 στο Wayback Machine., Attica (IG I-III).Δευτερογενείς πηγές Thoricus, στην ιστοσελίδα: referenceworks.brillonline.com, Το συγκεκριμένο λήμμα περιλαμβάνει περιεχόμενο από πηγή, η οποία αποτελεί, πλέον, κοινό κτήμα: (Αγγλικά) Smith, William, επιμ. (1854–1857). «Thoricus». Dictionary of Greek and Roman Geography. Λονδίνο: John Murray. Thoricus John S. Traill: The political organization of Attica: a study of the demes, trittyes, and phylai, and their representation in the Athenian Council,“Attica”. Princeton: American School of Classical Studies at Athens (ASCSA), 1975, ISBN 978-0-87661-514-0 John S. Traill: Demos and trittys. Epigraphical and topographical studies in the organization of Attica. Athenians Victoria College, Toronto 1986, p. 133. Peter Siewert, "Die Trittyen Attikas und die Heeresreform des Kleisthenes", C.H. Beck, München 1982, ISBN 3406080634, ISBN 9783406080630 Christopher Wordsworth, "Athens and Attica", John Murrary, 1837, p. 280. William Martin Leake, "The topography of Athens and the Demi", J. Rodwell, 1841, p. 68. Ανδρέας Καπετάνιος, "Ο χώρος και οι άνθρωποι στην αρχαία τοπογραφία της Λαυρεωτικής", σελ. 183-198, από το συλλογικό έργο: "Αρχαιολογικές Συμβολές", Τόμος Α: Αττική - ΚΣΤ’ και Β’ Εφορείες Προϊστορικών & Κλασικών Αρχαιοτήτων, επιμέλεια: Μαρία Δόγκα-Τόλη, Σταυρούλα Οικονόμου, έκδοση: Ίδρυμα Νικολάου & Ντόλλης Γουλανδρή – Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, Αθήνα 2013, ISBN 978-618-5060-00-8 και ISBN 978-960-7064-99-8. «Thoricus». ancientworlds.net (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 12 Αυγούστου 2014. Δήμος Λαυρεωτικής, στην ιστοσελίδα: www.lavreotiki.gr του Δήμου Λαυρεωτικής. Traill, J. «Places: 580119 (Thorikos)». Pleiades. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 31 Ιουλίου 2017. Ανακτήθηκε στις 24 Μαρτίου 2017. Thorikos, Lavrio, στις ιστοσελίδες: http://imperium.ahlfeldt.se & https://web.archive.org/web/20170808012018/http://dare.ht.lu.se/, Ψηφιακός Άτλας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ("Digital Atlas of the Roman Empire", Johan Ahlfeldt, Department of Archaeology and Ancient History, Lund University, Sweden), Πανεπιστήμιο Λουντ, Λουντ, Σουηδία, πρόγραμμα: Pelagios. Thorikos, Thorikos - icons, στην ιστοσελίδα: ASCSA Digital Collections και https://web.archive.org/web/20170422162836/http://www.ascsa.edu.gr/ της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα. Thorikos, Lexicon of Greek Personal Names (LGPN). Thorikos, Attic Inscriptions Online. Thorikos, στην ιστοσελίδα: digital.library.cornell.edu του Πανεπιστημίου Κορνέλ. Θορικός. Νομαρχία ανατολικής Αττικής, ο Θορικός. Το θέατρο του Θορικού. | Ο Θορικός (αρχαία ελληνικά: Θορικός, ο δήμος: Θορικού, Δήμος Θορικίων) ήταν αρχαίος οικισμός και δήμος της Ακαμαντίδας (περιοχή της αρχαίας Αττικής και φυλή της αρχαίας Αθήνας). Ο Θορικός ήταν αρχαία σημαντική παράλια πόλη της ΝΑ. Αττικής, της λεγόμενης Λαυρεωτικής, η οποία έλεγχε τα γειτονικά μεταλλεία του Λαυρίου από τα οποία γινόταν κατά την αρχαιότητα εξόρυξη μολύβδου και αργύρου. Ο Στράβων, αναφερόμενος στον ιστορικό Φιλόχορο και το έργο του Ατθίς (ή Ατθίδες ή Ιστορίαι) λέει ότι ο Θορικός ήταν μια από τις δώδεκα πόλεις, οι οποίες ιδρύθηκαν στην Αττική από τον μυθικό βασιλιά της Αθήνας Κέκροπα και αργότερα ο Θησέας την ένωσε με την πόλη της αρχαίας Αθήνας. Στη συνέχεια έγινε ένας από τους δήμους της Αττικής (δήμος Θορικίων). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82 |
Η Φόνισσα | Κεντρικό πρόσωπο είναι η Φραγκογιαννού, μια ηλικιωμένη χήρα, που έζησε βασανισμένη ζωή σαν παιδί, ως σύζυγος, ως μήτηρ και ως τήθη(γιαγιά), μαθημένη πάντα να υπηρετεί χωρίς αντιρρήσεις τους ανθρώπους του περιβάλλοντός της. Η πείρα τής δίδαξε ότι η ζωή για μια γυναίκα είναι γεμάτη βάσανα και πίστευε ότι η γέννηση ενός κοριτσιού δεν φέρνει τίποτα άλλο παρά δυστυχία, όχι μόνο στο ίδιο το παιδί, αλλά και στην οικογένειά του, ιδίως εάν είναι φτωχή. Ένα βράδυ καθώς ξενυχτάει στην κούνια της άρρωστης νεογέννητης εγγονής της, περνούν από το μυαλό της όλες οι δύσκολες στιγμές της ζωής που έζησε. Το μυαλό της θολώνει και σκοτώνει το βρέφος προκαλώντας του ασφυξία, ενώ ο θάνατος θεωρείται από τον γιατρό φυσιολογικός. Αν και αρχικά νιώθει τύψεις, κατά βάθος δεν μετανιώνει για την πράξη της. Αντίθετα, τής γίνεται έμμονη ιδέα ότι η μοίρα την έχει τάξει να σώσει τον κόσμο απαλλάσσοντάς τον από μικρά κορίτσια. Τα επόμενα εγκλήματά της έχουν ως θύματα τρία μικρά αθώα κοριτσάκια, χωρίς πλέον καθόλου τύψεις, αλλά και χωρίς να είναι σε θέση να συνειδητοποιήσει το κακό που έχει κάνει. Η χωροφυλακή την υποψιάζεται και αποφασίζει να τη συλλάβει, με αφορμή όμως ένα έγκλημα που δεν έχει διαπράξει. Ένα κοριτσάκι πνίγηκε μέσα σε ένα πηγάδι και κοντά του βρισκόταν η Φραγκογιαννού. Αν και ευχήθηκε να πνιγεί το παιδί, η ίδια ποτέ δεν το έσπρωξε. Στην προσπάθειά της να ξεφύγει από τους χωροφύλακες, η Φραγκογιαννού αποφασίζει να καταφύγει στο ερμητήριο ενός ασκητή και να του εξομολογηθεί τα αμαρτήματά της. Την στιγμή όμως που προσπαθεί να ξεπεράσει ένα στενό πέρασμα, η παλίρροια την προλαβαίνει και η γερόντισσα πεθαίνει, ανάμεσα στην ανθρώπινη και τη θεία δίκη. Το κείμενο έχει δεχθεί μία σειρά αναλύσεων τόσο από λογοτεχνικής, όσο και από εγκληματολογικής και ποινικής προσέγγισης. Ο τρόπος που ο συγγραφέας προσπάθησε να διεισδύσει στην ψυχή της ηρωίδας θεωρήθηκε μοναδικός, την στιγμή που παράλληλα μεταφέρεται στον αναγνώστη ο ευρύτερος περίγυρος του νησιού, η θέση της γυναίκας στη μικρή κοινωνία και οι αντιθέσεις μεταξύ των φτωχών χωρικών και των ανώτερων κοινωνικά στρωμάτων. Το μυθιστόρημα έχει ανεβεί στη σκηνή ως θεατρική παράσταση, έχοντας δεχθεί μία σειρά διασκευών από πολλούς Έλληνες σκηνοθέτες. Το 1974 γυρίστηκε ως κινηματογραφική ταινία, σε σκηνοθεσία του Κώστα Φέρρη, με πρωταγωνίστρια τη Μαρία Αλκαίου. Το 2014 ανέβηκε στη σκηνή ως όπερα από την Εθνική Λυρική Σκηνή. Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης: Η Φόνισσα Λίνου Πολίτη, Συνοπτική ιστορία της Νέας Ελληνικής Λογοτεχνίας, Εκδόσεις «Δωδώνη», Αθήνα-Ιωάννινα 1987, σελ. 58 Ο Παπαδιαμάντης και το Θέατρο Η Φόνισσα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη σε ελεύθερο ψηφιακό βιβλίο | Η φόνισσα είναι μυθιστόρημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Είναι γραμμένη στην καθαρεύουσα, αποτελείται από 17 κεφάλαια και δημοσιεύθηκε στα Παναθήναια σε συνέχειες από τον Ιανουάριο ως τον Ιούνιο του 1903, έχοντας υπότιτλο «κοινωνικόν μυθιστόρημα». Η πλοκή εκτυλίσσεται στην ιδιαίτερη πατρίδα του συγγραφέα, τη Σκιάθο. Σε βιβλίο εκδόθηκε πρώτη φορά το 1912 από τον εκδοτικό οίκο του Γεωργίου Φέξη. Στην έκδοση περιέχονταν ακόμα πέντε διηγήματα του Παπαδιαμάντη. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97_%CE%A6%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B1 |
Μπίβα χόσι | Μπίβα χόσι (Biwa hōshi) (琵琶法師) κυριολεκτικά σημαίνει «ιερείς με λαούτο». Το Χόσι (Hōshi) (法師) προέρχεται από το μπουππό νο κιόσι (buppō no kyōshi) (仏法の教師), που μεταφράζεται ως ο δάσκαλος, που ερμηνεύει βουδιστικούς κανόνες. Οι δύο χαρακτήρες χο (hō) (法) και σι (shi) (師) σημαίνουν «βουδιστικό δόγμα» και «δάσκαλος» αντίστοιχα. Το χόσι αναφερόταν σε τυφλούς ιερείς, που έπαιζαν το χάικε-μπίβα, για να συνοδεύσουν τα τραγούδια τους σχετικά με θρύλους, ιστορίες, πολέμους και μυθολογίες. Τελικά το χόσι αναφερόταν σε μη τυφλούς και τυφλούς καλλιτέχνες και χρησιμοποιείτο επίσης ως επίθημα σε μία σειρά άλλων ανθρώπων, όπως χορευτές μουσικοί (田楽法師, ντενγκάκου χόσι), διασκεδαστές με κινεζικό στυλ (散楽法師, σαρουγκάκου χόσι), απόκληροι καλλιτέχνες (絵取り法師, εντόρι χόσι), και άνδρες από το Σάντζο ή άνδρες από προσωρινούς κοιτώνες (三条法師, Σάντζο χόσι).Οι Μπίβα χόσι αναφέρονται στην Ιαπωνική εικονογραφία, που ανάγεται στην ύστερη περίοδο Χεϊάν (794–1185). Επίσης αναφέρονται στο Σινσαρουγκακούκι, που γράφτηκε από τον Φουτζιβάρα νο Ακιχίρα (989–1066). Ο Σόμπουτσου, ένας βουδιστής μοναχός της σχολής Τεντάι, ήταν, σύμφωνα με την παράδοση, ο πρώτος μπίβα χόσι, που τραγούδησε το Χάικε Μονογκατάρι, γύρω στο έτος 1220. Στη συνέχεια, σχηματίστηκαν δύο διαφορετικές φατρίες των μπίβα χόσι. Αυτές ήταν η σχολή Ιτσικάτα, που ιδρύθηκε από τον Ακάσι Κυοΐτσι, και η σχολή Γιασάκα, που ιδρύθηκε από τον Γιασάκα Κίγκεν. Οι βαθμοί ταξινόμησης αποδόθηκαν στους μπίβα χόσι με βάση την ικανότητα, με τον υψηλότερο να είναι το κενγκυό (kengyō), ακολουθούμενο από το κότο (kōtō), το μπεττό (bettō) και το ζατό (zatō). Η εξάπλωση των φατριών Γιασάκα και Ιτσικάτα ενισχύθηκε με τις συνεισφορές του Ακάσι Κακουίτσι (1300–1371). Ένας γνωστός μπίβα χόσι, η αφήγηση του χεϊκιόκου από τον Κακουίτσι είναι επί του παρόντος αποδεκτή ως η οριστική εκδοχή του χάικε. Ένας τεκμηριωμένος λόγος για αυτό είναι ότι ο Κακουίτσι ήταν σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνος για τη δημιουργία της συντεχνίας Ιτσικάτα. Αυτό προηγήθηκε πριν από το σχηματισμό του Τόντο (Tōdō) (当道), μιας αυτοδιοικούμενης συντεχνίας των μπίβα χόσι. Η Τόντο λάμβανε εισόδημα με δύο τρόπους: την προστασία από την αριστοκρατία και τον στρατό του Κιότο και το μονοπώλιό του στη διδασκαλία και τη μετάδοση του χεϊκιόκου. Για να γίνει δεκτός ως μαθητής, ένας επίδοξος μαθητής θα έπρεπε να πληρώσει μια συνδρομή. Η μελέτη κάθε νέου μουσικού κομματιού απαιτούσε πληρωμή. Τον 13ο και τον 14ο αιώνα, ο μπίβα χόσι έπαιζε για τη στρατιωτική ελίτ και την αριστοκρατία, συμπεριλαμβανομένων των περιφερειακών φεουδαρχών νταϊμιό. Δημόσιες παραστάσεις δόθηκαν επίσης κατά τη διάρκεια των λειτουργιών του βουδιστικού ναού. Ο γενικός πληθυσμός είχε την περαιτέρω επιλογή να παρακολουθήσει παραστάσεις Καντζίν, για τις οποίες έπρεπε να πληρώσει μια αμοιβή, για να δει. Ο πόλεμος του Όνιν (1467–1477) αποδείχθηκε ένα δύσκολο γεγονός για τη διάδοση του μπίβα χόσι. Ο πόλεμος υποκίνησε την περίοδο Σενγκόκου (15ος–17ος αι.), μια εποχή εμφυλίου πολέμου και πολιτικο-στρατιωτικών συγκρούσεων, που διήρκεσε σχεδόν δύο αιώνες. Σε αυτό το διάστημα, πολλοί μουσικοί χάικε έστρεψαν την προσοχή τους στο τζόρουρι ή στο τρίχορδο λαούτο σαμισέν. Επομένως, όχι μόνο η σύγκρουση προκάλεσε απώλεια ερμηνευτών, αλλά και μείωση του αριθμού των ακροατών του χεϊκιόκου. Ωστόσο, ο πλήρης χαμός των μπίβα χόσι αποτράπηκε από τον νταϊμιό Τοκουγκάβα Ιεγιάσου, που ευνόησε την τέχνη της απόδοσης των χάικε. Ο Ιεγιάσου επανένωσε τελικά τη χώρα ιδρύοντας το σογκουνάτο Τοκουγκάβα και έγινε ένθερμος προστάτης του χάικε. Κατά τη διάρκεια της περιόδου Έντο (1600–1868), το σογκουνάτο Τοκουγκάβα παρείχε στο Τόντο ειδικά προνόμια και σημαντική χρηματοδότηση, την οποία ο Τόντο στη συνέχεια διένειμε στα μέλη ανάλογα με την κατάταξη. Η περίοδος Έντο σηματοδοτεί επίσης την εποχή κατά την οποία το σογκουνάτο όρισε το χάικε ως μία από τις επίσημες τελετουργικές μορφές μουσικής. Αντίστοιχα, νέες σχολές χάικε εμφανίστηκαν, πολλές από τις οποίες επηρεάστηκαν από το νεοεισαχθέντα σαμισέν και τα συνοδευτικά του στυλ μουσικής. Οι δύο κυρίαρχες σχολές, που εμφανίστηκαν κατά την περίοδο Έντο ήταν η Μαέντα-ριού, που ιδρύθηκε από τον Μαέντα Κιουίτσι και η Χατάνο-ριού, που ιδρύθηκε από τον Χατάνο Κόιτσι. Και οι δύο φιγούρες ήταν μέλη του Σιντό-χα, που ήταν ο πιο δραστήριος κλάδος της παλαιότερης σχολής Ιτσικάτα. Δημιουργήθηκαν συνεργασίες μεταξύ ερασιτεχνών ένθερμων υποστηρικτών του χάικε, οι οποίοι, κατά τη διάρκεια της περιόδου Έντο, έκαναν μικρές αναθεωρήσεις στη μουσική σημειογραφία της μουσικής του χάικε. Η τελετουργική μορφή του χάικε, που εκτελούνταν για το σογκουνάτο γινόταν ολοένα και πιο επίσημη και εκλεπτυσμένη, για να ανταποκρίνεται στα πρότυπα της τάξης των διανοούμενων. Επιπλέον, για να διασφαλιστεί η ανάπτυξη της μουσικής χάικε, ο αυτοσχεδιασμός μειώθηκε σημαντικά. Το 1868, η αποκατάσταση Μεϊτζί προανήγγειλε την κατάρρευση του σογκουνάτου Τοκουγκάβα. Αυτό συνέβαλε τελικά στην κατάργηση του Τόντο, το οποίο υπονόμευσε τα κοινωνικά προνόμια για τους μουσικούς και μείωσε τη διαθεσιμότητα των τρόπων για παράσταση. Η σχολή Χατάνο-ριού, συγκεκριμένα, υπέστη μια εξουθενωτική μείωση της δημοτικότητάς της, τόσο πολύ που πάλευε να επιβιώσει στο Κιότο μέχρι τα μέσα του 20ού αιώνα. Επιπλέον, η άνοδος της δημοτικότητας του σαμισέν, που συνόδευε σύγχρονα τραγούδια και αφηγήσεις, έκανε τις αρχαίες ιστορίες του Χάικε να φαίνονται απαρχαιωμένες. Μέχρι το τέλος της περιόδου Έντο, το κότο είχε αντικαταστήσει το μπίβα ως το πιο κοινό όργανο, που χρησιμοποιείται μεταξύ των τυφλών μουσικών. Η παράδοση του χάικε, ωστόσο, διατηρήθηκε μέσω της γενεαλογίας Τσουγκάρου (που μεταδόθηκε από μη τυφλούς καλλιτέχνες) και της γενεαλογίας Ναγκόγια (που μεταδόθηκε από επαγγελματίες τυφλούς μουσικούς της παράδοσης Τόντο), που ανήκαν και οι δύο τους στη σχολή Μαέντα-ριού. Η γενεαλογία Τσουγκάρου αποτελούνταν από τον Κουσούμι Ταϊσό (1815-1882), ο οποίος έμαθε το χάικε της σχολής Μαέντα-ριού της περιόδου Έντο, καθώς και από τους γιους του Τατεγιάμα Ζενοσίν και Τατεγιάμα Κόγκο, οι οποίοι και οι δύο θρηνούσαν για την παρακμή του χάικε στα τελευταία χρόνια του Μεϊτζί και προσπάθησε να εκπαιδεύσει έναν αριθμό μαθητών. Στη Ναγκόγια, μια πόλη που ήταν ένα ακμάζον κέντρο για το χάικε, μια μικρή φατρία τυφλών ανδρών μουσικών συνέχισε να μεταδίδει το χάικε μαζί με άλλα μέσα μουσικής αυξανόμενης δημοτικότητας, όπως το κότο και το σαμισέν. Υπάρχουν διαφορές μεταξύ αυτών των γενεών λόγω γεωγραφικού διαχωρισμού και αλλαγών που έχουν συμβεί μοναδικά στο χρόνο. Για παράδειγμα, η γενεαλογία από την Ναγκόγια βασιζόταν σχεδόν εξ ολοκλήρου στην προφορική μετάδοση. Παρόλα αυτά, οι Ναγκόγια χάικε και Τσουγκάρου χάικε προτάθηκαν και οι δύο από την ιαπωνική κυβέρνηση ως " Άυλες Πολιτιστικές Περιουσίες " το 1955 και το 1959 αντίστοιχα, με τους ερμηνευτές της Ναγκόγια Ινοκάβα Κότζι, Ντοϊζάκι Μασατόμι και Μισίνα Μασαγιάσου να ορίζονται ως εθνικοί θησαυροί. Η σημειογραφία του λιμπρέτου στην οποία βασίζεται η υπάρχουσα χεϊκιόκου παράσταση σήμερα στη Ναγκόγια ονομάζεται Χάικε Σοσέτσου. Το συνέθεσε ο Ογκίνο Τομοΐτσι (1732–1801), αρχικά μαθητής της σχολής Χατάνο-ριού, πριν αποκτήσει τη θέση του κενγκιό στο τμήμα του Κιότο της σχολής Μαέντα-ριού. Ο Τομοΐτσι είχε μεγάλη γνώση και των δύο μεγάλων σχολείων ως δάσκαλος μαθητών Χατάνο-ριού. Ως εκ τούτου, έπαιξε θεμελιώδη ρόλο στην αναβίωση του μπίβα χόσι. Ο Τόρου Τακεμίτσου συνέβαλε επίσης στη συνέχιση του μπίβα συνεργαζόμενος με δυτικούς συνθέτες. Αναγνωρίζοντας ότι η παραδοσιακή ιαπωνική μουσική, και το ενδιαφέρον για αυτήν, υποχωρούσε γρήγορα από τη μόδα, ο Τακεμίτσου, καθώς και αρκετοί συνθέτες πριν από αυτόν, παρατήρησαν ότι οι σπουδές στη θεωρία της μουσικής και τη μουσική σύνθεση αποτελούνταν σχεδόν εξ ολοκλήρου από τη δυτική θεωρία και διδασκαλία. Αν και ορισμένοι δυτικοί συνθέτες είχαν αρχίσει να ενσωματώνουν την ιαπωνική μουσική και τα ιαπωνικά όργανα στις συνθέσεις τους, αυτοί οι συνθέτες συχνά επικεντρώνονταν σε εκείνα τα ιαπωνικά όργανα, που μοιάζουν περισσότερο με τα δυτικά. Για παράδειγμα, η χρήση του κότο από τον Μιτσίο Μιγιάκι. Ο Τακεμίτσου, από την άλλη πλευρά, συνεργάστηκε με δυτικούς συνθέτες και συνθέσεις, για να συμπεριλάβει το ξεκάθαρα ασιατικό μπίβα. Οι συνθέσεις του αναζωογόνησαν το ενδιαφέρον για το μπίβα στη σύγχρονη εποχή. Σύμφωνα με τον Χιού ντε Φεράντι, οι σύγχρονες, ζωντανές παραστάσεις του μπίβα είναι σπάνιες, με σχεδόν όλους τους ερμηνευτές να είναι «πρακτικοί του Τσικουζέν-μπίβα και του Σατσούμα-μπίβα». Το σατσούμα-μπίβα "προέκυψε από την αλληλεπίδραση μεταξύ μόσο και της τάξης των σαμουράι" στην επαρχία Σατσούμα, ξεκινώντας μια περίοδο δημοτικότητας για το "μοντέρνο μπίβα" μέχρι τη δεκαετία του 1930, ενώ το τσικουζέν-μπίβα ξεκίνησε τη δεκαετία του 1890 στην περιοχή Τσικουζέν του Κιούσου, βασιζόμενο σε πτυχές της μουσικής μόσο, του σαμισέν και της τεχνικής σατσούμα-μπίβα. Αυτές οι παραδόσεις απολάμβαναν ευρείας εκτίμησης κατά τις αρχές του 20ού αιώνα λόγω των «εθνικιστικών, μιλιταριστικών συναισθημάτων της ιμπεριαλιστικής ιδεολογίας της ύστερης περιόδου Μεϊτζί». Στη μεταπολεμική εποχή, αυτές οι παραδόσεις θεωρήθηκαν «εξευγενισμένες κλασικές αναζητήσεις», με αποτέλεσμα τη δημοτικότητά τους πέρα από το χάικε-μπίβα. Το μπίβα απεικονίζεται επίσης με την εικόνα της θεάς Μπενζάιτεν στα ιερά της και σε εικόνες των Επτά Θεών της Τύχης (七福神, Shichi Fukujin) "σε σπίτια, καταστήματα και γραφεία". Ωστόσο, οι σύγχρονες συσχετίσεις με το μπίβα συνδέονται κυρίως με τους ίδιους τους μπίβα χόσι, οι οποίοι συνδέονται με το Η Ιστορία του Χάικε και τον Hōichi the Earless, γνωστά έργα, που διδάσκονται στα σχολεία και έχουν προσαρμοστεί για τηλεοπτικές σειρές, μάνγκα, δημοφιλή λογοτεχνία και άλλα μέσα. Ως εκ τούτου, «οι περισσότεροι Ιάπωνες σκέφτονται το μπίβα ως ένα παλιό έγχορδο όργανο, που παίζεται από έναν εξαθλιωμένο τυφλό, που μοιάζει με βουδιστή ιερέα και περιπλανιέται ψέλνοντας παλιές ιστορίες για τον πόλεμο και τα φαντάσματα». Σύμφωνα με τον Φεράντι, «εκτός από τα πεδία της επιστήμης και των λίγων, που ασχολούνται με τη μάθηση και την παράσταση», λίγοι Ιάπωνες πολίτες είναι εξοικειωμένοι με τις ακουστικές ιδιότητες του μπίβα και δεν μπορούν να αναγνωρίσουν τους τόνους του με αναφορές σε αρχαίες πολεμικές ιστορίες. Το όργανο θεωρείται απαρχαιωμένο, ένα λείψανο του παρελθόντος που «δεν μπορεί να είναι αντικείμενο της σύγχρονης ιαπωνικής ζωής και εμπειρίας, αλλά είναι συνδεδεμένο για πάντα με τον κόσμο του Η Ιστορία του Χάικε, έναν ζοφερό κόσμο πολεμικής ανδρείας και φαντασμάτων σαμουράι». Για το μεγαλύτερο μέρος της καταγεγραμμένης ιστορίας της Ιαπωνίας, η μουσική μαζί με την αφηγηματική απόδοση ήταν συχνά επαγγέλματα για τυφλούς, των οποίων η σημασία στα περισσότερα άλλα μεγάλα είδη είναι επίσης αναπόφευκτη, εκτός από τη μουσική αυλής και του θεάτρου, από τον 13ο αιώνα έως τον 19ο. Η λαϊκή παράδοση και η λογοτεχνία μαρτυρούν «πάντα για τους τυφλούς μπίβα χόσι και ζατό», και μόνο στη σύγχρονη εποχή οι μη τυφλοί μουσικοί κυριαρχούν σε όργανα όπως το μπίβα. Σύμφωνα με τον Ντε Φεράντι, η πράξη του να παίζουν οι τυφλοί μουσικοί λαούτα για ελεημοσύνη βρίσκει τις ρίζες της στον ινδικό βουδιστικό πολιτισμό κατά την 1η χιλιετία μ.Χ. Ήδη από τον 4ο αιώνα, τυφλοί πλανόδιοι στη Νότια Ασία, που περιγράφονται από κείμενα όπως η Ασοκαβαντάνα ως ιεροί άνθρωποι, έπαιζαν λαούτα για ελεημοσύνη. Ένα κείμενο του 7ου αιώνα από την Κίνα και το Κοντζάκου Μονογκαταρίσου των αρχών του 12ου αιώνα της Ιαπωνίας αφηγούνται αυτή την ιστορία, ενώ άλλες «σκόρπιες αφηγήσεις» τυφλών ιερέων λαούτου μπορούν να βρεθούν σε τόμους της περιόδου Τανγκ από την ηπειρωτική Κίνα. Στην περιοχή Σανμπέι κοντά στην Εσωτερική Μογγολία, «οι τυφλοί ζητιάνοι, που απήγγειλαν παραμύθια και ταξίδευαν με συνοδούς της πίπα ήταν συνηθισμένοι», πριν από την επανάσταση του 1949. Επί Μάο Τσε Τουνγκ, οι τυφλοί πλανόδιοι, που ονομάζονταν σουοσούντε (shuoshude) (κινέζικα: 说书的) έπαιζαν ένα τρίχορδο λαούτο σε «οικιακά τελετουργικά πλαίσια» χρησιμοποιώντας την αφήγησή τους «ως μια ισχυρή δύναμη για κοινωνική μεταρρύθμιση» από το Κομμουνιστικό Κόμμα. Πριν από την εξάπλωση του Βουδισμού κατά τον 6ο έως τον 9ο αιώνα, ήταν «γενικά αναγνωρισμένο ότι στην ιαπωνική τελετουργική ζωή οι τυφλοί άνδρες και γυναίκες [ήταν] σεβαστοί ως σαμανικοί εορτάζοντες, που έφεραν τεράστια δύναμη λόγω του χωρισμού τους από τον κόσμο, που βίωναν οι άλλοι». Ιστορικά, οι τυφλοί εκτελούσαν θεραπευτικές τελετουργίες για τη θεραπεία ασθενειών και τον εξορκισμό των πνευμάτων. Για τη μουσική, το τράβηγμα ή το χτύπημα έγχορδων οργάνων έχουν επίσης τελετουργική σημασία, και ήταν καθήκοντα, που πιθανώς ανατέθηκαν σε τυφλά άτομα, για να τα εκτελέσουν πιστεύοντας στις σαμανιστικές τους ικανότητες. Το Αζούσα Γιούμι χρησιμοποιήθηκε για την κλήση θεοτήτων σε ένα προ-βουδιστικό τελετουργικό, που πιθανότατα περιελάμβανε τυφλούς. Ο ρόλος του πρώιμου μπίβα χόσι στην παράδοση της φωνητικής απόδοσης των παραμυθιών μάχης «για να κατευνάσει τη μανία των φαντασμάτων των σκοτωμένων πολεμιστών» υποδηλώνει περαιτέρω ένα σαμανιστικό προσόν των τυφλών. Οι ιστορικές αναφορές υποδηλώνουν ότι ο μπίβα χόσι συμμετείχε τόσο στη μαντεία όσο και σε αυτόν τον θεμελιώδη ρόλο του κατευνασμού των επιβαρυμένων πνευμάτων, ειδικά εκείνων, που σκοτώθηκαν στη μάχη. Οι στενοί δεσμοί μεταξύ του μπίβα και των τυφλών στο Τόντο και διάφορων περιφερειακών ομάδων για το μόσο (盲僧, "τυφλοί ιερείς") εδραιώνουν περαιτέρω αυτήν την άρρηκτη σχέση. Η τύφλωση ήταν απαραίτητη προϋπόθεση για την ένταξη σε αυτές τις οργανώσεις, οι οποίες φρόντιζαν τυφλούς ερμηνευτές χάικε και επαγγελματίες και τυφλοί, που συμμετείχαν σε τελετές με μπίβα αντίστοιχα. Στο Τόντο, καλλιτέχνες του χάικε ήρθαν να ελέγξουν τη συντεχνία, και έτσι τις ζωές πολλών Ιαπώνων τυφλών. Σύμφωνα με τους θρύλους αυτών των ιδρυμάτων, "η γενεαλογία των τυφλών μουσικών μπίβα τελικά ανιχνεύεται σε... έναν τυφλό μαθητή του ιστορικού Βούδα Σακιαμούνι, που ονομάζεται Γκανκούτσου Σόντζα". Ωστόσο, σύμφωνα με τον Χιου ντε Φεράντι, δεν είχαν όλοι οι τυφλοί μουσικοί μπίβα «απώλεια εντελώς της αίσθησης της όρασης και δεν στερούνταν τη γνώση της μουσικής». Πράγματι, πολλοί άνθρωποι, που αποκαλούνταν τυφλοί ήταν πιθανότατα «μόνο με προβλήματα όρασης», που αποδεικνύεται από τη συμβολή λέξεων για τυφλούς, όπως μότζιν (mōjin), ζατό (zatō) και μεκούρα (mekura). Επίσης, πολλά τυφλά άτομα εμφανίζουν την πάθηση σταδιακά, ως αποτέλεσμα της γήρανσης, ασθένειας ή ατυχήματος, που σημαίνει ότι ο αλφαβητισμός μπορεί να είχε αποκτηθεί νωρίτερα στη ζωή. Ο Χιου ντε Φεράντι δηλώνει ότι αξιοσημείωτος αριθμός μουσικών μπίβα "είχαν όραση και σε ορισμένες περιπτώσεις ήταν εγγράμματοι", που αποδεικνύεται από τα αρχεία της παράδοσης Τζοτζουίν μόσο και την ιστορική συμμετοχή στην ομάδα Γκένσεϊ Χοριού μόσο. Αυτά τα άτομα πρέπει επομένως να αναγνωριστούν για την πιθανή σπουδαιότητα για την παραγωγή γραπτών κειμένων και για τη «μετάδοση του ρεπερτορίου». Η βουδιστική εικονογραφία σε όλη την Ανατολική και Νοτιοανατολική Ασία απεικονίζει λαούτα με κοντό λαιμό να παίζονται από ουράνια όντα καθώς και από την ινδουιστική θεά Σαρασβάτι, η οποία οδήγησε τέτοιους θεϊκούς μουσικούς. Οι άβαταρς του Σαρασβάτι, «η ινδουιστική θεά της μουσικής, της σοφίας και της ευγλωττίας, που παίζει μπίβα,» επίσης παίζουν λαούτο σε εικονογραφικά θέματα στο Θιβέτ και την Κίνα. Τέτοια άβαταρ αντιστοιχούν στην Μπενζάιτεν, μια ιαπωνική θεότητα, που είναι γνωστή για το ότι κρατά ένα μπίβα στην καλοσυνάτη αγκαλιά της. Η ιαπωνική εικονογραφία υποδεικνύει δύο θηλυκές θεότητες, που παίζουν λαούτο: τις προαναφερθείσες Μπενζάιτεν και Μιόοντεν. Οι ταυτότητές τους συχνά συγχωνεύονται, αλλά και οι δύο έχουν τις ρίζες τους στην ηπειρωτική ασιατική παράδοση και μπορούν να εντοπιστούν από το Σαρασβάτι μέσω διαφόρων μορφών. Η Μπενζάιτεν αντιπροσωπεύει την ευγλωττία ενώ η Μιόοντεν συνοψίζει την ίδια τη μουσική. Όπως ο μποντισάτβα που ονομάστηκε «Θαυματουργός ήχος», ο Μιόον Μποσάτσου περιγράφεται στη Σούτρα του Λωτού και ήταν σημαντικός για τους μουσικούς μπίβα στην κοινωνία της αυλής. Η επιρροή της θα εξαπλωνόταν πέρα από την αυλή, ενσωματώνοντας τον εαυτό της ιδιαίτερα στην παράδοση μπίβα χόσι. Μετά τις αρχές του 8ου αιώνα, ωστόσο, τα περισσότερα γλυπτά και εικονογραφικές απεικονίσεις δείχνουν την πίπα αντί για το λαούτο. Οι τοποθεσίες των οποίων το όνομα περιέχει τους χαρακτήρες ή τους ήχους μπίβα έχουν επίσης αγιασμένη παράδοση. Η λίμνη Μπίβα είναι διάσημη για το Τσικούμπου-σίμα, όπου ο Τάιρα νο Τσουνεμάσα δίνει παράσταση στο ιερό Μπενζάιτεν, του οποίου η θεότητα εμφανίζεται με τη μορφή ενός λευκού δράκου. Ειδικά στο Κιούσου, υπάρχουν μπίβα λόφοι, κοιλάδες, λίμνες και γέφυρες σε όλη την Ιαπωνία, όπου οι καλλιτέχνες υποτίθεται ότι έθαβαν ή πρόσφεραν όργανα στα τοπικά νερά. Άλλοι θρύλοι ορισμένων αιρέσεων και αφηγήσεις από αρχαία κείμενα προάγουν τους ιερούς συσχετισμούς του οργάνου μπίβα. Παρά την απεικόνιση της Μπενζάιτεν, της προστάτιδας θεότητας της μουσικής, που τιμάται από τους μπίβα χόσι και μόσο, ως γυναικεία οντότητα και την ύπαρξη πολύ φημισμένων γυναικών μουσικών μπίβα τον 20ο αιώνα, με «εξαίρεση τις ερασιτεχνικές παραστάσεις από γυναίκες στην αυλική μουσική παράδοση», οι επαγγελματίες μουσικοί μπίβα ήταν άνδρες μέχρι τη χρήση του σαμισέν τον 16ο αιώνα. Μαζί με την τύφλωση, η αρρενωπότητα ήταν απαραίτητη προϋπόθεση για την είσοδο στο μόσο και στο Τόντο. Ωστόσο, ήταν σύνηθες στη δυναστεία Τανγκ της Κίνας οι γυναίκες να παίζουν πίπα, καθώς ήταν επίσης σύνηθες για τις αυλικές γυναίκες από την περίοδο Χεϊάν έως την περίοδο Μουρομάτσι να μαθαίνουν μπίβα στην παιδική ηλικία. Υπάρχουν επίσης μερικές σπάνιες αναφορές τόσο για τυφλές όσο και για μη τυφλές γυναίκες διασκεδαστές, που μπορεί να έπαιζαν μπίβα, αν και στην περίοδο Έντο, ορισμένες γυναίκες λάτρεις έμαθαν από επαγγελματίες χέικε-μπίβα ως μία ψυχαγωγική δραστηριότητα. Οι πλανόδιες γυναίκες ερμηνεύτριες εξακολουθούσαν να υπάρχουν στη μεσαιωνική Ιαπωνία, αν και τις περισσότερες φορές παρουσιάζονται να παίζουν τύμπανο τσουζούμι. Στην περίοδο Έντο, οι τραγουδιστές, που ονομάζονταν γκόζε, συχνά συνόδευαν τους εαυτούς τους στο σαμισέν ή κότο, το τελευταίο από τα οποία το έπαιζαν «εύπορες τυφλές γυναίκες, που το δίδασκαν στις γυναίκες των σαμουράι και των εμπόρων». Το πρώτο μαζί με την ξύλινη απομίμησή του, το γκότταν παίζονταν για παράσταση, για να προμηθεύονται ελεημοσύνη, από σπίτι σε σπίτι. Αυτό λεγόταν καντοζούκε (門付). Στο Κιούσου, το γκόζε δεν ήταν ασυνήθιστο με τέτοιους ερμηνευτές, που αναφέρονται στις αφηγήσεις του Τόντο του τέλους του 18ου αιώνα. Αν και δεν ήταν καλόπιστα μέλη της συντεχνίας, το γκόζε πραγματοποίησε ετήσια φεστιβάλ και αυτό το επάγγελμα συνέχισε να είναι βιώσιμο μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1900. Αν και η τύφλωση στην ιαπωνική κοινωνία έχει στιγματιστεί ιστορικά "ως αποτέλεσμα μιας βουδιστικής ερμηνείας της κατάστασης ως μορφής καρμικής τιμωρίας", άλλοι παράγοντες οδήγησαν επίσης στην περιθωριοποίηση και τη προκατάληψη των τυφλών μουσικών. Γενικά, οι τυφλοί αντιμετωπίζονταν σύμφωνα με τους περιορισμούς της κοινωνικής τους τάξης. Με άλλα λόγια, οι απλοί κάτοικοι της πόλης (τσόνιν) και οι τυφλοί της βαθμίδας των πολεμιστών «είχαν το δικαίωμα να ασκήσουν τα επαγγέλματα, που ήταν διαθέσιμα σε όλους παρόμοιας βαθμίδας, εντός των περιορισμών της οπτικής τους αναπηρίας», ενώ όσοι βρίσκονταν σε αγροτικά νοικοκυριά αναμενόταν να συνεισφέρουν στην καταβολή φόρων γης με κάθε δυνατό μέσο εργασίας. Ωστόσο, τα πιο κοινά επαγγέλματα για όλους αυτούς τους ανθρώπους περιλάμβαναν τη μουσική, το μασάζ, τον βελονισμό και τη μόξα θεραπεία, ενώ η τελετουργική εργασία ήταν κοινή σε ειδικές τοποθεσίες. Όσο για πλανόδιους καλλιτέχνες, οι πιο εύποροι θα μπορούσαν «να ζήσουν κατά τη διάρκεια της περιόδου Έντο ως δάσκαλοι και καλλιτέχνες, με βάση τα σπίτια τους», ενώ οι υπόλοιποι (που αντιπροσωπεύουν την πλειοψηφία των ζατό και γκόζε) που βασίζονταν στο καντοζούκε, θεωρούσαν ως μια μορφή επαιτείας, παρά τους τελετουργικούς της συσχετισμούς. Οι παραστάσεις από πόρτα σε πόρτα, που παραδίδονταν από επαγγελματίες, που σχετίζονταν με ιερά και ναούς πραγματοποιήθηκαν επίσης στην ιστορική πρακτική των εποχιακών τελετών και εορτασμών για τις αγροτικές περιοχές. Ωστόσο, θεωρούνταν χαμηλού επιπέδου από τη μεσαία τάξη και συνδέονταν με τις συνοικίες του Σάντζο στις οποίες ζούσαν «οι τάξεις, που υφίσταντο διακρίσεις». Ωστόσο, οι λαϊκές πεποιθήσεις στις επισκέψεις των κάμι κατά τη διάρκεια τέτοιων εορτών συγκομιδής, για να απαλλάξουν τους χωρικούς από την ακαθαρσία, όταν λάμβαναν δώρα από τους ιδιοκτήτες μπορεί να παρείχαν μια κοινωνικο-πολιτιστική βάση για την προθυμία να προσφέρουν φαγητό και χρήματα στους πλανόδιους καλλιτέχνες. Επιπλέον, το καντοζούκε θεωρήθηκε ως μία πράξη αξίας. Σύμφωνα με τον Χιου ντε Φεράντι, οι εικονογραφικές και λογοτεχνικές πηγές παρουσιάζουν γενικά τους μπίβα χόσι ως μοναχικές και αξιολύπητες φιγούρες, αν και πλούσια και ισχυρά άτομα υπάρχουν επίσης σε τέτοιες αναπαραστάσεις. Μερικές φορές απεικονίζονται ως μυστηριώδη, τρομακτικά και δυνητικά επικίνδυνα άτομα, ενώ σε άλλες πηγές, είναι «γελοίοι» χαρακτήρες «που πρέπει να τους κοροϊδεύουν, μερικές φορές με αχαλίνωτη σκληρότητα». Η λαογραφία συνδέει τους μπίβα χόσι με τα φαντάσματα μέσω της τοποθέτησης αδικημένων πνευμάτων και της τελετουργικής παράστασης τσίνκον, εξηγώντας την τρομακτική ποιότητά τους. Ωστόσο, τα έργα του κιόγκεν που ονομάζονται ζατό-μονο παρουσιάζουν σκόπιμη εξαπάτηση ενός τυφλού ζατό έτσι ώστε να χαθεί και να αποπροσανατολιστεί ή να υποστεί απώλειες και παρεξήγηση. Μια τέτοια ενέργεια προκαλείται από άτομα με όραση για καθαρή διασκέδαση, όπως στις ιστορίες του Σάρου ζατό και του Τσουκίμι ζατό. Οι κύλινδροι εικόνων παντρεύουν αυτή την «παρόμοια αίσθηση των μπίβα χόσι ως παράξενες, κάπως τρομακτικές φιγούρες, που ωστόσο μπορούν να χλευαστούν». Σε αυτές τις εικόνες, οι άνθρωποι «κοιτούν έξω από τα σπίτια τους τους μουσικούς μπίβα και φαίνεται να γελούν ή να τους κοροϊδεύουν», ενώ τα παιδιά τρέχουν μακριά και τα σκυλιά τους γαβγίζουν. Η τρέχουσα τάση της επιστημονικής ανάλυσης είναι να θεωρηθεί ότι η απαρχή του χάικε προέκυψε πρώτα ως μία απαγγελία μπίβα με σκοπό τη διάδοση του Βουδισμού. Σύμφωνα με το βιβλίο Τσουρεζουρεγκούσα ή Δοκίμια για την Απραξία, κατά τη βασιλεία του απομονωμένου αυτοκράτορα Γκο-Τόμπα, ο Γιουκινάγκα–ο άνθρωπος, που ήταν υπεύθυνος για το σπίτι του κύριου συμβούλου του αυτοκράτορα, Φουτζιβάρα Κανεζάνε– αντάλλασσε συχνά ποιήματα με την αυτοκρατορική αυλή. Προσκλήθηκε σε μια αυτοκρατορική συνομιλία για τα ποιήματα, και μη μπορώντας να θυμηθεί δύο από τις επτά αρετές, ονομάστηκε έτσι ο Τζακ των Πέντε Αρετών. Με αμηχανία, εγκατέλειψε την εκμάθηση ποίησης και εκάρη, και έγινε μοναχός με ηγούμενο τον Τζιέν της σχολής Τεντάι. Ο Τζιέν ήταν γνωστό ότι συγκέντρωνε ταλέντα στο ναό Σόρεν-ιν στο όρος Χιέι στο Κιότο, για να συζητήσουν τρόπους διάδοσης της πίστης της σχολής Τεντάι. Πολλοί εδώ ήταν μπίβα χόσι. Με αυτόν τον τρόπο ο Γιουκινάγκα έγραψε θρυλικά το σενάριο του Η Ιστορία του Χάικε και το δίδαξε σε έναν μόσο-μπίβα από την ανατολική Ιαπωνία, ονόματι Σόμπουτσου, γνωστός για την εντυπωσιακή αφηγηματική παράδοση και την εκτεταμένη γνώση των πολεμιστών, των τόξων και των αλόγων. Σύμφωνα με τον Τζορτζ Γκις, υπήρχαν πέντε βασικά συστατικά για την ανάπτυξη του χάικε : Κινεζικά δημοφιλή κηρύγματα, που έχουν σχεδιαστεί, για να απευθύνονται στις μάζες, γνωστά ως ζοκκό (zokkō) (俗講). Επική αφήγηση σε στυλ μπαλάντας με τίτλο βάσαν (wasan) (和讃), που αργότερα αναθεωρήθηκε σε ένα νέο σόμιο (shōmyō) (声明) ή βουδιστικό άσμα, που ονομάζεται Ροκούντο κόσικι (Rokudō kōshiki) (六道講式) σε σχέση με τους έξι κόσμους του βουδισμού, ο οποίος έγινε το πρότυπο για το τραγούδι Στυλ Σόντο (Shōdō) (唱導): είδος βουδιστικού κηρύγματος με μελωδία, ένα στυλ, που προτιμάται από τον Τζιέν Μόσο-μπίβα επιρροή από τη σχολή του Κιότο- μόσο από την οποία προέρχεται η ιδέα της συνοδείας της αφήγησης με το μπίβα Η ίδια η ιστορία του Χάικε εξιστορεί την περίοδο Τάιρα/Γκέντζι Χεϊάν, που συχνά ερμηνεύεται ως μια φάση των έξι κόσμων του Βουδισμού. Η ιστορία αντιμετωπίζεται ως ένα shōdō ή κήρυγμα με σκοπό τη διαφώτιση.Το χεϊκιόκου μουσικά είναι επηρεασμένο από τις βουδιστικές ψαλμωδίες, και τις παραδόσεις κόσικι και σόμιο του μπίβα από τον 11ο και 12ο αιώνα. Πράγματι, είναι ένας συνδυασμός του στυλ μονογκατάρι, που τέθηκε σε εφαρμογή από αφηγήσεις γκάκου-μπίβα, μόσο-μπίβα, και σόμιο. Ο συγγραφέας Γιουκινάγκα έφερε στοιχεία της παράδοσης της αυλής, ενώ ο Τζιέν πρόσφερε πτυχές του σόμιο. Ο Σόμπουτσου ως ένας Κιότο-μόσο και ένας μπίβα χόσι δημιούργησε επίσης μοναδικές οπτικές. Το ίδιο το όργανο χέικε-μπίβα είναι ένας συνδυασμός των προκατόχων γκάκου-μπίβα και μόσο-μπίβα. Πράγματι, η σχετική μέση απόσταση μεταξύ των τάστα είναι ίση με εκείνη του χέικε-μπίβα, όπως είναι το σχετικό ύψος των τάστα. Από τον Σόμπουτσου, προέκυψαν δύο σχολές, η σχολή Γιασάκα-ριού, με επικεφαλής τον Τζόγκεν, και η Ιτσικάτα-ριού, με επικεφαλής τον Τζόιτσι. Ο Ακάσι Κακουίτσι ήταν μαθητής του Τζόιτσι και αγαπημένος του σόγκουν Ασικάγκα Τακαούτζι, πιθανώς λόγω συγγένειας αίματος. Ο Κακουίτσι κέρδισε σύντομα τον βαθμό του κενγκιό, του επικεφαλής της συντεχνίας για τυφλούς, του Τόντο. Πέθανε το 1371 κατά τη διάρκεια της κορύφωσης του χέικε-μπίβα. Μουσικά, η ανάπτυξη της σχολής Ιτσικάτα-ριού συνεχίστηκε και εξαπλώθηκε σε τέσσερις ξεχωριστούς κλάδους. Κατά την περίοδο Έντο, οι κύριοι κλάδοι διασπάστηκαν περαιτέρω με την επιρροή του στυλ σαμισέν. Οι κύριες σχολές ήταν οι Χατάνο-ριού και Μαέντα-ριού, που ονομάστηκαν από τους αντίστοιχους ιδρυτές τους. Ο έντονος ανταγωνισμός μεταξύ των σχολών, σε συνδυασμό με τις αλλαγές στον κόσμο της μουσικής γενικότερα, συνέβαλε στην παρακμή της παράδοσης χάικε. Η αυξανόμενη χρήση του σαμισέν στα μέσα του 16ου αιώνα επιτάχυνε τις νέες καινοτομίες στη λαϊκή μουσική. Μερικές από τις πρώτες καινοτομίες πραγματοποιήθηκαν από παίκτες του χάικε. Θα χρησιμοποιούσαν ένα πλέγμα τύπου μπίβα στο σαμισέν, για να μιμηθούν το εφέ και τους ήχους του μπίβα. Οι ευκαιρίες με το σαμισέν προσέλκυσαν άλλους, και τους θαμώνες και τους ακροατές τους μαζί τους. Το νέο ιδίωμα του τραγουδιού έκανε τα παλιά στυλ του χεϊκιόκου απαρχαιωμένα, ειδικά με το κότο ως νέο όργανο. Ντε Φεράντι, Χιου. The Last Biwa Singer: a Blind Musician in History, Imagination, and Performance . Ithaca, NY: Cornell UP, 2009. Φρεντερίκ, Λούις. Ιαπωνική Εγκυκλοπαίδεια . Belknap, Harvard University Press, 2008. Gish, George W. The Biwa in History, Its Origins and Development in Japan . Ann Arbor: Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν, 1967. Γκρόμερ, Τζέραλντ. The Spirit of Tsugaru: Blind Musicians, Tsugaru-jamisen, and the Folk Music of Northern Japan, με την Αυτοβιογραφία του Takahashi Chikuzan . Sterling Heights: Harmonie Park Press, 1999. Ιστορία της Ιαπωνικής Παραδοσιακής Μουσικής . Ιαπωνική παραδοσιακή μουσική. Columbia Music Entertainment, 2002. Ανακτήθηκε 2011-04-04. Η Ασιατική Εταιρεία της Ιαπωνίας. Συναλλαγές της Ασιατικής Εταιρείας της Ιαπωνίας . Βιβλιοθήκες του Πανεπιστημίου του Όρεγκον. Πανεπιστήμιο του Όρεγκον, 1918. Ανακτήθηκε 2011-04-04. Tokita, Alison και David W. Hughes. The Ashgate Research Companion στην Ιαπωνική μουσική . Aldershot, Hampshire, Αγγλία: Ashgate, 2008. | Οι μπίβα χόσι (Biwa hōshi) (琵琶法師), γνωστοί επίσης ως «ιερείς με λαούτο», ταξίδευαν δίνοντας παραστάσεις στην εποχή της Ιαπωνικής ιστορίας, που προηγήθηκε της περιόδου Μεϊτζί. Αποκτούσαν εισόδημα απαγγέλοντας λογοτεχνία με συνοδεία του μουσικού οργάνου μπίβα. Οι μπίβα χόσι ήταν κυρίως τυφλοί, και υιοθέτησαν το στυλ με τα ξυρισμένα κεφάλια και τις ρόμπες, που ήταν συνήθεια των βουδιστών μοναχών. Το επάγγελμα πιθανώς είχε προέλευση από την Κίνα και την Ινδία, όπου τυφλοί βουδιστές λαϊκοί-ιερείς καλλιτέχνες ήταν κάποτε εκεί. Το μουσικό στυλ του μπίβα χόσι αναφέρεται ως χεϊκιοκού (heikyoku, 平曲), που κυριολεκτικά σημαίνει " χάικε μουσική". Αν και αυτοί οι ερμηνευτές υπήρχαν πολύ πριν από τα γεγονότα του πολέμου Γκένπεϊ, τελικά έγιναν διάσημοι για την αφήγηση παραμυθιών για αυτόν τον πόλεμο. Πριν να τραγουδήσουν οι μπίβα χόσι χεϊκιοκού, ήταν διασκεδαστές και συμμετείχαν σε τελετές. Ανέλαβαν ένα ευρύ φάσμα ρόλων, όπως ποίηση και τραγούδι, πρόληψη πανώλης και πνευματική κάθαρση. Στην πραγματικότητα, πιθανώς λόγω των τελετουργικών τους καθηκόντων έγιναν οι φροντιστές του Η ιστορία του Χάικε (平家物語, Heike Monogatari). Οι μπίβα χόσι θεωρούνται οι πρώτοι ερμηνευτές του Η ιστορία του Χάικε, το οποίο είναι ένα από τα πιο διάσημα έπη της Ιαπωνίας. Αναλυτικά εξιστορούνται οι μάχες μεταξύ δύο ισχυρών φυλών, της Μιναμότο και της Τάιρα γύρω στον 12ο αιώνα. Οι Τάιρα (ή Χάικε) τελικά εξοντώθηκαν από τους Μιναμότο (μερικές φορές αποκαλούμενοι Γκέντζι), οι οποίοι σκότωναν συστηματικά κάθε αρσενικό απόγονο των Τάιρα. Η θρησκεία στην Ιαπωνία εκείνη την εποχή ενσωμάτωσε πολλές ιθαγενείς ανιμιστικές (Σιντοϊστικές) πεποιθήσεις στο βουδιστικό θεολογικό της πλαίσιο, οδηγώντας πολλούς ευγενείς της αυλής και θρησκευτικούς ηγέτες να ανησυχούν για τα θυμωμένα πνεύματα Τάιρα, που διατάρασσαν την ειρήνη. Ο μεγάλος σεισμός γύρω στο 1185 μ.Χ. συνέβαλε σε αυτό το συναίσθημα. Δεδομένου ότι οι τελετουργίες τους περιελάμβαναν τον κατευνασμό των πνευμάτων και την πρόληψη των πληγών, η μουσική χάικε έγινε ένα όχημα για τον κατευνασμό των παρατεταμένων, αγανακτισμένων πνευμάτων Χάικε. Το χεϊκιοκού και ο μπίβα χόσι έγιναν εξαιρετικά δημοφιλείς για τα επόμενα αρκετές εκατοντάδες χρόνια. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%AF%CE%B2%CE%B1_%CF%87%CF%8C%CF%83%CE%B9 |
Παναγία Σουμελά | Σύμφωνα με την παράδοση, το 386 οι Αθηναίοι μοναχοί Βαρνάβας και Σωφρόνιος οδηγήθηκαν στις απρόσιτες βουνοκορφές του Πόντου μετά από αποκάλυψη της Παναγίας, με σκοπό να ιδρύσουν το μοναχικό της κατάλυμα. Οι μοναχοί Βαρνάβας και Σωφρόνιος έκτισαν με τη συμπαράσταση της γειτονικής μονής Βαζελώνα κελί και στη συνέχεια εκκλησία μέσα στη σπηλιά, στην οποία είχε μεταφερθεί θαυματουργικά η εικόνα. Το σοβαρό πρόβλημα της ύδρευσης του μοναστηριού λύθηκε, επίσης σύμφωνα με την παράδοση, κατά θαυματουργό τρόπο. Κοντά στο σπήλαιο κτίστηκε το 1860 ένας πανοραμικός τετραώροφος ξενώνας 72 δωματίων και άλλοι λειτουργικοί χώροι για τις ανάγκες των προσκυνητών, καθώς και βιβλιοθήκη. Γύρω από τη μονή ανοικοδομήθηκαν μικροί ναοί αφιερωμένοι σε διάφορους αγίους.Οι ιδρυτές του μοναστηριού συνέχισαν τη δράση τους και έξω από τον προσκηνυματικό χώρο. Σε απόσταση 12 χιλιομέτρων από τη μονή, απέναντι από το χωριό Σκαλίτα, έχτισαν το ναό του Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης και σε απόσταση δύο χιλιομέτρων το παρεκκλήσι της Αγίας Βαρβάρας, στο οποίο οι μοναχοί το 1922 έκρυψαν την εικόνα της Μεγαλόχαρης, τον σταυρό του αυτοκράτορα Μανουήλ Γ΄ του Κομνηνού και το χειρόγραφο Ευαγγέλιο του Οσίου Χριστοφόρου.Η μονή κατά καιρούς υπέφερε από τις επιδρομές των μη-Ορθοδόξων και των κλεπτών, εξ αιτίας της φήμης και του πλούτου που απέκτησε. Μερικά περιστατικά συνδέονται και με θαυματουργικές επεμβάσεις της Παναγίας για τη σωτηρία του μοναστηριού. Σε κάποια από αυτές τις επιδρομές λεηλατήθηκε από ληστές και, σύμφωνα πάντα με την παράδοση, καταστράφηκε, για να ανασυσταθεί από τον Τραπεζούντιο Όσιο Χριστόφορο το 644. Τη μονή προίκισαν με μεγάλη περιουσία και πολλά προνόμια, κτήματα, αναθήματα και κειμήλια οι αυτοκράτορες του Βυζαντίου και αργότερα κυρίως οι αυτοκράτορες της Τραπεζούντας Ιωάννης B΄ Κομνηνός (1285-1293), Αλέξιος B΄ Κομνηνός (1293-1330), Βασίλειος Α΄ Κομνηνός (1332-1340). Μεγάλοι ευεργέτες της μονής ήταν ο Μανουήλ Γ΄ Κομνηνός (1390-1417), και ο Αλέξιος Γ΄ (1349-1390). Ο πρώτος προσέφερε στη μονή ανεκτίμητης αξίας Σταυρό με τιμιο ξύλο, ο οποίος σήμερα μετά από πολλές περιπέτειες, βρίσκεται μαζί με τα άλλα κειμήλια της μονής στην Καστανιά της Bέροιας. Ο Αλέξιος Γ΄ (1349-1390), τον οποίο πιστεύεται ότι έσωσε η Θεοτόκος από μεγάλη τρικυμία και τον βοήθησε να νικήσει τους εχθρούς της, σε ένδειξη ευγνωμοσύνης την οχύρωσε καλά, έχτισε πύργους, νέα κελιά και ανακαίνισε τα παλαιά της κτίσματα. Της χάρισε 48 χωριά και εγκατέστησε 40 μόνιμους φρουρούς για την ασφάλειά της. Γενικά προσέφερε τόσα πολλά ώστε να ανακηρυχθεί από τους μοναχούς ως «νέος Κτήτωρ». Mέχρι το 1650 σωζόταν έξω από την πύλη του ναού η ακόλουθη ιαμβική επιγραφή «Κομνηνός Αλέξιος εν Χριστώ σθένων / πιστός Βασιλεύς, Στερρός, Ένδοξος, Mέγας / Αεισέβαστος, Ευσεβής, Αυτοκράτωρ / Πάσης Ανατολής τε και Ιβηρίας / Κτήτωρ πέφυκε της Μονής ταύτης νέος (1360 μ.X.) INΔ IΓ΄». Πολλά από τα προνόμια που χορήγησαν οι Κομνηνοί στη μονή επικυρώθηκαν και επεκτάθηκαν επί Τουρκοκρατίας με σουλτανικά φιρμάνια και πατριαρχικά σιγίλλια. Οι σουλτάνοι Βαγιαζήτ Β΄, Σελήμ Α΄, Μουράτ Γ΄, Σελήμ Β΄, Ιμπραήμ A΄, Μωάμεθ Δ΄, Σουλεϊμάν Β΄, Μουσταφά Β΄, Αχμέτ Γ΄, αναγράφονται στους κώδικες της μονής ως ευεργέτες.Η εύνοια την οποία σε πολύ μεγάλο βαθμό έδειξαν οι αυτοκράτορες προς τη μονή δεν είναι απόρροια μόνον θρησκευτικότητας, αλλά και προσωπικής αντίληψης της θείας επέμβασης. Χαρακτηριστική είναι, όπως προαναφέραμε, η "θαυματουργική" διάσωση του Αλεξίου Γ΄, από φοβερό ναυάγιο. Αλλά και οι σουλτάνοι οι οποίοι ευεργέτησαν τη μονή είχαν προσωπικές εμπειρίες των θαυμάτων που επιτελούσε η Παναγία Σουμελά. Αναφέρεται η περίπτωση του σουλτάνου Σελήμ A΄ που θεραπεύτηκε από σοβαρή ασθένεια με τη βοήθεια του αγιάσματος της μονής.Πολύτιμα έγγραφα και πολλά αρχαία χειρόγραφα φυλάγονταν στη βιβλιοθήκη του μοναστηριού, μέχρι τον ξεριζωμό. Mέσα στη βιβλιοθήκη της μονής βρήκε το 1868 ο ερευνητής Σάββας Ιωαννίδης το πρώτο ελληνικό χειρόγραφο του Διγενή Ακρίτα. Το 1863 σύμφωνα με τους Εθνικούς Κανονισμούς καταργήθηκαν με απόφαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως οι εξαρχίες και τα εξαρχιακά χωριά των μονών του Αγίου Ιωάννη Βαζελώνα, του Αγίου Γεωργίου Περιστερεώτα και της Παναγίας Σουμελά και συγκροτούν από τότε την Αρχιεπισκοπή της Ροδοπόλεως με πρώτο αρχιεπίσκοπο τον Γεννάδιο Μησαϊλίδη. Όμως εξαιτίας των ακραίων αντιδράσεων που προέκυψαν από τις μονές και από τα χωριά εναντίον του Οικουμενικού Πατριαρχείου, το Φανάρι αναγκάστηκε να καταργήσει την Αρχιεπισκοπή 4 χρόνια μετά και να επαναφέρει το εξαρχικό εκκλησιαστικό διοικητικό καθεστώς των Μονών. Τα μοναστήρια του Πόντου υπέφεραν από τη βάρβαρη και ασεβή συμπεριφορά των Νεότουρκων και των Κεμαλικών, οι οποίοι φανάτιζαν τις άγριες και ληστρικές μουσουλμανικές ομάδες. Πολλές φορές έπεσαν θύματα ληστειών και καταστροφών. Κατά τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922 οι Τούρκοι κατέστρεψαν ολοσχερώς το μοναστήρι. Αφού πρώτα λήστεψαν όλα τα πολύτιμα αντικείμενα που υπήρχαν μέσα στη μονή, μετά έβαλαν φωτιά, για να σβήσουν τα ίχνη των εγκλημάτων τους ή για να ικανοποιήσουν το μίσος τους εναντίον των Ελλήνων. Οι μοναχοί πριν την αναγκαστική έξοδο το 1923 έκρυψαν μέσα στο παρεκκλήσι της Αγίας Βαρβάρας την εικόνα της Παναγίας, το ευαγγέλιο του Οσίου Χριστοφόρου και τον σταυρό του αυτοκράτορα της Τραπεζούντας Μανουήλ Κομνηνού.Τον Ιούνιο του 2010 το Τουρκικό Κράτος έδωσε άδεια στο Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως για να τελεστεί στη μονή η λειτουργία για την γιορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, στις 15 Αυγούστου 2010, με την Τουρκία να προσδοκά τόσο στην έξωθεν καλή μαρτυρία για σεβασμό των θρησκευτικών ελευθεριών όσο και σε οικονομικά οφέλη από την αύξηση των τουριστών στην περιοχή τις ημέρες αυτές. Στην απόφαση να ανοίξει η μονή για μία ημέρα διεκδικεί μερίδιο και η Ρωσική Εκκλησία. Αυτή ήταν η πρώτη φορά ύστερα από 88 έτη που το μοναστήρι λειτούργησε ξανά ως εκκλησία, καθώς τα τελευταία χρόνια είχε μετατραπεί σε μουσείο. Με ενέργειες του πρωθυπουργού της Ελλάδας Ελευθερίου Βενιζέλου, το 1930, όταν στα πλαίσια της προωθούμενης τότε ελληνοτουρκικής φιλίας ο Τούρκος πρωθυπουργός Ισμέτ Ινονού επισκέφτηκε την Αθήνα, δέχτηκε μια αντιπροσωπεία να πάει στον Πόντο και να παραλάβει τα σύμβολα της ορθοδοξίας και του ελληνισμού. Το 1930 ζούσαν μόνο δύο καλόγεροι του παλιού μοναστηριού. Ο υπέργηρος Ιερεμίας στον Λαγκαδά της Θεσσαλονίκης, ο οποίος αρνήθηκε να πάει γιατί δεν τον άκουγαν τα πόδια του, ή γιατί δεν ήθελε να ξαναζήσει τις εφιαλτικές σκηνές της τουρκικής βαρβαρότητας και ο Αμβρόσιος Σουμελιώτης, προϊστάμενος στην εκκλησία του Αγίου Θεράποντα της Τούμπας στη Θεσσαλονίκη. Από τον μοναχό Ιερεμία έμαθε ο Αμβρόσιος την κρύπτη των ανεκτίμητων κειμηλίων. Στις 14 Οκτωβρίου έφυγε ο Αμβρόσιος, εφοδιασμένος με ένα συστατικό έγγραφο της τουρκικής πρεσβείας για την Κωνσταντινούπολη και από εκεί για την Τραπεζούντα, με προορισμό την Παναγία Σουμελά. Λίγες μέρες αργότερα επέστρεφε στην Αθήνα με τα κειμήλια.Η εικόνα εκτέθηκε για 20 χρόνια στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο της Αθήνας. Πρώτος ο Λεωνίδας Ιασωνίδης πρότεινε το 1931 τον επανενθρονισμό της Παναγίας Σουμελά σε κάποια περιοχή της Ελλάδας.Το 1951 ο Φίλων Κτενίδης συνέβαλε στη θεμελίωση της Νέας Παναγίας Σουμελά στις πλαγιές του Βερμίου στην Καστανιά της Βέροιας. Σήμερα αποτελεί Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου. Παναγία Σουμελά Ποντιακός Ελληνισμός Αρχειοθετήθηκε 2017-12-23 στο Wayback Machine. Φωτογραφικό αφιέρωμα του BBC - Λειτουργία της 15ης Αυγούστου 2010 | Η Ιερά Μονή Παναγίας Σουμελά είναι χριστιανικό μνημείο της Τουρκίας.Λειτουργούσε ως μοναστήρι έως τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922. Είναι χτισμένη μέσα σε σπηλιά σε απόκρημνη πλαγιά του όρους Μελά, στην ενδοχώρα της Τραπεζούντας, από όπου έχει πάρει και το όνομά της. Παναγία "εις του Μελά", "σου Μελά" στην Ποντιακή διάλεκτο. . | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1_%CE%A3%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5%CE%BB%CE%AC |
Σταυροδρόμι Αρκαδίας | Από το Σταυροδρόμι παίρνουμε τον δρόμο προς Αετορράχη (10Χλμ.). Ο δρόμος κατεβαίνει φιδωτά,στην ρεματιά της Μαυράδας (περιπου 6Χλμ.).Εδώ ήταν ο μεγαλύτερος μυλότοπος της περιοχής (μετά το γεφυράκι θα βρούμε έναν ερειπομένο νερόμυλο, με την μυλόπετρά του). Στο σημείο αυτό βρίσκεται και η παλιά βρύση η οποία χρησίμευε στη ύδρευση αλλά και την άδρευση του χώριου Το Σταυροδρόμι έχει υψόμετρο 621 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας, σε γεωγραφικό πλάτος 37,703136053 και γεωγραφικό μήκος 21,9487907906. Επίσης βρίσκεται στη διασταύρωση της εθνικής οδού Τρίπολης-Ολυμπίας και της επαρχιακής οδού Κοντοβάζαινας-Τροπαίων. Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του χωριού είναι ο μεγάλος λόγος εκκλησιών-κατοίκων που φανερώνει το έντονο θρησκευτικό στοιχείο της περιοχής. Σε προεξέχουσα θέση στην είσοδο του χωριού βρίσκεται και ένας σταυρός δέκα μέτρων που πέρα από την θεολογική, έχει και ετυμολογική σημασία αφού το χωριό αποτελεί διασταύρωση των δύο μεγαλύτερων δρόμων της περιοχής. Σε περίοπτη θέση, στην καρδιά του χωριού, είναι ο κεντρικός ναός της Κοίμησης της Θεοτόκου (1910) που διαθέτει εντυπωσιακές αγιογραφίες επιμελημένες από μοναχούς από το Άγιο Όρος. Από τα υπόλοιπα κτίρια ξεχωρίζει το παλιό δημοτικό σχολείο (1909) που πλέον λειτουργεί σαν μουσείο λαϊκής τέχνης. Ο Ιερός Ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου, από τους πιο ωραίους πετρόχτιστους ναούς της Γορτυνίας. 1896-1910 η αρχική κατασκευή του. Ο αρχιτέκτονας είναι ο ίδιος που σχεδίασε τους Ναούς Αγίου Γεωργίου Τροπαίων, Αγίου Νικολάου Δόξας , Αγίας Παρασκευής Τρίπολης. Μεγάλο τόλμημα του Αρχιτέκτονα να στήσει έναν τόσο μεγάλο τρούλο για τα μηδαμινά της εποχής μηχανικά μέσα. Το χωριό έχει αρκετά μεγάλο ποσοστό επίπεδων αγροτεμαχίων δεδομένης της μορφολογίας του αναγλύφου της ευρύτερης περιοχής. Η ρεματιά της Μαυράδας, βασική πηγή νερού για τους κατοίκους του χωριού μέχρι πρότινος, βρίσκεται σε αρκετά μεγάλη απόσταση από το κέντρο του χωριού, γεγονός που αναδεικνύει το πόσο ευνοϊκή ως προς τα άλλα χαρακτηριστικά, όπως η καλλιεργησιμότητα, είναι η θέση που έχει δημιουργηθεί το χωριό. Από το 1989 είχε καθιερωθεί στο Σταυροδρόμι η «Γιορτή του Κρασιού». Πρόκειται για μια γιορτή, ένα πανηγύρι, με το οποίο οι άνθρωποι έχουν την ευκαιρία να ευχαριστήσουν τη φύση για όσα τους προσφέρει. Παράλληλα στόχος είναι η αναβίωση και η διατήρηση παραδόσεων, που κινδυνεύουν να χαθούν. Η εκδήλωση προσέλκυε κάθε χρόνο πολλούς κάτοικους αλλά και ξένους επισκέπτες, που όλοι μαζί συμμετείχαν στο παραδοσιακό γλέντι που ακολουθούσε. Την ευθύνη διοργάνωσης είχε ο Πολιτιστικός Σύλλογος Σταυροδομιτών Τρίπολης. Τα τελευταία χρόνια, δυστυχώς, η γιορτή αυτή δεν πραγματοποιείται. Η διάρκεια της ήταν από τις 1 μέχρι τις 30 Σεπτεμβρίου. Βασίλειος Πλιώτας: Εισαγγελέας Αρείου Πάγου Γεώργιος Πλιώτας: Αντιδήμαρχος (Τρίπολη) Γιάννης Πλιώτας: Συγγραφέας Ευσταθία Καμπισιούλη: Η πρώτη γυναίκα στην Ελλάδα εμβολιασθείσα για τον COVID-19, τμηματάρχης νοσηλεύτρια Νοσοκομείου Ευαγγελισμού. Γεώργιος Μιχαλακόπουλος: Συγγραφεας Απογραφή κατοίκων στα χωριά της Γορτυνίας συμπεριλαμβανομένης και της Αλβάνιτσας (Σταυροδρόμι) Κάτοικοι του Σταυροδρομίου χειροκροτούν τους Γάλλους πυροσβέστες που βοήθησαν στην κατάσβεση των πυρκαγιών στην Γορτυνία | Το Σταυροδρόμι είναι χωριό της Αρκαδίας. Ανήκει με την Διοικητική μεταρρύθμιση Καλλικράτης (2011) στο Δήμο Γορτυνίας, ενώ προηγουμένως άνηκε στο Δήμο Τροπαίων. Μέχρι τις 20/8/1927 το χωριό ονομαζόταν «Αλβάνιτσα». | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%B1%CF%85%CF%81%CE%BF%CE%B4%CF%81%CF%8C%CE%BC%CE%B9_%CE%91%CF%81%CE%BA%CE%B1%CE%B4%CE%AF%CE%B1%CF%82 |
Κατάλογος παραδοσιακών οικισμών της Ελλάδας | Ναύπακτος Άργος τμήμα πόλης Ερμιόνη (παραλία Μανδράκια, Μπίστι) Καρυά Ναύπλιο Λαύριο τμήμα πόλης Αθήνα ιστορικό κέντρο Πλάκα Μεταξουργείο περιοχή Ψυρρή-Κέντρου (Ομόνοιας) Εξάρχεια-Μουσείο-Στρέφη Θησείο Εμπορικό τρίγωνο Αθηνών Κηφισιά τμήμα πόλης Νέα Φιλαδέλφεια προσφυγικός οικισμός Ακτή Πρωτοψάλτη (Καστέλλα) Ιστορικό κέντρο Πειραιά Πόρος Πειραιά πόλη της Αίγινας Παχειά Ράχη Αρωνιάδικα Καστρισιάνικα Κάτω Χώρα Μυλοπόταμος Χώρα Κυθήρων πόλη του Πόρου πόλη των Σπετσών πόλη της Ύδρας Πάτρα, τμήμα πόλης Αλεποχώρι Βεσίνι Σκούπι Αράχωβα Δίπορο Καλλονή Περιθώρι Παγονέρι Λιβάδια Χώρα Αστυπάλαιας Βαθύς Εμπορειός Πόθια Απέρι Βωλάδα Κάρπαθος (Πηγάδια) Λευκός Μεσοχώρι Όθος Όλυμπος Τρίστομος Φοινίκι Πόλι Φρυ Καστελλόριζο Αντιμάχεια Ασφενδιού Πόλη της Κω Πυλί Αγία Μαρίνα Λέρου Άλινδα Λέρου Λακκί Λέρου Παρθένι Λέρου Πλάτανος Λέρου Εμπορειός Μανδράκι Νικιά Πάλοι Χώρα Πάτμου Γιαλός Χώρα Σύμης Λιβάδια Μικρό Χωριό Ημπορειός Χωριό Σαμοθράκη Παλιούρι Μεταξάδες Κύμη, τμήμα του οικισμού Άγιος Ιωάννης Χώρα Σκύρου Καρπενήσι Δομιανοί Φουρνά Φιδάκια Ταξιάρχες Εθιά Ηρακλείου Ηράκλειο, τμήμα της πόλης Καινούργιο Χωριό Κουτουλουφάρι Μάταλα Παλιά Χερσόνησος Πισκοπιανό Πρινιάς Γιρομέρι Καμίτσανη Μαργαρίτι Παραμυθιά Πλαίσιο Σαγιάδα Φανερωμένη Φοινίκι Άνω Πόλη Θεσσαλονίκης Συκιές Αλυκή Θεολόγος Κάστρο Μαριές Παλαιοχώρι Παναγιά Ποταμιά Πρίνος Ελληνόπυργος Ρεντίνα Καστοριά (τμήμα πόλης) Βογατσικό Βλαχοπουλάτικα Μαγαζιά Κατσιμάτικα Έρισος Λειβαθώ Κάστρο Σβορωνάτα Παλική Δαμουλιανάτα Καμιναράτα Μονοπολατα Κοντογενάδα Χαβριάτα Χαβδάτα Ρίφιο Πύλαρος Δρακοπουλάτα Βαθύ Κιόνι Σταυρός Ανωγή Πεντάλοφος Σιάτιστα Βλάστη Αιγιάλη Θολάρια Κατάπολα Λαγκάδα Ξυλοκερατίδι Ποταμός Ραχίδι Χώρα Αμοργού Χώρα Ανάφης Χώρα Ίου Βουρκάρι Ιουλίδα Κορησσία Χώρα Κιμώλου Δρυοπίδα Χώρα Κύθνου Κλήμα Πλάκα Τρυπητή Φουρκοβούνι Άνω Μερά Χώρα Μυκόνου Αγκαιριά Λεύκες Νάουσα Παροικιά Ακρωτήρι Εμπορειό Ημεροβίγλι Οία Πύργος Καλλίστης Φηρά Φοινικιά Κάστρο Σικίνου Απολλωνία Αρτεμώνας Βαθύ Κάστρο Κάτω Πετάλι Φάρος Άνω Σύρος Ερμούπολη Παρακοπή Ποσειδωνία Χρούσα Δύο Χωριά Κάρδιανή Κρόκος Μπερδεμιάρος Πύργος Ταραμπάδος Τριπόταμος Χώρα Τήνου Άνω Μεριά Καραβοστάσης Χώρα Φολεγάνδρου Αμπελάκια Ανατολή Κρανιά Μεταξοχώρι Πυργετός Ραψάνη Επάνω Ελούντα Ετιά Κάτω Ζάκρος Κριτσά Μακρυγιαλός Πλάκα Επάνω Σίσι Ανατολή Άγιος Αλέξανδρος Κοντιάς Μούδρος Μύρινα Σκανδάλη Άγιος Νικήτας πόλη της Λευκάδας Σύβοτα Αλέξανδρος Κολυβάτα Χώρα Αλοννήσου Χώρα Σκιάθου Χώρα Σκοπέλου Καρδαμύλη Κορώνη Μεθώνη Πύλος Μυστράκι Ξάνθη (τμήμα πόλης) Παλαιό Καρυόφυτο Γαρέφι Άγιος Αθανάσιος Παλαιά Ξανθόγεια Αρχάγγελος Αετοχώρι Περίκλεια Κρώμνη Νότια Λαγκαδιά Παλαιός Παντελεήμονας Σκοτίνα Σκοτεινά Παλαιοί Πόροι Αγιά Ανθούσα Πάργα Βάκος Μαρώνεια Μαυρομμάτι Μίσχος Αρμενιστής Εύδηλος Κουντουμάς Λαψαχάδες Μηλεωπό Χριστός Ραχών Αλιστράτη Εμμανουήλ Παππάς Σερρών Ηλιοκώμη Μικρό Σούλι Κορμίστα Πρώτη Ροδολίβος Ανθούσα Τρίκαλα (τμήμα της πόλης) - Τρικάλων Βαρούσι Χαλίκι Αμφίκλεια Αχινός Φθιώτιδας Νυμφαίο Ψαράδες Άγιος Γερμανός Γαλαξείδι Δελφοί Κουπάκι Κροκύλειο Χρισσό Χάρμαινα [1] Ζοριάνος Παλαιόκαστρο Παρθενώνας Άφυτος Αγία Ρούμελη Κομιτάδες Λουτρό Ομαλός Πάτημα Σκαλωτή Φυλακή Χώρα Σφακίων Μαχαιροί παλαιό τμήμα Όλοι οι παραδοσιακοί οικισμοί σε google maps, https://web.archive.org/web/20140913220606/http://mpe.gr/gmaps/paradosiaka_gr.html Ιστοσ. Υπουργείου Περιβάλλοντος, Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων-Εστία, Αρχείο παραδοσιακών οικισμών και διατηρητέων μνημείων Ιστοσ. Υπουργείου Πολιτισμού, Διαρκής κατάλογος κηρυγμένων αρχαιολογικών χώρων και μνημείων Αρχειοθετήθηκε 2018-04-01 στο Wayback Machine. Ιστοσ. Αρχείο παραδοσιακών οικισμών και διατηρητέων κτιρίων | Παραδοσιακοί οικισμοί θεωρούνται οι οικισμοί που έχουν διατηρήσει αναλλοίωτη την εικόνα που είχαν στο παρελθόν καθώς και τον τοπικό τους χαρακτήρα. Οι χαρακτηρισμένοι με νομοθετική ρύθμιση παραδοσιακοί οικισμοί στην Ελλάδα ξεπερνούν τους 800. Περίπου 830 είναι οι παραδοσιακοί οικισμοί που έχουν χαρακτηριστεί με ευθύνη του ΥΠΕΧΩΔΕ, ενώ τα Υπουργεία Μακεδονίας-Θράκης & Αιγαίου έχουν και αυτά αρμοδιότητα κήρυξης παραδοσιακών οικισμών. Ακολουθεί κατάλογος με τους παραδοσιακούς οικισμούς της Ελλάδας ανά νομό. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B4%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%8E%CE%BD_%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8E%CE%BD_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CF%82 |
Κύπελλο Ελλάδος καλαθοσφαίρισης γυναικών 2017-2018 | 1η αγωνιστική - Κυριακή 17/09/2017 2. ΓΣ ΚΡΟΝΟΣ ΑΓ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ – ΠΑΣ ΑΝΤΑΓΟΡΑΣ ΚΩ 71-40 3. ΓΑΣ ΚΑΛΥΒΙΩΝ – ΓΣ ΑΓ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ 69-61 4. ΑΟ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΟΣΧΑΤΟΥ – ΕΦΑΟ ΖΩΓΡΑΦΟΥ 55-48 5. ΓΣ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ – ΑΟ ΑΡΗΣ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗΣ 87-70 6. ΟΑ ΧΑΝΙΩΝ – ΚΑΟ ΜΕΛΙΣΣΙΩΝ 56-55 Τρίτη 20/09/2017 1. AO ΠΡΟΦΗΤΗ ΗΛΙΑ – ΑΟ ΣΠΟΡΤΙΓΚ 45-68 2η αγωνιστική - Κυριακή 24/09/2017 13. ΑΟ ΣΠΟΡΤΙΓΚ – ΑΟ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΟΣΧΑΤΟΥ 65-60 14. ΓΑΣ ΚΑΛΥΒΙΩΝ – ΓΣ ΚΡΟΝΟΣ ΑΓ.ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ 73-60 3η αγωνιστική - Κυριακή 01/10/2017 17. ΓΑΣ ΚΑΛΥΒΙΩΝ – ΓΣ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ 61-54 18. ΑΟ ΣΠΟΡΤΙΓΚ – ΟΑ ΧΑΝΙΩΝ 66-35 1η αγωνιστική - Κυριακή 17/09/2017 7. ΑΠΣ ΑΣΠΙΣ 2001 ΞΑΝΘΗΣ – ΜΓΣ ΑΠΟΛΛΩΝ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑΣ 49-67 8. Α.Π.Σ. Ναύαρχος Βότσης – ΟΛΥΜΠΙΑ ΓΣ ΛΑΡΙΣΑΣ 41-67 9. ΜΓΣ ΠΑΝΣΕΡΡΑΙΚΟΣ – ΕΟ ΣΤΑΥΡΟΥΠΟΛΗΣ 60-36 10. ΑΣ ΑΡΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ – ΣΦΚ ΠΙΕΡΙΚΟΣ ΑΡΧΕΛΑΟΣ 56-43 11. ΓΣ ΗΡΑΚΛΗΣ – ΑΜΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ Ν. ΡΥΣΙΟΥ 68-62 12. ΑΕ ΠΥΛΑΙΑΣ – ΑΣ ΤΙΤΑΝΕΣ ΔΡΑΜΑΣ 67-55 2η αγωνιστική - Κυριακή 24/09/2017 15. ΑΕ ΠΥΛΑΙΑΣ - ΓΣ ΗΡΑΚΛΗΣ 81-62 16. ΑΣ ΑΡΗΣ ΘΕΣ. - ΟΛΥΜΠΙΑ ΓΣ ΛΑΡΙΣΑΣ 53-52 3η αγωνιστική - Κυριακή 01/10/2017 19. ΑΕ ΠΥΛΑΙΑΣ - ΑΣ ΑΡΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 73-67 20. ΜΓΣ ΠΑΝΣΕΡΡΑΙΚΟΣ - ΜΓΣ ΑΠΟΛΛΩΝ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑΣ 48-34 Παρασκευή 06/10/2017 23. ΑΣ ΝΙΚΗ ΛΕΥΚΑΔΑΣ – ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΣΦΠ 50-88 Κυριακή 08/10/2017 21. ΑΕ ΠΥΛΑΙΑΣ – ΑΟ ΦΑΡΟΣ ΚΕΡΑΤΣΙΝΙΟΥ 48-80 22. ΓΑΣ ΚΑΛΥΒΙΩΝ – ΓΣ ΕΣΠΕΡΙΔΕΣ ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ 60-67 24. ΑΟ ΣΠΟΡΤΙΓΚ – ΑΣ ΠΑΟΚ 40-66 25. ΜΓΣ ΠΑΝΣΕΡΡΑΙΚΟΣ – ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ ΓΣΣ 34-82 26. ΑΕΟ ΠΡΩΤΕΑΣ ΒΟΥΛΑΣ – ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ ΑΟ 69-32 27. ΑΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΒΟΛΟΥ – ΠΑΝΑΘΛΗΤΙΚΟΣ ΑΕ ΣΥΚΕΩΝ 63-54 28. ΑΘΗΝΑΙΚΟΣ ΑΣ ΒΥΡΩΝΑ – ΑΟ ΔΑΦΝΗ ΑΓ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ 74-72 Τετάρτη 13/12/2017 29. ΑΟ ΦΑΡΟΣ ΚΕΡΑΤΣΙΝΙΟΥ – ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ ΓΣΣ 67-56 Σάββατο 23/12/2017 30. ΓΣ ΕΣΠΕΡΙΔΕΣ ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ – ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΣΦΠ 54-97 31. ΑΕΟ ΠΡΩΤΕΑΣ ΒΟΥΛΑΣ – ΑΣ ΠΑΟΚ 72-76 32. ΑΘΗΝΑΙΚΟΣ ΑΣ ΒΥΡΩΝΑ – ΑΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΒΟΛΟΥ 95-84 Η τελική φάση (Final Four) διεξήχθη στις 23 και 25 Μαρτίου 2018 στο Γυμναστήριο "Μάκης Λιούγκας" της Γλυφάδας. «Κύπελλο Γυναικών 2017-2018». | Το Κύπελλο Ελλάδος καλαθοσφαίρισης γυναικών 2017-2018 ήταν το 23ο κατά σειρά και το 19ο που η τελική του φάση έγινε με τη μορφή "Final Four". Ξεκίνησε στις 17/9/2017 και ολοκληρώθηκε στις 25/3/2018 με τον τελικό. Κυπελλούχος αναδείχθηκε ο Ολυμπιακός για 3η φορά στην ιστορία του, επικρατώντας στον τελικό του ΠΑΟΚ με 68-53. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8D%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%BF_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%BF%CF%82_%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B8%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7%CF%82_%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD_2017-2018 |
Μοντέρνο πένταθλο στους Ολυμπιακούς Αγώνες | Το μοντέρνο πένταθλο είναι συνδυασμός πέντε διαφορετικών αθλημάτων: σκοποβολής, ξιφασκίας, κολύμβησης, ιππασίας και ανώμαλου δρόμου, τα οποία διεξάγονται σε μία ημέρα. Οι αθλητές βαθμολογούνται σε κάθε ένα ξεχωριστά και νικητής αναδεικνύεται όποιος συγκεντρώσει τη μεγαλύτερη βαθμολογία. Σκοποβολή Πιστόλι λέιζερ απόσταση στόχου-αθλητή 10μ. 4σετ βολών το σετ ολοκληρώνεται μετα την 5η εύστοχη βολή ή μετά το πέρας 50δευτερολέπτων. Οι αθλητές προσέρχονται στο πεδίο βολής αφού ολοκληρώσουν 800μετρα ανωμάλου δρόμου.Ξιφασκία Ξίφος μονομαχίας (επέ): αγώνας μιας επαφής διάρκειας ενός λεπτού, όλοι εναντίον όλων.Κολύμβηση 200 μ. ελεύθερο σε πισίνα. Βαθμολογείται ο χρόνος, όχι η σειρά τερματισμού.Ιππασία Υπερπήδηση 12-15 εμποδίων σε διαδρομή 350-450 μ. με άγνωστο άλογο.(το άλογο παραδίδεται στον ιππέα με κλήρωση λιγο πριν την έναρξη της προθέρμανσης)Ανώμαλος δρόμος: 3.8 χλμ. σε ανώμαλο έδαφος με τους πρωτοπόρους να ξεκινούν μπροστά. Οι αθλητές ανάλογα με τη βαθμολογία τους στα τέσσερα πρώτα αγωνίσματα ξεκινούν με χρονική υστέρηση από τον πρωτοπόρο. Έτσι ο νικητής του ανώμαλου είναι ο τελικός νικητής του αγώνα. Καθε 800μετρα παρεμβάλλεται η σκοποβολή. 1912 Γκόστα Λίλιεχουκ 1920 Γκουστάβ Ντίρσεν 1924 Μπο Λίντμαν 1928 Σβεν Τόφελτ 1932 Γιόχαν Οξενστιέρνα 1936 Γκόταρντ Χάντρικ 1948 Βίλιαμ Γκρουτ 1952 Λαρς Χαλ 1956 Λαρς Χαλ 1960 Φέρεντς Νέμετ 1964 Φέρεντς Τόροκ 1968 Μπιορν Φερμ 1972 Αντράς Μπάλτζο 1976 Γιάνους Πίτσιακ-Πέτσακ 1980 Ανατόλι Σταρόστιν 1984 Ντανιέλε Μασάλα 1988 Γιάνος Μάρτινεκ 1992 Αρκάντιους Σκρζιπάζεκ 1996 Αλεξάντερ Παρίγκιν 2000 Ντμίτρι Σβατκόφσκι 2004 Αντρέι Μοϊσέεφ 2008 Αντρέι Μοϊσέεφ 1952 Ουγγαρία 1956 Σοβιετική Ένωση 1960 Ουγγαρία 1964 Σοβιετική Ένωση 1968 Ουγγαρία 1972 Σοβιετική Ένωση 1976 Μεγάλη Βρετανία 1980 Σοβιετική Ένωση 1984 Ιταλία 1988 Ουγγαρία 1992 Πολωνία 2000 Στέφανι Κουκ 2004 Σουζάνα Βόρος 2008 Λένα Σόνεμποργκ Σημείωση: ως το 2008. | Το μοντέρνο πένταθλο είναι ένα σύνθετο ολυμπιακό άθλημα, το οποίο επινόησε ο Γάλλος εμπνευστής των σύγχρονων Ολυμπιάδων βαρόνος Πιέρ ντε Κουμπερτέν. Εντάχθηκε στις Ολυμπιάδες το 1912 στη Στοκχόλμη ως ατομικό αγώνισμα. Από το 1952 στο Ελσίνκι ως το 1992 στη Βαρκελώνη διεξαγόταν και ομαδικό αγώνισμα. Από το 2000 υπάρχει και αγώνισμα γυναικών. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%BD%CE%BF_%CF%80%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B8%CE%BB%CE%BF_%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82_%CE%9F%CE%BB%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%82_%CE%91%CE%B3%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CF%82 |
Άνω Δολιανά Αρκαδίας | Το χωριό χρησιμοποιείτο τα παλαιότερα χρόνια ως πρωτεύον τόπος διαμονής των Δολιανιτών, οι οποίοι ασχολούνταν κυρίως με την εκτροφή ζώων και γι' αυτό το λόγο είχαν εγκατασταθεί στα ορεινά. Τα Κάτω Δολιανά χρησιμοποιούντο ως δευτερεύων οικισμός, στον οποίο οι κάτοικοι μετανάστευαν κατά τους χειμερινούς μήνες για την προστασία των ζώων από το κρύο και το χιόνι. Παράλληλα δινόταν χρόνος στα ορεινά βοσκοτόπια για να αναζωογονηθούν. Με τον εκσυγχρονισμό της ζωής όμως και τη μεταστροφή της κύριας ασχολίας των κατοίκων από την κτηνοτροφία στην καλλιέργεια, κυρίως της ελιάς, οι ρόλοι των δύο αντιστράφηκαν. Με την πάροδο των χρόνων και λόγω αυτής της εγκατάλειψης του ρόλου του ως βασικός οικισμός των κατοίκων, τα Άνω Δολιανά κατάφεραν να διατηρήσουν ανέπαφο το γραφικό χαρακτήρα τους, αποφεύγοντας τις εκτεταμένες ανθρώπινες παρεμβάσεις της σύγχρονης εποχής. Στον οικισμό υπάρχουν δύο μεγάλες εκκλησίες, της Παναγίας και του Αϊ-Γιώργη. Η πρώτη κατασκευάστηκε το 1810, τότε ως ναός κοιμήσεως της Θεοτόκου, από μάρμαρο της περιοχής. Ο ξύλινος εσωτερικός της διάκοσμος πυρπολήθηκε κατά τη διάρκεια της Επανάστασης. Τη δεκαετία του 1970 ανακατασκευάστηκε στη μορφή που υπάρχει μέχρι και σήμερα. Η δεύτερη, του Αϊ-Γιώργη, είναι και αυτή προ-Επαναστατική και μάλιστα χρησιμοποιήθηκε ως αρχηγείο του Κεχαγιάμπεη κατά τη Μάχη των Δολιανών, σύμφωνα με αναφορές του Φωτάκου. Αρχικά και οι δύο εκκλησίες ήταν βασιλικής αρχιτεκτονικής, αλλά η πρώτη, μετά την ανακατασκευή της διαμορφώθηκε σε βασιλική με τρούλο. Στην αρχαιότητα, η περιοχή υπαγόταν στην Τεγέα. Ο οικισμός βρίσκεται στο νότιο περίγυρο της πεδιάδας της Τρίπολης. Εκτείνεται σε υψόμετρο μεταξύ των 950 και 1.050 μέτρων και είναι χτισμένος αμφιθεατρικά στις βόρειες πλαγιές του Πάρνωνα, με βορεινή έκθεση, απλωμένος σε δύο γειτονιές και περιβαλλόμενος από ρεματιές και μικρούς καταρράκτες. Ιδιαίτερη αξία έχει η πανοραμική θέα από το σημείο, καθώς μοιάζει με μπαλκόνι που βλέπει προς το οροπέδιο της Τρίπολης και τον κάμπο της Μαντίνειας, με τον οπτικό ορίζοντα να φτάνει ως τα όρη Μαίναλο, Αρτεμίσιο, Χελμό και Ερύμανθο.Είναι σε απόσταση 175 χιλιομέτρων ή 2 ωρών περίπου από την Αθήνα, 20 χιλιομέτρων (25 λεπτά) από την Τρίπολη και 33 χιλιομέτρων (35 λεπτά) από το Άστρος. Η κορυφή του Αϊ-Λια, που δεσπόζει επάνω από το χωριό, λόγω του μεγάλου υψομέτρου της (1.390 μέτρα) χρησιμοποιείται σαν τηλεπικοινωνιακός κόμβος με πομπούς σήματος για τον ΟΤΕ, την τηλεόραση (ΕΡΤ, Digea), το ραδιόφωνο (ΕΡΑ κλπ.) και την κινητή τηλεφωνία της ευρύτερης περιοχής. Είναι προσβάσιμη με δρόμο μήκους 4 χιλιομέτρων που ξεκινάει από τα Δολιανά. Στη συγκεκριμένη τοποθεσία, στις 20 Ιουλίου του Προφήτη Ηλία, κάτοικοι συγκεντρώνονται στο ομώνυμο εκκλησάκι που βρίσκεται επάνω από το χωριό, σε υψόμετρο 1.300 μέτρων και τελούν δοξολογία. Το χωριό είναι κατάφυτο από καστανιές και πλατάνια, ενώ ένα αυτοφυές δάσος με έλατα ξεκινάει από το βορειοανατολικό άκρο του. Στην περιοχή ευδοκιμούν ιδιαίτερα οι κερασιές, ενώ υπάρχουν και βυσσινιές. Επίσης θα δει κανείς μηλιές, φιρικιές, καρυδιές, βελανιδιές, γκορτσιές, αλλά και ορισμένες φουντουκιές και αχλαδιές, σε ένα θέαμα που παρουσιάζει ενδιαφέρον ιδιαίτερα το φθινόπωρο, με την εναλλαγή των χρωμάτων στις φυλλωσιές των φυλλοβόλων δέντρων.Στις ρεματιές του οικισμού ευδοκιμούν διάφορα είδη μανιταριών και διοργανώνονται τακτικά μανιταροεξορμήσεις στην περιοχή. Τέλος, στην είσοδο του χωριού και πιο συγκεκριμένα στον οικισμό Κούβλη, σε υψόμετρο μεταξύ 700 με 800 μέτρων, υπάρχουν εκτεταμένοι αμπελώνες. Η πανίδα της περιοχής αποτελείται από πληθώρα επιδημητικών πτηνών όπως: καρδερίνες (νήριζες στην τοπική διάλεκτο), κοτσύφια, σπουργίτια, σπίνοι, σουσουράδες, γαλιάντρες, φλώροι και κορυδαλλοί. Επίσης, από την κατηγορία των αποδημητικών τα: τρυγόνια, αηδόνια, χελιδόνια, συκοφάγοι και τσαλαπετεινοί το καλοκαίρι, αλλά και τσίχλες και κοκκινολαίμηδες (τσιπακούκια στην τ. δ.) το χειμώνα. Στα θηλαστικά περιλαμβάνονται οι λαγοί, οι κόκκινες αλεπούδες, τα τσακάλια, οι σκίουροι (μπελέχια στην τοπ. διάλ.) και οι νυχτερίδες. Τα τελευταία χρόνια έχουν εμφανιστεί αγριόχοιροι, ενώ ακόμα πιο πρόσφατη είναι η παρουσία ζαρκαδιών (Capreolus capreolus), καθώς έχουν επανεισαχθεί στον Πάρνωνα, μετά την εξαφάνισή τους από την περιοχή στις αρχές του 20ου αιώνα.Επίσης ευδοκιμούν ερπετά όπως φίδια (οχιές, αστρίτες, δεντρογαλιές και άλλα), χελώνες, μολυντήρια και σαύρες (ή γκουστέρες στην τ. δ.). Τέλος, συχνά συναντώνται αρθρόποδα όπως σκορπιοί, αλλά και αράχνες. Υπάρχουν τρεις διαφορετικές εκδοχές για την προέλευση του ονόματος του οικισμού. Σύμφωνα με την πρώτη ετυμολογική εκδοχή, η ονομασία έχει σλάβικες ρίζες, κάτι που άλλωστε ισχύει για αρκετά τοπωνύμια της ευρύτερης περιοχής, τα οποία πήραν την ονομασία τους μετά την εξάπλωση των Σλάβων κατά τον 6ο αιώνα σε Κεντρική, Ανατολική και Νοτιοανατολική Ευρώπη. Εξάπλωση η οποία οδήγησε και στην κάθοδο και εγκατάστασή τους μέχρι και την Πελοπόννησο και ειδικότερα στα ορεινά, καθώς ήταν ποιμένες στη μεγάλη πλειοψηφία τους. Οι Σλάβοι συνήθιζαν να δίνουν ονόματα τοπογραφικά ή φυτωνυμικά, δηλαδή σύμφωνα με τη γεωγραφία ή τη χλωρίδα της εκάστοτε τοποθεσίας. Έτσι, Ντόλινα (κυριλλικά: долина) σημαίνει κοιλάδα και η λέξη Ντόλιανε (Doljane στα εκλατινισμένα σλάβικα) αναφέρεται σε «κατοίκους της κοιλάδας». Επιπρόσθετα, η λέξη ντόλ (σλ. dol) αναφέρεται σε τόπο μέσα σε χαράδρα, τόπο χαμηλό και πιο συγκεκριμένα στα κροάτικα αλλά και στα σλοβενικά μεταφράζεται ως το τοπικό επίρρημα «κάτω» ή και ως «πλαγιά». Επίσης, από την αναζήτηση της ετυμολογίας της -ιδίας ρίζας- Δόλιανης Ιωαννίνων προκύπτουν παρεμφερή συμπεράσματα: Ο Ιωάννης Λαμπρίδης γράφει πως «Δόλιανη» σημαίνει «τόπος φαραγγώδης» και «κατωφέρεια». Ο Αλέξανδρος Καθάρειος σημειώνει πως η ονομασία του χωριού είναι «Σλαβικής ρίζης σημαίνουσα κατωφέρειαν και είναι όντως το χωρίον τούτο επί κατωφερούς πως εδάφους». Ο Χρήστος Φίτσιος υποστηρίζει οτι «το όνομα Δόλιανη ετυμολογείται σλαβικά και σημαίνει κατωφέρεια». Ο Αναπληρωτής Καθηγητής Γλωσσολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων Κωνσταντίνος Ευ. Οικονόμου μας ενημερώνει πως ο Μαξ Βάσμερ θεωρεί πως «… παράγει το τοπωνύμιο από τα σλαβικά dol «η κοιλάδα» και Doljane «ο κάτοικος της κοιλάδας» …». Επισημαίνει ωστόσο οτι το χωριό «βρίσκεται μέσα σε μια χαράδρα γι’αυτό και η λέξη dol χρησιμοποιείται εδώ με την αρχική της σημασία «η τρύπα, ο λάκκος, η χαράδρα»», οπότε έτσι δικαιολογείται και ο χαρακτηρισμός του χωριού από τον Ιωάννη Λαμπρίδη.Επιπρόσθετα, κοινότητες με τις ονομασίες Doljane και Doljani υπάρχουν σε όλα τα κράτη που αποτελούσαν μέχρι το 1992 τη Γιουγκοσλαβία. Σύμφωνα με τη δεύτερη ετυμολογική εκδοχή, αναφορές σε βιβλιογραφία κάνουν λόγο για όνομα με ελληνική ρίζα, προερχόμενο από τη λέξη δόλιοι, νοηματοδοτώντας το ως μία ομάδα ανθρώπων η οποία, κατατρεγμένη από συμφορές που υπέστη σε άλλο τόπο, ήρθε να εγκατασταθεί στην περιοχή. Σε αυτή την εκδοχή, η οποία συγκεντρώνει μάλλον λιγότερες πιθανότητες, υποστηρίζεται ότι οι οικιστές που ήρθαν να εγκατασταθούν στην Αρκαδία, προέρχονταν από τα Δολιανά Ιωαννίνων. Πιο συγκεκριμένα, ότι από το 1684 και έπειτα, κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής των Ιωαννίνων, αναγκάστηκαν να μετακομίσουν στην Πελοπόννησο είτε δια της βίας, είτε οικειoθελώς λόγω της πείνας και των κακουχιών. Εκείνο το έτος ξεκίνησε ο ΣΤ΄ Βενετοτουρκικός Πόλεμος (γνωστός και ως Πόλεμος του Μοριά) που διεξήχθη ανάμεσα στους Βενετούς και του Οθωμανούς από το 1684 έως το 1699 (με μετέπειτα νικητές τους πρώτους). Έτσι, ο Φραντσέσκο Μοροζίνι, Δόγης της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας μεταξύ 1688 και 1694, έφερε κατοίκους από την Ήπειρο και άλλα μέρη, ως εργατικά χέρια για το μάζεμα των ελιών, καθώς η πανώλη είχε αποδεκατίσει τον ντόπιο πληθυσμό.Η τρίτη εκδοχή προέρχεται από τον ιστορικό και ακαδημαϊκό Νίκο Βέη. Σύμφωνα με τον ίδιο, ένας αρβανίτης με καταγωγή από τα Δολιανά των Ιωαννίνων είχε εγκατασταθεί στην Τριπολιτσά του Μοριά. Κατά την παραμονή του όμως στην πρωτεύουσα της Αρκαδίας σκότωσε κάποιον πλούσιο και σημαίνοντα Οθωμανό, έτσι αναγκάστηκε να καταφύγει με την οικογένειά του στον πυκνόδενδρο Μαλεβό για να γλυτώσει. Κατέλυσε στην τοποθεσία των σημερινών Άνω Δολιανών, στα οποία έδωσε το όνομα της μακρινής του πατρίδας. Σε αυτή την εκδοχή εξηγείται μόνο η προέλευση, επομένως για την ετυμολογία του ονόματος επανερχόμαστε στην πρώτη εκδοχή. Αξίζει να διευκρινιστεί ότι στην περίπτωση της πρώτης εκδοχής, αυτής της ονοματολογίας με βάση τη γεωγραφία του τόπου, δεν προϋποτίθεται κάποια σχέση των Δολιανών της Αρκαδίας με αυτά των Ιωαννίνων, καθώς κάλλιστα δύο τόποι με την ίδια γεωγραφική διαμόρφωση, εν προκειμένω ορεινά χωριά χτισμένα σε πλαγιά, θα μπορούσαν να έχουν λάβει την ίδια ονομασία από σύμπτωση. Η προσθήκη του τοπικού επιρρήματος «Άνω» υιοθετήθηκε μεταγενέστερα, πιθανότατα από τους ίδιους τους οικιστές, με σκοπό να καλύψει την ανάγκη διαχωρισμού του ορεινού οικισμού από τον πεδινό -τα Κάτω Δολιανά- στις καθημερινές τους αναφορές. Βορειοδυτικά της κοινότητας, στις θέσεις «Αλεπότρυπες» και «Ψοφιαίικα», βρίσκονται αρχαία λατομεία που χρονολογούνται από την αρχαϊκή-κλασική εποχή και παράγουν το ομώνυμο τοπικό μάρμαρο Δολιανών, το οποίο είναι χρώματος λευκού, με τόνο προς το κυανότεφρο ή ανοικτοκυανότεφρο. Το κοίτασμα, ταξινομημένο κατά γεωτεκτονική ζώνη, ανήκει στα Μάρμαρα Εξωτερικής Μεταμορφικής Ζώνης, κατηγορία η οποία περιλαμβάνει τρεις επαρχίες: του όρους Πάρνωνα, της Σαγιάς Μάνης και της Δυτικής-Κεντρικής Κρήτης. Είναι από τα ποιοτικότερα μάρμαρα της Πελοποννήσου, παρουσιάζοντας ομοιότητες με το Πεντελικό μάρμαρο της Αττικής, παρ' όλο που δε φτάνει τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του τελευταίου. Χρησιμοποιήθηκε συνηθέστερα ως δομικός λίθος και σπανιότερα στη γλυπτική. Μεταξύ άλλων χρησιμοποιήθηκε: Στο Ναό της Αρτέμιδος Κνακεάτιδος, τέσσερα χιλιόμετρα από τον οικισμό Μαυρίκι Αρκαδίας, στη σημερινή θέση «Ψηλή κορφή» ή «Ψηλή Ράχη» του όρους Μαρμαροβούνι, σε υψόμετρο 1.250 μέτρων. Κτισμένος γύρω στο 540 π.Χ., ανακαλύφθηκε τον Ιούλιο του 1907 από τον αρχαιολόγο Κωνσταντίνο Ρωμαίο, ενώ ήταν ήδη εν μέρει κατεστραμμένος. Επρόκειτο για ναό χτισμένο εξ ολοκλήρου από μάρμαρο, ένας από τους παλαιότερους του είδους και ενδεχομένως ο πρώτος. Ταυτίστηκε με το ναό της Κνακεάτιδας Αρτέμιδας που μνημονεύει και ο Παυσανίας. Σήμερα, στο χώρο ανέγερσής του δε σώζεται σχεδόν τίποτα από αυτόν, παρά μόνο επιμέρους αρχιτεκτονικό υλικό από διάφορα κομμάτια του, γεγονός που κατέστησε δυνατή την αναπαράστασή του σε μεγάλο βαθμό. Στην κατασκευή του Ναού Επικούριου Απόλλωνα, που ανεγέρθηκε κατά το δεύτερο μισό του 5ου αιώνα προ Χριστού (420-410 π.Χ) και ειδικότερα τα: ιωνικά κιονόκρανα, κορινθιακό κιονόκρανο, λαξευτές μετόπες της εξωτερικής ζωφόρου του κυρίως ναού, βάσεις της ιωνικής ζωφόρου στο εσωτερικό του τεμένους, ερείσματα και κεραμίδια της οροφής. Στον Αρχαίο Ναό Αλέας Αθηνάς στην Τεγέα, χτισμένο τον 4ο αιώνα π.Χ., ο οποίος προήλθε εξ ολοκλήρου από μάρμαρο Δολιανών. Σύμφωνα με τον Παυσανία υπερείχε από τους άλλους ναούς της Πελοποννήσου στην όλη κατασκευή και στο μέγεθος. Εκθέματα από το Ναό υπάρχουν στο Αρχαιολογικό Μουσείο Αλέας Τεγέας, το οποίο ανακαινίστηκε και επαναλειτούργησε το 2014 και το 2016 απέσπασε «Ειδικό Έπαινο με την ύψιστη αναγνώριση για εξέχοντα επιτεύγματα» από την Κριτική Επιτροπή του European Museum Forum στο Σαν Σεμπαστιάν της Ισπανίας, κατά το διαγωνισμό για την ανάδειξη του Ευρωπαϊκού Μουσείου της χρονιάς. Στο μεγάλο σύμπλεγμα γλυπτών της Δέσποινας και της μητέρας της Δήμητρας, στο ιερό της αρχαίας αρκαδικής πόλης Λυκόσουρας, το οποίο δημιούργησε ο γλύπτης Δαμοφών της Αρχαίας Μεσσήνης. Αμφότερες οι θεές είναι καθήμενες σε θρόνο και περιβάλλονται από τη θεά Άρτεμις και τον Τιτάνα Άνυτο, θετό πατέρα της Δέσποινας. Μέρη του γλυπτού εκτίθενται σήμερα στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών. Στο Ναό Ποσειδώνος και Αθηνάς Σώτειρας στη θέση Βίγλα κοντά στο αρχαίο Παλλάντιο Αρκαδίας. Στην Αρχαία Ολυμπία, κυρίως σε αγάλματα.Στην Αρχαία Επίδαυρο. Στην Έπαυλη του Ηρώδη του Αττικού, καθώς και σε επιτύμβιες και αναθηματικές στήλες της ευρύτερης περιοχής. Στον Μητροπολιτικό Ιερό Ναό Αγίου Βασιλείου της Τρίπολης, ο οποίος θεμελιώθηκε το 1855 και εγκαινιάστηκε 29 χρόνια αργότερα, το 1884. Η επικάλυψή του είναι εξ ολοκλήρου από μάρμαρο Δολιανών.Επίσης πιθανολογείται ότι χρησιμοποιήθηκε στη Βάση της Μαντίνειας. Σύγχρονα λατομεία μαρμάρου υπάρχουν ακόμα και σήμερα πλησίον του οικισμού, παράλληλα με τα αρχαία που διασώζονται. Οι πρώτες γραπτές αναφορές για τα Δολιανά γίνονται το έτος 1700. Η πρώτη κατά την Ενετική απογραφή του 1700: «χορίον Δολιανά, ευφημέριος παπά Γρηγόριος, εκκλησίες δύο, Παναγία και Άγιος Ιωάννης δεν έχουν τίποτα (από περιουσία)» Η δεύτερη (πιθανότατα στις 23 Δεκεμβρίου) σε μια έμμετρη επιστολή ενός "Ιωάννου, κατοίκου Τριπόλεως" όπου αναφέρεται: «Επτακοσιοστώ προς τούτοις και χιλίω έτει τω σωτηρίω, γαμηλιώνος πρώτη Δολιαν’ ευρισκόμενος...» Την περίοδο του Βασίλειου του Μορέως, επίσημο όνομα που έδινε η Δημοκρατία της Βενετίας στις κτήσεις της στην Πελοπόννησο κατά την περίοδο 1688-1715, εμφανίζονται με την ονομασία «Degliana», ως οικισμός που υπαγόταν στο Τερριτόριο Αγίου Πέτρου Τσακωνιάς. Την περίοδο της Ελληνικής Επανάστασης, αναφέρονται οι «Αναγνώστης Κωνσταντίνου» και «Γιωργάκης του Αναγνώστη» ως δημογέροντες των Δολιανών, σε κυβερνητικό έγγραφο της 11ης Ιουλίου 1823, με τίτλο «Αδυναμία της επαρχίας Αγίου Πέτρου να συμμετάσχη εις έρανον». Μάχη των Δολιανών Στις 18 Μαΐου του 1821, κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης, στο χωριό δόθηκε η λεγόμενη Μάχη των Δολιανών. Στη συγκεκριμένη μάχη, ο Νικηταράς που κρατούσε με 300 άντρες τα Άνω Δολιανά, κατάφερε να αποκρούσει 4.000 Τούρκους που επιτίθεντο με πυροβολικό. Εκείνη τη μέρα πήρε και το προσωνύμιο «Τουρκοφάγος», το οποίο τον συνόδευε μετέπειτα, διότι σύμφωνα με την παράδοση «έπεσαν» πολλοί Τούρκοι από το χέρι του.Στη μνήμη του έχει ανεγερθεί ανδριάντας στην είσοδο του οικισμού και συγκεκριμένα στην περιοχή «ρέμα του Τσάκωνα», το κυρίως θέατρο της μάχης. Το όνομά του έχει δοθεί επίσης στο ποδοσφαιρικό σωματείο του χωριού: «Αθλητικός Πολιστικός Σύλλογος Νικηταράς Δολιανών» ή εν συντομία Νικηταράς. Δεύτερη μάχη των Δολιανών Στις 16 Ιουνίου 1825, ο Ιμπραήμ Πασάς ανακαταλαμβάνει την Τριπολιτσά. Στις 23 Ιουνίου οι Έλληνες ηττώνται στη μάχη στα Τρίκορφα, καταγράφοντας σημαντικές απώλειες. Στα Βέρβενα και στα Δολιανά παραμένουν ελληνικά τμήματα που δεν είχαν διαλυθεί, με αρχηγούς τους τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, τον Δημήτριο Υψηλάντη και άλλους καπεταναίους της περιοχής. Εναντίον αυτών εξεστράτευσε ο Ιμπραήμ Πασάς στις αρχές Ιουλίου. Στην εφημερίδα της Ύδρας, «Ο Φίλος του Νόμου» φύλλο αριθ. 136/20-7-1825, αναφέρονται τα εξής: Στρατόπεδο Τριπολιτσάς Μετά την μάχη της 8 (Ιουλίου) ο μεν κύριος Υψηλάντης παραλαβών 600, επήγε να καταλάβη τα Δολιανά ο δε Ζαχαρόπουλος και οι αδελφοί Χ΄Στεφανής και Χ΄Γεώργης με το επίλοιπον της Στρατιάς συμποσούμενον εις δισχιλίους, κατέλαβον τα Αράχωβα για να σκεπάσωσι τα Βέρβενα και την Σπάρτην. Την 9 μετά το μεσημέριον περί μίαν ώραν ένα σώμα πολεμίων έως χιλίων συμπεριλαμβανομένων και 160 ιππέων, ήλθε να χτυπήσει τον κύριον Υψηλάντην εις τας θέσεις του. Ο αγών έγινε σφοδρότατος και διήρκησε μόνο μίαν ώραν. Επειδή ο εχθρός, μη δυνάμενος να κυριεύσει την θέσην ταύτην, αφήσας εις της μάχης τον τόπον ως 60 σκοτωμένους, εκίνησε προς τα Αράχωβα… Πυρπόληση των Δολιανών Τον Αύγουστο του 1826 ο Ιμπραήμ Πασάς επιδράμει εκ νέου στην Κυνουρία. Επιτιθέμενος στο χωριό, πυρπολεί σπίτια και την εκκλησία της Παναγίας. Σύφωνα με την απογραφή του 1828: «Και τούτου δε του ναού η έσωθεν διακόσμησις επυρπολήθη υπό των εχθρών… Αναθήματα διεσώθησαν: 1 ευαγγέλιον, 1 θυμιατήριον, 3 κανδήλια, τα πάντα αργυρά και τα βιβλία της ακολουθίας, αι δε εικόνες και τα λοιπά ηφανίσθηκαν.» Τα Δολιανά ανακηρύχθηκαν Δήμος για πρώτη φορά στις 24 Μαΐου του 1835 (ΦΕΚ 16Α - 24/05/1835), με δήμαρχο τον Λ. Κωνσταντίνου. Η σφραγίδα του Δήμου των Δολιανών απεικόνιζε ένα τσοπανόπουλο να παίζει τη φλογέρα του κάτω από ένα δέντρο, κατά πάσα πιθανότητα στην αυλή της εκκλησίας της Παναγίας της Κουβλιώτισας. Η σφραγίδα αυτή πέρασε στον Κεντρικό Πατριωτικό Σύλλογο «Δολιανά Κυνουρίας» ως συνέχεια της ιστορίας του Δήμου και αποτελεί μέχρι και σήμερα τη σφραγίδα του Συλλόγου. Ο Κ.Π.Σ. «Δολιανά Κυνουρίας» συνεδρίασε για πρώτη φορά στις 12 Μαρτίου 1879 στην Αθήνα όταν και ιδρύθηκε, αρχικά ως «Πατριωτικός Σύλλογος τα "ΔΟΛΙΑΝΑ"». Αναγνωρίστηκε επίσημα στις 23 Ιουνίου 1893, όντας ο αρχαιότερος στην Ελλάδα. Έχει βραβευθεί από την Ακαδημία Αθηνών. Διατελέσαντες πρόεδροι της κοινότητας Δολιανών Μεταπολιτευτικά ... 1979-82 Γεώργιος Κωλέττης 1983-94 Γεώργιος Λαλιώτης (19??-1995) 1995-98 Αγγελής Αγγελίδης... Βλ. επίσης: Τοπική Κοινότητα Δολιανών Στην απογραφή, καταγράφηκαν για πρώτη φορά το 1940 ξεχωριστοί αριθμοί πληθυσμού για τα δύο κεφαλοχώρια (Άνω και Κάτω Δολιανά) και τους γύρω οικισμούς. Η απογραφή του 1940 πραγματοποιήθηκε στις 16 Οκτωβρίου, όταν οι οικιστές ακόμα βρίσκονταν στον ορεινό οικισμό, ενώ του 1951 πραγματοποιήθηκε στις 7 Απριλίου και του 1971 στις 14 Μαρτίου, όταν οι κάτοικοι βρίσκονταν στον πεδινό. Κατά τη διάρκεια εκείνων των δεκαετιών όμως συντελέστηκε παράλληλα και η αλλαγή χρήσης των οικισμών ως προς το ποιος είναι ο βασικός. Αυτό εξηγεί και τη μεγάλη αντιστροφή πληθυσμών στις απογραφές από το 1951 και έπειτα. Κύριες ασχολίες των διπλοκατοίκων στον ορεινό οικισμό είναι η συλλογή καστάνων, κερασιών και βύσσινων, καθώς και η μελισσοκομία. Τα τελευταία χρόνια έχει προστεθεί και ο κλάδος του τουρισμού, ενώ δεν έχουν εκλείψει και οι βοσκοί/κτηνοτρόφοι, βιοποριστική ασχολία η οποία υπήρξε διαχρονικά και συνεχίζει να υπάρχει ακόμα και σήμερα -αλλά σε μικρότερο βαθμό- στην περιοχή. Στα χαμηλότερα υψόμετρα της ευρύτερης κοινότητας, στην περιοχή Κούβλης και σε υψόμετρο 750 μέτρων, τα παλιότερα χρόνια καλλιεργούνταν αμπέλια. Γι’ αυτό το λόγο συναντώνται ακόμα και σήμερα αρκετοί ληνοί, μικρά πέτρινα χτίσματα μέσα στα οποία γινόταν κατευθείαν το πάτημα των σταφυλιών. Επίσης εξυπηρετούσαν και ως προσωρινό καταφύγιο των καλλιεργητών για ξεκούραση από τον μεσημεριανό ήλιο και γενικότερα για βραχεία διαμονή και διανυκτέρευση κατά τη διάρκεια των αγροτικών εργασιών. Για μια περίοδο η καλλιέργεια της αμπέλου είχε εγκαταλειφθεί και ο κάμπος είχε αφιερωθεί σχεδόν αποκλειστικά στην καλλιέργεια καρποφόρων δέντρων, τα τελευταία χρόνια όμως η αμπελοκαλλιέργεια έχει επανακάμψει και οι αμπελώνες έχουν επεκταθεί. Η ευρύτερη περιοχή θεωρείται η πατρίδα της ποικιλίας κρασιού μοσχοφίλερο. Στις 23 Μαΐου του 2015 εγκαινιάστηκε το «Ιστορικό και Εθνογραφικό Μουσείο Δολιανών». Στεγάζεται στην οικία των αδελφών Χριστοφίλη, η οποία είναι γνωστή και ως «Το ταμπούρι του Νικηταρά», καθώς στο συγκεκριμένο κτίσμα οχυρώθηκε ο Νικηταράς με μια ομάδα συναγωνιστών του κατά τη Μάχη των Δολιανών. Το μουσείο είναι αφιερωμένο στη νικηφόρα «Μάχη των Δολιανών» που διεξήχθη στο χωριό (εκθέματα στον επάνω όροφο), αλλά και στη λαογραφία που αφορούσε την καθημερινότητα της περιοχής κατά τα παρελθόντα έτη (εκθέματα στον κάτω όροφο). Είναι ανοιχτό για το κοινό κάθε πρωί, Τετάρτη έως Κυριακή, με ελεύθερη είσοδο.Η οικία έχει ενταχθεί ως «αμυντικό συγκρότημα» στο «διαρκή κατάλογο κηρυγμένων αρχαιολογικών χώρων και μνημείων» του Υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού, ως χαρακτηριστικό δείγμα οχυράς κατοικίας της περιοχής. Ιδιαίτερου κάλλους είναι το παλαιό σχολείο. Αποτελείται από δύο κτήρια, τα οποία έχουν κηρυχθεί διατηρητέα από το ΥΠΕΧΩΔΕ. Το μικρότερο και παλαιότερο από αυτά ανεγέρθη το 1853, ενώ το κυρίως κτήριο χρονολογείται από τις αρχές του 20ου αιώνα. Φιλοξενούσε τους μαθητές κατά τους μήνες Σεπτέμβριο και Οκτώβριο κάθε σχολικού έτους, μέχρι οι κάτοικοι να ολοκληρώσουν τη συγκομιδή καστάνων και σπαρτών και να μεταφερθούν στον πεδινό οικισμό για το χειμώνα. Σταμάτησε οριστικά τη λειτουργία του τον Οκτώβριο του 1982. Σήμερα και τα δύο κτήρια λειτουργούν ως παραδοσιακός ξενώνας. Σε απόσταση 1,5 χιλιομέτρου από το κέντρο του χωριού, στο δρόμο προς τον οικισμό Δραγούνι και μετά τον καταρράκτη στο ρέμα του Αϊ-Γιαννιού, βρίσκεται το γραφικό ξωκλήσι του Αϊ-Γιάννη, στο μέσον μιας κατάφυτης πλαγιάς με πανοραμική θέα προς το χωριό. Εδώ είχε στρατοπεδεύσει ο Νικηταράς με τα παλικάρια του από τις 16 Μαΐου του 1821, ερχόμενος από το στρατόπεδο των Βερβένων με τελική κατεύθυνση το Ναύπλιο για να προμηθευτεί σκαγομπάρουτα. Το πρωί της 18ης Μαΐου όταν και είχε προγραμματίσει την αναχώρησή του, μια Οθωμανική φάλαγγα υπό τον κεχαγιάμπεη Μουσταφά άρχισε να ανηφορίζει προς τον οικισμό με απώτερο σκοπό την πλαγιοκόπηση του στρατοπέδου των Βερβένων. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ο Νικηταράς να εισακούσει το κάλεσμα των χωρικών, να αναβάλλει την αναχώρησή του και να επιστρέψει στον οικισμό για να τον υπερασπιστεί. Έτσι ξέσπασε και η Μάχη των Δολιανών. Λόγω του νερού που αφθονούσε στην περιοχή, στο χωριό είχαν κτιστεί αρκετές μαρμάρινες και πέτρινες παραδοσιακές βρύσες. Οι περισσότερες διασώζονται μέχρι σήμερα, αν και ορισμένες έχουν πλέον στερέψει. Ένας βασικός λόγος είναι η πύκνωση της βλάστησης στην περιοχή, ως αποτέλεσμα της εξασθένησης της κτηνοτροφίας και κατ' επέκταση της βόσκησης των αιγοπροβάτων που λάμβανε χώρα. Ενδεικτική λίστα με τις κυριότερες βρύσες: Σοποτός, αμέσως μετά τον οικισμό Κούβλη και λίγο πριν την είσοδο στα Δολιανά. Σύμφωνα με την αραβογράμματη επιγραφή της χτίστηκε το 1713. Η ονομασία της πιστεύεται ότι προέρχεται από την πρωτοσλαβική λέξη sopot που σημαίνει "ροή νερού". Είναι πιθανώς ονοματοποιητική (βάση ήχου) και μιμείται τον ψίθυρο (Šepot) του τρεχούμενου νερού. Η ίδια ρίζα εμφανίζεται σε έναν αριθμό άλλων παλαιών σλαβικών τοπωνυμίων. Η συγκεκριμένη κρήνη έχει ενταχθεί από το 1998 στον «διαρκή κατάλογο κηρυγμένων αρχαιολογικών χώρων και μνημείων» του Υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού. Λουτσίτσα, στον κεντρικό δρόμο του χωριού. Η ονομασία της είναι σλαβικής προέλευσης και προέρχεται από το Lučić, πατρωνυμικό του Λουκάς, συνεπώς μπορεί να μεταφραστεί ως "του Λουκά". Το τοπωνύμιο (Lučica/Lučice) συναντάται και σε οικισμούς της πρώην Γιουγκοσλαβίας. του Τσιρίκου, στη θέση Ρυκάκια. του Κόντη, στη θέση Αγγελαίικα. Κοντινός. Βλάγγα, που σημαίνει "υγρασία" στα Σλάβικα (vlaga). Εθιμικά, η κυριότερη επιστροφή στο ορεινό χωριό των κατοίκων από τα Κάτω Δολιανά, αλλά και των εσωτερικών μεταναστών και των παλινοστούντων, γίνεται την εβδομάδα που λαμβάνει χώρα η γιορτή της Παναγίας. Ειδικά κατά την παραμονή και ανήμερα, δηλαδή στις 14 και 15 Αυγούστου, η συγκέντρωση των Δολιανιτών στον οικισμό κορυφώνεται. Παράλληλα, τις ημέρες αυτές συνηθίζεται να διοργανώνονται εορταστικές και άλλες εκδηλώσεις, όπως παραδοσιακό γλέντι στην πλατεία ή στο γήπεδο του χωριού, κινηματογραφικές προβολές, αλλά και Γιορτές της Νεολαίας στο εκκλησάκι του Αϊ-Γιάννη. Το πρώτο Σάββατο κάθε Νοέμβρη, αφού έχει ολοκληρωθεί το μάζεμα των κάστανων από τα δέντρα που αφθονούν στη γύρω περιοχή, διοργανώνεται από την κοινότητα η επονομαζόμενη «Γιορτή Κάστανου» κατά την οποία οι επισκέπτες έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν το κάστανο σε πολλές διαφορετικές συνταγές για φαγητά, γλυκά αλλά και λικέρ. Την πρώτη Κυριακή του Νοεμβρίου, ακολουθώντας τη «Γιορτή Κάστανου», η εικόνα του προστάτη του χωριού Αγίου Γεωργίου, μεταφέρεται -μαζί με τους τελευταίους κατοίκους- στον πεδινό οικισμό. Κατά την κάθοδο, η μεταφορά γίνεται από τους κατοίκους, αρχικά με τα χέρια και στη συνέχεια κουβαλώντας την στους ώμους τους, σε μια τελετουργική πεζοπορία που κρατάει περί τις οκτώ ώρες και περνάει μέσα από το παλαιό μονοπάτι που χρησιμοποιείτο για να συνδέει τους δύο οικισμούς πριν τη δημιουργία αυτοκινητοδρόμων. Στις 23 Απριλίου, παράλληλα με την επιστροφή μέρους των οικιστών για τις θερμές ημέρες του έτους, η εικόνα μεταφέρεται ξανά από τα Κάτω Δολιανά στον ορεινό οικισμό με λεωφορείο.Στις 10 Αυγούστου 2020, ανακοινώθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού ότι το έθιμο ενεγράφη στο Εθνικό Ευρετήριο Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Ελλάδας, με απόφαση της Υπουργού Λίνας Μενδώνη, αποτελώντας ένα από τα μόλις 16 έθιμα της συγκεκριμένης λίστας κατά τη στιγμή της ένταξης. Παλαιότερα, ο Πολιτιστικός Σύλλογος οργάνωνε κάθε 4 χρόνια προς τιμήν των Ελλήνων αγωνιστών τη λεγόμενη Αναπαράσταση της Μάχης των Δολιανών, στην οποία λάμβαναν μέρος σχεδόν όλοι οι κάτοικοι. Ένα έθιμο το οποίο ατόνισε με το πέρασμα των ετών, λαμβάνοντας χώρα για τελευταία φορά το 2003 και περιοριζόμενο σήμερα σε μια λιτή τελετουργική εκδήλωση μνήμης. Η αναπαράσταση της μάχης αναμενόταν να αναβιώσει το 2021, στα 200 χρόνια από την επέτειό της, όμως η πανδημία του κορονοϊού COVID-19 κατέστησε την τέλεσή της μη εφικτή. Δύο διαφορετικά περιπατητικά μονοπάτια περνούν από τα Δολιανά, καθιστώντας το βάση για πεζοπορίες στη γύρω περιοχή. Το πρώτο, διεθνές, το Ευρωπαϊκό μονοπάτι μεγάλων αποστάσεων Ε4, το οποίο αποτελείται από συνολικά 301 χιλιόμετρα στο κομμάτι της Πελοπονήσου. Η διαδρομή, μετά την Τρίπολη, ξεκινάει από την Ψηλή Βρύση, διασχίζει τα Δολιανά και συνεχίζει προς τον Άγιο Πέτρο.Καθώς βρίσκεται στις βόρειες πλαγιές του Πάρνωνα, το χωριό αποτελεί σημείο έναρξης και για το Parnon Trail, ένα νέο και υπό διαμόρφωση περιπατητικό μονοπάτι 200 χιλιομέτρων, το οποίο εκτείνεται σε ολόκληρη την οροσειρά του Πάρνωνα και σκοπό έχει να αναδείξει και να αναβιώσει τα παλιά μονοπάτια ολόκληρης της Κυνουρίας, συνδυάζοντας στη διαδρομή του το βουνό με τη θάλασσα. Στο ορεινότερο άκρο του οικισμού και σε υψόμετρο 1.100 μέτρα, στη θέση Χορευταρού-Κρέκιζα, έχει κατασκευαστεί από το Δασαρχείο Κυνουρίας με χρηματοδότηση του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης, ένας δασικός περιβαλλοντολογικός οικισμός γνωστός ως «Δασικό Χωριό», στα πλαίσια της ευρύτερης προσπάθειας του Υπουργείου (σύμφωνα και με το Φ.Ε.Κ. 170/Β/14-3-1995) να δημιουργήσει υποδομές που διευκολύνουν την ολιγοήμερη διαμονή επισκεπτών κοντά στο δάσος, για λόγους αναψυχής ή εκπαιδευτικούς. Πρόκειται για έναν από τους μόλις έξι τέτοιους οικισμούς της χώρας. Αποτελείται από 20 ξύλινες κατοικίες σε μια έκταση 29 στρεμμάτων, οι οποίες μπορούν να φιλοξενήσουν έως 80 επισκέπτες. Επίκεντρο του Δασικού Χωριού, σκαρφαλωμένο σε υψόμετρο 1.090 μέτρων, είναι ένα σαλέ χωρητικότητας 200 ατόμων με ένα μεγάλο τζάκι στο κέντρο, το οποίο προσφέρει πανοραμική θέα στο οροπέδιο της Τρίπολης και σε όλη τη γύρω περιοχή.Πλησίον του οικισμού του «Δασικού Χωριού» βρίσκεται ένα μικρό, πέτρινο θέατρο, το οποίο δημιουργήθηκε το 2000. Στο χωριό εδρεύει το ποδοσφαιρικό σωματείο Αθλητικός Πολιτιστικός Σύλλογος Νικηταράς Δολιανών. Εν συντομία Α.Π.Σ. Νικηταράς Δολιανών ή και σκέτο "Νικηταράς" όπως αποκαλείται από τους κατοίκους. Η ονομασία του προέρχεται από το όνομα με το οποίο ήταν γνωστός ο Νικήτας Σταματελόπουλος, οπλαρχηγός της Ελληνικής Επανάστασης, ο οποίος πρωτοστάτησε στη Μάχη των Δολιανών. Πρόκειται για ένα από τα παλαιότερα σωματεία της Αρκαδίας, με έτος ιδρύσεως το 1921. Αγωνίζεται στις τοπικές κατηγορίες της ΕΠΣ Αρκαδίας και χρώματά του είναι το κόκκινο και το λευκό. Το χωριό διαθέτει ποδοσφαιρικό γήπεδο με φυσικό χλοοτάπητα, το οποίο επισκέπτονται ποδοσφαιρικοί σύλλογοι για την καλοκαιρινή τους προετοιμασία, καθώς και ένα ανοικτό γήπεδο καλαθοσφαίρισης. Από το 2015 ο Κεντρικός Πατριωτικός Σύλλογος Δολιανών διοργανώνει τον "Ορεινό Ημιμαραθώνιο Δολιανών", αγώνα 21 χιλιομέτρων τρεξίματος, κατά τα τέλη Μαΐου με μέσα Ιουνίου. Είναι μία διοργάνωση βουνού η οποία από το 2017 αναβαθμίστηκε και τελεί υπό την αιγίδα του ΣΕΓΑΣ. Παράλληλα διεξάγεται αγώνας 5 χιλιομέτρων για τους λιγότερο έμπειρους δρομείς και αγώνας 1000 μέτρων για παιδιά. Στα καλντερίμια και τα μονοπάτια του οικισμού φιλοξενείται τακτικά το τοπικό πρωτάθλημα ποδηλασίας downhill της Αρκαδίας, σε μία διαδρομή που έχει λάβει την ονομασία "Doli Stone Stairs" από τους διοργανωτές. Ιωάννης Καλοστύπης (1851-1918), φιλόλογος, δημοσιογράφος, εκδότης εφημερίδας και θεατρικός συγγραφέας. Διετέλεσε Νομάρχης Άρτας (1896; 1910;), Φθιωτιδοφωκίδος και Κοζάνης. Κώστας Λαλιώτης (γεν. 1951), πολιτικός και μέλος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. από την ίδρυσή του. Γιώργος Ταλιούρης (γεν. 23 Αυγούστου 1941), τραγουδιστής. Κωνσταντίνος Βέμμος, ιατρός. Αλέξανδρος Παπαηλιού, σκηνοθέτης. Στέλιος Κατσιάνης, οργανοπαίχτης (λαούτο, ταμπουράς κ.ά.). Κώστας Βούλγαρης (γεν. 1958), πεζογράφος, κριτικός λογοτεχνίας και επιμελητής εκδόσεων. Νίκος Δούλος, στιχουργός. Άγγελος Τερζάκης (16 Φεβρουαρίου 1907 – 3 Αυγούστου 1979), Έλληνας λογοτέχνης της γενιάς του ’30 και δοκιμιογράφος, με καταγωγή από την πλευράς της μητέρας του, Αγγελικής Πανοπούλου. Γιάννης Γαΐτης (1923–1984), ζωγράφος, χαράκτης και γλύπτης, γνωστός για τα «Ανθρωπάκια» του, με καταγωγή από την πλευρά της μητέρας του, Παναγιώτας Καραμήτρου. Θάνος Βερέμης (γεν. 26 Αυγούστου 1943), ιστορικός και πανεπιστημιακός, με καταγωγή από την πλευρά της μητέρας του, το γένος Κοσκινά. Γιάννης Πάνου (Παναγιωτόπουλος) (1943-1998), πεζογράφος, συγγραφέας του βιβλίου «…από το στόμα της παλιάς Remington…». Σπύρος Λάμπρου (γεν. 31 Μαρτίου 1975), δημοσιογράφος, παρουσιαστής ειδήσεων και ραδιοφωνικός παραγωγός. Βάσω Μητρομάρα, δημοσιογράφος και παρουσιάστρια ειδήσεων. Τζέιμς Παντέμης (γεν. 21 Φεβρουαρίου 1997), Ελληνοκαναδός τερματοφύλακας διεθνής με την Εθνική Καναδά, με καταγωγή από το χωριό. Μάριος Τουρούτσικας, πιλότος Πολεμικής Αεροπορίας Κάτω Δολιανά Αρκαδίας Μάχη των Δολιανών Ευρωπαϊκό μονοπάτι μεγάλων αποστάσεων Ε4 Πάρνωνας Κατάλογος παραδοσιακών οικισμών της Ελλάδας Δασικά χωριά στην Ελλάδα Αρχαιολογικό Μουσείο Αλέας Τεγέας Ταξιδιωτικός οδηγός για το θέμα Άνω Δολιανά από τα Βικιταξίδια Κεντρικός Πατριωτικός Σύλλογος Δολιανά Κυνουρίας Ορεινός Ημιμαραθώνιος Άνω Δολιανών Meteology.gr - Kάμερα Δολιανών Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο | Σχολή Αρχιτεκτόνων - Μηχανικών | Αρχιτεκτονική Ανάλυση Παραδοσιακών Κτηρίων και Συνόλων | Πρόγραμμα Ψηφιοποίησης Διατομεακού Μαθήματος 5ου Εξαμήνου | Άνω Δολιανά Parnon Trail, περιπατητικό μονοπάτι Αρχειοθετήθηκε 2019-09-02 στο Wayback Machine. Ιστοσελίδα "Δολιανά - Στα όρια του ονείρου"Αρχειοθετήθηκε 2021-01-21 στο Wayback Machine. | Τα Άνω Δολιανά είναι ορεινός, πετρόχτιστος οικισμός στην επαρχία Βόρειας Κυνουρίας της Αρκαδίας, ο οποίος ανήκει στην τοπική κοινότητα Δολιανών. Το χειμώνα κατοικείται από λιγοστούς οικιστές, καθώς οι περισσότεροι διαχειμάζουν στα Κάτω Δολιανά και αρκετοί επιστρέφουν σε αυτόν κατά τους ανοιξιάτικους και κυρίως τους καλοκαιρινούς μήνες. Στην απογραφή του 2011 είχε 90 κατοίκους. Είναι χαρακτηρισμένος παραδοσιακός οικισμός, σύμφωνα με σχετική νομοθετική ρύθμιση του Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε. που εκδόθηκε στις 13 Οκτωβρίου 2003.Τα τελευταία χρόνια, λόγω της προνομιακής γεωγραφικής θέσης τους, τα Άνω Δολιανά γνωρίζουν αξιόλογη τουριστική ανάπτυξη ήπιας μορφής, με σημαντικό αριθμό επισκεπτών, ιδιαίτερα τα Σαββατοκύριακα της φθινοπωρινής και της χειμερινής περιόδου, καθώς και πεζοπόρων, κυρίως κατά τη διάρκεια της άνοιξης. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CF%89_%CE%94%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%AC_%CE%91%CF%81%CE%BA%CE%B1%CE%B4%CE%AF%CE%B1%CF%82 |
Βέδιος Πολίο | Ο Πόπλιος Βέδιος Πολίο, γιος ενός απελεύθερου, γεννήθηκε τον 1ο αι. π.Χ. και έγινε μέλος της τάξης των ιππέων.Η πρώτη βέβαιη εμφάνιση τού Β. Πολίο στις ιστορικές πηγές έρχεται, αφότου ο Οκταβιανός (ο μετέπειτα Αύγουστος) έγινε ο μοναδικός κυρίαρχος τού ρωμαϊκού κόσμου το 31 π.Χ. Κάποια στιγμή ο Β, Πολίο κατείχε την εξουσία στην επαρχία της Ασίας για λογαριασμό τού Αυτοκράτορα. Για έναν απλό ιππέα να κυβερνά αυτήν την επαρχία ήταν εξαίρεση, και πιθανώς υπήρχαν ειδικές περιστάσεις. Η θητεία τού Π. Βέδιου θα μπορούσε να ήταν το 31–30 π.Χ., πριν από τον διορισμό ενός τακτικού ανθυπάτου ή μετά από τον μεγάλο σεισμό τού 27 π.Χ. Αργότερα επέστρεψε στη Ρώμη, και όταν ο Αλέξανδρος και ο Αριστόβουλος, οι γιοι τού Ηρώδη Α΄ τού Μεγάλου, ήρθαν στην πόλη περί το 22 π.Χ., μπορεί να έμειναν μαζί του.Παρά τις υπηρεσίες αυτές προς το κράτος, ο Β. Πολίο θα γινόταν περισσότερο γνωστός για τη φημισμένη πολυτέλεια και τη σκληρότητά του. Είχε μία τεράστια έπαυλη στο Παυσίλυπο (Posillipo) στον κόλπο της Νάπολης, που αργότερα περιγράφηκε από τον ποιητή Οβίδιο ότι ήταν «σαν πόλη». Το πιο διαβόητο, διατηρούσε μία δεξαμενή από λάμπραινες, στην οποία θα έριχναν ως τροφή τους σκλάβους, που προκαλούσαν τη δυσαρέσκειά του.Ωστόσο διατήρησε, τουλάχιστον για λίγο, τη φιλία τού Αυγούστου, προς τιμή τού οποίου έκτισε ένα ιερό ή μνημείο στο Μπενεβέντουμ. Μία φορά ο Aύγουστος δειπνούσε στο σπίτι τού Β. Πολίο, όταν ένας οινοχόος έσπασε ένα κρυστάλλινο κύπελο. Ο Β. Πολίο διέταξε να τον πετάξουν στις λάμπραινες, αλλά ο σκλάβος έπεσε στα γόνατα μπροστά στον Αύγουστο και παρακάλεσε να τον εκτελέσουν με κάποιον πιο ανθρώπινο τρόπο. Τρομοκρατημένος, ο Αυτοκράτορας έσπασε όλα τα ακριβά ποτήρια τού Β. Πολίο και έχωσε την πισίνα. Σύμφωνα με τον Σενέκα, ο Αύγουστος άφησε επίσης ελεύθερο τον δούλο, καθώς όπως ο Κ. Δίων παρατηρεί, ο Β. Πολίο «δεν μπορούσε να τιμωρήσει τον υπηρέτη του, για κάτι που είχε κάνει και ο Αύγουστος». Υπάρχουν πολλές -λιγότερο σίγουρες- εμφανίσεις ενός Βέδιου Πολίο, που μπορεί να είναι ο ίδιος. Ένας Βίδιος ή Βέδιος, πιθανώς ο ίδιος, αναφέρεται σε μία επιστολή του 46 π.Χ. ως εμπλεκόμενος σε μία διαμάχη με τον λόγιο-πολιτικό Κούρτιο Νικία. Επίσης ο Ρόναλντ Σάιμ προτείνει ότι ο "Πόπλιος Βέδιος" που εμφανίζεται στις επιστολές τού Κικέρωνα ως φίλος τού Πομπήιου, μπορεί επίσης να είναι ο Βέδιος Πολίο. Ο Κικέρων, κυβερνήτης της Κιλικίας, ταξίδευε κοντά στη Λαοδίκεια το 50 π.Χ., όταν ο Πόπλιος Βέδιος τον συνάντησε με μία μεγάλη ακολουθία, με αρκετούς άγριους όνους και έναν μπαμπουίνο σε ένα άρμα. Χωρίς να εντυπωσιαστεί, ο Κικέρων έγραψε στον Τ. Π. Αττικό: «Ποτέ δεν είδα πιο άχρηστο άνθρωπο». Σχετικά με αυτόν τον πιθανό Βέδιο Πολίο, ο Κικέρων προσθέτει ένα ακόμη ανέκδοτο: ο Πόπλιος Βέδιος, νωρίτερα, είχε αφήσει κάποια αντικείμενα στον Βίντουλο, ο οποίος κάποια στιγμή απεβίωσε. Ο κληρονόμος τού Βίντουλου αργότερα εξέτασε τα αντικείμενα, και βρήκε πέντε πορτρέτα-προτομές παντρεμένων κυριών, συμπεριλαμβανομένης της Ιουνίας Σεκούνδας των πατρικίων (ανιψιάς του Κάτωνα του Νεότερου). Ο Κικέρων τα θεώρησε ως τρόπαια των ερωτικών κατακτήσεων τού Βέδιου, και, ενώ την επαίνεσε ιδιαίτερα δημόσια, σε αλληλογραφία επέκρινε εκείνη για την απροσεξία της και τον σύζυγο και τον αδελφό της για την έλλειψη επίγνωσης της συμπεριφοράς της. Αλλά μία σχέση του, αν συνέβη, μπορεί να ήταν με μία αδελφή της, την Ιουνία Πρίμα.Ο Β. Πολίο απεβίωσε το 15 π.Χ. Μεταξύ των πολλών κληρονόμων του, και ο Aύγουστος έλαβε ένα μεγάλο μέρος της περιουσίας τού Β. Πολίο, συμπεριλαμβανομένης της έπαυλής του στο Παυσίλυπο (Posilipo), μαζί με οδηγίες για την ανέγερση ενός κατάλληλου μνημείου στην τοποθεσία. Ο Αυτοκράτορας κατεδάφισε τουλάχιστον μέρος τού μεγάρου τού Β. Πολίου στη Ρώμη, και στη θέση του κατασκεύασε μία κιονοστοιχία, την Στοά της Λιβίας προς τιμήν της συζύγου του, την οποία αφιέρωσε το 7 π.Χ. Η συμπεριφορά τού Β. Πολίο προς τους σκλάβους του και η συμπεριφορά τού Αυγούστου απέναντί του έγιναν δημοφιλή θέματα για ανέκδοτα στην αρχαιότητα. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας τού Αυγούστου (ή λίγο μετά), ο Οβίδιος επαίνεσε την κατεδάφιση τού μεγάρου τού Βεδίου ως μία σπουδαία δήλωση ενάντια στην ανήθικη πολυτέλεια, που είχε γίνει ακόμη και με κόστος τού ίδιου τού Αυτοκράτορα. Ο Σκοτ σημειώνει ότι αντικαθιστώντας το μέγαρο με ένα δημόσιο μνημείο, ο Αύγουστος απλώς «εκπλήρωσε τους όρους της διαθήκης» και υποστήριξε ότι έτσι ο Αύγουστος εκμηδένισε οποιαδήποτε πρόταση λογοκρισίας της μνήμης τού Β. Πολίο, καθώς κάθε αρνητική ανάμνηση την έκανε να φαίνεται απλώς «κουτσομπολιό».Επίσης τον 1ο αι. μ.Χ., η ιστορία τού Βέδιου χρησιμοποιήθηκε από τον φιλόσοφο Σενέκα τον Νεότερο και τον εγκυκλοπαιδιστή Πλίνιο τον Πρεσβύτερο . Σε δύο ηθικές πραγματείες, ο Σενέκας χρησιμοποίησε τη μεταχείριση τού Βεδίου για τον οινοχόο και την απάντηση τού Αυγούστου, για να καταδείξει τα άκρα, στα οποία θα μπορούσε να οδηγήσει ο θυμός και την ανάγκη για επιείκεια που πρέπει να υπάρχει. Ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος ανέφερε τις λάμπραινες τού Βεδίου στη Φυσική Ιστορία του, ενώ περιέγραφε ποικιλίες ψαριών, σημειώνοντας τη φιλία τού άνδρα με τον Αύγουστο, ενώ αγνοούσε την ιστορία της επιείκειας τού τελευταίου. Ο Πλίνιος δεν ήταν θαυμαστής τού Αυγούστου και ο χειρισμός της ιστορίας από τον ίδιο έχει θεωρηθεί ως "άδικη φασαρία" στον Αυτοκράτορα. Σε ένα άκρως ρητορικό απόσπασμα, ο χριστιανός συγγραφέας Κ. Σ. Τερτυλλιανός αναφέρει ότι, αφού εκτέλεσε σκλάβους, ο Βέδιος έβαλε τις λάμπραινές του «να μαγειρευτούν αμέσως, για να πάρει και ο ίδιος μία γεύση από τα σώματα των σκλάβων του στα σπλάχνα τους».Σε πολλά έργα, ο Άνταμ Σμιθ αναφέρει την παρέμβαση τού Αυγούστου που έσωσε τον οινοχόο, για να υποστηρίξει το επιχείρημα ότι η κατάσταση των σκλάβων είναι καλύτερη σε μία μοναρχία, παρά σε μία δημοκρατία. Διόρθωσε την ιστορία σε μία διάλεξη τού 1763, ισχυριζόμενος ότι ο Αύγουστος απέλυσε όλους τους σκλάβους τού Βεδίου, μία δήλωση που όμως δεν βασίζεται σε κάποια αρχαία πηγή. Ο Ά. Σμιθ υπολόγισε ακόμη και την αξία της περιουσίας, που έχασε ο κύριός τους. Africa, Thomas W. (April 1995). «Adam Smith, the Wicked Knight, and the Use of Anecdotes». Greece and Rome 42 (1): 70–75. doi:10.1017/S0017383500025250. https://archive.org/details/sim_greece-rome_1995-04_42_1/page/70. Braund, David C. (1985). Augustus to Nero: A Sourcebook on Roman History 31 BC–AD 68. Totowa: Barnes and Noble. ISBN 0-389-20536-2. «Vedius Pollio, Publius». Vedius Pollio, Publius. Scott, Kenneth (1939). «Notes on the Destruction of Two Roman Villas». American Journal of Philology 60 (4): 459–462. doi:10.2307/290857. Syme, Ronald (1961). «Who was Vedius Pollio?». Journal of Roman Studies 51 (1/2): 23–30. doi:10.2307/298832. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Vedius Pollio στο Wikimedia Commons | Ο Πόπλιος Βέδιος Πολίο, λατιν.: Publius Vedius Pollio (απεβ. το 15 π.Χ.) ήταν Ρωμαίος από την τάξη των ιππέων και φίλος τού Ρωμαίου Αυτοκράτορα Αυγούστου, ο οποίος τον διόρισε σε θέση εξουσίας στην επαρχία της Ασίας. Στη μετέπειτα ζωή του, έγινε διαβόητος για τα πολυτελή του γούστα και τη σκληρότητά του προς τους σκλάβους του: λέγεται ότι όταν τον δυσαρεστούσαν, τους έριχνε ως τροφή στις «λάμπραινες» , που διατηρούσε γι' αυτόν τον σκοπό, κάτι που θεωρήθηκε εξαιρετικά σκληρή πράξη . Όταν ο Β. Πολίο προσπάθησε να εφαρμόσει αυτή τη μέθοδο εκτέλεσης σε έναν σκλάβο, που έσπασε ένα κρυστάλλινο κύπελλο, ο Αυτοκράτορας Αύγουστος (καλεσμένος τού Β. Πολίο εκείνη την εποχή) τρομοκρατήθηκε τόσο, που όχι μόνο παρενέβη για να αποτρέψει την εκτέλεση, αλλά έσπασε σκόπιμα όλα τα πολύτιμα δοχεία πόσης τού Β. Πολίο. Αυτό το περιστατικό, και η κατεδάφιση από τον Αύγουστο τού μεγάρου τού Β. Πολίο στη Ρώμη που κληρονόμησε από τη διαθήκη εκείνου, αναφέρονταν συχνά στην αρχαιότητα σε συζητήσεις για την ηθική και τον δημόσιο ρόλο τού Αυγούστου. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%AD%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CE%BF |
Ράγκναρ Νούρκσε | Ο Ράγκναρ Νούρκσε γεννήθηκε στο χωριό Κάρου, Κυβερνείο της Λιβονίας της Ρωσικής Αυτοκρατορίας (τώρα στο δήμο Τιούρι, κομητεία Γιέρβα, Εσθονία), γιος ενός Εσθονού πατέρα που εργάστηκε από ξυλοκόπος έως διαχειριστής ακινήτων. Η μητέρα του ήταν Εσθονή-Σουηδή. Οι γονείς του μετανάστευσαν στον Καναδά το 1928. Μετά από ένα ρωσόφωνο δημοτικό σχολείο, ο Νούρκσε παρακολούθησε την ελίτ Καθεδρική Σχολή του Τάλιν, το πιο διάσημο, γερμανόφωνο γυμνάσιο της πόλης, από όπου αποφοίτησε με ανώτερες διακρίσεις το 1928. Συνέχισε την εκπαίδευσή του στη Νομική Σχολή και στο οικονομικό τμήμα του Πανεπιστημίου του Τάρτου από το 1926 έως το 1928, και στη συνέχεια στα οικονομικά στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου. Αποφοίτησε με πτυχίο πρώτης τάξης στα οικονομικά, υπό τον καθηγητή Σερ Φρέντερικ Όγκιλβι, το 1932. Κέρδισε την υποτροφία Κάρνεγκι, για να σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης από το 1932 έως το 1934. Η Νούρκσε υπηρέτησε στο Οικονομικό Τμήμα και στην Υπηρεσία Οικονομικών Πληροφοριών της Κοινωνίας των Εθνών από το 1934 έως το 1945. Ήταν ο οικονομικός αναλυτής και ήταν σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνος για την ετήσια Νομισματική Επισκόπηση. Ασχολήθηκε επίσης με τη δημοσίευση του Η Ανασκόπηση του Παγκόσμιου Εμπορίου, Παγκόσμιες Οικονομικές Έρευνες και της έκθεσης της Αντιπροσωπείας για τις Οικονομικές Καταστροφές με τίτλο «Η μετάβαση από την οικονομία του πολέμου στην ειρήνη». Ο Νούρκσε είχε επιρροή για την κριτική του στις κυμαινόμενες συναλλαγματικές ισοτιμίες, οι οποίες υποστήριξε ότι ευθύνονταν για τις οικονομικές κρίσεις του Μεσοπολέμου. Σύμφωνα με τον Νούρκσε, οι κυμαινόμενες συναλλαγματικές ισοτιμίες υπόκεινται σε «σωρευτικές και αυτοεπιβαρυντικές κινήσεις». Το 1945, η Νούρκσε δέχτηκε μία θέση εργασίας στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια στη Νέα Υόρκη. Ήταν επισκέπτης λέκτορας στο Κολούμπια από το 1945 έως το 1946, ήταν μέλος του Ινστιτούτου Προηγμένων Σπουδών στο Πρίνστον του Νιου Τζέρσεϊ, από το 1946 έως το 1947 και στη συνέχεια επέστρεψε στο Κολούμπια ως Αναπληρωτής Καθηγητής Οικονομικών το 1947. Το 1949 προήχθη σε Τακτικό Καθηγητή Οικονομικών Επιστημών, θέση στην οποία παρέμεινε σχεδόν μέχρι το θάνατό του το 1959. Η Νούρκσε πέρασε ένα σαββατοκύριακο (1954–1955) στο Κολέγιο Νάφιλντ του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης και το 1958–1959, ένα άλλο σπουδάζοντας οικονομική ανάπτυξη στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης και δίνοντας διαλέξεις σε όλο τον κόσμο. Το 1958, ο Ράγκναρ Νούρκσε αποδέχτηκε τη θέση του Καθηγητή Οικονομικών και Διευθυντή του Τμήματος Διεθνών Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον. Ωστόσο, πριν προλάβει να το ξαναρχίσει πλήρως, όταν ο Νουρκσέ επέστρεψε στη Γενεύη την άνοιξη του 1959, πέθανε ξαφνικά από καρδιακή προσβολή σε ηλικία 52 ετών. Για την 100η επέτειό του, στις 5 Οκτωβρίου 2007, η Εσθονική Ταχυδρομική Υπηρεσία τίμησε τη μνήμη του Νούρκσε με ένα διεθνές γραμματόσημο. Ένα μεγάλο πέτρινο μνημείο με μια πλάκα θα αποκαλυφθεί επίσης στο σπίτι, που γεννήθηκε στο Κάρου. Τιμήθηκε επίσης νωρίτερα το 2007 με τα εγκαίνια μιας σειράς διαλέξεων από την Τράπεζα της Εσθονίας και ένα διεθνές συνέδριο από το πρόγραμμα Τεχνολογικής Διακυβέρνησης του Τεχνολογικού Πανεπιστημίου του Τάλιν. Προς τιμήν του ονομάστηκε μια θέση καθηγητή οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια. Το 2013, το Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο του Τάλιν ονόμασε ένα από τα τμήματα προς τιμήν του: Τμήμα Καινοτομίας και Διακυβέρνησης του Ράγκναρ Νούρκσε (The Ragnar Nurkse Department of Innovation and Governance) (RND). Ο Ράγκναρ Νούρκσε είναι ένας από τους ιδρυτές της Κλασικής Οικονομικής Ανάπτυξης. Μαζί με τους Ρόζενσταϊν-Ροντάν και Μαντελμπάουμ, προώθησε τη «θεωρία της μεγάλης ώθησης», τόνισε τον ρόλο της αποταμίευσης και του σχηματισμού κεφαλαίων στην οικονομική ανάπτυξη και υποστήριξε ότι τα φτωχά έθνη παρέμειναν φτωχά εξαιτίας ενός «φαύλου κύκλου φτώχειας». Μεταξύ των σημαντικότερων έργων του είναι το Διεθνής Νομισματική Εμπειρία: Μαθήματα του Μεσοπολέμου (International Currency Experience: Lessons of the Interwar Period) (1944), η θεμελίωση της Συμφωνίας του Μπρέτον Γουντς, Προϋποθέσεις διεθνούς νομισματικής ισορροπίας (Conditions of International Monetary Equilibrium) (1945) και Προβλήματα Σχηματισμού Κεφαλαίου σε Υπανάπτυκτες Χώρες (Problems of Capital Formation in Undeveloped Countries) (1953). Ο Ράγκναρ Νούρκσε παντρεύτηκε τη Χάριετ Μπέργκερ από το Ένγκλγουντ του Νιού Τζέρσεϊ το 1946 και απέκτησαν δύο γιους. Ένας από αυτούς είναι ο ποιητής Ντένις Νούρκσε. Ράγκναρ Νούρκσε. Εμπόριο και Ανάπτυξη. Rainer Kattel, Jan A. Kregel and Erik S. Reinert, επιμ. Λονδίνο – Νέα Υόρκη: Anthem, 2009. ((ISBN 1843317877) ) Συλλογή όλων των βασικών έργων του Nurkse. Ράγκναρ Νούρκσε (1944). Διεθνής Νομισματική Εμπειρία: Μαθήματα του Μεσοπολέμου. Γενεύη: Κοινωνία των Εθνών. Kattel, Rainer, Jan A. Kregel and Erik S. Reinert, eds. Ράγκναρ Νούρκσε (1907–2007): Η Κλασική Αναπτυξιακή Οικονομική και η Συνάφειά της για το Σήμερα. Λονδίνο – Νέα Υόρκη: Anthem, 2009. ((ISBN 1843317869) ) Kukk, Kalev (2004). (Ξανα)ανακαλύπτοντας τον Ράγκναρ Νούρκσε . Kroon & Economy No. 1, 2004. Hans-Heinrich Bass: Ragnar Nurkse's Development Theory: Influences and Perceptions. Στους: R. Kattel, JA Kregel, ES Reinert (Hrsg. ): Ragnar Nurkse (1907–2007). Η Κλασική Αναπτυξιακή Οικονομία και η Συνάφειά της για το Σήμερα . London: Anthem Press, S. 183–202. (PDF; 94 kB) Έγγραφα του Ράγκναρ Νούρκσε στη Βιβλιοθήκη χειρογράφων Seeley G. Mudd, Πανεπιστήμιο Πρίνστον | Ο Ράγκναρ Νούρκσε ( 5 Οκτωβρίου [Π.Η. 22 Σεπτεμβρίου] 1907, Κάρου, Εσθονία – 6 Μαΐου 1959, κοντά στη λίμνη της Γενεύης, Ελβετία ) ήταν Εσθονός διεθνής οικονομολόγος και διαμορφωτής πολιτικής κυρίως στους τομείς της διεθνούς χρηματοδότησης και της οικονομικής ανάπτυξης. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%AC%CE%B3%CE%BA%CE%BD%CE%B1%CF%81_%CE%9D%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%BA%CF%83%CE%B5 |
Αγία Βαρβάρα Παρακαμπυλίων Αιτωλοακαρνανίας | H Αγία Βαρβάρα είναι οικισμός στο βορειοκεντρικό τμήμα του νομού Αιτωλοακαρνανίας. Βρίσκεται σε πεδινή περιοχή, νοτιοανατολικά της τεχνητής λίμνης Καστρακίου και στη βόρεια όχθη του ρέματος της Ζέρβας, σε μέσο σταθμικό υψόμετρο 140. Απέχει περίπου 54 χλμ. Β. του Μεσολογγίου. Ο οικισμός αναγνωρίστηκε το 2001 και προσαρτήθηκε στο τοπικό διαμέρισμα Σαργιάδας του δήμου Παρακαμπυλίων. Με το ΦΕΚ 87Α - 07/06/2010, ο οικισμός αποσπάστηκε από τον δήμο Παρακαμπυλίων και προσαρτήθηκε στον δήμο Αγρινίου. Η παλιά σιδερένια γέφυρα προς τον οικισμό Ραΐνα, στα νοτιοανατολικά Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, εκδ. 2006 (ΠΛΜ) Εγκυκλοπαίδεια Δομή, εκδ. 2002-4 Οργανισμός εκδόσεων «Ελλάδα», χάρτες (Βαρελάς) Google Earth eetaa.gr | Για οικισμούς με ίδιο όνομα στην Αιτωλοακαρνανία, δείτε: Αγία Βαρβάρα Αιτωλοακαρνανίας Η Αγία Βαρβάρα είναι οικισμός της τοπικής κοινότητας Σαργιάδας, της δημοτικής ενότητας (τέως δήμου) Παρακαμπυλίων, του δήμου Αγρινίου, της περιφερειακής ενότητας (τέως νομού) Αιτωλοακαρνανίας, στην περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%B1_%CE%92%CE%B1%CF%81%CE%B2%CE%AC%CF%81%CE%B1_%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CE%BC%CF%80%CF%85%CE%BB%CE%AF%CF%89%CE%BD_%CE%91%CE%B9%CF%84%CF%89%CE%BB%CE%BF%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%BD%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82 |
Πέτρος ο Πατρίκιος (9ος αι.) | Ο Πέτρος είναι γνωστός μόνο από τις μηνολογίες. Ήταν γιος τού πατρικίου Κωνσταντίνου, ο οποίος σύμφωνα με το Συναξάριον Κωνσταντινουπόλεως κατείχε τη θέση τού στρατηγού. Ο Πέτρος γεννήθηκε κατά την κοινή βασιλεία της Ειρήνης της Αθήνας και τού γιου της Κωνσταντίνου ΣΤ΄ (780–796). Ο Πέτρος είχε επίσης τον βαθμό του πατρικίου και υπηρέτησε ως διοικητής τού επίλεκτου τάγματος των Σχολών κατά τη διάρκεια της αποκλειστικής βασιλείας της Ειρήνης της Αθήνας (βασ. 797–802 ) και ως διοικητής τού τάγματος των Ικανάτων υπό τον διάδοχό της, Νικηφόρο Α΄ (βασ. 802–811 ). Πολέμησε στην καταστροφική μάχη της Πλίσκα το 811, και αιχμαλωτίστηκε μαζί με άλλους 50 αξιωματικούς από τους Βούλγαρους . Ο Πέτρος κατάφερε να δραπετεύσει «θαυματουργικά» με τη βοήθεια τού Αγ. Ιωάννη του Θεολόγου, έγινε μοναχός στον Όλυμπο της Βιθυνίας, μαζί με τον Ιωαννίκιο τον Μέγα, με τον οποίο έζησε μαζί ως μαθητής του για 34 χρόνια. Μετά το τέλος τού Ιωαννίκιου το 846, ο Πέτρος επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη, όπου έκτισε μια εκκλησία στη συνοικία τα Ευάνδρου. Έζησε σε μία καλύβα κοντά και απεβίωσε οκτώ χρόνια αργότερα, την 1η Ιουλίου 854. Η αλήθεια της ζωής του αυτής μετά το 811 αμφισβητήθηκε από τον Τζον Γουόρτλυ, ο οποίος θεωρεί τη μοναστική του ζωή θρύλο. Ο Ροντόλφ Γκυγιάν πρότεινε μία ταύτηση με έναν πατρίκιο με το ίδιο όνομα, που αναφέρεται στην Ιστορία τού Θεοφάνη του Ομολογητή, ο οποίος συμμετείχε στην ανατροπή της Ειρήνης το 802, και ο οποίος το 809 κατέστειλε μία ανταρσία τού στρατού εναντίον τού Νικηφόρου Α΄. Ωστόσο, το άτομο αυτό αναφέρεται από τον Θεοφάνη ότι σκοτώθηκε στην Πλίσκα. Guilland, Rodolphe (1970). «Сontribution a l'histoire administrative de l'empire byzantin. Les patrices du règne de Léon III l'Isaurien (717–741) au règne de Michel II (820–827)» (στα French). Byzantion (Brussels) XL: 317–360. Kazhdan, Alexander; Talbot, Alice-Mary; Alexakis, Alexander; Efthymiadis, Stephanos; McGrath, Stamatina; Sherry, Lee Francis; Zielke, Beate, eds. (1998). Dumbarton Oaks Hagiography Database of the Eighth, Ninth and Tenth Century (PDF). Washington, DC: Dumbarton Oaks. Lilie, Ralph-Johannes; Ludwig, Claudia; Pratsch, Thomas; Zielke, Beate (2013). Prosopographie der mittelbyzantinischen Zeit Online. Berlin-Brandenburgische Akademie der Wissenschaften. Nach Vorarbeiten F. Winkelmanns erstellt (in German). Berlin and Boston: De Gruyter. | Ο Πέτρος ο Πατρίκιος ήταν ανώτερος βυζαντινός στρατιωτικός διοικητής στις αρχές του 9ου αι., ο οποίος αργότερα έγινε μοναχός και αγιοποιήθηκε από την Εκκλησία. Τιμάται την 1η Ιουλίου. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AD%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%BF_%CE%A0%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%AF%CE%BA%CE%B9%CE%BF%CF%82_(9%CE%BF%CF%82_%CE%B1%CE%B9.) |
Παραλληλόγραμμο | Σε κάθε παραλληλόγραμμο οι απέναντι πλευρές είναι ίσες και οι απέναντι γωνίες είναι ίσες.:65:90:111,113 Σε κάθε παραλληλόγραμμο οι διαγώνιοι διχοτομούνται.:91 Το κέντρο ενός παραλληλογράμμου είναι κέντρο συμμετρίας του.Οι διχοτόμοι δύο απέναντι γωνιών είναι παράλληλες.:99 Οι διχοτόμοι δύο διαδοχικών γωνιών είναι κάθετες.:99 Κριτήρια παραλληλογράμμου: Ένα κυρτό τετράπλευρο είναι παραλληλόγραμμο αν και μόνο αν ισχύει μία από τις παρακάτω προτάσεις::66:92-93:113-115Οι απέναντι πλευρές είναι ίσες ανά δύο. Δύο απέναντι πλευρές είναι ίσες και παράλληλες. Οι απέναντι γωνίες είναι ίσες ανά δύο. Οι διαγώνιοί του διχοτομούνται. Ισχύουν τα εξής κριτήρια ισότητας παραλληλογράμμων::100-101 Δύο παραλληλόγραμμα A B Γ Δ {\displaystyle \mathrm {AB\Gamma \Delta } } και A ′ B ′ Γ ′ Δ ′ {\displaystyle \mathrm {A'B'\Gamma '\Delta '} } με A B = A ′ B ′ {\displaystyle \mathrm {AB} =\mathrm {A'B'} } , A Δ = A ′ Δ ′ {\displaystyle \mathrm {A\Delta } =\mathrm {A'\Delta '} } και A ^ = A ^ ′ {\displaystyle {\hat {\mathrm {A} }}={\hat {\mathrm {A} }}'} είναι ίσα. Δύο παραλληλόγραμμα A B Γ Δ {\displaystyle \mathrm {AB\Gamma \Delta } } και A ′ B ′ Γ ′ Δ ′ {\displaystyle \mathrm {A'B'\Gamma '\Delta '} } με A B = A ′ B ′ {\displaystyle \mathrm {AB} =\mathrm {A'B'} } , A Δ = A ′ Δ ′ {\displaystyle \mathrm {A\Delta } =\mathrm {A'\Delta '} } και A Γ = A ′ Γ ′ {\displaystyle \mathrm {A\Gamma } =\mathrm {A'\Gamma '} } είναι ίσα. (Νόμος του παραλληλογράμμου) Σε κάθε παραλληλόγραμμο A B Γ Δ {\displaystyle \mathrm {AB\Gamma \Delta } } το άθροισμα των τετραγώνων των πλευρών του είναι ίσο με το άθροισμα των τετραγώνων των διαγωνίων του, A B 2 + B Γ 2 + Γ Δ 2 + Δ A 2 = 2 ⋅ A Γ 2 + 2 ⋅ B Δ 2 {\displaystyle \mathrm {AB} ^{2}+\mathrm {B\Gamma } ^{2}+\mathrm {\Gamma \Delta } ^{2}+\mathrm {\Delta A} ^{2}=2\cdot \mathrm {A\Gamma } ^{2}+2\cdot \mathrm {B\Delta } ^{2}} . Υπάρχουν αρκετοί τύποι για το εμβαδόν του παραλληλογράμμου: Το εμβαδόν ισούται με το γινόμενο της βάσης και του αντίστοιχου ύψους: E = ( βάση ) ⋅ ( ύψος ) . {\displaystyle \mathrm {E} =({\text{βάση}})\cdot ({\text{ύψος}}).} Από τον τύπο του Ήρωνα στο τρίγωνο A B Γ {\displaystyle \mathrm {AB\Gamma } } , ισχύει ότι E = τ ⋅ ( τ − α ) ⋅ ( τ − β ) ⋅ ( τ − δ ) {\displaystyle \mathrm {E} ={\sqrt {\tau \cdot (\tau -\alpha )\cdot (\tau -\beta )\cdot (\tau -\delta )}}} , όπου τ = 1 2 ⋅ ( α + β + δ ) {\displaystyle \tau ={\tfrac {1}{2}}\cdot (\alpha +\beta +\delta )} και A B = α {\displaystyle \mathrm {AB} =\alpha } , B Γ = β {\displaystyle \mathrm {B\Gamma } =\beta } και A Γ = δ {\displaystyle \mathrm {A\Gamma } =\delta } .Αν το σημείο A = ( 0 , 0 ) {\displaystyle \mathrm {A} =(0,0)} , το B = ( x 1 , y 1 ) {\displaystyle \mathrm {B} =(x_{1},y_{1})} και το Γ = ( x 2 , y 2 ) {\displaystyle \mathrm {\Gamma } =(x_{2},y_{2})} , τότε E = | d e t [ x 1 y 1 x 2 y 2 ] | = | x 1 ⋅ y 2 − x 2 ⋅ y 1 | {\displaystyle \mathrm {E} =\left|\mathrm {det} {\begin{bmatrix}x_{1}&y_{1}\\x_{2}&y_{2}\end{bmatrix}}\right|=\left|x_{1}\cdot y_{2}-x_{2}\cdot y_{1}\right|} . Το θεώρημα Varignon λέει ότι τα μέσα M 1 , M 2 , M 3 , M 4 {\displaystyle \mathrm {M} _{1},\mathrm {M} _{2},\mathrm {M} _{3},\mathrm {M} _{4}} των πλευρών ενός τετραπλεύρου A B Γ Δ {\displaystyle \mathrm {AB\Gamma \Delta } } , δημιουργούν ένα παραλληλόγραμμο. Το παραλληλόγραμμο αυτό ονομάζεται το παραλληλόγραμμο Varignon. Το θεώρημα Πάππου για το εμβαδόν είναι ένα θεώρημα που συσχετίζεται τα εμβαδά τριών παραλληλογράμμων στις πλευρές ενός τριγώνου. Σε αρκετές αποδείξεις θεωρημάτων βοηθάει η δημιουργία παραλληλογράμμων. Για παράδειγμα στην απόδειξη της ύπαρξης του βαρυκέντρου, στο θεώρημα van Schooten και στο θεώρημα Vecten. Τα παραλληλόγραμμα μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να πλακοστρώσουν το επίπεδο. Ένα παραλληλόγραμμο που έχει τις γωνίες του ορθές λέγεται ορθογώνιο παραλληλόγραμμο. Ένα παραλληλόγραμμο που έχει όλες του τις πλευρές ίσες λέγεται ρόμβος. Αν έχει και τις γωνίες του ορθές και τις πλευρές του ίσες, τότε λέγεται τετράγωνο. Εφαρμογή για τα μήκη των πλευρών ενός παραλληλογράμμου Εφαρμογή με τις ιδιότητες του παραλληλογράμμου Ν. Δεργιάδες (1979). «Συνθήκες για να είναι ένα κυρτό τετράπλευρο παραλληλόγραμμο». Ευκλείδης Β΄ (3): 108-110. http://www.hms.gr/apothema/?s=sa&i=3939. Α. Δούναβης (1986). «Παραλληλόγραμμα». Ευκλείδης Β΄ (2): 95-99. http://www.hms.gr/apothema/?s=sa&i=2995. Τ. Λαμπρόπουλος (1988). «Παραλληλόγραμμα». Ευκλείδης Β΄ (3): 24-28. http://www.hms.gr/apothema/?s=sa&i=3214. Scott, J. A. (Νοεμβρίου 2007). «91.68 Bridging parallelograms of equal area». The Mathematical Gazette 91 (522): 530–533. doi:10.1017/S0025557200182257. Hajja, Mowaffaq; Krasopoulos, Panagiotis T. (Μαρτίου 2023). «More characterisations of parallelograms». The Mathematical Gazette 107 (568): 76–83. doi:10.1017/mag.2023.10. Hajja, Mowaffaq; Krasopoulos, Panagiotis T. (Μαρτίου 2023). «More characterisations of parallelograms». The Mathematical Gazette 107 (568): 76–83. doi:10.1017/mag.2023.10. Wang, David G. L. (Σεπτεμβρίου 2016). «Tilings of Parallelograms by Similar Isosceles Triangles». The Mathematical Intelligencer 38 (3): 24–29. doi:10.1007/s00283-016-9629-2. Daykin, D. E. (Ιανουαρίου 1965). «Rational Triangles and Parallelograms». Mathematics Magazine 38 (1): 46–47. doi:10.1080/0025570X.1965.11975584. Crain, Karleton W. (Απριλίου 1937). «Two Families of Parallelograms». National Mathematics Magazine 11 (7): 304. doi:10.2307/3028786. Mayor, F (Φεβρουαρίου 1941). «1499. Eighteen parallelograms». The Mathematical Gazette 25 (263): 46–47. doi:10.2307/3606482. < Ορθογώνιο Ρόμβος Τετράγωνο Τραπέζιο Παραλληλεπίπεδο | Στην γεωμετρία, το παραλληλόγραμμο είναι ένα τετράπλευρο που έχει τις απέναντι πλευρές του παράλληλες.Το σημείο τομής των διαγωνίων του λέγεται κέντρο του παραλληλογράμμου. Η απόσταση δύο απέναντι πλευρών παραλληλογράμμου λέγεται ύψος του ενώ οι απέναντι πλευρές λέγονται βάσεις ως προς το ύψος αυτό (κάθε παραλληλόγραμμο έχει δύο ύψη). Ειδικές περιπτώσεις παραλληλογράμμου είναι το ορθογώνιο, ο ρόμβος και το τετράγωνο. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%BC%CE%BF |
Οργανική ένωση | Η ονομασία οργανική χρονολογείται (τουλάχιστον) από τον 1ο αιώνα. Για πολλούς αιώνες, οι δυτικοί αλχημιστές πίστευαν στο Βιταλισμό. Αυτή είναι η θεωρία, σύμφωνα με την οποία ορισμένες χημικές ενώσεις μπορούσαν να συντεθούν μόνο από τα κλασικά «Αριστοτέλεια» 4 «στοιχεία», γη, νερό, αέρα και φωτιά, με την επενέργεια της ζωικής δύναμης (vis vitalis), που μόνο οι ζωντανοί οργανισμοί (υποτίθεται ότι) κατέχουν. Ο βιταλισμός δίδασκε ότι αυτές οι «οργανικές» ενώσεις είναι θεμελιωδώς διαφορετικά από τις ανόργανες ενώσεις, που μπορούσαν να ληφθούν από τα χημικά στοιχεία και με ανθρωπογενή χημικό χειρισμό. Ο Βιταλισμός επιβίωσε για λίγο, ακόμη και μετά τη γέννηση της σύγχρονης ατομικής θεωρίας, με την αντικατάσταση των Αριστοτελείων στοιχείων από αυτά που θεωρούσαμε (πλέον) ως πραγματικά, για την ακρίβεια αυτά που είχαν ανακαλυφθεί ως τότε, βέβαια. Για πρώτη φορά τέθηκε υπό αμφισβήτηση το 1804, όταν ο Φρίντριχ Βέλερ (Friedrich Wöhler) σύνθεσε για πρώτη φορά οξαλικό οξύ (HOOCCOOH), μια ένωση που ήταν γνωστό ότι υπάρχει μόνο σε ζωντανούς οργανισμούς, από το ανόργανο δικυάνιο [(CN)2). Ένα πιο αποφασιστικό (και πιο γνωστό) πείραμα έγινε επίσης από τον Βέλερ το 1828. Πρόκειται για τη σύνθεση της ουρίας (Η2NCONΗ2) από τα ανόργανα άλατα κυανικό κάλιο (KCNO) και θειικό αμμώνιο [(NH4)2SO4]. Η ουρία για μια μακρά χρονική περίοδο θεωρούνταν (κατ' εξοχήν) «οργανική ένωση», καθώς ήταν γνωστό ότι υπήρχε μόνο στα ούρα των ζώων. Τα πειράματα του Βέλερ ακολουθήθηκαν από πολλά άλλα, όπου παράγονταν «οργανικές ενώσεις» από ανόργανες ενώσεις, και μάλιστα σταδιακά αυξανόμενης πολυπλοκότητας, χωρίς τη μεσολάβηση κανενός ζωντανού οργανισμού, παρά μόνο ανθρωπογενών χειρισμών, δηλαδή πραγματοποιούσαν ακριβώς αυτό που ο Βιταλισμός θεωρούσε ως αδύνατο. Αλλά ακόμη και αφού ο βιταλισμός διαψεύστηκε (πανηγυρικά), η επιστημονική ονοματολογία διατήρησε το διαχωρισμό μεταξύ οργανικών και ανόργανων ενώσεων. Η σύγχρονη σημασία της ονομασίας «οργανική ένωση» περιλαμβάνει κάθε χημική ένωση που περιέχει άνθρακα (εκτός από κάποιες εξαιρέσεις, που όμως διαφέρουν σε διαφορετικά εγχειρίδια), ακόμη και αν πολλές από τις σήμερα αποκαλούμενες «οργανικές ενώσεις» δεν έχουν καμιά σχέση με τους ζωντανούς οργανισμούς και τις ενώσεις που βρέθηκαν σε αυτούς. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει κανένας απλός και επίσημος ορισμός για τον όρο «οργανική ένωση». Κάποια εγχειρίδια ορίζουν ότι οργανική ένωση είναι κάθε χημική ένωση που περιέχει έναν ή περισσότερους δεσμούς C-H. Άλλα συμπεριλαμβάνουν και τους δεσμούς C-C. Άλλα δηλώνουν ότι αν μια ένωση περιέχει άνθρακα, τότε η ένωση είναι οργανική. Ακόμη και ο ευρύτερος ορισμός των ανθρακούχων χημικών ειδών απαιτεί την εξαίρεση των ανθρακούχων κραμάτων, όπως του χάλυβα, καθώς και ενός σχετικά μικρό αριθμό ανθρακούχων ενώσεων, όπως τα ανθρακικά, τα κυανιούχα άλατα, τα θειοκυανιούχα, τα καρβίδια, τα σύμπλοκα με καρβονύλιο ή και κυάνιο, τα απλά οξείδια του άνθρακα, καθώς και οι αλλομορφές του άνθρακα, τα τετραλογονίδια και τα σουλφίδια του άνθρακα, που θεωρούνται συνήθως ανόργανες ενώσεις. Ο ορισμός που απαιτεί δεσμό C-Η για την ένταξη στις οργανικές ενώσεις, αποκλείει ενώσεις που ιστορικά και πρακτικά θεωρήθηκαν οργανικές, αφού ούτε το οξαλικό οξύ, ούτε και η ουρία περιέχουν δεσμούς C-H, αν και οι ενώσεις αυτές ήταν ζωτικές για τη διάψευση του Βιταλισμού. Το Μπλε Βιβλίο της IUPAC πάνω στην οργανική ονοματολογία ειδικά αναφέρει την ουρία και το οξαλικό οξύ. Άλλες ενώσεις, που δεν περιέχουν δεσμούς C-H, αλλά θεωρούνται παραδοσιακά οργανικές, περιλαμβάνουν (για παράδειγμα) τη βενζενεξόλη, το μεσοξαλικό οξύ και ο τετραχλωράνθρακας. Το μηλιτικό οξύ, που (επίσης) δεν περιέχει δεσμούς C-H, θεωρείται μια πιθανή οργανική ουσία στο έδαφος του πλανήτη Άρη. Όλες οι παραπάνω, ωστόσο (εκτός της ουρίας και του τετραχλωράνθρακα), περιέχουν δεσμούς C-C. Επίσης ο κανόνας σύμφωνα με τον οποίο «οι οργανικές ενώσεις πρέπει να περιέχουν τουλάχιστον ένα δεσμό C-Η», οδηγεί επίσης σε κάποιους αυθαίρετους διαχωρισμούς στο σύνολο των ενώσεων άνθρακα - φθορίου. Για παράδειγμα, το τεφλόν θεωρείται ανόργανη ένωση σύμφωνα αυτόν τον κανόνα (που απαιτεί έναν τουλάχιστον δεσμό C-Η για την κατάταξη στις οργανικές ενώσεις), ενώ το τεφζέλ οργανική. Ομοίως, πολλά αλαλκάνια (και συγκεκριμένα όλοι οι αλάνθρακες) θεωρούνται ανόργανες ενώσεις, ενώ τα υπόλοιπα θεωρούνται οργανικά. Επίσης, ο διθειάνθρακας αναφέρεται συχνά ως παράδειγμα οργανικού διαλύτη. Για όλους τους παραπάνω και άλλους λόγους, οι περισσότερες πηγές πιστεύουν ότι ενώσεις με δεσμούς C-Η είναι απλά ένα γνήσιο υποσύνολο των οργανικών ενώσεων. Συνοπτικά, το συμπέρασμα των παραπάνω είναι ότι οι περισσότερες ανθρακούχες ενώσεις είναι οργανικές και σχεδόν όλες οι οργανικές ενώσεις περιέχουν τουλάχιστον ένα δεσμό C-Η ή και C-C. Ωστόσο η ουρία (και όχι μόνο) περιλαμβάνεται στις οργανικές ενώσεις χωρίς να περιέχει ούτε C-H, ούτε C-C δεσμούς. Για την ορθή μελέτη κάθε χημικής ουσίας απαιτείται αυτή να βρίσκεται στη χημικά καθαρότερη δυνατή κατάσταση. Οι μέθοδοι καθαρισμού των οργανικών ενώσεων, αν και δεν διαφέρει ουσιαστικά από τον καθαρισμό των χημικών ουσιών, γενικά, παρουσιάζει, ωστόσο, ορισμένες ιδιαιτερότητες: Οι οργανικές ενώσεις παρουσιάζουν συχνότερα το φαινόμενο της ισομέρειας, γεγονός που έχει αντίκτυπο στη δυσκολία διαχωρισμού των ισομερών, ιδιαίτερα αν χρειάζεται διαχωρισμός και οπτικών ισομερών. Στις οργανικές αντιδράσεις έχουμε συχνότερα παράπλευρες αντιδράσεις, που οδηγούν συχνά σε πλήθος παραπροϊόντων, που πρέπει να διαχωριστούν από την υπό μελέτη χημική ένωση. Στις οργανικές αντιδράσεις έχουμε συχνότερα χημικές ισορροπίες, που απαιτούν το ταχύτερο δυνατό διαχωρισμό της υπό εξέταση ένωσης από τα αντιδρώντα και τα άλλα προϊόντα της αμφίδρομης αντίδρασης, διαφορετικά παράγονται συνεχώς νέα παραπροϊόντα ή ξανά τα αρχικά αντιδρώντα, αντίστοιχα, μειώνοντας την καθαρότητα ή και την απόδοση παραγωγής της υπό εξέτασης αντίδρασης.Οι κυριότερες μέθοδοι καθαρισμού των οργανικών ενώσεων είναι οι ακόλουθες: (Ανα)κρυστάλλωση: Χρησιμοποιείται για τον καθαρισμό στερεών οργανικών ενώσεων. Αξιοποιεί τους διαφορετικούς θερμικούς συντελεστές διαλυτότητας των διαφόρων ουσιών που συνυπάρχουν στο υπό καθαρισμό μίγμα. Εξάχνωση και απόθεση: Χρησιμοποιείται για στερεές οργανικές ενώσεις με μεγάλη τάση ατμών, που είναι δυνατό αρχικά να εξαχνωθούν και στη συνέχεια να αποτεθούν. Συνήθως οι προσμίξεις τους δεν έχουν παρόμοιες ικανότητες. Απόσταξη: Υπάρχουν αρκετοί τύποι απόσταξης που αξιοποιούνται σε διάφορες περιπτώσεις. Χρησιμοποιούνται για τον καθαρισμό ή διαχωρισμό ικανοποιητικά πτητικών υγρών χημικών ενώσεων ή μιγμάτων αυτών, με τη διαδικασία αλλαγής κατάστασης από υγρή σε αέρια και πάλι σε υγρή. Έτσι, προκύπτουν δυο μίγματα: Α) Το μίγμα που απέμεινε στο αρχικό δοχείο απόσταξης γίνεται σταδιακά πλουσιότερο στο λιγότερο πτητικό συστατικό. Β) Το μίγμα στο τελικό δοχείο απόσταξης γίνεται σταδιακά πλουσιότερο στο περισσότερο πτητικό συστατικό. Αν απαιτείται, τότε η διεργασία επαναλαμβάνεται μέχρι να ληφθεί ικανοποιητική καθαρότητα στο προϊόν - στόχο ή να σχηματιστεί αζεοτροπικό μίγμα, γιατί αν σχηματιστεί τέτοιο μίγμα, εμποδίζει τον παραπέρα εμπλουτισμό των μιγμάτων με τη μέθοδο της απόσταξης, οπότε απαιτούνται άλλες μέθοδοι καθαρισμού για τον παραπέρα καθαρισμό της υπό εξέταση ένωσης. Εκχύλιση: Υπάρχουν αρκετοί τύποι εκχύλισης. Χρησιμοποιούνται για το διαχωρισμό ή και καθαρισμό ενώσεων κάθε κατάστασης της ύλης (υγρής βασικά, αλλά και στερεής ή και αέριας, μετά από διάλυση). Βασίζεται στη διαφορετική διαλυτότητα και κατανομή των υπό διαχώριση ουσιών σε υγρά που δεν αναμιγνύονται πλήρως μεταξύ τους. Χρωματογραφία: Υπάρχουν αρκετοί τύποι χρωματογραφίας που αξιοποιούνται σε διάφορες περιπτώσεις. Χρησιμοποιούνται για το διαχωρισμό ή και καθαρισμό ενώσεων κάθε κατάστασης της ύλης (στερεάς, μετά από διάλυση, υγρής ή και αέριας). Γενικά, βασίζεται στα φαινόμενα της προσρόφησης, της απορρόφησης, αλλά και στη διαφορετική διαλυτότητα και κατανομή των υπό διαχώριση ουσιών σε υγρά που δεν αναμιγνύονται πλήρως μεταξύ τουςΗ πιστοποίηση της καθαρότητας μιας «γνωστής» χημικής ουσίας, δηλαδή μιας ουσίας για την οποία είναι γνωστά αρκετά δεδομένα από διάφορες έντυπες ή ηλεκτρονικές πηγές, γίνεται με μέτρηση της υπό εξέτασης ουσίας και σύγκριση με τα γνωστά από τις πηγές κάποιων από αυτά τα δεδομένα. Συνήθως επιλέγονται η θερμοκρασία τήξης, η θερμοκρασία βρασμού, ή και ο δείκτης διάθλασης. Αξιοποιούνται επίσης η φασματοσκοπία κάθε είδους και η χρωματογραφία, που δείχνουν αν έχουμε μια ένωση ή μίγμα που περιέχει προσμίξεις. Υπενθυμίζεται ότι δεν είναι πάντα εφικτή ο πλήρης καθαρισμός μιας χημικής ένωσης, ιδιαίτερα αν αυτή έχει περιορισμένη σταθερότητα, δηλαδή έχει τάσεις για αυτοδιάσπαση, αυτοπολυμερισμό, αυτοϊσομερείωση κ.τ.λ., παρουσιάζει το φαινόμενο της ταυτομέρειας ή άλλα αντικειμενικά εμπόδια πλήρους καθαρότητας. Οι οργανικές ουσίες μπορεί να ταξινομηθούν με βάση διάφορα κριτήρια: 1. Ανάλογα με το είδος του δεσμού των ατόμων του άνθρακα. Αρχικά, διακρίνονται σε κορεσμένες ή ακόρεστες, ανάλογα με το αν τα άτομα του άνθρακα μεταξύ τους, ενώνονται με απλούς ή πολλαπλούς (διπλούς ή τριπλούς) δεσμούς αντίστοιχα. 2. Ανάλογα με τη μορφή της ανθρακικής αλυσίδας. Μια άλλη διάκριση χωρίζει τις οργανικές ενώσεις σε ευθύγραμμες ή άκυκλες ή αλειφατικές και σε κυκλικές. Οι κυκλικές χωρίζονται περαιτέρω σε ισοκυκλικές και ετεροκυκλικές, αλλά και σε αλεικυκλικές, αρωματικές και αντιαρωματικές. 3. Ανάλογα με το είδος της χαρακτηριστικής ομάδας οι οργανικές ενώσεις διακρίνονται σε χημικές τάξεις, όπως υδρογονάνθρακες, αλυδρογονάνθρακες, αλκοόλες, κ.τ.λ.. και αυτές με τη σειρά τους σε ομόλογες σειρές, όπως είναι τα αλκάνια, τα αλαλκάνια, οι αλκανόλες, κ.τ.λ.. 4. Ανάλογα με την παρουσία συγκεκριμένων στοιχείων ή ομάδων στοιχείων οι οργανικές ενώσεις διακρίνονται σε υδρογονάνθρακες, που περιέχουν μόνο άνθρακα και υδρογόνο, σε αλυδρογονάνθρακες, που περιέχουν άνθρακα, ένα τουλάχιστον αλογόνο και πιθανότατα και υδρογόνο, σε οργανομεταλλικές ενώσεις, αν περιέχουν ένα τουλάχιστον μέταλλο (κάποιοι συγγραφείς κατατάσσουν σε αυτές και ενώσεις που περιέχουν κάποιο μεταλλοειδές, αντί για μέταλλο), οργανοθειικές ενώσεις, αν περιέχουν θείο, οργανοφωσφορικές ενώσεις, αν περιέχουν φωσφόρο, οργανοπυριτικές ενώσεις, αν περιέχουν πυρίτιο, κ.τ.λ.. 5. Ανάλογα με το αν μια ένωση μπορεί να δώσει πολυμερισμό ή αν προέρχεται από αυτόν οι οργανικές ενώσεις διακρίνονται σε μονομερείς και πολυμερείς. Οι απλούστερες οργανικές ενώσεις είναι οι υδρογονάνθρακες που αποτελούνται μόνο από άνθρακα και υδρογόνο. Με αντικατάσταση ατόμων υδρογόνου ενός υδρογονάνθρακα από άτομα ή ομάδων ατόμων άλλων στοιχείων που λέγονται υποκαταστάτες προκύπτουν (θεωρητικά) άλλες οργανικές ενώσεις. Όταν αυτές οι ενώσεις περιέχουν στο μόριό τους μια χαρακτηριστική ομάδα τότε καλούνται μονοπαράγωγα υδρογονανθράκων, ενώ αν περιέχουν δύο ή περισσότερες, ίδιες ή ακόμη και διαφορετικές, καλούνται πολυπαράγωγα υδρογονανθράκων. Φυσικές ενώσεις ονομάζονται αυτές που παράγονται στη φύση. Οι οργανικές φυσικές ενώσεις συνήθως προέρχονται από φυτά ή ζώα. Πολλές από αυτές παράγονται βιομηχανικά από φυσικές πηγές, όταν αυτό είναι πιο οικονομικό από το να παραχθούν τεχνητά. Παραδείγματα αποτελούν τα περισσότερα σάκχαρα, κάποια αλκαλοειδή και τερπενοειδή, κάποια θρεπτικά συστατικά, ιδιαίτερα δε όταν αυτά αφορούν συγκεκριμένα στερεοϊσομερή που παράγονται σε αξιόλογες συγκεντρώσεις σε ορισμένους ζωντανούς οργανισμούς. Γενικότερα, ενώσεις με μεγάλη σημασία για τη βιοχημεία είναι τα αντιγόνα, οι υδατάνθρακες, τα ένζυμα, οι ορμόνες, τα λιπαρά οξέα, οι νευροδιαβιβαστές, τα νουκλεϊκά οξέα, τα αμινοξέα, τα πεπτίδια, οι πρωτεΐνες, οι λεκτίνες, οι βιταμίνες, τα λίπη και τα έλαια. Κάποιες από τις ενώσεις αυτές παράγονται και ή μόνο με τεχνητό τρόπο, όποτε αυτό θεωρείται πιο οικονομικό. Οι συνθετικές οργανικές ενώσεις παράγονται με αντιδράσεις από άλλες ενώσεις και η διαδικασία αυτή ονομάζεται οργανική σύνθεση. Οι συνθετικές ενώσεις μπορεί να έχουν βρεθεί ήδη σε φυτά ή ζώα, αλλά η παραγωγή τους από αυτά να είναι αντιοικονομική, αλλά και μπορεί και να μην είναι εφικτή η σύνθεσή τους από τους ζωντανούς οργανισμούς. Πολλά πολυμερή και όλα τα πλαστικά ανήκουν σ' αυτήν την τελευταία την κατηγορία. Βιοσυνθετικές ενώσεις Πολλές ενώσεις παράγονται βιομηχανικά με την εφαρμογή βιοχημικών μεθόδων, συνήθως με τη χρήση βακτηρίων ή και ζυμών. Δυο τέτοια παραδείγματα αποτελούν η βιοαιθανόλη και η ινσουλίνη. Συχνά το DNA κάποιων οργανισμών μεταλλάσσεται για να καθοδηγήσει τη σύνθεση των επιθυμητών ενώσεων, που είναι πιθανό να μην παράγονταν πριν από τους οργανισμούς αυτούς. Μερικές φορές η βιοτεχνολογική μηχανική μπορεί και να παράγει μη φυσικές ενώσεις, δηλαδή ενώσεις που δεν παράγονταν αρχικά από ζωντανούς οργανισμούς στη Γη. Λόγω του τεράστιου πλήθους και της σημασίας των οργανικών ενώσεων, η IUPAC έχει καθορίσει συγκεκριμένους κανόνες και για την ονοματολογία τους, ενώ υπάρχουν και κωδικοποιημένες ονομασίες, όπως για παράδειγμα ο αριθμός CAS (Chemical Abstracts Service → CAS), και η ονομασία συστήματος απλοποιημένης μοριακής γραμμικής γραφής (Simplified Μolecular-Ιnput Line-Entry System, SMILE). Η βάση δεδομένων CAS είναι η πιο ολοκληρωμένη βάση δεδομένων για δεδομένα οργανικών ενώσεων (δηλαδή για την ακρίβεια όχι μόνο οργανικών). Προσφέρει διαδικτυακά εργαλεία αναζήτησης όπως το SciFinder. Η βάση δεδομένων Μπάιλσταϊν περιέχει περίπου 9,8 εκατομμύρια χημικές ουσίες, καλύπτοντας την επιστημονική βιβλιογραφία από το 1771 ως σήμερα. Οι δομές και μεγάλη ποικιλία φυσικών και χημικών ιδιοτήτων είναι διαθέσιμες για κάθε ουσία, με αναφορά σε μια τουλάχιστον επιστημονική βιβλιογραφική πηγή. Η βάση δεδομένων PubChem περιέχει περίπου 18,4 εκατομμύρια λήμματα για χημικές ενώσεις, και καλύπτει με έμφαση στο πεδίο της ιατρικής χημείας.Υπάρχει, ακόμη, ένας μεγάλος αριθμός πιο εξειδικευμένων βάσεων δεδομένων για διάφορους κλάδους της οργανικής χημείας. Η δομή των οργανικών ενώσεων καθορίζεται κυρίως με φασματοσκοπία NMR (πρωτονίου και άνθρακα-13) και με κρυσταλλογραφία ακτίνων Χ. Μανωλκίδης Κ., Μπέζας Κ., Στοιχεία οργανικής χημείας, έκδοση 13η, Αθήνα 1985. Αλεξάνδρου Ν. Ε., Γενική Οργανική Χημεία, Δομή - Φάσματα - Μηχανισμοί, τόμοι 1ος και 2ος, Θεσσαλονίκη 1985. Κεχαγιόγλου Α. Χ. Βιομηχανική Οργανική Χημεία, Θεσσαλονίκη 1989. Morrison R. T., Boyd R. N., Οργανική Χημεία, τόμοι 1ος, 2ος, 3ος, Μετάφραση: Σακαρέλλος-Πηλίδης-Γεροθανάσης, Ιωάννινα 1991. Meislich H., Nechamkin H., Sharefkin J., Οργανική Χημεία, Μετάφραση: Βάρβογλης Α., Αθήνα 1983. Ιακώβου Π., Οργανική Χημεία. Σύγχρονη θεωρία και ασκήσεις, Θεσσαλονίκη 1995. Γεωργάτσος Ι. Ε., Βιοχημεία, Τόμος Α΄: Δομή μακρομορίων - Ένζυμα - Βιολογικές οξειδώσεις, Θεσσαλονίκη 1985. Μπόσκου Δ., Χημεία τροφίμων με στοιχεία τεχνολογίας τροφίμων, Θεσσαλονίκη 1986. Μπαζάκης Ι. Α., Γενική Χημεία, Αθήνα. Διαφορές οργανικών και ανόργανων ενώσεων Ανόργανη ένωση Οργανομεταλλική χημεία Ονοματολογία οργανικών ενώσεων Κατάλογος χημικών ενώσεων | Οργανική ένωση (αγγλικά: organic compound) ονομάζεται κάθε μέλος μιας μεγάλης κατηγορίας αερίων, υγρών και στερεών χημικών ενώσεων, που περιέχουν άνθρακα. Η ύπαρξη του χημικού στοιχείου άνθρακα, όμως, σε μια χημική ένωση είναι αναγκαία προϋπόθεση για να χαρακτηριστεί αυτή ως οργανική, αλλά όχι και ικανή, γιατί υπάρχουν και (σχετικά) λίγοι τύποι ανθρακούχων ενώσεων, που μελετώνται από την ανόργανη χημεία, για ιστορικούς λόγους (αλλά και πρακτικούς λόγους, που όλοι θα αναπτυχθούν παρακάτω). Οι κυριότερες ανόργανες ανθρακούχες ενώσεις είναι οι ακόλουθες: Τα καρβίδια μετάλλων και μεταλλοειδών. Παραδείγματα: καρβίδιο του λιθίου (Li2C2) ανθρακασβέστιο (CaC2), ανθρακαργίλιο (Al4C3), καρβίδιο του πυριτίου (SiC). Το ασταθές ανθρακικό οξύ (H2CO3), καθώς και τα όξινα και ουδέτερα άλατά του. Παραδείγματα: όξινο ανθρακικό νάτριο (NaHCO3), ανθρακικό νάτριο (Na2CO3), ανθρακικό ασβέστιο (CaCO3). Το μονοξείδιο του άνθρακα (CO) και το διοξείδιο του άνθρακα (CO2). Το υδροκυάνιο (HCN), το υδροϊσοκυάνιο (HNC), το δικυάνιο [(CN)2], το υδροκυανικό οξύ (HOCN), το υδροϊσοκυανικό οξύ (HONC), το θειοκυανικό οξύ (HSCN), τα κυανιούχα, τα κυανικά και τα θειοκυανιούχα άλατα. Παραδείγματα: κυανιούχο νάτριο (NaCN), κυανικό νάτριο (NaCNO), θειοκυανιούχο νάτριο (NaSCN). Σύμπλοκες ενώσεις που περιέχουν μόνο ανόργανους ανθρακούχους συναρμοτές, όπως CO, CO2, CN, CNO ή και SCN, αλλά κανέναν οργανικό. Παραδείγματα: σιδηροκυανιούχο κάλιο [K4Fe(CN)6], σιδηρηκυανιούχο κάλιο [K3Fe(CN)6].Η διάκριση ανάμεσα στις ανόργανες και στις οργανικές ενώσεις του άνθρακα, αν και «...είναι χρήσιμη για την οργάνωση ενός απέραντου θέματος (όπως) της χημείας... είναι κάπως αυθαίρετη.»Η οργανική χημεία είναι ο κλάδος της χημείας που ασχολείται με τις οργανικές ενώσεις. Η οργανική σύνθεση είναι η μεθοδολογία της παραγωγής τους. Οι ενώσεις του άνθρακα που έχουν απομονωθεί, παρασκευαστεί, μελετηθεί και έχουν βρει τουλάχιστον μία εφαρμογή είναι σήμερα πάνω από 10 εκατομμύρια και άρα είναι περισσότερες ακόμη και από όλες τις άλλες ενώσεις όλων των άλλων χημικών στοιχείων μαζί. Αυτό συμβαίνει επειδή τα άτομα του άνθρακα παρουσιάζουν μια μοναδική ευκολία στο σχηματισμό αλυσίδων ή και δακτυλίων σύνδεσης. Σε αυτές τις συνδέσεις μορφής αλυσίδων ή δακτυλίων του άνθρακα συνδέονται ενδεχομένως επίσης με άτομα αζώτου (N), οξυγόνου (O), υδρογόνου (H) ή και άλλων στοιχείων., δημιουργώντας μια τεράστια ποικιλία μορίων. Οργανικές ενώσεις είναι, μεταξύ άλλων, και ουσίες καθημερινής χρήσης, όπως η αιθανόλη, το προπάνιο και το βουτάνιο (που χρησιμοποιούνται ως καύσιμο στα γκαζάκια υγραερίου), τα πλαστικά, το καουτσούκ κ.λ.π. Επίσης, το πετρέλαιο, το φυσικό αέριο, το υγραέριο, η βενζίνη, η κηροζίνη και άλλα ευρύτατα χρησιμοποιούμενα προϊόντα είναι μίγματα πολλών οργανικών ουσιών. Στις οργανικές ενώσεις (DNA, αμινοξέα, πρωτεΐνες κλπ.) στηρίζεται και το φαινόμενο της ζωής, τουλάχιστον όπως το γνωρίζουμε στη Γη, σε τέτοιο βαθμό που δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι (σχεδόν) τα πάντα στηρίζονται στις οργανικές ενώσεις. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%81%CE%B3%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%AD%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7 |
Άνα Μπρνάμπιτς | Η Άνα Μπρνάμπιτς γεννήθηκε στο Βελιγράδι. Ο παππούς της προέρχεται από το νησί Κρκ της Κροατίας, η γιαγιά της από την Ούζιτσε. Η οικογένεια της μητέρας της προέρχεται από την Babušnica της Περιοχής Πίροτ. Σπούδασε διοίκηση επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο Northwood στο Μίσιγκαν, και κατόπιν απέκτησε MBA από το Πανεπιστήμιο του Hull της Μεγάλης Βρετανίας. Κατόπιν εργάστηκε σε διάφορους διεθνείς οργανισμούς, συμπεριλαμβανομένου του Οργανισμού Διεθνούς Ανάπτυξης των Ηνωμένων Πολιτειών (USAID), καθώς και σε αναπτυξιακούς οργανισμούς και κρατικές εταιρείες της Σερβίας. Η Άνα Μπρνάμπιτς μιλά άπταιστα αγγλικά και ρωσικά. Ορίστηκε Υπουργός Δημόσιας Διοίκησης και Τοπικής Αυτοδιοίκησης της Σερβίας τον Αύγουστο του 2016 κατά την διάρκεια της διακυβέρνησης του Αλεξάνταρ Βούτσιτς και προσωρινώς εκτελούσα χρέη υπουργού Οικονομικών το 2018. Έλαβε εντολή σχηματισμού κυβέρνησης από τον Πρόεδρο Αλεξάνταρ Βούτσιτς στις 15 Ιουνίου 2017, δύο μήνες μετά την εκλογή του στο αξίωμα του προέδρου της δημοκρατίας, ως επικεφαλής κυβέρνησης συνασπισμού έξι κομμάτων. Επελέγη σε μια ταραγμένη περίοδο, όντας μη πολιτικό πρόσωπο. Στην υποψηφιότητά της αντέδρασαν συντηρητικοί πολιτικοί κύκλοι στη Σερβία, συμπεριλαμβανομένης της Ορθόδοξης Εκκλησίας, ιδίως λόγω του ότι δεν κρύβει τον σεξουαλικό της προσανατολισμό. Η Σερβική Εθνοσυνέλευση επικύρωσε την πρόταση στις 29 Ιουνίου 2017 δίνοντας ψήφο εμπιστοσύνης στην Κυβέρνησή της με 157 ψήφους μεταξύ 250 βουλευτών. Έτσι η ίδια έγινε η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός στην ιστορία της Σερβίας. Στις 10 Οκτωβρίου 2019, η ως τότε ανεξάρτητη Μπρνάμπιτς προσχώρησε στο Σερβικό Προοδευτικό Κόμμα (SNS) με επικεφαλής τον Πρόεδρο Βούτσιτς. H Άνα Μπρνάμπιτς δεν κρύβει τον ομοφυλόφιλο σεξουαλικό της προσανατολισμό. Στο Gay Pride του Βελιγραδίου το φθινόπωρο του 2016, φωτογραφήθηκε με μια μικρή σημαία ουράνιου τόξου. Τον Φεβρουάριο του 2019, η σύντροφός της, Milica Djurdjic, γέννησε έναν γιο. Αναλαμβάνοντας πάντως την πρωθυπουργία, η Άνα Μπρνάμπιτς ξεκαθάρισε ότι δεν είναι πρώτη της προτεραιότητα η «γκέι ατζέντα» και ότι δεν θέλει να χαρακτηριστεί ως «η ομοφυλόφιλη πρωθυπουργός της Σερβίας». | Η Άνα Μπρνάμπιτς (σερβ. Ана Брнабић, 28 Σεπτεμβρίου 1975) είναι Σέρβα πολιτικός και από το 2019 ανήκει στο Σερβικό Προοδευτικό Κόμμα. Είναι πρωθυπουργός της χώρας από τις 29 Ιουλίου 2017. Είναι η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός στην ιστορία της Σερβίας και η πρώτη πρωθυπουργός που έχει δηλώσει ανοιχτά ομοφυλόφιλη σε μια χώρα με αρνητικές κοινωνικές απόψεις για την ομοφυλοφιλία. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CE%B1_%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%BD%CE%AC%CE%BC%CF%80%CE%B9%CF%84%CF%82 |
Α.Ο. Νεάπολης Νίκαιας | Το 1966 τα σωματεία «Α.Ε. Δ' Καραβά» και «Άφοβος Νεάπολης» της περιοχής συγχωνεύτηκαν και δημιούργησαν τον «Αθλητικό Όμιλο Νεάπολης». Ο Α.Ο. Νεάπολης ξεκίνησε την αγωνιστική του πορεία από το πρωτάθλημα της Β΄ Κατηγορίας Ε.Π.Σ. Πειραιώς τη σεζόν 1966-67 και τα επόμενα χρόνια θα πρωταγωνιστήσει και θα ακολουθήσει μια αξιόλογη πορεία με κορυφή την άνοδο στην Γ΄ Εθνική. Τη σεζόν 1968-69 αναδείχθηκε πρωταθλητής στη Β΄ ΕΠΣΠ και κέρδισε την άνοδο στην Α΄ Κατηγορία, όπου θα πρωταγωνιστήσει τα επόμενα χρόνια. Τη σεζόν 1972-73 κατέκτησε το πρωτάθλημα και προκρίθηκε στο ειδικό πρωτάθλημα ανόδου για την άνοδο στην Β΄ Εθνική χωρίς όμως επιτυχία, καθώς η 3η θέση που κατέλαβε στον 8ο όμιλο δεν της το επέτρεψε. Ωστόσο, τη σεζόν 1978-79 κατέκτησε εκ νέου το πρωτάθλημα και προβιβάστηκε στην Εθνική Ερασιτεχνική Κατηγορία. Το 1979-80 αναδείχθηκε κυπελλούχος Ε.Π.Σ. Πειραιά και φιναλίστ στο Κύπελλο Ερασιτεχνών Ελλάδος, όπου ηττήθηκε με 1-0 από την Α.Ε. Διδυμοτείχου στον τελικό που διεξήχθη στο Καυτανζόγλειο Στάδιο στη Θεσσαλονίκη.Την περίοδο 1982-83 αναδείχθηκε πρωταθλήτρια στον 1ο όμιλο του Εθνικού Ερασιτεχνικού πρωταθλήματος και κέρδισε την άνοδο στην Γ΄ Εθνική στην οποία πήρε μέρος τα τρία επόμενα χρόνια (στον όμιλο Νότου) μέχρι και τη σεζόν 1985-86, οπότε και υποβιβάστηκε. Πρόεδρος του συλλόγου εκείνη την εποχή ήταν ο αείμνηστος Κώστας Τσιμτσιλής. Το 1986-87 υποβιβάστηκε από τη Δ' Εθνική στο τοπικό πρωτάθλημα Πειραιά, όπου και αγωνίστηκε τις επόμενες δύο περιόδους, 1987-88 και 1988-89. Το 1989 ο Α.Ο. Νεάπολης συγχωνεύτηκε με τον Άρη Νίκαιας και αποτέλεσαν την «Ένωση Άρη-Νεάπολης», που αναφέρεται και ως «ΕΑΝ», ονομασία που εγκρίθηκε από την ΕΠΟ το 1991, με τον Άρη ως τότε να αγωνίζεται κανονικά. Τελευταία παρουσία στην Γ´ Εθνική ήταν το 1991-92 ως Ένωση Άρη-Νεάπολης, μετά τη συγχώνευση με τον Άρη Νίκαιας. Το 1993-94 η Ένωση Άρη-Νεάπολης υποβιβάστηκε από τη Δ' Εθνική στο τοπικό πρωτάθλημα του Πειραιά. Το 1995 η Ένωση Άρη-Νεάπολης συγχωνεύτηκε με τον Εθνικό Αστέρα Νεάπολης και μετονομάστηκε σε «Νεαπολικό Αστέρα».Μεταξύ των ποδοσφαιριστών που αγωνίσθηκαν με τα χρώματά της συγκαταλέγονται μεταξύ άλλων οι Σωκράτης Γέμελος, Νίκος Κίτσος, Χρήστος Χατζησκουλίδης, Τάκης Μανδραφλής και Στέφανος Φούσκας. Ο Α.Ο. Νεάπολης δεν θα πρέπει να συγχέεται με την Α.Ε. Νεάπολης, η οποία ιδρύθηκε το 1994 από τη συγχώνευση 2 άλλων τοπικών σωματείων, του «Π.Α.Ο. Αγίου Νικολάου Νίκαιας», γνωστός και ως «ΠΑΟΑΝ» και του «Κανάρη Νεάπολης». Παρ' όλα αυτά στη μνήμη των φιλάθλων αποτέλεσε τη συνέχεια Α.Ο. Νεάπολης, μιας και τα χρώματα της Α.Ε. Νεάπολης με τη δημιουργία της αποφασίστηκε να είναι ίδια με αυτά του Α.Ο. Νεάπολης, δηλαδή κίτρινο και μπλε, όπως και το έμβλημα. Η Α.Ε. Νεάπολης από τη δημιουργία της το 1994, συμμετείχε ανελλιπώς στα πρωταθλήματα της Ε.Π.Σ. Πειραιά. χωρίς όμως να καταφέρει να κερδίσει τη συμμετοχή της σε εθνικό πρωτάθλημα. Το καλοκαίρι του 2017 και ενώ αποτελούσε ομάδα Β' Κατηγορίας, δε δήλωσε συμμετοχή στο πρωτάθλημα και έκτοτε παραμένει ανενεργή. Επίσης, ο Α.Ο. Νεάπολης δεν θα πρέπει να συγχέεται με: τον Α.Ο. Άνω Νεάπολης Νίκαιας, ο οποίος ιδρύθηκε το 1998. την ιστορική Α.Ε.Φ. Νεάπολη Πειραιώς, που αναφερόταν απλά ως «Νεάπολις Πειραιώς» ή απλά «Νεάπολις», η οποία ιδρύθηκε το 1923 και το 1968 μετονομάστηκε σε «Α.Π.Ο. Κερατσίνι». και τον Α.Ο. Νεάπολη Νέας Ιωνίας, παλαιότερο σωματείο με έδρα την ομώνυμη συνοικία της Νέας Ιωνίας το οποίο το 2001 συγχωνεύτηκε με άλλα τοπικά σωματεία για την ίδρυση του «Α.Ο. Νέας Ιωνίας». Η Α.Ε. Νεάπολη στην επίσημη ιστοσελίδα της Ε.Π.Σ. Πειραιά | Ο Αθλητικός Όμιλος Νεάπολης Νικαίας, γνωστός απλά ως Α.Ο. Νεάπολης υπήρξε ποδοσφαιρικό σωματείο με έδρα την ομώνυμη συνοικία της Νίκαιας Αττικής. Είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στα τοπικά πρωταθλήματα της Ε.Π.Σ. Πειραιά και αγωνίστηκε στα εθνικά πρωταθλήματα και συγκεκριμένα στην Γ΄ Εθνική και στην Δ΄ Εθνική κατηγορία. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91.%CE%9F._%CE%9D%CE%B5%CE%AC%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B7%CF%82_%CE%9D%CE%AF%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CE%B1%CF%82 |
Κατάλογος δυναστειών της αρχαίας Αιγύπτου | Η Συστηματική επιστημονική αρχαιολογική έρευνα της Αιγύπτου ξεκίνησε στις αρχές του 19ου αιώνα όπου και άρχισε ν΄ αναπτύσσεται και η αρχαιολογία. Μέχρι τότε οι περισσότερο γνωστές πληροφορίες για την αρχαία Αίγυπτο ήταν αυτές που περιγράφονται στη Βίβλο καθώς και στα βιβλία του αρχαίου Έλληνα ιστορικού Ηροδότου. Στη συγγραφή της ιστορίας της Αιγύπτου, με την ακριβή έννοια του όρου, συμπεριλαμβάνονται μόνο οι περίοδοι για τις οποίες υπάρχουν ιστορικές αναφορές σε γραπτά κείμενα. Έτσι οι προγενέστερες περίοδοι που για άλλες χώρες ονομάζονται "προϊστορικές" ειδικότερα για την Αίγυπτο ονομάζονται "προδυναστικές", από το γεγονός ότι η αρχαία ιστορία της Αιγύπτου ονομάζεται ιστορική περίοδος όλη η Δυναστική περίοδος από της 1ης δυναστείας μέχρι της του Πτολεμαίου. Ο δε όρος δυναστεία πρωτοχρησιμοποιήθηκε από τον αρχαίο ιερέα και χρονικογράφο συγγραφέα Μανέθωνα προκειμένου να ξεχωρίσει τους "31 Βασιλικούς Οίκους", ή ομάδες Βασιλέων, έκτοτε καθιερώθηκε σε γενικευμένη χρήση επί των διαφόρων Ηγεμονιών. Ο Μανέθων ξεκινά την ιστορία από την 1η δυναστεία, τον πρώτο Φαραώ Μήνη που ένωσε την Άνω με την Κάτω Αίγυπτο (3100 π.Χ.), και φθάνει στη 30η που λήγει το 343 π.Χ. με τον θάνατο του τελευταίου γηγενή Φαραώ του Νεκτανεβός. Το πρωτότυπο κείμενο του Μανέθωνα δεν σώθηκε πλην όμως κάποιες περιλήψεις και επιτομές έχουν διασωθεί σε κείμενα μεταγενεστέρων συγγραφέων που όμως παρουσιάζουν πολλά μειονεκτήματα λόγω της πολύ περιληπτικής αναφοράς, ατελειών και αλλοιώσεων. Έτσι το έργο του εμπλουτίζεται από τις αρχαιολογικές ανασκαφές με σπουδαία ευρήματα, όπως επίσης και κατάλογοι αρχαιότεροι αυτών του Μανέθωνα, με συνέπεια να γίνουν πολλές ανακατατάξεις της σειράς των δυναστειών με τελική σειρά αυτή που παρουσιάζεται και με χρονολογίες κατά προσέγγιση. Οι δυναστείες αυτές είναι: Δείτε ίδιο άρθρο Προδυναστική περίοδος της Αιγύπτου 1η Φαραωνική δυναστεία 2η Φαραωνική δυναστεία 3η Φαραωνική δυναστεία 4η Φαραωνική δυναστεία 5η Φαραωνική δυναστεία 6η Φαραωνική δυναστεία 7η Φαραωνική δυναστεία 8η Φαραωνική δυναστεία 9η Φαραωνική δυναστεία 10η Φαραωνική δυναστεία 11η Φαραωνική δυναστεία 12η Φαραωνική δυναστεία 13η Φαραωνική δυναστεία 14η Φαραωνική δυναστεία 15η Φαραωνική δυναστεία 16η Φαραωνική δυναστεία 17η Φαραωνική δυναστεία 18η Φαραωνική δυναστεία 19η Φαραωνική δυναστεία 20η Φαραωνική δυναστεία 21η Φαραωνική δυναστεία 22η Φαραωνική δυναστεία 23η Φαραωνική δυναστεία 24η Φαραωνική δυναστεία 25η Φαραωνική δυναστεία 26η Φαραωνική δυναστεία 27η Φαραωνική δυναστεία 28η Φαραωνική δυναστεία 29η Φαραωνική δυναστεία 30η Φαραωνική δυναστεία 31η Φαραωνική δυναστεία Δυναστεία των Πτολεμαίων Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία "Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Larousse Britannica" τομ.4ος, σελ.250-278. "Άτλας της Παγκόσμιας Ιστορίας" - Έκδοση 2000 Εφημερίδα Η Καθημερινή, τεύχος 1ο, Αρχαία Αίγυπτος, σελ.30-31. | Οι Φαραωνικές δυναστείες της αρχαίας Αιγύπτου αριθμούνται σε 31, που διακρίνονται εκτός της προδυναστικής περιόδου σε επιμέρους επτά περιόδους, των οποίων ακολουθούν η ελληνιστική περίοδος και η ρωμαϊκή περίοδος. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CE%B4%CF%85%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%B9%CF%8E%CE%BD_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CE%91%CE%B9%CE%B3%CF%8D%CF%80%CF%84%CE%BF%CF%85 |
Σέλντον Γουάιτχαουζ | Ο Σέλντον Γουάιτχαουζ, γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1955 στη Νέα Υόρκη των ΗΠΑ, και μεγάλωσε στο Νιου Χάμσαϊρ. Αφού αποφοίτησε το Λύκειο "St. Paul's School" στο Κόνκορντ του Νιου Χάμσαϊρ, σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Πανεπιστήμιο του Γέιλ, λαμβάνοντας πτυχίο (BA) το 1978. Στη συνέχεια σπούδασε Νομική στο Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια, λαμβάνοντας πτυχίο (JD) το 1982. Ολοκλήρωσε την πρακτική του άσκηση στο Ανώτατο Δικαστήριο της Δυτικής Βιρτζίνια (1982-1984), και το 1984 μετακόμισε στο Ρόουντ Άιλαντ, όπου διορίστηκε ειδικός βοηθός στο γραφείο του Γενικού Εισαγγελέα του Ρόουντ Άιλαντ, θέση στην οποία παρέμεινε έως το 1990. Το 1991, έγινε νομικός σύμβουλος στον Κυβερνήτη του Ρόουντ Άιλαντ, καθώς και σύμβουλος πολιτικής.Παράλληλα, από το 1992 διορίστηκε από τον τότε Κυβερνήτη Μπρούς Σάντλαν, διευθυντής στο τμήμα Επιχειρηματικών Κανονισμών της πολιτείας του Ρόουντ Άιλαντ, θέση στην οποία παρέμεινε έως το 1993. Ομοσπονδιακός Εισαγγελέας των ΗΠΑ (1993-1998) Το 1993, ο Γουάιτχαουζ, διορίστηκε από τον Πρόεδρο Μπιλ Κλίντον, ως ομοσπονδιακός Εισαγγελέας των Ηνωμένων Πολιτειών για την περιφέρεια του Ρόουντ Άιλαντ, θέση την οποία διατήρησε έως το 1998. Στην θητεία του, κατάφερε να συγκεντρώσει αρκετά εύσημα για ενέργειές του. Γενικός Εισαγγελέας του Ρόουντ Άιλαντ (1999-2003) Στις Εκλογές Γενικού Εισαγγελέα του 1998 στο Ρόουντ Άιλαντ, ο Γουάιτχαουζ, κατάφερε να νικήσει την τότε Ρεπουμπλικανή ανθυποψήφιά του Νάνσι Μέιγερ, με ποσοστό 66,5% των ψήφων, έναντι 33,4%. Τον Ιανουάριο του 1999, ορίστηκε ως 71ος Γενικός Εισαγγελέας του Ρόουντ Άιλαντ. Η θητεία του, ολοκληρώθηκε τον Ιανουάριο του 2003. Στις Εκλογές της Γερουσίας των Ηνωμένων Πολιτειών του 2006 στο Ρόουντ Άιλαντ, ο Γουάιτχαουζ, κατάφερε να κερδίσει τον εν ενεργεία Ρεπουμπλικανό Γερουσιαστή (και μετέπειτα Κυβερνήτη του Ρόουντ Άιλαντ) Λίνκολν Τσέιφι, με ποσοστό 53,5% έναντι 46,5% του Τσέιφι.Ορκίστηκε ως Γερουσιαστής των Ηνωμένων Πολιτειών για το Ρόουντ Άιλαντ, στις 3 Ιανουαρίου 2007. Επανεξελέγη στο αξίωμα, στις εκλογές του 2012 (64,8%) και στις εκλογές του 2018 (61,5%). Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Sheldon Whitehouse στο Wikimedia Commons | Ο Σέλντον Γουάιτχαουζ (αγγλικά: Sheldon Whitehouse, 20 Οκτωβρίου 1955), είναι Αμερικανός πολιτικός και δικηγόρος και πρώην δικαστικός, που υπηρετεί ως Γερουσιαστής των Ηνωμένων Πολιτειών για το Ρόουντ Άιλαντ από τον Ιανουάριο του 2007. Είναι μέλος του Δημοκρατικού Κόμματος.Προηγουμένως, υπηρέτησε ως 71ος Γενικός Εισαγγελέας του Ρόουντ Άιλαντ από το 1999 έως το 2003, ως ομοσπονδιακός Εισαγγελέας των Ηνωμένων Πολιτειών για την περιοχή της πολιτείας του Ρόουντ Άιλαντ από το 1993 έως το 1998. Επιπλέον, διατέλεσε και ως Διευθυντής του τμήματος Επιχειρηματικών Κανονισμών της πολιτειακής κυβέρνησης του Ρόουντ Άιλαντ από το 1992 έως το 1993. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%AD%CE%BB%CE%BD%CF%84%CE%BF%CE%BD_%CE%93%CE%BF%CF%85%CE%AC%CE%B9%CF%84%CF%87%CE%B1%CE%BF%CF%85%CE%B6 |
Discogs | Το όνομα discogs.com καταχωρήθηκε τον Αύγουστο του 2018 και ο ιστότοπος άρχισε να λειτουργεί από τον Οκτώβριο του 2015 από τον Κέβιν Λεβαντόφσκι, ο οποίος τον ξεκίνησε ως μια βάση δεδομένων της προσωπικής του μουσικής συλλογής. Το όνομα του ιστότοπου προέρχεται από την αγγλική συντόμευση «discogs» (discographies). Ενώ ο ιστότοπος δημιουργήθηκε αρχικά με στόχο να γίνει η μεγαλύτερη ηλεκτρονική βάση δεδομένων ηλεκτρονικής μουσικής, σήμερα υπάρχουν κυκλοφορίες σε όλα τα είδη και σε όλες τις μορφές στον ιστότοπο. Στην πραγματικότητα, μετά το άνοιγμα της βάσης δεδομένων σε συνεισφορές του κοινού, η ροκ μουσική άρχισε να γίνεται το πιο διαδεδομένο μουσικό είδος.Το «Discogs» περιέχει επί του παρόντος περισσότερες από 11,6 εκατομμύρια κυκλοφορίες τραγουδιών, από περισσότερους από 6 εκατομμύρια καλλιτέχνες, σε πάνω από 1,3 εκατομμύρια ετικέτες, που συνέβαλαν σε αυτό περισσότεροι από 456.000 λογαριασμούς εγγεγραμένων χρηστών - με αυτά τα στοιχεία να αυξάνονται συνεχώς καθώς οι χρήστες προσθέτουν συνεχώς προηγούμενες μη καταχωρισμένες κυκλοφορίες στον ιστότοπο με την πάροδο του χρόνου. | Το Discogs είναι ένας ιστότοπος και μια βάση δεδομένων πληροφοριών σχετικά με τις ηχογραφήσεις μουσικής. Το Discogs ανήκει στην εταιρεία Zink Media, Inc. με έδρα στο Πόρτλαντ του Όρεγκον των Ηνωμένων Πολιτείων. Σήμερα είναι μία από τις μεγαλύτερες διαδικτυακές βάσεις δεδομένων ηλεκτρονικών μουσικών εκδόσεων, και θεωρείται ότι είναι και η μεγαλύτερη διαδικτυακή βάση δεδομένων με εκδόσεις βινυλίου. | https://el.wikipedia.org/wiki/Discogs |
Βίλχελμ Όστβαλντ | Ο Όστβαλντ γεννήθηκε στη Ρίγα. Γονείς του ήταν ο βαρελάς Γκότφρηντ Βίλχελμ Όστβαλντ (1824-1903) και η Ελίζαμπετ Λόυκελ (Elisabeth Leuckel, 1824-1903). Είχε έναν μεγαλύτερο αδελφό, τον Ευγένιο (1851–1932), και έναν μικρότερο, τον Γκότφρηντ (1855-1918). Ο Φρήντριχ απεφοίτησε από το Πανεπιστήμιο του Ντόρπατ (το σημερινό Πανεπιστήμιο του Τάρτου) το 1875 και πήρε το διδακτορικό του εκεί το 1878 υπό την καθοδήγηση του Καρλ Σμιντ. Από το 1881 έως το 1887 δίδαξε στο Πολυτεχνείο της Ρίγας. Στον Όστβαλντ αποδίδεται συνήθως η επινόηση της ομώνυμης μεθόδου για την παρασκευή νιτρικού οξέος (πατέντα 1902), αν και η βασική χημεία της μεθόδου είχε κατοχυρωθεί 64 χρόνια νωρίτερα από τον Σαρλ Φρεντερίκ Κυλμάν, όταν είχε πιθανώς μόνο ακαδημαϊκό ενδιαφέρον εξαιτίας της ελλείψεως μιας σημαντικής πηγής αμμωνίας, κάτι που μάλλον ίσχυε και το 1902. Αλλά τα πράγματα μεταβλήθηκαν δραστικά μεταξύ του 1905 και του 1911 ως αποτέλεσμα των εργασιών των Χάμπερ και Μπος στη διαδικασία δεσμεύσεως του αζώτου που είναι γνωστή ως Μέθοδος Χάμπερ-Μπος. Συχνά δίνεται η χρονολογία 1908 (μια εξαετία μετά την πατέντα) για την επινόηση της μεθόδου Όστβαλντ και ίσως οι παραπάνω εξελίξεις έδωσαν το κίνητρο στον Όστβαλντ για πρόσθετη εργασία ώστε να καταστήσει πρακτική τη μέθοδο. Ο συνδυασμός των δύο επινοήσεων οδήγησε σύντομα στην πολύ φθηνότερη και μεγαλύτερης κλίμακας παραγωγή τόσο λιπασμάτων όσο και εκρηκτικών υλών. Ο Όστβαλντ συνεισέφερε επίσης σημαντικά στη θεωρία της αραιώσεως των διαλυμάτων, με την ανακάλυψη του ομώνυμου νόμου της αραιώσεως. Υπάρχει επίσης ο κανόνας του Όστβαλντ, που αφορά την κρυστάλλωση των πολυμορφικών ενώσεων. Ο Όστβαλντ όρισε επίσης το γραμμομόριο ως το μοριακό βάρος μιας ουσίας σε γραμμάρια μάζας. Η έννοια αυτή συνδεόταν κατά τον Γερμανό χημικό με την έννοια του ιδανικού αερίου. Κατά ειρωνικό τρόπο, η εισαγωγή της έννοιας του γραμμομορίου από αυτόν σχετιζόταν απευθείας με τη φιλοσοφική αντίθεσή του στην ατομική θεωρία, μια αντίθεση που τον καθιστούσε (μαζί με τον Ερνστ Μαχ) έναν από τους τελευταίους αντιπάλους της θεωρίας. Σε μια συνομιλία με τον Άρνολντ Σόμμερφελντ ο Όστβαλντ απεκάλυψε ότι μεταστράφηκε εξαιτίας των πειραμάτων του Ζαν Περέν σχετικά με την κίνηση Μπράουν. Το 1887 ίδρυσε το περιοδικό Zeitschrift für Physikalische Chemie («Περιοδικό για τη Φυσική Χημεία»), που εκδίδεται μέχρι σήμερα. Το 1906 ο Όστβαλντ έγινε με εκλογή μέλος της Διεθνούς Επιτροπής Ατομικών Βαρών. Ως συνέπεια του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου η ιδιότητα του μέλους έληξε για αυτόν το 1917 και δεν ανανεώθηκε μεταπολεμικώς.Εκτός από το έργο του στη χημεία, ο Όστβαλντ υπήρξε πολύ παραγωγικός σε ευρύτατη ποικιλία θεμάτων. Οι δημοσιευμένες εργασίες του, που περιλαμβάνουν πολλά φιλοσοφικά κείμενα, ανέρχονται συνολικά σε περίπου 40 χιλιάδες σελίδες. Αναμίχθηκε επίσης στο ειρηνιστικό κίνημα της Μπέρτα φον Ζούτνερ. Στις 24 Απριλίου 1880 ο Όστβαλντ νυμφεύθηκε τη Χελένε φον Ράυχερ (Helene von Reyher, 1854-1946), με την οποία απέκτησαν 5 παιδιά, τα εξής: Γκρέτε (1882-1960) Βόλφγκανγκ (επίσης χημικός, 1883-1943) Ελίζαμπετ (1884-1968) Βάλτερ (1886-1958) Καρλ Ότο (1890-1958)Ο Όστβαλντ μυήθηκε στον Σκωτικό Τύπο (Α.Α.Σ.Τ.) της Μασονίας και κατέληξε Μέγας Διδάσκαλος της Μεγάλης Στοάς «Τσουρ Αουφγκεχέντεν Ζόννε» (Zur Aufgehenden Sonne) στο Μπαϊρόιτ. Το 1887 εγκαταστάθηκε στη Λειψία, όπου εργάσθηκε την υπόλοιπη ζωή του. Ως προς τις θρησκευτικές απόψεις του, ο Όστβαλντ έτεινε προς την αθεΐα. Πέθανε σε ένα νοσοκομείο της Λειψίας σε ηλικία 78 ετών και τάφηκε στο σπίτι του, στο κοντινό Γκροσμπότεν και αργότερα στο Μεγάλο Κοιμητήριο της Ρίγας. Μεταξύ των άλλων, ο Όστβαλντ ήταν και παθιασμένος ερασιτέχνης ζωγράφος, που παρασκεύαζε ο ίδιος τα χρώματά του και είχε στα ώριμα χρόνια του αναπτύξει ένα ισχυρό ενδιαφέρον για τη θεωρία των χρωμάτων. Συνέγραψε αρκετές πραγματείες σχετικά, όπως τα Malerbriefe (1904) και Die Farbenfibel (= «Το αλφαβητάρι των χρωμάτων», 1916). Οι απόψεις του στη θεωρία των χρωμάτων ήταν επηρεασμένες από εκείνες του Άλμπερτ Χένρυ Μούνσελ και με τη σειρά τους επέδρασαν στον Πάουλ Κλέε και σε μέλη του De Stijl, όπως στον Πητ Μοντριάν. Ενδιαφερόταν επίσης για την υιοθέτηση μιας οικουμενικής γλώσσας, μαθαίνοντας την Εσπεράντο και υποστηρίζοντας αργότερα τη γλώσσα Ίντο, ενώ είχε διατελέσει μέλος της επιτροπής της Αντιπροσωπείας για την Υιοθέτηση μιας Διεθνούς Βοηθητικής Γλώσσας. Ο Όστβαλντ δώρισε το μισό ποσό του Βραβείου Νόμπελ που είχε κερδίσει το 1909 στο κίνημα για την υιοθέτηση της Ίντο, χρηματοδοτώντας το περιοδικό της Progreso.Ο Όστβαλντ υιοθέτησε τη φιλοσοφία του μονισμού, όπως αυτή διατυπώθηκε από τον Ερνστ Χέκελ, και έγινε πρόεδρος της «Μονιστικής Συμμαχίας» το 1911. Χρησιμοποίησε το βήμα της Συμμαχίας για να προαγάγει τον κοινωνικός δαρβινισμό, την ευγονική και την ευθανασία. Ο μονισμός του επηρέασε την ταυτοποίηση των ψυχολογικών τύπων από τον Καρλ Γιουνγκ.Υπήρξε ένας από τους διευθυντές του ιδρύματος «Die Brücke» (= «η Γέφυρα») με έδρα το Μόναχο. Το ίδρυμα χρηματοδοτήθηκε σε σημαντικό βαθμό από τα χρήματα του Βραβείου Νόμπελ του Όστβαλντ. Βραβείο Νόμπελ Χημείας, 1909 Μετάλλιο Βίλχελμ Έξνερ, 1923 Ο Βίλχελμ Όστβαλντ εμφανίζεται ως ένα από τα πρόσωπα του μυθιστορήματος του Αμερικανού Τζόζεφ Σκίμπελ A Curable Romantic (2010). Αναφέρεται επίσης στο μυθιστόρημα του Ίταλο Σβέβο Η συνείδηση του Ζήνωνα (1923). Ostwald, W. (1900). Grundriss der allgemeinen Chemie. Λειψία: Engelmann. Ostwald, W. (1906). Process of manufacturing nitric acid. Patent. Ostwald, W. (1909). Energetische Grundlagen der Kulturwissenschaft (1η έκδοση). Λειψία. Couturat, L.· Jespersen O.· Lorenz R.· Ostwald W.· Pfaundler L. (1910). International language and science: Considerations on the introduction of an international language into science. Λονδίνο: Constable and Company Limited. Ostwald, W. (1917). Grundriss der allgemeinen Chemie (5η έκδοση). Δρέσδη: Steinkopff. Leitlinien der Chemie : 7 gemeinverständliche Vorträge aus der Geschichte der Chemie, Akad. Verl.-Ges., Λειψία 1906. Ψηφιακή έκδοση της Πανεπιστημιακής και Κρατικής Βιβλιοθήκης του Ντίσελντορφ. Χρωματικό σύστημα Όστβαλντ Νόμος αραίωσης του Ostwald Μέθοδος Ostwald Κανόνας του Ostwald Ωρίμανση Ostwald Σχέση Ostwald–de Waele Ο αστεροειδής 11844 Όστβαλντ (Ostwald), που ανακαλύφθηκε το 1987 Βιβλία του Όστβαλντ στο Project Gutenberg Αποκόμματα γερμανικών εφημερίδων για τον Όστβαλντ Αρχειοθετήθηκε 2020-07-27 στο Wayback Machine. στα «Αρχεία Τύπου του 20ού αιώνα» της Εθνικής Γερμανικής Βιβλιοθήκης Οικονομικών «Επί της καταλύσεως», η διάλεξή του στην απονομή των Βραβείων Νόμπελ (Nobelprize.org) Βιογραφικές πληροφορίες στο Nobelprize.org | Ο Φρήντριχ Βίλχελμ Όστβαλντ (Friedrich Wilhelm Ostwald, 2 Σεπτεμβρίου 1853 – 4 Απριλίου 1932) ήταν Γερμανός της Βαλτικής χημικός και φιλόσοφος. Βραβεύθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Χημείας το 1909 για το έργο του στην κατάλυση, τη χημική ισορροπία και τις ταχύτητες των αντιδράσεων. Οι Όστβαλντ, Σβάντε Αρρένιους, Ιάκωβος Ερρίκος βαν'τ Χοφ και Βάλτερ Νερνστ θεωρούνται συνήθως ως οι σύγχρονοι θεμελιωτές της φυσικοχημείας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%AF%CE%BB%CF%87%CE%B5%CE%BB%CE%BC_%CE%8C%CF%83%CF%84%CE%B2%CE%B1%CE%BB%CE%BD%CF%84 |
Τζέην Ελίζαμπεθ Ντίγκμπυ | Η Τζέην Ελίζαμπεθ Ντίγκμπυ καταγόταν από αριστοκρατική και εύπορη αγγλική οικογένεια. Γεννήθηκε στο Χόκαμ Χωλ στο χωριό Μίντερν Μάγκνα του Ντόρσετ της Αγγλίας το 1807 και ήταν κόρη του Άγγλου ναυάρχου Σερ Χένρυ Ντίγκμπυ και της λαίδης Τζέην Ελίζαμπεθ Κουκ. Παντρεύτηκε για πρώτη φορά σε ηλικία 17 ετών τον Άγγλο αριστοκράτη Έντουαρντ Λω, Βαρόνο Έλλενμπρω, που ήταν μεγάλης ηλικίας, έγινε αντιβασιλέας των Ινδιών και τον οποίο χώρισε έξι μήνες αργότερα λόγω μοιχείας. Το 1828 απέκτησαν ένα γιο, τον Άρθουρ Ντάντλεϋ, ο οποίος τελικά αποδείχτηκε ότι ήταν ενός εξαδέλφου της με τον οποίο είχε κρυφά σχέσεις. Τελικά ο γιος της πέθανε όταν ήταν σχεδόν δύο ετών. Όντας παντρεμένη, δημιούργησε ερωτικό δεσμό με τον επιτετραμμένο της αυστριακής πρεσβείας στο Λονδίνο πρίγκιπα Φέλιξ φον Σβάρτσενμπεργκ, προκαλώντας τεράστιο σκάνδαλο στη λονδρέζικη κοινωνία. Ο σύζυγός της, μη ανεχόμενος την απιστία της γυναίκας του, κατέθεσε αγωγή διαζυγίου, ενώ ταυτόχρονα ζήτησε την ανάκληση του Σβάρτσενμπεργκ, ο οποίος αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το Λονδίνο. Μετά το διαζύγιό της, η νεαρή Λαίδη ακολούθησε τον Σβάρτσενμπεργκ στην Αυστρία, έζησε μαζί του για ένα διάστημα και μαζί του απέκτησε δύο παιδιά, τη Ματίλντ (1829) και τον Φέλιξ (1830), ο οποίος πέθανε λίγες εβδομάδες μετά τη γέννησή του. Η άρνησή του όμως να την παντρευτεί, την ανάγκασε να τον εγκαταλείψει και να αρχίσει να περιφέρεται στην Ευρώπη. Γνώρισε και δημιούργησε ερωτικούς δεσμούς πρώτα με ένα Γερμανό πρίγκιπα, με τον οποίο συνέζησε για ένα χρόνο και στη συνέχεια με κάποιον δούκα, τον οποίο σύντομα εγκατέλειψε. Η Τζέην Ντίγκμπυ, όταν βρέθηκε τελικά στο Μόναχο το 1831, στην Αυλή του Λουδοβίκου Α΄ της Βαυαρίας, πατέρα του Όθωνα, ήταν ήδη γνωστή για την περιπετειώδη ζωή της και τις ερωτικές σχέσεις της σε διάφορες πόλεις της Ευρώπης. Από τον Λουδοβίκο, του οποίου υπήρξε ερωμένη και από τον οποίο έμεινε έγκυος, μυήθηκε στην ελληνολατρία και την αγάπη για την Ελλάδα. Έχοντας ήδη χωρίσει το Λόρδο Έλλενμπρω (1830) και προκειμένου να αποκατασταθεί, παντρεύτηκε για δεύτερη φορά με τον βαρόνο Καρλ φον Φέννιγκεν, με τον οποίο απέκτησε άλλα δύο παιδιά, τον Χέριμπερτ (1833) και τη Μπέρτα (1834). Δύο χρόνια μετά το δεύτερο γάμο της, εγκατέλειψε τον βαρόνο Φέννιγκεν, γνωρίστηκε με τον Κερκυραίο ευπατρίδη κόμη Σπυρίδωνα Θεοτόκη, που σπούδαζε στο Μόναχο. Βαφτιζόμενη πρώτα ορθόδοξη, παντρεύονται –ο τρίτος της γάμος– και εγκαθίστανται στις Δουκάδες της Κέρκυρας, όπου έζησαν για πέντε χρόνια σε ένα μικρό ανάκτορο και απέκτησαν ένα γιο. Το 1841 ο θάνατος από ατύχημα του έξι μόλις ετών παιδιού τους Λεωνίδα, σε συνδυασμό με την άστατη ζωή του Θεοτόκη, την οδήγησε στην απόφαση να εγκαταλείψει την Κέρκυρα και να εγκατασταθεί οριστικά στην Αθήνα. Από το 1843 ζούσε μόνιμα στην Αθήνα και εκεί συνδέθηκε φιλικά με τη Δούκισσα της Πλακεντίας, αλλά στη συνέχεια οι σχέσεις τους χάλασαν εξαιτίας ενός νεαρού Αθηναίου. Η Τζένη Θεοτόκη, όμορφη και πλούσια, πνευματώδης και αυθόρμητη, με ευρωπαϊκό αέρα, μεγαλοπρεπές παρουσιαστικό και αριστοκρατικούς τρόπους, γοήτευσε πολύ σύντομα τους Αθηναίους. Μιλούσε άπταιστα ελληνικά, όπως επίσης αγγλικά, γερμανικά και τουρκικά. Αγαπούσε την φύση, έκανε ιππασία και εκδρομές στην Πεντέλη, κατασκήνωνε στο ύπαιθρο και παράλληλα απολάμβανε τον κοσμικό αέρα της ελληνικής πρωτεύουσας. Στο σπίτι της έδινε ανεπανάληπτες δεξιώσεις και χοροεσπερίδες, παίζοντας η ίδια πιάνο, προκαλώντας το θαυμασμό των καλεσμένων της. Είχε μάλιστα συνάψει ερωτική σχέση με τον βασιλιά Όθωνα. Το σπίτι της κοντέσσας Θεοτόκη, που το έχτισε το 1844, ήταν ένα τριώροφο αρχοντικό σε ρομαντική αρχιτεκτονική, έργο του διάσημου Έλληνα αρχιτέκτονα Σταμάτη Κλεάνθη. Σ’ αυτό σύχναζε όλη η αθηναϊκή αριστοκρατία. Βρισκόταν στην οδό Σωκράτους 65 (παλαιά αρίθμηση 67), κοντά στην Πλατεία Ομονοίας, το οποίο όμως κατεδαφίστηκε το 1958 και στη θέση του χτίστηκε το ξενοδοχείο «Ambassadeur», το οποίο μετά από είκοσι χρόνια μετατράπηκε σε εφετείο. Σήμερα ανήκει σε κάποιο ασφαλιστικό ταμείο και είναι εγκαταλελειμμένο. Εγκαταλείποντας τον Θεοτόκη και περιπλανώμενη στην ελληνική επαρχία, γνωρίστηκε στη Λαμία με το φουστανελοφόρο ήρωα του '21 Χριστόδουλο Χατζηπέτρο, που ήταν διοικητής στρατιωτικού σώματος και είχε χρηματίσει υπασπιστής του Όθωνα, τον οποίο και ερωτεύθηκε παράφορα. Στην Αθήνα προκλήθηκε μεγάλο σκάνδαλο, τα κουτσομπολιά πλήθαιναν και κανείς δεν άνοιγε το σπίτι του στο ζεύγος των εραστών. Ο Χατζηπέτρος έπεσε σε δυσμένεια και απολύθηκε από τη θέση του και εκείνη τον παράτησε όταν την απάτησε. Μετά το σκάνδαλο αυτό, που συντάραξε την αθηναϊκή κοινωνία, η Τζένη Θεοτόκη εγκατέλειψε την Ελλάδα με προορισμό την εξωτική Συρία. Στη Δαμασκό συναντά και ερωτεύεται ένα βεδουίνο σεΐχη, με το όνομα Αμπντούλ Μεντζουέλ Ελ Μεζράμπ, κατά 20 χρόνια νεότερο της. Τον παντρεύτηκε και έζησε ευτυχισμένα μαζί του μέχρι το τέλος της ζωής της. Η Τζέην Ντίγκμπυ πέθανε το 1881 από δυσεντερία στη Δαμασκό, όπου βρίσκεται και ο τάφος της. Γιάννης Καιροφύλλας: «Η Αθήνα και οι Αθηναίοι» (1834 – 1934), τόμος πρώτος, σελ. 46 – 47, γ΄ έκδοση, Εκδόσεις Φιλιππότη, Αθήνα, 1983. Εφημ. Καθημερινή, Νίκος Βατόπουλος: Έρωτες και πάθη της κοντέσας Τζέιν Θεοτόκη, 10 Σεπτεμβρίου 1995. Εφημ. Xanthi – News, Τάσος Κ. Κοντογιαννίδης: Η κοντέσα Τζένη Θεοτόκη, 1 Ιουλίου 2011. Mary S. Lovell: “A scandalous Life: The Biography of Jane Digby, Richard Cohen, 1998. Εντμόν Αμπού: «Η σύγχρονη Ελλάδα» (1854), Εκδόσεις Αφοί Τολίδη, Αθήνα (χ.χ.). «Τζέιν Θεοτόκη», αφιέρωμα στον ιστότοπο της «Μηχανής του Χρόνου», 8 Ιανουαρίου 2015. | Η Τζέην Ντίγκμπυ, Λαίδη Έλλενμπρω (Jane Digby, Lady Ellenborough, 3 Απριλίου 1807 - 11 Αυγούστου 1881), γνωστή μετέπειτα ως Κόμισσα Τζένη Θεοτόκη, ήταν Αγγλίδα αριστοκράτισσα, η οποία υπήρξε μια θυελλώδης προσωπικότητα της αθηναϊκής κοινωνίας στα χρόνια του Όθωνα. Είχε πολυτάραχη ζωή με τέσσερις γάμους και πάμπολλες ερωτικές περιπέτειες. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%AD%CE%B7%CE%BD_%CE%95%CE%BB%CE%AF%CE%B6%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%B5%CE%B8_%CE%9D%CF%84%CE%AF%CE%B3%CE%BA%CE%BC%CF%80%CF%85 |
Αλέξανδρος του Μπάττενμπεργκ | Ο Αλέξανδρος Ιωσήφ ήταν ο δευτερότοκος γιος του Αλεξάνδρου της Έσσης & παρά τω Ρήνω και της Ιουλίας φον Χάουκε. Η μητέρα του ήταν κυρία των τιμών της Τσαρίνας και εκεί τη γνώρισε ο πατέρας του, Αλέξανδρος. Ο γάμος του πατέρα του ήταν μοργανατικός. Στην Ιουλία και στα παιδιά της δόθηκε ο τίτλος των Πριγκίπων του Μπάττενμπεργκ, από το όνομα μιας παλαιάς κατοικίας των μεγάλων δουκών της Έσσης. Ο πατέρας του ανήκε στον Οίκο της Έσσης-Ντάρμστατ και έγινε ιδρυτής του κλάδου του Μπάττενμπεργκ, που μετονομάστηκε σε Μαουντμπάττεν. Ο πρωτότοκος αδελφός του, Λουδοβίκος, νυμφεύτηκε τη Βικτωρία, κόρη της Αλίκης του Ηνωμένου Βασιλείου και εγγονή της βασίλισσας Βικτωρίας, ενώ ο τρίτος αδελφός, Ερρίκος, νυμφεύτηκε την Βεατρίκη, τη μικρότερη κόρη της βασίλισσας Βικτωρίας. Οι ανιψιές του Αλεξάνδρου έκαναν γάμους με βασιλείς. Νυμφεύτηκε το 1889 την ηθοποιό Γιοχάννα Λόιζινγκερ από την Αυστρία και είχε τέκνα: Άσσεν Λούντβιχ Αλεξάντερ (1890–1965), Κόμης του Χάρτεναου. Τσβέτανα Μαρί Τερέζα Βέρα (1893–1935), Κόμισσα του Χάρτεναου. Το παρόν λήμμα ενσωματώνει κείμενο από έκδοση που είναι πλέον κοινό κτήμα: Bourchier, James David (1911) «Alexander (prince of Bulgaria)» στο: Chisholm, Hugh, επιμ. Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάννικα (11η έκδοση) Cambridge University Press, σσ. 544-545 Drandar, Le Prince Alexandre de Battenberg en Bulgarie (Paris, 1884) Koch, Fürst Alexander von Bulgarien (Darmstadt, 1887) Matveyev, Bulgarien nach dem Berliner Congress (Petersburg, 1887) Bourchier, "Prince Alexander of Battenberg," in Fortnightly Review, January 1894. Yordan Benedikov, "A History of Volunteers in the Serbo-Bulgarian War of 1885", published by the volunteer organization Slivnitsa, 1935 p. 83; new edition publishing house Издателство на Отечествения фронт, 1985 p. 113-14; Йордан Венедиков, История на доброволците от Сръбско-българската война - 1885 г., Издава Доброволческата Организация "Сливница”, 1935 стр. 83; ново издание на Издателство на Отечествения фронт, 1985 г. стр. 113-14. Historical photographs of the royal palace in Sofia | Ο Αλέξανδρος (γερμ. Alexander, 5 Απριλίου 1857 - 23 Οκτωβρίου 1893) από τον Οίκο του Μπάττενμπεργκ ήταν πρίγκιπας του Μπάττενμπεργκ και ο πρώτος πρίγκιπας της Βουλγαρίας (1879 - 1886). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9C%CF%80%CE%AC%CF%84%CF%84%CE%B5%CE%BD%CE%BC%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%BA |
Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή της Ελλάδος | Ο θεσμός των Ο.Κ.Ε. άρχισε να αναπτύσσεται στη δεκαετία του΄50 σε εθνικό επίπεδο και στη συνέχεια υιοθετήθηκε από τη Συνθήκη της Ρώμης για την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα. Η Ευρωπαϊκή Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή (Ε.Ο.Κ.Ε.), ένα από τα θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ιδρύθηκε το 1957. Οι διαδοχικές διευρύνσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης αύξησαν σταδιακά τον αριθμό των μελών της, αλλά κυρίως οι διαδοχικές Συνθήκες της έδωσαν όλο και περισσότερες και σημαντικότερες αρμοδιότητες. Κυριότερη αρμοδιότητα της Ε.Ο.Κ.Ε. είναι να εκδίδει γνωμοδοτήσεις, τις οποίες υποβάλλει στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και στο Συμβούλιο. Η ελληνική Ο.Κ.Ε. ιδρύθηκε το 1994 με τον νόμο 2232/1994, με πρότυπο την Ο.Κ.Ε. της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που στηρίζεται στον τριμερή διαχωρισμό των εκπροσωπούμενων συμφερόντων, διαχωρισμό δηλαδή σε τρεις Ομάδες, μία των εργοδοτών - επιχειρηματιών, μία των εργαζομένων - στον ιδιωτικό και το δημόσιο τομέα, και μία των λοιπών κατηγοριών στην οποία εκπροσωπούνται οι αγρότες, οι ελεύθεροι επαγγελματίες, οι καταναλωτές, οι οργανώσεις προστασίας του περιβάλλοντος, ατόμων με αναπηρία και ισότητας των δύο φύλων και η Τοπική και Περιφερειακή Αυτοδιοίκηση. Η Ο.Κ.Ε. αποτελεί, από το Μάιο του 2001, συνταγματικά αναγνωρισμένο θεσμό του ελληνικού κράτους. Συγκεκριμένα στο άρθρο 82, παρ. 3 αναφέρεται ότι αποστολή της Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής είναι η διεξαγωγή του κοινωνικού διαλόγου για τη γενική πολιτική της χώρας και ιδίως για τις κατευθύνσεις της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής, καθώς και η διατύπωση γνώμης επί των νομοσχεδίων και προτάσεων νόμου που παραπέμπονται σε αυτήν. Όργανα της Ο.Κ.Ε. είναι η Ολομέλεια, η Εκτελεστική Επιτροπή, το Συμβούλιο Προέδρων, ο Πρόεδρος και οι τρεις Αντιπρόεδροι. Η Ολομέλεια είναι αρμόδια για την έγκριση των αποφάσεων του Συμβουλίου Προέδρων, για τη διατύπωση της Γνώμης, την έκδοση Κανονισμών που αφορούν την οργάνωση ή τη λειτουργία της Ο.Κ.Ε., καθώς και για οποιοδήποτε άλλο θέμα που δεν έχει ανατεθεί σε άλλο όργανο. Η Ο.Κ.Ε. εκφράζει Γνώμες είτε με δική της πρωτοβουλία, είτε μετά από υποβολή σε αυτή Σχεδίων Νόμων (από τον αρμόδιο Υπουργό) ή Προτάσεων Νόμων (από τους προτείνοντες βουλευτές). Η Ο.Κ.Ε. μέχρι σήμερα έχει εκφράσει περισσότερες από 300 Γνώμες για ιδιαίτερα σημαντικά και επίκαιρα ζητήματα. Οι Ο.Κ.Ε. αναπτύσσουν πολυεπίπεδη συνεργασία, τόσο εντός του πλαισίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όσο και στο ευρύτερο διεθνές πλαίσιο με στόχο τη διαμόρφωση κοινών θέσεων ώστε να επηρεαστούν οι σχεδιασμοί της Ένωσης, οι πολιτικές των εθνικών κυβερνήσεων, αλλά και η δράση των κατ' ιδίαν ιδιωτικών φορέων. Ενδεικτικά αναφέρονται η στενή συνεργασία της Ο.Κ.Ε. Ελλάδος με την Ε.Ο.Κ.Ε. και τις άλλες Ο.Κ.Ε. της Ε.Ε., η συμμετοχή της στη Διεθνή Ένωση των Ο.Κ.Ε., στην Ευρωμεσογειακή Συνεργασία, στη Συνεργασία με τις χώρες της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, κ.ά. Η Ο.Κ.Ε. Ελλάδος έχει προβεί στην υπογραφή Πρωτοκόλλων Συνεργασίας με Ο.Κ.Ε. από άλλες ηπείρους για ανάπτυξη συνεργασιών σε μια προνομιούχο βάση για τη χώρα. Ήδη έχουν υλοποιηθεί σχετικές πρωτοβουλίες και βρίσκονται σε εξέλιξη πλήθος άλλων με Ο.Κ.Ε. από την Ασία, την Αφρική και τη Ν. Αμερική. Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή της Ελλάδος Ευρωπαϊκή Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή Διεθνής Ένωση των Οικονομικών και Κοινωνικών Συμβουλίων και Παρόμοιων Θεσμών | Αποστολή της Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής (Ο.Κ.Ε.) είναι η διεξαγωγή του κοινωνικού διαλόγου για τη γενική πολιτική της χώρας και ιδίως για τις κατευθύνσεις της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής, καθώς και η διατύπωση γνώμης επί των νομοσχεδίων και προτάσεων νόμων που παραπέμπονται σε αυτή. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%9A%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%95%CF%80%CE%B9%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%AE_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%BF%CF%82 |
Μπολέσλαφ Α΄ της Μασοβίας | Ήταν ο πρωτότοκος γιος (Αγάθης) των Ρουρικιδών, κόρης τού Σβιατοσλάβ Γ΄ πρίγκιπα τού Περεμίσλ. Μάλλον έλαβε το όνομα τού πάππου του Μπολέσλαφ Γ΄ τού στραβόστομου. Από νέος έγινε μέρος των φιλόδοξων σχεδίων τού πατέρα του. Το 1227 δολοφονήθηκε ο θείος του Λέσεκ Α΄ ο λευκός, υψηλός δούκας της Πολωνίας και ο Μπολέσλαφ Α΄ ακολούθησε τον πατέρα του στη Μικρή Πολωνία για να συμμετέχει στις διαπραγματεύσεις της διαδοχής με τη χήρα εκείνου Γκιμισλάβα. Βλέποντας την αποτυχία των ομιλιών, ο Μπολέσλαφ Α΄ έλαβε από τον πατέρα του το οχυρό τού Ντόμπζινι ναντ Βίσλοου ως το 1229, όταν ο Κορράδος Α΄ τελικά ανάγκασε τη Γκιμισλάβα να παραχωρήσει στον Μπόλεσλαβ Α΄ ένα μέρος τού δουκάτου τού Σανντομίες, την περιοχή τού Ράντομ. Τότε ο Μπολέσλαφ Α΄ παρέδωσε το Ντόμπιζιν στον νεότερο αδελφό του Σιέμοβιτ Α΄. Απεβίωσε άτεκνος και κληροδότησε τις κτήσεις του στον αδελφό του Σιέμοβιτ Α΄, πράγμα που έκανε τον άλλο αδελφό του Καζιμίρ Α΄ να έλθει σε διαμάχη με εκείνον. Νυμφεύτηκε πρώτα το 1232 την Γκέρτρουντε των Πιαστ-Σιλεσίας, κόρη τού Ερρίκου Β΄ τού ευσεβούς· δεν απέκτησαν απογόνους. Η Γκέρτρουντε απεβίωσε το 1244/7 και ο Μπολέσλαφ Α΄ έκανε δεύτερο γάμο π. το 1246 με την Αναστασία των Ρουρικιδών, κόρης τού Αλεξάντρ πρίγκιπα τού Μπιέλσκ (2ου εξαδέλφου του και γιου τού Βσέβολοντ πρίγκιπα της Βολινίας)· δεν απέκτησαν απογόνους. Documentary archive about the reign of Bolesław I of Masovia Archived August 23, 2011, at the Wayback Machine. | O Μπολέσλαφ Α΄, πολων. Bolesław I (1208 - π. 25 Φεβρουαρίου 1248) από τον Οίκο των Πιαστ ήταν δούκας (μέρους μόνο) τού Σανντομίες (1229-32), δούκας τού Ντόμπζινι (1233-47) και δούκας επί όλης της Μαζοβίας (1247-48). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%AD%CF%83%CE%BB%CE%B1%CF%86_%CE%91%CE%84_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9C%CE%B1%CF%83%CE%BF%CE%B2%CE%AF%CE%B1%CF%82 |
Χέντο Τούρκογλου | 1996-2000, Εφές Πίλσεν (Efes Pilsen) 2000-2003, Σακραμέντο Κινγκς (Sacramento Kings) 2003-2004, Σαν Αντόνιο Σπερς (San Antonio Spurs) 2004-2009, Ορλάντο Μάτζικ (Orlando Magic) 2009-2010, Τορόντο Ράπτορς (Toronto Raptors) 2010, Φοίνιξ Σανς (Phoenix Suns) 2010-2014, Ορλάντο Μάτζικ (Orlando Magic) 2014-2015, Λος Άντζελες Κλίπερς (Los Angeles Clippers) To προφίλ του Χέντο Τούρκογλου στο NBA.com (Αγγλικά) | Ο Χινταγέτ (Χέντο) Τούρκογλου (Hidayet Türkoğlu, 19 Μαρτίου 1979) είναι Τούρκος πρώην διεθνής επαγγελματίας καλαθοσφαιριστής. Γεννήθηκε στις 19 Μαρτίου του 1979 στην Κωνσταντινούπολη. Αγωνιζόταν στη θέση του σμολ φόργουορντ. To 2000 επιλέχτηκε από τους Σακραμέντο Κινγκς στην 16η θέση του ντραφτ του NBA. Έχει ύψος 2,08 μέτρα και βάρος 100 κιλά. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%BF_%CE%A4%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%BA%CE%BF%CE%B3%CE%BB%CE%BF%CF%85 |
Ιγκόρ Μπελάνοφ | Ο Μπελάνοφ γεννήθηκε στην Οδησσό της Ουκρανίας, της τότε Σοβιετικής Ένωσης. Ξεκίνησε να παίζει επαγγελματικά στην πατρίδα του, με δύο ομάδες της πόλης του (τα δύο πρώτα χρόνια στη δεύτερη κατηγορία), και το 1985 ήρθε η σημαντική μεταγραφή για την κορυφαία ομάδα της Ε.Σ.Σ.Δ. Ντιναμό Κιέβου με την οποία σκόραρε 10 γκολ στην πρώτη του αγωνιστική περίοδο, η οποία τελείωσε με την κατάκτηση πρωταθλήματος και κυπέλλου. Στην μεγάλη ομάδα του Κιέβου αναδείχθηκαν τα προσόντα του με σημαντικότερο την ταχύτητα δίπλα σε ποδοσφαιριστές όπως ο Όλεγκ Μπλαχίν. Εκείνη τη χρονιά κέρδισε και το Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης - η δεύτερη φορά στην ιστορία της ομάδας νικώντας στον τελικό την Ατλέτικο Μαδρίτης (3–0), ο ίδιος δε ήταν πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης.Στα μέσα του 1989, στα 29 του πήρε την πολυαναμενόμενη άδεια για να συμμετάσχει στη δυτικοευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, κάνοντας την αρχή στη Γερμανία για να ενταχθεί στην Μπορούσια Μενχενγκλάντμπαχ. Το ντεμπούτο του στο πρωτάθλημα ήρθε στις 4 Νοεμβρίου 1989 με ήττα 0–4 από την Στουτγκάρδη , αλλά απέτυχε να καταξιωθεί συνολικά, σημειώνοντας μόνο τέσσερα γκολ στη θητεία του σε ενάμιση χρόνο. Έτσι μετακόμισε στη δεύτερη κατηγορία στην Άιντραχτ Μπράουνσβαϊγκ τον Ιανουάριο του 1991. Και εκεί η απόδοσή του ήταν κατώτερη του αναμενόμενου παρά την επιθετική του ευστοχία (21 τέρματα σε 67 αγώνες) και το 1995 επέστρεψε στην πατρίδα του, όπου έπαιξε για δύο χρόνια ακόμα.Ο Μπελάνοφ έπαιξε 33 αγώνες για τη Σοβιετική Ένωση, σημειώνοντας 8 γκολ. Η καλύτερη απόδοσή του ήρθε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986 στο Μεξικό, όπου σημείωσε τέσσερα τέρματα και βοήθησε για έξι άλλα καθώς η ομάδα έφτασε στον γύρο του 16. Σημείωσε χατ τρικ στο παιχνίδι σε βάρος του Βελγίου, χάνοντας στην παράταση (3–4).Αυτή η παρουσία του στο Παγκόσμιο Κύπελλο, μαζί με την συλλογική επιτυχία, τον βοήθησαν να κερδίσει τη Χρυσή Μπάλα της χρονιάς. Ήταν επίσης μέρος της ομάδας που έφτασε στον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 1988, όπου η εθνική ομάδα της Σοβιετικής Ένωσης αντιμετώπισε την Ολλανδία στον τελικό. Με το σκορ 0–2, η εθνική του κέρδισε πέναλτι: το εκτέλεσε αλλά το έχασε.Συμπεριλήφθηκε στη λίστα των Times των 100 κορυφαίων ποδοσφαιριστών του Παγκοσμίου Κυπέλλου όλων των εποχών.Μετά την αποχώρησή του από την ενεργό δράση ασχολήθηκε με την επιχειρηματικότητα στο χώρο του αθλήματος στην Ελβετία και το 2018 άνοιξε μια σχολή ποδοσφαίρου στην πατρίδα του. Ντιναμό Κιέβου Πρωτάθλημα Σοβιετικής Ένωσης (2) : 1985, 1986 Κύπελλο Σοβιετικής Ένωσης (3) : 1985, 1987, 1990 Σοβιετικό Σούπερ Κύπελλο (2) : 1986, 1987 Κύπελλο Κυπελλούχων : 1985–86Ατομικές διακρίσεις Χρυσή Μπάλα : 1986 Κύπελλο Κυπελλούχων : Κορυφαίος σκόρερ 1985–86 Παγκόσμιο Κύπελλο μπρούτζινο παπούτσι : 1986 Πρώτος σε ασίστ : Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα 1988 Οι κορυφαίοι 100 ποδοσφαιριστές του Παγκοσμίου Κυπέλλου όλων των εποχών από τους The Times FIFA XI (2) : 1991, 1998 Golden Foot : 2008, ως θρύλος Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Ihor Belanov στο Wikimedia Commons | Ο Ιγκόρ Ιβάνοβιτς Μπελάνοφ (ουκρανικά : Ігор Іванович Беланов ; γεννήθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου 1960) είναι Ουκρανός πρώην ποδοσφαιριστής που αγωνιζόταν ως επιθετικός μέσος ή δεύτερος επιθετικός. Το 1986 ψηφίστηκε καλύτερος Ευρωπαίος ποδοσφαιριστής (Χρυσή Μπάλα). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CF%81_%CE%9C%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%86 |
Μουσείο Νίκου Καζαντζάκη | Εγκαινιάστηκε το 1983 και ιδρυτής του ήταν ο σκηνογράφος-ενδυματολόγος Γιώργος Ανεμογιάννης. Βασικός του στόχος ήταν να διασωθεί η μνήμη του συγγραφέα Νίκου Καζαντζάκη και να προβληθεί το έργο και η σκέψη του. Το Ίδρυμα στεγάζει τις υπηρεσίες του σε τρία ανεξάρτητα κτίρια, στην κεντρική πλατεία της Μυρτιάς. Στο πρώτο και παλαιότερο στεγάζεται η έκθεση, στο δεύτερο οι διοικητικές υπηρεσίες και στο τρίτο ο Πολυχώρος του Μουσείου. Το διώροφο οίκημα, που σήμερα στεγάζεται η έκθεση, κτίστηκε στον χώρο όπου βρισκόταν το πατρικό σπίτι της οικογένειας Ανεμογιάννη. Το 1975, ο Γιώργος Ανεμογιάννης απέκτησε την πλήρη κυριότητα του οικήματος και αργότερα, με μια τολμηρή και φιλόδοξη έμπνευση (όπως αναφέρει ο ίδιος), σκέφτηκε να ιδρύσει εκεί το Μουσείο, γεγονός που έλαβε χώρα το 1983. Το 2009, το κτίριο ανακαινίστηκε ριζικά, με συγχρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, παρουσιάζοντας μια νέα πρόταση έκθεσης των συλλογών του μουσείου που εγκαινιάστηκε το 2010. Η έκθεση εμπλουτίστηκε με νεότερα «καζαντζακικά» αποκτήματα, έγινε ευκολότερα επισκέψιμη από ΑμεΑ, εκσυγχρονίστηκε και εξοπλίστηκε με τεχνολογικά μέσα, δημιουργώντας έτσι την εικόνα ενός σύγχρονου και δυναμικού μουσείου. Στην κατοχή και κυριότητα του ΜΝΚ βρίσκεται το Αρχείο Καζαντζάκη, το οποίο περιλαμβάνει περισσότερα από 50.000 αντικείμενα, κατόπιν πολύχρονων προσπαθειών του ιδρυτή του Γιώργου Ανεμογιάννη, τα οποία είναι ταξινομημένα στις παρακάτω Συλλογές: 1) Επιστολές, 2) Ολόγραφα – Αυτόγραφα, 3) Εκδόσεις – Άρθρα – Μελέτες, 4) Δημοσιεύματα Τύπου, 5) Φωτογραφίες, 6) Ηχητικά ντοκουμέντα, 7) Τεκμήρια κινούμενης εικόνας, 8) Θεατρικό υλικό, 9) Έργα Τέχνης και 10) Προσωπικά αντικείμενα. Το Μουσείο παράλληλα διαφυλάσσει και το Αρχείο Ανεμογιάννη. Εκτός από τη λειτουργία της μόνιμης έκθεσης το ΜΝΚ υλοποιεί ένα πολύπτυχο πρόγραμμα δραστηριοτήτων, που απευθύνεται σε διαφορετικές κατηγορίες κοινού. Μεταξύ άλλων λειτουργεί ερευνητική βιβλιοθήκη, προωθώντας και ενισχύοντας την έρευνα πάνω στο έργο του Καζαντζάκη, υλοποιεί εκπαιδευτικά προγράμματα για σχολικές ομάδων όλων των βαθμίδων εκπαίδευσης, σχεδιάζει και αναπτύσσει εκπαιδευτικές δράσεις για παιδιά, ενήλικες, οικογένειες, εκπαιδευτικούς και εφήβους, πραγματοποιεί έντυπες και ηλεκτρονικές εκδόσεις, και οργανώνει ποικίλες εκδηλώσεις, συνέδρια, ημερίδες, συναυλίες, παραστάσεις, εντός και εκτός της έδρας του. Ακόμη, συμμετέχει ή υλοποιεί έργα και προγράμματα (ερευνητικά, αναπτυξιακά, κ.ά.), με ίδια μέσα ή μέσω συνεργασιών, προγραμματικών συμβάσεων κ.λπ. Μουσείο Καζαντζάκη, επίσημη ιστοσελίδα του μουσείου. | Το Μουσείο Νίκου Καζαντζάκη (ΜΝΚ) είναι Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου, το οποίο βρίσκεται στο πατρογονικό χωριό του συγγραφέα, τη Μυρτιά (το ιστορικό χωριό Βαρβάροι), 15 χιλιόμετρα νότια της πόλης του Ηρακλείου Κρήτης. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B5%CE%AF%CE%BF_%CE%9D%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%85_%CE%9A%CE%B1%CE%B6%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B6%CE%AC%CE%BA%CE%B7 |
Μονή Αγίου Παντελεήμονος (Άγιο Όρος) | Ιδρύθηκε στις αρχές του 11ου αι., αρχικά στη θέση Παλαιομονάστηρο. Πυρπολήθηκε τον 13ο αι. και στη συνέχεια τέθηκε υπό την προστασία των Σέρβων Βασιλέων. Τον 17ο αι. περιέπεσε σε παρακμή. Το σημερινό μοναστήρι χτίστηκε το 1765. Το οκτάτρουλο καθολικό του μοναστηριού, αφιερωμένο στον Άγιο Παντελεήμονα, χτίστηκε στα χρόνια 1812-21. Το τέμπλο είναι ρωσικής τέχνης. Η τράπεζα χτίστηκε το 1892. Σήμερα (2020), το κοινόβιο έχει 104 μοναχούς και τα εξαρτήματά της 26 μοναχούς.Σύνολο μοναχών και εξαρτηματικών, κυμαίνεται στα 130 άτομα. Το 1866 στη Μονή Αγίου Παντελεήμονος εκάρη μοναχός ο Άγιος Δανιήλ ο Σμυρναίος (ο μετέπειτα καλούμενος Κατουνακιώτης), απολαμβάνοντας μεγάλη αγάπη και εκτίμηση από τον τότε Έλληνα ηγούμενο της Μονής και τους άλλους, κατά πλειοψηφία Έλληνες μοναχούς. Η περίοδος όμως εκείνη χαρακτηρίζεται από τα ρωσικά σχέδια του εθνικιστικού Πανσλαβισμού. Ο Πανσλαβισμός αποτέλεσε εργαλείο του Ρωσικού επεκτατισμού στην εξωτερική πολιτική που επεκτεινόταν και στις εκκλησιαστικές δικαιοδοσίες. Απλώθηκε μάλιστα και στο Άγιο Όρος. Ειδικότερα, την περίοδο 1874-1875 οι Ρώσοι μοναχοί προσπαθούσαν να ελέγξουν τη διοίκηση της Μονής Αγίου Παντελεήμονος με αποτέλεσμα να ανακύψουν φιλονικίες και εντάσεις. Ο μοναχός Δανιήλ, την περίοδο αυτή διακονούσε ως γραμματέας και ενήργησε προς τη διατήρηση της τάξης που διασαλευόταν από τις ενέργειες των Ρώσων. Όμως εκλήθη στο Οικουμενικό Πατριαρχείο για εξηγήσεις και τιμωρήθηκε άδικα με απομάκρυνση από τη μονή. Οι ελληνικής καταγωγής μοναχοί της Μονής αποχώρησαν. Ανάμεσα σε αυτούς και ο μοναχός Δανιήλ που μετέβη αρχικά στη Μικρά Αγία Ἄννα και τελικώς εστάλη στον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Ιωακείμ (τον μετέπειτα Οικ. Πατριάρχη) ο οποίος αναγνωρίζοντας την αδικία, του πρότεινε να μείνει σε μονή της Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης. Έτσι ο Δανιήλ επέλεξε τη Μονή Αγίας Αναστασίας Φαρμακολύτριας στα Βασιλικά Θεσσαλονίκης. Εκεί ο Δανιήλ συνεισέφερε τα μέγιστα με την εισαγωγή του αγιορείτικου τυπικού στη νηστεία και στις ακολουθίες, και κέρδισε την αγάπη όλων. Εφόσον είχε επιτευχθεί η εκρώσιση της Ιεράς Μονής Παντελεήμονος και είχε επικυρωθεί με Πατριαρχικό Σιγίλλιο η εκλογή του Ρώσου Ηγουμένου Μακαρίου, ανακλήθηκε η εξορία του Δανιήλ. Αυτό σήμαινε ότι μπορούσε να επανέλθει στο Άγιον Όρος, αλλά όχι στη Μονή Παντελεήμονος. Κατά τον 19ο αιώνα στη Ρωσική ορθόδοξη εκκλησία εμφανίστηκε το κίνημα της ονοματοδοξίας (Имяславие, ιμγιασλάβιε). Σύμφωνα με τις δοξασίες του κινήματος αυτού το όνομα του Θεού αποτελεί ενσάρκωση του ίδιου του Θεού και δεν είναι απλώς λέξη. Οι ακόλουθοι της πίστης αυτής καταδικάστηκαν ως αιρετικοί από το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως και το πατριαρχείο Μόσχας, ωστόσο η πρακτική εξαπλώθηκε και στις ρωσικές μονές του Αγίου Όρους υπό τον πρώην στρατιωτικό και ιερομόναχο Αλεξάντρ Μπουλατόβιτς της σκήτης του Αγίου Ανδρέα κοντά στη μονή Παντελεήμονα. Ως επακόλουθο, υπήρξαν βίαια επεισόδια μεταξύ των ακολούθων της δοξασίας αυτής και των υπολοίπων ορθοδόξων, με αποτέλεσμα το 1913 να υπάρξει εισβολή Ρώσων πεζοναυτών στη μονή Αγίου Παντελεήμονος συνοδεία Ρώσου επισκόπου προκειμένου να συλλάβουν τους αιρετικούς μοναχούς, προλαμβάνοντας το ελληνικό κράτος καθώς οι Ρώσοι φοβούντουσαν πως τυχόν επέμβαση του θα μπορούσε να προχωρήσει σε προσάρτηση του Αγίου Όρους στην Ελλάδα. Κατά τη σύγκρουση αυτή συνελήφθησαν 840 μοναχοί και μεταφέρθηκαν στη Ρωσία. Το μοναστήρι έχει τριάντα πέντε παρεκκλήσια. Στο μεγάλο καμπαναριό κατασκευής 1893, η μεγάλη καμπάνα έχει περιφέρεια 8,71 μ., διάμετρο 2,71 μ. και βάρος 13 τόνους. Υπάρχουν ακόμα άλλες 32 καμπάνες. Οι ακολουθίες στην εκκλησία ψάλλονται στα ελληνικά και τα ρωσικά. Στη βιβλιοθήκη φυλάσσονται 1.064 χειρόγραφοι κώδικες και 25.000 τόμοι βιβλίων, ελληνικών και σλαβικών. | Η Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή Αγίου Παντελεήμονος (Ρωσικού) στον Άθω (ρωσικά: Монастырь святого Пантелеимона на Афоне), περισσότερο ως Ρωσικό Μοναστήρι, είναι μία εκ των είκοσι μονών του Αγίου Όρους και κατατάσσεται δέκατη ένατη (19η) στην ιεραρχική τάξη των Αγιορείτικων μονών. Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής είναι ο Αρχιμανδρίτης Ευλόγιος Παντελεημονίτης. Βρίσκεται στη δυτική πλευρά της χερσονήσου του Άθω, επί της παραλίας και απέχει 15 χλμ. από την πρωτεύουσα, τις Καρυές. Στη Μονή εκάρη μοναχός ο Άγιος Δανιήλ ο Σμυρναίος (ο μετέπειτα καλούμενος Κατουνακιώτης). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%AE_%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85_%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CE%AE%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CF%82_(%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF_%CE%8C%CF%81%CE%BF%CF%82) |
Μοναρχία του Λίχτενσταϊν | Μέσω στους αιώνες η δυναστεία απέκτησε μεγάλη εδάφη, κυρίως στη Μοραβία, την Κάτω Αυστρία, την Σιλεσία και την Στυρία. Εν τούτοις σε όλες τις περιπτώσεις, αυτά τα εδάφη διατηρήθηκαν ως φέουδα εντός της Αυτοκρατορίας των Αψβούργων, τους οποίους υπηρέτησαν διάφοροι πρίγκιπες του Λίχτενσταϊν.Το 1699 και το 1712 η οικογένεια απέκτησε από τους Κόμητες του Βάλντμπουργκ-Τσάιλ-Χοένεμ τις μικρές περιοχές Σέλενμπεργκ και Βαντούζ. Με αυτόν τον τρόπο, στις 23 Ιανουαρίου 1719, ο Αυτοκράτορας Κάρολος ΣΤ΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ονόμασε τα εδάφη αυτά Πριγκιπάτο και τους έδωσε το όνομα Λίχτενσταϊν. Η οικογένεια, ωστόσο, δεν κατοίκισε μόνιμα στο Λίχτενσταϊν, παρά μόνο το 1938, όταν πλέον δεν υπήρχε ούτε η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ούτε η Γερμανική Αυτοκρατορία. Ο Πρίγκιπας του Λίχτενσταϊν έχει ευρείες εξουσίες, που περιλαμβάνουν το διορισμό των δικαστών, την απόλυση των υπουργών ή της κυβέρνησης, το δικαίωμα της αρνησικυρίας και την κλήση σε δημοψήφισμα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το δημοψήφισμα που πραγματοποιήθηκε το 2003 για την αναθεώρηση του Συντάγματος του Λίχτενσταϊν, σύμφωνα με το οποίο ο Πρίγκιπας μπορεί να ακυρώσει ένα νομοσχέδιο, όχι όμως νομοσχέδιο που αφορά το πολιτειακό καθεστώς. Ο Πρίγκιπας είχε δηλώσει προηγουμένως ότι σε περίπτωση που το δημοψήφισμα έφερνε μείωση των εξουσιών ήταν διατεθειμένος να εξοριστεί στην Αυστρία. Το 2012 με νέο δημοψήφισμα το εκλογικό σώμα απέρριψε με ποσοστό 76% την αφαίρεση του δικαιώματος αρνησικυρίας του Πρίγκιπα. Σύμφωνα με την δυναστική νομοθεσία, ο μονάρχης φέρει τους ακούλουθους τίτλους:Κυρίαρχος Πρίγκιπας του Λίχτενσταϊν, Δούκας του Τροπάου και του Γιάγκερντορφ, Κόμης του Ρίτμπεργκ και Επικεφαλής του Οίκου του Λίχτενσταϊν. Κατάλογος Πριγκίπων του Λίχτενσταϊν | Ο Κυρίαρχος Πρίγκιπας του Λίχτενσταϊν είναι ο μονάρχης και ο ανώτατος άρχοντας του Λίχτενσταϊν. Η Πριγκιπική Οικογένεια του Λίχτενσταϊν, χάριν της οποίας ονομάστηκε το Πριγκιπάτο το 1719, πήρε το όνομά της από το Κάστρο του Λίχτενσταϊν που κατείχε στην Κάτω Αυστρία. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9B%CE%AF%CF%87%CF%84%CE%B5%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%8A%CE%BD |
Συμβιβασμός | Ο όρος «Συμβιβασμός», (Compromise) στην Κοινωνιολογία υποδηλώνει μια υπο-διαδικασία “εναρμόνισης” (accommodation), ή μια μορφή συντονισμένης εναρμόνισης κατά την διευθέτηση, ή ακόμη την συναρμογή των συγκρούσεων (conflicts) μεταξύ ομάδων. (π.χ. για να αποφύγουν τον άκαρπο αγώνα τα αντίπαλα μέρη δέχονται κάποιο συμβιβασμό με αμοιβαία κάποια υποχώρηση). Αυτό δε αποτελεί και το σύνηθες επιζητούμενο από τα εκάστοτε Προεδρεία Σωματείων σε παράστασή τους σε Υπουργεία αμφίρροπα. Από τον κλάδο της πολιτικής επιστήμης αξιόλογη προσοχή έχει δοθεί στον όρο «Συμβιβασμός», (Compromise), σαν μορφή «εναρμόνισης στην πολιτική διαδικασία» (political process), και εδώ το νόημα του όρου είναι αυτό που περιέχεται στις πολιτικές ρυθμίσεις όπως οι γνωστοί ιστορικοί συμβιβασμοί: ο Μέγας Συμβιβασμός στη Συνέλευση της Φιλαδέλφειας (όπου καταρτίσθηκε το Σύνταγμα των ΗΠΑ) ή ο Συμβιβασμός του Μισούρι το 1820, και εκείνος του 1850 με το ζήτημα της δουλείας. Αντίθετα με τα παραπάνω στο Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο (Public International Law) γίνεται διαχωρισμός του όρου μεταξύ των μεθόδων που ακολουθούνται για την ειρηνική διευθέτηση των διαφορών. Αυτές οι μέθοδοι διακρίνονται αφενός σε εξισορρόπηση των πολιτικών συντελεστών (ειρηνικές), αφετέρου σε κάποια νομική απόφαση. Έτσι οι όροι «διεξαγωγή συνομιλιών» (negotiation), οι «καλές υπηρεσίες» (good offices), η «μεσολάβηση» (mediation), και η «συνδιαλλαγή» (concillation) αποτελούν ονομασίες των ειδικών τύπων της ειρηνικής διευθέτησης που ανήκουν στην πρώτη ομάδα. Ενώ η «επιδίκαση» (adjudication) υπάγεται στη δεύτερη ομάδα. Σ΄ αυτή λοιπόν τη δεύτερη ομάδα προτιμούν πολλοί μελετητές και συγγραφείς να υπάγεται και η έννοια της «διαιτησίας» (arbitration) που αναφέρθηκε στο πρόλογο. Ενώ και η Διπλωματία (Diplomacy) ακολουθεί πιστά τα διαλαμβανόμενα στο Διεθνές Δίκαιο σχετικά με τον όρο «Συμβιβασμός», (Compromise), όπως παραπάνω, στην πράξη έχει μερικές φορές φανεί ότι αν και οι διαιτητικές αποφάσεις εκδίδονται με βάση το ισχύον δίκαιο, είναι επίσης δυνατό να στηρίζονται σε «συμβιβασμούς» που επηρεάζονται όμως πολύ ισχυρά από πολιτικούς συντελεστές και γι΄ αυτό δεν έχουν παρά ασήμαντη σχέση με την επιδίκαση. Διεθνές Δίκαιο Διεξαγωγή συνομιλιών Μεσολάβηση Συνδιαλλαγή Συνθήκη ΟΗΕ | Ο συμβιβασμός είναι γενικός όρος που απαντάται (και εξετάζεται) ιδιαίτερα στην Κοινωνιολογία, στις Πολιτικές επιστήμες, στο Διεθνές Δίκαιο και στη Διπλωματία. Ο όρος «Συμβιβασμός», (Compromise), δεν έχει προσλάβει κάποια εξειδικευμένη έννοια στους κλάδους των Κοινωνικών επιστημών. Έτσι κρίνεται ικανοποιητικός ο ορισμός του λεξικού Webster: Διευθέτηση με διαιτησία ή συγκατάθεση που όμως επέρχεται με αμοιβαίες υποχωρήσεις – ή αμφοτερόπλευρος μετριασμός ακραίων αξιώσεων ή δικαιωμάτων που καταλήγουν σε «συμφωνία». Επί των παραπάνω όμως η λέξη «διαιτησία» (arbitration) έχει προκαλέσει και προκαλεί πολλές αντιρρήσεις εκ μέρους των μελετητών του Διεθνούς Δικαίου και Διεθνών Σχέσεων. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BC%CE%B2%CE%B9%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82 |
Τόμας Πέρσι, 1ος βαρόνος του Έγκρεμοντ | Η νεότητα του ήταν ειρηνική, σε ηλικία 25 ετών προσέλαβε μισθοφόρους του Τζον Κεμπ, αρχιεπισκόπου της Υόρκης (1380 - 1454) χωρίς την έγκριση του πατέρα του και του μεγαλύτερου αδελφού του λόρδου του Πόινινγκς που ξεκίνησαν την προπαγάνδα εναντίον του Κεμπ. Μετά τις συγκρούσεις του με τους άντρες του Μπέβερλι φυλακίστηκε στο κάστρο της Γιορκ και έγινε πρόταση στον αρχιεπίσκοπο να χειριστεί την κομητεία με δικούς του ενοίκους. Η υποστήριξη του βασιλιά στον αρχιεπίσκοπο ήταν σαφής, παρά την μεγάλη ισχύ των Πέρσι ο αρχιεπίσκοπος μπορούσε να τους πολεμήσει μόνος του χωρίς να καλέσει τον βασιλιά σαν διαιτητή. Οι συγκρούσεις στα βόρεια δεν περιορίστηκαν μονάχα τοπικά, οι πόλεμοι των Άγγλων με την Σκωτία ήταν συνηθισμένο φαινόμενο τον Μεσαίωνα και τα τέλη του 15ου αιώνα δεν αποτελούσαν εξαίρεση. Ο Έγκρεμοντ συμμετείχε σε εκστρατεία εναντίον της Σκωτίας τον Οκτώβριο του 1448 μαζί με τον πατέρα του και τον αδελφό του λόρδο του Πόινινγκς με 60.000 άνδρες στην μάχη του Σάρκ, ο αδελφός του συνελήφθη αιχμάλωτος από τους Σκωτσέζους αλλά αργότερα ελευθερώθηκε με λύτρα. Η αγορά του Κόκερμαουθ στο Κάμπερλαντ που βρισκόταν στην κατοχή του Τόμας ήταν άλλο ένα παραδοσιακό φέουδο των Πέρσι όπως το Έγκρεμοντ, το κέρδισε λόγω της ισχυρής επίδρασης του πατέρα του στην βασιλική αυλή σαν συμβούλου και λόγω των σχέσεων του με τον καρδινάλιο Ερρίκος Μπωφόρ. Τα ετήσια έσοδα του Έγκραμοντ από την κομητεία σύμφωνα με τις Ευρασιτεχνικές επιστολές ήταν 10 λίρες, αρκετά μικρό ποσό που δείχνει ότι δεν ήταν πλούσιος άνδρας. Τα έσοδα των Πέρσι στο Κάμπερλαντ παρουσίασαν την περίοδο 1416 - 1470 μια πτώση γύρω στο 25%. Ένας άλλος σημαντικός λόγος για την πτώση στα έξοδα του Έγκρεμοντ ήταν ότι η κομητεία είχε διαιρεθεί τρεις φορές και τουλάχιστον το ένα τρίτο αυτό της οικογένειας Φίτσυάλτερ είχε παραχωρηθεί στον κόμη του Σόλσμπερι με 40ετή μίσθωση την εποχή της δωρεάς στον Τόμας Πέρσι. Δεν είναι γνωστό πότε ξεκίνησε ο πόλεμος ανάμεσα στην Οικογένεια Πέρσι και την Οικογένεια Νέβιλ, ο Πόλλαρντ σημειώνει ότι συνεργάστηκαν μαζί στις Κοινοβουλευτικές επιτροπές την περίοδο 1449 - 1453, o Τόμας Πέρσι βρέθηκε στις κοινοβουλευτικές συνομιλίες πριν την άνοδο του στην βαρονία. Burke, John (1846). A General and Heraldic Dictionary of the Peerages of England, Ireland, and Scotland, extinct, dormant, and in abeyance (3rd ed.). Henry Colburn (London). Griffiths, R.A. (1981). The Reign of Henry VI. University of California Press. Griffiths, R.A. (2004). "Percy, Thomas, first Baron Egremont (1422–1460)"Paid subscription required. Oxford Dictionary of National Biography (online ed.). Oxford University Press. Historic Scotland, Inventory of Historic Battlefields Marsh, J.P. (2000). Landed society in the far North-West of England c.1332–1461 (unpublished PhD, University of Lancaster). Pollard, A.J. (1990). North-Eastern England during the Wars of the Roses: Lay Society, War, and Politics 1450–1500. Clarendon Press (Oxford). Sadler, John (2006). Border Fury: England and Scotland at War 1296–1568. Harlow. Tuck, J.A. (1985). "War and Society in the Medieval North". Northern History. 21 (1): 33–52. Wilcock, Ruth (2004). "Local Disorder in the Honour of Knaresborough, c. 1438–1461 and The National Context". Northern History. 41 (1): 39–80. | Ο Τόμας Πέρσι, 1ος βαρόνος του Έγκρεμοντ (29 Νοεμβρίου 1422 - 10 Ιουλίου 1460) ήταν δεύτερος γιος του Χένρι Πέρσι, 2ου Κόμη του Νορθάμπερλαντ και της Ελεονώρας Νέβιλ δεύτερης κόρης του Ραλφ Νέβιλ, 1ου κόμη του Γουέστμορλαντ και της δεύτερης συζύγου του Ιωάννας Μπωφόρ. Όταν ξεκίνησε ο Πόλεμος των Ρόδων ο Τόμας Πέρσι πολέμησε στο πλευρό του Οίκου του Λάνκαστερ και σκοτώθηκε στην μάχη του Νορθάμπτον. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%8C%CE%BC%CE%B1%CF%82_%CE%A0%CE%AD%CF%81%CF%83%CE%B9,_1%CE%BF%CF%82_%CE%B2%CE%B1%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%88%CE%B3%CE%BA%CF%81%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CF%84 |
Άνα Γιάκσιτς | Κατά τη διάρκεια της αντιβασιλείας της κόρης της Ελένας Γκλίνσκαγια από το 1533 έως το 1538, η Άννα λέγεται ότι ασκούσε επιρροή στις υποθέσεις του ρωσικού κράτους. Μετά το τέλος της κόρης της, η Άννα και οι γιοι της, θείοι του νεαρού τσάρου Ιβάν Δ΄, απομακρύνθηκαν από την επιρροή. Όταν ο εγγονός της Ιβάν Δ΄ κηρύχθηκε ενήλικος και η αντιβασιλεία έληξε, η Άννα και οι γιοι της επέστρεψαν στην εύνοια, εξασφαλίζοντας επιρροή επάνω του κατά την πρώιμη βασιλεία του. Συμμετείχαν ενεργά στη στέψη του Ιβάν Δ΄ (1547). Ο Τσάρος τους παραχώρησε ένα πριγκιπάτο και επέτρεψε τα αντίποινα έναντι των πρώην αντιπάλων τους, τα οποία πραγματοποιήθηκαν «κατόπιν εντολής του πρίγκιπα Μιχαήλ Γκλίνσκι και της μητέρας του Άνα» και όχι του ίδιου του Τσάρου. Η επιρροή της Άννας και των γιων της δημιούργησε δημόσιο μίσος απέναντί τους, και όταν μια πυρκαγιά κατέστρεψε μεγάλα τμήματα της Μόσχας τον Ιούνιο του 1547, το κοινό ζήτησε να του παραδοθεί η Άννα και την κατηγόρησε ότι ήταν μάγισσα, που είχε κλέψει τις καρδιές των ανθρώπων και μετά πέταξε επάνω από την πόλη και την ράντισε με το νερό από τις καρδιές, προκαλώντας τη φωτιά. Η Άννα και ο γιος της Μιχαήλ αναγκάστηκαν να τραπούν σε φυγή και να κρυφτούν, ενώ ο άλλος γιος της Άννας, ο Γιούρι σκοτώθηκε από ταραχοποιούς. Αυτά τα περιστατικά κατέστρεψαν τη βάση της εξουσίας τους, αλλά παρ' όλα αυτά, επέστρεψαν στην Αυλή και στην προηγούμενη θέση επιρροής τους. Όταν εμφανίστηκαν δημόσια για να παρευρεθούν στο γάμο του αδελφού του Ιβάν Δ΄, Γιούρι, η αυλική αριστοκρατία διαμαρτυρήθηκε και έπεισε τον Τσάρο να απομακρύνει τη γιαγιά και τον θείο του από την αυλή. Μετά από αυτό, η επιρροή τους τελικά μειώθηκε. Παντρεύτηκε τον πρίγκιπα Βασίλι Λβόβιτς Γκλίνσκι και είχε τέκνα: Γιούρι απεβ. 1547. Μιχαήλ απεβ. 1559. Ελένα απεβ. 1538, παντρεύτηκε τον Βασίλειο Γ΄ των Ρουρικιδών μεγάλο πρίγκιπα της Μόσχας, γιο της (Ζωής) Σοφίας Παλαιολογίνας. Ιβάν Δ΄ ο Τρομερός, 1ος τσάρος της Ρωσίας. Μεγάλο Πριγκιπάτο της Μόσχας Τσαρική Ρωσία Σχέσεις Ρωσίας-Σερβίας Payne, Robert; Romanoff, Nikita (2002) [1975]. Ivan the Terrible. New York: Cooper Square Press. ISBN 9780815412298. Pushkareva, Natalia (1997). Women in Russian History: From the Tenth to the Twentieth Century. Armonk, NY: M.E.Sharpe. ISBN 9780765632708. | Η Άννα Γκλίνσκαγια, ρωσικά: Анна Глинская, σερβικά: Ана Глинска, (απεβ. π. 1553), γεννημένη Άνα Γιάκσιτς (σερβικά: Ана Јакшић, ρωσικά: Анна Якшич, ρωμανικά Ana Jakšić) ήταν Σέρβα και με τον γάμο της Ρωσίδα ευγενής. Ήταν κόρη του Σέρβου βοεβόδα Στέφαν Γιάκσιτς (απεβ. 1489), από την ευγενή Οίκο Γιάκσιτς. Η αδελφή της Γιελένα Γιάκσιτς (απεβ. μετά το 1529) ήταν τιτουλάριος δεσπότισσα της Σερβίας. Η Άννα παντρεύτηκε τον πρίγκιπα Βασίλι Λβόβιτς Γκλίνσκι (απεβ. 1515), αδελφό του ισχυρού πρίγκιπα Μιχαήλ Λβόβιτς Γκλίνσκι (απεβ. 1534). Η Άννα και ο Βασίλης απέκτησαν πολλά παιδιά, μεταξύ των οποίων οι πρίγκιπες Γιούρι Βασίλιεβιτς Γκλίνσκι (απεβ. 1547) και Μιχαήλ Βασίλιεβιτς Γκλίνσκι (απεβ. 1559). Η κόρη της Άννας και του Βασιλείου ήταν η Ελένα Γκλίνσκαγια (απεβ. 1538), που παντρεύτηκε τον Βασίλειο Γ' μεγάλο πρίγκιπα της Ρωσίας (απεβ. 1533). Μέσω αυτής, η Άννα έγινε γιαγιά του Τσάρου Ιβάν Δ΄ του Τρομερού (απεβ. 1584). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CE%B1_%CE%93%CE%B9%CE%AC%CE%BA%CF%83%CE%B9%CF%84%CF%82 |
Νευράξονας | Οι άξονες είναι στην πραγματικότητα οι κύριες γραμμές μεταβίβασης πληροφοριών του νευρικού συστήματος, και ως δέσμες βοηθούν στην δημιουργία νεύρων. Οι μεμονωμένοι άξονες είναι μικροσκοπικοί στη διάμετρο –τυπικά περίπου ένα μικρόμετρο (1μm) – αλλά είναι δυνατό να εκτείνονται σε μακροσκοπικά μήκη (>1mm). Οι μακρύτεροι άξονες στο ανθρώπινο σώμα, για παράδειγμα, είναι αυτοί του ισχιακού νεύρου, το οποίο εκτείνεται από τη βάση της σπονδυλικής στήλης ως το μεγάλο δάκτυλο κάθε ποδιού. Οι ίνες του ισχιακού νεύρου είναι δυνατό να εκτείνονται ένα μέτρο ή και περισσότερο. Στα σπονδυλωτά οι άξονες πολλών νευρώνων είναι τυλιγμένοι σε μυελίνη, η οποία σχηματίζεται από τον έναν εκ των δύο τύπων γλοιακών κυττάρων: τα κύτταρα Schwann, που μονώνουν τους περιφερικούς νευρώνες, και τα ολιγοδενδροκύτταρα που μονώνουν αυτούς του κεντρικού νευρικού συστήματος. Κατά μήκος των εμμυέλων νευρικών ινών, κενά στο έλυτρο μυελίνης, γνωστά ως κόμβοι του Ranvier εμφανίζονται σε ισομήκη διαστήματα, επιτρέποντας την διάδοση ενός ιδιαίτερα γρήγορου είδους ηλεκτρικού παλμού, η διαδικασία αυτή καλείται «αγωγή με άλματα». Η απομυελινοποίηση ενός άξονα προκαλεί τα πολλαπλά συμπτώματα που εμφανίζονται στην ασθένεια σκλήρυνση κατά πλάκας. Οι άξονες ορισμένων νευρώνων διακλαδίζονται ώστε να σχηματίσουν παράπλευρους κλάδους, οι οποίοι μπορούν να χωριστούν σε έναν αριθμό μικρότερων κλάδων που ονομάζονται τελικά ή αξονικά δενδρύλια. Κατά μήκος αυτών των διακλαδώσεων άγονται ταυτόχρονα παλμοί για να μεταφέρουν σήματα σε πάνω από ένα κύτταρα. Η φυσιολογία είναι δυνατό να περιγραφεί από το μοντέλο Hodgkin-Huxley, που επεκτείνεται στα σπονδυλωτά από τις εξισώσεις Frankenhaeuser-Huxley. Οι περιφερικές νευρικές ίνες είναι δυνατό να κατηγοριοποιηθούν βάσει της ταχύτητας αγωγής του άξονα, της μυελινοποίησης, του μεγέθους της ίνας κλπ. Για παράδειγμα, υπάρχουν αμύελες ίνες (C ίνες) με χαμηλή ταχύτητα αγωγής και εμμύελες ίνες (Αδ ίνες) με γρηγορότερη ταχύτητα αγωγής. Υπάρχουν πολλοί τύποι αισθητικών - καθώς επίσης και κινητικών - ινών. Άλλου τύπου ίνες οι οποίες δεν αναφέρονται στον πίνακα είναι για παράδειγμα οι ίνες του αυτόνομου νευρικού συστήματος. Οι κατώτεροι κινητικοί νευρώνες έχουν δύο είδη ινών: Διαφορετικοί αισθητικοί υποδοχείς νευρώνονται από διαφορετικούς τύπους νευρικών ινών. Οι μύες και οι σχετικοί αισθητικοί υποδοχείς εννευρώνονται από τύπου Ι και ΙΙ ασθητικές ίνες, ενώ οι δερματικοί υποδοχείς εννευρώνονται από τις Αβ, Αδ και τις C ίνες. Οι άξονες κατά τη φάση αύξησης κινούνται στο περιβάλλον τους μέσω του αυξητικού κώνου, ο οποίος βρίσκεται στην άκρη του άξονα. Ο αυξητικός κώνος έχει μια ευρεία προέκταση που ονομάζεται νηματοειδές ψευδοπόδιο του εκτοπλάσματος. Το νηματοειδές ψευδοπόδιο του εκτοπλάσματος είναι ο μηχανισμός μέσω του οποίου ολόκληρη η αποφυάδα προσκολλάται στην επιφάνεια και εξερευνά το γύρω περιβάλλον. Η ακτίνη παίζει σημαντικό ρόλο στην κινητικότητα αυτού του συστήματος. Περιβάλλοντα με υψηλά επίπεδα μορίων κυτταρικής προσκολλήσης (CAM) δημιουργούν ένα ιδανικό περιβάλλον για την αξονική αύξηση. Αυτό φαίνεται να παρέχει μια «κολλώδη» επιφάνεια για την κατά μήκος αύξηση των αξόνων. Παραδείγματα μορίων προσκολλήσεως ειδικά για τα νευρωνικά συστήματα περιλαμβάνουν την N-CAM, την νευρογλιακή CAM ή τις NgCAM, TAG-1, MAG, και DCC, που είναι μέρος της υπεροικογένειας των ανοσοσφαιρινών. Ένα άλλο είδος μορίων, που ονομάζονται μόρια προσκολλήσεως εξωκυττάριας ουσίας, επίσης παρέχουν ένα κολλώδες υπόστρωμα για την αύξηση των αξόνων. Παραδείγματα τέτοιων μορίων είναι η λαμινίνη, φιμπρονεκτίνη, τενασίνη και περλακάνη. Κάποια από τα μόρια αυτά είναι προσδεδεμένα στην επιφάνεια κυττάρων και έτσι δρουν ως περιορισμένης έκτασης απωθητικά ή ελκτικά μόρια. Άλλα είναι προσδέτες οι οποίοι διαχέονται και έτσι μπορούν να έχουν ευρείας έκτασης επιδράσεις. Κύτταρα που ονομάζονται guidepost κύτταρα βοηθούν στην καθοδήγηση της νευρικής αξονικής αύξησης. Αυτά τα κύτταρα είναι συνήθως άλλοι νευρώνες, ορισμένες φορές μη ώριμοι. Μερικές από τις πρώτες ενδοκυττάριες καταγραφές στο νευρικό σύστημα έγιναν στα τέλη του 1930 από τους K. Cole και H. Curtis. Οι Άλαν Χότζκιν (Alan Hodgkin) και Άντριου Χάξλεϊ (Andrew Huxley), επίσης, χρησιμοποίησαν τον γιγάντιο άξονα του καλαμαριού (1939) και ως το 1952 είχαν αποκομίσει μια πλήρη περιγραφή της ιοντικής βάσης του δυναμικού δράσης, που οδήγησε στη διαμόρφωση του μοντέλου Hodgkin-Huxley. Οι Χότζκιν και Χάξλεϊ μοιράστηκαν το βραβείο Nobel το 1963 για τη δουλειά τους. Ο φορμαλισμός που περιγράφει την αγωγή κατά μήκος των αξόνων επεκτάθηκε στα σπονδυλωτά με τις εξισώσεις Frankenhaeuser-Huxley. Οι Ερλάνγκερ και Γκάσσερ αργότερα ανάπτυξαν το ταξινομικό σύστημα για τις περιφερικές νευρικές ίνες, βασιζόμενοι στην ταχύτητα αγωγής των αξόνων, στην μυελινοποίηση, στο μέγεθος των ινών κλπ. Ακόμη και πρόσφατα, η κατανόησή μας για τη βιοχημική βάση της αγωγής του δυναμικού ενέργειας βελτιώθηκε, και τώρα περιλαμβάνει πολλές λεπτομέρειες για τα μεμονωμένα ιοντικά κανάλια. Η διάσειση θεωρείται μια ήπια μορφή γενικού αξονικού τραυματισμού. Νευρικό σύστημα Εγκέφαλος Νευρώνας | Ένας νευράξονας ή άξονας ή νευρική ίνα ή νευρίτης είναι μια επιμήκης, λεπτή προβολή ενός νευρικού κυττάρου, ή νευρώνα, που άγει ηλεκτρικές ώσεις μακριά από το κυτταρικό σώμα του νευρώνα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B5%CF%85%CF%81%CE%AC%CE%BE%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CF%82 |
Φούλκων του Μορτάν | Ήταν γιος του Ροτρού κυρίου του Νοζάν (Nogent). Νυμφεύτηκε την υποκόμισσα του Σατωντάν και κόμισσα του Περς. Τον Φούλκωνα διαδέχτηκε μάλλον ο γιος του Γοδεφρείδος. Ο Φούλκων παντρεύτηκε τη Mελισσάνθη, κόρη και διάδοχο του Ούγου Α΄ υποκόμη του Σατωντάν (Châteaudun). Ο Φούλκων και η Μελισσάνθη είχαν παιδιά: Γοδεφρείδος A΄ απεβ. 1040, κόμης του Περς (από τον πατέρα του) και Β΄ ως κόμης του Σατωντάν (από τη μητέρα του). Ούγος. Νυμφεύτηκε τη Βεατρίκη του Μακόν, χήρα και διάδοχο του Γοδεφρείδου Α΄ κόμη του Γκατιναί. Γοδεφρείδος Β΄ κόμης του Γκατινέ. Νυμφεύτηκε την Ερμενγάρδη των Ινζελζέ κόμισσα του Ανζού. Ιδρυτής του Οίκου του Ανζού. Kerrebrouck, Patrick van, Nouvelle histoire généalogique de l'auguste maison de France, τόμος. 1: La Préhistoire des Capétiens . 1993. Μεσαιωνικό Έργο, Vicomtes de Châteaudun Reuter, Timothy (Επιμελητής), The New Cambridge Medieval History, Volume III, 900-1024, Cambridge University Press, 1999 | Ο Φούκων, γαλλ.: Fulcuich (Fulcois) (απεβ. πριν από το 1032), ήταν κόμης του Μορτάν (Mortagne). Ο γιος του Ούγος είναι ο γενάρχης του Οίκου του Ανζού. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%BA%CF%89%CE%BD_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9C%CE%BF%CF%81%CF%84%CE%AC%CE%BD |
Ashes in the Snow | Το 1941, η δεκαεξάχρονη Λίνα Βίλκας ετοιμάζεται για τη Σχολή Καλών Τεχνών (όπου θέλει να σπουδάσει), τα πρώτα ραντεβού και τις καλοκαιρινές διακοπές στη γενέτειρά της, το Κάουνας της Λιθουανίας. Ωστόσο, ο πατέρας της Κώστας Βίλκας συμμετέχει στη λιθουανική αντίσταση ενάντια στη σοβιετική κατοχή των χωρών της Βαλτικής, πλαστογραφώντας έγγραφα για να βοηθήσει τους ανθρώπους να ξεφύγουν από τη Λιθουανία. Ένα βράδυ, η Λίνα μαζί με τη μητέρα της Έλενα, τον μικρότερο αδερφό της Τζόνας και τον φίλο Άντριους συγκεντρώνονται από το NKVD και απελαύνονται με τρένο σε ένα γκουλάγκ στην περιοχή Αλτάισκι στη Σιβηρία. Η Λίνα και η οικογένειά της υπομένουν τις σκληρές συνθήκες κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Μια από τις συνεπιβάτες τους, μια νεαρή μητέρα που ονομάζεται Όνα με ένα βρέφος, οδηγείται σε απόγνωση από τον θάνατο της κόρης της, προκαλώντας τους απαγωγείς της να την πυροβολήσουν. Στο γκουλάγκ, ο διοικητής Κομάροφ προσφέρει στη Λίνα και στους συγκρατούμενούς της μειωμένη ποινή 25 ετών εάν υπογράψουν μια ομολογία. Με επικεφαλής την Έλενα, η Λίνα και ο Τζόνας αρνούνται να υπογράψουν την ομολογία και υφίστανται σκληρότερη μεταχείριση. Οι τρόφιμοι στα γκουλάγκ αναγκάζονται να καλλιεργούν καλλιέργειες, συμπεριλαμβανομένων των πατατών, προκειμένου να καλύψουν τις ποσοστώσεις τους. Μέσα στο σκληρό και ζοφερό περιβάλλον, η Λίνα καταγράφει τις εμπειρίες της μέσα από τα σκίτσα και τις σημειώσεις της, ενώ βιώνει αναδρομές της ανέμελης παιδικής της ηλικίας. Στέλνει επίσης μηνύματα (σκίτσα) σε μια προσπάθεια να επικοινωνήσει με το στρατόπεδο φυλακών του πατέρα της για να τον ενημερώσει ότι η οικογένειά του είναι ακόμα ζωντανή. Η Λίνα αναπτύσσει επίσης μια ρομαντική σχέση με τον Άντριους που τους μεταφέρει λαθραία προμήθειες. Συνειδητοποιώντας ότι η Έλενα μπορεί να μιλήσει ρωσικά, ο διοικητής Κομάροφ προσπαθεί να τη στρατολογήσει ως μεταφράστρια αλλά εκείνη αρνείται να συνεργαστεί με τον εχθρό. Ο Κομάροφ διατάζει αργότερα τη Λίνα να σχεδιάσει ένα πορτρέτο του αλλά εκείνη σχεδιάζει μια καρικατούρα που τον απεικονίζει ως διάβολο. Σε αντίποινα, ο Κομάροφ καίει και τα σκίτσα της και τα μηνύματά της. Ο φρουρός της NKVD, Νικολάι Κρέτσκι, ένας Ουκρανός που αντιμετωπίζεται με περιφρόνηση από τους λοιπούς Ρώσους στρατιώτες της μονάδας, ερωτεύεται την Έλενα. Αφού αποκαλύπτει ότι ο σύζυγός της Κώστας σκοτώθηκε από τις σοβιετικές δυνάμεις, επιχειρεί να τη βιάσει αλλά η Έλενα σθεναρά αντιστέκεται. Στη συνέχεια, ο Κρέτσκι επιτίθεται σε έναν Ρώσο φρουρό, που τον είχε χλευάσει. Ο Κομάροφ προάγει τον Κρέτσκι σε Διοικητή και του αναθέτει εκ νέου να ηγηθεί ενός νέου γκουλάγκ στο νησί Τροφίμοφσκι στη Θάλασσα Λάπτεφ. Η Έλενα, η Λίνα και ο Τζόνας επανατοποθετούνται στο γκουλάγκ του Τροφίμοφσκι. Λόγω των σκληρών πολικών συνθηκών και των ανεπαρκών σιτηρεσίων, η Έλενα πεθαίνει από κακή υγεία. Ο θάνατος της μητέρας τους αναγκάζει τη Λίνα να απαιτήσει καλύτερες μερίδες και ζεστά ρούχα για τους κρατούμενους. Για να τιμήσει τη μνήμη της Έλενας, ένας ενοχοποιημένος Κρέτσκι χορηγεί στη Λίνα και στον Τζόνας αμνηστία πριν αυτοκτονήσει τελικά ο ίδιος. Η ταινία τελειώνει με τα δύο αδέρφια να περπατούν στην παραλία προς το πλοίο τους. Στις 19 Μαΐου 2015, ανακοινώθηκε ότι ο Bel Powley ήταν προεπιλογή για να παίξει τον πρωταγωνιστικό ρόλο της Λίνας Βίλκας.Στις 3 Νοεμβρίου 2015, ο Jonah Hauer-King προστέθηκε στο καστ. Στις 3 Φεβρουαρίου 2016, ανακοινώθηκε ότι ο Μάρτιν Γουόλστρομ επιλέχθηκε ως πρωταγωνιστής της ταινίας, υποδυόμενος έναν Σοβιετικό αξιωματικό που τον κοροϊδεύουν ότι είναι Ουκρανός, ο οποίος γίνεται φίλος με τη νεαρή κοπέλα και τη μητέρα της.Η Νορβηγίδα ηθοποιός Λίζα Λόβεν Κόνγκσλι επιλέχτηκε ως η μητέρα της Λίνα, Έλενα Βίλκας, ο Τζέιμς Κόσμο ως ο κύριος Στάλας και ο Πίτερ Φραντσεν ως στρατηγός Κομάροφ.Συμμετείχαν τέσσερις Λιθουανοί ηθοποιοί: οι Aistė Diržiūtė, Gabija Jaraminaitė, Darius Meškauskas και Ramūnas Cicėnas. Στα τέλη Ιανουαρίου 2016, τα γυρίσματα ξεκίνησαν στη Nida της Λιθουανίας. Τα γυρίσματα στο Βίλνιους ξεκίνησαν τον Απρίλιο του 2016 και μεταφέρθηκαν μετά στο Κάουνας τον Μάιο. Στις 13 Σεπτεμβρίου 2018, κυκλοφόρησε ένα επίσημο τραγούδι για την ταινία. Ανακοινώθηκε ότι μια διασκευή του τραγουδιού του Μπομπ Ντίλων "Ring Them Bells", που ερμηνεύει ο Λιθουανός τραγουδιστής Gjan, θα εμφανιζόταν στους τίτλους τέλους του "Ashes in the Snow". Το μουσικό βίντεο του τραγουδιού σκηνοθέτησε ο Marius Markevicius και περιλαμβάνει σκηνές από την ταινία. Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λος Άντζελες στις 21 Σεπτεμβρίου 2018. Η Vertical Entertainment θα διανείμει την ταινία στις Ηνωμένες Πολιτείες. Στον ιστότοπο κριτικών Rotten Tomatoes, η ταινία έλαβε βαθμολογία έγκρισης 56%, με βάση 16 κριτικές με μέση βαθμολογία 5,1/10.Κατέχει επίσης μια σταθμισμένη μέση βαθμολογία 42 στα 100 στο Metacritic, με βάση 7 κριτικούς, υποδεικνύοντας "μικτές ή μέσες κριτικές". | Η ταινία με τίτλο Ashes in the Snow είναι μια δραματική ταινία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου που βασίζεται στο μυθιστόρημα των New York Times με τις καλύτερες πωλήσεις Between Shades of Grey της Ruta Sepetys. Η ταινία καλύπτει την ιστορία μιας νεαρής έφηβης που ονομάζεται Λίνα, η οποία, με τη μητέρα και τον μικρότερο αδερφό της, απελάθηκαν από τη γενέτειρά της, τη Λιθουανία, σε ένα σοβιετικό γκουλάγκ εν μέσω της κατοχής της Βαλτικής από τον Στάλιν κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Επίδοξη καλλιτέχνιδα και ζωγράφος, καταγράφει κρυφά το οδυνηρό ταξίδι της με τα σκίτσα που η ίδια ζωγραφίζει.Πρωταγωνιστούν οι ηθοποιοί Aistė Diržiūtė, Bel Powley, Martin Wallström, Lisa Loven Kongsli, Jonah Hauer-King, Peter Franzén και Sophie Cookson. Έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λος Άντζελες στις 21 Σεπτεμβρίου 2018. | https://el.wikipedia.org/wiki/Ashes_in_the_Snow |
Στύρα Εύβοιας | Τα Στύρα βρίσκονται στην Νότια Εύβοια και βρίσκονται στους υς πρόποδες τους όρους (Κλιόσι) ή (Άγιος Νιςκ λαο)λκαι επάνω στην Εθνική4Ο-44 κάτω από το Χωριό απλώνεται ο ομώνυμος κάμπος του όπου υπάρχουν 2 χωριά οι Κουβέλλες και οι Καγκαδαίοι στην Παράκτια πε τα δδδριοχή βρίσκεται η "Παραλία" η οποία πα ζφφ φρουφφσιάζει μεγάλη ανάπτυξη, η "Παραλία" βρέχεται από τον Νότιο Ευβοϊκό και βρίσκεται στον Όρμο των Στύρων, εντός του όρμου βρίσκονται το σύμπλεγμα των Στουρονησίων εκ των οποίων το μεγαλύτερο ονομάζεται Στουρονήσι ή Αιγίλεια Η πρώτη γραπτή αναφορά σχετικά με τα Στύρα γίνεται από τον Όμηρο, στην Ιλιάδα (ραψωδία Β, στ. 539), στον "νηών κατάλογο", όπου καταγράφεται η συμμετοχή της πόλης, μαζί με τις άλλες ευβοϊκές, στην εκστρατεία κατά της Τροίας, υπό τις διαταγές του Ελεφήνορα. Η αρχαία ελληνική ιστοριογραφία, ειδικότερα ο Ηρόδοτος, κατατάσσει τους κατοίκους των Στύρων στο προελληνικό ινδοευρωπαϊκό φύλο των Δρυόπων. Η συγκριτική γλωσσολογία στα τέλη του 19ου αιώνα θέλησε να ταυτίσει ετυμολογικά την προέλευση του τοπωνυμίου Στύρα με τη θεά των Φοινίκων Αστάρτη (Αστύρα) και την εγκατάσταση στην περιοχή εμπορικού σταθμού από τη Φοινίκη, γεγονός που σήμερα έχει απορριφθεί. Ο όρος "Χωριό" προήλθε επειδή ήταν το πολυπληθέστερο κεφαλοχώρι στην περιοχή. Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας των Περσών κατά της Ελλάδας το 490 π.Χ., τα Στύρα κατακτήθηκαν από τα στρατεύματα του Πέρση στρατηγού Δάτη. Στο σημερινό νησάκι Στύρα, την αρχαία Αιγίλεια, οι Πέρσες, πριν από τη μάχη του Μαραθώνα, μετέφεραν τους αιχμαλώτους Ερετριείς. Κατά τη δεύτερη περσική εκστρατεία κατά των Ελλήνων οι Στυριείς συμμετέχουν ενεργά στον αγώνα κατά των στρατευμάτων του Ξέρξη με δυο τριήρεις και πεζοπόρο τμήμα που μετείχε στη μάχη των Πλαταιών το 479 π.Χ. Η πόλη συμμετείχε μαζί με τις υπόλοιπες ευβοϊκές στην Αθηναϊκή συμμαχία από το 477 π.Χ. Κατά τη διάρκεια της Σικελικής εκστρατείας το 415 π.Χ. στα πλαίσια της δεύτερης φάσης του Πελοποννησιακού πολέμου οι Στυριείς έλαβαν μέρος στις πολεμικές επιχειρήσεις στο πλευρό των Αθηναίων. Φαίνεται ότι στις αρχές του 4ου π.Χ. αιώνα τα Στύρα τέθηκαν υπό την κυριαρχία της Ερέτριας, αφού οι επιγραφικές μαρτυρίες της εποχής τα αναφέρουν σαν ερετριακό χώρο. Στη διάρκεια του Λαμιακού πολέμου, το 322 π.Χ., ανάμεσα στους Μακεδόνες του Αντίπατρου και τους Αθηναίους τα Στύρα συμμάχησαν με τους πρώτους και για το λόγο αυτό καταστράφηκαν από τα στρατεύματα του Αθηναίου στρατηγού Λεωσθένη. Κατά την περίοδο της Φραγκοκρατίας στην Εύβοια ο οικισμός των Στύρων βρίσκεται στη σημερινή του θέση, στη σκιά του κάστρου των Αρμένων ή Λαρμένων, που τα ερείπιά του σώζονται στην κορυφή του Αγίου Νικολάου ή Διακόφτι (υψ. 450 μ.), πάνω στο Κλιόσι. Το κάστρο χτίστηκε πάνω στο τείχος της αρχαίας Ακρόπολης των Στύρων. Στις αρχές του 1300 κατελήφθη από τους Καταλανούς, οι οποίοι το 1373 πώλησαν το οχυρό στους Ενετούς. Η χρήση του συνεχίστηκε και μετά την κατάληψη της Εύβοιας το 1470 από τους Οθωμανούς. Την περίοδο της Φραγκοκρατίας έγινε και η πρώτη εγκατάσταση αλβανόφωνων πληθυσμών στην Εύβοια ύστερα από απόφαση της Βενετικής Γερουσίας (20 Απριλίου 1402) με σκοπό να χρησιμοποιηθούν στην άμυνα του νησιού. Ένα δεύτερο μεταναστευτικό κύμα αλβανόφωνων έφτασε στην Εύβοια γύρω στο 1425. Οι αλβανόφωνοι εγκαταστάθηκαν στην περιοχή, που εκτείνεται από τη βόρεια πλευρά της Όχης έως το Αυλωνάρι και το Αλιβέρι. Αυτοί οι πληθυσμοί συγχωνεύτηκαν και αφομοιώθηκαν από τους προϋπάρχοντες ελληνικούς. Η μνήμη αυτού του γεγονότος μένει σήμερα σαν γλωσσικό ιδίωμα της περιοχής των Στύρων, που έχει σαν βάση τα αρβανίτικα, καθώς και στα τοπωνύμια της περιοχής. Οι Στουραΐτες συμμετέχουν ενεργά στον απελευθερωτικό αγώνα κατά των Οθωμανών. Στις 12 Ιανουαρίου του 1822 στο λόφο του Κοκκινόμυλου, βορειοδυτικά των Στύρων, γράφτηκε μία από τις δραματικότερες σελίδες της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Ο Ηλίας Μαυρομιχάλης (πρωτότοκος γιος του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη) ταμπουρώθηκε μέσα σε έναν ανεμόμυλο, που τα χαλάσματά του υπάρχουν ακόμη στην περιοχή, με λιγοστά παλικάρια πολιορκήθηκαν από τις ορδές των Οθωμανών του Ομέρ Μπέη της Καρύστου και εκεί βρήκαν μαρτυρικό θάνατο. Ο θάνατός του αποτέλεσε σοβαρό πλήγμα για την Επανάσταση, καθότι ήταν άνθρωπος με μεγάλες αρχηγικές ικανότητες και γενναιοφροσύνη. Ένα μνημείο ανεγέρθηκε για να θυμίζει τον τόπο της θυσίας του Μανιάτη οπλαρχηγού και των συναγωνιστών του μέσα στο οποίο βρίσκονται τα οστά του Μαυρομιχάλη. Λίγους μήνες μετά από τη μάχη στον Κοκκινόμυλο τον Ιούνιο του 1822, ο Νικόλαος Κριεζώτης διορίστηκε πεντακοσίαρχος των ελληνικών επαναστατικών δυνάμεων στην Εύβοια. Στις 20 Μαρτίου του 1823 οχύρωσε την πλαγιά στο Διακόφτι, κάτω από το κάστρο των Αρμένων με σκοπό να χρησιμοποιηθεί ως βάση των πολεμικών επιχειρήσεων για την πολιορκία της Καρύστου. Στις 23 Μαρτίου του 1823 οι οθωμανικές δυνάμεις προσπάθησαν να καταλάβουν τον χώρο και να διαλύσουν τους επαναστάτες. Μετά από εξάωρη μάχη οι δυνάμεις του Ομέρ Μπέη της Καρύστου απωθήθηκαν από τους Έλληνες αγωνιστές. Η μάχη στο Διακόφτι επηρέασε σημαντικά την πορεία της επανάστασης στην Εύβοια, τονώνοντας το ηθικό των αγωνιστών, γιατί ήταν η πρώτη φορά που ο Μπέης της Καρύστου ηττήθηκε σε μάχη από τα επαναστατικά στρατεύματα. Στην κορυφή του Αγίου Νικολάου ή Διακόφτι, σε ύψος 450 μέτρων, στο όρος Κλιόσι, βρίσκεται η Πύλη των Αρμένων ή Λαρμένων. Το κάστρο χτίστηκε πάνω στο τείχος της αρχαίας Ακρόπολης των Στύρων, κατά την περίοδο της Φραγκοκρατίας και η μεγαλιθική πύλη της σώζεται μέχρι σήμερα. Οι Καταλανοί το 1300 μ.Χ. κατέλαβαν το κάστρο, το οποίο 73 χρόνια αργότερα (1373 μ.Χ.) το μεταβίβασαν με πώληση στους Ενετούς. Εν συνεχεία, μετά την κατάληψη της Εύβοιας από τους Οθωμανούς, το 1470 μ.Χ., το οχυρό πέρασε στα χέρια των Τούρκων. Εκτός από τη μεγαλιθική Πύλη των Αρμένων στην Ακρόπολη βρίσκονται και τα ρωμαϊκά λατομεία, από όπου γινόταν η εξόρυξη του μαρμάρου cipollino, καθώς και το εξωκλήσι της Παναγίας, που χρονολογείται από τον 13ο αιώνα. Σε αυτή την περιοχή, εκατοντάδων στρεμμάτων, βρίσκεται συγκεντρωμένη η ιστορία της περιοχής. | Τα Στύρα ή (το Χωριό) κατά τους ντόπιους, είναι χωριό στην νότια Εύβοια η οποία υπάγεται στη Δ.Ε. Στυραίων του Δήμου Καρύστου , κτισμένα σε υψόμετρο 80 μέτρα και πληθυσμό 310 κατοίκους με την απογραφή του 2011. Έχει ταχυδρομικό κώδικα τον αριθμό 340 15. Τα Στύρα μέσω του λιμανιού των Νέων Στύρων (ή Γκισουρίου ή "Παραλία" Στύρων) συνδέονται με το λιμάνι της Αγίας Μαρίνας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CF%8D%CF%81%CE%B1_%CE%95%CF%8D%CE%B2%CE%BF%CE%B9%CE%B1%CF%82 |
18 Φεβρουαρίου | 1478 - Ο Γεώργιος, Δούκας του Κλάρενς, εκτελείται στον Πύργο του Λονδίνου καταδικασμένος για προδοσία εναντίον του μεγαλύτερου αδελφού του, Εδουάρδου Δ΄ της Αγγλίας. 1637 - Ογδοηκονταετής Πόλεμος: Στα ανοικτά των ακτών της Κορνουάλης στην Αγγλία, ο ισπανικός στόλος αναχαιτίζει έναν σημαντικό αγγλο-ολλανδικό στόλο 44 πλοίων συνοδευόμενο από έξι πολεμικά πλοία, καταστρέφοντας ή καταλαμβάνοντας 20 από αυτά. 1791 - Το Κογκρέσο των Ηνωμένων Πολιτειών περνά νόμο με τον οποίο η πολιτεία του Βερμόντ εισχωρεί στην Ένωση, με ισχύ από τις 4 Μαρτίου του 1791, συμπληρώνοντας 14 χρόνια κατά τα οποία η πολιτεία υπήρχε ως de facto ανεξάρτητο και σε μεγάλο βαθμό μη αναγνωρισμένο κράτος. 1797 – Πόλεμοι της Γαλλικής Επανάστασης: Ο Σερ Ραλφ Αμπερκρόμπυ με ένα στόλο 18 Βρετανικών πλοίων εισβάλει στο Τρινιντάντ 1861 - Στο Μοντγκόμερι, ο Τζέφερσον Ντέηβις ορκίζεται ως προσωρινός πρόεδρος των Συνομόσπονδων Πολιτειών της Αμερικής. 1873 - Ο Βούλγαρος επαναστατικός ηγέτης Βασίλ Λέβσκι εκτελείται δι' απαγχονισμού στη Σόφια από τις οθωμανικές αρχές. 1885 - Δημοσιεύονται στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής οι Περιπέτειες του Χάκλμπερι Φιν του Μαρκ Τουαίην. 1930 - Μελετώντας φωτογραφίες που ελήφθησαν τον Ιανουάριο, ο Κλάιντ Τόμπω ανακαλύπτει τον Πλούτωνα. 1932 - Η Αυτοκρατορία της Ιαπωνίας ανακηρύσσει τη Μαντσουκούο (το απαρχαιωμένο κινεζικό όνομα για τη Μαντζουρία) ανεξάρτητη από τη Δημοκρατία της Κίνας. 1943 - Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος: Οι Ναζί συλλαμβάνουν τα μέλη του Λευκού Ρόδου. 1943 - Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος: Ο Γιόζεφ Γκαίμπελς εκφωνεί τον Ολοκληρωτικό πόλεμο έναν από τους πιο διάσημους λόγους του, στο Σπορτσπαλάτς. 1946 - Ναύτες του Βασιλικού Ινδικού Ναυτικού στασιάζουν στο λιμάνι της Βομβάης, απ' όπου η δράση απλώνεται σε όλες τις επαρχίες της βρετανικής Ινδίας, με τη συμμετοχή 78 πλοίων και 20.000 ναυτικών. 1952 – Η Βουλή των Ελλήνων επικυρώνει την ένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ. 1954 - Εγκαινιάζεται στο Λος Άντζελες η πρώτη Εκκλησία της Σαηεντολογίας. 1965 - Η Γκάμπια γίνεται ανεξάρτητη από το Ηνωμένο Βασίλειο. 1972 – Ένα Learjet 25 της Ολυμπιακής Αεροπλοΐας συντρίβεται έξω από τις ακτές του Μόντε Κάρλο. Και τα δύο μέλη του πληρώματος είναι νεκροί. 1983 - Δεκατρείς άνθρωποι σκοτώνονται και ένας τραυματίζεται σοβαρά στο Σιάτλ, στη μεγαλύτερη μαζική δολοφονία με κίνητρο τη ληστεία στην ιστορία των Η.Π.Α. 1360 - Τζοβάνι ντι Μπίτσι των Μεδίκων, Ιταλός τραπεζίτης 1374 - Γιαντβίγκα, βασίλισσα της Πολωνίας 1404 - Λέον Μπαττίστα Αλμπέρτι, Ιταλός ζωγράφος, ποιητής και φιλόσοφος 1515 - Βαλέριους Κόρντους, Γερμανός ιατρός 1516 – Μαρία Α΄, βασίλισσα της Αγγλίας 1543 – Κάρολος Γ΄, δούκας της Λωρραίνης 1559 – Ισαάκ Καζομπόν, Γάλλος λόγιος 1626 - Φραντσέσκο Ρέντι, Ιταλός ιατρός 1745 – Αλεσάντρο Βόλτα, Ιταλός φυσικός 1838 – Ερνστ Μαχ, Αυστριακός φυσικός 1848 – Λούις Τίφανι, Αμερικανός καλλιτέχνης 1854 - Γεώργιος Λαμπάκης, Έλληνας θεολόγος 1860 - Άντερς Ζορν, Σουηδός ζωγράφος 1883 - Νίκος Καζαντζάκης, Έλληνας συγγραφέας 1895 – Γκούσταφ φον Βανγκενχάιμ, Γερμανός ηθοποιός και σκηνοθέτης 1895 - Σεμιόν Τιμοσένκο, Σοβιετικός στρατιωτικός 1898 – Έντσο Φερράρι, Ιταλός οδηγός αγώνων και ιδρυτής της Φερράρι 1906 – Χανς Άσπεργκερ, Αυστριακός παιδίατρος 1909 - Παντελής Πρεβελάκης, Έλληνας συγγραφέας 1909 - Διδώ Σωτηρίου, Ελληνίδα συγγραφέας 1911 - Βάλιας Σεμερτζίδης, Έλληνας ζωγράφος και χαράκτης 1914 - Κώστας Μόντης, Κύπριος συγγραφέας 1919 – Τζακ Πάλανς, Αμερικανός ηθοποιός 1931 – Τόνι Μόρρισον, Αμερικανίδα συγγραφέας 1932 – Μίλος Φόρμαν, Τσέχος σκηνοθέτης 1933 - Γιόκο Όνο, Γιαπωνέζα καλλιτέχνης 1933 – Μπόμπι Ρόμπσον, Άγγλος ποδοσφαιριστής και προπονητής 1935 - Σάββας Θεοδωρίδης, Έλληνας ποδοσφαιριστής 1940 – Φαμπρίτσιο Ντε Αντρέ, Ιταλός τραγουδοποιός 1940 - Όσμπουρν Φλέμινγκ, πολιτικός από την Ανγκουίλλα 1947 - Τέρενς Κουίκ, Έλληνας δημοσιογράφος και πολιτικός 1950 – Σίμπιλ Σέπερντ, Αμερικανίδα ηθοποιός 1951 - Αντώνης Τουρκογιώργης, Έλληνας τραγουδιστής και μουσικός 1954 – Τζον Τραβόλτα, Αμερικανός ηθοποιός 1960 - Gazebo, Ιταλός μουσικός 1965 – Dr. Dre, Αμερικανός παραγωγός και ράπερ 1967 – Ρομπέρτο Μπάτζιο, Ιταλός ποδοσφαιριστής 1969 – Αντώνης Κανάκης, Έλληνας παρουσιαστής 1975 – Γκάρι Νέβιλ, Άγγλος ποδοσφαιριστής 1978 - Πάνος Καλίδης, Έλληνας τραγουδιστής 1981 – Αντρέι Κιριλένκο, Ρώσος καλαθοσφαιριστής 1985 – Ντρίσα Ντιακιτέ, Μαλιανός ποδοσφαιριστής 1992 - Μελίντα Σανκάρ, Καναδή ηθοποιός 999 – Πάπας Γρηγόριος Ε΄ 1190 - Όθων Β΄, μάργραβος του Μάισσεν 1218 - Μπέρτολτ Ε΄, δούκας του Τσέρινγκεν 1294 – Κουμπλάι Χαν, Μογγόλος αυτοκράτορας 1379 - Αλβέρτος Β΄, δούκας του Μεκλεμβούργου 1405 – Ταμερλάνος, Μογγόλος αυτοκράτορας 1455 – Φρα Αντζέλικο, Ιταλός ζωγράφος 1546 – Μαρτίνος Λούθηρος, Γερμανός θεολόγος 1564 – Μιχαήλ Άγγελος, Ιταλός καλλιτέχνης 1683 - Νικολάες Πίτερσον Μπέρχεμ, Ολλανδός ζωγράφος 1712 – Λουδοβίκος, δούκας της Βουργουνδίας 1726 - Ζακ Καρύ, Γάλλος ζωγράφος 1743 - Άννα Μαρία Λουΐζα, τελευταία απόγονος των Μεδίκων 1799 - Κωνσταντίνος Χαντζερής, πρίγκιπας της Βλαχίας 1873 – Βασίλ Λέβσκι, Βούλγαρος επαναστάτης 1890 - Γκιούλα Αντράσυ, Ούγγρος πολιτικός 1900 - Εουτζένιο Μπελτράμι, Ιταλός μαθηματικός 1907 - Γεώργιος Μουρούζης, πρίγκιπας 1927 – Τουρχάν Πασάς Περμέτι, Αλβανός πολιτικός 1934 - Ιωάννης Γοβατζιδάκης, Έλληνας πολιτικός 1943 - Ρόμπερτ Ράναλφ Μάρετ, Βρετανός εθνολόγος 1949 - Νιθέτο Αλκαλά-Θαμόρα, Ισπανός πολιτικός 1951 - Λάιμαν Γκίλμορ, Αμερικανός εφευρέτης 1960 - Μιλτιάδης Ιατρίδης, Έλληνας στρατιωτικός 1963 - Λεωνίδας Καραμαούνας, Έλληνας πολιτικός 1963 - Ιωάννης Κίνιας, Έλληνας πολιτικός 1966 - Ρόμπερτ Ρόσσεν, Αμερικανός σκηνοθέτης 1967 – Ρόμπερτ Οπενχάιμερ, Αμερικανός φυσικός 1973 - Κώστας Νεγρεπόντης, Έλληνας ποδοσφαιριστής και προπονητής 1978 - Φιλήμων Μεθυμάκης Έλληνας ηθοποιός 1992 - Κωνσταντίνος Δημαράς, Έλληνας κριτικός λογοτεχνίας 1993 - Άλεν Μοντγκόμερι Λιούις, γενικός κυβερνήτης της Αγίας Λουκίας 2001 - Νίκος Ζαρντινίδης, Έλληνας πολιτικός 2004 – Δέσπω Διαμαντίδου, Ελληνίδα ηθοποιός 2013 - Kevin Ayers, Άγγλος τραγουδιστής και κιθαρίστας 2015 - Ανδρέας Γαρύφαλλος, Έλληνας κολυμβητής και υδατοσφαιριστής 2016 – Παντελής Παντελίδης, Έλληνας τραγουδιστής 2017 - Ιβάν Κόλοφ, Καναδός παλαιστής 2017 - Μάικλ Ότζιο, γενικός κυβερνήτης της Παπούα Νέας Γουινέας Γκάμπια - Ημέρα ανεξαρτησίας (από το Ηνωμένο Βασίλειο το 1965) Λέοντος πάπα Ρώμης (†461) Αγαπητού επισκόπου Σινάου του ομολογητού και θαυματουργού (†δ΄αι.) Μαρτύρων Αγρίππα, Βικτωρίνου, Δωροθέου και Θεοδούλου Μαρτύρων Διδύμου, Νεμεσίου και Ποταμίου των Κυπρίων Μαρτύρων Λουκίου, Σιλβανού, Ρουτουλίου, Κλασσικου, Σεκουνδίνου, Φρουκτουλίου και Μαξίμου Μάρτυρος Πιουλίου Λέοντος και Παρηγορίου των εν Πατάροις και Πιουλίου Νικολάου Πατριάρχου Γεωργίας Οσίου Κοσμά, του εκ Ρωσίας | Δεκέμβριος | Ιανουάριος | Φεβρουάριος | Μάρτιος | Απρίλιος 17 Φεβρουαρίου | 18 Φεβρουαρίου | 19 Φεβρουαρίου Η 18η Φεβρουαρίου είναι η 49η μέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο. Υπολείπονται 316 μέρες (317 σε δίσεκτα έτη). | https://el.wikipedia.org/wiki/18_%CE%A6%CE%B5%CE%B2%CF%81%CE%BF%CF%85%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85 |
IOS 9 | Το iOS 9 πρόσθεσε πολλές λειτουργίες σε ενσωματωμένες εφαρμογές. Ειδικότερα, τα Notes έλαβαν τη δυνατότητα να σχεδιάσουν σκίτσα με διαφορετικά εργαλεία, εισαγωγή εικόνας, εμφανή οπτική εμφάνιση για συνδέσμους ιστότοπων και τοποθεσίες χαρτών και σύνθετη μορφοποίηση λίστας. Παρουσιάστηκε μία ολοκαίνουργια εφαρμογή Apple News που συγκεντρώνει άρθρα από διαφορετικές πηγές και τα Apple Maps έλαβαν υποστήριξη μαζικής μεταφοράς, αν και σε περιορισμένο αριθμό τοποθεσιών κατά την έναρξη. Σημαντικές νέες ενημερώσεις συστήματος περιλαμβάνουν την προληπτικότητα, όπου το Siri και η σύνθετη αναζήτηση συνδυάζονται για να κάνουν το λειτουργικό σύστημα πιο ενημερωμένο σχετικά με τις πληροφορίες (όπως ο χρόνος και η τοποθεσία), και μπορεί να παρέχει στον χρήστη πληροφορίες εκ των προτέρων. Για αναζήτηση, η προληπτική ευφυΐα μπορεί να εμφανίσει άμεσα αποτελέσματα σε μορφή που μοιάζει με widget, όπως καιρός, αθλητισμός, ειδήσεις και άλλα. Το iOS 9 πρόσθεσε επίσης πολλές μορφές πολλαπλών εργασιών στο iPad. Στο iOS 9.3, η Apple πρόσθεσε τη λειτουργία Night Shift που αλλάζει το χρώμα της οθόνης της συσκευής σε ένα θερμότερο, λιγότερο "μπλε φως" που περιέχει σκιά, για να μειώσει τυχόν αρνητικές επιπτώσεις στην υγεία των ματιών στους κιρκαδικούς ρυθμούς των χρηστών. Επιπλέον, το iOS 9 έφερε νέες λειτουργίες εμπειρίας χρήστη, συμπεριλαμβανομένων των γρήγορων ενεργειών και των Peek and Pop, με βάση την τεχνολογία οθόνης ευαίσθητης στην αφή στο iPhone 6S. Οι Γρήγορες ενέργειες είναι συντομεύσεις στα εικονίδια της αρχικής οθόνης. Οι χρήστες μπορούν να κάνουν προεπισκόπηση ("Κοίτα") σε περιεχόμενο χωρίς να απομακρυνθούν από την τρέχουσα οθόνη προτού εισέλθουν ("Ποπ") στο προεπισκόπηση περιεχόμενο σε πλήρη προβολή. Οι κριτικές του iOS 9 ήταν θετικές. Οι κριτικοί επαίνεσαν την προληπτικότητα και το Siri που καθιστούν το Κέντρο ειδοποιήσεων κεντρική τοποθεσία για όλες τις πληροφορίες και τη δυνατότητα μελλοντικών ενημερώσεων για τη βελτίωση της λειτουργικότητας. Οι νέες δυνατότητες multitasking για το iPad επαινέθηκαν, όπως και το σχέδιο και η εισαγωγή φωτογραφιών στην εφαρμογή Notes. Ωστόσο, η Apple News επικρίθηκε για χαμηλό αριθμό άρθρων με αξιοπρεπή εμφάνιση και οι Χάρτες της Apple επικρίθηκαν για την περιορισμένη γεωγραφική διαθεσιμότητα υποστήριξης μαζικής μεταφοράς. Πέντε ημέρες μετά την κυκλοφορία, η Apple ανακοίνωσε ότι το iOS 9 είχε εγκατασταθεί σε περισσότερο από το 50% των "ενεργών" συσκευών iOS, τις οποίες η Apple χαρακτήρισε ως το "ταχύτερο ποσοστό υιοθέτησης για ένα νέο λειτουργικό σύστημα". | Το iOS 9 είναι η ένατη μεγάλη έκδοση του λειτουργικού συστήματος iOS που αναπτύχθηκε από την Apple Inc., διαδέχτηκε το iOS 8. Ανακοινώθηκε στο WWDC 2015 και κυκλοφόρησε στις 16 Σεπτεμβρίου 2015. Το διαδέχτηκε το iOS 10 στις 13 Σεπτεμβρίου 2016. | https://el.wikipedia.org/wiki/IOS_9 |
Κατάλογος αστέρων του Ιπτάμενου Ιχθύος | ESA (1997). «The Hipparcos and Tycho Catalogues». Ανακτήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2006. Kostjuk, N. D. (2002). «HD-DM-GC-HR-HIP-Bayer-Flamsteed Cross Index». Ανακτήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2006. Roman, N. G. (1987). «Identification of a Constellation from a Position». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2006. Gould, B. A. «Uranometria Argentina». Reprinted and updated by Pilcher, F. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Φεβρουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 16 Ιουλίου 2010. «AAVSO Website». American Association of Variable Star Observers. Ανακτήθηκε στις 9 Μαρτίου 2014. | Ο παρών κατάλογος αστέρων του Ιπτάμενου Ιχθύος παραθέτει τους σημαντικότερους αστέρες στον αστερισμό Ιχθύ Ιπτάμενο κατά φθίνουσα φωτεινότητα (φαινόμενο μέγεθος), μαζί με τους προσδιορισμούς και κωδικοποιήσεις των αστρονομικών καταλόγων που διαθέτουν και τα βασικά χαρακτηριστικά τους. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AD%CF%81%CF%89%CE%BD_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%99%CF%80%CF%84%CE%AC%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CF%85_%CE%99%CF%87%CE%B8%CF%8D%CE%BF%CF%82 |
Πόλεμος της Κροατίας | Η Κροατία έγινε μέρος τού Βασιλείου των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων (το 1929 μετονομάστηκε σε Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας) αμέσως μετά τη λήξη του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου το 1918, ενώ προηγουμένως ήταν μέρος της ηττημένης Αυστρο-Ουγγαρίας, και ονομάζονταν Βασίλειο της Κροατίας, ως επαρχία της Δυαδικής Μοναρχίας. Οι πρώτες προστριβές αρχίσανε το 1928 όταν ο ηγέτης τού Κροατικού Χωρικού Κόμματος, Στιέπαν Ράντιτς, πού ζητούσε μεγαλύτερη αυτονομία της Κροατίας στη σερβοκεντρική Γιουγκοσλαβία δολοφονήθηκε στη Γιουγκοσλαβική βουλή από τον Σέρβο βουλευτή Πούνισα Ράτσιτς, ύστερα από έντονη λογομαχία μεταξύ Σέρβων και Κροατών βουλευτών. Κατά την κηδεία τού Ράτσιτς στο Ζάγκρεμπ έγιναν αντι-σερβικές διαμαρτυρίες, συμβάν πού ήταν εξαιρετικής σημασίας επειδή σήμαινε πώς το γυαλί είχε ήδη ραγίσει στις σχέσεις Σερβίας-Κροατίας. 'Ως αποτέλεσμα τού συμβάντος και της αυξανόμενης δυσαρέσκειας μεταξύ των δύο πλευρών, ο βασιλιάς της Γιουγκοσλαβίας, Αλέξανδρος Καραγεώργεβιτς, έκλεισε τη βουλή και επέβαλε τη δικτατορία της 6ης Ιανουαρίου τού 1929, τον Οκτώβριο τού ίδιου έτους η χώρα μετονομάστηκε σε Γιουγκοσλαβία ή χώρα των Νοτίων Σλάβων, σε μία ύστατη προσπάθεια να αμβλύνει τα πάθη μεταξύ των δύο πλευρών και να αποφύγει τις τοπικές εθνικιστικές εντάσεις στη Γιουγκοσλαβία. Το 1934, ο Αλέξανδρος δολοφονήθηκε στη Μασσαλία από μέλος σλαβομακεδονικής εθνικιστικής οργάνωσης. Η απόφαση τού Αλέξανδρου να ενώσει όλους τους σλαβικούς λαούς της Γιουγκοσλαβίας σε ένα ενιαίο έθνος το γιουγκοσλαβικό δεν έφερε αποτέλεσμα. Ήδη από το 1929 είχε ιδρυθεί η κροατική φασιστική οργάνωση των Ουστάσι, πού βασικό στόχο είχε την έξοδο της Κροατίας από τη Γιουγκοσλαβία. Η Κροατία έγινε αυτόνομη στα πλαίσια τού Βασιλείου της Γιουγκοσλαβίας το 1939, τον Μάρτιο τού 1941 η Γιουγκοσλαβία έγινε για πολύ λίγο, σύμμαχος των δυνάμεων τού Άξονα με την εγγύηση ότι δεν θα συμμετείχε στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, τη στιγμή πού οι συγκρούσεις είχαν ξεφύγει πέρα από κάθε όριο στην υπόλοιπη Ευρώπη. Όμως με πραξικόπημα πού έγινε στο Βελιγράδι στις 27 Μαρτίου, 1941, ανετράπη η φιλογερμανική κυβέρνηση και ακυρώθηκε το σύμφωνο με τις δυνάμεις τού Άξονα. Στους δρόμους τού Βελιγραδίου κυριαρχούσε η ιαχή "καλύτερα στον τάφο, παρά σκλάβος", λόγω τού παλαιού μίσους μεταξύ της σερβικής και της γερμανικής πλευράς. Η κροατική πλευρά θεώρησε υπεύθυνο τον σερβικό εθνικισμό πού οδηγούσε την ταραγμένη από εθνικιστικές αναταραχές Γιουγκοσλαβία, σε έναν άνισο πόλεμο με τις δυνάμεις τού Άξονα. Στην εισβολή της Ναζιστικής Γερμανίας και των συμμάχων της στη Γιουγκοσλαβία, η αντίσταση κατέρρευσε μέσα σε λίγες μέρες λόγω της πολυεθνικής σύστασης τού γιουγκοσλαβικού βασιλικού στρατού. Τον Απρίλιο τού 1941, η Κροατία τάσσεται στο πλευρό των δυνάμεων τού Άξονα ως σύμμαχος της Ναζιστικής Γερμανίας και υπό την ηγεσία τού Άντε Πάβελιτς, ιδρύεται το Ανεξάρτητο Κράτος της Κροατίας, το κράτος αυτό περιλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος της σημερινής Κροατίας καθώς και της Βοσνίας - Ερζεγοβίνης. Εκεί λαμβάνει μέρος η γενοκτονία τού σερβικού πληθυσμού της Κροατίας, όπου δολοφονούνται μεταξύ 700,000 Σέρβοι, καθώς και Εβραίοι, Ρομά και αντικαθεστωτικοί και κομμουνιστές Κροάτες. Επίσης, Σέρβοι φιλοβασιλικοί, γνωστοί ως Τσέτνικς, προχωρούν σε σφαγές εναντίον μη-σερβικών πληθυσμών, εντείνοντας το εθνικιστικό μίσος. Το τέλος τού πολέμου βρήκε νικητές τούς παρτιζάνους τού Γιόσιπ Μπροζ Τίτο, και η Κροατία έγινε μέλος της σοσιαλιστικής Γιουγκοσλαβίας ως μία από τις έξι δημοκρατίες της, και η δεύτερη πιο ανεπτυγμένη μετά τη Σλοβενία. Μετά τον θάνατο τού Τίτο, τον Μάιο τού 1980, άρχισε και η ανάδυση τού εθνικισμού σε όλη την πρώην Γιουγκοσλαβία. Αν και στις αρχές της δεκαετίας τού 1970 υπήρξε μία πατριωτική διαδήλωση πού ζητούσε περισσότερα δικαιώματα για τη δημοκρατία της Κροατίας με την ονομασία "κροατική άνοιξη", μέσα στη Γιουγκοσλαβία, η πραγματική άνοδος τού εθνικισμού συνέβη στα τέλη της δεκαετίας τού 1980, με την οικονομική κρίση να έχει αρχίσει να μαστίζει τη Γιουγκοσλαβία. Η άνοδος τού Φράνιο Τούτζμαν στην Κροατία και τού Σλομπόνταν Μιλόσεβιτς στη Σερβία, οδήγησε στην έκρηξη τού εθνικισμού και τού αλυτρωτισμού στις δύο γιουγκοσλαβικές δημοκρατίες. Ο Τούτζμαν ήταν μέλος τού κομμουνιστικού κόμματος της Γιουγκοσλαβίας αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να πλεύσει σε μία εθνικιστική γραμμή, από την άλλη ο Μιλόσεβιτς πού ήταν και αυτός μέλος τού κομμουνιστικού κόμματος ήθελε μία πιο κεντρικά οργανωμένη Σερβία, καταργώντας την αυτονομία της Βοϊβοντίνας και τού Κοσόβου πού θεωρούσε ότι αποδυνάμωναν τη Σερβία. Ο Μιλόσεβιτς αν και ορισμένες φορές συνδέθηκε, ουδέποτε ταυτίστηκε με τον σερβικό εθνικισμό, όχι βεβαίως στον βαθμό πού ταυτίστηκε ο Τούτζμαν με τον κροατικό εθνικισμό, αντίστοιχα. Η πτώση τού κομμουνισμού το 1990, βοήθησε στην άνοδο τού εθνικισμού σε όλες τις γιουγκοσλαβικές δημοκρατίες. Στις πρώτες δημοκρατικές εκλογές το 1990 στην Κροατία, κέρδισε το κόμμα τού Φράνιο Τούτζμαν, η Κροατική Δημοκρατική Ένωση. Οι όλο και πιο έντονες διενέξεις μεταξύ Σέρβων και Κροατών κομμουνιστών, εξαιτίας της θέλησης των μεν για μία πιο κεντρικά οργανωμένη Γιουγκοσλαβία και τον δε για μία πιο χαλαρή ομοσπονδία, οδήγησε στην απόλυτη έκρηξη των εθνικιστικών παθών. Τον Μάιο τού 1990, στον ποδοσφαιρικό αγώνα τού Γιουγκοσλαβικού πρωταθλήματος στο Ζάγκρεμπ, μεταξύ της Δυναμό Ζάγκρεμπ και τού Ερυθρού Αστέρα, θα λάβουν μέρος μεγάλης έκτασης επεισόδια μεταξύ των οπαδών των δύο ομάδων, έντονου εθνικιστικού χαρακτήρα. Η Κροατία είχε και μία σημαντική σερβική μειονότητα κυρίως στην περιοχή της Κράινα, οι Σέρβοι αποτελούσαν περίπου το 12% τού πληθυσμού της Κροατίας, με το 78% να είναι Κροάτες. Οι Σέρβοι ζητούσαν αυτονομία, και στις 30 Σεπτεμβρίου, 1990 ανακήρυξαν την "αυτονομία τού σερβικού λαού στα εθνικά και ιστορικά τού σύνορα, στη δημοκρατία της Κροατίας, ως μέρος της Λαϊκής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας". Νωρίτερα τον Αύγουστο, οι Σέρβοι προκήρυξαν δημοψήφισμα με το οποίο ζητούσαν αυτονομία. Η κυβέρνηση τού Ζάγκρεμπ αντέδρασε στέλνοντας αστυνομικές δυνάμεις στην περιοχή, οι Σέρβοι έφτιαξαν μπλόκα στους δρόμους στη Δαλματία, πού έμεινε στην ιστορία ως η "Επανάσταση των Στύλων". Η κροατική κυβέρνηση προσπάθησε να στείλει ελικόπτερα, τα οποία όμως αναχαιτίστηκαν από μαχητικά τού Γιουγκοσλαβικού Λαϊκού Στρατού. Τον Δεκέμβριο, η κροατική βουλή υποβίβασε τον σερβικό πληθυσμό από επίσημο λαό της δημοκρατίας της Κροατίας σε μειονότητα, ενώ τα καθημερινά επεισόδια μεταξύ Κροατών αστυνομικών και Σέρβων κατοίκων ολοένα και αυξάνονταν. Τον ίδιο καιρό και η Σλοβενία αποφάσισε να αποσχιστεί και προκήρυξε δημοψήφισμα ανεξαρτησίας στις 23 Δεκεμβρίου 1990, στο οποίο το 88% ψήφισε υπέρ της ανεξαρτησίας. Θα ακολουθήσουν πολλές εκδιώξεις Σέρβων από τις δημόσιες υπηρεσίες, ενώ η κατάσταση μεταξύ των δύο πλευρών γίνεται ολοένα και πιο τεταμένη. Το πρώτο πολεμικό επεισόδιο στην Κροατία θα έρθει στις 31 Μαρτίου, 1991, όταν η κροατική κυβέρνηση θα στείλει λεωφορεία με αστυνομικούς στην περιοχή Πλίτβιτσε, με σκοπό να αποκαταστήσει τον κρατικό έλεγχο στην περιοχή. Στη σύγκρουση πού θα ακολουθήσει θα υπάρξει ένας νεκρός από κάθε πλευρά, που θα είναι και τα πρώτα επίσημα θύματα τού πολέμου της Κροατίας. Αυτό το αιματηρό επεισόδιο θα μείνει στην ιστορία ως το "Αιματηρό Πάσχα στο Πλίτβιτσε". Στις 9 Απριλίου δημιουργείται η Κροατική Εθνοφρουρά. Την 1η και 2α Μαΐου, στο Μπόροβο Σέλο, στην Ανατολική Σλαβονία, σε δεύτερο αιματηρό επεισόδιο που ονομάστηκε "Η Σφαγή στο Μπόροβο Σέλο", λαμβάνει χώρα ανταλλαγή πυροβολισμών όπου θα σκοτωθούν 12 Κροάτες αστυνομικοί και 1 Σέρβος άμαχος. Τα πτώματα των κροατών αστυνομικών ακρωτηριάζονται από Σέρβους παραστρατιωτικούς.Σιγά σιγά, θα αρχίσουν οι πρώτες δολοφονίες και απαγωγές και από τις δύο πλευρές, και τα επεισόδια θα γίνονται ολοένα και εντονότερα. Στις 19 Μαΐου, η Κροατία διοργάνωσε δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της χώρας από τη Γιουγκοσλαβία. Οι Σέρβοι απείχαν στην πλειοψηφία τους από το δημοψήφισμα. Το 93% ψήφισε υπέρ της ανεξαρτησίας της Κροατίας από τη Γιουγκοσλαβία. Στις 26 Ιουνίου, 1991, Σλοβενία και Κροατία θα ανακηρύξουν την ανεξαρτησία τούς από τη Γιουγκοσλαβία, όπου θα οδηγήσει στον Πόλεμο των Δέκα Ημερών στη Σλοβενία, στον οποίο ο πολυεθνικός Γιουγκοσλαβικός Λαϊκός Στρατός θα γνωρίσει μία αναπάντεχη ήττα. Λόγω των πολλών επεισοδίων, θα ληφθεί η απόφαση να δημιουργηθεί μία ζώνη ασφαλείας μεταξύ των Κροατών και των Σέρβων, την οποία θα εποπτεύει ο Γιουγκοσλαβικός Λαϊκός Στρατός. Θα ακολουθήσουν εκδιώξεις εναντίον τού σερβικού πληθυσμού της Δαλματίας και της Σλαβονίας καθώς και εκδιώξεις Κροατών από σερβοκατοικημένες περιοχές. Ο Γιουγκοσλαβικός Λαϊκός Στρατός ήταν σε δύσκολη θέση καθώς το μεγαλύτερο μέρος των αξιωματικών τού ήταν σερβικής καταγωγής και θεωρούταν εχθρικός από την πλειοψηφία των Κροατών. Ενώ τα ένοπλα επεισόδια μεταξύ της κροατικής αστυνομίας και των Σέρβων ολοένα και πολλαπλασιάζονται, θα αρχίσουν να οδηγούν σε ολοένα και μεγαλύτερες συγκρούσεις. Στις 7 Οκτωβρίου, έκρηξη θα σημειωθεί στο κυβερνητικό μέγαρο στο Ζάγκρεμπ, παρόντος υψηλών πολιτικών προσώπων, θα προκληθούν υλικές ζημιές και δεν θα υπάρξουν τραυματισμοί. Η κροατική κυβέρνηση θα κατηγορήσει τον Γιουγκοσλαβικό Λαϊκό Στρατό για την έκρηξη, κατηγορία την οποία θα απορρίψει ο στρατός. Νωρίτερα, στα τέλη Αυγούστου στην Ανατολική Σλαβονία, στα σύνορα με τη Σερβία, έντονα ένοπλα επεισόδια, θα οδηγήσουν στην αντίδραση τού τακτικού Γιουγκοσλαβικού στρατού και των Σέρβων παραστρατιωτικών στο Βούκοβαρ. Η πόλη τού Βούκοβαρ θα βομβαρδιστεί και θα γκρεμιστεί εκ θεμελίων, ενώ και ο Γιουγκοσλαβικός Στρατός θα υποστεί μεγάλες απώλειες και έπειτα από 87 ημέρες πολιορκίας θα καταλάβει την πόλη στις 18 Νοεμβρίου 1991. Μέχρι το τέλος του 1991 όταν και ανεπίσημα η κομμουνιστική Γιουγκοσλαβία θα πάψει να υπάρχει, οι σερβικές παραστρατιωτικές δυνάμεις με τη βοήθεια τού Γιουγκοσλαβικού Λαϊκού Στρατού θα θέσουν υπό τον έλεγχό τους πάνω από το 30% της χώρας, κυρίως την Κράινα, τη βόρεια Δαλματία και την Ανατολική Σλαβονία. Όμως από τα μέσα Σεπτεμβρίου, η κροατική εθνοφρουρά θα αποκτήσει βαρύ οπλισμό έπειτα από καταλήψεις και λεηλασίες στρατοπέδων του γιουγκοσλαβικού στρατού στις περιοχές υπό τον έλεγχο τού Ζάγκρεμπ, επιχειρήσεις γνωστές και ως η "Μάχη των Στρατοπέδων". Επίσης, ο Κροατικός Στρατός θα αυξήσει το μέγεθός τού από 20 ταξιαρχίες τον Αύγουστο, σε 64 τον Νοέμβριο τού 1991, και θα σημειώσει επιτυχίες στη Δυτική Σλαβονία όπου θα ανακαταλάβει μεγάλο μέρος της περιοχής. Η πρώτη χώρα πού θα αναγνωρίσει την Κροατία θα είναι το Βατικανό στις 3 Οκτωβρίου, θα ακολουθήσουν η Ισλανδία στις 19 Δεκεμβρίου και η Γερμανία αργότερα την ίδια μέρα. Την ίδια μέρα, η Σερβική Αυτόνομη Κράινα θα ανακηρυχτεί ως η Σερβική Δημοκρατία της Κράινα. Το 1991 ολοκληρώθηκε με εδαφικά κέρδη των Σέρβων, την ίδρυση της κρατικής οντότητας της Κράινα, καθώς και με τις πρώτες ανεπίσημες αναγνωρίσεις της Κροατίας πού θα επισημοποιηθούν τον Ιανουάριο τού επόμενου έτους. Σύμφωνα με πληροφορίες, περίπου 220.000 Κροάτες θα αναγκαστούν να εγκαταλείψουν τις οικίες μέχρι τα τέλη τού έτους. Στους έξι τελευταίους μήνες τού 1991, πάνω από 10,000 άνθρωποι είχαν σκοτωθεί στις πολεμικές συγκρούσεις. Οι δύο πλευρές θα κάνουν πολλά εγκλήματα πολέμου, ειδικά την πρώτη χρονιά. Οι Σέρβοι θα κάνουν εγκλήματα πολέμου στην Όβτσαρα όπου θα εκτελέσουν αιχμαλώτους πολέμου, στη Σκάμπρνια, στο Λόβας, στο Βούκοβαρ και στη Σιρόκα Κούλα. Οι Κροάτες θα κάνουν εγκλήματα πολέμου στο Γκόσπιτς, στο Σίσακ και στην περιοχή τού Βούκοβαρ πριν την πολιορκία της πόλης. Στις αρχές τού 1992 έγινε η πρώτη κατάπαυση του πυρός με τη συμφωνία τού Σαράγεβο, μετά από πολλές αποτυχημένες προσπάθειες διακοπής των συγκρούσεων, όταν και εγκαταστάθηκαν 14,000 κυανόκρανοι στην περιοχή. Αυτό σήμαινε την αποχώρηση τού Γιουγκοσλαβικού Λαϊκού Στρατού από την Κροατία, καθώς στις 27 Απριλίου, 1992 ανακηρύσσεται η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας. Ο γιουγκοσλαβικός στρατός αποχώρησε στη γειτονική Βοσνία - Ερζεγοβίνη όπου οι συγκρούσεις άρχισαν λίγους μήνες αργότερα. Στις 15 Ιανουαρίου 1992, η Ευρωπαϊκή Ένωση αναγνώρισε την Κροατία. Ο Γιουγκοσλαβικός Λαϊκός Στρατός άφησε το μεγαλύτερο μέρος του οπλισμού του στους Σέρβους της Κροατίας οι οποίοι έλεγχαν πολλές περιοχές της χώρας. Στις 22 Μαΐου, η Κροατία έγινε μέλος των Ηνωμένων Εθνών. Η κατάπαυση τού πυρός δεν εμπόδισε τις σποραδικές συγκρούσεις, όπως τον βομβαρδισμό κροατικών πόλεων από τούς Σέρβους της Κράινα και τις επιθέσεις τού κροατικού στρατού στη Σερβική Δημοκρατία της Κράινα, όπως στο Μίλιεβτσι τον Ιούνιο και στις περιοχές γύρω από το Ντούμπροβνικ τον Ιούλιο και τον Σεπτέμβριο τού 1992. Οι συγκρούσεις όμως σταμάτησαν λόγω και του Κροατο-Μουσουλμανικού πολέμου ο οποίος είχε αρχίσει να παίρνει μεγάλες διαστάσεις στην κεντρική Βοσνία και στην Ερζεγοβίνη. Ο πόλεμος της Κροατίας συνεχίστηκε και το 1993, σε μικρότερη κλίμακα όμως από τις προηγούμενες χρονιές. Οι στρατιωτικές επιχειρήσεις ήταν πιο ευνοϊκές για την Κροατία. Μεταξύ του 1992 και τού 1995 η συνολική διάρκεια των στρατιωτικών επιχειρήσεων ήταν περίπου τρεισήμισι εβδομάδες. Οι επιχειρήσεις αφορούσαν επιθέσεις του κροατικού στρατού στον υδροηλεκτρικό σταθμό της Περούτσα και στη Μάσλενιτσα τον Ιανουάριο τού 1993, και στον θύλακα του Μέντακ τον Σεπτέμβριο. Αν και οι πρώτες δύο επιχειρήσεις ήταν επιτυχείς για τον ολοένα και πιο δυνατό κροατικό στρατό, πού εξοπλιζόταν και εκπαιδευόταν από χώρες της Δύσης παρά το επίσημο εμπάργκο στα όπλα πού υπήρχε από το 1991. Αντιθέτως η επιχείρηση στον θύλακα τού Μέντακ, κατέληξε σε αποτυχία για την κροατική κυβέρνηση παρά τις μεγαλύτερες σερβικές απώλειες, καθώς αποκαλύφθηκε ότι τα κροατικά στρατεύματα με τη συμμετοχή και ξένων μισθοφόρων προέβησαν σε εγκλήματα πολέμου εναντίον τού άμαχου σερβικού πληθυσμού της περιοχής ενώ πολλοί Κροάτες στρατιώτες έχασαν τη ζωή τούς από ανταλλαγές πυρών με Καναδούς κυανόκρανους τού ΟΗΕ. Το 1993, οι Κροάτες έδωσαν μεγαλύτερο βάρος στον πόλεμο με τούς Βόσνιους Μουσουλμάνους στη Βοσνία - Ερζεγοβίνη, όπου είχαν σημαντικές εδαφικές απώλειες. Τον Ιανουάριο του 1994 τελείωσε ο Κροατο-Μουσουλμανικός Πόλεμος και υπεγράφη η Συμφωνία της Ουάσινγκτον, όπου οι Κροάτες και οι Βόσνιοι Μουσουλμάνοι έγιναν σύμμαχοι για το υπόλοιπο του πολέμου. Αυτό ήταν πολύ σημαντικό γιατί μείωνε τις αντίπαλες παρατάξεις από τρεις σε δύο στη Βοσνία και στην Κροατία. Τον Μάρτιο του 1994 η Σερβική Δημοκρατία της Κράινα υπέγραψε συμφωνία κατάπαυσης του πυρός. Ο κροατικός στρατός ενεπλάκη σε συγκρούσεις με τούς σερβο-βόσνιους στη δυτική Βοσνία στα τέλη τού 1994, ενώ η ανάμιξη των ΗΠΑ ήταν ολοένα και πιο έντονη, με την εκπαίδευση και την βοήθεια σε υλικό πού παρείχε στον κροατικό στρατό. Κύριος στόχος των κροατικών στρατευμάτων τώρα ήταν η χαλάρωση της πολιορκίας του Μπίχατς και του Βοσνιακού στρατού που ήταν πολιορκημένος εκεί από τούς Σερβο-βόσνιους, τούς Βόσνιους της Αυτόνομης Δημοκρατίας της Δυτικής Βοσνίας και από τον σερβικό στρατό της Κράινα, του οποίου ο μεγαλύτερος όγκος ήταν συγκεντρωμένος εκεί. Το 1995 ο Κροατικός Στρατός με την εκπαίδευση που είχε λάβει από απόστρατους αξιωματικούς τού Αμερικανικού Στρατού και από την αμερικανική ιδιωτική εταιρία πολέμου MPRI, είχε γίνει ένας από τους καλύτερους στρατούς στην ευρύτερη περιοχή, και η αποτελεσματικότητά του είχε βελτιωθεί εντυπωσιακά. Επίσης, ο κροατικός στρατός είχε εξοπλιστεί με όπλα από τη δύση, η οποία πέραν της πολιτικής, παρείχε και στρατιωτική βοήθεια, κατά παράβαση του εμπάργκο όπλων προς όλους τους εμπλεκόμενους. Η θέση των Σέρβων της Κράινα ήταν αδύναμη, λόγω της εμπλοκής των στρατιωτικών δυνάμεών τους στην πολιορκία τού Μπίχατς στη Βοσνία, με επακόλουθο την εξασθένιση της άμυνας της κρατικής οντότητας της Κράινα. Ακόμη, κυριαρχούσε η αντίληψη ότι σε περίπτωση κροατικής επίθεσης θα υπήρχε επέμβαση της Σερβίας και τού γιουγκοσλαβικού στρατού στην περιοχή. Οι σχέσεις μεταξύ τού Κνίν και τού Βελιγραδίου είχαν παγώσει εξαιτίας της μη-λύσης τού ζητήματος της Κράινα. Την 1η Μαΐου 1995, ο κροατικός στρατός έκανε αιφνιδιαστική επίθεση στον σερβικό θύλακα της Δυτικής Σλαβονίας. Η επιχείρηση υπό την κωδική ονομασία "Αστραπή" έληξε με νίκη τού κροατικού στρατού την επόμενη μέρα. Κατά τη διάρκεια της επιχείρησης οι κροατικές δυνάμεις, σύμφωνα με πληροφορίες, ήταν υπεύθυνες για την απώλεια 286 αμάχων. Ως απάντηση οι Σέρβοι βομβάρδισαν το Ζάγκρεμπ με πυραύλους, σκοτώνοντας 7 αμάχους και τραυματίζοντας πάνω από 175. Το διάστημα μεταξύ 25 και 30 Ιουλίου, ο κροατικός στρατός με τη βοήθεια του βοσνιακού στρατού θα καταλάβει με την επιχείρηση "Καλοκαίρι 95" την περιοχή τού Ντρβαρ και του Μπόσανσκο Γκράχοβο από τις σερβο-βοσνιακές δυνάμεις και θα περικυκλώσει την πρωτεύουσα της Κράινα, το Κνιν, κόβοντας μία σημαντική δίοδο εφοδίων για την Κράινα. Εν τω μεταξύ θα επαναληφθούν οι ειρηνευτικές συνομιλίες για τη λύση του προβλήματος της Κράινα στη Γενεύη υπό την επίβλεψη της Ομάδας Επαφής όπου θα προταθεί το ειρηνευτικό σχέδιο Ζ-4 που θα δίνει δικαιώματα αυτονομίας στην Κράινα μέσα στα πλαίσια της Κροατίας. Στις 3 Αυγούστου, ο πρωθυπουργός της Κράινα, Μίλαν Μπάμπιτς, θα αποδεχθεί το σχέδιο ειρήνης όμως η Κροατία θα το απορρίψει. Την ίδια μέρα ο πρέσβης των ΗΠΑ στο Ζάγκρεμπ, Πήτερ Γκάλμπραιτ, ανακοίνωσε ότι οι ΗΠΑ θα προστατέψουν τούς Σέρβους της Κράινα από μία ενδεχόμενη Κροατική επίθεση. Λέγεται επίσης ότι ο Σλομπόνταν Μιλόσεβιτς είχε συμφωνήσει στο σχέδιο ειρήνης. Όμως η Κροατία δεν δέχτηκε το σχέδιο ειρήνης, καθώς είχε υποβάλλει τον όρο της παράδοσης της Κράινα, πράγμα πού το Κνιν δεν δέχτηκε. Τα ξημερώματα της 4ης Αυγούστου αεροπλάνα τού ΝΑΤΟ πλήττουν σοβαρά το σύστημα ενδοεπικοινωνιών των Σέρβων της Κράινα και το σύστημα επικοινωνιών μεταξύ των μονάδων του στρατού της Κράινα. Σε τηλεφωνική επικοινωνία με το Βελιγράδι, ο Μίλαν Μάρτιτς, πρόεδρος της Κράινα, εισπράττει την άρνηση τού Μιλόσεβιτς για την επέμβαση του γιουγκοσλαβικού στρατού. Την ίδια στιγμή ο κροατικός στρατός αρχίζει βομβαρδισμό των σερβικών θέσεων με το πυροβολικό του σε ένα μέτωπο 700 χιλιομέτρων. Ο σερβικός πληθυσμός μαζί με τον στρατό εγκαταλείπει μαζικά τις εστίες τού και κατευθύνεται προς τη βορειοδυτική Βοσνία. Στις 5 Αυγούστου, καταλαμβάνεται το Κνιν, η πρωτεύουσα της Κράινα. Στις 6 Αυγούστου ο Τούτζμαν επισκέπτεται το Κνιν. Στις 7 Αυγούστου, στις 6 το απόγευμα, η κροατική κυβέρνηση ανακοινώνει το τέλος της επιχείρησης "Καταιγίδα". Μέσα σε 3 μέρες 200.000 με 250.000 Σέρβοι εγκαταλείπουν τις εστίες τους κατευθυνόμενοι προς τη Σερβική Δημοκρατία και τη Σερβία. Στην επιχείρηση "Καταιγίδα" συμμετείχαν 138.500 στρατιώτες του κροατικού στρατού, της κροατικής αστυνομίας και του κροατο-βοσνιακού στρατού. Απέναντί τους βρέθηκαν 31.500 στρατιώτες του σερβικού στρατού της Κράινα, που προέβαλαν ελάχιστη αντίσταση. Κάποιοι θύλακες αντίστασης άντεξαν μέχρι και τις 8 Αυγούστου, οπότε και είτε παραδόθηκαν, είτε αποχώρησαν. Η επιχείρηση ήταν απόλυτα επιτυχής καθώς έβαλε ένα τέλος στον πόλεμο της Κροατίας και απελευθέρωσε την 5η βοσνιακή μεραρχία από το Μπίχατς, που και αυτή με τη σειρά της κατέλυσε την Αυτόνομη Δημοκρατία της Δυτικής Βοσνίας. Η προέλαση των κροατο-μουσουλμανικών δυνάμεων συνεχίστηκε και στη δυτική Βοσνία, όπως συνεχίστηκαν και οι βομβαρδισμοί των σερβικών θέσεων από τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ, ώσπου οι συγκρούσεις σταμάτησαν οριστικά στα μέσα Οκτωβρίου και επίσημα στις 14 Δεκεμβρίου 1995 με την υπογραφή της συμφωνίας του Ντέιτον. Το αποτέλεσμα της επιχείρησης "Καταιγίδα" ήταν να ανακαταληφθεί ολόκληρη η περιοχή της Κράινα. Μετά την κατάληψη, η κροατική κυβέρνηση απαγόρευσε την είσοδο πολιτών στην περιοχή, με την εξαίρεση Κροατών προσφύγων πού είχαν εκδιωχθεί στην αρχή τού πολέμου. Η μόνη περιοχή της Κροατίας η οποία δεν ήταν υπό τον έλεγχό της, ήταν η περιοχή της Ανατολικής Σλαβονίας, της Μπαράνια και τού Δυτικού Σρίεμ, η οποία ήταν υπό τον έλεγχο τού ΟΗΕ και ύστερα από ειρηνευτικές συνομιλίες δύο ετών, επέστρεψε υπό τον έλεγχο της Κροατίας τον Ιανουάριο τού 1998. Article on Operation "Storm" International Criminal Tribunal for the Former Yugoslavia[1], World Courts [2] and Sense [3] Dr. R. Craig Nation. "War in the Balkans 1991-2002." Strategic Studies Institute, 2002, ISBN 1-58487-134-2 "The Patriotic War" article on Article on globalsecurity.org Article on hercegbosna.org Article on onwar.com Croatia Between Aggression and Peace Αρχειοθετήθηκε 2009-02-06 στο Wayback Machine. Resources about the war on hic.hr Αρχειοθετήθηκε 2009-04-21 στο Wayback Machine. Another resource from hic.hr CroForce - A Story About the Patriotic War in Croatia Ivo Skoric - A Story About the War in Croatia ICTY trial Case No. IT-94-1-T evidence of Serbian-Croatian political currents and the plan to incorporate parts of Croatia into Serbia Vijesti_net - "Rat za mir" About movie that deals with Montenegrin aggression on Dubrovnik area [4] Zvonimir Boban's famous kick on member of milicia the 13. may 1990. NIN Zloupotreba psihijatrije Континуитет злочина у Хрватској Onwar.com - Рат у Хрватској Хрватска између агресије и мира Αρχειοθετήθηκε 2009-02-06 στο Wayback Machine. Прича о рату у Хрватској | Ο Πόλεμος της Κροατίας, ή Πόλεμος της Κροατικής Ανεξαρτησίας όπως είναι γνωστός στην Κροατία, ήταν μία πολεμική αναμέτρηση η οποία διεξήχθη στην Κροατία μεταξύ των ετών 1991 και 1995. Ο πόλεμος αυτός ήταν ο δεύτερος στη σειρά Γιουγκοσλαβικός Πόλεμος, ακολουθώντας τον πόλεμο της Σλοβενίας, και διεξήχθη μεταξύ της Κροατίας και των Σέρβων της Κροατίας. Η αιτία τού πολέμου ήταν η αντίδραση των Σέρβων της Κροατίας στην απόσχιση από τη Γιουγκοσλαβία και ο υποβιβασμός τους σε μειονότητα, λόγω της απόσχισης της Κροατίας από τη Γιουγκοσλαβία το 1991. Οι δύο πλευρές δέχτηκαν βοήθεια από εξωτερικούς παράγοντες κατά τη διάρκεια τού πολέμου. Η κροατική πλευρά δεχόταν βοήθεια από χώρες της Δύσης και κυρίως τις ΗΠΑ, ενώ υπήρξε και απευθείας εμπλοκή τού ΝΑΤΟ στο τέλος τού πολέμου. Από την άλλη πλευρά, η Κράινα, στον πρώτο χρόνο τού πολέμου, είχε τη βοήθεια τού Γιουγκοσλαβικού Λαϊκού Στρατού πού αποχώρησε το 1992, από τον οποίο πήρε και τον οπλισμό της, ενώ πολλές παραστρατιωτικές ομάδες από τη Σερβία και το Μαυροβούνιο πολέμησαν στο πλευρό της. Ο πόλεμος είχε χαρακτηριστικά εθνικού πολέμου μεταξύ Κροατών και Σέρβων. Ήταν άμεσα συνδεδεμένος με τον Πόλεμο της Βοσνίας πού άρχισε έναν χρόνο αργότερα. Στην Κροατία, θεωρείται πόλεμος ανεξαρτησίας και απελευθέρωσης, για αυτό ονομάζεται και πατριωτικός πόλεμος. Στη Σερβία θεωρείται πόλεμος για το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των Σέρβων της Κροατίας. Η Σερβική Δημοκρατία της Κράινα δημιουργήθηκε ως μία κρατική οντότητα το 1991 κατά τη διάρκεια τού πρώτου χρόνου τού πολέμου, οι αρχικές συγκρούσεις σταμάτησαν τον Φεβρουάριο τού 1992 με τη συμφωνία τού Σαράγεβο όταν και αποχώρησε ο γιουγκοσλαβικός στρατός. Ακολούθησαν μονάχα σποραδικές συγκρούσεις το 1992 και το 1993, ενώ η τελική φάση τού πολέμου έγινε το 1995 κατά την επιχείρηση "Καταιγίδα" όταν η Κροατία επανέκτησε τον έλεγχο της περιοχής της Κράινα. Κατά τη διάρκεια της επιχείρησης "Καταιγίδα", πάνω από 200,000 Σέρβοι, σχεδόν ολόκληρος ο πληθυσμός της Κράινα, εγκατέλειψε την περιοχή στη μεγαλύτερη μετακίνηση πληθυσμού στην Ευρώπη από την εποχή τού Β' Παγκοσμίου Πολέμου. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CF%81%CE%BF%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1%CF%82 |
Αεροπλάνο του Μοζαΐσκι | Το αεροσκάφος τροφοδοτούνταν αρχικά από δύο ατμομηχανές συνολικής ισχύος 30 ίππων (22 kW). Είχε υπολογισμένη ταχύτητα πτήσης 40 χλμ/ώρα (22 κόμβοι), καθαρό βάρος 950 κιλών, άνοιγμα πτερύγων 24 μέτρων και μήκος ατράκτου 15 μέτρων. Οι δοκιμές κράτησαν αρκετά χρόνια ξεκινώντας το 1882. Ένα σημείωμα του επικεφαλής του Στρατιωτικού Συμβουλίου Μηχανικών του Ρωσικού Υπουργείου Πολέμου, περιγράφει τα αποτελέσματα των δοκιμών το 1883: «το είδαμε στην πράξη … αλλά δεν μπόρεσε να απογειωθεί». Στις 21 Ιανουαρίου του 1883 ο Μοζαΐσκι παρουσίασε το έργο του στο 7ο τμήμα (αεροναυτικής) της Ρωσικής Τεχνολογικής Εταιρείας. Πραγματοποιήθηκε ειδική παρουσίαση και είχε ως αποτέλεσμα την εντολή στην επιτροπή εκτίμησης, στην οποία συμμετείχε εκπρόσωπος του 2ου τμήματος (μηχανικό). Το αεροσκάφος ωστόσο δεν είχε αρκετή ισχύ για να πετάξει και ούτε η Τεχνολογική Εταιρεία ούτε το Υπουργείο Πολέμου μπόρεσαν να βοηθήσουν το Μοζαΐσκι. Το 1885 η επιτροπή Μοζαΐσκι πραγματοποίησε έφεση στον Επικεφαλής της Στρατιωτικής Μηχανικής, αλλά η αίτηση δεν έγινε δεκτή. Την ίδια χρονιά, έγινε απόπειρα το αεροσκάφος να απογειωθεί μπροστά στις αρχές, με κυβερνήτη το μηχανικό Ι. Ν. Γκολούμπιοφ. Κατά τη διάρκεια της πτήσης ένα ξύλινο μέλος του αεροσκάφους υποχώρησε με αποτέλεσμα να σπάσει μια πτέρυγα. Ιστορική έρευνα από το Σοβιετικό Κεντρικό Αεροϋδροδυναμικό Ινστιτούτο (ρωσικά: ЦАГИ) της Μόσχας το 1979 και το 1981 έδειξε πως το αεροσκάφος δεν θα μπορούσε να πετάξει λόγω έλλειψης σταθερότητας. Ωστόσο, εμφανίστηκαν ιστορικά δεδομένα που ισχυρίστηκαν πως το αεροσκάφος του Μοζαΐσκι κατάφερε να πετάξει, όπως παρουσιάστηκε σε εφημερίδα του 1909, κάτι που συμπεριλήφθηκε και στην «Στρατιωτική Εγκυκλοπαίδεια» του 1916. Μετά από την αποτυχία στη δοκιμαστική πτήση, ο Μοζαΐσκι επιχείρησε να επιδιορθώσει το αεροσκάφος του και να το εξοπλίσει με νέους κινητήρες. Το Κεντρικό Αεροϋδροδυναμικό Ινστιτούτο απέδειξε το 1982 πως με τη χρήση νέων κινητήρων θα μπορούσε να απογειωθεί. Οι νέες ατμομηχανές είχαν συνολική ισχύ 50 ίππων (37 kW) αλλά δεν είχαν ετοιμαστεί πριν το θάνατο του Μοζαΐσκι το 1890. Στη συνέχεια το αεροσκάφος διαλύθηκε και μεταφέρθηκε πλησίον της πόλης Βολόγκντα. Τα σχέδια του αεροσκάφους εξαφανίστηκαν, αν και διάφορα προσχέδια διάφορων τμημάτων του αεροσκάφους μαζί με τις περιγραφές τους βρέθηκαν κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα. Τα σύγχρονα μοντέλα κατασκευάστηκαν με βάση αυτά τα προσχέδια. Το μοντέλο του Μοζαΐσκι στηριζόταν σε ράμπα αντί για μηχανική ισχύ για να αποκτήσει επαρκή ταχύτητα για άντωση. Ο σχεδιασμός των πτερύγων του αεροσκάφους δεν διέθετε κύρτωμα αεροτομής, κάτι που ήταν απαραίτητο για την δημιουργία επαρκούς άντωσης. Ενώ θεωρείται πιθανό πως οι πτέρυγες του Μοζαΐσκι επιβράδυναν την κάθοδο του μονοπλάνου μετά την απογείωση του από τη ράμπα, είναι απίθανο πως παρείχαν επαρκή άντωση για την πραγματοποίηση σταθερής πτήσης εκτός αν χρησιμοποιούνταν σε γωνίες προσβολής που δεν θα ήταν πρακτικές, με βάση τις ατμομηχανές που διέθετε ο Μοζαΐσκι. Πειραματίστηκε με διάφορες γωνίες προσβολής. Σύμφωνα με τον Αντρέι Βέιμαρν, το αεροπλάνο του Μοζαΐσκι θα μπορούσε θεωρητικά να απογειωθεί αν είχε αντίρροπο άνεμο, κάτι που ίσως συνέβη στις 20 Ιουλίου, αν και αυτή η ημερομηνία δεν έχει επιβεβαιωθεί. Τη μέρα αυτή ο μετεωρολογικός σταθμός στο Πούλκοβο μέτρησε ταχύτητα ανέμου στα 10 μέτρα το δευτερόλεπτο, και έτσι πιθανώς υπήρχε δυνατότητα για πτήση. Λέγεται πως το αεροσκάφος πραγματοποίησε την παρθενική του πτήση στο Κρασνόγιε Σέλο το 1884. Το 1909 μια ρωσική εφημερίδα ισχυρίστηκε πως το άλμα του Μοζαΐσκι ήταν η πρώτη μηχανοκίνητη πτήση. Την περίοδο 1971–1981 το TsAGI ερεύνησε το ζήτημα και απέρριψε τον ισχυρισμό. Βρέθηκε πως το αυθεντικό αεροσκάφος του Μοζαΐσκι δεν είχε τη δυνατότητα να παραγάγει άντωση λόγω χαμηλής χωρητικότητας του κινητήρα. Αποδείχθηκε επίσης πως με έναν ισχυρότερο κινητήρα, τον οποίο ο Μοζαΐσκι είχε σχεδιάσει λίγο πριν το θάνατό του, το αεροσκάφος θα μπορούσε να πετάξει. Aleksandr Fyodorovich Mozhaiski. flyingmachines.org The Pioneers: Aleksandr Fyodorovich Mozhaisky. IETC. | Το αεροπλάνο του Μοζαΐσκι ήταν πειραματικό ρωσικό αεροπλάνο το οποίο σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε από τον αξιωματικό του ναυτικού Αλεξάντερ Μοζαΐσκι. Το τροφοδοτούμενο από δύο ατμομηχανές μονοπλάνο πραγματοποίησε ως νομίζεται απογείωση υποβοηθούμενη από μια ράμπα, πετώντας για περίπου 20–30 μέτρα κοντά στο Κρασνόγιε Σέλο της Ρωσίας το 1884. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%BB%CE%AC%CE%BD%CE%BF_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9C%CE%BF%CE%B6%CE%B1%CE%90%CF%83%CE%BA%CE%B9 |
Μπεν Μπέντιλ | Ο Μπέντιλ και η οικογένειά του μετακόμισαν από τη Γκάνα στις Ηνωμένες Πολιτείες όταν ήταν 15 ετών και η αθλητική ικανότητα του του απόφερε υποτροφία στο λύκειο Χάβερφορντ στο Χάβερφορντ της Πενσυλβάνια, πριν φύγει για το λύκειο Σαιντ Άντριους στο Μίντλταουν του Ντέλαγουερ. Έπαιξε για τις ομάδες ποδοσφαίρου και καλαθοσφαίρισης του σχολείου, κερδίζοντας τελικά υποτροφία καλαθοσφαίρισης στο Πρόβιντενς. Ήταν ένας παίκτης αστέρας για το Σαιντ Άντριους. Στις 23 Ιουνίου 2016, ο Μπέντιλ επιλέχθηκε από τους Μπόστον Σέλτικς στην 51η συνολική επιλογή του NBA Ντραφτ 2016. Υπέγραψε με τους Σέλτικς στις 27 Ιουλίου 2016,,αλλά αποδεσμεύτηκε στις 21 Οκτωβρίου μετά από τρεις αγώνες στην preseason. Τρεις μέρες αργότερα, υπέγραψε και αποδεσμεύτηκε από τους Ιντιάνα Πέισερς. Στις 31 Οκτωβρίου, αποκτήθηκε από τους Φορτ Ουέιν Μαντ Αντς της NBA Development League, ως θυγατρικός παίκτης των Πέισερς. Αφού εμφανίστηκε σε μόνο έναν αγώνα στη D-League με τους Μαντ Αντς, έφυγε από την ομάδα στα μέσα Νοεμβρίου για να παίξει στην Κίνα.Στις 25 Νοεμβρίου 2016, υπέγραψε με τη Σιντσιάνγκ Φλάινγκ Τάιγκερς στο Πρωτάθλημα Κίνας (CBA), ως βραχυπρόθεσμος αντικαταστάτης του τραυματία Άντρεϊ Μπλάτς. Έκανε το ντεμπούτο του για τη Σιντσιάνγκ εκείνο το βράδυ, σημειώνοντας 28 πόντους ερχόμενος από τον πάγκο εναντίον της Τζιλίν Νόρθιστ Τάιγκερς. Έφυγε από τη Σιντσιάνγκ στα τέλη Δεκεμβρίου του 2016, μετά την εμφάνισή του σε 11 αγώνες. Στις 16 Ιανουαρίου 2017, επέστρεψε στους Φορτ Ουέιν Μαντ Αντς.Στις 26 Φεβρουαρίου 2017, υπέγραψε δεκαήμερο συμβόλαιο με τους Ντάλας Μάβερικς. Έκανε το ντεμπούτο του στο ΝΒΑ τρεις μέρες αργότερα, στην ήττα των Μάβερικς με 100-95 εναντίον των Ατλάντα Χοκς. Ο Μπέντιλ μπήκε στον αγώνα στη δεύτερη περίοδο και απέτυχε να σκοράρει σε 4½ λεπτά αγωνιστικού χρόνου και έγινε ο πρώτος παίκτης που γεννήθηκε στην Γκάνα που έπαιξε στο NBA. Στις 8 Μαρτίου 2017, μετά από ακόμη δύο αγώνες με τους Μάβερικς, το δεκαήμερο συμβόλαιο του έληξε και επέστρεψε στους Μαντ Αντς. Ο Μπέντιλ συμπεριλήφθηκε στον κατάλογο των Σαν Αντόνιο Σπερς για το Σάμερ Λιγκ 2017 στη Νέα Υόρκη. Στις 28 Αυγούστου 2017, υπέγραψε συμβόλαιο με τη Σαμπάν Σαλόν Ρενς Μπασκέτ στη γαλλική Pro A.Το Φεβρουάριο του 2018, αποχώρησε από τη Σαμπάν Σαλόν και υπέγραψε με την ισπανική Μπιλμπάο Μπασκέτ για το υπόλοιπο της σεζόν. Στις 25 Σεπτεμβρίου 2018, ο Μπέντιλ υπέγραψε με το Περιστέρι. Στο Περιστέρι έκανε μια πολύ καλή χρονιά καθώς είχε μέσο όρο 12,5 πόντους (49,7% στα 2ποντα και 37,9% στα 3ποντα), 6,7 ριμπάουντ, 0,9 ασίστ και 0,8 κλεψίματα σε 35 αγώνες στη Basket League. Στις 21 Ιουνίου 2019, ο Μπέντιλ ανανέωσε το συμβόλαιο του με το Περιστέρι για άλλη μια σεζόν, το οποίο συμπεριλάμβανε επιλογή αποχώρησης για ομάδα του NBA ή της Ευρωλίγκα. Στις 17 Ιουλίου 2019, χρησιμοποίησε αυτή την επιλογή και υπέγραψε στον Παναθηναϊκό της Ευρωλίγκα για τα επόμενα δύο χρόνια, ακολουθώντας τον πρώην προπονητή του Αργύρη Πεδουλάκη. Με το Τριφύλλι είχε 4,3 πόντους και 4,5 ριμπάουντ στην Α1 ενώ στην πρώτη του χρονιά στην Ευρωλίγκα τα ποσοστά του αντίστοιχα ήταν 3,1 πόντοι και 2,0 ριμπάουντ σε 8,6 αγωνιστικά λεπτά. Στη σεζόν αυτή ως παίχτης του Παναθηναϊκού κατέκτησε τον τίτλο του Πρωταθλητή στην Α1. Στις 9 Μαΐου 2021, κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδας, νικώντας τον τελικό τον Προμηθέα Πάτρας με 91-79. Στις 7 Ιουνίου, στον τρίτο τελικό του Πρωταθλήματος Ελλάδας κόντρα στο Λαύριο σημείωσε 28 πόντους (10/13 σουτ, 8/8 βολές) με 5 ριμπάουντ. Αυτή η επίδοση αποτελεί ρεκόρ καριέρας του παίκτη στο Πρωτάθλημα Ελλάδας, ενώ ισοφάρισε τη δεύτερη μεγαλύτερη επίδοση σκοραρίσματος από παίκτη του Παναθηναϊκού σε τελικό πλέι οφ και πραγματοποίησε την ένατη επίδοση 28+ πόντων από παίκτη οποιασδήποτε ομάδας στην ιστορία των ελληνικών τελικών. Παράλληλα ξεπέρασε τους 700 πόνους σε 70 αγώνες στο ελληνικό Πρωτάθλημα. Στις 10 Ιουνίου, κατέκτησε το Πρωτάθλημα Ελλάδας, αφού ο Παναθηναϊκός κέρδισε στη σειρά των τελικών το Λαύριο με 3-1. Τη σεζόν 2020-21, ο Μπέντιλ είχε 6 πόντους και 2,6 ριμπάουντ μέσο όρο σε 15:52 λεπτά συμμετοχής στην Ευρωλίγκα, ενώ στο Πρωτάθλημα Ελλάδας είχε 8,1 πόντους και 3,6 ριμπάουντ. Στις 18 Ιουνίου, ανακοινώθηκε η αποχώρησή του από την ομάδα, μετά από δυο σεζόν και τρεις συνολικά τίτλους. Στις 7 Ιουλίου 2021, ανακοινώθηκε από την τούρκικη Μπαχτσεσεχίρ για τα επόμενα δύο χρόνια. Στις 17 Νοεμβρίου, η Μπαχτσεσεχίρ επικράτησε της Λέιντεν με 84-61 στην 6η αγωνιστική του FIBA Europe Cup με τον Μπέντιλ να έχει 24 πόντους και 8 ριμπάουντ, έχοντας 5 τρίποντα και 22 βαθμούς στο σύστημα αξιολόγησης. Αποχώρησε από την Μπαχτσεσεχίρ τον Δεκέμβριο του 2021 έχοντας μετρήσει 12 πόντους και 4.3 ριμπάουντ σε οκτώ ματς του τουρκικού πρωταθλήματος, ενώ στο FIBA Europe Cup αντίστοιχα κατέγραψε 14.8 πόντους και 5.8 ριμπάουντ σε τέσσερις εμφανίσεις. Την 1η Δεκεμβρίου 2021, ανακοινώθηκε από την Αρμάνι Μιλάνο. Στις 20 Φεβρουαρίου 2022, κατέκτησε το Κύπελλο Ιταλίας, αφού η Μιλάνο κέρδισε στον τελικό την Τορτόνα 78-61. Στις 18 Ιουνίου 2022, κατέκτησε το Πρωτάθλημα Ιταλίας αφού η Μιλάνο, νίκησε στη σειρά των τελικών την Βίρτους Μπολόνια 4-2. Συνολικά τη σεζόν 2021-22 στην Ευρωλίγκα, σε 23 αγώνες είχε 5.6 πόντους (49.1% δίποντα, 40.8% τρίποντα), 2.4 ριμπάουντ, 0.7 κλεψίματα και 0.8 λάθη σε 15:38 ενώ στο Πρωτάθλημα Ιταλίας είχε 9.1 πόντους με 34.6% στα τρίποντα, 4.4 ριμπάουντ, 1.3 ασίστ, 0.5 κλεψίματα και 0.8 λάθη. Στις 14 Ιουλίου 2022, αποτέλεσε παρελθόν για την ιταλική ομάδα. Στις 20 Ιουλίου 2022, ανακοινώθηκε από τον Ερυθρό Αστέρα για τη σεζόν 2022-23. Στις 18 Φεβρουαρίου 2023, κατέκτησε το Κύπελλο Σερβίας, αφού ο Ερυθρός Αστέρας νίκησε στον τελικό με 96-79 τη Μέγκα Μπάσκετ. Στις 11 Ιουνίου 2023, κατέκτησε το Πρωτάθλημα Σερβίας κόντρα στην FMP με 2-0 νίκες. Στην Ευρωλίγκα τη σεζόν 2022-23, είχε 8.4 πόντους, 3.8 ριμπάουντ και 1.1 ασίστ. Την 1η Ιουλίου 2023, αποτέλεσε παρελθόν από τους «ερυθρόλευκους» της Σερβίας. Στις 18 Ιουλίου 2023, μετακόμισε στην Ιαπωνία για λογαριασμό των Γκούνμα Κρέιν Θάντερς. Παναθηναϊκός 2x Πρωτάθλημα Ελλάδας: (2020, 2021) Κύπελλο Ελλάδος: (2021) Αρμάνι Μιλάνο Πρωτάθλημα Ιταλίας: (2022) Κύπελλο Ιταλίας: (2022) Ερυθρός Αστέρας Πρωτάθλημα Σερβίας: (2023) Κύπελλο Σερβίας: (2023) Πρώτος στα ριμπάουντ στο Πρωτάθλημα Ελλάδας: (2019) | Ο Μπέντζαμιν Μπέντιλ (Benjamin Bentil), (Σεκόντι-Τακοράντ, 29 Μαρτίου 1995), είναι Γκανέζος επαγγελματίας καλαθοσφαιριστής. Με ύψος 2,06 μέτρα αγωνίζεται ως πάουερ φόργουορντ / σέντερ στους Γκούνμα Κρέιν Θάντερς της Ιαπωνίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%B5%CE%BD_%CE%9C%CF%80%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BB |
Μέλχιορ ντ' Οντεκούτερ | Όντας εγγονός του ζωγράφου Χίλλις ντ'Οντεκούτερ και γιος του Χάισμπερτ ντ' Οντεκούτερ, του οποίου η αδελφή Γιοσίνα παντρεύτηκε τον Γιαν Μπάπτιστ Βέινιξ, ανατράφηκε σε καλλιτεχνικό περιβάλλον. Ο εξάδελφος του Μέλχιορ, Γιαν Βέινιξ, είπε στον Άρνπλντ Χαουμπράκεν ότι στα νιάτα του ο Μέλχιορ ήταν εξαιρετικά θρησκευόμενος, προσευχόταν πολύ δυνατά, έτσι ώστε η μητέρα και ο θείος του αμφέβαλλαν αν τον είχαν εκπαιδεύσει ως ζωγράφο ή ως ιερέα. Το 1659, εργαζόταν στη Χάγη και έγινε μέλος της Confrerie Pictura, της Ακαδημίας ζωγράφων αυτής της πόλης. Το 1663, ο Οντεκούτερ παντρεύτηκε τη Σουσάννε Τράντελ (Susanne Tradel) από το Άμστερνταμ. Ζούσε στο Λάουριρχραχτ και ήταν τριάντα ετών όταν παντρεύτηκαν. Το ζευγάρι είχε δύο παιδιά, που βαπτίστηκαν το 1666 και το 1668. Λέγεται ότι ήταν δύστροπη και είχε τις αδελφές της να μένουν στο σπίτι. Σύμφωνα με τον Χαουμπράκεν, ο Οντεκούτερ περνούσε πολύ χρόνο στον κήπο του ή πίνοντας στην ταβέρνα στη γειτονια Γιορντάαν. Στο Λάουριρχραχτ ήταν περιτριγυρισμένος από εμπόρους έργων τέχνης και διάφορους ζωγράφους. Αργότερα μετακόμισε σε ένα σπίτι στο Λέλιχραχτ (κοντά στο σημερινό σπίτι της Άννας Φρανκ ). Το 1692 πέθανε η γυναίκα του. Ο Οντεκούτερ έζησε στο σπίτι της κόρης του Ίσαμπελ στην Warmoesstraat, αλλά τάφηκε στη Βέστερκερκ. Άφησε την κόρη του με μεγάλα χρέη. Στα υπάρχοντά του περιλαμβανόταν μια μικρή αγχόνη, για να κρατά τα πουλιά στη σωστή θέση, και επτά πίνακες του Φρανς Σνάιντερς . Ο Οντεκούτερ ξεκίνησε την καριέρα του με μια διαφορετική ειδικότητα από αυτή με την οποία είναι συνήθως γνωστός. Ο ιστορικός τέχνης ντε Στούερς επιβεβαιώνει ότι παρήγαγε θαλασσογραφίες. Ένα από τα πρώτα του έργα είναι το Δοχείο με ψάρια, που χρονολογείται το 1655, στο Μουσείο "Herzog Anton Ulrich". Ο Οντεκούτερ εγκατέλειψε σύντομα τα ψάρια για τα πτηνά. Απέκτησε διασημότητα μόνον ως ζωγράφος πουλιών, με πίνακες που αναπαριστούσαν, όχι αποκλειστικά, όπως του Γιαν Φάιτ, θηροφύλακα μετά από μια μέρα κυνηγίου ή αποθέματος καταστήματος πουλερικών, αλλά ως ζωντανά όντα με πάθη, χαρές, φόβους και καβγάδες. που οι φυσιοδίφες "θα μας πουν ότι διαθέτουν τα πουλιά". Χωρίς τον λαμπρό τόνο και το υψηλό φινίρισμα του Φάιτ, τα πουλιά του Ολλανδού ανταγωνιστή του είναι γεμάτα δράση. και, όπως λέει ο Μπέργκερ, « Ο Οντεκούτερ δείχνει τη μητρότητα της κότας με τόση τρυφερότητα και αίσθηση, όσο ο Ραφαήλ τη μητρότητα της Παναγίας». Αλλά ο Φαιτ, μαθητής του Σνάιντερ, ήταν στο στοιχείο του και απεικόνιζε τόσο το τρίχωμα των ελαφιών όσο και το φτέρωμα των πουλιών. Ο Οντεκούτερ καλλιέργησε ένα πιο στενό πεδίο και σπάνια προχωρούσε πέρα από μια κοκορομαχία ή μια απλή επίδειξη της ζωής των πτηνών. Πολύ λίγοι από τους πίνακές του είναι χρονολογημένοι, περίπου είκοσι από αυτούς, αν και περισσότεροι είναι υπογεγραμμένοι. Αξιοσημείωτοι είναι Η κάργια που στερήθηκε το δανεικό φτέρωμά της (1671), στο Μαουριτσχάους στη Χάγη, του οποίου ο Κόμης του Κάντογκαν διαθέτει αυθεντικό αντίγραφο. Κυνήγι και πουλερικά και ένα σπάνιελ που κυνηγά πέρδικα (1672), στα Βασιλικά Μουσεία Καλών Τεχνών του Βελγίου. Πάρκο με πουλερικά (1686) στο Ερμιτάζ της Αγίας Πετρούπολης. Ο Οντεκούτερ ζωγράφισε επίσης επιτοίχια με θέα σε κτίρια και πάρκα. Ο Γουλιέλμος Γ΄ της Αγγλίας χρησιμοποίησε τον Οντεκούτερ, κάνοντας μεγάλη χάρη στους άρχοντες της Ολλανδικής Δημοκρατίας, για να ζωγραφίσει το θηριοτροφείο του στο Het Loo, και η εικόνα, τώρα στο μουσείο της Χάγης, δείχνει ότι μπορούσε να ξεπεράσει τη δυσκολία να αναπαραστήσει τα βοοειδή της Ινδίας, ελέφαντες και γαζέλες. Αλλά είναι καλύτερος σε πιο "σπιτικά" έργα, με τα οποία στόλισε τα βασιλικά κάστρα του Μπέργκις Γκλάντμπαχ και του Ορανιενστάιν σε διαφορετικές περιόδους της ζωής του. Τα πρώτα του έργα είναι πιο ευσυνείδητα, ελαφρύτερα και πιο διαφανή από τα μεταγενέστερα του. Ανά πάσα στιγμή είναι τολμηρός στην αφή και σίγουρος για το μάτι, δίνοντας την κίνηση των πουλιών με μεγάλο πνεύμα και ακρίβεια. Σύμφωνα με το RKD οι εγγεγραμμένοι μαθητές του ήταν οι Willem Hendrik Wilhelmus van Royen και Γιαν Βέινιξ . Τον ακολούθησαν ή τον επηρέασαν οι Ντ, Μπίρριους, Πέτερ Καστέιλς (III), Άντριεν φαν Όολεν, Φελίτσε Μποζέλλι, Άντζελο Μαρία Κριβέλλι,Τομπάιας Στρανόβερ, Τσαρλς Κόλινς (περ. 1680-1744), Μάρμαντιουκ Κράντοκ, Άντριεν φαν Κοόρτε και Ελίας Φονκ. Τα αριστουργήματά του βρίσκονται στη Χάγη, στο Σουστντάικ και στο Άμστερνταμ ( The Floating Feather ), αλλά υπάρχουν ωραία παραδείγματα στη συλλογή Wallace και στο Belton House στην Αγγλία και στις δημόσιες πινακοθήκες του Βερολίνου, της Βουδαπέστης, της Καέν, της Κολωνίας, της Κοπεγχάγης, του Ντιτρόιτ, καθώς και σε Δρέσδη, Δουβλίνο, Φλωρεντία, Γλασκώβη, Ανόβερο, Καρλσρούη, Κάσσελ, Λονδίνο, Λυών, Λιλ, Μελβούρνη, Μονπελιέ, Μόναχο, Παρίσι, Πολτάβα, Ρίγα, Ρότερνταμ, Ρουέν, Στουτγάρδη, Σβερίν, Βαντούζ, Βαρσοβία και Βιέννη. Η μεγαλύτερη έκθεση για τον Οντεκούτερ μέχρι σήμερα πραγματοποιήθηκε στο Βερολίνο το 2010, όπου 18 από τα έργα του παρουσιάστηκαν στη Νέα Εθνική Πινακοθήκη ως τμήμα της δημιουργίας του Willem de Rooij «Intolerance». Ο πίνακας του «Ένας πελεκάνος και άλλα πουλιά κοντά σε μια πισίνα», αλλιώς γνωστός ως «The Floating Feather» (περίπου 1680), χρησιμοποιήθηκε από τον Ουίλλιαμ Ντόιλ (μουσικό) για το εξώφυλλο του άλμπουμ του Great Spans of Muddy Time . Ζωγραφική της ολλανδικής Χρυσής Εποχής Κατάλογος Ολλανδών ζωγράφων Το παρόν λήμμα ενσωματώνει κείμενο από έκδοση που είναι πλέον κοινό κτήμα: Chisholm, Hugh, επιμ.. (1911) «Hondecoeter, Melchior d'» Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάννικα 13 (11η έκδοση) Cambridge University Press, σελ. 649 50 artworks by or after Melchior d'Hondecoeter at the Art UK site Rijksmuseum.nl Intolerance installation Works and literature on Melchior d'Hondecoeter | Ο Μέλχιορ ντ' Οντεκούτερ (περισσότερο ορθή απόδοση Όοντεκουτερ, Melchior d'Hondecoeter, π. 1636 – 3 Απριλίου 1695) ήταν Ολλανδός ζωγράφος. Γεννήθηκε στην Ουτρέχτη και απεβίωσε στο Άμστερνταμ . Μετά την έναρξη της σταδιοδρομίας του, ζωγράφιζε αποκλειστικά θέματα πουλιών, συνήθως εξωτικά ή κυνήγι, σε τοπία που μοιάζουν με πάρκο. Οι πίνακες του Οντεκούτερ περιείχαν χήνες (χήνα brent, αιγυπτιακή χήνα και χήνα) με κόκκινο στήθος), τσίχλες, πέρδικες, περιστέρια, πάπιες, καρδινάλιους, καρακάξες και παγώνια, αλλά και αφρικανικούς γκρι εστεμμένους γερανούς, ασιατικούς γερανούς sarus, ινδονησιακούς κίτρινους κοκατού (είδος παπαγάλου), Ινδονησιακούς μωβ παπαγάλους και γκριζοκέφαλα παπαγαλάκια από τη Μαδαγασκάρη . | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AD%CE%BB%CF%87%CE%B9%CE%BF%CF%81_%CE%BD%CF%84%27_%CE%9F%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%84%CE%B5%CF%81 |
Γκασερμπρούμ Β΄ | To Γκασερμπρούμ Βρίσκεται στα σύνορα Πακιστάν και Κίνας και βρίσκεται στην κορυφή του παγετώνα Μπαλτόρο Με ύψος 8,034 metres (26,358 ft), είναι το τρίτο υψηλότερο μέλος της ομάδας Γκασερμπρούμ, πίσω από το Γκασερμπρούμ Α΄ (8,080 metres or 26,510 feet) και το Μπρόουντ Πικ (8,051 metres or 26,414 feet). Το Γκασερμπρούμ Γ΄ θεωρείται ενίοτε δευτερεύουσα κορυφή του Γκασερμπρούμ Β' , καθώς η τοπογραφική του απομόνωση είναι μόνο 461 metres (1,512 ft). Moravec, Fritz (1958). Weiße Berge, schwarze Menschen (στα Γερμανικά). Vienna: Österreichischer Bundesverlag. Soriano, Rosa Real (2001). Gasherbrum II: Expedición "Cinc Segles" de la Universitat de Valčncia (στα Ισπανικά). University of Valencia. ISBN 978-84-370-4938-0. Gasherbrum II on Himalaya-Info.org (German) Gasherbrum II on Summitpost Gasherbrum II-express debrief: The first German ski descent of G2; a 17-hour round trip Cold στην IMDb | Το Γκασερμπρούμ Β΄ (گاشر برم, 加舒尔布鲁木II峰, Jiāshūěrbùlǔmù II Fēng), επίσης γνωστό ως K4, είναι το 13ο υψηλότερο βουνό στη Γη. Βρίσκεται στα σύνορα της επαρχίας Γκιλγκίτ–Μπαλτιστάν, του Πακιστάν και Σιντζιάνγκ της Κίνας. Με 8,034 metres (26,358 ft) ύψος, το Γκασερμπρούμ Β΄ είναι η τρίτη υψηλότερη κορυφή του ορεινού όγκου του Γκασερμπρούμ, στην οροσειρά Καρακορούμ των Ιμαλαΐων. Η κορυφή κατακτήθηκε για πρώτη φορά στις 7 Ιουλίου, 1956, από τους Φριτς Μόραβεκ, Γίζεφ Λαρς και Χανς Βίλενπαρτ μέρη αυστριακής αποστολής. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%B1%CF%83%CE%B5%CF%81%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%8D%CE%BC_%CE%92%CE%84 |
Ολλανδικές εκλογές Γερουσίας 2015 | Δικαίωμα εκλογής στη Γερουσία έχουν όλοι οι πολίτες ολλανδικής υπηκοότητας, που δεν τους έχει αφαιρεθεί το δικαίωμα ψήφου και είναι ηλικίας τουλάχιστον 18 ετών.Η Μποναίρ, η Σάμπα και ο Άγιος Ευστάθιος δεν ψήφισαν σε αυτές τις εκλογές, ελλείψει της συνταγματικής αναθεώρησης που χρειαζόταν ώστε να γίνει αυτό εφικτό. Τα επίσημα αποτελέσματα έγιναν γνωστά στις 28 Μαΐου 2015. Stemwaarden Eerste Kamerverkiezing 2015 op www.kiesraad.nl (ολλανδικά) Proces-verbaal vaststelling uitslag Eerste Kamerverkiezing 2015, gepubliceerd door de Kiesraad.(ολλανδικά) | Εκλογές για την ανάδειξη της Γερουσίας διεξήχθησαν στις 26 Μαΐου 2015. Η Γερουσία αποτελείται από 75 μέλη και εκλέγεται από τα κοινοβούλια (States-Provincial) των 12 ολλανδικών επαρχιών, που εξελέγησαν άμεσα από τους πολίτες στις 18 Μαρτίου. Οι εκλεγμένοι γερουσιαστές ανέλαβαν καθήκοντα στις 9 Ιουνίου 2015. Η θητεία των μελών λήγει το 2019. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82_%CE%93%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82_2015 |
Διοικητική διαίρεση Περιφερειακής Ενότητας Κω | Έδρα του Δήμου είναι η Κως. Ο Δήμος Κω έχει μόνιμο πληθυσμό 53388 κατοίκους. Στο δήμο περιλαμβάνονται: Δημοτική Κοινότητα Ασφενδιού Κω [ 4094 ]ο Άγιος Δημήτριος [ 8 ] το Ασφενδιού [ 87 ] το Ζηπάρι [ 3227 ] το Λαγούδι - Ζια [ 151 ] ο Λινοπότης [ 258 ] το Τιγκάκι [ 363 ]Δημοτική Κοινότητα Πυλίου Κω [ 3036 ]το Μαρμάρι [ 567 ] το Πυλί [ 2469 ] Δημοτική Κοινότητα Αντιμαχείας Κω [ 2538 ]η Αντιμάχεια [ 2068 ] το Μαστιχάρι [ 470 ]Δημοτική Κοινότητα Καρδαμαίνηςη Καρδάμαινα [ 1650 ]Δημοτική Κοινότητα Κεφάλου Κω [ 2638 ]το Καμάρι [ 154 ] ο Κάμπος [ 228 ] η Κέφαλος [ 2156 ] η Όνια [ 100 ] Δημοτική Κοινότητα Κωη Κως [ 19432 ] Έδρα του Δήμου είναι το Μανδράκι. Ο Δήμος Νισύρου έχει μόνιμο πληθυσμό 1008 κατοίκους. Στο δήμο περιλαμβάνονται: Τοπική Κοινότητα Εμπορειού Νισύρου [ 266 ]ο Άγιος Αντώνιος (νησίδα) [ 0 ] ο Εμπορειός [ 27 ] οι Πάλοι [ 239 ] η Στρογγύλη (νησίδα) [ 0 ]Τοπική Κοινότητα Μανδρακίου Νισύρου [ 681 ]το Γυαλί (νησίδα) [ 21 ] η Κανδελιούσσα (νησίδα) [ 0 ]φάρος τα Λουτρά [ 0 ] το Μανδράκι [ 660 ]Τοπική Κοινότητα Νικιών Νισύρου [ 61 ]το Αυλάκι [ 0 ] τα Νικιά [ 61 ] τα Παχειά (νησίδα) [ 0 ] η Περγούσσα (νησίδα) [ 0 ] Διοικητική διαίρεση Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου | Στον παρακάτω κατάλογο αναφέρονται οι δήμοι, οι δημοτικές ενότητες, οι τοπικές κοινότητες και οι οικισμοί της Περιφερειακής Ενότητας Κω. Τα στοιχεία προέρχονται από επεξεργασία του αρχείου της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής για την απογραφή πληθυσμού της Ελλάδας του 2011. Ο αριθμός μέσα στα [ ] είναι ο μόνιμος πληθυσμός. Η σειρά είναι (γενικά) αλφαβητική.Η Περιφερειακή Ενότητα Κω έχει πληθυσμό 54396 κατοίκους. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B5%CF%83%CE%B7_%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%B9%CF%86%CE%B5%CF%81%CE%B5%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE%CF%82_%CE%95%CE%BD%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1%CF%82_%CE%9A%CF%89 |
Λαλιμπέλα | Ως μια από τις ιερότερες πόλεις της Αιθιοπίας, μετά το Αξούμ, είναι το κέντρο του προσκυνήματος για ένα μεγάλο μέρος της χώρας. Σε αντίθεση με το Αξούμ, ο πληθυσμός της πόλης είναι σχεδόν όλοι χριστιανοί της Αιθιοπικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Η χωροταξία και οι ονομασίες των κύριων κτηρίων της πόλης θεωρούνται ευρέως, ιδιαίτερα από τον τοπικό κλήρο, ότι είναι μια συμβολική αναπαράσταση της παλαιάς Ιερουσαλήμ. Αυτό κάνει τους ειδικούς να θεωρούν ότι η τωρινή μορφή των εκκλησιών υπάρχει από τον καιρό της κατάκτησης της Ιερουσαλήμ από τον Σαλαντίν το 1187. Υπάρχουν διαφωνίες μεταξύ των ειδικών σχετικά με την χρονολόγηση των κτισμάτων, με τα όρια να κυμαίνονται από τον 9ο αιώνα έως και τον 14ο αιώνα, και είναι πιθανό οι εκκλησίες να κτίστηκαν επί παλαιότερων κατασκευών της εποχής του βασιλείου του Αξούμ(100 - 960 μ.Χ.). Η Ουνέσκο έχει αναγνωρίσει έντεκα εκκλησίες, διαχωρισμένες σε τρείς ομάδες όπως παρακάτω, σε παρένθεση βρίσκονται οι Αμχαρικές ονομασίες. Η βόρεια ομάδα: Μπιέτε Μεντχάνε Αλέμ (Biete Medhane Alem) / Σπίτι του Σωτήρα του Κόσμου, το σπίτι του Σταυρού της Λαλιμπέλα και ίσως η μεγαλύτερη μονολιθική εκκλησία στον κόσμο, πιθανώς αντίγραφο της εκκλησίας της Αγίας Μαρίας στο Αξούμ. Μπιέτε Μαριάμ (Biete Maryam) / ναός Μεγάλης Παναγίας, ίσως η παλαιότερη όλων Μπιέτε Γολγκοθά Μικαέλ (Biete Golgotha Mikael) / Σπίτι του Γολγοθά Μιχαήλ, όπου περιέχεται ο υποτιθέμενος τάφος του Βασιλιά Λαλιμπέλα Μπιέτε Μασκάλ (Biete Maskal) / ναός της Ύψωσης του Τιμίου Σταυρού Μπιέτε Ντεναγκέλ (Biete Denagel) / Σπίτι των Παρθένωνη δυτική ομάδα: Μπιέτε Γκιόργκις (Biete Giyorgis) / ο ναός του Αγίου Γεωργίου, η οποία είναι η πλέον άρτια κατασκευασμένη και καλοδιατηρημένηη ανατολική ομάδα: Μπιέτε Αμανουέλ (Biete Amanuel) / ναός Αγίου Εμμανουήλ Μπιέτε Κεντούς Μερκορέους (Biete Qeddus Mercoreus) / ναός Αγίου Μερκούριου, το οποίο μπορεί να είναι πρώην φυλακή Μπιέτε Άμπα Λιμπανός (Biete Abba Libanos) / Σπίτι του επίσκοπου Λιβανού Μπιέτε Γκαμπριέλ-Ρουφαέλ (Biete Gabriel-Rufael) Σπίτι των αγγέλων Γαβριήλ και Ραφαήλ, πιθανώς ένα πρώην βασιλικό παλάτι Μπιέτε Λεχέμ (Biete Lehem) / Εβραϊκά Βηθλεέμ: בֵּית לֶחֶם, Σπίτι του Ιερού ΆρτουΣε μακρυνότερη απόσταση βρίσκεται το μοναστήρι της Ασετάν Μαριάμ (Ashetan Maryam) και η εκκλησία του Γεμρεχάνα Κρεστός(Yemrehana Krestos). Οι εκκλησίες είναι επίσης ένα αξιοσημείωτο επίτευγμα μηχανικής, μια και είναι όλες συνδεδεμένες με φυσική παροχή νερού το οποίο γεμίζει τις κοιλότητες που υπάρχουν δίπλα τους, και ένα αρτεσιανό γεωλογικό σύστημα στην κορυφογραμμή του βουνού όπου βρίσκεται η πόλη. David W. Phillipson, Ancient Churches of Ethiopia (New Haven: Yale University Press, 2009). Chapter 5, "Lalibela: Eastern Complex and Beta Giyorgis"; Chapter 6, "Lalibela: Northern Complex and Conclusions" Sylvia Pankhurst, "Ethiopia: a cultural history" (Lalibela House, Essex, 1955). Chapter 9, "The monolithic churches of Lalibela" Paul B. Henze, "Layers of time: a history of Ethiopia" (Shama Books, Addis Ababa, 2004). Chapter 3: "Medieval Ethiopia: isolation and expansion" Hancock, Graham, Carol Beckwith & Angela Fisher, African Ark - Peoples of the Horn, Chapter I: Prayers of Stone/The Christian Highlands: Lalibela and Axum. Harvill, An Imprint of HarperCollinsPublishers, ISBN 0-00-272780-3 | Η Λαλιμπέλα είναι πόλη της βόρειας Αιθιοπίας, στην περιοχή Αμχάρα, με πληθυσμό 14.668 κατοίκων, η οποία είναι διάσημη για τις έντεκα μονολιθικές εκκλησίες και τα διάφορα παραδοσιακά κτήρια τα οποία είναι χτισμένα εντός των βράχων της περιοχής, και τα οποία έχουν ανακηρυχθεί ως μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς από την UNESCO. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%BC%CF%80%CE%AD%CE%BB%CE%B1 |
Πιερ Λαβάλ | Ο Λαβάλ γεννήθηκε στη Σατελντόν (Châteldon) της Ωβέρνης (Auvergne), στη Γαλλία, στις 28 Ιουνίου 1883. Σπούδασε νομικά και μπήκε στον κόσμο των επιχειρήσεων αρχικά ασκώντας τη δικηγορία μέχρι το 1907. Ενεργό μέλος του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Γαλλίας (εκείνη την εποχή ονομαζόταν SFIO - Section Française de l' Internationale Ouvrière), εκλέγεται μέλος του Κοινοβουλίου το 1903 και επανεκλέγεται τρεις φορές. Με την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου ο Λαβάλ στρατεύεται αλλά δε λαμβάνει μέρος σε καμία μάχη. Με το τέλος του Πολέμου, οι πολιτικές του πεποιθήσεις αλλάζουν δραματικά: Διαχωρίζει τη θέση του από το Σοσιαλιστικό Κόμμα και προσχωρεί στο Κόμμα της Συντηρητικής Δεξιάς. Στις εκλογές του 1919 δεν καταφέρνει να εκλεγεί, ωστόσο το 1924 εκλέγεται Δήμαρχος του Παρισινού προαστίου Ομπερβιλιέ (Aubervilliers) και αποχωρεί οριστικά από το SFIO. Το 1925 ο τότε Πρωθυπουργός Πωλ Παινλεβέ (Paul Painlevé) του εμπιστεύεται το Υπουργείο Μεταφορών. Ο Αριστίντ Μπριάν (Aristide Briand) του αναθέτει, το 1926, το Υπουργείο Δικαιοσύνης. Έκτοτε αναλαμβάνει ποικίλες θέσεις στις εκάστοτε Κυβερνήσεις, εκλέγεται το 1927 μέλος της Γερουσίας (Senate) και επανεκλέγεται το 1936. Κυριότερες περίοδοι στην πολιτική του καριέρα είναι αυτές του 1931-32 και 1935-36, κατά τις οποίες αναλαμβάνει την Πρωθυπουργία. Με τον Μπριάν συνεργάζονται στενά για την εγκαθίδρυση σχέσεων φιλίας τόσο με τη Γερμανία όσο και με τη Σοβιετική Ένωση. Το 1935 συνεργάζεται με τον τότε Βρετανό Υπουργό Εξωτερικών Σερ Σάμιουελ Χόαρ (Samuel Hoare) για την επίλυση του θέματος που είχε ανακύψει από την εισβολή της Ιταλίας του Μουσολίνι στην Αιθιοπία. Το θέμα διευθετείται εις βάρος της Αιθιοπίας και το μυστικό Σύμφωνο που είχαν συνυπογράψει Λαβάλ και Χόαρ με τους Ιταλούς δημοσιεύεται στον Τύπο τον Δεκέμβριο του 1935. Οι Χόαρ και Λαβάλ εξαναγκάζονται σε παραίτηση. Ο Λαβάλ επιστρέφει στις επαγγελματικές του ενασχολήσεις, δημιουργώντας μεγάλες επιχειρήσεις: Εκδίδει σημαντικές εφημερίδες, διαθέτει ραδιοφωνικούς σταθμούς και ασχολείται με εκδόσεις. Οι επιχειρήσεις αυτές θα του φανούν πολύ χρήσιμες στο εγγύς μέλλον: Μετά τη Γερμανική εισβολή και κατάληψη της Γαλλίας, όλα τα έντυπα του Λαβάλ υποστηρίζουν παντοιοτρόπως την Κυβέρνηση του Βισύ και τον ηγέτη της Στρατάρχη Φιλίπ Πεταίν (Philippe Pétain). Χρησιμοποιεί, επίσης, την επιρροή του στο Γαλλικό Κοινοβούλιο για να δοθούν στον Πεταίν σχεδόν δικτατορικές αρμοδιότητες. Στις 12 Ιουλίου 1940 ο Λαβάλ αναλαμβάνει επίσημα πρωθυπουργικά καθήκοντα και θεωρείται ο διάδοχος του γηραιού Πεταίν (ο Στρατάρχης ήταν, τότε, περίπου 80 ετών). Κατά τη διάρκεια εκτέλεσης των καθηκόντων του, ο Λαβάλ γνωρίζει τον Όττο Άμπετζ (Otto Abetz), ένα Γερμανό, ο οποίος έχει ανεπίσημα αποσταλεί για τη σύσφιξη των γαλλογερμανικών σχέσεων, επειδή έχει Γαλλίδα σύζυγο. Ο ένας εντυπωσιάζει τον άλλο, ο Άμπετζ αναχωρεί για το Βερολίνο, όπου, χρησιμοποιώντας το όνομα και το κύρος του Λαβάλ, καταφέρνει να του δοθεί ο τίτλος του Γερμανού Πρέσβη στη Γαλλία. Με τη μεσολάβησή του ο Λαβάλ συναντά, στις 22 Οκτωβρίου 1940, τον Χίτλερ και δηλώνει ότι «έμεινε καταγοητευμένος». Μεσολαβεί ώστε ο Χίτλερ να συναντήσει τον Πεταίν και όταν, στα τέλη Οκτωβρίου, ο Λαβάλ συναντά τον Χέρμαν Γκέρινγκ, του προτείνει στρατιωτική συμμαχία Γαλλίας - Γερμανίας εναντίον των Βρετανών. Πετυχαίνει, επίσης, να εκδιώξει από την Κυβέρνηση μέλη, για τα οποία έχει ισχυρές αμφιβολίες ως προς την αφοσίωσή τους προς τους Ναζί, όπως ο Μαξίμ Βεϋγκάν (Maxim Weygand), ο οποίος του λέγει: «κ. Λαβάλ, έχετε εναντίον σας το 95% των Γάλλων». Ο Λαβάλ απαντά «πείτε καλύτερα το 98%! Παρά τη θέλησή τους, όμως, θα δημιουργήσω την ευτυχία τους». Οι πρωτοβουλίες του Λαβάλ για τη στρατιωτική συνεργασία με τους Γερμανούς κατακτητές θορυβούν τον Πεταίν, ο οποίος τον αποπέμπει από την Κυβέρνηση και τον συλλαμβάνει. Ο Άμπετζ, του οποίου η σταδιοδρομία στηρίζεται στον Λαβάλ, σπεύδει με στρατό και τον απελευθερώνει. Ο Λαβάλ υβρίζει σκαιότατα τον Πεταίν και του λέει τη φράση που θα του στοιχίσει, μεταπολεμικά, την καταδίκη του σε θάνατο: «Από εδώ και στο εξής θα αναζητώ τους φίλους μου μόνον ανάμεσα στους Γερμανούς». Ο Άμπετζ φέρνει τον Λαβάλ στο Παρίσι, όπου τον θέτει υπό την προστασία των Γερμανικών στρατευμάτων Κατοχής. Ωστόσο, στις 27 Αυγούστου 1941, και ενώ ο Λαβάλ παρακολουθεί τους Γάλλους εθελοντές που θα λάβουν μέρος στην Επιχείρηση Μπαρμπαρόσσα (εισβολή της Ναζιστικής Γερμανίας στην ΕΣΣΔ), ο φοιτητής Πολ Κολέτ (Paul Collette καταφέρνει να τον πυροβολήσει τέσσερις φορές. Ο Λαβάλ τραυματίζεται και μεταφέρεται στο νοσοκομείο. Σύντομα, ωστόσο, θεραπεύεται και, ύστερα από ισχυρές πιέσεις του Άμπετζ, ο Πεταίν τον επαναφέρει στην Κυβέρνηση στις 18 Απριλίου του 1942 ως διάδοχο του Ναυάρχου Νταρλάν. Κύριο έργο του Λαβάλ, με την ανάληψη της τέταρτης πρωθυπουργικής θητείας του, είναι να συμβάλει τόσο στην Τελική Λύση (διώξεις και συλλήψεις Εβραίων) όσο και στη συντριβή της Γαλλικής Αντίστασης, η οποία έχει αρχίσει να εκδηλώνεται πλέον με ολοένα πιο έντονο τρόπο. Παράλληλα, στέλνει εξειδικευμένο εργατικό προσωπικό για εργασία στη Γερμανία με αντάλλαγμα την απελευθέρωση Γάλλων αιχμαλώτων πολέμου. Πιστεύοντας ότι η Γκεστάπο, παρά το ότι ο Λαβάλ έχει επιτρέψει τη δράση της σε ολόκληρη τη Γαλλία, είναι αναποτελεσματική ως προς την εύρεση και συντριβή των Μακί (Maquis), τον Ιανουάριο ιδρύει την "Milice", μετεξέλιξη της "Service d' Ordre Legionnaire", παραστρατιωτικής οργάνωσης που είχε ιδρύσει το 1941 ο ακροδεξιός Ζοζέφ Νταρνάν (Joseph Darnand). Με την υποστήριξή του Λαβάλ, η Milice φθάνει να έχει στις τάξεις της 35.000 άτομα και δράση ανάλογη με αυτήν της Γκεστάπο. Στις 6 Ιουνίου 1944 πραγματοποιείται η απόβαση των Συμμάχων στη Νορμανδία. Η Κυβέρνηση του Βισύ καταφεύγει αρχικά στο Μπελφόρ (Belfort) και από εκεί, τον Αύγουστο, στο Ζίνγκμαρίνγκεν (Singmaringen). Με την κατάρρευση της Γερμανίας, ο Λαβάλ κατορθώνει να φθάσει στην Ισπανία, όπου, όμως, το καθεστώς Φράνκο τον συλλαμβάνει και τον εκδίδει στη Γαλλία του Στρατηγού Ντε Γκωλ (Charles De Gaulle) στις 30 Ιουλίου του 1945. Εκεί δικάζεται με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. Το δικαστήριο τον κρίνει ένοχο και τον καταδικάζει σε θάνατο (9 Οκτωβρίου 1945), παρά τη σθεναρή υπεράσπιση που ο ίδιος παρέσχε στον εαυτό του. Ο Λαβάλ αποπειράται, όπως η ηγεσία που επί σειρά ετών υποστήριζε, να αυτοκτονήσει με μια κάψουλα υδροκυανίου. Δυστυχώς γι' αυτόν, το υδροκυάνιο έχει χάσει, από την πολυκαιρία, την ισχύ του κι έτσι παθαίνει μόνο σοβαρή - αλλά όχι θανατηφόρο - δηλητηρίαση. Η κατάστασή του δεν τον διασώζει: Η ποινή εκτελείται, με τον Λαβάλ ημιαναίσθητο και εμέσσοντα, με τυφεκισμό από απόσπασμα στο προαύλιο των φυλακών Φρεν (Fresnes) στις 15 Οκτωβρίου 1945. | Ο Πιέρ Λαβάλ (Pierre Laval, 28 Ιουνίου 1883 – 15 Οκτωβρίου 1945) ήταν Γάλλος νομικός, πολιτικός, διπλωμάτης και επιχειρηματίας, ο οποίος διετέλεσε τέσσερεις φορές πρωθυπουργός της Γαλλίας (τις δύο τελευταίες στην Κυβέρνηση του Βισύ). Με το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου συνελήφθη με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας, και καταδικάστηκε σε θάνατο. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B9%CE%B5%CF%81_%CE%9B%CE%B1%CE%B2%CE%AC%CE%BB |
Επιχείρηση Γόμορρα | Από τους ανελέητους αυτούς βομβαρδισμούς και τον όλεθρο που σκόρπισαν συνυπολογίζοντας το φαινόμενο των θυελλωδών ανέμων που προκλήθηκαν ένεκα των υψηλών θερμοκρασιών που αναπτύχθηκαν, καθώς και την ασφυξία που σημειώθηκε, ίσως θα πρέπει μακάβρια να ομολογηθεί η απόλυτη επιτυχία της επιλογής της ονομασίας της προς τη βιβλική καταστροφή των Σοδόμων και της Γομόρρας. Οι ίδιοι δε οι Βρετανοί χαρακτήρισαν αργότερα το Αμβούργο "Χιροσίμα της Γερμανίας". Οι αεροπορικές επιδρομές της επιχείρησης ξεκίνησαν στις 24 Ιουλίου του 1943 περίπου στη 01:00΄ με διάρκεια περίπου μιας ώρας. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας ακολούθησε μια δεύτερη επιδρομή μικρής διάρκειας. Αμέσως μετά τα μεσάνυχτα της 25ης προς 26η Ιουλίου ακολουθεί η τρίτη αεροπορική επιδρομή που λόγω όμως άσχημων καιρικών συνθηκών διακόπηκε. Κατά τη διάρκεια της ημέρας αυτής δεν πραγματοποιήθηκε επιδρομή. Την νύχτα της 27ης Ιουλίου και λίγο πριν τα μεσάνυχτα εξαπολύεται πάνω από τον ουρανό του Αμβούργου η μεγαλύτερη μέχρι τότε αεροπορική επιδρομή στην οποία συμμετέχουν 739 αεροσκάφη. Επί 40 περίπου λεπτά της ώρας υπολογίσθηκε πως περισσότερα από 600 πλήρη φορτία μεταφερομένων βομβών ρίχτηκαν σε έκταση από το κέντρο της πόλης μέχρι και τον λιμένα, δηλαδή σε μόλις περίπου 3 τ.χλμ. Η μεγάλης έντασης πυρκαγιά που ακολούθησε, στην οποία και συνέβαλαν και οι διάφορες αποθήκες καυσίμων γύρω από τον λιμένα, καθώς και εγκαταστάσεις χημικών και παραγωγής εκρηκτικών, αναπτύσσοντας θερμοκρασία περίπου 800 °C μέχρι ύψους 1000 ποδών, στάθηκε ικανή να δημιουργήσει ένα αιφνίδιο θερμικό ανοδικό ρεύμα αέρος με φυσικό επακόλουθο την εκδήλωση τοπικών θυελλωδών ανέμων εκ των αμέσως παρακείμενων περιοχών ταχύτητας 240 χλμ. την ώρα, δίνοντας έτσι την εικόνα πύρινης λαίλαπας με τις φλόγες να στροβιλίζονται επί δυο ώρες. Αυτό το απρόσμενο φαινόμενο, που τελικά κόπασε μετά τρίωρο από τη γένεσή του, ήταν και η κύρια αιτία της άμεσης εξάπλωσης της πυρκαγιάς σε έκταση 21 τ.χλμ. καταστρέφοντας τα πάντα στο πέρασμά της. Κάτω από αυτές τις θερμοκρασίες ακόμα και η άσφαλτος των οδών αναφλεγόταν μετατρέποντας τους δρόμους σε κανάλια λάβας και δηλητηριωδών αερίων, καθιστώντας αδύνατη την προσέγγιση και πολύ περισσότερο την προσπέλαση για πυρόσβεση και διάσωση αμάχων. Συνέχεια του προηγούμενου βομβαρδισμού, την νύκτα της 29ης προς 30η Ιουλίου εξαπολύθηκε νέος ανελέητος βομβαρδισμός στον οποίο και συμμετείχαν περισσότερα από 700 αεροσκάφη της RAF προκειμένου να ολοκληρωθεί η βιβλική καταστροφή της πόλης, καθ' όμοιο τρόπο του προηγουμένου αλλά σαφώς σε μικρότερο βαθμό αφού η μεγαλύτερη καταστροφή είχε ήδη επιτελεστεί. Η επιχείρηση Γόμορρα έληξε στις 3 Αυγούστου (1943) οπότε και πραγματοποιήθηκε στα πλαίσιά της η τελευταία αεροπορική επιδρομή στο Αμβούργο, από αργά το βράδυ της προηγουμένης με συμμετοχή 740 αεροσκαφών, που λόγω όμως των δυσμενών καιρικών συνθηκών δεν κατάφεραν να πετάξουν όλα πάνω από το Αμβούργο, βομβαρδίστηκαν όμως δευτερεύοντες στόχοι. Ο βομβαρδισμός αυτός, αν και τελευταίος της επιχείρησης Γόμορρα, δεν ήταν και ο τελευταίος του Αμβούργου μέχρι τη λήξη του πολέμου. Σύμφωνα με τα γερμανικά επίσημα στοιχεία που δόθηκαν στη δημοσιότητα και που αφορούν τα συγκεντρωτικά των αεροπορικών επιδρομών της επιχείρησης Γόμορρα, περίπου 9.000 τόνοι βομβών υπολογίστηκε ότι ρίχτηκαν στη διάρκεια αυτών, οι οποίοι και έσπειραν το θάνατο σε περίπου 42.600 ανθρώπους και επέφεραν τον τραυματισμό περίπου σε 37.000. Οι υλικές καταστροφές στη πόλη και τον λιμένα του Αμβούργου υπήρξαν τεράστιες, παραλύοντας κάθε δραστηριότητα. Επί συνόλου 524 μεγάλων βιομηχανικών εργοστασίων καταστράφηκαν ολοσχερώς 183, ενώ από περίπου 9.000 εργοστάσια ελαφράς βιομηχανίας και βιοτεχνίας καταστράφηκαν τα 4.118 πλησιάζοντας έτσι το 50% αυτών. Επί του συνόλου των 414.000 οικιών στη πόλη του Αμβούργου, καταστράφηκαν οι 214.600, υπερβαίνοντας ελάχιστα το 50% αυτών. Για πολλές εγκαταστάσεις υποδομών της πόλης και του λιμένος, εκ της ολικής καταστροφής που υπέστησαν, παρέμεινε αδύνατη η αποκατάστασή τους. Τέλος αναφέρθηκε ότι περίπου 1.200.000 κάτοικοι, δηλαδή τα 2/3 του συνολικού πληθυσμού του Αμβούργου και περιχώρων του, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πόλη λόγω της μόλυνσης της ατμόσφαιρας. Όλα τα θύματα των αεροπορικών επιδρομών τάφηκαν, εξ ανάγκης, σε ομαδικούς τάφους στο νεκροταφείο Ohlsdorf του Αμβούργου. Μεταξύ των διαφόρων μνημείων που ανεγέρθηκαν για να θυμίζουν τους τρεις αυτούς βομβαρδισμούς της επιχείρησης Γόμορρα είναι αφενός η εκ του μύθου της Στυγός, της ελληνικής μυθολογίας, ανάγλυφη αναπαράσταση, υπό τον τίτλο "Το πέρασμα της Στυγός", έργο του Γκέρχαρτ Μαρκς, που απεικονίζει τον Χάροντα να διαπορθμεύει ένα νεαρό ζευγάρι με το παιδί τους υπό τρόμο καθώς και η αναπαράσταση ανθρώπου σε γωνία καταφυγίου που χάνει τη ζωή του από τη θερμότητα και το μονοξείδιο του άνθρακα, όπως αυτό συνέβη σε καταφύγιο πολυκαταστήματος όπου όσοι είχαν καταφύγει σ΄ αυτό βρήκαν τραγικό θάνατο. Τέλος πολλά νέα σπίτια και οικήματα που κτίστηκαν στη συνέχεια πάνω στα ερείπια των βομβαρδισμών αυτών φέρουν αναμνηστική πινακίδα "Καταστράφηκε το 1943 - ...Ξανακτίστηκε" Παρότι το πανύψηλο κωδωνοστάσιο της εκκλησίας του Αγ. Νικολάου (Nikolaikirche) αποτέλεσε στόχο των Βρετανών πιλότων διασώθηκε από όλους τους βομβαρδισμούς που δέχθηκε το Αμβούργο στον Β' Π.Π., αν και η εκκλησία υπέστη πολλές ζημίες. Την επιχείρηση Γόμορρα διεύθυνε ο Βρετανός στρατάρχης της RAF Σερ Άρθουρ Χάρρις (1892 - 1984) ο οποίος στον Β' Π.Π. ήταν ο ανώτερος διοικητής των βομβαρδιστικών αεροσκαφών. Υπήρξε λάτρης των νυκτερινών προσβολών μη περιοριζόμενος όμως μόνο σε στόχους στρατηγικού ενδιαφέροντος αλλά και κατά αμάχων πληθυσμών, κατά σαφέστατη παραβίαση των αρχών του Δικαίου του Πολέμου, υποστηρίζοντας (μάλλον θέλοντας να δικαιολογηθεί) την άποψη ότι κατ΄ αυτόν τον τρόπο μπορεί να επιτευχθεί η επιζητούμενη πτώση του ηθικού, δηλώνοντας απερίφραστα επ' αυτού σχετικά: ...η καταστροφή των σπιτιών, επιχειρήσεων κοινής ωφελείας, των μεταφορών και της ζωής, η δημιουργία του προβλήματος των προσφύγων σε πρωτοφανή κλίμακα, και η κατανομή του ηθικού τόσο στο σπίτι όσο και στα μέτωπα μάχης από το φόβο που ενισχύουν οι βομβαρδισμοί, γίνονται δεκτά και στους επιδιωκόμενους σκοπούς της βομβαρδιστικής πολιτικής μας. Δεν είναι υποπροϊόντα των προσπαθειών για να χτυπήσει τα εργοστάσια. Η βρετανική κυβέρνηση του Τσώρτσιλ επέδειξε ιδιαίτερη επιφυλακτικότητα στην ούτως ή άλλως ακραία αυτή εξαγγελία, χωρίς να γίνεται αναφορά στον παραλογισμό που υπέκρυπτε: "Σκόπιμα, φονεύουμε (βομβαρδίζουμε) αμάχους για να επιφέρουμε πτώση ηθικού αμάχων και μαχητών μετώπων" που τελικά αποτελεί μια κυνική ομολογία εγκλήματος πολέμου. Στη στρατιωτική τακτική ο οποιοσδήποτε βομβαρδισμός (πυροβολικού, ναυτικός, αεροπορικός) μοναδικό σκοπό έχει την μερική ή ολική εξουδετέρωση κάποιου εμπόλεμου στόχου, στρατιωτικού, βιομηχανικού κ.λπ. και σε καμία περίπτωση εξουδετέρωση αμάχου. Ο όρος άμαχος αναφέρεται πάντα σ΄ αυτόν που τυγχάνει να συνυπάρχει στο χώρο μιας στρατιωτικής επιχείρησης και σε καμία περίπτωση σ΄εκείνον άλλου γεωγραφικού τόπου. Τέλος οι άμαχοι είναι παντού άμαχοι και διατηρώντας αυτόν τον χαρακτηρισμό το οποιοδήποτε ηθικό τους, για τους εμπόλεμους, είναι αδιάφορο. Ως εκ τούτου οποιαδήποτε προσβολή και καταστροφή χωριών και πόλεων αυτών είναι έγκλημα πολέμου. Παρά ταύτα αργότερα, ο ίδιος ο Άρθουρ Χάρρις, στα "Απομνημονεύματά" του, παραδέχθηκε ότι η «Επιχείρηση Γόμορρα ήταν μια βαναυσότητα της μεθόδου του», που όμως όταν συνέβη θεωρήθηκε περίλαμπρη βρετανική νίκη. Εξετάζοντας την επιχείρηση Γόμορρα από καθαρά αεροπορικής τακτικής και ειδικότερα στους τρεις μεγάλους βομβαρδισμούς, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη το πρωτοφανές και απρόσμενο φαινόμενο του πύρινου ανεμοστρόβιλου, διαπιστώνονται τα ακόλουθα: Όλα τα αεροσκάφη που συμμετείχαν στους τρεις βομβαρδισμούς ήταν βρετανικά της Βασιλικής Αεροπορίας (RAF), ομοίως της Καναδικής (RCAF) και της Αυστραλιανής (RAAF). Τα αμερικανικά αεροσκάφη (USAF) περιορίστηκαν σε ημερήσιες επιδρομές. Και οι τρεις μεγάλοι βομβαρδισμοί επιχειρήθηκαν με νυκτερινές πτήσεις, εξορμώντας από αεροδρόμια της Αγγλίας, ακολουθώντας την αεροπορική τακτική αφενός του υψηλού οριζόντιου βομβαρδισμού και αφετέρου του συγκεντρωτικού βομβαρδισμού.Τα αεροσκάφη που έλαβαν μέρος ήταν τύπου Λάνκαστερ, βαρέα βομβαρδιστικά, εξοπλισμένα από την αρχή του έτους με τις τελευταίου τύπου ηλεκτρονικές συσκευές της εποχής, όπως το ραντάρ H2S, κ.ά. που επέτρεπαν ασφαλή νυκτερινή πτήση καθώς και χρήση ηλεκτρονικών αντιμέτρων, απελευθερώνοντας ρινίσματα αλουμινίου δημιουργώντας έτσι ψευδοστόχους στα εχθρικά ραντάρ. Το Αμβούργο την εποχή εκείνη ήταν πράγματι μεγάλο βιομηχανικό κέντρο, με βαριές βιομηχανίες, περίπου 200 παρήγαγαν μόνο στρατιωτικό υλικό, εγκαταστάσεις πετρελαιοειδών, σημαντικά ναυπηγεία και βάση υποβρυχίων (μία από τις πολλές), η ύπαρξη των οποίων είχε δημιουργήσει τελευταία ιδιαίτερα έντονο ρεύμα αστυφιλίας με σημαντική ανάπτυξη πληθυσμού. Δεν αποτελούσε όμως βάση γερμανικού στρατιωτικού σχηματισμού. Με δεδομένα τη χρονική διάρκεια των βομβαρδισμών, τον αριθμό των αεροσκαφών που έλαβαν μέρος σ΄ αυτούς, καθώς και την εφαρμογή εξ αυτών ηλεκτρονικών αντιμέτρων αλλά και τον συγκεντρωτικό χαρακτήρα ρίψης βομβών συνάγεται ότι και οι τρεις επιχειρήσεις πραγματοποιήθηκαν όχι με μαζική διέλευση όλων των αεροσκαφών αλλά κατά κύματα 15 - 20 μονάδων με μικρή υψομετρική διαφορά μεταξύ τους ανά χρονικά διαστήματα 1,5 έως 2 λεπτά της ώρας. Ο δε δεύτερος βομβαρδισμός, που έγινε λίγο ανατολικότερα του πρώτου δεν ήταν και τόσο επιτυχής. Ίσως αυτό να οφειλόταν σε κακή χαρτογράφηση για νυκτερινή προσβολή στόχων αλλά και ούτε το φαινόμενο του πύρινου ανεμοστρόβιλου επαναλήφθηκε. Ο τρίτος ήταν και ο λιγότερο επιτυχής. Εκ των συνεπειών των τριών βομβαρδισμών που ακολούθησαν, αλλά και των απωλειών που σημειώθηκαν, κρίνεται ανεπιφύλακτα η πλήρης επιτυχία της επιχείρησης. Ταυτόχρονα όμως αποκαλύπτεται αφενός η γερμανική αδυναμία της έγκαιρης προειδοποίησης προσέγγισης αεροσκαφών καθώς και η πολύ περιορισμένη αντιαεροπορική κάλυψη που διέθετε το Αμβούργο. Είναι γεγονός ότι η επιχείρηση ξεκίνησε με περιορισμένους συνήθεις βομβαρδισμούς που ίσως να μην προκάλεσαν στους Γερμανούς ιδιαίτερες ανησυχίες. Έτσι οι δύο αυτοί βομβαρδισμοί προκάλεσαν αιφνιδιασμό με συνέπεια να θορυβήσουν έντονα ακόμα και τον Χίτλερ. Μάλιστα ο Άλμπερτ Σπέερ, Γερμανός υπουργός Εξοπλισμού και Πολεμικής Παραγωγής δήλωσε πως τέτοια έξι πλήγματα κλίμακας Αμβούργου αν ακολουθούσαν, θα τερμάτιζαν τον πόλεμο. Όσον αφορά στη μανία και το δέος που προκάλεσαν ο συγκεντρωτικός χαρακτήρας αυτών των επιχειρήσεων και τον τεράστιο σε αριθμό βομβών που ερρίφθησαν, θα πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι περί τα τέλη του 1941 η βρετανική Διοίκηση Βομβαρδιστικών αντιμετώπιζε το δίλημμα ή να αποτραβηχτεί από στρατηγικές επιθέσεις κατά του Άξονα ή να στραφεί σε μεγάλους στόχους. Έτσι στράφηκε μεν προς τη δεύτερη άποψη βομβαρδίζοντας αρχικά λιμένες και αεροδρόμια με μεγάλη όμως δυσκολία λόγω της σπουδαίας γερμανικής Διοίκησης Καταδιωκτικών. Η εφεύρεση όμως νέων ηλεκτρονικών συσκευών και η εγκατάσταση αυτών στα βρετανικά βομβαρδιστικά (αρχές του 1943) επέτρεπαν πλέον σ΄ αυτά και για νυκτερινές προσβολές. Συνδυάζοντας και το γεγονός ότι τότε η Γερμανία επιχειρούσε προέλαση στη Σοβιετική Ένωση ενώ στην Άπω Ανατολή κυριαρχούσε ήδη μια αυτοκρατορία συνέβαλαν ώστε ο στρατάρχης Άρθουρ Χάρρις να υπερασπίζεται πλέον τις νυκτερινές προσβολές πόλεων, ίσως και με κάποια δόση απελπισίας, με ολοκληρωτικούς συγκεντρωτικούς, συνεχείς και βαρύτατους βομβαρδισμούς οι οποίοι πλέον δεν ήταν ούτε τυχαίοι, ούτε αδιάκριτοι. Lowe, Keith (2007). "Inferno: The Devastation of Hamburg, 1943" (= Η ερήμωση του Αμβούργου, 1943). Viking. ISBN 0-670-91557-2. Friedrich, Jörg (2006). The Fire: The bombing of Germany, 1940-1945 (= Πυρ: Ο βομβαρδισμός της Γερμανίας, 1940-1945). New York: Columbia University Press. ISBN 0-231-13380-4. Grayling, A. C. (2006). "Among the Dead Cities" (= Μεταξύ των νεκρών πόλεων). New York: Walker Publishing Company Inc.. ISBN 0-8027-1471-4. Hansen, Randall (2009), "Fire and Fury: The Allied Bombing of Germany" (= Φωτιά και μανία: Ο συμμαχικός βομβαρδισμός της Γερμανίας). New York: New American Library. ISBN 978-0-451-22759-1 Interrogation of Captured Prisoners, United States Strategic Bombing Survey, Summary Report, (European War), September 30, 1945 Memories of a 14 year old girl (in German) Doebler, Joachim (1995). "Life beneath the Facades of Bombed-out Streets. Housing Situation in post-war Hamburg" (= Η ζωή κάτω από τις προσόψεις των βομβαρδισμένων δρόμων. Η Κατάσταση στέγασης στη μεταπολεμικό Αμβούργο (PDF). Indian Architect & Builder, Vol.9, No.3 (1995). Doebler-online.de. pp. 102–107. Nossack, Hans (2004). "The End: Hamburg 1943" (= Το Τέλος: Αμβούργο 1943). Chicago: University of Chicago Press. ISBN 0-226-59556-0. Sebald, Winfried (2003). "On the Natural History of Destruction" (= Στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της καταστροφής). New York: Random House. ISBN 0-375-50484-2. Spaight. James M. "Bombing Vindicated" (= Η δικαίωση του βομβαρδισμού) G. Bles, 1944. ASIN: B0007IVW7K (Ο Spaight υπηρετούσε τότε ως Γραμματέας Βοηθός του Ηνωμένου Βασιλείου Υπουργείο Αεροπορίας) Wilson, Kevin (2005). "Bomber Boys". UK: Weidenfeld & Nicolson. ISBN 978-0-297-84637-6. Ανάκριση των συλληφθέντων Κρατουμένων, Ηνωμένες Πολιτείες Στρατηγική Έρευνα Βομβαρδισμών, Συνοπτική Έκθεση, (Ευρωπαϊκό Πολέμου), 30 Σεπτεμβρίου 1945I Μνήμες ενός 14χρονου κοριτσιού (στη γερμανική) Ένας απολογισμός αυτοπτών μαρτύρων Απομεινάρια από τον Β' Π.Π. στο Αμβούργο | Με την κωδική ονομασία επιχείρηση Γόμορρα φέρεται μία από τις μεγαλύτερες αεροπορικές επιδρομές που σημειώθηκαν στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και γενικότερα στην παγκόσμια ιστορία των πολεμικών αεροπορικών επιχειρήσεων. Η επιχείρηση αυτή σχεδιάστηκε και εκτελέστηκε από την βρετανική Βασιλική Αεροπορία (RAF) με στόχο προσβολής τη γερμανική πόλη και λιμένα του Αμβούργου, με συμμετοχή αεροσκαφών δύο βρετανικών αεροπορικών διοικήσεων και μίας των ΗΠΑ. Αν και ο σχεδιασμός της προέβλεπε συνεχή διάρκεια αεροπορικής προσβολής 8 ημερών (συμπεριλαμβανομένων των νυκτερινών ωρών), η όλη επιχείρηση εντάθηκε τις νυκτερινές ώρες στις 27 προς 28 (1ος μεγάλος βομβαρδισμός), 29 προς 30 (2ος μεγάλος βομβαρδισμός) και 2 προς 3 Αυγούστου του 1943 (3ος μεγάλος βομβαρδισμός), όπου και έληξε. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B9%CF%87%CE%B5%CE%AF%CF%81%CE%B7%CF%83%CE%B7_%CE%93%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CF%81%CF%81%CE%B1 |
Γκούσταφ Κλιμτ | Ο Κλιμτ γεννήθηκε στο Μπάουμγκαρτεν, κοντά στην πόλη της Βιέννης, και ήταν το δεύτερο από τα επτά παιδιά του φτωχού χαράκτη Ερνστ Κλιμτ και της Άννας Φίνστερ. Σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών γράφτηκε στη Σχολή Εφαρμοσμένων Τεχνών (Kunstgewerbeschule) της Βιέννης. Τα επόμενα χρόνια μελέτησε διάφορες τεχνικές, όπως το ψηφιδωτό και τη νωπογραφία, με τον καθηγητή Φέρντιναντ Λάουφμπεργκερ. Το 1880 μαζί με τον αδελφό του, Ερνστ, και τον Φραντς Ματς (Frantz Matsch) ανέλαβαν την πρώτη του παραγγελία που αφορούσε πίνακες για το Μέγαρο Στουράνι (Sturany) της Βιέννης καθώς και ορισμένες τοιχογραφίες για την οροφή των ιαματικών λουτρών του Κάρλσμπαντ. Σύντομα, ο Κλιμτ άρχισε να καθιερώνεται. Το 1888, ο αυτοκράτορας Φραγκίσκος Ιωσήφ του απένειμε το χρυσό μετάλλιο του Τάγματος της Τιμής για το σύνολο της συνεισφοράς του στην τέχνη ενώ για τις τοιχογραφιες του στα κλιμακοστάσια του Burgtheater (θέατρο της πόλης) το 1888 απέσπασε το Αυτοκρατορικό Βραβείο. Παρά την αναγνώριση του έργου του, το 1893 δεν κατάφερε να διοριστεί καθηγητής στην Ακαδημία Καλών Τεχνών έπειτα από άρνηση του υπουργείου Πολιτισμού να επικυρώσει το διορισμό του. Ο Κλιμτ υπήρξε ιδρυτικό μέλος και πρόεδρος της Απόσχισης της Βιέννης, το 1897, η οποία σύμφωνα με τη διακήρυξη του Χέρμαν Μπαρ (Hermann Bahr) στον κατάλογο της πρώτης έκθεσης της ομάδας, αποτελούσε μία «μάχη για την πρόοδο των σύγχρονων καλλιτεχνών ενάντια στα γεράκια που αυτοαποκαλούνται καλλιτέχνες αλλά έχουν εμπορικό συμφέρον να παρακωλύουν την άνθιση της τέχνης». Στη ζωγραφική και τις εφαρμοσμένες τέχνες, η Απόσχιση διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη της Αρ Νουβό, ενάντια στις αρχές του ακαδημαϊσμού. Ο Κλιμτ συμμετείχε στις εκθέσεις της, ενώ έγραφε συχνά και στο περιοδικό που εξέδιδε, με τίτλο Ver Sancrum. Περίπου το 1894, σε συνεργασία με τον Ματς, ο Κλιμτ είχε αναλάβε να φιλοτεχνήσει τους τοίχους και την οροφή της Μεγάλης Αίθουσας του Πανεπιστημίου της Βιέννης, το έργο όμως ολοκληρώθηκε μόλις στις αρχές του 20ού αιώνα, Οι τρεις πίνακες που ολοκλήρωσε ο Κλιμτ, Φιλοσοφία, Ιατρική και Νομική, θεωρήθηκαν από πολλούς σκανδαλώδεις, κυρίως εξαιτίας του έντονου ερωτικού στοιχείου τους, ενώ ο ίδιος ο ζωγράφος κατηγορήθηκε ως «πορνογράφος», με αποτέλεσμα να μην χρησιμοποιηθούν στη διακόσμηση της οροφής. Το έργο αποτέλεσε την τελευταία δημόσια ανάθεση που ανέλαβε. Σήμερα, τα έργα αυτά μας είναι γνωστά από ασπρόμαυρες φωτογραφίες τους και μία αντιγραφή λεπτομέρειας της Ιατρικής (Υγεία), καθώς καταστράφηκαν απο τα SS στα τέλη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου καθώς αποχωρούσαν από την πόλη. Την ίδια περίπου περίοδο, ολοκλήρωσε αρκετές προσωπογραφίες γυναικών της βιεννέζικης αστικής τάξης, που στάθηκε προστάτιδα της Απόσχισης. Οι πίνακες αυτοί παρείχαν οικονομική ανεξαρτησία στον Κλιμτ, ο οποίος φρόντισε να πληρώσει ώστε να του επιστραφούν οι πίνακες που είχε φιλοτεχνήσει για το πανεπιστήμιο της Βιέννης. Για τις ανάγκες της 14ης έκθεσης της Απόσχισης, ο Κλιμτ δημιούργησε το 1902 την τοιχογραφία Ζωφόρος του Μπετόβεν, έργο που αποτελούσε φόρο τιμής στον Λούντβιχ βαν Μπετόβεν και βασίστηκε στην 9η Συμφωνία του. Ο Ροντέν συνεχάρη τον Κλιμτ για τη ζωφόρο, την οποία χαρακτήρισε «τραγική και θεϊκή», αν και η υποδοχή της υπήρξε γενικά αρνητική ακόμα και μέσα στους κόλπους της Απόσχισης, από την οποία τελικά αποχώρησε το 1905. Μεταξύ 1905 και 1909, ο Κλιμτ δούλεψε πάνω στην μεγάλη τοιχογραφία του μεγάρου Στόκλετ. Ο Βέλγος βιομήχανος Αδόλφος Στόκλετ παρήγγειλε στους Γιόζεφ Χόφμαν και Γκουσταφ Κλιμτ την κατασκευή και διακόσμηση της νέας του έπαυλης στη Βιέννη. Ο Κλιμτ φιλοτέχνησε μια ψηφιδωτή ζωφόρο, χωρισμένη σε 3 μέρη, από μάρμαρο με ενθέματα χρυσού, σμάλτου και ημιπολύτιμων λίθων. Καθώς οι Στόκλετ ενδιαφέρονταν για την τέχνη της Ανατολής, ο Κλιμτ δημιούργησε σχετικά μοτίβα, εμπνευσμένα από την Άπω Ανατολή και τα ψηφιδωτά της Ραβένας. Κεντρικό μοτίβο αποτελεί το περίφημο Δέντρο της Ζωής. Αργότερα θα αναπτύξει το ίδιο μοτίβο και στο αριστούργημά του Το φιλί (1907-1908). Το 1909 ταξίδεψε στο Παρίσι και ανακάλυψε το έργο των φωβιστών και του Ανρί ντε Τουλούζ-Λωτρέκ τον επόμενο χρόνο συμμετείχε με επιτυχία στην 9η Μπιενάλε της Βενετίας. Τον Ιανουάριο του 1918, ένα εγκεφαλικό επεισόδιο τον κατέστησε παράλυτο από τη δεξιά πλευρά του σώματός του. Πέθανε στις 6 Φεβρουαρίου 1918 από αποπληξία αφήνοντας πολλά έργα ημιτελή. Η ταφή του έγινε τέσσερις ημέρες αργότερα, στο κοιμητήριο Χίτσινχ (Hietzing). Ο Κλιμτ έγινε αρχικά γνωστός μέσα από τα διακοσμητικά έργα που φιλοτέχνησε μαζί με τον αδελφό του, Ερνστ Κλιμτ, και τον Φραντς Ματς. Τα πρώιμα έργα του υπήρξαν περισσότερο συμβατικά, ακολουθώντας τα καθιερωμένα αισθητικά πρότυπα της εποχής και με έντονες επιρροές από το έργο του ακαδημαϊκού Χανς Μάκαρτ (1840-1884), ηγετικής φυσιογνωμίας του βιεννέζικου ιστορικισμού. Οι τρεις νέοι καλλιτέχνες ανέλαβαν μάλιστα την ολοκλήρωση του έργου του Μάκαρτ για τη διακόσμηση του κλιμακοστάσιου του Μουσείου Ιστορίας της Τέχνης στη Βιέννη, μετά τον πρόωρο θάνατο του τελευταίου. Ο Κλιμτ επηρεάστηκε λιγότερο από τα ροκοκό στοιχεία της τεχνοτροπίας του Μάκαρτ και περισσότερο από τον πλούσιο διάκοσμο των πινάκων του, χαρακτηριστικό που συναντάται επίσης σε αρκετά έργα του ίδιου, όπου το φόντο διακοσμείται με πολυάριθμα σχήματα και λεπτομέρειες, συχνά με φύλλα χρυσού και αργύρου. Ήδη στα έργα που φιλοτέχνησε για το Μουσείο Ιστορίας της Τέχνης, διαφαίνεται η διάθεση του Κλιμτ να υπερβεί τα όρια του ακαδημαϊσμού, γεγονός που έγινε περισσότερο έκδηλο αργότερα, με την συμμετοχή του στην Απόσχιση της Βιέννης. Στους πίνακες Ιουδήθ Ι (1901) και Ιουδήθ ΙΙ (1909), ο Κλιμτ απεικόνισε λιγότερο μία βιβλική ηρωίδα και περισσότερο μία αρχετυπική «μοιραία γυναίκα», ενώ νωρίτερα με την ελαιογραφία Γυμνή Αλήθεια (1899) ήρθε σε ρήξη με το κλασικό ιδεώδες και την εξιδανικευμένη εικόνα του γυναικείου γυμνού σώματος. Στα κορυφαία και πιο δημοφιλή έργα του ανήκει ο πίνακας Το φιλί (1907/08), που επαινέθηκε από το κοινό και τους κριτικούς και εκπροσωπεί τη «χρυσή περίοδό» του, χαρακτηριστικό της οποίας υπήρξε η αφθονία του χρυσού ως διακοσμητικό στοιχείο. Στην ίδια δημιουργική περίοδο του Κλιμτ ανήκει και η Προσωπογραφία της Αντέλε Μπλοχ-Μπάουερ I, εξίσου διάσημο έργο καθώς και ο ακριβότερος πίνακας ζωγραφικής μετά την πώλησή του, τον Ιούνιο του 2006. Στην προσωπογραφία αυτή, ξεχωρίζουν τα σύμβολα που απεικονίζονται, όπως τα αιγυπτιακά μάτια ή τα μυκηναϊκά σπειροειδή μοτίβα, στοιχεία που ενισχύουν τον «εξωτισμό» του πίνακα. Η ύστερη περίοδος του Κλιμτ σηματοδοτήθηκε από το ταξίδι του στο Παρίσι, όπου ήρθε σε επαφή με το έργο των φωβιστών και του Τουλούζ-Λωτρέκ. Την ίδια περίοδο με τις απαρχές του Εξπρεσιονισμού, ο Κλιμτ αποφάσισε να εγκαταλείψει τα έντονα διακοσμητικά στοιχεία εγκαινιάζοντας νέους εκφραστικούς τρόπους, επηρεασμένος σε ένα βαθμό από την ιαπωνική τέχνη και τα ιαπωνικά χαρακτικά. Χαρακτηριστικοί πίνακες αυτής της περιόδου είναι η Προσωπογραφία της Μάντα Πριμαβέσι (π. 1912), η Προσωπογραφία της Αντέλε Μπλοχ-Μπάουερ II (1912) και η Χορεύτρια (1916-18). Στα τελευταία χρόνια της ζωής του και ειδικότερα μετά την αποχώρησή του από την Απόσχιση, ολοκλήρωσε επίσης τις περισσότερες τοπιογραφίες του, στις οποίες διαφαίνεται η επιρροή του ιμπρεσιονισμού. Συνολικά 54 από τους 230 πίνακές του απεικονίζουν τοπία, τα οποία ζωγράφιζε πιθανότατα στην ύπαιθρο, παρά το ότι υπήρξε κατεξοχήν ζωγράφος του ατελιέ, και χωρίς να χρησιμοποιεί προκαταρκτικά σχέδια. Χαρακτηριστικό των τοπίων του Κλιμτ είναι η απουσία του ανθρώπινου στοιχείου, το τετράγωνο σχήμα που χρησιμοποιούσε, καθώς και η ομοιότητα αρκετών από αυτών με ψηφιδωτά. Το ύφος του Κλιμτ υπήρξε εν γένει ξεχωριστό και καινοτόμο, συνδυάζοντας στοιχεία του συμβολισμού και της Αρ Νουβό, με παράλληλες επιρροές από την αρχαία ελληνική, μυκηναϊκή και αιγυπτιακή αγγειογραφία, ενώ συχνά θεωρήθηκε προκλητικό για την εποχή του και υπέστη σκληρή κριτική ή αποδοκιμασία. Ο ερωτισμός που κυριαρχεί στα έργα του προκάλεσε αρκετές φορές αντιδράσεις, όπως στην περίπτωση των πινάκων που φιλοτέχνησε για το Πανεπιστήμιο της Βιέννης. Εμφανής είναι η επιμονή του Κλιμτ στην απεικόνιση γυναικών, με τον άνδρα να απουσιάζει στο μεγαλύτερο μέρος του έργου του. Το ερωτικό στοιχείο είναι απροκάλυπτο και σε αρκετά από τα σχέδιά του, τα οποία ο ίδιος χαρακτήρισε ως φόρο τιμής «στην αγαθή αλλά και λάγνα φυλή των υπερευαίσθητων». Κατηγορία:Έργα ζωγραφικής του Γκούσταφ Κλιμτ Nebehay, Christian M. Gustav Klimt: From Drawing to Painting. Νέα Υόρκη: Harry N. Abrams, 1994.ISBN 0-8109-3510-4. Néret, Gilles. Γκούσταφ Κλιμτ 1862-1918. Αθήνα: Taschen/Γνώση, 2004. ISBN 960-235-676-6. klimt.com - Πληροφορίες για τη ζωή και το έργο του. Περιέχει πίνακες του Κλιμτ ανά περίοδο. iklimt.com - Βιογραφικές πληροφορίες και έργα του (απαιτεί Flash Player). WebMuseum τα έργα του Κλιμτ | Ο Γκούσταφ Κλιμτ (Gustav Klimt, 14 Ιουλίου 1862 – 6 Φεβρουαρίου 1918) ήταν Αυστριακός ζωγράφος και ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του κινήματος της Απόσχισης (Sezession) της Βιέννης που διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη της Αρ Νουβό (Art Nouveau). Είχε σημαντική συμβολή στη διεθνή αναγνώριση της αυστριακής τέχνης και υπήρξε από τους πρώτους που κατάφεραν να συνδυάσουν την εικονιστική με την αφηρημένη ζωγραφική. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%86_%CE%9A%CE%BB%CE%B9%CE%BC%CF%84 |
Κύρο Πόντε | I. Λογοτεχνικά έργα Κύρο Πόντε: Ένας περίεργος ξένος, 1η έκδ. - Εκδόσεις Γκοβόστης, 2019. - 110σ. : εικ. • 24x17εκ., ISBN 978-3-83-709853-2, Μυθιστόρημα Κύρο Πόντε: Τα της μνήμης και του έρωτα, 1η έκδ. - Norderstedt : Books on Demand Edition, 2017. - 110σ. : εικ. • 24x17εκ., Σκίτσα Καλλιόπη Κουκλινού, ISBN 978-3-83-709853-2, Ποίηση Kyro Ponte: Der Apfel fiel aus Venus linker Hand, Frankfurt am Main: Grössenwahn Verlag, 2015. - 160 Seiten, ISBN 978-3-95771-066-6, Διηγήσεις. Κύρο Πόντε: Τέσσερις μορφές, ένας έρωτας, 2η έκδ. - Norderstedt : Books on Demand Edition, 2009. - 120σ. : εικ. • 24x17εκ., ISBN 978-3-83-709853-2, Ποίηση. Kyro Ponte: Zwei ungleiche Freunde, In: Das Größenwahn Märchenbuch /, Hrg. Edit Engelmann, Frankfurt am Main : Grössenwahn Verlag, 2014. - 312 Seiten, ISBN 978-3-942223-98-0, Band 2. Κύρο Πόντε: Οι ανεμόνες, Ανθολογία: Eν κινήσει/, Εκδ. Σεβαστός Π. Σαμψούνης, 1η έκδ. - Frankfurt am Main : Εκδοτικός οίκος Grössenwahn, 2010. - 312 σελίδες, ISBN 978-3-942223-02-7. Corteau, Auguste. Der Sohn von Mona Lisa · Übersetzung Kyro Ponte, Eckhard Kaufmann - Viersen : Kater Literaturverlag/Iris Kater Verlag & Medien GmbH, 2021., ISBN 978-3-944514-37-6. Tanizaki, Junichiro: Η δερματοστιξία, Μετάφραση Κύρο Πόντε. - 1η έκδ. - Αθήνα : Bibliotheque, 2017. - 36σ. - (Μικρή Βιβλιοθήκη), ISBN 978-618-5257-21-7. Dimitris Nikou: Die Prostituierten des Denken, Saita Verlag, 2017 - Seiten 44 ., Übersetzt von Eckhard Kaufmann und Kyro Ponte, ISBN 978-618-5147-91-4. Κύρο Πόντε: Η ορθόδοξη τελετή αρραβώνα και γάμου στα Νεοελληνικά: Μεταγραφή από τον Κύρο Πόντε, 1η έκδ. - Norderstedt : Books on Demand Edition, 2014. - 104 σελίδες Marco Lipski: "Gehörlos so, was!?", Übersetzt von Kyro Ponte, Zentrum für Kultur und Visuelle Kommunikation,Stage Production, 1998/ 1999, Ins Griechische 2013 Vassilis Vassilikos: Das letzte Adieu, Übersetzt von Kyro Ponte, edition buntehunde, November 2010 - kartoniert - 116 Seiten, ISBN 3934941583 Netz-Werke. InLitera Jahrbuch 2006/2007 InLitera Tübingen 2007, Hrsg. von Steffen Seischab, Kurt Markel, Kyro Ponte et al. ISBN 978-3-00-021854-5. I. Μονογραφίες και δημοσιεύσεις βιβλίων Sidiropoulos, Kyriakos (Hrsg.) (2023): EEG-Neurofeedback bei ADS und ADHS: Innovative Behandlung von Kindern, Jugendlichen und Erwachsenen, Springer Verlag, ISBN 978-3-662-65725-6. Sidiropoulos, Kyriakos (2011). Zerebrale Korrelate auditiv zeitlicher Verarbeitung bei hirngeschädigten Patienten. Inaugur. Diss.,Universität Tübingen. Sidiropoulos, K. (1999): Auditives Erkennen von Einzelwörtern: Ein Vergleich zwischen Patienten mit auditiven Defiziten für sprachliche Stimuli und einem Fall mit schwerer Aphasie. Magisterarbeit, Universität Freiburg II. Peer-Reviewed Δημοσιεύσεις Sidiropoulos, Kyriakos (2019). Theta/Beta Neurofeedback Training in a Child with ADHD to Improve Performance in a Cognitive Task, Current Trends in Neurology. Sidiropoulos, K., de Bleser, R., Ablinger, I., Ackermann, H. (2015). The relationship between verbal and nonverbal auditory signal processing in conduction aphasia: behavioral and anatomical evidence for common decoding mechanisms. Neurocase 21: 377-393 [Online Ausgabe]. Sidiropoulos Kyriakos, Tobias Bormann & Ackermann Hermann (2014). Cortical and fiber trackt interrelations in conduction aphasia. Aphasiology [Online Ausgabe] Sidiropoulos, Kyriakos (2014). Methoden neurofunktioneller Zuordnung bei hirngeschädigten Patienten mit erworbenen Sprachstörungen (Aphasien), Nervenheilkunde, Heft 7-8, 493-572. Sidiropoulos, Kyriakos, Ackermann, Hermann, Wannke, Michael, Hertrich, Ingo (2010): Temporal processing capabilities in repetitionconduction aphasia, Brain and Cognition, 73(3), 194-202. Sidiropoulos Kyriakos, De Bleser Ria, Ackermann Hermann, Preilowski Bruno (2008): Pre-lexical disorders in repetition conduction aphasia. Neuropsychologia, 46(14), 3225-3238. Kyriakos Sidiropoulos, Ria de Bleser, Bruno Preilowski und Hermann Ackermann (2005). Ist die Unterscheidung zwischen einem phonologischen Kurzzeit- und dem Langzeitgedächtnis noch zeitgemäß? Ein Streifzug durch die Literatur, Neurolinguistik 19 (1-2), 5-23. III. Δημοσιεύσεις άρθρων σε βιβλία Kilian, B., & Sidiropoulos, K. (2023). ADHS - Definition und Diagnose. In: Sidiropoulos, K. (Hrsg.) EEG-Neurofeedback bei ADS und ADHS: Innovative Behandlung von Kindern, Jugendlichen und Erwachsenen. 1. Auflage. Heidelberg, Springer. Kilian, B., & Sidiropoulos, K. (2023). Häufigkeit und Begleitsymptomatik. In: Sidiropoulos, K. (Hrsg.) EEG-Neurofeedback bei ADS und ADHS: Innovative Behandlung von Kindern, Jugendlichen und Erwachsenen. 1. Auflage. Heidelberg, Springer. Kilian, B., & Sidiropoulos, K. (2023). Neurowissenschaftliche Erklärungsansätze und -modelle. In: Sidiropoulos, K. (Hrsg.) EEG-Neurofeedback bei ADS und ADHS: Innovative Behandlung von Kindern, Jugendlichen und Erwachsenen. 1. Auflage. Heidelberg, Springer. Kilian, B., & Sidiropoulos, K. (2023). Motorische Schwierigkeiten. In: Sidiropoulos, K. (Hrsg.) EEG-Neurofeedback bei ADS und ADHS: Innovative Behandlung von Kindern, Jugendlichen und Erwachsenen. 1. Auflage. Heidelberg, Springer. Kilian, B., & Sidiropoulos, K. (2023). Zusammenhänge bezüglich der Entstehung einer ADHS. In: Sidiropoulos, K. (Hrsg.) EEG-Neurofeedback bei ADS und ADHS: Innovative Behandlung von Kindern, Jugendlichen und Erwachsenen. 1. Auflage. Heidelberg, Springer. Sidiropoulos, K. (2023). Neuronale Netzwerke und ADHS - Basale Netzwerke (Das Wachheitssystem). In: Sidiropoulos, K. (Hrsg.) EEG-Neurofeedback bei ADS und ADHS: Innovative Behandlung von Kindern, Jugendlichen und Erwachsenen. 1. Auflage. Heidelberg, Springer. Sidiropoulos, K. (2023). Neuronale Netzwerke und ADHS - Sensorische Netzwerke. In: Sidiropoulos, K. (Hrsg.) EEG-Neurofeedback bei ADS und ADHS: Innovative Behandlung von Kindern, Jugendlichen und Erwachsenen. 1. Auflage. Heidelberg, Springer. Sidiropoulos, K. (2023). Neuronale Netzwerke und ADHS - Vermittlernetzwerke (SN und ECN). In: Sidiropoulos, K. (Hrsg.) EEG-Neurofeedback bei ADS und ADHS: Innovative Behandlung von Kindern, Jugendlichen und Erwachsenen. 1. Auflage. Heidelberg, Springer. Sidiropoulos, K. (2023). Neuronale Netzwerke und ADHS - Extrinsische Bereitschaftsnetzwerke (VAN und DAN). In: Sidiropoulos, K. (Hrsg.) EEG-Neurofeedback bei ADS und ADHS: Innovative Behandlung von Kindern, Jugendlichen und Erwachsenen. 1. Auflage. Heidelberg, Springer. Sidiropoulos, K. (2023). Neuronale Netzwerke und ADHS - Intrinsische Bereitschaftsnetzwerke (DMN). In: Sidiropoulos, K. (Hrsg.) EEG-Neurofeedback bei ADS und ADHS: Innovative Behandlung von Kindern, Jugendlichen und Erwachsenen. 1. Auflage. Heidelberg, Springer. Sidiropoulos, K. (2023). Affektiv-motivationales Netzwerk - Impulskontrolle, Emotion, Motivation und Furchtkonditionierung. In: Sidiropoulos, K. (Hrsg.) EEG-Neurofeedback bei ADS und ADHS: Innovative Behandlung von Kindern, Jugendlichen und Erwachsenen. 1. Auflage. Heidelberg, Springer. Sidiropoulos, K., Kilian, B., & Ströhle, G. (2023). Elektroenzephalografie und ADHS - Kortikale Aktivität, EEG und Signalverarbeitung. In: Sidiropoulos, K. (Hrsg.) EEG-Neurofeedback bei ADS und ADHS: Innovative Behandlung von Kindern, Jugendlichen und Erwachsenen. 1. Auflage. Heidelberg, Springer. Sidiropoulos, K., Kilian, B. (2023). Elektroenzephalografie und ADHS - ADHS-relevante Rhythmen. In: Sidiropoulos, K. (Hrsg.) EEG-Neurofeedback bei ADS und ADHS: Innovative Behandlung von Kindern, Jugendlichen und Erwachsenen. 1. Auflage. Heidelberg, Springer. Sidiropoulos, K. (2023). Behandlung von ADHS mittels Neurofeedback - Einführung. In: Sidiropoulos, K. (Hrsg.) EEG-Neurofeedback bei ADS und ADHS: Innovative Behandlung von Kindern, Jugendlichen und Erwachsenen. 1. Auflage. Heidelberg, Springer. Sidiropoulos, K. (2023). Behandlung von ADHS mittels Neurofeedback - Frequenzbandtraining. In: Sidiropoulos, K. (Hrsg.) EEG-Neurofeedback bei ADS und ADHS: Innovative Behandlung von Kindern, Jugendlichen und Erwachsenen. 1. Auflage. Heidelberg, Springer. Ströhle, G., Hirsch, S., & Sidiropoulos, K. (2023). Training langsamer kortikaler Potenziale. In: Sidiropoulos, K. (Hrsg.) EEG-Neurofeedback bei ADS und ADHS: Innovative Behandlung von Kindern, Jugendlichen und Erwachsenen. 1. Auflage. Heidelberg, Springer. Επίσημος ιστότοπος Ιστοσελίδα της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών Γερμανίας | Ο Κύρο Πόντε (ψευδώνυμο του Κυριάκου Σιδηρόπουλου, Esslingen, 1972) είναι Έλληνας νευροεπιστήμονας, συγγραφέας και μεταφραστής. Γεννήθηκε στο Έσλιγκεν της Δυτικής Γερμανίας πέρασε όμως τα μαθητικά του χρόνια στην Ηλιούπολη Θεσσαλονίκης. Από μικρή κιόλας ηλικία ασχολείται με την ποίηση και τη συγγραφή και τιμάται σε μαθητικό διαγωνισμό λογοτεχνίας από την Εταιρία Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης. Αργότερα εγκαταλείπει τη Θεσσαλονίκη και σπουδάζει στο πανεπιστήμιο του Freiburg Βιολογία, Γλωσσολογία και Φιλοσοφία. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ταξιδεύει σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις και φτάνει ως την Άπω Ανατολή. Ασχολείται με τον ιαπωνικό πολιτισμό, τη λογοτεχνία, την ιστορία και τη θρησκεία της χώρας και μεταφράζει διάφορα λογοτεχνικά έργα των Oe Kenzaburo και Jun'ichiro Tanizaki στα ελληνικά. Εκπονεί διδακτορικό στις Νευροεπιστήμες στο Graduate School of Neural and Behavioural Sciences στο Tübingen. Ερευνητικά ασχολείται με τις γλωσσικές δυσλειτουργίες (αφασία) και τη μνήμη, θέματα που διαποτίζουν επίσης και το λογοτεχνικό του έργο. Οι επιστημονικές του εργασίες έχουν δημοσιευτεί σε διακεκριμένα διεθνή επιστημονικά περιοδικά. Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίζεται με τη σειρά διηγήσεων Το μήλο έπεσε από το αριστερό χέρι της Αφροδίτης (Groβenwahnverlag, 2015, γερμανικά). Ακολουθούν η ποιητική συλλογή Τα της μνήμης και του έρωτα (BoD 2018, ελληνικά) και το μυθιστόρημα „Ένας περίεργος ξένος (Γκοβόστης, 2019, ελληνικά). Παράλληλα μεταφράζει μεταξύ άλλων Το τελευταίο αντίο (γερμ. Das letzte Adieu) του Βασίλη Βασιλικού (edition buntehunde 2009) και Η δερματοστιξία του Junichiro Tanizaki (Εκδόσεις Bibliothèque 2017) . Το 2007 ίδρυσε τη διαδικτυακή πύλη λογοτεχνίας Inlitera από την οποία προέκυψε η ανθολογία Netzwerke, καθώς επίσης και μια σειρά συνεντεύξεων με λογοτέχνες όπως Yoko Tawada, Βασίλη Βασιλικός, Πέτρο Μάρκαρης, Herbert Rosendorfer. Το 2007 ίδρυσε τη διαδικτυακή πύλη λογοτεχνίας Inlitera από την οποία προέκυψε η ανθολογία "Netzwerke", καθώς επίσης και μια σειρά συνεντεύξεων με λογοτέχνες. Ο Κύρο Πόντε είναι μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Συγγραφέων Γερμανίας . Είναι παντρεμένος και εργάζεται ως θεραπευτής Νευροανάδρασης (neurofeedback) στη Στουτγάρδη. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8D%CF%81%CE%BF_%CE%A0%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%B5 |
Αντωνία του Λουξεμβούργου | Η Αντωνία Ροβέρτα Σοφία Βιλελμίνη γεννήθηκε στις 7 Οκτωβρίου 1899 στο Κάστρο Χόνενμπουργκ στη Βαυαρία, και ήταν το τέταρτο παιδί και κόρη του Γουλιέλμου Δ΄ του Λουξεμβούργου και της Μαρίας Άννας της Πορτογαλίας. Στις 26 Αυγούστου 1918 αρραβωνιάστηκε τον Ροβέρτο, Διάδοχο Πρίγκιπα της Βαυαρίας. Εκείνη την εποχή, ο Ροβέρτος ήταν γενικός γερουσιαστής στον γερμανικό αυτοκρατορικό στρατό και είχε διοικήσει με επιτυχία τον Έκτο Γερμανικό Στρατό στη Μάχη της Λωρραίνης. Αυτό οδήγησε στην κριτική των στενών σχέσεων μεταξύ της οικογένειας του Μεγάλου Δουκάτου του Λουξεμβούργου και της Γερμανικής Αυτοκρατορίας σε μια εποχή κατά την οποία το Λουξεμβούργο καταλαμβάνεται από τη Γερμανία. Αυτό συνέβαλε στην πίεση που ασκήθηκε στη Μεγάλη Δούκισσα Μαρία Αδελαΐδα, η οποία αναγκάστηκε να παραιτηθεί στις 10 Ιανουαρίου 1919. Παρά την παραίτηση της μεγαλύτερης αδελφής της και την ανατροπή του Βασιλείου της Βαυαρίας υπέρ μιας δημοκρατίας, οι Αντωνία και ο Ροβέρτος παντρεύτηκαν στις 7 Απριλίου 1921 στο Κάστρο Χόνενμπουργκ. Ως αντίπαλοι του ναζιστικού καθεστώτος, η Αντωνία και ο Ροβέρτος αναγκάστηκαν να εξοριστούν στην Ιταλία το 1939. Από εκεί, μετακόμισαν στην Ουγγαρία. Όταν η Γερμανία κατέλαβε την Ουγγαρία τον Οκτώβριο του 1944, η Αντωνία και τα παιδιά τους συνελήφθησαν, ενώ ο Ροβέρτος, ακόμα στην Ιταλία, απέφυγε τη σύλληψη. Φυλακίστηκαν στο Σάξενχαουζεν. Στις αρχές Απριλίου του 1945, μεταφέρθηκαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Νταχάου. Αν και απελευθερώθηκε τον ίδιο μήνα, η φυλάκιση εξασθένησε σημαντικά την υγεία της Αντωνίας. Η δοκιμασία αυτή, την οδήγησε να δώσει όρκο, να μην επιστρέψει ποτέ στο γερμανικό έδαφος. Πέθανε στις 31 Ιουλίου 1954 στο Λενσερχέϊντε της Ελβετίας σε ηλικία 54 ετών. To 1921 παντρεύτηκε τον Ροβέρτο, Διάδοχο Πρίγκιπα της Βαυαρίας, στο Κάστρο Χόνενμπουργκ. Μαζί απέκτησαν έξι παιδιά: τον Ερρίκο Φραγκίσκο Γουλιέλμο (1922 - 1958), παντρεύτηκε την Άννα Μαρία ντε Λουστράκ. Δεν απέκτησαν παιδιά. την Ιρμινγάρδη Μαρία Ιωσηφίνα (1923 - 2010), παντρεύτηκε τον Λουδοβίκο της Βαυαρία. Απέκτησαν 3 παιδιά. την Εδίθ Μαρία Γαβριέλα Άννα (1924 - 2013), παντρεύτηκε (1) τον Τίτο Τομάζο Μαρία Μπρουνέτι. Απέκτησαν 3 παιδιά; και (2) τον Γκούσταβ Κρίστιαν Σίμερτ. Απέκτησαν 3 παιδιά. την Χίλντα Χιλδεγάρδη Μαρία Γαβριέλα (1926 - 2002), παντρεύτηκε τον Χουάν Μπράντστοκ Έντγκαρ Λόκετ ντε Λοαϊθά. Απέκτησαν 4 παιδιά. την Γαβριέλα Αδελγόνδη Μαρία Θηρεσία Αντωνία (1927 - 2019), παντρεύτηκε τον Κάρολο του Κρόϊ. Απέκτησαν 3 παιδιά. την Σοφία Μαρία Θηρεσία (γενν. 1935), παντρεύτηκε τον Ιωάννη του Άρενμπεργκ. Απέκτησαν 5 παιδιά. 7 Οκτωβρίου 1899 – 7 Απριλίου 1921: Η Δουκική Υψηλότητα Πριγκίπισσα Αντωνία του Λουξεμβούργου 7 Απριλίου 1921 - 18 Οκτωβρίου 1921: Η Βασιλική Υψηλότητα Η Διάδοχος Πριγκίπισσα της Βαυαρίας 18 Οκτωβρίου 1921 - 31 Ιουλίου 1954: Η Βασιλική Υψηλότητα Η Διάδοχος Πριγκίπισσα Αντωνία της Βαυαρίας, Πριγκίπισσα του ΛουξεμβούργουΤιμητικές διακρίσεις Εθνικές Λουξεμβούργο: Ιππότης Μεγαλόσταυρου του Τάγματος του Χρυσού Λέοντος του Οίκου του Νάσσαου Λουξεμβούργο: Μεγαλόσταυρος του Τάγματος του Αδόλφου του Νάσσαου Βασίλειο της Βαυαρίας: Κυρία Μεγαλόσταυρου του Τάγματος της Στρατιωτικής Τιμής Βασίλειο της Βαυαρίας: Μεγάλη Μαγίστρα του Τάγματος της Θηρεσίας Βασίλειο της Βαυαρίας: Μεγάλη Μαγίστρα του Τάγματος της Αγίας ΕλισάβετΞένες Αυστρο-Ουγγαρία: Κυρία του Τάγματος του Έναστρου Αστέρος Βασίλειο της Πρωσίας: Κυρία του Τάγματος της Λουίζας Schlim, Jean Louis. Antonia von Luxemburg: Bayerns letzte Kronprinzessin. München: LangenMüller, 2006. (ISBN 3-7844-3048-1). Thewes, Guy (Ιουλίου 2003). Les gouvernements du Grand-Duché de Luxembourg depuis 1848 (PDF) (στα Γαλλικά) (Édition limitée έκδοση). Luxembourg City: Service Information et Presse. ISBN 2-87999-118-8. Ανακτήθηκε στις 28 Ιουνίου 2006. | Η Αντωνία του Λουξεμβούργου (Antonia vu Lëtzebuerg, 7 Οκτωβρίου 1899 - 31 Ιουλίου 1954) ήταν η κόρη του Γουλιέλμου Δ΄ του Λουξεμβούργου και σύζυγος του Ροβέρτου, τελευταίου Διαδόχου Πρίγκιπα της Βαυαρίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9B%CE%BF%CF%85%CE%BE%CE%B5%CE%BC%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%85 |
Φιλελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα της Λευκορωσίας | Στις Λευκορωσικές βουλευτικές εκλογές του 2000, το ΦΔΚΛ κέρδισε τη μία από τις 110 έδρες. Στις βουλευτικές εκλογές του 2004, το ΦΔΚΛ κέρδισε τη μία από τις 110 έδρες στη Βουλή των Αντιπροσώπων. Την περίοδο 2004-2008 ο Σεργκέι Γκαϊντουκεβιτς ήταν βουλευτής και μέλος της Μόνιμης Επιτροπής για τα Διεθνή Θέματα και Σχέσεις. Στις προεδρικές εκλογές του 2006, ο πρόεδρος του κόμματος Σεργκέι Γκαϊντούκεβιτς ήταν υποψήφιος, και ήρθε τρίτος συγκεντρώνοντας το 3,5% των ψήφων, χάνοντας από τον Αλεξάντερ Λουκασένκο, ο οποίος επανεξελέγη Πρόεδρος συγκεντρώνοντας το 83% των ψήφων.Το κόμμα δεν κέρδισε έδρες στις εκλογές του 2008 και του 2012. Στις προεδρικές εκλογές του 2015, ο πρόεδρος του κόμματος Σεργκέι Γκαϊντουκεβιτς ήταν υποψήφιος, και ήρθε τρίτος συγκεντρώνοντας το 3,3% των ψήφων, χάνοντας από τον Αλεξάντερ Λουκασένκο, ο οποίος συγκέντρωσε το 83,50% των ψήφων. Στις βουλευτικές εκλογές του 2016 το κόμμα συγκέντρωσε το 4,24% των ψήφων και κέρδισε μία έδρα στη Βουλή των Αντιπροσώπων. Την περίοδο 2016-2019 ο Σεργκέι Γκαϊντούκεβιτς ήταν μέλος του Συμβουλίου της Δημοκρατίας. Στις βουλευτικές εκλογές του 2019 το ΦΔΚΛ συγκέντρωσε το 5,36% των ψήφων και πήρε τη μία από τις 110 έδρες της Βουλής. | Το Φιλελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα της Λευκορωσίας ( λευκορωσικά: Ліберальна-дэмакратычная партыя Беларусі, σύντμηση: ЛДПБ) είναι ένα εθνικιστικό πολιτικό κόμμα στη Λευκορωσία. Ιδρύθηκε τον Φεβρουάριο του 1994 στο Μινσκ, έχει πάνω από 47.000 μέλη και πρόεδρος του είναι ο Σεργκέι Γκαϊντούγκεβιτς. Στην πραγματικότητα, η ιστορία του κόμματος άρχισε το 1990 με την ίδρυση του Φιλελεύθερου Δημοκρατικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης, που σύντομα άνοιξε ένα παράρτημα στη Λευκορωσία. Παρά το όνομά του, όπως και το ομόλογο κόμμα στη Ρωσία, το ΦΔΚΛ χαρακτηρίζεται ως «ούτε φιλελεύθερο ούτε δημοκρατικό» κόμμα, αλλά μάλλον ως προσκολλημένο σε εθνικιστική ακροδεξιά ιδεολογία.Το κόμμα περιγράφει τη θέση του ως μία «εποικοδομητική και δημοκρατική αντιπολίτευση», αλλά στην πράξη θεωρείται ως φιλοκυβερνητικό και ότι στηρίζει τον Πρόεδρο Αλεξάντερ Λουκασένκο. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B9%CE%BB%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%8D%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%BF_%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%9A%CF%8C%CE%BC%CE%BC%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9B%CE%B5%CF%85%CE%BA%CE%BF%CF%81%CF%89%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82 |
Ο Γίγας | Ο Μπικ Μπένεντικτ (Ροκ Χάτσον), ιδιοκτήτης ράντσου από το Τέξας επισκέπτεται την οικογένεια Λίντον στο Μέριλαντ, απ' όπου πρόκειται να αγοράσει ένα άλογο. Κατά τη διαμονή του στην οικία των Λάιντον, ο Μπικ γνωρίζεται με τη μεγάλη κόρη του κυρίου Λάιντον, Λέσλι (Ελίζαμπεθ Τέιλορ) και την ερωτεύεται. Τα αισθήματα είναι αμοιβαία και οι δυο τους παντρεύονται σύντομα και επιστρέφουν στο ράντσο του στο Τέξας. Η Λέσλι σύντομα πρόκειται να διαπιστώσει τη διαφορά νοοτροπίας που έχει με τους κατοίκους της περιοχής και εξαγριώνεται με τον τρόπο που ο Μπικ κι η αδελφή του Λαζ (Μερσέντες ΜακΚέμπριτζ) συμπεριφέρεται στους ισπανόφωνους της περιοχής καθώς και στους υπηρέτες τους. Ο Μπικ βρίσκεται επίσης σε χρόνια διαμάχη με έναν από τους άνδρες που προσέχουν τις γελάδες στο ράντσο του, τον Τζετ Ρινκ (Τζέιμς Ντιν). Ο Τζετ ερωτεύεται τη Λέσλι και αισθάνεται ζήλια για το γεγονός ότι ο Μπικ είναι παντρεμένος με μια τόσο όμορφη γυναίκα. Κάποια στιγμή η αδελφή του Μπικ σκοτώνεται και αφήνει κληρονομιά στον Τζετ ένα μικρό κομμάτι γης. Μια μέρα ο Τζετ, σκάβοντας τη γη του ανακαλύπτει τυχαία πετρέλαιο και σύντομα γίνεται πλούσιος πετρελαιοπαραγωγός. Τα χρόνια περνούν και ο Τζετ εμφανίζεται ξανά στη ζωή του Μπικ, ζητώντας εκδίκηση για τις άσχημες αναμνήσεις του παρελθόντος. Μερικά από τα θέματα που πραγματεύεται η ταινία είναι ο ρατσισμός των Τεξανών ενάντια στους ισπανόφωνους Αμερικανούς της περιοχής, ο κοινωνικός διαχωρισμός των ισπανόφωνων στρατιωτών στον στρατό και η ισότητα μεταξύ των δύο φύλων με τον χαρακτήρα της Λέσλι να προσπαθεί να αλλάξει τους τυποποιημένους ρόλους της απαρχαιωμένης νοοτροπίας των Τεξανών. Το πρώτο μέρος της ταινίας γυρίστηκε στην κομητεία Άλμπεμαρλ της Βιρτζίνιας παρά το γεγονός ότι η υπόθεση διαδραματίζεται στο Μέριλαντ. Χρησιμοποιήθηκε επίσης η φυτεία Μπελμόντ κοντά στον σιδηροδρομικό σταθμό του Κέσγουικ, όπου στήθηκαν τα σκηνικά του σταθμού Άρντμορ του Μέριλαντ. Η ταινία ξεκινά με την άφιξη του Ροκ Χάτσον, ως Τζόρνταν Μπικ Μπένεντικτ, ο οποίος πρόκειται να αγοράσει ένα άλογο από την οικογένεια Λάιντον. Το υπόλοιπο μέρος της ταινίας που διαδραματίζεται στο ράντσο Ριάτα, γυρίστηκε στην πόλη Μάρφα του Τέξας, ενώ τα εσωτερικά γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν στα στούντιο της εταιρίας Warner στην Καλιφόρνια. Η παρέλαση της Ημέρας του Τζετ Ρινκ γυρίστηκε στο αεροδρόμιο του Μπέρμπανκ. Ο χαρακτήρας του Τζετ Ρινκ ήταν εμπνευσμένος από τον Γκλεν Χέρμπερτ ΜακΚάρθι, ένα γελαδάρη που κατάφερε να γίνει παραγωγός πετρελαίου στις αρχές του 20ού αιώνα. Η συγγραφέας Έντνα Φέρμπερ γνώρισε τον ΜακΚάρθι όταν έμεινε σε ένα από τα ξενοδοχεία του, το ξενοδοχείο Σάμροκ, στο Χιούστον του Τέξας. Αναφορές πάνω στο ξενοδοχείο γίνονται τόσο στο μυθιστόρημα, όσο και στην ταινία. Ο Αυστραλός ηθοποιός Ροντ Τέιλορ ανέλαβε το ρόλο του Ντέιβιντ Κάρφεϊ, αφού ο Στίβενς τον είδε σε ένα από τα επεισόδια της τηλεοπτικής σειράς Studio 57. Αυτός ήταν ένας από τους πρώτους ρόλους του ηθοποιού. Το ντεμπούτο τους στην ταινία έκαναν η Μπάρμπαρα Μπάρι κι η Κάρολ Μπέικερ. Η Μπέικερ που ήταν μεγαλύτερη σε ηλικία από την Ελίζαμπεθ Τέιλορ υποδύεται την κόρη της. Ο ηθοποιός Γουίλιαμ Χόλντεν ήταν ένας από τους επικρατέστερους για το ρόλο του Μπικ Μπένεντικτ, αλλά ο ρόλος δόθηκε στον Ροκ Χάτσον. Ο σκηνοθέτης της ταινίας έβαλε τον ηθοποιό να επιλέξει τη συμπρωταγωνίστριά του ανάμεσα στις Ελίζαμπεθ Τέιλορ και Γκρέις Κέλι. Ο Χάτσον επέλεξε την Τέιλορ.Ο Στίβενς ήθελε να αναθέσει τον ρόλο του Τζετ Ρινκ στον Άλαν Λαντ, με τον οποίο είχε συνεργαστεί το 1953 στην ταινία Άρπαγες της Γης (Shane), αλλά η σύζυγός τον συμβούλεψε να μη το κάνει. Ο Τζέιμς Ντιν ανέλαβε τελικά το ρόλο του Τζετ Ρινκ, ο ρόλος αυτός αποτέλεσε τον τελευταίο του κινηματογραφικό ρόλο καθώς ο ηθοποιός σκοτώθηκε λίγο πριν ολοκληρωθούν τα γυρίσματα. Γι' αυτό τον λόγο ο Τζορτζ Στίβενς κάλεσε έναν άλλο ηθοποιό για να ντουμπλάρει μερικές από τις ατάκες του Ντιν, οι οποίες δεν ακούγονταν καλά. Ο σκηνοθέτης είχε τη φήμη του τελειομανούς και γι' αυτό τον λόγο το μοντάζ της ταινίας που έγινε από τον ίδιο πραγματοποιήθηκε μέσα σε έναν χρόνο περίπου. Η πρεμιέρα της ταινίας έγινε στις 10 Οκτωβρίου του 1956 στη Νέα Υόρκη, ενώ η γενική προβολή της ταινίας έγινε στις 24 Νοεμβρίου του 1956. Η ταινία έκανε τεράστια επιτυχία κάνοντας εισπράξεις της τάξεως των 35.000.000 δολαρίων. Ο Γίγας έλαβε την εύνοια τόσο του κοινού, όσο και των κριτικών. Σύμφωνα με τον συγγραφέα και σεναριογράφο Λάρι ΜακΜέρθι, ήταν πολύ δημοφιλής στο Τέξας, παρά το γεγονός ότι ασκεί κριτική στον τρόπο ζωής της κοινωνία του Τέξας. Ο Μπόσλεϊ Κράουδερ των New York Times έγραψε στην κριτική του: Ο Τζορτζ Στίβενς χρειάστηκε τρεις ώρες και δεκατρία λεπτά για να μας παρουσιάσει την ιστορία του. Το χρονικό αυτό διάστημα είναι τεράστιο για να μιλήσει κανείς για το Τέξας, αλλά ο κύριος Στίβενς δημιούργησε μια τεράστια ταινία και Ο Γίγας με την πολυπλοκότητά του αποτελεί μια από τις ταινίες που φέτος πρόκειται να διεκδικήσουν τα σημαντικότερα βραβεία του κινηματογράφου. Το περιοδικό Variety έγραψε ότι Ο Γίγας είναι για το μεγαλύτερό του μέρος, μια υπέροχη ταινία που καταφέρνει να πετύχει το στόχο της στους περισσότερους τομείς, είτε με τις πανοραμικές λήψεις των σκονισμένων τοπίων του Τέξας, είτε με τη δραματική του πλοκή και με το μήνυμα που θέλει να περάσει.Η ταινία έχει λάβει 97% θετικές κριτικές στην ιστοσελίδα των κριτικών Rotten Tomatoes. Το περιοδικό TV Guide έδωσε στην ταινία τη μέγιστη βαθμολογία των τεσσάρων αστεριών, επαινώντας κυρίως την ερμηνεία του Τζέιμς Ντιν γράφοντας: Αυτός ήταν ο τελευταίος ρόλος στη σύντομη καριέρα του ηθοποιού κι η παρουσία του απογείωσε την ταινία. Ερμηνεύει το ρόλο του με την τεχνική της Μεθόδου και το υπόλοιπο καστ φαίνεται να είναι διχασμένο μεταξύ του δέους που προκαλεί το ταλέντο του και της αποστροφής που προκαλεί η εξυπνάδα του. Η Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών τίμησε την ταινία με 10 υποψηφιότητες μεταξύ των οποίων και για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, το οποίο έχασε από την ταινία του Μάικλ Άντερσον Ο γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες (Around the World in 80 Days). Ο Τζορτζ Στίβενς βραβεύτηκε με το δεύτερό του Όσκαρ Σκηνοθεσίας, μετά το πρώτο που είχε κερδίσει για την ταινία Μια θέση στον ήλιο (A Place in the Sun) το 1951. Ο Τζέιμς Ντιν έλαβε τη δεύτερη μεταθανάτια υποψηφιότητά του για Όσκαρ Α΄ Ανδρικού Ρόλου και βρέθηκε συνυποψήφιος με τον συμπρωταγωνιστή του Ροκ Χάτσον, που έλαβε τη μοναδική υποψηφιότητα της καριέρας του. Κυριάρχησε τελικά ο Γιουλ Μπρίνερ που στέφθηκε νικητής για την ταινία Ο βασιλιάς κι εγώ (The King and I, 1956). Βράβευση Καλύτερης Σκηνοθεσίας - Τζορτζ ΣτίβενςΥποψηφιότητα: Καλύτερης Ταινίας - Τζορτζ Στίβενς Α’ Ανδρικού Ρόλου – Τζέιμς Ντιν Α’ Ανδρικού Ρόλου – Ροκ Χάτσον Β' Γυναικείου Ρόλου - Μερσέντες ΜακΚέμπριτζ Διασκευασμένου Σεναρίου - Ίβαν Μόφατ & Φρεντ Γκιουιόλ Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης – Μπόρις Λίβεν & Ραλφ Χερστ Κοστουμιών - Μος Μάμπρι & Μάρτζορι Μπεστ Μουσικής Επιμέλειας - Ντιμίτρι Τιόμκιν Μοντάζ - Γουίλιαμ Χόρνμπεκ, Φιλ Άντερσον & Φρεντ Μποχάναν Ο Γίγας στην IMDb | Η ταινία Ο Γίγας (αγγλικά Giant) είναι αμερικανικό δράμα γουέστερν, παραγωγής 1956, σε σκηνοθεσία Τζορτζ Στίβενς. Πρωταγωνιστές της ταινίας είναι οι Ροκ Χάτσον, Ελίζαμπεθ Τέιλορ και Τζέιμς Ντιν. Συμμετέχουν επίσης οι Κάρολ Μπέικερ, Τζέιν Γουίδερς, Τσιλ Γουίλς, Μερσέντες ΜακΚέμπριτζ, Ντένις Χόπερ, Σαλ Μίνεο και Ροντ Τέιλορ. Η ταινία είναι η τελευταία που πρωταγωνίστησε ο Τζέιμς Ντιν, καθώς ο ηθοποιός σκοτώθηκε σε αυτοκινητικό δυστύχημα πριν η ταινία προβληθεί στους κινηματογράφους. Ο Ντιν έλαβε την δεύτερη του υποψηφιότητα για Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου, το οποίο έχασε από τον Γιουλ Μπρίνερ. Η ταινία είναι βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Έντνα Φέρμπερ, το οποίο διασκεύασαν για τη μεγάλη οθόνη οι Ίβαν Μόφατ και Φρεντ Γιουιόλ. Το 1998 το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου κατέταξε την ταινία στην 82η θέση στη λίστα με τις 100 καλύτερες ταινίες όλων των εποχών. Το 2005 η ταινία επελέγη από τη Βιβλιοθήκη του Αμερικάνικου Κογκρέσου ως τμήμα του Εθνικού Μητρώου Κινηματογράφου ως «πολιτιστικά, ιστορικά και αισθητικά σημαντική». | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F_%CE%93%CE%AF%CE%B3%CE%B1%CF%82 |
Γιαν Κιλίνσκι | Ο Κιλίνσκι γεννήθηκε στο Τσεμέσνο, μια μικρή πόλη στο Βοεβοδάτο Πόζναν. Το 1780 εγκαταστάθηκε στη Βαρσοβία, όπου έγινε μάστορας υποδηματοποιίας το 1788. Ένας από τους πιο εξέχοντες δημαγωγούς της εποχής, εξελέγη μέλος του δημοτικού συμβουλίου τρεις συνεχόμενες φορές μεταξύ 1791 και 1793. Κατά τη διάρκεια της Εξέγερσης της Βαρσοβίας του 1794, ο Κιλίνσκι σχημάτισε μια μονάδα Εθνικής Πολιτοφυλακής και οδήγησε τις δυνάμεις του, μαζί με τις δυνάμεις του τακτικού στρατού, ενάντια στις ρωσικές δυνάμεις κατοχής. Στις 19 Απριλίου του ίδιου έτους, μετά τη ρωσική αποχώρηση, υπέγραψε την Πρόσβαση της πόλης της Βαρσοβίας στην Εξέγερση του Κοστσιούσκο και εισήλθε στο Προσωρινό Συμβούλιο του Δουκάτο της Μασοβίας, ένα προσωρινό διοικητικό όργανο της πόλης. Το συμβούλιο σύντομα διαλύθηκε και πέρασε τις εξουσίες του στον Ταντέους Κοστσιούσκο και ο Κιλίνσκι επικεντρώθηκε στην ενίσχυση των πολιτοφυλακών του. Οι δυνάμεις του αυξήθηκαν σε πάνω από 20.000 άνδρες με όπλα και στις 28 Ιουνίου 1794 στάλθηκαν στο μέτωπο για να συνδεθούν με τον τακτικό Πολωνικό Στρατό. Στις 2 Ιουλίου του ίδιου έτους, ο Κοστσιούσκο προήγαγε τον Κιλίνσκι στον βαθμό του συνταγματάρχη. Μετά την αποτυχία της εξέγερσης, ο Κιλίνσκι συνελήφθη από τις πρωσικές αρχές και παραδόθηκε στους Ρώσους, οι οποίοι στη συνέχεια τον φυλάκισαν στο Φρούριο Πέτρου και Παύλου, στην Αγία Πετρούπολη. Μετά την απελευθέρωσή του το 1796, έζησε στη Βίλνα για μικρό χρονικό διάστημα. Ωστόσο, συνελήφθη και πάλι για συνωμοσία κατά των τσαρικών αρχών και επανεγκαταστάθηκε βίαια στη Ρωσία. Μετά την επιστροφή του εγκαταστάθηκε στη Βαρσοβία, όπου πέθανε στις 28 Ιανουαρίου 1819. Ο Κιλίνσκι θάφτηκε σε μια κρύπτη στην εκκλησία του Κοιμητηρίου Ποβόνσκι. Τα απομνημονεύματά του εκδόθηκαν μετά θάνατον το 1830 και το 1899 (1ος και 2ος τόμος, αντίστοιχα). Το Πάρκο Κιλίνσκι, στο Λβιβ, πήρε το όνομά του. | Ο Γιαν Κιλίνσκι (πολωνικά: Jan Kiliński) (1760, Τσεμέσνο - 28 Ιανουαρίου 1819, Βαρσοβία) ήταν Πολωνός στρατιωτικός και ένας από τους διοικητές της Εξέγερσης του Κοστσιούσκο. Υποδηματοποιός στο επάγγελμα, διέταξε την Εξέγερση της Βαρσοβίας το 1794 εναντίον της ρωσικής φρουράς που στάθμευε στη Βαρσοβία. Έγινε επίσης μέλος της προσωρινής κυβέρνησης της Πολωνίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%B1%CE%BD_%CE%9A%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%BD%CF%83%CE%BA%CE%B9 |
Φέρεντς Μπένε | Ο Μπένε ξεκίνησε την καριέρα του στην ομάδα νέων της Μαρκάλι το 1958 και ήδη την επόμενη χρονιά έκανε το ντεμπούτο του με την πρώτη ομάδα στο πρωτάθλημα της τρίτης κατηγορίας της Ουγγαρίας σε ηλικία 15 ετών. Ήδη σε αυτή την ηλικία μεγάλο ταλέντο έγινε αποδέκτης διαμαρτυριών αντιπάλων ομάδων για το νεαρό της ηλικίας του. Το 1960 πήγε στην Καποσβάρ (Kaposvár Kinizsi - τώρα Καποσβάρι Ράκοτσι) και παρέμεινε ένα χρόνο αγωνιζόμενος στη δεύτερη κατηγορία του πρωταθλήματος.Ήταν δυνατός ποδοσφαιριστής, ιδιαίτερα γυμνασμένος και παρά το χαμηλό του ύψος αποτελεσματικός στο ψηλό παιχνίδι. Συχνά επιτίθονταν με ατομικές προσπάθειες και η τεχνική του ικανότητα και η δύναμη ήταν τέτοια που απόπειρες των αμυντικών να τον αναχαιτήσουν δεν τον έκαμπταν. Γρήγορα η ικανότητά του στο σκοράρισμα εντοπίστηκε από την Ούιπεστ, με την οποία το ντεμπούτο του στις 8 Αυγούστου 1961 συνοδεύτηκε με ένα γκολ. Ικανός και με τα δύο πόδια, γρήγορος, με ξαφνικές αλλαγές ρυθμού και ψύχραιμος απέναντι στην αντίπαλη εστία, ήταν ικανός να αγωνίζεται με ευχέρεια σε οποιοδήποτε θέση της επίθεσης. Πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του αγωνιζόμενος είτε ως κεντρικός επιθετικός (στο σύλλογό του) ή δεξιός πλάγιος στην αρχή της πορείας στην εθνική έχοντας για συμπαίκτη του τον Φλόριαν Άλμπερτ.Την πρώτη του χρονιά στο σύλλογο έφτασε στην κατάκτηση της δεύτερης θέσης του πρωταθλήματος, αλλά την επόμενη χρονιά άρχισε να ξεχωρίζει ο ίδιος με την ανάδειξη του σε πρώτου σκόρερ. Στις 21 Οκτωβρίου 1962 στον εκτός έδρας αγώνα με τη Σόμπατεϊ Χάλαντας (6–0) σημείωσε όλα τα γκολ της ομάδας του. Ο Μπένε εξελίχθηκε σε ιδιαίτερα παραγωγικό σκόρερ αναδεικνυόμενος πέντε φορές πρώτος του πρωταθλήματος (1962–63 : 23 γκολ, 1969 : 27 γκολ, 1971–72 : 29 γκολ, 1972–73 : 23 γκολ, 1974–75 : 20 γκολ). Συνολικά σημείωσε 303 τέρματα πρωταθλήματος πρώτης κατηγορίας σε 418 αγώνες. Η ισχύς της ομάδας του πρόσφερε οκτώ τίτλους πρωταθλήματος (με τον πρώτο το 1969 και στη συνέχεια άλλου έξι συνεχόμενους) και τρία Κύπελλα Ουγγαρίας. Το 1969 ήταν φιναλίστ στο Inter-Cities Fairs Cup (πρόδρομο του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ) χάνοντας το Κύπελλο από τη Νιούκασλ Γιουνάιτεντ. Ξεκίνησε τη διεθνή του καριέρα στην ηλικία των 18 ετών, στις 14 Οκτωβρίου 1962 απέναντι στη Γιουγκοσλαβία. Ο δρόμος της Εθνικής Ουγγαρίας στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1964 είχε ως αντίπαλο τη Γαλλία για την πρόκριση στην τελική φάση: μετά τη νίκη με 3–1 στο Παρίσι ο Μπένε σημείωσε το δεύτερο γκολ της νίκης με 2–1 στη Βουδαπέστη. Σημείωσε επίσης το γκολ του ημιτελικού απέναντι στην Ισπανία, που όμως δεν ήταν αρκετό για την πρόκριση στον τελικό. Η Ουγγαρία ήταν στην τρίτη θέση στη διοργάνωση, ενώ ο ίδιος ήταν κορυφαίος σκόρερ με δύο γκολ (μαζί με άλλους δύο παίκτες) Την ίδια χρονιά οδήγησε την ομάδα στο Ολυμπιακό χρυσό στο Τόκιο σημειώνοντας 12 γκολ, πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης με γκολ στον τελικό με την Τσεχοσλοβακία (αποτέλεσμα 2–1). Εκείνη την εποχή αυτοί οι αγώνες ήταν πολύ πιο σημαντικοί σε σχέση με σήμερα και οι ικανοί παίκτες συχνά συμμετείχαν στους αγώνες. Στο πρώτο αγώνα της διοργάνωσης είχε σημειώσει και τα έξι τέρματα την Ολυμπιακής εθνικής απέναντι στο Μαρόκο (6–0), ενώ σημείωσε τέσσερα με αντίπαλο την Ηνωμένη Αραβική Δημοκρατία (επίσης 6–0). Ήταν αρχηγός της ομάδας πρωτού καν κλείνει τα 20 του χρόνια. Η Ουγγαρία κατέκτησε το τρίτο χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο στο ποδόσφαιρο, επαναλαμβάνοντας το επίτευγμα της Μεγάλης Βρετανίας.Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1966 η Ουγγαρία έφτασε στα προημιτελικά έχοντας αποκλείσει τη Βραζιλία στη φάση των ομίλων, αλλά αποκλείστηκε από την Σοβιετική Ένωση χάνοντας με 2–1. Ο ίδιος είχε σκοράρει από ένα γκολ σε κάθε ένα από τους αγώνες (συνολικά τέσσερα). Απέναντι στους υπερασπιστές του τίτλου ο Μπένε έκανε την καλύτερη εμφάνισή του και σημείωσε ένα έξυπνο γκολ, το οποίο εξακολουθεί να θεωρείται ένα από τα πιο όμορφα γκολ στην ιστορία της διοργάνωσης. Παρότι τραυματίας, με τα τέσσερα αυτά τέρματα ήταν τρίτος σκόρερ του Κυπέλλου. Συμμετείχε επίσης στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1972, όπου η Ουγγαρία κατέλαβε την τέταρτη θέση. Έκλεισε τη διεθνή του σταδιοδρομία το 1979 έχοντας 76 συμμετοχές και 36 τέρματα. Σε 28 αγώνες ήταν αρχηγός της ομάδας.Το Μαΐο του 1972 κλήθηκε στη Μικτή Κόσμου για τον αποχαιρετιστήριο αγώνα του Ούβε Ζέελερ και στις 14 Δεκεμβρίου 1972 συμμετείχε επίσης στον αποχαιρετιστήριο αγώνα του Φρανσίσκο Χέντο της Ρεάλ Μαδρίτης, ενάντια στην πορτογαλική Μπελενένσες, για την 25η επέτειο της λειτουργίας του Σταδίου Σαντιάγο Μπερναμπέου. Αγωνίστηκε επίσης δύο φορές με τη Μικτή Ευρώπης. Δύο φορές ψηφίστηκε Ούγγρος παίκτης της χρονιάς (1964, 1969). Ήταν έξι χρονιές υποψήφιος για το βραβείο της Χρυσής Μπάλας αλλά δεν κατάφερε να ψηφιστεί καμία φορά στην πρώτη τριάδα. Μετά το 1979 συνέχισε την καριέρα του σε μικρές ομάδες, ενώ αγωνίστηκε και ένα χρόνο στη Φινλανδία. Κλείνοντας την 26χρονη καριέρα του είχε σημειώσει 635 τέρματα σε 971 επίσημους αγώνες σύμφωνα με την RSSSF και συνολικά περισσότερα από 1.400 συμπεριλαμβανομένων και των φιλικών. Ξεκίνησε καριέρα προπονητή στα μέσα της δεκαετίας του 1980 με την ομάδα νέων της Ούιπεστ για τέσσερα χρόνια και συνέχισε για μία ακόμη δεκαετία (το 1995–96 ήταν στην Ολυμπιακή ομάδα της χώρας του), χωρίς αξιοσημείωτη επιτυχία. Το 1992 κέρδισε το Σούπερ Καπ και το Κύπελλο Ουγγαρίας με την Ούιπεστ. Από το 2006 η ακαδημία ποδοσφαίρου της Ράκοτσι στο Καποσβάρ πήρε το όνομά του. Πηγή : RSSSF - Ferenc Bene (2023) Ούιπεστ Πρωτάθλημα Ουγγαρίας (8) : 1969, 1970, 1971, 1972, 1974, 1975, 1976, 1978 Κύπελλο Ουγγαρίας (3) : 1969, 1970, 1975Ουγγαρία Ολυμπιακοί Αγώνες Χρυσό Μετάλλιο : 1964 Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα τρίτη θέση : 1964Ατομικές διακρίσεις Πρώτος σκόρερ πρωταθλήματος (5) : 1962–63, 1969, 1971–72, 1972–73, 1974–75. Πρώτος σκόρερ Ολυμπιακού τουρνουά : 1964 Πρώτος σκόρερ Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος : 1964 Τρίτος σκόρερ Παγκοσμίου Κυπέλλου : 1966 Καλύτερος ποδοσφαιριστής στην Ουγγαρία (2) : 1964, 1969 Καλύτερη ομάδα Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος : 1964 Κατάλογος ποδοσφαιριστών ανδρών με 500 ή περισσότερα γκολΚατάλογος ποδοσφαιριστών που σημείωσαν ρεκόρ με χατ-τρικ Galería futbol : Ferenc Bene | Ο Φέρεντς Μπένε (ουγγρικά: Bene Ferenc, 17 Δεκεμβρίου 1944 – 27 Φεβρουαρίου 2006) ήταν Ούγγρος ποδοσφαιριστής, ο οποίος ήταν βασικό μέλος της ομάδας που κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1964. Αγωνιζόταν ως επιθετικός και ήταν ο πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης με 12 γκολ σε 5 αγώνες, η καλύτερη επίδοση μέχρι σήμερα σε ένα Ολυμπιακό τουρνουά ποδοσφαίρου. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%AD%CF%81%CE%B5%CE%BD%CF%84%CF%82_%CE%9C%CF%80%CE%AD%CE%BD%CE%B5 |
Βιρμανοί | Οι Βιρμανοί ομιλούν μια σινοθιβετιανή γλώσσα (πιο άμεσα συνδεδεμένη με τη θιβετιανή γλώσσα και πολύ λιγότερο με την κινεζική). Κατά τη διάρκεια της τελευταίας χιλιετίας, ο βιρμανέζικος πολιτισμός έχει σε μεγάλο βαθμό αντικαταστήσει/απορροφήσει τον προηγούμενο της εθνότητας των Μον (αυστροασιατική εθνότητα), καθώς και τις υπόλοιπες σινοθιβετιανές κουλτούρες των παλαιών πόλεων-κρατών της εθνότητας Πιου, οι οποίες κυριαρχούσαν πριν στην περιοχή. Οι Βιρμανοί κατάγονται από την περιοχή του Θιβέτ. Πριν από 3.000 χρόνια (περίπου στα 1000 π.Χ.), ξεκίνησαν να μεταναστεύουν στο νότο. Τον 15ο αιώνα μ.Χ., οι Βιρμανοί εγκαταστάθηκαν τελικώς στο βόρειο τμήμα της κοιλάδας του ποταμού Ιραβάντι. Η περιοχή αυτή κυριαρχείτο προηγουμένως από την εθνότητα των Πιου, οι οποίοι όμως ηττήθηκαν το 832 μ.Χ. από το Βασίλειο του Ναντσάο (που είχε κέντρο την επαρχία Γιουνάν της σημερινής Κίνας). Οι Πιου, εθνολογικώς κοντινοί με τους Βιρμανούς, λόγω της εξίσου σινοθιβετιανής καταγωγής τους, γρήγορα αφομοιώθηκαν από αυτούς, όταν οι τελευταίοι κατέφτασαν στην περιοχή. Το πρώτο βιρμανέζικο κράτος υπήρξε το Bασίλειο του Παγκάν, το οποίο σύμφωνα με την παράδοση ιδρύθηκε το 849. Τον 11ο αιώνα, οι Βιρμανοί κατέκτησαν την επικράτεια της αυστροασιατικής καταγωγής εθνότητας των Μον (Κάτω Βιρμανία, η μετέπειτα Βρετανική Βιρμανία, περιλαμβάνει το λεκανοπέδιο του ποταμού Ιραβάντι και τις παράκτιες περιοχές). Η επαφή τους με την εθνότητα των Μον υπήρξε καθοριστική, καθώς οι Βιρμανοί υιοθέτησαν από τους Μον τη λατρεία του Βουδισμού, και ειδικώς του κλάδου Θεραβάντα αυτού. Το Βασίλειο του Παγκάν κατέρρευσε το 1287 λόγω των εισβολών των Μογγόλων. Στη συνέχεια οι Σαν (μία από τις μειονότητες στη Μιανμάρ σήμερα, αποτελεί εθνότητα της ομάδας εθνών Τάι) ίδρυσαν το 1364 το Βασίλειο της Άβα, που κυριάρχησε στην Άνω Βιρμανία, και στο οποίο η πλειοψηφία του πληθυσμού ήταν Βιρμανοί (υποτελείς της μειονότητας των Σαν). Εντούτοις, υφίστατο την περίοδο εκείνη ένα μικρό και ανεξάρτητο βιρμανέζικο βασίλειο, το Βασίλειο του Ταουνγκού, που ιδρύθηκε το 1372. Τον 16ο αιώνα, οι βασιλιάδες του Ταουνγκού κατάφεραν να κυριεύσουν ταυτόχρονα τις επικράτειες των Μον και του βασιλείου της Άβα. Αργότερα, οι Βιρμανοί ενεπλάκησαν σε πόλεμο με τους Σιαμέζους (σημερινούς Ταϊλανδούς), τους οποίους οδήγησαν σε μερική κατάρρευση του βασιλείου τους προς το τέλος του 16ου αιώνα. Ένα βιρμανέζικο βασίλειο που περιείχε το λεκανοπέδιο της Βιρμανίας επανιδρύθηκε ταχύτατα, αλλά έως το 1629 η ισχύς του είχε πλέον εξασθενήσει. Το 1740, οι Μον επανέκτησαν την ανεξαρτησία τους, κυριεύοντας έπειτα το Βασίλειο της Άβα (υπό βιρμανέζικη τότε εξουσία, μετά την παλαιότερη ήττα των Σαν). Οι Βιρμανοί όμως ίδρυσαν το 1752 μια νέα δυναστεία υπό έναν πρώην αρχηγό χωριού, τον Αλαουνγκπάγια (δυναστεία Κονμπαούνγκ) και κατάφεραν να κατακτήσουν ξανά τη χώρα των Μον. Με τον καιρό, οι Βιρμανοί αφομοίωσαν την πλειοψηφία της εθνότητας των Μον και σήμερα αποτελούν τη μεγαλύτερη σε πληθυσμό και επιρροή εθνότητα στο λεκανοπέδιο της Βιρμανίας (σημερινής Μιανμάρ). Η βιρμανέζικη, η επίσημη γλώσσα της Μιανμάρ, ομιλείται από την εθνότητα των Βιρμανών, αλλά και από πολλές μειονότητες της χώρας. Ο πυρήνας του λεξιλογίου της αποτελείται από σινοθιβετιανής προέλευσης λέξεις, αλλά πολλοί γλωσσικοί όροι που σχετίζονται με τον Βουδισμό, τις τέχνες, επιστήμες και θεσμούς της κυβέρνησης, προέρχονται από ινδοευρωπαϊκές γλώσσες (γλώσσα Πάλι και Αγγλική γλώσσα). Τα αγγλικά εισήχθησαν τον 19ο αιώνα όταν οι Βιρμανοί αρχικώς ήρθαν σε επαφή με τους Βρετανούς ως εμπορικό κράτος και συνέχισαν να αναπτύσσονται υπό την επακόλουθη αποικιακή βρετανική διακυβέρνηση. Η πλειοψηφία των Βιρμανών είναι ακόλουθοι του κλάδου Θεραβάντα του Βουδισμού. Στα περισσότερα χωριά υπάρχουν βουδιστικοί ναοί. Τα παιδιά συνήθιζαν να εκπαιδεύονται στα γράμματα από μοναχούς, πριν εισαχθεί ο θεσμός των κοσμικών σχολείων. Οι δε χριστιανοί ιεραπόστολοι άσκησαν μικρή επίδραση στους Βιρμανούς παρά τη δημοφιλία των ιεραποστολικών σχολείων στις πόλεις της χώρας. Ο όρος "Βιρμανός" καμιά φορά συνηθίζεται ν'αναφέρεται τόσο στην εθνική βιρμανέζικη ταυτότητα όσο και στην πρακτική του Βουδισμού που ακολουθείται στη χώρα, με όλα τα επιμέρους ιδιόμορφα τοπικά χαρακτηριστικά της. Υπάρχουν όμως και Βιρμανοί μουσουλμάνοι, οι οποίοι διεκδικούν τη βιρμανέζικη πολιτιστική κληρονομιά σε όλα τα θέματα εκτός της θρησκείας. | Οι Βιρμανοί (αγγλικά: Bamar people) είναι η κυρίαρχη εθνότητα στη Μιανμάρ (πρώην Βιρμανία ή Μπούρμα). Οι Βιρμανοί ζουν κυρίως στο λεκανοπέδιο του ποταμού Ιραβάντι και ομιλούν τη βιρμανέζικη γλώσσα, που είναι η επίσημη γλώσσα της Μιανμάρ. Τα έθιμα των Βιρμανών και η ταυτότητά τους είναι συνδεδεμένα με την ευρύτερη βιρμανέζικη κουλτούρα. Από το όνομα των Βιρμανών, που αποτελούσαν και αποτελούν την πλειοψηφία στη Mιανμάρ, πήρε το παλαιότερο όνομά της (Βιρμανία) ολόκληρη η χώρα, η οποία όμως αποτελείται και από άλλες εθνότητες-μειονότητες, που αναφέρονταν συλλογικά ως Βιρμανοί πριν τη μετονομασία της χώρας σε Μιανμάρ, χωρίς να ανήκουν όμως στην εθνότητα αυτή καθαυτή των Βιρμανών. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B9%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%AF |
Γιόγκα | Η ετυμολογία της λέξης γιόγκα πηγάζει από τη λέξη «γιουγκ» που σημαίνει «ένωση» ή «συνένωση». Σύμφωνα με την εννοιολογική σημασία της λέξης, απώτερος σκοπός της Γιόγκα είναι να επιτύχει την πλήρη αρμονία του σώματος, του πνεύματος και του νου, ώστε ο ασκούμενος να μπορέσει να γνωρίσει τον Πραγματικό Εαυτό του. Αποτελεί δηλαδή μία μέθοδο πειθαρχίας που περιγράφει την ένωση μεταξύ ατομικού και υπερβατικού Εαυτού, μέσω της χρήσης του σώματος και του διαλογισμού. Γιόγκι (Σανσκριτικά: योगी) είναι ο ασκούμενος της Γιόγκα. Είναι δηλαδή αυτός που εκτελεί επανειλημμένα Γιόγκα και είναι αφοσιωμένος σε αυτήν, ώστε να μπορέσει να σημειώσει βελτίωση και πρόοδο. Ένας πραγματικός Γιόγκι πρέπει να ακολουθήσει και να εκτελεί τα μαθήματα της Γιόγκα βήμα βήμα, προκειμένου να τελειοποιήσει και να ελέγξει τον εαυτό του. Έτσι, θα καταφέρει να οδηγηθεί στην απελευθέρωσή του από προϋπάρχοντες περιορισμούς και θα φτάσει στο μέγιστο των δυνατοτήτων του. Στο Μπαγκαβάτ Γκίτα, ο Κρίσνα λέει στον Αρτζούνα ότι για να γίνει κάποιος Γιόγκι απαιτείται «Αφοβία, καθαρότητα της καρδιάς, επιμονή στην απόκτηση της σοφίας και της πρακτικής της Γιόγκα». Οι Γιόγκι επιλέγουν έναν τρόπο ζωής, σύμφωνα με τον οποίο οδηγούνται σε μία κατάσταση εσωτερικής γαλήνης και ηρεμίας. Συνήθως είναι χορτοφάγοι και κοιμούνται 8 ώρες την ημέρα. Μπορεί για κάποιους να θεωρείται βαρετό αυτό το οποίο κάνει ένας γιόγκι, αλλά στην πραγματικότητα τα οφέλη είναι τόσα πολλά που ξεπερνούν οποιεσδήποτε αμφιβολίες, εάν υπάρχουν. Τα βασικά βήματα για να γίνει κάποιος Γιόγκι είναι αρκετά σημαντικά και απαιτούν την απόλυτη συγκέντρωση του ασκούμενου προκειμένου να επιτύχει το απόλυτο. Αρχικά, πρέπει να εφαρμόζει την πρακτική της Γιόγκα και του διαλογισμού τουλάχιστον τρεις φορές την εβδομάδα για να δει αισθητά αποτελέσματα στο άμεσο μέλλον. Σημαντική κρίνεται επίσης, η επιλογή ενός αξιόλογου και ικανού δασκάλου που θα μεταφέρει στον ασκούμενο τον πραγματικό πλούτο που προσφέρει η Γιόγκα. Στη συνέχεια, είναι σημαντικό να αφιερώσει αρκετό χρόνο για να βρει τρόπους να εξερευνήσει τις βαθύτερες πρακτικές της Γιογκικής φιλοσοφίας. Κανείς δεν πρέπει να ξεχάσει τη σημασία των γιάμα και νιγιάμα, δηλαδή τις Γιογκικές αξίες και την ηθική. Τελειώνοντας, ο ασκούμενος θα πρέπει να εναρμονίσει τη ζωή του με αξίες της ζωής, όπως είναι η ειρήνη, η ηρεμία, η γαλήνη, η αφοσίωση και η ισορροπία, έτσι ώστε να καταφέρει να φτάσει σε σημείο να γνωρίσει τον Πραγματικό Εαυτό του. Η παράδοση της Γιόγκα έχει βαθιά ιστορία πολλών χρόνων, με την προέλευση της να είναι δύσκολο να φανερωθεί, ακριβώς λόγω της αρχαίας ιστορίας της. Ενδείξεις που δείχνουν πότε πρωτοεμφανίστηκε, έχουν βρεθεί σίγουρα στην Ινδία, αλλά και σε κάποια Μακεδονικά ιστορικά κείμενα της εποχής του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Με την πάροδο του χρόνου, ξεκίνησε να εδραιώνεται όλο και περισσότερο στην Ινδία και αργότερα στις Δυτικές χώρες μέσω του Σουάμι Βιβεκάντα. Η φιλοσοφική προσέγγιση της Γιόγκα αναφέρεται ως μία στάση ζωής και σκέψης που με το να χρησιμοποιεί το σώμα, προσπαθεί να προετοιμάσει τον ασκούμενο για να φτάσει σε αρεστά επίπεδα διαλογισμού. Ουσιαστικά αποσκοπεί στην παύση των αναταράξεων του μυαλού και στην ενδυνάμωσης του σώματος. Οι Ινδοί την χρησιμοποιούσαν ως μέσο για να φτάσει ο ασκούμενος στην απόλυτη σοφία και γνώση των ιερών κειμένων, όπως οι Βέδες, οι Ουπανισάδες και οι Σάστρες. Θεωρούσαν τη Γιόγκα ως έναν τρόπο εσωτερικής χαράς και εξωτερικής αρμονίας. Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι αποτελεί μία ατέρμονη προσπάθεια να φτάσει κάποιος τον εαυτό του σε τέτοιο σημείο πνευματικής και σωματικής εξέλιξης που θα τον βοηθήσει να μείνει νέος, υγιής και να νιώσει πλήρης. Ο Πατάντζαλι που θεωρείται ως «Ο πατέρας της Γιόγκα» δημιούργησε το έργο «Γιόγκα Σούτρα του Πατάντζαλι», μία συνεισφορά 2.000 ετών για τη Γιογκική φιλοσοφία. Τονίζει ότι ο τρόπος καθαρισμού του νου, του σώματος και του πνεύματος είναι η ηθική. Το σώμα βέβαια, πρέπει να καθαριστεί πρώτα μέσω των ασάνα (στάσεων-ασκήσεων) και του πραναγιάμα (ο έλεγχος της αναπνοής). Τον ενδιαφέρει να προάγει τα ευγενή συναισθήματα της ψυχής του ανθρώπου, όπως η φιλία και η συμπόνια. Με την πάροδο του χρόνου, δημιουργήθηκαν αρκετές κατηγορίες Γιόγκα. Κάποιες πολύ γνωστές είναι η Χάθα Γιόγκα (ιδανική για αρχάριους ανεξαρτήτως ηλικίας και φυσικής κατάστασης), η ιγιένγκαρ Γιόγκα (ιδανική για άτομα με μυοσκελετικά προβλήματα και πόνους σε αυχένα και μέση), η αστάνγκα γιόγκα (για άτομα νεαρής ηλικίας και για πρώην αθλητές), η βικράμ Γιόγκα (ζεστή Γιόγκα, ιδανική για απώλεια βάρους και αποτοξίνωση οργανισμού), η ζευγαρωτή Γιόγκα (ιδανική για να γυμναστεί κανείς ομαδικά με φίλους, αγγλικά Couple yoga), η γιόγκα για εγκύους (ιδανική για μέλλουσες μητέρες και τους συντρόφους τους) και η αερόβια Γιόγκα (για άτομα προχωρημένου επιπέδου και καλής φυσικής κατάστασης, αγγλικά Aerial yoga).. Η Γιόγκα δεν βοηθάει μόνο να βελτιώσει κάποιος τη σωματική του κατάσταση, αλλά περιέχει και άλλα πλεονεκτήματα και οφέλη που ούτε καν τα φαντάζονται κάποιοι. Μερικά από αυτά είναι η αυξημένη ευλυγισία των μυών και της σπονδυλικής στήλης που εξασφαλίζει τη νεότητα του σώματος και κρατάει μακριά ασθένειες όπως η οστεοαρθρίτιδα, η καλύτερη ισορροπία και στάση του σώματος, η μείωση του άγχους μέσω του διαλογισμού και της αποκέντρωσης, η βελτίωση της κυκλοφορίας του αίματος που οδηγεί σε υγεία, ευεξία και ενέργεια, καθώς και η μείωση περιττού βάρους, βελτιώνοντας ταυτόχρονα και το μεταβολισμό.Γίνεται έτσι αντιληπτό, ότι η Γιόγκα είναι μια μορφή άσκησης που δεν εστιάζει μόνο στην φυσική κατάσταση, αλλά και στο πνεύμα. Η αίσθηση που αποκτά ο ασκούμενος σωματικά και ψυχικά ύστερα από ένα μάθημα Γιόγκα είναι ξεχωριστή. Τα οφέλη είναι πολλαπλά και τον βοηθούν να απολαύσει μία ποιοτικότερη ζωή στην καθημερινότητα του, αποβάλλοντας όλα τα αρνητικά συναισθήματα που μπορεί να τον ταλαιπωρούν. Κάποιος ο οποίος μόλις έχει ξεκινήσει την άσκηση της Γιόγκα, δεν μπορεί να δει αισθητά αποτελέσματα από το πρώτο κιόλας μάθημα. Όπως και τα περισσότερα πράγματα που κάνουν κάποιους καλύτερους, έτσι και η Γιόγκα απαιτεί αρκετή αφιέρωση χρόνου και προσπάθεια, προκειμένου να φτάσει κάποιος σε ένα ικανοποιητικό αποτέλεσμα. Ο βαθμός άσκησης της πρέπει να γίνεται σταδιακά, ώστε να αποφευχθούν τυχόν τραυματισμοί. Επίσης, είναι πολύ σημαντικό να βρει ο ασκούμενος έναν δάσκαλο που να τον εμπνέει, έτσι ώστε να δημιουργείται χημεία μεταξύ μαθητή και δασκάλου και να μπορεί να βγαίνει ένα ικανοποιητικό αποτέλεσμα. Τέλος, αν αναρωτιούνται κάποιοι σε ποια κατηγορία ή ηλικία ανθρώπων αναφέρεται κυρίως η Γιόγκα, δεν υπάρχει συγκεκριμένη. Όλοι οι άνθρωποι, ανεξαρτήτως ηλικίας και φυσικής κατάστασης, μπορούν να την εξασκήσουν. Αποτελεί αντίδοτο για πολλά προβλήματα και όσοι την ξεκινάνε, μετά γίνεται για αυτούς τρόπος ζωής. | Η Γιόγκα (Σανσκριτικά, Ακουστικό αρχείο), είναι μία φυσική, νοητική και ψυχική πρακτική ή μαθητεία που προέρχεται από την Ινδία. Υπάρχει μεγάλη ποικιλία σχολών, πρακτικών και στόχων στον Ινδουισμό, Βουδισμό (ιδιαίτερα στον Βαζραγιάνα Βουδισμό) και τον Ζαϊνισμό. Οι γνωστότερες μορφές της στον δυτικό πολιτισμό είναι η Χάθα γιόγκα και η Ράτζα γιόγκα. Η προέλευση της γιόγκα αναφέρεται στις Προβεδικές ινδικές παραδόσεις, ωστόσο το πιθανότερο είναι ότι αναπτύχθηκαν περί τον 6ο και 5ο ΠΚΕ αιώνα στην αρχαία Ινδία, από τα κινήματα σανιάσα και σραμάνα. Η χρονολόγηση των προωιμότερων κειμένων που περιγράφουν τις πρακτικές της Γιόγκα είναι ασαφής και ποικίλλει από τις ινδουιστικές Ουπανισάντ έως τον βουδιστικό κανόνα Πάλι, πιθανώς του τρίτου αι. ΠΚΕ ή μεταγενέστερα. Οι Γιόγκα Σούτρα του Πατάντζαλι χρονολογούνται στο πρώτο ήμισυ της πρώτης χιλιετίας ΚΕ αλλά κέρδισαν σημαντική θέση στη Δύση μόλις στον 20ό αιώνα. Κείμενα της χάθα γιόγκα εμφανίστηκαν περί τον 11ο αιώνα, με ρίζες στην Τάντρα. Οι γκουρού της γιόγκα από την Ινδία εισήγαγαν αργότερα την γιόγκα στη δύση ακολουθώντας την επιτυχία του Παραμαχάνσα Γιογκανάντα που έφερε τη γιόγκα στη Δύση το 1920 και είναι ευρέως γνωστός ως "Ο Πατέρας της Γιόγκα στη Δύση". Στη δεκαετία 1980 η γιόγκα έγινε δημοφιλής ως σύστημα εναλλακτικής ιατρικής και φυσικής άσκησης στον δυτικό κόσμο. Όμως η Γιόγκα στις ινδικές παραδόσεις είναι κάτι περισσότερο από φυσική άσκηση, καθώς διαθιέτει ένας διαλογιστικό και πνευματικό πυρήνα. Μία από τις μείζονες έξι ορθόδοξες σχολές του Ινδουϊσμού ονομάζεται Γιόγκα, με τη δική της επιστημολογία και μεταφυσική, και η οποία συνδέεται στενά με την ινδουιστική φιλοσοφία Σαμκύα. Καθιερώθηκε, το 2014, με την επίσημη συγκατάθεση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ), η πρώτη στην ιστορία Παγκόσμια Ημέρα της Γιόγκα, την οποία πρότεινε πρώτος ο Πρωθυπουργός της Ινδίας Ναρέντρα Μόντι, που θα γιορτάζεται στις 21 Ιουνίου κάθε χρόνο. Στην προσπάθεια καθορισμού της αποτελεσματικότητας της γιόγκα έγιναν πολλές μελέτες για τη χρήση της συμπληρωματικά στη θεραπεία του καρκίνου, της σχιζοφρένειας, του άσθματος και των καρδιακών ασθενειών. Τα αποτελέσματα αυτών των ερευνών είναι ανάμεικτα και ασαφή. Ειδικότερα οι μελέτες για τον καρκίνο δεν προτείνουν σαφή και ενίοτε καμία αποτελεσματικότητα. Σε άλλες περιπτώσεις αναφέρεται ότι η γιόγκα μπορεί να μειώσει τους παράγοντες κινδύνου και να ενισχύσει τον ασθενή στην ψυχολογική διαδικασία επούλωσης. Τα τελευταία χρόνια, η γυμνή γιόγκα έχει αυξανόμενη απήχηση σε διάφορες δυτικές κυρίως χώρες. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CF%8C%CE%B3%CE%BA%CE%B1 |
Ζαν-Μπατίστ Μαρί Μενιέ ντε Λα Πλας | Ο Μενιέ πολλές φορές θεωρείται ο εφευρέτης του πηδαλιουχούμενου, εξαιτίας ενός ανολοκλήροτου σχεδίου που συνέλαβε το 1784, λίγο χρονικό διάστημα μετά τις πρώτες πτήσεις με αερόστατα των αδελφών Μονγκολφιέ, και παρουσίασε στην Γαλλική Ακαδημία Επιστημών. Αυτό αφορούσε ένα ελλειπτικό αερόστατο (ballonet) μήκους 84 μέτρων, με χωρητικότητα 1.700 κυβικών μέτρων, κινούμενο από τρεις προπέλες που κινούσαν 80 άνδρες. Το καλάθι, σε σχήμα βάρκας, κρεμόταν από το κουβούκλιο με σύστημα τριών σχοινιών. Μετά τις επιτυχημένες πτήσεις τους με αερόστατα υδρογόνου το 1783, ο καθηγητής Ζακ Σαρλ και οι αδελφοί Ρομπέρ κατασκεύασαν ένα επίμηκες, πηδαλιουχούμενο σκάφος σύμφωνα με τα σχέδια του Ζαν Μπατίστ Μενιέ. Το μοντέλο τους περιελάμβανε το εσωτερικό κύτταρο αέρα του Μενιέ (ballonnet), πηδάλιο κατεύθυνσης και μέθοδο προώθησης.Στις 15 Ιουλίου 1784 οι αδελφοί πέταξαν για 45 λεπτά από το Σαιντ-Κλου στο Μεντόν με τον Μ. Κόλιν-Χάλιν και τον Λουδοβίκο Φίλιππο Β΄, Δούκα της Σαρτρ στο επίμηκες αερόστατο τους. Παρά τους 80 άνδρες που διέθεταν κουπιά για τον έλεγχο της προώθησης και της κατεύθυνσης, το σύστημα αποδείχθηκε άχρηστο. Η απουσία βαλβίδας ελευθέρωσης αερίου είχε ως αποτέλεσμα τον δούκα να σκίσει το κάλυμμα για να αποτρέψει το σπάσιμό του όταν το σκάφος έφτασε σε ύψος περίπου 4.500 μέτρων (15.000 πόδια).Στις 19 Σεπτεμβρίου 1784 οι αδελφοί πέταξαν για 6 ώρες και 40 λεπτά, καλύπτωντας απόσταση 186 χιλιομέτρων (116 μίλια) από το Παρίσι στο Μπωβρί κοντά στο Μπέτουν, περνώτας πάνω από το Σαιντ-Ζυστ-εν-Σωσέ και την επαρχία Κλερμόν ντε λ'Ουαζέ. Αυτή ήταν η πρώτη πτήση απόστασης πάνω από 100 χιλιόμετρα. Το 1852, 66 χρόνια μετά το πηδαλιουχούμενο με κουπιά του Σαρλ και των αδελφών Ρομπέρ, το μοντέλο του Ανρί Ζιφάρ για το πρώτο επιτυχημένο αερόπλοιο στηρίχθηκε στις ιδέες του Μενιέ. Κατά την στρατιωτική σταδιοδρομία του, το 1791 τέθηκε επικεφαλής παράκτιων αμυντικών σωμάτων. Ενώ πολεμούσε τους Πρώσους στον Ρήνο, τραυματίστηκε κατά την διάρκεια της Πολιορκίας του Μάιντς (1793) και απεβίωσε. Για τις στρατιωτικές υπηρεσίες που προσέφερε, είναι ένα από τα ονόματα που αναγράφονται κάτω από την Αψίδα του Θριάμβου στο Παρίσι (Βόρειος πυλώνας, Στήλη 6). Χρονολόγιο της αεροπορίας τον 18ο αιώνα Jules Michelet, Histoire de la Révolution française Richard S. Hartenberg, Technology and Culture, Vol. 7, No. 3 (Summer, 1966), σσ. 410–411 Jean Meusnier: Mém. prés. par div. Etrangers. Acad. Sci. Paris, 10 (1785) σσ. 477–510 | Ο Ζαν Μπατίστ Μαρί Σαρλ Μενιέ ντε λα Πλας (γαλλικά: Jean Baptiste Marie Charles Meusnier de la Place, Τουρ, 19 Ιουνίου 1754 — λε Ποντ ντε Κασέλ, Μάιντς, 13 Ιουνίου 1793) ήταν Γάλλος μαθηματικός, μηχανικός και στρατηγός της Επανάστασης. Είναι κυρίως γνωστός για το θεώρημα του Μενιέ σχετικά με την κυρτότητα των επιφανειών, το οποίο διατυπώθηκε ενώ βρισκόταν στην École Royale du Génie (Βασιλική Σχολή Μηχανικής). Επίσης ανακάλυψε το ελικοειδές. Εργάστηκε με τον Λαβουαζιέ στην αποσύνθεση του νερού και την εξέλιξη του υδρογόνου. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%B1%CE%BD-%CE%9C%CF%80%CE%B1%CF%84%CE%AF%CF%83%CF%84_%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF_%CE%9C%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CE%AD_%CE%BD%CF%84%CE%B5_%CE%9B%CE%B1_%CE%A0%CE%BB%CE%B1%CF%82 |
Κιρίλ Γκαμπούριτς | Γεννήθηκε στο Λογκανέστι το 1976.Ήταν ο πρώτος μολδαβός μάνατζερ της εταιρείας Moldcell. Το 2012 εργάστηκε στην εταιρεία κινητής τηλεφωνίας Azercell του Αζερμπαϊτζάν. Ήταν ο υποψήφιος με το Φιλελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα για το αξίωμα του Πρωθυπουργού. Ο Πρόεδρος του έδωσε εντολή να σχηματίσει κυβέρνηση στις 14 Φεβρουαρίου 2015. Είχε προθεσμία 15 ημερών για να αποκτήσει κοινοβουλευτική υποστήριξη και να εγκριθεί η κυβέρνησή του. Στις 18 Φεβρουαρίου 2015, το Κοινοβούλιο ενέκρινε τη νέα κυβέρνηση και ο ίδιος ορκίστηκε αυθημερόν.Στις 12 Ιουνίου 2015 παραιτήθηκε από την πρωθυπουργία έπειτα από την έναρξη έρευνας αναφορικά με την γνησιότητα των πτυχίων του. Δημοσιογράφοι από την Ziarul de Gardă διεξήγαγαν έρευνα για τις σπουδές του. Αποδείχθηκε ότι, μετά την αποφοίτησή του από το Γυμνάσιο, ο Γκαμπούριτς σπούδασε στο Ρεπουμπλικανικό Κολέγιο Μικροηλεκτρονικής και Μηχανικής Υπολογιστών (CRMTC) στο Κισινάου, παρότι στο επίσημο βιογραφικό του σημείωμα δεν υπάρχει τέτοια ένδειξη. Ο υποδιευθυντής του εν λόγω ιδρύματος (CRMTC) επιβεβαίωσε ότι ο Γκαμπούριτς είχε φοιτήσει εκεί την περίοδο 1992-1995 και αποπέμφθηκε. Επίσης, παρακολούθησε τα μαθήματα για το Baccalauréate χωρίς όμως να αποκτήσει τίτλο BAC.Η ίδια έρευνα ανέφερε ότι κατά την περίοδο 2009-2011, ενώ ήδη ήταν διευθυντής της Moldcell, ο Γκαμπούριτς απέκτησε μεταπτυχιακό τίτλο από το Ελεύθερο Διεθνές Πανεπιστήμιο της Μολδαβίας (ULIM). Στη συνέχεια ολοκλήρωσε διδακτορικές σπουδές με συμβόλαιο, στο Πανεπιστήμιο της Ακαδημίας Επιστημών της Μολδαβίας (UASM). Εγγράφηκε στο UASM το 2011 για σπουδές όπου δεν ήταν συχνή η φοίτηση, ακολούθησε έναν τετραετή κύκλο σπουδών και το 2015 ήταν η τελευταία του χρονιά φοίτησης. Στην επίσημη απάντηση της κυβέρνησης της Μολδαβίας, προκειμένου να ξεκαθαρίσει το ζήτημα, αναφέρθηκε ότι ο πρωθυπουργός είχε γίνει δεκτός στο ASEM το 1995 και το 1998 μεταφέρθηκε στο Σλαβονικό Πανεπιστήμιο. | Ο Κιρίλ Γκαμπούριτς (Chiril Gaburici) (ρουμανική προφορά: ˈkiril gaburiʃʲ), γενν. στις 23 Νοεμβρίου 1976) είναι Μολδαβός επιχειρηματίας και Πρωθυπουργός της Μολδαβίας από τον Φεβρουάριο ως τον Ιούνιο του 2015. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B9%CF%81%CE%AF%CE%BB_%CE%93%CE%BA%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B9%CF%84%CF%82 |
Άντριου Πιρς | Γεννήθηκε το 1937, γιος του Χένρι Πιρς και της Έβελιν Άντριου, και μεγάλωσε στην πόλη Ότον. Φοίτησε στο Σχολείο του Ράινταλ στη Βόρεια Ουαλία και στη συνέχεια υπηρέτησε τη θητεία του για δύο χρόνια στη Βασιλική Πολεμική Αεροπορία. Το 1958 ξεκίνησε τις σπουδές του στο Κολέγιο Κινγκς του Νιούκασλ για ένα πτυχίο στα οικονομικά. Ήταν προσωπικός συνεργάτης του Τσαρλς Μόρισον στις εκλογές του 1966 και επιλέχθηκε να είναι υποψήφιος με το Συντηρητικό Κόμμα στο Ίσλινγκτον Νορθ το 1968, αν και έχασε την επαναληπτική εκλογή του 1969 και ηττήθηκε στις γενικές εκλογές του 1970. Εξελέγη στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο το 1979 στην περιφέρεια Cheshire West και Wirral. Το 1984 ο Πιρς υπολογίζεται ότι δαπανούσε 453 ώρες ετησίως σε ταξίδια, στο πλαίσιο του αξιώματός του. Το 1988 έλαβε μέρος σε εκστρατεία για τις τοπικές οργανώσεις με σκοπό να συλλέξει προσφορές της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας για δωρεάν φαγητό για οργανισμούς πρόνοιας, δηλώνοντας ότι ήταν "μπερδεμένος και απογοητευμένος" που κανείς στην εκλογική του περιφέρεια δεν το εφάρμοζε. Στις ευρωεκλογές του Ιουνίου του 1989, ο Πιρς δεν κατάφερε να επανεκλεγεί ευρωβουλευτής και στη θέση του εξελέγη ο Εργατικός Λϊντον Χάρισον. | Για τον κυβερνήτη του Μοντσερράτ, δείτε Άντριου Πιρς (διπλωμάτης)Ο Άντριου Πιρς (γεννήθηκε την 1η Δεκεμβρίου του 1937) είναι Βρετανός πολιτικός, πρώην μέλος του Συντηρητικού Κόμματος, ο οποίος υπηρέτησε ως μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στην περιφέρεια Τσεσάιρ Γουέστ και Γουίραλ από το 1979 ως το 1989. Ήταν επίσης υποψήφιος ανεπιτυχώς με το Συντηρητικό Κόμμα στις γενικές εκλογές του 1970. Μεταξύ άλλων θέσεων, ο Πιρς ήταν πρόεδρος της Βρετανικής Διεθνούς Εμπορικής Επιτροπής Λιανικών Πωλήσεων (British Retail Consortium) και πρόεδρος των Φίλων των Εθνικών Μουσείων του Λίβερπουλ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%85_%CE%A0%CE%B9%CF%81%CF%82 |
Προκριματικά Κόπα Άφρικα 2015 | Οι πρώτοι αγώνες διεξήχθησαν στις 12 Απριλίου 2014 ενώ οι επαναληπτικοί στις 20 Απριλίου 2014. Στο ζευγάρι Ερυθραία - Νότιο Σουδάν τα ματς αναβλήθηκαν επειδή η Ερυθραία αποσύρθηκε από τη διοργάνωση. Έτσι το Νότιο Σουδάν προκρίθηκε στην επόμενη φάση. Οι πρώτοι αγώνες διεξήχθησαν στις 17 με 18 Μαΐου 2014 ενώ οι επαναληπτικοί στις 30 Μαΐου με 1 Ιουνίου 2014. Στο ζευγάρι Μαυριτανία - Ισημερινή Γουινέα προκρίθηκαν και οι 2 ομάδες. Αρχικά η Ισημερινή Γουινέα είχε πάρει την πρόκριση με σκορ 3-1 όμως αργότερα αποκλείστηκε λόγω αντικανονικής συμμετοχής του ποδοσφαιριστή Τιερί Φιτζέ και η Μαυριτανία προκρίθηκε στην επόμενη φάση. Αργότερα όμως ανακοινώθηκε πως η Ισημερινή Γουινέα θα είναι η διοργανώτρια του Κυπέλλου Εθνών Αφρικής 2015 άρα προκρίθηκε αυτόματα στην τελική φάση. Στο ζευγάρι Γκάμπια - Σεϋχέλλες οι Σεϋχέλλες πήραν αυτόματα την πρόκριση στον επόμενο γύρο καθώς η Γκάμπια αποκλείστηκε από κάθε αφρικανική διοργάνωση. Οι πρώτοι αγώνες διεξήχθησαν στις 19 με 20 Ιουλίου ενώ οι επαναληπτικοί στις 2 με 3 Αυγούστου. Στο ζευγάρι Δημοκρατία του Κονγκό - Ρουάντα η Ρουάντα κέρδισε στα πέναλτι όμως στις 17 Αυγούστου 2014 ανακοινώθηκε πως αποκλείεται από τη διοργάνωση λόγω αντικανονικής συμμετοχής του ποδοσφαιριστή Ντάντι Μπιρόρι. Έτσι η Δημοκρατία του Κονγκό πήρε την πρόκριση στους ομίλους. Στο ζευγάρι Σιέρα Λεόνε - Σεϋχέλλες η Σιέρα Λεόνε πήρε την πρόκριση στην επόμενη φάση καθώς οι Σεϋχέλλες αρνήθηκαν να φιλοξενήσουν τη Σιέρα Λεόνε στον επαναληπτικό αγώνα λόγω φόβου για τον ιό Έμπολα Η κλήρωση των ομίλων έγινε στις 27 Απριλίου 2014 στο Κάιρο της Αιγύπτου. Η καλύτερη τρίτη θα προκριθεί στην τελική φάση του Κυπέλλου Εθνών Αφρικής 2015. | Στα Προκριματικά Κόπα Άφρικα 2015 θα αποφασιστεί ποιες ομάδες θα συμμετάσχουν στο Κύπελλο Εθνών Αφρικής 2015 στο οποίο θα συμμετέχουν 16 ομάδες. Διοργανώτρια χώρα είχε κληρωθεί το Μαρόκο αλλά η ομοσπονδία του Μαρόκου αρνήθηκε τη διοργάνωση λόγω του ιού Έμπολα. Έτσι αποκλείστηκε οριστικά από τη διοργάνωση. Έτσι λοιπόν η Ισημερινή Γουινέα ανέλαβε τη διοργάνωση και πέρασε αυτόματα στην τελική φάση χωρίς προκριματικά. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B9%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC_%CE%9A%CF%8C%CF%80%CE%B1_%CE%86%CF%86%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%B1_2015 |
Ανοιχτά Βαλκάνια | Ο σκοπός του Open Balkan είναι να παρέχει περισσότερες ευκαιρίες για εμπόριο, ανταλλαγές φοιτητών και να ενθαρρύνει την ένταξη στην ΕΕ στα κράτη μέλη, μεταξύ άλλων. Οι πολίτες των κρατών μελών θα χρειάζονται μόνο ένα δελτίο ταυτότητας για να επισκεφθούν άλλα κράτη μέλη, εξοικονομώντας χρόνο στα σημεία διέλευσης των συνόρων. Αυτή η οικονομική ζώνη προετοιμάζει τις χώρες να γίνουν μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σε αυτή την ένωση, τα αγαθά και τα κεφάλαια μεταξύ αυτών των χωρών θα ρέουν πιο γρήγορα και θα εξοικονομούνται περισσότερες από 30 εκατομμύρια ώρες περνώντας τα σύνορα αυτών των τριών χωρών κάθε χρόνο. Η εκτίμηση των Παγκόσμιας Τράπεζας βλέπει πως θα εξοικονομηθούν $3,2 δις, εκ των οποίων, σύμφωνα με τον Πρόεδρο Βούτσιτς, η Σερβία θα εξοικονομήσει τουλάχιστον $1,5 δις. Στις 29 Ιουλίου 2021, οι Βούτσιτς, Ράμα και Ζάεφ συμμετείχαν στο φόρουμ για την περιφερειακή οικονομική συνεργασία στα Σκόπια, όπου υπέγραψαν συμφωνίες για τη διακίνηση αγαθών, την πρόσβαση στην αγορά εργασίας και τη συνεργασία για την προστασία από καταστροφές. Συμφωνήθηκε η αμοιβαία αποδοχή των πτυχίων και των προσόντων εργασίας, καθιστώντας το εργατικό δυναμικό πιο ευέλικτο και διαθέσιμο και έτσι προσελκύοντας περισσότερες επενδύσεις. Στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας, πραγματοποιήθηκε επίσης ένα περιφερειακό οικονομικό φόρουμ στο οποίο συμμετείχαν περίπου 350 εταιρείες, κυρίως από αυτές τις τρεις χώρες αλλά και από την ευρύτερη περιοχή. Απογοητευμένοι με τις καθυστερήσεις στην ένταξη των χωρών τους στην ΕΕ, οι τρεις Βαλκάνιοι ηγέτες υπέγραψαν συμφωνίες για το άνοιγμα των εθνικών τους συνόρων μεταξύ των πολιτών και των προϊόντων τους από την 1η Ιανουαρίου 2023 χωρίς περιορισμούς. Το Open Balkan περιλαμβάνει σήμερα τρία κράτη μέλη, την Αλβανία, τη Βόρεια Μακεδονία και τη Σερβία. Τρία πιθανά μέλη είναι η Βοσνία και Ερζεγοβίνη, το Μαυροβούνιο και το Κόσοβο. Στις 4 Σεπτεμβρίου 2020, το Κόσοβο συμφώνησε να ενταχθεί στη Μίνι Σένγκεν ως μέρος των συμφωνιών οικονομικής εξομάλυνσης του Κοσόβου και της Σερβίας, αλλά μέχρι στιγμής δεν έχει υπογράψει καμία συμφωνία με τις τρεις ιδρυτικές χώρες, ενώ διακηρύττει αντίθετο στην όλη πρωτοβουλία. Ο Πρόεδρος του Μαυροβουνίου, Μίλο Τζουκάνοβιτς, δήλωσε ότι το Μαυροβούνιο είναι προσηλωμένο στις περιφερειακές πρωτοβουλίες και θα συμμετάσχει στις συνομιλίες των Ανοιχτών Βαλκανίων την επόμενη περίοδο και θα συμβάλει στην επίτευξη της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσής της περιοχής των Δυτικών Βαλκανίων στο εγγύς μέλλον. «Αυτό σημαίνει ότι πιστεύουμε ακράδαντα ότι οι περιφερειακές πρωτοβουλίες είναι μια μεγάλη ευκαιρία για την οικοδόμηση εμπιστοσύνης και, σε αυτή τη βάση, για την επίτευξη συνεργασίας που θα συμβάλει στην ανάπτυξη της περιοχής στο σύνολό της». Πρόσθεσε ότι το Μαυροβούνιο είναι έτοιμο να φιλοξενήσει μερικές από τις μελλοντικές συναντήσεις. «Κάθε χώρα μας θέλει να είναι μέρος της ΕΕ, αλλά όλες θέλουν να εξευρωπαϊσουν την κοινωνία τους και να διασφαλίσουν ότι οι άνθρωποι στην περιοχή μας αποτελούν μέρος των ευρωπαϊκών αξιών. Αυτή είναι η πρωταρχική ευθύνη όλων των κυβερνήσεών μας. Όλες οι πρωτοβουλίες έχουν πολύ μεγαλύτερη σημασία όταν γνωρίζουμε ότι οδηγούν στην επίτευξη προτύπων που θα ανοίξουν το δρόμο για την ένταξη στην ΕΕ.» Αλλά το Μαυροβούνιο επικεντρώνεται περισσότερο στην ένταξη στην ΕΕ. Ένας εκπρόσωπος της Βοσνίας - Ερζεγοβίνης δήλωσε κατά τη διάρκεια της συνόδου κορυφής της Οχρίδας ότι η Βοσνία - Ερζεγοβίνη είναι επίσης επικεντρωμένη επί του παρόντος στην ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση . Αν η κοινή αγορά είχε ήδη θεσμοθετηθεί το 2020, το ΑΕΠ αυτών των χωρών μαζί θα ήταν 80,027 δισεκατομμύρια δολάρια, το ΑΕΠ ΜΑΔ θα ήταν 207,326 δισεκατομμύρια δολάρια. Το 2020, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ ήταν 6.256$, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ ΜΑΔ θα ήταν 16.658 $. Η Αλβανία και η Βόρεια Μακεδονία θα έίχαν υψηλότερο κατά κεφαλήν ΑΕΠ και ΑΕΠ ΜΑΔ κατά κεφαλήν και το κατά κεφαλήν ΑΕΠ/ΑΕΠ ΜΑΔ της Σερβίας θα μειωνόταν κάπως. Τα τρέχοντα νομίσματα είναι το αλβανικό λεκ, το βορειομακεδονικό δηνάριο και το σερβικό δηνάριο . Οι επίσημες γλώσσες είναι τα αλβανικά, τα σλαβομακεδονικά και τα σερβικά . Πρωτεύουσες είναι το Βελιγράδι, τα Σκόπια και τα Τίρανα. Μερικές άλλες μεγάλες πόλεις είναι η Μπίτολα, το Τσάτσακ, το Δυρράχιο, το Ελμπασάν, η Κορυτσά, το Kραγκούγιεβατς, το Κράλιεβο, το Κρούσεβατς, το Κουμάνοβο, το Λέσκοβατς, το Νις, το Νόβι Σαντ, το Πάντσεβο, το Πρίλεπ, η Σουμπότιτσα, η Σκόδρα, η Βλόρα (Αυλώνας) και το Ζρένιανιν . Στις 2 Αυγούστου 2021, οι διευθυντές των ταχυδρομείων της Σερβίας και της Βόρειας Μακεδονίας, Ζόραν Τζόρτζεβιτς (Zoran Đorđević) και Γιάνι Μακραντούλι (Jani Makraduli) υπέγραψαν στο Βελιγράδι Πρωτόκολλο επιχειρηματικής συνεργασίας. Στις 3 Αυγούστου 2021, με εντολή του Προέδρου της Σερβίας Αλεξάνταρ Βούτσιτς, στάλθηκαν τέσσερα ελικόπτερα του Υπουργείου Εσωτερικών της Σερβίας για να βοηθήσουν συναδέλφους του Υπουργείου Εσωτερικών της Βόρειας Μακεδονίας για την κατάσβεση πυρκαγιάς στη Βόρεια Μακεδονία. Διεύρυνηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης Ευρωπαϊκός Οικονομικός Χώρος Ένταξη της Σερβίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση Χώρος Σένγκεν | Tα Ανοιχτά Βαλκάνια (Οpen Balkan) (αλβανικά: Ballkani i Hapur, σλαβομακεδονικά: Отворен Балкан, σερβικά: Отворени Балкан) είναι μια οικονομική και πολιτική ζώνη τριών κρατών μελών στα Βαλκάνια, της Αλβανίας, της Βόρειας Μακεδονίας και της Σερβίας. Η ζώνη έχει συνολική έκταση 131.935 τετραγωνικά χιλιόμετρα και εκτιμάται ότι ο συνολικός πληθυσμός είναι σχεδόν 12 εκατομμύρια. Οι επίσημες γλώσσες είναι τα αλβανικά, τα σλαβομακεδονικά και τα σερβικά. Τα διοικητικά της κέντρα είναι οι πόλεις Βελιγράδι, Σκόπια και Τίρανα. Με τη δημιουργία της ζώνης, και τα τρία κράτη μέλη στοχεύουν στην αύξηση του εμπορίου και της συνεργασίας καθώς και στη βελτίωση των διμερών σχέσεων. Η ιδέα των Ανοιχτών Βαλκανίων (προηγουμένως γνωστή ως Μίνι-Σένγκεν) ήρθε στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Αναφέρθηκε για πρώτη φορά ως οικονομική περιοχή μεταξύ αυτών των χωρών της Βαλκανικής χερσονήσου . Τα σχέδια εγκαταλείφθηκαν τελικά λόγω των Γιουγκοσλαβικών Πολέμων. Τα πρώτα σημάδια του Open Balkan εμφανίστηκαν το 2018 ως τρόπος βελτίωσης των πολιτικών σχέσεων. Την ιδέα της περιοχής έφερε ο Έντι Ράμα στο Βερολίνο όταν τη συζήτησε με τα ενδιαφερόμενα έθνη. Ο Ράμα πήρε την ιδέα του πρώην πρωθυπουργού της Αλβανίας Φάτος Νάνο.Τα σχέδια για την περιοχή ανακοινώθηκαν στις 10 Οκτωβρίου 2019 στο Νόβι Σαντ της Σερβίας. Πραγματοποιήθηκαν δύο συναντήσεις, η μία στην Οχρίδα στις 11 Νοεμβρίου 2019 και η άλλη στις 12 Δεκεμβρίου 2019 στο Δυρράχιο. Οι τρεις χώρες διακήρυξαν ότι θα σχηματίσουν μια ενοποιημένη αγορά 12 εκατομμυρίων ανθρώπων μέχρι το τέλος του 2020. Στις 11 Νοεμβρίου 2019, στη Σύνοδο Κορυφής τους στην Οχρίδα, ο Πρόεδρος της Σερβίας, οι Πρωθυπουργοί της Αλβανίας και της Βόρειας Μακεδονίας συμφώνησαν να δημιουργήσουν μια οικονομική ζώνη, η οποία θα βελτιώσει περαιτέρω τις πολιτικές και οικονομικές σχέσεις και θα ενίσχυε τους πολιτιστικούς δεσμούς μεταξύ των εθνών. Η πρώτη συνάντηση επρόκειτο να πραγματοποιηθεί τον Ιανουάριο ή τον Φεβρουάριο του 2020 στο Βελιγράδι . Ωστόσο, λόγω της πανδημίας της COVID-19, η συνάντηση αναβλήθηκε και μια πιθανή ημερομηνία για νέα συνάντηση στο Βελιγράδι είχε προγραμματιστεί προσωρινά για την άνοιξη ή το καλοκαίρι του 2020. Το προηγούμενο όνομα αναφερόταν στη ζώνη Σένγκεν, μια κοινή ταξιδιωτική περιοχή που περιλαμβάνει 26 ευρωπαϊκές χώρες, αλλά όχι τις προαναφερθείσες βαλκανικές χώρες. Το όνομα, ωστόσο, ήταν άστοχο καθώς συγχεόταν η ελεύθερη διέλευση που προσφέρει η Σένγκεν στην Ευρωπαϊκή Ενιαία Αγορά. Η Σένγκεν αφορά την απρόσκοπτη ταξιδιωτική μετακίνηση χωρίς επίδειξη εγγράφων ταυτοποίησης στα σύνορα των 26 Κρατών Μελών της. Η ενιαία αγορά του Ευρωπαϊκού Οικονομικού Χώρου προσφέρει την ελευθερία μετακίνησης αγαθών, υπηρεσιών, κεφαλαίων και εγκατάστασης των πολιτών στα 29 Κράτη-Μέλη που τον αποτελούν. Το Open Balkan υιοθετεί το δεύτερο μοντέλο, δηλαδή της δυνατότητας ελεύθερης μετανάστευσης και διακίνησης αγαθών μεταξύ των Κρατών Μελών και όχι της απρόσκοπτης μετακίνησης μεταξύ συνόρων, χωρίς επίδειξη εγγράφων ταυτοποίησης | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%BF%CE%B9%CF%87%CF%84%CE%AC_%CE%92%CE%B1%CE%BB%CE%BA%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%B1 |
Μουρμούρα της Αφρικής | Το ψάρι, είναι περίπου 1 μ. και μπορεί να φτάσει σε μήκος τα 200 εκ. Skelton, P. 1996. Lithognathus lithognathus Αρχειοθετήθηκε 2008-11-19 στο Wayback Machine.. 2006 IUCN Red List of Threatened Species. Downloaded on 4 August 2007. | Η Μουρμούρα της Αφρικής (Lithognathus lithognathus) (λιθόγναθος ο λιθόγναθος) είναι ένα είδος ψαριού του θαλασσινού και του υφάλμυρου νερού.Ανήκει στο γένος Λιθόγναθος, στην οικογένεια των Σπαριδών και την συναντάμε στις ακτές της Νότιας Αφρικής. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BC%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%91%CF%86%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82 |
Οίκος του Χορφάγκρε | Ιδρυτής του Οίκου είναι ο Χάραλντ Α΄ ο καλλίκομος (αγγλ. fairhair). Στη μάχη του Χάφρσφιορδ το 872 νίκησε τους μικρούς ηγεμόνες της περιοχής, ενοποίησε τις περιοχές τους και έγινε ο πρώτος βασιλιάς της Νορβηγίας. Η βασιλεία ήταν κληρονομική και τον 13ο αι. αυτό παγιώθηκε με νόμο, αντίθετα με τη Σουηδία, Δανία και Αγγλο-Σαξωνική Βρετανία, όπου ο ηγεμόνας εκλεγόταν από Συνέλευση. Το κέντρο εξουσίας του ήταν η περιοχή Βέστφολντ, Νότια της Νορβηγίας. Ο κόμης (jarl) της Βόρειας Νορβηγίας έγινε ισχυρός και δεύτερος μετά τον βασιλιά, κάτι που καθιερώθηκε. Ο πιο γνωστός από αυτούς ήταν ο Χάακον Σίγκουρντσον, στην πραγματικότητα (de facto) βασιλιάς. Ο Όλαφ Β΄ ο άγιος εξάπλωσε τον Χριστιανισμό στη χώρα και επέκτεινε την επικράτειά του. Αργότερα οι ηγεμόνες της Νορβηγίας έγιναν υποτελείς της Δανίας. O επόμενος Οίκος ήταν αυτός του Χάρντραντα, μετά του Γκίλλε και έπειτα του Σβέρε. Ο ηγέτης κάθε Οίκου, αν και ερχόταν από το πουθενά, δήλωνε ότι ήταν νόθος γιος βασιλιά του προηγούμενου Οίκου. Οι παλαιότεροι ιστορικοί θεωρούσαν τους Οίκους αυτούς ως έναν, των Φέαρχεαρ, οπότε ο Οίκος εκτεινόταν ως το 1387. Πληροφορίες έχουμε από τους ποιητές (skalds), αλλά με παραλλαγές. Οι νεότεροι ερευνητές πιστεύουν ότι ο Όλαφ Α΄ και ο Όλαφ Β΄ δεν συνδέονται με τον Οίκο αληθινά, αλλά είναι μεταγενέστερη επινόηση . Επίσης οι Οίκοι Χάρντραντα, Γκίλλε, Σβέρε, που ισχυρίζονται ότι είναι κλάδοι του Φέαρχεαρ, δεν είναι κλάδοι, αλλά αυτόνομοι Οίκοι. Οι σκοπιμότητες ήταν διάφορες, όπως οι επιθυμία μεταγενέστερων βασιλέων να νομιμοποιηθούν, η αναγωγή στον πρότερο Οίκο των Ύνγκλινγκς των μικρών τοπικών ηγεμόνων ή η κυριαρχία εδαφών που διεκδικούσε η Δανία. Άλλος λόγος είναι ότι η συγγένεια από μητέρα ή από αγχιστεία δεν ήταν λόγος κληρονομικού δικαιώματος κατά το παραδοσιακό Γερμανικό Δίκαιο, έτσι εφεύραν συγγένειες από πατέρα, π.χ. η Άστα κόρη του Γκούντμπραντ, από τον πρώτο της γάμο είχε γιο τον Όλαφ Β΄ των Φέαρχεαρ, ενώ από τον δεύτερο γάμο της είχε γιο τον Χάραλντ Γ΄ Χάρντραντα. O Χάραλντ Γ΄ ίδρυσε τον επόμενο των Φέρχεϊρ, Οίκο των Χάρντραντα και επινοήθηκε ότι είναι απόγονος του Σίγκουρντ, γιου του Χάραλντ Α΄ Φέαρχεαρ. Ο νέος Οίκος ήθελε να ονομάζεται Οίκος του αγίου Όλαφ Β΄. Ας σημειωθεί ότι οι σάγκες γραφόταν από ποιητές που ζούσαν την Αυλή του προστάτη τους βασιλιά. Συνοπτικά αμφισβητούνται οι ισχυρισμοί: ότι ο Χάραλντ Γ΄ Χάρντραντα κατάγεται από τον Σίγκουρντ, γιο του Χάραλντ Α΄ Φέαρχεαρ. ότι ο Χάραλντ Δ΄ Γκίλλε είναι γιος του Μάγκνους Γ΄ των Χάρντραντα. ότι ο Σβέρε είναι γιος του Σίγκουρντ Β΄ των Γκίλλε. Βασιλείς της Νορβηγίας από τον Οίκο του Φέαρχεαρ: Χάραλντ Α΄ της Νορβηγίας ο καλλίκομος (fairhair) Χάακον Α΄ της Νορβηγίας ο καλός (good) Έρικ Α΄ της Νορβηγίας ο αιματοβαφής (bloodaxe) Χάραλντ Β΄ της Νορβηγίας ο φαιοχίτων (greycloak) Όλαφ ηγεμόνας του Βίνγκουλμαρκ Τρίγκβε ηγεμόνας του Βίλκεν Όλαφ Α΄ της Νορβηγίας Μπιορν ηγεμόνας του Βέστφολντ Γκούντροντ ηγεμόνας του Βέστφολντ Χάραλντ ο στη Γροιλανδία ανατραφείς (Grenske), ηγεμόνας του Βέστφολντ Όλαφ Β΄ της Νορβηγίας ο άγιος Μάγκνους Α΄ της Νορβηγίας, Α΄ βασ. της Δανίας ο καλός (good). | Ο Οίκος του Φέαρχεαρ, νορβ. Hårfagre ætta, είναι ο πρώτος δυναστικός Οίκος της Νορβηγίας που πέντε μέλη του έγιναν βασιλείς της χώρας, από τον 9ο ως τον 10ο αι. Το γενεαλογικό δένδρο του Οίκου έχει έναν κλάδο, αυτόν του Όλαφ Β΄ του αγίου, που έδωσε άλλους δύο βασιλείς της Νορβηγίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A7%CE%BF%CF%81%CF%86%CE%AC%CE%B3%CE%BA%CF%81%CE%B5 |
Γκιγιόμ ντε Μποζέ | Ο Γκιγιόμ ντε Μποζέ γεννήθηκε κατά προσέγγιση γύρω στο 1233 και μπήκε στο τάγμα των Ναϊτών σε ηλικία μόλις 20 ετών. Στις 13 Μαΐου 1273 εκλέχτηκε Μεγάλος Μάγιστρος, ως διάδοχος του Τομάς Μπεράρ. Κατά τη διάρκεια της θητείας του νέου Μαμελούκου Σουλτάνου Καλαούν, κατέκτησε εύκολα το 1289 την επαρχία της Τρίπολης, η οποία είχε αγνοήσει τις προειδοποιήσεις του. Το 1290 ο Καλαούν προέλασε στην Άκρα, την πρωτεύουσα του εναπομείναντος Βασιλείου της Ιερουσαλήμ, αλλά πέθανε τον Νοέμβριο πριν από την έναρξη της τελικής επίθεσης. Ωστόσο, ο γιος του και νέος Σουλτάνος Αλ-Ασράφ Χαλίλ αποφάσισε να συνεχίσει την εκστρατεία και ο Γκιγιόμ ντε Μποζέ ηγήθηκε της άμυνας της πόλης.Σε κάποιο σημείο κατά τη διάρκεια της πολιορκίας, έριξε στο έδαφος το σπαθί του και βάδισε έξω από τα τείχη. Οι ιππότες του διαμαρτυρήθηκαν και ο Γκιγιόμ ντε Μποζέ τους απάντησε "Je ne m'enfuis pas; je suis mort. Voici le coup." («Δεν τράπηκα σε φυγή. Είμαι νεκρός. Εδώ είναι το χτύπημα.») και σήκωσε το χέρι του για να τους δείξει το θανάσιμο τραύμα που είχε δεχθεί. Ένα βέλος κάτω από τη μασχάλη του είχε διεισδύσει μέσα στην πανοπλία του, έτσι ώστε μόνο το πίσω φτερωτό μέρος του βέλους ήταν ορατό. Ο Γκιγιόμ ντε Μποζέ πέθανε από το τραύμα αυτό και λίγο αργότερα η πόλη έπεσε στα χέρια των Μαμελούκων, σηματοδοτώντας το τέλος της κατοχής των σταυροφόρων στους Αγίους Τόπους. Ο Γκιγιόμ ντε Μποζέ είναι ένας από τους κύριους χαρακτήρες του Ρόμπιν Γιανγκ στη νουβέλα του Σταυροφορία (Crusade). Ναΐτης ο Τύριος, υπήρξε γραμματέας και χρονικογράφος του. Marillier, Bernard (2000). Armorial des Maîtres de l'Ordre du Temple. Collection "Sinople". Pardès. ISBN 978-2-8671-4222-2. Roy, J. J. E. (1999) [1848]. Histoire des Templiers. Pardès. ISBN 978-2-8671-4188-1. | Ο Γκιγιόμ ντε Μποζέ (Διεθνώς: Guillaume de Beaujeu ή William of Beaujeu), ήταν ο 21ος Μεγάλος Μάγιστρος των Ιπποτών του Ναού, από το 1273 μέχρι το θάνατό του το 1291 κατά την πολιορκία στην Άκρα. Ήταν ο τελευταίος Μεγάλος Μάγιστρος των Ναϊτών που προήδρευσε στην Παλαιστίνη. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%B9%CE%B3%CE%B9%CF%8C%CE%BC_%CE%BD%CF%84%CE%B5_%CE%9C%CF%80%CE%BF%CE%B6%CE%AD |
Γιόντα | Ο Γιόντα, με μόλις 66 εκατοστά ύψος, είναι ένα από τα ανώτερα μέλη του Συμβουλίου των Τζεντάι και αναμφισβήτητα ο σοφότερος και ισχυρότερος Τζεντάι της εποχής του, ακόμη και κοντά στο θάνατό του, αν και η απώλεια των ικανοτήτων του λόγω της μεγάλης ηλικίας του είναι αξιοπρόσεχτη. Κατά τη διάρκεια της ζωής του, ο Γιόντα εκπαιδεύει διάφορους ξεχωριστούς Τζεντάι, όπως ο Κόμης Ντούκου, ο Μέις Γουίντου, ο Όμπι-Ουάν Κενόμπι (εν μέρει, πριν ο Κουάι-Γκον Τζιν αναλάβει την κατάρτιση του Όμπι-Ουάν), ο Κι-Άντι-Μούντι και ο Λουκ Σκαϊγουώκερ. Πριν από τη Μεγάλη Εξόντωση των Τζεντάι, είχε εκπαιδεύσει σχεδόν κάθε Τζεντάι στο γαλαξία δεδομένου ότι καθοδήγησε όλα τα μικρά μαθητευόμενα παιδιά στο ναό των Τζεντάι προτού να οριστούν σε έναν δάσκαλο (από το 800 ΠΜΓ έως το 19 ΠΜΓ). Επεισόδιο V - Η Αυτοκρατορία Αντεπιτίθεται Ο Γιόντα έκανε την πρώτη του εμφάνιση στο Επεισόδιο V - Η Αυτοκρατορία Αντεπιτίθεται. Ο Λουκ Σκαϊγουώκερ φτάνει στο πλανήτη Ντάγκομπα ζητώντας να εκπαιδευτεί από τον Γιόντα, όπως του είπε ο Όμπι-Ουάν Κενόμπι. Ο Γιόντα δεν φανέρωσε αμέσως τον εαυτό του στον Λουκ, υποδυόμενος ένα κωμικό και ενοχλητικό πλάσμα, δοκιμάζοντας έτσι τον Λουκ. Ο νεαρός Λουκ έμεινε έκπληκτος όταν έμαθε πως το μικρόσωμο αυτό πλάσμα ήταν ο δάσκαλος Τζεντάι Γιόντα. Σύντομα, ο Γιόντα απογοητεύθηκε όταν κατάλαβε ότι ο Λουκ ήταν παράτολμος και οξύθυμος, όπως ο πατέρας του που είχε άσχημη πορεία. Τις ανησυχίες του καθησύχασε ο Όμπι-Ουάν Κενόμπι, που τον προέτρεψε να προχωρήσει στην εκπαίδευση του Λουκ. Επομένως, ο Γιόντα ξεκίνησε να τον καθοδηγεί σχετικά με την Δύναμη και το πως δρα σε σχέση με τους Τζεντάι. Ο Λουκ προτίμησε να αφήσει την εκπαίδευση του στη μέση για να σώσει τους φίλους του από την Αυτοκρατορία. Οι δύο Τζεντάι τον προέτρεψαν να μην πάει στο Μπέσπιν, εκεί οπού του είχε στήσει παγίδα ο Νταρθ Βέιντερ, γιατί δεν θα ήταν έτοιμος να τον αντιμετωπίσει. Παρόλα αυτά, ο Λουκ έφυγε υποσχόμενος πως θα επιστρέψει, με τους δύο Τζεντάι να συζητούν για το δεύτερο άτομο που θα μπορούσε να κατατροπώσει την Αυτοκρατορία. Επεισόδιο VI - Η Επιστροφή των Τζεντάι Ο Γιόντα έκανε ένα σύντομο πέρασμα από το Επεισόδιο VI - Η Επιστροφή των Τζεντάι. Ένα χρόνο μετά, ο Γιόντα άρρωστος πια, δέχεται μια επίσκεψη από τον Λουκ Σκαϊγουώκερ. Ο γηραιός Τζεντάι τον ενημερώνει πως η εκπαίδευση του θα ολοκληρωθεί όταν αντιμετωπίσει τον Νταρθ Βέιντερ και πως ο Βέιντερ είναι ο πατέρας του. Έπειτα, ο Γιόντα ξεψύχησε σε ηλικία 900 ετών, λέγοντας στον Λουκ πως υπάρχει άλλος ένας Σκαϊγουώκερ. Ο Όμπι-Ουάν Κενόμπι φρόντισε να ενημερώσει τον Λουκ ότι ο "άλλος" Σκαϊγουώκερ είναι η Λεία, η δίδυμη αδερφή του. Στη τελευταία σκηνή της ταινίας, ο Γιόντα εμφανίζεται ως φάντασμα κοιτώντας τον με περηφάνια μαζί με τα φαντάσματα των Όμπι-Ουάν Κενόμπι και του απολυτρωμένου Άνακιν Σκαϊγουώκερ. Επεισόδιο I - Η Αόρατη Απειλή Ο Γιόντα επέστρεψε σαν μια νεότερη εκδοχή του εαυτού του, στο Επεισόδιο I - Η Αόρατη Απειλή. Τριανταπέντε χρόνια πριν το Επεισόδιο 6, ο Κουάι-Γκον Τζιν φέρνει τον Άνακιν Σκαϊγουώκερ στο Συμβούλιο των Τζεντάι. Ο Κουάι-Γκον θέλει ο Άνακιν να εκπαιδευτεί σαν Τζεντάι. Όμως, ο Γιόντα διαφωνεί μαζί του, γιατί αισθάνεται πως υπάρχει μεγάλος φόβος μέσα του, πράγμα το οποίο μπορεί να τον παρασύρει στην σκοτεινή πλευρά. Το συμβούλιο του οποίου αρχηγός εκείνη την εποχή ήταν ο Μέις Γουίντου, αποφασίζει να μην εκπαιδευτεί ο Άνακιν. Όταν ο Κουάι-Γκον Τζιν τραυματίζεται θανάσιμα ζητάει από τον μαθητή του, Όμπι-Ουάν Κενόμπι, να εκπαιδευτεί ο Άνακιν. Ο Κενόμπι του το υποσχέθηκε και το ζήτησε από τον Γιόντα, ο οποίος στο τέλος συμφώνησε. Επεισόδιο II - Η Επίθεση των Κλώνων Στο Επεισόδιο II - Η Επίθεση των Κλώνων, δέκα χρόνια μετά, ο Γιόντα έχοντας τον άμεσο έλεγχο του Συμβουλίου των Τζεντάι αντιλαμβάνεται την απειλή των Αποσχιστών που επαναστατούν ενάντια στην Γαλαξιακή Δημοκρατία. Στη κορύφωση της ταινίας, ο Γιόντα σώζει τους Τζεντάι όταν οδήγησε τον στρατό των κλώνων στο πεδίο της μάχης, ενώ μονομάχησε με τον Κόμη Ντούκου τον οποίο και νίκησε. Παρόλο που ήταν μεγάλος σε ηλικία ο Γιόντα ήταν αρκετά ευκίνητος και είχε δεξιοτεχνία στη μονομαχία με φωτόσπαθα που έλαβε μέρος. Επεισόδιο III - Η Εκδίκηση των Σιθ Στο Επεισόδιο III - Η Εκδίκηση των Σιθ, ο Γιόντα ηγείται του συμβουλίου στην αναζήτηση του διαβολικού Νταρθ Σίντιους. Ο καγκελάριος της Δημοκρατίας Πάλπατιν συσσωρεύει τις σχεδόν δικτατορικές εξουσίες έκτακτης ανάγκης και εμπλέκεται στις υποθέσεις των Τζεντάι με το να ορίσει τον Άνακιν Σκαϊγουώκερ ως τον αντιπρόσωπο του στο Συμβούλιο των Τζεντάι. Το Συμβούλιο το δέχεται όμως αρνήθηκε να του δώσει τον τίτλο του δασκάλου Τζεντάι. Γεμάτος φιλοδοξίες, ο Άνακιν δυσαρεστείται και αρχίζει να χάνει την εμπιστοσύνη του στο τάγμα των Τζεντάι. Ο Άνακιν συμβουλεύτηκε τον Γιόντα για διάφορα οράματα που έδειχναν τη σύζυγο του να πεθαίνει. Ο Γιόντα μην ξέροντας για την σχέση που τους συνδέει, συμβούλευσε τον Άνακιν να απαλλαγεί από τα συναισθήματα του, για να μην τον παρασύρουν στη σκοτεινή πλευρά. Αρκετά ανικανοποίητος απο τις συμβουλές του Γιόντα, ο Άνακιν στρέφεται στον καγκελάριο Πάλπατιν, ο οποίος του φανέρωσε πως είναι ο σκοτεινός Νταρθ Σίντιους και χειραγώγησε τον νεαρό Τζεντάι παρασύροντας τον στη σκοτεινή πλευρά και μετονομάζοντας τον σε Νταρθ Βέιντερ, με την υπόσχεση πως μαζί θα έβρισκαν τον τρόπο να σωθεί η σύζυγος του και το αγέννητο παιδί του. Αφού ο Πάλπατιν μετέτρεψε την Δημοκρατία σε Αυτοκρατορία, διέταξε την άμεση εξόντωση των Τζεντάι από τους κλώνους. Εκείνη την στιγμή στο πλανήτη Κασίικ, ο Γιόντα επέβλεπε την μάχη μεταξύ των κλώνων της Δημοκρατίας και των Αποσχιστών. Ο Γιόντα ένιωσε τις προδοσίες των κλώνων εις βάρος των Τζεντάι που γινόταν σε όλο τον γαλαξία. Σύντομα και ο Γιόντα βρέθηκε αντιμέτωπος με αυτή την απειλή, όμως κατάφερε να αντεπεξέλθει και ταξίδεψε στον πλανήτη Κόρασαντ, όπου μαζί με τον Όμπι-Ουάν Κενόμπι πολέμησαν στον κατεστραμμένο ναό των Τζεντάι μέχρι που κατάφεραν να μπουν μέσα. Εκεί, βρήκαν τους εξοντωμένους Τζεντάι που εκτός από μεγάλοι ήταν και παιδιά, ενώ ανακάλυψαν μέσω ενός ολογράμματος την αλήθεια σχετικά με τον Νταρθ Βέιντερ και την προδοσία του. Ο Γιόντα είπε στον Όμπι-Ουάν ότι ο Άνακιν δεν υπάρχει πια και ότι αντικαταστάθηκε από τον Βέιντερ. Έπειτα αποφάσισε να αντιμετωπίσει τον Νταρθ Σίντιους και ο Όμπι-Ουάν τον Νταρθ Βέιντερ. Ταυτόχρονα, ο Γιόντα μονομάχησε με τον Σίντιους στην αίθουσα των γερουσιαστών, την "καρδιά την δημοκρατίας", οπού κανείς δεν μπόρεσε να νικήσει και ο Γιόντα αποχώρησε καθώς βρισκόταν σε δυσχερή θέση. Ο Γιόντα κρίνει πως απέτυχε και αποφασίζει να αυτοεξοριστεί στον πλανήτη Ντάγκομπα, όπου θα κρυβόταν από την Αυτοκρατορία και θα περίμενε για την επόμενη ευκαιρία για να τους καταστρέψει. Στο τέλος της ταινίας, ο Γιόντα ανακαλύπτει πως υπάρχει τρόπος οι Τζεντάι να μένουν αθάνατοι και συμβουλεύει τον Όμπι-Ουάν να αποκτήσει αυτή την ικανότητα. Εκτός από αυτό, ο Γιόντα μαζί με τον Όμπι-Ουάν αποφασίζουν για το μέλλον του Λουκ και της Λέια Σκαϊγουώκερ και το πως θα τους κρύψουν από την Αυτοκρατορία με στόχο να επέλθει πάλι η ειρήνη στο γαλαξία. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Yoda στο Wikimedia Commons | Ο δάσκαλος Τζεντάι Γιόντα (αγγλικά Yoda, [/joda/]) (896 ΠΜΓ - 4 ΜΜΓ) είναι ένας πλασματικός χαρακτήρας της σειράς ταινιών Ο Πόλεμος των Άστρων, τον οποίο υποδύεται ο Φρανκ Οζ. Εμφανίζεται σε όλα τα επεισόδια, εκτός από το τέταρτο. Όπως πολλά ονόματα στον Πόλεμο των Άστρων, το όνομα "Yoda" έχει υποτεθεί ότι έχει προέλθει ετυμολογικά από κάποια αρχαία γλώσσα - σε αυτήν την περίπτωση ενδεχομένως από σανσκριτικό και "yoddha" (πολεμιστής) ή το εβραϊκό "yodea" (αυτός που ξέρει). Ο χαρακτήρας του Γιόντα θεωρείται από μερικούς ότι έχει εμπνευστεί από τον κύριο χαρακτήρα της ρωσικό-ιαπωνικής ταινίας Dersu Uzala του 1975 με σκηνοθέτη τον Ακίρα Κουροσάβα.Η καταγωγή του είναι άγνωστη, παρ' όλα αυτά το είδος του από τους φαν της ταινίας αποκαλείται απλά "το είδος Γιόντα" καθώς στον κόσμο της σειράς Ο Πόλεμος των Άστρων δεν του έχει δοθεί επίσημο όνομα και περιλαμβάνει τον Γιόντα τον ίδιο αλλά και τους χαρακτήρες Γιαντλ (509 ΠΜΓ - Δασκάλα Τζεντάι και μέλος του Συμβουλίου) και το αποκαλούμενο ως Παιδί (41 ΠΜΓ, στον πλανήτη Αρβάλα 7 - ως μωρό στα 50 του χρόνια ήταν ο κύριος στόχος ενός κυνηγού επικηρυγμένων από τον Μάνταλορ). Το όνομα του Παιδιού αποκαλύπτεται ότι είναι Γκρόγκου. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%B1 |
Βιολογική ωκεανογραφία | Η Βιολογική ωκεανογραφία (Θαλάσσια Βιολογία) είναι ο κλάδος της Βιολογίας που ασχολείται με τη μελέτη των φυτών, των ζώων και των άλλων οργανισμών που ζουν στις θάλασσες και στους ωκεανούς (Castro & Huber, 1999). Είναι γνωστό ότι η όμορφη και μυστήρια θαλάσσια ζωή συμβάλλει αποφασιστικά στη διαμόρφωση της φύσης του πλανήτη μας. Οι θαλάσσιοι οργανισμοί μας παρέχουν πληροφορίες για το παρελθόν της γης και για το σώμα μας, τα οποία πρέπει να μάθουμε να κατανοούμε. Αυτή ακριβώς είναι η πρόκληση και η περιπέτεια της Θαλάσσιας Βιολογίας. Η σχέση του ανθρώπου με τη θάλασσα αρχίζει από τα πρώτα χρόνια της εμφάνισής του στη Γη. Η επίδρασή της στον ανθρώπινο πολιτισμό, ο οποίος άρχισε να αναπτύσσεται κατά μήκος των παράκτιων περιοχών από τους προϊστορικούς χρόνους, ήταν και παραμένει ακόμη σημαντική. Οι θάλασσες ανέκαθεν προσέλκυαν το ενδιαφέρον του ανθρώπου. Τα μυστικά που κρύβονταν κάτω από τη σχεδόν πάντοτε ταραγμένη επιφάνειά τους τον προκαλούσαν να τις εξερευνήσει, ενώ παράλληλα του προσέφεραν τη δυνατότητα εξασφάλισης τροφής και δρόμων προς νέους τόπους. Το αχανές της έκτασης των ωκεανών ερέθιζε την φαντασία του και παράλληλα, οι ιδιαίτερα δυσχερείς και αντίξοες συνθήκες που κυριαρχούσαν εκεί έκαναν την κατάκτησή τους πραγματικό ανδραγάθημα. Παλαιότερα, οι άνθρωποι πίστευαν ότι ο πλανήτης μας ήταν επίπεδος και ότι το ταξίδι πέρα από τον ορίζοντα θα κατέληγε μέσα στα ανοιχτά στόματα των θαλάσσιων τεράτων. Η φυσική ιστορία των θαλάσσιων οργανισμών μετρά πολλές χιλιετίες ζωής. Οι άνθρωποι άρχισαν να μαθαίνουν για τη θαλάσσια ζωή, από την πρώτη στιγμή που αντίκρισαν θάλασσα. Οι αρχαιολόγοι έχουν ανακαλύψει σωρούς οστράκων, υπολείμματα από τα φαγοπότια της λίθινης εποχής (περίοδος που ξεκίνησε πριν από 2,5 εκατομμύρια χρόνια περίπου έως το 3.300 π.Χ., το τέλος δηλαδή της τελευταίας εποχής των παγετώνων). Επίσης έχουν βρεθεί αρχαία καμάκια και απλά αγκίστρια από όστρακα. Στην πραγματικότητα, οι παράκτιοι λαοί ανέπτυξαν έναν πολιτισμό βασισμένο σε συγκεντρωμένες πρακτικές γνώσεις πάνω στη θαλάσσια ζωή (Castro & Huber, 1999). Οι γνώσεις για τους ωκεανούς και τους οργανισμούς του αναπτύσσονταν, καθώς οι άνθρωποι γίνονταν καλύτεροι στη ναυσιπλοΐα και τη ναυπηγική. Οι Φοίνικες από το 2000 π.Χ. έπλεαν στη Μεσόγειο, στην Ερυθρά Θάλασσα, στον Ατλαντικό και στον Ινδικό Ωκεανό. Ο Όμηρος τον 8ο αιώνα π.Χ. αναφέρει στους στίχους του για θαλάσσια ταξίδια (Casson, 1995). O αρχαίος φιλόσοφος Αριστοτέλης που έζησε τον 4ο αιώνα π.Χ. θεωρείται ο πρώτος θαλάσσιος βιολόγος ο οποίος ασχολήθηκε με την επιστήμη της Βιολογίας, καθώς και με τη φιλοσοφία της Βιολογίας (Lennox, 2001a). Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα η πρόοδος στη μελέτη της Θαλάσσιας Βιολογίας σταμάτησε. Όμως το 995 μ.Χ. οι Βίκινγκς ανακάλυψαν τη Βόρεια Αμερική και παρατήρησαν θαλάσσια είδη. Επίσης οι Άραβες και άνθρωποι της Άπω Ανατολής συνέχισαν να εξερευνούν τη θάλασσα. Κατά την Αναγέννηση ο Κολόμβος το 1492 και ο Μαγγελάνος το 1519, συνέβαλλαν στη γνώση μας για τους ωκεανούς. Το 1768, ο Άγγλος James Cook είδε πρώτος τις ακτές της Ανταρκτικής, τα νησιά της Χαβάης, τη Νέα Ζηλανδία και τη Ταϊτή. Ο Cook επέκτεινε τις μελέτες για τους θαλάσσιους οργανισμούς αλλά σκοτώθηκε το 1779 σε μια μάχη με ιθαγενείς της Χαβάης. Ο Άγγλος Charles Darwin γνωστός για τη θεωρία της εξέλιξης, το 1836 πρότεινε μια ερμηνεία για το σχηματισμό των ατολλών (χαρακτηριστικοί δακτύλιοι κοραλλιογενών υφάλων) και μελέτησε το πλαγκτόν. Στις δεκαετίες του 1840 και 1850 ο Άγγλος θαλάσσιος βιολόγος Edward Forbes ερεύνησε το θαλάσσιο βυθό γύρω από την Αγγλία και το Αιγαίο Πέλαγος και διαπίστωσε ότι η σύνθεση του θαλάσσιου πυθμένα είναι διαφορετική σε διαφορετικά βάθη. Πολλοί σύγχρονοι και μεταγενέστεροι του Forbes, ειδικά από τη Βρετανία, τη Γερμανία, τη Σκανδιναβία και τη Γαλλία, συνέχισαν τις μελέτες του (Castro& Huber, 1999). Στις αρχές του 19ου αιώνα τοποθετείται και η γέννηση της Ωκεανογραφίας, όταν ο Edward Forbes (1840-1850) ίδρυσε την Dredging Committee και άρχισε μία συστηματική έρευνα του βενθικού οικοσυστήματος περισσότερο όμως με φυσιοδιφικό χαρακτήρα. Ερεύνησε κυρίως το βυθό γύρω από την πατρίδα του, την Αγγλία, αλλά και το Αιγαίο Πέλαγος και άλλες περιοχές. Ήταν ο πρώτος που ουσιαστικά ασχολήθηκε με το Αιγαίο Πέλαγος και ο οποίος το 1841 και το 1842 με τη χρήση δράγας κατάφερε να πάρει δείγματα μέχρι το βάθος των 238 μέτρων. Επίσης ήταν ο πρώτος που διατύπωσε την άποψη ότι οι οργανισμοί λιγοστεύουν και γίνονται μικρότεροι μετά το βάθος των 180 μέτρων, καθώς και το ότι η ζωή απουσιάζει ή είναι αρκετά ελαττωμένη μετά το βάθος των 550 μέτρων γνωστή και ως αζωϊκή θεωρία. Ο Forbes πέθανε πρόωρα το 1854 σε ηλικία μόλις 39 ετών, αλλά ήταν από τους πιο σημαντικούς θαλάσσιους βιολόγους για την εποχή του. Ανακάλυψε πολλούς άγνωστους οργανισμούς και διαπίστωσε ότι η σύνθεση των οργανισμών του θαλάσσιου πυθμένα είναι διαφορετική σε διαφορετικά βάθη. Η σημαντικότερη συμβολή του όμως είναι ότι διέγειρε το ενδιαφέρον για τη μελέτη των βενθικών οργανισμών. Η χρονική περίοδος επέλευσης του Β ́ Παγκοσμίου Πολέμου, επηρέασε πολύ την ανάπτυξη της Θαλάσσιας Βιολογίας. Μια νέα τεχνολογία, η ηχοβολιστική (sonar) αναπτύχθηκε σε ανταπόκριση των αναγκών του υποβρυχίου πολέμου. Η λειτουργία των ηχοβολιστικών συσκευών είχε ως βάση το «άκουσμα» στη θάλασσα. Ο ωκεανός, που μέχρι τότε είχε θεωρηθεί ως σιωπηλό βασίλειο, ξαφνικά βρέθηκε να είναι γεμάτος ήχους, που προέρχονταν κυρίως από ζώα. Η γνώση για τα ζώα αυτά δεν ήταν πια περιστασιακή επιδίωξη μερικών ενδιαφερόμενων θαλασσίων βιολόγων, αλλά θέμα εθνικής σημασίας. Στα χρόνια που ακολούθησαν αμέσως μετά τον πόλεμο, έγινε και η τελειοποίηση των πρώτων πραγματικά πρακτικών συσκευών αυτόνομης κατάδυσης. Η αδυναμία προσέγγισης των βαθιών νερών είχε κεντρίσει τη φαντασία του ανθρώπου. Άλλος ένας λόγος που ωθούσε τους ανθρώπους προς την εξερεύνηση των βαθιών νερών ήταν η κοινοτυπία της εικόνας της θάλασσας στην καθημερινή του ζωή, κυρίως για τους κατοίκους της παράκτιας ζώνης. Συνέβαλε επίσης και η ψευδαίσθηση ότι κατείχε το μέχρι τότε γνωστό κόσμο γεγονός που τον ώθησε στην αναζήτηση πληροφοριών για μη οικονομικά παραγωγικά συστήματα. Ο Wust το 1964, διέκρινε τέσσερις εποχές σταθμούς στην ανάπτυξη της Ωκεανογραφίας: Την εξερευνητική περίοδο ή περίοδο των μεγάλων εξερευνητικών αποστολών από το 1873 έως το 1913, τη περίοδο ανάπτυξης της έρευνας σε εθνικό επίπεδο από το 1925 έως το 1940, τη περίοδο εφαρμογής νέων μεθόδων και τεχνολογιών μεταξύ του 1947 και του 1956 και τέλος τη περίοδο ανάπτυξης της διεθνούς συνεργασίας από το 1957 έως και σήμερα.Αντίθετα, ο Mills το 1983 παρατηρεί ότι είναι πολύ νωρίς να διακρίνουμε φάσεις - εποχές σε μία τόσο πρόσφατη σε ανάπτυξη επιστήμη, όπως είναι η Ωκεανογραφία, για την οποία αγνοούμε γενικά τους παράγοντες που δημιούργησαν τη δυναμική της ιστορικής της εξέλιξης. Η ανάπτυξη της θαλάσσιας έρευνας στη Μεσόγειο ξεκινά από τα τέλη του προηγούμενου αιώνα και εστιάζεται κυρίως στη περιοχή των μεσογειακών γαλλικών ακτών. Η μελέτη ιδιαίτερα των θαλάσσιων βενθικών πληθυσμών έχει μακρά παράδοση στο χώρο αναφοράς και οι πρώτες περιγραφές προέρχονται από τον Marion και αφορούν το κόλπο της Μασσαλίας (Σιακαβάρα,1994). Η Μεσόγειος αποτελεί μία θαλάσσια περιοχή ιδιαίτερου ενδιαφέροντος. Ο Margalef το 1985 την περιέγραψε λέγοντας ότι «πρόκειται για ένα εξαιρετικά σύνθετο υπόλειμμα ενός πολύ δυναμικού παρελθόντος, το οποίο θα παραμείνει ενεργό για πολύ χρόνο, τόσο γεωλογικά, όσο και από την άποψη των ανθρώπων που την απαρτίζουν». Η Μεσόγειος κατέχει μία μοναδική θέση ως πεδίο έρευνας στο θαλάσσιο και όχι μόνο χώρο, αφενός μεν λόγω του εξαιρετικά πολύπλοκου γεωλογικού παρελθόντος της, με τις διαδοχικές αυξομειώσεις της στάθμης των υδάτων της, τις κρίσεις αλατότητας, τις γεωλογικές ανακατατάξεις, αλλά και λόγω του ανοίγματος της διώρυγας του Σουέζ (Συμεωνίδη & Συμεωνίδης, 2011). Η εικόνα του σήμερα έναν αιώνα μετά, όσον αφορά την επιστήμη της Θαλάσσιας Βιολογίας, δείχνει να έχει συμπληρώσει τον κύκλο της στη δυτική Ευρώπη, ενώ αντίθετα στις χώρες της ανατολικής Μεσογείου, στις οποίες ανήκει και η Ελλάδα η ολοκλήρωση αυτή διαφαίνεται ότι είναι ο στόχος του άμεσου μέλλοντος. Εξάλλου όπως τονίζει η Jacqueline De Romilly (1999:177) η «ελληνική επιστήμη δημοσιοποιεί, συζητεί, προοδεύει». Τμήμα Γεωπονίας, Ιχθυολογίας και Υδάτινου περιβάλλοντος, Σχολή Γεωπονίας, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, Βόλος Τμήμα Ωκεανογραφίας και Θαλασσίων Βιοεπιστημών, Σχολή Περιβάλλοντος, Πανεπιστήμιο Αιγαίου Σύλλογος Πτυχιούχων Ωκεανογράφων και Θαλασσίων Βιοεπιστημόνων Ελλάδας (ΣΠΩΘΒΕ) Μιχάλης Καρύδης (Επιμέλεια ελληνικής έκδοσης) (2017). Εισαγωγή στην Ωκεανογραφία (7η Έκδοση). ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΡΙΣΙΑΝΟΥ Α.Ε. ISBN 978-960-583-088-5. Peter Castro, Michael E. Huber (Μεταφρασμένο) (2015). Θαλάσσια Bιολογία. Εκδόσεις Utopia. ISBN 978-618-80647-9-9. Marine Biology, 9th ed. Κωνσταντίνος Κορμάς (2010). Οικολογία υδρόβιων μικροοργανισμών. Εκδόσεις Γαρταγάνη. ISBN 978-960-685-914-4. Χαρίτων Χιντήρογλου, Δημήτρης Βαφείδης (2008). Βιοποικιλότητα: Μια εισαγωγή (Μεταφρασμένο). Εκδόσεις University Studio Press. ISBN 978-960-12-1687-4. Nybakken James (Μεταφρασμένο) (2005). Θαλάσσια Βιολογία: Μια Οικολογική Προσέγγιση. Εκδόσεις ΙΩΝ. ISBN 960-411-511-1. Marine Biology: An Ecological Approach Gray S. John (Μεταφρασμένο) (2003). Θαλάσσια Οικολογία. Εκδόσεις University Studio Press. ISBN 978-960-121-195-4.Θεοδώρου, Α. (2004). Ωκεανογραφία: Εισαγωγή στο Θαλάσσιο Περιβάλλον. Εκδόσεις Σταμούλη Α.Ε. ISBN 978-960-351-540-1. Σακελαρίδου, Φ. Λ. (2007). Ωκεανογραφία. Εκδόσεις Αθ. Σταμούλης. ISBN 978-960-351-695-8. Κωνσταντίνος Δ. Ξένος (2000). Χημική ωκεανογραφία. Μακεδονικές Εκδόσεις. ISBN 978-960-319-141-4. Φυτιάνος Κωνσταντίνος, (Β' Έκδοση, 1996). Η Ρύπανση των Θαλασσών. Εκδόσεις University Studio Press. ISBN 978-960-122-321-6.Paul R. Pinet (2019). Invitation to Oceanography (8th Edition). Jones & Bartlett Learning. ISBN 978-128-416-469-5. Κωνσταντίνος Ι. Στεργίου & Αθανάσιος Χ. Τσίκληρας, (2015). Αλιευτική βιολογία και αλιεία. Σύνδεσμος Ελληνικών Ακαδημαϊκών Βιβλιοθηκών. Διαθέσιμο σε ηλεκτρονική μορφή εδώ Αρχειοθετήθηκε 2022-01-26 στο Wayback Machine. - Ημερομηνία προσπέλασης: 07 Απριλίου 2020. ISBN 978-960-603-235-6. Παπαναστασίου Π. Δημήτριος, (1976). ΑΛΙΕΥΜΑΤΑ (Τόμος Ι). Εκδόσεις ΙΩΝ. ISBN 978-960-405-203-5. Παπαναστασίου Π. Δημήτριος, (1976). ΑΛΙΕΥΜΑΤΑ (Τόμος ΙΙ). Εκδόσεις ΙΩΝ. ISBN 978-960-405-204-2. Παπουτσόγλου Σωφρόνιος Ε., (1997). Εισαγωγή στις Υδατοκαλλιέργειες. Εκδόσεις ΑΘ. ΣΤΑΜΟΥΛΗΣ. ISBN 978-960-351-121-2. Κασπίρης Παναγιώτης Φ., (2000). Τα ψάρια της Ελλάδος (Κλείδες προσδιορισμού). Μονογραφία. Χρίστος Ν. Νεοφύτου, Νικόλαος Χ. Νεοφύτου, (Γ' Έκδοση) (2017). Ιχθυολογία. Εκδόσεις University Studio Press. ISBN 978-960-122-345-2. | Η βιολογική ωκεανογραφία (Θαλάσσια Βιολογία) είναι ο κλάδος της βιολογίας και της ωκεανογραφίας που ασχολείται με τη κατανόηση και μελέτη της ζωής στη θάλασσα. Η βιολογική ωκεανογραφία μελετά την οικολογία των ωκεανών, τη κατανομή χλωρίδας και πανίδας στο χωροχρόνο, ερευνά τα θαλάσσια οικοσυστήματα, εξετάζει την ανατομία, φυσιολογία και συστηματική των θαλάσσιων οργανισμών και αναζητά νέες μορφές ζωής. Μέσα στο πλαίσιο της βασικής έρευνας της θαλάσσιας βιολογίας μελετώνται οι αλληλεπιδράσεις θαλάσσιων ζώων και φυτών και οι πολύπλοκες σχέσεις τους με το φυσικό περιβάλλον. Στην εφαρμοσμένη έρευνα της βιολογικής ωκεανογραφίας περιλαμβάνεται η αλιευτική βιολογία που ασχολείται με τους τομείς της αλιείας και των υδατοκαλλιεργειών. Ακόμη, στην εφαρμοσμένη έρευνα συγκαταλέγονται οι προσπάθειες για την εξεύρεση τρόπων αύξησης της παραγωγής τροφής από το θαλάσσιο χώρο, προκειμένου να καλυφθούν οι συνεχώς αυξανόμενες ανθρώπινες ανάγκες καθώς και ο προσδιορισμός των επιπτώσεων της ανθρωπογενούς ρύπανσης στη θαλάσσια ζωή. Τέλος, στη βιολογική ωκεανογραφία ανήκει και η θαλάσσια μικροβιολογία, ένα σχετικά νέο πεδίο μελέτης που παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B9%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CF%89%CE%BA%CE%B5%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AF%CE%B1 |
Αρένα Ροστόφ | Τον Ιούνιο του 2013, κατά την ανακαίνιση του σταδίου, βρέθηκαν πέντε οβίδες από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, σχεδόν άψογα διατηρημένες.Τον Αύγουστο του 2013, ξεκίνησαν οι εργασίες για την αμμώδη πρόσχωση θεμελίωσης του σταδίου. Οι εργασίες για τη θεμελίωση ολοκληρώθηκαν τον Μάιο του 2014. Η κατασκευή της υποδομής του σταδίου ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 2015. Τον Δεκέμβριο το εργοτάξιο άρχισε να φέρνει βαρύ εξοπλισμό και υλικά κατασκευής. Τον Ιανουάριο του 2015, τα πληρώματα άρχισαν να μεταφέρουν πυλώνες.Τον Μάρτιο του 2015, το έργο του σταδίου αναθεωρήθηκε, μειώνοντας το κόστος κατασκευής σε 3 δισεκατομμύρια ρούβλια. Το καλοκαίρι του 2015 ολοκληρώθηκε η πασσαλόπηξη και ξεκίνησε η κατασκευή ανωδομής. Τον Δεκέμβριο του 2015, ξεκίνησαν οι εργασίες για την τοποθέτηση του μεταλλικού σκελετού οροφής. Τον Ιούλιο του 2016, ξεκίνησαν οι εργασίες για το τσιμεντένιο μπολ του σταδίου. Επιπλέον, οι οικοδόμοι ξεκίνησαν την κατασκευή της πρόσοψης και άρχισαν τον εξωραϊσμό της παρακείμενης περιοχής στο στάδιο. Τον Νοέμβριο του 2016, ολοκληρώθηκαν πλήρως οι εργασίες από οπλισμένο σκυρόδεμα της κύριας λεκάνης του γηπέδου και ξεκίνησε η εγκατάσταση της στέγης. Στις 22 Δεκεμβρίου 2017, ολοκληρώθηκε η κατασκευή του γηπέδου. Στις 15 Απριλίου 2018, το στάδιο φιλοξένησε τον πρώτο του αγώνα μεταξύ της ΦΚ Ροστόφ και της ΣΚΑ Χαμπάροφσκ. Το στάδιο άνοιξε επίσημα στις 13 Μαΐου 2018, με έναν φιλικό ποδοσφαιρικό αγώνα μεταξύ της ΦΚ Ροστόφ και της ΦΚ Ουράλ. Το 2011 παρουσιάστηκε το τελικό σχέδιο για το νέο γήπεδο από την Populous. Το ακανόνιστο σχήμα τόσο της οροφής όσο και των κερκίδων είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Μέρος των θέσεων θα είναι προσωρινό, για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2018. Μετά τη διοργάνωση η χωρητικότητα μπορεί να μειωθεί σε 42.000 θέσεις. Όπως επιβεβαίωσε ο κύριος αρχιτέκτονας για την περιοχή του Ροστόφ, αυτό το στάδιο πρόκειται να είναι η αρχή ενός νέου κέντρου πόλης. Θα είναι το πρώτο μεγάλο έργο που κατασκευάστηκε στη νότια όχθη του ποταμού Ντον, με την υπόλοιπη πόλη να βρίσκεται βόρεια. Το συνολικό κόστος του σταδίου ήταν 19,84 δισεκατομμύρια ρούβλια. Με προορισμούς για ψώνια και φαγητό, το στάδιο θα χρησιμεύσει ως κομβικό σημείο για επενδύσεις και νέες εξελίξεις. Μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2018, η αρένα χρησιμοποιείται για τους αγώνες της ΦΚ Ροστόφ και για τους αγώνες της Εθνικής Ρωσίας ανδρών, καθώς και για άλλες αθλητικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις. Χώρος της Αρένα Ροστόφ Αρχειοθετήθηκε 2020-08-06 στο Wayback Machine. Σχεδιαστικές αποδόσεις στο StadiumDB.com Rostov Σχεδιαστικές αποδόσεις στο StadiumDB | Η Αρένα Ροστόφ (ρωσικά: «Ростов Арена») είναι στάδιο ποδοσφαίρου στο Ροστόφ επί του Ντον στη Ρωσία. Είναι ένα από τα γήπεδα που χρησιμοποιήθηκε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2018. Είναι η έδρα της ΦΚ Ροστόφ του Πρωταθλήματος Ρωσίας. Έχει χωρητικότητα 45.000 θεατών. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%AD%CE%BD%CE%B1_%CE%A1%CE%BF%CF%83%CF%84%CF%8C%CF%86 |
Μοντέρνο Μπενόνι | Ο Φρανκ Μάρσαλ εφηύρε το Μοντέρνο Μπενόνι και το έπαιξε εναντίον του Χοσέ Ραούλ Καπαμπλάνκα το 1927 στη Νέα Υόρκη, αλλά οι πειραματισμοί του στο άνοιγμα αυτό αγνοούνταν σε μεγάλο βαθμό για περισσότερα από 20 χρόνια. Στη δεκαετία του 1950, το άνοιγμα αναζωογονήθηκε από σκακιστές στη Σοβιετική Ένωση, επικεφαλής ανάμεσά τους ήταν ο γκρανμαίτρ Μιχαήλ Ταλ. Ακολούθησαν και άλλοι παίκτες με εξίσου επιθετικό και ανυποχώρητο στυλ, όπως ο Μπόμπι Φίσερ και ο Γκάρι Κασπάροφ, μέχρι που εδραιώθηκε η φήμη του ανοίγματος ως μία από τις πιο δυναμικές αντιδράσεις των μαύρων στο 1.δ4. Το Μοντέρνο Μπενόνι υπέστη σοβαρή θεωρητική κρίση στη δεκαετία του 1980 και του 1990, όταν οι σκακιστές παίζοντας με τα μαύρα συναντούν μεγάλες δυσκολίες στην εκπλήρωση της επίθεσης Ταϊμάνοβ μετά από 7.ζ4 και τη σύγχρονη κύρια βαριάντα: 7.Ιζ3 Αη7 8.θ3 0-0 9.Αδ3. Κατά τον 21ο αιώνα η θεωρητική στήριξη του ανοίγματος ανέκαμψε και μαζί της ανέκαμψε και η φήμη του ανοίγματος. Αξίζει να σημειωθεί, ότι ήταν η επιλογή του Βλαντιμίρ Κράμνικ όταν χρειαζόταν μια νίκη με τα μαύρα κατά το προτελευταίο παιχνίδι στο Κλασικό Παγκόσμιο Σκακιστικό Πρωτάθλημα το 2004. Μετά τις αρχικές κινήσεις, τα μαύρα προχωρούν στην κατάκτηση του τετραγώνου δ5, δημιουργώντας υπεροχή των μαύρων πιονιών στην πτέρυγα της βασίλισσας. Για την υποστήριξουν το πλεονέκτημά τους, συνήθως κάνουν φιανκέτο στο τετράγωνο η7 με τον αξιωματικό του βασιλιά τους. Αυτά τα δύο χαρακτηριστικά διαφοροποιούν την θέση των μαύρων από την Άμυνα Μπενόνι και την Ινδική άμυνα του βασιλιά, αν και οι μεταθέσεις μεταξύ αυτών των ανοιγμάτων είναι πολύ συνηθισμένες. Αγγλόφωνα βικιβιβλία: Chess Opening Theory: Modern Benoni | Το Μοντέρνο Μπενόνι (Modern Benoni) είναι ένα άνοιγμα στο σκάκι, το οποίο χαρακτηρίζεται από τις αρχικές κινήσεις (σε αλγεβρική σημειογραφία): 1. δ4 Ιζ6 2. γ4 γ5 3. δ5 ε6Το Μοντέρνο Μπενόνι καταχωρήθηκε στην Εγκυκλοπαίδεια Σκακιστικών Ανοιγμάτων υπό τους κωδικούς A60–A79. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%BD%CE%BF_%CE%9C%CF%80%CE%B5%CE%BD%CF%8C%CE%BD%CE%B9 |
International TerraStar | Μοιράζοντας την καμπίνα του με τα μεγαλύτερα International DuraStar, WorkStar, TranStar και ProStar, το TerraStar διακρίνεται για το καπό χαμηλότερου προφίλ (με μικρότερους τροχούς και στους δύο άξονες) και την καμπίνα. Για να δημιουργηθεί μια χαμηλότερη θέση τοποθέτησης για την καμπίνα, οι δεξαμενές καυσίμου μεταφέρθηκαν από κάτω από την καμπίνα στο πίσω μέρος της (παραμένοντας στις ράγες του πλαισίου). Το καπό ήταν εξοπλισμένο με μια σχεδόν επίπεδη μάσκα και τετράγωνους προβολείς με κλειστή δέσμη (παρόμοια με το WorkStar). Όπως και με τα DuraStar και WorkStar, η σειρά μοντέλων προσφέρθηκε σε καμπίνα με δύο πόρτες μαζί με εκτεταμένη καμπίνα και τετράθυρη καμπίνα πληρώματος. Ο σχεδιασμός του πλαισίου-καμπίνας του κατασκευάστηκε για την τοποθέτηση πίσω αμαξωμάτων που τοποθετήθηκαν από κατασκευαστές δεύτερου σταδίου. Σε αντίθεση με το DuraStar, το TerraStar πωλήθηκε με σχετικά λίγους συνδυασμούς κινητήρων. Σε όλη την παραγωγή της, η σειρά μοντέλων προσφέρθηκε με MaxxForce 7 turbodiesel V8 σε συνδυασμό με αυτόματο 6-τάχυτο Allison 1000.Αρχικά διαμορφωμένο αποκλειστικά με έναν μόνο πίσω κινητήριο άξονα, η τετρακίνηση έγινε διαθέσιμη προαιρετικά τον Μάιο του 2013. Το 2015, το Navistar απομακρύνθηκε από τα συστήματα εκπομπών που βασίζονται στο EGR, οδηγώντας στη διακοπή της λειτουργίας του κινητήρα MaxxForce 7. Αυτό ουσιαστικά άφησε τη σειρά μοντέλων χωρίς κινητήρα και η International απέσυρε τη σειρά μοντέλων μετά το τέλος της παραγωγής του 2015. Από το 2010 έως το 2015, το σασί TerraStar χρησιμοποιήθηκε από τη θυγατρική της Navistar IC Bus για την ανάπτυξη του μικρότερου οχήματος της που κατασκευάστηκε ποτέ. Η IC Bus, που προοριζόταν σε μεγάλο βαθμό ως εναλλακτική λύση βαρύτερης χρήσης σε σχέση με τα οχήματα που παράγονται σε σασί Ford E-450 και GMC Savana, εισήγαγε λεωφορεία κομμένης καμπίνας που προέρχονται από το TerraStar. Η εταιρεία κυκλοφόρησε στην αγορά δύο εκδόσεις, συμπεριλαμβανομένου του λεωφορείου μεταφοράς AC-Series και του σχολικού λεωφορείου της σειράς AE. Αν και δεν προσφέρθηκε ποτέ ως καταναλωτικό όχημα, κατά τη διάρκεια της παραγωγής του, το International TerraStar χρησίμευσε ως πλαίσιο δωρητή για μετατροπές δεύτερου κατασκευαστή. Σε μια διαμόρφωση παρόμοια με τα μεγαλύτερα φορτηγά International XT, το TerraStar με καμπίνα πληρώματος μετατράπηκε από την Elkhart, με έδρα την Ιντιάνα Midwest Automotive Designs σε φορτηγό ή τετράθυρο SUV. Περιήγηση στο International TerraStar 2010 International TerraStar | Το International TerraStar είναι ένα φορτηγό μεσαίου τύπου (τάξης 4 και 5) που κατασκευάστηκε από την International Trucks από το 2010 έως το 2015. Το μικρότερο φορτηγό "μουρωτής" καμπίνας που κατασκευάστηκε ποτέ από τη International, το TerraStar συναγωνίστηκε οχήματα με σασί που προέρχονται από μεγάλα pickup ενώ επίσης και με τις μικρότερες εκδόσεις των Freightliner M2 και Hino 600. Αν και δεν ορίστηκε ποτέ επίσημα από την εταιρεία ως αντικαταστάτης του CityStar LCF COE του 2006-2009, το TerraStar είναι παρόμοιων διαστάσεων και συνολικού βάρους. Η σειρά μοντέλων είναι το μικρότερο της οικογένειας μοντέλων International NGV, που μοιράζεται την καμπίνα του με το φορτηγό μεσαίας χρήσης International DuraStar. Όσον αφορά το ωφέλιμο φορτίο, το TerraStar λειτούργησε επίσης ως ο διάδοχος της ελαφρότερης έκδοσης 4100 στη σειρά DuraStar. Μετά τη διακοπή του κινητήρα MaxxForce 7, η International απέσυρε τη σειρά μοντέλων μετά την παραγωγή του 2015. Για το 2019, η εταιρεία επέστρεψε στην κατηγορία μεγέθους με το International CV, το οποίο παρήχθη σε κοινοπραξία από την International μαζί με τη σειρά φορτηγών μεσαίας χρήσης Chevrolet 4500-6500HD. | https://el.wikipedia.org/wiki/International_TerraStar |
Πολλά Νερά Ημαθίας | Στις 15 Νοεμβρίου 1926 έγινε η επίσημη μετονομασία του χωριού, από Φέτιτσα σε Πολλά Νερά. Τα Πολλά Νερά βρίσκονται στο βόρειο άκρο του νομού Ημαθίας, κοντά στα όρια με τον Νομό Πέλλας και σε απόσταση 2 χλμ. από το Λουτροχώρι, 26 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της πόλης της Βέροιας και σε υψόμετρο περίπου 150 μέτρα. Ανήκει στην Κοινότητα Μαρίνας η οποία μέχρι το 1997 ήταν αυτόνομη οπότε και συνενώθηκε στον Δήμο Ανθεμίων. Ο πληθυσμός του οικισμού αποτελείται από Πόντιους πρόσφυγες προερχομένους από την περιοχή της Σεβάστειας του Πόντου. Κύρια πηγή εισοδήματος είναι η γεωργία και η κτηνοτροφία. Κύριες καλλιέργειες είναι τα ροδάκινα, κεράσια, σιτηρά, αμπέλια, δαμάσκηνα, ακτινίδια και τα τελευταία χρόνια και ελιές. Το ζωικό κεφάλαιο αποτελείται από αίγοπρόβατα και βοοειδή. | Τα Πολλά Νερά είναι ένα χωριό, οικισμός τoυ Δήμου Ηρωικής Πόλης Νάουσας της Ημαθίας στην Κεντρική Μακεδονία. Κατά την απογραφή του 2011 τα Πολλά Νερά είχαν 139 κατοίκους. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%BB%CE%AC_%CE%9D%CE%B5%CF%81%CE%AC_%CE%97%CE%BC%CE%B1%CE%B8%CE%AF%CE%B1%CF%82 |
Φαρνάβαζος Γ΄ της Φρυγίας | Ήταν γιος τού Αρτάβαζου Β΄ σατράπη της Ελλησποντικής Φρυγίας και μίας γυναίκας από τη Ρόδο, αδελφής των Μέμνονα και Μέντορα, στρατηγών. O πατέρας του, με τη συνδρομή τού Μέμνονα και των μισθοφόρων του, εξεγέρθηκε εναντίον τού Αρταξέρξη Γ΄ το 358 π.Χ.. Όταν το κίνημα απέτυχε, κατέφυγαν με τις οικογένειές τους στην Αυλή της Πέλλας τού Φιλίππου Β΄ της Μακεδονίας (βασ. 360-336 π.Χ.). Έμειναν εκεί το διάστημα 352-342 και συνάντησαν τον νεαρό Αλέξανδρο Γ΄. Όταν τους επετράπη να επιστρέψουν το 343 π.Χ., ο Μέμνων και ο Φαρνάβαζος Γ΄ ανέλαβαν τον Περσικό στόλο στο Αιγαίο το 334 π.Χ.. Όταν ο Αλέξανδρος Γ΄ εισέβαλε στην Περσική αυτοκρατορία, ο Μέμνων αμύνθηκε την στρατηγικά σημαντική πόλη της Αλικαρνασσού. Ο Μακεδόνας βασιλιάς την πολιόρκησε και ο Μέμνων ζήτησε ενισχύσεις και τις έλαβε. Έτσι οι Πέρσες της πόλης ανασυντάχθηκαν, παρέδωσαν όμως τελικά την πόλη στις αρχές τού 333 π.Χ.. Ο Μέμνων και ο Φαρνάβαζος Γ΄ τότε κατεύθυναν τη στρατηγική τους στο να διασπάσουν τη γραμμή τροφοδοσίας τού Αλεξάνδρου Γ΄, καταλαμβάνοντας τα νησιά κοντά στον Ελλήσποντο και στο να υποδαυλίσουν εξέγερση στη νότιο Ελλάδα. Είχαν στόλο από 300 πλοία, Φοινικικά, Αιγυπτιακά και Κυπριακά· χιλιάδες Έλληνες μισθοφόρους και τεράστιες ποσότητες αργύρου και χρυσού. Περίπου την ίδια στιγμή ο Άγις Γ΄ της Σπάρτης και ο πολιτικός Δημοσθένης της Αθήνας οργάνωσαν δυνάμεις για να ελευθερώσουν τις πόλεις τους από τους Μακεδόνες. Το φθινόπωρο τού 333 π.Χ. ο Άγις Γ΄ συνάντησε τον Φαρνάναζο Γ΄ και τον Αυτοφραδάτη κάπου στο Αιγαίο και τους εμφάνισε τα σχέδιά του για έναν πόλεμο εναντίον τού Αλεξάνδρου Γ΄ στην ίδια την Ελλάδα. Οι Πέρσες συμφώνησαν να τον υποστηρίξουν με 30 τάλαντα και 10 πλοία. Ο Άγις Γ΄ προσέλαβε τους Έλληνες μισθοφόρους, που επέζησαν της μάχης της Ισσού, όπου είχαν υπηρετήσει στον Περσικό στρατό· ήταν 8.000 απόμαχοι. Ο Μέμνων και ο Φαρνάβαζος Γ΄ κατέλαβαν την Κω και τη Χίο, αλλά όταν πολιόρκησαν τη Μυτιλήνη, ο Μέμνων ασθένησε από πυρετό και απεβίωσε. Ο Φαρνάβαζος Γ΄ ανέλαβε τον έλεγχο των περσικών δυνάμεων στο Αιγαίο, βοηθούμενος από τον Αυτοφραδάτη. Κατέλαβαν τη Μυτιλήνη και την Τένεδο, νησί που τους έδωσε τον έλεγχο τού Ελλησπόντου. Ο Φαρνάβαζος Γ΄ απείλησε την τροφοδοσία τού Αλεξάνδρου Γ΄ με την ίδρυση ενός φρουρίου κοντά στην Αλικαρνασσό, που έκανε το λιμάνι της απρόσιτο. Κατέλαβε τη Σαμοθράκη, τη Σίφνο και την Άνδρο, ενώ συνέλαβε όλα τα ελληνικά πλοία τροφοδοσίας. Όμως τον Νοέμβριο τού 333 π.Χ. ο Δαρείος Γ΄ είχε χάσει την αποφασιστική μάχη της Ισσού. Ο Φαρνάβαζος Γ΄ γινόταν ολοένα πιο απομονωμένος: ο Άγις Γ΄ αποσύρθηκε της εξέγερσης· οι κάτοικοι των νησιών που είχε καταλάβει ο Φαρνάβαζος Γ΄, εξεγέρθηκαν· πολλοί στρατιώτες του λιποτάκτησαν. Ο πολύ μειωμένος στόλος του νικήθηκε κοντά στη Χίο και ο ίδιος συνελήφθη. Καθώς τον οδηγούσαν στον Αλέξανδρο Γ΄, δραπέτευσε και πήγε στην Κω. Δεν γνωρίζουμε τι απέγινε μετά· υπάρχει κενό στις ιστορικές πηγές. Εκτιμούμε, ότι τελικά υποτάθηκε στον Μακεδόνα στρατηλάτη, καθώς το 324 π.Χ. η αδελφή του Αρτονίς δόθηκε ως σύζυγος στον Ευμένη τον Καρδιανό από τον Αλέξανδρο Γ΄, η αδελφή του Αρτακάμα στον Πτολεμαίο Α΄ και τη Βαρσίνη έλαβε ο ίδιος ο Μακεδόνας βασιλιάς. Αυτά αναφέρει ο Πλούταρχος στον Βίο τού Ευμένη. Το 321 π.Χ. βρίσκουμε τον Φαρνάβαζο Γ΄ να διοικεί μοίρα τού ιππικού για τον Ευμένη στη μάχη τού Ελλησπόντου, στην οποία νίκησε τον Κρατερό και τον Νεοπτόλεμο. Αυτά αναφέρει ο Πλούταρχος στον Βίο τού Ευμένη. Arrian, Campaigns of Alexander,p.125 Peter Green, Alexander of Macedon, 356-323 B.C.: a historical biography, 1974, p.254. Arrian, vii. 4; Plutarch, Parallel Lives, "Eumenes", 7; Diodorus Siculus, Bibliotheca, xviii. 30-32 Plutarch: Life of Eumenes - translation. | Ο Φαρνάβαζος Γ΄ (π. 370 - μετά το 320 π.Χ.) από τη Δυναστεία των Φαρνακιδών ήταν Πέρσης σατράπης της Φρυγίας, που πολέμησε τον Αλέξανδρο Γ΄ τον Μεγάλο. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B1%CF%81%CE%BD%CE%AC%CE%B2%CE%B1%CE%B6%CE%BF%CF%82_%CE%93%CE%84_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A6%CF%81%CF%85%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CF%82 |
Μανοκουάρι | Το Κρατικό Πανεπιστήμιο της Παπούας ιδρύθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2000. Αυτό το πανεπιστήμιο δημιουργήθηκε για να βοηθήσει στην τοπική εκπαίδευση των κατοίκων της Παπούας. Μεταξύ των επιτευγμάτων τους είναι η Beccariana, ένα ακαδημαϊκό περιοδικό που εκδίδεται από το πανεπιστήμιο. Η δημοσίευση αυτή περιέχει όλη την έρευνα που έγινε από το πανεπιστήμιο στον τομέα της βοτανοθεραπείας. Το πανεπιστήμιο βρίσκεται στρατηγικά σε έναν λόφο με θέα στην πόλη, περιτριγυρισμένο από ένα πυκνό τροπικό βροχερό δάσος. Αυτό επιτρέπει στους ερευνητές την άμεση πρόσβαση στα βιολογικά δείγματα και περιπτωσιολογικές μελέτες. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Manokwari στο Wikimedia Commons | Το Μανοκουάρι (ινδονησιακά: Manokwari) είναι παράκτια πόλη και η πρωτεύουσα της επαρχίας της Δυτικής Παπούας της Ινδονησίας. Η πλειοψηφία των κατοίκων του Μανοκουάρι είναι χριστιανοί και η πόλη είναι μία από τις έδρες της Ρωμαιοκαθολικής Επισκοπής Μανοκουάρι–Σόρονγκ. Κακάο, φρούτα και καρύδες καλλιεργούνται κοντά στην πόλη· η συγκομιδή δασικών προϊόντων βρίσκεται εν εξελίξει, το κακάο, η ψύχα Ινδικής καρύδας, το ξύλο μεταφέρονται μέσω του λιμανιού. Η πόλη εξυπηρετείται από το αεροδρόμιο Ρεντάνι. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%AC%CF%81%CE%B9 |
Μπόλεκ και Λόλεκ | Σειρές:Μπόλεκ και Λόλεκ (13 επεισόδια) - 1963-1964Kusza – Το τόξο(Γουλιέλμος Τέλος) Yeti – Ο Γιέτι Dzielni Kowboje – Οι γενναίοι καουμπόηδες Skrzyżowane Szpady - Διασταυρούμενα ξίφη Pogromca Zwierząt – Ο θηριοδαμαστής Corrida – Η ταυρομαχία Indiańskie Trofeum – Το ινδιάνικο τρόπαιο Kosmonauci - Οι Κοσμοναύτες Król Puszczy - Βασιλιάς του δάσους (Ταρζάν) Robinson - Ροβινσώνας (Κρούσος) Poławiacze Skarbów – Ο θησαυρός των ψαράδων Sportowcy – Οι Αθλητές Dwaj Rycerze – Οι δύο ιππότεςΜπόλεκ και Λόλεκ σε διακοπές (13 επεισόδια) - 1965-1966Lunapark – Το Λούνα-παρκ Grzybobranie - Μαζεύοντας μανιτάρια Strzelba i Wędka – Ψάρεμα και κυνήγι Fałszywy Dziadek - Ο ψεύτικος παππούς Zabawa w Rycerza - Παίζοντας τον ιππότη(Δον Κιχώτης) Na Biwaku - Κατασκήνωση Pierwszy Dzień Wakacji - Πρώτη μέρα των διακοπών Kłusownik - Ο λαθροκυνηγός Żyrafa - Η καμηλοπάρδαλη Przygoda w Pustyni - Περιπέτεια στην έρημο Skarb - Ο θησαυρός(των Ίνκας) Autostopowicze - Κάνοντας οτοστόπ Morska Przygoda - Θαλασσινή περιπέτειαΟ Μπόλεκ και ο Λόλεκ γυρίζουν τον κόσμο (18 επεισόδια) - 1968-1970W Stepach Australii - Στις στέπες της Αυστραλίας Na Tropach Bengalskiego Tygrysa - Στα ίχνη του τίγρη της Βεγγάλης Na Wyspach Polinezji - Στα νησιά της Πολυνησίας Złote Miasto Inków - Η χρυσή πόλη των Ίνκας Wyścig Do Bieguna - Αγώνας για τον Βόρειο Πόλο W Puszczach Kanady - Στα δάση του Καναδά Polowanie Na Goryla - Κυνηγώντας τον γορίλα Na Stokach Kilimandżaro - Στις πλαγιές του Κιλιμάντζαρο Olimpiada w Mexico - Ολυμπιάδα στο Μεξικό W Krainie 1001 Nocy - Στη χώρα με τις 1001 νύχτες W Piaskach Gobi - Στην άμμο της (ερήμου) Γκόμπι Gran Premio Argentyny - Το Γκραν Πρι της Αργεντινής Na Dzikim Zachodzie - Στην άγρια δύση Grobowiec Faraona - Ο τάφος του Φαραώ Łowcy Bizonów - Κυνηγώντας το βίσωνα Nad Orinoko - Στον (ποταμό) Ορενόκο Na Tropach Yeti - Στα χνάρια του Γιέτι Przemytnik - Ο λαθρέμποραςΠαραμύθια των Μπόλεκ και Λόλεκ (13 επεισόδια) - 1970-1971Złota Rybka - Το χρυσόψαρο Czerwony Kapturek - Η μικρή Κοκκινοσκουφίτσα Czarodziejskie Lustro - Ο μαγικός καθρέφτης Tomcio Paluch - Κοντορεβιθούλης Pantofelek Kopciuszka - Το γοβάκι της Σταχτοπούτας Latający Kufer - Το ιπτάμενο μπαούλο Brzydkie Kaczątko - Το ασχημόπαπο Lampa Aladyna - Το λυχνάρι του Αλαντίν Uwięziona Królewna - Η φυλακισμένη πριγκίπισσα Smok - Ο δράκος Baba Jaga - Χάνσελ και Γκρέτελ Królowa Śniegu - Η βασίλισσα του χιονιού Zaklęty Zamek - Το μαγεμένο κάστροΠεριπέτειες των Μπόλεκ και Λόλεκ (63 επεισόδια) - 1972-1980Chory Ząb - Το πονεμένο δόντι Deszczowe Wakacje - Βροχερές διακοπές Psiaczek - Το κουτάβι Tola - Τόλα Biwak - Κατασκήνωση Wycieczka w Góry - Εκδρομή στα βουνά Nad Jeziorem - Στη λίμνη Kruk - Το κοράκι W Puszczy - Στην άγρια φύση Wycieczka Samochodem - Εκδρομή με αμάξι Sierpniowa Wędrówka - Αυγουστιάτικη πεζοπορία Zimowe Igraszki - Χειμωνιάτικη ξενοιασιά Zdobywcy Przestworzy - Οι κατακτητές των αιθέρων Małpka - Η μαϊμού Zimowe Zawody - Χειμερινή Ολυμπιάδα Śniadanie Na Biwaku - Πρωινό στην κατασκήνωση Imieniny Toli - Η γιορτή της Τόλα Pali Się - Πυρκαγιά Tajemnica Toli - Το μυστήριο της Τόλα Zielone Ścieżki - Πράσινα μονοπάτια Kanarek - Το καναρίνι Podwodna Wycieczka - Υποβρύχια βόλτα Bieg Na Przełaj - Αγώνας ανώμαλου δρόμου Wakacje Na Wsi - Διακοπές στην εξοχή Tresowany Piesek - Εκπαιδευμένο σκυλάκι Przygoda Na Dwóch Kółkach - Περιπέτεια σε δύο ρόδες Na Żaglówce - Στο ιστιοπλοϊκό Zgubiony Ślad - Χαμένοι στο δάσος Źrebak - Το πουλάρι Wielki Mecz - Το μεγάλο παιχνίδι Bocian - Ο πελαργός Przyjaciele Bobrów - Φίλοι με τους κάστορες Wycieczka Kajakiem - Εκδρομή με καγιάκ Tajemniczy Plan - Το μυστήριο σκίτσο Fotoreporter - Φωτορεπόρτερ Zawody Latawców - Διαγωνισμός χαρταετών Wagary - Κοπάνα Sarenka - Το ελάφι Harcerska Warta - Πρόσκοπος σκοπιά Muzykanci - Οι μουσικοί Wakacje Nad Morzem - Παραθαλάσσιες διακοπές Mali Ogrodnicy - Οι μικροί κηπουροί Zmylony Trop - Παραπλανητικό στοιχείο Kowboj i Indianie - Καουμπόις και Ινδιάνοι Zabawa w Chowanego - Κρυφτό Wakacyjne Szlaki - Καλοκαιρινές διαδρομές Wędrowny Cyrk - Περιοδεύων θίασος Wiosenne Porządki - Ανοιξιάτικη καθαριότητα Pocztowy Gołąb - ταχυδρομικό περιστέρι Lotnia - ΤΟ ανεμόπτερο Morska Wyprawa - Θαλάσσια εξερεύνηση Prima Aprilis - Πρωταπριλιά Wiosenna Burza - Ανοιξιάτικη μπόρα Byczek - Ο ταύρος Cygański Wóz - Το γύφτικο βαγόνι Imieniny Mamy - Η γιορτή της μητέρας Czarna Bandera - Η μαύρη σημαία Poduszkowiec - Το χόβερκραφτ Wycieczka z Robotem - Εκδρομή με ένα ρομπότ Lolek Lunatyk - Λόλεκ ο υπνοβάτης Lotnicza Przygoda - Εναέρια περιπέτεια Zaginął Piesek - Το χαμένο σκυλάκι Chrzest Na Równiku - Το βάπτισμα του ισημερινούΜπόλεκ και Λόλεκ στην άγρια δύση (7 επεισόδια) - 1972Obrońcy Prawa - Προστάτες του νόμου Postrach Teksasu - Τρόμος στο Τέξας Pościg - Καταδίωξη Porwany Ekspress - Ληστεία στο εξπρές Koniokrad - Ζωοκλέφτης Indiański Bożek - Ινδιάνικο τοτέμ Tropiciele - Οι ιχνηλάτεςΠαίζοντας με τους Μπόλεκ και Λόλεκ (7 επεισόδια) - 1975-1976Gokarty - Γκοου-καρτ Niezwykłe Odkrycie - Ασυνήθιστη ανακάλυψη Maszeruje Wojsko - Ο στρατός παρελαύνει Mali Filmowcy - Μικροί κινηματογραφιστές Niefortunne Niańki - Άτυχες νταντάδες Opiekunowie Zwierząt - Οι ζωόφιλοι Czarna Dama - Η μαύρη κυρίαΤο μεγάλο Ταξίδι των Μπόλεκ και Λόλεκ (15 επεισόδια) - 1978Testament Fileasa Foga - Η διαθήκη του Φιλέα Φόγκ W Londynie - Στο Λονδίνο Pechowy Statek - Το καταραμένο πλοίο Wioska 40 Rozbójników - Το χωριό των σαράντα κλεφτών Małpi Król - Ο μαϊμουδο-βασιλιάς Syn Wodza Mbu-Bu - Ο γιος του αρχηγου Μβου-μπού Podróż Na Słoniu - Ταξίδι πάνω σε ελέφαντα Tajemnicza Świątynia - Ο μυστηριώδης ναός W Służbie Buddy - Στην υπηρεσία του Βούδα Ptak Śmierci - Το πουλί του θανάτου W Głębinach Oceanu - Στα βάθη του ωκεανού Rajska Wyspa - Παραδείσιο νησί Dziki Zachód - Άγρια δύση Powrót - Η επιστροφή Wyspa Bolka i Lolka - Το νησί των Μπόλεκ και ΛόλεκΜπόλεκ και Λόλεκ ανάμεσα στους ανθρακωρύχους (7 επεισόδια) - 1980Wuj Karlik - Θείος Καρλ Zielona Hałda - Πρασινίζοντας τους σωρούς με τη σκουριά Skarbnik - Οι χρυσοθήρες Barbórka - Η γιορτή των ανθρακωρύχων Pasowanie Na Górnika - Κατάλληλος για ανθρακωρύχος W Starej Kopalni - Στο παλιό ορυχείο Czarne Złoto - Μαύρος χρυσόςΟλυμπιάδα με τους Μπόλεκ και Λόλεκ (13 επεισόδια) - 1983-1984Tor Przeszkód - Αγώνας εμποδίων Żółty Czepek - Το κίτρινο σκουφάκι Zawody Łucznicze - Αγώνες τοξοβολίας Judo - Τζούντο Gol - Γκολ! Żeglarstwo - Ιστιοπλοία Slalom - Σλάλομ Skok w Dal - Άλμα εις μήκος Pojedynek - Ξιφασκία Kolarstwo - Ποδηλασία Siatkówka - Βόλεϊ Igrzyska - (Αρχαίοι Ολυμπιακοί) Αγώνες Nim Zapłonie Znicz - Πριν ανάψει η φλόγαΟ Μπολεκ και ο Λόλεκ στην Ευρώπη (5 επεισόδια) - 1983-1986Duch Zamku Lorda MacIntosha - Το φάντασμα του κάστρου του Λόρδου ΜακΙντος W Królestwie Posejdona - Στο βασίλειο του Ποσειδώνα W Hiszpanii - Στην Ισπανία Pod Kraterem - Κάτω από το ηφαίστειο Wyścig Renów - Η κούρσα του ταράνδου | Μπόλεκ και Λόλεκ είναι ο τίτλος πολωνικής σειράς κινουμένων σχεδίων που γνώρισε επιτυχία σε πολλές χώρες του κόσμου. Η σειρά πήρε τον τίτλο της από μια πολωνική ταινία του 1936. Δημιουργός και σκηνοθέτης της ήταν ο Βουαντίσουαφ Νεχρεμπέτσκι (Władysław Nehrebecki), σχεδιαστές των δυο ηρώων οι Άλφρεντ Λέβικ (Alfred Ledwig) και Λέσεκ Λόρεκ (Leszek Lorek) ενώ τη μουσική έγραφε ο Βάλντεμαρ Καζανέτσκι (Waldemar Kazanecki). Ήταν μια παραγωγή των Στούντιο Κινουμένων Σχεδίων του Μπιέλσκο-Μπιάουα. Οι κεντρικοί ήρωες είναι δυο αγοράκια περίπου δέκα ετών: ο κοντός και λίγο χαζός Λόλεκ και ο ψηλός και νευρικός Μπόλεκ. Από το 1973 στην παρέα προστέθηκε και η φίλη τους Τόλα. Επίσης σε τουλάχιστον ένα επεισόδιο, εμφανίζεται ο ήρωας της παράλληλης πολωνικής σειράς κινουμένων σχεδίων, Ρεξ, όπως και οι Μπόλεκ και Λόλεκ εμφανίζονται εκεί. Τα επεισόδια μέχρι το 1980 δεν έχουν διαλόγους, πάρα μόνο επιφωνήματα και ηχητικά εφέ (κάτι που συνέβαλε στη διεθνή επιτυχία της σειράς), ενώ το σχέδιο είναι απλό αλλά πολύ παραστατικό. Οι περιπέτειες των Μπόλεκ και Λόλεκ προβάλλουν ιδέες όπως η φιλία, η αλληλεγγύη, τα ταξίδια, ο αθλητισμός, με δόσεις περιπέτειας και χιούμορ. Η σειρά ξεκίνησε το 1963 στην πολωνική τηλεόραση. Η παραγωγή της συνεχίστηκε για 23 χρόνια, μέχρι το 1986. Συνολικά παράχθηκαν γύρω στα 160 επεισόδια και δυο ταινίες μεγάλου μήκους: Το μεγάλο ταξίδι του Μπόλεκ και του Λόλεκ (1977) (μονταρισμένο από παλιότερα επεισόδια) και Ο Μπόλεκ και ο Λόλεκ στην Άγρια Δύση (1986). Το 1986 επίσης δημιουργήθηκαν και δυο ακόμα ταινίες μεγάλου μήκους, συρραφή παλιότερων επεισοδίων. Τελευταία, τα επεισόδια της σειράς κυκλοφορούν σε DVD στο εξωτερικό, ενώ στη χώρα τους οι Μπόλεκ και Λόλεκ (που θεωρούνται "εθνικοί ήρωες κινουμένων σχεδίων") εμφανίστηκαν σε εκπαιδευτικά φιλμ, κυκλοφόρησαν σε κούκλες, βιβλία, επιτραπέζια παιχνίδια και παιχνίδια για υπολογιστές. Η σειρά και οι δημιουργοί της βραβεύτηκαν πολλές φορές στη χώρα τους και το εξωτερικό. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BA_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%9B%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BA |
Ντένες Βάργκα | Ολυμπιακοί Αγώνες: Χρυσό μετάλλιο – 2008 Χάλκινο μετάλλιο – 2020 Παγκόσμιο Πρωτάθλημα: Χρυσό μετάλλιο – 2013 Ασημένιο μετάλλιο – 2007, 2017 Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα: Χρυσό μετάλλιο – 2020 Ασημένιο μετάλλιο – 2006, 2014 Χάλκινο μετάλλιο – 2008, 2012, 2016 Πρωτάθλημα Ουγγαρίας: 2007, 2008, 2009, 2010 Κύπελλο Ουγγαρίας: 2004, 2005, 2009 Σούπερκαπ Ουγγαρίας: 2006 Φιναλίστ Τσάμπιονς Λιγκ: 2012 Πρωτάθλημα Κροατίας: 2014 Κύπελλο Κροατίας: 2012, 2013 Αδριατική Λίγκα: 2013, 2014 Τσάμπιονς Λιγκ: 2017 Πρωτάθλημα Ουγγαρίας: 2015, 2016, 2017 Κύπελλο Ουγγαρίας: 2014, 2016 Σούπερκαπ Ουγγαρίας: 2016 Τσάμπιονς Λιγκ: 2019 Φιναλίστ Τσάμπιονς Λιγκ: 2021 Γιούροκαπ: 2018 Ευρωπαϊκό Σούπερκαπ: 2018, 2019 Πρωτάθλημα Ουγγαρίας: 2018, 2019 Κύπελλο Ουγγαρίας: 2018, 2019, 2020, 2021 Σούπερκαπ Ουγγαρίας: 2018 Βραβείο Iván Szalay (2004) Βραβείο Tamás Faragó (Καλύτερος νέος παίκτης): (2007, 2008) Βραβείο πρώτου σκόρερ στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νέων: 2007 Πολυτιμότερος παίκτης στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νέων: 2007 Μέλος της καλύτερης ομάδας στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νέων : 2007 Βραβείο Prima (2008) Μέλος της Ουγγρικής ομάδας της χρονιάς: 2008, 2013 Πολυτιμότερος παίκτης Αδριατικής Λίγκας (1): 2010–11 Πρώτος σκόρερ Αδριατικής Λίγκας (2): 2010–11, 2013–14 Ministerial Certificate of Merit (2012) Πρώτος σκόρερ Τσάμπιονς Λιγκ (1): 2015–16 Μέλος της καλύτερης ομάδας του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος 2013 Πολυτιμότερος παίκτης Παγκοσμίου Πρωταθλήματος (1): 2013 Καλύτερος παίκτης της χρονιάς στην Ευρώπη από την ΛΕΝ: 2013 Καλύτερος παίκτης της χρονιάς στον κόσμο από την ΦΙΝΑ: 2013 Βραβείο καλύτερου παίκτη στον κόσμο από το μαγκαζίνο Total-waterpolo: 2019 Μέλος της καλύτερης ομάδας της χρονιάς από το μαγκαζίνο Total-waterpolo: 2019 Μέλος της ομάδας της εικοσαετίας 2000-2020 από το μαγκαζίνο Total-waterpolo: 2019 Πολυτιμότερος παίκτης Παγκοσμίου Κυπέλλου (1): 2014 Πολυτιμότερος παίκτης Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος (2): 2014 , 2020 Ούγγρος παίκτης της χρονιάς: 2014, 2018, 2019 Πολυτιμότερος παίκτης Ουγγρικού Πρωταθλήματος (1): 2014–15 Πρώτος σκόρερ Ουγγρικού Πρωταθλήματος (1): 2016–17 Πολυτιμότερος παίκτης Final-8 Τσάμπιονς Λιγκ (1): 2012 Πολυτιμότερος παίκτης Final-4 Τσάμπιονς Λιγκ (1): 2019 | Ο Ντένες Βάργκα (ουγγρικά: Varga Dénes, γεννημένος 29 Μαρτίου 1987 στη Βουδαπέστη) είναι Ούγγρος διεθνής υδατοσφαιριστής που αγωνίζεται για τον ουγγρικό σύλλογο Φερεντσβάρος. Ο Βάργκα συγκαταλέγεται στους μεγαλύτερους υδατοσφαιριστές όλων των εποχών ενώ θεωρείται ζωντανός θρύλος του αθλήματος και ένας από τους καλύτερους παίκτες στον κόσμο.Ο Βάργκα έχει υπάρξει χρυσός Ολυμπιονίκης, χρυσός Παγκόσμιος και Ευρωπαίος πρωταθλητής ενώ έχει κατακτήσει το Πρωτάθλημα Ευρώπης δύο φορές σε επίπεδο συλλόγων. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%82_%CE%92%CE%AC%CF%81%CE%B3%CE%BA%CE%B1 |
Ανδρέας Β. Γεωργιάδης | Γεννήθηκε στα Χανιά και το 1912 πήγε στην Αθήνα, όπου σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών. Όταν ξέσπασαν οι Βαλκανικοί Πόλεμοι κατατάχθηκε και πολέμησε στη Μακεδονία και στην Ήπειρο όπου τραυματίστηκε με αποτέλεσμα να χάσει το ένα του μάτι. Για τη δράση του στο μέτωπο των μαχών τιμήθηκε με μετάλλιο. Το 1916 επέστρεψε στην πρωτεύουσα, συνεχίζοντας τις σπουδές του στο πλευρό μεγάλων δασκάλων, όπως ο Γεώργιος Ροϊλός και ο Γεώργιος Ιακωβίδης.Με υποτροφία σπούδασε και στη Γαλλία και μετά στην Ισπανία, στο Βέλγιο και στη Γερμανία. Έλαβε μέρος σε ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.Τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο του πανελλήνιου διαγωνισμού ζωγραφικής για το έργο του "Έξοδος Μεσολογγίου" (1922), με το Αβερώφειο βραβείο του ΕΜΠ (1924), το Βόλτειο Α΄Βραβείο του Πανεπιστημίου Αθηνών (1928) και με το βραβείο της Πανελλήνιας Έκθεσης Ζωγραφικής (1937). Το 1937 συμμετείχε μαζί με καλλιτέχνες όπως ο Απόστολος Γεραλής, ο Γεώργιος Προκοπίου και ο Σπυρίδων Βικάτος στην κίνηση των Ακαδημαϊκών ζωγράφων και μεταπολεμικά υπήρξε ένα από πιο δραστήρια στελέχη του Καλλιτεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος.Το 1947 εξελέγη καθηγητής στην ΑΣΚΤ. Μεταξύ των μαθητών του συγκαταλέγονται καλλιτέχνες όπως ο Σπύρος Βασιλείου, ο Ράλλης Κοψίδης, ο Δημήτρης Περδικίδης, ο Πάρις Πρέκας, ο Κωνσταντίνος Κοντογιάννης και η Χρύσα Ρωμανού. Συνήθιζε να υπογράφει τα έργα του με το όνομα "Κρης". Πέθανε στην Αθήνα το 1981. Ανδρέας Γεωργιάδης στον Πανδέκτη, του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών. | Ο Ανδρέας Β. Γεωργιάδης, γνωστός και ως ο Κρης (Νοέμβριος 1892 - 11 Αυγούστου 1981) ήταν Έλληνας ζωγράφος και ομότιμος καθηγητής της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών, όπου δίδαξε από το 1947 έως το 1961. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%AD%CE%B1%CF%82_%CE%92._%CE%93%CE%B5%CF%89%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%B7%CF%82 |
Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου U19 2015 | Οι ακόλουθες οκτώ ομάδες προκρίθηκαν στα τελικά του τουρνουά.Σημείωση: Όλα τα στατιστικά στοιχεία εμφάνισης περιλαμβάνουν μόνο την U-19 εποχή (από το 2002). Η τελική κλήρωση έγινε στην Κατερίνη, στις 9 Ιουνίου 2015 στις 17:00 EEST (UTC+3). Οι οκτώ ομάδες κατατάχθηκαν σε δύο ομίλους τεσσάρων ομάδων. Δεν υπήρχε δυναμικότητα εκτός από το ότι ο οικοδεσπότης, Ελλάδας, τοποθετήθηκε στη πρώτη θέση του πρώτου ομίλου κατά την κλήρωση. Το τουρνουά διεξήχθη σε τρία γήπεδα σε ισάριθμες πόλεις: Κατερίνη και Βέροια στην Κεντρική Μακεδονία και στη Λάρισα στη Θεσσαλία. Για τα τελικά του τουρνουά ορίστηκαν συνολικά 6 διαιτητές, 8 βοηθοί διαιτητές και 2 τέταρτοι διαιτητές. Η τελική κατάταξη του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου U19 2015 Οι νικητές των ομάδων και οι επιλαχόντες προχώρησαν στους ημιτελικούς. Ισοβαθμίες Στην περίπτωση που δύο ή περισσότερες ομάδες ήταν ισόβαθμες κατά την ολοκλήρωση των αγώνων του ομίλου, εφαρμόστηκαν τα ακόλουθα κριτήρια, με τη σειρά που δόθηκαν, για να καθοριστούν οι βαθμολογίες: Ομάδες με τις υψηλότερες βαθμολογίες στους αγώνες του ομίλου, έπαιξαν μεταξύ τους. Η διαφορά τερμάτων που προέκυψε μεταξύ των δυο ομάδων. Τα περισσότερα τέρματα που σημειώθηκαν στους αγώνες ομάδων που έπαιξαν μεταξύ τους. Εάν, μετά την εφαρμογή των κριτηρίων 1 έως 3, οι ομάδες εξακολουθούσαν να έχουν ίση βαθμολογία, εφαρμόστηκαν τα κριτήρια 1 έως 3 αποκλειστικά στις ομάδες μεταξύ τους για να καθοριστεί η τελική τους κατάταξη. Εάν η διαδικασία αυτή δεν οδηγούσε σε πρόκριση, θα εφαρμόζονταν τα κριτήρια 5 έως 9. Η διαφορά τερμάτων σε όλους τους αγώνες ομίλων. Ο μεγαλύτερος αριθμός τερμάτων που σημειώθηκαν σε όλους τους αγώνες ομάδων. Αν μόνο δύο ομάδες ήταν ισόβαθμες σύμφωνα με τα κριτήρια 1 έως 6 μετά τη συνάντησή τους στον τελευταίο γύρο της φάσης ομίλων, η κατάταξή τους καθορίστηκε με πέναλτι (που δεν χρησιμοποιήθηκε αν περισσότερες από δύο οι ομάδες είχαν τον ίδιο αριθμό βαθμών ή εάν η κατάταξή τους δεν είχε σημασία για την προετοιμασία για το επόμενο στάδιο). Τα χαμηλότερα πειθαρχικά παραπτώματα με βάση μόνο τις κίτρινες και κόκκινες κάρτες που δόθηκαν στους αγώνες μιας ομάδας (κόκκινη κάρτα = 3 πόντους, κίτρινη κάρτα = 1 βαθμός, αποβολή για δύο κίτρινες κάρτες σε ένα αγώνα = 3 πόντοι). Κλήρωση.Τα παιχνίδια έγιναν σε τοπική ώρα EEST (UTC+3). Στη φάση νοκ-άουτ χρησιμοποιήθηκε η Παράταση και η διαδιασία των Πέναλτι για να προκύψει ο νικητής. 3 γκολ Μπόρχα Μαγιοράλ2 γκολ 1 γκολ 1 αυτογκολ Πηγή: UEFA.com πηγή: UEFA Technical Report Χρυσός παίκτης: Μάρκο Ασένσιο | Το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου U19 του 2015 ήταν το 14ο πρωτάθλημα του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος της ΟΥΕΦΑ (64ο πρωτάθλημα αν συμπεριληφθούν τα Under-18 και Junior), ο ετήσιος ευρωπαϊκός ποδοσφαιρικός αγώνας νέων που αγωνίστηκαν με τις Εθνικές Ομάδες Ανδρών Κ-19, μελών της UEFA. Η Ελλάδα φιλοξένησε το τουρνουά. Οι παίκτες που γεννήθηκαν την 1η Ιανουαρίου 1996 και μεταγενέστερα, επιλέχθηκαν για να συμμετάσχουν στον διαγωνισμό αυτό. 54 κράτη μέλη της ΟΥΕΦΑ συμμετείχαν στο πρωτάθλημα και η Ελλάδα ως οικοδεσπότης προκρίθηκε αυτόματα, οι υπόλοιπες 53 ομάδες συναγωνίστηκαν στον προκριματικό γύρο για να προσδιορίσουν τα υπόλοιπα επτά σημεία στο τελικό τουρνουά. Ο προκριματικοί αγώνες περιελάμβαναν δύο γύρους: τον γύρο προεπιλογής, που πραγματοποιήθηκε το φθινόπωρο του 2014, και τον γύρο Elite που πραγματοποιήθηκε την άνοιξη του 2015. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%85%CF%81%CF%89%CF%80%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CF%8C_%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%85_U19_2015 |
Ντιμιτάρ Μπλαγκόεφ | Γεννήθηκε στις 14 Ιουνίου του 1856 στο χωριό Ζαγορίτσανη (σημερινό όνομα Βασιλειάδα) της Καστοριάς, την εποχή εκείνη τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. . Στη νεότητά του επηρεάσθηκε από την ατμόσφαιρα της Βουλγαρικής Εθνικής Αναγέννησης. Στα απομνημονεύματά του, γραμμένα το 1922, ο Μπλαγκόεφ αναφέρει ότι γεννήθηκε σε ένα καθαρά Βουλγαρικό χωριό, σχηματίζοντας την εθνική του ιδέα από Βούλγαρους αγκιτάτορες και κατά συνέπεια εκπαιδεύτηκε σε εθνικιστικό πνεύμα. Πήρε μαθήματα επομένως σε σχολεία της Βουλγαρικής Εξαρχίας στην Κωνσταντινούπολη (1873 - 1874), στην Αδριανούπολη (1874 - 1875), στο Γκάμπροβο (1875 - 1876) και στη Στάρα Ζαγόρα (1876 - 1877)και δάσκαλός του ήταν ο Πέτκο Ρ. Σλαβέικοφ (ποιητής και δημοσιολόγος). Ως σπουδαστής στο Γκάμπροβο υποστήριξε την υπόθεση της εξέγερσης του Απριλίου και συμμετείχε στην προετοιμασία της. Κατά το Ρωσοτουρκικό Πόλεμο, που ακολούθησε, υποστήριξε τη δράση των οπάλτσεντσι (Βούλγαρων εθελοντών) και του Ρωσικού Στρατού. Κατόπιν φοίτησε στη Ρεαλσούλε της Οδησσού από το 1878 ως το 1880. Ως φοιτητής στο Πανεπιστήμιο της Αγίας Πετρούπολης (1883-1884) αναμείχθηκε στα δημόσια πράγματα. Στη Ρωσική πρωτεύουσα ωρίμασε με το Μαρξ, όντας ακόμη και υπό την επιρροή λαϊκιστικών ιδεών και εκείνων του Προυντόν και του Λασσάλ. Ο Μπλαγκόεφ ήταν μέλος της Ρωσικού Επαναστατικού Κινήματος και ίδρυσε την πρώτη Σοσιολδημοκρατική ομάδα στη Ρωσία, που ονομάστηκε κόμμα, το 1883, με το έντυπο όργανό του, την εφημερίδα ΄΄Ραμπότσιι΄΄ (εργάτης). Στα άρθρα του έγραφε για την ιδέα της οργάνωσης της εργατικής τάξης και για την απόδοση πολιτικού χαρακτήρα στους αγώνες της. Το 1885 συνελήφθη από την τσαρική αστυνομία και απελάθηκε στη Βουλγαρία, εγκαταστάθηκε στη Βουλγαρία και άρχισε να προπαγανδίζει τις σοσιαλιστικές ιδέες. Στο βιβλίο του "Τι είναι Σοσιαλισμός; Υπάρχει πρόσφορο έδαφος γι' αυτόν στη χώρα μας;" υποστηρίζει την εφαρμογή του σοσιαλισμού στη Βουλγαρία. Τον Ιούλιο του 1891 με πρωτοβουλία του Μπλαγκόεφ οι σοσιαλδημοκρατικοί κύκλοι των Βέλικο Τάρνοβο, Γκάμπροβο, Σλίβεν, Στάρα Ζαγόρα, Καζανλούκ και άλλων πόλεων συναντήθηκαν μυστικά στο βουνό Μπουζλούντζα για να ιδρύσουν το Βουλγάρικο Σοσιαλιστικό Δημοκρατικό Κόμμα (ΒΣΔΚ). Η συνάντηση αυτή αναφέρεται ως το "Συνέδριο του Μπουζλούντζα" . Ως τιμή στο κίνημα του Ντιμιτάρ Μπλαγκόεφ το 1981 χτίστηκε σε βουνοκορφή του βουνού αυτού το "Μνημείο/συνεδριακός χώρος Μπουζλούντζα" . Στο μαρξιστικό πυρήνας του ΒΣΔΚ αντιτάχθηκε μια ομάδα, που ουσιαστικά ήταν αντίθετη στη μετατροπή του σοσιαλδημοκρατικού κινήματος σε κόμμα. Το 1893 η ομάδα αυτή υπό το Γιάνκο Σακάζωφ ίδρυσε μια ρεφορμιστική οργάνωση, τη Βουλγαρική Σοσιαλιστική Δημοκρατική Ένωση. Το 1894 οι υποστηρικτές του Μπλαγκόεφ συμφώνησαν να ενωθούν με τους Ενωσίτες για το συμφέρον της ενότητας της εργατικής τάξης με το όνομα Βουλγαρικό Σοσιαλιστικό Δημοκρατικό Εργατικό κόμμα. Ήταν ιδρυτής και έγινε αρχηγός της αριστερής πτέρυγας του, που αποσχίσθηκε από το ΒΣΔΕΚ ΤΟ 1903 για να ιδρύσει το Βουλγαρικό Σοσιαλιστικό Δημοκρατικό Εργατικό Κόμμα (Σοσιαλιστές). Ο Μπλαγκόεφ δραστηριοποιήθηκε επίσης στη Μακεδονική-Αδριανουπολίτικη Επιτροπή της Φιλιππούπολης και ήταν πρόεδρός της από το 1897. Το 1898 0 Γκότσε Ντέλτσεφ προσπάθησε να τον πείσει να ηγηθεί της Ανώτατης Μακεδονικής-Αδριανουπολίτικης Επιτροπής, αλλά εκείνος αρνήθηκε. Υπό την καθοδήγησή του το 1904 τέθηκαν τα θεμέλια του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος. Από το 1897 ως το 1923 ο Μπλαγκόεφ διηύθυνε την έκδοση του θεωρητικού οργάνου του κόμματος, του περιοδικού ΄΄Νόβο βρέμε΄΄, που δημοσίευσε πάνω από 500 άρθρα του. Στο μεταξύ εργαζόταν ως δάσκαλος σε διάφορες πόλεις της Βουλγαρίας. Το 1905 ο Μπλαγκόεφ μετέφρασε στα Βουλγαρικά τον πρώτο τόμο του ΄΄Το Κεφάλαιο΄΄ και μερικά άλλα έργα του Μαρξ. Το 1906 εκδόθηκε το βιβλίο του Μπλαγκόεφ ΄΄Από την Ιστορία του Σοσιαλισμού στη Βουλγαρία΄΄, που εγκαινίασε τη Βουλγαρική Μαρξιστική ιστοριογραφία. Ηγήθηκε της συμμετοχής των σοσιαλιστών του κόμματός του στις Βαλκανικές σοσιαλιστικές συνδιασκέψεις στο Βελιγράδι (1910) και στο Βουκουρέστι (1915). Ηταν κατά της ξένης επέμβασης των Μεγάλων Δυνάμεων στη Νοτιοανατολική Ευρώπη, πίστευε σε μια Βαλκανική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία και αντιτάχθηκε στη στρατιωτική εμπλοκή της Βουλγαρίας στους Β΄ Βαλκανικό και Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αντιπρόσωπος στην Εθνοσυνέλευση της Βουλγαρίας, ο Μπλαγκόεφ τον Οκτώβριο του 1914 ψήφισε, μαζί με τους υπόλοιπους του κόμματός του κατά των πολεμικών πιστώσεων. Κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ως αντιπρόσωπος ο Μπλαγκόεφ κατήγγειλε την ιμπεριαλιστική φύση του πολέμου και τον ΄΄προδοτικό΄΄ ρόλο της Δεύτερης Διεθνούς. Ο Μπλαγκόεφ χαιρέτισε τη Ρωσική Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση και προπαγάνδιζε τις ιδέες των Μπολσεβίκων. Υπό την ηγεσία του το Σοσιαλιστικό κόμμα του αποχώρησε από τη Δεύτερη Διεθνή. Σε ομιλία στη Βουλγαρική Εθνοσυνέλευση το 1917 αποκάλεσε τον εαυτό του ΄΄Σλαβομακεδόνα΄΄. Σε μια Διακήρυξη κατά της Συνθήκη του Νειγύ, που διαβάσθηκε από το Ντιμιτάρ Μπλαγκόεφ στη Βουλγαρική Εθνοσυνέλευση το 1919, διαμαρτυρήθηκε κατά του διαμελισμού της χώρας και του έθνους της Βουλγαρίας και υποστήριξε την ιδέα της ΄΄Βουλγαρικής Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας΄, ως τμήμα της ΄΄Βαλκανικής Ομοσπονδιακής Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας΄΄, ως τη μόνη πολιτική λύση ικανή να διασφαλίσει την ελευθερία της Μακεδονίας, της Θράκης και της Δοβρουτσάς και ως αντίβαρο στο Βουλγαρικό εθνικισμό. Ο Μπλαγκόεφ ενέταξε τους Σοσιαλιστές στην Κομμουνιστική Διεθνή το 1919 και το κόμμα άλλαξε το όνομά του σε Κομμουνιστικό Κόμμα Βουλγαρίας. Εντούτοις την περίοδο αυτή ο Μπλαγκόεφ και το κόμμα συνολικά δεν υιοθέτησε πλήρως τις θέσεις των Μπολσεβίκων σε βασικά ζητήματα. Αυτό καθόρισε την πολιτική του κόμματος κατά την εξέγερση των στρατιωτών της Βλαντάγια το 1918 και κατά το στρατιωτικό πραξικόπημα της 9 Ιουνίου 1923, όταν το κόμμα υιοθέτησε στάση ουδετερότητας. Ηταν επίσης αντίθετος στην αποτυχημένη Σεπτεμβριανή Εξέγερση και πίστευε ότι δεν υπήρχαν ακόμη συνθήκες ώριμες για επανάσταση στη Βουλγαρία. Πέθανε στις 7 Μαΐου του 1924 στη Σόφια. Προς τιμήν του η Άνω (Γκόρνα) Τζουμαγιά μετονομάστηκε σε Μπλαγκόεβγκραντ | Ο Ντιμιτάρ Μπλαγκόεφ Νικόλοφ ήταν Βούλγαρος πολιτικός και φιλόσοφος, ιδρυτής του οργανωμένου σοσιαλιστικού κινήματος στη Βουλγαρία και του πρώτου σοσιαλδημοκρατικού κόμματος στη Βαλκανική χερσόνησο. Ο Μπλαγκόεφ ήταν επίσης διακεκριμένος υπέρμαχος της ιδέας ίδρυσης μιας Βαλκανικής Ομοσπονδίας. Ο Μπλαγκόεφ συνήθως θεωρείται και αυτοπροσδιοριζόταν ως Βούλγαρος, αν και κατά καιρούς προσδιόριζε τον εαυτό του ως Σλαβομακεδόνα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%B9%CE%BC%CE%B9%CF%84%CE%AC%CF%81_%CE%9C%CF%80%CE%BB%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CE%B5%CF%86 |
Ανταρκτική | Η πρώτη επίσημη χρήση του ονόματος «Ανταρκτική» ως όνομα για την ήπειρο τη δεκαετία του 1890 αποδίδεται στον Βρετανό χαρτογράφο Τζον Τζορτζ Μπαρτόλομιου. Το όνομα Ανταρκτική (Antarctica, όπως χρησιμοποιήθηκε στην πρώτη του εμφάνιση) προέρχεται από την ελληνική σύνθετη λέξη ανταρκτική, θηλυκό του ανταρκτικός, που σημαίνει «αντίθετα από τον Αρκτικό». Η πίστη για την ύπαρξη μιας Terra Australis, μιας τεράστιας ηπείρου στον άπω νότο της υδρογείου ώστε να «εξισορροπεί» τις βόρειες ηπείρους της Ευρώπης, της Ασίας και της Βορείου Αμερικής, υπάρχει από τα χρόνια του Πτολεμαίου (1ος αιώνας μ.Χ.), ο οποίος πρότεινε την ιδέα προκειμένου να διατηρηθεί η συμμετρία όλων των γνωστών μαζών γης του κόσμου. Ακόμη και στα τέλη του 17ου αιώνα, και αφού είχε διαπιστωθεί ότι η Νότια Αμερική και η Αυστραλία δεν ήταν τμήματα της θρυλούμενης «Ανταρκτικής», οι γεωγράφοι πίστευαν ότι η ήπειρος ήταν πολύ μεγαλύτερη από το πραγματικό της μέγεθος. Οι ευρωπαϊκοί χάρτες εξακολουθούσαν να δείχνουν αυτή την υποθετική γη μέχρι που τα πλοία του Τζέιμς Κουκ, HMS Resolution και Adventure διέσχισαν τον Ανταρκτικό Κύκλο στις 17 Ιανουαρίου του 1773, τον Δεκέμβριο του 1773 και ξανά τον Ιανουάριο του 1774. Ο Κουκ έφτασε σε απόσταση 121 χλμ. από τις ακτές τις Ανταρκτικής, πριν οπισθοχωρήσει ενόψει του πάγου τον Ιανουάριο του 1773. Η πρώτη επιβεβαιωμένη θέαση της Ανταρκτικής μπορεί να εντοπιστεί στα πληρώματα τριών διαφορετικών πλοίων. Σύμφωνα με διάφορους οργανισμούς (το Εθνικό Ίδρυμα Επιστημών (NSF) των ΗΠΑ, τη NASA, το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, Σαν Ντιέγκο, και άλλες πηγές), πλοία τριών καπετάνιων αντίκρισαν την Ανταρκτική το 1820: του Φάμπιαν Γκότλιμπ φον Μπέλινγκσχαουζεν (εσθονικής καταγωγής πλοίαρχος του Αυτοκρατορικού Ρωσικού Ναυτικού), του Έντουαρντ Μπράνσφιλντ (ιρλανδικής καταγωγής πλοίαρχος του Βασιλικού Ναυτικού) και του Ναθάνιελ Πάλμερ (αμερικανός κυνηγός φώκιας από το Στόνινγκτον του Κονέκτικατ). Ο φον Μπέλινγκσχαουζεν είδε την Ανταρκτική στις 27 Ιανουαρίου 1820, τρεις μέρες πριν αντικρίσει γη ο Μπράνσφιλντ, και δέκα μήνες πριν τη δει ο Πάλμερ, τον Νοέμβριο του 1820. Εκείνη την ημέρα η αποστολή της οποίας ηγούνταν ο φον Μπέλινγκσχαουζεν και ο Μιχαήλ Λαζάρεφ στα πλοία Βοστόκ και Μίρνι έφτασε σε απόσταση 32 χλμ. από την ηπειρωτική χώρα της Ανταρκτικής και αντίκρισε πεδία πάγου. Η πρώτη καταγεγραμμένη απόβαση στην ηπειρωτική Ανταρκτική έγινε από τον Αμερικανό κυνηγό φώκιας Τζον Ντέιβις στη Δυτική Ανταρκτική στις 7 Φεβρουαρίου 1821, αν και κάποιοι ιστορικοί το αμφισβητούν. Στις 22 Ιανουαρίου 1840, δύο μέρες μετά την ανακάλυψη της ακτής δυτικά των Νήσων Μπάλενι, κάποια μέλη του πληρώματος της αποστολής του 1837-1840 του Ζυλ Ντυμόν ντ' Ουρβίλ αποβιβάστηκαν στην υψηλότερη νησίδα μιας συστάδας βραχονησίδων περίπου 4 χλμ. από το Ακρωτήριο Γκεοντεζί (Geodesie, γαιωδαισία) στην ακτή της Αδελίας Γης όπου πήραν δείγματα ορυκτών, φυκών και ζώων.Τον Δεκέμβριο του 1839, ως μέρος της Εξερευνητικής Αποστολής των Ηνωμένων Πολιτειών του 1838-1842 που διενεργήθηκε από το Ναυτικό των Ηνωμένων Πολιτειών (United States Exploring Expedition αναφέρεται κάποιες φορές και ως «Ex. Ex.» ή «the Wilkes Expedition»), μία αποστολή απέπλευσε από το Σίδνεϊ της Αυστραλίας με προορισμό τον Ανταρκτικό ωκεανό, όπως ήταν τότε γνωστός, και ανέφεραν την ανακάλυψη μιας «Ανταρκτικής ηπείρου δυτικά των Νήσων Μπαλένι» στις 25 Ιανουαρίου του 1840. Το τμήμα αυτό της Ανταρκτικής ονομάστηκε αργότερα «Γη του Γουίλκες». Ο εξερευνητής Τζέιμς Κλαρκ Ρος διέσχισε τη Θάλασσα Ρος και ανακάλυψε τη Νήσο Ρος (αμφότερα ονομάστηκαν προς τιμήν του) το 1841. Έπλευσε κατά μήκος ενός τεράστιου τείχους πάγου που αργότερα ονομάστηκε Παγοκρηπίδα Ρος. Τα όρη Έρεβος και Τρόμος ονομάστηκαν από τα δύο πλοία της αποστολής του: HMS Erebus και Terror. Ο Μερκάτορ Κούπερ αποβιβάστηκε στην Ανατολική Ανταρκτική στις 26 Ιανουαρίου 1853.Κατά την Αποστολή Νιμρόντ, της οποίας ηγούνταν ο Έρνεστ Σάκλετον, το 1907, ομάδες υπό την καθοδήγηση του Έντζουορθ Ντέιβιντ έγιναν οι πρώτοι που ανέβηκαν στο όρος Έρεβος και έφτασαν στον Νότιο Μαγνητικό Πόλο. Ο Ντάγκλας Μόσον, ο οποίος ανέλαβε την ηγεσία της ομάδας του Μαγνητικού Πόλου στην επικίνδυνη επιστροφή της, ηγήθηκε και σε διάφορες άλλες αποστολές μέχρι να αποσυρθεί το 1931.Ο Σάκλετον και τρία ακόμη μέλη της αποστολής του, στο διάστημα Δεκεμβρίου 1908 – Φεβρουαρίου 1909, έγιναν οι πρώτοι που διέσχισαν την Παγοκρηπίδα Ρος, οι πρώτοι που διέσχισαν την Υπερανταρκτική Οροσειρά (μέσω του Παγετώνα Μπίαρντμορ, και οι πρώτοι που πάτησαν στο Υψίπεδο του Νοτίου Πόλου. Μία αποστολή υπό την ηγεσία του Νορβηγού πολικού εξερευνητή Ρόαλντ Αμούνδσεν από το πλοίο Φραμ έγινε η πρώτη που προσέγγισε τον γεωγραφικό Νότιο Πόλο στις 14 Δεκεμβρίου 1911, χρησιμοποιώντας μία διαδρομή από τον Κόλπο των Φαλαινών και διασχίζοντας τον Παγετώνα Άξελ Χάιμπεργκ. Ένα μήνα αργότερα, η καταδικασμένη αποστολή του Σκοτ έφτασε στον πόλο. Ο Ρίτσαρντ Ε. Μπερντ ηγήθηκε διαφόρων αποστολών στην Ανταρκτική με αεροπλάνο, τις δεκαετίας του 1930 και του 1940. Έγινε πρωτοπόρος στις μηχανοκίνητες μεταφορές στην ήπειρο, ενώ έκανε και εκτεταμένες βιολογικές και γεωλογικές έρευνες. Ωστόσο μέχρι τις 31 Οκτωβρίου 1956 δεν ξαναπάτησε κανείς στον Νότιο Πόλο, οπότε μία ομάδα του Αμερικανικού Ναυτικού υπό την ηγεσία του υποναύαρχου Τζορτζ Τζ. Ντούφεκ προσγειώθηκε εκεί επιτυχώς με αεροσκάφος.Ο πρώτος άνθρωπος που έπλευσε μόνος του μέχρι την Ανταρκτική ήταν ο Νεοζηλανδός Ντέιβιντ Χένρι Λιούις, με το δεκάμετρο ατσαλένιο ιστιοφόρο του Ice Bird. Ευρισκόμενη ασύμμετρα γύρω από τον Νότιο Πόλο και κατά κύριο λόγο νοτίως του Ανταρκτικού κύκλου, η Ανταρκτική είναι η νοτιότερη ήπειρος του πλανήτη και περιβρέχεται από τον Νότιο Ωκεανό. Εναλλακτικά μπορεί να θεωρηθεί ότι περιβρέχεται από τον νότιο Ειρηνικό, νότιο Ατλαντικό και νότιο Ινδικό ωκεανό, ή από το νότιο τμήμα του Παγκόσμιου Ωκεανού. Έχει έκταση πάνω από 14.000.000 τ. χλμ., όντας έτσι η πέμπτη μεγαλύτερη ήπειρος, περίπου 1,3 φορές μεγαλύτερη από την Ευρώπη. Η ακτογραμμή της έχει μήκος 17.968 χλμ. και χαρακτηρίζεται κατά κύριο λόγο από σχηματισμούς πάγου, όπως φαίνεται και στον παρακάτω πίνακα: Η Ανταρκτική χωρίζεται στα δύο από τα Υπερανταρκτικά Όρη κοντά στο λαιμό μεταξύ της Θάλασσας Ρος και και της Θάλασσας Ουέντελ. Το τμήμα δυτικά της θάλασσας Ουέντελ και ανατολικά της Θάλασσας Ρος ονομάζεται Δυτική Ανταρκτική και το υπόλοιπο Ανατολική Ανταρκτική, επειδή χοντρικά αντιστοιχούν στο δυτικό και το ανατολικό ημισφαίριο σε σχέση με τον μεσημβρινό του Γκρήνουιτς. Περίπου 98% της Ανταρκτικής καλύπτεται από το Ανταρκτικό παγοκάλυμμα, ένα παγοκάλυμμα με μέσο πάχος τουλάχιστον 1,9 χλμ. Η ήπειρος έχει περίπου το 90% του πάγου του πλανήτη (και συνεπώς το 70% του πόσιμου νερού του κόσμου). Αν όλος αυτός ο πάγος έλιωνε, η στάθμη της θάλασσας θα ανέβαινε περίπου 60 μέτρα. Στο μεγαλύτερο μέρος του εσωτερικού της ηπείρου, η βροχόπτωση είναι πολύ χαμηλή, σχεδόν 20 χιλιοστά ανά έτος. Σε λίγες περιοχές μπλε πάγου η βροχόπτωση είναι μικρότερη από την απώλεια μάζας λόγω εξάχνωσης και έτσι η τοπική ισορροπία μάζας είναι αρνητική. Στις ξηρές κοιλάδες παρατηρείται το ίδιο φαινόμενο πάνω από βραχώδη βάση, με αποτέλεσμα ένα ξηρό τοπίο. Η Δυτική Ανταρκτική καλύπτεται από το Παγοκάλυμμα της Δυτικής Ανταρκτικής. Το παγοκάλυμμα έχει προκαλέσει πρόσφατα το ενδιαφέρον λόγω της ρεαλιστικής, αν και μικρής, πιθανότητας κατάρρευσής του. Αν καταρρεύσει, η στάθμη των ωκεανών θα ανέβαινε κατά μερικά μέτρα σε σχετικά γεωλογικώς μικρή περίοδο χρόνου, πιθανώς σε μερικούς αιώνες. Αρκετές ροές πάγου, που αποτελούν το 10% του στρώματος πάγου, ρέουν προς μία από τις πολλές παγοκρηπίδες. Η Ανατολική Ανταρκτική βρίσκεται από τη μεριά του Ινδικού ωκεανού και αποτελείται από τη Γη Κόουτς, τη Γη της Βασίλισσας Μάουντ, τη Γη Έντερμπι, τη Γη ΜακΡόμπερτσον, τη Γη Γουίλκες και τη Γη Βικτώρια. Όλη η περιοχή εκτός από ένα μικρό τμήμα βρίσκεται στο ανατολικό ημισφαίριο. Η Ανατολική Ανταρκτική καλύπτεται κατά κύριο λόγο από το Ανατολικό Ανταρκτικό Παγοκάλυμμα. Το Βίνσον Μασίφ, η υψηλότερη κορυφή της Ανταρκτικής με υψόμετρο 4.892 μέτρα, βρίσκεται στα Όρη Έλσγουορθ. Η Ανταρκτική έχει πολλά άλλα βουνά, και στην ήπειρο και στα γύρω νησιά. Στη Θάλασσα Ρος, το Όρος Έρεβος είναι το νοτιότερο ενεργό ηφαίστειο του πλανήτη. Ένα άλλο πολύ γνωστό ηφαίστειο βρίσκεται στο Νησί Ντεσέπσιον, το οποίο είναι γνωστό για τη γιγάντια έκρηξή του το 1970. Τα τελευταία χρόνια έχουν παρατηρηθεί ελάσσονες εκρήξεις και συχνή ροή λάβας. Υπάρχουν και άλλα εν δυνάμει ενεργά ηφαίστεια. Το 2004 βρέθηκε από Αμερικανούς και Καναδούς ερευνητές ένα υποθαλάσσιο ηφαίστειο στην Ανταρκτική Χερσόνησο. Πρόσφατα στοιχεία δείχνουν ότι αυτό το ηφαίστειο ενδέχεται να είναι ακόμη ενεργό.Στην Ανταρκτική βρίσκονται πάνω από 70 λίμνες στη βάση του ηπειρωτικού παγοκαλύμματος. Η Λίμνη Βοστόκ, η οποία ανακαλύφθηκε κάτω από τον ρωσικό Σταθμό Βοστόκ το 1996, είναι η μεγαλύτερη από τις υποπαγετώνιες λίμνες. Παλαιότερα πιστεύονταν ότι η λίμνη ήταν στεγανή για 500.000 έως ένα εκατομμύριο χρόνια, όμως πρόσφατες έρευνες υποδεικνύουν ότι αρκετά συχνά υπάρχουν μεγάλες ροές νερού από τη μία λίμνη στην άλλη.Υπάρχουν κάποια στοιχεία, με τη μορφή πυρήνων πάγου που εξορύχτηκαν από 400 μέτρα πάνω από την επιφάνεια του νερού, για το ότι η Λίμνη Βοστόκ ενδεχομένως περιέχει μικροβιακή ζωή. Η παγωμένη επιφάνεια της λίμνης έχει ομοιότητες με τον δορυφόρο του Δία, Ευρώπη. Αν ανακαλυφθεί ζωή στη Λίμνη Βοστόκ, θα ενισχύσει θέση για την πιθανότητα ζωής στην Ευρώπη. Το 2008, η ΝΑΣΑ ξεκίνησε αποστολή στη Λίμνη Ούντερζέε, ψάχνοντας για εξτρεμόφιλα στα υψηλής αλκαλικότητας νερά της. Αν βρεθούν τέτοιοι οργανισμοί, θα ενισχύσουν περαιτέρω τη θέση για πιθανότητα εξωγήινης ζωής σε εξαιρετικά ψυχρά, πλούσια σε μεθάνιο περιβάλλοντα. Στην Ανταρκτική έχει σημειωθεί η χαμηλότερη θερμοκρασία στον πλανήτη με -93,2 °C, πολύ χαμηλότερα και από αυτή που καταγράφηκε στο Οϊμιάκον της Σιβηρίας με -67,7 °C (το ρεκόρ στο βόρειο ημισφαίριο). Πριν από πάνω από 170 εκατομμύρια χρόνια, η Ανταρκτική ήταν τμήμα της υπερηπείρου Γκοντβάνα. Η Γκοντβάνα σταδιακά διασπάστηκε και η Ανταρκτική, με τη σημερινή της μορφή, σχηματίστηκε πριν περίπου 25 εκατομμύρια χρόνια. Η Ανταρκτική δεν ήταν πάντα ψυχρή, ξηρή και καλυμμένη με πάγο. Σε αρκετά σημεία της ιστορίας της βρίσκονταν βορειότερα, και είχε τροπικό ή εύκρατο κλίμα, ήταν καλυμμένη με δάση και κατοικούνταν από διάφορες αρχαίες μορφές ζωής. Παλαιοζωική Περίοδος (540–250 Ma) Κατά την Κάμβρια περίοδο, η Γκοντβάνα είχε εύκρατο κλίμα. Η Δυτική Ανταρκτική βρίσκονταν εν μέρη στο Βόρειο Ημισφαίριο, και κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου εναποτέθηκαν μεγάλες ποσότητες ασβεστόλιθων, ψαμμιτών, και σχιστόλιθων. Η Ανατολική Ανταρκτική βρίσκονταν στον ισημερινό, όπου στον θαλάσσιο πυθμένα των τροπικών θαλασσών ανθούσαν τα ασπόνδυλα και οι τριλοβίτες. Στην αρχή της Δεβόνιας περιόδου (416 Ma), η Γκοντβάνα βρίσκονταν σε νοτιότερο γεωγραφικό πλάτος και το κλίμα ήταν ψυχρότερο, ωστόσο είναι γνωστά απολιθώματα φυτών από αυτή την περίοδο. Σε αυτό που είναι σήμερα τα όρη Έλσγουορθ, Χόρλικ και Πενασκόλα εναποτέθηκε άμμος και λάσπη. Η δημιουργία παγετώνων ξεκίνησε στο τέλος της Δεβόνιας περιόδου (360Ma), καθώς το κέντρο της Γκοντβάνα πλησίασε περισσότερο τον Νότιο Πόλο και το κλίμα ψύχρανε, αν και παρέμεινε κάποια χλωρίδα. Κατά την Πέρμια περίοδο, στη χλωρίδα κυριαρχούσαν φυτά σαν φτέρες όπως το Glossopteris, το οποίο αναπτύσσονταν σε βάλτους. Με τον καιρό τέτοιοι βάλτοι μετασχηματίστηκαν σε αποθέματα γαιάνθρακα στα Υπερανταρκτικά Όρη. Προς το τέλος της Πέρμιας περιόδου, η συνεχιζόμενη θέρμανση έκανε το κλίμα ξηρό και θερμό στο μεγαλύτερο μέρος της Γκοντβάνα. Μεσοζωική περίοδος (250–65 Ma) Ως αποτέλεσμα της συνεχιζόμενης θέρμανσης του κλίματος οι πολικοί πάγοι έλιωσαν και το μεγαλύτερο μέρος της Γκοντβάνα μετατράπηκε σε έρημο. Στην Ανατολική Ανταρκτική, εγκαθιδύθηκαν τα πτεριδοσπερματόφυτα, ενώ την ίδια περίοδο εναποτέθηκαν μεγάλες ποσότητες ψαμμίτη και σχιστόλιθου. Τα συναψιδωτά, κοινώς γνωστά ως θηλαστικόμορφα ερπετά, ήταν κοινά στην Ανταρκτική κατά την ύστερη Πέρμια και πρώιμη Τριαδική, όπως το Lystrosaurus. Η Ανταρκτική Χερσόνησος άρχισε να σχηματίζεται κατά τη διάρκεια της Ιουράσιας περιόδου (206–146Ma), και τα νησιά αναδύθηκαν σταδιακά από τον ωκεανό. Τα δέντρα του γένους Ginko και αυτά της τάξης Cycadales αυθονούσαν αυτή την περίοδο. Στη Δυτική Ανταρκτική, κυριαρχούσαν τα δάση κωνοφόρων σε όλη τη διάρκεια της Κρητιδικής περιόδου (146–65Ma), αν και οι νότιες οξιές (Nothofagus) άρχισαν να καταλαμβάνουν την περιοχή προς το τέλος της περιόδου. Οι αμμωνίτες ήταν κοινοί στις θάλασσες γύρω από την Ανταρκτική, ενώ υπήρχαν και δεινόσαυροι, αν και μόνο τρία γένη δεινοσαύρων έχουν περιγραφεί μέχρι σήμερα (Cryolophosaurus και Glacialisaurus από τον Σχηματισμό Χάνσον, και Antarctopelta). Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου άρχισε η Γκοντβάνα να διασπάται. Διάσπαση της Γκοντβάνα (160–23 Ma) Η ψύξη της Ανταρκτικής έγινε σταδιακά, καθώς η μετακίνηση των ηπείρων άλλαξε τα ωκεάνια ρεύματα από τα κατά μήκος (ισημερινός προς πόλους) τα οποία εξίσωσαν τη θερμοκρασία σε κατά πλάτος ρεύματα που διατηρούσαν, και όξυναν τις θερμοκρασιακές διαφορές. Η Αφρική χωρίστηκε από την Ανταρκτική περίπου 160 Ma, ακολουθούμενη από την Ινδική υποήπειρο, στην πρώιμη Κρητιδική (περίπου 125Ma). Γύρω στα 65Ma, η Ανταρκτική (ακόμη συνδεδεμένη με την Αυστραλία) είχε ακόμη τροπικό έως υποτροπικό κλίμα, καθώς και μαρσιποφόρα πανίδα. Περί τα 40 Ma, η Αυστραλία και η Νέα Γουινέα αποχωρίστηκαν από την Ανταρκτική, και έτσι τα κατά πλάτος ρεύματα απομόνωσαν την Ανταρκτική από την Αυστραλία, και άρχισε να εμφανίζεται ο πρώτος πάγος. Κατά το γεγονός μαζικής εξαφάνισης Ηώκαινου-Ολιγόκαινου 34Ma πριν, τα επίπεδα διοξειδίου του άνθρακα έχει βρεθεί ότι ήταν στα 760 ppm και με πτωτική πορεία από το επίπεδο των χιλιάδων ppm που ήταν πριν. Γύρω στα 23 Ma, άνοιξε το Πέρασμα Ντρέικ μεταξύ Ανταρκτικής και Νοτίου Αμερικής, που είχε σαν αποτέλεσμα την εμφάνιση του Ανταρκτικού Περιπολικού Ρεύματος, το οποίο απομόνωσε εντελώς την ήπειρο. Μοντέλα των αλλαγών που έγιναν υποδεικνύουν ότι τα μειούμενα επίπεδα του διοξειδίου του άνθρακα έγιναν πιο ραγδαία. Ο πάγος άρχισε να απλώνεται, αντικαθιστώντας τα δάση που μέχρι τότε κάλυπταν την ήπειρο. Από τα 15 Ma πριν, η ήπειρος είναι κατά κύριο λόγο καλυμμένη με πάγο, ενώ το Ανταρκτικό παγοκάλυμμα έφτασε τη σημερινή του έκταση γύρω στα 6 Ma πριν. Νεογενής περίοδος (23–0,05 mya ) Το 1986, ο Πίτερ Γουέμπ και ομάδα παλαιοντολόγων του Πολιτειακού Πανεπιστημίου του Οχάιο ανακάλυψαν τα κατάλοιπα ενός εκτεταμένου εύκρατου δάσους το οποίο άνθισε 640 χιλιόμετρα από τον Νότιο Πόλο 3 εκατομμύρια χρόνια πριν. Η γεωλογική μελέτη της Ανταρκτικής παρακωλύθηκε πολύ από το γεγονός ότι σχεδόν όλη η ήπειρος είναι μόνιμα καλυμμένη από παχύ στρώμα πάγου. Ωστόσο με νέες τεχνικές όπως η τηλεπισκόπηση, τα γεωραντάρ και οι δορυφορικές εικόνες, έχουν αρχίσει να αποκαλύπτουν τις δομές κάτω από τον πάγο. Γεωλογικά, η Δυτική Ανταρκτική μοιάζει αρκετά με την οροσειρά των Άνδεων. Η Ανταρκτική Χερσόνησος σχηματίστηκε από την ανύψωση και τον μεταμορφισμό των ιζημάτων του θαλάσσιου πυθμένα κατά την ύστερη Παλαιοζωική και την πρώιμη Μεσοζωική περίοδο. Η ανύψωση των ιζημάτων συνοδεύτηκε από εκρηξιγενείς παρεισδύσεις και ηφαιστειότητα. Τα πιο κοινά πετρώματα της Δυτικής Ανταρκτικής είναι οι ηφαιστειογενείς ανδεσίτης και ρυολίτης που σχηματίστηκαν κατά την Ιουράσια περίοδο. Υπάρχουν επίσης στοιχεία ηφαιστειακής δραστηριότητας, ακόμη και μετά τον σχηματισμό του παγοκαλύμματος, στη Γη Μαρί Μπέρντ και στη Νήσο Αλεξάντερ. Η μόνη ανώμαλη περιοχή στη Δυτική Ανταρκτική είναι τα Όρη Έλσγουορθ, όπου η στρωματογραφία μοιάζει περισσότερο με την ανατολική πλευρά της ηπείρου. Η Ανατολική Ανταρκτική ποικίλλει γεωλογικώς, χρονολογούμενη από το Προκάμβριο, ενώ κάποια πετρώματα σχηματίστηκαν πάνω από 3 δισεκατομμύρια χρόνια πριν. Αποτελείται από μεταμορφωσιγενές και εκρηξιγενές υπόβαθρο το οποίο είναι η βάση της ηπειρωτικής ασπίδας. Στην κορυφή αυτής της βάσης βρίσκονται διάφορα σύγχρονα πετρώματα όπως ψαμμίτες, ασβεστόλιθοι, γαιάνθρακες και σχιστόλιθοι οι οποίοι αποτέθηκαν κατά τη Δεβόνια και Ιουράσια περίοδο και σχημάτισαν τα Υπερανταρκτικά Όρη. Στις παράκτιες περιοχές όπως η Οροσειρά Σάκλετον και η Γη Βικτώριας εμφανίστηκαν κάποια ρήγματα. Ο κύριος ορυκτός πόρος που είναι γνωστός στην ήπειρο είναι ο γαιάνθρακας. Καταγράφηκε πρώτη φορά κοντά στον Παγετώνα Μπίαρντμορ από τον Φρανκ Γουάιλντ στα πλαίσια της αποστολής Νίμροντ, και πλέον, χαμηλής ποιότητας γαιάνθρακας βρίσκεται κατά μήκος τμημάτων των Υπαρανταρκτικών Όρεων. Τα Όρη του Πρίγκηπα Κάρολου περιέχουν σημαντικά αποθέματα σιδηρομεταλλεύματος. Οι πολυτιμότεροι πόροι της Ανταρκτικής βρίσκονται στις γύρω θαλάσσια περιοχή, καθώς το 1973 βρέθηκαν στη Θάλασσα Ρος πετρελαϊκά πεδία και πεδία φυσικού αερίου. Η εκμετάλλευση όλων των ορυκτών πόρων απαγορεύεται μέχρι το 2048 από το Πρωτόκολλο Περιβαλλοντικής Προστασίας στην Ανταρκτική Συνθήκη. Η Ανταρκτική είναι η ψυχρότερη ήπειρος της Γης. Η χαμηλότερη φυσική θερμοκρασία που έχει καταγραφεί ήταν –93,2 °C σε μια ράχη ανάμεσα στα όρη Φούτζι και Άργος στο Ανατολικό Οροπέδιο της Ανταρκτικής στις 10 Αυγούστου 2010, όπως βρέθηκε με ανάλυση δορυφορικών δεδομένων. Η προηγούμενη χαμηλότερο φυσική καταγεγραμμένη θερμοκρασία ήταν −89,2 °C στον ρωσικό Σταθμό Βοστόκ στην Ανταρκτική στις 21 Ιουλίου 1983. Για σύγκριση, αυτή η θερμοκρασία είναι κατά 11°C ψυχρότερη από τη θερμοκρασία εξάχνωσης του ξηρού πάγου. Η Ανταρκτική είναι παγωμένη έρημος με λίγες βροχοπτώσεις, στον δε Νότιο Πόλο το ύψος βροχοπτώσεων είναι χαμηλότερο από 10 cm τον χρόνο, κατά μέσο όρο. Οι θερμοκρασίες φτάνουν ένα ελάχιστο μεταξύ -80 °C και -90 °C στο εσωτερικό τον χειμώνα και μέγιστο μεταξύ 5 °C και 15 °C κοντά στις ακτές το καλοκαίρι. Ο κίνδυνος ηλιακών εγκαυμάτων είναι σημαντικός κίνδυνος, καθώς η επιφάνεια του χιονιού αντανακλά σχεδόν όλη την υπεριώδη ακτινοβολία που πέφτει πάνω της. Η Ανατολική Ανταρκτική είναι ψυχρότερη από τη Δυτική, εξαιτίας του μεγαλύτερου υψομέτρου της. Τα καιρικά μέτωπα σπανίως διεισδύουν βαθιά μέσα στην ήπειρο, αφήνοντας το κέντρο ψυχρό και ξηρό. Παρά την έλλειψη βροχοπτώσεων πάνω από το κεντρικό τμήμα της ηπείρου, ο πάγος εκεί διατηρείται για εκτεταμένες χρονικές περιόδους. Στο παράκτιο τμήμα, οι έντονες χιονοπτώσεις δεν είναι σπάνιο φαινόμενο, όπου έχουν καταγραφεί χιονοπτώσεις έως και 1,22 μέτρα σε 48 ώρες. Στις άκρες της ηπείρου, ισχυροί καταβατικοί άνεμοι κοντά στο πολικό υψίπεδο πνέουν συχνά με θυελλώδη ένταση. Στο εσωτερικό, ωστόσο, οι ταχύτητες του ανέμου είναι συνήθως μέτριες. Κατά το καλοκαίρι, κατά τις καθαρές ημέρες στον Νότιο Πόλο, φτάνει στην επιφάνεια περισσότερη ηλιακή ακτινοβολία από ότι στον ισημερινό εξαιτίας της εικοσιτετράωρης ηλιοφάνειας κάθε μέρα στον Πόλο.Η Ανταρκτική είναι ψυχρότερη από την Αρκτική για δύο λόγους. Πρώτον, το μεγαλύτερο μέρος της ηπείρου βρίσκεται σε υψόμετρο πάνω από 3 χλμ. από τη στάθμη της θάλασσας, και η θερμοκρασία μειώνεται με το υψόμετρο. Δεύτερον, ο Αρκτικός ωκεανός καλύπτει τη ζώνη του Βορείου Πόλου, και η σχετική θερμότητα του ωκεανού μεταφέρεται μέσω του επιπλέοντος πάγου και δεν επιτρέπει στη θερμοκρασία των αρκτικών περιοχών να φτάσει στις ακραίες τιμές που είναι τυπικές για τη χερσαία επιφάνεια της Ανταρκτικής. Δεδομένου του γεωγραφικού πλάτους, μεγάλες περίοδοι συνεχούς νύχτας ή συνεχούς ημέρας δημιουργούν κλίμα πολύ διαφορετικό από αυτό του υπόλοιπου πλανήτη, καθόλου οικείο για το ανθρώπινο είδος.Το νότιο σέλας, το οποίο δημιουργείται από ηλιακούς ανέμους γεμάτους πλάσμα, οι οποίοι περνάν από τη Γη, παρατηρείται στον νυχτερινό ουρανό κοντά στον Νότιο Πόλο. Άλλο ένα μοναδικό θέαμα είναι η διαμαντόσκονη, ένα νέφος στο επίπεδο του εδάφους που αποτελείται από μικροσκοπικούς παγοκρυστάλλους. Εν γένει σχηματίζεται σε κατά τα άλλα αίθριο ή σχεδόν αίθριο ουρανό, έτσι κάποιες φορές αποκαλείται κατακρήμνιση καθαρού ουρανού. Το παρήλιο, ένα συχνό ατμοσφαιρικό οπτικό φαινόμενο, είναι μία λαμπρή κηλίδα που εμφανίζεται παραπλεύρως του αληθινού ήλιου. Μερικές κυβερνήσεις διατηρούν μόνιμους επανδρωμένους ερευνητικούς σταθμούς σε όλη την ήπειρο. Ο αριθμός των ανθρώπων που διεξάγουν και υποστηρίζουν την επιστημονική έρευνα και άλλες εργασίες στην ήπειρο και τα κοντινά νησιά ποικίλλει από 1.000 τον χειμώνα έως περίπου 5.000 το καλοκαίρι. Πολλοί από τους σταθμούς μένουν επανδρωμένοι όλο τον χρόνο, με το προσωπικό που ξεχειμωνιάζει τυπικά να έρχεται για μονοετείς αποστολές. Ένας ορθόδοξος ναός, η Αγία Τριάδα, κατασκευάστηκε το 2004 στο ρωσικό Σταθμό Μπέλινγκσχαουζεν, μένει επίσης επανδρωμένος όλο τον χρόνο από έναν ή δύο ιερείς.Οι πρώτοι ημιμόνιμοι κάτοικοι των περιοχών γύρω από την Ανταρκτική (περιοχές νοτίως της Ανταρκτικής Σύγκλισης) ήταν Βρετανοί και Αμερικανοί κυνηγοί φώκιας οι οποίοι περνούσαν ένα ή και παραπάνω χρόνια στη Νήσο Νότια Γεωργία, από το 1786 και μετά. Κατά την εποχή της φαλαινοθηρίας, η οποία διήρκεσε έως το 1966, ο πληθυσμός αυτών των νησιών ποίκιλε από πάνω από 1.000 κατοίκους το καλοκαίρι (πάνω από 2.000 κάποια χρόνια) και περίπου 200 τον χειμώνα. Οι περισσότεροι φαλαινοθήρες ήταν Νορβηγοί, με αυξανόμενη αναλογία Βρετανών. Μερικοί από τους οικισμούς ήταν το Γκρυτβίκεν, το Λέιθ Χάρμπορ, το Κινγκ Έντουαρντ Πόιντ, το Στρόμνες, το Χούσβικ, το Πρινς Όλαφ Χάρμπορ, το Όσεαν Χάρμπορ και το Γκόντθουλ. Οι διαχειριστές και άλλοι υψηλοί αξιωματούχοι των φαλαινοθηρικών σταθμών συχνά ζούσαν εκεί με τις οικογένειές τους. Ανάμεσά τους ήταν και ο ιδρυτής του Γκρίτβικεν, Πλοίαρχος Καρλ Άντον Λάρσεν, εξέχων Νορβηγός φαλαινοθήρας και εξερευνητής, ο οποίος μαζί με την οικογένειά του, πολιτογραφήθηκαν Βρετανοί το 1910. Το πρώτο παιδί που γεννήθηκε στη νότια πολική περιοχή ήταν η Νορβηγίδα Σολβέιγ Γκούνμπγιορκ Γιάκομπσεν, η οποία γεννήθηκε στο Γκρίτβιγκεν στις 8 Οκτωβρίου 1913, και η γέννησή της καταχωρήθηκε από τον Βρετανό ειρηνοδίκη της Νότιας Γεωργίας. Ήταν κόρη του Φρίντθγιοφ Γιάκομπσεν, του βοηθού διαχειριστή του φαλαινοθηρικού σταθμού, και της Κλάρα Ολέτε Γιάκομπσεν. Ο Γιάκομπσεν έφτασε στο νησί το 1904 και έγινε διαχειριστής του Γκρίτβικεν, από το 1914 έως το 1921, ενώ δύο από τα παιδιά του γεννήθηκαν στο νησί.Ο Εμίλιο Μάρκος Πάλμα ήταν το πρώτο άτομο που γεννήθηκε νοτίως του 60ού νότιου παράλληλου (το όριο της ηπείρου σύμφωνα με τη Συνθήκη της Ανταρκτικής), καθώς και ο πρώτος που γεννήθηκε στην ηπειρωτική χώρα της Ανταρκτικής, το 1978 στη Βάση Εσπεράνζα, στην άκρη της Ανταρκτικής Χερσονήσου. Οι γονείς του είχαν σταλθεί μαζί με άλλες επτά οικογένειες από την κυβέρνηση της Αργεντινής ώστε να εξακριβωθεί αν η ήπειρος προσφέρονταν για οικογενειακή ζωή. Το 1984, ο Χουάν Πάμπλο Καμάτσο γεννήθηκε στο Σταθμό Φρέι Μοντάλβα, όντας έτσι ο πρώτος Χιλιανός που γεννήθηκε στην Ανταρκτική. Αρκετές βάσεις πλέον έχουν οικογένειες με παιδιά που πηγαίνουν σχολείο εκεί. Το 2009, έντεκα παιδιά γεννήθηκαν στην Ανταρκτική, οκτώ από τα οποία στην αργεντίνικη βάση Εσπεράνζα και τρία στον χιλιανό Σταθμό Φρέι Μοντάλβα. Στην Ανταρκτική ζουν πολύ λίγα εδαφόβια σπονδυλωτά. Μεταξύ των ασπόνδυλων που ζουν στην ήπειρο περιλαμβάνονται μικροσκοπικά ακάρεα όπως το Alaskozetes antarcticus, ψείρες, νηματώδη, βραδύπορα, τροχόζωα, κριλ και Κολλέμβολα. Το ανίκανο να πετάξει νηματόκερο Belgica antarctica, με μέγεθος έως και 6mm, είναι το μεγαλύτερο καθαρά εδαφόβιο ζώο της Ανταρκτικής. Το πτηνό Pagodroma nivea είναι ένα από μόνο τρία που αναπαράγονται αποκλειστικά στην Ανταρκτική.Υπάρχει ποικιλία θαλάσσιων ζώων που βασίζονται διατροφικά, άμεσα ή έμμεσα, στο φυτοπλαγκτόν. Μερικά από αυτό είναι πιγκουίνοι, γαλάζιες φάλαινες, όρκες, γιγάντια καλαμάρια και ωταρίδες. Ο αυτοκρατορικός πιγκουίνος είναι ο μόνος πιγκουίνος που αναπαράγεται κατά τη διάρκεια του χειμώνα στην Ανταρκτική, ενώ ο αδέλιος πιγκουίνος αναπαράγεται νοτιότερα από κάθε άλλο πιγκουίνο. Ο πιγκουίνος Eudyptes chrysocome έχει διακριτά πούπουλα γύρω από τα μάτια, δίνοντας την εντύπωση περίτεχνων βλεφαρίδων. Οι βασιλικοί πιγκουίνοι, οι πιγκουίνοι τζεντού και οι γενειοφόροι πιγκουίνοι επίσης αναπαράγονται στην Ανταρκτική. Η ωταρίδα Arctocephalus gazella κυνηγήθηκε εκτεταμένα κατά τον 18ο και 19ο αιώνα για το δέρμα της από βρετανούς και αμερικανούς. Η φώκια ουέντελ, «αληθινή φώκια», που ονομάστηκε προς τιμήν του Σερ Τζέιμς Ουέντελ, διοικητή βρετανικών αποστολών κυνηγιού φώκιας στη Θάλασσα Ουέντελ. Το ανταρκτικό κριλ, το οποίο συγκεντρώνεται σε μεγάλα κοπάδια, είναι το ακρογωνιαίο είδος του οικοσυστήματος του Νοτίου Ωκεανού και αποτελεί την τροφή για φάλαινες, φώκιες, φώκιες λεοπαρδάλεις, τριχωτές φώκες, καλαμάρια, παγόψαρα, πιγκουίνους, άλμπατρος και πολλά άλλα πτηνά.Μία απογραφή της θαλάσσιας ζωής που έγινε κατά το Διεθνές Πολικό Έτος και η οποία απασχόλησε περίπου 500 ερευνητές, εκδόθηκε το 2010. Η έρευνα ήταν μέρος της παγκόσμιας Απογραφής της Θαλάσσιας Ζωής (Census of Marine Life, CoML) και αποκάλυψε αρκετά αξιοσημείωτα ευρήματα. Πάνω από 235 θαλάσσιοι οργανισμοί ζουν και στις δύο πολικές περιοχές έχοντας γεφυρώσει απόσταση 12.000 χλμ. Κάποια μεγάλα ζώα, όπως κάποια κητώδη και πτηνά κάνουν το ταξίδι μεταξύ των δύο πολικών περιοχών κάθε χρόνο. Πιο εκπληκτικό είναι το ότι μικρά ζώα όπως σκουλήκια της λάσπης, θαλάσσια αγγούρια, και θαλάσσια σαλιγκάρια βρίσκονται και στους δύο πολικούς ωκεανούς. Διάφοροι παράγοντες μπορεί να βοηθούν την κατανομή τους: οι σχετικά ομοιόμορφες θερμοκρασίες σε μεγάλα βάθη στους ωκεανούς στους πόλους και στον ισημερινό όπου διαφέρουν κατά λιγότερο από 5°C, και τα κύρια συστήματα ρευμάτων ή θερμοαλατική κυκλοφορία, τα οποία μεταφέρουν αυγά και προνύμφες. Το κλίμα της Ανταρκτικής δεν επιτρέπει εκτεταμένη βλάστηση. Ο συνδυασμός πολύ χαμηλής θερμοκρασίας, κακής ποιότητας χώματος, έλλειψης υγρασίας και έλλειψης ηλιοφάνειας, εμποδίζει την ανάπτυξη των φυτών. Ως αποτέλεσμα, η ποικιλία της φυτικής ζωής είναι μικρή και περιορισμένη σε κατανομή. Εξαιρώντας οργανισμούς που δεν είναι φυτά (φύκη και μύκητες, συμπεριλαμβανομένων και των ειδών που σχηματίζουν λειχήνα), η χλωρίδα της ηπείρου αποτελείται κατά κύριο λόγο από βρυόφυτα (υπάρχουν περίπου 100 είδη βρύων και 25 είδη ηπατικών), με δύο μόνο είδη ανθοφόρων φυτών, αμφότερα στην Ανταρκτική Χερσόνησο: Deschampsia antarctica και Colobanthus quitensis. Η ανάπτυξη εν γένει λαμβάνει χώρα το καλοκαίρι, και μόνο για λίγες εβδομάδες το μέγιστο.Στην Ανταρκτική έχουν καταγραφή περίπου 1.150 είδη μυκήτων, από τους οποίους 750 δεν σχηματίζουν λειχήνες και 400 σχηματίζουν. Κάποια από αυτά τα είδη είναι κρυπτοενδολιθικά ως αποτέλεσμα εξέλιξης υπό ακραίες συνθήκες. Υπάρχουν επτακόσια είδη φυκών, τα περισσότερα από τα οποία είναι φυτοπλαγκτόν. Πολύχρωμα φύκη του χιονιού και διάτομα βρίσκονται σε αφθονία στις παράκτιες περιοχές κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού. Πρόσφατα βρέθηκαν αρχαία οικοσυστήματα αποτελούμενα από διάφορους τύπους βακτηρίων που ζουν παγιδευμένα βαθιά κάτω από παγετώνες. Οι αυτοτροφική κοινότητα αποτελείται κατά κύριο λόγο από πρώτιστα. Το Πρωτόκολλο Περιβαλλοντικής Προστασίας στη Συνθήκη της Ανταρκτικής (γνωστό και ως Περιβαλλοντικό Πρωτόκολλο ή Πρωτόκολλο της Μαδρίτης) τέθηκε σε ισχύ το 1998, και είναι το κύριο όργανο που ασχολείται με τη διατήρηση και τη διαχείριση της βιοποικιλότητας της Ανταρκτικής. Η Συνδιάσκεψη της Ανταρκτικής Συνθήκης γνωμοδοτείται πάνω σε ζητήματα διατήρησης και περιβάλλοντος από την Επιτροπή Περιβαλλοντικής Προστασίας. Μείζον ζήτημα για αυτή την επιτροπή είναι το ρίσκο για την Ανταρκτική από την ακούσια εισαγωγή μη ιθαγενών ειδών στο οικοσύστημα της Ανταρκτικής.Η ψήφιση του Νόμου Προστασίας της Ανταρκτικής (Antarctic Conservation Act, 1978) στις ΗΠΑ, επέβαλε πολλούς περιορισμούς στη δράση των ΗΠΑ στην Ανταρκτική. Η εισαγωγή ξένων φυτών ή ζώων στην ήπειρο μπορεί να διωχθεί ποινικά, όπως και η εξαγωγή. Η υπεραλίευση των κριλ, το οποίο παίζει μεγάλο ρόλο στο ανταρκτικό οικοσύστημα, οδήγησε στην εφαρμογή κανονισμών για την αλιεία. Η Συνθήκη για τη Διατήρηση των Ανταρκτικών Θαλάσσιων Έμβιων Πόρων (Convention for the Conservation of Antarctic Marine Living Resources, CCAMLR) η οποία τέθηκε σε ισχύ το 1980, απαιτεί όλοι οι κανονισμοί που διαχειρίζονται τα αλιεύματα του Νοτίου Ωκεανού να λαμβάνουν υπόψη πιθανά αποτελέσματα σε ολόκληρο το ανταρκτικό οικοσύστημα. Ωστόσο, η μη κανονισμένη και η παράνομη αλιεία, ειδικά του οδοντόψαρου της Παταγονίας, παραμένουν σοβαρό πρόβλημα. Η παράνομη αλίευση του οδοντόψαρου αυξάνεται, με εκτιμήσεις για το 2020 να φτάνουν στους 32.000 τόνους. Η Ανταρκτική δεν έχει κυβέρνηση, ωστόσο διάφορες χώρες διεκδικούν κυριαρχία σε κάποιες περιοχές. Ενώ λίγες από αυτές τις χώρες έχουν αμοιβαίως αναγνωρίσει τις διεκδικήσεις τους, εγκυρότητα των διεκδικήσεων δεν αναγνωρίζεται καθολικά.Από το 1959 και μετά, δεν έχουν γίνει νέες διεκδικήσεις και η ήπειρος θεωρείται ουδέτερη. Η κατάστασή της, κανονίζεται από τη Συνθήκη της Ανταρκτικής του 1959 και άλλες σχετικές συμφωνίες, που συλλογικά αποκαλούνται Ανταρκτικό Σύστημα Συνθηκών. Η Ανταρκτική για τις ανάγκες του Συστήματος Συνθηκών, ορίζεται ως όλη η γη και οι παγοκρηπίδες νοτίως του 60ου Νότιου παράλληλου. Η συνθήκη υπογράφηκε από δώδεκα χώρες: τη Σοβιετική Ένωση (και αργότερα η Ρωσία), το Ηνωμένο Βασίλειο, την Αργεντινή, τη Χιλή, την Αυστραλία, το Βέλγιο, τη Γαλλία, την Ιαπωνία, τη Νέα Ζηλανδία, τη Νορβηγία, τη Νότια Αφρική και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Με αυτή η Ανταρκτική διασφαλίζεται ως επιστημονικό καταφύγιο, έχει καθιερωμένη ελευθερία επιστημονικής έρευνας και περιβαλλοντικής προστασίας, ενώ απαγορεύεται η στρατιωτική δραστηριότητα σε όλη την ήπειρο, όντας έτσι η πρώτη συμφωνία ελέγχου εξοπλισμών που επιτεύχθηκε κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Το 1983 τα μέλη της Ανταρκτικής Συνθήκης άρχισαν διαπραγματεύσεις για τον κανονισμό της εξόρυξης στην Ανταρκτική. Ένας συνασπισμός διεθνών οργανισμών ξεκίνησε εκστρατεία ώστε να εμποδιστεί η εξόρυξη ορυκτών στην περιοχή, υπό την καθοδήγηση κυρίως της Greenpeace International η οποία ίδρυσε και τον δικό της επιστημονικό σταθμό, τη βάση World Park Base, στην περιοχή της Θάλασσας Ρος κάνοντας ετήσιες αποστολές για την τεκμηρίωση των επιδράσεων στο περιβάλλον της ανθρώπινης δραστηριότητας στην ήπειρο. Το 1988, υιοθετήθηκε η Σύμβαση για τον Κανονισμό των Ανταρκτικών Ορυκτών Πόρων (Convention on the Regulation of Antarctic Mineral Resources, CRAMRA). Τον επόμενο χρόνο ωστόσο, η Αυστραλία και η Γαλλία ανακοίνωσαν ότι δεν θα επικυρώσουν τη σύμβαση, καταστώντας την έτσι άκυρη. Αντί αυτού πρότειναν ένα ολοκληρωμένο καθεστώς για την προστασία του ανταρκτικού περιβάλλοντος στη θέση της. Το Πρωτόκολλο Περιβαλλοντικής Προστασίας στην Ανταρκτική Συνθήκη (το «Πρωτόκολλο της Μαδρίτης») τέθηκε σε διαπραγμάτευση καθώς και άλλες χώρες ακολούθησαν το παράδειγμα και στις 14 Ιανουαρίου 1998 τέθηκε σε ισχύ. Το πρωτόκολλο της Μαδρίτης απαγορεύει κάθε εξόρυξη στην Ανταρκτική, καθιστώντας την ήπειρο ως «φυσικό καταφύγιο αφιερωμένο στην ειρήνη και την επιστήμη». Η Ανταρκτική Συνθήκη απαγορεύει οποιαδήποτε στρατιωτική δραστηριότητα στην Ανταρκτική, μεταξύ των οποίων την εγκατάσταση στρατιωτικών βάσεων και οχυρώσεων, τις τακτικές κινήσεις στρατευμάτων και τη δοκιμή όπλων. Στρατιωτικό προσωπικό και εξοπλισμός επιτρέπονται μόνο για επιστημονική έρευνα ή άλλους ειρηνικούς σκοπούς. Η μόνη καταγεγραμμένη χερσαία στρατιωτική επιχείρηση ήταν η Επιχείρηση ΕΝΕΝΗΝΤΑ του Στρατού της Αργεντινής. Οι διεκδικήσεις της Αργεντινής, της Βρετανίας και της Χιλής αλληλεπικαλύπτονται, γεγονός που έχει δημιουργήσει τριβές. Οι περιοχές που φαίνονται ως διεκδικήσεις της Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας ήταν βρετανικές περιοχές μέχρι που αποδόθηκαν στις αντίστοιχες χώρες μετά την ανεξαρτησία τους. Η Αυστραλία διεκδικεί τη μεγαλύτερη περιοχή. Οι διεκδικήσεις της Βρετανίας, της Αυστραλίας, της Νέας Ζηλανδίας, της Γαλλίας και της Νορβηγίας είναι αμοιβαίως αναγνωρισμένες. Άλλες χώρες που συμμετέχουν ως μέλη στην Ανταρκτική Συνθήκη έχουν εδαφικό ενδιαφέρον στην ήπειρο της Ανταρκτικής όμως οι όροι της Συνθήκης δεν επιτρέπουν να εκδηλώσουν τις διεκδικήσεις τους όσο η Συνθήκη είναι σε ισχύ. Η Βραζιλία έχει προσδιορίσει «ζώνη ενδιαφέροντος» η οποία όμως δεν αποτελεί πραγματική διεκδίκηση. Το Περού επιφυλάσσει επίσημα το δικαίωμά του να κάνει διεκδίκηση. Η Ρωσία έχει κληρονομήσει το δικαίωμα της Σοβιετικής Ένωσης να διεκδικεί έδαφος όπως προέβλεπε η αρχική Ανταρκτική Συνθήκη. Η Νότια Αφρική επιφυλάσσει επίσημα το δικαίωμά της να κάνει διεκδίκηση. Οι Ηνωμένες Πολιτείες επιφυλάσσουν το δικαίωμά τους να κάνουν διεκδίκηση στην αρχική Ανταρκτική Συνθήκη. Έχουν βρεθεί στην Ανταρκτική γαιάνθρακας, υδρογονάνθρακες, σιδηρομετάλλευμα, λευκόχρυσος, χαλκός, χρώμιο, νικέλιο, χρυσός και άλλα ορυκτά, όχι ωστόσο σε αρκετές ποσότητες ώστε να είναι εκμεταλλεύσιμα. Το Πρωτόκολλο για την Περιβαλλοντική Προστασία στην Ανταρκτική Συνθήκη του 1991 περιορίζει τον ανταγωνισμό για τους πόρους αυτούς. Το 1998, έγινε συμβιβασμός ώστε να απαγορευτεί επ' αόριστον η εξόρυξη, τουλάχιστον μέχρι το 2048 οπότε θα επανεξεταστεί η συμφωνία, περιορίζοντας έτσι περαιτέρω την οικονομική ανάπτυξη και εκμετάλλευση. Η κύρια οικονομική δραστηριότητα είναι η αλίευση και η υπεράκτια εμπορία ψαριών. Τα ανταρκτικά αλιεύματα για το 2000-2001 αναφέρονται να ήταν 112.934 τόνοι. Μικρής κλίμακας "εξερευνητικός τουρισμός" υπάρχει από το 1957 και πλέον υπόκειται στους όρους της Ανταρκτικής Συνθήκης και του Περιβαλλοντικού Πρωτοκόλλου, αλλά στην πράξη αυτορρυθμίζεται από τον Διεθνή Σύνδεσμο Τουριστικών Πρακτόρων Ανταρκτικής (International Association of Antarctica Tour Operators, IAATO). Δεν είναι όλα τα σκάφη που σχετίζονται με τον τουρισμό στην Ανταρκτική μέλη του IAATO, όμως τα μέλη του IAATO έχουν να κάνουν με το 95% της τουριστικής δραστηριότητας. Τα ταξίδια γίνονται κυρίως με μικρά ή μεσαία σκάφη, εστιάζοντας σε συγκεκριμένες γραφικές τοποθεσίες με προσβάσιμες συγκεντρώσεις εμβληματικής άγριας ζωής.Έχουν εκφραστεί κάποιες ανησυχίες σχετικά με τις ενδεχόμενες επιδράσεις στο περιβάλλον και το οικοσύστημα από την εισροή επισκεπτών. Επιστήμονες και περιβαλλοντολόγοι έχουν κάνει εκκλήσεις για αυστηρότερους κανονισμούς και επιβολή ορίου στον αριθμό των τουριστών. Η κύρια αντίδραση των μελών της Ανταρκτικής Συνθήκης ήταν να αναπτύξουν μέσω της Επιτροπής τους για την Περιβαλλοντική Προστασία και σε συνεργασία με την IAATO, οδηγίες, θέτοντας όρια στις αποβιβάσεις και ορίζοντας κλειστές ή περιορισμένες ζώνες στις πιο συχνά επισκεπτόμενες τοποθεσίες. Οι τουριστικές υπερπτήσεις στην Ανταρκτική (που δεν προσγειώνονταν) γίνονταν από την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία, μέχρι το θανατηφόρο δυστύχημα της Πτήσης 901 της Air New Zealand το 1979 στο Όρος Έρεβος, όπου σκοτώθηκαν και οι 257 επιβαίνοντες. Η Qantas άρχισε ξανά τις εμπορικές υπερπτήσεις στην Ανταρκτική από την Αυστραλία στα μέσα της δεκαετίας του 1990. Κάθε χρόνο, επιστήμονες από 28 διαφορετικές χώρες διεξάγουν πειράματα που δεν είναι δυνατό να γίνουν σε άλλα μέρη του κόσμου. Το καλοκαίρι εργάζονται πάνω από 4.000 επιστήμονες στους ερευνητικούς σταθμούς, ο αριθμός αυτός μειώνεται σε λίγο πάνω από 1.000 κατά τον χειμώνα. Ο Σταθμός McMurdo, ο οποίος είναι ο μεγαλύτερος ερευνητικός σταθμός στην Ανταρκτική, μπορεί να φιλοξενήσει πάνω από 1.000 επιστήμονες, επισκέπτες και τουρίστες. Στους ερευνητές περιλαμβάνονται βιολόγοι, γεωλόγοι, ωκεανογράφοι, φυσικοί, αστρονόμοι, παγετωνολόγοι και μετεωρολόγοι. Οι γεωλόγοι εστιάζουν την έρευνά τους στις τεκτονικές πλάκες, σε μετεωρίτες από το διάστημα, και δεδομένα από τη διάσπαση της υπερηπείρου Γκοντβάνα. Οι παγετωνολόγοι στην Ανταρκτική ασχολούνται με τη μελέτη της ιστορίας και της δυναμικής του επιπλέοντος πάγου, του εποχιακού χιονιού, των παγετώνων και του παγοκαλύμματος. Οι βιολόγοι, εκτός από την παρατήρησης της άγριας ζωής, ενδιαφέρονται στο πως οι δριμύες θερμοκρασίες και η παρουσία ανθρώπων επηρεάζει τις στρατηγικές προσαρμογής και επιβίωσης μεγάλης γκάμας οργανισμών. Οι ιατρικοί ερευνητές έχουν ανακαλύψεις σχετικά με τη διάδοση των ιών και την αντίδραση του σώματος στις ακραίες εποχιακές θερμοκρασίες. Αστροφυσικοί στον Σταθμό Νοτίου Πόλου Αμούνδεν-Σκοτ μελετούν τον ουράνιο θόλο και την κοσμική ακτινοβολία υποβάθρου. Πολλές αστρονομικές παρατηρήσεις γίνονται καλύτερα από το εσωτερικό της Ανταρκτικής από ότι στις περισσότερες επιφανειακές θέσεις, εξαιτίας της λεπτής ατμόσφαιρας στο μεγάλο υψόμετρο, των χαμηλών θερμοκρασιών οι οποίες ελαχιστοποιούν την ποσότητα υδρατμών στην ατμόσφαιρα και την απουσία φωτορύπανσης, επιτρέποντας έτσι την καθαρότερη παρατήρηση του διαστήματος από οπουδήποτε αλλού στον πλανήτη. Ο πάγος της Ανταρκτικής λειτουργεί και ως ασπίδα αλλά και ως το μέσο ανίχνευσης για το μεγαλύτερο τηλεσκόπιο νετρίνων στον κόσμο, που βρίσκεται 2 χλμ. κάτω από τον σταθμό Αμούνδσεν-Σκοτ.Από τη δεκαετία του 1970, η έρευνα εστιάστηκε σημαντικά στο στρώμα του όζοντος της ατμόσφαιρας πάνω από την Ανταρκτική. Το 1985, τρεις βρετανοί επιστήμονες δουλεύοντας σε δεδομένα που είχαν συλλέξει στον Σταθμό Χάλει στην Παγοκρηπίδα Μπράντ ανακάλυψαν μία τρύπα στο στρώμα αυτό. Στην πορεία εξακριβώθηκε ότι η καταστροφή του όζοντος προκαλούνταν από τους χλωροφθοράνθρακες (CFC) που εκλύονταν τον ανθρώπινο παράγοντα. Με την απαγόρευση των CFC στο Πρωτόκολλο του Μόντρεαλ το 1989, πιστεύεται ότι η τρύπα θα κλείσει γύρω στο 2065. Τον Σεπτέμβριο του 2006, δεδομένα από δορυφόρους της NASA έδειξαν ότι η ανταρκτική τρύπα του όζοντος ήταν η μεγαλύτερη που καταγράφηκε ποτέ, καλύπτοντας 27,5 εκατομμύρια τ. χλμ.Στις 6 Σεπτεμβρίου 2007, το Διεθνές Πολικό Ίδρυμα με έδρα το Βέλγιο εγκαινίασε τον Σταθμό Πριγκίπισσας Ελισάβετ, τον πρώτο σταθμό στην Ανταρκτική με μηδενικές εκπομπές, για τη μελέτη της κλιματικής αλλαγής. Με κόστος 16,3 εκατομμύρια δολάρια, ο προκατασκευασμένος σταθμός, ο οποίος έγινε στα πλαίσια του Διεθνούς Πολικού Έτους, στάλθηκε στον Νότιο Πόλο από το Βέλγιο στα τέλη του 2008 ώστε να παρακολουθήσει την υγεία των πολικών περιοχών. Ο Βέλγος πολικός εξερευνητής Αλέν Ουμπέρτ δήλωσε ότι «Αυτή η βάση θα είναι η πρώτη του είδους της που έχει μηδενικές εκπομπές, όντας έτσι μοναδικό μοντέλο του πως θα έπρεπε να χρησιμοποιείται η ενέργεια στην Ανταρκτική». Ο Γιόχαν Μπέρτε είναι ο αρχηγός της ομάδας που σχεδίασε τον σταθμό και διαχειριστής του πρότζεκτ το οποίο διεξάγει έρευνα στην κλιματολογία, την παγετωνολογία και τη μικροβιολογία.Τον Ιανουάριο του 2008, επιστήμονες της British Antarctic Survey (BAS), υπό την καθοδήγηση του Χιου Κορ και του Ντέιβιντ Βον, ανέφεραν (στο περιοδικό Nature Geoscience) ότι 2.200 χρόνια πριν, ένα ηφαίστειο εξεράγη κάτω από το παγοκάλυμμα της Ανταρκτικής (με βάση από αέρος παρατηρήσεις με εικόνες από ραντάρ). Ήταν η μεγαλύτερη έκρηξη στην Ανταρκτική τα τελευταία 10.000 χρόνια και η ηφαιστειακή τέφρα της βρέθηκε αποτεθημένη κάτω από την επιφάνεια του πάγου στα Όρη Χάντσον, κοντά στον Παγετώνα Πάιν Άιλαντ. Οι μετεωρίτες από την Ανταρκτική αποτελούν σημαντικό τομέα μελέτης των υλικών που σχηματίστηκαν νωρίς στο ηλιακό σύστημα. Οι περισσότεροι πιστεύεται ότι προέρχονται από αστεροειδείς, όμως κάποιοι ενδέχεται να προέρχονται από μεγαλύτερους πλανήτες. Οι πρώτοι μετεωρίτες βρέθηκαν το 1912. Το 1969, μία ιαπωνική αποστολή ανακάλυψε εννέα μετεωρίτες. Οι περισσότεροι από αυτούς είχαν πέσει πάνω στο παγοκάλυμμα το τελευταίο εκατομμύριο χρόνια. Η κίνηση του παγοκαλύμματος τείνει να τους συγκεντρώνει σε τοποθεσίες με εμπόδια όπως οροσειρές, ενώ η διάβρωση από τον άνεμο τους φέρνει στην επιφάνεια μετά από αιώνες κάτω από το συσσωρευμένο χιόνι. Σε σχέση με μετεωρίτες που βρέθηκαν σε πιο εύκρατες περιοχές του πλανήτη, οι ανταρκτικοί μετεωρίτες είναι πιο καλά διατηρημένοι.Αυτή η μεγάλη συλλογή μετεωριτών επιτρέπει την καλύτερη κατανόηση της πληθώρας τύπων μετεωριτών στο ηλιακό σύστημα και το πως αυτοί σχετίζονται με τους αστεροειδής και τους κομήτες. Έχουν βρεθεί και νέοι τύποι μετεωριτών καθώς και σπάνιοι. Ανάμεσά σε αυτούς και κομμάτια που αποσπάστηκαν λόγω συγκρούσεων από τη Σελήνη και πιθανώς από τον Άρη. Αυτά τα δείγματα, και ιδίως το ALH84001 που ανακαλύφθηκε από το ANSMET, βρίσκονται στο επίκεντρο επιστημονικής διαμάχης σχετική με πιθανά στοιχεία μικροβιακής ζωής στον Άρη. Επειδή οι μετεωρίτες στο διάστημα απορροφούν κοσμική ακτινοβολία, το χρονικό διάστημα που πέρασε αφότου ο μετεωρίτης χτύπησε τη Γη μπορεί να καθοριστεί με εργαστηριακές μελέτες. Ο χρόνος που πέρασε μετά την πτώση ενός μετεωρίτη, ή ηλικία παραμονής του στη Γη, περιέχει πολλές πληροφορίες που μπορεί να είναι χρήσιμες για τις περιβαλλοντικές μελέτες του παγοκαλύμματος της Ανταρκτικής.Το 2006, μία ομάδα ερευνητών από το Κρατικό Πανεπιστήμιο του Οχάιο χρησιμοποίησαν μετρήσεις από τους δορυφόρους GRACE της NASA για να ανακαλύψουν τον 480 χλμ. διαμέτρου κρατήρα Γης Γουίλκες, ο οποίος σχηματίστηκε πριν περίπου 250 εκατομμύρια χρόνια. Λόγω της θέσης της στον Νότιο Πόλο, η Ανταρκτική δέχεται σχετικά λίγη ηλιακή ακτινοβολία. Αυτό σημαίνει ότι είναι πολύ ψυχρή ήπειρος όπου το νερό βρίσκεται κατά κύριο λόγο με τη μορφή του πάγου. Η κατακρημνίσεις είναι χαμηλές (το μεγαλύτερο τμήμα της Ανταρκτικής είναι έρημος) και σχεδόν πάντα με τη μορφή του χιονιού, το οποίο συσσωρεύεται και σχηματίζει το γιγαντιαίο παγοκάλυμμα που καλύπτει τη στεριά. Τμήματα αυτού του παγοκαλύματος σχηματίζουν κινούμενους παγετώνες, οι οποίοι ρέουν προς τις άκρες της ηπείρου. Μετά την ηπειρωτική ακτή υπάρχουν πολλές παγοκρηπίδες. Αυτές είναι επιπλέουσες επεκτάσεις των παγετώνων που εκρέουν από την ηπειρωτική μάζα πάγου. Πέρα από τις ακτές η θερμοκρασία είναι επίσης αρκετά χαμηλή έτσι ώστε να σχηματίζεται πάγος από το θαλασσινό νερό κατά τη μεγαλύτερη διάρκεια του έτους. Είναι σημαντική η κατανόηση των διαφόρων τύπου ανταρκτικού πάγου ώστε να γίνουν κατανοητά οι πιθανές επιπτώσεις στο επίπεδο της θάλασσας και την παγκόσμια θέρμανση. Ο θαλάσσιος πάγος επεκτείνεται ετησίως κατά τον ανταρκτικό χειμώνα και το μεγαλύτερο μέρος του λιώνει το καλοκαίρι. Αυτός ο πάγος σχηματίζεται από το νερό του ωκεανού και επιπλέει σε αυτό, έτσι δεν συμβάλει στην άνοδο της στάθμης της θάλασσας. Η έκταση του θαλάσσιου πάγου γύρω από την Ανταρκτική έχει παραμείνει εν γένει σταθερή τις τελευταίες δεκαετίες, αν και η αλλαγές στο πάχος του δεν είναι ξεκάθαρες.Το λιώσιμο των επιπλέοντων παγοκρηπίδων (πάγος που προέρχεται από τη στεριά) δεν συμβάλει αφ εαυτού ιδιαίτερα στην άνοδο της θαλάσσιας στάθμης (καθώς εκτοπίζει νερό αντίστοιχο με τη μάζα του). Είναι ωστόσο αυτή η εκροή πάγου από τη στεριά που σχηματίζει την παγοκρηπίδα, αυτή που προκαλεί την άνοδο της στάθμης. Αυτό αντισταθμίζεται από τη χιονόπτωση στην ήπειρο. Τις τελευταίες δεκαετίες έχουν καταγραφεί πολλές καταρρεύσεις μεγάλων παγοκρηπίδων στις ακτές τις Ανταρκτικής, ιδιαίτερα κατά μήκος της Ανταρκτικής Χερσονήσου. Έχουν εκφραστεί ανησυχίες ότι η διατάραξη των παγοκρηπίδων ενδέχεται να προκαλέσει αυξημένη παγετώνια εκροή από τον ηπειρωτικό πάγο.Στην ήπειρο αυτή καθεαυτή, ο μεγάλος όγκος του σύγχρονου πάγου περιέχει περίπου το 70% του παγκόσμιου πόσιμου νερού. Αυτό το παγοκάλυμμα συνεχώς κερδίζει πάγο από τις χιονοπτώσεις και χάνει από τις εκροές προς τη θάλασσα. Στη Δυτική Ανταρκτική υπάρχει πλέον πλεόνασμα εκροής πάγου από τους παγετώνες, πράγμα που θα αυξήσει μακροπρόθεσμα τη στάθμη της θάλασσας. Μία επισκόπηση των επιστημονικών μελετών που εξέταζαν δεδομένα από το 1992 έως το 2006 υποδεικνύουν ότι μία λογική εκτίμηση για τις καθαρές απώλειες πάγου ανέρχεται σε 50 γιγατόνους πάγου ανά έτος (αντιστοιχεί σε 0,14mm άνοδο της στάθμης της θάλασσας). Σημαντική επιτάχυνση της εκροής παγετώνων στον Κόλπο της Θάλασσας Αμούνδσεν ενδέχεται να έχει υπερδιπλασιάσει αυτόν τον αριθμό για το 2006.Η Ανατολική Ανταρκτική είναι ψυχρή περιοχή με εδαφική βάση πάνω από τη στάθμη της θάλασσας και καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος της ηπείρου. Η περιοχή κυριαρχείται από μικρές συσσωρεύσεις χιονοπτώσεων οι οποίες γίνονται πάγος και κατά συνέπεια τελικώς παγετώσης ροές προς τη θάλασσα. Η ισορροπία μάζας στο Παγοκάλυμμα της Ανατολικής Ανταρκτικής ως σύνολο πιστεύεται ότι είναι ελαφρώς θετική (κατεβάζοντας τη στάθμη της θάλασσας) ή σχεδόν μηδενική. Εντούτοις, σε κάποιες περιοχές έχει προταθεί ότι η εκροή έχει αυξηθεί. Ένα μέρος της Ανταρκτικής θερμαίνεται, ιδιαίτερα έντονη θέρμανση έχει παρατηρηθεί στην Ανταρκτική Χερσόνησο. Μία μελέτη του Έρικ Στάιγκ που δημοσιεύτηκε το 2009 σημείωσε για πρώτη φορά ότι η τάση της μέσης θερμοκρασίας στην ήπειρο τείνει να είναι ελαφρώς θετική στους >0.05°C ανά δεκαετία από το 1957 έως το 2006. Η μελέτη επίσης επισήμανε ότι η Δυτική Ανταρκτική έχει θερμανθεί κατά πάνω από 0.1°C ανά δεκαετία τα τελευταία πενήντα χρόνια, και αυτή η θέρμανση είναι εντονότερη τον χειμώνα και την άνοιξη. Αυτό εν μέρει αντισταθμίζεται από την ψύξη της Ανατολικής Ανταρκτικής κατά το φθινόπωρο. Υπάρχουν στοιχεία από μία μελέτη ότι η Ανταρκτική θερμαίνεται ως αποτέλεσμα των ανθρώπινων εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα. Ένα μικρό μέρος ωστόσο της θέρμανσης της επιφάνειας στη Δυτική Ανταρκτική πιστεύεται ότι δεν επηρεάζει άμεσα τη συμβολή του Παγοκαλύμματος της Δυτικής Ανταρκτικής στην άνοδο της θαλάσσιας στάθμης. Αντιθέτως, οι πρόσφατη αύξηση στην εκροή παγετώνων θεωρείται ότι οφείλεται στην εισροή θερμού νερού από τον βαθύ ωκεανό, αμέσως έξω από την υφαλοκρηπίδα. Η καθαρή συμβολή στην αύξηση του θαλάσσιου επιπέδου από την Ανταρκτική Χερσόνησο είναι πιο πιθανό να είναι άμεσο αποτέλεσμα της πολύ μεγαλύτερης ατμοσφαιρικής θέρμανσης εκεί.Το 2002 η παγοκρηπίδα Λάρσεν-Β της Ανταρκτικής Χερσονήσου κατέρρευσε. Μεταξύ 28 Φεβρουαρίου και 8 Μαρτίου 2008, περίπου 570 τ. χλμ. πάγου από την Παγοκρηπίδα Γουίλκινς στο νοτιοδυτικό τμήμα της χερσονήσου, κατέρρευσαν, θέτοντας σε κίνδυνο τα υπόλοιπα 15.000 τ. χλμ. παγοκρηπίδας. Ο πάγος κρατιόνταν από μία «κλωστή» πάγου πλάτους περίπου 6 χλμ., πριν την κατάρρευσή του στις 5 Απριλίου 2009. Σύμφωνα με τη NASA, το πιο εκτεταμένο λιώσιμο στην επιφάνεια της Ανταρκτικής τα τελευταία 30 χρόνια συνέβη το 2005, όταν μία επιφάνεια περίπου στο μέγεθος της Καλιφόρνιας έλιωσε για λίγο και ξαναπάγωσε. Αυτό ενδέχεται να ήταν αποτέλεσμα της ανόδου της θερμοκρασίας ως και στους 5°C. Κάθε χρόνο αναπτύσσεται μία μεγάλη περιοχή χαμηλής συγκέντρωσης όζοντος ή τρύπα του όζοντος πάνω από την Ανταρκτική. Η τρύπα αυτή καλύπτει σχεδόν όλη την ήπειρο και έφτασε στο μέγιστό της τον Σεπτέμβριο του 2008, όταν η μεγαλύτερη σε διάρκεια καταγεγραμμένη τρύπα παρέμεινε μέχρι το τέλος του Δεκεμβρίου. Η τρύπα εντοπίστηκε από επιστήμονες το 1985 και έχει τάσεις αύξησης. Η τρύπα του όζοντος αποδίδεται στις εκπομπές χλωροφθορανθράκων ή CFC στην ατμόσφαιρα της Γης, οι οποίοι και αποσυνθέτουν το όζον σε άλλα αέρια.Κάποιες επιστημονικές μελέτες υποδεικνύουν ότι η τρύπα του όζοντος ενδέχεται να έχει κυρίαρχο ρόλο στην κλιματική αλλαγή στην Ανταρκτική (και την ευρύτερη περιοχή του Νοτίου Ημισφαιρίου). Το όζον απορροφά μεγάλες ποσότητες υπεριώδους ακτινοβολίας στη στρατόσφαιρα. Η τρύπα του όζοντος μπορεί να προκαλέσει τοπική ψύχρανση περίπου 6°C στη στρατόσφαιρα. Αυτή η ψύχρανση έχει αποτέλεσμα την εντατικοποίηση των δυτικόστροφων ανέμων που πνέουν γύρω από την ήπειρο (ο πολικός στρόβιλος) και αποτρέποντας έτσι την εκροή ψυχρού αέρα κοντά στον Νότιο Πόλο. Αποτέλεσμα αυτού είναι η ηπειρωτική μάζα της παγοκρηπίδας της Ανατολικής Ανταρκτικής να κρατιέται σε χαμηλότερες θερμοκρασίες, ενώ οι περιφερειακές περιοχές και ειδικότερα η Ανταρκτική Χερσόνησος να υποβάλλονται σε μεγαλύτερες θερμοκρασίες, επιταχύνοντας το λιώσιμο των πάγων τους. Κάποια μοντέλα υποστηρίζουν ότι το φαινόμενο της τρύπας του όζοντος και του ενισχυμένου πολικού στροβίλου είναι η αιτία της πρόσφατης αύξησης των παγόβουνων στις ακτές της ηπείρου. Ο αστεροειδής 2404 Ανταρκτική (2404 Antarctica) πήρε το όνομά του από την ήπειρο αυτή. Antarctic Treaty Secretariat de facto κυβέρνηση. The Antarctic Digital Database - πηγή ψηφιακών τοπογραφικών δεδομένων για την Ανταρκτική | Η Ανταρκτική είναι η νοτιότερη ήπειρος της Γης στην οποία βρίσκεται ο γεωγραφικός Νότιος Πόλος. Βρίσκεται στην Ανταρκτική περιοχή του Νοτίου Ημισφαιρίου, σχεδόν εξ ολοκλήρου νοτίως του Ανταρκτικού Κύκλου, και περιβάλλεται από τον Νότιο ωκεανό. Με έκταση 14,0 εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα, είναι η πέμπτη μεγαλύτερη ήπειρος του πλανήτη μετά την Ασία, την Αφρική, τη Βόρεια Αμερική και τη Νότια Αμερική. Για σύγκριση, η Ανταρκτική έχει το διπλάσιο μέγεθος της Αυστραλίας. Περίπου το 98% της επιφάνειας της Ανταρκτικής είναι καλυμμένη από πάγο, με μέσο πάχος τουλάχιστον 1,9 χιλιόμετρα. Η Ανταρκτική είναι, κατά μέσο όρο, η πιο κρύα, η ξηρότερη, και η πιο ανεμώδης ήπειρος, ενώ έχει και το υψηλότερο μέσο υψόμετρο από όλες τις άλλες ηπείρους. Η Ανταρκτική θεωρείται έρημος, με ετήσιες κατακρημνίσεις μόλις 200mm κατά μήκος των ακτών, και πολύ λιγότερο στην ενδοχώρα. Η θερμοκρασία στην Ανταρκτική έχει φτάσει έως -93,2 °C. Δεν υπάρχουν μόνιμοι κάτοικοι, κατοικούν όμως από 1.000 έως 5.000 άνθρωποι σε όλη τη διάρκεια του χρόνου σε ερευνητικούς σταθμούς που υπάρχουν διάσπαρτοι στην ήπειρο. Μόνο προσαρμοσμένοι στο κρύο οργανισμοί μπορούν να ζήσουν στην Ανταρκτική, μεταξύ των οποίων πολλά είδη φυκών, ζώων (για παράδειγμα ακάρεα, νηματώδη, πιγκουίνοι, φώκιες και βραδύπορα), βακτήρια, μύκητες, φυτά και πρώτιστα. Η βλάστηση, όπου εμφανίζεται, είναι τύπου τούνδρας. Η πρώτη επιβεβαιωμένη θέαση της ηπείρου είναι κοινώς αποδεκτό ότι συνέβη το 1820 από τη ρωσική αποστολή του Φάμπιαν Γκότλιμπ φον Μπέλινγκσχαουζεν και του Μιχαήλ Λαζάρεφ στο Βοστόκ και το Μίρνι, αν και υπήρχαν μύθοι και υποθέσεις για μία Terra Australis («Νότια Γη») από την αρχαιότητα. Η ήπειρος ωστόσο έμεινε εν γένει παραμελημένη για το υπόλοιπο του 19ου αιώνα, εξαιτίας του εχθρικού περιβάλλοντος, της έλλειψης πόρων και της απομόνωσης. Η Συνθήκη της Ανταρκτικής υπογράφηκε το 1959 από 12 κράτη, και μέχρι τώρα την έχουν υπογράψει 53. Η συνθήκη απαγορεύει στρατιωτικές δραστηριότητες και εξόρυξη ορυκτών, πυρηνικές εκρήξεις και διάθεση πυρηνικών αποβλήτων, ενώ υποστηρίζει την επιστημονική έρευνα και προστατεύει την οικοζώνη της ηπείρου. Συνεχιζόμενα πειράματα διεξάγονται από πάνω από 4.000 επιστήμονες από διάφορες χώρες. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%81%CE%BA%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE |
Πύλες του Αλεξάνδρου | Το όνομα “Κασπίαι Πύλαι”, αναφέρθηκε αρχικά για τη στενή περιοχή στην νοτιοανατολική γωνία της Κασπίας Θάλασσας, μέσω της οποίας, ο Αλέξανδρος ο Μέγας πραγματικά βάδισε με τον στρατό του, προκειμένου να συλλάβει το συνωμότη και δολοφόνο του Δαρείου Γ', τον σατράπη της Βακτρίας και της Σογδιανής Βήσσο, ο οποίος είχε καταφύγει στις ανατολικές επαρχίες και είχε αυτοανακηρυχθεί βασιλιάς (με το όνομα Αρταξέρξης Ε’), τον οποίο τελικά και συνέλαβε, το καλοκαίρι του 329 π.Χ.. Δεν υπάρχει όμως σχετική αναφορά αν ο Μέγας Αλέξανδρος, πραγματοποίησε εκεί στάση προκειμένου να οχυρώσει την περιοχή. Μεταφέρθηκε στα περάσματα μέσα από τον Καύκασο, από την άλλη πλευρά της Κασπίας, σύμφωνα με τους πιο ευφάνταστους ιστορικούς του Αλεξάνδρου. Στα Αλεξάνδρου ειδύλλια, ο Μέγας Αλέξανδρος κυνηγά τους εχθρούς του σε ένα πέρασμα ανάμεσα σε δύο κορυφές στην περιοχή του Καυκάσου που είναι γνωστό ως τα «στήθη του Κόσμου» και αποφασίζει να φυλακίσει τα «βρώμικα έθνη» του βορρά, στα οποία περιλαμβάνονται οι Γωγ και Μαγώγ, πίσω από ένα τεράστιο τείχος από χάλυβα ή διαμάντια ή αδαμαντίνη (θεωρείτο το πλέον σκληρότερο υλικό). Με τη βοήθεια του Θεού, ο Αλέξανδρος και οι άνδρες του έκλεισαν το στενό πέρασμα, διατηρώντας τους απολίτιστους Γωγ και Μαγώγ μακριά από την λεηλασία των ειρηνικών νοτίων εδαφών. Η ακριβής φύση του περάσματος δεν είναι ποτέ ξεκάθαρη: Κάποιες πηγές λένε ότι είναι πέρασμα ανάμεσα σε βουνά, ενώ άλλες λένε ότι είναι ένα πέρασμα μεταξύ των κορυφών και της Κασπίας Θάλασσας. Η ιστορία εμφανίζεται επίσης στο Κοράνι. Εδώ, ο Αλέξανδρος ονομάζεται «Δίκερως» (Dhul Qarnayn), μια μεταφορική εικόνα σωτήρα, που χτίζει μια τεράστια σιδερένια πύλη για να υπερασπιστεί τους ανθρώπους, από τους Γωγ και Μαγώγ, στους πρόποδες των δύο βουνών.Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, οι “Πύλες του Αλεξάνδρου”, ως «αληθινή ιστορία», περιλαμβάνονται στην ταξιδιωτική λογοτεχνία και στην αντίστοιχη βιβλιογραφία, όπως στα έργα: Τα Ταξίδια του Μάρκο Πόλο και Τα Ταξίδια του Σερ Τζον Μαντέβιλ (Sir John Mandeville). Οι ταυτότητες των «εχθρικών» ή «βαρβαρικών» εθνών που έχουν «παγιδευτεί» πίσω από τις «θύρες» ή τα «τείχη», δεν είναι όμως πάντα τα ίδια: Ο Μαντέβιλ ισχυρίζεται ότι οι Γωγ και Μαγώγ είναι μια από τις δέκα χαμένες φυλές του Ισραήλ, οι οποίοι θα διαφύγουν από την φυλακή τους, κατά τη διάρκεια της συντέλειας του κόσμου (End Times) για να ενωθούν με τους Εβραίους και να επιτεθούν στους χριστιανούς. Ο Μάρκο Πόλο μιλά για “Σιδηρές Πύλες του Αλεξάνδρου”, αλλά λέει, ότι παγιδευμένοι πίσω από αυτές είναι οι Κουμάνοι. Ο ίδιος δεν αναφέρει τους Γωγ και Μαγώγ, ωστόσο, τους τοποθετεί στα βόρεια της Κίνας. Μερικοί μελετητές το εκλαμβάνουν αυτό ως μια έμμεση και συγκεχυμένη αναφορά στο Σινικό Τείχος της Κίνας, το οποίο ο ίδιος δεν αναφέρει διαφορετικά. Επίσης ο μεσαιωνικός γερμανικός μύθος των «Κόκκινων Εβραίων», βασίστηκε, εν μέρει, στις ιστορίες των “Πυλών του Αλεξάνδρου”. Ο μύθος αυτός εξέλειψε πριν από τον 17ο αιώνα. Η περιοχή στην οποία αναφέρεται ότι υπήρξαν οι Κασπίες Πύλες (αρχαία ελληνικά: Κασπίαι Πύλαι), ανάμεσα στις Μηδία, που βρισκόταν δυτικά τους και τις Παρθία και Υρκανία, σύμφωνα με τον Στράβωνα, δεν έχουν επακριβώς ταυτιστεί με κάποια σημερινή αρχαιολογική θέση. Όπως αναφέρθηκε παραπάνω, για τη στενή περιοχή στην νοτιοανατολική περιοχή της Κασπίας Θάλασσας, υπάρχουν διάφορες απόψεις και εκτιμήσεις, που συγκλίνουν όμως στη γενικότερη εικόνα: Οι Πύλες του Αλεξάνδρου, πιο συχνά ταυτίζονται με τις Κασπίες Πύλες του Ντερμπέντ και τα τείχη της πόλης, των οποίων οι τριάντα πύργοι, με όψη προς τον βορρά, εκτείνονται για σαράντα χιλιόμετρα μεταξύ της Κασπίας Θάλασσας και των βουνών του Καυκάσου, ελέγχοντας ουσιαστικά τη διέλευση προς ολόκληρη την Καυκασία. Το τεράστιο τείχος που τις περιβάλει, είχε ύψος μέχρι (20) είκοσι μέτρα και πάχος περίπου (3) τρία μέτρα, όταν ήταν σε χρήση. Η πόλη Ντερμπέντ έχει κτιστεί γύρω από περσικό φρούριο της εποχής των Σασσανιδών, το οποίο ήλεγχε τη στρατηγική αυτή τοποθεσία και προστάτευε την αυτοκρατορία τους, από τις επιθέσεις των Ουράνιων Τούρκων (γνωστών και ως Ασίνα ή Ατσίνα, τουρκικά: Göktürkler). Οι ιστορικές Κασπίες Πύλες δεν χτίστηκαν μέχρι πιθανώς την εποχή του Χοσρόη Α΄ της Περσίας, από τον 6ο αιώνα, σαφώς πολύ μετά από τα χρόνια του Μεγάλου Αλεξάνδρου, αλλά παρόλα αυτά, έχουν πιστωθεί σε αυτόν κατά το πέρασμα των αιώνων. Σύμφωνα με άλλες πηγές, οι Κασπίες Πύλες ταυτίζονται με την στενή και βαθιά χαράδρα που περικλείει η οροσειρά Ελμπούρζ ή Αλμπούρζ (Alborz ή Alburz ή Elburz ή Elborz ή Alborz Mountains), ανάμεσα στα σύνορα των αρχαίων περιοχών της Αρμενίας, Μηδίας Υρκανίας και Παρθίας. Βρισκόταν σε απόσταση 500 σταδίων, από τη μηδική πόλη Ράγα και οι Πέρσες είχαν τοποθετήσει εκεί φρουρά. Αλέξανδρος ο Μέγας στο Κοράνι Κύρος ο Μέγας στο Κοράνι Κιλίκιες Πύλες Mikhail Artamonov, "Ancient Derbent" (Древний Дербент), in: Soviet Archaeology, №8, 1946. Katarzyna Kleiber, “Alexander's Caspian Wall – A Turning-Point in Parthian and Sasanian Military Architecture?”, in Folia Orientalia, vol. 42/43 (2006/07), pp 173–195. Chapter 29 of the Travels of Sir John Mandeville, which includes the Gates of Alexander story, (στα αγγλικά), πρόκειται για το 29ο κεφάλαιο των “ Ταξιδιών του Σερ Τζον Μαντέβιλ”, το οποίο περιλαμβάνει την ιστορία για τις “Πύλες του Αλεξάνδρου”. | Οι Πύλες του Αλεξάνδρου (αγγλικά: Gates of Alexander) ήταν, σύμφωνα με μεσαιωνικό θρύλο, πύλες που λειτουργούσαν ουσιαστικά ως τεχνικό εμπόδιο και υποτίθεται ότι χτίστηκαν από τον Μέγα Αλέξανδρο στον Καύκασο, για να κρατήσουν τις ορδές των απολίτιστων “βαρβάρων” του βορρά (που συνήθως συνδέονται με τους Γωγ και Μαγώγ) από το να εισβάλουν στις περιοχές προς τα νότια. Οι πύλες ήταν δημοφιλές θέμα στην μεσαιωνική ταξιδιωτική λογοτεχνία, αρχίζοντας με τα Αλεξάνδρου ειδύλλια, έκδοση πιθανόν του 6ου αιώνα. Οι πύλες αυτές συχνά ταυτίζονται με τις Κασπίες Πύλες του Ντερμπέντ (Derbent) της Ρωσίας ή αλλού (βλέπε παρακάτω) ή/και με το πέρασμα του Νταριάλ στο ομώνυμο φαράγγι (Dariel ή Darial). Άλλη εναλλακτική θεωρία συνδέει τις Πύλες του Αλεξάνδρου, με το Αλεξάνδρειο Τείχος, στην νοτιοανατολική ακτή της Κασπίας Θάλασσας, 180 χιλιόμετρα, του οποίου, διασώζονται μέχρι σήμερα, αν και σε πολύ κακή κατάσταση.Στην πραγματικότητα, οι δύο παραπάνω αναφερόμενες υποδομές χτίστηκαν από Πέρσες μονάρχες. Η μεν πόλη Ντερμπέντ (στα περσικά: دربند Darband), που σημαίνει «κλειστές πύλες»), ιδρύθηκε στα τέλη του 5ου ή στις αρχές του 6ου αιώνα, όταν η πόλη επανιδρύθηκε από τον Καβάδη Α΄ της Περσίας της Αυτοκρατορίας των Σασσανιδών, το δε Αλεξάνδρειο Τείχος, χτίστηκε κατά τη διάρκεια της Παρθιανής Αυτοκρτορίας, (ταυτόχρονα με την κατασκευή του Μεγάλου Σινικού Τείχους της Κίνας) και αποκαταστάθηκε κατά τη διάρκεια της εποχής των Σασσανιδών (3-7ος αιώνας). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%8D%CE%BB%CE%B5%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%91%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%AC%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%85 |
Ελληνική Αριστερά | Το ιδρυτικό της συνέδριο πραγματοποιήθηκε μεταξύ 22 και 26 Απριλίου 1987. Προήλθε από τη διάσπαση του Κ.Κ.Ε. Εσωτερικού σε Ελληνική Αριστερά υπό τον Λεωνίδα Κύρκο από τη μια και Κ.Κ.Ε. Εσωτερικού - Ανανεωτική Αριστερά (Κ.Κ.Ε. Εσ. - Α.Α., μετέπειτα Ανανεωτική Κομμουνιστική Οικολογική Αριστερά) υπό τον Γιάννη Μπανιά από την άλλη. Δεν συμμετείχε ποτέ αυτόνομα σε εκλογές, αφού στις πρώτες εκλογές μετά την ίδρυσή της, αυτές του 1989 συνεργάστηκε με το ΚΚΕ στη συγκρότηση του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου. Το 1992, μετά την αποχώρηση του Κ.Κ.Ε. από τον Συνασπισμό και τη μετεξέλιξη του τελευταίου από συμμαχία σε κόμμα, η Ε.ΑΡ. αυτοδιαλύθηκε και τα μέλη της εντάχθηκαν στο νέο κόμμα. Ηγετική μορφή της Ελληνικής Αριστεράς ήταν ο Λεωνίδας Κύρκος. Άλλοι προερχόμενοι από την Ε.ΑΡ. πολιτικοί, που διακρίθηκαν με τον Συνασπισμό είναι οι Φώτης Κουβέλης, Μιχάλης Παπαγιαννάκης, Δημήτρης Παπαδημούλης. | Η Ελληνική Αριστερά (Ε.ΑΡ.) ήταν ελληνικό πολιτικό κόμμα. Εξέφραζε το κεντροαριστερό τμήμα του ευρωκομμουνισμού, σε αντίθεση όμως με αντίστοιχα κόμματα της Δυτικής Ευρώπης ουδέποτε συνεργάστηκε με τη σοσιαλδημοκρατία. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%91%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AC |
Σατούρνους | Πριν την επιρροή του ελληνικού πολιτισμού στους Ρωμαίους, η Ρώμη είχε τους δικούς της θεούς, οι οποίοι αναφέρονταν ως numina, που σημαίνει δυνάμεις ή επιθυμίες. Οι πρώτοι λοιπόν Ρωμαίοι δεν απέδιδαν στους θεούς τους ποιητικές και ανώτερες ιδιότητες, αλλά τους έβλεπαν με περισσότερο πρακτικό τρόπο, ως μέρος της καθημερινής τους ζωής. Τέτοιες θεότητες ήταν οι Λάρες και οι Πενάτες. Ο Σατούρνους ήταν αρχικά μια από αυτές τις θεότητες και προστάτευε τους καρπούς. Σύζυγός του ήταν η Οπς, που βοηθούσε κι αυτή τους γεωργούς στη συγκομιδή. Αργότερα, όταν οι Ρωμαίοι επηρεάστηκαν από τον ελληνικό πολιτισμό, το πάνθεόν τους δανείστηκε στοιχεία από την ελληνική μυθολογία κι έτσι ο Σατούρνους ταυτίστηκε με τον Κρόνο και δημιουργήθηκαν μύθοι γύρω από εκείνον. Ως ανάμνηση της Χρυσής Εποχής της ανθρωπότητας, μιας μυθικής εποχής που άρχοντας ήταν ο Σατούρνους, κατά τους χειμερινούς μήνες και κατά την περίοδο του χειμερινού ηλιοστασίου πραγματοποιούνταν τα Σατουρνάλια, γιορτή προς τιμήν του θεού Σατούρνους. | Στη ρωμαϊκή μυθολογία, ο Σατούρνους ήταν κύρια θεότητα της γεωργίας. Ταυτίζεται με τον Κρόνο στην ελληνική μυθολογία. Σύζυγος του Σατούρνους ήταν η Οπς κι όχι η Μάγκνα Μάτερ, η αντίστοιχη θεότητα της Ρέας, ενώ ανάμεσα στα παιδιά του συγκαταλέγονται η Κέρες, ο Γιούπιτερ κι άλλες θεότητες. Ο Σατούρνους έδωσε το όνομά του στην αγγλική ονομασία της ημέρας του Σαββάτου (Saturday), καθώς και στον πλανήτη Κρόνο (Saturn). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%BD%CE%BF%CF%85%CF%82 |
Βασεόφιλα | Τα βασεόφιλα πρωτοπεριγράφηκαν από τον Paul Echrich το 1879, ο οποίος ένα χρόνο νωρίτερα είχε ανακαλύψει μορφολογικά όμοια κύτταρα στους ιστούς, τα οποία είχε ονομάσει μαστοκύτταρα (mastzellen). Λόγω της ομοιότητας τους με τα μαστοκύτταρα τα βασεόφιλα μέχρι πρόσφατα θεωρούνταν μια υποκατηγορία «κυκλοφορούντων μαστοκυττάρων». Νεότερες μελέτες έδειξαν πως τα βασεόφιλα ολοκληρώνουν τη διαφοροποίηση τους στον μυελό των οστών και στη συνέχεια εισέρχονται στην κυκλοφορία, ενώ αντίθετα ώριμα μαστοκύτταρα δεν είναι ανιχνεύσιμα στο αίμα, αλλά κυκλοφορούν μόνο πρώιμες μορφές, οι οποίες στην συνέχεια θα ολοκληρώσουν την διαφοροποίησή τους στους ιστούς. Επιπλέον, τα ώριμα μαστοκύτταρα των ιστών φαίνεται ότι μπορούν να πολλαπλασιαστούν και στην συνέχεια να επανέλθουν στην κυκλοφορία, ενώ τα ώριμα, κυκλοφορούντα βασεόφιλα έχουν χάσει την δυνατότητα πολλαπλασιασμού. Τα δεδομένα αυτά σε συνδυασμό με την πληρέστερη μελέτη των κυττάρων αυτών οδήγησε στην άποψη ότι πρόκειται για όμοια αλλά όχι για ταυτόσημα κύτταρα.Τα βασεόφιλα περιέχουν μεγάλους κυτταροπλασματικούς κόκκους που επισκιάζουν τον πυρήνα των κυττάρων καθώς παρατηρούνται στο μικροσκόπιο. Ωστόσο, όταν είναι ο πυρήνας τους είναι ακηλιδωτός ορατός με δύο λοβούς. Τα σιτευτικά κύτταρα (κύτταρα των ιστών) έχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά με τα βασεόφιλα. Για παράδειγμα, και τα δυο είδη κυττάρων αποθηκεύουν ισταμίνη, μια χημική ουσία που εκκρίνεται από τα κύτταρα όταν διεγείρονται με συγκεκριμένους τρόπους. Η ισταμίνη προκαλεί μερικά από τα συμπτώματα μιας αλλεργικής αντίδρασης. Όπως όλα τα κυκλοφορούντα κοκκιοκύτταρα, έτσι και τα βασεόφιλα μπορούν να επιστρατευτούν από το αίμα σε έναν ιστό όταν χρειάζεται. Τα βασεόφιλα εμφανίζονται σε συγκεκριμένα είδη φλεγμονωδών αντιδράσεων, ειδικά σε εκείνες που προκαλούν αλλεργικά συμπτώματα. Τα κοκκία των βασεόφιλων περιέχουν ηπαρίνη, μια ουσία που εμποδίζει τη γρήγορη πήξη του αίματος. Περιέχουν επίσης την αγγειοδιασταλτική ουσία ισταμίνη, η οποία προωθεί τη ροή του αίματος στους ιστούς. Όπως και τα ηωσινόφιλα, έτσι και τα βασεόφιλα παίζουν σημαντικό ρόλο σε παρασιτικές λοιμώξεις και αλλεργίες. Έτσι βρίσκονται σε ασυνήθιστα υψηλό αριθμό σε λοιμώδεις καταστάσεις που προέρχονται από παράσιτα όπως είναι τα εξωπαράσιτα (π.χ. τα τσιμπούρια). Βρίσκονται σε ιστούς όπου συμβαίνουν αλλεργικές αντιδράσεις και πιθανόν συμβάλλουν στη σοβαρότητα αυτών των αντιδράσεων. Τα βασεόφιλα έχουν στην επιφάνεια τους υποδοχείς πρωτεϊνών, που δεσμεύουν την IgE, μία ανοσοσφαιρίνη που συμβάλλει στην άμυνα του οργανισμού έναντι αλλεργιών και παρασίτων, όπως είναι τα μακροπαράσιτα. Πρόκειται για το συνδεδεμένο αντίσωμα IgE που προσδίδει μια επιλεκτική αντίδραση των κυττάρων αυτών σε περιβαλλοντικές ουσίες, για παράδειγμα, αλλεργικές πρωτεΐνες ή ελμινθικά αντιγόνα. Τα βασεόφιλα μπορούν να δράσουν και χωρίς την συμμετοχή του ανοσοσυμπλέγματος IgE-αντισώματος, διαδικασία η οποία δεν είναι πλήρως ξεκάθαρη μέχρι σήμερα. Λόγω του ρόλου των βασεόφιλων σε αλλεργικές καταστάσεις (όπως είναι η αναφυλαξία και το άσθμα), θεωρούνταν μέχρι πρόσφατα κύτταρα «εχθρικά» για τον οργανισμό. Από πρόσφατες μελέτες ωστόσο υπάρχουν ενδείξεις ή και αποδείξεις και για μια καλή πλευρά τους η οποία μπορεί να εκφραστεί τόσο μέσω ανοσολογικών IgE - αντιδράσεων όσο και μέσω ανοσολογικών προσδιορισμών που δεν περιλαμβάνουν την IgE ανοσοσφαιρίνη. Πρόσφατες μελέτες σε ποντίκια υποδεικνύουν ότι τα βασεόφιλα μπορούν επίσης να ρυθμίζουν τη συμπεριφορά των Τ-λεμφοκυττάρων και να μεσολαβούν για την σπουδαιότητα της δευτερογενούς ανοσολογικής απόκρισης. Τα βασεόφιλα του ποντικιού και του ανθρώπου έχουν τους ακόλουθους ανοσοφαινότυπους: FCεRI+, CD123, CD49b(DX-5)+, CD69+, Thy-1.2+, 2B4+, CD11bdull, CD117(c-kit)-, CD24-, CD19-, CD80- , CD14-, CD23-, Ly49c-, CD122-, CD11c-, Gr-1-, ΝΚ1.1-,B220-, CD3-, γδTCR-, αβTCR-, α4 και β4- αρνητικής ιντεγκρίνης. Πρόσφατα, ο Heneberg πρότεινε ότι τα βασεόφιλα μπορούν να καθοριστούν ως θετικά κύτταρα για τα αντιγόνα CD13, CD44, CD54, CD63, CD69, CD107a, CD123, CD164, CD193 / CCR3, CD203c, TLR-4, και FCεRI. Όταν ενεργοποιηθούν, μερικοί πρόσθετοι επιφανειακοί δείκτες είναι γνωστό ότι υπερεκφράζονται (CD13, CD107a, CD164) ή εκτίθενται στην επιφάνεια (CD63, CD203c). Όταν ενεργοποιούνται, τα βασεόφιλα αποσυντίθενται και απελευθερώνουν ισταμίνη, πρωτεογλυκάνες (π.χ. ηπαρίνη και χονδροϊτίνη) και πρωτεολυτικά ένζυμα (π.χ. ελαστάση και λυσοφωσφολιπάση). Μπορούν επίσης να εκκρίνουν μεσολαβητές των λιπιδίων όπως λευκοτριένια και μερικές κυτταροκίνες. Η ισταμίνη και οι πρωτεογλυκάνες είναι προ-αποθηκευμένες σε κόκκους του κυττάρου, ενώ οι άλλες ουσίες που εκκρίνονται, δημιουργούνται άμεσα. Κάθε μια από αυτές τις ουσίες συμβάλλει στη φλεγμονή. Πρόσφατα στοιχεία δείχνουν ότι τα βασεόφιλα αποτελούν σημαντική πηγή της κυτοκίνης, της ιντερλευκίνης-4, ίσως και πιο σημαντική από τα Τ λεμφοκύτταρα. Η ιντερλευκίνη-4 θεωρείται μια από τις πιο σημαντικές κυτταροκίνες στην ανάπτυξη των αλλεργιών και την παραγωγή των αντισωμάτων IgE από το ανοσοποιητικό σύστημα. Υπάρχουν και άλλες ουσίες που εκκρίνονται μετά από την ενεργοποίησή τους από τα βασεόφιλα, γεγονός το οποίο δείχνει ότι τα κύτταρα αυτά έχουν και άλλους ρόλους στην φλεγμονή. Η κυτταροπενία των βασεόφιλων (χαμηλός αριθμός βασεοφίλων) είναι δύσκολο να αποδειχθεί αφού ο φυσιολογικός αριθμός βασεοφίλων είναι τόσο χαμηλός. Κυτταροπενία των βασεόφιλων έχει παρατηρηθεί σε άτομα που πάσχουν από αυτοάνοση κνίδωση (μια χρόνια κατάσταση φαγούρας). Η βασεοφιλία είναι συχνή και μπορεί να παρατηρηθεί σε ορισμένες μορφές λευχαιμίας ή λεμφώματος. Συγκεκριμένα βασεοφιλία ονομάζεται η παθολογική κατάσταση κατά την οποία αυξάνεται ο αριθμός των βασεοφίλων .Η μεμονωμένη βασεοφιλία δεν αποτελεί κλινικό πρόβλημα και μπορεί να συνοδεύει καταστάσεις υπερευαισθησίας, μυξοίδημα, ελκώδη κολίτιδα. Βασεοφιλία, και μάλιστα σημαντικού βαθμού, συνοδεύει τις χρόνιες μυελοϋπερπλαστικές διαταραχές (αληθής πολυκυτταραιμία, χρόνια μυελογενής λευχαιμία, πρωτοπαθής θρομβοκυττάρωση, πρωτοπαθής μυελοσκλήρυνση) και τη σπάνια βασεοφιλική λευχαιμία. Στις περιπτώσεις αυτές συνυπάρχουν και άλλες διαταραχές των έμμορφων στοιχείων του αίματος. Απαιτείται παραπομπή του ασθενούς σε αιματολόγο. | Τα βασεόφιλα κοκκιοκύτταρα, που τις περισσότερες φορές αναφέρονται ως βασεόφιλα, καλύπτουν έναν πολύ μικρό πληθυσμό των λευκοκυττάρων του αίματος, σε ποσοστά που ανέρχονται από 0,01% έως 0,3% των κυκλοφορούντων λευκών αιμοσφαιρίων. Το όνομα τους προέρχεται από το γεγονός ότι είναι βασεοφιλικά, δηλαδή, είναι ευαίσθητα στην χρώση από τις βασικές χρωστικές ουσίες, όπως φαίνεται στην εικόνα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%B5%CF%8C%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%B1 |
Μάθιου Μπουθ | Ξεκίνησε το ποδόσφαιρο από την ομάδα της γενέτειράς του, τη Fish Hoek AFC και το 1994 αποκτήθηκε από τους Κέιπ Τάουν Σπερς έπειτα από τις καλές εμφανίσεις του σε ένα τοπικό τουρνουά. Στην αρχή ήταν μέλος της ομάδας νέων όπου είχε μάλιστα ως συμπαίκτη τον Μπένι Μακάρθι (ο οποίος έκανε μεγάλη καριέρα σε ομάδες όπως ο Άγιαξ, η Πόρτο και η Θέλτα). Το 1996, μετά τις ανακατατάξεις που επέφερε στο έμψυχο υλικό της ομάδας η ανάληψη της προεδρίας από τον ελληνικής καταγωγής επιχειρηματία Τζον Κομήτη, ο Μπουθ προωθήθηκε στην πρώτη ομάδα όπου και παρέμεινε μέχρι το 1998 καταφέρνοντας να χριστεί ακόμη και αρχηγός της ομάδας. Το 1999, έρχεται σε κόντρα με τη διοίκηση της ομάδας και συγκεκριμένα με τον συνεργάτη του Κομήτη, Ρομπ Μουρ και έπειτα από καταγγελία σε δικηγόρο ανθρωπίνων δικαιωμάτων καταφέρνει να μείνει ελεύθερος έπειτα από 4 χρόνια παρουσίας που είχαν ως απολογισμό 92 συμμετοχές και 5 γκολ. Το 1999 μεταγράφεται στους Mamelodi Sundowns. Παρέμεινε εκεί μέχρι το 2002 πανηγυρίζοντας την κατάκτηση 2 πρωταθλημάτων, στα οποία είχε σημαντική συμβολή, σημειώνοντας 6 γκολ σε 114 συμμετοχές. Ταυτόχρονα χρίστηκε το 1999 για πρώτη φορά διεθνής με την Εθνική της Νοτίου Αφρικής ενώ ταυτόχρονα ήταν αρχηγός της ομάδας που συμμετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2000. Το 2001 βρέθηκε για ένα εξάμηνο με τη μορφή δανεισμού στη Γουίμπλετον (μετονομάστηκε το 2004 σε Μίλτον Κέινς Ντονς) χωρίς όμως να αγωνιστεί. Κατόπιν αποκτήθηκε από τη ρωσική Ροστόφ, η οποία και τον ενέταξε στο δυναμικό της. Ο Μπουθ αγωνίστηκε στο ρωσικό πρωτάθλημα αρχικά για δυόμιση σεζόν με τη φανέλα της Ροστόφ, έχοντας 52 συμμετοχές και ένα τέρμα. Επόμενος σταθμός της καριέρας του ήταν η Κρίλια Σοβέτοφ Σαμάρα όπου έμεινε μέχρι την ολοκλήρωση του πρωταθλήματος του 2008 μετρώντας 107 συμμετοχές και 7 τέρματα. Το 2008 επέστρεψε στη Νότια Αφρική για λογαριασμό των Mamelodi Sundowns. Από το 2011 μέχρι το 2013 αγωνίστηκε στον Άγιαξ Κέιπ Τάουν και την επόμενη σεζόν έκλεισε την καριέρα του στην Bidvest Wits Johannesburg. Ο Μπουθ πραγματοποίησε το ντεμπούτο του με την Εθνική Ανδρών της Νοτίου Αφρικής το 1999 ενώ αν και αρχικά είχε επιλεγεί στην αποστολή που θα αντιπροσώπευε τη χώρα στο Μουντιάλ του 2002 ένας τραυματισμός στο γόνατο παραμονές της έναρξης του στέρησε τη συμμετοχή. Το 2009 συμμετείχε στο Κύπελλο Συνομοσπονδιών, ενώ το 2010 ήταν μέλος της αποστολής που αγωνίστηκε στην τελική φάση του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Ποδοσφαίρου. Συνολικά ο Μπουθ μέτρησε 28 συμμετοχές και ένα τέρμα με τη φανέλα των «Μπαφάνα Μπαφάνα». H επίσημη ιστοσελίδα του ποδοσφαιριστή Προφίλ στο national football teams Πολίτης-online:Ξεχωρίζει στην Αφρική ο Μάθιου Μπουθ | Ο Μάθιου Πολ Μπουθ (αγγλικά: Matthew Paul Booth) είναι Νοτιοαφρικανός πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής που αγωνιζόταν ως κεντρικός αμυντικός. Γεννήθηκε στις 14 Μαρτίου 1977 και πέρασε σημαντικό διάστημα της καριέρας του στο ρωσικό πρωτάθλημα. Υπήρξε μέλος της εθνικής ομάδας της Νότιας Αφρικής που συμμετείχε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CE%B8%CE%B9%CE%BF%CF%85_%CE%9C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%B8 |
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.